Django Wexler - 2 Mroczny tron

Dla Mamy i Taty, jak zawsze

Podziękowania

Z

aletą p is an ia p o d zięk o wań d o d ru g ieg o to mu cy k lu jes t to , że mo g ę – w p ewn y m

s en s ie – ro zp o cząć je w miejs cu , w k tó ry m zak o ń czy łem. W p ierws zy m to mie n ap is ałem tro ch ę o d ro d ze, k tó ra d o p ro wad ziła mn ie d o ty ch k s iążek , o raz o lu d ziach , k tó rzy mi p o mo g li. Teraz p o zwó lcie mi d o d ać k ró tk ie u zu p ełn ien ie d o tej lis ty . I ty m razem n ieo cen io n ą p o mo cą h is to ry czn ą b y ła d la mn ie k s iążk a Citizens Simo n a Sch amy . Ch o ciaż wy d arzen ia w Mrocznym tronie n ie s ą ś ciś le zg o d n e z h is to rią, jeg o cu d o wn y o p is rewo lu cji fran cu s k iej b y ł is tn ą s k ład n icą in s p iracji i s zczeg ó łó w, k tó rą b ezws ty d n ie o b rab o wałem. Elis ab eth Fracallo s i k o n ty n u o wała s wo je zad an ie p ierws zej czy teln iczk i, k wes tię b ard zo ważn ą d la k ażd eg o p is arza. Cat Ramb o b o h aters k o p o ch ło n ął cały o p as ły ręk o p is za jed n y m p o s ied zen iem, żeb y o mó wić g o ze mn ą, k ied y u tk n ąłem. Nie mn iej h ero iczn i b y li mo i p ierws i czy teln icy , Ko n s tan tin Ko p tev i Li Hu an , k tó ry ch u wag i b y ły – jak zwy k le – n ieo cen io n e. W ty m mo men cie mo żn a p rzy jąć za p ewn ik , że mó j ag en t Seth Fis h man d o k o n u je cu d ó w. Po zo s tali czło n k o wie zes p o łu Gern ert Co mp an y , czy li Will Ro b erts , Reb ecca Gard n er i An d y Kiefer ró wn ież s p is ali s ię d o s k o n ale i to d zięk i n im (o raz ich ciężk o p racu jący m ws p ó łp raco wn ik o m!) wk ró tce zo b aczy my Tysiąc imion p rzeło żo n e n a języ k fran cu s k i, n iemieck i, p o ls k i i wło s k i. M o i red ak to rzy , J es s ica Wad e w ROC i M ich ael Ro wley w Del Rey UK, jak zwy k le o k azali s ię n iewiary g o d n ie u talen to wan i i p o mo cn i. Szczeg ó ln ie d zięk u ję J es s ice za to , że p raco wała d o s ło wn ie d o o s tatn ieg o d n ia p rzed u rlo p em macierzy ń s k im, a M ich aelo wi za trafn ą s u g es tię, że ży cio ry s M arcu s a p o win ien b ard ziej p rzy p o min ać s itco m BBC „Yes M in is ter”. I p o n o wn ie ch cę p o d zięk o wać ty m ws zy s tk im w o b u wy d awn ictwach , k tó rzy zmien ili mó j p lik w fo rmacie Wo rd w p rawd ziwy (lu b wirtu aln y ) d o k u men t, czeg o n ie s p o s ó b p rzecen ić. I w k o ń cu s k ład am s erd eczn e p o d zięk o wan ia ws zy s tk im, k tó ry m Tysiąc imion s ię p o d o b ał i p o ś więcili s wó j czas , żeb y o ty m p o wied zieć w wy s y łan y ch d o mn ie emailach , n a Twitterze, w recen zjach lu b n ajró żn iejs zy ch zak ątk ach b lo g o s fery . Dzięk i Wam b y ło mi zn aczn ie łatwiej ws tawać ran o i b rać s ię d o ro b o ty .

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

Prolog Ostatn i Diu k

O

ty m, co s ię d zieje w g mach u M in is ters twa In fo rmacji, k rąży ły p rzeró żn e h is to rie.

Bu d y n ek – n azy wan y Pajęczy n ą – z zewn ątrz wy g ląd ał d o ś ć n iewin n ie: k o lejn y d o wó d u p o d o b an ia Faru s a VI d o marmu ru , k las y cy s ty czn y ch k o lu mn o raz k u n s zto wn ie zd o b io n y ch fas ad . Wewn ątrz, jak mó wio n o , b y ł lab iry n tem p o k ry ty m k u rzem, p ó łmro czn y m, wy p ełn io n y m tajn y mi arch iwami; w celach ro iło s ię o d s zczu ró w, n a k tó re zas tawian o wy my ś ln e ś miercio n o ś n e p u łap k i. W n iejed n y m ro man s ie p rzy g o d o wy m b o h ater rato wał u k o ch an ą z jeg o p rzep as tn y ch lo ch ó w. Diu k M allu s Ken g ire Orlan k o , min is ter in fo rmacji i p rzy wó d ca Ko n k o rd atu , u ważał te p lo tk i za lek k o iry tu jące. W rzeczy wis to ś ci Pajęczy n a b y ła o ś wietlo n a ty s iącem lamp n afto wy ch , we d n ie i w n o cy , a cały o d d ział mło d s zy ch k an celis tó w u zu p ełn iał n aftę i wy mien iał k n o ty . W k o ń cu n ie miało b y s en s u , żeb y u rzęd n icy p s u li s o b ie o czy , wy tężając wzro k p rzy b las k u ś wiec. A g d y b y k to ś s ię n ad ty m p rzez ch wilę zas tan o wił, zn aczn ie tru d n iej zak raś ć s ię d o jas n o o ś wietlo n eg o i tętn iąceg o g o rączk o wą ak ty wn o ś cią b u d y n k u n iż d o zatęch łeg o lo ch u p ełn eg o ś mierteln y ch p u łap ek . Co d o cel, o czy wiś cie b y ło ich tu tro ch ę, ale n a p ewn o b ez s zczu ró w. Orlan k o n ie to lero wał s zk o d n ik ó w w s wo im k ró les twie. Op o wieś ci te o d zwiercied lały p o p ro s tu p o ws zech n ą s k ło n n o ś ć d o p rzed k ład an ia b arwn y ch fan tazji n ad p ro zaiczn ą rzeczy wis to ś ć. Zd an iem Orlan k a, jeś li Vo rd an ajo wie jak o n aró d mieli jak ąś p rzy warę, to b y ł n ią n ad miar wy o b raźn i p rzeważającej n ad zd ro wy m ro zs ąd k iem. Nie n arzek ał n a to . Przez lata s tał s ię ek s p ertem w jej wy k o rzy s ty wan iu .

J eg o g ab in et n a o s tatn im p iętrze b u d y n k u b y ł wy jątk o wo mały i d o b rze zo rg an izo wan y . Gd y b y trafił tam k to ś p o s tro n n y – ch o ć o czy wiś cie n ik o g o tak ieg o n ig d y tam n ie wp u s zczan o – mó g łb y s ię zas tan awiać, g d zie p o d ziewają s ię ws zy s tk ie te k s ięg i i p ap iery . W k o ń cu b y ło to s erce M in is ters twa In fo rmacji, cen traln y o ś ro d ek n erwo wy Ko n k o rd atu , tej ws zech mo cn ej (i zn ó w ty lk o w lu d zk iej wy o b raźn i) tajn ej p o licji, k tó ra wied ziała ws zy s tk o o ws zy s tk ich . Ty mczas em w g ab in ecie Os tatn i Diu k s ied ział za s k ro mn y m d ęb o wy m b iu rk iem, n a k tó ry m leżało ty lk o k ilk a n ied u ży ch p lik ó w p ap ieró w i n ie b y ło tam an i reg ału z k s iążk ami, an i n awet żad n eg o o p rawio n eg o w s k ó rę to mu p ełn eg o p o n u ry ch s ek retó w. I tak ie wrażen ie d iu k tak że u ważał za b rak zd ro weg o ro zs ąd k u . J ak i s en s zamien iać g ab in et w b ib lio tek ę? Cały ten b u d y n ek b y ł jeg o b ib lio tek ą i jed y n ą rzeczą, k tó rej p o trzeb o wał d o wy k o n y wan ia s wo jej p racy , b y ł mo s iężn y d zwo n eczek n a b iu rk u . J eg o d źwięk p rzy wo ły wał u rzęd n ik a – jed n eg o z wielu cierp liwie czek ający ch n a zewn ątrz – k tó ry w milczen iu wy s łu ch iwał p o leceń Os tatn ieg o Diu k a i s ch o d ził z n imi d o arch iwó w, wy zn aczając k an celis tó w i p o d k an celis tó w, k tó rzy d zielili ro zk az n a cząs tk o we zad an ia. Ak ta czy tan o , k o p io wan o , p o d s u mo wy wan o i zes tawian o , aż wy s łan y z ty m ro zk azem u rzęd n ik wracał d o g ab in etu Orlan k a z k o lejn y m n iewielk im p lik iem p ap ieró w. By ła to mach in a s łu żąca zd o b y wan iu wied zy o raz eg zek wo wan iu wo li czło wiek a s ied ząceg o za ty m b iu rk iem i Orlan k o b y ł z n iej n iezmiern ie d u mn y . Ten b u d y n ek b y ł d ziełem jeg o ży cia. W p ewn y m s en s ie An d reas n iep o k o ił g o . Nie ty le o n s am, ile p o trzeb a k o rzy s tan ia z u s łu g jeg o i jemu p o d o b n y ch . Diu k p rag n ął, żeb y ws zy s tk o b y ło tak ie jak jeg o min is ters two , w k tó ry m wy s tarczy zad zwo n ić d zwo n eczk iem i p o wied zieć k ilk a s łó w, żeb y wp rawić w ru ch całą o g ro mn ą mas zy n erię. Nies tety , za mu rami Pajęczy n y s p rawy n ie to czy ły s ię tak g ład k o i wy mag ały zatru d n ian ia tak ich o s o b n ik ó w, k tó rzy – jak An d reas – p o s iad ali p ewn e... s zczeg ó ln e zd o ln o ś ci. Ten trzy d zies to k ilk u letn i mężczy zn a ś red n ieg o wzro s tu miał tru d n ą d o zap amiętan ia twarz, co b y ło d u żą zaletą w jeg o p ro fes ji. No s ił czarn y , s ięg ający d o ziemi s k ó rzan y p łas zcz – n ieo ficjaln y mu n d u r ag en tó w Ko n k o rd atu . Ro d zice s tras zy li n im d zieci, co b y ło p rzy d atn e, p o n ieważ s k o ro ws zy s cy wied zieli, jak wy g ląd a ag en t Ko n k o rd atu , ty m łatwiej w razie p o trzeb y b y ło mu n ie wy g ląd ać n a tak ieg o . Orlan k o ro zs iad ł s ię w s wo im fo telu , k tó ry lek k o zas k rzy p iał, g d y u k ry te s p ręży n y zamo rty zo wały ciężar jeg o ciała. Po p rawił o k u lary i u d ał, że d o p iero teraz zau waży ł An d reas a, ch o ć ag en t cierp liwie czek ał ju ż co n ajmn iej o d k wad ran s a.

– Ach , An d reas ie. – Pan ie. – Czy s ą jak ieś p o s tęp y w ś led ztwie d o ty czący m Szarej Ró ży ? Niek tó re s p rawy b y ły zb y t d elik atn e, ab y p o wierzać je mach in ie. Szara Ró ża b y ła in n ą s p ecjaln ą ag en tk ą Orlan k a, jed n ą z n ajlep s zy ch , ale p rzed k ilk o ma laty zerwała s ię ze s my czy i zn ik ła b ez ś lad u . Z zas ad y min is ter n ie mó g ł to lero wać czeg o ś tak ieg o . An d reas tro p ił ją o d tamtej p o ry z wy trwało ś cią o g ara, cierp liwie p o d ążając n awet n ajn ik lejs zy m ś lad em. Czas em d iu k my ś lał, że An d reas ma w s o b ie co ś z mas zy n y . – M am k ilk a o b iecu jący ch tro p ó w, milo rd zie – rzek ł An d reas . – M o i lu d zie s ię ty m zajmu ją. – Wciąż jes teś p rzek o n an y , że n ie o p u ś ciła k raju ? – Ws zy s tk o ś wiad czy o ty m, że p o zo s tała w mieś cie, milo rd zie. Przek lęta b ab a, p o my ś lał Orlan k o . Gd y b y p o s tąp iła lo g iczn ie i u mk n ęła p o za zas ięg jeg o d łu g ich rąk , ch ętn ie o d wo łałb y p o lo wan ie. Nie wied ziała o n iczy m, co mo g ło b y mu zas zk o d zić n a ty m etap ie. Po zo s tając jed n ak w p o b liżu , rzu cała wy zwan ie jeg o wład zy , a teg o n ie mó g ł to lero wać. By ło to iry tu jące marn o traws two ś ro d k ó w. – Có ż, jes tem p ewn y , że two i lu d zie p o rad zą s o b ie b ez cieb ie p rzez jak iś czas . Są in n e s p rawy , k tó re wy mag ają two jej u wag i. – Tak , p an ie. An d reas cierp liwie czek ał z ręk ami zało żo n y mi z ty łu . – Czy s ły s załeś wieś ci z Kh an d aru ? – Tak . Pu łk o wn ik Vh aln ich ch y b a o d n ió s ł waln e zwy cięs two . Cy n o b ro wy Tro n jes t b ezp ieczn y i p o raz k o lejn y wd zięczn y jeg o k ró lews k iej mo ś ci. – Tak k ażą n am wierzy ć g azety – rzek ł k waś n o Orlan k o . Vh aln ich o malże zo s tał b o h aterem n aro d o wy m. Zwy k le tak ie h ero iczn e o p o wieś ci b y ły p rzes ad zo n e, lecz ag en ci d iu k a d o n ieś li mu , że w ty m wy p ad k u s ą jak n ajb ard ziej p rawd ziwe. – Najwy raźn iej Vh aln ich jes t ju ż w d ro d ze p o wro tn ej. Sp o d ziewają s ię g o lad a d zień . – A ta s p ecjaln a ag en tk a, k tó rą wy s łał p an z n im? – Nie mam o d n iej żad n y ch wieś ci. – Orlan k o p o s tu k ał p alcem w rap o rt. – Co s amo w s o b ie jes t wy mo wn e. J eś li zało ży ć n ajg o rs ze, zo s tała wy elimin o wan a. – I Ty s iąc Imio n mo że b y ć w ręk ach Vh aln ich a. – Twarz An d reas a zd rad zała lek k ie o ży wien ie. – Czy mam g o u s u n ąć zaraz p o p rzy b y ciu ? Diu k p o ws trzy mał wes tch n ien ie. J eś li An d reas miał jak ąś wad ę, b y ła n ią wy raźn a s k ło n n o ś ć d o zb y t p o ch o p n eg o s to s o wan ia n azb y t d ras ty czn y ch meto d . Dziwn a

p rzy wara u k o g o ś tak cierp liweg o we ws zy s tk ich in n y ch s p rawach . Orlan k o p o d ejrzewał, że An d reas p o p ro s tu lu b i zab ijać lu d zi. – To b y ło b y n azb y t o czy wis te, n ie s ąd zis z? – Orlan k o p o k ręcił g ło wą. – Nie, Vh aln ich n iewątp liwie b ęd zie s ię cies zy ł łas k ą k ró la i p o d ziwem tłu mu . Na razie g o n ie tk n iemy . Lecz jeg o k ró lews k a mo ś ć jes t b ard zo ch o ry . J eś li u mrze... zo b aczy my . – Tak , p an ie. – M u s imy wied zieć, co s ię wy d arzy ło w Kh an d arze, An d reas ie. Czy te Imio n a, k tó re tak in teres u ją n as zy ch p rzy jació ł z Elizju m, n ap rawd ę is tn ieją o raz czy Vh aln ich je ma. A tak że czy p o jmu je ich wag ę. – Diu k o d ch y lił s ię w fo telu , aż zas k rzy p iały s p ręży n y . – Do wied z s ię. – Ro zu miem, p an ie. – Vh aln ich jes t b ard zo s p ry tn y i b ęd zie s ię miał n a b aczn o ś ci. Sk u p s ię n a lu d ziach z jeg o o to czen ia. Ty lk o n ie n azb y t o s ten tacy jn ie, o czy wiś cie. – Tak , p an ie. Na twarzy An d reas a malo wało s ię lek k ie ro zczaro wan ie. – I wk ró tce mo g ę mieć d la cieb ie in n e zad an ie, w zależn o ś ci o d s tan u zd ro wia k ró la. Na d wo rze jes t k ilk a k o terii mający ch n ad zieję wy k o rzy s tać zamies zan ie. Natu raln ie, ws zy s tk ie ro zp raco waliś my i żad n a z n ich n ie jes t s zczeg ó ln ie g ro źn a. J ed n ak zn ik n ięcie k ilk u o s ó b w d o b rze wy b ran ej ch wili p o win n o wzb u d zić w n ich lęk p rzed k arą b o żą. – A raczej, p o my ś lał, lęk p rzed Os tatn im Diu k iem. Tak b ęd zie lep iej. – Do p iln u j, żeb y two i lu d zie b y li g o to wi. – Oczy wiś cie, p an ie. – To ws zy s tk o . An d reas zn ik ł jak d u ch . Orlan k o s p o jrzał n a s to s rap o rtó w, p o p rawił o k u lary i o two rzy ł p ierws zą teczk ę. Nik t n ie ro zu miał, jak tru d n a jes t jeg o p raca. Trzy man ie teg o mias ta w ry zach czas em p rzy p o min ało p ró b ę jazd y n a n ieu jarzmio n y m ru mak u . Ows zem, wied ział o ws zy s tk ich ważn y ch wy d arzen iach , p rak ty czn ie zan im d o n ich d o s zło , wy s tarczy ło s zep n ąć, b y An d reas lu b k to ś z jeg o lu d zi zawló k ł p o d ejrzan ą o s o b ę d o lo ch u , w k tó ry m ju ż n ig d y n ie u jrzy s ło ń ca. J ed n ak co z teg o ? Nie mo żn a zamk n ąć ws zy s tk ich . J eg o zad an ie b y ło o wiele tru d n iejs ze: s p rawić, ab y s two rzy li więzien ie w s wy ch u my s łach , ze s wo ich o b aw, zamk n ęli s ię w n im i wy rzu cili k lu cz. Praco wał n ad ty m p rzez lata i lu b ił my ś leć, że wy k o n ał d o b rą ro b o tę. Czarn e p łas zcze b y ły jej częś cią. Tajemn icze zn ik n ięcia, ciała wy ławian e z rzek i p o mag ały jed y n ie n ao liwić try b y . Strach zap ełn iał k ażd y ciemn y k ąt zak ap tu rzo n y mi p o s taciami, ch o ciaż n awet

o n n ie mó g ł zatru d n ić o d p o wied n iej liczb y ag en tó w d o tej p racy . Nie o b awiał s ię k n o wań . W k o ń cu żad en s p is ek n ie p rzetrwa u jawn ien ia i p o zb awien ia p rzy wó d cy , a o n b y ł ek s p ertem o d jed n eg o i d ru g ieg o . Orlan k o jed n ak n au czy ł s ię wy czu wać n as tro je mias ta, jak b y b y ło o n o ży wy m o rg an izmem. Czas em s en n y m i zad o wo lo n y m, g d y czas y b y ły d o b re, a lu d zie s y ci i s zczęś liwi. Gd y p rzy ch o d ziły ch u d e lata, s tawało s ię ag res y wn e i d rażliwe, p o d atn e n a wy b u ch y g n iewu i p an ik i. A ś mierć k ró la zaws ze b u d ziła n iep o k ó j lu d u . Czu ł, że co ś n ad ch o d zi. M ias to b y ło jak g ro źn ie warczący p ies , jes zcze n ieg o to wy d o s k o k u , ale s zy k u jący s ię d o ń . Zad an iem Orlan k a b y ło u s p o k o ić g o , k awałem k rwis teg o s tek u lu b celn y m k o p n iak iem. J es zcze n ie zd ecy d o wał czy m. Kied y jed n ak k ró l u mrze i ch ao s zo s tan ie o p an o wan y , w k o ń cu b ęd zie miał to , o czy m marzy ł p rzez te ws zy s tk ie lata. Wład czy n ię, k tó ra b ęd zie p o s łu s zn a. Będ zie p o s łu s zn a. Orlan k o u ś miech n ął s ię. Bo in aczej...

CZĘŚĆ PIERWSZA

Jeden Raesin ia

L

u s trzan e s ale p ałacu k ró lews k ieg o w Oh n lei b y ły mro czn e i cich e. Nie wy marłe,

g d y ż ty s iące lo k ajó w, p o k o jó wek , o g ro d n ik ó w, s trażn ik ó w, k u ch arzy i k u ch cik ó w an i n a ch wilę n ie p rzery wało p racy , tak jak s erce n ie p rzes taje tło czy ć k rwi. Po ru s zali s ię jed n ak o s tro żn ie, u n ik ając g ło ś n y ch k ro k ó w p o marmu ro wy ch p o s ad zk ach i ro zmawiając ś cis zo n y mi g ło s ami, a w o g ro mn y ch k an d elab rach p aliło s ię n iewiele ś wiec. Nie ro zwies zo n o wielk ich zas ło n z czarn eg o ak s amitu i n ie ro zło żo n o czarn y ch d y wan ó w, g d y ż k ró l jes zcze n ie u marł, lecz w s tu p iwn icach i mag azy n ach ro zwijan o je, wietrzo n o i s p rawd zan o ich s tan . Raes in ia i jej ś wita h ałaś liwie mas zero wali w tej cis zy jak s zalejący ru mak w wars ztacie s zk larza. Najp ierw s ły ch ać b y ło s tu k o t tward y ch p o d es zew b u tó w k s iężn iczk i – tak , tak , tak – a p o tem ciężk ie k ro k i trzech es k o rtu jący ch ją s zary ch n o reld rajs k ich g ward zis tó w. Te o d g ło s y b y ły d la ws zy s tk ich wy s tarczający m o s trzeżen iem, b y zejś ć n a b o k i zro b ić p rzejś cie, tak więc jej p rzemars zo wi to warzy s zy ła fala p o ch y lający ch s ię w u k ło n ie g łó w p ers o n elu s to jąceg o p o d ś cian ami k o ry tarza. Po jed y n czy d wo rzan ie wy ró żn iali s ię jak k amien ie s zlach etn e p o ś ró d o d zian ej w b lad o n ieb ies k ą lib erię k ró lews k iej s łu żb y . Zazwy czaj u p rzejmo ś ć n ak azy wałab y k s iężn iczce p rzy s tan ąć i zamien ić k ilk a s łó w z k ażd y m d wo rzan in em o d p o wied n iej ran g i, lecz w ty ch o k o liczn o ś ciach s zlach cice ty lk o k łan iali s ię i d awali jej p rzejś ć. Niewątp liwie zaczy n ali s zep tać, g d y ty lk o zn ik ła za ro g iem, ale Raes in ia b y ła d o teg o p rzy zwy czajo n a. Do k ró lews k ich ap artamen tó w n a p arterze p ro wad ził s zero k i marmu ro wy łu k , z rzeźb io n y m fry zem u k azu jący m k ró la Faru s a VI p o k o n u jąceg o jak ieg o ś u zb ro jo n eg o wro g a. Prap rad ziad ek Raes in ii b y ł o b ecn y ws zęd zie w Oh n lei. Wp rawd zie u marł k ilk ad zies iąt lat p rzed jej n aro d zin ami, lecz wid ziała jeg o wąs k ą twarz ze s p iczas tą b ró d k ą n a ty lu p o s ąg ach , p łas k o rzeźb ach i p o rtretach , że wy g ląd ał d la n iej ró wn ie zn ajo mo jak k ażd y z ży jący ch czło n k ó w jej ro d zin y . Zaws ze p o d ejrzewała, że ten wizeru n ek n ie jes t zb y t wiern y . Przed s tawio n y p rzez rzeźb iarza k ró l miał lek k ieg o zeza i zamias t s k u p ić u wag ę n a p rzeciwn ik u , p atrzy ł n a

p rzech o d n ia, jak b y p y tając: „Kim jes teś i co ro b is z w mo jej b itwie?”. Za łu k iem ro zciąg ał s ię p o ro ś n ięty trawą d zied zin iec, zad as zo n y d u ży mi p rzes u wn y mi taflami s zk lan y mi, k tó re mo żn a b y ło o twierać p rzy d o b rej p o g o d zie, wp u s zczając ś wieże p o wietrze. Tu taj k ró l, k ied y czu ł s ię lep iej, p o d ejmo wał g o ś ci lu b o b iad o wał ze s wo imi fawo ry tami. Dzied zin iec o taczała k o lu mn ad a o raz wy ło żo n y marmu rem taras , z k tó reg o d wan aś cio ro d ęb o wy ch zło co n y ch d rzwi p ro wad ziło d o p ry watn y ch k o mn at k ró la o raz p o k o i jeg o s łu g i g ward zis tó w. Kilk u n as tu z n ich p ełn iło s łu żb ę w ró żn y ch miejs cach d zied ziń ca i n ie b y li to wy łączn ie n o reld rajs cy s zarzy , lecz tak że s trażn icy w zielo n y ch p łas zczach i b iały ch s p o d n iach o raz g ren ad ierzy k ró lews k iej armii w n ieb ies k ich , lś n iący ch mo s iąd zem mu n d u rach v o rd an ajs k ich . Strzeżen ie k ró la b y ło wielk im zas zczy tem i żad n a z ty ch trzech fo rmacji n ie ch ciała p o zo s tawić g o in n y m. Na ś ro d k u trawn ik a, tro ch ę n ie p as u jąc d o teg o miejs ca, s tał d ęb o wy p o lero wan y s tó ł, a wo k ó ł n ieg o k rzes ła z wy s o k imi o p arciami. Raes in ia wielo k ro tn ie jad ała p rzy n im z o jcem, w to warzy s twie n ajp o tężn iejs zy ch s zlach cicó w teg o k raju , o b s łu g iwan a p rzez tłu m u wijający ch s ię s łu żący ch . Teraz jeg o d łu g i i g ład k i jak lu s tro b lat b y ł n iemal p u s ty . Na k o ń cu s to łu s ied ział s iwo wło s y mężczy zn a, zg arb io n y p o wielu latach p o ch y lan ia s ię n ad łó żk ami p acjen tó w. Na wid o k n ad ch o d zącej Raes in ii ws tał z wy s iłk iem, ch o ciaż zap ro tes to wała mach n ięciem ręk i. – Dzień d o b ry , was za k s iążęca wy s o k o ś ć – p o wied ział, k łan iając s ię tak n is k o , jak p o zwalał mu n a to s zty wn y k ręg o s łu p . – M am n ad zieję, że czu jes z s ię d o b rze? M ó wił z tward y m h amv eltajs k im ak cen tem. Raes in ia s k in ęła g ło wą. – Tak jak zwy k le, p ro fes o rze d o k to rze In d erg as t. Sp o jrzał n a n ią zn ad s wy ch o k u laró w o p o łó wk o wy ch s zk łach . – Po win ien em p rzy jrzeć s ię two jej d iecie – rzek ł. – Czas em mam wrażen ie, że n ie ro ś n ies z p rawid ło wo . J ak wies z, mając d ziewiętn aś cie lat, two ja matk a b y ła p rawie tak wy s o k a jak ja. Raes in ia, k tó ra mu s iała n ieco u n ieś ć g ło wę, żeb y p rzy g arb io n eg o lek arza, o s tro żn ie wzru s zy ła ramio n ami.

n ap o tk ać

s p o jrzen ie

– M o że k tó reg o ś d n ia. Teraz jed n ak s ą więk s ze zmartwien ia. Otrzy małam wiad o mo ś ć, że mam p rzy jś ć n aty ch mias t. Czy ws zy s tk o z n im w p o rząd k u ? – J eg o s tan n ie u leg ł zmian ie, was za k s iążęca wy s o k o ś ć – o d p arł In d erg as t. – Przep ras zam, że cię zan iep o k o iłem. Po p ro s tu o ck n ął s ię i ch ciał cię wid zieć. Serce Raes in ii wy win ęło k o zio łk a. Os tatn io jej o jciec więcej s p ał, n iż b y ł p rzy to mn y , a czas em majaczy ł w b ó lu i g o rączce. Sp ęd zała wiele g o d zin p rzy jeg o

łó żk u , trzy mając g o za ręk ę, ale rzad k o zd awał s o b ie s p rawę z jej o b ecn o ś ci. – Zatem lep iej p ó jd ę s ię z n im zo b aczy ć – p o wied ziała – zan im zn ó w zaś n ie. – Oczy wiś cie, was za k s iążęca wy s o k o ś ć. Nie zwracaj n a mn ie u wag i. – Ws k azał wielk ą o twartą k s ięg ę, k tó ra leżała p rzed n im n a s to le. – J a ty lk o p rzeg ląd ałem d zieło Ach elo s a, k tó re arcy b is k u p u p rzejmie mi p o ży czy ł. Sp rawd zam, czy ma n am co ś u ży teczn eg o d o p o wied zen ia. – I ma? – Nies tety n ie. J ak ws zy s cy s taro ży tn i, ma wiele teo rii, ale mało p rak ty czn y ch rad . – Zn ajd zies z jak ąś . J ak zaws ze. Pro fes o r d o k to r In d erg as t p rzeczes ał zreu maty zo wan ą d ło n ią p rzerzed zo n e wło s y . By ł o s o b is ty m lek arzem jej o jca, o d k ied y p amiętała. Niek tó rzy n a d wo rze d ziwili s ię, d laczeg o k ró l p o trzeb u je cu d zo ziems k ieg o med y k a, ale Raes in ia p o k o ch ała teg o s tarca. Niejed en raz p rzy wró cił n iemal u mierająceg o k ró la d o ży cia, ch o ciaż żad en in n y med y k z u n iwers y tetu n awet n ie ś miał p ró b o wać. – Two je zau fan ie p rzy n o s i mi zas zczy t, was za k s iążęca wy s o k o ś ć – rzek ł z p o ważn ą min ą. – Pro s zę cię jed n ak , ab y ś n ie p o k ład ała zb y t wielk iej wiary w mo je zd o ln o ś ci. – Przerwał, p o czy m cich o d o d ał: – Cu d a s ą d o men ą jeg o wieleb n o ś ci arcy b is k u p a. Raes in ia zacis n ęła warg i, ale n ic n ie p o wied ziała. Sk in ęła g ło wą s taru s zk o wi i min ęła g o , zmierzając d o s y p ialn i o jca. – J es t z n im teraz arcy b is k u p – p o wied ział za jej p lecami In d erg as t. – Tak jak jeg o wy s o k o ś ć d iu k i res zta Gab in etu . Zwo ln iła, ale n ie zatrzy mała s ię. Zatem n ie ch o d ziło o to , że ch o ry wład ca ch ce zo b aczy ć có rk ę. J eś li k ró l wezwał s wo ich min is tró w, to ch ciał wy g ło s ić jak ieś o ficjaln e o ś wiad czen ie. Raes in ia w d u ch u p o d zięk o wała In d erg as to wi za o s trzeżen ie, k azała s wo jej o ch ro n ie zaczek ać n a zewn ątrz, z g ward zis tami k ró la, p o czy m o two rzy ła d rzwi. Kró lews k a s y p ialn ia b y ła mała jak n a n o rmy Oh n lei, co o zn aczało , że n ie zmieś ciłb y s ię w n iej k o rt ten is o wy . J ed n ak k ró lews k ie ło że b y ło o g ro mn e, a jeg o cztery s łu p k i n iemal s ię u g in ały p o d ciężarem jed wab n y ch i ak s amitn y ch zas ło n . Po ś ro d k u b y ła wid o czn a ty lk o g ło wa wład cy , to n ąceg o w mo rzu p o ś cieli i h afto wan y ch p o d u s zek . Przy łó żk u s tała g ru p k a d o b rze u b ran y ch o s ó b , s zu k ający ch ws p arcia we wzajemn ej b lis k o ś ci. Arcy b is k u p Vo rd an u , k tó remu n ie p o zwalały n a to g ru b e fałd y s zk arłatn ej s u tan n y , o k azy wał ek lezjas ty czn y s p o k ó j, s to jąc n ieco z b o k u .

Raes in ia wy czu ła, że wes zła w trak cie jak ieg o ś s p o ru , ch o ć mo g ło b y to n ie b y ć o czy wis te d la k o g o ś , k to n ie s p ęd ził całeg o ży cia n a d wo rze Oh n lei. By ł to d elik atn y , n iezwy k le u p rzejmy s p ó r to czo n y p rzez lu d zi ś wiad o my ch , że ich p rzeciwn ik teo rety czn ie mo że k azać ich s tracić. – J es tem p ewn y , że jeg o k ró lews k a mo ś ć wn ik liwie ro zważy ł tę s p rawę – mó wił tęg i mężczy zn a z g ęs tą b ro d ą, s to jący n a czele g ru p k i. By ł to h rab ia To rah n , min is ter wo jn y , s k ry wający n iek o rzy s tn ą zmian ę żo łn iers k iej s y lwetk i p o d d o b rze s k ro jo n y m mu n d u rem g alo wy m. J eg o zwy k le ru mian e p o liczk i teraz p rak ty czn ie p ło n ęły czerwien ią. – Nie wiem jed n ak , czy p o my ś lał, jak ta s y tu acja wy g ląd a z mo jeg o p u n k tu wid zen ia. M ó wimy o mło d y m, u talen to wan y m i n iezwy k le o b iecu jący m o ficerze o raz p rzen ies ien iu g o n a n iżs ze s tan o wis k o ... – Tak o b iecu jący m, że wy s łaliś cie g o d o Kh an d aru ? – ws zed ł mu w s ło wo k ró l. J u ż n a s am d źwięk jeg o g ło s u Raes in ii łamało s ię s erce. Dawn y p ewn y s ieb ie b ary to n zmien ił s ię w ch rap liwy , s zo rs tk i s zep t. – Gd zie d o k o n ał wielk ich rzeczy – g ład k o d o d ał To rah n . – I w s wo im czas ie, jeś li jeg o k ariera n ie zo s tan ie p rzerwan a... – Po zo s tawię to jeg o o cen ie – rzek ł k ró l. – M o że o d rzu cić tę p ro p o zy cję. – Nie zro b i teg o , was za k ró lews k a mo ś ć – p o wied ział min is ter fin an s ó w Rack h il Grieg . Zaws ze p rzy p o min ał Raes in ii łas icę z tą s wo ją wąs k ą twarzą i p acio rk o waty mi czu jn y mi o czk ami, a n iefo rtu n n y zwy czaj n o s zen ia d łu g ich ciemn o b rązo wy ch wło s ó w jes zcze p o g łęb iał to p o d o b ień s two . To rah n p o s łał mu wro g ie s p o jrzen ie. Grieg p o ch o d ził z g min u , co b y ło rzad k o ś cią wś ró d czło n k ó w Gab in etu i b u d ziło ich n iech ęć. Zawd zięczał awan s wy łączn ie p atro n ato wi Os tatn ieg o Diu k a, tak więc p o ws zech n ie u ważan o g o za zau s zn ik a Orlan k a. – W k o ń cu – ciąg n ął Grieg – p ro p o zy cja jeg o k ró lews k iej mo ś ci jes t zas zczy tem, k tó reg o n ie s p o s ó b o d rzu cić. Nawet g d y b y b y ło to s p rzeczn e z jeg o o cen ą teg o , co jes t n ajlep s ze d la d o b ra s łu żb y , czy ż n ie czu łb y s ię zo b o wiązan y p rzy jąć jej, ab y n ie o b razić was zej k ró lews k iej mo ś ci o d mo wą? – To p rawd a – rzek ł To rah n , jak o d o b ry żo łn ierz ro zp o zn ając p rawid ło wy k ieru n ek atak u . – Dla k ażd eg o o ficera k ró lews k iej armii ży czen ia jeg o k ró lews k iej mo ś ci mu s zą mieć p ierws zeń s two p rzed ws zelk imi wątp liwo ś ciami czy o s o b is ty mi s p rawami. – Czy to d o ty czy ró wn ież cieb ie, To rah n ? – wark n ął k ró l z o d ro b in ą d awn ej werwy . M in is ter wo jn y n is k o s ię s k ło n ił. – J a ty lk o p ró b u ję zwró cić u wag ę n a te as p ek ty s p rawy , k tó re mo g ły u jś ć u wag i

was zej k ró lews k iej mo ś ci. Oczy wiś cie, zas to s u jemy s ię d o jeg o d ecy zji. Nawet z d ru g ieg o k o ń ca p o k o ju Raes in ia zd o łała wy czy tać p rawd ę z twarzy o jca. Zd ecy d o wała, że p o ra s ię wtrącić. – Wy b aczcie, p an o wie. – Sk in ęła g ło wą min is tro m i d y g n ęła p rzed leżący m n a ło żu o jcem. – Was za k ró lews k a mo ś ć mn ie wzy wał? – Tak . Po zo s tali n iech wy jd ą. Po ro zmawiam z mo ją có rk ą w cztery o czy . Raes in ia o d s u n ęła s ię. Przech o d ząc o b o k n iej, arcy b is k u p wy mru czał co ś ws p ó łczu jąco z wy raźn y m mu rn s k ajs k im ak cen tem, a To rah n zas zczy cił ją k o s y m s p o jrzen iem i s zty wn y m s k in ien iem g ło wy . Ty lk o o s tatn i z n ich p rzy k u ł jej wzro k . Nis k i mężczy zn a, n ie wy żs zy o d n iej, w o p iętej k amizelce wy g ląd ał jak k u la armatn ia. Czu b ek jeg o g ło wy b y ł ły s y , lecz wian u s zek n ies fo rn y ch wło s ó w o k alający ch czas zk ę i za u s zami n ad awał mu wy g ląd s taro ży tn eg o filo zo fa. J ed n ak n ajb ard ziej rzu cały s ię w o czy jeg o o k u lary : wielk ie, o s zk łach s zero k o ś ci d ło n i, tak g ru b y ch i wy p u k ły ch , że całk o wicie zn iek s ztałcały u k ry tą za n imi twarz. Dziwn ie zd efo rmo wan e o d b icia frag men tó w n o s a i p o liczk ó w zmien iały s ię p rzy k ażd y m ru ch u jeg o g ło wy , lecz g d y p atrzy ł wp ro s t n a ro zmó wcę, tak jak teraz n a Raes in ię, jeg o o czy n ag le wy d awały s ię n iep o k o jąco o g ro mn e. Łatwo b y ło b y zlek ceważy ć teg o zab awn ie wy g ląd ająceg o czło wieczk a i wielu to zro b iło , zaws ze teg o p ó źn iej żału jąc. J eg o wy s o k o ś ć d iu k M allu s Ken g ire Orlan k o , min is ter in fo rmacji i p rzy wó d ca Ko n k o rd atu , zaws ze b y ł g o tó w wy k o rzy s tać k ażd ą p rzewag ę, n awet s wo jeg o n iep o zo rn eg o wy g ląd u . Raes in ia n ie d awała s ię zwieś ć. Os tatn ieg o Diu k a p o ws zech n ie u ważan o za n ajn ieb ezp ieczn iejs zeg o czło wiek a w Vo rd an ie, a o n a s p ęd ziła d o s tateczn ie d u żo czas u w p ałacu , ab y wied zieć, że to zwy czajn e n ied o p o wied zen ie. Nie b y ła p ewn a, czy zn ajd zie s ię n ieb ezp ieczn iejs zy o d n ieg o czło wiek n a ś wiecie. Dziś o b d arzy ł ją ty lk o n ik ły m u ś miech em i s k in ien iem g ło wy , zan im wy s zed ł, zamy k ając za s o b ą d rzwi s y p ialn i. Raes in ia p o d b ieg ła d o ło ża, k tó re b y ło tak wielk ie, że mu s iała ws p iąć s ię n a n ie, żeb y d o s ięg n ąć o jca. Wy jął ręk ę s p o d k o łd ry i wy ciąg n ął ją d o n iej, a o n a u jęła ją w s wo je. J eg o d ło ń b y ła ch u d a i lek k a jak p tas zek . Ko ś ci zd awały s ię k ru ch e jak g ałązk i, a s k ó ra cien k a jak p ap ier. Ob ró cił d o n iej g ło wę i zamru g ał załzawio n y mi o czami. – Raes in ia? – J es tem tu , o jcze. – M o cn iej u ś cis n ęła jeg o d ło ń . – Do b rze wid zieć cię p rzy to mn eg o . – Dla o d mian y . – Zak as zlał. – Ilek ro ć s ię b u d zę, my ś lę o ty s iącu rzeczach , k tó re

p o win ien em zro b ić, n a wy p ad ek g d y b y to b y ł o s tatn i raz. J ed n ak tracę s iły , n im zd o łam załatwić k ilk a. – Zamk n ął o czy i wes tch n ął ch rap liwie. – Przep ras zam, Raes in io . – Nie mó w tak , o jcze – p o wied ziała. – To mo że b y ć p o czątek p o p rawy . Pro fes o r d o k to r In d erg as t... – Pro fes o r d o k to r In d erg as t jes t ze mn ą s zczery – p rzerwał jej. – W p rzeciwień s twie d o res zty g łu p có w i p o ch leb có w alb o teg o k as zalo ta w czerwien i. – J es t b ard zo zręczn y – u p ierała s ię Raes in ia. – Lep s zy o d ws zy s tk ich in n y ch lek arzy w Vo rd an ie. – Są p rzy p ad k i wy k raczające p o za med y czn e u miejętn o ś ci. – Kró l ś cis n ął jej d ło ń i o two rzy ł o czy . – Ale n ie wezwałem cię tu p o to , żeb y s ię s p ierać. Raes in ia s k ło n iła g ło wę i n a mo men t zap ad ła cis za, w k tó rej k ró l zb ierał my ś li. – Czy zn as z h rab ieg o J an u s a b et Vh aln ich a M ieran ? – s p y tał w k o ń cu . – Ty lk o p rzelo tn ie – o d p arła Raes in ia, mru g ając ze zd ziwien ia. – Zd aje s ię, że b y ł n a d wo rze trzy lata temu . Ro zmawialiś my ch wilę. – Zatem n iewiele o n im wies z? – Ty lk o to , że u d ał s ię d o Kh an d aru s tłu mić b u n t i d o b rze s ię s p is ał. Dlaczeg o p y tas z? – J eg o mis ja w Kh an d arze o k azała s ię s u k ces em. W is to cie o g ro mn y m s u k ces em, p rzek raczający m ws zelk ie o czek iwan ia. Nawet n as z zacn y min is ter in fo rmacji wy d awał s ię zas k o czo n y , a wies z, jak rzad k o s ię to zd arza. – Kró l wy d ał s u ch y ch ich o t, k tó ry zmien ił s ię w k o lejn y atak k as zlu . – Wezwałem g o z p o wro tem d o Vo rd an u . J es t ju ż w d ro d ze. Kied y tu taj d o trze, zamierzam u czy n ić g o min is trem s p rawied liwo ś ci. Raes in ia

milczała. W

my ś lach

zmien iała

p lan y , u wzg lęd n iając

te

n o we

in fo rmacje. Nie zmien iła wy razu twarzy . – J es tem p ewn a, że d o b rze s o b ie p o rad zi – rzek ła p o ch wili. – Ty lk o ... – Ty lk o co to ma z to b ą ws p ó ln eg o ? – Kró l wes tch n ął. – M u s zę p atrzeć w p rzy s zło ś ć, Raes in io . Po my ś l, z czy m zo s tan ies z, k ied y ja o d ejd ę. Orlan k o ju ż ma zb y t wielk i wp ły w n a Gab in et. Grieg s ied zi u n ieg o w k ies zen i, a To rah n jes t b lis k i teg o . Hrab ia Almire z zas ad y u n ik a p o lity k i. J eś li Orlan k o zro b i min is trem s p rawied liwo ś ci jed n eg o ze s wo ich lu d zi, b ęd zie n iefo rmaln y m wład cą Vo rd an u . – J eś li n ie u fas z Orlan k o wi, p o zb ąd ź s ię g o – s twierd ziła Raes in ia, n ie p o trafiąc u k ry ć lek k ieg o o ży wien ia. – A jes zcze lep iej, k aż g o s tracić. – Gd y b y to b y ło tak ie p ro s te. Bo relg ajo wie n ig d y b y n a to n ie p o zwo lili. Po n ad to , czy n am s ię to p o d o b a czy n ie, b y ć mo że ty lk o Orlan k o u trzy my wał n as n a fali o d ...

Zamilk ł, p atrząc w s u fit n iewid zący m wzro k iem. Raes in ia jed n ak mo g ła s o b ie d o p o wied zieć res ztę. M iała zaled wie trzy n aś cie lat, g d y d o s zło d o b itwy p o d Van s feld t, k tó ra jed n eg o k atas tro faln eg o p o p o łu d n ia k o s zto wała Vo rd an p rzeg ran ą wo jn ę z Bo relem i u tratę n as tęp cy tro n u . J ej o jciec wted y też b y ł ch o ry i n ie mó g ł p o p ro wad zić wo js k , co u ważał za s wó j o b o wiązek , a ch o ciaż o d tamtej p o ry czas em czu ł s ię lep iej, Raes in ia n ie miała p ewn o ś ci, czy k ied y k o lwiek d o s zed ł p o ty m d o s ieb ie. Teraz k ró l zamru g ał k ilk ak ro tn ie i p o k ręcił g ło wą. – Zmęczo n y . J es tem tak i zmęczo n y , Raes in io . – Zatem o d p o czn ij. M o g ę wró cić p ó źn iej. – J es zcze n ie o d ch o d ź. Wy s łu ch aj mn ie. Hrab ia M ieran jes t... k imś więcej, n iż s ię zd aje. M iałem n ad zieję... – Przełk n ął ś lin ę. – M iałem p ewn e p lan y . J ed n ak k o ń czy mi s ię czas . M y ś lę... my ś lę, że mo żes z mu zau fać. Przy n ajmn iej n a p ewn o n ie jes t p rzy jacielem Os tatn ieg o Diu k a. On ci p o mo że, Raes in io . – Łzy zab ły s ły w o czach k ró la. – A b ęd zies z p o trzeb o wała k ażd eg o , k to ty lk o o k aże s ię p rzy jacielem. – Ro zu miem, o jcze. – Będ zie ci ciężk o . Nie ch ciałem, żeb y tak b y ło . – J eg o g ło s ś cich ł, jak b y o d p ły wał. – Nie ch ciałem teg o ws zy s tk ieg o . M iałaś mieć... co ś in n eg o . Nie to . J ed n ak ... – W p o rząd k u , o jcze. – Raes in ia p o ch y liła s ię i p o cało wała g o d elik atn ie w p o liczek . Słu d zy k ąp ali g o w wo d zie ró żan ej, ale p erfu my n ie zd o łały zag łu s zy ć md ląceg o o d o ru ro zk ład u u n o s ząceg o s ię z ciała k ró la. – Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze. Teraz o d p o czn ij. – Przep ras zam – p o wtó rzy ł, p o wo li zamy k ając o czy . – M o ja mała d ziewczy n k o ... p rzep ras zam. Kwatera Raes in ii zn ajd o wała s ię w s ty lizo wan ej n a ś red n io wieczn ą wieży , n azy wan ej n ietak to wn ie wieżą Ks ięcia. Więk s zo ś ć zn ajd u jący ch s ię w n iej k o mn at b y ła zamk n ięta o d ś mierci jej b rata. Do min ic i Raes in ia wo leli mies zk ać w k ilk u k o mn atach n a p arterze. M iała jed n ak k lu cze d o ws zy s tk ich p o mies zczeń , z łatwo ś cią więc mo g ła o two rzy ć d rzwi n a s ch o d y d la s łu żb y i p rzemk n ąć o b o k cich y ch b awialn i i s alo n ó w z meb lami o k ry ty mi p o k ro wcami n a d ach . Ściś le mó wiąc, n ie mu s iała b y ć n ag a, ab y d o k o n ać teg o , co zamierzała zro b ić. Nie b y ło jed n ak s en s u n is zczy ć zu p ełn ie d o b rej s u k n i, a p o n ad to o d p o wiad ało to jej

zamiło wan iu d o melo d ramatu . Raes in ia ju ż d awn o zd ecy d o wała, że jes t to jej wad ą; tak jak tch ó rzo wi b rak mo raln eg o k ręg o s łu p a, a p ijak o wi s iły wo li, w g łęb i jej d u s zy b y ło co ś , co p o wo d o wało n iezd ro wą s k ło n n o ś ć d o s en ty men taln y ch g es tó w i ro man ty czn y ch s łó w. Nies tety , ś wiad o mo ś ć teg o wcale n ie p o mag ała p o k o n ać tej s łab o ś ci, k tó ra czas ami b rała g ó rę. Sło ń ce zas zło za las ami n a zach o d zie, lecz ciemn y s zk arłat wciąż p lamił tam n ieb o , b arwiąc ro zp ro s zo n e o b ło k i n a k o lo r k rwi. Otaczały ją ś wiatła Oh n lei, ró wn e rzęd y latarń w alejach i p rzejś ciach o raz s k u p is k a lamp w o d d ali, u k azu jący ch ciemn e k o n tu ry b u d y n k ó w min is ters tw. Więk s zo ś ć ju ż p o g as zo n o , g d y u rzęd n icy u d ali s ię d o d o mó w n a wieczo rn y s p o czy n ek , lecz Pajęczy n a jak zaws ze b y ła jas n o o ś wietlo n a i o b ło czk i d y mu wes o ło u n o s iły s ię z jej liczn y ch k o min ó w. M ó wio n o , że M in is ters two In fo rmacji p racu je n a trzy zmian y , jak k o p aln ia, a w jeg o lo ch ach s ą u rzęd n icy , k tó rzy n ig d y n ie wid u ją s ło ń ca. Dalej n a p o łu d n ie, za zielo n y m p as em k ró lews k ich o g ro d ó w i wy p ielęg n o wan y ch leś n y ch o s tęp ó w, ciemn iejs zy i czerwień s zy b las k o zn aczał g ran ice mias ta i Vo rd an u . Raes in ia d łu g o s p o g ląd ała w ty m k ieru n k u , g d y wiatr o wiewał jej n ag ie ciało i wy wo ły wał g ęs ią s k ó rk ę. By ła ciep ła lip co wa n o c, lecz n a d ach u cztero p iętro wej wieży wiał ch ło d n y wiatr. Na s zczy cie wieży Ks ięcia p aliła s ię ty lk o jed n a latarn ia i n ie b y ło tam żad n eg o s trażn ik a. Po k ry ty d ach ó wk ami k rąg d ach u miał lek k o wzn ies io n y b rzeg imitu jący p rawd ziwy zamk o wy k ren elaż. W lep s zy ch czas ach k s iążę mó g ł ś n iad ać tam w s ło ń cu , lecz Raes in ia b y ła p ewn a, że n ik t p ró cz n iej n ie b y wał tu o d lat. Go łęb ie, k tó ry ch w Oh n lei b y ło ty le, ile ws zy n a żeb rak u , u p s trzy ły k amien ie b iały mi i s zary mi o d ch o d ami. Dla n iej n ajważn iejs ze b y ło to , co mo g ła zo b aczy ć z teg o d ach u . Wieża Ks ięcia two rzy ła n ajd alej n a p ó łn o cn y ws ch ó d wy s u n ięty n aro żn ik p ałacu i b y ła zn aczn ie o d d alo n a o d u częs zczan y ch miejs c. Raes in ia wid ziała s tamtąd ró wn o zag rab io n ą żwiro wą ś cieżk ę cztery p iętra n iżej, a za n ią n is k i k amien n y mu rek n a s k raju o g ro d ó w. Na tę s tro n ę wy ch o d ziły ty lk o o k n a jej ap artamen tó w, ze s zczeln ie zas u n ięty mi zas ło n ami. Od d ziały wart n o reld rajs k ich s zary ch p o wo li k rąży ły wo k ó ł, ale p o jawiały s ię co d wad zieś cia d o trzy d zies tu min u t, a p o ch o d n ie w ręk ach g ward zis tó w z d alek a zd rad zały ich n ad ejś cie. J ed n a z ty ch wart właś n ie zn ik ła jej z o czu i Raes in ia p o liczy ła d o d wu s tu , zan im n iep o s trzeżen ie p rzemk n ęła za ró g o g ro mn eg o , n iereg u larn eg o b u d y n k u . Stan ęła n a k amien n y m o b rzeżu , s p o g ląd ając n a ciemn e d rzewa za mias tem, p o czy m

wy p ro s to wała s ię, trzy mając ręce o p u s zczo n e wzd łu ż ciała. Wy d awało s ię jej, że p o win n a co ś p o wied zieć d la u czczen ia tej ch wili, ch o ciaż n ik t n ie mó g ł jej u s ły s zeć. – Ch ciałab y m – p o wied ziała – żeb y b y ł in n y s p o s ó b . Wy s tawiła jed n ą n o g ę, p o zwalając jej n a mo men t zawis n ąć w p o wietrzu , a p o tem s p ad ła z wieży w ciemn o ś ć. Zaws ze wy o b rażała s o b ie, że k ilk a s ek u n d teg o u p ad k u zmien ia s ię w wieczn o ś ć, czas ro zciąg a s ię jak z g u my , g d y ś cian a wieży mk n ie w g ó rę, a wiatr o wiewa n ag ie ciało . W rzeczy wis to ś ci led wie b y ła teg o ś wiad o ma w ty m jed n y m k ró tk im mo men cie n ieważk o ś ci i mimo wo ln eg o p rzerażen ia p rzed p o two rn y m b ó lem zd erzen ia z ziemią. Najp ierw u d erzy ła w n ią ramien iem, n aty ch mias t łamiąc k o ś ć, a w n as tęp n ej ch wili tak mo cn o u d erzy ła g ło wą o żwir, że czas zk a p ęk ła jak s k o ru p k a jajk a. Ciało k s iężn iczk i zad rg ało , s łab o zn ieru ch o miała w g ęs tn iejący m mro k u .

k o p n ęła

s to p ami

żwir,

a

p o tem

Gd zieś w g łęb i, w n ajciemn iejs zy m zak amark u jej jaźn i, co ś s ię p o ru s zy ło . Raes in ia ch ciała zemd leć. Niek tó re z d wó rek częs to md lały . Zaws ze u ważała to za b ezu ży teczn e w ty ch o k o liczn o ś ciach , ale o s tatn io d o s zła d o wn io s k u , że w ten s p o s ó b u my s ł p o p ro s tu u s iłu je o s zczęd zić ciału cierp ień . Nies tety w jej o b ecn y m s tan ie n ajwy raźn iej u traciła tę zd o ln o ś ć, tak więc czu ła, jak k awałk i p o łaman ej k o ś ci ramien ia o cierają s ię o s ieb ie, jak p ły n mó zg o wy wy ciek a z p o p ęk an ej czas zk i, a k rew s ączy s ię z jej p lecó w, w k tó re wb iły s ię n iezliczo n e k awałk i tward eg o żwiru . Przez lata n au czy ła s ię n ie zważać n a b ó l. Te wielo k ro tn ie p o wtarzan e d o zn an ia s p rawiły , że b y ła d o s k o n ale ś wiad o ma, iż to jej ciało leży teraz zmas ak ro wan e n a żwirze, a o n a s ama jes t zu p ełn ie g d zie in d ziej, b ó l zaś o raz ws zy s tk ie związan e z ty m d o zn an ia s ą p o p ro s tu p rzek azy wan y mi p rzez n ie s y g n ałami, jak n a s tatk u o s trzeg ający m o d p o wied n imi ch o rąg iewk ami d ru g i p rzed n ieb ezp ieczn y mi rafami. M imo to n ie zd o łała całk o wicie wy zb y ć s ię b ó lu i s k iero wała milczące, lecz g n iewn e, metafo ry czn e s p o jrzen ie n a mag iczn ą więź, żąd ając, b y p rzes tała s ię len ić i zro b iła s wo je. Ta więź len iwie wy ło n iła s ię z g łęb i jej d u s zy , ziewając jak ro zes p an y ty g ry s wy ch o d zący z jas k in i. Raes in ia wy o b raziła s o b ie, że p o p atrzy ł, co też zn ó w s o b ie zro b iła, wes tch n ął n a wid o k ro zleg ło ś ci o b rażeń i n iech ętn ie zab rał s ię d o ro b o ty . Wied ziała, że tak a an tro p o mo rfizacja jes t ś mies zn a – w k o ń cu b y ł to p o p ro s tu p ro ces n ie ró żn iący s ię o d zu ży cia d rewn a i flo g is to n u p rzy ro zp alan iu o g n ia czy p rzemian y wy s tawio n eg o n a d ziałan ie ży wio łó w żelaza w rd zę. J ed n ak ży jąc – jeś li

to b y ło o d p o wied n ie s ło wo – p rzez cztery lata z ty m czy mś o win ięty m wo k ó ł jej d u s zy , n ie mo g ła s ię o p rzeć wrażen iu , że to ma włas n e n as tro je i u czu cia. Wy o b rażała s o b ie, jak wielk imi ś lep iami s p o g ląd a n a n ią k arcąco , zan im zab ierze s ię d o p racy . J ej czas zk a p o ru s zy ła s ię, jak b y d o ty k an a n iewid zialn y mi p alcami. Od łamk i i k awałk i k o ś ci u ło ży ły s ię jak frag men ty u k ład an k i, zes p alając s ię w g ład k ą cało ś ć. Ro zd arcia s k ó ry zamk n ęły s ię, jak b y k to ś je zs zy ł. Po tem p rzy s zła k o lej n a ramię: ro zerwan e mięś n ie p o n o wn ie s ię złączy ły i k o ń czy n a wy p ro s to wała s ię, g d y k o ś ci ws k o czy ły n a miejs ce. Po czu ła n iep rzy jemn e mro wien ie p lecó w i g d y ty lk o b y ła w s tan ie, p o d n io s ła s ię n a k lęczk i, żeb y s łu ch ać cich eg o p o s tu k iwan ia, z k tó ry m k awałk i s k ały g łęb o k o wb ite w jej ciało wy ch o d ziły i s p ad ały n a ziemię. Po k ilk u min u tach mo g ła ju ż s tać. Więź p rzy wró ciła ją d o s tan u , w jak im b y ła p rzed u p ad k iem z d ach u , p lu s min u s wars twa b ru d u o raz k ilk a k wart k rwi ro zs maro wan y ch p o jej ciele i wch ło n ięty ch p rzez żwir. Po d ejrzewała, że w tak im s tan ie p o zo s tan ie aż d o n ad ejś cia d łu g o o czek iwan eg o Sąd n eg o Dn ia. In n y mi s ło wy , w tak im s amy m s tan ie, w jak im b y ła p rzed czterema laty , zan im u marła p o raz p ierws zy . So th e wy ło n iła s ię z ciemn o ś ci. Po ru s zała s ię tak cich o , że zd awała s ię materializo wać jak d u ch , z ró wn ie p rzerażający m rezu ltatem. Ty m razem jej g ro źn y wy g ląd łag o d ził s tró j: miała n a s o b ie d łu g ą n ieb ies k ą s u k n ię i s zary fartu s zek p ałaco wej p o k o jó wk i, a w ręk u p u s zy s ty ręczn ik . M imo ws zy s tk o wy g ląd ała g ro źn ie, wy s o k a i s mu k ła jak rap ier, z ciemn y mi wło s ami o b cięty mi k ró tk o i p o ch ło p ięcemu o raz o s try mi, wy razis ty mi ry s ami twarzy . Dla ś wiata So th e b y ła p o k o jó wk ą i d amą d o to warzy s twa Raes in ii. Tak też b y ło w is to cie, lecz jej o b o wiązk i zn aczn ie wy k raczały p o za to . Raes in ia wied ziała, że zan im So th e ro zp o częła u n iej s łu żb ę, zajmo wała wy s o k ą p o zy cję w Ko n k o rd acie d iu k a Orlan k a, ch o ciaż n ie mó wiła, co k o n k retn ie b y ło p o wo d em jej o d ejś cia. – M u s i b y ć jak iś lep s zy s p o s ó b – p o wied ziała Raes in ia. – Ch cę p o wied zieć, że to ś mies zn e. Łatwo b y ło d o s tać s ię d o p ałacu lu b wy mk n ąć z n ieg o w d zień , g d y n ieu s tan n ie p ły n ął s tru mień wo zó w d o s tawczy ch , ab y zas p o k o ić jeg o o g ro mn y ap ety t. Nies tety , w d zień k s iężn iczk a mu s iała b y ć wid o czn a. W n o cy teren b y ł zamk n ięty i p atro lo wan y , co zmu s iło Raes in ię d o o p raco wan ia teg o d o ś ć n iezwy k łeg o s p o s o b u wy my k an ia s ię n iep o s trzeżen ie. – Ten ma tę zaletę, że jes t n ieo czek iwan y – o d ezwała s ię So th e. – Po win n y ś my wy b ić jed n ą z ty ch id io ty czn y ch p an cern y ch s zy b i ws tawić o k n o ,

k tó re mo g łab y m o twierać. Alb o p rzy n ajmn iej k azać o g ro d n ik o m, żeb y zro b ili tu k lo mb . Us y p ali k o p iec ziemi i p o s ad zili jak ieś mięk k ie ro ś lin y . M o że lawen d ę. Wted y n ie cu ch n ęłab y m k rwią i mó zg iem. – Og ro d n icy mo g lib y s ię d ziwić – zau waży ła So th e – d laczeg o k lo mb wy g ląd a tak , jak b y co ś z wy s o k a s p ad ło n a te ro ś lin y . M ó wiąc to , p rzes u wała s to p ę p o żwirze w miejs cu , g d zie wy ląd o wała Raes in ia, lik wid u jąc wg łęb ien ie i zas y p u jąc ś lad y k rwi. Ks iężn iczk a wes tch n ęła i p o ru s zy ła ramio n ami, czu jąc, jak k ilk a o s tatn ich o d łamk ó w k o ś ci ws k ak u je n a s wo je miejs ce. Z g ru b s za o tarła z s ieb ie k rew i o d d ała ręczn ik So th e, k tó ra wzięła g o b ez s ło wa i wręczy ła Raes in ii zło żo n ą jed wab n ą s zatę. W ty m s k ro mn y m s tro ju k s iężn iczk a o d d aliła s ię o d b u d y n k u i zag łęb iła w las , a So th e jak d u ch s u n ęła za n ią. – M iałaś jak ieś k ło p o ty wieczo rem? – s p y tała Raes in ia, o d ch y lając n is k o zwies zo n ą g ałąź. – Żad n y ch . – So th e zmars zczy ła b rwi. – Ten czło wiek , k tó reg o p rzy d zielił ci Orlan k o , jes t... n ieu ważn y . Po win n am u d zielić mu p is emn ej n ag an y . – M am n ad zieję, że s ię p o ws trzy mas z, d la d o b ra n as o b u . – Nie wiem – o d p arła So th e. – M o że n ieco więk s ze wy zwan ie b y ło b y zab awn e. Raes in ia s p o jrzała p rzez ramię n a p o k o jó wk ę, lecz ta miała n iep rzen ik n io n ą min ę. Właś n ie n a ty m p o leg ał p ro b lem z So th e: n ig d y s ię n ie u ś miech ała i n ig d y n ie b y ło wiad o mo , k ied y żartu je, tak jak teraz. So th e czas em n arzek ała, że wy g o d n e ży cie źle wp ły wa n a jej u miejętn o ś ci, i p o d ejmo wała ek s tremaln e d ziałan ia, żeb y n ie wy jś ć z wp rawy . Zn alazły s ię w les ie, k tó ry b y ł ró wn ie s ztu czn y m two rem jak wy p ielęg n o wan e p ałaco we o g ro d y . Staran n ie s ad zo n y i k s ztałto wan y p rzez p o k o len ia o g ro d n ik ó w tak , ab y s p ełn iał wy o b rażen ia o ty m, jak p o win ien wy g ląd ać las , miał wy s o k ie i zd ro we d rzewa z o b ficie u lis tn io n y mi g ałęziami, b ez iry tu jąceg o p o s zy cia i leżący ch n a ziemi u s ch n ięty ch k o n aró w, w k tó ry ch mo g łab y s ię zap lątać s to p a n ieo s tro żn eg o d wo rak a. Tak więc s zło s ię p rzezeń łatwo , n awet b o s o i w ś wietle k s ięży ca, i n ieb awem d o tarły d o jed n ej z wielu n ieu tward zo n y ch alejek wijący ch s ię wś ró d d rzew. Tam czek ał p o wó z, s faty g o wan y i zap rzężo n y w jed n eg o k o n ia. Stara s iwa k lacz s tała p rzy d y s zlu , z zad o wo len iem zajad ając o b ro k . So th e zajęła s ię k o n iem, a Raes in ia ws iad ła d o p o wo zu . Na p o d n is zczo n y m d rewn ian y m s ied zen iu , p rzy g o to wan e z ty p o wą d la So th e d b ało ś cią o s zczeg ó ły , czek ały n iezb ęd n e rzeczy : ręczn ik i i d zb an z wo d ą d o d o k ład n iejs zeg o u my cia s ię, s p in k i d o wło s ó w o raz u b ran ie i b u ty n a wieczó r. Gd y p o wó z ru s zy ł, Raes in ia zajęła

s ię p rzemian ą. Zan im miaro wy tu rk o t k ó ł n a b ru k u o zn ajmił, że d o tarły d o mias ta, b y ła g o to wa. Teraz n ik t z p ałacu b y jej n ie ro zp o zn ał i o czy wiś cie tak miało b y ć. Zwy k le ro zp u s zczo n e n a ramio n a wło s y u p ięła i s ch o wała p o d k ap elu s zem z wąs k im ro n d em, a jed wab n ą s zatę zamien iła n a b awełn ian e s p o d n ie i s zarą b lu zk ę. By ł to ch ło p ięcy s tró j, ch o ciaż wątp iła, b y k to k o lwiek wziął ją za ch ło p ca. I n ie o to ch o d ziło . Tak mo g ła s ię n o s ić s tu d en tk a u n iwers y tetu – wy g o d n ie i n ieco wy zy wająco . W tawern ach i jad ło d ajn iach Fu s ó w b y ł to n iemal u n ifo rm. Po czątk o wo ch ciała zmien ić imię, ale So th e o d rad ziła jej to . Reag o wan ie we właś ciwy s p o s ó b n a p rzy b ran e imię wy mag a o d p o wied n ieg o tren in g u i zaws ze is tn ieje ry zy k o p o p ełn ien ia b łęd u . Po n ad to w mieś cie b y ły ty s iące d ziewcząt o imien iu Raes in ia, ws zy s tk ie w p rzy b liżen iu w jej wiek u , rezu ltat p rzelo tn ej mo d y n a n ad awan ie d ziecio m imien ia n o wo n aro d zo n ej k s iężn iczk i. Tak więc s tała s ię Raes in ią Smith , p o s iad aczk ą d o b reg o i s tareg o v o rd an ajs k ieg o n azwis k a. Raes in ia p o d czas k ilk u n ie k o ń czący ch s ię p rzy jęć n a d wo rze s two rzy ła w my ś lach s k o mp lik o wan y ży cio ry s s wo jeg o d ru g ieg o wcielen ia, z ro d zicami, ro d zeń s twem, cio tk ami i wu jk ami, ro d zin n y mi d ramatami i s zczen ięcy mi miło ś ciami, lecz – k u jej lek k iemu ro zczaro wan iu – n ik t n ig d y ją o to n ie p y tał. Po wó z zwo ln ił i tu rk o t u cich ł. Raes in ia p rzejrzała s ię w lu s terk u p rzewid u jąco d o s tarczo n y m p rzez So th e, n ie zn alazła n iczeg o n iezwy k łeg o i o two rzy ła d rzwi, żeb y wy jś ć n a b ru k Fu s ó w. Naty ch mias t zaatak o wał ją s k war i o ś lep iający b las k . By ło d o b rze p o zach o d zie s ło ń ca, ale u lice b y ły ró wn ie zatło czo n e jak w p o łu d n ie i p rawie tak jas n e. Po ch o d n ie i lich tarze p ło n ące p rzed k ażd y m o twarty m lo k alem b y ły trad y cy jn y m źró d łem ś wiatła, tak s amo jak latarn ie w d ło n iach n iek tó ry ch p rzech o d n ió w, ale n o we latarn ie g azo we p ro fes o ra Ro etig a p rzy ćmiewały je ws zy s tk ie jas n y m i s tały m b las k iem z wy s o k o ś ci s wy ch s talo wy ch p o s tu men tó w. Nad awały całej s cen erii d ziwn ie n ierealis ty czn y wy g ląd , jak b y p rzemy k ający p o d n imi p rzech o d n ie u my k ali p rzed jak imś b o s k im p rawem. Po wo zy b y ły rzad k o ś cią w tej częś ci mias ta, a te, k tó re s ię p o jawiały , b y ły p o jazd ami d o wy n ajęcia. Na trzy - lu b cztero milo wej u licy Staro miejs k iej, p rzy k tó rej u s y tu o wan y b y ł u n iwers y tet, mieś ciły s ię g łó wn ie s k lep y i lo k ale d la s tu d en tó w, lecz n ad i za n imi zn ajd o wały s ię n iezliczo n e p o k o je i ap artamen ty . Tu mies zk ali u czen i n ie d o ś ć b o g aci, b y p łacić za mies zk an ie n a teren ie u n iwers y tetu , a tak że d o mo k rążcy , s zy n k arze i p ro s ty tu tk i p racu jące n a tej i p o b lis k ich u licach .

Raes in ia u wielb iała Fu s y , p o n ieważ ta d zieln ica b y ła u o s o b ien iem s p rzeczn o ś ci. Zn ajd o wała s ię n a p ó łn o cn y m b rzeg u rzek i – czy li p o właś ciwej, mo d n ej s tro n ie – i zaled wie o rzu t k amien iem o d s zaco wn y ch ceg lan y ch k amien ic u licy Święteg o Ury jas za. Teo rety czn ie s tu d en ci u n iwers y tetu b y li g łó wn ie p o to mk ami s zaco wn y ch ro d zin lu b n ajlep s zy mi i n ajb y s trzejs zy mi, jak ich miał d o zao fero wan ia p leb s . By li to n iemal wy łączn ie mło d zi lu d zie, a tam, g d zie g ro mad zą s ię mło d zi z p ien ięd zmi w k ies zen iach , jak za d o tk n ięciem mag iczn ej ró żd żk i p o ws taje p rzemy s ł zas p o k ajający ich p o trzeb y w zak res ie win a, k o b iet i ś p iewu . Ten p arad o k s s p rawił, że d zieln ica cies zy ła s ię czy mś w ro d zaju s zaco wn ej złej s ławy i p rzy ciąg ała właś n ie teg o ty p u o s o b ę, jak iej s zu k ała Raes in ia. Więk s zo ś ć tawern i res tau racji, zg o d n ie z trad y cją, miała s zy ld y z n azwami i g o d łami d la an alfab etó w, jed n ak n ied awn o jak iś b y s try s k lep ik arz wp ad ł n a p o my s ł p o s tawien ia s łu p a z ramien iem s terczący m s k o ś n ie n ad g ło wami p rzech o d n ió w i zawies zen ia n a n im rek lamy s wo jeg o lo k alu . J ak k ażd y d o b ry p o my s ł ten też zo s tał s zy b k o s k o p io wan y , tak więc latarn ie g azo we o ś wietlały s etk i p ro p o rczy k ó w, teraz n ieru ch o mo zwis ający ch w ro zg rzan y m p o wietrzu . Zas k ak u jąco s zy b k o p o ws tała s wo is ta mo d a, n ad ająca p ro p o rczy k o m u jed n o lico n y k s ztałt i wzo rn ictwo : trzy p ro s te i p o zio me k o lo ro we p as y , w ró żn y ch k o mb in acjach p rzy ciąg ający ch wzro k k lien teli. Wp rawn y o b s erwato r mó g ł s p o ro wy wn io s k o wać z ty ch k o lo ró w. Na p ły tk im ry n k u s p rzed awcy win a wy s p ecjalizo wali s ię i teraz k o mb in acje k o lo ró w id en ty fik o wały ich ró wn ie wy raźn ie jak h erald y k a ro d y ary s to k raty czn e. Najwy żs zy p as zwy k le rep rezen to wał p o lity czn e s y mp atie k lien tó w, a p rzy n ajmn iej języ k u ży wan y p rzez więk s zo ś ć z n ich . Un iwers y tet p rzy ciąg ał s tu d en tó w z p o ło wy k o n ty n en tu , tak więc ch o ć n a więk s zo ś ci flag g ó rn y m p as em b y ł v o rd an ajs k i b łęk it, Raes in ia wid ziała ró wn ież rd zawą czerwień Bo relu , h amv eltajs k ą żó łć, g o łęb ią s zaro ś ć No reld u , a n awet k ilk a b iały ch p lam d la n ieliczn y ch mu rn s k ajs k ich s tu d en tó w, s etk i mil o d d o mu . Te tró jk o lo ro we o zn aczen ia n ie o g ran iczały s ię d o flag . Wielu mło d y ch lu d zi n a u licy n o s iło b ran s o lety z s y mb o lem u lu b io n eg o lo k alu . In n i mieli o to k i k ap elu s zy w wy b ran y ch b arwach lu b – w wy p ad k u zas o b n iejs zy ch s tu d en tó w – o zd o b n e b ro s ze n a p iers i alb o p rzy k o łn ierzu . Tak więc ju ż n a p ierws zy rzu t o k a b y ło wid ać, k to jes t k im, p o n ieważ wy b ó r win iarn i wiele mó wił o p o g ląd ach i p o wiązan iach . Raes in ia wp rawn y m o k iem o d ru ch o wo d zieliła tłu m n a rep u b lik an ó w, u to p is tó w, red emp to ry s tó w i s to in n y ch frak cji, s ek t lu b o d łamó w.

On a miała p rzy k o łn ierzy k u d elik atn eg o mo ty la z k u teg o s reb ra, z n ieb ies k imi, zielo n y mi i zło ty mi s k rzy d łami. Po s zu k ała p as u jąceg o d o n ich p ro p o rczy k a i zo b aczy ła, jak len iwie u n o s i s ię w ciep ły m p o wietrzu p ło n ącej p o ch o d n i. W o k n ach Nieb ies k iej M as k i p aliło s ię ś wiatło i id ąc k u n im, p o czu ła zn ajo mą mies zan in ę zap ach ó w: tro cin , p rzy p alo n eg o mięs a i tan ieg o alk o h o lu . Ob ejrzała s ię p rzez ramię n a So th e. – Wies z, że mo żes z tam wejś ć – p o wied ziała. – Nie mu s is z o b s erwo wać mn ie z ciemn o ś ci, jak b y ś p o d g ląd ała. – Tak jes t b ezp ieczn iej – o d p arła So th e. – Wies z, że b ęd ę w p o b liżu , g d y b y ś p o trzeb o wała ws p arcia. – J ak ch ces z. Raes in ia u ważała, że So th e p o p ro s tu wo li b y ć s ama w ciemn y ch zak amark ach n iż s ied zieć z p rzy jació łmi p rzy o g n iu , ale n ie warto b y ło s ię s p ierać. Wy p ro s to wała s ię, o d ch y liła k o tarę zas łan iającą wejś cie – g d y ż d rzwi b y ły o twarte i zab lo k o wan e k lin em, żeb y wp u ś cić ś wieże p o wietrze – p o czy m wes zła d o ś ro d k a. Głó wn ą s alę Nieb ies k iej M as k i wy p ełn iał d y m s p alo n eg o d rewn a i ty to n iu o raz s mak o wicie p ach n ąca p ara u n o s ząca s ię z d wó ch k o tłó w wis zący ch n ad p alen is k iem. Przy s to lik ach b y ło tło czn o i d wie k eln erk i z tru d em p rzed zierały s ię p rzez tłu m g o ś ci. W in n y ch tawern ach i lo k alach b y ć mo że g ran o w k o ś ci lu b k arty , d y s k u to wan o o ład u n k ach to waró w lu b n ieleg aln y ch p rzed s ięwzięciach , a n awet o p o ezji i literatu rze. Tu taj, w Nieb ies k iej M as ce, g łó wn y m tematem b y ła p o lity k a. Raes in ia s ły s zała co n ajmn iej k ilk a to czo n y ch s p o ró w, n ak ład ający ch s ię, a czas em zag łu s zający ch s ię wzajemn ie w n ieu s tan n ej p ap lan in ie. – ...p rawa czło wiek a wy mag ają... – ...n ie mo żn a zak ład ać ró wn o ś ci. Należy ... – ...n ie wy jeżd żaj mi z p rawami czło wiek a. J a... – ...Vo u len n e twierd zi... – ...p arlamen t Hamv elt p o s tan o wił co ś z ty m zro b ić... – ...Vo u len n e mo że mn ie cmo k n ąć i ty też... Raes in ia wd y ch ała tę atmo s ferę z min ą s two rzen ia wracająceg o d o s wo jeg o n atu raln eg o ś ro d o wis k a lu b czło wiek a z u lg ą wy n u rzająceg o s ię n a p o wierzch n ię. Kilk u g o ś ci zau waży ło ją i p o mach ało d o n iej lu b zawo łało co ś , czeg o n ie d o s ły s zała w ty m zg iełk u . Po mach ała d o n ich w o d p o wied zi i zan u rzy ła s ię w tłu m, p rzed zierając s ię międ zy zatło czo n y mi s to łami i zręczn ie u n ik ając en erg iczn ie g es ty k u lu jący ch rąk .

Tu i ó wd zie to warzy s zy ły jej g wizd y , ale b y ła d o teg o p rzy zwy czajo n a. Na s tu s tu d en tó w u n iwers y tetu p rzy p ad ała zaled wie jed n a s tu d en tk a i ch o ciaż tę p ro p o rcję n ieco p o p rawiały d ziewczy n y , k tó re n ie s tu d io wały , u lica Staro miejs k a i tak b y ła jak o k o cy k lo n u n iep o h amo wan y ch męs k ich żąd z. Kied y Raes in ia p rzy s zła tu p o raz p ierws zy , trak to wała tak ie rzeczy o s o b iś cie, lecz o d tamtej p o ry zaczęła ro zu mieć, że jes t to o d ru ch o wa reak cja, jak s zczek an ie p s ó w s p o ty k ający ch s ię w p ark u . Na k o ń cu s ali b y ły wąs k ie d rzwi, a za n imi k ró tk i k o ry tarz p ro wad zący d o k ilk u mały ch s al, k tó re d awały p rzy n ajmn iej złu d zen ie p ry watn o ś ci. Raes in ia s k iero wała s ię tam i d wu k ro tn ie zap u k ała d o d ru g ich d rzwi z k o lei. Led wie s ły s zaln a ro zmo wa za n imi n ag le u cich ła. – Kto tam? – zap y tał lek k o zd u s zo n y g ło s . – To ja. Drzwi o two rzy ły s ię p o wo li. – Po win n iś my u zg o d n ić jak iś s p o s ó b p u k an ia – p o wied ział k to ś w ś ro d k u . – Co to za k o n s p iracja b ez u mó wio n eg o h as ła. Głu p io s ię czu ję, wo łając p o p ro s tu „k to tam”. – Ty i te two je u mó wio n e h as ła – p ry ch n ął k to ś in n y . – M o że jes zcze s zy fry , s y g n ały latarn iami i Bó g wie co jes zcze. Gd y b y ś p o s tawił n a s wo im, p o cały ch d n iach zap amięty walib y ś my je i n ie b y ło b y czas u , żeb y co ś zro b ić. – J a ty lk o my ś lę, że to d o d ało b y k limatu . Nie zd emas k u jes z lu d zi Orlan k a, wo łając „k to tam” p rzez te p rzek lęte d rzwi... – Raes ! Co ś małeg o i s zy b k o p o ru s zająceg o s ię wp ad ło n a Raes in ię i p ara rąk o b jęła ją, u s iłu jąc wy cis n ąć p o wietrze z jej p łu c. Nie b y ło to d la n iej żad n y m zag ro żen iem, ale zato czy ła s ię o d imp etu teg o g wałto wn eg o u ś cis k u i mu s iała p rzy trzy mać fu try n y d rzwi. M iała n ad zieję, że n iewątp liwie o b s erwu jąca ją So th e n ie u zn a teg o za atak i n ie zaczn ie s trzelać. – Ud ało ci s ię! – p is n ęła atak u jąca ją o s o b a. – Ud ało ci s ię, u d ało , u d ało ! To zad ziałało ! – Nap rawd ę? – zd o łała wy k rztu s ić Raes in ia. – Co ra – p o wied ział k to ś . – M y ś lę, że Raes lep iej d o cen i wag ę wiad o mo ś ci, jeś li p o zwo lis z jej o d d y ch ać. – Przep ras zam. Co ra p u ś ciła ją n iech ętn ie, jak p ąk la o d ry wan a o d k ad łu b a s tatk u . Nad al mu s iała p o d n o s ić g ło wę, żeb y s p o jrzeć w o czy Raes in ii, ale ty lk o tro ch ę. By ła

cztern as to letn ią, n iezd arn ą, b arczy s tą d ziewczy n ą, k tó ra wciąż ro s ła. M iała wło s y k o lo ru s ło my związan e w g ru b y k o ń s k i o g o n i twarz jak p o le b itwy p ieg ó w z trąd zik iem. Po d ek s cy to wan a miała s k ło n n o ś ć d o s tawan ia n a p alcach , tak jak teraz, z b ły s zczący mi zielo n y mi o czami. – I zamk n ij d rzwi – rzek ł s ied zący n a s o fie Faro . – Ch y b a że ch ces z p o d zielić s ię n as zy mi s ek retami ze ws zy s tk imi n a s ali. Nap rawd ę, mo żn a b y p o my ś leć, że n ik t z was jes zcze n ig d y n ie b rał u d ziału w s p is k u . Po k ó j n a ty łach b y ł tro ch ę cias n y , lecz wy g o d n y . Wp rawd zie n a k o min k u n ie p alił s ię o g ień , ale n o c b y ła ju ż wy s tarczająco ciep ła. Sfaty g o wan ą s tarą s o fę i k rzes ła p rzes u n ięto z ich zwy k ły ch miejs c i u s tawio n o w k rąg . Faro zajmo wał całą s o fę, o p arłs zy n o g i o jed n ą p o ręcz, a g ło wę zwies iws zy z d ru g iej. Trzeb a p rzy zn ać, że n awet w tej d ziwn ej p o zie wy g ląd ał ład n ie, ch o ć mo że n iezb y t d o s to jn ie. Gib k i, ch u d y , k ró tk o p rzy s trzy żo n y b ru n et o wy razis ty ch ry s ach twarzy miał n a s o b ie d o b rze s k ro jo n y s tró j z s zareg o ak s amitu . J o h an n M au ris k – d o k tó reg o z n iewiad o meg o p o wo d u ws zy s cy zwracali s ię p o n azwis k u – p rzech ad zał s ię p o d o k n em. By ł ró wn ie ch u d y jak Faro , lecz z zap ad n ięty mi o czami wy g ląd ał jak p u s teln ik . Ch o d ził tam i z p o wro tem, b awiąc s ię man k ietem k o s zu li lu b d łu g imi, k o ś cis ty mi p alcami b ezwied n ie wy s tu k u jąc ry tm n a p arap ecie o k n a. Co ra co fn ęła s ię i zaczerp n ęła tch u , z wy raźn y m tru d em p ró b u jąc o p an o wać emo cje. – Ud ało s ię! – p o wtó rzy ła. – Ch cę p o wied zieć, że wied ziałam, że s ię u d a, jeś li ws zy s tk o p ó jd zie tak , jak zap o wied ziałaś , ale tak s ię s tało i teraz tru d n o mi w to u wierzy ć. Czy mas z p o jęcie, co s ię s tan ie, g d y ry n k i zn ó w zo s tan ą o twarte w p o n ied ziałek ? – Zach ich o tała. – Cała g iełd a u to n ie w ziarn ach k awy ! Zn am co n ajmn iej trzy firmy , k tó re g ro mad ziły ją mies iącami, czek ając n a k rach , a teraz s ły s zę, że o p ró żn iają mag azy n y . Nie d a s ię teg o s p rzed ać n awet p o d wa p en s y za b u s zel! – M y ś lę o ro zciąg n ięciu s ieci p o d o k n ami g mach u g iełd y – rzek ł Faro . – M o g lib y ś my wy ławiać b an k ieró w z rzek i i p rzetrząs ać im k ies zen ie. M au ris k u d erzy ł d ło n ią w p arap et i o d wró ciws zy s ię, g n iewn ie s p o jrzał n a Faro , k tó ry o d p o wied ział mu ło b u zers k im u ś miech em. M au ris k wy d awał s ię k o mp letn ie p o zb awio n y p o czu cia h u mo ru i źle s ię czu ł w to warzy s twie d ru g ieg o s p is k o wca. – Ro zu miem więc, że wiad o mo ś ć d o tarła d o zain teres o wan y ch ? – o d ezwała s ię Raes in ia. – Dziś p o p o łu d n iu – p o wied ziała Co ra. – Wid zieliś my , jak s am De Bo rg p u s zy ł

s ię jak p aw, d o k u czając ws zy s tk im. – I d o b rze n am p o s zło ? Co ra o n iemiała n a tak ie k o lo s aln e n ied o p o wied zen ie. Faro , z u ś miech em w p o d k ó wk ę i g ło wą zwis ającą jak u n ieb o s zczy k a, d o d ał: – Najwy raźn iej b ard zo d o b rze. Nie b ęd ę u d awał, że o g arn iam s zczeg ó ły , ale ro zu miem, że zg arn iemy p u lę. – To n ie jes t tak ie s k o mp lik o wan e – zap ro tes to wała Co ra. – Ku p o wałam ak cje De Bo rg a p o d zies ięć p en s ó w z d ziewięćd zies ięcio p ięcio p ro cen to wy m marg in es em, a p rzy d zis iejs zy m zamk n ięciu wró ciły d o s wo jeg o ś red n ieg o k u rs u . Po o d jęciu o p łat i in n y ch k o s ztó w to d aje n am zy s k w wy s o k o ś ci s to o s iemd zies iąt d o jed n eg o . Prawd ę mó wiąc, Raes in ia też n ie ro zu miała ty ch s zczeg ó łó w, ale u fała o cen ie Co ry . W k o ń cu to o n a jes t fin an s o wy m g en iu s zem. J ed n ak p rzy o s tatn ich cy frach u ważn ie n as tawiła u ch a. Nie b y ła fin an s is tk ą, ale u miała liczy ć, a zy s k w wy s o k o ś ci s tu o s iemd zies ięciu p ro cen t o zn aczał, że n iewielk a s u ma p ien ięd zy , k tó rą tak p raco wicie u zb ierali, p rzez jed n ą n o c – jak d zięk i alch emii – p rzeis to czy ła s ię w zn aczn ą fo rtu n ę. – Wcale teg o n ie zalecam – rzek ł Faro – ty lk o rzu cam my ś l, ale zd ajecie s o b ie s p rawę z teg o , że mo g lib y ś my p o p ro s tu wziąć te p ien iąd ze i u ciec. Ud ać s ię d o Hamv elt i p rzez res ztę n as zy ch d n i ży ć jak k s iążęta. – Po wió d ł wzro k iem p o o b ecn y ch , o d M au ris k a o p ałający ch o czach p o o s tro żn ie o b o jętn ą Raes in ię, i wes tch n ął. – No d o b rze. J a ty lk o mó wię. – Nie ch o d zi o p ien iąd ze – p rzy p o mn iała Raes in ia. – Oczy wiś cie, że n ie ch o d zi o p ien iąd ze – p o d k reś lił M au ris k . – Zaws ze mó wiłem, że p ien iąd z ty lk o ro zp ras za. Po win n iś my b y ć tam – ws k azał p alcem za o k n o – b u d ząc ś wiad o mo ś ć zwy k ły ch ... Faro zaś miał s ię i ws tał z s o fy zwin n ie jak k o t. – Sąd zę, że ś wiad o mo ś ć to n ie n as z p ro b lem – s twierd ził. – Ws zy s cy d o s k o n ale wied zą, co s ię d zieje. Ty lk o n ie wied zą, jak temu zarad zić. – Zatem mu s imy im p o wied zieć... – zaczął M au ris k . – W k ażd y m razie – wes zła mu w s ło wo Raes in ia, lek k o p o d n o s ząc g ło s , zan im k o lejn y raz zaczęlib y to czy ć ten s p ó r – jes teś my n a d o b rej d ro d ze. – Z całą p ewn o ś cią – u zn ał Faro . – Ty lk o Bó g wie d o k ąd . – Klep n ął d ło ń mi w u d a. – Po wiem, że trzeb a to o p ić. Po zwó lcie, że p ó jd ę i co ś p rzy n io s ę. – Co z Ben em i d o k to rem? – zwró ciła s ię Raes in ia d o M au ris k a p o jeg o wy jś ciu .

– Sp o d ziewamy s ię ich ? – Nie d ziś – o d p arł, p atrząc s p o d e łb a. – Są w No wy m M ieś cie. Ben n azwał to rek o n es an s em, ch o ciaż n ie wy jaś n ił mi, co s p o d ziewa s ię o d k ry ć. Co ra p o ru s zy ła b rwiami i zach ich o tała lu b ieżn ie, a M au ris k p ry ch n ął. To b y ł żart; żad n eg o z d wó ch o s tatn ich czło n k ó w ich s p is k u n ie zo b aczo n o b y w żad n y m z o s ławio n y ch b u rd eli n a p o łu d n io wy m b rzeg u . – No có ż, mam wiad o mo ś ć, ale p ewn ie mo żemy im ją p rzek azać p ó źn iej. – Raes in ia zamilk ła, ale właś n ie d rzwi s ię o two rzy ły i wró cił Faro z d wiema b u telk ami, d o k o ń czy ła więc: – Ro zmawiałam z mo im in fo rmato rem z p ałacu . – Och ? – Co ra p o d s k o czy ła. – Co ś , z czy m mo g ę p ó jś ć n a g iełd ę? – J a... n ie jes tem p ewn a. Kró l zamierza mian o wać h rab ieg o M ieran min is trem s p rawied liwo ś ci. Zap ad ła cis za. Faro o d k o rk o wał jed n ą b u telk ę i zaczął ro zs tawiać k u b k i n a b o czn y m s to lik u . – To ten s am h rab ia Yo n as czy jak mu tam, k tó ry tak b o h aters k o ro zg ro mił p o g an w Kh an d arze? Raes in ia s k in ęła g ło wą. – Hrab ia J an u s b et Vh aln ich M ieran . – I co o n im wiemy ? – s p y tał M au ris k . – Niewiele – p rzy zn ała Raes in ia. – Nie lu b ią s ię jed n ak z Orlan k iem. – Zatem to mu s i b y ć d la n as d o b re – o cen iła Co ra. – Wró g mo jeg o wro g a i tak d alej. – No , n ie wiem – o d ezwał s ię Faro . – Przek o n ałem s ię, że n ajczęś ciej wró g two jeg o wro g a wb ija ci s zty let w p lecy , k ied y walczy s z z p rzeciwn ik iem. – Wk ró tce s ię p rzek o n amy – rzek ł M au ris k . – To Gifo rte n ap rawd ę s ię liczy . J eś li h rab ia M ieran p o s tawi k o g o ś n o weg o n a czele Straży , to co ś n am p o wie o jeg o p lan ach . Nato mias t jeś li mian u je Gifo rte’a... – Wted y wzn io s ę n as tęp n y to as t – p rzerwał mu Faro . – Gifo rte jes t zrzęd liwy m s tary m p ierd zielem, k tó ry ma więcej ty tu łó w n iż mó zg u . Nie żeb y tak ich b rak o wało n a d wo rze jeg o k ró lews k iej mo ś ci. – Niech p an u je d łu g o – p o wied ziała Co ra, a p o zo s tali o d ru ch o wo zawtó ro wali jej. – Bierzcie – zach ęcał Faro . – Lep iej mó wić to z k ielich em w d ło n i. M au ris k b y ł ab s ty n en tem, co s tan o wiło k o lejn y p o wó d s p rzeczek międ zy n im a tęg o p o p ijający m b ru n etem. Zmierzy ł g o g n iewn y m s p o jrzen iem, g d y ch ło p ak ro zd awał k u b k i, p o czy m s p o jrzał n a Raes in ię.

– J es t jes zcze co ś ? – zap y tał. – Nie w ty m mo men cie – o d p arła, b io rąc s wó j k u b ek . Zwy czajo wy mars n a czo le M au ris k a jes zcze s ię p o g łęb ił. – Zatem p o wiem wam d o b ran o c. Zan im Faro zd ąży ł zap ro p o n o wać mu k u b ek win a, p o s zed ł d o d rzwi i zamk n ął je za s o b ą z trzas k iem. Faro p rzez ch wilę s p o g ląd ał za n im, s tarając s ię wy g ląd ać jak p o rzu co n e s zczen ię, p o czy m ro ześ miał s ię i o d wró cił d o p o zo s tały ch . – A ja p o wiem wam: i d o b rze. – Po ciąg n ął d łu g i ły k i p rzełk n ął w zad u mie. – Nap rawd ę, Raes , co cię o p ętało , żeb y g o w to wciąg n ąć? – J es t mąd ry i u waża, że trzeb a o d eb rać ten k raj Orlan k o wi – o d p o wied ziała Raes in ia. – I trak tu je to p o ważn ie. Po d n io s ła k u b ek d o u s t. Uzn ała, że win o jes t całk iem n iezłe. Po mimo zan ied b an eg o wy g ląd u Nieb ies k a M as k a miała d o b rą p iwn iczk ę. Niemy te p o d ło g i i ro zk lek o tan e meb le b y ły celo wą mas k arad ą: u s y tu o wan a w d o s k o n ały m miejs cu tu ż o b o k u n iwers y tetu g o s p o d a zap ewn e p łaciła wy żs zy czy n s z n iż wiele d o mó w n ależący ch d o s zlach ty . M as k arad a. Raes in ia s p o g ląd ała w g łąb s wo jeg o k u b k a, p o zwalając, b y ro zmo wa to czy ła s ię b ez n iej. Faro i tak mó wił za n ich tro je, u d ając, że flirtu je z Co rą, i zaś miewając s ię z włas n y ch żartó w. To ws zy s tk o mas k arad a. Raes in ia Smith b y ła fik cją, tak jak Nieb ies k a M as k a. Tak s amo jak Raes in ia Orb an , d elik atn a i p u s to g ło wa k s iężn iczk a, k tó rą o d g ry wała w Oh n lei, ilek ro ć wy mag ały teg o o ficjaln e u ro czy s to ś ci. Kied y ś mo że b y ła p rawd ziwą o s o b ą, ale ta u marła p rzed czterema laty , wy k rztu s zając p łu ca n a ło żu cu ch n ący m mo czem i wy mio tami. To , co ws tało z teg o ło ża, b y ło ... k imś in n y m, u d ający m k s iężn iczk ę. Po czu ła d rżen ie więzi, tak d elik atn e. On a n ie p o zwo li jej s ię u p ić. Zap ewn e p o s trzeg ała s tan u p o jen ia jak o tak i s am p ro b lem d o n ap rawien ia jak in n e. Raz, n a p ró b ę, So th e p rzy n io s ła jej g alo n mo cn eg o , lecz p as k u d n eg o tru n k u i Raes in ia wy p iła g o d u s zk iem. J ed y n y m efek tem b y ła p rzemo żn a p o trzeb a o d wied zen ia to alety . Ty lk o trzy o s o b y w Vo rd an ie wied ziały , jak ie s two rzen ie k ry je s ię p o d jej mas k ą. J ed n ą b y ła s ama Raes in ia, a d ru g ą So th e, k tó rej u fała b ezg ran iczn ie. Trzecią b y ł Os tatn i Diu k , M allu s Ken g ire Orlan k o . To Orlan k o in terwen io wał, k ied y Raes in ia p o win n a b y ła u mrzeć. To o n wezwał s wo ich p o p leczn ik ó w, k ap łan ó w Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia w czarn y ch p łas zczach i lu s trzan y ch mas k ach , a o n i co ś zro b ili.

Wted y Raes in ia n ie d o cen iała b ły s k o tliwo ś ci teg o p o my s łu . Teraz ro zu miała ws zy s tk o aż za d o b rze. Kró l o d czas ó w b itwy p o d Van s feld t n ie miał s y n ó w, więc czy b y ł lep s zy s p o s ó b , ab y trzy mać w g arś ci p rzy s złą k ró lo wą? Gd y b y ch o ć o d ro b in a p rawd y wy s zła n a jaw – że k s iężn iczk a jes t p rzek lęta, o p ętan a i n awet n ie jes t czło wiek iem – wy jąca tłu s zcza d o mag ałab y s ię jej g ło wy , p o d żeg an a p rzez k ażd eg o k ap łan a w mieś cie. Kied y k ró l u mrze... Niech p an u je d łu g o . Raes in ia p o ciąg n ęła ły k win a. Nie b ęd zie jed n ak wład ał d łu g o ; k ażd y o ty m wied ział. M ias to ju ż ży ło w s trach u p rzed Ko n k o rd atem d iu k a, a p o b o rcy wy cis k ali z p leb s u p ien iąd ze n a s p łatę d łu g u Ko ro n y u Viad re. Gd y u mrze jej o jciec, Raes in ia zas iąd zie n a tro n ie, ale fak ty czn y m k ró lem b ęd zie Orlan k o . J eg o s o ju s zn icy z p ó łn o cy zażąd ają n ag ro d y i Raes in ia n iewątp liwie zo s tan ie wy d an a za jak ieg o ś mu rn s k ajs k ieg o k s ięcia, p o d czas g d y b o relg ajs cy lich wiarze złu p ią k ró les two , a k ap łan i Zap rzy s iężen ia b ęd ą p alić n a s to s ach k ap łan ó w Wo ln eg o Ko ś cio ła. Tak

więc Raes in ia Smith

k ro k

po

k ro k u

two rzy ła s wo ją k o n s p iracy jn ą

o rg an izację, o k łamu jąc ws zy s tk ich . Głęb ia jej zd rad y – u k ry wan ie p rzed Co rą i p o zo s tały mi, k im n ap rawd ę jes t, n ad u ży wan ie zau fan ia o jca – d ręczy ła ją, ale n ie b y ło in n eg o wy jś cia. Gd y b y Orlan k o o d k ry ł, że n ie jes t b ezmy ś ln ą, żało s n ą k s iężn iczk ą, za jak ą ją u ważał... Co ra i Faro s ię ro ześ miali. Raes in ia o d wró ciła o d n ich wzro k i zap atrzy ła s ię w s wó j k u b ek . To n ie jes t zd rad a tak n ap rawd ę. Ws zy s cy ch cemy teg o s ameg o . Vo rd an u rząd zo n eg o p rzez Vo rd an ajó w i o d ejś cia Os tatn ieg o Diu k a. Przeg n an ia p o b o rcó w, p rzep ęd zen ia b o relg ajs k ich b an k ieró w d o p ro wad zający ch u czciwy ch k u p có w d o b an k ru ctwa. Ko ń ca tajemn iczy ch zn ik n ięć w n o cy i ciał wy ławian y ch z rzek i. Nie ch cemy d łu żej s łu ch ać k rzy k ó w d o ch o d zący ch z Ven d re. To b y ło s łu s zn e. Wied ziała, że tak jes t. Nawet o jciec b y to zro zu miał, p rawd a?

Dwa M arcu s

T

rzecieg o d n ia b y liś my ju ż wy cień czen i, a wielk ie d ziała o k ręto we ro zb ijały n a

k awałk i ś wiąty n ię, w k tó rej s ię b ro n iliś my – o p o wiad ał M arcu s . – Gd y b y p u łk o wn ik n ie p rzy b y ł, wątp ię, czy u trzy malib y ś my s ię d o zmro k u . A i tak b y ło g o rąco . M u s iałem o s o b iś cie p o p ro wad zić... – Urwał. Wted y Ad rech t u rato wał mu ży cie i s tracił ręk ę. Ad rech t, jeg o n ajlep s zy p rzy jaciel, k tó ry p ó źn iej p ró b o wał g o zab ić, a teraz b y ł k u p k ą p o wo li b ielejący ch k o ś ci g d zieś n a Wielk iej Des o l. Wraz z k ilk o ma in n y mi. Hrab ia To rah n , min is ter wo jn y , o ty m n ie wied ział. J eg o s zero k a twarz ro zp ro mien iła s ię, g d y s łu ch ał tej ek s cy tu jącej relacji. – Ws p an iale, k ap itan ie. Nap rawd ę ws p an iale. Czy my ś lał p an o s p is an iu s wo ich d o ś wiad czeń wy n ies io n y ch z tej k amp an ii? Oczy wiś cie p u łk o wn ik Vh aln ich zło ży o ficjaln y rap o rt, ale to b ard zo ważn e, ab y s p o jrzeć n a to z jak n ajs zers zej p ers p ek ty wy . J es tem p ewn y , że „Przeg ląd ” n aty ch mias t s k o rzy s tałb y z o k azji, g d y b y p rzy g o to wał p an d la n ich k ró tk ą mo n o g rafię. M arcu s p o ws trzy mał g ry mas . – Dzięk u ję, p an ie min is trze. Sąd zę, że Pie... h m, k ap itan Sto k es p ró b o wał co ś o ty m n ap is ać, k ied y o d ch o d ziłem. Nie d o d ał, że ws p o mn ien ia Piek ieln ik a, zaty tu ło wan e Z zakrwawioną szablą przez pustynię, zaczy n ały b ard ziej p rzy p o min ać p o wieś ć n iż p o ważn e o p raco wan ie. – Cu d o wn ie. Z n iecierp liwo ś cią czek am, k ied y b ęd ę mó g ł ją p rzeczy tać – o zn ajmił To rah n . Ob ejrzał s ię p rzez ramię. – Zaws ze mó wiłem, że właś ciwie d o wo d zo n e o d d ziały v o rd an ajs k ie mo g ą s tawić czo ło k ażd ej armii n a ś wiecie, czy ż n ie? Tę o s tatn ią u wag ę s k iero wał d o d iu k a Orlan k a, k tó ry s ied ział w s to jący m w k ącie fo telu , k ró tk imi n ó żk ami led wie s ięg ając p o d ło g i i mach in aln ie k artk u jąc o p rawio n ą w s k ó rę k s ięg ę. Od erwał o d n iej o czy , p rzy czy m b las k ś wiec zmien ił s zk ła jeg o o k u laró w w d wa k ręg i ś wiatła.

– W is to cie, To rah n – o d p arł. – Z p ewn o ś cią zaws ze tak mó wiłeś . Gd y b y ty lk o two i żo łn ierze n au czy li s ię ch o d zić p o wo d zie, n ap rawd ę mielib y ś my w g arś ci cały ś wiat. M arcu s o wi tru d n o b y ło u wierzy ć, że to jes t ten o s ławio n y Os tatn i Diu k , min is ter in fo rmacji i p rzy wó d ca b u d ząceg o lęk Ko n k o rd atu . Bard ziej p rzy p o min ał p o czciweg o d ziad k a, p rzy n ajmn iej d o p ó k i n ie s k iero wał ty ch zb y t d u ży ch o k u laró w n a M arcu s a. Wted y s tały s ię wid o czn e jeg o p o więk s zo n e i zn iek s ztałco n e o czy , k tó re zd awały s ię n ależeć d o zu p ełn ie in n ej o s o b y . A n awet n ie d o o s o b y . Tak ie o czy mo g ły n ależeć d o s two rzen ia ży jąceg o n a d n ie mo rza i n ig d y n iewy n u rzająceg o s ię z mro k u . Ty p rzy s łałeś d o mn ie J en . M arcu s s tarał s ię o d p o wied zieć d iu k o wi ró wn ie b ezn amiętn y m s p o jrzen iem. Wy s łałeś ją i k azałeś jej zro b ić ws zy s tk o , co b ęd zie k o n ieczn e. Zaws ze wied ział, że J en p racu je d la Ko n k o rd atu , ale jak o ś p o zwo lił s o b ie u wierzy ć... w co ? W to , że mo g ła s ię w n im zak o ch ać? M y ś lał, że p rzy n ajmn iej jes t wo b ec n ieg o s zczera. A p o tem, tamtej s tras zn ej n o cy w jas k in i p ełn ej p o two ró w, rzu ciła mu p rawd ę w twarz i u jawn iła, że jes t k imś więcej n iż zwy k łą ag en tk ą. By ła jed n ą z Ig n ah ta Semp ria, Przek lęty ch Pen iten tó w, d emo n iczn y ch zab ó jcó w s łu żący ch zak o n o wi, k tó ry u ważan o za n ieis tn iejący o d p o n ad s tu lat. W k o ń cu M arcu s p ró b o wał ją zab ić, ale n ie zd o łał. Do p iero Ih ern g las s , w jak iś n iep o jęty d la M arcu s a s p o s ó b , p o k o n ał ją, u ży wając mo cy Ty s iąca Imio n . Kied y o p u s zczał Kh an d ar, J en wciąż n ie o d zy s k ała p rzy to mn o ś ci i J an u s n ie wied ział, czy to k ied y k o lwiek n as tąp i. – J es teś teg o p ewn y ? – zap y tała. – Czy jes teś ... Hrab ia To rah n p o wied ział co ś , ale M arcu s teg o n ie u s ły s zał. Uś miech n ął s ię d o min is tra wo jn y , zas tan awiając s ię, jak g rzeczn ie p o p ro s ić g o , żeb y p o wtó rzy ł, ale s zczęk k lamk i wy b awił g o z o p res ji. J an u s cich o zamk n ął za s o b ą d rzwi s y p ialn i k ró la. – Có ż – p o wied ział Os tatn i Diu k . – Ro zu miem, że trzeb a p an u p o g ratu lo wać. Hrab ia p u łk o wn ik J an u s b et Vh aln ich M ieran s k ło n ił s ię u p rzejmie. Na wizy tę w k ró lews k im p ałacu wło ży ł g alo wy s tró j, w k tó ry m M arcu s jes zcze n ig d y g o n ie wid ział, b ęd ący u b io rem p o ś red n im p o międ zy zwy k le n o s zo n y m n ieb ies k im mu n d u rem a s tro jem b ard ziej p as u jący m d wo rzan in o wi. Dłu g a i cien k a to g a, eleg an ck o trzep o cząca p rzy k ażd y m ru ch u , miała k rwis to czerwo n e i b łęk itn e o b s zy cia – czy li b arwy ro d u M ieran . W zwy k ły m n ieb ies k im mu n d u rze, s p ran y m

i b ez zło ceń , M arcu s czu ł s ię w p o ró wn an iu z n im jak żeb rak . – Dzięk u ję, was za lo rd o ws k a mo ś ć – o d rzek ł J an u s . – Zro b ię co w mo jej mo cy , żeb y o k azać s ię p rzy d atn y m jeg o k ró lews k iej mo ś ci. – J ed n ak d ał ci tę tek ę, p rawd a? – zap y tał To rah n . – Sp rzeciwiałem s ię temu , wies z? Ro zu mies z, n ie mam n ic p rzeciwk o to b ie, ale to n ie jes t o d p o wied n ie s tan o wis k o d la wo js k o weg o . M iałem n ad zieję wy k o rzy s tać cię g d zie in d ziej. Ch y b a jed n ak k ró l wie n ajlep iej. – J es tem teg o p ewn y – rzek ł J an u s . M arcu s czu ł s ię tak , jak b y ws zed ł d o k las y i zas tał ws zy s tk ich p rzy g o to wan y ch d o eg zamin u , o k tó ry m o n n ic n ie wie. J an u s , jak zwy k le, n iczeg o mu n ie wy jaś n ił, an i p o d czas męczącej p o d ró ży , an i o d k ied y p rzy b y li d o Oh n lei. Teraz jed n ak wid o czn ie zau waży ł s tro p io n ą min ę M arcu s a i zlito wał s ię n ad p o d wład n y m. – Kró l zas zczy cił mn ie s wo im zau fan iem – wy jaś n ił. – M ian o wał mn ie czło n k iem Gab in etu i min is trem s p rawied liwo ś ci, n ad zo ru jący m s ąd y i Straż. W k ącie p o k o ju k to ś s tu k n ął o b cas ami. Stali tam p rzed s tawiciele ws zy s tk ich trzech fo rmacji s trzeg ący ch b ezp ieczeń s twa k ró la, wy p rężen i n a b aczn o ś ć i milczący , tak że M arcu s p rawie zap o mn iał o ich o b ecn o ś ci. By ł tam s ierżan t n o reld rajs k ich s zary ch , b arczy s ty i g ro źn y w czarn y m mu n d u rze i wy s o k iej czap ce, o raz eleg an ck i g ren ad ier g ward ii k ró lews k iej. By ł ró wn ież s trażn ik , w n ieco o zd o b n iejs zej wers ji ciemn o zielo n eg o mu n d u ru , jak i n o s ili ci p rzed s tawiciele p rawa. Us ły s zaws zy s ło wa J an u s a, wy p ręży ł s ię i zas alu to wał. – Sk o ro mo wa o Straży – o d ezwał s ię Orlan k o , g d y J an u s s k in ął g ło wą i g es tem wy d ał warto wn ik o wi ro zk az „s p o czn ij”. – M amy w ty m mo men cie wak at n a s tan o wis k u ich d o wó d cy . J eś li p an ch ce, mo i lu d zie mo g ą p rzy g o to wać ak ta k ilk u o d p o wied n ich k an d y d ató w. Sąd zę, że k ap itan Gifo rte p ełn ił tę fu n k cję o d ch wili o d ejś cia p o p rzed n ieg o min is tra, ale... – Dzięk u ję, was za lo rd o ws k a mo ś ć – p rzerwał mu J an u s – lecz to n ie b ęd zie k o n ieczn e. Nie mam p ro b lemu z wy b o rem. Kap itan d ’Iv o ire o b ejmie to s tan o wis k o . – Ach tak ? – Orlan k o p rzen ió s ł s p o jrzen ie p o więk s zo n y ch o czu n a k ap itan a. – Tak – p o twierd ził M arcu s . Zerk n ął n a J an u s a i d o s trzeg ł b ły s k w jeg o o czach . M arcu s n ie p o trafił tak b ły s k awiczn ie jak Fitz Waru s p o jmo wać n iewy p o wied zian y ch ro zk azó w p rzeło żo n eg o , ale p o wo li n ab ierał u miejętn o ś ci czy tan ia z jeg o twarzy . Ta min a mó wiła: „p ó źn iej”. – Do b ry p o my s ł – p o ch walił To rah n . – Na ty m właś n ie p o leg a o b ecn ie p ro b lem

ze Strażą. Zb y t wielu o b ib o k ó w n a d o le, zb y t wielu p rawn ik ó w n a g ó rze! Do b ry , u czciwy żo łn ierz zro b i z ty m p o rząd ek . A tru d n o zn aleźć lep s zeg o n iż tu o b ecn y k ap itan . M arcu s n ie b y ł tak n aiwn y , b y wierzy ć, że min is ter wo jn y tak g o p o lu b ił p o k ilk u min u tach ro zmo wy . To b y ła k o lejn a s alwa wy mierzo n a w Orlan k a. Kap itan czu ł s ię jak ry b ak wio s łu jący międ zy d wo ma o k rętami wo jen n y mi, zamies zan y w k o n flik t, k tó reg o n iemal n ie ro zu miał, s tarając s ię trzy mać g ło wę n is k o , g d y ich b u rty ro zb ły s k iwały o g n iem wy s trzałó w. Nie miał p o jęcia, czy ten b y ł celn y , ale Orlan k o p rzy jął g o o b o jętn ie. – J es tem p ewn y , że k ap itan wy k o n a d o b rą ro b o tę. – Os tatn i Diu k zamk n ął k s ięg ę i p o d n ió s ł s ię z fo tela. – A teraz mu s zę ju ż iś ć. M o że p an liczy ć n a to , że mo i lu d zie u d zielą ws zelk ich in fo rmacji, jak ie mo g ą b y ć p o trzeb n e n a n o wy m s tan o wis k u . – Sk ło n ił s ię lek k o . – Czek am z n iecierp liwo ś cią n a ws p ó łp racę z p an em, h rab io M ieran . – Po d o b n ie jak ja, was za lo rd o ws k a mo ś ć – o d p arł J an u s . – Was za ek s celen cjo , wy b aczy mi p an tak że. M am wiele d o zro b ien ia. – Oczy wiś cie – o d p arł To rah n , a p o tem żarto b liwie p o g ro ził mu p alcem. – Nie my ś l, że to zwaln ia cię z o b o wiązk u zło żen ia mi rap o rtu ! – Nig d y b y m n ie ś miał – o d p arł J an u s . – Ch o d źmy , k ap itan ie. Strażn ik p rzy d rzwiach zas alu to wał, g d y p rzech o d zili. Z s alo n ik u wy s zli n a k o ry tarz p ro wad zący d o ty ln eg o wy jś cia z k ró lews k ich ap artamen tó w, n ap rzeciwk o o wiele więk s zy ch d rzwi d o o ficjaln ej s ali au d ien cy jn ej. J ak ws zy s tk ie k o ry tarze w Oh n lei b y ła k u n s zto wn ie zd o b io n a – mały mi p łas k o rzeźb ami o rłó w o lu s trzan y ch , mien iący ch s ię o czach . W zręczn ie u k ry ty ch lich tarzach mig o tały ś wiece. – Pan ie p u łk o wn ik u ... – zaczął M arcu s . – Jikat – s zep tem p rzerwał mu J an u s . By ło to s ło wo w s taro ży tn y m i ek s p res y jn y m k h an d ars k im, zn an y m n ajwy żej trzem o s o b o m w p ro mien iu s tu mil. Sło wo jikat o zn aczało „cich o ”, ale n ie ty lk o . Do s ło wn ie mo żn a je b y ło p rzetłu maczy ć jak o „milczen ie zach o wy wan e w o b ecn o ś ci wro g ó w”. Wro g ó w? M arcu s zamilk ł. – Wracamy d o n as zy ch p o k o i – o zn ajmił J an u s . – Ws zy s tk o p o win n o ju ż b y ć p rzy g o to wan e. Niewid o czn a i ws zech o b ecn a ad min is tracja Oh n lei – czy li fak ty czn i wład cy Vo rd an u , jak czas em p o d ejrzewał M arcu s – p rzy d zieliła J an u s o wi i jeg o p ers o n elo wi

d o mek n ied alek o p ałacu , p rzy jed n ej z wielu k ręty ch żwiro wy ch d ró g , k tó re wiły s ię n a ty m teren ie jak mak aro n n a talerzu . W ty m wy p ad k u „d o mk iem” b y ł p iętro wy b u d y n ek z d rewn a i k amien ia, eleg an ck o u meb lo wan y i s amo wy s tarczaln y p o d wzg lęd em k u ch n i, łaźn i o raz in n y ch p o trzeb , z włas n ą s łu żb ą i d o zo rcami. Nazy wan o g o d o mk iem lad y Farn es e. M arcu s o d g ad ł, że wład cy Vo rd an u mieli zwy czaj b u d o wać tak ie d o mk i d la s wo ich p rzy jació ł, k o ch an ek i u lu b io n y ch d wo rzan , a g d y ich lo k ato rzy u marli lu b wy p ad li z łas k , d o mk i p rzezn aczan o d la k ró lews k ich g o ś ci. Niewielk ie o d d ziały n o reld rajs k ich s zary ch p atro lo wały teren , g łó wn ie d la efek tu , lecz p rzy fro n to wy ch d rzwiach d o mk u lad y Farn es e n ap o tk ali d wó ch żo łn ierzy w n iezn an y ch M arcu s o wi mu n d u rach , p rzy p o min ający ch n o s zo n e p rzez k ró lews k ą armię, ale z tak imi s amy mi czerwo n o -n ieb ies k imi o b s zy ciami, jak ie n o s ił J an u s . M arcu s d o my ś lił s ię, że ci lu d zie mu s zą b y ć n a s łu żb ie J an u s a jak o h rab ieg o M ieran , i zaraz s ię o k azało , że miał rację. J ed en z ty ch d wó ch , n o s zący d y s ty n k cje p o ru czn ik a, wy s tąp ił n ap rzó d i zas alu to wał, a J an u s d o k o n ał p rezen tacji. – Kap itan ie, to jes t p o ru czn ik M ed io b et Uh lan z p ierws zeg o p u łk u o ch o tn ik ó w mierań s k ich . Po ru czn ik u , k ap itan M arcu s d ’Iv o ire, o s tatn io z p ierws zeg o p u łk u k o lo n ialn ej p iech o ty . – To d la mn ie zas zczy t, p an ie k ap itan ie – p o wied ział Uh lan z wy raźn y m reg io n aln y m ak cen tem. By ł mło d y , g ład k o o g o lo n y i p rzy s to jn y , o wo js k o wej s y lwetce, a jeg o s p o s ó b s alu to wan ia M arcu s u zn ał za p rzy g n ęb iająco s p ręży s ty . – Dzięk u ję za tak d o b rą o p iek ę n ad n as zy m p an em. – Przeważn ie to o n o p iek o wał s ię mn ą – o d p arł M arcu s . – J ed n ak miło mi p an a p o zn ać. – Przy g o to waliś cie ws zy s tk o , o co p ro s iłem? – s p y tał J an u s . – Tak , p an ie. – Uh lan zn ó w zas alu to wał. – Ws zy s tk o g o to we. – To d o b rze. Wejd źmy d o ś ro d k a. W d o mk u b y ł wy g o d n y s alo n , n ad ający s ię d o p o d ejmo wan ia g o ś ci, i n as tęp n a p ara mierań s k ich warto wn ik ó w wy p ręży ła s ię n a b aczn o ś ć, g d y tam wes zli. Kied y Uh lan zamk n ął za n imi d rzwi, p o zo s tawiając s wo jeg o to warzy s za n a s traży n a zewn ątrz, J an u s o d etch n ął cich o i z zad o wo len iem. – M y ś lę, że tu mo żemy mó wić s wo b o d n ie. – Zerk n ął n a M arcu s a. – Os tatn i Diu k wie o ws zy s tk im, co s ię d zieje w p ałacu , zaws ze więc n ależy zak ład ać, że jes t s ię p o d s łu ch iwan y m. To s amo d o ty czy res zty Oh n lei. W k o ń cu zn ajd u jemy s ię zaled wie milę o d Pajęczy n y , a b y łb y k iep s k im p ająk iem, g d y b y n ie wied ział, co s ię d zieje w jeg o leg o wis k u .

– J ed n ak n ie tu taj? – Tu taj p o ru czn ik Uh lan i jeg o lu d zie b ęd ą wy p atry wać, czy n ik t n as n ie p o d g ląd a i n ie p o d s łu ch u je. J u ż p rzetrząs n ęli d o m w p o s zu k iwan iu k ry jó wek . A s k o ro o ty m mo wa, zn aleźliś cie jak ieś ? – Tak , p an ie – o d p arł Uh lan . – J ed n ą k lap ę w p o d ło d ze i p o d ziemn y tu n el o raz miejs ce, w k tó ry m b elk i two rzy ły d rab in ę u mo żliwiającą wejś cie p rzez d ach . Zlik wid o waliś my je, tak jak p an k azał. – A p ers o n el? Uh lan s k rzy wił s ię. – Dłu g o s ię s p ierali, ale w k o ń cu s ię zg o d zili n a s p ro wad zen ie n as zej s łu żb y . Po s łałem p o n ią d o M ieran h al, ale p rzy b ęd ą tu d o p iero za k ilk a d n i. – Ok ręg M ieran jes t zb y t o d leg ły i h ermety czn y , żeb y n as z p rzy jaciel Orlan k o mó g ł g o łatwo zin filtro wać – wy jaś n ił M arcu s o wi p u łk o wn ik . – Po my ś lałem, że n ajlep iej b ęd zie s p ro wad zić tu k ilk a o s ó b , k tó ry m mo żemy u fać. M arcu s n ie trak to wał teg o z tak ą n o n s zalan cją, ale jeś li J an u s ch ciał u fać Uh lan o wi i jeg o lu d zio m, to o n też mu s iał. Sk in ął g ło wą. – Gd zie jes t p o ru czn ik Ih ern g las s ? – zap y tał J an u s . – Na p iętrze – o d p arł Uh lan . – I ś p i, jak s ąd zę. – Bard zo s łu s zn ie. To b y ła d łu g a p o d ró ż i d o ju tra n ie b ęd zie mi p o trzeb n y . – Ws k azał fo tel. – Us iąd ź, k ap itan ie. Po ru czn ik u , mó g łb y p an p o p ro s ić Au g u s tin a, żeb y p rzy n ió s ł n am co ś d o p icia? – Oczy wiś cie, p an ie. M arcu s u s ad o wił s ię w fo telu , k rzy wiąc s ię, g d y jeg o k ręg o s łu p zap ro tes to wał. Bó l b y ł s k u tk iem k o s zmarn ej p o d ró ży p o wo zem z wy b rzeża – d wó ch męczący ch d n i w trzęs ący m, p o d s k ak u jący m d rewn ian y m p u d le i d aremn y ch wy s iłk ó w u trzy man ia lu n ch u w żo łąd k u . Is to tn ie, b y ła to d łu g a p o d ró ż. J es zcze trwały p rzy g o to wan ia d o s p ro wad zen ia całeg o p ierws zeg o p u łk u wo js k k o lo n ialn y ch z p o wro tem d o Vo rd an u , lecz k ied y J an u s o trzy mał wiad o mo ś ć o ch o ro b ie k ró la, n ie zamierzał czek ać. Załatwił s o b ie n ajs zy b s zy s tatek w p o rcie, p o p ro s tu zap y taws zy k ap itan a, ile zło ta p rzek o n a g o , żeb y p o zb y ł s ię s wo ich p as ażeró w o raz ład u n k u i p o p ły n ął d o Vo rd an u , a p o tem zap ro p o n o wał mu d o d atk o wo p o ło wę tej s u my za jak n ajs zy b s ze p o k o n an ie tras y . Smu k ła v h eed ajs k a freg ata p rzep ły n ęła ją w czas ie o p o ło wę k ró ts zy m o d teg o , w jak im p rzeb y ły ją n iezg rab n e tran s p o rto wce, ch o ciaż w ty m celu p ły n ęła p o d

p ełn y mi żag lami w czas ie b u rzy i M arcu s b y ł ju ż p ewien , że zato n ą. Pó źn iej, zamias t s k ręcić n a zach ó d , d o u jś cia Vo r, i wlec s ię p o d p rąd d o s to licy , p u łk o wn ik zs zed ł z n imi n a ląd w Es s y le i zn ó w zap łacił s p o rą s u mk ę za p rzejazd p o wo zem. J eźd źcy g alo p o wali p rzed n imi, n io s ąc in s tru k cje, b y p rzy g o to wan o d la n ich ś wieże k o n ie, tak więc o d wy b rzeża d o s to licy k o ła p o wo zu n iemal n a ch wilę n ie p rzes tały s ię o b racać. Nawet s ły n n e v o rd an ajs k ie p o wo zy p o czto we n ie jeźd ziły w n o cy , ale J an u s o p łacił n ie ty lk o zap as o we k o n ie, ale tak że d o d atk o wy ch wo źn icó w, a s zero k i trak t Zielo n ej Dro g i b y ł wy s tarczająco ró wn y , b y p o k o n ać g o p rzy ś wietle p o ch o d n i. W wy n ik u ty ch ws zy s tk ich wy s iłk ó w ich mała g ru p k a p o k o n ała trzy s ta mil z Es s y le d o p rzed mieś ć Vo rd an u zaled wie w trzy d zieś ci s ześ ć g o d zin , co zd an iem M arcu s a b y ło rek o rd em. Kilk a g o d zin , k tó re zd o łał p rzes p ać p o międ zy p rzy b y ciem a wezwan iem d o p ałacu , n ie wy s tarczy ło p o k ilk u p o p rzed n ich d n iach i M arcu s n ie mó g ł win ić p o ru czn ik a Ih ern g las s a za to , że s k o rzy s tał z o k azji, b y o d p o cząć. Sam u zn ał tap icero wan y fo tel za n ieb ezp ieczn ie wy g o d n y , ale lek k i n iep o k ó j n ie p o zwalał mu zas n ąć. J an u s o b d arzy ł g o jed n y m ze s wy ch p rzelo tn y ch u ś miech ó w. – Wy o b rażam s o b ie, że ma p an p y tan ia, k ap itan ie? Przep ras zam, że n ie mo g łem wy jaś n ić wcześ n iej. Nied o b rze b y ło b y p rzed wcześ n ie o d s łan iać k arty . – Kilk a p rzy ch o d zi mi d o g ło wy – p rzy zn ał M arcu s . – Co k ró l miał p an u d o p o wied zen ia? I co p an zamierza, mian u jąc mn ie d o wó d cą Straży ? Wie p an , że n ie mam p o jęcia o u trzy my wan iu p o rząd k u w mieś cie... J an u s p rzerwał mu , u n o s ząc d ło ń . – Po zwó l, że wy jaś n ię p o k o lei. Ufam, że miałem ju ż o k azję wy jaś n ić, że d iu k Orlan k o i ja n ie zaws ze s ię zg ad zamy ? – Ty le zro zu miałem, o ws zem. – Nas z s u k ces p o s tawił g o w tru d n ej s y tu acji – s twierd ził J an u s z k o lejn y m p ó łu ś miech em. – On n ie wie, co s ię zd arzy ło w ś wiąty n i. Wie jed y n ie, że jeg o p ró b a zd o b y cia Ty s iąca Imio n i zab icia mn ie s ię n ie p o wio d ła, a wy s łan a p rzezeń zab ó jczy n i n ie wró ciła. W d o d atk u zwy cięs two zap ewn iło mi p ewn ą p rzy ch y ln o ś ć p o s p ó ls twa, a tak że łas k ę k ró la i min is tra wo jn y . – Ro zu miem, że to mo że g o d rażn ić. J an u s mu s iał jes zcze wy jaś n ić, d laczeg o ten zes taw s taro ży tn y ch s talo wy ch tab lic, k tó re zwał Ty s iącem Imio n , jes t tak ch o lern ie ważn y . Zajrzaws zy n a mo men t d o ś wiata d emo n iczn ej mag ii, M arcu s n ie b y ł p ewn y , czy ch ce to wied zieć. – Is to tn ie. J ed n ak g d y wró ciłem tu p rzed res ztą k o lo n ialn y ch o d d ziałó w,

zn alazłem s ię w tru d n ej s y tu acji. Po za p an em, p o ru czn ik iem Ih ern g las s em o raz p o ru czn ik iem Uh lan em i jeg o lu d źmi w ty m mieś cie n ie ma n ik o g o , k o mu mó g łb y m zau fać. Nato mias t Orlan k o jes t n a zn an y m s o b ie teren ie, zb ad an y m i o zn ak o wan y m, i mo że wy k o rzy s tać leg io n in fo rmato ró w o raz całą mo c Ko n k o rd atu . M arcu s zmars zczy ł b rwi. – W tak im razie s k ąd ten g wałto wn y p o ś p iech , żeb y tu wró cić? M o g liś my p o p ły n ąć z res ztą p u łk u . – Nies tety , zb y t d łu g ie o czek iwan ie o zn aczało b y p rzeg ran ą jes zcze p rzed ro zp o częciem g ry . J an u s o p ad ł n a fo tel, g d y ws zed ł Au g u s tin , n io s ąc tacę z d zb an k iem i filiżan k ami. Wid o k s tareg o k amerd y n era p rzy p o mn iał M arcu s o wi, jak b ard zo b rak u je mu włas n eg o ad iu tan ta, Fitza Waru s a. M u s iał s ię zg o d zić, g d y J an u s zap ro p o n o wał zo s tawien ie Fitza, żeb y n ad zo ro wał załad u n ek i p rzep rawę o d d ziałó w k o lo n ialn y ch . Po d n ieo b ecn o ś ć M arcu s a n ajs tars zy s to p n iem b y ł Val, a o rg an izacy jn e s zczeg ó ły n ig d y n ie b y ły jeg o mo cn ą s tro n ą. Zao p atrzo n y w filiżan k ę p aru jącej h erb aty J an u s k o n ty n u o wał. – Wies z, że k ró l jes t b ard zo ch o ry . – M ó wił p an , że u mierający . – Ows zem, ch o ciaż ten fak t n ie jes t p o ws zech n ie zn an y . Kied y u mrze... co , o b awiam s ię, n as tąp i n ied łu g o ... k o ro n a p rzejd zie w ręce k s iężn iczk i. M arcu s wziął filiżan k ę o d Au g u s tin a, n ie zwracając u wag i n a jeg o mars o wą min ę. Słu żący n ig d y n ie ap ro b o wał teg o , że jeg o p an tak u fa k ap itan o wi. – W p o rząd k u – p o wied ział d ’Iv o ire. – Zatem Raes in ia zo s tan ie k ró lo wą. – M in ęło p o n ad trzy s ta lat, o d k ied y Vo rd an em wład ała k ró lo wa, i żad n a n ie b y ła tak mło d a. Będ zie... n ies p o k o jn ie. – Z teg o , co s ły s zę – zau waży ł M arcu s – Os tatn i Diu k mo cn o trzy ma s p rawy w s wo ich ręk ach . – I właś n ie w ty m rzecz. W mieś cie p an u je n iep o k ó j. Orlan k o n ie jes t lu b ian y . – Nik t n ie lu b i czło wiek a, k tó ry mu s i ro zb ijać g ło wy , żeb y u trzy mać p o rząd ek – s twierd ził M arcu s , p o mijając n a razie to , że J an u s zamierza u mieś cić g o właś n ie n a tak im s tan o wis k u . – I zaws ze zn ajd ą s ię tacy , k tó rzy zech cą s p rawiać k ło p o ty , g d y p o jawi s ię o d p o wied n i p retek s t. Pamiętam zamies zk i p o Van s feld t. – M o że s ię n ie s k o ń czy ć n a zamies zk ach . Są p lan y p o ws zech n eg o b u n tu . M arcu s p ry ch n ął.

– Nie mó wi p an p o ważn ie. Nie mieliś my p rawd ziwej rewo lu cji o d czas u Faru s a VI i Czy s tk i. – Czas y s ię zmien iają, k ap itan ie. Kied y o s tatn io s p ęd ził p an tro ch ę czas u w mieś cie? M arcu s s ięg n ął p amięcią ws tecz i n ag le p o czu ł s ię s taro . Pamiętał, jak o s tatn i raz o p u s zczał d o m, mach ając ręk ą mło d s zej s io s trze, g d y jeg o p o wó z ru s zy ł i zn ajo my s tary d o m zn ik ł za ro g iem... Po ws trzy mał b ieg ty ch my ś li, zan im zap ro wad ziły g o w zn ajo mą ciemn o ś ć. – Ch y b a n ie b y łem tam o d czas ó w co lleg e’u . Czy li d ziewiętn aś cie lat. – Po Van s feld t ws zy s tk o s ię zmien iło . Od zak o ń czen ia wo jn y Orlan k o p rak ty czn ie s p rzy mierzy ł s ię z Bo relg ajami i ich wp ły wy wciąż ro s n ą. Bo relg ajs cy k u p cy rząd zą g iełd ą, b o relg ajs cy b an k ierzy k ieru ją s k arb em p ań s twa, a k ap łan i b o relg ajs k ieg o Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia g ło s zą k azan ia n a u licach . Nic tak n ie iry tu je lu d zi jak n ad miern a liczb a cu d zo ziemcó w. – J an u s u n ió s ł b rew. – W co o b aj mamy d o b ry p o wó d wierzy ć. M arcu s u ś miech n ął s ię k rzy wo . – Słu s zn ie. Nik t n ie lu b i Bo relg ajó w. J ak to ma d o p ro wad zić d o rewo lu cji? – Nik t n ie wierzy w to , że Raes in ia b ęd zie w s tan ie rząd zić s amo d zieln ie. Kied y o b ejmie tro n , to Orlan k o p rzejmie wład zę. I zd an iem lu d zi o zn aczało b y to zak o ń czen ie p rzez Bo rel p o d b o ju ro zp o częteg o d zies ięć lat temu . Bu n t p rzeciwk o p rawo witemu k ró lo wi to jed n o . Po ws tan ie p rzeciwk o k ró lo wej u ważan ej za mario n etk ę cu d zo ziemcó w to zu p ełn ie co ś in n eg o . – Nie ch cę wy jś ć n a cy n ik a – o d p arł M arcu s – ale co z teg o ? J eś li to ws zy s tk o p rawd a, Orlan k o mu s i b y ć ju ż teraz d o b rze p rzy g o to wan y . – Is to tn ie. J es tem p ewn y , że ju ż ws zy s tk o zap lan o wał. Przewró t zo s tan ie k rwawo s tłu mio n y , a rep res je, k tó re p o n im n as tąp ią, u mo cn ią jeg o wład zę. Wted y n ik t g o ju ż n ie p o ws trzy ma. – J an u s p rzech y lił g ło wę. – Teraz ro zu mies z, d laczeg o mu s ieliś my s ię s p ies zy ć? Gd y b y k ró l u marł, k ied y b y liś my w d ro d ze, p rzy b y lib y ś my za p ó źn o , żeb y wziąć s p rawy w s wo je ręce. – Na jaja Bes tii – zak lął M arcu s . – Bez u razy , p u łk o wn ik u , ale n ie wiem, czy ch cę b rać s p rawy w s wo je ręce. Wed łu g p an a o p is u Vo rd an jes t ró wn ie n ieb ezp ieczn y m miejs cem jak As h e-Katario n , a p amięta p an , czy m tam s ię to s k o ń czy ło . M o że p o win n iś my zo s tać w Kh an d arze. – To mo g ło b y ć wy jś cie d la p an a, k ap itan ie, ale n ie d la mn ie. J eś li Orlan k o u mo cn i s wo ją wład zę, n ie b ęd zie ju ż miał p o wo d u s ię mn ie o b awiać. A n awet o cean

n ie zd o ła p o ws trzy mać jeg o d łu g ich macek . J an u s n ie wy g ląd ał n a s zczeg ó ln ie p rzy g n ęb io n eg o tak ą p ers p ek ty wą, ale M arcu s p o my ś lał o J en , eman u jącej jas k rawą, n ieziems k ą mo cą, i zad rżał. – Po n ad to – ciąg n ął p u łk o wn ik – mam o b o wiązk i wzg lęd em mo jeg o k ró la i p rzy s złej k ró lo wej. – Có ż więc p o wied ział p an u k ró l? No min acja n a min is tra s p rawied liwo ś ci w ch wili, g d y wk ró tce zaczn ą s ię walk i u liczn e, wy g ląd a n a p ak o wan ie s ię w k ło p o ty . – Na s zczęś cie s y tu acja w Vo rd an ie n ie jes t tak a s ama jak w Kh an d arze – o d p arł J an u s . – Oczy wiś cie, k ró l zaws ze b y ł ś wiad o my amb icji Orlan k a. Po p ro s ił mn ie, żeb y m b y ł d la n ieg o p rzeciwwag ą w g ab in ecie min is tró w. Ab y m ch ro n ił Raes in ię i s p ró b o wał d o p iln o wać, żeb y miała p rawd ziwą s zan s ę wład ać s amo d zieln ie. – Nie p ro s i o wiele, p rawd a? – mru k n ął M arcu s . – J es t zd es p ero wan y – rzek ł J an u s . – I wie, że Orlan k o ma s p o s o b y n awet n a n ajlep s zy ch lu d zi. Fak t, że n as ze zwy cięs two w Kh an d arze p rzy s p o rzy ło n am p o p u larn o ś ci, d ziała n a n as zą k o rzy ś ć. – W p o rząd k u – rzek ł M arcu s . – Ws zy s tk o ro zu miem. Zatem jak i jes t p lan ? – Wciąż n ad n im p racu ję – o d p arł J an u s z lek k im u ś miech em. – Słu ch am? – J es teś my tu n iecały d zień , k ap itan ie. Ws zy s tk ie mo je in fo rmacje s ą s p rzed ty g o d n ia. Zeb ran ie n o wy ch o d mo ich in fo rmato ró w zab ierze tro ch ę czas u , a o p raco wan ie s p o s o b u d ziałan ia jes zcze więcej. – Cu d o wn ie. – J ed n ak jed n o jes t p ewn e. M u s imy o d k ry ć, jak b lis k o d iu k jes t związan y z Kap łan ami Czern i. To mo że rzu cić ś wiatło n a... b ard zo wiele s p raw. M arcu s p o wo li s k in ął g ło wą. – W jak i s p o s ó b ? – Two ja n o min acja n a d o wó d cę Straży b y ła p ierws zy m k ro k iem. Im więcej p rzy jació ł mamy we wład zach mias ta, ty m lep iej. – No min acja n a k ap itan a n ie o zn acza, że ma p an Straż w k ies zen i – rzek ł M arcu s . – J eś li mó wimy o walk ach n a u licach . Kied y o b ie s tro n y n o s zą te s ame mu n d u ry , łań cu ch d o wo d zen ia mo że b y ć tro ch ę... zawo d n y . Stan ął mu p rzed o czami o b raz Ad rech ta, p rzes tras zo n eg o i wy zy wająceg o , ś cis k ająceg o p u s ty ręk aw. – Oczy wiś cie. I n ie wątp ię, że w Straży jes t mn ó s two ag en tó w Ko n k o rd atu . J ed n ak

zro b is z, co b ęd zies z mó g ł, mając w ty m czas ie leg aln ą mo żliwo ś ć zb ad an ia d ziałaln o ś ci Kap łan ó w Czern i, k ied y ich zd emas k u jemy . – Uważa p an , że to mo żliwe? M ając ws p arcie Orlan k a, zap ewn e s ą d o b rze u k ry ci. – M am p ewien tro p , k tó ry mo że s ię o k azać o wo cn y . Zazn ajo mis z s ię z n o wy mi o b o wiązk ami, a ja zro b ię, co b ęd ę mó g ł. Na razie s u g eru ję, żeb y ś s ię tro ch ę p rzes p ał. Od p o czy n ek w p rawd ziwy m łó żk u zd ziała cu d a z two ją d y s p o zy cją. Po ty m ws zy s tk im, p o my ś lał M arcu s , p o win ien em n au czy ć s ię s p ać z jed n y m o k iem o twarty m. – Zan im p ó jd zies z s p ać – d o d ał J an u s , w zad u mie p o p ijając h erb atę – mo żes z zb u d zić p o ru czn ik a Ih ern g las s a. Ch ciałb y m zamien ić z n im s ło wo .

Win ter Zb u d ziła s ię z ciep łeg o , ch ao ty czn eg o s n u . Do ty k p rzy tu lo n eg o d o n iej ciała, mięk k iej i ro zg rzan ej s k ó ry o raz p rzes u wający ch s ię p o n iej p alcó w. Warg i p rzy ciś n ięte d o jej warg , z p o czątk u n iep ewn ie, p o tem z ro s n ący m en tu zjazmem. Go rący o d d ech n a jej s zy i, d ło n ie g ład zące d łu g ie ru d e wło s y , s zty wn e o d p o tu z wy s iłk u . Zielo n e o czy , p rzes zy wające jak s zty lety . J an e. Win ter jęk n ęła, p ó łp rzy to mn a, i o two rzy ła o czy . Po wietrze b y ło d u s zn e i ś mierd ziało k u rzem, a o n a leżała w p ó łmro k u p o mies zczen ia z g ru b y mi zas ło n ami n ie wp u s zczający mi d zien n eg o ś wiatła. Ło że p o d n ią b y ło o g ro mn e i g rzes zn ie mięk k ie, a wo k ó ł n iej leżało k ilk a jed wab n y ch p o d u s zek . Ta p o d jej g ło wą b y ła mo k ra o d p o tu . Od tamteg o s tras zn eg o d n ia w d es o ltajs k iej ś wiąty n i jed en zes taw k o s zmaró w zas tąp ił d ru g i. Te n o we zaczęły s ię o d n iejas n eg o wrażen ia zamk n ięcia, u więzien ia w ciemn o ś ci i s łu ch an ia mo n o to n n y ch g ło s ó w d o b ieg ający ch z o d d ali. W czas ie p o d ró ży z Kh an d aru s to p n io wo s tawały s ię wy raźn iejs ze, aż n iemal mo g ła ro zró żn ić s ło wa. Nie wiad o mo s k ąd wied ziała, że te wizje p o ch o d zą z o tch łan i jej jaźn i, g d zie to co ś n azy wan e p rzez J an u s a Ws zy s tk o żercą d rzemało jak s y ty d rap ieżn ik trawiący p o s iłek . Sn y o J an e n iemal p rzy n o s iły jej u lg ę, jak zn ajo me k łu cie w p iers i. J an e, k tó rą p o k o ch ała, a p o tem p o zo s tawiła o k ro p n emu lo s o wi. Przed k tó rej ws p o mn ien iem u ciek ła ty s iące mil, za o cean . A teraz wró ciłam. Po d zmien io n y m n azwis k iem, mając in n ą to żs amo ś ć, ale...

Pu k an ie d o d rzwi Win ter p o witała n iemal z u lg ą. Sp ró b o wała u s iąś ć, ale wy p ch an y p ierzem materac u d aremn ił jej wy s iłk i i w k o ń cu , tro ch ę tu rlając s ię, a tro ch ę p o d s k ak u jąc, d o tarła d o b rzeg u ło ża. Pu k an ie p o wtó rzy ło s ię. – Po ru czn ik u Ih ern g las s ? To b y ł k ap itan d ’Iv o ire. Win ter zd o łała p o k o n ać materac, s k o p ać p lączącą n o g i p o ś ciel i ws tać. – J u ż n ie ś p ię – p o wied ziała. – Ch wileczk ę. W k ącie s tało wy s o k ie lu s tro – lu k s u s , k tó ry rzad k o miewała w Kh an d arze. Od ru ch o wo p rzejrzała s ię w n im, s p rawd zając, czy jej p rzeb ran ie jes t n ietk n ięte. Ch o ciaż J an u s zn ał p rawd ę o jej p łci, k ap itan d ’Iv o ire n ic n ie wied ział, a b y li jes zcze s łu żący i warto wn icy . Od k ry ła, że wciąż ma n a s o b ie mu n d u r, ch o ciaż k ilk a g u zik ó w s ię ro zp ięło , g d y rzu cała s ię i p rzewracała we ś n ie. Najwy raźn iej led wie zd ąży ła zd jąć b u ty , zan im p ad ła. Zap ięła g u zik i, p o p rawiła k o łn ierz i lek k o o b ciąg n ęła man k iety . Gd y u zn ała, że p rezen tu je s ię w miarę d o b rze, p o d es zła d o d rzwi. Drzwi z zamk ami – to jes zcze jed n a rzecz, d o k tó rej mu s iała s ię p rzy zwy czaić. Kh an d arczy k o m p rzeważn ie wy s tarczały w n ich zas ło n y . Kap itan d ’Iv o ire czek ał n a k o ry tarzu . M iał ciemn e k ręg i p o d o czami i Win ter zan io s ła w d u ch u mo d litwę d zięk czy n n ą, że p u łk o wn ik d ał jej p o s p ać. D’Iv o ire wy g ląd ał, jak b y miał zas n ąć n a s to jąco . – On ch ce cię wid zieć – p o wied ział. Nie mu s iał wy jaś n iać k to . – Na d o le, w s alo n ie. – Tajes t. – Gd y b y mn ie p o trzeb o wał, b ęd ę... – M ach n ięciem ręk i ws k azał d rzwi in n y ch s y p ialn i – tam. W k tó rejś . – Tajes t. Od s zed ł ch wiejn y m k ro k iem. Win ter wy s zła n a k o ry tarz i zamk n ęła za s o b ą d rzwi, ro zg ląd ając s ię z zaciek awien iem. Ty lk o p o b ieżn ie rzu ciła o k iem n a d o m, k ied y tu wch o d zili, tak a b y ła zmęczo n a. Teraz, id ąc p o s ch o d ach n a d ó ł, p o zwo liła s o b ie ch ło n ąć jeg o d ziwaczn ą atmo s ferę. By ł wielk i, o s k lep ien iach zn aczn ie wy żs zy ch , a k o ry tarzach s zers zy ch n iż trzeb a, a miejs ca, g d zie ś cian y n ie b y ły o b wies zo n e o g ro mn y mi malo wid łami, zajmo wały k an d elab ry ze s zk lan y mi o s ło n ami, w k tó ry ch ś wiece p aliły s ię n awet za d n ia. M alo wid ła p rzeważn ie u k azy wały s mętn e, ro zleg łe k rajo b razy , ty lk o czas em d la u ro zmaicen ia p rzety k an e jak ąś mary n is ty k ą, a ws zy s tk ie b y ły o p rawio n e w fan tas ty czn ie rzeźb io n e zło co n e ramy . Dy wan p o d jej

n o g ami b y ł g ru b s zy i b ard ziej mięk k i n iż jej wo js k o wy s ien n ik . J ed y n y m zn an y m jej miejs cem n ieco p o d o b n y m d o teg o b y ł p ałac w As h eKatario n ie, częś cio wo s p alo n y i całk o wicie s p ląd ro wan y , zan im s ię w n im zn alazła. Siero cin iec, w k tó ry m d o ras tała – więzien ie p an i Wilmo re d la mło d y ch d am, jak n azy wały g o wy ch o wan k i – n ieg d y ś b y ł s zlach eck im wiejs k im d wo rem, lecz ws zelk ie ś lad y lu k s u s u zo s tały zatarte p rzez d zies ięcio lecia n ies tru d zo n y ch wy s iłk ó w p an i Wilmo re. Wid o czn y tu taj b eztro s k i p rzep y ch zap ierał jej d ech . Wp ro s t n ie mo g ła u wierzy ć, że n ap rawd ę zn ajd u ją s ię w Oh n lei. Pałac k ró lews k i i o taczające g o o g ro d y zaws ze wy d awały jej s ię n a p ó ł mity czn e, tak jak n ieb o , w k tó re wierzy li Kh an d arczy cy , zn ajd u jące s ię g d zieś w ch mu rach . Op o wieś ci o k ró lu i in n y ch mies zk ań cach wy d awały s ię n ie b ard ziej p rawd ziwe o d ty ch p o g ań s k ich mitó w. M y ś l, że jes t to rzeczy wis te miejs ce, d o k tó reg o mo żn a p o p ro s tu p o jech ać p o wo zem, b y ła czy mś , d o czeg o mu s iała jes zcze p rzy wy k n ąć. W p rzes tro n n y m s alo n ie n a p arterze, o n iejas n y m p rzezn aczen iu , zn ajd o wały s ię k o min ek , fo tele i k an ap a, p ó łk i n a k s iążk i o raz k ilk a zab awn y ch s to liczk ó w. J an u s s ied ział w jed n y m z fo teli, o p arłs zy n o g i o s o fę, p rzeg ląd ając g ru b y p lik p ap ieró w. Sp o jrzał n a wch o d zącą Win ter. – Ach – p o wied ział. – Po ru czn ik . M am n ad zieję, że d o b rze p an wy p o czął? – Bard zo d o b rze, p an ie p u łk o wn ik u . – Po k ilk u ty g o d n iach n a p o k ład zie s tatk u i p aru d n iach w p o d s k ak u jący m p o wo zie s amo leżen ie n ieru ch o mo wy d awało s ię n iewy o b rażaln y m lu k s u s em. – Kap itan d ’Iv o ire p ro s ił, żeb y p rzek azać p an u , że p o s zed ł s p ać. – I d o b rze. To b y ł wy czerp u jący d zień d la ws zy s tk ich . – Ch o ciaż jeś li te tru d y wy warły jak iś wp ły w n a J an u s a, to n ie b y ło teg o p o n im wid ać. – Pro s zę u s iąś ć. Win ter o s tro żn ie u s ad o wiła s ię w fo telu n ap rzeciw p u łk o wn ik a, a Au g u s tin zjawił s ię z h erb atą. – Po win ien em zacząć o d teg o s ameg o , co p o wied ziałem k ap itan o wi – rzek ł J an u s . – W Oh n lei ś cian y d o s ło wn ie mają u s zy . Należy zaws ze zak ład ać, że k to ś n as p o d s łu ch u je. Sp ro wad ziłem tu k ilk u mo ich lu d zi z h rab s twa M ieran , lu d zi, k tó ry m u fam, tak więc ta ch ata w ty m mo men cie jes t zap ewn e b ezp ieczn a. M o żn a tu ro zmawiać o ws zy s tk im, co jes t związan e z n as zy m zad an iem. Os tatn ie s ło wa wy p o wied ział ze s zczeg ó ln y m n acis k iem, p rzes zy wając s zary mi o czami Win ter. Z łatwo ś cią p o jęła, o co mu ch o d zi. „Lu d zie, k tó ry m u fam”, tak ? Zap ewn e u fan ie k o mu ś , że n ie zd rad zi p o k ład an eg o w n im zau fan ia, to jed n o , a p o wierzen ie mu tajemn icy Ty s iąca Imio n – i ro li Win ter – to co in n eg o .

– J a... ro zu miem, p an ie p u łk o wn ik u . – I zaraz d o d ała: – J ak ie mamy tu taj zad an ie? – Prawie tak ie s amo jak w Kh an d arze, w p ewn y m s en s ie. Kró l mian o wał mn ie min is trem s p rawied liwo ś ci. Win ter n ie wied ziała, jak n a to zareag o wać, p o s tan o wiła więc ro zeg rać to o s tro żn ie. – Gratu lu ję, p an ie p u łk o wn ik u . – Dzięk u ję, p o ru czn ik u – u p rzejmie o d p arł J an u s . – Ob awiam s ię jed n ak , że s twarza to p o ważn y p ro b lem. M ias to jes t b lis k ie wrzen ia, co raz b liżs ze, w miarę jak s tan zd ro wia k ró la s ię p o g ars za. Oczek u je s ię p o mn ie, że o p an u ję s y tu ację, n ie mając czas u n a p rzy g o to wan ia i n ie wied ząc, k tó rzy z mo ich p o d wład n y ch mo g ą p raco wać d la mo ich ... n iep rzy jació ł. To o s tatn ie s twierd zen ie ró wn ież k ry ło więcej, n iż s ię zd awało . Po lity czn y mi p rzeciwn ik ami J an u s a b y li d iu k Orlan k o i jeg o s o ju s zn icy , ale ty lk o Win ter i k ilk a in n y ch o s ó b wied zieli, że p ro b lem jes t zn aczn ie g łęb s zy . Ujawn ien ie p rawd ziwej n atu ry J en Alh u n d t d o wio d ło , że d ziałają tu o wiele b ard ziej zło wro g ie s iły . Feo r, k h an d ars k a k ap łan k a u rato wan a p rzez Win ter p rzed Od k u p icielami, n azy wała ty ch wro g ó w Kap łan ami Czern i. – Ro zu miem, p an ie p u łk o wn ik u . – Win ter w zad u mie p o p ijała h erb atę. – I wiem, że to tru d n e. – W związk u z ty m o b awiam s ię, że b ęd ę zmu s zo n y b ard zo mo cn o p o leg ać n a to b ie i k ap itan ie d ’Iv o ire, p rzy n ajmn iej d o p ó k i n ie p rzy b ęd ą tu p o zo s tali k o lo n ialn i żo łn ierze. Bo b b y , n aty ch mias t p o my ś lała Win ter. Oraz Fo ls o m, Graff, Feo r i res zta. Nie ws p o min ając o n iep o zo rn y ch s k rzy n iach p ełn y ch s talo wy ch tab lic z wy g rawero wan y mi tajemn icami s p rzed wiek ó w. – Po mo g ę w miarę mo ich mo żliwo ś ci, p an ie p u łk o wn ik u . – Zamierzam trzy mać cię za s ło wo – rzek ł J an u s z n ik ły m u ś miech em. – M am d la cieb ie zad an ie. Co ś w jeg o g ło s ie s p rawiło , że Win ter p rzes zły ciark i. To mi s ię n ie s p o d o b a i o n o ty m wie. – Zad an ie, p an ie p u łk o wn ik u ...? – J ed n y m z g łó wn y ch o ś ro d k ó w n iep o k o ju w ty m mieś cie s ą Do k i n a p o łu d n io wy m b rzeg u . Tamtejs za... s p o łeczn o ś ć, jeś li mo żn a ją tak n azwać, p raco wn ik ó w p o rto wy ch i in n y ch ro b o tn ik ó w jes t o d p o wied zialn a za ro s n ącą liczb ę

p rzy p ad k ó w u ży cia p rzemo cy . Nazy wają s ieb ie Sk ó rzan y mi Ku rtk ami. – Ro zu miem – p o wied ziała Win ter, ch o ciaż n ie ro zu miała. – Straż p ró b o wała ro zb ić tę g ru p ę, ale b ez p o wo d zen ia. Więk s zo ś ć Do k ó w to is tn y lab iry n t, tru d n y d o s p en etro wan ia i p rzes zu k an ia, a Sk ó rzan e Ku rtk i cies zą s ię milczący m p o p arciem mies zk ań có w. Sp o rad y czn e ares zto wan ia i... b ąd źmy s zczerzy ... b ru taln e d emo n s tracje s iły n ie o s łab iły ich zap ału . Po trzeb n e jes t s u b teln iejs ze p o d ejś cie. – Su b teln iejs ze, p an ie p u łk o wn ik u ? – In filtracja, p o ru czn ik u . M u s imy d o wied zieć s ię więcej o tej g ru p ie. Nas i p rzy jaciele z Ko n k o rd atu twierd zą, że u mieś cili wś ró d n ich k ilk u s wo ich ag en tó w, ale zważy ws zy n a b rak jak ich k o lwiek s u k ces ó w, mu s imy zało ży ć, że zatajają in fo rmacje lu b p rzek azu ją n iep rawd ziwe. Po trzeb n y mi k to ś , n a k im mo g ę p o leg ać. – Ten k to ś to ja, p an ie p u łk o wn ik u ? – Win ter o mało n ie p ars k n ęła ś miech em. – Przep ras zam, ale czy p an s ąd zi, że p as o wałb y m d o b an d y k rzep k ich d o k eró w? – Ach , jes zcze n ie p o wied ziałem ci n ajb ard ziej in teres u jącej rzeczy . – J an u s n ach y lił s ię k u n iej z lek k im u ś miech em. Ten d rań s ię d o b rze b awi, p o my ś lała Win ter. – Sk ó rzan e Ku rtk i mają k ilk u o s o b o we d o wó d ztwo , n ajwy raźn iej zło żo n e z s amy ch k o b iet. – Co tak ieg o ? – Wy o b raziła s o b ie b an d ę rewo lu cjo n is tó w p rzy jmu jący ch ro zk azy o d żo n , d o p iero p o ch wili więc w p ełn i p o jęła jeg o s ło wa. – Nie mó wi p an p o ważn ie, p an ie p u łk o wn ik u ! – Nie s ąd zis z, że mo żes z u d awać k o b ietę? – s p y tał, zerk ając n a p iln o wan e p rzez s trażn ik ó w d rzwi fro n to we. – J ak ro zu miem, ju ż ci s ię to zd arzało . – J a n ie... to zn aczy ... – Urwała i zaczerp n ęła tch u . – Nawet g d y b y ... u d ało mi s ię u d awać k o b ietę, to wcale n ie o zn acza, że zd o łam tam wp aś ć i p rzy łączy ć s ię d o n ich ! Ws zy s tk ie s ą mies zk an k ami tej d zieln icy , p rawd a? J a n ie... wy g ląd am tak jak o n e, n ie mó wię jak o n e i w o g ó le! – Ows zem, n ie wy g ląd as z jak ty p o wa có rk a ry b ak a – zg o d ził s ię p u łk o wn ik z b ły s k iem w o k u . – Na s zczęś cie jes t in n y s p o s ó b . W d zieln icy p rzy leg łej d o u n iwers y tetu , p o to czn ie n azy wan ej Fu s ami, jes t in n y o ś ro d ek n iep o k o jó w. Stu d en ci jed n ak s ą zn an i z teg o , że wo lą g ad ać n iż d ziałać, więc czas em k tó ry ś z n ich ma teg o d o ś ć i u d aje s ię za rzek ę, d o Sk ó rzan y ch Ku rtek . Wierzę, że z łatwo ś cią mo żes z d o łączy ć d o tak iej p ielg rzy mk i, co wy jaś n iało b y twó j b rak p rzy jació ł i zn ajo my ch . – J ed n ak ... Win ter n ie mo g ła p o wied zieć teg o , co ch ciała. Nie z p o wo d u o b ecn o ś ci

s trażn ik ó w, k tó rzy n ie zn ali jej s ek retu , ale p o n ieważ n ie p o trafiła u jąć teg o w s ło wa. On ch ce, żeb y m... żeb y m wło ży ła s u k ien k ę i p arad o wała w b iały d zień p o u licach ? – b u n to wała s ię w my ś li. Ten p o my s ł b u d ził w n iej in s ty n k to wn ą o d razę, zro d zo n ą p rzez d wa lata lęk u p rzed zd emas k o wan iem. Tak p o p ro s tu zd jąć tę mas k ę p o tak d łu g im czas ie... Przełk n ęła g ło ś n o . – J a... d o cen iam zau fan ie, p an ie p u łk o wn ik u . J ed n ak n ie wiem, czy zd o łam to zro b ić. – Ro zu miem, że to d la cieb ie tru d n e. W k o ń cu b y ło b y to ty lk o p rzeb ran ie. Po o p an o wan iu o b ecn eg o k ry zy s u mo żes z p o p ro s tu ... je zd jąć. – J a... – I mam n ad zieję, że ro zu mies z – n ie d ał jej s k o ń czy ć J an u s , n ach y lo n y k u n iej w fo telu – jak ie to ważn e. Nik o mu in n emu n ie mo g ę teg o p o wierzy ć. A k ied y mó wię, że lo s k ró les twa mo że zależeć o d teg o , co zro b imy w ciąg u k ilk u n as tęp n y ch d n i lu b ty g o d n i, to n ie trak tu j teg o jak melo d ramaty czn ej p rzes ad y . Win ter zamk n ęła o czy . M iała wrażen ie, że jej g ard ło zaro s ło i n ie d o p u s zcza p o wietrza d o p łu c. – I jes zcze jed n o – rzek ł J an u s . – Zan im o p u ś ciliś my Kh an d ar, p o p ro s iłeś mn ie o p ewn ą p rzy s łu g ę. Zd aje s ię, że ch o d ziło o o d n alezien ie d awn ej p rzy jació łk i. – J an e. – Win ter o two rzy ła o czy . – Zn alazł ją p an ? – J es zcze n ie, ale p o d ejrzewam, że jes teś my n a d o b ry m tro p ie. – On a ży je? Nie jes t... – Z teg o , co n am wiad o mo . – Un ió s ł d ło ń . – To mo że tro ch ę p o trwać. Ch ciałem ty lk o , żeb y ś wied ział, że n ie zap o mn iałem o tej s p rawie. Win ter s p o g ląd ała n a twarz p o zo rn ie tak łag o d n ą, z p ó łu ś miech em, k tó ry jed n ak n ie b y ł wid o czn y w n iezg łęb io n y ch s zary ch o czach . Pu łk o wn ik n ig d y n ie zn iży łb y s ię d o p ro s tack ich targ ó w, lecz alu zja b y ła wy s tarczająco czy teln a. Pamiętaj, mó wił, co mo g ę d la cieb ie zro b ić, k ied y s ię zas tan awias z n ad ty m, co mas z zro b ić d la mn ie. Os tateczn ie, ro zmy ś lała n ie b ez lek k ieg o ro zg o ry czen ia Win ter, jak i mam wy b ó r? W Kh an d arze d wu k ro tn ie u rato wała J an u s o wi ży cie, ale ro b iąc to , zd ała s ię n a jeg o łas k ę. Nie miała in n eg o wy jś cia, jak s p ełn ić jeg o ży czen ie i mieć ch o lern ą n ad zieję, że o n wie, co ro b i. – M o g ę... s p ró b o wać – p o wied ziała p rzez zaciś n ięte g ard ło . – Nie s ąd zę, że mn ie zaak cep tu ją, ale jeś li p an ch ce, to s p ró b u ję.

– O n ic więcej n ie p ro s zę, o czy wiś cie – mru k n ął J an u s .

Trzy Raesin ia

J

ed n ą z zalet p an u jąceg o w p ałacu s tan u p o p rzed zająceg o żało b ę b y ło to , że

u ważan o za n o rmaln e, iż k s iężn iczk a s p ęd za tak wiele czas u w s wo jej wieży . Najwy raźn iej p o g rążo n a w żalu . A p rzy n ajmn iej tak ą wiad o mo ś ć u d ało s ię Raes in ii p rzek azać p rzez So th e. Gd y jej p o k o jó wk a p o s p ies zy ła z p o wro tem d o Oh n lei p o wied zieć g o ś cio m, że k s iężn iczk a źle s ię czu je, Raes in ia mo g ła p o raz p ierws zy o d mies ięcy p rzech ad zać s ię za d n ia p o mieś cie. So th e n iep o k o iła s ię, zo s tawiając ją s amą, lecz – jak zau waży ła Raes in ia – co tak n ap rawd ę mo g ło s ię jej s tać? Po n ad to s p ęd zała ten d zień w to warzy s twie Ben a Co o p era i tru d n o b y ło s o b ie wy o b razić, żeb y p rzy n im mo g ło s p o tk ać ją co ś złeg o . Wy s o k i jas n o wło s y mło d zien iec o s zero k ich b arach i k wad rato wej s zczęce wy g ląd ał tro ch ę jak jed en z ty ch k rzep k ich ś więty ch , k tó rzy p rzez całe ży cie g ro mili n iewiern y ch . Op ró cz teg o n atu ra o b d arzy ła g o p o g o d n y m i łag o d n y m ch arak terem o raz wro d zo n y m p o czu ciem s p rawied liwo ś ci, co zd an iem Raes in ii b y ło ró wn o zn aczn e z zawies zen iem mu n a s zy i tab liczk i z n ap is em „Ko p n ij mn ie”. Sp ęd zając z n im zb y t d u żo czas u , miała g łęb o k ie p o czu cie win y , zaró wn o z p o wo d u teg o , że g o o k łamy wała, jak i jeg o zak o ch an eg o s p o jrzen ia, k tó ry m ją o b rzu cał, ilek ro ć s ąd ził, że o n a teg o n ie wid zi. J ej d ru g i to warzy s z b y ł u lep io n y z zu p ełn ie in n ej g lin y . Do k to r Geo rg e Sarto n wy g ląd ał jak s two rzo n y d o wp ełzan ia p o d k amien ie. By ł n iemal ró wn ie wy s o k i jak Ben , lecz s p rawiał wrażen ie n is k ieg o , p o n ieważ s ię g arb ił, ch o d ził d ziwn ie n iezg rab n ie jak k rab i k u lił s ię, ilek ro ć k to ś n a n ieg o s p o jrzał. J ąk ał s ię o k ro p n ie, w s p o s ó b wp ro s t zach ęcający d o d rwin . Oczy wiś cie to Ben g o zwerb o wał, d o s trzeg łs zy w ty m żało ś n ie wy g ląd ający m ad ep cie med y cy n y n iezwy k ły u my s ł, k tó ry mo żn a d o b rze wy k o rzy s tać. Os tatn im z ich g ru p k i b y ł Faro , jak zwy k le o d zian y w s zaro -czarn y s tró j i zg o d n ie z n ak azem mo d y n o s zący u b o k u rap ier. Raes in ia mimo wo ln ie zas tan awiała s ię, czy u mie s ię n im p o s łu g iwać i czy w o g ó le w tej eleg an ck iej, zd o b io n ej s reb rem p o ch wie tk wi o s trze.

– I n ad al n ie mo żes z mi p o wied zieć, co mamy zo b aczy ć? – zap y tała Ben a. – Nie ch cę cię u p rzed zać – o d p arł. – M u s zę wied zieć, czy zo b aczy s z to s amo co ja. Raes in ia wzru s zy ła ramio n ami. Po p ro s tu cies zy ła s ię s wo b o d ą p o d u s zn y ch p ałaco wy ch k o ry tarzach . Szli mo s tem ś więteg o Parfeld a, n ajn o ws zy m s p o ś ró d wielu zb u d o wan y ch n a Vo r. By ł s ło n eczn y letn i d zień i z mo s tu ro zp o ś cierał s ię ro zleg ły wid o k w o b ie s tro n y , a wiejący n ad rzek ą wietrzy k łag o d ził lip co wy s k war. W g ó rze rzek i, p o lewej, Raes in ia wid ziała wieże u n iwers y tetu wzn o s zące s ię n ad leś n y mi wzg ó rzami n a p ó łn o cn y m b rzeg u , a tak że n is k i mas y w Wy s p y Zło d ziei, p rzy czajo n ej za łag o d n y m zak rętem rzek i n iczy m s tatek p rzemy tn iczy . W d o le rzek i wid o czn e b y ły o g ro mn e marmu ro we łu k i Wielk ieg o M o s tu , a d alej b ezk res n e mo rze mag azy n ó w i ceg lan y ch k amien ic s to jący ch wzd łu ż d o k ó w. Na rzece p an o wał o ży wio n y ru ch w o b ie s tro n y i p o międ zy d u ży mi p łas k o d en n y mi b ark ami ś mig ały małe tak s ó wk i wo d n e n ap ęd zan e p rzez d wó ch d o czterech k rzep k ich wio ś larzy . Przes zli p rzez g iełd ę, g d zie co d zien n y ru ch właś n ie s ię ro zk ręcał. Przed n imi leżało No we M ias to , z reg u larn ą s iecią b ru k o wan y ch u lic i imp o n u jący mi s ześ cian ami cztero p iętro wy ch b u d y n k ó w, k tó ry ch o ry g in aln a racjo n alis ty czn a arch itek tu ra b y ła teraz led wie wid o czn a p o d wars twą b ru d u i u s zk o d zeń p o p rawie s tu latach ek s p lo atacji. Szero k ie, wy g o d n e u lice zmien iły s ię w lab iry n t s etek s trag an ó w, s p o n tan iczn ie p o ws tający ch k afejek pod g o ły m n ieb em i n ag ro mad zo n y ch ś mieci. Ten p ro ces mó g ł b y ć zap o czątk o wan y n awet za s p rawą p o rzu co n eg o wo zu – zo s taw g o n a u licy , a p rzed u p ły wem ty g o d n ia k to ś zaczn ie u ży wać g o jak o s trag an u d o s p rzed aży p o marań czy , in n y p rzed s ięb io rczy jeg o mo ś ć d o s tawi z b o k u mark izę i zaczn ie p rzep o wiad ać p rzy s zło ś ć, a p o d wo zem zamies zk a u b o g a matk a z d wo jg iem d zieci. Wy s o k ie fas ad y czy n s zó wek b y ły p o d ziu rawio n e i zn is zczo n e, g d y ż p o ło wę ceg ieł ro zk rad zio n o lu b ro zmy ły je d es zcze, a p o zo s tałe b y ły o k lejo n e p lak atami, o g ło s zen iami i s lo g an ami p o lity czn y mi. – Wid o k teg o miejs ca p rzejmu je mn ie d res zczem – o d ezwał s ię Faro . – To p rzez tę s iatk ę u lic. Te s trag an y wy g ląd ają jak ro zs tawio n e n a cmen tarzu . – To jes t l-l-lo g iczn e – rzek ł Sarto n . Niemal zaws ze zwracan o s ię d o n ieg o p o n azwis k u lu b „d o k to rze”, ale n ig d y p o imien iu . – A raczej p o win n o b y ć, g d y b y b y ło n -n -n ależy cie u p o rząd k o wan e. – Ch o d źcie. – Ben s p ro wad ził ich p o g ran ito wy ch s to p n iach n a k o ń cu mo s tu , w ch ao s u liczn eg o ru ch u No weg o M ias ta. Pierws i zaczep ili ich s p rzed awcy g azetek , b ro s zu r i in n y ch efemery czn y ch p u b lik acji. By li to p rzeważn ie o ś mio - lu b d ziewięcio letn i ch ło p cy , k tó rzy cały mi

s tad ami p ęd zili d o k ażd eg o , k to wy g ląd ał n a mająceg o p ien iąd ze i u miejąceg o czy tać. Gęs to zad ru k o wan e ark u s ze wiad o mo ś ci, zło żo n e i o p atrzo n e w ro g u małą k ary k atu rą au to ra d la u łatwien ia id en ty fik acji, mo żn a b y ło k u p ić za p en s a. Raes in ia min ęła „Płaczk a”, „Krzy k acza” i „Klęcząceg o ”, lecz k u iry tacji Faro p rzy s tan ęła i k u p iła jed en eg zemp larz „Ko wala” i jed en „Wis ielca”, z k tó reg o zaws ze mo żn a b y ło s ię p o ś miać. Wid o k s ak iewk i ś ciąg n ął d o n iej n o wy tłu mek g azeciarzy , g ło ś n o zach walający ch jak o ś ć s wo ich to waró w. Wątp iła, b y k tó ry k o lwiek z o b d arty ch u liczn ik ó w p o trafił p rzeczy tać to , co ro zn o s ił, ale n ie miało to więk s zeg o zn aczen ia, g d y ż w ty m h ałas ie i tak n ie s ły s zała, co mó wią. z

Ben k u p ił k ilk a g azetek wy d awan y ch p rzez jeg o p rzy jaciela, a Sarto n b ro s zu rk ę d rzewo ry tami ciek awy ch wiwis ek cji. Nato mias t Faro p rzeg an iał k ażd eg o

g azeciarza, k tó ry d o n ieg o p o d ch o d ził, co s p ro wo k o wało całą ich b an d ę d o s zarp an ia g o za o d zien ie i p ró b s zczy p an ia. Zrezy g n o wali d o p iero wted y , g d y k tó ry ś z ich b y s tro o k ich zwiad o wcó w zau waży ł p rzejeżd żający p o mo ś cie d wu k o n n y p o wó z, za k tó ry m ws zy s cy p o mk n ęli n iczy m s tad o s zp ak ó w. – Gazety ... Nie mam p o jęcia, p o co je d ru k u ją – s twierd ził k waś n o Faro . – Czy k to ś je w o g ó le czy ta? – Po win ien eś b y ć mils zy – rzek ł Ben . – W k o ń cu więk s zo ś ć z n ich jes t p o n as zej s tro n ie. – Tak twierd zą. J a my ś lę, że to p o p ro s tu b an d a tch ó rzy . Raes in ia o two rzy ła g azetk ę „Wis ielca”. J ed n ą czwartą zajmo wał d rzewo ry t z h is to ry jk ą o b razk o wą, zaty tu ło wan ą Życie w Ohnlei. Po jed n ej s tro n ie h amv eltajs k i lek arz – ro zp o zn awaln y p o zab awn ie mały m k ap elu s zu z wąs k im ro n d em – zajmo wał s ię leżącą n a łó żk u k o ro n o wan ą p o s tacią, z k tó rej try s k ały fo n tan n y k rwi. Na p ierws zy m p lan ie łatwy d o ro zp o zn an ia d iu k Orlan k o , n is k i, tęg i i w o k u larach , s ied ział n ad talerzem maleń k ich , zag ło d zo n y ch zwło k ze s terczący mi żeb rami. J ed n e z n ich miał n a wid elcu i p rzy g ląd ał im s ię z n ies mak iem. Ob o k s tał Rack h il Grieg , k o ś cis ty i z p rzeb ieg łą min ą, mó wiąc: „Pro s zę wziąć d wa, was za k s iążęca mo ś ć, o s tatn io s ą tak ie małe”. W tle o p as ły Bo relg aj z p ijack im n o s em, zjeżo n ą b ro d ą i s p o d n iami o p u s zczo n y mi d o k o s tek g wałcił p łaczącą mło d ą k o b ietę w k o ro n ie. Raes in ia d o my ś liła s ię, że to zap ewn e miała b y ć o n a. Stwierd ziła, że p o s tać n a ry s u n k u n ie jes t d o n iej zb y t p o d o b n a. Bez k o men tarza o d d ała g azetk ę Ben o wi, a ten p o k azał ją Faro . – Nie wiem, czy to mo żn a n azwać tch ó rzo s twem – p o wied ział.

– Łatwo d u żo mó wić, k ry jąc s ię w jak iejś p iwn icy i p łacąc d zieciak o m, żeb y s p rzed awały te wy p o cin y n a u licach – rzek ł Faro . – Tak ie o s o b y p rzezo rn ie ch o wają s ię za p lecami in n y ch , k ied y p rzy ch o d zi czas , żeb y n ap rawd ę co ś zro b ić. – Orlan k o ju ż n ie raz zamy k ał wy d awcó w w Ven d re – p rzy p o mn iał Ben . – Kied y k tó ry ś z n ich n ap is ze co ś tak g łu p ieg o , że n ie mo żn a teg o zig n o ro wać – rip o s to wał Faro . – Os tatn i Diu k n ie jes t g łu p cem. Najłatwiej s p rawić, b y lu d zie zwró cili n a k o g o ś u wag ę, zamy k ając g o . To p rawd a, p o my ś lała Raes in ia. Orlan k o n ie b y ł g łu p cem. On zamy k a lu d zi w Ven d re ty lk o n a p o s trach . J eś li k tó raś z ty ch g azetek n ap rawd ę g o ro zzło ś ci, au to ro wi p rzy d arzy s ię... wy p ad ek . Pó źn a n o c, mo k ry b ru k , k o lejn e ciało p ły wające w rzece. Alb o – i ta ewen tu aln o ś ć ją d ręczy ła – ten k to ś wy jd zie n a s p acer i n ig d y n ie wró ci. Wy ląd u je w Ven d re, o czy wiś cie, ale n ie w celi, w k tó rej k to ś b y g o zo b aczy ł. Lo ch y p o d o s ławio n y m v o rd an ajs k im więzien iem p o d o b n o b y ły n ie ty lk o ciemn e, ale i ro zleg łe. M y ś l o o d zian y ch w te czarn e s k ó rzan e p łas zcze o p rawcach Ko n k o rd atu p rzy b y wający ch d o Nieb ies k iej M as k i i wy wlek ający ch ich – zab ierający ch Co rę – s p rawiała, że Raes in ii tru d n o b y ło p o d zielać p ewn o ś ć s ieb ie Ben a czy wy s tu d io wan ą n o n s zalan cję Faro . – Ben – o d ezwała s ię, p rzery wając ich k łó tn ię. – Co ch ciałeś n am p o k azać? – Och ! Tęd y . – Ws k azał. – M am ty lk o n ad zieję, że n ad al tam s ą. M in ęli d wie p rzeczn ice i p rzes zli n a d ru g ą s tro n ę. Ben d elik atn ie p ro wad ził Sarto n a, k ied y s k ręcali, g d y ż med y k p o g rąży ł s ię w lek tu rze g azetk i. W k o ń cu d o tarli d o miejs ca, g d zie s k rzy żo wan ie d wó ch d u ży ch u lic two rzy ło p lacy k , p o ś ro d k u k tó reg o u s tawio n o wó z, two rząc p ro wizo ry czn ą s cen ę. Otaczał ją tłu m, p rzeważn ie mies zk ań có w No weg o M ias ta, w o b s zarp an y ch b awełn ian y ch s p o d n iach i k o s zu lach z g ru b eg o ln u . Na s cen ie s tał mężczy zn a w czarn y m wieczo ro wy m s tro ju i tró jg ran ias ty m k ap elu s zu ; wy g ląd ał eleg an ck o , ch o ć n ieco s taro mo d n ie. Lu d zie w p ierws zy m rzęd zie co ś d o n ieg o k rzy czeli, ale Raes in ia ze s weg o miejs ca z ty łu n ie s ły s zała s łó w. – Na co właś ciwie p atrzy my ? – s p y tał Faro . Ben ws k azał p alcem. Tab lica n a s k raju s cen y rek lamo wała cu d o wn e p an aceu m b aro n a d e Bo rn ais , wy liczając mn iejs zą czcio n k ą ro zliczn e d o leg liwo ś ci, k tó re p o d o b n o leczy ł ten p ro d u k t. Faro p o wió d ł wzro k iem za s p o jrzen iem Ben a i p rzewró cił o czami. – Czy d o leg a ci co ś , o czy m jes zcze n am n ie p o wied ziałeś ? – zap y tał. – M y ś lę, że ró wn ie d o b rze mó g łb y ś p ić my d lin y i n azy wać je mag iczn y m wy warem.

– Zap o mn ij o wy warze – o d p arł Ben . – Po s łu ch aj rek lamy p ro d u k tu . – Na razie n ie wy g ląd a zb y t imp o n u jąco – s twierd ził Faro . – M am n ad zieję, że n ie ch ces z zap ro p o n o wać, żeb y ś my zain wes to wali w teg o faceta. Bez u razy , s tary , ale p o win ien eś zo s tawić s p ek u lacje g iełd o we Co rze... Tłu m wy d ał cich y p o mru k , p o czy m zamilk ł z s zacu n k iem, g d y mężczy zn a n a s cen ie – zap ewn e d e Bo rn ais – zaczął mó wić. By ło to d ziwn e, g d y ż Raes in ia z d o ś wiad czen ia wied ziała, że tłu m Vo rd an ajó w n ie ma zwy czaju s łu ch ać w milczen iu n ik o g o , k to n ie jes t k ap łan em. Prezen tacja d e Bo rn ais wy d awała s ię n ajzu p ełn iej zwy czajn ą rek lamo wą g ad an in ą, tak więc tru d n o b y ło wy jaś n ić tak g łęb o k ie s k u p ien ie. – Ben ... – zaczęła. – Czek ajcie – p rzerwał jej b lo n d y n . – To jes zcze n ie to . – ...ilu z was ch o ru je? – mó wił d e Bo rn ais . Tłu m o d p o wied ział p o mru k ami. – Ilu z was co ś d o leg a? Ilu lek arze n ie ch cieli leczy ć? Ilu z was n awet n ie s tać n a wizy tę u p rzek lęty ch k rwio p ijcó w? To o s tatn ie p y tan ie wy wo łało jes zcze g ło ś n iejs zy p o mru k i d e Bo rn ais ro zwin ął ten temat. – Po d jąłem wielk ie ry zy k o , p rzy b y wając tu taj, p an ie i p an o wie. On i n ie ch cą, żeb y ś cie o ty m u s ły s zeli, o n ie. Ws zy s cy ci b o relg ajs cy ch iru rd zy i k o n o wały z u n iwers y tetu – ciąg n ął, n aś lad u jąc d o s to jn y ch ó d – p o p ro s tu zes ralib y s ię w g acie, g d y b y mn ie s ły s zeli. I n ie zd ziwiłb y m s ię, g d y b y zech cieli mn ie zamk n ąć. Po n ieważ to , co tu mam... – Przerwał i u ś miech n ął s ię, p o k azu jąc b ły s zczący zło ty ząb . – J ed n ak n ie o czek u ję, że u wierzy cie mi n a s ło wo . Tłu m wes tch n ął. De Bo rn ais s k ło n ił s ię i o d s u n ął n a b o k , g d y n a s cen ę ws p iął s ię in n y mężczy zn a. Wy s o k i i b arczy s ty , ze s trzech ą ro zczo ch ran y ch czarn y ch wło s ó w i wielk ą zjeżo n ą b ro d ą, miał n a s o b ie s k ó rzan e s p o d n ie i k amizelk ę ro zp iętą d o p as a, co p o zwalało s twierd zić, że jes t mu s k u larn y i n ajwy raźn iej całk iem zd ro wy . – Nazy wam s ię Dan to n Au ren n e – p o wied ział. – I n ie zaws ze b y łem tak i, jak ieg o mn ie tu wid zicie. Gło s miał ład n y i d o n o ś n y , ale n ie ty lk o . Smag ał n im tłu m jak b atem, żąd ając u wag i, i ws zy s tk ie s p o jrzen ia p rzy warły d o jeg o twarzy . M ó wił p rzez p ewien czas , zacząws zy o d s weg o d zieciń s twa n a u licach No weg o M ias ta, o zmag ającej s ię z lo s em matce, o s wo im s ch o ro wan y m i zd efo rmo wan y m n as to letn im ciele, k ład ąc s zczeg ó ln y n acis k n a co b ard ziej p rzerażające s y mp to my . Nas tęp n ie ws p o min ał, jak u mierający z g ło d u , n iezd o ln y d o żad n ej p racy w k o ń cu zn alazł s ię w k o ś cieln y m

h o s p icju m, g d zie, o czy wiś cie, s p o tk ał d e Bo rn ais i jeg o cu d o wn y p rep arat... Ab s u rd aln a h is to ria. Śmies zn a. Nie b y ła n awet arcy d ziełem k ras o mó ws twa. Brzmiała, jak b y n ap is ał ją k to ś mający zaled wie ś red n ią zn ajo mo ś ć v o rd an ajs k ieg o i b ard zo mało wy o b raźn i. A jed n ak ... a jed n ak ... Sło wa zd awały s ię n ie mieć zn aczen ia. Sama u rzek ająca mo c jeg o g ło s u wp rawiła s łu ch aczy w tran s . Ws zy s cy mężczy źn i, k o b iety i d zieci w ty m tłu mie s łu ch ali g o w s k u p ien iu . Raes in ia o d k ry ła, że n awet n ie p amięta, co właś ciwie mó wił, zaled wie to p o wied ział. Ważn e b y ło ty lk o cierp ien ie b ied n eg o Dan to n a i jeg o o calen ie d zięk i zd u miewającej d o b ro czy n n o ś ci g en ialn eg o d e Bo rn ais o raz to , że zach ęcan o ją, n amawian o d o n ab y cia flak o n u teg o cu d o wn eg o elik s iru p o n iewiary g o d n ej cen ie zaled wie jed n eg o s u weren a i p ięćd zies ięciu p en s ó w. Prak ty czn ie za d armo ro zd awan o s ek ret ży cia, co ty lk o d o wo d ziło , jak i s zlach etn y jes t d e Bo rn ais . Po czu ła, jak co ś s ię w n iej p o ru s za. Więź zjeży ła s ię, b ard zo lek k o , jak jed en d rap ieżn ik n a wid o k cich o s k rad ająceg o s ię p rzez ró wn in ę d ru g ieg o . Raes in ia zamru g ała k ilk ak ro tn ie. – Do b re, p rawd a? – s p y tał z u ś miech em Ben . – Bo że Ws zech mo g ący . – Faro p o trząs n ął g ło wą jak p ijan y . – Co to b y ło , d o d iab ła? – On zu p ełn ie p o mies zał o -o -o b jawy . – Sarto n o d erwał wzro k o d p amfletu , g d y Dan to n zaczął mó wić. – I n ie zd ziwiłb y m s ię, g d y b y to b y ł wczes n y p rzy p ad ek czerwo n ej o s p y wietrzn ej. W d zieciń s twie... Ben p rzerwał mu . – Teraz ro zu miecie, d laczeg o was tu p rzy p ro wad ziłem, p rawd a? – To , że ten czło wiek p o trafi s p rzed ać wężo wi b u ty – rzek ł Faro , wy s zed łs zy z tran s u – n ie o zn acza, że s ię n am p rzy d a. Raes in ia p o k ręciła g ło wą. Gd y zn ó w p o jawił s ię d e Bo rn ais ze s k rzy n k ą s zk lan y ch flak o n ik ó w, n a s cen ę p o s y p ał s ię g rad mo n et rzu can y ch p rzez tłu m. – Wid zicie tę d ziewczy n ę n a s k raju s cen y ? – s p y tała cich o . – Tę z k rzy wą n o g ą. –

Nerwazja

–

o rzek ł

Sarto n .

–

Wy wo łan a

p -p -p rzez

n ied o b o ry

d iety

w n iemo wlęctwie. – Ży ła z ty m o d d zieck a – ciąg n ęła Raes in ia, o b s erwu jąc k u ś ty k ającą d ziewczy n ę. – Dziś ran o wied ziała ró wn ie d o b rze jak ty , że b ęd zie tak a aż d o ś mierci. Teraz jes t g o to wa o d d ać ws zy s tk ie s wo je o s zczęd n o ś ci. – Za flak o n ik o s ło d zo n ej wo d y z rzek i – d o d ał Faro .

– On a n ie k u p u je elik s iru – p o wied ziała Raes in ia. – Ku p u je n ad zieję. – Nab rała tch u i zerk n ęła n a Ben a. – A czło wiek , k tó ry p o trafi s p rzed ać n ad zieję tak iej d ziewczy n ie, mo że s p rzed ać ws zy s tk o i k ażd emu . Ben k iwał g ło wą. Faro mars zczy ł b rwi. – Ch o d źcie – wy rwała ich z zamy ś len ia. – M y ś lę, że mu s imy z n im p o ro zmawiać. Czek ali n a s k raju p lacu , aż d e Bo rn ais s p rzed ał o s tatn i flak o n ik . Wted y o n , Dan to n i d waj trag arze o p u ś cili p lac. De Bo rn ais o b iecał, że wró ci n azaju trz, ab y p o mó c ty m, k tó rzy d ziś s tali zb y t d alek o w k o lejce. – Ro b i to co d zien n ie – wy jaś n ił Ben . – Czas em w tłu mie s ą ci s ami lu d zie. – Pewn ie my ś lą, że p o d wó jn a d awk a d ziała d wa razy lep iej – zau waży ł Faro . – Czy wies z, d o k ąd id zie p o tem? – zap y tała Raes in ia. – Za ro g iem jes t tawern a. Kied y b y łem tu o s tatn io , s p ęd ził tam tro ch ę czas u . – To d o b rze. Go s p o d a n ie miała s zy ld u , ale n ie b y ł p o trzeb n y . Nawet o tak wczes n ej p o rze d o jej d rzwi k iero wał s ię p o to k g o ś ci, s ch o d zący ch z p o ran n ej zmian y lu b p o p ro s tu ch cący ch u g as ić p rag n ien ie. Raes in ia wes zła za Ben em p rzez wah ad ło we d rzwi d o ciemn ej, zad y mio n ej s ali. Zn ajd o wała s ię n a p arterze jed n ej ze s tary ch k amien ic i wy g ląd ało n a to , że p o czątk o wo też b y ło to mies zk an ie. Właś ciciele zb u rzy li ś cian y d ziało we, zab ili d es k ami więk s zo ś ć o k ien i z d łu g iej d rewn ian ej tab licy u s tawio n ej n a b eczk ach zro b ili b ar. Sto ły b y ły s faty g o wan e, n ajwy raźn iej p o ś ciąg an e ze ś mietn ik ó w lu b p o zb ijan e z d es ek , a za k rzes ła s łu ży ły d rewn ian e s k rzy n k i. W p rzeciwień s twie d o Nieb ies k iej M as k i i jej k lien tó w, trak tu jący ch s wo ją złą s ławę jak k o s tiu m n a b al mas k o wy , ten lo k al miał p rawd ziwie i zas łu żen ie złą ren o mę. Tak n ap rawd ę, p o my ś lała Raes in ia, to n awet n ie o s iąg n ął teg o p o zio mu , g d y ż to o zn aczało b y , że ma jak ąś ren o mę. By ła to p o p ro s tu jed n a z wielu s p elu n ek , w k tó ry ch lu d zie tan io k u p o wali ch wilo we zap o mn ien ie. By wała w p o rto wy ch tawern ach , p ełn y ch p ijan y ch i h ałaś liwy ch ro b o tn ik ó w s zu k ający ch zwad y , ale tu taj n ie b y ło teg o p o czu cia zag ro żen ia. Lu d zie p rzy p ro wizo ry czn y ch s to łach wy g ląd ali n a zmęczo n y ch . De Bo rn ais i Dan to n s ied zieli p rzy s to lik u w k ącie, a d waj trag arze p rzy in n y m, w p o b liżu . Kilk a o s ó b s p o jrzało n a Raes in ię i jej to warzy s zy , ale b ez więk s zeg o zain teres o wan ia. Ty lk o s zy n k arz, mężczy zn a o s zczu rzej twarzy i d łu g ich wąs ach , o b d arzy ł ich więk s zą u wag ą. Raes in ia o d es zła o d d rzwi i s k in ien iem p rzy wo łała p o zo s tały ch b liżej. – M u s zę p o ro zmawiać s am n a s am z ty m Dan to n em – p o wied ziała. – M o żecie

o d wró cić u wag ę d e Bo rn ais ? – M o g ę n awiązać z n im ro zmo wę o za-za-zaletach jeg o k u racji – zap ro p o n o wał Sarto n . – Ty lk o ... – Pręd zej u ciek n ie p rzed p rawd ziwy m lek arzem, n iż z n im p o ro zmawia – o rzek ł Faro . – Tacy o s zu ś ci jak o n ży ją w n ieu s tan n y m s trach u , że k to ś p rzy jd zie i zażąd a wy jaś n ień . Raes in ia zas tan o wiła s ię. – W p o rząd k u , o to n as za h is to ria. Faro , ty jes teś mło d y m s y n em jak ieg o ś k u p ca, a Ben two im lo k ajem. Sły s zeliś cie o d s łu żb y o ty m elik s irze, a teraz p an zach o ro wał i ch cecie załatwić s tałą d o s tawę. Ku p cie mu k ilk a k o lejek i zas u g eru jcie, że jes teś cie g o to wi zło ży ć n ap rawd ę h o jn y d atek . – Ro zu miem – rzek ł Ben , a p o tem wes tch n ął. – Dlaczeg o ja zaws ze jes tem lo k ajem? – Po n ieważ n ie u mies z s ię o d p o wied n io u b rać – rzek ł Faro , p o p rawiając man k iety i s p rawd zając, czy n ie s ą wy s trzęp io n e. – Ch o d ź. Bierz ze mn ie p rzy k ład . – Co za-za-zamierzas z p o wied zieć Dan to n o wi? – zap y tał Sarto n , g d y ci d waj p o mas zero wali d o s to lik a tamty ch . – Przed e ws zy s tk im mu s imy s ię d o wied zieć, co mu d aje d e Bo rn ais . Czy ta jeg o o p o wieś ć jes t p rawd ą, czy zwy k łą b u jd ą? Niezwy k łe o d d ziały wan ie p rzemo wy Dan to n a s u g ero wało , że ta o p o wieś ć jes t p rawd ziwa – b o jak co ś tak u jmu jąceg o mo g ło b y b y ć n iep rawd ą? – lecz cy n iczn a częś ć u my s łu Raes in ii p o d ejrzewała to d ru g ie. Ob s erwo wała Dan to n a, g d y Faro o p o wiad ał s wo ją h is to ry jk ę, n awiązu jąc ro zmo wę z d e Bo rn ais . Faro miał d u ży talen t ak to rs k i – co b y ło jed n y m z p o wo d ó w teg o , że wciąg n ęli g o d o s wo jej g ru p k i s p is k o wcó w – a jeg o ciep ły u ś cis k d ło n i o raz ek s trawag an ck ie g es ty id ealn ie p as o wały d o ro li n aiwn eg o mło d zień ca z b o g atej ro d zin y . De Bo rn ais zd awał s ię to ły k ać, ale Dan to n n ie wy k azy wał więk s zeg o zain teres o wan ia n iczy m p o za s to jący m p rzed n im k u flem p iwa. Kłaczk i p ian y p rzy warły mu d o g ęs ty ch b o k o b ro d ó w. – Zaczy n a s ię – mru k n ęła Raes in ia, g d y d e Bo rn ais ws tał. Faro wziął g o p o d ręk ę i p o p ro wad ził w k ieru n k u b aru , zo s tawiając Dan to n a s ameg o p rzy s to lik u . – M iej ich n a o k u . J eś li b ęd zie wy g ląd ało n a to , że Faro traci zain teres o wan ie d e Bo rn ais , o s trzeż mn ie. Sarto n s k in ął g ło wą, wy raźn ie zad o wo lo n y , że d o s tał tak ie o d p o wied zialn e zad an ie. Raes in ia zo s tawiła g o p rzy d rzwiach i ru s zy ła w k ieru n k u Dan to n a. Sp o ro p ar o czu o d p ro wad zało ją s p o jrzen iem. W s tro ju ch ło p czy cy z u n iwers y tetu n ie

p rezen to wała s ię zb y t k o b ieco , lecz wy g ląd ało n a to , że k o b iety s ą tu rzad k o ś cią. Raes in ia zig n o ro wała te s p o jrzen ia i u s iad ła n a s k rzy n ce zwo ln io n ej p rzez d e Bo rn ais . Wy b rała mo men t, g d y w k u flu Dan to n a p o k azało s ię d n o , a o n o d erwał o d n ieg o wzro k i zo b aczy ł jej u ś miech . – M o g ę p o s tawić ci jes zcze jed n o ? – zap y tała. Zamru g ał, s p o g ląd ając n a p u s ty k u fel, a p o tem zn ó w n a n ią. – Nas tęp n e p iwo – p o wtó rzy ła, zas tan awiając s ię, ile ich ju ż wy p ił. – Ko lejk ę. – Ko lejk ę – rad o ś n ie zg o d ził s ię Dan to n . Raes in ia s k in ęła n a właś ciciela, k tó ry zaczął n ap ełn iać n as tęp n y k u fel z b eczk i s to jącej n a lad zie. – Słu ch ałam two jej p rzemo wy – o d ezwała s ię. – Ws zy s cy jes teś my p o d wrażen iem. Czy ta o p o wieś ć jes t p rawd ziwa? – To o p o wieś ć – rzek ł Dan to n . Sły s zan y z b lis k a jeg o g ło s b y ł ty m s amy m b as o wy m p o mru k iem, lecz b rak o wało mu p ewn o ś ci s ieb ie, jak ą p o b rzmiewał n a s cen ie. – M am ją o p o wiad ać. J ack mi ją d ał. – J ack ... czy li d e Bo rn ais . – Wid ząc, że n ie zro zu miał, s p ró b o wała p o n o wn ie. – Ten czło wiek , k tó ry s p rzed aje lek ars two ? Ty m razem k iwn ął g ło wą. – Tak . J ack . To p o rząd n y g o ś ć, J ack . – Te o s tatn ie s ło wa wy mó wił d ziwn ie ś p iewn ie, jak b y p o wtarzał co ś , co s ły s zał wiele razy . – On p o k azu je mi, co ro b ić. – Ile ci p łaci? – M o żes z s ię n ie martwić o p ien iąd ze. – To ró wn ież zab rzmiało jak wy u czo n e zd an ie. – J ack zajmie s ię ws zy s tk im. Raes in ia p o s p ies zn ie o cen iła s y tu ację. – Czy J ack – zaczęła p o wo li – mó wi ci, co mas z p o wied zieć? No wies z, k ied y jes teś n a s cen ie, p rzemawiając d o ws zy s tk ich . Dan to n p o ch y lił g ło wę. – M h m. On o p o wied ział mi h is to rię, a ja p rzek azu ję ją lu d zio m. Do b rze d zielić s ię o p o wieś ciami. Raes in ia s p o g ląd ała n a n ieg o ze zd ziwien iem. Dan to n b y ł n ie ty lk o p ijan y – wy d awał s ię lek k o n ied o ro zwin ięty . Gd y b y n a włas n e o czy n ie wid ziała, jak p rzemawia d o tłu mu , n ie u wierzy łab y , że jes t zd o ln y d o czeg o ś tak ieg o . Zatem b y ł... k im? J ak imś g en ialn y m id io tą? Patrzy ła, jak u jmu je k u fel w d ło n ie i p o ciąg a d łu g i ły k . J eś li jed n ak p o trafi p o wtarzać to , co k to ś mu p o wie...

W jej g ło wie ju ż zaczął s ię two rzy ć p lan , g d y ciężk a d ło ń o p ad ła jej n a ramię. Sp o jrzała n a g ru b o cio s an ą twarz jed n eg o z trag arzy , k tó ry s zero k o o two rzy ł o czy ze zd ziwien ia. – Ej – p o wied ział. – J es teś d ziewczy n ą. Ob ró ciła s ię twarzą d o n ieg o , s trącając jeg o d ło ń . – I co z teg o ? De Bo rn ais zo s tawił Faro i p o s p ies zy ł d o s to lik a. Wy rwał k u fel z rąk Dan to n a i wy mierzy ł mu mo cn y p o liczek , jak matk a k arcąca n iezn o ś n e d zieck o . Dan to n zamru g ał i o czy zaczęły mu łzawić. – Wies z, że n ie wo ln o ci z n ik im ro zmawiać – p o wied ział d e Bo rn ais . – M ó wiłem ci to s to razy . Po wtó rz. Co mas z ro b ić? – Pić p iwo – wy mamro tał Dan to n . – Z n ik im n ie ro zmawiać. – Właś n ie. – Ob ró cił s ię d o Raes in ii, k tó ra o d s u n ęła s ię o d trag arza. – A ty co s o b ie my ś lis z, d o d iab ła? – M y ś lę... – zaczęła, ale u cis zy ł ją mach n ięciem ręk i, g n iewn ie p atrząc n a s to jąceg o o b o k n iej trag arza. – Przep ras zam, s zefie – zaczął s ię u s p rawied liwiać o s iłek . – Nie załap ałem, co o n a ch ce zro b ić. – Ch cę ty lk o ... – zaczęła zn ó w. – Wiem, czeg o ch ces z – p rzerwał jej d e Bo rn ais . – Teg o s ameg o co ws zy s cy . Ch cą o p o wied zieć mo jemu p rzy jacielo wi łzawą h is to ry jk ę i d o s tać d armo wy flak o n , p o n ieważ o n jes t zb y t d o b ro d u s zn y , żeb y ich p rzejrzeć. Do b rze, że ma k o g o ś , k to o n ieg o d b a... to ws zy s tk o , co mam d o p o wied zen ia. Gd y b y m zo s tawił g o s ameg o , to mias to o s k u b ało b y g o w g o d zin ę. – Sk in ął n a trag arza. – Wy rzu ć ją s tąd . Faro s tan ął o b o k Raes in ii, trzy mając d ło ń w p o b liżu ręk o jeś ci s wo jeg o ś mies zn eg o p arad n eg o rap iera. Ben p o s zed ł za jeg o p rzy k ład em, z n iep ewn ą min ą. Dru g i trag arz, wy czu wając k ło p o ty , o d s zed ł o d b aru i s tan ął p rzy d e Bo rn ais , a n ies zczęs n y s zy n k arz s k u lił s ię za lad ą. – Ch cę ty lk o – p o wtó rzy ła Raes in ia – zająć ci ch wilę. M am d la cieb ie p ro p o zy cję. – M ó j czas jes t cen n y , p an ien k o . Raes in ia wid ziała, że Faro s ię jeży , s ły s ząc d rwin ę w g ło s ie d e Bo rn ais , i p o ws trzy mała g o ru ch em ręk i. Dru g ą ws u n ęła d o k ies zen i i wy jęła n o wiu tk ą mo n etę o n o min ale p ięćd zies ięciu s u weren ó w. Zło to zamig o tało w p ó łmro k u tawern y , g d y rzu ciła ją d e Bo rn ais , k tó ry złap ał mo n etę w p o wietrzu i o b ejrzał z b lis k a, jak b y n ie

wierzy ł włas n y m o czo m. Za te p ien iąd ze mo żn a b y ło k u p ić całą zawarto ś ć k ilk u tak ich b aró w jak ten . Un io s ła b rew. – Ile two jeg o czas u za to k u p ię? De Bo rn ais zmru ży ł o czy . J ed y n y m miejs cem w tawern ie zap ewn iający m n amias tk ę p ry watn o ś ci b y ła s y p ialn ia s zy n k arza, n ęd zn a k litk a za d rzwiami, w k tó rej led wie mieś cił s ię s ien n ik i k o mo d a. Raes in ia ws u n ęła mu w d ło ń s u weren a, żeb y p o zwo lił im s k o rzy s tać z teg o p o mies zczen ia, a d waj s tro p ien i trag arze s tan ęli n a s traży , razem z Faro , Ben em i Sarto n em. – W p o rząd k u – p o wied ział d e Bo rn ais . – Lep iej n iech to b ęd zie co ś d o b reg o . – Wid zieliś my , jak Dan to n p rzemawia n a p lacu – zaczęła Raes in ia. – Zro b ił d u że wrażen ie n a mn ie i mo ich p rzy jacio łach . – Oczy wiś cie. To ch o lern y g en iu s z. – In teres u ją mn ie... waru n k i jeg o an g ażu . De Bo rn ais u ś miech n ął s ię n iep rzy jemn ie. – Och , ju ż wid zę, d o czeg o to zmierza. Nie jes teś p ierws zą o s o b ą, k tó ra p rzy ch o d zi węs zy ć, wies z. Raes in ia zb y ła to wzru s zen iem ramio n . – To n o rmaln e. Kied y k to ś ma tak i talen t jak o n , to zd aje mi s ię, że mo że d o s tać ty le, ile zech ce. – M o że. Ale ro zmawiałaś z n im, n ie? Dan to n jes t... n iezwy k ły . Tro ch ę n awied zo n y . – De Bo rn ais n ieu d o ln ie p ró b o wał p rzy b rać s mu tn ą min ę. – Op iek u ję s ię n im, ro zu mies z? Prak ty czn ie jes t d la mn ie jak b rat. Zn ałem jeg o matk ę i k ied y u mierała, p o p ro s iła mn ie. „J ack , p ro s zę, zao p iek u j s ię n as zy m Dan to n em, p o n ieważ wies z, że o n s am n ie p o trafi zad b ać o s ieb ie”. Tro s zczę s ię o n ieg o , a o n p o mag a mi jak u mie. – Tak , wid ziałam, jak d o b rze s ię n im o p iek u jes z – rzu ciła b ezn amiętn ie Raes in ia. De Bo rn ais miał ch o ć ty le p rzy zwo ito ś ci, że s ię zaczerwien ił i p o tarł k n y k cie. – Nie lu b ię teg o ro b ić. J ed n ak jak p o wied ziałem, o n jes t tro ch ę n awied zo n y . Czas em ty lk o w ten s p o s ó b mo żn a mu co ś wy tłu maczy ć. Nie ma mi teg o za złe. – Nie p łacis z mu ? – Nie wied ziałb y , co ro b ić z p ien ięd zmi. – De Bo rn ais p o k lep ał k ies zeń , d o k tó rej wetk n ął mo n etę, i u ś miech n ął s ię n iep rzy jemn ie. – Tak więc n ie ma s en s u

p ro p o n o wać mu p ien ięd zy . M a ws zy s tk o , czeg o mu p o trzeb a, i ro b i, co mu k ażę. – W tak im razie mo że d o jd ziemy d o p o ro zu mien ia. – Nie b ąd ź g łu p ia – o s trzeg ł ją d e Bo rn ais . – By łaś tam d zis iaj, n ie? Wid ziałaś , jak ie ro b ię p ien iąd ze. – Zało żę s ię jed n ak , że n ied łu g o – o d p aro wała. – M u s icie częs to zmien iać mias ta. – Oczy wiś cie. – Wy s zczerzy ł zęb y w p as k u d n y m u ś miech u . – Trzeb a n ieś ć d o b rą n o win ę. I trzy mać s ię z d alek a o d ro zg n iewan y ch k lien tó w, p o my ś lała Raes in ia. – A g d y b y ś n am... wy n ajął Dan to n a, a my zag waran to walib y ś my ci, że n a ty m n ie s tracis z? Po my ś l o ty m jak o wak acjach . Zach ich o tał. – Nie zd ajes z s o b ie s p rawy , jak ie zg arn iamy tu p ien iąd ze... Urwał, g d y ro zp ięła p ierws ze d wa g u zik i k o s zu li i s ięg n ęła w zan ad rze. W wewn ętrzn ej k ies zen i, mo cn o p rzy leg ającej d o jej b o k u , zn ajd o wał s ię p lik d o k u men tó w. Po ch wili n amy s łu wy b rała jed en z n ich i wy jęła. By ł to zło żo n y ark u s z g ru b eg o , d ro g ieg o p ap ieru , zas k ak u jąco b iały w p ó łmro k u , g d y o two rzy ła g o en erg iczn y m mach n ięciem ręk i. – Umies z czy tać, b aro n ie? – Z jeg o s p o jrzen ia wy czy tała, że u mie. – Do b rze. To jes t wek s el Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o n a d zies ięć ty s ięcy s u weren ó w, p łatn y o k azicielo wi, z mo im p o d p is em. M y ś lis z, że to wy s tarczy ? – J a... Sp o g ląd ał to n a wek s el, to n a n ią. – Czy n ie p o d o b a ci s ię wy b ó r b an k u ? – Raes in ia p o k lep ała s ię p o k ies zen i. – M o g ę wy s tawić n a in n y . – Nie – wy k rztu s ił d e Bo rn ais . – Nie. Ten b ęd zie... d o b ry . Wy s zed ł z izd eb k i cały w u ś miech ach i g es tem o d p rawił trag arzy . Raes in ia s zła za n im, a p o ch wy ciws zy s p o jrzen ie Ben a, s k in ęła g ło wą. Po s zli za d e Bo rn ais d o s to lik a Dan to n a, k tó ry zmag ał s ię z trzecim k u flem p iwa. – Hej, J ack ! – Dan to n miał ju ż b ro d ę zlep io n ą p ian ą. – Ch ces z s ię n ap ić? – Ee, n ie, d zięk i. Nie teraz. – De Bo rn ais ro zejrzał s ię n erwo wo . – Słu ch aj, Dan to n . Lu b is z o p o wieś ci, p rawd a? – Lu b ię o p o wieś ci! – Ta mło d a d ama – ws k azał n a Raes in ię – ma k ilk a i ch ciałab y , żeb y ś je o p o wiad ał. M y ś lis z, że mó g łb y ś jej p o mó c?

Dan to n en erg iczn ie k iwn ął g ło wą, p o czy m s ię zawah ał. – A co z to b ą, J ack ? Nie p o trzeb u jes z mo jej p o mo cy ? – Ws zy s tk o w p o rząd k u . M u s zę... wy jech ać. To n ie p o trwa d łu g o . W ty m czas ie o n a s ię to b ą zajmie, a ty zro b is z ws zy s tk o , żeb y jej p o mó c, ro zu mies z? – Do b rze. Dan to n p o ciąg n ął k o lejn y ły k p iwa, n ajwy raźn iej wcale ty m n iep rzejęty . Raes in ia p o d es zła d o n ieg o i wy ciąg n ęła ręk ę. – M iło cię p o zn ać, Dan to n ie. M am n a imię Raes in ia. Bro d acz p rzez mo men t p atrzy ł n a jej ręk ę, jak b y n ie wied ział, co z n ią ro b ić. Po tem jeg o twarz ro zp ro mien ił s zero k i u ś miech . – Tak jak k s iężn iczk a! – Właś n ie – p o wied ziała, ś cis k ając jeg o d ło ń . – Tak jak o n a. – Zatem k u p iłaś g o ? – s p y tała Co ra. – Nie k u p iłam g o . – Raes in ia p rzez całe p o p o łu d n ie zmag ała s ię z ty m n iep rzy jemn y m p o czu ciem, że właś n ie to zro b iła, n iczy m jak iś mu rn s k ajs k i lo rd wy mien iający p aro b k ó w za k o n ie p o ciąg o we. M iała p rzy g o to wan e u s p rawied liwien ia. – On p o trzeb u je k o g o ś , k to s ię n im zao p iek u je. M y p o p ro s tu n a p ewien czas p rzejmiemy to zad an ie, żeb y mó g ł d la n as p raco wać. Kied y ws zy s tk o s ię s k o ń czy , o d eś lemy g o , d o k ąd k o lwiek zech ce. – Ro zu miem. A więc g o wy n ajęłaś . Raes in ia p o tu ln ie k iwn ęła g ło wą. – J eś li tak ch ces z to n azwać. – Za d zies ięć ty s ięcy s u weren ó w. Oczy n as to latk i b ły s zczały , jak zaws ze, g d y mó wiła o p ien iąd zach . – Stać n as n a to – b ro n iła s ię Raes in ia. – Nie ch o d zi o to , czy n as s tać – p ry ch n ęła Co ra. – J a ty lk o s ię zas tan awiam, co tak ieg o wn o s i ten czło wiek d la s p rawy , co jes t warte s p o rej k amien icy . – Nie s ły s załaś jeg o p rzemo wy . Po p atrzy ły n a o b iek t tej d y s k u s ji, k tó ry o d p o wied ział im n iewin n y m s p o jrzen iem n ieb ies k ich o czu . Raes in ia p rzez całe p o p o łu d n ie p ro wad ziła z n im p o wo ln ą, o s tro żn ą ro zmo wę, zan im p rzy p ro wad ziła g o n a s p o tk an ie z in n y mi n a zap leczu Nieb ies k iej M as k i. Dan to n o k azał s ię p rzy jazn y , ch ętn y i zain teres o wan y wy łączn ie jed zen iem i p iciem. Ob ecn ie s ączy ł n ajlep s ze p o d awan e tu taj p iwo ,

z tak im s amy m en tu zjazmem jak p o p łu czy n y w tamtej s p elu n ie No weg o M ias ta. Wo k ó ł n ieg o zeb rali s ię ws zy s cy s p is k o wcy : Raes in ia, Co ra, Faro , Ben , Sarto n i M au ris k . – No ? – n aleg ała Co ra. – Zatem p o s łu ch ajmy g o . – Tak – p o p arł ją M au ris k , n a ch wilę p rzes tając s ię p rzech ad zać p o d o k n em. – Niech mó wi. Os try to n jeg o g ło s u wy raźn ie d o wo d ził, co s ąd zi o cały m ty m p rzed s ięwzięciu . – M o że p o trzeb u je tro ch ę czas u , żeb y s ię p rzy g o to wać – p o wied ział Ben . – To o czy wis te, że trzeb a g o p rzes zk o lić. I... – Nie – p rzerwała mu Raes in ia. – Nie p o trzeb u je. Dan to n ie? – Hmm? – Od erwał o czy o d p iwa i u ś miech n ął s ię. – Tak , Ks iężn iczk o ? Faro u n ió s ł b rew. – Ks iężn iczk o ? – Z p o wo d u mo jeg o imien ia – p o wied ziała Raes in ia z u d awan y m ro zb awien iem. – Dan to n ie, czy p amiętas z tę o p o wieś ć, k tó rą mó wiłam ci d ziś p o p o łu d n iu ? – Tak . Lu b ię o p o wieś ci. M au ris k p ry ch n ął i wró cił p o d o k n o . Raes in ia zig n o ro wała g o . – Czy my ś lis z, że mó g łb y ś o p o wied zieć ją teraz n am ws zy s tk im? – Oczy wiś cie! Os tro żn ie p o s tawił k u fel n a p o d ło d ze i ws tał z fo tela. By ł imp o n u jący , n iemal ró wn ie wy s o k i jak Ben , ze zmierzwio n y mi wło s ami i w łach man ach , k tó ry ch Raes in ia n ie zd ąży ła zas tąp ić n o wy m o d zien iem. J eg o twarz zas ty g ła, o czy zap atrzy ły s ię w d al, aż ws trzy mała o d d ech . A o n zaczął: Gdzieżeś, złodzieju? Wyjdź do światła, panie, I jak porządny zbójca pokaż mi się, Bym napluł ci w oczy i miecz mój zmierzył Z twą kosą, moc ci pokazując Skrzywdzonego człeka i żądnego zemsty... By ł to mo n o lo g Illian a z d ru g ieg o ak tu Wraku, u lu b io n y p rzez ws zy s tk ich as p iru jący ch ak to ró w, ty rad a p rzeciwk o ś mierci zmierzająca d o g wałto wn eg o fin ału . Raes in ia s ły s zała g o ch y b a ze s to razy , częs to recy to wan y p rzez lu d zi u ważan y ch za n ajlep s zy ch ws p ó łczes n y ch ak to ró w. M iała wrażen ie jed n ak , że żad en z wy s tęp ó w

w p ałacu n ie d o ró wn y wał temu . Czu ła g n iew Illian a, jeg o ro s n ące ro zczaro wan ie n iemo żn o ś cią zems ty , p o rzu cen iem n a b ezlu d n ej wy s p ie, g d y mo rd erca jeg o u k o ch an ej p o żeg lo wał, ab y o trzy mać lau ry b o h atera. Dan to n jak b y zn ik ł, zas tąp io n y p rzez to p ełn e g n iewu i n ien awiś ci s two rzen ie, n iczy m d zik i ty g ry s b ezs iln ie rzu cający s ię n a p ręty k latk i, ran iąc s ię p rzy ty m d o k rwi. Od etch n ęła g ło ś n o , lecz n ik t n ie zwró cił n a to u wag i i zn ó w zap arło jej d ech , g d y s cen a o s iąg n ęła p u n k t k u lmin acy jn y . Zro zp aczo n y Illian rzu cił s ię d o mo rza, p rzez cały czas wzy wając Śmierć, b y d o tk n ęła g o s wy m k o ś cis ty m p alcem. Raes in ia p o czu ła p ęd p o wietrza i ws trząs u d erzen ia o zimn ą wo d ę. – Z teg o ś wiata czy tamteg o , b ęd ę... Dan to n zamilk ł. Illian wp ad a d o wo d y , g as n ą ś wiatła, k u rty n a o p ad a. W p rzerwie zmien iają d ek o racje d o trzecieg o ak tu . Raes in ia wes tch n ęła p rzeciąg le. Dan to n u ś miech n ął s ię d o n iej, o p ad ł z p o wro tem n a fo tel i s ięg n ął p o s wo je p iwo . – Na mo s iężn e jaja Bes tii – zak lął M au ris k . – J es tem s k ło n n y s ię z ty m zg o d zić – rzek ł Faro . – J ak d łu g o g o teg o u czy łaś ? – Nie d łu żej, n iż zajęło mu wy recy to wan ie teg o – o d p arła Raes in ia. – On n ie u mie czy tać, ale jeś li co ś mu s ię o p o wiad a, p amięta ws zy s tk o . Zap amiętał k ażd e s ło wo za p ierws zy m razem i p o wtó rzy ł... – zad rżała – właś n ie tak . Co ra k u liła s ię n a fo telu . Sarto n p atrzy ł n a Dan to n a n ieru ch o my m wzro k iem, a Ben i Raes in ia z n iejak im p o d ziwem. Zap ad ła d łu g a cis za. – A więc... Czy o n jes t czaro d ziejem? Demo n em? – zas tan awiał s ię Faro . – To n ie jes t n o rmaln e. Sk ąd wie, jak to n ależy p o wied zieć? M au ris k zn ó w p ry ch n ął. – Nie zaczy n aj z ty mi b zd u rami Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia... – Nie o b ch o d zi mn ie, k im o n jes t – p o wied ziała Raes in ia, p rzery wając k łó tn ię. – Czaro wn ik iem, d emo n em czy k imk o lwiek . J es t n am p o trzeb n y . M o że b y ć s y mb o lem, k tó reg o s zu k aliś my . Po n ad to , p o my ś lała, w mo jej s y tu acji n ie mo g ę o d rzu cać o d ro b in y mag iczn ej p o mo cy . Zas tan awiała s ię, czy więź Dan to n a zo s tała mu n arzu co n a tak jak jej, i zaczęła mu ws p ó łczu ć. – M o że – p o wied ział M au ris k . W jeg o g ło s ie p o b rzmiewał n o wy to n . Do s trzeg ł mo żliwo ś ci. – Będ ziemy p o trzeb o wali d la n ieg o jak ieg o ś mies zk an ia – s twierd ziła. – Zn ajd ę co ś – o b iecał Faro .

– Do b rze. – Zawah ała s ię. – M ó g łb y ś też... tro ch ę g o o czy ś cić? – M a p ewien u ro k s zalo n eg o żeb rak a, p rawd a? – Faro s ię u ś miech n ął. – Zajmę s ię ty m. – Ben , zn ajd ź n am jak iś lo k al – p o p ro s iła. – Na razie w jak imś n iezb y t ru ch liwy m miejs cu . I z wielo ma wy jś ciami, n a wy p ad ek g d y b y co ś p o s zło b ard zo źle. M au ris k , Sarto n , wy zajmijcie s ię tek s tem. Pis zecie d la mas , więc n ie p rzes ad zajcie z cy to wan iem k las y k ó w i p amiętajcie, że n ie k ażd y zn a n a p amięć p rawa czło wiek a. Co ra p o d n io s ła g ło wę. M iała zaczerwien io n e o czy i łzy n a p o liczk ach , ale u ś miech ała s ię. – M o g ę s p rzed awać b ilety ? Zb ilib y ś my fo rtu n ę. – J u ż ją mamy . – No to jes zcze jed n ą. – Dziewczy n a wzru s zy ła ramio n ami. – W p o rząd k u . M o że p ó źn iej. Zan im s ię ro zes zli, b y ła trzecia w n o cy . Po wietrze wciąż b y ło wilg o tn e i ciep łe jak w p raln i, a n a u licy b y ło n iewiele lep iej. Sp is k o wcy wy s zli jed en p o d ru g im, ro zch o d ząc s ię w ró żn e s tro n y . Zo s tali ty lk o Faro , Co ra, Raes in ia i Dan to n . – W p o rząd k u – zwró ciła s ię d o Dan to n a. – Ch cę, żeb y ś p o s zed ł z Faro . On zn ajd zie ci jak ieś miejs ce d o s p an ia i d o p iln u je, żeb y ś d o s tał d u żo jed zen ia. Pro s zę, ró b , co ci mó wi, d o p ó k i n ie wró cę. Dan to n p o k iwał g ło wą, tro ch ę s ię ch wiejąc. W trak cie wieczo ru p o ch ło n ął zd u miewającą ilo ś ć p iwa. – J as n e. W p o rząd k u , Ks iężn iczk o . Raes in ia s k rzy wiła s ię. M ó wiła mu , żeb y p rzes tał ją tak n azy wać, ale to o s trzeżen ie p rzeleciało p rzez jeg o u my s ł jak ś ru t p rzez majo n ez, n ie zo s tawiając żad n eg o ś lad u . – No d o b rze. Faro , d as z s o b ie rad ę? – Żad en p ro b lem. Uś miech n ął s ię i o d mas zero wał, a Dan to n za n im jak p o s łu s zn y s zczen iak . Od wró ciła s ię d o Co ry . Nas to latk a u my ła twarz, ale o czy wciąż miała zaczerwien io n e. – Ws zy s tk o d o b rze? Co ra en erg iczn ie s k in ęła g ło wą. – Świetn ie. To ty lk o ta recy tacja. Nig d y n ie s ły s załam czeg o ś tak ... – Po k ręciła g ło wą. – Nap rawd ę my ś lis z, że to mag ia?

– Nie mam p o jęcia, a n awet jeś li tak , n ic mn ie to n ie o b ch o d zi. – Raes in ia u ś miech n ęła s ię. – Nig d y n ie wid ziałaś Wraku? Có ż, mu s zę cię k ied y ś zab rać. Leo n ard Vin s ch ft g ra teraz Illian a w Kró lews k im i s ły s załam, że jes t zn ak o mity . M ó wiąc to , zad awała s o b ie p y tan ie, czy o g ląd an ie tej s ztu k i s p rawi jej jak ąś p rzy jemn o ś ć. Bo jak mo żn a jak ąk o lwiek in n ą in terp retację p o ró wn y wać z Dan to n o wą? Do b ry Bo że. Sp o g ląd ała w ś lad za n im p rzez ch wilę, g d y Co ra wk ład ała p łas zcz. On jes t p o tężn ą b ro n ią, czy ż n ie? Bo mb ą, ek s cy to wała s ię, k tó rą p o d ło ży my i zap alimy lo n t, mając n ad zieję, że zn ajd ziemy b ezp ieczn e miejs ce... Ob ie o p u ś ciły p o k ó j i p o żeg n ały s ię p rzed Nieb ies k ą M as k ą. Raes in ia zaczek ała, aż Co ra zn ik n ie za ro g iem, a wted y p o wied ziała: – Nie u wierzy s z, k ied y ci o p o wiem, co s ię d zis iaj s tało . So th e zmaterializo wała s ię z mro k u . Zamien iła s tró j p o k o jó wk i n a ro b o czy czarn y s tró j, ś ciąg n ięty rzemien iami tak , b y s zmer lu źn eg o materiału n ie zd rad ził jej o b ecn o ś ci. – J es t wiad o mo ś ć z p ałacu – o d ezwała s ię. Od d ech u wiązł Raes in ii w g ard le. – M ó j o jciec? Za s zy b k o , to za s zy b k o . Nie jes teś my g o to wi! To b y ła jej p ierws za my ś l, p o k tó rej p rzy s zła miażd żąca fala p o czu cia win y . M ó j o jciec u miera, a ja p rzejmu ję s ię ty lk o ... – Nie. Przy b y ł Vh aln ich . – J u ż? – Raes in ia zmars zczy ła b rwi. – Sąd ziłam, że o czek u je s ię g o n ajwcześ n iej za k ilk a ty g o d n i. – Najwy raźn iej zo s tawił s wo je o d d ziały i p rzep rawił s ię s zy b ciej. – Co n a to Pajęczy n a? – Trzęs ie s ię. Raes in ia u ś miech n ęła s ię w ciemn o ś ci.

Cztery M arcu s

M

arcu s n ig d y n ie ro zu miał s en s u p rzep ro wad zan ia in s p ek cji p rzez wy żs zy ch

o ficeró w. Na p ewn o b y ło to ro zs ąd n e, g d y s ierżan t raz p o raz s p rawd zał s wo ich lu d zi, u p ewn iając s ię, że ich ek wip u n ek jes t w n ależy ty m s tan ie, ale k ap itan zwy k le n ie zwracał u wag i n a u ch y b ien ia s zereg o wy ch żo łn ierzy . W s zk o le wo js k o wej zn ał k ilk u o ficeró w, k tó rzy lu b ili o d g ry wać s łu żb is tó w, wy n ajd o wać jak ieś d ro b n e u ch y b ien ie i p ien ić s ię, p o k azu jąc, że n ie ma z n imi żartó w, lecz M arcu s u ważał tak ie p o p is y za s tratę czas u . Ch ętn ie o d mó wiłb y u d ziału w ty m ry tu ale, lu d zie jed n ak zd awali s ię teg o o czek iwać, tak więc teraz k ro czy ł wzd łu ż s zereg u wy p rężo n y ch s trażn ik ó w mn iej więcej g o d zin ę p o ty m, jak o ficjaln ie o b jął n o we s tan o wis k o . Ob o k n ieg o s zed ł mło d s zy k ap itan Alek Gifo rte, o d czas u d y mis ji p o p rzed n ieg o min is tra s p rawied liwo ś ci p ełn iący o b o wiązk i d o wó d cy . Alek n ajwy raźn iej zn ał n azwis k o i p rzeb ieg s łu żb y k ażd eg o ze s wo ich p o d wład n y ch i wy g łas zał k ró tk ie u wag i, g d y M arcu s o d b ierał s p ręży s te s alu ty i o d p o wiad ał n a n ie u ś miech em o raz s k in ien iem g ło wy . – To jes t p ałk arz Gallo ws , p an ie k ap itan ie. Wid o czn ie s to p ień „p ałk arza” b y ł w Straży o d p o wied n ik iem „s zereg o wca”, a n azwę wziął o d n o s zo n y ch p rzez n ich d łu g ich d rewn ian y ch p ałek , b ęd ący ch zarazem b ro n ią i s y mb o lem wład zy . Ws k azan y mężczy zn a b y ł wy s o k i i b arczy s ty , s tał wy p rężo n y n a b aczn o ś ć, a n a jeg o p iers i lś n iły d wa n iezn an e M arcu s o wi med ale. – Otrzy mał Nieb ies k i Ord er za o d wag ę w tłu mien iu zamies zek n a Ry n k u Niewo ln ik ó w w zero p iąty m. Gallo ws wy p ręży ł s ię jes zcze b ard ziej i M arcu s wy czu ł, że o czek u je, iż o n co ś p o wie. Od k as zln ął. – Do b ra ro b o ta – rzek ł. A k ied y to n ajwid o czn iej n ie wy s tarczy ło , d o d ał: – Rad jes tem, mając tak ich lu d zi n a liś cie p łac. – Tak jes t, p an ie k ap itan ie – p o wied ział Gifo rte, p ro wad ząc M arcu s a wzd łu ż s zereg u . – To jes t s ierżan t M o u rn , n ajd łu żej s łu żący s ierżan t w...

