Dziewczyna z Summit Lake

CZĘŚĆ I

Poranny wodospad

1

BECCA ECKERSLEY SUMMIT LAKE 15 LUTEGO 2013 WIECZÓR JEJ ŚMIERCI

Wyszła z kawiarni, a wczesny zimowy wieczór zdążył już oblać niebo czernią. Szła ciemnymi ulicami Summit Lake, opatulona ciasno szalikiem. Dobrze było wreszcie komuś o tym opowiedzieć. Dzięki temu stało się prawdziwe. Wyjawiając tajemnicę, Becca Eckersley zrzuciła długo dźwigane brzemię i nieco się rozluźniła. Nareszcie uwierzyła, że da radę. Dotarła nad jezioro, a pomost okalający dom na palach należący do jej rodziców skrzypiał pod stopami. Beztroska i nieskrępowana po spotkaniu w kawiarni Millie’s, Becca nie zdawała sobie sprawy z jego obecności. Nie dostrzegła go wśród cieni, skrytego w ciemności. Otworzyła kluczem boczne drzwi do wiatrołapu i zamknęła je za sobą, a potem odwiązała szalik i zrzuciła ciężką kurtkę. Włączyła alarm i poszła do łazienki, gdzie pod strumieniem gorącej wody spłukała z siebie cały stres. Ta jej spowiedź w kawiarni była próbą. Ćwiczeniem. W ostatnim roku skrywała zbyt wiele tajemnic, ta zaś była największa i najgłupsza z nich wszystkich. Za pozostałe można winić młodość, przypisać je brakowi doświadczenia. Jednak ukrywanie tego ostatniego aspektu życia było zwykłą niedojrzałością, którą mogła wytłumaczyć tylko strachem i naiwnością. Ulga, jaką poczuła, kiedy wreszcie komuś o tym powiedziała, upewniła ją w decyzji. Rodzice muszą się dowiedzieć. Najwyższa pora. Wykończona prawniczymi studiami i szalonym tempem życia, myślała o tym, jak przyjemnie byłoby otulić się kołdrą i spać aż do rana. Ale do Summit

Lake przyjechała, żeby coś załatwić. Powrócić na właściwą drogę. Nie ma mowy o spaniu. Poświęciła dziesięć minut na suszenie włosów, założyła wygodny dres i grube wełniane skarpety. Usiadła przy kuchennej wyspie, włączyła iPoda, wyjęła podręcznik, notatki oraz laptop i zabrała się do pracy. Wcześniej hałas prysznica i suszarki zagłuszyły dźwięk szarpanej od zewnątrz klamki oraz dwa silne pchnięcia ramieniem sprawdzające wytrzymałość zasuwki. Teraz jednak, po godzinie nauki prawa konstytucyjnego, Becca coś usłyszała. Stukot lub jakieś drżenie przy drzwiach. Wyłączyła iPoda i zaczęła nasłuchiwać. Po trzydziestu sekundach ciszy rozległo się donośne stukanie w drzwi. Zaskoczyły ją trzy głośne uderzenia knykci o drewno. Zerknęła na zegarek i zastygła w oczekiwaniu, pewna, że miał przyjechać dopiero jutro. A może chce jej sprawić niespodziankę? Robił tak czasem. Becca podbiegła do drzwi wiatrołapu i rozsunęła zasłonki. Widok ją zaskoczył i z tego wszystkiego jej myśli rozpierzchły się. Ciało było pobudzone, sercem targały emocje, a ponieważ tyle bodźców przyćmiewało umysł, ani jedna myśl nie wybrzmiała dość wyraźnie, by pozwolić jej na zastanowienie się. Oczy zaszły łzami, na twarz wypłynął uśmiech. Wstukała kod do alarmu, światełko zmieniło się z czerwonego na zielone, po czym odsunęła zasuwkę i nacisnęła klamkę. Zdziwiło ją, że otworzył drzwi siłą – niczym woda napierająca na zaporę popchnął je i wtargnął do wiatrołapu. Jeszcze bardziej zaskoczyła ją jego agresja. Nie była przygotowana na szturm, który przypuścił. Jej pięty ślizgały się i wlekły po wykafelkowanej podłodze, aż w końcu rzucił nią o ścianę. Ściskając jej ramiona i garść włosów u podstawy czaszki, wypchnął Beccę z wiatrołapu do kuchni. W panice straciła głowę – wszystkie pomysły i obrazy, które miała przed chwilą, teraz zniknęły – i zawładnęły nią pierwotne instynkty. Becca Eckersley walczyła o życie. W kuchni dalej toczyła się brutalna szamotanina, Becca kopała i chwytała wszystko, co mogłoby jej pomóc. Widziała, jak jej podręcznik i laptop spadają na podłogę, a sama próbowała zaprzeć się stopami w wełnianych skarpetach o zimne płytki. Kiedy nią szarpał, szaleńczo machała nogami na wszystkie strony. Dzikim kopniakiem trafiła w kuchenny kredens, a naczynia roztrzaskały się o podłogę. W kuchni wciąż jeszcze narastał chaos – miski turlały się, stołki bujały – a ona poczuła już pod stopami dywan leżący w salonie. To dało jej punkt oparcia, więc z całą siłą próbowała wyrwać się z jego uścisku, ale tylko wzmogła wściekłość napastnika. Szarpnął jej głowę do tyłu, wyrywając kępkę włosów, i cisnął nią o pustą ścianę. Gdy upadła, rzucił się na nią, a Becca poczuła, że rozbija głowę o drewnianą ramę kanapy. Pulsujący ból rozszedł się wzdłuż kręgosłupa. Straciła ostrość widzenia, a dźwięki z zewnątrz zaczęły cichnąć, aż nagle wepchnął zimne ręce w jej dresowe spodnie. Wtedy odzyskała świadomość. Przygwoździł ją swoim ciężarem, więc okładała go pięściami i drapała, aż połamała knykcie, a pod

paznokciami miała grubą warstwę skóry i krwi. Kiedy poczuła, że rozrywa jej bieliznę, wydała przeszywający, wysoki krzyk. Trwał on jednak tylko kilka sekund, bo jego ręce zaraz odnalazły jej gardło i zdławiły głos, zamieniając go w charczące dyszenie. Uciszył ją brutalnie, zaciskając dłonie na jej szyi jak opętany, z szaloną wściekłością. Próbowała zaczerpnąć powietrza, ale nie mogła, i wkrótce jej ręce opadły na boki niczym sflaczałe baloniki. A choć ciało nie było już w stanie reagować na polecenia spanikowanego umysłu, nadal stawiała opór, nie tracąc z nim kontaktu wzrokowego. Dopóki jej wzrok nie zgasł tak samo jak głos. Leżała połamana i krwawiąca, a płytkie oddechy ledwo unosiły jej klatkę piersiową. Traciła i odzyskiwała przytomność, budząc się za każdym razem, kiedy wchodził w nią brutalnie wściekłymi, gwałtownymi pchnięciami. Miała wrażenie, że minęła wieczność, nim dał jej spokój. Zanim uciekł szklanymi rozsuwanymi drzwiami w salonie, zostawiając je szeroko otwarte. Kiedy zimne wieczorne powietrze wypełniło pokój i sięgnęło jej nagiego ciała, powieki dziewczyny uniosły się. Pozostało tylko białe halogenowe światło w drzwiach, rozświetlające ciemność nocy. Becca leżała bez ruchu; nawet gdyby zechciała, nie była w stanie mrugnąć ani odwrócić wzroku. Nie chciała. Była dziwnie zadowolona ze swojego paraliżu. Łzy spływały jej po policzkach i zagłębieniach płatków uszu, po czym cicho kapały na podłogę. Najgorsze ma za sobą. Ból minął. On nie okładał jej już pięściami, a gardło zostało wreszcie uwolnione z miażdżącego uścisku. Nie miała już jego gorącego oddechu na twarzy, przestał ją przygniatać swoim ciężarem do ziemi – jego nieobecność była upragnioną wolnością. Leżała na podłodze z rozpostartymi nogami i ramionami przypominającymi dwie połamane gałęzie uczepione jej boków, z twarzą skierowaną ku szeroko otwartym drzwiom wiodącym na taras. Widziała tylko latarnię morską w oddali – z jasnym światłem wzywającym zagubione w ciemności nocy łódki – i nic więcej nie było jej potrzebne. Uczepiła się tego rozkołysanego obrazu życia. Z daleka rozbrzmiał dźwięk syren, najpierw cicho, potem zaczął nabierać mocy. Nadchodziła pomoc, lecz dziewczyna wiedziała, że jest już za późno. Mimo wszystko ucieszyły ją syreny i towarzyszące im wsparcie. To nie siebie chciała ocalić.

2

KELSEY CASTLE CZASOPISMO „EVENTS” 1 MARCA 2013 DWA TYGODNIE PO ŚMIERCI BEKKI Powrót Kelsey Castle do pracy odbył się po cichu i bez ceregieli – dokładnie tak, jak chciała. Zaparkowała z tyłu budynku, żeby nikt nie zauważył jej samochodu, a nie chcąc ryzykować przejażdżki windą, zakradła się tylnym wejściem i weszła po schodach. Było jeszcze wcześnie, większość pracowników tkwiła pewnie w porannych korkach albo włączała funkcję drzemki w budziku. Nie może jednak zawsze pozostawać niewidzialna. Będzie musiała w końcu z kimś porozmawiać. Kelsey liczyła, że zdoła przez parę godzin nadrobić zaległości zamknięta w swoim gabinecie, gdzie nie przeszkodzą jej smutne uśmiechy ani nie dosięgną współczujące spojrzenia. Wyjrzała z klatki schodowej – boksy były puste. Ruszyła korytarzem spokojnym krokiem, ze wzrokiem utkwionym w drzwiach swojego gabinetu niczym koń wyścigowy z klapkami na oczach. Drzwi do biura redaktora naczelnego były otwarte, w środku paliło się światło. Kelsey wiedziała, że nie zdąży przed nim, nigdy nie była w stanie tego zrobić. Po kilku krokach dotarła do siebie, wślizgnęła się do środka i szybko zatrzasnęła drzwi. – Co ty tu robisz? – spytał z niezadowoleniem Penn Courtney. – Miało cię nie być jeszcze przez dwa tygodnie. Siedział na jej kanapie z nogami na ławie i wertował szkice artykułów, które magazyn opublikuje w tym tygodniu. Kelsey odwróciła się od drzwi i wzięła głęboki oddech. – Dlaczego siedzisz w moim gabinecie? Zawsze czekasz w moim gabinecie, kiedy czegoś potrzebujesz.

