Duma 6 ( calosc)

~1~

Prolog

To nie był jego pomysł na idealne miejsce, w którym można omawiać takie tematy, ale chciał być elastyczny, biorąc pod uwagę to, z kim miał się spotkać. I, szczerze mówiąc, Niles Van Holtz – Van dla przyjaciół i rodziny – wolałby, żeby to spotkanie odbyło się na dużej, otwartej przestrzeni, na neutralnym terenie z masą ludzi dookoła. Wysiadł z samochodu i pozwolił swojemu małemu kuzynowi podążyć za sobą. Sześcioletni Ulrich został z Vanem i jego partnerką na wakacje, bo, cytując jego stosunkowo świeżą żonę, Irene, Ten młody człowiek musi sobie uświadomić – teraz, a nie później – że jego ojciec jest idiotą, zanim szkody zostaną już zrobione. Dzieciak i tak nie był zbyt kłopotliwy. Wszystko, co robił, to czytanie i doskonalenie swoich umiejętności w pracy z nożami w kuchni. Nie potrzebował nawet telewizji, bo uważał, że odciąga go od książek. Z początku dużo nie mówił, ale Irene miała zadziwiające umiejętności radzenia sobie z dziećmi, więc wyciągała Rica z jego własnej skorupy, aż nie zmienił się w całkiem gadatliwego szczeniaka, kiedy miał odpowiedni humor. A więc Van wiedział, że może zostawić dzieciaka w Seattle, jednak po kilku tygodniach Ric stał się, jak nazwała go Irene, cieniem Vana. A to oznaczało, że zostawienie go samemu sobie, po prostu nie wydawało się właściwe. Poza tym, to było tylko spotkanie biznesowe. Nic niebezpiecznego, czy coś w tym rodzaju. Nawet, jeśli to było spotkanie z zaprzysięgłym wrogiem jego Sfory. Dla Vana biznes to biznes, więc uznał, że wszyscy inni też tak uważają. - Zostań tu, Ric. – Van posadził dzieciaka na masce wynajętego samochodu: szybkiego, małego Porsche, którego odebrał z lotniska w Memphis, zanim wyruszył na spotkanie na neutralnym terenie. – Zaraz wrócę, okej? - Okej. – Dzieciak wyjął książkę z plecaka i zaczął czytać. „Hrabia Monte Christo”. Sześciolatek czytał powieść „Hrabia Monte Christo”. Książkę, którą Van zmusił się do przeczytania w liceum i to po tym, jak nauczyciel ostrzegł go, że wydanie CliffsNotes 1 nie pomoże mu na sprawdzianie semestralnym. A dzieciak wybrał tę książkę sam w 1

To seria przewodników mających pomóc w nauce, np. streszczenia książek, opracowania

~2~

księgarni. Razem z dwunastoma innymi i kieszonkowym słownikiem w razie, gdyby nie zrozumiał jakiegoś słowa. A ta najnowsza gra video, którą Van zdobył dla Rica prosto z Japonii? Wciąż leżała obok łóżku dzieciaka, nieotwarta z pudełka. Van poklepał głowę Rica, uwielbiając go, mimo jego braku priorytetów, i obrócił się, by ruszyć na spotkanie, ale szybko szarpnął się do tyłu. Wilk, z którym miał się spotkać, stał dokładnie przed nim w znoszonej koszulce Led Zeppelin, poszarpanych dżinsach i starych glanach. Długi łańcuch, przyczepiony do jednej z przednich szlufek spodni, ciągnął się dookoła jego nogi do tylnej kieszeni i prawdopodobnie portfela. Jego ciemnobrązowe włosy sięgały ramion, grzywka prawie zasłaniała żółte oczy. Miał gęstą brodę, która pokrywała całą dolną połowę jego twarzy. Wyglądał jak szalony bezdomny weteran, który nadal nie poradził sobie z tym, do czego został zmuszony podczas wojny w Wietnamie. - Pan Smith? - zapytał Van, prawie mając nadzieję, że się myli. Nie mylił się. Warknięcie powiedziało mu, że był to, rzeczywiście, Egbert Ray Smith ze Sfory Smith z Tennessee. - Niles Van Holtz. – Van wyciągnął dłoń. – Miło pana poznać. Wilk nie podał mu dłoni, ani nie odwrócił wzroku od jego twarzy. Van musiał sobie w tym momencie przypomnieć, że teraz jest samcem Alfa Sfory. Nie miał zamiaru zostać onieśmielonym przez tego, prawdopodobnie, seryjnego mordercę. - Czego chcesz, facet? Nie zaczyna się najlepiej, prawda? - Jestem tutaj, by zaproponować panu pracę, panie Smith. W mojej organizacji. Nazywa się Grupa. - Grupa to banda patałachów. - Możliwe, ale przejąłem nadzór i chcę ich rozwinąć. Zrobię z nich coś bardziej w stylu Oddziału. – Oczy Smitha odrobinę się zmrużyły. Był w Oddziałach od lat – i to było widać. Zaczynając od każdej linii jego, nie tak starej, twarzy, aż do każdej blizny na jego szyi i prawdopodobnie na całym ciele. Ale ostatnio dużo się zmieniło w Oddziałach. Drużyna specjalna, złożona wyłącznie ze zmiennych, w Korpusie U.S. Marine, planowała przeniesienie jej członków poza Oddział – obojętnie, czy będą ~3~

chcieli iść, czy nie – po dziesięciu latach. Smith był w Oddziale przez prawie cały czas, odkąd był w Korpusie, i był pierwszą ofiarą nowych procedur. Z tego, co słyszał Van, Smith nie był zbyt szczęśliwy z wyboru pomiędzy zwolnieniem z honorami ze służby czynnej, a asymilacją z ludzkimi kompanami. Wybrał zwolnienie, ale, prawdopodobnie tylko dlatego, że nigdy nie przystosowałby się do niczego, co jest w pełni-ludzkie. Smith prosto z kampusu rekrutów trafił do Oddziału, a w trakcie służby wyrobił sobie całkiem niezłą renomę. Jako zabójca. Bo tym tak naprawdę Egbert Smith był. Był zabójcą, jednym z najlepszych. A Van był pewien, że Smith byłby idealnym dodatkiem do jego drużyny, bo chciał wyznaczyć Grupie nowy kierunek. Przekształcając ją w jednostkę ochraniającą, która będzie neutralizować każde niebezpieczeństwo zagrażające zmiennym na terenie Stanów. Wszystkim zmiennym. Co było ważnym krokiem, kiedy sprawy, z dnia na dzień, robiły się coraz bardziej groźne dla ich gatunku. - Potrzebuję ludzi, takich jak pan, w moim zespole, panie Smith. Płaca będzie odpowiednia wraz ze wszystkimi dodatkami, ubezpieczeniami dla najbliższej rodziny i pewną elastycznością, jaką potrzebuje człowiek taki, jak pan. – To był miły sposób Vana na dopowiedzenie. – Obaj wiemy, że nigdy nie utrzymałbyś prawdziwej dziennej pracy, kolego. Wilk znów warknął, ale spojrzenie jego żółtych oczu pozostało niezachwiane. Van wsunął rękę do tylnej kieszeni dżinsów i wyjął z niej kawałek papieru. Podał go Smithowi. - To będzie twoja początkowa pensja. Rocznie. Wilk spojrzał na papier, spojrzał na Vana, potem z powrotem na papier. Van był pewien, że Smith nigdy nie oczekiwał takiej zapłaty za jakąkolwiek pracę, ale Grupa miała duże zasoby i żadnych problemów z wykorzystywaniem ich w dobrej sprawie. - Ta suma, oczywiście, będzie rosnąć wraz z upływem czasu, jaki spędzisz z nami, oraz zależeć będzie od tego, jak dobrze będziesz wykonywał swoją pracę. Wilk spojrzał na parking małego, pustoszejącego marketu w sobotnie popołudnie. Odchrząknął i w końcu przyznał.

~4~

- Obiecałem swojej partnerce, że skończę z tym. – Jego głos był niski i ochrypły, i gdyby Van stał dostatecznie blisko, mógłby zobaczyć starą bliznę dokładnie w miejscu strun głosowych wilka. – Nie sądzę, żeby była zadowolona z tego, że znowu opuszczę ją na długi czas. - Nie będziesz musiał zmieniać miejsca zamieszkania dla tej pracy, panie Smith. Nie ma żadnej bazy, w której musiałbyś zamieszkać, żadnego kraju, do którego musiałbyś się przenieść. Chociaż, wycieczki na Alaskę i Hawaje, mogą być niezbędne. Krótkie wyprawy. Tak naprawdę, będziesz musiał być tylko dostępny, kiedy cię wezwę. Ale nieważne, czy będziesz pracował jeden dzień w tygodniu, każdego dnia przez trzy miesiące, czy siedział bez żadnego zajęcia przez pół roku, będziesz dostawał zapłatę. Każdego tygodnia, jak w zegarku. - A jeśli coś mi się stanie? - Zaopiekujemy się twoją rodziną, a twoja Sfora otrzyma rekompensatę za stratę członka. Grupa dba o swoich, panie Smith. Podczas, gdy Van czekał, aż wilk powie lub zrobi coś w odpowiedzi na jego ofertę, pojawiła się mała dziewczynka. Nie mogła mieć więcej niż dziewięć, dziesięć lat i niezdolna była jeszcze do zmiany. Ale miała oczy swojego ojca. Jasnożółte i zimne. Bardzo zimne. Spojrzała na Vana, uznając go za nie groźnego, i szarpnęła za koszulkę ojca. - Ten. – powiedziała. Jej ojciec spojrzał w dół na wielki nóż myśliwski, który trzymała w ręce. Zabrał go jej i uważnie mu przyjrzał. - Dlaczego? – zapytał. - Jest dobrze wyważony. Ostrze zrobione jest z dobrej stali i ma długość, która dosięgnie żeber. Rączka jest solidna, a kiedy moje palce urosną, wciąż będę w stanie go używać. Myślałam, że chcę jeden z tych noży sprężynowych, ale tego będę w stanie wyjąć z pochwy i użyć szybciej. Jeśli będę musiała użyć broni, nie będę miała czasu na zabawę z nożem sprężynowym, by go otworzyć. Jej ojciec przytaknął, podczas gdy Van nie mógł zrobić nic innego poza gapieniem się na dziewczynkę. Co prawda, spędził kilka ostatnich tygodni na uczeniu Rica, jak używać jego zestawu noży, aby szybko i efektywnie oprawić jelenia i dzika, ale to było ~5~

potrzebne tylko i wyłącznie do gotowania, żeby mógł kiedyś zająć jego miejsce w biznesie restauracyjnym ich Sfory. Ta mała dziewczynka, jednakże, mówiła o nożach wbijanych między żebra – Van nie sądził, żeby mówiła o żebrach zebry. -Ile? – zapytał ją Smith. - Chciał za niego dwieście. Ale w końcu zszedł do osiemdziesięciu. - Jak to zrobiłaś? - Patrzyłam na niego tak długo, aż nie zszedł do osiemdziesięciu. Wilk zanurzył rękę w kieszeni, wyciągnął cztery dwudziestodolarowe banknoty i podał jej, a potem oddał nóż. - Dbaj o niego dobrze, a on zadba o ciebie, Słodki Robaczku. - Zadbam, tatusiu. – Powędrowała do sprzedawcy, a Smith znów odwrócił się do Vana. Spotkali się wzrokiem i długo przeszywali spojrzeniami. Musiało to być wystarczająco długo, bo Smith w końcu powiedział. - Nie bardzo lubię czuć się osaczonym. - Nie będziesz. Masz moje słowo. Wilk prychnął. - Słowo Van Holtza. Niewiele znaczy. - Dla mnie tak. – Mając już dość, Van w końcu zapytał. – A więc wchodzisz w to, czy nie, panie Smith? Smith zmierzył go spojrzeniem jeszcze raz i powiedział. - Wchodzę. Dziewczynka znowu wróciła, ze swoim nowy nożem w dłoni. - Dał mi nawet pochwę, tatusiu. To prawdziwa skóra. - Dobra dziewczynka. – Wskazał na Vana. – To jeden z tych wilków ze sfory Van Holtz, przed którymi cię zawsze ostrzegałem. Oni wszyscy wyglądają, jak ten. Trochę ~6~

chudzi i snobistyczni. I też pachną, jak ten. Unikaj ich, jeśli możesz. Jeśli nie, wypatrosz ich. - Tak jest. Nie takiego przedstawienia oczekiwał, ale... co tam. To nie miało znaczenia. A przynajmniej nie miało znaczenia, dopóki nie zdał sobie sprawy, że jego młody kuzyn nie siedzi już na masce samochodu, tylko stoi obok niego, przytulając się do jego boku i swoimi wielkim oczami wpatrując się w córkę Smitha. Patrzyła na Rica chmurnym wzrokiem, ale kiedy nadal się na nią gapił ze strachem, jej spojrzenie rozchmurzyło się i uśmiechnęła się do niego. - Na co się gapisz, kurduplu? – zapytała, jej głos był kpiący. Ric nie odpowiedział – Van miał wrażenie, że biedny dzieciak nie mógł odpowiedzieć – ale wyciągnął przed siebie jeden z batonów Hershey, które miał schowane w swoim plecaku. Spojrzała na batonik, potem na swojego ojca. Kiwnął głową i wzięła batonik od Rica. Po chwili powiedziała. - Piękne dzięki. – Jej uśmiech się poszerzył. Ric wypuścił powietrze i zaczął mówić. - Wyjdź za … Van zasłonił dłonią usta Rica, zanim mógł dokończyć. Może i był tylko bezbronnym sześciolatkiem, mającym więcej inteligencji niż rozumu, przeżywającym właśnie swoje pierwsze zauroczenie, którego prawdopodobnie nie będzie pamiętał za dzień lub dwa, ale coś mówiło Vanowi, że nic z tego nie będzie obchodzić Egberta Smitha, kiedy chodzi o obronę jego córki. - W porządku. – odezwał się Van, ciągnąc swojego szarpiącego się kuzyna z powrotem do samochodu. – Na nas już czas. Będziemy w kontakcie, panie Smith. Van otworzył drzwi samochodu i wepchnął kuzyna do środka. Sam również wsiadł i wrzucił plecak dzieciaka na tylne siedzenie. Kiedy zamknął drzwi i zobaczył, że Smith z córką odchodzą, Van odetchnął.

~7~

- Młody, – powiedział, – musisz nauczyć się wyczucia czasu. - Ale ona jest idealna, wujku Vanie. Myślę, że ją kocham. Van spojrzał za dorastającą wilczycą. Zbyt chuda, mała dziewczynka z długimi nogami i ramionami, w podkoszulku i obciętych drelichowych spodniach, bez butów. - Ric, jesteś o wiele za młody, żeby kochać kogoś poza twoimi rodzicami i oczywiście, mną. - Ona musi tylko więcej jeść. – kontynuował Ric, ignorując komentarz Vana. – A ja będę tym, który ją nakarmi! Przewracając oczami, Van odpalił samochód. - Daj spokój, Ric. – Rozpaczliwie próbował wyperswadować to dziecku. – Jesteś za młody na te wszystkie szalone partnerskie rzeczy. Najpierw musisz się skupić na innych rzeczach. - Na przykład, jakich? - Jedzenie, doskonalenie umiejętności łowieckich... nawet na inne dziewczyny. – odpowiedział szczerze. - Nienawidzę dziewczyn. – Miał sześć lat. Oczywiście, że nienawidził dziewczyn. – Ona jednak nie jest dziewczyną. Ona jest niesamowita. Pierwszy raz, ten dzieciak wymówił tyle słów w ciągu pięciu minut i nie zrobił nic, poza totalnym zirytowaniem Vana. - Jest dla mnie idealna, wujku Vanie. - Nie, Ulrich. Nie jest. Z tego, co mogę powiedzieć, jest dokładnie taka, jak jej ojciec i powinno się jej unikać za wszelką cenę. Zrozumiałeś? Ric przytaknął, dokładnie zapinając pas bezpieczeństwa i wyciągając ponownie książkę. - Rozumiem, wujku Vanie. - To dobrze. – powiedział Van, wyjeżdżając z parkingu. - Poczekam, aż oboje będziemy starsi, – zaczął znowu dzieciak, – a potem ją zerżnę.

~8~

Van nacisnął hamulec. - Co?! - Jak ty i ciocia Irene. Lekko spanikowany, Van zapytał jeszcze raz. - Co?! - Tak do niej powiedziałeś wczoraj w nocy, kiedy czyściłem garnki po kolacji. Zamierzałeś ją zerżnąć. A potem się roześmiałeś. O, cholera. - Hmm, Ric... - Więc po prostu zaczekam, aż moja przyszła partnerka i ja będziemy starsi, a potem ją zerżnę. Albo będziemy rżnąć się nawzajem. Tak brzmi bardziej zabawnie. Rżnąć się nawzajem. - Słuchaj, Ulrich... - A tak w ogóle, co to jest? To rżnięcie? Po sposobie, w jaki ciocia Irene się uśmiechnęła, kiedy to powiedziałeś, zgaduję, że to zabawne, prawda? Van oparł głowę o kierownicę i zastanawiał się, jak bardzo wkurzy się ojciec Rica, kiedy się o tym dowie. Van zgadywał, że taki bogaty, spięty snob, jak Alder będzie… zły.

***

Eggie Ray Smith zamknął drzwi ciężarówki i wypuścił oddech. Jego mała córeczka klęknęła na siedzeniu pasażera i spojrzała mu w twarz. - Znów wyjeżdżasz, tatusiu? - I tak i nie. - Mama nie będzie zadowolona. ~9~

- Wiem. – Jego partnerka lubiła mieć go blisko siebie. Nie pod pantoflem, o nie. Tego by nie zniosła. Ale lubiła wiedzieć, że jest na odległość krzyku, kiedy wołała na gotowy obiad. - Ale będziesz musiał wyjechać. – powiedziała jego córeczka, jej ręka zacisnęła się na jego ramieniu. – Masz ważne rzeczy do zrobienia, tatusiu. I, jak to zawsze mówi Big Poppa2 nie możesz ich załatwić siedząc na podwórku z herbatką i ciasteczkami, no nie? Nie mogąc powstrzymać się od śmiechu, Eggie spojrzał na Dee-Ann Smith. Ze wszystkich rzeczy, jakie robił przez lata, bycie ojcem tej małej dziewczynki było zdecydowanie najważniejszą i najbardziej satysfakcjonującą. - Masz rację, Słodki Robaczku. Nie mogę. - Poza tym, mogę uważać na mamę. Nikt się obok mnie do niej nie prześlizgnie. Eggie to wiedział. Upewnił się, że jeśli była taka rzecz, którą mogła zrobić jego córeczka, to była to obrona siebie i tych, których kochała. Nie tylko walczyć, radzić sobie, ale także chronić siebie. W Korpusie nauczył się, że istnieje różnica między zaniechaniem, a ochroną. Ważna różnica. Bo każdy idiota potrafi walczyć. - Tak jest. Tak trzymaj. – Pogłaskał jej policzek palcami. – Podoba ci się prezent, Słodki Robaczku? Jej uśmiech był ogromny. - Nooo. - To dobrze. Wszystkiego najlepszego. – Odpalił ciężarówkę. – Tylko nie mów mamie. Kupimy ci coś innego w drodze do domu. Ale nóż pozostaje między nami na kilka następnych... cóż.... lat. Rozumiemy się? Wcisnęła nóż z tyłu za pasek swoich drelichowych spodenek i usiadła z powrotem na siedzeniu. - No. - Dobra dziewczynka. A teraz zjedz swój batonik. Obejrzała zapakowaną czekoladkę.

2

Big Poppa to popularny w Ameryce raper

~ 10 ~

- To był słodki dzieciak. – powiedziała. - Ale nadal Van Holtz. – przypomniał jej Eggie. – Musisz unikać tych Van Holtzów. - Ale on jest taki słodki i mały. – kłóciła się. – I wyglądał też na mądrego. Mogę się założyć, że pomógłby mi zbudować prawdziwą fortecę, żebym mogła pobić tych dzikusów, chłopaków od Reedów. - Nie obchodzi mnie to, jak słodki i mądry jest Van Holtz, Robaczku. Nie można im ufać. Musisz ufasz tylko sobie. Zrozumiałaś? - Tak jest. Dee-Ann odłamała kawałek czekolady, którą rozpakowała, i podała ojcu, zanim sama wzięła kawałek dla siebie. Kiedy Eggie przyjął czekoladkę, zdał sobie sprawę, że ma najlepszą córeczkę na świecie, i jeśli przyjęcie tej pracy u wrogiego wilka zapewni jej bezpieczeństwo, szczęście i stabilność finansową, zrobi to. Bo chciał czegoś lepszego dla swojej małej dziewczynki. Nie chciał, żeby ciągle gdzieś jeździła, albo, jak niektórzy jego idiotyczni kuzyni w innych stanach, została mordercą. Nie chciał też, żeby każdego dnia ryzykowała życiem, walcząc z najgorszymi śmieciami świata. Ale czego w stu procentach nie chciał dla swojej małej córeczki, to spędzenia nawet jednej sekundy jej życia na pracy u jakiegoś podstępnego, wszystkowiedzącego, bogatego wilka, który myślał, że skoro umie usmażyć stek, to jest lepszy od wszystkich innych. Nie. To nie dla jego Dee-Ann. Nigdy w życiu. Eggie już o to zadba.

Tłumaczenie: safinna

Korekta: panda68 / axses

~ 11 ~

Rozdział 1

Dwadzieścia pięć lat później

Ulrich Van Holtz przewrócił się na drugi bok i mocniej przytulił się do uda okrytego drelichem, które spoczywało obok jego głowy. Potem przypomniał sobie, że wczorajszej nocy kładł się sam. Zmuszając się do otworzenia jednego oka, spojrzał na uśmiechającą się nad nim twarz. - Doberek, supermodelu. Nienawidził, kiedy go tak nazywała. Lekceważący ton, jakiego wtedy używała grał mu na nerwach. Szczególnie na jego wyczulonych porannych nerwach. Mogłaby równie dobrze powiedzieć, "Doberek, ty, który nie służysz wyższym celom." - Dee-Ann. – Rozejrzał się, próbując zrozumieć, co się dzieje. – Jaka jest pora dnia? - Świt-ająca. - Świt-ająca? - Jeszcze nie wschód, ale już nie noc. - I czy jest jakiś powód, dla którego jesteś w moim łóżku o tej porze... w pełni ubrana? Bo jestem całkiem pewien, że byłoby ci wygodniej nago. Jej usta ścisnęły się lekko. - Spójrz na siebie, Van Holtz. Próbujesz mnie oczarować. - Jeśli to spowoduje, że będziesz nago... - Jesteś moim szefem.

~ 12 ~

- Jestem twoim kierownikiem. - Jeśli możesz mnie zwolnić, to jesteś moim szefem. Nie nauczyli cię tego na twojej ekstrawaganckiej uczelni? - Moja ekstrawagancka uczelnia to szkoła kucharska i spędzałem większość zajęć próbując zrozumieć moich francuskich instruktorów. Więc jeśli wspominali coś o relacjach szef-kierownik to prawdopodobnie mi umknęło. - Wciąż trzymasz moje udo, szefie. - Wciąż jesteś w moim łóżku. I nadal nie jesteś naga. - Nago wyglądam tak, jak jestem ubrana. Wciąż pokryta bliznami i z chęcią mordu. - Teraz starasz się po prostu mnie podniecić. – Ric ziewnął, niechętnie zabrał ręce ze wspaniałego uda Dee i wykorzystał ten ruch, żeby lepiej jej się przyjrzeć. W ciągu ostatnich miesięcy pozwoliła swoim ciemnobrązowym włosom urosnąć, więc ciężkie, pofalowane pasma spoczywały za jej uszami, okalając kwadratową szczękę, na której znajdowała się pięciocalowa blizna z czasów wojska i świeższy siniak, który, jak zgadywał, zarobiła ubiegłej nocy. Miała typowy nos Smithów – długi i raczej szeroki na czubku – i dumne, wysokie czoło. Ale to te oczy niepokoiły większość populacji, bo były jedyną jej częścią, która się nigdy nie zmieniała. Kolor i kształt pozostawał taki sam, nieważne, w jakiej była postaci. Wielu ludzi nazywało ten kolor "psią żółcią", ale Ric myślał o nim jak o psim złocie. Ric nie uważał tych oczu za odpychające. Nie, uważał je za zachwycające. Dokładnie takie, jak ta kobieta. Ric spotkał wilczycę zaledwie siedem miesięcy temu, ale od pierwszego wejrzenia, pogrążył się w szalonym, głębokim pożądaniu. Potem, po czasie, kiedy bliżej ją poznał, pogrążył się w szalonej, głębokiej miłości. Był tylko jeden problem, stojący im na przeszkodzie w pozostaniu partnerami i życiu długo i szczęśliwie – ten problem nazywał się Dee-Ann Smith. - A więc, jest jakiś powód, dla którego jesteś tutaj, w moim łóżku, nie nago, o świcie, który nie zobowiązuje nas do pamiętania o idiotycznych ograniczeniach biznesowego protokołu, tak abyś mogła zgwałcić moje bardziej-niż-chętne ciało? - Noo. Kiedy nie powiedziała nic więcej, Ric usiadł i ponownie się odezwał.

~ 13 ~

- Pozwól, że zgadnę. Wyduszenie tego z ciebie będzie łatwiejsze, kiedy zrobię kilka gofrów i bekon. - Te słowa są prawdziwe, ale udawanie tego akcentu nie ujmie mojego Konfederackiego serca. - Założę się, że dodanie jagód do gofrów to zrobi. - Z puszki czy świeżych? Z otwartymi ustami, Ric spojrzał na nią przez ramię. - To jest dobre pytanie. - Wynocha. – Wskazał na drzwi sypialni. – Jeśli zarzucasz mi, że kiedykolwiek użyłbym czegokolwiek z puszki do mojego jedzenia, siedząc na moim łóżku nie naga, to równie dobrze możesz wynieść się do cholery z mojej sypialni... i usiąść w mojej kuchni, dopóki się nie pojawię. - A będziesz w lepszym nastroju? - A będziesz nago? - Doczepił się, jak wilk do kości. – Mruknęła, a potem powiedziała do niego. – Mało prawdopodobne. - Sądzę więc, że masz odpowiedź. - Och, daj spokój. Mogę przynajmniej posiedzieć tutaj i popatrzeć, jak twój goły tyłek dumnie kroczy do łazienki? - Nie, nie możesz. – Zsunął nogi po drugiej stronie łóżka. – Jednak, możesz rzucić dłuższe spojrzenie przez ramię, kiedy ja, w bardzo męski sposób, będę szedł do łazienki z celowo nagim tyłkiem. Ponieważ nie jestem tutaj dla twojej rozrywki, pani Smith. - Panno. Miłe dziewczyny z Południa używają słowa panno. - Ale nadal myślę, że to czyni cię panią.

***

~ 14 ~

Dee-Ann Smith usiadła przy kuchennym stole Van Holtza, jej palce śledziły linie na marmurowym blacie. Blat stołu był z prawdziwego marmuru, a nogi z najlepszego drewna. Nie tak jak stół z forniru u jej rodziców, który wciąż miał pęknięcie po tym, jak Rory Reed uderzył w niego po pijanemu swoją wielką głową, kiedy to wypili zbyt dużo piw na imprezie z okazji rozpoczęcia nowego roku szkolnego. Poza tym, wszystko w apartamencie Van Holtza krzyczało pieniędzmi i najlepszą jakością. Ale nadal to miejsce, w jakiś sposób, pozostawało wygodne, nie tak jak kilka miejsc w mieście, gdzie wszystko było tak luksusowe, że Dee nie wiedziała, kto chciałby odwiedzać albo siedzieć w tych cholernych miejscach. Oczywiście, Van Holtz nie zachowywał się, jak jakiś bogaty dzieciak, którego chciałaby uderzyć, gdy tylko otwierał usta. Myślała, że też taki będzie, ale od kiedy spotkała go kilka miesięcy temu, udowodnił, że nie jest taki jak cała reszta. Szkoda, że nie mogła powiedzieć tego samego o kilku członkach jego rodziny. Spotkała jego ojca tylko kilka razy, a każdy następny był gorszy od poprzedniego. Jego starszy brat był niewiele lepszy. Szczerze mówiąc, nie wiedziała, dlaczego Van Holtz nie wyzwał ich obu i nie przejął pozycji samca Alfa od tego wrednego, starego dupka. Tak właśnie oni to robili wśród Smithów i to był styl życia, który działał przez ostatnie trzy stulecia. Z mokrymi po prysznicu włosami, Van Holtz wszedł do kuchni. Był ubrany w czarne spodnie i właśnie wkładał przez głowę czarny T-shirt, co pozwoliło Dee na ochzbyt-krótkie spojrzenie na absolutnie wspaniałe mięśnie jego brzucha i wąskie biodra. Nie, nie był aż tak dużym wilkiem, do jakich przywykła Dee – w rzeczywistości mieli prawie równo po przeszło sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu i byli prawie tej samej budowy – ale, dobry Boże, ten facet miał naprawdę niesamowite ciało. To musiało być wynikiem tych wszystkich rzeczy, którymi się zajmował przez całe dnie. Szef kuchni w restauracji Van Holtzów na Piątej Alei; bramkarz w drużynie zmiennych, której był właścicielem, o nazwie Kanibale 3; i jeden z kierowników w Grupie. Posada ta, chociaż nie spędzał w terenie tyle czasu, co Dee-Ann i jej zespół, zmuszała go do zachowania świetnej formy. Ziewając kolejny raz, Van Holtz odgarnął swoje mokre, ciemnoblond włosy z twarzy, a brązowe oczy starały się skupić, kiedy rozejrzał się po kuchni. - Kawa jest w dzbanku. – powiedziała.

3

Co prawda, w oryginale to słowo znaczy Mięsożercy, ale żeby było ładniej nazwiemy ich Kanibale

~ 15 ~

Istnieli mężczyźni, którzy po prostu nie mogli funkcjonować bez swojej porannej kawy, a jednym z nich był Van Holtz. - Dzięki. – Westchnął, chwytając kubek, który dla niego wyjęła i napełnił go. Jeśli miał coś przeciwko temu, że rozgościła się w jego kuchni i ogólnie w całym jego mieszkaniu, po kilku miesiącach wchodzenia i wychodzenia, kiedy tylko chciała, nigdy tego po sobie nie pokazał. Dee poczekała, dopóki nie przełknął kilku łyków i w końcu obrócił się do niej z uśmiechem. - Dzień dobry. Oddała mu uśmiech, czym zazwyczaj nie przejmowała się w stosunku do większości, i odpowiedziała. - Doberek. - Obiecałem ci gofry ze świeżymi jagodami. – Prychnął zniesmaczony. – Z puszki. Tak, jakbym kiedykolwiek czegoś takiego używał. - Wiem, wiem. To świętokradztwo. - Dokładnie! Dee-Ann siedziała spokojnie przy stole, podczas gdy Van Holtz szybko przygotował dla niej pełne śniadanie w sposób, jaki ludzie zazwyczaj przygotowują kilka tostów. - Więc, Dee. – Van Holtz postawił przed nią wspaniale wypieczone gofry i bekon, ciepły syrop w miseczce i talerzyk z masłem. – Co cię tutaj sprowadza? Usiadł na krześle naprzeciwko niej, z własnym talerzem jedzenia. - Te koty mnie irytują. Van Holtz pokiwał głową, przeżuwając porcję jedzenia. - A mimo tego, dobrze ci się z nimi pracuje dzień po dniu. - Nie wtedy, gdy wchodzą mi w drogę. - Czy jest możliwość, żebyś dokładniej określiła, na co się skarżysz? - Ale to zabawne widzieć cię tak skołowanego. ~ 16 ~

- Tylko jeden kubek kawy, Dee-Ann. Tylko jeden. Zaśmiała się, bo zawsze bawiło ją, kiedy Van Holtz stawał się trochę dokuczliwy. - Pojechaliśmy wczoraj na obławę walk hybryd – nie tylko nie było tam żadnych walk, ale na tym miejscu były już koty. - Co za koty? - KZS. - Och. – Ugryzł kawałek bekonu. – Te koty. Cóż, może starają się... - Te koty nie pomogą psim hybrydom, Van Holtz, dobrze o tym wiesz. - Czy nie możesz po prostu mówić do mnie Ric? No wiesz, jak wszyscy. – A, ponieważ ten facet miał więcej kuzynów niż to jest legalnie dozwolone i wszyscy z nazwiskiem Van Holtz, możliwe, że tak byłoby łatwiej dla wszystkich zainteresowanych. - Dobra. One im nie pomogą, Ric. - Ale wygląda na to, jakby to robiły – albo przynajmniej próbowały. - Taa, coś robią – ale nie podoba mi się to. Nie lubię, kiedy ktoś wchodzi mi w drogę. – Zwłaszcza te konkretne koty, które w nikczemny sposób weszły jej w drogę, a szczęka wciąż bolała Dee, nawet kilka godzin później. - No dobrze. – powiedział. - Załatwię to. - Tak po prostu? - Tak. Tak po prostu. Soku pomarańczowego? – Kiwnęła głową i nalał jej do szklanki świeżo wyciśniętego soku pomarańczowego. - Nie chcesz najpierw porozmawiać z zespołem? - Rozmawiałem z tobą. Co może powiedzieć mi zespół, czego ty mi nie powiedziałaś? Poza tym, że najprawdopodobniej użyją więcej sylab i powstrzymają się od anty-kocich komentarzy. Kiwnęła głową i patrzyła, jak je. Ładnie. Ten mężczyzna był po prostu... ładny. Nie dziewczęcy – chociaż była pewna, że jej ojciec i wujowie tak myśleli – ale ładny.

~ 17 ~

Przystojny i wspaniały może byłyby lepszymi słowami, kiedy opisujesz mężczyznę, ale te słowa nie pasowały do niego. - Coś jest nie tak z twoim jedzeniem? – zapytał, zauważając, że nawet nie zaczęła jeść. Spojrzała w dół na fachowo przyrządzone gofry, posypane dużymi, świeżymi jagodami i cukrem pudrem. W miseczkach ułożył więcej świeżych jagód, razem z truskawkami i brzoskwiniami. Podał jej lnianą serwetkę i masywne, wyglądające na drogie, sztućce. I przygotował to wszystko w niecałe trzydziestu minut. Cały posiłek był jednym słowem idealny, dlatego Dee odpowiedziała. - Jest w porządku... tak sądzę. Ciemna brew się uniosła. - Tak sądzisz? - Jeszcze nie próbowałam, mogę teraz? Nie mogę powiedzieć, czy mi smakuje, jeśli tego nie spróbuję. - Tylko jeden kubek kawy, Dee. Tylko jeden. - Może nadszedł czas na kolejny. - Zjedz i powiedz mi, że moje jedzenie było niesamowite, albo znów stanę się nieznośny. - Jeśli będziesz mnie naciskał… – Ugryzła kęs, pozwalając smakowi rozlać się po kubkach smakowych. Cholera, ten facet potrafi gotować. To niewłaściwe, prawda? Ładny i dobrze gotuje. - I? - Czy naprawdę muszę ci mówić, jakie to dobre? - Tak. Bo przynajmniej pocieszę się twoją miną, jak w orgazmie. Uśmiechnęła się. - Kochanieńki, nie widziałeś mojej orgazmowej miny. - No nie, ale wciąż mam nadzieję. ~ 18 ~

- Marz sobie dalej. - Ktoś musi. – Spojrzał na nią i wrócił do swojego jedzenia. – Zobaczę, czy uda mi się dowiedzieć, co dzieje się w KZS, i dam ci znać. – Spojrzał na nią i uśmiechnął się. – Nie martw się, Dee-Ann. Jestem po twojej stronie. Wiedziała o tym. Wiedziała, że jej pomoże, tak jak obiecał. Mimo, iż trudno było w to uwierzyć, uczyła się ufać tej rasie wilków, tej, której jej tata powtarzał, by nie ufała. Ale... jej tata nigdy nie próbował gofrów z jagodami tego faceta. - Jednak obiecaj mi coś, Dee. – powiedział. – Dopóki tego nie wyjaśnię, nie wdawaj się w zatargi z kotami. Dee wpatrzyła się w niego i zapytała szczerze. - A dlaczego tak myślisz?

Tłumaczenie: safinna

Korekta: panda68 / axses

~ 19 ~

Rozdział 2

Pierwsze uderzenie w twarz sprawiło, że Dee-Ann się zatoczyła. Ale to nie było zaskakujące. Nie nazwaliby tygrysicy, Marcelli Malone, Gołe Pięści 4, bez powodu. A wielkim błędem Dee było odwrócenie się do niej plecami. Wiedziała, że nie powinna odwracać się od tej zdradzieckiej kocicy i byłej Marines pochodzącej z Mineoli, na Long Island, w Nowym Jorku. Lub, jak Dee zazwyczaj ją nazywała, kiedy razem trenowały - tej dziwki z Long Island. Minęło wiele lat, odkąd się poznały, zaczynając razem w Korpusie Marines w jednostce dla zmiennych, dopóki ich dowódca nie rozdzielił ich do różnych drużyn, bo jak to tłumaczył niedźwiedź polarny: Niektóre psy i koty po prostu nigdy nie będą ze sobą koegzystować. - Przepraszam Dee-Ann. - powiedziała kocica bez jakiejkolwiek skruchy. – Pięść mi się ześlizgnęła. - Zdarza się. – odpowiedziała Dee na sekundę wcześniej, zanim zacisnęła własną pięść i połączyła ją z twarzą Malone. Tygrysica warknęła, jej głowa wróciła do pionu, z rozcięcia na policzku poleciała krew, a oczy zmieniły się w jasnozłote i wkurzone. Wyglądało na remis, skoro z nosa Dee wypływała taka sama ilość krwi. Mierzyły się nawzajem wzrokiem. Dee szybko przypomniała sobie wszystkie atuty i słabości, jakie miała tygrysica. Będąca mniej więcej w wieku Dee, jakieś 35 lat, Malone osiągnęła pełnię swojej dorosłej siły z mocnymi ramionami i udami. Była szybka, ale jej wytrzymałość nie była taka, jak Dee. Przy 180 centymetrach, Malone ważyła trochę więcej i miała więcej zaokrągleń w swoim ludzkim ciele. Wciąż miała długie czarne włosy z białymi i czerwonymi pasemkami, a Dee nie będzie miała żadnych skrupułów, by wykorzystać te włosy na swoją korzyść, jeśli będzie musiała.

4

Co prawda safinna nazwała ją Gołe Knykcie, ale zmieniłam jej przezwisko, bo wydaje mi się, że lepiej brzmi

~ 20 ~

Ich zespół utworzył krąg dookoła nich i Dee wiedziała, w jakiejś głębszej, bardziej ludzkiej części, że to było złe. Byli tutaj w gorącą, czerwcową noc, w tym brooklyńskim magazynie dla ważniejszych spraw, niż dla walki suk pomiędzy byłymi Marines. Ale Malone zawsze wydobywała z Dee to, co najgorsze. Absolutnie najgorsze. Tak więc ignorując ważniejsze sprawy – jakby to, co stanie się na tym ringu miało być wydarzeniem wieczoru tego miejsca – dwa drapieżniki zdjęły swoje kurtki i uniosły pięści. Malone była i zawsze będzie awanturnicą. To było w jej tygrysiej krwi. Była córką jednego z najlepszych, pierwszych zmiennych hokeistów Przyjemniaczka Malone. I tak, jak jej ojciec, odeszła z Marines, aby zostać prawym obrońcą dla Nevada Slammers. Była całkiem niezła, ale często też pauzowała, bo po prostu nie mogła przestać tłuc ludzi, którzy ją irytowali. Ale hokej nie był jedynym zajęciem Malone. Pracowała także dla Biura Ochrony Katzenhaft, w skrócie KZS. Zespole ochroniarskim kociej społeczności. Sięgająca kilkaset lat wstecz, KZS miało bazy na całym świecie, a ich pracą była po prostu ochrona wszystkich kotów. Rzadko zdarzało się, żeby Dee, czy w ogóle Grupa, wchodziła w drogę zespołowi KZS. A zwłaszcza wtedy, gdy chodziło o hybrydy. Koty słynęły z tego, że nie interesowały się i nie miały cierpliwości do mieszanych ras jakiegokolwiek rodzaju. Właściwie, to ledwie tolerowali kocie krzyżówki – tygrysolwy 5 , lwotygrysy 6, gepardopantery, itd – ale kiedy członkowie rodziny kotów zaczęli rozmnażać się poza swoim gatunkiem, albo partnerzy z zespołu KZS zaczęli parować się z psami, tworząc inne krzyżówki, okazywali więcej pogardy, niż zwykle. Co oznaczało, że nie chcą mieszać się w sprawy hybryd. Aż do niedawna. A to wzbudziło w Dee-Ann wszystkie możliwe rodzaje nieufności. W tym czasie, dwutonowa ciężarówka Malone, zacisnęła pięść i staranowała policzek Dee, a następnie prawym prostym dołożyła w jej już zmaltretowany nos. Dee zignorowała małe, żółte ptaszki ćwierkające dookoła jej głowy i zablokowała kolejne uderzenie prawym ramieniem, jednocześnie rozwalając prawą dłonią nos Malone. Głowa Malone odskoczyła do tyłu, a Dee wzięła się za walenie w jej żołądek. Malone złapała Dee za szyję ramionami i przeszła do zwarcia, uderzając Dee kolanem w brzuch, dwukrotnie. Dee walnęła głową prosto w głowę Malone. - Wystarczy! – rozległ się kobiecy głos. 5 6

Tygrysolwy – tyglew – to krzyżówka samca tygrysa z samicą lwa Lwotygrysy – liger – to krzyżówka samca lwa z samicą tygrysa

~ 21 ~

Silne ręce rozdzieliły Dee i Malone, a fakt, że ich stopy nie dotykały ziemi powiedział Dee, że są trzymane przez naprawdę coś dużego. - Dee-Ann? – usłyszała znowu kobiecy głos. Nie należał do tego, co ich trzymało. Dee starła krew z oczu i spojrzała w dół, na znajomą twarz. - Doberek, Desiree. Na jasną koszulkę miała założoną kuloodporną kamizelkę, w ręku pistolet – zawsze miała więcej niż jeden przy sobie – jej jasnozielone oczy szybko rozejrzały się po sali, bo Desiree MacDermot-Llewellyn czuła się znacznie lepiej wśród zmiennych, niż własnego gatunku. Świadczył o tym także jej wybór partnera, lwa Mace'a Llewellyna, którego Dee znała od dawna przez kuzyna, Bobby'ego Raya. Nie, to by było zbyt łatwe odrzucić Desiree, jako ludzką kobietę, która nie odnalazła swojej drogi, dopóki nie poznała swojego partnera. Bo prawda była taka, że Desiree MacDermot-Llewellyn była takim drapieżnikiem, jakiego Dee jeszcze nie znała. Desiree potrząsnęła głową, wypuściła oddech i schowała broń do kabury z boku. - Co ty, do cholery, robisz, Dee? - Nie wiem, o co ci chodzi. Przewracając oczami, Desiree spojrzała na Malone. - A ty? Malone warknęła, obnażając kły. Co w najmniejszym stopniu nie zaniepokoiło Desiree, sądząc po warknięciu, które odwzajemniła. - Sprawdźcie to miejsce. – rozkazała Desiree. Była nowojorską policjantką i nie przyszła tu dzisiaj sama. Poza niedźwiedziem, trzymającym Dee i Malone, jak dwie szmaciane lalki, była również jednostka S.W.A.T. z Brooklynu, która składała się w większości ze zmiennych gliniarzy, którzy pracowali w innych pięciu dzielnicach. W odróżnieniu od Grupy czy KZS, ich praca polegała na utrzymaniu spokoju pomiędzy gatunkami w całym mieście, nie dla ochrony czy egzekucji. I chociaż Desiree była człowiekiem, posiadała trzy, przemawiające za nią, aspekty, które sprawiały, że była idealna do tej konkretnej roboty: była sparowana z potężnym lwem, sama wydała na świat lwa, co oznaczało, że zrobi wszystko, aby je ochronić, i na dodatek ta kobieta była piekielnie dobrym gliną.

~ 22 ~

- Dez. – zawołał jeden z jej zespołu. – Powinnaś to zobaczyć. Desiree odeszła, a Malone powiedziała do trzymającej je osoby. - Myślę, że mógłbyś już nas postawić, stary? Szorstkie spojrzenie niedźwiedzia polarnego z wysokości 230 centymetrów wzrostu powędrowało między nimi, zanim odpowiedział. - Nie. Po kilku minutach, Desiree wróciła, wyraz jej twarzy był zdecydowany i niezbyt szczęśliwy. Kiwnięciem palca, Desiree przywołała swój zespół. - Przynieś je tutaj. - Po co, do cholery? – warknęła Malone. - Z tyłu jest jakieś dwadzieścia ciał. – poinformowała. – Część jest w ludzkiej postaci, niektóre nie bardzo. Może wy dwie byście to zauważyły, gdybyście nie były zajęte bójką na śmierć i życie. – Zniesmaczona, potrząsnęła głową. – Dopóki tego nie wyjaśnimy, wszyscy idą. Desiree obróciła się do swojego zespołu, wykrzykując rozkazy. Czując totalne zawstydzenie, Dee spojrzała na Malone, która podniosła głowę w tym samym momencie. I, w tej chwili, Dee domyśliła się, że obie czują to samo, głębokie, aż do kości rozczarowanie sobą za nie zwracanie uwagi na ważniejsze sprawy. Ale nagle wyglądało na to, że obie się tym zmęczyły, więc zaczęły warczeć i szarpać się, próbując dosięgnąć się pazurami z odległości, ignorując niedźwiedzia każącego im się uspokoić. Dee musiała przyznać, że lepiej się czuje robiąc to, niż żałując samej siebie.

***

~ 23 ~

Ric wyjął trzy talerze z piekarnika. Zatrzasnął drzwiczki łokciem i postawił talerze skwierczącego sadła lwa morskiego na blacie, żeby dokończyć je przyrządzać. - Ruszać się, ludzie! – krzyknął, widząc ilość złożonych zamówień. – Przyspieszcie trochę. Mam pełną salę! - Tak jest szefie! – To była odpowiedź, którą otrzymał, a za którą podążyło kilka wymruczanych słów Dupek. Ale Ric się tym nie przejmował. W pewnym sensie na to zasłużył. - Ric! – Usłyszał głos swojej młodszej kuzynki Arden, kiedy wtargnęła do kuchni. Jeśli któryś z Van Holtz’ów nie chciał pracować w kuchni, to pracował na sali. Przynajmniej do czasu, aż ukończył studia. Arden trzymała duży talerz. Cały łosoś, z głową i wszystkim, którego Ric wysłał jakieś dziesięć minut wcześniej. - Co to jest? - Grizzly przy szóstce mówi, że w twoim łososiu w miodowym sosie, jest za mało miodu. Wiedząc, że jego miodowy sos był, jest i zawsze będzie idealny, Ric zrozumiał, czego tak naprawdę chce niezadowolony niedźwiedź. Schylił się do jednej z szafek i wyjął jedną z pięćdziesięciu butelek ze zwykłym miodem, w kształcie niedźwiadka, które tam trzymał. Nie zmarnowałby dobrego – i drogiego – europejskiego miodu na kogoś tak ograniczonego. Przeciskając się koło swojego zastępcy, Ric oderwał wieczko i wylał połowę butelki miodu prosto na łososia, złapał nóż z jednego z pobliskich blatów i rozsmarował miód na rybie. Wziąwszy talerz od kuzynki, wrzucił go do mikrofalówki i włączył rybę na kilka sekund. Poza tym, ktoś o wykwintniejszym podniebieniu może zasługiwałby na lepsze traktowanie, ale ten zidiociały niedźwiedź miał szczęście, że Ric nie przeszorował tą rybą podłogi w łazience. Kiedy minął odpowiedni czasu, otworzył mikrofalę i wyjął rybę. - Proszę. Z pozdrowieniami od szefa kuchni. – Praktycznie warknął. Szczerząc się, jego kuzynka wyszła. - Oni wszyscy są ograniczeni! – Oznajmił swojej kuchni. ~ 24 ~

- Tak jest szefie! Ric wrócił do pracy i skupił się na przyrządzeniu jedzenia i to przyrządzeniu go dobrze. Humor już mu się poprawił, gdy telefon zawibrował w kieszeni jego czarnych spodni. - Tu Ric. - Cześć, kuzynie. Ric się uśmiechnął. - Wujek Van! Jak leci? - Świetnie. Świetnie. Wiem, że jesteś zajęty, więc się streszczę. W ciągu najbliższych dwóch dni wyślę ci coś do twojego mieszkania. - Okej. - Nie zapytasz mnie, co? - A powinienem? - Prawdopodobnie. Ric się skrzywił. - To ma związek z moim ojcem, prawda? - Możliwe. Wysyłam ci kopie rejestrów z restauracji Van Holtzów z trzech stanów. Chcę, żebyś im się dokładnie przyjrzał i powiedział mi, co o tym sądzisz. Grymas Rica zmienił się w wyraz paniki. Mógł poczuć, jak jego usta otwierają się w szoku. - Pardon? - Wiesz, o co proszę, Ric. - Tak, ale... - Jesteś jedynym, któremu ufam, i który będzie ze mną szczery. - Ale to brzmi, jakbyś już znał prawdę.

~ 25 ~

- Domyślam się. To ty masz głowę do liczb. A przynajmniej tak powtarza mi moja piękna żona. Powiedziała, cytuję: Proszę, nie próbuj myśleć. To bolesny widok. Wyślij to cholerstwo Ulrichowi. I jak zawsze ma absolutną rację. Czy to jakiś problem? Czyli należało odkryć, czy ojciec Rica, Alder Vaan Holtz, okrada swoją własną rodzinę i kapitał Sfory, dla obojętnie jakiego powodu, jaki mógł mieć? O rany… więc dlaczego to miałby być problem? - Nie. - Wspaniale. Daj mi znać, jak coś znajdziesz. - Okej. Połączenie zostało przerwane i Ric wrócił ponownie do pracy, zadowolony, że będzie mógł oddać kuchnię w ręce zastępcy, ponieważ niedługo mieli pojawić się jego goście. Ale zanim mógł rzucić się w wir pracy, jego telefon zadzwonił ponownie. Bojąc się, że jego ojciec dowiedział się już wszystkiego od swoich szpiegów, Ric wyszedł na tyły restauracji, żeby odebrać telefon. - Ric. - Pan Van Holtz? Ric prawie westchnął z ulgi, kiedy usłyszał w słuchawce kobiecy głos. - Tak. - Mówi detektyw MacDermot. Policja Nowego Jorku. Znał ją. Była żoną Mace'a Llewellyna. Nie do końca typ kobiety, jakiego spodziewałby się Ric, iż zostanie wybrany na partnerkę przez takiego lwa, jak Llewellyn. Nie to, żeby było coś nie tak z Desiree MacDermot. Ani trochę. Ale portorykańsko-irlandzka dzielnicowa z Bronxu nie miała raczej błękitnej krwi, prawda? Coś, przy czym Llewellynowie zazwyczaj się upierali. - Tak, pani detektyw. Czym mogę służyć? - Mój szef zastanawia się, czy nie mógłbyś wpaść wieczorem na spotkanie. Ric zmarszczył brwi.

~ 26 ~

- Dzisiaj pracuję i mam pewne plany, więc nie jestem pewien, czy... - Mamy pański zespół, panie Van Holtz. Ric wypuścił powietrze. Dee-Ann. - Rozumiem. Zaraz będę. - Dziękuję. – Zakończyła rozmowę, po czym Ric wsunął komórkę do kieszeni. Wcześniej był poirytowany, teraz Ric był totalnie wkurzony. Spojrzał na zegarek, upewniając się, że ma wystarczająco dużo czasu, żeby rozwiązać jakikolwiek dramat, w jaki wpakowała się Dee-Ann i jej zespół, by móc wrócić na spotkanie z przyjaciółmi bez potrzeby odwołania całego wieczoru. Mógł to zrobić, chociaż też mógł się trochę spóźnić, jednak poczekają na niego. Wciąż myśląc nad tym, co jeszcze musi zrobić w kuchni, zanim będzie mógł wyjść, Ric spojrzał na koniec alejki, który prowadził do ulicy. I wtedy go zobaczył. Ich oczy się spotkały, ale dzieciak uciekł. Ric pobiegł do końca alejki, rozejrzał się w obie strony ruchliwej ulicy, próbując złapać go wzrokiem. Ale zniknął. Nie było go. Niech to szlag. Ta noc nie miała być lepsza, prawda?

***

Dee usiadła w klatce, oparła łokcie na kolanach, a podbródek na pięściach. Siedziała zakratowana i czekała, podczas gdy tygrysica, uwięziona obok niej, chodziła w tę i z powrotem, jakby zaraz miała zostać zaciągnięta na wystawę tygrysów w zoo na Bronksie. - Jak możesz sobie tak po prostu siedzieć? – mruknęła w końcu Malone. - A niby, co mam zrobić? Łazić w kółko jak idiotka? - Spodziewałam się, że coś zrobisz. - Nie widzę powodu, dla którego miałabym się denerwować.

~ 27 ~

- A czy kiedykolwiek widzisz? - To był zawsze twój problem, Malone. Same emocje, zero wyczucia. Malone przysunęła się do niej, chwytając pręty nadal krwawiącymi kłykciami. - Przynajmniej się przejmuję. Przynajmniej obchodzą mnie ci ludzie, których znaleźli. - To naprawdę superowo z twojej strony, Malone. Ale twoje wielkie emocje w niczym nie pomagają, czyż nie? - Zimna, jak twój ukochany tatuś. To zmusiło Dee do wstania z ławeczki, na której siedziała po drugiej stronie klatki, przełożenia rąk przez pręty i zawinięcia ramienia wokół szyi Malone. Szarpnęła ją do przodu, uderzając jej czołem w tytan, którego używano do budowania klatek przeznaczonych tylko dla zmiennych. Pięść Malone przedostała się przez pręty i uderzyła Dee prosto w oko. Z obnażonymi kłami, dwie samice szarpały się nawzajem, każda próbowała przeciągnąć drugą przez pręty. - Dee-Ann! Dee zatoczyła się do tyłu, kiedy ta dwójka puściła się nawzajem. Próbując coś zobaczyć przez swoje puchnące oko, zamrugała zaskoczona. Van Holtz... em... Ric stał na zewnątrz klatki, absolutnie wściekły. Miał na sobie czarne spodnie, czarne trampki i czarną koszulkę, ale zapach jego zapracowanej kuchni wciąż unosił się wokół niego. Zmienni policjanci, siedzący przy swoich biurkach, podnieśli głowy i wciągnęli powietrze, prawdopodobnie zastanawiając się, dlaczego nagle stali się tacy głodni. - Wyłaź stamtąd. – rozkazał Ric i Dee podeszła do krat. Sięgnęła przez pręty i pomanewrowała przy zamku, który powstrzymał ją na chwilkę. Otworzyły się całkiem łatwo, a wtedy usłyszała za sobą zdziwione sapnięcie Malone. Biedne koty. Po prostu nie radziły sobie tak dobrze z zamkami, jak wilki i lisy. - Dlaczego nie zrobiłaś tego wcześniej? – Chciała wiedzieć Malone.

~ 28 ~

- Bo świadomość tego, że mogę to zrobić, jest tak dobra, jak sama czynność. Tak, jak świadomość, że mogę poderżnąć ci gardło we śnie... Ric zakrył ręką usta Dee i popchnął ją w stronę korytarza. - Łazienka? – zapytał Desiree, która otwierała klatkę Malone. - Na końcu korytarza. Znaleźli pomieszczenie i Ric wepchnął ją do środka. - Co z tobą jest nie tak? – zapytał. A wszystko, co Dee mogła zrobić, to wzruszenie ramionami i przyznanie. - Ona mnie wkurza. Ric otworzył apteczkę przyczepioną do ściany i wyjął z niej gazę i maść antyseptyczną. Zmoczył gazę i zaczął ścierać krew z twarzy Dee i jej kłykci. Chociaż wytarł już krew, to wciąż musiał zająć się kilkoma siniakami i skaleczeniami. - Wkurza cię? Ona wkurza wszystkich. Dee patrzyła na niego tym okiem, które nie było opuchnięte. - Znasz Malone? - Zatrudniłem Malone. Gra w Kanibalach. - Po jaką cholerę to zrobiłeś? - A widziałaś, jak ta kobieta gra? - Nie obchodzi mnie jak ona gra, supermodelu. Należy do KZS. Wiedziałeś o tym? Spojrzał jej w oczy i odpowiedział z niezachwianą szczerością. - Oczywiście, że wiedziałem. Dee odepchnęła go na bok. - Więc pracujesz teraz z nimi? - Oni nie są twoimi wrogami, Dee-Ann.

~ 29 ~

- Jak diabli, nie są. Może ty nie pamiętasz, jak chcieli wtargnąć na wilcze terytorium, ale ja tak. Ric podrapał się w czoło. - Masz na myśli w 1832? - Tak. - Wow. Widzę, że Smithowie niczego nie zapominają, co? - Nie, chyba, że mamy wynikające z umowy zobowiązanie tak jak z wami. - Będę o tym pamiętać. Ale nie mamy na to czasu, Dee. - Co to ma znaczyć? - Chodź. Dee poczekała, aż Ric wyrzucił zakrwawioną gazę, nałożył trochę maści na jej najgorsze rany, umył ręce i zabrał ją do głównego biura na piętrze: przeszklonego pomieszczenia z drzwiami i widokiem przez okna za biurkiem na most Brooklyński. Przy biurku siedziała samica niedźwiedzia brunatnego. Desiree stała obok biurka, a Malone siedziała na krześle koło innego kota. Samicy rysia, która ubrała się chyba zbyt przesadnie na to spotkanie. - Jesteście w końcu. – Marudziła samica rysia, wskazując na zegarek. – Mam randkę. I nie chcę się spóźnić. Zbierajmy się stąd ludziska. Ric zamknął drzwi i, jak przystało na dżentelmena, zaczął przedstawiać wszystkich Dee. - Znasz detektyw MacDermot, a to jej szefowa Lynsey Gentry. To ona prowadzi ten oddział policji. Znasz też Marcellę Malone, a to jej szefowa, Nina Bugliosi. Jest kierowniczką Celli i mówi w imieniu KZS tak, jak ja w imieniu Grupy. Dee zagapiła się na niego. Cella? Teraz mówi na nią Cella? - Siadać wy dwoje. Siadać. – Niedźwiedzica wskazała im krzesła i zaczęła. – Powiem krótko, bo nie wiedzę sensu w rozwlekaniu tego. Sprawa jest taka. Te areny walk są w całym mieście i jest ich coraz więcej. Teraz, nie będę zajmować się sprawą naszej ochrony, tym kim jesteśmy przed ludźmi, którzy nic o nas nie wiedzą. To jest jasne, jak sądzę. O wiele ważniejsze jest to, że nie możemy dłużej ignorować tego, co ~ 30 ~

się dzieje z hybrydami w tym mieście i innych okręgach, ani kontynuować poszukiwań i likwidacji tych małych ringów do walk psów, na które się natykaliśmy. To nie przynosi żadnych efektów. Więc, po rozmowie z Nilesem Van Holtzem, który kieruje całą Grupą od Wschodniego do Zachodniego Wybrzeża, i Victorią Löwe, która reprezentuje Biuro Ochrony Katzenhaft w Stanach, zdecydowaliśmy się połączyć siły. - Co to dokładnie oznacza? – zapytała Malone. - To znaczy, że stworzymy mały zespół z naszych najlepszych ludzi, żeby dostać się do samego centrum tego, skąd to wypływa. Chcę wiedzieć, czyje pieniądze za tym stoją. Kiedy znajdziemy źródło pieniędzy, możemy je zablokować. Ale najpierw musimy znaleźć to źródło. - I kto będzie w tym zespole? – Chociaż Dee miała już złe przeczucie, znała już odpowiedź. - Desiree obejmie dowodzenie. Reprezentuje policję i będzie trzymywać ludzi z dala od was, coś, co zrobiła już dzisiaj wieczorem, kiedy poskarżyli się najbliżsi sąsiedzi, więc powinniście jej za to podziękować. Nie wiem, co by się stało, gdyby ktoś inny znalazł was w tym magazynie z tymi wszystkimi ciałami. Jednocześnie, Malone i Dee, spojrzały na Desiree i wymamrotały. - Dziękuję. Desiree zaśmiała się, a Gentry kontynuowała. - Do reprezentowania KZS mamy pannę Malone, a Grupy pannę Smith. Psowata i kotowata spojrzały na siebie spode łba przez pokój. Nagle Malone ryknęła, a Dee warknęła kilkanaście razy, odsłaniając kły. Samica rysia pstryknęła palcami przed twarzą Malone. - Randka! – ryknęła. – Nie wyraziłam się jasno, że mam randkę? Nie mam czasu na te bzdury. – Wskazała na Dee-Ann. – Ty tak samo. Więc przejdźmy do rzeczy, a nie czekajmy na niedźwiedzia, który zwolni i mozolnie przez to przebrnie. Już sprawdziliśmy wasze akta drogie panie. Wszystkie trzy jesteście byłymi Marines, a obie, Smith i Malone, przeszły trening Jednostki. Więc musimy poradzić sobie z kwestią zatargów, jakie macie między sobą, i rozwiązać ten problem, zanim stanę się naprawdę nerwowa. – Wstała i wygładziła swoją krótką sukienkę. – To wszystko?

~ 31 ~

- No cóż… – zaczęła niedźwiedzica. - To dobrze. Na razie! – I już jej nie było. Dee odwróciła się do Rica, czekając, aż coś powie. I powiedział. - Więc... jesteś głodna?

Tłumaczenie: safinna

Beta: panda68 / axses

~ 32 ~

Rozdział 3

Ric zapłacił taksówkarzowi i wyprostował się, podczas gdy Dee-Ann patrzyła na niego, stojąc na frontowych schodach jego rodzinnej restauracji. - Co miałem zrobić? – zapytał - Powiedzieć nie. Wzruszył ramionami. - Podoba mi się ten pomysł. Poza tym, wszyscy powinniśmy pracować razem, żeby to zatrzymać – nie odchodź ode mnie Dee-Ann. Ignorując jego ostrzegawczą minę, Dee szła dalej, ale Ric ją dogonił i wciągnął do alejki pomiędzy restauracją, a garmażerią obok. - Nie wydaje ci się to dziwne, – zapytał, stając przed nią, – że koty, które tak bardzo popierają czystość krwi, które mogłyby uchodzić za brytyjskich arystokratów, zawracają sobie głowy hybrydami? Zakładając ramiona na swojej piersi, Dee zrobiła to, czego nienawidził, patrzyła tuż obok niego. Robiła to tylko wtedy, gdy miał w czymś rację, a ją to wkurzało. - Jeśli naprawdę bezdyskusyjnie nie chcesz nad tym pracować, mogę przydzielić kogoś innego. – Zaczął myśleć o jedynej osobie, która zirytuje Dee, i zdawał sobie sprawę, że ta osoba czeka na niego w środku, w jednej z prywatnych sal. – Przekażę to Blayne. Ric odsunął się o krok, ale ręce Dee wystrzeliły do przodu i złapały go za ramiona. - Co takiego? - Powiedziałem, że przydzielę do tego Blayne, skoro ty nie... - Pudelka? Chcesz przydzielić do tego Pudelka?

~ 33 ~

- Jest świetnym ambasadorem Grupy, dogaduje się z kotami i niedźwiedziami, poza tym, zna już Dez MacDermot. - Opiekuje się jej dzieckiem. - Odpowiadała też za większe przedsięwzięcia Grupy i sprawdzała się idealnie. - Ze szczeniakami i kociętami hybryd. Przecież nigdy nie była na akcji. - Ale też świetnie poradziła sobie w Ursus County. – Ric wciąż nie mógł uwierzyć, że jego głupkowaty, rozkoszny wilkopies był tym samym drapieżnikiem, którego widział, jak dziesiątkuje gang ludzkich mężczyzn próbujących ich zabić. I zrobiła to mając tylko kilka ostrzy w dłoniach i siłę woli. Co prawda, zdolności Blayne do posługiwania się nożami objawiały się tylko wtedy, gdy była zapędzona do narożnika, bez możliwości wyjścia. Oczywiście… nie musiał mówić o tym Dee. - Ursus… – Wilczyca zgrzytnęła perłowo białymi kłami i warknęła na niego, jakby próbował jej zabrać ulubiony gryzak. – Jedynym powodem, dzięki któremu przeżyła w Ursus County, byłam ja. Jedynym powodem, dzięki któremu pracuje w Grupie, jestem ja. Jedynym powodem, dzięki któremu oddycha moim bardzo cennym powietrzem, jestem ja. To prawda. Jedyną osobą, która naprawdę potrafiła wkurzyć Dee-Ann Smith, była i prawdopodobnie zawsze będzie Blayne Thorpe. - Rozumiem to, ale... Głowa Dee zniżyła się, jasnozłote oczy spojrzały na niego zza ciemnobrązowych rzęs. - Świetnie. Zrobię to. - Nie, jeśli w ten sposób chcesz wykorzystać okazję do wszczęcia bójki z Cellą. Jeśli to możliwe, wyraz twarzy Dee-Ann stał się jeszcze bardziej wściekły. - To prawda. Ale nie chciałabym zrobić krzywdy twojej dziewczynie. Ric zamrugał. - Mojej co?

~ 34 ~

- Zapomnij. – Obeszła go, chcąc odejść, ale Ric złapał ją za nadgarstek, zatrzymując w miejscu. - Obiecałem ci jedzenie... - Nie musisz mnie karmić, Van Holtz. Nie jestem jakimś celem charytatywnym. - Nigdy nie powiedziałem, że jesteś. I co się stało z Ric’iem? Milej brzmiało, kiedy mówiłaś do mnie Ric. A poza tym, musisz jeść, Dee-Ann. – Złapał za jedną ze szlufek jej dżinsów i pociągnął. - Łapy precz! - Jedno dobre szarpnięcie i spadną z ciebie. Jesteś za chuda. - Od kiedy to jesteś moją matką? - Widzisz? Nawet twoja matka się martwi. - Nie, nie martwi się. Poprowadził ją do tylnych drzwi. - No chodź. Musisz zjeść, inaczej będę się martwił całą noc, czy gdzieś nie zemdlałaś. Niezdolna do zrobienia następnego kroku z powodu niedożywienia. Ric trzymał już rękę na klamce, rzucając Dee spojrzenie przez ramię. Nagle drzwi otworzyły się od wewnątrz, popychając go do tyłu prosto na wilczycę. Wpadł na nią, jego ciało przycisnęło jej do przeciwległej ściany. - Przepraszam, szefie. – Powiedział jeden z ekipy, wrzucając worek do kontenera na śmieci. – Nie zauważyłem was tutaj. Ric nie odpowiedział. Był zbyt zajęty byciem poważnie świadomym kobiety, którą przyciskał do ściany. - Planujesz odsunąć się ode mnie w najbliższym czasie, supermodelu? – zapytała. - Albo możemy zostać tak na zawsze. To też wyjście. – Które był bardziej niż chętny zastosować. - Dobry Boże! – Dee odepchnęła go i ruszyła w kierunku drzwi. – Jeśli Cella nie jest twoją dziewczyną, to musimy ci jakąś znaleźć.

~ 35 ~

- Cella nie jest moją dziewczyną. Pracuje dla mnie. To byłoby niestosowne. Dee-Ann zatrzymała się w otwartych drzwiach i odwróciła do niego. - Tak jak ja, ale to nie powstrzymuje cię od nalegania, każdego dnia, żebym się rozebrała. - To prawda, ale to nie ja podpisuję twoje czeki. - A co to dokładnie znaczy? - Nie wiem, ale jeśli dasz mi chwilę, to jestem pewien, że wymyślę jakieś w pełni logiczne wytłumaczenie, które można przedstawić w Sądzie Najwyższym. - Wiesz... założę się, że tak.

***

Dee nie wiedziała, dlaczego nagle zaczęła przejmować się tym, czy Ric umawia się z Malone, czy nie, ale musiała przyznać się sama przed sobą, że w pewien sposób się martwiła. Może po prostu poczuła się bardziej ponuro. Może trochę samotnie. Nieważne. Przejdzie jej. Stała na zewnątrz kuchni, podczas gdy Ric wrócił i przyniósł jedzenie. Zdawało się, że trwało to dłużej niż myślała, co znaczyło, że przyrządził je sam. Ale kiedy w końcu wrócił, uśmiechnął się do niej – ukazując znowu swoją bezstrosko-szczęśliwą, głupkowatą minę, ponieważ ugotował coś w garnku – i wskazał na korytarz prowadzący do prywatnych pokoi. Domyślając się, że pewnie będzie chciał omówić następne kroki, zanim będzie musiała codziennie użerać się z Malone, Dee ruszyła za nim. Jeden z kelnerów minął ją trzymając dużą tacę z jeszcze większą ilością jedzenia. - Tutaj. – powiedział Ric, kiedy kelner zatrzymał się przy jednym z pokoi. Wydawało się, że to będzie zbyt dużo jedzenia, jak na ich dwoje, ale może był bardziej głodny, niż jej się wydawało. Kiedy byli przy drzwiach, Ric sięgnął wolną ręką za nią i otworzył je. Kelner wszedł do środka, a Dee podążyła za nim. Zamarła w drzwiach i warknęła, obracając się do Van Holtza. ~ 36 ~

- Co? – zapytał, próbując wyglądać niewinnie. - Naprawdę powinnam była cię zabić, kiedy miałam ku temu okazję, supermodelu. - A gdzie byłaby w tym zabawa? – Wepchnął ją do środka, zanim mogła się wycofać, i wtedy została zauważona. - Deeeee-Annnnnnnnnnnnnn! – Usłyszała sekundę wcześniej, zanim zwariowany wilkopies okręcił się dookoła Dee i przytrzymał, mocno się przytulając. - Tęsknili za tobą. – Wyszeptał Van Holtz do jej ucha, zanim wszedł do pokoju, uśmiechając się do małej grupki osób siedzących przy stoliku, które tolerowała, ale z którymi niekoniecznie chciała spędzać swój czas. - Tak się cieszę, że przyszłaś! – powiedział radośnie wilkopies, którego ramiona zacisnęły się tak, że Dee prawie straciła oddech. - Puść mnie, Blayne. - Zostaniesz, prawda? - Puść mnie, Blayne. - Musisz zostać, żebyśmy mogły zjeść i pogadać. Wieki się nie widziałyśmy! – Oparła głowę na ramieniu Dee. – Tak bardzo za tobą tęskniłam. W tym momencie Dee sięgnęła po swój myśliwski nóż, ale Ric złapał jej dłoń, zanim mogła wyjąć go z pochwy i schować za plecami. - Dlaczego nie usiądziemy i nie zjemy, zanim wszystko wystygnie? – zapytał. - Okej! – Wilkopies zwolnił swój niemal śmiertelny uścisk z szyi Dee i podjechała na wrotkach do stolika – dlaczego miała na sobie wrotki w środku restauracji, Dee nawet nie chciała zgadywać – nieświadoma, jak zwykle, jak blisko była śmierci, za każdym razem, gdy nalegała na kontakt. - Odłóż to. – wyszeptał Van Holtz do ucha Dee. – Albo pozbawię cię całej ręki. Z warknięciem, Dee schowała nóż. - Proszę bardzo, supermodelu. Zadowolony?

~ 37 ~

- Zajebiście. – Puścił ją, ale wcześniej poczuła jego palce prześlizgujące się po jej przedramieniu. – Masz taką gładką skórę. – Zamruczał patrząc na jej rękę. - Taa. To nowa tkanka bliznowata po tych wszystkich walkach na noże. Po kilku latach leczenia jest naprawdę miękka. Ric posadził Dee-Ann na jednym końcu stołu, a Blayne Thorpe na drugim – co nie było takie proste, bo Blayne ponownie chciała przytulić Dee. To tak, jakby miała życzenie umrzeć. Potem on i jeden z jego pracowników zajęli się resztą gości. Lachlan Lock MacRyrie, najlepszy przyjaciel Rica, od kiedy obaj skończyli dziesięć lat, wciąż się śmiał, bo Dee siedziała naprzeciw niego. Nieważne, czy śmiał się z chęci pokazania przed Blayne sympatii do Dee, reakcji Dee na tę sympatię, czy z ciągłych prób Rica do powstrzymania Dee od zmiecenia Blayne z powierzchni ziemi, Ric nie wiedział. Czasem trudno było uwierzyć, że ten ponad dwumetrowy grizzly, zabierający sporo przestrzenni w dość dużej jadalni, był kiedyś średniego wzrostu dzieciakiem, który wylądował twarzą w szafce Rica podczas bijatyki. Bijatyki, którą rozpoczął Ric. Źle się z tym czuł, tym bardziej, że Lock wtedy stracił przytomność. Ric położył olbrzymi talerz przed grizzlym. - Łosoś w moim idealnym miodowy sosie dla ciebie. Lock popatrzył na świeżego, czterokilogramowego dzikiego łososia przed sobą. - Czy tym razem dałeś tam wystarczającą ilość miodu? Mrucząc, Ric wyjął plastikową butelkę niedźwiadka z miodem z kieszeni i rzucił nim w dużą, niedźwiedzią głowę swojego przyjaciela. - Niewdzięcznik. – prychnął. Odwracając się, by nie patrzeć na brutalną profanację swojego idealnie przygotowanego posiłku miodem, Ric pochylił się i pocałował partnerkę Locka, a zarazem najlepszą przyjaciółkę Blayne, Gwen w policzek, zanim postawił przed nią talerz. - Gulasz z dziczyzny dla ciebie. - Mniam. Pachnie fantastycznie.

~ 38 ~

Następnie postawił prosty stek ze smażoną zieloną fasolą przed Blayne, ponieważ była trochę wybredna w kwestii jedzenia. - Co do picia? – zapytał zgromadzonych. - Wino? – zasugerowała Gwen. - Świetny wybór. – W ciągu kilku ostatnich miesięcy zapoznał kocicę z Filadelfii z winami z wyższej półki i okazało się, że ma wykwintne podniebienie. Jednak jej niedźwiedzi partner... - Mle... – Zaczął grizzly, ale Ric uniósł dłoń, uciszając przyjaciela. - Nie możesz przynajmniej spróbować wina? – Ric prawie błagał. – Mam znakomity rocznik z 1932... - Chcę mleko. Zimne. Całą cysternę, poproszę. Kręcąc głową, zniesmaczony Ric zwrócił się do Blayne. - A pani, panno Thorpe? - Nic z kofeiną i cukrem! – krzyknęła. – Bo dzisiaj już nie usnę! Juu huu! – Kiedy wszyscy się w nią wpatrywali, ramiona Blayne opadły i spokojnie powiedziała. – Dietetyczną Colę poproszę. Ric obrócił się do Dee-Ann, która wydawała się wciąż wkurzona. - Dee? - Woda. - Gazowana, czy nie? Zmieszany wyraz jej twarzy był bezcenny, kiedy warknęła. - Z kranu. - Czyli niegazowana. – Tak, jakby mógł jej dać zwykłą, codzienną wodę z kranu. Prawie się wzdrygnął na tę myśl. Ric przekazał kelnerowi ich zamówienia na napoje i zasugerował, żeby od razu przyniósł więcej pieczywa, bo Lock obgryzał już paznokcie z głodu. Chwycił klamkę i ~ 39 ~

otworzył drzwi, kelner szybko wyszedł i ukazał stojącego Bo „Marudera” Novikova. Novikov był przysłanym z nieba zawodnikiem drużyny hokejowej Rica i partnerem Blayne, ale był tak irytującym dupkiem, że Ric nie mógł powstrzymać się przed zatrzaśnięciem drzwi przed niedźwiedzio-lwią twarzą. Ryk wstrząsnął drzwiami i ścianami, a Blayne wręcz wyskoczyła ze swojego miejsca, żeby otworzyć drzwi. - Nie waż się, – rozkazała, – wyrwać drzwi z zawiasów! – Złapała Novikova za rękę. – Po prostu wejdź i bądź miły. – Spojrzała na Rica. – Ty też, Ulrich. - Ja? – Ric założył ręce na piersi. – A co ja zrobiłem? Świeżo po swoim codziennym – i brutalnym – treningu, Novikov rzucił torbę ze swoim hokejowym sprzętem na podłogę. Rozejrzał się i zapytał. - A dla mnie jest jedzenie? - A zapłacisz tym razem? – zapytał Ric, co zagwarantowało mu pacnięcie w ramię od Blayne. – Ał! Kelner wrócił z ich napojami, a Ric pozwolił Novikov’owi złożyć swoje zamówienie, odkąd Ric uznał go za niegodnego swojego genialnego doświadczenia w wyborze – zawsze poprawnym – tego, czego jego przyjaciel w danej chwili potrzebował. Ponad dwumetrowa hybryda opuściła swoje przeszło stuosiemdziesięciokilogramowe ciało na jedno z najlepszych krzeseł w restauracji, bez szacunku dla mebla, i rozejrzał się po zebranych przy stole, dopóki jego niebieskie oczy nie zatrzymały się na Dee-Ann. - Co ona tu robi? – zapytał Blayne. - Zaprosiłem ją. – powiedział Ric, zajmując miejsce naprzeciw Locka i na ukos od Dee. – Natomiast, nie przypominam sobie twojego nazwiska w mailu, którego wysłałem. - Przestańcie obaj. – warknęła Blayne. – A Dee jest tutaj, ponieważ chcę, żeby tutaj była. – powiedziała do Novikova. - Zaszufladkowała cię, jako antylopę gnu.

~ 40 ~

- Mógłbyś sobie odpuścić? - Masz. – Lock sięgnął do kredensu, złapał jeden z wielkich koszyków chleba i cisnął nim w Novikova. – Wsadź to sobie do gęby i się zamknij. Prychając cicho, niegrzeczny dupek nadal wpatrywał się w Dee-Ann, a Ric był gotowy przejść na drugą stronę stołu i rozerwać twarz hybrydy na strzępy. Ale Blayne miała dobry sposób na swojego partnera, wyciągając notes z plecaka i zaczynając w nim pisać. - Co robisz z moją listą? – Wkurzył się tak, jakby ukradła mu portfel. - Po prostu robię kilka... zmian. – Podniosła listę. – Dorysowałam na niej serduszka i kwiatki! - Oddaj mi to! – Novikov wyszarpnął kartkę z jej ręki i tak rozpoczął się kolejny wykład na temat prawidłowego wykorzystania listy. Jak Blayne to znosiła, Ric nie miał pojęcia. Jak kto lubi, przypuszczał. Ric chwycił swój widelec, gotowy zatopić go w swoich medalionach z gazeli i sarny w sosie winnym. Ale gdy znalazł tylko pusty talerz tam, gdzie powinno być jego jedzenie, wiedział, że miał rację. Dee-Ann była głodna. - Co? – spytała Dee znad jego gazeli, kiedy uniósł brew w jej stronę. – Byłeś zajęty gadaniem.

***

Dee zjadła najlepsze, w swoim życiu, ciasto biszkoptowe z białym lukrem i słuchała toczącej się dookoła niej rozmowy. Wyglądało na to, że plany weselne nie idą najlepiej dla Locka i jego partnerki, ponieważ ich matki miały inny gust praktycznie we wszystkim. Blayne bała się, że jej wesele lekko dobije do pięciuset gości, a Ric kłócił się z Novikovem o... no cóż, praktycznie o wszystko, ale głównie o to, kogo dołączyć do ich drużyny, a kogo wyrzucić. Ponieważ nie interesowała się ślubami, Dee raczej słuchała dyskusji o hokeju. Zwłaszcza, od kiedy Reece Lee Reed znalazł się w drużynie. ~ 41 ~

Dee dorastała z chłopakami Reed. Chociaż zawsze była najbliżej z Rorym, z najstarszym, była też blisko z nimi wszystkimi. Ricky Lee Reed był obecnie w Tokio, pracując w japońskim oddziale firmy ochroniarskiej jej kuzyna, Bobbiego Raya. Wszyscy Reedowie byli jej tak samo bliscy jak jej kuzyni, Sissy Mae i Bobby Ray. Tyle, że jej kuzyni nigdy nie musieli zmierzyć się z wściekłym Eggiem Smithem, który złapał ich na próbie podrzucenia jej pijanego tyłka do domu jej rodziców. Więc tak jak Lock MacRyrie, Reedowie zasłużyli sobie na jej lojalność. Po kilku minutach, rozmowa zeszła na Cellę Malone i MacRyrie powiedział do Dee. - A tak przy okazji… Malone przeprowadziła się z powrotem do miasta. Jest teraz w drużynie. Dee spojrzała na niedźwiedzia, a Ric zachichotał obok niej. - Wiem. – odparła. - Och. – Głowa grizzly przechyliła się na bok i zapytał. – Wiesz, że masz kilka siniaków na twarzy? - Jestem tego świadoma. Pomyślał przez chwilę i dodał. - To nie przez Malone, prawda? - Naprawdę muszę na to odpowiadać? Pokręcił głową i zabrał się za swój ogromny kawałek ciasta orzechowego. - Myślę, że nie musisz. - Znasz Marcellę Malone? – zapytał Pudelek. - Moja twarz zna. – wymruczała Dee. - Czyż nie jest wspaniała? Jest taka miła i słodka. Poznałam ją na treningu drużyny któregoś dnia. Jej tata to Przyjemniaczek Malone. - Fascynujące. – Skłamała Dee, potem walnęła widelcem w widelec Rica, zanim mógł podebrać jej trochę ciasta. – Nie potrzebujesz tej ręki do pracy, żebyś mógł dalej gotować? ~ 42 ~

- Nie podzielisz się? - Nie bez walki. Ric pochylił się odrobinę, reszta stołu prowadziła dyskusję na temat czegoś, co ją w ogóle nie interesowało. - I nie pozwól, żeby ta sprawa z Marcellą Malone ci przeszkadzała, Dee. Masz ważniejszą pracę na głowie. Oczekuję, że mi zaimponujesz. - To mój życiowy cel. – odpowiedziała sucho. – Zaimponować Van Holtzowi. - Wszystkie Sfory miałyby się lepiej, gdyby to był ich życiowy cel. - Wszyscy rodzicie się z takim poziomem arogancji? Ric wyszczerzył się, ukazując idealne, lśniąco białe zęby. - Na to wygląda. Chociaż, moja ciocia Irene mówi, że nie jest pewna, czy to wrodzona cecha charakteru, czy wada genetyczna. Ale pracuję nad tym.