Patrząc n a o b co wy g ląd ające zielo n e mu n d u ry , M arcu s miał d ziwn e wrażen ie, że jes t d y g n itarzem z wizy tą w jak imś o d leg ły m k raju i d o k o n u je in s p ek cji miejs co wej k o mp an ii h o n o ro wej. Wciąż p o p rawiał s wó j mu n d u r, n iewy g o d n ie o b cis ły i o zd o b io n y zło co n y mi g u zik ami o raz s zameru n k ami. Do b rze, że p rzy n ajmn iej p rzy p as ie b y ła p o rząd n a p ętla d o zawies zen ia miecza, mó g ł więc n o s ić s wo ją u lu b io n ą s zab lę k awalery js k ą. Gd y wres zcie d o s zli d o k o ń ca s zereg u , M arcu s p o zwo lił Gifo rte’o wi zwo ln ić lu d zi. Od mas zero wali rzęd em, zo s tawiając o ficeró w s amy ch . – Dzięk u ję p an u , k ap itan ie – o d ezwał s ię M arcu s . – To b y ło b ard zo ... p o u czające. – Oczy wiś cie, p an ie k ap itan ie. Gifo rte s tał z ręk ami zało żo n y mi za p lecami, u o s o b ien ie czu jn o ś ci. By ł w p o d es zły m wiek u , z n itk ami s iwizn y n a s k ro n iach i s taran n ie p rzy s trzy żo n ą b ro d ą, o p o b ru żd żo n ej i o g o rzałej twarzy czło wiek a, k tó ry więk s zo ś ć ży cia s p ęd ził n a p o wietrzu . M arcu s n ad al n ie wied ział, co o n im my ś leć. – A więc – zaczął, g d y Gifo rte n ie wy k azał ch ęci u d zielen ia d als zy ch in fo rmacji. – Czy mam tu taj... g ab in et alb o co ś tak ieg o ? – Oczy wiś cie, p an ie k ap itan ie – o d p arł mło d s zy k ap itan . – Tęd y . Zn ajd o wali s ię w Strażn icy , b ard zo zan ied b an y m b u d y n k u n ależący m d o k o mp lek s u s tareg o p ałacu . Faru s II, s y n Zd o b y wcy , zb u d o wał s wo ją waro wn ię w s amy m cen tru m mias ta, ab y mieć n a o k u zwaś n io n ą s zlach tę. J eg o p rawn u k , Faru s V, zap rag n ął czeg o ś o k azals zeg o i o d d alo n eg o o d miejs k ieg o g waru , p rzen ió s ł więc d wó r i rząd d o wy p ielęg n o wan y ch o g ro d ó w Oh n lei. Stary p ałac zo s tał o d arty ze ws zy s tk ieg o , co miało jak ąś warto ś ć, i zan ied b an y , ale Strażn ica – n ieg d y ś b ęd ąca g łó wn ą k waterą g ward ii p rzy b o czn ej k ró la – s tała s ię d o g o d n ą s ied zib ą Straży . Ok azało s ię, że n o wy g ab in et M arcu s a zn ajd u je s ię n a o s tatn im p iętrze, s k ąd ro ztaczał s ię ws p an iały wid o k n a p rzero ś n ięte ży wo p ło ty i ch as zcze, k tó re k ied y ś b y ły p ałaco wy m o g ro d em. Gifo rte wy p rzed ził g o , żeb y o two rzy ć d rzwi, mo cn o n ap ierając n a n ie ramien iem. – Trzeb a wied zieć jak – wy jaś n ił, g d y o twarły s ię, s k rzy p iąc. – Zacin ają s ię w lecie, więc mu s i p an je p ch n ąć i lek k o u n ieś ć. – Będ ę o ty m p amiętał – rzek ł M arcu s , wch o d ząc. Gab in et b y ł czy s ts zy , n iż s ię s p o d ziewał p o p o mies zczen iu n ieu ży wan y m o d mies ięcy . Stało w n im b iu rk o , o g ro mn y p o litu ro wan y meb el z czarn eg o d ęb u , k tó ry miał ze s to lat. Na jeg o b ły s zczący m b lacie leżało k ilk a ró wn y ch s tert p ap ieró w z mn ó s twem ws tążek i p ieczęci. Po za ty m p o k ó j b y ł zu p ełn ie p u s ty . Nie wy g ląd ał n a p o mies zczen ie,

w k tó ry m k to k o lwiek s p ęd za ch o ć tro ch ę czas u . Gifo rte s tał o b o k d rzwi, z d ło ń mi s p lecio n y mi za p lecami. M arcu s p o d s zed ł d o b iu rk a, wy ciąg n ął s tary fo tel, k tó ry zap is zczał zard zewiały mi k ó łk ami, i u s iad ł. Sp o jrzał n a p ap iery , walcząc z ro s n ący m p o czu ciem d éjà v u . – Co to za p ap iery ? – zap y tał. – Do k u men ty d o zatwierd zen ia – o d p arł Gifo rte. – Harmo n o g ramy s łu żb y , k ary , rap o rty in n y ch mło d s zy ch k ap itan ó w, p o d s u mo wan ia in cy d en tó w... – J u ż ro zu miem. M arcu s wziął d o k u men t leżący n a s amej g ó rze s to s u . By ł to n ak az ares zto wan ia Vin cen ta Co alie, p o d zarzu tem właman ia i k rad zieży . Na d o le p o p rawej b y ła p ieczęć Straży , o rzeł z ro zp o s tarty mi s k rzy d łami o d ciś n ięty w zielo n y m wo s k u . Po n iżej wid n iał p o d p is , k tó ry M arcu s ro zp o zn ał jak o n ależący d o Gifo rte’a. Przejrzał k ilk a n as tęp n y ch d o k u men tó w. Po d p is Gifo rte’a b y ł n a więk s zo ś ci z n ich . M arcu s s p o jrzał n a mło d s zeg o k ap itan a, k tó ry wciąż s tał i milczał. – I mu s zę ws zy s tk ie je p rzeczy tać? – J eś li p an ch ce, p an ie k ap itan ie. – A tak że... zatwierd zić? – Tak , p an ie k ap itan ie. – A jeś li zn ajd ę co ś , czeg o n ie zatwierd zę? Czy żb y k ącik u s t Gifo rte’a leciu tk o u n ió s ł s ię w u ś miech u ? – M o że mn ie p an zawiad o mić, o czy wiś cie, a ja n aty ch mias t zb ad am s p rawę. – Ro zu miem. – M arcu s zamilk ł i p o ch wili zap y tał: – M o g ę zad ać p an u o s o b is te p y tan ie? – Oczy wiś cie, p an ie k ap itan ie. – J ak d łu g o jes t p an w Straży ? – J u ż p rawie d wad zieś cia trzy lata, p an ie k ap itan ie. – Po d ilo ma k ap itan ami p an s łu ży ł? Gifo rte milczał ch wilę, jak b y liczy ł. Po tem wzru s zy ł ramio n ami. – Ch y b a p iętn as to ma. M o g łem jed n ak zap o mn ieć o jed n y m czy d wó ch . M arcu s p o my ś lał, że teraz w k o ń cu ro zu mie, co s ię tu d zieje. By ła to s tara, b ard zo s tara wo js k o wa g ra, zwan a „rad ź s o b ie z o ficerem”, p ro wad zo n a p rzez p o d wład n y ch mający ch d o czy n ien ia z p rzeło żo n y m n iemający m p o jęcia o s wo ich o b o wiązk ach . Z p o czątk u zas tan awiał s ię, czy za s zty wn ą p o s tawą Gifo rte’a k ry je s ię ro zg o ry czen ie wy wo łan e ty m, że o min ął g o awan s . J ed n ak p atrząc n a te s to s y

p ap ieró w, M arcu s zro zu miał, że Gifo rte jes t n a s tan o wis k u , n a k tó ry m ch ce b y ć. Do wó d ztwo Straży b y ło p o lity czn ą n o min acją, n ad awan ą lu b co fan ą wed le k ap ry s u k ró la lu b min is tra s p rawied liwo ś ci. Piętn as tu k ap itan ó w w ciąg u d wu d zies tu trzech lat. Przy tak częs ty ch zmian ach n ic d ziwn eg o , że mło d s zy k ap itan , s o lid n y i g o d n y zau fan ia zawo d o wiec, p ełn ił tu taj rzeczy wis tą wład zę. Sp o d ziewa s ię, że p rzep ro wad zę in s p ek cję, zerk n ę n a te ws zy s tk ie p ap iery , a p o tem czmy ch n ę z p o wro tem d o Oh n lei, ży ć mo im ży ciem. M arcu s u ś miech n ął s ię s mu tn o . Głu p iec. Nie wie, że ja n ie mam żad n eg o włas n eg o ży cia. A jeś li J an u s ma rację, to s taran n ie u p o rząd k o wan a o rg an izacja Gifo rte’a zo s tan ie wy wró co n a d o g ó ry n o g ami. M arcu s o wi b y ło żal teg o czło wiek a. – W p o rząd k u – p o wied ział. – Rzu cę o k iem n a te d o k u men ty . J es tem p ewn y , że ma p an ciek aws ze zajęcia n iż s tać tu taj i p atrzeć, jak je czy tam. – J ak p an s o b ie ży czy , p an ie k ap itan ie – rzek ł Gifo rte. – Pałk arz Eis en b ęd zie n a p o s teru n k u p rzed d rzwiami, g d y b y czeg o ś p an p o trzeb o wał. Po trzech g o d zin ach my ś l o czmy ch n ięciu z p o wro tem d o Oh n lei zaczęła wy d awać s ię b ard ziej k u s ząca, s zczeg ó ln ie k ied y jed en , a p o tem d ru g i s k ry b a w zielo n ej k amizelce p rzy n ió s ł k o lejn e s to s y p ap ieró w, zan im M arcu s s k o ń czy ł p rzeg ląd ać p ierws zy . Wo d ził p alcem p o lin ijk ach rap o rtu , mars zcząc b rwi n a p o k raczn e litery i d ziwaczn y s ty l fu n k cjo n ariu s za, n ajwid o czn iej mająceg o tak ie s ame p ro b lemy z p is an iem jak o n . „...n iewielk i tłu m zeb ran y , ab y wy s łu ch ać p rzemo wy mó wcy Dan to n a, g ru p a k ies zo n k o wcó w n ależący ch d o b an d y Czerwo n ej Płach ty u zn ała, że ma p rawo p raco wać n a ty m teren ie. Kied y zaczęli, b an d a Og ry zacza p o czu ła s ię u rażo n a, twierd ząc, że to ich tery to riu m, i o b ie g ru p y p o d jęły walk ę. Pałk arze Po p p er i To rlo p rzy wró cili p o rząd ek i o d n o to wan o n as tęp u jące o b rażen ia...” M arcu s p o k ręcił g ło wą i p rzen ió s ł k artk ę n a s to s p rzejrzan y ch . Sam n ie wied ział, czeg o właś ciwie s zu k a, ale n ie zamierzał d o wo d zić s trażn ik ami, n ie wied ząc, co ro b ią. M u s iał jed n ak p rzy zn ać, że to zad an ie b y ło p rawd ziwy m wy zwan iem. Wy o b rażał s o b ie, że b ęd zie to co ś w ro d zaju teg o o k res u , k ied y mu s iał d o wo d zić o d d ziałami k o lo n ialn y mi – w k o ń cu liczy ły o n e p o n ad cztery ty s iące żo łn ierzy , a Straż miała ty lk o tro ch ę p o n ad trzy ty s iące fu n k cjo n ariu s zy . J ed n ak k o lo n ialn i żo łn ierze p rzeważn ie d ziałali razem, wy k o n u jąc ty lk o k ilk a zad ań n araz, co zn aczn ie u p ras zczało ad min is tro wan ie. Nato mias t s trażn icy b y li ro zp ro s zen i p o cały m mieś cie w s k o mp lik o wan ej s iatce p atro li, p o s teru n k ó w i o d d ziałó w, z k tó ry ch k ażd y

p ro d u k o wał s tru mień p ap ieró w p ły n ący w g ó rę łań cu ch a d o wo d zen ia. M arcu s o d g ad ł, że zap ewn e liczb a s k ry b ó w k o p iu jący ch rap o rty i p o d p is u jący ch lis ty wy d atk ó w d o ró wn y wała liczb ie p ałk arzy n a u licach . Kto ś zap u k ał d o d rzwi jeg o g ab in etu . Pewn ie k o lejn y s k ry b a, p o my ś lał M arcu s , z n as tęp n y m s to s em d o k u men tó w. M u s i b y ć jak iś s p o s ó b , żeb y s k ło n ić Gifo rte’a d o p o s o rto wan ia teg o ws zy s tk ieg o . J ed n ak mło d s zy k ap itan n ajwy raźn iej zamierzał p o g rzeb ać g o p o d lawin ą p ap ieró w. M arcu s zg rzy tn ął zęb ami. – Wejś ć! – zawo łał. Pałk arz Eis en , s y mp aty czn y mło d zien iec z rzad k ą b ro d ą i ciemn o b lo n d wło s ami, o two rzy ł d rzwi i s p ręży ś cie zas alu to wał. W ręk u trzy mał jak ąś k o p ertę. – Przy s zła wiad o mo ś ć d la p an a, p an ie k ap itan ie – o zn ajmił. – Od jeg o ek s celen cji. J ed en z jeg o lu d zi d o s tarczy ł ją o s o b iś cie. W s ercu M arcu s a o b u d ziła s ię n ad zieja. Przy d ałb y s ię jak iś d o b ry p retek s t, b y wy d o s tać s ię zza teg o b iu rk a i u ciec o d tej g ó ry p ap ieró w. Wziął k o p ertę o d Eis en a i złamał p ieczęć. W ś ro d k u zn alazł d wie k artk i. Na jed n ej n ap is an o : „Kap itan ie – d o ch o d zen ie, o k tó ry m ws p o mn iałem wcześ n iej, p rzy n io s ło p ewn e efek ty . Uważam, że jes t to lo k alizacja k o mó rk i, k tó rej p rzek azy wała in fo rmacje n as za ś p iąca zn ajo ma. Su g eru ję, żeb y zab rał p an ze s o b ą u zb ro jo n ą s traż i zach o wał o s tro żn o ś ć wo b ec ty ch , k tó ry ch p an tam ares ztu je. Po wo d zen ia. – J .” Na d ru g iej b y ł ad res , k tó ry n ic M arcu s o wi n ie mó wił. Zło ży ł n o tatk ę i s ch o wał ją d o k ies zen i, p o czy m s p o jrzał n a Eis en a. – M ó g łb y ś s p ro wad zić tu mło d s zeg o k ap itan a Gifo rte’a, jeś li łas k a? M in ęło k ilk a min u t, zan im zjawił s ię Gifo rte. M iał n iep rzen ik n io n y wy raz twarzy – jeś li ziry to wało g o , że zo s tał wezwan y , to n ie o k azy wał teg o . Wid o czn ie p rzy wy k ł, że n o wi k ap itan o wie p rzez k ilk a d n i u d ają zap raco wan y ch . – Wzy wał mn ie p an , p an ie k ap itan ie? – Tak . – M arcu s p o d ał mu k artk ę z ad res em. – Czy p an wie, g d zie to jes t? Gifo rte lek k o zmars zczy ł b rwi. – Tak , p an ie k ap itan ie. To w Stary m M ieś cie, k ilk a p rzeczn ic o d b ro d u . Dlaczeg o p an p y ta? – Ud aję s ię tam, żeb y p rzep ro wad zić ś led ztwo . Ro zk az jeg o ek s celen cji min is tra. Czy mo że p an d ać mi d wó ch lu d zi, k tó rzy zn ają d ro g ę? – Strażn icy s ą d o p ań s k iej d y s p o zy cji, k ap itan ie. – Gifo rte zas alu to wał. – Za p an a

p o zwo len iem b ęd ę p an u to warzy s zy ł. Pro s zę p o zwo lić mi wy b rać es k o rtę. Tu zin lu d zi p o win n o wy s tarczy ć. – Nie ch cę ro b ić z teg o d efilad y , k ap itan ie. Wy s tarczy p an i p ałk arz Eis en . – Och – o d ezwał s ię Eis en . – Nie wiem... – Pałk arz Eis en ch ce p o wied zieć, p an ie k ap itan ie – rzek ł Gifo rte i M arcu s ro zp o zn ał ten cierp liwy to n , k tó ry tak częs to s ły s zał u Fitza – że o b o wiązu je n as ro zk az zab ran iający wch o d zen ia d o Stareg o M ias ta g ru p ami liczący mi mn iej n iż s ześ ć o s ó b . I n ajlep iej b y ło b y wziąć p o wó z. M arcu s p o p atrzy ł n a n ich i wes tch n ął. Po wó z b y ł wielk i, p o malo wan y n a zielo n y k o lo r Straży i n a b o k ach miał jej h erb p rzed s tawiający o rła. M arcu s i Gifo rte s ied zieli w ś ro d k u , Eis en i d wó ch s trażn ik ó w n a d ach u , a za n imi p o d ążało jes zcze o ś miu in n y ch . M arcu s n ie p o wied ział, że mają tam d o trzeć n iep o s trzeżen ie, ale miał n ad zieję, że zro b ią to d y s k retn ie. Ty mczas em to b y ło tak d y s k retn e jak s y ren a o k ręto wa. Zamias t p o k o n y wać b ró d , Gifo rte s k iero wał p o jazd p rzez Wielk i M o s t n a p o łu d n io wy b rzeg , a p o tem Nad rzeczn ą Dro g ą n a ws ch ó d , d o Stareg o M ias ta. Wo źn ica, k o lejn y s trażn ik , n ie p o trzeb o wał d o k ład n iejs zy ch ws k azó wek , tak więc M arcu s i Gifo rte s ied zieli w n iezręczn y m milczen iu , g d y k o ła p o wo zu tu rk o tały p o b ru k o wan y ch u licach i s tu k ały p o k amien n y ch p ły tach . – Có ż. – Po p ięciu latach w Kh an d arze, g d zie ży ł w wąs k im k ręg u k o lo n ialn y ch żo łn ierzy , u miejętn o ś ci k o n wers acy jn e M arcu s a n ieco zard zewiały . – Niech mi p an co ś p o wie o s o b ie, mło d s zy k ap itan ie. – Co ch ciałb y p an wied zieć, p an ie k ap itan ie? – M a p an ro d zin ę? – J es tem wd o wcem, p an ie k ap itan ie. M arcu s s k rzy wił s ię. – A d zieci? – Có rk ę. – Na twarzy Gifo rte’a p o jawił s ię cień jak ieg o ś u czu cia, ale zaraz zn ik ł. – Straciliś my k o n tak t. – Ach . I to , p o my ś lał M arcu s , k o n iec tematu . To n ie mo ja win a, że n ie ch ce n awiązać ro zmo wy . Zap ewn e Gifo rte u ważał, że n ie warto zb y t s ię b ratać z k ap itan em, k tó ry o d ejd zie p rzy n as tęp n ej zmian ie Gab in etu . Właś ciwie mo g ło b y to b y ć b ard zo n ieb ezp ieczn e. M arcu s

p atrzy ł

na

b ezb arwn y

u ś miech

mło d s zeg o

k ap itan a

i zas tan awiał s ię, co o n wie o s y tu acji w Oh n lei. J eś li wie, że J an u s i d iu k s ą wro g ami, to mo że o czek iwać, że o d ejd ę raczej wcześ n iej n iż p ó źn iej, p o my ś lał. Od s u n ął zas ło n k ę i s p o jrzał p rzez o k n o , g d y p o wó z p o d s k o czy ł, zjeżd żając z mo s tu , i wjech ał n a żwiro wą Nad rzeczn ą Dro g ę. Ch ao ty czn ą zab u d o wę Do k ó w wk ró tce zas tąp iła s iatk a s y metry czn y ch b ry ł b u d y n k ó w No weg o M ias ta, p o p lamio n y ch i p o czern iały ch o d d y mu i k ap ry s ó w p o g o d y . Nad rzeczn a Dro g a b y ła s to s u n k o wo wo ln a o d p rzes zk ó d – p rzy p o mn iał s o b ie p is emn y ro zk az p rzy d zielający zad an ie d o p iln o wan ia teg o p o b lis k im p o s teru n k o m – lecz n a jej p o b o czu s tał rząd wó zk ó w, s trag an ó w i n amio tó w, a s p rzed awcy k rzy czeli ile tch u w p łu cach , żeb y p rzy ciąg n ąć p rzejeżd żający ch . To p o łączen ie wid o czn eg o u b ó s twa i s zalo n ej p rzed s ięb io rczo ś ci p rzy p o min ało M arcu s o wi As h eKatario n s p rzed Od k u p ien ia. Co ś zielo n eg o p rzy k u ło jeg o u wag ę i zo b aczy ł w o d d ali zg ro mad zo n y n a u licy n iewielk i tłu m. A właś ciwie d wa. W ś ro d k u jak iś mężczy zn a w b iały ch s zatach p rzemawiał d o g ru p y lu d zi. Tę g ru p k ę o taczał k rąg s trażn ik ó w trzy mający ch p ałk i p o zio mo , ab y p o ws trzy mać o wiele więk s zy i b ard ziej o b s zarp an y tłu m, k tó ry p o n u ro o b s erwo wał zg ro mad zen ie, wy k rzy k u jąc jak ieś n iezro zu miałe zn iewag i. Dwaj s trażn icy p rzech ad zali s ię wewn ątrz teg o k ręg u , wy p atru jąc n ajd ro b n iejs zy ch p ró b s fo rs o wan ia k o rd o n u lu b rzu can ia czy mś w mó wcę. Gd y jak iś mężczy zn a zamach n ął s ię zg n iłą k ap u s tą, d o s k o czy li i u d erzen iami p ałek p o walili g o n a ziemię. M ó wca wy ciąg n ął p rzed s ieb ie ręk ę, w k tó rej co ś trzy mał, i zg ro mad zen i u p ad li n a k o lan a. M arcu s d o s trzeg ł b ły s k zło ta. Szy d ercze k rzy k i tłu mu p rzy b rały n a s ile. Kied y ich p o wó z p rzejeżd żał o b o k , M arcu s zwró cił u wag ę Gifo rte’a n a tę s cen ę, a mło d s zy k ap itan s p o jrzał za o k n o i s k rzy wił s ię. Po trząs n ął g ło wą. – Kap łan Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia – wy jaś n ił. – Bo relg aj, s ąd ząc p o b ro d zie. Zaws ze wy g łas zają tu k azan ia. – Dlaczeg o o ch ran ia g o cały o d d ział? – Z ro zk azu jeg o wy s o k o ś ci k ap łan i Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia mają s wo b o d n ie g ło s ić s wo je n au k i. M y mamy teg o p iln o wać. – Przez mo men t z n amy s łem s p o g ląd ał n a M arcu s a, a p o tem d o d ał: – To b y ł jed en z waru n k ó w trak tatu p o k o jo weg o . Po Van s feld t. Sto p ięćd zies iąt lat temu Faru s IV p rzy łączy ł s ię d o mias t Lig i i ich b u n tu p rzeciwk o Ko ś cio ło wi Zap rzy s iężen ia Elizju m. Wy b u ch ła wo jn a, to czo n a jed n o cześ n ie z mu rn s k ajs k imi leg io n ami i s p is k u jącą, p rzerażo n ą s zlach tą, co n iemal k o s zto wało Faru s a k o ro n ę. Os tatn ie k rwawe p ło mien ie tej rewo lu cji d o g as ały

p o n ad d wad zieś cia lat, a o k ro p n o ś ci p o p ełn ian e p rzez o b ie walczące s tro n y wy wo łały u Vo rd an ajó w trwałą n iech ęć d o wład zy Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia. Wielk a k ated ra Vo rd an u zo s tała s p ląd ro wan a i p o zo s tawio n a w ru in ach , co miało g waran to wać, że żad n a z n o wy ch , p o ws tający ch z p o p io łó w p arafii wo ln eg o Ko ś cio ła n ie b ęd zie u s iło wała p rzewo d zić in n y m. Bo relg ajo wie w ty m s amy m czas ie to czy li włas n ą wo jn ę d o mo wą, lecz z p rzeciwn y m rezu ltatem. Z wy ro k u k o ś cieln eg o s ąd u p rzy s łan eg o z Elizju m ich k ró lo wi ś cięto g ło wę za h erezję i o d tej p o ry in teres y wład có w Bo relu i Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia b y ły ś ciś le p o wiązan e z s o b ą. Sto p ięćd zies iąt lat o s tu d ziło n ien awiś ć n a ty le, że k ap łan ó w Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia n ie wy d alan o ju ż o ficjaln ie z Vo rd an u , ale n ie mo g li wy g łas zać k azań n a u licach , ch y b a że p o d es k o rtą Straży . Po wo jn ie. Czy li mn ie więcej wted y , k ied y M arcu s p o p ły n ął d o Kh an d aru , p o zak o ń czen iu wo jn y k s iążąt. Po k amp an ii zak o ń czo n ej k lęs k ą p o d Van s feld t wró cił o d razu d o s zk o ły wo js k o wej w Gren t, d wieś cie mil o d s to licy , a p o za ty m wted y n iezb y t s ię in teres o wał p o lity k ą. – Nie wy g ląd ało n a to , żeb y miał wielu wiern y ch – zau waży ł M arcu s . –

Zaws ze

zn ajd zie

s ię

k ilk u .

Głó wn ie

cu d zo ziemcy

i

n iek tó rzy

z n ajb ied n iejs zy ch . – I zn ó w Gifo rte o b rzu cił g o tak s u jący m s p o jrzen iem, zas tan awiając s ię, ile p o wied zieć. – Wiem ty lk o , że d la n as to k ło p o t. Zaws ze d o ch o d zi d o b u rd . M arcu s s k in ął g ło wą. To , co J an u s mó wił mu o walk ach n a u licach , wy d awało s ię teraz b ard ziej zro zu miałe. Zo b o wiązan ia Ko ro n y wo b ec Bo relg ajó w to jed n o ; ty lk o k u p cy s ię n imi p rzejmo wali. J ed n ak cu d zo ziems cy k ap łan i n a u licach , ch ro n ien i p rzez Straż... – A teraz s y tu acja jes zcze s ię p o g ars za, g d y ten cały Dan to n mó wi ws zy s tk im, że Bo relg ajo wie s ą źró d łem ws zy s tk ich ich p ro b lemó w. – Dan to n ? – p o wtó rzy ł M arcu s . – To n azwis k o p o jawiało s ię k ilk ak ro tn ie w rap o rtach . Gifo rte mach n ął ręk ą. – Zwy czajn y p o d żeg acz. Od ty g o d n i ro b i zamies zan ie, ale n ie mó wi n ic, czeg o ju ż wcześ n iej n ie s ły s zeliś my . M amy tak ich n a o k u , żeb y mieć p ewn o ś ć, że n ie zro b ią żad n y ch g łu p s tw. – Czeg o o n ch ce? – Teg o , co o n i zwy k le. Precz z Os tatn im Diu k iem, Vo rd an d la Vo rd an ajó w, tak ie rzeczy .

Gifo rte, o b s erwu jąc min ę M arcu s a, p rzezo rn ie n ie wy raził s wo jeg o zd an ia. M arcu s p o ws trzy mał u ś miech . Gifo rte n ap rawd ę o p an o wał tę g rę w n ajd ro b n iejs zy ch s zczeg ó łach . Zn ó w s p o jrzaws zy p rzez o k n o , M arcu s zo b aczy ł, że p o zo s tawili z ty łu b u d y n k i No weg o M ias ta i wjech ali d o Stareg o , b ęd ąceg o n ajs tars zą z d zieln ic Vo rd an u . Śmiały p ro jek t arch itek ta Gerh ard ta Alco ra, b y o d b u d o wać mias to wed łu g racjo n aln eg o p lan u , p rzerwała jeg o ś mierć, p o zo s tawiając p u s tk ę w ś ro d k u teg o , co k ied y ś b y ło zwarty m lab iry n tem k ręty ch u lic i walący ch s ię d rewn ian y ch d o mó w. Ob ecn ie tę g ran icę n azy wan o Cięciem, o d u licy p ro s to jak ran a cięta b ieg n ącej n a p o łu d n ie o d Stareg o Bro d u . Po s tro n ie No weg o M ias ta s ieć ró wn y ch b ru k o wan y ch u lic Alco ra s ięg ała aż d o Do k ó w; p o d ru g iej b y ły ty lk o ś red n io wieczn e, wy d ep tan e i k ręte u liczk i. Tu i ó wd zie k o ś ció ł o k amien n y ch ś cian ach wzn o s ił s ię n iczy m b as tio n p o ś ró d mo rza zwietrzały ch ty n k ó w i b ielo n y ch ś cian . Faru s V b y ł s p o n s o rem Alco ra i jeg o teo rii, że racjo n aln ie zap lan o wan e mias to wy two rzy lep s zą k las ę o b y wateli, ale M arcu s n ie wid ział d o wo d ó w p o twierd zający ch tę tezę. M ies zk ań có w Stareg o M ias ta tru d n o b y ło o d ró żn ić o d ty ch z No weg o ; ch o ć mo że b y li b ard ziej o b d arci i zd es p ero wan i z p o wo d u s wo jeg o u b ó s twa. Gd y p o wó z Straży zjech ał z Dro g i Nad rzeczn ej i zaczął p o d ążać w g łąb lab iry n tu , u liczk i o p u s to s zały jak za d o tk n ięciem czaro d ziejs k iej ró żd żk i, a we ws zy s tk ich o k n ach zaciąg n ięto zas ło n y . Tu i ó wd zie g ru p k i mło d y ch lu d zi d emo n s tracy jn ie n ie ru s zały s ię z miejs ca, z n ies k ry wan ą wro g o ś cią p atrząc n a p o jazd i jeg o es k o rtę. – Nie lu b ią n as , co ? – mru k n ął M arcu s . – Pro s zę n ie trak to wać teg o o s o b iś cie, p an ie k ap itan ie – rzek ł Gifo rte. – Niech p an p o s łu ch a rad y czło wiek a, k tó ry ro b i to o d b ard zo d awn a. Ilek ro ć n ad ch o d zą złe czas y , s tajemy s ię b ard zo n iep o p u larn i. – Ws k azał w g łąb u licy . – To ten ad res , p an ie k ap itan ie. By ł

to

s tary , p iętro wy

b u d y n ek , ze

zwietrzały m

ty n k iem

o d p ad ający m

z d rewn ian eg o s zk ieletu . Wąs k ie o k n a b y ły zab ite d es k ami, ale s mu żk a d y mu u n o s ząca s ię z k o min a ws k azy wała, że k to ś w n im mies zk a. – Czy jeg o ek s celen cja s u g ero wał, co mo żemy tu zn aleźć? – s p y tał Gifo rte. – Co ś n ieb ezp ieczn eg o ? – Nie jes tem p ewn y . – J eś li mają tu k o g o ś tak ieg o jak J en , to tu zin lu d zi n a p ewn o n ie wy s tarczy . J an u s jed n ak n ie wy s łałb y mn ie tu taj, g d y b y u ważał, że to mo żliwe, u zn ał w d u ch u M arcu s . – Niech p an wy ś le lu d zi n a ty ły d o mu . Nie ch cę, żeb y k to ś s ię n am wy mk n ął.

Gifo rte s k in ął g ło wą. Gd y p o wó z s ię zatrzy mał, o two rzy ł d rzwi i wy s iad ł, ju ż wy k rzy k u jąc ro zk azy . Ich es k o rta ro zp ro s zy ła s ię i p o d wó ch s trażn ik ó w s tan ęło p rzy k ażd ej ś cian ie b u d y n k u . Eis en zes k o czy ł z d ach u p o wo zu i p o s p ies zy ł d o k ap itan ó w, ch cąc zro b ić d o b re wrażen ie. – M am tam wejś ć p ierws zy , p an ie k ap itan ie? – zap y tał. – J a wejd ę p ierws zy – rzek ł M arcu s . – Eis en , weź p ięciu lu d zi i za mn ą. Res zta n iech p iln u je, żeb y n ik t n am n ie u ciek ł. – Do łączę d o p an a – p o wied ział Gifo rte. – M ło d s zy k ap itan ie... – Bez u razy , p an ie k ap itan ie, ale b y ło b y k ło p o tliwe s tracić n o weg o d o wó d cę w p ierws zy m d n iu jeg o p racy . M in a Gifo rte’a ws k azy wała, że n ie ma s en s u s ię s p ierać. Niewielk i o d d ział s trażn ik ó w o s tro żn ie p o d s zed ł d o d rzwi, s tary ch , zb ity ch z g ru b y ch s o s n o wy ch d es ek p o k ry ty ch k ilk o ma wars twami łu s zczącej s ię b iałej farb y . Zamek b y ł zep s u ty i p o n ieważ b y ły lek k o u ch y lo n e, M arcu s p o p ro s tu p ch n ął je n o g ą. Otwo rzy ły s ię d o ś ro d k a, s k rzy p iąc i u k azu jąc ciemn e p o mies zczen ie ze s to łem, k ilk o ma k rzes łami i o g n iem d o g as ający m n a p alen is k u . Wy g ląd ające n a ro zk lek o tan e s ch o d y n a k o ń cu p ro wad ziły n a p iętro . – J es t tam k to ? – zawo łał M arcu s , p rzech o d ząc p rzez p ró g . Gifo rte trzy mał s ię b lis k o n ieg o , a za n imi s zli Eis en i jes zcze jed en p ałk arz. – Ch cę p o ro zmawiać. Trzas k d rewn a o s trzeg ł g o w o s tatn iej ch wili. Kątem o k a d o s trzeg ł p o lewej jak iś p o ru s zający s ię o lb rzy mi k s ztałt i in s ty n k to wn ie d ał n u ra n ap rzó d , p o ciąg ając za s o b ą Gifo rte’a. To co ś – s tara d ęb o wa s zafa, wy żs za o d n ieg o i ważąca ty le co czterech mężczy zn – ru n ęło n a p o d ło g ę, zatrzas k u jąc i b lo k u jąc d rzwi. Eis en p rzy to mn ie rzu cił s ię n ap rzó d razem ze s wo imi zwierzch n ik ami, ale d ru g i p ałk arz p ró b o wał u s k o czy ć w p rzeciwn ą s tro n ę i n ie zd ąży ł. Szafa p rzy g n io tła g o d o p o d ło g i, a jeg o o k rzy k zas k o czen ia p rzerwał o k ro p n y ch rzęs t. M arcu s n aty ch mias t zerwał s ię n a ró wn e n o g i, ch wy tając s zab lę. W b las k u d o g as ająceg o o g n ia zo b aczy ł czło wiek a s to jąceg o n a d rewn ian ej s k rzy n i i łap iąceg o ró wn o wag ę p o p ch n ięciu , k tó ry m wy wró cił s zafę. M ężczy zn a b y ł wy s o k i i b ro d aty , o d zian y w s amo d ziało we, o b s zarp an e s zaty , z k o rd elas em i p is to letem zatk n ięty m za k awałek s zn u ra, k tó ry s łu ży ł mu za p as . M arcu s n ie zamierzał d ać mu czas u n a u ży cie żad n eg o z n ich , rzu cił s ię więc n a n ieg o , wy jmu jąc z p o ch wy ciężk ą k awalery js k ą s zab lę. Bro d acz ch wy cił p is to let, lecz k ied y n acis k ał s p u s t, M arcu s zad ał mu p ch n ięcie

w twarz, zmu s zając d o g wałto wn eg o u n ik u . Pis to let wy p alił z o g łu s zający m h u k iem i z s u fitu p o s y p ały s ię d rzazg i. Zan im p rzeciwn ik zd ąży ł wy jąć k o rd elas , M arcu s k o p n ął w ró g s k rzy n i, n a k tó rej s tał. Zak o ły s ała s ię, o b alając mężczy zn ę n a p o d ło g ę. – Uwag a! – zawo łał Gifo rte. – Pad n ij! M arcu s o b ró cił s ię n a p ięcie. Gifo rte s tał o b o k s zafy , p ró b u jąc ją p o d n ieś ć, a Eis en p o d n ió s ł s wo ją p ałk ę i ru s zy ł z p o mo cą M arcu s o wi. Na s ch o d ach p o jawił s ię n as tęp n y mężczy zn a, n ag i d o p as a i z o wło s io n ą p iers ią, trzy mający w o b u ręk ach p is to lety . M arcu s d ał n u ra p o d s tó ł, p o d cin ając p rzy ty m n o g i Eis en o wi i o b alając g o tak że. Pierws za k u la trafiła mło d eg o p ałk arza w p rzed ramię, o p ry s k u jąc s zafę k rwią, a n ap as tn ik u p u ś cił wy s trzelo n y p is to let i p rzeło ży ł d ru g i d o p rawej ręk i. Po ru s zając s ię zas k ak u jąco zwin n ie jak n a czło wiek a w jeg o wiek u , Gifo rte p o d n ió s ł u p u s zczo n ą p rzez Eis en a p ałk ę i u s k o czy ł, g d y p ad ł d ru g i s trzał. Ku la o d b iła s ię o d s zafy i u d erzy ła w s u fit, s trącając g rad k awałk ó w ty n k u . – Za p an em! – wark n ął Gifo rte, wy s k ak u jąc zza s zafy i z p ałk ą w ręk u p ęd ząc w k ieru n k u s ch o d ó w. M arcu s p rzeto czy ł s ię p o p o d ło d ze i zerwał z n iej w p o rę, b y o d p aro wać cięcie k o rd elas a b ro d acza. Stal z b rzęk iem n ap o tk ała s tal, g d y k lin g a k o rd elas a ześ lizn ęła s ię p o s zab li i n atrafiła n a g ard ę. M ężczy zn a, s ap iąc, n ap arł, u s iłu jąc wep ch n ąć o b ie k lin g i w twarz M arcu s a. By ł ro s ły i b arczy s ty , i k ap itan w mig zro zu miał, że n ie wy g ra teg o p o jed y n k u s iłą. Tak więc n ag le u s k o czy ł w b o k , zab ierając s zab lę i p o zwalając, b y imp et rzu cił n ap as tn ik a n ap rzó d . Bro d acz b ły s k awiczn ie o b ró cił s ię, tn ąc k o rd elas em n a wy s o k o ś ci g ło wy , ale M arcu s p rzewid ział to . Przy k u cn ął i też ciął, ale n is k o i z łamiącą k o ś ci s iłą trafiając n ap as tn ik a w n o g ę p o n iżej k o lan a. M ężczy zn a wrzas n ął i s tracił ró wn o wag ę, a k ied y p ad ał, M arcu s zad ał mu cio s w p ierś , p o k tó ry m tamten leg ł n a p o d ło d ze w s zy b k o p o więk s zającej s ię k ału ży k rwi. M arcu s o d wró cił s ię, s zu k ając Gifo rte’a. Pó łn ag i mężczy zn a zb ieg ł ze s ch o d ó w i złap ał p ałk ę, zan im mło d s zy k ap itan zd ąży ł jej u ży ć. Trzy mając ją p o zio mo , p rzy p arł Gifo rte’a d o ś cian y . By ł ró wn ie p o s tawn y jak jeg o zab ity to warzy s z i twarz Gifo rte’a zb ielała z wy s iłk u , g d y p ró b o wał o d ep ch n ąć d rzewce p rzy ciś n ięte d o jeg o s zy i. M arcu s p o d b ieg ł d o n ich , zamach n ął s ię i zad ał s iln y cio s , k tó ry p rzeciwn ik zau waży ł w o s tatn iej ch wili. Zaczy n ał s ię o d wracać, g d y s zab la z o g ro mn ą s iłą trafiła g o w n as ad ę k ark u . Gd y zato czy ł s ię, o s trze wy s zło z ran y i try s n ął z n iej s tru mień k rwi. Pó łn ag i mężczy zn a z jęk iem zro b ił ch wiejn y k ro k w ty ł i o s u n ął s ię n a p o d ło g ę.

Zap ad ła cis za, w k tó rej M arcu s s ły s zał s wó j s zy b k i, ch rap liwy o d d ech . Gifo rte wciąż trzy mał p ałk ę p rzed s o b ą, n ie ru s zając s ię. M iał zamk n ięte o czy i ciężk o d y s zał. – M ło d s zy k ap itan ie? – zap y tał M arcu s . – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? M in ęła d o b ra ch wila, zan im Gifo rte o two rzy ł o czy i o d etch n ął z u lg ą. – Nic mi n ie jes t – o d p arł. – Eis en ? J o n es ? – Nic mi n ie jes t – o d p arł Eis en n ieco d rżący m g ło s em. – Ku la p rzes zła n a wy lo t. Ale J o n es ch y b a n ie ży je. Kró tk ie o g lęd zin y wy k azały , że miał rację. M arcu s s p ró b o wał p o d n ieś ć wielk i d rewn ian y meb el p rzy g n iatający J o n es a, d ru g ieg o s trażn ik a, ale o d k ry ł, że s zafa an i d rg n ie. Otwo rzy ws zy jej d rzwi, zo b aczy ł, że jes t wy p ełn io n a wo rk ami ceg ieł. Waży ła ch y b a to n ę. Po k azał ceg ły Gifo rte’o wi. – Czek ali n a n as – s twierd ził mło d s zy k ap itan . – Alb o n a k o g o ś in n eg o – p o wied ział M arcu s . – Na g ó rze mo że b y ć o b s erwato r. Po p atrzy li n a s ieb ie, wy o b rażając s o b ie czło wiek a z wy celo wan y m p is to letem n a g ó rze s ch o d ó w, czek ająceg o , aż k to ś p o n ich wejd zie. M arcu s zaczerp n ął tch u . – Ro zejrzę s ię tam – zd ecy d o wał. – Po s tarajcie s ię o two rzy ć te d rzwi. – Kap itan ie... M arcu s ju ż s zed ł p rzez p o k ó j, z zak rwawio n ą s zab lą w d ło n i. Ro zs ąd ek n ak azy wał zaczek ać, aż d o trą tu p o zo s tali s trażn icy , ale jed en z n ich ju ż zg in ął i M arcu s n ie mó g ł zn ieś ć my ś li, że miałb y wy s łać n as tęp n eg o n a s ch o d y , k tó re mo g ły b y ć p u łap k ą. Przy s tan ął p rzed n imi i s p o jrzał w g ó rę. Na s u ficie d o s trzeg ł mig o czącą p o ś wiatę. Kto ś ro zp alił tam o g ień . M arcu s p rzez ch wilę ro zważał mo żliwo ś ci, a p o tem u n ió s ł s zab lę i p o g n ał p o s ch o d ach n a p iętro , mając n ad zieję, że jeś li k to ś s ię tam czai, to s p ło s zo n y o d d a n ieceln y s trzał. Sch o d y alarmu jąco trzes zczały mu p o d n o g ami, ale wb ieg ł n a g ó rę i n aty ch mias t u s k o czy ł z ewen tu aln ej lin ii s trzału , p rzy p ad ając d o p o d ło g i. Na p iętrze zn ajd o wał s ię k o lejn y d u ży p o k ó j. W ty m n ie b y ło żad n y ch meb li, ty lk o trzy n ęd zn e s ien n ik i. Na k o ń cu p o mies zczen ia s tał wielk i żelazn y k o cio ł, z k tó reg o wy d o b y wał s ię jas n y b las k o g n ia. Ob o k n ieg o s tał jak iś mło d zien iec w zn o s zo n y m s k ó rzan y m o d zien iu , właś n ie wrzu cający w p ło mien ie jak iś mały n o tatn ik . – Nie ru s zaj s ię! – wark n ął M arcu s , p o d b ieg ając d o n ieg o .

Ch ło p ak b ez ś lad u zd ziwien ia n a twarzy p o d n ió s ł ręce i o d s u n ął s ię o d k o tła. Rzu t o k a d o ś ro d k a p o twierd ził o b awy M arcu s a. Zo b aczy ł mas ę p ło n ący ch p ap ieró w. Te d ran ie n a d o le s tarały s ię zy s k ać n a czas ie. – J es teś ares zto wan y – p o wied ział k ap itan , zd ając s o b ie s p rawę, że zap ewn e jes t jak iś p rzep is o wy s p o s ó b , w jak i Straż d o k o n u je ares zto wań , a o n g o n ie zn a. – Trzy maj ręce w g ó rze i n iczeg o n ie p ró b u j. M ło d zien iec u ś miech n ął s ię. M iał wąs k ą, wy razis tą twarz i ró wn o p rzy s trzy żo n ą b ró d k ę, ale g ład k o wy g o lo n e p o liczk i. Kied y s ię o d ezwał, M arcu s u s ły s zał s łab y mu rn s k ajs k i ak cen t. – An i mi s ię ś n i. – Uś miech n ął s ię jes zcze s zerzej. – M iło p an a p o zn ać, k ap itan ie d ’Iv o ire.

Pięć Win ter

U

s iłu jąc u s p o k o ić ro zed rg an e n erwy , Win ter p ró b o wała zro b ić w my ś lach s p is

teg o ws zy s tk ieg o , co ją n iep o k o iło . Wp rawd zie to wcale n ie p o mag ało , ale k ied y ju ż zaczęła, n ie mo g ła s k o ń czy ć. Przed e ws zy s tk im s u k ien k a alb o „ta p rzek lęta s u k ien k a”, jak o n iej my ś lała. Od p o czątk u czu ła s ię w n iej n ies wo jo , ale zak ład ała, że wk ró tce p o wró cą d awn e p rzy zwy czajen ia. M in ęły ju ż d wa d n i i ch o ciaż mo g ła ju ż n a k ilk a min u t zap o mn ieć o n iej, to p ręd zej czy p ó źn iej o b racała s ię zb y t g wałto wn ie lu b s zarp ał n ią n ag ły p o d mu ch wiatru i w p an ice p rzy trzy my wała o cierający s ię jej o n o g i materiał. Gó ra b y ła n iemal ró wn ie d en erwu jąca. W żad n y m razie n ie wy zy wająca, ale k ró tk ie ręk awy i lu źn y k ró j s p rawiały , że czu ła s ię p ó łn ag a. Po s tać, k tó rą o k ry wał ten s tró j, miała mo że n ie o b fite, ale jed n ak wy raźn ie d ziewczęce k s ztałty i ilek ro ć Win ter zau waży ła s wo je o d b icie w mijan ej s zy b ie wy s tawo wej, mu s iała zwalczać p rzemo żn ą ch ęć s zu k an ia czeg o ś , czy m mo g łab y s ię o k ry ć. Brak o wało jej n awet cias n eg o , włas n o ręczn ie p rzerab ian eg o p o d k o s zu lk a. Przy n ajmn iej wciąż miała n ak ry cie g ło wy , n awet jeś li b y ł to k ap elu s ik z mięk k ieg o filcu , a n ie o ficers k a czap k a z d as zk iem, d o k tó rej ju ż p rzy wy k ła. Dru g im p o wo d em – a mo że b y ła to częś ć p ierws zeg o – b y ła n ieu s tan n a o b awa p rzed n ieu ch ro n n y m zd emas k o wan iem. Win ter p rzez d wa lata ży ła wś ró d żo łn ierzy k ró lews k iej armii, wied ząc, że k ażd y p o p ełn io n y b łąd mo że d o p ro wad zić d o o d k ry cia jej p rawd ziwej p łci, u więzien ia i w n ajlep s zy m razie o d es łan ia d o k raju . Ch o d ząc p o ro jn y m mieś cie w tak im s tro ju , czu ła s ię g o rzej, n iż g d y b y p rzech ad zała s ię n ag o . J ak b ezws ty d n a d ziewk a, p u b liczn ie wy k rzy k u jąca s we n ajb ard ziej s k ry wan e tajemn ice. Po zo rn a o b o jętn o ś ć lu d zi wo k ó ł n iej w k ażd ej ch wili mo g ła zn ik n ąć i n a p rzy k ład jak iś fu n k cjo n ariu s z, mó g ł zawlec ją g d zieś , żeb y o d p o wied ziała za s wo je zb ro d n ie. Trzecim b y ła b ard ziej p ro zaiczn a o b awa, że n ie u d a jej s ię wy k o n ać p rzy d zielo n eg o zad an ia. Przezn aczy ła jed en d zień n a s p acero wan ie w ty m n o wy m

s tro ju i o s wo jen ie s ię z n im. Nie wiad o mo czemu s p o d ziewała s ię, że p rzy ciąg n ie ws zy s tk ie s p o jrzen ia, jak b y wy p rzed zała ją wieś ć, że o to id zie Win ter Ih ern g las s , p rzeb ran a za d ziewczy n ę. W rzeczy wis to ś ci n ik t n ie zwracał n a n ią u wag i o p ró cz k ilk u u liczn y ch s p rzed awcó w, k tó rzy u zn ali jej u my tą twarz za d o wó d teg o , że ma p ien iąd ze. Sp acero wan ie p o u licach mias ta b y ło d la Win ter zu p ełn ie n o wy m d o ś wiad czen iem. Po mijając k ilk a n iejas n y ch ws p o mn ień , całe d zieciń s two s p ęd ziła w s iero ciń cu p an i Wilmo re i d o b re d zies ięć lat n ie o d ch o d ziła o d s tareg o d wo ru d alej n iż d o g ran ic s ąs ied n ich p o s iad ło ś ci. Po tem u ciek ła d o Kh an d aru . Wp rawd zie k o lo n ialn i żo łn ierze wład ali ty m p ań s twem p rzed Od k u p ien iem, lecz ich k o lo r s k ó ry i mu n d u ry zaws ze p rzy ciąg ały u wag ę. By ło to co ś , d o czeg o ws zy s cy tam p rzy wy k li, i p rzes tała n a to zważać, d o p ó k i n ag le s ię n ie s k o ń czy ło . Tu b y ła ty lk o d ziewczy n ą, jed n ą z ty s ięcy , tro ch ę n ie n a s wo im miejs cu w tej d zieln icy , ale n ie b ard ziej n iż d zies iątk i in n y ch o s ó b . Czu ła s ię, jak b y jak iś czaro d ziej u czy n ił ją n iewid zialn ą. Dru g ieg o d n ia p o s tan o wiła wziąć s ię d o ro b o ty . J an u s d ał jej s p o ro p ien ięd zy , wy n ajęła więc p o k ó j w p en s jo n acie, a p o tem zaczęła p rzemierzać mias to w p o s zu k iwan iu Sk ó rzan y ch Ku rtek , tej g ru p y rewo lu cjo n is tó w, d o k tó ry ch miała d o łączy ć. Do ty ch czas n ie o d n io s ła żad n y ch s u k ces ó w. Win ter o d k ry ła, że ch o ć lu d zie n ie zwracają n a n ią u wag i n a u licy , g d y ty lk o o twiera u s ta, n aty ch mias t wid zą w n iej p rzy jezd n ą. Nie ty lk o n ik o g o tu taj n ie zn ała, ale mó wiła b ez lo k aln eg o ak cen tu , n ie zn ając miejs co weg o s lan g u d o teg o s to p n ia, że n iek tó re ich wy p o wied zi b y ły d la n iej p rawie n iezro zu miałe. Tę d zieln icę p o to czn ie n azy wan o Do k ami; te s łab o o d g ran iczo n e teren y o b ejmo wały w p rzy b liżen iu p o ło wę mias ta leżącą n a p o łu d n io wy m b rzeg u . Od p ó łn o cy jej g ran icą b y ła Vo r, a o d p o łu d n ia arteria u licy Fo rteczn ej, jed y n a p o zo s tało ś ć ś red n io wieczn y ch mu ró w Vo rd an u . Za n ią s tały in n e d o my , ale p o ws zech n ie u ważan o , że o n e n ależą ju ż d o Dn a, p o d mo k łej i n iezd ro wej d zieln icy , n a k tó rą n awet mies zk ań cy Do k ó w s p o g ląd ali z wy żs zo ś cią. Na zach o d zie rzek a i u lica s p o ty k ały s ię p rzy falo ch ro n ie, two rząc frag men t mias ta mający k s ztałt k lin a. Na ws ch o d zie Do k i s to p n io wo zn ik ały , a b u d y n k i mies zk aln e, s k lep y i win iarn ie zas tęp o wała p lątan in a żwiro wy ch d ró g i o g ro mn y ch mag azy n ó w o taczający ch Do ln y Ry n ek . Ży cie w Do k ach o p ierało s ię n a trzech fu n d amen tach , z k tó ry ch jed n y m b y ły właś n ie o we mag azy n y . Co d zien n ie ty s iące to n to waró w – p rzetwo ró w, mięs a,

p łatk ó w, p as z i in n y ch arty k u łó w s p o ży wczy ch – p rzy wo żo n o d o mias ta z p o łu d n ia b ieg n ącą p rzez mo k rad ła Zielo n ą Dro g ą, n a k tó rej wo zy two rzy ły wielo milo wą k o lu mn ę. Ko lejn e ty s iące to n – p rawie ws zy s tk o , co d ało s ię zab rać n a p o k ład s tatk u , włączn ie z jed wab iami i k awą p o ch o d zącą z As h e-Katario n u – s p ro wad zan o d o mias ta o d zach o d u , p rzewo żo n e b ark ami w g ó rę rzek i z Vay en n e u u jś cia Vo r lu b z in n eg o mias ta jed n y m z jej liczn y ch d o p ły wó w. In n e b ark i, wężs ze i b ard ziej p łas k o d en n e, p rzy wo ziły k amień , s ery i wełn ę z miejs co wo ś ci leżący ch w g ó rze rzek i. Ws zy s tk ie te to wary trzeb a b y ło p rzen ieś ć ze s tatk ó w n a wo zy , z wo zó w n a s tatek lu b ze s tatk u d o mag azy n u , czas em k ilk ak ro tn ie, i s p o ra częś ć lu d n o ś ci zamies zk u jącej Do k i zarab iała w ten s p o s ó b n a ży cie. Dru g im fu n d amen tem b y ł Targ Ry b n y , u s y tu o wan y tu ż p rzy rzece. Lu d zie tam p racu jący b y li łatwo ro zp o zn awaln i p o zap ach u i więk s zo ś ć z n ich mies zk ała w częś ci d zieln icy , k tó rą n azy wan o Smro d liwy m Zau łk iem. Każd eg o ran k a p rzed ś witem ry b acy wy ład o wy wali s wó j n o cn y p o łó w, a d o s tawcy z całeg o mias ta, o d k u ch n i s zlach eck ich rezy d en cji p o n ajn ęd zn iejs ze k n ajp y , p rzy b y wali tu n a zak u p y . Wo k ó ł p lacu k witł n iezb y t wo n n y in teres p rzeró b k i zg n iły ch ry b i ich o d p ad ó w n a ró żn e fo rmy n awo zó w lu b k armę d la ś wiń . W p o łu d n io wej częś ci Do k ó w b y ł Targ Niewo ln ik ó w i Win ter o d k ry ła, że n ie jes t to tak n iep rzy jemn e miejs ce, jak s u g ero wała n azwa. By ł to p o p ro s tu d u ży p lac, n a k tó ry m g o s p o d arze z g łęb i ląd u mo g li zatru d n ić p o mo cn ik ó w i jak o tak i tętn ił ży ciem lu b p u s to s zał zależn ie o d p o ry ro k u . Teraz, w ś ro d k u lata, in teres k witł, g d y ż g o s p o d arze s zu k ali ro b o tn ik ó w p rzed jes ien n y mi zb io rami. Zwy czajo wo p łacili im jed n ą ty g o d n ió wk ę z g ó ry i o b ecn o ś ć wielu mło d y ch lu d zi z p ien ięd zmi w k ies zen iach s p rawiła, że p o ws tała tu cała g ama b u rd eli, win iarn i i zwalczający ch s ię b an d zło d ziei. Ws zy s tk o to Win ter zd o łała o d k ry ć w ciąg u p aru p ierws zy ch d n i, ty lk o s p aceru jąc i o b s erwu jąc, k to g d zie ch o d zi. Nie u leg ało wątp liwo ś ci, że k witło tu n iezad o wo len ie i p ro wad zo n o rewo lu cy jn ą d ziałaln o ś ć, p o n ieważ ws zęd zie wid ziała p lak aty i n ap is y lżące k ró la, Os tatn ieg o Diu k a, Bo relg ajó w, Ko ś ció ł Zap rzy s iężen ia, p o b o rcó w p o d atk o wy ch , b an k ieró w i jak ąk o lwiek g ru p ę lu d zi, k tó rzy mieli jak ąś wład zę. J ed en n awied zo n y mło d zien iec wręczy ł jej u lo tk ę g ło s zącą, że d o s tawcy warzy w zawiązali s p is ek mający n a celu p rzejęcie wład zy w mieś cie, co n awet s łab o zo rien to wan ej w tu tejs zy ch realiach Win ter wy d awało s ię mało p rawd o p o d o b n e. Nie b y ła n ato mias t w s tan ie zn aleźć żad n eg o d o wo d u , że Sk ó rzan e Ku rtk i is tn ieją n ie ty lk o w zb io ro wej wy o b raźn i. Gazetk i za p en s a, s p rzed awan e n a ro g ach u lic, b y ły

p ełn e d o n ies ień o ich wy czy n ach : o b rab o wan y ch s k lep ach i p o b ity ch s trażn ik ach , ale p o d awały p o d ejrzan ie mało s zczeg ó łó w. Z całą p ewn o ś cią o rg an izacja Sk ó rzan y ch Ku rtek n ie miała s wo jej k ap itu ły an i tab lic z n ap is em „Tęd y d o rewo lu cjo n is tó w!” i trzecieg o d n ia Win ter zaczęła s ię zas tan awiać, co s o b ie my ś lał J an u s , p rzy d zielając jej to zad an ie. Straciła d u żo czas u i tro ch ę jeg o p ien ięd zy w win iarn iach i tawern ach , s tawiając wieczo rami k o lejk i i wy ciąg ając in fo rmacje ze s wo ich n o wo p o zn an y ch p rzy jació ł, lecz n ik t n ie p o trafił jej p o wied zieć n ic p o za n iejas n y mi p lo tk ami. To zad an ie jed n ak tro ch ę ją u s p o k o iło , tak s amo jak my ś l, że mo g ło b y ć o wiele g o rzej. Od tamtej s tras zn ej n o cy w s taro ży tn ej k h an d ars k iej ś wiąty n i n o s iła w s o b ie to co ś – d emo n a, jak s twierd ziłb y Ko ś ció ł, ch o ć Kh an d arczy cy n azy wali to „n aath ” lu b „czy tan iem” – co J an u s n azy wał Ws zy s tk o żercą. Demo n a p o żerająceg o in n e d emo n y , k tó ry wy d arł mo c z ciała ag en tk i Ko n k o rd atu , J en Alh u n d t. Win ter czu ła g o , g łęb o k o w s wo im u my ś le, czek ająceg o w g o to wo ś ci d o b ły s k awiczn eg o atak u .

jak

k ro k o d y l, s p o k o jn ie, lecz

Kied y J an u s n aleg ał, żeb y to warzy s zy ła mu w b ły s k awiczn ej p o d ró ży z p o wro tem d o k raju , b y ła p ewn a, że tak n ap rawd ę ch ce mieć Ws zy s tk o żercę. By ła p rzek o n an a, że p o ś le ją d o walk i z Kap łan ami Czern i i jak imiś mag iczn y mi s two rami; o b ecn e zad an ie, ch o ciaż n iep rzy jemn e, z p ewn o ś cią b y ło o d teg o lep s ze. Teraz s ied ziała w tawern ie p rzy Dro d ze Nad rzeczn ej, k tó ra b y ła n ajo k azals zy m lo k alem w tej p o rto wej d zieln icy . Wielk a s ala miała o b s łu ży ć wieczo rn y ru ch ro b o tn ik ó w k o ń czący ch zmian ę i w p o łu d n ie p rzy ch o d zili tu ty lk o n ieliczn i k lien ci. Drewn ian ą p o d ło g ę p o s y p an o tro cin ami (u łatwiający mi u s u wan ie ro zlan eg o p iwa, n ie mó wiąc o k rwi czy wy mio cin ach ), a o k rąg łe s to ły b y ły d u że i ciężk ie, n a s o lid n y ch p o d s tawach , ab y n ie d ało s ię ich p o łamać w razie b ó jk i. Ku fle i talerze b y ły z n ajtań s zeg o fajan s u , k tó ry zaczy n ał o b łazić i ro zp ad ać s ię p o k ilk u u my ciach , ale Win ter p o d ejrzewała, że mało k tó ry p rzetrwał tak d łu g o . Najwy raźn iej s zy n k arz zn ał s wo ją k lien telę. Win ter miała s to lik d la s ieb ie. Więk s zo ś ć p o zo s tały ch k lien tó w s tan o wiły k o b iety ; s ied ziały p arami lu b g ru p k ami i p ro wad ziły cich e ro zmo wy . Kilk u s taru s zk ó w i mężczy zn p racu jący ch n a in n e n iż p ierws za zmian y zeb rało s ię b lis k o k o min k a, g d zie b ez en tu zjazmu g ran o w k o ś ci. Zn u d zo n a k eln erk a p rzy n io s ła Win ter talerz czeg o ś , co – jak twierd ziła – b y ło wo ło win ą, ro zg o to wan ą n ie d o p o zn an ia i p ły wającą we włas n y m s o s ie w n iecce z tłu czo n y ch ziemn iak ó w. Win ter żarło czn ie zab rała s ię d o jed zen ia. Dwa lata s p o ży wan ia wo js k o wy ch p o s iłk ó w lu b

k h an d ars k ich p o traw o b u d ziły w n iej tęs k n o tę za trad y cy jn ą k u ch n ią v o rd an ajs k ą i o d k ry ła, że w tawern ach Do k ó w p o d aje s ię właś n ie tak ie p ro s te, ciężk o s trawn e d an ia, jak ie jad ała jak o d ziewczy n k a u p an i Wilmo re. Piwo też b y ło d o b re. Kh an d arczy cy ro b ili d o b re win o i lik iery , lecz to , co n azy wali p iwem, miało w n ajlep s zy m razie s ztu czn y s mak . Nie zamierzała zb ierać tu taj in fo rmacji. Zwy k le p ró b o wała to ro b ić w p ó źn iejs zy ch p o rach , g d y lo k ale s ię zap ełn iały i tru n ek zaczy n ał lać s ię s tru mien iami. Tak więc led wie s p o jrzała, s ły s ząc jak iś s zmer w p o b liżu , i p rawie s ię zak rztu s iła, g d y jak aś k o b ieta w k o lo ro wej s p ó d n icy u s iad ła p rzy jej s to lik u . – Cześ ć – p o wied ziała n iezn ajo ma. – Ty jes teś Win ter, tak ? Win ter p ry ch n ęła, złap ała k u fel i p o s p ies zn ie p o ciąg n ęła ły k . Tamta cierp liwie zaczek ała, aż p rzełk n ie, a Win ter s k o rzy s tała z o k azji, b y s ię jej p rzy jrzeć. M n iej więcej o s iemn as to letn ia d ziewczy n a o s zero k iej, u s ian ej p ieg ami twarzy o raz ciemn o b lo n d wło s ach u p ięty ch w cias n y k o k , z k tó reg o wy my k ały s ię n ies fo rn e k o s my k i, miała n a s o b ie d łu g ą s p ó d n icę w czerwo n o -n ieb ies k ie wzo ry i b ezręk awn ik , o d s łan iający b iałe ręce i ramio n a ju ż lek k o zaczerwien io n e o d letn ieg o s ło ń ca. Ze zg rab n eg o n o s k a s ch o d ziła jej s k ó ra i d ziewczy n a mach in aln ie p o d rap ała s ię p o n im. – J es tem Win ter Bailey – p rzed s tawiła s ię Win ter, d o s zed łs zy d o s ieb ie. Tak ie n azwis k o p o d awała, p ro wad ząc s wo je ś led ztwo , i n ie wid ziała p o wo d u , żeb y zap rzeczać. – M o g ę s p y tać, k im jes teś ? – J es tem Ab ig ail – o d p arła p ieg u s k a. – M o żes z mó wić mi Ab b y . Ws zy s cy tak mn ie n azy wają. – M as z co ś p rzeciwk o temu , że s ię n ap iję? – Nie s ąd zę, żeb y ś p o trzeb o wała n a to mo jeg o p o zwo len ia – zau waży ła Win ter, ch cąc zy s k ać n a czas ie. – Przy two im s to lik u . Ch cę z to b ą p o ro zmawiać. – Zan im Win ter zd ąży ła o d p o wied zieć, Ab b y mach n ęła n a jed n ą z k eln erek , ws k azała n a k u fel w d ło n i Win ter, a p o tem p o k azała d wa p alce. – M am n ad zieję, że s ię d o mn ie p rzy łączy s z. – J es tem zo b o wiązan a. – Win ter p o p atrzy ła n a res ztk i s wo jeg o p o s iłk u i zd ecy d o wała, że n ie jes t ju ż g ło d n a. – Czy mo g ę s p y tać, s k ąd zn as z mo je imię? – Ro zs ąd n e p y tan ie w ty ch o k o liczn o ś ciach – p o wied ziała Ab b y . Uś miech n ęła s ię tak p ro mien n ie, że Win ter n iemal p o czu ła ciep ło eman u jące z jej twarzy . – Py tałaś o Sk ó rzan e Ku rtk i, p rawd a? Win ter zd rętwiała. I ty m razem jed n ak n ie mo g ła zap rzeczy ć. Sięg n ęła p o k u fel, u p iła ły k i o s tro żn ie k iwn ęła g ło wą.

– I n ajwy raźn iej n ie jes teś s tąd – ciąg n ęła Ab b y . – Ty też n ie. Ab b y n ie miała ch arak tery s ty czn eg o ak cen tu Do k ó w. – Racja! Tak więc o b ie jes teś my tu o b ce. – Keln erk a p rzy n io s ła d wa k u fle, a Ab b y wzięła je i p o s tawiła jed en p rzed Win ter. – Tak więc alb o jes teś d ziewczy n ą z p ó łn o cn eg o b rzeg u , k tó ra s zu k a s en s acji... Win ter ju ż miała to p o twierd zić, g d y ż właś n ie za tak ą s ię p o d awała, ale Ab b y n ie d o p u ś ciła jej d o g ło s u . – ...alb o jes teś s zp ieg iem. Straży , Ko n k o rd atu , czy imś tam. Ch o ciaż, b ez u razy , g d y b y ś p raco wała d la Ko n k o rd atu , to s ąd zę, że lep iej b y ś s ię mas k o wała. – Zatem to o czy wis te, że n ie mo g ę b y ć s zp ieg iem – rzek ła Win ter. – J es tem zb y t n ieu d o ln a. – Nie mo żes z b y ć s zp ieg iem Ko n k o rd atu – s p ro s to wała Ab b y . – Nie wy k lu czam teg o , że Straż mo g ła p rzy s łać d o Do k ó w jak ąś n aiwn ą d ziewczy n ę, żeb y zad awała g łu p ie p y tan ia. Alb o mo żes z b y ć d o b ry m s zp ieg iem, u d ając n ieu d o ln ą, żeb y two je o fiary p rzes tały s ię s trzec. To mi b ard ziej p as u je d o Orlan k a. – Co to ma ws p ó ln eg o z to b ą? – J es teś my ciek awi, jak jes t n ap rawd ę. Nawet p o s tawiliś my n a to d ro b n ą s u mę. Tak więc p o my ś lałam s o b ie, n o có ż, n ajs zy b ciej mo żn a u zy s k ać o d p o wied ź, p y tając. – Zatem ch ces z wied zieć, czy jes tem s zp ieg iem? – Właś n ie! – Nie jes tem s zp ieg iem. – Ach – rzek ła Ab b y – ale właś n ie tak p o wied ziałb y s zp ieg , czy ż n ie? Win ter p o d n io s ła k u fel, o d k ry ła, że jes t p u s ty , i p o ciąg n ęła d łu g i ły k z n o weg o , zamó wio n eg o p rzez Ab b y . Dziewczy n a en tu zjas ty czn ie p o s zła w jej ś lad y . – W p o rząd k u – o s tro żn ie rzek ła Win ter. – Od p o wied ziałam n a two je p y tan ie. Co teraz? – Co wies z o Sk ó rzan y ch Ku rtk ach ? – Ty lk o to , co s ły s załam. Walczą z Ko n k o rd atem i p o b o rcami, p ró b u ją p o mó c lu d zio m. A ich p rzy wó d cami s ą s ame k o b iety . – Niewielu lu d zi o ty m wie. Alb o n ie ch cą wierzy ć. Zatem p o s tan o wiłaś p rzy jś ć tu taj i s p ró b o wać s zczęś cia? – Ch o d ziłam n a u n iwers y tet – wy jaś n iła Win ter, tro ch ę s wo b o d n iej. Tę częś ć s wo jej p rzy k ry wk i miała p rzy g o to wan ą. – M ó j o jciec miał ap tek ę n a p ó łn o cn y m

b rzeg u . Nie b y liś my b o g aci, ale o s zczęd zał, żeb y wy s łać mn ie n a s tu d ia. Ro zu mies z, n ie miał s y n a i ja miałam p rzejąć ro d zin n y in teres . Ab b y p o ważn ie s k in ęła g ło wą. – M ó w d alej. – Nie zn am ws zy s tk ich s zczeg ó łó w. J ed n ak o jciec miał k ło p o ty z p o b o rcą, n iejak im Heath erto n em. – J an u s zap ewn ił ją, że tak a o s o b a is tn ieje. – Sp ó źn ialiś my s ię z o p łatami i wp ad liś my w d łu g i, a p o tem w jes zcze g o rs ze, g d y p ró b o waliś my s ię z n ich wy g rzeb ać. W k o ń cu Heath erto n p o jawił s ię z n ak azem p rzejęcia s k lep u i o jciec p o s zed ł d o więzien ia. Wy rzu cili mn ie z u n iwers y tetu , g d y ty lk o n ie mo g łam zap łacić czes n eg o . – Starała s ię mó wić to lek k o d rżący m g ło s em, jak b y z n ajwy żs zy m tru d em p an o wała n ad s o b ą. – Sły s załam ró żn e h is to rie i zo s tało mi tro ch ę p ien ięd zy , więc p o my ś lałam... – Po my ś lałaś , że p rzy jd zies z i p o p ro s is z o p o mo c? Win ter p o k ręciła g ło wą. – To b y ło b y g łu p ie. Wiem, że n ie o d zy s k am s k lep u an i n awet n ie wy d o s tan ę o jca z więzien ia. Ch ciałam ty lk o ... co ś zro b ić. Od p łacić im. Po mó c k o mu ś , jeś li b ęd ę mo g ła. Sama n ie wiem. – Łatwo jej b y ło u d ać zmies zan ie. – M o że to b y ł g łu p i p o my s ł. – Zd ziwiłab y ś s ię, co mo że wy jś ć z g łu p ich p o my s łó w – mru k n ęła Ab b y . – Zatem jes teś jed n ą z n ich ? – s p y tała Win ter. – Czy to p rawd a, co mó wią o Sk ó rzan y ch Ku rtk ach ? – Niek tó re z ty ch o p o wieś ci s ą mo cn o p rzes ad zo n e – s twierd ziła Ab b y . – M o żn a p o wied zieć, że jes tem czło n k iem k o res p o n d en tem. – M o żes z u mó wić mn ie n a s p o tk an ie z n imi? – Win ter p o zwo liła, b y w jej g ło s ie zab rzmiała n u ta p rawd ziweg o zap ału . Po my ś lała, że to p as u je d o jej ro li. Ab b y wes tch n ęła. – J es teś p ewn a, że teg o ch ces z? – Tk wię tu o d k ilk u d n i. On i mają mo jeg o o jca. Oczy wiś cie, że teg o ch cę. – Zn as z o p o wieś ć o ś więty m Lig amen tim i d emo n ie, p rawd a? „Uważaj, czeg o s o b ie ży czy s z”. – J eś li d o b rze p amiętam tę o p o wieś ć, ś więty Lig amen ti o s zu k ał d emo n a i o d es łał g o z p o wro tem d o p iek ła. – To zależy k tó rą wers ję czy tałaś – zręczn ie o d p aro wała Ab b y . – W p o rząd k u . Ch ces z d o k o ń czy ć p o s iłek czy mo żemy iś ć?

Win ter s p o jrzała n a talerz i p o czu ła lek k i n iep o k ó j, k tó ry n iep rzy jemn ie ws p ó łg rał w jej żo łąd k u z g o to wan ą wo ło win ą i tłu czo n y mi ziemn iak ami. – Ch o d źmy . Straciłam ap ety t. – W jak i s p o s ó b d o łączy łaś d o Sk ó rzan y ch Ku rtek ? – zap y tała Win ter, g d y Ab b y p ro wad ziła ją d alej o d zatło czo n ej Nad rzeczn ej Dro g i, w lab iry n t o ty n k o wan y ch d rewn ian y ch b u d y n k ó w, w k tó ry ch zamies zk iwała lu d n o ś ć Do k ó w. Po za k ilk o ma wąs k imi u liczk ami, łączący mi p lace targ o we, n ie b y ło tu żad n y ch u lic, ty lk o p lątan in a zau łk ó w, p o ws tały ch w wy n ik u k o mp ro mis ó w i trad y cji. Po n ieważ s ło ń ce s tało wy s o k o n a b ezch mu rn y m n ieb ie, s zn u ry z s u s zący m s ię p ran iem ro zciąg n ięto z k ażd eg o o k n a i d rzwi, n iczy m s zy b k o ro s n ące p ęd y o zd o b io n e ło p o czący mi, k o lo ro wy mi k wiatami. M u s iały iś ć o s tro żn ie, żeb y p rzy n ag ły m p o d mu ch u wiatru n ie d o s tać p o twarzy czy jąś mo k rą b ielizn ą. – Ro b iąc wiele n ap rawd ę g łu p ich rzeczy i mając d u żo s zczęś cia – o d p arła Ab b y . – Nap rawd ę, zas łu g iwałam n a to , żeb y zn alezio n o mn ie p ły wającą n ag o w rzece z p o d erżn ięty m g ard łem. To ch y b a p rawd a, co mó wią, że Bó g ch ro n i id io tó w i d zieci. To n a ch wilę o d eb rało Win ter ch ęć d o ro zmo wy . Ab b y p ro wad ziła p ewn ie, ch o ć wy raźn ie k lu cząc, s k ręcając b ez n amy s łu w p rawo i w lewo alb o zataczając s zero k i łu k , ch o ć mo żn a b y ło p ó jś ć p ro s to . Win ter zas tan awiała s ię, czy ro b i to ws zy s tk o , żeb y u n iemo żliwić jej zap amiętan ie d ro g i d o jak iejś k ry jó wk i. J eś li tak , to n iep o trzeb n ie s ię tru d ziła, g d y ż Win ter s traciła o rien tację, g d y ty lk o o d d aliły s ię o d rzek i. M o że jej p rzewo d n iczk a też zg u b iła d ro g ę. – Uciek łam z d o mu , jeś li mo żes z w to u wierzy ć – p o wied ziała w k o ń cu Ab b y . Ro zd zieliły s ię, wy mijając h an d larza ry b , p atro s ząceg o s wó j ś wieży to war n ad wiad rem n a ś ro d k u u licy . – Nawet n ie miałam d o b reg o p o wo d u . M o ja ro d zin a jes t p o rząd n a, ma d u żo p ien ięd zy , n ik t mn ie n ie mo les to wał an i n ic tak ieg o . – Co więc s ię s tało ? – Ró żn ica zd ań z mo im o jcem. J eg o p o g ląd y s ą... s taro ś wieck ie. Win ter s tarała s ię o k azać ws p ó łczu cie. – Co d o małżeń s twa? – Po lity k i. Ab b y p rzy s tan ęła n a p lacy k u , o d k tó reg o o d ch o d ziło p ięć u liczek , i ro zejrzała s ię. Wy b rała n ajwężs zą z n ich , n iewy b ru k o wan ą i wciś n iętą międ zy d wa d o my , tak że d wie o s o b y z tru d em mo g ły s ię n a n iej wy min ąć. Win ter s p o jrzała n a n ią z p o wątp iewan iem.

– Ch o d ź – p o wied ziała Ab b y . – Tęd y . – Do k ąd właś ciwie id ziemy ? – zap y tała Win ter, p rzy s p ies zając, ab y d o trzy mać jej k ro k u . – Tu taj. – Ab b y o d wró ciła s ię p o ś ro d k u zau łk a i zn ó w p o s łała jej ten p ro mien n y u ś miech . – J ed n a z rzeczy , k tó ry ch b ard zo s zy b k o s ię n au czy łam, to n ie zap u s zczać s ię z o b cy mi w cias n e u liczk i, n awet w b iały d zień . J ak iś cień p rzes łan iający ś wiatło o s trzeg ł Win ter, że k to ś ws zed ł za n ią d o zau łk a, o d cin ając jej o d wró t. Przed s o b ą też u jrzała jak ąś p o s tać. Szy b k o ro zważy ła mo żliwo ś ci. W ty m wąs k im p rzejś ciu n ie zd o ła wy min ąć n ap as tn ik a an i ws p iąć s ię p o p o k ry tej ś cian ie z o d p ad ający m ty n k iem, zan im ją d o p ad n ą. W tej p rzek lętej s u k ien ce tru d n o b ęd zie jej u ciec. M iała n ó ż, tk wiący za p as k iem o b o k s ak iewk i, ale jed y n e, co p rzy ch o d ziło jej d o g ło wy , to wziąć Ab b y jak o zak ład n iczk ę. To n ie wy d awało s ię d o b ry m ro związan iem: d ziewczy n a b y ła zwin n a i s p ry tn a, a p o za ty m Win ter n ie miała p ewn o ś ci, czy zd o łałab y z zimn ą k rwią p o d erżn ąć jej g ard ło . Tak więc u ś miech n ęła s ię d o n iej, trzy mając o p u s zczo n e ręce. – M am n ad zieję, że to n ie b y ła zb y t b o les n a lek cja. Us ły s zała k ro k i za p lecami. Ch y b a d wó ch mężczy zn . Bły s k awiczn y m k o p n iak iem w k ro cze lu b b rzu ch mo g łab y p o walić jed n eg o , ale zo s tałb y jes zcze d ru g i, a n ie miałab y tu s wo b o d y ru ch ó w. Trzeb a p rzy zn ać, że d o b rze zap lan o wali tę zas ad zk ę. – Nap rawd ę n ie wiem, k im jes teś – p o wied ziała Ab b y – ale n a p ewn o n ig d y n ie b y łaś s tu d en tk ą u n iwers y tetu . M amy tam d o b re k o n tak ty . Ale n ap rawd ę tak my ś lę, jeś li ch o d zi o Ko n k o rd at. – To , że jes tem s zp ieg iem? – To , że jes teś zb y t n ieu d o ln a, żeb y p raco wać d la Orlan k a. – Ab b y wzru s zy ła ramio n ami. – M as z teraz s zan s ę s ię wy tłu maczy ć. J eś li p racu jes z d la Wielk ieg o Sala czy jak ieg o ś in n eg o g an g u z Do k ó w, n ie b ęd ziemy ci mieli teg o za złe. Ch o ciaż p o win n i ju ż wied zieć, że lep iej zo s tawić n as w s p o k o ju . – Nie p racu ję d la Wielk ieg o Sala. Win ter zas tan awiała s ię, czy n ie wy zn ać p rawd y , ale s ię p o ws trzy mała. Nie b y ła p ewn a, jak zareag o wałab y Ab b y , a p o n ad to mó g ł to b y ć jak iś zwy czajo wy tes t. Gd y b y za wcześ n ie s ię p o d d ała, w n ajlep s zy m razie mu s iałab y wró cić d o J an u s a i p o wied zieć, że k o mp letn ie g o zawio d ła. W n ajg o rs zy m... n ie ch ciała o ty m my ś leć. Lep iej n a razie trzy mać s ię s wo jej p rzy k ry wk i. – J ak ch ces z – rzu ciła Ab b y . – Nie s zarp s ię. M o żes z zro b ić s o b ie k rzy wd ę.

Zało żo n o jej n a g ło wę k ap tu r, ś mierd zący s k ó rą i k o ń mi. Siln e ręce złap ały ją za ramio n a i u n io s ły w p o wietrze. – J es zcze n ie jes tem p ewn a – mó wiła Ab b y . J ej g ło s tłu mił s k ó rzan y k ap tu r. – Os tatn i Diu k n ie mo że u ważać n as za tak g łu p ich . – M o że jes t zab ó jczy n ią – Win ter u s ły s zała in n y k o b iecy g ło s . – I ch ce zab ić n as zeg o wo d za. – J ak ma to zro b ić związan a n a p o d ło d ze? – s p y tała in n a k o b ieta. – Sły s zy s ię ró żn e h is to rie – p o n u ro o d p arła p ierws za. – Niek tó rzy z ty ch , k tó ry ch wy s y łają z Pajęczy n y , n ie s ą lu d źmi. Win ter p o my ś lała o J en Alh u n d t i zad rżała. Nie macie p o jęcia jak b ard zo , p o wied ziała w my ś li. Leżała n a czy mś , co ch y b a b y ło s amo d ziało wy m k ilimem. Po ry wacze, k lu cząc i zawracając, p rzep ro wad zili ją p rzez lab iry n t u liczek , a p o tem p rzez jak ąś b ramę. Związali jej ręce i p o zo s tawili p o d o p iek ą Ab b y . M o g ła s p ró b o wać u ciec, ale związan a i z k ap tu rem n a g ło wie wp ad łab y n a n ajb liżs zą ś cian ę, p o zwo liła więc p ro wad zić s ię p rzez b u d y n ek i co n ajmn iej d wie k latk i s ch o d o we. Ws zęd zie wo k ó ł s ły s zała s tłu mio n e ro zmo wy , ś miech y , żarty i p rzek leń s twa, jak b y p rzech o d ziły p rzez b u d y n ek k o s zar lu b in tern at. Sło wa b y ły n iezro zu miałe, ale p arę razy k to ś p rzy jaźn ie p o zd ro wił Ab b y . I ws zy s tk ie g ło s y , k tó re Win ter s ły s zała, b y ły k o b iece. Do p ro wad ziws zy ją d o p o mies zczen ia z k ilimem, Ab b y wy s zła i p o ch wili wró ciła z d wiema in n y mi d ziewczy n ami, k tó re n ajwy raźn iej miały zad ecy d o wać o jej lo s ie. Win ter p o my ś lała, że czas co ś p o wied zieć. – Czy tak trak tu jecie ws zy s tk ich was zy ch g o ś ci? Starała s ię, żeb y zab rzmiało to zu ch wale, ale s k ó rzan y k ap tu r tro ch ę p o p s u ł efek t. – Co ? – zap y tała Ab b y . – Py tam... – zaczęła Win ter, ale fałd s k ó ry d o s tał s ię p rzy ty m d o jej u s t i s ię zak rztu s iła. Przez ch wilę k as łała, a wn ętrze k ap tu ra zro b iło s ię ś lis k ie i ciep łe o d jej o d d ech u . – Och , zd ejmijcie jej to – p o wied ziała ziry to wan a Ab b y . – Ch y b a n as n ie p o g ry zie. Kto ś ro związał s zn u rek n a s zy i Win ter i zd jął jej k ap tu r z g ło wy . Od etch n ęła z u lg ą, n awet ty m p ełn y m k u rzu , zatęch ły m p o wietrzem, i ro zejrzała s ię z zaciek awien iem. Zn ajd o wały s ię w mały m, n ieu meb lo wan y m p o k o ju , w k tó ry m b y ł ty lk o ten k ilim n a p o d ło d ze i zab ite d es k ami o k n o . W k ątach p aliły s ię i mig o tały

ś wiece. Ab b y to warzy s zy ły d wie d ziewczy n y mn iej więcej w jej wiek u , s ied emn as to lu b o s iemn as to letn ie, u b ran e w ro b o cze s tro je zło żo n e ze s p o d n i i s k ó rzan y ch k amizelek o raz b iały ch b lu zek , z wło s ami związan y mi k o lo ro wy mi ch u s tami. Ta p o lewej b y ła tak b lad a, jak b y miała zemd leć, n ato mias t d ziewczy n a z p rawej, mo cn o zb u d o wan a i o g ło wę wy żs za o d Win ter, miała mu s k u larn e ręce i ru mian ą cerę o s o b y n awy k łej d o ciężk iej p racy n a p o wietrzu . Nie o b s zu k ały Win ter, co o zn aczało , że wciąż miała n ó ż, lecz ręce mo cn o związan e. Gd y b y zo s tawiły ją s amą, mo g łab y co ś n a to p o rad zić, ale teraz o g ran iczy ła s ię d o o b rzu cen ia Ab b y g n iewn y m s p o jrzen iem. – Py tałam – p o wied ziała – czy ws zy s tk ich g o ś ci trak tu jecie w ten s p o s ó b ? – Nie mamy tu wielu g o ś ci – o d p arła Ab b y . – Przeważn ie n ie zad ajemy s ię z o b cy mi. M ięd zy in n y mi d lateg o to jes t tak ie tru d n e. – J a to zro b ię – o ch o czo wy rwała s ię n iżs za. Wy jęła zza p as k a ciężk i k u ch en n y n ó ż, z lś n iący m o s trzem ś wiad czący m o wielu g o d zin ach s taran n eg o o s trzen ia. – On a n a p ewn o jes t z Ko n k o rd atu . – J eś li jes t z Ko n k o rd atu , to lep iej n ajp ierw s p y tać Co n n era – z n amy s łem p o wied ziała d u ża. – M o że mu s ię n ie s p o d o b ać, jeś li ją zab ijemy . – M n ie n a p ewn o b y s ię to n ie s p o d o b ało – o zn ajmiła Win ter. – Szczeg ó ln ie że n ie jes tem z Ko n k o rd atu . – Sch o waj n ó ż, Becca – p o leciła Ab b y . – Nik t n ik o g o n ie zab ije, d o p ó k i wó d z n ie wró ci. A wró ci n ied łu g o . Becca n iech ętn ie s ch o wała n ó ż. Ab b y s p o jrzała n a d ru g ą d ziewczy n ę. – Ch ris , mo żes z p o p iln o wać jej ch wilę? Du ża d ziewczy n a s k in ęła g ło wą. Ab b y i Becca wy s zły , zamy k ając za s o b ą d rzwi. Win ter n ie u s ły s zała trzas k u zamk a, ale Ch ris d emo n s tracy jn ie s tan ęła p rzed n imi z zało żo n y mi ręk ami. Swo ją p o s tawą rzu cała Win ter wy zwan ie, b y s p ró b o wała je s fo rs o wać, lecz jej o czy mó wiły co in n eg o . Wy d awało s ię, że jes t w n ich s trach i n iep ewn o ś ć o raz jes zcze co ś , czeg o n ie d ało s ię ro zp o zn ać. Win ter p rzeto czy ła s ię, p o d k u liła n o g i i u s iad ła, p o ru s zając s ię n iezg rab n ie z p o wo d u związan y ch n a p lecach rąk . Ch ris o b s erwo wała k ażd y jej ru ch , jak b y s p o d ziewała s ię, że rzu ci s ię n a n ią jak wś ciek ły p ies . – Nie jes tem z Ko n k o rd atu , wies z – p o wied ziała Win ter. Ch ris mru k n ęła co ś i n iep ewn ie o p arła s ię o d rzwi. – M am n a imię Win ter. – To wy wo łało k o lejn y p o mru k . – Ty jes teś Ch ris ? Czy to

s k ró t o d Ch ris tin y ? – Nie p o win n am z to b ą ro zmawiać – rzek ła Ch ris . – J eś li jes teś s zp ieg iem. – J eś li jes tem s zp ieg iem, to mn ie zab ijecie i n ie b ęd zie miało zn aczen ia, co mi p o wied ziałaś . – Win ter p ró b o wała ro zs ąd n ej arg u men tacji. – A jeś li n ie, to też n ieważn e. Po n ad to czy two je imię to tak a tajemn ica? Warg i Ch ris wy k rzy wiły s ię. Win ter wes tch n ęła. – J a ty lk o p ró b u ję s ię czy mś zająć – p o wied ziała s zczerze. – Czek an ie, aż k to ś zd ecy d u je, czy cię zab ić, jes t tak ie... n iep rzy jemn e. Wró ciła my ś lami d o b u n tu Ad rech ta i min y s ierżan ta Dav is a, wah ająceg o s ię międ zy g wałtem a mo rd ers twem. Z tru d em wró ciła d o rzeczy wis to ś ci. – Ch ris tab el – w k o ń cu wy zn ała Ch ris . – Po matce. – Ład n ie. J a n ie zn ałam mo jej matk i. Umarła, k ied y b y łam mała. To n ie n ależało d o jej p rzy k ry wk i, ale o d ro b in a s zczero ś ci u łatwi n awiązan ie k o n tak tu . Po za ty m tak a b y ła p rawd a. – M o ja matk a u marła w zes zły m ro k u – o d rzek ła Ch ris – n a zap alen ie p łu c. A mó j o jciec s ied zi w więzien iu . – Sp u ś ciła g ło wę. – Pró b o wałam u p rawiać n as ze p o le z b ratem i s io s trami, ale zes złej zimy p rawie g ło d o waliś my , a n a wio s n ę zjawił s ię p o b o rca. M o jeg o b rata wcielili d o wo js k a, a mn ie i mo je s io s try wy s łali... – Zamilk ła. – M am... zn ajo meg o w wo js k u – rzek ła Win ter, ro zp aczliwie u s iłu jąc p o d trzy mać ro zmo wę. – Po p ły n ął d o Kh an d aru z o d d ziałami k o lo n ialn y mi. Wies z, g d zie zn alazł s ię twó j b rat? – Gd zieś n a ws ch o d zie. M ó wił, że b ęd zie p is ał lis ty , ale n ie d o s tałam żad n eg o . J ames n ig d y n ie lu b ił czy tać i p is ać. – J ak d łu g o tu jes teś ? – s p y tała Win ter. – Ze Sk ó rzan y mi Ku rtk ami. J eś li n imi jes teś cie. – Nie p ró b u j mn ie p o d ejś ć – p o wied ziała Ch ris , n ap in ając mięś n ie zało żo n y ch n a p iers i rąk . – Nie my ś l, że ci o d p u s zczę ty lk o d lateg o , że n ie jes tem tak s zalo n a jak Becca. J eś li jes teś s zp ieg iem... jeś li p rzy b y łaś tu taj, żeb y s k rzy wd zić wo d za, to ja... – W p o rząd k u – rzek ła Win ter, k ln ąc w d u ch u . – Nie ch ciałam, żeb y to tak zab rzmiało . Ch ris jed n ak zd ecy d o wała, że n ajb ezp ieczn iej b ęd zie n ic n ie mó wić. Czek ały w milczen iu , a Win ter p o ru s zała ręk ami, ro zciąg ając wiążący je s zn u r, aż k to ś zap u k ał d o d rzwi. – Ch ris ? – d o b ieg ł zza n ich g ło s Ab b y .

– Taak ? – Czy o n a n ad al jes t związan a? – Taak . Drzwi u ch y liły s ię o d ro b in ę. – Wó d z ch ce p o ro zmawiać z n ią s am n a s am. – To mo że b y ć n ieb ezp ieczn e! – zap ro tes to wała Ch ris . – Nie mu s is z mi teg o mó wić. Ch o d ź. Zaczek amy n a zewn ątrz. – J ed n ak ... – Ch ris . – Gło s n ależał d o in n ej, s tars zej k o b iety . Wo d za? Wy d ał s ię Win ter d ziwn ie zn ajo my . – Zejd ź mi z d ro g i, d o b rze? Ch ris n iech ętn ie o two rzy ła d rzwi i wy s zła n a zewn ątrz. Win ter p o d n io s ła s ię z p o d ło g i, ch wiejąc s ię tro ch ę, i czek ała. J ak aś k o b ieta wes zła d o p o k o ju i zamk n ęła za s o b ą d rzwi. Win ter s zero k o o two rzy ła o czy . To n iemo żliwe. Wó d z Sk ó rzan y ch Ku rtek wy g ląd ała n a s tars zą o ro k lu b d wa o d Win ter, b y ła wy s o k a i p iers ias ta, u b ran a w s p o d n ie i s k ó rzan ą k amizelk ę, k tó re, jak s ię wy d awało , b y ły tu mu n d u rem. W p rzeciwień s twie d o in n y ch miała wło s y ro zp u s zczo n e, o b cięte p o męs k u tak jak Win ter i zlep io n e p o tem w n as tro s zo n eg o jeża... ...ciemn o ru d e wło s y , mięk k ie jak jed wab , p rzes u wające s ię p rzez jej p alce jak p ły n n y o g ień ... ...zielo n e o czy b ły s zczące jak s zmarag d y w s ło ń cu ... ...d rżące w ło b u zers k im u ś miech u warg i. Niemo żliwe. J an e zro b iła k ro k n ap rzó d , a p o tem n as tęp n y , z p rzech y lo n ą g ło wą o b s erwu jąc o n iemiałą Win ter. Ta miała wrażen ie, że zas ty g ła jak my s z p atrząca w zło cis te ś lep ia k o ta, n ie mo g ąc s ię p o ru s zy ć. Ręce wciąż miała związan e za p lecami i czu ła, jak p azn o k cie wp ijają w d ło n ie. Ścis n ęło ją w g ard le. Niemo żliwe... J an e d wo ma s zy b k imi k ro k ami p o k o n ała res ztę d zielącej ich o d leg ło ś ci, złap ała ją za ramio n a i p o cało wała. Win ter czu ła s ię jak zamro żo n a w b ry le lo d u , jak marmu ro wy p o s ąg . Warg i J an e b y ły mięk k ie i s ło d k ie, o lek k im p o s mak u mięty , a zap ach jej p o tu g wałto wn ie p rzen ió s ł Win ter p rzez czas i p rzes trzeń d o o to czo n eg o ży wo p ło tem p lacy k u za in tern atem. Po t, b ło to i o s tro żn e d o tk n ięcie...

Zareag o wała in s ty n k to wn ie. Nie mo g ła p o s tąp ić in aczej: jej u my s ł wciąż b y ł zb y t o s zo ło mio n y , b y zareag o wać, lecz o d ru ch y n ab y te w ciąg u d wó ch lat u k ry wan ia s wo jej p łci i o b aw p rzed tak im s cen ariu s zem zd ecy d o wały za n ią. Wciąż miała związan e ręce, ale o b racając tu łó w, n ab rała tro ch ę imp etu , wy rwała s ię z o b jęć J an e i u d erzy ła b ark iem w jej b ro d ę. Us ta J an e zamk n ęły s ię z trzas k iem i zato czy ła s ię d o ty łu . Win ter p o d cięła jej n o g i i J an e ze zd u s zo n y m jęk iem u p ad ła n a k ilim. Win ter co fała s ię, aż o p arła s ię p lecami o ś cian ę. Serce b iło jej tak mo cn o , jak b y zaraz miało ek s p lo d o wać. Przep ras zam. Nie mo g ła teg o p o wied zieć. Nie mo g ła wy d o b y ć z s ieb ie s ło wa. A n awet o d d y ch ać. Łzy s tan ęły jej w o czach . J an e o b ró ciła s ię n a b o k i p o d n io s ła n a k lęczk i, ze s tru żk ą k rwi s p ły wającą z k ącik a u s t. Zmierzy ła Win ter n ieo d g ad n io n y m s p o jrzen iem – ty ch zielo n y ch o czu – p o czy m ws tała b ez s ło wa. J an e! Przep ras zam, p rzep ras zam, p rzep ras zam... J ed n ak zd rad zieck ie g ard ło wciąż miała ś ciś n ięte. J an e o d wró ciła s ię i p o s zła d o d rzwi, lek k o u ty k ając. Zamk n ęły s ię za n ią z trzas k iem, k tó ry s trząs n ął k u rz z ty n k u . No g i o d mó wiły Win ter p o s łu s zeń s twa. Ob ró ciła s ię n a b o k i zwin ęła w k łęb ek n a p o d ło d ze, n ie mo g ąc p o d n ieś ć rąk d o o czu , żeb y p o ws trzy mać p o to k łez. Nie miała p o jęcia, ile czas u min ęło . M o że ty g o d n ie. M iała wrażen ie, że w jej p iers i co ś s ię o d erwało , jak iś s talo wy o d łamek p rzeb ijający jej trzewia, z k ażd y m o d d ech em i u d erzen iem s erca wy ry wający wielk ie d ziu ry . Twarz miała mo k rą o d łez, a ręce jej ś cierp ły i b o lały . Us ły s zała p u k an ie d o d rzwi. Do p iero p o ch wili u ś wiad o miła s o b ie, że w p o k o ju n ie ma n ik o g o p ró cz n iej, tak więc to o d n iej o czek iwan o o d p o wied zi. – Tak ? – s p ró b o wała p o wied zieć, ale ty lk o zak as łała. Przeto czy ła s ię n a b o k i u s iad ła, wy p lu ła g ru d k ę fleg my n a k ilim i s p ró b o wała p o n o wn ie. – Tak ? – To ja – p o wied ział g ło s J an e. – Och . – M o g ę wejś ć? Win ter p rzełk n ęła ś lin ę. Bezs k u teczn ie p ró b o wała wy trzeć zas mark an y n o s o b lu zk ę n a ramien iu i zamru g ała, p o ws trzy mu jąc łzy . – T...tak . Drzwi o two rzy ły s ię, p o wo li. Zan im J an e zn ó w je zamk n ęła, Win ter zd ąży ła d o s trzec czek ającą n a k o ry tarzu Ab b y .

Sp o g ląd ały n a s ieb ie p rzez d łu g ą ch wilę. J an e wciąż miała n a p o liczk u s mu g ę k rwi i k ącik jej u s t ju ż zaczął p u ch n ąć. – J a... – Win ter p rzełk n ęła ś lin ę. – Nie ch ciałam cię zran ić. J a... – To ja p o win n am p rzep ro s ić – rzek ła J an e. Win ter zau waży ła, że miała p rzek rwio n e o czy , jak b y też p łak ała. – Nap ad łam cię jak n ap alo n y mary n arz. M iałaś p rawo . – Po p ro s tu ... – Win ter ch ciała ro zło ży ć ręce, ale b y ły s k ręp o wan e n a p lecach . – M o g łab y ś mn ie ro związać? – Och ! – J an e s zero k o o two rzy ła o czy . – Do lich a. Nie p o my ś lałam o ty m. Ch wileczk ę. W jej d ło n i p o jawił s ię n ó ż, tak s zy b k o , że Win ter n ie zau waży ła, s k ąd g o wy jęła. Dru g ą ręk ę p o ło ży ła n a jej ramien iu , d elik atn ie i z wy p ro s to wan y mi p alcami, a Win ter p o s łu s zn ie o d wró ciła s ię. Szn u r o p ad ł i Win ter s k rzy wiła s ię, o d zy s k u jąc czu cie w p alcach , k tó re zaczęły b o leś n ie mro wić. J an e co fn ęła s ię, s zty wn o , jak b y b y ły to czący mi p o jed y n ek s zermierzami. J ej n ó ż zn ó w g d zieś zn ik ł. – M iałam tak ą... my ś l – p o wied ziała J an e, g d y Win ter o s tro żn ie p o ru s zała p alcami i mas o wała s tawy b ark o we. – A raczej p iep rzo n e marzen ie. Pewn eg o d n ia, id ąc u licą, s k ręcę za ró g i ty tam b ęd zies z... tak p o p ro s tu . A ja cię o b ejmę i p o cału ję, a p o tem ws zy s tk o b ęd zie... d o b rze. Tak i s en , wies z? I k ied y o two rzy łam te d rzwi, n ie b y łam p ewn a, czy to jawa. – Przes u n ęła d ło n ią p o s terczący ch wło s ach i wes tch n ęła ze zn iech ęcen iem. – To b rzmi tak , jak b y m s ię u s p rawied liwiała. Ku rwa. Nie. Przep ras zam. Nie p o win n am b y ła teg o ro b ić. – To ... w p o rząd k u – p o wied ziała Win ter. – Nie u d erzy łam cię za mo cn o , p rawd a? – Ro zcięłaś mi warg ę, ale o b ry wałam g o rzej. – J an e p o trząs n ęła g ło wą, n ie o d ry wając o czu o d twarzy Win ter, k tó ra wy tarła o czy ręk awem b lu zk i, d o ch o d ząc w k o ń cu d o s ieb ie. – J a n ie ś n ię, p rawd a? Rzeczy wiś cie tu jes teś ? To n ie jes t jak iś ch o lern y s en ? – Najwy raźn iej n ie – o d rzek ła Win ter. – Ch o ciaż n ad al jes tem w s zo k u . – Do lich a. Do lich a. – J an e p o k ręciła g ło wą. – Po wied zieli mi, że p rzy p ro wad zili tu jak ąś Win ter, i p o my ś lałam... n ie. Nie tak s ię k ręci ten p ierd o lo n y ś wiat. – Przełk n ęła ś lin ę i p o wied ziała b ard zo cich o : – M y ś lałam, że n ie ży jes z. To zas k o czy ło Win ter. – Co tak ieg o ? Dlaczeg o ? – Szu k ałam cię. Nie b y ło cię u p an i Wilmo re i n ik t n ie wied ział, g d zie s ię

p o d ziałaś . Krąży ły p lo tk i, że wy rwałaś s ię s tamtąd , u ciek łaś i zo s tałaś żo łn ierzem alb o h ers ztem b an d y , ale ja n ig d y w to n ie wierzy łam. By łam p ewn a, że u marłaś tam, a ta wy s u s zo n a wied źma u k ry ła to . Nap rawd ę u ciek łaś ? Win ter s k in ęła g ło wą. – M y ś lałam... – Co ? Co s ię s tało ? – J an e zau waży ła min ę Win ter i s p o ważn iała. – Co ci jes t? Trzy lata k o s zmaró w. Win ter p rzy g ry zła warg ę. – Nie s ąd ziłam, że jes zcze cię zo b aczę. Nie my ś lałam, czy ... ch ces z mn ie wid zieć. – Co ? – J an e zro b iła p ó ł k ro k u n ap rzó d , ale zatrzy mała s ię. Po liczk i jej p o czerwien iały , a p alce mięły n o g awk i s p o d n i. – Win ter. Dlaczeg o tak mó wis z? – To ... to b y ło ... Win ter zn ó w p o czu ła ś cis k an ie w g ard le. J ej o czy wy p ełn iły s ię łzami i g n iewn ie o tarła je ręk awem. J an e zak lęła p o d n o s em i p o ch wili Win ter wy czu ła, że s to i b lis k o n iej, tu ż-tu ż. Czek ała, g o to wa p rzy cis n ąć ją d o p iers i. Trwało to tro ch ę, ale w k o ń cu Win ter zro b iła k ro k n ap rzó d i p rzy cis n ęła twarz d o jej ramien ia, a J an e o b jęła ją z wy raźn ą u lg ą. Po ch wili Win ter p o czu ła, jak p o liczek J an e o p iera s ię o czu b ek jej g ło wy . – Po d o b ają mi s ię te k ró tk ie wło s y – s zep n ęła J an e p o k ró tk iej wieczn o ś ci. Po tarła o n ie p o liczk iem. – Łas k o czą. Win ter u ś miech n ęła s ię n iep ewn ie, z twarzą p rzy ciś n iętą d o s k ó rzan ej k amizelk i J an e. M u s zę to p o wied zieć, p o n ag lała s ię w d u ch u . Ch ciała zo s tać tak , w jej ramio n ach , n a zaws ze. J eś li jed n ak teg o n ie p o wiem, to ws zy s tk o b ęd zie n ierealn e, p o wtarzała s o b ie. – To b y ła mo ja win a – p o wied ziała led wie s ły s zaln y m s zep tem. – M iałam cię... u wo ln ić. Tamtej n o cy , k ied y Gan h id e... p rzy s zed ł. By łam... n ie mo g łam teg o zro b ić. Tamta n o c n awied zała jej s n y p rzez lata. Tamtej n o cy miała u ciec z J an e, ale b ru taln y Gan h id e ją wy p rzed ził. – I martwiłaś s ię ty m? – J an e jes zcze mo cn iej p rzy tu liła Win ter. – Na jaja Bes tii. Win ter, b y łam s zalo n a. Wies z o ty m, p rawd a? No wies z, k azałam ci g o zab ić, jeś li n a n ieg o wp ad n ies z. – Nie mo g łam teg o zro b ić. – Ni ch o lery n ie mo g łaś . M iałaś ile... s ied emn aś cie lat? A g d y b y ś to zro b iła, p ewn ie o b ie zawis ły b y ś my za to . – J an e p o g ład ziła ramię Win ter. – No ju ż. J a też b y łam n as to latk ą, ś mierteln ie p rzes tras zo n ą. Przez ten „p lan ” zg in ęły b y ś my o b ie.

– Po d es złam d o s amy ch d rzwi – p o wied ziała Win ter. Gu la w jej g ard le zaczy n ała to p n ieć.. – M iałam n ó ż. Gan h id e tam b y ł. I p rawie... – Karis ie Ws zech mo g ący . Nap rawd ę? – J an e zak o ły s ała n ią d elik atn ie. – Ws zy s tk o w p o rząd k u . Ws zy s tk o w p o rząd k u . – J ed n ak ... – Win ter jes zcze raz p o tarła twarzą o k amizelk ę J an e, a p o tem p o d n io s ła g ło wę. – Zo s tawiłam cię z n im. Po p ro s tu cię o p u ś ciłam. J ak mo żes z... jak mo żes z mó wić, że to b y ło w p o rząd k u ? On cię zab rał i... – Po ś lu b ił? Win ter k iwn ęła g ło wą. J ej d o ln a warg a d rżała. – Przecież tak i b y ł p lan , p amiętas z? J ed en z mo ich lep s zy ch , wy my ś lo n y w p rzy p ły wie ro zs ąd k u . M ó wiłam ci, że łatwiej b ęd zie u ciec o d jak ieg o ś męża id io ty n iż o d p an i Wilmo re i jej b an d y zas u s zo n y ch s tary ch cip . W n iecały mies iąc zmy łam s ię z d o mu Gan h id e’a. Uś miech n ęła s ię i Win ter o mało zn ó w n ie zaczęła p łak ać. To b y ł ten s am u ś miech J an e, n ieco k rzy wy , ło b u zers k i i p ełen in telig en cji. Win ter o d etch n ęła i wraz z p o wietrzem jak b y u s zło z n iej jes zcze co ś , co leżało jej n a żo łąd k u p rzez trzy lata. Po czu ła s ię lek k o , jak b y właś n ie zrzu ciła z ramio n trzy d zies to k ilo wy p lecak , a k o lan a u g in ały s ię p o d n ią jak p o cało d zien n y m mars zu . Po ru s zy ła s ię, ch cąc o d erwać ręce o d ciała, i o mało n ie u p ad ła. J an e s p lo tła d ło n ie n a jej k ark u , p o d trzy mu jąc ją, a Win ter p o ło ży ła s wo je n a jej ramio n ach . – Nap rawd ę mn ie... n ie n ien awid zis z? Nie jes teś zła? Czy mo żn a b y ć n awied zan y m p rzez k o g o ś , k to n ie u marł? – Win ter, p o s łu ch aj. – J an e o d wzajemn iła jej s p o jrzen ie. – Po win n am cię p rzep ro s ić. Nig d y n ie p o win n am cię o to p ro s ić. Do d iab ła, s ama b y m teg o n ie zro b iła. Przep ras zam. – Nie mu s is z p rzep ras zać. M y ś lę, że o b ie ju ż d o ś ć s ię n ap rzep ras zały ś my . Uś miech p o wró cił n a twarz J an e. Przez d łu g ą ch wilę s tały zu p ełn ie n ieru ch o mo , wciąż p atrząc s o b ie w o czy . Win ter miała wrażen ie, że o d d y ch ają ró wn o cześ n ie, jak b y jed en miech tło czy ł p o wietrze w ich p łu ca. J an e n erwo wo o b lizała warg i. – Nie mas z p o jęcia, jak b ard zo ch cę cię p o cało wać – p o wied ziała s zep tem. – W p o rząd k u . – J es teś p ewn a? To , co zro b iłam p rzed tem... n ie miałab y m ci za złe, g d y b y ś ... – W p o rząd k u . Win ter u ś miech n ęła s ię, a k ied y J an e wah ała s ię jes zcze ch wilę, s tan ęła n a p alcach

i p o cało wała ją. J an e wciąż miała s mak mięty i tro s zeczk ę k rwi z ro zciętej warg i. Dło ń Win ter p rzes u n ęła s ię p o jej p lecach , k ark u , i s p o częła we wło s ach . – Two je wło s y też ład n ie wy g ląd ają tak k ró tk o ś cięte – s twierd ziła Win ter, g d y w k o ń cu zaczerp n ęły p o wietrza. Ich twarze zn ajd o wały s ię b lis k o s ieb ie, tak że p rawie d o ty k ały s ię n o s ami. – J ed n ak b ęd zie mi b rak o wało o wijan ia ich wo k ó ł p alcó w. – Wies z, co jes t d ziwn e? Brak mi ich s zczo tk o wan ia. Zaws ze b y ło tak ie męczące, ale czas em mn ie u s p o k ajało . – Po k ręciła g ło wą. – To ten p ierd o ła Gan h id e k azał mi je o b ciąć, wies z? Po wied ział, że ty lk o p rzes zk ad zają. M o że zn ó w p o win n am je zap u ś cić. – Nap rawd ę p o p ro s tu o d n ieg o u ciek łaś ? – M n iej więcej. – W o czach J an e p o jawił s ię d ziwn y b ły s k , jak b y zo b aczy ła co ś , o czy m wo lała n ie p amiętać. Zamru g ała i zn ik ł. – A co z to b ą? Niczeg o n ie mo g łam s ię d o wied zieć. J ak b y ś zn ik ła z p o wierzch n i ziemi. Win ter zamk n ęła o czy i wes tch n ęła p rzeciąg le. – To d łu g a h is to ria – p o wied ziała.

M arcu s Gifo rte ws zed ł d o g ab in etu M arcu s a i p o ło ży ł n a jeg o b iu rk u p lik u lo tek , o b o k s to s ó w rap o rtó w i h armo n o g ramó w s p rzątan ia. – To s ię s taje p rawd ziwy m p ro b lemem – rzek ł. – Dzień d o b ry , k ap itan ie – łag o d n ie p rzy witał g o M arcu s . Up ił ły k k awy z k u b k a i s k rzy wił s ię. W Kh an d arze p rzez p ięć lat zmu s zał s ię d o p icia k awy , p o n ieważ w As h e-Katario n ie za żad n e p ien iąd ze n ie mo żn a b y ło zn aleźć d o b rej h erb aty . Zap as wy s u s zo n y ch liś ci, k tó re p rzy wió zł J an u s , tak s amo p o d n ió s ł M arcu s a n a d u ch u jak u zu p ełn ien ie w liczb ie d wó ch ty s ięcy żo łn ierzy . Teraz jed n ak , k ied y wró cił d o Vo rd an u , g d zie n a k ażd y m ro g u mo żn a b y ło za d wa p en s y k u p ić n ajlep s zą h erb atę n a ś wiecie, o d k ry ł, że b rak u je mu g ęs tej, czarn ej k h an d ars k iej k awy . To , co Vo rd an ajo wie n azy wali k awą, Kh an d arczy cy wzięlib y za wo d ę z rzek i. M arcu s z n ies mak iem o d s tawił k u b ek . – Dzień d o b ry – o d p arł Gifo rte. – Do s zed ł p an d o s ieb ie? – Tak , p an ie k ap itan ie. To ty lk o k ilk a s in iak ó w.

– I zajął s ię p an zab ity m... – M arcu s z p o czu ciem win y u ś wiad o mił s o b ie, że ju ż zap o mn iał n azwis k a s trażn ik a, k tó ry zg in ął. – Od k as zln ął. – Zajął s ię p an ws zy s tk im? – Tak , p an ie k ap itan ie. Z ro zk azu jeg o wy s o k o ś ci ro d zin y zab ity ch n a s łu żb ie o trzy mu ją ren tę. – Do b rze. – To b y ło co ś n o weg o . Żad en z ty ch lu d zi, k tó ry mi M arcu s d o wo d ził w Kh an d arze, n ie miał ro d zin y wy mag ającej o p iek i. – A Eis en ? – Po win ien zu p ełn ie wy d o b rzeć, p an ie k ap itan ie. Wy raził ch ęć jak n ajs zy b s zeg o p o wro tu d o s łu żb y . Wierzę, że ch ce p o d zięk o wać p an u za u rato wan ie mu ży cia. – Niech o d p o czn ie ty le, ile ch ce. – M arcu s p o d rap ał s ię p o p o liczk u . – Có ż. Co to tak ieg o ? – Gazetk i i u lo tk i, p an ie k ap itan ie. Ws zy s tk ie wy d ru k o wan e tej n o cy . Pro s zę s p o jrzeć. M arcu s p rzerzu cił p lik p ap ieró w, p atrząc n a p ierws ze s tro n y g azetek . Dru k b y ł ro zmazan y w p o ś p iech u , a całe k o lu mn y tek s tu led wie czy teln e. Ró żn iły s ię zap atry wan iami n a to , co jes t n ajważn iejs ze, ale zd an ie „J ed en s u weren i Zjazd Gen eraln y ” p o wtarzało s ię w n iemal k ażd y m n ag łó wk u . M arcu s p o s tu k ał p alcem w u lo tk ę i s p o jrzał n a Gifo rte’a. – Co to o zn acza? – „J ed en s u weren ” o d n o s i s ię d o trad y cy jn ej cen y cztero fu n to weg o b o ch en k a, p an ie k ap itan ie. Teraz ch leb k o s ztu je cztery s u weren y . A Zjazd Gen eraln y b y ł zg ro mad zen iem, k tó re zap ro p o n o wało k o ro n ę Faru s o wi Zd o b y wcy p o ty m jak ... – Zn am te o k reś len ia, mło d s zy k ap itan ie. Dlaczeg o ws zy s cy tak s ię ty m p o d n iecają? – To p rzez Dan to n a – o d p arł Gifo rte. – To jeg o n o wy s lo g an . Tan i ch leb i refo rmy p o lity czn e. – Do b ry p o my s ł. Zatem w czy m p ro b lem? – On p rzy ciąg a tłu my , p an ie k ap itan ie. Z k ażd y m d n iem więk s ze. Lu d zie zaczy n ają zwracać n a to u wag ę. M ó wią, że g iełd a reag u je n erwo wo . – Nie s ąd zę, żeb y o ch ro n a lu d zi p rzed s p ad k iem k u rs u ak cji b y ła n as zy m o b o wiązk iem. – Nie jes t, p an ie k ap itan ie – zg o d ził s ię Gifo rte. – J ed n ak zaczy n am s ły s zeć u wag i. – Z czy jej s tro n y ?

M ło d s zy k ap itan s k rzy wił s ię. – Wy b itn y ch o b y wateli, p an ie k ap itan ie. Ah a. In n y mi s ło wy , k to ś g o n acis k a. M arcu s n ie zajmo wał teg o s tan o wis k a d o s tateczn ie d łu g o , żeb y wy wieran o n a n ieg o tak ie n acis k i – lep iej b y ło g o zig n o ro wać i zwró cić s ię d o teg o , k to ma p rawd ziwą wład zę. – Czy Dan to n złamał w jak iś s p o s ó b p rawo ? – O n iczy m tak im n ie wiem, p an ie k ap itan ie. Ch o ciaż zap ewn e mo g lib y ś my co ś wy my ś lić, g d y b y ch ciał p an z n im p o ro zmawiać. – J eś li n ie zro b ił n ic złeg o , to n a razie n ie mu s zę s ię n im p rzejmo wać. – Wid ząc min ę p o d k o men d n eg o , M arcu s wes tch n ął. – Przek ażę min is tro wi in fo rmację o ty ch „u wag ach ”. Niech o n zd ecy d u je, czy trzeb a co ś ro b ić w s p rawie Dan to n a. – Tak jes t, p an ie k ap itan ie. Gifo rte z wy raźn ą u lg ą p rzek azał ten p ro b lem n a wy żs ze s zczeb le d o wo d zen ia. – Czy jes t jes zcze jak aś p iln a s p rawa? – Nic ważn eg o , p an ie k ap itan ie. – Do b rze. – M arcu s o d s u n ął k u b ek z k awą. – Po ro zmawiam z n as zy m więźn iem. Zo b aczę, czy n o c w celi ro związała mu języ k . Lu d zie Gifo rte’a p rzes łu ch iwali teg o czło wiek a cały wieczó r – b ezs k u teczn ie. Twarz mło d s zeg o k ap itan a zn ó w zas ty g ła. M ó g łb y ws p ó łzawo d n iczy ć z Fitzem w u miejętn o ś ci n iemeg o wy rażan ia d ezap ro b aty , p o my ś lał M arcu s . – Na p ewn o ch ce p an to zro b ić o s o b iś cie, p an ie k ap itan ie? – s p y tał Gifo rte. – M o i lu d zie s ą b ard ziej... d o ś wiad czen i w teg o ro d zaju s p rawach . W k o ń cu zaczn ie mó wić. – M in is ter ży czy s o b ie, żeb y m zad ał mu k ilk a p y tań i zro b ił to jak n ajd y s k retn iej – s k łamał M arcu s . – J eś li n ie o k aże ch ęci d o ws p ó łp racy , zap y tam jeg o ek s celen cję, czy mo g ę p an a p o in fo rmo wać. – Sk o ro tak p an ch ce, p an ie k ap itan ie. Pro s zę u ważać. Do k ład n ie g o p rzes zu k aliś my , ale n ad al mo że b y ć n ieb ezp ieczn y . M arcu s p rzy p o mn iał s o b ie p rzeraźliwy trzas k , jak b y k to ś ro zd zierał ś wiat n a k awałk i, o raz falo wan ie p o wietrza, k tó re k ru s zy ło wielk ie k amien n e p o s ąg i jak g lin ian e zab awk i. Nie mas z p o jęcia, p o my ś lał. Więk s zo ś ć ares zto wan y ch p rzez s trażn ik ó w u mies zczan o w k ilk u s tary ch fo rtecach w mieś cie, co b y ło wy g o d n iejs ze o d tran s p o rto wan ia ich n a teren s tareg o p ałacu . Najciężs ze więzien ie w mieś cie, Ven d re, n ależało d o Ko n k o rd atu d iu k a Orlan k a, lecz s trażn icy u mies zczali tam tak że n iek tó ry ch n ajg ro źn iejs zy ch więźn ió w.

Cele w s ied zib ie Straży b y ły zarezerwo wan e d la s zczeg ó ln ie ważn y ch ares ztan tó w, k tó ry ch z p ewn y ch p rzy czy n n ależało trzy mać z d alek a o d in n y ch . M ło d zień ca ares zto wan eg o w trak cie wy p ad u d o Stareg o M ias ta M arcu s k azał trzy mać w o s o b n ej celi, jak n ajd alej o d in n y ch , a p rzed d rzwiami p o s tawić s trażn ik a. Na razie ws zy s tk o wy g ląd ało zwy czajn ie, ale M arcu s wo lał n ie ry zy k o wać. Sto jący p rzed g ru b y mi i o k u ty mi żelazem d rzwiami s trażn ik zas alu to wał n ad ch o d zącemu M arcu s o wi. Ten s k in ął mu g ło wą. – Po wied ział co ś ? – Nie, p an ie k ap itan ie. An i s ło wa. J ed n ak o ch o czo zjad a p o s iłk i. – W p o rząd k u . Wp u ś ć mn ie. A p o tem d o p iln u j, żeb y n am n ie p rzes zk ad zan o , d o p ó k i cię n ie zawo łam. – Tajes t, p an ie k ap itan ie. Pałk arz w zielo n y m mu n d u rze p rzek ręcił k lu cz w zamk u i o two rzy ł d rzwi. Za n imi zn ajd o wało s ię n iewielk ie p o mies zczen ie, p rzed zielo n e n a p ó ł żelazn ą k ratą i p o zb awio n e o k ien ; jed y n y m źró d łem ś wiatła b y ła zawies zo n a n a h ak u lamp a n afto wa. Przez d rzwiczk i, n a wy s o k o ś ci p as a, mo żn a b y ło p o d awać jed zen ie i wo d ę b ez o twieran ia d rzwi celi. Ta p o ło wa p o mies zczen ia, w k tó rej zn ajd o wał s ię M arcu s , b y ła p u s ta. W d ru g iej s tała p ry cza z k o cem i tward ą p o d u s zk ą, wiad ro i s to łek n a trzech n o g ach . Więzień , teraz o d zian y w czarn y ln ian y s tró j, z zad o wo lo n ą min ą s ied ział p rzy k racie. Sp o jrzał n a wch o d ząceg o M arcu s a i u ś miech n ął s ię. – Kap itan d ’Iv o ire – rzek ł z ty m s łab y m mu rn s k ajs k im ak cen tem. – Sp o d ziewałem s ię, że w k o ń cu p an a zo b aczę. M arcu s zamk n ął za s o b ą d rzwi i u s ły s zał g ło ś n y trzas k k lamk i. Przez mo men t p rzy g ląd ał s ię mło d zień co wi, p o czy m p o k ręcił g ło wą. – Nazy was z s ię jak o ś ? – Ad am Io n k o v o – o d p arł mło d zian . – M iło mi p an a p o zn ać. – Sk ąd zn as z mo je n azwis k o ? – Częs to p o jawiało s ię w rap o rtach z Kh an d aru . By ł w n ich n awet całk iem d o b ry ry s o p is . – Czy ich rap o rtach ? Io n k o v o mach n ął ręk ą. – Rap o rtach , k tó ry mi jeg o ek s celen cja d iu k b y ł łas k aw s ię z n ami p o d zielić, o czy wiś cie.

– Zatem n ie zap rzeczas z, że p racu jes z d la Ko n k o rd atu . I jes teś jed n y m z... – Kap łan ó w Czern i? – Io n k o v o s k in ął g ło wą. – Nie, ch y b a n ie ma p o wo d u temu zap rzeczać. Ch o ć o czy wiś cie n ie jes tem k o n s ek ro wan y m k ap łan em, jed y n ie... d o rad cą. Kap łan i Czern i. J en Alh u n d t, łączn iczk a Ko n k o rd atu , k tó ra zo s tała k o ch an k ą M arcu s a, o k azała s ię czło n k in ią teg o zak o n u , u ważan eg o za o d d awn a n ieis tn iejący . Więcej n iż czło n k in ią – jed n ą z Ig n ah ta Semp ria, Przek lęty ch Pen iten tó w, d y s p o n u jącą mo cą, k tó rą M arcu s led wie p o jmo wał. Patrząc w jas n e, b ły s zczące o czy Io n k o v a, p o czu ł s s an ie w b rzu ch u . – Dlaczeg o two i lu d zie p ró b o wali n as zab ić? – zap y tał p o ch wili. – To n ie b y li mo i lu d zie, ty lk o o ch ro n iarze p rzy d zielen i n am p rzez zak o n , b ard zo p o ważn ie trak to wali s wo je o b o wiązk i. Rad ziłem im s ię p o d d ać, ale... – Ro zło ży ł ręce. – Przy k ro mi, że d o s zło d o ro zlewu k rwi. – M n ie też. Zn ó w zap ad ła cis za, p rzeciąg ając s ię w n iezręczn e milczen ie. Io n k o v o p o d rap ał s ię p o b ro d zie i ziewn ął. – Dalej, k ap itan ie – p o wied ział. – Ob aj wiemy , d laczeg o p an tu jes t. Os zczęd ź s o b ie zb y teczn ej faty g i i p o p ro s tu zad aj to p y tan ie. – To b y ł b łąd – rzek ł M arcu s . – Nie p o win ien em b y ł tu p rzy ch o d zić. J ak mó g łb y m u wierzy ć w co k o lwiek , co mi p o wies z? – J eś li n ie zap y tas z, s am to p o wiem. – Io n k o v o n ach y lił s ię d o n ieg o . – Z n as zy ch rap o rtó w wy n ik a, że b y ł p an b ard zo b lis k o J en Alh u n d t. J ed n ak n ie wiemy , co w k o ń cu s ię z n ią s tało . M o że zech ciałb y p an mn ie o ś wiecić? – Nic ci n ie p o wiem. – Nie? Praco wałem z n ią p rzez k ilk a lat. Prak ty czn ie b y liś my ro d zin ą. To ch y b a n atu raln e, p y tać o s wo ją ro d zin ę, n ie s ąd zi p an ? Sło wo „ro d zin a” wy p o wied ział z lek k im n acis k iem. A mo że n ie? M arcu s p rzes zy ł g o wzro k iem, czu jąc g n iew zmies zan y z ro s n ącą n iep ewn o ś cią. Dawn o temu , g d y b y ł ch ło p cem d o p iero zaczy n ający m n au k ę w s zk o le wo js k o wej, o g ień zn is zczy ł p o s iad ło ś ć d ’Iv o ire’ó w. Us ły s zał wted y , że to b y ł wy p ad ek , trag iczn y i g łu p i wy p ad ek , k tó ry złamał mu ży cie, g d y zaled wie s ię zaczy n ało . Ty lk o że... J en właś ciwie p o wied ziała mu , że to n ie b y ł wy p ad ek . I że w zg lis zczach b y ł jak iś d o wó d , k tó reg o n ie d o s trzeg ł, zb y t mło d y i o ś lep io n y

ro zp aczą. Ro b iła co mo g ła, żeb y g o ro zwś cieczy ć, i p ró b o wał zlek ceważy ć jej s ło wa, ale... „J es teś p ewn y ?” – s p y tała. To g o d ręczy ło , jak n a p ó ł o d ch o d zący s tru p , k tó reg o n ie mo żn a p rzes tać s k u b ać, o b o jętn ie jak b o li. Czy ten czło wiek co ś wied ział? – Ch ce p an zap y tać, k ap itan ie – rzek ł Io n k o v o . – To jes t wy p is an e n a p ań s k iej twarzy . M o że więc p o h an d lu jemy ? Pan o d p o wie n a mo je p y tan ie, a ja p o wiem p rawd ę. – Ro zło ży ł ręce. – Co to s zk o d zi? Przecież n ig d zie s ię n ie wy b ieram. Prawd a. To b y ło k u s zące, tak k u s zące. Z p ewn o ś cią n ie wy jd zie z tej celi, a więc co b y to s zk o d ziło ? J ed n ak co ś w g łęb i d u s zy p o ws trzy my wało M arcu s a. J u ż ty lk o p rzy ch o d ząc tu taj, n ie u s łu ch ał ro zk azu , a wy jawiając Io n k o v o wi to , co wied ział o tamtej s tras zn ej n o cy , zd rad ziłb y zau fan ie J an u s a i n ie wied ział, czy mó g łb y z ty m ży ć. Po wo li p o k ręcił g ło wą. Io n k o v o o d ch y lił s ię i s p o s ęp n iał. – No d o b rze. Zatem p o zwó l, że zap y tam o co ś in n eg o . Czy J en ty lk o cię zwo d ziła, czy n ap rawd ę d ała ci s ię p iep rzy ć? M arcu s p o d erwał g ło wę i p o czerwien iał. – Co ? – Ach , wid zę, że to zro b iła. – Uś miech Io n k o v a zmien ił s ię w d rap ieżn y g ry mas . – Py tam ty lk o z zawo d o weg o zain teres o wan ia. M y ś lałem, że z tak im p ro s to d u s zn y m czło wiek iem jak p an mo g ła s ię trzy mać n ajp ro s ts zy ch meto d . – Do ś ć teg o . – J es t p an s zczęś ciarzem, k ap itan ie. J en jes t b ard zo zręczn a. – Uś miech n ął s ię jes zcze s zerzej. – M o g ę o s o b iś cie o ty m zaś wiad czy ć. – Zamk n ij s ię. – M arcu s u d erzy ł d ło n ią w k ratę, k tó ra zab rzęczała metaliczn ie, a jeg o zab o lała ręk a. – Ko n iec ro zmo wy . – J ak p an ch ce. M o ja o ferta p o zo s taje ak tu aln a. – M am n ad zieję, że d o b rze s ię tu b awis z – rzek ł M arcu s . – J eś li o mn ie ch o d zi, mo żes z tu zg n ić. Io n k o v o zach ich o tał. – Czy mo g ę co ś zas u g ero wać? – zap y tał, g d y M arcu s n acis n ął k lamk ę. Zacis k ając zęb y , k ap itan o two rzy ł d rzwi. – W p ewn y m s en s ie o d p o wied ział p an n a mo je p y tan ie, więc jes tem p an u co ś win ien . Nazwijmy to d o wo d em d o b rej wo li. M arcu s ch ciał trzas n ąć d rzwiami i o d ejś ć, ale d ręcząca g o n iep ewn o ś ć n ie

p o zwalała mu teg o zro b ić. – Co ? – wark n ął p rzez zaciś n ięte zęb y . – Czy wró cił p an d o s wo jej p o s iad ło ś ci? Od k ied y ... n o , wie p an . – Nie. – M o że warto b y ło b y tam zajrzeć. Ty lk o z p o wo d u n o s talg ii. M arcu s o d czek ał mo men t, a p o tem zatrzas n ął za s o b ą d rzwi. Strażn ik n a k o ry tarzu n erwo wo zas alu to wał. – Niech n ik t n ie ro zmawia z n im b ez mo jeg o p o zwo len ia – wark n ął M arcu s . – An i Gifo rte, an i n ik t in n y . Zro zu mian o ? – Tajes t, p an ie k ap itan ie. – Do b rze.

CZĘŚĆ DRUGA

Orlan k o

D

iu k Orlan k o rzu cił g azetk ę n a b iu rk o ; u d erzy ła w s to s ik p ap ieru i k ilk a

ś n ieżn o b iały ch k artek p rzes u n ęło s ię p o d rewn ian y m b lacie. Dla ty ch , k tó rzy g o zn ali, ten g es t b y ł ró wn ie g wałto wn y , jak b y z wś ciek ło ś ci ro zb ił p ięś cią s zy b ę w o k n ie. – J ed en s u weren – p rzeczy tał Os tatn i Diu k – i Zjazd Gen eraln y . An d reas s tał w czarn y m p łas zczu , n iewzru s zo n y jak zaws ze. Orlan k o p o s tu k ał p alcem w g azetk ę, lek k o ro zmazu jąc jes zcze ś wieży tu s z. – J ak b y te d wie s p rawy łączy ły s ię z s o b ą. – No n s en s – p o d s u n ął An d reas . – Ale g en ialn y – wark n ął Orlan k o . – To n ęd zn e mias to jes t tak cy n iczn e, że n ie u wierzy n ik o mu o b iecu jącemu tan i ch leb i czas y d o s tatk u . J ed n ak d o rzu ć jak iś b ełk o t p o lity czn y , wy s tarczający , żeb y n aro b ić zamies zan ia, a mo tło ch u wierzy we ws zy s tk o . Więk s zo ś ć z n ich n ie ro zp o zn ałab y Zjazd u Gen eraln eg o , g d y b y zeb rał s ię w ich d o mach , ale n awo łu ją d o n ieg o n a u licach , p o n ieważ o zn aczałb y ch leb p o s u weren ie za b o ch en . – Tak jes t, milo rd zie – rzek ł An d reas . – Co wiemy o ty m Dan to n ie? – Prawie n ic. – Prawie n ic? – Orlan k o z tru d em trzy mał n erwy n a wo d zy . – Ten czło wiek mu s iał s ię s k ąd ś wziąć. – Oczy wiś cie. Ty lk o n ik t n ie wie s k ąd . M amy k ilk a s trzęp ó w in fo rmacji o jak imś p rzy b ran y m b racie imien iem J ack , lecz ten ch y b a o p u ś cił mias to . To wy g ląd a tak , jak b y Dan to n wy ró s ł p rzed k ated rą jak s p o d ziemi. – A o d teg o czas u ? – M ies zk a w h o telu Ro y al, w p o b liżu g iełd y . Sied zi w s wo ich p o k o jach i wy ch o d zi ty lk o , żeb y p rzemawiać. Pers o n el p rzy n o s i mu p o s iłk i d o p o k o ju . – Kto g o o d wied za? – Ty lk o k u rierzy . – Zak ład am, że ich ś led ziłeś .

An d reas s k in ął g ło wą. – Co d zien n ie o trzy mu je wiele p rzes y łek . Ws zy s tk ie p rzech o d zą p rzez g łó wn y u rząd p o czto wy g iełd y . – Prześ led ziłeś , s k ąd p rzy ch o d zą te wiad o mo ś ci? – Nie mamy ty lu lu d zi. Ten u rząd o trzy mu je ty s iąc p rzes y łek d zien n ie. Orlan k o b ęb n ił p alcami w g azetk ę. – Kto ś p ró b u je s ię p rzed n ami u k ry ć, An d reas ie. J ak wąż w wy s o k iej trawie. – Tak jes t, milo rd zie. J ed n ak n ie mo g ę p rzy d zielić czło wiek a k ażd emu k lien to wi g iełd y . – A n awet g d y b y , b y ło b y to zb y t wid o czn e. Teg o k iep s k ieg o żartu An d reas i tak n ie wy czu ł. – Tak jes t, milo rd zie. M o g ę co ś zap ro p o n o wać? Orlan k o p rzech y lił g ło wę. Tak ie s ło wa p ad ające z u s t An d reas a b y ły czy mś n iezwy k ły m. – M ó w. – Ta s p rawa z k u rierami, milo rd zie. Przy p o min a mi Szarą Ró żę. – M iała k o n tak ty n a g iełd zie? – Nie, milo rd zie. J ed n ak lu b iła tak ie s ztu czk i. Uk ry wan ie d rzewa w les ie, że tak p o wiem. Orlan k o s ię zas tan awiał. J eś li Szara Ró ża b y ła w to zamies zan a, to s p rawa wy g ląd ała zn aczn ie p o ważn iej, n iż p rzy p u s zczał. Z d ru g iej s tro n y , An d reas zajmo wał s ię k wes tią Szarej Ró ży tak d łu g o , że d o s tał n iezd ro wej o b s es ji n a jej p u n k cie i miał s k ło n n o ś ć wid zieć jej ręk ę we ws zy s tk ich zag ad k o wy ch wy d arzen iach . By ł d o b ry m ag en tem, s p rawn y m i n ad zwy czaj wy trwały m, ale an alizo wan ie d an y ch n ie b y ło jeg o mo cn ą s tro n ą. – Wezmę to p o d u wag ę – rzek ł Orlan k o . – Na razie s k u p s ię n a p o p leczn ik ach Dan to n a. – Po p leczn ik ach , milo rd zie? – Po b y t w h o telu Ro y al s p o ro k o s ztu je. Ku rierzy ró wn ież. Na d ru k o wan ie teg o ... – p o s tu k ał p alcem w g azetk ę – tak że trzeb a mieć p ien iąd ze. M u s i je s k ąd ś d o s tawać. Do wied z s ię s k ąd . J eś li n ależą d o n ieg o , d o wied z s ię, s k ąd je ma. J eś li k to ś g o fin an s u je, ch cę wied zieć k to . Zro zu mian o ? – Do s k o n ale, milo rd zie. M o że z k s ięg o wo ś ci.

b ęd ę

mu s iał

p o ży czy ć

p aru

u rzęd n ik ó w

Orlan k o mach n ął ręk ą i n a p o wró t u s ad o wił s ię n a fo telu , czemu to warzy s zy ł g ło ś n y p is k s p ręży n . – Bierz, k o g o ch ces z. – Dzięk u ję, milo rd zie. – Nawias em mó wiąc, o trzy małem twó j rap o rt w tej d ru g iej s p rawie. – Vh aln ich a, milo rd zie? – Tak , n as zeg o p rzy jaciela h rab ieg o M ieran . Wy d aje s ię... cien k i. – Zawiera ws zy s tk ie is to tn e in fo rmacje, milo rd zie. – Nies tety , relacje s ą s p rzeczn e. An d reas wzru s zy ł ramio n ami. – Najwy raźn iej s y tu acja w Kh an d arze b y ła b ard zo s k o mp lik o wan a. – Twierd zis z, że n a p o k ład zie teg o s zy b k ieg o s tatk u Vh aln ich p rzy wió zł z s o b ą d wó ch o ficeró w, k ap itan a d ’Iv o ire i p o ru czn ik a Ih ern g las s a. Sp o tk ałem teg o k ap itan a, ale co s ię s tało z p o ru czn ik iem? – To n ie jes t jas n e, milo rd zie. Vh aln ich n ie wy d ał mu żad n y ch o ficjaln y ch ro zk azó w, ale n ie wid zian o g o o d k ilk u d n i. – M o że zro b ił s o b ie u rlo p b ez p o zwo len ia? – J eś li tak , to n ik t teg o n ie zg ło s ił w M in is ters twie Wo jn y . – Dziwn e. – Orlan k o zmars zczy ł b rwi, p atrząc n a u b ru d zo n e tu s zem p alce, i o tarł je o ręk aw. – J ed n ak o s tatn io mamy zb y t wiele d ziwn y ch s p raw i mo że d o jś ć d o k ry zy s u . Po s taraj s ię czeg o ś d o wied zieć. – Oczy wiś cie, milo rd zie. Os tatn i Diu k wy jął z k ies zen i d u ży zło ty zeg arek i o two rzy ł g o z trzas k iem. Lu b ił zeg ary i zeg ark i. Wid o k ty ch ws zy s tk ich k ó łeczek , o b racający ch s ię n ieu s tan n ie w id ealn y m ry tmie, miał w s o b ie co ś ... k o jąceg o . – A teraz, An d reas ie, mu s is z mi wy b aczy ć – rzek ł i zamk n ął zeg arek . Przy ak o mp an iamen cie k o lejn eg o ch ó ru p is k ó w d źwig n ął s ię z fo tela. – M am s p o tk an ie. Nawet tu taj, g łęb o k o p o d b u d y n k iem min is ters twa, g d zie ty lk o n ieliczn y m wo ln o b y ło wch o d zić, k o ry tarze b y ły czy s te, s u ch e i b ez s zczu ró w. Niezb y t d o b rze o ś wietlo n e, ale to b y ło n ieu n ik n io n e, g d y ż ś wiece czy p o ch o d n ie mu s ielib y zap alać fu n k cjo n ariu s ze n is k iej ran g i, a tak im n ie u fan o n a ty le, b y mo g li tu p raco wać. Ro zważał zain s talo wan ie tu g azo wy ch latarn i, ale miejs k i g azo ciąg p rzeb ieg ał wiele mil o d Oh n lei i k o s zt b y łb y k o lo s aln y .

M o że, p o my ś lał, p o k o ro n acji u d a s ię załatwić, żeb y te k o s zty p o k ry ła Ko ro n a. Na razie n ió s ł s wo ją latarn ię. Otwo rzy ł o zd o b n ą k ratę z k u teg o żelaza czarn y m żelazn y m k lu czem, k tó ry wy jął z wewn ętrzn ej k ies zen i k o s zu li. Lamp a rzu cała cien ie k rat n a ciąg n ący s ię za n imi k o ry tarz, s k aczące tam i z p o wro tem, g d y k o ły s ała s ię w jeg o d ło n i. Krata o d ch y liła s ię z p is k iem d o b rze n ao liwio n y ch zawias ó w i Orlan k o ru s zy ł k o ry tarzem, cich o s tąp ając w mięk k im o b u wiu p o k amien n y ch p ły tach . Nie lu b ił teg o miejs ca an i związan eg o z n im s o ju s zu , k tó ry rep rezen to wał p ewien n ieład w n atu rze ś wiata. Ty lk o s łab o ś ć zmu s iła g o d o k o rzy s tan ia z n ieg o . J ed n ak Os tatn i Diu k b y ł n ad er p rag maty czn y i ju ż d awn o n au czy ł s ię u ży wać ws zelk ich n iezb ęd n y ch n arzęd zi. Dziewięćs et lat temu , g d y Elizju s z Lig amen ti k ład ł k amień węg ieln y p o d Ko ś ció ł Elizejs k i, n ak azał, ab y rząd ziła n im trzy o s o b o wa rad a, zło żo n a z p rzeo ró w zak o n ó w o ró żn y ch o b o wiązk ach . Po n tifek s Bieli zajmo wał s ię wy łączn ie s p rawami d u ch a, s to s u n k iem czło wiek a d o Bo g a i mo raln o ś cią wiern y ch . Po n tifek s Czerwien i o d p o wiad ał za u trzy man ie wład zy i au to ry tetu Ko ś cio ła o raz jeg o relacje ze ś wieck im ś wiatem i jeg o wład cami. A mis ją p o n tifek s a Czern i b y ła wieczn a walk a z d emo n ami teg o ś wiata, zg o d n ie z n au k ami Karis a Zb awcy . Gd y d o g maty Ko ś cio ła s tały s ię o b o wiązu jący m p rawem, p o tęg a Kap łan ó w Czern i wzro s ła, aż p rzero d ziła s ię we ws zech o b ecn ą i s tras zn ą in k wizy cję, o b s es y jn ie s zu k ającą ws zelk ich p rzejawó w h erezji i n ieziems k ieg o zła. W s zalo n ej ch ęci zn is zczen ia d emo n ó w teg o ś wiata s ami zaczęli u ży wać czaró w, werb u jąc fan aty k ó w, k tó rzy g o d zili s ię n a wieczy s te męk i, s tając s ię n o s icielami d emo n ó w, ab y p o mó c Ko ś cio ło wi w jeg o k ru cjacie p rzeciwk o złu . By li leg en d arn y mi Ig n ah ta Semp ria, Przek lęty mi Pen iten tami. Owe wy b u jałe amb icje Kap łan ó w Czern i b y ły g łó wn y m p o wo d em wielk iej s ch izmy międ zy Wo ln y m Ko ś cio łem a Ko ś cio łem Zap rzy s iężen ia i w wy n ik u wy wo łan y ch p rzez tę s tras zn ą reb elię wo jen wład za Kap łan ó w Czern i zo s tała mo cn o o g ran iczo n a. Po wo li wy mierali, aż ś mierć o s tatn ieg o p o n tifek s a Czern i o ficjaln ie zak o ń czy ła is tn ien ie zak o n u . Do teg o s to p n ia, że jeś li w o g ó le o n ich my ś lan o , to więk s zo ś ć lu d zi u ważała, że p rzes zli d o h is to rii. W k o ń cu , mó wio n o , k ażd y wie, że n ie ma czeg o ś tak ieg o jak d emo n y . Brat Nik o lai czek ał za d ru g ą żelazn ą k ratą. Do tej n ie b y ło k lu cza, mo g ła więc b y ć o twarta ty lk o o d wewn ątrz, p rzez b rata Nik o laia lu b jeg o n as tęp cę. W b ard ziej k ap ry ś n y m n as tro ju Os tatn i Diu k zas tan awiał s ię, co b y b y ło , g d y b y b rat Nik o lai d o s tał atak u ap o p lek s ji i u marł, a n ik t b y teg o n ie zau waży ł. Zap ewn e trzeb a b y

ro zb ić tę k ratę, ch o ćb y p o to , żeb y o d zy s k ać jeg o ciało . Brat Nik o lai n o s ił czarn ą s zatę o p ad ającą o b fity mi fałd ami z jeg o ramio n i s p o wijającą g o cis zą, jak ru ch o mą p lamę cien ia. Czarn e wło s y miał związan e w g ru b ą k itk ę, n a mu rn s k ajs k ą mo d łę, lecz n ajb ard ziej u d erzającą cech ą jeg o wy g ląd u b y ła s talo wa mas k a zas łan iająca twarz. By ł to p łas k i o wal z wąs k imi o two rami n a o czy i u s ta, o to czo n y mi ty s iącami o k ru ch ó w wu lk an iczn eg o s zk ła, n iczy m czarn y k lejn o t z n iezliczo n y mi fas etami. Plamk a ś wiatła latarn i n ies io n ej p rzez Orlan k a o d b ijała s ię w k ażd ej, tak więc twarz b rata Nik o laia o ży wiała ty s iące maleń k ich ś wietlik ó w, k tó re tań czy ły i zg o d n ie p o d ry g iwały , g d y lamp a k o ły s ała s ię w d ło n i d iu k a. Nik o lai b y ł Kap łan em Czern i. Nis k iej lu b b ard zo n is k iej ran g i k ap łan em. Orlan k o n ig d y n ie mó g ł zg łęb ić s k o mp lik o wan ej h ierarch ii Elizju m, ale u zn ał, że b rat Nik o lai mu s i zajmo wać w n iej b ard zo n is k ą p o zy cję, s k o ro p rzy d zielo n o mu tak n u d n e zad an ie. By ł latarn ik iem, i to b ard zo s zczeg ó ln ej latarn i, ś wiecącej w ciemn o ś ciach p o d Pajęczy n ą. – Bracie – rzek ł z u p rzejmy m s k in ien iem g ło wy Orlan k o . – Was za miło ś ć – o d p o wied ział b rat Nik o lai i o two rzy ł k ratę. Ko ry tarz za n ią k o ń czy ł s ię p arą d rzwi. J ed n e p ro wad ziły d o p o k o ik u , w k tó ry m b rat Nik o lai mies zk ał, s tu d io wał i mo d lił s ię. W d ru g im zn ajd o wała s ię jeg o p o d o p ieczn a. Orlan k o p o s zed ł za k ap łan em i zaczek ał, aż o two rzy zamek w d rzwiach celi. Po za lamp ą d iu k a jed y n y m źró d łem ś wiatła b y ła ś wieca w p o k o ju b rata Nik o laia. W celi u więzio n ej n ie p aliło s ię ś wiatło , g d y ż g o n ie p o trzeb o wała. Brat Nik o lai o two rzy ł d rzwi i o d s u n ął s ię n a b o k . – J es t p an p u n k tu aln y jak zaws ze, was za miło ś ć. Diu k o b d arzy ł g o n ik ły m u ś miech em i ws zed ł d o ś ro d k a. Ro zleg ła cela b y ła n ien ag an n ie czy s ta. J ed y n y m wy p o s ażen iem p o trzeb n y m u więzio n ej b y ły łó żk o i to aleta. Dziewczy n a zaled wie p o d wu d zies tce, o k ró tk ich ciemn y ch wło s ach i b lad ej s k ó rze, k tó ra o d lat n ie wid ziała s ło ń ca, s ied ziała z p o d win ięty mi n o g ami p o ś ro d k u p o mies zczen ia. J ej s zata b y ła p o d o b n a d o to g i b rata Nik o laia, ty lk o s zara. Przed n ią leżała o twarta k s ięg a. Po wo li wo d ziła p alcem p o k artach , lin ijk a p o lin ijce, jak b y malo wała. Brat Nik o lai wy jaś n ił mu k ied y ś całą tę p ro ced u rę. Kap łan i wy b ierali d wo je mło d y ch lu d zi. Nad awała s ię k ażd a p ara, k tó rą łączy ła s iln a więź, k o ch an k ó w,

a n awet b ard zo b lis k ich p rzy jació ł, ale Kap łan i Czern i p refero wali ro d zeń s two , g d y ż mo g li zacząć n ad n imi p raco wać ju ż za mło d u . Bliźn ięta b y ły id ealn e. Kied y wy b ran o d wie tak ie o s o b y i d o k ład n ie s p rawd zo n o , czy n ie mają żad n y ch fizy czn y ch lu b u my s ło wy ch wad , d awan o im imię d emo n a d o wezwan ia. Od tej ch wili ty ch d wo je b y ło jed n o ś cią, ich u my s ły s tap iały s ię z s o b ą p o d n ieo d p arty m n ap o rem s two ra ciemn o ś ci. Razem p rzech o d zili s zk o len ie i n au k i, a p o tem jed n o z n ich wy s y łan o w ś cis łej tajemn icy d o jak iejś u k ry tej p lacó wk i Kap łan ó w Czern i, tak ieg o jak to , p o d czas g d y d ru g ie zo s tawało w b ezk res n y ch lo ch ach Elizju m. Po tem czek ali, aż b ęd ą p o trzeb n i, ab y w mg n ien iu o k a p rzen o s ić g ło s p o n tifek s a p rzez ty s iące mil, o d b ierać rap o rty i p rzek azy wać p o lecen ia. Oczy wiś cie, to b y ło n ieb ezp ieczn e. J eś li ten z d wo jg a, k tó ry zn alazł s ię za g ran icą, wp ad ł w ręce n iep rzy jació ł Ko ś cio ła, mo g ły zo s tać u two rzo n e d o d atk o we więzi z d o d atk o wy mi o s o b ami, co mo g ło mieć k atas tro faln e s k u tk i. Uczen i teo lo d zy Kap łan ó w Czern i u s talili, że k o n tak t wzro k o wy jes t d o teg o n iezb ęd n y , tak więc ze wzg lęd ó w b ezp ieczeń s twa wy s y łan y ch za g ran icę p o zb awian o o czu . Sły s ząc k ro k i, d ziewczy n a p o d n io s ła g ło wę i ś wiatło latarn i p rzez mo men t o ś wietliło jej b lad e i p u s te o czo d o ły . Os tatn i Diu k zg rzy tn ął zęb ami, p o ws trzy mu jąc n ag ły atak md ło ś ci, i p o s tawił lamp ę n a p o d ło d ze, lito ś ciwie s k ry wając jej o k aleczo n ą twarz w mro k u . – Witaj, was za k s iążęca mo ś ć – p o wied ziała. M iała łag o d n y g ło s ze ś p iewn y m mu rn s k ajs k im ak cen tem. – Po zn ajes z s k rzy p ien ie mo ich b u tó w? – s p y tał Orlan k o , p o zwalając s o b ie n a s k ąp y u ś miech . – Och tak . – Wzru s zy ła ramio n ami. – J ed n ak to żad n a s ztu k a, g d y ż ty lk o ty i b rat Nik o lai o twieracie te d rzwi. Orlan k o s p o jrzał n a k s ięg ę, k tó ra leżała n ied alek o p o s tawio n ej p rzez n ieg o n a p o d ło d ze latarn i. Oczy wiś cie, b y ł to eg zemp larz Nauk, s p ecjaln ie zro b io n y d la n iewid o my ch , z g ru b o tło czo n y mi literami, k tó re mo żn a b y ł ro zp o zn ać, wo d ząc p o n ich p alcem. Kap łan i Czern i u czy li d zieci czy tać w ten s p o s ó b , p o u two rzen iu więzi, ab y ich d u s ze mo g ły zazn ać n ieco łas k i. Stro n ice tej k s ięg i b y ły n iemal p u s te, wy tło czo n e litery zatarte p rzez wielo k ro tn ie p rzes u wające s ię p alce d ziewczy n y . – Ch ciałab y ś n o wy ? – zap y tał. – No wy ? Oczy wiś cie, n ie mo g ła zo b aczy ć, n a co p atrzy . – No wy eg zemp larz Nauk. Twó j wy g ląd a n a zu ży ty .

Zn ó w wzru s zy ła ramio n ami. – Nie, was za k s iążęca mo ś ć. I tak zn am s ło wa n a p amięć. – Po ru s zy ła s ię i u s ły s zał s zmer jej s zaty . – J eg o emin en cja p rzy b y wa. – Bard zo d o b rze. Os tatn i Diu k wy p ro s to wał s ię, ch o ć o czy wiś cie n ik t n ie mó g ł g o tu taj zo b aczy ć. Twarz d ziewczy n y wy k rzy wiła s ię i p rzez k ilk a s ek u n d łap ała p o wietrze ro zd ziawio n y mi u s tami jak wy rzu co n a n a b rzeg ry b a. Pó źn iej – b y ła to ta częś ć p ro ced u ry , k tó rą d iu k zaws ze u ważał za n ajb ard ziej n iep o k o jącą – p rzemó wiła in n y m g ło s em. J ej warg i p o ru s zały s ię, two rząc s y lab y , lecz g ło s b y ł męs k i, b as o wy , d o n o ś n y i z s iln y m cu d zo ziems k im ak cen tem. Sło wa p o n tifek s a Czern i, wy p o wied zian e w jak imś lo ch u ty s iąc p ięćs et mil d alej, w mag iczn y s p o s ó b p rzemk n ęły p rzez k o n ty n en t i zab rzmiały w tej małej celi. – Orlan k o – rzek ł p o n tifek s . – J es tem tu , was za emin en cjo . – M am mało czas u . Świs zczący , ch rap liwy g ło s ch o reg o czło wiek a. Brat Nik o lai p o wied ział k ied y ś Orlan k o wi, że p o n tifek s w d zieciń s twie p rzes zed ł o s p ę, k tó ra u s zk o d ziła mu p łu ca. – Co d la mn ie mas z? – M n iej, n iż ch ciałb y m – o d p arł Orlan k o . – Vh aln ich n ie wy k o n ał żad n y ch zd ecy d o wan y ch p o s u n ięć o d s wo jeg o p o wro tu z Kh an d aru . – Czy k o n tak to wał s ię z k s iężn iczk ą? – Nie. Sp o tk ali s ię ty lk o p o d czas jeg o p o witan ia, n a k tó ry m b y łem o b ecn y . – I n iczeg o n ie p rzy wió zł z Kh an d aru ? – Ty lk o d wó ch s wo ich o ficeró w – o d p arł Orlan k o . – Ob s erwu jemy ich . – Zatem to , co o d k ry ł, mu s i b y ć z res ztą jeg o p u łk u . Nad al s ą n a p o k ład zie o k rętu ? – Tak , was za emin en cjo . – Orlan k o zmars zczy ł b rwi. – Nad al u ważas z, że co ś tam zn alazł. – Ag en tk a, k tó rą tam wy s łaliś my , wy mó wiła jed n o z Wielk ich Imio n . Demo n , k tó reg o p rzy jmo wała, p o win ien s o b ie p o rad zić ze ws zy s tk im, co mó g łb y zro b ić Vh aln ich . – W g ło s ie p o n tifek s a s ły ch ać b y ło g n iew, ch o ć Orlan k o n ig d y n ie wied ział, w jak im s to p n iu mo żn a u fać temu d ziwn emu s p o s o b o wi p o ro zu miewan ia s ię. – To , że n ie wró ciła, o zn acza, że o d k ry ł w Kh an d arze co ś o zn aczn ej mo cy . – J u ż to mó wiłeś – rzek ł Orlan k o . Uważał, że p o n tifek s p o k ład a zb y t wielk ą wiarę

w u miejętn o ś ci s wo jej Ig n ah ta. Z mag ią czy b ez, k ażd eg o mo żn a zab ić, a n awet p o d p o rząd k o wać. – Czy mas z jak ieś p o jęcie, co to jes t? – Demo n , o czy wiś cie. Po tężn y . Py tan ie, czy p rzy wo łał g o s am, czy p o wierzy ł jak iemu ś s o ju s zn ik o wi. I co jes zcze mó g ł o d k ry ć. – M o i ag en ci ju ż d u żo n am p o wied zieli. Kied y o d d ziały k o lo n ialn e zejd ą n a ląd , d o s tarczą p ełen rap o rt. Po win n i mieć d o s k o n ałą o k azję d o zeb ran ia in fo rmacji p o d czas p rzep rawy . – Do b rze. Zb y t d łu g o n ad ty m p racu jemy , żeb y ry zy k o wać w tej fazie. J ak zd ro wie k ró la? – Kiep s k ie. Pro fes o r d o k to r In d erg as t w n ajlep s zy m razie.

twierd zi, że to

k wes tia ty g o d n i,

– Zatem d ziałaj zg o d n ie z p lan em. I d o wied z s ię, co zamierza Vh aln ich o raz jak ie ma k o n tak ty z k s iężn iczk ą. – To mó g ł b y ć p rzy p ad ek – p o wied ział Orlan k o . – Nie wierzę w p rzy p ad k i. Nas tąp iła ch wila g łu ch ej cis zy , a p o tem o d ezwała s ię d ziewczy n a. – Od s zed ł, was za k s iążęca mo ś ć. – Dzięk u ję. – Diu k p o d n ió s ł lamp ę. – Pro s zę, p o wiad o m b rata Nik o laia, g d y b y ś czeg o ś p o trzeb o wała, a my to d o s tarczy my . – Dzięk u ję, was za k s iążęca mo ś ć, ale n iczeg o mi n ie p o trzeb a. Brat Nik o lai zamk n ął d rzwi celi, a p o tem k ratę za wy ch o d zący m Orlan k iem. Gru b e żelazn e ry g le ze s zczęk iem wes zły w s wo je g n iazd a. Orlan k o my ś lał o czy mś in n y m. Wb rew temu , co p o wied ział, o n też n ie wierzy ł w zb ieg i o k o liczn o ś ci. Co ś s ię zd arzy ło w Kh an d arze, co ś mag iczn eg o , i p o wró t Vh aln ich a p arę ty g o d n i p rzed k o ro n acją Raes in ii mu s iał b y ć zamierzo n y . Tajemn iczy p u łk o wn ik co ś p lan o wał, a k s iężn iczk a b y ła częś cią teg o p lan u . Gd zieś b y ło s łab e o g n iwo , lu źn a n itk a, k tó ra d o p ro wad zi g o d o teg o , co k n u ł Vh aln ich , i p ręd zej czy p ó źn iej An d reas lu b in n y ag en t to o d k ry je. A wted y , p o my ś lał Orlan k o , d o p iln u ję, żeb y Vh aln ich p o żało wał, że s p rawił mi k ło p o t.

Sześć Win ter

M

u s is z zak u mać – p o wied ziała J an e – że mies zk ań cy Do k ó w n ie ch cą walczy ć.

Win ter u ś miech n ęła s ię p o d n o s em. Kied y wy s zły z k amien icy , J an e zaczęła mó wić z ch rap liwy m ak cen tem, u d atn ie n aś lad u jąc mies zk ań có w Do k ó w. Nawet ch o d ziła in aczej, k o ły s ząc s ię jak mary n arz. Win ter zas tan awiała s ię, czy ro b i to ś wiad o mie. Zaws ze u miała s ię d o p as o wać d o o to czen ia, jeś li ch ciała. – Po za k ilk o ma p ierd o lo n y mi czu b k ami – ciąg n ęła J an e – ws zy s cy ch cą ty lk o cich o i s p o k o jn ie ro b ić s wo je, mieć co wło ży ć d o g arn k a i mo że u p ić s ię o d czas u d o czas u . J ed n ak n ik t n ie ch ce b y ć ro lo wan y , tak że p rzez p iep rzo n y ch p o b o rcó w. Dlateg o czas em s ię awan tu ru ją, ale n ie n a p o ważn ie. Nie tak jak te s u k in k o ty ze Stareg o M ias ta, k tó re ro b ią co ś ty lk o wted y , k ied y n ie zn ajd ą n iczeg o , co mo żn a b y u k raś ć. Gru p a mło d y ch k o b iet, k tó ry m p rzewo d ziła J an e, zamies zk iwała zan ied b an y trzy p iętro wy b u d y n ek ; n ieg d y ś mieś ciły s ię tam b iu ra n ieis tn iejącej ju ż firmy s p ed y cy jn ej. Wed łu g Ab b y J an e zajęła g o , p rzeg o n iws zy s tamtąd b an d y d zik ich lo k ato ró w i włó częg ó w. Ab b y o p ro wad ziła p o n im Win ter, zas k o czo n ą p an u jący m tam p o rząd k iem o raz liczb ą mies zk ający ch w n im o s ó b : co n ajmn iej k ilk as et d ziewczy n w ró żn y m wiek u , o d tak ich jak o n a i J an e p o d zies ięcio - lu b d wu n as to letn ie. Zd u mio n a Win ter zap y tała, s k ąd o n e ws zy s tk ie s ię wzięły , ale Ab b y o d p o wied ziała wy mijająco . Teraz s zły n a co ś , co J an e n azy wała o b ch o d em. Win ter p o zwo lo n o wy jś ć b ez wo rk a n a g ło wie, co zap ewn e o zn aczało , że zo s tała h o n o ro wy m czło n k iem b an d y . Na razie n ieźle, p rzy n ajmn iej jeś li ch o d zi o mis ję zleco n ą p rzez J an u s a. J an u s . Win ter zg rzy tn ęła zęb ami n a s amą my ś l. On mu s iał wied zieć. M u s iał. Całe to zad an ie, wy s łan ie jej z ro zk azem p rzen ik n ięcia d o g an g u k o b iet z Do k ó w, n ie miało b y s en s u , g d y b y n ie wied ział. J an u s d o s tateczn ie d o b rze zn ał s ię n a lu d ziach , b y ro zu mieć, że Win ter n ie n ad aje s ię n a s zp ieg a – o czy m ś wiad czy ło to , w jak i s p o s ó b ws zy s tk o s p ap rała. Wy s y łan ie jej tu b y ło b ezcelo we, ch y b a że J an u s

wied ział, że J an e p rzewo d zi Sk ó rzan y m Ku rtk o m. A jeś li tak , to d laczeg o jej n ie p o wied ział? Nie p o trafiła o rzec, czy b y ł to z jeg o s tro n y s p ry tn y ru ch , zważy ws zy n a jej p rzy p u s zczaln ą reak cję, czy mo że d ziwaczn y żart. J an u s is to tn ie miewał czas em p rzed ziwn e p o czu cie h u mo ru . Tak czy in aczej, zas łu ży ł n a s o lid n y k o p n iak w ty łek . Zerk n ęła n a J an e. Alb o d o zg o n n ą wd zięczn o ś ć. J ed n o lu b d ru g ie. A mo że n a o b ie te rzeczy ... Win ter wciąż n ie mo g ła u wierzy ć, że J an e tu jes t, że ta d ziewczy n a, k tó ra p rzez trzy lata tak częs to p o jawiała s ię w jej s n ach , teraz k ro czy o b o k n iej. Z k ró tk imi wło s ami, w s amo d ziało wy ch s p o d n iach p o rto wej ro b o tn icy ta s y p iąca p rzek leń s twami k o b ieta wy d awała s ię zu p ełn ie in n ą o s o b ą. Po tem jed n ak co ś p rzy k u wało wzro k Win ter – p ro fil twarzy , ten ło b u zers k i u ś miech , b ły s k w o czach – i ś cis k ało jej s ię s erce, i zn ó w b y ła g o to wa zalać s ię łzami. Ok azało s ię, że o b ch ó d J an e p o leg ał n a zato czen iu n iereg u larn eg o k ręg u wo k ó ł k ry jó wk i. To zajęło im zn aczn ie więcej czas u , n iż p o win n o , g d y ż p rzech o d n ie zd awali s ię ją zn ać, a co trzecia o s o b a zatrzy my wała s ię, żeb y zamien ić k ilk a s łó w. J an e p rzed s tawiała Win ter, ilek ro ć miała o k azję, ale o n a s ama n ie zd o łała zap amiętać ws zy s tk ich o s ó b i ich n azwis k . W p ewien s p o s ó b ws zy s cy b y li p o d o b n i: p o s tawn i, zah arto wan i mężczy źn i, o g o rzali i mu s k u larn i o d wielo letn iej p racy n a p o wietrzu . No s ili tak ie p rzy d o mk i jak Garb aty J im, Reg g ie Ząb , Bo b Wiep rzek czy Orzes zek . Ten o s tatn i b y ł is tn y m o lb rzy mem, jes zcze więk s zy m n iż k ap ral Fo ls o m, z p o mars zczo n ą i o p alo n ą s k ó rą tward ą jak rzemień i u ś miech em u k azu jący m zas k ak u jąco b iałe zęb y . J an e wy jaś n iła, że n azy wan o g o Orzes zk iem, p o n ieważ n ie ty lk o zajad ał s ię o rzech ami, co ważn iejs ze, zg n iatał je w d ło n iach . Sły s ząc to , Orzes zek zaś miał s ię wes o ło i zad emo n s tro wał to z d wo ma o rzech ami wzięty mi ze s to jącej o b o k mis k i. Ścis n ął je w d ło n i, aż p ęk ły z trzas k iem p o d o b n y m d o wy s trzału z p is to letu . – Wid ziałaś d ziś ran o Krzy weg o Sala? – zap y tał Orzes zek , zad ziwiająco d elik atn ie wy b ierając miążs z z k awałk ó w s k o ru p ek . – J es zcze n ie – o d p arła J an e. – Dlaczeg o p y tas z? – Stras zn ie s ię ro zeźlił zes złej n o cy – wy jaś n ił Orzes zek . – Ch o d ziło o jeg o có rk ę i Geo rg e’a Flak a. – Sk u r... – J an e wy rzu ciła z s ieb ie p o to k w więk s zo ś ci n iezro zu miały ch d la Win ter p rzek leń s tw, ale n awet Orzes zek u n ió s ł b rwi. – J es zcze s ię n ie u s p o k o ił? – Po wied ział, że tam p ó jd zie i wy p atro s zy Geo rg e’a – rzek ł Orzes zek . – Oczy wiś cie, b y ł wted y p ijan y w s zto k . Wy g ląd ało jed n ak n a to , że n ie żartu je.

– Us p o k o ję g o . J an e o d wró ciła s ię n a p ięcie i o d es zła, a Win ter mu s iała p rzy s p ies zy ć, żeb y d o trzy mać jej k ro k u . – Pierd o lo n y Sal i jeg o p ierd o lo n a có rk a – mamro tała J an e. – Ro zu miem, że ich zn as z? – s p y tała Win ter. – Zd aje s ię, że zn as z tu ws zy s tk ich . – Sal to d u p ek . A jeg o có rk a to id io tk a, k tó ra lu b i s p rawiać k ło p o ty . In aczej p o co p rzep ro wad załab y s ię d o Geo rg e’a Flak a? On n ie g rzes zy u ro d ą. – Zatem co zamierzas z zro b ić? – Zn aleźć Sala i p rzemó wić mu d o ro zu mu . J eg o có rk a ju ż u k o ń czy ła s ied emn aś cie lat. J eś li ch ce s p ęd zić ży cie, p iep rząc s ię z b rzy d k imi ry b ak ami ło wiący mi węg o rze, to jej s p rawa. – J an e zamilk ła, p o czy m d o d ała: – Nie mu s is z ze mn ą iś ć, jeś li n ie ch ces z. Sal n ie jes t n ieb ezp ieczn y , ale jeś li zaczął s ię n ak ręcać, to mo że b y ć ju ż lek k o p ijan y . – Sp o jrzała n a Win ter i o d wró ciła wzro k , n iemal zaws ty d zo n a. – Tak ie... b ó jk i i w o g ó le. Nie jes teś ... Win ter o mało n ie p ars k n ęła ś miech em, ale p o ws trzy mała s ię. J es zcze n ie o p o wied ziała jej s wo jej h is to rii, więc J an e wciąż my ś lała o n iej jak o o g rzeczn ej p an ien ce z s iero ciń ca p an i Wilmo re, k tó rą trzeb a b y ło d łu g o n amawiać n a n ajd ro b n iejs ze n iep o s łu s zeń s two . – Po trafię zad b ać o s ieb ie – p o wied ziała Win ter. – A p rzy n ajmn iej n ie wch o d zić n ik o mu w d ro g ę. J an e d ziwn ie n a n ią s p o jrzała, ale n ie p ro tes to wała. Szły jes zcze s zy b ciej wąs k imi u liczk ami d zieln icy p o rto wej i J an e ty lk o zd awk o wy m p o mru k iem i mach n ięciem ręk i o d p o wiad ała n a p o zd ro wien ia mijan y ch lu d zi. Sch o d ziły ze wzg ó rza i co ch wilę jak aś p ro s ts za u liczk a u k azy wała Win ter rzek ę, b ły s zczącą w s ło ń cu i p ełn ą ło d zi. Sp o ro d u ży ch b arek to waro wy ch s tało p rzy cu mo wan y ch d o n ab rzeża lu b p o wo li p ły n ęło w g ó rę rzek i, jak s p o k o jn e wielo ry b y p o ś ró d mały ch ry b ek . Gd y zn alazły s ię k ilk ad zies iąt metró w o d n ab rzeża, J an e s k ręciła w wąs k ą u liczk ę międ zy d wo ma mag azy n ami z ceg ły , a p o tem n a ziemię n iczy ją za n imi, p ełn ą d rewn ian y ch ch at. Sk iero wała s ię k u n ajb liżs zej p o lewej, ro zp ad ającej s ię p iętro wej b u d o wli wy g ląd ającej, jak b y wy ro s ła n iczy m g rzy b , a n ie zo s tała wzn ies io n a zg o d n ie z jak imk o lwiek p lan em. W o k n ach zamias t s zy b b y ły s zmacian e zas ło n y , związan e w p ęczk i, ab y wp u ś cić p o wiewy wiatru , a d rzwi s zero k o o twarte w ten letn i u p aln y d zień . J an e wy k o rzy s tała to i wes zła d o ś ro d k a, a Win ter n ieco n ieś miało za n ią. Parter d o mu b y ł jed n y m d u ży m p o mies zczen iem z p alen is k iem p o ś ro d k u . Ob o k

s tał d u ży , s o lid n y s tó ł, s iln ie cu ch n ący ry b ami, a w n im tk wił ciężk i n ó ż d o fileto wan ia, wb ity jak w rzeźn ick i p ien iek . Gru b y ru d y k o t, wy leg u jący s ię w s mu d ze ś wiatła s ło n eczn eg o , zerwał s ię i zas y czał n a J an e, jeżąc fu tro . M ło d y czło wiek s to jący p rzy s to le zareag o wał b ard zo p o d o b n ie. Wy g ląd ał n a s zes n as to latk a, ch u d y i n iezg rab n y , z p o czątk ami zaro s tu . – Twó j tato n a g ó rze? – b ez żad n y ch ws tęp ó w zap y tała J an e. Ch ło p ak n ad ął s ię, ch o ciaż p rzezo rn ie wy co fał s ię za s tó ł. – A jeś li tam jes t, to co ? – Nie b ąd ź g łu p i, mło d y . Czy ja ci wy g ląd am n a p ierd o lo n eg o s trażn ik a? Id ź i p rzy p ro wad ź g o tu . Tro ch ę o k lap ł. Od czek aws zy mo men t, żeb y p o k azać, że n ie mu s i ro b ić teg o , co J an e mu k aże, p o b ieg ł d o ro zk lek o tan y ch s ch o d ó w n a k o ń cu p o k o ju i z tu p o tem wb ieg ł n a n ie, zatrzy mu jąc s ię w p o ło wie. – Tato ? – ...zajęty – d o leciał g ło s z g ó ry , jak b y p ijan y ś więty p rzemawiał z wy s o k a. – Każ im o d ejś ć. – Tato , to Szalo n a J an e! „Szalo n a” J an e? Win ter p y tająco p o p atrzy ła n a J an e, k tó ra p o s łała jej s wó j n ajlep s zy zwario wan y u ś miech i k o n s p iracy jn ie u n io s ła b rew. To b ły s k awiczn e n ieme p o ro zu mien ie b y ło tak zn ajo me, że p o d Win ter u g ięły s ię n o g i. Rzeczy wiś cie. Po ws trzy mała h is tery czn y ch ich o t. Szalo n a J an e. Dziwię s ię, że n ie n azwały ś my jej tak u p an i Wilmo re, p o my ś lała. Ch ło p ak czmy ch n ął z d ro g i, g d y k to ś o wiele ciężs zy zaczął zb ieg ać p o s ch o d ach . Zap ewn e b y ł to Krzy wy Sal – mężczy zn a p o czterd zies tce z wian u s zk iem s zty wn y ch s iwy ch wło s ó w o taczający ch b ły s zczącą ły s in ę. Ty m razem wy jaś n ien ie p o ch o d zen ia p rzezwis k a n ie b y ło p o trzeb n e; n o s Sala wy g ląd ał tak , jak b y zo s tał złaman y co n ajmn iej tu zin razy i b y ł p o wy k ręcan y n a ws zy s tk ie s tro n y . M ężczy zn a miał n a s o b ie s k ó rzan ą k amizelk ę o d s łan iającą ramio n a i o wło s io n ą p ierś i ś mierd ział n ieś wieżą ry b ą. Za n im p rzy s iad ł w p o ło wie s ch o d ó w d wu n as to letn i ch ło p iec. – M u s is z wty k ać n o s w mo je s p rawy ? – ry k n ął Sal. – Nie b ez p o wo d u – p o wied ziała J an e. – To n ied o b ry zwy czaj – wark n ął. – J ak b ęd zies z wty k ać n o s g d zie n ie trzeb a, to w k o ń cu b ęd zie wy g ląd ał tak jak mó j. – Na s zczęś cie n ik t n ie mo że zn ieś ć my ś li, że miałb y zep s u ć mo ją u ro d ę – o d p arła

J an e. – Co to za b zd u ry z to b ą i Geo rg e’em Flak iem? – Pierd o lo n y Geo rg e zaro p iały Flak o b raca mo ją d ziewiczą có rk ę! – rzek ł Sal. – M am p rawo p o k azać mu , jak i k o lo r mają jeg o n erk i! J an e p o d rap ała s ię p o n o s ie. – Iffie to miła d ziewczy n a, ale tro ch ę p rzes ad zas z, n o n ie? Z teg o , co s ły s załam, to Iffie w ś ro d k u n o cy u ciek ła p rzez o k n o . – Nad al jes t mo ją có rk ą – rzek ł Sal. – I n ie p o win ien d o ty k ać jej s wo imi b ru d n y mi łap ami. – Tru d n o mn ie n azwać s p ecjalis tk ą o d có rek – p o wied ziała J an e. – Czy p o my ś lałeś jed n ak , że mo że o n a teg o ch ce? Uwo ln ić s ię o d cieb ie? Pamiętas z, co s ię s tało z Timem M ło d ziak iem? Alb o Stev e’em Drżące Oczk o ? Alb o ty m h amv eltajs k im mary n arzem, k tó reg o p o g o n iłeś ? Sal s k rzy wił s ię. Najwy raźn iej trafiła w czu ły p u n k t i zn ó w wp ad ł w ty p o wo o jco ws k ą fu rię. – Wy n o ś s ię, g łu p ia s u k o ! Zab ieraj s wó j n iewy p arzo n y p y s k z mo jeg o d o mu , zan im p o k aleczę ci tę ład n ą b u zię! – Nie, d o p ó k i mi n ie o b iecas z, że n ie p o b ieg n ies z, żeb y s p ró b o wać p o k ro ić b ied n eg o Geo rg e’a. – Wiem, k o g o p o k ro ję! Sal wy ciąg n ął ręk ę i zacis n ął d ło ń n a ręk o jeś ci n o ża d o fileto wan ia. Zan im zd o łał wy rwać g o z d rewn a, J an e p o wtó rzy ła tę s ztu czk ę z n o żem, k tó ry jak za d o tk n ięciem mag iczn ej ró żd żk i p o jawił s ię w jej d ło n i. Ty m s amy m n ied b ały m ru ch em wy ciąg n ęła ręk ę i p rzy tk n ęła o s trze d o g rd y k i Sala. Ten zas ty g ł. – Do b rze, k u rwa, p o my ś l, zan im to zro b is z – p o wied ziała. Zerk n ęła w b o k . – A ty , mło d y , jes zcze b ard ziej. Stars zy ch ło p iec p o d ch o d ził d o ty ch d wo jg a. Gd y p rzy s tan ął, Win ter n iep o s trzeżen ie p rzes u n ęła s ię za n im. Przy s ch o d ach wid ziała ciężk i żelazn y p o g rzeb acz i p o wo li zmierzała k u n iemu , g o to wa g o u ży ć, g d y b y s y tu acja wy mk n ęła s ię J an e s p o d k o n tro li. Sp o jrzaws zy p rzez ramię, zo b aczy ła, że mło d s zy ch ło p iec g mera p rzy czy mś , i u s ły s zała g ro źn y , zn ajo my s zczęk ... Zareag o wała in s ty n k to wn ie. Złap ała p o g rzeb acz, o b ró ciła s ię n a p ięcie i u d erzy ła n im w lu fę p is to letu , k tó ry d zieciak właś n ie o d b ezp ieczy ł. Nacis n ął s p u s t tu ż p rzed ty m, zan im ro zleg ł s ię metaliczn y b rzęk u d erzen ia i zo b aczy ła b ły s k o g n ia n a p an ewce, p o k tó ry m o g łu s zająco h u k n ęło . Ud erzen ie jed n ak ju ż o d ch y liło lu fę

i zamias t w cel, k u la trafiła w ś cian ę, wy rzu cając fo n tan n ę d rzazg . Sal b y ł tak zas k o czo n y , że p u ś cił n ó ż i rzu cił s ię n ap rzó d , tak że J an e mu s iała p o s p ies zn ie s ię co fn ąć, żeb y n ie p o d erżn ął s o b ie g ard ła. – J im! – ry k n ął. – Co ty , k u rwa, wy p rawias z? – Ch ciała cię s k rzy wd zić, tato ! – zap is zczał J im. – M iała n ó ż i... – Tak cię s p io rę, g ó wn iarzu , że... Sal ru s zy ł w k ieru n k u s ch o d ó w i k u ląceg o s ię n a n ich s y n a, ale J an e złap ała g o o d ty łu za ramię. Zn ieru ch o miał, g d y p o czu ł u k łu cie n o ża międ zy ło p atk ami. – J es teś b ard ziej p ierd o ln ięty , n iż my ś lałam, Sal – p o wied ziała J an e. – Zamierzałeś p ó jś ć z ty m d o Geo rg e’a? Sal miał ch o ć ty le p rzy zwo ito ś ci, żeb y zro b ić min ę wy rażającą zmies zan ie. – Geo rg e ma trzech s y n ó w. M o g ą b y ć u zb ro jen i. – A g d y b y n awet? Zab iłb y ś jed n eg o z n ich ? Za co ? – M y ś lałem... – M y ś len ie to o s tatn ie, co ro b iłeś . A teraz p o s łu ch aj mn ie, Salo mo n ie Bello ws . M am teg o d o ś ć, s ły s zy s z? Kied y Iffie wró ci... a wró ci, k ied y p rzek o n a s ię, że n ie zamierzas z b ić s ię z Geo rg e’em... ch cę, żeb y ś p rzep ro wad ził z n ią d łu g ą i miłą ro zmo wę. Ro zmo wę. J eś li u s ły s zę, że ch o d zi p o s in iaczo n a, wró cę tu i s ama z to b ą p o ro zmawiam. Ro zu mies z? – Po k azała ch ło p ak a n a s ch o d ach . – J eg o to też d o ty czy . To two ja p rzek lęta win a, że zo s tawiłeś n ab ity p is to let n a wid o k u . Po jąłeś to ws zy s tk o ? – J a... – zaczął Sal, ale J an e zro b iła co ś z jeg o ręk ą i jęk n ął. – Ro zu miem. Ro zu miem! – Do b rze. – J an e co fn ęła s ię o k ro k i jej n ó ż zn ó w zn ik ł. – Do d iab ła, p o wied z Iffie, że jeś li n ap rawd ę tak b ard zo lu b i Geo rg e’a, to p o win n a za n ieg o wy jś ć. J ak to u s ły s zy , wró ci d o cieb ie p ęd em. Win ter ze zd u mien iem zo b aczy ła, że Sal ro ześ miał s ię i p o trząs n ął g ło wą. J eg o s y n też s ię n ieś miało zaś miał. Przy p o mn iaws zy s o b ie o ws zy s tk im, o jciec o d wró cił s ię i zaczął s u ro wy m to n em: – A co d o cieb ie, J im... J an e o d k as zln ęła zn acząco i Sal u rwał. – Zamierzam p rzep ro wad zić z to b ą ro zmo wę – d o k o ń czy ł. – Dłu g ą. A teraz id ź d o s wo jeg o p o k o ju i zo s tań tam. J an e wy s zła, Win ter p o d ąży ła za n ią z p o wro tem n a u liczk ę. Nic n ie mó wiły ,

d o p ó k i n ie s k ręciły za ró g i d o mek zn ik ł im z o czu . J an e wes tch n ęła i p o tarła s k ro n ie. – Niech s zlag trafi teg o d zieciak a. Ch o lern ie mn ie p rzes tras zy ł. – Zacis n ęła p o wiek i, o d etch n ęła g łęb o k o , a p o tem s p o jrzała n a Win ter. – Nic ci n ie jes t? Win ter p o ru s zy ła ręk ą, wciąż lek k o zd rętwiałą o d u d erzen ia metalu o metal. – Zaraz p rzejd zie. Nic mi n ie b ęd zie. – Piep rzo n y d zieciak . M ó g ł k o g o ś zab ić. – Właś ciwie to ch y b a ch ciał zab ić cieb ie. J an e zach ich o tała. – Tak mi s ię zd aje. Nawias em Po d zięk o wałam ci ju ż?

mó wiąc, ład n e u d erzen ie p o g rzeb aczem.

– Nie s ły s załam. – Dzięk i. – J an e p rzes u n ęła d ło n ią p o wło s ach , mierzwiąc je jes zcze b ard ziej. – Przep ras zam. Nieco d zien n ie d zieciak n iżs zy o d e mn ie p ró b u je s trzelić mi w p lecy . – Co ty p o wies z – s zczerze zd ziwiła s ię Win ter. – A my ś lałam, że to d zień jak co d zień d la Szalo n ej J an e. – Nie zaczy n aj – mru k n ęła J an e. – Wy s tarczy , że Sal i res zta tak mn ie zaczęli n azy wać. – Zau waży ws zy k p iący u ś miech Win ter, zmien iła temat. – A co z to b ą? Co s ię s tało z d ziewczy n ą, k tó ra b ała s ię wy lać n a M ary Ellen To d d wiad ro g ó wn a? Brałaś lek cje mach an ia p o g rzeb aczem? – Niezu p ełn ie. – M ó wiłaś , że to d łu g a h is to ria. – Ows zem. – Có ż, mamy jes zcze k awał d ro g i d o p rzejś cia. Zan im p ó źn y m p o p o łu d n iem wró ciły d o k watery J an e, Win ter o p o wied ziała jej więk s zo ś ć wy d arzeń o s tatn ich trzech lat. Co ch wilę p rzery wała, g d y J an e p o d ro d ze ro zmawiała z ró żn y mi k u p cami, żo n ami ry b ak ó w i in n y mi mies zk ań cami d zieln icy p o rto wej. Kilk ak ro tn ie mu s iała zaczek ać, aż J an e ro zs trzy g n ie jak iś d ro b n y s p ó r, n a p rzy k ład n aru s zen ia g ran icy p o s es ji p rzy b u d o wie d o mu i wy n ik ły ch z teg o ró żn ic w wy s o k o ś ci czy n s zu , alb o zep s u ty ch ry b , k tó re zo s tały wy s łan e z in n y mi arty k u łami. Za k ażd y m razem s tro n y s p o ru zd awały s ię czek ać n a werd y k t J an e i p rzy jmo wać g o s p o k o jn iej n iż Sal. Te p rzerwy p o zwo liły Win ter u p o rząd k o wać s wo ją o p o wieś ć. Po wied ziała p rawd ę, n iemal całą, ale celo wo n ie p o d ała s zczeg ó łó w s wo jeg o u d ziału w wy d arzen iach

i u n ik ała ws zelk ich wzmian ek o Feo r, u zd ro wien iu Bo b b y czy o tamtej s tras zn ej n o cy w ś wiąty n i p o d Wielk ą Des o l. Po k ró tk iej walce wewn ętrzn ej p o s tan o wiła n ic n ie mó wić o ty m, co k azał jej zro b ić J an u s . M u s zę to s o b ie p rzemy ś leć, s twierd ziła. Zaws ze mo g ę p o in fo rmo wać J an e p ó źn iej. J an e s łu ch ała, ro b iąc co raz więk s ze o czy , aż p o d k o n iec s p aceru p rzes tała zwracać u wag ę n a lu d zi p rzy jaźn ie ją p o zd rawiający ch n a k ażd y m ro g u i s k u p iła s ię n a Win ter. Kied y d o tarły d o zak rato wan ej b ramy jej b u d y n k u , zatrzy mała s ię i zmierzy ła ją g ro źn y m s p o jrzen iem. – M ó wis z p o ważn ie, p rawd a? – s p y tała. – Uciek łaś o d p an i Wilmo re i ws tąp iłaś d o wo js k a jak jak aś d ziewczy n a z b allad y ? Win ter s k in ęła g ło wą. – A p o tem s łu ży łaś w p iep rzo n y m Kh an d arze z Vh aln ich em? – Nie ch ciałam teg o – p o wied ziała Win ter. – Po p ły n ęłam d o Kh an d aru , p o n ieważ my ś lałam, że to b ęd zie d o b re miejs ce, żeb y s ię u k ry ć. To n ie mo ja win a, że zaraz p o mo im p rzy b y ciu p o s tan o wili zro b ić tam rewo lu cję. – Nap rawd ę to zro b iłaś . O k u rwa, n ie wierzę! J an e z rad o s n y m o k rzy k iem złap ała Win ter i u ś cis n ęła ją. Otrząs n ąws zy s ię z zas k o czen ia, Win ter też ją u ś cis k ała. – Bo że, a to ja u d awałam tward ą, g d y ty mas zero wałaś p o p ierd o lo n y m Kh an d arze i jad łaś małp ie mó zg i – mó wiła z p o d ziwem J an e. – W Kh an d arze n ie ma małp – p o wied ziała lek k o zas ap an a Win ter. – Ale s ą ch rząs zcze. On i lu b ią jeś ć ch rząs zcze. I tak ie węże, k tó re ży ją w k an ałach . Ob lep iają je g lin ą i p iek ą n a... – Pro s zę, p rzes tań – p rzerwała jej J an e. – Właś n ie n ab rałam ap ety tu i n ie ch ciałab y m g o s tracić. Czy w two jej d iecie n ad al fig u ru ją k ro wy i ś win ie? – Niezb y t częs to – o d p arła Win ter. – Przeważn ie jed liś my b aran in ę. Do k o ń ca ży cia n ie ch cę wid zieć b aran a, ży weg o czy g o to wan eg o . – No to ch o d ź. M o żes z s p ró b o wać wy jątk o weg o v o rd an ajs k ieg o p rzy s mak u , k tó ry n azy wam „wiep rzo win ą n ied o p ieczo n ą z jed n ej i s p alo n ą z d ru g iej s tro n y ”, p o n ieważ Nellie w k u ch n i wciąż s ię u czy i s tara s ię n ajlep iej jak u mie. – J an e p o k ręciła g ło wą. – Nie mo g ę s ię d o czek ać, k ied y p o wiem d ziewczy n o m, że b y łaś w Kh an d arze. Pęk n ą z zazd ro ś ci. – Nie! To s ło wo wy rwało s ię z jej u s t z mo cą, k tó ra zas k o czy ła je o b ie. J an e zamilk ła.

– Nie mo żes z n ik o mu p o wied zieć – rzek ła Win ter, d o p iero teraz u ś wiad amiając s o b ie p o d jęte ry zy k o . Gd y b y wy s zło n a jaw, że w o d d ziałach k o lo n ialn y ch jes t d ziewczy n a p rzeb ran a za ch ło p ak a, n ie mo g łab y tam wró cić. Na my ś l o n o s zen iu s u k ien k i p rzez res ztę ży cia p rawie wp ad ła w p an ik ę i n ag le k o łn ierzy k wy d ał s ię jej za cias n y i p arzący . Nie p rzy s zło jej d o g ło wy , że mo że n ie p o win n a u fać J an e. – Pro s zę. Ty lk o ty le zd o łała wy k rztu s ić. Zn ó w n as tała ch wila p ełn ej n ap ięcia cis zy . Po tem J an e o d k as zln ęła. – Có ż – p o wied ziała. – To two ja h is to ria. – Dzięk u ję. – Win ter o d etch n ęła. – p o wied zieć. Wy jaś n ię...

Przep ras zam. Po win n am b y ła... co ś

– Nie p rzejmu j s ię ty m. M y tu taj n ie p y tamy n ik o g o , co s ię s tało , jeś li n ie ch ce o ty m mó wić. To o s zczęd za wielu łez. – J an e s ię u ś miech n ęła. – Ch y b a b ęd ziemy mu s iały zab awić d ziewczy n y o p o wieś cią o ty m, jak u rato wałaś mn ie p rzed ś miercią z ręk i małeg o J ima Bello ws a. Win ter u ś miech n ęła s ię s łab o , ale z wd zięczn o ś cią. – Szczerze mó wiąc, n ie wiem, czy b y cię trafił. Ch y b a że p rzy p ad k iem. – Zap ewn e mas z rację. J ed n ak n ie mu s imy im teg o mó wić. Ko lacja trwała d o ś ć d łu g o w... mies zk an iu J an e? Ko s zarach ? Ko mu n ie? Win ter n ie b y ła p ewn a, jak to n azy wać. Po więk s zo n a k u ch n ia i jad aln ia b y ły za małe, ab y p o mieś cić ws zy s tk ie d ziewczęta, p rzy ch o d ziły więc n a p o s iłk i g ru p ami. Ku ch ark i ró wn ież p raco wały n a zmian y , n ad zo ro wan e p rzez „s tarającą s ię” Nellie. J ad aln ię – u two rzo n ą p rzez wy b u rzen ie ś cian ek d ziało wy ch – wy p ełn iało mro wie jed zący ch , ro zmawiający ch i ś miejący ch s ię mło d y ch k o b iet, u b ran y ch w n iewiary g o d n ie ró żn o ro d n e s tro je, wy g ląd ające n a wy g rzeb an e z d n a jak ieg o ś k u fra. J ad ły z g lin ian y ch i d rewn ian y ch n aczy ń , s ztu ćcami p o zb ieran y mi n a zło mo wis k ach i ś mietn ik ach . J an e p rzewo d n iczy ła temu zb io ro wis k u n iczy m ś red n io wieczn y feu d ał, s ied ząc z g ru p k ą s tars zy ch d ziewcząt p rzy wy żs zy m s to le. Win ter u s iad ła p rzy n iej i zo s tała o b rzu co n a n iep rzy jazn y mi s p o jrzen iami p rzez n iek tó re z n ich , lecz J an e o d razu zaczęła o p o wiad ać o ty m, co zd arzy ło s ię u Krzy weg o Sala, i to p rzełamało lo d y . Ab b y , k tó ra b y ła, zd aje s ię, zas tęp czy n ią J an e, u s iad ła z d ru g iej s tro n y . Wś ró d p o zo s tały ch Win ter d o s trzeg ła Beccę o raz Ch ris , k tó re p o zn ała p o s ch wy tan iu , i zo s tała p rzed s tawio n a n is k iej d ziewczy n ie o łag o d n y m g ło s ie, imien iem M in , a tak że ch u d ej jak ty czk a k o b iecie zwan ej Win n ie, w wiek u zb liżo n y m d o jej. Te

cztery , wraz z Ab b y , zd awały s ię b y ć p o ru czn ik ami J an e, a p rzy d zielen ie miejs ca p rzy ich s to le n ajwid o czn iej o zn aczało , że Win ter zo s tała p rzy jęta d o ich g ro n a. J ed zen ie b y ło tak ie właś n ie, jak zap o wiad ała – alb o g ro ziła – J an e. Pro s te, ale o b fite – więcej mięs a i ry b , n iż Win ter wid ziała p rzez ws zy s tk ie lata p o b y tu u p an i Wilmo re i s łu żb y w armii. Ch leb a też b y ło mn ó s two , całe s terty p aru jący ch o k rąg ły ch b o ch en k ó w. Win ter zjad ła d o s y ta, a n awet więcej. Słu żb a w wo js k u n au czy ła ją, że ży wn o ś ć b y wa d o s tęp n a lu b n ie, więc jeś li trafia s ię o k azja, to lep iej n ajeś ć s ię n a zap as . J an e tak że z ap ety tem zaatak o wała talerz, ch o ciaż p rzez cały czas p ro wad ziła cich ą ro zmo wę z Ab b y . Win ter p o h amo wała ciek awo ś ć, ch o ciaż n ie mo g ła n ie zau waży ć, że Ab b y wy s zła w p o ło wie k o lacji, zo s tawiając n a p ó ł p ełn y talerz. Gd y zas p o k o iła p ierws zy g łó d , zaczęły ją d ręczy ć p ewn e p y tan ia. J an e b y ła całk o wicie zajęta s wo ją ro lą p an i d o mu , p o k rzy k u jąc p rzez całą s alę d o k tó rejś z d ziewcząt i czas em zaś miewając s ię z ich o d p o wied zi. M in zd awała relację z wy d arzeń min io n eg o d n ia – n ajwy raźn iej o d p o wied zialn a za mło d s ze p o d o p ieczn e – a J an e s łu ch ała i czas em wy d awała p o lecen ia. Sk ąd s ię to ws zy s tk o b rało ? Te d ziewczęta jad ały lep iej n iż o n a w wo js k u , a p o trawy b y ły zd ecy d o wan ie p o ży wn iejs ze o d s zarej b rei p ro d u k o wan ej p rzez k u ch n ię p an i Wilmo re. Czy m J an e p łaciła za to ws zy s tk o ? A s k o ro o ty m mo wa, to s k ąd s ię wzięły te ws zy s tk ie d ziewczy n y ? Ab b y mó wiła, że p rzy jmu ją s iero ty i b ezd o mn e, ale n ie mo g ło b y ć ich aż ty le. W miarę u p ły wu czas u Win ter zaczęła s ię n iep o k o ić. W k o ń cu J an u s p rzy s łał mn ie tu z jak ieg o ś p o wo d u , a teraz jes t min is trem s p rawied liwo ś ci, p rzeb ieg ło jej p rzez my ś l. M o że J an e k ieru je g an g iem zło d ziejek . Gan g mający k ad rę d o wó d czą zło żo n ą z ro zg ad an y ch , wes o ły ch n as to letn ich d ziewcząt wy d awał s ię czy mś mało p rawd o p o d o b n y m, ale Win ter miała w ty ch s p rawach n iewielk ie d o ś wiad czen ie. Wś ró d b ezd o mn y ch d zieci As h e-Katario n u z p ewn o ś cią b y ło wiele zło d ziejek , ale jak o ś n ie wy o b rażała s o b ie, b y s ied ziały tak s p o k o jn ie p rzy s to le. Przy s zła jej d o g ło wy in n a my ś l i Win ter p rzy g ry zła warg ę. W k o ń cu g ru p a mło d y ch k o b iet zaws ze mo że zarab iać n a ży cie w p ewien s p o s ó b . Ty lk o że n a p ewn o n ie tu . J an e n ig d y n ie u czes tn iczy łab y w czy mś tak im. M o raln o ś ć jej p rzy jació łk i zaws ze b y ła n ieco wy b ió rcza, lecz z p ewn o ś cią n ig d y n ie p rzek ro czy łab y p ewn y ch g ran ic. Nig d y . Po d k o n iec p o s iłk u Win ter czu ła s ię zd ecy d o wan ie n ies wo jo . Wo k ó ł p ro wad zo n o o ży wio n e ro zmo wy , ale n ie b rała w n ich u d ziału , jak g łaz s terczący z wartk o

p ły n ąceg o s tru mien ia. To za b ard zo p rzy p o min ało jej czas s p ęd zo n y w k o mp an ii Dav is a, k ied y n azy wan a „Święty m”, p o s p ies zn ie i w milczen iu p o ch łan iała s wo je s k ąp e racje ży wn o ś cio we, g d y mężczy źn i wo k ó ł żarto wali i p rzech walali s ię s wo imi wy czy n ami w b arach i łó żk ach . Te żarty b y ły in n e, o czy wiś cie, ale p o czu cie b raters twa – d o k tó reg o n ie n ależała – b y ło tak ie s amo . Smętn ie g merała w res ztk ach tłu s zczu i warzy w n a talerzu . Czy jaś d ło ń o p ad ła jej n a ramię. Win ter u n io s ła wzro k i zo b aczy ła u ś miech ającą s ię d o n iej J an e. – Prawie s k o ń czy łam – o zn ajmiła. – Ch o d źmy n a g ó rę. – M am... – zaczęła Win ter. – Kilk a p y tań . – J an e cich o wes tch n ęła i jej u ś miech zg as ł. – Wiem. Po k ó j J an e zn ajd o wał s ię n a o s tatn im p iętrze, w ro g u b u d y n k u , g d zie s ło ń ce wp ad ało p rzez o k n a z d wó ch s tro n . Zas tały tam Ab b y zamy k ającą d rzwi jed n y m p alcem, n iezd arn ie, p o n ieważ w ręk ach trzy mała k łąb o d zieży . – Przep ras zam – p o wied ziała, u s u wając s ię n a b o k , żeb y je p rzep u ś cić. Win ter miała wrażen ie, że p o k ó j J an e zo s tał p o więk s zo n y w tak i s am s p o s ó b jak jad aln ia, p rzez wy b u rzen ie ś cian d ziało wy ch , ale tu taj s taran o s ię to u k ry ć. Kilk a k ilimó w z ro zmaity ch materiałó w i czas ó w zak ry wało p o d ło g ę, a ciężk ie d ęb o we b iu rk o w k ącie b y ło zas łan e p ap ierami. Na ś cian ach zawies zo n o k o lo ro we maty , p rzes łan iające o d p ad ający ty n k . Para wielk ich k u fró w z o twarty mi wiek ami s łu ży ła J an e za g ard ero b ę, a o g ro mn y materac p rzezn aczo n y d o ło ża z b ald ach imem leżał n a p o d ło d ze, n ak ry ty czy s ty m p rześ cierad łem s amo d ziało wy m. – M ó j p ałac – o zn ajmiła J an e, ro zk ład ając ręce. – Po d o b a ci s ię? – Przez d wa lata mies zk ałam w n amio cie – o d p arła Win ter, zamy k ając za s o b ą d rzwi. – J u ż s amo s p an ie p o d d ach em to d la mn ie lu k s u s . – Zawah ała s ię. – Nik t n ie... – Siąd zie p o d d rzwiami, p rzy k ład ając d o n ich s zk lan k ę? Bez o b awy . Win ter o d p ręży ła s ię tro ch ę. – J ak d łu g o tu jes teś ? – Tro ch ę p o n ad ro k – p o wied ziała J an e. – Wy d aje s ię, że d łu żej. – Nap rawd ę wy g o d n ie s ię tu u rząd ziłaś . – J es tem w ty m d o b ra. – J an e mru g n ęła i p o d es zła d o k o mó d k i s to jącej o b o k d u żeg o s to łu . Wy jęła zak o rk o wan ą b u telk ę, d wa lek k o zak u rzo n e k ielis zk i i p o mach ała n imi. – Nap ijes z s ię? Win ter s k in ęła g ło wą. Gd y J an e n alewała, p o d es zła d o o k n a i o d ch y liła zas ło n ę.

By ł p ó źn y letn i wieczó r i s ło ń ce ju ż zach o d ziło , b arwiąc b ło tn is te, zak o p co n e u lice d zieln icy p o rto wej w czerwo n e i czarn e wzo ry . Tu i ó wd zie p aliły s ię ś wiece i p o ch o d n ie, ale n iewiele. Z o k n a ro zp o ś cierał s ię wid o k n a p ó łn o c, a b u d y n ek b y ł wy żs zy o d ty ch , k tó re g o o taczały , tak więc Win ter wid ziała ws zy s tk o aż d o rzek i i d alej. Wy s p a – ś wietln a łu n a w o d d ali – p rzy p o min ała o g ro mn y s tatek . J an e cich o s tan ęła za Win ter i wetk n ęła jej k ielis zek d o ręk i. Win ter p o ciąg n ęła ły k , n ie p atrząc, i b y ła p rzy jemn ie zas k o czo n a. Oczy wiś cie, k ażd e v o rd an ajs k ie win o b y ło b y d o b re p o k h an d ars k ich s ik aczach . Sk rzy wiła s ię n a s amo ws p o mn ien ie. – Nied o b re? – J an e p o ciąg n ęła ły k ze s wo jeg o k ielis zk a. – Nie n ajlep s zy ro czn ik , p rzy zn aję, ale... – J es t ś wietn e. – Win ter o d wró ciła s ię. – M u s zę zap y tać. Co tu ro b icie? Sk ąd s ię wzięły te ws zy s tk ie d ziewczy n y ? J ak u d aje ci s ię je wy ży wić? – To tro ch ę d ziwn e, k ied y s ię n ad ty m zas tan o wić. – J an e w zamy ś len iu o b racała w p alcach k ielis zek . Win ter mach in aln ie zan o to wała, że teraz, k ied y b y ły s ame, więk s zo ś ć p rzek leń s tw zn ik ła z jej s ło wn ik a. – To ... d łu g a h is to ria. Tak jak two ja. – M y ś lę, że mamy czas – p o wied ziała Win ter. – Tak s ąd zę. – J an e n ab rała tch u . – Więk s zo ś ć d ziewcząt jes t o d p an i Wilmo re, tak jak my . – Co tak ieg o ? – Wró ciłam tam p o u cieczce o d Gan h id e’a – wy jaś n iła J an e. – M u s iałam s ię u k ry wać, d o p ó k i n ie p rzes tali mn ie s zu k ać, więc miałam czas p o my ś leć. Wy d o s tałam s ię, w p o rząd k u , ale co z ty mi ws zy s tk imi d ziewczy n ami, k tó re wciąż tam tk wiły i miał je s p o tk ać ten s am lo s ... miały zo s tać wy d an e za p ierws zeg o lep s zeg o b ru taln eg o wieś n iak a, k tó ry o n ie p o p ro s i. – A więc wró ciłaś . – Wró ciłam. – Z p lan em u cieczk i? – W s iero ciń cu p an i Wilmo re p rzeb y wało trzy s ta d ziewcząt. Win ter p ró b o wała s o b ie wy o b razić, jak ws zy s tk ie wy my k ają s ię z b u d y n k u , jed n a p o d ru g iej, k ry jąc s ię p rzed wo źn y mi i wy ch o wawczy n iami... – W p ewn y m s en s ie. – J an e p o d rap ała s ię p o g ło wie i lek k o p o czerwien iała. – Właś ciwie raczej rewo lu cji. – Rewo lu cji? A jak zd o łałaś u n ik n ąć wy k ry cia? – Nie u d ało mi s ię. – J an e jed n y m h au s tem o p ró żn iła k ielis zek . – Kied y tam d o tarłam, n ajp ierw k ry łam s ię w k rzak ach , ale im d łu żej p atrzy łam, ty m b ard ziej

zaczy n ałam my ś leć... p o co s ię tru d zę? No wies z, b y łaś tam. To n ie tak , że p an i Wilmo re miała tam cały p iep rzo n y b atalio n s trażn ik ó w. – J ed n ak ... – Wiem. – J an e p o k ręciła g ło wą. – Kied y tam wró ciłam, z p o czątk u b ard zo s ię b ałam. Przez trzy d n i u s iło wałam zn aleźć s p o s ó b , żeb y tam wejś ć n iezau ważen ie. Oczy wiś cie, cały p lan d iab li wzięli, k ied y s p ró b o wałam to zro b ić. J u ż p o p ięciu min u tach p rak ty czn ie wp ad łam n a jed n ą z d y żu rn y ch . By łam g o to wa u ciec, a o n a zaczęła wrzes zczeć, ale n ag le p o my ś lałam: co o n a mi mo że! Przecież to ty lk o n is k a d ziewczy n a z o p as k ą! Pewn ie n ie miała jes zcze p iętn as tu lat, tak a mała żmija. Po p ro s tu o d ep ch n ęłam ją i p o s złam d alej. – A o n a n ie s p ro wad ziła wy ch o wawczy ń ? – Oczy wiś cie, że s p ro wad ziła. Ty lk o że d o teg o czas u zd ąży łam ju ż s o b ie p o ro zmawiać z d ziewczy n ami w s alach . Tak więc p o jed n ej s tro n ie zn alazło s ię p ięć s tary ch b ab z wierzb o wy mi ró zg ami, a p o d ru g iej k ilk as et ro zzło s zczo n y ch d ziewczy n . – J an e u ś miech n ęła s ię. – Ty lk o n a n as s p o jrzały i p o zamy k ały s ię w s wo ich g ab in etach . Win ter n ie mo g ła p o ws trzy mać ś miech u . To p rawd a, jeś li p o my ś leć o ty m w ten s p o s ó b . M o raln y au to ry tet p an i Wilmo re zaws ze b y ł tak p rzy tłaczający , że wy d awała s ię jak imś s taro ży tn y m b ó s twem ży jący m n a s zczy cie g ó ry i ś lący m s tamtąd , wed le k ap ry s u , łas k i lu b p io ru n y . By ła jed n ak ty lk o czło wiek iem. Zwy czajn ą zg o rzk n iałą s taru ch ą. Nawet p o tak d łu g im czas ie d la Win ter b y ła to o g ro mn ie wy zwalająca my ś l. – A wy p o p ro s tu s o b ie p o s zły ś cie – p o wied ziała. J an e k iwn ęła g ło wą. – Po p ro s tu p o s zły ś my . Po wied ziałam d ziewczęto m, że zao p iek u ję s ię k ażd ą, k tó ra zech ce p ó jś ć ze mn ą. Niek tó re tam zo s tały , in n e u ciek ły i zn ik ły , a res zta... – M ach n ięciem ręk i ws k azała n iżs ze p iętra b u d y n k u . To mu s iało s ię zd arzy ć ju ż p o u cieczce Bo b b y . Kap ral n iewiele mó wiła o s wo im p o b y cie w in s ty tu cji p an i Wilmo re, ale o czy mś tak im n a p ewn o b y ws p o mn iała. – M iałaś p rzy g o to wan e d la n ich to ws zy s tk o ? – zap y tała Win ter. – Co ? Och , n ie. Bo że, p rzez p ewien czas b y ło o k ro p n ie. Przez ty d zień s p ały ś my n a b ag n ach za Dn em, czu wając p ó ł n o cy z p o ch o d n iami i p ałk ami, żeb y o d g an iać zło d ziei i g wałcicieli. Nie miałam p o jęcia, co ro b ię. To ws zy s tk o p rzy s zło p ó źn iej. Win ter zn ó w s ię ro ześ miała. To cała J an e – zro b ić co ś o d ważn eg o , b ły s k o tliweg o , p ięk n eg o i zu p ełn ie n ie wied zieć, jak rad zić s o b ie z k o n s ek wen cjami. Najp ierw d ać n u ra, a p o tem s ię zas tan awiać, jak g łęb o k a jes t wo d a. Win ter o p ró żn iła k ielis zek ,

ro zejrzała s ię za b u telk ą i d o p iero p o ch wili u ś wiad o miła s o b ie, że J an e zamilk ła. – J an e? Sp o g ląd ała n a s wo je ręce, p rzek ład ając p u s ty k ielis zek z jed n ej d ło n i d o d ru g iej. J ed n a s zk arłatn a k ro p la wiro wała tu ż p rzy b rzeg u , n ie mo g ąc u ciec. – Przep ras zam – p o wied ziała Win ter. – Nie p o win n am s ię ś miać. To mu s iało b y ć s tras zn e. – Co ? Och . – J an e p o k ręciła g ło wą. – W p o rząd k u . To n ap rawd ę ch o lern ie zab awn e, jeś li s ię n ad ty m zas tan o wić. Po p ro s tu u ciek ałam z jed n ej o p res ji w d ru g ą, u s iłu jąc trzy mać s ię z d alek a o d Straży , zło d ziei i g ło d u . Z k ilk u s et o s o b ami, k tó re n ag le o czek iwały , że zap ewn ię im b ezp ieczeń s two i zn ajd ę g d zieś p ien iąd ze n a ich n as tęp n y p o s iłek . Win ter s k rzy wiła s ię ze ws p ó łczu ciem. Wró ciła my ś lami d o p ierws zej mis ji z s ió d mą k o mp an ią, teg o id io ty czn eg o zwiad u d ’Vries a i tej n ag łej, o k ro p n ej ś wiad o mo ś ci, że ws zy s tk o s p ad ło n a jej b ark i. Wrzas k i i d y m s p alo n eg o p ro ch u , trzas k wy s trzałó w z mu s zk ietó w i mio tające s ię, p rzerażo n e k o n ie... – O mało ich n ie zo s tawiłam – p o wied ziała b ard zo cich o J an e. – W ty m b ag n ie. Stałam n a warcie i my ś lałam, że mo g łab y m p o p ro s tu o d ejś ć. Wted y żad n a z n ich n ie b y łab y ju ż mo im p ro b lemem. – J ed n ak n ie zro b iłaś teg o . – Ch ciałam. Bard zo ch ciałam. Alb o p o p ro s tu wejś ć w b ag n o , zg u b ić s ię, zap aś ć w n ie i p o zwo lić, żeb y mn ie wciąg n ęło . To n ie wy d awało s ię teg o warte. Zap ad ła d łu g a cis za. J an e o b racała k ielis zek w p alcach . Win ter o s tro żn ie – min ęło d u żo czas u , o d k ied y z włas n ej wo li d o ty k ała d ru g ą o s o b ę – wy ciąg n ęła ręk ę i p o ło ży ła jej n a ramien iu . – J ed n ak d o k o n ałaś teg o . Zwy cięży łaś . – Delik atn ie p o k lep ała J an e p o ramien iu , ch cąc d o d ać o tu ch y . – Po k o n ałaś Gan h id e’a, p an ią Wilmo re i całą res ztę. Ch cę p o wied zieć, ty lk o p o p atrz wk o ło ! – Nie ro zu mies z. J a n ie... n ie s ąd ziłam... – Przełk n ęła ś lin ę. Win ter, n ie ro zu miejąc, n ic n ie p o wied ziała. – Nie zamierzałam wy wo łać rewo lu cji w s iero ciń cu p an i Wilmo re – wy zn ała J an e. – Tak n ap rawd ę s zu k ałam cieb ie. Och . Win ter zamru g ała. – Każd eg o d n ia, o d k ied y u ciek łam o d Gan h id e’a, my ś lałam o to b ie, że tk wis z tam, i... o ty m, co w k o ń cu ci zro b ią. M u s iałam wró cić. To trwało tak d łu g o , b o

mu s iałam s ię u k ry wać, a p o tem... – Kied y tam wró ciłaś , mn ie ju ż n ie b y ło – p o d p o wied ziała Win ter. Gard ło ś cis n ęło jej n ag łe, p rzy tłaczające p o czu cie win y . Przez cały ten czas czu ła s ię jak zd rajczy n i, p o n ieważ n ie u miała u wo ln ić J an e tamtej o s tatn iej n o cy . Przek lin ała s wo je tch ó rzo s two . J ed n ak to , co s tało s ię p ó źn iej, b y ło jes zcze g o rs ze. Uciek łam d o Kh an d aru , jak b y ś cig ały mn ie ws zy s tk ie d emo n y p iek ieł, wy rzu cała s o b ie. Nig d y n awet n ie p rzy s zło mi d o g ło wy , żeb y wró cić, o d s zu k ać J an e i p o mó c jej u ciec o d Gan h id e’a, an i ty m ws zy s tk im d ziewczęto m, k tó re tam zo s tawiłam. Po p ro s tu u ciek łam g d zie p iep rz ro ś n ie. – Do b rze, że u ciek łaś – p o wied ziała J an e, wciąż wp atrzo n a w s wó j k ielis zek i n ieś wiad o ma ro zterek Win ter. – Nie ch ciałab y m, żeb y ś p o zo s tała w ty m p rzek lęty m miejs cu an i min u tę d łu żej. Ale k ied y tam wró ciłam i p o wied zian o mi, że zn ik łaś i n ik t n ie wie g d zie... – Zacis n ęła p alce n a k ielis zk u , jak b y ch ciała zg n ieś ć g o w d ło n i. – Przep ras zam – s zep n ęła Win ter. – Nie. M ó wiłam ci, o n ic cię n ie o b win iam. Zro b iłaś to , co mu s iałaś . – Przep ras zam. – Win ter miała wrażen ie, że n ie jes t w s tan ie p o wied zieć n ic in n eg o . – J an e, ja... – Przes tan ies z wres zcie p rzep ras zać? – J ed n ak ... J an e o d wró ciła s ię, ch wy ciła ją za ramio n a i g wałto wn ie p rzy ciąg n ęła d o s ieb ie. Win ter zamk n ęła o czy i s k u liła s ię, czek ając n a cio s , lecz zamias t n ieg o o trzy mała p o cału n ek . Trwał d łu g o . Czu ła s mak win a i p o tu n a s k ó rze J an e, i łas k o tan ie s p ły wającej p o jej p o liczk u łzy , k tó ra w k o ń cu zawis ła n a czu b k u jej włas n eg o n o s a. Dło n ie J an e p rzes u n ęły s ię p o jej p lecach , p rzy ciąg ając d o s ieb ie, i Win ter p rzez wars twy s k ó ry i ln u p o czu ła ciep ło jej ciała. W k o ń cu J an e o d s u n ęła s ię, ciężk o d y s ząc, ale n ie wy p u s zczając jej z o b jęć. Win ter czu ła mro wien ie całeg o ciała i zawró t g ło wy , jak b y wy p iła zn aczn ie więcej n iż jed en k ielis zek win a. – Ws zy s tk o w p o rząd k u – p o wied ziała J an e. – J es teś tu taj. Ty lk o to ma teraz zn aczen ie. Win ter, p atrząc w te h ip n o ty zu jące zielo n e o czy , s k in ęła g ło wą. W k o ń cu ch wila min ęła, jak ws zy s tk ie tak ie ch wile. M ięs ień w n o d ze Win ter, zmęczo n y cało d zien n y m s p acerem p o mieś cie, wy b rał ten mo men t, żeb y zg ło s ić

s wo je o b iek cje b o les n y m s k u rczem, w wy n ik u k tó reg o d ziewczy n a zach wiała s ię i o mało n ie u p ad ła. J an e p o d trzy mała ją i o b ró ciła d o materaca, n a k tó ry m Win ter u s iad ła z imp etem. J an e o p ad ła o b o k n iej, wy ciąg ając ręce n ad g ło wę i wy g in ając p lecy jak k o tk a. – Bo że – p o wied ziała. – Od s ameg o mó wien ia o ty m czu ję s ię lep iej, wies z? – Po win n am... – Win ter p o k ręciła g ło wą, wciąż o s zo ło mio n a. M ięk k i materac n ag le wy d ał jej s ię n iewiary g o d n ie k u s zący . – Przes p ać s ię ch y b a. To b y ł d łu g i d zień . Pewn ie n ie mas z d la mn ie jak iejś wo ln ej p ry czy ? J an e zerk n ęła n a n ią z u k o s a. – M o g ę k azać p rzy g o to wać ci p o k ó j. Tu jes t mn ó s two miejs ca. – Dzięk u ję. – Alb o mo żes z zo s tać tu taj. – Tu taj? – Przez d łu g ą, n iezręczn ą ch wilę Win ter ro zg ląd ała s ię p o p o k o ju , s zu k ając in n eg o p o s łan ia. Po tem, za p ó źn o , zro zu miała. – Och . Tu taj, z to b ą. J an e zn ó w s ię u ś miech n ęła. – Tak jak mó wis z, tu taj, ze mn ą. Win ter w g łęb i d u s zy ch ciała teg o . J ej ciało b y ło o b o lałe w ty ch miejs cach , d o k tó ry ch p rzy cis k ała s ię J an e, w s p o s ó b n ie mający n ic ws p ó ln eg o z wielo g o d zin n ą p rzech ad zk ą p o mieś cie. J ed n ak n ie mo g ła s ię p o zb y ć p an iczn ej o b awy wzb ierającej n a s amą my ś l o ty m an i zak o rzen io n ej ch ęci u n ik an ia ws zelk ieg o fizy czn eg o k o n tak tu . – J a... n ie mo g ę – wy k rztu s iła p o ch wili. J an e p o ważn ie s k in ęła g ło wą. Win ter o b s erwo wała jej twarz. – Nie d lateg o , że n ie ch cę – p o wied ziała. – Ch cę. No wies z, z to b ą. Ty lk o n ie... teraz. To tru d n e. Przep ... – M ó wiłam ci, żeb y ś p rzes tała p rzep ras zać – wes zła jej w s ło wo J an e. – To w p o rząd k u , n ap rawd ę. – J es tem p o p ro s tu ... zmęczo n a. – Win ter zro b iła g łęb o k i wd ech i wzięła s ię w g arś ć. – Daj mi tro ch ę czas u n a o s wo jen ie s ię ze ws zy s tk im. – Oczy wiś cie. – J an e ws tała i wy ciąg n ęła ręk ę. – Ch o d ź. Zn ajd ziemy ci jak iś p o k ó j. Win ter o s tro żn ie u jęła jej d ło ń i p o zwo liła s ię wy p ro wad zić n a k o ry tarz, ch wiejąc s ię jak p ijan y wracający d o d o mu z tawern y . Led wie zap amiętała p o k ó j, w k tó ry m ją u mieś ciły , i k ied y s ię ro zeb rała. Ch y b a

n ig d y w ży ciu n ie s p ała tak d o b rze – mo cn o , s p o k o jn ie i n a s zczęś cie b ez żad n y ch s n ó w.

M arcu s Ciężk i p o wó z Straży z tu rk o tem jech ał Czwartą Aleją, w k ieru n k u s k rzy żo wan ia z u licą Święteg o Dro min a. M arcu s o d ch y lił zas ło n k ę, ab y p o p atrzeć n a mijan e d o my i zad ać s o b ie p y tan ie, co , d o d iab ła, ro b i. Tu taj p rzy n ajmn iej n ie p o trzeb o wał zb ro jn ej es k o rty . To b y ł p ó łn o cn y s k raj p ó łn o cn eg o b rzeg u ; za d alek o o d u licy M o s to wej i wy s p y , żeb y p reten d o wać d o mian a mo d n ej d zieln icy , ale d o b rze o d g ro d zo n y o d tłu mó w p o łu d n io weg o b rzeg u i u b ó s twa Stareg o M ias ta. To b y ła d zieln ica d u ży ch , n is k ich d o mó w z d o b rze u trzy man y m o to czen iem, k wietn y mi o g ro d ami o raz k ęp ami b rzó z i wierzb . Bu d y n k i zn ajd o wały s ię d alek o o d u licy , za o s ło n ą d rzew i żwiro wy ch p o d jazd ó w b ieg n ący ch międ zy s tajn iami i p o wo zo wn iami. M ies zk ali tu u miark o wan ie b o g aci k u p cy , d o k tó ry ch k ied y ś n ależał o jciec M arcu s a, alb o ś mietan k a d o b rze o p łacan y ch rzemieś ln ik ó w i s p ecjalis tó w. M arcu s o wi to warzy s zy ł jed y n ie wo źn ica i p ałk arz Eis en , ś wieżo u wo ln io n y s p o d k u rateli med y k ó w. Po mimo ich wy s iłk ó w mło d zien iec wy g ląd ał ty lk o tro ch ę g o rzej, z lewą ręk ą n a eleg an ck im ln ian y m temb lak u i s p o witą w b an d aże. Patrząc n a n ieg o , M arcu s p rzy p o mn iał s o b ie Ad rech ta, k tó ry s tracił ręk ę w wy n ik u p o d o b n ej ran y o d n ies io n ej p o d Weltae-en -Ts elik a. O mało s ię n ie wzd ry g n ął. – J es teś p ewn y , że ch ces z tak s zy b k o wró cić n a s łu żb ę, Eis en ? – zap y tał. – J eś li to k wes tia p ien ięd zy , to d o p iln u ję... – Nie, p an ie k ap itan ie. To zn aczy tak , p an ie k ap itan ie, jes tem p ewn y i n ie ch o d zi o p ien iąd ze. Nie lu b ię s ied zieć b ezczy n n ie, p an ie k ap itan ie. – Pałk arz d o tk n ął o b an d ażo wan ej ręk i. – Ch iru rg zap ewn ił, że n ie b ęd zie z n ią p ro b lemu . Żad n a k o ś ć n ie jes t złaman a. To n ap rawd ę lek k a ran a. Nie p o win ien em b y ł zemd leć. – To ty lk o s zo k – rzek ł M arcu s . – Zd arza s ię, jeś li n ig d y p rzed tem n ie o d n io s łeś ran y p o s trzało wej. To n ie two ja win a. I n ap rawd ę n ie mu s is z jech ać ze mn ą tak d alek o . – M ło d s zy k ap itan Gifo rte ro zk azał, żeb y m p an u to warzy s zy ł, p an ie k ap itan ie – p o wied ział Eis en , jak b y to ws zy s tk o wy jaś n iało . M arcu s zas tan awiał s ię, czy en tu zjazm p ałk arza jes t s zczery , czy p o p ro s tu p o d lizu je s ię n o wemu p rzeło żo n emu . Nig d y n ie p o trafił d o s trzec ró żn icy . Ko lejn y

n o wy p ro b lem – w Kh an d arze n ik t s ię n ie tru d ził n ad s k ak iwan iem k ap itan o wi. Po k ręcił g ło wą i zn ó w s p o jrzał za o k n o . – Wy ch o wałeś s ię w ty m mieś cie, Eis en ? – Tak , p an ie k ap itan ie – o d p arł p ałk arz. – Nawias em mó wiąc, n ied alek o s tąd . – Nap rawd ę? M arcu s zerk n ął n a n ieg o . Praca w Straży , s zczeg ó ln ie p o czy n ając o d n ajn iżs zeg o s zczeb la, b y ła d ziwn y m wy b o rem k ariery d la mło d zień ca z b o g atej ro d zin y . Eis en o d k as zln ął. – J es tem s y n em s łu żąceg o , p an ie k ap itan ie. M o ja matk a b y ła p o k o jó wk ą, a o jciec s tan g retem. J a p o mag ałem w p s iarn i, aż miałem teg o d o ś ć i p o d p is ałem k o n trak t u zielo n y ch . – Ro zu miem. – Po ch wili M arcu s zap y tał: – Ile mas z lat? – Dwad zieś cia trzy , p an ie k ap itan ie. Zatem w czas ie p o żaru miał cztery . M n iej więcej ty le co Ellie. Po wó z zak o ły s ał s ię, s k ręcając w u licę Święteg o Dro min a, u k azu jącą... Przes zło ś ć. Ulica ro zp o s tarła s ię p rzed n im jak p amięć, jak b y min ęły d n i, a n ie lata. Za o k n ami mig ały p u n k ty o rien tacy jn e z jeg o d zieciń s twa – b u k , z k tó reg o s p ad ł, mając d zies ięć lat, i o mało n ie ro ztrzas k ał s o b ie g ło wy , malin iak , w k tó ry m zn alazł k o tk ę p iln u jącą s wo ich k o ciąt, wy b ru k o wan y o d cin ek u licy , g d zie n au czy ł s ię jeźd zić n a... Zas tu k ał w ś cian k ę i p o wó z zwo ln ił, a p o tem s tan ął. Zan im w p ełn i u ś wiad o mił s o b ie, co ro b i, M arcu s wy s k o czy ł, a Eis en n iezg rab n ie za n im. Nawet zap ach b y ł ten s am. M arcu s zaczerp n ął tch u , wd y ch ając wo ń s k o s zo n y ch trawn ik ó w i k o ń s k ieg o łajn a n a u licy . Po wo zy p rzejeżd żały z tu rk o tem, s zero k im łu k iem o mijając p o jazd Straży , a n ieliczn i p rzech o d n ie s p o g ląd ali n ań z zaciek awien iem. M arcu s n ie zwracał n a n ich u wag i. – Dawn o n ie b y ł p an w d o mu , p an ie k ap itan ie? – zap y tał s to jący o b o k Eis en . – Dziewiętn aś cie lat – o d p arł M arcu s . – M n iej więcej. Eis en cich o g wizd n ął. – M y ś li p an , że jes zcze trafi? – Oczy wiś cie. – M arcu s ws k azał p alcem. – Nas z d o m b y ł tam, za ty mi b u k ami. Teraz z czterech zo s tały trzy i b y ły tro ch ę więk s ze, ale n ie mó g ł ich n ie p o zn ać. Ro s ły w p o s iad ło ś ci Wain wrig h tó w, k tó ry ch d zieci b awiły s ię z M arcu s em p rawie co d zien n ie p rzez ty ch k ilk a cu d o wn y ch g o d zin p o międ zy lek cjami a o b iad em.

Vero n ica Wain wrig h t b y ła p ierws zą d ziewczy n ą, k tó rą p o cało wał, w mro k u , za d rewu tn ią jej o jca, d zień p rzed s wo im wy jazd em d o s zk o ły wo js k o wej. M iała łzy w o czach , a o n , s zes n as to latek , o b iecał, że wró ci i o żen i s ię z n ią, k ied y s k o ń czy s zk o łę i zo s tan ie o ficerem. Nie my ś lał o ty m o d lat. Prawd ę mó wiąc, n ie my ś lał o ty m ws zy s tk im. Po p o żarze o d g ro d ził mu rem całą tę częś ć s wo ich ws p o mn ień , zamk n ął je i wy rzu cił k lu cz, mając n ad zieję, że p o zb ęd zie s ię cierp ień . Przy jeżd żając tu taj, u wo ln ił je i ze zd ziwien iem o d k ry ł, że n ie s ą tak b ard zo b o les n e, jak p amiętał. Po s p ies zn ie p rzes zed ł u licą, mijając b u k i, aż o d s ło n ił s ię wid o k n a to , co b y ło k ied y ś rezy d en cją d ’Iv o ire’ó w. Dwa jej o b razy ws p ó łzawo d n iczy ły w jeg o u my ś le. W jed n y m b y ł d o m, tak i, jak i wid ział o s tatn i raz, z b lu s zczem p n ący m s ię p o k amien n y ch ś cian ach i s tary ch s zy b ach z o ło wian eg o s zk ła, k tó re jeg o o jciec wo lał o d n o wo czes n y ch . Dru g i s two rzy ł w s wo im u my ś le w ciąg u min io n y ch lat: p o czern iała ru in a o k o p co n y ch b elek i zwalo n y ch k amien i. Teraz zo b aczy ł zu p ełn ie n o wy d o m. Bard ziej k wad rato wy , więk s zy i wy żs zy o d jeg o d awn ej rezy d en cji, z d u ży mi n ied zielo n y mi o k n ami i wy s o k im p o rtalem wejś cia. Teren wy g ląd ał tak s amo – n awet s tary d ąb z k o n arami wy ciąg n ięty mi p o wy żej d ach u – ale k to ś zamien ił s am d o m. M arcu s s p o g ląd ał n ań p rzez mo men t, mru g ając. Oczy wiś cie, że s to i tu in n y b u d y n ek . By ł n iemąd ry . Stary s ię s p alił, lecz d o b re p arcele w Vo rd an ie n ig d y d łu g o n ie s tały p u s te. Kto ś k u p ił tę n ieru ch o mo ś ć, u s u n ął ru in y i p o s tawił s wó j d o m. M arcu s p o d ś wiad o mie wy o b rażał s o b ie, że g rzeb iąc w zg lis zczach , zn ajd zie co ś , co ws zy s cy p rzeo czy li, ale to p o p ro s tu b y ło ś mies zn e. Po tak d łu g im czas ie n ie b y ło n awet ty ch ru in . Io n k o v o k azał mu tu p rzy jś ć. Dlaczeg o ? Oczy wiś cie, ag en t Kap łan ó w Czern i mó g ł p o p ro s tu zab awić s ię k o s ztem M arcu s a. Nie wy g ląd ał jed n ak n a tak ieg o . Ch ciał, żeb y k ap itan co ś tu zn alazł. – Có ż więc tu ro b ię, d o d iab ła? – p o wied ział M arcu s . – Pan ie k ap itan ie? Po k ręcił g ło wą i s p o jrzał n a Eis en a, zmies zan y , że g ło ś n o my ś lał. – Nic. M y ś lałem, że co ś tu zo s tało , ale to b y ło g łu p ie. – Przy k ro mi, p an ie k ap itan ie. To mu s i b y ć tru d n e. M arcu s o d wró cił s ię, s p o g ląd ając n a s ąs ied n ie d o my . – I n ie s ąd zę, żeb y wielu lu d zi jes zcze p amiętało ten p o żar.

O co więc ch o d ziło ? M iał o ch o tę wró cić d o celi i zetrzeć ten cwan y u ś miech z twarzy Io n k o v a. On co ś wie, ale mó wi zag ad k ami. – Szu k a p an in fo rmacji o ty m, co s ię s tało , p an ie k ap itan ie? – Pewn ie tak . – M arcu s wzru s zy ł ramio n ami, czu jąc s ię p o k o n an y . – Ty lk o n ie jes tem p ewn y , czy jes t czeg o s zu k ać. – M y ś lę – rzek ł Eis en – że mam p ewien p o my s ł. „Sk rzy p ek ” b y ł d o g o d n ie u s y tu o wan y n a ro g u Czwartej Alei i u licy Święteg o Dro min a. Nie b y ła to tawern a czy win iarn ia, lecz p rawd ziwy s tary p u b , b ard ziej k lu b d la s zaco wn y ch miejs co wy ch o b y wateli n iż lo k al. Bu d y n ek miał ceg lan e ś cian y u s ian e n ak ład ający mi s ię łatami n ap raw, tu i ó wd zie p o ro ś n ięte b lu s zczem. Fro n to we d rzwi b y ły o twarte, ale id ący p rzo d em Eis en zatrzy mał s ię p rzed n imi i ws k azał zd ro wą ręk ą. – Wid zi p an , p an ie k ap itan ie? M arcu s s p o jrzał u ważn iej. M ała mo s iężn a tab liczk a, mo cn o zaś n ied ziała, g ło s iła: Kwatera 1 7 . k o mp an ii Kró lews k iej Och o tn iczej Straży Po żarn ej, zb u d . 1 1 3 0 r. – M ó j wu j b y ł w d wu d zies tej czwartej k o mp an ii – o zn ajmił Eis en – w Fu s ach . Zaws ze mó wił, że g łó wn ie b y ł to p retek s t d o s p ęd zan ia wieczo ró w p o za d o mem. Na p ó łn o c o d rzek i n ie b y ło ty lu p o żaró w co k ied y ś . Po wied ział mi jed n ak , że w k ażd ej k o mp an ii jes t jak iś s tary wy g a, b ęd ący czło n k iem o d p ięćd zies ięciu lat i mo g ący o p o wied zieć o k ażd y m d o mu , k tó ry s p ło n ął n a jeg o s łu żb ie. – Warto s p ró b o wać – rzek ł M arcu s , ch o ciaż w d u ch u p o my ś lał, że to zb y t cien k a n itk a, żeb y wiązać z n ią jak ieś n ad zieje. – Zo b aczy my , czy u d a n am s ię ich zn aleźć. Eis en wp ro wad ził g o d o ś ro d k a. Lo k al zu p ełn ie n ie p rzy p o min ał k h an d ars k ich tawern , d o k tó ry ch p rzy wy k ł M arcu s , raczej ro d zin n y s alo n z s o lid n y mi s to łami o wy p o lero wan y ch n a wy s o k i p o ły s k b latach i p rawd ziwy m d y wan em, a n ie d es k ami p o s y p an y mi tro cin ami. M arcu s p rzy s tan ął zmies zan y , p o czy m co fn ął s ię d o d rzwi, żeb y s k o rzy s tać z metalo wej wy cieraczk i d o b u tó w. By ło wczes n e p o p o łu d n ie i n ieliczn e s to lik i b y ły zajęte, p rzeważn ie p rzez g ru p k i s taru s zk ó w wy g ląd ający ch tak , jak b y n ig d y s tąd n ie wy ch o d zili. Eis en p o d s zed ł d o b aru , b ezk res u p o d rap an eg o d rewn a ciemn eg o o d ży wicy i p o litu ry , p o czy m zamien ił p arę s łó w ze s to jący m za n im d żen telmen em w o k u larach . Wró cił u ś miech n ięty . – M amy s zczęś cie, p an ie k ap itan ie. Wied ział, z k im p o win n iś my p o ro zmawiać. Ch o d źmy .