– Też się cieszę, że cię widzę. Kelsey podeszła do swojego biurka i wrzuciła torebkę do dolnej szuflady. – Przepraszam. – Raz jeszcze westchnęła głęboko i uśmiechnęła się. – Dobrze cię widzieć, Penn. I dziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Dobry z ciebie przyjaciel. – Nie ma za co. – Odczekał chwilę z pytaniem. – Jak się czujesz? – Na Boga, ledwo weszłam i już zaczynasz. Przecież o tym rozmawialiśmy. Nie chcę, żeby co minutę ktoś tu przybiegał i pytał, jak się czuję. – Dlatego zakradasz się przed zgrupowaniem oddziałów. Niech zgadnę, szłaś schodami? – Potrzebuję trochę ruchu. – I zaparkowałaś z tyłu budynku? Nie odpowiedziała, spojrzała tylko na niego. – Nie możesz się schować przed wszystkimi. Ludzie się o ciebie troszczą. – Wiem. Nie życzę sobie tylko tego całego współczucia, rozumiesz? Penn machnął ręką. – Więcej nie zapytam. – Ułożył przed sobą dokumenty w schludne pliki, żeby zająć czymś ręce. – Ale serio, co ty tu robisz? – Świruję w domu, nie wytrzymam sześciu tygodni. Dałam radę miesiąc i więcej tego nie zniosę. Wróćmy więc o podstawowego pytania: dlaczego siedzisz w moim gabinecie? Penn wstał z kanapy z plikiem papierów w ręce i stanął przed jej biurkiem. – Chciałem zrobić to za dwa tygodnie, ale w takim razie chyba mogę poprosić cię teraz. Kelsey usiadła przy biurku. Skoncentrowała już uwagę na ekranie komputera i zaczęła przeglądać pocztę. – Spójrz na te wszystkie e-maile. Setki. Widzisz? Dlatego chciałam popracować trochę z domu. – Daj sobie spokój z pocztą. To wszystko bzdury. – Pozwolił jej przez chwilę poczytać, zanim odezwał się znowu. – Słyszałaś kiedyś o Summit Lake? – Nie. Co to? – Miasteczko w Paśmie Błękitnym Appalachów. Niezwykłe. Przytulne. Dużo przyjezdnych, którzy wpadają do swoich wakacyjnych domów na weekendy. Latem sporty wodne, zimą szlaki narciarskie i skutery śnieżne. Kelsey zerknęła na niego, a potem znów na ekran komputera. – Potrzebujesz czegoś przeciw łysieniu? Mam tu chyba z pięćdziesiąt wiadomości z ofertami. Penn przejechał dłonią po łysej głowie. – Chyba już za późno. – Może viagrę? Czy ci idioci nie wiedzą, że jestem kobietą? No, większość

to bzdury. – Chcę, żebyś tam pojechała – powiedział Penn i rzucił jej na biurko dokumenty. Kelsey przestała przewijać pocztę. Przeniosła wzrok z ekranu komputera na leżące kartki, a następnie spojrzała na redaktora. – Dokąd? – Do Summit Lake. – Po co? – Po temat. – Nie zaczynaj z tym, Penn. Powiedziałam ci przed chwilą. – Niczego nie zaczynam. Jest tam pewien temat i chcę, żebyś to ty się nim zajęła. – Jaki temat może skrywać maleńki turystyczny kurort? – Ważny. – Beznadziejna odpowiedź. Próbujesz się mnie pozbyć, bo myślisz, że nie jestem gotowa na powrót. – Nieprawda. – Urwał na chwilę. – Pozbywam się ciebie, ponieważ uważam, że tego potrzebujesz. – Cholera, Penn! – Kelsey też wstała. – To od teraz już tak będzie? Będziecie chodzić wkoło mnie na paluszkach jak wokół porcelanowej lalki, wciskać mi badziewne tematy i wysyłać na wakacje, bo myślicie, że nie poradzę sobie w pracy? – Szczerze mówiąc, nie, nie sądzę, że dałabyś sobie teraz radę w pracy. Nie, moim zdaniem nie powinnaś tak szybko wracać. I nie, od teraz tak nie będzie. Penn ściszył głos, położył dłonie na jej biurku i nachylił się, patrząc jej prosto w oczy. Był od niej dwa razy starszy, miał dwóch synów i przeszedł skuteczną wazektomię – Kelsey Castle była dla niego niczym córka, której nigdy nie miał. – Ale w tej chwili będzie właśnie tak. W Summit Lake jest pewien temat. Chcę, abyś go namierzyła. Czy to przypadek, że z miasteczka roztacza się wspaniały widok na góry i piękne błękitne jezioro? Nie. Czy normalnie magazyn pokryłby ci wszystkie koszty pobytu w pięciogwiazdkowym hotelu? A skądże. Ale to mój pieprzony magazyn, ty pomogłaś mi go stworzyć i chcę dobrego opracowania tego tematu. Wysyłam cię do Summit Lake i daję ci tyle czasu, ile potrzebujesz, by to załatwić. Penn usiadł w fotelu naprzeciw biurka Kelsey i wypuścił powietrze, aby się uspokoić. Kelsey zamknęła oczy i opadła na swój fotel. – Co załatwić? Co to za temat? – Martwa dziewczyna.

Kelsey uniosła brwi. – I co dalej? – To jedyny odnotowany przypadek zabójstwa w Summit Lake i obecnie jest tam o tym dość głośno. Rzecz wydarzyła się parę tygodni temu, a teraz zaczyna trafiać na nagłówki w całym kraju. Ojciec dziewczyny to wysoko postawiony adwokat. Rodzina jest zamożna. Policja nie ma na razie żadnych tropów. Zero podejrzanych. Zero zamieszanych. Tylko dziewczyna, która jednego dnia żyła, a drugiego była już martwa. Coś tu nie pasuje. Chcę, żebyś potrząsnęła tam nimi i poszperała. Znajdź to, czego nie zauważyła reszta. A potem napisz mi artykuł, który ludzie będą chcieli czytać. Chcę wrzucić zdjęcie tej biednej dziewczyny na pierwszą stronę „Events”, ale nie z opowieścią o jej śmierci, tylko z prawdą. A zamierzam to zrobić, zanim zwęszą ją inne sępy i zlecą do Summit Lake. Kiedy miasteczko zaroi się od dziennikarzy i tabloidów, nikt nic nie powie. Kelsey przyciągnęła do siebie papiery, które Penn rzucił jej na biurko, i przebiegła je wzrokiem. – Nie takie badziewie, jak sądziłam. Penn się skrzywił. – Myślisz, że wysyłałbym moją najlepszą dziennikarkę śledczą, żeby pisała o uroczych sklepikach i galeryjkach? – Wstał. – Daj sobie tu parę dni na przygotowanie, a potem w drogę. Sprawdź, czy jest w tym jakiś temat, a jeśli jest, to mi go zajebiście opisz. I nie oczekuję, że szybko wrócisz. Chcę to wydać w maju. Czyli nawet jeśli zaczniesz od razu po przyjeździe, hotel masz na miesiąc. Kelsey się uśmiechnęła. – Dzięki, Penn.

3

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 28 LISTOPADA 2011 14 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

W kącie biblioteki Uniwersytetu George’a Washingtona siedziała Becca Eckersley z trojgiem przyjaciół. Ich stolik oświetlały biurkowe lampki, rzucając światło na książki i papiery oraz podkreślając ich twarze w ciemnym wnętrzu. Przed trzema laty Becca trafiła na tutejszy kampus bez znajomych z liceum, ale nie miała problemów z adaptacją w college’u. Na pierwszym roku dzieliła pokój z Gail Moss i dziewczyny szybko znalazły wspólny język. Becca oraz Gail razem z kolegami – Jackiem i Bradem – chcieli iść na prawo. Systematycznie się uczyli i tworzyli wyjątkową ekipę. – Wszyscy tak ciągle mówią – powiedziała Gail. – Jacy wszyscy? – spytał Brad. – Kto o nas tyle mówi? – Nie wiem – przyznała Gail. – Cała reszta. Słyszałam rozmowę dziewczyn. – I co im nie pasuje? – Po prostu uważają, że jesteśmy dziwni. – Kto by się przejmował, co o nas myślą – odparł Brad. – Serio, wydaje ci się tylko. – Nie wydaje mi się – zaprzeczyła Gail. – Okej, po prostu o to zapytam. Dlaczego właściwie się przyjaźnimy? – O co ci chodzi? – spytała Becca. – Bo się lubimy. Dogadujemy się, dużo nas łączy. Dlatego ludzie się przyjaźnią. – Jej chodzi o seks między nami, albo o jego brak – zauważył Brad. – Po prostu wstydzi się ująć to w ten sposób. – Popatrzył na Gail. – Jeśli chcesz być prawnikiem procesowym, powinnaś umieć wyrażać się jaśniej.

– No dobra. – Gail na sekundę zamknęła oczy, unikając kontaktu wzrokowego. – Czy ktoś z was uważa za dziwne to, że przyjaźnimy się od pierwszego roku i nie było między nami żadnych dramatów? Nikt nikogo nie podrywał, nikt z nikim nie spał. – Przez pierwszy rok naszej znajomości miałaś chłopaka – zauważył Jack. – Jak on miał na imię? – Gene. Jack roześmiał się i wskazał na Gail. – Rzeczywiście. Euge. Uwielbiałem go. Trochę frajer, ale w taki fajny sposób, raczej geek. Brad też się śmiał. – Zapomniałem o tym gościu. Nie cierpiał, kiedy nazywaliśmy go Euge. „Wystarczy Gene”, powtarzał. Pamiętacie tamten weekend? Becca także się teraz zaśmiała. – Weekend „Wystarczy Gene”. Boże, wydaje się, że to było dawniej niż trzy lata temu. Gail próbowała się nie uśmiechnąć. – Taa, bardzo zabawne. Zauważyliście może, że po tamtym weekendzie nigdy nie wrócił do Waszyngtonu? – Zerwał z tobą parę tygodni później, nie? – spytał Jack. – Tak, z powodu tamtego weekendu. – Daj spokój – odparł Jack. – Dlatego, że mówiliśmy na niego Euge? – Nieważne – ucięła Gail. – Chodzi mi o to, że ta nasza mała czteroosobowa ekipa jest niezwykła. Dwie dziewczyny, dwóch chłopaków: najlepsi przyjaciele w college’u i nie dotyczą ich żadne bzdury, które mogłyby to zepsuć. Jack zamknął podręcznik do prawa w biznesie. Poklepał Brada po plecach. – Nasz Brad będzie najbardziej wpływowym senatorem w Kongresie, was dwie zatrudni jako swoje przygłupie prawniczki, a ja zostanę lobbystą, który załatwi mu całą kasę, i nadal będziemy najlepszymi przyjaciółmi. Nieważne dlaczego, a poza tym kogo to obchodzi, że inni tego nie rozumieją? – Wrzucił książki do plecaka. – Na dzisiaj mam dość. Chodźmy na piwo do 19th. – Amen – podsumował Brad. Spakowali się i wstali do wyjścia. Becca popatrzyła na Jacka. – Nie martwicie się egzaminem u profesora Mortona? – spytała. – Ja się martwię – przyznał Jack. – Ale stosuję metodę powolnej infuzji, która pozwala mojemu mózgowi przyswajać jego straszliwie nudne i abstrakcyjne wykłady w małych dawkach. Gdybym zakuł to wszystko naraz, większość i tak by wyciekła. – Tak, to świetny plan, skoro przez cały semestr czytałeś wszystko na bieżąco. Ale my musimy zakuwać. Wy, chłopaki, idźcie sami, my z Gail zostajemy