***

Ric odprowadził swoich gości z restauracji. Była gorąca, duszna noc i nie mógł się doczekać, kiedy znajdzie się w domu. Ale jeszcze musiał się upewnić, czy kuchnia została prawidłowo zamknięta, dowiedzieć się, co jutro zostanie dostarczone, żeby mógł zacząć pracę nad menu dla siebie i jego cioci Adelle, z którą dzielił obowiązki szefa, żeby mógł poradzić sobie ze skargami, mogącymi pojawić się wieczorem, podczas rozmowy z zespołem. - Wszystko w porządku? – Spytał go Lock, stali z boku, podczas gdy reszta patrzyła na zakręconą Blayne, robiącą salta na wrotkach. Mógł tylko się domyślać, że w cieście miodowym, które zrobił cukiernik, było trochę przetworzonego cukru. Musiał to sprawdzić, ponieważ było ono podane w menu, jako deser bez cukru. - Wydawało mi się, że widziałem tu Steina. Lock obrócił się do niego, zamrugał oczami.

~ 43 ~

- Jesteś pewien, że to był on? - Nie bardzo. Ale wydawało mi, że to był on. - Twój ojciec dostanie zawału, jeśli dzieciak wrócił. - Wiem. - Masz zamiar mu pomóc? - Nie. - Ric... - Nie. – Ten dzieciak złamał mu serce. Ric nie miał zamiaru mu teraz pomagać. Te czasy się skończyły. – Dzieciak żyje na własny rachunek, co – zgodnie z jego słowami – bardzo mu odpowiada. - Uparciuch. - To wada, z którą nauczyłem się żyć. W tej chwili Novikov zarzucił wierzgającą potrzebuję biegu i wolności! Blayne na swoje ramię. - Ktoś potrzebuje podwózki? – zapytał, kierując się do tego, co Lock zwykł nazywać, jego wojskową bryką. Samochód tak duży, że mógłby zmieścić cały legion Rzymian. - Nie, dzięki. Przyjechaliśmy naszą ciężarówką. - Okej. Do zobaczenia jutro na meczu. – Zaczął otwierać drzwi swojego wozu, ale zatrzymał się i obrócił do nich. Pomyślał chwilę i powiedział. – I dzięki za kolację. Ric, zmieszany tą niezwykłą uprzejmością, odpowiedział. - Nie ma za co. Z kiwnięciem, nagle klepnął Blayne w tyłek i dodał. - Zadowolona? Powiedziałem dziękuję twoim beznadziejnym przyjaciołom i Gwen. - To postęp! A teraz puść mnie, abym mogła pobiegać! - Znajdziesz się w Connecticut, zanim cię złapię, a jutro mam mecz. ~ 44 ~

Wsadził ją do samochodu i przypiął pasem. Wyglądał na zwykły pas bezpieczeństwa, ale, z jakiegoś powodu, Blayne nie mogła go otworzyć, dając Novikovowi czas na obejście i wejście do samochodu, zanim jego partnerka mogła się wydostać. Patrząc na jej próby szarpania się i odpięcia pasa, Ric stwierdził. - Czuję, że chyba powinni ją jakoś uratować. - Naprawdę? – spytała Gwen, otaczając Locka ręką w pasie. – Ja zawsze czuję, jakbym musiała ratować jego. Dojedzie do domu i będzie musiał radzić sobie z pobudzoną Blayne przez kilka następnych godzin. Ric potrząsnął głową. - Muszę porozmawiać z Jean-Louisem o tym cieście miodowym. Miało być bez cukru. - Chcesz mu o tym powiedzieć, przyjacielu? – Odezwała się nagle Dee zza Rica. Prawdę mówiąc, myślał, że już poszła. Lock, najwyraźniej przyłapany, wzruszył ramionami. - Nie wiem, o czym mówisz. – Złapał dłoń Gwen. – Chodźmy. - Czekaj. O czym mówi ta wieśniaczka? – Oburzyła się Gwen, zmuszona do podążania za swoim partnerem do auta. Ric westchnął. - Dobra. O co ci chodzi? - Chcę ci tylko powiedzieć, że nie chcę, żeby Jean-jakiś tam... - Jean-Louis. - Taa. On. Robi najlepszy biszkopt, jaki kiedykolwiek jadłam, i nie chcę, żeby wyleciał przez coś, co nie jest jego winą. Kiedy Novikov nie patrzył, MacRyrie dosypał cukru do uspokajającej rumiankowej herbaty Blayne. Ric, starając się nie roześmiać, powiedział. - Och. To straszne. Porozmawiam jutro z Lockiem.

~ 45 ~

- A co z twoim przeorganizowaniem torby Novikova, kiedy był w łazience? Powiesz o tym MacRyrie’mu? - Prawdopodobnie nie... od razu. Uśmiechnęła się kpiąco. - Jesteście bardzo wredni dla tego chłopca. - Zachowujesz się tak, jakby na to nie zasłużył. - Tego nie powiedziałam, ale tam, skąd pochodzę, tolerujemy gburów takich jak on, jeśli grają tak dobrze, jak on. Poradziliśmy sobie z Mitchem Shaw podczas miejscowego sezonu futbolowego. - Mitch nie jest gburem, tak jakby. On jest po prostu... – Myślał przez minutę i w końcu dokończył. – Mitchem. - To nie zmienia postaci rzeczy. – Mrugnęła i ruszyła spacerkiem. Nigdy nikogo nie spotkał, kto szedłby spacerkiem po Manhattanie, oprócz Dee. - Ech... podwieźć cię do domu? - Nie idę do domu. Mam spotkanie z tą idiotyczną tygrysicą i Desiree, wcześnie rano, a mam za daleko, żeby jeździć tam i z powrotem. - Możesz zostać u mnie. – zaproponował, chcąc wyglądać raczej na niewinnego i pomocnego, niż na napalonego i zdesperowanego. - Nie, ale pięknie ci dziękuję. Wpadnę do Rorego Reeda na noc. Zatrzymał się w hotelu Brendona Shawa, razem z resztą Sfory, więc ma obsługę hotelową i naprawdę wygodną kanapę. - Ale moje mieszkanie ma mnie i moje gofry z jagodami. - Nie mogę wciąż cię wykorzystywać, Van Holtz. - To nie jest wykorzystywanie, bo i tak zostaniesz moją żoną. Odwracając się i idąc tyłem, mruknęła. - Hmm? Ric zdecydował, że to nie jest odpowiedni moment. ~ 46 ~

- Nic. Dobrej nocy, Dee-Ann. - Tobie też. – Odwróciła i szybko zniknęła w cieniu. – I dzięki za kolację. Westchnął, myśląc o kolejnej samotnej nocy w łóżku. - Do usług.

Tłumaczenie: safinna

Beta: panda68 / axses

~ 47 ~

Rozdział 4

Rory Lee Reed leżał w swoim łóżku, zastanawiając się jak długo jeszcze będzie musiał leżeć tutaj i trzymać tę ludzką kobietę, kiedy – w końcu! – jego drzwi od sypialni cicho zaskrzypiały. Kobieta uniosła swoją głowę z jego klatki piersiowej i przestraszonym szeptem powiedziała. - Rory... – Stuknęła jego ramię. – Rory. Obudź się! Udał, że właśnie się obudził i spojrzał przez pokój na Dee-Ann. Stała w drzwiach z jedną ubraną w dżinsowe spodnie nogą skrzyżowaną z drugą oraz Dużą Betty – czyli nożem myśliwskim, któremu on i jego bracia nadali takie imię – w jednej ręce, dłubiąc ostrzem pod pazurami drugiej. - Dee... Dee-Ann? Co tutaj robisz? - Przyszłam po mojego mężczyznę. – warknęła nisko i lekko obróciła głowę, a wczesno poranne światło sprawiło, że jej żółte oczy nabrały wyrazistszego koloru. Gdyby jej nie znał, byłby przerażony. Echh. - Powiedziałeś mi, że jesteś wolny. – oskarżyła go kobieta. - Uch... no cóż... - To nie ma znaczenia. – powiedziała szybko i Rory musiał powstrzymać swój odruch przewrócenia oczami. Była jedną z tych. - Musisz, jak najszybciej się stąd wynieść, kochana, – wyjaśniła Dee rozwlekle przeciągając samogłoski, – zanim dostanę szału. - Teraz Rory jest ze mną. – powiedziała kobieta do Dee. – Przykro mi, jeśli to cię boli, ale tak się sprawy mają.

~ 48 ~

Oczy Dee skierowały się na niego, a on nie mówiąc słowa, błagał: Proszę nie zostawiaj mnie. Proszę nie zostawiaj mnie. Byli zaledwie na trzech randkach! Na trzech randkach, które doprowadziły do jednej nocy solidnego, przyjemnego seksu. Ale, jak to bywało w przypadku ludzi, czasami ta jedna wystarczała. Jego ojciec go ostrzegał. Ostrzegał go dla jego dobra. - Trzymaj się z daleka od ludzi, chłopcze. Przylepią się, a potem nie będą chcieli odejść. Będą się bronić. Oczywiście, to ostrzeżenie nadeszło, gdy Rory miał szesnaście lat. Teraz miał trzydzieści pięć i właśnie w tej chwili zdecydował, że był już za stary na tego rodzaju bzdury. Kiedy ojciec był w jego wieku miał już partnerkę, cztery zdrowe szczenięta i przyzwoity biznes, żeby ich wszystkich utrzymać. A czego jego ojciec nie potrzebował w wieku trzydziestu pięć lat, to najlepszego przyjaciela próbującego pomóc mu pozbyć się jego najnowszego podboju... który, tak naprawdę, nie był żadnym podbojem. Praktycznie dała nura w jego łóżko. - Zaopiekujesz się także szóstką naszych dzieci? – zapytała Dee. Szóstka? Dobry Boże. Kobieta zamrugała. - Szóstka? Stukając nożem o czubki wszystkich swoich palców, Dee wymieniła imię każdego wymyślonego potomstwa. - A więc jest Benny Ray, Johnny James, Jackie Duke, Juney Peach – Juney Brzoskwinka? – Sadie Mae i Sassy. Ona jest naszą pokazową księżniczką, nieprawdaż, Rory Lee? - Masz szóstkę dzieci? – domagała się odpowiedzi kobieta. - I każde z nich dostaje alimenty. – dodała Dee. – Naprawdę dużą kwotę. A ponieważ najstarsze ma tylko siedem lat... to jest jeszcze masa lat finansowej opieki, której jest nam winny. Nieprawdaż, Rory Lee? Rory spojrzał na kobietę i odpowiedział. ~ 49 ~

- Dbam o swoje dzieci.

***

Biedny kelner, obsługujący pokoje, wyglądał na kompletnie przerażonego, kiedy histerycznie śmiejący się Rory otworzył mu drzwi. Z Dee śmiejącą się na kanapie tak mocno, że aż się popłakała, położył tacę, dostał podpis od Rorego i zniknął. - Juney Brzoskwinka? Z ramionami obejmującymi brzuch, Dee odparła. - Nie mogłam użyć imion mojej rodziny. Nigdy nie wiadomo, czy czasem ich nie spotkała. Rzucając się na kanapę naprzeciw niej, Rory potrząsnął głową. - Koniec z tym, Dee-Ann. Nie robię tego więcej. Ścierając łzy ze swoich oczu, Dee-Ann usiadła. - O nie, znowu. – westchnęła. – Zawsze to mówisz i zawsze kończę ocalaniem twojej dupy następnego ranka od przylepnych ludzi. - Myślę, że nadszedł już na mnie czas, żeby się ustatkować. Mam dobrą pracę. A sfora jest zabezpieczona. – Zmierzył ją wzrokiem. – Jesteś zajęta? - O, to miłe. - Chyba nie czekasz nadal na miłość, co? - Jeśli kiedykolwiek… - Trzecia klasa: Rory. Pewnego dnia znajdę prawdziwą miiiiiłość. - Nigdy tego nie powiedziałam. - Mój umysł to stalowa pułapka. Wierz mi, kochana. Powiedziałaś to. I to miałaś na myśli.

~ 50 ~

- Mnóstwo rzeczy zaprzątało mi głowę, gdy byłam w trzeciej klasie. Tak samo tobie. A jeśli sobie przypominam, zamierzałeś zostać prezydentem tych tu Stanów Zjednoczonych. - Wciąż mogę nim zostać. - Tylko tego nam brakowało. Reed w Białym Domu. - Zrobię cię swoim Sekretarzem Obrony. - No myślę. – Dee rzuciła okiem na zegarek. – Cholera. Muszę zjeść i znikać stąd. - Praca? - Pracuję teraz z KZS. Rory roześmiał się. - Kitty Inc.7? Baw się dobrze. - Bardziej muszę uważać na tyły. - Jeśli się martwisz, to dlaczego… - Zbyt wiele do wyjaśniania. Nie mam teraz nastroju. – Zaczęła wcinać swój bekon i gofry i… nie, nie były tak dobre, jak Rica. - Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. Robota uspokoiła się teraz nieco w biurze, więc mam czas. - Wszystko w porządku? - Praca z pewnością trochę zwolniła, ale wciąż dostajemy więcej zleceń, niż większość agencji. Myślę, że wszystko się poprawi, kiedy Bobby Ray wróci do biura na pełny etat. - A teraz nie jest? - Spędza czas ze swoim szczeniakiem. Dee nie była tym zaskoczona. Samce wilków często poświęcały swoim młodym tyle samo czasu, co samice. 7

Inc. – skrót Incorporated, to znaczy spółka S.A.

~ 51 ~

- A co u Mace’a? - Dostał przezwisko, które zwykle dostaje bogaty człowiek, ale jego osobowość... lepiej sobie z tym poradzimy z Bobby Ray’em. - Ty to zrób. Zanim Bobby Ray wróci. - Ja? Dlaczego ja? - Jesteś tak wygadany jak Bobby Ray i nie udawaj, że nie. Przynajmniej nie przy mnie. Dee znowu zerknęła na zegarek, wrzuciła resztę jedzenia do ust i popiła kilkoma łykami bardzo gorącej kawy. - No dobra. Muszę iść. - To na razie. Dee zostawiła przyjaciela w pokoju hotelowym i wyszła. Nie mogła doczekać się dzisiejszego dnia, ale im szybciej skończy, tym szybciej będzie mogła rozprawić się z Marcellą Malone.

***

Ric siedział przy swoim komputerze, bawiąc się pieniędzmi w swoim biurze w domu, kiedy weszła pani M. Była gosposią Rica od wielu lat i zawsze dobrze się nim opiekowała. Teraz była starsza i pracowała tylko trzy dni w tygodniu, jednak to odpowiadało Ricowi. Kiedy już znalazł dobry personel, szczególnie personel, który robił najlepszy chleb z sody i mostek po tej stronie Irlandii, to mógł być elastyczny. - Przyszła twoja matka. Ric spojrzał znad raportów finansowych i wiedział, że zmarszczył brwi. - Jesteś bardzo zajęty? – zapytała. - Nie. Nie. Oczywiście, że nie. Daj mi tylko minutę. - Oczywiście. ~ 52 ~

Ric ułożył w jeden stos całą papierkową robotę i włożył do dużego sejfu. To nie było tak, że nie ufał swojej matce, ale skoro przyszła do niego bez uprzedzenia, to najprawdopodobniej sprawa dotyczyła jego ojca. I Ric raczej wolał, by niczego nie zobaczyła, bo ojciec czułby potrzebę wyciągnięcia tego z niej. Matka nie była dobrym kłamcą i ojciec zawsze wiedział, kiedy coś ukrywała. Wrócił do biurka, kiedy Jennifer Van Holtz właśnie wchodziła. - Ulrich. - Mamo. – Wyszedł zza biurka i pocałował oba jej policzki. – Wyglądasz doskonale. - Dziękuję. Podstawił jej krzesło, na którym usiadła. Zamiast wrócić na swoje własne krzesło, oparł się tyłkiem o biurko i uśmiechnął się do niej. - Co cię sprowadza? Kiedy złączyła dłonie i oparła je na swoich kolanach, a potem odwróciła wzrok, Ric odpowiedział za nią. - Ojciec? - No cóż, – zaczęła, – wy, dwaj nigdy nie mieliście dobrych relacji, więc pomyślałam, że będzie lepiej, jak wyjdzie to ode mnie. - Co będzie lepiej? - Wiesz, że twój ojciec zawsze chciał spróbować czegoś trochę innego. - Na przykład zostać koronerem? Najpierw spojrzała surowo, a potem się krótko roześmiała. - Mam na myśli jego restauracje. - To działka wujka Vana. – Ale, po co Alder Van Holtz miałby zmieniać profil ich restauracji, skoro tak dobrze im szło, Ric nie wiedział. Przypomniał sobie powiedzonko Dee-Ann: Jeśli coś nie jest popsute, zostaw to w diabły. - Wie o tym. Ale nic go nie powstrzyma przed zrobieniem czegoś na własną rękę.

~ 53 ~

- Oczywiście! Ric robił różne rzeczy na własną rękę i wuj Van nigdy nie narzekał, raczej to doceniał. - Zdobył już nawet jakichś inwestorów, którzy są bardziej niż skłonni zainwestować w nową restaurację. - Nową restaurację? Teraz? – Przy takiej gospodarce? Ric był niezwykle zadowolony, że Van Holtz Steak House i sieć Fine Dining radziły sobie tak dobrze, pomimo tego wszystkiego, co się działo. Ale zmienni woleli swoje naturalne jedzenie, jak to nazywali. Niedźwiedzie polarne chciały swojego tłuszczu z fok, lwy przepadały za nogami gazeli, wilki zajadały się szpikiem kostnym jelenia.... - Wiem, że to jest bardzo ambitne. On to rozumie, ale naprawdę ma parę świetnych pomysłów i planów… - Ale? - Musi zdobyć jeszcze jednego inwestora. - Najlepiej swojego syna, któremu prawdopodobnie nie będzie nawet płacił, ponieważ myśli, że moje pieniądze są jego pieniędzmi? - Ulrich… - Mamo. – Przykucnął przed nią i wziął jej małe ręce w swoje. – Wiem, że chcesz mu pomóc, i być może ma bardzo dobry pomysł na nową sieć restauracji, która zarobi dla niego furę pieniędzy. I być może to jest coś, w co z ochotą bym zainwestował... gdybym mu ufał. Ale mu nie ufam. - Jest twoim ojcem. - Nienawidzi mnie. - To nieprawda. - Mamo. – Roześmiał się Ric. – Daj spokój. Wysyłałaś mnie do wuja Van'a każdego lata, żeby nie narażać mnie na samotne spędzanie czasu tylko z nim i Wendellem, kiedy wychodziłaś. Prawdopodobnie dlatego, że bałaś się tego, co może mi zrobić, kiedy cię nie ma. Wyrwała swoje ręce z jego i wstała, robiąc krok do tyłu. ~ 54 ~

- Ulrichu Van Holtz! To, co powiedziałeś o swoim własnym ojcu, jest okropne. Ric wstał i wzruszył ramionami. - Ale nie całkiem nieprawdziwe.

***

Dee weszła do kafeterii przy biurach Grupy i natychmiast zauważyła, jak szybko ucichły rozmowy. - Co znowu? – zapytała zgromadzonych. Jeden z techników od broni, który był kojotem, trzymający nogi na jednym ze stołów uśmiechnął się do niej i zapytał. - Pracujesz teraz z KZS? - Tak. I? - Ty? Ty? - A co to ma niby znaczyć? Pracuję z bezwartościowymi, leniwymi, złośliwymi kotowatymi wokół siebie przez cały czas. Nie robi mi to żadnej różnicy. - Może, – jedna z gepardzic słodko zasugerowała, – mówienie kotom, że są leniwe i złośliwe… - Nie zapominaj o bezwartościowych. – przypomniała.jej z uśmiechem Dee. - Racja. Może... to powinno zasugerować ci, że ty, ze wszystkich istot na tej planecie, nie powinnaś pracować ze zwolennikami kotów, a przeciwnikami psów z Katzenhaft. - Ale dlaczego? Skoro mogę ignorować wady i denerwujące zwyczaje kotów? - Tu nie chodzi o jakieś koty. – wytknął niedźwiedź wargacz ponad śmiechem psów. – Tu chodzi o Gołe Pięści Malone. Ona zwykła grać z Nevada Slammers, zanim tu przyszła. Zajmuje trzecie miejsce w rankingu kar wszechczasów za karne minuty tuż

~ 55 ~

za Rabusiem i tym niedźwiedziem polarnym, który rozerwał szczękę hieny swoimi zębami. Dee powoli skrzyżowała ramiona na swojej klatce piersiowej. - Czy wy martwicie się o mnie? - Nie. – Cały pokój odezwał się jednym głosem, co rozśmieszyło Dee, dopóki jakaś ręka nie zacisnęła się na jej ramieniu, niemal wyrywając ją ze stawu. - Smith. – powiedziała Malone, uśmiechając się. - Malone. – Dee rzuciła okiem na rękę, ściskającą jej ramię. – Chcesz zachować te paluszki, kocie? - Chcesz dostać najlepszego strzała, wieśniaro? - Czekaj, czekaj. – zaprotestował samiec wilka. – Nie rób tego… - wstał. – Dopóki nie odsuniemy stołów.

***

Blayne Thorpe zakołysała seksownie swoim ślicznym tyłeczkiem, kiedy wycofywała się spod kuchennego zlewozmywaka w restauracji. - Zrobione! Ric dokończył jajka, bekon i tosty, położył to na ladzie, gdzie Blayne miała zjeść swoje późne śniadanie. - Dzięki, że pojawiłaś się tutaj tak szybko. – powiedział wycierając garnki. – Mam kompletnie obłożony lunch i obiad, więc zabiłby nas zatkany zlew. - Żaden problem. – Blayne wyszorowała do czysta swoje ręce, zanim wskoczyła na stołek i zabrała się za jedzenie, jednocześnie przyglądając się, jak załoga Rica przygotowywała się do obsługi lunchu. Udało jej się załapać na darmowy posiłek, bez bycia natrętną. To z pewnością był prezent, szczególnie w ogarniętej pośpiechem kuchni.

~ 56 ~

- A więc. – zapytała. – Zamierzasz dać swojemu ojcu pieniądze? Ric oparł się łokciami o blat, a brodę umieścił na uniesionych pięściach. - Nie, co oczywiście go wkurzyło. - Ale nie musisz dawać mu tego, czego chce, nawet gdy prosi? Czy to nie jest jakaś zasada sfory, albo coś? - Nie, chyba że nie chcesz mieć już sfory. – Chociaż Blayne była pół wilkiem, jej ojciec nie był częścią sfory, odkąd się urodziła. Alfy Sfory Magnus – jak większość wilczych sfor w przeszłości, a niektóre jeszcze teraz – odmówiły mu pozwolenia na zostanie z nimi, kiedy nalegał na zatrzymanie Blayne. Więc miała mało doświadczenia z prawami sfory. Jednakże miała wspaniałego ojca. Humorzasty, odrobinę małomówny, ale kochał swoją córkę. Ric czasami zastanawiał się, jak to jest wiedzieć, że twój ojciec cię kocha. – A z powodu przeciwstawnego kciuka, który mają wszyscy zmienni, podejmujesz ogromne ryzyko, że mogą wyrzucić cię ze sfory, jeśli będziesz usiłować uciec z ich pieniędzmi. - Aaaah. Zapomniałam o tym przeciwstawnym kciuku. – Podniosła ręce do góry i poruszyła swoimi kciukami. – Niech cholera weźmie te kciuki. Niech je weźmie cholera! Ric roześmiał się, bardzo zadowolony, że problemy ze zlewem zostały rozwiązane. Blayne zawsze też znalazła sposób, żeby odciążyć jego umysł… no cóż, prawie zawsze. - A więc oto mój plan. – powiedziała, nalewając sobie jeszcze soku pomarańczowego. – Zbliża się Czwarty Lipca i tak sobie myślę, czy nie namówić Bo do zorganizowania przyjęcia dla wszystkich moich przyjaciół. Czy nie brzmi to wspaniale? - Dlaczego miałabyś to dla nas robić, Blayne? – zapytał szczerze Ric. – Przecież wiesz, że cię kochamy, a ty zmuszasz nas żebyśmy spędzali czas z tym kretynem. - On nie jest kretynem. On jest źle rozumiany! - Jestem zaskoczony tym, że jego knykcie nie opierają się o ziemię i, że nie może, sklecić pełnego zdania z prawidłowym czasownikiem. Pokiwała palcem przed jego twarzą. - Sprawię, że ty, Lock i Bo się dogadacie. Nic mnie nie powstrzyma przed tym, żebyście wy trzej stali się najlepszymi przyjaciółmi! ~ 57 ~

- To znaczy, pomimo mojego i Lock’a moralnego oburzenia na istnienie Novikov'a na tej samej planecie? Że pozwala mu się oddychać naszym cennym powietrzem? Wargi Blayne rozchyliły się na chwilę, zanim zapytała. - Nie możesz po prostu powiedzieć, że cię denerwuje? - Denerwujące są słowa Lock’a, że nie dokładam dość miodu do mojej glazury miodowej. Dla mnie Novikov jest odpychający i barbarzyński. Blayne wydała z siebie głębokie westchnienie. - No tak… tak jak wszyscy. - Ale wszyscy kochają ciebie. – przypomniał jej. - Oczywiście, że tak. Jestem Blayne. – Uśmiechnęła się. – Nie mogą oprzeć się mojemu czarowi. W tym momencie, oboje zaczęli się śmiać i zajęło im wieczność, zanim przestali to robić.

***

Trzymały się za szyję, kiedy główna administratorka, Charlene, weszła do kafeterii. - Dee-Ann! - Co? - Detektyw MacDermot jest tutaj. I wiesz, że żadne międzyrasowe bójki nie są dozwolone na terenie Grupy. Dee i Malone natychmiast się rozdzieliły, a Dee powiedziała. - Nie walczyłyśmy. Prawda, Malone? - Prawda. My... trenowałyśmy. Charlene założyła ramiona na piersi. ~ 58 ~

- Trenowałyście? Naprawdę? - Słyszę ten ton. – ostrzegła Dee. Ruszyła w stronę drzwi z lekko pochyloną głową z zamiarem wyjścia z kafeterii. – Gdzie jest MacDermot? - Czeka na ciebie przed wejściem, i tak, słyszałyście ten ton. – zawołała za nią Charlene. Dee minęła już jeden z pokojów treningowych, gdy Malone złapała rękaw jej dżinsowej kurtki. - Macie tu całkiem młode dzieciaki, Smith. – Malone skinęła na młode hybrydy szkolące się w walkach wręcz. - To są dzieciaki, które znaleźliśmy wałęsające się po mieście. - Nie powinniście zabrać ich do służb socjalnych, albo coś? - One są hybrydami. - Wszystkie? - Tak. - I wszystkie były używane do walk? - Tylko kilka. Jak ta dziewczynka siedząca w kącie, piorunująca nas wzrokiem przez szybę. - Ach tak. - To jest Hannah. Malone rzuciła okiem na Dee. - Ty ją przywiozłaś? Ponieważ wygląda na trochę… - Umarłą wewnętrznie? - Tak. - Nie miała wielkiego wyboru. Nie mogła poradzić sobie z wyciem. - Ona wyje?

~ 59 ~

- Nie ona, ale miniaturowy pudel. - Psy mają teraz zmienne pudle? Dee miała już odpowiedzieć, kiedy zdała sobie sprawę, że to jest głupia rozmowa, i po prostu odeszła. Wyszła przez główne drzwi i natychmiast się uśmiechnęła. - A kim jest ten przystojny kotek? – zapytała, wyciągając ręce, by podnieść młode, które przylgnęło do jej nóg. Podrzuciła Marcusa Llewellyna wysoko w powietrze, kochając śmiech, który w nim wywoływała. - Nie za wysoko. – pisnęła Desiree. – Jak już odkryliśmy kilka razy, gdy będzie zbyt wysoko, to złapie się rynny. - Wciąż to wywlekasz? – marudził Mace Llewellyn, okrążając samochód, by uścisnąć Dee-Ann i ją pocałować. Wciąż pamiętała dzień, w którym ten kot zjawił się w Smithtown, z kuzynem Dee Bobby Ray’em, zachowując się tak, jak był jego właścicielem. Chociaż miał ochronę Bobby’ego Raya, Mace tak naprawdę jej nie potrzebował. Dorastał wśród nich i był jak rodzina. Do diabła, Sissy Mae, siostra Bobby’ego Raya – i jedyny powód do życia dla Dee-Ann, kiedy miała dużo kłopotów, gdy dorastała w Smithtown – była matką chrzestną Marcusa. - Mace, to jest Marcella Malone. Potrząsnął ręką Malone. - Gołe Pięści. Słyszałem, że jesteś teraz u Kanibali z Novikov’em. – Mace zaśmiał się lekko. – Nie wdajesz się z nim w walkę na pięści po grze? Malone zmarszczyła brwi. - Ten pierdolec rzucił mnie w i przez szybę przed polem karnym podczas gry. Więc, potem uderzyłam go w jaja moim kijem i naplułam mu w twarz. Za to rzucił we mnie bramkarzem lisów! Łyżwami do przodu. Uderzył mnie prosto w głowę. Zamroczyło mnie na dobre dwadzieścia minut i wciąż można zobaczyć bliznę, gdzie łyżwy bramkarza rozcięły mi głowę. – Wzruszyła ramionami i dodała, jakby mimochodem. – Ale teraz jakoś się dogadujemy.

~ 60 ~

- Chodźmy. – powiedziała Dee, zniecierpliwiona słuchaniem tej głupiej historii. Zwróciła Marcusa Mace’owi. Zabrał syna, ale pochylił się i szepnął jej do ucha. - Chyba nie muszę ci mówić, że masz uważać na moją żonę, co? Albo jak dużo zadam ci bólu, gdyby coś jej się stało? - Mace’ie Llewellyn, próbujesz przymilać się do mnie? Tutaj, teraz, kiedy patrzy na nas twoja żona? - Przestań grozić ludziom, Mace. – zganiła go Desiree, bardzo świadoma kobiecego kodeksu w rodzinie Smith, gdy szło o partnerów ich przyjaciół. Ponadto, Desiree dobrze znała swojego męża. - On po prostu troszczy się o ciebie, Desiree. – Dee poklepała ramię Mace’a. – Ciesz się jego dobrym sercem. Mace zamruczał. - Wiem, że to nie jest komplement, Dee-Ann.

***

Chociaż przez całą godzinę nie pozwolił żadnemu krążkowi przelecieć obok siebie, to w końcu jednemu się udało. Wtedy Novikov skrzyczał sam siebie za to, jakim to jest idiotą, i jak do niczego się nie nadaje, jeśli nie umie grać tak, jakby miał jakiś cel. Ric, który to zrobił, pozwolił ogromnej hybrydzie pomstować, chociaż nie grali w światowych rozgrywkach tylko rozgrzewali się na lodzie, zanim nadejdzie reszta drużyny. Jednak, gdy zobaczył Lock’a pędzącego po lodzie, Ric rzucił się między nich. Ledwie dał radę, bo Lock sięgnął ponad głową Rica odpychając Novikov’a, a Novikov sięgnął ponad głową Rica, żeby odepchnąć grizzliy’iego. - Możecie przestać? – zażądał Ric. – Dzieci na was patrzą! - Przynajmniej czegoś się nauczą. – sprzeczał się Novikov. – Nieważne, czy będą zwycięzcami czy frajerami! Nie ma tutaj miejsca dla przegranych grizzly! Lock ryknął, jego niedźwiedzi garb urósł pod szkoleniowym ubraniem. ~ 61 ~

- Przestańcie! – rozkazał Ric, spodziewając się, że go posłuchają. Nie tylko dlatego, że właściciel drużyny mógłby wyrzucić ich obu – coś, czego prawdopodobnie nigdy by nie zrobił – ale też dlatego, że był kapitanem drużyny. A to przecież coś znaczyło! - Novikov, poćwicz podkręcone. – A ponieważ było to coś, co ten facet robił wręcz obsesyjnie, Ric wiedział, że zrobi to bez gadania. Z cichym warknięciem, Bandyta odjechał dalej, by trenować swoje cenne podkręcone. - Dlaczego go znosisz? – burknął Lock, kiedy Novikov był już na drugim krańcu lodowiska. - Ponieważ jest jednym z najlepszych graczy, ponieważ wygrywamy, ponieważ… -Blayne szlochałaby histerycznie, gdybyś przehandlował jego dupę? Ric nie mógł skłamać swojemu najlepszemu przyjacielowi od dwudziestu lat. - Tak. - Twoja słabość wzbudza we mnie odrazę. - Wiem. Jednak, gdy Blayne Thorpe będzie nieszczęśliwa, poleci poskarżyć się Gwenie, która poskarżyć się tobie, a ty znowu mnie namówisz, żebym przyjął ponownie Novikova. Niedźwiedzi garb Locka szybko się schował. - Masz rację. - Wiem. Ale możemy być słabi razem. Ponadto, nawet ten Neandertalczyk nie może zignorować żałosnych łez wilka. - Prawda. Ric poklepał Lock’a po ramieniu. - Zrób mi przysługę. Idź i poćwicz z nim kilka podkręconych, zanim przyjdzie reszta drużyny. Znajdź mu zajęcie i trzymaj z dala od moich włosów. - Dobra. Nie ma sprawy. Lock założył kask i spojrzał przez całą długości lodu tak, jakby Ric właśnie poprosił go, żeby stanął twarzą w twarz z całą armią samurajów, zupełnie sam.

~ 62 ~

Kiedy jego przyjaciel przygotowywał się do bitwy, Ric zszedł z lodowiska i poszedł do szatni drużyny. - Hej Bert. – powiedział do baribala, zawiązującego swoje łyżwy, i jedynego w tej chwili gracza. - Hej. Ric przeszedł obok niego do szafki Novikov'a. Zaczął bawić się nowym zamkiem, który hybryda właśnie założył, otwierając go tak łatwo, jak otwierał inne. Będąc wewnątrz jego szafki, Ric zaczął rozrzucać wszystkie jego drobiazgowo ułożone rzeczy, w tym szampon, mydło, brzytwę i bandaże. Dał sobie czas, ciesząc się tym, co robił, tak bardzo jak cieszył się robieniem naprawdę dobrego creme brulée. Kiedy poczuł, że zrobił dość, zamknął drzwiczki, a potem zamek. Bert patrzył na niego, dopóki nie skończył, a potem zauważył. - Masz niemiłe skłonności, Van Holtz. - Jedną taką malutką. - Prawda. – Bert podniósł się na nogi. – Zamiast tego, mógłbyś nasikać w jego szafce i obaj wiemy, że i tak spędziłby godziny na sprzątaniu. - Nie kuś mnie, Bert. Nie kuś.

***

Van ukrył swoją twarz w dłoniach i westchnął – głośno. Szczerze nie cierpiał tych spotkań z Radą, przedstawicielami każdej ważnej Sfory, Dumy czy Klanu, jak również jakimiś przedstawicielami nie-społecznych ras. Spotkania były długie i nużące. Jednak nie był jeszcze gotowy ustąpić ze swojej pozycji z tego powodu, że nie ufał żadnej z tych osób, co do tego, co miało być zrobione. Grizzly i baribale z ich filozoficznymi debatami. Niedźwiedzie polarne z ich niezdolnością do brania czegokolwiek na poważnie. Lwy z ich jawnym znudzeniem. Tygrysy i pantery z ich ciągłym spiskowaniem. Lisy z ich lepkimi palcami i psy dingo z ich durną, cierpliwą głupkowatością. A następnie były wilki. Jego własny rodzaj. Nawet ~ 63 ~

ta cholerna sala posiedzeń była dla nich jedynie następnym obszarem, gdzie się kłócili. Miał tak dość tego całego warczenia i kłapania, że całkowicie zakazał tego podczas spotkań. To był jedyny sposób, żeby przebrnąć przez te rzeczy w sposobie najbardziej terminowy. - Czy jest jeszcze coś? – zapytał po następnej kłótni. I o co tak wszyscy się kłócili? Gdzie zorganizować następne zebranie Rady. Sfora Magnus przyjechała z Arizony, więc przemierzyli tysiąc mil wraz z innymi kochającymi życie motocyklistami. Duma Löwes chciała spotkać się w Niemczech, prawdopodobnie dlatego, że organizowano tam co roku wielki koncert rockowy. Llewellyn’owie chcieli to zrobić na Riwierze Francuskiej, a kilku grizzlych, niedźwiedzi polarnych i tygrysów chciało zorganizować je na Syberii – bo tak byłoby fajnie. - Tak. – Anne Hutton, tygrysica w średnim wieku z Bostonu, która zarobiła większość swoich pieniędzy na praniu brudnej gotówki, powiedziała. – A o co chodzi z tymi mieszańcami w Nowym Jorku? I dlaczego dajemy tyle pieniędzy Grupie? Twojej Grupie? - To są hybrydy, ty pieprzona idiotko. – odezwała się zazwyczaj delikatna kobieta Alfa ze Sfory Magnus, Sara Morrighan. Przypominała Van’owi psa, który był trzymany w klatce, dwadzieścia cztery godziny przez pierwszą połowę swojego życia, dopóki ktoś nie wypuścił go na podwórko, żeby całkowicie zdziczał. – Mieszańcy to brzydkie słowo. - Zamknij się, Fido, nikt nie mówi do ciebie. – wypaliła Hutton w odpowiedzi. - Nie masz kulki kłaków, żeby się udławić? - W porządku. – wtrącił się Van. – Koniec z tym. – Wyciągnął rękę i jego asystent podał mu akta, które przyniósł ze sobą. – A powód, dla którego wkładamy tyle pieniędzy w tę sprawę jest prosty. – Wyciągnął stos zdjęć i rzucił je w poprzek błyszczącego stołu. Niektórzy spojrzeli na nie, ale szybko odwrócili wzrok. Inni pochylili się do przodu, żeby lepiej się przyjrzeć. A niektórzy w ogóle nie spojrzeli. - Jest ich tak wielu. – szepnęła Morrighan. - Zbyt wielu. – Van wskazał na zdjęcia. – I nie możemy pozwolić, żeby działo się to nadal. Zwieszając ramię przez oparcie krzesła, Hutton powiedziała to, co Ric był pewien, że inni myślą. ~ 64 ~

- To są kundle. Czy naprawdę musimy przez to przechodzić dla tych kundli? Van zobaczył, jak lewe oko Morrighan, odrobinę zadrżało. Jedyny znak, który przed czasem ujawniał, że zaczyna się wściekać i jest zdolna zabić każdego w tym pokoju. Uniósł swoją rękę, żeby ją powstrzymać i powiedział. - Zaczęli z nimi, ale skończą na nas. Jednak ochronimy was wszystkich. Was. Ich. Wszystkich nas. – Złapał jedno ze zdjęć – ujęcie ślicznej młodej samicy hybrydy tygryso-psa, rozerwanej na pół, z wnętrznościami wylewającymi się na klepisko, na którym zginęła. – To jest Trisha Barnes. Pracowała na pełnym etacie, jako kelnerka w barze i chodziła wieczorami do szkoły pielęgniarskiej. Pewnej nocy została porwana prosto z ulicy i użyta, jako psia przynęta, dla rozrywki rozwrzeszczanej rzeszy kanalii. – Podniósł inne zdjęcie. Znał ofiarę na każdym z nich. Przeczytał informacje o każdym z nich, wiedział jak umarli, jak cierpieli. I robił to właśnie z tego powodu. Dla dlatego, co się tutaj dzieje – w tym momencie. – To jest Michael Franks. Mechanik. Miał żonę i cztery szczenięta. Jego rany były tak poważne, że musieliśmy uśpić go na miejscu. – I następne zdjęcie. – A to jest… - Dobrze. Już dobrze. – przerwała mu Hutton, machając lekceważąco ręką. – Rozumiem, do czego zmierzasz. Boże, jesteś takim dramatycznym wilkiem. - Ale teraz ten Katzenhaft jest w to włączony. – nagle odezwała się Matilda Llewellyn. – Może oni by to przejęli, również finansowo. – Matilda była jedną z tych wiekowych zmiennych, które nigdy nie umierały. Lwice miały skłonność do życia przez długi czas, a Matilda wydawała się być gotowa przetrwać wszystkich, gdyby tylko zdołała. Van obawiał się, że może zdobyć całkiem miłą stawkę lat. - Katzenhaft bierze w tym udział? – Melinda Löwe wyprostowała się. – Katzenhaft nie angażuje się w nic, co dotyczy hybryd. - Najwyraźniej zmienili swoją filozofię – tak, jak my. Więc może powinnaś porozmawiać ze swoją bratanicą Wiktorią, która pracuje dla KZS. Melinda, która znała go niemal od wieków, przewróciła oczami. - Och, daj spokój, Van. Rozmawiamy o tym KZS. Nawet Dumy nie mają nad nimi kontroli. - I prawdopodobnie dlatego tym się zajmują. – Clarice Dupris, z Klanu Hien Dupris, wyraziła głośno swoją opinię tak, żeby wszyscy słyszeli.

~ 65 ~

Widząc, w jakim kierunku zmierza ta rozmowa, Van wstał. - Spotkanie jest odroczone. Jestem chory, kiedy was widzę. Ze wzruszeniami ramion i przewróceniem oczami, drapieżniki, które zmusił do pracy dla dobra jego rodzaju, wstały i skierowały się na lunch, który zamówił im w jednej z restauracji swojej sfory na ostatnim piętrze hotelu Chicago. Tak naprawdę, Van raczej wolałby wsiąść do swojego odrzutowca i polecieć do żony, dzieci i kuchni, ale może to zrobić równie dobrze po lunchu. To była wielka rzecz dla drapieżników – małe pogawędki podczas jedzenia, a wszyscy jedli szybko. Za godzinkę, mógłby już udać się do domu. Myśląc o tym, skinął na swojego asystenta i zaczął składać papiery, kiedy z pomocą jednej ze swoich młodych bratanic, wolno podeszła do niego Matilda. - A więc młody Niles’ie. – przywitała się, błyskając kłami, które już nie mogły się schować. To pokazywało jak stara była. I wyglądało, jakby zmieniała się w bardzo dużego i chudego kota przez cały czas. To było dziwne. Nawet dla zmiennego faceta… to było dziwne. – A jak idzie tej wilczycy? Córce Egberta Smitha. - Bardzo dobrze pracuje. – Matilda zawsze miała kłopoty z wynajęciem Eggiego Smitha, a potem córki Eggiego Smitha. Van nie wiedział dlaczego, ale nie dbał o to. Czego Matilda nigdy nie mogła zrozumieć, to tego, że czasem potrzebowali zabójcy, by chronić coś więcej niż kilka dolarów w banku, czy jakiś klejnotów w sejfie. A Eggie i Dee-Ann Smith byli urodzonymi zabójcami. - Lepiej na nią uważaj. – ostrzegła go Matilda, wolno go okrążając i kierując się do drzwi. – Jest taka sama, jak jej ojciec, zabija dla zabawy. Asystent Vana stanął obok niego i zauważył. - Nigdy tak naprawdę nie sprzeczałeś się z nią w tej kwestii, prawda? - Nie ma sensu sprzeczać się o prawdę.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 66 ~

Rozdział 5

Ric wszedł do swojego mieszkania, kładąc torbę do hokeja tuż obok szafy. Ziewając, skierował się przez przedpokój do kuchni, ale zatrzymał się, gdy zobaczył światło dochodzące ze swojego biura. Bez namysłu wyciągnął 45-tkę, którą miał przypiętą z tyłu do paska swoich dżinsów. Idąc do swojego biura, sprawdzał kąty, ale zatrzymał się zaraz w drzwiach. - Dee-Ann. - Chcesz mnie zastrzelić, supermodelu? - Jeśli nadal będziesz mnie nazywała supermodelem. – Zabezpieczył broń i wsunął z powrotem do kabury. - Co ty tutaj robisz? - Potrzebowałam kilku informacji, a wiedziałam, że twój komputer jest podłączony do bazy danych Grupy. - Masz rację. Ale równie dobrze mogłaś dostać się do bazy danych Grupy z jednego z komputerów w biurze Grupy. W przeciwieństwie do nielegalnego włamania do mojego mieszkania, jak sądzę. - A gdzie zabawa? – Wskazała telewizor. – A poza tym, masz ogromny plazmowy ekran i bardzo wygodny fotel. Ergonomiczny i tak dalej. Ric podszedł do biurka i krzyknął. -Próbuję ci powiedzieć, Dee-Ann, że nie możesz tak po prostu sobie wchodzić i wychodzić z mojego mieszkania, kiedy tylko ci się podoba! Zaskoczona Dee gapiła się na niego, dopóki nie dodał z uśmiechem. - Chyba, że będziesz naga. Przewróciła oczami i potrząsnęła głową. - Przyssałeś się, jak wilk do kości. ~ 67 ~

- I na nic nie zasługuję, skoro zamierzasz przychodzić i wychodzić, jak ci się podoba? - Możesz cieszyć się moim towarzystwem. Ric odwrócił się i poszedł z powrotem do kuchni. - Ja ucieszę cię czymś do zjedzenia. - Nie musisz za każdym razem mnie żywić, Van Holtz. - Jeśli nie ja, to kto?

***

Dziś wieczorem, wszystko, co dostała Dee, to kanapki z szynką i serem, i zupa pomidorowa. To było to, kanapka była ze świeżo pokrojoną szynką, z jakimś wymyślnym francuskim serem o nazwie, której nie mogła wymówić, i z czarnym pieprzem, na świeżej bagietce opieczonej w piekarniku. Zupa była zrobiona od podstaw z pomidorów rosnących w cieplarni, którą zbudował w części swojego dużego apartamentu, więc zawsze miał świeże warzywa i zioła do swojej kuchni. Była zaskoczona, że nie miał gdzieś tam ukrytej krowy dla mleka, które jej podał. - Czego szukałaś w moim komputerze? – zapytał ją Ric. - Próbujemy wytropić właścicieli nieruchomości, które były wykorzystywane do walk. To są tylko puste lokalizacje, ale każda ma swojego właściciela. Lista jest długa, więc wzięłam połowę, a Desiree wzięła resztę. - A co z Cellą? - Ona nie jest zbyt dobra w myśleniu. A to wszystko musi się zmieścić w głowie. - Dee-Ann... - Co? - Popracuj nad tym. Nie odtrącaj jej, tylko dlatego, że jej nie lubisz.

~ 68 ~

- Wcale tego nie robię. Sama się przyznała, że nie radzi sobie zbyt dobrze z komputerem, więc wzięłam część, a Desiree resztę. - Tak to zadziała. - Wiem. - Pewnie nie tak, jak chwyt za szyję w kafeterii, co? - To był wzajemny chwyt, a Charlene to donosicielka. - Śliczna Charlene jest moimi oczami i uszami, więc bądź dla niej milsza. - Śliczna, co? – To sformułowanie zmartwiło ją, a nie wiedziała dlaczego, więc zasugerowała. – Może powinieneś wyjść gdzieś z Charlene. Od wieków nie byłeś na randce. - Dee-Ann, ja pracuję z Charlene. To byłoby mocno niestosowne. I wcale nie żartował. - A nie jest niestosowne to, kiedy mówisz do mnie, że chcesz mnie nagą? - Po pierwsze, nie mówię ci, że masz być naga. Sugeruję to w całkowicie niezagrażający i nie-seksualnie nękający cię sposób. A po drugie, ty i ja, jesteśmy daleko poza granicami etykiety w miejscu pracy, której zwykle przestrzegam. - Co takiego? - A ponieważ ciągle włamujesz się do mojego mieszkania, nosisz luźną odzież, która aż się prosi, by cię nakarmić, żeby nie była taka luźna cały czas, to powiem ci otwarcie, że jesteś cholernie słodka. - Słodka? Jestem słodka? - Cholernie słodka. – Postukał palcem wskazującym w stół. – Cholernie słodka. - Charlene jest śliczna, a ja jestem... słodka? - Cholernie słodka. Nie zapominaj o tej cholernej części. Zdegustowana Dee wróciła do swojej pysznej kanapki. Nic dziwnego, że ten facet robił takie dobre jedzenie. To był jedyny powód, dla którego jeszcze się na niego nie rzuciła. ~ 69 ~

***

- Prawie każda z tych nieruchomości należy do jakiegoś zmiennego. Dee była pochylna nad jego ramieniem, żeby mieć lepszy widok na ekran komputera, a Ric walczył ze sobą, by nie zanurzyć swojej twarzy w jej szyi i ją powąchać. Coś, na czym złapała go już niejeden raz. Szczerze mówiąc, jak ta kobieta mogła być tak nieświadoma pociągu między nimi? Albo przynajmniej jego pociągu do niej. Minęły wieki odkąd był na randce? Wiedział o tym! Ponieważ czekał na nią! Co to był za sens iść na randkę z kobietą, skoro wiedział, że to nigdy nie będzie ta, której pragnie? To nie było tak, że był świętym, albo co, ale Ric nigdy nie był jednym z tych facetów na jedną noc. Bo nigdy nie potrafił wyplątać się z takiej sytuacji na drugi dzień. To była umiejętność, której po prostu nie posiadał. Tak jak jego niezdolność do gry w golfa. - Znasz któregoś z tych ludzi? – zapytała Dee. - Niektórych. A o innych słyszałem, albo wiem o nich. - Możesz podać mi ich domowe adresy? - Po co? Przygryzła swoją wargę. - A musi być powód? - To jest pytanie, czy oświadczenie? - Oba? Ric obrócił swoje krzesło przodem do niej. - Nie możesz nękać tych ludzi, Dee-Ann. - Nękać? Kto mówi, że chcę kogokolwiek nękać? Chcę zadać tylko kilka pytań. - Hhm.

~ 70 ~

- Co to spojrzenie ma oznaczać? Co rozumiesz przez to spojrzenie? - To, ja tylko sugeruję, że zlecisz Celli i Dez przeprowadzenie wywiadów. Dee powoli się wyprostowała, opierające ręce na swoich biodrach. - A niby, dlaczego to sugerujesz? - Powiedzmy, że to nie jest twoja mocna strona w tym szczególnym obszarze. - Jestem cholernie dobra w wywiadach. - Nie. Jesteś dobra w przesłuchaniach. Wywiady nie są twoją mocną stroną. - Od kiedy? - Odkąd doprowadziłaś tą sześciolatkę do łez. Dee tupnęła nogą. - Ona coś ukrywała! - I miała tylko sześć lat!

***

Wyprowadził ją przez frontowe drzwi, jakby była jakimś gościem, pozwalając jej pierwszej wyjść i wręczając jej papierową torbę z kilkoma kawałkami tego anielskiego ciasta, które uwielbiała w jego restauracji. - Wciąż się na mnie wściekasz? – zapytał. - Prawdopodobnie. - Ciasto nie pomogło? - Może trochę. Oparł się o futrynę. - Nie wściekaj się na mnie, Dee. ~ 71 ~

- Oskarżyłeś mnie o terroryzowanie dzieci. - Nie. Oskarżyłem cię o bycie naprawdę dobrą w swojej pracy, gdzie takie błahe sprawy, jak wiek, dolegliwości, czy niedołęstwo się nie liczą, gdzie nic nie powstrzyma cię od wyciągnięcia prawdy. - O rany. – wkurzyła się. – Wyzwalasz jedną osobę z rąk starej maciory i nagle stajesz się do cna zła. - Żartujesz sobie? Jesteś najlepszą rzeczą, jaka mogła trafić się Grupie i zmiennym. Jesteś obrońcą i nie mogę sobie wyobrazić, żeby to znaczyło jeszcze więcej dla mnie, czy dla ludzi, których chronisz. Niech go cholera! Niech idzie do piekła i z powrotem! I całe to bycie miłym i wygadanym. Dzięki Bogu, że był naprawdę porządnym facetem, bo gdyby zdecydował się zostać seryjnym mordercą, byłby gorszy od Teda Bundy’ego8! Wabiąc dziewczyny swoim super modelowym wyglądem, seksownym ciałem, uprzejmością i tymi cholernymi goframi! - Między nami zgoda? – zapytał ją i znienawidziła go za wywołanie w niej potrzeby złagodzenia jego niepokoju. - Tak. Między nami zgoda. - To dobrze. Porozmawiamy później. – A potem pochylił się i pocałował ją w policzek, wprawiając Dee w kompletne zaskoczenie, ponieważ nie robił tego nigdy wcześniej. Cały czas całował swoje przyjaciółki, Teacup czy Gwen, ale Dee zazwyczaj klepał w ramię lub po plecach. Zanim zrobiła coś dziwnego, na przykład zaczęła analizować, co znaczył pocałunek od Ulricha Van Holtza, po prostu odeszła. Kiedy była już na zewnętrz zdała sobie sprawę, że nie chce jechać w tak daleką podróż do domu. Zwłaszcza, że taksówkarze nigdy nie zawozili jej do miejsca jej zamieszkania. Boże, kiedy ostatnim raz była w swoim mieszkaniu? To nie miało znaczenia. Pójdzie posiedzieć z Rorym. Może znów będzie miała sposobność wyrzucić tyłek ludzkiej kobiety. Ku swojemu wstydowi, bardzo polubiła robić tego rodzaju rzeczy.

8

Ted Bundy to jednym z najkrwawszych seryjnych morderców w historii USA

~ 72 ~

Rozdział 6

- Kawa! Kawa! Kawa! – żądała Dez MacDermott, dopóki Cella Malone nie podała jej kubka z kawą. Gdy tylko wzięła kilka łyków, uśmiechnęła się do wyższej kobiety i powiedziała. - Dzięki. - Jesteś taka każdego ranka? - Dopóki nie dostanę kawy to nie jestem rannym ptaszkiem. - To może powinnaś napić się kawy, zanim przyjdziesz do biura. - Napiłabym się, ale moja sesja pieprzenia się z Macem dzisiejszego poranka trwała dłużej niż myślałam, że będzie, więc wzięłam tylko prysznic i wyprowadziłam psy, ponieważ Mace jak zwykle stwierdził: To nie są moje psy, na co ja: Pieprz się, jesteśmy małżeństwem, więc to są nasze psy, a potem musiałam nakarmić dziecko, które było grymaśne i zaczepne, nakarmić Marcusa, który był zajęty naśladowaniem swojego ojca, będąc też grymaśnym i zaczepnym. - Wow. – powiedziała tygrysica. – Naprawdę potrzebujesz tej kawy. I nawet na nią zasłużyłaś. - Też tak czuję. Dee-Ann podeszła do nich i teraz, kiedy Dez dostała swoją kawę, przywitała się z nią z radośnie. - Hej, Dee-Ann! - Czy ja jestem przerażająca? Dez niemal zgięła się w pół, widząc Dee gotującą się w swoim własnym sosie, więc postanowiła skłamać.

~ 73 ~

- Oczywiście, że nie. - To przez twoje dziwne oczy. – powiedziała Cella do Dee-Ann, polerując jednocześnie swoje pomalowane na ciemnoczerwony kolor paznokcie i żując gumę. Dee zawsze zastanawiała się, czy to była wyuczona umiejętność w liceum na Long Island. - Moje dziwne oczy? - Tak. Są dziwne. - Moje oczy nie są dziwne. Mam oczy po tacie. - Słyszałam, że jego oczy też są dziwne. Dez szybko weszła między dwie kobiety. Coś, co obiecała Mace’owi nie robić od chwili, gdy usłyszał o tym nowym przydziale. - Moje oczy, - powiedziała Dee-Ann nad głową Dez - mają taki sam kolor, jak twoje. - Ona nie są dokładnie takiego samego koloru, jak moje. Moje oczy mają piękny, koci złoty kolor z odrobiną zieleni dla dodania tajemnicy. Twoje oczy są zwykłym, tępym psim żółtym. – Wskazała na pitbulla przywiązanego do hydrantu przed kawiarnią. – Jak jego. - Porównujesz mnie do pitbulla? - Nie. Pitbulle są słodkie i milusie i wykorzystywane przez człowieka. Ty... nie za bardzo. Może poza tą częścią o wykorzystywaniu. - Moje panie! – wtrąciła się zdesperowana Dez. – Może pójdziemy już do pracy?" Dee-Ann uniosła kilka arkuszy papieru. - Oto lista lokalizacji, gdzie odbywały się walki, a które są w posiadaniu naszego własnego rodzaju, wraz z adresami. - Świetnie. Ja też mam listę. – odparła Dez, klepiąc swój plecak. – Dam je Mace’owi, żeby rzucił na nie okiem, to może kogoś rozpozna, albo przynajmniej słyszał jakieś pikantne plotki. - Oooch. – ucieszyła się Cella, jej oczy rozbłysły. – Coś naprawdę dobrego? ~ 74 ~

- W gruncie rzeczy nie uwierzysz, co mi powiedział o Lattie Harlow z Dumy Harlowz Queens… - Do pracy. – burknęła Dee-Ann. – Więcej pracy, mniej bzdur. Balon z gumy, którą żuła Cella, pękł. - No dobra, pracujący psie. – chwyciła kartki z ręki Dee-Ann. – Chodźmy do pracy. Zwłaszcza, że wieczorem mam pokazową grę z Mięsożercami. Po kolejnym pęknięciu balona i mlaśnięciu gumą, Cella wyszła. - Nie pozwalaj jej się wkurzać, Dee-Ann. – powiedziała Dez. - Nie pozwalam. I może poradziłabym sobie z kilkoma wywiadami. - No tak, - Dez dodała pośpiesznie, - możesz zacząć od podstawowych pytań. - Co masz na myśli? - Chciałabym zacząć od publicznych rejestrów, zanim zobaczymy się bezpośrednio z tymi ludźmi. Zobaczyć, czy czegoś tam jeszcze nie ma. - Okej, ale co to ma wspólnego ze mną… - Jeśli poradzisz sobie z urzędnikami państwowymi, Dee-Ann, poradzisz sobie z przeprowadzeniem wywiadu z każdym. Jako glina... wiem o tym. Dee-Ann burknęła coś w odpowiedzi i wyszła, a Dez wróciła do lady i zamówiła sobie jeszcze dwa kubki kawy. Ponieważ wiedziała, że to będzie naprawdę ciężki dzień.

***

To był tłoczny, środowy lunch, więc kuchnia Rica pracowała jak w ukropie. Na szczęście dawali sobie radę w tym pośpiechu i przygotowywali jedzenie tak szybko, jak to było możliwe bez jakichkolwiek większych błędów, które sprawiłyby, że jego głowa by wybuchła i wbiła się w kogoś z jego załogi. Cisnął dwa talerze na blat.

~ 75 ~

- Stolik numer dziesięć gotowy! – krzyknął i okręcił się w stronę piekarnika, ale zatrzymał się raptownie, gdy zwietrzył jednego ze swojej rodziny przez te wszystkie zapachy mięs, ziół, krwi i innych ras. Ric rozejrzał się, jego oczy się zwęziły, kły wysunęły z dziąseł. Jednym skokiem pokonał wyspę kuchenną, ignorując swoją rozpierzchającą się przed nim załogę i złapał za ramię wilka próbującego się wymknąć. Zaciągnął go do korytarza i wywlókł przez tylne drzwi na ulicę. Jednym pchnięciem posłał dzieciaka na przeciwległą ścianę. - Co, do diabła, tutaj robisz, Stein? Stein Van Holtz, jeden z młodszych kuzynów Rica, skrzywił się i wyszarpnął swoje ramię. - Nie musisz być taki chamski. - Wynoś się. – rozkazał Ric. – Albo naślę na ciebie mojego sommeliera 9. Ona jest leniwcem. Zbije cię na śmierć jedną z butelek wina. – Ric odwrócił się, by wejść z powrotem do restauracji. - Czekaj! Ric zatrzymał się z ręką na klamce. - Proszę. Ric z powrotem rzucił okiem na dzieciaka. Nie wyglądał dobrze. Był zbyt szczupły, wyglądał zbyt staro. Nie był odpowiednio odżywiony, a jego ciało błagało o nakarmienie. - Wiem, co o mnie myślisz. – powiedział Stein. – Wiem, co wy wszyscy o mnie myślicie. I... i miałeś rację. Dałem plamę. Wiem to. – Podrapał się w czoło, próbując znaleźć właściwe słowa. – Proszę cię, żebyś dał mi jeszcze jedną szansę, Ricky. Nienawidzę tego, że muszę prosić. Nienawidzę, że muszę błagać, ale potrzebuję… - Czego? – zapytał agresywnie Ric, stając twarzą do niego. – Pieniędzy? Ile jesteś winien tym razem? Stein skrzywił się.

9

Sommelier - wykwalifikowany kelner specjalizujący się w podawaniu wina

~ 76 ~

- Nie chcę pieniędzy. – urwał, potrząsając głową. – Nie, to kłamstwo. Chcę pieniędzy. - Oczywiście. - Ale chcę je zarobić. Nie proszę o pożyczkę. - Oczekujesz, że ci zaufam i zatrudnię w swojej kuchni jeszcze raz? Po ostatnim razie? - Nie mam żadnego usprawiedliwienia dla tego, co zrobiłem ostatnim razem. Wiem o tym. – Stein spuścił wzrok na swoje stopy. Miał na sobie tenisówki. Tak znoszone, że wydawało się, że trzymają się tylko dzięki kilku nitkom. Jego T-shirt i dżinsy nie wyglądały dużo lepiej, a kurtka z dżinsu byłaby za mała na niego, gdyby miał właściwą wagę. To z pewnością nie był ten pewny siebie kanciarz, który sprzedawał kuchenne wyposażenie, drogie płaty mięsa i owoce morza od tyłu kuchni Rica przez trzy miesiące. Prawie pod nosem Rica. I przez to Ric omal nie stracił swojej kuchni na rzecz jednego ze swoich krewnych. Utrata kuchni byłaby najgorszą rzeczą, jaka mogła przytrafić się wilkowi z rodziny Van Holtz, ale wkroczył wuj Van i uchylił decyzję ojca Rica. Decyzję, której nawet po trzech latach, Alder wciąż nie wybaczył, aniVan’owi, ani Ricowi. Ale zajęcie się Stein’em pozostawiono Alder’owi, a on poszedł nawet dalej względem dwudziestoletniego dzieciaka – wyrzucił go ze sfory. Dzieciak odszedł bez oglądania się za siebie z uniesionym środkowym palcem, kierując się prosto do Atlantic City i, opierając się na jego wyglądzie, do jeszcze większych kłopotów. Poza tym Ric chciał zatrzymać Steina. Chciał wyjaśnić, że wilk potrzebuje swojej Sfory, ale Alder nie chciał tego słuchać. Ponieważ, kiedy już Alder wbił sobie coś do głowy, to niestety, ale tak miało być. Co do Rica, było kilka spraw, których nie chciał wybaczyć, ale jeśli to sprawiało, że wyglądał na niedobrego w oczach ojca, to umieszczał ten fakt wysoko na swojej liście. Więc nie miał najmniejszego zamiaru wybaczyć Steinowi teraz, czy kiedykolwiek. Ale jednak... dzieciak wyglądał paskudnie. Zmięte ubranie, brudne włosy i wciąż przyciskał lewe przedramię do swojego boku. Ric zrobił krok w przód i Stein natychmiast się cofnął, spuszczając wzrok i nisko pochylając głowę. Gdyby był teraz w postaci wilka, jego ogon byłby podkulony, i na pewno by się posikał. Z pewnością to nie był ten dzieciak, którego znał Ric. ~ 77 ~

Ric, jednym ruchem, przyszpilił Steina do ściany, chwycił jego T-shirt i uniósł do góry. Stein natychmiast mu się wyrwał, jego oczy wciąż były skierowane w dół, ale Ric zobaczył dość. Łapiąc go za kark, Ric pociągnął Steina z powrotem do swojej restauracji.

***

Dee-Ann krążyła po tylnych podwórkach domów w Queens. Nisko pochylona, pod wiatr.Zerknęła zza narożnika, ale nikogo nie zobaczyła na podwórku. Nie cierpiała zadawać się z hienami, ale to miejsce wydawało się być najbardziej logicznym wyborem na początek. Co najmniej jedna z nieruchomości, gdzie organizowano walki hybryd, należała do Klanu Allan, chociaż zataili ten fakt, pod wieloma warstwami. Dlaczego zataili te informacje było tym, co Dee chciała się dowiedzieć. Co prawda, mogła zadać to pytanie bezpośrednio głowie rodziny Klanu Allan, ale po tym, co stało się wcześniej tego dnia, zdecydowała, że to nie będzie dobry pomysł. - Jeśli będziemy chciały ich pobić, albo sterroryzować, Smith, to cię zawiadomimy. – rzuciła Malone w pewnym momencie, po tym, jak zostawiły szlochającego geparda pośrodku Urzędu Rejestrów Publicznych. W porządku, więc może Ric miał rację. Jej zdolności leżały w innych obszarach. Przynajmniej miała kierownika, który to rozumiał i doceniał umiejętności, które miała. Terytorium Klanu Allan było zwykłym miejscem. Nic naprawdę wyszukanego, ale wystarczająco dużego dla Klanu o tak skromnej wielkości. Podwórko było wystarczająco przestronne, by mieć swój własny zestaw huśtawek. Był też wolno stojący garaż, ale zamknięty. Dee otworzyła zamek i wślizgnęła się do środka. Wyglądało na to, że Klan miał dobry smak do naprawdę ładnych samochodów, ale jednak... nic nie sugerowało, że tarzają się w pieniądzach pokrytych krwią hybryd. Nie znajdując niczego, po czym mogłaby wykrzyknąć a-ha!, wyślizgnęła się na zewnątrz, ledwie robiąc unik przed kijem baseballowym, skierowanym na jej głowę. Warcząc, spojrzała w górę, prosto w twarze dwóch samców hien. Ten z kijem zrobił kolejny zamach, podczas gdy ten drugi wyciągnął niewielki nóż, którym zaatakował i przeciął ramię Dee. ~ 78 ~

Poczuła, jak strużka krwi spływa w dół jej przedramienia i, Dee przyznała to później, była trochę zbyt pewna siebie.

***

Cella Malone usiadła naprzeciw trzech samic hien w salonie Klanu i zastanawiała się, jak się tu znalazła. Nie chodziło o fizyczne miejsce, w którym była w tym momencie, ale bardziej o filozoficzne pytanie. Obok siebie miała ludzką kobietę, śmierdzącą lwem – jednym z jej najmniej ulubionych zapachów – i wilczycę, która zawsze cholernie ją denerwowała, na zewnątrz. I musiała z nimi pracować. Może jej ojciec miał rację. Może powinna skupić się tylko na grze w hokeja. Albo dołączyć do rodzinnego interesu. Ale Cella zawsze wierzyła w ochronę swojego rodzaju. To była skaza, o którą rodzice Celli obwiniali jej babkę. Była kolejnym pomocnikiem i to ona zasugerowała Celli, że powinna dołączyć do KZS po tym, jak wystąpi już z Marines. Biuro Ochrony Katzenhaft mogło sobie brzmieć, jak byle jaka spółka ochroniarska, w której możesz wynająć dużych facetów do ochrony drzwi podczas przyjęcia urodzinowego swojej córki, ale to było coś więcej. Przez tysiące lat, KZS chroniło koty z całego świata. To było potrzebne, ponieważ większość kotów była samotnikami. Mogli mieszkać ze swoimi rodzinami, gdy już osiedlili się tak, jak rodzice Celli, dopóki mieli moc Dumy za sobą, ale samotny tygrys, pantera, czy jakikolwiek inny kot mógł znaleźć się w poważnych tarapatach, jeśli nie miał wsparcia. Była dumna ze swojej pracy przez te lata i cieszyła się, że ta robota wciąż pozwalała jej grać zawodowo w hokej, bo to dużo znaczyło dla dziewczyny z Long Island, która zaczęła jeździć na łyżwach ze swoim ojcem, gdy ledwie skończyła trzy lata. A kiedy miała cztery, jej niewiele młodsi bracia, mający nadzieję na pobicie rekordu ich ojca, sprawili, że szybko i twardo nauczyła się, jak przetrwać na lodzie. Jednak efekt końcowy był tego wart.Wciąż nie była tak dobra, jak jej ojciec, ale trzymała się i świetnie się przy tym bawiła. Do tego miała taką reputację, która ją cieszyła. Ale co mogła powiedzieć na ten temat? Cella uwielbiała dobrą rozróbę. - Dlaczego próbujecie ukryć, że jesteście właścicielami tej nieruchomości? – zapytała MacDermot trzech hien. Sióstr, z których ta w środku była głową

~ 79 ~

matriarchalnej rodziny Klanu. Były dziwnie wyglądającą grupką. Pewnie dlatego, że gdyby zamknęła oczy, albo w pokoju byłoby nieco ciemniej, to Cella nie wiedziałaby, czy rozmawia z mężczyznami, czy kobietami. - Nie próbujemy niczego ukryć. To była zwykła transakcja handlowa dokonana przez naszego księgowego. - A więc próbujecie uchylać się od płacenia podatków. - Powiedziałyśmy coś takiego? – zapytała przywódczyni. – Nie przypominam sobie, żebyśmy to mówiły. Cella czuła, że to prowadzi donikąd. Tak, jak wtedy, parę miesięcy temu, na terytorium niedźwiedzi w Ursus County i na innych terenach, które sprawdzali w ciągu dnia, gdzie wydawało się, jakby ktoś wiedział o tych nieruchomościach i używał ich do walk – bez wiedzy właścicieli. Ale MacDermot była zdeterminowana sprawdzić Klan Allan. Była dziewczyna z Bronksu czuła prawdziwą niechęć do hien i Cella mogła tylko się domyślać, że musiała przejąć to od swojego lwiego partnera. Jako tygrys, Cella uważała hieny za bardzo denerwujące i, gdyby była znudzona, nie miałaby żadnych problemów, żeby je rozwalić, ale z drugiej strony... po prostu nie docierali do niej tak, jak docierali do złotych kotów. Ale znowu, kiedy wiatr zawiał nie w tę stronę, to lwy stawały się wredne. Pragnąc skończyć to spotkanie przy pierwszej nadarzającej się okazji – zwłaszcza, że musiała dostać się z powrotem do miasta i przygotować do gry – Cella spojrzała przez duże panoramiczne okno za głowami hien. I wtedy zobaczyła uciekającego samca hieny, który był goniony przez innego... a potem Dee Smith. Trzymającą kij. Kilka sekund później mężczyźni zmienili kierunek, ale tym razem Smith dogoniła jednego z nich, szarpiąc go za bluzę i rzucając nim o ziemię. Uderzyła go kilka razy kijem, a potem pobiegła za tym drugim. Cella zerknęła na MacDermot, ale uwaga kobiety wciąż była skupiona na samicach siedzących przed nią. - Więc nie miałyście zielonego pojęcia, co się działo wewnątrz waszego własnego budynku? - Nigdy go nie używaliśmy. – odparła jedna z młodszych kobiet. – To prawda, należy do nas, ale nigdy z niego nie korzystaliśmy.

~ 80 ~

Smith pojawiła się znowu na widoku – uniosła kij, który trzymała, a wtedy opadła na nią metalowa rura. Zablokowała atak, ale siła uderzenia spowodowała, że cofnęła się kilka kroków do tyłu. Zamachnęła się kijem, odtrącając rurę od siebie, i rzuciła się całym ciałem na mężczyznę, znikając wraz z nim z zasięgu wzroku. To musiało być, jak bijatyka z jednym z New York Jets10. Jasne, Cella zawsze chciała wyzwać Smith, ale tylko dlatego, że została przeszkolona do walki z przeciwnikami cztery razy większymi od niej. Jak większość samic kotów, Cella była wysoka i szczupła, i miała prawie metr osiemdziesiąt wzrostu. Tyle, że u wilków i niedźwiedzi samice wydawały się rosnąć do tak absurdalnie... dużych rozmiarów. Cella zobaczyła wirującą w powietrzu linę, zarzuconą na coś. Smith wbiegła znowu w pole jej wzroku i trzymając koniec liny, wyrzuciła mężczyznę do góry w powietrze. Przywiązała koniec liny i przystąpiła do bicia tego biednego łajdaka, jak urodzinową piniatę11. Kiedy skończyła go bić, Smith odwróciła się, by odejść, ale zatrzymała się, wróciła się i uderzyła tego leżącego na ziemi jeszcze kilka razy, tak dla porządku, i dopiero wtedy odeszła. - No, dobra! – odezwała się Cella, wstając. – Czas na nas. Zdezorientowana MacDermot podniosła na nią wzrok. - Co? - Mam ten pokazowy mecz z Mięsożercami dzisiaj wieczorem, zapomniałaś? - Nie. - Musimy iść. - Ale jeszcze nie skończyłam. Może nie, jednak gdy Cella zobaczyła ponownie Smith przez okno, to goniła ją banda groźnie wyglądających, młodych hien i wiedziała już, że muszą wyjść. Złapała ludzką kobietę za ramię i pociągnęła ją z kanapy, kierując się w stronę drzwi.

10

New York Jets - zawodowy zespół futbolu amerykańskiego z siedzibą wNowym Jorku. Piniata to ludowy zwyczaj w krajach latynoskich. Zabawa polega na strąceniu specjalnie przygotowanej kuli wypełnionej przeważnie słodyczami, których uczestnicy starają się zebrać jak najwięcej. 11

~ 81 ~

- Dzięki za waszą pomoc w tej sprawie. Zawiadomimy was, gdy będziemy miały więcej pytań. Były już na zewnątrz, na werandzie, gdy Smith wybiegła zza narożnika domu i skierowała się prosto do ich samochodu. MacDermot nagle się zatrzymała. - Co do… - Idziemy. – Cella szarpnęła kobietę i pociągnęła ją do auta. Smith siedziała już w środku z włączonym silnikiem. Cella i MacDermot wskoczyły do środka, ale zanim zapięły pas, Smith nacisnęła gaz. Kiedy jechały z powrotem do śródmieścia, Cella zastanowiła się jeszcze raz, Jak ja się w to wplątałam?

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 82 ~

Rozdział 7

- Powiedz, że go znowu nie przyjąłeś. – powiedział Lock, kiedy siedzieli na ławce w oczekiwaniu na dzwonek rozpoczynający nową grę. - Musiałem. To mój kuzyn. - On jest twoim złodziejskim kuzynem z problemem hazardowym. I zapomniałeś o dekrecie twojego ojca? - Prawie. Lock odetchnął głęboko. - Wyrwie ci serce. - Czy wy dwaj macie zamiar skupić się na grze? – burknął Novikov. Para zerknęła na hybrydę, dopóki Ric ponownie nie odwrócił się do Lock’a i nie powiedział. - Nie widziałeś go, Lock. Wszystkie bzdury wywietrzały mu z głowy. Był niedożywiony. Nie mogłem, tak po prostu, go zostawić. - Ale on został wyrzucony ze Sfory, Ric, co oznacza, że został wyrzucony z restauracji. - Mogę zatrudnić, kogo mi się podoba, bo ktoś musi zmywać te naczynia. - Co Adelle na to powiedziała? - Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy, ale jestem pewien, że nie będzie zadowolona. - Nie masz dość problemów ze swoim staruszkiem, że jeszcze chcesz wkurzyć Adelle? - Stein potrzebuje pomocy. - Dlaczego? Komu tym razem wisi pieniądze? ~ 83 ~

Ric skrzywił się, miał nadzieję, że Lock nie zada tego pytania. - Niedźwiedziom polarnym. Dave Smolinski i jego bracia z Atlantic City. - Jezu Chryste, Ric. - Wiem, wiem. - Czy myślicie, dziewczynki, że możecie przenieść tę dyskusję do stolika, jak już skończymy naszą grę? – warknął Novikov. – A może zrobicie pidżamowe party i będziecie zaplatać sobie nawzajem warkoczyki. Ric wpatrywał się przez chwilę w swojego najmniej lubianego kolegę i odparł. - Sądzę, że najładniej by ci było z końskim ogonem. - Jeden koński ogon. – nalegał Lock. – Z grzywką z przodu. - Ach. Ślicznie byś wyglądał. Novikov się wyprostował. - Nienawidzę was obu. Poszli za nim na lód, Ric zajął swoją pozycję w bramce. Cella ślizgała się za siatką i wokół niej, mijając Rica z uśmiechem. - Wszystko dzisiaj dobrze poszło? - zapytał. Gdy tylko się roześmiała, nie wiedział jak to przyjąć.

***

Dee siedziała na trybunach, obserwując mecz. Tak faktycznie to nie chciała, ale była zbyt zmęczona, żeby wstać i wyjść. - Dee-Ann? Westchnęła, rozpoznając głos wilkopsa i modląc się, żeby ta kobieta jej nie przytuliła. Nie byłaby w stanie przepędzić jej w tej chwili. ~ 84 ~

- Taa? Blayne pochyliła się niżej. - Skarbie, ty krwawisz. - Co takiego? Teacup wskazała na ramię Dee. - Ty krwawisz. - Cholera. – Pomyślała, że powinna zatamowała krwawienie. - Chodź. Blayne złapała ją za ramię i pomogła wstać z miejsca. - Przegapisz grę. – sprzeciwiła się Dee. - Obecnie żyję tylko hokejem. Mogę przegapić jeden mecz, albo dwa. Niezdolna do sprzeciwu Dee pozwoliła wilkopsu poprowadzić się przez szatnię drużyny do pokoju lekarza, który był zawsze w pogotowiu podczas rozgrywek. - Blayne! – krzyknęło czterech techników i trzech sportowych lekarzy. - Cześć, chłopaki. Nie będziecie mieli nic przeciwko, żebym skorzystała z waszej pomocy, prawda? - Ależ oczywiście, że nie. Blayne pomogła Dee wspiąć się na jeden ze stołów i poszła po jakieś rzeczy. Wróciła po paru minutach i pomogła Dee zdjąć kurtkę. Ściągnęła ręcznik, którym Dee miała owinięte zranione ramię i po krótkich utyskiwaniach zabrała się do ścierania całej krwi. - Jak to się stało? - Hiena mnie skaleczyła. - Och, Dee... – powiedziała ponuro Blayne. – Nie zabiłaś jej, prawda? Prawie się uśmiechnęła.

~ 85 ~

- Nie tym razem. - To dobrze. Całe to zabijanie nie wpływa dobrze na ciebie. Blayne pochyliła się i obejrzała ranę. - Będą potrzebne szwy. Dee wycelowała w jednego z lekarzy. - On może to zrobić. - Nie należysz do zespołu. On cię nie dotknie. - Świetnie. Zatem pójdę do szpitala. - Ja to mogę zrobić. – Blayne sięgnęła po niewielką plastikową paczuszkę. - Chyba sobie żartujesz. - Nie. Ale nie martw się. Zszywałam O'Neill’ów odkąd skończyłam czternaście lat. No wiesz, wtedy, kiedy nie mogli iść do szpitala, ponieważ musiałoby to być zgłoszone glinom, albo coś podobnego. - Nic mnie to nie obchodzi, bo moja odpowiedź wciąż brzmi nie. - Dee-Ann, próbuję być miła. Ale wystawiasz moją cierpliwość na próbę. - Przykro mi, że ci nie ufam w sprawie wbijania igły w moje ciało, ale trudno się temu dziwić wziąwszy pod uwagę naszą przeszłość. - Wciąż o tym nudzisz? – prychnęła Blayne. – Złamałam ci nos i postrzeliłam cię tamtego dnia w Ursus County... Nie mogę uwierzyć, że wciąż masz mi to za złe. - Wiem. To jest irracjonalne. – Zwłaszcza, że Dee musiała zapuścić włosy, żeby przykryły uszkodzone ucho po tym postrzeleniu. - Tak jest. Bo staram się być dla ciebie taka miła. Najmniej, co możesz zrobić, to docenić tę przysługę, którą dla ciebie robię, i pozwolić mi wbić tę zakrzywioną igłę w twoje ciało. Rozumiesz? - No cóż…

~ 86 ~

- Dobrze! Teraz, trzymaj się! – Trzymając igłę z nicią chirurgiczną w jednej ręce i zranione ramię Dee w drugiej, Blayne wesoło zaćwierkała. – To będzie boleć!