Przes zli d o s ąs ied n iej s ali, z reg ałami p ełn y mi s faty g o wan y ch to mó w w ró żn y ch o p rawach i k s ztałtach . Tu też zn ajd o wały s ię s to lik i, ale ty lk o jed en b y ł zajęty . Trzej mężczy źn i s ied zieli p rzy wielk im o k rąg ły m s to le, o wiele d la n ich za d u ży m. Nas tęp n a p lak ietk a g ło s iła, że jes t zarezerwo wan y d la 1 7 . k o mp an ii. Dwaj z ty ch mężczy zn b y li p o d wu d zies tce, a więc mło d s i o d Eis en a, ale trzeci n iemal id ealn ie p as o wał d o p o d an eg o p rzez n ieg o o p is u . Zg arb ił s ię n ad wy s o k im k u flem, p o ch y lając g ło wę tak , jak b y s zy ja n ie mo g ła u d źwig n ąć jej ciężaru , a zaciś n ięte n a s zk le p alce b y ły cien k ie jak p aty czk i i u s ian e p lamami wątro b o wy mi. Czu b ek jeg o g ło wy s terczał n ad wian u s zk iem ś n ieżn o b iały ch wło s ó w jak s zczy t g ó ry n ad lin ią d rzew. Gd y M arcu s s tan ął p rzy s to le i o d k as zln ął, s taru s zek p o d n ió s ł g ło wę i s p o jrzał n a n ieg o g łęb o k o o s ad zo n y mi, ciemn y mi i b y s try mi o czami. – J es teś cie z s ied emn as tej k o mp an ii? – zap y tał M arcu s . Czu ł s ię n iezręczn ie. Staru s zek wy d ął u s ta, ale n ic n ie p o wied ział. J ed en z mło d s zy ch mężczy zn ws tał, p o p atrzy ł n a mu n d u r M arcu s a i s k ło n ił s ię z s zacu n k iem. – J es teś my , ch o ciaż w ty m mo men cie n ie n a s łu żb ie – wy jaś n ił. – W czy m p ro b lem? – Nie jes tem tu o ficjaln ie – rzek ł k ap itan . – M iałem ty lk o n ad zieję p o ro zmawiać o p ewn y m... wy p ad k u . O czy mś , co wy d arzy ło s ię b ard zo d awn o temu . M ło d zien iec p o p atrzy ł n a s taru s zk a, k tó ry s p o jrzał M arcu s o wi w o czy . Kied y p rzemó wił, jeg o g ło s b y ł zas k ak u jąco g łęb o k i i mo d u lo wan y , jak b y wy g ład zo n y p rzez lata. – Zatem jes t p an n o wy m k ap itan em Straży , tak ? D’Iv o ire. M arcu s s k in ął g ło wą. Dwaj mło d zień cy wy mien ili s p o jrzen ia – n ajwy raźn iej n ie ro zp o zn ali jeg o s to p n ia. – Zas tan awiałem s ię, czy p an s ię zjawi – rzek ł s taru s zek . – Ró wn ie d o b rze mo że p an u s iąś ć. – Pałk arzu Eis en – p o wied ział M arcu s – zech ciałb y ś p o s tawić ty m d żen telmen o m k o lejk ę? – Oczy wiś cie, p an ie k ap itan ie. Eis en wy ciąg n ął ręk ę, a o b aj mło d zień cy o d p o wied zieli u ś cis k iem d ło n i, jes zcze raz o b rzu ciws zy k ap itan a wzro k iem. M arcu s o d s u n ął jed n o z ciężk ich k rzes eł i o p ad ł n a s k rzy p iącą, s tarą s k ó rę. – M arcu s d ’Iv o ire – p rzed s tawił s ię. – Han k – p o wied ział s taru s zek . – Alb o Hen ry , jeś li ch ce p an o ficjaln ie. Hen ry

M atth ew. – Po wied ział p an , że s ię mn ie s p o d ziewał? – Tak ty lk o s o b ie my ś lałem. – Stary wzru s zy ł ramio n ami. – Wid ziałem p ań s k ie n azwis k o w g azetach i p o my ś lałem, że mo że p an p rzy jś ć. M in ęło s p o ro czas u . – By łem d alek o – wy jaś n ił M arcu s . – W Kh an d arze. Han k s k in ął g ło wą. – I n ie miał p an za b ard zo d o czeg o wracać. To b y ło o k ro p n e. – By ł p an p rzy ty m? – By łem. Wted y jes zcze b rałem u d ział w ak cjach . Teraz s ied zę tu taj, p o zwalam, b y mło d zi s tawiali mi k o lejk i, i o p o wiad am im ró żn e h is to rie. – Po s tu k ał p alcem w n a p o ły p u s ty k u fel i p o s łał M arcu s o wi n ik ły u ś miech . – Niezłe ży cie, s zczerze mó wiąc. J ed n ak tak , b y łem tam. – Co s ię s tało ? – Nie p o wied zieli p an u ? – Niewiele. Ty lk o że to b y ł wy p ad ek i n ik t... n ie o calał – zająk n ął s ię M arcu s . Z iry tacją p rzełk n ął ś lin ę. Han k zerk n ął n a n ieg o p rzy jaźn ie. – Ch ce p an co ś d o p icia? – Nie, d zięk u ję. Pro s zę ty lk o p o wied zieć mi, co s ię s tało . – Có ż. Nie tak łatwo to s twierd zić. Kied y p ali s ię d o m, zwy k le k to ś to zau waża, ch y b a że ws zy s cy ś p ią. Uciek ają o d p ło mien i i wy b ieg ają z d ru g iej s tro n y d o mu , ro zu mie p an ? Czas em, jeś li d o m jes t z łatwo p aln eg o d rewn a, p o żar wy b u ch a g wałto wn ie, a czas em n ie ma d ru g ieg o wy jś cia i mies zk ań cy s ą w p o trzas k u . Pech . M arcu s p rzy p o mn iał s o b ie p o żar As h e-Katario n u , zb ite tłu my zd es p ero wan y ch mies zk ań có w ch cący ch p rzed o s tać s ię p rzez b ramy d o ś ró d mieś cia lu b rzu cający ch s ię d o rzek i, żeb y u to n ąć, a n ie s p ło n ąć ży wcem. Zn ó w p rzełk n ął ś lin ę. – Nie jes tem p ewn y , d o czeg o p an zmierza. – Do m d ’Iv o ire’ó w... p ań s k i d o m... b y ł s tary , ale n ie łatwo p aln y . Palił s ię d łu g o . I miał mn ó s two d rzwi. Dlaczeg o więc n ik t s ię n ie wy d o s tał? M arcu s p o k ręcił g ło wą. Uś wiad o mił s o b ie, że n awet n ie wie, czy p o żar wy b u ch ł w d zień czy w n o cy . Nik t n ie s p ies zy ł s ię z u d zielan iem mu in fo rmacji, a o n b y ł rad , że n ie zn a s zczeg ó łó w. – Kied y tam d o tarliś my – ciąg n ął Han k – b y ło o czy wis te, że n ie u ratu jemy teg o d o mu . J ak n ajs zy b ciej p rzy p ro wad ziłem tam mo ich ch ło p có w, ale o g ień o b jął ju ż cały b u d y n ek . W zg lis zczach zn aleźliś my ty lk o s zczątk i ty ch , k tó rzy w n im

mies zk ali. – Po ch wy cił s p o jrzen ie M arcu s a i p o k ręcił g ło wą. – Przep ras zam. Nie p o win ien em tak mó wić. Ch ciałem ty lk o p o wied zieć, że ten p o żar b y ł d ziwn y . – Co p an p rzez to ro zu mie? – Z teg o , co mo g liś my s twierd zić, wy b u ch ł w trzech miejs cach jed n o cześ n ie. Od lamp y n afto wej p rzy fro n to wy ch d rzwiach , k o min k a p rzy ty ln y ch o raz o d is k ry w s ien i, p rzy d rzwiach s tajn i. Tro je d rzwi, trzy o g n is k a p o żaru . Prawd ziwy p ech . Zap ad ła d łu g a cis za. – J es t p an teg o p ewn y ? – s p y tał b ezn amiętn ie M arcu s . – Z p o żarami n ie ma n ic p ewn eg o . J ed n ak p rzy jrzałem s ię temu i p o ro zmawiałem z lu d źmi, k tó rzy mies zk ali w p o b liżu . J u ż wted y zajmo wałem s ię ty m o d d wu d zies tu lat. – Dlaczeg o n ik o mu p an n ie p o wied ział? – Po wied ziałem. – Po mars zczo n a twarz Han k a b y ła jak mas k a. – Po s zed łem d o Straży i p o wied ziałem, że to b y ło zb y t d ziwn e. Zb y wali mn ie p rzez jak iś czas , a p o tem k to ś mi p o wied ział, że n ie ch cą o ty m s ły s zeć i n ie ch cą, żeb y k to k o lwiek o ty m s ły s zał. Zro zu miałem, w czy m rzecz. – J ed n ak mó wi mi p an o ty m – zau waży ł M arcu s . – Nig d y s ię z ty m n ie p o g o d ziłem – rzek ł Han k . – A to b y li p an a lu d zie. – Uś miech n ął s ię ch y trze. – Po n ad to ten , k tó ry k azał mi s ię zamk n ąć... teraz p rzewy żs za g o p an ran g ą. Uważam, że ma p an p rawo wied zieć, n ie s ąd zi p an ? – Przewy żs zam... – M arcu s u rwał. – Ro zu miem. – Wiem, że to żad n a p o ciech a, ale p rzy k ro mi. – Niep o trzeb n ie – mru k n ął M arcu s , mając zamęt w g ło wie. – By ł p an ... b ard zo p o mo cn y . Gifo rte. To mu s iał b y ć Gifo rte. M ło d s zy k ap itan p rak ty czn ie d o wo d ził Strażą ju ż w czas ach p rzed p o żarem. Kap itan o wie p rzy ch o d zili i o d ch o d zili, ale Gifo rte trwał, żeg lu jąc z p o lity czn y mi wiatrami i trzy mając s tatek n a p o wierzch n i. Han k p o wied ział mu , że p o żar n ie wy b u ch ł p rzy p ad k iem. To n ie mó g ł b y ć wy p ad ek . Kto ś ich zab ił. J eg o matk ę. Ojca. I Ellie. Ellie! M arcu s u ś wiad o mił s o b ie, że ws trzy mu je o d d ech i zacis k a p ięś ci. Nak azał s o b ie s p o k ó j. To n ie b y ł wy p ad ek . Ta my ś l o d b ijała s ię ech em w jeg o g ło wie. Nie wy p ad ek . M o rd ers two . Tro je d rzwi, trzy o g n is k a. M o rd ers two z zimn ą k rwią. Kto ś zamo rd o wał jeg o s io s trzy czk ę, zaled wie cztero letn ią. Ch ciało mu s ię wy ć.

Kto ? Gifo rte wied ział. A p rzy n ajmn iej wied ział co ś . J ed n ak n ie miał p o wo d u mó wić M arcu s o wi co k o lwiek . Nie b y ło żad n eg o d o wo d u , ty lk o g ad an ie s tareg o czło wiek a. M ło d s zy k ap itan b y ł b ezp ieczn y ; Straż n ie mo g ła o b y ć s ię b ez n ieg o i o n o ty m wied ział. Nic d ziwn eg o , że b y ł tak i mało mó wn y . M y ś lałem, że ch o d zi ty lk o o p o lity k ę, ale o n wid o czn ie zas tan awiał s ię, czy n a to wp ad łem, z g o ry czą s k o n s tato wał M arcu s . By ła in n a mo żliwo ś ć. „Wy mian a” z Io n k o v em. Ag en t Kap łan ó w Czern i n ajwy raźn iej wied ział d o ś ć, ab y p o s łać tu M arcu s a, i mó g ł wied zieć więcej. Ch ciał jed n ak czeg o ś w zamian . I d lateg o g o tu taj wy s łał. J u ż s am fak t, że tak b ard zo ch ciał s ię d o wied zieć, co zas zło w Kh an d arze, ś wiad czy ł, że mó wien ie mu o ty m b y ło b y n ieb ezp ieczn e. M ó g łb y m zap y tać J an u s a... M y ś l o ty m tro ch ę p o d n io s ła g o n a d u ch u . J ed n ak to b y o zn aczało k o n ieczn o ś ć u jawn ien ia, że ro zmawiał z Io n k o v em, a M arcu s n ie wied ział, jak b y zareag o wał n a to J an u s . Do d iab ła. Wzb ierał w n im g n iew, s zu k ając u jś cia i n ie zn ajd u jąc. W u s tach czu ł p o s mak żó łci. – Pan ie k ap itan ie? M arcu s zamru g ał i d o s zed ł d o s ieb ie. Stał p rzed „Sk rzy p k iem”, twarzą d o p o ro ś n iętej b lu s zczem ceg lan ej ś cian y , p rzy cis k ając d o n iej d ło ń . Gd y o p u ś cił ręk ę, k awałk i ty n k u p rzy warły mu d o d ło n i. – Ws zy s tk o w p o rząd k u – p o wied ział M arcu s . – Nic mi n ie jes t. – Czy zn alazł p an to , czeg o ch ciał, p an ie k ap itan ie? – zap y tał Eis en . M arcu s zacis n ął p o wiek i i p o k ręcił g ło wą. Nie miał p o jęcia.

Siedem Raesin ia

Ś

wieca Raes in ii wy p aliła s ię d o o g ark a, p ły wająceg o w k ag an k u p ełn y m

s to p io n eg o wo s k u . Dło ń miała u mazan ą atramen tem, a n a ws k azu jący m p alcu zaczerwien io n e o d ś cis k an ia p ió ra miejs ce, k tó re n azaju trz zmien i s ię w p ęch erz. A raczej zmien iło b y s ię, g d y b y b y ła n o rmaln ą, ży wą o s o b ą. Od ło ży ła p ió ro , p o czu ła d rg an ie więzi i d o k u czliwe s węd zen ie zmien iło s ię w lek k ie o d rętwien ie. Czerwo n a p lamk a zn ik ła, jak b y jej n ig d y n ie b y ło , p o zo s tawiając czy s tą i g ład k ą s k ó rę. Prawie o d s ześ ciu g o d zin p raco wała n ad p rzemó wien iem. Kied y zn alazły Dan to n a, So th e n aleg ała, żeb y s p ęd ziła d zień w Oh n lei, zach o wu jąc p o zo ry i u d ając p o s łu s zn ą có rk ę. Raes in ia n ie zn o s iła teg o . J ej s mu tek b y ł n amacaln ą rzeczą, zb itą i g o rącą k u lą w g ard le, ale o b n o s ząc s ię z n im p rzed ws zy s tk imi, czu ła s ię jak o s zu s tk a. Razem z p ro fes o rem d o k to rem In d erg as tem o d wied ziła o jca, lecz k ró l n ie o d zy s k ał p rzy to mn o ś ci. J eg o o d d ech b y ł p rzerażająco s łab y . Przep ras zam, o jcze, mó wiła w my ś lach , trzy mając g o za ręk ę. Sp ęd ziła s p o ro czas u p rzy jeg o ło żu . Przep ras zam, że mu s iałam cię o k łamy wać. Przep ras zam, że n ie mo g ę zo s tać. Po tem, g d y zap ad ł mro k , n ad s zed ł czas n a n as tęp n y s k o k z wieży , żeb y So th e mo g ła p o k ry jo mu zap ro wad zić ją d o mias ta. Raes in ia ju ż n ie o d czu wała zmęczen ia w zwy k ły m zn aczen iu teg o s ło wa, ale wciąż o d czu wała s wo is te p s y ch iczn e wy czerp an ie. Po zb y t wielu g o d zin ach s k u p ian ia u wag i miała wrażen ie, że jej o czy u g o to wan o w s mo le. Sp lo tła ręce za g ło wą, wy g ięła p lecy i p rzeciąg n ęła s ię, czu jąc, jak trzes zczą jej s tawy b ark o we i k ręg i. Kątem o k a zau waży ła, jak Ben u n o s i g ło wę, u k rad k iem s p o g ląd ając n a jej b iu s t. Raes in ia p o s p ies zn ie wy p ro s to wała s ię i zało ży ła ręce n a p iers i, wzd y ch ając w d u ch u . Zad u rzen ie Ben a, k tó re p o czątk o wo trak to wała jak o ciek awo s tk ę, s tawało s ię co raz więk s zy m p ro b lemem. Starał s ię b y ć u cieleś n ien iem k u rtu azji, n awet jeś li to jej p rzes zk ad zało , i b ard ziej n iż o n a s ama u ważał, żeb y n ie n arażała s ię n a

jak iek o lwiek n ieb ezp ieczeń s two . Stawiało to w tru d n ej s y tu acji Raes in ię, k tó ra s tarała s ię b rać n a s ieb ie ws zy s tk o , co n ieb ezp ieczn e, wy ch o d ząc z zało żen ia, że lep iej n arażać s ieb ie n iż in n y ch . A jeś li p o p ro s tu z ty m wy s k o czy ? Kilk ak ro tn ie wy czy tała z jeg o o czu , że jes t b lis k i wy zn an ia jej miło ś ci, i ty lk o s zy b k a zmian a tematu o d wró ciła jeg o u wag ę. J eś li k ied y ś zd o ła to wy k rztu s ić... Co wted y ? Złamać mu s erce, ry zy k u jąc, że o p u ś ci g ru p ę? To n ie b y ło w s ty lu Ben a, ale Raes in ia n ie miała d u żeg o d o ś wiad czen ia, jeś li ch o d zi o mężczy zn i ro man s e. A mo że... p o d jąć g rę? J ak ? Ta mo żliwo ś ć n iejas n o ry s o wała s ię w jej my ś lach jak o co ś , n ad czy m lep iej s ię n ie zas tan awiać. Raes in ia u ważała, że n ie p o trafi u d awać zak o ch an ej n a ty le p rzek o n u jąco , żeb y g o o s zu k ać. By ło b y lep iej d la ws zy s tk ich zain teres o wan y ch , g d y b y n ap rawd ę s ię w n im zak o ch ała. Nie b y ła jed n ak p ewn a, czy wciąż jes t d o teg o zd o ln a. Nie licząc Co ry , b y ł zap ewn e jej n ajlep s zy m p rzy jacielem wś ró d s p is k o wcó w. Wied ziała, że o b iek ty wn ie p atrząc, jes t miły , u czciwy , id ealis ty czn y , a n awet p rzy s to jn y . Ale k o ch ać g o ? Nie. M o że więź p o s trzeg a miło ś ć jak o ch o ro b ę, tak jak p ijań s two , i trzeb i to u czu cie, zan im ma s zan s ę zak witn ąć. Właś ciwie Raes in ia n ie miałab y n ic p rzeciwk o temu . O ile mo g ła p o wied zieć, miło ś ć p rzeważn ie s p rawia, że lu d zie zach o wu ją s ię jak id io ci. No có ż. Sp o jrzała n a k artk ę, n a k tó rej atramen t ju ż wy s ech ł, p o czy m o s tro żn ie p o d n io s ła ją i d o d ała d o s to s ik u . To p o win n o wy s tarczy ć. – Sk o ń czo n e? – zap y tał Ben . – Tak s ąd zę. Wy d waj b ęd ziecie mu s ieli to p rzejrzeć. M au ris k , k tó ry miał p rzen o ś n y s ek retarzy k ro zs tawio n y w k ącie p o k o ju , d rwiąco p ry ch n ął. – J u ż p o s tan o wiłaś n ie k o rzy s tać z mo jej wers ji – o d ezwał s ię – więc n ie ro zu miem, p o co ci mo je rad y . – Ws zy s cy s ię zg ad zamy , że two ja wers ja b y ła ws p an iała – p o wied ziała Raes in ia, p ró b u jąc g o u g łas k ać. – Nad awałab y s ię n a u n iwers y teck ie s y mp o zju m. Ty lk o że zwy czajn i lu d zie n ie s ą n a tak im p o zio mie in telek tu aln y m jak ty , to ws zy s tk o . Nie ws p o min ając o ty m, że jeg o wers ja b y ła trzy g o d zin n a. Raes in ia n ie miała żad n y ch wątp liwo ś ci, że Dan to n u miałb y in teres u jąco p rzed s tawić wy czerp u jącą h is to rię b an k o wo ś ci w Vo rd an ie, ale o s o b iś cie n ie mo g łab y teg o s trawić. – Zatem p o win n iś my ich ed u k o wać, zamias t s ię zn iżać d o ich p o zio mu . – Wciąż cierp is z z p o wo d u s lo g an u – zau waży ł Ben .

– J ed en s u weren i Zjazd Gen eraln y . – M au ris k p ry ch n ął, wzru s zając ramio n ami. – Co to w o g ó le o zn acza? Nas ze n iezad o wo len ie ma d alek o g łęb s ze p rzy czy n y n iż cen a b o ch en k a ch leb a i n ie ma s en s u zwo ły wać d ep u to wan y ch , n ie mó wiąc im, co mają ro b ić. – Slo g an p rzy k u ł p o ws zech n ą u wag ę – p rzy p o mn iała Raes in ia. – A ty red ag u jes z g azetk i. W k o ń cu wy ed u k u jes z ty ch lu d zi. – Gd y b y ś cie p o zwo lili mi wy g ło s ić o d p o wied n ie p rzemó wien ie, zamias t p o zwalać, b y ws zy s tk o ro b ił ten g łu p ek , mo g lib y ś my b y ć ju ż zn aczn ie d alej – o d p aro wał M au ris k . – On n ie czy ta jak n ależy teg o , co p is zę. Raes in ia b y ła b lis k a wy tk n ięcia mu , że jeg o tek s ty s ą s u ch e jak ty g o d n io we o k ru ch y ch leb a, ale p o ws trzy mała s ię. Otwarły s ię d rzwi i ws zed ł Faro , a zan im je zamk n ął za s o b ą, d o p o k o ju wp ad ł zg iełk g łó wn ej s ali Nieb ies k iej M as k i. Faro zak ry ł s wó j jak zaws ze eleg an ck i s tró j g ru b y m ciężk im p łas zczem, a p o d p ach ą n ió s ł wy p ch an ą s k ó rzan ą to rb ę. – Bo że, n ig d y więcej n ie ch cę teg o ro b ić – rzu cił z wes tch n ien iem. – Czu łem s ię tak , jak b y ws zy s cy n a u licy s ię n a mn ie g ap ili. – Bo w ty m p łas zczu wy g ląd as z ś mies zn ie – s twierd ził M au ris k . – Ró wn ie d o b rze mó g łb y ś n ieś ć tran s p aren t z n ap is em „M am złe zamiary ”. – Z p rzy jemn o ś cią – o d p arł Faro . – By ło b y to b ezp ieczn iejs ze, n iż g d y b y m n ap is ał: „mam tu ty le p ien ięd zy , że mo żn a za n ie k u p ić jak ieś mias teczk o ”. Po n ad to ten p łas zcz to p o d s tawo wy elemen t wy p o s ażen ia „ry cerzy p łas zcza i s zty letu ”, wies z? Od ch y lił p o łę p łas zcza, u k azu jąc s talo we o s trze u p as a p o p rzeciwn ej s tro n ie, n iż zwy k le p rzy p in ał rap ier. – ...I s zty let! Bez n ieg o czu łb y m s ię n iewłaś ciwie o d zian y . – Nie miałeś żad n y ch k ło p o tó w? – s p y tała Raes in ia. – Nie, jeś li n ie liczy ć k o łatan ia s erca. – Faro o d d ał jej to rb ę. – Nad al n ie ro zu miem, d laczeg o n ie mo g liś my p ó jś ć ws zy s cy , za d n ia. – Zo s talib y ś my zau ważen i. Raes in ia o d p ięła p as ek i p rzejrzała zawarto ś ć. Ws zy s tk o zd awało s ię b y ć w p o rząd k u . – M y ś lałem, że ch cemy b y ć zau ważen i – rzek ł Faro . – Nie p rzed ju trzejs zy m ran k iem – p o wied ziała Raes in ia, zap in ając to rb ę. – W p o rząd k u . Zan io s ę to Co rze. To , tak jak s ię s p o d ziewała, wy wo łało p ro tes t Ben a.

– Nap rawd ę wo lałb y m... – Wiem – u cięła. – Sp ó jrzmy jed n ak p rawd zie w o czy : wy g ląd am o wiele mn iej g ro źn ie n iż ty . Nie ch cemy n ik o g o p rzes tras zy ć. Będ ę zu p ełn ie b ezp ieczn a. – M o g łab y im p o wied zieć, że o p ró cz s wo jej n ieś mierteln o ś ci ma jes zcze o ch ran iającą ją So th e. – Sk u p cie s ię n a p rzeg ląd an iu p rzemo wy i p rzy g o to wan iu Dan to n a n a ju tro . – W p o rząd k u . – Ben ws tał i zas k o czy ł ją p rzy d rzwiach . M o cn o o b jął ją s iln y mi ręk ami, p rzy cis k ając d o p iers i. – Bąd ź o s tro żn a. Raes in ia o d p ręży ła s ię, cierp liwie czek ając, aż ją p u ś ci. Przez ch wilę n iezd arn ie p o p rawiała fry zu rę, a p o tem o d wró ciła s ię d o p o zo s tały ch i s k in ęła g ło wą. – Zo b aczy my s ię ran o . – Zwlek ała. Po win n a jes zcze co ś p o wied zieć. – To s ię u d a. Czu ję. – On za d u żo s o b ie p o zwala – rzek ła So th e z ciemn o ś ci p rzy wejś ciu d o Nieb ies k iej M as k i. – Kto ? Ben ? – Raes in ia n ie faty g o wała s ię p y tan iem, jak So th e zd o łała to zo b aczy ć. So th e zd awała s ię wied zieć ws zy s tk o . – J es t n ies zk o d liwy . – J es t to b ą zau ro czo n y . – So th e zró wn ała s ię z Raes in ią. – To mo że b y ć n ieb ezp ieczn e, jeś li p o zwo lis z mu s ię s p o u falić. – Zważy ws zy n a ws zy s tk o , w co jes teś my zamies zan i, u ważam Ben a za b o d aj n ajmn iejs ze z mo ich zmartwień , n ie s ąd zis z? So th e zmars zczy ła b rwi, ale n ie o d p o wied ziała. Zap ro wad ziła Raes in ię d o zau łk a o b o k tawern y , g d zie czek ała jed n a z ws zęd o b y ls k ich v o rd an ajs k ich k aret d o wy n ajęcia. Stan g ret z s zacu n k iem u ch y lił k ap elu s za, co So th e zig n o ro wała, ws k ak u jąc d o p o wo zu i p o mag ając ws iąś ć Raes in ii. Zas tu k ała w ś cian k ę i trzaś n ięcie lejcami zmu s iło k o n ie d o p racy . Po wó z n ie b y ł n o wy , więc trząs ł s ię i p o d s k ak iwał n a wy b o jach . Raes in ia p o n o wn ie p o k lep ała to rb ę, u p ewn iając s ię, że wciąż ją ma; o d czu wała n iep o k ó j, o jak im mó wił Faro . To s tras zn ie d u żo p ien ięd zy . Z p ewn o ś cią d o ś ć, ab y za n ie zab ić lu b p o d jąć p ró b ę zab ó js twa, g d y b y k to ś wied ział, co o n i ro b ią. – Niep o k o i mn ie, że tak n iewiele ś ro d k ó w b ezp ieczeń s twa p rzed s ięwzięto d la o ch ro n y Dan to n a – p o wied ziała p o ch wili So th e, n ie n awiązu jąc d o n iczeg o k o n k retn eg o . – Nie s ąd zę, żeb y b y ł celem zamach u – s twierd ziła Raes in ia. J ą też to d ręczy ło . Dan to n ch ętn ie ws p ó łp raco wał, ale n ig d y n ie ch ciał u czes tn iczy ć w ty m ws zy s tk im. – J es t teraz zb y t zn an ą p o s tacią. Gd y b y g o ares zto wan o lu b p o s trzelo n o , s k u tk i

mo g ły b y b y ć g ro źn iejs ze n iż ws zy s tk o , co s am Dan to n zd o łałb y o s iąg n ąć. Tak i b y ł s en s wy s tawian ia g o n a wid o k p u b liczn y . – Nie martwię s ię o n ieg o . Niep o k o ję s ię o n as . Będ zie o czy wis te, że k to ś p o ciąg a za s zn u rk i, i Orlan k o zaczn ie węs zy ć. – M y ś lałam, że two ja s ztu czk a z k u rierami miała to załatwić. Kied y d o p iln o wały , żeb y p rzez p o k ó j h o telo wy Dan to n a n ieu s tan n ie p rzep ły wał s tru mień k u rieró w w u n ifo rmach , łatwo b y ło u k ry ć międ zy n imi d o d atk o weg o , k tó ry m b y ł jed en ze s p is k o wcó w. So th e zb y ła to mach n ięciem ręk i. – To n ie wy s tarczy n a d łu g o . J es t zb y t o czy wis te, że mamy co ś d o u k ry cia. Zn ajd zie s p o s ó b , żeb y to s p rawd zić, mo żes z b y ć teg o p ewn a. – To n ie mu s i wy s tarczy ć n a d łu g o – zau waży ła Raes in ia. – J es zcze ty lk o tro ch ę. M ó j o jciec n ie o d zy s k u je s ił. – J ed n ak ... Gło ś n y p lu s k n a zewn ątrz n a ch wilę zag łu s zy ł s ło wa So th e. J ech ali Starą Dro g ą n a p o łu d n ie z Fu s ó w, o mijając p o p rzecin an y mo s tami o d cin ek rzek i wo k ó ł Wy s p y . Na p o łu d n ie o d Un iwers y tetu d ro g a wio d ła p rzez Stary Bró d , g d zie rzek a ro zlewała s ię s zero k o i miejs cami s ięg ała czło wiek o wi zaled wie d o k o s tek , a d o d awan e z b ieg iem lat p łas k ie g łazy two rzy ły g ro b lę u łatwiającą p rzep rawę. Przes zk o d a, jak ą b ró d s tan o wił d la żeg lu g i rzeczn ej, s two rzy ła k o n ieczn o ś ć czas o ch ło n n eg o p rzewo żen ia więk s zo ś ci jed n o s tek i wed łu g leg en d y b y ła p o wo d em p o ws tan ia tu o s ad y , k tó ra ro zro s ła s ię w s to licę Vo rd an u . Za b ro d em leżało Stare M ias to : g ąs zcz b u d y n k ó w z d rewn a i zap rawy o raz lab iry n t p rzejś ć. Nawet w d zień tru d n o b y ło o d n aleźć tam właś ciwą d ro g ę. Stan g ret jed n ak n ajwy raźn iej zn ał s wó j fach , b o g d y p o wó z z p lu s k iem p o k o n ał b ró d , p rzy s p ies zy ł i p ewn ie wjech ał w k ręte u liczk i. Raes in ia zerk n ęła n a So th e. – W p o rząd k u . J es teś zan iep o k o jo n a. Co ch ces z z ty m zro b ić? – Ch ciałab y m p rzep ro wad zić o b s erwato ro m Orlan k a.

n iewielk ą

tajn ą

o p erację

p rzeciwk o

p aru

Raes in ia s k rzy wiła s ię. „Tajn a o p eracja” So th e zazwy czaj o zn aczała frag men ty ciał p ły wające w rzece. – Czy w ten s p o s ó b n ie zwró cimy n iep o trzeb n ie jeg o u wag i? – J u ż ma n as n a o k u . A p o d zis iejs zy m wieczo rze jes zcze b ard ziej. Ch cę d ać mu

p o łap ach , żeb y lep iej s ię zas tan o wił, zan im zn ó w je wy ciąg n ie. – Có ż. Bezp ieczeń s two to two ja d zied zin a. Raes in ia n ie mo g ła s ię n ad ziwić, jak n aiwn i p o trafią b y ć p o zo s tali s p is k o wcy . M o że b y ła p aran o iczk ą alb o p o p ro s tu zn ała Orlan k a. Ben i M au ris k u ważali ch y b a, że wy s tarczy p o d awać p rzy b ran e n azwis k a i s zep tać. By ła p ewn a, że g d y b y n ie So th e, ws zy s cy d awn o b y s ied zieli w Ven d re. – Ró b , co mu s is z, ale b ąd ź o s tro żn a. So th e p ry ch n ęła. – O ty m n ie mu s is z mi p rzy p o min ać. Po wó z zatrzy mał s ię i s tan g ret zas tu k ał w ś cian k ę, d ając zn ać, że p rzy b y ły d o celu p o d ró ży . Raes in ia o two rzy ła d rzwi i wy s k o czy ła, p o czy m o b ejrzała s ię n a So th e. – Gd zie b ęd zies z? – Nied alek o . – So th e n ied b ale mach n ęła ręk ą. – Będ ę w p o b liżu , g d y b y ś mn ie p o trzeb o wała. – Ty lk o n ie ró b n ic p o ch o p n ie. Nie mo żemy p o zwo lić, żeb y s y tu acja wy mk n ęła s ię s p o d k o n tro li. – Raes in ia zawah ała s ię. – A g d y b y co ś źle p o s zło , p o s taraj s ię n ajp ierw wy d o s tać s tamtąd Co rę. So th e s k rzy wiła s ię, ale wied ziała, że to ma s en s . W k o ń cu zaws ze mo że mn ie p o tem wy ciąg n ąć z jak ieg o ś k an ału b u rzo weg o , g d y b y d o teg o d o s zło , p o my ś lała. A Co rę mo g li s k rzy wd zić. Sk in ęła g ło wą p o twierd zająco . Raes in ia s p o jrzała n a b u d y n ek , d o k tó reg o ją d o wiezio n o . By ł d u ży jak n a s tan d ard y Stareg o M ias ta, miał p iętro o raz d łu g o ś ć k ilk u zwy k ły ch d o mó w. Nieg d y ś miał też s zy b y w o k n ach , ale ju ż d awn o p o zab ijan o je d es k ami i p o zaty k an o b rezen to wy mi p lan d ek ami. Kamien n e mu ry i mo s iężn y p o d wó jn y k rąg n ad wejś ciem zd rad zały , że k ied y ś b y ł to k o ś ció ł. Nad ry n n ami p rzy s iad ły zn is zczo n e p o s ąg i, k tó re mo g ły p rzed s tawiać ś więty ch , zan im miejs co wi ch ło p cy zaczęli s ię zab awiać, rzu cając w n ie k amien iami. Wielk ie p o d wó jn e d rzwi o d fro n tu b y ły zamk n ięte n a g łu ch o , lecz b o czn e zach ęcająco s tały o two rem, rzu cając ciep ły p o marań czo wy b las k n a ciemn ą u licę. Raes in ia o s tro żn ie ru s zy ła k u n im; u lice Stareg o M ias ta b y ły n ieu tward zo n e i u p s trzo n e k o ń s k imi o d ch o d ami. Gd y p o d es zła b liżej, u s ły s zała d o ch o d zące ze ś ro d k a g ło s y . Gru p a lu d zi ś p iewała, n iezb y t d o b rze, ale z zap ałem. Ten k o ś ció ł – Trzeci Ko ś ció ł Łas k aweg o Karis a Zb awcy , jak g ło s iły p o czern iałe metalo we litery n a d rzwiach – b y ł d o men ą p an i Lo u is e Feld y . J ej mąż, o jciec Feld a,

Wo ln y Kap łan ws p ó ln o ty p o n ad czterd zieś ci lat, teo rety czn ie n ad al p ełn ił tę fu n k cję, ch o ciaż b rak s ił o g ran iczał mu mo żliwo ś ć wy p ełn ian ia o b o wiązk ó w. Gd y p o d es zły wiek p rzy k u ł g o d o łó żk a, żo n a je p rzejęła, lep iej s ię s p rawu jąc n a ty m s tan o wis k u n iż p rzed tem o n . Pan i Lo u is e Feld a b y ła p o s tawn ą i en erg iczn ą k o b ietą, k tó ra wy g ląd ała jak o lb rzy mk a p rzy s wo im n iewy s o k im małżo n k u . Ob ecn ie p o ś więcała czas n a o p iek ę n ad zn ied o łężn iały m mężem i p ro p ag o wan ie s wo jej wizji łas k i Karis a wś ró d mies zk ań có w Stareg o M ias ta, jak d alece p o zwalały n a to jej s k ro mn e ś ro d k i. To o zn aczało łó żk a d la ch o ry ch i zro zp aczo n y ch , p o mo cn ą d ło ń wy ciąg n iętą d o ty ch , k tó rzy n ie b y li zd ro wi n a u my ś le, o raz ty le ciep ły ch p o s iłk ó w d la g ło d n y ch , n a ile b y ło ją s tać. Raes in ia częs to my ś lała, że mias tu p rzy d ało b y s ię więcej tak ich k ap łan ó w jak p an i Feld a. Co ra wy ch o wała s ię tu taj. Umo ru s an ą d ziewczy n k ę p rzy jęto i n au czo n o p o mag ać p an i p rać p o ś ciel i zmien iać p rześ cierad ła. Kied y p o d ro s ła, p o d jęła p racę n ieo ficjaln eg o k u riera g iełd y , za p en s a d o s tarczając wiad o mo ś ci, g d y wo k ó ł n iej p ro wad zo n o in teres y o b ejmu jące cały k raj. Tam zn alazła ją Raes in ia, n a s amy m p o czątk u , k ied y miała ty lk o n iejas n ą k o n cep cję i p alącą p o trzeb ę zro b ien ia czeg o ś ... Raes in ia p o k ręciła g ło wą i wes zła d o ś ro d k a. Wn ętrze s tareg o k o ś cio ła s tan o wiła wielk a s ala, k tó rej d rewn ian e ś cian k i wewn ętrzn e d awn o temu ro zeb ran o , o d s łan iając p o tężn e filary p o d trzy mu jące s u fit. Tu i ó wd zie wy d zielo n o n iewielk ie częś ci zap ewn iający mi o d ro b in ę p ry watn o ś ci zas ło n ami. Wzd łu ż o b u ś cian u ło żo n o s ien n ik i, k tó re n a jed n y m k o ń cu b u d y n k u zajmo wały p rawie p o ło wę p o d ło g i, z d ru g iej zaś zn ajd o wało s ię wielk ie p alen is k o z k o tłem o raz d wu d zies to o s o b o wy s tó ł zas tawio n y b ru d n y mi n aczy n iami ró żn ej wielk o ś ci i k o lo ru . Gru p k a s to jąca p rzed k o tłem d awała tam imp ro wizo wan y k o n cert, p rzech o d ząc o d p s almu o łas ce Karis a d o s wawo ln ej p io s en k i o mło d zień cu , k tó ry n ie mó g ł zn aleźć k lamry o d s weg o p as k a. J ej s ło wa n a s zczęś cie b y ły w więk s zo ś ci n iezro zu miałe. Ty m razem b y ło tu więcej o s ó b , n iż wid ziała p o p rzed n io . M ięd zy s to łem a łó żk ami s tały g ru p k i lu d zi p ro wad zący ch cich e ro zmo wy . Wy g ląd ali o wiele zd ro wiej n iż ty p o wi p o d o p ieczn i p an i Feld y , k tó rzy zwy k le b y li k alek ami, s tarcami, wariatami lu b ws zy s tk im ty m p o tro s ze. Ci tu taj, ch o ć n ajwy raźn iej u b o d zy , b y li p rzeważn ie mło d zi; mo żn a też b y ło zau waży ć matk i z d ziećmi trzy mający mi s ię ich s p ó d n ic. Co ra s tała w p o b liżu , ro zmawiając z k ilk o ma k o b ietami w k o lo ro wy ch s p ó d n icach i ch u s tach . Zau waży ła Raes in ię i p o s p ies zy ła d o n iej, wy raźn ie

p o d ek s cy to wan a. – Raes , zro b iłaś to ! – rzek ła n a p o witan ie. – Żad en p ro b lem. – I mas z... – Co ra zerk n ęła n a to rb ę. – M am ws zy s tk o , czeg o p o trzeb u jemy . – Raes in ia o mio tła wzro k iem tłu m. – J es teś p ewn a, że mu s imy to zro b ić? – Nik t z ty ch lu d zi n ie wie, k im n ap rawd ę jes teś my – u s p o k o iła ją Co ra. – Nawet jeś li k tó ry ś d o n ies ie Orlan k o wi, n ic n am n ie g ro zi. – Nie martwię s ię o n as , ty lk o o n ich . J eś li ju tro co ś p ó jd zie źle, mo żemy mieć n a s u mien iu ro zru ch y . – To b y ł twó j p o my s ł, Raes . – Co ra s p u ś ciła wzro k . – To n ajlep s za o k azja, żeb y zad ać im d o tk liwy cio s , n ik o g o p rzy ty m n ie zab ijając. – Wiem. Wiem. To o n a n amó wiła je n a to . J ak o ś jed n ak n ie p rzewid ziała s p o tk an ia twarzą w twarz z ty mi, k tó rzy mieli p rzy ty m u cierp ieć. Ry zy k o wan ie s wo jeg o ży cia – ch o ciaż n ap rawd ę wcale n ie ry zy k u je, p o d p o wiad ała zd rad zieck o częś ć jej jaźn i – to jed n o . Ty lk o że p rzek raczają p ewn ą g ran icę. Za n ią n ie ma p o wro tu . – Będ zie d o b rze – zap ewn iła ją Co ra. – Każemy Dan to n o wi p o p ro s ić ws zy s tk ich , żeb y zach o wali s p o k ó j. Wiemy , jak i jes t p rzek o n u jący . Raes in ia s k in ęła g ło wą. Wy d awało jej s ię, że w o czach Co ry zap alił s ię d ziwn y b ły s k . Gen iu s z tej d ziewczy n y u mo żliwił realizację teg o p lan u i wy raźn ie ch ciała jak n ajs zy b ciej zo b aczy ć jeg o o wo ce. – Ch y b a mu s imy zro b ić co ś z ty mi k witami – p o wied ziała Raes in ia. – J es teś p ewn a, że n ie b ęd zie z ty m k ło p o tó w? – Och , s k ąd że. Zn am p o ło wę ty ch lu d zi, a o n i zn ają d ru g ą p o ło wę. To g łó wn ie p rzy jaciele i k rewn i b y walcó w. – Gd zie jes t p an i Feld a? – Na g ó rze. – Co ra miała lek k o zmies zan ą min ę. – Nie p o d ałam jej ws zy s tk ich s zczeg ó łó w. Nie s ąd zę, żeb y ch ciała je zn ać. Tak b ęd zie d la n iej lep iej, jeś li k to ś p rzy jd zie ją wy p y ty wać. – W p o rząd k u . Niech zaczn ą. Co ra p o p ro s iła o u wag ę. Us tały s zep ty i ws zy s cy s p o jrzeli n a n ią. Raes in ia p o d b ieg ła d o wielk ieg o s to łu i ws p ięła s ię n ań , żeb y d o d ać s o b ie wzro s tu . Żało wała, że n ie mo g ły zlecić teg o Dan to n o wi. By ła p rzy zwy czajo n a d o p u b liczn y ch

wy s tąp ień – ży cie w Oh n lei b y ło d o b ry m tren in g iem – ale wied ziała, że n ie jes t zb y t imp o n u jącą p o s tacią. – Hmm – zaczęła i zg rzy tn ęła zęb ami. – Cześ ć. J es tem Raes in ia Smith . Przy p u s zczam, że Co ra p o d ała wam p o d s tawo we fak ty . – Ty lk o że ju tro mamy b y ć n a Wy s p ie – zawo łał k to ś z tłu mu . – I że d o s tan iemy tro ch ę fo rs y . – M n iej więcej tak to wy g ląd a – p o twierd ziła. Po s tawiła to rb ę n a s to le, ro związała ją i wy jęła jed n ą k artk ę z p lik u tk wiący ch w n iej p ap ieró w. – To jes t k wit n a s to s u weren ó w zd ep o n o wan y ch w Dru g im Ban k u Os zczęd n o ś cio wy m. J eś li s tan iecie w k o lejce d o b an k u i p o k ażecie ten k wit, d ad zą wam s to s u weren ó w. – Nie, n ie d ad zą! – zawo łał in n y . – Przek lęci b o relg ajs cy b an k ierzy n ie p o d alib y tak iemu jak ja n awet ak tu aln ej g o d zin y ! – J eś li p o k ażecie im tak i k wit, b ęd ą mu s ieli d ać wam p ien iąd ze. To jes t jak u mo wa. Gd y b y złamali s ło wo , żad en in n y b an k ju ż n ig d y n ie p rzy jąłb y ich czek ó w. Raes in ia p o mach ała wek s lem. Nie wied ziała, ile o s ó b w ty m tłu mie u mie czy tać, ale k wit ro b ił wrażen ie, ze zło co n y m o b rzeżem i wy tło czo n ą p ieczęcią z b o relg ajs k im g o d łem. – I to ws zy s tk o ? – zap y tał k to ś z b liżej s to jący ch . – M amy ty lk o wziąć ten p ap ier i p ó jś ć d o b an k u ? To wy d aje s ię zb y t p ro s te, żeb y b y ło warte s tu s u weren ó w. – Razem – p o wied ziała z n acis k iem Raes in ia. – To ważn e. Ws zy s cy macie p ó jś ć razem. Zb ierzemy s ię p rzy p o mn ik u Triu mfu Faru s a p rzed o twarciem b an k u i Dan to n wy g ło s i p rzemó wien ie, a p o tem ws zy s cy p ó jd ziemy d o b an k u . Wzmian k a o Dan to n ie wy wo łała o ży wio n y p o mru k tłu mu . Raes in ia b y ła zd ziwio n a. Nie s ąd ziła, że s lo g an wzy wający d o zwo łan ia Zjazd u Gen eraln eg o wy wo ła o d d źwięk w Stary m M ieś cie, g d zie n awet b o ch en ek za s u weren a mó g łb y b y ć n ied o s tęp n y d la wielu . J ed n ak n ajwid o czn iej n iek tó rzy w ty m tłu mie s ły s zeli, jak p rzemawiał, i mag ia jeg o g ło s u u rzek ła ich n iep ro p o rcjo n aln ie d o s to p n ia zro zu mien ia jeg o s łó w. Do b ry Bo że. M ó g łb y zo s tać k ró lem, g d y b y miał ch o ć tro ch ę ro zu mu . Dzięk i Karis o wi, że zn aleźliś my g o , zan im o d k ry ł g o k to ś in n y , zan io s ła w d u ch u mo d ły Raes in ia. Sk rzy wiła s ię z p o czu ciem win y n a tę my ś l, ale zaraz o d ep ch n ęła ją o d s ieb ie. – Dlaczeg o ro zd ajecie p ien iąd ze? – s p y tał in n y , o s trzejs zy g ło s . – Co z teg o macie? Raes in ia zerk n ęła n a Co rę, k tó ra b ezrad n ie wzru s zy ła ramio n ami. Patrząc n a tłu m,

Raes in ia s zu k ała o d p o wied zi, k tó rą zaak cep tu ją. – Po n ieważ k ażd y z ty ch wek s li o zn acza wy jęcie p ien ięd zy z k ies zen i Bo relg ajó w – o d rzek ła. – Vo rd an ajs k ich p ien ięd zy , k tó re mają wró cić d o Vo rd an ajó w, b o d o n ich n ależą! To wy wo łało ch ó raln y ap lau z. Raes in ia n ie b y ła Dan to n em, ale – p o my ś lała – łatwo o b u d zić en tu zjazm, k ied y ro zd aje s ię p ien iąd ze. – A teraz u s tawcie s ię w k o lejk ę – zarząd ziła Co ra. – Pamiętajcie, p o trzeb n y wam ten wek s el, żeb y d o s tać p ien iąd ze, więc s ch o wajcie g o i n ie zamo czcie... Raes in ia d o tarła d o p o mn ik a Triu mfu Faru s a o d zach o d u , wy b raws zy o k rężn ą d ro g ę p rzez mo s t Święteg o Vallak s a. So th e n aleg ała, żeb y s p is k o wcy n ie p rzy ch o d zili g ru p ą i trzy mali s ię z d alek a o d Dan to n a, ch y b a żeb y co ś p o s zło b ard zo źle. Raes in ia u ważała to za ro zs ąd n e – Orlan k o miał o czy ws zęd zie – ale p rzez to czu ła s ię tro ch ę n ies wo jo , jak b y to , co zamierzali zro b ić, ju ż wy mk n ęło s ię jej s p o d k o n tro li. Oczy wiś cie,

tak

właś n ie

b y ło .

M o g łab y

p o ws trzy mać

Dan to n a

p rzed

wy g ło s zen iem p rzemó wien ia, ale mo żn a b y ło ty lk o zg ad y wać, co zro b i tłu m. Po mn ik Triu mfu Faru s a b y ł jed n ą z wielu in wes ty cji s fin an s o wan y ch p rzez Faru s a V d la u czczen ia militarn y ch s u k ces ó w jeg o zmarłeg o o jca, z o g ro mn y ch ś ro d k ó w, k tó re Faru s IV s k o n fis k o wał d iu k o m i in n y m b u n to wn iczy m s zlach cico m. By ł to o g ro mn y , wy ło żo n y k amien n y mi p ły tami p lac w k s ztałcie k wad ratu o b o k u d łu g o ś ci ćwierci mili, zn ajd u jący s ię w cen tru m Wy s p y . Plac miał cztery b o czn e fo n tan n y u mies zczo n e n a ś ro d k u k ażd ej z jeg o czterech ćwiartek , o taczające wielk i p o s ąg p o ś ro d k u i s p ły wające s p ien io n ą wo d ą. Po mn ik Faru s a IV s ied ząceg o n a s tający m d ęb a k o n iu i trzy mająceg o w ręk u miecz wzn o s ił s ię n ad k ręg iem p atrzący ch z p o d ziwem n a wład cę ś więty ch o raz n imf, n ajad lu b łab ęd zi try s k ający ch s tru g ami wo d y d o s zero k ieg o , mien iąceg o s ię w s ło ń cu s tawu . Po p ó łn o cn ej s tro n ie p o s ąg u s taw p rzed zielały k amien n e s ch o d y p ro wad zące d o p łas k ieg o d y s k u o taczająceg o k o lu mn ę, n ad n imfami, ale zn aczn ie p o n iżej u k o ch an eg o k ró la. By ła to mó wn ica, z k tó rej Faru s V u wielb iał p rzemawiać d o tłu mó w, p rzy n ajmn iej d o p ó k i o g ro mn e k o s zty jeg o in wes ty cji o mało n ie zru jn o wały k raju i zwró ciły p leb s p rzeciwk o n iemu . Od tej p o ry trad y cją s tało s ię, że mó wn ica b y ła d o s tęp n a d la k ażd eg o , k to ch ciał p rzemawiać d o lu d u . Wed łu g n iep is an ej u mo wy n ie mo żn a b y ło n awo ły wać d o zd rad y an i jawn ie rek lamo wać jak ich ś p ro d u k tó w, p o d g ro źb ą n iezad o wo len ia Straży i Os tatn ieg o Diu k a. Dzis iejs ze p rzemó wien ie Dan to n a n aru s zy o b ie te zas ad y , p o my ś lała Raes in ia, ale

Orlan k o i tak b ęd zie miał mn ó s two p o wo d ó w, ab y s ię zło ś cić. Z p ó łn o cn o -zach o d n ieg o k rań ca Raes in ia wid ziała, że p lac zaczy n a s ię zap ełn iać, ch o ciaż z tej o d leg ło ś ci tru d n o b y ło o rzec, ilu b y ło tam zn ajo my ch z zes złej n o cy , a ilu zwy k ły ch p rzy p ad k o wy ch g ap ió w. Wid ziała tak że wielu s trażn ik ó w, rzu cający ch s ię w o czy z d łu g imi p ałk ami i w ciemn o zielo n y ch mu n d u rach . Przes zła s ię p o p lacu , o mijając n ag an iaczy i u liczn y ch h an d larzy . Op ró cz s p rzed awcó w ży wn o ś ci i n ap o jó w ro zn o s iciele u lo tek też p rzy b y li tu w zn aczn ej liczb ie. Raes in ia ro zp o zn ała k ilk a s wo ich g azetek o raz k ilk a in n y ch , k tó re p o d ch wy ciły s lo g an . „J ed en s u weren i Zjazd Gen eraln y !” – g ło s iły wielk ie ty tu ły p o ło wy g azetek , k tó re wid ziała, a tak że „Precz z Elizju m!”, „Precz z cu d zo ziems k imi k rwio p ijcami!” o raz wiele an ty b o relg ajs k ich h as eł. Te o s tatn ie tro ch ę Raes in ię zan iep o k o iły . Aro g an cja i o b co ś ć Bo relg ajó w, wraz z ich o d d an iem Ko ś cio ło wi Zap rzy s iężen ia o raz zd o min o wan iem b an k o wo ś ci i d ziałaln o ś ci p o b o rcó w, czy n iły ich łatwy m celem o s try ch werb aln y ch atak ó w. Niek tó re p rzemó wien ia Dan to n a wy k o rzy s ty wały ten temat, ch o ciaż Raes in ia s tarała s ię s k u p iać n a Ko ś ciele i b an k ierach , a n ie n a cały m b o relg ajs k im n aro d zie. Nies tety te wy s iłk i n ie zd o łały zap o b iec g n iewn emu wy b u ch o wi g łęb o k o zak o rzen io n y ch n as tro jó w an ty b o relg ajs k ich . Liczn i mło d zi Vo rd an ajo wie, wy ch o wan i n a g o rzk ich o p o wieś ciach o jcó w o Wo jn ie Ks iążąt, zd awali s ię u ważać, że n ajlep iej b y ło b y ro zp o cząć jej d ru g ą ru n d ę w n ad ziei wy ró wn an ia rach u n k ó w. W p o b liżu p ó łn o cn o -ws ch o d n ieg o n aro żn ik a zn ajd o wała s ię k awiarn ia ze s to lik ami i k rzes łami z k u teg o żelaza, u s tawio n y mi n a zazd ro ś n ie s trzeżo n y m s k rawk u wo ln ej p rzes trzen i. Zau waży ła tam Ben a, k tó ry s ied ział p rzy filiżan ce k awy z n o g ami o p arty mi o d ru g ie k rzes ło . Raes in ia p o d es zła n ies p ies zn ie, jak b y p rzy p ad k iem zo b aczy ła zn ajo meg o , a o n u ś miech n ął s ię d o n iej i ws k azał wo ln e k rzes ło . – Będ ą mieli tam co ro b ić – p o wied ział. – Czy k to ś za to b ą s zed ł? – Nie s ąd zę – o d p arła Raes in ia. Szła za n ią So th e, co o zn aczało , że g d y b y p ró b o wał ją ś led zić jak iś ag en t Orlan k a, źle b y s k o ń czy ł. – A za to b ą? – Nik o g o n ie zau waży łem. – Sp o jrzał n a zeg arek . – Zo s tało p iętn aś cie min u t, jeś li Dan to n b ęd zie p u n k tu aln ie. – To zależy o d Faro . – M au ris k i Sarto n s ied zą n a g iełd zie. M y ś lę, że M au ris k wciąż s ię d ąs a, p o n ieważ u s u n ęłaś ten frag men t wy jaś n iający „zas ad n iczą n ies p rawied liwo ś ć s y s temu częś cio weg o k red y to wan ia”.

– On ch ce d o b rze. – Raes in ia wes tch n ęła. J ej u wag ę zwró ciła s zy b k o p o ru s zająca s ię o s o b a. – Nad ch o d zi Co ra. Nas to latk a b y ła wy raźn ie p o d ek s cy to wan a i id ąc p o k amien n y ch p ły tach , p o d ry g iwała, jak b y p rzy k ażd y m k ro k u b y ła g o to wa wzb ić s ię w p o wietrze, ch o ciaż wo rk i p o d jej o czami ś wiad czy ły o n iep rzes p an ej n o cy . Raes in ia n ie wied ziała, czy p o zo s tali s p is k o wcy zas tan awiali s ię k ied y ś , jak o n a mo że n ie s p ać, czas em p rzez k ilk a n o cy p o d rząd , b ez żad n y ch u jemn y ch s k u tk ó w. M o że u ważali ją za wamp irzy cę. – M y ś lę, że to s ię u d a! – p o wied ziała Co ra, zb y t g ło ś n o . Raes in ia s k rzy wiła s ię, ale zg iełk tłu mu zap ewn e to zag łu s zy ł. – Sp ó jrzcie n a ty ch ws zy s tk ich lu d zi. To mu s i s ię u d ać! – Tru d n o p o wied zieć, d o p ó k i Dan to n n ie zro b i s wo jeg o – s twierd ziła. – Ws zy s tk o z to b ą w p o rząd k u ? – J es tem ty lk o tro ch ę zmęczo n a. – Co ra o p ad ła n a k rzes ło . – Kied y to s ię s k o ń czy , ch y b a b ęd ę s p ała p rzez ty d zień . – Kied y to s ię s k o ń czy – rzek ł Ben – zamierzam s ię u p ić. – J eś li u jd zie n am to p łazem – zau waży ła Raes in ia. – Nie s ąd zę, żeb y w Ven d re p o zwalali p ić alk o h o l. – Po win n iś my p o d ejś ć b liżej – rzek ła Co ra, zry wając s ię z k rzes ła i s p o g ląd ając w k ieru n k u fo n tan n y . – Nie s ąd zicie, że p o win n iś my p o d ejś ć b liżej? Stąd n ic n ie u s ły s zy my . Raes in ia s p o jrzała n a Ben a. – M y ś lę, że w ty m mo men cie b y ło b y właś ciwe wejś ć w tłu m, n ie s ąd zis z? Kiwn ął g ło wą. Gru p k ę o b s erwato ró w, wied zący ch , co s ię s tan ie teg o ran k a, o taczał teraz zn aczn ie więk s zy tłu m g ap ió w, k tó rzy zo b aczy li zg ro mad zen ie i p rzy s zli p o p atrzeć z czy s tej ciek awo ś ci. Wo k ó ł p lacu lu d zie wy ch o d zili z k awiarń i p o d ch o d zili b liżej, żeb y zo b aczy ć, co p rzy ciąg n ęło u wag ę ty lu o s ó b . Sp is k o wcy zro b ili to s amo . Raes in ia i Ben s zli p o wo li, Co ra n ato mias t p o mk n ęła n ap rzó d . Zn aleźli miejs ce z p rzo d u z d o b ry m wid o k iem n a g łó wn ą k o lu mn ę i Raes in ia p rzez mo men t o cen iała n as tawien ie zg ro mad zo n y ch . Tłu m zd awał s ię w n ap ięciu o czek iwać n a co ś , ale n ie b y ł tak g n iewn y , jak s ię s p o d ziewała. W ś ro d k u b y li g łó wn ie b ied n i ro b o tn icy , s tu d en ci, k o b iety i włó częd zy , lecz n a o b rzeżach b y ło wielu p rzed s tawicieli ś red n iej i wy żs zej k las y , k tó rzy ch cieli wied zieć, co to za s p ek tak l. Raes in ia u ważała ich o b ecn o ś ć za k o rzy s tn ą. J ak ws zy s tk o , co zmn iejs zało

g ro źb ę ak tó w p rzemo cy . Wciąż d ręczy ło ją wid mo zamies zek z n ieu n ik n io n y mi o fiarami i ares zto wan iami. Nie mó wiąc o ty m, że g d y b y Straż mu s iała zamk n ąć g iełd ę, ws zy s tk o to b y ło b y d aremn e. Bu rza o k rzy k ó w i o wacji z p rzo d u zas y g n alizo wała im, że co ś s ię d zieje. W k o ń cu n a mó wn icę Faru s a V wes zła jak aś p o s tać w czarn y m p łas zczu i eleg an ck im k ap elu s zu . Faro zd ziałał cu d a – s k ró cił mu zmierzwio n ą b ro d ę i g ład k o zaczes ał wło s y d o g ó ry , zab rał g o d o n ajlep s zy ch k rawcó w i s k lep ó w z g alan terią n a Wy s p ie, aż Dan to n zaczął wy g ląd ać n a s zaco wn eg o czło wiek a in teres u . By ł n iemal p rzy s to jn y , w p ewien n iezg rab n y s p o s ó b , d o p ó k i n ie p o ro zmawiałeś z n im ch wilk ę, o d k ry wając, że ma u my s ł p ięcio latk a. – M o i p rzy jaciele – rzek ł d o tłu mu , s zero k o ro zk ład ając ręce. Ch o ciaż wied ziała, co n ad ch o d zi, Raes in ia mimo wo ln ie zad rżała, g d y u s ły s zała ten g ło s . Z n iewy mu s zo n ą mo cą o d b ił s ię ech em p o p lacu , p rzeb ijając s ię p rzez g war ty s ięcy ro zmó w i u cin ając je w p ó ł zd an ia. Dźwięczn y i s ten to ro wy , p rzetaczał s ię p o b ru k u , aż s zy b y d rżały w witry n ach s k lep ó w. Nie b y ł to k rzy k p o d żeg acza czy p is k liwy wrzas k fan aty k a an i n awet g ład k i, wy ćwiczo n y g ło s d o ś wiad czo n eg o k azn o d ziei. By ł to s p o k o jn y g ło s p ewn eg o s ieb ie, ś wiato weg o czło wiek a, ch cąceg o p o d zielić s ię k ilk o ma is to tn y mi fak tami z k o ch an ą, lecz imp u ls y wn ą to warzy s zk ą. Raes in ia n iemal zaczęła s ię s p o d ziewać, że zaraz p o czu je jeg o d ło ń d o b ro d u s zn ie k lep iącą ją p o ramien iu . – M o i p rzy jaciele – p o wtó rzy ł Dan to n , g d y p o mru k tłu mu u cich ł. – Niek tó rzy z was mn ie zn ają. Niek tó rzy n iewątp liwie wid zieli mo je n azwis k o w g azetach . Ty m, k tó rzy s ą tu o b cy , n a p o czątek p o wiem, że jes tem Dan to n Au ren n e, a tak że tro ch ę o ty m, d laczeg o czu łem s ię zo b o wiązan y tu p rzemó wić. „Zo b o wiązan y ” to ład n e o k reś len ie, my ś lała Raes in ia, k ied y wy g łas zał s wo je p rzemó wien ie. To o n a je n ap is ała, n ie licząc k ró tk ich tech n iczn y ch frag men tó w, lecz p atrzeć n a n ie, zap is an e atramen tem n a p ap ierze, a s ły s zeć wy g łas zan e p rzed wielo ty s ięczn y m tłu mem zeb ran y m n a p lacu to zu p ełn ie co in n eg o . Serce zaczęło jej b ić mo cn iej, g d y Dan to n p rzy s p ies zy ł. Zd awał s ię in s ty n k to wn ie wy czu wać treś ć p rzemó wien ia – g d y ż Bó g ś wiad k iem, że g o n ie ro zu miał – i s to p n io wo p o zwo lił, b y jeg o p o wo ln y , wy ważo n y g ło s s tał s ię b ard ziej emo cjo n aln y i d o b itn iejs zy . Ban k ier, p o wied ział, to s tara i s zaco wn a p ro fes ja. Ban k ierzy b y li w Vo rd an ie o d p o czątk u jeg o is tn ien ia, p o mag ając lu d zio m d zięk i p o ży czk o m p rzetrwać ciężk ie czas y , b ezp ieczn ie p rzech o wu jąc fin an s o we n ad wy żk i w d o b ry ch latach , o k azu jąc u miar i ws p ó łczu cie d łu żn ik o m, o d k tó ry ch o d wró ciło s ię s zczęś cie. Ojciec Dan to n a

– b ęd ący , o czy wiś cie, fik cy jn ą p o s tacią – n au czy ł g o tak ieg o p ro wad zen ia in teres ó w, w p rzy s złej p racy więc mło d zian zamierzał s to s o wać te id ee. Dan to n zamilk ł i tłu m n a p lacu milczał, jak b y ws zy s cy ws trzy my wali o d d ech . – J ed n ak teraz jes t in aczej, p rawd a? – zap y tał z mo cą p o ch wili. Od p o wied ział mu ch ó r o k rzy k ó w i wiwató w, k tó re u cis zy ł mach n ięciem ręk i. Po tem wy jaś n ił, d laczeg o jes t in aczej. Ban k ierzy s ię zmien ili, a razem z n imi b an k i. Teraz s ą to cu d zo ziemcy , n ien ależący d o s p o łeczn o ś ci, k tó ry ch n ieg d y ś b y li filarami. Zain teres o wan i ty lk o ty m, jak i zy s k – ile p o tu i tru d u p o rząd n y ch , u czciwy ch lu d zi – mo g ą wy cis n ąć z Vo rd an u . Pas o ży ty , jak b ag ien n e p ijawk i wy s y s ające z k raju s iły ży cio we. Ban k ierzy i p o b o rcy – Raes in ia b y ła d u mn a z teg o zręczn eg o p o łączen ia – s ą win n i ws zy s tk ich n ies zczęś ć Vo rd an u . Gd y b y n ie o n i, ws zy s cy mielib y p racę. Bo ch en ek ch leb a zn ó w k o s zto wałb y s u weren a. – J ed en s u weren ! – zawo łał k to ś i tłu m p o d ch wy cił ten o k rzy k . – J ed en s u weren i Zjazd Gen eraln y ! J ed en s u weren i Zjazd Gen eraln y ! – Zjazd Gen eraln y – p o wied ział z n amy s łem Dan to n , jak b y k to ś właś n ie p o d s u n ął mu ten p o my s ł. To b y ło b y ro związan ie. Przed s tawiciele lu d u , ws p ó ln ie ro związu jący jeg o p ro b lemy za łas k awy m p rzy zwo len iem Ko ro n y . Lecz tak s ię n ie s tan ie, jeś li d o teg o n ie d o p ro wad zimy . – J ed n ak mu s imy u d erzy ć ich tam, g d zie zab o li – ciąg n ął Dan to n . – „Sp alić b an k i”, mó wią mi. „Sp alić g iełd ę”. A co to d a? Praco wn icy b an k ó w s ą Vo rd an ajami, jak wy i ja, i zo s talib y wy rzu cen i n a b ru k . Go s p o d arze s p rzed ający s wo ją ży wn o ś ć n a g iełd zie s ą Vo rd an ajami, jak wy i ja. Strażn icy s ą Vo rd an ajami. Czy ch cecie ich zmu s ić, b y ares zto wali s wo ich b raci? Nie. Nas zy mi wro g ami n ie s ą p rzed mio ty an i b u d o wle z żelaza i k amien ia, s ejfy czy marmu ro we p o s ad zk i. Nas zy mi wro g ami s ą id ee. Co więc mamy ro b ić? Sięg n ął i z zan ad rza wy jął jak iś p ap ier. Kied y g o ro zło ży ł, zło co n e litery zab ły s ły w s ło ń cu . – To jes t wek s el Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o , k tó ry o b iecu je wy p łacić o k azicielo wi s to s u weren ó w. Ob ietn ica... g d y ż tak n ap rawd ę o s tateczn ie ty lk o ty m jes t b an k . Ob ietn icą. – Wy ciąg n ął ręk ę, trzy mając wek s el d wo ma p alcami, jak ś mierd zącą n ieś wieżą ry b ę. – Oto , co mo żemy z n im zro b ić. Wy jął d ru g ą ręk ę z k ies zen i p łas zcza, trzy mając w n iej zap ałk ę. Po tarł n ią o k amien n ą k o lu mn ę i g d y s ię zap aliła, tłu m ws trzy mał o d d ech . Dan to n p rzy tk n ął ją d o wek s la, k tó ry n iech ętn ie zajął s ię p ło mien iem, ś lący m w g ó rę g ęs ty czarn y d y m.

– W o s tateczn y m ro zrach u n k u ty le s ą warte ich o b ietn ice – zak o ń czy ł mó wca. Gd y p ło my k i p o p ełzły k u jeg o p alco m, u p u ś cił wek s el, k tó ry o p ad ł n a k amien ie. – I o n i też mu s zą to zro zu mieć. Od wró cił s ię p lecami d o wciąż p ło n ąceg o wek s la i zs zed ł z mó wn icy . Faro b ęd zie czek ał n a n ieg o n a s ch o d ach , żeb y wy p ro wad zić g o z p lacu . Ty mczas em tłu m czek ał w o n iemiały m milczen iu jes zcze d łu g ą ch wilę, n ie p o jmu jąc, że p rzemó wien ie s ię s k o ń czy ło . Po tem, jak n a k o men d ę, z wielu g ard eł wy rwał s ię ch ó raln y ry k triu mfu i wś ciek ło ś ci. W zb ity m tłu mie b y li b ezd o mn i z k o ś cio ła. Cierp liwie czek ali n a p rzemó wien ie Dan to n a, a teraz, k ied y s ię s k o ń czy ło , ch cieli o d eb rać o b iecan ą n ag ro d ę. Zaczęli p rzecis k ać s ię p rzez tłu m, k ieru jąc s ię n a ws ch ó d , d o mo s tó w łączący ch Wy s p ę z g iełd ą. In n i lu d zie p rzep u ś cili ich , a p o tem ru s zy li za n imi, k iero wan i ciek awo ś cią i mag ią eru d y cji Dan to n a. Przy p o min ało to s p ad ającą n a ziemię k o metę: b ezd o mn i n a czele, a ws zy s cy in n i jak o ciąg n ący s ię za n imi o g o n , zmierzający d o s ied zib y Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o w Vo rd an ie. – Daję s ło wo , tam m-m-mu s i b y ć z ty s iąc p o wo zó w – p o wied ział Sarto n , p atrząc n a to z b alk o n u . Faro , co b y ło u n ieg o rzad k o ś cią, p rzewid u jąco zarezerwo wał ap artamen t z b alk o n em w h o telu Gran d , jed n y m z n ajlep s zy ch w Vo rd an ie. Ro ztaczał s ię s tamtąd d o s k o n ały wid o k n a g iełd ę o raz g ran ito wo -marmu ro wą fas ad ę Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o . Tak więc o p arta o b alu s trad ę b alk o n u Raes in ia o g ląd ała jak z lo ży ws p an iały s p ek tak l, b ęd ący jed n y m z ty p o wy ch s k u tk ó w zu b o żen ia lu d n o ś ci: mars zu n a b an k . Giełd a b y ła n awet więk s za o d p lacu Triu mfu Faru s a, ale n ie ro b iła tak ieg o wrażen ia. By ł to p o p ro s tu d u ży , o twarty , n iereg u larn y teren , n iewy b ru k o wan y i p o p rzecin an y k o lein ami. W d zień p o ws zed n i wiele g ru p lu d zi s ied ziało tu p rzy s to łach lu b za p rzen o ś n y mi b iu rk ami, z ch o rąg iewk ami p o wiewający mi za n imi n a k ró tk ich mas ztach n iczy m p ro p o rczy k i ś red n io wieczn y ch ry cerzy . In n i ro ili s ię wo k ó ł n ich , b ieg ając o d jed n eg o s tan o wis k a d o d ru g ieg o , wy k rzy k u jąc co ś n iezro zu miale i w o d p o wied zi o trzy mu jąc o k rzy k i i g es ty . Co ra k ied y ś wy jaś n iła to Raes in ii tak : k ażd e s tan o wis k o p rzy ciąg a zain teres o wan y ch k u p n em lu b s p rzed ażą, p rzy czy m s ied zący rep rezen tu ją d u że, s zaco wn e firmy , a b ieg ający wo k ó ł n ich – p o ten cjaln y ch k lien tó w. Co d zien n ie s etk i milio n ó w s u weren ó w p rzech o d ziły tu z rąk d o rąk w jak iś n ieu ch wy tn y s p o s ó b , k tó ry n ie o b ejmo wał n iczeg o tak k o n k retn eg o jak u ś cis k d ło n i. Ok rzy k , p o d n ies io n y k ciu k lu b s k in ien ie g ło wą

wy s tarczały , ab y zap o czątk o wać reak cję łań cu ch o wą, k tó ra mo g ła s p rawić, że s etk i mil s tąd załad o wy wan o to wary n a s tatek i wy s y łan o g o w rejs d o o k o ła ś wiata. A Vo rd an b y ł zaled wie trzecim p o d wzg lęd em wielk o ś ci mias tem n a ś wiecie, p o wied ziała Co ra. Bo u rs e w Hamv elt b y ło więk s ze, p o tężn y Ws p ó ln y Ry n ek Viad re zaś tak d u ży , że mó g ł z łatwo ś cią wch ło n ąć o b a mias ta. Co ra mó wiła o Ws p ó ln y m Ry n k u Viad re z tak im ro zmarzen iem, z jak im k ap łan mó g łb y mó wić o k ró les twie n ieb ies k im. Dzis iaj jed n ak ws zy s tk o tu zo s tało wy wró co n e n a n ice; s to ły p o p rzewracan e, a h an d lo wcy p rzep ęd zen i p rzez tłu m. Wo k ó ł p lacu g iełd y ro zs iad ły s ię liczn e b an k i, p rzy p o min ającą ś wiąty n ie arch itek tu rą u s iłu jące s p rawiać s tab iln e i majes taty czn e wrażen ie. Dru g i Ban k Os zczęd n o ś cio wy b y ł wś ró d n ich jed n y m z n ajn o ws zy ch , b o relg ajs k im p rzes zczep em, lecz jeg o b u d y n k i b y ły n ajo k azals ze. Ko lejk a – jeś li ten ch ao s mo żn a zas zczy cić tak ą n azwą – ciąg n ęła s ię o d jeg o d rzwi aż n a p lac g iełd y , g d zie zu p ełn ie s ię ro zmy wała w mo rzu ro zp y ch ający ch s ię i wrzes zczący ch lu d zi. Zazwy czaj p o wo zó w n ie wp u s zczan o n a p lac g iełd y , lecz ty m razem n ajwy raźn iej żad n e p rzep is y n ie o b o wiązy wały . Zaczęły p rzy b y wać n ied łu g o p o p rzemó wien iu Dan to n a i z u p ły wem g o d zin ich p o to k zmien ił s ię w rzek ę. Co więcej, p rzy jeżd żające p o jazd y b y ły co raz ws p an ials ze, z h erb ami i lo k ajami w lib erii, aż wy d awało s ię, że p o ło wa s zlach ty z Vo rd an u tło czy s ię n a ry n k u . Gd zieś n a p o czątk u tej k o lejk i b y li b ezd o mn i, k tó ry m Co ra i Raes in ia ro zd ały p o p rzed n ieg o wieczo ru wek s le. Od eg rali ro lę k amy k a rzu co n eg o n a zaś n ieżo n e zb o cze, k tó ry ś ciąg a ro s n ącą lawin ę lo d u i ziemi zn o s zącą wio s k i w d o lin ie. Raes in ia z mies zan in ą p o d ziwu i p rzerażen ia p atrzy ła, jak p o wo łan y p rzez n ią d o ży cia twó r z ry k iem ru s za n ap rzó d , p o żerając ws zy s tk o n a s wej d ro d ze. Po wo d em teg o ws zy s tk ieg o b y ł s trach , wy jaś n iła Co ra. Ban k i o p ierały s ię n a zau fan iu , a an ty tezą zau fan ia jes t s trach . Nawet z fo rtu n ą, k tó rą d la n ich zaro b iła, s p is k o wcy n ie mieli d o s tateczn ie d u żeg o k ap itału , k tó ry zas zk o d ziłb y tak iemu g ig an to wi jak Dru g i Ban k Os zczęd n o ś cio wy . J ed n ak d zięk i zręczn ie p rzek azan emu zas trzy k o wi g o tó wk i i mag ii g ło s u Dan to n a – n ie mu s ieli mieć. W b an k u jak iś n ies zczęs n y d y rek to r p atrzy ł, jak zis zcza s ię jeg o n ajg o rs zy k o s zmar. Teo rety czn ie k ażd y p o s iad acz tak ieg o wek s la miał p rawo s tan ąć p rzed n im, k ied y k o lwiek ch ciał, i zażąd ać wy mian y n a b rzęczącą mo n etę. Is tn ien ie b an k u o p ierało s ię n a jeg o zd o ln o ś ci d o realizo wan ia tak ich wek s li. Oczy wiś cie, p rak ty czn ie ty lk o n ieliczn i lu d zie to ro b ili, ale k ażd y b an k ier o b awiał s ię, że mo że p rzy jś ć tak i d zień , k ied y lu d zie, k tó rzy p o wierzy li mu s wo je p ien iąd ze, zjawią s ię

całą g ro mad ą, b y zażąd ać ich zwro tu . Dla Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o ten d zień n ad s zed ł d zis iaj. Każd y s to jący w tej k o lejce miał wek s el i ch ciał p o d jąć p ien iąd ze n aty ch mias t, o b awiając s ię, że ju tro ju ż n ie b ęd zie tu b an k u , k tó ry je wy p łaci. Każd y wek s el mu s iał b y ć wy mien io n y n a g o tó wk ę p rzez k as jeró w z wy mu s zo n y mi u ś miech ami zas ty g ły mi n a twarzach . J ed n ak w s ejfie n ie b y ło d o ś ć mo n et d la ws zy s tk ich i tłu m o ty m wied ział. Wk ró tce p o o twarciu u rzęd n ik Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o wy s zed ł p rzed b u d y n ek i n erwo wo o zn ajmił, że b an k jes t ab s o lu tn ie wy p łacaln y i n ik t n ie mu s i s ię o n ic o b awiać. Nawet p ró b o wał zażarto wać, że g d y b y lu d zie zech cieli p alić wek s le jeg o b an k u , to jemu to zu p ełn ie n ie p rzes zk ad za, g d y ż to ty lk o zwięk s zy ło b y jeg o wiary g o d n o ś ć. To n ic n ie p o mo g ło . Ws zy s cy wied zieli, że d y rek to rzy b an k ó w mó wią tak ie rzeczy ty lk o wted y , k ied y s ą zan iep o k o jen i; jeś li b an k jes t n ap rawd ę wy p łacaln y , to s ied zą w s wo ich g ab in etach i reag u ją n a s k arg i g n iewn y m, p o g ard liwy m milczen iem. Ws zy s cy n a p lacu Triu mfu Faru s a s ły s zeli p rzemó wien ie Dan to n a, a p o tem p atrzy li, jak armia zd etermin o wan y ch mło d y ch lu d zi mas zeru je p rzez p lac g iełd y i zmierza p ro s to d o Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o , żeb y s p ien ięży ć s wo je czek i. Wielu o b ecn y m to wy s tarczało i wid o k k o lejk i ciąg n ącej s ię d alek o n a p lac wy trącił ich z ró wn o wag i. Ban k s tał s ię to n ący m s tatk iem i n ik t n ie ch ciał b y ć jed n y m z ty ch , k tó rzy zo s tan ą b ez ło d zi ratu n k o wej. – Patrz, jes t k o lejk a d o b an k u Ko ro n y – o d ezwała s ię Co ra. – I d ru g a d o Sp en ca i J ack s o n a. To s ię ro zs zerza. – Oczy wiś cie – p o wied ziała Raes in ia. – J eś li tak a s zaco wn a in s ty tu cja jak Dru g i Ban k Os zczęd n o ś cio wy mo że u p aś ć z p o wo d u jak ieg o ś p rzemó wien ia, to czy in n e b an k i mo g ą b y ć b ezp ieczn e? Lep iej wep ch n ąć p ien iąd ze d o s k arp ety i s ch o wać p o d materacem. – Po win n am b y ła zain wes to wać w s k arp ety – mru k n ęła Co ra. – Alb o materace. Raes in ia p o k lep ała ją p o ramien iu . – Przep ras zam. M u s i b y ć ci p rzy k ro n a to p atrzeć. – Niezu p ełn ie... – Co ra miała n iewy raźn ą min ę. – M a to s wo je zalety . Raes in ia p y tająco u n io s ła b rew. Co ra wes tch n ęła. – Zamierzałam ci p o wied zieć – rzek ła. – Ty lk o n ie b y ło n a to czas u . – Co zro b iłaś ? – Nic wielk ieg o . Wies z, że mu s iałam wy k u p ić ws zy s tk ie te wek s le, żeb y ś my mo g li je ro zd ać?

Raes in ia s k in ęła g ło wą. – Có ż, mu s iałam wy my ś lić jak ieś wy tłu maczen ie, d laczeg o p o trzeb u ję ty le wek s li d łu żn y ch Dru g ieg o Os zczęd n o ś cio weg o , in aczej lu d zie zo rien to walib y s ię, że co ś s ię s zy k u je. Tak więc zaaran żo wałam jed n o czes n ą s p rzed aż wek s li teg o b an k u , żeb y wy g ląd ało n a to , że p o p ro s tu p rzen o s imy fu n d u s ze. – J ed n ak jeś li s p rzed ałaś te wek s le... – M ają b y ć s p rzed an e n a ry n k u Viad re. Nie p o jawią s ię tam wcześ n iej n iż za trzy d n i. W k o ń cu s tatek d o Bo relu p ły n ie co n ajmn iej ty le. – Przecież ju ż n ie mas z ty ch wek s li. Ro zd aliś my je. – Racja. – Co ra u ś miech n ęła s ię. – Prawd ę mó wiąc, k ied y zo b aczy łam cen y , w k o ń cu s p rzed ałam zn aczn ie więcej, n iż k u p iłam. – Zatem mó wis z mi – p o wied ziała Raes in ia, u s iłu jąc n ad ąży ć – że k to ś b ęd zie n a cieb ie b ard zo zły , k ied y s ię o k aże, że s p rzed ałaś co ś , czeg o n ie mo żes z d o s tarczy ć? – Och , n ie! – Co ra wy g ląd ała n a s zczerze zas k o czo n ą tak im p o my s łem. – Nie, n ie ro zu mies z. Kied y b an k s p lajtu je, te wek s le b ęd ą p rak ty czn ie b ezwarto ś cio we. Wy k u p ię je o d p o s iad aczy p o k ilk a p en s ó w za s u weren a. Oczy wiś cie, b ęd ą źli, ale my ś lę, że n ab y wcy z Viad re wp ad n ą w p an ik ę, k ied y d o trze d o n ich ta wiad o mo ś ć. – A więc... – zach ęcała ją Raes in ia. – Zatrzy mamy p ien iąd ze ze s p rzed aży – p o wied ziała Co ra, jak b y tłu maczy ła co ś d zieck u . – J ed n ak wcale n ie mu s imy n iczeg o d o s tarczać. – A więc zaro b iłaś . Co ra k iwn ęła g ło wą. – Du żo p ien ięd zy ? Ko lejn e s k in ięcie g ło wą, z lek k im wah an iem. – Wiem, że n ie p o win n am teg o ro b ić, n ie p y tając cieb ie n ajp ierw, ale n ie b y ło czas u i g d y b y m traciła g o n a s zu k an ie cieb ie, ry n ek zo s tałb y zamk n ięty ... – Co ro . – Raes in ia wzięła ją za ręk ę. – Ch o d ź ze mn ą. Co ra miała p rzerażo n ą min ę, g d y Raes in ia p o ciąg n ęła ją p rzez d rzwi b alk o n u d o ap artamen tu . Sarto n wciąż o b s erwo wał tłu m, ale Ben b y ł tam, a Faro p rzy n ió s ł p łó cien n ą to rb ę p ełn ą b u telek . Kied y zo b aczy ł Raes in ię, wziął k ielich z p rzezro czy s ty m mu s u jący m tru n k iem i p o k azał jej zn acząco . – Raes ! – zawo łał. – Ch o d ź! Świętu jemy ! Raes in ia wzięła o d n ieg o k ielich i p rzek azała g o Co rze. – Zas łu ży łaś – p o wied ziała. – Kied y zwy cięży my , p o p ro s zę d ep u to wan y ch , żeb y

mian o wali cię min is trem fin an s ó w. Nap rawd ę to zro b ię, p o my ś lała w d u ch u , g d y d ziewczy n a s ączy ła mu s u jący tru n ek . Bó g wie, że n ie mo że b y ć g o rs za o d ty ch k ilk u o s tatn ich , k tó rzy zajmo wali to s tan o wis k o . J ej o jciec miał wiele zalet, ale liczen ie s u weren ó w i p en s ó w n ie b y ło jed n ą z n ich , a jeg o min is tro wie s k arb u zwy k le b y li wy b ieran i ze wzg lęd u n a p o lity czn e k o n ek s je, a n ie k o mp eten cje. By ł Grieg , jed en z zau s zn ik ó w Orlan k a, k tó ry p rzez o s tatn ie p ięć lat s two rzy ł włas n e imp eriu m o p arte n a armii p o b o rcó w. Ta d ziewczy n a b y łab y miłą o d mian ą. – Nawias em mó wiąc – rzek ł Faro – mu s iałem u mieś cić Dan to n a w s y p ialn i. M u s imy wy my ś lić jak iś s p o s ó b , żeb y wy p ro wad zić g o s tąd n iep o s trzeżen ie. – Przy p ro wad ziłeś g o tu taj? – n as k o czy ła n a n ieg o Raes in ia. – J eg o p o k ó j w Ro y alu b y ł o b leg an y p o p rzemó wien iu . – Faro wzru s zy ł ramio n ami. – Nie wied ziałem, g d zie in d ziej mó g łb y m g o u mieś cić. – Zau waży ł min ę Raes in ii. – Us p o k ó j s ię. Nik t n ie wid ział, jak wch o d ziliś my . A s k ąd ty to mo żes z wied zieć, d o d iab ła? – p o my ś lała ze zło ś cią. Faro miał wy g ó ro wan ą o p in ię o s wo ich u miejętn o ś ciach i o d wad ze, ale Raes in ia wątp iła w n ie. Z p ewn o ś cią n ie b y ł So th e. Ben p o k lep ał ją p o ramien iu . – Us p o k ó j s ię, Raes . To ty lk o , d o p ó k i b u rza n ie u cich n ie. Nap ij s ię, d o b rze? Raes in ia wes tch n ęła, ale p rzy jęła k ielich i u d awała, że p ije. On i wciąż n ie trak tu ją teg o p o ważn ie. Co rę mó g ł tłu maczy ć mło d y wiek , ale res ztę... Dlaczeg o ty lk o ja s ię n iep o k o ję? – g o rączk o wała s ię w my ś lach . Po p ewn y m czas ie o p ró żn ili p o ło wę b u telek , a tłu m n a p lacu g iełd y zaczął s ię w k o ń cu ro zch o d zić p o d s u ro wy m s p o jrzen iem tu zin ó w s trażn ik ó w. Dru g i Ban k Os zczęd n o ś cio wy zawies ił wy p łaty tu ż p rzed p o łu d n iem, p rzy zn ając ś wiatu , że n ie jes t w s tan ie s p ełn ić s wo ich o b ietn ic. To b y ł ten zwro tn y p u n k t, k tó reg o o b awiała s ię Raes in ia – tłu m mó g ł teraz zmien ić s ię w tłu s zczę i wy mierzy ć o k ru tn ą k arę. Na s zczęś cie d la ws zy s tk ich zain teres o wan y ch s to p n io wy wzro s t liczb y s zlach etn ie u ro d zo n y ch p rzy b y wający ch n a p lac o zn aczał, że k ied y b an k rzeczy wiś cie p rzes tał wy p łacać, w k o lejce czek ający ch b y ł zn aczn y o d s etek p rzed s tawicieli wy żs zy ch k las . By ło s p o ro p o k rzy k iwan ia, p rzep y ch an ia s ię, k ilk a zemd leń i atak ó w h is terii, ale n ie b y ł to ju ż tłu m, k tó ry zacząłb y rzu cać k amien iami w o k n a. Po n ad to d o tej p o ry Straż s tawiła s ię w zn aczn ej s ile, z n iezwy k łą s zy b k o ś cią reag u jąc n a ro d zący s ię k ry zy s . Raes in ia p rzez cały ran ek o b s erwo wała, jak ich zielo n e s zereg i g ęs tn ieją, i w d u ch u d zięk o wała temu , k to tak s p rawn ie d o wo d ził

zwy k le o s p ały mi o b ro ń cami p o rząd k u . Sarto n i M au ris k wy s zli wk ró tce p o tem, p ierws zy ro b ić to , co zwy k le w wo ln y m czas ie – n ik t n ie wied ział co – a d ru g i p is ać o ty m, że b an k ru ctwo Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o d o wio d ło fu n d amen taln ej n iewy d o ln o ś ci b o relg ajs k ieg o s y s temu b an k o weg o . Po zo s tali w ap artamen cie Ben i Faro g rali w k o ś ci, o p ró żn iając p rzy ty m wiele k ielich ó w win a. Co ra d rzemała n a s o fie, zwin ięta w k łęb ek jak k o tk a. Raes in ia wy s zła d o p rzed p o k o ju , z k tó reg o d rzwi p ro wad ziły d o d wó ch s y p ialń i maleń k iej k u ch n i. Drzwi d o jed n ej s y p ialn i b y ły u ch y lo n e i p rzez s zp arę s ączy ło s ię s łab e ś wiatło . Raes in ia p o d es zła d o n ich i zo b aczy ła Dan to n a s ied ząceg o n a zas łan y m łó żk u , wciąż w k ap elu s zu i b u tach . Sp o jrzał n a n ią i n a jeg o twarzy p o jawił s ię s zero k i, d ziecin n y u ś miech . – Witaj, Ks iężn iczk o ! Raes in ia wś lizg n ęła s ię d o p o k o ju i d elik atn ie zamk n ęła d rzwi. – Witaj, Dan to n ie. Co tu ro b is z? – M y ś lę – o d p arł. – O czy m my ś lis z? Zamru g ał, jak b y to p y tan ie n ie miało s en s u . Po ch wili ru ch em g ło wy ws k azał d o p o ło wy o p ró żn io n y k ielich n a n o cn y m s to lik u . – Faro d ał mi co ś d o p icia, ale n ie s mak u je mi to . – Nie? – Za d u żo b ąb elk ó w. Wy ch o d zą mi n o s em. – Otarł n o s wierzch em d ło n i. – J es t tu jak ieś p iwo ? Bo że Ws zech mo g ący . Po czu cie win y wezb rało w Raes in ii jak fala p rzy p ły wu . Sp ó jrzcie n a n ieg o . On n iczeg o n ie ro zu mie. Nie d o k o n ał wy b o ru . Wy k o rzy s tu jemy g o i w k o ń cu d o p ro wad zimy d o teg o , że zo s tan ie zab ity . Ty wy k o rzy s tu jes z ich ws zy s tk ich , zad rwiło jej s u mien ie. Dan to n a tak s amo jak Ben a, Faro czy Co rę. Są ty lk o n arzęd ziami, k tó ry mi s ię p o s łu g u jes z, żeb y u zy s k ać to , czeg o ch ces z. J eś li n iek tó re z n ich zo s tan ą p rzy ty m zn is zczo n e, co z teg o ? J ed n ak o n i ws zy s cy d o k o n ali wy b o ru . M au ris k , Sarto n , Ben , a n awet Faro . M ają s wo je p o wo d y , żeb y b rać w ty m u d ział. A Co ra? On a n ie ma p o jęcia, w co s ię p ak u je. Raes in ia p rzełk n ęła ś lin ę. Dan to n wciąż u ś miech ał s ię d o n iej. Tru d n o b y ło p o łączy ć tę d ziecin n ą min ę z czło wiek iem, k tó ry m b y ł – alb o zd awał s ię b y ć – s to jąc

n a mó wn icy n a p lacu Triu mfu Faru s a. Czy o n wie, co ro b i? – Dan to n ie – p o wied ziała – to b y ła d o b ra... o p o wieś ć, ta, k tó rą p o wied ziałeś d ziś p o p o łu d n iu . – Po d o b ała ci s ię, Ks iężn iczk o ? – J eg o rad o s n y g ło s s p rawił, że ś cis n ęło jej s ię s erce. – Słu ch ało jej wielu lu d zi. – Rzeczy wiś cie. – Zawah ała s ię. – Ro zu miałeś ją? M ó wię o tej o p o wieś ci. Czy wies z, co o zn acza? Zn ó w n ie zro zu miał, jak b y p rzeczy ła s ama s o b ie. – To o p o wieś ć, Ks iężn iczk o . – J ed n ak ... lu d zie jej s łu ch ali. M y ś leli, że co o n a o zn acza? – Lu d zie lu b ią o p o wieś ci. Lu b ią k rzy czeć, ale to d o b re o k rzy k i. Więź Raes in ii, d emo n w g łęb i jej d u s zy , d ziwn ie s ię p o ru s zy ł, jak b y o b racał s ię n a b o k we ś n ie. Pewn ie p o zb y wa s ię res zty alk o h o lu , p o my ś lała z żalem. M iło b y ło b y p o zwo lić, żeb y mo ja ś wiad o mo ś ć u to n ęła n a jak iś czas w mu s u jący m b iały m win ie, tak jak p o zo s tały ch s p is k o wcó w. Alb o ch o ciaż zło ży ć g ło wę n a p o d u s zce i zas n ąć. – Zo b aczę, czy Faro p rzy n ió s ł jak ieś p iwo – p o wied ziała. – Dzięk u ję, Ks iężn iczk o ! Zaled wie lek k o u ch y liła d rzwi, g d y u s ły s zała s tu k an ie. Kto ś p u k ał d o d rzwi ap artamen tu , zn ajd u jący ch s ię d wa metry d alej. A p rzecież n ik t n ie p o win ien wied zieć, że tu jes teś my , p rzemk n ęło jej p rzez my ś l. Pewn ie ty lk o o b s łu g a h o telo wa. Op an o wała ro s n ącą p an ik ę i u ś miech n ęła s ię d o Dan to n a. – Zaraz wró cę. Ty ty lk o zo s tań tu taj i... my ś l, d o b rze? – Do b rze! Wy g o d n ie u s ad o wił s ię n a łó żk u , a Raes in ia wró ciła n a k o ry tarz i zamk n ęła za s o b ą d rzwi. Z s alo n u , w k tó ry m Ben i Faro wciąż g rali w k o ś ci, d o ch o d ziły ich g ło ś n e g ło s y . Nie s ąd ziła, b y k to ś p ró cz n iej u s ły s zał to p u k an ie. W d rzwiach n ie b y ło wizjera, k tó ry mó g łb y b y ć w h o telu n iżs zej k ateg o rii. Raes in ia zmars zczy ła b rwi, a p o tem cały m ciałem o p arła s ię o n ie, ab y zap o b iec p ró b ie ich o twarcia s iłą. – Tak ? – zap y tała led wie s ły s zaln y m g ło s em. – Kto tam? – Raes in ia? To ty ? – So th e? – J ej p o k o jó wk a k o n s ek wen tn ie u k ry wała s wo ją o b ecn o ś ć p rzed in n y mi

s p is k o wcami. – Co ty tu ro b is z? – J es teś s ama? – W ty m mo men cie. Ws zy s cy s ą p rzy b alk o n ie. – Do b rze. Otwó rz. Raes in ia o d erwała s ię o d d rzwi i o d s u n ęła zas u wę, u ch y lając je o d ro b in ę. J ed n ak mo cn o p o d p ierała je o b u tą s to p ą, żeb y n ie d ało s ię ich o two rzy ć s zerzej n ag ły m p ch n ięciem z zewn ątrz. Przez s zp arę zo b aczy ła p o k o jó wk ę, więc u s p o k o iła s ię i s zero k o o two rzy ła d rzwi. – Do b rze – p o ch waliła So th e. – Gło s y łatwo n aś lad o wać. Teraz p o mó ż mi z n ią. Otwarte d rzwi u k azały ją s to jącą o b o k mło d ej k o b iety w eleg an ck iej s zaro czarn ej lib erii h o telo wej. Gło wa k o b iety s p o czy wała n a ramien iu So th e i b y ło o czy wis te, że ty lk o o b ejmu jąca jej talię ręk a So th e u trzy mu je ją w p o zy cji p io n o wej. W p ierws zej ch wili Raes in ia p o my ś lała, że n iezn ajo ma jes t p ijan a, lecz g d y So th e wes zła z n ią d o ap artamen tu , b ezwład n ie zwis ające ręce zd rad ziły , że k o b ieta jes t n iep rzy to mn a. Raes in ia o d s u n ęła s ię n a b o k i zamk n ęła za n imi d rzwi. So th e ro zejrzała s ię i ru ch em g ło wy ws k azała s y p ialn ie. – Ob ie s ą p u s te? – W jed n ej jes t Dan to n . Dru g a p o win n a s ię n ad ać. – Do b rze. Złap ją za n o g i. Raes in ia ch wy ciła k o s tk i tajemn iczej k o b iety i o d erwała jej s to p y o d p o d ło g i. Razem wtas zczy ły n iep rzy to mn ą d o d ru g iej s y p ialn i i So th e u p u ś ciła ją n a łó żk o . Gło wa k o b iety z imp etem o p ad ła n a p o s łan ie. – Kto to tak i? I co jej jes t? – zap y tała Raes in ia. So th e zerk n ęła w k ieru n k u s alo n u i zamk n ęła d rzwi s y p ialn i. – To jej jes t, że n ie ży je. – Ws k azała co ś , czeg o Raes in ia d o ty ch czas n ie zau waży ła: o b ciąg n iętą s k ó rą ręk o jeś ć s zty letu o d łu g iej k lin d ze, s terczącą z leweg o b o k u k o b iety tu ż p o d p ach ą. – Co zaś d o teg o , k im b y ła, to n ie mo g ę d o k ład n ie p o wied zieć... – W d ło n i So th e jak za d o tk n ięciem mag iczn ej ró żd żk i p o jawił s ię d ru g i s zty let. – J ed n ak n a p ewn o b y ła ag en tk ą Ko n k o rd atu . Raes in ia milczała p rzez ch wilę. So th e n aty ch mias t zab rała s ię d o ro b o ty , p rzecin ając p as ek s p ó d n icy zab itej k o b iety , a p o tem ro zcin ając materiał n a d wie częś ci wzd łu ż n o g i. Zd jęła z n iej u b ran ie jak u n iwers y teck i b ad acz ś ciąg ający s k ó rę z n o weg o o k azu .

– J es teś p ewn a, że o n a... – zaczęła Raes in ia. So th e wes tch n ęła. Ro zd arła s p ó d n icę, o d s łan iając s k ó rzan y p as ek o taczający u d o k o b iety i p rzy trzy mu jący k ilk a cien k ich o s trzy w s p ry tn ie zap ro jek to wan y ch p o ch ewk ach . So th e wy jęła jed n o i ze ś wis tem rzu ciła p rzez p o k ó j, tak że z ch rzęs tem wb iło s ię w ś cian ę, k ilk an aś cie cen ty metró w o d u ch a Raes in ii. – Rzu can ie n o żami n ie jes t ty p o wą u miejętn o ś cią p o k o jó wek w h o telach , n awet n a Stary m M ieś cie – zau waży ła So th e – a ty m b ard ziej w Gran d zie. By ła ag en tk ą Ko n k o rd atu . – No d o b rze – p o wied ziała Raes in ia. Wb ity w ś cian ę n ó ż wciąż cich o b rzęczał. – Zab iłaś ją? – Oczy wiś cie. – M o g ę zap y tać, d laczeg o ro zb ieras z ją d o n ag a? So th e zaczęła ro zcin ać b lu zk ę k o b iety aż d o k o łn ierzy k a. – Szu k am czeg o ś , a n ie mamy d u żo czas u . – So th e jak n iecierp liwy k o ch an ek zad arła p o d k o s zu lek zab itej, o b macała jej p iers i i u ś miech n ęła s ię triu mfaln ie. – M am cię. Pewn e rzeczy n ig d y s ię n ie zmien iają. – So th e... So th e u cis zy ła ją mach n ięciem ręk i, p o ch y lo n a n ad zwło k ami. Po k azała d łu g i, cien k i p ak iecik , lek k o wy g ięty w miejs cu , g d zie b y ł p rzy ciś n ięty d o ciała zab itej. – Kies zen ie s ą zb y t ry zy k o wn e – p o wied ziała. – A trzeb a n o s ić to p rzy s o b ie. Niek tó rzy trzy mali to w ty łk u , ale ja zaws ze wo lałam p rzy k lejać g u mą s p iry tu s o wą w jak imś in ty mn y m miejs cu . – Zmars zczy ła b rwi, p atrząc n a zwło k i. – Ciek awe, k to teraz u czy ich tej s ztu czk i. – Co to tak ieg o ? – Szy fr. J ed n o razo wy , d o b ry d la k ilk u s et s łó w. J ed y n ą jeg o k o p ię p o s iad a jak iś u rzęd n ik w Pajęczy n ie. – So th e ro zwin ęła p ak iecik w k wad rat cien k ieg o jak s k ó rk a ceb u li p ap ieru , a p o tem zn ó w zło ży ła i s ch o wała. – M iała g o wy k o rzy s tać d o zło żen ia rap o rtu . – Ah a. Zamierzas z wy s y łać za n ią rap o rty ? – Ty lk o jed en . Po tem s p alą ten s zy fr. Tak jes t b ezp ieczn iej. – So th e p o trząs n ęła g ło wą. – Sp ró b u ję w miarę mo żliwo ś ci u rato wać s y tu ację. – Urato wać s y tu ację? Wid ziałaś tłu m n a zewn ątrz? – Raes in ia o d zy s k ała o d ro b in ę wcześ n iejs zeg o en tu zjazmu . – So th e, u d ało s ię. Do p ro wad ziliś my b an k d o u p ad ło ś ci. To mo cn o zab o li Bo relg ajó w...

– Nie mó wię o b an k ach . Przy p ro wad ziłaś tu Dan to n a. Czy wies z, ilu lu d zi ch o d zi za n im p o tej jeg o p rzemo wie? Teraz wied zą, że jes t w ty m p o k o ju h o telo wy m, i zaczn ą p y tać, k to jes zcze tu z n im jes t. Ty lk o ty le im p o trzeb a. – So th e k arcąco p o k ręciła g ło wą. – Ile razy ci mó wiłam, żeb y ś trzy mała s ię o d n ieg o z d alek a? Nie mo żemy p o zwo lić, żeb y Orlan k o p o wiązał g o z to b ą. – Faro g o tu p rzy p ro wad ził – b ro n iła s ię Raes in ia. – Nie miał g o g d zie zo s tawić. Po win n am wied zieć, że n ie b ęd ą mo g li wró cić d o h o telu Ro y al. M o g liś my p rzy g o to wać p lan awary jn y ... – Pó źn iej b ęd ziemy my ś leć o ty m, k o g o win ić. Teraz mu s imy zab rać cię s tąd . Raes in ia s k in ęła g ło wą, p ró b u jąc s ię s k u p ić. – Czy Orlan k o ma tu jes zcze k o g o ś , k to o b s erwu je to miejs ce? – Dwó ch mężczy zn w lib erii, s tajen n y ch , wep ch n ęłam w s tertę s ian a w s tajn i – p o n u ro o d p arła So th e. – M y ś lę, że n a razie jes teś my b ezp ieczn e, ale to n ie p o trwa d łu g o . M u s is z iś ć ze mn ą. – A co z p o zo s tały mi? – Os trzeż ich , jeś li ch ces z – p o wied ziała So th e. – Ty lk o n iech to n ie trwa za d łu g o . Po tem b ęd ą zd an i n a s ieb ie. I tak mu s imy s ię ro zd zielić. – J eś li Ko n k o rd at p o wiąże ich z Dan to n em... – J eś li Orlan k o o d k ry je, że n ie jes teś łag o d n y m g o łąb k iem, za jak ieg o cię miał, b ęd zie cię trzy mał w k ajd an ach , d o p ó k i twó j o jciec n ie u mrze, a p o tem wy d a za mąż i cały p lan d iab li wezmą – p o wied ziała So th e. – Teraz ch o d źmy . M u s zę wy p ro wad zić cię s tąd , a p o tem tu p o s p rzątać. – Do b rze – mru k n ęła Raes in ia. Sp o jrzała n a zwło k i. – Nie s ąd zis z, że trzeb a ją... p rzy k ry ć alb o co ś ? So th e p rzewró ciła o czami i złap aws zy b rzeg k o ca, p rzy k ry ła n im p ó łn ag ie ciało . Raes in ia p o s p ies zy ła d o s alo n u , mając g o rącą n ad zieję, że Ben i Faro s ą jes zcze n a ty le trzeźwi, żeb y mó c ch o d zić.

Osiem M arcu s

M

arcu s miał n ieo d p arte wrażen ie, że ju ż tu b y ł. Ty lk o wy s tró j b y ł in n y . Teraz

zn ajd o wał s ię w s wo im g ab in ecie w M in is ters twie Sp rawied liwo ś ci, a n ie w o g ro mn ej, zru jn o wan ej s ali tro n o wej k s ięcia Kh an d aru . Niezro zu miały o ficjaln y k h an d ars k i zo s tał zas tąp io n y p o to k iem v o rd an ajs k ieg o , a k u n s zto wn ie zło co n e p eru k i – k ap elu s zami z mięk k im ro n d em p o d n ies io n y m z jed n ej s tro n y , n ajwy raźn iej wed łu g ak tu aln ej mo d y . J ed n ak n as tró j u rażo n ej g o d n o ś ci b y ł tak i s am – p o czu cie, że ś wiat zmien ił s wó j zwy k ły , wy g o d n y k u rs i k to ś p o win ien co ś z ty m zro b ić. – Ch cę jeg o ch o lern ej g ło wy , s ły s zy s z? – k rzy czał h rab ia w ś red n im wiek u o ru mian ej twarzy , k tó ry n ajwy raźn iej wzmo cn ił s ię p rzed ty m s p o tk an iem k ilk o ma b u telk ami win a. – Przek lęty k u p iec – wy p o wied ział to s ło wo jak ep itet – my ś li, że mo że s ię wy n o s ić n ad lep s zy ch o d s ieb ie! No có ż, n ie zamierzam teg o zn o s ić! – M ach ał jak imś p ap ierem, zb y t s zy b k o , b y M arcu s mó g ł co ś p rzeczy tać, ale wid ząc p o złacan y b rzeg , zak ład ał, że to certy fik at Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o . – Gd y b y k ró l b y ł zd ro wy , n ie to lero wałb y tak ich b zd u r! Po zo s tali s zlach cice w liczb ie o k o ło tu zin a, tło czący s ię w n iewielk im g ab in ecie, p o p arli g o ch ó raln y m p o mru k iem. Ws zy s cy wy g ląd ali p o d o b n ie, częś cio wo d lateg o , że b y li n iemal id en ty czn ie u b ran i, a częś cio wo p o n ieważ b y li b liżs zy mi lu b d als zy mi k u zy n ami. Ten g ru b y o p ó j mian o wał s ię ich rzeczn ik iem, p o n ieważ b y ł g o to wy g ło ś n o p o wied zieć to , co p o zo s tali ty lk o my ś leli. – M ilo rd zie – rzek ł M arcu s – jak ju ż mó wiłem, b ad amy tę s p rawę i zap ewn iam, że... – Bad acie? Bad acie! A n iech mn ie, d o zach o d u s ło ń ca ch cę zo b aczy ć, jak wis i! – J eś li mo g ę, Harry ? Zn aczn ie b ard ziej o p an o wan y mło d zien iec p o ło ży ł d ło ń n a ramien iu g ru b as a. Zap alczy wiec u s p o k o ił s ię tro ch ę i zs zed ł z d ro g i, p o zwalając mło d emu czło wiek o wi p o d ejś ć d o b iu rk a M arcu s a. Przy s to jn emu mężczy źn ie ze s ch lu d n ie p rzy s trzy żo n ą

b ro d ą i n ien ag an n ie u czes an y mi ciemn y mi wło s ami mo d n y s tró j, w k tó ry m p o zo s tali wy g ląd ali n ieco ś mies zn ie, rzeczy wiś cie n ad awał wy g ląd n o n s zalan ck ieg o ś miałk a. – Nie s ąd zę, żeb y ś my s ię zn ali, k ap itan ie – p o wied ział. – J es tem h rab ia Alan d ’Ilp h in Vertu e. – Kap itan M arcu s d ’Iv o ire – o s tro żn ie rzek ł M arcu s . Po zo s tał za s wo im b iu rk iem, p o n ieważ zap ewn iało mu b ezp ieczn ą o d leg ło ś ć i o s ło n ę, w razie g d y b y zaczęli czy mś w n ieg o rzu cać. – M ilo rd zie, wy b acz, że n ie zap ro p o n u ję, ab y ś u s iad ł, ale... Vertu e łas k awie mach n ął ręk ą. – J a tak że p rzep ras zam za zach o wan ie n iek tó ry ch mo ich Najwy raźn iej wczo rajs ze wy d arzen ia tro ch ę p o d g rzały n as tro je.

to warzy s zy .

– Co jes t n ajzu p ełn iej zro zu miałe, milo rd zie – rzek ł M arcu s . – M am n ad zieję, że ro zu miecie, iż Straż ro b i w tej s p rawie co w n as zej mo cy . – Oczy wiś cie. – Vertu e u ś miech n ął s ię ch ło d n o . – W zwy k ły ch o k o liczn o ś ciach , k ap itan ie, zd ecy d o wan ie n aleg ałb y m, ab y p o zwo lić s p rawo m h an d lu to czy ć s ię s wo im n o rmaln y m try b em. To jes t Vo rd an , a n ie imp erialn y M u rn s k , więc n ie mo żemy o czek iwać k ró lews k iej in terwen cji za k ażd y m razem, k ied y zawiro wan ia ry n k u p o wo d u ją k ró tk o trwałą k atas tro fę. – Zerk n ął n a p ijan eg o g ru b as a, k tó ry mamro tał co ś cich o d o p aru in n y ch . – J ed n ak że... – J ed n ak że? – To , ty p o wej mający m i jątrzącą

z czy m mamy d o czy n ien ia w tej s p rawie, n ie mieś ci s ię w k ateg o riach d ziałaln o ś ci h an d lo wej. Ten czło wiek , Dan to n , wziął u d ział w s p is k u p o d waży ć wiary g o d n o ś ć s k ąd in ąd s zaco wn ej in s ty tu cji. Sztu czk ami reto ry k ą wy wo łał p an ik ę. Ry n ek jes t zan iep o k o jo n y i s łu s zn ie, b o k to wie,

jak ie s ą jeg o p o b u d k i i g d zie zn ó w u d erzy . Gd y b y Straż wzięła tę s p rawę w s wo je ręce, ws zy s cy b y lib y zn aczn ie s p o k o jn iejs i. – Ro zu miem, milo rd zie, że ro zu miecie p rzez to ares zto wan ie Dan to n a. – Wy d aje s ię to n ajb ard ziej ws k azan ą meto d ą – rzek ł Vertu e. – Po win ien zo s tać zatrzy man y d o czas u o d k ry cia jeg o p rawd ziwy ch p o b u d ek . M arcu s wzru s zen iem ramio n d ał mu d o zro zu mien ia, że ma związan e ręce. – Nies tety , milo rd zie, mu s imy d ziałać zg o d n ie z p rawem, k tó re n ak azu je o d wro tn y try b p o s tęp o wan ia. J eś li s twierd zimy , że Dan to n p rzes tęp s two , to o czy wiś cie ares ztu jemy g o , ale d o teg o czas u ...

p o p ełn ił jak ieś

Vertu e u ś miech n ął s ię, ale b y ł to n ik ły u ś miech , n aciąg n ięty jak g u ma d o g ran icy

p ęk n ięcia. Ciek awe, ile mo że s tracić, p o my ś lał M arcu s . – Z p ewn o ś cią – rzek ł h rab ia – te o k o liczn o ś ci wy mag ają n ad zwy czajn y ch ś ro d k ó w? Szczeg ó ln ie zważy ws zy n a n iep ewn ą s y tu ację p o lity czn ą. M iał n a my ś li to , że n ik t n ie wie, k ied y k ró l wy zio n ie d u ch a. M arcu s o d p o wied ział ró wn ie o ficjaln y m u ś miech em. – Nie mam u p rawn ień d o s to s o wan ia n ad zwy czajn y ch ś ro d k ó w, milo rd zie. Pro p o n u ję ro zmo wę z min is trem s p rawied liwo ś ci o raz in n y mi czło n k ami Gab in etu . J eś li mó j p rzeło żo n y wy d a mi o d p o wied n ie p o lecen ia, z całą p ewn o ś cią wy k o n am je jak n ajs zy b ciej. Zap ad ła cis za, p rzery wan a s zep tami w ty ln y ch s zereg ach . Vertu e mierzy ł wzro k iem M arcu s a, jak b y b ad ając, czy d a s ię zas to s o wać in n e ś ro d k i n acis k u . W k o ń cu k iwn ął g ło wą. – Sk o ro tak p an mó wi, k ap itan ie. Zas to s u ję s ię d o p ań s k iej s u g es tii. Hrab ia o d wró cił s ię i z n iejak im tru d em zd o łał wy p ro wad zić p o zo s tały ch z g ab in etu . J es zcze z o d d ali d ał s ię s ły s zeć k rzy k g ru b as a: „J eg o g ło wy , n iech cię s zlag ! J eg o g ło wy !”, k tó ry u cich ł, g d y d rzwi zamk n ęły s ię za o s tatn im wy ch o d zący m. M arcu s o d etch n ął i p o liczy ł d o trzech . Zan im s k o ń czy ł, u s ły s zał p u k an ie d o d rzwi. – Eis en ? – Tak , p an ie k ap itan ie. – Wejd ź. Pałk arz n ió s ł p o d p ach ą s p rawn ej ręk i g ru b y p lik związan y ch s zn u rk iem p ap ieró w. Zak ręcił s ię n iezg rab n ie, n ie mo g ąc zas alu to wać, a M arcu s z u ś miech em p rzy wo łał g o s k in ien iem ręk i. – Sły s załeś ich ? – zap y tał. – Tru d n o b y ło n ie s ły s zeć, p an ie k ap itan ie. – Eis en p o ło ży ł p aczk ę n a b iu rk u , wy p ro s to wał s ię i o d d ał s p ó źn io n y s alu t. – Przep ras zam za p o d s łu ch an ie. – By li tak h ałaś liwi, że p ewn ie s ły s zało ich p ó ł b u d y n k u . Co o ty m my ś lis z? – By łem p o d wrażen iem, p an ie k ap itan ie. Gd zie n au czy ł s ię p an tak ro zmawiać ze s zlach tą? – Po d czas zajęć w s zk o le wo js k o wej – o d p arł M arcu s . – Ch y b a tro ch ę wy s zed łem z wp rawy . M am wrażen ie, że wy s zo ro wałem s o b ie u s ta my d łem. – Czy Vertu e n ie p ó jd zie p ro s to d o min is tra? – Niech id zie. Dziś i tak s ię z n im n ie zo b aczy , to p ewn e. – Po s tu k ał w k artk ę

p ap ieru leżącą n a b iu rk u . – Hrab ia Vh aln ich ma s p o tk an ie z czło n k ami Gab in etu i żąd a mo jej o b ecn o ś ci. Wątp ię, czy b ęd zie miał o ch o tę p rzy jmo wać p eten tó w. Do p iln u ję, żeb y s ię d o wied ział, że Vertu e s ię d o n ieg o wy b iera. Eis en s k in ął g ło wą. – Nie b ęd zie s ię zło ś cił, że ich p an s p ławił? – Wątp ię. – J an u s b y ł zd o ln y d o ró żn y ch rzeczy , ale M arcu s n ie s ąd ził, b y p o s łał jed n eg o ze s wy ch ws p ó łp raco wn ik ó w w o d s tawk ę. A p rzy n ajmn iej n ie b ez b ard zo d o b reg o p o wo d u . – Nawias em mó wiąc, n ie s ły s załem o ty m h rab im Vertu e, ale mam wrażen ie, że p o win ien em. A p rzy n ajmn iej tak s ię zach o wy wał. Wies z mo że d laczeg o ? – Nie ma p o wo d u , żeb y p an o n im s ły s zał, p an ie k ap itan ie. To n ie jes t wo js k o wa ro d zin a. – J ed n ak wp ły wo wa? – Bard zo b o g ata, co n a to s amo wy ch o d zi. Ich p o s iad ło ś ci zn ajd u ją s ię w Tran s p alu , n a p ó łn o cn y m wy b rzeżu . Niemal n a s amej g ran icy Vo rd an u z Bo relem. M ło d y Vertu e jes t n a p ó ł Bo relg ajem p o matce i żo n ę też ma s tamtąd . – I s ąd zę, że zajmu ją s ię b an k o wo ś cią. – Tak s ły s załem, p an ie k ap itan ie. – To b y s ię zg ad zało – mru k n ął M arcu s . Sk u p ił u wag ę n a ak tach . – Co d la mn ie mas z? – Lis tę p ełn iący ch s łu żb ę i ich rap o rty , p an ie k ap itan ie. Ty ch , k tó rzy b y li n a miejs cu zd arzen ia tamtej n o cy , g d y wy b u ch ł p o żar, o raz... h mm... mło d s zeg o k ap itan a. Eis en wiercił s ię, wy raźn ie n ies wó j. J ak więk s zo ś ć s trażn ik ó w miał g łęb o k i s zacu n ek d la Gifo rte’a i ro b iąc to za jeg o p lecami, n ajwid o czn iej czu ł s ię n iezręczn ie. Przejrzaws zy ju ż rap o rty z k ilk u lat, M arcu s zaczy n ał ro zu mieć p o wo d y . Dało s ię w n ich zau waży ć d b ało ś ć Gifo rte’a o s zczeg ó ły i p o d k o men d n y ch , a jeg o p ewn a d ło ń p rzep ro wad ziła Straż p rzez ch ao s d wo rs k iej p o lity k i i k ró tk o trwały ch d o wó d có w. Do d iab ła, b y łb y m rad , mając g o w o d d ziałach k o lo n ialn y ch , p o my ś lał M arcu s . Nie s zu k ał jed n ak w ty ch p ap ierach ch arak tery s ty k i teg o czło wiek a. Po trzeb o wał czeg o ś , co wy jaś n iło b y mu , d laczeg o k ap itan p rzerwał ś led ztwo , alb o co mó g łb y wy k o rzy s tać, żeb y zmu s ić g o d o mó wien ia. Ta d ru g a ewen tu aln o ś ć b y ła d la M arcu s a b ard zo n iep rzy jemn a, ale n ie aż tak jak jej altern aty wa. Czas em miał wrażen ie, że czu je n a s o b ie wzro k Ad ama Io n k o v a, p atrząceg o n ań p rzez k amien n e p ły ty p o s ad zk i i czek ająceg o , aż M arcu s zg o d zi s ię n a jeg o waru n k i.

– Pan ie k ap itan ie? – Hmm? M arcu s ro związał s zn u rek i mach in aln ie p rzeg ląd ał p ierws zą teczk ę. – J es tem p ewn y , że g d y b y p an p o p ro s tu zap y tał mło d s zeg o k ap itan a... M arcu s p o k ręcił g ło wą. – J es zcze n ie. – A jeś li zau waży wzmo żo n y ru ch w arch iwu m? – J eżeli zap y ta cię wp ro s t, n ie mu s is z k łamać – p o wied ział M arcu s . – W p rzeciwn y m razie wy k o n u jes z zad an ie, k tó re ci zleciłem. Nie ro b is z n iczeg o złeg o . – Tak jes t, p an ie k ap itan ie – rzek ł Eis en z n ies zczęś liwą min ą. M arcu s d o s k o n ale g o ro zu miał – zamies zan ie w łań cu ch u d o wo d zen ia jes t k o s zmarem k ażd eg o żo łn ierza. J ed n ak mu s zę to wied zieć, p rzek o n y wał s am s ieb ie. A p o n ieważ J an u s n ie wy k azu je ch ęci p o mo cy – p u łk o wn ik n ie zn alazł czas u , żeb y p ó jś ć i s amemu p o ro zmawiać z Io n k o v em czy p rzy s łać M arcu s o wi jak ieś in s tru k cje – wy k o rzy s tam to , co mam p o d ręk ą, p o s tan o wił. Po d n ió s ł p lik teczek i o two rzy ł s zafk ę s tareg o d ęb o weg o b iu rk a, w k tó rej trzy mał res ztę zeb ran eg o materiału . Do łączy ws zy n o wą zd o b y cz d o p o zo s tały ch , s trzep n ął k u rz z rąk i ws tał. – Przejrzę je p ó źn iej. Teraz mu s zę u d ać s ię d o jeg o ek s celen cji i s p rawd zić, jak ie p iln e zad an ie ma d la mn ie. M iej o k o n a ws zy s tk o , co wy d aje s ię is to tn e. – Tak jes t, p an ie k ap itan ie. – Eis en zawah ał s ię. – Po wo d zen ia, p an ie k ap itan ie. J an u s o czy wiś cie miał g ab in et w M in is ters twie Sp rawied liwo ś ci, lecz ty lk o d la celó w rep rezen tacy jn y ch . Praco wał w ch atce n a teren ie p ałacu , w k tó rej zamies zk ał, i ju ż zamien ił s tó ł w jad aln i n a p ro wizo ry czn e b iu rk o . Całą jeg o p o wierzch n ię zajmo wały n ak ład ające s ię n a s ieb ie s terty n o tatek , k tó re J an u s p rzeg ląd ał raz p o raz, zan im n ap is ał k o lejn e s ło wo . Sreb rn a taca p o jeg o lewej ręce s to p n io wo wy p ełn iała s ię zap ieczęto wan ą wo s k iem wy ch o d zącą k o res p o n d en cją, a s y s tematy czn ie p rzy ch o d zący s łu g a zamien iał p ełn ą n a p u s tą. Strażn icy w czerwo n o -n ieb ies k iej lib erii J an u s a o taczali b u d y n ek , s to jąc n a b aczn o ś ć p rzy wejś ciu i czwó rk ami p atro lu jąc o to czen ie. By ło ich więcej, n iż M arcu s p amiętał. Ro zp o zn ał p o ru czn ik a Uh lan a, k tó ry zas alu to wał mu s p ręży ś cie, g d y wch o d ził. – Pan ie p u łk o wn ik u ? – o d ezwał s ię M arcu s . J an u s

p rzerwał p is an ie i o s tro żn ie o d ło ży ł g ęs ie p ió ro

n a p o p lamio n ą

atramen tem s talo wą tack ę p rzezn aczo n ą s p ecjaln ie d o teg o . Ro zp ro s to wał p rawą d ło ń , s zero k o ro zs tawiając p alce, i M arcu s u s ły s zał cich y trzas k s tawó w. Do p iero wted y p u łk o wn ik p o d n ió s ł g ło wę. M arcu s ze zd ziwien iem zau waży ł, że wy g ląd a n a jes zcze b ard ziej s tru d zo n eg o . Nawet w ś wiąty n i n a p u s ty n i n ie b y ło p o n im wid ać zmęczen ia, ty mczas em teraz jeg o wielk ie s zare o czy b y ły lek k o p rzek rwio n e, a b ro d a i g ó rn a warg a wy mag ały g o len ia. – O co ch o d zi, k ap itan ie? – Wzy wał mn ie p an , p u łk o wn ik u . Na s p o tk an ie Gab in etu . – Ach . – J an u s p o d rap ał s ię p o n as ad zie n o s a. – Tak , o czy wiś cie. Uś miech n ął s ię, ale b ez zwy k łeg o b ły s k u w o czach . M arcu s o d k as zln ął. – Pro s zę wy b aczy ć, że to p o wiem, p an ie p u łk o wn ik u , ale wy g ląd a p an n a... zmęczo n eg o . – Pewn ie jes tem – rzek ł J an u s . – Nie p amiętam, k ied y o s tatn io s p ałem. – Dwie n o ce temu – p o d p o wied ział n ies p o d ziewan ie p o ru czn ik Uh lan . – A i wted y ty lk o trzy g o d zin y . M arcu s n ap o tk ał s p o k o jn e s p o jrzen ie p o ru czn ik a. Nawiązali milczące p o ro zu mien ie, jak lu d zie p o łączen i o b o wiązk iem p o ws trzy man ia zwierzch n ik a p rzed n ieś wiad o my m p o p ełn ien iem s amo b ó js twa. M arcu s s k ry ł u ś miech . – Dwie n o ce – g ło ś n o my ś lał J an u s . – No có ż, o d p o czn ę, k ied y s k o ń czy s ię p o s ied zen ie Gab in etu . A ty mczas em mam d la cieb ie d u żo p racy . – M o g ę o co ś zap y tać, p an ie p u łk o wn ik u ? – Oczy wiś cie, k ap itan ie, ch o ciaż zas trzeg am s o b ie p rawo d o n ieu d zielan ia o d p o wied zi. – Czy Os tatn i Diu k n ie b ęd zie czy tał ws zy s tk ich p ań s k ich lis tó w? – J eś li k ied y ś zn ajd ę czas , mu s zę n ap is ać mo n o g rafię. M o że O metodach szyfrowania korespondencji? – J an u s zau waży ł s tro p io n ą min ę M arcu s a i zn ó w s ię u ś miech n ął. – Nieważn e. Wy s tarczy p o wied zieć, że s ą meto d y zwo d zen ia n as zy ch p rzy jació ł z M in is ters twa In fo rmacji. Wp ły wy d iu k a s ą ws zech o b ecn e, a jeg o ag en ci g o rliwi, lecz jeg o meto d y n ie s ą zb y t wy rafin o wan e. Po d ejrzewam, że n ad miar wład zy wp rawił g o w s amo zad o wo len ie. – Zerk n ął n a s tó ł i wes tch n ął. – Nies tety , te meto d y wy mag ają s p o reg o wy s iłk u z mo jej s tro n y . By ła to d o ś ć n iejas n a o d p o wied ź. Ale mimo to M arcu s s k in ął g ło wą. J an u s ws tał, p rzeciąg n ął s ię i wziął p łas zcz, ró wn ie wy mięto s zo n y jak jeg o właś ciciel. J u ż n a zewn ątrz, g d y s trażn icy to warzy s zy li im w d y s k retn ej o d leg ło ś ci, M arcu s

n ach y lił s ię i rzek ł cich o : – Ch ciałem zap y tać o więźn ia, p an ie p u łk o wn ik u . – Któ r... ah a. Tak . Teg o więźn ia. – Zas tan awiałem s ię, czy mo że zech ciałb y p an z n im p o ro zmawiać. J an u s p rzeciąg le wes tch n ął. – W k o ń cu , k ap itan ie. Ws zy s tk o d zieje s ię s zy b ciej, n iż p rzewid y wałem, d zięk i temu Dan to n o wi. Kro czy my p o b ard zo wąs k im mo ś cie i n ie mo g ę s o b ie teraz p o zwo lić n a n iewłaś ciwy ru ch . Będ ziemy mieli czas zg łęb iać tajemn ice Kap łan ó w Czern i, k ied y ... s y tu acja s ię u s p o k o i. Gło s J en , z g łęb i p o d ś wiad o mo ś ci d rwiący z M arcu s a. J es teś p ewn y ? Ch ciał zap ro tes to wać, ale s ię p o ws trzy mał. – Tak , p an ie p u łk o wn ik u . Sk o ro mo wa o Dan to n ie, p o win ien em p o in fo rmo wać p an a o ty m, co zd arzy ło s ię d ziś ran o . Po wied ział p u łk o wn ik o wi o Vertu e, g d y wes zli d o p ałacu b o czn y m wejś ciem i s zli p o zo rn ie b ezk res n y mi k o ry tarzami, u d ek o ro wan y mi k awałk ami s zk ła i lu s ter lu b b aro k o wy mi k o s zmark ami z p o złacan eg o d rewn a. Twarze zmarły ch k ró ló w b y ły ws zęd zie, g łó wn ie Faru s a IV w wień cu lau ro wy m, s p o g ląd ająceg o z łas k awą ap ro b atą n a ws p an iałe d o k o n an ia s y n a, Faru s a V. J ed n ak p ó źn iejs i mo n arch o wie d o d ali s wo ich k rewn iak ó w, tak więc o p ró cz g łó w wład có w mro wie mło d s zy ch s y n ó w, có rek , żo n i d als zy ch k rewn y ch s p o g ląd ało n a M arcu s a z k ażd ej ś cian y . By ł tam n awet o b raz k h an d ars k ieg o d wo ru , ch o ć w n iewielk im s to p n iu zg o d n y z rzeczy wis to ś cią. O ile M arcu s p amiętał, Cy n o b ro wy Tro n n ie b y ł p ełen s tający ch d ęb a ru mak ó w i ry czący ch lwó w, a ty m b ard ziej s mo k ó w i g ry fó w. Przy wielk im p o rtalu wejś cia d o s k rzy d ła, w k tó ry m o b rad o wał Gab in et, n ap o tk ali zmierzającą w p rzeciwn y m k ieru n k u mło d ą k o b ietę; p o d ążała za n ią p o k o jó wk a w lib erii i o d d ział s traży p ałaco wej. Przy s tan ęła n a wid o k J an u s a, k tó ry n is k o s ię u k ło n ił. M arcu s p o s zed ł za jeg o p rzy k ład em. – Ks iężn iczk o – rzek ł J an u s . – To d la mn ie zas zczy t. M arcu s wy p ro s to wał s ię i u ważn ie s ię jej p rzy jrzał. Dziewczy n a b y ła n is k a i d elik atn a, z o waln ą p ieg o watą b u zią i związan y mi w k u cy k k ręco n y mi ciemn o b lo n d wło s ami. M iała n a s o b ie lu źn ą zielo n ą s u k n ię z wielu wars tw jed wab iu , zeb ran eg o w żab o t n a s mu k łej s zy i, ale o d s łan iającą ramio n a. Na jej p rzeg u b ach lś n iły cien k ie, wy s ad zan e d ro g imi k amien iami b ran s o lety . To jes t k s iężn iczk a Raes in ia? Na p ierws zy rzu t o k a u zn ałb y ją za n as to latk ę, wied ział jed n ak , że zan im k ró l zach o ro wał, k s iężn iczk a s zy k o wała s ię d o o b ch o d ó w

s wo ich d wu d zies ty ch u ro d zin . Wy d awała s ię k ru ch a jak s zk ło , a czu b ek jej g ło wy led wie s ięg ał mu d o b ro d y . Nie mó g ł s o b ie wy o b razić teg o k ru ch eg o s two rzen ia jak o k ró lo wej. Nic d ziwn eg o , że Orlan k o zag arn ął ty le wład zy . – Hrab ia M ieran – p o wied ziała zas k ak u jąco s iln y m g ło s em. – To p rzy jemn o ś ć mieć p an a n a d wo rze. M ó j o jciec b ard zo p an a cen i. – J eg o wy s o k o ś ć zas zczy ca mn ie s wy m zau fan iem. – Szare o czy p o ch wy ciły s p o jrzen ie Raes in ii. – M am n ad zieję, że b ęd ę w s tan ie d o k o n ać teg o , o co mn ie p ro s ił. Ks iężn iczk a zamru g ała i s k in ęła g ło wą. Wy d awało s ię, że o n a i J an u s p o wied zieli s o b ie co ś , czeg o M arcu s n ie zd o łał zro zu mieć. Po ch wili milczen ia J an u s ws k azał n a n ieg o . – Czy mo g ę p rzed s tawić mo jeg o k ap itan a Straży , M arcu s a d ’Iv o ire? Raes in ia s k ło n iła g ło wę, z s zeles tem jed wab i. – Kap itan ie. Sły s załam o p o wieś ci o p ań s k ich d o k o n an iach p o d czas k amp an ii w Kh an d arze. – Ws zy s tk ie z p ewn o ś cią p rzes ad zo n e – rzek ł M arcu s , b io rąc p rzy k ład z J an u s a. – J es tem zas zczy co n y , mo g ąc s łu ży ć lo rd o wi M ieran . – Wy o b rażam s o b ie, że o s tatn io jes t p an b ard zo zajęty . M arcu s n ie wied ział, co n a to o d p o wied zieć. Po k ry ł zmies zan ie u k ło n em. –

W g ro żącej wy b u ch em ro zru ch ó w s y tu acji n a g iełd zie –

ciąg n ęła. –

I p ro b lemach z b an k ami. – Zau waży ws zy jeg o min ę, p o s łała mu p rzelo tn y u ś miech . – Nawet k s iężn iczk i czy tają g azety , k ap itan ie. A d o mo jej wieży z k o ś ci s ło n io wej tak że d o ch o d zą p lo tk i. – Oczy wiś cie, was za wy s o k o ś ć. A o d p o wiad ając n a p y tan ie, tak , b y liś my b ard zo zajęci u trzy my wan iem p o rząd k u . Szczeg ó ln ie teraz, k ied y o jciec was zej wy s o k o ś ci ch o ru je, s p o k ó j s p o łeczn y jes t s p rawą p ierws zo rzęd n ej wag i. – M arcu s s p u ś cił o czy . – Ws zy s cy mamy n ad zieję n a jeg o s zy b k ie o zd ro wien ie. – Niech p an u je d łu g o – mru k n ął J an u s , a s traż k s iężn iczk i zawtó ro wała mu ch ó rem. – Niech p an u je d łu g o – p rzy tak n ęła Raes in ia. – Z p ewn o ś cią mają p an o wie ważn e s p rawy , a ja was zatrzy mu ję. Pan o wie wy b aczą. Zn ó w s k in ęła g ło wą, o trzy mu jąc jes zcze g łęb s ze u k ło n y J an u s a i M arcu s a, p o czy m o d es zła. – J es t ład n a – rzek ł M arcu s , k ied y zn ik ła im z o czu .

To s twierd zen ie wy d ało mu s ię n ależy cie b ezp ieczn e. – Is to tn ie – p rzy zn ał J an u s . – I... – Po k ręcił g ło wą. – Pó źn iej. Ch o d ź, czek ają n a n as . – Nie wiem, o co całe to zamies zan ie – rzek ł h rab ia To rah n . M arcu s p o d ejrzewał, że u d aje g łu p ieg o , żeb y d o k u czy ć Grieg o wi. J eś li tak , to mu s ię u d ało . M in is ter fin an s ó w n iemal wid o czn ie s ię p ien ił p o d wy s o k im, cias n y m k o łn ierzem. – W k o ń cu – ciąg n ął To rah n – to ty lk o b an k . Tak ie rzeczy s ię zd arzają, n o n ie? Ak cje id ą w g ó rę i w d ó ł. Każd y wie, że n ajlep iej trzy mać s ię o d teg o z d alek a i zo s tawić lu d zio m, k tó rzy s ię n a ty m zn ają. Grieg z wid o czn y m wy s iłk iem p an o wał n ad s o b ą. – M ó wiąc jak o jed en z ty ch , k tó rzy „s ię n a ty m zn ają”, ch ciałb y m, żeb y więcej s zlach etn ie u ro d zo n y ch p o s zło za tą rad ą. J ed n ak w ty ch o k o liczn o ś ciach Dru g i Ban k Os zczęd n o ś cio wy n ie jes t ty lk o b an k iem. J es t... – ...b o relg ajs k im b an k iem – wtrącił Orlan k o . – I d lateg o jes t to s p rawa p o lity czn a. – Właś n ie – p rzy tak n ął Grieg . – Wy p łacaln o ś ć teg o rząd u zależy o d n as zej zd o ln o ś ci u zy s k iwan ia z Viad re p o ży czek n a p o czet p rzy s zły ch d o ch o d ó w. To z k o lei zależy o d p rzek o n an ia Bo relg ajó w, że jes teś my g o to wi zro b ić ws zy s tk o , co k o n ieczn e, ab y ch ro n ić ich in wes ty cje. Tak więc ta afera s tan o wi p o ważn e zag ro żen ie d la Ko ro n y . – Zwró cił s ię n ie d o To rah n a, lecz d o J an u s a, k tó ry d o ty ch czas milczał w trak cie teg o p o s ied zen ia. – Wzy wam min is tra s p rawied liwo ś ci d o p o d jęcia właś ciwy ch k ro k ó w. Po twarzy Orlan k a p rzemk n ął lek k i g ry mas , k tó ry n aty ch mias t zn ik ł, jak jed en z u ś miech ó w J an u s a. Tru d n o b y ło co ś wy czy tać z jeg o o czu za ty mi g ru b y mi s zk łami, lecz M arcu s d o s trzeg ł, jak n iezn aczn ie s k in ął g ło wą Grieg o wi. M ario n etk a n ie tań czy , jak p o win n a, tak ? Po p lątała s zn u rk i? – Od rad załb y m ws zelk ie... p o ch o p n e d ziałan ia – rzek ł Orlan k o . – Dan to n Au ren n e s tał s ię n ad zwy czaj p o p u larn ą p o s tacią. Reak cja g min u mo g łab y b y ć n iep rzewid y waln a. – A w o g ó le s k ąd s ię wziął ten g o ś ć? – n arzek ał To rah n . – Nig d y o n im n ie s ły s załem, d o p ó k i g azety n ie zaczęły d ru k o wać ty ch b zd u r o Zjeźd zie Gen eraln y m. Czy o n mo że b y ć s zp ieg iem? – J eś li tak , to wy jątk o wo k iep s k im – p o wied ział z wy raźn ie wy mu s zo n y m

s p o k o jem Orlan k o . – Ch o ćb y ze wzg lęd u n a to , jak zwró cił n a s ieb ie n as zą u wag ę. Śled ztwo mające u jawn ić jeg o p o wiązan ia jes t jes zcze w to k u . – Nie martwią mn ie jeg o p o wiązan ia – wark n ął Grieg . – Niep o k o i mn ie to , co zro b i teraz. J u ż s ły s zę g ro źn e p o mru k i za mo rzem. A jeg o n ajjaś n iejs za lo rd o ws k a mo ś ć amb as ad o r ju ż zło ży ł mi wizy tę, żeb y jas n o i zd ecy d o wan ie p rzed s tawić s wo je s tan o wis k o w tej k wes tii. – Nie mó wię, że n iczeg o n ie n ależy ro b ić – ciąg n ął Orlan k o . – Twierd zę, że mu s imy b y ć o s tro żn i, ab y n ie wy wo łać reak cji o d weto wej g o rs zej o d p o czątk o wy ch p ro b lemó w. Są lep s ze s p o s o b y u p o ran ia s ię z Dan to n em n iż wtrącen ie g o d o więzien ia. Lep iej wrzu cić g o d o wo d y , p o my ś lał M arcu s . – Tak ie jak ? – zap y tał Grieg . – Ku p ić g o – wy jaś n ił b ez o g ró d ek d iu k . – Każd y ma s wo ją cen ę. Trzeb a s ię d o wied zieć, czeg o ch ce, i d ać mu to . Grieg p ry ch n ął. – On ro zd awał o b lig acje Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o , żeb y wy wo łać p an ik ę. Nie s ąd zę, żeb y d ał s ię p rzek u p ić jak ąś d ro b n ą s u mą. – Nie ws zy s tk o mo żn a p rzeliczy ć n a s u weren y – rzek ł Orlan k o . – M o że p rag n ie jak ich ś zas zczy tó w. Alb o żeb y g o p rzed s tawio n o n a d wo rze jeg o wy s o k o ś ci. Alb o ... – zn acząco zawies ił g ło s . – M iejs ca w Gab in ecie. Grieg b y ł b lad y i zły . Zap ad ła d łu g a cis za, k tó rą To rah n p rzerwał g ło ś n y m ch rząk n ięciem. – M ian u jcie g o s ek retarzem s tan u , p o wiad am. Almire o d lat n ie raczy ł s ię p o k azać n a żad n y m p o s ied zen iu , co o zn acza więcej p racy d la n as . Grieg i Orlan k o zig n o ro wali g o , wo ląc g n iewn ie p atrzeć n a s ieb ie. Przes tali d o p iero wted y , g d y J an u s cich o o d k as zln ął. – Z p ewn o ś cią – p o wied ział – p ro b lem p o leg a n a ty m, czy Dan to n p o p ełn ił p rzes tęp s two czy n ie. Zaró wn o Grieg , jak i Orlan k o wy g ląd ali n a zas k o czo n y ch ty m s twierd zen iem, a M arcu s p o ws trzy mał ś miech . – W k o ń cu – rzek ł J an u s – jes teś my p ań s twem p rawa. Zak az b ezp o d s tawn y ch ares zto wań b y ł jed n y m z p raw, k tó re Faru s IV wy walczy ł, p ro wad ząc Wielk ą Czy s tk ę. – Is to tn ie... – zaczął Orlan k o , ale J an u s n ie d o p u ś cił g o d o g ło s u . – Dan to n wy g ło s ił p rzemó wien ie n a p lacu Triu mfu . O ile mi wiad o mo , to n ie jes t

p rzes tęp s twem.

Dłu g o trwała

trad y cja

n ak azu je

to lero wać

tak ie

zach o wan ia,

z wy jątk iem p rzy p ad k ó w jawn eg o n ak łan ian ia d o zd rad y . J es tem p ewn y , że ws zy s cy zg o d zimy s ię z ty m, że k ry ty k ę zag ran iczn eg o b an k u raczej tru d n o n azwać zd rad ą. – M o że b y ć zd rad ą, jeś li jes t s p rzeczn a z in teres em rząd u – p o wied ział Grieg . J an u s zig n o ro wał i jeg o . – Dan to n ro zp ro wad ził tak że d u żą liczb ę wek s li Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o wś ró d n aju b o żs zy ch o b y wateli, w ch waleb n y m ak cie d o b ro czy n n o ś ci. To ró wn ież n ie jes t p rzes tęp s twem. Zaws ze p o win n iś my zach ęcać n ajlep iej p ro s p eru jący ch s p o ś ró d n as , ab y wy ciąg ali p o mo cn ą d ło ń d o n aju b o żs zy ch . Teraz Orlan k o u ś miech ał s ię, a Grieg zacis k ał zęb y . J an u s zro b ił zamy ś lo n ą min ę. – A jed n ak – rzek ł – p o łączen ie ty ch d wó ch czy n ó w i treś ć jeg o p rzemó wień n iewątp liwie s u g eru ją, iż jes t o n zaan g ażo wan y w ro zmy ś ln ą p ró b ę zn ies ławien ia lu b zas zk o d zen ia p rzed s ięb io rs twu , a k o n k retn ie Dru g iemu Ban k o wi Os zczęd n o ś cio wemu . A to , o b awiam s ię, jes t p rzes tęp s twem. Trzeb a je jes zcze u d o wo d n ić, ale z p ewn o ś cią is tn ieją p o d s tawy d o ares zto wan ia i jes tem p rzek o n an y , że p rawd a wy jd zie n a jaw p o d czas p ro ces u ... – Nie b ąd ź g łu p i – wark n ął Orlan k o . – Ares zto wan ie g o b y ło b y wy s tarczający m b łęd em, ale g d y b y ś wy to czy ł mu p ro ces , tłu my wp ad ły b y w s zał. – Nie mam wy b o ru , was za k s iążęca mo ś ć – rzek ł J an u s . – Po wierzo n o mi o b o wiązek p iln o wan ia p rzes trzeg an ia p raw Vo rd an u . Tak ą p rzy s ięg ę zło ży łem k ró lo wi. Teraz Grieg s ię u ś miech ał. Orlan k o s p o g ląd ał to n a n ieg o , to n a J an u s a, i M arcu s wy o b raził s o b ie o b racające s ię z n ies amo witą p ręd k o ś cią k ó łeczk a za ty mi s zk łami o k u laró w. – Kap itan ie – p o wied ział J an u s . – Pan ie p u łk o wn ik u ! M arcu s p o d erwał s ię i zas alu to wał. Wied ział, że ma zo s tać wy k o rzy s tan y jak o ws p arcie, i p o s tan o wił jak n ajlep iej o d eg rać s wo ją ro lę. – M a p an jak n ajs zy b ciej zatrzy mać Dan to n a Au ren n e’a, wraz z ws zelk imi in n y mi o s o b ami, k tó re mo g ły u czes tn iczy ć w jeg o s p is k u . Przes trzeg ając ws zelk ich jeg o p raw i p rzep is ó w. Zro zu mian o ? – Tak jes t, p an ie p u łk o wn ik u ! – Nie b ąd ź g łu p i. – Orlan k o zwró cił s ię b ezp o ś red n io d o M arcu s a. – Kap itan ie, mu s i

p an wied zieć, co s ię s tan ie, jeś li ares ztu je p an Dan to n a. To two i s trażn icy b ęd ą n a p ierws zej lin ii, jeś li wy b u ch n ą zamies zk i. Naleg am, żeb y p an to ro zważy ł. M arcu s z tru d em zach o wy wał s p o k ó j, ale w d u ch u p ęk ał ze ś miech u . – Z cały m s zacu n k iem, was za k s iążęca mo ś ć – p o wied ział. – Przy jmu ję ro zk azy o d min is tra s p rawied liwo ś ci, n ie o d p an a. J a ró wn ież p rzy s ięg ałem k ró lo wi. J eś li ch ce p an zmien ić mo je ro zk azy , s u g eru ję o mó wien ie tej s p rawy z jeg o h rab io ws k ą mo ś cią M ieran . Kącik u s t d iu k a jak b y lek k o zad rg ał, lecz jeg o o czy p o zo s tały n iewy raźn y mi p lamami za g ru b y mi s zk łami o k u laró w. – Có ż – p o wied ział – jeś li min is ter s p rawied liwo ś ci p o d jął d ecy zję, mu s zę p o czy n ić p ewn e p rzy g o to wan ia. Pan o wie wy b aczą. Ws zy s cy o d p ro wad zali wzro k iem Orlan k a, g d y s zty wn o p o d n ió s ł s ię i o p u ś cił p o k ó j. Wy ch o d ząc, p rawie wp ad ł n a lo k aja zamierzająceg o zap u k ać d o d rzwi, i p rzecis n ął s ię o b o k n ieg o b ez s ło wa. Zaczerwien io n y lo k aj u s u n ął s ię n a b o k , a p o tem z wy raźn y m zmies zan iem n ap o tk ał s p o jrzen ia n ajp o tężn iejs zy ch lu d zi w Vo rd an ie. J an u s p rzy s zed ł mu z p o mo cą. – Tak ? M as z co ś d la n as ? – Tak , milo rd zie – o d p arł mężczy zn a, n is k o s ię k łan iając. – Pro fes o r d o k to r In d erg as t p ro s i Gab in et o au d ien cję. – Zerk n ął w ś lad za o d ch o d zący m Orlan k iem. – Czy mam mu p o wied zieć, że p o s ied zen ie s ię zak o ń czy ło ? Grieg zaczął co ś mó wić, ale J an u s n ie d o p u ś cił g o d o g ło s u . – J eg o k s iążęca mo ś ć n as o p u ś cił, ale res zta wciąż tu jes t. Wp ro wad ź g o . Lo k aj s k ło n ił s ię, wy s zed ł i p o ch wili wró cił, p ro wad ząc s taru s zk a w o b s zy tej s reb rem czarn ej s zacie p ro fes o ra u n iwers y tetu . In d erg as t miał ty lk o rzad k ie res ztk i s iwy ch wło s ó w i s zed ł zg arb io n y , jak b y n ió s ł n a ramio n ach o g ro mn y ciężar. J ed n ak g d y u n ió s ł g ło wę, żeb y ro zejrzeć s ię p o s ali, jeg o zap ad n ięte o czy b y ły b y s tre i in telig en tn e. – Pro fes o rze – p o wied ział J an u s . – Witamy . Żału ję, że n ie mieliś my o k azji s p o tk ać s ię wcześ n iej. – Hrab io M ieran – rzek ł In d erg as t z lek k im h amv eltajs k im ak cen tem. Sk ło n ił lek k o g ło wę. – Wy b acz, że s ię n ie k łan iam, ale o b awiam s ię, że n ie zd o łałb y m s ię ju ż wy p ro s to wać. – Oczy wiś cie. Us iąd ź, p ro s zę.

– Nie, d zięk u ję, milo rd zie. Nie zajmę wam d u żo czas u . J an u s s k in ął g ło wą. – Zatem mas z d la n as wieś ci? – Tak . – M am n ad zieję, że d o b re – mru k n ął To rah n . – Ob awiam s ię, że n ie, p an o wie. – In d erg as t o d k as zln ął. – Zło ś liwa n aro ś l p o d lewą p ach ą jeg o k ró lews k iej mo ś ci wk ró tce o b ejmie tętn icę. J eś li n ie zo s tan ie u s u n ięta, zab ije g o w k ilk a ty g o d n i, w n ajlep s zy m wy p ad k u , i p rzez więk s zo ś ć teg o czas u p acjen t b ęd zie s tras zn ie cierp iał. J eś li mam g o u rato wać, mu s zę g o o p ero wać w ciąg u d wu d zies tu czterech g o d zin . J an u s s p o jrzał n ad s to łem n a To rah n a i Grieg a. Pierws zy wzru s zy ł ramio n ami, a d ru g i n ie p atrzy ł mu w o czy . – Zatem mu s i p an o p ero wać, o czy wiś cie – rzek ł. – Czy jes t co ś , czeg o p an u p o trzeb a? – To n ie jes t tak ie p ro s te – p o wied ział In d erg as t. – J eg o k ró lews k a mo ś ć n ie jes t mło d y m czło wiek iem, a ch o ro b a o g ro mn ie g o o s łab iła. J es t ry zy k o ... o b awiam s ię, że b ard zo d u że ry zy k o ... iż n ie p rzeży je o p eracji lu b n ie b ęd zie miał s iły wy zd ro wieć. Zap ad ła d łu g a cis za. To rah n zak as łał. – Ch y b a mamy jas n ą s y tu ację – s twierd ził. – J eś li g o o p eru jes z, mo że p rzeży je. J eś li n ie, n a p ewn o u mrze. Lep iej zary zy k o wać, n o n ie? – Czy jeg o k ró lews k a mo ś ć wy raził s wo je zd an ie? – s p y tał J an u s . – Żału ję, ale o d p ewn eg o czas u n ie o d zy s k u je p rzy to mn o ś ci – o d p arł In d erg as t. – Czek ałem tak d łu g o , jak mo g łem, mając n ad zieję zap y tać g o o to , ale teraz s ąd zę, że n ie o ck n ie s ię wcześ n iej n iż p o zab ieg u , jeś li w o g ó le. Dlateg o p rzy s zed łem d o was , p an o wie. – J eg o k ró lews k a mo ś ć n ig d y n ie zan iech ał zro b ien ia czeg o ś , jeś li b y ła n ad zieja, że mo że s ię to u d ać – o zn ajmił To rah n . – Ch ciałb y zary zy k o wać. – M u s zę s ię zg o d zić z min is trem wo jn y – p o wied ział J an u s . Zerk n ął n a Grieg a, k tó ry k iwn ął g ło wą. – Bard zo d o b rze. Pro s zę to zro b ić, p ro fes o rze. Ży czę p an u p o wo d zen ia. – Dzięk u ję, milo rd zie. J ak p o wied ziałem, ro k o wan ia s ą k iep s k ie, lecz jeś li b ęd ziemy wierzy li, mo że Bó g o k aże łas k ę. – J es zcze jed n o – p o wied ział J an u s . – M amy b ard zo d elik atn ą s y tu ację. M u s zę n aleg ać, ab y n ie ro zp o ws zech n ian o tej wiad o mo ś ci i n ik o mu n ie p o zwo lo n o o p u ś cić

k ró lews k ich k o mn at, k ied y zaczn ie p an o p ero wać. – Tak – p o s p ies zn ie p o p arł g o Grieg . – Plo tk i to o s tatn ia rzecz, jak iej p o trzeb u jemy . – Ro zu miem – rzek ł In d erg as t. – Ro zp o czn ę p rzy g o to wan ia. Patrzy li, jak k u ś ty k ając, z tru d em o p u s zcza s alę. – Przy n ajmn iej k s iężn iczk ę trzeb a zawiad o mić – rzek ł To rah n , g d y zamk n ęły s ię d rzwi za s tarcem. – Trzeb a p o czy n ić p rzy g o to wan ia, n a ws zelk i wy p ad ek . – Nie b ąd ź g łu p i – wark n ął Grieg . – M y ś lis z, że n ie zaczn ą s ię p lo tk i, jeś li zaczn iemy p o lero wać k arawan ? –

M imo

ws zy s tk o

zwy k ła p rzy zwo ito ś ć n ak azu je... Dziewczy n a p o win n a

wied zieć, w jak im s tan ie jes t jej o jciec. – Zg ad zam s ię – p o p arł To rah n a p u łk o wn ik . – J ed n ak n ie p o wierzajmy tej in fo rmacji jak iemu ś s łu d ze. M ilo rd zie To rah n , b y łb y ś tak d o b ry , żeb y o s o b iś cie zło ży ć wizy tę jej wy s o k o ś ci? I p rzek o n ać ją o k o n ieczn o ś ci zach o wan ia tajemn icy . – Co ? – To rah n wzru s zy ł ramio n ami. – Zap ewn e. Sk o ro tak mó wis z. – W tak im razie – o zn ajmił J an u s – p ro p o n u ję zamk n ąć p o s ied zen ie. J ak p o wied ział jeg o k s iążęca wy s o k o ś ć, jes tem p ewn y , że ws zy s cy mu s imy p o czy n ić p ewn e p rzy g o to wan ia. M arcu s trzy mał języ k za zęb ami, d o p ó k i n ie o p u ś cili p ałacu . M ieran tajs cy o ch ro n iarze J an u s a p o d ążali tu ż za n imi. W k o ń cu n ach y lił s ię d o p u łk o wn ik a. – J es t p an teg o p ewn y ? – mru k n ął. – Hę? – Orlan k o mó g ł mieć rację. Nie zn am mias ta tak d o b rze jak o n , ale mo że s ię zro b ić n iep rzy jemn ie. – To całk iem mo żliwe. – J an u s p rzelo tn ie zerk n ął n a k ap itan a. – To n ieb ezp ieczn e czas y . Ob awiam s ię, że p ro s zę cię o b ard zo wiele. M arcu s wy p ro s to wał s ię. – Zro b ię, co b ęd ę mó g ł, p an ie p u łk o wn ik u . – Wiem – o d p arł J an u s . – I wierz mi, jes tem ci wd zięczn y . Gd y b y ś czas em n ie mó g ł d o s trzec s en s u ... – J eg o u ś miech p o jawił s ię i zn ik ł, jak b ły s k awica. – Pręd zej czy p ó źn iej ws zy s cy mu s imy p rzy jąć co ś n a wiarę. – Pan ie k ap itan ie – d rewn ian y m g ło s em rzek ł Gifo rte, s to jąc n a b aczn o ś ć p rzed b iu rk iem M arcu s a.

Ten w zad u mie zmierzy ł g o wzro k iem, s tarając s ię n ie p atrzeć p o d ejrzliwie. Zap ewn e jed n ak mło d s zy k ap itan i tak b y n iczeg o n ie zau waży ł. Najwy raźn iej u s iło wał o p an o wać jak ieś s iln e emo cje i k amien n a mas k a jeg o twarzy zaczy n ała s ię k ru s zy ć. – Tak , mło d s zy k ap itan ie? – p o wied ział M arcu s . – Czy ma p an jak ieś u wag i co d o o trzy man y ch ro zk azó w? Gifo rte u zn ał to za zach ętę i s ło wa wy try s n ęły mu z u s t jak p ara z czajn ik a. – Tak , p an ie k ap itan ie. To b łąd , p an ie k ap itan ie. Fataln y b łąd . – Te ro zk azy wy d ał s am min is ter – p o wied ział M arcu s . – M o że min is ter n ie w p ełn i o g arn ia s y tu ację – rzek ł mło d s zy k ap itan . – Gd y b y p rzy s zed ł i p o ro zmawiał ze mn ą... – M in is ter jes t b ard zo zajęty – o d p arł M arcu s . – I s ąd zę, że o rien tu je s ię lep iej, n iż p an my ś li. Tak ie s ą jeg o ro zk azy , a my je wy k o n amy . – J eś li ares ztu je Dan to n a, wy b u ch n ą zamies zk i. Nie mamy d o s tateczn ej liczb y lu d zi, żeb y u trzy mać p o rząd ek . – Sąd zę, że min is ter o ty m wie. – Zatem d laczeg o p an z n im n ie p o ro zmawia? – Przek azałem mu mo ją o p in ię. – M arcu s p o k ręcił g ło wą. – Po wied ział mi, że p o win ien em mieć więcej wiary . – Wiary , p an ie k ap itan ie? – M y ś lę, że to jed en z jeg o żarcik ó w. – M arcu s wes tch n ął. – Niech p an s łu ch a, mło d s zy k ap itan ie. Nie mamy in n eg o wy jś cia. Niech p an weźmie ty le lu d zi o raz s p rzętu , ile trzeb a, i zro b i ws zy s tk o , żeb y zap ewn ić n as zy m b ezp ieczeń s two . J ed n ak ch cę mieć Dan to n a za k ratk ami tak s zy b k o , jak to mo żliwe. Zro zu mian o ? – Tak jes t, p an ie k ap itan ie. – Gifo rte zas alu to wał jak n a d efilad zie. – Pan wy b aczy . M u s zę p o czy n ić p rzy g o to wan ia. – Przy ś lij mi rap o rt, k ied y g o zg arn iecie. Gifo rte zn ó w zas alu to wał i o p u ś cił g ab in et. M arcu s o d ch y lił s ię n a o p arcie fo tela i d wo ma p alcami p o tarł czo ło . By ło b y o wiele łatwiej, g d y b y m mó g ł mu u fać, p o my ś lał. Gifo rte b y ł k o mp eten tn y i o b o wiązk o wy . J ed n ak p rzed zierając s ię p rzez ak ta p rzy n ies io n e mu p rzez Eis en a, M arcu s w k o ń cu wp ad ł n a ś lad , k tó reg o s zu k ał. In n e s p rawy , in n e wy p ad k i, w k tó ry ch p ro wad zo n e p rzez Straż d o ch o d zen ia b y ły ty lk o p o b ieżn e. Po zo rn ie n ic n iezwy k łeg o – w mieś cie co d zien n ie zd arzały s ię wy p ad k i – lecz b y ły

to s p rawy , k tó re s trażn icy ch cieli zb ad ać d o k ład n iej, ale u tk n ęły n a b iu rk u Gifo rte’a. O ile M arcu s mó g ł p o wied zieć, żad en z p o p rzed n ich k ap itan ó w n ie zwró cił n a to u wag i. Tak więc s k o ro n ie ch ce ares zto wać Dan to n a, to czy n ap rawd ę n iep o k o i g o p ers p ek ty wa zamies zek n a u licach ? Czy mo że k to ś in n y n ie p o zwala mu teg o zro b ić? Przez d łu g ą ch wilę s tu k ał p alcem w b lat b iu rk a. Po tem p o trząs n ął g ło wą, wy jął z s zafk i s to s ak t i zn ó w zaczął żmu d n e p rzes zu k iwan ie arch iwó w.

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

Dziewięć Win ter

J

an e miała ran o o mó wić z M in o raz in n y mi zas tęp czy n iami s p rawy o rg an izacy jn e,

k tó re – jak n iezb y t d elik atn ie p o in fo rmo wała Win ter – p ewn ie ty lk o b y ją n u d ziły . Po leciła Ab b y to warzy s zy ć jej p o d czas ś n iad an ia. Wy mien iły s p o jrzen ia, k tó ry ch Win ter n ie p o trafiła zin terp reto wać, ale Ab b y p rzy jęła zad an ie b ez s p rzeciwu i p o p ro wad ziła ją s ch o d ami d o p ro wizo ry czn ej jad aln i n a p arterze. – To , co mi p o wied ziałaś – rzek ła Win ter. – Kied y s ię p o zn ały ś my . O ty m, jak s ię tu zn alazłaś . M ó wiłaś p rawd ę? – Co ? – Ab b y o b ejrzała s ię p rzez ramię, z zamy ś lo n ą min ą. – Och . Tak , tak s ąd zę. – Zatem n ie p rzy s złaś tu taj o d p an i Wilmo re? – Ach . Po wied ziała ci o ty m, tak ? Ab b y p rzy s tan ęła p rzed u ch y lo n y mi d rzwiami. Win ter d o s trzeg ła k ilk a n as to latek ws tający ch z łó żek . Org an izacy jn ie p rzy p o min ało to s iero cin iec p an i Wilmo re, g d zie d ziewczęta b y ły p o d zielo n e n a g ru p y wed łu g wiek u i ro zmies zczo n e w ró żn y ch b u d y n k ach , ch o ć tu taj b y ły to ty lk o ró żn e k o ry tarze. Dziewczy n y , k tó re b rała za zas tęp czy n ie J an e, b y ły n ajs tars ze, zb liżo n e wiek iem d o Win ter i J an e, i p ełn iły ro lę p o rząd k o wy ch o raz o rg an izato rek . Kto ś n ie s zczęd ził tru d u , ab y ws zy s tk o p rzeb ieg ało s p rawn ie: n a d rzwiach s y p ialn i b y ła k artk a z lis tą n azwis k , wy g ląd ająca n a h armo n o g ram d y żu ró w. – Ows zem – p o wied ziała Win ter. – Wciąż tru d n o mi w to u wierzy ć. Ab b y ro ześ miała s ię.

– Po wied ziałam to s amo , k ied y tu p rzy s złam. A o d p o wiad ając n a two je p y tan ie, n ie, n ig d y n ie b y łam w więzien iu p an i Wilmo re i s ły s załam o n im d o ś ć, żeb y s ię z teg o cies zy ć. Kied y J an e o two rzy ła p rzy tu łek w mieś cie, zaczęła p rzy jmo wać b ezd o mn e. Nig d y b y ś teg o n ie o d g ad ła, p atrząc n a n ią, ale J an e lu b i łzawe o p o wieś ci. Uciek in ierek z d o mó w, s iero t, b y ły ch p ro s ty tu tek , tak ich lu d zi. J ed n ak ty lk o d ziewcząt i g łó wn ie tak ich , k tó re s ą za mło d e, żeb y s ame s o b ie rad zić. M y ś lę, że teraz jes t n as p o p o ło wie, tak ich właś n ie i p o czątk o wej g ru p y o d p an i Wilmo re. Ab b y ru s zy ła d alej, a Win ter p o s zła za n ią. Przech o d ziły o b o k k o lejn y ch d rzwi, o twarty ch lu b zamk n ięty ch , a p o d ro d ze min ęły k ilk a g ru p ro zg ad an y ch mło d y ch k o b iet. M u s zę p y tać, my ś lała Win ter. Nie d lateg o , żeb y s zp ieg o wać, p o n ieważ jes zcze n ie zd ecy d o wała, co zameld u je J an u s o wi. J eś li p u łk o wn ik w o g ó le zap y ta. Po p ro s tu zas p o k ajała s wo ją ciek awo ś ć. Po n ad to to n ie s zp ieg o wan ie, jeś li Ab b y p rak ty czn ie mn ie o p ro wad za, u s p rawied liwiała s ię s ama p rzed s o b ą. – Nie mo g ę ty lk o zro zu mieć – p o wied ziała Win ter, g d y u s u n ęły s ię n a b o k , p rzep u s zczając zg raję p ęd zący ch d wu n as to latek – jak s ię u trzy mu jecie. Kto za to ws zy s tk o p łaci? – Ten b u d y n ek b y ł o p u s zczo n y . Wy remo n to wały ś my g o g łó wn ie s ame... – J an e mó wiła mi. A jed zen ie? Ub ran ia? M u s icie tu mieć ze cztery s ta o s ó b . – Trzy s ta s ześ ćd zies iąt o s iem – s p recy zo wała Ab b y i wzru s zy ła ramio n ami. – Liczen ie tak ich rzeczy to mo je zad an ie. J an e n ie ma g ło wy d o liczb . – Zatem trzy s ta s ześ ćd zies iąt o s iem. Ży wn o ś ć d la ty lu o s ó b n ie jes t tan ia, zwłas zcza jeś li zaws ze jad acie tak jak wczo raj wieczo rem. – To p rawd a. J an e zaws ze p o wtarza, że te n ajmło d s ze mu s zą s ię d o b rze o d ży wiać. – Ab b y u ś miech n ęła s ię, d ziwn ie s mu tn ie, ale zaraz p o k ręciła g ło wą. – Więk s zo ś ć d ziewcząt p racu je w tej o k o licy , k ied y s ą ju ż d o ś ć d u że. – Pracu je... – Win ter n ie d o k o ń czy ła. – Wy k o n u jąc ró żn e d o ry wcze p race. – Ab b y p o s łała jej s p o jrzen ie ś wiad czące, że d o s k o n ale zro zu miała to , czeg o Win ter n ie ch ciała p o wied zieć. – Po s y łamy je w g ru p ach , żeb y b y ły b ezp ieczn e, a ws zy s cy miejs co wi k u p cy n as zn ają. I wied zą, że mo les to wan ie k tó rejś s p o wo d o wało b y wizy tę „Szalo n ej J an e”. – Nie mo g ę u wierzy ć, że tak i p rzy tu łek jak ten u trzy mu jecie ty lk o z d o ry wczy ch zajęć. – Bo tak n ie jes t. Więk s zo ś ć p ien ięd zy p o ch o d zi z... in n y ch źró d eł.

Zan im Win ter zd ąży ła zg łęb ić ten temat, d o tarły d o jad aln i. Ab b y p o witan o mach an iem rąk i o k rzy k ami z tu zin a ró żn y ch miejs c n a s ali, lecz o n a s k iero wała s ię k u g ru p ie s tars zy ch d ziewcząt n a k o ń cu jed n eg o ze s to łó w, a Win ter p o s zła za n ią. Dziewczęta p o ch y lały s ię n ad s to łem i ws zy s tk ie jed n o cześ n ie p ró b o wały czy tać g azetę. – Hej, Ab b y – p o wied ziała jed n a z n ich , n is k a i p u lch n a, z ciemn o b lo n d k ęd zio rami. – Wid ziałaś to ? – Nie. Czy to zn ó w o Dan to n ie? Co zro b ił ty m razem? – Ty lk o d o p ro wad ził b an k d o b an k ru ctwa – o d p arła mło d s za, b lo n d y n k a z k rzy wy mi zęb ami. – Bo relg ajs k i b an k – d o d ała in n a. – Na g iełd zie o mało n ie wy b u ch ły ro zru ch y – ek s cy to wała s ię p ierws za. – Ws zy s cy s zlach cice p ró b o wali p o d jąć s wo je p ien iąd ze i p o jazd y tak zak o rk o wały p lac, że p o rząd ek p rzy wró co n o d o p iero p o p ó łn o cy ! Win ter zd o łała rzu cić o k iem n a g azetk ę. Wielk i n ag łó wek o g łas zał p lajtę Dru g ieg o Ban k u Os zczęd n o ś cio weg o p o p rzemó wien iu Dan to n a. Ob o k g azety leżała u lo tk a z p ry mity wn y m d rzewo ry tem p rzed s tawiający m zap ewn e Dan to n a o raz n ap is em: „J ed en s u weren i Zjazd Gen eraln y ! Precz z Ko ś cio łem Zap rzy s iężen ia i b o relg ajs k imi p as o ży tami!”. – Po zwó l, że was p rzed s tawię – zap ro p o n o wała Ab b y . – To jes t M o lly , An d y , Beck s i Nel. Dziewczęta, to jes t Win ter. Ws zy s tk ie cztery o d erwały wzro k o d g azety i s p o jrzały , jak b y d o p iero teraz ją zo b aczy ły . Win ter, n ag le zaws ty d zo n a, p o zd ro wiła je, u n o s ząc d ło ń . – Win ter, tak jak zima? – zap y tała Nel, ta z k rzy wy mi zęb ami. – Win ter Żo łn ierz? – s p y tała An d y , s tars za o d n iej, ze ś liczn y mi czarn y mi k ęd zio rami i jas n ą s k ó rą. – Nie wiem – o d p arła Ab b y . – Dlaczeg o s ame jej n ie zap y tacie? J a p ó jd ę p o co ś d o zjed zen ia. Zo s tawiła zmies zan ą Win ter s to jącą p rzed czterema d ziewczy n ami, k tó re n ad al p atrzy ły n a n ią, jak b y b y ła jak ąś p rzed ziwn ą ry b ą g łęb in o wą wy ciąg n iętą n a b rzeg . – No ? – zaczęła M o lly , ta, k tó ra o d ezwała s ię p ierws za. – J es teś ...? – J es tem k im? – n ie zro zu miała Win ter. – Ty jes teś Win ter Żo łn ierz? – wy jaś n iła An d y . – Z tej o p o wieś ci. Win ter co ś zaczęło ś witać. Zd aje s ię, że Bo b b y ws p o min ała o ty m...? Te h is to rie,

k tó re k rąży ły p o jej zn ik n ięciu ... – Ws zy s tk ie cztery jes teś cie o d p an i Wilmo re? – zap y tała. Trzy s k in ęły g ło wami. Beck s , mała i z rzad k imi wło s ami my s ieg o k o lo ru , s k o rzy s tała z o k azji, żeb y p rzejrzeć g azetk i. – Ws zy s cy o p o wiad ali h is to rie o Win ter – p o wied ziała An d y . – J ak u ciek ła z więzien ia i ws tąp iła d o wo js k a. M o lly p o s łała jej k o s e s p o jrzen ie. – J an e n ie lu b i, jak lu d zie o p o wiad ają tę h is to rię. – Po n ieważ n ie zn alazła jej, k ied y tam wró ciła – d o d ała Nel. – Po p o żarze. Po żarze? Win ter o two rzy ła u s ta, ab y s p y tać, ale o n e mó wiły d alej. – Sk o ro jed n ak tu jes t – zau waży ła M o lly – to zn ó w ją zn alazła, n o n ie? – J eś li to ta s ama Win ter – zas trzeg ła An d y . – J es t mn ó s two d ziewczy n , k tó re tak mają n a imię. – Nie zn am tej o p o wieś ci – wtrąciła Win ter. – Po mimo to jes tem p ewn a, że jes t k o mp letn ie n iep rawd ziwa. J ed n ak to ja jes tem tą Win ter, k tó ra b y ła razem z J an e u p an i Wilmo re. J ej ro zmó wczy n io m zap arło d ech . – Zatem n ie u ciek łaś , żeb y ws tąp ić d o wo js k a? – zap y tała An d y . – Uciek łam – o d p arła Win ter. – Ale res zta to n iep rawd a. Trzeb a wy my ś lić jak ąś b ajeczk ę... – Zaws ze n ajb ard ziej p o d o b ała mi s ię ta wers ja, w k tó rej o n a zo s tała h ers ztem b an d y – wtrąciła Nel. – Zo s tałaś h ers ztem b an d y ? Win ter ro ześ miała s ię. – Nie, też n ie. – Słu ch ajcie – p o wied ziała Beck s , p o d n o s ząc g ło wę. M iała n a n o s ie o k u lary z jed n y m d ru cian y m zau s zn ik iem złaman y m i zas tąp io n y m k o n s tru k cją z d rewn a i s zn u rk a. – Tu jes t n ap is an e, że Dan to n wy g ło s i d ziś k o lejn e p rzemó wien ie! Na p lacu Triu mfu Faru s a, tak jak p o p rzed n io . Win ter n aty ch mias t p rzes tała b y ć n ajb ard ziej fas cy n u jący m o b iek tem ich zain teres o wan ia, co b ard zo jej o d p o wiad ało . Ab b y wró ciła p o ch wili z d wo ma k o p ias ty mi talerzami ziemn iak ó w s mażo n y ch n a s malcu ; o b o k leżały d wie g ru b e, tłu s te p aró wk i. By ł to p o s iłek , za jak i Win ter b y łab y g o to wa d ać s ię zab ić p o d czas d ziałań w Kh an d arze, i teraz całą u wag ę s k u p iła n a n im. J ed n y m u ch em s łu ch ała, jak d ziewczęta ro zmawiają o zaletach k amp an ii Dan to n a, o ty m, czy u rzęd o wa cen a

ch leb a co ś d a i czy Zjazd Gen eraln y mo że n ap rawd ę czeg o ś d o k o n ać. – Po win n y ś my tam p ó jś ć – s twierd ziła Beck s , g d y Win ter k awałk iem ziemn iak a zg arn iała res ztk i tłu s zczu z talerza. – Ch cę u s ły s zeć co o n ma d o p o wied zen ia. – J ak n ajb ard ziej – p o p arła ją Nel. M o lly miała n iep ewn ą min ę. – M y ś licie, że to b ezp ieczn e? – Och , d aj s p o k ó j. To Wy s p a i b iały d zień , a n ie Dn o o p ó łn o cy . A p o czy mś tak im... – Nel p o s tu k ała p alcem w g azetk ę – ...b ęd zie tam p ełn o s trażn ik ó w. – Na g iełd zie o mało n ie d o s zło d o ro zru ch ó w – p rzy p o mn iała M o lly . – Ty m razem lu d zie mo g ą s ię jes zcze b ard ziej ro zzło ś cić. – Tam wś ciek ali s ię ty lk o d lateg o , że n ie mo g li p o d jąć s wo ich p ien ięd zy z b an k u – p o wied ziała Beck s . – Nie mu s imy n awet zb liżać s ię d o g iełd y . An d y p o s tan o wiła zwró cić s ię o rad ę wy żej. – Ab b y , co ty o ty m s ąd zis z? Czy to b ezp ieczn e iś ć tam, żeb y g o zo b aczy ć? Ab b y , o p ró żn iająca s wó j talerz, p rzez ch wilę p rzeżu wała i p o ły k ała, n amy ś lając s ię. – Zap ewn e – p o wied ziała. – Po zwó lcie mi p o ro zmawiać z J an e. M o że też z wami p ó jd ę. J ak n a zawo łan ie p o jawiła s ię p rzy n ich in n a, zd y s zan a d ziewczy n a. – M am wiad o mo ś ć – wy s ap ała. – J an e ch ce cię wid zieć. – M n ie? – u p ewn iła s ię Ab b y . – Cieb ie i Win ter – wy jaś n iła p o s łan k a. – Na g ó rze. – Zawah ała s ię. – Szaleje ze zło ś ci. Szalo n a J an e. Win ter p o ws trzy mała ch ich o t. Nawet jej d ziewczęta s ię jej b o ją. – Có ż. – Ab b y o d s u n ęła talerz. – Wy g ląd a n a to , że J an e p o s tan o wiła cię wp ro wad zić. Ch o d ź. Wy jaś n ię ci p o d ro d ze. – I zap y tas z, czy mo żemy iś ć zo b aczy ć Dan to n a? – p rzy p o mn iała An d y . – Zap y tam. – Co wies z o p o b o rcach ? – s p y tała Ab b y , g d y man ewro wały międ zy s p ó źn ials k imi p rzy ch o d zący mi n a p o s iłek . – Nic. – Wp rawd zie w jej p rzy k ry wce ws p o mn ian o o jed n y m, ale p u łk o wn ik n ie p o d ał jej żad n y ch s zczeg ó łó w. – Ty lk o ty le, że Dan to n wy d aje s ię wro g o d o n ich n as tawio n y . – Ws zy s cy s ą wro g o d o n ich n as tawien i. Wid zis z, p rzed wo jn ą ws zy s cy wied zieli,

n a czy m s to ją z p o d atk ami. Każd y o k ręg miał s wo jeg o k ró lews k ieg o p o b o rcę, k tó ry zb ierał p o d atk i, a jeś li n ie ch ciałaś mu p łacić, wy s tarczy ło g o p rzek u p ić alb o s zmu g lo wać to war n o cą. Ws zy s cy n a ty m k o rzy s tali. – Zap ewn e p o za s k arb em p ań s twa – s u ch o zau waży ła Win ter. Ab b y wzru s zy ła ramio n ami, jak b y to n ie miało żad n eg o zn aczen ia. – Po wo jn ie Ko ro n a p o trzeb o wała p ien ięd zy , żeb y s p łacić d łu g i Bo relg ajo m, i Orlan k o zro b ił Grieg a min is trem fin an s ó w. Ten zamias t zlecić ś ciąg an ie o p łat jak iemu ś zu b o żałemu h rab iemu , wp ad ł n a s p ry tn y p o my s ł, żeb y s p rzed awać zad łu żen ia p o d atk o we p o s zczeg ó ln y ch o k ręg ó w Bo relg ajo m, n a p o czet s p łaty d łu g u . – A Bo relg ajo wie n ie b io rą łap ó wek ? – To n ie ws zy s tk o . Kró lews cy p o b o rcy n ie mieli n ic z teg o , co ś ciąg ali z lu d zi. Otrzy my wali ty lk o p en s ję o d Ko ro n y . Tak więc n ig d y zb y t g o rliwie n ie p ełn ili s wy ch o b o wiązk ó w. J ed n ak b o relg ajs cy p o b o rcy mu s zą ś ciąg ać więcej p ien ięd zy , żeb y p o k ry ć s wo je wy d atk i i zad o wo lić in wes to ró w. – In wes to ró w? – A tak – z g o ry czą o d p arła Ab b y . – Sły s załam, że ak cje firm zrzes zający ch p o b o rcó w cies zą s ię wielk im p o wo d zen iem n a ry n k u Viad re. Niek tó re z n ich n awet s ą n a tu tejs zej g iełd zie. Nie p rzejmu ją s ię ty m, czy lu d zie b ęd ą mieli co jeś ć an i ile g łó w ro zb iją, żeb y d o s tać s wo je. Lu d zie p ró b o wali walczy ć, ale p o b o rcy ty lk o p rzy s y łali o s iłk ó w i d o p iln o wali, żeb y Straż n ie ro zp atry wała żad n y ch s k arg . Zn acząco p o tarła p alcem o p alec. – Ch y b a zaczy n am ro zu mieć. J ed n ak co ty mas z z ty m ws p ó ln eg o ? – Wp rawd zie to b y ło , zan im s ię tu zn alazłam, ale mó wią, że J an e p iła w jed n ej z n ab rzeżn y ch tawern , s łu ch ając s k arg i n arzek ań ry b ak ó w. On i n ajb ard ziej u cierp ieli, wies z. M ają p łacić p o d atek o d k ażd eg o ład u n k u , wies z, a w d o b ry d zień łó d ź mo że o b ró cić p ięć razy . Tak więc p o b o rca mó wi: jes teś mi win ien za p ięć ład u n k ó w. A jeś li ry b ak mó wi, że miał ty lk o trzy , to p o b o rca twierd zi, że p ewn ie p ró b u je g o o s zu k ać n a d wa, p o czy m k as u je g o za p ięć. A jeś li miałeś zły d zień lu b mu s iałeś zo s tać w d o mu , p o n ieważ two je d zieci miały g ry p ę alb o co ś ... Ab b y zau waży ła min ę Win ter i n ab rała tch u . – Przep ras zam – p o wied ziała. – To p o p ro s tu mn ie d en erwu je. Dlateg o zn alazłam s ię tu taj. W k ażd y m razie ry b acy n arzek ali, a J an e zap y tała ich , czemu czeg o ś z ty m n ie zro b ią. Kró tk o mó wiąc, wy p ili k ilk a k o lejek , a p o tem ws zy s cy z k n ajp y p o s zli d o n ajb liżs zeg o b iu ra p o b o rcó w i p u ś cili je z d y mem. – Ab b y u ś miech n ęła s ię. – Wted y

p o b o rcy o d k ry li, że s trażn icy ch ętn ie b io rą łap ó wk i, żeb y trzy mać s ię z d alek a o d Do k ó w, ale n amó wien ie ich , żeb y tu wes zli, k o s ztu je zn aczn ie więcej. – I J an e zaczęła zwalczać p o b o rcó w? – Nie s ama – p o wied ziała Ab b y . – Zo rg an izo wała lu d zi, n iczy m g en erał. Po p ewn y m czas ie ws zy s tk o s ię u ło ży ło . M y p o zwalamy im b rać ty le, żeb y im s ię o p łacało , o n i n ie s ą zb y t ch ciwi i n ik o mu n ie trzeb a ro zb ijać łb a. A miejs co wi... h mm... o k azu ją s wo ją wd zięczn o ś ć. – M ach n ięciem ręk i ws k azała jad aln ię. – Stąd mamy n a więk s zo ś ć teg o ws zy s tk ieg o . – Zatem to s ą te Sk ó rzan e Ku rtk i, o k tó ry ch ty le s ły s załam – p o wied ziała Win ter. – Tak . Nie wiem, s k ąd s ię wzięła ta n azwa, ale ry b acy n o s zą s k ó rzan e fartu ch y i w k o ń cu my też zaczęły ś my n o s ić s k ó rzan e k amizelk i. – M y ? Ch ces z p o wied zieć, że te d ziewczy n y id ą i walczą? – Nie ws zy s tk ie – o d p arła Ab b y . Uś miech ała s ię. – Ty lk o te s tars ze. A J an e n ik o mu n ie k aże teg o ro b ić. Po p ro s tu n ie ch cą zo s tawiać jej s amej. Ch y b a ja n ie p o win n am k ry ty k o wać d ziewczy n za to , że walczą, n ap o mn iała s ię w d u ch u Win ter. J ed n ak n ie ws tąp iła d o wo js k a, s p o d ziewając s ię, że b ęd zie b rała u d ział w p rawd ziwy ch b itwach . Ws zy s cy mó wili, że Kh an d ar to p rzy jemn y , b ezp ieczn y , n u d n y g arn izo n n a k o ń cu ś wiata. Res zta tak jak b y ... p o p ro s tu s ię zd arzy ła. – Dziwię s ię, że u ch o d zi wam to p łazem – s twierd ziła Win ter. – J ak p o wied ziałam, d o więk s zo ś ci p o b o rcó w p o p ewn y m czas ie d o tarło . M ieli lep s ze zajęcia n iż tłu c g ło wami o mu r. A tu taj n ie wid u je s ię wielu s trażn ik ó w. – A co z Orlan k iem? M y ś lałam, że o n p o d o b n o wie ws zy s tk o . Ab b y n ieco zwo ln iła k ro k u . – To jes t... tro ch ę b ard ziej s k o mp lik o wan e. Najważn iejs zą fig u rą Ko n k o rd atu w tej częś ci Do k ó w jes t n iejak i Ph in eas Kalb . On i J an e zawarli u mo wę. – Ab b y s p o jrzała n a Win ter i wes tch n ęła. – On p iln u je, żeb y n ic o n as n ie zn alazło s ię w rap o rtach , co p arę ty g o d n i p rzy ch o d zi tu taj i k tó raś z d ziewcząt g o ... zab awia. M in ęła ch wila, zan im to d o tarło d o Win ter, jak p ło my k p ełzn ący p o lo n cie, ale k ied y zro zu miała, wy b u ch ła. – Co ? Po wied ziała to g ło ś n iej, n iż zamierzała, i mijające je n a k o ry tarzu d ziewczęta s p o jrzały n a n ią z zaciek awien iem. Ab b y ch wy ciła ją za ręk aw i wciąg n ęła w n ajb liżs ze o twarte d rzwi, za k tó ry mi b y ł mag azy n d o p o ło wy wy p ełn io n y wo rk ami

ziemn iak ó w. Win ter n ap ad ła n a n ią. – M ó wis z mi, że J an e p o s y ła d ziewczy n y , żeb y ... zab awiały jak ieg o ś tajn iak a? – Win ter trzęs ła s ię z wś ciek ło ś ci, ch o ciaż n ie p o trafiłab y p o wied zieć n a k o g o . Na Ab b y ? Na J an e? Po ty m, co jej s ię p rzy d arzy ło , n ie mo g ła w to u wierzy ć. – Nie wierzę. – J an e mó wiła mi, że n ie zro zu mies z – p o wied ziała Ab b y . – Dziewczęta s ame s ię zg łas zają, żeb y to ro b ić. – Pewn ie – rzek ła Win ter. – Zg łas zają s ię, żeb y mieć co jeś ć. J u ż to g d zieś s ły s załam. Nie lep s za o d p rzek lętej p an i Wilmo re. – Nie – p o wied ziała Ab b y . – Win ter, p o s łu ch aj mn ie. Zan im s ię o ty m d o wied ziały ś my , J an e ro b iła to s ama. Prak ty czn ie mu s iały ś my ją zmu s ić, żeb y p o zwo liła k o mu ś s ię zas tąp ić. On a... wciąż jes t o to zła. Win ter tro ch ę o ch ło n ęła, n iep ewn a. Ab b y wy k o rzy s tała to , żeb y k o p n iak iem zamk n ąć d rzwi mag azy n u , a p o tem n ap ad ła n a Win ter. – Po s łu ch aj. – Gło s jej s ię łamał, a w o czach b ły s zczały łzy . – Wiem, że ty i J an e zn acie s ię o d d awn a. Sły s załam to s to razy , jed n ak n ie b y ło cię tu taj p rzez o s tatn i ro k , p rawd a? Teraz p atrzy s z n a to ... – u d erzy ła w ś cian ę, mo cn o – i ws zy s tk o wy g ląd a tak p o rząd n ie i czy s to , a n ie ro zu mies z, co trzeb a b y ło ro b ić, żeb y tak ie b y ło . Co ws zy s tk ie mu s iały ś my ro b ić, ale g łó wn ie J an e. Dlateg o jeś li ch ce wp ro wad zić cię tu taj jak d awn o zag in io n ą... s io s trę, to w p o rząd k u , jej wy b ó r. J ed n ak n ie waż s ię, k u rwa, my ś leć, że mo żes z ją o s ąd zać. Zap ad ło d łu g ie milczen ie. Win ter s tawiła czo ło ty lu wro g o m – o g ro mn emu fin k ataro wi Feo r, wy jącej h o rd zie Od k u p icieli, s zy d erczo u ś miech n iętemu s ierżan to wi Dav is o wi, k tó reg o wciąż wid y wała w k o s zmarn y ch s n ach – i w p o ró wn an iu z n imi ta zacis k ająca p ięś ci ch u d a n as to latk a z zaczerwien io n y mi, p ło n ący mi o czami n ie b y ła żad n y m zag ro żen iem. J ed n ak ... On a ma rację. Win ter zamk n ęła o czy . Nie b y ło mn ie tu . Nie wró ciłam p o n ią. J an e zro b iła, co mu s iała, n ie ty lk o d la s ieb ie, ale d la ws zy s tk ich ty ch lu d zi, p o d czas g d y ja u ciek łam i ch o wałam s ię w my s iej d ziu rze, aż k to ś p rzy s zed ł i mn ie z n iej wy ciąg n ął. Wes tch n ęła p rzeciąg le. – Przep ras zam. – Win ter o two rzy ła o czy i zo b aczy ła, że Ab b y o ciera twarz ręk awem, wciąż s ię trzęs ąc. – Ab b y , n ap rawd ę mi p rzy k ro . Nie... p o my ś lałam... – Ws zy s tk o w p o rząd k u . – Ab b y zamru g ała, p o ws trzy mu jąc łzy , i zd o łała s ię u ś miech n ąć. – Nie p o win n am n a cieb ie n ap ad ać. Os tatn io n ie jes tem s o b ą.

Ku zas k o czen iu Win ter s cen a w p o k o ju J an e p rzy p o min ała n arad ę, k tó ra mo g łab y s ię o d b y wać w n amio cie J an u s a p o d As h e-Katario n em, aczk o lwiek ty lk o g d y b y ws zy s cy o ficero wie p rzeb rali s ię w k o b iece ciu ch y . J an e s ied ziała za ty m wielk im s to łem, n a p ó ł zas y p an y m ręczn ie ry s o wan y mi map ami Do k ó w, z n o tatk ami i ad n o tacjami p rzy k ażd ej k rętej u liczce. Becca i Win n s ied ziały p o jed n ej s tro n ie s to łu , M in i Ch ris p o d ru g iej. Dwa miejs ca p o b o k ach J an e b y ły o s ten tacy jn ie wo ln e. – Dłu g o wam to zajęło – s ark n ęła J an e. – Przep ras zam. – Po Ab b y n ie b y ło ju ż wid ać wzb u rzen ia, p o za lek k o zaczerwien io n y mi o czami. – M u s iały ś my d o k o ń czy ć ś n iad an ie. Zajęła miejs ce p o lewej ręce J an e, a Win ter u s iad ła n a k rześ le, k tó re n ajwy raźn iej b y ło p rzezn aczo n e d la n iej, zn ó w czu jąc s ię n iezręczn ie. Po za Ab b y n iemal n ie zamien iła s ło wa z żad n ą z jej zas tęp czy ń . Przeważn ie wp atry wały s ię w J an e, ale Win ter wid ziała, że czas em zerk ały n a n ią. Do s zła d o wn io s k u , że n ie ty le wro g o , ile z zaciek awien iem. Nie mo g ę mieć im teg o za złe, s twierd ziła w d u ch u , n ap rawd ę n ie mam p rawa tu b y ć. – M amy p ro b lemy – o zn ajmiła J an e, k ied y ws zy s tk ie u s iad ły . – A k o n k retn ie jed en , k tó ry n azy wa s ię s zan o wn y p an Cecil p ierd o lo n y Vo ls tro d . – Krwawy Cecil – d o d ała Win n , wy s o k a, ch u d a k o b ieta o mu s k u larn y ch ręk ach p o p rzecin an y ch s iatk ą cien k ich b iały ch b lizn . – Po b o rca – Ab b y zwró ciła s ię d o Win ter. – J ed en z n ajg o rs zy ch . – Ro zu miem, że ją p o in fo rmo wałaś ? – s p y tała J an e. – M n iej więcej. Ab b y i Win ter wy mien iły s p o jrzen ia. – Ch o lern y Cecil p rzez jak iś czas p rzes trzeg ał ro zejmu – wy jaś n iła J an e – ale n ig d y n ie b y ł z teg o zad o wo lo n y . Ws zy s tk ie p amiętamy , co s ię s tało , k ied y o s tatn im razem p ró b o wał u d awać ważn iak a. Win ter ju ż miała p o wied zieć, że o n a n ie p amięta, ale wid ząc, jak ws zy s tk ie d ziewczy n y p rzy s to le s p u ś ciły o czy , d o s zła d o wn io s k u , że ch y b a n ie ch ce wied zieć. – Nies tety Krwawy p ierd o lo n y Cecil n ajwy raźn iej g rał n a g iełd zie p ien ięd zmi firmy , w n ad ziei zg arn ięcia więk s zej k wo ty d la s ieb ie. – J an e p o s tu k ała w leżącą p rzed n ią, zło żo n ą k artk ę p ap ieru . – A p rzy n ajmn iej tak ie mamy in fo rmacje. Dzięk i Dan to n o wi i jeg o b an d zie id io tó w Cecil wp ad ł w b ag n o i mu s i s ię s zy b k o z n ieg o wy g rzeb ać. To o zn acza, że d ziś wieczo rem p o jawi s ię w Do k ach , żeb y p o s p ies zn ie wy cis n ąć, co s ię d a, i p rzy p ro wad zi z s o b ą ty lu o p ry ch ó w, ilu zd o ła zn aleźć.

– To n ie żarty – p o wied ziała M in , czy tając in n ą n o tatk ę. Najwy raźn iej zajmo wała s ię p ap ierk o wą ro b o tą i ad min is tracją. Win ter n ie wy o b rażała s o b ie, że ta d ziewczy n a mo g łab y walczy ć. – J en n y z targ u mięs n eg o mó wi, że zeb rał ju ż p rawie s etk ę lu d zi. Wo k ó ł s to łu ro zleg ły s ię p o mru k i. J an e zmars zczy ła b rwi. – Nie o b ch o d zi mn ie to , n awet g d y b y miał ich d wu s tu – o zn ajmiła. – Gd y b y ś my n ie zareag o wały , o zn aczało b y to , że n ie p o trafimy o ch ro n ić tu tejs zy ch mies zk ań có w p rzed zd ecy d o wan y m atak iem. I zaraz miały b y ś my tu więcej tak ich p o p ap rań có w jak Cecil. M u s imy g o p o ws trzy mać. – Nawet jeś li wy k o rzy s tamy ws zy s tk ie n as ze ś ro d k i, wątp ię, czy zb ierzemy więcej n iż s ześ ćd zies ięciu mężczy zn g o to wy ch s tawić czo ło Cecilo wi – p o wied ziała Ab b y . – To n ie wy s tarczy . – M amy k ilk a mu s zk ietó w – n iep ewn ie wtrąciła Ch ris . – J eś li ro zmieś cimy d ziewczy n y n a d ach ach , mo żemy ... – Żad n y ch mu s zk ietó w – s p rzeciwiła s ię J an e. – Bijaty k a to jed n o . J eś li s ię ro zn ies ie, że p o b o rcy i mies zk ań cy d zieln icy p o rto wej s trzelają d o s ieb ie, zaraz b ęd ziemy tu mieli Straż. Zap ad ło d łu g ie, n iewes o łe milczen ie. Win ter o d k as zln ęła. – Czy wiecie, k tó ręd y p ó jd ą? – M n iej więcej – o d p arła J an e. – Będ ą mieli wo zy , k tó re n ie zmies zczą s ię w wąs k ich u liczk ach . – I my ś licie, że Cecil p rzy b ęd zie tu o s o b iś cie? – Zd ecy d o wan ie. J eś li n ie zd o ła s zy b k o zeb rać p ien ięd zy , b ęd zie s k o ń czo n y . Po jawi s ię tu . Win ter zas tan awiała s ię, czy J an u s to właś n ie miał n a my ś li, k ied y ją tu wy s y łał. Po d ejrzewała, że n ie. Ch o ciaż z J an u s em n ig d y n ie wiad o mo . – Zatem – p o wied ziała – mam p ewn ą p ro p o zy cję... Ulicę o ży wiały mig o tliwe cien ie, k o ły s zące s ię w ś wietle p o ch o d n i n ies io n y ch p rzez mężczy zn i latarn i zawies zo n y ch n a wo zach . Wy d awało s ię, że armia czarn y ch zjaw k ro czy p o o b u s tro n ach k o lu mn y o s iłk ó w p o b o rcy , p rzes u wając s ię p o fas ad ach b u d y n k ó w, p o jawiając s ię i zn ik ając, ale zaws ze d o trzy mu jąc im k ro k u . Po za zb irami Krwaweg o Cecila n a u licy n ie b y ło n ik o g o . J an e d o p iln o wała, żeb y wieś ć o n ajś ciu s ię ro zes zła. Win ter mo g ła ty lk o mieć n ad zieję, że p o czy n io n e p rzez n ie p rzy g o to wan ia ró wn ież n ie s tały s ię p u b liczn ą tajemn icą. Ko n wó j s k ład ał s ię z trzech p u s ty ch wo zó w ciąg n ięty ch p rzez czwó rk i k o n i i mający ch s łu ży ć d o

tran s p o rtu łu p ó w o raz jed n eg o d wu k o n n eg o p o wo zu ze s to jący mi n a jeg o s to p n iach lo k ajami w ciemn ej lib erii. Najemn icy es k o rto wali p o jazd y , id ąc w lu źn y m s zy k u , g ru p k ami s k u p io n y mi wo k ó ł n io s ący ch p o ch o d n ie. Win ter s ły s zała s trzęp y ro zmó w, a czas em ch rap liwy ś miech . M imo wo li p rzy p o mn iała s o b ie małą ry b ack ą wio s k ę o b o k Ts el i k o lu mn ę Kh an d arczy k ó w w b rązo wy ch mu n d u rach , mas zeru jący ch w s zy k u w p iek ieln y k rzy żo wy o g ień . Ci n ajemn icy n ie b y li tamtejs zy m zd y s cy p lin o wan y m o d d ziałem p o mo cn iczy m i zamias t o trzy man y ch o d k ró lews k iej armii mu s zk ietó w mieli p ałk i. Z d ru g iej s tro n y s o ju s zn icy Win ter b y li ró wn ie k iep s k o u zb ro jen i. J ed n ak p o d Ts el n ie mieliś my w k o mp an ii żad n y ch d ziewczy n , zau waży ła w d u ch u . Op ró cz mn ie, o czy wiś cie. I Bo b b y , s k o ro o ty m mo wa. J ed n ak d zieln icy p o rto wej n ie b ro n iły ty lk o u ciek in ierk i z więzien ia p an i Wilmo re. W o d p o wied zi n a wezwan ie J an e p rzy b y ł tłu m g ro źn ie wy g ląd ający ch mężczy zn w d łu g ich s k ó rzan y ch fartu ch ach . By ł wś ró d n ich Orzes zek i Win ter ze zd ziwien iem d o s trzeg ła Krzy weg o Sala, d zierżąceg o d wie g ru b e d ęb o we p ałk i i n ajwy raźn iej n iemo g ąceg o s ię d o czek ać, b y k to ś zn ó w złamał mu n o s . Od d ział J an e s k ład ał s ię z o k o ło d wu d zies tu d ziewczy n z jej b u d y n k u , wś ró d k tó ry ch b y ły Ch ris , Becca i Win n . Wy g ląd ały g ro źn iej i b ard ziej p ro fes jo n aln ie, n iż Win ter s ię s p o d ziewała. – Nie p o d o b a mi s ię to – mru k n ęła J an e. – Nie p o d o b a ci s ię ten p lan ? – s p y tała Win ter. – Tro ch ę za p ó źn o to mó wis z. – Nie ch o d zi o p lan . Ab b y . Po win n a ju ż tu wró cić. Ab b y p o s zła z M o lly , Nel, Beck s , An d y i g ru p ą mło d s zy ch d ziewcząt p o s łu ch ać, jak Dan to n p rzemawia n a p lacu Triu mfu Faru s a. J an e zg o d ziła s ię n a tę wy p rawę, ze zły mi p rzeczu ciami i s tan o wczy m p o lecen iem, że mają wró cić p rzed zmro k iem. Sło ń ce ju ż p rawie zas zło , a o d n ich n ie b y ło żad n y ch wiad o mo ś ci. – Będ zie d o b rze – u s p o k o iła ją Win ter. – Ci n a b ary k ad zie mają ty lk o n aro b ić h ałas u , a p o tem n is k o trzy mać g ło wy . – M y s o b ie p o rad zimy , ale co z n ią? – J an e zak lęła i p o k ręciła g ło wą. – Nie p o win n am b y ła p o zwo lić im tam iś ć. Win ter p o ło ży ła jej d ło ń n a ramien iu . – J ej też n ic s ię n ie s tan ie. Zajmijmy s ię ty m, co p rzed n ami, d o b rze? J an e u ś miech n ęła s ię z p rzy mu s em. – Racja. – J ej twarz złag o d n iała, g d y d o d ała z ro zb awien iem: – Ty i ja, s zy k u jące p s ik u s a n as zy m wro g o m. J ak za d awn y ch czas ó w, co ?

– Zważy ws zy n a to , jak k o ń czy ła s ię więk s zo ś ć ty ch p rzy g ó d , mam n ad zieję, że n ie. – Nie zaws ze n as p rzy łap an o . – Ty lk o że jak n as p rzy łap an o , to b o lało jak d iab li – p rzy p o mn iała Win ter. – Ch y b a wciąż mam ś lad y n a ty łk u . – Będ ę k ied y ś mu s iała s p rawd zić – p o wied ziała J an e. A k ied y Win ter zd ąży ła ty lk o p ry ch n ąć, wy jrzała zza ro g u b u d y n k u . – Do ch o d zą. Zaraz p o win n i zo b aczy ć... – Na mo s iężn e jaja Bes tii! W co wy , k u rwa, p o g ry wacie? Na p rzed zie k o n wo ju ro zleg ły s ię p rzek leń s twa. Światło p o ch o d n i u k azało , że u licę taras u je s ięg ająca d o ramio n b ary k ad a z ro zeb ran y ch wó zk ó w, p rzewró co n y ch s to łó w i d es ek z ry b n y ch s trag an ó w. By ła tam n awet wy wró co n a d o g ó ry d n em łó d ź, k tó ra zn ó w jej p rzy p o mn iała Kh an d ar. Za tą p rzes zk o d ą k ilk u d zies ięciu mężczy zn wy mach iwało p ałk ami, g ro żąc p o b o rco m. Win ter i J an e k ry ły s ię w b o czn ej u liczce w p ewn ej o d leg ło ś ci p rzed b ary k ad ą, tak że teraz zn alazły s ię za p o wo zem jad ący m n a k o ń cu k o lu mn y . Z teg o miejs ca wid ziały ty lk o częś ć teg o , co ro b ią p o k rzy k u jący , ro zzło s zczen i n ajemn icy , ale o d g ło s y wy s tarczająco wy jaś n iały s y tu ację. J ed n a z p o ch o d n i n a mo men t s ię u n io s ła, a p o tem u p ad ła, zataczając łu k , czemu to warzy s zy ł p rzeraźliwy o k rzy k b ó lu . Win ter o d g ad ła, że k to ś s p ró b o wał wejś ć n a b ary k ad ę i d o s tał w łeb za s wo ją faty g ę. Zg iełk ró s ł, g d y o b ie s tro n y zaczęły p o k rzy k iwać n a s ieb ie. J ed en ze zb iró w p o d b ieg ł d o p o wo zu i zas tu k ał w d rzwi. Lo k aj u ch y lił je n ieco i p o marań czo wy b las k lamp y o ś wietlił twarz n ajemn ik a. – Szefie, n a u licy jes t tro ch ę miejs co wy ch . Nie ch cą n as p rzep u ś cić. Gło s d o ch o d zący z wn ętrza p o jazd u s mag n ął g o jak b atem,

z

s iłą

o d zied ziczo n y ch p rzy wilejó w, z s iln y m i ch rap liwy m b o relg ajs k im ak cen tem. – To o czy wis te, że n ie ch cą n as p rzep u ś cić! J ak my ś lis z, p o co ty lu was tu zab rałem, d la to warzy s twa? – Taak – n iep ewn ie rzek ł n ajemn ik . – J ed n ak n ie wy g ląd a n a to , żeb y ch cieli s ię ru s zy ć z miejs ca. – No to ich ru s zcie, d o ch o lery ! Ch cę, żeb y za d zies ięć min u t te wo zy p o jech ały d alej. – Tak jes t. Drzwi s ię zamk n ęły . Najemn ik wy ciąg n ął p ałk ę zza p as a i k ilk ak ro tn ie u d erzy ł n ią o d ło ń , s p rawd zając jej ciężar. Win ter n ie miała mu za złe, że s ię wah ał. Ch o ciaż

b y ła ich s etk a, p o k o n y wan ie b ary k ad y o b s ad zo n ej p rzez n iep rzy jaciela wied ząceg o o ich n ad ejś ciu n ie b ęd zie p rzy jemn y m d o ś wiad czen iem, s zczeg ó ln ie d la ty ch w p ierws zy m s zereg u . – Do b rze! – p o wtó rzy ł g ło ś n iej. – Szef ch ce, żeb y s zy b k o u s u n ąć to g ó wn o z d ro g i! Fo rmo wać s zy k . Ws zy s cy razem n ap rzó d ! Bard zo d o b rze, p o my ś lała Win ter. Trzy majcie s ię p ro s tej, o czy wis tej tak ty k i. Atak n a o ś lep . Przecież n ie mam żad n y ch as ó w w ręk awie... To d ziwn e, ale czu ła s ię jak ry b a w wo d zie. Niemal s p o k o jn a. To b y ło jak b y p o le b itwy , k tó ra zaraz miała s ię ro zp o cząć. Oczy wiś cie, b ęd zie to s tarcie d wu s tu s p o co n y ch i ro zzło s zczo n y ch mężczy zn u zb ro jo n y ch w p ałk i, mimo ws zy s tk o jed n ak b itwa, n awet jeś li p rzeb ieg n ie zg o d n ie z p rzewid y wan iami Win ter i n ie s p o wo d u je żad n y ch s trat w lu d ziach . Nig d y n ie s ąd ziła, że mo że jej teg o b rak o wać, ale n ag le p o czu ła s ię tak d o b rze jak jes zcze n ig d y o d czas u , g d y ws iad ła n a s tatek w Kh an d arze. Ch ciałab y m mieć tu taj s ió d mą k o mp an ię, p o my ś lała. Wy o b raziła s o b ie Bo b b y , Graffa i Fo ls o ma wy k rzy k u jący ch ro zk azy i s to lu f wy celo wan y ch w ten tłu m o p ry ch ó w, z b ag n etami lś n iący mi w b las k u latarń . Po s ik alib y s ię w g acie. – J u ż? – zap y tała J an e. Od k ied y to ja tu d o wo d zę? – zas tan awiała s ię Win ter. Zap ro p o n o wała p lan d ziałan ia, ale to wciąż b y ła armia J an e. Win ter s p o jrzała n a k łęb iący ch s ię p rzed b ary k ad ą zb iró w. – Prawie. Zaczek aj, aż zaatak u je p ierws za fala. Po k ilk u s ek u n d ach jes zcze g ło ś n iejs za wrzawa o b wieś ciła p o czątek atak u . Zaraz d ały s ię s ły s zeć trzas k i, p rzek leń s twa i o k rzy k i b ó lu . – Teraz – p o wied ziała Win ter. J an e wetk n ęła d o u s t d wa p alce i zag wizd ała. Na ten o s try , p rzes zy wający d źwięk o d p o wied ziały o k rzy k i z p o b lis k ich ciemn y ch u liczek . Wy p ad ły z n ich g ru p k i mężczy zn i k o b iet z p ałk ami, k ieru jąc s ię d o p o wo zu n a k o ń cu k o lu mn y . Zaled wie g wizd u cich ł, a J an e ju ż d o łączy ła d o b ieg n ący ch , Win ter za n ią. Z p o wątp iewan iem zerk n ęła n a p ałk ę, k tó rą jej d an o , p o d ejrzan ie p rzy p o min ającą n o g ę o d s to łu . Po żało wała, że n ie zab rała s wo jej s zab li. Więk s zo ś ć n ajemn ik ó w b y ła n a p rzed zie k o lu mn y , u s iłu jąc ro zeb rać i u s u n ąć b ary k ad ę. Ty lk o k ilk u mężczy zn p o zo s tało p rzy p o wo zie, k tó ry zaatak o wały d o b re d wa tu zin y lu d zi J an e. Wo łan ia o p o mo c u to n ęły we wrzawie walczący ch p rzy b ary k ad zie.

Z tej s tro n y p o wo zu , d o k tó rej zb liżały s ię Win ter i J an e, b y li trzej n ajemn icy o raz lo k aj w lib erii, s to jący n a s to p n iu . J ed en z n ajemn ik ó w u ciek ł n a wid o k b ieg n ący ch , a d waj p o zo s tali in s ty n k to wn ie o p arli s ię p lecami o p o wó z i p o d n ieś li p ałk i. Win n d o p ad ła ich p ierws za, u zb ro jo n a w d łu g ą lag ę. By ło o czy wis te, że ro b iła ju ż tak ie rzeczy ; z b o jo wy m o k rzy k iem zamark o wała p ch n ięcie w twarz zb ira, lecz k ied y p ró b o wał je o d p aro wać n iezd arn y m mach n ięciem, zes zła z lin ii cio s u i d ru g im k o ń cem lag i p o d cięła mu n o g i. Ru n ął z wrzas k iem, wy p u s zczając p ałk ę z d ło n i. J an e b y ła tu ż za n ią i n ie zważając n a n ajemn ik ó w, zmierzała p ro s to d o d rzwi p o wo zu . Dru g i o p ry ch zamierzy ł s ię, ch cąc u d erzy ć ją w p lecy , ale n im zd ąży ł, d o p ad ł g o Orzes zek . Wielk o lu d złap ał o p ad ającą p ałk ę i wy rwał ją z ręk i n ap as tn ik a, a p o tem jed n y m u d erzen iem p o tężn ej p ięś ci ro zp łas zczy ł g o n a b u rcie p o jazd u . Zan im Win ter d o b ieg ła d o p o wo zu , J an e ju ż o two rzy ła d rzwi. W jej d ło n i zab ły s ła s tal, g d y zn ó w zro b iła tę s wo ją s ztu czk ę z n o żem i wp ad ła d o ś ro d k a. Gn iewn y g ło s p as ażera n aty ch mias t zmien ił s ię we wrzas k p rzerażen ia. Win ter s p o jrzała n a lo k aja, k tó ry z zamk n ięty mi o czami trzy mał s ię p o ręczy i n ie zd rad zał o ch o ty s p rawian ia k ło p o tó w. J ed en z mężczy zn w s k ó rzan y ch fartu ch ach ś ciąg n ął wo źn icę z k o zła i ch wy cił lejce, u s iłu jąc u s p o k o ić p rzes tras zo n e k o n ie. W g łęb i u licy wciąż s ły ch ać b y ło wrzawę, ch o ciaż teraz k rzy k i zag łu s zał trzas k łaman eg o d rewn a. Zg o d n ie z p lan em o b ro ń cy b ary k ad y u ciek li, g d y ty lk o J an e zag wizd ała. W d rzwiach p o wo zu p o jawił s ię mężczy zn a. By ł wy s o k i i ch u d y , w eleg an ck im czarn y m frak u ze s reb rn y mi wy ło g ami i n arzu co n y m n ań o b s zern y m fu trze. Wło s y n a g ło wie, z k tó rej s trąco n o k ap elu s z, miał ro zczo ch ran e i s zty let p rzy tk n ięty d o s zy i. Nad jeg o ramien iem p o jawiła s ię u ś miech n ięta twarz J an e. – Pan p ierws zy , wielce s zan o wn y p an ie – p o wied ziała. – Ty lk o p o wo li, jeś li łas k a. Sk ó rzan e Ku rtk i p rzy jęły to g ło ś n y mi o wacjami. Win ter zau waży ła, że n iek tó rzy n ajemn icy z p rzo d u k o lu mn y wracają, żeb y zo b aczy ć, co s ię d zieje. Po d b ieg ła d o J an e, k tó ra wy p ro wad zała Cecila n a u licę. – Ch o d ź – p o wied ziała Win ter. – J eś li s zy b k o teg o n ie zak o ń czy my , b ęd ą zab ici. – Ws zy s cy za to zawiś n iecie! – o d g rażał s ię Cecil, n ie n ad ążając za ro zwo jem wy d arzeń . – J es tem leg aln y m p o b o rcą k ró lews k ich p o d atk ó w! To b u n t p rzeciw Ko ro n ie! – Zamk n ij s ię, k u rwa – o s ad ziła g o J an e, wo ln ą ręk ą mo cn o u d erzając g o w żeb ra. Cecil s k u lił s ię. – Nie mas z p o jęcia, jak ą mam o ch o tę o d razu p o d erżn ąć ci g ard ło . A teraz id ź ze mn ą i mó w ty lk o to , co ci k ażę, ro zu mies z?

Win ter p o d ążała za J an e n a czo ło k o n wo ju . Sk ó rzan e Ku rtk i s fo rmo wały k o rd o n międ zy d wo ma wo zami, a n ajemn icy p o wo li s tawali w n ieró wn y m s zereg u n ap rzeciw n ich . Wy mien ian o o b elg i, ale n a razie n ie cio s y . Najemn icy mieli liczeb n ą p rzewag ę, n ie zap łaco n o im jed n ak za to czen ie zażarty ch b itew. Ich zap ału n ie p o d s y cała o b ecn o ś ć Orzes zk a, k tó ry s tał w p ierws zy m s zereg u , trzy mając w d ło n i k o łek g ru b o ś ci s łu p a o d latarn i. J an e p rzep ch n ęła Cecila p rzez k o rd o n i u s tawiła międ zy Win n a Orzes zk iem, z Win ter o s łan iającą ty ły . Wid ząc s wo jeg o p raco d awcę w tak im s tan ie, n ajemn icy zaczęli s zep tać międ zy s o b ą. J an e u ś miech n ęła s ię jes zcze s zerzej. – Słu ch ajcie! – p rzemó wiła. – Za p iętn aś cie min u t n ie ch cę tu wid zieć żad n eg o z was . Ta wy p rawa jes t zak o ń czo n a. Cecil, p o wied z im. – Nie s łu ch ajcie jej! – k rzy k n ął p o b o rca. – J es tem b o relg ajs k im k s ięciem! Ta h o ło ta n ie o ś mieli s ię mn ie tk n ąć. Bierzcie ich ! J an e s p o jrzała n a Win ter i p rzewró ciła o czami. – Wiecie, k im jes tem? – zap y tała. Niek tó rzy n ajemn icy o d p o wied zieli jej o k rzy k ami, ale więk s zo ś ć milczała. – To s ą Sk ó rzan e Ku rtk i, a ja jes tem Szalo n a J an e. Nap rawd ę ch cecie mi mó wić, czeg o n ie o d ważę s ię zro b ić? Od p o wied ziały jej p o mru k i ze ws zy s tk ich s tro n i milczen ie Cecila. Orzes zek zn acząco wy g iął s wo ją maczu g ę, k tó ra zło wies zczo zatrzes zczała. – Lep iej zró b my to , co o n a mó wi. – Cecil s zy b k o s k ap itu lo wał. – W k o ń cu to zn an a i n ieb ezp ieczn a k ry min alis tk a. Sąd zę... au u ! – Wy s tarczy – p o wied ziała J an e. – Cich o . Najemn icy ju ż s zli za jeg o rad ą. Bicie b ezb ro n n y ch ro d zin , a n awet s tarcie z p ijan y mi ro b o tn ik ami p o rto wy mi, to jed n o , ale to czen ie b itwy z u zb ro jo n ą b an d ą to zu p ełn ie co in n eg o . Po n ad to Win ter u s ły s zała, jak jed en z n ich g ło ś n o zau waży ł, że i tak n ik t im n ie zap łaci, jeś li ich p raco d awca s k o ń czy z p o d erżn ięty m g ard łem. Lep iej zrezy g n o wać z tak ieg o k iep s k ieg o in teres u i o d ejś ć b ez p o łaman y ch k o ś ci. Po k ilk u min u tach n a u licy n ie b y ło n ik o g o p o za k ilk o ma jęczący mi p o s zk o d o wan y mi. Lu d zie s p o d zn ak u Sk ó rzan y ch Ku rtek p rzez ch wilę s p o g ląd ali p o s o b ie w zd u mio n y m milczen iu , n ie mo g ąc u wierzy ć w tak łatwe zwy cięs two . Po tem k to ś n ieś miało zaczął wiwato wać. J ed en p o d ru g im i n ieco en erg iczn iej zawtó ro wali mu in n i, aż ws zy s cy n a u licy wzn ieś li o k rzy k triu mfu . Win ter o to czy ł k rąg u ś miech n ięty ch , wrzes zczący ch lu d zi, u s iłu jący ch u ś cis n ąć jej d ło ń lu b p o k lep ać p o p lecach . – Kto ś mu s i p o mó c ran n y m – p o wied ziała. – I ch y b a p o win n iś my s ię u p ewn ić, że

tamci n ap rawd ę s o b ie p o s zli. J ej s ło wa u to n ęły w zg iełk u . Win ter p ró b o wała s ię co fn ąć, ale za n ią też b y li p o d ek s cy to wan i lu d zie, k tó rzy ś cis k ali ją i k rzy czeli jej d o u ch a. Przy g ry zła warg ę d o k rwi i s k ręcała w p alcach rąb ek k o s zu li. J an e p rzy s zła jej z p o mo cą. – Nie wiem jak wy – zawo łała, p rzek rzy k u jąc rwetes – ale ja mu s zę s ię n ap ić! J ed en ze Sk ó rzan y ch Ku rtek , zwan y Cętk ą, z wielk im zn amien iem w ś liwk o wy m k o lo rze n a twarzy , o k azał s ię właś cicielem p o b lis k iej k n ajp y . Z zap lecza wy to czo n o b ary łk i p iwa i b eczu łk i win a, p o jawiły s ię k u fle i k ielis zk i, p o czy m zaczęto ś więto wać n a całeg o . Win ter zd ziwiła s ię, wid ząc, że d ziewczy n y J an e ro b ią to z tak im s amy m zap ałem jak ro b o tn icy p o rto wi. Niek tó rzy mężczy źn i zd awali s ię czu ć tro ch ę n ies wo jo w o b ecn o ś ci ty ch k o b iet w męs k ich s tro jach , ale więk s zo ś ć n ie zwracała n a to u wag i. Ch ris , k tó rej b lad a twarz zaru mien iła s ię o d win a, ju ż o taczał k rąg wielb icieli, u s iłu jący ch p ić ró wn ie tęg o jak o n a, a Win ter zau waży ła, jak Win n p ro wad zi jak ieg o ś zaczerwien io n eg o ch ło p ak a n a p iętro , n ajwy raźn iej n a b ard ziej p ry watn e ren d ez-v o u s . Becca w k ącie rzu cała n o żem d o tarczy i s ąd ząc p o b rzęk u mo n et i jęk ach zawo d u o b s tawiający ch , s zło jej b ard zo d o b rze. Prawd ę mó wiąc, Win ter też ch ętn ie b y s ię n ap iła. Z tru d em p rzy p o mn iała s o b ie, k ied y o s tatn io n ap rawd ę b y ła p ijan a – w As h e-Katario n ie, z Bo b b y i Feo r, w n o c p o p rzed zającą s p alen ie mias ta. Ch ętn ie o p ró żn iłab y b u telk ę z J an e, ale w o b ecn o ś ci ty lu o b cy ch o s ó b b y ła zb y t zd en erwo wan a, ab y wy p ić więcej n iż ły k p iwa, k tó re zres ztą b y ło o k ro p n e. J an e p rawie n ic n ie p iła. Sied ziała za s to łem p rzy d rzwiach , p rzy jmu jąc g ratu lacje i en tu zjas ty czn e d ek laracje d o zg o n n ej wd zięczn o ś ci, k tó ry m to warzy s zy ło b icie p ięś cią w s tó ł, ale wciąż s p o g ląd ała n a u licę i d rzwi d o mag azy n u . W ty m p o mies zczen iu zamk n ęli Krwaweg o Cecila, związan eg o i zak n eb lo wan eg o . Co d o wcześ n iejs zeg o p ro b lemu , to p o s łała jed n ą ze s wo ich d ziewcząt d o M in , p o wieś ci o Ab b y , ale wy s łan n iczk a jes zcze n ie wró ciła. To n ajwy raźn iej b ard zo ją n iep o k o iło . Win ter też zb ierała liczn e g ratu lacje. Uważała, że n iezas łu żo n e. J an e p o wied ziała, że cały ten p lan b y ł jej p o my s łem, g d y w rzeczy wis to ś ci p o d s u n ęła im ty lk o p o d s tęp z b ary k ad ą i s ch wy tan ie Cecila, żeb y s zy b k o zak o ń czy ć s p rawę. Co b y n ajmn iej n ie wy mag ało g en iu s zu . Związan ie n iep rzy jaciela p o zo ro wan y m atak iem o d fro n tu i u d erzen ie z flan k i to ch y b a n ajs tars zy man ewr w p o d ręczn ik u tak ty k i. Gd y b y b y ł tu J an u s , z p ewn o ś cią jak o ś n ak ło n iłb y lu d zi Cecila, żeb y zło ży li b ro ń i o p ró żn ili

k ies zen ie. Po mimo jej p ro tes tó w wciąż jej win s zo wan o , co raz mn iej s k ład n ie w miarę trwan ia imp rezy . By ła ciep ła letn ia n o c, a p o wietrze s zy b k o s tało s ię jes zcze g o ręts ze i b ard ziej zad y mio n e o d o g n ia n a k o min k u , ś wiec i ciał tak wielu p o d ek s cy to wan y ch lu d zi. Zap ach ro zlan eg o p iwa mies zał s ię z o d o rem n iemy ty ch ciał, d y mu i mo czu , two rząc n iemal wid o czn ą zawies in ę. Kied y u s zło z n iej p o d n iecen ie, Win ter p o czu ła s ię lek k o o s zo ło mio n a, wy czerp an a i ro ztrzęs io n a. M ach in aln ie ś cis k ała d ło n ie i p rzy jmo wała p o łączo n e z p o k lep y wan iem p o p lecach g ratu lacje, k iwając g ło wą, u ś miech ając s ię i u d ając, że n ie s ły s zy p y tań , s k ąd s ię wzięła i s k ąd zn a J an e. Ru ch p rzy d rzwiach zwró cił jej u wag ę i n aty ch mias t o p rzy to mn iała. Na s ali zro b iło s ię n ieco lu źn iej, g d y ż n iek tó rzy ch wiejn ie u d ali s ię d o s wo ich d o mó w, a in n i d o p o k o i n a p iętrze. Gru p a tęg ich o p o jó w zes tawiła s to lik i i zaczęła ś p iewać p ijack ie p io s en k i. Win n i Ch ris b y ły wś ró d n ich , wy k rzy k u jąc s p ro ś n e zwro tk i ró wn ie g ło ś n o jak in n i. W k ącie s ali s ied ział Orzes zek , a jak aś mło d a k o b ieta s ied ziała mu n a k o lan ach . Cało wali s ię, a o n s zero k ą d ło n ią b ad ał zawarto ś ć jej ś miałeg o d ek o ltu . W p o ró wn an iu z n im wy d awała s ię malu tk a jak laleczk a. J an e ws tała i p o s zła d o mag azy n u . W ch wilę p o tem wy p ro wad ziła s tamtąd zak n eb lo wan eg o Cecila, ciąg n ąc g o za związan e ręce d o d rzwi fro n to wy ch . Niek tó rzy ze ś więtu jący ch zau waży li to i o d p ro wad zali ich zach ęcający mi o k rzy k ami. Ch y b a ty lk o Win ter wid ziała wy raz twarzy J an e – g n iewn y i p ełen ch ło d n ej d etermin acji. Gd y o b o je b y li ju ż za d rzwiami, Win ter ws tała i p o s zła za n imi. Po d u s zn ej atmo s ferze tawern y p o wietrze n a zewn ątrz b y ło o d ś wieżające. J an e p rzy s tan ęła i ch wy ciła za k o łn ierz p łas zcza Cecila, żeb y b y ło jej wy g o d n iej g o p ro wad zić. Ob ejrzała s ię i zo b aczy ła wy ch o d zącą n a u licę p rzy jació łk ę. Zmru ży ła o czy , ale n ic n ie p o wied ziała. Po p ch n ęła p o b o rcę n ap rzó d , a Win ter ru s zy ła ich ś lad em. Przez k ilk a min u t s zli w milczen iu , p rzery wan y m s ap an iem i jęk ami Cecila. J an e reag o wała n a n ie s ztu rch ań cami i w k o ń cu zaczął iś ć miaro wy m k ro k iem. Wk ró tce d o s zli d o s zero k iej i b ło tn is tej Nad rzeczn ej Dro g i, n a k tó rej mu s ieli o s tro żn ie o mijać k ału że i s terty łajn a. Po d ru g iej s tro n ie, w o d d ali, ro zciąg ała s ię s p o k o jn a i ciemn a to ń Vo r. Na wp ro s t p rzed n imi wid o czn y b y ł zach o d n i cy p el Wy s p y , z wy s o k o ciąg n ący mi s ię rzęd ami ś wiateł. Win ter d o p iero p o ch wili d o s trzeg ła k o n tu ry b u d o wli i aż zad rżała; to b y ł mas y w twierd zy Ven d re, o ś wietlo n ej tej n o cy rzęs iś cie p rzez Os tatn ieg o Diu k a w k to wie jak im n iecn y m celu .

W g ó rze rzek i, za wielk im mo lem, p rzy k tó ry m ro zład o wy wan o b ark i, ciąg n ął s ię s zereg mn iejs zy ch p rzy s tan i, p o zb ijan y ch z b y le jak ich k awałk ó w d rewn a. Tam cu mo wały tak s ó wk i wo d n e, mn iejs ze k u try ry b ack ie o raz łó d k i. J an e p ro wad ziła Cecila w ty m k ieru n k u . Przeb rn ęli p rzez b ło tn is tą s trefę p rzy p ły wu i n a jed en z p o mo s tó w. Na jeg o k o ń cu k o ły s ały s ię p rzy wiązan e d o s łu p k a trzy s zalu p y . Tam J an e s ię zatrzy mała i zmu s iła Cecila, żeb y u k lęk n ął. Win ter o b s erwo wała to w milczen iu , ale zro b iła k ro k n ap rzó d , g d y w d ło n i J an e p o jawił s ię n ó ż. – J an e... – Cich o . – W g ło s ie J an e zab rzmiała n u ta, jak iej Win ter n ig d y n ie s ły s zała. Przy p o min ał wark n ięcie. Nach y liła s ię i wy rwała k n eb el z u s t Cecila, ale n ie ro zcięła mu p ęt n a ręk ach . – Krwawy Cecilu . M iałeś d u żo czas u n a ro zmy ś lan ia o ty m, co zro b iłeś , p rawd a? Cecil k ilk ak ro tn ie s p azmaty czn ie wciąg n ął p o wietrze, a p o tem p rzes u n ął s ię n a k lęczk ach tak , żeb y mó c s p o jrzeć n a J an e. – Czeg o o d e mn ie ch ces z? Pien ięd zy ? M o g ę ci zap łacić, ile ch ces z. Ty lk o n ie... – Nag le o s trze zn alazło s ię p rzy jeg o s zy i i g rd y k a mu zafalo wała, g d y z tru d em p rzełk n ął ś lin ę i zamk n ął o czy . – Nie zab ijaj mn ie. – J an e, co ty ro b is z? – Win ter, p ro s zę, zamk n ij s ię i s łu ch aj. Cecilu , czy p amiętas z tę n o c w lu ty m, k ied y two i lu d zie p rzy s zli p o p o d atk i za s ó l? Wes zli d o s k lep u z mro żo n k ami Vale’a i zaczęli ws zy s tk o ro zb ijać. Z p rzerażen iem w o czach p atrzy ł to n a J an e, to n a Win ter. – J a... n ie p amiętam! By liś my w s etk ach s k lep ó w. J ak mam p amiętać k ażd y z... Uś wiad o mił s o b ie, że to n ie n ajlep s ze wy tłu maczen ie, i u milk ł. – Niek tó rzy z mo ich lu d zi p o s tan o wili p o ło ży ć temu k res – ciąg n ęła J an e. – M y ś lę, że to Becca ich tam p o p ro wad ziła. Vale jes t mężem jej s tars zej s io s try , wies z. Nie b y ło czas u s k rzy k n ąć ws zy s tk ich s ąs iad ó w, więc p o s zły tam s ame, tu zin d ziewczy n . Nie wiem, czy Becca wied ziała, że mają d o czy n ien ia z two imi lu d źmi. In n i p o b o rcy wy co falib y s ię, s ły s ząc, że o n e s ą o d Szalo n ej J an e, ale n ie two i lu d zie. Nie tamty m razem. Có ż, d o s zło d o s tarcia. – J an e p o k azała ws zy s tk ie zęb y w u ś miech u . – Do p ierd o lo n ej p o ty czk i, mo żn a b y rzec. Becca wy s zła z n iej ze złaman ą ręk ą. Po zo s tałe ze s k aleczen iami i s in iak ami. Nic to n ie p o mo g ło Vale’o wi, ale z d ru g iej s tro n y mo żn a p o wied zieć, że u p iek ło im s ię. Ty lk o że jed n a z d ziewczy n n ie zd o łała u ciec. Kto ś mu s iał ją złap ać i k ied y n as i u ciek ali, n ik t n ie zau waży ł, że

jej n ie ma. Zn aleźliś my ją ran o , k ied y p o s zliś my tam p o s p rzątać. Wy g ląd ało n a to , że two i lu d zie b rali ją p o k o lei p rzez p ó ł n o cy . Po tem, k ied y s k o ń czy li, p o d erżn ęli jej g ard ło jak ś win i i zo s tawili n a s tercie g n ijący ch ry b . Win ter zacis n ęła p ięś ci. Gło s J an e b y ł zwo d n iczo s p o k o jn y , lecz wy czu wało s ię w n im n ap ięcie, jak cich y b rzęk n ap rężo n ej s tru n y n a g ran icy p ęk n ięcia. – J a... – zająk n ął s ię Cecil. – Ch y b a n ie my ś lis z... To n ie mo ja win a. Nie k azałem im n ik o g o zab ijać! – M iała n a imię Sarah – mó wiła d alej J an e b ezn amiętn ie, lecz g ro źn ie. – M iała s ied emn aś cie lat. By ła jed n ą z mo ich d ziewcząt. M iała eg zemp larz Pis ma, k tó re czy tała co d zien n ie, aż p rawie s ię ro zs y p ał. Lu b iła tward e b ro k u ły , jes zcze ch ru p iące. Po d o b ał s ię jej p ewien ch ło p iec, jed en z s y n ó w ry b ak a, ale n ie wiem, czy w o g ó le ją zau ważał. Ch ciała... – Nag le g ło s jej zad rżał. – By ła jed n ą z mo ich d ziewcząt. A wy ją zg wałciliś cie, p o d erżn ęliś cie jej g ard ło i rzu ciliś cie ją n a s tertę g n ijący ch ry b . – J a n ic n ie zro b iłem! – zawo łał Cecil, p o d wp ły wem p rzerażen ia mó wiąc z co raz s iln iejs zy m b o relg ajs k im ak cen tem. – J a n ie... bhosh midviki... n ie mo żes z mn ie win ić za co ś , co zro b iły jak ieś ghalian v o rd an ajs k ie zb iry ! – Zaczerp n ął tch u . – Zn am lu d zi, z k tó ry mi mu s zę p raco wać. To s zu mo win y . Ale n ie mam wy b o ru ! – Nie b y ło b y ich tam, g d y b y ś ich n ie p o s łał – wark n ęła J an e. – Gd y b y ś b y ł ro zs ąd n y jak ws zy s cy in n i p ierd o len i p o b o rcy . – A Sarah n ie b y łab y tam, g d y b y n ie ty – o d p aro wał Cecil. J eg o twarz p o czerwien iała. – Blani Szalo n a J an e. Ch o d zis z p o Do k ach jak jak aś b aś n io wa b o h aterk a, a te id io tk i b io rą z cieb ie p rzy k ład . Czy p o my ś lałaś k ied y ś , że b y ło b y d la n ich lep iej, g d y b y ś zo s tawiła je w s p o k o ju ? – J a im p o mag am. – Tak jak p o mo g łaś Sarah ? Zamias t s ied zieć w d o mu o jca i p iln o wać s wo ich s p raw, jak p rzy s tało mło d ej k o b iecie, p ró b o wała k ijem walczy ć z d o ro s ły mi mężczy zn ami! I s p ó jrz, co s ię z n ią s tało . – Wąs k ą twarz Cecila wy k rzy wił g ry mas . – Blani ga tearbon midviki. Zamierzas z mn ie zab ić, wid zę to . J ed n ak n ie p o zwo lę ci p rzy ty m u d awać ś więtej. – M as z rację co d o jed n eg o – p o wied ziała J an e. – Zamierzam cię zab ić... – J an e! Zn ieru ch o miała z n o żem w ręk u , jak b y zap o mn iała, że Win ter tu jes t. – Po zwo liłam ci tu p rzy jś ć – p o wied ziała, n ie o d wracając s ię – p o n ieważ my ś lałam, że p o win n aś wied zieć, d laczeg o to ro b ię. J ed n ak n ie p o win n am b y ła. Wracaj, Win ter. Nie mu s is z z ty m ży ć.