– odparła Becca. – Daj spokój – powiedział Jack. – Nie bądź lamerką. – Egzaminy są za dwa tygodnie – przypomniała Becca. – Odpuśćcie dzisiaj, posiedzimy dłużej jutro – namawiał Jack. Brad wstał i podniósł ręce. – Chłopcy i dziewczęta, Bradley Jefferson Reynolds nad wami czuwa. To miała być niespodzianka, ale widzę, że musicie wiedzieć już teraz. W przyszłym tygodniu będę miał dla nas kopię egzaminu końcowego z prawa w biznesie u profesora Mortona. Do korzystania i wykorzystania wedle uznania. Becca zacisnęła usta. – Pierdolisz. – Nie pierdolę. Mam swoje źródło i to wszystko, co na razie mogę na ten temat powiedzieć. A teraz idziemy razem na piwo, żeby to uczcić. Becca spojrzała na Jacka, który wzruszył ramionami. – Kimże jesteśmy, żeby mu nie ufać? – rzekł. Becca niechętnie spakowała swoje rzeczy i popatrzyła na Gail. – Będzie tak jak wtedy, kiedy obiecał nam całe eseje na egzamin z historii Azji na pierwszym roku, a my siedzieliśmy do piątej rano, kończąc wszystko za niego, bo „doszedł do ściany”. – Zakreśliła w powietrzu znak cudzysłowu palcami, patrząc na Brada. – Pamiętasz? – To co innego. – Na pewno. Becca zarzuciła torbę na ramię, złapała Brada pod biceps, oparła się o niego głową i tak wyszli z biblioteki. – Ale i tak cię będę kochać, nawet jeśli zawiedziesz. Nawet jeśli dostanę tróję, która zbruka mój indeks. Brad poklepał ją po głowie. – Żadna uczelnia prawnicza z Ligi Bluszczowej nie przyjmie cię z tróją w indeksie. Wygląda na to, że dla ciebie będę musiał stanąć na wysokości zadania. Bar 19th w waszyngtońskiej dzielnicy Foggy Bottom wypełniony był normalnym czwartkowym tłumem studentów college’u u szczytu swojej egzystencji. Większość pochodziła z zamożnych rodzin ze Wschodniego Wybrzeża i planowała karierę w polityce lub prawie. Niektórzy pragnęli innych rzeczy, ale byli w mniejszości. Znaleźli wolny stolik koło frontowego okna – sięgającej od podłogi do sufitu szyby, która pozwalała przechodniom spoglądać z zazdrością do środka i obserwować życie studentów college’u, którzy wkrótce zostaną gwiazdami. Zamówili po piwie z kija i oddali się tradycyjnym rozmowom o polityce. Po paru browarach Brad zaczął swoje wyćwiczone, okraszone przekleństwami epitafium o tym, że nie było nigdy prezydenta Stanów Zjednoczonych, który rządziłby

w zgodzie z tymi samymi zasadami, z jakimi kandydował. – Zawsze poddają się wpływom polityki Waszyngtonu, wiecznie ulegają partykularnym interesom. Czy ktoś potrafi wskazać prezydenta, który podejmując większość urzędowych decyzji, rzeczywiście myślał o obywatelach? Żaden z nich tego nie robił, obecny też nie. Chodzi tylko o władzę, utrzymanie władzy i udostępnienie władzy tym, którzy rzucają im najwięcej pieniędzy. – To dyrdymały, Bradley – powiedziała Becca. – A ty masz oczywiście zamiar położyć temu kres? – Lub zginąć w walce. A zacznę od tego sukinsyna, który nazywa się moim ojcem. – Upił łyk piwa. – Jak tylko zdobędę kwalifikacje. – Powinieneś raczej zbudować sobie najpierw jakieś zaplecze kontaktów i wsparcia, zanim wystąpisz przeciwko własnemu ojcu. Albo w ogóle przeciwko odpowiedzialności deliktowej. – Dobry pomysł – zauważył Brad, wskazując na Beccę palcem, po czym siorbnął kolejny łyk piwa, jakby siedział w jakimś irlandzkim pubie i szykował się do siłowania na rękę. Teatralnie otarł ramieniem usta i utkwił wzrok w suficie. Pozostali zaśmiali się z tego spektaklu. – To musi wyjść z prawego skrzydła, zupełnie niespodziewanie. Tak, zbuduję koalicję, a kiedy stary będzie myślał, że ma wszystko pod kontrolą, pokonam go, tak jak Giuliani wykończył „Teflonowego Dona”. – Nie przyjęli go jeszcze na żadną akredytowaną uczelnię prawniczą, a już porównuje się do Rudolpha Giulianiego – zadrwił Jack. – Uwielbiam twoją pewność siebie. Becca i jej przyjaciele kochali tyrady Brada. Jack i Gail słuchali ich dla rozrywki, ale Becca była uważniejszą słuchaczką. Znała Brada najlepiej z nich wszystkich. Poznała jego tajemnice, pragnienia i zmagania. Rozumiała, że jego poglądy zrodziły się z buntu. Despotyczny ojciec, który zgromadził majątek, prowadząc jedną z największych kancelarii zajmujących się odpowiedzialnością deliktową na Wschodnim Wybrzeżu, zbyt mocno usiłował sterować życiem syna w kierunku, w którym Brad nie chciał iść. Łącząc fałszywą uległość z potajemną zemstą, Brad zgodził się uczyć na Uniwersytecie George’a Washingtona i wkrótce zdobędzie tytuł prawnika w Lidze Bluszczowej. Lecz zamiast wspierać ojca w złodziejstwie, jak to nazywał Brad, użyje swojego stopnia naukowego i edukacji, za które zapłacił ojciec, by pokierować syna w stronę deliktów, przeciwko rodzicowi i w ten sposób go pokona. Taki przynajmniej miał plan. Po trzech latach dobrze się znali, Becca wiele razy spotkała ojca Brada. Ojciec Bekki także go poznał. Łączyły ich relacje zawodowe – pan Reynolds organizował coroczne weekendy w swojej chatce myśliwskiej, gdzie bogaci prawnicy strzelali do łosi, palili cygara i rozmawiali o interesach. Ojciec Bekki

został tam zaproszony rok temu i wrócił z opowieściami o tym, jaki to z pana Reynoldsa zamordysta. Zimny, surowy mężczyzna, który wywiera niezdrowy nacisk na dzieci – Becca nigdy nie miała trudności ze zrozumieniem urazy Brada. Postanowił wykorzystać życzenie ojca przeciwko niemu, by ukarać go za jego wieczną nieobecność na rozgrywkach małej ligi, treningach piłki nożnej, meczach baseballa i wszystkich ważnych szkolnych uroczystościach, z wyjątkiem krótkich wystąpień na debatach, podczas których wytykał synowi jego braki. Ten podstępny plan zajmie lata, ale jeśli się ziści – o ile urazy Brada nie wygasną z wiekiem, a jego zainteresowania z czasem się nie zmienią – zdaniem Bekki trudno o dotkliwszy policzek dla rodzica niż wykorzystanie opłaconej przez niego edukacji do obrania kariery, która zniszczy jego własną. Dlatego Becca uważnie słuchała, gdy Brad perorował. Wiedziała, że jego słowa nie są pozbawione celu – knucie wieloletniego spisku przeciwko ojcu miało wymiar terapeutyczny. Był to sposób rozładowania frustracji, który nie wymagał bezpośredniej konfrontacji i nie zaprzepaszczał związku między ojcem a synem – w dorosłym życiu być może będzie miał jeszcze szansę na odbudowę. Kiedy Brad się uspokoił, zamówili jeszcze po piwie. – Wszyscy wracacie do rodziny na Boże Narodzenie? – spytała Gail. – Bo my jedziemy w tym roku do naszego domu na Florydzie. Mama powiedziała, że możecie wpaść. – Rodzice by mnie zabili, gdybym nie wróciła – odparła Becca. – No, moja mama się nie zgodzi – powiedział Jack. – Boże Narodzenie jest zbyt ważne. – Może – rzucił Brad. – Naprawdę? – zdziwiła się Gail. Brad wzruszył ramionami. – Tak. Może na parę dni. Mój stary po czterdziestu ośmiu godzinach robi się wykańczający. Jestem w stanie z nim wytrzymać Wigilię i Boże Narodzenie, ale nie więcej. Mógłbym przyjechać dzień po Bożym Narodzeniu. Jeśli nie, to wrócę tutaj, ale to miejsce jest martwe, póki wszyscy się nie zjadą. – Będziemy siedzieć na plaży i myśleć o tym, jak biedny Jack marznie w Wisconsin. – Dobijaj mnie jeszcze – rzekł Jack. – Byłoby naprawdę fajnie – zauważyła Gail. – Powinniście to przemyśleć. Jack popił łyk piwa i spojrzał na Beccę, a potem znów na Gail. – Może na Wielkanoc, ale na Boże Narodzenie nie mogę. Gail zrobiła okrągłe oczy. – Wielkanoc! Moi rodzice będą wtedy w Europie. Mamy całą chatę dla siebie. – Chyba że wy, chłopaki, wolelibyście jechać na South Beach podrywać

dziewczyny z Uniwersytetu Miami – zażartowała Becca. Brad z Jackiem spojrzeli po sobie i stuknęli się kuflami piwa. – Dobra, damy wam znać, co z feriami wiosennymi. Może będziemy musieli zrobić krótki przystanek na południu – powiedział Jack. – Dupki – rzuciła Gail. Roześmiali się i zamówili kolejne piwa. Mieli dwa tygodnie do egzaminów. Byli nieśmiertelni.