***

- Wiem, że to była pokazowa gra. – powiedział Novikov, gdy drużyna próbowała wziąć prysznic, przebrać się i wreszcie stąd wyjść. – I wiem, że wygraliśmy... ale jest kilka rzeczy, które panowie spieprzyliście. Mam tutaj listę. Wyciągnął kartkę papieru ze swoich spodni hokejowych, a Ric skoczył przed Locka, zanim ten mógłby zawinąć swoje ręce wokół gardła Novikov'a. - Może przedyskutujemy to na następnym treningu? – zasugerował Ric, ledwie powstrzymując wkurzonego grizzly. Novikov uniósł swoją kartkę. - Ale mam listę. Lock warknął, próbując odepchnąć Rica, ale Ric jakoś dał radę go powstrzymać. - Wiem. Myślę jednak, że ta lista będzie dużo bardziej skuteczna, gdy już wszyscy odpoczniemy i odprężymy się przed następnym treningiem. Novikov na chwilę się zamyślił, ale w końcu się zgodził. - No dobrze. Ale na następnym treningu – wszyscy usłyszą, jak spieprzyli sprawę i jak poprawić te spieprzenia. Ric poczekał, dopóki Novikov nie poszedł pod prysznic, a potem odezwał się do swojego najlepszego przyjaciela. - Odpuść sobie. - Powinienem skręcić go w precel. - I co to da? Zwłaszcza, kiedy istnieje ryzyko, że może ci oddać. Po prostu weźmy prysznic i zmywajmy się stąd.

~ 87 ~

Lock złapał swój ręcznik ruszając jak burza w stronę prysznicy, a Ric podążył za nim. Ale zatrzymał się żeby otworzyć szafkę Novikov'a – przestawił jego dezodorant, szczotkę do włosów, płyn do płukania ust – i zamknął ją z powrotem. Właśnie szedł pod prysznic, gdy Blayne weszła do szatni. - Blayne! – zawołał cały zespół. - Hej chłopaki! – Pochyliła się i szepnęła Ricowi do ucha. – Dee została ranna. - Co? - Nie panikuj. Nic jej nie będzie. Myślę, że krwawienie ustało. - Czekaj… co? - Wciąż wpadasz w panikę. W każdym razie mogę zabrać ją do domu, ale potem zdałam sobie sprawę, że to ty powinieneś zabrać ją do domu. Albo, jeśli się martwisz, czy zdrowieje... zabierz ją do swojego domu. Zdezorientowany tym wszystkim Ric, zapytał. - Nie rozumiem, co ty… - Och. Zabierz biedną, ranną Dee do domu. – mrugnęła. – To jest część mojego planu „Projekt: wilk-wilk”. - Myślałem, że wymyślasz mniej szokujące nazwy. Wzruszyła ramionami. - Nic nie pasowało. Ale „Projekt: wilk-wilk” to jest to! Jest takie słodkie! – Kiedy miał już zamiar zaskowyczeć, dodała. – Pieprz to Van Holtz i zabierz ją do domu. - Nie powinienem zabrać jej do szpitala… - To miłe. – warknęła, przerywając mu. – Ale czasami cholernie głupie. - Tak, ale jeśli została mocno zraniona… - Ulrich. Czy mój Projekt o kryptonimie „Niedźwiedź-kot” nie zadziałał dla Locka i Gwenie? – To był śmieszny, ale zadziwiająco skuteczny plan Blayne, żeby połączyć ich dwóch najlepszych przyjaciół, razem na zawsze, pomimo iż nikt nie wierzył, że ta para będzie do siebie pasować – z albo bez pomocy Blayne. ~ 88 ~

- Tak, ale… - Zatem mój „Projekt: wilk-wilk” będzie skuteczny także dla ciebie. Ale musisz mnie słuchać i ufać mi bezgranicznie. - Rozumiem to, ale… - Po prostu zabierz ją do domu! O rany! - Okej, okej! – Złapał ręcznik, chcąc najpierw wziąć prysznic. – Zaraz będę. - Nie ma problemu. Poszła teraz z Dzieciakami. – To była derbowa drużyna Blayne. Teraz dopiero Ric wpadł w panikę. - CO? - Nic jej nie będzie. Oni kochają Dee-dusię. - Dobry Boże, kobieto. Chyba jej tak nie nazwałaś, prawda? - No cóż… Postanawiając, że prysznic będzie musiał poczekać, Ric narzucił na siebie ubranie. - Co robisz, dziecino? – Blayne zapytała Novikova, gdy tylko wrócił spod prysznica. - Ktoś wciąż przestawia moje rzeczy w szafce. To doprowadza mnie do szaleństwa! Blayne przewróciła oczami i wymownym gestem pokazała palcem na swojej skroni, że chyba zwariował. Wzruszając ramionami, Ric złapał swoją torbę i wypadł z szatni. Kiedy Ric pojawił się na sali stwierdził, że Dee-Ann jest okrążona przez dziewczyny z drużyny Blayne. Podobnie, jak Blayne, była to głośna, lubiąca się bawić, gadatliwa grupa… i Dee brakowało sekund, żeby je wszystkie pozabijać. Widząc rozpaczliwą wściekłość w jej oczach, Ric szybko podszedł i chwycił ją za ramię. - Witam, śliczne panie. - Ulrich! – wykrzyknęły radośnie, a kilka go nawet przytuliło.

~ 89 ~

- Mówiłyśmy ci już, jak bardzo uwielbiamy te kurtki? – Wszystkie się obróciły i pokazały mu kurtki, które dla nich kupił. Była umieszczona na nich nazwa drużyny, nazwa zespołu derby i numer. Ale też nazwisko Van Holtz, jako jednego z ich największych sponsorów. Co mógł na to powiedzieć? Sponsorowanie doprowadzało jego ojca do szaleństwa, ale stary wilk nie mógł nic z tym zrobić – nie legalnie w każdym razie. -Cieszę się, że wam się podobają. - Wy dwoje powinniście wyjść z nami! – wtrąciła jedna z dziewczyn. – Wypijemy kawę albo coś innego. - Z przyjemnością, - zaczął, ale zanim mógł skończyć, Dee wbiła swoje szczególnie ostre pazury w jego ramię, - ale nie możemy. - Och. – Cały zespół spojrzał na nich, razem. – Ochhhhh. - Rozumiemy. – odezwała się inna. – Idźcie sobie. I dobrze się bawcie. Ric roześmiał się i wyciągnął warczącą Dee-Ann z grupy. Poprowadził ją korytarzem, aż doszli do windy. Kiedy byli już w środku zapytał. - Co się dzieje? Wzdychając Dee zsunęła rękaw kurtki z ramienia. Zobaczył szwy. - Malone? – zapytał, a Dee zachichotała. - Nie. Ona nie jest fanką noży. To była Hiena. Nie jest źle. A Pudelek nie zrobił złej roboty. - Pozwoliłaś Blayne się zszyć? - To, albo musiałabym wysłuchiwać szlochania. - No tak. I poradziłaś też sobie świetnie z dziewczynami z derby. - Wiele mnie to kosztowało. Oglądały mecz, ale kiedy Blayne nie wróciła, wszystkie poszły jej szukać. Tak jakby była jakimś zaginionym kociakiem. Ale gdy wszystkie zaczęli mówić, jedna przez drugą... wtedy pomyślałam Czas zacząć zabijać. - Dobrze, że zdążyłem cię przed tym ocalić. – dokuczał jej Ric.

~ 90 ~

- Taa. Otworzył drzwi i wyszli na podziemny parking. - Zawiozę cię do domu. – powiedział, nie fatygując się nawet, by oprawić to w formę pytania, czy propozycji. - Nie musisz zawozić mnie do domu. – natychmiast zareagowała Dee. Przytknął rękę do jej czoła, ignorując to, że go trzepnęła. - Dopóki się nie upewnię, że nie masz temperatury, przyzwyczaj się do tego, że będę kręcił się obok ciebie. - Świetnie. Najpierw Pudelek, a teraz ty stajesz się nachalny. - Wolałbym myśleć, że jestem wyżej w twoim rankingu niż Pudelek. – Zatrzymał się i spiorunował ją wzrokiem. – A ty porównujesz mnie do niej!

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 91 ~

Rozdział 8

Dee była zajęta wymyślaniem sposobu, jak pozbyć się Rica. Nie chodziło o to, że nie doceniała jego pomocy, ale nie potrzebowała niańki. Nie była też w nastroju, żeby dzielić taksówkę do hotelu Rorego, bo pewnie Ric naciskałby na nią, że powinna jechać do siebie. Miała swoje lokum, ale nigdy tam nie chodziła. Zawsze zamierzała tam jechać, ale potem coś jej wypadało i zanim dotarłaby w okolice domu, łatwiej jej było skierować się do hotelu, albo mieszkania Bobby’iego Raya. Myśląc, że ma dobrą wymówkę, Dee miała już zaczął kłamać, ale się powstrzymała, gdy zobaczyła to. To stało na swoim własnym niewielkim miejscu, świeżo umyte i Dee mogła się założyć, że na pewno jest wyposażone w różne bajery. Ale był tego wart, musiała to przyznać. Tak wart tego. Ponieważ była tylko jedna rzecz, na którą według Dee nie można było skąpić pieniędzy, a tą rzeczą był samochód. I dobry Boże, Ulrich Van Holtz miał najlepsze samochody. Przedtem podziwiała jego American muscle. Samochód z lat sześćdziesiątych lub siedemdziesiątych, z mocnym silnikiem, który mógł tak przyspieszyć, że zostawiał policjantów daleko z tyłu. Ale w przeciwieństwie do jej kuzynów, Dee nie miała żadnych oporów do małych zagranicznych samochodów, które śmierdziały szybkością i seksem. I to była jedna z rzeczy, które tak naprawdę lubiła w Van Holtzu. Ten facet potrafił wybrać sobie samochód. Przez jakiś czas, one w ogóle nie były dostępne na rynku w Stanach. Za to sprowadzano je z Włoch, Niemiec i Azji. Dzisiaj przyjechał Mercedesem, tak nowym, że jeszcze nawet nie było go na rynku w Europie. Wiedziała o tym, ponieważ przeczytała artykuł na temat pokazu tej wersji w jednym z magazynów Sissy Mae. Kiedy Ric próbował zapakować swoją hokejową torbę do tego maleńkiego bagażnika, Dee przesunęła palcem po tylnym błotniku i okrążając pojazd dotarła do drzwi od strony pasażera. Jak Ric zdołał zdobyć amerykańską wersję niemieckiego samochodu, niedostępnego jeszcze w Niemczech, Dee nie wiedziała. I nie pytała. Szczerze mówiąc, nie dbała o to. Ponieważ odrobina tajemnicy była bardziej seksowna.

~ 92 ~

- Podoba ci się? – zapytał. – Właśnie go odebrałem. - Ładny. Uśmiechnął się i otworzył drzwi pilotem. Dee wśliznęła się na skórzane siedzenie, a całe jej ciało zadrżało od tego kontaktu. Teraz to był luksus. Kobiety z Manhattanu, ze swoją obsesją do butów, torebek i ubrań ze znanego domu mody, które stawały się niemodne w ciągu nanosekundy, po tym jak zostały sprzedane, mogły teraz zatrzymać te wszystkie swoje ekstrawaganckie pierdoły. W zamian Dee wzięłaby to, z pocałowaniem ręki. Dee zapięła pas i niewiele myśląc, podała Ricowi adres mieszkania, w którym prawie nigdy nie przebywała. Tak naprawdę, była zbyt zajęta dotykaniem i podziwianiem samochodu tego faceta, by zauważyć, że ruszyli. Ocknęła się, gdy zatrzymali się przed jej budynkiem. - To tutaj mieszkasz? Zajęta otwieraniem i zamykaniem schowka, Dee nagle podniosła głowę, szybko rozglądając się po otoczeniu i szumowinach, które zerkały na samochód Rica – i prawdopodobnie na samego Rica – z różnych zaułków i ciemnych kątów najbliższej okolicy. Co ona sobie myślała? Dlaczego nie kazała mu zabrać się do hotelu? Zwłaszcza, że jej mieszkanie nie miało żadnych cholernych mebli! I szczerze mówiąc, cała ulica była niczym prawdziwy film gangsterski, wypełniona ćpunami, sutenerami i mordercami. Miejscem, w którym Dee-Ann mogła uzyskać informacje, gdy ich potrzebowała, nie kłopocząc się byciem miłą, albo gdzie gliniarze pokazywali się tylko wtedy, gdy rzeczy stawały się nieprzyjemne. Całą noc rozbrzmiewały syreny, a gliniarze i sanitariusze z pogotowia rzadko pokazywali się w tej część miasta, dopóki nie wzeszło słońce, a leżące na ziemi ciała nie były wyraźnie widoczne. Pragnąc pozbyć się stąd Rica, Dee powiedziała. - No cóż, dzięki i… - Pójdę z tobą. - Nie! – krzyknęła Dee, a potem odchrząknęła. – To znaczy, to… nie ma potrzeby. Poza tym nie możesz zostawić tu swojego samochodu.

~ 93 ~

- Nie mogę zostawić tutaj mojego samochodu, ale powinienem zostawić tutaj ciebie? Nie ma to sensu, ponieważ... Uparty. Uparty jak osioł. Nawet gorzej, bo metoda Rica miała polegać na wypytywaniu jej tak długo, dopóki jej nie wykończy, albo dopóki cała ulica nie zwali im się na kark w zmasowanym ataku. Nie. To, co Dee musiała zrobić, to szybko się z tym uporać. - W takim razie chodź. – warknęła i wysiadła z samochodu. Stanęła na chodniku i spiorunowała wzrokiem całą ulicę, od jednego końca do drugiego. Zobaczyła, jak ciała chowają się w cieniu, nie chcąc być przez nią zauważone. Nikt nie chciał być zobaczonym przez Dee. Nie wiedziała dokładnie dlaczego, ale nie przejmowała się tym. Nie tutaj. Razem szybko weszli po schodach budynku, a Dee czuła się coraz bardziej speszona, kiedy przechodzili obok śmieci i brudu, i kilku meneli, którzy wydychali i śmierdzieli niczym spirytus. Pozowanie na bogatą, albo wyglądanie na taką, nie było czymś, o czym Dee-Ann kiedykolwiek by pomyślała. Zwykle to, co ludzie o niej myśleli, albo jak ją widzieli, nie miało znaczenia. Ale po raz pierwszy, odkąd pamiętała, Dee była zakłopotana. Szalenie zakłopotana, że Ulrich Van Holtz, z potężnej Sfory Van Holtz, widział Smitha – jakiegokolwiek Smitha, tak żyjącego. Boże, miała nadzieję, że jej mama nigdy się o tym nie dowie. Ależ by miała używanie! Tam, gdzie zazwyczaj Dee-Ann i jej ojciec nie dbali o opinię innych ludzi, tam zawsze strasznie im zależało na opinii Darli Lewis. W końcu stanęli przed jej drzwiach, a Dee szybko je otworzyła. - Dzięki. – powiedziała i weszła do środka. Odwróciła się, żeby zamknąć za sobą drzwi, ale Van Holtz już wszedł. Normalnie, jak każda uprzejma osoba z Południa, gdzie Dee dorastała, Van Holtz nigdy nie zrobiłby takiej rzeczy. Gdy jednak chodziło o Dee-Ann, wydawał się być mniej uprzejmy i bardziej zdecydowany załatwić to po swojemu. - Och, Dee-Ann. W jego głosie usłyszała przerażenie i zmusiła się, żeby się nie skulić. - Słuchaj, nie mam czasu, żeby wstawić fantazyjne meble i sprzątnąć. Ale to nie tak, że nie miałam w ogóle wolnego czasu przez parę ostatnich miesięcy. ~ 94 ~

- Dee-Ann, parę skrzynek nie zastąpi ci prawdziwych mebli. – Pstryknął włącznik światła, ale światło się nie zapaliło. – Czy Grupa nie płaci ci dość dobrze? Dee skuliła się. Sytuacja stawała się coraz gorsza z każdą sekundą. - Oczywiście, że tak. Ja właściwie tutaj nie mieszkam, a poza tym nie miałam czasu ustawić płatności za mieszkanie, które powinny być automatycznie płacone on-line. To żaden problem. Zajmę się tym jutro. - Tu jest gorąco. Prawie, jak w środku lata. Bez elektryczności, bez klimatyzacji. Zgrzejesz się. - Będę dyszeć. - Będziesz jak pies zamknięty w samochodzie jakiegoś idioty. – Zrobił kilka kroków dalej. – I nadal się nie rozpakowałaś? – Stanął naprzeciw niej, jego oczy naturalnie błyszczały w świetle lamp dochodzącym z ulicy przez okno jej mieszkania, które nie miało żadnych zasłon, ani żaluzji. – Jak długo masz już to mieszkanie? Miesiące, ale nie miała zamiaru się do tego przyznać. - Wszystko będzie dobrze. Przeszła obok niego do okna. Jej oczy zwęziły się, więc otworzyła okno, wychyliła się na zewnątrz i posłała jedno ze swoich bezwzględnych warknięć na facetów krążących wokół samochodu Van Holtza. Kiedy uciekli, Dee odwróciła się i zobaczyła, jak Ric... zamiata jej podłogę? - Co ty, do diabła, robisz? - Nie zostaniesz tutaj. Nie pozwolę ci tu zostać. Nie zamiatał jej podłogi, tylko wrzucał te parę ubrań, jakie miała, do dużego worka. Dee przewróciła oczami, próbując ukryć swoje zawstydzenie w obecnej sytuacji. - To naprawdę słodkie z twojej strony, Ric. – Musiała bardzo się starać, żeby nie usłyszał w jej głosie goryczy. – Ale nie musisz… na co patrzysz? Wciąż przykucnięty przy jej torbie, zaczął wpatrywać się w ciemny kąt obok rzadko używanej szafy. Wstał, podszedł bliżej, a potem momentalnie się odwrócił i podniósł jej worek. - Zabierajmy się stąd. ~ 95 ~

- Co tam jest? - Szkodniki. Masz szkodniki. – Spojrzał na jej worek i cisnął go na podłogę. – Kupię ci nowe ciuchy. - Kochany, to jest Nowy Jork. Szkodniki są wszędzie. Okrążają nawet twój samochód. - Nie mówię o ludzkich szkodnikach, Dee-Ann. Z nimi potrafię sobie poradzić. Ale z tym rodzajem szkodnika… sobie nie poradzę. Zaskoczyć wilka nie było łatwo, więc Dee-Ann podeszła do szafy, żeby pokazać Van Holtz’owi, jak Smith radzi sobie z małym problemem szkodników. Ric stał przy drzwiach, stukając niecierpliwie nogą, a całe jego ciało naprężyło się i było gotowe na szalony sprint do bezpieczeństwa niebezpiecznej ulicy poniżej. Ale mimo, iż bardzo chciał to zrobić, nigdy nie zostawiłby Dee-Ann samej, żeby stawiła czoła tej… tej rzeczy żyjącej w jej szafie. To był znany fakt na całym świecie, że były tylko dwie rzeczy, których Van Holtz’owie nienawidzili, obojętnie czy była to amerykańska gałąź rodziny Van Holtz, niemiecka, włoska, czy jakakolwiek inna. A co to były za znienawidzone rzeczy? Karaluchy i szczury, zmora istnienia jakiejkolwiek restauracji. Dla Sfory Van Holtz nienawiść ta była głębsza niż należało. To nie byłaby żadna niespodzianka, gdyby któraś z ich restauracji została zamknięta na tygodnie, jeśli pojawiłby się tam jakikolwiek ślad robactwa. Nawet w sanepidzie byli chciwi inspektorzy, skłonni do wzięcia łapówki za zatuszowanie pewnych rzeczy, byleby tylko dostać pieniądze od któregoś z Van Holtz’ów. Rzecz w tym, że cały personel reagował na jakikolwiek ślad pleśni, grzyba, czy robactwa z intensywną przemocą rywalizującą tylko z domowymi kotami. Faktycznie, kilku Van Holtz’ów, w tym Ric, byli znani z tego, że zatrudniali kocich kucharzy, właśnie po to, żeby mogli pozbyć się jakichkolwiek problemów z gryzoniami. Ale nie mogło być mowy o żadnej zabawie ze szkodnikami, jak to lubiły robić niektóre koty– szczególnie pumy i pantery – bo były po to, żeby zabić, ubić, zniszczyć. Jeden z ulubionych kucharzy Rica, gepard pochodzący z Ekwadoru, ścigał gryzonie niemal z psychopatyczną radością. Gdy pewnego dnia odszedł, żeby otworzyć swoją własną restaurację, Ric aż się popłakał. Wzdychając dramatycznie, Dee przeszła przez pokój, żeby zobaczyć ten horror. Wiedział, co miała zamiar zrobić. Albo, co próbowała zrobić – pokazać Ricowi jak wielkim był palantem. No cóż, pozwolę jej spróbować, pomyślał sekundę wcześniej, ~ 96 ~

zanim przywarła do jego boku, sapiąc ze strachu, widocznym w jej szeroko otwartych oczach. - To zasyczało na mnie. – powiedziała, jej głos był ciut wyższy, niż kiedykolwiek wcześniej słyszał. - Wynośmy się stąd. - Czy szczury powinny syczeć? - To nie jest polny szczur, Dee. To jest szczur z Manhattanu. - Jest wielkości psa mojego kuzyna! - I chroni swoje gniazdo, więc sugeruję, żebyśmy wynieśli się stąd do diabła… To wyskoczyło na sam środek pokoju, długie i wyszczerzone, jakby było na sterydach od wielu lat. Syknęło na nich jeszcze raz, świdrując ich spojrzeniem swoich czerwonych i pulsujących wściekłością oczu. I zdając się bardziej na instynkt, niż na racjonalną myśl, dwa wilki szaleńczo rzuciły się do ucieczki, wybiegając na korytarz i zatrzaskując za sobą drzwi. Stali opierając się o nie plecami, ich ramiona stykały się ze sobą, oboje ciężko dyszeli, nawet się trochę trzęsąc. Po tamtej stronie, ta rzecz uderzyła całym swoim ciałem w drewno, niewielkimi pazurami wściekle je drapiąc. Podskoczyli i Dee, wilczyca, który stawiała czoła najgorszym drapieżnikom w tym i innych krajach, złapała Rica za rękę i pociągnęła go w dół schodów, przeskakując przez śmiecie i pijaków, dopóki nie znaleźli się przy jego samochodzie, a który ku jego zadowoleniu wciąż tu stał. Odblokował drzwi pilotem i otworzył je szeroko od strony kierowcy. I wtedy Ric rozejrzał się, wyczuwając, że są obserwowani. Oddałby wszystko, żeby zobaczyć jakiegoś przerażającego bandytę, stojącego przed nim, może nawet ze strzelbą, gotowym zastrzelić ich oboje. Ale to nie był jakiś przerażający facet. - Dee... Dee powoli spojrzała przez ramię. Szczur – samica broniąca swoich młodych – stała na parapecie otwartego okna, przyglądając się im swoimi świdrującymi, szczurzymi oczami. Potem zasyczała jeszcze raz, ukazując rząd ostrych kłów. Obydwoje wskoczyli do samochodu.

~ 97 ~

- Jedź! – krzyknęła Dee. – Jedź, do diabła, jedź! Uruchomił silnik i ruszył gwałtownie z miejsca, dziękując w myślach niemieckim bogom samochodów za to, że stworzyli samochód, który od zera do sześćdziesiątki przyspieszał w sześć sekund. Ric nie przestał jechać, dopóki nie został zmuszony do zwolnienia przez ruch uliczny i czerwone światło kilka bloków dalej. Wciąż dysząc, ścisnął kierownicę. - Nigdy tam już nie wrócisz. – powiedział do niej niewzruszony, że rządzi jej życiem osobistym, przekraczając linię, której nigdy dotąd nie przekroczył, wobec nikogo. Ale już o to nie dbał. – Ten szczur i jej rodzina są teraz posiadaczami twojego mieszkania. Znajdziemy ci coś innego. Coś milszego. Odchylając się do tyłu na siedzeniu, Dee kiwnęła głową i powiedziała. - Okej. – I nic więcej nie dodała. Światło się zmieniło i Ric skierował się do siebie, gdzie były meble, elektryczność i całkowita, jednoznaczna pewność, że nie ma tam gryzoni.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 98 ~

Rozdział 9

- Nie jestem brudasem. Nawet nie mogła na niego patrzeć, tak była zawstydzona. Zawstydzona i zakłopotana. - Przepraszam? – powiedział Van Holtz z całą uprzejmością. Ale wiedziała, o czym musiał myśleć. Co ona by myślała, gdyby sytuacja była odwrotna. - Powiedziałam, że nie jestem brudasem. – powtórzyła Dee-Ann. – Wiem, co musisz sobie myśleć, kiedy zobaczyłeś tą… rzecz w moim mieszkaniu, ale to nie jest prawda. - A dlaczego miałbym tak pomyśleć? - O rany, nie wiem. Bo w moim mieszkaniu jest kolonia szczurów? - Prawdopodobnie byłbym bardziej zaskoczony, gdybyś tam mieszkała, Dee-Ann. Ale najwyraźniej nie. – Przeszedł obok niej i położył przed nią talerz. Leżało na nim to anielskie ciasto z białym pudrem, które podawał w swojej restauracji. Ciasto, które zostało jej ulubionym na wieki. Ale skąd Ric wytrzasnął jej ulubione ciasto? Przecież wolał niemiecki tort czekoladowy, z tego, co wiedziała. - Oprócz niewielu ubrań i twojej torby, – mówił dalej, – twój zapach wywietrzał. Nie widziałem żadnej broni, a Bóg wie, że na pewno potrzebowałabyś jej w tamtym miejscu. Tak, więc w żadnym wypadku nie sądzę, żebyś była jakimś niesamowitym szczurzym hodowcą, który hoduje je dla swojego bezwzględnego wojska, by pewnego dnia opanowywać świat. Mleka? Dee zamrugała i prychnęła cicho. Rozśmieszył ją. W tym momencie. A do tego sprawił, że pokochała go trochę bardziej. - Poproszę o trochę mleka. Bardzo ci dziękuję. Ric podszedł do lodówki i przyniósł nieotwarty jeszcze karton mleka.

~ 99 ~

- Możesz spać w pokoju, który zazwyczaj zajmował Lock, kiedy nie miał jeszcze swojego mieszkania. Jest tam łóżko wielkości niedźwiedzia. – Napełnił wysoką szklankę mlekiem i postawił karton na stole. Dee wiedziała, że pije mleko jak wyrośnięta czternastolatka z drużyny piłkarskiej juniorów, a Ric zawsze był zaopatrzony w kilka kartonów w swoim mieszkaniu, kiedy wpadała pogadać o interesach. - I możesz włożyć jedną z moich koszulek. - Śpię nago. Zobaczyła jak przełknął. - I mów tak dalej. Roześmiała się. - Całe to zamieszanie nie jest potrzebne. Nie muszę tu zostać. - Mam mnóstwo pokoi. Tak, miał mnóstwo pokoi, w porządku. Jego mieszkanie było olbrzymie, z wysokimi sufitami i niezwykle dużymi pokojami. To było miejsce, które sam kupił, i w którym mieszkał sam na najwyższym piętrze. Resztę budynku wynajął i zarabiał na tym fortunę. I nie raz, odkąd Dee zaczęła się tu pojawiać o dowolnej porze, by spotkać się z Ric’iem i pogadać o Grupie, miała odczucie, jakby tu należała. - Mogę zatrzymać się w mieszkaniu mojego kuzyna, Bobby Raya. - Z psami dingo? Miał rację. - Mogę też pójść do Sissy Mae. Ona rzadko bywa u siebie. - Ale gdy tam jest, jest z nią Mitch Shaw, więc będziesz miała przyjemność codziennego dogadywania się z wymaganiami samca lwa. Niech go diabli, ale miał rację. Niejednokrotnie Dee zastanawiała się, jak Sissy znosi Mitcha Shaw i, jak często, sama marzy o sposobach rozerwania na kawałki jego ciała bez konieczności zabijania.

~ 100 ~

- W takim razie pojadę do Rory’ego. – Świetnie. I kolejne kobiety, które będzie musiała codziennie wykopać, nieważne ile razy ten facet obiecał, że najnowsza zdobycz to jego ostatnia przelotna przygoda. – Nie będzie miał nic przeciwko. - Mogę się założyć, że nie. – wymamrotał Van Holtz, rzucając swój własny talerz z ciastem na stół i siadając obok niej. - Czy masz z tym problem? – zapytała. - Nie. Wcale. Jedź do Reeda, jeśli tego chcesz. Mam nadzieję, że będziecie tam we dwójkę szczęśliwi. - To, że pomieszkuję u Rorego nie oznacza, że robimy coś razem... a właściwie, dlaczego ja ci się tłumaczę? Spojrzał na nią i zapytał. - A jak myślisz? Dee myślała przez chwilę. - Jesteś zainteresowany Rory Lee? Ric opuścił głowę, jego oczy zmieniły się z ludzkich w wilcze. Jako wilcze były niebieskie. Tak jak u arktycznego wilka. - Nie możesz być aż tak ciemna, Dee-Ann. - Zależy, o kogo pytasz. - Wiesz co? Zapomnij, że cokolwiek powiedziałem. – Wskazał na ciasto, którego jeszcze nie tknęła. – Będziesz to jadła? - Jak będę miała ochotę. - Nie musisz być taka opryskliwa. Przyniosłem ci to ciasto z pracy. - Prosiłam cię o to? – warknęła na niego. - Świetnie. Zatem go nie jedz. Zjem sam. – Sięgnął po nie, a Dee czując, że przegięła, zabrała mu talerz spod ręki. - Nie powiedziałam, że go nie zjem, Van Holtz.

~ 101 ~

- A więc jedz to cholerne ciasto i mów do mnie Ric. - Zrobię, co zechcę. - A co dokładnie? Masz jakiś pomysł? - Tak. Mam pomysł. - Więc na Boga, zrób to natychmiast! Był wkurzony bardziej, niż kiedykolwiek widziała, więc Dee zrobiła dokładnie to, co Van Holtz zasugerował i zrobiła to natychmiast – zarzuciła ramiona wokół jego szyi, szarpnęła go do przodu i pocałowała go w zaciśnięte usta. Ric nie wiedział, co się dzieje. W jednej sekundzie był nieprzytomnie zazdrosny o jakiegoś wyrośniętego wilka, który wydawał się żyć całe życie pod nazwą to jeden z chłopaków Reed. A w następnej... Czuł gniew w pocałunku Dee, ale Ric po prostu o to nie dbał. Czekał już zbyt długo, żeby pocałować tę wilczycę. Zbyt długo, aby odkryć głębokość i wymiar tych ust, ich gorąco. I żeby być całkiem szczerym, Ric miał już dość czekania. Z ustami, wciąż zespolonymi ze sobą, Ric zsunął się ze stołka i chwycił Dee obiema rękami w pasie, podciągnął ją w górę i przyciągnął mocno do swojego ciała. Jęknęła cicho, jej ciało zadrżało, gdy język Rica zanurkował w jej ustach. Boże, smakowała tak idealnie. Tak wspaniale dla niego. Wilk w nim odpowiedział natychmiast, podejmując decyzję, że Dee jest tą jedyną dla Rica odkąd tylko ją zobaczył. Brudne, luźne dżinsy nisko zawieszone na jej biodrach, buty zarysowujące podłogę z twardego drewna, znoszona marynarka, która widziała lepsze dni, zwisająca na jej silnym, prężnym ciele. Ric zaczynał walczyć z potrzebą wilka, by uczynić Dee-Ann swoją na zawsze. Walczył z tym, bo chociaż jego wilk był pochłonięty instynktem i potrzebą, człowiek w nim myślał logicznie i sensownie. Dee-Ann nie była jakąś tam kobietą, siedzącą bezczynnie i czekającą na swojego partnera, aż ten się pojawi. Była wilkiem, który nie lubił granic i ograniczeń. Nie lubiła uczucia, cytując ją, otoczenia. Wiedział, że nie będzie automatycznie czuła, iż posiadanie partnera nie będzie oznaczać uwięzienia na wieczność, ale na pewno będzie chciała sama znaleźć właściwego mężczyznę. Musiała znaleźć takiego, który zrozumie, że czasami musi oddalić się bez wyraźnej przyczyny, nawet innej niż potrzeba powietrza. Że może zniknąć na kilka dni, albo tygodni, żeby ~ 102 ~

wykonać swoją pracę, albo dlatego, że potrzebowała przemierzyć lasy i najbliższe łowiska. Że może przestać odzywać się na kilka godzin albo dni, tylko dlatego, że nie ma nic do powiedzenia. Jakikolwiek mężczyzna, który chciałby zatwierdzić Dee-Ann, jako swoją, musiałby rozumieć te rzeczy – i Ric to rozumiał. Rozumiał te rzeczy w Dee-Ann i kochał ją jeszcze bardziej właśnie przez nie. Ale wiedział również, że nie jest gotowa przyznać, iż Ric jest tym jedynym dla niej. Nie była jeszcze gotowa do pogłębienia ich związku. Innymi słowy, zamierzała być trudna do zdobycia. Nie w jego łóżku, ale zwłaszcza w jego życiu. Uświadamiając sobie to wszystko, Ric szybko przeanalizował sytuację i postawił sobie pytanie, na które potrzebował odpowiedzi. Pytanie? Jak miły, przyjacielski wilk mógł zwabić najbardziej niebezpieczną wilczycę do swojego życia na dobre? Zdumiewającym seksem, to była natychmiastowa odpowiedź oparta na samym ich pocałunku, a Ric nie miał wątpliwości, że zostanie to uzyskane z małym wysiłkiem z obu stron. Może romantyczne wyznania miłości? Drogie błyszczące prezenty? Szalony romans wypełniony egzotycznymi lokalami i wysokiej klasy hotelami z pełną obsługą? Gdyby Ric nie był tak zajęty odkrywaniem, jak utalentowany był język Dee, śmiałby się z tego. Z tego wszystkiego. Ponieważ żadna z tych rzeczy nie miała znaczenia dla Dee-Ann Smith. Słowa, pieniądze, powab – dla Dee równie dobrze mógł mówić po Kantońsku. Tak naprawdę Ric był całkiem pewny, że zrobienie którejkolwiek z tych rzeczy, sprawiłoby, że wilczyca uciekłaby od niego szybciej, niż gazela przed gepardem. Kiedy jego umysł już to przeanalizował, zaczął myśleć tylko o kobiecie w swoich ramionach. Ta kobieta, ta samica, była drapieżnikiem. Twardym drapieżnikiem, który bardziej doceniał posiłek, kiedy musiał o niego walczyć. I to było prawdziwe w DeeAnn, w co drugim aspekcie jej życia. Przyjęłaby łatwy posiłek – padlinę leżącą na jej drodze, czekającą na pożarcie. Ale to nie byłoby ani trochę zabawne, jak krycie się łoszaka12 za swoją wkurzoną matką. Nie, gdyby Ric jedynie przegiął Dee przez wyspę z nierdzewnej stali na środku swojej kuchni, wziął ją od tyłu, a potem powiedział jej, że jest jego i będą już razem na zawsze, roześmiałaby się, wzięła swój orgazm i odeszła. Nigdy już by jej nie zobaczył, 12

Chodzi o młodego łosia.

~ 103 ~

nawet gdyby oznaczył ją każdym kłem w swoich ustach. Wiedział to z taką samą pewnością, jak wiedział, jak oddychać. A to zostawiało tylko jedną opcję w pierwszym etapie uczynienia Dee-Ann stałą częścią życia Rica. Ryzykowną opcję, której Ric tak naprawdę nie chciał, ale nie miał innego wyboru. Pragnął Dee za zawsze, nie tylko na teraz, na dziś wieczór. Tak, więc Ric zrobił ostatnią rzecz, jaką chciał zrobić. Odsunął się. - Dee. – Zmusił się do mówienia, pomimo całego tego dyszenia i kutasa, który był tak twardy, że aż bolał i sprawiał, że nie mógł logicznie myśleć. – Naprawdę nie powinniśmy tego robić. Żółte, drapieżne oczy patrzyły na niego przez chwilę, jej mózg próbował rozwiązać problem mężczyzny, jakiegokolwiek mężczyzny, który cofa się przed tym, co bardzo wyraźnie zaoferowała. Najpierw zobaczył w jej oczach zmieszanie. Potem uświadomienie. A dopiero po chwili, jej zimne już oczy zwęziły się odrobinę, jej spojrzenie uwięziło oczy Rica z taką intensywnością, że zabrało mu dech i wtedy zrozumiał coś bardzo ważnego... Teraz uciekał, ale tylko po to, żeby zostać złapanym.

Tłumaczenie: panda68

Beta:axses

~ 104 ~

Rozdział 10

Dee musiała przyznać, że była cholernie zdezorientowana. Co ten Ric wyprawiał? Dyszał, miał erekcję i wyglądał tak, jakby był gotowy ją zjeść. Więc dlaczego się odsunął? Ktoś inny mógłby sądzić, że nie chciał skalać swojego dobrego nazwiska Van Holtz przez wzięcie Smitha do swojego łóżka, ale wiedziała, że to nie jest w stylu Rica. To nie miało nic wspólnego z pieniędzmi, czy ich brakiem, wymyślnymi przezwiskami, czy jakimikolwiek innymi bzdurami. Ponadto, kto by się o tym dowiedział? Były tylko dwie osoby w tym mieszkaniu, oni sami, i podnieceni. To wszystko wydawało się jej idealne, a jednak... Ric odsunął się od niej. Gdyby, choć przez chwilę pomyślała, że po prostu jej nie chce, nie martwiłaby się o to zbytnio. Poszłaby do łóżka i po cichu się masturbowała. W jej mniemaniu, to był jeden z powodów, dla których Bóg dał im wszystkim palce – właśnie dla takiego scenariusza. Ale pragnął jej. Więc może jest nieśmiały? Znała go zaledwie od kilku miesięcy i pomimo tego, że spędzał dużo czasu z innymi kobietami, Dee mogła powiedzieć, że nie zrobił żadnego ruchu w stronę którejkolwiek z nich. Dobry, stary, przyjazny Ric. Całkiem zabawne, zważywszy na to, że mnóstwo z tych kobiet ścigało Van Holtza tak, jak pies dingo biegał za piłeczką tenisową. Psowate, kotowate, nawet ludzkie kobiety – wszystkie one prześladowały Rica. Wszystkie go chciały, ale żadna nie była w stanie go złapać. Dee zaczęła już się nawet zastanawiać, czy Ric czasem nie jest gejem. Z takim ojcem, jakiego miał, mogła absolutnie zrozumieć, że to ukrywa. Mimo to, nie miało to sensu, ponieważ więcej niż raz przyłapała go na spoglądaniu na nią tak, jakby była kawałkiem japońskiej wołowiny, błagającej o przyrządzenie na jednej z jego patelni. Nie. Była całkiem pewna, że kwestia homoseksualizmu nie wchodziła tu w grę. Ani także skąpe konto Dee w banku, czy nazwisko o nie najlepszej reputacji. Tak, więc... co?

~ 105 ~

Dee zdecydowała się zapytać. - Nie powinniśmy tego robić – dlaczego? Ric zrobił krok do tyłu. - Bo pracujemy razem, Dee. – To, po co stale ją namawiał, żeby się rozebrała. Cholera, ten facet był denerwujący! Dee zrobiła krok do przodu. - Będziemy dyskretni. Odchrząknął i cofnął się kolejny krok. - Jestem twoim kierownikiem. To byłoby grubo niestosowne, żebym wykorzystał naszą sytuację. Zrobiła następny krok do przodu. - Nie jesteśmy ludźmi, którzy nie rozumieją granic, Ric. Obydwoje wiemy, że nigdy nie zrujnowalibyśmy seksem naszych stosunków zawodowych. Bo tym właśnie to jest… tylko seksem. Naprawdę gorący, parny seks, jak zakładała. Coś, z czego nie zdawała sobie sprawy, aż do tej chwili, a czego dawki bardzo potrzebowała. - No, tak. – powiedział robiąc kolejny krok w tył i uderzając swoim idealnym tyłkiem w blat za sobą. – Tylko seks. To świetnie. Tylko seks. – rozwodził się. – Tylko, że… Dee położyła swoje ręce na blacie za nim, po obu stronach jego bioder, więżąc go między swoimi ramionami i ciałem. - Tylko, że… co? - Jestem bardziej… uch... facetem, któremu zależy na związku. Dee prawie przewróciła oczami. Co to było? Chciał związku? No cóż, przecież tworzyli już swego rodzaju związek, prawda? Żyli w przyjaźni... można nawet powiedzieć, że w bliskiej przyjaźni. I tak było dość dobrze, prawda? Musiało być, skoro, kiedy się zbliżyła, przyciskając swoje lędźwie do jego, wyczuwała jego długość i

~ 106 ~

twardość stalowej rury, czekającej na nią za tym zamkiem... wiedziała, i to cholernie dobrze, że będzie to wystarczająco dobre. - Przyjaźnimy się, Ric. - Przyjaźnię się z Lock’iem, ale my nigdy… - Prawda. – Boże, ale ten facet był dosłowny. – Ale my jesteśmy… specjalnymi przyjaciółmi. – Pochyliła się trochę bliżej. – I to jest najlepszy rodzaj przyjaźni, jaki może być. Nie śmiej się, mówił do siebie. Nie śmiej się. Jak doszła do tego, że są specjalnymi przyjaciółmi, nie wiedział, ale to był kiepski argument. Ale Ric nie dbał o to. W ciągu mniej niż pięciu minut, Dee-Ann Smith zasadziła się na niego, w jego własnej kuchni, i zachowywała się tak, jak na filmach dokumentalnych o zwierzęcych rytuałach godowych. Jeszcze lepiej, opierała się o niego i go obwąchiwała. A biorąc pod uwagę fakt, że nie wziął prysznica, powinna raczej się odwrócić, a nie wyglądać tak, jakby sekundy dzieliły ją od ocierania się swoim ciałem o jego. - Specjalni przyjaciele? – powtórzył. – To tak jak specjalne potrzeby? - Słuchaj. – warknęła, otwierając oczy i patrząc na niego. – Nie komplikujmy tego. - Ale to jest skomplikowane, Dee-Ann. Pracujemy razem, przyjaźnimy się i, - dodał w momencie nagłego olśnienia, - nie zniosę następnego poranka, kiedy to obudzę się znowu sam, po tym, jak jakaś kobieta mnie wykorzysta. Która dzwoni do mnie tylko wtedy, gdy potrzebuje, żebym jej usłużył – jak jakiś buhaj. Dee skupiła swój wzrok na lodówce, na chwilę tylko zaciskając oczy, a całe jej ciało zadrżało odrobinę, kiedy pozwoliła jego słowom dotrzeć do swojego upartego mózgu. Gdy wydawała się być już uspokojona, a jej spojrzenie wróciło do jego, Ric dodał. - Nie chcę być już dłużej wykorzystywany. - Okej, okej! – odparła Dee, wyraz jej twarzy powiedział mu, że jej umysł pracował, by przekonać go, że to był najlepszy pomysł. Boże, był dobry. Wuj Van byłby dumny. ~ 107 ~

– Ty... nie będziesz już więcej wykorzystywany. Po prostu zwolnimy. Zatrzymamy to między nami, ale... hmm... – Jej wzrok skupił się na jego ustach. – No wiesz, to będzie jak... - Związek? - Tak. Pewnie. Czemu nie? - Będziesz tu, gdy obudzę się jutro i pozwolisz mi się nakarmić? - Uh-huh. Pewnie. Ric uniósł swoją rękę i koniuszkiem palca obrysował kontur jej ust. - Obiecujesz, Dee-Ann? Jej dyszenie się wzmogło, ale odpowiedziała. - Obiecuję. Obiecuję, obiecuję, obiecuję. - To dobrze. – odparł Ric, jego palce przesunęły się po jej szczęce do ucha, by zatopić się w jej włosach z tyłu głowy i chwycić mocno, odchylając jej głowę trochę do tyłu tak, żeby miał lepszy dostęp do jej ust. - Tak długo, jak obiecujesz. – wyszeptał zanim wziął jej usta i uczynił swoimi. Czekaj. Zatrzymaj to. Kiedy straciła kontrolę? Nie miała pojęcia, ale kiedy obie jego ręce przytrzymały jej głowę i pocałował ją z tak wielką intensywnością, przestała się tym martwić. Za to, pozwoliła mu się całować tak, jak chciał, a jej ciało przylgnęło do jego. Jego język wirował wokół jej, drażniąc, pobudzając, dopóki nie wycofał się nieznacznie. - Muszę wziąć prysznic. – powiedział, jego wargi ocierały się o jej przy każdym słowie. - Prysznic? – Teraz? - Nie miałem czasu tego zrobić po treningu. - Tak, ale…

~ 108 ~

- Dołączysz do mnie. – Złapał ją za rękę i odsunął się od lady, ciągnąc ją za sobą, kiedy wychodził z kuchni. – Upieczemy dwie pieczenie przy jednym ogniu. Razem przeszli przez długi korytarz i weszli do jego dużej sypialni ze zdumiewających rozmiarów łóżkiem. - To jest to łóżko o niedźwiedzich rozmiarach? – zapytała w końcu, dziwiąc się sobie, że jest zaskoczona. - Tak. Myślałem o pozbyciu się go, bo obawiałem się, że skończę pośrodku i zagubię się na zawsze. Zachichotała, a on zaprowadził ją do super-jasnej i czystej łazienki. Wciąż trzymając ją za rękę, Ric nacisnął guzik obok zamkniętego prysznica i pięć z siedmiu głowic wewnątrz niego ożyło, a mały cyfrowy wyświetlacz obok tamtego guzika służył do ustawienia temperatury wody, nastawionej w tej chwili na 25 stopni. Tego mężczyznę na pewno stać było na takie luksusy. Obrócił się do niej i w końcu puścił jej rękę, zaczynając rozbierać ją do naga. Zsunął kurtkę z jej ramion i wyciągnął T-shirt z dżinsów. Podszedł bliżej, jego wzrok stopił się z jej, i sięgając wokół niej usunął pochwę z finką i kaburę z bronią. Odłożył to ostrożnie na blat i obrócił do niej. Chwycił brzeg jej T-shirta, uniósł do góry, zdjął przez głowę i rzucił na podłogę. Palcem odpiął zapięcie z przodu jej stanika i użył obu rąk, by odsunąć na bok miseczki. Ric wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę, jego oczu ucztowały na jej ciele, zanim powoli podniósł ręce i nakrył dłońmi jej piersi, by je ścisnąć. Oczy Dee się zamknęły, jej palce u nóg zawinęły się wewnątrz butów. Ścisnął jeszcze raz, a dyszenie Dee wypełniło tę ogromną łazienkę wraz z dźwiękiem włączonego prysznica. - Przepraszam. – powiedział układnie, zanim zabrał ręce z jej piersi i przesunął w dół na talię. – Po prostu nie mogłem już dłużej czekać. – A potem pochylił się i złapał jeden z jej sutków w swoje usta. Dyszenie Dee zmieniło się w jęczenie, jej głowa opadła do tyłu, wyciągnęła ręce i chwyciła się jego ramion. Wargami i językiem ssał i bawił się twardym pąkiem, wbijając palce w jej ciało. Zaczęła poruszać wolno biodrami, pochylając się do przodu z każdym pociągnięciem i zassaniem sutka. ~ 109 ~

Ric uwolnił ten, którego trzymał, i przeniósł się na drugi, podczas gdy jedna z jego rąk przesunęła się z talii do guzika dżinsów. Odpiął go i rozpiął zamek. Przyciągnął ją bliżej tą ręką, którą trzymał ją w pasie, i szarpnął za dżinsy, aż opadły do jej stóp. Jego ręka wśliznęła się między jej nogi i przykryła jej cipkę, jednym palcem drażniąc jej łechtaczkę przez czarne bawełniane majtki. Teraz jęczenia Dee zmieniły się w krótkie okrzyki, jej biodra zaczęły poruszać się pod jego ręką, jej umysł całkowicie został obezwładniony przez usta na jej piersi. Tylko sekundy dzieliły ją od spełnienia. Wiedziała to, i wiedział to on. I dlatego przycisnął kciuk mocniej do jej łechtaczki, wykonując małe koliste ruchy, dopóki uścisk Dee na ramionach Rica niemal nie rozerwał mu ciała. - Boże. – powiedziała zdyszanym głosem, nie dbając o to, że bluźni. – Boże, tak! O tak… właśnie tam... Orgazm przelał się przez nią, jej pazury wysunęły się i zatopiły w ramionach Rica, jej ciałem wstrząsały silne dreszcze spełnienia. Wciąż dochodząc, moc orgazmu przetaczała się przez nią w nieustającej fali. - Tak! Okej, Dee nigdy nie przyznałaby się, że całkowicie odleciała na jakąś minutę, ale powiedziałaby, że to było kilka sekund z... hm... poważnym brakiem świadomości? Pazury zatopione w jego ramionach nigdy wcześniej nie były tak dobre. Ciało Dee rozluźniło się w jego ramionach, pazury wysunęły się z jego ciała. Ric uniósł głowę, uwalniając jej sutek, i przyglądał się, jak jej powieki trzepoczą, by się otworzyć. Rozejrzała się po łazience, dopóki jej spojrzenie w końcu nie spoczęło na nim. Ric uśmiechnął się, czując wspaniały moment połączenia. Moment, którego Dee nie wydawała się zbytnio doceniać, bo jej ręka zawinęła się wokół jego gardła i odcięła możliwość oddychania. Przyciągnęła go do siebie, dopóki nie znaleźli się oko w oko. - Naprawdę myślisz, że jesteś taki fajny? Chciał jej powiedzieć, że tak, chciał myśleć, że jest całkiem fajny. Zachwycający wręcz! Ale trzymała go za gardło w taki sposób, aby odciąć mu maksymalnie

~ 110 ~

możliwość oddychania, połykania, czy mówienia. To była technika wyuczona w Grupie, ale Dee przyszła już do nich z tą umiejętnością. Jej mięśnie zacisnęły się i napięły, gdy Dee pchnęła Rica na ścianę. Uderzył mocno plecami, chroniąc swoją głowę przed uderzeniem w coś, co mogło spowodować trwałe uszkodzenie, bądź śpiączkę. Kasłał i rozcierał swoje gardło, zginając się trochę w pasie. Kiedy mógł już mówić, powiedział. - Zachowujesz się irracjonalnie… Stanęła przed nim zupełnie naga, po tym, jak ściągnęła resztę swojego ubrania i rzuciła gdzieś na podłogę. - Naprawdę myślisz, że możesz sobie ze mną poradzić? – zapytała, łapiąc w garście jego T-shirt i podnosząc go. – Jesteś tak pewny siebie, że chcesz spróbować? Czy to czyniło go dziwnym, że był całkiem pewny? Że nie miał żadnych wątpliwości? Nawet z jej wyrazem twarzy, jakby miała właśnie skręcić mu kark, a potem rozedrzeć na kawałki jego ciało, pod lejącą się wodą w prysznicu, gdzie nie musiała martwić się o płynącą krew? - Daj z siebie wszystko. – usłyszał sam siebie i przelotnie zastanowił się, kiedy stracił zdolność logicznego rozumowania. Zwłaszcza, że zawsze był taki rozsądny. Albo może stracił swoją wolę życia. Czyżby zaczął myśleć, że życie jest przereklamowane? Może. W jakiś zły dzień. Ale prawda była taka, że wiedział, iż nie może się teraz wycofać, nawet gdyby chciał. Chodziło bardziej o to, żeby odciągnąć Dee-Ann Smith od pogoni, a potem się z nią dogadać. - Spójrzmy tylko na tego dzielnego, małego, bogatego chłopca. – zamruczała. - No cóż, mam zapewnioną doskonałą opiekę medyczną i lekarzy skłonnych do wizyt domowych, więc mogę sobie pozwolić na bycie dzielnym. - To dobrze. – powiedziała, wysuwając swoje pazury. – Ponieważ, jak z tobą skończę, to przypuszczam, że będziesz potrzebował tego wszystkiego. Dee podarła na strzępy koszulkę Van Holtz'a, dopóki nie zostało nic, co mogło ją dzielić od tego twardego, muskularnego ciała. Nie miał zbyt wielu blizn na swojej klatce piersiowej. Prawie żadnej. Wszystkie swoje blizny miał na rękach, powstałe od ~ 111 ~

wielu lat pracy w kuchniach Van Holtz’ów i od szkoleń, jak używać tych wyszukanych noży, by poćwiartować zwierzęta na ładne kawałeczki. I szczerze, Dee nawet podobał się ten brak niedoskonałości. Podobało jej się jego gładkie, twarde ciało. Bardzo ładny kontrast do jej własnego. Do tych wszystkich blizn, które zarobiła przez te lata, od tych, którzy próbowali ją zabić, albo od tych, którzy jej oddawali, gdy to ona próbowała zabić ich. Położyła płasko ręce na jego piersi, na samym środku, jego serce biło mocno i zdrowo pod jej palcami. Boże, będzie musiała być bardzo ostrożna z tym jednym. Bo mogła się do tego przyzwyczaić. Do tej ładnej łazienki. Do tego zdumiewającego ciała przed sobą. Do sposobu, w jaki uśmiechał się, gdy na nią patrzył. To był taki słodki uśmiech, jakby go zachwycała. Dee pochyliła się i przytknęła usta do jego gardła, jednocześnie lekko przeciągając pazurami po jego klatce piersiowej. Van Holtz jęknął, jego ręce wyciągnęły się po nią. Przeciągnęła językiem w górę jego gardła, przyciskając swoje piersi do jego torsu i łapiąc za jego ramiona. - Pragnę cię. – powiedziała wprost. – Tu. Teraz. Śmiejąc się i jęcząc w tym samym czasie, bez przekonania wskazał na prysznic. - Nie jest nawet pięć kroków od nas. - Później. – Ponieważ musiała mieć go teraz. Dee pociągnęła za jego dżinsy, próbując je rozpiąć. Następnie wysunęła pazury, by zrobić z dżinsami to samo, co z T-shirtem. Ale Ric jedną dłonią chwycił ją za ręce, a drugiej użył, by przytknąć do jej czoła. - Co robisz? - Sprawdzam, czy nie masz gorączki. – To była oznaka, że ich ciała się leczyły, ale Dee wiedziała, że już doszła do siebie po zranieniu w ramię i upływie krwi. Tak naprawdę, czuła się świetnie! I była napalona! - Masz mało wiary w siebie, Van Holtz? – musiała mu dokuczyć.

~ 112 ~

- Po prostu chciałem mieć pewność. Nie chcę słyszeć jakichkolwiek skarg jutro rano. - Przeszłam kontrolę? – zapytała, kiedy odsunął rękę od jej czoła. - Tak. Więc proszę, - wskazał na dolną część swojego ciała, - możesz kontynuować zdejmowanie moich dżinsów. Uniosła swoją rękę, wysuwając pazury. - Okej, okej. – powiedział, odsuwając się od ściany. – Sam je ściągnę. Jaka niecierpliwa. – mamrotał. Dee patrzyła, jak Ric zsuwa swoje dżinsy i rzuca je w kąt, potem tenisówki i skarpetki. Kiedy się wyprostował, stanęła tuż za nim, więc jej biodro dotknęło jego tyłka. Zawinęła jedno ramię wokół jego szyi, przycisnęła wargi do jego karku, a drugą ręką przesunęła delikatnie po jego biodrze, dopóki nie dosięgła do penisa. Chwyciła go ręką, zaciskając palce, aż sapnął. Po czym odwrócił głowę na spotkanie jej ust. Pogłaskała go, przeciągając kciukiem po czubku, aż w końcu odsunął się od niej. - Na podłogę. – rozkazał. Potem zatrzymał się, zacisnął oczy i dodał. – Proszę. Nie mogąc powstrzymać się od śmiechu, Dee wyciągnęła się na podłodze, patrząc jak Ric nurkuje w szafce pod zlewem. - Gdzieś tu powinny być. – powiedział. – Przysięgam. Gdzieś tu są. Był prawie połową ciała wewnątrz tej cholernej szafki, gdy usłyszała jak krzyknął ucieszony. - Och, są! – Usłyszała również, jak uderzył głową w rurę odpływową, kiedy spróbował wstać wcześniej, niż zdążył wycofać się z szafki. – Och! Ric mamrotał coś, co mogło być przekleństwami, kiedy wyczołgiwał się na zewnątrz, ale w dłoni dzierżył pudełko z prezerwatywami. - Daj mi to. – powiedziała Dee, siadając i odbierając pudełko z jego ręki. – Nie chcę ryzykować, że je także uszkodzisz. - Zazwyczaj jestem bardziej spokojny, niż dzisiaj. – powiedział do niej, masując ręką tył swojej biednej głowy. – Zazwyczaj.

~ 113 ~

- Taa. A ja czasami mogę być bardzo gadatliwa. – Otworzyła pudełko prezerwatyw i wyciągnęła jedną. Rozerwała opakowanie i chwyciła kutasa Rica swoją ręką. Był już twardy, więc nie musiała się martwić przynajmniej o to. Za to, skupiła się na założeniu prezerwatywy i pragnieniu poczucia jego kutasa w sobie. To była jedyna rzecz, jakiej w tej chwili chciała – i niech będzie przeklęta, jeśli go nie dostanie. Ric obserwował, jak Dee-Ann zakłada prezerwatywę na jego fiuta. Jak tylko to zrobiła, spojrzała na niego i się uśmiechnęła. - Widzisz? – powiedziała. – To nie było takie trudne, prawda? I wtedy, w zasadzie, Ric… no cóż… był zgubiony. Cała ta kultura i hodowla i edukacja znaczyła bardzo niewiele w obliczu najseksowniejszej kobiety na świecie. Kobiety, która go pragnęła. Ric wziął twarz Dee w swoje dłonie i całował ją, podczas gdy reszta jego ciała zmusiła ją, by położyła się na podłodze. Rozchyliła dla niego swoje uda i znalazł się pomiędzy nimi i wewnątrz niej w ciągu kilku sekund, a odczucie jej wilgotnego gorąca otaczającego jego kutasa niemal go zabiła, tak było to intensywne. Zamarł, bo jego ciało zostało obezwładnione przez kobietę, w której był. Kobietę, którą kochał. O czym ona nie miała zielonego pojęcia. Dla niej to była niezła zabawa z niezłym facetem, ale dla Rica to oznaczało wszystko. A dowiedzenie się, jak to jest być w niej, było jeszcze lepsze, niż w jego snach.... - Co jest? – zapytała Dee. – Dlaczego się zatrzymałeś? - Próbuję odzyskać moją kontrolę zen, Dee-Ann. A ty mi nie pomagasz. - Kontrolę do pieprzenia, kochanie? – Otarła czołem o jego brodę. – Chrzań zasady i swoje stanowisko, i to co jest dobre, a co złe. Pieprz to wszystko. – Przycisnęła swoje wargi do małego punktu tuż pod jego uchem. – Bo w tej chwili, gdy twój duży kutas wypełnia całkowicie moją cipkę, to jest czas, żebyś mnie wypieprzył. A potem go ugryzła. Nie na tyle, żeby przeciąć skórę, nie dość, żeby go oznaczyć. Ale dość. Ric chwycił jej nadgarstki i przycisnął jej ręce do podłogi, a wówczas jego ciało uniosło się nad Dee. Uśmiechnęła się do niego, zabierając mu w ten sposób ostatnie resztki kontroli.

~ 114 ~

Nieważne, jak bardzo chcieliby to ukryć, ale jednak wilk był wilkiem. A Ulrich Van Holtz był wilkiem. Wiedziała to już dużo wcześniej, ale teraz to właśnie się potwierdziło. Ponieważ żaden ekstrawagancki, bogaty chłoptaś nie mógłby wypieprzyć jej w sposób, w jaki Van Holtz pieprzył ją, kiedy jego ciało nakręcało jej, wbijając się w nią raz za razem. Dee-Ann zamknęła swoje oczy i pozwoliła temu wspaniałemu odczuciu bycia Rica wewnątrz niej, przejąć nad sobą kontrolę. Przeniósł swoje wargi na jej pierś, chwycił sutek i wessał go do ust, lekko nim szarpiąc. Zwinęła się od napięcia, próbując wyrwać swoje ręce z jego uścisku, ale nie zdołała tego zrobić. Przesunął się na drugą pierś, tym razem pocierając swoimi kłami o czubek. Dee zadrżała od tego dotyku, jej biodra wychodziły na spotkanie każdego pchnięcia Van Holtz'a. Kolejny orgazm wstrząsnął jej ciałem, sprawiając, że podwinęły się jej palce u stóp, kły wysunęły się z dziąseł, pokazały pazury. Jej ciało drżało i trzęsło się pod ciałem Rica, prymitywne warknięcie wyślizgnęło się spomiędzy jej warg. Ric podążył za nią, jęcząc w szyję Dee, a jego ciało drżało wraz z każdym następnym wytryskiem. Gdy w końcu opadł na nią ciężko dysząc, a jego ręce nie były już w stanie utrzymać dłużej jej nadgarstków, Dee powiedziała. - Widzisz? Teraz możemy wziąć ten prysznic. I roześmiała się, a wtedy Ric jej odpowiedział. - Zamknij się, Dee-Ann. Po prostu... się zamknij.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 115 ~

Rozdział 11

Dee-Ann obudziła się, gdy poczuła wyciąganie szwów ze swojego ramienia. To Ric je usuwał. Nagi, przykryty tylko prześcieradłem, próbował ostrożnie i powoli usuwać szwy, starając się jej nie obudzić. A niech to, ale był słodki. Nigdy wcześniej nie zdawała sobie z tego sprawy. Wiedziała, że jest przystojny, pewny siebie, ale nie taki... słodki. W ten swój uprzejmie przesadny sposób i naleganiem na żywienie jej. - Co robisz? – spytała. Wzdrygnął się. - Cholera. – Brązowe oczy spojrzały na nią. – Nie chciałem cię obudzić. - Usuwasz obce ciało z mojej skóry. Więc jak miałbyś mnie nie obudzić? - Pomyślałem, że przynajmniej mogę spróbować. Twoja skóra zaczynała się już zasklepiać, więc nie mogłem zostawić dłużej szwów. Dee usiadła na ogromnym łóżku i odsunęła ramię od Van Holtza. Używając swoich kłów, metodycznie wyrwała każdy szew, wypluwając je na dłoń, dopóki nie skończyła. Ric wpatrując się w nią, zauważył. - Robiłaś to już wcześniej, prawda? - Raz, czy dwa. – Oczywiście, gdy robiła to wcześniej, była zanurzona po kolana w jakiejś dżungli, czy afrykańskiej trawie, czekając na myśliwych, by złapali przynętę i znaleźli się na linii jej wzroku. Z pewnością nie robiła tego leżąc w dużym, wygodnym łóżku z przystojnym, uśmiechającym się do niej wilkiem. - Masz kosz na śmieci? – zapytała, unosząc dłoń ze szwami. Sięgając po swojej stronie za łóżko, Ric podniósł mały stalowy pojemnik na śmieci i podsunął jej, żeby wrzuciła tam dowody swojej niedawnej walki na noże. ~ 116 ~

- Która godzina? Odwrócił się, odstawiając pojemnik z powrotem na podłogę, i rzucił okiem na zegarek obok łóżka. - Szósta. Zaspałem. - Musisz tak wcześniej pojawiać się w restauracji? - Nie, dzisiaj wieczorem obsługuję. Zamierzałem poćwiczyć trochę na lodowisku, żeby ten idiota w końcu się odczepił. - Jesteś pewien, że nie lubisz tego chłopaka? – Ani Ric, ani MacRyrie nie mogli powiedzieć jednego miłego słowa na Bo Novikov’a. Uważała to nieco za zabawne, ponieważ zwykle byli cholernie mili. - Nie. Nie lubię. Ale Blayne go kocha, więc nie mamy zbyt dużo do powiedzenia. – Wyciągnął rękę, jego palec przesunął się po linii jej szczęki, w dół po gardle, aż do jej obojczyka. – Musisz coś zjeść. - Czuję się świetnie. - To nie było pytanie, Dee-Ann. Ani propozycja. – Pochylił się do przodu i przycisnął wargi do jej gardła. Oczy Dee się zamknęły, jej lewa ręka prześliznęła się w górę jego bicepsa, aż do ramienia. - Nie musisz za każdym razem mnie żywić, Van Holtz. Mogę zorganizować sobie jedzenie na własną rękę. - Organizujesz sobie kłopoty na własną rękę. – Przysunął się bliżej, uszczypnął skórę na jej szczęce, przez co sutki Dee stwardniały, a cipka znów zwilgotniała. – Potrzebujesz pożywnego posiłku, żeby stawić czoło swojemu dniu. Popchnął ją z powrotem na łóżko. Nawet nie próbowała go powstrzymać. - A czemu mam stawić czoła dzisiejszego dnia? – zapytała, jednocześnie obiema rękami chwytając się jego ramion, przyciągając go mocniej do siebie. - Będziemy się o to martwić później. – powiedział do niej, więc go posłuchała.

~ 117 ~

***

Dee wyszła z łazienki, jej ciało znowu było świeże i czyste. Zawinęła ręcznik wokół siebie i użyła drugiego, żeby z grubsza wytrzećwłosy. Kiedy wkroczyła z łazienki do sypialni, musiała się zatrzymać, żeby popatrzyć na łóżko. Było takie duże. To miało sens, ponieważ zostało zbudowane specjalnie dla niedźwiedzi, ale... dobry Boże. Nie tylko materac był przystosowany dla niedźwiedzia – był to podwójny wymiar zwykłego dużego materaca – ale również rama została wzmocniona dodatkowymi prętami ze stali. Czasami nawet z tytanu, dla tych, którzy mogli sobie na to pozwolić. W przypadku, gdyby małe niedźwiedziątka zdecydowały się po nim skakać? Potrząsając głową, skierowała się na korytarz i natychmiast zwietrzyła obcego wilka w pobliżu. Poszła za zapachem do gościnnej sypialni i zobaczyła jakiegoś zaniedbanego, wyglądającego na bezdomnego wilka grzebiącego w ubraniach Rica. Stając za wilkiem, z ramionami zwisającymi po jej bokach i lekko drgającymi palcami… czekała.

***

Stein Van Holtz, czarna owca rodziny i wielki przegrany, przeszukiwał szuflady z ubraniami swojego kuzyna. Jak nisko upadł. Jak nisko. Czasami oszołomiony myślał o tym, jak mocno, i jak szybko rozbił się z powrotem o ziemię po tak długim czasie na górze. Gdzie podziało się jego szczęście? Wciąż miał swoje umiejętności, ale wszystko szło nie tak. W trzy lata spadł ze szczytu do absolutnego zera. I dzięki temu wszystkiemu stracił swoją rodzinę i Sforę. Gdyby miał jedno albo drugie, byłby zadowolony, ale stracił obie te rzeczy. Więc, kiedy potrzebował pomocy, zwrócił się do ostatniej osoby, od której chciał ją otrzymać, ale nie miał wyboru. Szczerze mówiąc, myślał, że jedynym kuzynem, który wyrzuci go na zbity pysk będzie Ric, ale tego nie zrobił. I prawdopodobnie, dlatego Stein poszedł do niego, ponieważ wiedział, że Ric był jedynym krewnym, który mu pomoże.

~ 118 ~

Ta świadomość wstrząsnęła nim, ponieważ to Ric był tym, którego Stein cholernie oszukał. Ale to wciąż nie oznaczało, że… Głowa Steina się podniosła, włoski na jego karku się uniosły, kły wysunęły. Obrócił się błyskawicznie, żeby stanąć twarzą w twarz z tym, co stało za nim, ale wilczyca chwyciła go za gardło szybciej, niż mógł mrugnąć, i jedną ręką przyszpiliła go do ściany tak, że jego stopy nie całkiem dotykały podłogi – ich oczy znalazły się na tej samej wysokości. - Kradniemy, chłopcze? – odezwała się do niego z akcentem, który wydawał mu się wyjątkowy odpychający. Zwłaszcza, gdy go przydusiła. – To jest po prostu niegrzeczne. Spróbował powiedzieć jej, że był Van Holtz’em, że znał Rica, że gdzieś tu był, ale nawet nie rozluźniła swojego chwytu na tyle, żeby pozwolić mu coś powiedzieć. Ręcznik zsunął się z jej ciała i stała teraz przed nim naga i bezwstydna, wciąż go trzymając. Nie chodziło o to, że nie była ładna, czy coś, ale jej ciało miało całe mnóstwo blizn. Kilka długich i brzydko wyglądających, ale przeważnie były to ślady po niewielkich ranach. Nie, chodziło o jej oczy...Chryste, jej oczy. Zimne, jaskrawożółte oczy wilka wpatrywały się w niego bez żadnych skrupułów i bez wątpienia bezlitośnie. To nie był jakiś przeciętny wilk, który próbował go wystraszyć zmieniając tylko swoje oczy. Nie, to był wilk wojownik. Taki typ, o którym Stein tylko słyszał od swojego dziadka, który uwielbiał o tym opowiadać, kiedy to Van Holtz’owie byli tylko Holtz’ami, i gnębili legiony Rzymskich żołnierzy. Ta kobieta stanęłaby na linii frontu, jak kostucha, gdyby kiedykolwiek zobaczył jedną. - Znalazłeś coś do ubrania? – zapytał Ric, wchodząc do pokoju i mieszając ciasto na naleśniki. Zatrzymał się w drzwiach, ogarnął scenę i powiedział. – Och. Przepraszam. Nie zdawałem sobie sprawy, że jesteś zajęty. – I odszedł! Stein spróbował go zawołać. Spróbował błagać go, żeby sprowadził tu swoją dupę i pomógł swojemu biednemu, małemu kuzynowi! W co on pogrywał? Miał pitbulla w swoim mieszkaniu, ale nie miał nad nim kontroli? Kobieta zmierzyła go jeszcze raz wzrokiem. - Znasz go? – zapytała, a Stein nie wiedział, dlaczego zadała mu pytanie, skoro trzymała go za gardło tak mocno, że wciąż nie mógł mówić.

~ 119 ~

- Tak. – odpowiedział Ric, wracając do pokoju. Oparł się o framugę drzwi, wciąż mieszając ciasto tak, jakby jego kuzyn nie był w śmiertelnym niebezpieczeństwie. – To mój kuzyn. - Zaproszony? - Tak. Zaproszony. Jej palce zacisnęły się jeszcze raz, przekonując Steina, że może złamać mu kark w każdej chwili. Potem puściła go, pozwalając całkowicie stanąć na podłodze. Mocno zgięty w pasie, Stein łykał duże hausty powietrza, rzężąc przy rozcieraniu swojego gardła. Spojrzał w górę, by zobaczyć jak wilczyca podnosi ręcznik i zawija go z powrotem wokół swojego ciała. Przeszła obok Rica, który patrzył na nią z błyskiem posiadacza, którego Stein nigdy nie widział u swojego kuzyna, gdy chodziło o samice. - Dee, twoje ubranie zostało wyczyszczone wczoraj wieczorem, więc położyłem je na łóżku. Albo możesz pożyczyć coś mojego, jeśli chcesz. - Dzięki. - Śniadanie będzie gotowe za parę minut. - Powinnam już pójść. – odkrzyknęła. - Musisz zjeść, Dee-Ann. Jesteś sama skóra i kości. – Skóra, mięśnie i kości. Czyżby ten facet nie widział tych mięśni? Czyżby był ślepy na wymiary tej kobiety? Czyżby nie widział, w jaki sposób obeszła się z jego małym kuzynem w jego gościnnej sypialni, jakby był jedną z tych odbijających się zabawek do żucia? - Nie wydawałeś się zwracać uwagi na to wczoraj wieczorem. - Tylko dlatego, iż wiedziałem, że nakarmię cię dziś rano. Nie sprzeczaj się ze mną w tej sprawie. – powiedział Ric, wychodząc z pokoju. – Zjesz zanim gdziekolwiek pójdziesz. Chyba nie chcesz, żebym się wkurzył, prawda? Stein się wyprostował, czując się całkiem słaby. Nie wiedział, jak wyplątać swojego kuzyna z łap tej wilczycy, ale to nie był jego problem, prawda? Odwracając się z powrotem do szafy, Stein wyjął T-shirt i spodnie. Prędzej poszedłby do oddziału komando, niż założył czyjeś bokserki.

~ 120 ~

Przekopywał szufladę w poszukiwaniu skarpet, gdy znalazł plik banknotów wciśniętych w kąt. Plik był gruby, co najmniej cztery albo pięć kawałków. Palce Steina przekartkowały gotówkę, jego umysł już wirował od pomysłów, co mógł zrobić z taką gotówką. Kilka rundek przy stoliku do kart i mógłby wygrać dość, żeby zwrócić wszystkim pieniądze i... i... Pogorszyłby sprawy. Pogorszyłby sprawy jeszcze bardziej. Prostując swoje palce, Stein złapał parę białych skarpet i szybko zatrzasnął szufladę. Próba zignorowania tego, co stało się z jego drugą naturą, było z pewnością bardzo trudne, ale był zdeterminowany nie spieprzyć tego tym razem. Wyszedł z sypialni Rica i znalazł drugą łazienkę, gdzie mógł wziąć prysznic. Zanim się wymył, ogolił i założył czyste ubranie – jego pierwszy od miesięcy, który był nie tylko umyciem rąk w brudnym zlewie – wilczyca wyszła, a jego kuzyn siedział przy ladzie i bezmyślnie wpatrywał się w poranne wydanie Wall Street Journal. Stein myślał, że Ric nie zauważył, jak wszedł do kuchni, ale nie patrząc na niego, wskazał na piecyk. - Zostawiłem ci trochę ciasta na naleśniki. I zrobiłem bekon. Jajka są w lodówce. Pamiętasz podstawy prawda, kuzynie? - Tak. Pewnie. – Stein podszedł do piecyka i o rany, tak dobrze było wrócić do tego. Kiedy Stein zabrał się do pracy, zapytał swojego kuzyna. - Wszystko w porządku, Ric? - Tak. Nic mi nie jest. – Ric westchnął, oparł łokieć na stole, a potem brodę na uniesionej pięści. – Tylko się zakochałem. Pamiętając wyraźnie zimne oczy wilczycy, które wpatrywały się w niego, jakby był jakimś gatunkiem pluskwy, który uwięziła w słoiku, i o chwycie, który ta kobieta zacisnęła na jego gardle, Stein nie znalazł żadnej stosownej odpowiedzi na to oświadczenie swojego kuzyna poza wypróbowanym i prawdziwym. - Och. To wspaniale.

~ 121 ~

Ponieważ, tak naprawdę... co mógłby powiedzieć facet swojemu kuzynowi po takim oświadczeniu?

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 122 ~

Rozdział 12

Ric siedział przy swoim biurku. Był teraz zupełnie sam w swoim mieszkaniu. Jego kuzyn wyszedł i Dee-Ann też. Jej zapach wciąż utrzymywał się na jego ciele i bardzo mu się to podobało. Prawdopodobnie bardziej niż powinno, odkąd nie miał pojęcia, coz tym wszystkim zrobić. Ale zamierzał o nią walczyć. Może nie zdawała sobie sprawy, że idealnie do niego pasowała, ale on wiedział, że tak jest. Po prostu pasowali do siebie, jak dwa kawałki układanki, której nikt nie mógł dopasować. Ale pomyśli o tym później. W tej chwili musiał skupić się na czymś innym. Wyciągnął kilka ołówków i notatnik ze swojego biurka, otworzył paczkę, którą przysłał mu wuj Van do przejrzenia, i zabrał się do pracy. A im głębiej zakopywał się w księgi rachunkowe Van Holtz’ów, tym było gorzej.

***

Dee-Ann najpierw wstąpiła do biura Grupy i się zameldowała. Zajrzała również do młodych hybryd, które obecnie nazywały biuro Grupy swoim domem. Codziennie szczenięta, kocięta i inne młode hybryd, które znalazła i przyniosła, poddawane były wszystkim rodzajom szkolenia, od podstawowych metod walki wręcz do nauki, jak przystosować swoje ciała do zmiany. Wyzwanie dla kilku z tych, u których zmieszane DNA stworzyło coś nowego i innego. Gdy się nie szkolili, przebywali w klasach, co przy odrobinie szczęścia, większości, jeśli nie wszystkim, pozwoliłoby uzyskać dyplom ukończenia liceum. Jedyną, która otrzymała już swój dyplom była Hannah, ale czy skończyła już naukę, czy nie, tego Dee nie wiedziała. Bo dziewczynka prawie się nie odzywała. A była jeszcze mała Abby. Tyle miesięcy była już częścią Grupy, a wciąż odmawiała przemiany ze swojej zwierzęcej formy do ludzkiej. Dowiedzieli się tylko, jak ma na imię, ponieważ było ono napisane na jednej z rzeczy dziewczynki. I ~ 123 ~

początkowo, ponieważ miała skłonność do autodestrukcji, Dee umieściła ją w Sforze psów dingo Kuznetsov. Jessie Ann była żoną jej kuzyna i jej sfora była tolerancyjna wobec mieszanych ras. Działało to całkiem dobrze, ale Abby wciąż pokazywała się w biurach Grupy, nadal w swojej zwierzęcej postaci, przemierzała korytarze, żebrała o jedzenie i ogólnie udawała maskotkę biurową. To było dziwne. Ale taka była Abby. Jednak wszystko dobrze się układało i Dee była zadowolona z tej gromadki dzieciaków z ulicy. Zasługiwali na coś lepszego niż przedzieranie się przez śmieci i spanie pod mostami. Oczywiście, każde dziecko na to zasługiwało, ale mogła zrobić tylko tyle, ile była zdolna. I to, co mogła zrobić, to pomagać. - Wszystko w porządku? – zapytała Charlene. Lisica lubiła sprawdzać przez cały dzień, co słychać u hybryd i Dee to doceniała. - No prawie. Przyzwyczają się do pobytu tutaj, tak myślę. Kilka z nich nawet zaczęło już rozmawiać o tym, co będą robić po skończeniu liceum i otrzymaniu dyplomu. Sądzę, że większość z nich zostanie tutaj, dopóki nie skończą osiemnastu lat. – Rzuciła okiem na Dee. – W pewien sposób cię uwielbiają. Zaskoczona Dee mogła tylko głośno sapnąć. - He? - Będziemy się tak bawić, co? Okej. Świetnie. Ignorując te komentarze, Dee zapytała. - A Hannah? Charlene westchnęła. - No tak... Hannah. Ocalili tę ładną, ale okaleczoną hybrydę pso-niedźwiedzia z brązowymi oczami, brązowymi włosami z czarnymi pasemkami i niemal stu dziewięćdziesięcioma centymetrami wzrostu, na jednym z ringów ośrodka szkoleniowego nielegalnych walk, kiedy likwidowali go w Ursus County. Dee chciała uśpić Hannah, wtedy na miejscu. Wydawała się być taka... pusta. Nikomu też nie ufała, ponieważ uczestniczyła w zbyt wielu walkach. Ale Pudelek zaczął żebrać i błagać i robić wszystkie inne bzdury, które lubił robić, by zmienić życie Dee-Ann w piekło. A teraz mieli Hannah u siebie i nikt nie mógł się do niej zbliżyć, nawet weterynarze, którzy to wszystko widzieli.