Za p ó źn o n a to . – Nie mo żes z g o zab ić. – Dlaczeg o ? Zamierzas z mn ie p o ws trzy mać? – J eś li b ęd ę mu s iała. J an e o d wró ciła s ię w k o ń cu , wciąż ze s zty letem w d ło n i. Bezwied n ie u g ięła n o g i, g o to wa d o atak u . – Nie mó wis z p o ważn ie. Od ejd ź. – Nie p ó jd ę. – Win ter ro zło ży ła ręce. – Wies z, że zab icie g o n ik o mu n ie p o mo że. – Po mo że Sarah . – Sarah n ie ży je. Daj s p o k ó j, J an e. Po d o b n o jes teś mąd ra. J an e p atrzy ła n a Win ter s zero k o o twarty mi o czami, jak ś cig an e zwierzę s zu k ające d ro g i u cieczk i. – On n a to zas łu g u je. – Ty n ie. – Nie ro zu mies z. J a... – J an e p o k ręciła g ło wą. – A k im ty jes teś , żeb y mó wić mi, co mam ro b ić? Czy n ig d y n ie mu s iałaś n ik o mu zro b ić k rzy wd y w... Win ter p o s p ies zn ie p rzerwała jej. – Ows zem, w b itwach . Zab iłam... n ie wiem, ilu lu d zi. J ed n ak o n i mieli b ro ń i p ró b o wali mn ie zab ić. On jes t jeń cem. – Czy to ma jak ieś zn aczen ie? – M u s i mieć! – Win ter p rzy g ry zła warg ę. – Po n ad to my li s ię. Wies z, że s ię my li. – Oczy wiś cie, że s ię k u rews k o my li. Co to ma... – Sarah zg ło s iła s ię n a o ch o tn ik a. Ab b y mi p o wied ziała. Ws zy s cy , k tó rzy ci p o mag ają, k tó rzy ro b ią to co ty , s ami teg o ch cą. M y ś lis z, że n ie wied zą, że mo g ą p rzy ty m u cierp ieć? – J a... – Nie mu s is z g o zab ijać, żeb y d o wieś ć s wo jej racji. Nie ró b teg o , J an e. Pro s zę. Win ter o s tro żn ie zro b iła k ro k n ap rzó d i złap ała J an e za ręk ę, o d s u wając d rżące o s trze o d s zy i Cecila. J an e p o wied ziała co ś , zb y t cich o , żeb y Win ter zd o łała u s ły s zeć. Zan im Win ter zd ąży ła p o p ro s ić, żeb y p o wtó rzy ła, wy k o n ała g wałto wn y o b ró t, u waln iając s ię z lu źn eg o u ch wy tu p rzy jació łk i, i mo cn o k o p n ęła Cecila w b rzu ch . Bo relg aj zak as łał i ru n ął n a wzn ak , ro zciąg ając s ię n a k o ń cu p o mo s tu . Ko lejn y k o p n iak J an e p rzeto czy ł g o p o d es k ach , tak że z ło s k o tem s p ad ł n a d n o jed n ej z ło d zi. Łó d k a

p o d s k o czy ła, o d p ły wając i n ap in ając cien k ą lin ę. J an e p rzez ch wilę p iło wała ją, aż lin k a p ęk ła z trzas k iem, a wted y o p arła s to p ę o b u rtę i o d ep ch n ęła łó d ź o d p o mo s tu . – J eś li zn ó w zo b aczę cię w Do k ach – wy ced ziła J an e – zab iję cię. Po wo li. Ro zu mies z? Zn ajd ź s o b ie jak iś s tatek i wracaj d o p ierd o lo n eg o Bo relu alb o s k o cz z mo s tu ... n ie o b ch o d zi mn ie to . J ed n ak w Vo rd an ie n ie mas z ju ż czeg o s zu k ać. Cecil o d p o wied ział p o to k iem b o relg ajs k ich p rzek leń s tw, g d y łó d ź d ry fo wała n ies io n a len iwy m p rąd em, o d d alając s ię o d b rzeg u . – Blani fi’midviki! J ak mam g d zieś d o p ły n ąć z ręk ami związan y mi n a p lecach ? J an e zamach n ęła s ię, p rzez mo men t o cen iała o d leg ło ś ć, a p o tem rzu ciła n ó ż, k tó ry ze ś wis tem p o mk n ął za s zy b k o zn ik ającą w ciemn o ś ciach ło d zią. Z g łu ch y m s tu k n ięciem o s trze wb iło s ię w d rewn o , a Cecil wrzas n ął. – I p rzy ś lę ci rach u n ek za tę p ierd o lo n ą łó d k ę! – zawo łała J an e, g d y zn ik ł. Przez d łu g ą ch wilę s tała i p atrzy ła w ś lad za n im, zacis k ając d ło n ie i trzęs ąc s ię z emo cji. Win ter n iep ewn ie s tan ęła za n ią i ch ciała p o ło ży ć jej d ło ń n a ramien iu , ale J an e o d wró ciła s ię i p o mas zero wała p o p o mo ś cie. Us iad ła n a s łu p k u i s k rzy żo wała ręce n a p iers i, s k u lo n a, jak b y ch ciała zap aś ć s ię w s ieb ie. – Przep ras zam – p o wied ziała Win ter. J an e mru k n ęła co ś n iezro zu miałeg o . Win ter o d czek ała ch wilę. – J an e? – Piep rz s ię, p o wied ziałam. – J an e p o d n io s ła g ło wę. – Po win n aś o d ejś ć. Wró cić d o d o mu . Tam, s k ąd p rzy b y łaś . Po p ro s tu zo s tawić mn ie tu z res ztą h o ło ty i o d ejś ć. – Nie. Serce b iło Win ter d wa razy s zy b ciej n iż n o rmaln ie, a w o czach s tały p iek ące łzy . – Po p ro s tu id ź s o b ie. – Nie o d ejd ę. Nig d y więcej. – Ku rwa – cich o zak lęła J an e i zn ó w s ię s k u liła. – Nik t mn ie, k u rwa, n ie s łu ch a. Win ter u s iad ła o b o k n iej, n a n as iąk n ięty ch d es k ach p o mo s tu , i czek ała. J es zcze u p an i Wilmo re J an e czas em p o p ad ała w d ep res ję. Win ter p rzek o n ała s ię, że jed y n y m lek ars twem n a to jes t milczen ie. J an e zaws ze w k o ń cu d o ch o d ziła d o s ieb ie. O tak p ó źn ej p o rze mias to b y ło cich e. Ucich ł ws zech o b ecn y g war tłu mó w, s tu k o t ty s ięcy k o ń s k ich k o p y t i tu rk o t p o wo zó w. Win ter s ły s zała cich y p lu s k rzeczn y ch fal o raz p o wo ln e p o s k rzy p y wan ie p rzy cu mo wan y ch ło d zi ry b ack ich . W o d d ali zag wizd ał jak iś s trażn ik , wzy wając ws p arcie. Gd zieś zas zczek ał p ies . – By ła jed n ą z mo ich d ziewcząt – p o wied ziała J an e. – Po s zła za mn ą, p o n ieważ

u wierzy ła, że zap ewn ię jej b ezp ieczeń s two . Po wied ziałam jej to . I p rzy p ro wad ziłam ją tu taj, a o n a... zg in ęła. – Wiem. – Nie, n ie wies z – wark n ęła J an e. – Nie ro zu mies z, jak to jes t. J es tem za n ie o d p o wied zialn a i... Win ter p rzy s u n ęła s ię d o n iej, a k ied y J an e s ię n ie o d s u n ęła, d elik atn ie o b jęła ją za ramio n a. – M y lis z s ię – p o wied ziała. – J a to ro zu miem. By ć mo że ty lk o ja jed n a tu taj to ro zu miem. M y ś lała o zas ad zce p rzy rzece, o atak u n a wzg ó rze p o d o s trzałem armat o d d ziałó w p o mo cn iczy ch , o d łu g im mars zu p rzez p u s tk o wia Wielk iej Des o l. I p rzy p o mn iała s o b ie, led wie ś miąc p rzy zn ać, że to s ię wy d arzy ło , ten o s tatn i d es p erack i czwo ro b o k w ciemn o ś ciach p o d ś wiąty n ią, z zielo n o o k imi p o two rami atak u jący mi ich ze ws zy s tk ich s tro n . I twarze jej lu d zi, k ied y s ię p o jawiła. M alu jącą s ię n a n ich u lg ę, jak b y teraz ws zy s tk o ju ż miało b y ć d o b rze. Samo ws p o mn ien ie teg o b y ło jak cio s p ięś cią w b rzu ch . W k o ń cu wy d o s tała ich s tamtąd , ale... ...ale n ie ws zy s tk ich . Co ś jes zcze p o ru s zy ło s ię w g łęb i jej jaźn i. J ak d rg n ien ie o g o n a, jak b ły s k p o żó łk ły ch k łó w p rzy p o min ający jej, że żmija jes t wciąż zwin ięta w s wo jej n o rze. To d ru g ie, co wy n io s ła z tamtej n o cy , o p ró cz n o cn y ch k o s zmaró w. Ws zy s tk o żerca. J an e o d p ręży ła s ię, o p u s zczając ręce i o p ierając g ło wę n a ramien iu Win ter. Sied ziały tak p rzez d łu g ą ch wilę. – Po win n y ś my wracać – rzek ła w k o ń cu Win ter. – Ws zy s cy b ęd ą s ię zas tan awiali, co s ię z n ami s tało . – I n iewątp liwie wy ciąg n ą k o mp letn ie b łęd n e wn io s k i – o d p arła J an e. Uś miech wró cił n a jej u s ta, ło b u zers k i i zaraźliwy . Zerwała s ię ze s łu p k a, zręczn y m ru ch em łap iąc Win ter za ręk ę i s tawiając n a n o g i. Gd y p rzy ty m ich twarze zn alazły s ię b lis k o s ieb ie, J an e n ach y liła s ię i zło ży ła p o cału n ek n a jej warg ach , lek k i i s zy b k i. – Ch o d ź – p o wied ziała. – Ch y b a n ied łu g o zaczn ie ś witać. Sp o d ziewały s ię, że zas tan ą tawern ę Cętk a p rawie p u s tą, g d y ż zan im tam wró ciły , s ło ń ce is to tn ie ju ż s ię p o jawiło n a h o ry zo n cie. Ty mczas em k n ajp a b y ła p ełn a, zaró wn o Sk ó rzan y ch Ku rtek , jak i ty ch d ziewczy n J an e, k tó re n ie wró ciły d o d o mu . Wy g ląd ało n a to , że ten tłu m zeb rał s ię tu w p o ś p iech u ; jed n a z d ziewcząt

n ajwid o czn iej zo s tała wy ciąg n ięta z łó żk a i miała n a s o b ie ty lk o p rześ cierad ło , s p o wijające ją n iczy m cału n . Uwag ę ws zy s tk ich s k u p iała s to jąca n a ś ro d k u jed n a z mło d s zy ch d ziewcząt. Win ter ro zp o zn ała Nel, w p rzek rzy wio n y ch o k u larach , u b ru d zo n ej i p o d artej o d zieży . By ła b lis k a łez, ale o czy jej ro zb ły s ły n a wid o k wch o d zącej J an e. – J an e! Ws zy s cy o d wró cili s ię i s p o jrzeli n a n ie, a to zb io ro we s p o jrzen ie zmro ziło o b ie wch o d zące. J an e zamru g ała. – Co ? Co s ię d zieje, d o d iab ła? – Zab rali ją – p o wied ziała Nel, p o ws trzy mu jąc łzy . – Zab rali je ws zy s tk ie. Pró b o wałam im p o mó c, ale zd o łałam ty lk o s ię u k ry ć. Po tem s trażn icy zamk n ęli mo s ty i n ie mo g łam s ię p rzed o s tać. Pró b o wałam... Urwała, p o ciąg ając n o s em. J an e p o d es zła d o n iej. – Us p o k ó j s ię. Kto k o g o zab rał? – Zab rali Ab b y . I M o lly , Beck s i in n e. Krzy wy Sal zab rał g ło s . – Strażn icy ares zto wali Dan to n a, a Ko n k o rd at zg arn ia ws zy s tk ich , k tó rzy mo g li mieć co ś z n im d o czy n ien ia. Sły s załem, że zab rali p rawie s to o s ó b z p lacu , n a k tó ry m p rzemawiał, a teraz s ą ws zęd zie i ares ztu ją lu d zi n ie wiad o mo za co . Ws zy s cy zamy k ają s ię w d o mach i b ary k ad u ją d rzwi. – Zab rali je d o Ven d re – załk ała Nel. – Ws zy s cy tak mó wią. J an e s tała jak s k amien iała, u s iłu jąc to o g arn ąć. Win ter p o d es zła d o n iej. – Przecież n ie mo g ą ares zto wać lu d zi za s łu ch an ie p rzemó wień – p o wied ziała, a p o tem p o p atrzy ła n a k rąg zan iep o k o jo n y ch twarzy . – M o g ą? – Os tatn i ch o lern y Diu k mo że ro b ić, co ch ce – p o wied ziała Ch ris i s p lu n ęła n a p o d ło g ę. – Kied y k ró l jes t u mierający , k to g o p o ws trzy ma? – Każd y wie, że jak k to ś zn ajd zie s ię w Ven d re, to ju ż s tamtąd n ie wy jd zie – wtrąciła Win n . – Najwy żej w n o cy – d o d ała Becca. – W k awałk ach . – Kró l jes t ch o ry – rzek ł Orzes zek – a k s iężn iczk a jes t d zieck iem, w d o d atk u s łab o wity m. J eś li k to ś tu rząd zi, to d iu k . A o n p racu je d la Bo relu i Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia. Po ty m, co zro b ił Dan to n , jes tem p ewn y , że p an o wie d iu k a u ży li b ata. Nic d ziwn eg o , że tak zareag o wał. Win ter p rzy g ry zła warg ę. Co ś p rzy s zło jej d o g ło wy , ale n ie s p o d o b ała jej s ię ta

my ś l. J eś li k to ś mo że p o mó c Ab b y i p o zo s tały m, to ty lk o J an u s . W k o ń cu jes t min is trem s p rawied liwo ś ci i wro g iem Orlan k a. J ed n ak mo że n ie b ęd zie w s tan ie n ic zro b ić. Alb o mo że n ie zech cieć. J ed en Bó g wie, co p o s tan o wi. A g d y b y p o mó g ł, to b y o zn aczało u jawn ien ie J an e i in n y m, że o n a zo s tała tu p rzy s łan a jak o s zp ieg . – Win ter – p o wied ziała J an e. – Ch o d ź. Od wró ciła s ię n a p ięcie i ru s zy ła d o d rzwi. Zamy ś lo n a Win ter d o p iero p o ch wili ją d o g o n iła. – Czek ajcie! – zawo łał za n ią Sal. – Do k ąd id zies z? J an e o d wró ciła s ię i jej o czy g ro źn ie zab ły s ły w b las k u k o min k a. – A d o k ąd , k u rwa, my ś lis z? Orzes zek ws tał i wy p ro s to wał całą s wo ją o k azałą p o s tać, jak b y ro zs tawiał s k ład an y s taty w. – To ja id ę z to b ą. Nie ty lk o two je d ziewczy n y zab rali. J an e p o p atrzy ła n a n ieg o , a p o tem n a Win ter i k iwn ęła g ło wą. Gd y zn ó w ru s zy ła d o d rzwi, ws zy s cy w tawern ie p o s zli za n ią.

M arcu s – Witaj, k ap itan ie – rzek ł Io n k o v o . – Ro zu miem, że to p an ? W celi p o d Strażn icą p aliła s ię ty lk o jed n a ś wieczk a, rzu cając wąs k i k rąg zło cis teg o ś wiatła i d łu g ie, p ro s to k ątn e cien ie k rat n a p rzeciwleg łą ś cian ę. Ad am Io n k o v o leżał n a s ien n ik u w ciemn o ś ci i s łab e, d rżące o d b icie p ło mien ia u wid aczn iało ty lk o jeg o o czy . M arcu s s tał w d rzwiach , mając o ch o tę zatrzas n ąć je i o d ejś ć. Ws zed ł jed n ak d o celi i zamk n ął je za s o b ą. M in ęło k ilk a g o d zin , o d k ied y Gifo rte p o s zed ł z s iln y m o d d ziałem Straży , g o d zin b ez żad n ej wiad o mo ś ci, w trak cie k tó ry ch n ieb o zmien iło s ię z b łęk itn eg o w ciemn o fio leto we. J ak d łu g o mó g ł, czy tał ak ta, trąc p rzy ty m o czy , p o ró wn y wał je z in n y mi ak tami i s p rawd zał. Szu k ał czeg o ś , jak ieg o ś ś lad u , i n ab ierał p rzek o n an ia, że g o tam n ie ma. Gifo rte b y ł zb y t o s tro żn y , a rap o rty zb y t n iejas n e. M o że J an u s d zięk i jak iejś b ły s k o tliwej d ed u k cji zd o łałb y co ś wy wn io s k o wać z teg o mn ó s twa s zczeg ó łó w i o p is ó w, ale M arcu s n ie zd o łał. Kied y n ie mó g ł ju ż teg o d łu żej zn ieś ć, zamk n ął teczk i w s zafce i zaczął k rąży ć p o k o ry tarzach . Wielk i s tary b u d y n ek b y ł p rawie p u s ty , g d y ż n iewielu u rzęd n ik ó w

i s k ry b ó w p raco wało n a n o cn ej zmian ie, a więk s zo ś ć s trażn ik ó w p ełn iący ch s łu żb ę b y ła n a mieś cie. M arcu s o b s zed ł całe o s tatn ie p iętro , n ie n ap o ty k ając n ik o g o . Gd y s p o g ląd ał p rzez mętn e s zy b y ze s tareg o s zk ła, n ieb o n a zach o d zie b y ło ro zś wietlo n e, lecz n a ws ch o d zie zas n u te czarn y mi, i ro zs zerzający mi s ię jak p lama ciemn o ś ci.

ciężk imi

ch mu rami,

n ad ciąg ający mi

W k o ń cu zn alazł s ię tu taj, w ty m jed n y m miejs cu , g d zie n ie p o win ien b y ć, ro zmawiając z czło wiek iem, z k tó ry m zab ro n io n o mu ro zmawiać. Z czło wiek iem, k tó ry – mo że! – wied ział to , co o n tak b ard zo ch ciał wied zieć. – To ja – rzek ł M arcu s . – Wciąż o czek u ję wizy ty p u łk o wn ik a Vh aln ich a – p o wied ział Io n k o v o . – Na razie mn ie ro zczaro wu je. – J es t o s tatn io b ard zo zajęty . Kró l mian o wał g o min is trem s p rawied liwo ś ci. Ob awiam s ię, że n ie ma d la cieb ie czas u . – Czy d la cieb ie? – rzu cił Io n k o v o . Us iad ł i jeg o k an cias ta twarz p o jawiła s ię w p ó łmro k u . On ty lk o s trzela n a o ś lep . J ak o więzień w żad en s p o s ó b n ie mó g ł wied zieć, co s ię d zieje n a zewn ątrz. – Przy s zed łem zap y tać, czy jes teś g o to wy mó wić. – Ch ętn ie p o g awęd zę, k ap itan ie, ale jeś li p y tas z o to , czy jes tem g o to wy p o wied zieć ci to , co ch ces z wied zieć... – Wzru s zy ł ramio n ami. – M o ja p ro p o zy cja jes t wciąż ak tu aln a. – Nie zamierzam z n iej s k o rzy s tać – p o wied ział M arcu s . – Dlaczeg o ? Czy ich in teres ó w b ro n is z, k ap itan ie? – Vo rd an u . Kró la. – Ro zu miem. A czy p u łk o wn ik Vh aln ich zło ży ł k ró lo wi rap o rt o ty m, co s ię s tało z J en Alh u n d t, jak my ś lis z? M arcu s p rzes tąp ił z n o g i n a n o g ę. – Kró l jes t ch o ry . – Zatem min is tro wi wo jn y . Alb o min is tro wi in fo rmacji. Alb o k o mu k o lwiek . – Io n k o v o u ś miech n ął s ię, a cien ie zmien iły jeg o twarz w mas k ę ś mierci. – Ob aj wiemy , że n ie. Ud ał s ię d o Kh an d aru , s zu k ając s k arb u Kró la Demo n ó w. Sąd zis z, że b y ło to jed n y m z o ficjaln y ch ro zk azó w, k tó re o trzy mał? M arcu s n ic n ie p o wied ział. Świeca p ełg ała i w p o mies zczen iu ro b iło s ię ciemn iej. Cien ie zd awały s ię zb ieg ać i zb ierać wo k ó ł mężczy zn y w celi.

Io n k o v o u ś miech n ął s ię jes zcze s zerzej. – A więc k o mu n ap rawd ę s łu ży s z, d o trzy mu jąc jeg o s ek retó w? Ko ro n ie? Czy J an u s o wi b et Vh aln ich o wi? Co zro b ił, że zas łu ży ł n a tak ą lo jaln o ś ć? – Urato wał mi ży cie – mru k n ął M arcu s . – Kilk ak ro tn ie. Urato wał n as ws zy s tk ich , tam, n a p u s ty n i. – To o zn acza, że jes t d o b ry m żo łn ierzem. J ed n ak ró wn ie d o b rze jak k ażd y p o win ien eś wied zieć, że żo łn ierze n ie zaws ze ro b ią to , co p o win n i. Ad rech t. M arcu s s p o jrzał n a p o s tać w p ó łmro k u . On wie, o czy wiś cie. O b u n cie i jeg o n as tęp s twach n ap is an o w rap o rtach . – Po zwó l, że co ś ci zap ro p o n u ję, k ap itan ie – rzek ł Io n k o v o . – Wies z, k im jes tem i d la k o g o p racu ję. Czeg o o n i ch cą. I w p rzeciwień s twie d o ws zy s tk ich tu taj... – n ied b ale mach n ął ręk ą – zn as z p rawd ę. Demo n y s ą rzeczy wis to ś cią, n ie s two rami z b ajek . M ag ia jes t rzeczy wis to ś cią i mo że b y ć ś mierteln ie n ieb ezp ieczn a. Teraz p o my ś l o mo im zak o n ie. Po n ieważ lu d zie s tracili wiarę, mu s imy d ziałać w tajemn icy . Po n ieważ n as i wro g o wie s ą p o tężn i i b ezlito ś n i, mu s imy u ży wać ws zelk ich d o s tęp n y ch meto d . Czy n ap rawd ę mo żes z p o wied zieć, że s ię my limy , a p u łk o wn ik Vh aln ich ma rację? Po co s zu k ał Ty s iąca Imio n , jeś li n ie zamierza ich u ży ć tak jak k ied y ś Kró l Demo n ó w? – J es t mo im d o wó d cą – o d p arł M arcu s . – M ian o wan y m p rzez Ko ro n ę. – Ko ro n ę, k tó ra n ic n ie wie o jeg o p lan ach – rzek ł Io n k o v o . – Gd y b y ś o d k ry ł, że Vh aln ich zamierza zamo rd o wać k ró la, b y ło b y two im o b o wiązk iem g o p o ws trzy mać, czy jes t two im d o wó d cą, czy n ie. Na czy m p o leg a ró żn ica? On zd rad za n ie ty lk o s wó j k raj, ale całą lu d zk o ś ć, n as zemu wielk iemu i ws p ó ln emu wro g o wi. Pręd zej czy p ó źn iej, k ap itan ie, ws zy s cy mu s imy p rzy jąć co ś n a wiarę. M arcu s o two rzy ł u s ta, żeb y co ś p o wied zieć, zawah ał s ię i zrezy g n o wał. Dlaczeg o tu p rzy s zed łem? Czy też tak my ś lałem? – J a... – zaczął i zn ó w zamilk ł. – J a n ie... Kto ś zap u k ał d o d rzwi, mo cn o i s zy b k o . M arcu s wy d ał ro zk az, żeb y mu n ie p rzes zk ad zan o , ten d źwięk więc s p rawił, że jeg o s erce wy k o n ało p o d wó jn e s alto . Od wró cił s ię p lecami d o Io n k o v a i s zarp n ięciem o two rzy ł d rzwi, p o czy m u jrzał s to jąceg o p rzed n imi zd y s zan eg o Eis en a. – Pan ie k ap itan ie – wy s ap ał s trażn ik . – Przy b ieg ł g o n iec z mias ta. – Co s ię s tało ? – Ro zru ch y , p an ie k ap itan ie. Kied y mło d s zy k ap itan ares zto wał Dan to n a, lu d zie

wy s zli n a u lice. Ko n k o rd at ares zto wał p rzy wó d có w, ale to ty lk o jes zcze b ard ziej ich ro zwś cieczy ło . Oczy wiś cie! M arcu s zas tan awiał s ię, co , d o d iab ła, my ś li s o b ie Orlan k o . – Czy Gifo rte ju ż wró cił? – Zab rał Dan to n a d o Ven d re... – Do Ven d re? Dlaczeg o ? – Uzn ał, że tak b ęd zie b ezp ieczn iej, p an ie k ap itan ie. To fo rteca. Nas i lu d zie, k tó ry ch tam zab rał, i jej g arn izo n mo g ą p o ws trzy mać armię. M arcu s p atrzy ł n a n ieg o , czu jąc p u s tk ę w b rzu ch u . Ven d re. Fo rteca, n a p ewn o , ale zn ajd u jąca s ię n a cy p lu Wy s p y , w zas ięg u ro zwś cieczo n eg o tłu mu . I o b s ad zo n a p rzez lu d zi Orlan k a. Wcale mu s ię to n ie p o d o b ało . – Czy mo że s p ro wad zić Dan to n a tu taj? Strażn ica n ie b y ła ró wn ie łatwy m d o o b ro n y miejs cem, ale p rzy n ajmn iej n ie zn ajd o wała s ię w s ercu mias ta. – Nie, p an ie k ap itan ie. Właś n ie d lateg o p rzy s łał g o ń ca. Na u licach jes t ty le lu d zi, że n ie ch ce ry zy k o wać. – Na jaja Bes tii! – zak lął M arcu s . – No d o b rze. Zb ierz ws zy s tk ich , k tó rzy tu s ą i p o trafią trzy mać mu s zk iet. Pó jd ziemy tam. – Tak jes t, p an ie k ap itan ie! M arcu s o d s zed ł, p o zwalając Eis en o wi zamk n ąć n a k lu cz d rzwi celi. By ł ś wiad o my , że czu je u lg ę, p o mimo teg o p o ważn eg o k ry zy s u . A mo że właś n ie d lateg o , g d y ż s ło wa Eis en a s p rawiły , że p rzes tał ro zmy ś lać o Io n k o v ie czy J an u s ie i ws zy s tk o s tało s ię p ro s ts ze. J eg o lu d zie b y li w n ieb ezp ieczeń s twie i w ty m mo men cie M arcu s d ’Iv o ire d o b rze wied ział, co n ak azu je mu o b o wiązek .

CZĘŚĆ TRZECIA

Orlan k o

P

ajęczy n a b y ła zaws ze jas n o o ś wietlo n a w ś ro d k u , ale d ziś wieczó r n awet n a jej

fas ad zie p aliły s ię ś wiatła. Os tatn i Diu k wy d ał ro zk az i armia cien i ru s zy ła n ap rzó d . Po jed y n czo lu b g ru p ami, k o n n o lu b w wielk ich o p an cerzo n y ch p o wo zach , k ażd y z o trzy man y m zad an iem, jeg o lu d zie two rzy li is tn ą rzek ę lamp , lś n iącej s tali i czarn y ch ło p o czący ch p łas zczy , p ły n ącą o d Oh n lei w k ieru n k u mias ta. To k o lejn a zaleta, my ś lał d iu k , u n ifo rmu , jak im jes t czarn y p łas zcz, tak zak o rzen io n eg o w zb io ro wej wy o b raźn i. Ko n k o rd at zatru d n iał d wó ch s k ry b ó w i k s ięg o wy ch n a k ażd eg o s zp ieg a i zab ó jcę, w tak ą n o c zaś jak ta b rak o wało mu lu d zi. Ale weź n ajn ęd zn iejs zeg o mło d s zeg o an ality k a, p rzy g łu p a, k tó remu n ig d y n ie k azan o ro b ić n iczeg o p o za d o d awan iem k o lu mn liczb , o d ziej g o w tę zło wro g ą czarn ą s k ó rę i n ag le s taje s ię ag en tem Ko n k o rd atu , p rzerażający m n arzęd ziem ws zech wied ząceg o i ws zech mo cn eg o Orlan k a. Nieważn e, że g d y b y ś d ał mu miecz, mó g łb y s ię n im ty lk o s k aleczy ć. Lu d zie p o tu ln ie s łu ch ali ich p o leceń , ze s trach u p rzed wid mami zro d zo n y mi we włas n y ch u my s łach . Nad zwy czajn e. Oczy wiś cie, p ewn y ch zad ań n ie mo żn a b y ło p o wierzy ć p rzeb ran y m u rzęd as o m. Orlan k o p rzeg ląd ał p ierws ze rap o rty s p ły wające d o jeg o g ab in etu i wy czek u jąco s p o jrzał n a wch o d ząceg o An d reas a. – M ilo rd zie. Wzy wałeś mn ie. – Ows zem. W rap o rcie n ap is ałeś , że zid en ty fik o wałeś p o p leczn ik ó w Dan to n a. – Ty lk o częś cio wo , milo rd zie. M am wś ró d n ich in fo rmato ra, lecz jeg o wied za jes t o g ran iczo n a. – Wies z jed n ak , g d zie s ię s p o ty k ają. – Tak s ąd zę, milo rd zie. – I my ś lis z, że s p o tk ają s ię d ziś wieczó r? – Niemal n a p ewn o , milo rd zie. Po ares zto wan iu Dan to n a p rzez min is tra w mieś cie aż h u czy . – Vh aln ich – k waś n o rzek ł Orlan k o . – M ieliś cie zająć s ię n im w Kh an d arze. – Tak , milo rd zie – b ezn amiętn ie rzek ł An d reas .

– W rap o rcie zalecałeś , żeb y n ie p o d ejmo wać n aty ch mias to wy ch d ziałań p rzeciwk o ty m... s p is k o wco m. –

Tak , milo rd zie. Sąd zę, że

is tn ieje

n as tęp n y

k rąg , o b ejmu jący

ty lk o

n ajważn iejs zy ch czło n k ó w. M ó j in fo rmato r twierd zi, że u zy s k ali fu n d u s ze d zięk i s p ek u lacy jn y m in wes ty cjo m, co jes t o czy wis tą b zd u rą. M u s i b y ć jes zcze k to ś , z d u ży mi zas o b ami, k to za n imi s to i. J eś li p o zwo limy im p rzez p ewien czas s wo b o d n ie d ziałać, w k o ń cu o d k ry jemy , k to to jes t. Orlan k o s tu k ał p alcami w b lat b iu rk a. Z p ewn o ś cią tak a jes t s tan d ard o wa p ro ced u ra. Kied y o fiara zn ajd zie s ię w matn i, zaws ze n ajlep iej d ać jej tro ch ę s wo b o d y , s zczeg ó ln ie jeś li wie, że wład za d ep cze jej p o p iętach . Zaws ze d o b rze jes t u s talić, d o k ąd p ró b u je u ciec. To jed n ak n ie b y ła ty p o wa s y tu acja. Ten s tatek żeg lu je b lis k o raf, p o my ś lał d iu k . J eś li p rzep ły n iemy p rzez wąs k i p rzes my k , wy p ły n ie n a s zero k ie wo d y i b ęd zie mn ó s two czas u , żeb y wy łap ać s zczu ry . – Zg arn ij ich – p o wied ział. – Dziś wieczó r. Weź ty lu lu d zi, ilu p o trzeb u jes z. Ch cę mieć jak n ajwięcej ży wy ch , żeb y ich p rzes łu ch ać. In fo rmato ra zg arn ij ró wn ież i trzy maj g o z in n y mi. Nig d y n ie wiad o mo , co mo że p o d s łu ch ać. An d reas s k ło n ił s ię. – Tak , milo rd zie. – Zawah ał s ię. – M o g ą b y ć k o mp lik acje. – Och ? – Wie p an , że k ilk u ag en tó w ś led zący ch tę g ru p ę zn alezio n o martwy ch w d n iu s ztu rmu n a b an k . – Najwy raźn iej b y li n ieo s tro żn i. M amy d o czy n ien ia z d es p eratami. – Tak , milo rd zie. Otrzy małem o s tatn i rap o rt jed n eg o z ty ch ag en tó w, ws k azu jący o b iecu jący tro p , k tó ry o k azał s ię ś lep y m zau łk iem. Kied y n as i lu d zie p rzean alizo wali ten rap o rt, o d k ry li p ewn e n iep rawid ło wo ś ci. Teraz u ważam, że to ro b o ta... – Szarej Ró ży – p rzerwał mu Orlan k o , n ie p ró b u jąc u k ry ć zn u d zen ia. – To ju ż s tało s ię two ją o b s es ją, An d reas ie. – To jed y n e lo g iczn e wy jaś n ien ie, milo rd zie. A k o n s ek wen cje s ą alarmu jące. J eś li n as ze s zy fry zo s tały złaman e... – Sam o p raco wałem te s zy fry – rzek ł d iu k . – Są zap ro jek to wan e w tak i s p o s ó b , że n awet jeś li jed en z n ich wp ad n ie w ręce wro g a, n ie wp ły wa to n a b ezp ieczeń s two in n y ch .

– Wiem o ty m, milo rd zie. J ed n ak jeś li to Szara Ró ża, to jej zn ajo mo ś ć n as zy ch p ro ced u r jes t d la n as n ieb ezp ieczn a. M y ś lę... – To n iczeg o n ie zmien ia – wark n ął d iu k . – Wies z, g d zie zb ierają s ię s p is k o wcy . Id ź i zg arn ij ich . J eś li p o jawi s ię tam Szara Ró ża, mas z mo je p o zwo len ie, b y ją zab ić. Przez mo men t wy g ląd ało n a to , że An d reas zamierza s ię s p ierać, ale jeg o twarz s zy b k o zn ó w zmien iła s ię w n iezd rad zającą żad n y ch u czu ć mas k ę. Nis k o s ię s k ło n ił, aż zn o s zo n y s k ó rzan y p łas zcz zało p o tał wo k ó ł jeg o n ó g . – J ak p an k aże, milo rd zie. Zajmę s ię ty m n aty ch mias t. Gd y An d reas b ezs zeles tn ie wy s zed ł, d iu k zn ó w s p o jrzał n a rap o rt, k tó ry p rzeg ląd ał, walcząc z ro s n ącą iry tacją i – co b y ło n ajb ard ziej d en erwu jące – n iep o k o jem. Sy tu acja n ap rawd ę o s iąg n ęła p u n k t k ry ty czn y , p o d wielo ma wzg lęd ami. Vh aln ich . Ws zy s tk o k ręci s ię wo k ó ł Vh aln ich a. To o n p o s tan o wił ares zto wać Dan to n a, co g waran to wało wy b u ch zamies zek . Orlan k o n ie ro zu miał g ry p ro wad zo n ej p rzez n o weg o min is tra s p rawied liwo ś ci, co d la s zefa Ko n k o rd atu b y ło n o wy m i zd ecy d o wan ie n iep rzy jemn y m u czu ciem. Orlan k o n ie zd ąży ł g o p o ws trzy mać, więc zro b ił to , co mó g ł. J eś li Vh aln ich ch ce d o p ro wad zić mias to d o wrzen ia, zo b aczmy , co zro b i, k ied y ten k o cio ł wy k ip i. Ag en ci Ko n k o rd atu ro zes zli s ię p o mieś cie, wy łap u jąc k ażd eg o ag itato ra, wich rzy ciela, wy d awcę o s zczerczy ch p is emek lu b b ezczeln y ch u lo tek . Zaczęli o zach o d zie s ło ń ca i p raco wali d o ś witu – b an d y o d zian y ch w czerń mężczy zn p rzemierzający ch u lice, wy łamu jący ch d rzwi, wy wlek ający ch z łó żek p rzerażo n y ch mies zk ań có w i zamy k ający ch ich w mro czn y ch k azamatach Ven d re. Będ ą s tarcia, a n awet zab ici. To ty lk o zwięk s zy zamies zan ie. Ulice s tan ą w o g n iu . Do jd zie d o zamies zek , g rab ieży , ch ao s u . Pó źn iej łatwo b ęd zie zrzu cić win ę za to n a Vh aln ich a. W k o ń cu to , że n ak azał ares zto wać Dan to n a, p o d p aliło ten mag azy n p ro ch u . Po n ad to u trzy man ie p o rząd k u b y ło o b o wiązk iem Straży i M in is ters twa Sp rawied liwo ś ci. Po trzeb n a im b y ła d o b ra wo la s p o łeczeń s twa. Ko n k o rd ato wi p o trzeb n y b y ł ty lk o s trach . Po tem, k ied y k ró l u mrze – co , jak zap ewn iali an ality cy Orlan k a, miało n as tąp ić d ziś wieczó r lu b n azaju trz, p o mimo n ajwięk s zy ch wy s iłk ó w In d erg as ta – n as tan ą n o we rząd y . To , czeg o b rak o wało mu w trak cie całej k ariery zawo d o wej, to u k o ro n o wan ie jeg o wład zy . Na tro n ie zas iąd zie fig u ran tk a, k ró lo wa ro b iąca to , co o n jej k aże. Wted y Vh aln ich zo s tan ie zd y mis jo n o wan y , a ws zy s cy więźn io wie u wo ln ien i, co zmien i g n iew s p o łeczeń s twa w rad o ś ć. Dan to n b ęd zie wy g łas zał s p o k o jn iejs ze p rzemó wien ia, in aczej o n też zo s tan ie z czas em u s u n ięty . Orlan k o

z o g ro mn ą p rzy jemn o ś cią n au czy Rack h ila Grieg a, co o zn acza s ło wo lo jaln o ś ć. A Vh aln ich w p ewn ą ciemn ą n o c zn ik n ie. Związan y jak b aran n a rzeź, zo s tan ie d o s tarczo n y Kap łan o m Czern i. To zad o wo li p o n tifek s a, p o my ś lał Orlan k o , i b ęd zie s aty s fak cjo n u jący m s p o s o b em p o zb y cia s ię teg o czło wiek a. J u ż wid ział p rzes my k międ zy s k ałami. Wąs k i i n ieb ezp ieczn y , ale b y ł tam, n a p ewn o . Po d ru g iej s tro n ie k ró lo wa i mias to b ęd ą s ławić jeg o imię jak o czło wiek a, k tó ry wy p ro wad ził Vo rd an z k ry zy s u . Len iwy u ś miech wy p ełzł n a jeg o twarz, g d y Orlan k o cies zy ł s ię tą p ers p ek ty wą. Dziś wieczó r jed n ak n iech mias to p ło n ie. Gd y b y tej n o cy n ad mias tem u n o s ił s ię p rawd ziwy o rzeł, a n ie ty lk o h erald y czn y , mo żn a b y mu wy b aczy ć p rzek o n an ie, że Vo rd an p ło n ie. Po wietrze b y ło p arn e i d u s zn e jak w p raln i, a u n o s ząca s ię w n im wilg o ć n iemal wid o czn a jak mg ła, w k tó rej o d d y ch ało s ię jak w zu p ie. Up ał n ie p o zwalał lu d zio m iś ć s p ać, o d b ierał d o b ry h u mo r, ro zd rażn iał. Dzieci ro zb ierały s ię i b awiły n a b rzeg ach rzek i, s k acząc d o wo d y z p o mo s tó w lu b – co o d ważn iejs ze – z mo s tó w. Na p lacu Triu mfu Faru s a ty s iące zeb rały s ię p o s łu ch ać p rzemó wien ia Dan to n a. J u ż zaczy n ały s ię b ó jk i, g d y p rzy b y ła Straż o raz d ep czące jej p o p iętach s zwad ro n y Orlan k a. W cały m mieś cie u lice o p u s to s zały n a wid o k falan g i mężczy zn w czarn y ch s k ó rzan y ch p łas zczach , mas zeru jący ch o d jed n y ch d rzwi d o d ru g ich . Dzieci p łak ały , g d y mło tami ro zb ijali d rzwi, a k o b iety k rzy czały , g d y p ląd ro wali ich d o my . Naty ch mias t zaczęły s ię k ło p o ty . Wy d awca b u n to wn iczy ch u lo tek u s iło wał u ciec, n ie ch cąc iś ć d o Ven d re, i zab ił s ię, s k acząc z o k n a n a p iętrze. M ężczy zn a, k tó remu n ie zarzu can o n iczeg o p o ważn iejs zeg o n iż k ry ty k o wan ie w tawern ie p o b o rcó w, s trzelił z p is to letu d o ag en tó w Ko n k o rd atu wy s łan y ch , b y g o ares zto wali; ch y b ił, ale ro zwś cieczen i tajn iacy zad ali mu tu zin ran k łu ty ch i zo s tawili n a p ro g u jeg o d o mu , żeb y s ię wy k rwawił. Ko b iety wy ciąg an o z łó żek i p ro wad zo n o w n o cn y ch k o s zu lach p rzez mias to . Czarn e o p an cerzo n e p o wo zy jeźd ziły tam i z p o wro tem, p rzewo żąc s zlo ch ający ch p as ażeró w d o więzien ia. Z

p o czątk u

więk s zo ś ć

mias ta

s p o wijały

ciemn o ś ci,

gdy

p rzes tras zen i

Vo rd an ajo wie p o g as ili lamp y i ś wiece w n ad ziei, że o min ie ich g n iew Ko n k o rd atu . J ed n ak tu i ó wd zie ś wiatła p o zo s tały zap alo n e. Fu s y p rzy u n iwers y tecie b y ły ws tęg ą ś wiatła. Tam, w tawern ach i win iarn iach , p o d s etk ą ró żn o k o lo ro wy ch flag , s tu d en ci i in telek tu aliś ci ws zelk iej maś ci k rzy czeli i p rzek lin ali, p ili i cis k ali k ielis zk ami

o ś cian y . Ro zp alali s ię co raz b ard ziej, g d y p rzy ch o d ziły wieś ci o n o wy ch p o two rn o ś ciach , p rawd ziwy ch i wy imag in o wan y ch . Tu zin k o b iet zg wałco n y ch w Stary m M ieś cie. Dwu d zies tu k ap łan ó w Wo ln eg o Ko ś cio ła o k aleczo n y ch za g ło s zen ie teg o , co w o czach Elizju m b y ło b lu źn iers twem. Pięćd zies ięciu zas trzelo n y ch z zimn ą k rwią n a p rzed mieś ciu Dn a. Zb liżające s ię d o mias ta s etk i n o wy ch ag en tó w Ko n k o rd atu ... n ie, b o ralg ajs k ich n ajemn ik ó w, wy n ajęty ch p rzez b an k i, p rzemy co n y ch d o k raju p rzez Os tatn ieg o Diu k a, mający ch zap ewn ić mu ws p arcie i u b ran y ch w czarn e s k ó rzan e p łas zcze. Os tatn ia wieś ć n io s ła, że to mu rn s k ajs cy Kap łan i Czern i, p rzy s łan i, b y w k o ń cu wy p len ić h erety k ó w. Na d ru g im k o ń cu mias ta, w Do k ach , też p aliły s ię ś wiatła. Z p o czątk u b y ło ich n iewiele, lecz jak węg le n a p alen is k u k o wala, z k ażd ą ch wilą p ło n ęły jaś n iej. Zap alały s ię k o lejn e, w lab iry n cie u liczek i zau łk ó w, p rzy s trag an ach ry b n y ch i s k ład ach , wzd łu ż rzek i i n a p lacach . Po ch o d n ie, s etk i p o ch o d n i i ś wiec, k ag an k ó w i lamp . By ła to rzek a o g n ia, k tó ra zaczęła p ły n ąć p o wo li, lecz n iep o ws trzy man ie, w k ieru n k u Nad rzeczn ej Dro g i i n a ws ch ó d , d o łu k u Wielk ieg o M o s tu . Przeb y ws zy rzek ę, ten o g n is ty p o to k n ap o tk ał in n e d o p ły wy – z No weg o i Stareg o M ias ta, z Fu s ó w, a n awet z b o g aty ch i s p o k o jn y ch o k ręg ó w n a p ó łn o cn y m b rzeg u . Po ch o d n ie zawiro wały , zafalo wały n iep ewn ie i w k o ń cu zd ecy d o wan ie s k ręciły n a zach ó d , ab y jak fala p rzy b o ju u d erzy ć w s k aln e czarn e ś cian y Ven d re.

Dziesięć Raesin ia

R

aes in ia b y ła ju ż ro zg o rączk o wan a, zan im zd o łała s ię wy d o s tać z Oh n lei.

W mieś cie wiele s ię d ziało ; u lice s tan ęły w o g n iu . Ty mczas em o n a p rawie d o ś witu tk wiła w s wo im p ałaco wy m p o k o ju , p rzy jmu jąc wy s o k iej ran g i p o s łań có w p rzy b y wający ch o d ło ża b o leś ci jej o jca i p rzy ch o d zący ch jej p o wied zieć, że jes zcze n ie ma żad n y ch wiad o mo ś ci. Oczy wiś cie, ws zy s cy wied zieli, że o n u mrze, i ci h rab io wie o raz in n i s zlach etn ie u ro d zen i ch cieli p rzy p o d o b ać s ię p rzy s złej wład czy n i. Raes in ia p rzy jmo wała ich co raz mn iej k u rtu azy jn ie, aż w k o ń cu n ie mo g ła ju ż teg o zn ieś ć. So th e wy jaś n iła, że k s iężn iczk a d o s tała atak u h is terii i zo s tała p o ło żo n a d o łó żk a p o p o d an iu ś ro d k a n as en n eg o , p o czy m o b ie wy mk n ęły s ię z zamk u . Raes in ia zro b iła to z ciężk im s ercem, g d y ż wo lałab y zo s tać p rzy o jcu . J ed n ak In d erg as t n ie p o zwo lił jej n a to , a p o za ty m u ważała, że o jciec p o ch waliłb y to , g d y b y zn ał s y tu ację. Do b ro k raju i Ko ro n y s tawiać n a p ierws zy m miejs cu , n awet p rzed ro d zin ą. Raes in ia zamk n ęła o czy w k ró tk iej, n iemej mo d litwie. J es zcze jed en d zień , o jcze. Wiem, że cierp is z. Pro s zę, d aj mi jes zcze jed en d zień . Sama my ś l o ty m wy wo ły wała p o czu cie win y . Na ws ch o d zie wid ać b y ło p ierws ze ś wiatło d n ia, ale w Fu s ach wciąż p ło n ęły p o ch o d n ie i p aliły s ię lamp y . Ws zy s tk ie lo k ale b y ły p ełn e, k o lo ro we flag i wis iały b ezwład n ie w g o rący m, n ieru ch o my m p o wietrzu , a lu d zie, k tó ry ch wid ziała p rzez o k n o p o wo zu , zd awali s ię n o s ić o p as k i, s zarfy i in n e o d zn ak i ś wiad czące o p o g ląd ach p o lity czn y ch . Raes in ia s ch o wała s zn u rek d o k ies zen i i d o tk n ęła n ieb ies k o -zielo n o -zło cis teg o mo ty la n a s wo im ramien iu . Wo k ó ł n ie wid ziała n ik o g o n o s ząceg o te b arwy i zaczy n ała s ię n iep o k o ić. Ws zęd zie walały s ię g azetk i i u lo tk i, z jes zcze wilg o tn y m i lep k im tu s zem. Wy d awało s ię, że ws zy s cy n iezależn i d zien n ik arze i p ras y d ru k ars k ie p racu ją b ez p rzerwy i g azeciarze, k tó rzy zazwy czaj s p rzed awali je p o p en s ie, teraz ro zd awali całe ich p lik i za d armo k ażd emu , k to ch ciał je czy tać. Ws zy s tk o wy d ru k o wan e wcześ n iej n iż p rzed g o d zin ą o d rzu can o n a rzecz n ajn o ws zy ch wieś ci, tak więc k o ła p o wo zu

tu rk o tały p o b ru k u zas łan y m g azetami. Raes in ia zas tan awiała s ię, ile p ap ieru jes t w mag azy n ach Vo rd an u i co b ęd zie, g d y te zap as y s ię s k o ń czą. Zo b aczy ła s zy ld Nieb ies k iej M as k i, ale tłu m n a u licy zg ęs tn iał i p o wó z mu s iał zwo ln ić. Ziry to wan a k o p n iak iem o two rzy ła d rzwi i wy s k o czy ła w tłu m p o d n ieco n y ch , k łó cący ch s ię mło d y ch lu d zi. Omin ęła ś ro d ek k ręg u , w k tó ry m g ru p k a u to p is tó w k łó ciła s ię z jak imś s amo zwań czy m p o d k o mitetem racjo n alis tó w, i zd o łała d o trzeć n a ch o d n ik , p o d o k n a k awiarn i. Stamtąd d o s trzeg ła n ieb ies k o zielo n o -zło tą flag ę M as k i, zwis ającą w d łu g im rzęd zie in n y ch . So th e zmaterializo wała s ię u jej b o k u . On a ma jed n ą p rzy jemn ą cech ę, p o my ś lała Raes in ia. Nig d y n ie k aże n a s ieb ie czek ać. – Is tn y d o m wariató w – p o wied ziała Raes in ia. – Ch y b a jes t tu p o ło wa u n iwers y tetu . – I n ie ty lk o – p o n u ro wy tk n ęła So th e. – To n ieb ezp ieczn e. Po win n y ś my wró cić. – M y wy wo łały ś my tę b u rzę, So th e. Nie mo żemy s ię teraz wy co fać. Po n ad to p o wó z n ie zd o ła tu zawró cić. – Raes in ia s iliła s ię n a wes o ło ś ć, ch o ciaż mu s iała p rzek rzy k iwać zg iełk . – Ch o d ź. Zo b aczy my , czy in n i wciąż tam s ą. Po wo li p rzecis k ały s ię p rzez tłu m. Wy d awało s ię, że ws zy s tk ie fak cje i o d łamy s tawiły s ię tu d ziś w p ełn y m s k ład zie, p ró b u jąc w tej k ry ty czn ej s y tu acji p rzejąć k o n tro lę z tak ą en erg ią, n a jak ą b y ło je s tać. Un io n iś ci wy ch walali zalety zjed n o czo n eg o Ko ś cio ła, rep u b lik an ie p o d ch wy cili wezwan ie Dan to n a d o zwo łan ia Zjazd u Gen eraln eg o , a ty s iąc p o d zielo n y ch o d łamó w u to p is tó w wy mach iwało s faty g o wan y mi eg zemp larzami Praw człowieka Vo u len n e’a. Ban d y feu d alis tó w z ich s tary mi flag ami p o k rzy k iwały n a falan g i mo n arch is tó w, wzn awiając b itwy Faru s a IV, k tó ry zmarł i zo s tał p o ch o wan y , zan im Raes in ia p rzy s zła n a ś wiat. I ws zęd zie leżały g azetk i z wielk imi, n ieró wn y mi literami, ro zmaity mi ro d zajami czcio n k i i p lamami tu s zu p o zo s tawio n y mi p rzez n ies p rawn e mas zy n y d ru k ars k ie, n a ws zelk ie mo żliwe s p o s o b y u s iłu jące p rzy ciąg n ąć u wag ę czy teln ik a. Ko lejn e p o wo zy u tk n ęły i zo s tały o p u s zczo n e p rzez p as ażeró w. Wo źn ice s ied zieli n a k o złach i g rali w k arty , cierp liwie czek ając, aż tłu m s ię ro zejd zie. Sąd ząc p o o d o rze k o ń s k ieg o łajn a, n iek tó rzy tk wili tu ju ż d o ś ć d łu g o . Po d zies ięciu min u tach p o s u wan ia s ię ty lk o d zięk i en erg iczn ej p racy ło k ciami Raes in ia wy d o s tała s ię z ciżb y . Na u licy p rzed wejś ciem d o M as k i wy raźn ie o d cin ało s ię p ó łk o le p u s tej p rzes trzen i, jak b y k to ś rzu cił tam jak iś zły czar. W ś ro d k u b y ło ciemn o i Raes in ia d o p iero p o ch wili zro zu miała, co jes t n ie tak : ws zęd zie leżały b ły s zczące k awałk i ro zb ity ch s zy b wielk ich p an o ramiczn y ch o k ien . – Bo że. – Raes in ia o d ru ch o wo zro b iła k ro k n ap rzó d i p o czu ła n a ramien iu d ło ń

p o ws trzy mu jącej ją So th e. – Co s ię tu s tało , d o d iab ła? Go rączk o wo ro zejrzała s ię i złap ała za ręk ę jak ieg o ś n ies zczęs n eg o in d y wid u alis tę. Pis n ął, g d y wy ciąg n ęła g o n a tę p rzek lętą p u s tą p rzes trzeń . – Co s ię s tało ? – Sp o jrzał n a n ią p u s ty m wzro k iem, a o n a p o d n io s ła g ło s . – Co s ię tu s tało ? J ej o fiara, p ieg o waty ch ło p ak o wło s ach k o lo ru s ło my i zd ziwio n ej min ie, zerk n ął n a wy b ite o k n a i p o k ręcił g ło wą. – Ko n k o rd at – wy jaś n ił. – Wp ad li d o wielu lo k ali, zan im n a u licy zeb rał s ię tłu m. Po tem lu d zie ich p rzeg o n ili. – Wp ad li? Dlaczeg o ? – Sk ąd mam wied zieć? Sły s załem, że zg arn iali k ażd eg o , k o g o zd o łali złap ać, i p rzewo zili d o Ven d re. – Ro zp ro mien ił s ię. – Wid zis z, to d o wo d zi fu n d amen taln ej n ieleg aln o ś ci k o lek ty wn eg o zarząd zan ia s tru k tu rami, k tó re w k ry zy s o wej s y tu acji zaws ze mu s zą s ię u ciek ać d o ś ro d k ó w p rzy mu s u i p rzemo cy . Nap rawd ę s p rawied liwy u s tró j p o lity czn y wy ło n iłb y s ię s p o n tan iczn ie z... Raes in ia zo s tawiła b ełk o cząceg o mło d zień ca i o d wró ciła s ię d o So th e. – By li tu lu d zie Orlan k a. Zn aleźli n as . – Teg o n ie wiemy n a p ewn o – rzek ła So th e. – Wp ad li ró wn ież d o in n y ch lo k ali. J ed n ak to mo żliwe. – Zmars zczy ła b rwi. – M ó wiłam, że n ie zd o łamy wy my k ać s ię w n ies k o ń czo n o ś ć. – M u s imy ich zn aleźć – o zn ajmiła Raes in ia. – Nie b ąd ź n iemąd ra. J eś li zo s tali zatrzy man i, to s ą ju ż w d ro d ze d o Ven d re. – M u s imy ich zn aleźć. Wies z, co ro b ią tam z lu d źmi! So th e zmierzy ła k s iężn iczk ę k arcący m s p o jrzen iem. – Oczy wiś cie, że wiem. I wiem, co zro b i ci Orlan k o , jeś li o d k ry je, że jes teś w to zamies zan a. – J ed n ak ... On i mn ie zn ają, p rawd a? – d o d ała w p rzy p ły wie n atch n ien ia Raes in ia. – Kied y zaczn ie ich p rzes łu ch iwać, p o d ad zą mu ry s o p is , a Orlan k o zd o ła p o s k ład ać k awałk i u k ład an k i. – M o że n ie b ęd ą mó wić – rzek ła So th e, ale z n ies zczęś liwą min ą. – W k o ń cu k ażd y mó wi. Sama mi to mó wiłaś , So th e. – Wiem. – Zatem ch o d źmy ! J eś li ws zy s tk ie u lice s ą tak zatło czo n e jak ta, n ie mo g li zajś ć d alek o . M o żemy ...

– Od b ić ich ? M as z p o d tą s p ó d n icą wo rek z b o mb ami, o k tó ry m mi n ie ws p o mn iałaś ? – So th e p o k ręciła g ło wą, zas tan awiając s ię. – J a p ó jd ę. Ty zo s tań tu taj. – Wies z, że n ic mi n ie g ro zi... – J ed n ak b ęd zie – rzek ła So th e. – M o że n ie mo żes z u mrzeć, ale jeś li cię złap ią, ws zy s tk o p rzep ad n ie. – A jeś li złap ią cieb ie i zmu s zą d o mó wien ia? So th e u ś miech n ęła s ię p o n u ro . – Wierz mi, p o czy n iłam p lan y n a tak ą ewen tu aln o ś ć. – J ed n ak ... – Po n ad to b ez cieb ie b ęd ę s ię p o ru s zać s zy b ciej. Zo s tań tu taj. Sch o waj s ię w tłu mie i trzy maj s p u s zczo n ą g ło wę. Zn ajd ę s p o s ó b , żeb y p rzy s łać ci wiad o mo ś ć, g d y ty lk o czeg o ś s ię d o wiem. – Zerk n ęła n a zru jn o wan y lo k al. – I trzy maj s ię z d alek a o d M as k i. M o g ą ją o b s erwo wać. – So th e... – Nie ma czas u , żeb y s ię o to s p ierać. – Wiem. – Raes in ia zro b iła g łęb o k i wd ech . – Po p ro s tu ... p rzy p ro wad ź ich tu taj, d o b rze? I p o s taraj s ię też wró cić. – Zro b ię co w mo jej mo cy . – So th e u ś cis n ęła jej d ło ń . – Pamiętaj, s ch o waj s ię w tłu mie i n ie ró b n iczeg o , co p rzy ciąg n ęło b y ich u wag ę. Raes in ia s k in ęła g ło wą, czu jąc n ag le s u ch o ś ć w g ard le. So th e o d wró ciła s ię n a p ięcie i wes zła w tłu m, p rzemy k ając w n im jak d u ch . W mg n ien iu o k a zn ik ła k s iężn iczce z o czu . Na Bes tię, zak lęła w d u ch u Raes in ia, s ama w k ręg u p u s teg o b ru k u . Na jaja p ierd o lo n ej Bes tii. Oczy wiś cie, zaws ze wied ziała, że to mo żliwe. Cały ten s p is ek b y ł ro zp aczliwy m rzu tem n a taś mę. Kied y s tało s ię jas n e, że jej o jciec n ie p rzeży je ro k u , n ie miała in n eg o wy jś cia. Ty lk o p o ws zech n e p o ws tan ie p rzeciwk o Os tatn iemu Diu k o wi mo g ło u wo ln ić k ró les two o d jeg o zło wro g ieg o wp ły wu , tak więc p o s tan o wiła je wy wo łać. J ed n ak to n ie tak miało b y ć. Co n as zło Vh aln ich a, żeb y ares zto wać Dan to n a? M y ś lała, że jes t mąd rzejs zy . Po d s k o czy ła, s ły s ząc, że k to ś wo ła ją p o imien iu . Wo łan iu to warzy s zy ł trzas k łaman eg o d rewn a i p o to k p rzek leń s tw. Raes in ia o d wró ciła s ię i zo b aczy ła ś wiatło mig o czące g d zieś w g łęb i zru jn o wan ej k awiarn i. – Raes ! – wo łał o ch ry p ły , zd es p ero wan y g ło s . Należał d o Ben a. Och , d o lich a. – Raes !

Raes in ia zak lęła p o d n o s em i wb ieg ła d o ś ro d k a. Głó wn a s ala Nieb ies k iej M as k i zo s tała d o s zczętn ie zn is zczo n a. Ws zy s tk ie s to ły ro zb ito w d rzazg i, k rzes ła p o łaman o k o p n iak ami n a k awałk i, a s k o mp lik o wan ą zap arzark ę d o k awy z b rązu i mied zi zamien io n o w s tertę p o s k ręcan y ch k awałk ó w metalu . Ws zęd zie walały s ię p o tłu czo n e b u telk i i o d zap ach u win a ro zlan eg o n a p o d ło d ze i ws iąk ająceg o w d y wan Raes in ii zak ręciło s ię w g ło wie. Ta wo ń mies zała s ię z o d o rem mo czu z ro zb iteg o n o cn ik a o raz o s try m, ziemn y m zap ach em s p alo n eg o p ro ch u . Światło s ączy ło s ię z ty łu , g d zie s p o ty k ali s ię s p is k o wcy . Raes in ia p rzes zła p rzez ro zb ite d rzwi i p o s p ies zy ła n a ty ły lo k alu , p o d ążając p o ś lad ach wilg o tn y ch p o d es zew. Drzwi d o ich s alk i też b y ły wy łaman e, a s tó ł, p rzy k tó ry m s iad y wali, b y ł p rzewró co n y . Ben s tał p rzy o k n ie, o s tro żn ie wy g ląd ając zza p o s zarp an ej k rawęd zi wy b itej s zy b y . – Ben ? Od wró cił s ię, o mało n ie ro zcin ając s o b ie ręk i o res ztk i s zy b y . – Raes ! Led wie

zd ąży ła

s ię

p rzy g o to wać,

a

ju ż

był

p rzy

n iej,

zamy k ając

ją

w n ied źwied zim u ś cis k u . Zap o mn ian a lamp a, k tó rą trzy mał w d ło n i, zato czy ła łu k i b o leś n ie u d erzy ła ją w p lecy , ale Raes in ii u d ało s ię n ie k rzy k n ąć. J ej s to p y n a mo men t o d erwały s ię o d p o d ło g i, a jeg o d rap iący , n ieo g o lo n y p o liczek p rzy cis n ął s ię d o jej p o liczk a. – Dzięk i Bo g u – p o wied ział. – Dzięk i Bo g u . M y ś lałem, że cię złap ali. – Ben . Nic mi n ie jes t. Pro s zę. – Nie zd rad zał o ch o ty , b y ją p u ś cić, więc Raes in ia u wo ln iła jed n ą ręk ę i o d ep ch n ęła g o . – Ben ! Nic mi n ie jes t, n ap rawd ę. Co s ię s tało ? Gd zie p o zo s tali? Po trzeb o wał ch wili, żeb y s k u p ić n a i załzawio n y ch o czu , p o czy m p rzełk n ął ś lin ę.

n iej

s p o jrzen ie

p rzek rwio n y ch

– Nie wid ziałem Sarto n a. M au ris k jes t n a s p o tk an iu jak iejś in n ej g ru p y . Us iłu ją zd ecy d o wać, co ro b ić, ale k ied y wy ch o d ziłem, d o n iczeg o n ie d o s zli. Zg u b iłem Faro w tłu mie, ale ch y b a n ic mu n ie g ro zi. Co ra... Zamilk ł. – Co s ię s tało z Co rą? – s p y tała Raes in ia, czu jąc, jak p u s tk a w jej b rzu ch u s ię p o więk s za. – Zab rali ją – o p o wiad ał Ben . – Ko n k o rd at. By łem p o d ru g iej s tro n ie u licy , k ied y

tu wp ad li. By ło ich k ilk u n as tu . Ro zb ili d rzwi, p o wy b ijali s zy b y i zaczęli wy g an iać lu d zi z lo k alu . Wy raźn ie p rzy s zli p o n as . Ws zy s tk im in n y m p o zwo lili o d ejś ć. Dwaj z n ich p rzes zu k iwali k awiarn ię, ro zb ijając ws zy s tk o , a p o tem wy p ro wad zili Co rę i wep ch n ęli ją d o p o wo zu . Ch ciałem... – Zacis n ął p ięś ci. – Ch ciałem jej p o mó c. J ed n ak wted y n a u licy n ie b y ło n ik o g o . I ch ciałem o s trzec cieb ie o raz p o zo s tały ch ... – W p o rząd k u – p o wied ziała Raes in ia. M iała md ło ś ci, co teraz zd arzało jej s ię b ard zo rzad k o , ale Ben wy raźn ie b y ł b lis k i h is terii i p o trzeb o wał p o ciech y . – Zn ajd ziemy ją. Ben , p o s łu ch aj. M am p o my s ł. Kied y ws zy s tk o s ię u s p o k o i... – Właś ciwie – p o wied ział g ło s za ich p lecami – zo b aczy cie ją wcześ n iej. W ro zb ity ch d rzwiach s tali d waj mężczy źn i w o b s zarp an y ch s p o d n iach i b ru d n y ch czap k ach . Wy g ląd ali jak s tu d en ci u n iwers y tetu , lecz s to jący z p rzo d u p rzy jął b o jo wą p o s tawę, a jeg o k o mp an trzy mał g o to wy d o s trzału p is to let. Raes in ia zamarła. – Co ? – rzek ł Ben , wo ln iej o g arn iając s y tu ację. – Kim jes teś cie? – Są z Ko n k o rd atu – p o wied ziała Raes in ia. – Pewn ie czek ali n a n as . – Bard zo d o b rze. – Ten p ierws zy lek k o s k in ął g ło wą. – J es tem An d reas i is to tn ie s łu żę jeg o k s iążęcej wy s o k o ś ci min is tro wi in fo rmacji. Ty jes teś Ben iamin Co o p er, jak s ąd zę, a ty tą tajemn iczą Raes in ią ze ws p an iały mi p o my s łami. Pro s zę, n ie ró b cie n iczeg o b o h aters k ieg o . M ó j to warzy s z jes t d o s k o n ały m s trzelcem. J eg o twarz n ie zd rad zała żad n y ch emo cji, lecz miał jak iś g o rączk o wy b ły s k w o czach , jak b y p rag n ął, żeb y s p ró b o wali co ś zro b ić. Raes in ia zary zy k o wała s p o jrzen ie p rzez ramię i p rzez o k n o d o s trzeg ła n as tęp n e d wie p o s tacie, czek ające w zau łk u n a zewn ątrz. – Czeg o ch cecie? – zap y tał Ben . An d reas wzru s zy ł ramio n ami. – J eg o k s iążęca wy s o k o ś ć ch ciałb y , żeb y ś cie o d p o wied zieli n a k ilk a p y tań . J eś li p ó jd ziecie z n ami, zap ewn iam was , że n ic wam s ię n ie s tan ie. O k u rwa. Raes in ia b ły s k awiczn ie ro zważy ła ró żn e s cen ariu s ze. Ku rwa, k u rwa, k u rwa. An d reas n ajwy raźn iej jej n ie ro zp o zn ał, ale jeś li zab io rą ją d o Ven d re, b ęd zie to ty lk o k wes tią czas u . M o że u d ało b y s ię jej u ciec, ale zo s tawiłab y Ben a. A So th e jes t teraz w p o ło wie d ro g i d o Ven d re. W d u ch u p rzek lęła s ię za to , że n ie p o s łu ch ała rad y p o k o jó wk i. To o czy wis te, że Orlan k o zo s tawił k o g o ś , żeb y o b s erwo wał ten lo k al. Och , ś więci i męczen n icy . Co teraz?

Zerk n ęła n a Ben a i zo b aczy ła, że p atrzy n a n ią. Ścis n ęło jej s ię s erce, g d y p o jęła, że o n zaraz zro b i co ś g łu p ieg o . Nie, n ie, n ie. Co ś wy my ś lę. Nie ró b ... – Raes , u ciek aj! Ben rzu cił s ię n ap rzó d , z n is k o o p u s zczo n ą g ło wą. Zad ziwiająco s zy b k o jak n a k o g o ś o jeg o ro zmiarach p o k o n ał o d leg ło ś ć d zielącą g o o d d rzwi, ale n ie d o ś ć s zy b k o , b y u n iemo żliwić ag en to wi Ko n k o rd atu o d d an ie s trzału . Raes in ia zo b aczy ła fo n tan n ę k rwi try s k ającą z p lecó w Ben a, ale u d erzen ie k u li n ie zd o łało g o zatrzy mać i wp ad ł z imp etem n a s trzelca, wb ijając g o w ś cian ę. Up u s zczo n y p is to let z ło s k o tem u p ad ł n a p o d ło g ę. An d reas o b ró cił s ię, zwin n ie jak węg o rz, wciąż b lo k u jąc d rzwi n a k o ry tarz p ro wad zący d o g łó wn ej s ali. Raes in ia też s k o czy ła, id ąc w ś lad y Ben a. Od b iła s ię o d ś cian y k o ry tarza, zamark o wała ru ch i ś mig n ęła w d ru g ą s tro n ę, u s iłu jąc u n ik n ąć ro zp o s tarty ch rąk ag en ta Ko n k o rd atu . Do s k o czy ł d o n iej i k ied y p ró b o wała s ię p rzemk n ąć, złap ał ją za p rzeg u b i s zarp n ięciem p rzy ciąg n ął d o s ieb ie. Dło n ią d ru g iej ręk i n acis n ął n a jej ło k ieć, zak ład ając b o les n y ch wy t i p rzy cis k ając d o p o d ło g i. A p rzy n ajmn iej tak b y ło b y z n o rmaln ą lu d zk ą is to tą. Raes in ia p o zwo liła mu s ię o b ró cić, zacis n ęła zęb y i p o d erwała s ię. Co ś ch ru p n ęło jej w ło k ciu , a p o tem k o ś ci p rzed ramien ia złamały s ię z s u ch y m trzas k iem. Sek u n d a zas k o czen ia, k tó rą d zięk i temu zy s k ała, wy s tarczy ła jej, żeb y wy mierzy ć An d reas o wi s iln y k o p n iak p o d k o lan o , k tó ry p o d ciął mu n o g ę i o b alił n a p o d ło g ę. Pad ająceg o o b d arzy ła jes zcze en erg iczn y m u d erzen iem k o lan a w s zczęk ę. Us ły s zała trzas k zd erzający ch s ię zęb ó w i jeg o ręce p u ś ciły jej złaman ą ręk ę. Ben led wie s tał n a n o g ach , p rzy d ru g im ag en cie Ko n k o rd atu leżący m b ezwład n ie p o d ś cian ą. Przó d jeg o k o s zu li b y ł ś lis k i o d k rwi, jak b y k to ś wy lał mu n a p ierś wiad ro czerwo n ej farb y . Sp rawn ą ręk ą złap ała g o za ramię i p o ciąg n ęła d o d rzwi, lecz p rzy k ażd y m k ro k u k rew o b ficiej wy p ły wała z ran y . Głó wn a s ala M as k i b y ła zd emo lo wan a i p u s ta. Zan im d o tarli d o d rzwi, Ben ju ż s ię s łan iał i p o p rzejś ciu zaled wie k ilk u k ro k ó w p o u liczn y m b ru k u n o g i o d mó wiły mu p o s łu s zeń s twa. Raes in ia s p ró b o wała g o p o d trzy mać, zap o min ając, że ma ty lk o jed n ą s p rawn ą ręk ę, i o b o je u p ad li. Po d n io s ła s ię, p o zwalając Ben o wi o b ró cić s ię n a p lecy . Dy s zał i p ró b o wał co ś p o wied zieć, ale jeg o g ło s b y ł tak cich y , że mu s iała n ach y lić s ię b ard zo b lis k o , żeb y g o u s ły s zeć. – Uciek aj – p o wied ział. – Raes ... u ciek aj... Zamias t to zro b ić, zaczęła wzy wać p o mo cy . Sp o ro o czu ju ż zwró ciło s ię k u n im,

ale tłu m d o p iero p o ch wili p o jął, co s ię d zieje. Po tem jak aś k o b ieta wrzas n ęła, p is k liwie i p rzeraźliwie, a wted y lu d zie p o d b ieg li zo b aczy ć, co s ię s tało , Raes in ia s p o jrzała w k ieru n k u M as k i i wy d awało jej s ię, że w o k n ie g łó wn ej s ali wid zi An d reas a. Niemal n aty ch mias t zn ik ł. Nie o ś mielą s ię, p o my ś lała. Nie w ty m tłu mie, n ie d ziś . Głu p ia, g łu p ia, g łu p ia. Po win n am b y ła p o s łu ch ać So th e. Och , Ben ... – Lek arza! – zawo łała d o p ierws zeg o mło d zień ca, k tó reg o u wag ę p rzy k u ła. – Po trzeb n y lek arz. Naty ch mias t! J ed n ak o d wró ciws zy s ię z p o wro tem d o Ben a, zo b aczy ła, że żad n a ziems k a p o mo c n ie zd o ła g o ju ż u rato wać. Przy k ażd y m u d erzen iu s erca k rew wy p ły wała z d ziu ry w jeg o p iers i, lecz jej s tru mień ju ż zmien iał s ię w s łab ą s tru żk ę. Po ru s zy ł warg ami i p o ch y liła s ię n ad n im, żeb y u s ły s zeć. – Raes ... – Z tru d em łap ał o d d ech . – J a... ja... k o ch ... – Wiem. – Łzy s tan ęły jej w o czach . – Niezb y t d o b rze to u k ry wałeś , Ben . Ko g o ch ciałeś o s zu k ać? Przy warła d o n ieg o , czu jąc, jak jej u b ran ie n as iąk a jeg o k rwią, i p rzy cis n ęła warg i d o jeg o warg . J eg o u s ta miały ciep ły , metaliczn y s mak k rwi. Zan im s ię wy p ro s to wała, n awet ten s łab y s tru my k p ły n ący z ran y wy s ech ł. Raes in ia z tru d em p o d n io s ła s ię z ziemi, w zak rwawio n ej i zn is zczo n ej s u k n i, z twarzą u mazan ą k rwią. Wy p ro s to wała ręk ę i p o czu ła, jak więź zab iera s ię d o p racy . Ko ń ce złaman y ch k o ś ci zwarły s ię z trzas k iem jak mag n es y , a u s zk o d zo n y s taw o d twarzał s ię, g o jąc o taczające g o u s zk o d zo n e mięś n ie. Otaczał ją k rąg wzb u rzo n y ch g ap ió w, n ie ch cący ch p o d ch o d zić zb y t b lis k o teg o k rwaweg o wid o wis k a, ale p o p y ch an y ch n ap rzó d p rzez n ap ierający tłu m. Raes in ia d o tk n ęła mo ty la n a ramien iu , zo s tawiając n a metalu s mu g ę k rwi. – Ten czło wiek właś n ie zo s tał zamo rd o wan y p rzez ag en ta Ko n k o rd atu – p o wied ziała. Najp ierw cich o , a p o tem g ło ś n iej. – Ten czło wiek właś n ie zo s tał zamo rd o wan y p rzez ag en ta Ko n k o rd atu ! Przep ras zam, Ben , rzek ła b ezg ło ś n ie. Czy o d wzajemn iała jeg o miło ś ć czy n ie, b y ł jej p rzy jacielem; jed n y m z n ieliczn y ch , jeś li miała b y ć s zczera. Uważała jed n ak , że ap ro b o wałb y wy k o rzy s tan ie jeg o ś mierci jak o s y mb o lu . Zro zu miałb y , że p o trzeb u ją teg o , żeb y n ad al d ziałać. Pó źn iej, w s amo tn o ś ci, b ęd zie czas n a żało b ę. – Kto tu rząd zi? – zap y tała, p rzek rzy k u jąc zg iełk . Un io s ła jed n ą zb ro czo n ą k rwią ręk ę, wo d ząc p alcem p o tłu mie. – Kto wam p rzewo d zi? – Rad a – p o d s u n ął k to ś . – Po d Zło ty m Su weren em. – On i wcale n ie rząd zą – zao p o n o wał in n y . – Ty lk o lu b ią s ię k łó cić.

– Przek o n an ie, że k to ś „rząd zi”, jes t zas ad n iczo b ezzas ad n e – p ero ro wał trzeci – i ś wiad czy o b łęd n y m p o jmo wan iu zarząd zan ia lu d zk imi... – Zap ro wad źcie mn ie tam – ro zk azała Raes in ia, a k ied y to n ie wy warło p o żąd an eg o s k u tk u , mach n ęła ręk ą, o p ry s k u jąc n ajb liżej s to jący ch k rwią Ben a. – J u ż! Zap ro wad zili ją d o Rad y . Najp ierw jed n ak s k o rzy s tała z p ro p o zy cji s tateczn ej k o b iety w ś red n im wiek u , k tó ra o k azała s ię właś cicielk ą p o b lis k ieg o p en s jo n atu , w k tó ry m s zy b k o s ię u my ła i p rzeb rała. Nie b y ła całk iem czy s ta – wło s y wciąż miała p o zlep ian e, p o mimo k ilk u p ró b p rzemy cia – ale n ie wy g ląd ała ju ż, jak b y wy s zła z rzeźn i. J ed y n y m u b ran iem, jak ie ta k o b ieta zd o łała d la n iej zn aleźć, b y ła mło d zieżo wa letn ia s u k ien k a z b lad o zielo n eg o ln u z b u fias ty mi k o ro n k o wy mi ręk awami, k tó re Raes in ia o d erwała i wy rzu ciła. Zatrzy mała tró jk o lo ro weg o mo ty la, teraz p o k ry teg o rd zawą s mu g ą. Zło ty Su weren b y ł o s ten tacy jn ie d ro g ą k awiarn ią n a ro g u u licy Staro miejs k iej i Dru g iej Alei, w u d ający m b aro k o wy b u d y n k u ze zło co n y mi p łas k o rzeźb ami n a fas ad zie. Nieb ies k o -czerwo n o -s reb rn a flag a ś wiad czy ła, że jes t to b as tio n mo n arch is tó w, i Raes in ia wied ziała, że zb ierali s ię tu s tu d en ci u n iwers y tetu z n ajwy żs zy ch k ręg ó w – d zieci h rab ió w i in n y ch s zlach etn ie u ro d zo n y ch , jak ró wn ież z ro d zin d o s tateczn ie d łu g o b o g aty ch , ab y je za tak o we u ważan o . Nawet w o b ecn ej k ry zy s o wej s y tu acji ten lo k al trzy mał p o zio m i d waj p o rtierzy w d łu g ich p łas zczach i b iały ch ręk awiczk ach s tali p rzy d rzwiach , żeb y n ie wp u s zczać h o ło ty . Faro też tam b y ł, p rzy tu p u jąc i n erwo wo b awiąc s ię ręk o jeś cią rap iera. Tu tłu m b y ł lu źn iejs zy , d o s trzeg ł więc n ad ch o d zącą Raes in ię i p o s p ies zy ł jej n a s p o tk an ie. – M ó j Bo że, Raes , n ic ci n ie jes t? Po wied zieli mi, że co ś s ię s tało ... – Kto jes zcze tu jes t? – M au ris k jes t w ś ro d k u . Sły s załem p lo tk ę, że Sarto n zo s tał zatrzy man y p rzed s wo im mies zk an iem, ale n ik t n ie wie n iczeg o p ewn eg o . Nie wid ziałem g o . I wies z, że wczo raj ares zto wali Dan to n a. – Złap ali Co rę w M as ce – p o wied ziała s p o k o jn ie Raes in ia. – A Ben n ie ży je. – Och , n ie. J es teś p ewn a? M iała o ch o tę wrzas n ąć. Prak ty czn ie k ąp ałam s ię w jeg o k rwi, o czy wiś cie, że jes tem p ewn a! Z tru d em zach o wała s p o k ó j. – By łam p rzy ty m. Po s zliś my d o M as k i s p rawd zić, czy k to ś tam jes zcze jes t, a tam czek ali n a n as lu d zie Orlan k a. Ben p o mó g ł mi u ciec i zo s tał p rzy ty m zas trzelo n y .

– Na jaja Bes tii – cich o zak lął Faro . – Też tak u ważam. – Co teraz zro b imy , d o d iab ła? Najwy raźn iej wied zą, k im jes teś my . M o że jeś li wy jed ziemy z mias ta... To wy d awało s ię Raes in ii n ieco s amo lu b n e, ale Faro n ig d y n ie p rzejmo wał s ię in n y mi, jeś li co ś mu g ro ziło . M imo to ws p ó łczu ła mu . Wb rew twierd zen io m, że trak tu je ich s p rawę ró wn ie p o ważn ie jak in n i, ich s p is ek zaws ze b y ł d la n ieg o zab awą, k tó ra n ag le s tała s ię b ard zo n ieb ezp ieczn a. – Nie o s zu k u j s ię – p o wied ziała. – Nie u ciek n ies z tak d alek o an i tak s zy b k o , żeb y Orlan k o cię n ie zn alazł. – Zatem ró wn ie d o b rze mo żemy teraz s ami s ię d o n ieg o zg ło s ić i o s zczęd zić mu faty g i – zażarto wał p o n u ro . – Kied y ws zy s tk o s ię u s p o k o i... – Nie mo żemy czek ać – p rzerwała mu . – Wiem, że mieliś my mieć n a to więcej czas u , ale jes t jak jes t, Faro . Teraz alb o n ig d y . – Przecież... – Ro zd ziawił u s ta. – Nie jes teś my g o to wi. Zaled wie zaczęliś my ! M ieliś my p rzek o n ać d ep u to wan y ch , n awiązać k o n tak t ze Strażą i k azać Dan to n o wi mó wić... ch cę p o wied zieć... – Nie mamy czas u . – Raes in ia n ab rała tch u . – Kró l u mrze. Wk ró tce. M o że d ziś wieczó r. – Święci i męczen n icy . J eś li ta d ziewczy n a zas iąd zie n a tro n ie, b ęd zie p o ws zy s tk im. Orlan k o ró wn ie d o b rze mó g łb y k o ro n o wać s ieb ie. – M y ś lę, że o n a n as wy s łu ch a – p o wied ziała s u ch o Raes in ia. – J eś li p o k ażemy jej, że lu d zie n ie ch cą, b y Orlan k o i jeg o b o relg ajs cy s o ju s zn icy tu rząd zili. Trzeb a to zro b ić d zis iaj, k ied y n ad al s ą ro zg n iewan i. Nie wiem, co d iu k s o b ie my ś lał, d o k o n u jąc ty ch ares zto wań , ale p o ło wa mias ta ch wy ciła za b ro ń . – Krąży p lo tk a, że to ro b o ta n o weg o min is tra s p rawied liwo ś ci. Po d o b n o Orlan k o b y ł p rzeciwn y ares zto wan iu Dan to n a, ale h rab ia M ieran g o n ie p o s łu ch ał. – To z p ewn o ś cią k łams two – rzek ła z mo cą. Ojciec p rzecież mó wił, że mo że mu u fać. – Ch cę p o wied zieć, że z teg o , co s ły s załam o h rab im M ieran , o n i Orlan k o s ię n ien awid zą. I to zd ecy d o wan ie ag en ci Ko n k o rd atu czek ali n a n as w M as ce. Faro wzru s zy ł ramio n ami. – Sły s załem d ziś więcej o p o wieś ci, n iż mó g łb y m zliczy ć. Tak czy in aczej to n ieis to tn e, p rawd a? Co n ap rawd ę mo żemy zro b ić? Nie jes teś my p rzy g o to wan i. Bez Co ry n awet n ie mamy d o s tęp u d o n as zy ch fu n d u s zy . Co n am zo s taje? Po s łać

M au ris k a, żeb y p o ro zmawiał s o b ie z d iu k iem o p o lity ce? – Po trzeb u jemy ich . – Raes in ia ws k azała n a u licę, teraz o ś wietlo n ą p ro mien iami ws ch o d ząceg o s ło ń ca. Z p o czątk iem d n ia tłu m jes zcze u ró s ł, g d y n o wa fala p rzy b y ły ch zas iliła s zereg i ty ch , k tó rzy n ie mo g li s p ać. – Ten tłu m jes t w n iewłaś ciwy m miejs cu . Gd y b y ś my zd o łali s k iero wać g o n a Ven d re... – Co ? M amy zd o b y wać mu ry ? – M o g lib y ś my zag ro zić, że to zro b imy . Zmu s ić ich d o u wo ln ien ia Dan to n a. – Szan s e n a to s ą n ik łe, Raes . – Sp ó jrz n a to z ich p u n k tu wid zen ia. J ak mo g ą s ię n as p o zb y ć? – Kartaczami – n aty ch mias t o d p arł Faro . – Po d wó jn y m ład u n k iem z trzy d zies tu k ro k ó w. Ręce i n o g i walały b y s ię p o cały m p lacu . – Nawet Orlan k o n ie o d waży łb y s ię teg o zro b ić. Całe mias to zwró ciło b y s ię p rzeciwk o n iemu . – J es teś teg o n a ty le p ewn a, żeb y s tan ąć w p ierws zy m s zereg u ? – Tak . Łatwo mi to mó wić, wes tch n ęła w d u ch u . Ch o ciaż mu s iała p rzy zn ać, że jes zcze n ig d y n ie zo s tała ro zerwan a n a s trzęp y . Zas tan awiała s ię, co b y s ię s tało . Czy ręce i n o g i b y jej o d ro s ły , czy mu s iałab y ch o d zić i zb ierać k awałk i? Faro u n ió s ł ręce. – J ak i s en s o ty m mó wić? Nie s ły s załaś , jak o n i s ię tam s p ierają. Nie s ąd zę, ab y ś zd o łała n ak ło n ić ich d o zg o d y n awet co d o teg o , że s ło ń ce ws ch o d zi n a ws ch o d zie, ch o ciaż s tało s ię to zaled wie d zies ięć min u t temu . – Po k ręcił g ło wą. – J a też ch cę p o mó c Co rze. Ale n ie p o mo żemy jej, ws p in ając s ię n a mu ry Ven d re. – Dan to n mó g łb y ich d o teg o n amó wić. –

Dan to n

n amó wiłb y

ich , żeb y

s fo rmo wali lu d zk ą p iramid ę, p o

k tó rej

wjech alib y ś my n a mu ry b ry czk ą – rzek ł Faro . – Ty lk o że n ie mamy Dan to n a. W ty m cały s ęk . – Po zwó l, że ja z n imi p o ro zmawiam. Przes zła o b o k n ieg o . Faro ru s zy ł za n ią i s k in ął ręk ą s trażn ik o m, a ci o two rzy li p rzed n ią d rzwi Zło teg o Su weren a. – Raes – o d ezwał s ię cich o . – Co ? – Ben . On ... n ap rawd ę n ie ży je? Zamk n ęła o czy . Na warg ach wciąż czu ła s mak k rwi.

– Nie ży je. – Niech to s zlag . – Zaczął mamro tać to p o d n o s em jak man trę. – Szlag , s zlag , s zlag ... Głó wn a s ala Zło teg o Su weren a wy g ląd ała jak p rzen ies io n a z jak ieg o ś zamk u . Ścian y b y ły p o k ry te h afto wan y mi h erb ami, n ad k tó ry mi d o min o wał o rzeł Orb o an ó w, o raz o b wies zo n e b ły s zczący mi mieczami, to p o rami i in n ą b ro n ią, k tó rej k ażd y eg zemp larz zap ewn e miał włas n e miejs ce w h is to rii. By ła tam n awet zb ro ja wraz z h alab ard ą, p iln u jąca s ch o d ó w n a k o ń cu s ali. Olb rzy mi k o min ek zajmo wał całą jed n ą ś cian ę, ciemn y i zimn y w letn i s k war, a wo k ó ł b ły s zczący ch marmu ro wy ch s to łó w b y ły ro zs tawio n e k rzes ła z wy s o k imi o p arciami w ś red n io wieczn y m s ty lu . Og ó ln e wrażen ie b y ło tak ie, że ws zed łeś d o s alo n u jak ieg o ś k s ięcia s p rzed cztery s tu lat, w k tó ry m jed y n y m k o mercy jn y m u s tęp s twem jes t d y s k retn ie u mies zczo n y w k ącie b ar z ró żn y mi tru n k ami o raz wy p o s ażen iem d o p arzen ia k awy . Sp o s ó b zach o wan ia n iek tó ry ch k lien tó w b u d ził s zczerą n ad zieję Raes in ii, że ta b ro ń jes t d o b rze p rzy mo co wan a d o ś cian . „Rad a” s p rawiała wrażen ie, że lad a ch wila zaczn ie s ię o k ład ać p ięś ciami. Nap ó r b ieżący ch wy d arzeń n ajwid o czn iej p o łączy ł ro zmaite u g ru p o wan ia w trzy ró żn e fak cje, k tó ry ch zwo len n icy s ied zieli b lis k o s ieb ie, u trzy mu jąc jak n ajwięk s zą o d leg ło ś ć o d p o zo s tały ch . Najliczn iejs za g ru p a, n ajb liżej b aru , b y ła łatwa d o zid en ty fik o wan ia d zięk i k o s zto wn y m, mo d n y m s tro jo m. To b y li mo n arch iś ci i ich s p rzy mierzeń cy , zwo len n icy s tareg o p o rząd k u , zn ajd u jący s ię tu taj w s wo im n atu raln y m ś ro d o wis k u i wy raźn ie n iech ętn i n o wo p rzy b y ły m. Wielu z n ich miało b ro ń , ch o ciaż p rzeważn ie b y ły to p o złacan e i wy s ad zan e d ro g imi k amien iami p arad n e s zp ad y , tak ie jak ie n o s ił Faro . M ałp o wali s ty l mo d n y n a d wo rze, ale Raes in ii, k tó ra wid y wała p rawd ziwą b ro ń , wy d awali s ię zb y t mło d zi i zb y t n iep ewn i w ty m ry n s ztu n k u , jak d zieci b awiące s ię w p rzeb ieran k i w g ard ero b ach o jcó w. Bez zd ziwien ia o d k ry ła, że n ie ma wś ró d n ich an i jed n ej k o b iety . Ob ecn o ś ć M au ris k a p rzewo d ząceg o d ru g iej g ru p ie id en ty fik o wało ją jak o refo rmato ró w i s to warzy s zo n e z n imi s ek ty , k tó re ch ciały n ap rawić p o rząd ek s p o łeczn y , a n ie ro zb ić g o n a k awałk i. On i też b y li ład n ie u b ran i, ale w n ieco s u ro ws ze s tro je, p as u jące d o ich p rzeważn ie k u p ieck ieg o p o ch o d zen ia. M au ris k p o ch wy cił s p o jrzen ie Raes in ii, k tó ra s p ró b o wała s ię d o n ieg o u ś miech n ąć, ale p o zo s tał p o ważn y . Rep u b lik an ie, in d y wid u aliś ci o raz ws zy s cy in n i zap alczy wi wo ln o my ś liciele i zwo len n icy Vo u len n e’a. Stan o wili n iezwy k le ró żn o ro d n ą zb ieran in ę, wy g ląd ającą n iemal jak arty s ty czn a p rezen tacja p rzek ro ju

v o rd an ajs k ieg o s p o łeczeń s twa – o d eleg an ck ich s tro jó w s zlach ty p o żeb racze łach man y . By ły wś ró d n ich k o b iety , g łó wn ie n ieliczn e s tu d en tk i u n iwers y tetu , k tó ry ch s p o s ó b u b ieran ia s ię n aś lad o wała Raes in ia. W p rzeciwień s twie d o d wó ch p o zo s tały ch g ru p rad y k ało wie wciąż n o s ili in s y g n ia s wy ch u lu b io n y ch k awiarń , tawern i miejs c s p o tk ań , a ich ty ln e s zereg i zd awały s ię p ro wad zić n ieu s tan n ą, cich ą k łó tn ię. Gło ś n y s p ó r to czo n y d o ch wili o twarcia s ię d rzwi p rzy cich ł n a wid o k wch o d zący ch i s p o jrzen ia ws zy s tk ich s k iero wały s ię k u Raes in ii i Faro . Nag le zd en erwo wan a Raes in ia p o p atrzy ła n a twarze mo n arch is tó w. By ć mo że k tó ry ś z n ich s p o tk ał ją o s o b iś cie n a d wo rze, p o d czas jak ieg o ś p rzy jęcia lu b u ro czy s to ś ci, tak więc ws trzy mała o d d ech , czek ając n a n ag ły o k rzy k ro zp o zn an ia. Ten jed n ak n ie ro zb rzmiał. – No wa zwo len n iczk a ś wiró w? – zap y tał mło d zian s ied zący n a czele g ru p y mo n arch is tó w. Za n im ro zleg ły s ię ch ich o ty . – On a jes t ze mn ą – o d ezwał s ię M au ris k , wy wo łu jąc o ży wio n e k o men tarze s wo jej fak cji. – Raes in io , p o zwó l tu taj. – Ro zu miem – rzek ł mo n arch is ta. – Zatem d ep u to wan y mi n a n o wy Zjazd b ęd ą małe d ziewczy n k i? – Nie p rzy s złam tu p rzy łączy ć s ię d o n ik o g o – o zn ajmiła Raes in ia, n ieco zb y t g ło ś n o . – An i b y s ię s p rzeczać. – To p o co ? – s p y tał mo n arch is ta. – Przy p u s zczam, że n ie n a k awę? Zaczek ała, aż ś miech u cich n ie. – M o g ę p o zn ać two je n azwis k o , p an ie? Sk ło n ił g ło wę. – J es tem Alfred Ped d o c s u r Vo lmire, d o u s łu g . Raes in ia zwró ciła s ię d o rad y k ałó w, k tó ry ch zd awał s ię rep rezen to wać mło d zien iec w lek k o p o d n is zczo n y m ln ian y m wd zian k u i k o b ieta w lu źn ej czarn ej s u k n i. – A p an ? – Ro b ert Du mo rre – rzek ł i zerk n ął n a to warzy s zk ę. – Ws zy s cy n azy wamy ją Cy te, ale... – Cy to man d iclea – p rzed s tawiła s ię. Wło s y miała ś ciąg n ięte w cias n y k o k i p o d malo wan e n a czarn o o czy . Wy g ląd ała p rzez to d o ro ś lej, lecz Raes in ia p o d ejrzewała, że ta d ziewczy n a n ie jes t s tars za o d n iej.

– J a – p o wied ziała – jes tem Raes in ia Smith . Go d zin ę temu ag en t Ko n k o rd atu p ró b o wał mn ie zab ić. J ed en z mo ich n ajlep s zy ch p rzy jació ł zo s tał p o s trzelo n y i u marł n a mo ich ręk ach . O ile wiem, n ad al tam leży . – Od etch n ęła g łęb o k o , g d y w p o mies zczen iu ro zes zły s ię s zep ty . – Zało żę s ię, że k ażd y tu taj zn a k o g o ś , k to zo s tał ares zto wan y tej n o cy . Przy s złam tu zap y tać, co zamierzacie z ty m zro b ić. – M ó w za s ieb ie – wark n ął Ped d o c. – Oczy wiś cie, g łęb o k o ci ws p ó łczu ję z p o wo d u tej s traty , lecz jeś li two i p rzy jaciele wzb u d zili zain teres o wan ie M in is ters twa In fo rmacji, to my ś lę, że o b racałaś s ię w zły m to warzy s twie. – W tak im to warzy s twie, k tó re o b ch o d zi p rawd a – rzek ła Cy te. – Tak im, k tó re... – On a ma rację – ws zed ł jej w s ło wo M au ris k . – Tu n ie ch o d zi o zn ik n ięcie k ilk u wariató w. Nie wiem, ile o s ó b zab ran o , ale co n ajmn iej k ilk as et. I s ły s załem o g o rs zy ch rzeczach . Kap łan i Wo ln eg o Ko ś cio ła... – Plo tk i – p ry ch n ął Ped d o c. – J eg o k s iążęca wy s o k o ś ć ro b i to , co mu s i, żeb y p rzy wró cić p o rząd ek . – Zg arn ął Dan to n a – p rzy p o mn iała Cy te. Raes in ia zau waży ła zak ło p o tan ą min ę Ped d o ca. Po mimo u d awan ej wy n io s ło ś ci s ama o b ecn o ś ć tu taj jeg o i jeg o p rzy jació ł b y ła wy mo wn a i Raes in ia p o d ejrzewała, że jes t b ard ziej wzb u rzo n y , n iż to o k azy wał. – Dan to n ... wy wo ły wał k ło p o ty – rzek ł w k o ń cu Ped d o c. – J es tem p ewn y , że ares zto wan o g o d la jeg o włas n eg o d o b ra. W k ażd y m razie ws zy s cy wied zą, że ares zto wali g o s trażn icy , a n ie jeg o k s iążęca wy s o k o ś ć d iu k . J eś li ch cecie k o g o ś win ić, to o b win iajcie h rab ieg o M ieran . – Nie b ąd ź g łu p i – o fu k n ęła g o Cy te. – M y ś lis z, że jak iś h rab ia właś n ie wracający z Kh an d aru mo że co k o lwiek zro b ić w Oh n lei b ez zg o d y Orlan k a? Ro zleg ły s ię p o mru k i ap ro b aty , n awet wś ró d mo n arch is tó w. Raes in ia n ie wied ziała, czy ch ce u macn iać ten p o ws zech n y wizeru n ek d iu k a jak o ws zech p o tężn eg o p o two ra, ale w ty m mo men cie k ażd y arg u men t b y ł p rzy d atn y . Kiwn ęła g ło wą Cy te i zaczęła. – M u s ieliś cie wid zieć, co s ię d zieje n a zewn ątrz. Ci lu d zie czek ają, aż k to ś ich p o p ro wad zi. – Właś n ie to p ró b u jemy zro b ić – rzek ł Du mo rre. M iał g łęb o k i, wład czy g ło s ak to ra. – J eś li n as i p rzy jaciele p rzes tan ą s ię s p ierać o k ażd y d ro b iazg . – Nie mu s ielib y ś my , g d y b y ś cie p o trafili p rzed s tawić d ek larację p ro g ramo wą, k tó ra n ie b y łab y zmas o wan y m atak iem n a fu n d amen ty n as zeg o s p o łeczeń s twa – rzek ł Ped d o c. Gn iewn ie s p o jrzał n a M au ris k a. – I g d y b y ś cie wy u zg o d n ili, czeg o

n ap rawd ę ch cecie. – Na p o czątek Zjazd u Gen eraln eg o – o d p arł M au ris k i n iemal n aty ch mias t zag łu s zy ły g o o k rzy k i s ied zący ch za n im. – Przed s tawicieli k las ! Szacu n k u d la p u b liczn ej k as y ! – u s ły s zała Raes in ia, a tak że żąd an ia p rawa weta i s zers zy ch u p rawn ień , zan im M au ris k zło wro g im s p o jrzen iem p rzy wró cił cis zę. – Niczeg o n ie o s iąg n iemy , s ied ząc tu taj – p ers wad o wała Raes in ia. – Ws zy s cy wiecie, że k ró l mo że właś n ie u miera. J eś li zmarn u jecie tę o k azję i Orlan k o u mo cn i s wo je wp ły wy , n ic g o n ie p o ws trzy ma. Wy ... – p o p atrzy ła n a M au ris k a i jeg o p o d zielo n y ch zwo len n ik ó w – s tracicie s zan s ę zmien ien ia czeg o k o lwiek . A wy ... – zwró ciła s ię d o Ped d o ca – s k o ń czy cie z v o rd an ajs k ą k ró lo wą, mającą b o relg ajs k ie d ło n ie zaciś n ięte n a s zy i! – Zaatak o wała Cy te i Du mo rre’a. – A wy macie wy b ó r. M o żecie zo s tać tu i s p ierać s ię o to , czeg o ch ciałb y Vo u len n e, alb o p ró b o wać n ap rawd ę co ś zro b ić. Wiem, co p o wied ziałb y wam Dan to n , g d y b y g o n ie zamk n ęli. To d ziałało ; wy czu wała to . W k o ń cu to o n a p is ała p rzemó wien ia Dan to n o wi, a o n i ws zy s cy je s ły s zeli. Ch o ciaż n ie miała tej jeg o n ies amo witej ch ary zmy , jej s ło wa wtó ro wały ty m, k tó re o n wy p o wiad ał wcześ n iej, i p rzy wo ły wały g o z p amięci. Ped d o c n ad al s p o g ląd ał czu jn ie, ale więk s zo ś ć mło d y ch lu d zi za n im b y ła mn iej p o wś ciąg liwa i k ilk u n awet p ró b o wało wiwato wać. – Ws zy s tk o to d o b rze – p o wied ział Du mo rre. – J eś li jed n ak n ie mamy żad n ej d ek laracji p ro g ramo wej, to s k ąd mamy wied zieć, o co walczy my ? Nie wy s tarczy p o wied zieć, że ch cemy s ię p o zb y ć Orlan k a... – Nik t tu n ie mó wił o p o zb y wan iu s ię k o g o k o lwiek – rzek ł Ped d o c. – M o że jeg o k s iążęcą wy s o k o ś ć trzeb a p rzek o n ać, żeb y zaak cep to wał n ieco ... s k ro mn iejs zą ro lę, ale n ie s ąd zę... – Orlan k o n ie jes t ważn y d ep u to wan y ch n a Zjazd ...

–

p o wied ział M au ris k . –

Kied y

wy b ierzemy

Ws zy s cy zaczęli mó wić jed n o cześ n ie. Faro d o tk n ął ramien ia Raes in ii i n ach y lił s ię d o n iej. – Os trzeg ałem cię. – By liś my tak b lis k o – mru k n ęła. – On i wied zą, że mu s zą co ś zro b ić. – Ob awiają s ię, że wy jd ą n a g łu p có w – rzek ł Faro . – W k o ń cu to o g ro mn e ry zy k o , ro b ić co ś , n ie wied ząc, co s ię p rzez to u zy s k a. Raes in ia n ap o tk ała s p o jrzen ie M au ris k a. Stro p io n y wzru s zy ł ramio n ami, jak b y

mó wiąc: Czeg o p o mn ie o czek u jes z? Na d ru g im k o ń cu s ali Du mo rre p o d n ió s ł s ię z k rzes ła i p o d s zed ł d o Ped d o ca, n a co k ilk u mo n arch is tó w ch wy ciło za s zp ad y . Treś ć ich ro zmo wy u to n ęła w g warze, ale Cy te z zamy ś lo n ą min ą s p o g ląd ała n a Raes in ię. – M am p o my s ł. Faro , czy n a g ó rze jes t jak ieś p o mies zczen ie, z k tó reg o mo g lib y ś my s k o rzy s tać? – Zap ewn e. J ed n ak ... – Weź p ió ro i p ap ier i p rzy jd ź tam d o mn ie. Po wied z tej Cy te, że ch cę p o zn ać jej zd an ie w p ewn ej s p rawie, i p o s taraj s ię, żeb y o n a też tam p rzy s zła. Faro s p o jrzał n a n ią z p o wątp iewan iem. – Zamierzas z s ama co ś n ap is ać? – W p ewn y m s en s ie. M y ś lę, że wiem o czy mś , z czy m o n i ws zy s cy mo g ą s ię zg o d zić. – Sk o ro tak twierd zis z. – Faro s p o jrzał n a rwący ch s ię d o b ó jk i d y s k u tan tó w i p o k ręcił g ło wą. – M y ś lę, że b ęd zie p o trzeb n y cu d . Wieś ć p o wo li d o cierała d o g o ś ci Zło teg o Su weren a. Wy b u ch ały k o lejn e k łó tn ie, g d y ró żn e p artie wy jaś n iały s o b ie wzajemn ie d ek larację, b łęd n ie ją in terp retu jąc, p o ró wn u jąc p lo tk i i p o g ło s k i, k ręcąc s ię p o s ali. Kto ś ro zs ąd n y p o b ieg ł d o d ru k arn i, g d zie p o s p ies zn ie zło żo n o tek s t d o d ru k u , a k ied y p ras y zaczęły p raco wać, n a całej d łu g o ś ci u licy Staro miejs k iej to czo n o k o lejn e s p o ry . M au ris k , Ped d o c, Cy te i Du mo rre zan ieś li wieś ć s wo im zwo len n ik o m i zaczęły s ię two rzy ć małe, a p o tem co raz więk s ze g ru p y , w miarę jak n ap ły wali n o wi lu d zie. Zan im s ło ń ce zn alazło s ię w zen icie, tłu m ru s zy ł. Og ro mn y m p o ch o d em, ciąg n ący m p rzez całą Staro miejs k ą aż d o M o s to wej, a s tamtąd d o mo s tu Święteg o Vallak s a i n a Wy s p ę. Raes in ia, id ąca w p ierws zy ch s zereg ach h ałaś liweg o tłu mu , wid ziała za rzek ą zach o d n i k o n iec cy p la Wy s p y , n a k tó ry m czek ały czarn e mu ry Ven d re. Faro i M au ris k s zli o b o k n iej. Op o wied zieli M au ris k o wi o zamo rd o wan iu Ben a i p o rwan iu Co ry . – Po win n iś cie p o wied zieć mi wcześ n iej – rzek ł M au ris k . – Wies z, że ch cę jej p o mó c, Raes . To in n i... – Wiem. – Żad en z p rzy wó d có w ty ch czterech fak cji n ie p an o wał całk o wicie n ad s wo imi zwo len n ik ami. – Zd o łaliś my ich p o ru s zy ć. To jes t n ajważn iejs ze. Faro p o k ręcił g ło wą. Trzy mał eg zemp larz d ek laracji, z jes zcze n iewy s ch n iętą

farb ą. – Ty lk o s twarzając mn ó s two k ło p o tó w w p rzy s zło ś ci. – Up o ramy s ię z p rzy s zło ś cią, g d y n ad ejd zie. Na razie... – Wzru s zy ła ramio n ami. – Sk ąd wied ziałaś , że s ię n a to zg o d zą? – s p y tał Faro , mach ając k artk ą. Raes in ia wy jęła mu ją z ręk i i p rzejrzała, u ś miech ając s ię p o d n o s em. Tek s t miał ty lk o k ilk a lin ijek i n ic n ie ws p o min ał o zas ad ach , wecie, o p o d atk o wan iu czy n awet p rawach czło wiek a. Wy s u wał jed y n ie d wa p ro s te żąd an ia: zwo ln ien ia Dan to n a i in n y ch więźn ió w zab ran y ch d o Ven d re o raz k ró lews k ieg o p o zwo len ia n a zwo łan ie Zjazd u Gen eraln eg o , n a k tó ry m s y g n atariu s ze i in n i p ro min en tn i o b y watele o mó wią ws zy s tk ie s p o rn e k wes tie. – Có ż – p o wied ziała. – Po p ierws ze, p o k azałam im to , jed n emu p o d ru g im. Z teg o , co wied zieli, p o zo s tali mieli to p o d p is ać, więc g d y b y s ię wy łamali, mo g lib y p ó źn iej n ie d o s tać miejs ca p rzy s to le. – Sp ry tn ie – p o ch walił Faro . – Ale jed n ak ! – M y ś l o ty m tak – p o rad ziła mu Raes in ia. – M as z zg raję s tu d en tó w, k tó rzy p rzez cały czas k łó cą s ię z s o b ą w k awiarn iach i win iarn iach . W jak iej s p rawie ws zy s cy mo g ą b y ć zg o d n i? – Nie s ąd ziłb y m, że is tn ieje co ś tak ieg o – p rzy zn ał Faro . – W tak iej, że lu b ią s ię k łó cić – rzek ł M au ris k . Raes in ia u ś miech n ęła s ię. – Właś n ie. Zatem jeś li ch ces z, żeb y zg o d zili s ię co d o czeg o ś , o b iecaj im mo żliwo ś ć k łó tn i n a n ap rawd ę wielk iej s cen ie. Faro s u ch o zach ich o tał. Pu s zczając M au ris k a p rzo d em, zaczek ał, aż Raes in ia s ię z n im zró wn a, p o czy m n ach y lił s ię d o jej u ch a. – Wiem, że jes teś zła z p o wo d u teg o , co s ię p rzy d arzy ło Ben o wi – s zep n ął – i wiem, że ch ces z p o mó c Co rze. J ed n ak teraz ju ż n ie b ęd zies z mo g ła teg o p o ws trzy mać. Zd ajes z s o b ie z teg o s p rawę, p rawd a? – Wiem – cich o p rzy zn ała Raes in ia. – M u s imy tk wić w ty m d o k o ń ca. – Do d iab ła, mam n ad zieję, że wies z, co ro b is z. Uś miech Raes in ii zg as ł. – J a też.

Jedenaście M arcu s

S

zare ś wiatło ś witu s ączy ło s ię n a u licę Święteg o Has to p h a, p rzeg an iając cien ie, a z

n imi n ad zieję M arcu s a, że o g n ie p ło n ące p rzez całą n o c n a u licach mo g ą b y ć jak imś b lefem. Tłu m, wid zian y jak o p arad a wid m p o ś ró d mo rza p o ch o d n i, alarmu jąco ró s ł i lu d zk a mas a wy p ełn iała wąs k ą wy s p ę o d b rzeg u d o b rzeg u , ciąg n ąc s ię b o czn y mi u liczk ami d o p lacu Triu mfu Faru s a. M arcu s o cen ił, że jes t tam k ilk a ty s ięcy ty ch , k tó ry ch mó g ł d o s trzec, o raz k to wie ilu jes zcze ty ch , k tó rzy p o zo s tawali p o za p o lem jeg o wid zen ia. J ak b y zn ó w zn alazł s ię w fo rcie Valo r, ty lk o zamias t k ilk u b atalio n ó w mu s zk ietn ik ó w k ró lews k iej armii i p ó łb aterii arty lerii miał teraz p o n ad czterd zies tu ciężk o wy s tras zo n y ch s trażn ik ó w miejs k ich i wątp liwej warto ś ci b o jo wej o d d ział g ward ii p o d leg ający M in is ters twu In fo rmacji. A tłu m n a d o le n ie wy k azy wał p o wś ciąg liwo ś ci Kh an d arczy k ó w. M arcu s ju ż wid ział zb ijan e p rzez n ich d rab in y , a jeg o lu d zie n a mu rach mu s ieli u ch y lać s ię p rzed ceg łami i in n y mi p o cis k ami. Zewn ętrzn y mu r Ven d re miał p o n ad d wan aś cie metró w wy s o k o ś ci, trzeb a więc b y ło s iln ej ręk i, żeb y d o rzu cić ceg łą n a jeg o s zczy t. J ed n ak n a d o le n ajwy raźn iej n ie b rak o wało s iln y ch rąk i jed en z lu d zi Ko n k o rd atu ju ż miał złaman ą ręk ę, a s trażn ik M arcu s a o mało n ie zo s tał s trąco n y z mu ru celn ie rzu co n ą g łó wk ą k ap u s ty . Przy n ajmn iej tu taj, w p rzeciwień s twie d o fo rtu Valo r, b y ł p o rząd n y ch o d n ik , n a k tó ry m o b ro ń cy mo g li p rzy k u cn ąć za k ren elażem, o s ło n ięci p rzed o s trzałem z d o łu . M imo złej rep u tacji Ven d re b y ła ró wn ie zan ied b an ą twierd zą jak fo rt Valo r. Po czątk o wo zb u d o wan a d la wzmo cn ien ia n ab rzeżn y ch b aterii, k tó re b y ły g łó wn ą o b ro n ą Vo rd an u p rzed atak iem z rzek i, o d p o łu d n ia, zwró co n e k u mo rzu mu ry miała g ru b e i u s ian e amb razu rami. M u r o d s tro n y ląd u zb u d o wan o p ó źn iej – p ro s ty , k amien n y , o taczający d zied zin iec i s tan o wiący zewn ętrzn ą lin ię o b ro n y . Gd y ro zwó j n o wo czes n ej arty lerii p o ło ży ł k res u ży teczn o ś ci ws zy s tk ich twierd z n a k o n ty n en cie, Ko ro n a p rzek azała ją wład zo m cy wiln y m, k tó re wy k o rzy s tały ją n a więzien ie. Ob ecn e p ro b lemy M arcu s a miały czy s to fo rmaln ą p rzy czy n ę. J ak o więzien ie

Ven d re p o d leg ała min is tro wi s p rawied liwo ś ci i Straży , a jak o d o wó d ca s trażn ik ó w M arcu s b y ł p o za s amy m J an u s em n ajwy żs zy m ran g ą fu n k cjo n ariu s zem tej o rg an izacji. Straż jed n ak ju ż d awn o p rzek azała tę b u d o wlę w u ży tk o wan ie min is tro wi in fo rmacji, tak więc n a co d zień s tacjo n o wał tu g arn izo n Ko n k o rd atu . Tak więc mężczy zn a, k tó ry teraz zjawił s ię p rzed M arcu s em, fo rmaln ie b y ł jeg o p o d k o men d n y m. J ed n ak o n też miał n a k o łn ierzu k ap itań s k ie p as k i, a jeg o min a i zach o wan ie ś wiad czy ły , że u waża M arcu s a w n ajlep s zy m razie za ró wn eg o s o b ie. No s ił d ziwn y u n ifo rm, tro ch ę p o d o b n y d o mu n d u ru o ficera k ró lews k iej armii, ale czarn y , a n ie n ieb ies k i, ze s reb rn y mi g u zik ami i lamp as ami, o raz jed en z ty ch czarn y ch s k ó rzan y ch p łas zczy , k tó re Ko n k o rd at tak lu b ił. Nie zas alu to wał, M arcu s jemu też n ie. – Kap itan ie – p o wied ział tamten . Wy raz jeg o twarzy ś wiad czy ł, że u waża to za wy s tarczające u s tęp s two . – Przep ras zam, że n ie zd o łałem s p o tk ać s ię z p an em wcześ n iej. – Nic n ie s zk o d zi – o d p arł M arcu s . – M ieliś my p raco witą n o c. J es tem M arcu s d ’Iv o ire, k ap itan Straży . – Tak jes t, p an ie k ap itan ie. Kap itan J ames Ro s s , d o u s łu g . – M o g ę s p y tać, z jak iej jes t p an fo rmacji, k ap itan ie Ro s s ? – Od d ział Sp ecjaln y M in is ters twa In fo rmacji. Pan ie k ap itan ie. – Od ział Sp ecjaln y . Ro zu miem. – M arcu s n ig d y n ie s ły s zał o tak iej fo rmacji, ale d łu g o g o n ie b y ło w Vo rd an ie. – Ilu ma p an tu lu d zi? – Łączn ie s ied emd zies ięciu o ś miu , p an ie k ap itan ie. Częś ć z n ich mu s i p iln o wać więźn ió w, ale co n ajmn iej czterd zies tu mo g ę p o s łać n a mu ry . Czy li ty lu , ilu miał M arcu s , co tro ch ę g o zan iep o k o iło . Nie p o d o b ała mu s ię my ś l, że mo że b y ć u zależn io n y i b ły s zczący ch b u tach .

od

teg o

„k ap itan a” w czarn y m

p łas zczu

– M iejmy n ad zieję, że n ie d o jd zie d o walk i. Ro s s s p o jrzał n a u licę i zau waży ł d rab in y . – M y ś lę, że s zan s e n a to s ą n iewielk ie. – Zro b ił zamy ś lo n ą min ę. – W is to cie, zało żę s ię, że g d y b y m p o s tawił n a mu rach tu zin s trzelcó w wy b o ro wy ch , n a u licy zro b iło b y im s ię za g o rąco . Ho ło ta n ig d y n ie lu b i p o n o s ić o fiar. M am ich p rzy s łać? – Nie, k ap itan ie. – M arcu s zmars zczy ł b rwi. – Po zwo li p an , że wy rażę s ię jas n o . Nas zy m o b o wiązk iem tu taj jes t zab ezp ieczen ie więzien ia i więźn ió w, a n ie tłu mien ie ro zru ch ó w. Oczek u ję, że min is ter s p rawied liwo ś ci i res zta Gab in etu wk ró tce ro zwiążą

te p ro b lemy . Do teg o czas u za ws zelk ą cen ę b ęd ziemy u n ik ać ro zlewu k rwi. Ro s s zmru ży ł o czy . – Ro zu miem, p an ie k ap itan ie. – Ilu więźn ió w ma p an o b ecn ie? Gifo rte trzy mał Dan to n a w celi n a wieży , ale M arcu s n ie miał jes zcze o k azji zejś ć d o lo ch ó w. Po wo zy Ko n k o rd atu p rzy jeżd żały i o d jeżd żały p rzez całą n o c, d o p ó k i tłu m n a zewn ątrz n ie zab lo k o wał u lic. M arcu s i jeg o mały o d d ział Straży o mało s ię n ie s p ó źn ili; wes zli d o twierd zy n a mo men t p rzed ty m, zan im Ro s s zamk n ął b ramę. M arcu s d o my ś lał s ię, że teraz żało wał, że czek ał tak d łu g o . Wy g ląd ał n a czło wiek a n awy k łeg o d o d o wo d zen ia. – Nie zn amy d o k ład n ej liczb y , p an ie k ap itan ie, ale p o wied ziałb y m, że tro ch ę p o n ad p ięciu s et. Od d zieliliś my mężczy zn o d k o b iet i d zieci i ws zy s tk o mamy p o d k o n tro lą. – Zau waży ł min ę M arcu s a i źle ją zin terp reto wał. – Niech p an s ię n ie o b awia, k ap itan ie. Po trafimy s ię tu ws zy s tk im zająć. – Dlaczeg o właś ciwie trzy mamy w lo ch ach d zieci? – Nie p o trafię p o wied zieć, k ap itan ie. Nie mo ja rzecz p y tać. Każd a g ru p a zo s tała zatwierd zo n a p rzez min is ters two . – I d o d ał z n ik ły m u ś miech em: – J a ty lk o trzy mam ich za k ratami, p an ie k ap itan ie. M arcu s s p o jrzał n a d rab in y . M in ie co p rzy g o to wan i d o s ztu rmu , jeś li tak o wy p lan u ją.

n ajmn iej

g o d zin a, zan im

b ęd ą

– Zech ciałb y p an o p ro wad zić mn ie p o twierd zy , k ap itan ie Ro s s ? M y ś lę, że p o win ien em p rzep ro wad zić in s p ek cję. Niereg u larn a as y metry czn a b u d o wla miała k ilk a p ięter o d s tro n y wo d y , ale ty lk o jed n o o d ląd u . Uzb ro jen i w mu s zk iety i miecze s trażn icy w czarn y ch mu n d u rach Ko n k o rd atu o b s ad zili mu r n ad o k u ty mi żelazem wro tami. Ws zy s cy wy p ręży li s ię i zas alu to wali n ad ch o d zącemu Ro s s o wi, jak rząd s trach ó w n a wró b le. Więk s zą częś ć p ierws zeg o p iętra zajmo wało jed n o p o mies zczen ie. Wcześ n iej s tały tu d łu g ie rzęd y d rewn ian y ch ław i s to łó w, p rzy k tó ry ch s k ry b o wie Orlan k a wy k o n y wali s wo ją p ap ierk o wą p racę, lecz min io n ej n o cy ws zy s tk ie o d s u n ięto n a b o k i p o u s tawian o w s to s y . Po s ad zk a b y ła u s ian a k awałk ami p ap ieru i k ału żami ro zlan eg o atramen tu . – Zwy k le wp u s zczamy więźn ió w p rzez ty ln ą b ramę lu b b ramą o d s tro n y wo d y – wy jaś n ił Ro s s , p ro wad ząc M arcu s a d o s ch o d ó w n a k o ń cu . – J ed n ak p rzy tak iej liczb ie, jak ą p rzy jęliś my w n o cy , mu s ieliś my ich s p ro wad zać n a d ó ł g łó wn ą k latk ą s ch o d o wą. Przep ras zam za ten b ałag an . – Zerk n ął n a mijan e s ch o d y , k tó re wio d ły n a

g ó rę. – Te p ro wad zą d o p o mies zczeń n a wieży , g d zie p ań s k i Gifo rte trzy ma Dan to n a. Na d o le s ą lo ch y . M arcu s p rzy s tan ął i p o ch y lił s ię, ab y o b ejrzeć jak iś p rzed mio t tk wiący międ zy d wiema p ły tami p o s ad zk i. By ła to mała k s iążeczk a, d ziecięca wers ja Mądrości, z d u ży mi literami i ry cin ami. Pap ier b y ł n as iąk n ięty i b rak o wało ty ln ej o k ład k i o raz p o ło wy k artek . M arcu s p o d n ió s ł ten s mu tn y rek wizy t i s p o jrzał n ań w zad u mie. – Pan ie k ap itan ie? – p o wied ział Ro s s , o g ląd ając s ię p rzez ramię. – To n ic. – M arcu s s ch o wał k s iążeczk ę d o k ies zen i. – Niech p an p ro wad zi. Ko lejn i lu d zie w czarn y ch mu n d u rach p rzy s tawali i s alu to wali n a s ch o d ach . W p o wietrzu u n o s ił s ię zap ach s k ó ry i p as ty d o b u tó w, a w miarę jak s ch o d zili, co raz s iln iejs za wo ń wilg o tn y ch k amien i i b ło ta. Sch o d y d o p ro wad ziły ich n a s zero k i p o d es t i Ro s s mach n ął ręk ą. – Czy jes t co ś , co k o n k retn ie ch ce p an zo b aczy ć, p an ie k ap itan ie? M amy tu trzy p o zio my cel. Pierws zy to s tare lo ch y , g d zie trzy mamy zwy k ły ch więźn ió w i... – Gd zie u mieś ciliś cie lu d zi p rzy wiezio n y ch w n o cy ? – Na n ajn iżs zy m p o zio mie – o d p arł Ro s s i zn ó w zaczął s ch o d zić. – Zwy k le g o n ie u ży wamy z p o wo d u wilg o ci, ale jes t tam d u żo miejs ca. Po czątk o wo miał to b y ć mag azy n p ro ch u , ale zn ajd u je s ię p o n iżej d n a rzek i, więc n ik t n ie zd o łał wy my ś lić, jak g o całk o wicie o s u s zy ć. M arcu s czu ł s ię tro ch ę jak b o h ater jak iejś b aś n i, s ch o d zący d o p iek ła, ab y s to czy ć walk ę ze s łu g ami ciemn o ś ci. Kręte s ch o d y wio d ły w d ó ł, w reg u larn y ch o d s tęp ach o ś wietlo n e lamp ami n afto wy mi. Szy b k o p o jawiła s ię zap o wied zian a p rzez Ro s s a wilg o ć, w k ału żach n a s to p n iach i cien k iej wars tewce n a ś cian ach . Tu i ó wd zie p o jawiły s ię p lamy g rzy b a. Kied y d o tarli n a s am d ó ł, czek ał n a n ich trzy o s o b o wy o d d ziałek . J eg o d o wó d ca zig n o ro wał M arcu s a i zas alu to wał Ro s s o wi. – Cies zę s ię, że p an tu jes t, p an ie k ap itan ie – p o wied ział. – M ieliś my tu małe zamies zan ie. Więźn io wie o d k ry li, że jed en z n ich jes t d ziek an em Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia, i k ilk u z n ich u s iło wało g o p o b ić. Ro s s zmars zczy ł b rwi. – Po win ien em to s p rawd zić, p an ie k ap itan ie. Przy łączy s ię p an d o mn ie? – Ch ciałb y m zo b aczy ć k watery k o b iet, jeś li n ie ma p an n ic p rzeciwk o temu . Wy raz twarzy Ro s s a n ie s p o d o b ał s ię M arcu s o wi. – Oczy wiś cie, p an ie k ap itan ie. Po ru czn ik u Valt, p o k aże p an d ro g ę k ap itan o wi?

Valt b y ł wy żs zy i tężs zy o d Ro s s a, ale u mu n d u ro wan y z tak ą s amą d b ało ś cią o d etale. On p rzy n ajmn iej zas alu to wał s p ręży ś cie i s zy b k im k ro k iem p o p ro wad ził M arcu s a mro czn y m k o ry tarzem. Patrząc, jak z p lu s k iem id zie p rzez k ału że, M arcu s zas tan awiał s ię, ile wy s iłk u wy mag a co d zien n ie ran o wy czy s zczen ie ty ch b u tó w n a wy s o k i p o ły s k . Sk ąd d iu k b rał ty ch ws zy s tk ich g o rliwy ch in k wizy to ró w? – Są tu taj, p an ie k ap itan ie. – Sk ręcili w n as tęp n y k o ry tarz, z tro jg iem d rzwi p o o b u s tro n ach . Przy k ażd y ch s tali d waj s trażn icy i ws zy s cy o b ró cili s ię, s zu rając n o g ami i ło p o cząc p łas zczami, ab y zas alu to wać. – W k ażd y m z ty ch p o mies zczeń jes t p arę tu zin ó w o s ó b . – Nie macie d la n ich p o jed y n czy ch cel? Po ru czn ik wzru s zy ł ramio n ami. – Ws zy s tk ie cele s ą zajęte. M amy n ad k o mp let. Kied y ws zy s tk o s ię u s p o k o i, zap ewn e zo s tan ą g d zieś p rzen ies ien i. M arcu s k iwn ął g ło wą, u d ając zad u mę, p o czy m p o s zed ł k o ry tarzem. M ijając d ru g ie d rzwi, u s ły s zał cich y d źwięk , k tó ry mó g ł b y ć k rzy k iem s tłu mio n y m p rzez g ru b e d rewn o i k amien ie. – Te d rzwi – rzek ł M arcu s . – Otwó rz je. Strażn icy s p o jrzeli n a Valta, k tó ry s k in ął g ło wą. Otwarte d rzwi u k azały małe p o mies zczen ie z k ału żą wo d y o b ejmu jącą p rawie całą p o d ło g ę. Kro p le k ap iące z s u fitu łączy ły s ię ze s tru żk ami ś ciek ający mi p o ś cian ach , two rząc g ęs tą b rązo wą maź. W celi n ie b y ło o k n a i ty lk o jed n a lamp a rzu cała d łu g ie cien ie n a ś cian ę. Więk s zo ś ć zatrzy man y ch k u liła s ię n a k awałk u s u ch ej p o s ad zk i p rzy d rzwiach . Przed wejś ciem k lęczała zg arb io n a mło d a k o b ieta, a mężczy zn a w czarn y m mu n d u rze s tał n ad n ią i właś n ie zamierzał zad ać jej s iln e u d erzen ie w s k ro ń . Zatrzy mał ręk ę w p ó ł d ro g i n a d źwięk o twieran y ch d rzwi i n iezg rab n ie s ię o d wró cił, żeb y s p o jrzeć n a M arcu s a i p o ru czn ik a s to jący ch w ś wietle wp ad ający m z k o ry tarza. – Szereg o wy ? – W g ło s ie Vala n ie b y ło s ły ch ać g n iewu , ty lk o zaciek awien ie. – Co s ię d zieje? – Karmiłem więźn ió w, p an ie p o ru czn ik u ! – rzek ł s trażn ik . Ws k azał d u żą mis k ę z g o to wan ą fas o lą. – Ta mn ie zaatak o wała, p an ie p o ru czn ik u ! – Wcale n ie – p o wied ział mło d zień czy g ło s z tłu mu , zan im k to ś zak ry ł mu d ło n ią u s ta. – Starajcie s ię u n ik ać zb ęd n ej b ru taln o ś ci, s zereg o wy – łag o d n ie rzek ł Valt. – Pamiętajcie, że ran n y więzień to d o d atk o wy ciężar.

Szereg o wy o d s u n ął s ię o d k o b iety , wy p ro s to wał i zas alu to wał. – Tak jes t, p an ie p o ru czn ik u ! Dzięk u ję za p rzy p o mn ien ie, p an ie p o ru czn ik u ! Valt zwró cił s ię d o M arcu s a. – Ch ciał p an p rzes łu ch ać więźn ió w, p an ie k ap itan ie? M arcu s p rzy g ląd ał s ię mło d ej k o b iecie. Po wo li p o d n io s ła s ię. J ej b lu zk a b y ła p o d arta n a s trzęp y i d o s trzeg ł małe, b lad e p iers i u s ian e s in iak ami, zan im je zak ry ła i p o wlo k ła s ię d o k ąta. – Nie – o d p arł, z tru d em n ie p o d n o s ząc g ło s u . – Wracajmy n a g ó rę. – Do b rze p an a wid zieć, k ap itan ie – p o wied ział Gifo rte, g d y M arcu s ws zed ł n a wieżę, p o k o n u jąc p o d wa s to p n ie n araz. Niemal zd awał s ię mó wić s zczerze. Co k o lwiek s ąd ził o M arcu s ie, ten k ry zy s n ajwy raźn iej wy trącił g o z ró wn o wag i. – Czy ju ż s ą n a mu rach ? – J es zcze n ie – o d p arł M arcu s . – Niech p an weźmie k ilk u lu d zi, k tó ry m mo że p an u fać, i zab ierze ich d o lo ch ó w n a d o le. Po wie p an Ro s s o wi, że p rzejmu jemy s traż n a d o ln y ch p o zio mach . Oraz że... – Zas tan awiał s ię ch wilę. – Niech mu p an p o wie, że mo im zd an iem jeg o lu d zie b ęd ą lep s i o d n as zy ch , jeś li d o jd zie d o walk i, więc ch cę ich mieć n a mu rach , a n ie p iln u jący ch d rzwi. To p o win n o g o u s zczęś liwić. – Tak jes t, p an ie k ap itan ie. – I zn ajd ź co ś , żeb y więźn io wie n ie s tali w wo d zie, in aczej p o ło wa z n ich d o ju trzejs zeg o wieczo ra s ię p rzezięb i. M o że te s to ły z s ali n a p iętrze. Po łamcie je. M o żecie wy k o rzy s tać k awałk i n a o p ał. Ch cę, żeb y n ap alo n o w k ażd ej celi, zro zu mian o ? – Tak jes t, p an ie k ap itan ie. A co z... – Teraz, Gifo rte! – M arcu s zn alazł k rzes ło i o p ad ł n a n ie, k ry jąc twarz w d ło n iach . – Res zta mo że p o czek ać. Gifo rte zas alu to wał i wy s zed ł. M arcu s u s iło wał u s p o k o ić o d d ech i zap o mn ieć o b ó lu g ło wy . Co , d o d iab ła, my ś lał s o b ie J an u s ? Oczy wiś cie, to p y tan ie mo żn a b y ło zad ać Os tatn iemu Diu k o wi, k tó ry mu s iał wied zieć, jak ie waru n k i b ęd ą mieli w Ven d re więźn io wie, jeś li p o tro i ich liczb ę. J ed n ak z teg o , co M arcu s wied ział, Orlan k o z jak ieg o ś zło ś liweg o włas n eg o p o wo d u ch ciał, b y więźn io wie cierp ieli, n ato mias t J an u s – czeg o M arcu s b y ł p ewn y – n ie to lero wałb y czeg o ś tak ieg o . J an u s n ie miał p o jęcia, że Orlan k o d o k o n a ty lu ares zto wań . Wied ział jed n ak , co s ię s tan ie, jeś li ares ztu je Dan to n a. Wiara, p o wied ział. M arcu s wierzy ł ju ż p rzed tem, czek ając w k h an d ars k im

k o ś ciele, k tó reg o ś cian y h u czały jak d zwo n y o d u d erzeń k u l armatn ich . Wted y p rzy b y cie J an u s a zmien iło ro zp aczliwą o b ro n ę we ws p an iałe zwy cięs two , ch o ciaż M arcu s wo lał n ie my ś leć o jeg o k o s ztach . Czy ty m razem też p rzy b ęd zie mn ie u rato wać? Gifo rte wró cił d o k o mn aty . Tak jak in n e p o mies zczen ia b y ła n a wieży o wiele jaś n iejs za i p rzes tro n n iejs za n iż cele w lo ch ach , wy s o k o s k lep io n a i z wąs k imi s trzeln icami, rzu cający mi s mu g i s ło ń ca n a p o d ło g ę. Op ró cz k rzes eł, s to łu z d es ek i d wó ch b eczek n ie b y ło w n iej in n y ch s p rzętó w. Dro b in k i k u rzu tań czy ły i wiro wały w s mu g ach ś wiatła. – Wy d ałem ro zk azy , p an ie k ap itan ie. – Do b rze. – M arcu s p o tarł czo ło , ale b ó l g ło wy jes zcze s ię wzmó g ł. Wes tch n ął. – Wy ciąg n ąłeś co ś z Dan to n a? – Nie. Wciąż u d aje id io tę. Ty lk o p ro s i, żeb y m o d n alazł k s iężn iczk ę i p rzy n ió s ł mu p iwo . – Święci i męczen n icy . M o żn a b y s ąd zić, że wie, co s ię s tan ie, jeś li ten tłu m s p ró b u je zd o b y ć mu ry . – Pró b o wałem mu to p o wied zieć. – Có ż, d o p iln u j, żeb y k ilk u n as zy ch lu d zi b y ło i tu taj. J eś li Ro s s d o s tan ie w s wo je ręce Dan to n a, a ten zaczn ie s wo je g ierk i, to b ęd zie p rzy p alan y ro zżarzo n y m żelazem i łaman y k o łem. – Ro s s jes t tak i? M arcu s zwlek ał z o d p o wied zią. Przy b y cie p ałk arza Eis en a, zd y s zan eg o p o wb ieg n ięciu n a wieżę, o s zczęd ziło mu k o n ieczn o ś ci u d zielen ia o d p o wied zi. – Pan ie k ap itan ie! M o g ło to o zn aczać ty lk o jed n o . – J u ż id ę. Drab in y b y ły g o to we, ale tłu m n a razie n ie s ztu rmo wał mu ró w. – Kto k o lwiek tam d o wo d zi – zag rzmiał g ło s z d o łu – n iech wy jd zie! Ch cemy z wami p o ro zmawiać! Po p arł g o g ro mk i ry k tłu mu . Ro s s d o g o n ił M arcu s a i Gifo rte’a u p o d s tawy mu ru . – Nie mu s imy z n imi n eg o cjo wać – rzek ł o ficer Ko n k o rd atu . – To mo że b y ć p o d s tęp . J eś li mają g d zieś u k ry teg o d o b reg o s trzelca... – Zary zy k u ję – o d p arł M arcu s . – M o że p an tu taj zo s tać.

– J ed n ak ... – M ają n ad n ami p rzewag ę p ięciu s et n a jed n eg o , k ap itan ie. Uważam, że warto s p ró b o wać p o ro zmawiać, n ie s ąd zi p an ? M arcu s p o s p ies zy ł wąs k imi k amien n y mi s ch o d ami n a ch o d n ik , a Gifo rte i Ro s s tu ż za n im. Ro zk azy , k tó re wy d ał Gifo rte’o wi, ju ż zo s tały wy k o n an e i p o ło wę s trażn ik ó w n a mu rach zas tąp ili o d zian i w czarn e mu n d u ry s trażn icy Ko n k o rd atu . Ws zy s cy b y li u zb ro jen i i M arcu s n ag le zad ał s o b ie p y tan ie, czy jeg o imp u ls y wn y ak t miło s ierd zia b y ł d o b ry m p o my s łem. Nawet jed en wy s trzał b y łb y jed n y m za d u żo . – Ro s s – p o wied ział, g d y wes zli n a g ó rę. – Niech p an s ię u p ewn i, że p ań s cy lu d zie mają s trzelać n a mó j ro zk az, n ie wcześ n iej. Każd y , k to wy p ali b ez ro zk azu , o d p o wie za to p rzed min is trem s p rawied liwo ś ci. – Tak jes t, p an ie k ap itan ie. Ro s s p o s zed ł p o ro zmawiać ze s wo imi p o ru czn ik ami, a M arcu s p o d s zed ł d o k ren elażu i s p o jrzał w d ó ł. Tłu m, co źle wró ży ło , b y ł zn aczn ie lep iej zo rg an izo wan y n iż ran o . Uk o ń czo n o zb ijan ie s ześ ciu wielk ich d rab in , k tó re leżały n ied alek o mu ru , o to czo n e g ro mad ami mężczy zn . Tłu m s k ład ał s ię z ry b ak ó w, ro b o tn ik ó w, s łu g , a n awet k o b iet, lecz p rzy d rab in ach s tali k rzep cy ro b o tn icy p o rto wi, k tó rzy z łatwo ś cią mo g li p rzy s tawić je d o mu ru . Po n ad to g ru p y s to jące p rzy d rab in ach zd ąży ły s ię ju ż u zb ro ić, aczk o lwiek g łó wn ie w d rewn ian e p ałk i lu b p ro wizo ry czn e włó czn ie. Tu i ó wd zie b ły s k ały miecze, wzięte n ie wiad o mo s k ąd . W ś ro d k u o b leg ający ch s tał o g ro mn y mężczy zn a w s k ó rzan y m fartu ch u ry b ak a, a p o jeg o b o k ach d wie mło d e k o b iety . To o n p rzemó wił p rzed ch wilą i jeg o d o n o ś n y g ło s z łatwo ś cią p rzeb ił s ię p rzez zg iełk wzb u rzo n eg o tłu mu . M arcu s n ab rał tch u i p rzy ło ży ł d ło n ie d o u s t. – J a tu d o wo d zę! – zawo łał. – To n ieleg aln e zg ro mad zen ie. J es tem zmu s zo n y wezwać was d o ro zejś cia s ię! W tłu mie ro zes zły s ię ś miech y . Wielk o lu d zamien ił k ilk a s łó w z k o b ietami, zan im o d p o wied ział. – Ob awiam s ię, że mamy tu co ś d o załatwien ia! – Czeg o ch cecie? – Otwó rzcie b ramy i u wo ln ijcie więźn ió w! J eś li n ie b ęd ziecie s tawiali o p o ru , b ęd ziecie mo g li o d ejś ć w p o k o ju .

– M o je ro zk azy n a to n ie p o zwalają – rzek ł M arcu s . Kątem o k a zo b aczy ł p o wracająceg o Ro s s a. – J eś li jed n ak zech cecie wy zn aczy ć d eleg ację, k tó ra p rzy jd zie tu n eg o cjo wać, mo że d o jd ziemy d o p o ro zu mien ia. To wy wo łało lek k ie zamies zan ie. Dwie k o b iety ro zp o częły o ży wio n ą ro zmo wę, k tó rej o lb rzy m u ważn ie s ię p rzy s łu ch iwał. M arcu s o b s erwo wał to w n ap ięciu . J eś li n ak ło n ię ich d o ro zmó w, zy s k amy n a czas ie, my ś lał g o rączk o wo . Ty lk o n a to mó g ł liczy ć – tro ch ę czas u , żeb y rząd mó g ł co ś zro b ić, p rzy s tać n a żąd an ia tłu mu lu b wezwać wo js k o , k tó re g o ro zp ęd zi. Tak czy in aczej, n ie mu s iałb y d ecy d o wać. – Nie ma s en s u n eg o cjo wać – p o wied ział wielk o lu d , wy ch o d ząc p rzed ciżb ę. – Otwó rzcie b ramy alb o s ami je s o b ie o two rzy my . – Przech y lił g ło wę n a b o k . – J es teś s trażn ik iem, p rawd a? Nic d o was n ie mamy . Nap rawd ę ch cecie u mierać za te p s y Orlan k a? Tak s ię s k ład a, że n ie. M arcu s zerk n ął n a Ro s s a, k tó ry d awał mu zn ak i. – Szereg o wy Han s jes t d o s k o n ały m s trzelcem – p o wied ział. – Z tej o d leg ło ś ci n a p ewn o mo że załatwić ich p rzy wó d cę. – I co to d a? – s p y tał M arcu s . – Wy b u ch n ie zamies zan ie! Wted y k ilk a s alw w g ru p y p rzy d rab in ach ... – Ws trzy mać o g ień , d o p ó k i n ie wy d am ro zk azu . – Ale... – Strażn ik u ! – zawo łał mężczy zn a p rzed mu rem. – Ch cielib y ś my u s ły s zeć o d p o wied ź. M arcu s zerk n ął n a Gifo rte’a, ale mło d s zy k ap itan o d wró cił wzro k , p atrząc n a s zereg s trażn ik ó w i g ward zis tó w Ko n k o rd atu . Ch o wający s ię za b lan k ami i trzy mający mu s zk iety mężczy źn i w zielo n y ch u n ifo rmach b y li wy raźn ie wy s tras zen i. Więk s zo ś ć z n ich zap ewn e jes zcze n ig d y d o n ik o g o n ie s trzelała. – Nie mo g ę was tu wp u ś cić – k rzy k n ął M arcu s . – J eś li zg o d zicie s ię n eg o cjo wać... – Nap rzó d ! – k rzy k n ął wielk o lu d . Tłu m o d p o wied ział ry k iem. W o g ó ln ej wrzawie M arcu s s ły s zał o k rzy k i: „Dan to n !”, „J ed en s u weren i Zjazd Gen eraln y !” o raz „Śmierć Os tatn iemu Diu k o wi!”. Ro b o tn icy p o rto wi ch wy cili d rab in y i p o g n ali w k ieru n k u mu ru , a u zb ro jo n e g ro mad y tu ż za n imi. – Pan ie k ap itan ie! – rzu cił o s trzeg awczo Ro s s . M arcu s wied ział, że s trateg iczn ie źle to ro zeg rał. Lu d zie n a mu rach p o win n i s trzelać p rzez cały czas , zmu s zając o b leg ający ch d o trzy man ia s ię p o za zas ięg iem

s trzału i u trzy mu jąc s zero k i p as ziemi n iczy jej, k tó ry o b leg ający mu s ielib y p o k o n ać p rzy p u s zczając atak . A teraz mo g ło s ię to zak o ń czy ć ro zmaicie. Ob leg ający mieli o g ro mn ą p rzewag ę liczeb n ą, ale trzeb a mieć więcej o d wag i, n iż ma więk s zo ś ć n ied o ś wiad czo n y ch żo łn ierzy , żeb y ws p iąć s ię p o d zies ięcio metro wej d rab in ie, k ied y wo k ó ł ś wis zczą k u le i p ad ają zab ici. Kilk a s alw mo g ło b y ich ro zp ro s zy ć. Alb o ro zwś cieczy ć tak , że wp ad n ą tu taj i załatwią n as ws zy s tk ich , p o my ś lał p o n u ro M arcu s . J eś li k aże o two rzy ć o g ień ... Uś wiad o mił s o b ie, że zo s tan ie zap amiętan y . Nieważn e, jak i b ęd zie wy n ik . M arcu s Rzeźn ik , k tó ry k azał g arn izo n o wi s trzelać d o tłu mu . M ło d a ru d o wło s a k o b ieta p o b ieg ła n ap rzó d , żeb y d o łączy ć d o jed n ej z g ru p p rzy d rab in ach . Dru g a wciąż u ważn ie mu s ię p rzy g ląd ała, jak b y g o ro zp o zn ała. Na jaja Bes tii. Nie mo g ę teg o zro b ić, n o n ie? – wah ał s ię. To b y li jeg o ro d acy , ry b acy , trag arze i s k lep ik arze, mający p reten s je ty lk o d o lu d zi w czern i, k tó rzy w ś ro d k u n o cy ares zto wali s etk i ich mężó w, żo n i d zieci. Do d iab ła, g d y b y n ie ten mu n d u r, ja też mó g łb y m tam z n imi b y ć, p o my ś lał. Kied y to s o b ie u ś wiad o mił, p o czu ł zad ziwiający s p o k ó j. W k o ń cu zro zu miał s wo je zad an ie. Zy s k ać ty le czas u , ile s ię d a, n ik o g o n ie zab ijając. Teraz b y ło ju ż o czy wis te, co ma zro b ić. – Pan ie k ap itan ie! – p o wtó rzy ł Ro s s , a p o tem zwró cił s ię d o s wo jeg o p o ru czn ik a. – Przy g o to wać s ię d o ... – Do ty łu ! – k rzy k n ął M arcu s . – Wy co fać s ię z mu ró w. Z p o wro tem d o k as ztelu ! – Ob ró cił s ię n a p ięcie, wo łając tak d o n o ś n ie, b y u s ły s zeli g o atak u jący . – Ws zy s cy wy co fać s ię! – Nie mó wi p an p o ważn ie! – rzek ł Ro s s . – Kas ztel jes t łatwiejs zy d o o b ro n y – o d p arł s tan o wczo M arcu s . – Nie zamierzam ry zy k o wać s trat w lu d ziach , b ro n iąc mu ru . Gward ziś ci Ko n k o rd atu wah ali s ię, ale s trażn icy n ie p o trzeb o wali zach ęty . Ru s zy li w k ieru n k u s ch o d ó w i wewn ętrzn eg o d zied ziń ca. Lu d zie w czarn y ch mu n d u rach , p o zo s tawien i b ez ich ws p arcia, b y li zmu s zen i p ó jś ć za n imi. Gifo rte, Ro s s i M arcu s jak o o s tatn i s ch o d zili z mu ró w. M arcu s s k in ął ręk ą. – J a za wami. – To zd rad a, p an ie k ap itan ie – rzek ł zimn o Ro s s . – M o że p an b y ć p ewn y , że

zameld u ję o ty m jeg o k s iążęcej wy s o k o ś ci. – Bard zo p ro s zę. – Wś ró d rad o s n y ch o k rzy k ó w z d o łu u s ły s zał trzas k d rab in y u d erzającej o b lan k i. – M o że jed n ak b ęd ziemy k o n ty n u o wać tę d y s k u s ję w in n y m miejs cu ? Ro s s zak lął i zb ieg ł n a d zied zin iec, p rzes k ak u jąc p o d wa s to p n ie n araz. – Nie s p ad ł i n ie s k ręcił s o b ie k ark u , zb ieg ając, p rawd a? – zap y tał M arcu s , wciąż p atrząc n a tłu m. – Nie, p an ie k ap itan ie – o d rzek ł Gifo rte. – Szk o d a. – M arcu s zaczerp n ął tch u . W k o ń cu p rzes tała g o b o leć g ło wa. – Ch o d źmy .

Win ter M ężczy zn ę, k tó reg o J an e wezwała, ab y u p o rał s ię z wro tami, n azy wan o Szaro p y s k im. Nie z p o wo d u k h an d ars k ieg o p o ch o d zen ia, jak wcześ n iej p o d ejrzewała Win ter, ale p o n ieważ b y ł k o walem; zazwy czaj p o ch y lał s ię za b lis k o p alen is k a i twarz miał wieczn ie o s malo n ą i u mazan ą p o p io łem. By ł k rzep k im mężczy zn ą, n ie tak wielk im jak Orzes zek , ale z więk s zy m b rzu ch em, i ch o ciaż w ty m mo men cie jeg o twarz n ie b y ła s zara, to i tak wy g ląd ała tro ch ę p rzerażająco . Brwi s tracił ju ż d awn o , a jeg o czo ło i p o liczk i b y ły u s ian e k raterami s zram p o o p arzen iach o d try s k ający ch is k ier. – Nie tak tru d n o zro b ić taran – p o wied ział, z ręk ami s p lecio n y mi n a b rzu ch u , p ewn y m s ieb ie to n em czło wiek a wy rażająceg o fach o wą o p in ię. – Wiecie, p o trzeb n y jes t ty lk o żelazn y g ar alb o ch o ciaż p o ło wa d u żeg o d zb an a. Po tem trzeb a zn aleźć p o rząd n ą d u żą k ło d ę, n as ad zić n a jej k o n iec g ar, s o lid n ie g o ro zg rzać i o s ad zić, tłu k ąc mło tem. Kied y wy s ty g n ie, s k u rczy s ię i mo cn o ś ciś n ie d rewn o . – To b ęd zie mu s iała b y ć ch o lern ie d u ża k ło d a – rzek ł Orzes zek – jeś li mamy n ią to ro zb ić. „Ty m” b y ła b rama d o k as ztelu , s o lid n ie wy g ląd ające d ęb o we wro ta, o k u te żelazem i g łęb o k o o s ad zo n e w k amien n y m mu rze, tak że n ie b y ło wid ać zawias ó w. Z p ewn o ś cią d la n iewp rawn eg o o b s erwato ra wy g ląd ała g ro źn ie, lecz Win ter an i p rzez ch wilę n ie u ważała jej za p o ważn ą p rzes zk o d ę, p o n ieważ k o n s tru k cja twierd zy u n iemo żliwiała n ależy tą o b ro n ę mu ró w. Wy s p a miała k s ztałt wy ciś n iętej cy try n y ; Ven d re zajmo wała jed en jej k o n iec,

o b ejmu jący n iemal tró jk ątn y s k rawek ląd u , wierzch o łk iem s k iero wan y k u u jś ciu rzek i. Sam k as ztel też zb u d o wan o n a p lan ie tró jk ąta. Dwie zewn ętrzn e ś cian y o d s tro n y rzek i b y ły trzy p iętro we i u s ian e s zczelin ami s trzeln ic o raz p u s ty mi teraz amb razu rami, a z ty łu p o k ry ty d ach ó wk ami, s tro my d ach p rzy k ry wał jed n o p iętro o d s tro n y ląd u . W d wó ch p ro s to k ątn y ch wieżach wzn o s zący ch s ię tam n ad mu rem n ie b y ło o two ró w s trzeln iczy ch . Kró tk o mó wiąc, o b ro ń cy fo rtecy w żad en s p o s ó b n ie mo g li n ęk ać wro g a, g d y ten ju ż d o s tał s ię n a d zied zin iec. A, jak d o wió d ł J an u s w wy p ad k u fo rtecy n a Wielk iej Des o l, n ie ma tak ich wró t, k tó re p o ws trzy mały b y p rzeciwn ik a mająceg o czas , lu d zi i n arzęd zia. Armia J an e n ie miała d ział i p ro ch u , ale n ie b rak o wało jej s p rawn y ch rąk i s iln y ch ramio n , tak więc taran wy d awał s ię n ajlep s zy m ro związan iem. Win ter n iep o k o iło ty lk o to , co s ię s tan ie p o wy łaman iu b ramy . Orzes zek i in n i zd awali s ię n ie p atrzeć tak d alek o w p rzy s zło ś ć, a Win ter n ie ch ciała p o d ważać au to ry tetu J an e, więc ty lk o b ez s ło wa zn acząco s p o jrzała jej w o czy . – ...zap ewn e trzeb a b ęd zie co n ajmn iej d wu d zies tu lu d zi – mó wił Szaro p y s k i. – Po wied zmy , trzy d zies tu , n a ws zelk i wy p ad ek . Licząc p ó ł p o trzeb u jemy o k o ło d zies ięcio metro wej b elk i.

metra n a o s o b ę,

– Do b rze – p o wied ziała J an e. – Zró b cie to . Ty n imi p o k ieru jes z. Orzes zek , d o p iln u j, żeb y d o s tał ws zy s tk o , czeg o b ęd zie p o trzeb o wał. Szaro p y s k i zamru g ał. – Sk ąd mam wziąć d zies ięcio metro wą b elk ę? – J es t tam mn ó s two d o mó w – o d p arła J an e. – Zn ajd ź jak iś z ład n y m d łu g im d ach em i weź ją. –

To

p o trwa wiek i –

rzek ł Szaro p y s k i, u g in ając s ię p o d

b rzemien iem

o d p o wied zialn o ś ci. – M u s ielib y ś my zd jąć d ach ó wk i i p o d ep rzeć... – Ty lk o jeś li b ęd ziemy s ię p rzejmo wali ty m, czy d ach s ię zawali – zau waży ł Orzes zek . – Ch cecie, żeb y m ro zwalił k o mu ś d o m? – wy k rztu s ił k o wal. – Ch cę, żeb y ś zro b ił co trzeb a, i to s zy b k o . J an e zerk n ęła n a Orzes zk a, k tó ry s k in ął g ło wą i wziął Szaro p y s k ieg o za ręk ę. – Ch o d ź – p o wied ział. – Wid ziałem tu n ied alek o k o ś ció ł Zap rzy s iężen ia, w k tó ry m ch y b a b ęd zie to , czeg o p o trzeb u jemy . – Up ewn ijcie s ię, że n ik t s ię w n im n ie u k ry ł! – zawo łała za n imi Win ter. Nie wied ziała, czy ją u s ły s zeli.

Zo s tała z J an e s ama, a p rzy n ajmn iej n a ty le, n a ile to b y ło mo żliwe. Wewn ętrzn y d zied zin iec Ven d re b y ł p ełen ś miejący ch s ię i k rzy czący ch lu d zi. Zn ajd o wało s ię tu k ilk a mały ch d rewn ian y ch s tajn i i in n y ch s zo p , ale b u n to wn icy wy ład o wali n a n ich s wó j g n iew, a ich res ztk i wy k o rzy s tali d o ro zp alen ia wielk ich o g n is k n a u licy n a zewn ątrz. Ży wn o ś ć za ch wilę mian o d o s tarczy ć, a n ap itk i ju ż p rzy wiezio n o lu b s k o n fis k o wan o w p o b lis k ich s k lep ach . Pan o wał k arn awało wy n as tró j i o g ó ln e p rzek o n an ie, że p o rejterad zie s trażn ik ó w z mu ró w ws zy s tk o s k o ń czy s ię n a p o k rzy k iwan iu . Tłu m b y ł u p o jo n y p o czu ciem s wo jej s iły , jak b y to łatwe zwy cięs two ch ro n iło ich p rzed ewen tu aln y mi k o n s ek wen cjami. J an e d o wo d ziła, jeś li w o g ó le k to ś to ro b ił. A p rzy n ajmn iej wy d awała ro zk azy , k tó re p rzeważn ie wy k o n y wan o . M in , łag o d n ie mó wiąca d ziewczy n a, k tó ra zajmo wała s ię h armo n o g ramem d y żu ró w w g łó wn ej k waterze J an e, teraz z tak im s amy m en tu zjazmem zaczęła fo rmo wać o d d ziały u d erzen io we, a p o zo s tałe d ziewczy n y p o mag ały jej zeb rać g ru p y ro b o cze i p o k azy wać lu d zio m, co mają ro b ić. Z p o czątk u tro ch ę ś mian o s ię z ty ch „d ziewczy n Szalo n ej J an e”, ale n ie trwało to d łu g o . – No ? – zap y tała J an e. – W czy m p ro b lem? Win ter zamru g ała. Nie wied ziała, że z jej twarzy mo żn a b y ło wy czy tać n iep o k ó j. – Dlaczeg o my ś lis z, że jes t jak iś p ro b lem? J an e ro ześ miała s ię. – Daj s p o k ó j. M as z tak ą s amą min ę jak wted y , k ied y p ró b o wałaś mn ie o d wieś ć o d rzu can ia zep s u ty mi jajk ami w p an n ę Go rmen th al alb o o d k rad zieży b ielizn y Co wlie. W my ś lach n azy wałam to min ą „Ależ, J an e!”. No wies z, „Ależ, J an e, b ęd ziemy miały k ło p o ty !”. – Nie ch cę p s u ć zab awy – z wy mu s zo n y m u ś miech em p o wied ziała Win ter. – J ed n ak ...? – zach ęciła ją J an e. – J ed n ak s ąd zę, że n ie trak tu jes z teg o wy s tarczająco p o ważn ie. Uś miech J an e zn ik ł. – Po ważn ie? Właś n ie k azałam im ro zwalać b u d y n k i, żeb y wy łamać tę b ramę. To n ie jes t p o ważn e? – Te wro ta n ie s ą p ro b lemem. J eś li p o d ejmą walk ę... – Nie zro b ią teg o – o d p arła J an e. – Gd y b y mieli s trzelać, o two rzy lib y o g ień n a mu rach . Teraz n ie ma to s en s u , g d y mają zn aczn ie g o rs zą p o zy cję. – Nie jes tem p ewn a, czy ich p o zy cja jes t teraz g o rs za. J eś li b ęd ziemy mu s ieli s ię wd zierać d o ś ro d k a, to b ęd zie k o s zmar. J eżeli d o teg o d o jd zie, zg in ą lu d zie. Wielu

lu d zi. – Wied zieliś my o ty m ran o i to n as n ie p o ws trzy mało . – To b y ło wted y . Teraz ws zy s cy zach o wu ją s ię tak , jak b y ś my ju ż zwy cięży li. J an e zmars zczy ła b rwi i u ważn ie p rzy jrzała s ię Win ter. – J es t co ś jes zcze, o czy m mi n ie mó wis z. Win ter n iech ętn ie s k in ęła g ło wą. – Ten k ap itan Straży . Wy g ląd ało n a to , że g o ro zp o zn ałaś . O n ieg o ch o d zi? – Nazy wa s ię M arcu s d ’Iv o ire – p o wied ziała Win ter. – Do wo d ził mo im b atalio n em w Kh an d arze. – Do b rze g o p o zn ałaś ? – J an e z o ży wien iem n ach y liła s ię d o n iej. – M y ś lis z, że mo g łab y ś p o ro zmawiać z n im w n as zy m imien iu ? Gd y b y ś my g o p rzek o n ali... – Co ? – Win ter zamru g ała. – Nie! Nie, n ie ro zu mies z. On n ie wie... – ws k azała n a s ieb ie, u b ran ą w s p o d n ie jak J an e, ale wciąż wy g ląd ającą k o b ieco – ...o mn ie. Nie mo g łab y m z n im ro zmawiać, n ie wy jaś n iając, co tu ro b ię. – Przep ras zam. – J an e p o k ręciła g ło wą. – Po n io s ło mn ie. J ed n ak zn as z g o ? – Tro ch ę. Bard ziej ze s ły s zen ia n iż o s o b iś cie. Nie p rzy jaźn iliś my s ię. – J ak i o n jes t? – Tward y . Nie n ad zwy czajn ie b y s try , ale u p arty . Kied y d o wo d ził p o d Ts elik ą, b y ł g o to wy d o o s tatn ieg o żo łn ierza b ro n ić p o zy cji, k tó rą k azan o mu u trzy mać. I p rak ty czn ie wielb i p u łk o wn ik a. – Pu łk o wn ik a? – Hrab ieg o M ieran . M in is tra s p rawied liwo ś ci. – Ach . – J an e w zad u mie s p o jrzała w k ieru n k u b ramy . – Zatem my ś lis z, że ma jak ieg o ś as a w ręk awie. – Niezu p ełn ie. Po p ro s tu s ąd zę, że n ie p o d d a s ię łatwo . – Zs zed ł z mu ró w, p rawd a? – M iał k as ztel, d o k tó reg o s ię mó g ł wy co fać. J eś li p rzy p rzemy g o d o mu ru ... Win ter o czami d u s zy u jrzała wy łaman ą b ramę, p ad ającą d o wewn ątrz, i wiwatu jący mo tło ch tratu jący jej res ztk i. A w ś ro d k u p ro wizo ry czn ą b ary k ad ę z meb li ze s terczący mi lu fami mu s zk ietó w, tu zin y b ły s k ó w wy s trzałó w, wes o ły b rzęk k u l ry k o s zetu jący ch o d k amien i i g łu ch y trzas k ich u d erzeń w ciała. Krew i k rzy k i. – Nap rawd ę u ważas z, że to zro b i? – s p y tała J an e. – Wy raźn ie teg o n ie ch ce, in aczej zro b iłb y to n a mu rach – s twierd ziła Win ter, u s iłu jąc p o zb y ć s ię tej k o s zmarn ej wizji. – M as z rację, że tak ty czn ie b y łb y to lep s zy

ru ch . J ed n ak jeś li p u łk o wn ik k azał mu p iln o wać Dan to n a, to w k tó ry mś mo men cie b ęd zie mu s iał p o d jąć walk ę. – Niech to s zlag . – J an e g n iewn ie s p o jrzała n a b ramę. Dziwn ie b y ło p o my ś leć, że za n ią s ą lu d zie, ró wn ie o d leg li jak b y b y li n a Ks ięży cu , a o b leg an y ch i o b leg ający ch d zieli ty lk o g ru b a wars twa d ęb o weg o d rewn a i żelaza. – Kied y taran b ęd zie g o to wy , s p ró b u jemy n eg o cjo wać. M o że p rzek o n amy g o , żeb y p o s tąp ił ro zs ąd n ie. J ed n ak wies z, że k o ń czy n am s ię czas . Kto ś tam – ru ch em g ło wy ws k azała n a p ó łn o c, k u Oh n lei – w k o ń cu b ęd zie mu s iał co ś zro b ić. – Wiem. – Win ter wes tch n ęła p rzeciąg le. – J es t jed n a d o b ra wiad o mo ś ć. – J ak a? – J eś li to k ap itan d ’Iv o ire tam d o wo d zi, to Ab b y i in n i s ą b ezp ieczn i. J an e u s iło wała n ie o k azać teg o p o s o b ie, ale wy raźn ie jej u lży ło . – Tak my ś lis z? – J eś li d o tarli tam cali i zd ro wi, to o n d o p iln u je, żeb y n ic im s ię n ie s tało . Pu łk o wn ik p o wied ział mi k ied y ś , że jeś li ch o d zi o k o b iety , to k ap itan d ’Iv o ire min ął s ię z p o wo łan iem b łęd n eg o ry cerza. J an e ro ześ miała s ię. – To ch y b a d o b ra wiad o mo ś ć. J eś li tam d o wo d zi. Win ter p rzy g ry zła warg ę. Na b lan k ach wid ziała n ie ty lk o zielo n e u n ifo rmy Straży , ale tak że lu d zi o d zian y ch n a czarn o . Te p o n u re ro zmy ś lan ia p rzerwało jej p rzy b y cie mło d ej k o b iety w fartu ch u b ęd ący m d la Sk ó rzan y ch Ku rtek czy mś w ro d zaju mu n d u ru . Win ter n ie wid ziała jej n a n arad zie – w trak cie mars zu n a Ven d re d o łączy ło d o n ich wiele żo n i có rek ro b o tn ik ó w p o rto wy ch , id ąc za p rzy k ład em d ziewczy n J an e. Prak ty czn a jak zaws ze J an e p rzy jęła je i zap rzęg ła d o p racy . – Pan ie... p an i J an e! – zas ap an a d ziewczy n a zg ięła s ię wp ó ł, o p ierając d ło n ie o u d a. – M am... – Nie s p ies z s ię – p o rad ziła J an e. – Tak jes t. Ta p ró b a n aś lad o wan ia wo js k o wej d y s cy p lin y wy wo łała u ś miech Win ter. Ciek awe, czy ta d ziewczy n a czy tała te s ame k s iążk i co ja, zan im u ciek łam o d p an i Wilmo re, p rzemk n ęło jej p rzez my ś l. Dziewczy n a złap ała o d d ech i wy p ro s to wała s ię. – M n ó s two lu d zi n ad ch o d zi u licą! Całe s etk i!

Win ter zag wizd ała. – Nie s ąd ziłam, że w Do k ach jes zcze k to ś zo s tał. – On i n ie s ą z Do k ó w – wy jaś n iła d ziewczy n a. – To n ie n as i. Wielu z n ich wy g ląd a n a s zlach cicó w, ch o ciaż n ie ws zy s cy s ą tak u b ran i. Viera p o wied ziała, że ch y b a s ą z u n iwers y tetu . Przy s zli mo s tem Święteg o Has to p h a. – Czy p o wied zieli, czeg o ch cą? – s p y tała J an e. – Po wied zieli, że p rzy s zli p o mó c. Wielu z n ich mó wi o Dan to n ie. Dan to n . Win ter wied ziała, że J an e n ie cen i s o b ie teg o d emag o g a, ale miał wielu zwo len n ik ó w wś ró d mies zk ań có w Do k ó w. I n ajwy raźn iej n a p ó łn o cn y m b rzeg u ró wn ież. – Có ż – p o wied ziała J an e. – Ch y b a p rzy d ad zą n am s ię k o lejn i o ch o tn icy . – Sp o jrzała n a Win ter. – M o że jeś li p o s tawimy w p ierws zy m s zereg u k ilk u s zaco wn y ch o b y wateli, s trażn icy b ęd ą mn iej s k o rzy d o o twieran ia o g n ia. – Najmo cn iej p an ią p rzep ras zam – p rzerwała jej d ziewczy n a – ale k ilk u z n ich p y ta, k to tu d o wo d zi. I jed en z n ich jes t n ap rawd ę ład n ie u b ran y . M y ś lę, że p ewn ie to jak iś h rab ia. – Có ż. – J an e wy p ro s to wała s ię i wy mien iła s p o jrzen ia z Win ter. – Nie mo żemy p o zwo lić s zlach cie czek ać, n iep rawd aż?

Raesin ia Alfred Ped d o c s u r Vo lmire wy zb y ł s ię zas trzeżeń co d o mars zu wk ró tce p o ty m, jak ten ru s zy ł. Ok azało s ię, że p rzez p arę lat u częs zczał d o s zk o ły wo js k o wej, zan im zd ecy d o wał, że k ariera żo łn ierza mu n ie o d p o wiad a, więc u zn ał, że tak o b s zern e zas o b y wied zy militarn ej k walifik u ją g o n a p rzy wó d cę teg o , co u p arcie n azy wał „n as zą k amp an ią”. Nawet zn alazł g d zieś rap ier, k tó ry m ciął p o wietrze, id ąc, jak b y to ro wał s o b ie d ro g ę p rzez wy imag in o wan e s zereg i n iep rzy jació ł. Zeb rał wo k ó ł s ieb ie g ru p k ę in n y ch , k tó rzy u ważali s ię za d o ś wiad czo n y ch wo jak ó w, p rzeczy tali mn ó s two k s iążek n a ten temat lu b p o p ro s tu b y li u rzeczen i ty m p o my s łem. Niemal n aty ch mias t zaczęli s ię s p ierać, co ro b ić d alej, ale n a s zczęś cie n ie ty le p ro wad zili tłu m z Fu s ó w, ile b y li p rzezeń n ies ien i, jak b ań k a p o wietrza p rzez s tru mień . W k o ń cu ws zy s cy wied zieli, d o k ąd id ą, a k ied y min ęli o s tatn i rząd d o mó w p rzy u licy M o s to wej, k an cias te wieże Ven d re b y ły ju ż d o b rze wid o czn e. M au ris k i Du mo rre s zli w p o b liżu , to cząc zażarty s p ó r o to , czy rep u b lik a lep iej

s łu ży łab y in teres o m n aro d u n iż mo n arch ia o raz k tó ry u s tró j lep iej p as u je d o s zereg u zało żeń d o ty czący ch lu d zk iej n atu ry . Raes in ia s zła o b o k Faro , k tó ry to warzy s zy ł jej jak cień o d s p o tk an ia w Zło ty m Su weren ie, o raz Cy te, k o b iety , k tó ra wraz z Du mo rrem rep rezen to wała rad y k ałó w. Przed n imi, za n imi i ws zęd zie wo k ó ł zwarty tłu m lu d zi s zed ł całą s zero k o ś cią u licy . M ijan e d o my b y ły p o zamy k an e n a g łu ch o , a ich mies zk ań cy p o u ciek ali lu b u k ry wali s ię w ś ro d k u . Nig d zie n ie b y ło wid ać s trażn ik ó w. – Cy to man d iclea? – zap y tała w k o ń cu Raes in ia. – Tak ? – o d p arła Cy te. Po ciła s ię i czarn y tu s z wo k ó ł o czu zaczął jej s p ły wać p o p o liczk ach , k tó re p ró b o wała wy trzeć, p o zo s tawiając n iereg u larn e czarn e s mu g i. – Py tam: d laczeg o ? Przy p u s zczam, że wy b rałaś s o b ie to imię. Cy te s p o jrzała n a n ią p o d ejrzliwie, n ie wied ząc, czy z n iej n ie d rwi. – By ła k ró lo wą M ith rad acii – o d p arła. – Kied y ws zy s cy in n i wo d zo wie ch cieli p o d d ać s ię Van ad ii, o n a walczy ła p o k o lei z k ażd y m z n ich i zab iła ws zy s tk ich . Po tem p o p ro wad ziła s wó j lu d p rzeciwk o Van ad ii, zaró wn o mężczy zn , jak i k o b iety . To b y ło jak ieś ty s iąc lat p rzed Karis em. – I co s ię s tało ? Cy te wzru s zy ła ramio n ami. – Zo s tali wy rżn ięci w p ień . J ed en z wo d zó w Van ad ii zab ił ją, a p o tem jeźd zili ry d wan ami p o jej ciele, aż zo s tała ty lk o k rwawa miazg a. Ws zy s cy mężczy źn i M ith rad acii zo s tali s tracen i, a k o b iety i d zieci wzięte w n iewo lę. J ak wies z, ws zy s cy jes teś my ich p o to mk ami. M ó wią, że jeś li mas z n ieb ies k ie o czy , to w two ich ży łach p ły n ie k rew M ith rad acii. – To ... ciek awe imię. Po my ś lałaś k ied y ś , że in n i wo d zo wie mo g li mieć rację, ch cąc s ię p o d d ać? Cy te zn ó w wzru s zy ła ramio n ami, z n iep ewn ą min ą. – To ty lk o o p o wieś ć. On a mo że n awet n ig d y n ie is tn iała. – J ak ie jes t two je p rawd ziwe imię? W jej o czach zap alił s ię g n iew. – To jes t mo je p rawd ziwe imię. – Przep ras zam. By łam ty lk o ciek awa. – Raes in ia p o p atrzy ła p rzed s ieb ie. Czo ło k o lu mn y , z Ped d o k iem n a czele, właś n ie p rzech o d ziło p o mo ś cie n a Wy s p ę. – M n ie n ad an o imię n a cześ ć k s iężn iczk i, o czy wiś cie. Nu d n e. Zaws ze ch ciałam, żeb y b y ło

związan e z jak ąś ciek aws zą o p o wieś cią. – Pierws za Raes in ia b y ła n iezwy k łą k o b ietą – s twierd ziła Cy te. – By ła s tars zą s io s trą o s tatn ieg o p o g ań s k ieg o k ró la Vo rd an u . M ó wią, że u zd rawiała ch o ry ch i w jak iś mag iczn y s p o s ó b wied ziała, jeś li k to ś ch ciał ją o k łamać, a b rat u czy n ił ją g łó wn y m s ęd zią całeg o k raju . – Co s ię z n ią s tało ? Cy te wes tch n ęła. – Po Nawró cen iu zo s tała s traco n a jak o czaro wn ica p rzez Kap łan ó w Czern i. Kied y Faru s IV wy p ęd ził Ko ś ció ł Zap rzy s iężen ia, Orb o an o wie u zn ali, że b y ła b o h aterk ą, i ws k rzes ili jej imię. Twierd zą, że wy wo d zą s ię w p ro s tej lin ii o d d awn y ch p o g ań s k ich k ró ló w. – Nig d y o ty m n ie s ły s załam. – Os tatn io ju ż ty le s ię o ty m n ie mó wi. – Cy te zerk n ęła z u k o s a n a Raes in ię i n a jej p o liczk ach p o jawił s ię lek k i ru mien iec. – Przep ras zam, że ty le g ad am. His to ria s taro ży tn a to mo ja d zied zin a wied zy . – Ch o d zis z n a u n iwers y tet? Kiwn ęła g ło wą. – Ko ń czę p ierws zy ro k . I zap ewn e o s tatn i, jeś li mó j o jciec s ię o ty m d o wie. J ed n ak k ied y u s ły s załam p rzemó wien ia Dan to n a, n ie mo g łam d łu żej s ied zieć ty lk o w b ib lio tece. – Ws k azała n a tłu m. – Sp ó jrz n a n ich . To s ię d zieje n ap rawd ę. Nie jes t to jak aś teo rety czn a d eb ata o n atu rze wład zy . – Zerk n ęła n a Du mo rre’a. – To jes t realn e. To h is to ria, zan im s tała s ię h is to rią. – Uś miech n ęła s ię i p rzez mo men t jej mło d o ś ć i ład n a b u zia s tały s ię wy raźn ie wid o czn e p o mimo ek s cen try czn ej fry zu ry i ro zmazan eg o mak ijażu . – To tak , jak b y Cy to man d iclea p o s tan o wiła s to czy ć s wo ją b itwę tu ż p o d mo im o k n em. Nie wy b aczy łab y m s o b ie, g d y b y m zo s tała w ś ro d k u z o b awy , że trafi mn ie zab łąk an a k u la. Raes in ia s p o g ląd ała n a n ią i zas tan awiała s ię, jak b y zareag o wała n a wieś ć, że Dan to n to an alfab eta o u my ś le k ilk u letn ieg o d zieck a, a k ażd e s ło wo jeg o p rzemó wień zo s tało n ap is an e p rzez k ilk u d o mo ro s ły ch k o n s p irato ró w n a zap leczu Nieb ies k iej M as k i. Lu b g d y b y wied ziała, że Raes in ia celo wo wy wo łała ten b u n t p rzeciwk o wład zy , k tó rą wk ró tce b ęd zie o ficjaln ie s p rawo wać. Alb o g d y b y wied ziała, że Raes in ia n awet n ie jes t ży wą is to tą, lecz wy two rem czarn ej mag ii s two rzo n y m p rzez s o ju s z Os tatn ieg o Diu k a z Kap łan ami Czern i. Lu b ... Nag le o d n io s ła wrażen ie, że ws zy s tk ie k łams twa wciąg ają ją n iczy m b ag ien n a to ń , g ęs ta i lep k a jak s y ro p , k tó ra wk ró tce p o ch ło n ie ją całą i zamk n ie s ię n ad jej

g ło wą. Ty lk o że ja wcale n ie mu s zę o d d y ch ać, p rawd a? – p rzy p o mn iała s o b ie. – Nic ci n ie jes t? – Co ? – Raes in ia zd ała s o b ie s p rawę, że wp atru je s ię w d al. – Och tak . Przep ras zam. Zamy ś liłam s ię. – Przy k ro mi, że twó j k o ch an ek zg in ął. Nie wiem, czy miałam o k azję p o wied zieć to wcześ n iej. – Co p ro s zę? M ó wis z o Ben ie? – Raes in ia p o czu ła, że s ię ru mien i. – On n ie b y ł... my n ie... zas zliś my tak d alek o . J ed n ak d zięk u ję. – Os tatn i Diu k zap łaci n am za k ażd eg o ... Urwała n a wid o k p o d ch o d ząceg o Faro . Zn ajd o wali s ię teraz w p o ło wie d łu g o ś ci mo s tu , n ied alek o o d Wy s p y . Ulica Święteg o Has to p h a b ieg ła tu ż p o d mu rami Ven d re i z wy s o k ieg o mo s tu Raes in ia wid ziała, że ju ż jes t p ełn a lu d zi. Przez mo men t zas tan awiała s ię, jak czo ło k o lu mn y zn alazło s ię tam tak s zy b k o ; p o tem p o jęła, co to o zn acza. Faro o two rzy ł u s ta, ale Raes in ia u p rzed ziła g o . – Co to za lu d zie? – Tłu m z Do k ó w – p o wied ział p o ch wili, d o s zed łs zy d o s ieb ie. – I ch y b a n ie ty lk o . Ko b ieta zwan a Szalo n ą J an e p rzy p ro wad ziła ich tu n a wieś ć, że Dan to n a ares zto wan o . Ob leg ają Ven d re. Cy te wy d ała o k rzy k zd ziwien ia i zad o wo len ia, a Raes in ii p o raz p ierws zy o d ch wili, g d y trzy mała w ramio n ach martweg o Ben a, zro b iło s ię tro ch ę lżej n a s ercu . Całe mias to p o ws tało . M o że jed n ak ten p lan s ię p o wied zie, ch o ć ro zp o częty p rzed wcześ n ie i n ied o p raco wan y . To b y o zn aczało , że Ben n ie zg in ął n a p ró żn o . Faro n ie wy g ląd ał n a u cies zo n eg o . – Zaraz p o p rzy b y ciu Ped d o c zaczął wy d awać ro zk azy i n iezb y t im s ię to p o d o b a. Kto ś p o s zed ł, żeb y zawo łać tę J an e i zo rg an izo wać n arad ę. M u s imy tam p ó jś ć, zan im zu p ełn ie s ię zb łaźn i. Cy te p o s łała Raes in ii k o n s p iracy jn e s p o jrzen ie i p rzewró ciła o czami. – Ob awiam s ię – p o wied ziała Raes in ia – że ju ż mo że b y ć za p ó źn o . M iała rację. Zan im tam p rzy b y li – a w rzeczy s amej, zan im Faro d o tarł d o n iej z ty mi wieś ciami – Ped d o c ju ż zd ąży ł s ię zb łaźn ić, a zan im Raes in ia i p o zo s tali p rzed arli s ię p rzez mo s t i zatło czo n e u lice p o d mu r więzien ia, zd o łał zmien ić to , co p o win n o b y ć p rzy jaciels k im s p o tk an iem, w co ś n a g ran icy awan tu ry .

Na u licy Święteg o Has to p h a, g d zie mo s t o p ad ał n a Wy s p ę i zaczy n ał s ię mu r Ven d re, k o lu mn a s tan ęła. Wieś ci p o wo li d o cierały n a jej ty ły , tak więc n a mo ś cie g ęs tn iał tłu m ch cący zo b aczy ć p rzes zk o d ę. Raes in ia i Faro mu s ieli s ię p rzezeń p rzed zierać, a Cy te, M au ris k i Du mo rre p o d ążali za n imi. Gd y w k o ń cu d o tarli n a czo ło p o ch o d u , ty lk o wąs k i p as wo ln ej p rzes trzen i n iczy m ziemia n iczy ja o d d zielał mas zeru jący ch o d tłu mu ro b o tn ik ó w p o rto wy ch i ro zg n iewan y ch mło d y ch k o b iet, s to jący ch ramię w ramię n a całej s zero k o ś ci u licy . M ięd zy ty mi d wiema lin iami Ped d o c i k ilk u jeg o s amo zwań czy ch ek s p ertó w o d wo js k o wo ś ci s tali p rzed o lb rzy mim mężczy zn ą w s k ó rzan y m fartu ch u . Do k o n fro n tacji d o s zło w miejs cu d o b rze wid o czn y m z mu ró w więzien ia. Raes in ia n erwo wo zerk n ęła n a b lan k i i u s p o k o iła s ię, wid ząc n a n ich in n y ch b u n to wn ik ó w z Do k ó w. Ob ie g ru p y p o k rzy k iwały n a s ieb ie i d o p iero k ied y wy d o s tała s ię z tłu mu i p o d es zła d o Ped d o ca, u s ły s zała, co mó wią. – Nie ch cę b y ć n ieu p rzejmy – mó wił Ped d o c – ale jes t właś ciwy s p o s ó b p ro wad zen ia o b lężen ia, o czy m n iewątp liwie wied ziałb y ś , g d y b y ś p rzes zed ł wo js k o we s zk o len ie tak jak ja. Natu raln ie p o win n iś my trzy mać s ię p lan u ... – Co to za lu d zie? – zap y tał wielk o lu d , zau waży ws zy Raes in ię i p o zo s tały ch . – Ach . – Ped d o c wy p ro s to wał s ię z n iezad o wo lo n ą min ą. – To mo i... – zau waży ł ziry to wan e s p o jrzen ia M au ris k a i Du mo rre’a – ...k o led zy . Po zo s tali czło n k o wie n as zej Rad y . M ając p rzes zk o len ie wo js k o we, o b jąłem d o wo d zen ie n as zą k amp an ią. – No , ja jes tem Orzes zek – p o wied ział wielk o lu d . – J an e ju ż tu id zie. Czy k to ś mo że mi p o wied zieć, co wy tu , d o d iab ła, ro b icie, n ie g ad ając o jak ich ś try b u tach ? – Red u tach – s p ro s to wał Ped d o c. – To p o d s tawo wy termin wo js k o wy d o ty czący o b lężen ia... – Przy s zliś my tu p o Dan to n a – wes zła mu w s ło wo Cy te, p rzy ciąg ając s p o jrzen ia M au ris k a i Du mo rre’a. – Nie ty lk o Dan to n a – rzek ł M au ris k . – J es teś my tu , b y p rzy wró cić Ko ro n ę lu d o wi. – Dać Ko ro n ę lu d o wi – d o d ał z n acis k iem Du mo rre – zwracając wład zę p rawo witej... Raes in ia zn alazła s wó j eg zemp larz d ek laracji i p o d n io s ła g o n ad g ło wę. Patrzy li n a to w p o n u ry m milczen iu . – J es teś my tu taj, żeb y u wo ln ić więźn ió w – p o wied ziała. – I p ro s ić k ró la, ab y zwo łał Zjazd Gen eraln y , n a k tó ry m o mó wi s ię in n e s p rawy .

– Ws zy s tk o to p ięk n ie – zn iecierp liwił s ię Ped d o c. – J ed n ak w ty m mo men cie mamy p ro b lem n atu ry wo js k o wej... Wś ró d mies zk ań có w Do k ó w wy b u ch ło zamies zan ie i p o ch wili z tłu mu wy s zły d wie k o b iety . J ed n a b y ła wy s o k a, z ro zczo ch ran y mi ru d y mi wło s ami; zielo n e o czy b ły s zczały n ies p o ży tą en erg ią. Dru g a, o p o s p o lity ch ry s ach i jas n o b lo n d wło s ach o b cięty ch n iemal n a rek ru ta, trzy mała s ię k ro k za n ią. Raes in ia z łatwo ś cią zg ad ła, k tó ra z n ich to Szalo n a J an e, ale p rzy b y ła i tak s ię p rzed s tawiła. – J es tem J an e – p o wied ziała. – A to jes t Win ter. Orzes zk u , co to za lu d zie? – Zd aje s ię, że im p rzewo d zą – o d p arł Orzes zek . – Ws zy s cy n araz? – J eś li d o b rze ro zu miem. – Stan o wimy Rad ę – p o wied ział Ped d o c. – A ja... – Nie u zg o d n iliś my teg o – p rzerwał mu M au ris k . – Tak więc n as ze g ło s y s ą jed n ak o wo ważn e. – Gło s o wan ie p o win n o b y ć p ro p o rcjo n aln e – zau waży ł Du mo rre. – To o zn acza, że n ie trzeb a s łu ch ać Ped d o ca. – M y ś lę, że d o jd zies z d o wn io s k u , iż p o p arcie s en s o wn eg o cen tru m... – zaczął M au ris k . – M u s ielib y ś my wy p raco wać k o n s en s u s – p rzerwał mu Du mo rre. – To n ie jes t k wes tia g ło s ó w! – zawo łał Ped d o c. – M am d o ś wiad czen ie... Kied y zaczęli s ię k łó cić, Raes in ia wy s tąp iła n ap rzó d i w milczen iu wręczy ła J an e d ek larację. Ob ie z Win ter p o s p ies zn ie p rzeczy tały u lo tk ę, p o czy m p o p atrzy ły n a n ią. – A k im ty jes teś ? – zap y tała J an e. – Raes in ia – p rzed s tawiła s ię. – J es tem tu taj, p o n ieważ zes złej n o cy jed en z mo ich p rzy jació ł zo s tał zas trzelo n y p rzez zab ó jcę z Ko n k o rd atu i p o n ieważ my ś lę, że in n i s ą tu p rzetrzy my wan i. – A Zjazd Gen eraln y ? – p y tała J an e. Raes in ia ru ch em g ło wy ws k azała k łó cący ch s ię czło n k ó w Rad y . J an e lek k o zad rżał k ącik u s t. – In n y mi s ło wy , p rzy s zliś cie tu p o mó c – p o wied ziała. – Właś n ie! – zawo łał Ped d o c. – Słu ch ajcie. Najwy raźn iej całk iem n ieźle s ię s p is aliś cie jak n a amato ró w, ale jeś li mamy zd o b y ć Ven d re, n ajwy raźn iej b ęd zie to wy mag ało o b lężen ia o p arteg o n a n au k o wy ch zas ad ach . Pierws zy m k ro k iem jes t u two rzen ie red an u u n iemo żliwiająceg o u d zielen ie o b leg an y m p o mo cy z zewn ątrz.

M o żemy zacząć o d wy k o p an ia ro wu p o d ... – Red u ty – p o wied ziała Win ter. Ped d o c i J an e s p o jrzeli n a n ią. – Red u ta to s zan iec zamk n ięty ch ro n iący o b leg ający ch p rzed atak iem z zewn ątrz. – Wzru s zy ła ramio n ami z n iech ęcią. – Red an , jak o s zan iec o twarty , ch ro n i p rzed wy p ad ami p rzep ro wad zan y mi p rzez g arn izo n . Po my lił p an p o jęcia. Zap ad ła cis za. – Zaws ze my liło mi s ię to n a eg zamin ach – mru k n ął k to ś ze ś wity Ped d o ca. – Ko s zto wało mn ie to k ilk a p u n k tó w u s tareg o Wertin g h ama. – Có ż – rzek ł Ped d o c, p ró b u jąc o d zy s k ać an imu s z – n ajwy raźn iej p o trzeb u jemy o b u . I... – I p ro p o n u je p an , żeb y ś my wy k o p ali o k o p ? – zap y tała Win ter. – Tu taj? Tu p n ęła i ws zy s cy s p o jrzeli p o d n o g i. J ak ws zy s tk ie u lice n a Wy s p ie, ta też b y ła wy b ru k o wan a. – Có ż – p o wtó rzy ł Ped d o c, ale z mn iejs zy m p rzek o n an iem. – Najwy raźn iej... – Trzeb a ró wn ież u wzg lęd n ić fak t, że Ven d re s to i n ad rzek ą – ciąg n ęła Win ter. – Tak więc p ań s k ie o k o p y n a d wó ch trzecich d łu g o ś ci zn alazły b y s ię p o d wo d ą. J ed n ak b ard ziej n iep o k o i mn ie co ś in n eg o . Kied y mó wi p an , że ch ce p rzep ro wad zić o b lężen ie wed łu g zas ad n au k o wy ch , p rzy p u s zczam, że ch o d zi o meto d ę Klein v o rta? – Ch y ... ch y b a tak – wy k rztu s ił Ped d o c. – M in ęło tro ch ę czas u ... – Ta wy mag a s zereg u ró wn o leg ły ch s zań có w p o zwalający ch atak u jący m p o d ejś ć b lis k o , co w ty m wy p ad k u wy d aje s ię zb y teczn e, jak o że ju ż b ez p ro b lemu mo żemy p o d ejś ć p o d mu ry . J ed n ak co is to tn iejs ze, p o wy k o p an iu o s tatn ieg o s zań ca o b leg ający mu s zą o s trzałem arty lery js k im d o k o n ać wy ło mu w lin ii o b ro n y , zan im p rzy p u s zczą k o ń co wy atak . Zg ad za s ię? Zah ip n o ty zo wan y Ped d o c ty lk o k iwn ął g ło wą. – Czy p rzy p ro wad ziliś cie jak ieś d ziała o b lężn icze? – Win ter s p o jrzała n a Orzes zk a. – J es teś wy żs zy o d e mn ie. Wid zis z jak ieś d ziała? Olb rzy m teatraln y m g es tem p rzy ło ży ł d ło ń d o czo ła i p o p atrzy ł n a mo s t. – M o ja to warzy s zk a u s iłu je d ać d o zro zu mien ia – s u ch o wy jaś n iła J an e – że mo że mu s imy tro ch ę o d ejś ć o d p o d ręczn ik o wy ch meto d . A wy ws zy s cy ! – Po d n io s ła g ło s . – Ch cę, żeb y ś cie wied zieli, że mam g d zieś to ... – p o trząs n ęła d ek laracją – i was z Zjazd Gen eraln y . J ed n ak ... – s p o jrzała n a Raes in ię – ...tam s ą mo i p rzy jaciele i zamierzam ich u wo ln ić. Każd y , k to ch ce mi w ty m p o mó c, jes t mile wid zian y . Co

zro b icie p ó źn iej, to was za s p rawa. Zap ad ła d łu g a ch wila cis zy . I n ag le ws zy s cy czło n k o wie Rad y zaczęli mó wić jed en p rzez d ru g ieg o . W tu mu lcie Raes in ia p o ch wy ciła s p o jrzen ie Cy te i u ś miech n ęła s ię.

Dwanaście M arcu s

C

o z rzek ą? – zap y tał M arcu s .

– Ran o rzu ciłem o k iem n a p rzy s tań – p o wied ział Gifo rte z p o s ęp n ą min ą. – J es t tam małe mo lo i p arę ło d zi. – Ilu lu d zi s ię w n ich zmieś ci? – Po wied zmy , tu zin . Za mało . – Nie zmieś cimy s ię ws zy s cy . – M arcu s zmars zczy ł b rwi. – Po win ien em p o my ś leć o ty m wcześ n iej. M o g liś my p o s łać lu d zi n a b rzeg i ś ciąg n ąć tu całą flo ty llę. – Nie ma tam miejs ca n a flo ty llę – rzek ł Gifo rte. – Ta twierd za miała b ro n ić mias ta p rzed atak iem o d s tro n y rzek i. Więk s za częś ć mu ru s ch o d zi aż d o lin ii wo d y . – A co z... – M arcu s zawah ał s ię, n ie ch cąc wy mawiać s ło wa „b u n to wn icy ”, k tó re d lań o zn aczało s zalo n y ch fan aty k ó w żąd n y ch k rwi. Ci tu taj b y li... in n i. – ...d emo n s tran tami? Czy p ró b o wali zab lo k o wać p rzep rawę? – J es t tam k ilk a mały ch ło d zi, ale n a razie ty lk o o b s erwu ją. Nie s ąd zę, żeb y b y li wy s tarczająco zo rg an izo wan i, ab y p o ws trzy mać reg u larn e wo js k o . Kied y jed n ak zro zu mieją, że p ró b u jemy p rzetran s p o rto wać lu d zi tą d ro g ą... M arcu s aż n azb y t łatwo mó g ł s o b ie to wy o b razić. Głęb o k o zan u rzo n e b ark i p ełn e p ro tes tu jący ch więźn ió w, a ws zy s tk ie ło d zie wio s ło we i żag lo we n a rzece p o d p ły wające ze ws zy s tk ich s tro n . Trag ed ia. – A taran ? – Po win ien b y ć g o to wy d o p ó łn o cy , mo że n awet wcześ n iej. Sło ń ce ju ż min ęło zen it. Zo s tało cztery g o d zin y lu b p ięć, żeb y J an u s , k ró lews k a armia lu b k to k o lwiek p rzy s zed ł im z p o mo cą. Kied y o b leg ający zaczn ą walić taran em w d rzwi, M arcu s b ęd zie miał ty lk o d wa wy jś cia. – Na jaja Bes tii – jęk n ął i p rzetarł o czy . Od jak d awn a n ie s p ał? Od d wu d zies tu g o d zin ? Dłu żej? – W p o rząd k u , mu s imy u ło ży ć jak iś p lan awary jn y . Ch cę, żeb y wziął p an p iętn as tu lu d zi... Co to b y ło , d o d iab ła?

Przerwał im trzas k łaman eg o d rewn a p o łączo n y z metaliczn y m b rzęk iem, jak b y k to ś u d erzy ł w n ajwięk s zy n a ś wiecie g o n g . Po tem ro zleg ł s ię ch ó r p rzek leń s tw. – Nie mam p o jęcia, p an ie k ap itan ie – o d p arł Gifo rte. – Do leciało z g łó wn ej k latk i s ch o d o wej. – Trzeb a to s p rawd zić. Szy b k o p rzek azał res ztę p o leceń p o d k o men d n emu , k tó ry zas alu to wał i p o s p ies zn ie o d s zed ł. M arcu s z tru d em p o d n ió s ł s ię z k rzes ła; o d zb y t wielu g o d zin n erwo weg o p rzech ad zan ia s ię p o k o mn acie b o lały g o ły d k i. Wb ił s ię w k u rtk ę zielo n eg o mu n d u ru – p o mięteg o i z p lamami p o tu – i ru s zy ł k u s ch o d o m, o s tro żn ie jak s tarzec. Po ś lizg lu b u p ad ek n a k amien n ej p o s ad zce fo rtecy mo g ły s ię źle s k o ń czy ć. Gło s y d o ch o d ziły z d o łu , M arcu s więc s ch o d ził g łó wn y mi s ch o d ami, aż d ro g ę zag ro d ził mu tłu m s p o co n y ch i k ln ący ch mężczy zn w czarn y ch mu n d u rach Ko n k o rd atu . Zd jęli s k ó rzan e p łas zcze i wciąg ali p o k ręty ch s ch o d ach jak iś o g ro mn y p rzed mio t. Któ ry ś u s iło wał u p leś ć ze s zn u ró w p ro wizo ry czn ą u p rząż, a p o zo s tali p o s tęk iwali i p o p y ch ali to o d d o łu . Nad n imi s tał Ro s s , b ard zo zad o wo lo n y z s ieb ie. – Kap itan ie, co p an tu wy p rawia? – zap y tał M arcu s . – Ach ! – Ro s s o d wró cił s ię, ro zp ro mien io n y . – Przep ras zam za h ałas , p an ie k ap itan ie. Zn aleźliś my co ś n a jed n y m z n a p ó ł zalan y ch p o zio mó w. – Co to tak ieg o ? Przez tłu m tru d zący ch s ię lu d zi M arcu s n ie wid ział d o b rze p rzed mio tu , k tó ry wciąg ali. – Działo . M y ś lę, że to o ś mio calo wy mo źd zierz. Nag le M arcu s a p rzes zed ł zimn y d res zcz. – Nie s ąd ziłem, że zo s tały tu jak ieś d ziała. – J a też n ie, ale to ch y b a b y ło zb y t ciężk ie, żeb y je ru s zy ć. Nie zo s tało żad n y ch p o cis k ó w, ale n ietru d n o b ęd zie s p o rząd zić jak ieś p ro wizo ry czn e k artacze. Us tawimy je n ap rzeciw g łó wn ej b ramy . Kied y ro zb iją je s wo im p rzek lęty m taran em, czek a ich p iek ieln a n ies p o d zian k a! – Zach ich o tał. M arcu s aż n azb y t łatwo mó g ł to s o b ie wy o b razić. Po d ejrzewał, że Ro s s n ig d y n ie wid ział s k u tk ó w tak ieg o wy s trzału z d ziała. – Od rzu t... – wy k rztu s ił. – O to n iech p an s ię n ie martwi. Us tawimy je w g łó wn ej s ali i zro b imy d la n ieg o miejs ce, k ied y g o wciąg n iemy n a g ó rę. – Ro s s u ś miech n ął s ię. – Przy zn aję, p an ie

k ap itan ie, że b y łem zan iep o k o jo n y , k ied y wy co fał p an lu d zi z mu ró w. J ed n ak mam o d wag ę p rzy zn ać s ię d o b łęd u . Ta p o zy cja jes t o wiele lep s za. Do p ó k i b ęd ą mu s ieli atak o wać p rzez tę b ramę, mo żemy s ię tu u trzy mać, aż zro b imy b ary k ad ę z ich ciał! Wy d awał s ię u rad o wan y tą p ers p ek ty wą. To rad o s n e zad o wo len ie Ro s s a zmien iało s y tu ację w n iep o żąd an y s p o s ó b . M arcu s mru k n ął co ś p o d n o s em i p o s p ies zy ł s ch o d ami n a g ó rę, s zu k ać Gifo rte’a. M ło d s zy k ap itan jes zcze n ie wró cił, ale b y ł tam s ierżan t w mu n d u rze Straży , n erwo wo p rzes tęp u jący z n o g i n a n o g ę. Stan ął n a b aczn o ś ć i zas alu to wał wch o d zącemu M arcu s o wi. Po t s p ły wał mu p o s zero k iej twarzy . – Pro s zę wy b aczy ć, p an ie k ap itan ie! – Tak ? – wark n ął M arcu s o s trzej, n iż zamierzał, aż s ierżan t s ię s k u lił. – Co jes t? – Przep ras zam, p an ie k ap itan ie. Nie ch ciałem p rzes zk ad zać. Ty lk o że mieliś my k ło p o ty z więźn iami, p an ie k ap itan ie, a k azał p an zawiad amiać... – Co s ię s tało ? – Częś ć z n ich ro b i zamies zan ie. Gru p a mło d y ch k o b iet. M ó wią, że mo g ą n am p o mó c, i ch cą ro zmawiać z... – Przerwał i ro zejrzał s ię. – Do b rze. – M arcu s ro zp aczliwie ch ciał u s iąś ć, n aciąg n ąć czap k ę n a o czy i o d p o cząć k ilk a g o d zin . – Lep iej zap ro wad ź mn ie d o n ich . – Pro s zę wy b aczy ć, p an ie k ap itan ie, ale ch ciały s ię wid zieć z k ap itan em Gifo rte’em. – Z Gifo rte’em? Po wied ziały d laczeg o ? – Nie, p an ie k ap itan ie. – Po win ien b y ć n a d o le, n a p rzy s tan i – rzek ł M arcu s . – Ch o d ź. Po d ro d ze zn ajd ę k o g o ś i p o ś lę p o n ieg o . Lo ch y b y ły wilg o tn e, ale więźn io wie mo g li s ied zieć n a s u ch y ch s to łach p rzy n ies io n y ch z p arteru . Gward ziś ci Ko n k o rd atu wciąż p iln o wali k o ry tarzy , ale s amy ch cel s trzeg ła Straż i n as tró j więźn ió w zn aczn ie s ię p o p rawił. Drzwi więk s zo ś ci b y ły o twarte, ch o ć b aczn ie o b s erwo wan e p rzez s trażn ik ó w, i M arcu s wid ział wes o łe mig o tan ie o g n ia, p rzy k tó ry m k u lili s ię więźn io wie, żeb y s ię o g rzać. – Tam, p an ie k ap itan ie. Sierżan t ws k azał celę n a k o ń cu k o ry tarza, g d zie p rzy zamk n ięty ch d rzwiach s tali d waj u zb ro jen i w mu s zk iety s trażn icy . Zas alu to wali M arcu s o wi, p o czy m jed en z n ich o two rzy ł d rzwi k lu czem i o d s u n ął s ię n a b o k . – Nares zcie – u s ły s zeli mło d y k o b iecy g ło s , g d y d rzwi s ię o twierały . – J a...

M ó wiąca zamilk ła, g d y M arcu s s tan ął w p ro g u . W k ag ań cu n a ś cian ie p aliła s ię p o ch o d n ia i w jej b las k u k ap itan u jrzał mn iej więcej o s iemn as to letn ią, p ieg o watą d ziewczy n ę z k ręco n y mi ciemn o b lo n d wło s ami. Stała p rzy wejś ciu , p o zo s tali więźn io wie k u lili s ię w ciemn y m k ącie. – Nie jes teś mo ... n ie jes t p an k ap itan em Gifo rte – zau waży ła. – Nazy wam s ię M arcu s d ’Iv o ire – p rzed s tawił s ię. – J es tem k ap itan em Straży . Co k o lwiek mas z d o p o wied zen ia mło d s zemu k ap itan o wi, mo żes z p o wied zieć mn ie. – J ed n ak ... – Dziewczy n a zamilk ła, p rzy g ry zając warg ę. – M o że n a p o czątek p o wies z, jak s ię n azy was z? – Ab ig ail. Ws zy s cy n azy wają mn ie Ab b y . – Nag le, p o d jąws zy jak ąś d ecy zję, wy p ro s to wała s ię. – Niech p an p o s łu ch a. To J an e p rzewo d zi temu tłu mo wi n a d o le, p rawd a? – Nie wiem, czy mają tam jak ieg o ś p rzy wó d cę. Do mn ie p o k rzy k iwał jak iś o lb rzy m. – M arcu s zmars zczy ł b rwi. – J es teś całk iem n ieźle zo rien to wan a jak n a k o g o ś , k to s ied zi w celi b ez o k ien . Sierżan t za p lecami M arcu s a zak as zlał. – Przep ras zam za to , p an ie k ap itan ie – wtrącił. – Kilk u n as zy ch ch ło p có w ro zmawiało . Właś ciwie s p ierali s ię. Ro zmo wa b y ła o ży wio n a. Wid o czn ie więźn io wie ją s ły s zeli. – Ten o lb rzy m to Orzes zek – wy jaś n iła Ab b y . – J eś li o n tu jes t, to J an e tak że. Szalo n a J an e, mu s iał p an o n iej s ły s zeć. M arcu s wzru s zy ł ramio n ami i s p o jrzał p rzez ramię. Sierżan t s k in ął g ło wą. – Sły s załem o n iej. Przewo d zi b an d zie z Do k ó w, k tó rą n azy wają Sk ó rzan y mi Ku rtk ami. – Wie p an mo że, czy to o n a d o wo d zi tam, n a d o le? – s p y tał M arcu s . – Nic o ty m n ie wiem – o d p arł s ierżan t. – Tak jak p an p o wied ział, p an ie k ap itan ie, n ie wy d aje s ię, żeb y mieli tam jak ieś d o wó d ztwo . – On a tam jes t – u p arcie twierd ziła Ab b y . – Ty lk o o n a mo że tak zmo b ilizo wać mies zk ań có w Do k ó w. – Nawet jeś li tam jes t, co ty mas z z ty m ws p ó ln eg o ? – ch ciał wied zieć M arcu s . – J an e i ja jes teś my ... p rzy jació łk ami. Pró b o wał p an z n imi ro zmawiać? M arcu s zes zty wn iał. – Pro p o n o waliś my im n eg o cjacje, ale n ie s ą w n as tro ju d o ro zmó w. Ab b y s k wap liwie s k in ęła g ło wą.

– Dlateg o mu s i p an p o zwo lić mi s ię z n ią zo b aczy ć. M o g ę ją n amó wić d o ro zmó w! On a mn ie wy s łu ch a, a wted y ... zn ajd ziemy jak ieś wy jś cie. Zap ad ła d łu g a cis za. – Dlaczeg o u ważas z, że s zu k am jak ieg o ś wy jś cia? – in d ag o wał M arcu s . – Pan a lu d zie ro zmawiali o p o d d an iu s ię – o d p arła Ab b y . – Bo ją s ię, co zro b i z n imi tłu m, g d y zło żą b ro ń . J eś li zg o d zi s ię p an , b y m p o ro zmawiała z J an e, o n a n a p ewn o p o zwo li wam s p o k o jn ie o d ejś ć. – Kap itan ie? – d o b ieg ł z k o ry tarza g ło s Gifo rte’a. M arcu s o d wró cił s ię i s k in ął n a s ierżan ta, k tó ry wy s zed ł za n im, zamy k ając d rzwi. – Czek aj! – zawo łała Ab b y . – M u s is z mi p o zwo lić zo b aczy ć... Trzas k zamy k an y ch d rzwi zag łu s zy ł res ztę. Gifo rte p o s p ies zn ie p o d s zed ł, lek k o zaczerwien io n y , jak b y całą d ro g ę b ieg ł. Za n im k ro czy ło p aru zan iep o k o jo n y ch s trażn ik ó w. – Ch ciał mn ie p an wid zieć, k ap itan ie? M arcu s s k in ął g ło wą w zamy ś len iu . – Wy d ał p an ro zk azy , żeb y p rzy g o to wać ło d zie? – s p y tał g o p o ch wili. – Tak , p an ie k ap itan ie. M arcu s o d wró cił s ię i g n iewn ie s p o jrzał n a s ierżan ta, k tó ry p o cił s ię jes zcze b ard ziej n iż p rzed tem. – Co o n a mó wiła o zło żen iu b ro n i? – J a... to zn aczy , p an ie k ap itan ie... Ch o d zi o to ... – Strażn ik wił s ię, w k o ń cu n ab rał tch u i wy p ro s to wał s ię. – To b y ło ty lk o tak ie g ad an ie – J ak ie g ad an ie? – M arcu s zamilk ł, a p o tem d o d ał: – Po wied zcie, s ierżan cie. Ob iecu ję, że n ik t n ie zo s tan ie u k aran y . – No ... – Po d wład n y o tarł ręk awem czo ło . – Niek tó rzy ch ło p cy ... n ie ja, ro zu mie p an ... mó wili, że n ie ma s en s u walczy ć, k ied y wy łamią b ramę. J es t n as ty lk o s etk a, n awet licząc ty ch lizu s ó w d iu k a, a tamty ch s ą ty s iące. Wn io s ek wy d aje s ię o czy wis ty . I wy d awało s ię n am... im s ię wy d awało , że k ażd y , k to b ęd zie walczy ł, zo s tan ie załatwio n y . Po n ad to n iek tó rzy ch ło p cy n ies p ecjaln ie ch cą d o n ich s trzelać. Ch cę p o wied zieć, że to w k o ń cu n as i zio mk o wie. Tak więc jeś li i tak mamy p rzeg rać, to mo że n ajlep iej b y ło b y o d razu d ać s o b ie z ty m s p o k ó j. Nik t b y n ie u cierp iał, że tak p o wiem. – Złap ał o d d ech i d o d ał: – Nie mó wię, że s ię z n imi zg ad zam, p an ie k ap itan ie. M arcu s zerk n ął n a Gifo rte’a, k tó ry wzru s zy ł ramio n ami.

Strażn ik to n ie żo łn ierz, o czy m M arcu s wciąż mu s iał s o b ie p rzy p o min ać. A n awet g arn izo n k ró lews k ich wo js k ro zważałb y k ap itu lację w tak iej s y tu acji, wo b ec o g ro mn ej p rzewag i liczeb n ej n iep rzy jaciela i b rak u n ad ziei n a p o s iłk i. By ło to jed y n e ro zs ąd n e ro związan ie. – W tej celi jes t d ziewczy n a – p o wied ział p o wo li – k tó ra twierd zi, że jes t p rzy jació łk ą jed n ej z p rzy wó d czy ń teg o tłu mu . Uważa, że mo że d o p ro wad zić d o n eg o cjacji. Gifo rte p o d rap ał s ię p o b ro d zie. – Niezły p o my s ł, jeś li to p rawd a. I jeżeli n ie ch ce ty lk o s ię s tąd wy d o s tać. – Ch ciała mó wić z p an em, o s o b iś cie. Wie p an d laczeg o ? – Nie, p an ie k ap itan ie. – Có ż. M o żemy p rzy n ajmn iej s ię d o wied zieć, czeg o o d p an a ch ce. – Sk in ął n a s ierżan ta. – Otwó rz d rzwi. Ty m razem p ierws zy d o celi ws zed ł Gifo rte. Światło p o ch o d n i rzu cało d łu g ie cien ie n a jeg o twarz. M arcu s s zed ł za n im. Ab b y wciąż czek ała w p o b liżu d rzwi, ale n a wid o k Gifo rte’a co fn ęła s ię o k ro k i s p u ś ciła g ło wę. – J es tem mło d s zy k ap itan Gifo rte – p o wied ział. – J ak ą mas z d o mn ie s p rawę? – Ach . – Ab b y zak ręciła s ię n iep ewn ie, z ręk ami zało żo n y mi d o ty łu . W k o ń cu u n io s ła g ło wę i M arcu s u s ły s zał, jak Gifo rte s y k n ął. – Hmm. Witaj, o jcze. Od rzwia w Ven d re b y ły g ru b e i ciężk ie, jak p rzy s tało n a fo rtecę, ale n ie aż tak , ab y wy cis zy ć k rzy k i d o ch o d zące z s ąs ied n iej celi. M arcu s s ied ział n a s to łk u n a k o ry tarzu , czu jąc s ię jak ch ło p iec wy rzu co n y z k las y za złe zach o wan ie i s tarając s ię n ie p o d s łu ch iwać. Po jak imś czas ie k rzy k i p rzes zły w p o mru k i i co ś , co b rzmiało jak s zlo ch . Nie wied ział, co jes t g o rs ze. By ł tak i zmęczo n y . Op arł g ło wę o ś cian ę za p lecami i zamk n ął o czy , ty lk o n a mo men t. – Kap itan ie. M arcu s p o d erwał s ię, mru g ając k ilk ak ro tn ie. Drzwi b y ły u ch y lo n e, a Gifo rte d y s k retn ie s tał za n imi, n ie ch cąc p rzy łap ać s wo jeg o d o wó d cy n a d rzemce. – Przep ras zam. – Kap itan p o ws trzy mał ziewn ięcie. – Czy ws zy s tk o ... w p o rząd k u ? – Na razie. – Gifo rte o two rzy ł d rzwi s zerzej. – M o że p an wejś ć. M arcu s z tru d em ws tał, z k ark iem zes zty wn iały m o d o p ieran ia s ię o tward y k amień . Ab b y s ied ziała za s to łem, k tó ry M arcu s wy k o rzy s ty wał jak o b iu rk o , z lek k imi ru mień cami n a b lad y ch , u s ian y ch p ieg ami p o liczk ach . Oczy miała lek k o

zaczerwien io n e, ale zd etermin o wan ą min ę. – M o ja có rk a mó wi, że ju ż o d p ewn eg o czas u ws p ó łp racu je z tą Szalo n ą J an e – rzek ł Gifo rte. – J es t p rzek o n an a, że ta k o b ieta jes t jed n ą z o s ó b o d p o wied zialn y ch za p o czy n an ia tłu mu . Ab b y ju ż miała co ś p o wied zieć, ale p o ws trzy mała s ię, wid ząc wzro k o jca. Zaczerwien iła s ię jes zcze b ard ziej. M arcu s czu ł s ię n iezręczn ie. – A co p an my ś li? – Nie mam p o wo d u jej n ie wierzy ć. J ed n ak wy s y łan ie k o g o ś n a zewn ątrz, ab y n eg o cjo wał, jes t b ard zo ry zy k o wn e. Nie ma żad n y ch g waran cji, że Szalo n a J an e p o zo s tan ie p rzy jazn a. An i n awet że tam d o wo d zi. Nas i lu d zie n a wieżach meld o wali, że w o s tatn ich g o d zin ach p rzy b y ła tam o g ro mn a liczb a o s ó b . – M ó wię ci – wtrąciła Ab b y – że jeś li p o ro zmawiam z J an e... – Ab ig ail – o s ad ził ją Gifo rte. – Nie n azy waj mn ie Ab ig ail – p ry ch n ęła. – Nie trak tu j mn ie jak d zieck o . M arcu s o d k as zln ął, ab y zap o b iec zb liżającej s ię k łó tn i. – M ło d a d amo , czy p o zwo lis z, że p rzez ch wilę p o ro zmawiam z two im o jcem n a o s o b n o ś ci? Ab b y p o ciąg n ęła n o s em i zało ży ła ręce n a p iers i. M arcu s p o ło ży ł d ło ń n a ramien iu Gifo rte’a i o d p ro wad ził g o w k ąt celi, p lecami d o d ziewczy n y . – Wiem, że to d la p an a n ie jes t łatwe – p o wied ział ś cis zo n y m g ło s em. – Co ch ce p an zro b ić? Gifo rte miał zb o lałą min ę. M arcu s zas tan awiał s ię, czy ma n ad zieję, że to o n zd ecy d u je za n ieg o . – To n ieb ezp ieczn e – p o wied ział w k o ń cu . – J ed n ak my ś lę, że to jed y n a n ad zieja n a u n ik n ięcie ro zlewu k rwi. J a... – Zawah ał s ię. – Ch ciałb y m zap ro p o n o wać, że b ęd ę jej to warzy s zy ł. J eś li zd o ła n ak ło n ić Szalo n ą J an e d o ro zmó w, lep iej żeb y b y ł tam k to ś g o to wy je p o p ro wad zić. M arcu s o wi p rzy s zło n a my ś l p y tan ie, czy Gifo rte n ie zamierza s k o rzy s tać z o k azji, żeb y wy p ro wad zić s tąd có rk ę i u ciec. J ed n ak n ie, n ie o n . J ak iek o lwiek b y ły jeg o u k ry te p o wiązan ia, p o p rzeczy tan iu ty ch ws zy s tk ich ak t M arcu s wy ro b ił s o b ie jas n y o b raz teg o czło wiek a, k tó ry n ie o p u ś ciłb y s wo ich p o d k o men d n y ch , tak s amo jak o n . Sk in ął g ło wą. – J eś li p an ch ce.

– Ch cę – rzek ł Gifo rte. – Dzięk u ję, p an ie k ap itan ie. Po n ieważ w mu rze Ven d re o d s tro n y ląd u n ie b y ło żad n y ch o two ró w, M arcu s mu s iał wejś ć n a wieżę n a d ru g im k o ń cu fo rtecy , żeb y o b s erwo wać p rzeb ieg wy d arzeń . Nawet tu taj ws zy s tk ie s trzeln ice i amb razu ry b y ły s k iero wan e w p rzeciwn ą s tro n ę, k u rzece, tak więc mu s iał wejś ć p o s ch o d ach n a s amą g ó rę, a p o tem p o d n ieś ć k lap ę, żeb y d o s tać s ię n a d ach . Wąs k i p as k amien n y ch p ły t, o d d awn a n ieu ży wan y n awet p rzez warto wn ik ó w, n ieu s tan n ie o wiewał wiatr zn ad rzek i. Sięg ający mu d o p as a k ren elaż b y ł w ro zs y p ce i d u że k awały ty n k u o d ry wały s ię z n ieg o , s p ad ały z wy s o k o ś ci czterech p ięter i zs u wały s ię p o s tro my m d ach u . M arcu s o p arł s ię o jed en z s o lid n iej wy g ląd ający ch b lo k ó w, u s iłu jąc ig n o ro wać mro wien ie s tó p , ilek ro ć wiatr s zarp n ął jeg o p łas zczem. Żało wał, że n ie ma lu n ety . M iał jed n ą, b ard zo d o b rą, w s wo im g ab in ecie w M in is ters twie Sp rawied liwo ś ci, ale n ie p o my ś lał, żeb y ją tu zab rać. Dalek o w d o le, p o d ru g iej s tro n ie fo rtecy , M arcu s wid ział wewn ętrzn y d zied zin iec p ełen d emo n s tran tó w. Gifo rte u p rzed ził g o , że tłu m n ie s k ład a s ię ju ż z s amy ch mies zk ań có w Do k ó w, i n awet z tej o d leg ło ś ci M arcu s wid ział, że to p rawd a. Tłu m b y ł p o d zielo n y n a zwarte g ru p y , o d d zieln e jak o lej i wo d a; jed n a n o s iła s k ó rzan e, b arwn e s tro je mies zk ań có w p o łu d n io weg o b rzeg u , d ru g a zaś miała ciemn iejs ze, p o ważn iejs ze o k ry cia zas o b n iejs zy ch k las . Stu d en ci, d o my ś lił s ię. Przemó wien ia Dan to n a zaws ze b y ły d o b rze p rzy jmo wan e w k ręg ach ak ad emick ich . Po reak cji tłu mu o d g ad ł, k ied y o two rzy ła s ię b rama. Zas k o czen i lu d zie co fn ęli s ię o k ilk a k ro k ó w. Po tem, wid ząc, że n ie jes t to d es p erack i wy p ad , n ap arli z p o wro tem i n ieu s tan n y g war p rzy b rał n a s ile. Po ch wili g ru p k a lu d zi zaczęła s ię p rzep y ch ać n a d zied zin iec. M arcu s mó g ł s ię ty lk o d o my ś lać, że p o ś ró d n ich jes t Gifo rte z có rk ą. Nien ao liwio n e zawias y k lap y wy d ały p rzeciąg ły , p rzeraźliwy p is k . M arcu s s p o jrzał p rzez ramię i zo b aczy ł n ad ch o d ząceg o k ap itan a Ro s s a, tu p iąceg o b u cio rami p o wąs k ich d rewn ian y ch s ch o d ach . Za n im s zli d waj u zb ro jen i w mu s zk iety żo łn ierze Ko n k o rd atu . M arcu s s ię n ie o d zy wał, d o p ó k i ws zy s cy trzej n ie wy s zli n a d ach i ich s k ó rzan e p łas zcze zało p o tały jak flag i n a wietrze. – Kap itan ie – p rzy witał g o . – Pan ie k ap itan ie – o d p o wied ział Ro s s . – Po d ziwia p an wid o k ? M arcu s p rzen ió s ł s p o jrzen ie za d zied zin iec. Sło ń ce miało jes zcze g o d zin ę d ro g i za h o ry zo n t, ale wieże Ven d re rzu cały d łu g i cień n a Wy s p ę, n iczy m ws k azó wk a

jak ieg o ś o g ro mn eg o zeg ara s ło n eczn eg o . Latarn ie i p o ch o d n ie ju ż ś wieciły n iczy m s k ry n a d zied ziń cu , a n a u licach p o n u ry b las k o g n is k o ś wietlał fas ad y d o mó w i o d b ijał s ię w n ieliczn y ch n iero zb ity ch s zy b ach wy s taw. – Nies p ecjaln ie – p rzy zn ał M arcu s . Zn ó w s p o jrzał n a d zied zin iec. Kto ś tam zap ro wad ził p o rząd ek , two rząc k rąg wo ln ej p rzes trzen i wo k ó ł Gifo rte’a i Ab b y , k tó ry ch teraz mó g ł z łatwo ś cią ro zp o zn ać. By ła tam też g ru p k a mło d y ch k o b iet, k tó re p rzep y ch ały s ię, ch cąc jak n ajs zy b ciej u ś cis k ać Ab b y . Najwy raźn iej b y ło to rad o s n e s p o tk an ie. – Wy p u ś cił ją p an . – Ro s s p o p atrzy ł w ś lad za jeg o s p o jrzen iem. – M o jeg o więźn ia. To n ie b y ło p y tan ie. M arcu s d o my ś lił s ię, że k ap itan d o wied ział s ię o ty m o d jed n eg o ze s wo ich warto wn ik ó w. – Nie wy p u ś ciłem jej. Zwo ln iłem ją waru n k o wo , n a mo ją o d p o wied zialn o ś ć, ab y s p ró b o wała n eg o cjo wać z p rzy wó d cami tłu mu . – M arcu s o d erwał s ię o d k ren elażu i o d wró cił twarzą d o Ro s s a. – A s k o ro ja tu d o wo d zę, to b y ła mo im więźn iem, k ap itan ie. – Oczy wiś cie. – Ro s s lek k o s ię s k rzy wił. – I co ma p an n ad zieję u zy s k ać p rzez te... n eg o cjacje? – Do wied zieć s ię, czy jes t jak iś mo żliwy d o p rzy jęcia p rzez o b ie s tro n y s p o s ó b zas p o k o jen ia ich p reten s ji i zy s k an ia n a czas ie, żeb y Gab in et mó g ł zn aleźć ro związan ie. – Kto ś mó g łb y p o wied zieć, że p ro p o zy cja n eg o cjo wan ia jes t p rzy zn an iem s ię d o s łab o ś ci. M arcu s wzru s zy ł ramio n ami. – Sam p an p o wied ział, k ap itan ie, że mo żemy zatrzy mać tu armię. Co n am s zk o d zi s k ło n ić ich , b y ro zmawiali? – Nic. – Ro s s s p o jrzał n a n ieg o zimn o . – J eś li n ap rawd ę zamierza p an walczy ć, g d y p rzy jd zie n a to czas . – Gd y p rzy jd zie n a to czas ... – Po zwo li p an , że p o wiem, co my ś lę – p rzerwał mu Ro s s . Zało ży ł ręce d o ty łu i w zad u mie s p o jrzał n a rzek ę. – M y ś lę, że jes t p an tch ó rzem. M y ś lę, że n ie zamierza p an s p ełn ić s wo jeg o o b o wiązk u i b ro n ić tej fo rtecy . Uważam, że ch ce p an zy s k ać n a czas ie, jak p an to u jął, żeb y p rzy g o to wać s o b ie d ro g ę u cieczk i, zo s tawiając res ztę g arn izo n u i więźn ió w n a p as twę tłu mu .

M arcu s p o czu ł s ię tak , jak b y ch lu ś n ięto mu w twarz wiad rem zimn ej wo d y . Zd ąży ł s ię ju ż p rzy zwy czaić d o aro g an cji o ficera Ko n k o rd atu , ale... – Pro p o n u ję – wark n ął – żeb y wy co fał p an s wo je s ło wa. – Dlaczeg o ? Przecież to p rawd a. A mo że p an zap rzeczy , że p ań s cy lu d zie p rzy g o to wu ją ło d zie d o p rzep rawy p rzez rzek ę? – Kap itan ie Ro s s – p o wied ział M arcu s , p o d n o s ząc g ło s . – J es t p an zwo ln io n y ze s wo ich o b o wiązk ó w i ares zto wan y za n ies u b o rd y n ację. Ro s s o b ejrzał s ię p rzez ramię. J ed en z d wó ch żo łn ierzy Ko n k o rd atu p atrzy ł n a s cen ę n a d zied ziń cu , ale d ru g i p rzy ło ży ł mu s zk iet d o ramien ia i o d ciąg n ął k u rek . Lu fa b y ła wy celo wan a p ro s to w p ierś M arcu s a. Zap ad ła d łu g a cis za. Po win ien em b y ł s ię teg o s p o d ziewać, z g o ry czą s k o n s tato wał M arcu s . Bó g wie, że Ro s s n ie d ał p o wo d ó w, żeb y m mu u fał. J ed n ak to n ie k h an d ars k a p u s ty n ia, z ty s iącami mil p ias k u i o cean u p o międ zy n imi a M in is ters twem Wo jn y . To Vo rd an , g d zie p rawo p o win n o co ś o zn aczać. – Co k o lwiek p an ro b i – rzek ł M arcu s – p o żału je p an teg o . – Bard zo wątp ię. – Ro s s wy ciąg n ął ręk ę i p o ch wili M arcu s o d p iął s zab lę i o d d ał mu ją. – J eg o k s iążęca wy s o k o ś ć zaws ze ch ro n i ty ch , k tó rzy d ziałają w jeg o in teres ie. – Tak jak mó j min is ter s p rawied liwo ś ci. – Kied y to s ię s k o ń czy , wątp ię czy h rab ia M ieran b ęd zie miał co ś d o p o wied zen ia w tej s p rawie. – Ro s s zwró cił s ię d o s wo jeg o d ru g ieg o czło wiek a. – Szereg o wy M ills , co my ś licie? – J ak ieś o s iemd zies iąt metró w – p o wied ział zap y tan y , zd ejmu jąc b ro ń z ramien ia. – Żad en p ro b lem. Teraz M arcu s zo b aczy ł, że to n ie mu s zk iet. Bro ń miała d łu g ą lu fę, n ieco wężs zą o d mu s zk ietu , o raz s k o mp lik o wan y żelazn y zamek . Wo js k o wy k arab in , d o my ś lił s ię. Zap ewn e jed en z n ależący ch d o zn ien awid zo n y ch h amv eltajs k ich ło wcó w lu d zi. – Szereg o wy M ills jes t d o s k o n ały m s trzelcem – wy jaś n ił Ro s s . – Kied y ta Szalo n a J an e s ię p o jawi, b ęd zie miał ś wietn ą o k azję s ię jej p o zb y ć. To mo że całk o wicie o s łab ić mo rale tłu mu i o d s tras zy ć g o . – Nie b ąd ź g łu p i – s y k n ął M arcu s . – On i s ię n ie p rzes tras zą. Ud erzą n a b ramę... – A my b ęd ziemy n a to p rzy g o to wan i – ws zed ł mu w s ło wo Ro s s . – M o i lu d zie u s tawili mo źd zierz i d o b rze s ię zab ary k ad o wali. To b ęd zie rzeź. Wy d awał s ię u rad o wan y tą p ers p ek ty wą. M arcu s g wałto wn ie o d wró cił s ię

i s p o jrzał n a d zied zin iec, g d zie in n a g ru p a p rzep y ch ała s ię p rzez tłu m d o Gifo rte’a i Ab b y . J an e i jej to warzy s ze, d o my ś lił s ię. M ills s taran n ie wy celo wał, n as tawiając s zczerb in k ę k arab in u . Zap ewn e b y li za d alek o , ab y g o u s ły s zeć, ale warto b y ło s p ró b o wać. M arcu s p rzy ło ży ł d ło n ie d o u s t i zawo łał. – Gifo rte! J an e! W g ó rze jes t...! Ko lb a mu s zk ietu u d erzy ła g o twarz, aż zad zwo n iły mu zęb y , a w o czach ro zb ły s ły ws zy s tk ie g wiazd y . Zato czy ł s ię d o ty łu , ch wy tając s ię b lan k ó w, i u p ad ł n a k amien n e p ły ty , g d y n o g i o d mó wiły mu p o s łu s zeń s twa. M u s zk ieter Ko n k o rd atu s tan ął n ad n im, s zy k u jąc s ię d o zad an ia n as tęp n eg o cio s u . – Niezb y t mąd rze – s k o men to wał Ro s s . – Po d n ieś cie g o . M arcu s o wi k ręciło s ię w g ło wie, g d y wlek li g o p o s ch o d ach . Na d o le czek ali in n i żo łn ierze Ko n k o rd atu , k tó rzy złap ali g o za n o g i i p o d n ieś li jak wó r ziemn iak ó w. Gd y związali mu ręce za p lecami i p o wlek li d alej, u s ły s zał g ło ś n y h u k wy s trzału .