4

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 4 MARCA 2013 DZIEŃ PIERWSZY

Wysoko na klifie w górach w Summit Lake Kelsey Castle obserwowała, jak wschodzące słońce rozpala niebo czerwienią i zamienia postrzępione chmurki w wiśniową watę cukrową rozciągniętą po nieboskłonie. Dalej od linii horyzontu, nad środkiem jeziora, powstawały ciemne chmury. Nadchodziła ulewa, co przypomniało Kelsey o jej młodości. O słonecznych ulewach, które zawsze nadciągały na jej urodziny, oraz o głębokim śmiechu dziadka, kiedy dostrzegali kłębiące się obłoki. Deszcz spadał znienacka z nowych chmur, a dziadek szeptał jej do ucha, gdy krople wody spływały im po twarzach i przyklejały ubrania do ciała: „Wszystkiego najlepszego dla sprawczyni deszczu”. Wszyscy biegli się schronić, z gazetami lub kurtkami nad głową. Tylko Kelsey ze swoim dziadkiem tańczyli i skakali po kałużach w deszczu, a jasnoniebieskie niebo tuż za burzowymi chmurami rzucało na ziemię promienie słońca i podświetlało krople przypominające spadające z góry diamenty. Ulewa, równie szybko jak nadchodziła, mijała, pozostawiając ociekające drzewa i kałuże odbijające na ulicach błękit nieba. Było to dziwne zjawisko, które Kelsey pokochała, dorastając. To, że wydarzało się co roku w jej urodziny, stanowiło specjalny dodatek do jej życia, świadczący, że ktoś gdzieś obserwuje ją w tym wyjątkowym dniu. A przynajmniej tak zawsze opowiadał jej dziadek. Teraz szła wzdłuż klifu i głęboko wciągała powietrze, aby uspokoić oddech. Wczoraj wieczorem przyjechała do Summit Lake, a dziś wczesnym rankiem zrobiła rundkę po miasteczku. O świcie było ciche i nieruchome, a zbadanie centrum zajęło jej dwadzieścia minut – przebiegła wzdłuż sklepowych wystaw

i galerii, po czym zwiedziła boczne uliczki, żeby poczuć klimat miejsca. Po dwóch okrążeniach wokół rynku skierowała się do wodospadu. Oprócz samego jeziora był to najbardziej charakterystyczny punkt w okolicy. Teraz, stojąc na klifie, z którego wypływał, patrząc na wschód słońca oraz miasteczko, Kelsey miała ochotę zadzwonić do Penna Courtneya i podziękować mu za to, że wyrwał ją z metropolii i wysłał daleko od domu. Za to, że dał jej trochę czasu dla siebie, choć nie chciała przyznać, że go potrzebowała. Istniały książki i specjaliści, którzy mogliby jej pomóc, ale Kelsey nie należała do tych, którzy wierzą w tego typu zorganizowane wsparcie. W trudnych momentach życia zawsze polegała na swojej wewnętrznej sile, nie inaczej miało być i tym razem. Wodospad spadał z wysokości trzydziestu metrów wzdłuż zbocza góry i rozbijał się w lagunie u jej stóp. Otaczały go świerki okalające też podnóże góry, zlewające się z gęstym lasem, który odgradzał lagunę. Dalej, za drzewami, rozpościerało się miasteczko Summit Lake. Kelsey stanęła w dobrym miejscu wysoko na klifie – z tej perspektywy krajobraz okolicy pasował na pocztówkę. Jedyna główna ulica – Maple Street – biegła przez centrum, a przecinało ją pięć dróg, każda usiana sklepami, butikami, restauracjami i galeriami, którym Kelsey przyjrzała się wcześniej podczas biegu. Na północnym skraju znajdował się hotel Winchester – stary wiktoriański budynek, który od kilkudziesięciu lat przyjmował gości Summit Lake i gdzie pobyt załatwił jej Penn Courtney. Pięć przecznic od Winchesteru, na południowym końcu Maple Street, stał kościół Świętego Patryka – potężna budowla z białego kamienia ozdobiona gotyckimi drewnianymi wrotami oraz wysoką iglicą, która wyglądała, jakby miała zaraz przekłuć niebo. Na wschód rozciągała się obszerna połać jeziora, którego nazwę nosiło miasteczko, a na zachodzie wyrastało pasmo górskie, gdzie stała teraz Kelsey. Tak otulone Summit Lake było przytulną okolicą znaną z letnich domów i weekendowych wypadów. Domy wynurzały się u podnóża góry i otaczały jezioro. Kilka z nich wyniesiono na palach nad wodę. Domy na palach kryte dachówką i z wielkimi okiennymi wykuszami ustawione były w dwóch długich, łukowatych rzędach, aby z każdego roztaczał się przepiękny widok na jezioro. Tego poranka wschodzące słońce odbijało zajączki od ich okien. Kelsey zapatrzyła się na ten krajobraz. Gdzieś w tym niezwykłym turystycznym kurorcie zamordowano dziewczynę. To miejsce wydawało się zbyt piękne na takie wypadki. Przypatrując mu się z klifu, Kelsey poczuła więź z miasteczkiem. Miało jej opowiedzieć jakąś historię. A choć Penn Courtney wysłał ją tutaj, aby powoli wzięła się w garść i stopniowo przywykła na nowo do pracy, w której kiedyś była świetna, Kelsey nie zamierzała iść na łatwiznę. Miała wywiady do przeprowadzenia, dane do zebrania i dowody do odkrycia. Mimo wszystko Penn wiedział, co robi. Kelsey spędziła weekend w Miami, gromadząc materiały na temat sprawy Eckersley i przekopując się przez nieliczne informacje na temat

szczegółów okoliczności śmierci dziewczyny. Teraz, w Summit Lake, zwiedzała miasteczko, wybierała punkty i wytyczała sobie ścieżkę wiodącą do celu. Zanurzyła się w innym świecie i nieznanym otoczeniu. Wróciła na służbę i po raz pierwszy od dwóch miesięcy poczuła, że żyje. Wiedziała jednak, że to zajęcie nie będzie trwać wiecznie. Przyjechała do Summit Lake nie tylko, żeby napisać artykuł o zabójstwie dziewczyny, ale też pokonać własne demony. To będzie wymagało autorefleksji, a w tym nie była dobra. Siedząc na skraju głazu, odetchnęła głęboko. Przepływający obok strumyk szemrał, a jego wartki nurt obmywał czystą wodą skały i zanurzone pnie, po czym kierował się na brzeg klifu, gdzie spadająca woda zaczynała huczeć. Kiedy Kelsey patrzyła na wodę płynącą ze skraju skały, na nos spadła jej pojedyncza kropla. A potem następna i następna. Po chwili na klif lunął porządny deszcz, powoli zmieniający się w potężną ulewę, która uderzała o strumień i marszczyła jego powierzchnię. Kelsey uśmiechała się, podczas gdy deszcz oblewał ją, moczył jej ubranie i mierzwił włosy. Popatrzyła na Summit Lake. Domy na palach nadal rozświetlało wschodzące słońce. Słoneczna ulewa, a to nawet nie były jej urodziny.

5

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 5 GRUDNIA 2011 14 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ Leżeli w łóżku, Becca wsparła głowę na ramieniu Brada. Było po trzeciej nad ranem, a ta para nierzadko wypełniała puste godziny nocy rozmowami. Mówili o swoich marzeniach: prawniczej karierze, prowadzeniu spraw procesowych przed Sądem Najwyższym oraz wdrożeniu zmian w sposobie działania Waszyngtonu. Rozmawiali o tym, jakie uczelnie prawnicze wybraliby, gdyby mogli – gdyby student mógł wybrać uniwersytet, a nie na odwrót. Prowadzili rozmowy o miłości, o tym, czego każde z nich szuka w idealnym partnerze. Te całonocne pogawędki zahaczały o intymność, ale nigdy nie przekraczały tej granicy i specjalnie nie ukrywali ich przed Gail oraz Jackiem. Po prostu tak wyszło. Nie wyjaśnili sobie dlaczego – nigdy nie dzielili się z nikim tymi nocami. Należały one tylko do Bekki i Brada. – No dobra – powiedział Brad. – Podaj mi jedną cechę, która zupełnie wyklucza związek z kimś. Becca nie potrzebowała czasu na zastanowienie. – Włosy na plecach. – Włosy na plecach? – zdziwił się Brad. – Daj spokój. Jakim cudem facet może nie mieć włosów na plecach? – Niech je wydepiluje albo ogoli, ale ich nie pokazuje. Od razu mnie to odrzuca. – A gdybyś spotykała się z kolesiem dwa miesiące, naprawdę go polubiła, a potem zobaczyła, że ma gąszcz na plecach? – To koniec z nami.

– Tak po prostu? – No, sam sobie ułożyłeś ten scenariusz. Ja nie przyjmuję takich przesłanek, ponieważ nigdy nie doszłoby do sytuacji, że polubiłabym gościa, który ma tyle włosów na plecach. – Ale skąd byś wiedziała? Jest środek zimy i nigdy nie widziałaś go bez koszuli. Nie powinnaś nad tym popracować, zanim rzucisz biednego kolesia? To niewielki problem. – Niewielkim problemem jest jedzenie z otwartymi ustami. Włosy na plecach są gorsze. – Okej – rzucił Brad, przeturlał się na swoją stronę i oparł głowę na zgiętym łokciu tak, że leżeli teraz twarzą w twarz. – A jak wyglądają moje plecy? – Co to ma być, test? – Chcę tylko sprawdzić, jak bardzo zwracasz uwagę na to, co ci tak przeszkadza. – Dobra. Masz trochę niegroźnych mieszków włosowych na łopatkach i nieszkodliwy pęczek na krzyżu. Podsumowując, w pełni akceptowalne plecy. – Masz jakiś wstrętny fetysz, co? To był bardzo dokładny opis. – Spędziliśmy ze sto nocy, leżąc obok siebie i rozmawiając do świtu. Chyba wiem, jak wyglądają twoje plecy. Poza tym widziałam, jak graliście z Jackiem w siatkówkę na początku roku szkolnego. Obaj macie przyzwoite plecy. Becca przekręciła się i wsunęła ręce pod głowę. Miała na sobie różową koszulkę opinającą klatkę piersiową. Podniosła jej się na brzuchu, gdy uniosła ręce, odsłaniając kości bioder tuż nad gumką spodni dresowych. Brad zawsze uważał, że jest piękna, ale najbardziej kochał właśnie te chwile. Kiedy była tylko jego i nikt w pobliżu nie mógł skraść jej uwagi. Wiedział, że te krótkie wycinki czasu potrwają tylko dotąd, aż nie nadejdzie światło poranka, dlatego tak się nimi delektował. Przyjdzie czas, gdy powie jej, co czuje, ale chciał, żeby wszystko potoczyło się naturalnie, bez poganiania. Uważał to za najlepszy początek długiego związku. I jakimś cudem leżenie całą noc obok Bekki nie wywoływało u tego buzującego testosteronem dwudziestojednolatka ochoty na seks. Zadowalał się zawsze tylko rozmową i poznawaniem jej umysłu oraz słuchaniem jej oddechu, gdy zasypiała. Oczywiście raz, na pierwszym roku, zdarzyło się, że wrócili z wieczornej imprezy napruci ponczem, a potem zaczęli się całować w jego pokoju w akademiku, po czym oboje stracili przytomność. Nigdy nie wspominali o tamtej nocy, nie rozmawiali o tym, czy rozkwitło między nimi jakieś uczucie. Wymówili się łatwo alkoholem i oboje udawali, że nie pamiętają tamtego incydentu. Od tej pory, przez trzy lata, nigdy się to nie powtórzyło, ale z tego powodu Brad był tylko coraz bardziej w niej zakochany. Czekał prawie cztery lata, aż coś między nimi zaiskrzy, i był pewien, że ten moment nadejdzie. Może po ukończeniu college’u,