~ 124 ~

Dee skrzywiła się. - Tak źle? - To nie jest tak, że ona nic nie robi, wiesz? Po prostu nie włącza się do walk, ani nikomu nie zagraża. Nie tak, jak ty. Dee zacisnęła na chwilę swoje wargi. - Dzięki. - Ale przeraża wszystkich. Jest takim ponurakiem. Cichym ponurakiem. - Tak, ale... tak, jak ja. - To nie to samo. Wiemy, że zabijesz, jeśli będziesz musiała, i zrobisz to bez skrupułów. Zresztą tak jak połowa ras w Grupie. Ale Hannah... Myślę, że ona bardzo mocno walczy, żeby nie być tym i czym jest – i bardzo się tego boi – a co uważa za wręcz przerażające. Ponieważ nigdy nie wiadomo, co w końcu ją zdetonuje. Co tak naprawdę, sprawi, że się odblokuje. - Nie wiem, co wolałabym bardziej. Ale nie skreślałabym jej jeszcze. - Ponieważ myślisz, że może się zmienić? Albo dlatego, że nie chcesz słuchać histerycznego płaczu BlayneThorpe... jeszcze raz? - Wychodzę. – powiedziała Dee. - To znaczy, że uciekasz przed rozmową, ponieważ nie chcesz się przyznać, że w jakiś sposób lubisz Blayne? Dee zatrzymała się i spiorunowała wzrokiem lisicę, wielkości jednego kęsa. - Tylko żartowałam. – sprostowała szybko Charlene, cofając się. – Tylko żartowałam. Dee opuściła biuro i weszła do baru tuż za rogiem. Dostrzegła Malone i Desiree, siedzące przy stole w głębi. Obie jadły śniadanie. Desiree miała przed sobą złożoną gazetę, żeby łatwiej było jej czytać, i jadła jednocześnie omlet z samych białek. Malone czytała magazyn hokejowy i wcinała gofry, tosty, bekon i jajka na szynce. Nie rozmawiały ze sobą i nawet nie spojrzały, kiedy Dee się dosiadła. - Przepraszam za spóźnienie. ~ 125 ~

- Nie ma sprawy. Nie jesteśmy tu zbyt długo. – Desiree przesunęła do niej filiżankę do kawy i dzbanek. – Chcesz śniadanie? - Nie. Już jadłam. – Dee nalała sobie gorącej kawy do filiżanki i wypiła łyk. To było zdecydowanie to, czego potrzebowała. – Jaki mamy plan? Desiree wzruszyła ramionami. - Możemy zająć się kilkoma następnymi właścicielami nieruchomości. - Taa. – włączyła się Malone. – Ale tak naprawdę myślę, że to będzie strata czasu. Bo niby dlaczego ten, który jest właścicielem nieruchomości, miałby narażać się na ryzyko organizowania u siebie walk? Jak do tej pory, wszystkie nieruchomości były w rękach tych, którzy nie używali ich już od dłuższego czasu. Desiree nalała sobie więcej kawy. - Wiesz, jak to dla mnie brzmi? Prawdziwe F-U13 dla nas. Dla tych, którzy próbują nas powstrzymać. I dla tych, którzy posiadają te nieruchomości. - Dlaczego tak myślisz? - No cóż, to mi przypomina sytuację, kiedy byliśmy z Mace’em świeżo po ślubie i Mace namówił swoją siostrę, by oddała nam swój letni domek w Hamptons. Powiedziała, że mamy cały domek do swojej dyspozycji, ale nie mamy wchodzić do jej sypialni. Mamy trzymać się z dala od jej pokoju, ponieważ to był jej prywatny azyl, nawet jeśli zatrzymywała się tam tylko na kilka tygodni w lecie z całą swoją Dumą. Malone się uśmiechnęła. - Pieprzyliście się na łóżku tej kobiety, prawda? - Jak króliki. Ponieważ im więcej mówiła nie, tym częściej to robiliśmy. I to właśnie mówią do mnie te nieruchomości. F-U ponieważ mogę robić to, co chcę. - Musimy znaleźć źródło pieniędzy. – Dee powtórzył słowa usłyszane wtedy na komisariacie NYPD. – Skądś muszą brać te pieniądze. - Taa. – powiedziała Malone. – Ale czy naprawdę potrzeba tak dużo pieniędzy, żeby zorganizować walki psów?

13

F-U sądzę, że tu chodzi o skrót FuckYou– pierwsza i ostatnia litera tego wyrażenia

~ 126 ~

- To nie są żadne walki psów, Malone. Muszą jakoś przetransportować tych ludzi, przenocować ich, nakarmić, i to nie takim żarciem, jakie dajesz swojemu pitbullowi, którego trzymasz na podwórku. Plus, nie zapominaj o biurze, które zlikwidowaliśmy w lutym, gdy ścigali Blayne. To dorównywało biurom Grupy. To są poważne pieniądze. I je właśnie musimy znaleźć. - A potem musimy wdać się w bójkę. - Nie wiem, jak u was, ale kiedy my dostaliśmy cynk o ostatnich trzech, te już się skończyły, zanim tam przyjechaliśmy. Malone i Desiree kiwnęły głowami, cicho zgadzając się, że mieli taki sam problem. - Więc ktoś ich ostrzega, żeby stamtąd spadali. - Myślisz, że ktoś z naszych… - Nie, nie. – Dee potrząsnęła głową. – Nie mówię, że mamy w swoich szeregach jakiegoś szczura. Ale zawsze jest gwar. Jeden mówi do drugiego, ten do następnego… aż w końcu dochodzi to do niepowołanych uszu. Malone pochyliła się trochę do przodu. - Ale nie myślisz chyba, że pieniądze pochodzą od naszej rasy? - Naprawdę? A coś mi mówi, że nawet KZS sądzi, iż trochę, jeśli nie wszystkie, pieniądze nie są pieniędzmi od kotów. Inaczej, z jakiego powodu by się w to angażowali? - Nic się nie zmieniłaś, Smith. Uwielbiasz wszystko zwalać na nas. – oskarżyła ją Malone. - Z przyjemnością zwaliłabym to na tych, którzy to robią. Nie oczekuję zbyt wiele od ludzi, bez urazy Desiree. – Desiree wzruszyła ramionami, zjadając swój tost. - Ale oczekuję dużo więcej od mojej własnej rasy. Jeśli stoi za tym jeden z nas, chcę o tym wiedzieć. Bez względu na gatunek, czy rasę. Malone kiwnęła głową. - Uważam tak samo. I mój szef też.

~ 127 ~

- To dobrze. Więc musimy wytropić następną walkę i zachować to w tajemnicy. Niech zostanie to między nami trzema, zespół wezwiemy w ostatniej chwili i nikt nikomu nic nie powie, dopóki nie skończymy. Może tak być? - A jak znajdziemy walkę? - Mam kontakt. – Desiree wyciągnęła swój telefon komórkowy. – On pracuje w ASPCA14. – Kiedy Dee i Malone tylko zmarszczyły brwi, dodała. – Zajmuje się zamykaniem miejsc, gdzie odbywają się walki psów. Ale przypuszczam, że ma namiary na kogoś od innych rodzajów walk, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

***

Ric opadł na krzesło w kuchni swojej ciotki Adelle i ogłosił bez wstępu. - Ale jestem zakręcony. Adelle, która zostawiła ułożenie obsługi na lunch w rękach swojego zastępcy, by mogła wstać, kiedy cholernie tego potrzebowała, postawiła filiżankę kawy przed Ric’iem i pocałowała czubek jego głowy. - No dobra, kochany kuzynku. Powiedz mi, co się dzieje. - Myślę, że nie mogę. Adelle usiadła przy drewnianym stole, który zrobił dla niej Lock kilka lat temu, i zerknęła na niewielki stos cynamonowych bułek, które stały na talerzu przed nią. - Chodzi o twojego ojca? - Może. - Ponieważ kradnie pieniądze z firmy? Ric wpatrzył się w swoją ciotkę. - Wiesz o tym?

14

ASPCA - Amerykańskie Towarzystwo Zapobiegania Okrucieństwu Wobec Zwierząt

~ 128 ~

- A jak myślisz, kto powiedział o tym Van’owi? – Łyknęła swojej kawy. – Równie dobrze możesz przyjąć do wiadomości, że twój ojciec jest kanalią. - Adelle! - Co? Czyżbym kłamała? Ric oparł głowę o stół i westchnął do niego. - Nie. - Więc dlaczego jesteś zmartwiony? - Bo to mój ojciec. - Tylko genetycznie. Ric popatrzył na swoją starszą kuzynkę. - Słuchaj. – powiedziała. – Wszyscy, już dawno temu, zdaliśmy sobie sprawę, że jesteś szczenięciem wysokiego ryzyka. Więc Van i moi bracia zadecydowali, że to oni po cichu będą cię wychowywać. Byłeś bardzo bystrym dzieckiem i wiedzieliśmy, że twój ojciec może się poczuć zagrożony. - Tata zawsze mówił, że ci faceci mnie rozpieścili. Adelle odstawiła filiżankę na stół – mocno. - Po pierwsze, nigdy cię nie rozpieściliśmy. Nie zabicie cię, kiedy spałeś, to nie to samo, co rozpieszczanie cię, Ulrich. Nieważne, co mówił ci twój ojciec. My, jako Sfora, zdecydowaliśmy, że cię wychowamy. Odpowiednio. I, jako skromna wilczyca, z przyjemnością mogę powiedzieć, że odwaliliśmy kawał dobrej roboty. Śmiejąc się, Ric usiadł. - Niewiarygodnie skromna. Świat jest wypełniony samymi pokornymi szefami kuchni. - Dokładnie. A teraz, - wzięła cynamonową bułkę i zamachała nią w powietrzu, masz dwa wyjścia, młodzieńcze. - Dwa wyjścia, w czym?

~ 129 ~

- Spędzić weekend Czwartego Lipca z twoim ojcem i Sforą w domu na Macon River Falls, albo… - Stanąć w ogniu. - To nie jest druga opcja. - Cóż, wszystko tylko nie następny katastrofalny świąteczny weekend z moim ojcem. - Jeśli nie pojedziesz, – drażniła go, – kto będzie przepraszał za wywołanie burdy przez twojego ojca? Chyba nie oczekujesz, że ja to zrobię. - Druga opcja, Adelle? – ponaglił ją Ric. - Pojawisz się Czwartego na balu charytatywnym z okazji otwarcia szpitala dziecięcego, jako przedstawiciel Van Holtz’ów. Jak sądzę, Van ofiarował im coś około czterdziestu tysięcy w tym roku. Ric nie cierpiał wydarzeń dobroczynnych, ale zdał sobie sprawę, że może zaprosić Dee, jako swoją dziewczynę – ale równie szybko zdał sobie sprawę, że go odprawi. Jednak, wszystko było lepsze od świątecznego weekendu spędzonego w towarzystwie ojca. Raczej zaszyłby się sam w domu, oglądając fajerwerki w telewizji. - Bal charytatywny. Adelle kiwnęła głową. - Tak właśnie myślałam. Dam znać Van’owi. Ric patrzył, jak ugryzła cynamonową bułkę, i wyznał. - Mama przyszła do mnie któregoś dnia... prosiła o pieniądze dla taty. - Lepiej, jakbyś powiedział nie. - Powiedziałem. – przyznał. – Powiedziałem… ale może powinienem… - Nie, Ric. - Ale… - Nie.

~ 130 ~

- Ale może, gdybym zainwestował w ten śmieszny pomysł restauracji, który ma, mógłbym... - Co? Cofnąć decyzję twojego ojca, żeby nie okraść swojej własnej Sfory? Naprawdę myślisz, że dając temu człowiekowi pieniądze, możesz coś zmienić? Ric wzruszył ramionami, ponieważ tak naprawdę nie znał odpowiedzi na to pytanie. Albo może i znał? - Wątpię. – powiedziała kategorycznie Adelle. – I dobrze o tym wiesz, Ric. Nie muszę ci nawet tego mówić. - Tak. – Musiał sam to przyznać. – Wiem. Ale przejrzę jeszcze raz księgi, zanim powiem cokolwiek wujowi Van’owi. Chcę się upewnić, że niczego nie przegapiłem. - Na pewno nie. - Chcę być pewny. - Świetnie. Ale to niczego nie zmieni, Ric. Po prostu nie możesz wszystkich ocalić. – Przyjrzała mu się. – To dotyczy także tego młodego szczeniaka idioty, który myślał, że będzie się rozrzucał w Vegas. - Atlantic City. – poprawił ją, wiedząc, że skarżyła się w restauracji na mycie naczyń przez Steina. - Nieważne. Nie mogę uwierzyć, że dałeś pracę temu bachorowi. -Nie widziałaś, co zrobiły mu niedźwiedzie. - Nie dbam o to, co zrobiły mu niedźwiedzie. - Adelle. - Prawdopodobnie zasłużył na to. - Adelle. - Pokazał mi palec, kiedy odchodził. Powinnam teraz wziąć ten palec i wsadzić mu go… - Adelle!

~ 131 ~

***

- Co to znaczy nie? Będąc w połowie swojego lunchu, Dee spojrzała znad swojego talerza na drugą stronę stołu, gdzie siedziała jej kuzynka Sissy Mae i zastępczyni Sissy Mae, Ronnie Lee. Podczas gdy Sissy się w nią wpatrywała, Dee nadal żuła swoje jedzenie i odwzajemniała spojrzenie. - No? – naciskała Sissy. Dee przełknęła swoje jedzenie, wytarła usta i odpowiedziała. - A mówię nie, na co? - Na weekend Czwartego Lipca. - I, co z nim? - Idziemy do domu Brena w Macon River Falls. - Ach tak? - I zapraszamy cię, żebyś przyszła. - Tak? - A ty powiedziałaś nie. - Cóż, Sissy Mae, zaletą zaproszenia jest to – że możesz je odrzucić. Oczy jej kuzynki się zwęziły i Dee już wiedziała, że to nie będzie łatwa rozmowa, która wydawała jej się bardzo irytująca w porównaniu z tą, którą prowadziła wcześniej. Zanim Desiree, Malone i Dee wykorzystają swoje kontakty do wytropienia walk hybryd, to w tej chwili nie było już nic do robienia, jak tylko czekać. Desiree miała wrócić do domu do swojego syna, Malone do biura KZS, które znajdowało się w jakimś sekretnym miejscu, o którym nikt nie powinien był wiedzieć – było w Queens i to od przeszło czterdziestu lat – a Dee chciała zafundować sobie smaczny, cichy lunch w swoim ulubionym barze, tylko z hamburgerem, chrupiącymi frytkami i książką Agathy Christie. Bardzo lubiła powieści starej Aggie. Prawda, tajemnice i skandaliczne działania niektórych bohaterów mogły wydawać się nieco monotonne, jak na dzisiejsze ~ 132 ~

standardy, ale Dee podobała się prostota i poufałość bijąca z tych historii. Miała dość masakr w swojej codziennej pracy, więc nie potrzebowała tego również podczas czytania dla rozrywki. - To prawda, - powiedziała jej kuzynka, - ale nie możesz, tak po prostu, odrzucić mojej życzliwej oferty… - Co to za życzliwa oferta, gdy to będzie dom Brendona? - … nawet nie powinnaś jej odrzucić. - Dlaczego? Sissy westchnęła, długo i głośno. Tak, jakby cały ciężar świata spoczął na ramionach tej dużej wilczycy. - Dee-Ann, kochana, próbuję uczynić cię częścią naszej Sfory. - Jestem częścią Sfory. - No tak, tylko nie zachowujesz się, jakbyś była częścią Sfory. - Jestem tam, gdy mnie potrzebujecie. Czego chcesz więcej? – Dee złapała za nadgarstek wilczycy, która chciała porwać jej frytkę z talerza. – Chcesz zatrzymać tę rękę, Dolly Mae? Jej młodsza kuzynka, nowy rekrut w Sforze Nowego Jorku, odparła. - Chciałam tylko jedną frytkę, Dee-Ann. - A ja chciałam tylko zjeść w spokoju. Nie przypominam sobie, żebym na to pozwalała. - Nie możesz się podzielić? – zapytała Sissy. - Nie. – Puściła nadgarstek swojej kuzynki ignorując ją, gdy zaczęła go rozcierać.Ci słabi prawie dorośli. O słabym kręgosłupie. – Słuchaj, gdy zostałam częścią tej Sfory, Bobby Ray obiecał mi, że nie będę czuła się osaczona. – Rozejrzała się po grupce wilczyc, które ją otoczyły. Kilka stało za Sissy i Ronnie, kilka obok stołu i kilka w boksie za nią. Tak jak Dolly Mae... która wciąż próbowała podebrać jej frytki. – Teraz czuję się osaczona.

~ 133 ~

- Nikt nie próbuje cię osaczać. – sprzeczała się Sissy. – Bóg zabronił komukolwiek próbować i osaczać Dee-Ann Smith. Ale nie nawiążesz więzi ze swoją Sforą, jeśli nie będziesz jej częścią. - Jestem jej częścią. Potrzebujesz mnie, to jestem. W innym razie nie zawracaj mi głowy. - Dee-Ann... – zaczęła znowu Sissy. Ale mając dość Dolly Mae i jej podkradających się palców, Dee chwyciła jej rękę i ściskała tak długo, dopóki nie usłyszała pęknięcia... a potem łamania. Wilczyca zaskowyczała, wydając z siebie wszystkie te żałosne jęki, aż w końcu Dee odrzuciła jej rękę. Wolno, spojrzała na swoją kuzynkę. - Mówiłaś coś, Sissy Mae? Następnemu dramatycznemu westchnieniu, towarzyszyło smutne potrząśnięcie głową. - Widzisz? – powiedziała. – Potrzebujesz mojej pomocy bardziej, niż ci się wydaje. Dee podniosła swoją książkę. - W tej chwili to, czego potrzebuję od ciebie, to żebyś się odpieprzyła… - Lunch! – wtrąciła się Ronnie Lee. – Nie zjadłyśmy jeszcze lunchu. – Skinęła na kelnerkę. – Zjedzmy lunch, jak już tu jesteśmy. Nie będziesz miała nic przeciwko, że przyłączymy się do ciebie, prawda Dee-Ann? - Będę… - Świetnie! Jedna z kuzynek Ronnie Lee wyrwała książkę Dee z jej ręki. - Co czytasz? - Czytanie to nuda. – marudziła inna kuzynka. – Po co czytać, skoro można to obejrzeć w telewizji? Dee zamknęła oczy i pogodziła się z minutką dla Sfory, jak zawsze lubiła to nazywać jej mama. Oczywiście, gdy tylko mówiła minutka dla Sfory, ojciec Dee

~ 134 ~

wychodził na spacer ze swoją ulubioną śrutówką i wypowiadał swoje ulubione zdanie – Myślę, że nadszedł czas, żeby zacząć zabijanie. Jeśli tylko...

***

Ric wszedł do swojej kuchni godzinę po tym, jak skończył obsługiwać gości na lunch. Adelle kończyła właśnie się zmieniać i śmiała się z czegoś, co powiedział Stein, podczas gdy dzieciak wyciągał kilka skwierczących befsztyków z opiekacza. Stając za nim ze skrzyżowanymi ramionami na swojej piersi, Ric poczekał, dopóki dzieciak się nie odwrócił – i nie cofnął z powrotem do piekarnika. - Uh... Ric. Cześć. Uh... Ja właśnie... uh... robię coś do jedzenia dla Adelle. – Ric wpatrywał się w Steina, ale nic nie powiedział. To był trick, którego nauczył się od Dee-Ann i stwierdził, że jest całkiem skuteczny. Tak jak teraz. - Powiedziała w porządku... więc pomyślałem sobie, że musi coś zjeść po całym dniu pracy.... Było tu tak ruchliwie... i każdy robił świetną robotę... i... i... – Stein się skrzywił. – Mam gorącą głowę. Ric w końcu powiedział. - Ponieważ opiera się o drzwiczki piekarnika. Stein wyprostował się, odsuwając głowę i potrząsając nią. To dobrze, że drzwiczki nie były otwarte – bo prawdopodobnie wpadłby do środka. - Och. Prawda. Ric rzucił okiem na wciąż skwierczące befsztyki na jednym podłużnym talerzu. - To wszystko dla Adelle? Stein spojrzał na talerz i z powrotem na Rica. - Tak. Pewnie. Wszystko dla Adelle. - Więc podaj jej i wróć do pracy. Te naczynia same się nie umyją. ~ 135 ~

- No tak. Prawda. – Postawił talerz na blacie i pognał z powrotem do zlewu pełnego talerzy. Przeglądając bilety do obsłużenia na lunch, Adelle potrząsnęła głową i zaśmiała się cicho. - Jesteś strasznie twardy dla niego. - Wiem. – Ric złapał dwa widelce i dwa noże do steków i przesunął talerz między nimi. – Sama powiedziałaś, że zasługuje na coś gorszego. - Ode mnie. Ty jesteś tym miłym. – Odłożyła na bok swoją papierkową robotę i wzięła do ręki podany widelec i nóż. Obydwoje odkroili kawałek befsztyka i wzięli do ust. Żuli i wpatrywali się w siebie. W końcu Adelle ogłosiła. - To jest niesamowite. - Ssssz. Nie mów mu tego. - Naprawdę… niesamowite. - Mów ciszej. Jeszcze z nim nie skończyłem. Nieważne, - wziął kolejny kęs befsztyka i zamruczał, - jak cholernie to jest dobre. Przez kilka następnych minut jedli w ciszy, dopóki Adele nie zapytała. - A więc wyjaśnij mi, dlaczego dzisiaj rano po twoim mieszkaniu biegała naga DeeAnn? Ric zdołał jakoś przełknąć jedzenie, które miał w ustach, bez uduszenia się przy tym, i odpowiedział. - Uh... bez powodu? - Co jest z tobą i Van’em, że lubicie dziewczyny o dziwnych oczach? - Oczy Dee nie są dziwne. One są przepiękne. Ja nazywam je psim złotem. - Zawsze byłeś dziwnym, ale samodzielnym dzieckiem, Ulrich. - Kocham ją. – przyznał. – Od pierwszego dnia, kiedy ją spotkałem.

~ 136 ~

- Nawet nie zamierzam się z tobą o to sprzeczać, ponieważ mężczyźni z rodziny Van Holtz mają najbardziej spaczony gust w wyborze kobiet – zaczynając od naszego pierwszego znanego mi przodka Eberulfa Zabójcy Kóz, który ożenił się z Okropną Himiltrudą. I najwyraźniej niczym się od niego nie różnisz. Ric pomyślał przez chwilę, a potem zapytał. - Nasz pierwszy przodek był zabójcą kóz? - Ulrich... mężczyzna musi coś jeść.

***

Dee wypluła płyn z powrotem do butelki i spiorunowała wzrokiem Rory’ego Lee. - Co to jest? - Piwo bezalkoholowe. - I ty ośmieliłeś się mi to dać? - To wszystko, co mają. – Rory oparł się o boks w barze karaoke, w którym byli, i zapytał. – Dlaczego znowu tu jesteśmy? - Ponieważ torturowała mnie kuzynka. - Czasami musisz udawać, że jesteś częścią Sfory, kochana. Bo wtedy kiedy będziesz stara i siwa nie rozerwą ci gardła tylko dlatego, że jesteś bezzębna. - Urocze. Dziękuję. Pochylił się trochę do przodu i obwąchał ją. - Masz obcego wilka na sobie. – Jego oczy się zwęziły. – Kogo pieprzyłaś? - Rory Lee Reed! Nie mów do mnie w ten sposób! - W porządku. – Obniżył swój głos o kilka oktaw i zapytał ponownie. – Kogo pieprzyłaś?

~ 137 ~

Dee uśmiechnęła się. - Rica Van Holtza. - Naprawdę? - Tak, ale nikomu nie mów. - Dlaczego? Wstydzisz się? - Nie. Ale w ten sposób to jest bardziej nieprzyzwoite. - Ty i ten twój paskudny fetysz. - Nic nie mogę na to poradzić... to mnie kręci. - Hm. - Poza tym, – Dee mówiła dalej, – nie możesz nikomu powiedzieć, bo kiedy wie o tym Ronnie Lee, wie to każdy. - Włączając w to twojego tatusia. - A Ric jest tak cholernie śliczny, że byłaby wielka szkoda zobaczyć go całego… - Wypatroszonego? Westchnęła. - Przecież wiesz, jak tatuś lubi patroszyć. - Jest w tym biegły. - Ten facet zna swoją siłę. - A więc lubisz go? Zmarszczyła brwi. - Kocham tatusia. - Nie jego. Van Holtza. Lubisz Van Holtza? - Och. – Dee myślała przez chwilę, a potem odparła. – Noo. - I? – naciskał. ~ 138 ~

- I co? - Zamierzasz komplementować go, albo co? - Komplementować? Z kim, do diabła, myślisz, że rozmawiasz, co? - Przepraszam. Przez minutę myślałem, że jesteś dziewczyną, ale potem przypomniałem sobie, że tylko sypiasz z jednym z nas. - Nie bądź zazdrosny, bo nie wyglądasz jak supermodel. Nie każdy może być taki ładny. Skupili się na scenie, ale Dee po chwili zaczęła narzekać. - Czego my u licha, słuchamy? - Samiec lwa śpiewa Sweet Home Alabama. - A widzisz? – zawołała radośnie. –Tatuś miał rację. I razem powiedzieli. - Czas zacząć zabijanie.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 139 ~

Rozdział 13

Ric siedział przy swoim kuchennym stole, pracując nad pomysłami do menu na następny dzień, opierając się na produktach, które miały zostać dzisiaj dostarczone i na tych, które zostały, ale nadal były świeże. Lubił to robić – wymyślać nowe dania, wycofywać stare, zamieniać je w spójną całość, cały czas jednak używając standardowych kawałków mięsa. Więc skupiony na swoim menu nie wiedział, że nie jest sam, dopóki Dee nie stuknęła talerzem z anielskim ciastem o stół i nie opadła na krzesło obok niego. - Cześć. - Hej. – odpowiedziała, jednocześnie… no cóż, wydymając wargi. - Coś się stało? - Jestem po prostu zmęczona. - Masz jakieś problemy z Malone? - Nie dzisiaj. Jutro pewnie tak, ale to już całkiem inna historia. - Dasz sobie radę, Dee-Ann. - Tak, tak. – Rzuciła na niego okiem. – A co z tobą? - Nic. Prychnęła. - Kiepski z ciebie kłamca. - A ty nie jesteś tylko zmęczona. Dee bawiła się talerzykiem. - Czy czasami się zastanawiasz, jak to by było zostać miłym, samotnym kotem, bez całej tej ochrony Sfory?

~ 140 ~

- Niespecjalnie. – Ric złapał jej widelec, odkroił kawałek ciasta i uniósł do jej ust. – Wszystkie te futrzane kulki i obsesja z kłębkiem wełny. Plus, ja po prostu nie wiem, jak oni robią te rzeczy, które robią. - Jakie rzeczy? – zapytała, zanim otworzyła usta, żeby mógł ją nakarmić. - To szelmowskie spojrzenie pogardy, które mają wszyscy na absolutnie wszystko. Bądźmy szczerzy, Dee. To jest po prostu brak umiejętności psów. Mogła powiedzieć, że coś go martwi, ale nie chciała go naciskać, gdy nie chciał o tym rozmawiać. Nic nie drażniło jej bardziej, niż ludzie naciskający na nią, gdy nie miała ochoty być naciskana. Zamiast tego, zjadła ciasto, które wsunął jej do ust. - Cieszę się, że wróciłaś. – powiedział do niej Ric, podnosząc następny kęs do jej ust. - Ja też. – Uśmiechnęła się. – Ponieważ wyglądasz bardzo seksownie. - Nie jestem dziwką, Dee-Ann. Nie możesz tak prostu przyjść sobie tutaj i wykorzystać mnie seksualnie, zanim pójdziesz w swoją drogę. Chyba, że oczywiście będziesz naga. - Jeszcze ci się to nie znudziło? - Nigdy. - Większość mężczyzn odstraszają moje blizny. - Nawet wilki? - Jest różnica między bliznami otrzymanymi podczas walk o przetrwanie, a takimi zabijam, bo mi za to płacą. Nawet wilki z połową mózgu potrafią je odróżnić. – Zabrała mu widelec i, teraz to ona, zaczęła karmić go kawałkami ciasta. - A twój ojciec ma wiele blizn? – zapytał przeżuwając. - Nie tak dużo jak ja. Tata nie zabijał z bliska chyba, że ktoś naprawdę go wkurzył. - A ty lubisz bardziej… bezpośrednie starcie? - Mogę zabijać z daleka tak, jak każdy inny ze szkolenia, ale to nie zawsze wydaje mi się właściwe. Raczej chciałabym wiedzieć, kiedy nadchodzi mój koniec. Chciałabym spojrzeć temu w oczy. Powiedzieć Jak się masz? Temu, kto na to ~ 141 ~

zasługuje, i spróbować zrobić mu to samo. Ci, którzy tego nie robią… dostają to, co przyjdzie samo. – Nagle uśmiechnęła się z kpiną, kiedy zauważyła wyraz jego twarzy. – Wprawiam cię w zakłopotanie, Van Holtz? Ric potrząsnął głową. - Ani trochę. – Wyjął widelec z jej palców i położył go na stole. Potem łagodnie chwycił jej rękę i opuścił do swojej pachwiny, przyciskając do wybrzuszenia, które niecierpliwie pulsowało pod zamkiem jego spodni. Dee przełknęła i odparła. - Dziwny z ciebie chłopiec, Ulrichu Van Holtz. - Czy teraz ja wprawiam cię w zakłopotanie? Jej ręka się obróciła, więc teraz mogła łatwiej chwycić jego erekcję swoimi palcami, a dżins między nimi czynił to jeszcze bardziej erotycznym. - Nie. Sprawiasz, że rzeczy stają się jeszcze bardziej interesujące. Taki wymuskany chłopak jak ty, niezwykle podnieca taką sukę o nieczułym, kamiennym sercu, jaką jestem ja. Jego ręce wsunęły się w jej włosy, koniuszki palców pomasowały skórę głowy. Wpatrzył się w jej twarzy i powiedział. - Twoje serce nie jest twarde, Dee-Ann. Jest silne i może zamknięte w piersi z granitu, ale nie jest twarde. Daleko do tego. - Myślisz, że znasz mnie tak dobrze, hę? Jego wargi były milimetry od jej i wszystko, czego chciała, to pocałunek tych słodkich ust, zwłaszcza z tą odrobiną lukru na jego wardze, czekającą na zlizanie. - Każdego dnia uczę się o tobie czegoś nowego. I każdego dnia lubię cię coraz bardziej. - Tak? – drażniła się z nim. – To dziwne. A potem go pocałowała, zdając sobie sprawę, że każdego dnia, coraz bardziej rosła w niej sympatia do tego wilka.

~ 142 ~

Całowanie Dee-Ann stawało się uzależniające. I nie dlatego, że smakowała jak anielskie ciasto Jean-Louisa, ale dlatego, że była bardzo uzależniająca. I pyszna. I zdumiewająca. Wpływała na niego kojąco, nawet tego nie wiedząc, a sama jej obecność łagodziła go... nawet, gdy złapała go za T-shirt i ściągnęła z krzesła. Zawsze była trochę szorstka dla niego – ale lubił to. Ponieważ to mówiło Ric’owi, jak była go głodna. Jak bardzo go pragnęła. To chłód Dee odstraszał innych od niej. To był sposób, w jaki potrafiła złamać ludzki kręgosłup bez podnoszenia sobie pulsu, a co robiło z niej taką niebezpieczną kobietę. Ale dla Rica, świadomość tego sprawiała, żewidział gorącokrwistą stronę swojej wilczycy. Wiedział, że mąci jej w głowie, że czasami ją irytuje, czasami wywołuje u niej uśmiech, ale to, że potrafi także ją podniecić, było absolutnym hitem dnia. Dee odsunęła się trochę i szybko zdjęła kabury od broni i noża, kładąc je na kuchenny blat. Ściągnęła swój T-shirt i rozpięła stanik, odrzucając go na bok, jednocześnie wycofując się tyłem z kuchni i patrząc mu w oczy. Pokiwała na niego palcem i Ric podążył za nią, zdejmując swój T-shirt przez głowę i rzucając go przez ramię, podczas gdy ona zaprowadziła ich do sypialni. Zanim zdążył wejść, rozebrała się do naga i przycisnęła swoje ciało do niego. Ich ramiona otoczyły siebie nawzajem, ich usta się spotkały, języki poszukiwały. Ric uniósł Dee i podszedł z nią do łóżka. Opuścił ją na materac, całując jej szyję, jej obojczyk. Jak tylko znaleźli się na łóżku, pchnęła go na plecy, oplatając jego pas swoimi silnymi i wspaniale długimi nogami. Oblizała swoje wargi, a potem przytknęła usta do jego klatki piersiowej i wycałowała ścieżkę w dół jego ciała, dopóki nie dotarła do jego dżinsów. Rozpięła je, zsunęła się z łóżka i szarpnęła w dół, by je ściągnąć. A potem Dee przeciągnęła rękami w górę po wewnętrznej stronie jego ud. Ric jęknął, gdy ich śladem podążyły jej usta, język przesunął się po jego ciele, kły otarły się o jego mięśnie. Jednak kiedy jej usta zamknęły się wokół jego fiuta, Ric wbił ręce w jej włosy, a plecy wygiął w łuk. Tyle nocy o tym śnił, nawet się o to modlił, ale mieć Dee-Ann Smith, z głęboko zanurzonym fiutem w jej ustach, było czymś więcej, niż miał na to nadzieję. Zwłaszcza, kiedy wydawało się, że cieszy się tak samo dawaniem, jak i braniem. Dee usłyszała jęk w gardle Rica. Poczuła, jak jego palce zacisnęły się w jej włosach, jak każdy z jego mięśni napiął się pod jej ciałem. Jego reakcja podnieciła jej ciało, sprawiła, że wsunęła dwa palce do swojej cipki i zaczęła się głaskać w tym

~ 143 ~

samym rytmie, w jakim ssała fiuta Rica. Gdy doszedł, doszła razem z nim, jej palce były głęboko zanurzone w jej wnętrzu. Ric podniósł głowę, jego ręce drżały. Miała tylko chwilę, żeby wziąć oddech, zanim Ric pocałował ją mocno, wbijając palce w skórę jej głowy. Wyczuła jego rozpaczliwą potrzebę w tym pocałunku, jego smak wciąż miała na swoich wargach, w swoich ustach. Ale wydawał się o to nie dbać. Boże, nigdy jeszcze nie miała mężczyzny, który reagowałby na nią w ten sposób. Tak, jakby nie miał jej dosyć. To było dziwne i zachwycające, a jednocześnie niemal okrutne, bo dokąd to prowadziło? To było tylko dla zabawy, prawda? Tylko rozrywka, podczas rozgryzania przez Dee trudnej sprawy. Niczym więcej, niczym mniej. Ale... ale kogo ona chciała nabrać? To byłaby głupota zakochać się w Van Holtzu. Wrogim wilku jej Sfory. Jej ojciec nienawidził Van Holtz’ów w sposób, w jaki Dee nie cierpiała smaku zebry. Odkąd zaczęła raczkować, ostrzegał ją, żeby trzymała się od nich z daleka, nigdy im nie ufała, a nawet zabiła, gdy podejdą zbyt blisko. No cóż... jak więc ten mężczyzna mógł stać się jej bliski? Przewrócił ją na łóżko i zanurzył swoją twarz w jej cipce, lizaniem i ssaniem wytyczając swoją drogę do jej serca. Wywracając ją na drugą stronę, sprawiając, że doszła jeszcze raz. To nie było fair. Jak miała z tym walczyć? I, kiedy doszła na jego twarzy, a całe jej ciało zwinęło się na jego olbrzymim łóżku, nie była już taka pewna, czy chciała z tym walczyć. No, bo przecież, ten facet robił cholernie pyszne gofry...

***

- Myślałam, że śpisz. – zamruczała, gdy zgiął jej kolana i rozłożył na boki, a potem nie spiesząc się wsunął się w nią, jęknąwszy na gorąco, które poczuł wokół siebie, drżąc, kiedy jej mięśnie go ścisnęły. - Obudziłem się. – powiedział w jej szyję. – A ty nie wyglądałaś na zajętą. - Jaki napalony wilk. – mruknęła, wyciągając do niego ramiona. ~ 144 ~

- O tak. Ale to twoja wina. - No tak. Pewnie. Nie uwierzyła mu, a powinna. Ponieważ żadna kobieta, z którą dotychczas był, nigdy nie sprawiła, że budził się, co kilka godzin, z silną potrzebą wsunięcia się w nią, wzięcia jej tak, jak brał Dee teraz. Trudno było uwierzyć, że tego nie widziała, nie czuła. Tej intensywności między nimi. Nawet wtedy, gdy jęczała tym irytująco brzmiącym Jeszcze raz?, kiedy reagowała na każde jego dotknięcie, na jego fiuta, na niego. Dyszała pod nim, pot lśnił na jej ciele, jakby klimatyzacja nie chodziła pełną parą. Dee obróciła swoją twarz do niego, więc zawładnął jej ustami, całując ją mocno, ciesząc się każdą chwilą bycia w niej. Sięgnął między jej nogi, drażniąc ją, dopóki Dee nie doszła jeszcze raz, a Ric podążył za nią. Po wszystkim, kiedy już leżeli zdyszani, a ramiona Rica zawinęły się wokół niej i przyciągnęły bliżej, zapytał. - Gdybym zaprosił cię na dobroczynną taneczną imprezę, natychmiast byś mnie spławiła, prawda? - Szybciej, niż byś powiedział, Dee-Ann... co robisz z tą bronią? Obydwoje się roześmiali, a Ric pocałował ją w kark. - W takim razie, co powiesz na weekend Czwartego Lipca? Celowo unikam corocznego rodzinnego zjazdu, bo zazwyczaj spędzam go na przepraszaniu za to, co powiedział, albo zrobił mój ojciec. Wolałbym spędzić czas z tobą. - Nie mogę. – powiedziała, pocierając jego ramię. – Jeśli nie będę pracować, to muszę pojechać do rodziny. Kilka imprez Sfory ominęło mnie w ciągu tego roku, ale tym razem Sissy dała mi jasno do zrozumienia, że muszę się zjawić. – Zerknęła na niego. – Ale jeśli to poprawi twoje samopoczucie, ja też wolałabym spędzić ten weekend z tobą. - Poprawiło. – Pocałował ją w policzek. – W takim razie musimy umówić się na inny weekend. Chcę, żebyś zobaczyła nowy dom, który kupiłem na wyspie. - A tak między nami, to ile masz posiadłości? ~ 145 ~

- Tyle, że jeśli kiedykolwiek zostanę wyrzucony ze Sfory, będę miał gdzie się zatrzymać. - Twoja Sfora robi to swoim własnym członkom? - Sfora, jako taka… nie. Ale mój ojciec? - Wzruszył ramionami, niespecjalnie chcąc o nim rozmawiać, podczas gdy przeżywał najlepsze chwile swojego życia z Dee. Ponadto, nigdy nie czuł się bezpiecznie rozmawiając o tym mężczyźnie, z wyjątkiem Lock’a. - Nie martw się. – Drażniła się z nim. – Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebował miejsca do zatrzymania, to jest mieszkanie, które możesz dzielić z pewną uroczą rodziną, którą znam. Jeśli nie masz nic przeciwko świdrującym, czerwonym oczom. Spojrzał na nią. - To nie jest śmieszne, Dee-Ann. – powiedział, gdy się roześmiała. – Szkodniki nigdy nie są zabawne.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 146 ~

Rozdział 14

- Ktoś dał się przelecieć. Dee zamarła, jej ręka zacisnęła się na klamce drzwi prowadzących do biura Grupy. Powoli się obróciła i stanęła naprzeciw Malone i Desiree. - Jak dla mnie, wygląda na świeżo po. – odezwała się Desiree, uśmiechając się kpiąco. – To ten rodzaj chodu. - To właśnie jest ten chód po przeleceniu. – Malone kiwnęła głową. – Taa. Zauważyłam to. Dee-Ann odsunęła się od drzwi i zbliżyła się do dwóch kobiet, z którymi była zmuszona pracować. - Jest jakiś powód, dla którego tu jesteście? – zapytała. - Uniki. – zauważyła Desiree. – To musi być coś poważnego. - Dowiemy się jak się nazywa, Smith? Czy to tylko jakiś biedny, przegrany wilk z jakiejś puszczy, który cię złapał? Dee doskoczyła do twarzy Malone, obydwie zawarczały na siebie, ale bez kłów, ponieważ były na ulicy na samym widoku Boga i wszystkich innych. - Przestańcie. – westchnęła Desiree. – Mamy zakaz bójek. I to nie dotyczy tylko waszej dwójki. Cofając się, Dee posłała ostatnie warknięcie Malone, zanim skupiła się na Desiree. - Gdzie i kiedy? – zapytała, już nie mogąc się doczekać, by sprawić ból tym ludziom, którzy na to zasłużyli. Nie chodziło o to, że Malone nie zasłużyła na porządne bicie, ale Dee naprawdę nie mogła powstrzymać się od tego w tej chwili, więc pobicie kogoś innego było lepsze… na tę chwilę.

~ 147 ~

***

Ric właśnie się przebierał w swoje czarne spodnie, czarny T-shirt i czarny fartuch szefa, kiedy do szatni weszła jego kuzynka, Arden. Uśmiechnęła się do innych przebierających się pracowników i podeszła prosto do Rica. Położyła rękę na jego ramieniu, a on pochylił się trochę, żeby mogła szepnąć mu do ucha. - Wiesz, że jest tutaj twój ojciec? – zapytała. Ric na moment zamknął oczy. - Nie. Pytał o mnie? - Nie. Poszedł do biura kierownika i zacząć przeglądać papiery. Chcesz, żebym wezwała Adelle? - Nie. – Tylko wszystko by pogorszyła, próbując bronić Rica. – Pójdę do niego. - Okej. Dell jest z nim. To wywołało u Rica warknięcie. Wendell. Brat Rica. Chciał, żeby nazywać go Dell, ponieważ nie cierpiał swojego imienia – co dawało Ric’owi sposobność, nazywania go Wendell’em przy każdej nadarzającej się okazji. Ric skończył się ubierać, zawiązał czarną bandanę na swojej głowie, ponieważ miał takie same negatywne odczucia do czapki kucharskiej, jak do chodaków, i skierował się do biura kierownika. Jego ojciec siedział przy niewielkim biurku, przeglądając papiery i mając swoje okrągłe okulary na czubku nosa. Przy szafce z czterema szufladami stał jego starszy brat, Wendell, przeszukując wszystkie akta. Czego szukali, Ric mógł tylko się domyślać. - Tato. – odezwał się Ric do ojca i do brata. – Wendell. Jego brat zmarszczył brwi. - Dell, proszę.

~ 148 ~

Ric zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie. - Czym mogę wam służyć? Jego ojciec zerknął na niego znad okularów. Był wyjątkowo wybrednym wilkiem, z postępującą łysiną, napiętym wyrazem twarzy i zbyt małymi oczami. Blayne nazywała te oczy paciorkowate i miała rację. Wśród amerykańskiej rodziny Van Holtz’ów, były dwa rodzaje wilków: te wybredne, mniejsze wilki ze Wschodniego Wybrzeża, które chroniły swoje tereny będąc bardzo podstępnymi i przebiegłymi, bez względu na to, jakie mogą być długofalowe skutki ich działań. Oraz te większe, bardziej bezpośrednie, ale też znacznie gorsze, wilki z Zachodniego Wybrzeża, które zdobywały swoje tereny przez wyrwanie tego, na czym im zależało, a co ich zdaniem, należało się Sforze. Ale Ric nie opowiadał się po żadnej stronie, będąc w tym podobny do swojej matki, która pochodziła z niewielkiej Sfory mieszkającej w Górach Skalistych w Kolorado. Odziedziczył to, co jego ojciec nazywał wyglądem ładnej dziewczyny i słabym charakterem otrzymanym z tamtej strony rodu. Ric jednak nie sądził, żeby miał słaby charakter. Posiadanie duszy nie czyniło go słabym i czuł, że ojciec to wiedział, ponieważ jak do tej pory, tylko naciskał swojego syna. Chociaż z drugiej strony, to mogło mieć coś wspólnego z wujem Van’em. Bo Adelle miała rację. Niles Van Holtz zawsze robił wszystko, co w jego mocy, żeby chronić swojego młodego kuzyna przed Alder’em. Przy każdej próbie złamania Rica przez swojego ojca, wuj Van był tuż obok i odbudowywał poczucie wartości Rica z powrotem. To dużo dla niego znaczyło, gdy dorastał, i obaj mężczyźni dobrze wiedzieli, że gdyby doszło do spięcia miedzy nimi, lojalność Rica zawsze będzie po stronie Vana. Zawsze. Coś, dla czego jego ojciec żywił urazę do Rica, ale tak naprawdę, czego spodziewał się ten mężczyzna? - Płacisz Fortellim za dużo za ryby. – Podniósł ostatnią fakturę i rzucił ją na biurko.Wyciągnął następną fakturę. – I za mięso z foki. Ric nie odpowiedział. Po prostu zrobił to, co zawsze robił, gdy jego ojciec zachowywał się w ten sposób. Po prostu odpłynął. I zaczął myśleć o czymś innym. O czymś bardziej przyjemnym, albo bardziej interesującym, albo o czymś zupełnie innym, co zagłuszyłoby narzekanie na niego przez tego starego łajdaka, tym jego afektowanym

~ 149 ~

tonem, o coś, czego Ric nie kontrolował – dlatego mieli dyrektora naczelnego – a co wiedział, że nie było prawdą. Zaczął myśleć o Dee. Wspaniałej, seksownej Dee. Nie będzie jej łatwo namówić, żeby została jego. Dee-Ann Smith byłaby wyzwaniem dla każdego wilka, a już zwłaszcza, dla Rica, ponieważ był Van Holtz’em. Chodziły słuchy, że Smith’owie od urodzenia ostrzegali swoje szczenięta przed Van Holtz’ami i coś mówiło Ric’owi, że ojciec Dee był z pewnością jednym z nich. Oczywiście, to nie powstrzyma Rica od próbowania. A to, że kość, której pragnął, była po drugiej stronie ogrodzenia nie znaczyło, że kiedykolwiek przestanie próbować przejść nad, wkoło lub pod tym ogrodzeniem, dopóki nie dostanie tego, czego chce. Raczej przestarzałe odniesienie do słynnej determinacji Van Holtz’ów, ale jednak prawdziwe do dziś. - Z czego się śmiejesz? Ric podniósł wzrok i zdał sobie sprawę, że ojciec stoi przed nim, a Wendell po jego prawej stronie. Nienajlepsza pozycja dla jakiegokolwiek wilka. - Z niczego. Coś jeszcze? Jego ojciec podszedł bliżej, obserwując go zza tych swoich okrągłych okularów. - Jesteś pewny, że nie masz mi nic do powiedzenia… synu? Ric potrząsnął głową. - Nie. Następny krok bliżej, Wendell również podszedł z drugiej strony. - Naprawdę? – Następny krok. – Nawet o tym, co zobaczyłem przy zmywaniu naczyń jakieś dwadzieścia minut temu? Cholera. Był tak skoncentrowany na tych cholernych księgach, że Ric kompletnie zapomniał o Steinie. - Nie mamy o czym dyskutować. - Jesteś pewien? - Mam pełną swobodę w tym, kogo zatrudniam, a kogo nie. ~ 150 ~

- Zapomniałeś już co zrobił? Dlaczego został usunięty ze Sfory? Z rodziny? Chryste, jego ojciec mówił tak, jakby mieli chirurgicznie usuwać guz, zanim stanie się zbyt duży. Stein zrobił wiele rzeczy, ale nie był czymś, co można chłodno i bezdusznie odciąć od tych, których znał i kochał. I tu nie chodziło o to, że przyganiał kocioł garnkowi. Przynajmniej Stein, na usprawiedliwienie kradzieży w swojej Sforze, miał swoją młodość. A co było usprawiedliwieniem Aldera? - Niczego nie zapomniałem. – odpowiedział Ric. - Więc? – naciskał go ojciec. Ric wzruszył ramionami. Nie chciał się nad tym rozwodzić. Nie chciał sprzeczać się na ten temat. Nie było sensu. Zawsze tak robił, gdy Ric próbował się bronić przed atakiem Aldera Van Holtza. Potrafił tyle zdziałać swoimi słowami, ile wielu potrafiło zrobić nożami, albo pazurami. Nawet wuj Van nie potrafił przegadać Aldera w słownej potyczce. A czy tak naprawdę był ktoś na tyle odważny? Tak. Żona Vana, ciotka Irene. Którą, nie tylko z tego jednego powodu, Ric uwielbiał jak księżyc. - I nic. W tej chwili Alder stał tylko centymetry od swojego najmłodszego potomstwa. - Czy naprawdę myślisz, – wyszeptał, - że twój drogi wuj Van przybiegnie ci na ratunek, chłopcze? Nie jesteś już szczenięciem. - Nie. Nie jestem. I dlatego każę ci iść w cholerę z mojej restauracji. Jego ojciec uśmiechnął się, jakby zauważając coś, czego Ric był nieświadomy. Przeszukując pamięć, Ric próbował znaleźć coś, co mógł przegapić, co mógł powiedzieć, co dało to temu łajdakowi sposobność do ataku. Podczas gdy to robił, przygotowywał się na cios. Nie fizyczny. Z tym by sobie poradził, gdyby się zdarzył, ale i tak nadszedłby ze strony brata. Nie. To nie będzie nic fizycznego, ale to wywoła dużo gorsze obrażenia. - Posłuchaj mnie, Ulrich. – odezwał się ojciec, wciąż się uśmiechając. – Ja… Nagle drzwi się otworzyły, uderzając Aldera w tył głowy i wpychając go w ramiona Rica. - Ric, jesteś tu? Musimy porozmawiać, supermodelu.

~ 151 ~

Dee-Ann weszła do pokoju, ale jej oczy spostrzegły tylko Wendella. - Masz prawo tu przebywać? – zapytała ostro. - A ty? – wypalił Wendell w odpowiedzi. - Tak. Odpowiedź była tak spokojna i prosta, że Wendella zatkało. To było zdumiewające. - Dee-Ann? Zajrzała za drzwi. - Ach, tu jesteś. Ric pomógł swojemu ojcu z powrotem się wyprostować. Nie dlatego, że chciał, ale dlatego, że musiał pozbyć się tego faceta ze swoich ramion. - Pamiętasz mojego ojca? – zapytał Ric. Dee zerknęła zza drzwi na starszego wilka, patrzącego na nią spode łba. - Och. – Spojrzała jeszcze raz na drzwi. Potem na ojca Rica. – O, Boże. Chociaż Dee nie lubiła ojca Rica, to jednak nie chciała uderzyć go drzwiami. To było niegrzeczne i jej mama oczekiwałaby czegoś więcej z jej strony. Zwłaszcza, że Dee sypiała z synem tego mężczyzny. - Panie Van Holtz, bardzo mi… Zanim mogła dokończyć swoje przeprosiny, wilk przecisnął się obok niej, praktycznie popychając ją na drzwi, którymi go uderzyła. Wychyliła się na korytarz i zawołała za nim. - Naprawdę bardzo mi przykro. Zapewniam, że to był przypadek. - Jak twoje narodziny? To wyszło od Wen-della – zawsze wymawiała w szczególny sposób ostatnią część jego imienia, odkąd odkryła, jak bardzo go to wkurza. Ale kiedy się odwróciła, by powiedzieć mu dokładnie, co myśli o jego narodzinach, zobaczyła, że nie będzie miała ku temu okazji. Nie dostała tej szansy. ~ 152 ~

Ric, bowiem, wyciągnął lewą rękę i złapał swojego brata za gardło, szarpiąc go do przodu, a prawą wykręcając ramię Wendella do tyłu. - Przeproś. – powiedział do niego Ric, wyglądając na tak wkurzonego, jakiego Dee go jeszcze nigdy nie widziała. Nawet wtedy, gdy rzucił w nią kopytem zebry – długa historia – nie wyglądał tak groźnie. - Pieprz się… Ric wysunął swoje pazury, zatapiając je w gardle brata, aż krew spłynęła po jego ręce na podłogę. - Przeproś. – powtórzył wilk spokojnie swojemu bratu. – I zrób to uprzejmie. - Przepraszam! – Udało się wykrztusić Wendellowi. Potem Ric popchnął go do przodu i wyprowadził na korytarz. Wilk uderzył w przeciwległą ścianę, jego głowa zostawiła wgniecenie w tynku. - Wynoś się z mojej restauracji. – powiedział Ric, a jego głos nawet na sekundę się nie podniósł. – Możesz tu wrócić, kiedy nabierzesz trochę manier. Ric odwrócił się i podszedł do biurka. Więc nie zauważył, jak jego brat, wysunął swoje własne pazury i podszedł do niego od tyłu, jak jakiś podstępny kot. Ale Dee bezszelestnie wysunęła się przed Wendella, wyciągając swoją finkę. Machnęła nią raz i łagodnie powiedziała. - Nie radzę. Nędzny wilk się wycofał. Może chciał zaatakować swojego brata, ale nie ją. Jednak Dee raczej robiła mu przysługę. To by ją wkurzyło, gdyby Ric rozerwał gardło tego idioty, zamiast usiąść razem z nim. Nigdy by sobie tego nie wybaczył, a Dee nie zamierzała do tego dopuścić. Ruchem głowy odprawiła Wendella. Wyszedł, rozpychając na boki członków załogi, którzy wyszli na korytarz i obserwowali, jak Ric go załatwił. Nie. Wendell nie zapomni tego upokorzenia tak szybko. Słysząc, że Ric poruszył się za nią, szybko wsunęła z powrotem swoje ostrze do pochwy i się obróciła. Już stał naprzeciw niej.

~ 153 ~

- Przepraszam za to. – powiedział, a ona musiała się roześmiać. - Kochany, to lepsze niż obiad z okazji Święta Dziękczynienia w domu mojego wuja Bubby. - Wiem, że chciałaś ze mną porozmawiać, ale możesz dać mi pięć minut? - Pewnie. – Już chciała wyjść, ale przeszedł obok niej na korytarz. Weszła z powrotem do biura, oparła się tyłkiem o biurko i postanowiła poczekać.

***

Arden dostała tę sensacyjną wiadomość od swojej ciotki Adelle, która usłyszała ją od zastępcy szefa kuchni, który dowiedział się o tym od kucharza od zimnych przekąsek, który sam to widział! I Arden musiała powiedzieć, że była zachwycona i ogromnie dumna ze swojego kuzyna! Głównie dlatego, że tak, jak uwielbiała Rica, tak nie cierpiała swojego kuzyna Wendella, w tym samym stopniu. W jej opinii był bardziej łasicą, niż wilkiem. Tak nieszczęśliwie się złożyło, że nie mogła zostać i poplotkować o całej tej sprawie. Musiała dostać się na zajęcia, chyba, że chciała spędzić swoje życie na wskazywaniu ludziom ich stolików i przyjmowaniu skarg. Mimo, że to był świetny sposób dla dwudziestolatki, takiej jak ona, na zarobienie sześćdziesięciu tysięcy rocznie, otrzymując jednocześnie czesne z uczelni dla wyższych sfer, które szkoła płaciła w całości, a do tego mieć elastyczne godziny, więc nie mogła zbyt dużo narzekać. Wypadła zza rogu wyciągając ramię, by przywołać taksówkę, gdy ktoś ją złapał i szarpnął z powrotem do tyłu. - Hej! – wrzasnęła, gotowa najpierw walczyć tak, jak ludzie, a potem, w razie konieczności, wyciągnąć pazury. Ale nie musiała się o to martwić. To był tylko Wendell. - Jeśli chodzi ci o Rica… – zaczęła, próbując powstrzymać się od chichotu na widok śladów pazurów na jego szyi. - On mnie gówno obchodzi. Chcę się czegoś dowiedzieć o Steinie. ~ 154 ~

- Co z nim? - Dlaczego wrócił? - Nie wiem. – Chciała odejść, ale Wendell szarpnął nią jeszcze raz. – Hej! Odczep się ode mnie! - Najpierw odpowiedz mi na pytanie. - A jak myślisz? Jest winny komuś pieniądze. - Z Vegas? - Atlantic City. Zadowolony? - Zachwycony. – Odepchnął ją. – Daj mi znać, jak urosną ci cycki, mała. Może wtedy przelecę cię z jednym z moich chłopców. - Już mnie nie dziwi, że faktycznie nie masz przyjaciół, kutasie. – krzyknęła, a potem Arden złapała taksówkę i kazała się zawieść na uczelnię.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 155 ~

Rozdział 15

Gdy Ric nie wrócił w ciągu pięciu minut, Dee poszła go szukać. Tak naprawdę, to miała być gdzieś indziej, ale chciała mu powiedzieć, co ona, Malone i Desiree robiły. Dee wetknęła głowę do kuchni. - Gdzie jest Ric? – zapytała ogólnie. - W alejce. – odpowiedział jej jeden z kucharzy. Dee skierowała się do drzwi, które prowadziły na zewnątrz, i wyszła. Ric był na drugim końcu alejki, która była zablokowana przez mur łączący restaurację i delikatesy po sąsiedzku. Stał do niej tyłem, jego ciało było przygarbione. Dee podeszła do niego cicho, ciekawa, co robi taki wciśnięty w kąt. Gdy stanęła tuż za nim, uniosła się na palcach i zerknęła nad jego ramieniem. Brew poszybowała jej w górę, a ona opadła z powrotem na stopy z płaskostopiem, które miała od urodzenia, i czekała. Ponieważ wiedziała, że nie będzie musiała długo czekać. Ric zamarł, wiedząc, że stała tuż za nim. Wiedząc, że widziała to, czego nie robił od dwóch i pół lat. Ale po pół roku plastrów i antynikotynowej gumy do żucia, kiedy to raptownie odstawił tytoń na dwa lata, Ric wrócił z powrotem do punktu wyjścia. Zacisnął mocno papierosa, którego załatwił od człowieka z sąsiednich delikatesów, między swoimi wargami, a ozdobną złotą zapalniczkę, której nie używał od więcej niż dwóch lat, trzymał kurczowo między swoimi rękami, próbując zapalić to cholerstwo. Wiedząc, że nie będzie mógł jej dłużej unikać, Ric wolno się obrócił i stanął twarzą do Dee-Ann. Ramiona miała założone na swoich piersiach, uśmieszek na tych doskonałych wargach i jedną brew uniesioną do góry, gdy tak czekała na niego, by coś powiedzieć. - Słuchaj. – Natychmiast zaczął się kłócić o ten cenny, drogocenny, patyk śmierci, który miał zaciśnięty między swoimi wargami. – Nie muszę ci się tłumaczyć, dlaczego tego potrzebuję. Ja... ja po prostu tego potrzebuję, okej? - Mhmm. ~ 156 ~

A ponieważ nie powiedziała nic więcej, spróbował jeszcze raz zapalić swoją zapalniczkę. Potrząsnął nią kilka razy, modląc się, żeby na dnie zostało choć trochę płynu. W końcu pojawił się płomień i przytknął go do papierosa. Jego błędem było ponowne spojrzenie na Dee-Ann. Jej wyraz twarzy się nie zmienił. Nie potrząsnęła swoją głową, ani nie cmoknęła na niego. Nie próbowała wyrwać mu papierosa z ust, nie wybuchła płaczem, nie powiedziała, że ją rozczarował. Ale także nie odeszła, nie powiedziała rób, jak uważasz, nie udawała, że nie pali i nie zagadywała, że musi o czymś z nim podyskutować. Nie. Dee-Ann nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Po prostu patrzyła, uśmiechała się kpiąco i czekała. Czekała, żeby zdał sobie sprawę, że robi olbrzymi błąd. Chociaż Ric znał wszystkie negatywne skutki palenia, poddał się po dwu i pół latach, z jednego i tylko jedynego powodu – to pieprzyło jego kubki smakowe. A na coś takiego, jako szef kuchni, nie mógł sobie pozwolić. Wiedział również, że jak zacznie teraz od początku, to prawdopodobnie już nigdy nie przestanie. Rzucenie było zbyt bolesnym procesem, zbyt czasochłonnym, a powód, dla którego w ogóle zaczął palić, nigdy nie zniknie. Przynajmniej nie w najbliższym czasie. Miał piętnaście lat, gdy zaczął palić, jakoś dając radę z utrzymaniem tego w tajemnicy wśród czułych na zapach zmiennych wilków, dopóki, w wieku siedemnastu lat, jego matka nie znalazła paczki w jego szkolnej marynarce, którą chciała zawiesić w szafie. Pamiętał, jaka była zła, jak zraniona, ale wiedział też, że była wyrozumiała. Bowiem w tym czasie, to był jedyny sposób dla Rica, żeby uporać się ze swoim ojcem. Tytoń łagodził jego nerwy, oczyszczał umysł, podnosił na duchu i pozwalał przechodzić przez cowieczorne kolacje z Alderem i Wendellem. Ric przestał tylko dlatego, że wiedział, iż palenie może zrujnować jego kucharską karierę i, co ważniejsze, nie mieszkał już z ojcem i bratem. Ric zamknął zapalniczkę i wyciągnął papierosa z ust. - Nienawidzę cię. – burknął. - Wiem. – Wyciągnęła papierosa z jego ręki. – Bez filtra, jak widzę, wilku. - Wziąłem to, co Joey miał w delikatesach. Byłem zdesperowany. - Chodzi o Wendella?

~ 157 ~

- Też. Był niegrzeczny. Miał szczęście, że nie słyszała go Adelle. Wyrwałaby mu wszystkie włosy. - A ten stary wilk. Dlaczego był tutaj? - Nie mam pojęcia. - W takim razie w porządku. - Wcale nie, bo samym problemem była już jego obecność tutaj, Dee. - Czy raczej jego obecność na tej planecie? Ric w końcu uśmiechnął się. - No cóż... tak. Plus kilka innych spraw, których nie mogę zdzierżyć. - Rozumiem. Jestem z wrogiej Sfory, więc nie możesz zdradzić swojemu drogiemu wrogowi tajemnic Sfory. - Teraz sprawiasz, że czuję się głupio. Dee zachichotała. - Nie miałam takiego zamiaru. – Obejrzała się na drzwi. – Czy to nie ma jakiegoś związku z tym niechlujnym, bezdomnym wilkiem, który buszował po twoim mieszkaniu któregoś ranka? - Nie jest bezdomny... już. Śpi na kanapie na zapleczu kuchni. I chociaż wątpię, żeby Stein miał coś wspólnego z tym, co dzisiaj się wydarzyło, jestem pewny, że mój ojciec w jakiś sposób wykorzysta go przeciwko mnie. - On ma na imię Stein? - Przynajmniej ma tylko jedno imię. Uśmiechnęła się. - Nie próbuj ze mną takich słodkich gadek. Ric wzdrygnął się. - Przepraszam. Niepotrzebna szorstkość.

~ 158 ~

- Nie tam skąd pochodzę. - Stein jest moim kuzynem. Zatrudniłem go, żeby wycierał podłogi i mył naczynia. - Cóż w tym złego? Powinieneś wspierać swoją rodzinę. - Nie wtedy, gdy twój krewniak został usunięty ze Sfory. I nie chodzi o to, że dzieciak nie zasłużył na to. Bo zasłużył. Podeszła bliżej. - A jak bardzo to wpłynie na ciebie? - To zależy. Jeśli Stein jeszcze raz wszystkiego nie schrzani, da mu to okazję do zostania najlepszym kucharzem, jaki kiedykolwiek chodził po świecie, i co pozwoli mu uczynić ten świat najlepszym miejscem dla każdego we wszechświecie – to może wtedy mój ojciec sobie odpuści, zanim znajdzie się na łożu śmierci. Ale jeśli dzieciak schrzani coś, chociaż raz… – Ric wzruszył ramionami. – No cóż, zawsze chciałem otworzyć małe bistro w Soho. To może być moja szansa. - Dużo kłopotów sprawia ten dzieciak myjący naczynia. - On potrzebuje pracy, Dee. Naprawdę potrzebuje. I z tego, co mogę powiedzieć, nie może sobie pozwolić na jej utratę. Musi się starać. A ja nie mogę go odprawić. Przynajmniej muszę dać mu jeszcze jedną szansę, zanim to obróci się przeciwko nam obu. - A widzisz? – powiedziała, a Ric zdał sobie sprawę, że są tak blisko siebie, że wystarczy, aby Ric pochylił się jeszcze o kilka centymetrów i będzie mógł ją pocałować. - Co ja mam zrobić z wilkiem, który jest tak cholernie miły? - Rozebrać się ze mną do naga w biurze? Dyrektora nie będzie jeszcze przez kilka godzin. - Nie masz pojęcia, jak bardzo tego pragnę, ale nie mogę. Przyszłam tu tylko po to, żeby ci powiedzieć, co zamierzamy robić dzisiaj wieczorem z Desiree i Malone. - Ty i ta twoja cholerna etyka pracy. - Taka moja wada. Wiem o tym. – Pogładziła jego policzek, robiąc krok bliżej do niego, aż ich ciała się dotknęły. – Wszystko będzie z tobą w porządku? - Po tym, jak zobaczyłem, jak uderzyłaś drzwiami mojego ojca w głowę? ~ 159 ~

- To był wypadek... więc może nie powinieneś się z tego cieszyć. - Nie mogę się powstrzymać. – Pocałował ją, czując wzrastającą nadzieję na sposób, w jaki jej ciało roztopiło się przy jego. Gdy w końcu się rozdzielili, Ric przycisnął swoje czoło do jej i zamknął oczy. Wilczyca pozwoliła mu tak zostać przez kilku minut, dopóki jego dusza się nie uspokoiła, a pragnienie przemiany i biegu nie znalazły się na Wyspie Jersey i nie zredukowały do dopuszczalnego poziomu świadomości. - Wróć do mojego mieszkania, jak już skończysz. – powiedział do niej. - W porządku. Odsunął się od niej, wiedząc, że musi pozwolić jej odejść. - Ale najpierw wejdź do środka i powiedz mi, co się dzieje, a ja dam ci klucze do mojego mieszkania. – Coś, co zapomniał zrobić wcześniej. Uśmiechnęła się kpiąco. - Klucze? Czy ja potrzebuję kluczy? - Żebyś mogła przynajmniej udawać, że się nie włamujesz, tylko wchodzisz. - Skoro chcesz być taki drobiazgowy. Śmiejąc się, Ric skierował się do tylnych drzwi kuchni. - No chodź. - Taa. Daj mi chwilę. - Pewnie. Ric sięgnął do drzwi, ale zatrzymał się i obrócił się do Dee jeszcze raz. Wrócił do niej i wpatrzył się w jej twarz. Zamrugała. - Co? - Dee-Ann. – odezwał się. – To ja. - Co to ma znaczyć? - Naprawdę musisz dzwonić do swojej matki w tej sprawie? ~ 160 ~

Warknęła na niego. - Czasami jesteś podły! - Wcisnęła mu papierosa z powrotem do ręki. – Skąd wiedziałeś? - Zobaczyłem to w twoich oczach, gdy się obróciłem. Ten papieros to sprawił. Od jak dawna? – zapytał, a ona wiedziała, co miał na myśli. - Odkąd wróciłam do domu po skończeniu służby w Marines, a mama złapała mnie na paleniu za stodołą. Wytrąciła papierosa z mojej ręki i zagroziła uszkodzeniem ciała swojego jedynego dziecka – cały czas płacząc. - Chodziło bardziej o te łzy, prawda? - Oczywiście, że tak. Są jeszcze takie rzeczy, których po prostu nie toleruję. Wycie psa dingo, zebra, Pudelek. – Na te słowa Ric wyrzucił swoje ręce. – I widoku płaczącej mamy. - Ponieważ moja matka również zabiłaby swojego młodszego syna za to, że ponownie zaczął palić, więc umówmy się na coś. – Ric zgniótł papierosa w ręku, dopóki nie zostało po nim nic oprócz kawałków papieru i tytoniu. – Jeżeli pomyślimy o paleniu jeszcze raz, zadzwonimy do siebie. - I pogadamy o tym, jak dziewczyny? - Ale najpierw porozmawiamy sobie o najnowszej kolekcji jesiennych butów Prady. – Kiedy tylko wpatrywała się w niego, Ric szybko dodał. – Żartuję. Żartuję. Nie noszę Prady. Ich buty pogrubiają moje kostki. Odwróciła się od niego, podchodząc do drzwi. - Widziałem ten uśmiech, Dee-Ann. Nie możesz ukryć go przede mną.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 161 ~

Rozdział 16

Zebrali swoje zespoły. W każdej grupie po trzy osoby, które najbardziej sobie ufały, które miały określone umiejętności i potrafiły trzymać język za zębami. Plus, rozkaz był taki, że nie mogli do nikogo dzwonić. Ani do swojego partnera, ani swojego najlepszego przyjaciela, ani do mamy. Do nikogo. Tylko trzech kierowników, którzy tworzyli zespoły, wiedziało wszystko o akcji, a nawet oni nie przekazali szczegółów swoim szefom. Wykorzystując wskazówkę, jaką Desiree dostała od swojego kontaktu z ASPCA15, poszli do magazynu stojącego na przemysłowym terenie Long Island, niedaleko domu Malone przy Meadowbrook State Parkway. Coś, co ogromnie zdenerwowało tygrysicę. Była niemal dziesiąta, gdy zaparkowali swoje pojazdy i przeszli kawałek ulicą, chowając się w mroku. Koty objęły dachy; grizzly, wilk i kojot, które Dee wzięła ze sobą trzymały się blisko niej; trzej gliniarze – dwa wilki i lis, ponieważ była osobą lubiącą psy – których wybrała Desiree, okrążyło magazyn od tyłu, żeby wejść tą drogą. Dee, Malone i Desiree ruszyły od przodu. Dee musiała przyznać, że trochę się martwiła obecnością Desiree. Była jedynym człowiekiem wśród nich, ale kiedy zobaczyła, że ma na sobie kamizelkę kuloodporną i więcej broni, niż pewnie została do niej upoważniona przez NYPD, Dee przestała się martwić. Poza tym, ta kobieta była Marinesz krwi i kości, więc to było wszystko, co Dee musiała wiedzieć. Używając ręcznych sygnałów, Dee skierowała Desiree na lewo, a Malone na prawo. Sama poszła prosto do głównych drzwi, wciąż kryjąc się w mroku. Słyszała okrzyki i wiwaty dochodzące z drugiej strony, ale to nie zagłuszało wycia, ryków i kwilenia.Była kilka kroków od budynku, kiedy otworzyły się drzwi. Dee rzuciła się w bok, kiedy mężczyzna wyszedł na zewnątrz sięgając jednocześnie do swojego rozporka, by móc wysikać się pod pierwszym krzakiem, albo w otwarte okno jakiegoś samochodu. Dee odczekała dopóki nie przeszedł obok niej, a potem chwyciła go od tyłu, przekręciła jego głowę i złamała mu kark. Odciągnęła ciało i 15

ASPCA – Amerykańskie Towarzystwo Zapobiegania Okrucieństwu wobec Zwierząt

~ 162 ~

rzuciła w bok. Wróciła z powrotem do cienia i uniosła się na palcach, zaglądając przez jedno z okien do środka, próbując coś dojrzeć przez zalegający brud. Zobaczyła, co najmniej, pięćdziesięciu ludzi tworzących krwiożerczy tłum widzów i kolejnych piętnastu uzbrojonych i trzymających wszystko pod kontrolą. Wszyscy stali kręgiem wokół prowizorycznego ringu, gdzie trwała walka między, jak jej się wydawało, kocią hybrydą a mieszańcem psowatego. Obok schodów prowadzących na dach stało następnych dwóch ludzi. Jeden liczył pieniądze zebrane za wejście, a drugi obserwował go paląc cygaro. I wiedziała, że to był ten, którego szukała. Decydując, że zobaczyła dość, Dee przykucnęła nisko i pokazała gestami dłoni, z czym mają do czynienia. Obie kobiety kiwnęły głowami i Dee ruszyła do drzwi. Ale one otworzyły się jeszcze raz i, tym razem, na zewnątrz wyszedł uzbrojony mężczyzna. Złapała go za twarz i wepchnęła z powrotem do budynku. Uniosła swoją automatyczną broń i strzeliła przez niego. Większa część publiczności rzuciła się do tylnych drzwi, gdzie czekał na nich zespół Desiree. Dee życzyła im szczęścia. Używając mężczyzny w swoich ramionach, jako tarczy przed kulami, Dee zrobiła kilka kroków do tyłu, dopóki nie mogła już rzucić zwłok i schować się za ławą. Wyrzuciła pusty magazynek i włożyła nowy. Usłyszała więcej strzelaniny i wiedziała, że Malone i Desiree przejęły akcję. Biorąc wdech, wstała i od nowa zaczęła strzelać. Mężczyzna z pieniędzmi i facet z cygarem zgarnęli gotówkę i wbiegli na górę po schodach. - Malone! – krzyknęła Dee łapiąc pięść, która zamachnęła się na jej twarz i wykręciła ją do tyłu, aż ramię złamało się w kilku miejscach, a człowiek nie zaczął krzyczeć. – Schody! Natychmiast! Malone ruszyła w tamtą stronę, a Dee trzasnęła swoją obutą stopą w twarz mężczyzny leżącego u jej nóg, żeby przestał tak cholernie krzyczeć. Tak naprawdę, to prawdopodobnie zabiła go przy okazji, ale mało ją to obchodziło. Nie po tym, jak zobaczyła cały ten stos ciał hybryd, rzuconych w kącie. - Dee! – krzyknęła Desiree. – Pomóż Malone! Idź! Dee wbiegła na schody, pochylając się, kiedy poczuła przelatujące obok niej kule. Przykucnęła na stopniu i przeładowała broń. Gdy doszła do drugiego piętra, wybiegło na nią więcej mężczyzn. Strzelała i biegła, przeskakując przez ich ciała i wbiegając na następne schody. Na tym piętrze było spokojniej, ale zwietrzyła obecność ludzi, gdy ~ 163 ~

weszła na następny podest ze schodami. Już postawiła nogę na pierwszym stopniu, gdy jakaś ręka złapała ją od tyłu. Obróciła się i zamachnęła się w jedną i drugą stronę swoim nożem, tnąc przez czaszkę, oko, nos, usta i na wskroś szczęki. Potem odwróciła się i pobiegła na górę po schodach. Zobaczyła drzwi prowadzące na dach, więc Dee szarpiąc otworzyła je i wypadła na zewnątrz. Koty już zajęły się następną grupą ludzi, a jeden z nich walczył na pięści z Malone. Szczerze... Malone i mamy awanturę. Dee ruszyła po dachu unosząc swoją broń w razie, gdyby musiała zacząć strzelać do kogoś, kto nie posiadał naturalnych kłów, gdy nagle zdała sobie sprawę, że ktoś jest za nią. Okręciła się i krzepką ręką złapała swoją broń, podnosząc ją. Czyjaś pięść uderzyła ją kilka razy w twarz, przypierając do ściany. Automat został wyrwany z jej rąk, a twarz ponownie oberwała. Zamrugała potrząsając głową, ignorując swój złamany nos i prawdopodobnie złamane kości policzkowe. W pełni ludzki mężczyzna, najwyraźniej użytkownik steroidów, odrzucił jej broń i podszedł bliżej, żeby obić jej twarz jeszcze bardziej. Dee zablokowała jego pięści swoimi ramionami i kopnęła go w nogę. Ale nie trafiła w kolano tylko w przerośnięte udo. To sprawiło mu ból, ale też jeszcze bardziej wkurzyło. Zarzucił ciosami jej twarz, sprawiając, że przewróciła się na dachu. Gdy udało jej się podnieść na ręce i nogi, już był przy niej, kopiąc ją w brzuch. Dee przetoczyła się, ale zbyt późno zdała sobie sprawę, że znalazła się nad krawędzią dachu.Wylądowała na parapecie, zwisając połową ciała w nicość. Człowiek sięgnął po nią, łapiąc ją za kamizelkę i podnosząc do góry. Dee wysunęła pazury i wbiła je w głowę człowieka. Gdy zaczął krzyczeć, zatopiła je głębiej, a potem przesunęła na boki, próbując zedrzeć jego twarz. Walczył z nią, zamierzał się na nią, w końcu zaczął nią rzucać na boki, ale Dee wciąż kurczowo się go trzymała. Krzyczał, próbując wyciągnąć jej pazury ze swojej twarzy, podczas gdy ona wisiała w powietrzu kilka pięter nad ziemią. Dee się trzymała, ale wypływająca krew ułatwiła mu pozbycie się jej z jego nieodwracalnie uszkodzonego ciała, a jego ręce wreszcie chwyciły jej nadgarstki. Już prawie się uwolnił, jej pazury były już niemal na zewnątrz, gdy Malone wylądowała na plecach faceta, wbijając się raz za razem własnym nożem w podstawę jego szyi. Jakiekolwiek steroidy brał ten dupek, nie poddawał się łatwo. Nawet tryskając krwią

~ 164 ~

z głównej tętnicy, wciąż walczył z dwoma drapieżnikami, jak jakiś demon, łapiąc jedną ręką nadgarstki Dee, a drugą sięgając za siebie i chcąc złapać Malone. Rzucał Malone w jedną i drugą stronę. Ale potem Malone chwyciła mocniej nóż, złapała łajdaka za włosy i przytrzymała. Dee uwalniając w końcu jedną rękę, złapała za swoje ostrze, wbiła je w szyję człowieka i pociągnęła od ucha do ucha. Jego oczy zgasły i poleciał do przodu. Wciąż trzymając swój nóż Dee chwyciła się parapetu, podczas gdy Malone zsunęła się z pleców faceta i stanęła na dachu. Mężczyzna upadł do przodu i zaczął spadać, ale wciąż kurczowo zaciskał dłoń na drugim nadgarstku Dee. Krzyknęła, gdy waga tego dużego łajdaka niemal wyrwała jej ramię z barku. Malone wyrwała nóż z ręki Dee i dopadła do mężczyzny, przepiłowując jego rękę, dopóki nie przecięła ciała, mięśni, ścięgien i kości. Jego ciało odpadło, więc Malone sięgnęła po nią, ale kiedy się pochyliła, żeby chwycić Dee mocno w pasie, Dee zobaczyła za kocicą następnego człowieka z uniesioną bronią. Na szczęście jeden z ludzi Malone był w pobliżu, więc nie musiała zająć się tym mężczyzną, zanim wystrzeli. Ze swoim prawym ramieniem, nienadającym się do użytku w tej chwili, ponieważ było lekko wyrwane ze stawu, a drugą dłonią zaciśniętą na parapecie, Dee zrobiła jedyną rzecz, o jakiej pomyślała. Zatopiła kły w karku Malone i pociągnęła ją z parapetu tak, jak wilcza matka trzyma swoje młode. Rycząc Malone dyndała w ustach Dee, nieświadoma strzałów, które niemal przypiekały tył jej głowy. Malone przyłożyła jeden z tych swoich dużych tygrysich pazurów tygrysa do gardła Dee i tylko sekundy dzieliły ją od rozerwania jej gardła, gdy po obie sięgnęły duże, niedźwiedzie ramiona i chwyciły je. Jednym pociągnięciem podniósł obie drapieżne samice z parapetu, a potem nagle znalazł się miedzy nimi, gdy zaczęły latać pięści. - Nie jesteście już obie na to za stare? – zapytał tak, jak tylko potrafił głupio zapytać ponad dwudziestoletni samiec dwie walczące kobiety nad ciemną przepaścią, mające po trzydzieści pięć lat. - Hej! – krzyknął. – Za co to było?

***

~ 165 ~

Dez MacDermot odłożyła swoją broń i wzmocniła uchwyt na mężczyźnie, którego Dee-Ann wskazała, jako potencjalnego przywódcę. Szarpnęła go i posadziła na krześle, przykuwając go do niego. - Chcę prawnika. – powiedział, a Dez tylko się roześmiała. - Och, skarbie. Nie zdajesz sobie sprawy, że niepotrzebny ci prawnik? – westchnęła. – Musiałam dostosować wiele swoich przekonań, żeby móc wykonywać tę pracę, ale to jest cena, jaką płacę, żeby chronić tych, których kocham. A teraz ty zapłacisz swoją cenę. - Próbujesz mnie zastraszyć, glino? Próbujesz mnie przekonać, że faktycznie chcesz coś mi zrobić? - Ja? Oczywiście, że nie. Nie wytrzymałby tego mój żołądek. Ale moi partnerzy to zrobią. Dez podeszła do drzwi i je otworzyła wpuszczając kobietę, którą Dee poprosiła o pomoc. Kobietę, której Dez nie cierpiała – a nawet szczerze mówiąc, bała się. Ale Dez zaczynała coraz bardziej zdawać sobie z tego sprawę, odkąd znalazły się w tym wszystkim razem. Tak, nawet z hieną, której Klan próbował ją kiedyś zabić. - Chciałabym ci przedstawić Ginę Brutale. – Dez skinęła na stojące za nią chichoczące kobiety. – To są jej kuzynki. Przynajmniej... niektóre z nich. A teraz, powiesz mi to, co chcę wiedzieć, albo pozwolę Ginie zabawić się z tobą. - I to ma mnie przestraszyć? – Spojrzał na Ginę. Była w swoim zwykłym kudłatym, żującym gumę wcieleniu, ubranym w przyciasne ciuchy ze znanego domu mody, więc wydawało się, że nie zrobiła na nim wrażenia. Ale Dez się nauczyła, odkąd Mace Llewellyn ponownie pojawił się w jej życiu, że nigdy nie należy oceniać kogoś po wyglądzie. - Powinno. – powiedziała mu szczerze Dez. – Ale jeśli nie, to może to. - Cofnęła się do tyłu i pozwoliła Ginie podejść do niego. Ta uklękła przed nim, między jego rozszerzonymi nogami. - Cześć. Jestem Gina. Jestem tutaj, żeby sprawić ci ból, dopóki nie powiesz glinie tego, czego chce wiedzieć. Nie przyszłam tutaj, bo jestem coś komuś winna, ani nie robię tego z moralnie wysokich powodów. Szczerze mówiąc mogłam olać to, co stanie się z hybrydami. Ale robię to... dla zabawy. – Położyła dłonie na jego udach i pochyliła ~ 166 ~

się obwąchując go, jak dobry posiłek. – Lubię się dobrze zabawić. Mój Klan nazywa mnie zabawową dziewczyną. Zbliżyła się bardziej, ocierając się głową o jego brodę. - Pozwól mi sobie pokazać, jak bardzo potrafię być zabawna. Gdy zaczęła, Dez skupiła się na podłodze. Szkoda tylko, że nie mogła powstrzymać tego krzyku.