Win ter – M y ś lę, że p o zwalan ie im, b y ro zwalali b u d y n k i, mo g ło b y ć b łęd em – p o wied ziała Win ter. – Po trzeb o waliś my b elk i n a taran – o d p arła J an e. – Po za ty m n ie k azałam im... Przerwał jej p rzeciąg ły trzas k , g d y p iętro wars ztatu g rawera zatrzęs ło s ię, p rzech y liło i ru n ęło n a u licę, two rząc s tertę p o łaman y ch b elek i ceg lan eg o p y łu . Tłu m wrzas n ął rad o ś n ie i zan im k u rz o p ad ł, s zab ro wn icy ju ż my s zk o wali w g ru zach . Więk s ze g ru p y tło czy ły s ię wo k ó ł, n ie wied ząc, co ro b ić, g d y k to ś zawo łał, że s to jący n ieco d alej ład n y b u d y n ek z marmu ro wą fas ad ą to s ied zib a b o relg ajs k ieg o imp o rtera fu ter. Tłu m ru s zy ł tam z k rzy k iem. – Nie k azałam im ro zb ierać całej tej ch o lern ej u licy – n iezręczn ie d o k o ń czy ła J an e. Bez p rzek o n an ia wzru s zy ła ramio n ami. – Co mam zro b ić? – To b y ł twó j p o my s ł, n o n ie? – Rato wan ie Ab b y i in n y ch to b y ł mó j p o my s ł. Nie to ws zy s tk o ... M ach n ięciem ręk i ws k azała n a o rg ię zn is zczen ia i p o trząs n ęła g ło wą, g d y zab rak ło jej s łó w. Win ter czu ła, że p o win n a b y ć ws trząś n ięta, a n awet p rzerażo n a, ale b ezs en n a n o c i n iep o k ó j o J an e s p rawiły , że b y ła o d rętwiała. Ta wy p rawa ratu n k o wa – alb o p o ch ó d , zamies zk i czy mo że rewo lu cja – k o mp letn ie wy mk n ęła s ię s p o d k o n tro li, to b y ło

o czy wis te. Czu ła, jak k rąg jej tro s k zawęża s ię, tak jak wted y w Kh an d arze, g d y jazd a o d k u p icieli wjech ała n a wzg ó rze. Pu łk , k raj, mias to , a n awet J an u s b ęd ą mu s ieli s ami tro s zczy ć s ię o s ieb ie. Win ter miała ty lk o ty le s iły , ab y zająć s ię ty m, co b y ło w zas ięg u ręk i. A więc, g łó wn ie J an e, k tó ra p rzes k ak iwała z jed n ej s k rajn o ś ci w d ru g ą; o d d ziwn ej s zaleń czej en erg ii d o ch wil p o n u rej, g n iewn ej d ep res ji. Zmęczen ie, jak ie czu ła Win ter, o n a mu s iała o d czu wać s to k ro ć s iln iej, g d y ż ws zy s cy o czek iwali o d n iej o d p o wied zi. Win ter aż n azb y t d o b rze p amiętała, jak ie to mo że b y ć męczące. Led wie u s ły s zała k o lejn y trzas k w g łęb i u licy . Tłu m s zy b k o wy p raco wał n ajlep s zą meto d ę ro zb ió rk i: mo cn o p rzy wiązan ą d o k ro k wi i zrzu co n ą n a u licę lin ę ciąg n ęły s etk i rąk , aż cały fro n t b u d y n k u walił s ię z ło s k o tem. In n e g ru p y wy n o s iły wo rk i cały ch ceg ieł, s zu k ały n iero zb ity ch o k ien lu b zb ierały k awałk i d rewn a n a o g n is k a. Wy ład o wy wan o g n iew n a ws zy s tk im, co łączo n o z Bo relg ajami lu b d iu k iem, i Win ter wid ziała, jak ro zwś cieczen i b u n to wn icy wrzu cają d o o g n ia fu tra lu b b ele materiałó w o warto ś ci ty s ięcy s u weren ó w. Sk ó rzan e Ku rtk i J an e p rzy n o s iły s trzęp y in fo rmacji, lecz s k ład an y z n ich o b raz teg o , co d zieje s ię d alej o d cen tru m wy d arzeń , b y ł n iewy raźn y . Straż u s tawiła k o rd o n n a ws ch o d n iej częś ci Wy s p y , ch ro n iąc k ated rę Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia i mo s ty p ro wad zące n a g iełd ę. Z teg o , co Win ter mo g ła p o wied zieć, n ie ch cieli k o n fro n tacji z tłu mem n a zach ó d o d p lacu Triu mfu Faru s a, ch o ciaż k ilk u p o d żeg aczy z p ó łn o cn eg o b rzeg u p ró b o wało p o d b u rzy ć lu d zi, żeb y ich zaatak o wali, z zad o wo len iem więc zo s tawiła ich w s p o k o ju . Sło ń ce zn ik ało za b u d y n k ami n a zach o d zie mias ta. J an e o b ró ciła s ię, g d y jej u wag ę p rzy k u ł jak iś n o wy ak t zn is zczen ia w o d d ali, i jeg o p o marań czo wy b las k o b lał jej wło s y , tak że zaś wieciły jak p o lero wan e zło to . Ten wid o k n a mo men t zap arł Win ter d ech . – Nie ch ciałam teg o – p o wtó rzy ła J an e. Cień b u d y n k ó w wy ciąg n ął s ię d o n iej, g as ząc o g ień we wło s ach , a o n a s k rzy żo wała ręce i s p u ś ciła g ło wę. – J a ty lk o ch ciałam... – Wiem. – Win ter o b jęła ją za ramio n a. – Ws zy s tk o w p o rząd k u . J an e o d wró ciła g ło wę. – Nie p o win n am b y ła p o zwo lić jej iś ć. Pierd o lo n y Dan to n . Po win n am wied zieć. – W żad en s p o s ó b n ie mo g łaś wied zieć, że właś n ie d zis iaj Orlan k o p rzy k ręci ś ru b ę – p o wied ziała Win ter. – J ed n ak b ęd zie d o b rze. Nic im s ię n ie s tan ie. – A jeś li? – J an e zacis n ęła s zczęk i. – J eżeli zro b ią jej k rzy wd ę? Alb o jeś li...

– Ufam k ap itan o wi d ’Iv o ire – p o wtó rzy ła Win ter. – On n ie p o zwo li, żeb y co ś s ię s tało Ab b y czy in n y m. Ch o ciaż Bó g wie, co o ch ro n i jeg o , k ied y zaatak u jemy twierd zę, p o my ś lała. J an e z p rzy g n ęb ien iem k iwn ęła g ło wą i wes tch n ęła. Ujęła d ło ń Win ter i u ś cis n ęła. – Na jaja p ierd o lo n ej Bes tii. Cies zę s ię, że tu jes teś . Stały ch wilę w p rzy jazn y m milczen iu , p rzery wan y m trzas k iem p ło mien i i ru mo rem b u rzo n y ch b u d y n k ó w. Z o d d ali d o b ieg ł je k rzy k , k tó ry n ag le s ię u rwał. J an e zmars zczy ła b rwi. – Przy n ajmn iej Bo relg ajo wie p o s tąp ili ro zs ąd n ie i u ciek li, k ied y zo b aczy li, że n ad ch o d zimy – s twierd ziła Win ter. – Wraz ze ws zy s tk imi in n y mi. Te s ło wa wy wo łały cich y ch ich o t. Oczy wiś cie, n iezu p ełn ie b y ły zg o d n e z p rawd ą i p o d ejrzewała, że J an e też o ty m wie. Więk s zo ś ć b u d y n k ó w n a Wy s p ie zajmo wały wars ztaty i s k lep y , k tó ry ch właś ciciele is to tn ie u ciek li p rzed n ad ciąg ający m tłu mem, a n ieliczn e rezy d en cje też p rzeważn ie b y ły o p u s zczo n e. J an e n awet k azała s wo im Sk ó rzan y m Ku rtk o m o d es k o rto wać k ilk a ro d zin w b ezp ieczn e miejs ce. Teraz, p o p rzy b y ciu k o n ty n g en tu z Fu s ó w o raz ty s ięcy mies zk ań có w Do k ó w i in n y ch u b o g ich d zieln ic, s y tu acja wy mk n ęła s ię s p o d k o n tro li. Więk s zo ś ć tu tejs zy ch mies zk ań có w u ciek ła, ale Win ter p rzezo rn ie trzy mała s ię z d alek a o d k ilk u g ru p d emo n s tran tó w, k tó rzy wy g ląd ali n a s k ło n n y ch d o czeg o ś g o rs zeg o o d p ijack ich ak tó w zn is zczen ia. Tu i ó wd zie z latarń zwis ały ciała n ies zczęś n ik ó w, n iczy m k o s zmarn e d ek o racje. Win ter s tarała s ię o d wró cić o d n ich u wag ę J an e. Przy jació łk a n ie p o trzeb o wała k o lejn y ch wy rzu tó w s u mien ia. – Po win n y ś my tam wró cić – rzek ła J an e. – Pewn ie ju ż k o ń czą ro b ić taran . – Po win n aś s ię p rzes p ać. – M y ś lis z, że mo g łab y m zas n ąć? Win ter wzru s zy ła ramio n ami. – J a mo g łab y m. Nie s p ałam p rawie d wa d n i. – To p ewn ie żo łn iers k ie n awy k i. – Niep o s trzeżen ie zaczęły iś ć ramię w ramię, jak mło d a p ara p rzech ad zająca s ię wieczo rem p o mieś cie. – M o g ę cię o co ś zap y tać? – Oczy wiś cie. – Dlaczeg o Kh an d ar? Dlaczeg o wy jech ałaś tak d alek o ? Zap ad ła d łu g a cis za. Win ter p rzełk n ęła ś lin ę. – Kied y u ciek łam, ja n ie... my ś lałam trzeźwo – p o wied ziała. – Ch y b a wy d awało mi s ię, że p an i Wilmo re jes t jak imś ws zy s tk o wied zący m p o two rem. Tak im jak

Os tatn i Diu k , ty lk o g o rs zy m. Czu łam, że mu s zę u ciec jak n ajd alej, in aczej złap ią mn ie i zawlo k ą z p o wro tem. – To d ziwn e, n iep rawd aż? – rzek ła w zamy ś len iu J an e. – Pamiętałam ją jak o o g ro mn ą, zło wro g ą p o s tać. Ty mczas em k ied y tam wró ciłam, b y ła... n ik im. Zwy czajn ą zas u s zo n ą s taru ch ą. Win ter s k in ęła g ło wą. Zn o wu zamilk ły i mimo wo li zas tan awiała s ię, co s o b ie my ś li J an e. Gd y b y m n ie b y ła tak im tch ó rzem, g d y b y m n ie u ciek ła, o d n alazłab y mn ie tam, wy rzu cała s o b ie. Do d iab ła, to ja mo g łam ją u rato wać. Gd y b y m n ie... – To M in . – J an e p o mach ała ręk ą. Szczu p ła d ziewczy n a p o d ru g iej s tro n ie u licy zau waży ła ją i p o d b ieg ła. – J es teś p o trzeb n a p rzy b ramie – wy d y s zała. – Teraz. – Co s ię s tało ? – s p y tała Win ter. – Kto ś wy s zed ł n eg o cjo wać. J es t z n im Ab b y . Ale Ped d o c i in n i... Win ter złap ała ją za ręk ę i p o ciąg n ęła za s o b ą. J an e ju ż wy p rzed ziła je o k ilk a k ro k ó w i p rzy s p ies zała. Dzied zin iec Ven d re b y ł jes zcze b ard ziej zatło czo n y , n iż k ied y s tąd o d es zły , p ełen mies zk ań có w Do k ó w i s tu d en tó w, jed n ak i jed n i, i d ru d zy n ie mies zali s ię z s o b ą. Po mimo u g o d y zawartej p rzez J an e z p rzy wó d cami Rad y międ zy o b iema g ru p ami wciąż is tn iało n ap ięcie i s ąd ząc p o o d g ło s ach k łó tn i d o ch o d zący ch ze ś ro d k a d zied ziń ca, s y tu acja wcale s ię n ie p o p rawiała. Win ter ro zd zieliła s ię z M in , g d y d ziewczy n a p rzep ch n ęła s ię p rzez tłu m, żeb y d o łączy ć d o Sk ó rzan y ch Ku rtek o taczający ch p rzy wó d czy n ię. Win ter p o zo s tała z b o k u , ale d o s tateczn ie b lis k o , żeb y s ły s zeć k rzy k i Ped d o ca. – Oczy wiś cie, że to ch o lern y p o d s tęp ! M amy d o czy n ien ia z Os tatn im Diu k iem! On ży wi s ię i o d d y ch a zd rad ą. – Po n ad to – d o d ał in n y czło n ek Rad y – d laczeg o mielib y ś my n eg o cjo wać? Sam fak t, że teg o ch cą, ś wiad czy , że s ą zd an i n a n as zą łas k ę. Sk o ń czy liś my ro b ić taran i k ied y wy łamiemy b ramę... – Przed e ws zy s tk im – p rzerwał mu mężczy zn a, k tó reg o Win ter n ie ro zp o zn ała – jes tem Alek Gifo rte, mło d s zy k ap itan Straży . J es tem tu n a p o lecen ie k ap itan a Straży M arcu s a d ’Iv o ire i n ie o d p o wiad am p rzed M in is ters twem In fo rmacji. – Każd y wie, że to więzien ie Ko n k o rd atu ! – zawo łał w tłu mie jak iś mies zk an iec Do k ó w. Win ter b y ła za n is k a, żeb y d o b rze wid zieć. Przecis n ęła s ię b liżej mu ru , g d zie

s tały s k rzy n ie i b eczk i z zap as ami. Ch ris , k tó ra ju ż n a n ie wes zła, p o zn ała ją i p o d ała jej ręk ę, p o mag ając wejś ć n a tę s wo ją g rzęd ę. Stamtąd wid ziała Gifo rte’a s to jąceg o w k ręg u g n iewn y ch czło n k ó w Rad y i mies zk ań có w Do k ó w. Ob o k n ieg o s tała zwarta g ru p a mło d y ch k o b iet o taczający ch J an e, k tó ra mo cn o k o g o ś ś cis k ała. Win ter ro zp o zn ała Ab b y .Wied ziałam, że M arcu s n ie p o zwo li, żeb y co ś s ię s tało jeg o więźn io m, o d etch n ęła z u lg ą. Sp o jrzała w g ó rę, n a g ro źn ie majaczący k o n tu r fo rtecy , teraz w cien iu , g d y s ło ń ce zap ad ło za jej wieże. Wid ać b y ło ty lk o k ilk u mężczy zn , o b s erwu jący ch z mu ró w s cen ę n a d zied ziń cu . – Po d ru g ie – zag rzmiał Gifo rte, jak s ierżan t n a p lacu mu s ztry – k ap itan jes t d o s k o n ale ś wiad o my teg o , że jes teś my , jak to u jęliś cie, zd an i n a was zą łas k ę. J ed n ak jeś li u p rzecie s ię s ztu rmo wać b ramę, b ęd ziemy zmu s zen i jej b ro n ić i p o n ies iecie o g ro mn e s traty w lu d ziach . Patrząc n a b ramę, Win ter b y ła s k ło n n a s ię z n im zg o d zić. Wąs k ie p o d ejś cie d o p rzy g o to wan ej p o zy cji o b ro n n ej, b ez mo żliwo ś ci zajś cia z flan k i. Atak u jący mo g ą p o n ieś ć co n ajmn iej d zies ięcio k ro tn ie więk s ze s traty n iż o b ro ń cy . – Kap itan p ro s ił mn ie, żeb y m p o ro zmawiał z wami i s p ró b o wał u n ik n ąć ro zlewu k rwi. Uważa, że w k o ń cu ws zy s cy jes teś my Vo rd an ajami, i tak s amo n ie ma o ch o ty ro zp o czy n ać tej rzezi jak wy . – Gifo rte ro zejrzał s ię. – Wy raźn ie p ro s ił mn ie, żeb y m p o ro zmawiał z p rzy wó d czy n ią zwan ą Szalo n ą J an e. Czy o n a jes t tu taj? – Nie wid zę p o trzeb y ... – zaczął Ped d o c, ale J an e p rzerwała mu , wy ch o d ząc z tłu mu d ziewcząt, a Ab b y tu ż za n ią. – J es tem J an e – p o wied ziała, d o s tateczn ie g ło ś n o , żeb y ws zy s cy ją u s ły s zeli. – A Ab b y mó wi mi, że mo g ę p an u u fać. Gifo rte o d p o wied ział z d ziwn y m b ły s k iem ro zb awien ia w o czach . – Cies zę s ię, że tak u waża. – J ak ie waru n k i p ro p o n u je was z k ap itan ? Na d zied ziń cu zro b iło s ię cich o , g d y ws zy s cy ch cieli u s ły s zeć, co ma d o p o wied zen ia Gifo rte. Nag le w tej cis zy z o d d ali d o b ieg ł ją k rzy k , tak d alek i, że led wie s ły s zaln y . ...J an e... w g ó rze...! Gifo rte zaczął co ś mó wić, ale Win ter ju ż g o n ie s łu ch ała. Nie wied ziała, czy jes zcze k to ś u s ły s zał to o s trzeżen ie, ale o czy ws zy s tk ich in n y ch b y ły zwró co n e n a J an e i Gifo rte’a. Win ter s p o jrzała w g ó rę, n a wieżę Ven d re, g d zie... – J an e! – wrzas n ęła Win ter, g ło ś n o i p rzeraźliwie.

Ws zy s tk ie g ło wy o b ró ciły s ię k u n iej. Trzas k wy s trzału b y ł led wie s ły s zaln y , jak k laś n ięcie w d ło n ie w zatło czo n y m teatrze. J ed n ak Win ter w n ap ięciu czek ała n a ten d źwięk , więc w jej u s zach b y ł o n tak g ło ś n y jak wy s trzał z d ziała. Na ś ro d k u d zied ziń ca k to ś u p ad ł. Win ter n ie wid ziała ju ż Ab b y an i J an e, g d y ż Sk ó rzan e Ku rtk i o to czy ły je cias n y m k ręg iem, g d y res zta tłu mu ro zp ierzch ła s ię n a b o k i. Na d zied ziń cu ro zleg ły s ię k rzy k i i wrzas k i. – Tam! Og n ia! – p rzed arł s ię p rzez wrzawę d o n o ś n y g ło s Orzes zk a. Sk ó rzan e Ku rtk i p rzy n io s ły k ilk a mu s zk ietó w i k arab in ó w, a k o lejn e wp ad ły w ich ręce, g d y zd o b y to d zied zin iec. J an e u mieś ciła n a zewn ętrzn y m mu rze k ilk u lu d zi mający ch d o ś wiad czen ie z b ro n ią, ab y o b s erwo wali zaró wn o d ro g ę d o fo rtecy , jak i wieże. Ci teraz o d d ali n ieró wn ą s alwę w k ieru n k u b lan k ó w wieży . Prawie s tu metro wa o d leg ło ś ć i zap ad ający mro k u n iemo żliwiały celn y s trzał z mu s zk ietu , lecz h u k i ro zb ły s k i z lu f p rzes tras zy ły ty ch , k tó rzy tam b y li. Czarn e p o s tacie u mk n ęły w p o p ło ch u . Win ter zes k o czy ła ze s wo jej g rzęd y i o b racając s ię w o s tatn iej ch wili, ab y u n ik n ąć zd erzen ia z jak imś u ciek ający m s tu d en tem, źle wy ląd o wała. Po czu ła b ó l w k o s tce i u p ad ła, ale zaraz p o d erwała s ię i k u lejąc, p o b ieg ła n a ś ro d ek d zied ziń ca. Za n ią mu s zk ieterzy p ro wad zili en tu zjas ty czn y , lecz n ieró wn y o g ień , zag łu s zając wrzas k i. Przed n ią Sk ó rzan e Ku rtk i s fo rmo wały zwarty s zy k , włas n y mi ciałami zas łan iając p rzy wó d czy n ię p rzed s trzelcem n a wieży . To mu s iało b y ć o s iemd zies iąt metró w, mó wiła s o b ie Win ter. Nie ma mo wy . Nie p o ciemk u . Nawet z d o b ry m k arab in em to za d alek o . A J an e s ię p o ru s zała, n ie mo g ła... Do b ieg ła d o g ru p k i i zaczęła o d p y ch ać n a b o k i zas k o czo n e d ziewczy n y . J ej ro zk azu jący g ło s p o zn ałb y n aty ch mias t k ażd y żo łn ierz s ió d mej k o mp an ii. – Z d ro g i, d o jas n ej ch o lery ! J u ż! Zro b iły jej p rzejś cie. Kto ś leżał n a ziemi, d wie o s o b y , i Win ter ś cis n ęło s ię s erce n a wid o k k rwi, ro zb ry zg an ej i ws iąk ającej w ziemię. J an e leżała n a b rzu ch u , n a in n ej d ziewczy n ie. Twarz miała ciemn ą i ś lis k ą o d k rwi. – J an e! Win ter u p ad ła n a k o lan a i złap ała J an e za ramię, p o d n o s ząc ją, b o jąc s ię i mo d ląc jed n o cześ n ie. Pro s zę, p ro s zę, p ro s zę, Bo że, n ie teraz, n ie... Przez s zu m k rwi w u s zach u s ły s zała o d leg ły i cich y g ło s J an e. – Po mó żcie jej.

– Nic ci n ie jes t? – Win ter s zarp n ięciem o b ró ciła ją n a p lecy . Krew b y ła ws zęd zie, ale n ie wid ziała żad n ej ran y . – J an e? Sły s zy s z mn ie? – Nic. – J an e s p lu n ęła k rwią. – Nic mi n ie jes t, ch o lera. Po mó ż jej. Win ter d o p iero teraz s p o jrzała n a d ru g ą d ziewczy n ę. To b y ła M in , leżąca n a p lecach z jed n ą ręk ą n a b rzu ch u , a d ru g ą o d rzu co n ą n a b o k . Ku la p rzes zła p rzez jej s zy ję, wy ry wając k awał ciała. M in jes zcze o d d y ch ała, s zy b k o i p ły tk o , lecz z k ażd y m o d d ech em s p ien io n a k rew wy p ły wała z ran y . Oczy miała s zero k o o twarte. To , że n ic n ie d a s ię zro b ić, b y ło o czy wis te, n awet d la Win ter. Od wró ciła s ię z p o wro tem d o J an e, k tó ra p ró b o wała u s iąś ć. – Po mó ż jej. On a k rwawi. Win ter... – Leż s p o k o jn ie p rzez mo men t. – Win ter p rzy cis n ęła jej ramio n a d o ziemi. – On a mn ie o d ep ch n ęła. Kied y u s ły s zała twó j k rzy k . M in zab u lg o tała, k o n wu ls y jn ie zacis k ając d ło ń . W k o ń cu u cich ła. – On a... – J an e n ie wid ziała M in , p atrzy ła w o czy Win ter. – Od es zła. M u s imy zab rać cię s tąd . M o g ą s p ró b o wać p o n o wn ie. – Ab b y – wy s zep tała J an e. – Gd zie jes t Ab b y ? – J es tem tu taj. Ab b y u k lęk ła p rzy n iej i złap ała ją za ręk ę. Win ter ch wy ciła d ru g ą i razem p o s tawiły ją n a n o g i. Res zta d ziewcząt zn ó w je o to czy ła, two rząc ży wą tarczę. Win ter s p o jrzała n a mu ry . Lu d zie Orzes zk a wciąż s trzelali, ale n a b lan k ach n ik o g o n ie b y ło wid ać. J an e p atrzy ła n a ciało M in . J ej d ło ń , lep k a o d k rwi, zacis n ęła s ię n a ramien iu Win ter. – Weźcie taran – p o wied ziała s p o k o jn ie. – J eś li tam wejd ziemy – p o wied ziała cich o i p o s p ies zn ie Win ter – zg in ie więcej lu d zi. Du żo więcej. M o że u d a n am s ię... J an e p o d n io s ła g ło s d o k rzy k u , k tó ry o d b ił s ię ech em p o p lacu . – Bierzcie ten p rzek lęty taran ! Ty s iąc o czu s p o jrzało n a jej zak rwawio n ą twarz i z ty s iąca g ard eł wy rwał s ię ch ó raln y o k rzy k . Tłu m ru n ął n ap rzó d .

Trzynaście M arcu s

D

o m p alił s ię o d zewn ątrz; p ło mien ie p rzes k ak iwały z s u ch eg o d rewn a s tarej s tajn i

i wo k ó ł fro n to wy ch d rzwi, wp ełzały n a ś cian y i d ach . Wewn ątrz mięk k i d y wan w h o lu zap alił s ię z s zu mem, a wars twy cien k ich firan ek tak lu b ian y ch p rzez matk ę M arcu s a p o wiewały , p ło n ąc, n iczy m p ajęczy n y . Wied ział, że to s en , ale to n ie p o mag ało . M arcu s p rzes zed ł p rzez d ziu rę p o fro n to wy ch d rzwiach i w g łąb k o ry tarza. Og ień p rzemy k ał p o s tarej tap ecie, tak więc s zed ł tu n elem z p ło mien i. Lu d zie u ciek ali, k rzy cząc. Słu żb a w lib erii lu b n o cn y ch k o s zu lach b ieg ała tam i z p o wro tem, u s iłu jąc wy b iec p rzez d rzwi i co fając s ię p rzed p ło mien iami. Gd zieś n a ty łach d o mu co ś ru n ęło z ru mo rem i u s ły s zał k rzy k i. Ws zy s tk ie twarze s k ry wał mro k . M arcu s led wie je p amiętał. J ak d u ch p rzes zed ł p rzez tłu m. Ko lejn y k rzy k , n a p iętrze. Wy s o k i i p is k liwy , k rzy k d ziewczy n k i.

p rzerażen ia małej

Ellie. M arcu s zaczął b iec, w ten d ziwn y , p ły n n y s p o s ó b , w jak i b ieg a s ię we ś n ie – p rzeb ierając n o g ami, ale p o ru s zając s ię b ard zo p o wo li. Do tarł d o g łó wn y ch s ch o d ó w w p o rę, ab y zo b aczy ć s wo ją małą s io s trzy czk ę w b iałej k o s zu li n o cn ej, s to jącą n a p o d eś cie i s zero k o o twarty mi o czami p atrzącą n a s zalejący o g ień . Po wietrze b y ło g ęs te o d d y mu . – Ellie! Ry k o g n ia s p rawił, że M arcu s n ie u s ły s zał s wo jeg o g ło s u . J eś li Ellie g o u s ły s zała, n ie d ała teg o p o s o b ie p o zn ać. Od wró ciła s ię i p o b ieg ła p o s ch o d ach , z p o wro tem n a g ó rę. Ru s zy ł za n ią, p o ś lizn ął s ię n a p o d eś cie i jed n ą ręk ą ch wy cił g ałk ę p o ręczy , łap iąc ró wn o wag ę, jak ro b ił to ty s iąc razy . Kied y zn alazł s ię w k o ry tarzu n a p iętrze, zo b aczy ł, jak mała wb ieg a d o s wo jej s y p ialn i, z jas n y mi wło s ami wy my k ający mi s ię s p o d czep k a. Ru s zy ł za n ią, mijając s wó j p o k ó j, k tó reg o d rzwi b y ły jes zcze

p o ry s o wan e tu ż n ad p o d ło g ą, p o n ieważ zaws ze zamy k ał je k o p n iak iem. Po k ó j Ellie b y ł p u łap k ą, p ełen zas ło n , d y wan ó w i p lu s zo wy ch zab awek . Dy m ju ż wis iał g ru b ą wars twą p o d s u fitem, o p u s zczając s we mack i p o ś cian ach . Ellie, k as zląc, p o b ieg ła w k ąt p o k o ju , g d zie s tała wielk a s zafa p o malo wan a w wes o łe zielo n o n ieb ies k ie wzo ry . – Nie! – p o wied ział M arcu s . – Ellie, n ie... On a g o jed n ak n ie s łu ch ała alb o n ie mo g ła u s ły s zeć – w k o ń cu wcale g o tam n ie b y ło . Otwo rzy ła s zafę, wes zła d o n iej i zamk n ęła za s o b ą d rzwi, ch o wając s ię p rzed p ło mien iami i d u s zący m, zab ó jczy m d y mem. M arcu s p rzes zed ł p rzez p o k ó j – co zd awało s ię trwać wiek i, g d y ż d y wan czep iał s ię jeg o n ó g jak melas a – p o czy m złap ał za k lamk ę. Kied y za n ią p o ciąg n ął, co ś zaczęło ciąg n ąć w p rzeciwn ą s tro n ę, więc mu s iał s ię o d ch y lić d o ty łu i p o p rzeć s zarp n ięcie cały m ciężarem ciała. Gd y d rzwi s zafy s ię o two rzy ły , u p ad ł n a p lecy . Teraz ws zęd zie wo k ó ł n ieg o s trzelały p ło mien ie, wy p ch an e mis ie i k ró liczk i p ło n ęły jak p o ch o d n ie, a rzek i o g n ia p ły n ęły p o d y wan ie. M arcu s n a czwo rak ach rzu cił s ię d o s zafy , s zero k o o two rzy ł jej d rzwi i... W ś ro d k u n ie b y ło n iczeg o p ró cz p o p io łu . Dro b n y , ciemn y p o p ió ł p rzelaty wał mu międ zy p alcami jak d y m i s zary mi s mu g ami p lamił s k ó rę. Przez d łu g ą ch wilę M arcu s p atrzy ł n ań , s łu ch ając wś ciek łeg o ry k u p ło mien i, trzas k ó w i ch rzęs tu łamiący ch s ię b elek . W k o ń cu ws tał i p o s zed ł w k ieru n k u s ch o d ó w. Dro g ę, k tó ra wcześ n iej zajęła mu wiek i, teraz p rzes zed ł w mg n ien iu o k a i p o k ilk u k ro k ach wró cił d o s p o witeg o p ło mien iami p rzed s io n k a, ab y s p o jrzeć p rzez fro n to we d rzwi w p ro s to k ąt ciemn o ś ci. Stał tam jak iś czło wiek . Tak jak in n y ch , jeg o twarz też b y ła an o n imo wą ciemn ą p lamą, ale miał n a s o b ie d łu g i, ciężk i p łas zcz z czarn ej s k ó ry , ło p o czący wo k ó ł n ieg o jak czarn e s k rzy d ła. Ko n k o rd at. M arcu s o two rzy ł o czy . Sied ział w zu p ełn ej ciemn o ś ci, wtu lo n y w k ąt, mając p o d s o b ą k amien n e p ły ty , a za s o b ą k amien n e ś cian y . Wid ział ty lk o n ik ły zary s o two ru s trzeln iczeg o , p rzez k tó ry wp ad ało s łab e, o b ramo wan e ś wiatło g wiazd . M iał wrażen ie, że k to ś u d erzy ł g o w b rzu ch , wy cis k ając z p łu c całe p o wietrze. Pamiętał, że tak s ię czu ł wted y , o s iemn aś cie lat temu , k ied y p rzek azali mu wiad o mo ś ć. Nik t n ie p rzeży ł. Oczy wiś cie, n ie b y ło g o tam. Ten s en b y ł ty lk o s n em. J ed n ak ta p o s tać w d łu g im czarn y m p łas zczu ...

Orlan k o . Tej n o cy jak b y co ś u wo ln iło s ię z g łęb i jeg o p o d ś wiad o mo ś ci. To mu s iał b y ć Orlan k o . M arcu s n ie miał żad n eg o d o wo d u , n iczeg o , z czy m mó g łb y p ó jś ć d o s ąd u , ale s ch emat, k tó ry d o s trzeg ł, p rzeg ląd ając s tare ak ta Straży , jed n o zn aczn ie n a to ws k azy wał. Pres ję n a mło d s zeg o k ap itan a i s trażn ik ó w mó g ł wy wrzeć jak iś wp ły wo wy h rab ia, p rzes tęp ca, a n awet cu d zo ziems k i s zp ieg , ale M arcu s n ie zn alazł żad n y ch d o wo d ó w n a to , że tajemn iczy p rzy jaciel Gifo rte’a k ied y k o lwiek czeg o ś o d n ieg o ch ciał. Ty lk o żeb y co jak iś czas zap o d ział g d zieś jak iś d o k u men t lu b ws trzy mał ś led ztwo , aż ws zy s cy zap o mn ą o s p rawie. Ilek ro ć Ko n k o rd at ch ciał co ś u k ry ć. O ile M arcu s wied ział, jeg o ro d zin a n ig d y n ie mies zała s ię d o p o lity k i, n ig d y n ie zro b iła n iczeg o , co mo g ło b y ś ciąg n ąć n a n ią g n iew Os tatn ieg o Diu k a. J ed n ak k rążące o Orlan k u p lo tk i g ło s iły , że mo g ło to n ie mieć zn aczen ia. Lu d zie zn ik ali, mó wio n o , p o n ieważ b y li k o n k u ren tami w in teres ach b o relg ajs k ich p o p leczn ik ó w d iu k a, mieli za d u żo k ró lews k ich wek s li, alb o p o p ro s tu zo b aczy li co ś , czeg o lep iej b y ło n ie wid zieć. To mo g ło b y ć co ś tak ieg o ... M arcu s s k ręcał s ię z wś ciek ło ś ci. To n ap rawd ę g łu p ie. Czy b y ło b y lep iej, g d y b y b y ł jak iś d o b ry p o wó d ? J ed n ak my ś l o Os tatn im Diu k u b eztro s k o o d b ierający m ży cie z jak ieg o ś zu p ełn ie b łah eg o p o wo d u s p rawiała, że miał ch ęć zacis n ąć p ięś ci i wy b ić n imi d ziu rę w ś cian ie celi. W ty m zimn y m, tward y m mu rze. Gn iew zn ik ł, n ag le zas tąp io n y p rzez falę ro zp aczy . Od o p ieran ia s ię o k amień b o lały g o ramio n a i zd rętwiał mu k ark . Najłatwiej b y ło b y s ię n ie ru s zać, ale p arcie n a p ęch erz n ie p o zwalało mu o s o b ie zap o mn ieć, więc w k o ń cu mu s iał ws tać. Ro s s n ie o d waży ł s ię zap ro wad zić g o d o lo ch ó w – g d y ż mu s iałb y p rzejś ć o b o k zb y t wielu s trażn ik ó w – więc zamk n ął g o w p u s tej k o mn acie n a wieży , u ży wając jej jak o p ro wizo ry czn ej celi. Kamien n a k o mn ata miała k s ztałt k lin a, jed n e d rzwi i s trzeln icę s k iero wan ą k u rzece. Nie b y ło w n iej n awet n ajb ard ziej p o d s tawo weg o więzien n eg o wy p o s ażen ia, tak ieg o jak d ziu ra w p o d ło d ze, d o k tó rej mo żn a s ię wy s ik ać. Wes tch n ął. Co jes t ze mn ą n ie tak ? Czy jes tem tak n ieu d o ln y m d o wó d cą, że mo i lu d zie wciąż mu s zą mn ie zamy k ać? Przy p o mn iał s o b ie, jak s ied ział w ciemn y m n amio cie, p iln o wan y p rzez k u mp li Ad rech ta. Przy n ajmn iej ty m razem n ie b y ł związan y . M arcu s wy b rał k ąt celi n ajb ard ziej o d d alo n y o d teg o , w k tó ry m s ied ział, i wy s ik ał s ię w n im, a p o tem wró cił n a miejs ce i u s iło wał ig n o ro wać o d ó r. Oczy ju ż

mu p rzy wy k ły d o ciemn o ś ci i p rzez s zczelin ę s trzeln icy wid ział s łab e ś wiatła mias ta. Przy cis k ając d o n iej twarz, o d k ry ł, że wid zi o d cin ek rzek i, a w o d d ali jej p ó łn o cn y b rzeg . Na tle ro zg wieżd żo n eg o n ieb a wzn o s ił s ię las wieży czek : s zereg s zlach eck ich rezy d en cji n azy wan y ch Zamk ami z Baś n i, z k tó ry ch k ażd y b y ł b ard ziej o k azały i mn iej p rak ty czn y o d p o p rzed n ieg o . Teraz w n iewielu o k n ach p aliły s ię tam ś wiatła i M arcu s zad awał s o b ie p y tan ie, ilu s zlach cicó w p rzed ło ży ło o s tro żn o ś ć n ad o d wag ę i wy jech ało n a wieś . Właś n ie zas tan awiał s ię, czy d a s ię wy s ik ać p rzez s trzeln icę, g d y co ś p rzes ło n iło mu wid o k . Do s trzeg ł jak iś d łu g i, p o wiewający czarn y materiał, a p o tem frag men t s k ry tej w cien iu twarzy . M imo wo ln ie co fn ął s ię o k ro k i p rzy s tan ął, czu jąc s ię g łu p io . – Kap itan ie d ’Iv o ire? To p an ? – zap y tał k o b iecy g ło s . M arcu s n ie wid ział s en s u zap rzeczać. – To ja. J es teś ... Zamilk ł, k ręcąc g ło wą. Kto k o lwiek to b y ł, wis iał co n ajmn iej p iętn aś cie metró w n ad p o s zarp an y mi s k ałami u p o d n ó ża wieży , p rzy wierając d o jej p io n o wej ś cian y . Nie p rzy ch o d ziło mu d o g ło wy n ic, co mó g łb y p o wied zieć k o mu ś w tak iej s y tu acji. – Ch ciałam zamien ić z p an em s ło wo , k ap itan ie, ale k ap itan Ro s s ch y b a p o s tan o wił temu zap o b iec. – Có ż. – M arcu s ws k azał n a p u s tą celę. – M am d o ś ć n ap ięty h armo n o g ram zajęć, ale jak o ś s p ró b u ję zn aleźć d la p an i czas . Kim p an i jes t? – M o że mn ie p an n azy wać Ró żą, jeś li p an ch ce. – Zatem, Ró żo , czeg o o d e mn ie ch ces z? – Sły s załam, że k ap itan Ro s s zamk n ął tu p an a, p o n ieważ zamierzał p an p o d d ać twierd zę. Czy to p rawd a? M arcu s wzru s zy ł ramio n ami. – Ch ciałem n eg o cjo wać. – Dlaczeg o ? – Przy s ięg ałem ch ro n ić k ró la i mies zk ań có w Vo rd an u . Nie p o d o b a mi s ię p o my s ł s trzelan ia k artaczami d o tłu mu w o b ro n ie in teres ó w Os tatn ieg o Diu k a. – A zatem mo żn a p o wied zieć, że n ie jes t p an s o ju s zn ik iem Orlan k a? M arcu s ro zło ży ł ręce. – Przecież jes tem tu zamk n ięty , p rawd a? Ró ża zd awała s ię n amy ś lać. M arcu s zamru g ał i u k rad k iem u s zczy p n ął s ię w ręk ę,

ab y s ię u p ewn ić, że ju ż n ie ś n i. – Ro s s n ie p o wied ział p ań s k im lu d zio m, że k azał p an a ares zto wać – p o wied ziała. – M y ś li p an , że u wo ln ilib y p an a, g d y b y wied zieli? – Wątp ię – o d p arł M arcu s . – Ro s s ma więcej lu d zi i lep iej u zb ro jo n y ch . – Czy p o d d alib y s ię, g d y b y wy d ał im p an tak i ro zk az? – Zap ewn e. By ło b y lep iej, g d y b y wy d ał g o k ap itan Gifo rte. – M arcu s zawah ał s ię. – Czy p an i wie... – Ro s s zas trzelił k o g o ś n a d zied ziń cu . Nie wiem k o g o , ale tłu m s tras zn ie s ię wś ciek ł. J u ż n io s ą taran . M arcu s zamk n ął o czy . – J eś li wy łamią b ramę, b ęd zie mas ak ra. – Wiem. – Ró ża milczała p rzez ch wilę. – Gd y b y b y ł jak iś s p o s ó b , żeb y d o teg o n ie d o p u ś cić, ale p o d d ać fo rtecę tłu mo wi, zg o d ziłb y s ię p an p o mó c? – Tak – b ez wah an ia o d p arł M arcu s . – Ty lk o n ie wiem, co mo g ę zro b ić, tk wiąc tu taj. – Uwo ln imy p an a, a p an ro zk aże s wo im lu d zio m zło ży ć b ro ń . – Ch ętn ie – rzek ł M arcu s . – J eś li mn ie zap ewn icie, że mo im lu d zio m n ic s ię n ie s tan ie. – Sąd zę, że mo g ę to załatwić. – Ró ża zn ó w milczała ch wilę, n amy ś lając s ię. – W p o rząd k u . Niech p an s p o k o jn e czek a, k ap itan ie. Wró cę. J ej twarz zn ik ła. M arcu s p ró b o wał d o jrzeć, jak p n ie s ię p o mu rze, ale wąs k a s zczelin a u n iemo żliwiła mu to . Po d d ał s ię i p o k ręcił g ło wą. – No d o b rze – p o wied ział d o ciemn ej celi. – Nie żeb y m miał jak iś wy b ó r.

Raesin ia – Raes ? – To mó wił Faro . – Nie ś p is z? – Nie. To b y ła jed n a z tak ich ch wil, w k tó ry ch Raes in ia ch ciałab y mó c s p ać. Więź u s u wała z jej ciała zmęczen ie, tak s amo jak ran y , ale b rak o wało jej teg o d o b reg o s amo p o czu cia, z jak im b u d zimy s ię z g łęb o k ieg o s n u . A p rzy n ajmn iej tak jej s ię wy d awało . Nie ży ła ju ż o d tak d awn a, że n ie wied ziała, czy to p amięta. Zas tan awiała s ię, czy za p ięćd zies iąt b ąd ź s to lat b ęd zie tak p ró b o wała p rzy p o mn ieć s o b ie ten s to s u n k o wo co raz k ró ts zy o k res s wo jeg o

is tn ien ia, k ied y b y ła lu d zk ą is to tą tak ą jak in n e. Przek o n am s ię, p o my ś lała. Nie miała in n eg o wy jś cia. J ej p ro wizo ry czn y m s ch ro n ien iem b y ł d as zek z d y wan u p rzy wiązan eg o d o s terczącej framu g i o k n a i o b ciążo n eg o k ilk o ma ceg łami. M o g ła s ię p o d n im s ch o wać p rzed tłu mem, k tó ry p o s trzelan in ie n a d zied ziń cu s tał s ię ag res y wn iejs zy . Wieczo rn a atmo s fera k arn awału wy p aro wała i tłu m p o d zielił s ię n a zb ro jn e o b o zy , s k u p io n e wo k ó ł o g n is k . Sk ó rzan e Ku rtk i J an e, n ajb ard ziej p rzy p o min ające reg u larn ą fo rmację, ju ż mu s iały p rzery wać k ilk a b ó jek międ zy mies zk ań cami Do k ó w a zwo len n ik ami Rad y . Dy wan o d ch y lił s ię i Faro n a czwo rak ach ws zed ł d o ś ro d k a. Raes in ia ro g iem k o b ierca n ak ry ła b ru k i zn alazła g d zieś ro zd artą p o d u s zk ę o raz lamp ę. Po p atrzy ł n a to z ap ro b atą. – Wy g o d n e g n iazd k o . – Dzięk i. – Raes in ia u s iad ła i ziewn ęła, d la efek tu . – Ro zmawiałeś z Ab b y ? – Ch wilę trwało , zan im o d erwałem ją o d J an e i Win ter, ale tak . – I? – Nie wid ziała Co ry . – Wid o czn ie wy raz jej twarzy zd rad zał ro zczaro wan ie, p o n ieważ d o d ał: – Ale mó wiła, że k o b iety i d zieci trzy man o w k ilk u o d d zieln y ch celach . I że p o czątk o wo żo łn ierze Ko n k o rd atu trak to wali je b ard zo b ru taln ie, ale k ap itan d ’Iv o ire in terwen io wał i zas tąp ił ich s trażn ik ami, zan im k o mu ś s tała s ię p o ważn a k rzy wd a. – Kap itan d ’Iv o ire. – Ten p ro s to lin ijn y , b ro d aty o ficer, k tó reg o wid ziała razem z Vh aln ich em. Raes in ia wy d ęła u s ta. – W p o rząd k u . To ju ż co ś . Co s ąd zis z o Szalo n ej J an e? – On a wcale n ie wy d aje mi s ię s zalo n a. J ej lu d zie n ap rawd ę o b jęli p rzy wó d ztwo . M y ś lę, że więk s zo ś ć tłu mu p rzy s zła tu , s zu k ając Dan to n a, ale k ied y g o ares zto wan o , to J an e ws zy s tk o zo rg an izo wała. M a g ru p ę mło d y ch k o b iet i mies zk ań có w Do k ó w, k tó rzy d la n iej p racu ją, a p o zo s tali, zd aje s ię, d arzą ją wielk im s zacu n k iem. – M as z p o jęcie, o co jej ch o d zi? – Ty le, ile n am p o wied ziała: ch ce u wo ln ić więźn ió w. M au ris k i Du mo rre p ró b u ją wy jaś n ić mies zk ań co m Do k ó w, że ich o czy wis ty m p rzezn aczen iem jes t zrzu cić jarzmo o d wieczn ej n iewo li i p rzejąć n ależn ą im ro lę rząd zący ch p ań s twem, ale to o rk a n a u g o rze. Brzmi d o b rze, k ied y mó wi to Dan to n , ale w u s tach ty ch d wó ch ... – Dan to n . – Raes in ia p o k ręciła g ło wą. To k o lejn y p ro b lem. – J ed en Bó g wie, co

z n im tam zro b ili. – Ch y b a jes zcze g o n ie ro zg ry źli – rzek ł Faro . – In aczej p rzek u p ilib y g o p iwem i p rzy s łali tu taj, żeb y k azał ws zy s tk im wró cić d o d o mó w. – M u s imy g o o d zy s k ać. – Raes in ia mach in aln ie p rzeczes ała d ło n ią wło s y i s k rzy wiła s ię, g d y jej p alce u więzły w k o łtu n ach . Zwy czajn y o d ru ch , o czy wiś cie, b o p rzecież ju ż n ie czu ła b ó lu . – Ko ń czy n am s ię czas . Na razie n am s ię u d ało , p o n ieważ Orlan k o miał ważn iejs ze s p rawy , ale Oh n lei n ie mo że p o zwalać n a to w n ies k o ń czo n o ś ć. Pręd zej czy p ó źn iej p rzy ś lą tu o d d ziały wo js k a. M o g ła ty lk o wy o b rażać s o b ie p an ik ę w p ałacu i min is ters twach . Zas tan awiała s ię, czy jej o jciec jes zcze ży je, czy o p eracja In d erg as ta u rato wała g o , czy mo że ju ż u marł, a Orlan k o p o p ro s tu u k ry wa ten fak t p rzed cały m ś wiatem. Ciek awe, czy ju ż zau ważo n o jej n ieo b ecn o ś ć – jak d łu g o mo żn a mieć mig ren ę? J ed n ak to mo g ło b y ć n ajmn iejs ze z jej zmartwień . J eś li Orlan k o p o s tan o wił zacząć g rać o s tro ... Po win n a b y ć w p ięciu miejs cach jed n o cześ n ie, a n a p ewn o n ie tu taj, p rzy twierd zy . J ed n ak tam b y ła Co ra i Dan to n , a zap ewn e tak że Sarto n . Nie mo g ła ich o p u ś cić. – Nie b ęd ziemy mu s ieli d łu g o czek ać – rzek ł Faro . – Ped d o c s p ierał s ię z J an e o s trateg ię, ale ju ż p rzy n o s zą taran . Kied y wy łamią b ramę, p rzy p u s zczą s ztu rm n a twierd zę. – Święci i męczen n icy . J eś li jej zało g a zaczn ie s trzelać... Ws zy s cy b y li p ewn i, że twierd za s ię p o d d a, ale to b y ło , zan im s n ajp er p ró b o wał zab ić J an e n a d zied ziń cu . – To ś mierteln a p u łap k a – p o wied ział Faro . – J ed n ak n ie mają d o ś ć lu d zi, żeb y o d ep rzeć atak . – A więc b ęd zie mn ó s two o fiar p o o b u s tro n ach . Faro s k in ął g ło wą. – Na d zied ziń cu ju ż k rzy czą: „Bez p ard o n u !”. – To n ie mo że s ię u d ać. A jeś li s trażn icy zaczn ą zab ijać więźn ió w? Do d iab ła, a jeżeli wy s ad zą p ro ch o wn ie? To b y ła p o n u ra my ś l. Raes in ia wy o b raziła s o b ie, jak s ied zi s ama, ciężk o p o p arzo n a, wś ró d res ztek zru jn o wan ej Wy s p y i ty s ięcy tru p ó w. – Wiem. J ed n ak co in n eg o mo żemy zro b ić? J ak p o wied ziałaś , k o ń czy n am s ię czas . J eś li b ęd ziemy zwlek ać, aż ś ciąg n ą tu taj wo js k o , b ęd zie jes zcze g o rzej. – M u s zę p o ro zmawiać z J an e. M o żes z n as u mó wić?

– M o g ę s p ró b o wać – o d p arł. – Po wied z jej... p o wied z, że mam p lan . Faro zamru g ał. – M as z p lan ? – Nie. – Raes in ia wes tch n ęła. – M o że jed n ak d o tej p o ry co ś wy my ś lę. M u s imy co ś zro b ić. To n as za win a, Faro , n awet jeś li n ie ch cieliś my , żeb y tak s ię to s k o ń czy ło . M y p is aliś my te s ło wa, k tó re mó wił Dan to n . Nie p o zwo lę, żeb y to zmien iło s ię w rzeź. – W p o rząd k u . Zro b ię, co b ęd ę mó g ł. Od wró cił

s ię

i

wy czo łg ał

z

n amio cik u . Raes in ia

jes zcze

p rzez

ch wilę

p rzy trzy my wała d y wan , p atrząc w u s ian ą o g n is k ami ciemn o ś ć. Zaws ze wied ziała, że ta d ro g a d o p ro wad zi d o jak iejś k o n fro n tacji. Kied y zaczęli wy k o rzy s ty wać Dan to n a, s tało s ię to p rawie p ewn e. J ed n ak zaws ze wy o b rażała s o b ie, że to o d b ęd zie s ię w... ch y b a b ard ziej cy wilizo wan y s p o s ó b . Zeb ran ie mężó w s tan u . Elo k wen tn e s p o ry w marmu ro wy ch s alach . M o że k ilk a zb io ro wy ch d emo n s tracji p o k o jo wy ch , mający ch p o k azać, czeg o ch ce lu d . Orlan k o i jeg o s łu g u s i zo s talib y u s u n ięci, ale... Nie w tak i s p o s ó b . Nie p rzez tłu my z taran ami, k rzy czące: „Bez p ard o n u !”. Alb o p rzecen iła s wo je mo żliwo ś ci p an o wan ia n ad s y tu acją, alb o n ie d o cen iła b ru taln o ś ci Orlan k a i jeg o p o d wład n y ch . Alb o , co n ajb ard ziej p rawd o p o d o b n e, jed n o i d ru g ie. Niech to s zlag . Czu ła o b ecn o ś ć Ben a w ciemn o ś ciach , u ś miech ająceg o s ię łag o d n ie. Czeg o s ię s p o d ziewałaś , Raes ? Po k o jo wej rewo lu cji? – Raes in io . Gło s d o leciał n ie wiad o mo s k ąd . Zajęta ro zmo wą z d u ch ami Raes in ia p o d s k o czy ła, zap lątała s ię w zwis ający d y wan i o mało n ie zwaliła s o b ie n a g ło wę całeg o p ro wizo ry czn eg o n amio tu . – Kto ... – zaczęła, n im zro zu miała. – So th e! Po k o jó wk a wy ło n iła s ię z cien ia, jak ru ch o ma p lama ciemn o ś ci. Raes in ia wy g ramo liła s ię z n amio tu i ws tała. – Nic ci n ie jes t? – zap y tała. – Nie p o win n am wy s y łać cię s amej. Nie wied ziałam, że s p rawy tak źle s ię p o to czą. – Nic mi n ie jes t – o d p o wied ziała p o s ęp n ie So th e. – I g d y b y m wied ziała, co s ię s zy k u je, n ig d y b y m cię n ie zo s tawiła. – Przy k ro mi. – Raes in ia s p u ś ciła g ło wę i p o k ręciła n ią. – Ben n ie ży je. – Wiem. Całe mias to o ty m mó wi.

– Gd zie b y łaś ? So th e ru ch em g ło wy ws k azała czarn y mas y w fo rtecy , led wie wid o czn y n a tle ciemn eg o n ieb a. – W ś ro d k u . – By łaś w ś ro d k u ? Wid ziałaś Co rę? – Nie, ale d o ty ch czas więźn io wie s ą d o b rze trak to wan i. Ch o ciaż to mo że s ię zmien ić. Czy zn as z k ap itan a d ’Iv o ire? – Teg o s trażn ik a? Po zn ałam g o . – To o n wy co fał lu d zi z mu ró w i zas tąp ił s wo imi lu d źmi zb iró w Orlan k a, k tó rzy p iln o wali więźn ió w. – Wy d aje s ię, że to ro zs ąd n y czło wiek . M y ś lis z, że ch ciałb y p o d d ać twierd zę? – Ch ciałb y , o ws zem. Ale n ie mo że. Kap itan Ko n k o rd atu zamk n ął g o w wieży i jes t g o to wy ro zn ieś ć n a s trzęp y k ażd eg o , k to p rzejd zie p rzez b ramę. Zn aleźli g d zieś d ziało i wzn ieś li b ary k ad y we ws zy s tk ich p o mies zczen iach p ro wad zący ch d o lo ch ó w. – Święci i męczen n icy ! – zak lęła Raes in ia. – To b ęd ą jatk i! – Tak , jeś li wed rzemy s ię p rzez b ramę. Raes in ia d o b rze zn ała So th e. – Zn as z in n ą d ro g ę. Pro s zę, p o wied z, że zn as z. Po k o jó wk a s k in ęła g ło wą. – Po d wieżą jes t p rzy s tań . D’Iv o ire p o s tawił tam s wo ich lu d zi, ale ten k ap itan Ko n k o rd atu zab rał ich s tamtąd n a b ary k ad y . M y ś lę, że małą łó d k ą mo g lib y ś my tam d o p ły n ąć n iezau ważen i p rzez warto wn ik ó w n a mu rach . – J ak małą? – Na cztery lu b p ięć o s ó b . Raes in ia zmars zczy ła b rwi. – I co ty lu mo g ło b y zd ziałać? – M am p ewien p o my s ł. – So th e zawah ała s ię. – To ... ry zy k o wn e. I mu s iałab y ś p o p ły n ąć z n ami. – J a? – Raes in ia zamru g ała. Ob awiając s ię, że jej tajemn ica wy jd zie n a jaw, So th e zwy k le n aleg ała, żeb y Raes in ia p o mimo s wej n ieś mierteln o ś ci u n ik ała ws zelk ich n ieb ezp ieczeń s tw. – Ch cę p o wied zieć, że... jes tem ch ętn a, o czy wiś cie. Ty lk o d laczeg o ? – Po trzeb n y mi k to ś , k o mu Dan to n u fa. Czy li k to ś ze s p is k o wcó w. A s p o ś ró d

n ich ty lk o to b ie u fam. – Po zo s tali też s ą g o d n i zau fan ia – zap ro tes to wała Raes in ia. – Ks iężn iczk o – łag o d n ie p o wied ziała So th e. – Pro s zę. – W p o rząd k u . – Raes in ia wes tch n ęła. – To ja zaczęłam to ws zy s tk o , p rawd a? Tak b ęd zie u czciwie. So th e miała n ies zczęś liwą min ę, ale n ic n ie p o wied ziała. Raes in ia wciąg n ęła i p o wo li wy p u ś ciła p o wietrze. – W p o rząd k u – p o wtó rzy ła. – J ak i jes t p lan ? – Do b rze – o rzek ła Raes in ia. – To ry zy k o wn e, ale o wiele lep s ze n iż s ztu rmo wan ie b ary k ad p o d g rad em k u l i k artaczy . Przy wó d cy b u n tu p rzezo rn ie p rzen ieś li s ię n a d ru g ą s tro n ę zewn ętrzn eg o mu ru , n a wy p ad ek g d y b y jacy ś s trzelcy wy b o ro wi Ko n k o rd atu zn ó w ch cieli p ró b o wać s zczęś cia. Na mu rze o ch o tn iczy o d d ział mu s zk ieteró w o b s erwo wał wieżę, o d czas u d o czas u o d d ając s alwę, g d y k to ś zau waży ł jak iś p o d ejrzan y cień czy ru ch . Taran , p as k u d n ie wy g ląd ający ze s wy m p rzy p o min ający m żelazn ą p ięś ć zak o ń czen iem z k u teg o żelaza, zo s tał p rzen ies io n y p rzez b ramę n a d zied zin iec p rzez g ro mad ę wrzes zczący ch , ro zg n iewan y ch mężczy zn . Za n imi ciąg n ął zwarty tłu m, n ie zważając n a zag ro żen ie ze s tro n y s n ajp eró w mo g ący ch o s trzelać ich z wież. Uzb ro jen i w co b y ło p o d ręk ą lu d zie p arli n a b ramę, ch cąc b y ć w p ierws zy m s zereg u , k ied y zo s tan ie wy łaman a. J an e, Ab b y i Win ter s ied ziały n a s k rzy n k ach p rzy mały m o g n is k u z k awałk ó w d rewn a wy ciąg n ięteg o z g ru zó w zn is zczo n y ch d o mó w, o to czo n e p rzez g ru p k ę mło d y ch k o b iet w s k ó rzan y ch fartu ch ach , d la mies zk ań có w Do k ó w b ęd ący ch czy mś w ro d zaju mu n d u ru lu b s y mb o lem ran g i. Z czło n k ó w Rad y b y ła o b ecn a ty lk o Cy te, s ied ząca ze s k rzy żo wan y mi n o g ami p rzy o g n is k u . M au ris k , Du mo rre i in n i zap ewn e p rzemawiali d o tłu mó w, a Ped d o c i jeg o zwo len n icy zn aleźli s ię n a czele s ztu rmu jący ch , żąd n i ch wały . J an e s p o jrzała n a o b ie s wo je zas tęp czy n ie. Win ter, p rzy g ry zając warg ę, p o wo li s k in ęła g ło wą. – Nie zn am p lan u fo rtecy – p o wied ziała. – J ed n ak n awet g d y b y n ie mieli tam arty lerii, s ztu rm n a tę b ramę b ęd zie k rwawy i k ażą n am g o p o wtarzać p rzy k ażd ej b ary k ad zie. J eś li zn aleźli jak ieś d ziało , atak b ęd zie k atas tro fą. – Nie wiemy , czy je zn aleźli – s p recy zo wała Ab b y . Zerk n ęła n a So th e, s to jącą o b o k Raes in ii. – M amy n a to ty lk o s ło wa tej...

– Ró ży – p o d p o wied ziała So th e. – Nazy waj mn ie Ró żą. – Ró ży – p o wtó rzy ła Ab b y . – Z teg o , co wiemy , o n a mo że b y ć z Ko n k o rd atu . – J a zaś wiad czam, że n ie – p o wied ziała Raes in ia. – A k to zaś wiad czy za cieb ie? – o d p arła Ab b y . J an e wzru s zy ła ramio n ami. – On a ma rację. Ty i two i lu d zie p ó źn o p rzy s zliś cie n a ten b al. Orlan k o miał d u żo czas u , żeb y p rzy s łać tu s wo ich ag en tó w. – A właś ciwie co mamy d o s tracen ia? – zap y tała Win ter. – Raes i... Ró ża p o wied ziały , że s ame tam p o p ły n ą. J eś li to p u łap k a i n a p rzy s tan i czek ają żo łn ierze Ko n k o rd atu , jak to n am zas zk o d zi? – Ch ciały trzech o ch o tn ik ó w – p rzy p o mn iała Ab b y . – On i mo g ą u cierp ieć. – J eś li zaatak u jemy b ramę, zg in ie ch o lern ie wielu lu d zi – zau waży ła Win ter. – Nawet jeś li zwy cięży my . M y ś lę, że warto zary zy k o wać. – A p o ch wili d o d ała: – Po win n am p ó jś ć z n imi. – Nie b ąd ź g łu p ia – o d ezwała s ię J an e. – J eś li k to ś tam p ó jd zie, to ja. Ab b y i Win ter s tan o wczo p o k ręciły g ło wami. – Po trzeb u jemy cię tu taj – p o wied ziała Ab b y . – J eś li to ma s ię u d ać, to n ie mo żemy jes zcze ro zp o cząć s ztu rmu n a b ramę. J eś li k to ś mo że ich p o ws trzy mać, to ty lk o ty . – Ale... – zaczęła J an e. Win ter p rzerwała jej. – Po trzeb a jes zcze d wó ch o s ó b . Raes in ia s k in ęła g ło wą. – J ed n ą z n ich p o win ien b y ć mło d s zy k ap itan Gifo rte, jeś li zech ce – p o wied ziała. – Ró ża ro zmawiała z k ap itan em d ’Iv o ire i o n u waża, że więk s zo ś ć s trażn ik ó w zło ży łab y b ro ń , g d y b y mło d s zy k ap itan wy d ał im tak i ro zk az. Ab b y s p o ważn iała, s ły s ząc tę p ro p o zy cję, ale n ic n ie p o wied ziała. – Nie s ąd zę, b y ś ch ciała wy jaś n ić, jak „ro zmawiałaś ” z k ap itan em d ’Iv o ire w ś ro d k u fo rtecy p ełn ej lu d zi Orlan k a? – J an e zwró ciła s ię d o So th e, k tó ra ty lk o wzru s zy ła ramio n ami. J an e wes tch n ęła z iry tacją. – No d o b rze. Nie p o d o b a mi s ię to , ale jeś li Win ter ch ce iś ć... – J a też p ó jd ę – wy rwała s ię Ab b y . – J eś li... mło d s zy k ap itan id zie, to p o win n am... – Nie. – J an e złap ała ją za ręk ę, jak b y ch ciała zatrzy mać p rzy s o b ie. – J ed n a z was jes t mi p o trzeb n a tu taj, żeb y u trzy mać p o rząd ek . Po n ad to d o p iero co s ię s tamtąd

wy d o s tałaś . – Zo s tawiając in n y ch w ś ro d k u ! Ab b y o b ró ciła s ię d o J an e i p rzez d łu g ą ch wilę p atrzy ły s o b ie w o czy . W k o ń cu Ab b y u s tąp iła ze zn u żen iem. – J a p ó jd ę. Ws zy s cy s p o jrzeli n a Cy te, k tó ra d o ty ch czas s ię n ie o d zy wała. Sk u liła s ię, wid ząc, że jes t o b iek tem p o ws zech n ej u wag i, ale zaraz s ię wy p ro s to wała. Cały tu s z s p ły n ął jej p o d o czy , p o zo s tawiając ty lk o ciemn e s mu g i n a p o liczk ach , jak b arwy wo jen n e. – Na p ewn o teg o ch ces z? – s p y tała J an e. – Kto ś z Rad y p o win ien tam b y ć – o d p arła Cy te. – Wo licie, żeb y m p o s zła p o Ped d o ca? Raes s k rzy wiła s ię i k iwn ęła g ło wą. J an e p rzen io s ła s p o jrzen ie n a Win ter, k tó ra p atrzy ła n a Cy te, mars zcząc b rwi, ale n ic n ie p o wied ziała. – Do b rze. Po win n y ś my zaczy n ać. – J an e o p arła d ło n ie o k o lan a i ws tała. Zerk n ęła n a Win ter. – A jeś li n ie wró cicie d o ś witu , ro zwalę tę b ramę i p rzy jd ę tam p o was . – Zn ajd ę jak ąś łó d k ę – p o wied ziała Win ter. – Raes , ty d o p iln u j, żeb y Gifo rte ws zed ł n a jej p o k ład . – Wejd zie – p o n u ro p o wied ziała Ab b y . – J es t u p arty jak mu ł, ale k ied y ch o d zi o jeg o lu d zi... – Wes tch n ęła. – Op iek u j s ię n im, d o b rze? Raes s k in ęła g ło wą. – Zro b ię co w mo jej mo cy . – Wy ciąg n ęła ręk ę d o Win ter. – Sp o tk amy s ię n a n ab rzeżu ? Win ter k iwn ęła g ło wą i u ś cis n ęła jej d ło ń . A raczej p rawie u ś cis n ęła. Gd y ich p alce s ię zetk n ęły , co ś p rzes k o czy ło międ zy n imi, jak b y is k ra wy ład o wan ia elek try czn eg o . Raes in ia p o czu ła, jak więź b u d zi s ię w n iej d o ży cia i g wałto wn ie wy rwan a ze s tan u s p o czy n k u mo cn o o wija s ię wo k ó ł jej jaźn i. Całe jej ciało wib ro wało en erg ią więzi, g o to wej walczy ć, u ciek ać alb o rato wać s ię w jak ik o lwiek s p o s ó b . Nig d y n ie czu ła n iczeg o tak ieg o , n awet w p rzy b liżen iu , a s ąd ząc p o s zero k o o twarty ch o czach Win ter, o n a też o d czu wała co ś p o d o b n eg o . Więź n ie k o n tro lo wała p o czy n ań Raes in ii, ale w p ewien n iejas n y i zawo alo wan y s p o s ó b u ś wiad amiała jej s wo je ży czen ia. Teraz ch ciała, żeb y Raes in ia co fn ęła s ię, u ciek ła, zaatak o wała Win ter jak ąk o lwiek d o s tęp n ą b ro n ią, a p rzed e ws zy s tk im p o d żad n y m p o zo rem n ie d o ty k ała jej. Gd y b y Raes in ia n ie wied ziała, że to n iemo żliwe,

p rzy s ięg łab y , że ta p rzek lęta więź jes t p rzerażo n a.

Win ter – Na p ewn o d o b rze s ię czu jes z? – s p y tała Cy te. – Do b rze – mru k n ęła Win ter. – Ty lk o ... p o my ś lałam o czy mś . Prawd ę mó wiąc, n ie wied ziała, co to b y ło . Czas em łatwo b y ło zap o mn ieć o k lątwie, k tó ra s p ad ła n a n ią tamtej n o cy w ś wiąty n i, a k tó rą – jeś li wierzy ć J an u s o wi – b ęd zie n o s iła w s o b ie d o ś mierci. Ob v -s car-io t, Ws zy s tk o żerca, d emo n ży wiący s ię s wy mi p o b raty mcami. Przeważn ie n ie b y ł wy mag ający m p as ażerem i Win ter rzad k o czu ła jeg o ru ch y i p o mru k i w g łęb i s wej ś wiad o mo ś ci, n iczy m u n o s zące s ię z jas k in i s mu żk i d y mu , zd rad zające o b ecn o ś ć zio n ąceg o o g n iem s mo k a. Gd y wy ciąg n ęła ręk ę, ab y u ś cis n ąć d ło ń Raes in ii, Ws zy s tk o żerca s ię zb u d ził. Czu ła, jak s ię p ręży , s zarp iąc s my cz, n ap in ając mag iczn e p ęta wiążące g o z Win ter. By ła p ewn a, że g d y b y d o tk n ęła tej d ziewczy n y i zezwo liła n a to , o b v -s car-io t p rzes k o czy łb y p rzep aś ć d zielącą ich d u s ze i p o żarłb y tę mag ię, jak ą miała Raes in ia, p o zo s tawiając ją w s tan ie ś p iączk i jak J en Alh u n d t alb o g o rs zy m. J ed n ak to o zn aczało , że Raes in ia p o s iad a jak ąś mag ię, k tó ra mo że zo s tać wch ło n ięta. Gd zie ta n as to letn ia rewo lu cjo n is tk a zn alazła co ś tak ieg o ? Wed łu g J an u s a jed y n i ży jący czaro d zieje teg o cy wilizo wan eg o ś wiata b y li n a s łu żb ie Kap łan ó w Czern i, k tó rzy p o s tan o wili zg ład zić ws zy s tk ich p o zo s tały ch . Wp rawd zie p u łk o wn ik ws p o mn iał, że jes t co ś tak ieg o jak wro d zo n y d ar, n ab y ty b ez n iczy jej in terwen cji, ale n ie p o d ał żad n y ch s zczeg ó łó w. Tak więc Raes in ia miała tak o wy alb o b y ła ag en tk ą wro g a. Tak czy in aczej, trzeb a o ty m zawiad o mić J an u s a. J ed n ak p ó źn iej. J eś li w o g ó le p rzeży ją. Do b ra ag en tk a mo g łab y zo s tawić ws zy s tk o , żeb y p rzek azać s wo jemu p an u tak ą zas k ak u jącą in fo rmację, ale Win ter n ie zamierzała o p u ś cić J an e i in n y ch . J eś li zg in ę, J an u s p o p ro s tu s am b ęd zie mu s iał s o b ie rad zić, p o s tan o wiła. – Do b rze – p o wtó rzy ła, u ś wiad amiając s o b ie, że za d łu g o s p o g ląd a w p rzes trzeń . – Przep ras zam. – Nie ma s p rawy . Cy te p rzez mo men t p atrzy ła jej w o czy , lecz g d y Win ter zau waży ła to , zn ó w wb iła wzro k w ziemię.

– Ch y b a n ie zo s tały ś my s o b ie właś ciwie p rzed s tawio n e. Ty ch y b a jes teś Cy te? J a jes tem Win ter. – Tak n ap rawd ę to Cy to man d iclea. Ale mo że b y ć Cy te. – Od tej s taro ży tn ej k ró lo wej? Cy te s p o jrzała n a n ią, mru g ając. – Sły s załaś o n iej? – Kied y ś czy tałam d u żo h is to ry czn y ch k s iążek . – His to ria, zwłas zcza s taro ży tn a, b y ła jed n ą z n ieliczn y ch d zied zin , o k tó ry ch o cen zu ro wan a b ib lio tek a p an i Wilmo re zawierała mn ó s two materiałó w. Win ter i J an e s p ęd zały tam d u żo czas u , k ry jąc s ię p rzed wo źn y mi, i w rezu ltacie zd o b y ła d o ś ć o b s zern ą, ch o ć n ieu s y s tematy zo wan ą wied zę. – J an e zaws ze p o d ziwiała tę k ró lo wą. M ó wiła, że b o h aters k o walczy ła d o k o ń ca. – Nap rawd ę? – Cy te p o k ręciła g ło wą. – A my ś lałam, że ty lk o ja jed n a n a cały m ś wiecie in teres u ję s ię tak imi rzeczami. Na u n iwers y tecie ty lk o trzecio rzęd n i s tu d en ci s tu d iu ją h is to rię o k res u p rzed Karis em. – Zatem jes teś trzecio rzęd n ą s tu d en tk ą? – Win ter u ś miech n ęła s ię, ab y p o k azać, że żartu je, ale Cy te s p o ch mu rn iała. – J es tem d ziewczy n ą – p o wied ziała. – Dziewczy n y au to maty czn ie s ą zaliczan e d o trzecio rzęd n y ch , w n ajlep s zy m razie. – Po ch wili Cy te tro ch ę s ię o d p ręży ła i p rzes u n ęła d ło n ią p o ciemn y ch wło s ach . – Przep ras zam. Stare ran y , wies z? Win ter s k in ęła g ło wą i ws k azała u licę s ch o d zącą n a b rzeg rzek i. – Lep iej s p rawd źmy , czy zn ajd ziemy te ło d zie. Kied y o d d aliły s ię o d b ramy , tłu m zrzed n iał, ale tu i ó wd zie g ru p k i lu d zi s ied ziały p rzy o g n is k ach lu b rzu cały tań czące cien ie w ś wietle k o ły s zącej s ię latarn i. Gd y Ven d re zn ik ła im z o czu za rzęd em k amien ic, ś mierteln ie p o ważn a atmo s fera b u n tu tro ch ę s ię ro zwiała i wró cił d o b ry n as tró j. Tu d rzwi d o mó w b y ły p o ro zb ijan e, a wn ętrza s p ląd ro wan e, czas em w p o s zu k iwan iu łu p ó w, ale g łó wn ie tru n k ó w, i g ru p k i mło d y ch mies zk ań có w Do k ó w p rzek azy wały s o b ie zn alezio n e b u telk i. Niek tó rzy n awet ś p iewali, ch o ciaż rzad k o h armo n ijn ie. Najwy raźn iej żad en s tu d en ck i rewo lu cjo n is ta z g ru p y Cy te n ie d o tarł tak d alek o n a p o łu d n ie. – Ile mas z lat? – n ag le zap y tała Win ter. – Dwad zieś cia. – Cy te s p o jrzała n a n ią z zaciek awien iem. – Dlaczeg o p y tas z? Dwad zieś cia. Win ter czu ła s ię tak , jak b y p o d czas p o b y tu w Kh an d arze p o s tarzała s ię o d zies ięć lat. By ła ty lk o o d wa lata s tars za o d Cy te, lecz p o mimo to ta s tu d en tk a

b y ła p rzy n iej d zieck iem, co czy n iło Win ter d o ro s łą. Tak my ś lała o żo łn ierzach ze s wo jej k o mp an ii, k ied y k ap itan d ’Iv o ire mian o wał ją d o wó d cą. Ch o ciaż p rzeważn ie b y li mło d s i o d Cy te. – J a ty lk o ... – Win ter p o k ręciła g ło wą. – Nie mu s is z teg o ro b ić. Wiem, co my ś lis z, ale... – Wątp ię – p o wied ziała p o n u ro Cy te. – I wiem, że n ie mu s zę. Zg ło s iłam s ię n a o ch o tn ik a, tak s amo jak ty . – Nie jes tem p ewn a, czy wies z, w co s ię p ak u jes z, to ws zy s tk o – s twierd ziła Win ter. – Brałaś k ied y ś u d ział w walce? – Parę razy . – W p rawd ziwej walce, k ied y k to ś u s iłu je cię zab ić? – in d ag o wała Win ter. – A ty p ró b u jes z zab ić jeg o ? Cy te w milczen iu wy d ęła warg i. – Umies z p o s łu g iwać s ię jak ąś b ro n ią? – Uczę s ię s zermierk i rap ierem – b ro n iła s ię Cy te. – J u ż o d czterech lat. – Z n as ad k ą n a o s trzu i p ap iero wy mi tarczami. – A co – zjeży ła s ię Cy te. – Ty p ewn ie zab iłaś tu zin lu d zi? – Nie tu zin – s p ro s to wała Win ter – ale p aru . – Alb o trzech lu b czterech . Sp ró b o wała p o liczy ć, ale s traciła rach u b ę. Czy zielo n o o k ie p o two ry s ię liczą? – Nie mó wię, że n ie jes teś ... – Nie o b ch o d zi mn ie, co mó wis z – żach n ęła s ię Cy te. – Zg ło s iłam s ię n a o ch o tn ik a. Id ę. Umiem zad b ać o s ieb ie. – Nie p o wied ziałam, że n ie... – J es t p rzy s tań – p rzerwała jej Cy te. Przes k o czy ła p rzez lin ę i o s tro żn ie wes zła n a k amien n e mo lo . – M y ś lis z, że te ło d zie s ię n ad ad zą? Czy mo że p o trzeb u jemy czeg o ś więk s zeg o ? Win ter wep ch n ęła ręce d o k ies zen i, wes tch n ęła w d u ch u i p o s zła za n ią.

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

Czternaście Win ter

O

d ws ch o d u n ad ciąg ały ch mu ry . To d o b rze i źle: mro k s k ry je je p rzed o czami

o b s erwato ró w n a wieżach , ale jes zcze b ard ziej u tru d n i o d s zu k an ie maleń k iej p rzy s tan i p o d mu rem Ven d re. Na s zczęś cie n ajwy raźn iej an i ciemn o ś ć, an i p rąd wo d y n ie o g ran iczały d o s k o n ałej o rien tacji Ró ży . Wio s ło wała razem z Win ter, jak n ajcis zej p o p y ch ając łó d k ę co raz b liżej d o majaczącej n a tle n ieb a twierd zy . Za n imi s ied ziały Cy te i Raes in ia, a Gifo rte s k u lił s ię w n iewy g o d n ej p o zy cji n a ru fie. Wietrzy k mu s k ał im p o liczk i, a s zara p o wierzch n ia Vo r b y ła g ład k a jak s zk ło . Pio n o we ś cian y więzien ia wzn o s iły s ię n ad n imi jak s k ały k lifu , mro k p rzecin ały ty lk o tu i ó wd zie s łab iu tk ie p ro mien ie ś wiatła – b las k o g n ia s ączący s ię p rzez s zczelin y s trzeln icze. Gd y p o d p ły n ęli b liżej, Win ter ws trzy mała o d d ech . Tu n awet in s ty n k t Ró ży n ie mó g ł ich p o p ro wad zić, więc mu s iała o ś wietlić b rzeg s tru żk ą ś wiatła s wej p rzy ciemn io n ej lamp y . W jej s łab y m b las k u u jrzała s terty g łazó w n a s ty k u mu ru z rzek ą, wy g ład zo n y ch p rzez wiek i u d erzen iami g n an y ch wiatrem fal. Oraz – tak małe, że n ie d o s trzeg łab y g o , g d y b y zn ajd o wała s ię ch o ć tro ch ę d alej – wąs k ie g ard ło międ zy n imi, p ro wad zące d o n is k o s k lep io n eg o p rzejś cia w mu rze. Zn ó w zaczęły wio s ło wać, n iemal b ezg ło ś n ie p rzemy k ając p rzez p rzejś cie d o d łu g ieg o tu n elu . W p o wietrzu u n o s ił s ię zap ach p leś n i, a p as y zas ch n ięteg o ś lu zu n a ś cian ach zn aczy ły p rzy p ły wy i o d p ły wy rzek i. Win ter s p o g ląd ała p rzed s ieb ie, p ró b u jąc d o jrzeć w mro k u k o n iec p rzy s tan i. Sięg n ęła p o lamp ę, żeb y o ś wietlić d ro g ę, g d y ż zn ajd o wali s ię ju ż p o za p o lem wid zen ia warto wn ik ó w n a wieżach , ale Ró ża ch wy ciła ją za ręk ę. Łó d ź s tu k n ęła o jed n ą z p o k ry ty ch s p ły wający mi k ro p lami

wo d y ś cian , zak o ły s ała s ię i zatrzy mała. – Tam jes t warto wn ik – s zep n ęła n iemal b ezg ło ś n ie. – A p rzy n ajmn iej ś wiatło . Zg aś lamp ę. Win ter zro b iła to i zamru g ała w p rawie k o mp letn ej ciemn o ś ci. Prawie, ale n iezu p ełn ie, co zaraz o d k ry ła. Gd zieś za zało mem k o ry tarza p aliło s ię ś wiatło , rzu cając s łab iu tk ie b ły s k i n a p o wierzch n ię wo d y i wilg o tn e ś cian y . Ty lk o jak o n a je d o s trzeg ła? Win ter o b ejrzała s ię i zo b aczy ła, że Ró ża ro związu je s zn u ró wk i b u tó w. – J a s ię ty m zajmę – p o wied ziała. – Wy jd ę s tamtąd z lamp ą, k ied y d ro g a b ęd zie wo ln a. Gifo rte p rzes u n ął s ię n a d zió b , p rzy czy m zak o ły s ał łó d k ą, k tó ra cich o zazg rzy tała, trąc o mu r. Win ter miała wrażen ie, że Ró ża s ię s k rzy wiła. – J ed en z mo ich – s p y tał o ch ry p ły m s zep tem mło d s zy k ap itan – czy ich ? – Nie wiad o mo . – Ró ża zwin n y m ru ch em zrzu ciła k u rtk ę i zd jęła p rzez g ło wę cien k i p o d k o s zu lek . Gifo rte mru k n ął co ś zmies zan y , ch o ć w ty ch ciemn o ś ciach Win ter led wie zd o łała d o s trzec jej s y lwetk ę. – Czy to ważn e? J ed en o k rzy k i b ęd zie p o n as . – Ty lk o ... – Zro b ię co w mo jej mo cy . – Ró ża zd jęła s p o d n ie, zło ży ła je ró wn o i wręczy ła s to s ik o d zieży Win ter. By ł zad ziwiająco ciężk i i Win ter wy czu ła p rzez materiał k ilk a tward y ch metalo wy ch p rzed mio tó w. – Nie zg u b teg o . Ró ża zwin n ie i n iemal b ez p lu s k u zs u n ęła s ię d o wo d y z łó d k i, k tó ra zn ó w s ię zak o ły s ała. J ej n o g i p o jawiły s ię n a mo men t n ad p o wierzch n ią, a p o tem zn ik ły p o d wo d ą. Win ter n ie wid ziała, g d zie s ię wy n u rzy ła. – On a p racu je d la cieb ie? – s zep n ęła z n ied o wierzan iem Cy te d o Raes in ii. – M n iej więcej – o d rzek ła Raes in ia. – Cich o . Win ter n as łu ch iwała wy s trzału lu b ch o ćb y s zamo tan in y . Nie u s ły s zała n ic. – A jeś li n ie d a n am zn ak u ? – s p y tała Cy te. – J ak d łu g o mamy ... – Nic jej n ie b ęd zie – zap ewn iła Raes in ia. – Zau faj mi. Po ch wili zab ły s ło jas n e ś wiatło , o d b ijając s ię o d p o wierzch n i wo d y . Win ter zaczęła wio s ło wać, raz n a jed n ej b u rcie, raz n a d ru g iej, a Raes in ia wzięła d ru g ie wio s ło i o d p y ch ała łó d ź o d ś cian . Po k ilk u n as tu metrach k an ał k o ń czy ł s ię w d u żej s ali z wy s tający m k amien n y m p o mo s tem. Ró ża s ied ziała n a jeg o k o ń cu , n ag a i o ciek ająca wo d ą, trzy mając w jed n ej ręce lamp ę, a w d ru g iej s zn u r. Rzu ciła g o

Win ter, k tó ra p rzy ciąg n ęła i p rzy wiązała łó d k ę d o b rzeg u . – J ak ieś p ro b lemy ? – s p y tała Raes in ia, g d y o s tro żn ie wy s zły n a s tały ląd . Ró ża p o k ręciła g ło wą, wzięła o d Win ter s wo ją o d zież i u b rała s ię. Zro b iła to zu p ełn ie b ez s k ręp o wan ia, tak jak ro b iła to J an e. W ś wietle lamp y Win ter zo b aczy ła, że k o b ieta jes t o wiele lep iej u mięś n io n a, n iż s ię wy d awało , k ied y b y ła u b ran a, a jej s k ó ra jes t p o zn aczo n a cien k imi b iały mi ś lad ami. Z b o k u jed n ej p iers i miała b lizn ę w k s ztałcie g wiazd y , a ramio n a p o p rzecin an e g ęs tą s iatk ą s tary ch b lizn . Gifo rte d y s k retn ie o d wró cił o czy , a zafas cy n o wan a Win ter p o ch wili zro b iła to s amo . Ciało leżało n a k o ń cu p rzy s tan i, p o d czarn y m s k ó rzan y m p łas zczem, k tó ry o k ry wał je jak cału n . Win ter p o d es zła d o n ieg o i zo b aczy ła, że to mło d y mężczy zn a, b ru d n y i b ro d aty , z jed n ą n iewielk ą ran ą k łu tą tu ż p o n iżej u ch a. – M iał p is to let – p o wied ziała Ró ża, s tając za n ią i trzy mając b ro ń za lu fę. – Sp rawd ź, czy jes t n ab ity . Win ter s p rawd ziła lu fę o raz p an ewk ę, u p ewn iając s ię, że p is to let jes t n ab ity , a p o tem z lek k im tru d em wep ch n ęła g o za p as . Tk wił tam ju ż in n y p is to let, a n a b io d rze wis iała jej s tara k awalery js k a s zab la. Zn ó w n o s ząc b ro ń , czu ła s ię lep iej, n iż ch ciałab y p rzy zn ać. Raes in ia n ie ch ciała wziąć żad n ej b ro n i, ale Gifo rte miał miecz i p is to let, a Cy te rap ier. Ró ża miała s wo je wy p o s ażen ie. Gd y ich mały o d d ział zeb rał s ię w ś wietle lamp y , Ró ża ws k azała n a k o ry tarz p ro wad zący w g łąb twierd zy . – Stąd ju ż n ied alek o d o g łó wn y ch s ch o d ó w. Na p ierws zy ch d wó ch p iętrach u mieś cili n o wy ch więźn ió w, p o tem s ą k o lejn e trzy ze zwy k ły mi celami, a p ó źn iej p arter. Kap itan d ’Iv o ire i Dan to n s ą w wieży p o wy żej. Po n ieważ J an e ju ż k azała g ro źn ie h ałas o wać taran em, n ie s p o d ziewam s ię zo b aczy ć n ik o g o n a s ch o d ach , ale cel p iln u ją s trażn icy . Raes i ja p ó jd ziemy o d n aleźć Dan to n a. M ło d s zy k ap itan ie, więk s zo ś ć s trażn ik ó w p iln u jący ch więźn ió w to p ań s cy lu d zie. M y ś li p an , że zd o ła p rzek o n ać ich , żeb y ich wy p u ś cili? – J eś li wied zą, co d la n ich d o b re – wark n ął Gifo rte. – Win ter, Cy te, id źcie z n im, n a wy p ad ek g d y b y b y li wś ró d n ich żo łn ierze Ko n k o rd atu . M y u wo ln imy tamty ch d wó ch i s p o tk amy s ię z wami. – A jeś li wp ad n iemy w tarap aty ? – zap y tała Win ter. – Wted y ty d o wo d zis z. Ró b , co mu s is z. – Ró ża p o d n io s ła lamp ę. – Ch o d źmy . I p amiętajcie, żeb y n ie ro b ić h ałas u . Na p ierws zy m zak ręcie s p iraln y ch s ch o d ó w b y ło zu p ełn ie ciemn o . Ró ża s k rad ała s ię n ap rzó d , a Win ter p o d ążała za n ią z n iemal zu p ełn ie p rzy ciemn io n ą lamp ą, d ającą

ty lk o ty le ś wiatła, żeb y p o zo s tali wid zieli s to p n ie. Gd y min ęli p ierws zy p o d es t, z g ó ry zaczęło s ię s ączy ć s łab e ś wiatło . Ró ża p o d n io s ła ręk ę i s ama p o d es zła k ilk a s to p n i wy żej, aż zn ik ła im z o czu . Ró wn ie cich o co fn ęła s ię, mars zcząc b rwi. – Dwaj zb ro jn i n a p o d eś cie – s zep n ęła. – Strażn icy . Nie zd o łam p o cich u zd jąć o b u . Kto ś z was mo że załatwić jed n eg o – zerk n ęła n a Win ter, a p o tem n a Gifo rte’a – alb o p an mo że s p ró b o wać p o s wo jemu . – Po zwó l mi z n imi p o ro zmawiać – rzek ł Gifo rte. – Ty lk o b ez h ałas u . – Ró ża s p o jrzała w g ó rę. – Żo łn ierze Ko n k o rd atu mu s zą b y ć b lis k o . Gifo rte s k in ął g ło wą, wy p ro s to wał s ię i s p o k o jn ie jak n a d efilad zie ru s zy ł s ch o d ami w g ó rę. Po zo s tali p o d ążali za n im, trzy mając s ię p ó ł s k rętu s ch o d ó w w ty le. Na p o d eś cie d waj s trażn icy w zielo n y ch mu n d u rach s tali p o d ś cian ą p o o b u s tro n ach p rzejś cia. Wy p ro s to wali s ię, s ły s ząc k ro k i, lecz wid o k mu n d u ru Gifo rte’a zas k o czy ł ich n a d ecy d u jącą s ek u n d ę, g d y ws zed ł w k rąg ś wiatła i p o k azał im s wo ją twarz. Ch cieli zas alu to wać, ale p o ws trzy mał ich mach n ięciem ręk i. – Bąd źcie cich o – wark n ął s cen iczn y m s zep tem. – Ob aj. – Tak jes t, p an ie k ap itan ie! – rzek ł ten p o lewej, p rężąc s ię jak s tru n a. J eg o to warzy s z, s tars zy i tężs zy , p o d ejrzliwie p atrzy ł n a g ru p ę wy łan iającą s ię n a s ch o d ach . – Pan ie k ap itan ie? – rzek ł. – Pro s zę wy b aczy ć, ale p o wied zian o n am, że p ró b o wał p an p o d d ać twierd zę b u n to wn ik o m i ma p an zo s tać ares zto wan y , jak ty lk o p an wró ci. – Ok o liczn o ś ci s ię zmien iły , s ierżan cie – wark n ął Gifo rte. – Otrzy małem ro zk az o d k ap itan a d ’Iv o ire, żeb y ro zp o cząć n eg o cjacje. Kied y Ro s s s ię o ty m d o wied ział, zamk n ął k ap itan a w celi i p rzejął d o wo d zen ie. – Pierd o lo n y Ro s s – rzek ł mło d s zy s trażn ik . – Zaws ze mó wiłem, że to k awał d ran ia. – J ed n ak ... Sierżan t wah ał s ię, p atrząc n a cztery mło d e d ziewczy n y . – To p rzed s tawicielk i ich p rzy wó d có w – wy jaś n ił Gifo rte. – Zg o d ziłem s ię u wo ln ić więźn ió w, k tó rzy zo s tali b ezp rawn ie zatrzy man i p rzez M in is ters two In fo rmacji. W zamian zag waran to wan o n am b ezp ieczn e o p u s zczen ie fo rtecy . Kap itan d ’Iv o ire i ja b ierzemy za to p ełn ą o d p o wied zialn o ś ć p rzed min is trem i k ró lem. To wy s tarczy ło s ierżan to wi, k tó ry zas alu to wał. – Tak jes t, p an ie k ap itan ie!

– Gd zie res zta n as zy ch lu d zi? – M n iej więcej p o ło wa p iln u je cel wraz z d wo ma lu b trzema czarn y mi. Po zo s tali s ą n a b ary k ad ach . Ro s s ch ciał zab rać s tąd ws zy s tk ich , ale mieliś my b ezp o ś red n i ro zk az k ap itan a, żeb y p iln o wać więźn ió w. – Co z więzien n y mi p iętrami n ad n ami? – Są p u s te, aż d o p arteru . Ro s s wy co fał s tamtąd ws zy s tk ich , żeb y czek ali n a s ztu rm. M y ś lę jed n ak , że zo s tawił lu d zi n a wieży , p rzy Dan to n ie. – W p o rząd k u . – Gifo rte o b ejrzał s ię p rzez ramię. – Wy g ląd a n a to , że macie wo ln ą d ro g ę aż d o wieży . – Po rad zę s o b ie z p aro ma s trażn ik ami – rzek ła Ró ża. – Raes , trzy maj s ię k ilk a s ch o d k ó w za mn ą. Ru s zajmy . – Pro b lem p o leg a n a ty m, jak p rzek azać wiad o mo ś ć in n y m s trażn ik o m, tak żeb y n ik t n ie p o d n ió s ł alarmu – rzek ł Gifo rte. – Hmm... Nie ch cę s ię wtrącać, p an ie k ap itan ie – p o wied ział s ierżan t – ale n ie s ąd zę, żeb y Ro s s s ię p o d d ał, k ied y p an mu k aże. I ma więcej lu d zi n iż my . – Nie ws zy s tk o n araz. – Gifo rte s p o jrzał n a Win ter. – J ak ieś p o my s ły ? – J ak i jes t ro zk ład p o mies zczeń n a ty m p o zio mie? – zap y tała. – Tam jes t co ś w ro d zaju p rzed s io n k a. – Sierżan t ws k azał d rzwi. – Dalej k o ry tarz b ieg n ący w o b ie s tro n y . Z jed n ej s ą ws zy s tk ie k o b iety i d zieci. Po d ru g iej cele mężczy zn . – Ilu lu d zi p iln u je teg o p rzed s io n k a? – Teraz n ik t – o d rzek ł s trażn ik . – Uży waliś my g o jak o d y żu rk i, ale Ro s s ws zy s tk ich s tąd zab rał. – Do s k o n ale. M ło d s zy k ap itan ie, p an tam zaczek a. Sierżan cie, p ó jd ziecie d o cel i p o p ro s icie jed n eg o ze s wo ich p rzy jació ł, żeb y p rzy s zed ł tu n a ch wilę. Po wiecie, że Ro s s d o mag a s ię rap o rtu o więźn iach czy czeg o ś tak ieg o . Kied y p o in fo rmu je g o p an o s y tu acji, o d eś le g o p an z p o wro tem i k aże p rzy s łać n as tęp n eg o . – A co z lu d źmi Ko n k o rd atu ? – zap y tał Gifo rte. – Nie s ąd zę, żeb y tru d n o b y ło n amó wić n as zy ch ch ło p có w, żeb y wzięli ich n a mu s zk ę – p o wied ział s ierżan t. – Do d iab ła, mn ie s ameg o ś wierzb iały ręce. – Cy te i ja p rzy p iln u jemy s ch o d ó w – o d ezwała s ię Win ter. – Ch cę, żeb y ci s trażn icy wid zieli tu ty lk o zielo n e mu n d u ry . Gifo rte zd ecy d o wan ie k iwn ął g ło wą. – Ch o d źmy , s ierżan cie. Przek ażmy wiad o mo ś ć.

– Lep iej b ęd zie s tan ąć p ó ł s k rętu wy żej – zap ro p o n o wała Cy te. – Stamtąd mo żemy mieć n a o k u n as tęp n y p o d es t. Win ter p rzy tak n ęła s k in ien iem g ło wy i o b ie ru s zy ły n a s ch o d y , g d y trzej s trażn icy zn ik li za d rzwiami d o lo ch ó w. Zawies zo n e n a ś cian ach lamp y n afto we mig o tały , rzu cając n iereg u larn e cien ie. Gd y d rzwi s ię zamk n ęły , zn ó w zap ad ła g łęb o k a cis za, raz p o raz p rzery wan a cich y mi s zep tami. – A jeś li co ś p ó jd zie źle? – cich o zap y tała Cy te. – Wted y u s ły s zy my k rzy k i – o d p arła Win ter. – Alb o wy s trzały . Nas tawiły s ię n a d łu g ie czek an ie. Win ter wied ziała z d o ś wiad czen ia, że w tak ich s y tu acjach czas ciąg n ie s ię jak g u ma i min u ty zamien iają s ię w d łu g ie g o d zin y . Żało wała, że n ie ma k ies zo n k o weg o zeg ark a, żeb y wied zieć, k ied y n ap rawd ę zacząć s ię n iep o k o ić. Ch o ciaż właś ciwie, co b y jej to d ało ? Z g ó ry d o leciał jak iś d źwięk , n ajp ierw s łab y , ale co raz g ło ś n iejs zy . Kro k i n a s ch o d ach i o d g ło s y g ło ś n ej ro zmo wy . – Sch o d zą – o zn ajmiła Cy te n ap ięty m g ło s em. – M o że n ie zejd ą aż tu taj. M o że ty lk o s p rawd zą cele n a g ó rze. – A jeś li zejd ą? Win ter wes tch n ęła. – To ich załatwimy . Najcis zej jak s ię d a. – Załatwimy . – Cy te p o ło ży ła d ło ń n a ręk o jeś ci rap iera, s p rawd zając ch wy t. – Racja. Zawró ćcie, n ak azy wała w my ś lach Win ter. Wracajcie n a g ó rę. Dłu żej p o ży jecie, i ja też. Na zak ręcie s ch o d ó w p o jawiły s ię d wie p ary b u tó w, a p o n ich p o wiewające p o ły d wó ch czarn y ch p łas zczy . Win ter wy jęła s zab lę, o d czek ała jed n o u d erzen ie s erca i s k o czy ła n a n ich . Zo b aczy ła d wó ch żo łn ierzy Ko n k o rd atu z mu s zk ietami n a ramio n ach . Wb ieg ając p o s ch o d ach , s traciła imp et i żo łn ierz p o p rawej zd ąży ł zareag o wać. Zas tawił s ię mu s zk ietem, g o to wy o d p aro wać cięcie w p ierś lu b u d erzy ć ją k o lb ą. Zas ap an a Win ter zas k o czy ła g o , zatrzy mu jąc s ię k ilk a s to p n i n iżej i zad ając n is k i cio s ciężk im o s trzem, k tó re trafiło g o p o d k o lan o . Staw p rak ty czn ie ek s p lo d o wał, n o g a wy g ięła s ię p o d n ien atu raln y m k ątem i żo łn ierz p rzeleciał o b o k n iej, to cząc s ię p o s ch o d ach . Led wie zd ąży ła u s k o czy ć, g d y d ru g i zaatak o wał ją z wrzas k iem, o b u rącz u n o s ząc mu s zk iet jak maczu g ę.

Win ter zab lo k o wała s iln e u d erzen ie, p rzy czy m o mało n ie s traciła s zab li, i zach wiała s ię. Zan im zd ąży ł to wy k o rzy s tać i zep ch n ąć ją ze s ch o d ó w, p o jawiła s ię Cy te z wy ciąg n ięty m rap ierem i wy k o n ała n iezg rab n y s zermierczy wy p ad n a n ieró wn y ch s ch o d ach . Cien k a k lin g a trafiła g o p o d p ach ę i p rzes zła n ad żeb rami, wb ijając s ię p o jelec. Z b u lg o tem ru n ął n a wzn ak , u p u s zczając mu s zk iet i wy ry wając rap ier z d ło n i Cy te. Win ter s p o jrzała p rzez ramię, s p rawd zając, co z jej o fiarą, ale o k rzy k Cy te s p rawił, że g wałto wn ie o b ró ciła g ło wę z p o wro tem. – Win ter! Na g ó rze! Do s trzeg ła trzecieg o żo łn ierza, k tó ry s zed ł ćwierć s k rętu za ty mi d wo ma i ju ż rzu cił s ię d o u cieczk i. Zak lęła i p rzes k o czy ła zwło k i zab iteg o p rzez Cy te, wy ry wając zza p as a p is to let. Nie b y ło czas u n a p o n o wn e s p rawd zan ie p an ewk i. Ty lk o wy celo wać i s trzelić – a n awet jeś li g o trafi, to u s ły s zą s trzał i... Ściąg n ęła s p u s t. Bro ń wy p aliła z o g łu s zający m h u k iem i Win ter zo b aczy ła, że p łas zcz żo łn ierza zatrzep o tał, jak b y s zarp n ięty p rzez n iewid zialn eg o p rzech o d n ia. J ed n ak k u la o min ęła tu łó w i ze ś wis tem o d b iła s ię o d k amien n ej ś cian y , a zan im Win ter zd ąży ła s ięg n ąć p o d ru g i p is to let, żo łn ierz u ciek ł p o s ch o d ach n a g ó rę, zn ik ając jej z o czu . – Na jaja Bes tii – zak lęła Win ter. Od wró ciła s ię d o Cy te. – Za mo men t b ęd zie ich więcej. Ch o d ź, wró ćmy n a p o d es t. – J a... – Cy te n iep ewn ie p o k azała s wó j rap ier, wciąż tk wiący w ciele żo łn ierza Ko n k o rd atu , k tó ry zacis k ał d ło n ie w ag o n ii i to czy ł k rwawą p ian ę z u s t. Win ter ch wy ciła za ręk o jeś ć, o p arła s to p ę o b o k mężczy zn y i s zarp n ięciem wy rwała b ro ń , a o n zad rżał i s k o n ał. Od d ała Cy te cien k ie o s trze, jes zcze ś lis k ie i czerwo n e o d k rwi, p o czy m zab rała zab itemu k o lejn y p is to let i ład o wn icę. Po tem złap ała Cy te za ręk ę i s p ro wad ziła p o s ch o d ach n a p o d es t, g d zie p rzy n ajmn iej walk a b ęd zie p ro wad zo n a n a ró wn y m teren ie. Zab ity p rzez n ią czarn y leżał tam, b ro cząc k rwią z g ło wy ro zb itej p o d czas u p ad k u p o s ch o d ach . Od ep ch n ęła g o n a b o k i o d wró ciła s ię d o Cy te. – Nic ci s ię n ie s tało ? – zap y tała. – Nic. – Cy te s p o g ląd ała n a b ro ń w s wo jej ręce, jak b y n ie wied ziała, s k ąd s ię wzięła. – Nic mi n ie jes t. J a ty lk o ... – Wiem – p o wied ziała Win ter. – J ed n ak mu s is z s ię s k u p ić. Nien awid ziła s ię za tak ą g ru b o s k ó rn o ś ć. Czu ła s ię jak Dav is , k to ś , k to p o trafi zab ijać lu d zi i p ó źn iej zaś miewać s ię z teg o . J ed n ak n ie b y ło czas u n a ro zmy ś lan ia.

M ężczy zn a, d o k tó reg o s trzeliła, wró ci d o ty ch n a p arterze, a o n i z p ewn o ś cią p rzy ś lą tu więcej lu d zi... – Cy te. Cy to man d iclea. – Na d źwięk s wo jeg o p rzy b ran eg o imien ia d ziewczy n a tro ch ę d o s zła d o s ieb ie. – Czy u mies z n aład o wać p is to let? – N... n iezu p ełn ie. J a n ig d y ... – Ch o lera. – Win ter p o d es zła d o d rzwi i zało mo tała w n ie. – Gifo rte? J es t p an tam? Id ą tu ! Nie o trzy mała o d p o wied zi. Nas tawiła u ch a i miała wrażen ie, że s ły s zy tu p o t wielu n ó g . Złap ała Cy te i p ch n ęła ją p o d wewn ętrzn ą ś cian ę s p iraln y ch s ch o d ó w. – Zo s tań tu , d o p ó k i n ie b ęd ą b lis k o – p o rad ziła jej. – Nie ch cemy b y ć d o b ry m celem, jeś li zaczn ą d o n as s trzelać. I trzy maj s ię n a p o d eś cie, z d ala o d s ch o d ó w. Nie n ależy p o zwalać im atak o wać z wy s o k a. – Przecież... – Umy s ł Cy te w k o ń cu o g arn ął s y tu ację. – J es t ich zb y t wielu ! Zab iją n as . Racjo n aln y ro zmó wca p o wied ziałb y jej, że w k o ń cu s ama s ię zg ło s iła d o tej mis ji. Dav is p o p ro s tu wrzas n ąłb y n a n ią. Win ter wzru s zy ła ramio n ami, p o k lep ała ją p o ramien iu w n ad ziei, że to ją p o k rzep i, p o czy m n ach y liła s ię p o mu s zk iet martweg o żo łn ierza. By ł n aład o wan y i – d ziw n ad d ziwy – p rzy u p ad k u p an ewk a n ie o two rzy ła s ię i p ro ch s ię n ie wy s y p ał. Win ter o d ciąg n ęła k u rek , p rzy k lęk n ęła n a d o le s ch o d ó w i czek ała. Nie mu s iała czek ać d łu g o . Tu p o t b u cio ró w p o p rzed ził p rzy b y cie żo łn ierzy Ko n k o rd atu , d wó jk ami s ch o d zący ch p o s ch o d ach . Win ter wy celo wała, zan im p o jawiły s ię ich g ło wy , p rzez mo men t wy b ierała lu fą cel, p o czy m wy p aliła. Hu k wy s trzału z mu s zk ietu b y ł g ło ś n iejs zy o d p is to leto weg o i b ro ń w zn ajo my s p o s ó b k o p n ęła ją w ramię. Ty m razem wy celo wała lep iej i jed en z p ierws zy ch czarn y ch p łas zczy b ezwład n ie ro zciąg n ął s ię n a s ch o d ach . Win ter o d rzu ciła mu s zk iet i p rzy warła d o p o s ad zk i. Tak jak s ię s p o d ziewała, p rzes tras zen i żo łn ierze o d p o wied zieli o g n iem, wy p ełn iając s ch o d y o g łu s zający m, g ro mo wy m h u k iem, p rzery wan y m wizg iem ry k o s zetu jący ch k u l. Dy m u n o s ił s ię z lu f i zamk ó w ich b ro n i, o taczając ich jak mała b u rzo wa ch mu ra. Przez mo men t wis iał n ieru ch o mo w d u s zn y m p o wietrzu , p rzy wierając s zary mi s mu g ami d o p łas zczy wy b ieg ający ch z n ieg o p rzeciwn ik ó w, wy wijający ch jak d zid ami mu s zk ietami z b ag n etami n a lu fach . Win ter p rzetrwała k ilk a n as tęp n y ch ch wil ty lk o d lateg o , że b ag n et, tak g ro źn y w b ły s zczący ch s zereg ach n a o twartej p rzes trzen i, n a p ewn o n ie b y ł id ealn ą b ro n ią

d o walk i wręcz n a s ch o d ach . Kied y ru s zy li n a n ią, p o d n io s ła s ię z p o d ło g i i u s k o czy ła w lewo p rzed p ierws zy mi d wo ma. J ed en z mężczy zn zb ieg ł p o s ch o d ach i lek k o s ię p o tk n ął, g d y zes k ak iwał z o s tatn ieg o s to p n ia n a p o d es t, zamierzając p rzeb ić ją b ag n etem jak włó czn ią. Szab la Win ter z b rzęk iem s tali u d erzającej o s tal trafiła w lu fę mu s zk ietu za b ag n etem, o d b ijając g o w b o k . Z ro zp ęd u wp ad ł n a n ią, a Win ter o d wró ciła wy g iętą ręk o jeś ć s zab li i u d erzy ła g o w twarz z imp etem wzmo cn io n y m p rzez jeg o ro zp ęd , o b alając g o , tak jak b y w p ełn y m g alo p ie n ap o tk ał s zn u r n a p ran ie. Dru g i p rzeciwn ik , o s tro żn iejs zy , zatrzy mał s ię i p ch n ął b ag n etem, g d y Win ter o d s k o czy ła o d leżąceg o . Zro b iła u n ik i b ły s k awiczn ie cięła s zab lą, ale d łu g o ś ć jeg o b ro n i p o zwalała mu zach o wać b ezp ieczn ą o d leg ło ś ć. Co fn ął s ię i s p ró b o wał p o n o wn ie, i ty m razem led wie zd o łała o d b ić s zab lą o s try jak ig ła b ag n et. J ej n iezd arn a rip o s ta ty lk o p rzecięła p o wietrze. Co fała s ię, d o s k o n ale ś wiad o ma, że za p lecami ma ty lk o k ilk a k ro k ó w ró wn ej p o wierzch n i, a p o tem zn o wu zaczy n ają s ię s ch o d y . Kątem o k az zo b aczy ła, jak in n y żo łn ierz Ko n k o rd atu p rzes k ak u je ciało p ierws zeg o i p ró b u je zajś ć ją z p rawej. Nie zau waży ł Cy te, k tó ra s tała tam p rzy ciś n ięta d o mu ru . Un io s ła rap ier i zad ała p ch n ięcie, ty m razem id ealn e, jak n a p ark iecie. Cien k ie o s trze p rzeb iło s k ó rzan y p łas zcz żo łn ierza w d o ln ej częś ci p lecó w i wy s zło w o k o licy p ęp k a. Wrzas n ął i p rzeciwn ik Win ter zerk n ął w b o k . Win ter p ó ło b ro tem o min ęła jeg o b ag n et i wo ln ą ręk ą złap ała za lu fę mu s zk ietu , wy ry wając g o z d ło n i zas k o czo n eg o żo łn ierza. Zn ó w s k iero wał wzro k n a n ią, ty lk o p o to , b y zo b aczy ć o p ad ającą s zab lę, k tó ra ro zcięła g o o d mo s tk a p o b io d ro . Czterej żo łn ierze p ad li w ciąg u ty lu ż s ek u n d . Win ter wy p u ś ciła mu s zk iet i s p o jrzała w g ó rę, s p o d ziewając s ię n as tęp n eg o atak u jąceg o mu s zk ietera. Zamias t teg o zo b aczy ła wy celo wan ą w n ią lu fę p is to letu . Och . Lo g iczn e, w ty ch o k o liczn o ś ciach , s zczeg ó ln ie jeś li p o zwo lis z to warzy s zo m walczy ć, a s amemu p rzy g o tu jes z s ię d o s trzału . Czas zd awał s ię ro zciąg ać, jak teles k o p . Wid ziała d wu d n io wy zaro s t n a jeg o twarzy , b ły s k k ap itań s k ich b elek n a p iers i, o d s ło n iętej p rzez ro zwian y p łas zcz. Wid ziała o d ciąg n ięty k u rek jeg o b ro n i, g o to wy o p aś ć i s k rzes ać o g ień . Zaws ze p o zo s tawała jak aś s zan s a. Nab ity w p o ś p iech u p is to let czas em wy p ala p rzed wcześ n ie alb o wcale. Źle u fo rmo wan a k u la mo że wy lecieć z lu fy p o d d ziwn y m k ątem i n ies zk o d liwie p rzes zy ć p o wietrze. Sp ręży n y s ię łamią, d o cis k i zawo d zą,

k rzemien ie wy latu ją, zamias t s k rzes ać s k ry . Nawet z n iewielk iej o d leg ło ś ci łatwo ch y b ić, s zczeg ó ln ie n ied o ś wiad czo n emu s trzelco wi. Win ter jed n ak n ag le n ab rała p ewn o ś ci, że ty m razem żad en tak i p rzy p ad ek n ie zad ziała n a jej k o rzy ś ć. M ężczy zn a n acis n ął s p u s t... I n ag le wy trzes zczy ł o czy , jak b y ze zd u mien iem, p o czy m p o ch y lił s ię d o p rzo d u . Pis to let wy p alił i k u la z wizg iem o d b iła s ię o d k amien ia, lecz k ap itan Ko n k o rd atu u p ad ł i b ezwład n ie p o to czy ł s ię p o s ch o d ach , aż leg ł twarzą d o p o s ad zk i u s tó p Win ter. Ciężk i n ó ż – n iemal tas ak – tk wił w jeg o p o ty licy jak w rzeźn ick im p n iak u . Sto jąca wy żej n a s ch o d ach Ró ża p ro s to wała s ię p o rzu cie. Zau waży ła s p o jrzen ie Win ter i u ś miech n ęła s ię. Za Ró żą n ad ch o d ziła Raes i jak iś s tars zy mężczy zn a, k tó reg o Win ter n ie zn ała. Zało ży ła, że to Dan to n , ch o ciaż n ie miał w s o b ie n ic z ch ary zmaty czn eg o p rzy wó d cy . Na k o s zu li miał p lamy p o tu , a wło s y b ru d n e i ro zczo ch ran e p o k ilk u d n iach n iewo li. Na jeg o twarzy jed n ak malo wało s ię g łęb o k ie zad o wo len ie, g d y jed n ą ręk ą trzy mał d ło ń Raes . Win ter zad ała s o b ie p y tan ie, czy ty ch d wo je co ś łączy . To tłu maczy ło b y jej ch ęć u czes tn iczen ia w tej mis ji. – Czy to ws zy s cy ? – zap y tała Ró ża, o s tro żn ie k ro cząc międ zy ciałami n a p o d eś cie. Uk lęk ła p rzy mężczy źn ie o g łu s zo n y m p rzez Win ter u d erzen iem g ałk i s zab li, n ie wiad o mo s k ąd wy jęła n ó ż i n iemal d elik atn ie wb iła mu g o w s zy ję, tu ż p o n iżej u ch a. Zad y g o tał i s k o n ał, n ie wy d aws zy żad n eg o d źwięk u . – W... ws zy s cy . – Win ter p o trząs n ęła g ło wą, u s iłu jąc p o zb y ć s ię o b razu wy celo wan eg o w jej g ło wę p is to letu i p rzek o n an ia, że zaraz u mrze. Serce waliło jej jak mło tem i co ś n iep rzy jemn ie b u rzy ło s ię w jej żo łąd k u . Do d iab ła, n ie teraz. – Tak . To ws zy s cy , k tó rzy zes zli p o s ch o d ach . J ed n ak s p o d ziewałam s ię, że b ęd zie ich więcej. – Ok azało s ię, że o b o k k ap itan a zamk n ięto w celi k ilk u s trażn ik ó w – wy jaś n iła Ró ża. – Ci n a razie p o ws trzy mu ją n as tęp n ą g ru p ę żo łn ierzy n a p o d eś cie p arteru . – Nie n a d łu g o – p o wied ział in n y g ło s , k tó remu to warzy s zy ł s zy b k i tu p o t b u tó w. Po jawił s ię k ap itan d ’Iv o ire, d ziwn ie wy g ląd ający w u n ifo rmie s trażn ik a, z mu s zk ietem w d ło n i. – Nie mamy d o ś ć lu d zi, żeb y ich zatrzy mać, ale p o p ierws zej s alwie zro b ili s ię o s tro żn i. Będ ziemy mu s ieli s ię wy co fać, jeś li p rzy p u s zczą atak . Win ter jak o ś n ie wy b ieg ała my ś lami tak d alek o w p rzy s zło ś ć. Stała n a p o d eś cie z zak rwawio n ą s zab lą w d ło n i i czu ła, jak s p o jrzen ie k ap itan a p o wo li p rzes u wa s ię w jej k ieru n k u , b u d ząc w n iej tak ie s amo s tras zliwe p o czu cie n ieu ch ro n n o ś ci jak

p rzed ch wilą wy celo wan a w n ią lu fa p is to letu . J eś li mn ie ro zp o zn a... a ś ciś le mó wiąc, jeś li o d k ry je, że jes tem k o b ietą... – k o łatało jej s ię w g ło wie. Co wted y ? Lęk p rzed zd emas k o wan iem, zak o rzen io n y p rzez lata, ś cis k ał jej g ard ło . Ch o ciaż, co b y to s zk o d ziło ? M o g łab y m zo s tać z J an e i in n y mi d ziewczy n ami. Po wied zieć J an u s o wi, żeb y zn alazł s o b ie k o g o ś in n eg o d o to czen ia ty ch p rzek lęty ch b itew. Oczy wiś cie, n ic b y z teg o n ie wy s zło . Po mijając ws zy s tk o in n e, n ig d y n ie p o zb ęd zie s ię Ws zy s tk o żercy ; jak p o wied ział jej J an u s , n ied awn o , lecz jak b y wiek i temu . A to o zn acza, że mu s i w ty m u czes tn iczy ć, czy teg o ch ce czy n ie. Po n ad to , u p ierała s ię in n a cząs tk a jej u my s łu , n ap ełn iając ją p o czu ciem win y , mu s is z my ś leć o Bo b b y . I o Feo r, o Graffie i Fo ls o mie o raz ws zy s tk ich in n y ch z s ió d mej k o mp an ii. Ws zy s tk o to p rzemk n ęło jej p rzed o czami d u s zy w tej k ró tk iej ch wili, zan im s ch o d zący p o s ch o d ach k ap itan n ap o tk ał jej s p o jrzen ie. Sp o jrzeli s o b ie w o czy , p rzez mo men t, i wy d ało jej s ię, że p atrzy n a n ią d ziwn ie. Naty ch mias t jed n ak o d wró cił wzro k i p o s zed ł d alej, p rzech o d ząc o b o k Raes i Dan to n a k u d rzwio m p ro wad zący m d o cel. En erg ia u s zła z Win ter jak wo d a z ro zb itej b eczk i. Z g ru b s za wy tarła s zab lę o p o łę mu n d u ru żo łn ierza Ko n k o rd atu i wep ch n ęła ją d o p o ch wy , ch wiejąc s ię lek k o , jak p ijan a. Zo b aczy ła, że Cy te wciąż s to i n ad czło wiek iem, k tó reg o zab iła. Ty m razem u trzy mała rap ier w ręk u , ale s p o g ląd ała n a zak rwawio n ą b ro ń , jak b y n ie wied ziała, co z n ią zro b ić. – Nic ci s ię n ie s tało ? – s p y tała Win ter. Ty m razem Cy te o p rzy to mn iała s zy b ciej. – Za k ażd y m razem jes t to łatwiejs ze, n o n ie? – Ch y ... ch y b a tak . – Cy te p o p atrzy ła n a s ieb ie, d ziwiąc s ię, że jes t cała. – Zwy cięży liś my ? – J es zcze n ie. – I co teraz? Win ter u s iło wała p rzy p o mn ieć s o b ie p lan p rzed s tawio n y p rzez Raes . Ta częś ć b y ła n ieco n iejas n a, ale... – M y ś lę – p o wied ziała – że teraz ws zy s tk o zależy o d Dan to n a. Przed s io n ek n a więzien n y m p o zio mie b y ł zatło czo n y d o g ran ic mo żliwo ś ci. Stó ł s trażn ik ó w p rzes u n ięto p o d d rzwi wy jś cio we, two rząc p ro wizo ry czn ą b ary k ad ę i Win ter, Raes in ia, Dan to n o raz p o zo s tali s tali w p rzejś ciu , Gifo rte zaś z res ztą

s trażn ik ó w s tan ęli w s zereg u p o d ru g iej s tro n ie. Za n imi b y li więźn io wie. Kap itan d ’Iv o ire k azał o two rzy ć d rzwi cel i u wo ln ien i wy p ełn ili całe p o mies zczen ie o raz częś ć k o ry tarzy . Najb ard ziej ro zg n iewan i z n ich , g łó wn ie mężczy źn i, ale ró wn ież k ilk a k o b iet, p rzep ch n ęli s ię n ap rzó d i p rzek rzy k iwali s ię z k ap itan em, k tó ry s tan ął n a s to le, p ró b u jąc ich p rzek o n ać. – Słu ch ajcie – zawo łał, ju ż o ch ry p ły o d p rzek rzy k iwan ia zg iełk u . – Wiem, że n ie macie p o wo d u mi u fać, ale mo i lu d zie b ęd ą z wami. Niek tó rzy z n ich ju ż walczą n a g ó rze, żeb y d ać n am ch wilę n a tę k łó tn ię! J a też p ó jd ę z wami. I jeś li n ie ro zb ro imy ty ch żo łn ierzy Ko n k o rd atu , zg in ą s etk i was zy ch to warzy s zy ! – Po win n iś my zacząć o d p o wies zen ia cieb ie! – k rzy k n ął k to ś . – Ch o lern i s trażn icy ! – J eś li p o d ejmiemy walk ę z lu d źmi Orlan k a, ci zab iją n as ! – Sły s załem, że p o d b ramą jes t zg raja mies zk ań có w Do k ó w – rzek ł k to ś z ak cen tem p ó łn o cn eg o b rzeg u . – M amy s ię p o ś więcić d la b an d y len iwy ch d o k eró w? Win ter miała o g ro mn ą o ch o tę waln ąć g o w s zczęk ę. Sąd ząc p o o k rzy k ach , wiele o s ó b w tłu mie p o d zielało to zd an ie i wy b u ch ła awan tu ra g ro żąca p rzejś ciem d o ręk o czy n ó w. M arcu s n awo ły wał d o zach o wan ia s p o k o ju . Po wietrze b y ło g ęs te i d u s zn e o d wo n i zb y t wielu n iemy ty ch ciał. Sto jąca o b o k Win ter Raes in ia cich o mó wiła co ś d o Dan to n a. M ó wca s ied ział p o d ś cian ą, z ty m s amy m g łu p k o waty m u ś miech em k iwając g ło wą, g d y d ziewczy n a czy tała mu co ś z p rzy g o to wan y ch wcześ n iej n o tatek . Przy p o min ał Win ter małeg o ch ło p ca n ieu ważn ie s łu ch ająceg o ro d ziciels k ieg o k azan ia. Od es zła o d s to łu , w ch ło d n iejs ze p o wietrze k o ry tarza, g d zie Cy te s tała o p arta p lecami o ś cian ę. M iała zamk n ięte o czy i zaczerwien io n ą twarz p o d wars twą ro zmazan eg o czarn eg o tu s zu . – Co s ię d zieje? – zap y tała. – Kap itan p ró b u je ich n amó wić, żeb y zaatak o wali o d ty łu p o zy cje Ko n k o rd atu . Ch y b a s p rawy n ie u k ład ają s ię tak d o b rze, jak liczy li. – Co z Dan to n em? – Raes jes zcze g o in s tru u je. – Win ter p o k ręciła g ło wą. – On jes t zu p ełn ie in n y , n iż s ię s p o d ziewałam. M ilczały ch wilę. Gn iewn e wrzas k i tłu mu zag łu s zy ły p ro ś b y M arcu s a. – Nie teg o ... s ię s p o d ziewałam – p o wied ziała Cy te. – Nie?

– Przed e ws zy s tk im b y ło więcej k rwi. – Wzd ry g n ęła s ię. – Zaws ze wy o b rażałam s o b ie... – Wiem – p rzerwała jej Win ter. – M y ś lałaś , że b ęd zie jak w o p erze. M ach as z mieczem i k to ś p ad a. Od ro b in a s ztu czn ej k rwi n a ręk ach . – Sp o jrzała n a p o s ad zk ę. Ciała zab ity ch żo łn ierzy Ko n k o rd atu ju ż zab ran o , ale n a k amien n y ch p ły tach wciąż p o zo s tały czerwo n e i rd zawe p lamy . – Ob o jętn ie co s o b ie wy o b rażas z, zaws ze jes t g o rzej. – M y ś lałam, że tru d n iej jes t k o g o ś zab ić. – Wiem. – Pró b o wałaś o d wieś ć mn ie o d p rzy jś cia tu taj. – Cy te o two rzy ła o czy . – Dzięk u ję. – Nie u d ało mi s ię. Cy te ze zn u żen iem wzru s zy ła ramio n ami. – Po mimo to d zięk u ję. – No d o b rze! – p o wied ziała Raes in ia za ich p lecami. – Zro zu miałeś ws zy s tk o ? – Tak , k s iężn iczk o – o d p arł Dan to n . – A p o tem... – Po tem d o s tan ies z, co b ęd zies z ch ciał, Dan to n ie – p o wied ziała Raes in ia, zerk ając n a Win ter i Cy te. – J ed n ak ci lu d zie czek ają n a two ją o p o wieś ć. – W p o rząd k u . Dan to n ws tał. Raes in ia p rzez ch wilę wy g ład zała g o rs jeg o zn is zczo n ej k o s zu li i p o p rawiała man k iety , a p o tem p o d d ała s ię. I n ag le Dan to n s ię p rzemien ił. By ł to zd u miewający wid o k . Wy p ro s to wał s ię, wy p ręży ł i n ied b ale p rzes u n ął d ło n ią p o wło s ach . J es zcze p rzed ch wilą miał wy g ląd p rzy jazn eg o p rzy g łu p a – n iemal id io ty , zd an iem Win ter. Teraz miał s k ry w o czach i p o ru s zał s ię jak czło wiek p ewn y s ieb ie. Kap itan d ’Iv o ire u s tąp ił mu miejs ca i mó wca ws zed ł n a s tó ł, p o czy m p o d n ió s ł ręce, d o mag ając s ię ty m g es tem cis zy . Ku zas k o czen iu Win ter tłu m s p ełn ił jeg o ży czen ie, n a ile b y ło to mo żliwe p rzy tak iej liczb ie lu d zi. Krzy k i i s wary u cich ły jak u cięte n o żem, g d y p o wió d ł wzro k iem p o s ali. – M o że zejd ziecie ze s ch o d ó w – Raes in ia zwró ciła s ię d o Win ter. – Zaraz p rzy jd zie tu mn ó s two lu d zi. Win ter i Cy te o d es zły o d d rzwi, a Raes in ia p o d es zła i s tan ęła z n imi. Ró ża, tak n ieru ch o ma i cich a, że Win ter zap o mn iała o jej o b ecn o ś ci, p rzy s zła z n ią. – Nap rawd ę my ś lis z, że zd o ła ich p rzek o n ać? – cich o zap y tała Win ter. – Nazwij to p rzeczu ciem – o d p arła Raes in ia.

– Bracia! – zaczął Dan to n . – Gd y ż tu , w ty m lo ch u , zap rawd ę jes teś my b raćmi. Po wiad am wam... Tłu m k rzy czący ch , ro zrad o wan y ch lu d zi wd arł s ię n a s ch o d y jak wo d a wy lewająca s ię z p ęk n iętej tamy . M in ęli g ru p k ę s trażn ik ó w b ro n iący ch d rzwi i z s iłą fali p rzy p ły wu ru n ęli n a żo łn ierzy Ko n k o rd atu . Gward ziś ci, k tó rzy mieli n ab ite mu s zk iety , wy p alili i tu i ó wd zie w tłu mie k to ś p ad ł, lecz b y ło to jak u k łu cia s zp ilk ą d la o g ro mn ej b es tii, jak ą b y ł ten tłu m. Żo łn ierze w czarn y ch p łas zczach zo s tali o b ezwład n ien i, ro zb ro jen i, złap an i p rzez wiele rąk i triu mfaln ie zawleczen i d o cel, a res zta ru s zy ła w k ieru n k u b ramy . Śmierć k ap itan a Ro s s a i wrzas k i tłu mu za b ramą mo cn o n ad wątliły mo rale żo łn ierzy Ko n k o rd atu n a b ary k ad zie. Strzelan in a n a s ch o d ach p rzeraziła ich , a co raz g ło ś n iejs ze o k rzy k i d o b ieg ające z k o ry tarzy jes zcze p o g łęb iły ten lęk . Niek tó rzy o d wró cili s ię, ab y zo b aczy ć, co s ię d zieje, lecz n iewielu zach o wało trzeźwy u my s ł n a ty le, żeb y wy s trzelić. Nik o mu n ie p rzy s zło d o g ło wy , żeb y s p ró b o wać o d wró cić załad o wan y k artaczami mo źd zierz, aż b y ło o wiele za p ó źn o . Ro zwś cieczo n y mo tło ch ju ż ich d o p ad ł. Ko b iety g ru p k ami p rzy trzy my wały o b ezwład n io n y ch żo łn ierzy , d o p ó k i mężczy źn i n ie zab rali ich d o cel, a s tars ze d zieci b ieg ały wo k ó ł, zb ierając p o rzu co n e mu s zk iety . Gru p k a mężczy zn zaczęła p o d n o s ić żelazn ą s ztab ę b lo k u jącą b ramę. Wro ta o two rzy ły s ię, u k azu jąc zd u mio n y ch o b leg ający ch zeb ran y ch wo k ó ł taran a, w zwartej g ro mad zie i z p rzy s zy k o wan ą b ro n ią, s p o d ziewający ch s ię jak ieg o ś p o d s tęp u lu b atak u wro g a. Po k ilk u min u tach tłu m w twierd zy p o łączy ł s ię z ty m n a zewn ątrz. Wes o łe o k rzy k i ro zes zły s ię o d b ramy jak k ręg i p o wrzu co n y m k amien iu n a p o wierzch n i s tawu , aż cała Wy s p a zd awała s ię ro zb rzmiewać o ch ry p ły mi k rzy k ami rad o ś ci i triu mfu , w g rzech o cie mu s zk ietó w s trzelający ch w n ieb o . Twierd za Ven d re p ad ła.

Piętnaście Raesin ia

R

aes !

– Co r... Raes in ia n ie zd ąży ła d o k o ń czy ć, g d y d ziewczy n a ju ż n a n ią wp ad ła, p o zb awiając ją tch u i ś cis k ając tak mo cn o , że z tru d em mo g ła o d d y ch ać. Po zwalała n a to p rzez ch wilę, ale w k o ń cu d elik atn ie p o k lep ała Co rę p o ramien iu , d ając zn ać, że mo g łab y n ieco ro zlu źn ić ten u ś cis k . Raes in ia n ie mu s iała o d d y ch ać, ale tru d n o jej b y ło mó wić b ez p o wietrza w p łu cach . – Co ro – p o wied ziała, k ied y ju ż b y ła w s tan ie. – J es teś cała i zd ro wa? – M n iej więcej. – Co ra wciąż p rzy cis k ała g ło wę d o jej ramien ia. – By li tro ch ę b ru taln i, k ied y n as zg arn iali. – Ale n ie... – Raes in ia zawah ała s ię, a Co ra u ś cis n ęła ją. – Nic mi s ię n ie s tało . Czarn e p łas zcze g ro ziły n iek tó ry m k o b ieto m, ale k ap itan zas tąp ił ich s wo imi s trażn ik ami, zan im zd ąży li co ś zro b ić. – Dzięk i Bo g u . – M imo teg o , co mó wiła Ab b y , Raes in ia miała k o s zmarn ą wizję, że zajmu ją więzien ie ty lk o p o to , żeb y zn aleźć w n im s to s y o k aleczo n y ch ciał. – Wid ziałaś Sarto n a? Sły s zeliś my , że jeg o też zab rali. – Do p iero co g o wid ziałam. – Co ra s k rzy wiła s ię. – Ch o d ził p o s tary ch p o zio mach więzien ia. M ają tam mas zy n y d o ... n o , d o wielu n iep rzy jemn y ch rzeczy . Zn as z s to s u n ek Sarto n a d o mas zy n , d o czeg o k o lwiek b y s łu ży ły . – Tak . – Na warg ach Raes in ii p o jawił s ię s łab y u ś miech i zn ik ł. – Co ro ... – Co z p o zo s tały mi? – Co ra s p o jrzała n a n ią. Wło s y miała p o targ an e jak wro n ie g n iazd o , a o czy czerwo n e o d p łaczu , ale teraz n ie b y ło w n ich łez. – Zo s tali ares zto wan i? – M au ris k jes t n a d o le i p ewn ie s p iera s ię z k imś . Faro ró wn ież. – Raes in ia zamk n ęła o czy . – Ben ... Ben n ie ży je. Po czu ła, że Co ra zacis k a d ło n ie n a jej p lecach .

– On ... jes teś p ewn a? – By łam z n im. Urato wał mi ży cie. – Co o czy wiś cie b y ło k łams twem, lecz w ty ch o k o liczn o ś ciach u zas ad n io n y m. – Lu d zie Orlan k a p ró b o wali zab ić n as o b o je. – Ben ... – Co ra z tru d em p rzełk n ęła ś lin ę. – Bo że. Nig d y n ie s ąd ziłam, że b ęd zie tak źle. Po czu cie win y ś cis k ało g ard ło Raes in ii. – J a też. M ilczały d łu g ą ch wilę. W k o ń cu Co ra p u ś ciła ją i o d s u n ęła s ię. Zn ajd o wały s ię w jed n ej z wież Ven d re, w d awn o n ieu ży wan ej k o mn acie, p u s tej, jeś li n ie liczy ć k u rzu o raz s tareg o s to łu i k rzes eł. Raes in ia p o d es zła d o jed n eg o z n ich i o s tro żn ie u s iad ła, n iemal o czek u jąc, że s ię ro zs y p ie. Zas k rzy p iało , ale n a razie u trzy mało jej ciężar. – Co s ię s tało , d o d iab ła? – zap y tała Co ra. – Strażn icy n iewiele n am mó wili. Ty lk o że tłu m atak u je więzien ie. – Ares zto wali Dan to n a – p o wied ziała Raes in ia. – M y ś lę, że to ro b o ta Straży , ale p o tem Ko n k o rd at n ajwy raźn iej u zn ał, że p o ra zro b ić czy s tk ę. Ares zto wali wielu lu d zi w cały m mieś cie. – Wiem – p o wied ziała Co ra. – By łam w k o ś ciele w Stary m M ieś cie. Kied y zo b aczy liś my , że s ię zb liżają, wy p u ś ciliś my ws zy s tk ich ty ln y mi d rzwiami. Ch ciałam s p ró b o wać z n imi p o ro zmawiać, ale o d razu ro zwalili d rzwi i złap ali mn ie, zan im zd ąży łam co ś p o wied zieć. Raes in ia s k in ęła g ło wą. – Najwy raźn iej p rzy s zli p o n as . W k o ń cu mu s iało d o teg o d o jś ć. Po p ro s tu n ie p rzy p u s zczałam, że Os tatn i Diu k s p ró b u je czeg o ś tak ieg o . Po win ien b y ć mąd rzejs zy . – A s k ąd s ię wziął ten tłu m? – Zews ząd . Niejak a Szalo n a J an e p rzy p ro wad ziła tu o g ro mn ą g ru p ę mies zk ań có w Do k ó w, p o n ieważ ares zto wan o k ilk u jej p rzy jació ł. J a p o s złam d o Fu s ó w i p o mo g łam M au ris k o wi ru s zy ć s tu d en tó w i n ie ty lk o . A k ied y to s ię zaczęło , lu d zie p o p ro s tu s ami p rzy ch o d zili. M y ś lę, że jes t tam teraz p ó ł mias ta. Co ra p o k ręciła g ło wą. Zerk n ęła n a s zczelin ę s trzeln icy w ś cian ie, za k tó rą n ieb o zaczęło ju ż s zarzeć i k o n k u ro wać z b las k iem ś wiec. – J u ż p rawie ran ek – zau waży ła. – Co b ęd zie d alej? – Nie wiem. Raes in ia p o k ręciła g ło wą. Najb ard ziej p o trzeb o wała czas u . Czas u , ab y o p ad ły

emo cje, czas u

na

zeb ran ie

ro zp ro s zo n y ch

czło n k ó w s p is k u

i

o p raco wan ie

s en s o wn eg o p lan u , czas u n a zeb ran ie my ś li. Czas u , żeb y o p łak ać Ben a, jak n a to zas łu g iwał. By ła jed n ak p ewn a, że teg o właś n ie n ie b ęd zie miała. M o że n a u licach zeb rało s ię p ó ł mias ta, ale n ie zo s tan ą tam d łu g o . Co ś s ię d ziało , i to teraz, czy teg o ch ciała czy n ie. J eś li teg o n ie o p an u jemy , zro b i to k to ś in n y , my ś lała g o rączk o wo . W ty m mo men cie u p ad ek twierd zy wy wo łał eu fo rię, ale g n iew n ad al tam p o zo s tał. I Bó g jed en wie, co s ię d zieje w Oh n lei. J eś li o jciec n ie ży je, to Orlan k o s p ró b u je p rzejąć k o n tro lę. By ło zb y t wiele zmien n y ch , za d u żo mo żliwo ś ci. M o że p o win n am zo s tawić tu Co rę z M au ris k iem i... Kto ś zap u k ał d o d rzwi. Co ra d rg n ęła i o d wró ciła s ię d o n ich . – To ja – o d ezwała s ię So th e. – Wejd ź – zap ro s iła ją Raes in ia. Co ra wy g ląd ała n a zas k o czo n ą, ale n ic n ie p o wied ziała, g d y So th e wś lizn ęła s ię d o k o mn aty i zamk n ęła za s o b ą d rzwi. Raes in ia ze zn u żen iem p rzed s tawiła je s o b ie. – So th e, zn as z Co rę. Co ro , to jes t So th e. On a jes t... mo ją ag en tk ą. Pracu je d la n as o d p o czątk u . Zawierzy łam jej mo je ży cie. – J eś li mo żn a to tak n azwać. – Nie zd o b y lib y ś my twierd zy , g d y b y n ie o n a. Co ra zmars zczy ła b rwi, a p o tem s k ło n iła s ię So th e. – Zatem n ie wiem, jak ci d zięk o wać. – Nie mu s is z mi d zięk o wać. – So th e p o s łała Raes in ii s p o jrzen ie mó wiące, że p o ro zmawiają o ty m p o tem. – W k o ń cu to mo ja p raca. – A co to za p raca? – s p y tała zaciek awio n a Co ra. – J es t p o k o jó wk ą – wy jaś n iła Raes in ia. So th e p o ws trzy mała u ś miech . Co ra p o p atrzy ła n a n ie i p o k ręciła g ło wą. – Na d o le zamierzają ro zp o cząć n arad ę – o zn ajmiła So th e. – Ch cą o p raco wać p lan zg o d n y z d ek laracją. – Kto jes t zap ro s zo n y ? – s p y tała Raes in ia. – Ws zy s cy czło n k o wie s tarej Rad y o raz ty , Szalo n a J an e i n iek tó rzy z jej lu d zi, k ap itan d ’Iv o ire o raz k ilk u p rzed s tawicieli k u p có w i s p rzed awcó w. Po jawiają s ię ró żn e u g ru p o wan ia i k ażd e d o mag a s ię miejs ca p rzy s to le. – Zamilk ła i zaraz d o d ała: – Będ ą ch cieli, żeb y Dan to n wy g ło s ił p rzemó wien ie. – To d a s ię załatwić – s twierd ziła Raes in ia. – Po trzeb u ję ty lk o tro ch ę czas u , żeb y o p raco wać tek s t. – J ed n ak wcześ n iej mu s imy p o ro zmawiać o czy mś in n y m.

– Och ? – M y ws zy s cy . – So th e miała p o n u rą min ę. – Sp is k o wcy . Sami. Sło ń ce ws ch o d ziło , lecz ś wiatło p o ran k a u jawn iło , że wis zące n a n ieb ie o b ło k i to ciężk ie i czarn e b u rzo we ch mu ry . Niczy m n iep rzy jaciels k a armia n ad ciąg n ęły n ad mias to , p o g rążając je w cien iu . Nad al b y ło b ezwietrzn ie i s u ch o , lecz wiatr s mag ający b lan k i Ven d re n ió s ł zap ach d es zczu . W o d d ali o s trzeg awcze g ro mo we p o mru k i p rzetaczały s ię n ad rzek ą jak wy s trzały z d ziała. Raes in ia s ied ziała n a k amien n y m mu rk u , p lecami d o k ren elażu , z jed n ą n o g ą zwies zo n ą n ad s k ałami w d o le i p rzep ły wającą p o d n imi rzek ą. Co ra s tawała o b o k n iej, k ied y n a ch wilę zn ieru ch o miała. Przeważn ie p rzech ad zała s ię z ręk ami zało żo n y mi n a p iers i, k u ląc s ię w p o d mu ch ach i n iewzru s zo n a, czek ała o b o k n ich .

wiatru . So th e, n ieru ch o ma

J ed en p o d ru g im zjawiali s ię p o zo s tali k o n s p irato rzy . M au ris k miał o czy p o ciemn iałe ze zmęczen ia, ale zad o wo lo n ą min ę. Faro zn alazł czas , żeb y s ię p rzeb rać, i zn ó w miał n a s o b ie mo d n y s tró j d wo rzan in a, włączn ie z p arad n y m rap ierem. W p rzeciwień s twie d o M au ris k a zd awał s ię try s k ać n erwo wą en erg ią i raz p o raz zerk ał to n a So th e, to n a Raes in ię. J ak o o s tatn i p rzy b y ł Sarto n , n a k tó ry m u więzien ie n a p o zó r n ie p o zo s tawiło ś lad u . – Raes , co s ię d zieje? – s p y tał M au ris k , p rzery wając cis zę. – M am d u żo p racy . Dziś wieczo rem b ęd zie p o s ied zen ie Rad y . – I k to to jes t? – s p y tał Faro , ws k azu jąc So th e. – To jes t So th e – o d p arła Raes in ia. – M o żn a b y rzec, iż jes t s y mp aty k iem n as zej g ru p y . Faro zamru g ał. – Co to o zn acza? – To o zn acza, że p racu ję d la Raes in ii, ale n ie u jawn iałam s ię n ik o mu z was – wy jaś n iła So th e. – Piln o wałam, żeb y Ko n k o rd at p o d ążał zły m tro p em. M au ris k s p o ch mu rn iał. – Zatem mu s zę p o wied zieć, że s ch rzan iłaś ro b o tę. – Nie p o d o b a mi s ię to – d o d ał Faro . – Po win n aś n am p o wied zieć, Raes . Do p u s zczając ją d o tajemn icy , n araziłaś n as ws zy s tk ich . M amy p rawo wied zieć, co ro b is z. – Ufam jej – rzek ła Raes in ia. – Zn am ją d łu żej n iż k o g o k o lwiek z was . – Ale ja n ie – zarep lik o wał M au ris k . – Faro ma rację. Dlaczeg o o ty m n ie

wied zieliś my ? – Po n ieważ ja p racu ję d la Raes in ii – o d p arła So th e. – M o im zad an iem jes t ją ch ro n ić. Ró wn ież p rzed k ażd y m z was . Te s ło wa n a d łu g ą ch wilę zawis ły w p o wietrzu . Co ra o d wró ciła s ię, p o d es zła d o b lan k ó w i s p o jrzała n a wciąż zatło czo n y d zied zin iec n a d o le. Sarto n wciąż p atrzy ł w n ieb o , ale Raes in ia, M au ris k i Faro wy mien ili s p o jrzen ia. – Teraz n ap rawd ę mi s ię to n ie p o d o b a – o zn ajmił M au ris k . Po d s zed ł i s tan ął p rzed So th e. – Co s u g eru jes z? – I d laczeg o mielib y ś my ci wierzy ć? – d o d ał Faro , s tając za n im. Hu k n ął g ro m. – Tam! – zawo łał Sarto n . – Bły s k awica! – Sp o jrzał n a p o zo s tały ch . – Przep ras zam. Wiecie, jak to jes t, k ied y ro zg ry za s ię jak iś p -p -p ro b lem. Sp ęd ziłem tro ch ę czas u , o g ląd ając tu u rząd zen ia, i my ś lę... Zamilk ł, wy czu wając n ap iętą atmo s ferę. So th e o d k as zln ęła. – Niczeg o n ie s u g eru ję – p o wied ziała z n acis k iem. – Zap ro s iłam was tu taj, p o n ieważ o d p o p rzed n ieg o wieczo ru jes tem n ajzu p ełn iej p ewn a, że k to ś z was p rzek azu je in fo rmacje Ko n k o rd ato wi. M au ris k p ry ch n ął. – Gd y b y k to ś z n as b y ł o d p o czątk u ag en tem Ko n k o rd atu , czy n ap rawd ę my ś lis z, że zas zlib y ś my tak d alek o ? – Nie p o wied ziałam, że in fo rmato r p raco wał d la Ko n k o rd atu o d p o czątk u . Zaczął to ro b ić n ied awn o , p rawd o p o d o b n ie p o zamies zk ach związan y ch z Dru g im Ban k iem Os zczęd n o ś cio wy m. Wted y Dan to n s tał s ię realn y m p ro b lemem, więc mo g ę s ię ty lk o d o my ś lać, że Os tatn i Diu k zaczął s zu k ać o d p o wied zi i zn alazł k o g o ś , k o g o mó g ł p rzy cis n ąć. Faro p atrzy ł n a n ią g n iewn ie, z d ło n ią n a ręk o jeś ci rap iera. – I n ie p rzy s zło ci d o g ło wy , żeb y n am o ty m ws p o mn ieć? – Sp o jrzał n a Raes in ię. – Ben n ie ży je, p o n ieważ n ie wied zieliś my , że Ko n k o rd at o n as wie. J eś li wierzy ć w to , co o n a mó wi... – To d o b re p y tan ie, So th e – rzek ła Raes in ia. – M o g łaś p rzy n ajmn iej p o wied zieć mn ie. – Nic n ie mó wiłam, p o n ieważ n ie b y łam p ewn a – o d p arła So th e. – W tak ich mały ch g ru p ach jak was za zau fan ie jes t n ajważn iejs ze. Rzu can ie o s k arżeń mo g ło b y ją ro zb ić, a n ie ch ciałam ry zy k o wać teg o , n ie mając p ewn o ś ci, k im jes t in fo rmato r. –

Zerk n ęła n a Raes in ię. – J eś li to czy n i mn ie ws p ó łwin n ą ś mierci Ben a, ak cep tu ję to . – Nie wierzę w an i jed n o jej s ło wo – o zn ajmił M au ris k . Od wró cił s ię p lecami d o So th e i o d s zed ł k ilk a k ro k ó w, a p o tem zaatak o wał ją. – Os tatn i Diu k n iczeg o b ard ziej b y n ie p rag n ął n iż teg o , żeb y ś my zwró cili s ię p rzeciwk o s o b ie. Z teg o , co wiemy ... – So th e n ie p racu je d la Orlan k a – p rzerwała mu Raes in ia. – Teg o jes tem p ewn a. – Tak twierd zis z. – Faro wciąż s tał tu ż p rzed So th e. – J ed n ak u k ry wałaś ją p rzed n ami. Dlaczeg o mielib y ś my ci wierzy ć? Sarto n d y s k retn ie o d k as zln ął. – J eś li milczałaś , b o n ie wied ziałaś n a p -p -p ewn o , to fak t, że mó wis z to teraz, lo g iczn ie imp -p -p lik u je, że ju ż wies z. – Ko lejn y p o mru k p rzetaczający s ię p o n ieb ie p rawie zag łu s zy ł jeg o cich y , jąk ający s ię g ło s . – Co s ię s tało ? – Do wó d cą żo łn ierzy Ko n k o rd atu w Ven d re b y ł k ap itan J ames Ro s s – o d p o wied ziała So th e. – M iał p o rząd ek w p ap ierach . J ed n ak jak wielu teren o wy ch ag en tó w Ko n k o rd atu n ie trak to wał p o ważn ie p rzep is ó w d o ty czący ch o d d zieln eg o p rzech o wy wan ia k s iążek k o d o wy ch i zak o d o wan y ch wiad o mo ś ci. – Zd aje s ię, że s tras zn ie d u żo wies z o p ro ced u rach Ko n k o rd atu – zaczął Faro , ale M au ris k p rzerwał mu . – Czy tałaś d o k u men ty Ro s s a? – Nie ws zy s tk ie, ale d o ś ć, b y wied zieć, że miałam rację. M au ris k o wi zad rżał g ło s . – I zn as z to żs amo ś ć in fo rmato ra? – Tak . Diu k ch ciał mieć p ewn o ś ć, że n ie zo s tan ie zg arn ięty p o d czas czy s tk i. – Nie mó wcie mi – rzek ł Faro – że trak tu jecie p o ważn ie to ... Brzęk n ęła s tal, g d y wy rwał rap ier z p o ch wy , s zy b ciej, n iż Raes in ia b y s ię p o n im s p o d ziewała. J ed n ak że So th e b y ła s zy b s za. Bły s k awiczn ie wy ciąg n ęła ręk ę i złap ała jeg o d ło ń , zacis k ając n a n iej p alce, jak b y b y li p arą k o ch an k ó w n a p rzech ad zce, p o czy m zro b iła co ś , co mu s iało b o leć. Faro wy p u ś cił rap ier i u s iło wał s ię wy rwać, lecz zatrzy mała g o s iln y m ch wy tem. Lewą ręk ą So th e wy jęła zza p as k a s zty let o d łu g iej i cien k iej k lin d ze. – Teraz – p o wied ziała – mam n ad zieję... – So th e – s zep n ęła Raes in ia. Us ły s zeli cich y s zczęk . Straciws zy rap ier, Faro s ięg n ął wo ln ą ręk ą d o k ies zen i i wy jął g ro źn ie wy g ląd ający p is to let o k ró tk iej lu fie. Kciu k iem o d ciąg n ął k u rek

i wy celo wał p ro s to międ zy o czy Raes in ii. – M as z ją ch ro n ić, tak ? – rzu cił Faro zd u s zo n y m z b ó lu g ło s em. – Czy tak ? No to mn ie p u ś ć! So th e s p o jrzała w o czy Raes in ii, ty lk o p rzez mo men t. Raes in ia zn acząco u n io s ła b rwi i s k in ęła g ło wą. Lep iej n iech celu je ty m we mn ie n iż w k o g o ś in n eg o , s twierd ziła w d u ch u . J ak aś cząs tk a jej u my s łu u s iło wała p o g o d zić s ię z my ś lą, że Faro p rak ty czn ie p o d p is ał wy ro k ś mierci n a Ben a, ale res zta p lan o wała ró wn ie ch ło d n o jak zaws ze. M u s zę ty lk o zmu s ić g o , żeb y n acis n ął s p u s t. Nie zd ąży p o n o wn ie n aład o wać. Raes in ia wid ziała, jak So th e z d wu d zies tu metró w ro zcin a liś cie n o żem d o rzu can ia, k tó ry ch zaws ze k ilk a miała p rzy s o b ie. No ju ż, s trzelaj... So th e p o wo li p u ś ciła d ło ń Faro . Co fn ął s ię, z b ro n ią wciąż wy celo wan ą w Raes in ię, p o czy m s tan ął za n ią tak , że za p lecami miał s ięg ający d o p as a p arap et. – Nie wy jd zies z s tąd ży wy – p o wied ziała Raes in ia to n em to warzy s k iej p o g awęd k i. Us ły s zała s y k wciąg an eg o p rzez M au ris k a p o wietrza i p is k Co ry g d zieś za p lecami. – Wies z o ty m, p rawd a? – Diab ła tam n ie wy jd ę. – Faro złap ał Raes in ię za ramię i p rzy cis n ął lu fę p is to letu d o jej p o ty licy . – Ch o d ź. Do d rzwi. Pch n ął ją b o leś n ie, ale s ię n ie ru s zy ła. – I co p o tem? – Po tem ws zy s tk ich was zo s tawię tu taj, zamk n ę d rzwi i wy d o s tan ę s ię z Wy s p y , zan im k to ś p rzy jd zie i was u wo ln i. – Zn ó w ją s zarp n ął, a k ied y n ie ru s zy ła s ię z miejs ca, p o wied ział n iemal b łag aln ie: – Ch o d ź, Raes . Nik t n ie mu s i zg in ąć. – Ben – p rzy p o mn iała. – Ben zg in ął. Po n ieważ p o wied ziałeś Orlan k o wi, g d zie ma n as s zu k ać. – Nie wied ziałem, że g o zab iją! Ws zy s tk o b y ło b y d o b rze, g d y b y ś cie s p o k o jn ie z n imi p o s zli. – Raes ... – o d ezwał s ię M au ris k . – On ma rację. Złap iemy teg o d ran ia p ó źn iej. To n ie jes t warte teg o , żeb y o d s trzelił ci g ło wę. – Pro s zę, Raes ! – zawo łała Co ra p is k liwie i z p rzes trach em. – Po wied z mi, Faro – ciąg n ęła n iewzru s zo n a Raes in ia. – Za ile cię k u p ili? Za n o wą p arę b u tó w? Za jed en z ty ch ład n y ch rap ieró w, k tó re tak lu b is z n o s ić? – Zamk n ij s ię. Ru s zaj, d o ch o lery ! Pró b o wał ją p o ciąg n ąć za s o b ą, ale u g ięła k o lan a i o p arła s ię o p arap et, twarzą d o

b lan k ó w, mając Faro tu ż za p lecami. Przy cis n ęła k o lan a d o mu ru i p o czu ła mro wien ie p o d es zew s tó p , g d y ry zy k o wn ie b alan s o wała n a k rawęd zi. – Raes ! – wrzas n ęła Co ra. Raes in ia o p arła d ło ń o p arap et. – Za ile, Faro ? – Co jes t z to b ą n ie tak , d o ch o lery ? – Faro co fn ął s ię o k ro k , o b ró cił Raes in ię tak , że s tan ęli twarzami d o s ieb ie, a p o tem p rzy cis n ął ją d o mu ru , wciąż mo cn o trzy mając za p rzeg u b . Lu fę p is to letu mo cn o p rzy cis k ał d o jej czo ła. – Ch ces z d ać s ię zab ić? M n iej więcej. Raes in ia u ś miech n ęła s ię. – Ile? – M ieli mo ją ro d zin ę – s y k n ął p rzez zaciś n ięte zęb y . Przy cis n ął lu fę jes zcze mo cn iej, n ieb ezp ieczn ie p rzech y lając Raes in ię za k rawęd ź mu ru . – M o ich ro d zicó w. M o je s io s try . Po wied ział mi, że p rzy ś le mi ich w k awałk ach , jeś li n ie b ęd ę ws p ó łp raco wał. Co , n a Zb awcę, miałem zro b ić? Zacis n ął p o wiek i, p o ws trzy mu jąc łzy . Raes in ia u zn ała, że lep s za o k azja ju ż s ię n ie n ad arzy . Wo ln ą ręk ą złap ała g o za p rzeg u b , czu jąc, jak ich ws p ó ln y ś ro d ek ciężk o ś ci wy ch y la s ię p o za s k raj mu ru . J ed n o cześ n ie s zy b k o i mo cn o p o d erwała k o lan o tk wiące międ zy jeg o n o g ami. Po k o p n iak u w k ro cze zeg n ie s ię wp ó ł i o n a zd o ła o d s u n ąć p is to let o d s wo jej g ło wy , zan im o n zd ąży wy s trzelić. Przy n ajmn iej tak p o win n o b y ć. J ed n ak co ś p o s zło źle, g d y ty lk o zaczęła. J ej k o lan o n atrafiło n a co ś tward eg o międ zy jeg o u d ami – p o ch wę teg o p rzek lęteg o rap iera, k tó ra p rzek ręciła s ię, k ied y s ię o b ró cił... Drewn ian a p o ch wa z trzas k iem p rzy jęła n a s ieb ie cały imp et u d erzen ia. Wp rawd zie Raes in ia trzy mała g o za p rzeg u b , ale Faro n ad al mo cn o p rzy cis k ał lu fę p is to letu d o jej czo ła i n ie miała d o ś ć s iły , żeb y ją o d erwać. Zo b aczy ła, jak s zero k o o twiera o czy i mru g a, p o wo li jak we ś n ie, a jeg o p alec p o d s k ak u je n a s p u ś cie. Ku rek o p ad ł n a p an ewk ę, k rzes ząc s k ry , a wted y ... Raes in ia jes zcze n ig d y n ie zo s tała p o s trzelo n a w g ło wę. Po czu ła g wałto wn e s zarp n ięcie, jak b y k to ś złap ał ją za wło s y i mo cn o p o ciąg n ął d o ty łu . W tej s amej ch wili k o mp letn ie s traciła czu cie i g wałto wn ie p rzy ciąg n ęła ws zy s tk ie k o ń czy n y d o ciała, jak d zieck o in s ty n k to wn ie n ak ry wające d ło n ią o tarte k o lan o . Po n ieważ jed n a jej n o g a tk wiła międ zy u d ami Faro , zak lin o wan a p rzez p o ch wę jeg o rap iera, a jed n ą ręk ę zacis k ała n a jeg o p rzeg u b ie, w rezu ltacie p rzy ciąg n ęła g o d o s ieb ie. Co ś o tarło s ię o jej p lecy . Raes in ia u s ły s zała p rzeraźliwy k rzy k Co ry i ciemn e

n o cn e n ieb o s zaleń czo zawiro wało jej w o czach . Po czu ła n ag łą p u s tk ę w żo łąd k u i zaczęła s p ad ać. Od s k alis teg o b rzeg u n a d o le d zieliła ją d alek a d ro g a. Raes in ia zd ąży ła p u ś cić Faro i o d ep ch n ąć g o o d s ieb ie. M iała n ad zieję – n iejas n ą, g d y ż więk s zo ś ć jej mó zg u zmien iła s ię w ch mu rę zmiażd żo n y ch tk an ek i o d łamk ó w k o ś ci – że z ro zp ęd u o d leciała d o s tateczn ie d alek o o d mu ru , żeb y wp aś ć d o wo d y , lecz p o o b ro cie w p o wietrzu zo b aczy ła s k ały i zro zu miała, że ich n ie o min ie. U p o d n ó ża mu ru zn ajd o wało s ię ru mo wis k o g łazó w, wy g ład zo n y ch p rzez rzek ę n a lin ii wo d y , ale d alej wciąż p o s zarp an y ch . O ran y . To b ęd zie b o lało . Ok azało s ię, że Raes in ia jed n ak mo że s tracić p rzy to mn o ś ć. Trzeb a b y ło ty lk o p rzes trzelić jej mó zg k u lą z p is to letu , a p o tem z trzy d zies to metro wej wy s o k o ś ci n a s k ały .

zmiażd ży ć g o , zrzu cając

Zaws ze ch ciała d o ś wiad czy ć teg o wrażen ia o d erwan ia o d ciała, czas em o p is y wan eg o p rzez u rato wan y ch o d u to n ięcia mary n arzy , g d y d u s za u n o s i s ię n ad cieles n ą p o wło k ą, wzy wan a p rzez ch ó ry an iels k ie. To wy jaś n iało b y p ewn e k lu czo we k wes tie związan e z jej p o ś miertn y m s tan em. J ed n ak alb o ci mary n arze o p o wiad ali b ajk i, alb o n a Raes in ię n ie czek ały ch ó ry an io łó w. Co p rawd a n ie b y ło też armii d emo n ó w. Po p ro s tu ... n ico ś ć, p u s tk a w p amięci o d ch wili, g d y u d erzy ła o s k ały . To b y ło jak n ag łe p rzeb u d zen ie z g łęb o k ieg o s n u , ty lk o b ez p rzy jemn eg o p o czu cia ś wieżo ś ci. Więź wciąż u wijała s ię wś ciek le, zas k lep iając ran y i two rząc n o we tk an k i w miejs ce u traco n y ch . Realizo wała ten p ro ces z zaciek łą d etermin acją id io ty , p rzy p o min ającą Raes in ii mró wk i, u p arcie b u d u jące i o d b u d o wu jące s wo je mro wis k o za k ażd y m razem, g d y jak ieś ciek aws k ie d zieck o ro zwali je k o p n iak iem. To n ie b y ło ro zmy ś ln e an i zap lan o wan e d ziałan ie, ty lk o czy s to in s ty n k to wn e. Więź n ie p o trafiła zro zu mieć, n a p rzy k ład , że o k o liczn o ś ci temu n ie s p rzy jają. Raes in ia u tk n ęła n a s amy m s k raju p as a s k ał u p o d n ó ża mu ru Ven d re, z g ło wą i ramio n ami p o d wo d ą, a d o ln ą p o ło wą ciała wy p iętą w s p o s ó b n iep rzy s tający d amie. W p łu cach miała p ełn o mu lis tej wo d y rzeczn ej, a s erce w jej p iers i b y ło zimn e i zas ty g łe. J ed n ak więź ju ż n ap rawiła p o łaman e k o ś ci jej rąk , więc mo g ła s ię p o ru s zać, ch o ć w o g ran iczo n y s p o s ó b . Gd y p o d n io s ła d ło n ie, żeb y o b macać twarz, o d k ry ła n a czo le ś lad wielk o ś ci mo n ety – g ład k ą, ś wieżo zreg en ero wan ą k o ś ć, o k o lo n ą wo ln iej o d ras tającą o to czk ą g o jącej s ię s k ó ry . Najp o ważn iejs zy m p ro b lemem b y ło to , że u tk n ęła. J ej o czy jes zcze n ie zaczęły

zn ó w wid zieć, ale s p rawd ziła to ręk ami. Sterczący o d łamek s k ały , n ied awn o o d łu p an y p rzez jak ieś p o d wo d n e p ęk n ięcie, wb ił s ię jej w b rzu ch i u tk wił, tak że b y ła n ań n ad zian a jak ry b a. Gd y łag o d n y n u rt p o ru s zał jej ciałem, czu ła, jak k amień o ciera s ię o d o ln e żeb ra. Więź g o rączk o wo u s iło wała n ap rawić u s zk o d zo n e tk an k i wo k ó ł o d łamk a s k ały , ale n ie mo g ła jej z n ieg o zep ch n ąć. No có ż. Zatem ch y b a s ama mu s zę mach ała n o g ami, aż u p ewn iła s ię, że mo g ła d o s ięg n ąć k amien ia, lecz b y ł s terczał p o d zły m k ątem. Drap iąc g o i

to zro b ić, wes tch n ęła Raes in ia. Przez ch wilę w ten s p o s ó b n iczeg o n ie o s iąg n ie. Ręk ami ś lis k i i tru d n o b y ło g o ch wy cić, a p o n ad to p o p y ch ając, ty lk o zd arła s o b ie s k ó rę z d ło n i,

co więź n aty ch mias t zaczęła n ap rawiać z – jak wy o b raziła s o b ie Raes in ia – wes tch n ien iem zn iecierp liwien ia. W p o rząd k u . I co teraz? Nie mo g ła wis ieć tak w n ies k o ń czo n o ś ć. J acy ś lu d zie zb ierają p rzecież tru p y , n o n ie? W k o ń cu k to ś zau waży ciało w wo d zie p o d mu rami Ven d re i p rzy ś le tu łó d ź. Zn ajd ą k s iężn iczk ę Vo rd an u z ty łk iem w p o wietrzu , n ad zian ą n a o s trą s k ałę. Zas tan awiała s ię, czy ten , k to b y ją zn alazł, u marłb y n a zawał. Zwy czajn e g d y b an ie. So th e b ęd zie tu p ierws za. Wis iała n ieru ch o mo jes zcze p rzez ch wilę. Zaczęło jej s ię ro zjaś n iać w o czach , ale n iewiele b y ło d o o g ląd an ia, p o za ciemn y mi wo d ami Vo r. J ej d łu g ie wło s y p ajęczą s iecią p ły wały wo k ó ł g ło wy , k o ły s an e s łab y m n u rtem. Po czu ła, jak co ś s k u b n ęło jej n o g ę p rzez ro zd arcie s p o d n i. Uzn ała, że to jak ieś p ad lin o żern e zwierzę, i wierzg n ęła n o g ą, d ając mu zn ać, że jes zcze ży je. A raczej... n o có ż, tak jak b y . Co ś p lu s n ęło w p o b liżu . Raes in ia o b ró ciła g ło wę, ale zo b aczy ła ty lk o jak iś ciemn y k s ztałt w mro k u , p rzes u wający s ię wzd łu ż s k ał. Po ch wili zn alazł s ię p rzy n iej i d wie ręce d elik atn ie o b macały jej ciało , aż zn alazły s terczący k awałek s k ały . Ten k to ś złap ał ją p o wy żej i p o n iżej k amien ia, p o czy m p o d n ió s ł. Bru d n a wo d a wd arła s ię d o ran y , z k tó rej p o p ły n ęła g ęs ta, ciemn a k rew. Raes in ia wy o b raziła s o b ie, że więź zn ó w wes tch n ęła, ty m razem z u lg ą, zab ierając s ię d o n ap rawian ia jej p o ro zry wan y ch wn ętrzn o ś ci. Kto ś zep ch n ął ją ze s k ały , a in n y złap ał ją za ręce i p o ciąg n ął. Razem zd o łali p rzen ieś ć Raes in ię p rzez n is k ie n ad b u rcie ło d zi, p o czy m p o ło ży ć o ciek ającą i n ieru ch o mą n a d n ie. Po czu ła, jak łó d ź zak o ły s ała s ię, g d y wró ciła d o n iej p o s tać, k tó ra b y ła w wo d zie. Raes in ia b y ła w k ro p ce. Nie mo g ła d łu g o u d awać martwej. M o że zn alazła ją So th e, a mo że n ie, a n ie ś miała o two rzy ć o czu , żeb y to s p rawd zić. Tak więc leżała

n ieru ch o mo , czu jąc, jak o d twarzają s ię jej wn ętrzn o ś ci, i mając n ad zieję, że k imk o lwiek s ą ci lu d zie, w k o ń cu co ś p o wied zą. Ty mczas em p an o wała p rzed łu żająca s ię cis za, p rzery wan a ty lk o p lu s k iem wio s eł, g d y łó d ź o d b iła o d s k aln y ch ś cian Ven d re i wy p ły n ęła n a p o wo ln e, s p o k o jn e wo d y Vo r. W k o ń cu jed n ak o d g ło s y wio s ło wan ia u cich ły i s iln e d ło n ie ch wy ciły Raes in ię za ramio n a, o b racając n a p lecy i p o zwalając zo b aczy ć wy b awcó w. – M u s zę p o wied zieć, was za wy s o k o ś ć – rzek ł J an u s b et Vh aln ich – że zd arzało ci s ię wy g ląd ać lep iej. Raes in ia u s iad ła, o ciek ając wo d ą, i ro zejrzała s ię. Zn ajd o wali s ię w maleń k iej łó d ce, za małej d la trzech o s ó b . Z ty łu s ied ziała So th e, z wio s łami w ręk ach , u p o rczy wie n ie p atrząc jej w o czy . J an u s s ied ział n a d zio b ie, w b iałej k o s zu li i s p o d n iach , p rzemo czo n y d o n itk i. Otwo rzy ła u s ta, żeb y co ś p o wied zieć, ale wy d o b y ł s ię z n ich ty lk o cien k i s tru my k rzeczn ej wo d y . Un io s ła p alec, p o k azu jąc mu , żeb y p o czek ał, a J an u s p o ważn ie s k in ął g ło wą. Wy ch y liła s ię za b u rtę i zwy mio to wała mies zan in ą wo d y i k rwi, co trwało zn aczn ie d łu żej, n iż s ię s p o d ziewała. Czu jąc s ię o wiele lep iej, o d wró ciła s ię z p o wro tem d o J an u s a i zro b iła p ró b n y wd ech . Więź mro wiła ją w p łu cach , n ap rawiając u s zk o d zen ia p o p aru g o d zin ach zan u rzen ia. Serce ru s zy ło n ag ły m s k u rczem, a p o tem n iech ętn ie wró ciło d o zn ajo meg o ry tmu , jak s tara mach in a z p is k iem ru s zająca p o zard zewiały ch s zy n ach . – By wałam... – zaczęła i p rzerwała, żeb y wy p lu ć jes zcze tro ch ę wo d y za b u rtę. – By wałam w lep s zy m s tan ie. Zn aczn ie lep s zy m. – Ufam, że wy zd ro wiejes z? – Tak s ąd zę. – Raes in ia b y ła lek k o o s zo ło mio n a, alb o p o u rato wan iu , alb o d lateg o że więź n ie wy p ro d u k o wała jes zcze d o ś ć k rwi, ab y u zu p ełn ić u traco n ą. Sp o jrzała n a s wo ją p o d artą i o b s zarp an ą s u k n ię, p o czy m wes tch n ęła. – Ale ten s tró j ma ju ż n a p ewn o d o ś ć. Uś miech p rzemk n ął p o twarzy J an u s a. Sp o jrzał n a So th e. – Zatem wracajmy n a p rzy s tań n a p ó łn o cn y m b rzeg u . – Czek ajcie – p o wied ziała Raes in ia, g d y wio s ła zn ó w zaczęły ciąć wo d ę. – M u s zę wró cić. Po zo s tali... – M y ś lą, że zg in ęłaś – p rzerwał jej J an u s . – Pan n a So th e b y ła tak d o b ra i p o in fo rmo wała mn ie, co s ię s tało . Twó j p o wró t mó g łb y wzb u d zić p o d ejrzen ia, łag o d n ie mó wiąc. – Po in fo rmo wała? – Raes in ia p o p atrzy ła n a So th e, k tó ra o d p o wied ziała jej

s p o jrzen iem mó wiący m: wy jaś n ię p ó źn iej. Po k ręciła mo g łab y m co ś wy my ś lić. J ak iś cu d . Nieważn e. M u s zę...

g ło wą. –

M o g łab y m...

– Wcale n ie – rzek ł J an u s . – Wy d arzen ia n ie p rzeb ieg ały ś ciś le wed łu g p lan u , lecz ich rezu ltat wy d aje s ię zad o walający . Two ja o b ecn o ś ć tu taj n ie jes t ju ż n iezb ęd n a. A k im, d o d iab ła, jes teś , żeb y mi to mó wić? M ó zg Raes in ii jak b y jes zcze n ie fu n k cjo n o wał n o rmaln ie. On n ajwy raźn iej ws zy s tk o o mn ie wie. J ak to mo żliwe? Co p o wied ziała mu So th e? – Po n ad to – ciąg n ął J an u s – mu s is z jak n ajs zy b ciej wró cić d o Oh n lei. Nas tęp n y ak t d ramatu ju ż s ię ro zp o czął. Zap ad ła d łu g a cis za. Raes in ia p rzełk n ęła ś lin ę o p o s mak u k rwi i wo d y rzeczn ej. To mo g ło o zn aczać ty lk o jed n o . – M ó j o jciec? – Bard zo mi p rzy k ro , ale k ró l n ie ży je. Pro fes o r d o k to r In d erg as t ro b ił, co mó g ł, ale jeg o k ró lews k a mo ś ć b y ł p o p ro s tu zb y t wy cień czo n y ch o ro b ą, żeb y p rzeży ć tę o p erację, tak jak p o p rzed n ie. Od s zed ł d ziś n ad ran em. – Ro zu miem – p o wied ziała Raes in ia. Od mies ięcy co d zien n ie s p o d ziewała s ię teg o , a mimo to ta wiad o mo ś ć b y ła jak u d erzen ie w b rzu ch p ięś cią w żelazn ej ręk awicy . Nie ży je. On n ap rawd ę... – Czy jes t to p o ws zech n ie wiad o me? – J es zcze n ie. Diu k ro b i, co mo że, żeb y u k ry ć ten fak t. J ed n ak wieś ć wk ró tce s ię ro zejd zie. Raes in ia s k in ęła g ło wą, u s iłu jąc zeb rać my ś li. M iała wrażen ie, że jej u my s ł s p o wija mg ła. J an u s n is k o s k ło n ił g ło wę. – J ak o v o rd an ajs k i s zlach cic, tak jak n ieg d y ś p rzy s ięg ałem wiern o ś ć two jemu o jcu , tak d ziś ś lu b u ję ją to b ie. J a, J an u s b et Vh aln ich , ó s my h rab ia M ieran , n in iejs zy m p rzy s ięg am s łu ży ć i ch ro n ić k ró lo wą Vo rd an u Raes in ię, n awet za cen ę meg o ży cia. By ła to trad y cy jn a p rzy s ięg a, k tó rą s etk i razy s ły s zała, g d y s k ład an o ją jej o jcu . J ed n ak tu i teraz zab rzmiała d ziwn ie p o ważn ie i Raes in ię p rzes zed ł d res zcz n iemający n ic ws p ó ln eg o z ch ło d n y m wiatrem czy p rzemo k n ięty m u b ran iem. „Nawet za cen ę meg o ży cia”. Tę cen ę ju ż zap łacili Ben i Faro o raz Bó g wie ilu in n y ch . A b ęd zie ich więcej, zan im to zak o ń czy my . – M as z rację. – Raes in ia p o k ręciła g ło wą. Wid ziała n iech ętn ie mars zcząceg o b rwi M au ris k a, Sarto n a zato p io n eg o w k s iążk ach , s zlo ch ającą Co rę, Ben a res ztk ami tch u

s zep cząceg o o s wo jej n ieo d wzajemn io n ej miło ś ci. – Wracamy d o Oh n lei. I b ęd zies z mu s iał wiele mi wy jaś n ić, d o d ała w d u ch u . Po n ieb ie p rzeto czy ł s ię g ro m. Po ch wili zaczął p ad ać d es zcz.

CZĘŚĆ CZWARTA

Orlan k o

A

rcy b is k u p v o rd an ajs k ieg o Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia b y ł p o s tawn y m, o ty ły m

mężczy zn ą. Wy g ląd ał n a jes zcze g ru b s zeg o w o b s zern ej s zk arłatn ej s zacie, k tó ra s p o wijała g o lu źn y mi fałd ami; p rzy trzy my wały je wy s ad zan e k lejn o tami b ro s ze i k u n s zto wn e zap ięcia. Wy g ląd a jak k wiat, p o my ś lał Orlan k o , o g ro mn y tru jący k wiat z ro d zaju ty ch , k tó re ro s ły w d żu n g lach Po łu d n ia i wy d zielały o d ó r p ad lin y . M ó wił z lek k im mu rn s k ajs k im ak cen tem, n ajlep iej s ły s zaln y m, g d y tward o atak o wał s p ó łg ło s k ę „k ”, jak b y ch ciał s p lu n ąć. – Kated rę p o b rzeg i wy p ełn ili mo i wy s tras zen i wiern i – mó wił. – Uciek li p rzed zamies zk ami i p rzy n ieś li s tras zliwe, n ajs tras zliws ze wieś ci. Ko ś cio ły Zap rzy s iężen ia s p ląd ro wan e, zło te tace zag rab io n e, ik o n y u ży wan e n a ro zp ałk ę. Kap łan i p o b ici n a ś mierć, a ich zwło k i b ezczes zczo n e i wies zan e n a latarn iach . Szlach etn ie u ro d zo n e k o b iety b ran e n a u licach jak s u k i p rzez b an d y zło żo n e z k ilk u n as tu lu b więcej mężczy zn ... Twarz arcy b is k u p a b y ła ró wn ie czerwo n a jak jeg o s zata i wy g ląd ał, jak b y miał zemd leć. Bo relg ajs k i amb as ad o r, Ih an n es Pu lwer-M o n s an g to n , s p o co n y w s wo im g ru b y m fu trze, p rzejął o d n ieg o p ałeczk ę. – J a ró wn ież s ły s załem te o p o wieś ci. A teraz d o n o s zą, że s ama Ven d re p ad ła, ch o ciaż d o wo d ził n ią k ap itan Straży . Arcy d emag o g Dan to n zo s tał u wo ln io n y wraz ze s wy mi zwo len n ik ami i h o rd y jeg o lu d zi s wo b o d n ie g ras u ją p o mieś cie. Orlan k o p o p atrzy ł n a czło n k ó w Gab in etu . Hrab ia To rah n wy g ląd ał n a ws trząś n ięteg o , a Rack h il Grieg g ap ił s ię n a Ih an n es a jak g ło d u jący n a k awał wo ło win y . Krzes ło min is tra s tan u b y ło wo ln e, jak zwy k le, a n a miejs cu min is tra s p rawied liwo ś ci s ied ział p u co ło waty mło d zian w mu n d u rze p o ru czn ik a Straży , wy g ląd ający b ard zo n ies wo jo . Właś n ie to o s tatn ie n iep o k o iło d iu k a. Gd zie, d o d iab ła, p o d ział s ię Vh aln ich ? Tru d n o b y ło liczy ć n a to , że d a s ię zab ić p o d czas zamies zek , ch o ciaż k ap itan wzięty d o n iewo li w Ven d re b y ł jed n y m z jeg o lu d zi. Nie, o n g d zieś b y ł i s p rawiał k ło p o ty . A Orlan k o p o win ien s zy b k o wy k o n ać s wó j ru ch , p o n ieważ p o g ło s k i o ś mierci k ró la ju ż zaczęły s ię ro zch o d zić, p o mimo ws zelk ich p o d jęty ch p rzezeń ś ro d k ó w zap o b ieg awczy ch . W p ałacu b y ło zb y t wiele s łu żb y , żeb y n awet Ko n k o rd at zd o łał

d łu g o u trzy mać co ś w tajemn icy . – Zan im... h mm... o d s zed ł – rzek ł p o ru czn ik – k ap itan p o lecił mi p o czy n ić ws zelk ie n iezb ęd n e k ro k i, ab y zab ezp ieczy ć k ated rę i ws ch o d n ią p o ło wę Wy s p y . Po n ad to n as i lu d zie p iln u ją ws zy s tk ich mo s tó w n a p ó łn o cn y b rzeg . – M o i an ality cy s zacu ją liczb ę d emo n s tran tó w n a p o n ad d wad zieś cia ty s ięcy . Gd y b y p rzy p u ś cili s ztu rm n a mo s ty , n ap rawd ę s p o d ziewacie s ię, że was i lu d zie b y ich p o ws trzy mali? – rzek ł z lek k ą wzg ard ą Orlan k o . – M o i lu d zie zro b ią co w ich mo cy , was za k s iążęca wy s o k o ś ć – o d p arł p o ru czn ik . – Do p ó k i n ie o trzy mamy d als zy ch ro zk azó w o d k ap itan a lu b h rab ieg o M ieran . – Bez o b razy d la was zy ch ch ło p ak ó w – o d ezwał s ię To rah n – ale Straż n ajwy raźn iej n ie zd o ła o p an o wać teg o k ry zy s u . M u s imy wezwać wo js k o . Te s ło wa n a d łu g ą ch wilę zawis ły w p o wietrzu . Orlan k o p o p atrzy ł p o s ali – n a czło n k ó w Gab in etu , n a d wó ch cu d zo ziemcó w o raz n a k o lejk ę d wo rzan za n imi, czek ający ch , ab y p rzed s tawić s wo je żale. Od g ad ł, że p rawie ws zy s cy my ś lą o ty m s amy m. M in ęło p rawie s to lat, o d k ied y k ró lews k ie wo js k o wk ro czy ło d o mias ta, zg o d n ie ze zwy czajem p rzes trzeg an y m p rzez czterech k o lejn y ch k ró ló w. Os tatn i raz, g d y Faru s IV p rzes zed ł ze s wy mi zwy cięs k imi leg io n ami Stary Bró d , b y ł p o czątk iem wo jn y d o mo wej i Wielk iej Czy s tk i. Każd e ze s taran n ie p ielęg n o wan y ch d rzew g en ealo g iczn y ch , k tó ry ch p rzed s tawiciele zn ajd o wali s ię w ty m p o k o ju , u cierp iało p o d czas ty ch b u rzliwy ch lat – wu jo wie i k u zy n i zg in ęli, walcząc p o jed n ej lu b d ru g iej s tro n ie alb o zn alazłs zy s ię międ zy n imi. I b y ły jes zcze s tars ze ro d y całk o wicie wy tęp io n e p rzez mś ciweg o k ró la za s wó j b u n t, w ty m cztery z p ięciu k s iążęcy ch ro d zin wy wo d zący ch s ię z czas ó w p rzed Karis em. Ws zy s tk ie p ró cz Orlan k a, k tó ry o p o wied ział s ię p o właś ciwej s tro n ie. Teraz twarze ws zy s tk ich o b ecn y ch w p o k o ju zwró ciły s ię k u n iemu . Os tatn i Diu k o d ch rząk n ął. – Czy s ąd zis z – zap y tał o s tro żn ie – że o d d ziały p rzy b ęd ą n a czas ? To rah n z p rzek o n an iem s k in ął g ło wą. – Zwietrzy łem p is mo n o s em, k ied y to s ię zaczęło , i p o s tawiłem o b ó z w M id v ale w s tan ie g o to wo ś ci d o wy mars zu w ciąg u trzech g o d zin o d o trzy man ia ro zk azu . To p o n ad czterd zieś ci mil s tąd , lecz k o n n o mo żn a tam d o jech ać w jed en d zień . Tam s ą d o b re d ro g i. J eżeli w ciąg u g o d zin y wy p rawię tam p o s łań ca, d o ju trzejs zeg o wieczo ra mo żemy tu mieć o ś miu s et k iras jeró w, a d zień lu b d wa p ó źn iej s ześ ć ty s ięcy p iech o ty . Najp ó źn iej p o trzech d n iach , jeś li te p rzek lęte d es zcze n ie p rzes tan ą p ad ać.

Ih an n es zau waży ł s p o jrzen ie Orlan k a. – Oś miu s et ciężk o zb ro jn y ch jeźd źcó w n ie p rzek o n a jeg o n ajs zaco wn iejs zej wy s o k o ś ci, że v o rd an ajs k a Ko ro n a zamierza zro b ić co n ależy , ab y b ro n ić b o relg ajs k ich in teres ó w. Wś ró d d wo rak ó w ro zleg ły s ię p o mru k i ap ro b aty . – By łb y to p o ważn y k ro k – rzek ł Orlan k o . – J eś li jed n ak p o ś więcen ie n as zeg o d zieln eg o k ap itan a Straży n ie d ało n iczeg o in n eg o , to u ś wiad o miło n am p o wag ę s y tu acji. A jed n ak ... – Zamilk ł, jak b y w my ś lach czy tał jak iś d o k u men t. – O ile d o b rze p amiętam, ty lk o k ró l lu b reg en t mo że wy d ać tak i ro zk az k ró lews k iej armii? – Gd y b y k ró l mó g ł s ię wy p o wied zieć – o d p arł To rah n – k azałb y n am n ie p rzejmo wać s ię p rawn y mi d etalami w tak k ry zy s o wej s y tu acji. – Wp ro s t p rzeciwn ie – rzek ł Orlan k o . – Właś n ie w tak ich ch wilach n ależy p rzes trzeg ać p rawa, in aczej n as ze d ziałan ia s k azi zarzu t n ieleg aln o ś ci. Pamiętaj, milo rd zie, że h is to ria n as o s ąd zi. Zn ó w zap ad ła cis za. Orlan k o p rzezo rn ie n ie p atrzy ł n a Rack h ila Grieg a, k tó ry zo s tał s zczeg ó ło wo p o in s tru o wan y w Pajęczy n ie, co ma p o wied zieć w tak iej s y tu acji. W k o ń cu d o jd zie d o s ieb ie, ale d iu k b y ł p rzek o n an y , że więcej n ie zap o mn i, co leży w jeg o in teres ie. Is to tn ie, p rzemó wił, jak mu k azan o . – Od p o wied ź wy d aje s ię p ro s ta, p an o wie – o d ezwał s ię Grieg . – Kró l jes t n ied y s p o n o wan y , a k s iężn iczk a zamk n ęła s ię w s wo ich k o mn atach . Gab in et mu s i wy b rać reg en ta n a czas teg o k ry zy s u . Pro p o n u ję jeg o k s iążęcą wy s o k o ś ć d iu k a. To rah n p rzes zy ł Grieg a wzro k iem, a p o tem p o wo li o b ró cił s ię d o Orlan k a. – Reg en ta? – Szczerze mó wiąc, n ie p rzy s zło mi to d o g ło wy – o d p arł Orlan k o . – J ed n ak jeś li Gab in et s ię teg o d o mag a, o czy wiś cie ch ętn ie jes tem d o u s łu g , d o czas u o zd ro wien ia k ró la lu b ... – Kró l n ie ży je – p rzerwał mu męs k i g ło s z ty łu , z tłu mu d wo rzan . Wś ró d n ag le wy b u ch łej b u rzy s zep tó w p o jawił s ię k lin zielo n y ch mu n d u ró w, p rzed zierający s ię p rzez tłu m. Orlan k o zerwał s ię z k rzes ła, ch o ciaż p rzy jeg o mik rej p o s tu rze n iewiele to zmien iało . – Co s ię d zieje? – zawo łał d o s tateczn ie g ło ś n o , żeb y p rzek rzy czeć n aras tający g war. – Kto to ? – Z d ro g i! – zag rzmiał s ierżan t Straży . – Przejś cie d la min is tra s p rawied liwo ś ci! Vh aln ich . Orlan k o u ś miech n ął s ię z p rzy mu s em i u s iad ł. Niech g o s zlag . Po win n i

mn ie o s trzec. Szp ied zy Ko n k o rd atu b y li w cały m p ałacu i mieli ro zk az meld o wać o jeg o p o czy n an iach , ale n ajwy raźn iej jak o ś im s ię wy mk n ął. J eg o k watery p iln o wał s zczeln y k o rd o n jeg o włas n ej mieran tajs k iej g ward ii i ci żo łn ierze z g łęb o k iej p ro win cji o k azali s ię zaró wn o k o mp eten tn i, jak i iry tu jąco n iep rzek u p n i. Po ś ró d k lin a mas zeru jący ch s trażn ik ó w s zed ł Vh aln ich o b o k jak ieg o ś czło wiek a, zg arb io n eg o i wątłeg o . Orlan k o wi zap arło d ech , g d y ro zp o zn ał p ro fes o ra d o k to ra In d erg as ta. J ak , d o d iab ła, med y k s ię wy d o s tał z k ró lews k iej s y p ialn i? – M ilo rd zie – g ło ś n o rzek ł Orlan k o . – Cies zę s ię, że zd o łałeś d o n as d o łączy ć. – Przep ras zam za s p ó źn ien ie – o d p arł Vh aln ich . – J ak łatwo s o b ie wy o b razić, mamy w min is ters twie małe zamies zan ie. – I p rzy p ro wad ził p an zacn eg o p ro fes o ra d o k to ra – ciąg n ął Orlan k o – k tó ry , jes tem p ewn y ... – To , co p o wied ział p an o k ró lu – wark n ął To rah n , p rzery wając mu – to p rawd a? In d erg as t s k ło n ił g ło wę i k ied y zaczął mó wić, w s ali zro b iło s ię cich o , g d y ż ws zy s cy n as łu ch iwali jeg o d rżący ch s łó w. – Tak . M ilo rd o wie, was za k s iążęca wy s o k o ś ć, z żalem mó wię, że mo je u miejętn o ś ci zawio d ły w o s tatn iej p ró b ie u rato wan ia jeg o k ró lews k iej mo ś ci. Zd o łałem u s u n ąć s ch o rzałą tk an k ę, lecz u trata k rwi i wy s iłek p o k o n ały g o . Teraz jes t ze Zb awcą, n a wiek i wiek ó w. – Ro zu miem – rzek ł Orlan k o . Wy mien ił s p o jrzen ie z Vh aln ich em, k tó reg o s zare o czy b y ły ró wn ie n iep rzen ik n io n e jak o s ło n ięte s zk łami o czy d iu k a. – Lu d b ęd zie g o o p łak iwał. – To n ie zmien ia s y tu acji – zau waży ł To rah n . – J ak iej? – s p y tał Vh aln ich , s iad ając n a s wo im miejs cu p o u s ad o wien iu p ro fes o ra n a s to łk u . – M u s imy wezwać wo js k o d o s tłu mien ia ro zru ch ó w – wy jaś n ił min is ter wo jn y . – A d o teg o p o trzeb u jemy reg en ta. M in is ter fin an s ó w zap ro p o n o wał jeg o k s iążęcą wy s o k o ś ć d iu k a. M a p an jak ieś zas trzeżen ia? – Nie ro zu miem – o d p arł Vh aln ich . – Kró l n ie ży je, ale mamy k ró lo wą, k tó ra jes t p ełn o letn ia i mo że s amo d zieln ie rząd zić. Po co n am reg en t? – Ks iężn iczk a – p o wied ział Orlan k o – a raczej b y ła k s iężn iczk a, a o b ecn a k ró lo wa, n ajwy raźn iej jes t p o g rążo n a w żalu i p rzerażo n a o s tatn imi wy d arzen iami. Od trzech d n i n ie wy ch o d zi ze s wo ich p o k o i. Z czas em mo że d o ro ś n ie d o s wo ich o b o wiązk ó w, ale teraz...

Vh aln ich p rzerwał mu mach n ięciem ręk i. Tłu m d wo rak ó w ro zs tęp o wał s ię, ty m razem z włas n ej wo li, jak fale p rzed d zio b em s tatk u . Kłan iali s ię, wś ró d p o s k rzy p y wan ia s k ó ry i s zeles tu jed wab i. Po trzy k ro ć p rzek lęty Vh aln ich ! Zap lan o wał to o d p o czątk u . Orlan k o , wy trawn y ak to r p o lity czn eg o teatru , ro zp o zn ał ręk ę ek s p erta. Oczy wiś cie, to n ie p o win n o b y ło s ię zd arzy ć. J eś li k s iężn iczk a o p u ś ciła s wo je k o mn aty , p o win ien em zo s tać o ty m n aty ch mias t zawiad o mio n y , my ś lał g n iewn ie. Najwy raźn iej jed n ak n ie d o cen ił wp ły wó w Vh aln ich a. Diu k zro b ił p o n u rą min ę i s ied ział w milczen iu , g d y czterej n o reld rajs cy s zarzy wmas zero wali d o s ali i s tan ęli p rzy d rzwiach . Na razie mu s iał b rać u d ział w tej fars ie. Raes in ia wy d awała s ię jes zcze mn iejs za i b ard ziej k ru ch a n iż zwy k le, s p o wita w wiele wars tw s zareg o jed wab iu i czarn y ch k o ro n ek o b s zy ty ch p erełk ami, k tó re ry tmiczn ie p o s tu k iwały p rzy k ażd y m jej k ro k u . Starała s ię wy g ląd ać jak k ró lo wa, ale zd rad zał ją jej mło d zień czy wy g ląd . Po ws trzy mał u ś miech . No ju ż, o d eg raj s wo ją ro lę. Ty lk o n ie zap o min aj, k to trzy ma ws zy s tk ie atu ty . Lu d Vo rd an u n ie b ęd zie to lero wał k ró lo wej, k tó ra związała s ię z d emo n em, a n ie b y ło b y tru d n o zaaran żo wać mas o wej d emo n s tracji, g d y b y to o k azało s ię k o n ieczn e. – Orlan k o – p o wied ziała, s k in ąws zy g ło wą. – M in is tro wie. Szan o wn i g o ś cie. To p rzy k re, że w tej ch wili żało b y mu s imy zająć s ię s p rawami p ań s twa, lecz o b ecn y k ry zy s wy mag a n iezwło czn eg o d ziałan ia. – Is to tn ie, was za k ró lews k a mo ś ć. – Orlan k o też s ię s k ło n ił. – Właś n ie d y s k u to waliś my o ty m, jak ie p o czy n ić k ro k i. Hrab ia To rah n zap ro p o n o wał p o mo c wo js k a w s tłu mien iu reb elii. – Nie. To k ró tk ie s ło wo zab rzmiało g ło ś n o i wy raźn ie. Szep czący d wo rzan ie u milk li. Hrab ia To rah n o d k as zln ął. – Z cały m s zacu n k iem, was za k ró lews k a mo ś ć, u ważam, że n ie ma in n eg o s p o s o b u , ab y p rzy wró cić p o rząd ek . – Od czterech p o k o leń u lic Vo rd an u n ie d ep tały żo łn iers k ie b u cio ry – k ró tk o o d p arła Raes in ia. – Złaman ie tej trad y cji n ie b ęd zie p ierws zą d ecy zją mo ich rząd ó w. – A p o n ad to – mru k n ął Vh aln ich – k ró lews k a armia w więk s zo ś ci s k ład a s ię z tak ich s amy ch n ies zczęś n ik ó w jak ci, k tó rzy wy s zli n a u lice. Kto zag waran tu je, że n ie p rzy łączą s ię d o tłu mu ? To rah n zerwał s ię n a ró wn e n o g i.

– Lo jaln o ś ć mo ich żo łn ierzy jes t n iep o d ważaln a! J ak o o ficer p o win ien p an s ię ws ty d zić tak iej s u g es tii... – Pro s zę. – Raes in ia p o d n io s ła d ło ń . – Hrab ia M ieran ch ciał ty lk o zwró cić u wag ę n a jed n o . Ci n a u licach to n ie cu d zo ziemcy , h erety cy czy n awet reb elian ci. To s ą zacn i o b y watele Vo rd an u , mający u zas ad n io n e żale. Każd y mó g łb y s ię zawah ać, czy s tan ąć p rzeciwk o n im, co w n iczy m n ie p o d ważało b y jeg o lo jaln o ś ci wo b ec Ko ro n y . – To n iezo rg an izo wan y tłu m – wtrącił s ię Grieg – s łu ch ający d emag o g a. – A jak ie s ą ich żąd an ia? – s p y tała Raes in ia. Vh aln ich u d ał, że s p rawd za to z k artk ą wy ciąg n iętą z k ies zen i. – Zwo łan ie Zjazd u Gen eraln eg o w celu p rzed y s k u to wan ia p ro b lemó w trap iący ch lu d . – Do mag an ie s ię Zjazd u , k tó ry p rzecież n ieg d y ś wło ży ł k o ro n ę n a g ło wę jed n eg o z mo ich p rzo d k ó w, tru d n o n azwać zd rad ą – zau waży ła Raes in ia. – J es tem s k ło n n a p rzy ch y lić s ię d o tej p ro ś b y . To ro zwiąże p ro b lem b ez p o trzeb y wzy wan ia wo js k a. – Przep ras zam, was za k ró lews k a mo ś ć, ale n ie – p o wied ział To rah n . Po cił s ię. – Dep u to wan y mi w czas ach Faru s a Wielk ieg o b y li s zlach cice i ary s to k raci teg o k raju , lu d zie ro zu miejący p o rząd ek rzeczy . Zjazd d ep u to wan y ch wy ło n io n y ch z tej tłu s zczy b ęd zie ty lk o s tawiał Ko ro n ie n ierealn e żąd an ia, k tó re tru d n o b ęd zie o d rzu cić, g d y zo s tały u s an k cjo n o wan e k ró lews k ą d ecy zją... Orlan k o ws tał. – Was za k ró lews k a mo ś ć wy b aczy , ale mu s zę wy s łu ch ać n ajn o ws zy ch rap o rtó w w min is ters twie. – Oczy wiś cie – p o wied ziała Raes in ia. Nie o d ry wała o czu o d To rah n a, ale Vh aln ich n ap o tk ał s p o jrzen ie Orlan k a. Przez mo men t n a u s tach min is tra s p rawied liwo ś ci p o jawił s ię u ś miech ro zb awien ia i zaraz zn ik ł. Do p iero zn alazłs zy s ię w zn ajo my m, u p o rząd k o wan y m o to czen iu Pajęczy n y , d iu k zn ó w p o czu ł s ię b ezp ieczn y . To rah n mo że s ię jeży ć i s p ierać, ale w k o ń cu n ic n ie zro b i. A k s iężn iczk a – k ró lo wa – n ajwy raźn iej o d p o czątk u zap lan o wała tę in try g ę z Vh aln ich em. Orlan k o n ie miał złu d zeń , jak ie b ęd ą te „żąd an ia” Zjazd u Gen eraln eg o . Tłu m ju ż b u rzy ł ś wiąty n ie Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia i wies zał Bo relg ajó w n a latarn iach , a k to b y ł b liżej związan y z Bo relem i Ko ś cio łem Zap rzy s iężen ia n iż p o g ard zan y Os tatn i Diu k i jeg o o s ławio n y Ko n k o rd at?

To b y ł p o k az s iły , n i mn iej, n i więcej. Alb o Raes in ia b y ła s p ry tn iejs za, n iż p rzy p u s zczał, alb o całk o wicie s ied ziała w k ies zen i Vh aln ich a. Tak czy o wak , o b o je zamierzali wy k o rzy s tać tłu m, żeb y u s u n ąć g o z Gab in etu i o d s u n ąć o d tro n u . Vh aln ich . To mu s i b y ć jeg o ro b o ta. Up ad ek Orlan k a mo że o zn aczać wo jn ę z Bo relg ajami, wo jn ę, k tó rej Vo rd an n ie mó g ł mieć n ad ziei wy g rać, lecz lu d zk a h ek ato mb a n ie p o ws trzy ma k o g o ś tak ieg o jak min is ter s p rawied liwo ś ci. Nag le co ś p rzy s zło mu d o g ło wy . Czy s am Vh aln ich mó g ł n o s ić w s o b ie d emo n a? Po n tifex Czern i s u g ero wał co ś tak ieg o p o d czas o s tatn iej ro zmo wy . Wó wczas Orlan k o u ważał to za n iep rawd o p o d o b n e. J eś li jed n ak n ap rawd ę o d n alazł Ty s iąc Imio n i zap ro s ił jed en z ty ch k o s zmaró w d o s weg o ciała... Orlan k o p o trząs n ął g ło wą i człap ał k o ry tarzem, ig n o ru jąc p rzech o d zący ch an ality k ó w, k tó rzy s ch o d zili mu z d ro g i. Zan im p ch n ął d rzwi s weg o g ab in etu i wg ramo lił s ię n a fo tel, b y ł ju ż zas ap an y . Ud erzy ł d ło n ią w jed en z g u ziczk ó w, p o wo d u jąc k o ły s an ie i p o d zwan ian ie d zwo n k a w o d d ali. Plan y awary jn e. Nie ty lk o Vh aln ich miał as y w ręk awie. Drzwi s ię o two rzy ły i ws zed ł b ezs zeles tn ie An d reas , w ro zp ięty m czarn y m p łas zczu , n iczy m ży wy cień . – J ak , d o d iab ła, Vh aln ich d o tarł d o Gab in etu , zan im mn ie p o in fo rmo wan o , że w o g ó le jes t w p ałacu ? – J u ż to s p rawd zamy , milo rd zie. Wy g ląd a n a to , że zatrzy mał wielu n as zy ch ag en tó w. – Co ? – J eg o mieran tajs k a g ward ia o to czy ła n as zy ch o b s erwato ró w i zamk n ęła ich w ch acie. To b y ła d o b rze zap lan o wan a o p eracja. Nik t n ie wied ział, co zas zło , d o p ó k i n ie p o s łaliś my tam n as tęp n y ch lu d zi. Orlan k o g n iewn ie s p o g ląd ał n a An d reas a, k tó ry p rzy jął to ze s to ick im s p o k o jem. –

Oczy wiś cie, milo rd zie, to

o zn acza, że n as ze k an ały

łączn o ś ci zo s tały

ro zp raco wan e. On d o b rze wied ział, k o g o mu p rzy d zieliliś my . – Wiem o ty m, ch o lera. – Po to czą s ię g ło wy . Blad o licy an ality cy ży jący w czelu ś ciach Pajęczy n y i p o cały ch d n iach k o p iu jący k s iążk i k o d ó w zap ewn iali g o , że ich s zy fró w n ie d a s ię złamać. Zo b aczy my , czy ich s ię n ie d a złamać. – Wy p rzed ził n as o k ro k i n ie mo żemy b awić s ię z n im w b erk a. Ch cę, żeb y ś wezwał Od d ział Sp ecjaln y . J eś li p o d tą n ieru ch o mą mas k ą b y ły jak ieś emo cje, to d o s k o n ale s k ry wan e.

An d reas s k ło n ił s ię. – Oczy wiś cie, milo rd zie. Orlan k o s k rzy wił s ię, jak b y zjad ł co ś n ies maczn eg o , i s p o jrzał n a s wo jeg o u lu b io n eg o zab ó jcę. Wes tch n ął. – No d o b rze. Teraz załatwimy s p rawy n a n as z s p o s ó b .

Io n k o v o Świeca mig o tała n a d ru g im k o ń cu p o zb awio n ej o k ien celi, rzu cając s łab y b las k . Cień k rat ry s o wał s ię n a p rzeciwleg łej ś cian ie, p as ias ty wzó r tań czący i d rżący n a n ieró wn ej k amien n ej p o wierzch n i. Ad am Io n k o v o leżał n a k łu jący m s ien n ik u i g ap iąc s ię w s u fit, wes tch n ął. Po k ład ał tak ie n ad zieje w k ap itan ie d ’Iv o ire. J ed n ak ... n ie. J u ż te d wie k ró tk ie ro zmo wy u jawn iły , że to ty p czło wiek a, k tó reg o ś lep a lo jaln o ś ć b u ld o g a jes t o d p o rn a n a ws zelk ie arg u men ty . Żad n e łap ó wk i czy g ro źb y wieczy s teg o p o tęp ien ia n ie o d erwą g o o d Vh aln ich a, n ie teraz. Więź międ zy ty mi, k tó rzy walczy li razem, jes t s iln iejs za n iż łącząca k o ch an k ó w. Czy co ś z n ieg o wy ciąg n ęłaś , J en ? By ł n iemal p ewn y , że jeg o to warzy s zk a n ie ży je. W k o ń cu n o s iła w s o b ie arcy d emo n a. Gd y b y ży ła, n ic n ie p o ws trzy mało b y jej p rzed wy k o n an iem zad an ia. Ważn e jed n ak b y ło to , w jak i s p o s ó b u marła. Czy Vh aln ich zn alazł Ty s iąc Imio n ? J ak ie mo ce o d k ry ł? No có ż. J eś li d ’Iv o ire n ie b ęd zie mó wił, to n ie ma s en s u p o zo s tawać tu an i ch wili d łu żej. Najwy żs zy czas ws tać i co ś zro b ić. Zewn ętrzn e d rzwi zad u d n iły i u ch y liły s ię o d ro b in ę. J eg o s trażn ik , p u n k tu aln ie p rzy ch o d zący z wieczo rn y m p o s iłk iem. Czas ru s zać. Io n k o v o s tu rlał s ię z s ien n ik a. Tu ż p rzed n im ro zciąg ał s ię g ęs ty ciemn y cień rzu can y p rzez s tó ł, n a k tó ry m s tała ś wieca. Lin ia międ zy ś wiatłem a mro k iem zad rg ała, g d y p ło mień s k o czy ł w g ó rę, a Io n k o v o o s tro żn ie s ięg n ął za n ią, d o ty k ając p o s ad zk i w miejs cu , g d zie cień b y ł n ieru ch o my . – Bo że, zb aw n as – mru k n ął p o elizejs k u . – Przek lęty Pen iten t. Cień p o ru s zy ł s ię p o d jeg o p alcami. Ściemn iał, aż s tał s ię czarn y jak atramen t, i zafalo wał, jak b y p alec Io n k o v a mu s n ął p o wierzch n ię czarn ej, n ieru ch o mej wo d y . Ad am p rzes u n ął s ię n ap rzó d , w ch wili g d y s trażn ik ws zed ł d o p o mies zczen ia, d ając n u ra w cień jak mo rs k i p tak zan u rzający s ię w o cean ie.

– Co , d o d iab ła? – mru k n ął s trażn ik . Po s tawił n a s to le cy n o wy talerz z fas o lą i k ro mk ą ch leb a, p o czy m ch wy cił p ałk ę. – Io n k o v o ? W co ty p o g ry was z? Io n k o v a zaws ze d ziwiła n iech ęć zwy k ły ch lu d zi d o zaak cep to wan ia teg o , co wid zą. Przecież w tej celi n ie b y ło g d zie s ię u k ry ć, tak więc p o win n o b y ć o czy wis te, że jeg o w n iej n ie ma. Ty mczas em s trażn ik ty lk o o s tro żn ie p o d ch o d ził, mars zcząc b rwi. Światło ś wiecy rzu cało cień czło wiek a n a ś cian ę za n im, zn aczn ie p o więk s zo n y . J eg o p o wierzch n ia zafalo wała b ezg ło ś n ie i wy ło n iła s ię z n iej ręk a Io n k o v a. Wy g ięty mi w s zp o n y p alcami s ięg n ął k u s zy i s trażn ik a. Kied y zacis n ął ch wy t, mężczy zn a wy d ał zd u s zo n y jęk i o d ru ch o wo p o d n ió s ł o b ie ręce, ab y o d erwać jeg o d ło n ie o d s wo jej s zy i. Io n k o v o mo cn o s zarp n ął i s trażn ik zato czy ł s ię w ty ł. Zro b ił jed en k ro k i d ru g i, a p o trzecim zn alazł s ię tam, g d zie p o win n a b y ć ś cian a, i zap ad ł s ię w falu jący cień . Ciemn y k s ztałt jes zcze p rzez ch wilę p o zo s tał n a ś cian ie, a p o tem b ezg ło ś n ie zn ik ł. Io n k o v o p u ś cił s trażn ik a, p o zwalając mu ru n ąć z k rzy k iem w b ezk res n ą p u s tk ę n ie-miejs ca p o międ zy cien iami. Sam wró cił d o realn eg o ś wiata, n a k o ry tarz, i o d etch n ął. Niewątp liwie międ zy n im a ś wiatem n a zewn ątrz b y ło wiele zamk n ięty ch d rzwi. By ł jed n ak ś ro d ek n o cy i więk s zo ś ć lamp p o g as zo n o . W Strażn icy ro iły s ię cien ie.

Szesnaście Win ter

K

o ry tarze p o d Ven d re b y ły ciemn e i n iemal cich e. Na g ó rze d zied zin iec jas n o

o ś wietlały latarn ie i p o ch o d n ie, g d y ż wzn o wio n o fes ty n p rzerwan y z p o wo d u p ad ająceg o cały d zień d es zczu . Tu , n a d o le, n ik t n ie zap alał ś wiec, k tó re zg as ły , a zg iełk lu d zk ieg o mro wia n a zewn ątrz zmien ił s ię w cich e b rzęczen ie. Ws zy s tk ie cele p ró cz jed n ej b y ły p u s te. Sp ieran o s ię o to , p o n ieważ o p ró cz wy wro to wy ch p u b licy s tó w i n ielo jaln y ch k u p có w w więzien iu s ied ziało mn ó s two zwy k ły ch zło d ziei, włamy waczy , p rzemy tn ik ó w i in n y ch ło b u zó w. Po n ieważ jed n ak n ie d ało s ię ich ro zró żn ić, n o wo wy ło n io n a Rad a p rzeg ło s o wała o twarcie d rzwi ws zy s tk ich cel. Win ter p o k azy wała d ro g ę d o o s tatn iej, o zn aczo n ej zawies zo n ą p rzed d rzwiami latarn ią. Id ąca za n ią Ab b y u n io s ła s wo ją lamp ę, witając s to jącą tam s traż. W ty m wy p ad k u o k reś len ie „s traż” b y ło lek k ą p rzes ad ą, g d y ż s k ład ała s ię z jed n ej ze Sk ó rzan y ch Ku rtek J an e, p ry s zczatej p iętn as to latk i, k tó ra wy b ału s zy ła o czy , ro zp o zn aws zy o b ie p rzy b y łe. – Hmm... – wy k rztu s iła, wo d ząc o czami o d Win ter d o Ab b y i z p o wro tem. – Czy co ś s ię d zieje? – J an e ch ce ich wid zieć – p o wied ziała Win ter, ws k azu jąc p alcem celę i s iląc s ię n a o b o jętn ą min ę. – Oczy wiś cie! – Dziewczy n a zamru g ała. – To zn aczy ... n ik t mi n ie mó wił... Ab b y n ach y liła s ię d o n iej. – Prin cip a. J a ci mó wię, w p o rząd k u ? – Do b rze. – Dziewczy n a p rzełk n ęła ś lin ę. – Dajcie mi o two rzy ć d rzwi. Zaczek ały , aż Prin cip a p rzek ręci k lu cz w zamk u . Drzwi o two rzy ły s ię ze zg rzy tem zard zewiałeg o żelas twa. Win ter zau waży ła, że te cele s ą czy s te i n ie ma w n ich mętn y ch k ału ż s to jącej wo d y , tak jak w p ro wizo ry czn y ch celach n a n iżs zy m p o zio mie. Zap ewn e Orlan k o lu b i mieć p o rząd ek w s wo ich lo ch ach . Dwaj mężczy źn i, k tó rzy z n iej wy s zli, mieli n a s o b ie zielo n e mu n d u ry

s trażn ik ó w, ch o ciaż w n ieco g o rs zy m s tan ie p o d łu g im o b lężen iu . Stan ęli, mru żąc o czy w ś wietle latarn i. Ab b y u n io s ła b rew, zerk n ęła n a Prin cip ę i s k in ęła ręk ą, a o n i w milczen iu p rzes zli o b o k n iej w k ieru n k u s ch o d ó w. – Hmm... – zaczęła s trażn iczk a, s to jąc p rzed p u s tą teraz celą. – A co ze mn ą? – Zo s tań tu taj – p o wied ziała Win ter. – Wró cę tu d o cieb ie. Do p iln u j, żeb y J an e jej n ie u k arała – zwró ciła s ię d o Ab b y , k ied y Prin cip a n ie mo g ła ich ju ż u s ły s zeć. – J a b y m ją u k arał – o d ezwał s ię Gifo rte – g d y b y p raco wała w jed n y m z mo ich więzień . – Każd y wie, że n ie wy p u s zcza s ię więźn ia b ez p is emn eg o n ak azu i n iczeg o n ie p o d p is u jąc. Dzięk i temu zaws ze wiad o mo , k o mu zro b ić p iek ieln ą awan tu rę, jeś li k o g o ś b rak u je. Ab b y ro ześ miała s ię i p o ło ży ła mu d ło ń n a ramien iu . – Będ zies z mu s iał p rzes zk o lić ws zy s tk ich n as zy ch s trażn ik ó w więzien n y ch . – A zatem czy to jes t u cieczk a z więzien ia? – s p y tał k ap itan d ’Iv o ire. – Czy mo że Rad a p o d jęła jak ąś d ecy zję? – Rad a n ie p o trafi zd ecy d o wać, co zjeś ć n a ś n iad an ie – o d p arła Win ter. – J an e u waża, że wy d waj b ęd ziecie b ezp ieczn iejs i g d zie in d ziej. – Przecież n ie mo g ła wy p u ś cić was w ten tłu m – d o d ała Ab b y . – Są g o to wi rzu cać k amien iami w k ażd eg o u b ran eg o n a zielo n o . Gifo rte s k rzy wił s ię. – A co z res ztą mo ich lu d zi? – Więk s zo ś ć z n ich ju ż p o s zła d o d o mó w – wy jaś n iła Ab b y . – Po zo s tali zd jęli mu n d u ry i p rzy łączy li s ię d o n as . – Najwy raźn iej Dan to n ma tak i wp ły w n a lu d zi – mru k n ęła Win ter. – W k ażd y m razie – p o wied ziała Ab b y – b ęd zie lep iej d la ws zy s tk ich zain teres o wan y ch , jeś li... wy mk n iecie s ię p o cich u . Na d o le czek a łó d ź. Gifo rte zmars zczy ł b rwi, ale n ic n ie p o wied ział. Przez ch wilę s zli w milczen iu . Sch o d ząc s p iraln y mi s ch o d ami, min ęli p o d es t, n a k tó ry m Win ter i Cy te walczy ły p o p rzed n iej n o cy . W ś wietle latarn i wid ać b y ło d u że b rązo we p lamy n a k amien iach i g u la w g ard le Win ter u ro s ła. Kied y d o tarli n a s am d ó ł, u s ły s zeli cich y p lu s k wo d y w maleń k iej p rzy s tan i. Kap itan d ’Iv o ire n ag le s ię zatrzy mał i p o ch wy cił wzro k Win ter. – M y ś lę – p o wied ział – że p o win n iś my n a ch wilę zo s tawić ty ch d wo je s amy ch . Win ter s p o jrzała n a Ab b y , k tó ra wzru s zy ła ramio n ami. Razem z Gifo rte’em o d es zła k awałek d alej, a Win ter i M arcu s wy co fali s ię n a k latk ę s ch o d o wą. By ła tam

ty lk o jed n a latarn ia, k tó ra n iemal zu p ełn ie p rzy g as ła, więc g d y tamci d wo je zn ik li za zak rętem k o ry tarza, n a s ch o d ach zro b iło s ię p rawie zu p ełn ie ciemn o . Win ter o p arła s ię p lecami o zimn ą k amien n ą ś cian ę i czek ała. Kap itan b y ł wid o czn y ty lk o jak o n iewy raźn y cień w mro k u . Zmełła w d u ch u p rzek leń s two . Wied ziała, że to zły p o my s ł. Nie p o zn ał jej wted y , ale o d tamteg o n o cn eg o wy p ad u miał d u żo czas u n a ro zmy ś lan ia. Po win n am p rzy s łać tu k o g o ś in n eg o . Głu p ia, g łu p ia... – Ih ern g las s – s zep n ął M arcu s . – To ty , p rawd a? No i mas z, p ro s to z mo s tu . Nab rała tch u . Co , d o d iab ła, mam teraz zro b ić? – Wied ziałem, że p u łk o wn ik wy s łał cię z jak ąś tajn ą mis ją – ciąg n ął – ale n ie wy o b rażałem s o b ie, że to co ś tak ieg o . Nie ch cę zn is zczy ć two jej p rzy k ry wk i, więc mamy ty lk o mo men t. Win ter o d etch n ęła i zamru g ała. Nie s p o d ziewała s ię, że ta ro zmo wa p rzy b ierze tak i o b ró t. J eś li mi p o wie, że zaws ze wied ział, że jes tem d ziewczy n ą, to p rzy s ięg am, że zaczn ę wrzes zczeć, g o rączk o wała s ię w d u ch u . – Po p ro s tu p o my ś lałem – mó wił d alej M arcu s , w ciemn o ś ciach n ie wid ząc jej min y – że to mo że b y ć d o b ra o k azja. J eś li jes t co ś , co ch ces z p rzek azać p u łk o wn ik o wi, wies z. Na p ewn o n iełatwo ci p rzes y łać mu wiad o mo ś ci. Zamilk ł. Po ch wili Win ter p o k ręciła g ło wą, p o czy m u ś wiad o miła s o b ie, że o n teg o n ie wid zi. – Nic k o n k retn eg o . Po p ro s tu n iech mu p an o p o wie, co s ię tu taj s tało , i że ws zy s tk o ze mn ą w p o rząd k u . Będ ę tu z J an e, g d y b y mn ie p o trzeb o wał. – Do b rze. Nie mo g ę mó wić za p u łk o wn ik a, ale mo im zd an iem ro b is z tu ws p an iałą ro b o tę. – M arcu s wes tch n ął. – Z p ewn o ś cią lep s zą n iż ja. Wy s łał mn ie, żeb y m p iln o wał więzien ia, a ja d ałem s ię w n im zamk n ąć. Dwu k ro tn ie. – M y ś lę, że zro b iliś my co mo żn a w k iep s k iej s y tu acji – o d p arła Win ter. – I d zięk u ję. Pan ie k ap itan ie. Cień M arcu s a s k in ął g ło wą. – Wiem, że to n ie mo że b y ć łatwe, n awet jeś li b ęd ąc w g ru p ie J an e, mo żes z n o s ić s p o d n ie. M in ęła ch wila, zan im Win ter o d waży ła s ię s p y tać. – Pan ie k ap itan ie? – Ud awan ie k o b iety . I to ch o lern ie p rzek o n u jąco . Na p ewn o o s zu k ałb y ś mn ie, g d y b y m n ie wied ział, jak jes t n ap rawd ę.

Zn ó w zap ad ła cis za, w k tó rej Win ter ro zp aczliwie u s iło wała p o ws trzy mać n ap ad s zaleń czeg o ś miech u , k tó ry n ajwy raźn iej p o s tan o wił wy rwać s ię z jej g ard ła. Prawie p rzeg rała tę b itwę, g d y o k rzy k iry tacji z g łęb i k o ry tarza s p rawił, że o b o je o d wró cili g ło wy w ty m k ieru n k u . – Ch y b a zo s tawiliś my ich s amy ch d o s tateczn ie d łu g o – rzek ł M arcu s . – Ch o d ź, zan im s ię p o zab ijają. – Czy wied ział p an o Ab b y i mło d s zy m k ap itan ie? – zap y tała Win ter i p o s p ies zn ie zak ry ła d ło n ią u s ta, b o ś miech zamien ił s ię w czk awk ę. – O ty m, że o n a jes t jeg o có rk ą. – Nie miałem zielo n eg o p o jęcia – p rzy zn ał M arcu s . – Po wied ział mi jed n ak co n ieco , k ied y s ied zieliś my w celi. M ó wił, że n ie zg ad zają s ię z s o b ą. – Na p ewn o n ie – u s ły s zeli g ło s Ab b y , k tó ry d o leciał ich z s iłą zwy k le zarezerwo wan ą d la s o p ran is tek o p ero wy ch wy s tęp u jący ch p rzy p ełn ej s ali. – Ws iąd zies z d o tej p rzek lętej ło d zi? – To ch y b a b y ło lek k ie n ied o p o wied zen ie z jeg o s tro n y – mru k n ął M arcu s . Ok azało s ię, że in terwen cja b y ła zb y teczn a. Ab b y p rzes zła o b o k n ich z lamp ą w d ło n i, rzu cając s zaleń czo ro zk o ły s an e cien ie n a ś cian y k o ry tarza. M in ęła zak ręt i – s ąd ząc p o b las k u lamp y – p rzy s tan ęła tam. Win ter i M arcu s zerk n ęli n a s ieb ie i p o s zli d alej n a p rzy s tań , g d zie Gifo rte ju ż s ied ział w d wu o s o b o wej łó d ce. – Zab ierajmy s ię s tąd – wy mamro tał mło d s zy k ap itan . Sp o jrzał w o czy Win ter, g d y M arcu s o s tro żn ie wch o d ził d o łó d eczk i, k tó ra n ieb ezp ieczn ie s ię p rzy ty m zak o ły s ała. – Sp ró b u jes z s ię n ią zao p iek o wać, p ro s zę? – Zro b ię, co w mo jej mo cy – o b iecała Win ter. – Niech p an s ię n ie martwi. J an e d b a o ws zy s tk ich s wo ich lu d zi. Gifo rte n iech ętn ie k iwn ął g ło wą i złap ał wio s ła. Gd y M arcu s s ię u s ad o wił, Win ter ro związała cu mę i łó d k a z p lu s k iem, s tu k ając o ś cian y tu n elu , p o p ły n ęła k u p rzy jaźn iejs zej p rzy s tan i n a p ó łn o cn y m b rzeg u . Ab b y czek ała tu ż za zak rętem k o ry tarza, n iewid o czn a z p rzy s tan i. Tru d n o b y ło p o wied zieć w ty m s łab y m ś wietle, ale ch y b a p rzed ch wilą p łak ała. – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – s p y tała Win ter. – Po p ro s tu jes tem wś ciek ła. – Ab b y p rzes u n ęła d ło n ią p o twarzy . – Zaws ze tak n a mn ie d ziała. – Czeg o ch ciał? – Żeb y m z n im wró ciła, o czy wiś cie. – M ach n ęła ręk ą. – Nawet d o b rze, że tro ch ę

s o b ie p o s zalałam... teraz tak mó wi, ch o ciaż p rzed tem g ro ził, że mn ie wy d zied ziczy ... ale teraz ro b i s ię n ieb ezp ieczn ie. Dlateg o p o win n am wró cić d o d o mu i d ać s ię zamk n ąć w wieży z zak rato wan y mi o k n ami. – Nie wiem, czy mam mu to za złe – s twierd ziła Win ter. – Gd y b y m miała có rk ę, n ie s ąd zę, żeb y m ch ciała, ab y o n a tu b y ła. Do d iab ła, czas em s ama n ie jes tem p ewn a, czy ch cę tu b y ć. – On jes t s tary m u p arciu ch em – s twierd ziła Ab b y . – I p o wied ziałam mu to . J eś li k o g o ś n ależało b y zamk n ąć, to jeg o . W ty m wiek u p o win ien s ied zieć za b iu rk iem i p o d p is y wać p ap ierk i, a n ie p ró b o wać b ro n ić twierd zy p rzed o s ławio n ą Szalo n ą J an e i jej b an d ą... No co ? Win ter p ars k n ęła ś miech em p rzery wan y m czk awk ą. Po trząs ała g ło wą, aż o d zy s k ała p an o wan ie n ad s o b ą. – Nic – o d p arła. – Po p ro s tu jes tem w d ziwn y m n as tro ju , i ty le. – Ch o d ź, mu s zę s ię n ap ić. Teraz, ro zmy ś lała Win ter, g d y wch o d ziły p o s ch o d ach , jes tem d ziewczy n ą u d ającą ch ło p ca, k tó ry u d aje d ziewczy n ę. A p rzy n ajmn iej zd an iem M arcu s a. Na s amą my ś l ch ciało jej s ię ś miać. J an u s zap ewn e tak to zap lan o wał. Wciąż n ie mo g ła zro zu mieć, p o co w o g ó le wy s łał ją d o J an e, ch y b a że zro b ił to ty lk o p o to , żeb y s p ełn ić o b ietn icę, k tó rą wy mo g ła n a n im w Kh an d arze. Ch o ć b ard zo w to wątp ię. Nie d lateg o , żeb y J an u s n ie b y ł czło wiek iem s p ełn iający m s wo je o b ietn ice, ale b y ła p ewn a, że w tak im wy p ad k u zn alazłb y s p o s ó b , ab y zas łu g a n ie p rzy p ad ła jemu . Ch y b a jes tem zb y t p ro s to lin ijn a, żeb y to zro zu mieć. Ch o ciaż p o mo g ło b y mi, g d y b y m wied ziała, czeg o ch ce, d y wag o wała. Na p arterze u s ły s zały jak iś n o wy d źwięk . W p ierws zej ch wili Win ter p o my ś lała, że to atak i o d g ło s y p o ty czk i. Tłu m wy p ełn iający d zied zin iec Ven d re wy d ał n ag le ch ó raln y , p rzeciąg ły ry k , k tó ry zd awał s ię ws trząs ać zamk iem aż p o fu n d amen ty . – Co s ię tam d zieje, d o d iab ła? – s p y tała Ab b y . – Nie mam p o jęcia. Do wied zmy s ię. Nik t n ig d y n ie p o d awał s ię za p ierws zeg o , k tó ry p rzy n ió s ł te d o n io s łe wieś ci z Oh n lei, jak b y p lo tk a wy rwała s ię n a wo ln o ś ć i p o s zy b o wała n a n iewid zialn y ch s k rzy d łach . Każd a wielek ro ć p o wtarzan a h is to ria n ieu ch ro n n ie b y ła wy p aczo n a i zn iek s ztałco n a, zan im d o tarła d o o d b io rcy , a n ajważn iejs zy m wiad o mo ś cio m to warzy s zy ło ty s iąc p o mn iejs zy ch p lo teczek . J ed n ak w d wó ch k wes tiach ws zy s tk ie b y ły zg o d n e. Kró l Faru s Orb o an VIII u marł i k o ro n ę wło ży ła k ró lo wa Raes in ia. A p rak ty czn ie jej p ierws zy m p o lecen iem b y ło zwo łan ie Zjazd u Gen eraln eg o

w k ated rze Zap rzy s iężen ia. W in n y ch s p rawach o p o wieś ci s ię ró żn iły , w zależn o ś ci o d teg o , czy mó wiący s k łan iał s ię d o rad o s n eg o o p ty mizmu , czy czarn eg o p es y mizmu . Tej n o cy n ie b y ło p o ś red n ich b arw. Nik t n ie wied ział, co ro b i Os tatn i Diu k , ale ws zy s cy ch ętn ie p o wtarzali, co s ły s zeli: Orlan k o zg in ął, zab ity w p o jed y n k u p rzez h rab ieg o To rah n a, g d y s p rzeciwił s ię k ró lo wej. Orlan k o zo s tał zamk n ięty w jed n ej ze s wo ich cel i zab ił s ię ze ws ty d u lu b b y ł to rtu ro wan y włas n y mi u rząd zen iami. Zn ik ł, u ciek ł d o s wo jej wiejs k iej rezy d en cji alb o całk o wicie o p u ś cił k raj, ab y ży ć jak k s iążę z n ieleg aln ie zd o b y teg o majątk u w Hamv elt lu b Viad re. Alb o wy jech ał, o ws zem, ale ty lk o d o n ajb liżs zej b azy k ró lews k ich wo js k , żeb y wró cić z o d d ziałami, k tó re ro zp rawią s ię z mło d ą k ró lo wą i jej zwo len n ik ami. Go rzej – n ie b ęd ą to n awet v o rd an ajs k ie o d d ziały , lecz armia b o relg ajs k ich n ajemn ik ó w z p ó łn o cn ej g ran icy i zaciężn e h amv eltajs k ie wo js k a ze ws ch o d u , g o to we ws p ó ln ie p o k o n ać Vo rd an , tak jak p o d czas Wo jn y Ks iążąt. Leg io n y M u rn s k a ju ż mas zero wały i ta n iezliczo n a h o rd a ś więteg o imp erato ra s zy k o wała s ię d o zn is zczen ia raz n a zaws ze g łó wn ej s ied zib y Wo ln eg o Ko ś cio ła. Win ter s ły s zała ws zy s tk ie te wers je i wiele in n y ch . Kró lo wa zg o d ziła s ię n a wo ln ą elek cję. Kró lo wa wy jd zie za Vh aln ich a, b o h atera z Kh an d aru , i d a Vo rd an o wi n o weg o k ró la. Ks iążę Do min ic p rzez te ws zy s tk ie lata o d Van s feld t u d awał martweg o , ale teraz p o wró cił, b y p o p ro wad zić s wó j lu d . Dep u to wan i zmu s zą b o relg ajs k ich wy zy s k iwaczy i s p ek u lan tó w d o p o rzu cen ia zb ro d n iczy ch p rak ty k i ch leb zn ó w b ęd zie p o s u weren ie za b o ch en ek . W ś lad za p lo tk ami ciąg n ęły tłu my . Kró lews k i ed y k t całk o wicie zmien ił s y tu ację: zamias t zło d ziejami i mo rd ercami, d emo n s tran ci s tali s ię b o h aterami, k tó rzy wzięli p rawo w s wo je ręce, g d y p o d s tęp n i in try g an ci u s iło wali wy k o rzy s tać s łab o ś ć u mierająceg o k ró la. Lu d zie, k tó rzy k ilk a g o d zin wcześ n iej b ary k ad o wali d rzwi s wo ich d o mó w i ch o wali s reb ra, teraz s ami wy ch o d zili n a u lice. Po mimo p ó źn ej p o ry zro b iła to ch y b a p o ło wa mies zk ań có w p o łu d n io weg o b rzeg u i tak wielu lu d zi p ró b o wało d o łączy ć d o ś więtu jący ch n a Wy s p ie, że tłu m zajmo wał całą d łu g o ś ć Wielk ieg o M o s tu . Wk ró tce zap ło n ęły n a n im o g n is k a, wo k ó ł k tó ry ch zb ierali s ię k rzy czący , s zczęś liwi lu d zie. Sama Ven d re p o zo s tała p o d k o n tro lą Rad y , s trzeżo n a p rzez Sk ó rzan e Ku rtk i i ty ch , k tó ry m J an e mo g ła zau fać, że n ie u ciek n ą, żeb y d o łączy ć d o ś więtu jący ch . Twierd za wy d awała s ię d ziwn ie cich a w p o ró wn an iu z wrzawą n a zewn ątrz, jak cmen tarz w ś ro d k u g warn eg o mias ta. Wy k o n aws zy zad an ie, Win ter n ie wied ziała, co z s o b ą p o cząć. Po mimo zmęczen ia n ie b y ło mo wy o s p an iu , p rzy n ajmn iej d o p ó k i n ie

u cich n ą o d g ło s y zab awy . Po s zła p o s zu k ać J an e i zn alazła ją k o n feru jącą z Rad ą i k ilk o ma s tu d en tami z Fu s ó w. Win ter p o p rzes tała n a wy mian ie s p o jrzeń z J an e i p o mach an iu jej ręk ą n a zn ak , że więźn io wie s ą wo ln i, p o czy m wró ciła n a d ó ł. Głó wn a b rama twierd zy b y ła u ch y lo n a; trzy mało p rzy n iej s traż d wó ch mies zk ań có w Do k ó w. J ed en z n ich p o zn ał Win ter i s tan ął n a b aczn o ś ć, a p rzy n ajmn iej w p rzy p o min ającej to p o s tawie. O mało zn ó w n ie p ars k n ęła ś miech em, ale p o ws trzy mała s ię i o d d ała p rzep is o we h o n o ry , zan im wy s zła n a d zied zin iec. Wcześ n iej p an o wał tu k arn awało wy n as tró j, ale teraz zmien ił s ię wp ro s t w eu fo rię. J ed en z p o wo d ó w teg o s tan u rzeczy s zy b k o s tał s ię o czy wis ty : teraz, p o walce, v o rd an ajs cy k u p cy i s p rzed awcy p o d jęli wy zwan ie, jak im b y ło zao p atrzen ie tłu mu w ży wn o ś ć, a co ważn iejs ze, n ap o je. Ws zęd zie k rąży ły b u telk i, p o d awan e z rąk d o rąk . Win ter zo b aczy ła, jak mężczy zn ę z ręczn y m wó zk iem wy ład o wan y m win em o p ad li k lien ci i w k ilk a min u t u wo ln ili g o o d ład u n k u . Ob ró cił wó zek , p o b rzęk u jąc mo n etami w k ies zen iach , p o czy m ru s zy ł p o k o lejn ą d o s tawę. Wy d awało s ię, że całe mias to p o s tan o wiło u p ić s ię d o n iep rzy to mn o ś ci. Na d zied ziń cu częś ć Sk ó rzan y ch Ku rtek u two rzy ła k rąg i zaczęła zab awę p o leg ającą n a p rzy ś p iewk ach i częs ty m p o ciąg an iu z k ilk u k rążący ch b u telek . Win ter p o my ś lała, że n iek tó re z d ziewcząt s ą za mło d e n a tak ie rzeczy , ale n ie mo g ła mieć im teg o za złe. Do s trzeg ła wś ró d n ich Cy te, k tó ra wres zcie zmy ła ciemn y mak ijaż, wy g ląd ała n a o d p rężo n ą i zad o wo lo n ą i zan o s iła s ię ś miech em. Zau waży ws zy ją, p ró b o wała ją p rzy wo łać, ale Win ter ty lk o p o k ręciła g ło wą i p o k azała n a b ramę, jak b y mu s iała d o k ąd ś iś ć. Na u licy n a zewn ątrz p an o wało tak ie s amo s zaleń s two . Przy wiezio n o p rzen o ś n e k u ch n ie lu b zaimp ro wizo wan o je ze s k rzy n ek i k awałk ó w d es ek i k ilk u p rzed s ięb io rczy ch s p rzed awcó w p ro p o n o wało g o rące p o s iłk i. By ło o wiele za g ło ś n o , żeb y jak iek o lwiek o k rzy k i mo żn a b y ło u s ły s zeć z o d leg ło ś ci więk s zej n iż p arę metró w, s tali więc n a s k rzy n k ach i p o k azy wali n ad g ło wami tłu mu to , co mieli n a s p rzed aż. To p rzy p o min ało Win ter targ o wis k a As h e-Katario n u . Tam k o s zto wała tak ich s mak o ły k ó w, jak p ieczo n e ch rząs zcze imhalyt w p ó łp an cerzy k ach (g o rzk ie i k leis te), s mażo n e dhakary (ro d zaj s to n o g i, k o rzen n e i ch ru p iące) o raz s y cący czarn y ch leb , p łatk i zb o żo we z mio d em, a tak że ws zelk ie mo żliwe wy ro b y z ró żn y ch częś ci zarżn ięteg o b aran a. Na s amą my ś l zab u rczało jej w b rzu ch u , ale o fero wan a teraz ży wn o ś ć wy d awała s ię d ziwn ie o b ca. Patrząc n a p aru jące jad aln e k as ztan y , zrazy

wiep rzo we i k an ap k i ze s k wierczący m b o czk iem, p o czu ła tęs k n o tę. Nie za As h eKatario n em, ale o b o zem p o d jeg o mu rami, zleżały mi s u ch arami i „wo js k o wy m g u las zem”. M iała wrażen ie, że p rzez p ó ł ży cia b y ła o b ca wś ró d o b cy ch lu d zi, a teraz wró ciła d o ro d zin n eg o mias ta i w n im też czu ła s ię o b co . Po ś ró d ro zrad o wan eg o tłu mu Win ter czu ła s ię b ard ziej s amo tn a n iż k ied y k o lwiek o d czas u ... Od fo rtu Valo r. Od k ied y k ap itan d ’Iv o ire awan s o wał ją n a s ierżan ta, a o n a p o zn ała Bo b b y i in n y ch . Wcześ n iej też czu ła s ię s amo tn a, k ied y n ie d ręczy ł jej Dav is i jeg o zb iry , ale n ie p rzy p u s zczała, że mo że b y ć in aczej. Sió d ma k o mp an ia zmien iła to . Bo b b y , Feo r i in n i jed n ak b y li jes zcze n a mo rzu , d alek o s tąd . Nag le g o rąco zap rag n ęła wró cić b ieg iem d o Ven d re, wy ciąg n ąć J an e z n arad y i p o zo s tać w jej o b jęciach , d o p ó k i n ie u s p o k o i s ię ten zamęt w jej g ło wie. Kied y b y ła z J an e, ws zy s tk o wy d awało s ię p ro s te. Nie b ąd ź g łu p ia, p o wied ziała s o b ie s u ro wo . J an e b y ła zmu s zo n a o b jąć p rzy wó d ztwo tej d ziwn ej k o alicji i n ajmn iej teraz p o trzeb o wała załaman ej n erwo wo Win ter, d o mag ającej s ię p o cies zan ia. Przy jd zie n a to czas p ó źn iej. Po d es zła d o n ajb liżs zeg o s p rzed awcy , k u p iła p ap iero wą to reb k ę k as ztan ó w jad aln y ch i wd y ch ając ich s ło d k i zap ach , wrzu ciła jed n eg o d o u s t, g d y ty lk o wy s tarczająco o s ty g ły . By ł ch ru p iący i s ło d k i i mu s iała p rzy zn ać, że jak o p rzek ąs k a ma p rzewag ę n ad s to n o g ą. Na jed n y m z p o b lis k ich p lacó w zeb rała s ię d u ża g ru p a lu d zi i zaciek awio n a Win ter ru s zy ła w ich k ieru n k u . Nie mo g ła p o d ejś ć d o s tateczn ie b lis k o , ale wy d awało jej s ię, że k to ś tam p rzemawia, i k ied y zd o łała wy ch wy cić k ilk a s łó w, ro zp o zn ała g ło s Dan to n a. – Czwarty m o b o wiązk iem o b y watela – mó wił – jes t zaws ze my ś leć o p o wierzo n ej mu p racy : o ziemi i jej u p rawie, o s tad ach i ich p o więk s zan iu , o n arzęd ziach s weg o zawo d u i ws zy s tk im, co p o zwala mu lep iej p ro s p ero wać. J eg o o b o wiązk iem wo b ec k raju jes t d b ać o te n arzęd zia i u lep s zać je, zaró wn o d la d o b ra s wo ich p o to mk ó w, jak i całeg o lu d u , zap ewn iając p o s tęp i d o b ro b y t zg o d n ie z b o s k im p lan em. J ed n ak że ten o b o wiązek n ie mo że k o lid o wać z p ierws zy m, d ru g im b ąd ź trzecim, a o b y watel n ie p o win ien ... I tak d alej w ty m s amy m s ty lu . Win ter n ie wied ziała, czy p rzeb rn ęłab y ch o ć p rzez s tro n ę teg o tek s tu , g d y b y b y ł w p is emn ej fo rmie. Ws p an iały i d o n o ś n y g ło s Dan to n a n ad awał temu p ewien wy d źwięk , lecz i tak n ie b y ło to p as jo n u jące p rzemó wien ie. A jed n ak tłu m wo k ó ł n iej zd awał s ię b y ć zau ro czo n y i s tał

w milczen iu , ab y n ie u ro n ić an i s ło wa teg o wielk ieg o czło wiek a wy jaś n iająceg o , d laczeg o – n a p rzy k ład – lep iej u p rawiać ziemn iak i n iż rzep ę i zach ęcan ie d o teg o leży w in teres ie p ań s twa. Zap ewn e mó g łb y o d czy ty wać k o lejn e wy razy ze s ło wn ik a, a lu d zie i tak s łu ch alib y g o u ważn ie. Dan to n n iewątp liwie p o trafił d o s k o n ale d o b ierać s ło wa – jeg o p rzemó wien ie d o więźn ió w tamtej n o cy , g d y zd o b y to Ven d re, n awet Win ter u zn ała za p o ru s zające – ale tu taj n ie n ad werężał s wo ich reto ry czn y ch u miejętn o ś ci. Len iwie zas tan awiała s ię, k tó ry Dan to n jes t p rawd ziwy – czło wiek czy n u u wielb ian y p rzez tłu my czy ten in telek tu alis ta z o b s es ją n a tle ziemn iak ó w. Po czu ła mro wien ie w d o le k ręg o s łu p a. Ws zy s tk o żerca b y ł n ies p o k o jn y , jak d zieck o rzu cające s ię we ś n ie. Od k ied y k o n tak t z Raes in ią p rzeb u d ził teg o s two ra, Win ter lep iej wy czu wała jeg o n as tro je. Najwy raźn iej Dan to n d en erwo wał g o , więc wy mk n ęła s ię z tłu mu i ru s zy ła z p o wro tem w k ieru n k u więzien ia. Raes in ia. Win ter ch ciała p rzes łać J an u s o wi wiad o mo ś ć o n iej, o tej d ziwn ej reak cji Ws zy s tk o żercy , ale zan im zd ąży ła to zro b ić, d ziewczy n a zo s tała zab ita. Wed łu g ty ch , k tó rzy s tali n a mu rach , s trzelił jej w g ło wę s zp ieg Ko n k o rd atu , k tó ry n as tęp n ie zg in ął, s p ad ając n a s k ały u p o d n ó ża mu ru . Po ty m, co p o k azała J en Alh u n d t w d es o ltajs k iej ś wiąty n i, Win ter zas tan awiała s ię, czy n ie k ry ło s ię w ty m co ś więcej. J eś li Raes in ia rzeczy wiś cie miała jak ieś wro d zo n e mag iczn e zd o ln o ś ci, mo że Kap łan i Czern i p rzy s łali k o g o ś , żeb y ją wy elimin o wał. Zd ecy d o wała, że jed n ak p o wie o ty m J an u s o wi, jeś li ty lk o b ęd ą mieli o k azję p o ro zmawiać n a o s o b n o ś ci. Za jej p lecami Dan to n mó wił s wo je. Przed n ią wzn o s iły s ię mu ry Ven d re, g d zie J an e n ad al b ęd zie zajęta b ard zo ważn y mi s p rawami. Na u licy ro iło s ię o d u rad o wan y ch lu d zi, wzn o s zący ch to as ty , ś p iewający ch trad y cy jn e p ieś n i b ies iad n e, a n awet tań czący ch n a p ro wizo ry czn y ch p ark ietach . Kto ś p rzy n ió s ł s k rzy p ce i g rał z więk s zy m en tu zjazmem n iż wp rawą, co d o s k o n ale p as o wało d o u miejętn o ś ci ś p iewak ó w. Win ter wrzu ciła d o u s t o s tatn i k as ztan , zmięła to reb k ę w k u lę i p o s zła d alej.