kiedy wyjdą z tego środowiska i będą z dala od Jacka oraz Gail. Może wtedy będzie mniej niezręcznie. Nie szkodzi, poczeka. Słyszał, że oddech Bekki staje się głębszy i nabiera spokojnego rytmu, bo zasnęła. Położył głowę na poduszce, oparł czoło o jej skroń i ułożył ramię na bliźniaczych wierzchołkach jej kości biodrowej. Zamknął oczy. W te noce słońce zawsze wstawało zbyt wcześnie. W takie poranki nigdy nie zostawała długo i kiedy się budził, łóżko zawsze było już puste. Brad wiedział, że jako zapalona biegaczka i kujonka Becca albo robi okrążenia wokół kampusu z dyndającymi przy uszach słuchawkami, albo siedzi już w bibliotece uczesana w kucyk, w okularach zamiast soczewek i z dużym kubkiem kawy stojącym obok książek, z których coś zakuwa. Pewnie prawo w biznesie. Egzaminy końcowe mieli za dwa tygodnie, a Brad zdawał sobie sprawę z tego, że sprawiały jej problem. Liścik znalazł na poduszce – zawsze go tam zostawiała. Nie było to nic wielkiego. Samoprzylepna karteczka lub oderwany kawałek papieru. Czasem serwetka. Zawierały jednak jej słowa, a te uwielbiał. Takie notatki należało przeczytać i wyrzucić. Pozbyć się ich bez namysłu. Lecz Brad nigdy nie potrafił się na to zdobyć. Na tej przeczytał: B. – Było super. Dzięki, że podzieliłeś się poduszką. Bez obaw, twoje plecy są w porządku! – B.

Brad złożył samoprzylepną karteczkę i wrzucił do pudełka po butach schowanego pod łóżkiem, gdzie trzymał wszystkie inne liściki od B. do B., jakie zostawiała mu w ostatnich latach. Potem poszedł pod prysznic i cały dzień pracował nad swoim planem. Becca powiedziała, że nie jest dobrze przygotowana do egzaminów, co było dla niego wystarczającą motywacją. Dla niej musi stanąć na wysokości zadania. Wymagało to prawie całego dnia i nieco przebiegłości, ale wieczorem pojawił się w bibliotece z zadowoloną miną. Było późno. Gail i Becca poszły już do domu. Został tylko Jack – siedział przy biurku, zadumany nad otwartym podręcznikiem, z rozrzuconymi wokół notatkami. – Mam – powiedział Brad, kiedy wszedł do słabo oświetlonej niszy, która wytyczała ich kącik nauki. Pojedyncza, wpuszczona w sufit żarówka ostro odcinała się od ciemnego wnętrza biblioteki i oświetlała biurko w boksie Jacka. Często się tu uczyli – na

drugim piętrze, gdzie na brązowych metalowych półkach przechowywano stare, zakurzone czasopisma. Stały tam cztery porzucone biurka, ale na pierwszym roku ustawili je przodem do siebie, wyczyścili i wkręcili nowe żarówki. Kiedy naprawdę potrzebowali skupienia, siadali przy biurkach, które zapewniały prywatność. Gdy uczyli się wspólnie czegoś prostszego, wybierali wielki stół z wbudowanymi, zielonymi lampkami. W tej opuszczonej części biblioteki nie było ludzi i nigdy nie musieli się przejmować, czy nie są za głośno. Po wyjątkowo udanych posiedzeniach albo po egzaminach, kiedy wiedzieli, że przez wiele tygodni tam nie wrócą, otwierali zimne puszki piwa New Castle. Brad zdołał wyłączyć alarm na rzadko używanym wyjściu ewakuacyjnym i wychodzili nim, gdy zdarzyło im się zakuwać jeszcze po zamknięciu biblioteki. – Co masz? – spytał Jack, opierając się na krześle i rozciągając zesztywniałe ramiona. Brad uśmiechnął się i pokazał mu klucz, który dyndał między jego kciukiem a palcem wskazującym. – Dostęp do gabinetu Milforda Mortona oraz egzaminu z prawa w biznesie. – E tam – odparł Jack lekceważąco. – Żadne „e tam”. Mam klucz do gabinetu Mortona. – Skąd? Brad podszedł bliżej. – Mike Swagger. Powiedział, że dostał go od kogoś w tamtym roku, ale stary profesor Morton był wtedy akurat na urlopie, więc nigdy go nie użył. Musiałem go od niego wybłagać. Powiedział, że jeśli ktokolwiek ważny dowie się, że dał mi ten klucz, to – cytuję dosłownie – obetnie mi jaja. Jack wziął klucz i obejrzał go. Przez cały rok był mitycznym przedmiotem, opowieścią krążącą po stowarzyszeniu i kampusie, a zwłaszcza wśród około setki studentów w grupie mającej zajęcia z prawa w biznesie u profesora Milforda Mortona: że ktoś gdzieś miał klucz do jego gabinetu. W ostatnich latach w trakcie sesji prowadzono tajemnicze czynności mające na celu zwędzenie testów końcowego egzaminu. Jack uważał, że opowieści te były wyolbrzymione, upiększone i większość z nich to zwykłe bzdury. Aż do teraz. Dopóki domniemany klucz do gabinetu profesora nie trafił w jego ręce. Przyglądał mu się jeszcze chwilę. – Nie – powiedział wreszcie. – To tylko element mitologii. – O co ci chodzi? – Brad, nie będziesz chyba taki naiwny, kiedy oponent spróbuje cię zapędzić w kozi róg na sali sądowej, co? Pomyśl. Klucz wypływa rok po urlopie Mortona, więc nikt nie może potwierdzić, czy rzeczywiście zadziała. My dwaj podejmiemy wszelkie kroki, by go użyć – włącznie z włamaniem się do budynku – a potem wyjdziemy na idiotów, stojąc w środku nocy przed drzwiami gabinetu Mortona

i majstrując przy zamku kluczem, który nie pasuje. – Swagger powiedział, że dostał go od studenta ostatniego roku, który rok wcześniej wszedł do gabinetu Mortona i zdobył kopię egzaminu. Ten sam test, słowo w słowo. – Dobrze. Wszystko to w drugim pokoleniu i trzy lata temu. Tak jak ten gość, który ma kuzyna, który zna gościa, któremu ukradli nerkę. – O czym ty, do cholery, mówisz? – Poznał dziewczynę i poszli do hotelu. Potem pamięta tylko, że obudził się w wannie wypełnionej lodem i z wiadomością, żeby natychmiast dzwonił po pogotowie, bo jego nerka została skradziona i sprzedana na czarny rynek. – Zamknij się, Jack. Ten klucz jest prawdziwy. – Podobnie jak historia o znajomym kuzyna tamtego gościa. Obudził się bez nerki. Brad wyrwał mu klucz z ręki. – Uwierz mi. Ten klucz to pewniak. – Zdaniem Mike’a Swaggera. Czy on czasem nie siedzi siódmy rok w college’u? – Cykasz się, Jackie? – Ta kopia jest ci w ogóle do czegoś potrzebna? Myślałem, że wymiatasz na tych zajęciach. – Radzę sobie. Ale Morton ciągle mówi nudno i niejasno, więc kto by nie skorzystał z drobnej pomocy. – Urwał na chwilę. – Wiem, że Becce by to pomogło. Bardzo się zadręcza. – Udręka naszej drogiej przyjaciółki oznacza, że może nie wyciągnąć piątki i ta idealna studentka po raz pierwszy w życiu dostanie czwórkę. – Mówi, że jeśli jej nie pójdzie, to trójkę. Albo gorzej. – Becca zawsze ma dostać tróję, a potem otrzymuje wyniki ze średnią 5,0, od pierwszego roku. Becca tak już ma. W ten sposób zwraca na siebie uwagę, a później wszyscy jej gratulują, że sprostała wyzwaniu i wypadła na piątkę. Nie daj się nabrać. – Nie wykręcisz się z tego, Jack. – Z czego? – Robimy, kurwa, włamanie. Jack się uśmiechnął. – Wykopią nas, jak nas złapią. Brad uniósł brwi. – Nie damy się złapać.

6

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 5 MARCA 2013 DZIEŃ DRUGI

Swojego drugiego poranka w Summit Lake Kelsey obudziła się pod kołdrą w hotelu Winchester opatulona w pościel z tak gęstego materiału najlepszej jakości, że sama nigdy by sobie takiej nie kupiła. Wygrzebanie się z ciepłego łóżka nie było łatwe, ale przecież przyjechała do Summit Lake w pogoni za tematem i dziś ten wyścig miał się zacząć. Przybyła tu także zdrowieć, a przez wiele ostatnich tygodni ruch nie był częścią jej codziennej rutyny. Zwykle biegała rano, kilka razy w tygodniu pokonywała swoją tradycyjną trasę wzdłuż plaży w Miami liczącą sześć i pół kilometra. Lekarze nakazali jej ograniczyć aktywność fizyczną przez pierwsze dwa tygodnie regeneracji, a potem powstrzymał ją brak motywacji. Dziś jednak wstała w nastroju na ruch, pot i zadyszkę. Poranek w Summit Lake był rześki, Kelsey ruszyła osłoniętą ścieżką wijącą się przez las i prowadzącą do wodospadu. Tuż przed lasem zawahała się przez chwilę. Serce zadrżało jej na myśl o tym, że opuszcza otwartą przestrzeń centrum miasteczka – gdzie chodzili, robili zakupy i dawali ogólne poczucie czyjejś obecności inni ludzie – i wkracza do ciemnego, pustego lasu. Choć spędziła ostatni miesiąc sama w domu, to było coś innego. Tam mogła zamknąć okna i zaryglować drzwi. Tam właśnie czuła się najbezpieczniej. Jednak samotny bieg po lesie budził w niej na nowo lęk, którego chciała się pozbyć. Zaczynała już go nienawidzić. Nie. Nie dopuścisz do tego, Castle. Zaczerpnęła głęboki oddech i wolnym truchtem ruszyła do lasu. Po pokonaniu pół kilometra odkryła, że to uczęszczany szlak, więc witała się z wieloma biegaczami i kiwała im. Im więcej mijało ją ludzi, tym była