***

- Jesteś pewna? - Cella zapytała panterę, którą dobrała sobie do występu dzisiejszego wieczora. – To znaczy naprawdę, naprawdę pewna. - Jestem pewna. Barb jest pewna. Wszystkie to widziałyśmy. - Świetnie. – Wzdychając Cella podeszła do Smith. Została przyparta do jednej z ciężarówek, a młody grizzly próbował znaleźć właściwy sposób na nastawienie jej ramienia. Nie mogąc już patrzeć ani sekundy dłużej na beznadziejne wysiłki niedźwiedzia, Cella odepchnęła go i chwyciła ramię Smith. - Mój zespół powiedział mi, – odezwała się, macając ramię Smith, – że uratowałaś mi tyłek. Krzywiąc się z bólu, Smith odparła. - A ty uratowałaś mój. - Tak, ale czuję się lepiej, niż ty. Wilczyca się uśmiechnęła. - Czy to właśnie ci mówi twój szatański bóg podczas kocich rytuałów? Cella uśmiechnęła się szyderczo, ale zmusiła się do powiedzenia. - Ale i tak… dziękuję. ~ 167 ~

- A ja tobie. - Gotowa? - Tak gotowa, jak… boże-cholera-pierdolony-skurwiel-boże-cholera! Cella się uśmiechnęła. - Już… nie było tak źle, prawda? - Suka. - Dziwka. Drzwi od magazynu się otworzyły i wyszła MacDermot. - I co? – zapytała Smith. MacDermot uniosła kawałek papieru. - Nazwiska. Dwa. I adresy i… - Załatwmy to dziś wieczorem. – zasugerowała Cella, biorąc papier z ręki Dez. – Nie ma jeszcze jedenastej. - Albo możemy wrócić do tego jutro. – spróbowała MacDermot. - Albo możemy załatwić to dziś wieczorem. – Cella wskazała na Smith. – Ona jest za. - Ona jest maszyną. – odparowała MacDermot. – Poza tym jestem pewna, że ci ludzie będą tam również jutro. - Dziś wieczorem. – naciskała Cella, nie chcąc stracić szansy. – Zrobimy to dziś wieczorem. Tylko my trzy i zrobimy to w mgnieniu oka. - W porządku. Ale najpierw wstąpimy na kawę do tego baru, który minęliśmy. – MacDermot odeszła, żeby zwolnić swój zespół, a Cella stanęła twarzą do Smith. Wciąż masowała swoje ramię. - Wchodzisz w to, prawda? - Przecież jestem maszyną. - Jestem pewna, że MacDermot nie miała tego dosłownie na myśli. ~ 168 ~

- Dzięki. – Smith wyciągnęła rękę i Cella wsunęła kartkę z nazwiskami do jej dłoni. - Znasz kogoś? - Nie. - To dobrze. Będzie trochę łatwiej, skoro to nie są przyjaciele. – Cella wskazała na magazyn. – Chcesz, żebym wezwała ekipę sprzątającą? - Nieee. Klan Brutale się tym zajmie. Cella potrząsnęła głową i obeszła samochód, żeby otworzyć drzwi od strony kierowcy. - Hieny. One jedzą wszystko, co popadnie, prawda? - I to jest w nich wspaniałe.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 169 ~

Rozdział 17

Ric obudził się przy swoim biurku. Przyszedł do domu prosto z restauracji i od razu zajął się księgą, który przysłał mu wuj Van. Nadal liczył i dokładnie sprawdzał liczby, ale wiedział, że jest to strata czasu i tylko odkładał nieuniknioną rozmowę telefoniczną do swojego kuzyna, ale był zdesperowany. Mając nadzieję znaleźć coś, co mogło to odwrócić. Zebrał wszystkie papiery i schował w swoim sejfie. Ziewając i drapiąc się po głowie skierował się do sypialni, ale zatrzymał się przed pokojem gościnnym. Obwąchał drzwi, zanim je otworzył. Nie wiedział, kiedy wróciła, ale cieszył się, że widzi ją z powrotem bezpieczną, nawet jeśli nie była w jego łóżku. Znając Dee, prawdopodobnie uznała, że to byłoby niegrzeczne pakować mu się do łóżka bez wyraźnego zaproszenia. Będzie musiał jej powiedzieć, że ma stałe zaproszenie od teraz, aż po wieczność. Wpatrując się w nią, wyciągniętą na łóżku, z twarzą wciśniętą w poduszkę i nagą, łatwo mógł sobie wyobrazić, przez co przeszła tej nocy. Siniaki i rozcięcia pokrywały jej ciało, a najgorsze stłuczenie miała na ramieniu. Wszystkie te brzydkie czerwone, fioletowe i czarne place na jej bladej skórze sugerowały, że ten szczególny obszar przeszedł przez piekło, tam i z powrotem. Ric rozebrał się do naga i położył się do łóżka za nią. Zawinął ramiona wokół jej talii i przyciągnął ją mocno do siebie, upewniając się, by nie uszkodzić jej ramienia. Warknęła na niego podczas snu, ale pocałował ją w kark i powiedział. - To ja, Ric. Więc Dee poprawiła się i spała nadal, wygodnie ułożona w jego ramionach, podczas gdy Ric wpatrywał się w ścianę po drugiej stronie pokoju i próbował wymyśleć, co ma zrobić ze swoim ojcem. Ponieważ, tak naprawdę, nie miał pojęcia.

~ 170 ~

***

Dee-Ann obudziła się sama, chociaż zapach Rica unosił się wokół niej. Pocierając swoje oczy pięściami usiadła i rozciągnęła się długo i mocno. Ciało wciąż ją bolało w niektórych miejscach, ale mogła to znieść. Szczególnie przez te parę minut nad ranem, gdy poczuła, jak Ric łagodnie całuje jej blizny i głaszcze jej siniaki. Był najbardziej napalonym wilkiem, jakiego znała, ale nie miała nic przeciwko temu, ponieważ zawsze sprawiał, że czuła się tak cholernie dobrze. Wychodząc z sypialni skierowała się do kuchni. W piecyku znalazła talerz napełniony bekonem, szynką, jajkami i tostami. Z małym uśmieszkiem sięgnęła po niego, gdy usłyszała hałas dochodzący z przeciwległego końca korytarza. Wciąż będąc nago podążyła za dźwiękiem i stanęła przed biurem Rica, które stworzył sobie w domu. Przechylając głowę na bok patrzyła na jego brata Wen-della, który próbował otworzyć sejf. Sejf, który będzie w stanie otworzyć w niedługim czasie, jeśli wiedział coś o sejfach. Sejfy Dammonta były rozprowadzane i budowane przez wilki ze Wschodniego Teksasu. Nikt nie mógł dostać się do danego sejfu bez odpowiedniego szyfru, albo niewielkiego jądrowego urządzenia. Ale to, czy Wen-dell po prostu nie wiedział nic o sejfach, czy był tak zdesperowany, że musiał próbować, nic nie obchodziło Dee-Ann. Jedyne, co widziała to to, że próbował okraść swojego własnego brata i to było wszystko, co chciała wiedzieć. Były w końcu jakieś granice, których nawet rodzina nie powinna przekraczać. Przynajmniej nie wtedy, gdy była obok. Stanęła za nim, przyglądając się, jak szarpie się z zamkiem, stając się coraz bardziej poirytowany, i minęło prawie pięć minut, zanim w końcu zdał sobie sprawę, że ona – albo ktoś inny – stoi tuż za nim. Wilk obrócił się błyskawicznie, wysuwając swoje kły i pazury, ale Dee pierwsza uderzyła go pięścią w twarz. Jego ciało potoczyło się do tyłu na sejf, a ona podeszła bliżej i zaczęła go okładać w brzuch i nerki, dopóki nie zgiął się w pasie. A potem uderzyła go kolanem w szczękę. Padł nieprzytomny, więc Dee złapała go za włosy i wyciągnęła z biura, a potem powlokła przez korytarz do głównych drzwi. Otworzyły się, gdy sięgnęła do klamki. Starsza wilczyca stanęła jak wryta, otwierając szeroko oczy ze zdziwienia. ~ 171 ~

- Uch... ty musisz być Dee-Ann – powiedziała. - Tak jest. - Jestem pani Marshall. Gosposia Ulricha. - Pani Marshall. Miło panią poznać. - Um... powiedział mi, że zostaniesz tutaj, dopóki nie znajdziesz czegoś swojego. Ja… hm...w niczym nie przeszkadzam? - Nie, ma'am. Właśnie wyrzucam śmieci. - Ach. Pan Dell. Tak. Masz rację. – Wskazała na koniec korytarza obok windy. – Zsyp na śmieci jest zaraz obok. Możesz mieć mały problem z przeciśnięciem jego ramion, ale wyglądasz na dość silną. - Dziękuję uprzejmie. Dee przeszła obok wilczycy, ciągnąc właśnie przytomniejącego wilka przez korytarz. Zanim jego oczy otworzyły się w pełni, Dee już wepchnęła większość jego ciała do zsypu. - Czekaj… – zaczął, ale Dee przytknęła swoją rękę do jego czoła i pchnęła jeszcze raz, posyłając go z krzykiem w czeluście piekła – albo, co bardziej prawdopodobne, na wysypisko. Otrzepując ręce, wróciła do mieszkania, zamykając za sobą drzwi. - Proszę się ubrać, panienko. – powiedziała na jej widok Pani Marshall. – Nie możesz chodzić nago po kuchni. To jest nieeleganckie. - Dobrze. - I lepiej też umyj ręce, zanim zaczniesz jeść. - Dobrze. - I możesz do mnie mówić Pani M. Tak, jak Ulrich. Albo... po prostu ma'am. Cokolwiek byle działało. - Dobrze.

~ 172 ~

- No to nie stój jak słup, dziewczyno. Rusz się. Dee powoli ruszyła do sypialni, żeby ubrać się w czyste ubranie.

***

Lock MacRyrie otworzył oczy, gdy poczuł zapach kawy. Warknął na wilka, który uśmiechał się do niego. - Dzień dobry, słoneczko. - Gdzie Gwen? - Poszła do pracy. Widziałem się z nią, jak wychodziła. Chciała, żebym przekazał ci od niej pozdrowienia. Chcesz, żebym cię również pocałował? Lock przewrócił się na drugi bok i naciągnął na głowę prześcieradło. Obojętnie, ile razy zmieniał zamki w swoich drzwiach, zakładając coraz mocniejsze i bardziej wymyślne modele, żaden nie potrafił powstrzymać wilków przed wejściem do jego mieszkania, kiedy tylko chcieli. - Wstajemy. Wstajemy. – skandował Ric. – Czas zacząć nowy dzień. - Idź sobie, albo cię zabiję. - Potrzebuję rady, stary przyjacielu. Za to zrobię ci moją francuską grzankę. - Nie chcę francuskiej grzanki. Chcę spać. - Bekon? Jajka? Wszystko świeże i zrobione przez kochające ręce. - Zamknij się. – Odkrył się i spiorunował wzrokiem swojego przyjaciela z dzieciństwa. – Ostatnio dziwnie się zachowujesz. - Nawet nie masz pojęcia. Coś w głosie Rica zmusiło Locka do zwleczenia swojego wyczerpanego tyłka z łóżka i pójścia pod prysznic.

~ 173 ~

Do czasu, zanim wyszedł ze swojej sypialni w samych jeansach, stół był już przygotowany, a Ric nakładał jedzenie na talerz. Zmysł wyczucia czasu u tego mężczyzny zawsze był doskonały. Siadając przy stole Lock sięgnął po plasterek bekonu. - Co się dzieje? I lepiej, żeby to nie były następne szalone wybryki Dee-Ann. - Nie. Nie chodzi o Dee-Ann. - To dobrze. - Sypiamy ze sobą, ale nie dlatego tu jestem. Lock upuścił w połowie zjedzony plasterek bekonu na swój talerz. - Sypiasz z nią? - Dosłownie i w przenośni. Ale nie dlatego tu jestem. - Nie obchodzi mnie to, dlaczego tu jesteś. Nie możesz sypiać z Dee. - Za późno. - A kiedy skończy z tobą pozwolisz jej odejść, czy zrobisz tę irytującą rzecz, jaką zazwyczaj robią samce wilków? Będziesz próbował namówić ją, by została twoją kwiatami, czekoladkami, padliną jelenia i tym całym cholernym wyciem pod jej oknem? Coś w rodzaju prześladowania, tylko mniej niebezpiecznego, ponieważ jesteś zaledwie po części człowiekiem. Ponieważ wiem na pewno, że Dee nienawidzi, kiedy faceci, jakiejkolwiek rasy czy gatunku, robią takie rzeczy i niezbyt dobrze to odbiera. - Będę się o to martwił, gdy przestaniemy ze sobą sypiać. - Jesteś idiotą. – warknął Lock, biorąc następny kawałek bekonu. - A więc ciesz się gadaniem mi o Dee-Ann. A teraz mogę o tym, po co tu jestem? - Co może być gorszego od głupiego sypiania z Dee-Ann Smith? - Mój ojciec kradnący pieniądze Sfory? Lock uniósł spojrzenie na swojego przyjaciela i obaj wpatrzyli się w siebie. W końcu Lock przyznał.

~ 174 ~

- Taa...to wygrało.

***

- Doberek, Dee! Dee zatrzymała się w połowie ćwiczenia, zaciskając zęby. - Nie zamierzasz nawet odpowiedzieć cześć? Dee odetchnęła i opuściła nogi, puściła pasek, na którym się podciągała, i rzuciła na ziemię. Przyszła do sali gimnastycznej Grupy, by móc w spokoju poćwiczyć. Tak, żeby mogła zgrać się ze swoim ciałem, jednocześnie pozwalając umysłowi przerobić inne kwestie, w ciszy i świętości jednego z miejsc, w którym każdy mógł zostać przez nią zabity, gdyby tylko spojrzał i zagrał jej na nerwach – i lepiej zabezpieczonym niż większa, ale bardziej zatłoczona sala gimnastyczna w kompleksie sportowym. Niestety, był taki jeden pracownik na niepełnym etacie w Grupie, który wydawał się nie rozumieć słowa granice. Z westchnieniem, stanęła przodem do wilkopsa. - Dobry, Pudelku. Kilka miesięcy temu dali Blayne w Grupie pracę na pół etatu. Miała tu dwie role: pomagać młodym hybrydom, które Dee zabierała z ulicy, żeby przystosować je do życia w normalnym społeczeństwie, oraz uczyć ich walki z nożami. Chociaż wilkopies bardzo działał jej na nerwy, Dee musiała jednak przyznać, że dziewczyna miała jakieś umiejętności. Do tego umiała mówić w języku hybryd, który był potwornie niezrozumiały. Tak jak Blayne. Blayne trzymała plik papierów. - Oceny. Dee wzięła akta i szybko je przerzuciła. - I co?

~ 175 ~

- A cóż można powiedzieć. Większości z nich idzie dobrze, ale kilku... - A Hannah? Pudelek się skrzywił. - Okej. Jest trochę oporna dla... każdego. Jednak pracuję nad nią. – dodała szybko. - Wiem, Blayne. – Dee zawsze używała prawdziwego imienia kobiety, gdy omawiały interesy. Tak było właściwie. – Ale potrafi zagrać na nerwach. - Dlaczego? Ponieważ jest zamyślona, gapi się, warczy i gryzie, kiedy ktoś podejdzie do niej zbyt blisko? – Zmarszczyła odrobinę nos. – Chociaż, gdy tak myślę o tym… to też mnie to denerwuje. - Potrząsnęła głową i się wyprostowała. – Nie. Nie poddam się jeszcze z nią. Hannah jest młoda. Ma mnóstwo potencjału. I, o mój Boże, jest taka mądra! - Może też wyrywać gołymi rekami serce z klatki piersiowej. - No cóż, a kto tego nie potrafi? Dee wcisnęła papiery do ręki Blayne. - Chcesz żeby została, to się nią zajmuj. - Ale ja myślałam, że… może tak będzie lepiej, jeśli to ty zostaniesz jej mentorką. - Dlaczego? Zamrugała. - Jak to dlaczego? - No dlaczego. - Nie czujesz się zaszczycona tym, że cię o to proszę? - Nie. - Proszę cię, żebyś wzięła ją pod swoje skrzydła i… - Nie. - Ale? ~ 176 ~

- Pozwoliłam jej żyć. To był mój dobry uczynek dla niej. - Proszę, Dee-Ann. - Zapomnij. Dolna warga wilkopsa zaczęła drżeć, jej oczy wypełniły się łzami, ale te łzy wydawały się być syrenim śpiewem dla niedźwiedzi, ponieważ jak tylko Pudelek się do nich odwrócił, każdy niedźwiedź w promieniu mili natychmiast przyszedłby jej z pomocą. Tym razem to był grizzly, miś polarny i leniwiec. I wszyscy wpatrywali się w Dee. A nawet jeszcze nie rzuciła się na Blayne. Jeszcze. - Jakiś problem, Blayne? – zapytał polarny, piorunując Dee brązowymi oczami spod białych brwi. Wpadając w histeryczny szloch, Blayne obróciła się i ukryła twarz na ponad dwu metrowym, niedźwiedzim… no cóż brzuchu, bo nie sięgała do jego piersi. - Jezu Chryste, Dee-Ann! Co jej zrobiłaś tym razem? – zapytał polarny. - Cóż, pilnuję swoich własnych interesów. Powinieneś też tego spróbować. Samica grizzly uderzyła ją w ramię. - Dlaczego jesteś dla niej taka niedobra? – chciała wiedzieć. - Ponieważ wywołuje to mój uśmiech. I jeśli dotkniesz mnie jeszcze raz, zniszczę każdy twój nerw, który pozwala ci chodzić prosto. - Dotknąć cię jeszcze raz? Masz na myśli w ten sposób? Samica sięgnęła po nią, ale czyjaś ręka chwyciła ją za nadgarstek i szarpnęła do tyłu. - No już, już. Nie ma potrzeba być drażliwym. Malone puściła samicę i podeszła do Dee, a Desiree stanęła po jej drugiej stronie. Dużo czasu minęło, odkąd Dee czuła, że ma jakieś wsparcie podczas tych zwykłych biurowych dramatów. To było miłe. - Jakiś problem, Dee? – zapytała Desiree, krzyżując ramiona na piersiach tak, że jej rozchylona marynareczka ukazała broń, przypiętą do jej biodra. ~ 177 ~

- Nie, nie. – powiedziała szybko Blayne, nagle zdolna do kontrolowania swoich potoków łez. – Nie ma problemu. Wszystko jest świetnie. - Jesteś pewna, Blayne? – zapytał polarny. - Absolutnie. Dziękuję wam. Z lekko opadniętymi szczękami dla ostrzeżenia, niedźwiedzie wyszły i Blayne stanęła naprzeciw Dee jeszcze raz. - To nie koniec. Nagnę cię do mojej woli. - Czasami patrzę na ciebie. – oznajmiła stanowczo Dee. – I czasami mam ochotę urwać ci głowę i zagrać nią w koszykówkę. - Jesteś taka niedobra. – burknął Pudelek i wypadł, jak burza, żeby Dee nie mogła dłużej się z nią sprzeczać. - W jakimś sensie jesteś niedobra, Smith. – Malone powiedziała do Dee. - Nie ma żadnego w jakimś sensie. Taka właśnie jestem. Desiree się uśmiechnęła. - I mówisz to z taką dumą. - Dziewczyna musi znać swoją siłę. – Dee potarła szyję. – Co mamy w harmonogramie? – Chociaż akcja z poprzedniego wieczoru dobrze wypadła i wydobyli trochę więcej informacji od tych, których odwiedzili potem, wciąż musieli znaleźć sposoby, żeby wytropić pieniądze i tych, którzy naprawdę byli odpowiedzialni. - Jesteśmy zawieszeni na kilka godzin. Malone rozejrzała się po sali treningowej. - A skoro już tu jesteśmy, może zrobimy sobie mały trening, psie? - O jakim treningu… Słowa Dee zostały przerwane przez pięść Malone, która uderzyła ją w twarz. Desiree się cofnęła.

~ 178 ~

- W takim razie sądzę, że pójdę się zdrzemnąć do pokoju. Bawcie się dobrze. Dajcie mi znać, gdy przyjdzie czas, żeby ruszyć. Dee dotknęła swojego nosa. - Nigdy nie wiesz, jak grać fair, prawda Malone? Tygrysica wzruszyła ramionami. - To zależy od tego, z kim rozmawiasz.

***

- Naprawdę myślisz, że twój ojciec okradłby swoją Sforę, żeby otworzyć własną restaurację? - Myślę, że okradłby śpiące dziecko, byleby tylko otworzyć swoją własną restaurację. - Dlaczego? - Bo chce udowodnić, że jest lepszy od wuja Vana, co jest głupie. Ponieważ nikt nie jest lepszy od wuja Vana. - Wciąż darzysz go tą miłością sześciolatka, prawda? - Nauczył mnie jak zabić moją pierwszą gazelę, jak podnieść pisklęta, które są niezwykle głupie w porównaniu do cioci Irene, i jak nie dać się pobić francuskiemu szefowi kuchni, z którym pracujesz. To są rzeczy, o których nigdy nie zapomnę. - Zamierzasz mu powiedzieć? - Mogę to zrobić. Adelle mówi, że powinienem to zrobić. Albo po prostu mogę dać pieniądze swojemu ojcu, żeby nie potrzebował pieniędzy sfory, albo mogę wpłacić pieniądze, które ukradł. - Ponieważ nagle jesteś cokolwiek winny swojemu ojcu? - Może jestem synem, który rozpaczliwie pragnie miłości swojego ojca.

~ 179 ~

- Ty nawet nie lubisz swojego ojca. Ric się skrzywił. - Wiem. Naprawdę go nie lubię. W ogóle go nie lubię. To czyni ze mnie złą osobę, prawda? - Nie. To oznacza, że masz dobre wilcze instynkty. I chcąc być z tobą naprawdę szczerym, Ric, nikt nie lubi twojego ojca. Myślę, że nawet twój ojciec nie lubi sam siebie, jako ojca. Odchylając się do tyłu na krześle, Ric przyznał. - Muszę powiedzieć wujowi Van’owi, prawda? - Pozwól, że zapytam... czujesz, że musisz powiedzieć o tym Van’owi, bo obawiasz się tego, co może się przydarzyć tobie, jeśli nie powiesz? Albo musisz mu powiedzieć, ponieważ kochasz i szanujesz tego człowieka i twoją Sforę? - Nigdy nie bałem się wuja Vana. – Ale, kiedy był młodszy i słabszy, obawiał się swojego ojca. I chociaż bardzo chciał go kochać, nie potrafił. - W takim razie, wiesz, co masz robić. I zrobisz to, ponieważ to będzie właściwa rzecz. Nieważne, o co twój ojciec znowu cię oskarży – zrobisz to, co należy. Czując, jak kamień spada mu z serca, Ric odparł. - Dzięki, brachu. Naprawdę mi pomogłeś. - Jestem niedźwiedziem, maleńki wilczy człowieczku. Jesteśmy znani z mądrości. - Naprawdę? Więc powiedz mi jak mam uczynić Dee-Ann Smith moją na wieki? - Chłopie. – roześmiał się Lock. – To się nigdy nie stanie. - Dziękuję, o mądry niedźwiedziu. Grizzly wzruszył ramionami. - Próbuję tylko pomóc.

~ 180 ~

Rozdział 18

Ric wszedł do biura Grupy. Czuł się lepiej po tym, jak Lock przedstawił mu tę sprawę z innej perspektywy i teraz musiał dokończyć pracę biurową, zanim wykona ten telefon, uwzględniając trzygodzinną różnicę czasu między Nowym Jorkiem, a Zachodnim Wybrzeżem, używając jej jako wymówkę, by opóźnić nieuniknione. - Dzień dobry, Charlene. – Zatrzymał się przy recepcji i wziął pocztę od pełnej energii lisicy, która zawsze się uśmiechała. – Wszystko w porządku? - Tak. Chociaż mamy gości. Detektyw MacDermot i Marcellę Malone z KZS. - Jakieś problemy? - Nie sądzę. Są w jednej ze sal treningowych. - Dobrze. Dzięki. Wiedząc, że Dee-Ann nie cierpiała, jak przerywano jej trening, Ric skierował się prosto do swojego biura. Gdy tylko wszedł do środka wiedział, że wilczyca tutaj była. Jej zapach wciąż się unosił i zostawiła raport na jego biurku razem z notatką. Musimy porozmawiać. Dee Dokładnie pamiętając ostatnie dwadzieścia minut swojej rozmowy z Lock’iem: Spójrzmy prawdzie w oczy, ty nigdy nie złapiesz Dee, więc kiedy cię rzuci – co stanie się prędzej, czy później – musisz to zaakceptować. Będzie ci lepiej bez niej i będziesz dłużej żyć. Ric nie mógł pozbyć się wrażenia, że tak naprawdę, został porzucony. Już teraz. Nie dając mu, jako facetowi, żadnej szansy. Zdenerwowany i niemający zamiaru słuchać rad niedźwiedzia na ten szczególny temat, Ric zmiął notatkę i wrzucił do kosza na śmieci. I wtedy zobaczył małą Abby Vega tańczącą na zewnątrz jego biura, a jej mały wilkopies albo kojotowilk – żeby być szczerym, nie mogli dokładnie powiedzieć, czym był i nikt nie mógł podejść ~ 181 ~

wystarczająco blisko, żeby wywęszyć zapach, albo zrobić badanie krwi – podskakiwał obok jej stóp. - Cześć, Abby. Wszystko w porządku? – Czyżby potrzebowała spaceru? Boże, miał nadzieję, że nie. To byłoby naprawdę dziwne. Warknęła, odbiegła, wróciła z powrotem i znów warknęła. Pamiętał, by zachować cierpliwość i nie mówić jej, by przestała robić bzdury, by natychmiast się przemieniła, i powiedziała mu to, co powinien wiedzieć. - Chcesz żebym coś zobaczył? – zapytał, mając ochotę dodać Lassie. Kiwnęła głową i ruszyła jeszcze raz. Ric poszedł za Abby kilkoma korytarzami, dopóki nie dotarli do sali z treningowym ringiem, gdzie członkowie Grupy ćwiczyli walkę wręcz. Niestety Ric, tak naprawdę, nie widział, co się dzieje. Wydawało się, jakby wszyscy pracownicy Grupy wepchnęli się do środka, albo zaglądali tam przez duże okna. Abby przykucnęła i zaczęła pełznąć po podłodze, ale Ric nie miał zamiaru pójść jej śladem. Miał swoją godność. Zamiast tego, zaczął się przeciskać ignorując warknięcia, kłapnięcia i uszczypnięcia, które nastąpiły. Pięść uderzyła Dee w gardło, więc opadła na kolana. Malone ruszyła na nią, zamierzając się jeszcze raz, ale Dee chwyciła ją za ramię, szarpnęła tygrysicę i okręciła nią, posyłając na matę. Wtedy wepchnęła swoje kolano w klatkę piersiową Malone i wykręciła do góry jej ramię, odsuwając je od ciała. Podczas, gdy Dee próbowała zmusić Malone do poddania się, usłyszała znaczące chrząknięcie i spojrzała w piękne, brązowe oczy piorunujące ją wzrokiem spod zmarszczonych gniewnie brwi. Cholera. Jej chwyt rozluźnił się na ramieniu Malone, co tygrysica natychmiast wykorzystała, zrywając się na nogi i wbijając swoje kolano w górną część pleców Dee, posyłając ją na liny ringu, od których się odbiła wprost na czekającą pięść Malone. To była ostatnia rzecz, jaką Dee zapamiętała, dopóki Malone jej nie trzepnęła w policzek i krzyknęła. ~ 182 ~

- Obudź się, Smith! Dee otworzyła oczy. - Bardzo ci dziękuję. – warknęła. - Pozwoliłaś tej ślicznej twarzy się rozproszyć. Błąd numer jeden. – Podała Dee mokrą szmatkę, żeby mogła zetrzeć krew. – Czy poczujesz się lepiej, jeśli powiem, że prawie mnie miałaś? Nie spiesząc się, Dee usiadła. Gdy poczuła, że odzyskała równowagę, wyciągnęła rękę i klepnęła Malone w głowę. - Hej! - Pomóż mi wstać. Malone chwyciła ją za ramię i podciągnęła Dee na nogi. - Utrzymasz się na nogach? - Tak. Malone puściła ją i Dee natychmiast uniosła palec. - Tylko mnie nie bij. Malone opuścił swoją pięść i uśmiechnęła się. - Cieszę się, że wciąż jesteś najbardziej nieustępliwym psem, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Szkoda, że nie jesteś kotem. Musisz jednak popracować nad swoją finezją, Smith. - Oto twoja finezja. – odparła, unosząc swój środkowy palec, jednocześnie przeszukując spojrzeniem rzednący tłum po skończonej walce. Nie widząc Rica, przeszła między linami i zeskoczyła z ringu. - Hej! – krzyknęła Malone. – Chcesz, żebym poszła z tobą i pomogła ci wygładzić rzeczy z twoim szefem? - On jest moim kierownikiem i nie mogę winić cię za wszystko, jak tylko staniesz obok mnie, prawda?

~ 183 ~

- Masz rację. – Malone, wciąż w nastroju do bójki, wyciągnęła ramiona. – Ktoś jeszcze jest gotowy na małą… Samiec tygrysa wskoczył na ring i Malone potrząsnęła głową. - Zapomnij. - Och, daj spokój. Ty i ja, zmierzmy się. Nadal wycierając swoją twarz w tkaninę, Dee skierowała się do biura Rica. Znalazła go siedzącego za biurkiem. - Wiem, co sobie myślisz... – zaczęła. - Jaka część rób swoją robotę nie jest dla ciebie jasna? – zapytał, odchylając się do tyłu na swoim fotelu i splatając palce na swoim płaskim brzuchu. Dee podeszła do biurka. - To nie jest to, co myślisz. - Czy wy dwie właśnie nie biłyście się na ringu na terenie Grupy? - Dobra, to jest to, co sobie pomyślałeś, ale to nie miało nic wspólnego z brutalnością, ani niczym takim. Prawdę mówiąc, dogadałyśmy się. Nie na tyle, żeby się zaprzyjaźnić, ale po tym, jak spadłam z tego budynku, wczoraj wieczorem, ona… Ric uniósł swoją rękę. - Spadłaś z budynku? - Raczej sturlałam się z parapetu, nie uderzyłam w ziemię ani nic takiego, bo chwyciłam… - Stój. – Wilk potrząsnął głową. – Myślisz, że skoro dokładnie nie wiem, co zrobiłaś, a co musiałaś zrobić, nie mogę być wkurzony z tego powodu, prawda? - Tak moja mama dochodzi do sedna. - I to właśnie robimy. Dee zmarszczyła brwi. - Coś jeszcze jest nie tak? ~ 184 ~

- Nie. – Wpatrzył się w nią. – A myślisz, że coś jeszcze jest nie w porządku? - Oprócz twojego dziwnego zachowania? Nie. - W takim razie myślę, że nic złego się nie dzieje. – Skupił się na swoim komputerze i odniosła wrażenie, jakby została właśnie odprawiona. Postanawiając, że lepiej będzie porozmawiać z Rikiem teraz, kiedy jeszcze nie zamienił się w snobistycznego palanta z powodu tej małej towarzyskiej burdy w środku biura, Dee odsunęła się od biurka, ale zauważyła jeden pognieciony papier w pustym koszu na śmieci. Sięgnęła po niego i wyciągnęła, zdając sobie sprawę, że jest to notatka, którą mu zostawiła. - Już teraz nawet wyrzucasz moje notatki? - Mam doskonale nietknięty umysł. – odpowiedział, nie odrywając wzroku od ekranu komputera. – Będę pamiętał, że chciałaś omówić ze mną jakieś sprawy, ale zrobimy to w późniejszym terminie. Wtedy, kiedy termin będzie dogodny dla mnie. Wstrząśnięta Dee wykrzyknęła. - Masz jakiś problem, Van Holtz? - Nie mam. – powiedział, pisząc coś na klawiaturze.– Po prostu myślałem, że osobiste sprawy załatwiamy poza biurem. - Tak, ale pomyślałam sobie, że będziesz chciał, jak najszybciej dowiedzieć się, że nakryłam twojego brata, kiedy próbował włamać się do twojego sejfu, który masz w swoim domu. Ric obrócił się momentalnie z krzesłem, by spojrzeć jej w twarz. - Czekaj. Co takiego? - Złapałam twojego brata, gdy próbował włamać się do twojego sejfu. A ponieważ wydawał się nie mieć kodu dostępu to założyłam, że się włamywał. Van Holtz zamrugał. - Och. Och. Och! – Wyprostował się, oparł dłonie na biurku i spojrzał na nią. – Och. No tak. Masz absolutną rację. Nie powinien w ogóle znaleźć się w moim mieszkaniu. Tak naprawdę, zabroniłem mu się u mnie pokazywać, bo obraził Locka. Więc… dobra robota. ~ 185 ~

Dee obserwowała go dłuższą chwilę. - Bardzo dużo było tych och-ów, Van Holtz. - Nie. Po prostu... no wiesz. Dee zerknęła na swoją notatkę, prostując pognieciony papier. Przeczytała ją jeszcze raz i uniosła oczy na wilka. Nigdy nie była jedną z tych, która pisała rozwlekłe notatki, ale ta, jeśli wyrwać ją z kontekstu... - Myślałeś, że ja… - Nie. Kiedy odpowiedział tak szybko, już wiedziała. - Pomyślałeś to, prawda? - Okej, błędnie ją odczytałem. Możemy o tym zapomnieć? - Niespecjalnie. – Nie wtedy, gdy się zarumienił i osiągnął chyba dwudziesty poziom swojej słodkości! - Słuchaj, popełniłem błąd. Okej? To się zdarza. Nie rozmawiajmy już o tym. - Tak będzie lepiej. – Dee zatrzasnęła drzwi od biura i zamknęła je na klucz, a potem odwróciła się do niego. - Co robisz? - Myślę, że musimy wyjaśnić sobie kilka rzeczy. – powiedziała i podeszła wolnym krokiem do jego biurka. - Niekoniecznie. Nie ma nic do wyjaśniania. Lepiej zapomnijmy, że to się kiedykolwiek zdarzyło. Nie możemy o tym zapomnieć? Dee obeszła biurko i zbliżyła się do Rica, biorąc jego uda między swoje nogi i opuszczając się na jego kolana. - Nieee. Poruszył się nieco na fotelu. - No cóż, możesz to zrobić, kiedy nie będziesz siedziała na moich kolanach? ~ 186 ~

Spojrzała w dół. - Twardniejesz, Ulrich? - Siedzisz na moich kolanach, Dee-Ann. Pachniesz potem i krwią – więc oczywiście, że twardnieję. - A więc zrobię to szybko, żebyśmy oczyścili atmosferę. Nie kończę swoich spraw z ludźmi zostawiając im notatki, wysyłając sms-y albo pisząc e-maile. Za to… - Strzelasz im w potylicę? - Rozmawiałeś z MacRyrie, jak widzę, ale to była tylko kulka z farbą, której użyłam na tym gepardzie. Przecież przeżył. To nie było do końca uczciwe. Miała na sobie tylko sportowy stanik, krótkie gimnastyczne spodenki i tenisówki. Jej ręce nadal były oklejone taśmą i miała na nich krew Malone. Włosy miała mokre od potu, a ogrom jej blizn błyszczał i srebrzył się na wilgotnym ciele. Szczerze...nie był w stanie znieść tak dużo! I Dee-Ann Smith o tym wiedziała. Wiedziała, co mu robi zaciskając ręce na jego ramionach i przyciskając go do fotela, sprawiając, że czuł się całkowicie bezradny i bezsilny. Diabelska, seksowna czarownica! - Wierz mi, kochany. – powiedziała niskim głosem. – Gdy ta rzecz między nami się skończy, dam ci znać, osobiście. Jak kobieta. Nie jak jakaś przerażona dziewczynka zostawiająca bzdurne notatki. A jeśli nie będziesz pewny... to zapytaj. - A jeśli zapytam, to jesteś pewna, że nie uciekniesz? - Uciekam tylko wtedy, gdy goni mnie policja... albo, gdy kończy mi się amunicja. - Uczciwe podejście. - Cieszę się, że tak myślisz. – zamruczała, a potem wolno się pochyliła i powąchała jego szyję. – Boże, cudownie pachniesz. Ric jęknął.

~ 187 ~

- Dee, nie możemy tego tutaj robić. - Czemu nie? - To jest biuro i jesteśmy wysoko wykwalifikowanymi profesjonalistami, którzy nie zabawiają się w biurze. - Byłeś gotowy zabawić się ze mną w biurze twojej restauracji. - Restauracja jest moja. To miejsce należy do Grupy. Poza tym, nie mam na zawołanie prezerwatyw, żeby uprawiać zaimprowizowany seks na fotelu z napaloną, spoconą wilczycą, która doprowadza mnie do szaleństwa. Przytknęła wargi do jego szyi, jej język kreślił małe ósemki na jego skórze. - Chyba będziemy musieli wymyśleć coś innego do roboty tym wysoko wykwalifikowanym profesjonalistom. Zmuszając się do położenia rąk na jej ramionach, Ric odepchnął ją lekko –Boże, to chyba była najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobił – i powiedział. - Wymyślimy coś innego, ale wieczorem. I nie tutaj. - Nie chcesz, żeby ktoś się o nas dowiedział? - Naprawdę nie dbam o to, kto się dowie. Ale jest coś takiego, jak przyzwoitość i standardowa procedura działań, która jestem całkiem pewny, nie obejmuje seksu na moim biurku. - A dotyczy to także twojej kuchni? - Nigdy w kuchni mojej restauracji. Ze względu na higienę. Ale wszystkie łóżka w moim domu są do naszej dyspozycji. Musimy tylko posprzątać, zanim Pani M. zjawi się w pracy. - Okej. Okej. Rozumiem. – Wstała, ale gdyby jego fiut miał ręce, to skręciłby mu kark za to, że pozwala jej odejść. Kiedy Dee ruszyła do drzwi, a on starał się poskromić swoje pragnienia, Ric nagle zawołał. - Czekaj. Kiedy złapałaś Wendella... co on ci powiedział?

~ 188 ~

Dee zatrzymała się przed jego biurkiem i wolno obróciła się do niego. - Nic. – odparła po długiej chwili, co go już zmartwiło. - Dee-Ann... co się tam stało? – Gdyby jego brat jej dotknął... - Ja, hm... dałam mu nauczkę. - Co proszę? - Słuchaj. – zaczęła wyjaśniać. – Wśród Smith’ów są rzeczy, których nie powinieneś robić swojej rodzinie. Nie kradniesz wilkowi jego dumy, jego samochodu, jego wilczycy, chyba że nie jest właściwie oznaczona i chce odejść, albo chce tylko jego pieniędzy. Domyśliłam się, co chciał zrobić, więc… uderzyłam go kilka razy pięścią i kopnęłam go w twarz, i no... – odchrząknęła. – Wrzuciłam go do zsypu. Twoja Pani M. pokazała mi, gdzie jest. - Powiedz mi tylko jedną rzecz, Dee-Ann. – Palce Rica zacisnęły się na blacie biurka. – Byłaś… naga? Teraz to Dee się speszyła. Boże, jej policzki były czerwone! Nigdy wcześniej tak mocno się nie zarumieniła. Poza tym mogła się założyć, że ten bogaty, kulturalny Ulrich Van Holtz nigdy nie przenocował takiego gościa, który wepchnął jego brata do zsypu. Mogła tylko mieć nadzieję, że jej mama nigdy o tym nie usłyszy. - Na miłość boską, Dee-Ann – wykrzyknęłaby jej matka. – Musisz być tak podobna do swojego ojca? - Byłaś, Dee-Ann? – naciskał Ric. - No cóż… wiesz, że nie jestem z tych, którzy najpierw się ubierają. Byłam głodna, więc wstałam i… Wstał i okrążył biurko, jak burza. Kiedy złapał ją za ramię, była pewna, że zaraz ją wyrzuci i powie jej, że nie chce jej więcej widzieć. Ale zamiast tego złapał ją za drugie ramię i popchnął do tyłu, dopóki nie uderzyła tyłkiem o biurko. Rękami zmiótł wszystko z blatu, oprócz komputera i przycisnął ją ponownie do wypolerowanego blatu. - Och... Ric? Zajęty ściąganiem w dół jej spodenek, zatrzymał się i zapytał. - Zamknęłaś drzwi na klucz, prawda? ~ 189 ~

- Tak, ale… - Dobrze. Jej spodenki i majtki pofrunęły za niego i nagle Dee poczuła język między swoimi nogami. - Myślałam… – jej oczy się zamknęły, – że nie zabawiamy się w biurze? Jego język zatańczył wokół jej łechtaczki, zanim podniósł głowę i odpowiedział. - Czy wiesz, jak często marzyłem o zepchnięciu mojego brata z tego zsypu? Myślałem także o wrzuceniu go w działające śmigło samolotu, ale wiedziałem też, że to byłoby naprawdę złe. - I morderstwo pierwszego stopnia. - Prawda. Ale to ty... ty spuściłaś go w dół zsypu. I zrobiłaś to dla mnie. - Ponieważ nie powinien okradać swojej rodziny. Ric roześmiał się z nutką goryczy w swoim głosie. - Nie miał dobrego wzoru do naśladowania. Ale ja miałem dość szczęścia, mając wuja Vana. – Gorycz przeminęła i wrócił uśmiech. – A teraz jestem szczęściarzem, bo mam ciebie. - Mam nadzieję, że nie myślisz o czymś na stałe, Van Holtz – ostrzegła. - Czy właśnie mówisz mi, że nie chcesz czegoś stałego? - Nie. Mówię ci, że lubię cię tak bardzo, że nie myślę o tobie, jako zakopanym w płytkim grobie z tyłu domu mojej mamy. Ponieważ tak się może zdarzyć, jeśli mój ojciec odkryje, że Van Holtz zabawia się z jego jedyną dziewczynką. Duże dłonie z niewiarygodnie utalentowanymi palcami przesunęły się pieszczotliwie w dół jej ud. - Myślę, że byłoby źle, ale jesteś warta ryzyka. - Nie zdobędziesz punktów u mojego ojca, Van Holtz, nie wygrasz. - Wiem. – Wsunął ramiona pod jej nogi i posadził na brzegu biurka, rozsuwając szeroko jej uda. – I dlatego zamierzam być trochę... ~ 190 ~

Jej oczy się zwęziły. - Przebiegły? - Tak jak powiedziałem, wuj Van był moim wzorem – a ten facet potrafi być bardzo przebiegły. Potem jego uśmiech zniknął między jej nogami, a Dee nie miała dość siły, by zatrzymać ten wyśmienity, utalentowany język, dający jej wszystko to, co miał najlepszego.

***

Dez zatrzymała się na czerwonym świetle, czekając aż się zmieni, by mogli dalej jechać na Wyspę Jersey. Malone siedziała na miejscu dla pasażera, a Dee-Ann zajęła miejsce z tyłu. Piosenka Janis Joplin leciała w radiu, a słońce zbliżało się ku zachodowi. Z początku Dez myślała, że Cella będzie śpiewała razem z radiem. Miała dobry głos, gardłowy i łagodny. Zazwyczaj śpiewała stare piosenki rockowe, które puszczali. Ale nigdy tych z lat sześćdziesiątych i późniejszych. Kiedy jednak Cella odwróciła głowę i spojrzała na nią, Dez zdała sobie sprawę, że Cella nie miała ochoty na nucenie tej piosenki. Dee-Ann wyciągnęła swoje długie nogi wzdłuż tylnego siedzenia czarnego SUV-a; ostrze, które zawsze miała przy sobie, trzymała teraz, jakby mimochodem, w ręce, a jej wzrok skupił się na widokach za oknem – i to ona nuciła wraz z Janis. Światło się zmieniło i Dez ruszyła do przodu, kierując się na ich nocną robotę, zastanawiając się, co sprawiło, że ktoś taki jak Dee-Ann Smith nuci.

Tłumaczenie: panda68

Beta:axses

~ 191 ~

Rozdział 19

Dan Phillips z South Jersey niemal już zasypiał, gdy poczuł ciężar uciskający jego klatkę piersiową i ostrze tuż przy gardle. Otworzył szeroko oczy i w ciemności nocy mógł zobaczyć tylko te świecące oczy. Oczy zwierzęcia. Otworzył usta do krzyku, ale miękkie – Cicho bądź, zatrzymały słowa w jego gardle. Obok niego leżała jego żona, śpiąc spokojnie, błogo nieświadoma, że coś było na nim z nożem przytkniętym do gardła. To pochyliło się niżej i wyszeptało do ucha Dana. - Jedyny powód, dla którego cię nie zabiję, to taki, że tak naprawdę nie wiesz, co finansujesz. Więc dam ci jedną szansę, byś mógł oszczędzić swoje życie i utrzymać to, co wydaje się być szczęśliwą rodziną, przed opłakaniem utraty ich ojca. Rozumiesz? Kiwnął głową. - Nazwisko klienta, który daje pieniądze na Fundację Ratowania Zwierząt w Connecticut? Tego właśnie chciało się dowiedzieć to coś? O przeklętej pomocy ratowania zwierząt sponsorowanej przez bandę bogatych dupków? Podał nazwisko i ze zdziwieniem poczuł, jak to, co na nim było, go uwolniło.A potem to powiedziało. - Dziękuję bardzo. – I znikło. To nie musiało mu nawet mówić, żeby nie wygadał nic nikomu, ani nie dzwonił na policję. Nie musiało. Wiedział, że gdyby komuś powiedział choć słowo, to by wróciło – a on byłby martwy.

~ 192 ~

***

Cella przeciągnęła się na masce SUV-a, podnosząc wzrok na gwiazdy. - Jesteś pewna, że dobrze go zrozumiałaś? - Nie mam kłopotów ze słuchem, Malone. Wiem, co słyszałam. Cholera, było źle. Bardzo źle. Obie kobiety oparły się o SUV-a, wiedząc to bardzo dobrze. - No i? – nacisnęłaSmith. – Ktoś ma jakieś świetne pomysły? MacDermot odeszła kilka kroków od SUV-a, a potem nagle krzyknęła. - Kurwa! Kurwa! Cella usiadła. - Lepiej się do diabła uspokójmy. - Jak mam się, do cholery, uspokoić? – zapytała MacDermot. – To znaczy, poważnie? Jest źle. - Dla nas wszystkich. – przypomniała jej Cella. – Z tym, co odkryłam ja i Smith... to jest złe dla nas wszystkich. Ale przecież wiedzieliśmy, że za tym stoją jakieś poważne pieniądze. - Taa. – odparła Smith. – Ale to? Wiedziałaś? Cella popatrzyła gniewnie na wilka. - O, co ty mnie oskarżasz? - Przestańcie. – rozkazała MacDermot. – Nie możemy zwracać się w tej chwili przeciwko sobie. - Więc, co robimy? Smith odepchnęła się od SUV-a. - Ja to załatwię. ~ 193 ~

- Nie… – Ale Smith już szła na tył SUV-a. Cella i MacDermot podążyły za nią. - Nie możesz tego zrobić bez upoważnienia. – przypomniała jej MacDermot. - Pieprzę upoważnienie. Otworzyła kufer, ale Cella przytrzymała go ręką. - Nie możesz tego zrobić, Dee-Ann. Nie bez upoważnienia. - I naprawdę myślicie, że możemy to załatwić? Cella kiwnęła głową. - Tak. Myślę, że tak. Ale tylko wtedy, gdy załatwimy to właściwie. - A jaki jest ten właściwy sposób? - Pozwolić to zrobić naszym szefom. A nie my. - Dlaczego nie my? Zadecydowała się mówić szczerze. - Ty. – wycelowała w Dee-Ann. – Zabijasz od najmniejszej prowokacji. Ja uderzam z każdego dobrego powodu, na jaki mam ochotę. A MacDermot jest gwałtowna i szorstka. – Cella położyła swoje ramiona na barkach każdej z kobiet i przyciągnęła je bliżej. – Och, mój Boże! Właśnie zdałam sobie z tego sprawę. Kocham was dziewczyny! - Dotykasz mnie. – poskarżyła się Dee-Ann. - Tak, ale przynajmniej tym razem nie dlatego, że mam chęć cię uderzyć. - Tylko dlatego, że nie jestem odwrócona plecami. MacDermot się roześmiała. - Ma rację, Malone.

~ 194 ~

Rozdział 20

Dee zdecydowała się wejść głównymi drzwiami do budynku Rica, a nie obejść go od tyłu i znaleźć inne wejście. Jak tylko zbliżyła się do dużych szklanych drzwi, odźwierny pospieszył je otworzyć. - Dobry wieczór, Panno Smith. – powiedział, uchylając swoją czapkę. Dee zamarła, a jej ciało stężało. Popatrzyła gniewnie na człowieka, ale ten tylko się uśmiechnął i przytrzymał drzwi, dopóki nie przeszła. Skierowała się prosto do windy, naciskając piętro do apartamentu Rica. Zachowując się w sprzeczności do wszystkiego, czego codziennie się uczyła, użyła kluczy, które dał jej Ric, i otworzyła drzwi. Ściągnęła swoją kurtkę, powiesiła ją w szafie i poszła dalej korytarzem. Wciąż czuła się tak, jakby się skradała, przyklejając się do cieni słabo oświetlonego mieszkania. Decydując, że nie będzie się już dalej skradać po mieszkaniu mężczyzny tak, jak nie chciała tego robić przed wejściem do budynku, wyszła bardziej na środek korytarza i podążyła w stronę kuchni. Do jedynego miejsca, gdzie zawsze wydawał się być. - Ric? – zawołała, zdając sobie sprawę, że ludzie, którzy się nie czaili robili hałas. Tak zawsze robili w filmach i w telewizji. Popchnęła drzwi wahadłowe i wkroczyła do kuchni. – Ric? Jesteś tu? – To wydawało się być głupim pytaniem, tym bardziej, że pochodziło od zmiennego, który wyczuwał, że jest gdzieś w mieszkaniu. Jej nos złapał jego zapach, jej uszy słyszały jego ruchy i mogła wyczuć jego obecność. Ale to było normalne pytanie i próbowała normalnie się zachowywać. Niski pomruk doszedł do niej z ciemności i Dee wyszła z kuchni pozwalając drzwiom zatrzasnąć się za nią. Warknięcie się zbliżyło, a wtedy zobaczyła oczy błyszczące w świetle kilku zapalonych lamp. Uśmiechając się lekko, pomimo problemów, w jakie ona i jej zespół wdepnęli, Dee odsunęła się od kuchennych drzwi i stanęła niemal na środku korytarza.

~ 195 ~

- Co ty, do diabła, robisz, Van Holtz? Straszysz biedne, małe dziewczę, zupełnie same w środku twojego ogromnego mieszkania. Do tego bezbronne. Duże łapy szły cicho po marmurowej podłodze, wilk okrążył Dee-Ann, zostając cały czas ukryty w mroku, ale wiedziała, gdzie był w każdej sekundzie. Myśląc, że ta zabawa powinna poczekać, Dee-Ann powiedziała. - Musimy porozmawiać, Van Holtz. – Ale on tylko warknął. – Wiem, co byś wolał robić, ale nie w tej chwili. Powinniśmy pogadać. O interesach. Jak dwóch profesjonalistów. Wyszedł z mroku, każdy jego mięsień był naprężony, a siła przekazana od przodków w ciągu tysięcy lat, wyczuwalna. Opuścił łeb, jasnoniebieskie oczy zatrzymały się na jej twarzy. Dee cofnęła się i potrząsnęła głową. - To nie jest profesjonalne zachowanie, Ulrich. A wtedy on się na nią rzucił.

***

Dez weszła do domu na Brooklynie, który dzieliła ze swoim mężem i partnerem. Jej dwa rodowodowe rottweilery spotkały się z nią w drzwiach, witając ją mokrymi pocałunkami i podekscytowanymi machnięciami ogonów. Odmówiła obcięcia im ogonów tak, jak inni właściciele, i cieszyła się, że tego nie zrobiła. Nic tak bardzo nie doprowadzało Mace’a do szału niż to, kiedy jej psy trzaskały ogonami o podłogę. Pieściła je i drapała miejsca, skąd ich ogony wychodziły z zadów, dopóki nie stały się niczym więcej, jak wiercącymi się psimi ciałami na podłodze. Wstała, ściągnęła kurtkę i przewiesiła ją przez poręcz. Rzuciła plecak pod drzwi, a potem poszła do kuchni. Zanim tam dotarła, drzwi się otworzyły i najważniejsza rzecz w jej życiu ruszyła prosto w jej stronę. Dez opadła na kolana i rozłożyła szeroko ramiona, śmiejąc się, kiedy hiperkinetyczny kłębek uderzył w jej ciało, rzucając ich oboje na ziemię.

~ 196 ~

Obsypała Marcusa pocałunkami, wiedząc, że wszystko, co robiła podczas tych długich dni i wielu nocy, miało na celu zapewnić mu bezpieczną przyszłość, by pewnego dnia mógł turlać się po podłodze ze swoim własnym synem, albo córką, albo obydwojgiem, i ze swoimi psami – bo jej syn będzie miał psy. Nawet, jeśli jest kotem. Ponieważ, co to za życie bez psów? - Co masz na buzi? – zapytała go, zdając sobie sprawę, że sama prawdopodobnie ma to też na swojej twarzy. - Okej. – odpowiedziała jej Blayne Thorpe, wynurzając się zza kuchennych drzwi. – To tylko mały wypadek podczas pieczenia ciasteczek. Nie ma powodu do paniki! Tyle, że Blayne wyglądała dużo gorzej od Marcusa. Chryste, dziecko było całe obsypane. A chociaż udało im się upiec jakieś ciasteczka? - Ale zawołałam ciężką artylerię, – mówiła dalej Blayne, – żeby uporządkować to miejsce. Dez wstała na nogi podnosząc Marcusa, który zawinął swoje ramiona wokół jej szyi. - Zadzwoniłaś po swojego chłopaka, żeby posprzątał moje mieszkanie? - Ktoś musiał to zrobić. – doszedł ją głos zza kuchennych drzwi. - Jakieś inne problemy? – zapytała Dez, obracając się w stronę frontowych drzwi, gdy te się otworzyły i wszedł jej mąż ze swoim psem. Najwyraźniej uratowany mieszaniec rottweilera był na tyle dobry, żeby zatrzymać go w domu, wśród średnich wzrostem, ale rodowodowych psów Dez. Musiała wtedy jechać do miasta z Mace’em, żeby pomóc mu przetrwać jego dzień pracy i powstrzymać psa Smitty’iego, cholernego rozrabiakę, od przeszkadzania mu. Mała dziwka. - Przepraszam za spóźnienie. – powiedział Mace. – Job długo biegał. - Nie ma sprawy. – zaćwierkała Blayne. Była chyba najbardziej rozanieloną osobą, jaką Dez kiedykolwiek znała. Marcus uwielbiał ją i Mace’a... tolerował ją najbardziej ze wszystkich. A to już dużo mówiło. – Nie mam dzisiaj zajęć. - Mój syn. – powiedział Mace, biorąc Marcusa z ramion Dez bez zaproszenia i podnosząc go wysoko nad swoją głowę. – Przyszłość mojego rodu.

~ 197 ~

Dez potrząsnęła głową zdegustowana, a Blayne zachichotała. Marcus zmarszczył brwi na swojego ojca, odchylił ramię i zamachnął się na przystojną twarz Mace’a swoimi nieistniejącymi jeszcze pazurami. - Dziecko żmiji! – warknął Mace. Wyciągając swoje ramiona, Dez rozkazała. - Oddaj mi mojego syna, Llewellyn. - Mamisynek. W to go właśnie zmieniłaś. – Wsunął syna z powrotem w ramiona Dez. – Niewdzięczny maminsynek. Pozwalam ci żyć, chłopcze! Nie zapomnij o tym! - Dziękuję, Blayne. – powiedziała Dez przez krzyki i chichotanie syna. – Jesteś pewna, że nie chcesz pieniędzy za opiekę? - Absolutnie nie! - Pewnie, ponieważ wszystko powinno być za darmo. – poskarżył się Bo Novikov z kuchni. – Tak, żebyśmy mogli żyć w utopii stworzonej przez Blayne. Blayne uśmiechnęła się i powiedziała. - Przepraszam na moment. Dee poczekała, aż Blayne zniknęła w kuchni, a potem odwróciła się do swojego męża. - Musimy porozmawiać. - Co zrobiłem tym razem? - Nic. - Ponieważ cokolwiek to jest, jestem pewny, że tego nie chciałem. - Nie pomagasz sobie, Kapitanie Ego. - A jeśli chcę pomóc przyjaciółce, – wrzasnęła Blayne zza kuchennych drzwi, – to robię to! A ty nie będziesz mi mówił, co mam robić, ty wyrośnięty Wizygocie! - Oni są taką uroczą parą. – Mace przedrzeźnił Dez, pamiętając, kiedy to mówiła na niedawnej imprezie u psów dingo, gdzie wypiła zbyt dużo Margarity. ~ 198 ~

- Oni są uroczy, nawet jeśli są niestabilną parą. - On jest bardziej niedźwiedziem, niż lwem. - A co to znaczy? Że jego głowa nie jest tak duża, jak twoja? - Okej. – Blayne wróciła z kuchni, jej ręka ściskała przedramię Novikov'a. Dez nigdy by tego głośno nie powiedziała, ale rozmiary tego mężczyzny były… odpychające. Jak dla niej, w każdym razie. Mace był miłym, o stosunkowo normalnym wzroście facetem – miał przeszło metr dziewięćdziesiąt – ale już przekroczenie dwu metrów, albo i więcej, przyprawiało Dez o ból głowy. Co to była za przyjemność pieprzyć się z kimś o takiej wielkości? Przecież mógł cię udusić. Zwłaszcza, że nie był jakimś chudym koszykarzem, tylko ważącym niemal sto osiemdziesiąt kilogramów mięśniakiem. Boże, co by było, gdyby umarł na niej? Czy Blayne zdołałaby zepchnąć go z siebie? Mace stuknął ją swoim biodrem i Dez zdała sobie sprawę, że wpatruje się w Novikov’a. Prawdopodobnie miała w oczach ten wyraz, który nazywał spojrzeniem skrajnego przerażenia. Będzie musiała nad tym pracować. - Dziękuję wam obu. – powiedziała, próbując ukryć strach. - Nie ma sprawy. – Blayne pocałowała Marcusa w czoło, kiedy chłopiec próbował objąć Blayne jednym ramieniem, cały czas jednak trzymając się swojej matki. - Musicie kupić więcej środków czyszczących. – poinformował Novikov, marszcząc brwi na widok jej spojrzenia i jakby chciał urwać jej głowę lada moment. – Starczyło na tyle, żebym mógł posprzątać w kuchni, ale więcej nie ma. – Rozejrzał się wokoło. – Naprawdę powinniście poszukać kogoś do sprzątania. Macie tu niezły chlew. - Okej! – Blayne skierowała się do drzwi, ciągnąc Novikov’a za sobą. – Na razie, Dez. Jeśli będziesz mnie potrzebować to zadzwoń i przyjdę! Dobranoc! - Dobranoc, Blayne. Drzwi zatrzasnęły za parą, a Mace ruszył do kuchni, potrząsając głową. - Myślę, że nasz dom jest wystarczająco czysty, dzięki. Co za dziwak. Zniknął za drzwiami. - Położę tylko Marcusa spać, – powiedziała Dez, – a potem możemy… ~ 199 ~

Drzwi do kuchni ponownie się otworzyły, by ukazać Mace’a z rozszerzonymi oczami. - Dez, musisz zobaczyć kuchnię. Wygląda, jak z reklamy o szalonym Lizolu.

***

Cella skończyła rozmowę telefoniczną ze swoim szefem i rzuciła telefon na stary kuchenny stół. To była jedna z niewielu rzeczy, których jej matka nie wymieniła, tak jak wszystkich innych mebli w domu rodzinnym Malone na Long Island, w którym Cella dorastała. Wiedziała, że teraz, kiedy wróciła do Nowego Jorku, będzie musiała sobie znaleźć swoje własne mieszkanie. Prawdopodobnie gdzieś w mieście, ale w tej chwili cieszyła się mieszkaniem z rodziną. Jedną z rzadkich tygrysich rodzin, w której był samiec, ale niebędący synem. Większość tygrysic nie mogła znieść na swoim terenie samca tygrysa, kiedy już zaszła w ciążę, ale jej rodzice poznali się już w szkole podstawowej i byli razem, aż do tej pory. Tacy byli jej rodzice. Cella jednak postrzegała te rzeczy trochę inaczej. - Dopiero przyszłaś do domu? – zapytała jej siedemnastoletnia córka, zamykając drzwi od piwnicy, gdzie była jej sypialnia, od kiedy jej matka dołączyła do piechoty morskiej i zostawiła ją pod opieką dziadków. - Tak. Pracowita noc. - Pracowałaś tak parę dni. Zostało trochę lasagni z obiadu. Chcesz, żebym ci ją przygrzała w mikrofali? – Jej córka zawsze formułowała zdania, jako pytanie, nawet wtedy, gdy już uszykowała pozostałą lasagnię, nałożyła na talerz i wsadziła do mikrofali. - Pewnie. Dzięki, skarbie. - Nie ma sprawy. Cella skierowała się w stronę schodów, żeby pójść do swojego pokoju. - Tylko się przebiorę. Zaraz wracam. ~ 200 ~

- Okej. Ale wuj Kevin przenocował tutaj, więc… Zanim jej córka mogła skończyć, Cella została zaatakowana od tyłu przez swojego, cztery lata młodszego brata, który przewrócił ją na podłogę. - Twoja zręczność osłabła! – wykrzyknął do niej tak, jak mówił za każdym razem, gdy to robił. – Jak zawsze, jestem silniejszy siostrzyczko. Juhuuu! Cholera, Cella! Dlaczego zawsze uderzasz tak mocno? Powiem mamie!

***

Nagie ciało Dee uderzyło o ścianę, a Ric wbił się głęboko w jej wnętrze przyciskając swoją twarz do jej szyi. Wsunął rękę pod jej udo i uniósł jedną nogę, a jego fiut z nałożoną prezerwatywą, znalazł nowy zachwycający kąt, który sprawił, że zaczęła dyszeć szybciej i mocniej zaciskać palce na jego ramionach. - Myślałem, że już nigdy nie wrócisz do domu. – wysapał, lekko gryząc ścięgna wzdłuż jej szyi. - Pracowałam. – odparła i zaskowyczała, gdy szarpnął za jej sutki, dociskając się do niej biodrami. - Muszę zmienić ci godziny pracy. - Ric… – Pocałował ją zanim mogła skończyć, jego język zagłębił się w jej ustach. Oddała mu pocałunek, niezdolna by tego nie zrobić. Miał najsłodsze usta, jakie kiedykolwiek smakowała. Jego ciało przypierało ją do ściany, jego ręce zsunęły się z jej piersi, żeby mógł przycisnąć jej ramiona do ściany. - Musimy porozmawiać. – spróbowała jeszcze raz, gdy ich usta się rozdzieliły. - Później. – odparł, pieprząc ją teraz mocnymi pchnięciami. – Powiesz mi o tym później. - Okej. – pisnęła.

~ 201 ~

***

Mace Llewellyn odepchnął pudełko czekoladowych lodów, które wyciągnął dla siebie i Dez, potrząsając głową na jej słowa. - To nie może być prawda. Oni kłamią. - Nie mają powodu, żeby kłamać. Odszedł od stalowej kuchennej lady i wrócił z powrotem, pies, którego przygarnął, chodził przy jego boku wyczuwając nastrój swojego pana. - Ta informacja musi być błędna, Dez. Wyszła zza lady i owinęła ramiona wokół jego pasa, rozumiejąc, jak ciężkie było to dla niego. - Niestety nie jest. Sam wiesz, że nie jest. Dez przytrzymała mocno Mace’a, wzdychając z ulgą, gdy poczuła, jak obejmuje jej ciało swoimi ramionami i przyciska ją do siebie. - Załatwimy to. – powiedziała. – Obiecuję. - Jest tylko jeden sposób, żeby to załatwić. – odparł i ukrył twarz w jej szyi. A ona wiedziała, że ma rację.

***

Ric usiadł na środku podłogi w korytarzu i wpatrywał się w Dee-Ann. - Missy Llewellyn? Siostra Mace’a Llewellyna? - Tam prowadzą pieniądze. - Jesteś pewna? Musisz być pewna.

~ 202 ~

- Jestem pewna, że informacja, którą mam jest prawdziwa. Podrapał się po głowie, nie mogąc pojąć tego w swoim umyśle. - To nie może być Missy, Dee-Ann. To nie może pochodzić od niej. - Dlaczego nie? Ponieważ jest bardzo bogata? - Nie. – zaprzeczył. – Ponieważ jest na to zbyt cholernie leniwa. – Roześmiał się, opierając ramiona na kolanach. – Znam Missy od lat. Obracamy się w tych samych kręgach towarzyskich i, chociaż nie jest fanką hybryd, to Missy również nie jest fanką nikogo. Nienawidzi wszystkich bez wyjątku. Ale żeby zainwestować takie pieniądze i podjąć takie ryzyko, naprawdę trzeba nienawidzić hybryd z wyjątkową pasją. Missy nigdy nic nie robi z pasją, oprócz oczywiście narzekania. Mój Boże, ta to umie narzekać. Dee-Ann usiadła i Ric zmusił się, żeby skupić się na jej twarzy. Gdyby spojrzał trochę niżej, rzuciłby się na nią jeszcze raz, zamiast skoncentrować się na większej sprawie. - Więc w takim razie, jak myślisz, co się dzieje? - Nie wiem. Chyba, że została wrobiona. Być może przez hieny? - Hieny nie wykładają pieniędzy na walki hybryd. One gromadzą swoją gotówkę. - Masz rację. – Ric się skrzywił. – Mamy też Llewellyna w Komisji, wiesz. – Komisja została powołana na początku XIX wieku żeby poradzić sobie ze sporami o terytoria, które stawały się coraz bardziej zażarte. Przedstawiciele największych Dum, Sfor i Klanów spotykali się teraz dwa razy do roku, żeby omówić wszelkie sprawy i niepokoje, ale też spotykali się częściej, gdy pojawiały się problemy, które nie mogły być rozwiązane łatwo i szybko przez telefon, czy e-maile. – Matilda Llewellyn. Więc będziemy musieli być bardzo ostrożni w kwestii załatwienia tej sprawy. - Tak. Nie chcemy przecież obrazić bogatych kotów, które być może zabijają swój własny rodzaj. - Nie to miałem na myśli. Nie wkładaj w moje usta słów, których nie powiedziałem. I, cholera, dlaczego się sprzeczamy, kiedy oboje jesteśmy nadzy?

~ 203 ~

- Spójrzmy prawdzie w oczy, Ric, żeby stworzyć organizację, taką jak ta, żeby mogła ona prawidłowo funkcjonować, muszą być w to włożone naprawdę poważne pieniądze. - Van Holtz’owie też mają taki majątek. Sfora Magnus. Duma Löwes. I co na to, by powiedziała Missy, miałaby poważny argument. A co z jej bratem, Mace’em? - Zapomnij o tym. – Dee potrząsnęła głową. – Mogę powiedzieć wszystko o Mace’ie Llewellynie, ale nie to, że w jakiś sposób jest zamieszany w coś takiego. Nie uwierzę w to nawet za milion lat, ale najważniejsze jest to, że nigdy nie miał bezpośredniego dostępu do pieniędzy Dumy. Nigdy. - Możemy mu zaufać, jeśli pójdziemy do niego? - Całkowicie. - Dobrze. Porozmawiam wujem Van’em. On zajmie się Matildą, więc może będzie miał jakieś pomysły. - Ludzie Malone mogą się tym zająć. - Jeśli oni to zrobią, mogę tylko zacząć współczuć Missy. - Och? - Koty są podłe, Dee-Ann. – powiedział, wstając. – Po prostu… podłe. Powinnaś przecież sama o tym wiedzieć. - Prawda. Ric chciał już odejść po swój telefon, ale zawrócił się i przykucnął przed nią. - Powiedziałeś, że musisz zadzwonić do swojego wuja Vana. - Wiem. Chcę tylko jeden pocałunek. - Jeśli zaczniemy się całować to nie zadzwonisz do swojego wuja. - Kuzyna. - Nieważne. Ric pochylił się.

~ 204 ~

- Mimo wszystko, pocałuj mnie. Żebyśmy mogli zrekompensować sobie naszą sprzeczkę, gdy jesteśmy nadzy. Nigdy nie powinniśmy się kłócić, kiedy jesteśmy nadzy. - Boże, kiedy już sobie coś ubzdurasz… - … to przyssiesz się, jak pies do kości. – dokończył szeptem.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 205 ~

Rozdział 21

Dee miała rację. Nie wykonał tego telefonu, ale to nie miało znaczenia, ponieważ KZS samo skontaktowało się z Van’em. I o czwartej rano Ric został włączony do telekonferencji wraz z Van’em, głową firmy KZS Wiktorią Löwe, i z niedźwiedzicą, która zarządzała jednostką zmiennych w NYPD, Lynsey Gentry. To była prawie dwugodzinna rozmowa, która zasadniczo skończyła się słowami jego kuzyna skierowanymi do wszystkich. - Odpocznijcie w weekend. Skończymy dyskusję we wtorek. Z początku Ric nie wiedział, dlaczego we wtorek, ale potem przypomniał sobie, że to był weekend, po którym był Czwarty Lipca. I że jego ojciec chciał zgromadzić całą dużą Sforę w domu przy Macon River Falls. Ric już powiedział swojej matce, że jego tam nie będzie. Nawet nie miała ochoty się kłócić – bo wiedziała, że jego nieobecność będzie najlepszym wyjściem. Teraz bardzo dziękował Bogu, że odwołał to spotkanie, kiedy w końcu zadzwonił do Van’a i nie tylko potwierdził, co Van i inni kuzyni już wiedzieli, ale również wyjawił, jak głęboko złodziejstwo Alder’a się posunęło. Ostatecznie do Alder’a i tak dojdzie informacja o uczestnictwie Rica w zdemaskowaniu go, jako złodzieja i zdrajcy swojej Sfory, i Ric wiedział, że będzie to naprawdę ponury dzień. Z powodu tego wszystkiego, Ric upewnił się, żeby wuj Van oddzwonił do niego po skończonej telekonferencji, i opowiedział mu, jak Dee-Ann naszła Wendella na próbie włamania się do jego sejfu, bo prawdopodobnie chciał dowiedzieć się, ile Ric wie. Odpowiedź Van na te informacje była...zaskakująca. - Dee-Ann Smith była w twoim mieszkaniu? - Ona zawsze jest w moim mieszkaniu. Przychodzi i odchodzi, kiedy tylko chce. - I po prostu znalazła się tam przypadkiem wcześnie rano? - No cóż, mieszka u mnie, dopóki nie znajdzie sobie czegoś swojego.

~ 206 ~

- Aha. Ric psychicznie wzruszył ramionami. - Okej. Świetnie. Sypiam z nią. - Czyś ty stracił rozum? - Nie. – A potem dodał, tylko po to, żeby go bardziej zirytować. – Ale straciłem swoje serce. - Ty idioto. - Ja też cię kocham, wujku Van’ie. - Ona jest ze Smith’ów. - Ona jest niezwykła. I słodka. - Nie ma niczego słodkiego w Dee-Ann Smith. Co jest z tobą nie tak? - Cóż mogę powiedzieć? Może coś o niej. Myślę, że jest… - Nie mów tego. - … tą jedyną. - Chryste, powiedziałeś to. Co się z wami dzieje, ludzie? Biegacie wkoło i szukacie tej jedynej. - Nie szukałem jej. Ona po prostu się zjawiła. W korytarzu Locka. Od razu wiedziałem. Ty też powiedziałeś cioci Irene, że jest tą jedyną. - To było szczęście z jej strony. Że mnie znalazła. - W takim razie zgaduję, że mam szczęście. - Okej. – Już sobie wyobrażał, jak jego kuzyn próbuje znaleźć inny sposób, żeby mu przemówić. – A co ona na to? - Wspomniała coś o swoim ojcu i płytkim grobie ze mną w środku, ale... myślę, że jego też przekonam. - Nie przekonasz Eggie’go Smitha. Nikt jeszcze nie przekonał Eggie’go Smitha.

~ 207 ~

- Ale powiedzieliście mi, że jestem czarujący. - I jesteś również idiotą. Ric się uśmiechnął. - Ale czarującym idiota. Jego kuzyn rozłączył się, nigdy nie mając cierpliwość do swoich zakochanych pobratymców, więc Ric wrócił do łóżka. Uśmiechnął się, widząc w nim Dee-Ann. Ona – i broń i nóż, które miała pod poduszką – pasowały tutaj doskonale. Ric nie wiedział tylko, dlaczego nikt inny wydawał się tego nie widzieć. Z wyjątkiem Blayne. Blayne to widziała, ale była chyba jedynym wyjątkiem. Nie chodzi o to, że to miało dla niego znaczenie, ale jednak. Jedyną osobą, która się liczyła była Dee-Ann i był bardziej niż skłonny do popracowania nad nią w związku z tym. Ric wszedł na łóżko i na czworakach przeszedł po nim – bo to było naprawdę duże łóżko – dopóki nie przytulił się do Dee-Ann. Wziął ją w ramiona i przyciągnął blisko do siebie. Oczy mu się już zamykały, dzielił go dosłownie moment od zaśnięcia, gdy to ogromne łóżko z tytanową ramą – prawdopodobnie było to jedno z najcięższych łóżek na świecie – niespodziewanie się uniosło, a potem trzasnęło z powrotem o podłogę. Zarówno Ric, jak i Dee, wyciągnęli swoją broń – Ric z kabury, którą miał przymocowaną bezpośrednio do materaca, żeby mieć łatwiejszy dostęp, a Dee spod poduszki. Wycelowali dokładnie w nogi łóżka, swoje palce trzymali na spustach, kule były już w bębenkach. Jednak hybryda niedźwiedzio-lwa, stojąca na końcu łóżka, nie pokazała żadnego strachu. Wpatrywał się w nich, jak tylko potrafił Bandyta Novikov i powiedział. - Muszę wypożyczyć dom. Czy ten kundel zdawał sobie sprawę, jak blisko był zastrzelenia? Dee miała zbrojony pierścień wokół swojej broni, który był na tyle mocny, że mógł przejść przez niedźwiedzia, jak przez masło. - Chcesz co? – zapytał Ric. Biedactwo. Nie spał od kilkunastu godzin, a kiedy wreszcie się położył do łóżka, kilka minut temu, przeszkodzono mu. A jej wyczerpanie

~ 208 ~

musiało być głębsze, niż myślała, skoro nie zwietrzyła Novikov’a, że dostał się do domu. To w ogóle nie było do niej podobne. - Muszę wypożyczyć dom. Wiem, że masz kilka w okolicy. - Po co ci dom? - A co cię to obchodzi? Palec Dee zacisnął się na spuście, jej wargi odsłoniły wysunięte kły. Ale Ric, dotknąwszy łagodnie jej ręki, zmusił ją do opuszczenia broni i przycisnął do materaca. - Masz swoje własne domy. – burknął Ric. – Jeden nawet z farmą fok. - Ale nie tutaj. A Blayne chce urządzić przyjęcie. - A coś nie tak jest z twoim mieszkaniem? Jest olbrzymie. - I? - Zrób je u siebie. – odparł Ric. - Nie chcę, żeby ludzie łazili wokół moich rzeczy. - Ale nie przeszkadza ci, że będą łazić wokół moich? - Nie obchodzą mnie twoje rzeczy. Dee sięgnęła po swoją finkę, ale Ric przyszpilił ją do łóżka swoim ciałem. - Może sprawię, żeby ta rozmowa stała się łatwiejsza dla nas obu. Zamiast przekazać ci mój dom, może zorganizujemy coś razem dla nas wszystkich. - Tutaj? – Novikov rozejrzał się po sypialni. – Tutaj będzie nudno. Dee niemal uwolniła się spod ciężaru Rica w tym momencie, ale pochwycił ją w ramiona i przytrzymał mocno. Fakt, że oboje byli nadzy, a kły i pazury Dee były wysunięte, podczas gdy ci dwaj idioci wciąż rozmawiali, jakby jedli podwieczorek, zafascynowały jakąś część jej mózgu na tyle, że nie próbowała zabić Bo Novikov’a. - To nie byłoby tutaj. Mam swoją posiadłość na Wyspie. Tuż przy plaży. - Przyjazna zmiennym, czy muszę trzymać w pogotowiu moje kły?

~ 209 ~

- Przyjazna zmiennym i jedyna w swoim rodzaju. W domu jest wiele pokoi, tak więc wszyscy będziemy czuć się komfortowo. Jest nawet park i plaża tuż obok. Mam także basen, olimpijskich rozmiarów, z tyłu… - To powinno się udać. – Dee miała przeczucie, że hybryda nigdy nie wyjdzie z basenu, który tam był. - Doskonale. To ja wszystko zorganizuję z mojej strony i w ciągu dnia wyślę ci maila. – Ric wskazał brodą drzwi. – A teraz zjeżdżaj. I jeśli wyjąłeś drzwi z zawiasów, żeby tu wejść, to włóż je z powrotem. - Nie trenujesz dziś rano? – zapytał Novikov. Ric pociągnął Dee z powrotem na swoje kolana, zanim mogła zatopić swój nóż w gardle hybrydy, i warknął. - Novikov! - To było tylko pytanie. Novikov wytoczył się tak cicho, jak się pojawił, a Dee odprężyła się w końcu na piersi Rica. - Powinieneś pozwolić mi go zabić. - Potrzebuję go w zespole. To jest cena, którą muszę płacić. – Ric odgarnął włosy z jej szyi i pocałował ją w gardło. – Ten weekend byłby bardziej do zniesienia, gdybyś pojechała ze mną. - Prawdopodobnie będę w pracy. - Wątpię. I upewnię się, że nie dostaniesz niczego innego do roboty w ostatniej chwili. - To chyba nie jest uczciwe. - Nie obchodzi mnie uczciwość. Obchodzisz mnie ty, leżąca i zrelaksowana obok mnie na Long Island. - Z Pudlem i Panem Gorące Spodnie? Ric się roześmiał.

~ 210 ~

- Mogę nazywać tak Novikov’a na zawsze? - Ależ proszę bardzo. - I jeszcze Lock i Gwen. - Gwen mnie nienawidzi. – przypomniała mu. - Nie bądź samolubna. Ona nienawidzi wszystkich. - Masz rację. - Poza tym, kiedy ostatni raz miałaś jakieś wakacje od zabijania? - Gdy opuściłam Marines i zanim dostałam tę pracę. - Ale zatrzymałaś się u swoich rodziców – więc, czy to były prawdziwe wakacje? Dee wzruszyła ramionami. - Podobało mi się. Ric przyciągnął ją bliżej. - Jedź ze mną. Czując prawdziwy żal, Dee odparła. - Przecież wiesz, że nie mogę. Będę ze swoją Sforą. - Jedziesz do Tennessee? - Nie. Tylko do domu Shaw’a, z braćmi Shaw’a, moimi kuzynami, Sforą Smith z Nowego Jorku i Sforą Kuznetsov. To będzie piekło na ziemi, ale... to jest rodzina. Wciąż trzymając w ramionach Dee, Ric przysunął ich oboje do brzegu łóżka, żeby mógł sięgnąć po swoją komórkę. Szybko wybrał do kogoś numer i uśmiechnął się do niej, czekając na połączenie. - Dobry, Jessica. – Dzwonił do partnerki Bobby’iego Raya i Alfy Sfory psów dingo Kuzentsov? Dobry Boże, ten facet nie grał czysto. – Tu Ric. Co u ciebie? Świetnie. Świetnie. Słuchaj, wiem, że dzwonię w ostatniej chwili, ale może przyjechalibyście do mojego domu na Wyspie na weekend Czwartego Lipca? Mhm- mhm. Możesz zabrać, kogo tylko chcesz. Zrozumiem jednak, jeśli będziesz chciała spędzić weekend z braćmi ~ 211 ~

Shaw’a. Przyglądać im się, jak jedzą... i śpią. Tak się dzieje, gdy nie rządzą wszystkimi wkoło, bo to jest ich własność, albo chrapią, kiedy próbujesz położyć dziecko spa… Och? Naprawdę? Jesteś pewna? To byłoby cudownie. Blayne, Lock i Gwen będą również. Tak. I ten przygłup, ale jestem pewny, że praktycznie zamieszka w basenie, więc nie będziesz musiała się z nim komunikować w jakikolwiek sposób.Nie jestem podły. Myślałem, że wszyscy nazywają go przygłupem. To tak do niego pasuje. – Dokończył prawie szeptem. - W porządku. Tak. Przyprowadź, kogo tylko chcesz. Jest tam dość pokoi. Tylko wyślij mi później listę osób, żebym mógł przygotować wystarczającą ilość jedzenia. Świetnie. Zatem do zobaczenia. Ric rozłączył się i uśmiechnął do niej. - Widzisz? Teraz nie masz wymówek. Położyła rękę na jego przedramieniu i zajrzała mu w oczy. - A, tak faktycznie, to jak duży jest ten dom, który kupiłeś? Pocałował ją w ramię, zanim odpowiedział. - Całkiem duży.