Raesin ia Przy d rzwiach d o mk u lad y Farn es e, teraz s trzeżo n y ch p rzez warto wn ik ó w w czerwo n o -n ieb ies k ich mu n d u rach , Raes in ia o d wró ciła s ię, żeb y p rzemó wić d o g ro mad y s łu żb y i d wo rzan , k tó rzy p o d ążali za n ią o d s ameg o p ałacu . Nab rała tch u , a raczej s p ró b o wała to zro b ić. Żało b n a s u k n ia miała p ro s ty k ró j, wed le p rzy jęty ch n a

d wo rze n o rm, lecz mimo to b y ła n iep rzy jemn ie cias n a. – M u s zę p o ro zmawiać z h rab ią M ieran o wielu ważn y ch s p rawach – p o wied ziała. – Tak więc p ro s zę ws zy s tk ich o wy b aczen ie. Sk in ęła g ło wą n a So th e, k tó ra zajęła miejs ce u jej b o k u . J an u s o two rzy ł d rzwi i k o rd o n mieran tajs k ich g ward zis tó w s tan ął p o międ zy n o wą k ró lo wą a jej ś witą. Naty ch mias t ro zleg ł s ię ch ó r p ro tes tó w i Raes in ia n a p o wró t s ię o d wró ciła. – Pan o wie, p ro s zę. Pó źn iej b ęd zie czas n a fo rmaln o ś ci, ale s p rawy p ań s two we n ie mo g ą czek ać. Dzięk u ję ws zy s tk im za tro s k ę. Kied y zn alazła s ię w ś ro d k u , za zamk n ięty mi d rzwiami, wes tch n ęła. Czy res zta jej ży cia ma tak wy g ląd ać? Wy d awało s ię to p rzy g n ęb iająco p rawd o p o d o b n e. – Przep ras zam, że wy mo g łem n a was zej k ró lews k iej mo ś ci wizy tę tu taj – rzek ł J an u s . – Przy p u s zczam jed n ak , że tak s amo jak ja n ie ch ces z, ab y n as zą ro zmo wę p o wtó rzo n o jeg o k s iążęcej wy s o k o ś ci. – Sąd zis z, że tu jes teś my b ezp ieczn i? – Raes in ia s ię ro zejrzała. W p o b liżu n ie b y ło wid ać żad n ej s traży an i s łu żb y , ale to n iewiele o zn aczało . Oh n lei b y ł lab iry n tem p o d s łu ch iwaczy .

p ełn y m

u k ry ty ch

d rzwi

i

k o ry tarzy , id ealn y m

d la

– W miarę mo żliwo ś ci – o d p arł J an u s . – Pan n a So th e s p rawd ziła mo je p rzy g o to wan ia. So th e s k in ęła g ło wą. – J eś li Orlan k o n ie zro b ił s ię o wiele s p ry tn iejs zy o d czas u mo jeg o o d ejś cia, to u ważam, że p o win n iś my b y ć b ezp ieczn i. – Do b rze. – Raes in ia milczała ch wilę, zb ierając my ś li. – M o że wy d wo je p o wiecie mi, co tu s ię, d o d iab ła, d zieje? – Gn iewn ie s p o jrzała n a So th e. – Nig d y n ie ws p o mn iałaś o ty m, że zn as z h rab ieg o M ieran . By ła zas k o czo n a, że tak ją to d o tk n ęło . So th e b y ła jed y n ą o s o b ą, k tó rej Raes in ia całk o wicie u fała, b ez zas trzeżeń , d lateg o zab o lało ją o d k ry cie, że jed n ak ma p rzed n ią jak ieś tajemn ice. Po win n am s ię teg o s p o d ziewać, p o my ś lała. So th e p rzy b y ła ze ś wiata tajemn ic. – Zap ewn iam cię – rzek ł J an u s – że n as za zn ajo mo ś ć jes t ś wieża. Kied y u s ły s załem o two im... u p ad k u , s k o n tak to wałem s ię z n ią i zap ro p o n o wałem p o mo c. – A więc wied ziałeś ... – Raes in ia zamru g ała. O ws zy s tk im. – Sk ąd ? – Będ zie n ajlep iej – o d p arł J an u s – jeś li o p o wiem ws zy s tk o o d p o czątk u . Us iąd ź, p ro s zę.

Ws k azał ręk ą. Stali w p rzed p o k o ju , a d alej zn ajd o wał s ię s alo n z s o fą i fo telami. Raes in ia o s tro żn ie u s iad ła n a s o fie, a czarn a s u k n ia p o d win ęła s ię i p o mars zczy ła wo k ó ł n iej. J an u s zajął fo tel n ap rzeciwk o , a So th e d alej s tała. – Zap ro p o n o wałb y m co ś d o p icia, p o tej tak d łu g iej n o cy – zaczął. – W wy p ad k u was zej k ró lews k iej mo ś ci jed n ak , jak ro zu miem, n ie miało b y to s en s u , a p o n ad to d ałem s łu żb ie wo ln e, żeb y ś my mo g li p o ro zmawiać w tajemn icy n awet p rzed mo imi lu d źmi. Raes in ia k iwn ęła g ło wą. – Dzięk u ję. A teraz... – Co s ię d zieje, d o d iab ła? – J an u s o d ch y lił s ię d o ty łu i u ś miech n ął p rzelo tn ie. – Do b re p y tan ie. Ab y n ie tracić czas u , p o min ę mo je d zieje i p o wiem ty lk o , że zajmu ję s ię s ztu k ą tajemn ą i o k u lty zmem. Czarn ą mag ią, jak b y k to ś mó g ł p o wied zieć. Demo n o lo g ią. Czarami. – To n ieb ezp ieczn e zajęcie – zau waży ła Raes in ia, s tarając s ię n ie o k azać zd ziwien ia. – Is to tn ie. Są jed n ak miejs ca, g d zie ta s ztu k a jes t w ro zk wicie. Głó wn ie w mias tach ws ch o d n iej Lig i, w k tó ry ch u cis k Elizju m jes t n ajs łab s zy . To tam s ię u d ałem p ro wad zić mo je b ad an ia i to tam p rzed trzema laty zn aleźli mn ie ag en ci two jeg o o jca. – Ag en ci mo jeg o o jca? M ó wis z o Ko n k o rd acie? – Z cały m n acis k iem: n ie. Ch o ciaż d iu k b y ł, o czy wiś cie, czło n k iem rząd u jeg o k ró lews k iej mo ś ci, w tej s p rawie k ró l i min is ter in fo rmacji mieli... ró żn e p o g ląd y . Czło wiek , k tó ry s ię ze mn ą s k o n tak to wał, zo s tał d o b rze o p łaco n y , ch o ciaż n ie b ezp o ś red n io , ab y zn alazł k o g o ś zn ająceg o s ztu k i tajemn e i p rzy p ro wad ził g o d o k ró la. Przed s ięwzięto n iezwy k łe ś ro d k i o s tro żn o ś ci, ab y Os tatn i Diu k s ię o ty m n ie d o wied ział. – Dlaczeg o ? Czeg o mó j o jciec mó g ł ch cieć o d czaro d zieja? Z teg o , co Raes in ia wied ziała, jej o jciec n ig d y n ie wierzy ł w czary , jak k ażd y ro zs ąd n y ws p ó łcześ n ie ży jący czło wiek . Gd y b y n ie jej włas n e n iezwy k łe p rzeży cia, Raes in ia zap ewn e n ie wierzy łab y w n ie tak że. – J eg o k ró lews k a mo ś ć ży czy ł s o b ie s k o n s u lto wać ze mn ą p ewn ą b ard zo d elik atn ą s p rawę. – J an u s o d k as zln ął. – M ó wiąc b ez o g ró d ek , ch ciał p o ro zmawiać o to b ie. – O mn ie? To n ie ma... – Raes in ia p o k ręciła g ło wą, a p o tem zamarła. Z jej u s t wy d o b y ł s ię s zep t: – On wied ział?

– Tak . Raes in ii zro b iło s ię d u s zn o , jak b y czarn a s u k n ia n ag le s ię s k u rczy ła o k ilk a n u meró w. Wied ział. Zaws ze b ała s ię, co b y b y ło , g d y b y jej o jciec o d k ry ł p rawd ę o ty m, co s ię z n ią s tało . Uk ład ała w my ś lach całe s cen ariu s ze, zwy k le w ś ro d k u n o cy , g d y n iemo żn o ś ć zaś n ięcia d o k u czała jej n ajb ard ziej. Wy o b rażała s o b ie, jak k aże zak u ć ją w k ajd an y i zamk n ąć w jak imś ciemn y m lo ch u . Alb o n awet s tracić, g d y b y zn alazł s p o s ó b , jak to zro b ić. Sp alić n a s to s ie. W k o ń cu jeg o có rk a u marła. J a jes tem czy mś in n y m. Demo n em. Przełk n ęła z tru d em. – Ch ciał, żeb y ś ... p o zb y ł s ię mn ie? J an u s p o k ręcił g ło wą. – Ch ciał zn aleźć... n azwijmy to , lek ars two , z b rak u lep s zeg o s ło wa, ab y o d wró cić to , co ci zro b ił Orlan k o . Oczy wiś cie w tak i s p o s ó b , żeb y ś p o zo s tała p rzy ży ciu . Raes in ia p o czu ła, że w o czach s tają jej p iek ące łzy . Uk ry ła twarz w d ło n iach , o p ierając ło k cie o k o lan a. Wied ział. Nie ch ciała p łak ać w o b ecn o ś ci J an u s a. To b y ło łatwe: p o p ro s tu p rzes tała o d d y ch ać. Wied ział cały czas i ch ciał mi p o mó c. O Bo że. Ojcze. A ja my ś lałam... jak mo g łam my ś leć... Us iło wał mi p o wied zieć. „Hrab ia M ieran jes t k imś więcej, n iż s ię zd aje. Będ zies z p o trzeb o wała ws zy s tk ich p rzy jació ł, jak ich zd o łas z zn aleźć”. Nie mó g ł p o p ro s tu teg o p o wied zieć, b o s zp ied zy Ko n k o rd atu s ą ws zęd zie, ale teraz s en s jeg o s łó w jes t o czy wis ty . Och , o jcze... – Was za k ró lews k a mo ś ć – o d ezwał s ię J an u s p o d łu g iej ch wili milczen ia. – J eś li ch ces z, mo żemy ... Raes in ia zacis n ęła p o wiek i, ws trzy mu jąc łzy , i zaczerp n ęła tch u . Więź u wijała s ię w jej ciele, n ap rawiając s zk o d y s p o wo d o wan e k ró tk o trwały m b rak iem d o p ły wu tlen u . W k o ń cu p o d n io s ła g ło wę. – Przep ras zam. Pro s zę, mó w d alej. J an u s p rzy g ląd ał s ię jej u ważn ie, p o czy m s k in ął g ło wą. – J ak ch ces z. Przez p ewien czas jeg o k ró lews k a mo ś ć i ja k o res p o n d o waliś my i z żalem mó wię, że n ie b y łem w s tan ie wiele p o mó c. Kap łan i Czern i zd u miewająco s k u teczn ie u s u n ęli ws zelk ie ś lad y p ro wad zące d o u ży wan ej p rzez n ich mag ii, a to , co p o zo s tało , jes t żało s n ą res ztk ą d awn ej wied zy . Po wied ziałem k ró lo wi, że jeś li wied za o ty m, czeg o s o b ie ży czy ł, n ad al is tn ieje, to jes t zamk n ięta w lo ch ach Elizju m. –

Sp ló tł p alce. – Nag le n ieo czek iwan a wiad o mo ś ć s two rzy ła n o wą mo żliwo ś ć. Raes in ia zaczęła u k ład ać frag men ty w cało ś ć. – Reb elia w Kh an d arze. – Is to tn ie. Zaws ze k rąży ły leg en d y o Kró lu Demo n ó w, k tó ry u ciek ł za mo rze ze s wo imi s k arb ami, ale n ie wied zian o n iczeg o k o n k retn eg o . Kied y jed n ak o d k ry łem, że Kap łan i Czern i k ilk ak ro tn ie p ró b o wali o d zy s k ać co ś w Kh an d arze, zacząłem en erg iczn iej s zu k ać. Nab rałem p rzek o n an ia, że ten s k arb n ap rawd ę is tn ieje. Imio n a... więzi ws zy s tk ich s two rzeń u więzio n y ch p rzez Kró la Demo n ó w. Leg en d arn e Ty s iąc Imio n . – A mó j o jciec wy s łał cię, żeb y ś je zn alazł. – J eg o k ró lews k ą mo ś ć trzeb a b y ło d łu g o p rzek o n y wać i jeg o d o rad có w tak że – rzek ł J an u s z k o lejn y m p rzelo tn y m u ś miech em. – Na p rzy k ład d iu k b y ł b ard zo p o d ejrzliwy . J ed n ak w k o ń cu s ię u d ało . – I? – Imio n a n ap rawd ę is tn ieją. Zn aleźliś my je. – J an u s p o wied ział to tak , jak b y ten fak t n ie miał żad n eg o zn aczen ia. – Ale wted y o trzy maliś my wiad o mo ś ć, że s y tu acja tu taj s taje s ię k ry ty czn a. Tak więc wró ciłem tu jak n ajs zy b ciej, a jeg o k ró lews k a mo ś ć mian o wał mn ie czło n k iem Gab in etu , żeb y m mó g ł ci p o mag ać. M am zas zczy t p o wied zieć, że ch y b a zaczął mi u fać. I te Imio n a zad ziałają? – ch ciała k rzy k n ąć Raes in ia. J an u s zau waży ł jej min ę i wzru s zy ł ramio n ami. – J es zcze n ie wiem, czy zd o łamy jak o ś zmien ić twó j o b ecn y s tan . Imio n a trzeb a o d s zy fro wać i p rzes tu d io wać, żeb y zo b aczy ć, czy k tó raś z ich mo cy mo że b y ć d la cieb ie u ży teczn a, a miałem czas ty lk o p o b ieżn ie je p rzejrzeć, zan im o p u ś ciłem Kh an d ar. Kied y u p o ramy s ię z o b ecn y m k ry zy s em, zajmę s ię ty m. Na razie jed n ak ... Raes in ia s k in ęła g ło wą. Gd zieś g łęb o k o w jej p iers i p o jawiło s ię co ś n o weg o . M aleń k a is k ierk a n ad ziei, że mo że jed n ak zn ajd zie s ię jak ieś wy jś cie. Po wró t d o n o rmaln eg o ży cia. – W p o rząd k u – s twierd ziła. – Na razie n ad ążam. A jak to s ię s tało , że p o ro zmawiał p an z So th e? – Niewiele jes t d o o p o wiad an ia – o d p arł J an u s . – Kied y twó j o jciec mian o wał mn ie min is trem s p rawied liwo ś ci, zacząłem s zu k ać p u n k tó w zap aln y ch w mieś cie. Op is an o mi ws zy s tk ich p o ten cjaln y ch p rzy wó d có w i k ied y d o wied ziałem s ię o was zej g ru p ie, n ietru d n o b y ło p o łączy ć fak ty .

M u s iało b y ć w ty m co ś więcej, s k o ro ws zech wied zący Ko n k o rd at n ie zd o łał jej zn aleźć, ale Raes in ii n ie in teres o wały s zczeg ó ły . – A So th e? – To b y ło jes zcze łatwiejs ze. J es t tak b lis k o związan a z to b ą w Oh n lei, że n iewątp liwie mu s iała b rać u d ział w tej mas k arad zie, ch o ciaż n ie w p ełn i ro zu miałem jej ro lę, d o p ó k i s ama mi teg o n ie wy jaś n iła. Wy s łałem jej wiad o mo ś ć, p o d ając, co wiem, i wy rażając ch ęć p o mo cy . – Czek ała n a mn ie, k ied y wró ciłam d o Oh n lei p o ty m, jak „u marłaś ” – o d ezwała s ię So th e. – M io tałam s ię. M u s iałam zach o wy wać tu p o zo ry , n eu tralizo wać o b s erwato ró w Orlan k a i jed n o cześ n ie zn aleźć s p o s ó b , żeb y s p ro wad zić cię z p o wro tem. Kied y p rzeczy tałam n o tatk ę... – Wzru s zy ła ramio n ami. – Po s tan o wiłaś p o p ro s tu mu zau fać? – Raes in ia b y ła zd ziwio n a. Nazwan ie So th e n ieu fn ą o s o b ą b y ło b y o g ro mn y m n ied o p o wied zen iem. – Po s złam z n im p o ro zmawiać – o d p arła So th e – p o n ieważ i tak ju ż zn ał tajemn icę. Po my ś lałam, że alb o o p o wie s ię p o n as zej s tro n ie, alb o b ęd ę mu s iała g o zab ić, a w tak im razie ch ciałam zro b ić to jak n ajs zy b ciej. Na twarzy J an u s a p o jawiło s ię zd ziwien ie – lek k ie, ale wy raźn ie wid o czn e. – Có ż – s twierd ził p o ch wili. – Cies zę s ię, że zd o łałem cię p rzek o n ać. – I co teraz? – zap y tała Raes in ia, p rzecierając o czy ręk ami. – M y ś lę, że ju ż p rawie wy b rn ęliś my z s y tu acji – o rzek ł J an u s . – Ro zes zła s ię wieś ć, że zg ad zas z s ię n a zwo łan ie Zjazd u Gen eraln eg o , i tłu m wp ad ł w eu fo rię. Kied y p rzed s tawią lis tę s wo ich żąd ań , jed n y m z n ich n a p ewn o b ęd zie mian o wan ie n o weg o min is tra in fo rmacji i zlik wid o wan ie Ko n k o rd atu . Będ ziemy mu s ieli ty lk o „d ać s ię n a to n amó wić”. – Tak p o p ro s tu ? – Raes in ia p o k ręciła g ło wą. – To zb y t łatwe. – On ma p rzerażającą rep u tację – p o wied ział J an u s . – M u s zę jed n ak rzec, iż o k azał s ię zaled wie p rzeciętn y m p rzeciwn ik iem. Źle ro zeg rał s wo je atu ty i teraz b ęd zie mu s iał za to zap łacić. – On s ię n ie p o d d a – p o wied ziała So th e. – Nie Orlan k o . J eś li zo s tała mu jes zcze jak aś k arta, o d eg ra ją i d o d iab ła z k o n s ek wen cjami. – Właś n ie to mn ie n iep o k o i – p rzy zn ał J an u s . – Os tatn i Diu k jes t s k o ń czo n y . Teraz jed n ak , k ied y n ie ma ju ż n ic d o s tracen ia... – Zamilk ł, wp atru jąc s ię w p rzes trzeń p o międ zy Raes in ią i So th e, p o czy m p o trząs n ął g ło wą. – Będ ziemy mu s ieli p rzed s ięwziąć ś ro d k i o s tro żn o ś ci.

M arcu s – J es t tu mło d s zy k ap itan – o zn ajmił p ałk arz Eis en , s tając w d rzwiach g ab in etu M arcu s a. – Przy ś lij g o . Na b iu rk u k ap itan a n ie b y ło żad n y ch p ap ieró w. Zerk n ął n iżej, u p ewn iając s ię, że s terta teczek z arch iwu m wciąż tam jes t. Do wó d , n a wy p ad ek g d y b y g o p o trzeb o wał. Drzwi u tk n ęły , jak zwy k le, p o czy m zad y g o tały i o twarły s ię. Gifo rte zamk n ął je za s o b ą, o d wró cił s ię i zas alu to wał. – M ło d s zy k ap itan ie – p o wied ział M arcu s . – Pan ie k ap itan ie! – Gifo rte tro ch ę s ię o d p ręży ł. – Lu d zie p o wo li wracają. Wciąż n ie mamy p ełn eg o s k ład u o s o b o weg o , ale s ąd zę, że ju tro ran o b ęd ę miał co n ajmn iej... – M am d o p an a p y tan ie, mło d s zy k ap itan ie – p rzerwał mu M arcu s . – Ch cę, żeb y o d p o wied ział p an n a n ie s zczerze, jeś li p an mo że. – Pan ie k ap itan ie? – Twarz Gifo rte’a s k amien iała. On wie, p o my ś lał M arcu s . On wie, że ja wiem. Czas s k o ń czy ć z tajemn icami. Nab rał tch u . – Co ma n a p an a d iu k Orlan k o ? Zap ad ła d łu g a ch wila g łęb o k iej cis zy . M arcu s n ie o d ry wał o czu o d Gifo rte’a, o b s erwu jąc jeg o twarz. M ło d s zy k ap itan d o b rze p an o wał n ad s o b ą, ale n ie id ealn ie. J eś li s p ró b u je s ię wy k ręcać... Po tem, n ag le, o k lap ł i zg arb ił s ię. Na jeg o twarzy malo wała s ię rezy g n acja, ale tak że u lg a, jak b y s p ad ł mu z b ark ó w o g ro mn y ciężar. M iałem rację. M arcu s z tru d em p o ws trzy mał ch ęć triu mfaln eg o u d erzen ia p ięś cią w b lat b iu rk a. Ciek awe, czy J an u s tak s ię czu je cały czas . – Po win ien em b y ł wied zieć, że n ie zd o łam teg o u k ry ć – p o wied ział Gifo rte. – Po win ien em zło ży ć rezy g n ację w d n iu , w k tó ry m o b jął p an d o wo d zen ie. – No , to b y łab y k atas tro fa – p o wied ział M arcu s . – Zatem to Os tatn i Diu k , tak ? Gifo rte k iwn ął g ło wą ze zrezy g n o wan ą min ą. – On ... ws zy s tk o zaczęło s ię o d mo jej żo n y . Po zn ał p an mo ją có rk ę. Żo n a n ig d y n ie d o s zła d o s ieb ie p o jej u ro d zen iu . M iejs co wi lek arze u my li ręce, więc n ap is ałem d o h amv eltajs k ich , n ajlep s zy ch , jak ich tam mają. J ed en p o wied ział, że mo że p o mó c, ale cen a, jak iej zażąd ał... – Po trząs n ął g ło wą. – Zap o ży czy łem s ię u lich wiarza, ale n a

p ró żn o . M o ja Gwen d o lin a u marła, zan im lek arz zd ąży ł p rzy jech ać, i o d mó wił zwro tu zap łaty . By łem załaman y i zru jn o wan y . Zab iłb y m s ię, g d y b y n ie Ab ig ail. – A wted y Orlan k o zap ro p o n o wał p o mo c w s p łacie d łu g u – d o my ś lił s ię M arcu s . Gifo rte s k in ął g ło wą. – By łem zb y t zro zp aczo n y , żeb y p rzejmo wać s ię k o n s ek wen cjami. Wk ró tce zaczął... s tawiać żąd an ia. Ch ciał ws trzy man ia p ewn y ch d o ch o d zeń lu b wy p u s zczan ia p o d ejrzan y ch b ez p rzes łu ch an ia. Pan a ro d zin a... to b y ła jed n a z p ierws zy ch tak ich s p raw. – Nie wied ział p an o ty m wcześ n iej? – zap y tał M arcu s . – Nie b rał p an w ty m u d ziału ? M ło d s zy k ap itan d rg n ął. – Oczy wiś cie, że n ie! Pan ... – Zamilk ł i zn ó w o k lap ł. – Oczy wiś cie, n ie ma p an p o wo d u mi wierzy ć. Ale n ie jes tem mo rd ercą. Nig d y n ie zro b iłb y m czeg o ś tak ieg o , co k o lwiek Orlan k o b y mi mó wił. Ch ciał ty lk o ... żeb y n ie zad awan o żad n y ch p y tań . – Gifo rte p o trząs n ął g ło wą. – Kied y u s ły s załem, że zo s tał p an mian o wan y d o wó d cą Straży , b y łem b lis k i p an ik i. Żad en in n y k ap itan n ie zwró cił n a to u wag i, ale p an ... M arcu s p o wo li wy p u ś cił p o wietrze z p łu c i o d ch y lił s ię d o ty łu n a s k rzy p iący m s tary m k rześ le. – J a zacząłem s zu k ać. Ch o ciaż mo że n ie zro b iłb y m teg o , g d y b y n ie Ad am Io n k o v o . Gifo rte zn ó w s ię wy p ro s to wał. – Pan ie k ap itan ie. Naty ch mias t zło żę mo ją d y mis ję. J eś li s p rawied liwo ś ci zech ce p o s tawić mi zarzu ty , jes tem d o jeg o d y s p o zy cji.

min is ter

– To n ie b ęd zie k o n ieczn e. – Pan ie k ap itan ie? – Czy tałem p ań s k ie ak ta – rzek ł M arcu s . – Pań s k i p rzeb ieg s łu żb y w Straży b y ł n ien ag an n y . Nie s ąd zę, ab y m ch ciał k o g o ś in n eg o n a ty m s tan o wis k u . – J ed n ak ... – Gifo rte p rzełk n ął ś lin ę. – A co z Orlan k iem? On wy k u p ił mo je d łu g i. J eś li czeg o ś zażąd a, a ja n ie p o s łu ch am... – M in is ter s p rawied liwo ś ci zajmie s ię p ań s k imi d łu g ami – o b iecał M arcu s . Wp rawd zie n ie ro zmawiali o ty m, ale b y ł p ewn y , że J an u s co ś wy my ś li. Ten czło wiek b y ł zb y t warto ś cio wy , żeb y g o s tracić. – I n ie s ąd zę, żeb y Os tatn i Diu k jes zcze d łu g o miał s p rawiać k ło p o ty . W zau fan iu mo g ę p an u p o wied zieć, że n o wa k ró lo wa n ie jes t d o n ieg o p rzy jaźn ie n as tawio n a.

– Zamierza zrzu cić g o ze s to łk a? Os tatn ieg o Diu k a? – Gifo rte p o k ręcił g ło wą. – To o zn acza mn ó s two k ło p o tó w. M iał trzy d zieś ci lat, żeb y s ię o k o p ać. – Właś n ie d lateg o jes t mi p an p o trzeb n y – o zn ajmił M arcu s . – M u s imy zeb rać ws zy s tk ich s trażn ik ó w i zap ro wad zić p o rząd ek . A p o d ejrzewam, że mo g ę b y ć p o trzeb n y min is tro wi s p rawied liwo ś ci, tak więc wiele tej p racy s p ad n ie n a p an a. Ufam, że s o b ie p an p o rad zi. Gifo rte p o wo li zas alu to wał, p o ws trzy mu jąc u ś miech . – Pan ie k ap itan ie. Ab s o lu tn ie, p an ie k ap itan ie. – Do b rze. Lep iej n iech s ię p an d o teg o weźmie. A k ied y b ęd zie p o ws zy s tk im, p o my ś lał M arcu s , g d y Gifo rte zn ó w zas alu to wał i wy s zed ł, g d y Os tatn i Diu k zo s tan ie o d s u n ięty o d wład zy , p rzek o p ię Pajęczy n ę i o d k ry ję p rawd ę. A wted y mi za to zap łaci.

Win ter Sło ń ce ju ż ro zjaś n iło h o ry zo n t n a ws ch o d zie, zan im Win ter wró ciła d o twierd zy , co n ajmn iej lek k o p ijan a i b ard ziej p rzy g n ęb io n a n iż k ied y k o lwiek . Przy łączy ła s ię d o b an d y mies zk ań có w Do k ó w i s tu d en tó w u n iwers y tetu , k tó rzy p rzek azy wali s o b ie k ilk a b u telek k iep s k ieg o lu b wręcz p as k u d n eg o win a i d y s k u to wali o zn aczen iu fak tu , że d ep u to wan y ch wezwan o d o k ated ry Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia. J ed n a fak cja u trzy my wała, że to zły zn ak , ws k azu jący , że k ró lo wa zamierza k o n ty n u o wać p ro wad zo n ą p rzez Orlan k a p o lity k ę ws p ó łp racy z ty m Ko ś cio łem. Dru g a g ru p a u ważała, że to ro zmy ś ln y g es t ws k azu jący n a co ś wręcz p rzeciwn eg o , a mian o wicie, że v o rd an ajs k a racja s tan u jes t ważn iejs za o d p raw Elizju m i cu d zo ziemcó w. Win ter n ie o p o wiad ała s ię p o żad n ej s tro n ie i o g ran iczy ła s wó j u d ział w d y s k u s ji d o p aru ły k ó w, ilek ro ć p o d an o jej b u telk ę. Kied y o d ch o d ziła, wciąż n ie d o s zli d o żad n eg o wn io s k u i p o d ejrzewała, że n ie d o jd ą, d o p ó k i ws zy s cy n ie zap ad n ą w p ijack ie o tęp ien ie. Zmęczen ie i alk o h o l s p rawiły , że Win ter też b y ła teg o b lis k a i n a u g in ający ch s ię n o g ach p o wlo k ła s ię p rzez d zied zin iec Ven d re i wielk ą, u ch y lo n ą b ramę. W jed n ej ręce trzy mała zak o rk o wan ą b u telk ę, p rezen t d la J an e, k tó ra n ie miała o k azji wy jś ć i s ię zab awić. Py tan ie ty lk o , o s p ale my ś lała Win ter, czy zd o łam ją d o n ieś ć, czy p ad n ę w jak imś k ącie. Zd awało jej s ię, że w k o mn acie zajmo wan ej p rzez J an e n a p iętrze b y ło łó żk o . To b y ło b y ... wy g o d n e. Przy g łó wn ej b ramie, a p o tem n a s ch o d ach n iewy raźn ie wid ziała p rzech o d zące

s traże s fo rmo wan e ze Sk ó rzan y ch Ku rtek , ale ws zy s tk ie p rzep u s zczały ją mach n ięciem ręk i. Win ter o d p o wiad ała wes o ło , p o d n o s ząc b u telk ę, i p o d rep tała n a p iętro , g d zie d awn a s traż więzien n a miała s wo je k watery i g d zie teraz wp ro wad ziła s ię J an e. Na s zczy cie s ch o d ó w p rzy s tan ęła n a mo men t, b io rąc s ię w g arś ć. Stała p rzy s zczelin ie s trzeln icy , p rzez k tó rą wp ad ał ch ło d n y wietrzy k , s tarając s ię o trzeźwieć. M o że p o win n am p o p ro s tu p ó jś ć d o łó żk a i zn aleźć J an e ran o . Nie b y ła aż tak p ijan a, ale alk o h o l two rzy ł n ieb ezp ieczn ą mies zan k ę ze s k u tk ami zb y t wielu n iep rzes p an y ch n o cy i p o czu ciem o s amo tn ien ia w ro zrad o wan y m tłu mie. By ła zn u żo n a, ro zd rażn io n a i p o d ejrzewała, że wid o k J an e mó g łb y d o p ro wad zić ją d o łez. Ran o p o czu ję s ię lep iej, s twierd ziła. Zd ro wy ro zs ąd ek zmag ał s ię z s en ty men talizmem, k tó ry w k o ń cu wziął g ó rę. Win ter p o trząs n ęła g ło wą i ś wiat lek k o zak o ły s ał s ię jej w o czach . Ty lk o zo b aczę, co o n a ro b i. J an e też całą n o c b y ła n a n o g ach . M o że p o trzeb u je k o g o ś , żeb y ... p o ro zmawiać. Drzwi d o p o k o ju J an e b y ły lek k o u ch y lo n e, ale ze ś ro d k a n ie d o ch o d ziły o d g ło s y ro zmo wy . Wid o czn ie Rad a wy s zła. Do d iab ła, n ag le p o my ś lała Win ter. J an e p ewn ie ju ż ś p i. Ty lk o zajrzę i s p rawd zę. Zas k rzy p iało d rewn o i Win ter zas ty g ła tu ż o b o k d rzwi. Co ś d rap ało o p o d ło g ę, jak b y k to ś p rzes u wał k rzes ło . Nas łu ch u jąc, p rzez cich n ący k rzy k zmęczo n eg o tłu mu n a zewn ątrz, wy ch wy ciła cich e, łag o d n e d źwięk i. Szy b k ie o d d ech y , s zmer o d zieży , s łab e wes tch n ien ie. J an e? Po win n a o d wró cić s ię i o d ejś ć, tu i teraz. In s ty n k t p o d p o wiad ał jej, żeb y u zn ała to za p ijack ie ro jen ia i wró ciła tą s amą d ro g ą, k tó rą tu p rzy s zła. Nie u s łu ch ała g o i ru s zy ła n ap rzó d , p o s tawiws zy b u telk ę z win em n a p o d ło d ze tak cich o , że s zk ło n awet n ie zab rzęczało . Szp ara międ zy d rzwiami a fu try n ą miała ty lk o k ilk a cen ty metró w s zero k o ś ci i Win ter n ach y liła s ię d o n iej, ws trzy mu jąc o d d ech . Kto ś wes tch n ął. – Nie ró b teg o – p o wied ziała b ard zo cich o J an e. – M in ęły ... – p rzerwa – ty g o d n ie. Wid u jąc cię co d zień ... – p rzerwa – i co n o c, ja... To b y ł g ło s Ab b y . Win ter w k o ń cu p rzy b liży ła o k o d o s zp ary w d rzwiach . Zo b aczy ła J an e, o p artą o wielk i s tó ł k o n feren cy jn y , z ru d y mi wło s ami wilg o tn y mi i n as tro s zo n y mi o d p o tu . Ab b y p rzy cis k ała s ię d o n iej, o b ejmu jąc ręk ami w talii. J ej warg i s k ład ały jed en d elik atn y p o cału n ek p o d ru g im, o d o b o jczy k a J an e aż p o zag łęb ien ie s zy i. J an e o d ch y liła g ło wę d o ty łu , jak zwierzę n ad s tawiające s zy ję p o d

n ó ż, i zacis k ała p alce n a k rawęd zi s to łu . – M ó wiłam ci – s łab o p ro tes to wała J an e. – Nie mo żemy . Nie mo g ę. – Wiem. – Ab b y p o cało wała b ro d ę J an e, a p o tem p o liczek . – Ty lk o d ziś wieczó r, d o b rze? Ty lk o raz. Pro s zę. – Ab b y ... – Wezwij s traż, jeś li ch ces z. Wtrąć mn ie d o lo ch u . Ab b y mo cn o p o cało wała J an e w u s ta i p o ch wili wah an ia ręce J an e o d erwały s ię o d s to łu i o b jęły ramio n a Ab b y . Pieg u s k a p rzen io s ła d ło n ie wy żej, d elik atn ie p rzes u wając je p o b o k ach i p o d k o s zu lę. J an e jęk n ęła, b ard zo cich o , ale Win ter ju ż teg o n ie s ły s zała. Od es zła k o ry tarzem, zo s tawiws zy b u telk ę p rzy d rzwiach , z o czami p ełn y mi n iech cian y ch łez.

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

Siedemnaście Raesin ia

N

a razie p o zwo lo n o Raes in ii p o zo s tać w jej k o mn atach n a wieży Ks ięcia.

Przy p u s zczała, że w k o ń cu jak iś d wo rs k i s p ec o d ety k iety zażąd a, żeb y p rzen io s ła s ię d o k ró lews k ich ap artamen tó w, lecz wy mag ały p rzemeb lo wan ia, a p ers o n el p ałacu b y ł zap raco wan y . Kied y wy b u ch ły zamies zk i, tak wielu co o s tro żn iejs zy ch s zlach cicó w wy jech ało ze s wo imi o rs zak ami n a wieś , że n a d wo rze p o zo s tała n ieliczn a s łu żb a d o o b s łu g i b u d y n k u , k tó ry n ag le s tał s ię o wiele za d u ży d la tak n ieliczn y ch mies zk ań có w. Zad an ie u d ek o ro wan ia p ałacu w żało b n e b arwy d ało b y zajęcie całej armii lu d zi, n awet n ie u wzg lęd n iając ws zy s tk ich zmian n a lis tach u czes tn ik ó w i wy n ik ający ch z teg o k o rek t h armo n o g ramu s p o tk ań , wy s tro ju wn ętrz i tak d alej. Raes in ia b y ła zad o wo lo n a, że zo s tawiają ją w s p o k o ju . So th e s tan o wczo jej p rzy p o min ała, że d n i wy my k an ia s ię n a s p o tk an ia rewo lu cjo n is tó w s ię s k o ń czy ły , ale d o b rze b y ło wied zieć, że wciąż ma tę d o g o d n ą, ch o ć n iep rzy jemn ą d ro g ę u cieczk i z wieży . W n o wy ch p o k o jach b ęd zie s zwad ro n n o wej s łu żb y , co zmu s i ją d o s k o mp lik o wan y ch man ewró w. Tu taj, w wieży Ks ięcia, So th e rząd ziła żelazn ą ręk ą i wp ro wad ziła b ard zo p ro s tą zas ad ę: k ied y Raes in ia b y ła o b ecn a, So th e witała g o ś ci p rzy d rzwiach i n ie wp u s zczała żad n ej s łu żb y . Sp rzątaczk i i p raczk i n au czy ły s ię p rzy ch o d zić wted y , k ied y Raes in ia o p u s zczała p o k ó j. Teg o ran k a So th e p rzy n io s ła jej ś n iad an ie, jak zwy k le, o raz p lik p o ran n y ch g azet. J ed n ą z zalet k ró lo wan ia b y ło to , że mo g ła jawn iej p o ś więcać u wag ę b ieżący m wy d arzen io m, n ie mu s ząc o d g ry wać ro li g łu p iu tk iej k s iężn iczk i. Nie b y ło żad n y ch wiad o mo ś ci o Rewo lu cji, jak ju ż zaczęły n azy wać to g azety .

Z ich s tro n s p o g ląd ały n a n ią d rzewo ry ty Dan to n a, włączn ie z d o ś ć d o b ry m p ro filem zamies zczo n y m w „Bark erze”. Zjazd Gen eraln y , mający ro zp o cząć o b rad y d zis iaj, n a n o wo p o d ek s cy to wał ws zy s tk ich . M n iej lu b b ard ziej s tały o b ó z rewo lu cjo n is tó w, s k u p io n y w o k u p o wan ej Ven d re, b y ł o to czo n y tłu mem zmien iający m liczeb n o ś ć w zależn o ś ci o d s p o łeczn y ch n as tro jó w. Dzis iaj, p rzeczy tała Raes in ia, zajmu jemy więk s zo ś ć Wy s p y , p o zo s tawiając ty lk o tro ch ę wo ln ej p rzes trzen i wo k ó ł k ated ry , p iln o wan ej p rzez Straż. Po łu d n io wy b rzeg wrzał i n awet n a p ó łn o cy s ły ch ać b y ło g ro źn e p o mru k i d o ch o d zące z u n iwers y tetu i Fu s ó w. Nie ws zy s tk ie wieś ci b y ły d o b re. Na Wy s p ie zaczęły s ię k ło p o ty z wo d ą p itn ą, p o mimo wy s iłk ó w k u p có w s p rzed ający ch ją p o wy g ó ro wan y ch cen ach , tak że częś ć zg ro mad zo n y ch tam ty s ięcy mu s iała p ić wo d ę z rzek i, czeg o rezu ltatem b y ła ep id emia k rwawej b ieg u n k i, k tó ra ju ż p o waliła s etk i o s ó b i co d zien n ie zab ierała k ilk a n o wy ch o fiar. W jed n ej g azecie s k o men to wan o to ry s u n k iem u k azu jący m Raes in ię w mo n ars zej s zacie k ro czącą mo s tem n a Wy s p ę o raz s u n ącą n a n ią falę o d ch o d ó w. Op ró cz zarazy p o jawiły s ię tam całe zas tęp y p ro s ty tu tek i zło d ziei, jak ws zęd zie, g d zie s ą b aran y d o s trzy żen ia, a p o n ieważ n ie wp u s zczan o tam Straży , n ik t n ie tłu mił u liczn y ch b u rd . Po mimo to Raes in ia u ważała, że w ty ch o k o liczn o ś ciach ws zy s cy zach o wu ją s ię n iezwy k le p o p rawn ie, a k o men tarze w g azetach s ą p o zy ty wn e. Lu d zie wierzy li w d ep u to wan y ch , k tó rzy właś n ie teg o p o trzeb o wali, żeb y s k u teczn ie d ziałać. Lu d zie wierzy li tak że w Dan to n a. Kilk a g azet wy d ru k o wało tek s ty jeg o o s tatn ich p rzemó wień , o b o k arty k u łó w wzy wający ch d o zn alezien ia d la n ieg o miejs ca w rząd zie jes zcze p rzed ro zp o częciem Zjazd u Gen eraln eg o . Alb o s u g eru jący ch , że Raes in ia p o win n a za n ieg o wy jś ć i u czy n ić g o k ró lem, ab y jeg o mąd ro ś ć mo g ła p o p ro wad zić Vo rd an w n o wy zło ty wiek . – Patrz n a te b zd u ry – g o rączk o wała s ię Raes in ia, p o trząs ając g azetą. – M ó wi ws zy s tk im, żeb y zach o wali s p o k ó j, i b ard zo d o b rze, ale p o tem b ez k o ń ca g ad a o n atu rze s p ó jn eg o s p o łeczeń s twa i teo rii s p rawied liwej mo n arch ii. To n ajwid o czn iej p is ze mu M au ris k . – Przerzu ciła g azetę i p rzewró ciła o czami. – Zak o ń czen ie jes t d o p iero n a o s tatn iej s tro n ie, d ro b n y m d ru k iem. On n ig d y n ie wie, k ied y s ię zamk n ąć. So th e n ic n ie p o wied ziała. Raes in ia o d rzu ciła g azetę n a b o k . – Do s tarczy łaś mu tek s t d zis iejs zeg o p rzemó wien ia?

Raes in ia p is ała je p rzez więk s zą częś ć min io n eg o ty g o d n ia i u ważała, że wy k o n ała d o b rą ro b o tę. Ta k lu czo wa p rzemo wa d o n o wy ch d ep u to wan y ch , wy g ło s zo n a u rzek ający m g ło s em Dan to n a, w zn aczn ej mierze n ad ałab y to n o b rad o m. – Tak . Tamci u wierzy li, że jes t to co ś , co n ap is ałaś , zan im... u marłaś . So th e mars zczy ła b rwi i Raes in ia Zd ecy d o wała, że lep iej wziąć b y k a za ro g i. – I co ? Wid ziałaś Co rę?

p o my ś lała,

że

ch y b a

wie

d laczeg o .

– Wid ziałam. – I? So th e wes tch n ęła. – Ks ięż... mo ja k ró lo wo . J u ż ci mó wiłam, że im d alej b ęd zies z s ię trzy mać o d n iej i o d in n y ch , ty m ws zy s cy b ęd ą b ezp ieczn iejs i. – Dlateg o n ie p o s złam tam s ama, ty lk o p o s łałam cieb ie. – To i tak n iep o trzeb n e ry zy k o . Kto ś mó g ł mn ie ro zp o zn ać i ś led zić. – Ob ie wiemy , że tu zin o g aró w n ie zd o łało b y cię wy tro p ić n a d ziewiczy m ś n ieg u . – Ry zy k o zaws ze is tn ieje – u p ierała s ię So th e. – I o b awiam s ię, że w k o ń cu n ie zad o wo lis z s ię ty lk o ich o b s erwo wan iem. Lep iej, żeb y ś zerwała z n imi ws zelk ie k o n tak ty . – J a ty lk o ch ciałam wied zieć, czy Co rze n ic s ię n ie s tało – tłu maczy ła s ię Raes in ia. – M au ris k i Sarto n p o trafią zad b ać o s ieb ie, ale Co ra to jes zcze d zieck o . – Wy g ląd ała n ieźle – u s tąp iła So th e. – M o cn o p rzeży ła two ją „ś mierć”, ale p o za ty m wy d aje s ię w n iezłej fo rmie. Sąd zę, że M au ris k p o ro zmawiał z n ią o ty m, że mu s i d ziałać d alej, p rzez wzg ląd n a p amięć Raes in ii. Raes in ia k las n ęła w d ło n ie. – Zatem n ie jes t tak i g łu p i. Pręd zej czy p ó źn iej zn ajd ę jak iś s p o s ó b , żeb y wy k o rzy s tać talen t Co ry . – To zb y t ry zy k o wn e. Ro zp o zn a cię, a wted y tajemn ica s ię wy d a. – Nie, jeś li p o p ro s imy , żeb y jej d o ch o wała. Co ra n ig d y b y mn ie n ie zd rad ziła. – Tak s amo jak Faro ? – Zap ad ła d łu g a, p rzy k ra cis za. – Przep ras zam, mo ja k ró lo wo . J ed n ak s tawk a jes t n iezwy k le wy s o k a. M o że z czas em zn ajd ę jak iś s p o s ó b . – Po s taraj s ię – p o p ro s iła Raes in ia. – Wies z, jak i o n a ma talen t d o ro b ien ia p ien ięd zy . Będ zie n am p o trzeb n y k ażd y g ro s z, jeś li mamy zerwać z p ro wad zo n ą p rzez Orlan k a p o lity k ą zad łu żan ia k ró les twa u Bo relg ajó w. So th e s k in ęła g ło wą, wy d y mając u s ta. Kto ś zap u k ał d o d rzwi, więc ws tała, ab y

o two rzy ć. Raes in ia p rzeczy tała jes zcze k ilk a zd ań p rzemó wien ia Dan to n a, p o czy m z n ies mak iem o d ło ży ła g azetę. Będ ę

mu s iała

p o ro zmawiać

z

M au ris k iem,

p o s tan o wiła.

Zaraz

jed n ak

p rzy p o mn iała s o b ie, że n ie mo że, n ie teraz i zap ewn e ju ż n ig d y . Dla M au ris k a Raes in ia z k u lą w g ło wie ru n ęła z mu ró w Ven d re, p o ciąg ając za s o b ą zd rajcę Faro . Ten ro zd ział jej ży cia b y ł zamk n ięty , n iemal jak b y n ap rawd ę u marła. Lo g iczn ie rzecz b io rąc, mo g ła s ię zg o d zić z So th e, że zap ewn e tak jes t n ajlep iej. Teraz, g d y jej o jciec n ie ży ł, a ją o b s erwo wan o u ważn iej, wy my k an ie s ię z p ałacu b y ło zb y t ry zy k o wn e, a p o n ad to s p is ek o s iąg n ął s wó j cel. Wo la lu d u , wy rażo n a d ecy zjami Zjazd u Gen eraln eg o , d a jej o ręż u mo żliwiający u wo ln ien ie k raju o d Os tatn ieg o Diu k a. M ając w Gab in ecie s p rzy mierzeń ca w o s o b ie J an u s a, b ęd zie mo g ła zacząć p ro ces o d n o wy . Orlan k o wciąż miał jed n ą k artę atu to wą – g ro źb ę u jawn ien ia, że jes t o p ętan a p rzez d emo n a. J ed n ak s ama s iła teg o p o s u n ięcia p o ws trzy my wała g o p rzed ty m. Nie mo g ąc zo s tać reg en tem i w ten s p o s ó b o b jąć rząd ó w, wy wo łałb y jed y n ie ch ao s , a mo że n awet n as tęp n ą wo jn ę d o mo wą. Rząd y Raes in ii i tak mu s iały b y ć k ró tk ie, g d y ż wieczn ie mło d a k ró lo wa w k o ń cu wzb u d zi p o d ejrzen ia s p o łeczeń s twa i d wo ru . Ch y b a że J an u s zn ajd zie jak ieś ro związan ie w Ty s iącu Imio n . J ed n ak n ie mo g ę n a to liczy ć, s twierd ziła. M u s zę p o ś lu b ić k o g o ś , k to b ęd zie tak im k ró lem, jak ieg o p o trzeb u je Vo rd an , jak ieg o ch ciałb y d la n iej o jciec i jak im b y łb y jej b rat. Wted y Raes in ia b ęd zie mo g ła „u mrzeć” z czy s ty m s u mien iem, a p o tem... to zu p ełn ie in n a s p rawa. Nig d y n ie p o zwalała s o b ie tak d alek o wy b ieg ać my ś lami w p rzy s zło ś ć. M o że J an u s jes t tak im k ró lem, jak ieg o p o trzeb u ję. Niewątp liwie p o ch o d ził z n ależy cie s zlach eck iej ro d zin y , aczk o lwiek n ieco zu b o żałej w o s tatn ich latach , więc lu d b y g o zaak cep to wał. In telig en tn y czło wiek i zd o ln y d o wó d ca, jeś li p atrzeć n a jeg o s u k ces y w Kh an d arze. I o czy wiś cie ju ż zn ał jej tajemn icę, co elimin o wało p o trzeb ę s k o mp lik o wan ej in try g i lu b p o ten cjaln ie n ieb ezp ieczn ej k o n fro n tacji. I ch y b a jes t p rzy s to jn y , w p ewien filu tern y s p o s ó b . Z d ru g iej s tro n y , b y ło w n im co ś n iep o k o jąceg o . J ak aś amb icja, trzy man a w ry zach , a mimo to wy czu waln a. Zas tan awiała s ię, czy k ró lews k a k o ro n a b y mu wy s tarczy ła, czy mo że jes t jed n y m z ty ch lu d zi o n ien as y co n ej żąd zy wład zy . Wizja v o rd an ajs k ich wo js k mas zeru jący ch p o d b ijać o g n iem i żelazem – z J an u s em b et Vh aln ich em n a czele i Dan to n em zag rzewający m d o b o ju – b y ła zb y t realis ty czn a, b y ją zlek ceważy ć. Raes in ia b y ła p ewn a, że n ie teg o ch ciał jej o jciec. J eg o s n y o militarn ej ch wale zak o ń czy ła o k ru tn a rzeczy wis to ś ć Van s feld t.

To p ro b lem n a p rzy s zło ś ć. Czek a ją d łu g a i k ręta d ro g a, zan im s y tu acja p o zwo li jej ro zważać tak i wy b ó r. To zaczn ie s ię d zis iaj, o b rad ami Zjazd u Gen eraln eg o . So th e wró ciła. – Przy s zed ł k ap itan d ’Iv o ire, was za k ró lews k a mo ś ć, z two ją es k o rtą. Was za k ró lews k a mo ś ć. Nie wied ziała, czy k ied y ś s ię d o teg o p rzy zwy czai. – Przy ś lij g o tu taj i id ź p o d o d atk i. Raes in ia miała n a s o b ie wąs k ą i p ro s tą czarn ą s u k n ię, o d p o wied n ią d la k ró lo wej w żało b ie, ale n ie wy p ad ało jej p o k azać s ię p u b liczn ie b ez o d p o wied n ich d o d atk ó w o raz g u s to wn ej b iżu terii. Sk ło n iws zy s ię, So th e wró ciła d o d rzwi i p o ch wili zas tąp ił ją M arcu s d ’Iv o ire. On też s ię jej s k ło n ił, b ard ziej o ficjaln ie. M iał n a s o b ie g alo wy mu n d u r k ap itan a Straży , ciemn o zielo n y ze s reb rn y mi i zło ty mi o b s zy ciami, o raz n ieb ies k o -s reb rzy s te g alo n y n a ep o letach , ws k azu jące, że jes t ró wn ież k ap itan em k ró lews k ieg o p u łk u . J ed y n y m d y s o n an s em b y ła b ro ń , k tó rą n o s ił u b o k u – s o lid n a, wy s łu żo n a s zab la k awalery js k a zamias t wy s ad zan eg o k lejn o tami rap iera lu b k o rd a, jak ieg o mo g łab y s ię s p o d ziewać Raes in ia. – Was za k ró lews k a mo ś ć – p o wied ział, k ied y s k in ien iem d ała mu zn ać, żeb y p o ws tał. – Sk ład am wy razy g łęb o k ieg o ws p ó łczu cia. – Dzięk u ję, k ap itan ie. A ja jes tem p an u wd zięczn a za to , czeg o d o k o n ał p an w Ven d re. M arcu s zro b ił s mu tn ą min ę. – Ob awiam s ię, że n ie d o k o n ałem wiele, was za k ró lews k a mo ś ć. W k o ń cu p o d d aliś my twierd zę. I więk s zo ś ć czas u s p ęd ziłem zamk n ięty w celi. – Z teg o , co s ły s załam, zap o b ieg ł p an ro zlewo wi k rwi. By łam u rad o wan a, g d y u s ły s załam o p ań s k iej u cieczce. – Niek tó rzy z... rewo lu cjo n is tó w – o s tro żn ie rzek ł M arcu s – n ajwy raźn iej p o d zielali to u czu cie. Dan o mi d o zro zu mien ia, że mo ja o b ecn o ś ć mo że wy wo łać p ro b lemy . Tak więc, ś ciś le mó wiąc, n ie b y ła to u cieczk a. – J es t p an zb y t s k ro mn y , żeb y wy s zło to p an u n a d o b re, k ap itan ie. – Ty lk o s zczery , was za k ró lews k a mo ś ć. So th e wró ciła z b u tami, s zalem o raz zb io rem zło tej b iżu terii wy s ad zan ej d ro g imi k amien iami. Raes in ia ws tała i p o zwo liła je s o b ie zało ży ć, o b s erwu jąc p rzy ty m s zero k ą, cierp liwą twarz M arcu s a. Nie miałab y m n ic p rzeciwk o wy jś ciu za n ieg o , my ś lała len iwie. Wy g ląd a n a

miłeg o czło wiek a. Nie żeb y co ś tak ieg o b y ło mo żliwe, n awet g d y b y b y ła s zaleń czo zak o ch an a w k ap itan ie. Po p ierws ze, p o ch o d ził z g min u i ta s ama łag o d n a cierp liwo ś ć, k tó rą u ważała za zaletę wład cy , p o zwo liłab y tak im jak Orlan k o p o żreć g o ży wcem. Gd zie zn ajd ę p o rząd n eg o mężczy zn ę, k tó ry p o trafi rząd zić? Kied y So th e s k o ń czy ła zak ład ać k ró lo wej o zd o b y , M arcu s zn ó w s ię s k ło n ił. – Pó jd ę i u p rzed zę two ją es k o rtę, was za k ró lews k a mo ś ć. – M o ja k ró lo wo – s zep n ęła So th e, g d y ty lk o k ap itan wy s zed ł d o p rzed s io n k a. – Co ś jes t n ie tak . – Co ? – Raes in ia o b ró ciła s ię zb y t s zy b k o , p o b rzęk u jąc b iżu terią. – Co tak ieg o ? – Nie jes tem p ewn a. – So th e o b lizała warg i, jak wąż s mak u jący p o wietrze. – Co ś jes t n ie w p o rząd k u . Nie mo g ę... Umilk ła n a wid o k wch o d ząceg o n a p o wró t M arcu s a. On też wy g ląd ał n a zan iep o k o jo n eg o . – Was za k ró lews k a mo ś ć – rzek ł. – M o g ę o co ś zap y tać? – Oczy wiś cie. – Raes in ia walczy ła ze wzb ierającą w b rzu ch u falą n iep o k o ju . – Kto zazwy czaj p iln u je two ich d rzwi? Raes in ia zamru g ała. – Szarzy o d p o wiad ają za o ch ro n ę p ałacu . J ed n ak czło n k ó w k ró lews k iej ro d zin y s trzeże k o mp an ia g ward ii k ró lews k ich g ren ad ieró w i k ilk u p ań s k ich s trażn ik ó w. Po win n o tam s tać p o k ilk u zb ro jn y ch z o b u ty ch fo rmacji. Przech o d ziła o b o k n ich ty s iąc razy . – Na k o ry tarzu fo rmu je s ię es k o rta – rzek ł M arcu s . – Wy d aje mi s ię, że to s ami s zarzy . A k ied y wy jrzałem, n ie wid ziałem żad n y ch s trażn ik ó w an i g ward zis tó w. – To d ziwn e – p o wied ziała Raes in ia. – M o że d o łączą d o n as p ó źn iej? Kto ś zas tu k ał w d rzwi. Zza n ich d o b ieg ł czy jś g ło s . – Was za k ró lews k a mo ś ć? Pro s zę o two rzy ć d rzwi. M amy n ag łą s y tu ację. – Nie o twieraj – p o leciła So th e. Raes in ia n ie zau waży ła, k ied y zn ik n ęła w s wo im p o k o ju , z k tó reg o teraz wy s zła z p is to letami w d ło n iach . Dłu g ą s u k n ię związała p o wy żej k o lan d la s wo b o d y ru ch ó w. – To Orlan k o . – Co tak ieg o ? – Niep o k ó j w g ło s ie Raes in ii mies zał s ię z wś ciek ło ś cią. – Nie o ś mieliłb y s ię. – Przecen iły ś my jeg o o s tro żn o ś ć – p o wied ziała So th e, s tając w p rzejś ciu . – Alb o jeg o in telig en cję. J ed n ak jes tem p ewn a, że to jeg o lu d zie. – Was za k ró lews k a mo ś ć s tan ie za mn ą – rzek ł M arcu s , d ziwn ie n iep o ru s zo n y tą

wiad o mo ś cią. Klin g a jeg o s zab li z cich y m zg rzy tem wy s u n ęła s ię z p o ch wy . – Czek aj. – Raes in ia p o d n io s ła s ię. – Nie mamy p ewn o ś ci. Nie zas trzelis z... Głu ch emu ło s k o to wi u d erzen ia to warzy s zy ł trzas k d rewn a. Kto ś mo cn o u d erzy ł ramien iem w d rzwi p ro wad zące n a k o ry tarz. By ły cien k ie i o zd o b n e, n iezap ro jek to wan e d o zn o s zen ia tak ieg o trak to wan ia. Wo k ó ł ry g la p o s y p ały s ię d rzazg i. – Och . – Raes in ia miała p u s tk ę w g ło wie. Tak ie zach o wan ie w k o mn atach k ró lo wej b y ło n iewy b aczaln e, n awet g d y b y b u d y n ek s tał w o g n iu . – Zatem ró b cie s wo je. Zn ajd o wali s ię w g łó wn y m s alo n ie jej ap artamen tu , g d zie jed y n ą o s ło n ę s tan o wiły s tó ł i s o fa. Drzwi o d d zielały to p o mies zczen ie o d p rzed s io n k a, ale n ie b y ły mo cn iejs ze o d p ro wad zący ch n a k o ry tarz i mo g ły p o ws trzy mać atak zaled wie n a k ilk a s ek u n d . Zamias t je zamk n ąć, So th e s tan ęła w p rzejś ciu , mru żąc o czy , jak b y b y ła n a s trzeln icy . Ko lejn e u d erzen ie s p ad ło z ło s k o tem n a d rzwi n a k o ry tarz, wy ry wając zas u wę z d rewn a i wy rzu cając w p o wietrze ch mu rę d rzazg . J ak iś mężczy zn a w mu n d u rze n o reld rajs k ich s zary ch p o tk n ął s ię w p ro g u i zan im zd ąży ł s ię wy p ro s to wać, So th e s p o k o jn ie s trzeliła mu w g ło wę. Up ad ł n a p lecy w p ro g u , zag rad zając p rzejś cie n as tęp n emu s zaremu , k tó ry u s iło wał d o s tać s ię d o ś ro d k a. So th e o d rzu ciła d y miący p is to let, p rzerzu ciła d ru g i z lewej ręk i d o p rawej i zas trzeliła ró wn ież teg o n ap as tn ik a, k tó ry o twierał u s ta d o o s trzeg awczeg o o k rzy k u . Po tem s tan ęła w lek k im ro zk ro k u i czek ała, trzy mając w ręk ach d wa lś n iące s zty lety o d łu g ich i g ru b y ch k lin g ach . – Was za k ró lews k a mo ś ć – p o s p ies zn ie rzek ł M arcu s . – M u s imy s ię s tąd wy d o s tać. – Zo s tań cie n a miejs cach – wark n ęła So th e. – Na o twartej p rzes trzen i n ie mamy żad n y ch s zan s . – Nie ma czas u n a wy jaś n ien ia. – M arcu s złap ał za ręk aw jej s u k n i, ale Raes in ia wy rwała mu s ię i zacis n ęła zęb y . – Nie o d ejd ę b ez n iej – p o wied ziała. – J ed n ak ... Brzęk s tali p rzerwał M arcu s o wi. Co n ajmn iej p ó ł tu zin a s zary ch o min ęło d wa ciała i wp ad ło d o p rzed s io n k a, g d zie s tło czy li s ię p rzy k o lejn y ch d rzwiach . Nie mieli mu s zk ietó w, ty lk o p ro s te miecze, ale i te b y ły zb y t d łu g ie, g d y ż w wąs k im k o ry tarzy k u n ie b y ło d o ś ć miejs ca, żeb y s ię zamach n ąć. Pierws zy zaatak o wał,

trzy mając miecz n is k o , jak lan cę, lecz s zty let So th e b ły s n ął i o d b ił cio s , tak że o s trze trafiło w o zd o b n ą b o azerię i u więzło . Niemal n ied b ały m mach n ięciem ręk i n ak reś liła n a s zy i g ward zis ty czerwo n ą lin ię, k tó ra zaraz ro zs zerzy ła s ię i try s n ęła p o s o k ą. Zab u lg o tał i zato czy ł s ię w ty ł, zacis k ając ręk ami ran ę, aż jed en z k o mp an ó w b ru taln ie o d ep ch n ął g o n a b o k i zaatak o wał So th e. – Nie zab ijes z ich ws zy s tk ich ! – zawo łał M arcu s , p rzek rzy k u jąc n ap as tn ik ó w i zg rzy t metalu o metal, g d y So th e o d p aro wała n as tęp n e p ch n ięcie. Ows zem, zab ije ws zy s tk ich . Raes in ia jes zcze n ig d y n ie miała o k azji wid zieć, jak walczy So th e. Ro b iła to ... z g racją – to n ieo d p o wied n ie o k reś len ie, tak s amo jak : p recy zy jn ie czy eleg an ck o , ch o ć mo że to o s tatn ie b y ło n ajb liżs ze p rawd y . Na p ewn o s k u teczn ie. So th e walczy ła tak , jak mis trz rzeźn ick i s zlach tu jący wiep rze, b ez zb ęd n y ch p o p is ó w czy b ru taln o ś ci, min imaln ą liczb ą u d erzeń zmien iając p rzeciwn ik ó w w s tertę d rg ająceg o w k o n wu ls jach mięs a. Dru g iemu s zaremu n ie p o s zło lep iej n iż p ierws zemu . Pad ł z d łu g ą ran ą ciętą p o wewn ętrzn ej s tro n ie u d a, z k tó reg o try s n ęła zd u miewająco s zero k a fo n tan n a k rwi. Dwaj k o lejn i p ró b o wali s k o czy ć n a n ią razem, ale o n a p o p ro s tu co fn ęła s ię o k ro k , p o zwalając, ab y zd erzy li s ię w wąs k im p rzejś ciu . J ed en z n ich zd o łał zad ać n iezd arn e p ch n ięcie, lecz So th e zwin n ie u s k o czy ła i o d cięła mu d ło ń w p rzeg u b ie. – M u s imy ich zatrzy mać, d o czas u aż n ad ejd zie p o mo c – rzu ciła, g d y n ap as tn ik co fn ął s ię z wrzas k iem. Nawet n ie b y ła zas ap an a. – Ws zy s cy g ward ziś ci w p ałacu n ie mo g ą b y ć p o s tro n ie Orlan k a... J ed n y m ze s wo ich n o ży o d p aro wała cio s zad an y zn ad g ło wy p rzez n as tęp n eg o s zareg o , co fając s ię o k ro k , g d y s p ró b o wał wp aś ć n a n ią z imp etem. Dru g i s zty let s k iero wała w g ó rę, zamierzając g o wy p atro s zy ć, ale zan im zd ąży ła, p ad ł s trzał. Przeciwn ik So th e zes zty wn iał, a p o tem zwio tczał i miecz wy p ad ł mu z p o zb awio n y ch czu cia p alcó w. Ru n ął n a twarz, wp ad ając n a n ią, i mu s iała złap ać g o p o d p ach y , żeb y jej n ie p rzewró cił. Gd y o d p y ch ała g o n a b o k , p ad ł d ru g i s trzał. So th e jęk n ęła i o k ręciła s ię w miejs cu , jak b y mu ł k o p n ął ją w ramię. Ciężar ciała zab iteg o g ward zis ty p o walił ich o b o je n a p o d ło g ę. Raes in ia wrzas n ęła i p ró b o wała p o d b iec d o n iej, ale M arcu s złap ał ją wo ln ą ręk ą i p ch n ął p lecami n a ś cian ę. Czterej s zarzy z mieczami w d ło n iach wp ad li d o k o mn aty i s tan ęli p ó łk o lem. W p rzed s io n k u , z d y miący m p is to letem w d ło n i, s tał mło d y mężczy zn a w d łu g im czarn y m p łas zczu . Od rzu cił p is to let i ru s zy ł n ap rzó d . Czarn a s k ó ra ło p o tała mu wo k ó ł k o s tek . Ob rzu cił Raes in ię i M arcu s a led wie p rzelo tn y m s p o jrzen iem. Po d s zed ł d o

zab iteg o g ward zis ty , k tó ry leżał n a So th e, i zep ch n ął g o czu b k iem b u ta. So th e leżała n a p lecach , zu p ełn ie n ieru ch o mo , i Raes in ia n ie b y ła w s tan ie o rzec, czy jes zcze o d d y ch a. – Có ż – o d ezwał s ię mężczy zn a. – Szara Ró ża, w k o ń cu o s aczo n a. – Sp o jrzał n a leżące wo k ó ł tru p y . – I jed n ak n ie b ez k o lcó w. Do p ad łem cię p o d łu g im p o ś cig u . Nag le k o p n ął ją w b rzu ch , a So th e jęk n ęła i p rzeto czy ła s ię n a b o k , zwijając s ię w k łęb ek . Krew zb ierała s ię n a p o d ło d ze p o d jej ramien iem. – J es zcze p o zo s tało w to b ie tro ch ę ży cia – wy ced ził. – Do s k o n ale. J eś li p rzeży jes z, jeg o k s iążęca wy s o k o ś ć z zain teres o wan iem wy s łu ch a, co mas z d o p o wied zen ia. Gd y mó wił, czterej s zarzy lu źn y m p ó łk o lem o to czy li M arcu s a. Szach u jąc ich s zab lą, co fał s ię, aż s tan ął p o ś cian ą razem z Raes in ią. Ag en t Ko n k o rd atu zn ó w k o p n ął So th e, n iemal żarto b liwie, i u s ły s zał k o lejn y jęk . Po tem, z min ą czło wiek a wy k o n u jąceg o n iep rzy jemn y o b o wiązek , s tan ął za p lecami g ward zis tó w. – Tak s ię s k ład a, że b y ła w b łęd zie – o zn ajmił. – Szarzy o d p ewn eg o czas u s ą n a u s łu g ach jeg o k s iążęcej wy s o k o ś ci, a g ren ad ierzy d o s tali ro zk az, żeb y n ie p rzes zk ad zać. Gars tk a s trażn ik ó w k ap itan a d ’Iv o ire ju ż zo s tała o to czo n a. Oh n lei jes t n as z, was za k ró lews k a mo ś ć. – Sk ło n ił g ło wę. – Nazy wam s ię An d reas . Do u s łu g . – Orlan k o w k o ń cu o s zalał – p o wied ziała Raes in ia. – To zd rad a. – Na p ewn o b ęd zie wis iał – d o d ał M arcu s . – Nie mu s is z mu jed n ak to warzy s zy ć. – Zd rad a to ś lis k a s p rawa – o d p arł An d reas . – J ak mó wią, zależy o d p u n k tu wid zen ia, czy li o d teg o , w co lu d zie u wierzą. A w tej d zied zin ie jeg o k s iążęca wy s o k o ś ć jes t ek s p ertem. – Gd y tu ro zmawiamy , d ep u to wan i ju ż o b rad u ją – p o wied ziała Raes in ia. – Kied y s ię tam n ie p o jawię... – Zjazd em Gen eraln y m, jak o s o b liwie g o zwą, ró wn ież s ię zajęto . – An d reas u ś miech n ął s ię. – Od łó ż b ro ń , k ap itan ie, zan im s tan ie ci s ię k rzy wd a. Ob iecu ję ci, że n ic złeg o n ie s p o tk a jej k ró lews k iej mo ś ci. Zap ad ła d łu g a cis za. Pięć k lin g wis iało w p o wietrzu , lek k o d rżąc w n erwo wy m n ap ięciu . Raes in ia b y ła p rawie p ewn a, że g d y b y g o p o p ro s iła, M arcu s walczy łb y i zap ewn e zg in ął. Tak jak Ben . Nawet So th e... Nie mo g ła d o k o ń czy ć tej my ś li. Dlaczeg o o n i ws zy s cy tak ch ętn ie s ię za mn ie p o ś więcają? Zas tan awiała s ię, czy n a ich miejs cu zro b iłab y to s amo , ale o czy wiś cie to n ig d y s ię n ie zd arzy . Nie jej.

Nie p o zwo lę mu zg in ąć, zd ecy d o wała. Nie ma s en s u . Nap o tk ała s p o jrzen ie An d reas a, o two rzy ła u s ta i zawah ała s ię. Za p lecami ag en ta Ko n k o rd atu jed en z s zary ch p o n u ro b an d ażo wał s o b ie k ik u t ręk i, a d ru g i s p rawd zał k o mp an ó w leżący ch w p rzed s io n k u . A So th e... J ed n a ręk a So th e p o wo li p rzes u wała s ię p o p o d ło d ze k u ręk o jeś ci s zty letu . J u ż d zieliło ją zaled wie p iętn aś cie cen ty metró w. Dzies ięć. Po ru s zy ła p alcami. – Pó jd ę b ez o p o ru – p o wied ziała Raes in ia, n ieco zb y t g ło ś n o – jeś li p o zwo licie k ap itan o wi o d ejś ć. An d reas wzru s zy ł ramio n ami. – Będ ziemy mu s ieli zatrzy mać g o n a ch wilę w ares zcie, ale n ie wid zę p o wo d u , żeb y n ie zo s tał wy p u s zczo n y , k ied y b ęd zie p o ws zy s tk im. – Was za k ró lews k a mo ś ć... – zaczął o ch ry p ły m g ło s em M arcu s . – Kap itan ie. Pro s zę. – Po ło ży ła d ło ń n a jeg o ramien iu , s tan ęła n a p alcach i p rzy s u n ęła warg i d o jeg o u ch a n ajb liżej, jak ś miała. – Na lewo . Pierws ze d rzwi. M u s iała p rzy zn ać, że M arcu s u mie u d awać. Zg arb ił s ię, jak b y g o d ząc s ię z k lęs k ą, i o p u ś cił s zab lę. – Tak , was za k ró lews k a mo ś ć. – Do s k o n ale – p o wied ział An d reas , ch o ć z lek k im ro zczaro wan iem. – Bierzcie ich . Od wró cił s ię p lecami d o Raes in ii, jak b y b y ła mało ważn a, z p o wro tem d o So th e... Lecz jej ju ż tam n ie b y ło . Szty let zmien ił s ię w lś n iącą jak rtęć, ro zmazan ą s mu g ę, p rzeleciał p rzez p o k ó j i wb ił s ię p o ręk o jeś ć w czas zk ę s zareg o s to jąceg o n a lewo o d Raes in ii, p rzy b ijając s zp iczas tą czap k ę d o p o ty licy . So th e p rzetu rlała s ię w k ieru n k u d rzwi i s k o czy ła n a ró wn e n o g i, zwin n ie p o mimo p lamy k rwi n a ramien iu i ś mierteln ie b lad ej twarzy . J u ż wy jęła n as tęp n y n ó ż i rzu ciła n im w d ru g ieg o s zareg o , k tó ry o b racał s ię, s ły s ząc k rzy k . Nó ż wb ił mu s ię w p o liczek . Gward zis ta wrzas n ął i wy p u ś cił miecz. Raes in ia p o b ieg ła. Dwo je d rzwi p ro wad ziło w g łąb ap artamen tu , ale ty lk o jed n e d awały s zan s ę u cieczk i. Za n imi b y ł s alo n n a p arterze wieży , p rzy zewn ętrzn y m mu rze, z s zero k imi o k n ami o s zy b ach z o ło wian eg o s zk ła. So th e n ajwy raźn iej d o s zła d o teg o s ameg o wn io s k u , p o n ieważ u n ies zk o d liwiła d wó ch g ward zis tó w zag rad zający ch d ro g ę d o ty ch właś n ie d rzwi. Raes in ia u s ły s zała za p lecami b rzęk s tali i zary zy k o wała s p o jrzen ie p rzez ramię. Zo b aczy ła, jak M arcu s o d p aro wu je p ch n ięcie zad an e b ez p rzek o n an ia p rzez jed n eg o z d wó ch p o zo s tały ch g ward zis tó w, s zy b k o co fając s ię w ś lad za n ią. Raes in ia d o tarła d o d rzwi, jed n ą ręk ą złap ała framu g ę i p o zwo liła, b y s iła ro zp ęd u wn io s ła ją d o p o k o ju .

An d reas wy ciąg n ął miecz, ale p rzez mo men t zd awał s ię zas tan awiać, co ro b ić. So th e wy k o rzy s tała zamies zan ie, ab y p rzes k o czy ć p rzez ran n eg o s zareg o w d rzwiach p rzed s io n k a, p o d n o s ząc p o d ro d ze u p u s zczo n y miecz. Gwałto wn y m cio s em ro zg o n iła d wó ch zas k o czo n y ch g ward zis tó w p rzy d rzwiach n a k o ry tarz i ju ż b y ła n a zewn ątrz. – Po wied z Os tatn iemu Diu k o wi – zawo łała p rzez ramię – że jeś li ch ce złap ać Szarą Ró żę, n iech p rzy ś le k o g o ś , k to zn a s ię n a tak iej ro b o cie! An d reas wy k rzy wił u s ta w g n iewn y m g ry mas ie. – J a s ię n ią zajmę – wark n ął d o n ajb liżs zeg o s zareg o . – Zab ijcie teg o p rzek lęteg o s trażn ik a i p rzy p ro wad źcie k ró lo wą d o Pajęczy n y . So th e u ciek ała k o ry tarzem, a An d reas p o mk n ął za n ią, s p o ro z ty łu , ale z k ażd y m k ro k iem zmn iejs zając o d leg ło ś ć. M arcu s wy co fał s ię za p ró g , p ch n ięciem s zab li p o ws trzy mu jąc s zareg o , k tó ry p ró b o wał iś ć za n im. Raes in ia zatrzas n ęła d rzwi p rzed n o s em g ward zis ty , zan im zd ąży ł s ię zb liży ć, i zas u n ęła ry g iel, ch o ć n a n iewiele mo g ło s ię to zd ać. – So th e n ic s ię n ie s tan ie – mru k n ęła. – Wied ziałam, że n ic jej n ie b ęd zie. On a... – M o że p o win n iś my zająć s ię n as zy mi p ro b lemami – zau waży ł M arcu s . – M u s imy d o s tać s ię d o o g ro d ó w. – Do o g ro d ó w? Dlaczeg o ? – Będ zies z p o p ro s tu mu s iała mi zau fać. – I z n ik ły m u ś miech em d o d ał: – A jeś li n ie mn ie, to h rab iemu M ieran . Po ch wili wah an ia Raes in ia s k in ęła g ło wą. – W p o rząd k u . Na ś cieżce n a zewn ątrz b ęd ą warto wn icy , ale n ie s p o d ziewają s ię n as . Wy s k o czy s z, jak ty lk o u to ru ję d ro g ę. – Was za k ró lews k a mo ś ć? Kto ś rąb n ął w d rzwi. M ieli n ajwy żej k ilk a s ek u n d . Raes in ia złap ała s to jący w k ącie ciężk i mo s iężn y k an d elab r, z n amy s łem zważy ła g o w ręce i s p o jrzała n a o k n a. Częs to p rzek lin ała je w my ś lach – g d y b y to b y ły zwy czajn e n o wo czes n e o k n a z k lamk ami i zas u wk ami, n ie mu s iałab y zaczy n ać k ażd eg o wieczo ru , s k acząc z d ach u . Częs to wy o b rażała s o b ie ten mo men t, ch o ciaż n ie tak ie o k o liczn o ś ci. Ob ró ciła s ię n a p ięcie i k o n iec k an d elab ru ze ś wis tem zato czy ł łu k w p o wietrzu . Barwio n e w reg u larn y wzo rek s zk ło ro zp ry s ło s ię n a ty s iąc o s try ch jak b rzy twy k awałk ó w, g d y zato p io n a w n im p ajęczy n a o ło wian y ch d ru cik ó w wy g ięła s ię n a zewn ątrz. Raes in ia ze zd ziwien iem zo b aczy ła, że n ie p u ś ciła zu p ełn ie: k u rty n a

o ło wian y ch d ru cik ó w zwis ała z b rzeg ó w ramy n iczy m p o s trzęp io n a k o ro n k a, z k awałk ami s zk ła n ad al tk wiący mi p rzy b rzeg ach . Po n o wn ie zamach n ęła s ię k an d elab rem i to d ru g ie u d erzen ie ro zerwało mięk k i metal i wy b iło całą s iatk ę. Gd y ty lk o rama b y ła p u s ta, M arcu s wy s k o czy ł p rzez o k n o . Od p arap etu d o p o wierzch n i żwiro wej alejk i b y ło n ied alek o , tak więc zamo rty zo wał s k o k , u g in ając n o g i w k o lan ach , i zaraz s ię wy p ro s to wał, zan im u zb ro jo n y w mu s zk iet s zary s to jący mu n a d ro d ze zd ąży ł u n ieś ć b ro ń . M arcu s ciął g o s zab lą w b rzu ch , a g d y g ward zis ta zg iął s ię wp ó ł, o b alił g o k o p n iak iem. Raes in ia u p u ś ciła k an d elab r i wy s k o czy ła. Te g łu p ie eleg an ck ie b u cik i p rzek ręciły s ię p o d jej ciężarem, k ied y wy ląd o wała n a żwirze. Wierzg ając, zrzu ciła je z n ó g i p o b ieg ła, a M arcu s ru s zy ł za n ią. M ed ale i o zd o b y jeg o mu n d u ru lek k o p o d zwan iały . Za n imi k to ś k rzy k n ął i u s ły s zała ch rzęs t żwiru p o d n o g ami k o lejn y ch s zary ch , k tó rzy p o d jęli p o ś cig . Ścieżk a wio d ła n a ty ły p ałacu i w k ieru n k u o g ro d ó w. Po d ążając n ią, d o trą d o ro zleg ły ch trawn ik ó w ciąg n ący ch s ię p o d b o czn ą ś cian ą min is ters twa, d o k tó reg o – jak s ąd ziła – zmierzał M arcu s . J ed n ak zamias t p o b iec tam, złap ał ją za ręk ę, g d y mijali k amien n y łu k n a s k raju s zereg u o to czo n y ch mu rami i ży wo p ło tami o g ro d ó w zwan y ch Altan ą Kró lo wej An n e, zało żo n y ch p rzez jed n eg o z s zaco wn y ch p rzo d k ó w Raes in ii d la u czen ia p amięci zmarłej małżo n k i. By ły tam wąs k ie alejk i, o b s ad zo n e ży wo p ło tami i łączące k ilk a p o lan ek z o g ro d o wy mi meb lami, p rzecin ające wy p ielęg n o wan e s tru my k i i rab aty . Na k o ń cu zn ajd o wał s ię n as tęp n y łu k , w p o b liżu p o d jazd u , a k o lejn y p ro wad ził d o b u d y n k u . J ed n ak ... – Na p ewn o p o s tawił lu d zi p rzed wejś ciem – o rzek ła Raes in ia. – Wp ad n iemy tam w p u łap k ę. – Uwo ln iła d ło ń z jeg o ręk i i ws k azała w k ieru n k u trawn ik ó w. – Tamtęd y ... – Szarzy mają k o mp an ię k awalerii – rzek ł M arcu s . – Nie mo żemy ry zy k o wać wy jś cia n a o twartą p rzes trzeń . M ó wiłaś , że mi zau fas z, was za k ró lews k a mo ś ć. Złap ała g o za ręk ę i p o s zła za n im w p ó łmro k o to czo n eg o mu rem o g ro d u . Raes in ia s p ęd zała n iewiele czas u w Altan ie Kró lo wej An n e, ale M arcu s n ajwid o czn iej b y wał tu taj alb o zap amiętał ro zk ład o g ro d ó w. Właś ciwie n ie b y ł to lab iry n t ży wo p ło tó w, ale zap ro jek to wan o g o tak , ab y k ilk a g ru p lu d zi mo g ło u rząd zać tu taj o s o b n e o g ro d o we p rzy jęcia w b o czn y ch zato czk ach , a p o p ro wad zo n e p o międ zy ży wo p ło tami ś cieżk i zak ręcały w n ieo czek iwan y s p o s ó b lu b ro zwid lały s ię w miejs cach o zn aczo n y ch trejażami p n ący ch ró ż. Ży wo p ło ty b y ły wy s tarczająco wy s o k ie, ab y zas łan iać p o ran n e s ło ń ce, tak że b ieg li w p ó łmro k u , ch y b a że ś cieżk a s k ręcała n a ws ch ó d i wted y Raes in ia mu s iała o s łan iać o czy p rzed n ag ły m b las k iem.

M arcu s min ął p ierws ze d wa s k rzy żo wan ia, n awet n ie zwaln iając, i p rzeb ieg ł p o d łu k iem n a k awałek o twartej p rzes trzen i. Raes in ia z tru d em n ad ążała za d łu g o n o g im k ap itan em. Po mimo p o zo rn ej o ciężało ś ci M arcu s u trzy my wał całk iem n iezłe temp o i ty lk o k o jące d ziałan ie więzi w jej p rzemęczo n y ch n o g ach p o zwalało k ró lo wej d o trzy mać mu k ro k u . Co ś s trzeliło jej w k o s tce u n o g i – n ad werężo n ej p rzy s k o k u p rzez o k n o – ale mięś n ie i ś cięg n a s ię związały , zan im zn ó w d o tk n ęła s to p ą ziemi. Szarzy b y li tu ż za n imi. Kilk u g ward zis tó w wy p ad ło n a p o lan ę, k ied y Raes in ia i M arcu s zn ajd o wali s ię jes zcze n a jej ś ro d k u , lawiru jąc międ zy o g ro d o wy mi meb lami. Czterej g ward ziś ci wciąż b ieg li, ale d waj p rzy k lęk n ęli i wy celo wali mu s zk iety z zało żo n y mi b ag n etami. – Stać! – zawo łał jed en z n ich z ciężk im n o reld rajs k im ak cen tem. – Alb o b ęd ziemy s trzelać! – Blefu je – wy s ap ała Raes in ia. – Nic im. Po n as . M artwy ch . M arcu s s k in ął g ło wą, o min ął p o rzu co n e k rzes ło i p rzemk n ął p o d łu k iem n a d ru g im k o ń cu p o lan y . Raes in ia wzd ry g n ęła s ię n a h u k mu s zk ietó w za p lecami, ale k u le b y ły wy celo wan e wy s o k o n ad jej g ło wą i u s ły s zała, jak z wes o ły m wizg iem p o s zły w n ieb o . Kto ś zak lął p o n o reld rajs k u , zan im zało m ży wo p ło tu zn ó w ich o s ło n ił. Tru d n o b y ło n ie s tracić o rien tacji, ale M arcu s n ajwy raźn iej p ro wad ził ją w g łąb o g ro d u . Po my ś lała, że s p ró b u ją p rzez n ieg o p rzeb iec i mo że zn aleźć jak iś p o wó z n a g łó wn y m p o d jeźd zie, ale o n wciąż s k ręcał z p o wro tem w k ieru n k u p ałacu . Tam b y ło in n e wy jś cie, ale z p ewn o ś cią s trzeżo n e. Is to tn ie, tamci mo g li p rzeb iec tamtęd y i o d ciąć n am d ro g ę... Zaled wie to p o my ś lała, g d y d o tarli d o n as tęp n eg o ro zwid len ia w tej s amej ch wili, g d y trzech s zary ch p o jawiło s ię z p rzeciwn ej s tro n y . Gward ziś ci b y li ró wn ie zas k o czen i jak Raes in ia i s tan ęli jak wry ci, ale M arcu s wp ad ł n a n ich z imp etem, o wło s u n ik ając n ad zian ia n a s terczący b ag n et. Op u ś cił ramię i zwalił p ierws zeg o s zareg o z n ó g , rzu cając g o n a s to jąceg o za n im, p o czy m zamach o wy m cio s em s zab li ciął trzecieg o w b rzu ch . – Tęd y ! – Wo ln ą ręk ą ws k azał o d g ałęzien ie. – Do fo n tan n y ! Wy d awało s ię to jed y n ą mo żliwą d ro g ą i Raes in ia ju ż zmierzała w ty m k ieru n k u . Sło wo „fo n tan n a” p rzejęło ją n ies p o d ziewan y m d res zczem i u s iło wała p rzy p o mn ieć s o b ie d laczeg o . Przed o czami wiro wały jej jas k rawe k ręg i, g d y ż więź ciężk o p raco wała, zap ewn iając fu n k cjo n o wan ie jej n o g o m, i n ie miała czas u n a tak ie d ro b iazg i jak s łab y d o p ły w k rwi d o mó zg u .

Dwaj p ierws i s zarzy o d zy s k ali ró wn o wag ę, co fając s ię p rzed wś ciek ły m atak iem M arcu s a, a o n zas k o czy ł ich , o d wracając s ię i u ciek ając. Ob aj p o d n ieś li mu s zk iety , u s iłu jąc wy s trzelić, zan im zn ik n ie za zak rętem, ale ty lk o jed n emu s ię to u d ało – wid o czn ie d ru g iemu p ro ch wy s y p ał s ię z p an ewk i, g d y k ap itan wp ad ł n a n ich z imp etem. Raes in ia u s ły s zała ś wis t p rzelatu jącej k u li, k tó ra z g ło ś n y m trzas k iem trafiła w ży wo p ło t. M in ęła zak ręt i p o d n o g ami p o czu ła k amien n e p ły ty , a n ie żwir. Dalej zn ajd o wała s ię jed n a z fo n tan n w k las y czn y m s ty lu , w k tó re Oh n lei zo s tał tak h o jn ie wy p o s ażo n y . Z s zero k iej mis y o to czo n ej n is k ą k amien n ą cemb ro win ą s tru mien ie wo d y try s k ały n a k amien n y p ied es tał p o d trzy mu jący p o s ąg jeźd źca – p rap rad ziad k a Raes in ii, Faru s a V. Fo n tan n ę o taczał k rąg k amien n y ch p ły t, ju ż p o p ęk an y ch i n ieró wn y ch w miejs cach , g d zie k o rzen ie ro ś lin zb u rzy ły id ealn y ład arch itek ta. Nis k i k amien n y mu rek p rzed zn aczn ie wy żs zy m ży wo p ło tem całk o wicie o d d zielał tę p o lan k ę o d res zty o g ro d u . Fo n tan n a. Raes in ia p o n iewczas ie zro zu miała, co p ró b o wała p rzy p o mn ieć s o b ie wcześ n iej. Tu jes t ty lk o jed n o wejś cie. Zatrzy mała s ię n a o b rzeżu fo n tan n y , a M arcu s , tu p iąc i p o b rzęk u jąc, s tan ął o b o k n iej. Ciężk o d y s zał. Raes in ia d la o d mian y mu s iała s o b ie p rzy p o min ać, że p o win n a o d d y ch ać. – Utk n ęliś my . Tu – zd o łała wy k rztu s ić. Zg iętemu wp ó ł, z d ło ń mi o p arty mi o k o lan a M arcu s o wi zab rak ło tch u , żeb y o d p o wied zieć. Po ch wili n a p lacy k u zaczęli p o jawiać s ię s zarzy . By li ro zch ełs tan i p o d łu g iej p o g o n i, s p o cen i w s wy ch g ru b y ch mu n d u rach i więk s zo ś ć z n ich zg u b iła s wo je ład n e czap k i. Po ło wa z n ich miała mu s zk iety , a p o zo s tali miecze. – Ch y b a d o ś ć ju ż teg o , alvaunt – wy s ap ał jed en , z n as zy wk ami s ierżan ta n a ramio n ach . Zaczerp n ął tch u i wy p ro s to wał s ię. – M amy was , n o n ie? Rzu ć miecz i ręce d o g ó ry . Id ziecie z n ami. – Kap itan ie... – zaczęła Raes in ia. – M arcu s ie – zap ro p o n o wał. – W ty ch o k o liczn o ś ciach . – Do cen iam to , co zro b iłeś , jed n ak ju ż wy s tarczy , n ie s ąd zis z? M arcu s wy p u ś cił s zab lę z ręk i. Brzęk s tali p ad ającej n a k amien ie o d b ił s ię ech em i zag łu s zy ł cich y p lu s k fo n tan n y . – Ch y b a mas z rację – p o wied ział z u ś miech em. Od g ło s k ro k ó w n a k amien n y ch p ły tach za ich p lecami s p rawił, że n iek tó rzy No reld rajo wie o d wró cili s ię. Sierżan t g n iewn y m g es tem k azał im n ie s p u s zczać

jeń có w z o czu , a p o tem o b ró cił s ię n a p ięcie d o czło wiek a, k tó ry właś n ie p rzech o d ził p o d łu k iem. – Co ty tu ro b is z, n a volse? – warknął. J an u s , mający n a s o b ie n ieb ies k i mu n d u r, a n ie cy wiln e u b ran ie min is tra s p rawied liwo ś ci, zro b ił n iewin n ą min ę. – Sp aceru ję – o d p arł. Sierżan t p ry ch n ął. – Wy jaś n is z to jeg o k s iążęcej wy s o k o ś ci. – M y ś lę, że b ęd zie n ajlep iej – rzek ł J an u s – jeś li ty i two i lu d zie zło ży cie b ro ń i s p o k o jn ie u s iąd ziecie p o d ty m mu rem. – Słu ch am? – Sierżan t s p o g ląd ał to n a J an u s a, to n a s wo ich lu d zi. – Ch y b a n ie zn am was zeg o kishkasse języ k a tak d o b rze, jak my ś lałem. – J a ty lk o p o my ś lałem, że p o win ien em was o s trzec. Cierp liwo ś ć s ierżan ta s ię wy czerp ała. Sk in ął mieczem i s zarzy ru s zy li n a M arcu s a i Raes in ię. Dwaj z wy ciąg n ięty mi mieczami p o mas zero wali ro zp rawić s ię z J an u s em, k tó ry n awet n ie b y ł u zb ro jo n y . Wes tch n ął i p o d n ió s ł g ło s . – Kied y b ęd zie p an g o to wy , p o ru czn ik u Uh lan . Ws zy s cy zas ty g li, p atrząc, d o k o g o to mó wi. W tej s amej ch wili d wa tu zin y d łu g ich lu f k arab in o wy ch p o jawiły s ię n ad o taczający m p lacy k mu rk iem. Raes in ia o d czu ła mo cn e u d erzen ie w p lecy . To M arcu s p o walił ją n a ziemię. Ku rtu azy jn ie ws u n ął p o d n ią d ru g ą ręk ę, żeb y złag o d zić u p ad ek n a p o s ad zk ę, w wy n ik u czeg o zn alazła s ię w jeg o o b jęciach . Po wietrze ro zd arł g rzech o t k arab in o wy ch wy s trzałó w z n iewielk iej o d leg ło ś ci i k łęb y d y mu wy p ełn iły p o lan k ę o d o rem s p alo n eg o p ro ch u . J ed en czy d wa s trzały ws k azy wały n a to , że p aru s zary m u d ało s ię wy s trzelić, ale n im min ęło p ó ł min u ty , zn ó w s ły ch ać b y ło b u lg o t fo n tan n y . – Bard zo d o b rze, p o ru czn ik u – s wo b o d n y m to n em rzek ł J an u s . – Kap itan ie. M arcu s ro zlu źn ił ch wy t wo k ó ł ramio n Raes in ii. Nab rała tch u – b o miała wrażen ie, że zn alazła s ię w o b jęciach n ied źwied zia – i wciąg n ęła w p łu ca p o rcję d y mu zmies zan eg o z zap ach em jeg o p o tu . Zak as łała i p rzetarła o czy . – Nic s ię n ie s tało was zej k ró lews k iej mo ś ci? – Nic – o d ru ch o wo o d p o wied ziała Raes in ia. Otarła ło k ieć, p ad ając, ale s k aleczen ia ju ż s ię zag o iły .

– Żad n y ch ran , p an ie p u łk o wn ik u – g ło ś n o p o wied ział M arcu s . – Nik t n ie o b erwał, p an ie p u łk o wn ik u – p o wied ział in n y g ło s z ch rap liwy m ak cen tem n iezn an y m Raes in ii. – Do b ra ro b o ta – p o ch walił J an u s . Pad ł k o lejn y s trzał, o d leg ły , ale wy s tarczająco g ło ś n y , b y Raes in ia d rg n ęła. M arcu s p u ś cił ją, ws tał i p o d ał jej ręk ę. Złap ała ją, czu jąc s ię tro ch ę n iep ewn ie. Od g ło s k o lejn y ch wy s trzałó w p rzeleciał p rzez o g ró d n iczy m o k las k i w o d d ali. Placy k s p o wijały u n o s zące s ię s mu żk i p ro ch o weg o d y mu , ale d o jrzała p rzech o d zący ch p rzez mu r lu d zi w czerwo n y ch mu n d u rach i z d łu g imi mu s zk ietami w d ło n iach . Ws zy s cy s zarzy leżeli n a ziemi, martwi lu b ty lk o n ieru ch o mi. Żo łn ierze w czerwo n y ch mu n d u rach zajęli s ię n imi, a jed en z d y s ty n k cjami p o ru czn ik a p o s p ies zn ie p o d s zed ł i zas alu to wał J an u s o wi, p o czy m n is k o u k ło n ił s ię Raes in ii. – Was za k ró lews k a mo ś ć – rzek ł J an u s – p o zwo lę s o b ie p rzed s tawić p o ru czn ik a M ed io b et Uh lan a z p ierws zeg o p u łk u o ch o tn ik ó w mieran tajs k ich . J eg o ro d zin a o d czterech p o k o leń s łu ży w g ward ii p rzy b o czn ej h rab ió w M ieran . – To d la mn ie zas zczy t, was za k ró lews k a mo ś ć – p o wied ział Uh lan z d ziwn y m ak cen tem, zap ewn e mieran tajs k im, d o my ś liła s ię Raes in ia, b rzmiący m tak , jak b y p o cały ch d n iach łu p ał zęb ami k amien ie. – Zawd zięczam p an u ży cie, p o ru czn ik u . – Raes in ia lek k o p rzes ad ziła d la b ard ziej d ramaty czn eg o efek tu . – Dzięk u ję p an u za p o mo c. Na d źwięk k o lejn y ch s trzałó w Uh lan i J an u s p rzech y lili g ło wy , u ważn ie n as łu ch u jąc. – Nad al ty lk o n as i – s twierd ził p o ru czn ik , a J an u s s k in ął g ło wą. – Wielu s zary ch zo s tało w ty le p o d czas p o ś cig u – wy jaś n ił Raes in ii. – Błąk ają s ię p o o g ro d zie, a lu d zie p o ru czn ik a Uh lan a ich wy łap u ją. Po win n iś my d ać im k ilk a min u t. – Wes tch n ął. – M am n ad zieję, że ch o ć n iek tó rzy s zarzy p o s tan o wią s ię p o d d ać. – Więk s zo ś ć z n ich d o p ad liś my w k o s zarach , g d y p rzy s zły ro zk azy Orlan k a – wy jaś n ił Uh lan . – By li g o to wi s ię p rzeb ijać, ale o k azało s ię, że p o p rzed n iej n o cy jak iś s k o ń czo n y d rań zamo czy ł cały p ro ch w zb ro jo wn i. Gęs ta b ro d a d rwala s k ry wała jeg o u ś miech , w o czach jed n ak p aliły s ię wes o łe is k ierk i. Raes in ia s p o jrzała n a J an u s a.

– Wied ział p an ? – Nie b y łem p ewn y , ale zaws ze mąd rze jes t mieć p lan n a k ażd ą ewen tu aln o ś ć. – Zmars zczy ł b rwi. – Ch o ć mu s zę p rzy zn ać, że ta wy d awała s ię b ard zo p rawd o p o d o b n a. Nas z p rzy jaciel d iu k n ie ro zu mie, że p o s tęp o wan ie n o to ry czn eg o zd rajcy jes t ró wn ie p rzewid y waln e jak czło wiek a o n iewzru s zo n ej lo jaln o ś ci. Po p ro s tu wy s tarczy zaws ze s ię s p o d ziewać p ch n ięcia n o żem w p lecy , żeb y n ig d y n ie d ać s ię zas k o czy ć. Gd y b y czas em p o s tąp ił lo jaln ie, zn aczn ie tru d n iej b y ło b y p rzewid zieć jeg o p o s u n ięcia. – Orlan k o . – Raes in ia ch wy ciła materiał s u k n i i mo cn o ś cis n ęła w p alcach . – Czy ma p an d o ś ć lu d zi, żeb y zaatak o wać Pajęczy n ę? – Teraz n ie – o d p arł J an u s . – Oto czy liś my ją, ale jes t tam zb y t wiele tu n eli i d ró g u cieczk i, żeb y całk o wicie je o d ciąć. By ć mo że d iu k ju ż u mk n ął. – Zawiś n ie za to , p rzy s ięg am. – Zap arło jej d ech . – A co z So th e? Zn aleźliś cie ją? – To p o k o jó wk a jej k ró lews k iej mo ś ci – wy jaś n ił M arcu s . – Po mo g ła n am, zatrzy mu jąc s zary ch . Kied y o s tatn io ją wid ziałem, u ciek ała, ś cig an a p rzez ag en ta Ko n k o rd atu . – Nic n ie s ły s załem – o d p arł J an u s . – Teraz jed n ak p an u je o g ro mn e zamies zan ie. I n ies tety mamy ważn iejs ze p ro b lemy . Raes in ii tru d n o b y ło o d erwać my ś li o d So th e, lecz k ied y to zro b iła, d o s zła d o o czy wis teg o wn io s k u . – Dep u to wan i. An d reas ... ten ag en t Ko n k o rd atu , k tó ry p rzy s zed ł p o n as , mó wił, że zo s tan ą ares zto wan i. – Głu p io b y ło b y zająć p ałac i s tracić g o n a rzecz tłu mu – p rzy zn ał J an u s . – A Orlan k o n ie jes t k o mp letn y m g łu p cem. Pro p o n u ję, żeb y ś my n aty ch mias t u d ali s ię d o k ated ry . Po ru czn ik u ? Uh lan ro zmawiał z d wo ma żo łn ierzami w czerwo n y ch mu n d u rach , k tó rzy p rzy s zli n a p lacy k . Sp o jrzał n a n ieg o . – Sk o ń czy liś my , p an ie p u łk o wn ik u . M amy o k o ło trzy d zies tu jeń có w. Po wo zy czek ają n a g łó wn y m p o d jeźd zie, a s ierżan t d o wo d zący s trażn ik ami mó wi, że jes t p o n as zej s tro n ie. – Lep iej, żeb y b y ł, d o d iab ła – wark n ął M arcu s . – Nie b ąd ź d la n ich zb y t s u ro wy – rzek ł J an u s . – W tak ich ch wilach n ig d y n ie wiad o mo , p o k tó rej s tro n ie s ię o p o wied zieć. Wy mien ili z M arcu s em s p o jrzen ia ś wiad czące o ws p ó ln y ch ws p o mn ien iach .

– Niech p an p ro wad zi, p o ru czn ik u – p o lecił k ap itan . Uh lan wy d ał k ilk a ro zk azó w w ty m s wo im g ard ło wy m i p rawie n iezro zu miały m d ialek cie, a mieran tajs cy o ch o tn icy s fo rmo wali wo k ó ł n ich k o lu mn ę. Kied y ru s zy li, M arcu s zwo ln ił k ro k u , aż zró wn ał s ię z Raes in ią. – Przep ras zam – p o wied ział. – Za co ? – M o g łem cię u p rzed zić, że mo że zd arzy ć s ię co ś tak ieg o . – Ru ch em g ło wy ws k azał J an u s a. – Naleg ał, żeb y m n ic n ie mó wił, d o p ó k i Orlan k o n ie p o k aże s wo ich k art. M y ś lę, że s ię o b awiał, że mo żes z wp aś ć w p an ik ę. J ed n ak g d y b y m co ś p o wied ział, So th e mo że... – zawah ał s ię – mo że n ie zo s tałab y ran n a. Wid zę, że o n a jes t d la cieb ie... ważn a. Raes in ia s k in ęła g ło wą i p rzez ch wilę s zli w milczen iu . – Nie mo g ę mieć ci za złe wy k o n y wan ia ro zk azó w. – M imo to p rzep ras zam. – M arcu s wy p ro s to wał s ię, jak b y p rzed jak imś n iep rzy jemn y m zad an iem. – Co k o lwiek Orlan k o zap lan o wał zro b ić z d ep u to wan y mi, mo że ju ż s ię zd arzy ło . Gifo rte jes t tam z ty lo ma s trażn ik ami, ilu mo g łem mu d ać, ale... – Wiem. Raes in ia my ś lała o M au ris k u , Co rze i Sarto n ie. O Dan to n ie, J an e, Cy te i całej res zcie. – M am n ad zieję, że d o trzemy tam w p o rę, żeb y zro b ić co ś d o b reg o . Raes in ia p o n u ro k iwn ęła g ło wą. – J a też.

Osiemnaście Win ter

W

ciąg u s tu d wu d zies tu lat, o d k ied y Ko ś ció ł Zap rzy s iężen ia zo s tał wy g n an y

z Vo rd an u , jeg o k ated ra n ig d y n ie g o ś ciła ws p ó ln o ty d o s tateczn ie liczn ej, ab y wy p ełn ić jej p ełn ą ech , wy s o k o s k lep io n ą s alę. Przez lata, g d y mo d lący ch s ię w k o ś cio łach Zap rzy s iężen ia u ważan o za zd rajcó w Ko ro n y , s tała p u s ta. Pó źn iej, w b ard ziej to leran cy jn y m k limacie, k ap łan i Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia wró cili, wy g o n ili częś ć zamies zk ały ch tu n ieto p erzy i s zczu ró w, p o czy m zao fero wali s we u s łu g i n ieliczn y m cu d zo ziemco m i wy trwały m wiern y m. Wo jn a Ks iążąt i b o relg ajs k ie wp ły wy s p ro wad ziły tu zn aczn ie więk s zą ich g ru p ę, ale Win ter b y ła p ewn a, że ten p o n u ry s tary b u d y n ek n ig d y n ie wid ział tak liczn eg o zg ro mad zen ia. Zjazd Gen eraln y zajął całą g łó wn ą s alę – zb u twiałe ławk i wy n ies io n o n a zewn ątrz, ab y zro b ić więcej miejs ca – a czło n k o wie d eleg acji s zu k ający o d o s o b n ien ia d o k o n ali is tn eg o n ajazd u n a lab iry n t k o mn at, wilg o tn y ch k o ry tarzy i o wiewan e p rzeciąg ami d rewn ian e s ch o d y za o łtarzem, n ieg d y ś wy k o rzy s ty wan e p rzez n ad zo ru jący ży cie d u ch o we całeg o Vo rd an u liczn y p ers o n el ad min is tracy jn y . Gifo rte i o d d ział u zb ro jo n y ch w p ałk i s trażn ik ó w d aremn ie u s iło wali u trzy mać p o rząd ek i jed y n e, co im s ię p rzeważn ie u d awało , to ch ro n ić g łó wn ą s alę – w k tó rej, jak zd ecy d o wan o , o b rad o wał właś ciwy Zjazd – p rzed n ap o rem tłu mó w n a zewn ątrz. Prag n ący zo b aczy ć, co s ię d zieje, wid zo wie zn aleźli s ch o d y p ro wad zące n a d awn ą Wd o wią Galerię, czy li b alk o n z d rewn ian ą p o d ło g ą w k s ztałcie s zero k iej p o d k o wy , o p as u jący ty ln ą i częś ć b o czn y ch ś cian g łó wn ej s ali, o k o ło d zies ięciu metró w n ad ziemią. Wejś cie n a g ó rę wy mag ało n ieco o d wag i, g d y ż s ch o d y b y ły w k iep s k im s tan ie, a n iek tó re d es k i p o d ło g i b alk o n u s p ró ch n iałe, b y ł to jed n ak d o s k o n ały p u n k t o b s erwacy jn y . Śmiałk o wie mo g li s tamtąd o b s erwo wać p rzeb ieg o b rad i p o mimo n ajlep s zy ch wy s iłk ó w Straży rzu cać k awałk ami p o d ło g i w ty ch mó wcó w, k tó rzy im s ię n ie s p o d o b ali. od

Zd an iem Win ter o b rad y n ie b y ły warte tak ieg o zach o d u . Ro zp o częły s ię n ieźle, n erwo wej mo d litwy o d zian eg o w s zk arłatn ą s zatę b is k u p a Ko ś cio ła

Zap rzy s iężen ia, p o k tó ry m d waj k ap łan i Wo ln eg o Ko ś cio ła p o mo d lili s ię o d u ch a b raters twa i zd ro wy ro zs ąd ek . J ed n ak k ied y d u ch o wn i o d es zli, ro zp o częły s ię s p o ry p ro g ramo we. W is to cie, wed łu g jej ro zezn an ia, n ie d o s zło n awet d o s p o ró w p ro g ramo wy ch , g d y ż d ep u to wan i n ajp ierw mu s ieli zd ecy d o wać, jak i p rzy jąć p o rząd ek o b rad , i zap ro p o n o wać p u n k ty d eb aty , i ta właś n ie d ecy d u jąca d y s k u s ja zap rzątała d o ty ch czas całą u wag ę ws zy s tk ich u g ru p o wań . By ć mo że tak a in terp retacja s y tu acji

b y ła p rzes ad n ie cy n iczn a. J ed n ak

w o b ecn y m n as tro ju Win ter b y ła s k ło n n a d o cy n izmu . Wid zo wie n a g alerii s ied zieli b lis k o k rawęd zi, tak d alek o o d ś cian , jak o ś mielili s ię zau fać s p ró ch n iały m d es k o m, a o n a p rzech ad zała s ię w g łęb i, u k ry ta w cien iu . J an e i Ab b y n ajwid o czn iej co ś ... łączy ło . Oczy wiś cie, że tak . Gd y Win ter s łu ch ała, jak Ab b y mó wi o J an e, s ły s zała ech o teg o , co s ama czu ła p rzed laty . Ty lk o u p arta ig n o ran cja n ie p o zwo liła jej d o my ś lić s ię wcześ n iej. I, p o my ś lała, tak jes t n ajlep iej. M o żn a s ię b y ło teg o s p o d ziewać, p rawd a? Z teg o , co wied ziała J an e, b y łam martwa alb o wy jech ałam g d zieś , żeb y n ig d y n ie wró cić. Do d iab ła, wcale n ie zamierzałam wró cić. Przecież n ie mo g łam jej p ro s ić, żeb y d o k o ń ca ży cia czek ała n a mn ie. A s k o ro k o g o ś s o b ie zn alazła, jak mo g ę o czek iwać, że rzu ci ws zy s tk o , jak ty lk o s ię p o jawię. Ws zy s tk o to b ard zo ro zs ąd n ie. To d laczeg o , ilek ro ć zamy k am o czy , wid zę je razem? Twarz J an e i jej cich e wes tch n ien ie, g d y warg i Ab b y d o tk n ęły jej s zy i. Dło ń Ab b y , s u n ąca w g ó rę wzd łu ż jej b o k u , p o d n o s ząca k o s zu lę. M o g ła mi p o wied zieć. Win ter p rzy g ry zła warg ę. Któ raś z n ich d wó ch mo g ła mi p o wied zieć. J ed n ak to n ie b y ło s p rawied liwe. J an e o d s ameg o p o czątk u jas n o p rzed s tawiała s wo je zamiary , a Win ter ją zb y ła. Nic d ziwn eg o , że p o s zła s zu k ać s zczęś cia g d zie in d ziej. Drewn o s k rzy p iało i trzes zczało p o d jej ciężarem. Zn alazła s ię p o lewej s tro n ie p o d k o wy , p rzy s amy m k o ń cu , g d zie b alk o n n ajb liżej p o d ch o d ził d o o łtarza. Sto p n ie wio d ące n ań zo s tały wy k o rzy s tan e jak o mó wn ica, a p o d wó jn y k rąg ze s reb ra i zło ta wis iał n a d łu g im, cien k im łań cu ch u tu ż za mó wcą. Teraz p rzemawiała jak aś p u lch n a o s o b a w ś red n im wiek u , wy g łas zająca n ajwid o czn iej d łu g ie o ręd zie. Sam k o n iec p o d k o wy zajmo wała g ru p k a mło d y ch k o b iet. Win ter ro zp o zn ała wś ró d n ich Cy te o raz M o lly i Beck s ze Sk ó rzan y ch Ku rtek , g awęd zące p rzy jaźn ie i n ajwy raźn iej w n ie n ajg o rs zej fo rmie p o k ró tk im p o b y cie w więzien iu Ko n k o rd atu . Res zta g ru p y s k ład ała s ię z d ziewczy n J an e i in n y ch mło d y ch k o b iet z p o łu d n io weg o b rzeg u , k tó re p rzy s zły tu z ciek awo ś ci.

Zan im Win ter zd ąży ła o b ró cić s ię n a p ięcie i p o węd ro wać w p rzeciwn y m k ieru n k u , Cy te zau waży ła ją i p rzy wo łała, mach ając ręk ą. Win ter n iech ętn ie p rzecis n ęła s ię p rzez ro zg ad an y tłu m. – Uważaj n a d rzazg i – o s trzeg ła ją Cy te. – Bard ziej martwi mn ie to , czy cały ten b alk o n n ie zarwie s ię p o d n ami. – Win ter o s tro żn ie u s iad ła. – Nie s ąd zę, b y b y ł tak o b ciążo n y o d czas u wo jn y d o mo wej. Cy te ro ześ miała s ię. Win ter zau waży ła, że o czy jej p o ciemn iały . Ty m razem n ie p rzez mak ijaż, ale z b rak u s n u . Twarz miała mizern iejs zą n iż p rzed tem i b ard ziej zmęczo n ą. – To n ig d y s ię n ie zmien ia – p o n u ro s twierd ziła Cy te. – Nad ch o d zą p ad lin o żercy . – Słu ch am? Ws k azała g ru b eg o mó wcę, k tó ry ży wo g es ty k u lo wał i o b ficie s ię p o cił. – Sp ó jrz n a n ieg o . Ku p iec z p ó łn o cn eg o b rzeg u , jak s ąd zę, a mo że b an k ier. Nie p rzep raco wał u czciwie an i jed n eg o d n ia w s wo im ży ciu . I n ie b y ło g o n a u licach , k ied y Orlan k o s p u ś cił s wo je p s y ze s my czy . Nie s ztu rmo wał mu ró w Ven d re. Teraz jed n ak jes t tu taj, a my mu s imy s łu ch ać jeg o n ap u s zo n ej g ad an in y . – Kró lo wa ch ciała, ab y d ep u to wan i rep rezen to wali ws zy s tk ie k ręg i s p o łeczn e Vo rd an u – wtrąciła Beck s . – Czy n am s ię to p o d o b a czy n ie, to o b ejmu je jeg o i in n y ch b an k ieró w z p ó łn o cn eg o b rzeg u . – Przy n ajmn iej p o zb y liś my s ię ty ch p rzek lęty ch Bo relg ajó w – d o d ała in n a d ziewczy n a. – To p rawd ziwi k rwio p ijcy . Cy te n ap o tk ała wzro k Win ter. Ob ie ws tały i o d es zły k awałek d alej. Od p ro wad zały je b ad awcze s p o jrzen ia, ale n ik t s ię n ie o d ezwał. – Wies z, d laczeg o n azy wają to Wd o wią Galerią? – zap y tała Cy te. Win ter p o k ręciła g ło wą. – W d awn y ch czas ach ... b ard zo d awn y ch , mn iej więcej w czas ach Faru s a Zd o b y wcy ... Po n tifex Bieli zd ecy d o wał, że k o ś cio ły zaczęły za b ard zo p rzy p o min ać ś wietlice, a n ie miejs ca ro zmy ś lań o lu d zk ich g rzech ach . Win ą o b ciążał s amo tn e k o b iety , k tó re mają zły wp ły w n a s p o łeczeń s two . Tak więc Elizju m zab ro n iło u d ziału w n ab o żeń s twach k o b ieto m, k tó ry m n ie to warzy s zy mąż lu b jak iś k rewn y ro d zaju męs k ieg o . Oczy wiś cie, te k o b iety też ch ciały ch o d zić d o k o ś cio ła i miejs co wi d u ch o wn i n ie ch cieli s tracić wiern y ch . J ak iś b is k u p wp ad ł n a p o my s ł, żeb y k o b iety zło ży ły s ię n a b u d o wę tak ieg o b alk o n u , z k tó reg o mo g ły b y o b s erwo wać n ab o żeń s two , n ie b io rąc w n im u d ziału . A p o n ieważ s amo tn e i b o g ate k o b iety b y ły

p rzeważn ie wd o wami, n azwan o to Wd o wią Galerią. Win ter zmu s iła s ię d o u ś miech u . – Cies zę s ię, że n ie ży jemy w ó s my m wiek u . Cy te s p rawd ziła b alu s trad ę, s twierd ziła, że u trzy ma jej ciężar, i o p arła s ię o n ią ło k ciami, s p latając d ło n ie p o d b ro d ą. – Czas em mam wrażen ie, jak b y m w n im ży ła – p o wied ziała, ws k azu jąc n a p arter. – Sp ó jrz. Ab b y właś n ie ws tawała, żeb y o d p o wied zieć s p o co n emu k u p co wi. Op ró cz k ilk u mężatek w ty ln y ch ławk ach b y ła jed y n ą k o b ietą n a s ali. – To J an e zd o b y ła Ven d re – ciąg n ęła Cy te. – On a zmien iła tłu m w... p rak ty czn ie w armię. Wy s łała n as , żeb y ś my o two rzy li b ramę. Gd y b y n ie to , k ró lo wa n ig d y n ie zezwo liłab y n a Zjazd ! J eś li jed n ak czy tas z g azety , mo żes z p o my ś leć, że to Dan to n s am p o zab ijał ws zy s tk ich żo łn ierzy Ko n k o rd atu i ro zb ił b ramę więzien ia jed n y m u d erzen iem s wej p o tężn ej p ięś ci! – Lu d zie g o s łu ch ają – p rzy p o mn iała Win ter. – J es t s y mb o lem. – On ty lk o wy g łas za p rzemó wien ia. Gd zie jes t teraz, k ied y trzeb a zamk n ąć g ęb y ty m id io to m? – M y ś lę, że w s wo ich p o k o jach – o d p arła Win ter. – M a wy g ło s ić d łu g ą p rzemo wę p rzed o b iad em. – Ko lejn e b an ały – p ry ch n ęła Cy te. – J an e p o win n a tam b y ć. – Kró lo wa zap ro s iła ją d o s ieb ie. J an e p rzy s łała w zas tęp s twie Ab b y . Tak ie o b rad y ... – Win ter p o k ręciła g ło wą. – J an e n ie jes t w ty m d o b ra. – Cieb ie też p rzy s łała? Win ter lek k o s ię zaru mien iła. – Nie. Przy s złam tu z włas n ej wo li. Ta d ecy zja wy wo łała ch wilę n ap ięcia w Ven d re, k tó rą Sk ó rzan e Ku rtk i n ad al wy k o rzy s ty wały jak s wo ją ty mczas o wą s ied zib ę. Kied y J an e p o p ro s iła Ab b y , żeb y p rzemó wiła w jej imien iu d o d ep u to wan y ch , Win ter o zn ajmiła, że też p ó jd zie. Wo lałab y zap o mn ieć min ę J an e, lek k o zmies zan ą i u rażo n ą, z d o d atk iem p o czu cia win y . J ak o p o wó d p o d ała ch ęć wzięcia u d ziału w tak im h is to ry czn y m wy d arzen iu , w co J an e u wierzy ła. Win ter jed n ak b y ła zan iep o k o jo n a. J eś li b ęd zie k ręcić s ię p o fo rtecy , J an e w k o ń cu p rzy p rze ją d o mu ru i n ie d a s ię u n ik n ąć ro zmo wy , k tó rej tak ro zp aczliwie n ie ch ciała p rzep ro wad zić.

Tak więc u ciek łam. Zn o wu . Przełk n ęła ś lin ę i zmien iła temat. – A co z to b ą? Tro ch ę źle wy g ląd as z, jeś li n ie weźmies z mi za złe, że to p o wiem. Cy te p o n u ro s p o g ląd ała n a s alę p o n iżej. – M iałam p raco wity ty d zień . – Ty lk o s zczerze. – Nie mo g ę s p ać. Wciąż my ś lę o ... n o wies z. Tamtej n o cy w Ven d re. Win ter p o k iwała g ło wą ws p ó łczu jąco . – Kied y p ierws zy raz k to ś p ró b o wał mn ie zab ić, min ęło s p o ro czas u , zan im s p o k o jn ie p rzes p ałam całą n o c. – Nawet n ie o to ch o d zi. – Cy te zn iży ła g ło s d o s zep tu . – Bałam s ię, o czy wiś cie, że tak . J ed n ak ... Win ter czek ała. – Ten s trażn ik , k tó reg o ... d źg n ęłam. W b rzu ch , n a wy lo t. Led wie o ty m p o my ś lałam. Zamierzał zab ić cieb ie i mn ie, g d y b y miał o k azję, więc p o p ro s tu ... zro b iłam to . – Otarła d ło ń o n o g ę, jak b y p ró b u jąc co ś zetrzeć. – To b y ło tak ie łatwe. Win ter milczała. Pró b o wała s o b ie p rzy p o mn ieć p ierws zeg o czło wiek a, k tó reg o zab iła, ale n ap rawd ę n ie mo g ła. Po d czas b itwy – n awet tak ich p o ty czek , jak ie s taczały wo js k a k o lo n ialn e p rzed p o ws tan iem Od k u p icieli – rzad k o s ię wie, czy s trzał b y ł celn y , czy ch y b io n y . Kied y k to ś p ad ł, mo żn a b y ło ty lk o zg ad y wać, czy trafiła g o s taran n ie wy celo wan a k u la, czy zab łąk an a. W p ewien o k ro p n y s p o s ó b tak b y ło lep iej. By ło jej n ied o b rze, k ied y p ierws zy raz mu s iała u p rzątać p o b o jo wis k o i g rzeb ać zab ity ch wro g ó w, ale n ie mo g ła ws k azać żad n eg o z n ich i p o wied zieć: „To ja zak o ń czy łam ży cie teg o czło wiek a”. – Wiem, że u ważas z, że zg ło s iłam s ię p o d wp ły wem k ap ry s u . – Cy te p o d n io s ła d ło ń , g d y Win ter ch ciała zap rzeczy ć. – W p o rząd k u . Pró b o wałaś mi to wy p ers wad o wać i d o cen iam to . Prawd a wy g ląd a tak , że ws zy s tk o p rzemy ś lałam, zan im jes zcze p o s zliś my d o Ven d re. Kied y u s ły s zeliś my , co wy czy n ia Ko n k o rd at, i lu d zie w k awiarn iach zaczęli mó wić o mars zu , p o my ś lałam... to jes t to . Po wied ziałam s o b ie: „J eś li mas z zamiar tam iś ć, mu s is z b y ć p rzy g o to wan a. Czy jes teś g o to wa u mrzeć, jeżeli b ęd zie trzeb a? J es teś g o to wa zab ijać?”. I zd ecy d o wałam, że tak , ale to trwało ... n ie wiem, jak d łu g o . M iałam wrażen ie, że to p o ważn a d ecy zja. A k ied y w k o ń cu d o teg o d o s zło , to b y ło łatwe. J ed n o s zy b k ie p ch n ięcie. – Wy ciąg n ęła ręk ę. – J ak b y m ćwiczy ła p rzed lu s trem. Led wie zau waży łam, jak

wy g ląd a, d o p iero p ó źn iej. By łam zb y t zajęta zamartwian iem s ię, czy za n im n ie id zie n as tęp n y , k tó ry p rzeb ije mn ie b ag n etem. Do p iero p ó źn iej zaczęłam s ię n ad ty m zas tan awiać i p o my ś lałam s o b ie: Czy tak to teraz ma wy g ląd ać? – Zamk n ęła o czy i wes tch n ęła. – A mo że co ś ze mn ą jes t n ie tak ? Zap ad ła d łu g a cis za. Win ter miała wrażen ie, że p o win n a co ś p o wied zieć, u d zielić jak iejś ś wiatłej rad y , jak s ierżan t mło d emu żo łn ierzo wi. To jed n ak n ie b y ł Kh an d ar, o n a n ie b y ła s ierżan tem, a Cy te żo łn ierzem, a p o n ad to b y ła ty lk o o trzy lata mło d s za o d n iej. No i co , d o d iab ła, mam n a to p o wied zieć? – g o rączk o wała s ię w d u ch u Win ter. Nag le p rzy p o mn iała s o b ie, jak u wo ln iła Fitza Waru s a związan eg o p rzez zb iró w Dav is a, u d erzając Willa k amien iem w g ło wę, żeb y u s u n ąć g o z d ro g i. Ok azało s ię, że g o zab iła, n awet o ty m n ie my ś ląc i n ap rawd ę n iech cąco . J eś li co ś jes t z to b ą n ie tak , to ze mn ą tak że, p o my ś lała. J ed n ak n ie mo g ła s ię zmu s ić d o p o wied zen ia teg o n a g ło s . – Przep ras zam – p o wied ział k to ś . – Ty jes teś Win ter? Po d n io s ły g ło wy i u jrzały b ro d ateg o mło d zień ca w k o lo ro wy m s tro ju mies zk ań ca Do k ó w, u p rzejmie czek ająceg o n a o d p o wied ź. M iał d ziwn y , ch rap liwy ak cen t i co ś w jeg o p o s tawie zd rad zało w n im żo łn ierza. Od ep ch n ęła s ię o d b alu s trad y i s trzep n ęła z d ło n i k awałk i zmu rs załeg o d rewn a. – J es tem – o d p arł o s tro żn ie. – A k im ty jes teś ? – Ty lk o p o s łań cem. – Z k ies zo n k i n a p iers i wy jął zło żo n ą k artk ę p ap ieru i wręczy ł ją Win ter. – Przeczy taj zaraz i p o s taraj s ię b y ć p rzy ty m s ama. – Dlaczeg o ? Od k o g o ta wiad o mo ś ć? M ło d zien iec zerk n ął n a Cy te i wzru s zy ł ramio n ami. – Ty lk o ty le mi p o wied zian o . Po wo d zen ia. – Po wo d zen ia? – p o wtó rzy ła zd u mio n a Win ter, ale p o s łan iec ju ż b ieg ł z p o wro tem w k ieru n k u s ch o d ó w, p rzy k ażd y m k ro k u wzb ijając o b ło czk i k u rzu . Win ter p o p atrzy ła n a lis t, a p o tem n a Cy te. – Pó jd ę d o p o zo s tały ch – p o wied ziała Cy te, o d ch o d ząc o d b alu s trad y . Win ter ro zwin ęła k artk ę. By ły n a n iej ty lk o cztery lin ijk i, s k reś lo n e eleg an ck im, ary s to k raty czn y m ch arak terem p is ma, wy s tarczający m za p o d p is . Win ter, Ko n k o rd at n iezwło czn ie p o d ejmie Przy b y wam z p o mo cą. Op ó źn iaj.

d ziałan ia

p rzeciwk o

d ep u to wan y m.

J an u s Zacis n ęła p alce n a k artce, p o wo d o wan a n ag ły m, wś ciek ły m g n iewem. Zo s tawia mn ie tu n a k ilk a ty g o d n i b ez s ło wa, a teraz zawiad amia, że Orlan k o jes t w d ro d ze i mam g o o p ó źn iać? J ak ? Urząd zić tu cy rk , żeb y ich czy mś zająć? Sp o jrzała n a s alę, g d zie n ad al p rzemawiała Ab b y , i g n iew zmien ił s ię w s trach . Och , n a jaja Bes tii. J eś li zjawią s ię tu czarn e p łas zcze, wy b u ch n ie p an ik a. Co , d o d iab ła, wy p rawia Orlan k o ? Po s p ies zy ła tam, g d zie czek ała Cy te z p o zo s tały mi d ziewczy n ami. Zaciek awio n e s p o jrzen ia o d p ro wad zały ją, g d y złap ała Cy te i p o n o wn ie o d ciąg n ęła ją n a b o k . – Co jes t? Co s ię d zieje? Czy to wiad o mo ś ć o d J an e? Win ter p o k ręciła g ło wą. Imp u ls y wn ie o d d arła d ó ł k artk i z p o d p is em i wręczy ła res ztę Cy te. – Od k o g o to ? – zap y tała d ziewczy n a, s p o jrzaws zy n a s k rawek p ap ieru w jej d ło n i. Win ter zmięła s k rawek w k u lk ę. – Od k o g o ś , k o mu u fam – o d p arła. Ch y b a. – Zatem n ap rawd ę my ś lis z... – Tak . – Przecież to s zaleń s two . Kró lo wa zap ro s iła tu d ep u to wan y ch . To zd rad a. – Nie zap o mn ij p o wied zieć o ty m d iu k o wi, k ied y g o zo b aczy s z! – wark n ęła Win ter. Cy te zamilk ła n a mo men t. – I co zro b imy ? – s p y tała p o ch wili. – Nie wiem. Daj mi min u tę. – Sp o jrzała n a g ru p k ę d ziewczy n . Teraz ju ż ws zy s tk ie je o b s erwo wały , zamias t p atrzeć n a n u d n e o b rad y n a d o le. – Na p o czątek zo b aczmy , czy u d a s ię je s tąd wy p ro wad zić. Kied y zejd ziemy n a d ó ł, s p ró b u ję zn aleźć Gifo rte’a. Są tam s trażn icy ... mo że zd o łamy wzn ieś ć b ary k ad ę. M a wo b ec mn ie d łu g wd zięczn o ś ci. – W p o rząd k u . – Cy te wy p u ś ciła p o wietrze. – Pewn ie n ie mas z b ro n i? – Nie s ąd ziłam, że b ęd zie mi p o trzeb n a. – J a ró wn ież. Święci i p ierd o len i męczen n icy . – Cy te p rzełk n ęła ś lin ę i wy p ro s to wała s ię. – Ch o d źmy . Zeb ran ie ws zy s tk ich d ziewczy n i p rzek o n an ie ich , że mu s zą o p u ś cić k ated rę – b ez p o d awan ia p o wo d u , in aczej k tó raś mo g łab y k rzy k n ąć i wy wo łać p an ik ę – trwało

d łu żej, n iżb y Win ter ch ciała. W k o ń cu jed n ak ru s zy ły i wy d awało s ię, że n ie d zieje s ię n ic n iezwy k łeg o , g d y p rzech o d ziły p o n iep ewn y ch d es k ach g alerii, mijając in n y ch zaciek awio n y ch g ap ió w. Głó wn e s ch o d y n a g alerię zn ajd o wały s ię w zg ięciu p o d k o wy i p ro wad ziły n a k o n iec s ali n a p arterze. Na s amy m k o ń cu p raweg o o d cin k a b alk o n u wąs k ie p rzejś cie wio d ło d o k amien n eg o p o rtalu , za k tó ry m zn ajd o wał s ię lab iry n t p o mies zczeń n a p ierws zy m i d ru g im p iętrze k ated ry . Win ter p o p ro wad ziła s wo je p o d o p ieczn e k u s ch o d o m, zo s tawiając ich p iln o wan ie Cy te, a s ama p o d ąży ła k ilk a k ro k ó w p rzed n imi. Sch o d y b y ły d łu g ie i k ręte i k ied y d o n ich d o tarła, trzęs ły s ię o d k ro k ó w wielu lu d zi. Nik t jed n ak n ie s ch o d ził z g alerii, co o zn aczało , że ten tłu m wch o d ził n a g ó rę. Alb o jak aś d u ża g ru p a n a d o le p o s tan o wiła p o s zu k ać lep s zeg o p u n k tu o b s erwacy jn eg o , alb o ... Zza zak rętu wy ło n ili s ię czterej mężczy źn i, id ący ramię w ramię, ab y zab lo k o wać p rzejś cie. Nie o d razu mo żn a w n ich b y ło p o zn ać fu n k cjo n ariu s zy Ko n k o rd atu , g d y ż n ie n o s ili czarn y ch s k ó rzan y ch p łas zczy an i b ły s zczący ch in s y g n ió w, ty lk o s amo d ziało we i p o d n is zczo n e u b ran ia, ale ws zy s cy czterej mieli miecze i ich mars zo wy s zy k zan iep o k o ił Win ter. Wy co fała s ię ty łem i wp ad ła n a p o d ążające w p rzeciwn ą s tro n ę Cy te o raz M o lly . Za n imi s zła res zta d ziewcząt, wciąż b eztro s k o ro zg ad an y ch . – Wracać – p o wied ziała Win ter. – Na g ó rę. J u ż... Kto ś n a d o le rzu cił ro zk az. Ws zy s cy czterej mężczy źn i wy jęli p is to lety . J ed n a z d ziewczy n wrzas n ęła. J ed n o cześ n ie w g łó wn ej s ali ro zleg ły s ię k rzy k i, u cięte jak n o żem p rzez o s try h u k wy s trzału . – J es tem k ap itan Rich ard Brack . – Tu b aln y męs k i g ło s n ió s ł s ię d o s k o n ale w wy s o k o s k lep io n ej s ali. – Od d ział s p ecjaln y M in is ters twa In fo rmacji. Ws zy s cy w ty m p o mies zczen iu s ą ares zto wan i! – Ws zy s cy n a d ó ł! – wark n ął jed en z czterech mężczy zn p rzed n imi. – Wy , d ziewczy n y , ws zy s tk ie s ch o d źcie n a d ó ł! – Wracać! – zawo łała Win ter, p o p y ch ając p rzed s o b ą wrzes zczącą Beck s . Po zo s tałe d ziewczy n y n ie p o trzeb o wały zach ęty d o u cieczk i i s ch o d y trzes zczały p o d ich s to p ami. – Cy te! Id ź tam! – En erg iczn ie p o k azała n a p rawo . – Po wied ziałem: s tać! – p o wtó rzy ł jed en z mężczy zn , wy ch o d ząc p rzed p o zo s tały ch i mierząc z p is to letu p ro s to w Win ter. – Od d ział s p ecjaln y . Co wy , d o d iab ła, wy p rawiacie?

Win ter n ap o tk ała jeg o wzro k , zas tan awiając s ię. Niezd arn ie trzy mał p is to let, a jeg o p as z mieczem wy g ląd ał n a n o wy i n ied o p as o wan y . I d o s trzeg ła co ś w jeg o o czach – ch y b a s trach . By ła p ewn a, że n ie jes t to jed en z wy s zk o lo n y ch zab ó jcó w Orlan k a. Wątp iła, b y k ied y k o lwiek s trzelał z b ro n i, k tó rą trzy mał. Od d ział s p ecjaln y zap ewn e o zn aczał: rezerwo wy . Nie b y li to reg u larn i ag en ci Ko n k o rd atu , ale zg raja zb iró w i n ajemn ik ó w wzy wan y ch w razie p o trzeb y i p o trafiący ch zas tras zać b ezb ro n n y ch cy wiló w, a n ie walczy ć, s p o d ziewający ch s ię p o s łu ch u ty lk o z racji p o s iad an ia b ro n i, k tó rej n ie mu s ieli u ży wać... Gd y b y miała p rzed s o b ą d o ś wiad czo n eg o żo łn ierza, to , co teraz zro b iła, b y ło b y s amo b ó js twem. J ed n ak d o ś wiad czo n y żo łn ierz n ig d y n ie p o d s zed łb y tak b lis k o n iej. Win ter b ły s k awiczn ie wy ciąg n ęła lewą ręk ę i ch wy ciła n ią p is to let w o k o licy k u rk a. Przeciwn ik zab ełk o tał i k o n wu ls y jn ie s zarp n ął s p u s t, lecz wah ał s ię za d łu g o i k u rek z imp etem s p ad ł n a wierzch d ło n i Win ter. Zab o lało jak d iab li, ale k rzemień n ie s k rzes ał is k ier. Zb ir wy b ału s zy ł o czy w k o miczn y m zd ziwien iu , a o n a zamach n ęła s ię p rawą ręk ą i zad ała mu s iln y cio s w p rzeg u b . Od ru ch o wo ro zch y lił p alce i b ez tru d u wy rwała z n ich b ro ń . Zan im jeg o k o mp an i zro zu mieli, co s ię d zieje, o b ró ciła p is to let, o d ciąg n ęła k u rek i wy celo wała b ro ń w jeg o czo ło . Zas ty g ł. – Na jaja Bes tii – zak lął jed en z p o zo s tały ch i ws zy s cy trzej wy celo wali w n ią p is to lety . – Nie b ąd ź g łu p ia. Win ter co fała s ię, id ąc w g ó rę p o ro zk lek o tan y ch s ch o d ach i p rzez cały czas celu jąc w czo ło mężczy zn y . Ro zp aczliwie ch ciała s p o jrzeć za s ieb ie, lecz g d y b y o d erwała wzro k o d ty ch czterech , czar mó g łb y p ry s n ąć. J es zcze p ięć k ro k ó w? Cztery ? Trzy ? – Stąd n ie ma wy jś cia – p o wied ział ten , k tó remu o d eb rała b ro ń . – Oto czy liś my b u d y n ek . – No to n ie mas z p o wo d u d ać s ię zas trzelić – o d p aro wała. Najwy raźn iej ws zy s cy b y li teg o zd an ia. Celo wali w n ią, ale n ie s trzelali, a o n a s ię co fała. Co ś zatrzes zczało jej p o d n o g ami i n ie trafiła s to p ą n a n as tęp n y s to p ień , co g ro ziło u tratą ró wn o wag i. J ed n ak zan im ją s traciła, k to ś złap ał ją o d ty łu i u s ły s zała cich e mru k n ięcie Cy te. Win ter zatrzy mała s ię n a o s tatn im s to p n iu . – Pierws zemu , k tó ry wejd zie n a g ó rę – o zn ajmiła – wp ak u ję k u lk ę międ zy u s zy . J as n e? Nie czek ając n a o d p o wied ź, u s k o czy ła za ró g , p o ciąg ając za s o b ą Cy te. Dziewczęta J an e k u liły s ię p o d ś cian ą. Na d o le, w g łó wn ej s ali, wid ziała in n y ch mężczy zn z o d d ziału s p ecjaln eg o , k rążący ch w tłu mie z b ro n ią g o to wą d o s trzału .

– Ch o d źcie. – Z Win ter u s zło n ap ięcie i cała s ię trzęs ła. Ws k azała p is to letem d rzwi n a k o ń cu p o d k o wy . – M o że u d a n am s ię wy d o s tać tamtęd y . M u s zą tam b y ć jak ieś s ch o d y . – Gd y żad n a z d ziewczy n J an e s ię n ie ru s zy ła, Win ter p o g o n iła je jak s ierżan t: – Ru s zać! Za s o b ą s ły s zała trzas k d es ek p o d n o g ami wch o d zący ch mężczy zn . Gd y b y wy s trzeliła, wied zielib y , że jes t b ezb ro n n a, i zaatak o wali, zab ezp ieczy ła więc p is to let, wep ch n ęła g o za p as ek i p o b ieg ła. Cy te g n ała o b o k n iej i razem p ęd ziły g ru p k ę d ziewcząt g alerią, jak o wczark i s tad o o wieczek . To zamies zan ie zwró ciło u wag ę lu d zi z o d d ziału s p ecjaln eg o n a p arterze, lecz ci mieli w ty m mo men cie p ełn e ręce ro b o ty z o p an o wan iem wzb u rzo n eg o tłu mu . Win ter s ły s zała, jak k ilk u d ep u to wan y ch p rzek rzy k u je s ię, k ry ty k u jąc „n ieleg aln e i zd rad zieck ie” p o czy n an ia Orlan k a. Są o d ważn i, p o my ś lała. Głu p i, ale o d ważn i. Brack rzu cił ro zk az i jeg o zb iry o to czy ły k rzy czący ch . M o że mieli jak ieś o p o ry p rzed u ży ciem b ro n i, ale n ie p ięś ci, i s zy b k o u cis zy li o p o n en tó w. Win ter zd ąży ła ju ż d o trzeć d o d rzwi n a k o ń cu g alerii i zes zła z trzes zczący ch d es ek n a s o lid n ą k amien n ą p o s ad zk ę g ó rn y ch p ięter k ated ry . Zo b aczy ła b ieg n ący n a p rawo i n a lewo k o ry tarz, z k ilk o ma p arami d rzwi wio d ący mi d o s łab o o ś wietlo n y ch wn ętrz. Nie wied ziała, w k tó rą s tro n ę p ó jś ć. – Wy jś cie, wy jś cie, wy jś cie – mamro tała. – Któ ręd y d o wy jś cia? – Id źmy n a ty ły – p o rad ziła Cy te. – Wiem, że p rzy s tary ch k u ch n iach s ą d rzwi, ale n a p ewn o ju ż ich p iln u ją. – M o że zd o łamy ich zas k o czy ć. Win ter d ała d ziewczęto m zn ak , żeb y o d s u n ęły s ię o d p rzejś cia, i s p o jrzała n a g alerię. Ci czterej z o d d ziału s p ecjaln eg o s zli za n imi, ale o s tro żn ie. Kto ś p o ciąg n ął ją za ręk aw. To b y ła Beck s , zaru mien io n a, lecz ze zd etermin o wan ą min ą. – Przep ras zam, że k rzy k n ęłam – p o wied ziała. – By łam zas k o czo n a. – Nic s ię n ie s tało ... – Ale n ie mo żemy u ciec! J es zcze n ie. – Beck s s p o jrzała n a s wo je to warzy s zk i, k tó re p o k iwały g ło wami. – M u s imy n ajp ierw p o mó c Dan to n o wi. – Po mó c Dan to n o wi? – Win ter zamru g ała. – Dlaczeg o ? – On jes t tam. – Sto jąca o b o k Beck s M o lly ws k azała w g łąb k o ry tarza. – M u s imy zab rać g o s tąd .

– Orlan k o ju ż raz wy p u ś cił g o ze s wy ch łap – d o d ała Beck s z n iezach wian ą p ewn o ś cią s ieb ie n as to latk i. – J eś li teraz g o złap ią, zab iją g o . – Dan to n p o trafi zad b ać o s ieb ie – u zn ała Win ter. – J a... – On a ma rację – p rzerwała jej Cy te. Sp o jrzała w o czy Win ter. – Sama mó wiłaś , że o n jes t ty lk o s y mb o lem – cich o p rzy p o mn iała Win ter. – Sy mb o le mo g ą b y ć ważn e – u p ierała s ię Cy te. – J eś li zd o łamy wy p ro wad zić g o z k ated ry , to Orlan k o jes zcze n ie wy g rał. Ci z o d d ziału i wes tch n ęła.

s p ecjaln eg o

zb liżali

s ię. Win ter zas tan awiała s ię ch wilę

– No d o b rze. Trzy majcie s ię b lis k o . M o g li wy s łać k ilk u s wo ich o d ty łu . – Wid zę d wó ch – s zep n ęła Cy te. Zd aje s ię, że co n ajmn iej jes zcze jed en jes t w ś ro d k u – zau waży ła Win ter. – M o że d waj. – Zatem razem trzech lu b czterech . – Taak . Cy te p rzełk n ęła ś lin ę. – W Ven d re p o rad ziły ś my s o b ie z czterema n araz. – M iały ś my s zczęś cie. – Win ter s p o jrzała n a p is to let, k tó ry trzy mała w ręce. J ed en s trzał. I n ie mam czy m p o n o wn ie n aład o wać, n awet g d y b y m miała czas , p rzemk n ęło jej p rzez g ło wę. – I miały ś my b ro ń . Stały w wąs k im k amien n y m k o ry tarzu , p rzed wejś ciem d o k ilk u k o mn at, w k tó ry ch n ieg d y ś mies zk ali k ap łan i. W h o lu s tały d wa ró żn ej wielk o ś ci k rzes ła i s k ład an y s tó ł, a n a h ak u tk wiący m w ś cian ie wis iała lamp a. Nas tęp n e d rzwi p ro wad ziły w g łąb ap artamen tu , a p rzy n ich s tali d waj mężczy źn i – n ie zb iry z o d d ziału s p ecjaln eg o , ale p rawd ziwi ag en ci Ko n k o rd atu w s wy ch czarn y ch p łas zczach . Tak jak p o d ejrzewała Beck s , Orlan k o n ie ch ciał, żeb y Dan to n zn ó w mu s ię wy mk n ął. Za d rzwiami trwało jak ieś zamies zan ie, g d y ż Win ter u s ły s zała s tłu mio n y k o b iecy k rzy k . – M o że zd o łamy o b ezwład n ić jed n eg o z n ich – p o wied ziała M o lly . Razem z Beck s p rzy s zły za Win ter i Cy te, żeb y zerk n ąć zza ro g u d o p rzed s io n k a, p o d czas g d y p o zo s tałe d ziewczęta czek ały n a k o ń cu k o ry tarza, o b s erwu jąc mężczy zn z o d d ziału s p ecjaln eg o . – M o żemy to zro b ić razem. Najwy raźn iej wątp iła w to i Win ter n ie mo g ła mieć jej teg o za złe. Z p ewn o ś cią M o lly i Beck s razem n awet n ie waży ły ty le co jed en z ty ch warto wn ik ó w. Niek tó re

Sk ó rzan e Ku rtk i J an e u miały walczy ć, ale b y ły to g łó wn ie s tars ze d ziewczy n y . Win ter p o k ręciła g ło wą. – Zo s tań cie tu taj. J eś li co ś źle p ó jd zie, u ciek ajcie. – Ale... – zaczęła M o lly . Beck s złap ała ją za ramię i d ziewczy n a zamilk ła. – J a zajmę s ię ty m p o lewej – s zep n ęła Win ter d o Cy te. – Ty o d wró ć u wag ę d ru g ieg o , d o p ó k i n ie zd o b ęd ę miecza. – Do b rze. – Cy te p rzeg arn ęła wło s y p alcami i o d etch n ęła. – Ru s zajmy . Win ter o d ciąg n ęła k u rek p is to letu , o d ru ch o wo s p rawd ziła, czy jes t p ro ch n a p an ewce, i wy s zła zza ro g u . M in ął mo men t, zan im d waj warto wn icy z Ko n k o rd atu zau waży li jej o b ecn o ś ć, zas łu ch an i w o d g ło s y d o b ieg ające zza d rzwi, co d ało Win ter czas , b y zro b ić d łu g i k ro k n ap rzó d i s trzelić d o teg o p o lewej. A p rzy n ajmn iej wy celo wać w n ieg o i ś ciąg n ąć s p u s t. Pro ch n a p an ewce zap alił s ię, lecz zamias t h u k u i ch mu ry d y mu z lu fy wy d o b y ł s ię d źwięk p rzy p o min ający k as zln ięcie i cien k a s in o s zara s mu żk a. Za p ó źn o Win ter p rzy p o mn iała s o b ie s tarą mak s y mę s trzelca: im ważn iejs zy s trzał, ty m b ard ziej p rawd o p o d o b n y n iewy p ał. Cy te ju ż wy p ad ła zza ro g u i b ieg ła n a mężczy zn ę p o p rawej. Ch ciał co ś k rzy k n ąć, g d y wp ad ła n a n ieg o z imp etem i p rzy trzy mała mu ręce d o b o k ó w. Z g łu ch y m ło s k o tem u d erzy ł p lecami w ś cian ę i p o wietrze ze ś wis tem u s zło mu z p łu c. Ten , d o k tó reg o p ró b o wała s trzelić Win ter, ch wy cił za miecz. Ob ró ciła p is to let i trzy mała g o za lu fę jak p ałk ę, mając n ad zieję zad ać mu cio s , zan im s ię p rzy g o tu je, ale zd o łał wy jąć o ręż i mu s iała s ię co fn ąć p rzed zamas zy s ty m cięciem. Przes zła n a lewo , złap ała jed n o z d rewn ian y ch k rzes eł i cis n ęła w jeg o k ieru n k u , ale o d rzu cił je k o p n iak iem i zaatak o wał, mu s iała s ię więc co fać, aż ło p atk ami d o tk n ęła ś cian y . Pró b o wała u d erzy ć g o w g ło wę p is to letem, wo ln ą ręk ą jed n ak złap ał ją za p rzeg u b i u n ieru ch o mił, s zy k u jąc s ię d o p ch n ięcia. Za jeg o p lecami wid ziała, jak p rzeciwn ik Cy te p ró b u je s ię wy rwać, n ap rężając u n ieru ch o mio n e ramio n a. Szarp n ął s ię i zd o łał k o p n ąć ją k o lan em w b rzu ch . Zg ięła s ię wp ó ł, a o n u wo ln ił jed n ą ręk ę z u ś cis k u i złap ał Cy te za wło s y . Krzy k n ęła. Atak u jąca M o lly u d erzy ła p rzeciwn ik a Win ter w p lecy , w wy n ik u czeg o miecz u d erzy ł w k amien n ą ś cian ę p o lewej, k rzes ząc s k ry . Ag en t p u ś cił Win ter i o b ró cił s ię n a p ięcie, u n o s ząc miecz d o cio s u . M o lly z k rzy k iem p rzy p ad ła d o ziemi. Nacierająca za n ią Beck s p ró b o wała złap ać g o za ręk ę, w k tó rej trzy mał miecz, i n ie zd o łała. Os trze ro zcięło jej ramię, z k tó reg o n a ś cian ę try s n ęła fo n tan n a k rwi.

Ob ie d ziewczy n y jed n ak o d wró ciły jeg o u wag ę n a wy s tarczająco d łu g ą ch wilę. Win ter o b u rącz ch wy ciła p is to let i z całej s iły u d erzy ła g o w g ło wę o k u tą żelazem k o lb ą. Co ś ch ru p n ęło i ru n ął b ezwład n ie, wy p u s zczając z ręk i miecz, k tó ry z b rzęk iem u p ad ł n a p o s ad zk ę. Sk o czy ła, ab y g o p o d n ieś ć, o mało s ię p rzy ty m n ie k alecząc, i wy p ro s to wała s ię w p o rę, b y zo b aczy ć, jak p rzeciwn ik Cy te o d p y ch a ją, rzu cając n a s tó ł. Od wró cił s ię, zo b aczy ł Win ter i s ięg n ął p o miecz, ale jej p ch n ięcie trafiło g o w b rzu ch i zwin ął s ię z jęk iem. – Święci i p ierd o len i męczen n icy – mru k n ął k to ś w p rzejś ciu . Win ter b ły s k awiczn ie o d wró ciła s ię i zo b aczy ła k o lejn y ch d wó ch ag en tó w Ko n k o rd atu . Za n imi b y ły s o lid n ie wy g ląd ające d rzwi, k tó re n ajwy raźn iej u s iło wali wy waży ć. Ob aj s ięg n ęli p o miecze. Win ter trafiła p ierws zeg o , zan im zd ąży ł wy jąć b ro ń z p o ch wy . J ej o s trze o two rzy ło k rwawą k rech ę n a jeg o u d zie. Zach wiał s ię i u p ad ł z ło s k o tem. Dru g i wy ciąg n ął miecz, ale co fał s ię p o wo li w k ieru n k u d rzwi, w k tó re p rzed ch wilą tłu k ł. J eg o k o mp an u p u ś cił b ro ń i o b iema ręk ami zacis k ał ran ę w n o d ze. Win ter o min ęła g o , p o d ch o d ząc d o o s tatn ieg o z tej czwó rk i. Przez d łu g ą ch wilę s tali n ap rzeciw s ieb ie z b ro n ią w ręk ach . – Co ty wy p rawias z, d o d iab ła? – wark n ął. Win ter ju ż miała mu to wy jaś n ić, ale n ie wid ziała p o trzeb y . Wzru s zy ła ramio n ami. M ężczy zn a zamierzał p o wied zieć jes zcze co ś , g d y d rzwi za n im o two rzy ły s ię b ezs zeles tn ie i k to ś rąb n ął g o k rzes łem w g ło wę. Cio s rzu cił g o n ap rzó d , p o zb awiając ró wn o wag i, a Win ter zab iła g o , n awet n ie k iwn ąws zy p alcem, ty lk o s to jąc i trzy mając n as tawio n y miecz. Zab u lg o tał, zs u n ął s ię z k lin g i i leg ł n ieru ch o mo n a p o s ad zce. Ok o w o k o z Win ter, trzy mając w ręce res ztk i k rzes ła, s tała d ziewczy n a mn iej więcej w wiek u M o lly , jas n o wło s a i p ieg o wata. Od d y ch ała z tru d em. Win ter o s tro żn ie s k in ęła jej g ło wą i wy co fała s ię d o h o lu . – M o lly ? Beck s ? – zap y tała. – Nic mi n ie jes t – o d rzek ła Beck s p rzez zaciś n ięte zęb y . Sied ziała n a p o d ło d ze, trzy mając zran io n ą ręk ę wy p ro s to wan ą, a M o lly o d d zierała p as y z k o s zu li żo łn ierza, żeb y ją zab an d ażo wać. – To ... h mm... p ły tk a ran a. – Cy te? Dziewczy n a p o mach ała jej, leżąc wś ró d res ztek p o łaman eg o s to łu , i zaczęła ws tawać. Na jej p o liczk u s zy b k o ciemn iał s in iak , ale p o za ty m wy g ląd ała n a n ietk n iętą. – Przep ras zam. Wy rwał mi s ię.

Win ter k iwn ęła im g ło wą. Kamień s p ad ł jej z s erca. Ob ró ciła s ię w k ieru n k u s o lid n y ch d rzwi, z k tó ry ch wy s zła p ieg o wata d ziewczy n a, i n o g ą o d s u n ęła u p u s zczo n ą b ro ń p o za zas ięg ran n eg o ag en ta, k tó ry ro zs ąd n ie p o zo s tał zwin ięty w k łęb ek n a p o d ło d ze. Przez o twarte d rzwi Win ter zo b aczy ła Dan to n a, s p o g ląd ająceg o n a zak rwawio n e ciała z b ezmy ś ln y m b rak iem zain teres o wan ia. – Kim jes teś ? – zap y tała d ziewczy n a. Starała s ię mó wić s p o k o jn ie, ale miała p rzy s p ies zo n y o d d ech i b y ła b lis k a p an ik i. Win ter u zmy s ło wiła s o b ie, że wciąż trzy ma w ręk u zak rwawio n y miecz. Od ło ży ła g o n a ch wilę i s p ró b o wała ją u s p o k o ić. – J es tem Win ter. Od Szalo n ej J an e. J es teś zn ajo mą Dan to n a? – Co ś w ty m ro d zaju – o d p arła d ziewczy n a. – M am n a imię Co ra. Przy s złam tu ... k ied y ... Po p atrzy ła n a jed n eg o z zab ity ch i zamilk ła, ze zg ro zą o b s erwu jąc k ału żę k rwi ro s n ącą wo k ó ł leżąceg o twarzą d o p o d ło g i ciała. – Co ra. Dziewczy n a p o d erwała g ło wę, z o czami p ełn y mi łez i o s tro żn ie u jęła wy ciąg n iętą ręk ę Win ter, k tó ra p rzep ro wad ziła ją o b o k zwło k d o h o lu . – Dzięk u ję. – Co ra p rzetarła p ięś ciami o czy . – Wid ziałam z g alerii, jak Ko n k o rd at wk ro czy ł d o k ated ry . Przy b ieg łam zo b aczy ć, czy u d a mi s ię zab rać s tąd Dan to n a, ale czarn e p łas zcze o d cięły n am d ro g ę. – M y b y ły ś my n a Wd o wiej Galerii. Ag en ci Ko n k o rd atu s ą ws zęd zie. – Win ter s p o jrzała p rzez ramię w g łąb k o ry tarza, u p ewn iając s ię, że p o zo s tałe d ziewczęta n ad al wy p atru ją wro g a. – M iały ś my n ad zieję, że wy d o s tan iemy s ię ty ln y m wy jś ciem. Co ra p o k ręciła g ło wą. – Zajrzałam n a tamte s ch o d y . Zab lo k o wali je. Nie mu s imy jed n ak wy p ro wad zać s tąd Dan to n a, ty lk o zap ro wad zić g o d o g łó wn ej s ali. – Co tak ieg o ? Dlaczeg o ? – On mu s i p rzemó wić – wy jaś n iła Co ra. Cy te ju ż ws tała i p o d es zła d o n ich . – Dlaczeg o s ąd zis z, że mu p o zwo lą? – Nie s ąd zę, żeb y mieli in n e wy jś cie. Po trafi b y ć b ard zo p rzek o n u jący . Win ter p o k ręciła g ło wą. – To ś mies zn e. Orlan k o ma tam ze s tu u zb ro jo n y ch lu d zi. Dan to n ch ce p rzemó wić d o n ich ?

– Sły s załaś , jak o n p rzemawia? Ows zem, s ły s zała, w Ven d re, i b ezs p rzeczn ie jeg o wp ły w n a s łu ch aczy b y ł wręcz n ies amo wity . Tłu m więźn ió w ro zn ió s ł o d d ział Ko n k o rd atu . Ale u d erzy liś my n a n ich o d ty łu , z zas k o czen ia, p o my ś lała. Nawet g d y b y tu taj wy wo łał p o d o b n ą reak cję d ep u to wan y ch , zb iry z o d d ziału s p ecjaln eg o b y ły n a to p rzy g o to wan e. Tłu m mó g łb y ich p o k o n ać, ale p o n ió s łb y ciężk ie s traty . Op ó źn iać. O to p ro s ił J an u s . To mo że s ię u d ać. J eś li d zięk i n iemu zy s k am tro ch ę czas u ... – Po zwó l mi z n im p o ro zmawiać – p o p ro s iła Win ter. Co ra p o k ręciła g ło wą. – On z więk s zo ś cią lu d zi n ie lu b i ro zmawiać z b lis k a. – Ty lk o ch wilk ę. – Win ter p rzy g ry zła warg ę. – J eś li mamy to zro b ić, to mu s zę b y ć p ewn a, że o n ro zu mie, w co s ię p ak u je. – J a n ie... – zaczęła Co ra. A p o ch wili d o d ała: – M o żes z s p ró b o wać. Win ter k iwn ęła g ło wą i wró ciła k ró tk im, zalan y m k rwią k o ry tarzem. Drzwi n a jeg o k o ń cu wciąż b y ły o twarte. Dan to n s ied ział n a wątły m k rzes ełk u , p rzy jaźn ie p atrząc w d al. Ob o k jeg o n ó g s tało k ilk a p u s ty ch b u telek . Czy żb y b y ł p ijan y ? To wy jaś n iało b y n ieo b ecn y wy raz twarzy . Przy n ajmn iej b y ł ład n ie u czes an y i u b ran y – miał n a s o b ie eleg an ck i, ale n ie ek s trawag an ck i p łas zcz ze zło ty mi g u zik ami i k ap elu s z. Kied y zau waży ł Win ter, p o mach ał d o n iej. – Witaj – p o wied ział. – Witaj – o d p o wied ziała o s tro żn ie. – J es tem Win ter. – Witaj – p o wtó rzy ł Dan to n i ro ześ miał s ię. – Co ra p o wied ziała mi, że ch ces z wy g ło s ić p rzemó wien ie. – Win ter s tarała s ię co ś wy czy tać z jeg o twarzy . – Wies z, co s ię d zieje tam, n a d o le, p rawd a? – Czek ają n a mn ie, b o ch cą u s ły s zeć mo ją o p o wieś ć – rzek ł z łag o d n y m u ś miech em Dan to n . – J es tem g o to wy . Co ra o p o wied ziała mi ją i jes tem g o to wy . – Two ją... o p o wieś ć? Nie ro zu miem. – Lu b ię o p o wiad ać. Co ś tu jes t n ie tak . Czy żb y u d awał? Win ter p o d es zła d o n ieg o , a o n s p o jrzał n a n ią s p o k o jn ie, n ieb ies k imi o czami, w k tó ry ch wid ziała ty lk o zwy k łe zaciek awien ie. – M o żes z zo s tać zab ity – tłu maczy ła mu . – Ro zu mies z? Zamru g ał i u ś miech n ął s ię jes zcze s zerzej.

– Lu d zie lu b ią mo je o p o wieś ci. – Op o wieś ci... Po czu ła, że b u d zą s ię w n iej zimn e p o d ejrzen ia. Po wo li wy ciąg n ęła ręk ę i p o ło ży ła ją n a ramien iu Dan to n a. W g łęb i jej jaźn i Ws zy s tk o żerca o ck n ął s ię. Wy s zed ł z mro czn ej o tch łan i jej d u s zy , p rzemk n ął p rzez jej ciało i d o jej d ło n i, zwęs zy ws zy o fiarę jak o g ar. A w Dan to n ie co ś n a to zareag o wało – jak aś jas n a, zwiewn a i k o lo ro wa is to ta, p ierzch ająca z p rzerażen iem. Ws zy s tk o żerca zn ieru ch o miał, g o to wy d o s k o k u , p o trzeb u jąc ty lk o p rzy zwo len ia Win ter, ab y p rzes k o czy ć tę wąs k ą s zczelin ę międ zy n imi i p o żreć o b cą mag ię. Dan to n teg o n ie czu ł. Patrzy ł n a Win ter, wciąż u ś miech n ięty . Po wo li zab rała d ło ń z jeg o ramien ia. – Nie s ąd zę, żeb y ś my mo g ły s p ro wad zić g o n a d ó ł – p o wied ziała, wró ciws zy d o h o lu . – Będ ą p iln o wać s ch o d ó w. Co ra s k in ęła g ło wą. – M y ś lę, że mo żemy d o trzeć n a g alerię. Nie n ap o tk ałam n ik o g o , k ied y tamtęd y s złam. Zn ajd u je s ię n ad g łó wn ą s alą, za o łtarzem. Ws zy s cy p o win n i g o wid zieć. – Zaczek aj – o d ezwała s ię Cy te. – Ch ces z to zro b ić? Win ter s k in ęła g ło wą. – A jeś li k to ś d o n ieg o s trzeli? – p y tała Cy te. – Dan to n jes t ważn y . J es t... s ercem teg o ws zy s tk ieg o ! Nie p o win ien ry zy k o wać. Win ter p o ch wy ciła s p o jrzen ie Co ry i zro zu miały s ię b ez s ło wa. On n ie jes t s ercem. J es t ty lk o ... n arzęd ziem. Co ra i jej p rzy jaciele wy k o rzy s ty wali g o , a raczej u k ry tą w n im mag ię. Tak jak Kh an d arczy cy wy k o rzy s ty wali Feo r, a Orlan k o J en . W ty m mo men cie jed n ak Win ter n ie wid ziała in n ej mo żliwo ś ci. – On ch ce to zro b ić – s k łamała. – I my ś lę, że... lu d zie b ęd ą g o s łu ch ać. Beck s , b lad a jak u p ió r, ale wciąż p o d ek s cy to wan a, zerwała s ię n a ró wn e n o g i. – Ws zy s cy b ęd ą g o s łu ch ać! Nawet ci z Ko n k o rd atu . Zaws ze mó wiłam, że g d y b y ty lk o lu d zie s łu ch ali Dan to n a, ws zy s tk o b y b y ło w p o rząd k u ! Po tk n ęła s ię wzb u rzo n a, więc M o lly ch wy ciła ją za ręk ę i p o d trzy mała. Win ter wes tch n ęła. – W p o rząd k u . Co ro , ty p o p ro wad zis z n as n a g alerię. Cy te i ja p ó jd ziemy tu ż za to b ą. Wy , d ziewczęta, trzy majcie s ię b lis k o Dan to n a i zawo łajcie, jeś li k to ś s ię p o jawi za n ami.

Galerią zwan o n iep o zo rn y k amien n y b alk o n ik wy ch o d zący n a wielk ą s alę mn iej więcej d zies ięć metró w n ad o łtarzem. Wd o wia Galeria b y ła o twarta d la p u b liczn o ś ci ch cącej o g ląd ać n ab o żeń s twa, lecz ta g alery jk a b y ła b ard ziej k ameraln y m miejs cem d la wizy tu jący ch k ated rę k ap łan ó w i in n y ch d y g n itarzy . Gru p a Win ter zn ajd o wała s ię w d awn y ch k waterach k ap łan ó w, a więc n ied alek o , i żad en ag en t Ko n k o rd atu n ie zas tąp ił im d ro g i. Wzd łu ż g alerii b ieg ła n is k a k amien n a b alu s trad a, Win ter więc zatrzy mała w p ro g u Dan to n a i d ziewczy n y . Sk u liła s ię i p o d k rad ła d o b alu s trad y , p ró b u jąc zo b aczy ć, co s ię d zieje n a d o le. Do wo d zący tam k ap itan Brack zd awał s ię całk o wicie p an o wać n ad s y tu acją. Dep u to wan i s ied zieli g ru p k ami n a p o d ło d ze, o to czen i p rzez fu n k cjo n ariu s zy z o d d ziału s p ecjaln eg o z p is to letami w ręk ach . Kilk u ag en tó w w czarn y ch p łas zczach p rzech ad zało s ię międ zy n imi. Sam Brack s tał p rzy o łtarzu , a in n i żo łn ierze czek ali p rzy d rzwiach i p o d ś cian ami. Do s trzeg ła ciemn e s y lwetk i p o ru s zające s ię n a Wd o wiej Galerii n ap rzeciwk o . Tu ż p o n iżej Brack a d waj ag en ci w czarn y ch p łas zczach d zielili ares zto wan y ch n a g ru p y . Szy d erczo u ś miech n ięci o b wies ie z o d d ziału s p ecjaln eg o p rzy p ro wad zali p o k ilk a o s ó b , żeb y p o d awały s wo je n azwis k a, a n as tęp n ie o d p ro wad zali je d o tak iej czy in n ej g ru p y , zg o d n ie z in s tru k cjami o d czy ty wan y mi z g ru b ej k s ięg i. In n y ag en t n o to wał ws zy s tk o , co mó wio n o . Brack jed n ak n ie zwracał u wag i n a p rzeb ieg wy d arzeń , ty lk o s p o g ląd ał n a wielk ie p o d wó jn e d rzwi n a k o ń cu s ali. Czek a n a p o s iłk i, d o my ś liła s ię Win ter. Najwy raźn iej d ecy zję o p rzep ro wad zen iu tej o p eracji p o d jęto n ag le, s tąd p o s p ies zn ie zwerb o wan i n ajemn icy o d d ziału s p ecjaln eg o . Pręd zej czy p ó źn iej p o jawi s ię tu więcej ag en tó w Os tatn ieg o Diu k a, żeb y zająć s ię więźn iami. A mo że n ie. J an u s n ap is ał, że p o mo c jes t w d ro d ze. A jeś li J an e u s ły s zy , co s ię tu d zieje... Win ter o b ejrzała s ię n a Dan to n a i p o trząs n ęła g ło wą. M u s imy jak n ajlep iej wy k o rzy s tać te atu ty , k tó re mamy , p o my ś lała. Wy co fała s ię d o wejś cia. Co ra s zep tała co ś p o s p ies zn ie d o u ch a Dan to n o wi, a o n o d czas u d o czas u k iwał g ło wą, p o k azu jąc, że s łu ch a. Sto jąca za n imi Cy te wciąż p atrzy ła n a to z d ezap ro b atą. Dziewczęta czek ały w k o ry tarzy k u , s k u p io n e wo k ó ł Beck s , k tó ra n ajwid o czn iej s tała s ię ju ż b o h aterk ą, o mało n ie zg in ąws zy z ręk i ag en ta Ko n k o rd atu . – Co ś s ię s tało ? – Win ter zwró ciła s ię d o Co ry . – Kilk a o s tatn ich p o p rawek – o d p arła d ziewczy n a. – Ab y d o s to s o wać tek s t d o o k o liczn o ś ci.

– Zatem jes t g o to wy ? Dan to n wes o ło p o k iwał g ło wą. – Ws zy s tk o wiem. – A więc ru s zaj. On i czek ają. – Przes zed ł o b o k n iej i Win ter n ap o tk ała wzro k Cy te. – J eś li zaczn ą s trzelać, p o mó ż mi wciąg n ąć g o d o k o ry tarza. Cy te p o n u ro s k in ęła g ło wą. Win ter, czu jąc w k o n iu s zk ach p alcó w mro wiący g łó d Ws zy s tk o żercy , p atrzy ła, jak Dan to n wy ch o d zi n a g alerię. Gd y ty lk o zo b aczy ł tłu m lu d zi n a d o le, zas zła w n im n ag ła zmian a: wy p ro s to wał s ię, p ewn iejs zy m k ro k iem p o d s zed ł d o b alu s trad y i z n ied b ałą p ewn o ś cią s ieb ie ch wy cił ją ręk ami. Zan im k to k o lwiek n a d o le g o zau waży ł, zaczął mó wić. Win ter o b awiała s ię, że ro zp o czn ie p rzemo wę o d k rzy k u , k tó ry wy wo ła h u rag an o wy o g ień żo łn ierzy Ko n k o rd atu , ale Dan to n ją zas k o czy ł. Zaczął mó wić n iemal s zep tem, lecz ten s zep t jak imś cu d em o d b ił s ię ech em o d s k lep ien ia i p rzed arł p rzez mamro tan ie wy k o n u jący ch s wo ją p racę s k ry b ó w Ko n k o rd atu . Win ter zo b aczy ła, że lu d zie ro zg ląd ają s ię, p ró b u jąc u s talić, s k ąd d o ch o d zi ten d źwięk , i zan im zau waży li Dan to n a, o n ju ż s ię ro zp ęd ził. – ...wy b ran i p rzed s tawiciele lu d u , zeb ran i tu taj w n ad ziei u s talen ia, czy o g ro mn e p ro b lemy n as zy ch czas ó w mo g ą b y ć ro związan e n ie k ró lews k im ed y k tem b ąd ź o k ro p n o ś ciami wo jn y , lecz p rzez ro zs ąd n y ch lu d zi zb ierający ch s ię, b y p rzy jaźn ie p rzed y s k u to wać d zielące ich ró żn ice... Uży ł k ilk u b ard zo zręczn y ch s fo rmu ło wań i Win ter – p atrząca n a n ieg o z ro s n ącą ap ro b atą – zas tan awiała s ię, k to mu je n ap is ał. Dan to n b y ł miły , ro zs ąd n y , w jak iś s p o s ó b s k ro mn y i n ad zwy czajn y zarazem. To , co mó wił, b y ło p rzek o n u jące n ie d lateg o , że o n to mó wił, ale p o n ieważ b y ło tak ie ro zs ąd n e. A jed n ak ... Z p o czątk u Win ter my ś lała, że to n ie d ziała. By ł d o b ry , ale n ie aż tak d o b ry . Tru d n o b y ło u wierzy ć, że to jes t ten Dan to n , k tó ry wy wo łał te ws zy s tk ie k ło p o ty . Przeży ła mo men t p an ik i, zas tan awiając s ię, czy mó g ł s tracić s wó j mag iczn y u ro k . Po tem zo b aczy ła ro zd ziawio n e u s ta s to jący ch o b o k Cy te i Co ry . W s ali n a d o le zap ad ła g łęb o k a cis za i ws zy s tk ie twarze zwró ciły s ię k u g alerii. Dan to n p o d n ió s ł g ło s d o s ten to ro weg o b ary to n u ro zb rzmiewająceg o w całej s ali. Po d n ió s ł ręce, p o d k reś lając s wo je s ło wa g wałto wn y mi, zamas zy s ty mi g es tami, g d y p rzech o d ził o d s zczy tn eg o celu teg o zg ro mad zen ia d o s ił, k tó re n ieu ch ro n n ie s tan ą im n a d ro d ze. – Będ ą n as o czern iać, p rzek u p y wać, d ep tać i o s trzeliwać – g rzmiał Dan to n . – Sk o ru mp o wan e s iły , k tó re o p an o wały p ań s two , u ży ją p rzeciwk o n am ws zelk ich

ś ro d k ó w, jak ie mają d o d y s p o zy cji. J ed n ak ja s ię n ie b o ję. Niech p rzy jd ą! To ty lk o d o wo d zi, że to n as s ię b o ją, lu d zi zjed n o czo n y ch p rag n ien iem wy k u rzen ia ich z b ru d n y ch n o r i wy ciąg n ięcia n a b ezlito s n e ś wiatło d n ia... Ty lk o ja jes tem o d p o rn a, u ś wiad o miła s o b ie Win ter. M ro wien ie rąk ro zes zło s ię p o cały m jej ciele, jak b y całe zd rętwiało o d b ezru ch u i teraz p ro tes to wało ty s iącami u k łu ć. Zas tan awiała s ię, czy Ws zy s tk o żerca ak ty wn ie ją ch ro n i, czy s ama jeg o o b ecn o ś ć czy n i ją o d p o rn ą n a mag ię g ło s u Dan to n a. Przez mo men t miała ab s u rd aln e p o czu cie o s amo tn ien ia, zazd ro s zcząc ty ch g wałto wn y ch emo cji, jak ie n ajwy raźn iej b y ły u d ziałem ws zy s tk ich wo k ó ł. Nag le p o czu ła s ię b ard zo s amo tn a. Niezu p ełn ie jed n ak . Kto ś s zed ł p rzez mo rze n ieru ch o my ch twarzy . Żo łn ierze o d d ziału s p ecjaln eg o p o ch o wali p is to lety lu b wy p u ś cili je z rąk i s tali ramię w ramię ze s wo imi więźn iami, s ch wy tan i jak mu s zk i w b u rs zty n ie p rzez czar g ło s u Dan to n a. Nawet Brack o raz in n i ag en ci w czarn y ch p łas zczach n ajwid o czn iej n ie mo g li s ię p o ru s zy ć. J ed en czło wiek jed n ak p o ru s zał s ię s wo b o d n ie, p rzed zierając s ię p rzez tłu m d o o łtarza. M iał n a s o b ie p o wiewn ą s zatę z d łu g imi ręk awami, jed n ak zamias t s zarej s u tan n y k ap łan a Wo ln eg o Ko ś cio ła b ąd ź ś n ieżn o b iałej s u k n i k azn o d ziei Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia, b y ł o d zian y o d s tó p d o g łó w w czerń . J eg o twarz s k ry wała czarn a, d ro b n o s iateczk o wan a mas k a, b ły s zcząca jak s zk ło w ś wietle k an d elab ró w. Win ter p o d erwała s ię. – Uwag a! Oczy wiś cie, n ik t jej n ie u s ły s zał. Nie u rzeczen i lu d zie n a d o le; n ie Dan to n , n iezważający n a n ic; i n a p ewn o n ie czło wiek w czern i. Wy jął z ręk awa s zaty d ło ń , w k tó rej trzy mał p is to let. – Ahdon ivahnt vi, Ignahta Sempria. W imien iu Bo g a i Karis a Zb awcy , s tajemy p rzeciwk o ciemn o ś ci. Dan to n d o s zed ł d o k u lmin acy jn eg o p u n k tu s weg o p rzemó wien ia. – Będ ziemy z n imi walczy ć – o b iecał. – Nie p o zwo lę, ab y ci, k tó rzy zg in ęli, zd o b y wając Ven d re, p o ś więcili s wo je ży cie n a p ró żn o . Od d am mo je ży cie tak jak o n i, za Vo rd an i k ró lo wą, i wiem, że k ażd y z was u czy n i to s amo ! J eś li p o zo s tan iemy zd etermin o wan i, to n ig d y ... Win ter g o rączk o wo s ięg n ęła p o p is to let. Ty le że, o czy wiś cie, n ie n ab iła g o , k ied y miała o k azję. Zamas k o wan a p o s tać wy p aliła. Dan to n u rwał w p o ło wie zd an ia, g d y h u k wy s trzału o d b ił s ię ech em p o s ali. M ó wca p o d n ió s ł d ło ń d o p iers i i trzy mał ją tam, ś lis k ą o d k rwi. Zmien ił s ię n a twarzy i mars zcząc b rwi, s p o jrzał n a Win ter i Co rę.

– Nie ro zu miem – p o wied ział i u p ad ł n a wzn ak . Dy m u n ió s ł s ię z lu fy p is to letu zamas k o wan eg o mężczy zn y , k tó ry o d rzu cił g o , o d wró cił s ię twarzą d o tłu mu i ro zło ży ł ręce jak b y w g eś cie b ło g o s ławień s twa. Tłu m wp ad ł w s zał.

M arcu s M arcu s n ig d y n ie p rzy p u s zczał, że zn ajd zie s ię w k arecie k ró lo wej Vo rd an u . Wn ętrze b y ło k o mfo rto we, tak jak s ię s p o d ziewał, ale ws zy s tk ie te p o d u s zk i i ak s amity n ie mo g ły u k ry ć fak tu , że w zas ad zie b y ło to d rewn ian e p u d ło n a k o łach , n iewiele ró żn iące s ię o d d o ro żk i. By ł d ziwn ie ro zczaro wan y . Z p ewn o ś cią b y ło tu d u żo miejs ca, ale wk ró tce p o ro zp o częciu p o d ró ży M arcu s zaczął u ważać, że n ie d o ś ć d u żo . Sied ział n a ławce ty łem d o k ieru n k u jazd y , to n ąc w mięk k ich p o d u s zk ach , a J an u s o b o k n ieg o . Nap rzeciw n ich , eleg an ck a w czarn ej żało b n ej s u k n i, s ied ziała mło d a k ró lo wa. Po za wy mian ą u p rzejmo ś ci p rzy ws iad an iu ws zy s cy tro je n ie o d ezwali s ię s ło wem. Po wó z w n ies p ies zn y m temp ie jech ał d ro g ą z Oh n lei d o mias ta. Na p rzed zie i p o b o k ach to warzy s zy li mu mieran tajs cy o ch o tn icy J an u s a, a za n imi p o d ążał w b ard ziej zwarty m s zy k u o d d ział Straży . M ieran tajs k i wo źn ica n ie p o p ęd zał k o n i, żeb y es k o rta mo g ła d o trzy mać im k ro k u . M arcu s miał wiele p y tań d o J an u s a, ale wah ał s ię, czy zad ać je w o b ecn o ś ci Raes in ii. Po k ilk u min u tach jed n ak d o s zed ł d o wn io s k u , że ws zy s tk o b ęd zie lep s ze o d tej n ap iętej cis zy . Nach y lił s ię d o p u łk o wn ik a i o d ch rząk n ął. – Hmm? – J an u s s p o jrzał n a n ieg o . – Czy co ś s ię s tało , k ap itan ie? – J a ty lk o p o my ś lałem, p an ie p u łk o wn ik u ... – M arcu s zawah ał s ię, zerk ając n a Raes in ię, ale k ró lo wa d emo n s tracy jn ie p atrzy ła w o k n o . – M y ś lę, że jes t mi p an win ien jak ieś wy jaś n ien ie. Kącik u s t J an u s a zad rg ał. – Ch y b a tak . – Dlaczeg o ares zto wał p an Dan to n a? M u s iał p an wied zieć, co s ię s tan ie. – Wy d awało s ię to n ajlep s zy m s p o s o b em u jawn ien ia an ty b o relg ajs k ich n as tro jó w. – J an u s wy g o d n iej o p arł s ię o ś cian ę k arety . – Po n ad to o p ierałem s ię n a ty m, co czy tałem o Orlan k u . Diu k zaws ze d ziałał z p o zy cji s iły , w wy n ik u czeg o wy k azy wał s k ło n n o ś ci d o aro g an cji.

– Zatem wzb u rzy ł p an tłu m... Z

– Ab y zwró cił s ię p rzeciwk o Bo relg ajo m i Orlan k o wi – o d ezwała s ię Raes in ia. – p o mo cą... rewo lu cy jn y ch elemen tó w. M u s zę p rzy zn ać, że n ig d y n ie

p rzy p u s zczałam, że Orlan k o p o s u n ie s ię d o p ró b y p rzejęcia Oh n lei. Pan jed n ak n ajwy raźn iej to p rzewid ział, h rab io M ieran . J an u s mach n ął ręk ą. – Zaws ze is tn iała

tak a

mo żliwo ś ć. Po my ś lałem, że

lep iej

być

na

n ią

p rzy g o to wan y m. – Będ ę wd zięczn a – z n acis k iem o zn ajmiła Raes in ia – jeś li w p rzy s zło ś ci p o d zieli s ię p an ze mn ą tak imi p rzy p u s zczen iami. M arcu s zaś miał s ię z p rzy mu s em. – Ży czę p o wo d zen ia, was za k ró lews k a mo ś ć. J an u s b ły s n ął zęb ami w u ś miech u . M arcu s o p arł s ię p lecami o ak s amit, s tarając s ię o p an o wać zawró t g ło wy wy wo łan y imp lik acjami ty ch s łó w. – I co teraz? – zap y tał w k o ń cu . – Gd y b y zech ciał p an n as o ś wiecić. – Teraz? – J an u s wzru s zy ł ramio n ami. – Orlan k o p ró b o wał u więzić d ep u to wan y ch , ale mamy d o ś ć lu d zi – ws k azał p alcem za o k n o – żeb y o b ezwład n ić jeg o n ajemn ik ó w. J eś li Bó g d a, n ie b ęd zie ro zlewu k rwi i zd o łamy p rzek o n ać więk s zo ś ć z n ich , żeb y s ię p o d d ali. Po tem k ró lo wa p rzek aże zeb ran y m p rzed s tawicielo m lu d u wiad o mo ś ć o u p ad k u d iu k a i p rzy s ięg n ie u s zan o wać ws zelk ie d ecy zje, jak ie o s tateczn ie p o d ejmą d ep u to wan i. – Wy d ął u s ta w zad u mie. – Zap ewn e p o tem b ęd ziemy mu s ieli s k u p ić u wag ę n a fin an s o wej s y tu acji p ań s twa. Nie o d waży my s ię o d razu an u lo wać zad łu żen ia u Bo relg ajó w, ale... Raes in ia p rzerwała mu . – Czu łab y m s ię lep iej, g d y b y ś my mieli Orlan k a w k ajd an ach . I martwię s ię o So th e. – Na n ies zczęś cie Pajęczy n a jes t b ard zo łatwa d o o b ro n y i n iewątp liwie n afas zero wan a p u łap k ami. M am n ad zieję, że Orlan k o d a s ię n amó wić n a o p u s zczen ie k raju , k ied y s tan ie s ię jas n e, że p rzeg rał. Wy ciąg an ie g o s tamtąd s iłą k o s zto wało b y wiele lu d zk ich is tn ień . – J an u s zas ło n ił u s ta d ło n ią i ziewn ął. – Przep ras zam. To b y ło k ilk a d łu g ich d n i. Co d o p an n y So th e, to zn ając jej rep u tację, s ąd zę, że s o b ie p o rad zi. Raes in ia zmars zczy ła b rwi, ale zan im zd ąży ła co ś p o wied zieć, k to ś zas tu k ał d o d rzwi p o wo zu . J an u s n ach y lił s ię i o two rzy ł je. J ed en z mieran tajs k ich ws k o czy ł n a

p o mo s t i zas alu to wał, d ru g ą ręk ą trzy mając s ię u ch wy tu . – Pan ie p u łk o wn ik u ! Zb liżamy s ię d o mo s tu Święteg o Dro min a, tak jak p an k azał. – Zamilk ł n a mo men t. – Wy g ląd a n a zab lo k o wan y , p an ie p u łk o wn ik u . J es t tam... tłu m. – Tu taj? – J an u s zmars zczy ł b rwi. – Zatrzy maj p o wó z. Żo łn ierz p rzek azał ro zk az wo źn icy i k areta zatrzy mała s ię. M arcu s u s ły s zał d o b ieg ający z o d d ali, n iewy raźn y p o mru k tłu mu , k tó ry k o jarzy ł mu s ię z mo rzem. Stan ęli n a s k rzy żo wan iu u licy Święteg o Dro min a z M o s to wą i s to jące p rzy n ich b u d y n k i wciąż zas łan iały M arcu s o wi wid o k n a rzek ę. J ed n ak p rzed n imi u lica ws p in ała s ię n a wy s o k i, p o d wó jn y łu k mo s tu , całk o wicie wy p ełn io n eg o p rzez rzes ze lu d zi. Tłu m zo b aczy ł ich tak że. Wy d ał zb io ro wy ry k i id ący n a p rzed zie p o d erwali s ię d o b ieg u . Po d ążali całą s zero k o ś cią mo s tu , ry zy k o wn ie n ap ierając n a b alu s trad y . Wy d awało s ię, że jes t to k o mp letn y p rzek ró j v o rd an ajs k ieg o s p o łeczeń s twa: s zlach ta w k o lo ro wy ch jed wab iach , b o g aci k u p cy w ciemn y ch , ład n ie s k ro jo n y ch p łas zczach , ro b o tn icy w s k ó rzan y ch k amizelk ach i o b s zarp an y ch s p o d n iach , aż p o n ajn ęd zn iejs zy ch włó częg ó w w p o łatan y ch s amo d ziałach . Tłu m, k tó ry o b leg ał Ven d re, s k ład ał s ię g łó wn ie z mies zk ań có w Do k ó w, lecz tu taj n ad rezy d en tami p o łu d n io weg o b rzeg u p rzeważali d o b rze u b ran i o b y watele z p ó łn o cn eg o . – Wid o czn ie p rzy s zli tu taj z k ated ry – rzek ł J an u s , wy ch o d ząc z p o wo zu i o s łan iając d ło n ią o czy . – Więk s zo ś ć ma n a s o b ie n ied zieln e u b ran ia. – Pan ie p u łk o wn ik u . – Po ru czn ik Uh lan p o d s zed ł d o n ich , mach n ięciem ręk i p o p ęd zając s wo ich lu d zi. – Pro s zę s ię co fn ąć. Przed p o wo zem mieran tajs cy żo łn ierze w czerwo n o -b łęk itn y ch mu n d u rach fo rmo wali lin ię o b ro n y . Pierws zy s zereg p rzy k lęk n ął, n ato mias t d ru g i s tan ął za n im. Sk iero wali zak o ń czo n e b ag n etami lu fy k arab in ó w w s tro n ę tłu mu . By ło ich d o ś ć, ab y zamk n ąć u licę p rzed p o wo zem, ale b y ł to b ard zo p ły tk i s zy k . M arcu s mimo wo ln ie p rzy p o mn iał s o b ie b itwę o d ro g ę, g d y p atrzy ł, jak h o rd a k h an d ars k ich wieś n iak ó w p ro wad zo n y ch p rzez s wy ch s zalo n y ch k ap łan ó w atak u je p o zy cje o d d ziałó w k o lo n ialn y ch . Wted y u trzy maliś my p o zy cje. J ed n ak w Kh an d arze miałem Kazn o d zieję i b aterię d wu n as to fu n tó wek , wes tch n ął w d u ch u . Sierżan t d o wo d zący s trażn ik ami w p ałacu p o ch wy cił wzro k M arcu s a, czek ając n a ro zk azy . Pu łk o wn ik s k rzy wił s ię i d ał mu zn ak , żeb y s tan ął z p rzo d u . M ężczy źn i w zielo n y ch mu n d u rach n iep ewn ie s tan ęli za żo łn ierzami. Tłu m zb liżał s ię d o k o ń ca mo s tu , ch o ciaż p ierws ze s zereg i zwaln iały n a wid o k wy celo wan y ch lu f.

– Pan ie p u łk o wn ik u – o d ezwał s ię M arcu s . – I co teraz? J an u s s p o jrzał p rzez ramię n a Raes in ię, k tó ra właś n ie wy ch o d ziła z k arety . Przy s tan ęła n a mo men t n a p o mo ś cie, p atrząc n ad g ło wami mieran tajs k ich o ch o tn ik ó w n a zb liżający s ię tłu m. – Ro zu miem, że to n ie b y ło częś cią p lan u ? – Nie – s p o k o jn ie o d p arł J an u s . – Co ś mu s iało s ię s tać. Po wied ziałb y m, że co ś b ard zo n ied o b reg o . – Czeg o o n i ch cą? – Nie mam p o jęcia. – Zatem zaczek ajcie tu taj. – Raes in ia wy p ro s to wała s ię. – Pó jd ę s ię d o wied zieć. J an u s b ły s n ął zęb ami w u ś miech u , – Was za k ró lews k a mo ś ć wie, że n ie mo g ę n a to p o zwo lić. Przez mo men t wy g ląd ało n a to , że Raes in ia b ęd zie s ię s p ierać, ale w k o ń cu ty lk o wzru s zy ła ramio n ami. – Niech p an ro b i, jak p an u waża. J an u s zerk n ął n a k ap itan a i o b aj p o s p ies zn ie s tan ęli p o b o k ach k ró lo wej. Po ru czn ik Uh lan wy d ał ro zk az i zd y s cy p lin o wan i mieran tajs cy o ch o tn icy ro zs tąp ili s ię, ro b iąc wąs k ie p rzejś cie. J an u s p rzes zed ł p ierws zy , a za n im k ró lo wa i M arcu s . Czo ło tłu mu zatrzy mało s ię trzy d zieś ci metró w d alej, g d zie mo s t o p ad ał n a ląd . Lu d zie z p rzo d u o b awiali s ię p o d ejś ć b liżej d o rzęd u b ły s zczący ch b ag n etó w, n ato mias t id ący za n imi, k tó rzy teg o n ie wid zieli, n ap ierali n a n ich . Łu k mo s tu zmien ił s ię w amfiteatr i M arcu s u jrzał p rzed s o b ą wiele rzęd ó w twarzy . Oczy ws zy s tk ich b y ły zwró co n e n a Raes in ię, p o d ch o d zącą w to warzy s twie d wó ch o ficeró w. W tłu mie wy b u ch ło jak ieś zamies zan ie. W k o ń cu trzej mężczy źn i p rzep ch n ęli s ię d o p rzo d u i p rzed p ierws zy s zereg . Wah ali s ię ch wilę, ale zaraz ru s zy li n ap rzó d , ab y s p o tk ać s ię z Raes in ią i jej d wo ma to warzy s zami w p o ło wie d ro g i. Pierws zy s zed ł mło d zian w jas n o zielo n y m p łas zczu i z rap ierem u b o k u , zd rad zający m s zlach cica. Dwaj jeg o k o mp an i b y li s k ro mn iej o d zian i i n ieu zb ro jen i. Ws zy s cy trzej mieli o d zież w lek k im n ieład zie p o p rzed zieran iu s ię p rzez tłu m, lecz ich p rzy wó d ca s p ró b o wał o trzep ać p łas zcz z k u rzu , zan im wy s tąp ił, żeb y s ię p rzed s tawić. – Was za k ró lews k a mo ś ć – p o wied ział, k łan iając s ię u n iżen ie. – J es tem d ep u to wan y Alfred Ped d o c s u r Vo lmire, d o u s łu g . To s ą d ep u to wan i Du mo rre i M au ris k . Przy s zliś my p rzemó wić w imien iu Zjazd u Gen eraln eg o .

M arcu s zau waży ł, że Raes in ia n ag le zes zty wn iała, ty lk o n a mo men t. Co k o lwiek b y ło teg o p o wo d em, zaraz o trząs n ęła s ię z tran s u i łas k awie s k in ęła g ło wą. – Dep u to wan y Ped d o c. To jes t h rab ia J an u s b et Vh aln ich M ieran , mó j min is ter s p rawied liwo ś ci, o raz k ap itan Straży , M arcu s d ’Iv o ire. – Przerwała n a ch wilę. – M u s zę jed n ak p rzy zn ać, że n ie ro zu miem. J ech ałam p rzemó wić d o d ep u to wan y ch , ale miałam wrażen ie, że o b rad u ją w k ated rze. Ped d o c zawah ał s ię. M au ris k wp atry wał s ię w Raes in ię, ale Du mo rre zab rał g ło s . – Dep u to wan i zo s tali zaatak o wan i. Najemn icy w s łu żb ie min is tra in fo rmacji p ró b o wali b ezp rawn ie ares zto wać ws zy s tk ich u czes tn ik ó w zg ro mad zen ia. – Ro zu miem, że ten atak s ię n ie p o wió d ł – rzek ł J an u s . – Zo s tał u d aremn io n y – wy jaś n ił Ped d o c – p rzez d ep u to wan eg o Dan to n a Au ren n e’a, k tó ry wy s tąp ił i wy g ło s ił tak p o ru s zające p rzemó wien ie, że ws zy s cy o b ecn i rzu cili b ro ń i ś cis k ali s ię jak b racia s łu żący Vo rd an o wi. – Zan im p ad ł o fiarą zamach u – rzek ł M au ris k . – Zamach u ? – Raes in ia p o d es zła b liżej i M arcu s u s ły s zał lek k ie d rżen ie w jej g ło s ie. – Dan to n n ie ży je? Ped d o c p o ważn ie s k in ął g ło wą. – Zo s tał męczen n ik iem n as zej s p rawy , a jeg o o fiara n ie b ęd zie d aremn a. Zjazd Gen eraln y wzn o wi o b rad y . – Oczy wiś cie – p o twierd ziła Raes in ia. – Ty lk o co tu ro b icie? – Zjazd Gen eraln y b ęd zie fik cją p o lity czn ą, d o p ó k i Os tatn i Diu k i jeg o zwo len n icy k o n tro lu ją mias to – o d p arł M au ris k . – J eg o Ko n k o rd at d o s tateczn ie d łu g o n as terro ry zo wał. – Całk o wicie s ię z ty m zg ad zam – rzek ł J an u s . – W is to cie... – Tak więc – ciąg n ął M au ris k , g ro miąc g o wzro k iem – Zjazd Gen eraln y o b ejmie n ależn ą mu k o n tro lę n ad ws zy s tk imi p o d s tawo wy mi d ziałan iami rząd u . Do ch wili p rzep ro wad zen ia wy b o ró w mu s zę p ro s ić, ab y ws zy s cy zb ro jn i, n a czy jejk o lwiek s łu żb ie, zło ży li b ro ń , u zn ając n as zą wład zę. – T... tak – wy jąk ał Ped d o c, n iep ewn ie zerk ając n a M au ris k a. – Có ż. To wy d awało s ię n ajlep s ze w ty ch o k o liczn o ś ciach . Nie wiemy , jak g łęb o k o s ięg ają wp ły wy Os tatn ieg o Diu k a, ale trzeb a je wy p len ić z k o rzen iami. Ws zy s cy , k tó rzy zło żą b ro ń , b ęd ą trak to wan i k u rtu azy jn ie. Was za wy s o k o ś ć, o czy wiś cie, b ęd zie n am to warzy s zy ć jak o g o ś ć h o n o ro wy . – M o g ę was zap ewn ić – rzek ł M arcu s – że h rab ia M ieran n ie miał n ic ws p ó ln eg o

z Os tatn im Diu k iem... – M y o ty m zd ecy d u jemy – p rzerwał mu M au ris k . – I d o b rze b y zro b ił, p amiętając, że to jeg o ro zk az d o p ro wad ził d o ares zto wan ia Dan to n a i u p ad k u Ven d re. – Wcale o ty m n ie zap o mn iałem – mru k n ął J an u s . – M o g ę n a ch wilę zo s tać s am z jej k ró lews k ą mo ś cią? M au ris k miał k waś n ą min ę, ale Ped d o c p rzerwał mu . – Dlaczeg o n ie. J an u s wziął Raes in ię p o d ręk ę – co w in n y ch o k o liczn o ś ciach b y ło b y s zo k u jący m n aru s zen iem ety k iety – i ws zy s cy tro je o d es zli n a b o k . – J eś li p o b ieg n iemy – rzek ł zn iżo n y m g ło s em M arcu s – zd ąży my wró cić d o k arety . Kilk a s alw p o ws trzy ma tłu m i zap ewn e b ęd ziemy mo g li o d jech ać, zan im... – Su g eru jes z, że p o win n am p o p ro s ić lu d zi h rab ieg o M ieran , żeb y o two rzy li o g ień d o tłu mu ? – s p y tała Raes in ia. – Zro b ilib y to , g d y b y was za k ró lews k a mo ś ć teg o ch ciała – rzek ł J an u s . – J a ty lk o mó wię, że jes t tak a mo żliwo ś ć – b ro n ił s ię M arcu s . – Nie p o d o b a mi s ię g ad an ie teg o M au ris k a. Raes in ia d ziwn ie s ię u ś miech n ęła. – M n ie ró wn ież. J ed n ak n ie wid zę in n eg o wy jś cia. Nawet g d y b y ś my zd o łali u ciec, p o ru czn ik Uh lan i jeg o lu d zie zo s talib y wy b ici d o n o g i. I co p o tem? Po wró t d o Oh n lei? – J es tem zmu s zo n y s ię z ty m zg o d zić. – J an u s s p o jrzał p rzez ramię n a tłu m. – J a... teg o s ię n ie s p o d ziewałem. J ak n a J an u s a b y ło to s zo k u jące wy zn an ie. M arcu s wes tch n ął. – Zatem g rzeczn ie s k ład amy b ro ń ? Raes in ia zd ecy d o wan ie k iwn ęła g ło wą. Od wró ciła s ię i p o d es zła d o Ped d o ca. – Ch cę, żeb y ś cie zag waran to wali d o b re trak to wan ie ty m o ficero m i ich lu d zio m – p o wied ziała. – Oczy wiś cie – o d p arł. – Przetrzy mamy ich p rzez jak iś czas – d o d ał M au ris k . – Kied y jed n ak ws zy s tk o s ię u s p o k o i, zo s tan ą u wo ln ien i. – Bard zo d o b rze. – Raes in ia wy p ro s to wała s ię, ch o ciaż n iewiele d o d ało jej to wzro s tu . – Zatem o d d aję s ię p o d was zą o p iek ę. Hrab io M ieran , zech ce p an p o p ro s ić s wo ich lu d zi, żeb y zło ży li b ro ń ? J an u s zwró cił s ię d o p o ru czn ik a Uh lan a. J eg o ro zk azy u to n ęły w o wacjach .

Rad o s n e o k rzy k i zaczęły s ię n a czele p o ch o d u , g d zie lu d zie wid zieli, co s ię d zieje, ale s zy b k o ro zes zły s ię wś ró d całeg o tłu mu . J ak is k ra b ieg n ąca p o lo n cie, wieś ć i rad o ś ć p rzemk n ęły p o mo ś cie i ro zes zły s ię jak k ręg i n a wo d zie p rzez całe cen tru m mias ta.

CZĘŚĆ PIĄTA

An d reas

C

h ata b y ła ciemn a i cich a. An d reas , b ezg ło ś n ie s tąp ając o b u ty mi n o g ami p o

mięk k iej, zas łan ej wars twą liś ci ziemi, o p arł s ię p lecami o p ień p o tężn eg o d ęb u i s p rawd ził p is to lety , p o czy m n a mo men t zn ieru ch o miał w zad u mie. Szara Ró ża zmu s iła g o d o d łu g ieg o p o ś cig u . Oczy wiś cie, mo żn a s ię b y ło teg o s p o d ziewać. By łb y ro zczaro wan y , g d y b y b y ło in aczej. Zo s tawili Oh n lei za p lecami i ws p ięli s ię p o les is ty m zb o czu n a s k raju o g ro d ó w, wk raczając n a k ró lews k i teren ło wieck i. Ta p ras tara p u s zcza, n ietk n ięta to p o rami d rwali o d czas ó w Faru s a Zd o b y wcy , b y ła p o ro ś n ięta o lb rzy mimi ro zło ży s ty mi d ęb ami o raz k ęp ami wio tk ich b rzó z, z n ieliczn y mi k rzak ami s p o waln iający mi lu d zi i k o n ie. Ziemia b y ła mięk k a p o n ied awn y m d es zczu , ale n ie tak b ło tn is ta, żeb y p o zo s tały n a n iej ś lad y . Na s zczęś cie Szara Ró ża b y ła ran n a i An d reas zd o łał n ie s tracić jej z o czu . Po zo s tawał w b ezp ieczn ej o d leg ło ś ci, o s zczęd zając s iły i p o zwalając jej s ię zmęczy ć. Nie ch ciał ry zy k o wać atak u , k tó ry mó g łb y d ać jej p rzewag ę. Oczy wiś cie, Orlan k o b y łb y wś ciek ły . Ten p o ś cig trwał cały d zień i zach o d zące s ło ń ce rzu cało s k o ś n e s mu g i ś wiatła międ zy p n ie d rzew. An d reas jed n ak b y ł p rzek o n an y , że p lan , k tó ry o p raco wał, p o zwo li u p o rać s ię z k ró lo wą i d ep u to wan y mi, jeś li o n n ie p o zwo li, b y Szara Ró ża w ty m p rzes zk o d ziła. Po n ad to marzy ł o tej ch wili o d lat. Po lity k a mo że zaczek ać. To b y ła... s p rawa o s o b is ta. Gd y s ło ń ce zes zło n iżej, zmn iejs zy ł d zielącą ich o d leg ło ś ć. Szara Ró ża zwo ln iła, o s łab io n a p rzeb y tą d ro g ą i u tratą k rwi. W s amej rzeczy , wy g ląd ała n a wy czerp an ą. Wied ział, że mu s i to zak o ń czy ć p rzed zap ad n ięciem zmro k u ; ran n a czy n ie, mo g łab y mu s ię wy mk n ąć w ciemn o ś ci. Nag le ws p ięli s ię n a g rań , z k tó rej b y ła wid o czn a ta ch atk a. J ed n o izb o wy b arak z b ali, k ry ty g o n tem i zap ewn e n ależący d o k tó reg o ś z k ró lews k ich ło wczy ch . J ed n ak z k o min a n ie u n o s ił s ię d y m, a mała s tajn ia b y ła p u s ta. Ch wiejąc s ię i ś cis k ając zran io n e ramię, Szara Ró ża p o d b ieg ła p ro s to d o d rzwi i wp ad ła d o ś ro d k a. Do ty ch czas An d reas my ś lał, że u ciek ała n a o ś lep , ale n ajwy raźn iej k iero wała s ię tu taj, co o zn aczało , że p rzy g o to wała to miejs ce n a tak ą ewen tu aln o ś ć. Przerwał p o ś cig i o b s zed ł b u d y n eczek , u p ewn iając s ię, że n ie ma tam in n y ch d rzwi. Po tem p o d s zed ł d o n ich , s tan ął za n ajb liżs zy m d rzewem i n as łu ch iwał. Sły s zał ty lk o ś p iew

p tak ó w i s zeles t liś ci n ad g ło wą. Zatem to jej melin a. Kry jó wk a. Z p ewn o ś cią ma w n iej b ro ń . M o g ą tu b y ć p u łap k i. Szara Ró ża jed n ak n ie wy g ląd ała n a zd o ln ą d o walk i. Teraz, k ied y ją o s aczy ł, mó g ł wezwać p o s iłk i, lecz w ty m celu mu s iałb y n a jak iś czas o d ejś ć o d tej ch aty . A Szara Ró ża mo g ła u d awać o s łab ien ie i u ciec, k ied y o n s ię o d wró ci. Nie. Trzeb a zak o ń czy ć to teraz. Ty lk o o s tro żn ie. Wy jął p is to let i wy s u n ął s ię zza d rzewa, p o czy m p o d b ieg ł d o ch aty i p rzy warł d o ś cian y , o b o k d rzwi. Nie miały zamk a, ty lk o zwy k łą k lamk ę. An d reas p ró b o wał d o jrzeć co ś p rzez s zp ary w ś cian ie, ale w ś ro d k u b y ło zb y t ciemn o . Przes u n ął s ię d o fu try n y i p o d ejrzliwie s p o jrzał n a k lamk ę. Czy b ły s zczała ty lk o o d n ied awn eg o d es zczu ? Czy mo że p o malo wan o ją jak ąś żrącą cieczą, czek ającą n a n iero zważn e d o tk n ięcie p alcem? Co fn ął s ię k ilk a k ro k ó w i ro zejrzał wo k ó ł, aż zn alazł o d p o wied n i k ij. Po tem p rzeło ży ł p is to let d o lewej ręk i, zn ó w p rzy warł p lecami d o ś cian y i ty m p ry mity wn y m n arzęd ziem zaczął n acis k ać k lamk ę. Tro ch ę to trwało , ale u d ało mu s ię i p ch n ięte k ijem d rzwi ze s k rzy p ien iem u ch y liły s ię d o ś ro d k a. Kied y o two rzy ły s ię n a ty le, b y w o two rze zmieś cił s ię czło wiek , ro zleg ł s ię metaliczn y trzas k . W n as tęp n ej ch wili wy g ięte o s trze k o s y ze ś wis tem p rzecięło p o wietrze n ad p ro g iem, n a wy s o k o ś ci k ro cza in tru za, k tó ry b y n a n im s tan ął. Zato czy ło n iemal p ełn y k rąg i wb iło s ię w ś cian ę n a zewn ątrz w s p o s ó b , k tó ry p o ważn ie zas zk o d ziłb y k o mu ś s to jącemu o b o k o twieran y ch d rzwi. Z trzy man eg o p rzez An d reas a k ija p o s y p ały s ię d rzazg i. Uś miech n ął s ię i p rzeło ży ł p is to let z p o wro tem d o p rawej ręk i. Omijając o s trze, b o k iem p rześ lizn ął s ię p rzez d rzwi, n ie o twierając ich s zerzej. Uważn ie p rzy jrzał s ię p o d ło d ze, s zu k ając ro zciąg n ięty ch d ru tó w lu b k o lcó w, ale n iczeg o tak ieg o tam n ie b y ło . Wn ętrze ch aty ro zjaś n iało ty lk o s łab e ś wiatło wp ad ające p rzez o twarte d rzwi, ale n a ś ro d k u , o b o k ciężk ieg o k u ch en n eg o s to łu z k amien ia, d o s trzeg ł lu d zk ą p o s tać. Ob o k zn ajd o wało s ię p ły tk ie wg łęb ien ie, wy g ląd ające n a s k ry tk ę, z k tó rej zd jęto zak ry wające ją d rewn ian e wieczk o . Wy tężając wzro k , An d reas d o jrzał zn ajd u jącą s ię w n iej p arę p is to letó w, ale p o s tać n ie p ró b o wała p o n ie s ięg n ąć. Czy to Szara Ró ża? By ło za ciemn o , żeb y mieć p ewn o ś ć. J ed n ak p ro s to k ąt s ło n eczn eg o ś wiatła wp ad ająceg o p rzez d rzwi u k azy wał p arę s zk arłatn y ch k ro p el n a p o d ło d ze. – Czy u ciek ałaś tak d alek o ty lk o p o to , żeb y zemd leć za p ro g iem? – zap y tał. Po s tać n ie o d p o wied ziała. Wy celo wał w n ią p is to let i p o wo li ru s zy ł n ap rzó d .

Do s trzeg ł n iewątp liwie k o b iece k s ztałty . Najb ezp ieczn iej b y ło b y n ajp ierw s trzelić, a p o tem s p rawd zić, lecz jeś li Szara Ró ża czaiła s ię g d zieś o b o k , p o wy s trzale p rzez mo men t b y łb y n ieu zb ro jo n y . Tak więc An d reas wy co fał s ię rak iem, s p o g ląd ając n a ws zy s tk ie k ąty ch aty . Nik t n ie k ry ł s ię w p ó łmro k u , a ciało n a p o d ło d ze n ie ru s zało s ię. Po d s zed ł b liżej, wy ciąg n ął n o g ę i trącił je czu b k iem b u ta. Zad rżało s łab o , ale n ie zareag o wało . Trzy mając wy celo wan y p is to let, o b ró cił ciało i p o s p ies zn ie s ię co fn ął. To ciało ... n ie b y ło ciałem. By ła to wielk a lalk a, man ek in wy p ch an y s ło mą i u b ran y w d ams k i p łas zcz. Ku k ła n ie miała twarzy ; w miejs cu o czu i u s t b y ła wy h afto wan a ró ża, czarn o -s zara. – Sp ry tn ie – rzek ł An d reas , p o wo li o b racając s ię n a p ięcie. – Ch y b a jed n ak n ie d o ś ć s p ry tn ie. Led wie trzy mas z s ię n a n o g ach . M o że p rzerwiemy ten p o jed y n ek ? Oczy wiś cie, wcale n ie o czek iwał, że o n a s ię p o d d a, ale ta p ro p o zy cja mo g ła s p ro wo k o wać ją d o jak iejś o d p o wied zi. W ty m mo men cie zad ziałało d ru g ie u rząd zen ie u ru ch o mio n e p rzez n aciś n ięcie k lamk i. Zak o p an e p o d p o d ło g ą d zies ięć b ary łek czarn eg o p ro ch u ek s p lo d o wało jed n o cześ n ie, zmien iając ch atę i ws zy s tk o , co w n iej b y ło , w ro zk witającą ró żę o g n ia, k tó ra wy s trzeliła p rzez b ald ach im lis to wia i s trząs n ęła p ło n ące liś cie z d rzew. Hu k p rzeto czy ł s ię ech em p o teren ie ło wieck im, aż p o ś cian y p ałacu w o d d ali.

Orlan k o Zan im d iu k Orlan k o wd rap ał s ię p o s k ład an y ch s ch o d k ach d o k o mfo rto weg o wn ętrza s wo jeg o p ry watn eg o p o wo zu , b y ł s p o co n y i zas ap an y . Teraz wied ział, że za d łu g o s ied ział w min is ters twie. Kied y s tało s ię jas n e, że Vh aln ich p o k o n ał s zary ch – i jak , d o d iab ła, mo g ło d o teg o d o jś ć? – u rzęd n icy Pajęczy n y zaczęli p rzy g o to wan ia d o ewak u acji. Najważn iejs ze arch iwa wy wiezio n o , a s p alark i w p o d ziemiach z s zu mem p ło mien i p o żerały mn iej ważn e d o k u men ty . Orlan k o zaws ze s tarał s ię p rzewid zieć ws zy s tk o , tak więc miał p lan y p rzy g o to wan e n a k ażd ą ewen tu aln o ś ć, n awet u p ad k u Pajęczy n y . Nie b y ło tu n iczeg o , czeg o n ie d ało b y s ię zas tąp ić. Lu d zie Vh aln ich a jed n ak n ie atak o wali i d lateg o Orlan k o zwlek ał z wy d an iem ro zk azu ewak u acji. Do p iero k ied y o trzy mał wiad o mo ś ć o d s wo ich ag en tó w, p o g o d ził s ię z my ś lą, że ta ru n d a zo s tała zd ecy d o wan ie p rzeg ran a. Tłu m p o k o n ał zaró wn o lu d zi, k tó ry ch tam wy s łał, jak i mieran tajs k ą g ward ię Vh aln ich a i zan im te

wieś ci d o n ieg o d o tarły , zn ajd o wał s ię zaled wie g o d zin ę d ro g i o d b ram Oh n lei. Po n ieważ częś ć lu d zi Vh aln ich a wciąż p atro lo wała teren , n ie mó g ł o d jech ać p o wo zem. Uciek ł in n y m tu n elem, k tó reg o zamas k o wan y wy lo t zn ajd o wał s ię n a k ró lews k ich teren ach ło wieck ich . Tam n a Orlan k a i jeg o ś witę czek ały k o n ie, tak więc s zy b k o mo g li d o trzeć d o trak tu b ieg n ąceg o d o M id v ale. Diu k b y ł, łag o d n ie mó wiąc, s łab y m jeźd źcem, a ze wzg lęd u n a jeg o n iewielk i wzro s t d o s iad an ie k o n ia wy g ląd ało n iezb y t d o s to jn ie. Przek lin ał k ażd ą min u tę s p ęd zo n ą w s io d le, n ajp ierw jad ąc p o wo li p rzez las , a p o tem n ieco s zy b ciej, d o d ro g i, n a k tó rej czek ał p o wó z. Gd y b y ł w p o ło wie d ro g i, d o n o ś n y h u k p rzerwał p an u jącą w les ie cis zę. Patrząc n a s łu p d y mu , k tó ry zd awał s ię wzn o s ić g d zieś w ś ro d k u teren ó w ło wieck ich , Orlan k o n ie p o trafił wy jaś n ić p rzy czy n y teg o wy b u ch u . Nie b y ło żad n eg o p o wo d u , ab y p rzech o wy wać tu taj tak d u żą ilo ś ć p ro ch u . To b y ło k o lejn e z wielu n iewy tłu maczaln y ch wy d arzeń teg o d n ia. A p o n ieważ d iu k b y ł d u mn y z teg o , że wie o ty m mieś cie ws zy s tk o , ten fak t n iewy mo wn ie g o iry to wał. Czek ały n a n ich trzy p o jazd y : d wa d u że wo zy z arch iwami i czarn a k areta z zas ło n ięty mi o k n ami d la s ameg o Orlan k a. By ły tam ró wn ież d wa tu zin y s trzelcó w k o n n y ch w czarn y ch p łas zczach , co wraz z o d d ziałem es k o rtu jący m g o z Pajęczy n y wy s tarczało , żeb y p o czu ł s ię b ezp ieczn y . Po mimo p ro tes tu mięś n i, o b o lały ch n awet p o tak k ró tk iej k o n n ej jeźd zie, wg ramo lił s ię d o p o wo zu i o p ad ł n a mięk k ie s ied zen ie. Nap rzeciw n ieg o s ied ziały d wie zak ap tu rzo n e p o s tacie w b rązo wy ch p łas zczach . Brat Nik o lai i jeg o p o d o p ieczn a b y li wś ró d p ierws zy ch ewak u o wan y ch z Pajęczy n y , w tak i s p o s ó b , b y u k ry ć ich to żs amo ś ć n awet p rzed Ko n k o rd atem. Orlan k o n ie ś miał teraz ry zy k o wać zerwan ia k o n tak tó w z Kap łan ami Czern i. J ed n ak wid o k b ły s zczącej czarn ej mas k i Nik o laia jes zcze zwięk s zy ł jeg o ro zd rażn ien ie. Rap o rty jeg o ag en tó w s zczeg ó ło wo o p is y wały n iek tó re wy d arzen ia. – Was i lu d zie k iep s k o s ię s p is ali, b racie Nik o lai – wark n ął, g d y p o wó z ru s zy ł. Kap łan wzru s zy ł ramio n ami. – To n ie mo ja ro b o ta, jak was za k s iążęca mo ś ć n a p ewn o wie. Sąd zę jed n ak , że jeg o wieleb n o ś ć ch ciał jak n ajs zy b ciej z to b ą o ty m p o ro zmawiać. – Po k lep ał p o u d zie s ied zącą o b o k n ieg o d ziewczy n ę. – J es t tam jes zcze? Zd jęła z g ło wy k ap tu r. Gło wę miała o win iętą czarn ą jed wab n ą o p as k ą, zak ry wającą p u s te o czo d o ły . – Tak . Ch wileczk ę. – A p o tem ch rap liwy m g ło s em p o n tifek s a Czern i p o wied ziała: – Orlan k o .

– Was za wieleb n o ś ć – o d p o wied ział. – Ro zu miem, że zn as z o s tatn ie wieś ci? – Ows zem – o d p arł z o d d ali p o n tifex . – M u s zę p o wied zieć, że zaczy n am mieć wątp liwo ś ci co d o two jeg o zaan g ażo wan ia. – Zaan g ażo wan ia? Ob iecan o mi s wo b o d ę d ziałan ia. – I miałeś ją. – Aż d o d ziś ! To jed en z was zy ch lu d zi zab ił Dan to n a i ro zwś cieczy ł tłu m. – Nie b y ło in n eg o wy jś cia – rzek ł p o n tifex , a d ziewczy n a d ziwn ie wy k rzy wiła u s ta, wy mawiając jeg o s ło wa. – By ł o p ętan y , o czy m p o win ien eś wied zieć, a jeg o d emo n b y ł s zczeg ó ln ie n ieb ezp ieczn y . Trzeb a g o b y ło wy elimin o wać. – Pan o wałem n ad s y tu acją. – Wątp ię. Po wied zian o mi, że two i lu d zie b y li g o to wi p rzy łączy ć s ię d o reb elian tó w, g d y ty lk o Dan to n zaczął p rzemawiać. Orlan k o wy d ął u s ta. Od d awn a p o d ejrzewał, że Kap łan i Czern i mają w mieś cie s wo ich in fo rmato ró w, ale p o twierd zen ie ty ch p o d ejrzeń ro zwś cieczy ło g o . Po n ad to n iep rzy jemn a b y ła ś wiad o mo ś ć, że p o n tifex zap ewn e ma rację. W k o ń cu o d d ział s p ecjaln y s k ład ał s ię ze zwy k ły ch n ajemn ik ó w, a n ie jeg o s taran n ie wy s zk o lo n y ch ag en tó w Ko n k o rd atu . A jeś li Dan to n b y ł o p ętan y p rzez d emo n a... Po raz p ierws zy p o żało wał, że wy s łał J en Alh u n d t d o Kh an d aru . Wted y z zad o wo len iem p o zb y ł s ię tej aro g an ck iej ag en tk i Ko ś cio ła, lecz mając d o czy n ien ia z d emo n ami, d o b rze b y ło b y mieć ją u s weg o b o k u . – Có ż – rzek ł p o ch wili milczen ia. – Co s ię s tało , to s ię n ie o d s tan ie. Tłu m ch y b a zwró cił s ię p rzeciwk o Vh aln ich o wi, więc mo że s p rawy n ie wy g ląd ają tak źle, jak s ię zd aje... – Go rzej – wark n ął p o n tifex . – Vh aln ich n ie jes t zwy czajn y m wro g iem. M a d o d y s p o zy cji Ty s iąc Imio n . Teraz, g d y ty i two i lu d zie zo s taliś cie wy g n an i z mias ta, b ez p rzes zk ó d zo s tan ie n as tęp n y m Kró lem Demo n ó w. Two ja p o rażk a ma p o ważn e k o n s ek wen cje, Orlan k o . Orlan k o zacis n ął p ięś ci. Pewn eg o d n ia, was za wieleb n o ś ć, wy ced ził w d u ch u . Pewn eg o d n ia s ło n o zap łacis z za k ażd ą zn iewag ę. Nie p o d n ió s ł jed n ak g ło s u . – J u ż p o d jąłem p ewn e d ziałan ia, b y n ap rawić tę s y tu ację. Do ran a b ęd ę w M id v ale... – Ró b , co u ważas z za s to s o wn e. Zab rzmiało to n ieb ezp ieczn ie zd awk o wo . – M am n ad zieję, że was za wieleb n o ś ć ro zu mie, iż p o mimo n iep o wo d zeń n ad al

jes teś my b lis cy o s iąg n ięcia n as zeg o celu . M o żemy ro zp ęd zić ten mo tło ch , a k ied y b ęd ziemy mieli w g arś ci Raes in ię, ws zy s tk o b ęd zie p o d k o n tro lą. – Tak zaws ze mn ie zap ewn iałeś – rzek ł p o n tifex . – Przes taję ci wierzy ć, Vo rd an aju . Nie p o zwo lę, ab y n a ty m b rzeg u p o ws tało n as tęp n e k ró les two ciemn o ś ci, ro zu mies z? Tak więc ws zelk imi ś ro d k ami o p an u j s y tu ację. Po n ieważ jeś li n ie zd o łas z teg o zro b ić, b ęd ę zmu s zo n y p o czy n ić... in n e k ro k i. – J a... – zaczął Orlan k o . – J u ż g o n ie ma – p o wied ziała n iewid o ma d ziewczy n a. J es teś my tak b lis k o , p o my ś lał d iu k . Praco wałem n ad ty m p rzez ty le lat, jes teś my tak b lis k o . Gd y b y n ie Dan to n i Vh aln ich , ws zy s tk o p o s zło b y g ład k o . Teraz d o jd zie d o walk i ro zlewu k rwi, ale n ie d a s ię teg o u n ik n ąć. I n ie p o zwo lę temu ś więto s zk o watemu s taremu g łu p co wi zn is zczy ć ws zy s tk ieg o , co s two rzy łem. Sło ń ce d o p iero wy zierało zza h o ry zo n tu , g d y k areta i to warzy s zące jej wo zy z tu rk o tem zjech ały z trak tu n a łag o d n e, trawias te zb o cze wy s o k ieg o p ag ó rk a. Stamtąd Orlan k o zo b aczy ł k ilk as et d o mó w o d d alo n eg o o k ilk a mil M id v ale – ład n eg o , tętn iąceg o ży ciem mias teczk a. Nieco b liżej zn ajd o wały s ię reg u larn ie ro zmies zczo n e n is k ie i d łu g ie b u d y n k i k o s zar, w k tó ry ch s tacjo n o wało k ró lews k ie wo js k o . Po d M id v ale u s y tu o wan y b y ł s tały o b ó z ó s meg o i d zies iąteg o p u łk u p iech o ty o raz o d d ział k iras jeró w. Two rzy li d ru g ie mias teczk o mające s ied em ty s ięcy mies zk ań có w – n ie licząc żo n , s łu żb y , mark ietan ó w – k tó re wy ro s ło o b o k p ierws zeg o , ale n ie tak ład n e. In n y p o wó z n ad jech ał o d s tro n y p lacu d efilad , p o k tó ry m – s ąd ząc p o b u jn ie ro s n ący ch ch was tach – o s tatn io n iewiele d efilo wan o . Po jazd b y ł es k o rto wan y p rzez s zwad ro n k iras jeró w w n ap ierś n ik ach z p o lero wan ej s tali i zwień czo n y ch p ió rami h ełmach . Dwaj z n ich p o d jech ali d o k arety Orlan k a, o to czo n ej p rzez o d d ział k o n n y ch s trzelcó w Ko n k o rd atu . W ś ro d k u u two rzo n eg o p rzez jeźd źcó w k ręg u , zarzu co n y m map ami s tał h rab ia To rah n . To warzy s zy ło k tó ry ch Orlan k o n ie zn ał. Ko n k o rd at miał teczk i wo js k o weg o , ale min is ter in fo rmacji n ie in teres o wał s ię n ie mieli s tan ąć p rzed s ąd em. I ch y b a s łu s zn ie. Garn izo n

p rzy s k ład an y m s to lik u mu k ilk u in n y ch o ficeró w, n a k ażd eg o licząceg o s ię ty mi, k tó rzy zap ewn e n ig d y M id v ale n ie b y ł u ważan y za

o b iecu jący p rzy d ział, tak więc k ażd y s tacjo n u jący tu o ficer p rawd o p o d o b n ie n ie b y ł n ik im ważn y m. Orlan k o zaczek ał z wy s iad an iem, aż jed en z jeg o lu d zi p rzy s tawił d o d rzwi d rab in k ę, o s zczęd zając mu k o n ieczn o ś ci n iezb y t d o s to jn eg o s k o k u . To rah n i jeg o

wo js k o wi s p o g ląd ali n a n ieg o zimn o , jak b y b y ł jak imś o ś lizły m s two rem, k tó ry u p arł s ię p ełzać p o trawie, zamias t cich o zg n ić p o d jak imś k amien iem. I p rawd ę mó wiąc, Orlan k o czu ł s ię n iep ewn ie n a o twartej p rzes trzen i, mierzo n y s p o jrzen iami p o s tawn y ch , aro g an ck ich mężczy zn z lś n iący mi o s tro g ami. Zaws ze wo lał zatru d n iać n is k ich , s zy b k ich i s p ry tn y ch . J ed n ak w tru d n y ch ch wilach trzeb a u ży wać ws zelk ich , n awet n iep rzy jemn y ch ś ro d k ó w. – Was za k s iążęca wy s o k o ś ć – rzek ł h rab ia To rah n . – M iło mi wid zieć, że n ic ci s ię n ie s tało . Kied y n ie o trzy maliś my żad n y ch wieś ci z p ałacu , o b awialiś my s ię n ajg o rs zeg o – Na s zczęś cie d o n ajg o rs zeg o n ie d o s zło , ale i tak jes t źle – o d p arł Orlan k o . – W mieś cie wy b u ch ł o twarty b u n t, wy wo łan y p rzez zd rajcę Vh aln ich a. Pu łk o wn icy wy d ali o k rzy k i k o n s tern acji, ale To rah n u cis zy ł ich mach n ięciem ręk i. – A k ró lo wa? – zap y tał. – Uwięzio n a. M y ś lę, że b ęd zie d o b rze trak to wan a. Bu n to wn icy twierd zą, że walczą w jej imien iu . Po trzeb u ją jej, ab y p o rwać p o s p ó ls two . To rah n zmars zczy ł b rwi. – M am n ad zieję, że n ie zamierzają u czy n ić jej zak ład n iczk ą. – Tru d n o mi u wierzy ć, że jak iś Vo rd an aj mó g łb y zro b ić co ś tak ieg o – s twierd ził Orlan k o . – Bu n to wn ik czy n ie. – Racja. – To rah n g n iewn ie s p o jrzał n a trzech p u łk o wn ik ó w. – Wy g ląd a n a to , że p o mimo mo ich ro zk azó w p rzy g o to wan ia jes zcze n ie zo s tały zak o ń czo n e. Po wied zian o mi, że min ie jes zcze p arę d n i, zan im b ęd ziemy g o to wi d o wy mars zu . – Im p ręd zej, ty m lep iej. Każd a ch wila, w k tó rej b u n to wn icy mo g ą s ię o k o p ać, d ziała p rzeciwk o n am. Ob aj min is tro wie wy mien ili lo d o wate s p o jrzen ia. Nie b y ło o czy wis te, k to p o win ien d o wo d zić. J ak o d iu k Orlan k o miał wy żs zą ran g ę, ale M in is ters two Wo jn y b y ło ważn iejs ze o d M in is ters twa In fo rmacji, s zczeg ó ln ie w tak ich s y tu acjach jak ta. Na razie o b aj wo leli n ie ro b ić z teg o p ro b lemu . – Pan o wie. – Orlan k o zwró cił s ię d o trzech p u łk o wn ik ó w. – Nap is ałem k ró tk ie o ręd zie i ch ciałb y m, żeb y was i o ficero wie o d czy tali je żo łn ierzo m. – Wy jął z k ies zen i zło żo n ą k artk ę p ap ieru i rzu cił ją n a s tó ł. – Po n ad to ch cę, ab y k ażd y żo łn ierz ro zu miał, jak ważn a i leg aln a jes t ta o p eracja. Co k o lwiek twierd zą b u n to wn icy , u więzili k ró lo wą i n ieleg aln ie zawład n ęli s ied zib ą rząd u jej k ró lews k iej mo ś ci. Nie ży czę s o b ie żad n y ch wah ań czy s p rzeciwó w, g d y p rzy jd zie czas n a

k o n fro n tację ze zd rajcami! Ws zy s cy trzej zas alu to wali i zap ewn ili o s wo jej lo jaln o ś ci, ale Orlan k o ju ż n ie s łu ch ał. J eś li zd o łamy s ch wy tać Raes in ię i o czy ś cić Oh n lei ze zd rajcó w, my ś lał, zn ó w zap ro wad zimy p o rząd ek w mieś cie. Będ zie to wy mag ało tward ej ręk i, s zczeg ó ln ie w b u n to wn iczy ch d zieln icach n a p o łu d n io wy m b rzeg u rzek i i p rzy u n iwers y tecie. Tłu m my ś li, że n ie mu s i s ię ju ż o b awiać Ko n k o rd atu . Trzeb a d ać mu n au czk ę. Zas tan awiał s ię, co s ię s tało z An d reas em, i miał n ad zieję, że n ie zo s tał zab ity . J eg o zamiło wan ie d o ro zlewu k rwi b ęd zie b ard zo p rzy d atn e w n ad ch o d zący ch d n iach . Najważn iejs ze jed n ak , żeb y zro b ić to s zy b k o . Gd y b y zwlek ać za d łu g o , Bo relg ajo wie mo g ą zacząć s ię zas tan awiać, czy ich p o ży czk i zo s tan ą s p łaco n e. A p o n tifex Czern i p o d ejmie d ziałan ia, k tó ry ch Orlan k o wo lał s o b ie n awet n ie wy o b rażać. Po trzeb a czas u , czas u i jes zcze raz czas u . Kilk a d n i, k ilk a ty g o d n i i b u n t zo s tan ie zd ławio n y . I k ró lo wą n au czy s ię p o s łu s zeń s twa. A J an u s b et Vh aln ich u mrze p o wo ln ą i b o les n ą ś miercią.