spokojniejsza. Po niecałym kilometrze przestała wpatrywać się w ciemne zarośla po obu stronach. Była bezpieczna. Na ścieżce biegowej panował mrok i przez liście przebijały tylko pojedyncze promienie słońca, ale półtora kilometra dalej, gdy opuściła las i dotarła nad wodospad, powitał ją bezchmurny wiosenny poranek. Nad laguną przystanęła garstka innych biegaczy obserwujących spadającą wodę oraz rozproszone we mgle poranne słońce. Niektórzy siedzieli na skałach i zanurzali bose stopy w błękitnym strumieniu. Kelsey naliczyła szybko około trzydziestu osób kręcących się w pobliżu wodospadu. Wczoraj nie było tu nikogo. Z rękoma założonymi na głowę Kelsey podeszła do wody. Bolały ją płuca – normalnie nie czułaby tego po półtorakilometrowym biegu. Kiedy zbliżyła się do laguny, odetchnęła głęboko i jak wszyscy zapatrzyła się w wodę. – Co to za atrakcja dziś rano? – spytała kobiety stojącej obok z przekrzywioną głową. Tamta uśmiechnęła się. – Poranny wodospad. – Tak? Wszyscy przychodzą po prostu popatrzeć na wodospad? – Tak. To znaczy nie. Nie tylko wodospad. W bezchmurne poranki, kiedy słońce osiąga pewną wysokość na horyzoncie, promienie padają na wodę w szczególny sposób i odbijają granitową skałę za wodospadem. Przez kilka minut jest naprawdę pięknie. Tam! – Wskazała palcem. Kelsey patrzyła, jak słońce przenika wodospad i oświetla skalną ścianę za strumieniem. Spływająca woda została podświetlona od tyłu i przez dwie minuty ze zbocza góry płynęła pomarańczowa lśniąca ciecz. Był to magiczny widok, jakiego Kelsey nigdy nie spotkała na równinach Florydy. – Tadam! – zawołała dziewczyna. – Poranny wodospad. – Kilka sekund później słońce zaczęło padać na wodę pod innym kątem i pomarańczowa łuna wyblakła. – To tyle. – Wzruszyła ramionami. – Rzeczywiście niezwykłe. Dziewczyna zamilkła na chwilę, oderwała wzrok od wodospadu i spojrzała w oczy Kelsey. Mówiła wolno, budując przemyślane zdania. – Musi być odpowiednie niebo. Bezchmurne lub z niewielką ilością chmur. A światło słoneczne musi padać pod odpowiednim kątem. Niektórzy z nas są wręcz fanatykami. Dlatego w takie bezchmurne poranki jest tu tłok. Chyba jest tu pani po raz pierwszy? – Tak, pierwszy raz. – Przepraszam, jeśli to niezręczne pytanie, ale czy nie nazywa się pani Kelsey Castle? Kelsey się uśmiechnęła. – Tak.

– Czytam panią. To znaczy czytam „Events”. I czytałam pani powieść. – Właściwie to jest reportaż kryminalny. Na faktach. Dziewczyna roześmiała się nieco nerwowo. – O to mi chodziło. Jest szalenie dobry. Witamy w Summit Lake. Mam na imię Rae. – Bardzo mi miło, Rae. Kelsey. I dziękuję za komplement. Dziewczyna stukała palcem wskazującym o podbródek, zbierając się na odwagę, żeby zadać kolejne pytanie. W końcu stuknęła nim raz jeszcze, po czym wycelowała go w Kelsey. – Przyjechałaś tu zbadać sprawę morderstwa Eckersley? Kelsey przekrzywiła głowę. – Tak, chcę zadać parę pytań. – Będzie z tego poważna sprawa. Napiszesz artykuł o Becce do „Events”? – Zależy, co odkryję. – I? – I co? – Doszłaś już do czegoś? Kelsey się uśmiechnęła. – Z nikim jeszcze nie rozmawiałam, nie napisałam ani jednego słowa. Jestem tu dopiero od paru dni. – Wiesz, że wszyscy są tu mocno spięci z tego powodu? – Słyszałam. – Głównie dlatego, że policja nie chce niczego powiedzieć. Powtarzają tylko ciągle „bez komentarza” i „bez komentarza”. Nikt nie wie, o co chodzi, ludzie się irytują. I boją. Oczekujemy po prostu jakichś odpowiedzi, a to, w jaki sposób policja milczy na temat szczegółów tej sprawy, wygląda dziwnie. Ale tak to chyba jest w małych miasteczkach. Dzieje się dużo podejrzanych rzeczy. Kelsey wzruszyła ramionami. – Ja jestem z Miami, więc nie znam się na małych miasteczkach. Ale wiesz, czego jestem pewna? Ktoś zawsze coś wie. Więc albo tej osoby jeszcze nikt nie znalazł, albo postanowiła się nie odzywać. Tłum zaczął rzednąć. Sporo ludzi wróciło ścieżką przez las, inni wybrali szlaki po obu stronach laguny i zniknęli za zakrętami. – Mam nadzieję, że będziesz miała szczęście – powiedziała Rae. – Pamiętaj tylko, że Summit Lake to nie Miami. Tutaj ludzie zachowują się inaczej, zwłaszcza miejscowi. Dbają o swoją prywatność, więc uważaj, jak ich traktujesz. Kelsey uniosła brwi. – Dobra rada. – Pracuję w kawiarni w miasteczku. Wpadnij kiedyś, napijemy się latte. Kelsey się uśmiechnęła.

– Wpadnę. – Biegasz? – Wracam do biegania. – Serio? Ja też. Ale rzadko rano. Zawsze jestem wtedy w kawiarni. Wracasz do miasta? – Tak. – Mogę dołączyć? – Pewnie. Wbiegły pod osłonę lasu. Kelsey biegła obok dziewczyny w milczeniu, usiłując dotrzymać jej tempa, ale cieszyła się z towarzystwa. Paliły ją płuca i nogi, lecz to był dobry ból. Odnalazła drogę powrotną, wydostawała się ze zwalonego budynku swojego życia – inni często dawali się w nim uwięzić, ale Kelsey Castle postanowiła, że z niego ucieknie.

Godzinę później, po prysznicu i ubrana, Kelsey odnalazła komisariat policji w Summit Lake. Znajdował się obok remizy strażackiej przy Minnehaha Avenue, przecznicę na zachód od centrum miasteczka, w starym, zniszczonym budynku z czerwonej cegły. W wielu miejscach między cegłami brakowało zaprawy, a betonowe schodki miały wyszczerbione brzegi. Osady rdzy wyciekały z odkrytego pręta zbrojeniowego na fasadzie i plamiły cegły niczym krwawiące rany. Optymista powiedziałby, że budynek ma klimat, inni orzekliby raczej, że wymaga solidnej renowacji. Nie pasowałby do Maple Street pośród nieskazitelnie wykończonych sklepów oraz galerii, ale upchnięty na bocznej ulicy nie rzucał się w oczy, był niewidzialny. Kelsey weszła po trzech schodkach i otworzyła drzwi. W środku uprzejmy mężczyzna z plakietką ochrony spytał, w czym może pomóc. – Chciałabym porozmawiać z komendantem Fergusonem – odparła. – Nazywam się Kelsey Castle. Jestem z czasopisma „Events”, piszę artykuł o sprawie Bekki Eckersley. Mężczyzna uśmiechnął się. – Paru dziennikarzy już o to pytało. To niedobry znak. – Zdaję sobie sprawę, że ten temat przyciąga uwagę – stwierdziła. – Proszę chwilkę zaczekać, zobaczę, czy komendant jest na miejscu. Kelsey przespacerowała się po poczekalni niewielkiego budynku komendy i przeczytała wiszące na ścianie nagłówki oprawionych artykułów. Pomyślała, że to naprawdę małe miasteczko. Nagłówki dotyczyły otwarcia sklepów, pięćdziesiątej rocznicy ślubu pary staruszków oraz Festiwalu Zimowego. Morderstwo było w tym wyjątkowym miejscu nie tylko czymś obcym, ale i niemile widzianym. Zastanawiała się, czy policja jest dość dobrze wyposażona, żeby poradzić sobie z tą

sprawą. – Kelsey Castle? Dobrze mówię? Odwróciła się i zobaczyła Stana Fergusona – znalazła go, zbierając informacje, i rozmawiała z nim w ubiegłym tygodniu, kiedy planowała wyjazd. Był dobrze po sześćdziesiątce, a zwisający mu z ust niezapalony papieros musiał być przyczyną głębokich bruzd przecinających mu twarz. Ten sam nałóg odpowiadał też za jego zachrypnięty głos, który brzmiał, jakby mężczyzna wychodził z zapalenia krtani. – Tak – odrzekła. Uścisnęli sobie dłonie, a komendant Ferguson wskazał na drzwi wejściowe, ugniatając palcami niezapalonego papierosa. – Możemy porozmawiać na zewnątrz? – Oczywiście. Stanęli na chodniku przed starym budynkiem. Komendant zapalił papierosa, jakby robił to już miliony razy. Kiedy mówił, z nozdrzy wydobywał mu się rozcieńczony dym. – W czym mogę pani pomóc, panno Castle? – Przyjechałam tu, żeby napisać tekst o Becce Eckersley, i pomyślałam, że może mógłby mi pan coś o tej sprawie opowiedzieć. Komendant się uśmiechnął. – Mogę opowiedzieć dużo rzeczy, tylko nie wiem, co by pani chciała usłyszeć. – To pańska jednostka, prawda? Pan tu dowodzi? – Nigdy nie pracowałem w innym miejscu. Robię tu ponad czterdzieści lat. Kelsey wyjęła z torebki notatnik. – Czy może mi pan powiedzieć coś o wieczorze, w którym zginęła Becca? Komendant zaciągnął się papierosem, po czym spojrzał w dół ulicy, na jezioro. – Becca Eckersley zginęła w piątek wieczorem, 15 lutego. Kiedy to było, dwa tygodnie temu? Trochę dłużej? W wieczór swojej śmierci przebywała sama w domu na palach, który należy do jej rodziny. Widziała pani ten rząd budynków na palach? Wskazał na jezioro. Kelsey pokiwała głową. Zapamiętała rząd domów, który dostrzegła podczas wycieczki na szczyt wodospadu. – Przyjechała tu z Uniwersytetu George’a Washingtona, gdzie studiowała na pierwszym roku prawa, by pouczyć się do egzaminu. Pewnie po to, żeby jej nic nie rozpraszało. Wcześniej tego dnia rozmawiała z rodzicami – jedno połączenie z jej komórki odnotowano w godzinach porannych, kiedy była już w drodze, drugie z telefonu domowego państwa Eckersleyów tuż po dziewiętnastej. Około