***

Trzymając w ramionach swojego syna, Mace Llewellyn próbował powstrzymać grymas na swojej twarzy, gdy Ulrich Van Holtz otwierał swoje drzwi. Oczywiście zawsze, gdy Missy była w coś zamieszana, grymas pojawiał się, jak na zawołanie. Wilk zaprosił go gestem dłoni do środka, a potem nakrył ręką telefon, przez który rozmawiał. - Daj mi chwilkę, Mace. Zamawiam mięso. - Okej. Nie ma sprawy. - Nie. – powiedział Van Holtz do telefonu. – Potrzebuję więcej lwa morskiego, niż to, co mi dajesz. Masz befsztyki? – Wskazał w stronę korytarza. – Idź do salonu. Zaraz tam przyjdę.

~ 212 ~

Mace przeszedł korytarzem do salonu, zatrzymując się na krótko w wejściu, gdy dostrzegł Dee-Ann Smith siedzącą na podłodze, w obciętych szortach i bezrękawniku, czyszczącą swoją broń. Wiedział, że Dee-Ann pracuje dla Van Holtz’a i Grupy, ale... wyglądała na całkowicie zadomowioną. - Dee-Ann? - Hej, Mace. – powiedziała, nie odwracając głowy do metodycznie używanej szczoteczki do czyszczenia beretty45. - Co robisz? - Czyszczę moją broń. Mace zapomniał, że ma do czynienia z Dee-Ann. Jedną z bardziej dosłownych kobiet, jakie poznał przez lata. - Mam na myśli to, co robisz w mieszkaniu Ulricha Van Holtz'a? - Czyszczę moją broń. W tej chwili zdecydował, że sobie odpuści. To wymagało zbyt dużo energii. - A co tam masz, Llewellyn? – zapytała Dee-Ann, mrużąc oczy do Marcusa i uśmiechając się. - Rozpuszczonego bachora, który najwyraźniej potrzebuje spędzić więcej czasu w towarzystwie mężczyzn. Albo no wiesz... twoim. Dee zachichotała i wstała, wycierając ręce w tkaninę. - Czy ten rozpuszczony bachor lubi lody? Marcus syknął na Mace’a i pacnął go, próbując go zmusić, żeby ten go puścił. - Przestań tak robić! - Jesteście samcami kotów. Zaciętość to nie jest odpowiednie słowo. – Wzięła Marcusa od Mace’a. – Chodź przystojniaku. Zjedzy trochę wyszukanych, przepłaconych lodów. – Wyszła z pokoju, gdy Van Holtz właśnie do niego wchodził. - Muszę ci powiedzieć, Panno Smith, że te lody są znakomite. - Przepłacone! – wypaliła w odpowiedzi. ~ 213 ~

Van Holtz wskazał Mace’owi jedną z kanap, by usiadł, ale zatrzymał się, gdy je obszedł, widząc kupkę pistoletów rozłożonych na cienkiej tkaninie leżącej na dywanie. - Czy to nie jest dywan, który zdobyłeś na aukcji dobroczynnej kilka lat temu? – zapytał Mace. - Tak. - Ten za sześciocyfrową kwotę? - To jest jedyny w swoim rodzaju oryginał z osiemnastego wieku. - W takim razie na pewno chcesz mieć na nim olej do broni. - Gdybym krzyknął i wyrzucił ręce w dramatycznym geście powiedziałaby po prostu, że za dużo zapłaciłem. Mace usiadł na kanapie. - Chodzi o moją siostrę. Van Holtz kiwnął głową i usiadł naprzeciwko niego. - Nic jeszcze nie zostało zdecydowane. - Nie możesz wierzyć, że moja siostra miała z tym coś wspólnego. Przecież rozmawiamy o Missy Llewellyn. - Podkreśliłem to w rozmowie. I mogę cię zapewnić, że zamierzamy zbadać to bardzo dokładnie, zanim podejmiemy jakiekolwiek ostateczne decyzje. – Van Holtz odchylił się na kanapie, podnosząc stopę i opierając ją na przeciwległym kolanie. Mace nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek widział tego bogatego wilka tak odprężonego, chyba że podczas gotowania. Znoszone dżinsy, bose stopy i T-shirt z jego uczelni. Chodzili do tej samej szkoły, chociaż Mace był kilka lat od niego starszy. Pamiętał jednak starszego brata Van Holtz'a. Ten facet był strasznym dupkiem i dużo się nie zmienił. I wcale nie byli do siebie podobni. - Obiecaj mi tylko, że... nie zrobisz niczego, zanim ze mną nie porozmawiasz. - Jeśli to zrobiła, Mace… - Nie zrobiła. Ale jeśli została w jakiś sposób w to wrobiona… po prostu pogadaj ze mną. Moja siostra ma wiele twarzy, ale jednak to moja siostra. Rozumiesz? ~ 214 ~

- Tak. A dodatkowo, jesteś żonaty z jedną z naszych najlepszych agentek prowadzących tę sprawę. Mace lekko prychnął. - Biorąc pod uwagę to, jak dobrze dogadywały się w szkole... lepiej, żebym jako pierwszy dostał jakąś informację. - Dobrze. Proszę cię jednocześnie o to, żebyś nie rozmawiał o tym z pozostałymi członkami twojej Dumy. - Oni nie są moją Dumą. Nie są, od kiedy skończyłem osiemnaście lat i odmówiłem bycia wymienionym jak worek śmieci. Ale Missy jest wciąż moją rodziną. Wciąż jest ciotką Marcusa. Nie mogę o tym zapominać. - Ja także nie zapomnę. Masz moje słowo. - Dzięki. – Mace wstał i skierował się do korytarza, gdzie Dee-Ann z Marcus’em prawie wpadli na niego. Patrzył przez chwilę na oboje i w końcu zapytał. - Był jakiś problem? Dee-Ann potrząsnęła głową. - Nie. Dlaczego? - Bez powodu. – Zabrał od niej syna upewniając się, żeby trzymać twarz dziecka z dala od siebie, ponieważ nie chciał zostać pokryty czekoladowymi lodami tak, jak Dee. Dzieciak był najbardziej nieporządnym zjadaczem, jakiego widział, a jednak każda samica, włączając w to Desiree, pozwalała mu się wykręcić od kary. Mace zabrał rożka trzymanego przez Marcusa – ignorując sposób, w jaki jego syn uczepił się jego ramienia, jakby to była kość od kurczaka, a maleńkie zęby próbowały wbić się w ludzkie ciało – i skierował się do drzwi. - Przyjemnego weekendu. – zawołał Van Holtz. - Tobie również. - Drzwi zamknęły się za nim i Mace ruszył do windy. Kiedy był już w środku, uniósł rożek w stronę syna, żeby w końcu puścił jego ramię, ale zamiast tego sam go polizał.

~ 215 ~

- Nie wiem, jaki masz wpływ na kobiety, – odezwał się Mace do małego człowieczka, – ale przypuszczam, że ma to dużo wspólnego z tą mini grzywą, jaka ci rośnie. - Słodki dzieciak. – powiedziała Dee-Ann do Rica, kiedy zamknęły się drzwi. – Podobają mi się jego włosy. - On cię lubi. - Sądzę, że tak, jak jego ojciec, lubi wszystko, co ma cycki. Ric podszedł bliżej i zlizał roztopione czekoladowe lody z nosa Dee-Ann. - Mmm. - Mace przyszedł tu w sprawie Missy? - Oczywiście. Jest jego siostrą. - To prawda, ale on na to nie zasłużył. Wyobrażasz sobie, że ona w ogóle nie napisała do niego, ani gdy stacjonował za granicą, ani gdy spędził większość wakacji w Smithtown z Bobby Ray’em. - Ale to nadal jest jego siostra i to ma dla niego znaczenie. – Ric owinął ramię wokół jej pasa. – Spakowałaś się? - Spakowałam? - Na weekend. Przecież miałaś jechać? - Chyba nie mam zbyt wielkiego wyboru, kiedy cała Sfora Nowego Jorku zjawi się u ciebie. Wszyscy chcą zobaczyć twój dom. - Dostałem listę od Jess. Musiałem zwiększyć zamówienie mięsa zebry i gazeli, bo przyjadą też samce lwów. Ale ty wciąż masz zamiar przyjechać, prawda? - Jeśli wciąż jesteś pewny. - A dlaczego nie miałbym być? - Sissy i Ronnie też przyjadą. Zobaczą nas razem. Uwierz mi, gdy to mówię, ale zostaną pobite rekordy, żeby ta informacja dotarła do Tennessee. - Więc? ~ 216 ~

Pogłaskała go po policzku. - Będę tęsknić za tobą, gdy zginiesz. - Wiesz, twój ojciec tak naprawdę może mnie polubić. Ric spróbował nie brać tego do siebie, gdy wybuchła śmiechem i wróciła do czyszczenia swojej broni na jego drogim, osiemnastowiecznym dywanie.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 217 ~

Rozdział 22

- A więc, co o tym myślisz? – zapytał ją Ric. Rozglądając się po niedawnym zakupie Rica, Dee mogła tylko powiedzieć. - Wygląda bardziej na… jakiś kurort wypoczynkowy, niż na dom. - Dlaczego tak mówisz? Bo ma domki gościnne? - I kilka kortów tenisowych, i jezioro w pobliżu. Brakuje jeszcze sklepu z upominkami i jednej twojej restauracji. - To jest dom Sfory. Gdzie większa ilość wilków może się odprężyć i przyjemnie spędzić weekend z dala od tętniącego życiem miasta. Albo tak, jak w naszym przypadku, większa ilość przypadkowych zmiennych, którzy prawdopodobnie nigdy nie powinni znaleźć się w tym samym miejscu w tym samym czasie, biorąc pod uwagę działanie na nerwy jeden drugiemu przez cały weekend, dopóki ktoś nie skończy poturbowany i płaczący. Dla udowodnienia tej uwagi przyczłapał do nich MacRyrie, uśmiechając się szeroko. - To miejsce jest wspaniałe, Ric. - Dzięki. - Przyniosłem ci prezent na parapetówkę. Ric spojrzał w dół. - Koty? - Hę? - W twoich rękach, mój przyjacielu. MacRyrie zerknął na swoje wielkie dłonie.

~ 218 ~

- O rety! Znowu to zrobiłem. Przepraszam, chłopaki. – Upuścił Brendona i Mitchella Shaw, dwa lwy trzasnęły mocno o ziemię. – Chodź pokażę ci, co zrobiłem dla ciebie. Grizzly podszedł do swojego samochodu i wrócił z niskim stolikiem z drewna, zrobionym przez samego MacRyrie. Dee wiedziała, że ten facet ma trochę talentu, ale do diabła… był naprawdę dobry. Postawił stolik z rozmachem, zmuszając lwy do przylgnięcia do trawy, żeby nie dostać po głowie. - Co o tym sądzisz? - To jest cudowne, Lock. Dziękuję. - Ach, nic takiego. – Ale szeroki uśmiech niedźwiedzia powiedział Dee, że włożył w to dużo pracy. - Myślę, że będzie wyglądać doskonałe w głównym salonie. – dodał Ric. - A jest główny salon? – zapytała Dee. - Nie przesadzaj. - Wniosę go. – Grizzly podniósł stolik i skierował się do domu, niosąc go pod jednym ramieniem. De zerknęła na Rica. - Ta rzecz waży jakieś pięćdziesiąt kilo, prawda? - Może nawet więcej. Proszę go o ustawienie mebli, które mi daje, ale potem nigdy już ich nie dotykam. Nie chcę nadwyrężyć sobie pleców. Więcej samochodów, terenówek i ciężarówek zatrzymało się na długiej krętej drodze prowadzącej do posiadłości na Long Island. - Chyba lepiej będzie jak wejdę do środka. – Pocałował Dee w policzek. To był słodki pocałunek, ale jednak dał radę przyspieszyć jej serce trochę bardziej. – Mam nadzieję, że odpoczniesz sobie w ten weekend. - A muszę nosić buty? – zapytała. Ric potrząsnął głową. ~ 219 ~

- Nie, jeśli nie chcesz. - W takim razie odprężanie się powinno być wystarczająco łatwe. - Świetnie. – Ric ruszył do domu, a Dee patrzyła na niego myśląc o pójściu za nim. Może wciągnie go do najbliższej sypialni na kilka minut, zanim wszyscy się pojawią. Ale ledwie Ric wszedł do dużego domu, a Sissy Mae i Ronnie Lee stanęłyprzy niej. - Ty i Van Holtz? – zapytała Sissy. - Tak. – Dee-Ann obróciła się twarzą do swojej młodszej kuzynki i samicy Alfa. – No i? - Nic. Ulrich Van Holtz po prostu wydaje się... - Nie z mojej ligi? - Zamierzałam powiedzieć, że wydaje się być mniejszy od tych, których zazwyczaj wybierasz. Ale jest dużo bardziej przyjemny. - Przynajmniej nie podnosi się z ziemi, kiedy zostanie klepnięty przez niedźwiedzia. Strzepując brud ze swojego T-shirtu i spodni, kiedy już wstał, Mitch Shaw sapnął. - On nas nie klepnął. Ten niedźwiedź jest niebezpieczny i niestabilny. I nie powinien przebywać koło mojej delikatnej siostrzyczki! – wykrzyczał, gdy Gwen przechodziła obok ze swoim marynarskim workiem. - Odpuść już sobie. – wypaliław odpowiedzi. Dee wyciągnęła rękę i złapała dłoń Ronnie Lee – dłoń, w której trzymała telefon – i ścisnęła. - Oj! – wrzasnęła Ronnie Lee. – Ał, ał, ał, ał, ał-ał-ał! - Do kogo dzwonisz, Ronnie Lee? - Do nikogo! Dee ścisnęła mocniej. - Do kogo dzwonisz, Ronnie Lee? - Do mojej mamy. Powiedzieć cześć! ~ 220 ~

- Nie rób tego, okej? – Dee poczekała, aż nie usłyszała chrzęstu metalu i trzasku kilku kości, zanim puściła rękę Ronnie. – To jest dla ciebie jasne, Sissy Mae? - Dzień bez rozmowy z moją matką jest jak dzień ze słońcem i słodką herbatą. - To dobrze. – Dee stanęła naprzeciw Ronnie. – A dla ciebie, to jest jasne, Ronnie Lee? – Wilczyca spiorunowała ją wzrokiem, patrząc na nią z miejsca, gdzie Ronnie opadła na kolana. - Tak. – wysyczała wilczyca. – Ale mogłaś po prostu powiedzieć, żebym nie dzwoniła. - Mogłam też wykręcić ci ramię w barku. Przyznaj, że to było bardziej przyjazne. A teraz obie bawcie się dobrze. – Dee poszła do SUV-a Rica, chwyciła jedną ze skrzynek drogiego wina, którą przywiózł ze sobą i ruszyła do domu.

***

Ric potarł czoło obiema rękami. Gdy Novikov powiedział, że przyjedzie do domu kilka godzin przed innymi, Ric po prostu przypuszczał, że facet zamierza spędzić czas na basenie, zanim będzie musiał walczyć z kotami o trochę przestrzeni. Ale nie zdawał sobie sprawy, że Bold Novikov jest bardziej okropny niż w rzeczywistości. Ponad dwumetrowa hybryda stała dumnie przed planem, narysowanym na kilku olbrzymich tablicach, i przytwierdzonym do ściany. Ściany, którą Ric przeznaczył na obrazy Jacksona Pollocka 16, którego kupił kilka lat temu. Przez chwilę zastanawiał się, czy Novikov umieściłby swój cenny plan na tej ścianie, gdyby Pollock wisiał już na tym miejscu. - No więc, – odezwała się hybryda, – jak widzisz, przydzieliłem pokoje wszystkim na twojej liście obecności, wilki sfory Smith umieściłem w bliskiej odległości z dzikimi psami, a Bobby’iego Ray Smith i Jessikę Ward-Smith w pokoju pomiędzy nimi. Plus w tym dodatkowym pokoju będą mogli położyć swoje dziecko. – Wypisał również nazwiska każdej osoby na małych samoprzylepnych karteczkach i pieczołowicie 16

Jackson Pollock – malarz amerykański, który rozwinął swój własny styl tworzenia z charakterystycznym kapaniem farbą na płótno i rozpryskiwaniem jej

~ 221 ~

poprzyklejał do pomieszczeń, które skrupulatnie narysował. Szczerze mówiąc, Ric nie widział tak szczegółowego planu domu nawet na kopiach urzędowych planów. - Tak naprawdę to myślałem, że ludzie sami wybiorą sobie pokoje. – próbował zasugerować Ric. Niebieskie oczy się zwęziły. - Ale ja mam plan. - Tak. Masz. Z kolorową legendą i strzałkami i oczywiście ilustracją każdej rasy. - Zawsze wiedziałem, że ilustracje pomagają. – Uniósł stos karteczek. – Jak również towarzyszącemu temu ulotki dla każdego. Ręce Rica zawinęły się w pięści. - Głównym pomysłem naszego spotkania było to, że każdy może tu przyjechać i się odprężyć. Niekrępowani przez przepisy i zasady, tak długo, jak każdy ograniczy do minimum, swoje łupieżcze zamiary w stylu Wikingów. Novikov wskazał na ścianę. - Ale ja mamy plan. - I to jest uroczy plan. Naprawdę. Piękny. I najwyraźniej włożyłeś w to dużo pracy. Może wolałbyś raczej pójść na basen... no wiesz... kiedykolwiek? - Zrobiłem harmonogramy korzystania z basenu. – Novikov przytknął następną olbrzymią tablicę do ściany. – W ten sposób wszyscy będziemy mieli właściwą ilość czasu na basenie bez niepotrzebnego naruszania przestrzeni każdego z nas. – A potem Novikov dodał. – Nie musisz mi nawet za to dziękować. Zanim Ric mógł powiedzieć temu facetowi, że wcale nie zamierzał dziękować mu za cokolwiek, podszedł do niego Lock. - Przyjechał twój kuzyn. - Konkretniej, Lachlan. – Przecież miał setki kuzynów na tym świecie. - Stein. W końcu!

~ 222 ~

- Stein! – wykrzyknął Ric. Jego młodszy kuzyn wszedł do pokoju, wyglądając swobodnie i będąc ubranym w letnie, kąpielowe krótkie spodenki, hawajską koszulę i śmieszny słomkowy kapelusz. - Kuzynie! O rany, ten weekend to jest to, czego właśnie potrzebuję. – Klepnął Rica po plecach. – Dzięki serdeczne za zaproszenie. Ric wpatrywał się w niego, tylko wpatrywał, dopóki dzieciak w końcu nie załapał. - Jestem tu dla niewolniczej pracy, prawda? - Kuchnia. Mięso. Kurczaki. Czyszczenie, obieranie, oczyszczanie z kości, doprawianie. Teraz. - Ale nie mogę… - Ruszaj się! Ramiona gwałtownie opadły i dzieciak oddalił się, żeby znaleźć kuchnię. - W jakim świecie fantazji on żyje? – Chciał wiedzieć Ric. Lock wskazał na grafiki i plany Novikov'a. - Co to jest? - To są ustalenia dotyczące noclegu. Jak widzisz, umieściłem cię w pokoju 4B. - Te pokoje są ponumerowane? - Teraz już tak. Białą taśmą samoprzylepną. Ric zacisnął zęby. - Nakleiłeś białą samoprzylepną taśmę na moich mahoniowych, ręcznie robionych drzwiach? - To miejsce jest olbrzymie, Van Holtz. Nie chcesz chyba, żeby twoi goście się pogubili. Ric chciał złapać Novikov'a za gardło, ale Lock przytrzymał go swoim ramieniem w miejscu.

~ 223 ~

- A to, co to jest? – zapytał Lock hybrydę. - To grafik korzystania z basenu. Mam także grafik na kort tenisowy i na boisko do koszykówki. - Grafik na basen? – roześmiał się Lock. – Chyba nie sądzisz, że to się uda, prawda? - Oczywiście, że tak. Tak jak napisałem. Na grafiku. Nagle, jakby dla udowodnienia nieskuteczności jego teorii, dwaj samce lwa pognało schodami w dół, robiąc szalony sprint przez dom, zrywając z siebie ubranie i zderzając się ze sobą, meblami Rica i ścianami, jednocześnie krzycząc Baaaaasen! - Czekajcie! – wykrzyknął Novikov, goniąc ich. – Jest grafik! Możecie tam iść dopiero za trzy godziny! I w ten sposób, gniew Rica zniknął zastąpiony przez śmiech. - Chodź. – powiedział do Locka. – Potorturujmy trochę Steina, mówiąc mu, że wszystko robi źle nawet, gdy tak nie jest. - Doskonały plan. Lock odszedł, a Ric podążył za nim. Na chwilę jednak się zatrzymał, żeby wrócić do planu i usunął wszystkie precyzyjnie umieszczone przez Novikova karteczki z nazwiskami. Ten idiota, porozdzielał pary, ich dzieci, i poumieszczał ludzi losowo,tak że wszystkie rasy i gatunki były pomieszane. Śmiejąc się głośniej, skierował się do kuchni, decydując, że nie będzie mu się podobał sposób, w jaki Stein oprawia te cholerne kurczaki. Tak. Zapowiadał się świetny weekend!

***

Dee weszła do domu bocznymi drzwiami po spędzaniu kilku godzin na basenie z jej Sforą i rodziną. Jak tylko weszła zobaczyła braci Shaw, którzy przeszli znad basenu do salonu i obaj rozłożyli się na meblach Van Holtz'a, jak duże, leniwe bestie, którymi

~ 224 ~

byli. Tak naprawdę, Mitchell faktycznie mógł zacząć się ślinić. Potrząsając zdegustowana głową, ruszyła korytarzem w stronę kuchni. - Dee. – usłyszała za sobą, ale Dee szła dalej. – Dee. Dee-Ann. Dee-Ann. Deeeeeeee-Annnnnnnn. Zamykając oczy, Dee się zatrzymała i nabrała tchu, zanim odwróciła się do Pudelka. - No? – Dee zacisnęła zęby, gdy wilkopies ją uściskał. – Dlaczego mnie dotykasz? - Ponieważ jesteś naprawdę wspaniałą osobą i chociaż świat może myśleć, że jesteś zabójcą bez serca, ja uważam, że jesteś najlepsza. Najlepsza! Dee spojrzała ponad ramieniem wilkopsa na grupkę szczeniąt i młodych hybryd, które zaprosiła na ten weekend. Reszta dzieciaków hybryd z Grupy miała swoje plany z przybranymi rodzinami, ale ta grupka, w tym Hannah, nie miały nikogo. Tak więc, Dee zaprosiła ich wszystkich po przedyskutowaniu sprawy z Rikiem. To nie było nic wielkiego. Dlaczego więc Pudelek upierał się, by zrobić z tego cholernie wielką sprawę? - Zabierz ją ze mnie. – powiedziała do Hannah. - Dlaczego ja? - Zabierz ją. Wzdychając, niedźwiedzio-psia hybryda chwyciła Blayne w pasie i ciągnęła, dopóki wreszcie nie uwolniła Dee. - Chodźmy wybrać pokoje. – odezwała się do wszystkich. – Obojętnie które, chyba że są tam już czyjeś bagaże. I nie chcę słyszeć żadnych cholernych kłótni na ten temat. Dzieciaki wystartowały, wbiegając po schodach, a ktoś krzyknął. - A spojrzałaś na plan? – Dee nie wiedziała, kto to krzyknął, ale miała to gdzieś. - Chcesz pograć ze mną w tenisa? – zapytała Blayne. Dobry Boże, tę kobietę rozsadzała energia. Dee widziała, jak robiła rundkę wokół posiadłości, znikając na kilka godzin. Prawdopodobnie przebiegła dziesięć, a może nawet dwadzieścia kilometrów, a teraz, stojąc w marmurowym holu Van Holtza, z potem spływającym z każdego jej poru na podłogę, nie chciała wziąć prysznica, ani odpocząć tak, jak koty. Chciała grać w tenisa. Dziwaczka. ~ 225 ~

- Nie. – odparła Dee, odwracając się. – Nie chcę pograć w tenisa. Blayne wepchnęła się przed nią. - Może popływać? Albo pograć w koszykówkę? Jest tutaj boisko do koszykówki, wiesz? Dee chwyciła nos Blayne między dwa swoje palce. - Co właśnie powiedziałam? - Powiedziałaś nie. Powiedziałaś nie! Ał! Puść mnie, ty Amazonko! Przekręcając nos, który przytrzymała trochę mocniej, Dee popchnęła Blayne korytarzem i ruszyła w stronę kuchni. Używając ciała Blayne, Dee otworzyła wahadłowe drzwi i weszła do środka. Dzikie psy siedzące przy kuchennym stole, jedzące więcej czekolady, niż prawdopodobnie wyjdzie im to na dobre, popatrzyły na nierozszerzonymi oczami. - Co do was powiedziałam ludzie, gdy przyjechaliście? Co wam powiedziałam? Moje dokładne słowa? - Że mamy trzymać wilkopsa z dala od ciebie. – Wszyscy powtórzyli jej słowa. Wszyscy z wyjątkiem Jessie Ann, która była zbyt zajęta chichotaniem, mając pełną buzię ciasteczek. Dee zauważyła, że nawet ciasteczka były z ciemnej czekolady. Kobieta Bobby’iego Raya miała fizia na punkcie gorzkiej czekolady. To nie mogło być normalne. - A co ona robi? - Denerwuje cię? – zapytał jeden z psów. - Tak. Denerwuje mnie. – Odepchnęła Pudelka od siebie. – Nie denerwuj mnie! - Ale ja tylko chciałam ci pokazać, jak bardzo cię kochamy i troszczymy się i… Ric pojawił się obok Blayne i wrzucił kawałek tortu czekoladowego do jej ust. - Czyż nie jest pyszny, Blayne? Smacznego. – Złapał nadgarstek Dee i pociągnął ją na tyły domu, zatrzymując się tylko, żeby zerknąć na zajętego Steina, który przerwał cięcie czegoś, żeby obetrzeć swoje czoło.

~ 226 ~

- Co? - Wracaj do pracy. - Ja tylko… - Nie kłóć się! – Ric wyciągnął ją z kuchni, przez garderobę, i przez tylne drzwi. - Dlaczego stale torturujesz tego biednego chłopca? Ric zatrzymał się i odwrócił się do niej. - Pytasz mnie o to, po tym jak trzymałaś nos Blayne w uścisku, Dee? - Ona jest denerwująca. Stein zapracowuje się na śmierć. - I będzie tak robił nadal. Nie łatwo jest wrócić z powrotem do Sfory Van Holtz. A jeśli dam mu dobry powód do tego, żeby go znowu przyjąć, będzie musiał mi udowodnić, że na to zasługuje. Dee uśmiechnęła się kpiąco. - Spójrz na siebie, Van Holtz. Znowu słodko do mnie mówisz. MacRyrie wyszedł z domu, niosąc kij baseballowy. - To na Novikova? – zapytał Ric, w jego głosie brzmiała nadzieja. - Nie. Chcę zobaczyć, czy ktoś nie ma ochoty zagrać w softball.17 Dee założyła ramiona na piersi. - Ty? Grasz w softball? To nie jest twój pomysł, prawda, MacRyrie? Ponieważ MacRyrie był beznadziejnym kłamcą, popatrzył za Dee i zapytał. - Dlaczego mnie o to pytasz? Dee zerknęła za siebie na kuchenne okno i zobaczyła jak Blayne i psy szybko się chowają. Warcząc, Dee krzyknęła. - Pudelek! 17

Softball - gra podobna do baseballa, lecz rozgrywana na mniejszym boisku, większą piłką oraz lżejszą i cieńszą pałką

~ 227 ~

- Och, daj spokój, Dee. – Ric powiedział przekornie. – Co złego może się stać podczas gry między przyjaciółmi?

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 228 ~

Rozdział 23

- Nie widzę w tym żadnego problemu! – krzyknęła Blayne do Mitcha Shaw, gdy stanęła na miejscu dla pałkarza. – Grasz dla Smith’ów! - Jestem sparowany ze Smithem, jakbyś nie zauważyła. A ty, niestety nie jesteś sparowana z nikim ze Sfory Kuznetsov. Jesteś tak naprawdę bez sfory. - Och, Boże. – Ric usłyszał, jak Dee-Ann westchnęła obok niego. – No i się zaczyna. I rzeczywiście, Ricka kochana, ale „wrażliwa Sally” Blayne wybuchła płaczem, a cała Sfora Kuznietsov pognała na boisko, by ją mocno przytulić, jednocześnie krzycząc na Mitcha. - Och, daj spokój! – krzyknął Mitch, wyrzucając dramatycznie ramiona. – Nie kupiłaś tego, prawda? - Robi to przedstawienie dla Blayne, - Ric cicho zapytał Dee, - czy dla siebie? - Prawdopodobnie dla nich obu. Jess wpadła jak burza na boisko, najpierw przekazując swoją córkę w ramiona śmiejącego się Smitty’iego, a potem przytknęła palec do klatki piersiowej Mitcha. - A więc wiedz, Mitchellu Shaw, że Blayne i Ric są częścią Sfory Kuznietsov. Tak, jak Gwenie i Lachlan MacRyrie są z Klanu MacRyrie. Więc jeśli chcą grać w naszym zespole to mogą! - Żartujesz sobie, prawda? – Mitch czuł potrzebę kłótni, jak zawsze odmawiając przyjęcia faktu, że to nie on wygra tę walkę. Nie z żeńskim drapieżnikiem. Nie bez wsparcia – a brat Mitcha, Brendon Shaw, nie wydawał się być gotowy na wsparcie dla kogokolwiek. – Przynajmniej Blayne jest w połowie wilkiem. Ale Gwenie? Heloł? To kot. A MacRyrie? Niedźwiedź. A Van Holtz ma swoją własną sforę! - No to, – powiedziała Jess, podchodząc o krok bliżej do Shawa, – teraz ma dwie! A ty, niewdzięczna kiciu, przeprosisz Blayne Thorpe w tej sekundzie! ~ 229 ~

- Nie! Nie zmusisz mnie. Ric skrzywił się. - Tak. Zmusi. O tak, Jess mogła to zrobić. Zabierając mu jedyną rzecz, jaką Mitch Shaw wielbił całym swoim samczym, lwim sercem – oprócz jedzenia, potrzeby snu i kosmetyków do pielęgnacji włosów. - Żadnego więcej karaoke dla ciebie! – krzyknęła Jess prosto w jego twarz, aż Shaw cofnął się ogłuszony. - Jessica! - Przeprosisz czy nie! - Ale... ale kochasz mnie! - Ale również nauczymy się żyć bez ciebie. – Jej brązowe oczy się zwęziły. – Chyba, że przeprosisz. Shaw przekręcił oczami. - Przepraszam, Blayne. – wymamrotał głosem dwunastolatka, do którego brat Rica często go porównywał. - Naprawdę, Mitchy? – zapytała Blayne, upewniając się, że pociągnęła nosem i wytarła oczy. Lew warknął cicho, ale Jess dodała. - Żadnych ballad elektrycznych, Mitchell. Żadnego Franka Sinatry. Nigdy więcej Mariah Carey. Marszcząc brwi, Ric spojrzał na Dee, która również je zmarszczyła, patrząc na niego. Obydwoje się wzdrygnęli i w milczeniu się zgodzili nigdy o tym nie mówić. - Świetnie! – krzyknął Shaw. – Tak, Blayne. Naprawdę. Przepraszam. Miej w swojej drużynie, kogo tylko chcesz.

~ 230 ~

- Jupi! – Blayne przyjęła to okrzykiem, klaszcząc w dłonie. Podbiegła z powrotem do Rica i Dee. – Wchodzisz, Ric. – Kiedy jej łzy już całkowicie obeschły, jej głos i nastawienie stały się silniejsze, ale dodała szeptem. – Podkręć ją nisko i prosto w Brendona Shaw. Jest tak cholernie leniwy, że nigdy po to nie zanurkuje. Powstrzymując się od śmiechu, Ric kiwnął głową. - Nie ma sprawy. - Czyż nie jest fajnie? – odezwała sięBlayne do Dee. W odpowiedzi Dee zatrzasnęła swoją maskę łapacza na twarz. – Ja też tak myślę! – Radośnie zapiszczała Blayne, zanim pobiegła na swoje miejsce, nieświadoma jak zawsze. - Dlaczego nie tylko pozwalamy Pudelkowi wysuwać te głupie propozycje, ale także za nimi podążamy? – zapytała go Dee, pachnąc zachwycająco wilczycą, potem i balsamem przeciwsłonecznym. - Ponieważ nawet ty nie umiesz ignorować łez wilkopsa. - Tylko dlatego, że wyciekają jej z nosa te obrzydliwe smarki. Nienawidzę ich. To była prawda. Mając zespół wilków grających przeciwko psom w tym upale, było to naprawdę przepisem na katastrofę, i byłby dużo bardziej zdenerwowany i miał dość – gdyby naprawdę tak cholernie dobrze się nie bawił. Chociaż Ric zawsze znajdował rozrywkę w najdziwniejszych miejscach. - Wszystko, co mam do powiedzenia Ric, to żeby te żeberka, które ty i twój kuzyn planujecie zrobić dziś wieczorem na grillu były o niebo bardziej fantastyczne od tego. - A nie są? – oburzył się obrażony, że po raz kolejny kwestionuje jego kulinarne zdolności. – Kiedy moje żeberka nie były doskonałe? Kąciki warg Dee wygięły się ku górze w jednym z jej uśmiechów. - Nie bierz tego tak do siebie, supermodelu. Po prostu mówię, że równie dobrze gotujesz, jak wyglądasz. Ponieważ po dniu takim jak dziś, będę wściekle głodna i nerwowa. Będziesz musiał zaspokoić jedno i złagodzić drugie. Pragnienie, by powiedzieć wyjdź za mnie niemal go zdusiło, ale Ric odrzucił tę myśl i obiecał.

~ 231 ~

- Mięso jest zamarynowane. Kukurydza obrana i zapakowana w folię, gotowa do grillowania. – uśmiechnął się do niej. – Wiem, jak bardzo lubisz kukurydzę. Jej uśmiech rozszerzył się jeszcze bardziej. - Kocham kukurydzę. - Czy wy dwoje skończycie to tęskne wpatrywanie się jeden w drugiego, czy mamy zrobić przerwę? Z grymasem na twarzy, Dee odwróciła głowę i skupiła się na jedynym idiocie, który brał tę grę na poważnie. Mitch zrobił krok do tyłu, łapiąc swojego brata i stawiając go przed swoim ciałem. - Bierz go, Dee. Bierz go! - Ty łajdaku! – krzyknął Brendon. - Możecie przestać? – zaoponował Novikov. Wybrali go na sędziego, ponieważ nikt nie wierzył, że będzie uczciwy, kiedy będzie grał w którymkolwiek z zespołów. Inaczej mógł tylko spowodować poważny rozlew krwi w dążeniu do wygranej. Do tego był okropnym dyktatorem w sportach i nie dałby nikomu niesprawiedliwego punktu. Ric podszedł do punktu, patrząc, jak Mitch najpierw robi taniec miotacza, a dopiero potem rzuca tę cholerną piłkę. Dee, łapacz, przykucnęła nisko za nim, jej rękawiczka z jednym palcem się uniosła. - I nie próbuj mnie rozpraszać, Dee-Ann. – ostrzegł ją Ric. – Skupiam się. - Nie śmiałabym. – odparła Dee. Mitch kiwał głową na obojętnie, jaki sygnał ręki Dee, by mu dała, sprawdził bazę jeszcze raz i rzucił. Ric poprawił się na swojej pozycji, odchylił swój kij i czekał na odpowiedni moment, by odbić piłkę prosto w Brendona Shaw, który wrócił na pierwszą bazę. I wtedy Dee szepnęła. - Pokochasz to maleńkie czarne bikini, które założę po tej grze, Van Holtz.

~ 232 ~

To była ostatnia rzecz, jaką zapamiętał na dobre trzy minuty, po tym jak piłka uderzyła go w tył głowy.

***

Z torebką lodu w ręce, Dee zignorowała spojrzenia i niskie warczenie psów i ich przyjaciół, i usiadła obok Rica na ławce. - Nie odzywaj się do mnie, ty diabelska wilczyco. – Oparł się lewą stroną swojego ciała o metalowe ogrodzenie za ławką i skrzyżował ramiona na swojej piersi. – Nie jesteś tu mile widziana. - Nie zachowuj się tak, Ric. – Chwyciła Rica za T-shirt i przyciągnęła do siebie, aż stracił równowagę i oparł się o nią. Położyła dłoń na jego karku i opuściła jego głowę, kładąc ją na swojej klatce piersiowej. Używając palców pomacała jego głowę i znalazła rosnący guz u podstawy czaszki i ostrożnie położyła tam torbę z lodem. – Czy tak nie lepiej? Burknął coś, jego ramiona zawinęły się wokół jej pasa, jego twarz zakopała się głęboko między jej piersiami. Po chwili usiadł i powiedział. - Teraz już tak. Dee przewróciła zdegustowana oczami. Szczerze mówiąc, wilki wykorzystywały każdą nadarzającą się okazję. Ale wewnątrz – wszyscy byli tacy sami. Napaleni, wzruszający i słodcy. Jedną ręką, w której trzymała worek z lodem, przytykała do guza na głowie, drugą głaskała włosy Rica. - Co robisz? – zapytał ją Bobby Ray, Smitty dla przyjaciół. - Rozpieszcza mnie. Przeszkadza ci to? – spytał Ric, przytulając się bardziej. Dee wzruszyła ramionami na zmieszanie swojego kuzyna. - Ktoś musi to robić.

~ 233 ~

- Tak, ale... robisz to ty. - Co to ma znaczyć? - Nie jesteś z tych, które rozpieszczają Dee-Ann. Daleko ci do rozpieszczania. - No teraz mnie wkurzyłeś, Bobby Ray. - Nie musisz na mnie warczeć. Bobby Ray odszedł do Rory’iego i Reece’a Reed. Cała trójka stanęła w oddali i obserwowała ją. Blayne przybiegła z następnym workiem z lodem, wymieniając go na ten niemal już roztopiony. - Co się stało? – zapytała i z nieznanych przyczyn, Dee jej odpowiedziała. - Wydaje mi się, że moja rodzina jest trochę krytycznie nastawiona do tego, komu pozwalam oprzeć się o swoje cycki. - Och? – Podążyła za spojrzeniem Dee i kiwnęła głową. – Zajmę się tym. Dee patrzyła, jak Blayne – Pudelek! – podchodzi do trzech znacznie większych wilków. Zaczęła dość miło, ale widocznie, gdy otrzymała odpowiedź, która jej się nie spodobała – a Bobby Ray chciał odejść – zaczęła tak pomstować, że Ric uniósł głowę z piersi Dee, żeby móc na to popatrzeć. Wszyscy inni zmienni odwrócili się od tego, co akurat robili, i patrzyli na odliczanie na palcach w pełnej przekleństw tyradzie. Dee nic nie mogła na to poradzić, poza klęciem na coś, co wyglądało na jakiś Projekt Wilk-wilk i Niech mnie szlag, jeśli pozwolę wam zrujnować coś, nad czym tak ciężko pracowałam! Cokolwiek to miało znaczyć. Oczywiście, to był cały Pudelek. Nic nie miało sensu. Gdy skończyła, Bobby Ray uniósł ręce i to chyba była odpowiedź, na jaką Pudelek czekał. Wróciła do Dee i Rica. - Zrobione. – uśmiechnęła się. – A teraz to dokończmy. Mamy jeszcze coś koło milion rund do zrobienia! Radosna, jak całe piekło, Blayne odeszła w podskokach – czy zmienni umieją podskakiwać? – na co Dee potrząsnęła głową i sięgnęła po kij.

~ 234 ~

- Czy wspomniałam już kiedyś, że jedynym powodem, dla którego nie cierpię baseballu i różnych jego odmian jest to, że się nigdy nie kończy? - Nie bądź niewdzięczna. – odparł Ric. – Lock mówi, że ona chciała zagrać w dwa ognie. Które, jako byłe chuchra, zarówno Lock, jak i ja, uważaliśmy za formę tortur zatwierdzonych przez rząd. - Z tego zgaduję, że nie powinnam nawet wspominać, że byłam najlepsza w dwa ognie, hę? Ric prychnął. - Ja bym tego nie robił. Ric dostał kolejną torbę z lodem i stanął za metalowym ogrodzeniem, przyglądając się. Przyciskał lód do głowy, opuchlizna już prawie zeszła i obserwował dwa zespoły, które o coś się kłóciły. Tym razem jednak, Blayne nie zaangażowała się w kłótnię, tylko podeszła do Rica. Włożyła ramię pod jego i zapytała. - Jak twoja głowa? - Znacznie lepiej. Te lwy rzucają jak baby. Blayne zachichotała i oparła głowę na ramieniu Rica. - Cieszę się twoim szczęściem, mój przyjacielu. - To jeszcze nie koniec, Blayne. - Nie, ale myślę, że jesteś już blisko. – Oparła się o niego i wyszeptała. – Kiedy nie patrzysz, ona wpatruje się w ciebie z miłością. - Jesteś pewna, że nie kombinuje, jak znaleźć najlepszy sposób na zakopanie mojego ciała, kiedy już ze mną skończy? - Nie ma mowy. Posyłała mi to szczególne spojrzenie z milion razy, ale to, które posyła tobie, jest zupełnie inne. Śmiejąc się, Ric położył swoje ramię wokół Blayne i pocałował ją w czoło. - Jesteś najlepsza, Blayne. Wiesz o tym?

~ 235 ~

- Zdaję sobie z tego sprawę. Czekam tylko, kiedy cały świat i Dee-Ann Smith dojdą do tego samego wniosku. - A mówiąc o innych to jak sprawiłaś, że Smitty się odwalił? - Łatwizna. Przypomniałam mu, że często niańczę jego piękną córkę, i że również mogę nauczyć ją jak być racjonalnym, logicznym wilkopsem – albo mogę nauczyć ją być taka, jak ja. Jego wybór. - Jesteś bezwzględna. - Wtedy, kiedy muszę. Ric przestał mówić, jego głowa się obróciła, uszy stanęły. Zobaczył, jak mała Abby wypadła zza drzew. Poszła za Hannah, która nie miała ochoty grać w baseball w żadnej drużynie, gdzieś do parku. Ale teraz Abby wracała, i to wracała sama. - Cholera. – powiedział i podążył za spłoszonym psem, Blayne była tuż za nim. W końcu znaleźli się na najbliższej polanie i zatrzymali się, a ramię Rica wystrzeliło, żeby powstrzymać Blayne. To były hieny – które otoczyły Hannah.

***

- Nie śpij, Dee-Ann. – krzyknęła Sissy. – Graj! Dee zrobiła krok do przodu, w dłoni trzymała drewniany kij. Nie lubiła tych aluminiowych. Nie cierpiała dźwięku, jaki wydawały przy zderzeniu z piłką. Dee podeszła do punktu, krzywiąc się na widok miotacza, który pojawił się w tej rundzie. To był jeden z najlepszych przyjaciół Jess i jeden z zastępców sfory, Phil. Był uprzejmy dla swoich dziewczynek, dzikich psów, ale teraz zamierzał być graczem z piekła rodem. Jego partnerka, którą Mitch nazwał rosyjską laską, Sabina, kucnęła za Dee, nasuwając maskę łapacza na swoją twarz. - Nie martw się duża wilczyco. Stawiam, że wyśle tę piłkę nad punktem miło i wolno dla ciebie. – Szydziła tym swoim cholernym rosyjskim akcentem, co tylko ~ 236 ~

sprawiło, że jej głos brzmiał jeszcze bardziej złośliwie. – Jesteś jedną z jego ulubienic. Po tym, jak tropiłaś i oznakowałaś naszą biedną Blayne, jak zwierzę w dziczy. Ignorując psa, Dee stanęła naprzeciw Phila i podniosła swój kij. Sygnały zostały przekazane między miotaczem, a łapaczem, i po kilku sekundach Phil kiwnął głową i przygotował się do rzutu. Dee zakopała swoje stopy, odchyliła kij jeszcze trochę do tyłu i… - Strajk pierwszy! Dee zamrugała, rozejrzała się i zobaczyła, że Sabina trzyma piłkę w swojej rękawicy. - Nigdy jej nie zobaczysz wilczyco, skoro masz ramiona jak mężczyzna. – Odrzuciła piłkę do swojego partnera. – Jest szybki jak błyskawica. Ale nie w łóżku. Tam się nie spieszy. Jest, jak dobra wódka, w której się rozsmakowujesz. Cholerne psy i ich oszustwa. De uniosła kij jeszcze raz, zakopała stopy i… - Strajk drugi! - Sukinsyn! – krzyknęła Dee. Jeśli nie czuła podmuchu od piłki, która leciała w jej stronę, to mogła przysiąc, że ten cholerny pies niczego nie rzucił, a Sabina ma gdzieś na sobie ukryte piłki. - Ooo. – powiedziała Sabina. – Biedactwo, niespotykanie przerośnięta wilczyco. Ona nie jest zbyt dobra w softballu. Może ona powinna spróbować czegoś, co będzie dostosowane do szerokości jej ramion. Na przykład zawodowy gracz, albo ochroniarz w zoo. Poirytowana Dee obróciła się na stopie i stanęła naprzeciw Sabiny, przyciskając czubek kija do maski psa. - Co zrobisz męska wilczyco? – spytała Sabina, uśmiech za jej maską praktycznie prosił się o uderzenie. – Co zrobisz Sabinie, żeby zmusić ją do pocięcia cię na długie strzępki? Jak mięso do kanapki. Dee właśnie miała pokazać tej małej suce, co dokładnie by zrobiłaby, gdy Sabina chwyciła koniec kija i wolno wstała. Jej głowa się przechyliła, uszy zadrżały. Jej psi słuch coś usłyszał. ~ 237 ~

Sabina zacisnęła palce i rozejrzała się po biegających wszędzie psich szczeniętach. Ponieważ jeden kontrolował całość, psy złapały swoje dzieci, a Dee już wiedziała. - Hieny. – powiedziała Sabina, wskazując w stronę drzew. – Tam. Dee szybko się obejrzała. Zobaczyła, jak Ric i Pudelek oddalają się w stronę drzew, ale nikt poza nimi. Nie myślała o tym zbyt wiele, aż do teraz. Zrzucając kask z głowy, ale ściskając mocniej kij,Dee pobiegła w tamtą stronę, podążając za zapachem Rica w głąb parku. Szybko go dogoniła. Zmienił się w wilka, Blayne stała przy jego boku. Jej wielkie, psie uszy były położone płasko na głowie, ale obnażała swoje kły i odganiała każdą hienę, która podeszła zbyt blisko. Ric krążył wokół, łapiąc wycofującego się samca za nogę i odciągając go z powrotem. Z początku Dee myślała, że hieny ścigają Blayne. To nie byłby pierwszy raz, kiedy znudzone hieny ścigają wilkopsa, ale tym razem... nie chodziło o nią. Ani o małą Abby, która wskoczyła na grzbiet jednej dużej samicy, wbijając swoje pazury w zad hieny. Nie, to Hannah była ich celem – a ona się nie ruszała. Siedziała oparta plecami o drzewo, z ramionami oplecionymi wokół swoich uniesionych kolan. Była wciąż w swojej ludzkiej postaci, ze spojrzeniem utkwionym gdzieś w przestrzeń. W ogóle nie reagowała na to, co działo się wokół niej. Nie było żadnego płaczu, żadnego skamlenia, żadnych prób ucieczki. Gdyby Dee nie widziała tego wszystkiego, co się działo, to na podstawie zachowania Hannah pomyślałaby, że to był cichy dzień w parku. Zdenerwowana Dee wkroczyła do burdy, rozhuśtała kij, który trzymała, ciesząc się wrażeniem, jakie odczuła podczas kontaktu z ciałem i kośćmi hien. Posyłała rechoczące dranie w powietrze, usuwając je ze swojej drogi, dopóki nie dotarła do boku Hannah. Chwytając ramię dzieciaka, Dee podniosła Hannah na nogi. Jedna z hien zmieniła się w człowieka. W samicę, której brązowe oczy błyszczały wściekłością. - Ona jest z tobą? – zapytała agresywnie hiena, krew lała się jej z rozcięcia na głowie, a usta były opuchnięte. Dee nie odpowiedziała. Zamiast tego, zacisnęła swój chwyt mocniej na ramieniu Hannah, próbując znaleźć najlepszą drogę wycofania się z walki. - Trzymaj to dziwadło z dala od nas. Były z nami młode. ~ 238 ~

Fakt, że hieny zrobiły dokładnie to samo, co zrobiłaby sfora Dee, gdyby jedna z hien podeszła zbyt blisko, nie zmieniało faktu, że jej słowa ją wkurzyły. Odchyliła kij do tyłu i kobieta zmieniła się z powrotem w hienę, a potem odwróciła się, by uciec. Ale zanim Dee mogła wykonać jakiś ruch, Hannah złapała za kij i bez wysiłku powstrzymała Dee przed zrobieniem czegoś z nim. - Puść ją. - Zamierzałaś tak po prostu tutaj siedzieć? – napadła na nią Dee. – I pozwolić im dać ci wpierdol? Bez odpowiedzi Hannah odeszła, zagłębiając się bardziej w park. Dee rzuciła kij i poszła za nią. - Zostawisz tak swoich przyjaciół? Oni walczą za ciebie. - Nie prosiłam ich o to. Wiedząc, że żaden inny gatunek nie byłby szczęśliwy mając Hannah blisko siebie albo na swoim terenie, Dee chwyciła ramię dziewczyny i pociągnęła, żeby się zatrzymała. - Stój. Hannah się zatrzymała. Wyglądało na to, że nie będzie opierać się Dee. - Tak to ma wyglądać? – zapytała ją Dee. – Tak planujesz przejść przez życie? - Chciałabym otworzyć własny biznes. - To świetnie, ale nie możesz otworzyć swojego własnego biznesu na terenie Van Holtz'a. Mając dość, Hannah wyszarpnęła ramię z uścisku Dee. - Nie jestem dzieckiem. Mogę mieszkać, gdzie będę chciała. - Jeśli będziesz się włóczyć to jakaś inna Sfora, Duma albo Klan w końcu cię rozerwie. VanHoltz’owie nie będą się na to godzić, więc on będzie cię musiał uratować – jeszcze raz. Ale ja nie pozwolę, żeby stała mu się jakakolwiek krzywda, tylko dlatego, że ty użalasz się nad sobą i nie jesteś w stanie sama się obronić. A teraz zabieraj dupę w troki i wracaj do domu, ponieważ grasz na moim ostatnim konfederackim nerwie.

~ 239 ~

Rozdział 24

Hieny zostały rozgromione, gdy do burdy dołączyli bracia Shaw. Samce lwów zawsze uwielbiali wszelkie potyczki z hienami. Reszta gry softballu poszła gładko, Sfora Kuznetsov z trudem zdobyła zwycięstwo, a grupa wyszła z tego ze względnie obronną ręką, biorąc pod uwagę okoliczności. Hannah, wciąż wkurzona, poszła prosto do swojego pokoju, trzaskając za sobą drzwiami. Abby pokłusowała za nią. Dee słyszała jej drapanie w drzwi Hannah, dopóki niechętnie nie została wpuszczona. Dee domyśliła się, że będzie to skwitowane rozdrażnionym westchnieniem, które usłyszała zanim drzwi ponownie zostały zatrzaśnięte. Szczerze mówiąc Abby tak naprawdę była bardziej psem, niż człowiekiem, co wynikało z poziomu nadużycia, które gotowa była przyjąć. Ric zostawił grę zanim jeszcze zaczęła się ostatnia runda, a kiedy wszyscy w końcu ruszyli z powrotem do jego domu, już miał rozpalonego grilla, obok biednego Steina, który przygotowywał potrawy na obiad przez kilka godzin. Jak tylko wszyscy wrócili, ponownie się potem rozłączyli. Sissy i Bobby Ray wzięli sporą część Sfory na małe polowanie; duża grupa dzikich psów nałożyła krem z filtrem przeciwsłonecznym na ich szczenięta i wzięła je na plażę na kilka godzin przed obiadem; Mitch i Brendon Shaw rozłożyli się na fotelach pod dużymi parasolami przy basenie Rica, a potem zaczęli chrapać; Blayne poszła pobiegać, bo jak stwierdziła – Mam za dużo panicznej energii po tej walce z hienami i muszę coś zrobić!; Novikov robił okrążenie za okrążeniem w basenie; Gwen i Lock poszli się zdrzemnąć w swoim pokoju... zamykając drzwi ( i tak naprawdę, nie wyglądało na to, żeby drzemali); a DeeAnn chodziła po domu Rica, rozglądając się ciekawie. Po prostu nie mogła się powstrzymać. Dee nigdy wcześniej nie była w takim miejscu. No cóż, nigdy nie została zaproszona do takiego miejsca w ciągu swojego życia... nie bez broni, celu i specjalnie zaprojektowanych okularów noktowizyjnych, które zapobiegały zobaczeniu jej oczu po ciemku.

~ 240 ~

Poruszając się po domu, Dee zachwyciła się całą tą przestrzenią. Było tu tak dużo pokoi, że nawet stadny drapieżnik mógł się tutaj zagubić. Osobiście, Dee nie potrzebowała takiej wewnętrznej przestrzeni. Nie potrzebowała tylu metrów kwadratowych. Ona potrzebowała akrów. Trzypokojowy domek, w którym mieszkali jej rodzice był dla De wystarczająco duży, ponieważ dom otoczony był trzydziestoma, albo nawet więcej, akrami ziemi. Akrami będącymi częścią większego terytorium sfory Smith, na którym Dee mogła biegać i polować. I Boże dopomóż, ale były takie dni, kiedy tęskniła za tym terenem, bardziej niż miała do tego prawo. Jednak wciąż dziwnie się czuła będąc zaproszonym gościem do miejsca takiego, jak to. Dee nie była za często zapraszana, chyba że jej rodzina wyprawiała przyjęcie, ale Ric traktował ją, jak honorowego gościa. Przez to czuła się wyjątkowa. Nie spiesząc się, Dee zwiedziła cały dom. Zabawne było to, że Ric również był tutaj pierwszy raz, a jednak cały dom został umeblowany. Nawet regały były zapełnione i każdy z dużych, płaskich telewizorów miał kolekcję DVD dla przypadkowego odwiedzającego. Pomyślała o swoim żałosnym mieszkaniu bez mebli i wyrośniętej na sterydach rodzinie szkodników i zastanowiła się, jak Van Holtz’owi to wszystko tak się udawało. Dee skierowała się na schody i zeszła w dół do długiego korytarza. Słyszała śmiechy i chichoty dochodzące zza drzwi i się uśmiechnęła. Niezawsze czuła się komfortowo będąc częścią tego wszystkiego, ale cieszyła się atmosferą panującą wokół, i wiedzą, że ludzie, na których jej zależało, byli szczęśliwi i odprężeni. Przeszła obok podwójnych, szerokich drzwi zatrzymując się nagle, gdy jedne z nich się otworzyły. - Hej. – powiedział Ric. - Hej. Myślałam, że jesteś na dole i torturujesz swojego kuzyna. - To się stało nudne. Co robisz? - Chodzę sobie wkoło i zaglądam do wszystkich kątów. - Jeszcze ci się to nie znudziło? - No cóż…

~ 241 ~

- Świetnie. Złapał ją za nadgarstek i wciągnął do sypialni, zatrzaskując za nimi drzwi. - Szczerze mówiąc, - powiedziała, gdy wsunął ją w swoje ramiona i zaczął iść w stronę dużego łóżka, - jesteś chyba jednym z najbardziej napalonych wilków, jakie kiedykolwiek poznałam. - Nie mogę się powstrzymać. Czekałem miesiące, żeby mieć cię w swoim łóżku. A teraz, kiedy już cię mam, nie mam ochoty cię puścić. - Nie musisz czegoś ugotować? - Nie muszę rozpalać grilla przez następną godzinę. – Rzucił ich na łóżko i znalazł się na niej. Dee zawinęła ręce wokół jego szyi. - Cała godzina, hę? A jak myślisz, co możemy robić przez tę godzinę?

***

Ric wzdrygnął się przebudzony, gdy usłyszał, jak ktoś wali do drzwi. - Czego? - Robimy to, czy nie? - Robimy, co? Usłyszał, jak Stein wzdycha po drugiej stronie drzwi. - Gotujemy jedzenie dla tych głodnych,jęczących ludzi. Ric rzucił okiem na zegar obok łóżka. - Ale wciąż mamy…cholera! – Usiadł szybko, nie zdając sobie sprawy, że Dee spała na nim, dopóki się nie sturlała i nie spadła na podłogę. - Dee! ~ 242 ~

- Nic mi nie jest. – Usiadła, drapiąc się w głowę. – Uwielbiam być wyrzucana z łóżka w ten sposób. To sprawia, że wszystko wydaje się być brudne i złe. - Przepraszam. – Ric wyśliznął się z łóżka i pomógł jej wstać. Nie to, żeby potrzebowała pomocy, ale uwielbiał ją dotykać. – Muszę iść zrobić jedzenie… - Wiem. - Zaczęła zbierać swoje ubranie. - Idź. Nic mi nie będzie. - Jesteś pewna? - Nie jestem ze szkła, Van Holtz. - W porządku. W porządku. Nie musisz mówić takim tonem. Ric zniknął pod prysznicem, szorując się do czysta, a potem szybko wciągnął świeże dżinsy i T-shirt. Pocałował Dee, zanim wypadł z sypialni, i pobiegł do kuchni. Zawinął jedną z białych bandan, które trzymał w kuchni, wokół swojej głowy i zabrał się do roboty. Jakoś zdołał zignorować pukanie do okna, gdy samce lwów utyskiwały, jak to oni są głodni. To był absolutnie jedyny gatunek kotów, dla których Ric nie znosił gotować.

***

Dee wyszła spod prysznica, wytarła się i włożyła szorty i T-shirt. Właśnie szła w dół po schodach, gdy Reece Reed wyszedł jej naprzeciw. - Czy możesz nie zajmować tego faceta, kiedy wszyscy jesteśmy tak cholernie głodni? Dee chwyciła Reece'a za T-shirt i przerzuciła go przez poręcz, ciesząc się brzmieniem uderzenia o podłogę i wyciem – Jak boli! Mój Boże, jak boli! Przeszła obok Rory’iego siedzącego na ostatnim stopniu i czytającego lokalną gazetę. - Mówiłem mu, żeby cię nie zaczepiał. - Twój brat nigdy nie był bystrym chłopcem. - Nie. Nigdy nie był bystry. ~ 243 ~

- Wiecie, że was słyszę? Leżę tuż obok! Dee zostawiła braci Reed i skierowała się do kuchni. - Masz broń? – zapytała. Nie odrywając wzroku od pracy, Ric wskazał na jeden z wysokich kuchennych kredensów. – Schowana w głębi. - Dzięki. – Dee wspięła się na palce i otworzyła szafkę, szukając tak długo, aż znalazła. Broń o kalibrze 9 mm. - Kule? - Trzecia szafka z lewej w dzbanku do herbaty. Dee znalazła magazynek i załadowała. Zatrzasnęła komorę, podeszła do okna w kuchni i wycelowała w dwa koty stojące po drugiej stronie, które ciągle ryczały, żeby Ric ruszał się szybciej. Bracia Shaw natychmiast się ukryli, więc Dee zabezpieczyła broń z powrotem, a potem schowała broń i magazynek tam, skąd je wzięła. - Dzięki. – powiedział Ric. - Żaden problem.

***

Ric kroił ziemniaki do swojej podjętej w ostatniej chwili decyzji o zrobieniu ziemniaków au gratin18, gdy zjawiła się Blayne. Jego nóż zatrzymał się w półcięcia, a oczy zwęziły się na jej widok. - Co to jest? – spytał groźnie. Spocona i dysząca po swoim treningu, Blayne zmarszczyła brwi i spojrzała za siebie. 18

Ziemniaki au gratin to potrawa z cienko pokrojonych ziemniaków i cebuli, układanych warstwami w kremowym sosie serowym z czosnkiem

~ 244 ~

- Och! Bezdomne zwierzęta. - Uśmiechnęła się. – Biegały razem ze mną. - Zabierz je z mojej kuchni. - Ale… - Wynocha! Uśmiech Blayne zmienił się w kapryśną minkę. - Jesteś taki niedobry! - One są brudne. Zabierz je stąd, albo dodam je do menu. Sapiąc z oburzenia, Blayne wyszła bocznym korytarzem, a bezpańskie psy podążyły za nią. Ric wrócił do swojej pracy, ale nasłuchiwał otwarcia i zamknięcia się tylnych drzwi. Kilka minut później Blayne wróciła ponownie. - Zadowolony? - Będę zadowolony, kiedy ty też się stąd wyniesiesz. Blayne sapnęła jeszcze raz. - Ja? - Pocisz się na całą moją podłogę, a ja nie chcę, żebyś przebywała w pobliżu jedzenia, dopóki nie weźmiesz prysznica. – Wskazał na dwuskrzydłowe drzwi od kuchni prowadzące na frontowy korytarz. – Wynocha stąd. Schnel! -Nie warcz na mnie po niemiecku! Nienawidzę, jak warczysz na mnie po niemiecku! Wypadła jak burza – ponownie – i Ric wrócił do pracy. -Mogę ci w czymś pomóc? – zapytała go Dee. - Pomóc? - No wiesz. Pomóc coś zrobić. - Uh... Naprawdę nie wiem, w czym mogłabyś mi pomóc. W przeciwieństwie do mnie, nie byłaś szkolona od narodzin, by radzić sobie w kuchni Van Holtz’ów. A co jeśli załamiesz się pod napięciem? ~ 245 ~

- Chcesz mojej pomocy czy nie, Van Holtz? Chichocząc, Ric przyznał. - Stein może potrzebować cię bardziej przy grillu. - Okej. - Hej. Chodź tutaj. - Dlaczego? Ric obrócił się do niej. - Rusz ten słodki tyłek, Smith. Podeszła do niego, a on ją pocałował. - Nie pozwól mojemu kuzynowi, żeby namówił cię do odwalenia całej roboty, albo próbował mi cię zabrać. Rozumiesz? - Uwielbiam, jak myślisz, że pozwoliłabym komukolwiek, oprócz ciebie, wyrwać się na te głupoty, które próbujesz mi wciskać. - A zatem się rozumiemy. - Rozumiemy. – Pocałowała go jeszcze raz, ich ramiona owinęły się wokół siebie nawzajem, ich usta i języki nawzajem się badały. Dopóki… - Znowu to robicie? – zaskoczył ich Stein. – Tonę tam! A jeśli te koty nie odczepią się ode mnie... Dee-Ann odsunęła się ze śmiechem. - Zajmę się tym. – powiedziała do Rica. – A ty rób dalej te ziemniaczki au gratin. - Skąd wiesz, że je robię? - Lepiej, żeby tak było. Odwróciła się od niego i poszła za Steinem. - Chodźmy dzieciaku. Pomogę ci. ~ 246 ~

Stein rozpłaszczył się na ścianie, niebieskie oczy skupiły się na wilczycy Rica. - Ty? – zapytał. – Ty... zamierzasz mi pomóc? Dee podeszła bliżej, jej ramiona skrzyżowały się na piersiach. - Czy to jest jakiś problem, brachu? - Nie. Nie sir… hm... ma'am. Nie, ma'am. Odsunął się od niej, jego plecy sunęły po ścianie, dopóki nie uderzył w drzwi, a wtedy wybiegł na wolność. - Mam dobre podejście do młodych, prawda? – stwierdziła Dee, zanim podążyła za Steinem. - Pewnie, że tak. – wymamrotał Ric sam do siebie. – Zupełnie, jak interwencyjny gliniarz, albo strażnik. - Słyszałam to, Van Holtz. – odkrzyknęła. Ric roześmiał się, ciesząc się z faktu, że ten weekend zaczynał mu się coraz bardziej podobać, niż początkowo myślał.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 247 ~

Rozdział 25

Dee obudziła się w Czwartego Lipca rano sama. Na poduszce obok niej leżał liścik i baton muesli.

Musiałem wpaść do miasta ze Steinem, żeby zdobyć więcej jedzenia na śniadanie – cholerne lwy! Niedługo wrócimy. Proszę zjedz to, zanim wrócimy. Obawiam się, że zaczniesz spalać swoją własną masę mięśniową, jeśli nie dostaniesz czegoś do zjedzenia.

Chichocząc, Dee usiadła i zjadła batonik. Prawie skończyła, gdy usłyszała wycie pod swoim oknem. - Co? – zapytała kuzynkę, jak tylko otworzyła okno. - Nie mogłabyś chociaż założyć T-shirtu albo coś? - Ta,k jakbyś wcześniej nie widziała moich cycków, Sissy Mae. - Nie w tym rzecz. Nie czas na to i miejsce! - Kiedy wcieliłaś się w Sally Etiquette19? - Po prostu się ubierz. Uderzamy na plażę. - Właśnie się obudziłam i… - To nie jest prośba. Rusz swoją dupę, kuzynko. - Świetnie.

19

SallyEastwood Etiquette to prowadząca program o etykiecie.

~ 248 ~

- Wiem, że jest świetnie. Tak naprawdę, lepiej byłoby, gdyby było cholernie świetnie! - Krowa. - Dziwka bogacza! - Przynajmniej mój umie ugotować to, co zje. I również odkłada rzeczy na miejsce. - No tak, Dee-Ann Smith. To było po prostu złośliwe!

***

Ric uwielbiał targowiska. Świeże produkty rolne i mleczne, stosunkowo przyjaźni ludzie, zdrowa mieszanka pełnych ludzi i zmiennych. Było doskonałe. Nawet nieustanne narzekania jego kuzyna nie mogły go sprowokować. - Myślisz, że Dee jest typem dziewczyny, która lubi róże? A może lilie? – zapytał. Stein wpatrzył się w niego. - Szczerze? Myślę, że karabin maszynowy i dostateczna ilość amunicji bardziej podkręci twoją przerażającą dziewczynę, kuzynie. - Widzisz, jaki jesteś? – Ric potrząsnął głową. – A ona wciąż mi mówi, że nie powinienem być taki ostry dla ciebie, a tu proszę, gadasz o niej głupoty. - Nie gadam o niej głupot. Boże, proszę nie mów tej kobiecie, że gadałem o niej głupoty. Jest zdolna odciąć mi głowę i nosić ją przy kurtce, jako broszkę. A ty jesteś faktycznie zbyt ostry dla mnie. Nawet nie miałem minutki, żeby się odprężyć, popływać, zagrać trochę w tenisa, nic, odkąd zostałem twoim wynajętym służącym. - Jesteś mi to winien, Stein. Nie zapominaj, co jesteś mi winny. - A jak mógłbym? Nie pozwalasz mi na to. - Czy to jest niemożliwe dla ciebie, żeby zdać sobie sprawę, że twoja praca jest sposobem na powrót? Że wciąż nie dostaniesz swojej kuchni, jeśli nie będziesz trenował? ~ 249 ~

- Mówisz o zmywaniu naczyń i szorowaniu podłóg, jako o szkoleniu? - Moi najlepsi kucharze zaczynali od zmywania naczyń i szorowania podłóg. - Ale oni nie byli twoimi krewnymi i w większości to byli imigranci. Ric stanął naprzeciw swojego kuzyna, ale nic nie powiedział. Pozwolił Abby przemówić za niego. Przykleiła się do nich na czas tej podróży, a ponieważ była ożywiona i bystra, zajadała się jedzeniem wyciągniętym z koszyka. Dlaczego czuła taką potrzebę, gdy miała całą lodówkę świeżego jedzenia do swojej dyspozycji, Ric nie miał pojęcia. Chociaż jedzenie topniało z powodu kotów, jednak wciąż go nie brakowało. Abby sapnęła i warknęła na Steina, szczypiąc go po łydkach i zmuszając do cofnięcia się o kilku kroków. - To jest Abby Vega. – powiedział Ric swojemu kuzynowi. – I myślę, że w tej chwili, ona cię nie lubi. - Świetnie. – westchnął Stein. – Utknąłem w politycznie poprawnej drużynie. - Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że czasami nie powinieneś się odzywać? – Hannah zapytała Steina, stojąc nieco z boku. Przyszła tutaj sama, ponieważ wydawała się obawiać, jak to powiedziała, rozmowy z Dee dzisiejszego dnia. Ric nie miał pojęcia, dlaczego Hannah tak się martwiła. Jeśli bała się tej poważnej, psychologicznej dyskusji z Dee-Ann Smith o jej niezdolności do zmiany w swoją postać hybrydy, kiedy była poważnie zagrożona przez hieny, to marnowała swój czas. Dee nie przeprowadzała poważnych, psychologicznych dyskusji. I to Ric w niej lubił. Jego przyjaciele wciąż mówili mu o swoich problemach, nawet jeśli tego nie chciał, więc cieszył się tym, że Dee się nie skarżyła. Poza tym, fajnie było próbować odczytywać to, co wkurzyło ją w danym momencie, i jak to naprawić. - Nie wiedziałem, że potrafisz stworzyć zdanie, prawie dorosła. – wypalił w odpowiedzi Stein. – Myślałem, że umiesz tylko dumać i groźnie patrzeć. Och! Sukin… - Stein. – warknął Ric. - Ona je moją nogę! Abby załapała za nogę Steina i, tyle ile miała siły, szarpała za jego mięsień na łydce. - W takim razie może powinieneś być milszy. ~ 250 ~

- Naprawdę mnie nienawidzisz, prawda? - Gdybym cię nienawidził, kuzynie, pozwoliłbym Dee-Ann wyrwać ci okrężnicę, gdy miała na to szansę. - A co z chlebem? Ric i Stein obejrzeli się na Hannah, zaskoczeni jej nagłym pytaniem. - Co z nim? Ał! Zostaw mnie, ty szalona samico! - Zamierzasz zapewnić chleb? Bo jeśli myślisz, że cokolwiek zostanie, jak obudzą się te koty, to masz urojenia. - Ona ma rację. – zgodził się Ric. - Ale nie mamy czasu, żeby zrobić chleb dzisiaj rano. - Wciąż sprzedają świeże francuskie bagietki na tamtym straganie. - Mam kupować chleb? - Zachowujesz się tak, jakbym zasugerowała, że masz kupić chleb zainfekowany karaluchami, prosto z piekarni szatana. -Robię świeży, albo nie robię chleba w ogóle. – W porządku, to było swego rodzaju kłamstwo, ale nie musiała o tym wiedzieć. Próbując rozpaczliwie strząsnąć Abby ze swojej nogi, Stein podsunął. - On chce, żebyś to ty zrobiła chleb, Hannah. Ma niefrasobliwe złudzenie, że twoja zdolność do pieczenia sprawi, że poczujesz się lepiej. - Faktycznie, tak nie myślę – za bardzo – ale jeśli chcesz, żeby Blayne myślała, iż przyłączasz się do weekendowych zabaw, nawet jeśli wyjdziesz ze swojego kąta, by urabiać ciasto, to jest to pewien pomysł. To zdejmie Blayne z tyłka Dee w sprawie twojego zdrowia psychicznego, a to z kolei zdejmie Dee z twojego tyłka w sprawie udawania, że twoje zdrowie psychiczne jest w dobrej formie, więc Blayne zostawi ją w spokoju. Zaufaj mi, Hannah, to jest wygrana sprawa. Więc zróbmy ten cholerny chleb. - Jak chcesz. – westchnęła i oddaliła się, żeby załatwić swoje sprawy. - Widzisz? - Ric zwrócił się do kuzyna. – Wszystko zależy od tego jak rozmawiasz z ludźmi. ~ 251 ~

- Świetnie, ale mógłbyś zdjąć tę szaloną sukę z mojej nogi? - A co właśnie powiedziałem o tym, jak rozmawiasz z ludźmi?

***

Dee nałożyła więcej sunblockera i ustawiła duży parasol tak, żeby całe jej ciało było w cieniu. Nie planowała spędzić ani chwili tego weekendu na leczeniu poparzeń słonecznych. - Wiecie, myślę o rozmnażaniu. – oznajmiła nagle Ronnie Lee swojej małej grupce. – Z Brendonem, oczywiście. Dee dała jej jedyną odpowiedź, o której pomyślała. - Więc? - Mogłabyś przynajmniej udawać, że cieszysz się razem ze mną? - Nie jestem niezadowolona z ciebie. Po prostu, w żaden sposób mnie to nie interesuje. - Co jest z tobą? – oburzyła się Ronnie. - Nic. A dlaczego? - Sissy się cieszy! Dostałam uściski i łzy. A co dostaję od ciebie? Więc. - Sissy jest twoją najlepszą przyjaciółką. - A ty? - Twoją kumpelką ze sfory. Na więcej okazji, niż wydaje się właściwe, kumpelą od kieliszka. - To wszystko? Tak właśnie mnie widzisz? - Nie wiem, dlaczego jesteś taka podenerwowana. - Ponieważ jesteśmy przyjaciółkami, a przyjaciółki cieszą się ze swojego szczęścia. ~ 252 ~

- Kiedy zostałyśmy przyjaciółkami? Marszcząc brwi, Ronnie zapytała. - Nie jesteśmy przyjaciółkami? Dee myślała o tym przez chwilę i w końcu odparła. - Nie. W tym momencie leżąca na boku SissyMae histerycznie się roześmiała, chwytając się rękami za brzuch. - Jak możesz mówić, że nie jesteśmy przyjaciółkami? - Nie jesteśmy wrogami. - Czasami cię nie rozumiem. - Tym samym udowadniasz, że nie jesteśmy przyjaciółkami. - Przestańcie! – błagała Sissy. – Przestańcie! Zabijacie mnie! - Nie sądzę, żeby to było zabawne, Sissy Mae. - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ranię twoje uczucia? – zapytała Dee. - Tak! - Przykro mi. Nie miałam takiego zamiaru. - Jesteś też taka w stosunku do Rica? – spytała ostro Ronnie Lee. - Nie. Ponieważ z nim, gdy prowadzimy tego rodzaje konwersacje, zazwyczaj jestem naga, co sprawia, że są dużo mniej bolesne. - To nie jest zabawne, Sissy Mae! – wrzasnęła Ronnie. - Te histeryczne prychanie i kopanie nogami sugeruje, że ona uważa inaczej. - Zamknij się, Dee-Ann. Dee wzruszyła ramionami. - Tak zrobię, ale możesz dalej do mnie mówić. ~ 253 ~

***

Stein skończył transakcję z farmerem z mleczarni w sprawie zapasu mleka i jajek. Mężczyzna był tutejszym niedźwiedziem, i jak tylko Stein wyjaśnił mu, że musi nakarmić dwa samce lwów podczas weekendu, ten całkowicie go zrozumiał. Podczas, gdy synowie rolnika ładowali zakupy do SUV-a, Stein poszedł obejrzeć szparagi na następnym straganie. - Sir? – odezwała się dziewczyna za ladą. - Mh-mh. - Wie, pan, że ma pan psa przyczepionego do swojej nogi? - Tak. Ale nie będę o tym rozmawiał. - Uśmiechnął się do ludzkiej dziewczyny. Więc... jak masz na imię? – Ile masz lat. Jaki masz rozmiar biustu. – Och! – spiorunował wzrokiem hybrydę. – Co się z tobą dzieje? - To pański pies? - Wręcz przeciwnie. - Hycel dzisiaj pracuje, pomimo wakacji. Jeśli chcesz, możesz to mu przekazać. – Dziewczyna zmarszczyła brwi. – A tak poza tym, co to jest za rasa? - Denerwująca rasa. Stein kupił kilka toreb szparagów i skierował się z powrotem do samochodu, nawet nie myśląc o zostawieniu dziewczynie numeru telefonu. To nie było tak, że nie poderwałby jej dzisiaj, w każdym razie, ale nie z kuzynem, który śledził każdy jego ruch, jak jakiś jastrząb. Próbował naprawdę ciężko nie być obrażonym na to, że całego Czwartego Lipca spędzi na gotowaniu i sprzątaniu po niewdzięcznych zmiennych, którzy nawet nie byli w jego Sforze, ale Stein wiedział, że Ric ma rację. Jeśli miałby mieć jakąkolwiek nadzieję na powrót do rodziny, będzie musiał przełknąć ból i zrobić tę robotę. To było to, co robił każdy, gdy był Van Holtzem. I chociaż jego wuj mógł wyrzucić go ze Sfory, rodowód Steina nigdy się nie zmieni. Ric zdawał sobie z tego sprawę i wziął pod swoje skrzydła swojego krewniaka, jak zawsze. Stein doszedł do SUV-a i otworzył bagażnik. Znalazł puste miejsce dla szparagów i szybko policzył, co już mieli. Następny transport mięsa przyjeżdżał do domu mniej ~ 254 ~

więcej za godzinę – tylko Ric mógł zorganizować taką dostawę do domu w wolny dzień – i to powinno wystarczyć na dzisiaj i jutro rano. To była dobra myśl, że wyjeżdżali przed południem. Tempo, w jakim te koty jadły, zmusiłoby kuzynów do powrotu na targowisko po więcej zapasów, gdyby zostali trochę dłużej. Hybryda w końcu go puściła i Stein wypuścił oddech. - Nareszcie! Dzięki… Duża dłoń wcisnęła głowę Stein w bok SUV-a, czarne kropki zawirowały mu przed oczami. Jednak, gdy jego wzrok się rozjaśnił, zerknął w górę – i w górę – na trzy niedźwiedzie polarne. Dave Smolinski i jego dwaj bracia. - Się masz, Steiny. – powiedział Dave. – Wszędzie cię szukaliśmy.

***

Ric i Hannah byli już niemal przy SUV-ie, gdy Abby chwyciła Rica za nogawkę dżinsów i przytrzymała. Wydawało się, jakby chciała pociągnąć go z powrotem na targowisko, ale nie miał pojęcia dlaczego. Zatrzymał się i spojrzał na nią. - Wiesz, co ona robi? – zapytał Hannah. - Dlaczego miałabym wiedzieć? - Wydaje się, że spędzasz z nią najwięcej czasu. - Nie chce zostawić mnie w spokoju. To nie ja zapraszam ją gdziekolwiek. - No cóż, skoro tak mówisz. - Ona nie chce, żebyś wrócił do SUV-a. - Dlaczego? - To byłoby znacznie prostsze, gdyby zmieniła się w człowieka.