Dziewiętnaście Win ter

P

rzed k ated rą d y n d ało o s iem ś wieży ch tru p ó w, p o wies zo n y ch za s zy je n a k ren elażu

d ach u . Czwo ro z n ich b y ło Bo relg ajami: trzej mężczy źn i w d łu g ich fu trzan y ch p łas zczach i k o b ieta w p o d artej eleg an ck iej s u k n i. Czwó rk a p o zo s tały ch , d wie k o b iety i d wó ch mężczy zn , miała n a s o b ie n ęd zn e o d zien ie v o rd an ajs k ieg o p leb s u . Pewn ie ag en ci Ko n k o rd atu , d o my ś liła s ię Win ter. M ias to wrzało g n iewem s k iero wan y m p rzeciwk o s łu g o m Os tatn ieg o Diu k a i co d zien n ie łap an o k o lejn y ch ag en tó w Ko n k o rd atu , n a p o d s tawie co raz wątlejs zy ch d o wo d ó w. Po o b u s tro n ach wejś cia s tali u zb ro jen i lu d zie z s zarfami Gward ii Patrio ty czn ej: Zielo n i p o lewej, Czerwo n i p o p rawej, mierząc s ię ró wn ie wro g imi s p o jrzen iami. Win ter, z czarn ą s zarfą d ep u to wan ej, zo s tała wp u s zczo n a p o zaled wie p o b ieżn y m s p rawd zen iu . Krzy k i i s p o rad y czn e b u rzliwe o k las k i ś wiad czy ły o ty m, że Zjazd Gen eraln y ju ż o b rad u je. W p rzed s io n k u k łęb ił s ię tłu m d ep u to wan y ch , wid zó w i p eten tó w. Ko lejn i g ward ziś ci s tali p o d ś cian ami, a n as tęp n a ich p ara – jed en Czerwo n y i jed en Zielo n y , o czy wiś cie – p iln o wała p o d wó jn y ch d rzwi p ro wad zący ch d o wielk iej s ali. Win ter p rzecis n ęła s ię p rzez tłu m i wy k o rzy s tu jąc s zczeg ó ln ie g ło ś n ą s alwę o k rzy k ó w, p ch n ęła d rzwi i wś lizn ęła s ię d o ś ro d k a. Wielk a n awa k ated ry n iezb y t n ad awała s ię d o tak ich o b rad . By ła d łu g a i p ro s to k ątn a, tak b y k ap łan mó g ł s tać p rzy o łtarzu n a jed n y m jej k o ń cu i s p o g ląd ać n a rzęd y wiern y ch . Po czątk o wo d ep u to wan i ch cieli p o s tawić mó wn icę p rzed o łtarzem, ale n iek tó rzy z rad y k ałó w s p rzeciwiali s ię tak iemu o d d zielan iu mó wcy o d p o zo s tały ch – a zatem s y mb o liczn emu o d erwan iu od s p o łeczeń s twa, zap o czątk o wu jącemu p ro ces wy n o s zen ia jed n o s tk i n ad k o lek ty w... i tak d alej. W k o ń cu , w ty p o wy s p o s ó b , k tó ry Win ter zaczęła ro zp o zn awać, o s iąg n ięto k o mp ro mis , zd ecy d o wan ie n iewy g o d n y i n ik o g o n iezad o walający . Wzd łu ż jed n eg o z d łu żs zy ch b o k ó w p ro s to k ąta amifteatraln ie u s tawio n o d rewn ian e ławk i, k tó re zas tąp iły ró żn e p arafern alia Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia. Na

k o ń cu s ali ławy zag in ały s ię, two rząc k ró ts zy rząd , zas łan iający o łtarz. M ó wca s tawał p o d d ru g ą d łu g ą ś cian ą, zn ajd o wał s ię więc b lis k o jed y n ie częś ci au d y to riu m, w d o d atk u zd ecy d o wan ie p o n iżej. Przed o łtarzem, n a p rawo o d mó wn icy , wy g iętą częś ć ław zwan ą Zak rętem zajmo wali mo n arch iś ci. By ł wś ró d n ich Ped d o c i jemu p o d o b n i, czło n k o wie zn amien ity ch ro d zin s zlach eck ich ws p ieran i p rzez p rzed s tawicieli b o g ats zy ch k u p có w, v o rd an ajs k ich b an k ieró w i in n y ch wp ły wo wy ch lu d zi. Nap rzeciw n ich , n a k o ń cu częś ci ławek p o lewej, zas iad ali rad y k ało wie, o b ecn ie p rzy p ad k o wa k o alicja s tu d en ck ich rewo lu cjo n is tó w, n is k o u ro d zo n y ch zwo len n ik ó w g wałto wn y ch refo rm o raz s zlach cicó w zau ro czo n y ch Vo u len n e’em; n ap rzeciw mó wcy zaś s ied ziała d u ża g ru p a n azy wan a k o n s erwaty s tami (p rzez rad y k ałó w), rep u b lik an ami (p rzez mo n arch is tó w) lu b p o p ro s tu cen tru m. Nie b y ło to zwarte s tro n n ictwo , lecz zaled wie zb ieran in a ty ch , k tó rzy z ró żn y ch p o wo d ó w n ie ch cieli p rzy s tąp ić d o jed n y ch b ąd ź d ru g ich ek s tremis tó w, w d o d atk u p o d zielo n a n a p o d g ru p y w zależn o ś ci o d p o ch o d zen ia, ws p ó ln y ch in teres ó w lu b p o p ro s tu zn ajo mo ś ci czy p rzy jaźn i. Win ter trzy mała s ię Cy te, Co ry o raz k ilk o rg a s tu d en tó w b ęd ący ch zn ajo my mi Cy te, k tó rzy n ie d o łączy li d o rad y k ałó w. Win ter częs to zad awała s o b ie p y tan ie, d laczeg o zo s tała d ep u to wan ą. Kry teria wy b o ru n ie b y ły wy raźn ie o k reś lo n e. Zap ro s zo n o k ażd eg o z ty ch , k tó rzy b y li o b ecn i p o d czas zab ó js twa Dan to n a, a wielu in n y ch zn alazło s ię tu d zięk i s wo im majątk o m lu b wp ły wo m. Teo rety czn ie Win ter miała rep rezen to wać J an e i Sk ó rzan e Ku rtk i, ale J an e n ie p o wied ziała jej, co ma tu taj ro b ić. Prawd ę mó wiąc, o d zamach u p rzep ro wad ziła z n ią ty lk o jed n ą, i to b ard zo k ró tk ą ro zmo wę. Ob ie u czes tn iczy ły w p ierws zy m p o s ied zen iu d ep u to wan y ch p o k ap itu lacji k ró lo wej, ale k ilk u g o d zin n a d y s k u s ja p rzery wan a wrzas k ami i rzu can iem k ałamarzami zu p ełn ie wy s tarczy ła J an e. Wy co fała s ię w b ezp ieczn e zacis ze s wo jej g łó wn ej k watery p o d ru g iej s tro n ie rzek i. Win ter w milczen iu p rzes ied ziała p rzy n iej k ilk a g o d zin , z wid mem Ab b y wis zący m międ zy n imi jak k u rty n a. Gd y J an e wy ch o d ziła, Win ter wy mamro tała co ś o ty m, że mu s i o b s erwo wać, co s ię tu d zieje. Zemd liło ją, g d y w o czach J an e zo b aczy ła zd ziwien ie i u d ręk ę. Od tej p o ry czu ła s ię zo b o wiązan a u czes tn iczy ć w ty ch o b rad ach , ch o ćb y d lateg o , że miała co raz mn iej d o ro b o ty . M iała wrażen ie, że d ry fu je, b ez celu i s teru . Każd y mijający d zień p o g ars zał jej relacje z J an e, ale n ie b y ła w s tan ie zn ieś ć b ó lu wy wo łan eg o o twarciem ran y , żeb y mo g ła s ię o n a zag o ić. Po za J an e zn ała tu taj ty lk o J an u s a i M arcu s a, a ci s ied zieli w Ven d re z in n y mi o ficerami Straży i k ró lews k ich g ren ad ieró w, p o d czas g d y d ep u to wan i zas tan awiali

s ię, co z n imi zro b ić. Win ter p o zo s tała ty lk o wątła p rzy jaźń z Cy te o raz n iejas n e p o czu cie win y n ak azu jące b rać u d ział w ty ch h ałaś liwy ch i męczący ch p o s ied zen iach . Po ch wy ciws zy jej s p o jrzen ie, Cy te b ezg ło ś n ie wy p o wied ziała s ło wa p o witan ia, g d y ż u to n ęły w zg iełk u d eb aty . Win ter n iezg rab n ie wy co fała s ię rak iem wzd łu ż rzęd u ławek , aż d o tarła d o n iej i u s iad ła międ zy n ią a Co rą. – Co s ię d zieje? – zap y tała, p rzy k ład ając warg i d o u ch a Cy te. – To s amo co wczo raj – o d p arła d ziewczy n a. – Pró b u ją o p raco wać p ro ced u ry zamk n ięcia Zjazd u Gen eraln eg o . Teraz s p ierają s ię o v eto . M o n arch iś ci u p ierają s ię, że k ró lo wa p o win n a mieć p rawo v eta wo b ec u ch wał. Rad y k ało wie wied zą, że n ie ch cą v eta, ale n ie mo g ą s ię zd ecy d o wać, jak a ma b y ć ro la k ró lo wej. – A co ty my ś lis z? Cy te wzru s zy ła ramio n ami. – Gareth zap ro p o n o wał v eto o d rzu can e p rzez d wie trzecie g ło s ó w d ep u to wan y ch . Wy d awało s ię, że to d o b ry k o mp ro mis , ale żad n a ze s tro n g o n ie s łu ch a. J a ch cę ty lk o , żeb y wres zcie co ś u zg o d n ili. – Wes tch n ęła n a wid o k zamies zan ia w ławach mo n arch is tó w. – Oto i Ped d o c ze s wo ją co d zien n ą p ety cją. – Zn o wu ? Z mó wn icy p ad ł o k rzy k : „Cis za!”, i g łu ch y ło s k o t o d b ił s ię ech em w s ali, g d y s to jący p o d ś cian ami g ward ziś ci u d erzy li k o lb ami mu s zk ietó w o p o s ad zk ę. Hałas wres zcie p rzy cich ł w s to p n iu p o zwalający m u s ły s zeć mó wiąceg o i J o h an n M au ris k , p rzewo d n iczący zg ro mad zen iu , p o ło ży ł d ło n ie n a mó wn icy i o d k as zln ął. W jak i s p o s ó b M au ris k o wi u d ało s ię zo s tać p rzewo d n iczący m, teg o Win ter tak że n ie mo g ła zro zu mieć. Stało s ię to w p ierws zy ch d n iach , g d y ws zy s cy b y li jes zcze u p o jen i zwy cięs twem, b o g d y b y n ie to , d ep u to wan i n ad al s p ieralib y s ię o to , czy w o g ó le p o trzeb u ją p rzewo d n icząceg o . M au ris k n ależał d o k ręg u rad y k aln y ch s tu d en tó w, lecz jeg o d o b rze zn an e p o wiązan ia z Dan to n em zap ewn iły mu wy s tarczające d o p rzefo rs o wan ia n o min acji p o p arcie cen tru m. Z p ewn o ś cią n ie b y ło to zajęcie, k tó re zg o d ziłab y s ię wy k o n y wać – za żad n ą cen ę. J ed n ak M au ris k wy g ląd ał n a p rzy zwy czajo n eg o d o d eb at, k tó re częs to k o ń czy ły s ię ty m, że p rzewo d n iczący i d ep u to wan y s tali twarzą w twarz i wrzes zczeli n a s ieb ie, to cząc p ian ę z u s t. Ch o ciaż Gward ia Patrio ty czn a fo rmaln ie miała b ro n ić d ep u to wan y ch , ro zd zielan ie ich s tało s ię jej d ru g im n ajważn iejs zy m zad an iem. – Od d aję g ło s d ep u to wan emu Ped d o co wi – rzek ł M au ris k zrezy g n o wan y m to n em czło wiek a wied ząceg o , co teraz n as tąp i.

Ped d o c, o d zian y w jes zcze b ard ziej k o lo ro we i k o s zto wn e s zaty n iż zwy k le, ws tał ze s weg o miejs ca w p ierws zej ławce mo n arch is tó w. Po d n ió s ł b ro d ę i wy ciąg n ął ręk ę, s tając w o rato rs k iej p o zie, jak ą n a u n iwers y tecie u czo n o p rzy b ierać s tu d en tó w reto ry k i, n ie zważając n a d rwin y i g wizd y mn iej wy k s ztałco n y ch czło n k ó w in n y ch u g ru p o wań . – Bracia d ep u to wan i – zaczął – zd o b y liś my to mias to . Lecz czy mo żemy p o p rzes tać n a ty m n as zy m zwy cięs twie? – „Nas zy m zwy cięs twie”? – mru k n ęła p o d n o s em Cy te. – Nie p amiętam, żeb y o d eg rał w n im jak ąś ro lę. Win ter p ry ch n ęła d rwiąco . – Nik czemn y Orlan k o czai s ię n a p ó łn o cy , zaled wie k ilk a d n i mars zu s tąd ! – k o n ty n u o wał Ped d o c. – Nas i zwiad o wcy meld u ją, że o d d ziały w M id v ale s zy k u ją s ię d o wy mars zu . J eś li ch cemy u trzy mać to , co zd o b y liś my , mu s imy u d erzy ć p ierws i! Pro p o n u ję, żeb y to zg ro mad zen ie o d ło ży ło ws zelk ie in n e s p rawy i wezwało o ch o tn ik ó w p o d s ztan d ary Gward ii Patrio ty czn ej, k tó ra n iezwło czn ie ru s zy n a o b ó z Os tatn ieg o Diu k a! M o n arch iś ci ju ż k las k ali i wiwato wali, zan im Ped d o c s k o ń czy ł, i w cen tru m też ro zleg ły s ię b rawa, lecz rad y k ało wie s łu ch ali g o w g łu ch y m milczen iu . Ich p rzy wó d ca, mło d zien iec n azwis k iem Du mo rre, ws tał i teatraln ie wes tch n ął. – J u ż to s ły s załem, d ep u to wan y Ped d o c – rzek ł. – Gd y b y Orlan k o zamierzał p o mas zero wać n a s to licę, n ie s ąd zis z, że ju ż b y to zro b ił? Win ter p o my ś lała, że ma tro ch ę racji. Dep u to wan i wy s łali zwiad o wcó w d o M id v ale i ch o ciaż ich amato rs k ie rap o rty b y ły n ieco b ezład n e, wy łan iał s ię z n ich o g ó ln y o b raz o ży wio n ej ak ty wn o ś ci n iep rzy jaciela, k tó ry jed n ak n ie wy mas zero wał w p o le. Ped d o c ju ż o d czterech d n i d o mag ał s ię p o d jęcia d ziałań , co s zy b k o zaczęło g ran iczy ć z fars ą. Tak s amo jak wiele in n y ch rzeczy . – Po n ad to – ciąg n ął Du mo rre – s ąd zę, że teraz ju ż zn as z g łó wn y p o wó d n as zeg o s p rzeciwu wo b ec two jej p ro p o zy cji. Kto b ęd zie d o wo d ził s iłami, k tó re ch ces z zeb rać? A p o p o k o n an iu Orlan k a k to p o ws trzy ma teg o d o wó d cę p rzed zajęciem mias ta? – Pro tes tu ję p rzeciwk o in s y n u o wan iu , że zro b iłb y m co ś tak ieg o ! – zag rzmiał Ped d o c. – Zatem p rzy zn ajes z, że wid zis z s ieb ie jak o d o wó d cę ty ch s ił? – Oczy wiś cie. – Ped d o c wy p iął p ierś . – Czy mo g ę ci p rzy p o mn ieć, że d o wo d ziłem s iłami, k tó re zd o b y ły Ven d re?

To ro zju s zy ło o b ie s tro n y i w s ali wy b u ch ł p o two rn y rwetes . Gward ia Patrio ty czn a zaczęła u cis zać zg ro mad zen ie, tłu k ąc k o lb ami mu s zk ietó w w p o s ad zk ę, ale Zielo n i s to jący p o p rawej wk ró tce p ró b o wali zag łu s zy ć Czerwo n y ch p o lewej, co jes zcze zwięk s zy ło k ak o fo n ię. Gward ia Patrio ty czn a b y ła ży wy m d o wo d em p ro b lemó w d ep u to wan y ch . Zo s tała s fo rmo wan a zaraz p o k ap itu lacji k ró lo wej, g d y s tało s ię jas n e, że k to ś mu s i u trzy my wać p rawo i p o rząd ek . Oficeró w Straży p o zamy k an o , ale liczn i s trażn icy s y mp aty zo wali z rewo lu cjo n is tami i two rzy li ro s n ącą armię o ch o tn ik ó w p iln u jący ch s p o k o ju . Zamias t trad y cy jn y ch zielo n y ch mu n d u ró w Straży ci g ward ziś ci n o s ili zielo n e o p as k i ś wiad czące o ich p rzy n ależn o ś ci. J ed n ak wk ró tce in n i d ep u to wan i zg ło s ili zas trzeżen ia. Dawn i s trażn icy b y li d la n ich zb y t związan i z mo n arch is tami i Ko ro n ą, a ich lo jaln o ś ć b u d ziła wątp liwo ś ci. Tak więc p ro tes tu jący s two rzy li włas n ą g ward ię, n o s zącą czerwo n e o p as k i i mającą ch ro n ić d ep u to wan y ch p rzed ws zelk imi p ró b ami b ru taln eg o n acis k u . Te d wie fo rmacje p o b iły s ię p rzed k ated rą o to , k to b ęd zie miał zas zczy t s trzec d ep u to wan y ch , k tó rzy w k o ń cu p o s tan o wili u two rzy ć p o d leg ającą im Gward ię Patrio ty czn ą o b ejmu jącą o b ie s tro n y . Zamias t o p as ek ich czło n k o wie mieli n o s ić n ieb ies k o -s reb rn e s zarfy , czy li w k o lo rach Vo rd an u . Nieb awem jed n ak jak iś p o my s ło wy mo n arch is ta d o d ał d o s wo jej s zarfy cien k i zielo n y p as ek . Nas tęp n eg o d n ia ws zy s cy g ward ziś ci n o s ili tak ie zielo n e lu b czerwo n e p as k i o k reś lające ich p rzek o n an ia i M au ris k mu s iał o g ło s ić, że Zielo n i i Czerwo n i b ęd ą jed n ak o wo liczn ie rep rezen to wan i w całej k ated rze. – By łab y m s k ło n n a p o zwo lić mu wy mas zero wać – p o wied ziała Win ter – g d y b y p o ciąg n ął za s o b ą ch o ć częś ć ty ch id io tó w. Przy n ajmn iej p o zb y lib y ś my s ię ich . – M o że d o teg o d o jś ć – rzek ła Cy te. – Wś ró d mo n arch is tó w mó wi s ię, że Ped d o c zamierza wy mas zero wać ze ws zy s tk imi, k tó rzy zech cą ru s zy ć, czy Zjazd to u ch wali czy n ie. M ó wią, że Zielo n i mają d u ży mag azy n b ro n i p rzejętej w Oh n lei. – Och . – Win ter p o żało wała s wo jeg o żartu . J eś li Ped d o c is to tn ie wy ru s zy w p o le, ws zy s cy to warzy s zący mu zap ewn e zo s tan ą zab ici. Atak tak ieg o tłu mu n a reg u larn e o d d ziały k ró lews k iej armii b y łb y s zaleń s twem. – Do d iab ła. – Cy te p rzeczes ała wło s y p alcami i p o trząs n ęła g ło wą. – Będ ą o ty m g ad ać p rzez cały d zień . – Zap ewn e. – Zn ajd ę s o b ie jak ieś p o ży teczn iejs ze zajęcie – s twierd ziła Cy te. – Tak ie jak p ró b a wy czerp an ia rzek i ły żk ą. Id zies z?

Win ter p o k ręciła g ło wą. – Po win n am zo s tać. M am o b s erwo wać p rzeb ieg o b rad d la J an e. Cy te p o s łała jej d ziwn e s p o jrzen ie, a p o tem wzru s zy ła ramio n ami. – J ak ch ces z. Win ter p rzes ied ziała jes zcze cztery lu b p ięć g o d zin tej d eb aty , zan im g łó d zmu s ił ją d o o p u s zczen ia s ali. Na p lacu p rzed k ated rą b y ło mn ó s two p rzek u p n ió w s p rzed ający ch jed zen ie i n ap itk i, ale k ied y zn alazła ju ż co ś d o zjed zen ia, n ie zd o łała s ię zmu s ić d o p o wro tu d o ś ro d k a. Będ ą d y s k u to wać o ty m p rzez res ztę d n ia, a mo że i w n o cy : czas em d o p iero o p ierws zej lu b d ru g iej o s tatn i d waj ad wers arze w k o ń cu milk li ze zmęczen ia. Tak więc s k iero wała k ro k i d o d o mu , a p rzy n ajmn iej teg o , co w ty m d ziwn y m ś wiecie p ełn iło fu n k cję jej d o mu . M iała wrażen ie, że p rzes zła p rzez mag iczn e d rzwi d o jak ieg o ś in n eg o Vo rd an u , w k tó ry m ws zy s tk o b y ło p o s tawio n e n a g ło wie. Ch o ciaż g d y b y to n ap rawd ę b y ły czary , Ws zy s tk o żerca ju ż b y mn ie o s trzeg ł, p o my ś lała. Dep u to wan y m p rzy d zielo n o ap artamen ty n a Wy s p ie; wielu s zlach cicó w i cu d zo ziemcó w, s zczeg ó ln ie Bo relg ajó w, u ciek ło z mias ta, zo s tawiając p u s te mies zk an ia. Kwatera Win ter mieś ciła s ię n a d ru g im p iętrze wąs k iej k amien icy o k amien n ej fas ad zie, w k tó rej mies ięczn y czy n s z zap ewn e b y ł wy żs zy o d ro czn eg o żo łd u p o ru czn ik a. M ies zk an ie zo s tało s p ląd ro wan e, zan im s ię wp ro wad ziła, ale zło d zieje zo s tawili łó żk o , s tó ł i k rzes ła, co zu p ełn ie jej wy s tarczało . Wes zła p o s ch o d ach i p rzy s tan ęła p rzed d rzwiami s wo jej k watery . Na p o d ło d ze leżała k o p erta zaad res o wan a d o n iej wy raźn y m i eleg an ck im ch arak terem p is ma. Po czta n ie d ziałała o d k ilk u d n i, g d y ż p rak ty czn ie p o d leg ała M in is ters twu In fo rmacji, tak więc k to ś mu s iał d o s tarczy ć ten lis t o s o b iś cie. Win ter p o d n io s ła k o p ertę i złamała zwy k łą wo s k o wą p ieczęć. Przeczy tała n o tatk ę: Win ter, Pro s zę, p rzy jd ź. Po trzeb u ję Two jej p o mo cy . J an e Po n iżej p o d p is u zn ajd o wał s ię jes zcze jak iś d o p is ek , s taran n ie p rzek reś lo n y . A p o d n im ty lk o d wa s ło wa: „Ko ch am Cię”. – Niech to s zlag ! – s iarczy ś cie zak lęła Win ter. Go d zin ę p ó źn iej, zd jąws zy czarn ą s zarfę d ep u to wan ej, zmierzała w s tro n ę Do k ó w.

Po u licach k rąży ło k ilk u p rzed s ięb io rczy ch d o ro żk arzy , ale Win ter p o s tan o wiła s ię p rzejś ć w n ad ziei, że s p acer ją o trzeźwi. Tak s ię n ie s tało . M y ś lała ty lk o o J an e: jej u ś miech u , mięk k ich ru d y ch wło s ach , jej ciele p rzy tu lo n y m d o Ab b y , lek k o ro zch y lo n y ch warg ach , g d y d ło n ie Ab b y p ieś ciły jej p iers i. Win ter d o tk n ęła wep ch n ięteg o d o k ies zen i liś cik u , zmięteg o w k u lk ę, i p rzy g ry zła warg ę. Przes zła p rzez p lac Triu mfu Faru s a, wciąż zas łan y ś mieciami i g ru zem p o ro zru ch ach , a p o tem Wielk im M o s tem n a p o łu d n io wy b rzeg . Zato p io n a w my ś lach d o p iero k ilk a p rzeczn ic o d b u d y n k u J an e u ś wiad o miła s o b ie zmian ę, jak a zas zła n a ty ch u licach . Kied y o b ch o d ziła je z J an e, ro iły s ię o d lu d zi i ro zb rzmiewały g warem ro zmó w, p o p rzecin an e s zn u rami z s u s zący m s ię p ran iem i p ełn e b awiący ch s ię d zieci. Teraz b y ły o p u s to s załe. Nap o ty k ała ty lk o n ieliczn y ch p rzech o d n ió w, id ący ch s zy b k o ze s p u s zczo n y mi g ło wami, i n ie wid ziała żad n y ch d zieci. W o d d ali d o s trzeg ła k ilk u o s o b o wy p atro l Gward ii Patrio ty czn ej wy ch o d zący zza ro g u z mu s zk ietami n a ramio n ach . Win ter p rzy s p ies zy ła k ro k u . Nie zn ała tej o k o licy zb y t d o b rze. Po raz d ru g i s k ręciws zy w n iewłaś ciwą u licę, k tó rej n ie p o zn awała, p rzy s tan ęła i zacis n ęła zęb y . Nie o b awiała s ię, że zab łąd zi, p o n ieważ k ażd y n ap o tk an y n a u licy mó g ł ws k azać jej d ro g ę d o k watery Szalo n ej J an e, ale teraz... Ciężk a d ło ń o p ad ła jej n a ramię. Win ter in s ty n k to wn ie o b ró ciła s ię n a p ięcie, lecz n ap as tn ik b ły s k awiczn ie złap ał ją d ru g ą ręk ą za n ad g ars tek . Wo ln ą d ło n ią s ięg n ęła d o p as a, s zu k ając n o ża, k tó reg o n ie miała, ale zaraz ro zp o zn ała tę o lb rzy mią p o s tać i o d etch n ęła z u lg ą. – Orzes zek – p o wied ziała. – Piek ieln ie mn ie p rzes tras zy łeś . – Przep ras zam. Nie ch ciałem, żeb y ś mi u ciek ła. – Pu ś cił ją. – J an e ch ce cię wid zieć. – Właś n ie p ró b o wałam ją zn aleźć. – Win ter zmies zała s ię i wzru s zy ła ramio n ami. – Ch y b a zab łąd ziłam. – Ch o d ź. To tam. Przez res ztę d ro g i s zed ł o b o k n iej, tak że czu ła s ię jak es k o rto wan a więźn iark a. Niep o k o iło ją jeg o zach o wan ie: miał p o n u rą min ę i n a jej p ró b y n awiązan ia ro zmo wy o d p o wiad ał mo n o s y lab ami. Win ter u cies zy ła s ię, g d y min ęli k o lejn y ró g i zo b aczy ła zn ajo my k s ztałt s tareg o b u d y n k u zajęteg o p rzez J an e. Gd y Orzes zek zap u k ał d o d rzwi, o two rzy ła je b ard zo zd en erwo wan a n as to latk a z ciężk ą d rewn ian ą p ałk ą. Z wy raźn ą u lg ą p o witała Orzes zk a i s zero k o o two rzy ła o czy n a wid o k Win ter. Kied y wes zli d o ś ro d k a, Win ter zo b aczy ła trzy in n e d ziewczy n y ,

p o d o b n ie u zb ro jo n e i s zep czące z p o d n iecen iem. – J a, h mm... – zaczęła p ierws za. – Pó jd ę p o ... k o g o ś . Zo s tań cie tu taj. Po b ieg ła. Win ter, Orzes zek i p ełn iące wartę d ziewczy n y czek ali w milczen iu p rzez k ilk a min u t. Gd zieś w p o b liżu zap łak ało n iemo wlę. Niemo wlę? – Win ter! Oczy wiś cie, to b y ła Ab b y . Win ter s p ięła s ię i p rzy b rała o b o jętn ą min ę. – Hmm. Cześ ć. J an e p ro s iła, żeb y m p rzy s zła. – Wiem. Dzięk i, Orzes zk u . Zab io rę ją n a g ó rę. Orzes zek k iwn ął g ło wą i o d s zed ł. Ab b y s k in ęła n a Win ter i p o p ro wad ziła ją k o ry tarzem d o s tary ch , trzes zczący ch s ch o d ó w. Kied y Win ter b y ła tu o s tatn io , p o mies zczen ia n a d o le b y ły zak u rzo n e i n ieu ży wan e, a d ziewczy n y p rzeb y wały n a p iętrach . Teraz p o d ś cian ami leżały materace, k o ce i p ro wizo ry czn e p o s łan ia i wy d awało s ię, że ws zy s cy n ieo b ecn i n a u licach zn aleźli s ię tu taj. Głó wn ie b y ły to mło d e k o b iety ; n ie wes o łe i d o b rze o d ży wio n e d ziewczęta, k tó re p amiętała, ale b ru d n e i wy s tras zo n e. By ło też k ilk u ch ło p có w o raz g ro mad k a s tarcó w i s taru s zek , p o o wijan y ch k o cami. Ws zy s tk ie ro zmo wy cich ły n a wid o k n ad ch o d zący ch i ws zy s tk ie s p o jrzen ia o d p ro wad zały Ab b y i Win ter, d o p ó k i o b ie n ie zn ik ły w g łęb i k o ry tarza. – Ab b y – s zep n ęła Win ter. – Co tu s ię d zieje, d o d iab ła? Ab b y p o k ręciła g ło wą. – J an e ci wy jaś n i. Do tarły d o k latk i s ch o d o wej, wes zły n a czwarte p iętro i d o g ab in etu , k tó ry s łu ży ł J an e za s alę k o n feren cy jn ą. J an e s ied ziała za s to łem razem z Ch ris , Beccą i Win n , ale n a wid o k wch o d zący ch wy p ro s to wała s ię i wy p ro s iła je mach n ięciem ręk i. Ws zy s tk ie wy s zły , ro b iąc wielk ie o czy . – J an e... – zaczęła Win ter. – Orzes zek s p o tk ał ją n a u licy – p o wied ziała Ab b y . – By ła s ama. J an e zb lad ła i zacis n ęła zęb y . – Win ter – wy ced ziła. – Co ty , d o ch o lery , wy p rawias z? – M y ś lałam, że p rzy ch o d zę s ię z to b ą zo b aczy ć – p o wied ziała Win ter. Zerk n ęła n a Ab b y . – Otrzy małam twó j lis t. – I p rzy s złaś tu s ama? Win ter p o czerwien iała.

– Ran y b o s k ie, n ie jes tem d zieck iem! J an e p o d es zła d o k rzes ła i o s tro żn ie u s iad ła, jak s taru s zk a o s zczęd zająca zreu maty zo wan e s tawy . Ab b y o d k as zln ęła. – Na u licach n ie jes t b ezp ieczn ie – p o wied ziała. – J u ż n ie. Trzy n as ze d ziewczy n y zo s tały n ap ad n ięte, o s tatn ia w b iały d zień i d wie p rzeczn ice s tąd . – Nie mó wiąc o s y n u Billy ’eg o Bu rd o ck a – d o d ała J an e. – Sal wy ło wił g o z rzek i z p o d erżn ięty m g ard łem. Kilk a in n y ch o s ó b zag in ęło . Win ter p rzes zed ł d res zcz. – Bo że. J a n ie... Nie miałam p o jęcia. – Oczy wiś cie, że n ie – mru k n ęła J an e. – Nik t z ty ch p rzek lęty ch d ep u to wan y ch n ie p o faty g o wał s ię n a p o łu d n io wy b rzeg , żeb y s ię ro zejrzeć. – Wid ziałam o d d ział Gward ii Patrio ty czn ej – p ro tes to wała Win ter. – Ch y b a p atro lu ją teren ? J an e ty lk o s ię ro ześ miała. – Gward ziś ci s ą częś cią p ro b lemu – p o wied ziała Ab b y . – Kied y n ie n ęk ają lu d zi, włamu ją s ię d o d o mó w, s zu k ając s zp ieg ó w, i k rad n ą ws zy s tk o , co s ię d a. – Alb o walczą z s o b ą – d o rzu ciła J an e. – Lu d zie s ię b o ją – ciąg n ęła Ab b y . – Do mias ta n ie d o ciera d o ś ć ży wn o ś ci i ci z No weg o M ias ta i Dn a p rzy ch o d zą tu taj s zu k ać p o ży wien ia. Win ter ro zejrzała s ię za wo ln y m k rzes łem, zn alazła jed n o i o p ad ła n a n ie. Przez ch wilę milczały . – Kim s ą ci ws zy s cy lu d zie n a d o le? – zap y tała cich o , ch o ciaż ju ż s ię d o my ś lała. – M ies zk ań cy Do k ó w, k tó rzy n ie mają s ię g d zie p o d ziać – o d p arła Ab b y . Po p atrzy ła n a J an e. – J ed n ak n ie mo żemy ich tu trzy mać. Nam s amy m k o ń czy s ię ży wn o ś ć, a ty m b ard ziej... – Wiem – p o wied ziała J an e. – Zo s tało zaled wie n a... – Wiem – wark n ęła J an e. – Ab b y , wy jd ź s tąd , d o b rze? Ab b y p o p atrzy ła n a Win ter, k tó ra zd o łała o d p o wied zieć jej b ezn amiętn y m s p o jrzen iem. Ze zd u mien iem zo b aczy ła w o czach Ab b y n iemą p ro ś b ę. Dziewczy n a p o ru s zy ła warg ami, b ezg ło ś n ie wy mawiając d wa s ło wa. Po mó ż jej. Po tem wy s zła, zamy k ając za s o b ą d rzwi. Zap ad ła d łu g a, n iezręczn a cis za.

– Win ter – o ch ry p ły m s zep tem o d ezwała s ię J an e. – Gd zie b y łaś ? Uciek łam, p o my ś lała Win ter. J ak zwy k le. Kied y p o trzeb o wałaś mo jej p o mo cy . – Na Zjeźd zie – p o wied ziała. – M iałam n as tam rep rezen to wać... Sama u zn ała to za k iep s k ą wy mó wk ę. – Czy o n i wied zą, co s ię tu taj d zieje? – Nie – p rzy zn ała Win ter. – Deb atu ją o ty m, czy k ró lo wa p o win n a mieć p rawo v eta. J an e zn ó w zaś miała s ię g łu ch o . – Och . Ro zu miem, d laczeg o ta s p rawa ma p rio ry tet. – Ch cą d o b rze – p o wied ziała Win ter, n ie wied ząc, d laczeg o ich b ro n i. Po p rawiła s ię. – Przy n ajmn iej n iek tó rzy . J an e zn ó w zamilk ła. – Nap is ałaś , że p o trzeb u jes z mo jej p o mo cy – p o d s u n ęła Win ter. – W ty m liś cie. – Czek ałam n a twó j p o wró t – wy jaś n iła J an e. – Pró b o wałam trzy mać to ws zy s tk o w g arś ci, ale to jak ... jak d wa p ierd o lo n e zap rzęg i ciąg n ące mn ie w ró żn e s tro n y . Lu d zie p o trzeb u ją p o mo cy , mo je d ziewczy n y p o trzeb u ją p o mo cy , ale n ie mamy d o ś ć ży wn o ś ci i s y tu acja za s zy b k o s ię zmien ia. Po ło wa ry b ak ó w zab rała s ię s tąd , s k lep y s ą p o zamy k an e i n ik t n ie ch ce k iwn ąć p alcem, żeb y p o mó c d ru g iemu . – Sp o jrzała n a Win ter. – Pamiętas z Krzy weg o Sala i Geo rg e’a Flak a? Win ter k iwn ęła g ło wą. – M y ś lałam, że wtłu k łam tro ch ę ro zu mu d o ich tęp y ch łb ó w. – J an e zn ó w wb iła wzro k w p o d ło g ę. – Sal p o wied ział k o mu ś z Gward ii, że jeg o zd an iem Geo rg e to s zp ieg Ko n k o rd atu . Zes złej n o cy o d d ział Gward ii wd arł s ię d o d o mu Geo rg e’a i zab rał g o . Os iem tru p ó w wis zący ch n a k ren elażu k ated ry . Win ter n ie wied ziała, czy jed n y m z n ich b y ł Geo rg e. Starała s ię n ie p rzy g ląd ać im zb y t d o k ład n ie. – M y ś lałam, że p an u ję n ad s y tu acją – ciąg n ęła J an e. – J ed n ak ws zy s tk o ro złazi mi s ię w ręk ach i n ie... n ie wiem, co mam ro b ić. Po my ś lałam, że p rzy jd zies z mi p o mó c. – Przełk n ęła ś lin ę. – Nie s ąd ziłam, że b ęd ę mu s iała b łag ać. – J an e... Win ter p rag n ęła – tak b ard zo p rag n ęła – ws tać, p o d b iec d o J an e, wziąć ją w ramio n a i n ig d y n ie p u ś cić. J ed n ak wciąż wid ziała o b raz J an e z Ab b y , k tó ry n ie p o zwalał jej p o d n ieś ć s ię z k rzes ła an i wy p o wied zieć s ło wa. Ty lk o w jed en s p o s ó b mo g ła g o p rzeg n ać. To b y ło jak p iło wan ie zd ro wej

k o ń czy n y , p rzecin an ie mięk k ieg o ciała zard zewiały mi zęb ami p iły , aż o d s ło n i s ię u k ry ta p o d n im k o ś ć, k tó ra w k o ń cu p ęk n ie. Alb o zag ry zan ie w zęb ach o ło wian ej k u li d o mu s zk ietu , żeb y n ie wrzas n ąć. – J a... – Win ter p rzełk n ęła ś lin ę. – Tamtej n o cy p o zd o b y ciu Ven d re. Wid ziałam cię... – Sło wa z tru d em wy d o b y wały s ię p rzez ś ciś n ięte g ard ło . – Cieb ie i Ab b y – d o k o ń czy ła s zep tem. Zn ó w zap ad ła cis za, n iezn o ś n ie p rzy tłaczająca. Win ter o d d y ch ała s zy b k o i s erce b iło jej jak s zalo n e. – Wid ziałaś to – p o n u ro p o wied ziała J an e. Win ter s k in ęła g ło wą, b o jąc s ię, że zawied zie ją g ło s . – I d lateg o ... trzy małaś s ię n a u b o czu . – To n ie jes t tak , jak my ś lis z – p o wied ziała Win ter. Nag le s ło wa p o p ły n ęły jej z u s t jak win o z o d k o rk o wan ej b u telk i. – Zro zu miałam, że wy d wie mu s iały ś cie b y ć... razem, zan im tu p rzy b y łam. I n ie mo g łam... Ch cę p o wied zieć, że n ie mo g łam tak p o p ro s tu zjawić s ię i s p o d ziewać, że ty ... To b y ło b y n ie w p o rząd k u . Wo b ec was o b u . Ro zu mies z? – Urwała, b o zab rak ło jej tch u . Pro s zę, p o wied z, że ro zu mies z, s zep n ęła w d u ch u . – J ak ty lk o zo b aczy łam, że to ty – rzek ła J an e – p o wied ziałam jej. Zro zu miała to . Wied ziałam, że to ją zab o lało , ale ty lk o s tała i u ś miech ała s ię d o mn ie, ch o lera. Bo że. A p o tem, tamtej n o cy ... – Zerwała s ię z k rzes ła, tak g wałto wn ie, że o d leciało d o ty łu . Zacis n ęła p ięś ci. – By łam p ijan a. On a ch y b a też. I czu łam s ię s amo tn a, a ty ... – Zg rzy tn ęła zęb ami. – Sy p iałam s ama. Od k ied y tu p rzy b y łaś . A o n a... b y ła tu . Ch o lera. – Rzu ciła s ię n a Win ter, z ro zis k rzo n y mi o czami. – Czeg o s ię p o mn ie s p o d ziewałaś ? Win ter p o d n io s ła ręce. – Po wied ziałam ci! By łab y m n ie w p o rząd k u , g d y b y m p ro s iła... o co k o lwiek . Nie w p o rząd k u . – Zawah ała s ię. – Przy s złam tu p rzep ro s ić. – Ty . – J an e p rzes zy ła ją g n iewn y m s p o jrzen iem. – Przy s złaś tu p rzep ro s ić. – Tak . – Za co ? Win ter wierciła s ię n ies p o k o jn ie. – Ch y b a za to ... że czu łam to , co czu łam. J an e zamilk ła i p rzes u n ęła d ło n ią p o wło s ach , s zarp iąc s terczące k o s my k i. –

Ku rwa. Na s p iżo we jaja p ierd o lo n ej

Bes tii. Na fiu ta Karis a Zb awcy

z u wiązan y mi d zwo n ami. Najwy raźn iej zab rak ło jej b lu źn iers tw, b o p rzy cis n ęła d ło ń d o u s t i p o trząs n ęła g ło wą. Ku zd ziwien iu Win ter o czy miała p ełn e łez. – Ch ciałaś p rzep ro s ić. – J an e d wo ma s zy b k imi k ro k ami p rzes zła p rzez p o k ó j i u s iad ła za s k rzy żo wan y mi n o g ami u s tó p Win ter. – Uważałaś , że to ty p o win n aś p rzep ro s ić mn ie. – J an e? – Win ter p o ch y liła s ię n ad n ią. – Do b rze s ię czu jes z? J an e p rzy cis n ęła czo ło d o k o lan Win ter i p rzez ch wilę s ied ziała tak w milczen iu . – Nie zas łu g u ję n a cieb ie – s zep n ęła. – Nie zas łu g u ję... n a k o g o ś tak ieg o jak ty . Win ter u s ły s zała s zlo ch . J an e p łak ała. J an e, k tó ra n ie p łak ała, g d y zamk n ięta w celi czek ała n a n iezn ajo meg o mężczy zn ę, k tó ry miał ją zg wałcić i zab rać w n iewo lę. Przez mo men t Win ter jak s p araliżo wan a s p o g ląd ała n a n ią ze zd u mien iem, jak b y s ło ń ce ws tało n a zach o d zie, a wo d a zaczęła p ły n ąć z mo rza k u g ó ro m. Po tem zs u n ęła s ię z k rzes ła n a p o d ło g ę o b o k J an e i wzięła ją w ramio n a. J an e wtu liła twarz w jej ramię. – Przep ras zam – p o wied ziała g ło s em zd u s zo n y m p rzez materiał s u k n i. – Win ter, tak mi p rzy k ro . J a... – Po wied ziałam ci – rzek ła Win ter, też lek k o d rżący m g ło s em. – Ty i Ab b y ... J an e p o trząs n ęła g ło wą, p o cierając p o liczk iem o s u k n ię Win ter. – Kied y n ie mo g łam cię o d n aleźć, zaczęłam s zaleć. Ab b y ... p o mo g ła mi. Sąd ziły ś my , że n ie ży jes z, i p ró b o wałam s o b ie wmó wić... że to , co łączy ło mn ie z n ią, b y ło tak ie jak to , co łączy ło mn ie z to b ą. – Ob jęła talię Win ter. – Kied y zn ó w cię zo b aczy łam, zro zu miałam, że b y łam w b łęd zie. Ch o lern y m b łęd zie. Tak mi p rzy k ro . To b y ło g łu p ie, g łu p ie, g łu p ie, za d u żo wy p iłam i... – Zamilk ła i p rzełk n ęła ś lin ę. – Nie. Żad n y ch wy mó wek . Przep ras zam. Tak mi p rzy k ro ... Win ter p o ło ży ła d ło ń n a g ło wie J an e i ws u n ęła p alce w jej wło s y . Te s ame jed wab is te i ru d e wło s y , teraz k ró tk ie i zlep io n e p o tem, ale wciąż tak zn ajo me, że ten g es t n iemal b o lał. M o cn o p rzy tu liła J an e. – W p o rząd k u – p o wied ziała. Sied ziały tak p rzez ch wilę, J an e – d rżąc w b ezg ło ś n y m p łaczu , a Win ter – o b ejmu jąc ją i zas tan awiając s ię, czy p o win n a jes zcze co ś p o wied zieć. W k o ń cu J an e p o d n io s ła g ło wę. Wy g ląd ała o k ro p n ie – z zaczerwien io n y mi o czami i ciek n ący m n o s em – ale to ty lk o ro zb awiło Win ter. – Czy my ś lis z... – zaczęła J an e i u rwała.

– Tak ? – Czy b y ło b y w p o rząd k u , g d y b y m cię teraz p o cało wała? – M o men cik . – Win ter u wo ln iła jed n ą ręk ę i p rzes u n ęła ręk awem p o twarzy J an e, wy cierając jej p o liczk i i n o s . – W p o rząd k u . J u ż mo żes z. J an e zaś miała s ię, a p o tem p rzes u n ęła d ło n ie wy żej, n a ramio n a Win ter, i p rzy tu liła ją. Ich warg i s p o tk ały s ię. Win ter o b jęła talię J an e i p rzy ciąg n ęła ją. Gd y p rzy warły d o s ieb ie, p rzez jed en o k ro p n y mo men t p o czu ła s trach . Tak jak wted y , teg o p ierws zeg o d n ia, g d y J an e p o cało wała ją n ies p o d ziewan ie, in s ty n k t k azał jej walczy ć lu b u ciek ać. Dwa lata u n ik an ia fizy czn eg o k o n tak tu z k imk o lwiek , s łu ch an ia p ro s tack ich żartó w Dav is a i jeg o k o mp an ó w o raz wy o b rażan ia s o b ie, co b y b y ło , g d y b y o d k ry li p rawd ę, d wa lata b u d zen ia s ię w ś ro d k u n o cy z b lak n ący m ws p o mn ien iem ty ch zielo n y ch o czu . Ws zy s tk o to w ty m mo men cie p o wró ciło i zes zty wn iała. Tak mo cn o u ś cis n ęła J an e, że z p ewn o ś cią mu s iało to zab o leć. Od s u n ęła twarz i p rzy g ry zła warg ę, aż p o czu ła s ło n y s mak k rwi. – Do b rze s ię czu jes z? – zap y tała J an e. – M y ś lę... – Win ter p rzes u n ęła języ k iem p o n ag le wy s ch n ięty ch warg ach i zaczerp n ęła tch u . – M y ś lę, że p o win n y ś my p ó jś ć d o two jeg o p o k o ju . – M o jeg o ... – J an e zamru g ała. – W p o rząd k u . Nie mu s is z... – J an e. Sp ó jrz n a mn ie. – Win ter p o ch wy ciła jej s p o jrzen ie. – Nic mi n ie jes t. – Zd ajes z s o b ie s p rawę – o d ezwała s ię Win ter – że to n ie ro związu je żad n eg o z two ich p ro b lemó w. Leżały w wielk im ło żu J an e, o b o k s ieb ie. Win ter b y ła ro ztrzęs io n a, b ezwład n a, jak b y zaraz miała s ię ro zp u ś cić w k ału żę. Ch łó d ciąg n ący o d o k n a p rzejmo wał d res zczem jej n ag ą s k ó rę. – M o g ły b y ś my o d ejś ć – p o wied ziała J an e. – Ty i ja. Op u ś cić mias to , zo s tawić to ws zy s tk o . Po jech ać d o M ielle lu b No rd artu . – Uś miech n ęła s ię. – Alb o z p o wro tem d o Kh an d aru . M o g łab y ś p o k azać mi ten k raj. Win ter ro ześ miała s ię. – Nie mó wis z p o ważn ie. – Nie. – J an e wes tch n ęła. – Ch y b a n ie. – Zerk n ęła z u k o s a n a Win ter. – Po mo żes z mi? – Sp ró b u ję – o b iecała Win ter. Co ś p o wo li p rzy ch o d ziło jej d o g ło wy , jak p ęch erzy k p o wietrza u n o s zący s ię k u p o wierzch n i s tawu . – Prawd ę mó wiąc, ch y b a

mam p ewien p o my s ł. Tej n o cy Win ter s p ała lep iej n iż k ied y k o lwiek o d u p ad k u Ven d re. Czu ła s ię lek k a i o d p rężo n a, jak b y p ęk ła w n iej jak aś b ariera, u waln iając n ag ro mad zo n ą wars twę mu łu . Kied y zb u d ziła s ię n as tęp n eg o ran k a p rzy wciąż p rzy tu lo n ej d o n iej J an e, miała jas n ą g ło wę. Zes zła d o jad aln i p o co ś d o jed zen ia, a p o p o wro cie zas tała Ab b y , k tó ra p rzy n io s ła J an e jej wy jś cio wy s tró j. Lek k ie u k łu cie zazd ro ś ci n a wid o k ich d wó ch razem n aty ch mias t u k o iła n iemal żało ś n ie wd zięczn a min a Ab b y . J an e wy g ląd ała jak d awn iej: p ełn a en erg ii p rzech ad zała s ię tam i z p o wro tem p o p o k o ju , g d y Ab b y ro zk ład ała czarn e s p o d n ie, s zary żak iet i p łas zcz, k tó reg o n ie p o ws ty d ziłb y s ię zamo żn y k u p iec. Win ter b y ła p o d wrażen iem i p o wied ziała to . – M ó wiłaś , że p o win n am s ię wy s tro ić – p rzy p o mn iała J an e. – Nie s p o d ziewałam s ię, że mas z co ś tak ieg o p o d ręk ą – p rzy zn ała Win ter. Ab b y zaczerwien iła s ię. – Więk s zo ś ć teg o p rzy g o to wałam zes złej n o cy . Uważałam, że n ie p o win n a iś ć d o d ep u to wan y ch , wy g ląd ając jak ... – Zerk n ęła n a J an e i o d k as zln ęła. – Tak jak zwy k le. – Nad al n ie s ąd zę, że zech cą mn ie wy s łu ch ać – s twierd ziła J an e. – Dlaczeg o mielib y ch cieć? – Po n ieważ k o ń czą im s ię mo żliwo ś ci – wy jaś n iła Win ter. – Ro zu miem, że s ły s zały ś cie wieś ci? Wiad o mo ś ć d o tarła d o mias ta tej n o cy , ro zch o d ząc s ię p o u licach w ó w d ziwn y s p o s ó b właś ciwy p lo tk o m. J ak b y ws zy s cy p o zn ali ją we ś n ie, a b u d ząc s ię, ty lk o p o twierd zali ją, ro zmawiając z in n y mi lu d źmi. Po d o b n o wo js k o Orlan k a wy mas zero wało z o b o zu . Sied em ty s ięcy reg u larn y ch żo łn ierzy k ró lews k iej armii Vo rd an u n ad ciąg ało k u s to licy . Bio rąc p o d u wag ę czas , jak ieg o p o trzeb o wali zwiad o wcy , żeb y wró cić z tą in fo rmacją, miały min ąć d wa, n ajwy żej trzy d n i, zan im lu d zie Os tatn ieg o Diu k a s tan ą u b ram. Win ter s p o d ziewała s ię p an ik i, lecz k ied y razem z J an e o p u ś ciły b u d y n ek w to warzy s twie Orzes zk a i tu zin a u zb ro jo n y ch Sk ó rzan y ch Ku rtek , u lice p o zo s tały p u s te. J eś li ju ż, to b y ły jes zcze b ard ziej wy lu d n io n e n iż p o p rzed n iej n o cy i Win ter n ie d o s trzeg ła n ig d zie ży wej d u s zy , d o p ó k i n ie d o s zli d o Wielk ieg o M o s tu . Tam zb ierały s ię g ru p k i, lu d zk i p o to k p o wo li p ły n ący n a p ó łn o c, p rzez mo s t i za rzek ę. Na Wy s p ie n ap o tk ał k ilk a in n y ch , mn iejs zy ch , i zlał s ię z n imi, n io s ąc Win ter, J an e o raz ich n iewielk ą es k o rtę jak b an ieczk i p o wietrza. By ła to jak b y p o wtó rk a mars zu

n a Ven d re, ale za d n ia, więc b ez p o ch o d n i czy b ro n i i b ez tamteg o p o czu cia celu . Ci lu d zie b y li p rzes tras zen i, a n ie ro zg n iewan i, i n ie wied zieli, co ro b ić. Lu d zk i p o to k p rzes zed ł p o d łu k iem triu mfaln y m Faru s a n a p o łu d n io wy m k rań cu i ro zlał s ię p rzy p o zamy k an y ch k afejk ach . Tam ju ż s ię zeb rał s p o ry tłu m, two rząc k rąg w p ó łn o cn o -zach o d n im k rań cu p lacu , g d zie ch y b a co ś s ię d ziało . Patrząc p o n ad g ło wami ciżb y , Win ter zo b aczy ła k rążąceg o tam s amo tn eg o jeźd źca, a k ied y s ię zb liży li, ro zp o zn ała jeg o k o lo ro wy s tró j. Ped d o c. – Dep u to wan i n as zawied li! – mó wił g ło s em led wie p rzeb ijający m s ię p rzez p o mru k tłu mu . – W tej s ali s ą d o b rzy lu d zie, ale tak że g łu p cy , tch ó rze, a n awet zd rajcy ... I n ie ma czas u o d s iewać ziarn a o d p lew! Dlateg o wzy wam ws zy s tk ich p rawd ziwy ch o b y wateli Vo rd an u , ab y zro b ili to , co trzeb a zro b ić. Wy s tąp cie! Zaciąg n ijcie s ię! Es k o rta J an e ju ż u to ro wała jej d ro g ę i o b ie z Win ter miały d o b ry wid o k . Ped d o c s ied ział n a ws p an iały m s iwk u , miał b ły s zczące o s tro g i o raz s io d ło ró wn ie p ięk n ie wy czy s zczo n e i zd o b io n e jak jeg o mu n d u r. J eźd ził s tęp a tam i z p o wro tem p o wo ln ej p rzes trzen i, trzy mając w jed n ej ręce wo d ze, a d ru g ą g es ty k u lu jąc. Za n im s tał tłu m zb ro jn y ch ; ws zy s cy u s iło wali wy g ląd ać n a żo łn ierzy s to jący ch n a b aczn o ś ć. Niek tó ry m – g łó wn ie n o s zący m s zarfy Gward ii Patrio ty czn ej z zielo n y m o b rzeżem s y g n alizu jący m p rzy n ależn o ś ć d o mo n arch is tó w – n awet s ię to u d awało , p o mimo n ieró wn y ch o d s tęp ó w w s zereg ach i rzęd ach . In n i wy g ląd ali tak , jak b y złap an o ich n a u licy i u zb ro jo n o w tak ą b ro ń , jak a b y ła p o d ręk ą. Op ró cz mu s zk ietó w Win ter wid ziała d u b eltó wk i i s trzelb y my ś liws k ie, p ik i, s taro ś wieck ie h alab ard y i p ry mity wn e włó czn ie. Wielk i s to s b ro n i leżał n a p łach cie p iln o wan ej p rzez d wó ch d o b rze u b ran y ch mężczy zn z czarn y mi s zarfami d ep u to wan y ch . Od czas u d o czas u z tłu mu wy ch o d ził k to ś – czas em wy p ch n ięty p rzez in n y ch , a czas em wy ry wając s ię u s iłu jący m g o p o ws trzy mać – zg łas zając s ię n a o ch o tn ik a. Sto jący w s zy k u witali k ażd eg o g ro mk im o k rzy k iem, p o wtarzan y m – n ieco s łab iej – p rzez tłu m. No wi o ch o tn icy zg łas zali s ię d o d wó ch d ep u to wan y ch , k tó rzy wręczali im tak i o ręż, jak i ak u rat leżał n a wierzch u s terty , i o d s y łali d o s zereg ó w. – W co o n s ię tu taj b awi, d o d iab ła? – s p y tała J an e. – Zamierza p o mas zero wać z n imi n a o d d ziały Orlan k a – wy jaś n iła Win ter. Ko mp letn y id io ty zm, ale n ie zn alazła in n eg o wy tłu maczen ia. – Od wielu d n i g ro ził, że s k rzy k n ie s wo ją armię, p o n ieważ d ep u to wan i n ie ch cieli p o wierzy ć mu d o wo d zen ia. Wid o czn ie p o s tan o wił to zro b ić n a wieś ć o wy mars zu o d d ziałó w

Orlan k a. – Na jaja Bes tii – zak lęła J an e. – Ch ce wy ru s zy ć z tą zb ieran in ą? – Najwid o czn iej. M o że n a p ó łn o cn y m b rzeg u d o łączy d o n ieg o więcej o ch o tn ik ó w. Win ter wp rawn y m o k iem p o liczy ła s zereg i. Ped d o c zeb rał ty s iąc lu d zi, mo że tro ch ę więcej. – M a jak ieś s zan s e? – Przeciwk o reg u larn emu wo js k u ? – Po my ś lała o h o rd zie wieś n iak ó w p ró b u jący ch atak o wać v o rd an ajs k ą lin ię o b ro n y p o d czas b itwy n a k h an d ars k iej d ro d ze i k rwawej łaźn i, jak ą zg o to wały im zd y s cy p lin o wan e s alwy mu s zk ietó w i d ział. – Najmn iejs zy ch . Ch o d ź. M u s imy d o s tać s ię d o Ven d re. Od es łały zło żo n ą ze Sk ó rzan y ch Ku rtek es k o rtę, k ied y d o tarły d o twierd zy , teraz o b s ad zo n ej p rzez Gward ię Patrio ty czn ą. J ej b rama s tała o two rem, a n a d zied ziń cu p an o wało o g ro mn e zamies zan ie. Gward ziś ci z o b u fak cji b ieg ali, d y s k u to wali w mały ch g ru p k ach lu b k rzy czeli n a s ieb ie. Win ter o d g ad ła, że Ped d o c p rzy s łał tu ro zk az, ab y Gward ia p rzy łączy ła s ię d o n ieg o , a d ep u to wan i zab ro n ili jej teg o . Sąd ząc p o liczb ie k o lo ro wy ch s zarf, więk s zo ś ć Zielo n y ch p rzy łączy ła s ię d o Ped d o ca, n ato mias t Czerwo n i p o zo s tali n a s wo ich p o s teru n k ach . Nik t n ie zatrzy my wał d wó ch mło d y ch k o b iet, k tó re p rzemierzy ły d zied zin iec i ws zed łs zy g łó wn y m wejś ciem, zn alazły s ię n a s ch o d ach . J an e wzd ry g n ęła s ię, g d y p rzech o d ziła p rzez p ró g . – M iałam ch o lern ą n ad zieję, że ju ż n ig d y tu n ie p rzy jd ę – mru k n ęła. – J a ró wn ież – rzek ła Win ter. – Przy n ajmn iej ty m razem wch o d zę fro n to wy mi d rzwiami. – I n ie ma tu lu d zi w czarn y ch p łas zczach . – Właś n ie. Co k o lwiek my ś leć o d iu k u Orlan k o , jeg o Ko n k o rd at n iewątp liwie lep iej p iln o wał twierd zy n iż o b ecn i warto wn icy . Win ter i J an e wes zły p o s ch o d ach n a g ó rę n iezatrzy my wan e p rzez n ik o g o . Na g ó rn y ch p o zio mach n ie b y ło ju ż tak ieg o zamies zan ia, a p rzy n ajmn iej cele b y ły p iln o wan e p rzez s trażn ik ó w. Nie wied ząc, n a k tó re p iętro iś ć, Win ter w k o ń cu złap ała mło d eg o g ward zis tę z fak cji Czerwo n y ch i zap y tała o d ro g ę, k tó rą ws k azał im, jąk ając s ię i n ie p y tając, k im s ą g o ś cie i czeg o ch cą. – To ś mies zn e – p o wied ziała Win ter, g d y wch o d ziły n a trzecie p iętro . – Nawet

b an d a o ś mio letn ich d zieci mo g łab y o d b ić więźn ió w. J an e p rzewró ciła o czami, zg ad zając s ię z ty m. Przes zły k ró tk im k o ry tarzem i p rzy s tan ęły p rzed d rzwiami ws k azan ej im celi, p iln o wan ej p rzez leciweg o mężczy zn ę n o s ząceg o s zarfę z czerwo n y m o b rzeżem. Na ich wid o k wy p ręży ł s ię i s p rezen to wał b ro ń , p ró b u jąc wciąg n ąć o k azały b rzu ch . – M u s imy p o ro zmawiać z więźn iem – o zn ajmiła Win ter, g d y o two rzy ł u s ta, żeb y co ś p o wied zieć. – Ach ... – zd o łał wy k rztu s ić. – Sp rawy d ep u to wan y ch – d o d ała b ez zmru żen ia o k a. Kiwn ął g ło wą. – J a... ee... a k o n k retn ie jak ich d ep u to wan y ch ? – J es tem d ep u to wan a Win ter Ih ern g las s . A to jes t d ep u to wan a J an e Verity – p rzed s tawiła je Win ter. Pierws ze n azwis k o n ajwy raźn iej n ic mu n ie mó wiło , ale s ły s ząc d ru g ie, wy p ręży ł s ię. – J an e Verity ? Szalo n a J an e? – Zerk n ął n a J an e. – To o n a? – Zg ad za s ię – o d p arła J an e z n iezb y t p rzy jazn y m u ś miech em. – Szalo n a J an e. Sp o cił s ię, ale zd o łał zas alu to wać i zaczął s zu k ać k lu czy . – Zaraz o two rzę d rzwi, p ro s zę p an a. Pan i. Pan ien k i. Zamias t celi u jrzały p o k o ik z wąs k im o k ien k iem s trzeln iczy m, p rzez k tó re wp ad ało ś wiatło , o raz s faty g o wan y m, lecz cały m łó żk iem, b iu rk iem, s to łem i k rzes łami. Za b iu rk iem s ied ział k ap itan M arcu s d ’Iv o ire, tro ch ę zan ied b an y . M iał p o mięty mu n d u r z p lamami o d p o tu , zmierzwio n ą b ro d ę i k ilk u d n io wy zaro s t n a p o liczk ach . Na jeg o wid o k Win ter p rzes zed ł n erwo wy d res zcz i zan im p o d n ió s ł g ło wę, złap ała J an e za ręk ę i o d ciąg n ęła o d d rzwi o raz s trażn ik a. – Pamiętas z, co ci mó wiłam, p rawd a? – p o s p ies zn ie s zep n ęła. – O mn ie. – Tak s ąd zę – o d p arła J an e. – On wie, że ty to ty , ale my ś li, że p rzeb rałaś s ię za d ziewczy n ę, żeb y mn ie o s zu k ać. – Uś miech n ęła s ię ło b u zers k o . – M o że o n ma rację i p o p ro s tu d o s k o n ale u d ajes z... – Wiem, że to ś mies zn e, jas n e? Po p ro s tu ... n ic n ie mó w. Pó źn iej jak o ś to ws zy s tk o wy p ro s tu ję. – Czy o n wie, że ja wiem, że o n wie, że jes teś o s o b ą, za k tó rą cię u waża? – J an e p rzech y liła g ło wę n a b o k , u s iłu jąc to o g arn ąć, i zro b iła zeza. – Nieważn e. Będ ę g rzeczn a.

– W p o rząd k u . – Win ter zaczerp n ęła tch u , wy g ład ziła s u k n ię i wes zła d o p o k o ju . J an e p o d ąży ła za n ią i zamk n ęła d rzwi. – Dzień ... d o b ry – p o wo li p o wied ział M arcu s . Po p atry wał to n a Win ter, to n a J an e, wy raźn ie p rzep ro wad zając ten s am k ark o ło mn y p ro ces my ś lo wy co p rzed ch wilą J an e i zas tan awiając s ię, co mo że p o wied zieć, a czeg o n ie. Win ter p o s tan o wiła, że ju ż n ie b ęd zie s ię ś miała w tak ich g ran iczący ch z fars ą mo men tach . Zacis n ęła zęb y , a p o tem p rzy witała s ię. – Witaj, k ap itan ie. To jes t J an e Verity . On a wie, że s łu żę w wo js k u , więc mo że p an mó wić s wo b o d n ie. – Ro zu miem. – M arcu s zamru g ał i p o d rap ał s ię p o b ro d zie. – W p o rząd k u . Witajcie, Ih ern g las s , J an e. – Zamilk ł n a mo men t. – Ch y b a n ie jes t p an i tą „Szalo n ą” J an e, o k tó rej ws zy s cy ... – To ja – wy zn ała J an e. – Sąd zę, że s p o tk aliś my s ię, k ied y b y łam tu taj o s tatn io , ale n ie mam p an u za złe, że b y ł p an zb y t zajęty , żeb y mn ie zau waży ć. – M o żn a tak p o wied zieć – rzek ł M arcu s . – Zak ład am, że ta wizy ta n ie ma n a celu jed y n ie s p rawd zen ia, w jak iej jes tem fo rmie? Zd aje s ię, że n a zewn ątrz jes t jak ieś p o ru s zen ie. – Otrzy mu je p an tu jak ieś wieś ci? – s p y tała J an e. – Niewiele. Czas em s trażn ik o m co ś s ię wy p s n ie, ale g łó wn ie p lo tk i. Win ter w s k ró cie wy jaś n iła mu , co s ię d ziało n a Zjeźd zie Gen eraln y m w ciąg u ty g o d n ia o d k ap itu lacji k ró lo wej. J an e tak że s łu ch ała z zain teres o wan iem, d o d ając k ilk a b arwn y ch u wag i k o men tarzy d o ty czący ch s y tu acji w Do k ach . W k o ń cu M arcu s p o k ręcił g ło wą. – Święci i męczen n icy – wes tch n ął. – Nig d y n ie p rzy p u s zczałem, że b ęd zie tak źle. – Ro b i s ię co raz g o rzej – d o d ała Win ter. – Dziś ran o o trzy maliś my wiad o mo ś ć, że Orlan k o o p u ś cił M id v ale ze s tacjo n u jący mi tam o d d ziałami k ró lews k iej armii. Teraz Ped d o c zb iera n a p lacu o ch o tn ik ó w, k tó rzy wy ru s zą z n im walczy ć. – Walczy ć? Ch y b a o s zalał. – M arcu s zerk n ął n a o k ien k o , wy ch o d zące n a p ó łn o c i n a rzek ę. – Zak ład ając, że reg u larn e o d d ziały b ęd ą walczy ć... – M y ś lę, że b ęd ą – p o twierd ziła J an e. – Przy n ajmn iej jeś li s p o tk amy s ię z n imi u zb ro jen i, n a o twartej p rzes trzen i. – J a też tak u ważam – p o n u ro rzek ł M arcu s . – To b ęd zie rzeź.

– M iałam p lan – p o wied ziała Win ter. – M y ś lałam, że zd o łamy p rzek o n ać d ep u to wan y ch , żeb y mian o wali p an a d o wó d cą Gward ii, jeś li J an e p o p rze p ań s k ą k an d y d atu rę. Wiele o s ó b p amięta, co zro b ił p an w Ven d re, jak ch ro n ił p an więźn ió w. J ed n ak Ped d o c n as u b ieg ł. – Ped d o c – p o wtó rzy ł M arcu s . – Zn ałem jed n eg o Ped d o ca w s zk o le wo js k o wej. Sy n a h rab ieg o Vo lmire. To n ie o n jes t n a ty m p lacu , p rawd a? – Sąd zę, że o n – mru k n ęła Win ter. – Do d iab ła. Zaws ze b y ł g łu p cem. Nie d o s zed ł n awet d o p o ru czn ik a. – Teraz ch ce d o wo d zić Gward ią, d o ś wiad czen ie” – wtrąciła J an e.

p o wo łu jąc

s ię

na

s wo je

„wo js k o we

Zap ad ła g łu ch a cis za. – I co zro b imy , d o d iab ła? – p rzerwała ją J an e. – Dep u to wan i n ajwy raźn iej n ie s ą w s tan ie p o ws trzy mać Ped d o ca p rzed wy mars zem – rzek ła Win ter. – In aczej ju ż b y to zro b ili. A k ied y wy ru s zy ... – M y ś lis z, że zd o łas z ich d o wo d zen ie p o zo s tały mi s iłami? M arcu s p o d n ió s ł ręce.

p rzek o n ać, żeb y

o d d ali

k ap itan o wi

d ’Iv o ire

– Po ch leb ia mi was ze zau fan ie, ale n ie wiem, czeg o o d e mn ie o czek u jecie. – Po my ś lałam... Win ter zro b iła g łęb o k i wd ech , s tarając s ię ig n o ro wać wrażen ie, że p lan , k tó ry ran o wy d awał s ię tak d o b ry , teraz wali s ię w g ru zy . – Gd y b y ś my zd o łali p rzes zk o lić g ward zis tó w... mó wię o p rzes zk o len iu ... mo że u d ało b y s ię n am o b ro n ić mias to p rzed Orlan k iem.

n ależy ty m

– Vo rd an n ie wy trzy ma o b lężen ia – rzek ł M arcu s , k ręcąc g ło wą. – Zb y t wiele g ęb d o wy ży wien ia i żad n y ch u mo cn ień . – Zatem co ? M amy s ię p o d d ać? M arcu s wzru s zy ł ramio n ami. – J es t tak a mo żliwo ś ć. M ó wiąc z p o zy cji k o g o ś , k to zo s tałb y wó wczas s traco n y , jes tem temu p rzeciwn y . Win ter zerk n ęła n a J an e i zacis n ęła warg i. Sk o ro mo wa o ty m, k to zo s tałb y s traco n y ... – J es tem o twarta n a ws zelk ie p ro p o zy cje – p o wied ziała. – Po s łu ch ajcie. Ws zy s cy wiemy , że n awet g d y b y u d ało s ię wam p rzek azać mi d o wo d zen ie, n ie zd o łałb y m p o ws trzy mać Orlan k a. – Zamilk ł n a ch wilę. – I wiemy , że

g d y b y ś cie ch cieli p o d jąć walk ę, jes t ty lk o jed en czło wiek , n a k tó reg o s tawiam. Win ter p rzy g ry zła warg ę. – J an u s . – J an u s , czy li h rab ia M ieran ? – u p ewn iła s ię J an e. – M in is ter s p rawied liwo ś ci? – Po k o n ał trzy d zieś ci ty s ięcy Kh an d arczy k ó w, mając jed en p u łk p iech o ty – p rzy p o mn iał M arcu s . – J eś li s zu k acie d o wó d cy , to o n b y łb y n ajlep s zy . – Nie wątp ię, że jes t g en iu s zem – s twierd ziła J an e to n em s u g eru jący m, że b ard zo w to wątp i. – Ty lk o czy mo żemy mu u fać? W k o ń cu jes t s zlach cicem i n ajwy raźn iej b y ł b lis k o związan y ze zmarły m k ró lem. Win ter i M arcu s p o p atrzy li n a s ieb ie. Win ter wid ziała, że k ap itan my ś li o ty m s amy m co o n a, o ś wiąty n i n a p u s ty n i i Ty s iącu Imio n . Czy mo żemy mu u fać? – Nie mo g ę p o wied zieć, jak b ęd zie n a d łu żs zą metę – p o wo li p o wied ziała Win ter. – Wiem jed n ak n a p ewn o , że o n n ien awid zi Orlan k a i Bo relg ajó w. M arcu s p rzy tak n ął. – I jeg o g ło wa też s p ad n ie, jeś li Orlan k o tu wró ci. – Nie s ąd zę jed n ak , żeb y d ep u to wan i zg o d zili s ię n a jeg o k an d y d atu rę – zau waży ła Win ter. – J an u s cies zy s ię zb y t d u żą p o p u larn o ś cią tłu mu . – M imo że k azał ares zto wać Dan to n a? – s p y tał M arcu s . – Na u licach win ią o to Os tatn ieg o Diu k a – rzek ła J an e. – J an u s wciąż jes t „zd o b y wcą Kh an d aru ”. Teraz to b ard zo s ię liczy . – W p o rząd k u , jes t b o h aterem. M o żn a b y p o my ś leć, że to ch y b a d o b rze – zau waży ł M arcu s . – To o zn acza, że d ep u to wan i mu n ie zau fają – rzek ła J an e. Win ter s k in ęła g ło wą. – Śmierteln ie s ię b ali p rzek azan ia wład zy n awet k o mu ś tak iemu jak Ped d o c, w o b awie, że zwró ciłb y Gward ię p rzeciwk o n im. W ich mn ieman iu k to ś o rep u tacji J an u s a mó g łb y s ię o g ło s ić k ró lem. – Po trzeb u jemy J an u s a – u p ierał s ię M arcu s . – Nawet g d y b y ś cie zd o łały p rzek o n ać d ep u to wan y ch , żeb y o d d ali mi d o wo d zen ie, n ie p rzy jąłb y m g o . Lep iej s ię p o d d ać n iż walczy ć i d ać Orlan k o wi p retek s t d o b ru taln y ch p rześ lad o wań . Gd y b y ś my mieli J an u s a za d o wó d cę... – Wzru s zy ł ramio n ami. – Walczy łb y m, g d y b y o n u zn ał, że zwy cięs two jes t mo żliwe. – M o że g d y b y p rzemó wił d o d ep u to wan y ch ? – p o d s u n ęła Win ter. – Nie jes t

Dan to n em, ale u mie mó wić, jeś li trzeb a. – Po my ś lała o b u n cie n a p u s ty n i i s ąd ząc p o s k rzy wien iu u s t, M arcu s tak że. – J ed n ak ... – Źle d o teg o p o d ch o d zicie – p rzerwała jej J an e. Win ter i M arcu s jed n o cześ n ie o d wró cili s ię d o n iej. – M y ś licie o d ep u to wan y ch jak o zb io ro wy m wład cy – wy jaś n iła. – Ale o n i n ie s ą k ró lem. M ają ty lk o ty le wład zy , ile lu d zech ce im d ać. Nie mu s imy s ię z n imi s p ierać. M u s imy ich ty lk o p rzek o n ać. Zan im Win ter i J an e o p u ś ciły Ven d re, zamies zan ie u cich ło . Gward ziś ci, k tó rzy zamierzali d o łączy ć d o Ped d o ca, ju ż p o s zli, p o zo s tawiając g łó wn ie Czerwo n y ch o raz n ieliczn y ch n iep rzek o n an y ch Zielo n y ch . Kilk u z n ich n a ty le d o s zło d o s ieb ie, że ze zd ziwien iem s p o jrzeli n a d wie mło d e k o b iety wy ch o d zące z więzien ia, Win ter więc p o s łała im o lś n iewający u ś miech . – Nap rawd ę my ś lis z, że to s ię u d a? – zap y tała n ag le J an e, g d y p rzech o d ziły p rzez b ramę. Win ter zamru g ała. – Przecież to b y ł twó j p o my s ł? – Nie d o k o ń ca. Kied y J an u s o b ejmie d o wo d zen ie, czy n ap rawd ę s ąd zis z, że zd o ła p o ws trzy mać Orlan k a? – J eś li n ie o n , to n ik t in n y n ie zd o ła teg o d o k o n ać. – To za mało . – J an e p o k ręciła g ło wą. – Kap itan d ’Iv o ire miał rację. Po win n iś my s ię p o d d ać. – Zak ład ając, że Ped d o c p o n ies ie k lęs k ę... J an e p ry ch n ęła. – J eś li s ię p o d d amy , Orlan k o n a p ewn o ares ztu je ws zy s tk ich p rzeciwn ik ó w, k tó ry ch zd o ła d o p aś ć. Cieb ie i mn ie też – ciąg n ęła Win ter. – M o g ły b y ś my u ciec. – J an e u ś miech n ęła s ię p s o tn ie. – Uciek łaś p an i Wilmo re. Czy tru d n iej b y ło b y zwiać Os tatn iemu Diu k o wi? – I zo s tawić tu ws zy s tk ich ? Sk ó rzan e Ku rtk i, two je d ziewczęta? – Win ter zawah ała s ię, ale ty lk o s ek u n d ę. – Ab b y ? – J eś li s ię n ie p o d d amy , b ęd ą walczy ć i mo że zg in ą. A jeś li p rzeg ramy , wies z, co Orlan k o zro b i z mias tem. Łatwo b y ło to s o b ie wy o b razić. Żo łn ierze w n ieb ies k ich mu n d u rach n a u licach , s iep acze w czarn y ch p łas zczach ro zb ijający d rzwi i wy wlek ający lu d zi w n o cy ...

– Nie ch cę wciąg ać w to ws zy s tk ich – o zn ajmiła J an e – żeb y rato wać s ieb ie. Nie zro b ię teg o , jeżeli u ważas z, że n ie mo żemy zwy cięży ć. Win ter zas tan awiała s ię n ad ty m p rzez d łu g ą ch wilę. – Zd am s ię n a J an u s a. J eś li o n p o wie, że mo żemy zwy cięży ć, to jes t to mo żliwe. J eżeli s ąd zi, że to n iemo żliwe, p o wie n am. Uważam, że n ajlep s ze, co mo żemy zro b ić, to p o wierzy ć mu d o wo d zen ie. – W p o rząd k u . – J an e p rzeciąg n ęła s ię, s p latając d ło n ie za g ło wą, i n a jej twarzy zn ó w p o jawił s ię ch arak tery s ty czn y ło b u zers k i u ś miech . – Zo b aczmy , co mo żemy zro b ić.

Dwudziesty Raesin ia

Z

ach o d zące s ło ń ce malo wało b lad y m s zk arłatem wy cięcie o two ru s trzeln iczeg o

w k o mn acie Raes in ii n a o s tatn im p iętrze Ven d re. Po mies zczen ie b y ło p rzes tro n n e i s taran o s ię u czy n ić je g o d n ą k waterą d la k ró lo wej, wy p o s ażając je w zas ło n y i meb le. J ed n ak żad n e d y wan y czy k ilimy n ie mo g ły u k ry ć g ru b y ch k amien n y ch mu ró w an i fak tu , że d rzwi s ą zamk n ięte o d zewn ątrz i p rzez całą d o b ą p iln o wan e p rzez Gward ię Patrio ty czn ą. Otwó r s trzeln iczy n ie b y ł d o s tateczn ie d u ży , ab y mó g ł s ię p rzezeń p rzecis n ąć n awet k to ś tak i jak Raes in ia, g o to wa zary zy k o wać u p ad ek z wy s o k o ś ci czterech p ięter. W k o ń cu z o d ro b in ę więk s zej wy s o k o ś ci s p ad ła tu taj razem z Faro . Zas tan awiała s ię, czy mo g ła teg o jak o ś u n ik n ąć. Czy n a tej k rętej d ro d ze w p ewn ej ch wili mo g ła wy b rać in n y k ieru n ek , w wy n ik u czeg o Ben b y n ie zg in ął, a Faro n ie zo s tałb y zd rajcą? A o n a n ie zn alazłab y s ię tu taj, zamk n ięta w celi zaled wie ty d zień p o ś mierci o jca. Ciek awy p o czątek p an o wan ia k ró lo wej Raes in ii. A jed n ak . Lep s zy Zjazd Gen eraln y n iż Orlan k o . Lep s zy tłu m o d Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia i jeg o d emo n ó w. Niewielk a to p o ciech a, ale in n ej n ie miała. Gd y b y tak n ie b y ło , g d y b y miało s ię o k azać, że s y tu acja lu d u s ię n ie p o p rawiła, to ws zy s tk o , co zro b iła, b y ło b y p o two rn ie s amo lu b n e i b ezs en s o wn e. Nie wied ziała, czy mo g łab y z ty m ży ć. Ch o ciaż w tej k wes tii n ie miała wy b o ru . Kto ś zap u k ał d o d rzwi. Raes in ia u s iad ła n a łó żk u . Słu d zy wciąż p rzy ch o d zili i wy ch o d zili, ale n ie p u k ali. Nik t jej tu n ie o d wied zał. – Tak ? – Zas tan awiałem s ię, czy was za k ró lews k a mo ś ć zn ajd zie d la mn ie ch wilę – p o wied ział k to ś zza d rzwi. Raes in ia d o p iero p o ch wili ro zp o zn ała g ło s M au ris k a. By ł o ch ry p ły . – Oczy wiś cie – p o wied ziała. – Wejd ź. Ws tała i p o d es zła d o s to łu , k ied y wch o d ził. Stała tam k ry s ztało wa k arafk a z wo d ą i mis k a z o wo cami.

– Ob awiam s ię, że n iewiele mo g ę zao fero wać g o ś cio m – p o wied ziała. – Ale częs tu j s ię. M au ris k s ię n ie u ś miech n ął. J eg o wąs k a twarz n ie b y ła s two rzo n a d o u ś miech ó w, a o d k ied y wid ziała g o o s tatn io , jes zcze s p o s ęp n iał. Oczy miał zap ad n ięte i p o d k rążo n e, n iemal p o d s in iaczo n e, a k o ś ci p o liczk o we n ap in ały cien k ą, b lad ą s k ó rę. By ł u b ran y lep iej, n iż k ied y wid y wali s ię w Nieb ies k iej M as ce, i n o s ił czarn ą s zarfę d ep u to wan eg o , o b s zy tą zło to g ło wiem. J ed n ą ręk ą n ieu s tan n ie d o ty k ał s zarfy , p o p rawiając ją. M o cn o zacis k ał warg i. Nic n ie p o wied ział, g d y s trażn ik zamy k ał za n im d rzwi, ty lk o wb ijał wzro k w twarz Raes in ii. Zaru mien iła s ię lek k o p o d ty m b ad awczy m s p o jrzen iem i zro b iła wy n io s łą min ę. – Czy co ś s ię s tało ? – zap y tała. – To ty , p rawd a? – rzek ł b ezn amiętn ie. – Raes in ia Smith . To cały czas b y łaś ty . Zo b aczy łem cię n a mo ś cie i p o my ś lałem... Ale n ie b y łem p ewn y . Raes in ia o p arła d ło ń o s tó ł, p rzy trzy mu jąc s ię, i n ie o d p o wied ziała. – Ro zu miem, d laczeg o s ąd ziłaś , że n ik t s ię n ie zo rien tu je – ciąg n ął M au ris k . Zaczął s ię p rzech ad zać p o celi, jak to ro b ił s etk i razy n a zap leczu Nieb ies k iej M as k i. – W k o ń cu k to tak n ap rawd ę wid u je k s iężn iczk ę? Ty lk o d wo rzan ie w Oh n lei. Zatem wy my k ałaś s ię w ś ro d k u n o cy ... p o co , d la zab awy ? – Dla zab awy ? – Raes in ia p o czerwien iała. – M y ś lis z, że ro b iłam to d la zab awy ? – A więc p o co ? – Z ty ch ws zy s tk ich p o wo d ó w, o k tó ry ch wam mó wiłam! Po n ieważ jeś li n ik t g o n ie p o ws trzy ma, d iu k Orlan k o o b ejmie tro n i s p rzed a k raj Bo relg ajo m. Po n ieważ mó j o jciec b y ł u mierający i w Oh n lei n ie b y ło n ik o g o , k o mu mo g łab y m zau fać. Po za So th e, d o d ała w my ś lach i p o czu ła ś cis k an ie w g ard le. So th e, g d zie jes teś ? – Czy n ie mo g łaś n am p o wied zieć, k im n ap rawd ę jes teś ? – Po k ręcił g ło wą. – Nie, o czy wiś cie, że n ie. Nig d y n ap rawd ę n am n ie u fałaś . Gd y b y ś wy jawiła n am s wo je p lan y , s p rawy mo g ły b y u ło ży ć s ię in aczej. – Ro b iłam, co mo g łam. M au ris k ro ześ miał s ię n iewes o ło . – Najczęś ciej wy g łas zan e ep itafiu m n a ś wiecie. Raes in ia s p o jrzała n a n ieg o g n iewn ie, zacis k ając p alce n a k rawęd zi s to łu . M au ris k d o tarł d o ś cian y , zawró cił i ru s zy ł z p o wro tem k u n iej.

– Co s ię s tało tamtej n o cy n a mu rze? – Zatrzy mał s ię tu ż p rzed n ią i o d g arn ął wło s y z jej s k ro n i. – Wid ziałem, jak Faro cię zas trzelił. Wiem, co wid ziałem. A jed n ak ... – M iałam... s o b o wtó ra. – Raes in ia miała mn ó s two czas u n a p rzy g o to wan ie tej b ajeczk i. – Lau ren . Dziewczy n ę b ard zo podobną do mn ie. Czas em wy k o rzy s ty waliś my to p o d o b ień s two , k ied y n ie ch ciałam s ię p o k azy wać. Tamtej n o cy , k ied y Ró ża zamierzała zd emas k o wać Faro , k azała mi zo s tać n a d wo rze i p rzy s łać tu Lau ren . Nie ch ciałam, ale w k o ń cu ... – Po d ejrzewałem, że to co ś tak ieg o – p rzerwał jej M au ris k . – A więc to k o lejn e zwło k i n a two im k o n cie. Po za Ben em, Faro i b ied n y m, g łu p im Dan to n em. – Ro b iliś my to , co mu s ieliś my . Wies z o ty m. – Raes in ia ws k azała d rzwi, za k tó ry mi s tali g ward ziś ci. – A ty ch ciałeś właś n ie teg o , p rawd a? – M o że d lateg o mn ie to iry tu je – o d p arł M au ris k . – Ty ... wy k o rzy s tałaś n as . J ed n ak w k o ń cu ws zy s tk o s ię u ło ży ło . – M o że Bó g ma p o czu cie h u mo ru . – M o że. – M au ris k wło ży ł ręk ę d o k ies zen i i u s ły s zała s zeles t p ap ieru . – A mo że n ie. Wid zis z, Orlan k o zmierza tu taj z s ied mio ma ty s iącami żo łn ierzy k ró lews k iej armii. Gru p a n as zy ch p ró b o wała g o zatrzy mać i właś n ie d o wied zieliś my s ię o wy n ik u tej b itwy . – Po trząs n ął g ło wą. – J eś li mo żn a to n azwać b itwą. Dep u to wan i s ą p rzerażen i. – Co zamierzają zro b ić? – Nie mam p o jęcia. – Wes tch n ął. – Dlateg o p rzy s zed łem s ię z to b ą zo b aczy ć. J u tro ran o d ep u to wan i zn ó w s ię zb io rą, mo że o s tatn i raz. M o że zech cą, żeb y ś p rzejęła wład zę n ad mias tem. A mo że zd ecy d u ją, że p o win n iś my cię p rzek azać Orlan k o wi, żeb y rato wać s k ó rę. Tak czy in aczej u zn ałem, że to mo że b y ć o s tatn ia o k azja, żeb y ś my ... p o ro zmawiali. – Czeg o o d e mn ie o czek u jes z? – s p y tała Raes in ia. – Przep ro s in ? – Wies z, s am n ie wiem. Po my ś lałem, że p rzy jd ę tu i p o ro zmawiam z to b ą, złamię cię i zmu s zę d o wy zn an ia p rawd y . A p o tem... – Wzru s zy ł ramio n ami. – A teraz, k ied y ją zn as z, zamierzas z p o wied zieć ws zy s tk im? – Ch y b a n ie mo g ę, n o n ie? Co b y to teraz d ało ? – M au ris k zn ó w zaczął s ię p rzech ad zać. – Po win n aś zap łacić za trak to wan ie lu d zi jak ... jak p io n k i w g rze, ale p rawd ę mó wiąc, wciąż jes teś n am p o trzeb n a w tej ro zg ry wce. – Od p o wies z mi n a jed n o p y tan ie?

Od wró cił s ię i o b rzu cił ją p alący m wzro k iem. – J ak ie? – Czy p o zo s tały m n ic s ię n ie s tało ? Wiem, że Dan to n zg in ął w k ated rze. Co z Sarto n em i Co rą? M au ris k p ry ch n ął. – Sp o d ziewas z s ię, że u wierzę, że cię to o b ch o d zi? – Pro s zę – cich o p o wied ziała Raes in ia. M ilczał ch wilę, a p o tem p o k ręcił g ło wą. – Nic im n ie jes t. Sarto n p racu je z Gward ią n ad jak imś tajn y m p ro jek tem. Co ra jes t jed n ą z d ep u to wan y ch , ale n iewiele mó wi. – Zmars zczy ł b rwi. – Ko ch ała cię jak s io s trę, wies z. Gd y b y m jej p o wied ział, co zro b iłaś ... Raes in ia u ważała, że Co ra u cies zy łab y s ię n a wieś ć, że o n a ży je, a n ie ro zzło ś ciła s ię, że zo s tała o s zu k an a. J ed n ak d la M au ris k a o d k ry cie, że Raes in ia p rzez cały czas u k ry wała s wo ją to żs amo ś ć, b y ło jes zcze jed n y m p rzy k ład em zd rad zieck iej n atu ry lu d zi s p rawu jący ch wład zę. Ze ws zy s tk ich s p is k o wcó w w n im p ło n ął n ajg o ręts zy id eo lo g iczn y o g ień b u n tu . – Dzięk u ję – p o wied ziała. Sk ło n ił g ło wę. – J ak p o wied ziałaś . Zo b aczy my , co s ię s tan ie ju tro .

M arcu s M arcu s o d g ad ł, że ich p lan s ię p o wió d ł, g d y s trażn icy d o s tarczy li mu ś wieżo wy p ran y mu n d u r, my d ło i b rzy twę. Przez g o d zin ę d o p ro wad zał s ię d o p o rząd k u , k o rzy s tając z mis k i i lu s terk a, z o g ro mn ą u lg ą zd jąws zy s tare, p rzep o co n e u b ran ie. No wy mu n d u r – k ap itan a p iech o ty , a n ie d o wó d cy Straży – n ie b y ł id ealn ie d o p as o wan y , ale p rawie d o b ry , a k ied y M arcu s p rzejrzał s ię w lu s trze i zo b aczy ł ró wn o p rzy s trzy żo n ą b ro d ę o raz b iałe p ag o n y , p o raz p ierws zy o d d łu g ieg o czas u p o czu ł s ię s o b ą. Wk ró tce p o tem p rzy s zed ł p o n ieg o u p rzejmy mło d y g ward zis ta. W to warzy s twie k ilk u o s o b o wej es k o rty o p u ś cili Ven d re i ru s zy li w k ieru n k u k ated ry . M arcu s jed n ak zau waży ł, że n ie n ajk ró ts zą d ro g ą, k tó ra p ro wad ziła p rzez p lac Triu mfu Faru s a o raz p lac Kated raln y . Po s zli o k rężn ą d ro g ą, u licą Wo d n ą, i d o tarli d o k ated ry o d ty łu , p o czy m wś lizn ęli s ię p rzez o d d awn a n ieu ży wan e k u ch n ie. M arcu s miał wrażen ie, że

s ły s zy ry k tłu mu w p o b liżu , i u ś miech n ął s ię. Zjazd Gen eraln y p rzy p o mn iał mu wizy tę u k s ięcia Kh an d aru w fo rcie Valo r – ro zp aczliwą p ró b ę ws k rzes zen ia czeg o ś ważn eg o , ró wn ie p o s p ies zn ą jak b ielen ie zb u twiałeg o d rewn a. Dep u to wan i tło czy li s ię n a n ieu k o ń czo n y ch ławk ach , p ro wad ząc tu zin s p o ró w jed n o cześ n ie, p o d czas g d y n ad ich g ło wami p o s p ies zn ie u s zy te n ieb ies k o -s reb rn e flag i zak ry wały wy ry te w ś cian ach s y mb o le Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia. Ołtarz b y ł zas ło n ięty k o tarą. Zd awało s ię, że n ik t n ie zau waża M arcu s a, d o p ó k i s to jący n a mó wn icy n ie wezwał d o zach o wan ia s p o k o ju . Sto jący p o b o k ach g ward ziś ci u d erzali k o lb ami o p o d ło g ę, aż ws zy s cy zamilk li, lecz w cis zy jes zcze wy raźn iej b y ło s ły ch ać o k rzy k i tłu mu . Wp rawd zie ś cian y je tłu miły , ale n ie mo g ły zag łu s zy ć ry tmiczn eg o s k an d o wan ia ty s ięcy g ło s ó w. – Kap itan ie d ’Iv o ire – zwró cił s ię d o ń p rzewo d n iczący , mło d zian o b lad ej twarzy , k tó reg o M arcu s n iejas n o p amiętał z atak u n a Ven d re. – Cies zę s ię, że mó g ł p an d o n as d o łączy ć, i p rzep ras zam za o k o liczn o ś ci o raz u więzien ie. M am n ad zieję, że p an to ro zu mie. – Oczy wiś cie. – M arcu s s k ło n ił g ło wę. – Zaws ze jes tem g o to wy s łu ży ć Vo rd an o wi. Po p atrzy ł n a rzęd y zan iep o k o jo n y ch twarzy , aż o d n alazł Ih ern g las s a. Po ru czn ik n ad al b y ł w s wo im k o b iecy m p rzeb ran iu – p rawd ę mó wiąc, M arcu s u ważał je za n iezb y t p rzek o n u jące, ale n ie miał s erca mó wić mu teg o – ciemn y m p łas zczu i s zarfie d ep u to wan eg o . Po ch wy ciws zy wzro k k ap itan a, n iezn aczn ie s k in ął g ło wą. M arcu s z tru d em zach o wał p o wag ę. – Do b rze wid zieć tak ą lo jaln o ś ć u wo js k o weg o – rzek ł p rzewo d n iczący . – Z żalem mó wię, że wielu p ań s k ich k o leg ó w p o s tan o wiło zd rad zić to zg ro mad zen ie, zwo łan e p rzez s amą k ró lo wą i wy b ran e p rzez lu d . M o że s ły s zał p an , że k ilk a p u łk ó w k ró lews k iej armii jes t właś n ie w d ro d ze d o s to licy . – Sły s załem – p rzy zn ał M arcu s . – J ed en z n as , d zieln y d ep u to wan y Ped d o c, z włas n ej in icjaty wy u s iło wał je p o ws trzy mać. To zg ro mad zen ie n ie ap ro b o wało teg o – p rzewo d n iczący g n iewn ie s p o jrzał n a d ep u to wan y ch s ied zący ch p o lewej – zatem jeg o d ziałan ia b y ły n ieleg aln e, lecz n ik t n ie mo że k wes tio n o wać o d wag i jeg o o raz ty ch , k tó rzy p o mas zero wali razem z n im. Nies tety , wy g ląd a n a to , że zo s tali... Szu k ał o d p o wied n ieg o s ło wa. – Zmiażd żen i? – p o d p o wied ział M arcu s . Przewo d n iczący s k rzy wił s ię, ale s k in ął

g ło wą. M arcu s wzru s zy ł ramio n ami. – To mn ie n ie d ziwi. J ak o wo js k o wy mo g łem wam p o wied zieć, że rzu can ie n iewy s zk o lo n ej milicji p rzeciwk o ciężk iej jeźd zie jes t n iewy o b rażaln ą g łu p o tą. Sąd zę, że ro zb ił ich p ierws zy atak k iras jeró w. – Tak s ię zd aje – rzek ł p rzewo d n iczący . – Kap itan ie, mam n ad zieję, że ro zu mie p an n as z d y lemat. Nas zy m zad an iem jes t ch ro n ić o b y wateli teg o k raju i to mias to p rzed cu d zo ziemcami, k tó rzy u zu rp u ją s o b ie p rawo d o tro n u i n arzu cają s wo je p o d atk i o raz relig ię. Najlep iej n ad ający mi s ię d o tej ro li s ą o czy wiś cie o ficero wie k ró lews k iej armii jej k ró lews k iej mo ś ci. A jed n ak ... – Nie u facie n am – wtrącił M arcu s . – Po wied ziałb y m raczej... – Pro s zę mó wić o twarcie. Nie win ię p an a, p o n ieważ ma p an rację. Po d ejrzewam, że w razie p o trzeb y więk s zo ś ć o ficeró w u s łu ch a raczej ro zk azu M in is tra Wo jn y , a n ie s amo zwań czeg o „zg ro mad zen ia” p rzetrzy mu jąceg o k ró lo wą jak o zak ład n iczk ę. Kto ś zerwał s ię w ławk ach p o p rawej. – J ej k ró lews k a mo ś ć n ie jes t zak ład n iczk ą! – Czy zatem mo że s ię s wo b o d n ie p o ru s zać? – zap y tał M arcu s . – Będ zie mo g ła – rzek ł d ep u to wan y – g d y n as za n o wa k o n s ty tu cja zo s tan ie n ap is an a, a s tatu s d ep u to wan y ch zatwierd zo n y . J ed n ak o k reś len ie „zak ład n iczk a” imp lik u je, że mo g lib y ś my wy rząd zić jej k rzy wd ę, a ja p ierws zy zło ży łb y m rezy g n ację, g d y b y k to ś to ch o ćb y zas u g ero wał! – Zatem w ten s p o s ó b mo żemy s ię cieb ie p o zb y ć! – p o wied ział g ło s z lewej, wy wo łu jąc ch ich o ty i o k rzy k i d ezap ro b aty . – Statu s k ró lo wej – p rzerwał p rzewo d n iczący – trzeb a jes zcze zd efin io wać. J ed n ak p rzy p o min am wam, że zatwierd ziła to zg ro mad zen ie, d o b ro wo ln ie p rzek azu jąc wład zę p rzed s tawicielo m lu d u ... – M o żecie to wy jaś n ić d o wó d co m tamty ch p u łk ó w – rzek ł M arcu s . – J es tem p ewn y , że Os tatn i Diu k n ie b ęd zie miał n ic p rzeciwk o temu . Zn ó w ś miech y . Gward ziś ci trzas n ęli k o lb ami mu s zk ietó w, u cis zając tu mu lt. – A co z p an em, k ap itan ie d ’Iv o ire? – zap y tał p rzewo d n iczący , g d y g war u cich ł. – Ko mu jes t p an wiern y ? – Kró lo wej i lu d o wi, o czy wiś cie – o d p arł M arcu s . – Oraz lu d zio m p o d mo ją k o men d ą. – To zręczn a, lecz wy mijająca o d p o wied ź. – Po s łu ch ajcie – rzek ł M arcu s . – Ws zy s cy wiemy , że s p ro wad ziliś cie mn ie tu taj,

żeb y zad ać in n e p y tan ie. Dlaczeg o p o p ro s tu g o n ie zad acie? Przewo d n iczący p ry ch n ął. – J ak p an s o b ie ży czy . Zas u g ero wan o temu zg ro mad zen iu , że w mieś cie jes t o ficer o n ad zwy czajn y ch zd o ln o ś ciach i p o win n iś my p o wierzy ć mu o b ro n ę s to licy . – I? – Ro zu miem, że s łu ży ł p an p o d jeg o k o men d ą. Czy p ań s k im zd an iem jes t ró wn ie zd o ln y , jak s ię mó wi? – Ows zem, a n awet b ard ziej – o d p arł M arcu s . – Nie czy tałem ws zy s tk ieg o , co n ap is an o o k h an d ars k iej k amp an ii, lecz to , co p is an o w g azetach , jes t co n ajmn iej n ied o p o wied zen iem. Każd y , k to tam b y ł, mo że wam to p o wied zieć. – Tru d n o zn aleźć k o g o ś , k to tam b y ł – s u ch o o d p arł p rzewo d n iczący . – A więc u waża p an , że n ad aje s ię d o teg o zad an ia? – Po d jeg o ro zk azami b y łb y m g o tó w s p ró b o wać – rzek ł M arcu s . – A to więcej, n iż mó g łb y m p o wied zieć o k imk o lwiek in n y m. – J ed n ak ważn iejs zy m p y tan iem, k ap itan ie, jes t, czy mo żemy mu u fać? – Przewo d n iczący ws k azał n a d rzwi. – On jes t... b o h aterem. Uwielb ian y m p rzez lu d . Czy zaak cep tu je wład zę d ep u to wan y ch ? Czy też s tan ie s ię n as tęp n y m Orlan k iem i s am o b ejmie wład zę? – Wierzę, że jes t wiern y k ró lo wej i o jczy źn ie. – To za mało ! – rzek ł jak iś d ep u to wan y z p rawej. – J eś li s łu ży ty lk o k ró lo wej – o d ezwał s ię in n y , z lewej – o n a mo że p rzek reś lić ws zy s tk o , co o s iąg n ęliś my ... – Pan o wie! – rzek ł M arcu s . – Czy mo g ę p ro s ić o o twarcie ty ch d rzwi? Gward ziś ci s p o jrzeli n a p rzewo d n icząceg o , a ten p rzez d łu g ą ch wilę s p o g ląd ał n a M arcu s a, a p o tem s k in ął g ło wą. Dwaj g ward ziś ci s to jący p rzy g łó wn y ch d rzwiach o two rzy li je n a o ś cież i k rzy k tłu mu s to jąceg o n a zewn ątrz jes zcze p rzy b rał n a s ile. – Twierd zicie, że rep rezen tu jecie ten lu d – zawo łał M arcu s , p rzek rzy k u jąc zg iełk . – No có ż, o to o n ! M y ś lę, że o n i wy raźn ie wy razili s wo ją wo lę. – Sp o jrzał n a p rzewo d n icząceg o . – Ch y b a że k tó ry ś z was ch ce wy jś ć d o n ich i wy tłu maczy ć im, że s ię my lą? Przewo d n iczący s wy mi p o d k rążo n y mi o czami s p o jrzał n a M arcu s a. Zacis n ął warg i, aż mu zb ielały . – Wy g ląd a n a to – p o wied ział – że n ie mamy in n eg o wy jś cia. – Vh aln ich ! – Ry k tłu mu p rzeleciał p rzez k ated rę jak fale o cean u . – Vh al-n ich ,

Vh al-n ich , Vh al-n ich ! – Nie – rzek ł M arcu s . – M y ś lę, że n ie macie. W d ro d ze p o wro tn ej d o Ven d re g ward ziś ci s zli za n im jak o es k o rta o s o b is to ś ci, a n ie więźn ia. Ró żn ica b y ła s u b teln a, ale M arcu s p o witał ją z zad o wo len iem. Wró cili tą s amą o k rężn ą d ro g ą, k tó rą p rzy b y li, żeb y n ie u tk n ąć, lecz M arcu s s ły s zał o wacje, z jak imi tłu m p rzy jął d o b rą n o win ę. J ed n ak p rzewo d n iczący o b rzu cił o d ch o d ząceg o k ap itan a zło wro g im s p o jrzen iem. Będ ę mu s iał p o wied zieć J an u s o wi, żeb y n a n ieg o u ważał. Gward ziś ci w Ven d re też ju ż u s ły s zeli tę wieś ć i ro zs tąp ili s ię p rzed wch o d zący m M arcu s em. Kilk u z n ich n awet zas alu to wało mu n iezd arn ie, g d y ich mijał. Ru s zy ł p ro s to n a trzecie p iętro twierd zy , g d zie d u że p o mies zczen ie p o d celą k ró lo wej p rzezn aczo n o d la n ajważn iejs zeg o p o n iej więźn ia. Sto jący p rzed d rzwiami s trażn ik o two rzy ł je i s p ręży ś cie s ię o d s u n ął. M arcu s ch wy cił za k lamk ę, zawah ał s ię i zap u k ał. – Wejś ć – u s ły s zał. M arcu s o two rzy ł d rzwi. Po mies zczen ie b y ło b ard zo p o d o b n e d o jeg o celi, ty lk o więk s ze i lep iej u meb lo wan e. J an u s s ied ział p rzy o k rąg ły m s to le n ad s tertą lis tó w. Zręczn ie p o d p is ał ten , k tó ry ak u rat s k o ń czy ł, o d ło ży ł p ió ro i p o s y p ał atramen t d ro b n y m p ias k iem z mis eczk i. Do p iero p o tem p o d n ió s ł g ło wę i o b d arzy ł M arcu s a jed n y m z ty ch s wo ich p rzelo tn y ch u ś miech ó w. – Ach , k ap itan ie. Do b rze cię wid zieć. – Pan a ró wn ież, p an ie p u łk o wn ik u . M arcu s miał wrażen ie, że n ie wid ział g o o d wiek ó w, ale J an u s zach o wy wał s ię tak , jak b y d o p iero co wy s zed ł z teg o p o k o ju . On ró wn ież b y ł g ład k o o g o lo n y i w ś wieży m mu n d u rze, n ie g alo wy m s tro ju p u łk o wn ik a, lecz zwy k ły m n ieb ies k im p o lo wy m u n ifo rmie p u łk o wn ik a p iech o ty . Sreb rn e o rły b ły s zczały .

n a jeg o

ep o letach

J an u s s taran n ie u ło ży ł lis t n a s to s ie in n y ch . – Pewn ie p rzy s zed łeś p o wied zieć, że d ep u to wan i p o s tan o wili p o wierzy ć mi o b ro n ę teg o mias ta? M arcu s aż ro zd ziawił u s ta, ale zamk n ął je p o s p ies zn ie. – Kto ś ju ż p an a zawiad o mił, p u łk o wn ik u ? – Nie. Strażn icy b ard zo u ważają, co d o mn ie mó wią. – Zatem... – M arcu s zg rzy tn ął zęb ami. – Niech p an mi n ie mó wi, że tak i o d

p o czątk u b y ł p lan . J an u s s p o jrzał n a n ieg o ze zd ziwien iem. Po ch wili ro ześ miał s ię. – Och n ie, k ap itan ie. Nie, to p o p ro s tu lo g iczn e. Gd y n as ares zto wan o , d ep u to wan i mieli ty lk o d wie mo żliwo ś ci i jed n ą z n ich b y ło p o wierzen ie mi d o wo d zen ia. – A d ru g ą? – Ro zs trzelan ie mn ie, o czy wiś cie. Gd y b y jed n ak zamierzali to zro b ić, raczej n ie p rzy s y łalib y tu p an a z tą wiad o mo ś cią. – Wy ró wn ał k u p k ę lis tó w, p o d n ió s ł ją i ws tał. – Id ziemy ? Na k o ry tarzu zaczek ali, aż g ward zis ta p rzy n ies ie b ro ń J an u s a, i M arcu s p rzek azał mu to , co wied ział o o s tatn ich wy d arzen iach , włączn ie z wy mars zem Ped d o ca i zwy cięs twem Orlan k a. – Szk o d a, że n ie zwró cili s ię d o p an a wcześ n iej – rzek ł. – Po ty m, co s ię s tało z Ped d o k iem, n iełatwo b ęd zie s k ło n ić lu d zi d o walk i. – To p rawd a – p rzy zn ał J an u s . – Z d ru g iej s tro n y , zy s k aliś my p rzez to czas . – J ak to ? Teraz n ic n ie p o ws trzy ma Orlan k a p rzed atak iem n a mias to . – Nie zaatak u je, jeś li ty lk o b ęd zie mó g ł teg o u n ik n ąć. Walk i w mieś cie mo g ły b y trwać d łu g o i jeg o żo łn ierze mielib y o k azję p rzejś ć n a n as zą s tro n ę, n ie mó wiąc ju ż o zn is zczen iach , jak ie b y to s p o wo d o wało . Ped d o c d ał mu właś n ie to , czeg o Orlan k o ch ciał: ład n e i s zy b k ie zwy cięs two w p o lu . Teraz, k ied y je o d n ió s ł, s p ró b u je n amó wić d ep u to wan y ch , żeb y s ię p o d d ali. – To ma s en s . – M arcu s s k in ął g ło wą. – Wielu z n ich wy g ląd a n a p rzerażo n y ch tak im o b ro tem s p raw. J eś li Orlan k o d a im jak ieś wy jś cie, zap ewn e s k o rzy s tają z p ro p o zy cji. – I s k o ń czą n a s zafo cie, g d y ty lk o w p ełn i o d zy s k a k o n tro lę n ad s y tu acją. M u s imy im u zmy s ło wić, że Os tatn iemu Diu k o wi n ie mo żn a u fać, co k o lwiek p ro p o n u je. Strażn ik wró cił, n io s ąc n ie ty lk o rap ier J an u s a, ale tak że s faty g o wan ą s zab lę M arcu s a. Kap itan p rzy p iął ją i zd ziwiło g o , jak zd ecy d o wan ie lep iej s ię p o czu ł z jej zn ajo my m ciężarem n a b io d rze. – Nawias em mó wiąc – ciąg n ął p u łk o wn ik – jes tem p o d wrażen iem, że zd o łał p an tak s zy b k o n amó wić d ep u to wan y ch , żeb y k azali mn ie u wo ln ić. Ob awiałem s ię, że b ęd ą z ty m zwlek ać, aż b ęd zie za p ó źn o . – M iałem p o mo c, p an ie p u łk o wn ik u . Po ru czn ik Ih ern g las s n ad al wy k o n u je s wo je

zad an ie – M arcu s s u g es ty wn ie p o ru s zy ł b rwiami – i n awiązał k ilk a b ard zo u ży teczn y ch k o n tak tó w. Dzięk i n im u d ało s ię ro zp o ws zech n ić p rzek o n an ie, że d o b rze b y ło b y o d d ać d o wo d zen ie b o h atero wi z Kh an d aru . – Ach ... ro zu miem. – J an u s miał d ziwn ą min ę, a p o tem p o k ręcił g ło wą. – Będ zie p an mu s iał p o in fo rmo wać mn ie o ty ch d ziałan iach p o ru czn ik a, ale in n y m razem. Czy p o ru czn ik Uh lan i jeg o lu d zie s ą p rzetrzy my wan i tu , w Ven d re? M arcu s s p o jrzał n a jed n eg o ze s trażn ik ó w, k tó ry z s zacu n k iem s k in ął g ło wą. J an u s p rzes zy ł g o s p o jrzen iem s wy ch s zary ch o czu . – Przy p ro wad źcie ich d o g łó wn ej s ali, jeś li łas k a, a tak że zn ajd źcie mi ś wiecę o raz las k ę wo s k u d o p ieczęto wan ia. – Po mach ał p lik iem p ap ieró w. – M am lis ty , k tó re trzeb a wy s łać. – Nap is ał je p an , zak ład ając, że p o wierzą p an u d o wo d zen ie, a n ie ro zs trzelają? – zap y tał M arcu s , g d y s zli s ch o d ami n a d ó ł. – Is to tn ie. M iałem d u żo czas u , więc p o my ś lałem, że ró wn ie d o b rze mo g ę co ś z n im zro b ić. Gd y b y p o d jęli in n ą d ecy zję, có ż, n ic b y to n ie zas zk o d ziło . – Nic b y n ie zas zk o d ziło . – M arcu s p o k ręcił g ło wą. – Niech p an teg o źle n ie zro zu mie, p an ie p u łk o wn ik u , ale czas em b y wa p an b ard zo d ziwn y . J an u s p rzech y lił g ło wę. – Nap rawd ę, k ap itan ie? Wy d awało mi s ię to n ajzu p ełn iej lo g iczn e. Go d zin ę p ó źn iej tu zin mieran tajs k ich jeźd źcó w ws iad ło n a k o n ie wzięte z więzien n ej s tajn i i ro zjech ało s ię w ró żn e s tro n y , ch o ć M arcu s n ie miał p o jęcia, w jak im celu . Po zo s tały m – w liczb ie p rawie s tu ch ło p a – zwró co n o ich czerwo n o -n ieb ies k ie mu n d u ry i d łu g ie k arab in y . Po ru czn ik Uh lan wy p ro wad ził ich d wó jk ami p rzez fro n to wą b ramę, a J an u s i M arcu s wy s zli razem z n imi. – Dep u to wan i p ro s ili, żeb y m p rzy p ro wad ził p an a d o k ated ry – rzek ł M arcu s . – Wy o b rażam s o b ie, że ch cą, żeb y p o p rzy s iąg ł im p an wieczy s tą lo jaln o ś ć i wy s łu ch ał p rzemó wień . – Ob awiam s ię, że b ęd ę mu s iał ich ro zczaro wać – o d p arł J an u s . – J es t mn ó s two d o zro b ien ia i b y ć mo że b ard zo mało czas u . Czy mo g ę liczy ć, że wy k o n a p an jes zcze k ilk a d elik atn y ch zad ań ? M arcu s wy p ręży ł s ię o d ru ch o wo . – Oczy wiś cie, p an ie p u łk o wn ik u . – Po p ierws ze, mu s i p an p rzek azać d ep u to wan y m mo je wy razy żalu . Niech im p an p o wie, że b ęd ę zas zczy co n y , jeś li ju tro d o łączą d o mn ie n a p lacu Triu mfu Faru s a

g o d zin ę p rzed p o łu d n iem i że b ęd ę b ard ziej n iż u s zczęś liwio n y , mo g ąc p u b liczn ie zło ży ć ws zelk ie wy mag an e p rzy s ięg i. M arcu s s k in ął g ło wą. – To mo że im s ię n ie s p o d o b ać. – J eś li p rzeży jemy k ilk a n as tęp n y ch d n i, załatwię z n imi tę s p rawę. Na razie n ajważn iejs zy jes t czas . – Tajes t. – Po tem s k o n tak tu j s ię z p o ru czn ik iem Ih ern g las s em. Po p ro ś , żeb y p rzez s wo je k o n tak ty n a p o łu d n io wy m b rzeg u ro zp u ś cił wieś ć, że n o wy d o wó d ca ju tro wy g ło s i p rzemó wien ie n a p lacu Triu mfu . Ch cemy , żeb y zeb rał s ię tam tłu m. M arcu s s k in ął g ło wą. Zad awał s o b ie p y tan ie, co s zy k u je J an u s , ale wied ział, że n ie ma s en s u p y tać. Pu łk o wn ik u jawn i mu s wo je p lan y , k ied y u zn a za s to s o wn e, ale lu b i d ramaty czn e efek ty i u wielb ia zry wać zas ło n ę w o s tatn iej ch wili, p o k azu jąc, że as y s ten tk a zn ik ła. M arcu s u ważał, że u wy żs zeg o o ficera to wad a, ch o ciaż w tak ich o k o liczn o ś ciach b ez zn aczen ia. – Po tem – ciąg n ął J an u s – mu s i p an s p ro wad zić k ró lo wą z Ven d re. M arcu s zamru g ał. – Kró lo wą, p an ie p u łk o wn ik u ? Ch cę p o wied zieć... n ie wiem, czy ... – Po ru czn ik Uh lan p rzy d zieli p an u lu d zi, ale g d y b y g ward ziś ci s p rawiali jak ieś k ło p o ty , p ro s zę s k iero wać ich d o mn ie. A s ąd zę, że zawarł p an ju ż b lis k ą zn ajo mo ś ć z jej k ró lews k ą mo ś cią w trak cie p rzy g o d y w p ałaco wy ch o g ro d ach . – To p rawd a, p an ie p u łk o wn ik u . Przep ras zam. Po p ro s tu zas k o czy ł mn ie p an . – Ta s mu k ła mło d a k o b ieta jak o ś n ie p as o wała w u my ś le M arcu s a d o p rzeg ró d k i z n ap is em „Kró lo wa”. – Do k ąd mam ją zab rać? – Nied alek o M o s to wej, p rzy u licy ś więteg o Vallak s a jes t d wo rek zwan y Bliźn iacze Wieży czk i, k tó reg o p rzy p ad k iem jes tem właś cicielem. Wy ś lę tam in n y o d d ział, żeb y zab ezp ieczy ł teren , i to b ęd zie n as za g łó wn a k watera. M o że p an zab rać tam jej k ró lews k ą mo ś ć, a ran o p rzy p ro wad zić n a p lac Triu mfu . – Zro zu miałem, p an ie p u łk o wn ik u . – A p o tem... – J an u s zamilk ł. – Pań s k i mło d s zy k ap itan Straży . Gifo rte, czy tak ? – Tajes t, p an ie p u łk o wn ik u . Alek Gifo rte. – Co p an o n im s ąd zi? – To ... d o b ry czło wiek , jak s ąd zę. Os tro żn y . J eg o lu d zie mają... mieli d la n ieg o wiele s zacu n k u . Od d awn a jes t mło d s zy m k ap itan em i p rzetrwał wielu d o wó d có w.

Prak ty czn ie d o wo d zi Strażą. J ed n ak ... J an u s u n ió s ł b rew. M arcu s wah ał s ię. – Wy k o n y wał p o lecen ia Orlan k a. Wy cis zał s p rawy . – To zap ewn e lo g iczn e – rzek ł J an u s . – Diu k mu s iał mieć k o g o ś w Straży . Zap ewn e Orlan k o miał co ś n a n ieg o ? M arcu s s k in ął g ło wą. – Zad łu żen ie. – Ach , s tara ś p iewk a. – Pu łk o wn ik zmierzy ł M arcu s a d ziwn y m s p o jrzen iem. – Zau fan ie, jak im d arzą g o s trażn icy , b y ło b y d la n as cen n e. M y ś li p an , że mo żemy g o wy k o rzy s tać? – Sąd zę... – M arcu s zn ó w s ię zas tan awiał. – M y ś lę, że b y łb y lo jaln y , p an ie p u łk o wn ik u . J ed n ak Straż ju ż p rak ty czn ie n ie is tn ieje. Niek tó rzy z n ich d o łączy li d o Zielo n y ch i zap ewn e s ą jeń cami Orlan k a. Po zo s tali ch y b a s ied zą cich o . – Będ ą n am p o trzeb n i, k ap itan ie. Tak jak ws zy s cy w ty m mieś cie, k tó rzy p rzes zli jak iek o lwiek wo js k o we p rzes zk o len ie. Niech p an o d n ajd zie Gifo rte’a i p o ro zmawia z n im, s p rawd zając, czy zech ce s łu ży ć k ró lo wej p rzeciwk o d iu k o wi. J eś li u zn a g o p an za g o d n eg o zau fan ia, n iech mu p an k aże zeb rać s trażn ik ó w. I n ie ty lk o o b ecn y ch , ale tak że emery to wan y ch . Każd y , k to u trzy ma w ręk u mu s zk iet, b ęd zie mile wid zian y . – Zo b aczę, czy zech ce, p an ie p u łk o wn ik u . J eś li tak , to s ąd zę, że mo żemy mu zau fać. J eg o có rk a n ależy d o g ru p y związan ej z k o n tak tem p o ru czn ik a Ih ern g las s a. – Ro zu miem. Do s k o n ale. – Pu łk o wn ik k lep n ął M arcu s a w ramię i u ś miech n ął s ię. – Niech p an ru s za, k ap itan ie. Ob aj mamy mn ó s two d o zro b ien ia. Is to tn ie b y ł to p raco wity d zień . Gifo rte’a n ig d zie n ie mo żn a b y ło zn aleźć. Wed łu g lu d zi s łu żący ch w d o mu mło d s zeg o k ap itan a, n ie wró cił o d d n ia, g d y k ró lo wa p o d d ała s ię d ep u to wan y m. Po za ty m jed n y m zad an iem p o zo s tałe p o s zły jak z p łatk a. Dep u to wan i b y li o wiele u p rzejmiejs i, n iż M arcu s s ię s p o d ziewał, n a co zap ewn e wp ły n ęła o b ecn o ś ć d wu d zies tu to warzy s zący ch mu u zb ro jo n y ch M ieran tajó w. Ich mu n d u ry b y ły n ieco p o mięte, ale s tan o wili zd y s cy p lin o wan y o d d ział, zd ecy d o wan ie k o n tras tu jący z ro zlazłą Gward ią Patrio ty czn ą. Pó źn iej zd o łał p rzek azać wiad o mo ś ć Ih ern g las s o wi i p o s p ies zy ł d o Ven d re, żeb y u wo ln ić k ró lo wą. Uwo ln ić k ró lo wą. M arcu s p o k ręcił g ło wą. Czy matk a n ie b y łab y z n ieg o d u mn a? On , es k o rtu jący k ró lo wą. A n awet s y p iający z n ią p o d jed n y m d ach em! Rezy d en cja Bliźn iacze Wieży czk i u s y tu o wan a b y ła w b ard zo d o b rej d zieln icy , n a

p o łu d n ie o d Pierws zej Alei i p o zach o d n iej s tro n ie u licy Święteg o Vallak s a. By ł to d wu p iętro wy d wo rek z k amien ia p o s ad o wio n y n a ro zleg łej zielo n ej ró wn in ie i o to czo n y g ęs ty m p as em d rzew, k tó re n iemal całk iem zas łan iały g o p rzed o czami s ąs iad ó w. Ok rąg łe wieży czk i, k tó ry m zawd zięczał n azwę, miały p łas k ie d ach y , a p o n ieważ wzn o s iły s ię z o b u k o ń có w b u d y n k u , tro ch ę u p o d ab n iały g o d o ro g ateg o łb a. Po tej s tro n ie rzek i zd arzało s ię zas k ak u jąco mało p rzy p ad k ó w g rab ieży i wan d alizmu , a k wiaty w o g ro d zie p rzed d o mem b y ły w p ełn y m ro zk wicie. Najwy raźn iej d wó r b y ł d o n ied awn a zamk n ięty , ale zan im p rzy b y ł tam M arcu s , z meb li ju ż zd jęto p o k ro wce i mała armia s łu żący ch wy cierała p o d ło g i, wy n o s iła o b razy ze s try ch u i ro b iła o g ó ln e p o rząd k i. M arcu s ro zp o zn ał n iek tó ry ch s łu żący ch z d o mu Oh n lei, a p o zo s tały ch M ieran tajó w J an u s zap ewn e s p ro wad ził ze s wo jeg o h rab s twa. J eś li wid o k k ró lo wej zro b ił n a n ich wrażen ie, to teg o n ie o k azy wali. By ł ju ż ran ek . M u n d u r M arcu s a zo s tał s taran n ie u p ran y , wy s u s zo n y i zło żo n y n a n o c, a k ilk a n ajb ard ziej zn is zczo n y ch częś ci g ard ero b y , włączn ie z b u tami, wy mien io n o n a n o we. J eg o s zab la, w s tarej s k ó rzan ej p o ch wie, k tó rej p raco wicie n ad an o p o ły s k , jak ieg o n ie miała o d lat, leżała n a wierzch u . Ten ro d zaj cich ej efek ty wn o ś ci p rzy p o min ał mu Fitza Waru s a lu b k amerd y n era J an u s a, Au g u s tin a. Ciek awe – w h rab s twie M ieran ws zy s cy s łu d zy s ą ró wn ie s p rawn i. A mo że, ro zmy ś lał, tak mas z, jeś li jes teś s zlach cicem: ws zy s tk o p o p ro s tu zo s taje zro b io n e b ez two jej in terwen cji, a n awet wied zy . Po czu ł s ię d ziwn ie, jak b y ten d o m b y ł zamies zk an y p rzez n iewid zialn e, p o mo cn e elfy . J eg o s y p ialn ia zn ajd o wała s ię tu ż p o d jed n ą z wieży czek i miała ład n y wid o k n a ws ch ó d . Zs zed ł n a d ó ł i zas tał k ró lo wą ś n iad ającą w jad aln i, o b s łu g iwan ą p rzez s łu żąceg o i d wó ch mieran tajs k ich s trażn ik ó w. Po d an o imp o n u jący p o s iłek , k tó reg o g łó wn y m d an iem b y ł wielk i p s trąg p o to k o wy , z g ło wą n a o s o b n y m talerzu , mierzący M arcu s a n iech ętn y m ry b im s p o jrzen iem. Do teg o s zy n k a i b ek o n , ziemn iak i n a maś le, p o k ro jo n e w k o s tk ę jajk a n a tward o o raz k ro mk i ch leb a tak g o rąceg o , że mu s iał b y ć włas n eg o wy p iek u . Na wid o k jed zen ia M arcu s o wi zab u rczało w b rzu ch u . Zau waży ł, że k ró lo wa p iła ty lk o wo d ę ze s zk lan k i i s k u b ała p iętk ę ch leb a. By ła u b ran a zwy czajn ie, w czarn ą s u k n ię b ez ręk awó w, k lejn o tó w czy o zd ó b , a ciemn o b lo n d wło s y miała zap lecio n e w wark o cz. J ej p iwn e o czy miały n ieo b ecn y wy raz, zap atrzo n e w d al. M arcu s n iemal s ły s zał zg rzy t try b ik ó w o b racający ch s ię w jej g ło wie. Wy g ląd ała jak czy jaś mło d s za s io s tra, ch u d erlawa n as to latk a, mo że tro ch ę zb y t p o ważn a jak n a s wó j wiek . Na p ewn o n ie jak d wu d zies to letn ia wład czy n i jed n eg o z n ajp o tężn iejs zy ch

p ań s tw n a ś wiecie. Po k ręcił g ło wą ro zb awio n y . J eś li to p ań s two n ie ro zs y p ie jej s ię w g ru zy w ciąg u p aru n ajb liżs zy ch ty g o d n i. – Przy łączy s ię p an d o mn ie, k ap itan ie? – zap y tała. Po d ro d ze zamien ili zaled wie k ilk a s łó w i M arcu s n ie wied ział, jak zacząć ro zmo wę. Od k as zln ął. – Czy to b ęd zie właś ciwe, was za k ró lews k a mo ś ć? – Sk o ro n ie jes teś my w Oh n lei, my ś lę, że mo żemy s o b ie d aro wać fo rmaln o ś ci. Po n ad to właś ciwe jes t to , co za tak ie u zn am, n iep rawd aż? – J ak was za k ró lews k a mo ś ć s o b ie ży czy . Sk ło n ił s ię i wy s u n ął k rzes ło , żeb y u s iąś ć o b o k n iej. – I zjed z co ś , p ro s zę. J a mało jem, a n ie ch ciałab y m, żeb y s zef k u ch n i u zn ał, że jeg o p raca n ie zo s tała d o cen io n a. M arcu s a n ie trzeb a b y ło d o teg o zach ęcać. Wp rawd zie w Ven d re n ie trzy man o g o o ch leb ie i wo d zie, ale p o s iłk i b y ły b ard zo s k ro mn e. Od k ro ił s o b ie k awał p s trąg a, zas tan awiając s ię, jak i jes t s en s p o zo s tawiać n ien aru s zo n y łeb – i n ało ży ł s o b ie n a talerz ws zy s tk ieg o p o tro s ze. W milczen iu d elek to wał s ię p o s iłk iem, a k ró lo wa o b s erwo wała g o z ro zb awien iem. – Czy ws zy s cy żo łn ierze mają tak i ap ety t? – zap y tała, k ied y o p ró żn ił talerz i wziął s o b ie d o k ład k ę. – Ty lk o jeś li p rzez ty d zień s ied zieli w ares zcie – o d p arł M arcu s i p o s p ies zn ie d o d ał: – was za k ró lews k a mo ś ć. Uś miech n ęła s ię, zn ó w s k u b n ęła ch leb i o d ło ży ła g o . – Nie jes teś g ło d n a? – zap y tał. – Niewiele jad am – o d p arła. – Pro fes o r d o k to r In d erg as t mó wi, że mo że to b y ć u b o czn y efek t mo jej ch o ro b y , razem z... – ws k azała ręk ą i u ś miech n ęła s ię s mu tn ie – mo im s tan em. – Nie wied ziałem, że was za k ró lews k a mo ś ć n ied o mag a. – Ch o ro wałam. By ło to cztery lata temu , więc p ewn ie b y ł p an wted y w Kh an d arze. Przez p ewien czas my ś leli, że u mrę, ale łas k a b o s k a s p rawiła – p o wied ziała to z d ziwn ą min ą – że p rzeży łam. Ch y b a u trata ap ety tu to n iewielk a cen a. – Ws k azała n a jeg o talerz. – Niech cię to n ie p o ws trzy mu je. M arcu s n iep ewn ie s k in ął g ło wą. Talerz b y ł jes zcze w p o ło wie p ełn y , ale jak o ś tracił ap ety t. Uk ro ił s o b ie jes zcze k awałek ry b y , b o wy g ląd ała tak s mak o wicie. – Po wied zian o mi, że mas z mn ie o d es k o rto wać n a jak ieś zeb ran ie, k tó re h rab ia

M ieran zap lan o wał n a d ziś ran o – p o wied ziała p o ch wili k ró lo wa. – Tak , was za k ró lews k a mo ś ć. Pro s ił, żeb y ś my b y li tam g o d zin ę p rzed p o łu d n iem. – Kied y o s tatn i raz miałeś mn ie es k o rto wać, s k o ń czy liś my , wy s k ak u jąc p rzez o k n o . – Ro zejrzała s ię p o p o k o ju , k tó ry b y ł b ez o k ien i o ś wietlo n y b las k iem ś wiec. – M am n ad zieję, że n ie jes t to p ań s k im zwy czajem. – Ach ... n ie, was za k ró lews k a mo ś ć. M ilczeli ch wilę. – Pró b o wałam zażarto wać, k ap itan ie. Przy zn aję, że n ieu d o ln ie, ale p rzy n ajmn iej mó g łb y s ię p an u ś miech n ąć. – Przep ras zam, was za k ró lews k a mo ś ć. Nie p rzy wy k łem d o tak zn amien iteg o to warzy s twa. – Nie mu s i p an b y ć tak i o ficjaln y . – Wzru s zy ła ramio n ami. – Sąd zę, że u cieczk a p o d o s trzałem wy twarza międ zy u ciek ający mi p ewn ą więź. – Zro b ię, co w mo jej mo cy . – Czy d o my ś la s ię p an , co s zy k u je n am h rab ia? – Ws p o mn iał, że zamierza wy g ło s ić mo wę d o d ep u to wan y ch i was za k ró lews k a mo ś ć tak że mo że p o wied zieć k ilk a s łó w. – Wiem. Na s zczęś cie u k ład ałam w my ś lach p rzemo wę, o d k ied y mn ie zamk n ięto . W n o cy p rzelałam te my ś li n a p ap ier. – M am n ad zieję, że s p ałaś tro ch ę, p an i. – Wy s tarczająco jak n a mo je p o trzeb y – p o wied ziała. – Nic więcej n ie wies z o p lan ach h rab ieg o ? – Pu łk o wn ik – zaczął M arcu s – to zn aczy h rab ia M ieran , n ie ma zwy czaju in fo rmo wać n ik o g o o s wo ich p lan ach . – To mu s i b y ć iry tu jące – p o wied ziała z u ś miech em k ró lo wa. – Czas ami. J ed n ak czy n i s łu żb ę p o d jeg o ro zk azami b ard ziej in teres u jącą. Nie ws p o min ając o ty m, że ró wn ież n ieb ezp ieczn iejs zą, ale teg o n ie mu s iał jej mó wić. – No có ż. Najlep iej s ami s ię p rzek o n ajmy . M arcu s o d s u n ął talerz i ws tał. – J ak s o b ie was za k ró lews k a mo ś ć ży czy . – Ciek awe, czy ... – Zawah ała s ię. – M o g ę cię o co ś zap y tać? – Oczy wiś cie.

– M ieliś cie jak ieś wieś ci o So th e? – Kró lo wa zacis n ęła zęb y . – J es tem p ewn a, że o n a ży je. M o że jed n ak p o trzeb u je p o mo cy . Po my ś lałam, że p an mo że co ś wied zieć. M arcu s p o k ręcił g ło wą. – Sam zaled wie p ó łto ra d n ia temu wy s zed łem z więzien ia, was za k ró lews k a mo ś ć, a Straż p rak ty czn ie zo s tała ro związan a. Nie mam żad n y ch wiad o mo ś ci, ale n ie ma p o wo d u , żeb y m je miał. J eś li ch ces z, p an i, mo g ę zap y tać h rab ieg o M ieran . – Pro s zę, zró b to . – Kró lo wa o d s u n ęła s ię o d s to łu i ws tała. – J ed źmy .

Raesin ia Ko lu mn ą trzech p o wo zó w p rzejech ali n iewielk ą o d leg ło ś ć p o międ zy Bliźn iaczy mi Wieży czk ami a p lacem Triu mfu Faru s a, p rzez mo s t Święteg o Vallak s a. Raes in ia s ied ziała w ś ro d k o wy m, z M arcu s em i d wo ma s trażn ik ami, a res zta o d d ziału wewn ątrz i n a zewn ątrz d wó ch p o zo s tały ch . Najwy raźn iej J an u s p amiętał, co zd arzy ło s ię o s tatn im razem, i n ak azał es k o rcie n ie ry zy k o wać. M o że miał k o n k retn y p o wó d d o n iep o k o ju . Raes in ia s ły s zała tu zin wers ji zab ó js twa Dan to n a, ale ws zy s cy zg ad zali s ię, że zab ó jca n o s ił b ły s zczącą czarn ą mas k ę. Więk s zo ś ć lu d zi u ważała, że b y ł to ty lk o d ziwn y k ap ry s s zaleń ca – czło wiek a, k tó ry w n as tęp n ej ch wili zn ik ł w tłu mie – ale Raes in ia zn ała p rawd ę. Tak ą mas k ę wid y wała w n ajg o rs zy ch k o s zmarach , o d b ijającą b las k tu zin ó w ś wiec p rzy jej ło żu ś mierci. M ężczy zn a, k tó ry ją n o s ił, k azał jej p o wtarzać jak ieś n iezro zu miałe zak lęcia, p rzery wając co ch wilę, g d y zan o s iła s ię k as zlem, k tó ry o d b ierał jej ży cie. Raes in ia, p rzerażo n a i cierp iąca, ro b iła, co jej k azan o , ch o ciaż czu ła, że więź p ró b u je ro zs zarp ać jej d u s zę n a k awałk i. A k ied y s k o ń czy ła... Tak ie mas k i n o s ili Kap łan i Czern i, in k wizy to rzy Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia, zak o n u u ważan eg o za n ieis tn iejący o d s tu lat. To , co zro b ili raz, mo g li zro b ić p o n o wn ie. Oczy wiś cie p o trzeb a b y ło b y czeg o ś więcej n iż p is to letu , żeb y ją zab ić. J ed n ak b y ło b y b ard zo n iezręczn ie, g d y b y zas trzelo n o ją n a o czach tłu mu , więc b y ła rad a z p rzed s ięwzięty ch p rzez J an u s a ś ro d k ó w o s tro żn o ś ci. Nieb o b y ło cu d o wn ie n ieb ies k ie, a s ło ń ce p raży ło z s iłą p ó źn eg o lata. Plac Triu mfu Faru s a b y ł zatło czo n y tak jak p o d czas p rzemó wień Dan to n a, ale atmo s fera s ię zmien iła. Tamte tłu my cech o wała n iemal n amacaln a, ży wa en erg ia, p rzes k ak u jąca z czło wiek a n a czło wiek a, wzb ierająca falami, ilek ro ć wielk i mó wca o s iąg ał cres cen d o . Ty m razem lu d zie wy g ląd ali n a zmęczo n y ch i p o d ejrzliwy ch ,

u d ręczo n y ch u p ałem. M iejs ce en tu zjazmu zajął s trach . Do mag ali s ię Vh aln ich a i o to mieli g o . Ty lk o , jak ws zy s cy p y tali s wy ch s ąs iad ó w, co tak n ap rawd ę Vh aln ich mó g ł zro b ić? Nie mieli wo js k a an i b ro n i, zaled wie k ilk u s et g łu p có w z czarn y mi s zarfami i mn ó s twem p u s ty ch o b ietn ic, a ch leb b y ł d ro żs zy n iż k ied y k o lwiek . Czy n ie b y ło b y b ezp ieczn iej p o d d ać mias to Orlan k o wi? Czy n ie mo żn a b y rzec, iż p o d p ewn y mi wzg lęd ami p o d rząd ami Os tatn ieg o Diu k a b y ło lep iej? M ó wcie, co ch cecie, ale b y ł p o rząd ek . Ag en ci Ko n k o rd atu mo że b y li b ru taln i, ale z p ewn o ś cią s k u teczn i. Przez zamk n ięte o k n a Raes in ia o czy wiś cie n ie mo g ła teg o s ły s zeć. Tak ą wers ję s two rzy ła w s wo ich my ś lach , o b s erwu jąc p o s ęp n e twarze, g d y p o wo zy to czy ły s ię p o u licy , i wy o b rażając s o b ie to warzy s zące temu s zep ty . M arcu s też p atrzy ł p rzez o k n o , ch o ciaż d o my ś lała s ię, że raczej wy p atru je ewen tu aln eg o zag ro żen ia. Czu ła s ię lep iej, mając g o p rzy s o b ie. Kap itan ro ztaczał au rę p ewn o ś ci s ieb ie i s p o k o ju , ch o ciaż Raes in ii wciąż b rak o wało k o jącej ś wiad o mo ś ci, że So th e jes t g d zieś w p o b liżu i czu wa. Najg ęs ts zy tłu m zeb rał s ię wo k ó ł ś ro d k o wej fo n tan n y i mó wn icy . Na p o lecen ie M arcu s a p o wo zy zatrzy mały s ię i wy s ied li, a mieran tajs cy o ch o tn icy o to czy li ich s zczeln y m p ierś cien iem. Lu d zie co fali s ię n a wid o k n iezn an y ch mu n d u ró w i ch ro n ien i p rzez ten ru ch o my k lin żo łn ierzy Raes in ia z M arcu s em p o d es zli d o p o d s tawy fo n tan n y , g d zie k o rd o n g ward zis tó w o d g ro d ził s k rawek wo ln ej p rzes trzen i. Przez mo men t mieran tajs cy o ch o tn icy i g ward ziś ci s p o g ląd ali n a s ieb ie g ro źn ie, ale ro zk azy J an u s a b y ły jed n o zn aczn e. Więk s zo ś ć M ieran tajó w ro zes zła s ię n a b o k i, wzmacn iając k o rd o n , i ty lk o czterej żo łn ierze zo s tali p rzy k ró lo wej i k ap itan ie, g d y ci wes zli w k rąg two rzo n y p rzez Gward ię Patrio ty czn ą. Za k o rd o n em g ward zis tó w k łęb ili s ię d ep u to wan i, p atrząc n a p u s tą mó wn icę i mięto s ząc s wo je czarn e s zarfy . Raes in ia zo b aczy ła M au ris k a, n o s ząceg o s zarfę o b ręb io n ą zło to g ło wiem, w ś ro d k u g ru p k i d ep u to wan y ch . Win ter i Cy te też tam s ą, p o my ś lała, ale n ie mo g ła teraz ich o d s zu k ać. Najp ierw zo b aczy my , jak zo s tan ie p rzy jęte p rzemó wien ie. Wiele s p o jrzeń s k iero wało s ię k u n iej, ale p rzeważn ie lu d zie n ie zwracali n a n ią u wag i. Nic n ie ś wiad czy ło o ty m, że ta d ziewczy n a w żało b ie jes t k ró lo wą. Nie to warzy s zy li jej ary s to k raci an i żad n a ś wita, ty lk o k ilk u lu d zi J an u s a i jed en k ap itan w n ieb ies k im mu n d u rze. M arcu s p rzy ciąg ał więcej s p o jrzeń n iż o n a; mu n d u ry k ró lews k iej armii rzad k o wid y wan o w mieś cie. Oży wien ie tłu mu u p rzed ziło ją o p rzy b y ciu J an u s a, k tó remu to warzy s zy ł in n y

o d d ział M ieran tajó w. Ro zleg ły s ię n awet o wacje, ch o ciaż s zy b k o u cich ły , jak is k ry g as n ące n a mo k ry m d rewn ie. M as zeru jący n a czele s wo ich lu d zi J an u s zatrzy mał s ię p rzed Raes in ią i n is k o s k ło n ił. – Was za k ró lews k a mo ś ć – p o wied ział. – Dzięk u ję za p rzy b y cie. – Uzn ałam, że p o win n am – o d p arła – s k o ro two i lu d zie u wo ln ili mn ie z Ven d re. Kącik jeg o u s t lek k o zad rg ał. – Czy was za k ró lews k a mo ś ć ma p rzy g o to wan e p rzemó wien ie? – M am. – By ło zap is an e n a k ilk u k artk ach , k tó re miała w k ies zen i. – Ch ce p an , żeb y m zaczęła? – Pro s zę. – J an u s o two rzy ł k ies zo n k o wy zeg arek , zmars zczy ł b rwi i s ch o wał g o z p o wro tem d o k ies zen i. – Najlep s za b ęd zie s to s u n k o wo k ró tk a p rzemo wa. – Dlaczeg o ? Po n o wn ie s ię u ś miech n ął, ale n ic n ie p o wied ział. Raes in ia zn acząco s p o jrzała n a M arcu s a i p o k ręciła g ło wą. – Kap itan ie, czy u czy n i mi p an ten zas zczy t i p rzed s tawi mn ie o raz p o p ro s i o cis zę? M arcu s s k ło n ił s ię. – Oczy wiś cie, was za k ró lews k a mo ś ć. Ru s zy li n a g ó rę s p iraln y mi s ch o d ami p ro wad zący mi n a g alerię b ieg n ącą w p o ło wie o g ro mn eg o p o mn ik a Faru s a V. Raes in ia mimo ch o d em o d n o to wała w my ś lach , że mó wn ica zn ajd u je s ię wy s o k o n ad ziemią. U k o g o ś , k to reg u larn ie s p ad ał z wieży , ten lek k i d res zcz lęk u wy d awał s ię czy mś ś mies zn y m, ale n ie zd o łała g o o p an o wać. Dwaj mieran tajs cy o ch o tn icy s tan ęli p rzy wejś ciu n a s ch o d y , a d waj p o zo s tali p o d ąży li za n ią i M arcu s em n a mó wn icę, g d zie u s tawili s ię tak , że b y li n iewid o czn i d la tłu mu . Na jej wid o k zg ro mad zen i wy d ali o k rzy k zas k o czen ia i rad o ś ci, g d y lu d zie w k o ń cu zro zu mieli, n a k o g o p atrzą. Wied ziała, że więk s zo ś ć z n ich d o p iero teraz zo b aczy ła n o wą k ró lo wą. Po raz p ierws zy w ży ciu p o żało wała, że n ie ma n a s o b ie b ard ziej efek to wn eg o s tro ju . M arcu s s tan ął n a s k raju g alerii i p o d n ió s ł ręce, czek ając, aż g war u cich n ie. Na p lacu zap ad ła cis za, p rzery wan a ty lk o p o mru k ami i s zep tami. Gd y p rzemó wił, jeg o s ło wa wp ad ły w n ią jak k amien ie rzu co n e w b ezd en n ą o tch łań . – Witajcie – p o wied ział k ap itan i o d k as zln ął. – M am zas zczy t p rzed s tawić jej k ró lews k ą mo ś ć Raes in ię Orb o an , k ró lo wą Vo rd an u . Niech Bó g ma ją w o p iece,

a Karis d arzy s wą łas k ą. Ta p ras tara fo rmu łk a p o wtó rzo n a n ajp ierw p rzez d ep u to wan y ch , a p o tem p rzez ciżb ę, ro zes zła s ię falami o d fo n tan n y , n iczy m k ręg i n a wo d zie. M arcu s n is k o s ię s k ło n ił Raes in ii i o d s zed ł n a b o k . Wy p ro s to wała s ię i p o s zła n a s k raj g alerii. Nig d y n ie ro b iła czeg o ś tak ieg o . Sp ieran ie s ię w Nieb ies k iej M as ce to jed n o , z k ilk o ma p rzy jació łmi, k tó rzy b y li n a p ó ł p ijan i i n ie wah ali s ię zak rzy czeć cię, jeś li u zn ali, że n u d zis z. Pró b a p rzek o n an ia wielo ty s ięczn eg o tłu mu , p atrząceg o n a cieb ie w p ełn ej s zacu n k u i o czek iwan ia cis zy , to zu p ełn ie co in n eg o . Raes in ia czu ła, że s erce trzep o cze s ię jej w p iers i. Wep ch n ęła ręk ę d o k ies zen i i zacis n ęła ją n a zwin iętej k o p ii s wo jeg o p rzemó wien ia. Na d o le, s to jąc tu ż p rzy fo n tan n ie, czek ali d ep u to wan i. W p ierws zy m rzęd zie s tał M au ris k i s p o g ląd ał n a n ią z b ły s k iem u razy w o czach . – Kró les two Vo rd an u – zaczęła. Nien awid ziła d źwięk u s wo jeg o g ło s u , teg o g ło s ik u małej d ziewczy n k i, a n ie g ło s u k ró lo wej. W ty m mo men cie ch ętn ie o d d ałab y p rawą ręk ę za s wo b o d n y i d źwięczn y b ary to n Dan to n a. Sk u p s ię n a s ło wach , p o my ś lała. Przy n ajmn iej o n e zaws ze b y ły two je. – Kró les two Vo rd an u jes t jed y n y m p ań s twem n a ś wiecie, k tó re p o ws tało z wo li s wo jeg o lu d u . W ro k u d ziewięćs et d ziewięćd zies iąty m d ru g im, ro k u wielk iej p o wo d zi, lu d Vo rd an u miał d o s y ć k lik i b aro n ó w, k tó rzy wo leli b awić s ię w wo jen k i, zamias t s łu ży ć s wo jemu k rajo wi. Zwo łan o Zjazd Gen eraln y , żeb y p rzemó wił w imien iu lu d u . Ci d ep u to wan i zwró cili s ię d o jed y n eg o b aro n a, k tó remu lu d zie u fali, jed y n eg o wład cy , k tó reg o wło ś ci p ro s p ero wały , czło wiek a, k tó ry b ro n ił s wy ch p o d d an y ch p o d czas wo jn y i o p iek o wał s ię n imi w czas ach n iep o k o jó w. Temu czło wiek o wi d ali k o ro n ę i rzek li: „Pro s imy , wład aj n ami. Db aj o n as ws zy s tk ich , tak jak d b ałeś o s wo ich p o d d an y ch ”. Ty m czło wiek iem b y ł Faru s Orb o an . Teraz zwiemy g o Faru s em Zd o b y wcą, lecz n ależy p amiętać, że d ep u to wan i wy b rali g o , zan im zd o b y ł s ławę n a p o lu b itwy . Wy b rali g o , p o n ieważ p o wierzy li mu k o ro n ę w imien iu n aro d u . On d b ał o n ich jak o jciec o s wo je d zieci. Ko ś ció ł Zap rzy s iężen ia mó wi k ró lo wi Bo relu i imp erato ro wi M u rn s k a, że rząd zą z wo li Bo g a, k tó ry ich u k o ro n o wał, i n ie o d p o wiad ają p rzed żad n ą ziems k ą wład zą. W Hamv elt i mias tach Lig i rząd zą n ajs iln iejs i i n ajb o g ats i, k tó rzy n ie my ś lą o n iczy m in n y m p o za n ap y ch an iem s o b ie k ies zen i k o s ztem in n y ch . Ty lk o tu taj, w Vo rd an ie, ro zu miemy , że Ko ro n a n ależy d o lu d u . M ó j o jciec to ro zu miał, a p rzed n im jeg o o jciec i d ziad , aż p o Faru s a Zd o b y wcę. Właś n ie to d o d aje n am s ił w g o d zin ach p ró b y . Ojciec n au czy ł mn ie, co o zn acza...

To n iezłe p rzemó wien ie, my ś lała Raes in ia, p rzemawiając. Więk s zą częś ć n ap is ała, p rzy g o to wu jąc s ię d o wy s tąp ien ia p o d czas o twarcia Zjazd u Gen eraln eg o , k tó re Os tatn i Diu k tak b ru taln ie s k ró cił. Niek tó re fak ty mo g ły b y n ie wy trzy mać o s trej d eb aty w Nieb ies k iej M as ce – n a p rzy k ład d ep u to wan y mi w czas ach Faru s a I b y li b o g aci ziemian ie, k tó ry m n ajb ard ziej d o s k wierało to , że b aro n o wie n arzu cali im s tare p rawa d zierżawy i o p o d atk o wan ia. J ed n ak p rzemó wien ie zawierało ws zy s tk o , w co Raes in ia wierzy ła i o co walczy ła ze s wo imi p rzy jació łmi, ws zy s tk o , za co zg in ęli Ben i b ied n y Dan to n . I to n ie wy s tarczało . Nie u miała d o n ich d o trzeć. Kied y p rzemawiała, d ep u to wan i o b s erwo wali ją, ale czu ła, że u wag a tłu mu s łab n ie. Dan to n p o trafiłb y wy rzu cać z s ieb ie te s ło wa z s iłą k u l armatn ich , tak b y trafiały ws zy s tk ich n a ty m p lacu międ zy o czy i p o zo s tawiały ich o n iemiały ch z wrażen ia. J ej o jciec, k ied y b y ł w p ełn i s ił, ch o ciaż n ie b y ł Dan to n em, tak że u miałb y wzb u d zić w n ich p o d n io s łe u czu cia. Te s ame s ło wa p ad ające z jej u s t wy d awały s ię s łab e, n iep ewn e, p ed an ty czn e. Na mo men t zamk n ęła o czy , p o ws trzy mu jąc łzy ro zczaro wan ia. Tak d łu g o walczy liś my o tę ch wilę. J a ich d o teg o p o p ch n ęłam: Ben a, Dan to n a, Faro , ws zy s tk ich p o zo s tały ch . Ab y zn aleźć s ię tu taj. I n a p ró żn o . Nab rała tch u i k o n ty n u o wała p ero rę. – Kied y lu d Vo rd an u p o n o wn ie zażąd ał Zjazd u Gen eraln eg o , d iu k Orlan k o i jeg o s o ju s zn icy u zn ali to za zb ro d n ię, zach ętę d o rewo lu cji. Dlaczeg o ? To lu d jes t s u weren em. M y rząd zimy w jeg o imien iu . J ak wład ca mo że zb u n to wać s ię p rzeciwk o s o b ie? J ak żąd an ie zwo łan ia o b rad p rzed s tawicieli lu d u mo że b y ć czy mś in n y m n iż k o rzy s tan iem z n ad an y ch p rzez Bo g a p raw? Dlateg o s to ję tu d ziś p rzed wami jak o k ró lo wa Vo rd an u , p o k o rn ie ak cep tu jąc p rawo lu d u d o wy rażan ia s wej wo li p o p rzez zg ro mad zen ie p rzed s tawicieli... Na p o łu d n io wy m k o ń cu p lacu co ś s ię d ziało . Tłu m zafalo wał: jed n i p rzes u wali s ię w k ieru n k u zamies zan ia, in n i u s iło wali s ię o d d alić. Raes in ia u s ły s zała wiwaty , k rzy k i, a n awet wrzas k i, ale n ie mo g ła wy ło wić s łó w. Zamilk ła i o s łan iając d ło n ią o czy , u s iło wała zo b aczy ć, co s ię d zieje. Do s trzeg ła b ły s k s tali. – Święci i męczen n icy . Czy jes teś my atak o wan i? Zerk n ęła p rzez ramię n a J an u s a. Stał z ty łu , w cien iu p o s ąg u , i s p o g ląd ał n a zeg arek . Po ch wili zamk n ął g o z trzas k iem i p o p atrzy ł n a n ią. – Was za k ró lews k a mo ś ć – rzek ł – ma d o s k o n ałe wy czu cie czas u . Tłu m ro zs tęp o wał s ię i co fał, ale wiwaty zaczęły p rzeważać n ad o k rzy k ami s trach u . Na p lac wmas zero wała k o lu mn a ty s iąca żo łn ierzy w n ieb ies k ich mu n d u rach .

Za n ią s zła n as tęp n a i jes zcze jed n a, a międ zy n imi jech ały wielk ie s zare d ziała i ich jas zcze. Nad n imi p o wiewała v o rd an ajs k a flag a, s reb rzy s ty o rzeł n a b łęk itn y m tle, a o b o k s ztan d ar p ierws zeg o k o lo n ialn eg o p u łk u p iech o ty . Gd y p ierws zy s zereg d o tarł n a ś ro d ek p lacu , tu ż p o n iżej p o d iu m, k o lu mn a s ię zatrzy mała. Na ro zk az o ficeró w żo łn ierze z ło s k o tem u d erzy li k o lb ami o k amien n e p ły ty p lacu i u n ieś li wo ln e ręce, s alu tu jąc. Ty s iąc g ło s ó w p rzemó wiło jak jed en mąż. – Bo że, ch ro ń k ró lo wą! – zawo łali ch ó rem. – Karis ie, miej ją w s wej o p iece! J an u s u ś miech n ął s ię i ws k azał n a tłu m. Raes in ia o d wró ciła s ię i p o d es zła d o b alu s trad y , żeb y wy k rzy k n ąć o s tatn ie s ło wa p rzemó wien ia. – J a z p ewn o ś cią n ie zamierzam o d d ać ty ch s u weren n y ch p raw b ez walk i! Do łączy cie d o mn ie? – Patrząc n a żo łn ierzy , ro zło ży ła ręce i d o d ała: – Do łączy cie d o n as ? Lu d zie zaczęli k rzy czeć. Zd o łała wy ch wy cić k ilk a s łó w: „Bo że, ch ro ń Vo rd an !” i „Bo że, ch ro ń k ró lo wą!”. Zg iełk n aras tał, o d p o mru k u p rzez g war d o ry k u , k tó ry ws trząs n ął p lacem, aż zab rzęczały s zy b y witry n s k lep o wy ch , a p rzes tras zo n e g o łęb ie p o d erwały s ię z d ach ó w. Żo łn ierze p rzy łączy li s ię d o o wacji, aż wy d awało s ię, że k rzy k ro zn ies ie mó wn icę n a k awałk i. Raes in ia zamk n ęła o czy i zary zy k o wała u ś miech .

Dwadzieścia jeden Win ter

N

ie wiem jak ty , ale ja zamierzam s ię p rzy łączy ć.

– Nie zro b is z teg o . Tak mó wis z, ale n ie zro b is z teg o . – Zro b ię! – Nied awn o mó wiłeś , że n ie ma s en s u u mierać za b an d ę my d łk ó w. – Tak , ale to b y ło wted y . Teraz jes t z n ami Vh aln ich . – On n ie jes t my d łk iem? – On wie, co ro b i, i ty le. I ma tro ch ę p rawd ziweg o wo js k a d o p o mo cy . Pierws zy k o lo n ialn y p u łk p iech o ty , mó wią. Sły s załeś , czeg o d o k o n ali w Kh an d arze? – Sły s załem ró żn e rzeczy . Niek o n ieczn ie mu s zą b y ć p rawd ą. – Przecież ty też n ie ch ces z, żeb y wró cił tu Orlan k o ze s wo im ch o lern y m Ko ś cio łem Zap rzy s iężen ia i b o relg ajs k imi p o b o rcami. – No tak , ale... – Po n ad to zas tan ó w s ię. Za ty d zień ws zy s cy b ęd ą s tawiać k o lejk i k ażd emu , k to n o s i n ieb ies k i mu n d u r. A d ziewczęta... – Taak , ale trzeb a p rzeży ć, żeb y s ię ty m cies zy ć. Win ter z ręk ami w k ies zen iach s zła za d wo ma s p ierający mi s ię mło d zień cami, d o p ó k i n ie s k ręcili w b o czn ą u liczk ę. Od k ied y wy s zła z k ated ry , s ły s zała tak ą ro zmo wę, alb o b ard zo p o d o b n ą, co n ajmn iej tu zin razy . Z p lacu , n a k tó ry m wiwato wał tłu m, d ep u to wan i wró cili d o k ated ry , to cząc zażarty s p ó r. Os tro żn ie wy n eg o cjo wan y p rzez min io n y ty d zień s o ju s z d iab li wzięli, jak b y p rzemó wien ie k ró lo wej i p rzy b y cie wo js k k o lo n ialn y ch wy wró ciło s zach o wn icę i ro zs y p ało ws zy s tk ie p io n k i i fig u ry p o p o d ło d ze. I w p ewien s p o s ó b tak b y ło . Od d ziały k ró lews k iej armii wk ro czy ły d o s to licy p o raz p ierws zy o d n iep amiętn y ch czas ó w, co zd ecy d o wan ie p rzes u n ęło ró wn o wag ę s ił n a k o rzy ś ć czło wiek a, k tó remu b y ły wiern e. Rad y k ało wie, mo n arch iś ci i cen tru m p o d zielili s ię n a tu zin ry walizu jący ch g ru p . J ed n i o k las k iwali J an u s a, a in n i ch cieli wy s łać

d eleg ację, żeb y p rzejęła d o wo d zen ie n ad p u łk iem i d o p iln o wała, żeb y n ie zo s tał u ży ty p rzeciwk o d ep u to wan y m. J es zcze in n i n amawiali, żeb y n ie ro b ić n iczeg o w p o ś p iech u , alb o w o g ó le, żeb y n ie p ro wo k o wać J an u s a, zan im ro zp rawi s ię z Orlan k iem. Paru twierd ziło , że p rzed p o d jęciem jak ich k o lwiek d ziałań n ależy s two rzy ć p rawd ziwą k o n s ty tu cję, wy jaś n iającą k o mp eten cje k ró lo wej. M au ris k n a zmian ę s ied ział b ez s ło wa lu b k rzy czał, u s p o k ajając zan iep o k o jo n y ch i o d rzu cając co g łu p s ze p ro p o zy cje. W k o ń cu p rzek o n ał d ep u to wan y ch , żeb y wy d ali rezo lu cję p o p ierającą J an u s a i o d d ziały k o lo n ialn e o raz wy rażającą ich n ad zieję, że p o k o n a Orlan k a, ale n iep recy zu jącą, co b ęd zie p o tem. Us aty s fak cjo n o wan y jało wy m s p o rem Zjazd Gen eraln y zak o ń czy ł n a ten wieczó r s wo je o b rad y . Win ter wzięła d o ro żk ę, k tó ra miała zawieźć ją d o Do k ó w, ale mu s iała ją o p u ś cić, p rzejech aws zy p rzez Wielk i M o s t. Na u licach b y ło mn ó s two lu d zi, jak b y p rzy b y cie wo js k k o lo n ialn y ch b y ło s y g n ałem d o wy jś cia z k ry jó wek . Ws zęd zie p ło n ęły p o ch o d n ie, mężczy źn i i k o b iety ro zmawiali i ś miali s ię, a d zieci b awiły s ię n a u licach i k rzy czały u rad o wan e n ieo czek iwan y m fes ty n em. Przed zierając s ię p rzez tłu m, Win ter o d k ry ła, że jes t więcej p o wo d ó w d o rad o ś ci n iż ty lk o p rzy b y cie jej s tareg o p u łk u . Od d ziały k o lo n ialn e p rzy b y ły z p o łu d n ia, mas zeru jąc Zielo n ą Dro g ą, i p rzy p ro wad ziły s p o rą liczb ę wó zk ó w o raz wo zó w. Należały o n e d o g o s p o d arzy i k u p có w, k tó rzy z p o wo d u p lo tek o d ziałan iach wo jen n y ch o b awiali s ię p rzy wo zić s wo je p ro d u k ty d o mias ta. Wid o k zn ajo my ch n ieb ies k ich mu n d u ró w u zn ali za d o wó d , że p rzy wró co n o p o rząd ek , i p rzy b y li wraz z o d d ziałami k o lo n ialn y mi, żeb y s p rzed ać s wo je to wary . Dro g a n a p ó łn o c wciąż b y ła zamk n ięta, ale te d o s tawy zlik wid o wały n ied o b ó r ży wn o ś ci i s p ro wad ziły cen y n a ro zs ąd n iejs zy p o zio m. Win ter wid ziała ś wieże warzy wa, b eczk i wczes n y ch jab łek , b u s zle zb o ża i p o łcie b o czk u , a w cały m mieś cie u n o s ił s ię zap ach p ieczo n eg o ch leb a. Bu d y n ek J an e wy g ląd ał jak zamek tu ż p o zak o ń czen iu o b lężen ia. Fro n to we d rzwi b y ły o twarte i co ch wilę k to ś p rzez n ie wch o d ził lu b wy ch o d ził. Niek tó rzy ran n i o d ch o d zili w to warzy s twie ro d zin lu b p rzy jació ł i Win ter b y ła ś wiad k iem p aru wzru s zający ch p o witań . Wo k ó ł k ręciły s ię Sk ó rzan e Ku rtk i i d ziewczęta J an e, ale ju ż n ie n o s iły b ro n i. Win ter s k iero wała s ię d o wielk iej jad aln i, p o d ążając za s alwami ś miech u i zap ach em jed zen ia. Trwała u czta i ws zed łs zy , zo b aczy ła is tn e p an d emo n iu m. Do s ali wep ch n ęło s ię d wu k ro tn ie więcej d ziewcząt, n iż mo g ło zas iąś ć p rzy s to łach ,

i ws zy s tk ie k rzes ła o d s u n ięto p o d ś cian y . Bies iad u jący jed li p alcami, s zarp iąc wielk ie b o ch n y ch leb a, p ieczo n e k u ry , s zy n k i i węd lin y , b io rąc z mis jab łk a i o wo ce. Niewy s zu k an e d an ia, zan o to wała z u ś miech em Win ter. Nellie s tarała s ię, jak mo g ła. J an e s ied ziała u s zczy tu s to łu jak k ró lo wa ś red n io wieczn eg o d wo ru , o to czo n a zas tęp czy n iami, wy mien iając ru b as zn e żarty z d ziewczętami p rzy in n y ch s to łach i zaś miewając s ię. Zamias t p rzed zierać s ię p rzez ś ro d ek s ali, Win ter p rzemk n ęła s ię p o d ś cian ą i zn alazła w k ącie s to lik , p rzy k tó ry m n ie b y ło tak tło czn o . By ło tam n awet wo ln e k rzes ło . Us iad ła i o p arła s ię wy g o d n ie, o b s erwu jąc J an e i u p ajając s ię jej ży wio ło wą en erg ią. Od ras tają jej wło s y , p o my ś lała, p atrząc n a ro zwich rzo n ą g rzy wk ę o p ad ającą J an e n a o czy , k tó ra o d mład zała ją. Nik t n ie zwracał n a n ią u wag i, co b ard zo Win ter o d p o wiad ało . Wzięła s o b ie jab łk o i p o łó wk ę p ieczo n eg o k u rczak a. Zjad ła, ro zry wając mięs o p alcami, i n a k o n iec zlizała z n ich tłu s zcz. J ed n y m u ch em s łu ch ała ro zmo wy p ro wad zo n ej p o d ru g iej s tro n ie s to łu , ale ro zp o zn aws zy Beck s , zaczęła p rzy s łu ch iwać s ię u ważn ie. – J an e n ig d y n am n ie p o zwo li! – mó wiła Beck s . – Nie n am – d o d ała M o lly . – Stars ze d ziewczy n y p ó jd ą. – J ak i b y to miało s en s ? – s p y tała An d y . – J a ch cę iś ć. Zręczn y To m mó wi, że p ó jd zie, a ma d o p iero p iętn aś cie lat. Po d n o s iłam b ary łk ę wo d y , k ied y o n jes zcze n ie p o trafił, i p o k o n ałam g o w b ieg ach . – Vh aln ich też n ie zech ce wziąć tak ich jak Zręczn y To m – s twierd ziła Nell. – Po wied ział, że ch ce mężczy zn . M ali ch ło p cy n ie s trzelają z mu s zk ietó w i d ziewczy n y też n ie. – Zało żę s ię, że ja b y m mo g ła – u p ierała s ię An d y . – A Beck s ch ce to ro b ić. – Nie mó wiłam, że ch cę – rzek ła Beck s . – Po wied ziałam ty lk o , że p o win n y ś my . Nik t n ie ch ce walczy ć, ale to n as z o b o wiązek jak o Vo rd an ajek . – M y ś lis z, że J an e p ó jd zie? – s p y tała M o lly . – Vh aln ich mu s iałb y ją wziąć. – By łb y g łu p i, g d y b y n ie wziął – u zn ała An d y . – Tak jak J es s czy Nin ę lu b k ażd ą ze s tars zy ch d ziewczy n . Przez ro k walczy ły z p o b o rcami. J es tem p ewn a, że mo g ły b y walczy ć z d iu k iem Orlan k iem. – In n i żo łn ierze n ie p o g o d zilib y s ię z ty m – o d p arła n ieco s zo rs tk o Nell. – M ó wię ci, d ziewczy n y n ie mo g ą b y ć żo łn ierzami. – Dlaczeg o n ie? – zap y tała An d y . – Po p ro s tu n ie mo g ą! Po p ro s tu n ie mo g ą. Win ter p o k ręciła g ło wą. Tak a o d p o wied ź p o win n a k ażd emu

wy s tarczy ć. Po win n a wy s tarczy ć mn ie. Wo k ó ł k rąży ły d u że g lin ian e k u fle z p iwem i k ażd y , k to ch ciał, mó g ł s ię n ap ić. Win ter wy p iła k ilk a ły k ó w ciep łeg o , cien k ieg o tru n k u i p o d ała k u fel d alej. Przy b ieg ły in n e d ziewczęta, p rzy n o s ząc więcej jed zen ia i s p rzątając res ztk i. W p o wietrzu wis iał s iln y o d ó r ro zmaity ch p o traw i s etek n iemy ty ch ciał, zmies zan y z d y mem p o ch o d n i. W p o mies zczen iu n ie p o win n o b y ć d u s zn o i cias n o , ale Win ter czu ła s ię d o b rze, jak b y te zap ach y i ś miech y s p o wijały ją n iczy m ciep ły p led w zimn ą n o c. Kto ś g rał n a s k rzy p k ach , o k ro p n ie fałs zu jąc. – Win ter, mo g ę z to b ą ch wilę p o ro zmawiać? Po d n io s ła g ło wę. Ab b y s tała p rzy s to le, zg arb io n a, z ręk ami zało żo n y mi n a p iers i. W b las k u p o ch o d n i wy d awała s ię b lad a. Win ter wciąż n ie czu ła s ię zu p ełn ie s wo b o d n ie w jej to warzy s twie, ale w s ali b y ło zb y t tło czn o , żeb y u ciec. Sp o jrzała n a n ią z wy mu s zo n y m u ś miech em i wzru s zy ła ramio n ami. – M ó w. – W jak imś s p o k o jn iejs zy m miejs cu . Zerk n ąws zy jes zcze raz n a J an e, Win ter wes tch n ęła i ws tała. Przecis n ęła s ię za Ab b y p rzez tłu m i n a k o ry tarz. Ab b y wes zła w p ierws ze o twarte d rzwi, k tó re p ro wad ziły d o p o k o ik u z k ilk o ma materacami ro zło żo n y mi n a p o d ło d ze. Teraz ws zy s tk ie p o s łan ia b y ły p u s te, a ś wiece zg as zo n e. Ty lk o tro ch ę ś wiatła o d leg ły ch p o ch o d n i p alący ch s ię w h o lu s ączy ło s ię p rzez d rzwi, ro zjaś n iając mro k . – Co ty tu ro b is z? – zap y tała Ab b y . – Zjad łam p o s iłek – o d p aro wała Win ter. – Nik t mn ie n ie p o ws trzy mał. – Nie o ty m mó wię – rzek ła Ab b y . Sk u liła s ię jes zcze b ard ziej. – Czek ała n a cieb ie całą n o c. Dlaczeg o n ie p o s złaś s ię z n ią zo b aczy ć? – Wy g ląd ała n a s zczęś liwą. Nie ch ciałam p rzes zk ad zać. – Nie b ęd zie s zczęś liwa, d o p ó k i cieb ie tam n ie b ęd zie. – Ab b y wes tch n ęła. – Czas em n ie wiem, czy ro zu mies z, ile d la n iej zn aczy s z. – Ro zu miem – p o wied ziała Win ter. Ch y b a ro zu miem. – Ab b y , co s ię d zieje? – Nie mam wiad o mo ś ci o d o jca – wy jaś n iła d ziewczy n a. – Nie ma g o w d o mu . Zap ewn e o p u ś cił mias to p o k ap itu lacji k ró lo wej alb o zatrzy mał s ię u jak ich ś p rzy jació ł, ale... s ama n ie wiem. – J eś li s ię o n ieg o martwis z, zn ajd ź k ap itan a d ’Iv o ire – p o rad ziła jej Win ter. – On mo że wied zieć, g d zie g o s zu k ać. Ab b y k iwn ęła g ło wą. W mro k u n ie b y ło wid ać jej o czu , ty lk o zary s ciała.

– Nie mo g ę s tąd o d ejś ć. J es zcze n ie. M u s zę o p iek o wać s ię J an e. – M u s is z zacząć tro ch ę b ard ziej jej u fać – p o wied ziała Win ter. – J an e p o trafi zad b ać o s ieb ie, mo żes z b y ć p ewn a. – Wid ziałaś ją tamteg o d n ia – cich o p o wied ziała Ab b y . – Wiem, że p o trafi zad b ać o s ieb ie. Pro b lem p o leg a n a ty m, że p ró b u je s ię o p iek o wać ró wn ież ws zy s tk imi in n y mi. – Wiem. – Win ter p o k ręciła g ło wą. – Zao p iek u ję s ię n ią. – Nie p o zwó l jej zro b ić czeg o ś ... – Głu p ieg o ? Ab b y cich o zach ich o tała. – Zro b ię, co w mo jej mo cy – o b iecała Win ter. – Id ź i o d s zu k aj o jca. Alb o lep iej, p rześ p ij s ię tro ch ę. Po zn ałam two jeg o o jca zaled wie wczo raj, ale wy d aje mi s ię, że o n też p o trafi zad b ać o s ieb ie. – Dzięk u ję. – Ab b y milczała ch wilę. – I d zięk u ję za to , że p o mag as z J an e. Nie wiem o ws zy s tk im, co wy d wie zro b iły ś cie, ale to ws zy s tk o ... Win ter u n io s ła ręce. – J a ty lk o d ałam jej k ilk a rad . J an e i J an u s zro b ili res ztę. Ab b y ze zn u żen iem s k in ęła g ło wą. Zro b iła k ro k w k ieru n k u d rzwi i p rzy s tan ęła. – Co b ęd zie, jeś li zwy cięży my ? – Co tak ieg o ? – Załó żmy , że Vh aln ich p o k o n a Orlan k a. Co wted y . Co s ię s tan ie z J an e i p o zo s tały mi n as zy mi d ziewczy n ami? – Dlaczeg o co ś miało b y s ię s tać? – Nie wiem – o d p arła Ab b y . – Ale mam wrażen ie, że p o ty m ws zy s tk im to n ie mo że wró cić d o p o p rzed n ieg o s tan u . Co zamierzas z zro b ić? Win ter n iech ętn ie wzru s zy ła ramio n ami. Niech mn ie lich o , jeś li wiem. – Wy my ś lę co ś , k ied y p rzy jd zie n a to czas . Ab b y p rzy g ląd ała jej s ię p rzez ch wilę i s łab y b ły s k ś wiatła o d b ijał s ię w jej o czach . Po tem o d es zła, zo s tawiając Win ter s amą w ciemn o ś ciach . Win ter n ie ch ciała p rzed zierać s ię p rzez ro zg o rączk o wan y , s zczęś liwy tłu m w s ali, ale p rzy p o mn iała s o b ie, że wid ziała, jak d ziewczęta p rzy n o s iły n o we d an ia z p o mies zczen ia tu ż za p lecami J an e. Ud ała s ię n a p o s zu k iwan ie k u ch n i i w k o ń cu zn alazła ją, p o d ążając za b rzęk iem n aczy ń . Kilk a d ziewcząt ch ich o tało p rzy o twartej b u telce win a. Po p atrzy ły n a wch o d zącą Win ter, ale zig n o ro wała to . Zn alazła d rzwi,

k tó ry ch s zu k ała, i u ch y liła je. Do k iep s k ieg o s k rzy p k a d o łączy ł k iep s k i flecis ta, k tó ry ch y b a s am zro b ił s o b ie ten in s tru men t, s ąd ząc p o d źwięk ach , jak ie z n ieg o wy d o b y wał. Tłu m k las k ał d o wtó ru i g d y Win ter p o d es zła b liżej, zo b aczy ła, że Ch ris o raz k ilk a in n y ch d ziewczy n ws k o czy ły n a s to ły i zaczęły tań czy ć, n ie zważając n a s trącan e p rzy ty m p ieczo n e k u rczak i czy o wo ce. J an e s tała międ zy Beccą i Win n , k las zcząc ró wn ie g ło ś n o jak ws zy s cy i zaś miewając s ię, g d y Ch ris s p ad ła p ro s to w las wy ciąg n ięty ch rąk . Win ter p o d es zła i d o tk n ęła jej ramien ia. J an e o b ejrzała s ię i o d wró ciła n a p ięcie, z s zero k im u ś miech em. – Win ter! Kied y w k o ń cu s ię zjawiłaś ? – Do p iero co – o d p arła Win ter. A g d y in n e d ziewczy n y zaczęły s ię n a n ie o g ląd ać, złap ała J an e za ręk ę. – Ch o d ź ze mn ą. J es t tak ie p rawo – Win ter d o ty ch czas g o n ie zn ała, lecz teraz in s ty n k to wn ie ro zu miała – zg o d n ie z k tó ry m im jes t ci p rzy jemn iej leżeć o b o k u k o ch an ej o s o b y z k o ń czy n ami zap lątan y mi w p rzep o co n e p rześ cierad ła, ty m b ard ziej p rawd o p o d o b n e jes t, że jed n o z was b ęd zie mu s iało s k o rzy s tać z to alety . Win ter p o ws trzy my wała s ię, d o p ó k i mo g ła, ale w k o ń cu mu s iała wy g ramo lić s ię z wielk ieg o ło ża i b o s o p rzejś ć p o zimn ej p o d ło d ze p rzy ś wietle k s ięży ca. Kied y wró ciła, J an e o d rzu ciła p rześ cierad ło i leżała n a p lecach z ręk ami s p lecio n y mi p o d g ło wą. By ła cu d o wn ie n ag a, s k ąp an a w s reb rzy s ty m k s ięży co wy m b las k u . Win ter p rzy s tan ęła p rzy łó żk u , p atrząc n a n ią z zach wy tem. J an e o b ró ciła g ło wę. – Co ś n ie tak ? Win ter z p o wro tem wg ramo liła s ię n a łó żk o , leg ła o b o k J an e i p rzy tu liła s ię d o n iej. J an e o b jęła ją ramien iem i p rzy ciąg n ęła, żeb y p o cało wać, a Win ter zamk n ęła o czy . Po ch wili jed n ak J an e s ię o d s u n ęła. – Co ś jes t n ie tak – p o wied ziała. – Win ter, p ro s zę. Co s ię d zieje? Kamień n a p iers i Win ter, k tó ry tak n ied awn o zn ik ł, zn ó w ją p rzy g n ió tł. Z tru d em p rzełk n ęła ś lin ę. – Zap ewn e s ły s załaś ... co d ziś ran o zd arzy ło s ię n a p lacu Triu mfu ? – Oczy wiś cie, że s ły s załam. Nik t n ie ro zmawia o n iczy m in n y m. Vh aln ich wezwał d o zg łas zan ia s ię n a o ch o tn ik a, a p o tem k o lo n ialn e o d d ziały wmas zero wały i... Urwała. Win ter zacis n ęła p o wiek i, jak b y s p o d ziewając s ię cio s u . – Wracas z d o n ich , p rawd a? – p o wied ziała J an e.

Win ter s k in ęła g ło wą, p rzy cis k ając twarz d o ramien ia J an e. W o czach miała p iek ące łzy . – Nie mu s is z – p o wied ziała p o ch wili J an e. – Wies z o ty m, co k o lwiek mó wi Vh aln ich . M o żes z zo s tać ze mn ą. – Ch o d zi o co ś więcej. – Win ter p rzez mo men t ch ciała p o wied zieć J an e o Ws zy s tk o żercy i ws zy s tk im, co wy d arzy ło s ię w Kh an d arze, ale p o ws trzy mała s ię. J an e p o my ś lałab y , że o s zalała. – M am tam p rzy jació ł. Więcej n iż p rzy jació ł. A lu d zie z mo jej k o mp an ii... o d p o wiad am za n ich . – Win ter o two rzy ła o czy . – Po win n aś to ro zu mieć. Zap ad ła d łu g a cis za. – Ro zu miem – p o wied ziała J an e. – A p rzy n ajmn iej tak mi s ię zd aje. J ed n ak ... co b ęd zie p o tem? J eś li zwy cięży my . Wró cis z tu taj? – Nie wiem. – M u s is z wró cić. – J an e u s iad ła, p atrząc n a Win ter. Po wied ziała n iemal z p rzes trach em: – Win ter, p ro s zę. M u s is z. Straciłam cię raz i n a ws zy s tk ich p iep rzo n y ch ś więty ch n ie zamierzam u tracić cię zn o wu . Pro s zę. Ob iecaj mi. – Nie wiem. – Win ter zwalczy ła ch ęć zwin ięcia s ię w k łęb ek . – Nie wiem, co s ię zd arzy . Do d iab ła, mo g ę zg in ąć alb o ... – Nie mó w tak . Pro s zę. Gd y b y co ś ci s ię s tało , ja n ie... Nie mo g łab y m teg o zn ieś ć. Nie wiem, co b y m zro b iła. – Przep ras zam. Win ter n ie wied ziała, co in n eg o mo g łab y p o wied zieć. – Zaws ze mn ie p rzep ras zas z. – J an e p ró b o wała s ię u ś miech n ąć, ale n awet p rzy s łab y m ś wietle k s ięży ca Win ter wid ziała, że b y ł to n ik ły u ś miech . – Po my ś lałaś k ied y ś , że p o win n aś raczej p rzes tać ro b ić te rzeczy , za k tó re mn ie p rzep ras zas z? – J a n ie... – Win ter p o trząs n ęła g ło wą. – Nie mam wy b o ru . – Oczy wiś cie, że mas z ch o lern y wy b ó r! Każd y g o ma. M o żes z zo s tać tu taj, a k ied y Vh aln ich p rzy jd zie tu p o cieb ie, wep ch n ę mu mu s zk iet w d u p ę i p o ś lę d o d iab ła. J eś li k to ś s p ró b u je cię zab rać, ja... – Wies z, że n ie o to ch o d zi. M am o b o wiązek wo b ec... – A n ie wo b ec mn ie? – J an e. – Teraz łzy p o p ły n ęły , p o mimo wy s iłk ó w Win ter, żeb y je p o ws trzy mać. – Nie ró b teg o . Pro s zę. J an e z p o mru k iem ws tała z łó żk a. Win ter s ły s zała, jak k rąży p o p o k o ju , a p o d ło g a

trzes zczy jej p o d s to p ami. Po tem p lu s k wo d y wlewan ej d o mis k i i trzas k ro zb ijan eg o n aczy n ia. Win ter o b ró ciła s ię twarzą d o p o d u s zk i i p łak ała. Łó żk o p o d n ią b y ło jes zcze n ag rzan e ciałem J an e. Czas mijał n iep o s trzeżen ie. Win ter wid o czn ie zas n ęła, p o n ieważ n ie s ły s zała trzes zczen ia d es ek p o d ło g i zap o wiad ająceg o p o wró t J an e; p o czu ła ty lk o p alec d elik atn ie d o ty k ający jej p lecó w i p rzes u wający s ię wzd łu ż k ręg o s łu p a. – Nic n ie mó w – p o wied ziała J an e. Win ter u s ły s zała, jak łó żk o zas k rzy p iało , g d y u s iad ła p rzy n iej. – Teraz mo ja k o lej p rzep ro s ić. – Nie ch ciałam, żeb y tak wy s zło – p ró b o wała tłu maczy ć Win ter. – Nie zro zu miałam an i s ło wa – p o wied ziała J an e. – M ó wis z d o p o d u s zk i. Win ter o b ró ciła s ię n a p lecy . – Nie ch ciałam... Ty m razem też n ie zd o łała jej teg o p o wied zieć, p o n ieważ J an e zro b iła co ś p alcami. Win ter jęk n ęła zas k o czo n a, a J an e ro ześ miała s ię. – W p o rząd k u . Przemy ś lałam to . – Ło b u zers k i u ś miech p o wró cił. – M am jed n ak n ad zieję, że n ie zamierzałaś s p ać. Prawd ę mó wiąc, Win ter s p ała lep iej, n iż mo g ła s ię s p o d ziewać. Sło ń ce s tało ju ż wy s o k o n a n ieb ie, k ied y o two rzy ła o czy i p rzeciąg n ęła s ię, czu jąc p rzy jemn ą o ciężało ś ć i n iezwy k łą mięk k o ś ć p o ś cieli. J an e n ie b y ło p rzy n iej. W o d d ali s ły s zała b rzęk n aczy ń i g war, zap ewn e to warzy s zący s zy k o wan iu ś n iad an ia. J an e p ewn ie b y ła tam, p iln u jąc d ziewczy n . J eś li zwy cięży my ... Win ter p o k ręciła g ło wą. Po p ro s tu n ie wied ziała. J an u s p o wied ział, że Kap łan i Czern i b ęd ą p ró b o wali ją zab ić, p o n ieważ ma w s o b ie d emo n a. Gd y b y jed n ak Orlan k o zo s tał p o k o n an y , n ie mielib y w mieś cie żad n y ch s o ju s zn ik ó w. Czy wted y J an u s wciąż b y jej p o trzeb o wał? Na s to lik u s tała n o wa mis k a z wo d ą w miejs cu tej, k tó rą J an e ro zb iła w n o cy . J ej u b ran ie też tam b y ło , rzu co n e b ezład n ie. Ob my ła twarz zimn ą wo d ą, u s iłu jąc p rzeg n ać res ztk i s n u , i wło ży ła n ieś wieże, p rzep o co n e rzeczy , k ręcąc n o s em p rzy zap in an iu g u zik ó w. J ak s zy b k o zap o min amy . W Kh an d arze n o s iła ten s am mu n d u r, a n awet b ielizn ę p rzez k ilk a d n i i u ważała s ię za s zczęś ciarę, jeś li miała d o ś ć wo d y d o p icia, n ie mó wiąc o my ciu . Ży cie w mieś cie mn ie ro zlen iwia, p o my ś lała z d ezap ro b atą.

Przy g ład ziła wło s y , p o k ręciła g ło wą i ru s zy ła n a d ó ł s p rawd zić, czy zo s tało co ś d o zjed zen ia n a ś n iad an ie. Po d ro d ze zo b aczy ła p arę d ziewczy n , s to jący ch n a k o ry tarzu , k tó re p o s p ies zn ie zn ik ły jej z o czu , k ied y n ad ch o d ziła. Po za ty m k o ry tarze b y ły p u s te i Win ter zmars zczy ła b rwi, zb liżając s ię d o jad aln i. Czy to o d g ło s werb la? Co s ię tu d zieje, d o d iab ła? Otwo rzy ła d rzwi i o d k ry ła, że s to ły – i ws zy s tk ie p o zo s tało ś ci p o p rzed n ieg o wieczo ru – zep ch n ięto p o d ś cian y . Na ś ro d k u , w ró wn y ch rzęd ach , s tały d ziewczęta J an e. Win ter o cen iła, że jes t ich o k o ło d wu s tu , w d zies ięciu s zereg ach . Ta, k tó ra s tała n a k o ń cu , miała d ziecięcy b ęb en ek . Na wid o k Win ter wy b iła k ró tk i ry tm i ws zy s tk ie wy p ręży ły s ię i zas alu to wały . Najwy raźn iej ćwiczy ły to i ch o ciaż n ie wy s zło im jak n a d efilad zie, mu s iała p rzy zn ać, że zro b iły to lep iej n iż więk s zo ś ć Gward ii Patrio ty czn ej. J an e s tała n a jed n y m b o k u teg o s zy k u , u ś miech ając s ię w s p o s ó b , k tó ry wcale s ię Win ter n ie s p o d o b ał. – Do b re s ą, n o n ie? – p o wied ziała, wid ząc jej zas k o czo n ą min ę. – Po my ś lałam, że tro ch ę p o ćwiczy my , zan im p ó jd ziemy n a p lac Triu mfu . – Co ? – Win ter p o trząs n ęła g ło wą. – J an e, co ty wy p rawias z, n a Karis a? – Zg ło s imy s ię n a o ch o tn ik a. – Sp o jrzała p rzez ramię. – Zg ad za s ię? – Tak jes t! – o d p o wied ziały d ziewczęta ch ó rem s o p ran ó w. Najwid o czn iej to też ćwiczy ły . – Zg ło s icie s ię n a o ch o tn ik a – p o wtó rzy ła o s zo ło mio n a Win ter. – Żeb y walczy ć – cierp liwie wy jaś n iła J an e. – Vh aln ich mó wił, że p o trzeb u je k ażd eg o , k to u mie s trzelać. Po my ś lałam, że my też u miemy . Win ter p rzes zła p rzez s alę, złap ała J an e za ręk ę i b ez s ło wa p o ciąg n ęła ją d o d rzwi. J an e p o s zła z n ią b ez o p o ru , wo łając p rzez ramię: – Ch ris ! Przećwicz z n imi jes zcze k ilk a razy o d d awan ie h o n o ró w! Kied y zamk n ęły za s o b ą d rzwi, Win ter p rzy cis n ęła J an e d o ś cian y i s p o jrzała jej w o czy . – Czy ty zu p ełn ie s traciłaś ro zu m? J an e, wciąż z u ś miech em, p o k ręciła g ło wą. – Nie s ąd zę. – Dlaczeg o k azałaś im to ro b ić? – Win ter s p o jrzała n a n ią g n iewn ie. – To miał b y ć żart? J eś li tak ...

– To n ie jes t żart. – Zatem n ap rawd ę ch ces z p o p ro wad zić je d o b o ju ? Niek tó re z ty ch d ziewcząt p o win n y jes zcze b awić s ię lalk ami, a ty ch ces z im d ać mu s zk iety ? – Win ter co fn ęła s ię i p o k ręciła g ło wą. – Ch y b a o s zalałaś . – Oczy wiś cie, n ie ws zy s tk ie b ęd ą walczy ć. – J an e p o p rawiła k o s zu lę i wy g ład ziła s p ó d n icę. – Tak jak Sk ó rzan e Ku rtk i. J ed n ak mło d s ze też mo g ą s ię d o czeg o ś p rzy d ać. – Ty n ap rawd ę mó wis z p o ważn ie. – Win ter n ab rała tch u . – Bo że w n ieb ies iech , o d czeg o zacząć? – Nie ro zu miem, d laczeg o jes teś tak a ws trząś n ięta. Od lat walczy my z p o b o rcami Orlan k a. – To n ie to s amo . Bó jk a w zau łk u to jed n o , ale id ą n a n as o d d ziały k ró lews k iej armii. Nie wies z, co to o zn acza. – Ty walczy łaś , p rawd a? Dlaczeg o o n e n ie mo g ą? Win ter zamilk ła n a mo men t, zb ita z tro p u ty m arg u men tem. J an e zało ży ła ręce n a p iers i. – Po n ad to twó j p u łk o wn ik ch y b a p rzy jmu je k ażd eg o , k to s ię zg ło s i. M o je d ziewczęta mo że n ie s ą żo łn ierzami, ale lep iej s ię s p is zą n iż n iek tó rzy ch ło p cy , co s ię zaciąg n ęli. – Ty lk o że... – Win ter zg rzy tn ęła zęb ami. – Ch o d zi o mn ie, tak ? Ch ces z b y ć ze mn ą. – Z p o czątk u ch o d ziło o to ... – Nie mó wis z p o ważn ie. Nieważn e, co czu jes z... p o s y łan ie d wu s tu o s ó b d o walk i ty lk o p o to , żeb y b y ć p rzy mn ie, jes t złe. To jes t złe, J an e. – Po wied ziałam, że tak b y ło z p o czątk u . – J an e zaczerp n ęła tch u . – Po s łu ch aj. Zes złej n o cy p o my ś lałam, w p o rząd k u , Win ter u ciek ła i ws tąp iła d o wo js k a, więc d laczeg o ja n ie mo g ę? Po p ro s tu p ó jd ę z n ią i b ęd ę ją ch ro n iła. Ws tałam wcześ n ie, żeb y p o załatwiać tu ws zy s tk ie s p rawy n a k ilk a n as tęp n y ch d n i. Kied y jed n ak zes złam n a d ó ł, Ch ris p o wied ziała mi, że zatrzy mała k ilk a mło d s zy ch d ziewcząt, k tó re p ró b o wały s ię wy mk n ąć, zamierzając zro b ić to s amo co ja. – Sąd ziłam, że raczej s p ró b u jes z to p o ws trzy mać – wark n ęła Win ter. – Zamierzałam – o d p arła J an e. – Po my ś lałam jed n ak , że p rzecież n ie mo g ę im zab ran iać teg o , co s ama ch ciałam zro b ić, p rawd a? A wieś ć ju ż s ię ro zes zła i k ilk a in n y ch o zn ajmiło , że też ch cą iś ć. On e ch cą p o mó c, Win ter. Nien awid zą p o b o rcó w

i Orlan k a i ch cą b ro n ić teg o mias ta. – Nie mó wię... zatem n ie my ś lą trzeźwo . I żad n a z n ich n ie wie, w co s ię p ak u je. – A mężczy źn i, k tó rzy s ię zaciąg ają? Uważas z za s łu s zn e, że k ażd y p o mo cn ik rzeźn ik a i k an d y d at n a ry b ak a w mieś cie p o mas zeru je z mu s zk ietem n a ramien iu , ale n ie my ? – To n ie... – Win ter u rwała. Zamierzała p o wied zieć: „to n ie to s amo ”. J ed n ak b y ło tak s amo , p rawd a? Pamiętała, jak o b s erwo wała rek ru tó w w fo rcie Valo r i my ś lała, jacy s ą mło d zi. Su ro wi ch ło p cy , zwab ien i d o k ró lews k iej armii o b ietn icami werb o wn ik ó w i wy s łan i b ez p rzy g o to wan ia za o cean , d o o d leg łeg o o ty s iące mil k raju , żeb y walczy ć z lu d em, o k tó ry m n ig d y n ie s ły s zeli. Te d ziewczęta ch ciały b ro n ić s wo jej o jczy zn y . – Sama n ie wiem. – J a ró wn ież. J ed n ak p o my ś lałam, że to za mało , żeb y im teg o zab ro n ić. Win ter zn iży ła g ło s . – Nawet jeś li to o zn acza, że n iek tó re z n ich n ie wró cą? Po n ieważ tak właś n ie b ęd zie. Nawet jeś li zwy cięży my . – M y ś lis z, że o n e o ty m n ie wied zą? – J an e p o k ręciła g ło wą. – Nas ze b itwy mo g ą b y ć d la cieb ie „b ó jk ami w zau łk ach ”, ale p o b o rcy i ich zb iry n ie walczą n a p o d u s zk i. Ws zy s tk ie tu wiemy , jak to jes t s tracić k o g o ś . – J ed n ak ... – Win ter zamilk ła, s ama n ie wierząc, że d aje s ię n amó wić n a co ś tak ieg o . – Po s łu ch aj. Nawet g d y b y m s ię z to b ą zg ad zała, J an u s n ig d y n a to n ie p o zwo li. A w żad en s p o s ó b n ie p rzeb ierzemy ich ws zy s tk ich za ch ło p có w. Nawet p rzemy cen ie cieb ie... – Win ter zerk n ęła n a b iu s t J an e i lek k o s ię zaru mien iła – mo że b y ć tru d n e. J eś li s p ró b u jemy liczn iejs zą g ro mad ą, k tó raś s ię zd rad zi. – M as z rację – p o wied ziała J an e. – A więc zg ad zas z s ię, że n ie p o win n y ś my p ró b o wać? – Zg ad zam s ię, że n ie p o win n y ś my s ię p rzeb ierać za ch ło p có w. – Ch ces z p o p ro s tu ... co ? Przy jś ć d o p u łk o wn ik a z d wu s tu d ziewczy n ami i p o wied zieć, że ch cecie s ię zaciąg n ąć i walczy ć? J an e s k in ęła g ło wą. – Właś n ie. – Po my ś li, że o s zalałaś . – I tak ws zy s cy n azy wają mn ie Szalo n ą J an e. – Przecież o n n ig d y s ię n a to n ie zg o d zi! – M o że jed n ak – o d p arła J an e. – J eś li ty g o p o p ro s is z.

Go d zin ę p ó źn iej, p rzech o d ząc p o mo ś cie Święteg o Vallak s a n a p ó łn o cn y b rzeg , Win ter n ie mo g ła u wierzy ć, że to ro b i. – Pamiętaj, jak a jes t u mo wa – mru k n ęła d o J an e. – J eś li J an u s s ię n ie zg o d zi, to k o n iec s p rawy . Dla was ws zy s tk ich . – Pamiętam. – J an e o b ejrzała s ię p rzez ramię. – J es s ! Po g o ń je! Dziewczęta ro zp o częły mars z w ró wn y m s zy k u i n awet u s iło wały iś ć n o g a w n o g ę, ale p o p rzejś ciu k ilk u s et k ro k ó w k o lu mn a zmien iła s ię w b ezład n ą g ro mad ę. Szły p rzez Wy s p ę, jak b y b y ły n a wy cieczce, p o k azu jąc s o b ie p ięk n e b u d y n k i i zaś miewając s ię. Więk s zo ś ć z n ich p o raz p ierws zy p rzes zła p o mo ś cie n a p ó łn o cn y b rzeg i s p o g ląd ała n a tę d zieln icę, jak b y p rzy jech ały ze ws i, ch o ciaż mies zk ały zaled wie k ilk a mil s tąd . Zas tęp czy n ie J an e trzy mały g ru p ę razem i w ru ch u . Przy ciąg ały s p o jrzen ia p rzech o d n ió w i wy wo ły wały k o men tarze, a n awet zu ch wałe zaczep k i, n a k tó re d ziewczęta o d p o wiad ały cięty mi, lecz wes o ły mi u wag ami. J ed n ak więk s zo ś ć lu d zi ch ciała ty lk o wied zieć, d o k ąd id ą. Ilek ro ć p ad ało to p y tan ie, k tó raś z d ziewcząt in to n o wała p io s en k ę o zaciąg an iu s ię d o wo js k a i ws zy s cy wy b u ch ali ś miech em. Gd y d o tarły n a u licę M o s to wą, Win ter s zy b k o ro zp o zn ała Bliźn iacze Wieży czk i p o ch arak tery s ty czn y ch k o n tu rach i s to jący ch n a warcie mieran tajs k ich o ch o tn ik ach . Dwaj z n ich p o d b ieg li, g d y ty lk o zo b aczy li n ad ciąg ający o d d ział mło d y ch k o b iet, co s k o mp lik o wało s y tu ację. Win ter n ie ch ciała u jawn iać s wo jeg o męs k ieg o wcielen ia, n ie tu taj, lecz mieran tajs k i s ierżan t b y ł ró wn ie n ies k o ry wp u ś cić k o b iecy o d d ział n a teren rezy d en cji. W k o ń cu J an e n amó wiła warto wn ik ó w, żeb y p o s łali k o g o ś d o J an u s a z wieś cią, że Win ter Bailey jes t tu z Szalo n ą J an e, i p o k ilk u min u tach p rzy s zła o d p o wied ź. M ieran tajo wie o d es k o rto wali d ziewczęta d o o g ro d u n a ty łach , a Win ter i J an e p o p ro wad zili d o b u d y n k u . – Ten p u łk o wn ik – s zep n ęła J an e, g d y s zły eleg an ck o u rząd zo n y m k o ry tarzem i g łó wn y mi s ch o d ami. – On wie, k im n ap rawd ę jes teś , p rawd a? Win ter s k in ęła g ło wą. – On wie ws zy s tk o . Nap rawd ę ws zy s tk o . Nie p ró b u j g o o k łamy wać. Przez mo men t czu ła wy rzu ty s u mien ia. Op o wied ziała J an e o s wo jej s łu żb ie w wo js k u , ale n ie o ty m, że miała s zp ieg o wać Sk ó rzan e Ku rtk i. To b ez zn aczen ia, mó wiła s o b ie, p o n ieważ właś ciwie n ig d y ich n ie s zp ieg o wałam an i n ie s k ład ałam żad n y ch rap o rtó w. – M u s i b y ć n ap rawd ę n iezwy k ły m czło wiek iem – p o wied ziała n ied b ale J an e. – Całe mias to d o s ło wn ie o s zalało n a jeg o p u n k cie.

– On jes t... s ama zo b aczy s z. Do tarli d o d ęb o wy ch d rzwi g ab in etu . Stał p rzed n imi in n y warto wn ik , k tó ry zas alu to wał ich es k o rcie, a p o tem d elik atn ie zap u k ał. – Tak ? – p o wied ział J an u s . – To te... mło d e k o b iety , o k tó ry ch mó wiłem, p an ie p u łk o wn ik u – rzek ł s ierżan t z wy raźn y m ak cen tem mies zk ań ca g ó r. – M ó wił p an , że s ię z n imi zo b aczy . – Oczy wiś cie. Wp u ś ć je. M ieran taj o two rzy ł d rzwi. Gab in et b y ł ład n ie u meb lo wan y , ale n ajwy raźn iej n ieu ży wan y . Po d ś cian ami s tały reg ały p ełn e o p rawio n y ch w s k ó rę to mó w, p rzy o k n ie zaś b iu rk o z p u s ty m b latem, n ie licząc k ałamarza. Śro d ek p o k o ju zajmo wał d u ży s tó ł, n a k tó ry m J an u s ro zło ży ł d wie map y : p lan mias ta w d u żej s k ali i w mn iejs zej, u k azu jący o k o licę. Kied y Win ter i J an e wes zły , s tu d io wał je, ro b iąc n o tatk i n a k awałk u p ap ieru i raz p o raz mierząc o d leg ło ś ci s talo wy m cy rk lem. Win ter zamk n ęła d rzwi, s tan ęła n a b aczn o ś ć i zas alu to wała. J an u s p o d n ió s ł g ło wę. – Po ru czn ik Ih ern g las s . Do b rze zn ó w cię wid zieć. – Staran n ie p o ło ży ł p ió ro tak , żeb y n ie p o p lamić map . – J ak ro zu miem, mu s zę ci p o d zięk o wać za o s tatn ie d ecy zje d ep u to wan y ch . Win ter zaru mien iła s ię. – Nie, p an ie p u łk o wn ik u . A p rzy n ajmn iej n ie ty lk o mn ie. – Sk in ęła n a J an e. – To jes t J an e Verity . O czy m p an d o b rze wie. Czas em zn an a w mieś cie jak o Szalo n a J an e. Przez cały czas b y ła o g ro mn ie p o mo cn a. – Oczy wiś cie. Pan i ró wn ież d zięk u ję, p an n o Verity . Ro zu miem, że ch cecie o czy mś ze mn ą p o ro zmawiać? – Ru ch em g ło wy ws k azał o k n o , z b ły s k iem w s zary ch o czach . – Zap ewn e ma to co ś ws p ó ln eg o z tą k o mp an ią mło d y ch k o b iet, k tó re właś n ie s ą zajęte lik wid o wan iem zielen i w mo im o g ro d zie. Win ter s k rzy wiła s ię. – Przep ras zam za to , p an ie p u łk o wn ik u . – Nie p rzejmu j s ię. Ob ierając ten d o m n a n as zą g łó wn ą k waterę, wied ziałem, że żo łn ierze b ęd ą s ię k ręcić p o cały m teren ie i o g ró d p ad n ie ich o fiarą. Lep iej, że k wiaty zo s tan ą zerwan e n iż wd ep tan e w b ło to . Zatem d laczeg o p rzy p ro wad ziliś cie tu te mło d e d amy ? – Ch cą s ię zg ło s ić n a o ch o tn ik a, p an ie p u łk o wn ik u . – Win ter n ab rała tch u . – To

d ziewczy n y J an e. – Gru p a, k tó rą k azał mi p an „zin filtro wać”, d o d ała w d u ch u . – Sk ó rzan e Ku rtk i. – Ro zu miem. – J an u s u ś miech n ął s ię. – J es tem p ewn y , że zn ajd ziemy im jak ieś zajęcie. W s łu żb ach med y czn y ch lu b tran s p o rcie... J an e wtrąciła s ię. – Nie, p an ie p u łk o wn ik u . Ch cemy walczy ć. Uś miech J an u s a p o wo li zg as ł. Wo d ził wzro k iem p o J an e i Win ter, k tó ra s k u liła s ię p o d s p o jrzen iem jeg o s p o k o jn y ch s zary ch o czu . Po tem n ag le o d wró cił s ię i p o d s zed ł d o o k n a. Sp o jrzał n a o g ró d i p rzez d łu g ą ch wilę n ic n ie mó wił. – Walczy ły ś my z p o b o rcami Orlan k a, zan im tu p rzy b y liś cie – n erwo wo p o wied ziała J an e, ch cąc p rzerwać cis zę. – Niek tó re z mo ich d ziewcząt u mieją o b ch o d zić s ię z mu s zk ietem. Bro n iły ś my Do k ó w o d ... – Po d trzema waru n k ami – ws zed ł jej w s ło wo J an u s , o d wracając s ię p lecami d o o k n a. – J ak imi? – zap y tały ró wn o cześ n ie J an e i Win ter. – Pierws zy , że p o p rzes zk o len iu k an d y d atk i zo s tan ą o cen io n e p rzez ich d o wó d cę. Każd a, k tó rą d o wó d ca u zn a za n ie d o ś ć s iln ą, b y n ależy cie p o s łu g iwać s ię b ro n ią lu b walczy ć w s zereg ach , b ez s p rzeciwó w p o zo s tan ie n a ty łach . – Do b rze – zg o d ziła s ię J an e. – J eś li p an o b ieca, że p ań s k i d o wó d ca o cen i n as s p rawied liwie. J an u s s k in ął g ło wą. – Po d ru g ie, u two rzy cie włas n y o d d ział, zaró wn o w o b o zie, jak i w p o lu . Weźmiecie n a s ieb ie o d p o wied zialn o ś ć za trzy man ie s wo ich żo łn ierzy w ry zach , a in n y ch z d alek a. – Zamilk ł n a mo men t. – Nie ch cę, żeb y jak iś o d d ział p o d mo ją k o men d ą zmien ił s ię w b u rd el p o lo wy , zro zu mian o ? – Bu rd el? – J an e s k rzy wiła s ię. – Gd y b y p an wied ział, p rzez co p rzes zły ś my w Do k ach ... – Nie wiem – rzek ł J an u s . – W is to cie n ic o was n ie wiem p o za ty m, co p o wied ziała mi p o ru czn ik Ih ern g las s . J ej rek o men d acja ma o g ro mn ą wag ę i d lateg o jes tem s k ło n n y zg o d zić s ię n a ten ... ek s p ery men t. Ze wzg lęd u n a to o raz n a fak t, że b ęd ziemy p o trzeb o wali k ażd eg o zd o ln eg o d o n o s zen ia b ro n i. – Wzru s zy ł ramio n ami. – Aczk o lwiek ten waru n ek s tawiam g łó wn ie d la was zeg o d o b ra. Ob o jętn ie, jak ie jes t mo rale was zy ch mło d y ch d am, mo żecie b y ć p ewn e, że zn ajd ą s ię tacy , k tó rzy u zn ają je za s k o re d o ś wiad czen ia tak ich u s łu g . A n iek tó rzy b ęd ą

s k ło n n i wziąć s iłą to , czeg o n ie d o s tan ą d o b ro wo ln ie. Trzy mając s ię razem, zap o b ieg n iecie temu , ale mu s icie wy s tawiać warty i d o b rze s ię p iln o wać. J an e wciąż miała n ies zczęś liwą min ę, ale p o wo li p o k iwała g ło wą. – Ro zu miem. – Będ ą z was k p ić. Wy ś miewać. Po tem, k ied y s tan ie s ię jas n e, że n ap rawd ę ch cecie to ro b ić, b ęd ziecie o b rażan e, s zk alo wan e i atak o wan e ze ws zy s tk ich s tro n . Ro zu miecie, co to o zn acza? Dla was ws zy s tk ich ? – Tak . J an e d zieln ie zn o s iła p rzes zy wający wzro k J an u s a. – Po n ad to b ęd ą n ieb ezp ieczeń s twa n a p o lu b itwy . Do was zy ch d ziewcząt b ęd ą s trzelać. Niek tó re z n ich zg in ą. In n e zo s tan ą zan ies io n e d o ch iru rg ó w, k tó rzy o b etn ą im p iłami k o ń czy n y . – Tak jak ws zy s cy ci ch ło p cy , k tó ry ch p an werb u je. – Niek tó re z n ich mo g ą zo s tać s ch wy tan e p rzez wro g a – b ezlito ś n ie ciąg n ął J an u s . – Wątp ię, czy w tak im wy p ad k u zo s tan ą p o trak to wan e w cy wilizo wan y s p o s ó b , zg o d n y z międ zy n aro d o wy mi k o n wen cjami. – Ro zu miem – wark n ęła J an e. – Ws zy s tk ie to ro zu miemy . J ak i jes t p ań s k i trzeci waru n ek ? – Będ zie p an i zas tęp cą d o wó d cy k o mp an ii, p o d k o men d n ą jed n eg o z mo ich o ficeró w. – Kto n im b ęd zie? J an u s u ś miech n ął s ię p rzelo tn ie, n iemal n ied o s trzeg aln ie. – Po ru czn ik Win ter Ih ern g las s . – Zaraz – o d ezwała s ię Win ter. – Ch wileczk ę. J an e p o wo li u ś miech n ęła s ię. – M y ś lę, że mo żemy to zaak cep to wać. – Pan ie p u łk o wn ik u ! – p ro tes to wała Win ter. – A co z s ió d mą k o mp an ią? Co z mo imi lu d źmi? – Po d czas p o d ró ży p o wro tn ej k ap itan Waru s p o czy n ił o d p o wied n ie k ro k i, ab y u zu p ełn ić wak aty – o d p arł J an u s . – Sió d ma k o mp an ia p ierws zeg o b atalio n u ma n o weg o p o ru czn ik a. To p o ru czn ik J o h n M ars h , jeś li d o b rze p amiętam. – To ... ale... – wy k rztu s iła Win ter. – Pan ie p u łk o wn ik u . To mo i lu d zie. J a... o d p o wiad am za n ich . J an u s złag o d n iał.

– Ro zu miem, p o ru czn ik u . Kied y s y tu acja wró ci d o n o rmy , zo b aczę, co mo g ę zro b ić. Na razie jed n ak ze wzg lęd u n a d y s cy p lin ę b ęd zie n ajlep iej, jeś li k o lo n ialn i żo łn ierze ru s zą d o b o ju d o wo d zen i p rzez o ficeró w, k tó ry ch mieli w ciąg u o s tatn ich trzech mies ięcy , a ty mczas em o d d ział p an n y Verity wy mag a two jej u wag i. – J a... – Win ter p o trząs n ęła g ło wą i zacis n ęła p ięś ci. – M am b y ć p o ru czn ik iem Ih ern g las s em czy Win ter Bailey ? – Tą p ierws zą o s o b ą. Ten o d d ział ma b y ć d o wo d zo n y p rzez o ficera wo js k k o lo n ialn y ch . – I zaraz J an u s d o d ał: – Zak ład am, że więk s zo ś ć to warzy s zek p an n y Verity zn a two ją p rawd ziwą to żs amo ś ć? – Tak . J ak ak o lwiek o n a jes t. – W tak im razie s u g eru ję, żeb y ś p rzek o n ała je, że p o win n y zach o wać ten fak t d la s ieb ie. J eś li ten ek s p ery men t s ię p o wied zie, mo że z czas em b ęd zies z mo g ła zak o ń czy ć tę mas k arad ę. J ed n ak d o teg o czas u ... – On e p o trafią d o ch o wać tajemn icy – p o wied ziała J an e. – Pan ie p u łk o wn ik u . – Bard zo d o b rze. – Po wió d ł wzro k iem o d Win ter d o J an e i z p o wro tem. – Czy to ws zy s tk o ? J an e zerk n ęła n a Win ter. – J a... tak s ąd zę. – M o g ę p o ro zmawiać ch wilę z p u łk o wn ik iem? – s p y tała Win ter. – Pro s zę. – J as n e. Zaczek am n a zewn ątrz. Drzwi o two rzy ły s ię i zamk n ęły z cich y m s tu k n ięciem. J an u s cierp liwie czek ał. Win ter n ab rała tch u . – M u s zę wied zieć – p o wied ziała. – Po s łał mn ie p an d o J an e. – Ows zem – rzek ł J an u s . – Oczy wiś cie, n ie miałem s tu p ro cen to wej p ewn o ś ci, że o n a jes t tą p rzy jació łk ą, o k tó rej mi mó wiłaś , ale ws zy s tk o n a to ws k azy wało . – A p o tem... to ws zy s tk o . J an e zd o b y ła Ven d re. J a zo s tałam d ep u to wan ą. I wy ciąg n ęłam p an a z więzien ia... – Zawah ała s ię. – Czy p o to mn ie p an tam p o s łał? Żeb y m mo g ła zro b ić to ws zy s tk o ? – In n y mi s ło wy , czy wied ziałem, co s ię wy d arzy ? – J an u s zach ich o tał. – Ach , p o ru czn ik u . Nie mas z p o jęcia, jak łatwo b y ło b y u d awać g en iu s za, p o p ro s tu p rzy p is u jąc s o b ie zas łu g i p o fak cie. – J ed n ak ... jeś li p an n ie wied ział, to d laczeg o ... – Gras z w s zach y ?

Win ter zamru g ała. – Niezb y t d o b rze. – J ak o g ra n ig d y mn ie n ie in teres o wały – rzek ł J an u s . – Ale s ą p rzy d atn ą metafo rą. Gd y g ramy w s zach y z s iln y m p rzeciwn ik iem, żad en p lan n ie d aje p ewn o ś ci zwy cięs twa. Do b ry g racz n ie p ró b u je p rzewid zieć, co s ię zd arzy , i zg o d n ie z ty m u s tawiać s wo je fig u ry . Raczej ro zmies zcza je tak , ab y miały jak n ajwięk s ze s zan s e p o mó c mu n iezależn ie o d p o s u n ięć p rzeciwn ik a. – Czy jes tem ty lk o p io n k iem w p ań s k iej g rze? – J es teś żo łn ierzem p o d mo ją k o men d ą. Cen n y m n ab y tk iem. Od g ad łem, że lep iej wy k o rzy s tam two je zd o ln o ś ci, mając cię u b o k u Szalo n ej J an e, o s ławio n ej p rzy wó d czy n i b an d y z p o łu d n io weg o b rzeg u , n iż trzy mając cię n a d wo rze. Ok azało s ię, że miałem rację, a J an e o d eg rała k lu czo wą ro lę w o s tatn ich wy d arzen iach . Czy jed n ak mo g ę twierd zić, że wied ziałem, co s ię s tan ie? Nie mo g ę. Ch o ciaż b ard zo b y m ch ciał. – Ro zu miem – p o wied ziała Win ter z p rzeciąg ły m wes tch n ien iem. – Ch cę p an u p o d zięk o wać. Za... d o trzy man ie s ło wa co d o J an e. – Oczy wiś cie. – A co z Kap łan ami Czern i? To jed en z n ich zab ił Dan to n a. Z p ewn o ś cią k azał p an k o lo n ialn y m żo łn ierzo m p rzy wieźć tab lice z Kh an d aru , ale... – Ws zy s tk o w s wo im czas ie, p o ru czn ik u – p rzerwał jej J an u s . – Teraz n as zy m p rzeciwn ik iem jes t Orlan k o . Kied y s ię z n im ro zp rawimy ... wted y zo b aczy my .

Dwadzieścia dwa M arcu s

F

itz! – M arcu s złap ał s wo jeg o b y łeg o p o ru czn ik a za ręk ę. – Do lich a, cies zę s ię, że

tu jes teś . Do b rze ci z tą d o d atk o wą b elk ą! – Dzięk u ję, p an ie k ap itan ie – o d p arł Fitz. J eg o n ieb ies k i mu n d u r b y ł jak zwy k le n ies k aziteln y , a d wie s reb rn e k ap itań s k ie b elk i jas n o b ły s zczały n a jeg o tle. – To o czy wiś cie ty lk o ty mczas o wy awan s , d o p ó k i n ie zatwierd zi g o min is ters two . M arcu s ro ześ miał s ię. – J eś li zwy cięży my , to n ie s ąd zę, żeb y to b y ł p ro b lem. A jeś li p rzeg ramy ... – J a też tak u ważam, p an ie k ap itan ie. – Wies z, że mo żes z s o b ie ju ż d aro wać to „p an ie k ap itan ie”. Fitz n iemal s ię o b raził. – Och , n ie, p an ie k ap itan ie. M a p an d łu żs zy s taż. No có ż. Przy n ajmn iej n iek tó re rzeczy n ig d y s ię n ie zmien iają. – Przy s zed łeś d o p u łk o wn ik a? – Właś ciwie p o n ieg o . – Stali p rzed fro n to wy mi d rzwiami Bliźn iaczy ch Wieży czek i Fitz ws k azał d wu k o n n y p o wó z s to jący n a p o d jeźd zie. – Ch ciał p o jech ać n a p lac Triu mfu , g d zie p u b liczn ie s zk o limy rek ru tó w. Zap ewn e zech ce, żeb y i p an p o jech ał. – Cies zę s ię. – M arcu s b ezwied n ie miął s k raj p łas zcza. – Tro ch ę d ziwn ie jes t mies zk ać w d o mu , w k tó ry m k ró lo wa p rzy ch o d zi n a ś n iad an ie w p łas zczu k ąp ielo wy m. – M o g ę to s o b ie wy o b razić, p an ie k ap itan ie. Zap ad ła d łu g a cis za. M arcu s czu ł s ię d ziwn ie n iezręczn ie. Sp ęd ził z Fitzem d wa lata i p rzez ten czas o b ecn o ś ć p o ru czn ik a s tała s ię n ieo d łączn ą częś cią jeg o ży cia. Nie mu s iał wy d awać mu p o leceń – Fitz z g ó ry wied ział, co trzeb a b ęd zie zro b ić, i ro b ił to . Teraz jed n ak M arcu s n ie wied ział, n a czy m s to i. Fitz zo s tał d o wó d cą p ierws zeg o

b atalio n u , jeg o d awn eg o o d d ziału . Nie wątp ił, że Waru s s o b ie z ty m p o rad zi, n ato mias t jeg o s y tu acja b y ła n iejas n a. Nie miał żad n eg o p rzy d ziału p o za s tan o wis k iem d o wó d cy n ieis tn iejącej teraz Straży i ad iu tan ta p u łk o wn ik a. Dawn iej M arcu s wy p y tałb y Fitza o mo rale i s tan p rzy g o to wań o d d ziału , lecz teraz miał wrażen ie, że w ten s p o s ó b p o d ważałb y k o mp eten cje n o weg o k ap itan a. Fitz zmars zczy ł b rwi. W p ierws zej ch wili M arcu s p o my ś lał, że też czu je s ię n iezręczn ie, ale n ie. – Pan ie k ap itan ie. Przy k ro mi, że p rzy n o s zę złą wiad o mo ś ć, ale jes t co ś , o czy m p o win ien p an wied zieć. – Zła wiad o mo ś ć? Fitz p o n u ro s k in ął g ło wą. – Do ty cząca p an n y Alh u n d t. Wiem, że wy d wo je b y liś cie... s o b ie b lis cy . – Ach . – M arcu s p rzełk n ął ś lin ę, b o n ag le zas ch ło mu w u s tach . – I? – Nie p rzeży ła p o d ró ży , p an ie k ap itan ie – p o wied ział Fitz. – Przy k ro mi. M ed y cy ro b ili, co w ich mo cy , ale w k o ń cu n ie mo g li wmu s ić w n ią n awet wo d y . M u s ieliś my p o ch o wać ją w mo rzu . M arcu s mach in aln ie s k in ął g ło wą. Nie wied ział, czy p o win ien czu ć s mu tek , czy u lg ę. Pamiętał J en w tej s taro ży tn ej ś wiąty n i, wład ającą p o two rn ą mag iczn ą mo cą ro zb ijającą s k ały n a k awałk i, s zy d zącą z ch wil, k tó re s p ęd zili razem. J ed n ak wid ział ją tak że w s wo im n amio cie, mo cn o p rzy tu lo n ą d o n ieg o n a wąs k im p o lo wy m łó żk u , z b ro d ą o p artą o jeg o ramię, łas k o czącą g o w u ch o p o wo ln y m i ciep ły m o d d ech em. By ła w ty m d elik atn o ś ć i wrażliwo ś ć, k tó rej n ie mó g ł p o g o d zić z tą ś mierteln ie n ieb ezp ieczn ą is to tą, k tó ra g o atak o wała. Któ ra z ty ch d wó ch b y ła p rawd ziwą k o b ietą, a k tó ra ty lk o mas k ą? Teraz p ewn ie ju ż n ig d y s ię teg o n ie d o wie. – Dzięk u ję, że mi p an o ty m p o wied ział – rzek ł w k o ń cu . – Przy k ro mi – p o wtó rzy ł Fitz. – Po my ś lałem, że lep iej, jeś li d o wie s ię p an p ręd zej n iż p ó źn iej. – Tak . – M arcu s zro b ił g łęb o k i wd ech p rzez ś ciś n ięte g ard ło . – Co z in n y mi? – Nik t n ie u cierp iał, p an ie k ap itan ie. Kilk u żo łn ierzy d o s tało g o rączk i i zo s tawiliś my ich w Vay en n e, ale p o za ty m mieliś my s p o k o jn ą p o d ró ż. – Sk rzy wił s ię. – J ed n ak lu d zie n ie b y li u s zczęś liwien i d o d atk o wy m ty g o d n iem czek an ia n a tran s p o rt. – Do d atk o wy m ty g o d n iem? O czy m ty mó wis z?

– Zawin ęliś my d o Oh ms ty d zień temu , p an ie k ap itan ie. Pu łk o wn ik k azał n am tam czek ać n a wiad o mo ś ć o d n ieg o , a p o tem jak n ajs zy b ciej p o d ąży ć Zielo n ą Dro g ą d o s to licy . – I d o s k o n ale s ię p an s p is ał, k ap itan ie Waru s – rzek ł J an u s , o twierając fro n to we d rzwi. Za n im s zli d waj jeg o M ieran tajo wie, z d łu g imi k arab in ami n a ramio n ach . – Nie ch ciałem, b y o d d ziały k o lo n ialn e wmas zero wały d o s to licy , d o p ó k i n ie b ęd ę miał p ewn o ś ci, jak zo s tan ą p o witan e – wy jaś n ił M arcu s o wi. – Tak więc zo s tawiłem in s tru k cje, żeb y zaczek ały . I d o b rze s ię s tało . Nie wiad o mo , jak d ep u to wan i zareag o walib y n a n ies p o d ziewan e p o jawien ie s ię p u łk u . – Nie wiad o mo – mru k n ął M arcu s , p amiętając k u rieró w ro zes łan y ch n a ws zy s tk ie s tro n y p o u wo ln ien iu J an u s a. Ciek awe, co jes zcze p rzy g o to wał. – M o żemy jech ać? – s p y tał J an u s . – To b ęd zie p raco wity d zień . Dziś ran o p rzy b y li p o s łań cy d iu k a. – Po s łań cy ? – p o wtó rzy ł M arcu s , g d y s zli d o p o wo zu . – Z jak ą wiad o mo ś cią? – J eg o k s iążęca mo ś ć żąd a, żeb y ś my s ię p o d d ali, o czy wiś cie. Po k o n aws zy wo js k o d ep u to wan eg o Ped d o ca, zak ład a, że jes teś my n a jeg o łas ce. J eg o p rzed s tawiciele b y li b ard zo zas k o czen i wieś cią, że o d d ziały k o lo n ialn e p rzy b y ły d o s to licy . – M iejmy n ad zieję, że to g o p o ws trzy ma. – Im d łu żej, ty m lep iej – rzek ł J an u s . – Najb ard ziej p o trzeb u jemy czas u . Nies tety , p o d ejrzewam, że d iu k też to ro zu mie. – I co p an z n imi zro b ił, p an ie p u łk o wn ik u ? – zap y tał Fitz. – Z ty mi p o s łań cami. Zap ewn e ch cieli zacząć n eg o cjacje. – Och , s ąd zę, że właś n ie n eg o cju ją. – J an u s u ś miech n ął s ię. – Po wied ziałem im, że ja mam ty lk o b ro n ić mias ta, a n ie p ro wad zić jak iek o lwiek ro zmo wy , więc b ęd ą mu s ieli ro zmawiać z d ep u to wan y mi. Kied y ich o s tatn io wid ziałem, s zli d o k ated ry . M arcu s p ars k n ął ś miech em. – To p o win n o ich zająć p rzez k ilk a d n i. – A jeś li d ep u to wan i zg o d zą s ię p o d d ać? – zap y tał Fitz. – Dep u to wan i – wy jaś n ił M arcu s – n ie zg ad zają s ię w żad n ej s p rawie. – M o że zy s k amy tro ch ę czas u – rzek ł J an u s , o twierając d rzwi p o wo zu . – Zo b aczmy , jak mo żemy g o wy k o rzy s tać. – To ch y b a n ie ws zy s cy – p o wied ział M arcu s , s p o jrzaws zy n a ćwiczący ch rek ru tó w.