dwudziestej drugiej sąsiad zauważył, że drzwi na taras Eckersleyów są szeroko otwarte. Było jakieś siedem stopni poniżej zera, więc pomyślał, że coś jest nie w porządku. Przyszedł i znalazł Beccę nieprzytomną na podłodze w salonie. – Zaciągnął się papierosem. – Zmarła rano w szpitalu w Summit Lake. – Czy widział pan ten dom tamtego wieczoru? Komendant pokiwał głową. – Czy może pan opisać miejsce zbrodni? – Widoczne ślady walki. I to nie byle jakie. Powywracane meble, krzesła i tak dalej. Materiały do nauki Bekki rozrzucone po całej podłodze. Potłuczone naczynia, wszystkie w kuchni, więc wiemy, że główna część szamotaniny odbyła się tam. Nie ma jednak śladów włamania, żadnych stłuczonych okien czy wyłamanych zamków. Wszystkie drzwi działały sprawnie, a okna były zamknięte. – Więc otworzyła mu drzwi? – Albo miał klucz. Albo był już w domu, kiedy przyjechała. Jest kilka możliwości. – Jak pan przypuszcza? Komendant wzruszył ramionami. – Wątpię, żeby miał klucz. Rodzina potrafiła wszystkie wskazać, mieli je oboje rodzice i oboje dzieci. Brak kopii. Żadne nie były schowane i żadnych nie dali sąsiadom. Wątpię też, żeby był w domu przed przyjazdem Bekki. Zamontowano tam alarm antywłamaniowy, który Eckersleyowie zawsze włączali przed wyjazdem. Sprawdziliśmy to w firmie ochroniarskiej, która podała wykaz wszystkich zarejestrowanych użyć kodu zabezpieczającego. W dniu śmierci Bekki kod został wpisany o piętnastej – prawdopodobnie wtedy przyjechała. Wyłączyła go, wchodząc do domu. Pół godziny później, kiedy wyszła, został znów aktywowany. Trzeci i czwarty raz nastąpiły jeden po drugim koło dziewiętnastej, gdy wróciła. Wygląda na to, że wyłączyła go po powrocie, a potem od razu włączyła, bo wiedziała, że nie będzie już wychodzić. Zbiega się to z telefonem, który mniej więcej w tym czasie wykonała do rodziców. Potem kod został ponownie wprowadzony koło dwudziestej. – Kiedy otworzyła drzwi zabójcy. – Na to wygląda. – Czyli był to ktoś znajomy. – Rzeczywiście, to jedna z teorii. Może moja. Ale nie cieszy się największym powodzeniem. – Nie? A jaka? – Zginęła torebka ofiary, więc niektórzy snują domysły, że to włamanie, które posunęło się za daleko. – Ale nie ma żadnego tropu? – Na razie nie.

– Jacyś podejrzani? – Na początku było paru. Jak zawsze. Ale jednego po drugim wykreśliliśmy wszystkich z listy. – Ktoś z rodziny? – Wszyscy czyści. Solidne alibi i brak motywów. Dobra rodzina, zżyta. Zamożna i porządna. Rodziców nawet nie biorę pod uwagę, a Becca miała tylko jednego brata, który w wieczór jej śmierci przebywał w Nowym Jorku. – Chłopak? – Pracujemy nad tym. Kelsey zamilkła na chwilę. – Chciałabym zobaczyć wyniki sekcji zwłok. I może jeszcze notatki ratowników, którzy pierwsi przyjechali na miejsce zdarzenia. Czy mógłby mi je udostępnić pan lub pana wydział? Komendant dopalił papierosa. – Czego tu pani szuka, panno Castle? – Prawdy. Komendant zarżał końskim śmiechem. – I myśli pani, że znajdzie ją wcześniej niż ja? – Nie, proszę pana. Przyjechałam tu napisać artykuł dla mojego czasopisma, a nie po to, by panu przeszkadzać. Chcę tylko być precyzyjna. Wolę opisać to, co rzeczywiście się wydarzyło, niż to, co niektórzy uważają za prawdę. Żal mi dziewczyny, która bez sensu zginęła, jej rodziny także. Oraz tego miasteczka i tutejszego komisariatu policji. Więc kiedy będę o tym wszystkim pisać, chcę mieć pewność, że znam prawdę. Komendant na moment zamknął oczy. – Przepraszam, że panią zaatakowałem. Nigdy jeszcze nie mieliśmy wokół siebie tyle prasy, która zadaje pytania i podważa wszystko, co robimy. – Zawrzyjmy umowę – zaproponowała Kelsey. – Poza jedną czy dwiema gazetami w szerokim obiegu, „Events” będzie największym medium relacjonującym ten temat. Jeśli pan mi pomoże – mnie i tylko mnie – da mi pan wyłączny dostęp do tego, co pan wie, dopilnuję, żebyśmy nie wydrukowali niczego bez pańskiej akceptacji. – A jeśli nie spodoba mi się to, co pani napisze? – To pójdzie do niszczarki i zacznę od nowa. Kelsey wiedziała, że Penn Courtney nie będzie zadowolony z takiej obietnicy. Polityka wyrzucania do niszczarki była zwykle jego domeną. Komendant lekko uniósł brodę, kiedy się nad tym zastanawiał. – Napisano już o nas parę nieprzychylnych komentarzy. Na przykład, że nie wiemy, co robimy i spieprzymy tę sprawę na całej linii. – Czerpie pan z ponadczterdziestoletniego doświadczenia, prawda?

– Pewnie. Może nie było to czterdzieści lat morderstw, ale jestem w tym przeszkolony i otarłem się o inne morderstwa w sąsiednich okręgach. Kelsey wzruszyła ramionami. – Moim zdaniem to pańskie miasto i nikt nie zna go lepiej niż pan. Jeśli ktoś jest w stanie rozwiązać tę sprawę, to tylko pan i pańska jednostka. Więc proszę mi pomóc. A przy okazji, jeśli trafię na coś użytecznego, będzie pan pierwszy, który o tym usłyszy. – Proszę poczekać – powiedział komendant, wszedł po schodkach i zniknął w budynku. Wrócił po kwadransie z ciężką teczką grubości pięciu centymetrów. Znów spojrzał na jezioro, po czym wręczył jej teczkę. – To wszystko, co mam do tej pory. – W związku ze sprawą Eckersley? Pokiwał głową. – Znam panią, panno Castle. Czytałem pani teksty i wiem, że jest pani rzetelna. Krąży tu paru pismaków, którzy wydrukują wszystko, co się sprzeda. Im więcej sensacji, tym lepiej. Ale prawdę? – Potrząsnął głową. – To dla nich kwestia drugorzędna. Pani i pani dokonania reprezentują inny poziom. Kelsey szybko wsunęła teczkę do torby. – Dziękuję za zaufanie. – Poza tym świeże spojrzenie nikomu nie zaszkodzi. Ale gdyby ktoś pytał, nie dostarczyłem pani tych informacji. – Kto miałby pytać, skoro pan jest tu szefem? – Kiedyś byłem. Teraz rządzą goście ze stanu. – Kto? – Stanowi detektywi delegowani przez biuro prokuratora okręgowego. Praktycznie związali ręce mnie i mojej jednostce. I to nie tylko w Summit Lake, ale też u okręgowego szeryfa. Zabrali nam tę sprawę i tyle. Byłem w nią zaangażowany pierwsze kilka dni, a potem ją przejęli pod pretekstem, że są lepiej przygotowani do prowadzenia śledztwa w przypadku morderstwa niż moja maleńka jednostka. – Jak to się stało? – Wszystko to polityka. Becca zginęła w moim mieście. Ale ponieważ jesteśmy mało ważni, jej ojciec przycisnął gubernatora – którego dobrze zna – gubernator przycisnął prokuratura okręgowego, a zaraz potem zaczęła tu węszyć policja stanowa, która sprawdzała, co robimy. Później pojawili się detektywi stanowi i przypomnieli mi, że nikt tu nigdy nie miał do czynienia z morderstwem. Nie przeczę temu. Ale gdyby zapewniono mi nieco pola manewru i swobodny przepływ informacji, poradziłbym sobie. – A rodzina Bekki nie jest z Greensboro? Komendant pokiwał głową.

– Więc jak jej ojciec, adwokat z Greensboro, może kontrolować informacje, które otrzymuje policja tutaj, w Summit Lake? Komendant uniósł kciuk i palec wskazujący. – Pieniądze i układy. – Ale dlaczego? Czy to ojcu nie powinno najbardziej zależeć na rozwiązaniu sprawy? – Na pewno mu zależy. Ale chce ją rozwiązać po swojemu i woli mieć wszystkie kłopotliwe szczegóły pod kontrolą. Mówią, że ojciec Bekki planuje zrezygnować ze swojej działalności i startować na sędziego. A jeśli wyjdzie na jaw, że coś w jego rodzinie, zwłaszcza w przypadku córki, wymknęło się spod kontroli… no, to stawia go w złym świetle. Jak może być sędzią i nadzorować życie publiczne, jeśli nie potrafi upilnować własnych dzieci? Kelsey zanotowała kilka rzeczy. – Ta teoria o włamaniu, które zaszło za daleko. Pochodzi od detektywów stanowych? Komendant pokiwał głową. – Ale pan się z nią nie zgadza? – Ani trochę. Kelsey pomyślała chwilę. – Powiedział pan, że potrzebujecie swobodnego przepływu informacji. Na przykład jakich? – Pani na przykład prosiła mnie o dokumenty medyczne i wyniki sekcji zwłok. Sam ich jeszcze nie widziałem. – Zapadła długa cisza, w czasie której komendant sięgnął do kieszeni po nowego papierosa i włożył go do ust. Osłonił twarz dłońmi, pstryknął zapalniczką i zapalił. – I niby to miasto od kilkudziesięciu lat jest moje? Widocznie nie mam w nim takiej władzy, jak mi się wydawało. – Wypuścił dym kącikiem ust. – Ale nie ma minuty, żebym nie myślał o dziewczynie, która zginęła w moim mieście. Kelsey pokiwała głową i popatrzyła na Stana Fergusona – zmartwionego człowieka, udręczonego morderstwem, którego nawet nie miał szansy rozwikłać. – Chce pan coś jeszcze dodać, zanim się w to zagłębię? – spytała. Znów przeniósł wzrok na jezioro. Przejechał językiem po wewnętrznej części policzka i strząsnął popiół z papierosa. – Ona coś ukrywała – powiedział w końcu. – Kto? – Becca. – Co ukrywała? – Nie wiem. I proszę mi wierzyć, poświęciłem temu wiele godzin. – Dlaczego pan tak twierdzi? Że coś ukrywała? – Kiedy politycznie uwikłany ojciec tak usilnie próbuje kontrolować