~ 255 ~

- Tylko, że wtedy szesnastoletnia, naga dziewczyna gryzłaby moje dżinsy. Jestem pewien, że nie wyszłoby mi to na dobre. - Słuszna uwaga. Ric podniósł swój nos, wciągnąć powietrze. - Niedźwiedzie. - To prawdopodobnie ja. Obrócił głowę i pociągnął nosem przy jej szyi. - Nie. To nie ty. - Chciałam tylko powiedzieć... to było trochę dziwne. - Przyzwyczaisz się. – Wciągnął powietrze jeszcze raz. – Polarny niedźwiedź. – I strach. Poczuł zapach strachu Steina i jego wściekłość. Mimo to, coś było nie tak dla Rica. Dlaczego niedźwiedzie miałyby się tutaj kręcić? Czyżby chciały wymusić pieniądze na Ricu, skoro nie dostali ich od Steina? Może, ale jednak... - Wróć na targowisko, Hannah. Zabierz Abby ze sobą. - Dlaczego? Ric dodał torby, które trzymał, do tych, które miała Hannah. - Bez pytań. Po prostu to zrób. Hannah kiwnęła głową i wróciła na targowisko, Abby pobiegła za nią, ale zatrzymywała się co kilka kroków, żeby obejrzeć się na Rica. - Wszystko w porządku, Abby. Idź. Jak tylko ona i Hannah zniknęły, Ric przykucnął i wyciągnął broń, którą miał przypiętą do kostki. Wsunął ją za pasek swoich dżinsów i przykrył T-shirtem. Wziął głęboki oddech i skierował się do SUV-a, podchodząc od przodu pojazdu. Jednak zatrzymał się nagle, ponieważ niczego nie znalazł. Ani niedźwiedzi. Ani Steina. Ric zaciągnął się zapachem jeszcze raz, załapał go i poszedł za nim. Tropił ich przez rząd sklepów, zamkniętych z powodu święta, i zaszedł do tyłu. Dwóch z nich

~ 256 ~

znęcało się nad Steinem.Biedny dzieciak uderzył o ziemię, krew ciekła z ran na jego twarzy i szyi. Gdy zobaczył Rica, potrząsnął głową. - Odejdź,Ric. Odejdź. To nie mnie… Holownik na dwóch nogach uderzył Steina w brzuch, urywając resztę jego słów. - To chyba nie jest konieczne. – odezwał się Ric, wiedząc, że w odróżnieniu od jakiś innych gatunków, niedźwiedzie mogą być całkiem racjonalne, gdy nikt ich nie zaskoczy niepotrzebną przemocą. – Mogę dać wam wasze pieniądze, jeśli tylko pozwolicie, żebym… – Ric nagle się okręcił, łapiąc rękę trzymającą broń, która właśnie miała zostać przytknięta z tyłu jego głowy, i uderzając stopą w słaby punkt kolana trzeciego niedźwiedzia, łamiąc je. - Spędziłem miesiące, - wyjaśnił Ric ponad krzykiem niedźwiedzia leżącego u jego stóp, - na uczeniu się zachowania w obecność najbardziej śmiertelnej wilczycy na świecie. Więc twoje chodzenie na paluszkach brzmi dla mnie, jakby słoń głośno tupał po suchej szczotce. Przycisnął broń niedźwiedzia do tyłu jego własnej głowy. Bezpieczeństwo zniknęło i Ric miał przeczucie, że to jego śmierć była ich zamiarem, a nie tylko odzyskanie pieniędzy od Steina. - Dlaczego tu jesteście? – zapytał. Niedźwiedzie spojrzały jeden na drugiego, pozostałe dwa wciąż trzymały mocno kuzyna Rica. Gdy żaden nie odpowiedział, Ric wycelował broń w wyższego niedźwiedzia naprzeciw siebie i pociągnął za spust. Następne kolano zostało uszkodzone, a niedźwiedź zwalił się z krzykiem. - Zapytam jeszcze raz, ponieważ naprawdę muszę wrócić i zrobić śniadanie moim gościom. Dlaczego tu jesteście? - A jak myślisz? – odparł ten, którego trzymał, jego głos był przepełniony bólem, gdy leżał na boku. - Dług dzieciaka został wykupiony. – przyznał ten bez obrażeń. – Ale dostaliśmy propozycję dodatkowych pięćdziesięciu, ekstra. - Jako zapłata za zabicie mnie?

~ 257 ~

- Nikt nikogo nie zabija za pięćdziesiąt kawałków, ale mieliśmy nieźle cię poturbować. Na tyle, żebyś przez jakiś czas nie wstał. Ric wiedział, że powinien odczuwać ból. Ostry, rwący ból w głębi swojej duszy na taką zdradę – ale nie czuł nic. Ani bólu, ani zaskoczenia – nawet strachu. - Dzięki za informacje, panowie. Mam nadzieję, że już o was więcej nie usłyszę. - Tak naprawdę, nie jesteś wart kłopotu – a my już dostaliśmy pieniądze, które był nam winien. - Chodźmy, Stein. Stein podniósł się z ziemi i kulejąc ruszył w stronę Rica, a potem podążył za nim na opuszczoną ulicę. Cała ta akcja odbyła się po drugiej stronie małego miasteczka, w którym miała być parada i rozstawiono wesołe miasteczko dla mieszkańców i turystów. - O kim on mówił? – zapytał Stein. – Kto wykupił dług? Kto chciał ci to zrobić? Ric się zatrzymał i stanął naprzeciw swojego kuzyna. - A jak myślisz? – wzruszył ramionami. – Mój ojciec.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 258 ~

Rozdział 26

Dee weszła do kuchni tylnymi drzwiami. Miała piasek między palcami u nóg i w kostiumie kąpielowym, i nie mogła się już doczekać, żeby spłukać to wszystko z siebie. Jednak natychmiast się zatrzymała i patrzyła, jak samice psów i Blayne zajmowały się poturbowanym Steinem. - Co się stało? – zapytała, zastanawiając się, czy Ric czasami nie natknął się ponownie na te same hieny. Hannah poszła razem z nim, a teraz w ciszy wyrabiała ciasto – dlaczego ona robi ciasto? – w małym kąciku w kuchni, podczas gdy reszta kobiet nadskakiwała Steinowi. - Nic. – skłamał Stein. – Wszystko w porządku. - Gdzie jest Ric? - Poszedł na górę przynieść więcej bandaży. – Rozejrzał się po wszystkich kobietach. – Powinienem iść do łazienki. Ric się wścieknie, jak zobaczy krew na podłodze w kuchni. Dee-Ann wypadła na korytarz i ruszyła w stronę schodów. Ric właśnie schodził z apteczką i spotkali się na ostatnim stopniu. - Wszystko z tobą w porządku? - Nie. - Pocałował ją w policzek, a ona poczuła na nim zapach prochu. – Ale cieszę się, że jestem w domu. - Co się stało? - Nic. Tylko Steina dopadła jego przeszłość. Nie martw się. – Uśmiechnął się, ale nie uwierzyła w jego słowa nawet przez sekundę. – Zająłem się tym i jego długiem także. Już więcej nie będą go nachodzić. – Skierował się do kuchni. – Jak tylko wyrzucę dzieciaka z mojej kuchni i go połatam, zrobię ci śniadanie. - Brzmi nieźle. ~ 259 ~

Dee poszła na górę do sypialni, którą dzieliła z Rikiem, i odnalazła broń, której użył. To była tandetna, platerowana złotem spluwa, której Van Holtz nigdy by sobie nie kupił. Schowała z powrotem broń do skrytki i wzięła szybki prysznic, by usunąć cały piasek. Wkładając bikini, o którym mówiła Ricowi, i krótkie spodenki zeszła na dół. Zatrzymując się na krótko, by zerknąć do łazienki na pierwszym piętrze zapełnionej kobietami – w tym jej kuzynką i Ronnie Lee – i jednym młodym Van Holtzem, które próbowały zetrzeć krew i położyć lód na kilka jego stłuczeń, Dee wróciła do kuchni. Ric był zajęty przy zlewie stojąc plecami do Dee, więc zatrzymała się na chwilę i wpatrzyła się w Hannah, dopóki ta, jeszcze niepełnoletnia samica, nie podniosła wzroku z nad tego, co robiła. Jak tylko wilczyca zdobyła jej uwagę, opuściła kuchnię tylnymi drzwiami i poszła na drugi koniec domu schodząc z linii wzroku Rica zza kuchennych okien. Podeszła do ławki, by usiąść, i czekała – była bardzo dobra w czekaniu – dopóki Hannah jej nie znalazła i usiadła obok niej. - Więc? Pokryte mąką ręce Hannah zacisnęły się na jej kolanach, drobiny ciasta wciąż przyczepione były do czubków jej palców. Miała również jedną z bandan Rica nałożoną na ciemne brązowe włosy z czarnymi kosmykami. - Kiedy wróciliśmy do SUV-a po zakupach, Stein zniknął. Ric odesłał mnie i Abby z powrotem na targowisko. – Abby pojawiła się przed nimi, siadając na zadzie i patrząc na nie cierpliwie. – Pamiętałam to, co mi powiedziałaś o nie udzielaniu pomocy, a on był tak miły dla mnie bez całej tej presji bycia szczęśliwą, jaką doświadczam od Blayne. – Nabrała tchu.– Więc Abby i ja patrzyłyśmy na to z dachu. I zobaczyłyśmy, że Stein został złapany przez jakieś niedźwiedzie. Polarne, tak myślę. – Wzruszyła ramionami. – Wciąż uczę się tych wszystkich ras i temu podobne. Ludzie, którzy mnie wychowywali zanim zostałam porwana, byli w pełni ludźmi. – Potarła czoło wierzchem dłoni. – Ric poradził sobie naprawdę dobrze. Naprawdę skrzywdził tych facetów. Strzelił jednemu w kolano, kiedy nie chciał mówić. Nie myślałam, że to zrobi.Cały czas był taki uprzejmy. Dee powstrzymała swój uśmiech, będąc naprawdę dumna z Rica w tej chwili, i poczekała, aż Hannah zacznie mówić. - Mówili coś o Steinie, który winien im był pieniądze. Dużo z tego nie zrozumiałam. Ale ktoś wykupił jego dług, a potem dopłacił więcej, żeby skrzywdzili Rica. Skrzywdzili go bardzo. ~ 260 ~

- Zabić go? - Nie. Tylko skrzywdzić. Mocno. Dee kiwnęła głową ze zrozumieniem. - Coś jeszcze? - Nie. Abby warknęła i Hannah dodała. - No cóż, Ric powiedział coś do Steina o swoim ojcu. Dee odwróciła głowę, na krótko zamykając oczy. - Nie jestem pewna, czy dobrze to zrozumiałam. A on wyglądał na tak spokojnego i w ogóle. Nie wiem na ile to było prawdą. - Dziękuję, Hannah. Cieszę się, że mi to powiedziałaś. - Tak jak powiedziałam, Ric był dla mnie miły. Dee uśmiechnęła się na to. - Wiem dokładnie, co masz na myśli. - Myślałam, że sam ci o tym powie. Wy dwoje wydajecie się być całkiem... blisko, lub coś w tym stylu. - Jesteśmy, ale Ric nie chce, żebym użyła jednego z ulubionych powiedzonek mojego ojca. Czas zacząć zabijanie. Hannah kiwnęła głową. - Taa. Nie sądzę, żeby pan Van Holtz był typem zabijaki. Był taki uprzejmy podczas całej tej burdy. Ani razu nie podniósł głosu. - Tak. Cały Ric. – Poprowadziła Hannah z powrotem do domu. – Możesz iść. I nie ma potrzeby, żeby ktoś wiedział o tej rozmowie. Rozumiesz? - Tak. Pewnie. – Odeszła i Dee spojrzała na Abby. – Przyniesiesz mi telefon, Abby? Abby warknęła i pobiegła. Kilka minut później wróciła z telefonem, upuszczając go na kolana Dee. Wilczyca szybko wybrała numer i poczekała na połączenie. ~ 261 ~

***

Po tym, co zamieniło się w późne śniadanie, goście rozeszli się do swoich własnych spraw, aż do czasu obiadu. Ric wrócił do kuchni i zabrał się do roboty nad właśnie dostarczonym mięsem. Stein zabrał się za swoje sprawy, przeważnie pracując na zewnątrz i doprowadzając do czystości sprzęt kuchenny, a potem przygotowując się do następnego ataku letniego grillowania. Ric nie wiedział, dlaczego kuzyn go unikał. Tym razem, jego problem nie miał dużo wspólnego ze Steinem, nawet jeśli został przez niego sprowokowany. To byłoby zbyt proste obwiniać dzieciaka, choćby ze względu na to, że gdyby jego ojciec nie nasłał polarnych, znalazłby coś innego. Coś z większymi umiejętnościami, żeby dorwać Rica. W pewnym sensie, Ric był wdzięczny Steinowi. Jego ojciec z łatwością mógłby znaleźć kogoś w typie Dee-Ann, kto zostawiłby Rica unieruchomionym i wykrwawiającym się na śmierć z tyłu zamkniętego sklepu na Long Island. Decydując się wyrzucić to ze swoich myśli i nie pozwalając tym samym zrobić swojemu ojcu tego, co robił dobrze – czyli popsuć mu świąteczny weekend – Ric skończył przyprawiać udźce z indyka, których nie zamówił. Pomyślał, że może dobrze się bawić eksperymentując z nimi, i obrócił się w stronę czterech wbudowanych w kuchni kuchenek. Zastanawiał się czy je upiec, zrobić na grillu – och! – czy usmażyć, gdy zdał sobie sprawę, że Dee-Ann jest z nim w kuchni, czyszcząc i przygotowując warzywa. I przyszło mu do głowy, że była już tu od dłuższej chwili. Miała nawet na włosach jedną z bandan, wiedząc, że wkurzyłby się, gdyby jej włosy kołysały się luźno w jego wolnej-od-włosów kuchni. Zerknęła znad zielonej fasolki i zamrugała. - Co? Ric wzruszył ramionami. - Po prostu cieszę się, że tu jesteś. Odwzajemniała jego uśmiech. - Ja również. - A już szczególnie się cieszę, że masz na sobie to bikini. – Podszedł bliżej i

~ 262 ~

szarpnął za szorty, które miała założone na majtki od stroju. – Ale to nie jest potrzebne. – A jednak Dee wciąż udawało się je nosić w najbardziej seksowny możliwy sposób. Górny guzik został odpięty, zamek do połowy spuszczony, dając mu tylko możliwość zerknięcia na te czarne majtki od bikini. Jak Stein powiedział do Rica, poprzedniego dnia, gdy obserwował wilczyce ze sfory Smith, które przeszły obok grilla i skierowały się na basen Z pewnością, dobrze jest mieć tę Południową wrażliwość, kuzynie. I to była prawda. - Wkoło kręcą się dzieci. Nie chcę ich zniechęcić do wszystkich innych kobiet. - Dobrze mówisz. Chwyciła jego T-shirt i przyciągnęła bliżej. Ric przycisnął swoje usta do jej, ale nie udało mu się zajść za daleko. - Jestem głodny. – zajęczał kot, stając po drugiej stronie kuchennej wyspy. – Czy obiad już gotowy? Ric spiorunował wzrokiem Mitcha Shaw. - Nakarmiłem cię kilka godzin temu. - Dlaczego wy wilki zawsze mi to mówicie, jakby to miało jakieś znaczenie? - Jest więcej jedzenia? – krzyknął z zewnątrz Brendon Shaw. - Nie! – Mitch odkrzyknął. – Obściskuje się z Dee, zamiast nas nakarmić! I gdyby Ric był o setną sekundy wolniejszy, Mitch Shaw dwudziestocentymetrowy kuchenny nóż, który Dee wycelowała w jego twarz.

nosiłby

***

Dee musiała przyznać, że była pod wrażeniem, jak Ric poradził sobie z tą masą mięsa na grilla, z całym tym mnóstwem ras i osobowości. Kilka rodzajów mięsa na ruszt mogło doprowadzić do wszelkiego rodzaju kłopotów, kiedy obsługujesz taką ilość drapieżników, ale był bystry od początku i zatrudnił Locka, Novikova i Bobby’iego Ray, by zarządzali jedzeniem. Potem pozwolił psom nakarmić dzieci, jako pierwsze, ~ 263 ~

ignorując wycie i ryczenie lwów, które obudziły się z ich twardego, jak u umarłego, snu zanim ktoś zdążył krzyknąć. - Jedzenie! Jak tylko zaopiekowano się dziećmi, ustawił kolejkę do bufetu, ale wcześniej uszykował kilkanaście kawałków żeberek tylko dla Mitcha i Brendona. Kiedy ta para szybko przełknęła, cała reszta mogła wreszcie dostać swoje jedzenie bez większego zamieszania. Coś, co Dee był pewna, że zostało docenione przez wszystkich zainteresowanych. Dwie godziny później, kiedy ledwie zostało coś do jedzenia, a teren basenu zapełnił się dobrze nakarmionymi zmiennymi, cieszącymi się nocą, automatycznie zapaliły się małe światełka na całej posiadłości. Tak, jak jej matka i matka jej matki, Dee-Ann upewniła się najpierw, że wszyscy się najedli, zanim sama ruszyła do bufetu. Nie było zbyt wielkiego wyboru, więc westchnęła lekko, biorąc jeden z niewielu czystych talerzy ułożonych w stosy w narożniku stołu. - Twoje jedzenie jest w środku, De. – powiedziała Jessie Ann, zabierając jej talerz, podczas gdy grupa psów i Blayne pomagały sprzątać. - Co proszę? - Ric uszykował ci talerz. Jest gdzieś w kuchni. - Prawdopodobnie w piekarniku. – obwieściła Blayne, umiejętnie układając w stosy brudne talerze i półmiski. - W porządku. Dzięki. – Dee już zaczęła odchodzić, kierując się z powrotem do kuchni, ale zatrzymała się i zapytała. – Wiecie, gdzie poszedł Ric? - Sprawdź dach. – powiedziała jej Blayne. Dee poszła do kuchni. Stein siedział przy stole kuchennym z głową opartą na ramionach. Biedactwo przeżył piekielny dzień, prawda? Pobity przez polarne i zmuszony do gotowania przez wymagające lwy. Ale przeszedł przez to, jak kawalerzysta. - Wszystko w porządku? – zapytała Dee, znajdując swój talerz tam, gdzie Blayne powiedziała, że będzie ~ 264 ~

- Nic mi nie jest. Jestem tylko wyczerpany. - Zrobiłeś świetną robotę w ten weekend. Zająłeś się tymi wszystkimi ludźmi. I jedzenie też było świetne. - To przeważnie Ric. Jest niezwykłym szefem kuchni. - Ty też będziesz. Stein wolno się wyprostował. - Skąd to wiesz? - Wiem, ponieważ znam twojego kuzyna. Nie naciskałby cię tak, gdyby nie sądził, że masz do tego talent. - Naprawdę? - Naprawdę. - Dzięki. Wzruszyła ramionami i zabrała widelec, nóż i serwetkę. - A jeśli będziesz jeszcze miał jakieś problemy z tymi niedźwiedziami, to daj mi znać. Dobra? - Pewnie. - Ale żadnego już więcej hazardu, albo stanę się wredna. Rozumiesz? - Rozumiem, ale to nie jest takie łatwe. - To spraw, żeby było łatwe. Ponieważ nie będzie ci się podobać, kiedy stanę się wredna, synu. - Czuję, że nie. - To czuj tak dalej. Dee włożyła butelkę importowanego piwa do tylnej kieszeni swoich dżinsowych spodenek i wziąwszy swój talerz, wspięła się po kilku kondygnacjach schodów na górę, aż znalazła się przed drzwiami prowadzącymi na dach.

~ 265 ~

Van Holtz siedział w indiańskim stylu na dachowym tarasie, pusty talerz stał obok jego skrzyżowanych nóg, butelka wina i do połowy pusty kieliszek stał obok jego kolana. Mała izolowana torba stała za nim. Właśnie ziewał, gdy wyszła na zewnątrz, i już chciała się wycofać, żeby dać mu więcej spokoju, którego potrzebował. Zobaczył ją pierwszy – i uśmiechnął się. Przesuwając się trochę, klepnął pustą przestrzeń obok siebie. Czując się bardziej mile widzianą, niż kiedykolwiek wcześniej, i to tylko dzięki temu prostemu gestowi, Dee usiadła na miejsce, które jej wskazał. Postawiła talerz i wyciągnęła butelkę piwa z tylnej kieszeni. Nagle przypomniała sobie, że nie zabrała otwieracza do butelek, chociaż zawsze używała przednich kłów. Wydało jej się to bardzo tandetne, o czym jej matka zawsze mówiła, a co Dee zawsze ignorowała. - Daj mi to. – odezwał się Ric, zauważając jej rozterkę. Wziął butelkę i odkorkował kapselek swoimi pazurami. – Adelle mnie tego nauczyła. – Oddał jej butelkę. – Pracowała przez kilka letnich sezonów w zapyziałych restauracjach z owocami morza. - Dzięki. – odparła Dee, odbierając od niego butelkę i biorąc szybki łyk. – A dlaczego to robiła? - Dla doświadczenia. Większość z nas pracuje w różnych restauracjach w młodości, żeby odnaleźć się gdzieś poza kuchnią Van Holtzów. - Czy to było trudne? - Niespecjalnie. Bierzesz robotę w restauracjach z najgorszą reputacją w mieście bądź w stanie, myśląc, że musi być gdzieś bardziej urągająca praca, niż ta u twojej rodziny – a potem dowiadujesz się, że jesteś w błędzie. Bo nigdy nie będziesz pracował w miejscu bardziej trudnym, niż w kuchni Van Holtzów. Dee ugryzła pierwszy kęs wołowego żeberka, mięso odchodziło od kości, a jego delikatność dosłownie rozpływała się w ustach, więc mogła tylko odpowiedzieć. - Zamknij się, cierp i ucz się od swojej rodziny Van Holtz, ponieważ to jest nieprawdopodobne. Ric się roześmiał. - Cieszę się, że ci smakuje. Twoja fasolka odniosła olbrzymi sukces, tak poza tym. Kto by powiedział, że umiesz tak smażyć? - Powiedziałam ci, że nie jestem bezradna w kuchni. ~ 266 ~

- Wszyscy tak mówią. A potem kończą płacząc w kącie. Ric oparł się z winem w ręce i pozwolił Dee skończyć swój posiłek. Jak większość drapieżników, jadła szybko, zawsze spodziewając się, że ktoś przyjdzie, ukradnie jej mięso i zaciągnie na drzewo poza jej zasięg. Ale kiedy odchyliła się do tyłu, zlizując ostatnie resztki przyprawy grillowej ze swoich palców, zamiast użyć serwetki, wiedział już, że zrobił cholernie dobry posiłek. - Znasz się na mięsie. – powiedziała w końcu, odchylając się do tyłu i opierając płasko dłonie na podłodze za sobą, wyciągnęła swoje długie nogi i skrzyżowała je w kostkach. - Wiem, że był to komplement, ale brzmiało to... dziwnie. Uśmiechnęła się i Ric poczuł, jakby się roztapiał. Nie. Nie roztapiał. Nie mogło być żadnego roztapiania koło Dee-Ann Smith. Szczególnie, kiedy powinien być na nią zły, ponieważ nie trzymała zamkniętej swojej cholernej buzi. - Wuj Van zadzwonił do mnie. - Naprawdę? – Roześmiała się, gdy Ric popatrzył na nią gniewnie. – No co, Ric? Myślałeś, że się nie dowiem? Że nie powiem mu, czego się dowiedziałam? Mogłeś dzisiaj zostać zabity. – A potem miękko dodała. – Mogłam to także załatwić sama, ale tego nie zrobiłam. -Mogłaś przynajmniej poczekać, aż skończy się weekend, zanim mu powiesz. - Mogłam zrobić mnóstwo rzeczy – albo nie. - Nie wiem, co to znaczy, ale jadę jutro do Waszyngtonu, żeby się z nim spotkać. - To dobrze. - Jedziesz ze mną. - Nie mogę. Muszę kogoś zabić. - Jeśli masz na myśli mojego ojca, to nie. – powiedział po prostu. – Jeśli myślisz o Missy Llewellyn to też nie. - Psujesz całą zabawę. ~ 267 ~

- Będę okrutny w tej sprawie. Zaczekamy, dopóki nie porozmawiamy z wujem Vanem. - On nie jest moim Alfą. - Nie. On jest tym człowiekiem, który podpisuje twoje czeki. On jest twoim szefem. I moim. - Świetnie. Nie lecimy rejsówką, prawda? – Nie cierpiała upychać się w te maleńkie siedzenia bez możliwości wyciągnięcia swoich długich nóg. Ric zagapił się na nią, sprawiając, że pomyślała, iż zaczęła mówić innym językiem tak jak stara Ciotka Delilah podczas nabożeństw. - Komercyjnym samolotem? Ja? Dee roześmiała się głośno. - Nabierasz mnie. Myśląc, że możemy skalać się komercyjnymi lotami, jak ci wszyscy normalni ludzie. - To szalony sposób myślenia, Dee-Ann, i całkowicie nie do przyjęcia, gdy jesteś ze mną. - Będę to mieć na uwadze. – Spojrzała na puste talerze. – Jesteś gotowy, żeby zejść na dół? - I opuścić najlepszą część? - Najlepszą część? – Pomyślała, że ma zamiar mieć ją nagą tu w górze – nie to, żeby narzekała, gdyby to zrobił – ale nagle niedaleko parku, w którym byli poprzedniego dnia, rozbrzmiały wybuchy i fajerwerki rozświetliły niebo nad ich głowami. Goście poniżej zareagowali okrzykami i brawami – chociaż niektóre psy zaszczekały nerwowo, a szczenięta zapiszczały. - Widzisz? – powiedział Ric, uśmiechając się do niej. – To jest najlepsza część. - Absolutnie. Chociaż, gdybym wiedziała, że będzie pokaz, przyniosłabym nam jakiś deser, żebyśmy mogli zjeść coś słodkiego i popatrzeć.

~ 268 ~

- Ach ty małej wiary, panno Smith. – Ric sięgnął do małej izolowanej torby, którą przyniósł ze sobą. Wyciągnął talerzyki, stawiając jeden przed nią, drugi przed sobą. Na każdym z nich położył cztery razowe krakersy i dwie bardzo duże pianki. - Nie powinniśmy ich roztopić? – zapytała, połechtana milej, niż kiedykolwiek wcześniej. - Nigdy nie cierpiałem pomysłu zbierania przypadkowych patyków, które leżą na ziemi, i przebijania nimi jedzenia. Poza tym, jestem stosunkowo pewny, że nie chcę rozpalać ognia tu na górze. Więc nie ma roztapiania. Boże, ten facet był taki logiczny. A to było takie... słodkie. - A teraz najlepsza część. – Sięgnął do torby i wyciągnął dwa batony czekoladowe Hersheya. Doceniła fakt, że nie próbował użyć tej drogiej, ekskluzywnej czekolady, którą uwielbiały dzikie psy. Poszedł za typowo amerykańskim ulubionym batonem i dopóki był to Czwarty Lipca z tymi na czerwono oślepiającymi petardami, wszystko wydawało się być właściwe. Wręczył jej zawinięty batonik, a ona go wzięła, jej palce otarły się o jego – i w tym momencie oboje zamarli, a natychmiastowe zrozumienie wysłało dreszcz absolutnej przyjemności w dół kręgosłupa Dee. Zajrzała w jego oczy, oczy, które nagle wydały jej się bardziej znajome, niż były godzinę temu, i zobaczyła w nich to samo, co poczuła. - Dziękuję bardzo. – szepnęła i uśmiechnęli się w tym samym czasie. - Powiedziałem wujowi Vanowi, że będę jedynym, który będzie cię żywił. – westchnął Ric. - Co proszę? - Nic. – Ręka Rica wśliznęła się na jej kark i przyciągnęła bliżej. – Nic takiego. Pocałował ją, zapominając całkowicie o fajerwerkach, a Dee w tym momencie uzmysłowiła sobie, że jej tatuś będzie musiał w końcu zaakceptować kilka rzeczy: że nigdy nie zostanie lekarzem, ani prawnikiem; że jest szansa, iż zabijanie będzie takim samym interesem rodzinnym, jak piekarnie jej mamy; i że jego jedyna dziewczynka już na zawsze będzie kochać Van Holtza.

~ 269 ~

Rozdział 27

Van otworzył główne drzwi i westchnął lekko. - Dee-Ann. - PanieVan Holtz. - Jak się masz? - Czuję się całkiem nieźle. - Ric jest z tobą? - Kręci się gdzieś tutaj. – Wpatrzyli się w siebie nawzajem i Van już wiedział, co zobaczył: że zimne, krwiożercze, śmiertelne nasienie Eggiego Ray Smitha kocha ulubionego kuzyna Vana. Dlaczego, och, dlaczego, zdarzają mu się takie rzeczy? - Chciałabyś wejść? – zapytał w końcu… niechętnie. - Dziękuję bardzo. Weszła do środka, a te psie żółte oczy objęły wszystko spojrzeniem. - Miłe mieszkanko. Prawie zadrżał. - Dziękuję. Ric wszedł przez drzwi, niosąc dwa niewielkie marynarskie worki. - Wuj Van! Uśmiechając się, czując niczym niezmąconą radość na widok swojego kuzyna całego i zdrowego, Van przytulił dzieciaka natychmiast do siebie.

~ 270 ~

- Cieszę się, że cię widzę, Ric. - Ja też się cieszę. Van uwolnił go i zrobił krok do tyłu. - Wszystko z tobą w porządku? Spojrzenie Rica przesunęło się po podłodze korytarza, na wilczycę przechadzającą się obok i oglądającą obrazy na ścianach. - Świetnie. Oczy jego i Vana się skrzyżowały. - Jesteś takim idiotą. Ricsię uśmiechnął. - Ja też cię kocham, wujku Vanie.

***

Dee wyszła zza narożnika, zastanawiając się, czy gdzieś w pobliżu jest łazienka, gdy nagle stanęła oko w oko z w pełni ludzką kobietą. Miała bladoniebieskie oczy i kręcone ciemnobrązowe włosy z szarymi pasemkami. Włosy były gęste i spięte w luźny koński ogon. Wpatrywały się w siebie przez kilka długich sekund, aż kobieta wreszcie zapytała. - Robisz to celowo? Ze swoimi oczami? - Nie, ma'am. Urodziłam się z nimi. Tak, jak mój tatuś. - Naprawdę? Pasjonujące. A twój wzrost? Jest normalny dla twojego rodzaju, czy ty jesteś tak dziwnie zbudowana? - Irene. – NilesVan Holtz odezwał się zza Dee. - Co? Nie prosiłam tym razem o próbkę krwi.

~ 271 ~

- Dee-Ann Smith, oto moja żona, Irene Conridge-Van Holtz. - Ma'am. - Jesteś ze Smithów? – Wpatrzyła się w Dee trochę uważniej. – Myślałam, że zabijają samym wzrokiem. – powiedziała do swojego męża. - Irene. - Dlaczego wciąż słyszę ten ton? – spojrzała na Dee. – Czyżbym cię obraziła? - Nie zauważyłam. - Widzisz? – uśmiechnęła się z wyższością. – Nie zauważyła. – Dee zachichotała i patrzyła, jak kobieta ją okrąża. – Ulrich? - Cześć, ciociu Irene. W pełni człowiek rozłożył swoje ramiona dla Rica, który mocno ją przytulił. - Cieszę się, że cię widzę. - A ja ciebie. Postawił ją ostrożnie na stopach i pocałował w policzek. - Wyglądasz bardzo dobrze. – powiedziała do niego. – Twoja doskonała budowa kości pomoże ci zachować twoją niezwykłą atrakcyjność do sześćdziesiątki. Może nawet do siedemdziesiątki. Puścił oko do Dee. - Słyszałaś to? - Stoję tuż obok. - Och. – powiedział w pełni człowiek.– Jesteście ze sobą związani seksualnie? - No to kończymy. – ogłosił Niles Van Holtz, łapiąc rękę swojej partnerki i przyciągając ją do siebie. – Ric, może pokażesz Dee-Ann swój pokój... który jak dobrze zgaduję będzie dzielić we dwoje. Gdy już się rozgościcie, spotkajmy się w moim biurze.

~ 272 ~

- Okej. – Ric chwycił Dee za rękę, otwarcie przyznając się do związku przed Alfą zaciekłego wroga jej sfory i pociągnął ją w stronę dużych marmurowych schodów. Kiedy wchodzili po schodach spotkali nastoletnią samicę schodzącą w dół. Była ładna, miała twarz swojego ojca, ale oczy matki. Równie zimne. - Ulrich. - Ulva. – Pocałował policzek dziewczyny. – Co robisz? - No cóż. Jesienią idę na Oksford. - Oksford? W takim razie nie będziesz miała czasu dla restauracji, co? - Niekoniecznie. Otrzymałam pełne stypendium. – Rzuciła okiem na Dee i Ric je sobie przedstawił. - Miło cię poznać. – odparła Dee. - Tak. – odpowiedziała dziewczyna. - Wujek Ric! – usłyszała Dee, widząc młodych chłopców krzyczących z drugiego piętra i Rica wbiegającego po schodach na ich spotkanie, zostawiając Dee samą z jedyną córką Nilesa Van Holtz'a. Wpatrywały się w siebie, dopóki w końcu Dee jej nie ostrzegła. - Nie jesteś jeszcze na mnie gotowa, mała dziewczynko. - Sądzę, że masz rację. – przyznała. – Ale z tego, co słyszałam o tobie, domyślam się, że raczej powinnam postarać się mieć w tobie sojusznika, a nie wroga. - Nie jesteś trochę zbyt młoda, żeby być taka... przebiegła? Dziewczyna uśmiechnęła się półgębkiem i ruszyła dalej, ale Dee usłyszała jej odpowiedź. - Nie w tej rodzinie. Dee weszła po schodach i znalazła Van Holtza tarzającego się po podłodze z trzema chłopcami, którzy byli nieco młodsi od ich siostry. Wszyscy się zatrzymali i wpatrzyli w nią. - To twoja dziewczyna, wujku Ric? – zapytał jeden z nich. ~ 273 ~

- Tak. Czyż nie jest ładna? - Przepiękna. – Jeden z nich westchnął i wszystko, co Dee mogła zrobić to potrząsnąć głową. Ponieważ coś najwidoczniej było nie w porządku ze wszystkimi mężczyznami ze sfory Van Holtz.

***

Zanim miała przyjść Dee-Ann, Van chciał pomówić z Rikiem sam. - Twój ojciec. – powiedział, jako wprowadzenie do tematu. - Tak, sir. - Dee-Ann powiedziała, że nie chciał twojej śmierci. - Nie, nie chciał. – Chociaż Ric nie był pewny, czy Alder przejąłby się tym, gdyby przypadkowo to się zdarzyło. - Czy on naprawdę myśli, że my jeszcze nie wiemy, że kradł z restauracji w TriState 20? Że jeszcze nie wiemy, co on i Wendell robią? - Myślę, że mój ojciec miał nadzieję, iż zamieszanie spowodowane moimi urazami, da mu czas na dołożenie tego, co wziął. Zwłaszcza, jeśli uczynienie mnie niesprawnym, da mu bezpośredni dostęp do wszystkich moich pieniędzy. Ponieważ jak tylko pieniądze by wróciły, mógłby twierdzić, że tylko je pożyczył z powodu jakiegoś nagłego wypadku i mógłby użyć jakiejkolwiek dodatkowej gotówki, która pomogłaby mu otworzyć jego restaurację. - A Stein? - Był pod ręką. Alder go nie znosi, w każdym razie, tak więc, gdyby coś mu się stało to nawet, by go to nie obeszło. - Ale obeszłoby mnie. – powiedział Van. – Dzieciak potrzebuje pobudki, ale nadal jest Van Holtzem. Nadal ma naszą ochronę. 20

Tristate to obszar obejmujący stołeczny rejon Nowego Jorku – Nowy Jork, New Jersey i Connecticut

~ 274 ~

- Wiem. - Twój ojciec musi odejść, Ric. - Nie możesz go zabić, wujku Vanie. Nie sądzę, żeby moja matka kiedykolwiek doszła po tym do siebie, a ja nie mogę na to pozwolić. - Walczyłbyś ze mną o to? - Gdybym musiał. Rozmawiamy tutaj o jej partnerze i pierworodnym synu. - Uwielbiam twoją matkę, ale… - Pozwól jej przeprowadzić się z powrotem do Kolorado. Być z jej Sforą. Ogromnie by się z tego cieszyła i możesz wyjaśnić Alderowi i Wendellowi, że nie mają innego wyboru, jak tylko pojechać z nią. - A co z tobą? Ric zmarszczył brwi. - Chcesz, żebym przeniósł się do Kolorado? - Nie. – Van zachichotał. – To znaczy, kto przejmie Sforę Van Holtz w Nowym Jorku, kiedy twój ojciec zostanie wyeliminowany? - Nie ma nikogo oprócz mnie? - Jesteś jedynym logicznym wyborem. Ric musiał przyjąć brzydką prawdę. - Raczej się podpalę i pozwolę pitbulom rozerwać moją padlinę na kawałki, niż zostanę Alfą. - Wiesz co, Ulrich, większość ludzi po prostu mówi nie.

***

~ 275 ~

Irene oparła się i przyglądała, jak jej synowie wpatrują się w Dee-Ann Smith, która robiła im coś tak nieznanego, jak Starożytny Egipt – kanapki z masłem orzechowym i galaretką. Berg, jej najmłodszy zauważył. - Ale nawet nie odcięłaś skórek. - Dlaczego miałabym to zrobić? - I to masło orzechowe. – wskazał Carl. – To te, którego używamy, gdy chcemy podać naszemu psu tabletki, kiedy jest chory. - A co niby miałam użyć? Te organiczne śmieci, które dostajecie? - Tak. – odpowiedzieli równocześnie wszyscy synowie Irene. Tak bardzo, jak ich ojciec, już współczuła tym biednym dziewczynom, które ewentualnie się w nich zakochają. - Nie powinnaś raczej użyć tego domowej roboty dżemu, który robimy każdego sezonu? – zapytał jej środkowy syn, Fin. – A nie tej kupnej galaretki z winogron? - P.B. i J.21 nie powinny być ekstrawaganckie, chłopcy. Powinny być pyszne. Nienormalnie duża kobieta pokroiła kanapkę na cztery kawałki i podała każdemu po jednym, zanim wzięła dla siebie. Wszyscy ugryźli kawałek i uśmiechnęła się na ich pełne uznania jęki. - Widzicie? – powiedziała z buzią pełną masła orzechowego i galaretki. – Czy to nie jest dobre? - I takie dekadenckie. – westchnął Berg. – Czuję się tak, jakbym jadł zło. Czyste, nieskalane zło. - Ale dobre zło. – dodał Fin. – Najlepsze zło, jakie kiedykolwiek jadłem. - Chodźcie! – Carl, niepohamowany fan historii i przyszły historyczny odtwórca rodziny – zajęcie, o którym Irene zawsze myślała, że to niewiarygodna strata czasu dla jakiegokolwiek człowieka z mózgiem – wykrzyknął głośno. – Powiedzmy innym o tej chwale i czego się tutaj dzisiaj nauczyliśmy od wrogiej wilczycy!

21

P.B. i J. to skrót od zawartości kanapek – masła orzechowego ( peanut butter ) i galaretki ( jelly )

~ 276 ~

- Hurrraa! – Podjęli wyzwanie pozostali i wybiegli przez tylne drzwi kuchenne. Kobieta odwróciła się do niej i powiedziała. - Błogosław ich serca. Irene miała nieodparte wrażenie, że niekoniecznie było to prawdziwe błogosławieństwo, ale nie mogła tego udowodnić, a nie chciała wdawać się w dyskusję o religii. - Więc, jesteś zakochana w naszym Ulrichu? – zapytała Irene, zawsze dążąca prosto do sedna, zamiast tańczyć wokół niego. - Tak myślę. - Tak myślisz? Czy to jest... jakiś rodzaj porozumienia? - Tak. - Skąd dokładnie pochodzisz? - Z Tennessee. - Ach tak, Południowe stany są znane z ich kolokwializmów. Wilczyca wzięła więcej chleba i zrobiła jeszcze dwie kanapki, podając jedną Irene. Ta zawinęła ją w papierowy ręcznik, zamieniając kanapkę w dekadencko pyszny posiłek. W coś, czego Irene nie doświadczyła od lat osiemdziesiątych, kiedy to Holtz, jej osobiste przezwisko dla jej męża, wyłożył dostatecznie jasno, że masło orzechowe i krakersy – jej ulubione jedzenie w pracy – nie będzie dłużej akceptowane w jego domu. To jednak nie powstrzymało jej od jedzenia jej ulubionego przysmaku, ale często robiła to, gdy wyjeżdżał służbowo z miasta i była mniejsza szansa na przyłapanie jej na gorącym uczynku w akcie zdrady na jego gotowanie, które upierał się tak nazywać. Van Holtz’owie bardzo poważnie podchodzili do swojego jedzenia i Irene musiała dojść z tym do porozumienia. Wydawało się to uczciwie, od kiedy Holtz pogodził się z faktem, że w dziewięćdziesięciu trzech procentach na sto, Irene będzie obrażać, albo kompletnie przerażać jego przyjaciół, członków sfory, członków rodziny, czy wspólników. Nie celowo, ale jednak... Irene ugryzła kanapkę zrobioną z przeciętnego białego chleba – nie z kwaśnego ciasta świeżo upieczonego dzisiejszego dnia, ale z białego chleba, który Dee-Ann Smith ~ 277 ~

przyniosła ze sobą – i delektowała się smakiem galaretki winogronowej i masła orzechowego. Jadła, a panienka Smith w tym czasie znalazła wysokie szklanki i wyjęła świeże mleko z lodówki. Nalała im obu po szklance i dołączyła do Irene. I kiedy Irene brała swój ostatni kęs, Holtz wszedł do kuchni, zatrzymał się nagle, gdy ją spostrzegł, a jego oczy otworzyły się szeroko. - Co jecie? – zapytał. Powiedział to tak, jakby znalazł ją podczas seksu oralnego z jednym z jego nastoletnich ciotecznych braci. Irene próbowała odpowiedzieć, ale lepka substancja przykleiła się do jej podniebienia, a ponieważ zabierało jej to dużo czasu, wroga wilczyca odpowiedziała za nie obie. - Zrobiłam parę P.B. i J. twoim chłopcom i żonie. Chcesz jedną? - Demony! – wybuchnął Holtz. – Wynoście się z mojej kuchni! - Tak słodko do mnie mówisz? – odezwała się kobieta i Irene omal nie udławiła się swoją kanapką. - Ulrich! Ulrich pospieszył do kuchni. - Co jest? Coś się stało? - Patrz, co ona robi... w mojej kuchni. Młody kuzyn Holtza westchnął i potrząsnął smutno głową. - Och, Dee-Ann. - Co? Byliśmy głodni. Prawda, Irene? - Umieraliśmy z głodu. – zdołała w końcu wykrztusić Irene, ciesząc się ze sposobu, w jaki twarz jej męża cała poczerwieniała.Oczywiście, to mogło dotyczyć zarówno słów, które wilczyca wypowiedziała, jak również faktu, iż skalała jego blat kuchenny galaretką i masłem orzechowym, którymi pokryte były przybory kuchenne, a których nie wytarła, gdy skończyła.

~ 278 ~

Irene potajemnie przyznała, że jego wyraźne problemy z OCD22 dotyczące jego kuchni, wciąż rozbawiały ją przez wszystkie te lata. - A nie miałyśmy pojęcia, jak długo będziesz konferował ze swoim kuzynem. – dodała Irene. - W takim razie, potem przyjdziesz do mnie, kobieto! Nie pozwolę, żeby ta wilczyca karmiła moje młode, bezbronne szczenięta śmieciami! Te dziwne żółte oczy, których Irene po prostu nie miała dość, ponieważ były tak czarująco dziwne, zwęziły się odrobinę. - Słyszę ten wstrętny ton, którego nie jestem fanką. - Najpierw uwiodłaś mojego młodego, beznadziejnego, żałosnego kuzyna. – oskarżył ją Holtz. Ulrich spojrzał w górę na sufit, zmieszany. - Czekaj… co? - A potem przychodzisz tutaj i uwodzisz resztę mojej rodziny twoimi niezdrowymi artykułami spożywczymi. - Dobry Boże, człowieku, to jest tylko kanapka, a nie jakieś satanistyczne rytualne wzywanie demonów ciemności... czego nie planowałam robić do północy, lub coś koło tego. – Rzuciła okiem na Irene i dodała. – Godzina czarów. Irene roześmiała się na przerażony wyraz twarzy Holtza, a potem odchrząknęła i szczerze przyznała. - Ona mnie rozśmiesza. Ale śmieję się z tobą. – powiedziała do wilczycy. – Nie z ciebie. To jest dla mnie rzadkością. - Wynocha z mojej kuchni! – rozkazał Holtz. – Wszyscy precz z mojej kuchni! Ulrich obszedł blat i złapał wilczycę za ramię, wyciągając ją z kuchni. - Widzimy się przy obiedzie! – zawołał, zanim drzwi zamknęły się za nimi.

22

OCD (obsessive-compulsivedisorder) - zaburzenie obsesyjno-kompulsywne, lub inaczej nerwica natręctw

~ 279 ~

- Podoba mi się. – powiedziała Irene do Holtza, a kiedy warknął na nią w oburzeniu, robiła, co tylko mogła, żeby się nie roześmiać. On – podobnie, jak ona – starzał się już i nie chciała, żeby cierpiał na skoki ciśnienia.

***

Missy Llewellyn podniosła swoje spojrzenie znad papierkowej roboty leżącej przed nią, i zamrugała ze zdziwienia na widok brata stojącego w drzwiach jej biura... i piorunującego ją wzrokiem. Odprężyła się, opierając się o fotel, i zapytała.

- Co tym razem powiedziałam twojej drogiej żonie, że ją obraziłam? - Nawet nie rozmawiałaś z Dez od czasu ślubu. – wypalił w odpowiedzi. - W takim razie nie wiem, dlaczego tam stoisz… krzywo na mnie patrząc. - Zamierzałem zaczekać, by zobaczyć jak to wszystko wypali, ale muszę cię o coś zapytać, a ty musisz być szczera wobec mnie, albo będziemy mieli kilka prawdziwych problemów. Nie rozumiejąc, o czym, do jasnej cholery, mówi jej brat, Missy wzruszyła ramionami i powiedziała. - Pytaj. – Żeby mógł wyjść, jak najszybciej. Wszedł głębiej do pokoju. - Czy wspierasz finansowo organizację, która łapie i wykorzystuje hybrydy do walki psów? Missy wpatrywała się w swojego brata. - Co takiego? - Słyszałaś mnie.

~ 280 ~

- Tak, ale sądziłam, że to musi być jakieś przejęzyczenie, gdy to mówiłeś, ponieważ twoje słowa nie mają sensu. - Nie pieprz mi tu farmazonów, Missy. Gadaj na poważnie. - I na poważnie myślę, że straciłeś rozum. Tak, jak nasz ojciec, najwyraźniej. - Odpowiedz mi. - Nie. Nie wspieram. To prawda, że nie chcę, żeby kundle spaskudziły pulę genów Llewellynów i nie jestem zbyt zadowolona z faktu, że twoja panna młoda jest śmieciem, w pełni ludzkim śmieciem, jednak mój bratanek jest czystym Llewellynem. Ale poza tą kwestią, aktywnie nie martwię się o nikogo. Mam kilka spraw do zrobienia. Tą Dumą niełatwo jest kierować i nie mam czasu zajmować się jakimiś genetycznymi błędami. - Zdumiewające. –powiedział jej brat. – Dałaś radę obrazić całą grupę ludzi swoją otwartą nienawiścią, a jednocześnie w tym samym czasie udowadniasz, że jesteś tak naprawdę zbyt leniwa, by wymordować to, co nazywasz genetycznym błędem. - Do czego zmierzasz? - Zmierzam do tego, że masz problem. Ponieważ ktoś używa twojego nazwiska, i co ważniejsze, twojego konta bankowego do finansowania tej małej operacji. - To niemożliwe, Mason. Wiesz, jaka jestem, gdy chodzi o moje pieniądze. A ponieważ ta Duma należy do mnie, to wszystkie jej pieniądze są moje. Nie ma mowy, żebym nie zauważyła, gdyby… Gdy przestała mówić, Mace przysunął się bliżej do jej biurka. - Co? Missy potrząsnęła głową, nie chcąc uwierzyć w to, o czym pomyślała, że może być możliwe. - Nic. - Nic, jak cholera… co? - Nie... to jest... to nie może... to jest niemożliwe. - Co jest niemożliwe? Powiedz mi, Missy. ~ 281 ~

- Nie. Nie będziemy już o tym dyskutować. - Wydaje mi się, że nie rozumiesz swojej sytuacji. - Co masz na myśli? - Jeśli zostanie udowodnione, że jesteś w to zamieszana, którejś nocy pójdziesz spać i już się nie obudzisz. Missy wyprostowała się w swoim fotelu. - I pozwoliłbyś im zrobić to mnie? Twojej własnej siostrze? - Nie. Ale ludzie, którzy załatwiają tego rodzaju rzeczy potrafią ominąć ludzi, takich jak ja i Smitty. Więc jeśli coś wiesz, musisz mi powiedzieć. W tej chwili. - Jest jeszcze tylko jedna osoba, która ma nieograniczony dostęp do konta Dumy. Wszystkich kont Dumy. Na chwilę zamknął swoje oczy. - Tylko mi nie mów, że to jest Allie albo Serita. – Ich młodsze siostry. - Nie, nie. Oczywiście, że nie. Tak jak ja, są zbyt leniwe, żeby robić takie rzeczy. Ale... – przełknęła. - Kto? – naciskał Mason. – Wyduś to z siebie. - Nasza babka. Jako dawna głowa Dumy ma całkowity dostęp i nieograniczony limit korzystania ze wszystkich naszych funduszy. Mason opadł na krzesło naprzeciw niej. - O mój Boże. - To może jednak nie być prawda, Mason. Nie może być. To jest nasza babka. Matilda Llewellyn. Niebieska krew, aktywnie działająca w kilku najbardziej renomowanych lokalnych organizacjach charytatywnych, będąca w zarządzie Getty i MOMA23… - I były nazistowski zwolennik! 23

Getty i MOMA to są chyba wymyślone przez autorkę firmy, chociaż znalazłam obie. Pierwsza to Spółka zajmująca się przetwórstwem ropy naftowej, drugie to Muzeum Sztuki Nowoczesnej ( MuseumOf Modern Art)

~ 282 ~

- Nigdy tego nie udowodniono! Wpatrywali się w siebie nawzajem, a potem krzyknęli jednocześnie. - O mój Boże! - Okej, okej. – powiedział Mason. – Nie możemy wpadać w panikę. - Ale co my teraz zrobimy? - A co możemy zrobić, jeśli jest w to zamieszana? - Mason, ona jest naszą babką. - I socjopatką! Missy przycisnęła rękę do ust. - Mogłaby to naprawdę zrobić? – spytała zza swoich palców. – Zrobiłaby to? - Nie wiem. Milczeli przez kilka minut, dopóki Missy nie powiedziała. - Rób to, co musisz, Mason. Ja nie będę brała w tym udziału. Wypuścił westchnienie pełne ulgi. - To pierwsza rozsądna rzecz, jaką powiedziałaś od dłuższego czasu. - Cóż, oczywiście. Nie mogę pozwolić, żeby cień podejrzenia uczestnictwa naszej babki w pozbywaniu się tych genetycznych śmieci, obniżył prestiż Dumy Llewellyn, jeśli wyjdzie na jaw to, co robi ta stara krowa. Mason wyrzucił swoje ręce w górę. - Och! Cóż, tak długo jak mamy wyraźnie określone nasze pierdolone priorytety! - Nie waż się przeklinać, ty sukinsynu!

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 283 ~

Rozdział 28

Ric znalazł Dee nad jeziorem na terenie swojego kuzyna. Zabiła małą sarnę, ale tylko ją nadgryzła. Zjadła duży wczesny obiad ugotowany do perfekcji przez wuja Vana, który wydawał się czuć potrzebę udowodnienia czegoś. Jednak Ric wiedział, że Dee nie przepuści okazji, by zrobić sobie małe polowanko w naturalnych warunkach. Mogła polować ze sforą, ale obecność Rica zapewniała jej akceptację, na co najmniej kilka godzin, które planowali tu zostać. Jednakże to nie było coś, co chciała robić. Tak, jak jej ojciec, Dee lubiła polowanie w pojedynkę. Opadł na ziemię obok niej i czekał. Podniosła głowę znad swojej przekąski, wywiesiła język, krew pokrywała jej pysk. -Dobrze się bawisz? – zapytał, nadal rozbawiony przez tę kobietę. Było w niej coś takiego. I ciotka Irene ją polubiła! A ciotka Irene nie lubiła nikogo. To było jak palec boży, albo coś takiego! Dee przetoczyła się na grzbiet, z łapami w powietrzu, a jej wilczy uśmiech był szeroki. Ric roześmiał się i patrzył jak przekręciła się z powrotem, by zrobić niedbały skok do jeziora. Wyszła z wody, otrząsnęła futro i pokłusowała do niego. Ale zanim usiadła u jego boku, była już człowiekiem. Ric chwycił jej bluzę i pomógł Dee ją założyć. Nawet w lipcu wieczory były chłodne w Stanie Waszyngton. - Jest tak dobrze. – westchnęła, przytulając się do niego. - Nie masz dość polowań. - Kilka osób mi to mówiło. - Tego rodzaju polowania, mam na myśli. – Wpatrywał się w nią. – Ty błyszczysz, Dee-Ann. - Naprawdę? – Oparła głowę na jego ramieniu. – Może i tak.

~ 284 ~

Ric wziął jej rękę w swoją. - Rozmawiałem z Vanem. - I? - Nie szalał za pomysłem przeprowadzki mojego ojca do Kolorado. - Ani ja. – Ścisnęła jego rękę. – Ale rozumiem to. Ric odchrząknął. - Chciał również, żebym przejął obowiązki Alfy. - A ty powiedziałeś nie. - Nie chcę być Alfą, Dee. - To twój wybór. To musi być coś, czego naprawdę chcesz, ponieważ całe mnóstwo twojej rodziny będzie bardziej niż szczęśliwe, żeby ci to wyrwać. - Jednak był rozczarowany. - Jestem pewna, ale zrozumie. Musisz robić to, co jest dobre dla ciebie. Bycie szefem kuchni, gra w hokej, popieranie najdziwniejszych ludzi – to powoduje, że wstajesz codziennie rano. Jeśli weźmiesz stanowisko Alfy to uszczęśliwisz tym tylko swojego kuzyna i wytrzymasz pół roku. Ciężko będzie ci potem wrócić, kochanie. Nawet z rodziną. - Wiem. Chociaż trudno było powiedzieć człowiekowi, którego tak bardzo kocham, nie. - Ale on szanuje cię tak bardzo, jak potrafi, ponieważ masz własne zdanie i robisz to, co jest dobre dla ciebie, co jest dobre dla twojej sfory, twoich przyjaciół, i Grupy. Nie wątpi w to, ponieważ nie powiedziałeś mu tego, co chciał usłyszeć. - A ty? – zapytał Ric. - Co ja? - Jesteś rozczarowana? – Wiele wilczyc marzyło o tym, żeby ich partnerzy zostali Alfą choć na jeden dzień. Ale ponieważ on i Dee-Ann nigdy o tym nie rozmawiali, Ric nie wiedział, czy to też nie było jej marzeniem.

~ 285 ~

- Myślałeś, że chcę zostać Alfą? – Dee była Alfą; tylko, że ona nie rządziła sforą. - Twoja opinia nigdy się nie zmieni, jeśli nie jesteś zaangażowana. - Używamy teraz cytatów z koszulek? - Jeśli dodasz do tego obrazek psów zaprzęgowych... to działa w tym przypadku. Roześmiała się potrząsając głową. - Nie możesz być Alfą, skoro wszyscy wokół niemal cię przerażają. Nie przestraszony z szacunkiem, ale przerażony. Poza tym... mam to gdzieś. Dbam tylko o siebie i o to, co moje. Wszystko inne jest jedynie powodem do„Zaczynamy zabijanie”. - Czy twój ojciec ma jeszcze jakieś inne powiedzonka? - Żadnego, które lubiłabym tak bardzo. Ric się roześmiał i pocałował ją w policzek. Musiała się zebrać w sobie, żeby głośno nie podziękować Dobremu Bogu, że Ric nie wziął stanowiska Alfy. Zawsze trzeba się było martwić mnóstwem bzdur, gdy rządziłeś Sforą, a Dee lubiła być tą, którą się wzywa, gdy zaczynają się kłopoty. Poza tym lubiła być sama ze sobą i robić to, co chciała. Ulżyło jej, gdy dowiedziała się, że Ric ma taką samą filozofię, chociaż mógł być bardzo dobrym Alfą Sfory Van Holtz – gdyby to było to, czego chce. Był niesamowicie bystry, przesadnie czarujący i przebiegły. Cholernie przebiegły. I, oczywiście, bezwzględny, gdy musiał taki być. Naprawdę lubiła tę jego bezwzględną stronę. Spuściła wzrok na bluzę, którą na nią nałożył. - To chyba pierwszy raz, kiedy nalegasz, bym założyła ubranie. - Nie chcę, żebyś się przeziębiła, moja delikatna szklana księżniczko. Uśmiechając się, Dee uniosła się na kolana, a potem wpełzła na uda Rica. - Dee-Ann, chyba nie planujesz wykorzystać mnie tutaj... na otwartej przestrzeni? - Oczywiście, że tak. Jestem Smithem. Jesteśmy tandetni w tej kwestii. - Nie tandetni... pomysłowi.

~ 286 ~

Pocałowała go, przesuwają rękami w dół jego nagich ramion i przez tors. Naprawdę nie wiedziała, czy kiedykolwiek będzie miała dość jego smaku. Jak jeden z jego nowojorskich befsztyków z sosem z pieprzu, które robił, ten mężczyzna po prostu smakował wspaniale. Co ci szefowie kuchni zawsze mówili? Proste, świeże składniki są podstawą najlepszych posiłków? Tak, taki był Ulrich Van Holtz. Prosty, świeży i najlepszy posiłek, jaki dziewczyna mogła mieć, jeśli miała szczęście. A najwyraźniej Dee-Ann miała cholerne szczęście. Sięgnęła do paska dżinsów Rica. - Boże, proszę powiedz, że pamiętałeś o zabraniu ze sobą prezerwatywy. - Tak faktycznie to nie pamiętałem, gdy jednak powiedziałem wujowi Vanowi, że idę cię poszukać, wcisnął mi w garść i powiedział, Z miłości do wszystkiego, co jest święte, zrób to dla mnie! – Ric uszczypnął szyję Dee, polizał jej obojczyk. – Nie bardzo wiem, co jednak miał na myśli. - Mam gdzieś to, co miał na myśli. – Dee chwycił Rica za ramiona i przewróciła go na ziemię. – Chociaż doceniam jego zdolność do przewidywania nieuniknionego. Dee już rozpięła dżinsy Rica, on zrzucił tenisówki. Podniosła się nad nim na tyle, żeby ściągnąć mu dżinsy i bokserki do kolan. Gdy zrobił to, opadła z powrotem na jego uda i pozwoliła mu zdjąć bluzę przez głowę. Duże, utalentowane ręce głaskały jej ciało, gdy Dee wzięła jego usta w posiadanie. Przycisnęła swoje biodra do jego, jej cipka zrobiła się wilgotna i potrzebująca. Oboje wili się, jęcząc. Nagle Ric podsadził ją. - Załóż mi prezerwatywę, Dee-Ann. Teraz. Chwyciła prezerwatywę, którą wyciągnął z tylnej kieszeni dżinsów i rozerwała. Naciągnęła na jego kutasa i chwyciła twardy kawałek gorącego ciała. Uniosła biodra i wprowadziła go w siebie, pozwalając swojej wadze opaść mocno w dół, a jego gruby fiut uderzył w nią. Obydwoje sapnęli, ciało Dee zadrżało, sutki zamrowiły. Ric sięgnął do niej, jego ręce głaskały jej twarz i szyję. - Kocham cię, Dee. – powiedział. – Odkąd pierwszy raz cię zobaczyłem, kocham cię.

~ 287 ~

I wtedy zacisnęła rękę na jego szyi, palce naciskały główne tętnice, a jej pazury gotowe były wysunąć się w każdej chwili. Mimo to, Ric zachował spokojne spojrzenie, nie cofając się przed tym, co mogła mu zrobić. - Kocham cię. – powiedział jeszcze raz. I wtedy De się pochyliła, wysunęła swoje kły i wbiła je w szyję Ulricha Van Holtz'a. Ric ledwie się powstrzymał przed doznaniem spełnienia, jak tylko kły Dee zatopiły się w jego ciele. Ledwie. Ale zaczekał na nią. Trzymając kurczowo jej biodra rękami, wbijał swojego fiuta w jej wnętrze, biorąc to, co było jego, podczas gdy ona zatwierdzała to, co było jej. Gdy rozwarła szczęki i jej kły wyśliznęły się z jego skóry, Ric przekręcił ją na plecy i wgryzł się w punkt powyżej jej prawej piersi. W wolne od blizn miejsce, które wypatrzył, by ją zatwierdzić, odkąd pierwszy raz ją zobaczył w wydekoltowanym bezrękawniku. Krzyknęła, dźwięk odbił się od drzew, a gdzieś blisko krewniaczy wilk zawył w odpowiedzi, jakby inny samiec Van Holtz oznaczał swoją samicę. Ric podniósł głowę, krew Dee skapywała mu z brody, ale wciąż mocno się w nią wbijał, dopóki jej ciało nie zadrżało i nie zacisnęła się wokół niego, a jej cipka przytrzymała mocno jego kutasa, tak mocno, że zobaczył gwiazdy. Pocałował Dee-Ann, ich krew, tak jak ich życia, złączyły się ze sobą. I kiedy w końcu doszedł, wiedząc, jak tylko wilk może to wiedzieć, że znalazł kobietę, która idealnie do niego pasuje, która będzie stać u jego boku, dopóki ich życia na tym fizycznym świecie się nie skończą. Ric nigdy nie myślał, że kiedykolwiek może być taki szczęśliwy. Obejmowali się, świat wokół nich zaczął ciemnieć, ale księżyc, który kochały wszystkie wilki, świecił nad nimi, jakby udzielał błogosławieństwa ich związkowi. I wtedy Dee, która rzadko bywała złapana na chwili, jak niektóre wilczyce, coś sobie uprzytomniła. - O Boże. – westchnęła, popychając Rica na plecy i głaszcząc jego włosy. – Jak do diabła, powiem o tym mojemu tatusiowi? ~ 288 ~

Ric pocałował ją w szyję, zanim spojrzał w jej oczy. - Powiemy mu razem. - Ponieważ myślisz, że cię nie zabije w mojej obecności? - W dużej mierze tak. - Jezu Chryste! – warknął Niles Van Holtz, zatrzymując się nagle, gdy ich zobaczył. – Po pierwsze. – warknął, odginając palec. – Pieprzenie na zewnątrz jest zabronione do dziesiątej wieczorem. Wtedy wszystkie szczenięta Van Holtz idą spać. - W takim razie nie powinieneś dawać Ricowi prezerwatyw. – wyjaśniła uprzejmie Dee. - Ale zabroniłem mu ich używać do dziesiątej! - To prawda. – zgodził się Ric. – Ale to zrujnowałoby atmosferę. - Do domu. – zarządził starszy wilk. – Mamy coś nowego. Dee usiadła, a kuzyn Rica odwrócił się od niej. - Co nowego? - Możemy o tym porozmawiać w środku, kiedy założycie coś na siebie? - Nie. Wypuścił westchnienie. - Dostałem właśnie telefon od Mace’a Llewellyna. Najwyraźniej to nie Missy jest naszym problemem, ale Matilda Llewellyn. Ich babka. - Jesteś pewny, że on nie próbuje chronić swojej siostry? - Tak. Jestem pewny. Teraz możemy podyskutować o tym w środku? - A o czym tu dyskutować? Zaraz wrócę z powrotem do miasta i zabiję tę starą sukę i… - Nie. Nie załatwisz tego. Zamierzam zatrudnić kogoś innego do tej roboty. - Dlaczego?

~ 289 ~

- A czy Mace Llewellyn nie jest waszym przyjacielem? – stwierdził starszy wilk - Przyjaźnimy się. - Nie załatwisz tego, Dee-Ann. - Wciąż czekam na dlaczego. - Ponieważ tak mówię. – wypluł Niles Van Holtz zza zaciśniętych mocno zębów. - Spójrz na siebie, traktujesz mnie, jak rodzinę. – drażniła się z nim. - I o to chodzi! Oboje do domu i się umyć. Jedziecie z powrotem do Nowego Jorku, więc załatwicie coś dla mnie. - Zabiję kogoś innego? Patrzyła, jak wilk bierze głęboki wdech, bo jego kuzyn wciąż był zatopiony wewnątrz niej. Ric swoje dłonie trzymał za głową i uśmiechał się do niej, a piersi Dee nadal wystawione były na widok Boga i każdego innego. Szczerze mówiąc, to był najlepszy dzień w jej życiu. Dopóki kuzyn Rica nie spojrzał na nią i uśmiechnął się w niezbyt przyjazny sposób. - Tak naprawdę, panno Smith, to co będziesz robić jest niezwykle dalekie od prawdziwego zabijania. Ale coś mi mówi, że to naprawdę będzie boleć, w każdym razie. Nie. Nie spodobał jej się ten błysk w oczach tego faceta. Ale, żeby być szczerym, to co zaniepokoiło ją bardziej… to, że ona albo Malone nie wykonają swojej roboty – po prostu założyła, że nigdy nie poproszą Desiree, by to wzięła – więc kto, do diabła?

***

Darla siedziała na ganku i szyła poduszkę, którą robiła dla swojej Dee-Ann. Było zbyt wilgotno tej nocy, żeby siedzieć w domu i dopóki nie będzie gotowa, by pójść do łóżka, musiała znaleźć sobie zajęcie. Musiała być zajęta, ponieważ coś się działo. Eggie

~ 290 ~

odebrał rozmowę na telefonie, którego nigdy nie używał, a potem wyszedł z domu i poszedł na polowanie. To były kilka godzin temu i jeszcze nie wrócił. Więc Darla szyła i czekała. W końcu, zobaczyła swojego partnera, jak sadzi susami w kierunku domu, z połową padliny jelenia w swoim pysku. Zjadł drugą połowę, ale zawsze przynosił małe, co nieco, do domu dla niej. Oczywiście miała w zamrażalce dobrą połowę krowy, ale gest wciąż bardzo się liczył po tych wszystkich latach. Eggie rzucił jelenia u stóp ganku i wbiegł po schodach. Zatrzymał się, obrócił i zmienił w człowieka, a potem nagi usiadł na najwyższym schodku. Darla nie pytała go o nic, ponieważ wiedziała, że powie jej wtedy, gdy będzie całkiem gotowy. Po kilku minutach, zaczął mówić. - Muszę jechać do Nowego Jorku. - W porządku. Podrapał się w kolano i Darla zerknęła na swojego partnera zza rzęs. Nie był już tym młodym wilkiem, który wystawał pod jej oknem noc w noc, wyjąc do niej, przepędzany przez jej ojca, braci i kuzynów, po to tylko, żeby wrócić i zacząć wszystko od początku. Dziwne, ale Darla nigdy nie myślała, że kiedykolwiek skończy z samcem Smithów. Byli bardziej w typie jej sióstr. Mnóstwo dramatu i kłótni oraz wywoływanie wzajemnej zazdrości. Darla nie miała cierpliwości na takie głupstwa. Lubiła spokój i ciszę. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że wilk, którego powszechnie się bano, nie tylko w jego własnej sforze, ale również przez innych, zostanie jej partnerem. Szczególnie taki o przezwisku Eggie. Ale on był tym jedynym i nadal jest. I, jeszcze lepiej, udało mu się zachować tę wspaniałą budowę ciała, którą kochała przez wszystkie te lata.Ciało było starsze, miało więcej blizn, ale jednak... cholera. - Chciałabyś pojechać ze mną? – mruknął. To sprawiło, że Darla zgubiła jeden ścieg, coś, czego przez lata nauczyła się nie robić, gdy Eggie i jej dziewczynka byli w pobliżu i nigdy nie wiedziała, co zrobią, albo powiedzą. - Co proszę? Wzruszył ramionami.

~ 291 ~

- Chciałbym, żebyś pojechała ze mną. - A po co? – Ani razu, przez te wszystkie lata bycia razem, Eggie Smith nie poprosił jej, żeby pojechała z nim na robotę. Ani razu. I Darla nigdy nie myślała, że tego chce. Więc dlaczego chce teraz? - Chcesz, żebym z tobą pojechała? Dlaczego? – naciskała, gdy nie odpowiedział na jej pierwsze pytanie. - Chcę, żebyś wbiła trochę rozumu do głowy naszej córce, ot dlaczego. - W jakiej kwestii? Eggie burknął coś, przeklął pod nosem, ponarzekał jeszcze do siebie, aż w końcu warknął. - Po prostu przepadła i zakochała się na zabój w jakimś cholernym Van Holtzu. - Och. – Darla poczuła, jak jej serce opadło, ale utrzymała swoją twarz celowo obojętną. Myśl, że jej córka mogła sama znaleźć sobie partnera, że nie skończy, jako stara, samotna, wędrująca przez wzgórzaTennessee panna, bez żadnych szczeniąt nazywających ją mamą, bardziej martwiło Darlę. Wilki po prostu nie były przeznaczone do tego, by być samotnikami, a Dee-Ann była czymś więcej niż wilkiem, wśród tych których Darla znała, z wyjątkiem Eggiego. - W którym? – Było tak wielu Van Holtzów. - W tym jej przełożonym. Wykorzystuje ją, oto co mówię. To jest niewłaściwe w miejscu pracy, lub coś podobnego. - Rozumiem. – Ponieważ ich dziewczynka była taką słabowitą, małą kobietką, którą oczywiście łatwo można było manipulować. Darla zaczęła ponownie szyć, już marząc o posiadaniu małych wnucząt, dla których będzie mogła szyć rzeczy, i o wakacjach, kiedy przyjadą z wizytą. - Van Holtz. – warknął Eggie. – Słyszałem, że już z nim mieszka w jakimś ekstrawaganckim apartamencie. Moja mała dziewczynka. I wiesz, że Bubba Ray będzie zrywał boki, jak się o tym dowie. - Prawdopodobnie. – Darla szyła dalej, a potem dodała. – Ale jestem pewna, że sobie pomyśli, iż Dee-Ann jest tak zdesperowana, że wzięła sobie tego mężczyznę, bo

~ 292 ~

Sissy Mae ma już jednego. Wygląda na to, że złapała pierwszego, który okazał jej jakieś zainteresowanie, więc może nie będzie zachowywał się aż tak źle. Eggie spojrzał na nią, irytacja ściągnęła jego brwi praktycznie aż do nosa. - To jedna wielka bzdura. Moja dziewczynka nie musi się zadowalać takim kimś. - Wiem. Ale wiesz, jaki może być Bubba. - On niech lepiej trzyma pysk na kłódkę. Przynajmniej mój Słodki Robaczek wybrał sobie kogoś z tego samego gatunku, nawet jeśli to jest Van Holtz. A jeśli Van Holtz jest tym, czego chce, to niech do diabła go sobie weźmie. - Tak myślę. – Darla odłożyła szycie do wiklinowego koszyka, który trzymała przy swoim bujanym fotelu i weszła do domu. – Chyba zacznę się pakować. – Dotarła tylko do schodów w ich przytulnym domu, gdy szybko zawróciła do progu tylnych drzwi i krzyknęła. – Egbercie Ray Smith! W tej sekundzie przyprowadź tutaj swój tyłek! Zajmiesz się swoim bratem później!

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 293 ~

Rozdział 29

- Ja, – powiedziała jeszcze raz Dee-Ann, wyglądając, jakby była bliska łez, – idę na dobroczynną aukcję z tańcami. Czuję się, jak idiotka! - I również wyglądasz jak jedna z nich. – odparł Rory, potrząsając głową, siedząc i przyglądając się, jak przymierzała sukienkę za sukienką. Żadna z nich nie leżała na niej zbyt dobrze. Rory musiał przyznać, że Dee-Ann była jedyną kobietą na świecie, dla której wziął sobie wolne, żeby przyjść z nią do tego ekskluzywnego, ale przyjaznego dla zmiennych sklepu, i pomóc jej znaleźć cholerną sukienkę na cholerne tańce. Na tańce, na które szła z Ulrichem Van Holtzem i tymi wszystkimi ludźmi. Wiedział, że Dee lubiła tego małego cherlaka, ale nie miał pojęcia, że byli tak… blisko. A potem wyjechała do Waszyngtonu na weekend z okazji święta Czwartego Lipca i przyjechała oznaczona, sparowana i zmuszona do pójścia na tańce. Chyba ten świat zwariował! - Myślę, że ta sukienka jest całkiem odpowiednia. – odezwała się ekspedientka, a Rory mógł w tej chwili powiedzieć, że jego przyjaciółka była naprawdę blisko pobicia na śmierć tej słodkiej, małej lisiczki za to wielkie, grube kłamstwo. - Chyba nie mówisz poważnie. – obruszył się. Ekspedientka spiorunowała wzrokiem Rorego. - Próbuję tylko pomóc. - Próbujesz dostać prowizję, ale nie zarobisz jej w ten sposób, sprawiając, że moja przyjaciółka wygląda jak idiotka. - Cóż, nie wiem, co mam z tym zrobić. – warknęła ekspedientka. – Nie jestem cudotwórczynią! Rory wystrzelił z kanapy i zepchnął lisicę z drogi ostrych pazurów i kłapiących kłów Dee-Ann.

~ 294 ~

- Dee-Ann! - To ona zaczęła! Rory odesłał ekspedientkę i spróbował sam pomóc Dee. - Może powinniśmy znaleźć coś krótszego. Masz całkiem zgrabne nogi. - Dzięki, Rory. Doceniam to. - Próbuję pomóc. - Staraj się bardziej! Rory usłyszał delikatne chrząknięcie i spojrzał na ciemnowłosą latynoską piękność, za którą gotów był oddać wszystko, co miał, albo co kiedykolwiek będzie miał, byle tylko spędzić z nią jedną noc. - Cóż, cześć, kochanie. – Zaczął iść w jej stronę, ale Dee złapała go za włosy i szarpnęła z powrotem. – Cholera, Dee-Ann! - Nie wkurzaj mnie, Rory Lee Reed. I nie zostawiaj mnie, żeby iść na cipkowe polowanie. - Jeśli jesteś zainteresowana, - odezwała się piękność, pozornie nieświadoma ich kłótni, - mogę coś zasugerować. - Faktycznie chcesz mi pomóc, - zapytała Dee, - czy będziesz mnie torturować tak, jak cała reszta? - Nie znam cię na tyle dobrze, żeby cię torturować. – Uśmiechnęła się do Rorego. – Zazwyczaj oszczędzam to dla moich przyjaciół. - A więc, kochana, - zaczął Rory, - jesteś nowa w mieście? - Rory Reed! – warknęła Dee. - Przepraszam, przepraszam. – Trudno było skończyć z przyzwyczajeniem. Piękna kobieta z długimi nogami i krągłym ciałem i Rory był zgubionym wilkiem. - Jestem zrozpaczona. – Dee przyznała się kobiecie, a Rory dopiero teraz zdał sobie sprawę, że była człowiekiem. Zadziwiające. Było coś tak drapieżnego w niej, że przypuścił, iż jest kotem.

~ 295 ~

- Nie panikuj. – Piękność podeszła do Dee i obejrzała ją w lustrze. – To przez twoje ramiona. Są olbrzymie. - Tak, jakbym potrzebowała więcej zjadliwych komentarzy o moim ciele. - To jest tylko spostrzeżenie. Musimy popracować z tym, co masz. – Podeszła do jednej z półek i wyciągnęła długą do podłogi niebieską rzecz bez rękawów i wręczyła Dee. – Przymierz tę. Dee zerknęła na cenę i otworzyła szeroko oczy. - Straciłaś chyba swój pieprzony mózg? - Słuchaj, wieśniaro. – warknęła kobieta. – To kosztuje tyle forsy, żeby ktoś rozrośnięty w barach mógł dobrze wyglądać. A teraz zabieraj swój chudy tyłek do przymierzalni i załóż tę cholerną rzecz, zanim stanę się drażliwa. Dee uciekła od nich jak burza, a piękność obróciła się do Rorego. Uśmiechnął się. - Jak leci, kochanie? - Przyjechałam na Manhattan, ale wciąż jakimś wieśniakom udaje się mnie znaleźć. – oznajmiła w powietrze. Boże, była taka ostra. Uwielbiał te ostre. - I pozbądź się tego maślanego spojrzenia, wsioku. Jestem zajęta. O rany, i to jak zajęta. Zapach kota, który ją oznaczył, okrywał ją od świeżo zrobionych włosów, aż do świeżo pomalowanych paznokci u nóg. Wydawało się, jakby kot okręcił się wokół niej, zanim wypuścił ją przez drzwi. - Chyba nie myślisz, że boję się jakiegoś małego kota, co? – zapytał Rory. Uśmiechnęła się i Rory poczuł, jak jego orzeszki się ścisnęły. - Tak naprawdę, koleś, - pochyliła się i dokończyła szeptem, - powinieneś bardziej bać się mnie. Mrugnęła do niego i odsunęła się. Rory był gotowy na walkę z kotem na śmierć o tę kobietę, ale wtedy jego najlepsza przyjaciółka od trzydziestu pięciu lat wyszła z przebieralni. Oszołomiony, aż się cofnął.

~ 296 ~

- Boże, Dee-Ann. - Aż tak źle? Potrząsnął głową, ale to piękność odpowiedziała. - Nie. Myślę, że ta będzie dobra. Widzisz, co kilka dodatkowych dolarów może ci kupić? – Pokiwała głową, najwyraźniej doceniając swoją własną umiejętność. – Wyglądasz dużo mniej przerażająco. Mój Boże, jestem dobra. – Obejrzała Dee, ale zatrzymała się na jej głowie. – Musisz jeszcze coś zrobić z tym mopem na głowie. – Dee warknęła i kobieta zaśmiała się z niej. – Nie szczerz na mnie swoich zębów, wieśniaro. – Wyciągnęła ze swojej maleńkiej torebki wizytówkę. – Proszę. Zadzwoń do tego salonu i powiedz, że przysłała cię Angelina. Tam się tobą zajmą. Rzuciła okiem na wysadzany diamentami zegarek na swoim nadgarstku. - Lecę. Muszę iść na tę głupią aukcję dobroczynną dzisiaj wieczorem. Rory wycelował w Dee. - Dee prawdopodobnie idzie na to samo. - W takim razie cieszę się, że mogłam pomóc, bo inaczej byłabym zmuszona do wyśmiewania się z niej bez przerwy, gdyby miała na sobie którąś z tamtych kiecek. Och. – Wycelowała w Rorego. – Wybierz jej jakieś seksowne buty. Coś na obcasie. - Obcasie? – krzyknęła Dee. - Na szczęście, sukienka jest wystarczająco długa, żeby ukryć rozmiar twoich stóp, ale jestem pewna, że twój chłopak je polubi. – Odeszła. – Miło było was poznać. - Ale gorąca. – westchnął Rory, przyglądając się, jak tyłek kobiety oddalał się kołyszącym krokiem. – Tak cholernie gorąca. Bez słowa, Dee skierowała się do przebieralni. - Gdzie idziesz, Dee? - Przebrać się, żebym mogła wybić ci te pierdoły z głowy, bez martwienia się o zakrwawienie tej przerażająco drogiej sukienki! - Ale, - zawołał Rory, - nie wybrałaś jeszcze butów!

~ 297 ~

***

Ric wyciągnął swój smoking, buty, koszulę i krawat przygotowując się do wieczornych tańców. Zwykle ograniczał swoją obecność na tego typu imprezach. Nie miał nic przeciwko dawaniu pieniędzy, albo dobrowolnej pomocy zwykłym ludziom, ale ubranie się w smoking i mieszanie się z bogatymi i wpływowymi nie było czymś, co lubił często robić. Zgodził się jednak być obecny na tym wydarzeniu na prośbę swojego wuja, jako przedstawiciel rodziny Van Holtz, a także dlatego, że potrzebował dobrego alibi. Ponieważ dzisiaj to była ta noc, kiedy Grupa miała się zająć Matildą Llewellyn i zdradą wobec jej rodziny. To powinno być coś, z czym Ric, albo jeden z innych kierowników powinien poradzić sobie sam, ale zabrał się za to jego wuj, więc Ric nie miał nic przeciwko temu. Ponieważ Matilda Llewellyn była na szczycie politycznego łańcucha pokarmowego i była tam już od bardzo długiego czasu, Van nie chciał żadnej z zaangażowanej w to osób włączać również w jej śmierć. Dumy mogłyby stać się bardzo nerwowe w związku z tym. Poza tym, Matilda nie będzie łatwą ofiarą do zdjęcia, pomimo swojego wieku. Więc Ric robił to, co kazał mu robić jego kuzyn, i szedł na dobroczynną imprezę. Nie będzie chyba aż tak źle, prawda. Lock i Gwen też tam będą i, co najważniejsze, Dee. To będzie ich pierwsze wspólne wyjście, jako oficjalna para, i już nie mógł się doczekać, żeby się nią pochwalić. - Hej. Uśmiechając się, obrócił się i stanął naprzeciw kobiety, o której właśnie myślał. - Hej. – Ric zamrugał. – Zrobiłaś coś ze swoimi włosami? Wzruszyła ramionami, wydając się całkowicie załamana. - Próbowali, ale najwyraźniej moje włosy są zbyt niesforne i nie wiedzieli, jak ukryć to uszkodzenie na moim uchu, kiedy to Pudelek mnie postrzelił. Ostatecznie stylistka powiedziała, i tu cytuję, Pieprzyć to. Tak powiedziała. O moich włosach. Pieprzyć to. - Mam nadzieję, że jej nie przewróciłaś.