– Nie, p an ie k ap itan ie – o d p arł Fitz. – Nas z g łó wn y o b ó z jes t w Oh n lei. W o g ro d ach jes t mn ó s two miejs ca i d o b rze, że wy p ro wad ziliś my o ch o tn ik ó w z mias ta. Teraz n ie o d d alają s ię w n o cy . J ed n ak p u łk o wn ik zażąd ał, ab y ś my s zk o lili n a p lacu Triu mfu jed n ą czy d wie k o mp an ie, tak b y k ażd y mó g ł zo b aczy ć, jak to wy g ląd a. To mo że zach ęcić p aru in n y ch d o zaciąg n ięcia s ię. – Bezs p rzeczn ie mają s p o rą wid o wn ię – zau waży ł M arcu s . – J ed n ak n ie jes tem p ewn y , czy to k o g o ś zach ęci. Z u s t jed n eg o z k o lo n ialn y ch s ierżan tó w p o p ły n ął p o to k g n iewn y ch p rzek leń s tw, v o rd an ajs k ich i k h an d ars k ich . Te o s tatn ie n ajwy raźn iej ro b iły wrażen ie, b o wy wo łały ap lau z wid zó w. Rek ru ci w liczb ie k o ło s etk i s tali w d wó ch d łu g ich s zereg ach , n ieu mu n d u ro wan i, lecz u zb ro jen i w wo js k o we mu s zk iety . Szk o lili ich d waj s ierżan ci w n ieb ies k ich mu n d u rach : jed en wy d awał reg u lamin o we k o men d y p o p rzed zające o d d an ie s alwy , a d ru g i p rzech ad zał s ię wzd łu ż d wu s zereg u , wy p atru jąc o b ib o k ó w. Ten wid o k ró wn ież p rzen ió s ł M arcu s a w czas ie, n awet n ie d o Kh an d aru , lecz d o d zieciń s twa. Żad en z ch ło p có w ch o d zący ch d o s zk o ły wo js k o wej n ie miał b y ć s zereg o wy m żo łn ierzem, ale in s tru k to rzy u ważali za ważn e, b y p rzy s zli o ficero wie ro zu mieli, co k ażą ro b ić s wo im p o d k o men d n y m. Tak więc p rzez p ierws ze trzy mies iące k ad eci b y li s zk o len i tak s amo jak ś wieżo zwerb o wan i rek ru ci w wo js k o wy ch o b o zach , aczk o lwiek n ieco łag o d n iej i b ez k ap rals k ieg o d ry lu . M arcu s p amiętał d łu g ie p o p o łu d n ia w s ło ń cu , p o d czas k tó ry ch ćwiczy ł ład o wan ie, celo wan ie i s trzelan ie, aż d rętwiała mu ręk a. J ak o s zes n as to latek b y ł mło d s zy o d więk s zo ś ci ch ło p có w n a ty m p lacu , ale wy d awało mu s ię, że o n i jeg o s zk o ln i k o led zy s zy b ciej złap ali ry tm. Ch o ć zap ewn e ci ro b ili to zaled wie o d p aru g o d zin . A g ap iąca s ię n a n ich p o ło wa mies zk ań có w Vo rd an u n a p ewn o n ie p o mag ała im s ię s k u p ić. J an u s s tał p rzy p o wo zie i o b s erwo wał ćwiczący ch . Fitz p o s zed ł zamien ić k ilk a s łó w z jed n y m z s ierżan tó w, a M arcu s p o d ąży ł za n im. Teraz s tali razem, lecz zn ó w miał wrażen ie, że jes t tu o b cy , ro zd zielo n y z o d d ziałem, k tó ry b y ł jed y n ą ro d zin ą, jak ą miał w cały m s wo im d o ro s ły m ży ciu . Od k as zln ął. – Tak , p an ie k ap itan ie? – s p y tał Fitz. Nie s tracił u miejętn o ś ci wy ch wy ty wan ia k ażd ej u wag i M arcu s a. – Ilu mamy lu d zi? – Nie zn am o s tatn ich wy liczeń . Wciąż n ap ły wają n o wi, a s ierżan ci o d p rawiają ty ch , k tó rzy n ie n ad ają s ię d o walk i. J ed n ak d o my ś lam s ię, że o s tateczn ie b ęd ziemy

mieli co n ajmn iej s ześ ć ty s ięcy żo łn ierzy . M arcu s u n ió s ł b rwi. Z jed n ej s tro n y , wy d awało s ię, że to d u ża liczb a – więcej, n iż k ied y k o lwiek liczy ły o d d ziały k o lo n ialn e. Z d ru g iej s tro n y , zg ło s iło s ię ty lk o s ześ ć ty s ięcy mies zk ań có w k ilk u s etty s ięczn eg o mias ta. Po k ręcił g ło wą. M u s imy d ziałać z ty m, co mamy , p o my ś lał z g o ry czą. – M acie s ześ ć ty s ięcy mu s zk ietó w? – Nie, p an ie k ap itan ie – o d rzek ł Fitz. – Przy wieźliś my z s o b ą d wa ty s iące zap as o wy ch , g łó wn ie zab ran y ch ze zb ro jo wn i o d d ziałó w p o mo cn iczy ch w As h eKatario n ie. M o r s tara s ię p o zb ierać tu taj, ile ty lk o s ię d a. By ło tro ch ę b ro n i w ars en ałach Straży i g ward ii p ałaco wej Oh n lei, lecz n ies tety wy g ląd a n a to , że Ped d o c ju ż je o p ró żn ił. Pu łk o wn ik ws k azał k ilk a p ry watn y ch mag azy n ó w, ale M o r n ie s ąd zi, żeb y zn alazło s ię w n ich więcej jak ty s iąc s ztu k . M amy jed n ak mn ó s two p ro ch u i k azaliś my lu d zio m ro b ić n ab o je. – A co z n ieu zb ro jo n ą p o ło wą rek ru tó w? – Damy im p ik i. Nie wiem, czy to b ęd zie co ś warte, ale... – Zerk n ął n a J an u s a. – M y ś lę, że p u łk o wn ik ma jak iś p lan . – J es tem teg o p ewn y . – Zau waży ł p an , że p rzed e ws zy s tk im u czy my ich o b s łu g iwan ia b ro n i? – Tak . – M arcu s zmars zczy ł b rwi. – To d ziwn e. Kied y b y łem w s zk o le wo js k o wej, zaczy n aliś my o d fo rmo wan ia s zy k u i mas zero wan ia. Fitz s k in ął g ło wą. – Ro b imy to n a wy raźn y ro zk az p u łk o wn ik a. Kied y zap y tałem d laczeg o , p o wied ział, że mo że u d a n am s ię n au czy ć ich s trzelać z mu s zk ietu w k ilk a d n i, ale n ie ma s zan s , żeb y ś my n au czy li ich mas zero wać w ró wn y m s zy k u , więc n awet n ie p o win n iś my p ró b o wać. Nie p o wiem, że s ię z ty m n ie zg ad zam, ale n ad al n ie n ad ążam za jeg o ro zu mo wan iem. – To jed n a z p rzy jemn o ś ci s łu żen ia p o d k o men d ą J an u s a b et Vh aln ich a – p o wied ział M arcu s , p rzezo rn ie zn iży ws zy g ło s . Święci i męczen n icy . Pik i i rek ru ci n ieu miejący mas zero wać. Us iło wał wy o b razić s o b ie s ieb ie n a p o lu b itwy z p ik ą – b ęd ącą właś ciwie d łu g im d rąg iem zak o ń czo n y m o s trzem. Hu k d ział, g rzech o t mu s zk ietó w, ws zęd zie d y m i b ły s k i wy s trzałó w, zak rwawien i lu d zie p ad ający z k rzy k iem. A ty s to is z tam z k awałk iem k ija, jak d wieś cie lat temu . Co d o mas zero wan ia, to p iech o ta n ieu miejąca s p rawn ie s fo rmo wać czwo ro b o k u

zo s tan ie zd zies iątk o wan a, jeś li k o n n ica wro g a d o p ad n ie ją n a o twartej p rzes trzen i. Wied ział, że w M id v ale s tacjo n o wał co n ajmn iej jed en p u łk jazd y , a Orlan k o mó g ł zeb rać jes zcze jed en . – Do d iab ła – p o wied ział. – M am n ad zieję, że o n ma d o b ry p lan . – Ud a s ię n am, p an ie k ap itan ie. Od d ziały k o lo n ialn e walczy ły z n iep rzy jacielem mający m więk s zą p rzewag ę. M arcu s s k rzy wił s ię. Ta u wag a miała b y ć k rzep iąca, ale k ied y o s tatn io s tawili czo ło d o b rze u zb ro jo n emu p rzeciwn ik o wi, b y ły to o d d ziały p o mo cn icze g en erała Kh to b y . Ta b itwa k o s zto wała ży cie s etek lu d zi, a Ad rech ta – n ajlep s zeg o p rzy jaciela M arcu s a – ręk ę i b y ć mo że zd ro we zmy s ły . M iejmy n ad zieję, że ty m razem p ó jd zie lep iej. – Bard zo d o b rze, k ap itan ie – p o wied ział J an u s , p o d ch o d ząc d o n ich . – Ch cę, żeb y p rzećwiczy ł p an z n imi s trzelan ie o s trą amu n icją, k ied y u zn a p an , że s ą g o to wi. Każd y z n ich p o win ien p o czu ć k o p n ięcie o d rzu tu s wo jej b ro n i, zan im u ży je jej w walce, a n ie wiem, ile czas u d a n am d iu k . – Ro zu miem, p an ie p u łk o wn ik u – p o wied ział Fitz i zas alu to wał. – Zamierzam p rzy jrzeć s ię, jak wy g ląd ają s p rawy w Oh n lei – ciąg n ął J an u s . – Fitz, b ęd zie mi p an tam p o trzeb n y . M arcu s ie, ch ciałb y m, żeb y p an o d wied ził n as zy ch arty lerzy s tó w i zo b aczy ł, co s ię u n ich d zieje. – Ro zu miem, p an ie p u łk o wn ik u – p o wied ział M arcu s i też zas alu to wał. Po czu ł u lg ę, k ied y o trzy mał k o n k retn e zad an ie. – Gd zie ich zn ajd ę? – Kap itan Vah k ers o n jes t n a u n iwers y tecie i p racu je z tamtejs zy mi u czo n y mi. Kap itan So lwen s zu k a lu f, więc jes t p o za mias tem, ale k ap itan Vah k ers o n zap ewn e wie, g d zie g o mo żn a zn aleźć. – Tak jes t, p an ie p u łk o wn ik u . Z k im k o n k retn ie p racu je n a u n iwers y tecie? To d u ży k o mp lek s , jeś li d o b rze p amiętam. Twarz J an u s a ro zjaś n ił p rzelo tn y u ś miech . – Sp o d ziewam s ię, że trafi p an p o o d g ło s ach . Bu m. To d ziwn e, jak o d g ło s wy s trzału z d ziała zmien ia s ię, g d y p o d ch o d zis z b liżej. Z d alek a s ły ch ać b y ło ty lk o b as o wy h u k , jak p rzetaczająceg o s ię w o d d ali g ro mu . Zb liżając s ię, wy ch wy ty wałeś wy żs ze d źwięk i, aż wy s trzał zmien iał s ię w p o tężn y ło s k o t, p o wo d u jący mro wien ie zęb ó w i p u s tk ę w b rzu ch u . A k ied y my ś lałeś , że jes t tak g ło ś n y , p o n ieważ jes teś tu ż p rzy d ziale, o d k ry wałeś , że zn ajd u je s ię o n o jes zcze k ilk ad zies iąt metró w d alej. Gd y p o d ch o d ziłeś d o n ieg o , h u k s tawał s ię jes zcze

g ło ś n iejs zy , aż w cis zy p o wy s trzale d zwo n iło ci w u s zach , jak b y k to ś g rał n a cy mb ałk ach . M arcu s zd o łał zn aleźć Kazn o d zieję, n ie ty lk o id ąc tam, s k ąd d o b ieg ały te o d g ło s y , ale p o d ążając za tłu mami ciek aws k ich , n erwo wy ch s tu d en tó w u n iwers y tetu . Wy g ląd ali p o n u ro w s wy ch czarn y ch to g ach . W więk s zo ś ci b y li to mło d zi lu d zie, ale zau waży ł też wielu s tars zy ch , a n awet k ilk a k o b iet. Sam u n iwers y tet s k ład ał s ię z n is k ich , s tary ch b u d y n k ó w z k amien ia p o ro ś n ięty ch b lu s zczem i k ry ty ch d ach ó wk ami. Przy b u d ó wk i, n ad b u d ó wk i i n o we b u d y n k i p o ws tawały tu p rzez wiek i b ez żad n eg o p lan u , d zieląc teren n a k ilk a n iereg u larn y ch d zied ziń có w, z trawn ik ami u trzy my wan y mi w id ealn y m s tan ie p rzez zn an y ch z d y k tato rs k ich zap ęd ó w u n iwers y teck ich o g ro d n ik ó w. Więk s zo ś ć o k ien miała witrażo we s zy b y z g ru b eg o i n ieró wn eg o s zk ła, więc p rzech o d zący o b o k M arcu s wid ział zd efo rmo wan e o b razy p o mies zczeń i s ied zący ch w n ich s tu d en tó w. Na k o ń cu k o mp lek s u u n iwers y teck ieg o teren u czeln i n iep o s trzeżen ie p rzech o d ził w Stary Las . Pras tare d rzewa b y ły relik tem p rad awn ej p u s zczy p o ras tającej d o lin ę Vo r p rzed zało żen iem mias ta. Po międ zy lin ią d rzew a wy p ielęg n o wan y mi trawn ik ami b y ła d u ża łąk a, jak b y ziemia n iczy ja p o międ zy n ieład em n atu ry a p erfek cją ws p ó łczes n o ś ci. Tu taj Kazn o d zieja u s tawił s wo je d ziało , k tó re wy celo wał n a p o łu d n ie, żeb y zab łąk an e k u le wp ad ały z p lu s k iem d o rzek i Vo r lu b n a n iezamies zk an e zb o cza Wy s p y Zło d ziei. M arcu s p rzy s tan ął n a s k raju łąk i, g d y g ru p a mło d zień có w p rzy d ziale, w liczb ie o k o ło trzy d zies tu , jed n o cześ n ie p rzy k u cn ęła i zak ry ła ręk ami u s zy . Ty lk o k ap itan Sev ran Vah k ers o n ze s to ick im s p o k o jem s tał wy p ro s to wan y , jed n ą ręk ą o s łan iając o czy i o b s erwu jąc to r p o cis k u . Działo p o d s k o czy ło i ry k n ęło , wy p lu wając s tru mień o g n ia i wielk ą ch mu rę d y mu p ro ch o weg o , a p o ch wili o b ło k wy rzu co n ej w p o wietrze ziemi ws k azał miejs ce u d erzen ia k u li. M arcu s zau waży ł p ro s to k ąt czerwo n eg o materiału ro zło żo n y k ilk an aś cie metró w d alej. – Kró tk i – rzek ł Kazn o d zieja, ze s mu tk iem p o trząs ając g ło wą. – O wiele za k ró tk i. Ob s y p aliś cie im twarze ziemią, ale n ic p o za ty m, a teraz o n i p rzy jd ą tu taj i wy b eb es zą was b ag n etami. – Zwró cił s ię d o mło d y ch lu d zi, k tó rzy p o wo li p ro s to wali s ię. – Czy k to ś mo że mi p o wied zieć, co s zereg o wy Qu ilten źle zro b ił? – M u s iał s p ierd o lić k ąt... – zaczął jed en s tu d en t, s to jący w p ierws zy m s zereg u , ale Kazn o d zieja p rzes zy ł g o g n iewn y m s p o jrzen iem. – Przep ras zam. Wid o czn ie źle u s tawił k ąt. – Do b rze u s tawiłem d ziało ! – o b ru s zy ł s ię czarn y o d p ro ch u mło d zian , zap ewn e

Qu ilten . – A Tart g o s p rawd ził. – Wy d awał s ię d o b ry – p rzy zn ał in n y s tu d en t. – M y ś lę – rzek ł Qu ilten , zwracając s ię d o Kazn o d ziei – że to ch o ... to p ań s k ie d ziało jes t zep s u te. – Po k azał k artk ę p ap ieru . – M o je o b liczen ia b y ły d o k ład n e! Przy tak im u s tawien iu k u la p o win n a trafić p ro s to w cel. – A czy d o k o n u jąc ty ch o b liczeń – zap y tał Kazn o d zieja – o b ejrzał p an k u lę? – Co tak ieg o ? – Qu ilten s p o jrzał n a p iramid k ę k u l o b o k d ziała. – Dlaczeg o ? – Po n ieważ ta k u la b y ła co n ajmn iej ćwierć cala mn iejs za o d p o p rzed n iej. – To n ie w p o rząd k u ! – zawo łał Qu ilten . – Nie mo żecie d awać mi felern ej k u li i o czek iwać celn eg o s trzału . – M y ś licie, że ws zy s tk ie k u le armatn ie s ą tak ie s ame! – ry k n ął Kazn o d zieja. – Uważacie, że zo s tały arty s ty czn ie wy g ład zo n e w jak imś wars ztacie rzemieś ln iczy m? M y ś licie, że w p o lu b ęd ziecie mo g li wy b ierać s o b ie k u le? – Po trząs n ął g ło wą. – Po d zięk u jecie Bo g u , jeś li b ęd ziecie mieli d o ś ć p o cis k ó w, n ieważn e czy d o b ry ch . Będ ziecie s trzelali za mały mi, za d u ży mi, zd efo rmo wan y mi, p o ry s o wan y mi i g o rzej. Będ ziecie k o rzy s tać z amu n icji zd o b y tej n a n iep rzy jacielu , k tó ry ty lk o Karis wie, s k ąd ją wziął. Będ ziecie mu s ieli wy czu ć, co trzeb a zro b ić z d an ą k u lą. J eś li jes t za mała, trzeb a u ży ć s iln iejs zeg o ład u n k u , ab y u zy s k ać ten s am efek t! J ed n ak d zięk u jcie Bo g u , jeś li was ze k u lk i s ą za małe... – Zig n o ro wał ch ó raln e p o k p iwan ie i d o d ał: – Po n ieważ jeś li trafi s ię za d u ża i wep ch n iecie ją d o lu fy , to d ziało wy b u ch n ie wam w twarze! Po d k o n iec teg o mo n o lo g u zau waży ł M arcu s a i p o witał g o s k in ien iem g ło wy . Zak o ń czy ł p rzemo wę, g n iewn ie p atrząc n a g ru p ę mło d zień có w. – Ch cę, żeb y ś cie o b ejrzeli tę s tertę k u l i p o wied zieli mi, k tó re s ą ciężk ie, a k tó re lek k ie. – M o żemy wziąć wag ę? – n iep ewn ie zap y tał jed en ze s tu d en tó w. – M y ś licie, że n a p o lu b itwy b ęd ziecie mieli wag ę? – M o g lib y ś my zro b ić p ro wizo ry czn ą – rzek ł in n y mło d zian – z k amien ia i jak ieg o ś k ija. I u ży ć d o b rej k u li o zn an y m ciężarze jak o o d n o ś n ik a... Kazn o d zieja wes tch n ął i k ręcąc g ło wą, p o s zed ł p o wy s o k iej trawie d o M arcu s a, k tó ry p o ws trzy mał u ś miech . – Karis ie, b ro ń mn ie p rzed ch ło p cami, k tó rzy my ś lą, że zjed li ws zy s tk ie ro zu my – rzek ł Kazn o d zieja. – Lep iej mi s ię p raco wało z wieś n iak ami p ro s to o d p łu g a. Przy n ajmn iej łatwo b y ło wzb u d zić w n ich b o jaźń b o żą.

– To b y ł p ewn ie p o my s ł p u łk o wn ik a? – rzek ł M arcu s . – Tak . I p rawd ę mó wiąc, n iezły . Każd eg o mo żn a n au czy ć ład o wać i s trzelać, ale o d d an ie celn eg o s trzału wy mag a n ieco więcej u miejętn o ś ci. Ta b an d a... – mach n ięciem ręk i ws k azał mło d zień có w s k u p io n y ch p rzy armacie i s p ierający ch s ię teraz, jak p o d jąć d ecy zję n a p o d s tawie jak n ajmn iejs zej liczb y p ró b – n ad aje ws zy s tk iemu d ziwaczn e n azwy i d u żo g ad a o p arab o lach i p rzy s p ies zen iu , ale p rzy n ajmn iej wie, że to , co leci, w k o ń cu mu s i u p aś ć. M o że zro b imy z n ich p aru d o b ry ch celo wn iczy ch . – Wy s tarczy n am n a to czas u ? – Oto jes t p y tan ie, n o n ie? – Kazn o d zieja p o k ręcił g ło wą. – By łb y m wd zięczn y , g d y b y m miał ch o ć ty d zień , ale p u łk o wn ik mó wi, że mo żemy n ie mieć ty le czas u . Ale s p o d ziewam s ię, że z b o żą p o mo cą p o rad zimy s o b ie. – I p o ch wili d o d ał: – Do b rze zn ó w cię wid zieć, s tars zy k ap itan ie. – Pan a ró wn ież. M am n ad zieję, że miał p an p rzy jemn ą p o d ró ż. – Nie wiem, czy p rzy jemn ą, ale jes teś my tu taj, d zięk i Bo g u . I wy g ląd a n a to , że w s amą p o rę. – Kazn o d zieja p o d rap ał s ię p o n o s ie. – Zatem p rzejmu je p an p ierws zy b atalio n ? – Nie – o d p arł M arcu s . – M y ś lę, że Fitz wy k o n u je d o b rą ro b o tę. Będ ę as y s to wał p u łk o wn ik o wi. – Szk o d a. Fitz to d o b ry ch ło p ak , ale tro ch ę za s p ry tn y . Będ zie n am b rak o wało p ań s k iej p ewn ej ręk i n a s terze. – Po k ręcił g ło wą. – Oczy wiś cie, b ęd zie jak Bó g zech ce. I p u łk o wn ik . – M am zd ać mu rap o rt o s tan ie arty lerii. – Co ś tu zd ziałamy , jeś li zn ajd ziemy d o ś ć lu f. M o i lu d zie ś ciąg ają d ziała z b aterii n ab rzeżn y ch , ale to d ziała o b lężn icze. J eś li ru s zy my w p o le, tru d n o b ęd zie je u mieś cić n a p o zy cjach . Val rek wiru je ws zy s tk ie, jak ie u d a mu s ię zn aleźć. – Po ro zmawiam z n im. Wie p an , g d zie o n teraz jes t? – Na Wy s p ie, g d zieś w p o b liżu k ated ry . Kto ś p o wied ział, że p rzed k ilk o ma z tamtejs zy ch b u d y n k ó w s to ją s tare d ziała. Od n alezien ie g o n ie p o win n o b y ć tru d n e. – Racja. – M arcu s s p o jrzał n a k łó cący ch s ię s tu d en tó w i p o k ręcił g ło wą. – Czy mam p o wied zieć p u łk o wn ik o wi co ś jes zcze? – Nie o ty m. – Kazn o d zieja zawah ał s ię. – Po win ien p an jed n ak wied zieć o ... – J en ? Fitz mi p o wied ział. – Ach . – Kazn o d zieja o d k as zln ął. – Có ż. Lep iej wró cę tam, zan im k tó ry ś u p u ś ci

s o b ie k u lę n a s to p ę. Niech p an a Bó g b ło g o s ławi, s tars zy k ap itan ie. – I p an a – o d p arł M arcu s . Od wró cił s ię i p o s zed ł s zu k ać Vala. Ws ch o d n i k ran iec Wy s p y b y ł d ziwn ie o p u s to s zały . M arcu s p rzes zed ł p o mo ś cie Święteg o Ury jas za i p rzez g iełd ę, g d zie wielo p iętro we d o my h an d lo we z d źwig ami n a d ach ach i wielo k rążk ami b y ły p o zamy k an e i cich e, a tłu m ro zg o rączk o wan y ch k u p có w g d zieś zn ik ł. Przemierzając jed en z o b ramo wan y ch s k lep ami mo s tó w o d d zielający ch g iełd ę o d Wy s p y , wid ział wieże k ated ry s terczące jak k amien n e mas zty n ad o k o liczn y mi b u d y n k ami. Plac p rzed k ated rą – w k tó rej d ep u to wan i n eg o cjo wali z p o s łań cami Orlan k a – b y ł p rawie p u s ty , p o n ieważ tłu m p o s zed ł s tąd k ilk a p rzeczn ic n a zach ó d , ab y p rzy g ląd ać s ię rek ru to m ćwiczący m n a p lacu Triu mfu Faru s a. By ło tu jed n ak k ilk a p o wo zó w i d o ro żek o raz k ilk u p rzech o d n ió w. M arcu s , rzu cający s ię w o czy w s wo im n ieb ies k im mu n d u rze, złap ał jed n eg o z n ich i zap y tał o o d d ział k ró lews k iej armii p o s zu k u jący d ział. Po k ilk u min u tach zn alazł Vala, k tó remu to warzy s zy ł p o ru czn ik arty lerii Arch er, tu zin s zereg o wy ch i d ru g ie ty le k rzep k ich cy wiló w czek ający ch p rzy p u s ty m wo zie. Zg ro mad zili s ię p rzy mały m d ziale, o n ieco p o n ad metro wej i lś n iącej s p iżo wej lu fie o raz o k u ty ch żelazem k o łach , s to jący m n a n is k im p o s tu men cie p rzed imp o n u jący m b u d y n k iem. J ed en z s zereg o wcó w p o ło ży ł n a n im d ło ń , d u mn y jak ch ło p czy k z n o weg o s zczen iak a, ale Val k ręcił g ło wą. M arcu s u s ły s zał k o n iec jeg o wy p o wied zi. – Wiem, że s zu k amy d ział, s zereg o wy Serv u s – rzek ł – ale mu s icie wied zieć, że n ie ws zy s tk o , co wy g ląd a, jak d ziało , n ap rawd ę n im jes t. Na p rzy k ład to jes t p o mn ik . – Niech p an p atrzy , p rzecież ma k o ła! I wy g ląd a n a s tare! – Sp ó jrzcie n a lu fę, s zereg o wy . Działo mu s i mieć o twó r w lu fie. In aczej g d zie wep ch n ęlib y ś my k u lę? Serv u s b y ł zd ru zg o tan y . Po s tu k ał k n y k ciami w lu fę d ziałk a i wes tch n ął. – No d o b rze – rzek ł Val. – Gd zie n as tęp n e? – Facet, z k tó ry m ro zmawiałem, p o wied ział, że ch y b a s ą d wa lu b trzy n a b rzeg u rzek i – o d p arł jed en z s zereg o wy ch . – M ó wił, że czas em jad ał tam d ru g ie ś n iad an ie i b y ły tak o b ro b io n e p rzez g o łęb ie, że p rzez lata n ie zd awał s o b ie s p rawy z teg o , że to s ą d ziała. – No to mam n ad zieję, że ch ce s ię wam zes k ro b y wać g o łęb ie g ó wn a. – Val o d wró cił s ię i zro b ił wielk ie o czy n a wid o k d łu g o n ieo b ecn eg o s tars zeg o k ap itan a. –

Na jaja Bes tii! To n ap rawd ę ty , M arcu s ie? – Tak , k ied y o s tatn io s p rawd załem. – M arcu s u ś miech n ął s ię, a Val u ś cis n ął jeg o d ło ń i p o trząs n ął n ią en erg iczn ie, wo ln ą ręk ą k lep iąc g o p o ramien iu . M iał s iłę. Kap itan Valian t So lwen b y ł jed n y m z n ajd łu żej s łu żący ch to warzy s zy M arcu s a w Kh an d arze i zap ewn e jeg o n ajlep s zy m p rzy jacielem p o ś mierci Ad rech ta Ro s to n a. M iał czerwo n ą twarz p ijak a i cien k ie wąs ik i, z k tó ry ch b y ł n ies łu s zn ie d u mn y . – Do b rze cię wid zieć, Val. – Cieb ie też ch o lern ie d o b rze wid zieć. I ch o lern ie d o b rze zo b aczy ć zn ó w to s tare mias to . Ch o ć p rawd ę mó wiąc, b y łem p o p ro s tu s zczęś liwy , wid ząc s tały ląd p o ty ch mies iącach o g ląd an ia ty lk o b łęk itu wó d i n ieb a. Do k o ń ca ży cia n ie ws iąd ę ju ż n a żad en s tatek , p rzy s ięg am n a Karis a Zb awcę. – By ło tak źle? Val p rzewró cił o czami. – Kap itan ma ch o ro b ę mo rs k ą – zad rwił jed en z s zereg o wcó w. – Do ś ć teg o – u ciął Val. – Arch er, zab ierz ich n a n ab rzeże i zo b acz, czy p o d cały m ty m g u an em s ą d ziała, czy k amien ie. Do g o n ię was , jak s k o ń czę ro zmawiać ze s tars zy m k ap itan em. Arch er k iwn ął g ło wą i zaczął wy d awać ro zk azy . Wo zacy ws ied li n a k o zio ł s wo jeg o wo zu , k tó ry o d jech ał z tu rk o tem, a żo łn ierze ru s zy li za n im. – Wid ziałeś s ię z in n y mi? – s p y tał Val. – Kró tk o – o d p arł M arcu s . – Z Fitzem i Kazn o d zieją. – M o r p rzetrząs a mias to w p o s zu k iwan iu mu s zk ietó w – p o wied ział Val. – A Piek ieln ik łap ie k ażd eg o rek ru ta, k tó ry twierd zi, że u mie jeźd zić k o n n o , i u s iłu je zro b ić z n ich k awalerzy s tó w. – Słab a n ad zieja – rzek ł M arcu s . – Po trzeb a więcej czas u n iż p aru d n i, żeb y wy s zk o lić żo łn ierza. – A co z to b ą? – zap y tał Val. – Z teg o , co s ły s zę, jes teś teraz p rawą ręk ą p u łk o wn ik a. Wy s łał cię z jak ąś tajn ą mis ją? – M am ty lk o s p rawd zić, co z d ziałami. Do s zed łeś d o czeg o ś ? – W b ateriach n ab rzeżn y ch jes t k ilk a d ział o b lężn iczy ch – p o wied ział Val. – I d o ty ch czas zn aleźliś my o k o ło tu zin a mn iejs zy ch w tak ich miejs cach jak to . – Ko p n ął p o mn ik o we d ziało . – Z jak ieg o ś p o wo d u częs to u s tawian o je p rzed b an k ami. By ły p o p u larn ą o zd o b ą, p rzy n ajmn iej s to lat temu . Niek tó re z n ich mu s zą p amiętać wo jn ę d o mo wą.

– I s ą wciąż s p rawn e? – To d o b re p y tan ie. – Val mach in aln ie s zarp n ął n ajp ierw jed en , a p o tem d ru g i k o n iec s wo ich wąs ik ó w. – Kazn o d zieja mó wi, że zamierza je wy czy ś cić, załad o wać, a p o tem o d p alić za p o mo cą p o ch o d n i p rzy wiązan ej d o d łu g ieg o k ija. Ws zy s tk ie, k tó re n ie ek s p lo d u ją, zatrzy mamy . M arcu s zach ich o tał i p o k ręcił g ło wą. Po my s ło wo ś ć Kazn o d ziei i jeg o lu d zi we ws zy s tk im, co d o ty czy d ział i materiałó w wy b u ch o wy ch , n ie miała g ran ic; b y ł p ewn y , że co ś wy my ś lą. – Czy to p rawd a, że p u łk o wn ik mian o wał cię d o wó d cą Straży ? – n ag le zap y tał Val. – No wies z, zan im to ws zy s tk o s ię zaczęło . M arcu s s k in ął g ło wą. – Wp ak o wał mn ie w s am ś ro d ek teg o zamies zan ia. Nie wiem, czy s ły s załeś , co zd arzy ło s ię w Ven d re. – Ty lk o p lo tk i. By łeś tam? – Op o wiem ci o ty m, jak b ęd ziemy mieli więcej czas u . – Racja. – Val wes tch n ął. – Do lich a, s p ęd zić trzy mies iące n a mo rzu i zaraz p o p o wro cie zn ó w ru s zać d o walk i. – M y ś lis z, że lu d zie s ą d o n iej zd o ln i? – Och , s ą zd o ln i, ty lk o tro ch ę wk u rzen i. Ws p ó łczu ję k ażd emu , k to wejd zie im w d ro g ę. Niek tó ry ch z n ich n ie cies zy p ers p ek ty wa walk i z Vo rd an ajami, ale p o Kh an d arze... – Wzru s zy ł ramio n ami. – M y ś lę, że k ażd y p o s zed łb y za p u łk o wn ik iem, g d y b y k azał im mas zero wać p o wo d zie. – Ty ró wn ież? – s p y tał M arcu s . Ze ws zy s tk ich k o lo n ialn y ch o ficeró w Val b y ł n ajmo cn iej związan y z Vo rd an em. By ł s zlach cicem, mło d s zy m s y n em mało zn an eg o ro d u , ale teg o ro d zaju więzi s ięg ają d alek o . Zap ewn e p o d ru g iej s tro n ie b ęd ą jacy ś jeg o k u zy n i. – Nie wiem, czy za p u łk o wn ik iem – o d p arł Val – ale p o s zed łb y m za to b ą, g d y b y ś p o wied ział, że zamierzamy wziąć s ztu rmem Ks ięży c. Gd y b y ś mi rzek ł, że tak trzeb a, zro b iłb y m to . – Od k as zln ął, p o k ry wając zmies zan ie. – Po n ad to s ły s zę, że k ró lo wa jes t z n ami, więc ws zy s tk o jes t w p o rząd k u . – M amy ją u n as – p o twierd ził M arcu s . – Prawd ę mó wiąc, d ziś ran o wid ziałem ją p rzy ś n iad an iu . Val zamru g ał. – M ies zk as z u k ró lo wej?

– Właś ciwie to o n a mies zk a u mn ie. A właś ciwie o b o je mies zk amy u p u łk o wn ik a. Nie ws p o mn iał o ty m, że p o mó g ł k ró lo wej u ciec z jej k o mn at i wciąg n ął jej g ward ię p ałaco wą w zas ad zk ę. Val mó g łb y zemd leć. – No , to co ś , czeg o n ig d y n ie s p o d ziewałem s ię u s ły s zeć. J ak a o n a jes t? – Tro ch ę d ziwn a. Nie wy g ląd a n a s wó j wiek . By s tra i ład n a w p ewien n iezwy k ły s p o s ó b . Przed s tawię cię, k ied y n ad arzy s ię o k azja. – Po b itwie, p ro s zę – rzek ł Val. – J eś li mamy s ię s zy k o wać d o walk i, to trema p rzed au d ien cją u k ró lo wej jes t o s tatn ią rzeczą, jak iej mi trzeb a. Sp ęd ził jes zcze ch wilę z Valem, s łu ch ając p u łk o wy ch p lo tek i o p is u jąc mu k ilk a wy b ran y ch zd arzeń ze s wo jeg o p o b y tu w mieś cie. Z p o czątk u ro zmawiali, jak b y n ic s ię n ie s tało , ale p o wo li ro zmo wa s tała s ię tro ch ę n iezręczn a. M arcu s d o p iero p o p ewn y m czas ie u ś wiad o mił s o b ie, w czy m rzecz. Val miał zad an ie d o wy k o n an ia, a o n g o zatrzy my wał. Kied y M arcu s d o wo d ził, to , co miał d o p o wied zen ia s wo im p o d k o men d n y m, b y ło z d efin icji n ajważn iejs ze n a ś wiecie, p rzy n ajmn iej jeś li d o ty czy ło ich o b o wiązk ó w. Teraz wy czu ł d ręczącą Vala ś wiad o mo ś ć, że p o win ien b y ć z p o ru czn ik iem Arch erem i s zu k ać d ział. M arcu s w k o ń cu wy p u ś cił g o , o b iecu jąc, że p ó źn iej n ad ro b ią zaleg ło ś ci i zag rają w k arty z M o rem i Fitzem, tak jak w As h e-Katario n ie. Co , d o d iab ła, zro b ił ze mn ą J an u s ? M arcu s z ręk ami w k ies zen iach p o s zed ł z p o wro tem w k ieru n k u p lacu Kated raln eg o . Gd y b y o d d ziały k o lo n ialn e b y ły jed n ą ży wą is to tą – jak częs to o n ich my ś lał – to M arcu s b y ł jej cząs tk ą, wy ciętą p rzez ch iru rg a i p rzewiezio n ą za mo rze. Pu łk p rzetrwał to b ez s zwan k u , lecz miejs ce p o n im zab liźn iło s ię, zaras tając tk an k ą, i teraz ju ż tam n ie p as o wał. Będ zie in aczej, k ied y zwy cięży my . Oczy wiś cie, g d y b y p rzeg rali, to ws zy s tk o n ie miało b y zn aczen ia. W n ajlep s zy m razie b y lib y zb ieg ami, u ciek ający mi p rzed tajn ą p o licją Orlan k a. A w n ajg o rs zy m... có ż, n a p o lu b itwy zaws ze is tn ieje tak ie ry zy k o . J eś li jed n ak zwy cięży my ... co wted y ? Nie mó g ł s o b ie teg o wy o b razić. J ed n ak k ró lo wa zn alazłab y mu jak ieś zajęcie, n iep rawd aż? By ło ju ż d o b rze p o p o łu d n iu i zd ecy d o wał, że jeg o o b o lałe n o g i n ie ży czą s o b ie d łu g iej p o wro tn ej d ro g i d o Bliźn iaczy ch Wieży czek . Tak więc zatrzy mał d o ro żk ę, k tó ra, o k azało s ię, wio zła ju ż d wó ch in n y ch p as ażeró w, ró wn ież jad ący ch p rzez mo s ty n a p ó łn o c. – Teraz ws zy s cy łączy my k u rs y – p o wied ział mu d o ro żk arz. – Po ło wa ch ło p ak ó w p o ch o wała s wo je p o wo zy i zab rała k o n ie n a wieś , d o p ó k i to ws zy s tk o s ię n ie s k o ń czy . To ty lk o k ilk a min u t o d p ań s k ieg o celu .

Patrzy ł n a jeg o mu n d u r i M arcu s zap ewn e mó g łb y wy p ro s ić tamty ch d wó ch p as ażeró w, wy d ając ro zk az p o p arty s tan o wczy m s p o jrzen iem. Nie s p ies zy ł s ię jed n ak , więc ws iad ł i zajął miejs ce o b o k d wó ch mło d zień có w w s k ro mn y ch , lecz k o s zto wn y ch u b ran iach zamo żn y ch k u p có w. Drzwiczk i zamk n ięto i k o n ie zaczęły s tu k ać k o p y tami p o b ru k o wan ej u licy . – To p rawd a – rzek ł jed en z mło d zień có w d o d ru g ieg o , n ie zwracając u wag i n a M arcu s a. – J ed en z mo ich k u ch cik ó w ma k u zy n a d o s tawcę, k tó ry jeźd zi d o Oh n lei. M ó wił, że wid ział je w p o lu , z mu s zk ietami i w s p o d n iach , w b iały d zień . Dru g i p ry ch n ął. – Dziwk i d b ają o in teres . Pewn ie n iek tó ry ch k ręcą d ziewczy n y u d ające mężczy zn . J u ż to wid zę. J ak b y ś zało ży ł p s u k u b raczek i k ap elu s z, żeb y u d awał d żen telmen a. – Ten d o s tawca ro zmawiał z p aro ma żo łn ierzami – rzek ł p ierws zy . – Po wied zieli, że jed en z n ich zap y tał o cen ę i d o s tał za faty g ę k o p n iak a w n ab iał. Dru g i zaś miał s ię. – Pewn ie p ró b o wał p o macać to war, n ie p łacąc z g ó ry . Raz s p o tk ałem w tawern ie n a p o łu d n io wy m b rzeg u d ziewczy n ę, k tó ra p ręd zej b y cię p o cięła, n iż n a cieb ie s p o jrzała, d o p ó k i n ie d o s tała s ztu k i zło ta. Po tem, n o có ż, to zu p ełn ie in n a s p rawa... M arcu s o p arł g ło wę o o k n o i u s iło wał n ie s łu ch ać. Pro s ty tu tk i n ie b y ły d lań czy mś n iezn an y m – jak k ażd emu żo łn ierzo wi – i k o rzy s tał z ich u s łu g w As h eKatario n ie p rzed Od k u p ien iem. Wted y n ie b rak o wało d ziewcząt ch ętn y ch d o p ro wad zan ia s ię z v o rd an ajs k imi żo łn ierzami, co zap ewn iało p o zy cję i o ch ro n ę k s iążęceg o p rawa, ale M arcu s wo lał u czciwą i p ro s tą tran s ak cję. Pó źn iej miał J en , a k ied y o n a g o zd rad ziła... A teraz n ie ży ła. Nad al n ie wied ział, co w związk u z ty m czu je. Po d ś wiad o mie zaws ze miał n ad zieję, że o n a s ię o ck n ie i p o p ro s i o wy b aczen ie. J an u s p o wied ział, że co k o lwiek zro b ił Ih ern g las s , u wo ln iło ją o d d emo n a, k tó reg o n o s iła w s o b ie d la Ko ś cio ła, więc s tała s ię b ezu ży teczn a d la Ko n k o rd atu . M o g ła zo s tać ze mn ą i... co ? Wziąć ś lu b ? J eg o u my s ł wzd rag ał s ię p rzed tak im p o my s łem. Teraz to n ieis to tn e. Przełk n ął s to jącą w g ard le g ru d ę i p o trząs n ął g ło wą. Fan tazjo wan ie n ig d y n ik o mu n ie p o mo g ło . Wy s ad ziws zy o b u mło d zień có w p rzed eleg an ck im d o mem n a p o łu d n ie o d u licy M o s to wej, d o ro żk a z tu rk o tem zawró ciła d o Bliźn iaczy ch Wieży czek . Sło ń ce jes zcze n ie zas zło , ale b u d y n ek b y ł jas n o o ś wietlo n y : p rzy d rzwiach p aliły s ię p o ch o d n ie, a p rzez o k n a b y ło wid ać zap alo n e ś wiece. M arcu s zap łacił za p rzejazd , o d d ał h o n o ry s alu tu jącemu mieran tajs k iemu warto wn ik o wi i ws zed ł d o ś ro d k a.

J an u s b y ł w s wo im g ab in ecie, z o łó wk iem i cy rk lem wciąż s tu d iu jąc map y teren u międ zy s to licą Vo rd an u a M id v ale. Ob o k leżał s to s ik zło żo n y ch k artek , p rzy ciś n ięty ch k s iążk ami, k ałamarzami i ws zy s tk im, co p o trzeb n e d o tak iej p racy . Pu łk o wn ik zaws ze d o mag ał s ię s zczeg ó ło wy ch rap o rtó w o d s wo ich p o d wład n y ch . M arcu s zn ó w zas alu to wał, a J an u s mach n ięciem ręk i d ał mu k o men d ę s p o czn ij. Kap itan zamk n ął za s o b ą d rzwi. – Do b ry wieczó r, k ap itan ie – rzek ł p u łk o wn ik . – J ak ie wieś ci o d n as zy ch o ficeró w arty lerii? – Ro b ią p o s tęp y , p an ie p u łk o wn ik u . M arcu s p o wied ział, co wid ział n a u n iwers y tecie i co mó wił mu Val. – Zaws ze to co ś . – J an u s wes tch n ął. – Gd y b y m n ap rawd ę b y ł ws zech wied zący m g en iu s zem, za jak ieg o mn ie u ważają, miałb y m g d zieś w mieś cie tajn y mag azy n z d ziałami p rzy g o to wan y mi n a tak ą ch wilę. Pro s zę zap amiętać, k ap itan ie. Przy g o to wan ia s ą ważn e, ale n ic n ie zas tąp i u miejętn o ś ci imp ro wizacji. I ciężk iej p racy . – Tak jes t, p an ie p u łk o wn ik u . – M arcu s zawah ał s ię. – By ł p an d ziś w Oh n lei? – Kró tk o – o d p arł J an u s . – Zd ecy d o waliś my z k ap itan em Waru s em, że n as za k watera b ęd zie n ad al tu taj. J eś li d iu k zaatak u je s zy b k o , Oh n lei mo że s ię zn aleźć w jeg o zas ięg u , a n ie n ad aje s ię d o o b ro n y . M u s ieliś my je o p u ś cić. – Ro zu miem. J an u s p o p atrzy ł n a M arcu s a, p rzes zy wając g o s p o jrzen iem s wy ch s zary ch o czu . – Dlaczeg o p y tas z? – J a... – M arcu s zamilk ł i lek k o p o czerwien iał, ale teraz n ie b y ło ju ż o d wro tu . Tru d n o b y ło u k ry ć co k o lwiek p rzed J an u s em. – W d ro d ze p o wro tn ej co ś u s ły s załem. J es tem p ewn y , że to ty lk o p lo tk i. M ó wi s ię, że g ru p a k o b iet zn alazła s ię tu taj i... u p rawiają s wó j zawó d . Zas tan awiałem s ię, czy p an o ty m wie. M arcu s p o n amy ś le d o s zed ł d o wn io s k u , że J an u s p o trafiłb y zatru d n ić g ro mad ę p ro s ty tu tek d la n o wo zwerb o wan y ch rek ru tó w. Ch o ciaż b y ł s zlach cicem, w ty ch s p rawach b rak o wało mu d elik atn o ś ci, ch o ciaż o ile M arcu s wied ział, p u łk o wn ik n ig d y n ie k o rzy s tał z tak ich u s łu g . Zad ał s o b ie p y tan ie, czy J an u s ma jak ąś k o b ietę w h rab s twie M ieran . Do lich a, mo że n awet żo n ę. Nig d y n ie p y tałem, a o n n ig d y n ie mó wi o s o b ie. – Ach . – J an u s o d ło ży ł o łó wek i wy p ro s to wał s ię. – Zap ewn e ta wieś ć mu s iała s ię ro zn ieś ć.

No to wd ep n ąłem. M arcu s zaczerwien ił s ię p o d g ęs ty m zaro s tem. – J eś li p an tak zd ecy d o wał, to n ie ch ciałem s u g ero wać... – Is to tn ie ja o ty m zd ecy d o wałem, k ap itan ie, ale n ie jes t tak , jak p an my ś li. Dziś ran o o d wied ziła mn ie g ru p a k o b iet, k tó re ch ciały zaciąg n ąć s ię jak o o ch o tn iczk i. M arcu s o d ru ch o wo s ię zaś miał. Zaraz jed n ak , p rzy p o mn iaws zy s o b ie, co s ły s zał w d o ro żce, zmars zczy ł b rwi. – Po my ś lałb y m, że o d es łał je p an z n iczy m, p an ie p u łk o wn ik u – rzek ł. – Wp ro s t p rzeciwn ie, p o wied ziałem im, że b ęd ą mile wid zian e. Ich rzeczn iczk ą b y ła o s ławio n a Szalo n a J an e, k tó ra, jak s ąd zę, mo że b y ć p an u zn an a. – Po wied ział im p an ... – M arcu s p o k ręcił g ło wą. – Nie ro zu miem. Co ma p an n ad zieję o s iąg n ąć? – M am n ad zieję o b ro n ić to mias to i mo ją k ró lo wą p rzed Os tatn im Diu k iem – o d p arł z lek k im zn iecierp liwien iem J an u s . – I p rzy jmę p o mo c k ażd eg o , k to zech ce mi ją zao fero wać. – Zatem p rzy jął je p an ... w jak im ch arak terze? Pielęg n iarek ? Praczek ? – M arcu s jas zcze b ard ziej zmars zczy ł b rwi. – Nie p o d o b a mi s ię to , p an ie p u łk o wn ik u . Kilk a d ziewcząt wś ró d ty lu mło d y ch mężczy zn . Lu d zie b ęd ą s n u ć wiad o me p rzy p u s zczen ia. – Zd aje s ię, że p an n ie ro zu mie, k ap itan ie. Przy jąłem je jak o żo łn ierzy . Co d o ich b ezp ieczeń s twa wś ró d ty lu mężczy zn , to my ś lę, że p an n a Verity i jej to warzy s zk i wy s tarczająco u d o wo d n iły , że p o trafią s ię o n ie zatro s zczy ć, n ie s ąd zi p an ? – Przy jął je p an jak o żo łn ierzy – p o wtó rzy ł M arcu s . – Gro mad ę d ziewcząt. – Tak . – Ab y s trzelały z mu s zk ietó w. – Tak . – I mas zero wały ... – Tak . Kap itan ie, co w tej k o n cep cji tak tru d n o p an u zro zu mieć? – Przecież to ś mies zn e, p an ie p u łk o wn ik u ! Nie mo że p an ... ch ciałem p o wied zieć, o n e n ie... J an u s n ic n ie p o wied ział, mierząc g o n iep rzen ik n io n y m wzro k iem. M arcu s n ab rał tch u . – J eś li s ię p rzy ty m u p ierają, mo że mo g lib y ś my wy k o rzy s tać je d o werb u n k u – rzek ł. – J ed n ak ch y b a n ie my ś li p an p o ważn ie, żeb y wy s łać je d o walk i. – Dlaczeg o n ie?

– Po n ieważ mo g ą zg in ąć! – Pewn ie p an u waża, że ws zy s cy zwerb o wan i p rzez n as ch ło p cy mają s k ó rę ze s tali? – Ty lk o że... – Pan wy b aczy , jeś li wy d am s ię n ieczu ły , k ap itan ie, ale z mo jeg o d o ś wiad czen ia wy n ik a, że k o b ieta mo że zo s tać trafio n a k u lą z mu s zk ietu tak s amo jak mężczy zn a. J eś li u mie ład o wać mu s zk iet i s trzelać, n ie wid zę p o wo d u , żeb y jej teg o zab ran iać. – In n i rek ru ci n ie p o g o d zą s ię z ty m. Nik t s ię n ie p o g o d zi. – Zd ziwiłb y s ię p an – p o wied ział p u łk o wn ik . – Szalo n a J an e jes t b ard zo p o p u larn a, a wielu n as zy ch n o wy ch żo łn ierzy p o ch o d zi z Do k ó w. A jeś li k to ś ma jak ieś zas trzeżen ia, to b ęd zie mó g ł je zg ło s ić o ficero m. – J ed n ak ... – M arcu s p o czerwien iał jes zcze b ard ziej. – Sąd zę, że n ie p rzemy ś lał p an teg o d o k ład n ie, p an ie p u łk o wn ik u . A jeś li wp ad n ą w ręce wro g a? – Po d ejrzewam, że zo s tan ą zg wałco n e – o d p arł J an u s , z o s ten tacy jn y m n acis k iem wy p o wiad ając to n iep rzy jemn e s ło wo . – To fak t, k tó reg o s ą z p ewn o ś cią w p ełn i ś wiad o me. To n ie s ą s zlach cian k i z zamk ó w z b aś n i, k ap itan ie. Z ty m zag ro żen iem mają d o czy n ien ia p rzez całe ży cie. – J ak mo żemy p o s y łać je d o walk i, jeś li wiemy , że to mo że im s ię p rzy d arzy ć? – Walczy liś my z Od k u p icielami, k tó rzy lu b ili p alić s wo ich jeń có w ży wcem i, jak twierd zili n iek tó rzy , zjad ać ich . By ła ró wn ież mo żliwo ś ć n ab icia n a p al, co , jak ro zu miem, p o leg a n a wetk n ięciu d rewn ian ej d zid y w o d b y t i p o zo s tawien iu o fiary n a miejs k im mu rze, żeb y k o n ała p rzez k ilk a d n i. Des o ltajo wie to rtu ro wali, k as tro wali i mo rd o wali n as zy ch zwiad o wcó w, p o zo s tawiając ich , żeb y ś my ich zn aleźli. Czy walcząc z ty mi wro g ami, wah ał s ię p an p o s y łać s wo ich lu d zi d o b o ju , o b awiając s ię teg o , co mo że im s ię s tać? – Ty lk o że to n ie s ą mężczy źn i. To ... – Kap itan ie d ’Iv o ire – wark n ął J an u s . M arcu s ty lk o raz s ły s zał, jak p u łk o wn ik p o d n ió s ł g ło s : w ś wiąty n i n a ś więty m wzg ó rzu As h e-Katario n u . Teraz b y ło to ty lk o s łab e ech o tamteg o g n iewn eg o wy b u ch u , ale i tak p rzes zed ł g o d res zcz. – Zd aje s ię p an ży wić p ewn e złu d zen ia i b y ć mo że jes tem temu win ien . Nas ze zwy cięs twa w Kh an d arze u czy n iły wielu k o lo n ialn y ch żo łn ierzy zb y t p ewn y mi s ieb ie, a ich o cen ę mo ich mo żliwo ś ci n ap rawd ę b ezzas ad n ie wy s o k ą. Zn am s wo ją warto ś ć, k ap itan ie, ale n ie mam żad n eg o k ró lik a, k tó reg o mó g łb y m wy ciąg n ąć z cy lin d ra. Orlan k o ma więcej wy s zk o lo n y ch żo łn ierzy n iż my i d o b re wy p o s ażen ie. M a więcej d ział i p u łk k iras jeró w, a my ty lk o k ilk u s eto s o b o wy o d d ział lek k iej jazd y . M o g ę

wy ró wn ać tę d y s p ro p o rcję jed y n ie d zięk i p o mo cy mies zk ań có w Vo rd an u , w tak im s to p n iu , w jak im zech cą ją zao fero wać. J eś li p rzeg ramy , to p an i ja, n ie mó wiąc o in n y ch k o lo n ialn y ch o ficerach , n iemal n a p ewn o s tracimy g ło wy , a n as za k ró lo wa p rak ty czn ie zo s tan ie n iewo ln icą. W ty ch o k o liczn o ś ciach p ro s zę mi wierzy ć, k ied y mó wię p an u , że s k o rzy s tam z ws zelk iej p o mo cy , jak ą mi zap ro p o n u ją. Nie zamierzam o d p rawić d wu s tu zd etermin o wan y ch o ch o tn iczek , p o n ieważ p an ma s k ru p u ły związan e z ich p łcią. Zro zu mian o ? – Tak jes t, p an ie p u łk o wn ik u . – M arcu s wy p ręży ł s ię i zas alu to wał. – Ro zu miem, p an ie p u łk o wn ik u . – Do b rze. – J an u s złag o d n iał, jak b y ten k ró tk i wy b u ch g n iewu w o g ó le n ie n as tąp ił. Po ch wili b ły s n ął zęb ami w u ś miech u . – J eś li ma p an jes zcze jak ieś o b iek cje, p ro p o n u ję, żeb y p rzed s tawił je p an jej k ró lews k iej mo ś ci. Nie wątp ię, że ch ętn ie ich wy s łu ch a.

Win ter W mu n d u rze p rzy n ies io n y m p ro s to z p raln i J an u s a Win ter p o czu ła s ię lep iej, n iż s ię s p o d ziewała. Sp ecjaln ie d o p as o wan y p o d k o s zu lek , o d p o wied n io s p łas zczający wy p u k ło ś ci, wep ch n ęła d o s p o d n i o k an tach o s try ch jak b rzy twy . Blu za o ficers k ieg o mu n d u ru miała d wa rzęd y lś n iący ch g u zik ó w i b iałe b elk i p o ru czn ik a n a p ag o n ach . Czap k a z d as zk iem jak o ś in aczej s ied ziała n a g ło wie. Win ter zas tan awiała s ię d laczeg o , aż zro zu miała, że p rzez k ilk a ty g o d n i n ie s trzy g ła s ię i jej zwy k le k ró tk ie wło s y s ą zd ecy d o wan ie p rzy d łu g ie. Ws zy s tk o to b y ło zn ajo me i wy g o d n e jak ro zch o d zo n e b u ty , ale id ąc p rzez p ałaco we o g ro d y , n erwo wo p o p rawiała k raj b lu zy i ręk awy . Po czu ła s ię zak ło p o tan a, wid ząc zas k o czen ie w s p o jrzen iu J an e. W Kh an d arze zd o łała zap o mn ieć o s wo im p rzeb ran iu , ale o b s erwo wan a p rzez J an e b y ła teg o n ieu s tan n ie ś wiad o ma. W k o ń cu , g d y n ie mo g li ju ż teg o u s ły s zeć p iln u jący o g ro d ó w warto wn icy , p o ru s zy ła ten temat. – Nie mu s is z g ap ić s ię n a mn ie, jak b y m b y ła tań czący m n ied źwied ziem – mru k n ęła. – Przep ras zam. – Uś miech J an e mó wił co ś wręcz p rzeciwn eg o . – Wciąż u s iłu ję s ię z ty m o s wo ić. Czy wies z, że n awet ch o d zis z in aczej? – I tak b ęd ę s ię czu ła n ies wo jo – p o wied ziała Win ter – więc n ie mu s is z mn ie d en erwo wać.

– W p o rząd k u , w p o rząd k u . Ale o b iecas z mi co ś ? – J an e u ś miech n ęła s ię ło b u zers k o . – Wło ży s z k ied y ś ten mu n d u r, id ąc d o łó żk a? Nie mo g ę p rzes tać my ś leć o ty m, że ch ciałab y m g o z cieb ie zerwać. Win ter p rzewró ciła o czami, ale mimo wo li s ię zaru mien iła. No i teraz jes zcze b ęd zie mi to warzy s zy ł ten o b raz, p o my ś lała. Po d jęła p rzerwan y mars z, a J an e ru s zy ła za n ią. Win ter n iemal czu ła n a s o b ie jej p o żąd liwe s p o jrzen ie. J an e p o trafiła b y ć lu b ieżn iejs za n iż tawern a p ełn a mary n arzy . Ob ó z p ierws zeg o p u łk u , ro zb ity p rzed s amy m p ałacem, n a ro zleg ły ch trawn ik ach ro zp o ś cierający ch s ię za o to czo n ą ży wo p ło tem fo n tan n ą i p o mn ik iem Faru s a IV, p rzecin ał s zero k i g łó wn y p o d jazd . Dalej b y ł o twarty teren wy k o rzy s ty wan y jak o p lac mu s ztry , a n o wy ch rek ru tó w z b rak u n amio tó w u lo k o wan o n a n o c w b iu rach i k o ry tarzach ró żn y ch min is ters tw. Os ławio n ą Pajęczy n ę w więk s zo ś ci s trawił o g ień , p o d ło żo n y p rzez u ciek ający ch s łu g u s ó w Orlan k a. Sierżan ci u czy li rek ru tó w s trzelać d o celó w n ary s o wan y ch k red ą n a jej fas ad zie, tak więc n ieg d y ś g ład k ie k o lu mn y i fro n t b u d y n k u teraz b y ły n ie ty lk o p o czern iałe o d d y mu , ale tak że u s ian e ś lad ami p o k u lach . Ćwiczo n o ty lk o u miejętn o ś ć p o s łu g iwan ia s ię b ro n ią, n awet n ie p ró b u jąc u czy ć mas zero wan ia w s zy k u czy ro zb ijan ia o b o zu . Dziewczęta J an e, zak watero wan e w k o ry tarzu o p u s zczo n eg o w p o ś p iech u M in is ters twa Wo jn y , z wp rawą n ab y tą d zięk i d łu g iej p rak ty ce zo rg an izo wały d y żu ry w k u ch n i i u s tawiły wartę p rzy d rzwiach , ale in n i rek ru ci n ie b y li ró wn ie d o b rze zo rg an izo wan i. Tu i tam n a wy p ielęg n o wan y ch trawn ik ach p ło n ęły o g n is k a, a s taran n ie p rzy s trzy g an e d rzewa i k rzewy rąb an o n a o p ał. Gro źn ie wy g ląd ający mężczy źn i wiad rami czerp ali wo d ę z o zd o b n y ch fo n tan n , a s p ecjaln ie wy h o d o wan e czarn o -b iałe k arp ie, p ły wające w s tawie p rzed M in is ters twem Stan u , s zy b k o zo s tały wy łap an e i zjed zo n e. Ob ó z p ierws zeg o p u łk u wo js k k o lo n ialn y ch b y ł zn aczn ie lep iej zo rg an izo wan y . Zn ajo me, o ś wietlo n e b las k iem p o ch o d n i alejk i, b ieg ły międ zy rzęd ami n amio tó w z wy b lak łeg o n ieb ies k ieg o b rezen tu . Ob ó z o taczał p ierś cień wart, a wo k ó ł p ałacu k rąży ły p atro le z latarn iami, ch ro n iąc g o p rzed rab u s iami. J an u s n ie miał d o ś ć lu d zi, żeb y p iln o wać całej o g ro mn ej p o s iad ło ś ci, ale p ro s ił, żeb y p rzy n ajmn iej k ró lews k iej rezy d en cji o s zczęd zić b ezmy ś ln y ch zn is zczeń . Kied y wes zły międ zy n amio ty , J an e n ie mo g ła ju ż s k u p iać całej u wag i n a Win ter. Zn an y Ih ern g las s wid o k wo js k o weg o o b o zu b y ł d la n iej czy mś zu p ełn ie n o wy m; u ważn ie p rzy g ląd ała s ię n amio to m, u s tawio n ej w k o zły b ro n i i wielk im k o tło m, w k tó ry ch żo łn ierze g o to wali s o b ie k o lację. Ws zy s cy o d wzajemn iali jej

zaciek awio n e s p o jrzen ia, trącając s ię ło k ciami i s zep cząc. Najwid o czn iej ju ż ro zes zły s ię p lo tk i o d ziewczy n ach -żo łn ierzach . Przez mo men t Win ter miała d o b rze s o b ie zn an ą ch ęć zap aś ć s ię p o d ziemię, ale rzu t o k a n a J an e d o d ał jej o d wag i. Wy p ro s to wała s ię i p rzy s p ies zy ła k ro k u . Kied y zn alazły s ió d mą k o mp an ię p ierws zeg o b atalio n u , k ilk u p ierws zy ch n ap o tk an y ch zas ty g ło n a ich wid o k , n ie wierząc włas n y m o czo m. J ed n ak zan im Win ter p rzes zła k ilk an aś cie k ro k ó w, zn alazła s ię w ś ro d k u s zy b k o ro s n ąceg o tłu mu żo łn ierzy zb ierający ch s ię wo k ó ł n iej i J an e, jak b y z mag n ety czn ą s iłą wy ciąg an y ch z n amio tó w. Ws zy s cy mó wili jed n o cześ n ie, witając, p y tając i p lo tk u jąc, tak że mu s iała u cis zy ć ich u n ies io n ą d ło n ią. Us ły s zała ś miech J an e. – Do b rze wid zieć was ws zy s tk ich – p rzemó wiła Win ter, g d y tro ch ę s ię u cis zy li. – Nie, n ie wró ciłem n a d o b re. J es zcze n ie. Pu łk o wn ik p o wied ział, że zro b i w tej s p rawie, co s ię d a. Na razie... czy mo żecie mi p o wied zieć, g d zie s ą k ap rale? J ak iś mło d zian z mes zk iem p ierws zeg o zaro s tu i n as zy wk ami k ap rala zo s tał wy p ch n ięty p rzed s zereg . Nerwo wo zas alu to wał i p rzed s tawił s ię. – J es tem k ap ral M o rraz, p an ie p o ru czn ik u . Pan u jed n ak p ewn ie ch o d zi o s ierżan tó w Fo res tera i Fo ls o ma. Są z p o ru czn ik iem. Pro s zę za mn ą, p an ie p o ru czn ik u . Kap ral zaczął p rzecis k ać s ię p rzez tłu m, a żo łn ierze ro zs tąp ili s ię p rzed id ący mi za n im Win ter i J an e. Zap ro wad ził je d o n amio tu , o d ró żn iająceg o s ię o d in n y ch ty lk o ty m, że w ś ro d k u p aliła s ię ś wieca. – M o g ę p an a p rzed s tawić, p an ie p o ru czn ik u ? – s p y tał k ap ral. A p o tem, zerk n ąws zy n a J an e, d o d ał: – Pan ien k o ? – Zro b ię to s am, k ap ralu – o d p arła Win ter. – Dzięk i. M o rraz zas alu to wał i czmy ch n ął. J an e s p o jrzała n a n amio t, k tó reg o n ajwy żs zy mas zt s ięg ał jej zaled wie p o wy żej n o s a, i cich o zag wizd ała. – M ies zk ałaś w tak im? – zap y tała cich o . – Przez d wa lata – p o wied ziała Win ter. – M o żn a s ię p rzy zwy czaić. W k o ń cu my ś li s ię ty lk o o ty m, żeb y mieć k awałek s u ch eg o miejs ca d o s p an ia. – A ja my ś lałam, że to n am b y ło ciężk o n a b ag n ach . Win ter zas tu k ała w mas zt n amio tu . – Tak ? – u s ły s zała n iezn ajo my g ło s . – Hmm – mru k n ęła zb ita z tro p u Win ter. – Tu p o ru czn ik Ih ern g las s . – Ach , tak . Tak my ś lałem, s ły s ząc to zamies zan ie. Pro s zę wejś ć!

Win ter o d ch y liła k lap ę i wes zła. J an e p o d ąży ła za n ią, n is k o p o ch y lo n a. Sk ład an y s to lik b y ł zas łan y p ap ierami i rejes trami, k tó ry ch wid o k wzb u d ził w Win ter in s ty n k to wn e p o czu cie win y . Przy s to lik u s ied ziały d wie o s o b y z p ió rami w d ło n iach . Sied zący n ap rzeciw Win ter mężczy zn a n ie miał n a s o b ie b lu zy o d mu n d u ru , ale d o my ś liła s ię, że jes t p o ru czn ik iem. By ł jas n o wło s y i n ieb ies k o o k i, co n ad awało jeg o twarzy n ieco mu rn s k ajs k i wy g ląd , a k wad rato wa s zczęk a s p rawiała wrażen ie, że mo żn a b y n a n iej łu p ać k amien ie. Win ter o d g ad ła, że jes t o k ilk a lat s tars zy o d n iej, p o d wu d zies tce. To warzy s zy ła mu Reb ecca Fo res ter, czy li Ro b ert Fo res ter, w o b u wcielen iach n azy wan a Bo b b y . Stars zy s ierżan t Bo b b y Fo res ter, g d y ż Win ter zau waży ła n as zy wk i n a p ag o n ach jej b lu zy . Najwy raźn iej Fitz zro b ił co ś więcej n iż ty lk o p o p rzen o s ił p o ru czn ik ó w, żeb y u p o rząd k o wać s y tu ację k ad ro wą. Bo b b y jak b y wy d o ro ś lała, o d k ied y Win ter wid ziała ją o s tatn io . Wciąż n ie mo g ła d o s trzec w tej łag o d n ej, o waln ej twarzy ch ło p ięcy ch ry s ó w, o b o jętn ie jak s ię s tarała, ch o ciaż Bo b b y zwio d ła ją p rzy p ierws zy m s p o tk an iu . Teraz n a wid o k wch o d zącej Win ter Bo b b y zerwała s ię n a ró wn e n o g i. Zan im jed n ak p o d b ieg ła, żeb y u ś cis k ać p rzy b y łą, d o n amio tu wes zła J an e i Bo b b y zas ty g ła w miejs cu . Po ru czn ik u n ió s ł b rwi. Win ter p o d es zła w n iezręczn ej cis zy , z lek k o p o ch y lo n ą g ło wą, i wy ciąg n ęła ręk ę n ad s to lik iem. – Po ru czn ik Win ter Ih ern g las s . – Po ru czn ik J o h n M ars h – o d p arł, mo cn o ś cis k ając jej d ło ń . – Sąd zę, że zn a p an s ierżan ta Fo res tera? – M o żn a tak p o wied zieć. – Win ter p o s łała Bo b b y k o n s p iracy jn y u ś miech . – To jes t J an e Verity . Nie wiem, czy s ły s zał p an , że p o wierzo n o mi d o wo d zen ie jed n ą z n o wy ch k o mp an ii... – M y ś lę, że ju ż ws zy s cy w o b o zie o ty m s ły s zeli – rzek ł M ars h . Teg o s ię o b awiałam. – J an e jes t mo ją zas tęp czy n ią. – Ro zu miem. – M ars h z jak ieg o ś p o wo d u zerk n ął n a Bo b b y , k tó ra n iemal n ied o s trzeg aln ie wzru s zy ła ramio n ami. – Có ż. Witamy , p o ru czn ik u , p an n o Verity . W czy m mo g ę p o mó c? – Ch cę ty lk o zamien ić k ilk a s łó w z mo imi k ap ralami. By ły mi k ap ralami – p o p rawiła s ię Win ter. – J eś li n ie ma p an n ic p rzeciwk o temu . M ars h zn ó w s p o jrzał n a Bo b b y . Win ter wy d ało s ię, że d ziewczy n a n iezn aczn ie

s k in ęła g ło wą. – Oczy wiś cie – rzek ł. – Zap ewn e macie s o b ie wiele d o p o wied zen ia! – Ws tał i s trzep n ął z u d k u rz o raz p ias ek d o s u s zen ia atramen tu . – Czy mam wezwać mło d s zeg o s ierżan ta Fo ls o ma? – Zawo łam g o p ó źn iej – p o wied ziała Bo b b y i u ś miech n ęła s ię d o Win ter. – Ale Graffa tu n ie ma. Fitz zro b ił g o p o ru czn ik iem trzeciej k o mp an ii. – M u s zę mu p o g ratu lo wać – rzek ła Win ter. Ro zs tąp iły s ię z J an e n a b o k i, a M ars h p rzes zed ł międ zy n imi z u p rzejmy m u k ło n em. Wy s zed ł z n amio tu i k lap a zas łan iająca wejś cie o p ad ła. Bo b b y zach ęciła p rzy b y łe, b y u s iad ły , i zg arn ęła p ap iery n a k u p k ę, żeb y n ie p rzes zk ad zały . Win ter u s ad o wiła s ię n a p o d u s zce p rzed zn ajo my m n is k im s to lik iem, a J an e u s iad ła o b o k n iej. Zap ad ła d łu g a cis za. Bo b b y wo d ziła wzro k iem o d Win ter d o J an e i z p o wro tem, n ie wied ząc, co my ś leć, a Win ter n ie wied ziała, jak zacząć tę ro zmo wę. W k o ń cu J an e zaś miała s ię, p rzery wając milczen ie. – Sp ó jrzcie n a s ieb ie. – Po k ręciła g ło wą, p ró b u jąc p o ws trzy mać u ś miech , ale b ez p o wo d zen ia. – Przep ras zam, ale to ś mies zn e. Przez te ws zy s tk ie was ze tajemn ice n ie wiecie, co ro b ić! – J a... – Bo b b y zawah ała s ię. – Nie wiem, co to ... – To jes t J an e – wy jaś n iła Win ter. – Od p an i Wilmo re. Od n alazłam ją. Bo b b y o two rzy ła u s ta i zro b iła wielk ie o czy . – Nig d zie n ie o d ch o d ziłam. To ty zn ik łaś – s p ro s to wała J an e. – Co za h is to rie o mn ie o p o wiad ałaś ? – Win ter wy jawiła mi p rawd ę o s o b ie – rzek ła Bo b b y – i o ty m, że b y ły ś cie p rzy jació łk ami, zan im u ciek ła. – Przy jació łk ami. – J an e p o s łała Win ter k p iący u ś miech . – A h is to ria Bo b b y jes t... s k o mp lik o wan a – p o wied ziała Win ter. – Od k ry łam... – To , że o n a jes t d ziewczy n ą? – d o k o ń czy ła J an e. Wzru s zy ła ramio n ami n a wid o k zas k o czo n ej min y Bo b b y . – Nic mi n ie mó wiła, ale n ietru d n o s ię d o my ś lić, k ied y s ię zas tan o wić. Sp ó jrz n a s ieb ie! – Nik t in n y s ię n ie d o my ś lił – b ro n iła s ię Bo b b y . – Wątp ię, b y k to ś ci s ię p rzy jrzał – p o wied ziała J an e. – Có ż. J u ż u s taliły ś my , że ws zy s tk ie zn amy ws zy s tk ie n as ze tajemn ice. M o żemy s ię o d p ręży ć? Nie ws zy s tk ie, p o my ś lała Win ter. J an e w żad en s p o s ó b n ie mo że wied zieć

o n aath , k tó rą Feo r o b d aro wała Bo b b y , an i o ty ch miejs cach , w k tó ry ch jej s k ó ra zmien iła s ię w ży wy marmu r. Na razie n ie ma p o trzeb y jej o ty m mó wić... – Właś ciwie – o d ezwała s ię Bo b b y – mam jes zcze jed n ą. – Bo b b y – wtrąciła Win ter. – Czy n a p ewn o ch ces z... – Nie mo g ę mieć p rzed to b ą s ek retó w – p o wied ziała Bo b b y . – To b y ło b y n iewłaś ciwe, p o ty m ws zy s tk im. I mo że p o win n aś o ty m wied zieć. Win ter zamilk ła. – Przed e mn ą? – s p y tała p o ch wili. Bo b b y k iwn ęła g ło wą. – Ch o d zi o p o ru czn ik a M ars h a. On wie... o mn ie. – Co tak ieg o ? J ak s ię d o wied ział? Po wied ział o ty m k o mu ś ? – To n ie tak – zap rzeczy ła Bo b b y . – On jes t d o b ry m czło wiek iem, n ap rawd ę. On i ja... Ch cę p o wied zieć, że my ... – Wy co ? J an e p rzewró ciła o czami i jed n ą ręk ą o b jęła ramio n a Win ter, p rzy ciąg ając ją d o s ieb ie, żeb y p o wied zieć jej co ś d o u ch a. – Piep rzą s ię – p o wied ziała s cen iczn y m s zep tem, n a co Bo b b y n aty ch mias t zro b iła s ię czerwo n a jak b u rak . – No wies z. Tak jak czas em ro b ią to mężczy źn i z k o b ietami. Win ter zamru g ała. Och . M y ś l o ty m wy wo łała w n iej mies zan e u czu cia. Lęk o Bo b b y i o s ieb ie, d awn y s trach p rzed zd emas k o wan iem. Iry tację s p o wo d o wan ą ty m, że Bo b b y u jawn iła ich s ek ret. A tak że o d ro b in ę zazd ro ś ci. Przy g ry zła warg ę i p o k ręciła g ło wą. Nie b ąd ź ś mies zn a, u p o mn iała s ieb ie w d u ch u . M iała teraz J an e, a p rzecież n iczeg o więcej n ie ch ciała. Po n ad to , jeś li Bo b b y i M ars h s ą... to o zn acza, że o n a n ie jes t... jak ja. – On cię n ie s zan tażu je an i n ic tak ieg o ? – s p y tała J an e, g d y Win ter o trząs ała s ię z wrażen ia. – Nie, n ie. – Ru mien iec Bo b b y jes zcze s ię p o g łęb ił. – Sama mu p o wied ziałam. To b y ło g łu p ie, ale n a mo rzu b y ł s zto rm i co ś ... – W p o rząd k u – s twierd ziła Win ter. – Nie mu s zę zn ać s zczeg ó łó w. – M ó w za s ieb ie – rzek ła J an e. – Rzecz w ty m, czy mo żes z mu u fać. Win ter b ard zo ch ciała zap y tać o n aath i ś lad y p o zo s tawio n e n a s k ó rze Bo b b y – k tó re M ars h o czy wiś cie mu s iał wid zieć – ale n ie ch ciała p o ru s zać teg o tematu

w o b ecn o ś ci J an e, jeś li Bo b b y n ie ws p o mn i o ty m p ierws za. Po czu ła p rzy p ły w zn iech ęcen ia. J an e ma rację. M amy zb y t wiele p rzek lęty ch tajemn ic. – J es tem p ewn a, że mo g ę. I n ie mó wiłam mu n ic o to b ie. – W p o rząd k u . – Win ter p o k ręciła g ło wą. – Sp ró b u j p o wied zieć mu , że ja wiem. M o że d zięk i temu s y tu acja b ęd zie mn iej n iezręczn a. – Do b rze. – Bo b b y o d etch n ęła z u lg ą. – Bo że, tak s ię martwiłam, co n a to p o wies z. – Nie mn ie cię o cen iać – p o wied ziała Win ter. J an e zn ó w s ię ro ześ miała. – Nie wiem, wy s tęp u jes z tu w ro li matk i czy o jca. M o że w o b u . Win ter zd o b y ła s ię n a u ś miech i n ap ięcie w n amio cie tro ch ę zelżało . Wy g o d n iej u s ad o wiła s ię n a p o d u s zce. – Wies z, Bo b b y też b y ła u p an i Wilmo re. M y ś lę, że u ciek ła tu ż p rzed ty m, zan im tam wró ciłaś . – Wró ciłaś tam? – zap y tała Bo b b y . – Nie p rzy p u s zczałam, że k to k o lwiek mó g łb y tam wró cić d o b ro wo ln ie. – M u s iałam d łu g o zb ierać s ię n a o d wag ę, żeb y to zro b ić – p rzy zn ała J an e. – Wy p ro wad ziła s tamtąd d ziewczęta! – p o wied ziała Win ter. – I to p ro s to s p rzed n o s a tej s tarej jęd zy . J an e b y ła zak ło p o tan a. – Co ś w ty m ro d zaju . – O! – Bo b b y z p o d ziwem p o p atrzy ła n a J an e. – J ak ci s ię to u d ało ? – Właś ciwie n ie ma o czy m o p o wiad ać – o d p arła J an e. – Nap rawd ę in teres u jące b y ło to , co n as tąp iło p o tem. Win ter s ied ziała w milczen iu , g d y J an e o p o wiad ała h is to rię ex o d u s u p o o p u s zczen iu więzien ia p an i Wilmo re – p o b y cie n a b ag n ach i u two rzen iu Sk ó rzan y ch Ku rtek . Kied y d o s zła d o n ieco p rzes ad zo n ej wers ji s ztu rmu Win ter n a Ven d re, Bo b b y k las k ała z u zn an iem. Win ter zrewan żo wała s ię o p o wieś ciami o walk ach w Kh an d arze, k tó re Bo b b y u b arwiła p o n u ry mi s zczeg ó łami. Zan im s ię zo rien to wały , n ieb o zu p ełn ie p o ciemn iało i p rzez b rezen to we ś cian y wid ać b y ło s łab y b las k p ło n ący ch p rzed n amio tem p o ch o d n i. J ed y n y n iezręczn y mo men t n as tąp ił, g d y Bo b b y o p o wiad ała, co s ię zd arzy ło p o o p u s zczen iu As h e-Katario n u . On a i Fo ls o m zo s tali awan s o wan i n a s ierżan tó w, g d y Fitz u zu p ełn iał k ad rę p o d o ficeró w, n ato mias t Graffa mian o wan o p o ru czn ik iem, ze wzg lęd u n a jeg o o g ro mn e d o ś wiad czen ie i wb rew jeg o g wałto wn y m p ro tes to m. Tak

więc z ich wąs k ieg o k ręg u p o zo s tała ty lk o Feo r. Bo b b y zawah ała s ię. – By ła z n ami n a s tatk u – p o wied ziała. – Nawet wid ziałam ją p arę razy . M y ś lę jed n ak , że Fitz trzy mał ją p o d s trażą. By ło tam k ilk a k ab in , d o k tó ry ch n ik t z n as n ie miał ws tęp u , n ieu s tan n ie p iln o wan y ch p rzez warto wn ik ó w, i o n a s p ała w jed n ej z n ich . Nie wid ziałam jej p o ty m, jak ws ied liś my n a rzeczn e b ark i. – Wid ząc min ę Win ter, s p ró b o wała ją p o cies zy ć. – Ale jes tem p ewn a, że o n a tu jes t. M o żes z zap y tać Fitza, k ied y g o zo b aczy s z. Win ter s k in ęła g ło wą. Do my ś lała s ię, g d zie jes t Feo r i co b y ło w ty ch s trzeżo n y ch k ab in ach . J an u s n ie zo s tawiłb y w Kh an d arze b ez o p iek i ty ch s talo wy ch tab lic z cen n y m Ty s iącem Imio n . Feo r z p ewn o ś cią b y ła tu taj, ale n ie wiad o mo , czy p u łk o wn ik k ied y k o lwiek ją wy p u ś ci. Przy n ajmn iej mu s i wp u ś cić mn ie d o n iej. Ch o ć ty le jes t mi win ien , p o my ś lała. W k o ń cu p rzy s zed ł Fo ls o m, o lb rzy mi i p o s ęp n y jak zaws ze, i Win ter p rzed s tawiła g o J an e. Og ro mn y s ierżan t u cies zy ł s ię n a wid o k Win ter, ale d ziwn ie zaws ty d ził w o b ecn o ś ci J an e, a p o n ieważ n ie zn ał ich s ek retu , ro zmo wa b y ła n ieco o g ó ln ik o wa. Wk ró tce p o tem Win ter i J an e p o żeg n ały s ię, a Bo b b y o b iecała p rzy s łać Graffa, k ied y g o zn ajd zie. Z rzęd u n amio tó w p o p ły n ęły p o witaln e o k rzy k i i Win ter o d wró ciła s ię, żeb y p o mach ać s zereg o wy m żo łn ierzo m. Po tem p rzes zły z J an e w milczen iu p rzez o b ó z k o lo n ialn y ch o d d ziałó w, aż za lin ię wart, n a p o g rążo n y w mro k u trawn ik o d d zielający p ałac o d b u d y n k u M in is ters twa Wo jn y . – On i ws zy s cy cię u wielb iają – p o wied ziała p o ch wili J an e. Win ter s k rzy wiła s ię. – Tro ch ę trwało , zan im d o teg o p rzy wy k łam. To n awet n ie z p o wo d u czeg o ś , co zro b iłam. Po p ro s tu razem walczy liś my i p rzeży li to . J es tem jak ... talizman . – Nie wy d ajes z s ię z teg o zad o wo lo n a. – Nie ws zy s cy p rzeży li. – Win ter p rzy g ry zła warg ę. – On i o ty m zap o min ają. Nie mo g ę mieć im teg o za złe, ale... J an e wzięła ją p o d ręk ę. Win ter zes zty wn iała. – Nie ró b teg o – p o wied ziała. – Kto ś mo że zo b aczy ć. – J es t ciemn o . – Po za ty m my ś lis z, że jes teś tu jed y n y m p o ru czn ik iem, k tó ry ma d ziewczy n ę? – J an e zaś miała s ię. – Wiem, że M ars h ma. – M ars h . – Win ter wes tch n ęła, ale n ad al s zła z n ią p o d ręk ę. – Nie wiem, o czy m my ś lała Bo b b y .

– M y ś lała, że o n jes t p rzy s to jn y , i czu ła s ię s amo tn a. Ile o n a ma lat... s zes n aś cie? Sied emn aś cie? – Ch y b a s ied emn aś cie. – Na p ewn o p amiętas z, jak to jes t mieć s ied emn aś cie lat i zad u rzy ć s ię w ład n ej b u zi. – Palce J an e o d n alazły jej d ło ń i u ś cis n ęły ją. – Wiem, że ja p amiętam. – Zatem o n jes t p rzy s to jn y ? – s p y tała Win ter, rad a, że mro k s k ry wa jej ru mien iec. – J a n ie p o trafię teg o o cen ić. – Pewn ie. Przy n ajmn iej jak tak u ważam, a Bo b b y ch y b a s ię ze mn ą zg ad za. Ale to k wes tia g u s tu . – Ch y b a wy g ląd a tro ch ę jak jed en ze s tary ch p o rtretó w mith rad ajs k ich b o g ó w, z ty mi jas n y mi wło s ami. Pamiętas z te s tare b aś n ie, k tó re zn alazły ś my w więzien n ej b ib lio tece? On i zaws ze zmien iali s ię w o d y ń ce lu b łab ęd zie, żeb y ro zk o ch ać w s o b ie k o b iety . – Nig d y n ie mo g łam zro zu mieć, jak to mo że d ziałać – s twierd ziła J an e. – Pamiętam za to , że in teres o wały cię d rzewo ry ty n ieu b ran y ch n imf i d riad . Win ter p rzewró ciła o czami i d ała J an e k u k s ań ca. – Daj s p o k ó j. Lep iej d o p iln u jmy , żeb y n as ze d ziewczy n y n ik o g o n ie zab iły .

Dwadzieścia trzy Raesin ia

M

o ja k ró lo wo – p o wied ział h rab ia Vertu e z n is k im u k ło n em. – Błag am cię. M amy

o s tatn ią s zan s ę zap o b iec ro zlewo wi k rwi. Po zwó l n am d ziałać, zan im b ęd zie za p ó źn o . Raes in ia s tała n a p ag ó rk u o b o k d ro g i b ieg n ącej z Oh n lei n a p ó łn o c. By ł k o lejn y p ięk n y s ierp n io wy d zień , ch o ć p o wiew ch ło d n eg o wietrzy k u n ió s ł wieś ć, że lato n ie b ęd zie trwało wieczn ie. Hrab ia Vertu e, w s wo im „p ro s ty m” s tro ju d o jazd y k o n n ej s zamero wan y m s reb rem i zło tem, s tał o b o k wierzch o wca, a o b o k n ieg o d waj żo łn ierze w n ieb ies k ich mu n d u rach . Raes in ia b y ła s ama, lecz w d y s k retn ej o d leg ło ś ci czek ał o d d ział wo js k k o lo n ialn y ch , n a wy p ad ek g d y b y wy s łan n ik Orlan k a p ró b o wał p o d jąć jak ieś d es p erack ie d ziałan ia. – Zg ad zam s ię z p an em – p o wied ziała Raes in ia. – Po zwó l, h rab io , że ro zs zerzę mo ją o s tateczn ą p ro p o zy cję. Po wied z s wemu p an u , że jeś li n ak aże s wo im o d d ziało m wró cić d o o b o zó w, o d d ali s wo ich s zlach etn ie u ro d zo n y ch zwo len n ik ó w i o d d a s ię p o d n as zą o p iek ę, o s o b iś cie g waran tu ję, że n ie zo s tan ie u k aran y i b ęd zie mó g ł d o k o ń ca s wo ich d n i cies zy ć s ię wo ln o ś cią w s wo ich wło ś ciach . M o że p an zap ewn ić s wo ich to warzy s zy , że żad en z n ich tak że n ie zo s tan ie u k aran y . Ty lk o ci p raco wn icy M in is ters twa In fo rmacji, k tó rzy b ezp o ś red n io u czes tn iczy li w s p is k u p rzeciwk o Ko ro n ie, zo s tan ą p o s tawien i p rzed s ąd em. – Przy k ro mi to s ły s zeć, was za k ró lews k a mo ś ć. Nie mam „p an a”, jak to u jmu jes z, ty lk o d o b reg o p rzy jaciela w o s o b ie jeg o k s iążęcej miło ś ci d iu k a, wo k ó ł k tó reg o zeb rała s ię cała ro zs ąd n ie my ś ląca s zlach ta teg o k ró les twa. On ro b i ws zy s tk o w in teres ie was zej k ró lews k iej mo ś ci, co k o lwiek twierd zą ci zd rajcy . – Vertu e z p o g ard ą s p o jrzał n a k o lo n ialn y ch żo łn ierzy . – Gd y b y ś ty lk o zech ciała s ama d o n ich p rzemó wić, jes tem p ewn y , że zig n o ro walib y ro zk azy Vh aln ich a o raz tak zwan y ch d ep u to wan y ch i p rzy wró cili n ależn e ci miejs ce. J ak mo żes z s p rzy mierzać s ię z tą zg rają p o d żeg aczy i zd rajcó w, k tó rzy p rzy n o s zą ws ty d zaró wn o ś więtej s ali k ated ry , jak i Oh n lei?

– To ja jes tem k ró lo wą, h rab io Vertu e. Do mn ie n ależy o rzek ać, k to jes t zd rajcą, a k to n ie, i mó wię p an u , że zd rajcy s ą w was zy m o b o zie. – J eś li n ie my ś lis z, p an i, o s wo im lu d zie – rzek ł h rab ia – to p rzy n ajmn iej p o my ś l o ty ch , k tó rzy zg in ą n a p ró żn o , jeś li p o ś les z tę b an d ę żeb rak ó w i p ro win cjo n aln y ch żo łn ierzy p rzeciwk o d u mie k ró lews k iej armii. M u s is z wied zieć, że n ie p rzejd ą tej p ró b y zwy cięs k o . – Śmierć ws zy s tk ich d o ty ch czas o wy ch o fiar – Raes in ia zg rzy tn ęła zęb ami – jak ró wn ież p rzy s zły ch o b ciąży s u mien ie Orlan k a, n ie mo je. Ch o ciaż n ie s ąd zę, żeb y s ię ty m n iep o k o ił. J u ż i tak ma k rew n a ręk ach . – Wid zę, że zo s tałaś całk o wicie o mamio n a – wes tch n ął Vertu e. – Tru d n o . Bó g zs y ła n a n as te p ró b y , ab y ś my d o wied li, że jes teś my g o d n i J eg o łas k i. Kied y zaczn ie s ię rzeź, p amiętaj, że jes teś w s tan ie w k ażd ej ch wili ją p rzerwać. – Zmru ży ł o czy . – A k ied y zd ecy d u jes z s ię p o d d ać, o d s zu k aj mn ie. Do p iln u ję, żeb y d o b rze trak to wan o cieb ie i two ich to warzy s zy . – Po zwó l, że o d wzajemn ię two ją u p rzejmo ś ć, milo rd zie – zarep lik o wała Raes in ia. Vertu e p ry ch n ął i d o s iad ł k o n ia. J eg o g ward ziś ci ró wn ież ws ied li n a k o n ie i ws zy s cy trzej o d jech ali d ro g ą n a p ó łn o c. Piln u jący trak tu k awalerzy ś ci n iech ętn ie ro zs tąp ili s ię, p rzep u s zczając ich . Gd zieś p rzy tej d ro d ze – n ied alek o , jeś li o s tatn ie rap o rty zwiad o wcó w mó wiły p rawd ę – b y ła armia Orlan k a. Niezb y t liczn a, wed le h is to ry czn y ch n o rm. Nawet n ie liczn iejs za o d armii Raes in ii, jeś li liczy ć k ażd eg o u zb ro jo n eg o w p ik ę n ied o ro s tk a. Ty lk o że n ied o ro s tk i z p ik ami s ię n ie liczą w o czach tak ich jak Vertu e. Zg raja, mó wi. Z p ewn o ś cią n a tak ą wy g ląd ają. J an u s d o k o n ał cu d ó w, zb ierając i zd o b y wając b ro ń d la ty ch lu d zi w ty d zień , ale b y ł to ty lk o jed en ty d zień , za mało n a o d p o wied n ie s zk o len ie. Nas tęp n y jeźd ziec wjech ał n a wzg ó rze. J an u s b et Vh aln ich zs iad ł i s tan ął p rzy k ró lo wej, s p o g ląd ając n a p o łu d n ie, a n ie n a p ó łn o c, za o d jeżd żający mi wy s łan n ik ami. By ł o d n iej wy żs zy o g ło wę, ale Raes in ia n au czy ła s ię n a to n ie zważać. – Od jech ali – p o wied ziała. – Vertu e i jeg o as y s ta. J an u s b y ł p ewn y , że ci d waj „żo łn ierze” b y li s zp ieg ami Ko n k o rd atu p rzeb ran y mi w mu n d u ry k ró lews k iej armii. – Wid ziałem – o d p arł, n ie o d wracając s ię. – Czy to mąd re, wy mas zero waliś my .

p o zwo lić

im

o d jech ać?

Po wied zą

Orlan k o wi,

że

– Nie mo żemy teg o p rzed n im u k ry ć. Szczerze mó wiąc, s p o d ziewam s ię, że d o tej p o ry d o k ład n ie zn a liczeb n o ś ć n as zy ch s ił. To mias to jes t za d u że i zb y t o twarte, ab y d łu g o u trzy mać co ś w tajemn icy , a n ie mamy d o ś ć lu d zi, żeb y wy łap ać ws zy s tk ich jeg o k u rieró w. Zas k o czen ie n ie zap ewn i n am p rzewag i. – A co zap ewn i n am p rzewag ę? – Liczeb n o ś ć i wo la walk i – o d p arł J an u s . – Oraz wiara, jak ą d aje walk a p o właś ciwej s tro n ie. – I lep s ze d o wo d zen ie? – W in n y ch o k o liczn o ś ciach s k ro mn o ś ć n ak azy wałab y mi zap rzeczy ć. Po n ieważ jed n ak p rzeciwn ik iem d o wo d zi d iu k Orlan k o lu b h rab ia To rah n , s ło wo „lep s ze” jes t lek k im n ied o p o wied zen iem. – M y ś lałam, że s zan u je p an Orlan k a – zau waży ła Raes in ia. – Po d p ewn y mi wzg lęd ami. J es t g en iu s zem w d zied zin ie an alizo wan ia in fo rmacji i o rg an izacji o raz d o b ry m, ch o ć p o wierzch o wn y m zn awcą lu d zk iej n atu ry . J ed n ak to ws zy s tk o n ie p rzek ład a s ię n a u miejętn o ś ć d o wo d zen ia n a p o lu b itwy , a jeg o g łó wn ą wad ą jes t n ad miern a p ewn o ś ć s ieb ie. Nie jes t n a ty le mąd ry , żeb y zo s tawić wo jo wan ie zd o ln iejs zy m. – J an u s wzru s zy ł ramio n ami. – Z d ru g iej s tro n y , ma wiele d ział. On e mo g ą zró wn o waży ć wad y ch arak teru . – Sąd zi p an , że n ie mo żemy zwy cięży ć? J an u s zn ó w s p o g ląd ał n a d ro g ę. – Gd y b y m u ważał, że n ie mamy s zan s , n ig d y n ie wy d ałb y m ro zk azu d o wy mars zu . J ed n ak jak d u że s ą to s zan s e... zo b aczy my . – Uś miech n ął s ię p rzelo tn ie. – Oto i n ad ch o d zą. ale

Wzn o s ząca s ię ch mu ra k u rzu b y ła wid o czn a za zak rętem ju ż o d p ewn eg o czas u , teraz Raes in ia d o s trzeg ła p ierws ze s zereg i n ad ch o d zący ch żo łn ierzy

w n ieb ies k ich mu n d u rach . Na p rzed zie s zed ł p ierws zy b atalio n wo js k k o lo n ialn y ch , za s zero k ą ławą k o n n icy , mas zeru jący d łu g ą i wąs k ą k o lu mn ą p rzy ak o mp an iamen cie werb li, fletó w i p is zczałek . J an u s p rzetrząs n ął ws zy s tk ie teatry w mieś cie, s zu k ając lu d zi, k tó rzy p o trafili jed n o cześ n ie g rać i mas zero wać, two rząc z n ich o rk ies try wo js k o we d la o d d ziałó w. Raes in ia n ie b y ła p ewn a, czy żo łn ierze s ły s zą co ś p rzez tu p o t b u cio ró w n a zak u rzo n ej d ro d ze i tu rk o t k ó ł wo zó w, ale n ie s p ierała s ię. Po p ierws zy m b atalio n ie s zed ł d ru g i, z wo jen n y mi s ztan d arami n a czele. Ob o k rzek i żo łn ierzy w n ieb ies k ich mu n d u rach jech ały tab o ry : zb ieran in a fu rman ek , d wu k ó łek , a n awet p rzy s to s o wan y ch d o ro żek i p o wo zó w. Wś ró d wo ln o jad ący ch p o jazd ó w b y ły b aterie d ział p rzy wiązan y ch d o jas zczy , z lu fami s k iero wan y mi w ty ł

i lek k o o p u s zczo n y mi k u ziemi. Za d ru g im b atalio n em ciąg n ęła n iek o ń cząca s ię rzek a n o wy ch rek ru tó w, wciąż w cy wiln y ch u b ran iach . W więk s zo ś ci b y ła to s zaro b u ra mas a, lecz tu i ó wd zie jak iś s zlach cic s y mp aty zu jący z d ep u to wan y mi wy ró żn iał s ię b arwn y m s tro jem. Ro zmies zczo n e w reg u larn y ch o d s tęp ach n ieb ies k ie p lamy o zn aczały mu n d u ry k o lo n ialn y ch s ierżan tó w, wy zn aczo n y ch d o p iln o wan ia p o rząd k u . Każd y o ch o tn ik miał jak ąś b ro ń , jed n ak ty leż co mu s zk ietó w b y ło d łu g ich włó czn i lu b p ik , p o s p ies zn ie zro b io n y ch lu b wy jęty ch z s zafy d ziad k a. Wid o k mas zeru jący ch o d d ziałó w d o b rze zro b ił Raes in ii. Sp ęd ziła ty d zień w Bliźn iaczy ch Wieży czk ach i ch o ciaż J an u s reg u larn ie s k ład ał jej rap o rty , n ie b y ła w Oh n lei, żeb y zo b aczy ć to n a włas n e o czy . Pu łk o wn ik twierd ził, że to zb y t n ieb ezp ieczn e: wś ró d ty lu lu d zi Orlan k o n iewątp liwe miał k ilk u s wo ich ag en tó w. M iała d ziwn e wrażen ie, że ws zy s cy ci o ch o tn icy to mit, a J an u s ty lk o ją p o cies za i k ied y w k o ń cu trzeb a b ęd zie s tawić czo ło d iu k o wi, zo s tan ie o s amo tn io n a. M u s iała jed n ak p rzy zn ać, że jak o s iła militarn a te o d d ziały n ie d o d awały jej p ewn o ś ci s ieb ie. O ty m, że s ą to żo łn ierze, a n ie tłu m, ś wiad czy ła ty lk o czarn a o p as k a n a ramien iu k ażd eg o o ch o tn ik a – u k ło n d la tak zwan y ch k o n wen cji wo jen n y ch n ak azu jący ch n ależy te trak to wan ie „u mu n d u ro wan y ch żo łn ierzy ”. Raes in ia u ważała, że to n ie zas zk o d zi, ch o ciaż wątp iła, b y jak iek o lwiek k o n wen cje p o ws trzy mały Orlan k a, g d y b y zwy cięży ł. Wy b ran o czarn y k o lo r o p as ek , ab y u czcić p amięć jej o jca lu b zad emo n s tro wać p o p arcie d ep u to wan y m, a mo że – co u ważała za n ajb ard ziej p rawd o p o d o b n e – p o n ieważ we wciąż o b wies zo n y m żało b n y mi flag ami Oh n lei czarn y materiał b y ł łatwo d o s tęp n y i w n ieo g ran iczo n y ch ilo ś ciach . Ko lu mn a mas zero wała p o wo li i g o d zin ę p ó źn iej wciąż s zła. Raes in ia p rzen io s ła s ię n a k o n iec wzg ó rza, g d zie b y ła łatwo wid o czn a i mach ała p rzech o d zący m rek ru to m. Przeważn ie jej n ie p o zn awali, ale jeś li jed n ak k to ś ją ro zp o zn ał, zaczy n ali wiwato wać. Po win n am s tać b liżej, p o my ś lała. J eś li mają za mn ie zg in ąć, to p rzy n ajmn iej p o win n i wied zieć, jak wy g ląd am. Tęten t n ad jeżd żająceg o k o n ia zn ó w zwró cił jej u wag ę n a s zczy t p ag ó rk a, g d zie J an u s cich o k o n fero wał z k o lo n ialn y mi o ficerami. J eźd ziec w s p ło wiały m n ieb ies k im mu n d u rze wjech ał k łu s em, ś ciąg n ął wo d ze i zas alu to wał. Raes in ia p o d es zła tam. – Pan ie p u łk o wn ik u ! – zawo łał k awalerzy s ta. – Piek ... – Zau waży ł s to jącą w p o b liżu k ró lo wą, zamilk ł i zaraz d o d ał: – Kap itan Sto k es p rzy s y ła wiad o mo ś ć, że zlo k alizo wał n iep rzy jaciela. Wid zieliś my ich g łó wn e s iły i s tarliś my s ię ze s zp icą.

Sięg n ął d o ju k ó w i wy jął zło żo n ą k artk ę z meld u n k iem. J an u s wziął ją, p rzeczy tał i s k in ął g ło wą. – Zg o d n ie z o czek iwan iami. To lo g iczn e miejs ce, z jeg o p u n k tu wid zen ia. Od wró cił s ię d o s to jący ch w p o b liżu k ap itan ó w. J ed y n y m z n ich , k tó reg o Raes in ia zn ała, b y ł M arcu s , teraz w n ieb ies k im mu n d u rze k ró lews k iej armii, a n ie w zielo n y m Straży . Nie p atrzy ł n a n ią. – M o żecie zaczy n ać, tak jak u zg o d n iliś my , p an o wie – rzek ł p u łk o wn ik . – Po wo d zen ia! Zas alu to wali i ru s zy li d o k o n i. J an u s o d wró cił s ię d o Raes in ii. – Was za k ró lews k a mo ś ć. Wies z, p an i, co rad zę. – Nie wró cę, jeś li to ma p an n a my ś li – zjeży ła s ię Raes in ia. – J a to ws zy s tk o zaczęłam, a teraz czu ję s ię tak a b ezs iln a. M o g ę p rzy n ajmn iej p atrzeć. – Zn iży ła g ło s . – Po n ad to ... jak p an wie, n ieb ezp ieczeń s two jes t... n iezu p ełn ie realn e. – J es tem, o czy wiś cie, p o k o rn y m s łu g ą was zej k ró lews k iej mo ś ci. Po ru czn ik Uh lan i jeg o lu d zie b ęd ą ci to warzy s zy ć, p an i. – J an u s też s zep tał. – J eś li p rzeg ramy , was za k ró lews k a mo ś ć... – Nie. – J eś li p rzeg ramy – b ezlito ś n ie ciąg n ął p u łk o wn ik – wy d ałem p o ru czn ik o wi Uh lan o wi ro zk az, żeb y o d d ał cały s wó j o d d ział d o p an i d y s p o zy cji. Ufam im b ezg ran iczn ie. Po n ieważ w tak iej s y tu acji zap ewn e n ie mó g łb y m n ad al s łu ży ć was zej k ró lews k iej mo ś ci mo imi rad ami, o ś mielę s ię zas u g ero wać, ab y p o zwo liła mu p an i zawieźć s ię d o h rab s twa M ieran . To o d lu d n a o k o lica, w k tó rej łatwo b ęd zie s ię u k ry ć n awet p rzed tak imi jak Orlan k o . – Uś miech n ął s ię p rzelo tn ie. – Oczy wiś cie, to ty lk o p lan awary jn y .

Win ter M ars z n ie b y ł zb y t męczący . Dzień b y ł ciep ły , ale wietrzy k łag o d ził s k war, a ży zn a zielo n a o k o lica s tan o wiła p rzy jemn ą o d mian ę p o b ezmiarze s k ał i p ias k u Kh an d aru . Dziewczęta J an e n ie n io s ły p lecak ó w, b o n amio tó w i k o có w n ie wy s tarczy ło d la ws zy s tk ich n o wy ch rek ru tó w, a wo zy wio zły ich ży wn o ś ć i amu n icję. Ob o zo wan ie b y ło b y n iep rzy jemn e, ale teraz n ie mu s iały tas zczy ć n iczeg o ciężk ieg o p o za mu s zk ietami. J an e s zła n a czele k o lu mn y , a Win ter z ty łu , p o p ęd zając maru d erk i i p iln u jąc,

żeb y g ap iący s ię n a n ie mężczy źn i p o p rzes tali n a s amy ch s p o jrzen iach . By ło teg o mn ó s two p o d czas ćwiczeń w Oh n lei, jak ró wn ież zaczep ek i g wizd ó w, ale Win ter b y ła p o d wrażen iem s to ick ieg o s p o k o ju d ziewcząt. Tu , p o d czas mars zu , s p rawy s zły zas k ak u jąco d o b rze. Przy p ad k iem lu b celo wo – a s k o ro d o wo d ził J an u s , Win ter p o d ejrzewała to d ru g ie – o d d ziały id ące p rzed i za n imi b y ły zło żo n e g łó wn ie z mies zk ań có w Do k ó w, k tó rzy mieli zd ro wy res p ek t p rzed Szalo n ą J an e i Sk ó rzan y mi Ku rtk ami. In n y k ło p o t zo s tał ro związan y d zień wcześ n iej, g d y Ab b y zjawiła s ię n a p lacu ćwiczeń . Nie ch ciała mó wić o s wo jej mis ji p o za ty m, że jej o jcu n ic n ie jes t. – To zwario wan y s tary tch ó rz – p o wied ziała i o d mó wiła d als zy ch wy jaś n ień . Teraz p rzech ad zała s ię wzd łu ż k o lu mn y , ro zmawiając z d ziewczętami, u ś miech ając s ię i ro b iąc d zieln ą min ę. Tak trzeb a, p o my ś lała Win ter. Wo k ó ł wid ziała twarze mło d y ch k o b iet zad ający ch s o b ie p y tan ie, w co s ię wp ak o wały . Szep tały , id ąc o b o k s ieb ie i n ies p o k o jn ie zerk ając n a J an e lu b o g ląd ając s ię n a Win ter. Żad n a jed n ak n ie o p u ś ciła s zereg u . Ab b y zwo ln iła k ro k u i zaczek ała n a Win ter. M iała zan iep o k o jo n ą min ę. – Wiad o mo ś ć z czo ła k o lu mn y – p o wied ziała. Plo tk i ro zch o d ziły s ię w mas zeru jący ch o d d ziałach z s zy b k o ś cią p aląceg o s ię p ro ch u . – M amy zejś ć z trak tu . Piek ieln ik p o jed zie tam z res ztą s wo ich jeźd źcó w. Rek ru ci, n aś lad u jąc weteran ó w, zaczęli tak n azy wać d o wó d cę jazd y . – Zatem Orlan k o jes t tu ż p rzed n ami. – Win ter s p o jrzała p rzed s ieb ie, g d zie s ło ń ce s tało p rawie w zen icie. – Bitwa b ęd zie d zis iaj. M o że ju tro , ale raczej d zis iaj. Orlan k o n ie mo że s o b ie p o zwo lić n a zwlek an ie, a n as za s y tu acja zao p atrzen io wa n ie jes t d o b ra. – Racja. Dzis iaj. – Ab b y p rzełk n ęła ś lin ę. Zacis k ała d ło ń n a k o lb ie mu s zk ietu , k tó reg o lu fa b y ła o p arta n a jej ramien iu . – M y ś lis z, że mo żemy zwy cięży ć? – Ro zmy ś lan ie o ty m n ie jes t n as zy m zad an iem – o d p arła Win ter. – Ws tąp iły ś my d o tej armii, a to o zn acza, że zg o d ziły ś my s ię walczy ć, g d zie i k ied y p u łk o wn ik Vh aln ich i in n i o ficero wie u zn ają to za s to s o wn e. Do n ich n ależy d ecy zja, czy p o win n iś my walczy ć, a my mu s imy im u fać. Po zwalan ie k ażd emu s zereg o wemu żo łn ierzo wi my ś leć o ty m to p ierws zy k ro k d o b u n tu . – Racja – p o wtó rzy ła Ab b y . – Racja. – Sp o jrzała n a p lecy mas zeru jący ch d ziewcząt. – M y ś lis z, że s o b ie p o rad zą? Win ter s k in ęła g ło wą. – Tak s ąd zę. Ró wn ie d o b rze jak ws zy s cy p o zo s tali.

– Racja. – Ab b y zro b iła g łęb o k i wd ech i p o wo li wy p u ś ciła p o wietrze. – Ws zy s tk o w p o rząd k u . Win ter zas tan awiała s ię, czy jej zd en erwo wan ie b y ło ró wn ie wid o czn e, g d y p o raz p ierws zy miała wziąć u d ział w p rawd ziwej b itwie. Zap ewn e tak , ty lk o b y łam zb y t p rzes tras zo n a, żeb y to zau waży ć, p o my ś lała. Dro g a p rzed n imi s k ręcała w lewo , ale jak iś p o ru czn ik w n ieb ies k im mu n d u rze k iero wał k o lu mn ę w p rawo . Przed arli s ię p rzez wąs k i p as d rzew i p rzes zli p rzez p o le k ap u s ty , p o zo s tawiając b ło tn is ty b rązo wy s zlak w rzęd ach d o jrzewający ch g łó wek . Zag ro d ził im d ro g ę n is k i mu rek z lu źn o u ło żo n y ch k amien i, ale id ący n a p rzed zie b atalio n ro zeb rał g o , p o zo s tawiając p rzejazd d o s tateczn ie s zero k i d la wo zó w i d ział. Dalej s to k n is k ieg o wzg ó rza wzn o s ił s ię d o p o ro ś n ięteg o trawą wierzch o łk a, g d zie k ilk a mleczn y ch k ró w p as ło s ię s p o k o jn ie i b ez więk s zeg o zain teres o wan ia o b s erwo wało mas zeru jący ch in tru zó w. Na zb o czu teg o wzg ó rza armia J an u s a b et Vh aln ich a fo rmo wała s zy k . Pierws zy i d ru g i b atalio n wo js k k o lo n ialn y ch ju ż tam b y ły , s to jąc w b o jo wy m s zy k u wo k ó ł b liźn iaczy ch s ztan d aró w. Sierżan ci wy k rzy k iwali ro zk azy n ad ch o d zący m rek ru to m, k ieru jąc p ik in ieró w d o o g ro mn eg o tłu mu k łęb iąceg o s ię za d wo ma k o lo n ialn y mi o d d ziałami, a ty ch z mu s zk ietami tu ż p o n iżej s zczy tu . Wo zy p o zo s tały u jeg o p o d n ó ża, n ato mias t d ziała zato czo n o jes zcze wy żej, aż zn ik ły za p ag ó rk iem. Win ter zo b aczy ła, jak id ąca n a p rzed zie J an e p rzy s taje i ro zmawia z M arcu s em. Po s p ies zy ła d o n ich , z Ab b y u b o k u . – Ih ern g las s – zwró cił s ię d o n iej M arcu s . – Ch ciałem... – Sp o jrzał n a twarze mło d y ch k o b iet, s to jący ch p ó łk o lem i p atrzący ch n a n ieg o , p o czy m w zad u mie p o d rap ał s ię p o b ro d zie. – Po zwó l tu , d o b rze? Win ter p o d es zła d o n ieg o , a M arcu s o d wró cił s ię p lecami d o p o zo s tały ch i zaczął cich o mó wić. – Po s łu ch aj. Pu łk o wn ik u mieś cił was w s amy m ś ro d k u lin ii. Po d p ewn y mi wzg lęd ami to n ajb ezp ieczn iejs ze miejs ce, ale i tak b ęd zie tam g o rąco . Nie ch cę... jeś li ch ces z, żeb y m p rzen ió s ł two ją k o mp an ię d o p o s iłk ó w, zro b ię to . J u ż d o wio d ły s wo jej racji. Nik t n ie b ęd zie miał im teg o za złe. – Nie p rzy s zły tu d o wo d zić s wo jej racji, p an ie k ap itan ie. – Po s y łan ie ty ch mło d y ch d ziewcząt n a ś mierć n a p ewn o n ie cies zy cię, tak s amo jak mn ie – s y k n ął M arcu s . – Po win n iś my zro b ić to , co n ak azu je h o n o r. Win ter n ie zd o łała p o ws trzy mać u ś miech u . Co k ied y ś p o wied ział jej J an u s ? Kap itan d ’Iv o ire min ął s ię z p o wo łan iem b łęd n eg o ry cerza.

– On e n ie zg o d ziły b y s ię z p an em, k ap itan ie. J ak p an ch y b a wie, in aczej p o wied ziałb y im p an to p ro s to w o czy . – No d o b rze. – M arcu s s p o jrzał p rzez ramię i p o k ręcił g ło wą. – W p o rząd k u . Pamiętas z, jak i jes t p lan . – Tajes t, p an ie k ap itan ie. Ws k azał miejs ce n a wzg ó rzu , tu ż p rzed d wo ma s to jący mi w s zy k u b atalio n ami. – Tam, n a g ó rze. Ob s ad zicie o k o ło s tu metro wy o d cin ek i zaczek acie n a s y g n ał. Win ter zas alu to wała. – Tak jes t, p an ie k ap itan ie! Kied y M arcu s o d s zed ł, k ręcąc g ło wą, J an e p o k lep ała Win ter p o ramien iu . – Czeg o ch ciał? – Dać n am o s tatn ią s zan s ę wy co fan ia s ię. J an e ro ześ miała s ię. – M o żn a b y s ąd zić, że p o Ven d re p o win ien wied zieć lep iej. Działa zaczęły s trzelać, g d y armia s tan ęła w s zy k u , d o ś ć p ro s ty m zres ztą. Na zb o czu wzg ó rza u s tawio n o d łu g im rzęd em arty lerię. Działa p o lo we Kazn o d ziei u mies zczo n o w ś ro d k u , a p o b o k ach zb ieran in ę ro zmaity ch mn iejs zy ch , zn alezio n y ch w mieś cie. Gd zieś w d o le s tały d ziała o b lężn icze zab ran e z b aterii p rzy b rzeżn y ch , ale wciąg n ięcie ich n a p o zy cje mo g ło zająć cały d zień . Za arty lerią i d o s tateczn ie d alek o n a d ru g im zb o czu wzg ó rza, żeb y n ie d o s trzeg ł ich wró g , u zb ro jen i w mu s zk iety o ch o tn icy s fo rmo wali d łu g i, n ieró wn y s zereg . Nie b y ł to zwarty b itewn y s zy k , w jak im Win ter s zła n a o d d ziały p o mo cn icze w Kh an d arze, lecz lu źn iejs za fo rmacja, z d u ży mi o d s tęp ami międ zy jed n y m żo łn ierzem a d ru g im. Win ter s tan ęła p o ś ro d k u teg o s zereg u , zło żo n eg o z d ziewcząt J an e, k tó ra zajęła miejs ce k ilk a metró w d alej z jed n ej, a Ab b y w tak iej s amej o d leg ło ś ci z d ru g iej s tro n y . Po n iżej teg o k o rd o n u s tała reg u larn a p iech o ta wo js k k o lo n ialn y ch ; cztery b atalio n y w k o lu mn ach p o d wie k o mp an ie. M ięd zy n imi b y ło s p o ro wo ln ej p rzes trzen i, wy s tarczającej, b y k ażd a k o lu mn a w razie p o trzeb y mo g ła ro zwin ąć s ię w s zereg lu b u two rzy ć czwo ro b o k i p o ws trzy mać s alwami z mu s zk ietó w s zarżę n iep rzy jaciels k iej jazd y . I wres zcie, k o lejn e k ilk as et metró w d alej, s tał tłu m u zb ro jo n y ch w p ik i i włó czn ie o ch o tn ik ó w. Ich o ficero wie, wy p o ży czen i z o d d ziałó w k o lo n ialn y ch , n iczy m o wczark i u s tawili ich w n ieró wn y p ro s to k ąt g łęb o k i n a d wan aś cie s zereg ó w, n ad

k tó ry m d rzewca k o ły s ały s ię p o wo li jak o d n ó ża p rzewró co n ej n a g rzb iet s to n o g i. Win ter n ie wied ziała, co ch cian o w ten s p o s ó b o s iąg n ąć, g d y ż n ien au czen i mas zero wać w s zy k u ro zerwą g o p o p rzejś ciu k ilk u k ro k ó w. J ed n ak , jak p o wied ziała Ab b y , to n ie jej zmartwien ie. Pierws za k u la armatn ia z u p io rn y m s k o wy tem p rzeleciała n ad s zczy tem p ag ó rk a, o mijając ws zy s tk ie o d d ziały , i z p lu s k iem wb iła s ię w ziemię n a p o lu k ap u s ty . Ws zy s tk ie g ło wy o b ró ciły s ię, ś led ząc jej lo t, i ws zy s cy żo łn ierze jed n o cześ n ie d rg n ęli ch wilę p ó źn iej, g d y h u k wy s trzału p rzeto czy ł s ię p o p o lu . Po n im p ad ł n as tęp n y i jes zcze jed en , aż p o jed y n cze wy s trzały zlały s ię w jed n ą ś cian ę d źwięk u , n iek o ń czący s ię g ro mo wy ło s k o t. Kan o n ierzy d iu k a wid zieli ty lk o k o lo n ialn ą arty lerię, n iezas ło n iętą p rzez s zczy t wzg ó rza, więc ich k u le b y ły wy mierzo n e w n ią i Win ter ze s wo jej p o zy cji p rzeważn ie n ie mo g ła d o s trzec, g d zie p ad ały . Czas em k tó raś ry k o s zeto wała n ad wzg ó rzem alb o z wy ciem p rzelaty wała n ad ich g ło wami, jak ta p ierws za. Na razie n ieźle. Dziewczęta n ie u ciek ły n a o d g ło s p ierws zy ch wy s trzałó w – n ie żeb y Win ter teg o s ię p o n ich s p o d ziewała. Och o tn icy wy d ali rad o s n y o k rzy k , g d y ich arty leria p o d jęła wy zwan ie. Bliżs zy m i g ło ś n iejs zy m wy s trzało m to warzy s zy ły ro s n ące ch mu ry d y mu n ad k ażd y m d ziałem, jak b y n a g rzb iecie wzg ó rza ro zp alo n o d wa tu zin y o g n is k . J ed n ak zamias t u n ieś ć s ię w n ieb o jak s łu p y d y mu z p alo n eg o d rewn a, d y m s p alo n eg o p ro ch u wis iał s mu g ami n ad p o lem, wy k ręcan y i s zarp an y w p rzed ziwn e fo rmy p rzez wietrzy k . Win ter p o czu ła w n o zd rzach jeg o k waś n ą wo ń . Czas p ły n ął ś mies zn ie wo ln o . Nerwo we n ap ięcie zacis n ęło mięś n ie ramien ia Win ter w cias n e s u p ły . By ło to aż n azb y t zn ajo me u czu cie – zaczęła s ię b itwa, lu d zie ju ż walczy li i u mierali, lecz o n a n ic n ie mo g ła zro b ić, ty lk o czek ać. To mo g ło d o p ro wad zić czło wiek a d o s zaleń s twa. Działa Orlan k a ry czały n a s wy ch n iewid o czn y ch , o d leg ły ch s tan o wis k ach , k o lo n ialn a arty leria o d p o wiad ała g ło ś n y mi wark n ięciami, a k u le p rzelaty wały w p o wietrzu lu b wzb ijały fo n tan n y ziemi. Kilk ak ro tn ie u s ły s zała k rzy k i, g d y celn y s trzał trafił p ech o wą o b s ad ę jak ieg o ś d ziała. Wk ró tce p ierws i ran n i – ci s zczęś liwcy , k tó rzy wciąż mo g li ch o d zić – zaczęli k u ś ty k ać lu b o d czo łg iwać s ię z p ierws zej lin ii. To ju ż n ie p o trwa d łu g o , jeś li d o b rze zro zu miała p lan J an u s a. Sk in ęła n a Ab b y i J an e, a o n e p o d b ieg ły d o n iej. Twarze o b u zd rad zały n ap ięcie, lecz k u zd ziwien iu Win ter, J an e b y ła b led s za. Nerwo wo reag o wała n a k ażd y wy s trzał s to jący ch w p o b liżu d ział. – Przy p o mn ijcie ws zy s tk im, co tu taj ro b imy – p o wied ziała Win ter. – M amy n ie

d o p u ś cić d o teg o , żeb y reg u larn e o d d ziały p o d es zły za b lis k o . Strzelajcie i co fajcie s ię, jeś li n acierają. I d o p iln u jcie, żeb y ws zy s tk ie czek ały n a d wa s y g n ały . Ob ie b ez s ło wa s k in ęły g ło wami i ro zes zły s ię w p rzeciwn e s tro n y , p rzek azu jąc ro zk azy d ziewczęto m. Dalej n a flan k ach Win ter wid ziała in n e k o mp an ie o ch o tn ik ó w, k tó ry m o ficero wie wy d awali ten s am ro zk az. Do p rzech o d zący ch międ zy n imi ran n y ch tu i tam p rzy łączali s ię n ieliczn i o ch o tn icy , k tó rzy zu p ełn ie s tracili o d wag ę. Wy my k ali s ię w n ad ziei d o łączen ia d o ran n y ch lu b p o p ro s tu rzu cali mu s zk iety i u ciek ali, ig n o ru jąc s zy d ers twa d zieln iejs zy ch to warzy s zy . W armii tak ie zach o wan ie zo s tało b y u k aran e, b y ć mo że zb io ro wą eg zek u cją, lecz o ficero wie o ch o tn ik ó w b y li zb y t zajęci, b y zro b ić co ś więcej n iż p o s łać im wiązan k ę p rzek leń s tw. Win ter z zad o wo len iem zo b aczy ła, że żad n a z jej d ziewcząt n ie u ciek ła. Gd y b y n ie b y ły tak o d ważn e jak ... p rzy g łu p ie, to p rzecież b y tu ich n ie b y ło . J ak iś o ficer n a k o n iu – Fitz – n ad jech ał o d czek ający ch w p o g o to wiu k o lu mn i p o mach ał czap k ą, d o mag ając s ię u wag i. Po tem wy ciąg n ął ręk ę, a jeg o o k rzy k n iemal u to n ął w ry k u d ziała. – Pierws zy s zereg , n ap rzó d ! Po d ejś ć d o wro g a i o two rzy ć o g ień ! Po p ęd ził k o n ia wzd łu ż s zereg u , p o wtarzając ten ro zk az, żeb y ws zy s cy g o u s ły s zeli. Win ter n ab rała tch u . – Nap rzó d ! Iś ć, n ie b iec! – zawo łała. Ko mp an ia p o k o mp an ii, o ch o tn icy ru s zy li n ap rzó d . Nie p o ru s zali s ię z p recy zją mas zeru jącej w ry tm werb li jed n o s tk i reg u larn ej armii i wy g ląd ali jak zb ro jn a g ro mad a lu d zi wy b ierający ch s ię n a wieczo rn ą p rzech ad zk ę. Wy k azy wali n atu raln ą lu d zk ą s k ło n n o ś ć d o s zu k an ia ws p arcia w g ru p ie, więc wk ró tce ws zy s cy o ficero wie b ieg ali wzd łu ż s zereg u i ro zg an iali je, o s trzeg ając, że tak ie s k u p is k a s ą łatwiejs zy m celem d la wro g a. Win ter, Ab b y i J an e wzięły z n ich p rzy k ład , p o p y ch ając d ziewczęta, g d y k an o n ad a zag łu s zała ich o k rzy k i. Gd y wes zły n a s zczy t wzg ó rza, ich arty leria zamilk ła, a s p o cen i k an o n ierzy u s ied li n a ziemi o b o k d ział, ab y jak n ajlep iej wy k o rzy s tać tę p rzerwę. Działa Orlan k a s trzelały n ad al. Ch mu ra g ęs teg o d y mu s k ry wała ws zy s tk o , co zn ajd o wało s ię ju ż k ilk a metró w d alej, a mimo to b ły s k i ty ch d ział w o d d ali b y ły wid o czn e jak o p ajęczy n a b ły s k awic p o p rzed zająca h u k i wy cie p o cis k ó w. Do teg o ch ó ru d o łączy ły k rzy k i; lu źn o ro zs tawien i o ch o tn icy b y li k iep s k im celem d la arty lerii, ale tu i ó wd zie p rzelatu jące w p o wietrzu o d łamk i trafiły w cel. Cału n d y mu s k ry ł o fiary i b y ło s ły ch ać ty lk o wrzas k i, jęk i o raz p rzek leń s twa, jak b y b ezcieles n y ch wid m.

Nag le, jak b y k to ś ro zch y lił zas ło n ę, wy s zli z tej ch mu ry i zo b aczy li p rzed s o b ą całe zb o cze wzg ó rza i d o lin ę. Wzd łu ż lin ii o ficero wie zawo łali „Nap rzó d !”, g d y lu d zie p rzy s tan ęli, b y p o p atrzeć. Win ter d o łączy ła s wó j g ło s d o ch ó ru ty ch o k rzy k ó w. Starała s ię p atrzeć p o d n o g i, żeb y n ie s tracić ró wn o wag i, a jed n o cześ n ie o b s erwo wać p rzeb ieg wy d arzeń p rzed s o b ą. Ok o ło o ś miu s et metró w d alej b y ło n as tęp n e wzg ó rze, wy żs ze o d teg o , z k tó reg o s ch o d zili, ale o mn iej s tro my m zb o czu . Na jeg o s zczy cie arty leria d iu k a s fo rmo wała d łu g ą lin ię b ęd ącą lu s trzan y m o d b iciem tej, k tó rą u two rzy ła arty leria J an u s a, i p o d o b n ie s p o witą ch mu rą d y mu . Przewag a s iły o g n io wej b y ła wy raźn ie wid o czn a p o ilo ś ci b ły s k ó w wy s trzałó w. Po n iżej d ział ze zb o cza s ch o d ziły b atalio n y p iech o ty Orlan k a: s ześ ć, co łatwo b y ło p o liczy ć p o p o wiewający ch s ztan d arach . Kiero wały s ię n a o ch o tn ik ó w, mijając s wo ją arty lerię i zmierzając d o p o d n ó ża p ag ó rk a. Win ter zo b aczy ła, jak k o lu mn a ro zwija s ię w s zereg , g d y k o mp an ie s p rawn ie ro zes zły s ię n a b o k i za p ierws zy m s zereg iem, zajmu jąc p o zy cje b o jo we. Od s tęp y międ zy b atalio n ami b y ły n iewielk ie i p o zak o ń czen iu teg o man ewru n iep rzy jaciel two rzy ł cien k ą n ieb ies k ą lin ię, trzy s zereg i o d łu g o ś ci p o n ad ty s iąca metró w. Czek ające n a s k rzy d łach , s p o ry k awałek za n acierającą p iech o tą, s zwad ro n y k iras jeró w u two rzy ły lu źn e k lin y . Po d zieliły s ię n a d wie g ru p y , p o p rawej i p o lewej, p o wo li p o d ążające za b atalio n ami p iech o ty . Z tej o d leg ło ś ci n ie mo żn a b y ło d o s trzec p o s zczeg ó ln y ch żo łn ierzy w tej mas ie n ieb ies k ich mu n d u ró w i k o n i, lecz s talo we n ap ierś n ik i, o d k tó ry ch p o ch o d ziła n azwa tej ciężk iej jazd y , b ły s zczały w s ło ń cu , g d y jech ali n ap rzó d . Raz p o raz ich p o ch ó d zn aczy ły n ieb ies k ie i czerwo n e ro zb ry zg i, g d y k u le armatn ie ro zry wały k o n ia, jeźd źca lu b o b u . Wid ać b y ło tak że n ieliczn y ch k o n n y ch Piek ieln ik a, wy co fu jący ch s ię p rzez d o lin ę p rzed n acierającą p iech o tą. – Dalej! – Win ter mach n ęła ręk ą, p o s y łając d ziewczy n y n ap rzó d . – Dalej, d alej! Dn o d o lin y p rzecin ał wąs k i, u s ian y g łazami s tru my k , za p ły tk i, żeb y s tan o wił p rzes zk o d ę. Zb o cza p o ras tała wy s o k a d o k o lan trawa, w k tó rej mo g ły s ię k ry ć g ro żące s k ręcen iem n o g i w k o s tce k amien ie, ale n ied ająca żad n ej o s ło n y . Gd y o ch o tn icy ru s zy li n ap rzó d , d ziała Kazn o d ziei zn ó w zaczęły s trzelać, wzb ijając fo n tan n y ziemi w s zereg ach n iep rzy jaciela i k iras jeró w. Kan o n ierzy Orlan k a s k u p ili s ię n a p ró b ach wy elimin o wan ia arty lerii J an u s a – co b y ło w n ajlep s zy m razie tru d n y m zad an iem, wy mag ający m p recy zy jn eg o s trzelan ia – n ato mias t ich p rzeciwn ik wy b rał o wiele b ard ziej k u s zący cel: zwarte s zereg i ciężk iej jazd y .

Gd y o ch o tn icy zes zli ze wzg ó rza i d o tarli n a s to s u n k o wo p łas k ie d n o d o lin y , o d g ło s werb li reg u larn y ch o d d ziałó w s tał s ię d o b rze s ły s zaln y . Ry tmiczn e ra-ta-ta miaro weg o mars zu , n iczy m ty k an ie jak ieg o ś o g ro mn eg o zeg ara, p rzy b ierało n a s ile, aż zag łu s zy ło h u k d ział. Ścian a n ieb ies k ich mu n d u ró w s tan o wiła p rzerażający wid o k . Żo łn ierze s zli z mu s zk ietami g o to wy mi d o s trzału , ich o ficero wie jech ali za n imi n a k o n iach i z o b n ażo n y mi s zab lami, p o d wo jen n y mi s ztan d arami ło p o czący mi n a wietrze. Przy n ich o d d ziały o ch o tn ik ó w, s zaro b u ry ch i z czarn y mi o p as k ami, wy g ląd ały mizern ie. Dzieląca ich o d leg ło ś ć s tale s ię zmn iejs zała. Gd y p o d es zli n a s ied emd zies iąt p ięć metró w, Win ter zatrzy mała s wó j o d d ział. Nieró wn a lin ia o ch o tn ik ó w jes zcze b ard ziej s ię ro zwich rzy ła, g d y ż k ażd y d o wó d ca s am wy b rał ten mo men t. Dziewczy n y s tan ęły , n ie o d ry wając o czu o d n acierająceg o p rzeciwn ik a, jak b y o b s erwo wały s ch o d zącą lawin ę. – Go tu j b ro ń ! – zawo łała Win ter. J an e i Ab b y p o wtó rzy ły ten ro zk az. M u s zk iety zo s tały p rzy ciś n ięte d o ramio n i ro zleg ł s ię trzas k o d ciąg an y ch k u rk ó w. – Cel! Na to k ład zio n o n acis k p o d czas s zk o len ia. W reg u larn ej p iech o cie id ący ramię w ramię żo łn ierze mu s zą s trzelać wp ro s t p rzed s ieb ie. Id ąc w lu źn iejs zy m s zy k u , mo g ą wy b ierać cele. Po n ad to tru d n o b y ło ch y b ić. Nacierające reg u larn e o d d ziały zn ajd o wały s ię n ieco n iżej, w o d leg ło ś ci p ięćd zies ięciu metró w – n ieb ies k a ś cian a ro zciąg ająca s ię w o b ie s tro n y . Hu k n ęły p ierws ze s trzały , g d zieś w s zereg u . Win ter g wałto wn ie o p u ś ciła u n ies io n ą d ło ń , zan im jej g ło s u to n ął w g rzech o cie mu s zk ietó w. – Og n ia! Nie b y ła to ró wn a s alwa, o d d an a ró wn o cześ n ie. Po jed y n cze wy s trzały p ad ały p rzez p ó ł min u ty , g d y o ch o tn icy p rzy s tawali, u s tawiali s ię lu b wy b ierali cel. Ró żo wo b iałe b ły s k i wy s trzałó w zo s tały n aty ch mias t p rzes ło n ięte p rzez k łęb y d y mu . J ed n ak ta mg ła n ie b y ła jes zcze d o s tateczn ie g ęs ta, żeb y s k ry ć n iep rzy jaciela, i Win ter zo b aczy ła s k u tk i s alwy . Wzd łu ż całej lin ii żo łn ierze p ad ali: cały mi g ru p k ami o s u wali s ię n a ziemię, p ad ali d o ty łu , wy taczali s ię z s zereg u lu b zacis k ali ręk ami ran y . Id ealn ie ró wn y s zy k n acierający ch reg u larn y ch o d d ziałó w załamał s ię n a mo men t, a p o tem p o n o wn ie u fo rmo wał, jak tafla jezio ra zamy k ając s ię n ad wrzu co n y m k amien iem, i n iep rzy jaciel k o n ty n u o wał s wó j n iep o ws trzy man y p o ch ó d . Żo łn ierze p rzes zli n ad ciałami zab ity ch i ran n y ch , zwarli s zereg i i w ry tmie werb li p o s zli d alej.

– Ład u j! – k rzy k n ęła Win ter. Więk s zo ś ć d ziewcząt ju ż to ro b iła, g merając p rzy ład o wn icach i s temp lach . Sły s zała p is k i i p rzek leń s twa, g d y k tó raś u p u ś ciła k u lę lu b ro zs y p ała p ro ch . Grzech o t s temp li w lu fach mies zał s ię z wark o tem werb li n ad ciąg ający ch reg u larn y ch o d d ziałó w. – Og ień ciąg ły ! Nie b y ło s en s u s zy k o wać n as tęp n ej s alwy . Strzały p ad ały ju ż n a o b u flan k ach i ws zy s tk ie o ch o tn iczk i z k o mp an ii Win ter o d d awały je, g d y ty lk o załad o wały mu s zk iet i zd o łały wy celo wać. W k łęb ach d y mu zn ó w p o jawiły s ię b ły s k i wy s trzałó w, a żo łn ierze w n ieb ies k ich mu n d u rach zaczęli p ad ać. Win ter wid ziała, że jej o ch o tn iczk i p o p ełn iają ty p o we b łęd y – s trzelają za wy s o k o lu b zan im u n io s ą lu fę, tak że k u la wzb ija min iatu ro wy g ejzer ziemi i trawy zaled wie k ilk a metró w d alej. Przy n ajmn iej jed en p o zo s tawio n y w lu fie s temp el p rzeleciał w p o wietrzu , k o zio łk u jąc jak p aty k rzu co n y p s u . Teraz s ię zaczn ie. Win ter n ie o d ry wała wzro k u o d d o wó d có w n iep rzy jaciels k ich o d d ziałó w, id ący ch lu b jad ący ch ze s wo imi żo łn ierzami. Z tej o d leg ło ś ci n ie s ły s zała wy d awan y ch p rzez n ich ro zk azó w, ale ro zp o zn awała g es ty . I ws zy s cy o ch o tn icy wid zieli, że reg u larn e o d d ziały s ię zatrzy mały , a żo łn ierze w p ierws zy ch s zereg ach p rzy k lęk n ęli i p rzy ło ży li mu s zk iety d o ramio n . – Pad n ij! – wrzas n ęła Win ter ile tch u w p iers i. Sama rzu ciła s ię n a trawę i p rzy cis n ęła d o n iej twarz. Sły s ząc, że o g ień p o o b u s tro n ach n ag le u s tał, p o my ś lała, że o ch o tn icy wy k o n ali jej ro zk az. Bo że, mam n ad zieję, że p o s zli za mo im... Hu k n ęła s alwa o d d an a p rzez reg u larn e o d d ziały , k ró tk a i ró wn a, s etk i jed n o czes n y ch wy s trzałó w zlan e w ś cian ę d źwięk u , k tó ra p rzeto czy ła s ię n ad Win ter jak fala i o d k tó rej zad zwo n iło jej w u s zach . Po czu ła p laś n ięcia k u l u d erzający ch w ziemię i jej d rżen ie. Leżąc n a b rzu ch u , s tan o wiła tru d n y cel, ale n ie n iemo żliwy d o trafien ia, więc d o p iero p o ch wili n ab rała p ewn o ś ci, że n ie zo s tała ran n a. Po d p arła s ię n a ło k ciach i p o d n io s ła g ło wę, lecz n iep rzy jaciel wciąż b y ł n iewid o czn y w k łęb ach d y mu s wo ich wy s trzałó w. – Po ws tań ! – k rzy k n ęła. – Og ień ciąg ły ! Us ły s zała, jak J an e i Ab b y p o wtarzają ten ro zk az, co tro ch ę ją u s p o k o iło , lecz teraz k rzy k i i p rzek leń s twa d o ch o d zące z p o la b itwy n ie p ły n ęły ty lk o z u s t n iep rzy jació ł. Tru d n o b y ło p o wied zieć, czy z b ó lu k rzy czała k o b ieta, czy mężczy zn a, ale g d y Win ter p o d n io s ła s ię z ziemi, n ie ws zy s tk ie o ch o tn iczk i z jej k o mp an ii to zro b iły . Nie wied ziała, czy te, k tó re leżą n ieru ch o mo , s ą ran n e, zab ite czy ty lk o zas ty g ły z p rzerażen ia.

Zn ó w p ad ły s trzały z mu s zk ietó w i ws zy s tk o s p o wił d y m. Żo łn ierze zmien ili s ię w n iewy raźn e p o s tacie majaczące w tej mg le, a ch wilami w s y lwetk i wy raźn ie ry s u jące s ię n a tle ró żo wo b iały ch b ły s k ó w wy s trzałó w. Po o d d an iu p ierws zej s alwy , p o d ciąg ły m o s trzałem, żo łn ierze reg u larn y ch o d d ziałó w n ie p ró b o wali o d d ać k o lejn ej, lecz zaczęli s trzelać n ajs zy b ciej jak mo g li ład o wać i d o ws zy s tk ieg o , co zd awało s ię p o ru s zać. Ko mp an ia Win ter i p o zo s tali o ch o tn icy ro b ili to s amo . Wted y zaczęła s ię p rawd ziwa walk a, g d y o b ie s iły o s trzeliwały s ię z b lis k a jak b o k s erzy , k tó rzy wes zli w k lin cz. Win ter mo g ła ty lk o raz p o raz wy k rzy k iwać: „Stać i s trzelać!”, aż o ch ry p ła i jej g ło s zmien ił s ię w ch rap liwy s k rzek . Z k ażd y m wd ech em wciąg ała w p łu ca d y m s p alo n eg o p ro ch u i s erce b o leś n ie ło mo tało jej w p iers i. J ak n a iro n ię żad n a z walczący ch s tro n n ie wid ziała s k u tk ó w s wo ich wy s trzałó w, g d y ż k łęb y d y mu s k ry wały s zereg i n iep rzy jaciela, n ato mias t łatwo mo g ła d o s trzec, jak ie s ama p o n o s i s traty . Win ter, k rążąc międ zy s p o wity mi d y mem p o s taciami, s ły s zała ś wis t p rzelatu jący ch k u l i wid ziała, jak lu d zie p ad ają wo k ó ł n iej. J ak aś d ziewczy n a d wa metry p rzed n ią cich o jęk n ęła, u p u ś ciła mu s zk iet i zg ięła s ię wp ó ł. In n a wrzes zczała, trzy mając s ię za n o g ę i tarzając p o trawie. M ijały ją jak ieś p o s tacie – n ie wied ziała, czy ran n y ch wlo k ący ch s ię n a ty ły , czy mo że u ciek ający ch . Wied ziała, że n iep rzy jaciel o b ry wa mo cn iej. Na p ewn o . Lu źn y s zy k p o zwalał jej o ch o tn iczk o m p rzy p aś ć d o ziemi, k lęczeć lu b k ry ć s ię w ch mu rach d y mu i celo wać w b ły s k i z lu f mu s zk ietó w wro g a. Reg u larn i żo łn ierze, id ąc w zwarty m s zy k u , mo g li ty lk o ład o wać i s trzelać n a o ś lep , a ich zb ite s zereg i s tan o wiły d o s k o n ały cel. By ło ich jed n ak więcej; więcej mu s zk ietó w zap ewn iający ch s iłę o g n ia i więcej ciał rzu can y ch n a o fiarę b o g o m wo jn y . – Od wró t! – zawo łała Win ter. – Wy co fać s ię za wzg ó rze! Bieg iem! Zaczęła s ię co fać, n ie b ieg iem, lecz p o wo li, id ąc ty łem. Wciąż s ły s zała o k rzy k i J an e – d zięk i Bo g u – i zo b aczy ła wy co fu jące s ię d ziewczy n y z jej k o mp an ii. J ed n a p o d ru g iej wy łan iały s ię jak zjawy , ś cis k ając mu s zk iety w d ło n iach czarn y ch o d p ro ch o weg o d y mu . – On a n ie ży je! – k rzy czała k tó raś z n ich . – Wid ziałam, jak ... – Czy k to ś wid ział... – M o ja s io s tra, d o s tała w s to p ę, o n a wciąż... – Nie p rzery wać o g n ia! – wrzas n ęła Win ter. – Ład u j! Pal! Po ch wili zn ó w zag rzech o tały mu s zk iety . Win ter wid ziała teraz twarze d ziewcząt, s p ięte i zd etermin o wan e lu b zap łak an e, ze łzami zmy wający mi czarn y o s ad p ro ch u z p o liczk ó w, g d y p rzy k ład ały mu s zk iety d o ramio n . J ed n a z n ich d rg n ęła i fo n tan n a

k rwi wy try s n ęła z jej p iers i, ws iąk ając w k o s zu lę. Przy cis n ęła k o lb ę mu s zk ietu d o ramien ia, wy p aliła i u p ad ła n a wzn ak w trawę. Przez p alb ę p rzed arł s ię n o wy d źwięk . Os try werb el, n ie p o wo ln y mars zo wy ry tm, lecz s zy b k ie jak b icie s erca u d erzen ia s y g n ału d o atak u . Win ter wy o b raziła s o b ie s ześ ć ty s ięcy b ag n etó w wy jmo wan y ch z p o ch ew i ich o s tre jak ig ła k o ń ce b ły s k ające p rzy n ak ład an iu n a lu fy . – Od wró t! Za wzg ó rze! Po zo s tan ie i p ró b a o d p arcia atak u b y ły b y s amo b ó js twem. Id ące w b o jo wy m s zy k u reg u larn e o d d ziały p rzed arły b y s ię p rzez cien k ą lin ię o ch o tn ik ó w jak k amień p rzez mg iełk ę. J ed n ak id ący m w zwarty ch s zereg ach żo łn ierzo m n iełatwo b y ło d o g o n ić zwin n iejs zeg o p rzeciwn ik a. Niep rzy jaciels k i o g ień o s łab ł, g d y ż s trzelali ty lk o n acierający w p ierws zy m s zereg u . Win ter co fała s ię rak iem, g d y jej k o mp an ia o d wró ciła s ię i p o b ieg ła, s zu k ając o s ło n y w k łęb ach d y mu . Ku le ze ś wis tem p rzelaty wały jej n ad g ło wą, ale o d wró ciła s ię i u ciek ła d o p iero wted y , g d y z ch mu ry d y mu wy ło n ili s ię p ierws i żo łn ierze Orlan k a, ciąg n ąc s mu g i s zarej mg ły u czep io n e ich mu n d u ró w. Po b ieg ła zb o czem w g ó rę za d ziewczętami jej k o mp an ii, wid ząc J an e d alek o p rzed s o b ą. Tu i ó wd zie s ły ch ać b y ło b rzęk s tali, g d y jak iś o ch o tn ik u ciek ał zb y t wo ln o lu b p ró b o wał b ro n ić ran n eg o to warzy s za. Reg u larn i żo łn ierze zaatak o wali jak lan s jerzy , p rzeb ijając n ies zczęś n ik ó w b ag n etami, p o czy m z b o jo wy m o k rzy k iem ru s zy li zb o czem w g ó rę. Win ter zo b aczy ła, jak jak aś ch u d a p o s tać, n ie wiad o mo : ch ło p ak czy d ziewczy n a – wy s k ak u je z trawy jak b ażan t p rzed zb liżający m s ię my ś liwy m, ty lk o p o to , żeb y p aś ć p o d k u lami z mu s zk ietó w n acierający ch . J ed n ak więk s zo ś ć o ch o tn ik ó w u ciek ła atak u jący m, k tó rzy s zy b k o zro zu mieli, że p o ś cig jes t b ezcelo wy . Zwo ln ili, a p o tem p rzy s tan ęli, a s ierżan ci wś ciek ły mi k rzy k ami u s iło wali zap ęd zić ich d o s zereg ó w. Żo łn ierze zaczęli wiwato wać n a wid o k u ciek ający ch w p an ice n iep rzy jació ł. – Stać! – k rzy k n ęła Win ter. – Stać i s trzelać! Wied ziała, że to ch wila p rawd y . Reg u ły k o n wen cjo n aln ej s ztu k i wo js k o wej g ło s iły , że o d d ziału , k tó ry złamał s zy k i zaczął u ciek ać, n ie mo żn a s k ło n ić d o wzn o wien ia walk i, d o p ó k i n ie zn ajd zie s ię p o za zas ięg iem wro g a i lęk p rzed o ficerami n ie p rzezwy cięży s trach u p rzed b itwą. Gd y b y to b y ło p rawd ą, o ch o tn icy n ie p rzes talib y u ciek ać, mijając arty lerię o raz k o lo n ialn e o d d ziały i zap ewn e wzb u d zając p an ik ę w o d d ziałach p ik in ieró w. Z d ru g iej s tro n y , jak p o wied ział M arcu s , p rzed s tawiając p lan b itwy , to b y ło

in n eg o

ro d zaju

wo js k o

i

zu p ełn ie

in n i

żo łn ierze.

Nie

mu s ieli

trzy mać

s k o mp lik o wan eg o s zy k u , a co ważn iejs ze, walczy li za s p rawę, mo ty wo wan i n ie ty lk o in s ty n k tem p rzetrwan ia i o b awą p rzed u k aran iem p rzez o ficeró w. J an u s liczy ł n a to , że d zięk i temu b ęd ą o d p o rn iejs i p s y ch iczn ie o d zaciężn y ch żo łn ierzy wro g a. Win ter n ie wied ziała, czy ta zas ad a s p rawd za s ię zaws ze w wy p ad k u o ch o tn ik ó w, ale n ab rała o tu ch y , wid ząc, że p rzy n ajmn iej d ziewczęta J an e zamierzają złamać reg u ły p o d awan e w p o d ręczn ik ach tak ty k i. Na jej ro zk az p rzes tały u ciek ać, a g d y d o tarła tam, g d zie s ię zatrzy mały , ju ż zn ó w zaczęły ład o wać i s trzelać, u cin ając rad o s n e o k rzy k i zas k o czo n y ch n iep rzy jació ł. Wzd łu ż lin ii h u k n ęły in n e mu s zk iety i ch o ć n iek tó rzy n iewątp liwie n ad al u ciek ali, wy g ląd ało n a to , że o ch o tn icy s p ełn ili n ad zieje, jak ie p o k ład ał w n ich J an u s . Żo łn ierze Orlan k a p rzez p arę min u t o trząs ali s ię z zas k o czen ia, p ad ając p o d g rad em k u l. Po tem, ig n o ru jąc o k rzy k i o ficeró w u s iłu jący ch zap ęd zić ich z p o wro tem d o s zereg u , zaczęli o d p o wiad ać o g n iem. Dy m zn o wu zg ęs tn iał i w b ły s k ach wy s trzałó w zn ó w p o jawiły s ię w n im wid mo we p o s tacie, s trzelające i p ad ające n a ziemię. Win ter mo g ła s o b ie wy o b razić k o n s tern ację n iep rzy jaciels k ieg o d o wó d cy . Hu k wy s trzałó w n ie cich ł an i n a ch wilę, lecz o g ień , k tó ry m o d p o wiad ali o ch o tn icy , b y n ajmn iej n ie u s tawał. J eś li n ie mo żn a b y ło złamać ich s iłą o g n ia, to trzeb a b y ło p o k o n ać ich s talą b ag n etó w, lecz g d y jeg o o d d ziały ru s zy ły d o atak u , p rzeciwn ik u mk n ął p rzed n imi jak s tad o d u ch ó w, a g d y zd y s zan i żo łn ierze p rzy s tan ęli, wró g też s ię zatrzy mał i wzn o wił b ezlito s n y , d zies iątk u jący o s trzał. J es zcze d wu k ro tn ie reg u larn e o d d ziały zd o łały zaatak o wać z k rzy k iem i za k ażd y m razem d o p ad ły jed y n ie g ars tk ę o p ies zały ch . Och o tn icy n ab ierali p ewn o ś ci s ieb ie. Ku le trafiały w cel i tu czy tam lu d zie w ich s zereg ach p ad ali, lecz lu źn y s zy k czy n ił ich zn aczn ie tru d n iejs zy m celem n iż zd y s cy p lin o wan e o d d ziały reg u larn eg o wo js k a. Arty leria J an u s a p rzy łączy ła s ię d o walk i, b io rąc n a cel p iech o tę i o s trzeliwu jąc lin ię wro g a. A k ied y wiatr wy d arł d ziu ry w ś cian ie ś cieląceg o s ię d y mu , zo b aczy li o g ro m s trat, jak ie zad ali n iep rzy jacielo wi. Dy wan ciał w n ieb ies k ich mu n d u rach zn aczy ł d ro g ę reg u larn y ch o d d ziałó w p rzez d n o d o lin y i w g ó rę s to k u , wzn o s ząc s ię cały mi s tertami w ty ch miejs cach , g d zie p rzy s tan ęły d o wy mian y o g n ia. Kto k o lwiek tam d o wo d ził – Orlan k o , To rah n czy jak iś p u łk o wn ik – miał jes zcze jed n ą atu to wą k artę. Kied y n ią zag ra...? – Ab b y ! Ok rzy k

J an e g wałto wn ie wy rwał

ją z ty ch

ro zmy ś lań

i

p rzy wró cił

do

rzeczy wis to ś ci. W k łęb ach p ro ch o weg o d y mu zo b aczy ła ro s n ącą g ru p k ę d ziewcząt i p o s p ies zy ła d o n ich , u s iłu jąc co ś u s ły s zeć p rzez o g łu s zający h u k wy s trzałó w. – Ro zp ro s zy ć s ię! – wy ch ry p iała. Niemal zu p ełn ie s traciła g ło s , więc mu s iała łap ać d ziewczy n y za ramio n a i p o p y ch ać je. – Nie s tać w jed n y m miejs cu ! Ro zp ro s zy ć s ię! – Win ter! – J an e p o ch y lała s ię n ad n ieru ch o my m ciałem Ab b y . J ej g ło s b y ł ró wn ie o ch ry p ły jak Win ter. – Ch y b a zo s tała trafio n a, ale n ie wid zę g d zie. – Po win n y ś my ... – Po mó ż jej – p o wied ziała J an e. M iała s zero k o o twarte o czy , a jej ciemn o ru d e wło s y p o s zarzały p o d wars twą b ru d u . Ręk a, k tó rą wy ciąg n ęła d o Win ter, też b y ła s zara, ze ś lad ami p o s tru żk ach p o tu . Niech to s zlag . Win ter s p o jrzała n a Ab b y , a p o tem n a n iep rzy jaciela. Szlag , s zlag , s zlag . Uk lęk ła p rzy d ziewczy n ie, mach n ięciem ręk i o d g an iając J an e. Ab b y leżała n a b o k u . Win ter ch wy ciła ją za ramię i o b ró ciła n a p lecy , p rzy czy m jed n a ręk a b ezwład n ie o p ad ła n a trawę o b o k n iej. Nie b y ło czas u n a p ó łś ro d k i. J eś li n ie ży je... J ed n ak w n ieu s tan n y m h u k u mu s zk ietó w i d ział n ie mo żn a b y ło zmierzy ć p u ls u . Tu ż p o n iżej lin ii wło s ó w Win ter zau waży ła k rwawą ry s ę. Os tro żn ie d o tk n ęła jej p alcem, s p o d ziewając s ię mięk k ieg o i n iep rzy jemn eg o wg łęb ien ia o zn aczająceg o u s zk o d zen ie czas zk i. Od k ry ła, że k o ś ć p o d ro zerwan ą tk an k ą jes t cała. Ab b y o two rzy ła u s ta i wy d ała cich y jęk . – Ży je. – J an e o b jęła Win ter i mo cn o u ś cis k ała, jak b y jej to zawd zięczała. – M u s imy zab rać ją s tąd . – Nie mo żemy n ik o g o zo s tawić – p o wied ziała Win ter. – Zn ajd ź d wie wy s o k ie... Urwała. Przez h u k i zg iełk b itwy o k rzy k i u s ły s zała in n e d źwięk i. Nie ch ó raln y wrzas k ro zg o rączk o wan y ch żo łn ierzy , ale o k rzy k i o s trzeżen ia. I tęten t k o p y t. – Uciek ajcie – p o wied ziała Win ter. Pró b o wała k rzy k n ąć, ale wy d o b y ła z s ieb ie ty lk o o ch ry p ły jęk . – Bieg iem! J an e, k aż im u ciek ać! – Wezmę Ab b y ... – Nie! – Win ter zerwała s ię n a ró wn e n o g i i złap ała ją za ramię. – Ch o d ź. Nie ma czas u ! M in ął mo men t, zan im J an e zro zu miała, co s ię d zieje, p o zwo liła s ię więc ciąg n ąć k ilk a k ro k ó w, zan im s tan ęła jak wry ta.

– Co ty ro b is z? Nie mo żemy jej tak zo s tawić! – Nie ma czas u – wy s ap ała Win ter. Z d y mu wy ło n iły s ię wid mo we p o s tacie d wó ch d ziewcząt J an e. Win ter złap ała jed n ą z n ich , k tó ra p is n ęła, zas k o czo n a. – Po mó ż mi ją s tąd zab rać! – p o wied ziała Win ter, ru ch em g ło wy ws k azu jąc J an e. – M u s imy u ciek ać. Wracamy za wzg ó rze! – Gd zieś zn alazła s iłę, żeb y jes zcze raz p o d n ieś ć g ło s . – Uciek ać! Za wzg ó rze! Sto p n io wo – d zięk i Bo g u – ten o k rzy k zo s tał p o d jęty i p rzek azan y wzd łu ż lin ii p rzez ty ch , k tó rzy mieli jes zcze s iłę g o p o wtó rzy ć. Dwie d ziewczy n y wzięły J an e p o d ręce i p o ciąg n ęły w g ó rę, n ie zważając n a jej ro zk azy i p ro tes ty , zab ierając o d leżącej Ab b y . Zan im wy d o s tały s ię z ch mu ry d y mu , p o trzeb a p o ś p iech u s tała s ię o czy wis ta d la ws zy s tk ich . Kiras jerzy , n a o b u s k rzy d łach wy n u rzy ws zy s ię zza s zereg ó w n acierającej p iech o ty , z o b u s tro n zb liżali s ię d o o ch o tn ik ó w. Ci, n awet g d y b y mieli k arab in y z n ało żo n y mi b ag n etami, w s wo im lu źn y m s zy k u n ie zd o łalib y p o ws trzy mać s zarży k awalerii. Właś n ie d lateg o zwarty s zy k b y ł zalecan y p rzez p o d ręczn ik i tak ty k i wo js k o wej – b ez o s ło n y , jak ą d awała ś cian a lś n iący ch b ag n etó w, p iech o ta zaws ze mo g ła zo s tać ro zb ita p rzez n ag ły atak jazd y wro g a. Och o tn icy rzu cili s ię d o u cieczk i. Nie b y ł to ró wn y tru ch t, jak im u ciek ali p rzed reg u larn ą p iech o tą, ale p an iczn a u cieczk a w g ó rę zb o cza i za s zczy t wzg ó rza. Niek tó rzy w p an ice rzu cali mu s zk iety , a in n i p ad ali n a ziemię i leżeli n ieru ch o mo w n ad ziei, że n ik t ich n ie zau waży . Kiras jerzy d o p ad li ty ch , k tó rzy zareag o wali zb y t wo ln o . Ich s zab le u n o s iły s ię i o p ad ały w fo n tan n ach k rwi, g d y s iek li ich i trato wali p ad ający ch . Ko mp an ia Win ter n a ś ro d k u lin ii zo s tała o s trzeżo n a n ajwcześ n iej. Dziewczy n y p o b ieg ły – n awet J an e, k tó ra wy rwała s ię s wo im o p iek u n k o m – i d o tarły d o s tan o wis k arty lerii, zan im jeźd źcy zd ąży li je d o p aś ć. Arty lerzy ś ci p o k azali im, żeb y b ieg ły d alej, s to jąc p rzy s wo ich d ziałach z zap alo n y mi lo n tami, g o to wi d o o twarcia o g n ia. Win ter s ły s zała d o b ieg ające zza wzg ó rza miaro we u d erzen ia werb li o d d ziałó w k o lo n ialn y ch . Czwo ro b o k , fo rmo wać czwo ro b o k . Zmu s iws zy p rzeciwn ik a d o u cieczk i, k awalerzy ś ci p o win n i s ię zatrzy mać. J ed n ak p rzez cały d zień b y li o s trzeliwan i z d alek a, więc żąd za zems ty p o łączo n a z o d ru ch o wą ch ęcią ś cig an ia wro g a p o p ch n ęła ich n ap rzó d . W d y mie łatwo b y ło p ęd zić, d o p ad ać k o lejn ą o fiarę, zarąb ać ją s zab lą i s zu k ać n as tęp n ej. Zan im wy jech ali

z ch mu ry d y mu , b y li ju ż za b lis k o d ział, żeb y s ię zatrzy mać. J ed n o p o d ru g im d ziała z ry k iem p lu n ęły ład u n k ami k artaczy w s zereg i n ad jeżd żającej k o n n icy . Ro je żelazn y ch k u l b rzęczały jak s zers zen ie, p o zo s tawiając o g ro mn e wy rwy w o d d ziałach , ro zry wając n a s trzęp y k o n ie i jeźd źcó w. Po zo s tali k iras jerzy ro zp o częli b ezlito s n ą s zarżę, lecz więk s zo ś ć arty lerzy s tó w ju ż d o łączy ła d o u ciek ający ch o ch o tn ik ó w, a p o zo s tali p o ch o wali s ię p o d d y miący mi lu fami s wo ich d ział, g d zie k awalerzy ś ci b ezs k u teczn ie p ró b o wali ich d o s ięg n ąć zb y t k ró tk imi s zab lami. Imp et teg o atak u b y ł zb y t wielk i, żeb y g o zatrzy mać. Zan ió s ł jeźd źcó w za s zczy t wzg ó rza, g d zie p ró b o wali d o p ęd zić o ch o tn ik ó w u ciek ający ch w k ieru n k u s to jący ch w s zy k u k o lo n ialn y ch o d d ziałó w. Cztery b atalio n y w n ieb ies k ich mu n d u rach u s tawiły s ię w cztery n ajeżo n e s talą czwo ro b o k i. Sierżan ci w ś ro d k u k rzy czeli d o n ad b ieg ający ch o ch o tn ik ó w, k ażąc im zejś ć z p o la o s trzału . In n i p rzy wo ły wali ich d o ś ro d k a czwo ro b o k ó w. Win ter, n ie czu jąc n ó g , p o p ro wad ziła s wó j o d d ział w k ieru n k u s ztan d aru p ierws zeg o b atalio n u . Kto ś ją p o zn ał alb o miał ro zk az wp u ś cić o ch o tn ik ó w, p o n ieważ s zereg i ro zs tąp iły s ię w o s tatn iej ch wili i d ziewczy n y n ie p o n ab ijały s ię n a n as tawio n e b ag n ety . Wb ieg ły p rzez tę lu k ę i b ezwład n ie jak lalk i p ad ły n a trawę wo ln ej p rzes trzen i w ś ro d k u czwo ro b o k u , s p azmaty czn ie łap iąc p o wietrze. J an e. Win ter zo b aczy ła ją łk ającą i k as zlącą n a czwo rak ach . Przy k lęk ła, żeb y jej p o mó c, lecz J an e s p o jrzała n a n ią g n iewn ie i p rzeg o n iła mach n ięciem ręk i. Win ter ws tała, mru g ając, i p rzetarła o czy b ru d n y m ręk awem. Lu k a w s zereg u zamk n ęła s ię za n imi. Kiras jerzy zb liżali s ię, ro ś li mężczy źn i n a wielk ich k o n iach , z b ły s zczący mi n ap ierś n ik ami i o b n ażo n y mi s zab lami w d ło n iach . Nas tąp ił zn ajo my mo men t cis zy , g d y n ad jeżd żali: s ied emd zies iąt metró w, p ięćd zies iąt, czterd zieś ci... Nag le z tu zin a g ard eł wy rwał s ię jed en o k rzy k : – Pierws zy s zereg – o g n ia!

M arcu s Po zwo liliś my im za b ard zo s ię o d d alić, my ś lał M arcu s , zacis k ając p ięś ci i p atrząc n a o ch o tn ik ó w u ciek ający ch za s zczy t wzg ó rza. Karis ie, zlitu j s ię. To b ęd zie rzeź. J ed n ak atak u jąca jazd a n ie b y ła tak b lis k o , jak s ąd ził. J ak iś trzeźwo my ś lący

o ficer d ał ro zk az d o o d wro tu , zan im k iras jerzy d o p ad li jeg o lu d zi, i o ch o tn icy zd ąży li w p o rę wy co fać s ię za s tan o wis k a arty lerii, k tó ra p o two rn ą s alwą k artaczy zmio tła o g ro mn ą liczb ę n iep rzy jació ł. Przerzed zo n e s zereg i, k tó re wjech ały za wzg ó rze, p ęd ziły p ełn y m g alo p em, p o g an iając k o n ie o s tro g ami i wy mach u jąc s zab lami, lecz ich s zy k zo s tał ro zb ity i b y ło ich za mało . Nie zd o łają ro zb ić czwo ro b o k ó w. Och o tn icy wciąż zb ieg ali s ię ze ws zy s tk ich s tro n i ch ro n ili w ś ro d k u , ale M arcu s p o zwo lił s o b ie n a u ś miech i p rzez mo men t ws p ó łczu ł n ad jeżd żający m jeźd źco m. Bied n i, d zieln i d ran ie. Imp u ls y wn y p o ś cig za u ciek ający mi o ch o tn ik ami miał ich d ro g o k o s zto wać. Gd y p o d jech ali d o s tateczn ie b lis k o , ws zy s tk ie cztery czwo ro b o k i o d d ały s alwę, p o walając wierzch o wce i zrzu cając jeźd źcó w z s io d eł. Atak n a ś cian ę b ag n etó w b y łb y s amo b ó js twem, tak s amo jak p ró b a zawró cen ia i u cieczk i p o d lu fami ty lu mu s zk ietó w. Nie mieli in n eg o wy jś cia, jak jech ać d alej, ro zd zielając s ię n a b o k i jak wo d a o my wająca g łaz, o s trzeliwan i p rzez b o czn e i ty ln e s zereg i czwo ro b o k ó w. Zan im zn aleźli s ię p o za zas ięg iem s trzałó w, n ie b y li ju ż fo rmacją, ty lk o ro zp ro s zo n ą b an d ą p rzerażo n y ch lu d zi i zwierząt, to p n iejącą w o czach . – Rzad k o k tó ry d o wó d ca jazd y p o trafi p o ws trzy mać s wo ich lu d zi, g d y zo b aczą wro g a – s k o men to wał to J an u s . – M am n ad zieję, że p ań s k i k ap itan Sto k es zan o tu je s o b ie w p amięci mo żliwe k o n s ek wen cje. – Bard zo w to wątp ię, p an ie p u łk o wn ik u . Warg i J an u s a wy g ięły s ię w u ś miech u . – Zap ewn e n ie. M arcu s p o p atrzy ł n a czwo ro b o k s wo ich żo łn ierzy . Żad en z n ich n ie zro b ił n iczeg o n ieb ezp ieczn iejs zeg o o d s trzelan ia d o p rzejeżd żający ch k iras jeró w i ws zy s tk ie s zereg i s tały w ró wn y m s zy k u . Na p o ro ś n ięty m trawą ś ro d k u tło czy li s ię o ch o tn icy , s ied zący lu b leżący tam, g d zie u p ad li, i ciężk o d y s zący p o ro zp aczliwej u cieczce. W tej s zarej mas ie d o s trzeg ł n ieb ies k i mu n d u r i ro zp o zn ał p o ru czn ik a Ih ern g las s a, co o zn aczało , że p rzy n ajmn iej częś ć leżący ch wo k ó ł n ieg o to k o b iety . Teraz wcale n ie wy g ląd ały k o b ieco , u mazan e k rwią i ziemią. M arcu s z n ag ły m p o czu ciem win y zau waży ł, że n iek tó re s ą ran n e. Nie p o win ien em b y ł ich tam p u ś cić, żach n ął s ię w d u ch u . – Kap itan ie – p o wied ział J an u s . – Przep ras zam, p an ie p u łk o wn ik u . Co p an mó wił? – Po wied ziałem, że mu s imy wy k o rzy s tać ten mo men t. Ch cę, żeb y p o p ro wad ził p an o ch o tn ik ó w d o atak u . Arty leria d a p an u ws p arcie.

– Atak ? – M arcu s zn ó w s p o jrzał n a wy czerp an y ch o ch o tn ik ó w. – Nie s ąd zę... – Od d ział p ik in ieró w wciąż jes t n ietk n ięty – wark n ął J an u s . – M o że o d d ziały k o lo n ialn e mo g ły b y p o p ro wad zić... – Kap itan ie – p rzerwał mu J an u s . – Nie mam czas u n a k łó tn ie. Po p ro wad zi p an ten atak alb o zn ajd ę k o g o ś in n eg o , k to to zro b i. – Tajes t, p an ie p u łk o wn ik u . – M arcu s wy p ręży ł s ię i zas alu to wał. – Naty ch mias t, p an ie p u łk o wn ik u ! Po d b ieg ł d o czwo ro b o k u , p rzep ch n ął s ię p rzez s zereg zas k o czo n y ch żo łn ierzy i p o s p ies zn ie p rzes zed ł p o p o lu d o p ik in ieró w. Ci o ch o tn icy , n ad al s to jący w p rawie ró wn y m s zy k u , d o ty ch czas n ic n ie zro b ili p o za rzu can iem p o g ró żek i d rwin p rzejeżd żający m o b o k k iras jero m. M arcu s mach n ął czap k ą n a d o wo d ząceg o n imi p o ru czn ik a w n ieb ies k im mu n d u rze. – Kap itan ie! Oficer – n azy wa s ię Bo s h , p rzy p o mn iał s o b ie M arcu s – zas alu to wał mu . – Przy n o s i p an ro zk azy ? – M amy zaatak o wać, n aty ch mias t. – M arcu s ws k azał d ro g ę w g ó rę zb o cza, w tak im k ieru n k u , żeb y p ik in ierzy o min ęli czwo ro b o k i p iech o ty . – Tamtęd y . Za mn ą! – Z n imi, p an ie k ap itan ie? On i n ie u mieją mas zero wać! Zmien ią s ię w tłu m. – Bo też n im s ą – rzek ł M arcu s , p ró b u jąc n aś lad o wać s tan o wczy to n J an u s a. Po d n ió s ł g ło s . – Na n ich ! Za mn ą! W s zereg ach o ch o tn ik ó w ro zleg ł s ię en tu zjas ty czn y o k rzy k . Nic tak n ie p o d n o s i mo rale żo łn ierzy , p o my ś lał M arcu s , jak o b s erwo wan ie b itwy , w k tó rej n ie b io rą u d ziału . Po n o wn ie p o mach ał czap k ą, ws k azał ręk ą k ieru n ek i ru s zy ł. Przewid y wan ia p o ru czn ik a Bo s h a s p rawd ziły s ię n iemal n aty ch mias t. Gd y ty lk o ru s zy li, tak p raco wicie s fo rmo wan e p rzez s ierżan tó w s zereg i o ch o tn ik ó w ro zp ad ły s ię i fo rmacja zaczęła b ard ziej p rzy p o min ać o wal n iż p ro s to k ąt. Sły s zał trzas k d rewn a i s p o rad y czn e wrzas k i zas k o czen ia, g d y lu d zie p o ty k ali s ię o d łu g ie d rzewce s wo ich p ik , d ep tali s o b ie p o n o g ach lu b p rzewracali s ię. – Trzy mać p ik i w g ó rze! – k rzy k n ął Bo s h , wracając i g wałto wn ie mach ając ręk ami. – Po zo s tać razem! – Bieg iem! – zawo łał M arcu s i też zaczął tru ch tać. Od g ło s y zamies zan ia za jeg o p lecami ro s ły , ale s ły s zał tak że tu p o t wielu n ó g wb ieg ający ch n a p ag ó rek . Ko lo n ialn i weteran i o d p ro wad zili g o o wacjami, g d y p rzeb ieg ał o b o k , a z d ru g iej

s tro n y k an o n ierzy wracali b ieg iem d o s wo ich d ział. Przeb ieg łs zy za s zczy t, n ap o tk ał ś cian ę d y mu , p o wo li ro zwiewan eg o w s łab y m wietrzy k u . Przez k ilk a lu k wid ział lin ię wro g a, wciąż fo rmu jąceg o s zy k p o o s tatn iej p ró b ie d o g o n ien ia u my k ający ch o ch o tn ik ó w. Przy czy n a p o ś p iech u J an u s a n ag le s tała s ię o czy wis ta – d o p ó k i n iep rzy jaciel p o n o wn ie n ie s fo rmu je s zy k u i n ie n ab ije mu s zk ietó w, n ie wy p ali ś miercio n o ś n ej s alwy , mającej p o ws trzy mać imp et atak u p ik in ieró w. Ty lk o s k ąd o n to wied ział, d o d iab ła, s to jąc p o d ru g iej s tro n ie wzg ó rza... M arcu s p o k ręcił g ło wą. Pewn eg o d n ia n au czy s ię n ie zg ad y wać p o s u n ięć J an u s a b et Vh aln ich a. Wy jął s zab lę, g d y p ierws zy s zereg tłu mu p ik in ieró w wy ło n ił s ię zza trawias teg o p ag ó rk a za jeg o p lecami. Z d ru g iej s tro n y d o leciał g o h u k armat, g d y arty leria wzn o wiła o s trzał. J eś li ten p lan s ię u d a, to b ęd zie jed n o z ty ch wy d arzeń o p is y wan y ch w p o d ręczn ik ach h is to rii. Przez mo men t zas tan awiał s ię, co b ęd zie wted y mó wił. No có ż. Zaws ze mo g ę wy my ś lić jak ąś ład n ą b ajeczk ę, k tó rą o p o wiem h is to ry k o m. – Ch o d źcie! – M ach n ął s zab lą w k ieru n k u wro g a. – Do rwijmy ty ch d ran i! M arcu s p o b ieg ł. Za n im o ch o tn icy zn ó w wy d ali ch ó raln y o k rzy k i p o b ieg li. Przeb y li p o ło wę d ro g i, zan im k to ś z n ab ity m mu s zk ietem d o s trzeg ł ich p rzez d y m i p o witał ich g rzech o t mu s zk ietó w. M arcu s s ły s zał ś wis t p rzelatu jący ch k u l i wid ział p o ty k ający ch s ię lu b p ad ający ch lu d zi, ale s am n a razie b y ł jes zcze cały . Nie ś miał s ię zatrzy mać z o b awy , że jed en z b ieg n ący ch za n im jeg o włas n y ch żo łn ierzy p rzy p ad k o wo n ad zieje g o n a b ag n et. Oczek iwał zd erzen ia z p rzeciwn ik iem, trzas k u ciał u d erzający ch w ciała i wb ijan y ch b ag n etó w, lecz to n ie n as tąp iło . Sto jący w cien k iej lin ii żo łn ierze zo b aczy li n ad b ieg ający ch p ik in ieró w w liczb ie trzech ty s ięcy ch ło p a i s zy b k o o b liczy li s wo je s zan s e. Najp ierw p o jed y n czo , a p o tem ws zy s cy n araz o d wró cili s ię i u ciek li, p ęd ząc w k ieru n k u d o lin y i ro zp aczliwie u s iłu jąc u jś ć p rzed żąd n y m zems ty tłu mem. Po mimo o k rzy k ó w o ficeró w p an ik a o k azała s ię zaraźliwa i k o mp an ie z o b u s tro n wy ło mu d o s zły d o wn io s k u , że lep iej p ó jś ć za p rzy k ład em to warzy s zy . Po k ilk u s ek u n d ach p o zo rn ie s o lid n a lin ia żo łn ierzy w n ieb ies k ich mu n d u rach ro zs y p ała s ię p o d u d erzen iem p ik in ieró w jak s zk lan a tafla u d erzo n a k amien iem. Reg u larn e o d d ziały rzu ciły s ię d o u cieczk i, zmy k ając p o d n ie d o lin y , a o ch o tn icy ś cig ali ich z wy ciem. M arcu s zwo ln ił d o tru ch tu , a p o tem s tan ął, n ad al n ie u ży ws zy s zab li. Nie zd o łałb y zatrzy mać s wo ich ro zrad o wan y ch lu d zi, n awet g d y b y ch ciał, ale to ju ż n ie miało zn aczen ia. Wy s o k o n a s ąs ied n im wzg ó rzu wid ział s tające d ęb a ru mak i i p an iczn ą u cieczk ę, g d y o ficeró w i k an o n ieró w Orlan k a tak że o p u ś ciła

o d wag a. Bitwa b y ła zak o ń czo n a. I co teraz?

Dwadzieścia cztery M arcu s

N

ajwięk s zy m wy zwan iem, z jak im mu s iał d o ty ch czas u p o rać s ię n o wy rząd , b y ło

zo rg an izo wan ie d efilad y zwy cięs twa. Oficero wie ch cieli, b y zg o d n ie z trad y cją o d b y ła s ię n a g łó wn y m p o d jeźd zie Oh n lei, n ato mias t Zjazd Gen eraln y n aleg ał, b y p rzes zła p rzez p lac Kated raln y n a Wy s p ie, ab y n ależy cie u h o n o ro wać p rzed s tawicieli lu d u . W k o ń cu k ró lo wa wy p raco wała k o mp ro mis – p o ch ó d miał s ię zacząć w p ałacu i wk ro czy ć d o s to licy , żeb y zak o ń czy ć s ię p o d k ated rą. Przy trak cie d o Oh n lei, mn iej więcej w p o ło wie d ro g i, p o s p ies zn ie wzn ies io n o try b u n ę. M arcu s u ważał, że to tro ch ę n ied o g o d n e d la żo łn ierzy , k tó rzy ty le mas zero wali i walczy li, a teraz b ęd ą mu s ieli p rzejś ć jes zcze k ilk a mil. Kied y jed n ak ws zed ł n a try b u n ę, zaczął d o cen iać mąd ro ś ć ro związan ia Raes in ii. Po o b u s tro n ach d ro g i s tali lu d zie, wiwatu jący i mach ający n ieb ies k o -s reb rn y mi ch o rąg iewk ami. Ten s zp aler ciąg n ął s ię n iep rzerwan ie aż z mias ta, jak b y ws zy s cy mies zk ań cy Vo rd an u p rzy b y li, żeb y b y ć ś wiad k ami ich triu mfu . Pró b a u p ch n ięcia ws zy s tk ich ty ch wid zó w w p ałaco wy ch o g ro d ach lu b n a p lacu zak o ń czy łab y s ię k atas tro fą. Przy wy k ł u ważać k ró lo wą za b iern ą u czes tn iczk ę p lan ó w J an u s a lu b Orlan k a. On a jed n ak jes t mąd rzejs za, n iż p rzy p u s zczamy , p rzemk n ęło M arcu s o wi p rzez g ło wę. W ty m mo men cie Raes in ia s ied ziała p rzed try b u n ą w s u k n i, k tó ra – ch o ć k u n s zto wn ie zd o b io n a k o ro n k ą i mars zczen iami – b y ła jed n ak czarn a. Os tatn ie wy d arzen ia mo g ły zatrzeć ś mierć k ró la w p amięci n iek tó ry ch o s ó b , ale n ie jej. Ob ecn i tam o ficero wie zało ży li n a ręk awy mu n d u ró w czarn e o p as k i, b ęd ące s y mb o lem zaró wn o ich żało b y , jak i s o lid arn o ś ci z o ch o tn ik ami, k tó rzy walczy li i zg in ęli k ilk a mil d alej. Otaczało ją s tad k o d wo rzan i o ficeró w – p ierws i w k o lo ro wy ch s tro jach , d ru d zy w n ieb ies k ich mu n d u rach s zamero wan y ch s reb rem i zło tem. Na razie b y ła to jes zcze mała g ru p k a. Naty ch mias t p o zwy cięs twie wy d an o o b wies zczen ia wzy wające ary s to k rató w i ws zy s tk ich wo js k o wy ch d o wó d có w d o s tawien ia s ię w celu zło żen ia p rzy s ięg i lo jaln o ś ci wo b ec k ró lo wej o raz Zjazd u Gen eraln eg o , ale d o ty ch czas zg ło s iło s ię ich n iewielu . Kilk u s zlach cicó w i s zlach cian ek , p rzeważn ie mło d s i

s y n o wie i có rk i, p rzy s zło u s p rawied liwiać s wo je ro d zin y , ale b y ło n iewielu h rab ió w i jes zcze mn iej d o wó d có w. Ob awiali s ię Zjazd u Gen eraln eg o i jeg o reto ry k i i p o mimo zwy cięs twa k ró lo wej zach o wy wali o s tro żn o ś ć. Pierws zy m p rzy k azan iem ary s to k rató w zaws ze b y ło p rzetrwan ie. Przy b y li o ficero wie b y li mło d y mi lu d źmi, k ap itan ami i p o ru czn ik ami, k tó rzy n ied awn o u k o ń czy li s zk o łę wo js k o wą i ch cieli w ten s p o s ó b d o k u czy ć s wo im wy s o k o u ro d zo n y m k o leg o m. Nik t n ie zab ieg ał o wzg lęd y n o weg o min is tra wo jn y . Sk ład ali mu o ficjaln e g ratu lacje, ale M arcu s p o d ejrzewał, że więk s zo ś ć o ficeró w miała n ad zieję n amó wić k ró lo wą, żeb y zas tąp iła s zlach cica z zaś cian k a jed n y m z n ich . W k o ń cu , mó wili s o b ie, miał p o p ro s tu s zczęś cie, a jeg o lu d zie p rzy p ad k iem zn aleźli s ię w o d p o wied n iej ch wili we właś ciwy m miejs cu . A Kh an d ar... n o có ż, p o k o n an ie b an d y s zaro s k ó ry ch to p rzecież żad en wy czy n , n o n ie? M arcu s p rawie im ws p ó łczu ł. Kró lo wa b y ła zd ecy d o wan ie mąd rzejs za i o wiele b ard ziej u p arta, n iż p rzy p u s zczali. A p o cało ty g o d n io wy m ś lęczen iu z J an u s em n ad p lan ami reo rg an izacji k ró lews k iej armii wied ział, że ś wiat ty ch lu d zi wk ró tce zo s tan ie wy wró co n y d o g ó ry n o g ami. – M o g ę o co ś zap y tać, p an ie min is trze? – zag ad n ął g o M arcu s . – Oczy wiś cie, p u łk o wn ik u . M arcu s o mało n ie zerk n ął p rzez ramię, b y zo b aczy ć, d o k o g o J an u s mó wi. Bezwied n ie d o tk n ął s reb rn y ch o rłó w n a ramio n ach , jak b y s p rawd zając, czy n ad al tam s ą. – Sąd zę, że ro zg ry złem więk s zo ś ć p ań s k ich p o s u n ięć w trak cie tej b itwy . Wy k o rzy s tan ie o ch o tn ik ó w jak o h arco wn ik ó w b y ło b ard zo p o my s ło we. – Od g ad łem, że to zb ije ich z tro p u – rzek ł J an u s . – J eś li p an p amięta, Des o ltajo wie s to s o wali p o d o b n ą tak ty k ę, k tó ra n ap rawd ę s p rawiała mi k ło p o ty . – I wied ział p an , że w k o ń cu b ęd ą mu s ieli p o s łać jazd ę. – Is to tn ie. Orlan k o miał p ech a, że d y s p o n o wał ty lk o jed n y m p u łk iem ciężk iej jazd y . Kilk a o d d ziałó w h u zaró w lu b d rag o n ó w lep iej wy k o n ało b y zad an ie. – Ro zu miem n awet – rzek ł M arcu s – d laczeg o właś n ie wted y p rzy p u ś cił p an k o ń co wy atak . Wró g b y ł jes zcze w n ieład zie p o s zarży . Uś miech p rzemk n ął p o twarzy J an u s a. – J es zcze n ie zad ał p an żad n eg o p y tan ia, p u łk o wn ik u . – Dlaczeg o p o s łał p an o ch o tn ik ó w z p ik ami? Dlaczeg o n ie k o lo n ialn y ch żo łn ierzy ? Wy d awało mi s ię, że atak reg u larn y ch o d d ziałó w d awał więk s ze s zan s e

zwy cięs twa. – Ach – o d p arł J an u s . – Prawd ę mó wiąc, b y ło p o temu wiele p o wo d ó w. Ko lo n ialn e o d d ziały jes zcze p rzy jmo wały p o d s we s k rzy d ła u ciek ający ch h arco wn ik ó w i ro zp o częcie atak u zab rało b y im tro ch ę czas u . Uzn ałem, że jed n o s iln e u d erzen ie zad an e n aty ch mias t ma więk s ze s zan s e p o wo d zen ia n iż trad y cy jn y atak . Po n ad to trzeb a b y ło zatrzy mać jak ieś o d d ziały w rezerwie... g d y b y atak s ię n ie p o wió d ł, k o lo n ialn i zap ewn e u trzy malib y s wo je p o zy cje, n ato mias t o ch o tn icy p rawd o p o d o b n ie b y u ciek li. Od p o wied n ie wy k o rzy s tan ie rezerw o d g ry wa d ecy d u jącą ro lę. Gd y b y Os tatn i Diu k zatrzy mał k ilk a s wo ich b atalio n ó w w o d wo d zie, żeb y p rzep ro wad zić k o n tratak , s p rawy mo g ły b y p o to czy ć s ię zu p ełn ie in aczej. – Ch y b a to ro zu miem, p an ie min is trze. – Po n ad to – rzek ł J an u s , zn iżając g ło s – jes t jes zcze k wes tia u zu p ełn ień . – Tak ? – Straty p o n ies io n e p rzez o ch o tn ik ó w łatwo b ęd zie u zu p ełn ić. – Ws k azał ręk ą tłu m. – Ap el k ró lo wej n iewątp liwie zn ajd zie mas o wy o d zew. Nato mias t d o b rze wy s zk o lo n y ch i lo jaln y ch żo łn ierzy d o ś ć tru d n o zn aleźć. Wy d awało s ię ro zs ąd n e zach o wać o d d ziały k o lo n ialn e, jeś li b y ła tak a mo żliwo ś ć. Zap ad ła d łu g a cis za. M arcu s o d erwał wzro k o d twarzy J an u s a i s p o jrzał n a s zereg i mas zeru jący ch o ch o tn ik ó w. J ed n a k o mp an ia, p rzed i za k tó rą b y ło n ieco więcej wo ln eg o miejs ca n iż p rzed in n y mi, właś n ie p rzech o d ziła p rzed try b u n ą. M arcu s ro zp o zn ał n a czele s mu k łą s y lwetk ę p o ru czn ik a Ih ern g las s a i ch o ciaż id ący za n im żo łn ierze n o s ili s p o d n ie, a n ie s p ó d n ice, n ie s k ry wały ich p łci. Zeb ran i n a try b u n ie o ficero wie zaczęli s zep tać międ zy s o b ą, a tłu my p o o b u s tro n ach d ro g i zamilk ły , g d y o d d ział p rzech o d ził. Nag le k ró lo wa, ws taws zy ze s weg o fo tela, p o mach ała k o b iecej k o mp an ii. Zn ó w ro zleg ły s ię wiwaty , g ło ś n iejs ze n iż p rzed tem, i k o mp an ia p o mas zero wała d alej. – Zatem – p o wied ział M arcu s – u waża p an , że to n ie k o n iec? – Do k o ń ca jes zcze d alek o , p u łk o wn ik u . To mo że b y ć d o p iero p o czątek . M ając czas , mo że zd o łamy zro b ić p o rząd ek w armii i ze s zlach tą, ale... – J an u s o p ad ł n a fo tel i p rzy mk n ął o czy . – Niech p an n ie zap o min a o n as zy m więźn iu . M arcu s s k rzy wił s ię. Strażn ica b y ła zd ecy d o wan ie s łab o o b s ad zo n a o d u p ad k u Ven d re, jed y n ie n ieliczn ą zało g ą, zn ik n ięcie Ad ama Io n k o v o więc zau ważo n o d łu g o p o fak cie. Zn ik ł b ez ś lad u z zamk n iętej celi. – Brak u je tak że jed n eg o s trażn ik a – s twierd ził M arcu s . – By ć mo że p rzek u p ił g o

Io n k o v o lu b jak iś jeg o ws p ó ln ik , a p o tem u ciek ł lu b zo s tał zlik wid o wan y . – By ć mo że – rzek ł J an u s . – Ale wątp ię. Io n k o v o d ał s ię złap ać, b o wied ział, że mo że u ciec. Do my ś lam s ię, że to o n zas trzelił Dan to n a, a p o tem zn ik ł w tak i s am sposób. – Zatem u waża p an , że b y ł jed n y m z n ich . Ignahta. – Elizejs k ie s ło wo d ziwn ie zab rzmiało w u s tach M arcu s a. – J ak J en . J an u s s k in ął g ło wą. – Tak ie jes t p rawd ziwe o b licze n as zeg o wro g a, p u łk o wn ik u . Niech p an o ty m n ie zap o min a. M arcu s p o k ręcił g ło wą, ale n ic n ie p o wied ział. J eg o wró g wciąż g d zieś tam b y ł. Orlan k o . Po k lęs ce d iu k u ciek ł n a p ó łn o c, d o s wo ich b o relg ajs k ich s o ju s zn ik ó w. On p o wie mi p rawd ę o ty m, co zro b ił mo jej ro d zin ie. Nawet g d y b y m mu s iał ją z n ieg o wy d u s ić, p rzy rzek ł s o b ie w d u ch u . – Zamierza p an co ś z ty m zro b ić? – zap y tał p o ch wili. – Nie mam in n eg o wy jś cia. – J an u s p o s tu k ał p alcem w p o ręcz fo tela. – Nawet g d y b y m mu s iał p o p ro wad zić armię d o b ram s ameg o Elizju m.

Win ter Teraz, k ied y M in is ters two Wo jn y p o wo li zn ó w zaczy n ało n o rmaln ie u rzęd o wać w s wo im g mach u , M arcu s p rzy d zielił k o mp an ii Win ter s ale w d awn y ch k o s zarach ro związan y ch n o reld rajs k ich s zary ch . Ta k watera b y ła zn aczn ie wy g o d n iejs za o d tej, k tó rą miały p rzed b itwą czy n awet w b u d y n k u J an e w Do k ach . Wp rawd zie d ziewczy n y u mies zczo n o w cztero o s o b o wy ch p o k o jach , ale b y ły to d u że s ale, z wy g o d n y mi łó żk ami, s zy b ami w o k n ach i czy s tą p o ś cielą. Ku lek k iemu zmies zan iu Win ter p rzy d zielo n o jej p o k o je k ap itan a n ajemn ik ó w, b ard ziej p rzy p o min ające ap artamen t s zlach cica n iż mies zk an ie o ficera. By ł ran ek p o u ro czy s ty ch o b ch o d ach zwy cięs twa i n a k o ry tarzu p an o wała cis za. Po d efilad zie o ch o tn icy wró cili d o s wo jeg o p ro wizo ry czn eg o o b o zu w Oh n lei, wraz z tłu mem to warzy s zący ch im mies zk ań có w mias ta. Na ro zk az k ró lo wej o twarto p ałaco we p iwn ice i wy to czo n o z n ich b eczk i win a d la wd zięczn eg o , s p rag n io n eg o tłu mu . Przek u p n ie s p rzed awali ży wn o ś ć ze s p ecjaln ą zn iżk ą d la k ażd eg o n o s ząceg o czarn ą o p as k ę n a ramien iu , a p rzed s ięb io rczy h an d larze o fero wali ro zmaite p amiątk i i p łas k o rzeźb y . Szczeg ó ln ie jed en mo ty w p rzewijał s ię ws zęd zie – o b raz Raes in ii

k ap itu lu jącej p rzed triu mfu jący m Zjazd em Gen eraln y m, k u zg ro zie p atrzący ch n a to g ward zis tó w i d wo rzan . Do s ameg o ran a Win ter s ły s zała wiwaty i o k rzy k i: „J ed en s u weren i Zjazd Gen eraln y !”. Tak jak p o p rzed n io u mieś ciła warty n a k o ry tarzu , ab y ch ro n ić h ip o tety czn ą cn o tę s wo ich p o d k o men d n y ch , lecz s traż miała zatrzy my wać wch o d zący ch , a n ie wy ch o d zący ch . Gru p k i d ziewcząt wy my k ały s ię i p rzy łączały d o ś więtu jący ch , a ch o ciaż Win ter b y ła p ewn a, że n iek tó re z n ich b ęd ą ro b iły rzeczy , k tó ry ch mo g ą żało wać ran o , u ważała, że n ie ma mo raln eg o p rawa ich p o ws trzy my wać. Sama zo s tała w wielk im łó żk u z J an e. By ła p ewn a, że teg o wieczo ru n a zewn ątrz za n iewielk ą o p łatą mo żn a zas p o k o ić ws zelk ie mo żliwe zach cian k i, ale n ie miała n a to o ch o ty . Ob u d ziła s ię n ag a w ciep łej p o ś cieli, z J an e p rzy ciś n iętą d o jej ramien ia jak min a mag n ety czn a. Win ter p o cało wała ją w czo ło , a J an e n aty ch mias t o two rzy ła b ły s zczące zielo n e o czy . Cich o jęk n ęła. – Dzis iaj n ie ws taję z łó żk a – p o wied ziała. – Ty też n ie p o win n aś . – M u s zę – o d p arła Win ter. – I ty ró wn ież. Dziś ran n e wracają ze s zp itala, p amiętas z? Win ter wy g ramo liła s ię z łó żk a, p o s zła s ię u my ć w mied n icy i zaczęła wk ład ać mu n d u r. Zau waży ła p rzy ty m u n ies io n ą b rew i lu b ieżn e s p o jrzen ie J an e, więc wes tch n ęła teatraln ie. – No co ? – s p y tała J an e, też wciąg ając s p o d n ie i ro b iąc n iewin n ą min ę. Za d rzwiami ich k watery Win ter s ły s zała rad o s n e o k rzy k i i wiwaty . Wid o czn ie ju ż p rzy s zli. Kied y wy ciąg n ęła ręk ę d o zas u wk i, J an e złap ała ją za ręk aw. – Co p o win n am jej p o wied zieć? – zap y tała, wb ijając wzro k w d rzwi i n ie p atrząc Win ter w o czy . – O co ci ch o d zi? – No wies z. „Przep ras zam, że cię zo s tawiłam n a ś mierć, cies zę s ię, że n ie zg in ęłaś ”. Co ś w ty m s ty lu ? – To n ie tak – o d p arła Win ter, o b ejmu jąc ją za ramio n a. – Wies z o ty m i o n a ró wn ież. Tak jak ws zy s cy tu taj. – To ja je w to wp ak o wałam – p o wied ziała J an e. – J a jes tem o d p o wied zialn a. – Wies z, że to też n ie jes t p rawd ą. Sama mi mó wiłaś , że to b y ł ich p o my s ł. – Wiem. Win ter p rzes u n ęła d ło ń n a ty ł g ło wy J an e, n ach y liła ją i mo cn o p o cało wała.

Kied y w k o ń cu o d s u n ęły s ię o d s ieb ie, J an e o d etch n ęła. – Ko ch am cię – p o wied ziała. Win ter u ś miech n ęła s ię, lek k o zaru mien io n a. – J a cieb ie też. A teraz ch y b a mamy ro b o tę. Wy p u s zczo n e ze s zp itala p acjen tk i zeb rały s ię w n iewielk iej jad aln i k o s zar wraz z d ziewczy n ami, k tó re wy trzeźwiały n a ty le, żeb y ws tać z łó żek . Na czele k ilk u o b an d ażo wan y ch k o leżan ek p rzy s zła Ab b y , k tó ra miała g ło wę o wiązan ą k awałk iem czy s teg o b iałeg o p łó tn a, ale p o za ty m wy d awała s ię cała i zd ro wa. Oczy wiś cie, to b y ły ty lk o lek k o ran n e. Kilk a in n y ch wciąż p o zo s tawało p o d o p iek ą lek arza. Kied y k o s zmar s zp itala p o lo weg o i amp u tacji zb ierze żn iwo , n iek tó re p o wró cą, a in n e b ęd ą mu s iały ch o d zić o k u lach lu b z p u s ty mi ręk awami. Oczy wiś cie n iek tó re zo s tały n a p o lu b itwy . Patrząc n a te s zczęś liwe, ro ześ mian e d ziewczy n y , Win ter p rzez mo men t p o czu ła p rzy p ły w g n iewu i miała ch ęć p rzy p o mn ieć im, k o g o s traciły . Zaraz jed n ak zap o mn iała o g n iewie. On e wied ziały , o czy wiś cie, że wied ziały . To b y ło w k ażd y m ich u ś cis k u , k ażd ej wy mian ie s p o jrzeń . Cies zy ły s ię, wid ząc Ab b y i p o zo s tałe ran n e, częś cio wo d lateg o że ws zy s tk ie wied ziały , k to n ie wró cił. Win ter p rzy p o mn iała s o b ie żo łn ierzy s ió d mej k o mp an ii, o k las k u jący ch ją za to , że wy ciąg n ęła ich z o p res ji p o o k ro p n y m b łęd zie d ’Vries a p o d czas b itwy o d ro g ę. Wted y u ważała, że te wiwaty s ą n ies to s o wn e, zważy ws zy n a ty ch ws zy s tk ich , k tó ry ch n ie zd o łała u rato wać. Tak ie n as tawien ie jed n ak b y ło n atu raln e u żo łn ierzy , a p rzez o s tatn i ty d zień te d ziewczy n y s tały s ię p rawd ziwy mi żo łn ierzami. J an e wes zła d o jad aln i, a Ab b y n aty ch mias t p o d b ieg ła d o n iej i u ś cis n ęła ją z całej s iły . Ok azało s ię, że żad n e s ło wa n ie b y ły p o trzeb n e. Po ch wili n a s ali u s p o k o iło s ię n a ty le, że mo żn a b y ło p o d ać ś n iad an ie. J an e jak zaws ze u s iad ła u s zczy tu s to łu , z Win ter p o p rawej, a Ab b y p o lewej s tro n ie. Win ter p o ch wy ciła s p o jrzen ie Ab b y i o b ie s ię u ś miech n ęły . Ciek awe, czy o n a wie, co s ię s tało . Win ter d o s zła d o wn io s k u , że p ewn ie n ie. Ab b y p o wied ziała, że o ck n ęła s ię n as tęp n eg o d n ia w n amio cie med y czn y m, g d zie p o wied zian o jej, że miała wielk ie s zczęś cie. Ku la ry k o s zetem trafiła ją w czo ło , ale n ie s trzas k ała k o ś ci. Po za ty m, p o my ś lała Win ter, zro b iły ś my ty lk o to , co b y ło k o n ieczn e. Przy s zła d ziewczy n a z czarn ą o p as k ą n a ramien iu – jed n a z warto wn iczek . M iała mu s zk iet p o d p ach ą i zmies zan ą min ę. – Pan i p o ru czn ik ? – p o wied ziała, p atrząc n a Win ter. – Kto ś ch ce s ię z p an ią

wid zieć. – Kto tak i? – Nie zn am jej – o d p arła warto wn iczk a. – M ó wi, że s ły s zała, że tu s k o s zaro wali armię Szalo n ej J an e, i ch ce s ię zaciąg n ąć. – Zaciąg n ąć? – J an e zach ich o tała. – I to mn ie n azy wają s zalo n ą. – M o żes z jej p o wied zieć – łag o d n ie o d p arła Win ter – że n a razie n ie p rzy jmu jemy rek ru tó w. – Tak jes t, p an i p o ru czn ik . Czy mam to s amo p o wied zieć in n y m? – In n y m? J ak im in n y m? – J es t jes zcze wiele in n y ch , k tó re mó wią to s amo – wy jaś n iła warto wn iczk a, s p o g ląd ając w k ieru n k u d rzwi fro n to wy ch . – Us iłu jemy u s tawić je w k o lejce. Win ter n ap o tk ała s p o jrzen ie J an e. Kącik u s t zad rżał jej w ty m zn ajo my m, d o p ro wad zający m d o s zaleń s twa u ś miech u .

Raesin ia Raes in ia s p o d ziewała s ię, że wró ci d o s wo jej d awn ej k watery n a wieży Ks ięcia, lecz p o d efilad zie i n iek o ń czący ch s ię au d ien cjach s łu d zy zap ro wad zili ją d o k ró lews k ich ap artamen tó w. Tru d n o b y ło o p rzeć s ię wrażen iu , że zab ierają ją n a s p o tk an ie z o jcem, i p rzez mo men t wy o b rażała s o b ie, że k ied y o two rzy d rzwi, o n b ęd zie tam s tał i czek ał n a n ią, żeb y p o wied zieć, że p rzes zła żmu d n ie p rzy g o to wan ą p ró b ę. Alb o jeg o d u ch p o wie mi, że g o ro zczaro wałam, i b ęd zie mn ie s tras zy ł d o k o ń ca mo ich d n i, wes tch n ęła w d u ch u . Tru d n o p o wied zieć, co b y s ąd ził o o s tatn ich wy d arzen iach . Po k o n ała Orlan k a, o czy wiś cie, lecz n ad al d u ża częś ć k raju zn ajd o wała s ię p o za jej zas ięg iem, a ro zk azy w imien iu lu d u wy d awał Zjazd Gen eraln y . J ed en Bó g wie, co teraz b ęd zie. M iała J an u s a, co p rzes u n ęło ró wn o wag ę s zali wład zy n a ty le, że ju ż n ie b y ła więźn iem, ale teraz, g d y k ry zy s zo s tał zażeg n an y , d ep u to wan i jęczeli, że J an u s jes t więk s zy m zag ro żen iem n iż o p arciem d la wład zy . M ian o wała g o min is trem wo jn y , co miało b y ć k o mp ro mis o wy m ro związan iem, żeb y n ad al b y ł p rzy n iej, ale o ficjaln ie n ie d o wo d ził wo js k iem. J ed n ak b y ł to ty lk o lis tek fig o wy i o b ie s tro n y zd awały s o b ie z teg o s p rawę. Gd y b y J an u s wy d ał ro zk az, k o lo n ialn i żo łn ierze, a tak że liczn i o ch o tn icy wy k o n alib y g o n iezależn ie o d teg o , jak ie s tan o wis k o b y o ficjaln ie p ełn ił.

Cich o

p rzes zła p rzez p rzed p o k ó j, s alę au d ien cy jn ą, w k tó rej jej

o jciec

p rzy jmo wał ważn y ch g o ś ci, i p ry watn ą jad aln ię, w k tó rej p o d ejmo wał p rzy jació ł. Niewiele p o zo s tało p o n im w p ałacu . Niek tó rzy wład cy mo cn o s ię s tarali o d cis n ąć s wo je p iętn o n a Oh n lei, lecz Faru s VIII p o zwo lił s zaleć n iep o s k ro mio n ej p ałaco wej b iu ro k racji. J eg o p o k o je b y ły ład n ie u meb lo wan e, ale d ziwn ie an o n imo we, b ez d u s zy , jak p o mies zczen ia, w k tó ry ch s ię p rzeb y wa, ale n ie mies zk a n ap rawd ę, tak jak w n ajd ro żs zy ch h o telach . Słu d zy w lib erii s tali p rzed k ażd y mi d rzwiami, k łan iając s ię, k ied y n ad ch o d ziła. Raes in ia p o s zła d o s wo jej s y p ialn i, o d p rawiła czek ająceg o tam lo k aja i zamk n ęła za n im d rzwi. Przy n ajmn iej p rzez ten ty d zień zd ąży li p o s p rzątać. Kied y o jciec b y ł zd ro wy , Raes in ia s p o ty k ała s ię z n im w in n y ch k o mn atach , jed y n e więc jej ws p o mn ien ia z teg o p o k o ju miały zap ach ch o ro b y i ś mierci. Ob rzy d liwie s ło d k aweg o o d o ru n ap aró w, s mro d u n o cn ik a i zb y t s iln y ch p erfu m ro zp y lan y ch p rzez s łu żb ę, żeb y to zamas k o wać. Teraz p ach n iało tu k ro ch malem i czy s tą ln ian ą p o ś cielą, a ło że z czterema s łu p k ami miało in n y b ald ach im i zas ło n y n iż te, k tó re p amiętała. Do lich a, zało żę s ię, że mu s ieli s p alić materac, p rzemk n ęło jej p rzez my ś l. Ze ś cian s p o g ląd ały n a n ią malo wid ła. Wis iał tam p o rtret ro d zin n y , k tó ry o jciec n ajb ard ziej lu b ił, n amalo wan y , k ied y Do min ic miał d wan aś cie lat, a o n a b y ła n iemo wlęciem. J ej matk a, Elizab eth , b lad a i ciemn o wło s a k o b ieta, k tó rej Raes in ia n ie p amiętała, s tała o b o k o jca, trzy mając ją n a ręk ach . Nas tęp n y p o rtret p rzed s tawiał jej d ziad k a, Faru s a VII, a n a ś cian ie n ap rzeciwk o wis iała p o d o b izn a ch u d eg o , s ch o ro wan eg o Faru s a VI. Wo k ó ł o p rawio n y ch w zło te ramy p o d o b izn k ró ló w wis iały p o rtrety k ilk u k o b iet, k tó ry ch n ie ro zp o zn awała, zap ewn e s ió s tr d ziad k a i p rad ziad k a. J ak o jciec mó g ł tu s p ać z n imi ws zy s tk imi g ap iący mi s ię n a n ieg o ? Raes in ia p o k ręciła g ło wą. Pewn ie d o b rze, że ja n ig d y n ie ś p ię. Rzu ciła s ię n a ło że, zap ad ając s ię g łęb o k o w p u ch o wą p o ś ciel. Su k n ia ją u cis k ała i k łu ło tu i ó wd zie, ale p rawie n ie czu ła b ó lu . Co teraz b ęd zie? Ch o ciaż tak s ię tru d ziła i s p is k o wała, żeb y to o s iąg n ąć – p o n ieważ b y ło to s łu s zn e, b o teg o ch ciałb y jej o jciec i p o n ieważ n ie mo g ła p o zwo lić, żeb y Orlan k o wy g rał – teraz, g d y teg o d o k o n ała, zu p ełn ie n ie wied ziała, co ro b ić. J eś li n a to p o zwo li, Oh n lei p o ch ło n ie ją, p o g rążając jej d n i w jało wy ch ry tu ałach i s p ek tak lach mający ch n ad ać p o zo ry s en s u zu p ełn ie b ezs en s o wn ej eg zy s ten cji. Niek tó rzy wład cy Vo rd an u lu b ili to i o d d awali s ię b ez res zty d wo rs k im

ro zry wk o m; in n i, jak jej o jciec, o p ierali s ię temu i całk o wicie p o ś więcali s p rawo m p ań s twa. Raes in ia ch ciała b y ć tak a jak o jciec, ale n ie wied ziała, o d czeg o zacząć an i czy jej n a to p o zwo lą. To b y ł p o p ro s tu d łu g i d zień . Nie mo g ła s p ać, ale b y ł in n y s p o s ó b , żeb y s ię o d p ręży ć. Go rąca k ąp iel, k s iążk a, zd jęcie tej p rzek lętej s u k n i. Raes in ia u s iad ła, zamierzając wezwać p o k o jó wk i – s ama n awet n ie mo g ła zd jąć s u k n i – i zamarła. W ciemn y m k ącie p o k o ju , z d alek a o d k an d elab ró w, s tała jak aś p o s tać. Sk ło n iła s ię n is k o , g d y Raes in ia n a n ią s p o jrzała. – Was za k ró lews k a mo ś ć – p o wied ział zn ajo my g ło s . Bard zo zn ajo my ... – So th e! Raes in ia p rzeb ieg ła p rzez k o mn atę, n ie zważając n a s u k n ię i s wo ją g o d n o ś ć. Kied y b y ła ju ż b lis k o , p o tk n ęła s ię o falb an ę s u k n i i o mało n ie u p ad ła, ale So th e złap ała ją jed n ą ręk ą, zan im ro zciąg n ęła s ię n a p o d ło d ze. Raes in ia o b jęła ją i mo cn o u ś cis k ała. – Was za k ró lews k a mo ś ć – mru k n ęła So th e – p ro s zę u ważać n a ręk ę. Raes in ia zamru g ała i p u ś ciła ją. Przy jrzaws zy s ię u ważn ie, zo b aczy ła, że So th e ma jed n ą ręk ę n a temb lak u , i d o p iero teraz p rzy p o mn iała s o b ie, że p o k o jó wk a zo s tała p o s trzelo n a w ramię p o d czas p o ty czk i z n o reld rajs k imi g ward zis tami. – Przep ras zam! – W p o rząd k u . – So th e s taran n ie p o p rawiła ręk awy , lek k o s ię p rzy ty m k rzy wiąc. – Go i s ię, ale p o wo li. – To d o b rze. – Raes in ia p o k ręciła g ło wą. – Gd zie s ię p o d ziewałaś ? M y ś lałam, że n ie ży jes z. Kied y n ie wró ciłaś p o tamtej n o cy ... – Ud ało mi s ię wciąg n ąć ag en ta Ko n k o rd atu w zas ad zk ę i zab ić g o – wy jaś n iła So th e, jak b y to b y ło ró wn ie p ro s te jak p o ran n a p rzech ad zk a d o p iek arn i p o ch leb . – Po tem jed n ak b y łam b ard zo s łab a, a ran a wy mag ała o p iek i lek ars k iej. Sp ęd ziłam k ilk a d n i w to warzy s twie mo jeg o med y k a, walcząc z g o rączk ą. – Wzd ry g n ęła s ię lek k o . – Dzięk i Bo g u ran a b y ła zb y t wy s o k o , in aczej n a p ewn o o ck n ęłab y m s ię b ez ręk i. Zan im zn ó w mo g łam s ię p o ru s zać, b y łaś zamk n ięta w Ven d re. Raes in ia s k in ęła g ło wą. – Kied y jed n ak J an u s mn ie u wo ln ił... – M u s zę p rzep ro s ić za to , że n ie p rzy s złam d o cieb ie wted y , was za k ró lews k a mo ś ć. Ale b y ło b y to tru d n e, k ied y o taczali cię M ieran tajo wie Vh aln ich a. Ch ciałam,

ab y n ie wied zieli o mo jej o b ecn o ś ci. – M arcu s cię wid ział – p rzy p o mn iała n ieco zd ziwio n a Raes in ia. – M ó g ł co ś p o wied zieć J an u s o wi. – Gd y b y k to ś p o ru s zy ł ten temat, p o win n aś p o wied zieć, że zab ili mn ie wted y ag en ci Ko n k o rd atu . To zap ewn i mi więk s zą s wo b o d ę d ziałan ia. – Nie b ąd ź ś mies zn a. Zamies zk as z tu ze mn ą, więc n ie mo g ę mó wić im, że n ie ży jes z... – Nie, was za k ró lews k a mo ś ć. – Co ? – Raes in ia zamru g ała, p o ws trzy mu jąc n iech cian e łzy . – O czy m ty mó wis z? J es teś mi p o trzeb n a. – Wiem. I p ewn eg o d n ia b ęd ę mo g ła p o zo s tać p rzy to b ie, jak d łu g o zech ces z. Na razie jed n ak b ęd zie lep iej, jeś li p o zo s tan ę w cien iu . – Dlaczeg o ? – Po n ieważ n ie u fam J an u s o wi b et Vh aln ich o wi. Zap ad ła d łu g a cis za. – On u rato wał mias to p rzed Orlan k iem – p o wied ziała Raes in ia. – Nie wiem, czy k to k o lwiek in n y zd o łałb y teg o d o k o n ać. A zaraz p o tem... g d y b y ch ciał ro związać Zjazd i o g ło s ić s ię k ró lem, n ie wiem, czy k to k o lwiek mó g łb y g o p o ws trzy mać. – Raes in ia miała cich ą n ad zieję, że to zro b i. Nie mo g łab y mu n a to p o zwo lić z czy s ty m s u mien iem, ale w ty m mo men cie b y łab y ró wn ie b ezrad n a jak ws zy s cy . A wted y n ie mu s iałab y m s ię ju ż martwić o to , co b ęd zie p o tem, wes tch n ęła. – Nie zro b ił n iczeg o , co b u d ziło b y p o d ejrzen ia. – Wp ro s t p rzeciwn ie – zao p o n o wała So th e. – Gd y b y s p ró b o wał zd o b y ć tro n lu b b o g actwo alb o ch o ćb y n amawiał cię, żeb y ś p o więk s zy ła jeg o wło ś ci lu b wład zę, miało b y to s en s . On jed n ak o n ic n ie p ro s ił, p rawd a? Raes in ia p o k ręciła g ło wą. – Przy n ajmn iej n a razie n ie. – I to jes t p o d ejrzan e. Czeg o o n ch ce? Ocalił mias to , cieb ie i d ep u to wan y ch , ale p o co ? – Nie s ąd zis z, że p o p ro s tu ch ce s łu ży ć s wo jej o jczy źn ie? – J eś li tak , to jes tem mu win n a p rzep ro s in y . – So th e zmars zczy ła b rwi. – On wie co ś , o czy m wie n iewielu : że n a ś wiecie n ad al jes t mag ia, jeś li s ię wie, g d zie jej s zu k ać. Wie o two im... s tan ie. I s p rawd ziłam to , co ro b ił w Kh an d arze. M y ś lę... – Co ?

– Nie mo g ę p o wied zieć. J es zcze n ie. J ed n ak n ie s ąd zę, żeb y b y ł zwy czajn y m p atrio tą. On czeg o ś ch ce, n ie b o g actw an i n awet n ie tro n u , ale czeg o ś in n eg o . Zamierzam s ię d o wied zieć, co to jes t. Zn ó w d łu g o milczały . – Ro zu miem – rzek ła w k o ń cu Raes in ia. – I mas z rację. Do b rze b y ło b y mieć tu k o g o ś , k o mu n ap rawd ę mo żn a u fać, ale mas z rację. – Będ ę reg u larn ie s k ład ała rap o rty – o b iecała So th e. – Po s taraj s ię to ro b ić. J es tem p ewn a, że b ęd ę p o trzeb o wała two ich u miejętn o ś ci ró wn ież w in n y ch s p rawach p o za J an u s em b et Vh aln ich em. So th e s k ło n iła s ię. – Oczy wiś cie, was za k ró lews k a mo ś ć. Bezg ło ś n ie jak cień p rzemk n ęła d o d rzwi p ro wad zący ch n a k o ry tarz d la s łu żb y . Zan im zd ąży ła wy jś ć, Raes in ia d y s k retn ie k as zln ęła. – So th e? – Tak , was za k ró lews k a mo ś ć? – Cies zę s ię, że n ie zg in ęłaś . – J a też. – Lek k o wy g ięła warg i w czy mś b ard zo b lis k im u ś miech u . – J a też.

Epilog Io n k o v o

W

cich y ch k o ry tarzach p ałacu k ró lews k ieg o cień zafalo wał jak czarn y atramen t.

Io n k o v o wy s zed ł z n ieg o , u b ran y w s wó j ro b o czy lu źn y s tró j z czarn ej s k ó ry . W jed n ej ręce trzy mał d łu g i n ó ż, s łab o lś n iący w p ó łmro k u . By ł p ewn y , że p rzed d rzwiami k watery k ró lo wej b ęd zie co n ajmn iej jed en s trażn ik , ale ju ż p rześ lizn ął s ię p rzez zewn ętrzn y p ierś cień wart. Po n ieważ p ałac b y ł p rawie p u s ty , łatwo mó g ł s ię w n im p o ru s zać, n ie wp ad ając n a s łu żb ę. Uch y lił d rzwi i wś lizn ął s ię d o zn ajd u jąceg o s ię za n imi d łu g ieg o k o ry tarza z d u ży mi o k n ami p o o b u s tro n ach , wy ch o d zący mi n a p o ro ś n ięte trawą d zied ziń ce. Ks ięży c s tał wy s o k o n a n ieb ie, rzu cając n a p o d ło g ę s reb rn y b las k i ciemn e cien ie. Na zewn ątrz wiatr s ię wzmag ał i k wiaty n a wy p ielęg n o wan y ch rab atach wzd łu ż alejek k o ły s ały s ię i k łan iały . Po n tifex d o k ład n ie wy jaś n ił, czeg o mo że s ię s p o d ziewać. Zwy czajn e zab ó js two mo g ło b y n ie wy s tarczy ć. Dlateg o Io n k o v o miał p rzy wiązan ą d o p as a s k ó rzan ą s ak wę, wy s tarczająco d u żą, żeb y zmieś ciła s ię w n iej g ło wa mło d ej k ró lo wej. M iał p o lecen ie zawieźć to p o n u re tro feu m aż d o Elizju m. Zas tan awiał s ię, czy ta b ied n a d ziewczy n a b ęd zie p rzy to mn a p rzez całą tę u ciążliwą d ro g ę i jak to jes t b y ć ty lk o g ło wą p o zb awio n ą ciała. Zap ewn e to n ieis to tn e. J ed n ak mimo wo li tro ch ę jej ws p ó łczu ł. W k o ń cu mo g ła b y ć jed n ą z n as , g d y b y s p rawy p o to czy ły s ię in aczej. Gd y b y zach o wała wiarę. Co ś cich o o tarło s ię o o k n o p o lewej. Zerk n ął w ty m k ieru n k u , ale u jrzał ty lk o o b lan ą k s ięży co wy m b las k iem trawę i k wiaty , k o ły s zące s ię w s iln y ch p o d mu ch ach wiatru . Io n k o v o p o k ręcił g ło wą i p o s zed ł d alej k o ry tarzem, b ezs zeles tn ie k ro cząc p o marmu ro wej p o s ad zce. Ty k . Ty k -ty k -ty k ... Ob ró cił s ię n a p ięcie i co fn ął. Od o k n a o d b ijały s ię maleń k ie d ro b in k i, jak k u lk i g rad u p ad ająceg o p o za s ezo n em. Zo b aczy ł, jak n a o g ró d o p ad a g ęs ta ch mu ra. Ud erzen ia s ię n as iliły . Ich b rzęk zmien ił s ię w ry k o cean u , wś ciek le b ijąceg o o s k alis ty b rzeg .

Szk ło zaczęło p ęk ać – p ajęczy n ą cien k ich b iały ch ry s b ieg n ący ch o d jed n ej s tro n y s zk lan ej tafli d o d ru g iej. Io n k o v o co fn ął s ię, u n o s ząc n ó ż, w g łęb o k i cień . Ok n o ek s p lo d o wało d o wewn ątrz fo n tan n ą s zk ła i... Pias k u ? Pias ek b y ł ws zęd zie, wp ad ał n a k o ry tarz z d zied ziń ca jak wo d a wlewająca s ię d o p rzed ziu rawio n eg o k ad łu b a s tatk u . Kied y p ró b o wał złap ać o d d ech , wciąg n ął w u s ta g arś ć latająceg o w p o wietrzu p y łu . J ed y n e, co p o ws trzy my wało g o p rzed n aty ch mias to wy m zan u rk o wan iem w cień , b y ła ś wiad o mo ś ć, że b ęd zie mu s iał zameld o wać o ty m p o n tifek s o wi. Co , n a Zb awcę, s ię tu d zieje? Piach zawiro wał i u n ió s ł s ię, two rząc wy s o k ą k o lu mn ę. Gd y zaczęła s ię o n a zmn iejs zać, w tu man ie p y łu zamajaczy ła lu d zk a p o s tać. Po ch wili z wiru wy ło n ił s ię wy s o k i, ch u d y czło wiek w d ziwn y ch lu źn y ch s zatach . Kred o wo s zara s k ó ra ś wiad czy ła, że jes t Kh an d arczy k iem, lecz jeg o twarz b y ła n iewid o czn a za s talo wą mas k ą, g ład k ą p ły tą z trzema wąs k imi o two rami. – Ch ces z s k rzy wd zić k ró lo wą – p o wied ziała zjawa z v o rd an ajs k im ak cen tem. – Nie mo g ę n a to p o zwo lić, abh-naathem. Io n k o v o zamru g ał, u s iłu jąc p o zb y ć s ię p ias k u z o czu . – A k im ty jes teś ? – By łem J affą-d an -Iln em. – Stalo wa mas k a lek k o s ię s k ło n iła. – M o żes z n azy wać mn ie Stalo wy m Du ch em. – J es teś d alek o o d d o mu – rzek ł Io n k o v o . – Kim jes t d la cieb ie k ró lo wa? – Wro g iem meg o wro g a – b ezn amiętn ie o d p arł Du ch . Zap ad ła d łu g a cis za. – J es teś jed n y m z n ich , czy ż n ie? – rzek ł Io n k o v o . – Nawet p o n tifex my ś lał, że twó j k u lt wy marł d awn o temu . Du ch ty lk o p o d n ió s ł d ło ń . Wiatr wzmó g ł s ię, wy p ełn iając wy ciem k o ry tarz, aż zab rzęczały s zy b y , a n ies io n y p rzezeń p iach s mag n ął k ażd y cen ty metr n ieo s ło n iętej s k ó ry Io n k o v a. Ten u ży ł s wo jej mo cy i p o d ło g a zafalo wała p o d n im, p rzen o s ząc g o w k ró les two cien ia. Bezp ieczn y w ciemn o ś ci, ro zważał s wo je mo żliwo ś ci. By ło b y ciek awe s p rawd zić s wo ją mo c w walce z ty m d emo n em i d ało b y mu to o k azję d o wy k o n an ia mis ji... J ed n ak n ie. Ważn iejs ze jes t p rzek azan ie tej in fo rmacji Elizju m. O ty m, że za

mo rzem p rzetrwał o d wieczn y wró g . Wciąż s ą tam s łu d zy Bes tii.

Po n ty fik at Narad y p o n ty fik atu o d b y wały s ię w zak u rzo n y m tró jk ątn y m p o mies zczen iu , g łęb o k o w trzewiach wielk iej fo rtecy , jak ą b y ło mias to Elizju m. Kied y ś s ala b y ła ład n ie u rząd zo n a i res ztk i d awn ej ś wietn o ś ci jes zcze p o zo s tały . Ciężk i tró jk ątn y s tó ł b y ł p ięk n ie rzeźb io n y i z tward eg o d rewn a, a p o d wars twą b ru d u b ły s zczała zło ta i s reb rn a in tars ja. Nik t o d lat n ie s p rzątał teg o p o mies zczen ia, p o n ieważ n ie b y ło ju ż p o trzeb n e. Po Wielk iej Sch izmie i p rzep ro wad zo n y ch p ó źn iej refo rmach jed en z p o n ty fik ató w p rzes tał is tn ieć. Po zo s tali p rzy wó d cy Ko ś cio ła, p o n tifex Czerwien i i p o n tifex Bieli, s p o ty k ali s ię wy żej, w d zien n y m ś wietle i n a o czach s wo ich wiern y ch . W Elizju m b y ło mn ó s two tak ich s al – całe s k rzy d ła b u d y n k ó w p rzed wiek ami p rzes tały b y ć u ży teczn e i zo s tały o p u s zczo n e, p o zo s tawio n e ry b ik o m i p ająk o m. Przy wó d cy Czerwien i i Bieli wes zli razem. Pierws zy n ied b ale zajął s wo je miejs ce, d ru g i zaś wy s u n ął fo tel i s taran n ie wy tarł g o k awałk iem jed wab iu , żeb y k u rz n ie u b ru d ził jeg o n ies k alan ie czy s ty ch s zat. Wy mien ili s p o jrzen ia i zas ied li, czek ając n a s weg o k o leg ę, teg o , k tó ry o ficjaln ie n ie is tn iał. Po n tifex Czern i b y ł mężczy zn ą w ś red n im wiek u , b arczy s ty m i k ręp y m. J eg o twarz s k ry wała mas k a jeg o zak o n u – z czarn eg o materiału p o k ry teg o s etk ami k awałeczk ó w czarn eg o wu lk an iczn eg o s zk ła, zd ająca s ię falo wać ś wiatłem p rzy k ażd y m p o ru s zen iu . M ó wił o ch ry p ły m, n iezd ro wy m d y s zk an tem. – Bracia – rzek ł, s iad ając. – Dzięk u ję, że o d p o wied zieliś cie n a mo je wezwan ie. – Wy d aje mi s ię, że jes t wiele s p raw, za k tó re p o win ien eś o d p o wied zieć – rzek ł p o n tifex Bieli. By ł s tarcem o wło s ach b iały ch jak jeg o s zaty . – Cała ta s y tu acja jes t rezu ltatem two ich k n o wań . – Ob awiam s ię, że mu s zę p rzy zn ać rację mo jemu b ratu z Bieli – rzek ł p o n tifex Czerwien i. By ł mło d s zy , o o waln ej twarzy i ru mian y ch p o liczk ach , k rzaczas ty ch b rwiach i b u lwias ty m n o s ie. – Nie tak i rezu ltat n am o b iecy wałeś , k ied y zap ro p o n o wałeś in terwen cję w s p rawie v o rd an ajs k iej k s iężn iczk i. – Ko n cep cja b y ła d o b ra – wy rzęził p o n tifex Czern i. – Os ad zen ie d emo n a n a tro n ie jed n eg o z mo cars tw teg o ś wiata? – Biały p ry ch n ął.

– To o g ro mn e zag ro żen ie d la d u s z ws zy s tk ich jej p o d d an y ch , jak ch y b a wó wczas mó wiłem. To ma b y ć d o b ra k o n cep cja? – J ak wó wczas mó wiłem – o d p aro wał Czarn y – te d u s ze ju ż s ą w o g ro mn y m n ieb ezp ieczeń s twie, o d erwan e o d p rawd ziweg o Ko ś cio ła. Po s łu s zn a mo n arch in i, k tó ra mo g łab y s p ro wad zić s wy ch p o d d an y ch z p o wro tem n a... – Do ś ć – wark n ął Czerwo n y . – Stało s ię i n ie mo żn a teg o co fn ąć. Czarn y s k ło n ił g ło wę. – Is to tn ie. A p o wo d em n as zy ch p ro b lemó w n ie jes t ta d ziewczy n a, ale... n iep rzewid zian e czy n n ik i. – Vh aln ich – p o d s u n ął Czerwo n y . – Vh aln ich . – Ch rap liwy g ło s Czarn eg o zmien ił to n azwis k o w p as k u d n e k as zln ięcie, jak b y wy p lu wał fleg mę. – To n ajn ieb ezp ieczn iejs zy h erety k , jak iemu s tawiliś my czo ło o d n ajd awn iejs zy ch czas ó w. – Tak twierd zis z – k łó tliwie p o wied ział Biały . – Wid ziałem zaled wie s łab e teg o d o wo d y . Utrzy mu jes z, że o n jes t n o wy m Kró lem Demo n ó w, lecz n a p o p arcie teg o mamy ty lk o jed en n iejas n y rap o rt. – Vh aln ich wraca jak o zwy cięzca z Kh an d aru – p rzy p o mn iał Czarn y . – Os ad za tę mło d ą k ró lo wą n a tro n ie. A teraz o k azu je s ię, że jes t ch ro n io n a p rzez n as zeg o wro g a. – Vh aln ich mo że b y ć ty lk o p io n k iem – rzek ł Czerwo n y . – Nie o n . Stu d io wał s ztu k i mag iczn e. A teraz p rzejął k o n tro lę n ad Vo rd an em. – Czarn y s k rzy żo wał ręce n a p iers i. – M u s imy g o p o ws trzy mać alb o p o g o d zić s ię z n ajwięk s zą k lęs k ą o d czas u Sch izmy . Nie ze zwy k łą h erezją, ale p o jawien iem s ię ap o s taty i p o d p o rząd k o wan iem s o b ie całeg o lu d u p rzez tak p o tężn eg o wro g a, jak ieg o n ie wid zieliś my o d czas u Kró la Demo n ó w. Tak i k ro k ws tecz mó g łb y zag ro zić Łas ce i s p ro wad zić Dzień Sąd u . Biały wy k rzy wił u s ta, n iep rzek o n an y . – Alb o Vh aln ich mo że b y ć czło wiek iem jak k ażd y in n y . Po win ien p o p ro s tu zo s tać wy elimin o wan y . – Tru d n e – mru k n ął Czerwo n y . – W o b ecn ej s y tu acji. – Po czy n iłem ju ż p ewn e k ro k i w ty m celu – rzek ł Czarn y . – Ko n ieczn e s ą jed n ak s taran n e p rzy g o to wan ia. I n iezależn ie o d teg o k o n ieczn e b ęd ą s zerzej zak ro jo n e d ziałan ia. Nawet jeś li Vh aln ich zo s tan ie u s u n ięty , n ie mo żemy p o zwo lić, b y Raes in ia rząd ziła... b ez n ad zo ru . – Racja – p rzy tak n ął Czerwo n y . – By ć mo że jes t to d o g o d n a o k azja.

– To o g ro mn ie ry zy k o wn e – zau waży ł Biały . – J eś li jed n ak n ag ro d ą jes t ws k rzes zen ie p rawd ziwej wiary w Vo rd an ie... – Zatem zg ad zamy s ię? – s p y tał Czarn y . Biały s k in ął g ło wą i o b aj s p o jrzeli n a Czerwo n eg o . Wzru s zy ł ramio n ami, s zeles zcząc s zk arłatn ą s zatą. – Po czy n ię p rzy g o to wan ia – p o wied ział. Ręk a Ko ś cio ła p o ru s zała s ię p o wo li, n iemal n iep o s trzeżen ie. Zacis k ała ch wy t s to p n io wo , wy s y łając tu i tam p o s łań có w, żeb y wieś ć o ty m, co zd arzy ło s ię w Vo rd an ie, ro zes zła s ię w cy wilizo wan y m ś wiecie. Ag en ci p o n ty fik atu zn ali s wó j fach . W Święty m Ko rs lav lu , s to licy imp eriu m M u rn s k a, Kap łan i Bieli zaczęli s zep tać o s p o s o b n o ś ci, jak ą two rzą rząd y mło d ej k ró lo wej i rewo lu cy jn e n as tro je. O mo żliwo ś ci wy k o rzen ien ia h erezji Sch izmy , p o ty lu latach . Ro zch o d ziły s ię p o n u re p lo tk i, p o zo rn ie z n iewiad o my ch źró d eł, mó wiące o d emo n iczn y ch s iłach w ło n ie n o weg o rząd u i tak zwan y ch d ep u to wan y ch . W Viad re, s ied zib ie b o relg ajs k ieg o d wo ru i b ijący m s ercu ś wiato weg o h an d lu , Kap łan i Czerwien i s p o ty k ali s ię ze zd en erwo wan y mi b an k ierami w ich o k azały ch d o mach p rzy h an d lo wy ch u licach . Vo rd an b y ł o g ro mn ie zad łu żo n y u Bo relu , a k ró lo wa p o zo s tawiła p o lity k ę fin an s o wą w ręk ach d emag o g ó w i p o d żeg aczy . J eś li ci wp ad n ą n a p o my s ł an u lo wan ia d łu g u , n a g iełd zie p o to czą s ię g ło wy . A w Hamv elt, wś ró d mies zk ań có w jało wy ch g ó rs k ich wy ży n , zaczęły wzb ierać g n iewn e n as tro je. Kap łan i Ko ś cio ła Zap rzy s iężen ia n ie mieli tam ws tęp u , lecz ag en ci p o n tifek s a Czern i i tak d ziałali w s ek recie, s y p iąc elizejs k im zło tem tam, g d zie p rzy n o s iło n ajwięk s ze k o rzy ś ci. M ó wili o zad awn io n y m s p o rze g ran iczn y m międ zy Vo rd an em a Lig ą, o n ad mo rs k ich h rab s twach , o k tó re p rzez wiek i ro zlan o ty le k rwi. A h amv eltajs k iej s tarej s zlach cie, zaws ze zazd ro ś n ie s trzeg ącej s wo ich p rzy wilejó w, o p o wiad ali, że k ró lo wa zamierza o s tateczn ie zlik wid o wać k s ięs two Orlan k a, tu ż za g ó rami, i p o d p o rząd k o wać s tare v o rd an ajs k ie ro d y n o wy m „p rzed s tawicielo m lu d u ”. W k o ń cu z ty ch trzech wielk ich mias t wy ru s zy li k u rierzy , s p ies ząc d y liżan s ami i ło d ziami p rzez cały k o n ty n en t. W b ag ażach d y p lo maty czn y ch , zamk n ięty ch wo s k o wy mi p ieczęciami n ajp o tężn iejs zy ch wład có w, n ieś li wiad o mo ś ci d la n o wej k ró lo wej Vo rd an u . Lis ty o we, n ap is an e w trzech języ k ach , o treś ci zawo alo wan ej wy my ś ln y mi d y p lo maty czn y mi p ery frazami, cy to wały s tare p reced en s y p rawn e i to czo n e o d p o k o leń s p o ry . Od arte jed n ak z łamań có w s ty lis ty czn y ch i o zd ó b ek ws zy s tk ie miały ten s am ś mierteln ie g ro źn y s en s :

Wo jn a.

Ty tu ł o ry g in ału : The Shadow Throne

BOOK TWO OF THE SHADOW CAM PAIGNS: THE SHADOW THRONE b y Djan g o Wex ler.

Co p y rig h t © 2 0 1 4 b y Djan g o Wex ler. By arran g emen t with th e au th o r. All rights reserved.

Co p y rig h t © fo r th e Po lis h e-b o o k ed itio n b y REBIS Pu b lis h in g Ho u s e Ltd ., Po zn ań 2015

In fo rmacja o zab ezp ieczen iach W celu o ch ro n y au to rs k ich p raw majątk o wy ch p rzed p rawn ie n ied o zwo lo n y m u trwalan iem, zwielo k ro tn ian iem i ro zp o ws zech n ian iem k ażd y eg zemp larz k s iążk i zo s tał cy fro wo zab ezp ieczo n y . Us u wan ie lu b zmian a zab ezp ieczeń s tan o wi n aru s zen ie p rawa.

Red ak to r: M ałg o rzata Ch wałek

Pro jek t i o p raco wan ie g raficzn e o k ład k i: J acek Pietrzy ń s k i

Ilu s tracja n a o k ład ce: Pau l Yo u ll

Wy d an ie I e-b o o k (o p raco wan e n a p o d s tawie wy d an ia k s iążk o weg o : Mroczny tron, wy d . I, Po zn ań 2 0 1 5 )

ISBN 9 7 8 -8 3 -7 8 1 8 -9 0 2 -2

Do m Wy d awn iczy REBIS Sp . z o .o . u l. Żmig ro d zk a 4 1 /4 9 , 6 0 -1 7 1 Po zn ań tel. 6 1 -8 6 7 -4 7 -0 8 , 6 1 -8 6 7 -8 1 -4 0 ; fax 6 1 -8 6 7 -3 7 -7 4 e-mail: reb is @reb is .co m.p l www.reb is .co m.p l Plik o p raco wał i p rzy g o to wał Wo b lin k

wo b lin k .co m