~ 298 ~

- Po tym, jak zapłaciłam za tę przeklętą sukienkę, masz cholerną rację, nie przewróciłam jej. - Kupiłaś sukienkę? Rzuciła torby, które trzymała w rękach. - A jak myślisz, co tutaj mam? - Nie pomyślałem, że tam może być sukienka. - Nie chcę, żebyś czuł się zakłopotany, kiedy pójdziemy na tę imprezę. - Nie byłbym. Obojętnie, co byś włożyła. - Teraz tak mówisz… - Dee-Ann, guzik mnie obchodzi, czy pójdziesz ubrana w dżinsy i glany… ważne, żebyś czuła się swobodnie i dobrze. Chrząknęła na niego, co było czymś nowym. Chrząkała na innych, ale nigdy na niego. - Cokolwiek robisz, nie przyzwyczajaj się do tego. – powiedziała. – Jest zbyt drogo, sprzedawcy mnie nie cierpią i najwyraźniej mam dziwacznie duże ramiona, do których nie mogą dopasować ubrań, więc jakaś nieznajoma poczuła potrzebę niesienia mi pomocy i dała mi radę w sprawie mody. Nigdy więcej już nie chcę przez to przechodzić! Ric popędził do jej boku i położył ręce na jej ramionach. - Nigdy więcej. Obiecuję. Zróbmy to dziś wieczorem, żeby uspokoić mojego kuzyna, i koniec z tym. - Będziemy musieli wziąć ślub? Wykrywając zbliżający się paniczny strach, ponieważ to pytanie wyszło z lewego pola, Ric spokojnie odpowiedział. - Tę decyzję możemy podjąć innym razem. - Rory Reed mówi, że będziemy musieli wziąć ślub, ponieważ wszyscy Van Holtzowie biorą ślub, ale śluby to tylko strata pieniędzy. Szczególnie dla wilków.

~ 299 ~

Niech szlag weźmie tego Rorego Reeda! - Po pierwsze, już nigdy nie będziesz musiała się martwić o pieniądze. – A kiedy jej oczy zwęziły się w gniewne szparki, szybko dodał. – Nie dlatego, że będziesz na moim utrzymaniu, ale dlatego, że masz już dość dużo swoich własnych pieniędzy, a twoja kariera będzie się tylko rozwijać! Jej oczy trochę się rozszerzyły. Dobra zagrywka, Van Holtz. Dobra zagrywka. - I kiedy już załatwimy sprawę z Matildą Llewellyn i wszystko się uspokoi, wtedy przedyskutujemy to, co chcemy robić, a czego nie. Ale nie dziś wieczorem i nie w tej chwili. Wypuściła oddech. - Okej. - Jesteś pewna? - Tak. Jestem pewna. Wciągnął ją w swoje ramiona i przytulił. - Jesteśmy w tym razem, Dee. Nigdy o tym nie zapominaj. - Nie zapomnę. – szepnęła, przytulając się mocniej. - Przepraszam, Ulrich. – Pani M. odezwała się za nimi. - W porządku, Pani M. – Pocałował szyję Dee, a potem odsunął się od niej. – O co chodzi? Pani M. zmarszczyła trochę brwi. - Twoja matka przyszła się z tobą zobaczyć. Niezupełnie to chciał usłyszeć, ale prawdopodobnie tak będzie lepiej. Kiedyś musiał się z nią zobaczyć. Ale zanim mógł się zastanowić i zacząć martwić, Dee wsunęła swoją rękę w jego. - Chodźmy. – Uśmiechnęłasię do niego. – Czas, żebyś porządnie przedstawił mnie swojej mamie.

~ 300 ~

Dee natychmiast zobaczyła, do kogo Ric był podobny, nawet ze łzami płynącymi w dół twarzy i z jej niebieskimi oczami zamiast brązowych. Był synem swojej matki na więcej niż jeden sposób, biorąc pod uwagę to, jak była zdenerwowana. - Tak mi przykro, synu. Tak bardzo, bardzo mi przykro. - Nie zrobiłaś nic złego. – powiedział do niej Ric, przytulając mocno matkę. Może nie, ale wilczyca tak naprawdę go nie chroniła. Oczywiście, Dee bardzo starała się nie osądzać innych wilczyc. Samice ze sfor Lewis i Smith były twardymi matkami, nigdy nie pozwalały swoim szczeniętom uniknąć odpowiedzialności. Ale były także znane, jako notorycznie niebezpieczne kobiety, gdy chodziło o ochronę ich szczeniąt. Wytropiłyby każdego, kto za bardzo się zbliżył, albo skrzywdził ich szczenięta, nawet nieznacznie. A jeśli skrzywdziłeś ich szczenięta bardziej, niż nieznacznie? Byłbyś szczęśliwy, gdyby znaleziono chociaż kawałek ciebie. Jednak gorsze było to, że Ric schodził ze swojej drogi, by chronić matkę. Nie zamierzał jej powiedzieć o tym, co zrobił jego ojciec, a jego kuzyn, Van obiecał, że również nic nie powie. Powinni wymusić też tę obietnicę na Irene, ponieważ kiedy się dowiedziała, że żaden z mężczyzn nie powiedział ani słowa, podniosła telefon i zadzwoniła do Jennifer Van Holtz, mówiąc jej o wszystkim. O pieniądzach, które zostały skradzione, ataku na Rica i Steina, i co się teraz z nią stanie, z jej starszym synem i jej mężem idiotą. Irene nie zachowała niczego, udowadniając tym, że Dee polubiła tę dziwną w pełni kobietę bardziej, niż mogła powiedzieć. - Nie chcę, żebyś martwił się czymkolwiek. – powiedziała Jennifer do swojego syna. – Wrócimy do Kolorado. Już omówiliśmy to z moimi rodzicami i z Alfami i się zgodzili. Dee nie była pewna, czy to było takie łatwe. Nie widziała kogoś takiego, jak Alder Van Holtz radośnie rozpływającego się chyłkiem we mgle, ponieważ tak powiedział mu kuzyn, którego nie cierpiał, i partnerka, której nie brał na poważnie. Szczerze mówiąc, wilk powinien dziękować Bogu, że nie jest Smithem. Sfora by go wyrzuciła, albo wrzuciła do jeziora z aligatorem Ralphem i pozwoliła im walczyć. Dee zachichotała na tę myśl i zarówno matka, jak i syn, spojrzeli na nią. - Przepraszam. Coś sobie pomyślałam. ~ 301 ~

Zmuszając się do śmiechu, Jennifer otarła łzy ze swoich oczu. - O rety. Musisz sobie myśleć, że jestem jakimś mazgajem, Dee-Ann. - Wcale nie, ma'am. - Proszę. Mów do mnie Jennifer. – Pogłaskała ramię swojego syna. – Nie zostanę. Ja tylko… chciałam cię zobaczyć. - Kiedy jedziecie do Kolorado, mamo? - Niedługo. Zanim… – odchrząknęła. – Cóż, wygląda na to, że twój wuj Leo przejmie sforę. Przynajmniej na razie. Dee zamrugała i zapytała. - Masz wujka Leo? - To skrót od Leonard. - Leo? Jak w… - Tak. Mój dziadek miał poczucie humoru. - Najwyraźniej. - No cóż, jak wiesz, - Jennifer mówiła dalej, - wuj Leo i twój ojciec się nie dogadują. Więc zdecydowałam, że przeprowadzimy się tak szybko, jak to możliwe. - Zobaczymy się jeszcze przed twoim wyjazdem. - Przyjdziesz z wizytą, prawda? – Serce Dee złamało się odrobinę na błaganie w głosie kobiety. - Wiesz, że tak. - I zabierzesz swoją Dee-Ann. – Chwyciła Dee za rękę i posłała jej ten dzielny, wzruszający uśmiech. – Oboje przyjdziecie, prawda? - Oczywiście. – odpowiedziała Dee, ponieważ nie było mowy, żeby pozwoliła swojemu Ricowi samemu jechać do Kolorado. Nie bez Dee, chroniącej jego tyły. I może zabrałaby też Rorego... i Sissy... i Bobbiego Raya. Może też swojego tatusia. Po prostu, jako środek ostrożności, oczywiście. ~ 302 ~

Dee czekała, gdy Ric odprowadził swoją matkę do drzwi. Gdy wrócił, zapytała. - Wszystko w porządku? - Tak jest. Podeszła do niego i zawinęła swoje ramiona wokół jego szyi. - Razem we wszystkim. – przypomniała mu. – Nigdy o tym nie zapominaj.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 303 ~

Rozdział 30

Mace Llewellyn wpatrywał się w dwie nastolatki, które przyprowadziła ze sobą Blayne Thorpe do pomocy przy opiece nad jego synem. A więc on i Dez będą mogli spędzić więcej niż pięć minut na jakiejś śmiesznej imprezie dobroczynnej. Normalnie nigdy by nie poszedł, ale Niles Van Holtz zasugerował ich obecność. Mace nie chciał za dużo myśleć o tym, dlaczego Alfa Van Holtz to zasugerował, bo przecież wiedział, dlaczego. Żeby on i jego siostry, które również będą obecne, mieli dostateczne alibi – na wszelki wypadek. - Mam nadzieję, że nie gniewasz się, iż je przyprowadziłam. – rozwodziła się Blayne. Fajna dziewczyna, ale gadała jak najęta. – Są niezawodne i dobre w opiece nad dziećmi! – Uśmiechnęła się i Mace niemal również się uśmiechnął. Kundel, który nie zmieniał się w ludzką postać i samica hybrydy niedźwiedzia, która patrzyła spode łba, jakby w każdej chwili chciała kogoś zabić. Prawdę powiedziawszy, dała radę z umieszczeniem psów Dez pod kanapą z odrobiną czegoś więcej, niż gniewne spojrzenie, i nawet jego słodki mały szczeniak się tam ukrył. Psy Dez nie reagowały tak na nikogo, od czasu, kiedy Mace pierwszy raz wszedł do tego domu. Tak więc, nie był pewny czy kupuje to „są świetne do dzieci”, ale cóż. Wiedział, że Blayne dobrze zaopiekuje się Marcusem i tylko to się liczyło podczas tych wieczorów, kiedy jego niania, gepardzica, miała wolne. - Nie ma Novikova? – zapytał, aby podtrzymać rozmowę, a jednocześnie próbując siłą woli zmusić swoją żonę, żeby się pojawiła. - Trenuje dziś wieczorem. – I roześmiała się, a potem znowu zaczęła gadać, ale Mace tak naprawdę jej nie słuchał. W końcu jego żona zeszła po schodach z Marcusem w swoich ramionach. - Przepraszam, przepraszam. – Przekazała ich syna Blayne, a Marcus przytulił się do niej mocno, całując Blayne po policzkach i nosie. Taki młody, a już powtarzał pewne ruchy swojego ojca. ~ 304 ~

- Przestań patrzeć z taką dumą. – ostrzegła go Dez, wyciągając psy spod kanapy i prowadząc je do ich własnych bud w suterenie. Dobry pomysł, bo Mace po późnym powrocie do domu tego wieczora, nie chciał zmywać ich sików z podłogi, gdyby zostały wystraszone jeszcze raz przez hybrydę niedźwiedzia. Dez szybko wróciła i złapała jedwabny szal, jednocześnie racząc Blayne swoimi zwykłymi gadkami. - Masz wszystkie nasze numery telefonów, do tego bezpośredni kontakt na komisariat, do lekarza Marca – Och! Gdzie twój telefon, Blayne? Zawsze gdzieś schowasz swój telefon. - Jest w mojej torbie. - Której torbie? Przyniosłaś trzy. - W czarnej. - One wszystkie są czarne. - Nie. Jedna jest ciemnoszara, a druga grafitowa. - Mącisz mi w głowie, Blayne. Zachichotała. - Mówisz, jak Bo. - Dez. – westchnął Mace. – Możemy już iść, proszę? - Okej, okej. Ale musisz podrzucić mnie do mieszkania Ulricha Van Holtz'a, a ja złapię cię w hotelu. - Dlaczego? Wargi Dez się zacisnęły i miał przeczucie, że próbowała się nie roześmiać. - W porządku kobieto, co się dzieje? - Uh... chodzi o Dee-Ann. Ona… – Dez prychnęła. – Prosiła mnie i Malone, byśmy wpadły i pomogły jej z sukienką, którą założy dziś wieczorem. - Dee założy sukienkę?

~ 305 ~

- Myślę, że chce dobrze wyglądać dla Rica. - Jakiego Rica? - Rica? Rica Van Holtza. – Mace wpatrzył się w nią. – Rozmawiałeś z nim o twojej siostrze? Kilka dni temu? - To brzmi trochę znajomo. - Zapomnij. - Nie! –krzyknęła Blayne. Próbowała wyglądać tak, jakby nie podsłuchiwała, ale dokładnie to właśnie robiła. – Żadne zapomnij. Powiedz. Powiedz! Dez się roześmiała. - Powiedzieć, co? - Dlaczego Dee chce dobrze wyglądać dla Rica? - Ponieważ jest w typie gorącego supermodela? - Dez! - Nie jestem w stu procentach pewna, ale ja i Malone myślimy, że zrobili skok na głęboką wodę. Blayne zapiszczała, pies hybryda zaszczekał, a przerażająca samica hybrydy i Mace warknęli zirytowani tym dźwiękiem. - Wiedziałam! – zapiała z zachwytu Blayne. – Wiedziałam! Projekt Wilk-wilk stał się sukcesem! Mace otworzył swoje usta, chcąc coś powiedzieć, ale Dez przerwała mu podniesioną ręką. - Nie. - Coś jeszcze? – naciskała Blayne. - Dee założy też buty na obcasach.

~ 306 ~

- Słuchaj, – powiedział Mace do swojej żony, – podkręcasz tylko atmosferę. Posunęłaś się za daleko. Już nigdy więcej nie uwierzę w nic, co kiedykolwiek do mnie powiesz. - Nieważne. Blayne znajdź swój telefon i trzymaj go tym razem pod ręką. – Dez pocałowała syna w czoło. – A teraz chodźmy, Kapitanie Ego. – Dez ruszyła do drzwi. – Lepiej pojadę do Dee-Ann, zanim zacznie zabijać innych w promieniu pięćdziesięciu kilometrów. Miała rację, ale tak naprawdę wszystko, o czym Mace mógł myśleć to, jak zakończy się ten wieczór. Ponieważ kiedy ten wieczór się skończy zniknie też jego zadręczanie tym, co zostanie zrobione dzisiaj wieczorem.

***

Po zameldowaniu się w tej horrendalnie drogiej pułapce na pchły, pośrodku tego ohydnego miasta, Eggie Smith zostawił swoją partnerkę w rękach bratanicy Sissy Mae i tego jej lwa idioty. Chociaż chłopak umiał grać w piłkę, to jednak dzięki całemu mnóstwu swoich najbardziej kiepskich cech, nie był wart swojego żywienia. Jak tylko wyszedł, Eggie ukradł samochód spod baru i pojechał do jednego z domów Dumy Llewellyn za Greenwich, w Connecticut. Zaparkował dość daleko od posiadłości i wszedł po swojemu na teren lwa, poruszając się tak szybko i cicho, jak pozwalały mu na to jego stare kości. Znalazł dobre miejsce na zajęcie pozycji, dając radę ulokować się bezpiecznie i wygodnie w gęstwinie liści i gałęzi dużego dębu tuż przy domu Dumy. Zmierzył odległość celownikiem i, usatysfakcjonowany, że miał dobrą widoczność na swój cel, otworzył plecak, który przyniósł ze sobą. Szybko złożył strzelbę. Jak tylko to zrobił, rozsiadł się i czekał na zapadnięcie zmroku. Te długie letnie dni sprawiały, że ten rodzaj rzeczy zabierał więcej czasu niż normalnie. Ale tylko trochę dłużej i Eggie mógł poczekać. Gdy tak siedział i czekał, martwił się o swoją córkę. Martwił się, że popełniła błąd wybierając tego przeklętego Van Holtza, ale Darla była naprawdę niewzruszona w sprawie wyboru Dee.

~ 307 ~

- Boże, Eggie. Ona jest dorosła. Nie możesz podejmować za nią takich decyzji. – Tak jakby podejmował jakiekolwiek decyzje za Dee-Ann Smith odkąd wyrosła z pieluszek. Jego mała dziewczynka zawsze załatwiała sprawy na swój sposób i nikt nie mógł tego zmienić. Wątpił, czy kiedykolwiek mógł. I tak długo, jak ten Van Holtz to rozumiał, Eggie nie będzie miał z nim żadnych problemów. Jeśli jednak kiedykolwiek straci z oczu... Nagle Eggie zobaczył jakieś poruszenie w domu, więc uniósł broń, żeby przez celownik zobaczyć, co się dzieje. Cel był przy swoim telefonie i, ponieważ to był zawsze dobry pomysł by podnosić swoje umiejętności, których rząd tak chętne go uczył, zabawiał się czytaniem z ruchu jej warg. I Boże, ale ta kobieta się skarżyła. Nawet powietrze wydawało się ją denerwować. Typowy kot. Rzucanie się na kłębki kurzu i gryzienie wełny. Ale potem ton rozmowy lwicy się zmienił. Rozmawiała z kimś innym i Eggie poczuł, jak kły wysuwają się z jego dziąseł, kiedy kobieta zapędziła się za daleko – może nawet to było nikczemne – niż ktokolwiek z nich ją doceniał. Chciała przekroczyć granicę, której nawet Eggie nigdy by nie przekroczył. Nie w tym życiu. Opuszczając swoją broń, Eggie rozebrał strzelbę i włożył z powrotem do torby. Wyciągnął kaburę spod ramienia i przywiązał do paska swoich dżinsów. Zszedł z drzewa i pobiegł w kierunku domu lwicy, biegnąc szybko zanim będzie za późno.

***

Ric stał na zewnątrz jednej z luksusowych sal balowych Hotelu Kingston Arms i cierpliwie czekał na przyjazd Locka i Gwen. Musiał przyznać, że był zdenerwowany. Wiadomość o jego związku z Dee rozeszła się wśród społeczności zmiennych, jak ogień. Nie przeszkadzało mu to, ale chciał, jako pierwszy, wprawić Lachlana MacRyrie w szok czystego zdumienia. Będzie zabawnie! Oczywiście planował stać tu z Dee-Ann u swojego boku, ale powiedziała, że ma iść bez niej, no i poszedł. Nie chodziło o to, że miał zamiar regularnie torturować ją tego rodzaju wydarzeniami, ale dzisiejszy wieczór był inny. Dzisiaj to była noc, kiedy to Matilda Llewellyn spotka się z końcem popełnianego przez nią przestępstwa przeciwko swojemu własnemu rodzajowi. Żeby ograniczyć gwałtowną reakcję, nie tylko wśród

~ 308 ~

społeczności zmiennych, ale także ludzkich podmiotów prawnych, ci, których normalnie można by było podejrzewać o dokonanie tej zbrodni, uczestniczyli w tym wydarzeniu. W tym, ale nie tylko, Mace Llewellyn i jego siostry, Dee-Ann, Cella Malone, Dez MacDermot-Llewellyn i Ric. Chociaż zajęcie się Matildą, prawdopodobnie nie zakończy całkowicie walk hybryd, to jednak z pewnością szarpnie tą dobrze finansowaną i dobrze naoliwioną walczącą maszyną. Rzeczy takie, jak te, potrzebowały pieniędzy do przeżycia, i ci, którzy nie zarabiali pieniędzy często odchodzili, żeby zająć się jakimś innym nielegalnym procederem, który będzie to robił. Nie, żeby cokolwiek z tego sprawiało, że Ric czuł się lepiej, ale mógł tylko pomóc jednej z pozbawionej praw obywatelskich grupie na jakiś czas. W końcu Lock podszedł do sali balowej, obejmując ramieniem talię Gwen. - Wyglądasz fantastycznie. – powiedział do niej Ric, pochylając się i całując ją w policzek. - Dzięki. Chociaż muszę przyznać. Nie cierpię tego gówna. -Wiem. Ale doceniam, że tu jesteście. Możecie być moim alibi. - Ponieważ tak jest zabawniej. – poinformował go Lock. – Więc, jak poszło z Vanem? - Świetnie. Zanim się zorientował, oznaczyłem Dee. A potem zrobił się trochę histeryczny. Para gapiła się na niegoz szeroko otwartymi oczami i ustami. Potem Gwen się roześmiała. - Matko Święta, Ric, rzeczywiście ci się udało. - Ty i… – Lock potrząsnął głową. – Nie miała nic przeciwko? - Lock! – pisnęła Gwen. - Nie. – odparł Ric z uśmiechem. – Nie miała nic przeciwko. - A co z jej ojcem? - Jak to wszystko się skończy, pojedziemy do Tennessee i powiemy mu o tym razem. ~ 309 ~

- Naprawdę myślisz, że jej obecność powstrzyma tego człowieka od zabicia cię? Ric przyznał. - Mam taką nadzieję.

***

- Powiedzcie mi. – naciskała Dee. – Wyglądam głupio? - Nie. – Malone wydawała się być tym nawet zaskoczona. – Wyglądasz świetnie. Dee jeszcze raz obejrzała się w tej ciemnoniebieskiej, długiej do ziemi sukni z pasami materiału udrapowanymi wokół jej ramion. To nie były prawdziwe rękawy, co nie bardzo pasowało do jej rozrośniętych ramion, ale też, tak naprawdę, nie miała rękawów. - Szczerze mówiąc, wyglądasz wspaniale. – powtórzyła Desiree. Dee odwróciła się do lustra. Gdyby naprawdę tak myślały... - Chyba nie myślicie, że będzie chciał chodzić na tego rodzaju rzeczy zbyt często, prawda? – zapytała Malone i Desiree. Ponieważ ta cholerna sukienka kosztowała tyle, co trumna, w której Dee wiedziała, że któregoś dnia zostanie pochowana. - Wątpliwe. – Desiree łyknęła kawę, którą przyniosła ze sobą. – Zazwyczaj jest zbyt zajęty na te dobroczynne imprezy. Głównie daje pieniądze i składa jakieś wymówki. Dzięki Bogu za te małe dary. - Chodźmy wreszcie stąd i miejmy już to za sobą. – oznajmiła Malone chwytając swoją torebkę. Dee wzięła kilka dodatkowych spinek z górnej szuflady, gdzie teraz trzymała swoją bieliznę, i wrzuciła je do torebki. Już miała przypiętą swoją 45-tkę do jednego uda pod sukienką i swoją finkę na drugim udzie. Fakt, że mogła łatwo ukryć broń pod tą sukienką, uczynił bardziej do zniesienia to, że była zmuszona wydać na nią tyle kasy. - Myślisz, że masz dość amunicji? – zapytała ją Malone. ~ 310 ~

Dee wzruszyła ramionami. - Dziewczyna nigdy nie jest dość przygotowana.

***

- Co ty tutaj robisz, Mitch? – najeżyła się Gwen, a Ric szybko obrócił się do kotów w płonnej nadziei, że nie zobaczy, jak jego najlepszy przyjaciel rzuca samcem lwa, zanim wejdzie do sali balowej i poradzi sobie z całą tą nudną uprzejmością bogatych zmiennych, na którą nalegali. – Tylko niczego nie zaczynaj. – ostrzegła Gwen. - Tu nie chodzi o ciebie, ty Narcystyczna Kotko. Ric rzucił okiem na Locka. - Dom. Kamień. Szkło. Rzucać. Lock zachichotał i Mitch Shaw wycelował w Rica. - Jestem tutaj dla szczeniaka. - Dlaczego? Może, żeby podziękować mi za cudowny weekend, który ci zapewniłem? - Nie bardzo. Za mało było jedzenia. Ale jestem pewny, że naprawisz to następnym razem. Przerażony Ric zapytał. - Następnym razem? Ale Mitch nie odpowiedział, tylko się odsunął, i Ric zobaczył stojącą za nim Sissy Mae i starszą wilczycę. - Ric. – odezwała się Sissy. – Chciałabym ci przedstawić Darlę Lewis. Mamę DeeAnn. Ric zrobił krok do przodu i wziął wilczycę za rękę. - Pani Lewis. To dla mnie zaszczyt. ~ 311 ~

- Darla. – powiedziała słodko. - Miss Darla. – poprawiła Sissy. – Więc nie daj się poklepywać przez jakieś zbzikowane wilki, bo zadzwonię po ojca i moich wujów. - Oczywiście. Wilczyca pochyliła się do przodu i przytknęła rękę do policzka Rica. Zamknęła swoje oczy, stojąc w ciszy przez dłuższą chwilę. Gdy je otworzyła jeszcze raz, oznajmiła - Tak samo śliczny wewnątrz, jak i na wierzchu. Mój Słodki Robaczek dobrze wybrał. Mitch się zaśmiał. - Słodki Robaczek? Wargi ściągnęły się w geście, który przypominał całą Dee-Ann, i Darla zapytała lwa. - Wciąż chcesz ten cytrynowy placek, który ci przywiozłam, Mitchellu Shaw? Mitch pochylił głowę. - Chcę. - W takim razie bądź miły. - Czy Dee wie, że tu jesteś? – zapytał Ric. - Jeszcze nie. Ale się dowie. – Odwróciła się do Locka i rozłożyła swoje ramiona. – Lachlan MacRyrie. Lock zatopił się w uścisku, przytulając wilczycę mocno, ale delikatnie. - Tak się cieszę, że ci widzę, miss Darla. - Już nie odwiedzasz nas tak, jak przedtem. - Mój harmonogram nie jest zbieżny z Dee, a przyjazd samemu do Smithtown, nawet na miodowo-śmietankowy placek, wydaje się być odrobinę głupie. Nawet dla mnie. – Przyciągnął Gwen do siebie. – To moja narzeczona, Miss Darlo. Gwen O'Neill.

~ 312 ~

- O mój Boże, czyż to nie najładniejsza mała kobietka. Gwen zarumieniła się trochę. - Dziękuję… hm... ma'am. - Dlaczego pani tu przyjechała, Miss Darla? – zapytał Lock. - Jestem tu z Eggiem. Wszystkie oczy skupiły na Ricu i nagle się poczuł, jakby wręczono mu szybki wyrok śmierci. - Nie dla tego! – sapnęła Miss Darla, a potem dodała z niewzruszonym kiwnięciem głową. – Nie martw się jednym ugryzieniem, Ulrich. Zabroniłam Eggiemu zakopywać kogokolwiek w płytkim grobie, zanim tu przyjechaliśmy. Lock się skrzywił, a Ric przełknął. - Dziękuję. Mace Llewellyn podszedł do grupy, złote oczy lwa się zwęziły. - Dlaczego wszyscy stoicie na zewnątrz? Nie wejdę tam sam. - Mace Llewellyn. – złajała go Miss Darla.– To tak mówisz dzień dobry? - Miss Darla? – Uśmiechając się, co wydawało się być prawdziwym powitaniem, duży mężczyzna pochylił się, pocałował ją w policzek i przytulił. – Co słychać? - Świetnie. I ty wyglądasz doskonale. - Dziękuję. – Zmarszczył odrobinę brwi i potrząsnął głową. – A co tutaj robisz? - Przyjechała z Eggiem. – wyjaśnił Ric. - Och. – odparł Mace. Potem zamrugał. – Och. – Pomyślał przez chwilę, wzdrygając się lekko. – Och. - Nie wiem, czy może być jeszcze bardziej niezręcznie. – wymamrotał Mitch, zarabiając cios w żebra od Sissy.

~ 313 ~

***

Wyszły z sypialni, a Malone zatrzymała się na wystarczająco długo, by popatrzeć na łóżko, które Dee najwyraźniej dzieliła z Van Holtzem. -Dee... to łóżko. - Taa, dla rozmiarów niedźwiedzia. - Przerażające. Dee zachichotała, złapała torebkę i wyciągnęła telefon, który dzwonił. - Tak? - Tu Ric. Kiedy się tu zjawisz? - Już jedziemy. – Wyszły na korytarz. - Trzymaj się. – ostrzegł ją. – Twoja matka jest tutaj. - Dobry Boże, dlaczego? – Zważywszy na słowa wilczycy o Manhattanie, że to legowisko prawdziwego zła, gdzie mój Słodki Robaczek jest zmuszony do trzymania wszystkich w ryzach. - Przyjechała z twoim ojcem. – Głos Rica zniżył się do szeptu. – Ona mówi, że nie przyjechała z mojego powodu. Gdyby wiedziała, że Eggie Smith jest tutaj, Dee ukryłaby Rica w jednej chwili, a nie gadała o przyjeździe ojca. - Nie martw się. Będziemy tam za kilka… - Dee-Ann? Dee zatrzymała się przed ciemnym salonem Rica, jej oczy przeszukiwały cienie. Jej usta opadły nieznacznie. - Tato? - Słodki Robaczku. Wyglądasz naprawdę ładnie.

~ 314 ~

- Dziękuję. – Skinęła na Malone. – Tato, to jest Marcella Malone. Jej ojciec uśmiechnął się trochę szyderczo. - Kot. - Tato. – ostrzegła Dee zanim zawołała gestem ręki Desiree. – A to jest Desiree Mac Dermott-Llewellyn. Pamiętasz Mace’a? To jest jego żona. Jej ojciec wpatrywał się w Desiree tak długo, że Dee mogła poczuć swędzenie kobiety, by sięgnąć po broń schowaną pod jej ubraniem. - Tato? Co się dzieje? Sięgnął w ciemność za sobą i wyciągnął coś, a potem rzucił to do ich stóp. Białe włosy i pazury były pierwszy rzeczą, jaką zobaczyła Dee, zanim głowa się podniosła i… - Matko Boska. – mruknęła Desiree. – To Matilda Llewellyn. Lwica, jej twarz krwawiła, a sukienka zakrywała ciało posiniaczone we wszystkich widocznych miejscach, syknęła i ryknęła na nie, cofając się, dopóki ojciec Dee nie postawił swojej dużej stopy na plecach Matildy, przytrzymując ją w miejscu. - Tato. – warknęła Dee, robią krok w przód. – Co ty, do jasnej cholery, robisz? – Zaniepokoiła się, że jej ojciec w końcu stracił rozum; że to, co robił przez tyle lat w końcu go dopadło. Ponieważ to nie było dyskretne. To nie było załatwianie spraw w stylu Smithów. - Powiedz im. – warknął na Matildę. – Mów. – Popchnął ją, gdy syczenie starej suki zamieniło się w rzężący śmiech. - Zabij mnie, – odezwała się, ale patrzyła na Desiree, – a ty dziwko i mój zdradliwy wnuk-łajdak nigdy już nie zobaczycie swojego syna.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 315 ~

Rozdział 31

Dee nacisnęła gaz i manewrowała SUV-em Rica na prawie pustej, w piątkową noc, ulicy. Jej ojciec siedział z tyłu, cichy, wyglądający przez okno. Malone siedziała przy nim, ładując broń, którą złapały w locie w drodze do drzwi. Desiree siedziała na miejscu dla pasażera, jej wzrok wpatrywał się w telefon, kiedy wciąż próbowała dodzwonić się do domu, lub na komórkę Blayne. Ale, co było typowe dla Blayne, jej telefon prawdopodobnie był schowany w tym nieskończenie długim worze, który nazywała torbą, i nikt nie wiedział, co stało się z domowym telefonem. Ale też, żadne z nich nie przeczuwało, co się może zdarzyć. Nie tylko z powodu wysłania w pełni ludzi, by porwali jej wnuka, ale też zgodnie ze słowami starej suki – wychowam go tak, jak należy wychować samca z Dumy Llewellyn. Ale jednocześnie wykorzystując chłopca, jako tarczę, by zachować swoje bezwartościowe życie. Gdy tylko usłyszały cały plan, wyruszyły z misją, jak dobrze zgrana drużyna, którą się stały. Eggie chętnie przyjmował rozkazy od swojej dziewczynki, podczas gdy Malone wysłała przez KZS helikoptery, by monitorowały dom i weszły do akcji, gdyby w pełni ludzie zdołali uprowadzić Marcusa. Chociaż Dee wiedziała, że to nie będzie łatwe. Nie z Blayne. Ale musieli się spieszyć, ponieważ Blayne i dwie niewytrenowane nastolatki nie mogły wiele zrobić. Ric, będąc wciąż na linii, kiedy odkryli, co się dzieje, już kierował się do domu Llewellynów w Brooklynie, wraz z Macem, Sissy Mae, Mitchem i Lockiem. Bobby Ray i Rory jechali z pracy z Bronksu. Ale Dee miała przeczucie, że żaden z nich nie będzie szybciej od niej. Nie dlatego, że to ona prowadziła. Nawet zespoły zebrane z Grupy, KZS i policji NYPD nie pobiją jej, ponieważ miała obok siebie matkę chłopca. Śmiertelnie cicha i gotowa zabić każdego, kto spróbuje skrzywdzić jej dziecko.

***

~ 316 ~

Hannah, nie mogąc się powstrzymać, uśmiechnęła się do chłopczyka. Miał taki zaraźliwy uśmiech, że nie mogła sobie wyobrazić, żeby ktoś nie odwzajemnił takiego uśmiechu. A swoim uśmiechem dokonywał niemożliwego. Sprawiał, że czuła się stosunkowo swobodnie. Ostatnią rzeczą, jaką chciała zrobić to opuścić bezpieczne i ciche kwatery Grupy – zawłaszcza od czasu tego długiego weekendu z tymi wszystkimi ludźmi, po którym nadal dochodziła do siebie – ale Blayne błagała i nalegała swoim jęczącym głosem, jakby chciała sprawdzić nerwy Hannah. Ostatecznie, Hannah się zgodziła. Więc była na Brooklynie, w domu nieznajomych, z dwoma denerwującymi psowatymi – Blayne i Abby – i najsłodszym dzieciaczkiem, jakiego kiedykolwiek widziała w swoim życiu. Co więcej, gdy dziecko wyrośnie na faceta podobnego do swojego ojca, to prawdopodobnie będzie też najsłodszym dorosłym. Blayne zbiegła ze schodów i się zatrzymała. - Nie mogę nigdzie znaleźć Abby. Hannah odwróciła wzrok od dziecka i wskazała na stół w jadalni. Blayne przykucnęła i zerknęła pod stół. - Co ona tam robi? - Dlaczego wszystkim się wydaje, że umiem czytać w jej myślach? - Ponieważ się przyjaźnicie. Ja mogę czytać w myślach Gwenie. Wiem, kiedy myśli o Domu Kotów, albo kiedy wybuchnie jej irlandzki temperament. Nie. Hannah nie zamierzała pytać, co to jest Dom Kotów. Tak naprawdę, to nie chciała wiedzieć. - Chodź tu, Abby. Chodź, malutka. – Gdy Abby odmówiła wyjścia, Blayne wstała. – Dez musi mieć psie ciasteczka, albo coś podobnego. - Czekaj. Zamierzasz spróbować wyciągnąć ją spod tego stołu psimi ciasteczkami? - Myślisz, że powinnam użyć masła orzechowego? I tak, Hannah dała się wrobić. Jeszcze raz! - Albo może jakimś befsztykiem. – mówiła dalej Blayne. – Dez mieszka z samcem lwa, więc chyba musi mieć gdzieś tu mięso, jak myślisz? I mój Boże, co to za hałas? ~ 317 ~

- Twój telefon. - Mój telefon dzwoni? Dlaczego go nie odebrałaś? - Nie będę grzebać w twojej torbie. - Nie mogłaś mnie zawołać i powiedzieć mi, że mój telefon dzwoni? - To nie moja sprawa. - Jak mogę ci pomóc, Hannah, skoro ty nie pomagasz mnie? - Pomagając ci aportować telefon? Jestem tylko w połowie psem, Blayne. - Nie miałam na myśli… – Blayne zmarszczyła brwi, myśląc. – Czekaj no. Ja jestem pół psem! – Blayne głośno tupnęła. – Łatwiej się z tobą rozmawia, gdy nie odpowiadasz. – Podniosła swoją torbę z podłogi i położyła na krześle. Zaczęła w niej kopać, jednocześnie narzekając. – Co to za hałas? - Domowy telefon. Jej głowa podskoczyła. - Nie odebrałaś domowego telefonu? Hannah wzruszyła ramionami. - To nie jest mój dom. - Do jasnej cholery, Hannah! To prawdopodobnie Dez i chyba traci tam rozum, bo nie odebrałam telefonu... znowu. I to jest to, o czym wciąż mówię! Jak chcesz zdobyć sobie przyjaciół, skoro zachowujesz się tak wrednie? To znaczy, może gdybyś była kotem, jakoś byś się wykręciła, ale nigdy nie biorą wrednych psów, czy niedźwiedzi. Nasze stopy i ramiona są po prostu na to za duże. Chociaż nie moje. Ja mam słodkie, drobne stopy. I coś jeszcze. – Wciąż kopała głęboko w poszukiwaniu tego głupiego telefonu. Abby przycisnęła się do nogi Hannah, a wtedy Blayne nagle przestała mówić. A ponieważ ona nigdy nie przestaje mówić z własnej woli, Hannah natychmiast wiedziała, że coś jest nie w porządku. Hannah wstała. - Co…?

~ 318 ~

Nie dokończyła swojego pytania, bo Blayne uciszyła ją podniesioną ręką. Potem wskazała na Marcusa. Hannah właśnie po niego sięgała, gdy wywarzono frontowe drzwi. - Uciekaj Marcus! – krzyknęła Blayne i dziecko się zerwało, biegnąc na tyły domu, Hannah i Abby zaraz za nim. To był pierwszy instynkt Abby, żeby uciekać i nie oglądać się za siebie. Odkąd pamiętała, zawsze dbała o siebie i tylko o siebie. Ale kiedy patrzyła jak Hannah – nieprzyjazna, niedbająca o nikogo Hannah – biegła za małym Marcusem, jakby był jej, i na Blayne podnoszącą nóż, który trzymała przy sobie przez cały czas, na pierwszego faceta, który wszedł przez drzwi, podcinającą mu gardło i natychmiast zabierającą się do roboty przy innych – wielu innych – Abby wiedziała, że nie może teraz uciec. Nie może ich zostawić. Zamiast tego, biegła za Hannah i Marcusem. Hannah zgarnęła chłopca w swoje ramiona i jak burza skierowała się w stronę tylnych drzwi w kuchni. Ale zanim do nich dotarła, również te drzwi zostały wywarzone, a psy, które Mace i Dez wsadzili do ich bud dosłownie szalały próbując się z nich wydostać i chronić Marcusa, ale nikt ich nie uwolnił. Abby zanurkowała pod Hannah i ruszyła na pierwszego faceta, którego mogła dostać w swoje pazury, zmuszając go do cofnięcia się wprost na jego przyjaciół. Rzuciła nim na tylne schody i na podwórze, rozrywając mu gardło dopóki nie skończył krzyczeć. Hannah stoczyła się w dół po schodach, trzymając wciąż Marcusa. Mężczyźni zaatakowali ją ze wszystkich stron. Abby wiedziała, że nie chcą skrzywdzić chłopca, ponieważ jeden z nich złapał wrzeszczące dziecko i pociągnął, podczas gdy inni zarzucili Hannah pięściami i kolanami, starając się, żeby puściła Marcusa. Blayne wybiegła przez tylne drzwi i wskoczyła w sam środek. Jeden z mężczyzn potraktował ją pięścią, wyrzucając Blayne do tyłu. Uderzyła w drzewo, odbiła się od niego i pobiegła do przodu jeszcze raz. Inny mężczyzna złapał ją w pasie i oboje padli na ziemię. Blayne uniosła nóż, ale chwycił ją za rękę i odwrócił ostrze na nią, wbijając je w bok Blayne. Ryknęła z bólu i Abby popędziła do przodu, kiedy w końcu wyrwali rozhisteryzowanego Marcusa z ramion Hannah, ich pięści wbijały dziewczynę w ziemię. ~ 319 ~

Abby podbiegła do mężczyzny trzymającego Marcusa, a kiedy była już tylko kilka stóp od niego, zmieniła się w człowieka. Zaskoczony mężczyzna cofnął się do tyłu, a wtedy Abby położyła go prawym sierpowym, wciągając Marcusa w swoje ramiona i pędząc w stronę jednego z drzew. Używając siły swoich nóg, wskoczyła na najbliższą gałąź i zaczęła się wspinać. - Złapcie tę sukę! – ktoś krzykną. – Zabijcie, jeśli będzie trzeba!

***

Dee wcisnęła hamulec i samochód zatrzymał się tuż przed domem Desiree. Policja NYPD właśnie przyjechała i Dee zmusiła ich do zabezpieczania terenu, żeby trzymali sąsiadów z dala od ich spraw i niezmiennych policjantów NYPD z dala od tego wszystkiego. Bóg tylko wiedział, że mogli pogorszyć całą sprawę. Dee i inni ruszyli w stronę domu z wyciągniętą bronią. Drzwi główne były już wywarzone, wiec bez problemu weszli do środka. Jak tylko weszli do domu, unieśli broń. Usłyszeli krzyki i Desiree sprintem pobiegła na tyłu domu. - Malone! – krzyknęła Dee, podążając za Desiree. – Z boku domu! Tato, zajmij się piętrem! Wybiegły przez kuchenne drzwi i Dee miała tylko sekundę, żeby rozeznać się w sytuacji. Chwyciła Dez za sukienkę i szarpnęła ją z powrotem do kuchni, rzucając je obie na podłogę, gdy kule podziurawiły drzwi. - Nie! – krzyczała Desiree, próbując uwolnić się z ramion Dee. Ale Dee wiedziała, że nie będą ryzykować skrzywdzenia chłopca. Matilda, którą zostawili owiniętą taśmą w szafie Van Holtz'a, skarżącą się na zdradę Mace’a, nigdy nie pozwoliłaby na uszkodzenie młodego samca Llewellyna. Nie wtedy, gdy chciała go wykorzystać. Tak, tylko wytłumacz to spanikowanej matce, bo na pewno byłoby to nieefektywne i nie warte jej oddechu. Tak więc Dee trzymała i czekała, dopóki strzelanina nie ustanie.

~ 320 ~

***

Eggie słyszał strzelaninę poniżej, ale nie pozwolił jej wpłynąć na to, co robił. Nie miał wątpliwości, że jego córka wiedziała, jak zadbać o siebie i całą sytuację. Cicho wchodząc na dach, Eggie wyciągnął swój nóż i skoczył na dwóch ludzi, którzy się tutaj przyczaili. Rozciął jednemu gardło, a kiedy drugi odwrócił się do niego, zatopił nóż w jego oku. Wyrwał ostrze i zepchnął ciało ze swojej drogi. Usadowił się w dobrym miejscu na dachu i złożył swoją strzelbę. Jak tylko to zrobił, spojrzał przez wizjer, wybrał dobre cele, które były z dala od chłopca, albo hybryd próbujących go bronić, i zrobił to, co robił najlepiej – zaczął zabijanie.

***

Ric zobaczył, że główne drzwi są wywarzone, więc on, Lock i Mace obeszli dom od tyłu. Miał ze sobą SissyMae i Mitcha, którzy byli nieuzbrojeni i czekali na zespoły, które pojawiły się sekundy po nich, żeby im powiedzieć, co się dzieje. Gdyby znalazła się dodatkowa broń, której mogliby użyć, będą mogli z przyjemnością do nich dołączyć. Ric zobaczył Cellę przykucniętą koło narożnika domu. Warknął cicho, a ona spojrzała na nich ponad ramieniem. Używając sygnałów ręką, powiedziała im, ilu ludzi tam jest – dużo – i odległość, jaka ich od nich dzieliła. Powiedziała również bezgłośnie, Eggie, i wskazała do góry, mając na myśli to, że był na jednej z jego ulubionych pozycji – snajpera. Kiwając głową, że zrozumiał, Ric powiedział bezgłośnie. - Marcus? Zerknęła na to, co się działo, a potem spojrzała na nich z powrotem i potrząsnęła głową, wzruszając ramionami. Ric położył rękę na ramieniu Mace’a. ~ 321 ~

- Odbijemy go. – szepnął do ucha Mace’a. Ponieważ ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował to, aby temu lwu pstryknął jakiś przełącznik i dał zabić siebie, swoją żonę i ich syna .Ale, na szczęście, lata w Navy wytrenowały Mace’a Llewellyna na tyle, że kiwnął głową i przygotował się, żeby to skończyć. Zdejmując smokingową marynarkę, usuwając muszkę z szyi i luzując kołnierzyk, Ric wyciągnął swoją broń i kiwnął na Mace’a i Locka. Zaczęli posuwać się do przodu, kiedy nagle Cella wstała. - Kurwa! – krzyknęła i rzuciła się do przodu. Postanawiając, że ostrożność musi poczekać, wszyscy podążyli za nią.

***

Hannah leżała w pozycji embrionalnej, a pięści i kolby strzelb ją bombardowały. Teraz, kiedy już nie miała Marcusa w swoich ramionach była pewna, że ją zabiją, ale szybko stracili zainteresowanie. Przypuszczając, że była nieprzytomna, albo zbyt obolała, żeby się ruszyć, ruszyli za Abby. Hannah podniosła głowę, rozglądając się wkoło. Potem zobaczyła Blayne, leżącą kilka stóp od niej z nożem wystającym z jej boku. Spojrzała w oczy Hannah i wyciągnęła rękę. - Marcus. – powiedziała. – Proszę. Odbij Marcusa. Łzy zmąciły wzrok Hannah, kiedy wolno i boleśnie zmusiła się do wstania. To nie były łzy użalania się nad sobą, czy smutku, ale łzy wściekłości. Mężczyźni, którzy odwrócili swoją uwagę na wytropienie Abby i Marcusa, nagle zdali sobie sprawę, że Hannah jest tuż za nimi. Wolno stanęli naprzeciw niej, paru uniosło broń, niektórzy z nich śmiali się z niej. - Dobry Boże. – zażartował jeden. – Ona, kurwa, płacze. Ale oni nie rozumieli, prawda? Nigdy nie zrozumieją, że zdołali wywołać jedyną rzecz w Hannah, z którą walczyła tak mocno przez wszystkie te miesiące – jej temperament. ~ 322 ~

Zaryczała i kilku mężczyzn rzuciło swoją broń w czystym przerażeniu na ten potężny dźwięk. Kilka szyb w domu Dez się roztrzaskało i wtedy Hannah ruszyła na nich, zmieniając się ze swojej ludzkiej postaci w postać, która przynosiła duże pieniądze na ringach. Niektórzy mężczyźni krzyknęli i próbowali uciec, niektórzy po prostu stali i stracili kontrolę nad swoimi jelitami, lub pęcherzami, ale Hannah się nie zatrzymywała pędząc do przodu, dopóki każdy z nich nie stracił możliwości poruszania się. Używając swoich piętnastocentymetrowych pazurów, dziesięciocentymetrowych kłów i ani odrobiny racjonalnej myśli, Hannah zaczęła rozdzierać i rozrywać ludzkich mężczyzn.

***

Desiree złapała ramię Dee, gdy usłyszały ryk i rozbijanie się szkła. - Jezu Chryste, Dee? Co to było? Dee bezmyślnie wstała. Ale zanim skierowała się z powrotem do kuchni, ludzcy mężczyźni przebiegli obok nich szalonym sprintem do głównych drzwi. Gdzie jej zespół razem z KZS ich złapali. Dee i Desiree wpadły do kuchni. Tam spotkały się twarzą w twarz z większą ilością ludzi i Dee wykorzystała swój nóż do podcinania gardeł, podczas gdy Desiree uchylała się od spadających wokół ciał. Przedarły się przez pomieszczenie i wypadły na zewnątrz tylnymi drzwiami, ale obydwie zatrzymały się na szczycie schodów, skąd miały zdumiewający widok na to, co działo się na podwórku Desiree. - Co to za rzecz? – zapytała Desiree. - To…– Dee prawie się roześmiała. – Kochanie, to Hannah. Desiree miała tylko sekundę na zdziwienie, ponieważ zaraz obie musiały zrobić unik przed lecącą nad ich głowami czyjąś nogą. Z dachu, tata Dee metodycznie zdejmował kanalię za kanalią swoją snajperską strzelbą, nie pozwalając się rozpraszać w tym, co robił, a robił to dobrze. Ponieważ już załatwił wielu z nich.

~ 323 ~

Malone przebiegła obok schodów i Dee popatrzyła za nią. Gdy zobaczyła, jak Malone opada na kolana przy Blayne poczuła panikę. - Cholera! – Dee przeskoczyła przez poręcz, lądując bez przeszkód i popędziła do Blayne. - Marcus. – powtarzała wciąż Blayne. – Odbijcie Marcusa. - Gdzie on jest, Blayne? – zapytała Dee, a Blayne wskazała nad Hannah, która była w środku rozdzielania głowy od korpusu człowieka. - Blayne! – Ric i Lock przyklękli przy jej boku, Ric zbadał jej ranę. - Sprowadź tu zespół medyczny. – powiedział do Malone. - Marcus. – nalegała Blayne. - Wydostanę go, Blayne. – obiecała Dee. Wstała gotowa walczyć o drogę do boku Hannah i miała nadzieję do Marcusa. Ale szybko się zorientowała, że nie było potrzeby dalej walczyć. Między jej tatą, a Hannah nie było już z kim walczyć. Opuszczając broń i nóż, Dee skierowała się do dźwigającej się, pokrytej krwią i czymś tam jeszcze, Hannah. Dee stanęła przed nią, chowając swoją broń i wsuwając nóż do pochwy. - Gdzie jest Marcus, Hannah? Wciąż będąc w postaci, którą można było określić, jako interesującą mieszaninę grizzly i psa, Hannah podeszła do dużego drzewa i wcisnęła pazury w jego podstawę. Dee, Desiree i Mace stanęli za nią, czekając. I wtedy kobieca głowa wyjrzała zza wszystkich tych liści. Duże brązowe oczy wpatrzyły się w nich i wypuściła z ulgą oddech. - Dzięki Bogu! Zniknęła jeszcze raz, liście zaszeleściły, a kiedy zeskoczyła na dół, trzymała szlochającego, ale zdrowego Marcusa w swoich ramionach. Widząc swoją matkę, Marcus krzyknął i wyciągnął ramiona. ~ 324 ~

- Maaaaamaaaaaaaa! Desiree ruszyła do przodu, łapiąc syna z ramion nagiej kobiety i przyciskając chłopca do swojego ciała. Trzęsąc się, Mace wziął w ramiona swoją żonę i syna, trzymając ich mocno, a Dee patrzyła na kobietę, która obroniła Marcusa. Po chwili, z niedowierzaniem, zapytała. - Abby? Abby pomachała lekko dłonią. - Hejka, Dee.

Tłumaczenie: panda68

Beta: Axses

~ 325 ~

Rozdział 32

Ric patrzył jak Blayne Thorpe wolno otwiera oczy i rozgląda się po sali szpitalnej, w której leżała. Zobaczyła Gwen, Rica, Dee, Locka, swojego ojca, Ezrę Thorpe’a, i wróciła spojrzeniem z powrotem na Gwen. Następnie jęknęła. - Umarłam! Wszyscy drgnęli, a Gwen warknęła. - Nie, nie umarłaś! - Więc dlaczego jesteś tutaj? W szpitalu? W miejscu, które uroczo nazywasz śmiertelną pułapką? – naciskała Blayne. – I dlaczego mnie słyszycie, skoro jestem na innym poziomie istnienia? - Poziom ist… – Gwen warknęła i pazury, noszące kolory drużyny Filadelfijskie Orły, wysunęły się z jej rąk. – Ty idiotko, nie umarłaś. Zdrowiejesz po ranie kłutej w swoim boku, ale nie umarłaś! - Nie krzycz na mnie, gdy jestem jedną z tych, którzy umarli! Jedną z tych, która miała, po co żyć! - Nie umarłaś, Blayne, ale łatwo mogę zmienić ten fakt. - Jeśli jesteś moim duchowym przewodnikiem do tamtego świata... nie jesteś w tym dobra. Może powinnaś poszukać innej pracy. Na przykład, jako Anioł Śmierci, lub coś podobnego. – Blayne spojrzała na swojego ojca i pomachała mu. – Do widzenia, tatku. Będę za tobą tęsknić. Ric rzucił okiem na wilka i wszystko, co Ezra Thorpe mógł zrobić to wzruszyć ramionami i powiedzieć. - Uwielbiałem jej matkę, a ona wymogła na mnie obietnicę, że zawsze będę się nią opiekował. Nieważne, jak idiotycznie będzie się zachowywać. - A co to ma znaczyć? – oburzyła się Blayne. ~ 326 ~

- Proszę pana! – zawołała jedna z pielęgniarek spoza sali szpitalnej. – Bardzo mi przykro, ale nie można tam wejść. Tam już jest zbyt wiele osób. Proszę pana! Bo Novikov, ignorując pielęgniarki próbujące go zatrzymać, wtargnął do pokoju. Wciąż miał na sobie swój strój treningowy, ale bez łyżew i kasku. Poprosili Eggiego, żeby pojechał po niego, ponieważ jak słusznie przypuścili, był jedynym mężczyzną absolutnie niebojącym się tego neandertalczyka. Novikov odepchnął Rica i Locka, i podszedł do Blayne. Spiorunował wzrokiem Blayne, jakby zrobiła coś złego, aż Ric chciał ją złapać i rzucić się do ucieczki. To, że wytrzymywała to intensywne spojrzenie, na widok, którego niektórzy gracze uciekali z krzykiem, było dowodem zdolności Blayne do kochania czegokolwiek. - Jesteś moim nowym duchowym przewodnikiem? – Blayne odezwała się do Novikova. – Ponieważ nie byłam zadowolona z tego ostatniego, którego mi przysłali. - Duchowy przewodnik? – zapytał Novikov. - Żeby zaprowadzić mnie na następny poziom istnienia. - I muszę to zrobić, bo… - Nie żyję. Czy nie musicie zrobić jakiejś papierkowej roboty w związku z tym? Z rękami, wciąż okrytymi hokejowymi rękawicami, Novikov szturchnął Blayne w jej zraniony bok. - Ałłł! – wrzasnęła. - Czy to bolało? – zapytał Novikov. - Tak! - W takim razie nie umarłaś. Dotykając ręką swojej na nowo poruszonej rany, Blayne popatrzyła na zebranych, a potem spytała. - To dlaczego nikt mi nie powiedział?

~ 327 ~

Wtedy Gwen spróbowała chwycić rękami szyję Blayne, ale Lock dźwignął syczącego kota w górę i odsunął, a w tym czasie Novikov przytrzymał Blayne przyciskając swoją rękę do jej czoła. Wilkopies zamachał dziko swoimi ramionami, próbując trzepnąć swoją najlepszą przyjaciółkę. Na szczęście, nie trzeba było leków do przyspieszenia zdrowienia Blayne, bo Blayne zaczęła się już leczyć, zanim wyszli z domu Desiree i Mace’a. Więc nie trzeba było niczego używać, gdy walka się skończyła. Chichocząc, Ric odwrócił się, by powiedzieć coś Dee, gdy ktoś mocno złapał go za ramię i wyciągnął z pokoju.

***

Dee chodziła przed pokojem Pudelka, znudzona już całą tą sprzeczką – czy ludzie naprawdę nie wiedzą, kiedy po prostu być wdzięcznym za to, że żyją? Podeszła do Desiree i Mace’a, Marcus spał na kolanach swojej mamy. - Wszystko w porządku? – zapytała Dee. – Przynieść ci coś? - Nie. – Desiree odpowiedziała im wszystkim. – Nic nam nie jest. Jak Blayne? - Sprzecza się o coś śmiesznego ze swoją wkurzoną przyjaciółką, Gwen – więc zgaduję, że ma się dobrze. - Tak wiele jej zawdzięczam. – powiedziała Desiree, ale Dee potrząsnęła głową. - Proszę, Desiree. Już nie płacz. Nie zniosę już więcej. - Słuchaj, suko. – warknęła Desiree. – Jeśli chcę byś cholernie wdzięczna za to, że wy ludzie, ochroniliście mojego syna, to będę kurewsko wdzięczna. - Mój delikatny kwiatek. – wymamrotał Mace. - Zamknij się. Uśmiechnął się i puścił oko do Dee. Tak. Niektóre pary po prostu powinny być razem. - Widzieliście Malone? ~ 328 ~

- Tak. Jest na dole i rozmawia z Abby i Hannah. – Na wspomnienie dwóch młodych zmiennych, wyglądało jakby Desiree miała zamiar znowu się rozpłakać, więc Dee szybko uciekła do Malone. - Mac Dermot wciąż płacze? – mruknęła Malone. - Boże, tak. - Daj jej trochę czasu. Dee rozumiała to. Trudno było pogodzić się z tak bliską stratą najważniejszej rzeczy w twoim świecie i nie odczuć tego. Skupiając się na dwóch dziewczynach, Dee powiedziała do Abby. - Czy teraz zamierzasz spędzać trochę więcej czasu w swojej ludzkiej postaci? Wzruszyła ramionami, szarpiąc za luźny szpitalny fartuch, który dała jej pielęgniarka, żeby nie chodziła nago, niechętna do zostawienia jeszcze Blayne i Marcusa. - Może. - A tak dla twojej wiadomości… nie jesteś brzydka. Malone prychnęła, a Hannah uniosła brew. - Założyliśmy się o to w biurze. Że nie zmieniasz się, ponieważ jesteś brzydka. Ale nie jesteś. Jesteś nawet śliczna. Malone przycisnęła rękę do swoich ust, ale parsknięcie śmiechu wyśliznęło się spomiędzy jej palców. - O rany. Dzięki. - Proszę bardzo. – Dee popatrzyła na Hannah. - Mnie też powiesz, że jestem nawet śliczna? - Nie. Ale powiem ci, że lepiej bym nie widziała, nawet przez chwilę, że wstydzisz się tego, co zrobiłaś dziś wieczorem. Nie przede mną. Nie, chyba że chcesz dostać pięścią w twarz jeszcze parę razy. Rozumiesz? - Tak. ~ 329 ~

- O mój Boże. – Malone śmiała się, niezdolna już tego powstrzymać. – Czy to jest twoja motywująca gadka? - Tak. A co sobie myślałaś? - Nie rzucaj tej roboty. – powiedziały jednym głosem trzy kobiety. - To było nawet niegrzeczne. – Dee się obróciła, myśląc o wzięciu sobie napoju z maszyny, ale wtedy zobaczyła Mitcha i Sissy Mae stojących za nią i wpatrujących się w nią. – Co się stało? - Pomyśleliśmy... – Sissy Mae i Mitch spojrzeli na siebie, Mitch skrzywił i odwrócił wzrok. - Sissy, o co chodzi? - Właśnie zobaczyliśmy jak twój ojciec wyciąga Rica i… drugie schody, Dee! – Sissy krzyknęła za nią. – Poszedł drugimi schodami!

***

Ric potrząsnął ręką Eggiego Smitha i kiwnął głową. - Dziękuję panu. Ale zanim wysunął rękę z uścisku, Dee-Ann wtargnęła na podziemny parking i, poza plamami krwi i oparzeniami po kulach, wyglądała absolutnie zachwycająco w tej sukience. - Hej. – powiedział. Przyjrzała się bliżej mężczyznom. - Hej. Wszystko w porządku? - Tak. – Ric uśmiechnął się do ojca Dee. – Widzimy się jutro na obiedzie? - Jeśli muszę. Oczy Dee się powiększyły. ~ 330 ~

- Zostajesz, tato? - Czy to jakiś problem? - Nie, nie. Oczywiście, że nie. - Twoja mama zasługuje na wakacje. – Popatrzył to na jedno, to na drugie, a potem dodał. – Branoc. – Wsiadł do samochodu i odjechał. - Dlaczego ściskałeś dłoń mojego ojca? - Udzielił mi swojego błogosławieństwa. - To nie czas na kłamstwa, Ricu Van Holtz. - Nie kłamię. Powiedział to. Sądzę, że myślał tak naprawdę. - Jesteś pewny? - Całkiem pewny. To znaczy, nie wepchnął mnie do swojego bagażnika i nigdzie nie wywiózł. Więc biorę to za dobry znak. A ty nie? - Tak. – Ale jednak… - Spotkałem też twoją matkę. Ona jest naprawdę niezwykła, Dee. - Powiedziałeś to mojemu ojcu? W ten sam sposób? - Tak, ale ona naprawdę taka jest. – argumentował. – To jest coś w niej. - Zrobiłeś to. – powiedziała Dee. - Zrobiłem, co? - Znalazłeś drogę do serca mojego ojca, pomimo twoich tragicznych narodzin w rodzinie Van Holtzów. Ale najpierw trafiłeś do serca mojej mamy. - Och. - Nie ma powodu, żebyś czuł się tak pewny siebie. - A jednak. Teraz, chodź tu. – nakazał Ric, a ona z ochotą wsunęła się w jego ramiona. Para przytuliła się mocno do siebie po tym niewiarygodnie złym dniu, który skończył się dobrze i tylko to się liczyło na dłuższą metę.

~ 331 ~

- Gdy będziemy mieli dzieci, – powiedziała Dee, – weźmiemy Blayne, Abby i Hannah na opiekunki. Ric się roześmiał. - Absolutnie. – Przytulił ją jeszcze raz. – Gotowa, żeby jechać do domu? - Jeszcze nie. Noc się jeszcze nie skończyła. - Zabawne, to samo powiedział twój ojciec. - Hmmm. – odparła, ale to było to. Trzymając się za ręce, skierowali się do windy. Dee nagle się zatrzymała i spojrzała mu w oczy. - Kocham cię. Ric się uśmiechnął. - Ja też cię kocham, Dee. Kiwnęła głową i razem wrócili do sali szpitalnej Blayne i do tego, co zmieniło się w bardzo miłą mini-burdę.

***

Razem, trzy kobiety ubrane w najmodniejsze suknie, wywiozły owiniętą taśmą, siwowłosą kobietę na tylnym siedzeniu starego chevroleta, którego jedna z nich ukradła, i wrzuciły ją do brudnej dziury pośrodku wysypiska na Staten Island. Wilczyca sięgnęła w dół i zerwała taśmę z jej ust. - Masz coś do powiedzenia? - Naprawdę myślicie, że coś zmienicie? – odparła siwowłosa kobieta. – Że robicie tu coś naprawdę dobrego? Albo, że dobrze robicie zabijając mnie? - Sądzę, – odezwała się tygrysica, – że twoim błędem było wkurwienie niewłaściwej matki. ~ 332 ~

Jedyny w pełni człowiek wśród tej małej grupki, zrobił krok w przód, uniósł swoją broń i nacisnął spust – raz. Potem razem, zasypały dziurę i zaczęły wesoło rozmawiać o planach na jutrzejszy wielki obiad.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 333 ~

Rozdział 33

Dee-Ann przytuliła swoją matkę, uśmiechając się, gdy Darla powiedziała. - Och, mój mały Słodki Robaczek. Tak się cieszę, że cię widzę. - Ja też się cieszę, mamo. Darla cofnęła się i przytrzymała ręce swojej córki. Jej oczy wypełniły się łzami. - Spójrz na siebie, Dee-Ann. Wyglądasz wspaniale. - Mamo, nie płacz. - Tak bardzo za tobą tęskniłam. - Odwiedziłam was w maju. - Wiem, ale to nie znaczy, że nie mogę tęsknić codziennie za moją dziewczynką. Darla wyciągnęła rękę i Ric ją chwycił, okrążając Dee, żeby przytulić jej matkę. - Tak się cieszę, że wam obu nic się nie stało w tym całym zamieszaniu wczorajszego wieczora. - Oboje czujemy się świetnie, mamo. Gdzie tata? - W sypialni. Idź tam i zobacz się z nim. Dee przeszła przez pokój w hotelu Kingston Arms. Mitch przeniósł ich z pokoju do apartamentu po tym wszystkim, co się stało. Dee zaproponowała, że mu zapłaci, i przez krótką chwilę obawiała się, że kot ją uderzy, bo był tak obrażony. I tak jak przypuszczała, jej ojciec nie czuł się zbyt dobrze w tym całym luksusie. Podczas, gdy inni ludzie zamówiliby obsługę hotelową i zrobili sobie masaż, co oczywiście było wliczone w cenę, jej ojciec wpatrywał się przez duże panoramiczne okno na jasne niebo o poranku, wyglądając jak biedny pies uwięziony w swojej budzie.

~ 334 ~

Dawała mu dzień, może dwa, zanim zdecyduje się na powrót do domu. Żeby znów mógł biegać wolny po swoich ukochanych wzgórzach w Smithtown. - Hej, tato. – Owinęła ramieniem jego pas. - Hej, Słodki Robaczku. – Pocałował ją w czoło. – W porządku? - Tak. Mama zaczęła płakać. - Twoja mama płacze nawet przy tych głupich reklamach na Gwiazdkę, więc za bardzo bym się nie martwił. - A ty jak się czujesz? - Wiedząc, że moja dziewczynka sama potrafi sobie poradzić z tym, co wejdzie jej w drogę? Świetnie. - Martwiłeś się? - Ojciec zawsze będzie się martwił. Jesteś moim sercem, Słodki Robaczku. - A czym jest mama? Usłyszała jego zdławiony chichot. - Moją duszą.

***

- Mógłbyś zamówić jakieś śniadanie, Ulrich? – zapytała Darla po tym, jak pokazała mu ich ekstrawagancki apartament z salonem i trzema sypialniami! Stali teraz w jednej z tych sypialń, poranne światło opromieniało Ulricha Van Holtza i, dobry Boże, był z pewnością przystojnym mężczyzną. Przez lata widziała na własne oczy, że wielu mężczyzn ze sfory Van Holtz było przystojnych, ale ten... wow! - Tak naprawdę myślałem, że zabiorę panią i pana Smitha do naszego mieszkania i tam zrobię śniadanie, Miss Darla. Na dole czeka już samochód.

~ 335 ~

Chociaż był sparowany dopiero od kilku dni, z całkowitą swobodą uczynił Dee-Ann częścią swojego życia, niczego nie tracąc. Od jak dawna ją kochał? Prawdopodobnie dłużej, niż Dee-Ann przypuszczała. - Brzmi świetnie. Jeśli nie masz nic przeciwko gotowaniu i tak dalej. - Zupełnie nie. Uwielbiam gotować. To właśnie robię. I nie wiem, czy pan Smith wspomniał, ale dziś wieczorem zamykam wcześniej restaurację i wydaję małe przyjęcie, bardzo nieformalne, dla kilku przyjaciół i współpracowników. Byłoby cudownie, gdybyście też przyszli. Uśmiechnęła się. - Nic mi o tym nie wspomniał. – Cholerni samce Smithów. Musiałeś być pieprzonym Matlockiem 24, żeby wiedzieć, co działo się z którymkolwiek z nich. – Ja z pewnością tam będę Ulrich, i spróbuję też namówić Eggiego. - Namówić mnie, na co? Darla podskoczyła, potem się obróciła i trzepnęła swojego partnera po ramieniu. - Nie rób tak! - Jesteśmy razem wszystkie te lata, a ty wciąż nie możesz wyczuć, kiedy jestem za tobą? I gdzie tu moja wina? - No właśnie. – warknęła. – Idziemy na proszony obiad dziś wieczorem do restauracji Ulricha. - Nie zapłacę takich pieniędzy za cholerny stek, Darla Mae. - To niezobowiązujące spotkanie towarzyskie. – wyjaśnił Ulrich. – Ja stawiam. Zobaczyła, jak jej partner uśmiechnął się trochę szyderczo. - Spotkanie towarzyskie? Czy to nie jest dziewczęca nazwa… - Eggie. - Świetnie. Będziemy tam. - Doskonale, – stwierdził Ulrich, ignorując fakt, że Eggie będzie cholernie trudny. 24

Matlock to serial kryminalno-detektywistyczny

~ 336 ~

Darla wiedziała, że jej partner lubi młodego wilka, ale nigdy niczego mu nie ułatwi. To była męska rzecz Smithów i nie zamierzała się tym martwić. - Ale najpierw... śniadanie. U nas. – oznajmił Ric. - Nie możemy zjeść tutaj? - Musisz być taki trudny? – narzekała Darla Dee-Ann wyszeptała coś do ucha swojego ojca. Szczerze, uzupełniali się. Jak w złodziejskim kodeksie. Tak, jak Darla ze swoim ojcem przez te wszystkie lata. - Gofry, co? – mruknął Eggie. - Z czarnymi borówkami. – dodał Ulrich. - Z puszki? – zapytał Eggie i Darla zachwyciła się odważnym i rozdrażnionym warknięciem, które wywołał ten komentarz u młodego wilka. - Co mu powiedziałaś? – spytał gniewnie Ulrich swojej partnerki, a sposób, w jaki Dee się roześmiała, sprawił, że Darla założyłaby się, że tak. - Ani słowa. – odparła Dee-Ann. Mała kłamczucha. - Nie z puszki. – poinformował Ulrich Eggiego z nagłym zesztywnieniem. – Świeże i tylko świeże. - Zatem świetnie. Boże, ten facet zachowywał się tak, jakby został zmuszony do zjedzenia psiego pokarmu z miski. - Samochód czeka już na nas na zewnątrz. - Samochód? - Eggie. - Świetnie. – mrucząc coś pod nosem, ruszył do drzwi. – Nie widzę sensu płacić pieniądze za samochód, skoro będziemy go używali tylko pięć minut. Może dziesięć. Jak dla mnie to cholerne marnotrawstwo. Dee-Ann poszła za swoim ojcem, nawet nie ukrywając uśmiechu. Kiedy minęła Ulricha, Darla obserwowała jak chłopak patrzy na jej córkę. Jego oczy się zapaliły, a ~ 337 ~

gorąca miłość wypłynęła prosto z niego. Darla zobaczyła to tak, jakby wyjrzała przez okno i oglądała poranne słońce. Tak naprawdę, młody wilk wyglądał tak, jak kiedyś Darla, gdy zdała sobie sprawę, że kocha Eggiego Smith. Ale w pewnym sensie było jej żal Ulricha. Kochać kogoś tak bardzo, kogo nigdy nie będzie łatwo kochać. - Uwielbiasz ją, prawda, synu? – zapytała go łagodnie. I bez chwili zastanowienia, odparł. - Jak mój następny oddech. - Zaczęłam się martwić, wiesz? Martwić się, że nigdy nie znajdzie kogoś, kto ją zrozumie. Kto spróbuje ją utemperować. Ona jest taka podobna do swojego ojca… - Jedyne, czego chcę, Miss Darla, to kochać ją i żywić ją. Ona jest za chuda. – szepnął. – Po tym, co robi w ciągu dnia, musi przyjść do domu na dobry, solidny posiłek. Zrobiony przeze mnie. Tak, lubiła tego chłopaka coraz bardziej. Ale musiała mu coś wyjaśnić. A on musiał zrozumieć. - Ona nie jest osobą z towarzystwa, Ulrich. Ona zawsze będzie mieć przy sobie tę cholerną finkę i chęć do jej wykorzystania. Będzie czasami oddalać się od ciebie, a jeśli coś ruszy na nią zbyt szybko, będzie patrzyła na to, jak na zdobycz. Będzie wspaniałą matką, ale niech Bóg ma w opiece tego, kto skrzywdzi jej dziecko. I prawdopodobnie będzie lepiej, jeśli to ty będziesz chodził na zebrania rodzicielskie, ponieważ będzie przeszkadzać i rodzicom i nauczycielom. Rozumiesz coś z tego? - Rozumiem, że nie wyobrażam sobie życia bez niej. – Wzruszył ramionami. – Albo bez jej dużego noża. Chłopak miał poczucie humoru. Dzięki Bogu! To była niezbędna część przechodzenia przez dzień, kiedy miało się do czynienia z Eggiem Smithem, albo z dziewczynką Eggiego Smitha. - Idziecie czy nie? – warknął Eggie z sąsiedniego pokoju. – Albo ja i mój Słodki Robaczek umrzemy tu z głodu czekając na was? Ulrich założył ramię Darli na swoje i razem skierowali się w stronę drzwi.

~ 338 ~

- Słodki Robaczek? – delikatnie zapytał Ulrich. - Są rzeczy, o które lepiej nie pytaj, Ulrich. Po prostu je zaakceptuj. Słodki Robaczek jest jedną z tych rzeczy. - Będę pamiętał, Miss Darla. Poklepała jego ramię. - Dobry chłopiec.

***

Alder Van Holtz miał trudności ze spaniem. Był tak zły, że ledwie mógł widzieć wyraźnie i tak zły od czasu, gdy jego kuzyn Niles kazał mu się spakować i wynosić z Manhattanu w ciągu najbliższych dwóch dni. On i jego najstarszy syn. Najwyraźniej zostali wyrzuceni do krewnych jego żony, gdzieś na odludziu w Kolorado. Jakby Alder kiedykolwiek do tego dopuścił. Jakby pozwolił swojemu kuzynowi na przejechaniu się na nim. Jego żona, która przestała z nim rozmawiać po tym. jak rozmawiała z tą suką, żoną jego kuzyna, zaczęła się pakować. Jego syn już poczynił przygotowania, żeby przeprowadzić swoją własną żonę i szczenięta w przyszłym tygodniu. Oni po prostu zaakceptowali to wszystko. Alder nigdy tego nie zrobi. Nigdy w życiu. Wściekając się, rzucił się i obrócił – mając nadzieję zdenerwować i obudzić swoją żonę i zmusić ją do rozmowy z nim – ale coś, z czego nagle zdał sobie sprawę, oparło się na jego klatce piersiowej. Otworzył oczy i zobaczył świecące, jaskrawożółte oczy patrzące na niego. Otworzył swoje usta do krzyku, ale coś ostrego i spiczastego przycisnęło się do jego żyły na szyi. - No, no, brachu. – odezwał się chropawy głos. – Jedno ostrzeżenie: wynosisz się stąd i jedziesz do swojego nowego domu już jutro, albo ostatnią rzeczą, jaką zobaczysz, – pochylił się niżej i teraz Alder mógł zobaczyć wyraźnie twarz wilka w ciemności, – będę ja.

~ 339 ~

Smith. Było wystarczająco źle, że jego syn idiota sparował się z jedną z nich, a teraz miał jeszcze jednego z jej wsiowych krewnych w swojej sypialni w środku nocy. - Rozumiesz mnie, chłopcze? Alder chciał się sprzeczać, ale ostrze nacisnęło mocniej i poczuł, jak krew spłynęła po boku jego gardła. To było coś, co mógł tolerować, coś, o co zwykle nie dbał. Ale to, co go wystraszyło i przez co chciał dotknąć żony i wyrwać ją ze snu, by zadzwoniła na policję, albo po jednego z ich sfory na pomoc, był sposób, w jaki wilk obserwował to, co robił. Tak, jakby Alder był czymś, z czym można było się zabawić. Jakby był robakiem torturowanym przez szkło powiększające w słoneczny dzień. Zabicie go nic nie znaczyło dla tego wilka. Szczerze mówiąc, Alder odniósł wrażenie, że wszystko, co ten łajdak chciał zrobić, to zabić go. Podciąć mu gardło i pozwolić mu się wykrwawić, podczas gdy Jennifer nadal by spała obok niego. Albo może wilk wyciągnie Aldera i zabije go gdzieś indziej, a potem pozbędzie się ciała tak, że nigdy nie zostanie znalezione. Niechętny zaryzykowania któregokolwiek z tych scenariuszy, Alder kiwnął głową. - Zrozumiałem. - Bardzo dziękuję. – powiedział wilk, zanim jego ciężar zniknął z piersi Aldera, a wraz z nim te żółte wynaturzone oczy. I chociaż Alder nie słyszał żadnych kroków, otwierania, ani zamykania drzwi lub okien, wiedział, że wilk sobie poszedł. Znikając w ciemnościach, które mu to ułatwiły. Nagle Alder pomyślał, że nie uda mu się wydostać z Manhattanu dostatecznie szybko.

***

Van zaparkował wynajętym samochodem przed restauracją na Piątej Alei, zamkniętej na dzisiejszą noc w związku z uroczystą kolacją, w której uczestniczyli wszyscy ci, którzy pracowali nad zamknięciem tej szczególnej sprawy, w tym także osoby z KZS i policji NYPD. Chociaż z pewnością znajdą się inni, próbujący wykorzystać hybrydy, myśląc, że są zbędne. Jednak był to dobry początek. Bardzo dobry. ~ 340 ~

Rzucił okiem na wilka siedzącego obok niego. Nie rozmawiali od chwili, kiedy to wilk wsunął się do jego samochodu, a Van podjechał tutaj. Spóźnili się o jakąś godzinę. - Więc wszystko już wyjaśniłeś sobie z moim kuzynem? - Taa. Eggie Smith – gadatliwy, jak zawsze. - Dobrze. I jak przypuszczam, zostałeś poinformowany o tym, co zdarzyło się między Rikiem, a twoją córką. - Nie wiedziałeś, że to zaczęło się już dwadzieścia pięć lat temu? - Miałem nadzieję, że jestem w błędzie. - Zawsze byłeś głupi. Van spiorunował go wzrokiem. - Wynoś się z mojego samochodu. - Jak sobie życzysz. Van wiedział, że naprawdę będzie musiał zacząć pilnować swoje dzieci od tej chwili, szczególnie swoich synów, żeby mieć pewność, że nie wpadną w tę samą miłosną pułapkę do Smitha, co jego biedny, bezbronny, bezmyślny kuzyn. - Biedny, biedny Ric. – westchnął Van, zanim ruszył w stronę restauracji, by znaleźć swoją rodzinę.

***

Dee-Ann zarzuciła swoje ramię wokół pasa Rica i położyła głowę na jego ramieniu. Wyszła ze znośnego spotkania, żeby odszukać swojego partnera, znajdując go przy wylocie alei, opierającego się o mur budynku. Blayne w pełni doszła już do siebie po zadanych jej ranach i wdała się w klepnięcio-kłótnię z Gwen, jeżdżąc po sali na rolkach i popisując się swoją ledwo widoczną już blizną od noża. Desiree, Mace i Marcus siedzieli przy stole z Bobby ~ 341 ~

Rayem i dzikimi psami, wspaniale się bawiąc po tym, przez co przeszli. Chociaż, gdy Desiree myślała, że nikt nie patrzy, przytulała mocno swojego syna. Novikov, jak na razie, zdołał obrazić tylko dwie, albo trzy osoby. Abby wytrzymała w ludzkiej postaci dobrą godzinę, zanim nie mogąc już tego znieść, zmieniła się z powrotem w swoją zwierzęcą postać i zaczęła biegać od stolika do stolika, błagając o resztki. Hannah siedziała w kącie, w ciszy rzucając gniewne spojrzenia na wszystkich znajdujących się w sali. Stein nadal skarżył się głośno z kuchni, że nie jest żadnym niewolniczym pracownikiem. Malone pokazała się z całą swoją rodziną, w tym z dorastającą córką, o której Dee nic nie wiedziała, trzema braćmi, jej gwiazdorskim ojcem i matką. Ich stół był tuż obok stolika Sissy, ponieważ to zawsze był dobry pomysł, posadzić wilki i lwy, które kochali, obok tygrysów, które nienawidziły obu ras jednakowo. Tak, po prostu kolejny dzień w Nowym Jorku. - Wszystko w porządku, kochanie? – zapytała. Oczy Rica zwęziły się trochę, jego spojrzenie wbite było w widok przed jego restauracją. - Możesz mi wyjaśnić, z jakiego powodu mój wuj Van i twój ojciec mieliby wysiadać z tego samego samochodu? - Mogę, ale jesteś pewny, że chcesz usłyszeć odpowiedź? Kładąc swoje ramię na barki Dee, Ric przyznał. - Jak zawsze masz rację. - Staram się. - Lepiej wróćmy do środka. – powiedział, odwracając się i obejmując ją oboma ramionami. – Muszę się upewnić, że podano jedzenie tej żarłocznej, żądnej krwi hordzie. - Albo, – odparła Dee, przytulając się do mężczyzny, którego kochała, – po prostu nazwij ich rodziną. - To ma sens. Utknęliśmy z nimi na dobre. Właśnie tak, jak z krewnymi. - Jaki pozytywny punkt widzenia. - Robię, co w mojej mocy. ~ 342 ~

Z ramiona zarzuconymi wzajemnie wokół swoich pasów, skierowali się do bocznych drzwi restauracji. - Nigdy ci tego nie powiedziałem, – odezwał się Ric, – ale wyglądałaś wczoraj zachwycająco w tej sukience. Uśmiechnęła się, czując intensywną przyjemność na jego pochwałę. - Dziękuję. Ric przytrzymał dla niej drzwi. - Chociaż muszę przyznać Dee, że jednak wciąż wolę cię nagą. Śmiejąc się, Dee weszła do restauracji. - A ja wciąż powtarzam. – przyssałeś się jak wilk do kości, Van Holtz.

KONIEC

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 343 ~