przepływ informacji, zwykle oznacza to, że coś zatuszowano. Coś, o czym nie może się dowiedzieć opinia publiczna, a już na pewno nie dziennikarka śledcza z Miami. Ogarnęło ją znajome uczucie podniecenia – zawsze go doświadczała, gdy wiedziała, że coś jest na rzeczy. Zrobiła kilka szybkich notatek. – Widzi już pani, dlaczego chętnie wezmę do pomocy dziennikarkę? – zapytał komendant. – Tak. Ale nie jestem pewna, czy zdziałam więcej od pana. Przynajmniej nie w obliczu takich przeszkód. – Proszę trzymać się na uboczu. Goście ze stanu nie mogą zauważyć, że pani tu myszkuje. Jeśli natrafi pani na coś ciekawego, proszę dać mi znać. – Na pewno. Ale żeby to zrozumieć, muszę wiedzieć wszystko o tej dziewczynie. Z kim się umawiała, z kim spędzała czas. Potrzebuję jej e-maili i postów na Facebooku. Muszę porozmawiać z jej rodziną, przyjaciółmi i wykładowcami. – Będzie pani musiała poradzić sobie bez tego wszystkiego, panno Castle. Rodzina nie podejmie rozmowy z żadnymi dziennikarzami i nie jest też pani w stanie dostać się do jej e-maili. Konto na Facebooku zostało usunięte dzień po tym, jak zginęła. A jeśli zacznie pani szukać jej przyjaciół, od razu namierzą panią detektywi stanowi, bo właśnie sami nad tym pracują. – Jej konta pocztowe i na Facebooku nie mogły po prostu zniknąć. Komendant Ferguson przekrzywił głowę. – Gorzej. Zostały skonfiskowane przez biuro prokuratora okręgowego i w mojej obecnej sytuacji – z prawnikami stanowymi wiszącymi mi nad głową oraz tą sprawą – oznacza to, że nie tylko zniknęły. Nawet nigdy nie istniały. – Więc od czego powinnam zacząć? – Powinna pani zacząć tutaj. Summit Lake to małe miasteczko, panno Castle. Ale jednocześnie wyjątkowe. Tutejsi mieszkańcy je uwielbiają i nie są zadowoleni z tego wypadku. Summit Lake przemówi do pani głosami ludzi, którzy tak bardzo je kochają. – Zaciągnął się papierosem. – Wiem, że w dniu swojej śmierci Becca spędziła nieco czasu w kawiarni. Uczyła się do egzaminu na prawie. Siedziała tam kilka godzin. Mam świadków, którzy ją tam widzieli, a właścicielka bardzo dobrze zna jej rodziców i mówi, że tego dnia chwilę z nią rozmawiała. Wypytywałem wszystkich w mieście i nikt jej nie widział po tym, jak wyszła z kawiarni. Komendant Ferguson znów zaciągnął się papierosem, aż czerwony żar dotarł do filtra. Zgasił go na czubku buta i wetknął filtr do kieszeni. Spojrzał w górę i w dół ulicy, jakby chciał zdradzić jakąś tajemnicę. – Jeśli chce pani odgrzać ostygłą sprawę, powinna pani zacząć od sprawdzenia ostatniego miejsca, w którym ofiarę widziano żywą – poradził, wydmuchując nosem kłęby dymu.

7

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 9 GRUDNIA 2011 14 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Thom Jorgensen wykładał na Uniwersytecie George’a Washingtona logikę oraz krytyczne myślenie, a Becca wiedziała, że postępuje źle. Teoretycznie. W praktyce uważała, że to nieszkodliwe, skoro nie jest już jego studentką. Nie istniały żadne zakazy dotyczące przyjaźni studentów z wykładowcami, uniwersytet jednak surowo karał wykładowców wchodzących w niestosowne relacje. Zdaniem Bekki formalnie wszystko zależało od tego, jak definiować „niestosowność”. Wielu uznałoby, że nie może umawiać się Thomem, ponieważ podważa w ten sposób zaufanie, jakim studenci darzą profesorów. Kontrargument zakładający, że mogą się umawiać, bo Becca nie jest już jego studentką, prawnicy nazwaliby „różnicą bez wyróżników” – na myśl o tym Becca wzdrygała się, gdyż myślała już w podobny sposób jak ojciec, choć nawet jeszcze nie przyjęto jej na studia prawnicze. Jakkolwiek by nie próbowała tego uzasadnić, ta randka była tylko śniadaniem ze starym profesorem, który opuszczał uczelnię. Śniadanie i tak jest lepsze niż wspólne picie rumu z colą, jakie zdarzyło się im w tym semestrze, kiedy spotkali się przypadkiem w barze w Foggy Bottom. Od czasu do czasu pisali do siebie esemesy i sporadycznie wyskakiwali razem na kawę. Gdyby ktoś ją przycisnął, nie zaprzeczyłaby, że Thom Jorgensen jest przystojnym mężczyzną i zaimponowało jej jego zainteresowanie. Zawsze jednak płaciła za siebie i nie było w tej przyjaźni niczego niedozwolonego. On był po trzydziestce, samotny, wkrótce miał zakończyć pracę na Uniwersytecie George’a Washingtona i przenieść się do Nowego Jorku. Przyjaciele żegnają się przecież przed odjazdem.

– To co jest takiego wspaniałego w Nowym Jorku? – spytała Becca, gdy kelnerka nalewała kawę. Thom wzruszył ramionami. – Na Uniwersytecie Cornella? Jest piękny i lepiej płaci. Poza tym… wiesz, pozycja. – Oj, daj spokój. Chodzi o Ligę Bluszczową? Od kiedy obchodzi cię pozycja? – Jest prestiżowy, i tyle. Nie mogę odmówić. Popiła kawę. – Cóż, będzie mi przykro, gdy pojedziesz. Lubiłam spędzać z tobą czas. – Jesteś jedną z moich ulubionych studentek. A niezależnie od tego, czy opuściłbym UGW, ty w tym roku i tak kończysz college, więc nasze ścieżki musiały się w którymś momencie rozejść. – Może. Złożyłam tu podanie na prawo. Jeszcze nie było wyników. Jeśli mnie przyjmą, mogłabym zostać. Thom wzruszył ramionami. – A jeśli przyjmą cię na Cornell? Becca pokręciła głową. – Skąd wiesz, że złożyłam na Cornell? – Powiedziałaś mi. Kilka miesięcy temu, kiedy byliśmy na kawie. Oprócz tego jeszcze na Harvard i Uniwersytet Pensylwanii. Nie bądź więc taka zniesmaczona tym, że wybieram uczelnię z Ligi Bluszczowej, skoro sama startujesz do trzech. Becca się uśmiechnęła. Nie pamiętała tej rozmowy i była pewna, że tylko jej rodzice oraz Gail wiedzieli o wszystkich uczelniach, na które złożyła dokumenty. – No dobra, mogę ci wybaczyć, że chcesz być w Lidze Bluszczowej. To co teraz? Kiedy zaczynasz? – Oficjalnie w przyszłym roku. Ale tutaj kończę po tym semestrze. Dostanę gabinet na Cornell, gdzie będę przygotowywał zajęcia, które zacznę jesienią przyszłego roku. Muszę też publikować, więc w semestrze letnim popracuję przede wszystkim nad tym. – Czyli przez cały semestr nie będziesz nic robił? – Mam cały semestr bez studentów i nauczania. Za to dużo papierkowej roboty i badań. Kelnerka podeszła z talerzami i dolała im kawy. – No więc – powiedział Thom, zgarniając widelcem jajko i kiełbaski – pomyślałem, że skoro za jakiś tydzień nie będę już pracownikiem tego uniwersytetu, to może moglibyśmy umówić się na wspólny posiłek i nie przejmować tym, czy ktoś nas zobaczy. Becca przerwała krojenie omletu i na chwilę utkwiła wzrok w swoim talerzu.

– O co ci chodzi? Przecież właśnie jemy śniadanie. – Tak. Ale oboje siedzimy i myślimy, czy ktoś nas nie zauważy. Przejmujemy się, że robimy coś złego. Przyjemnie byłoby spędzić trochę czasu razem bez tego strachu na karku. Prawda? Becca zrobiła okrągłe oczy. – Nie. To znaczy tak. Byłoby fajnie. Kiedy się spotykamy, zawsze trochę panikuję, że możemy mieć kłopoty. Chociaż przypuszczam, że ty raczej miałbyś dużo większe ode mnie. – Oczywiście. Więc co ty na to? – Niedługo mam egzaminy. Potem jadę do domu na Boże Narodzenie. Jak wrócę, ciebie już pewnie nie będzie. – Przeprowadzam się, ale jeszcze będę. Nie wyjeżdżam aż do końca stycznia, więc zostanę trochę w mieście. Możemy się umówić, kiedy wrócisz po feriach. – Dobrze. To będzie nasza pożegnalna kolacja. – Brzmi okropnie. Jakbyśmy mieli się więcej nie spotkać. Becca się uśmiechnęła. Zauroczyła profesora Jorgensena. – Masz rację. W którymś momencie nasze ścieżki się spotkają – skłamała. Jeśli nie pójdzie na Cornell, co było mało prawdopodobne, pewnie nigdy więcej nie zobaczy Thoma Jorgensena po jego wyjeździe z UGW.

Wybrali piątkowy wieczór i zastosowali dobrze przemyślaną strategię. W piątki na kampusie było mniej studentów, ponieważ większość siedziała w barach, a niektórzy rozjeżdżali się do domów. Były też niewielkie szanse, by jakiś wykładowca kręcił się wtedy w okolicy Samson Hall. Najważniejsze jednak, że nikt – ani profesorowie, ani studenci, ani ekipa sprzątająca – nie wróci do budynku przed poniedziałkiem rano, co gwarantuje czas na rozwiązanie wszelkich ewentualnych problemów. Było zimno i wybiła północ, kiedy Brad włożył tajemniczy klucz do zamka w bocznym wejściu do budynku – przeznaczonym wyłącznie dla wykładowców. Uśmiechnął się, gdy zamek szczęknął, a drzwi się otworzyły. – O ty sukinsynu – powiedział Jack. Oddech uleciał z jego ust białym obłoczkiem i niesiony bryzą znad Potomacu zawirował wokół nich. – Myślałeś, że nie zadziała? – spytał Brad. – Nie wiem, co myślałem. – Teraz nie ma odwrotu, Jackie. – To naprawdę szaleństwo. – Zanim przekroczyli próg, Jack złapał Brada za ramię. – Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? Becca poradzi sobie z egzaminem. Nie

potrzebuje tego pieprzonego testu. – Idziemy, Jack. Nie przeciągaj. Korytarze były ciemne, oświetlone tylko pomocniczymi żarówkami w rogach oraz dziwnym fluorescencyjnym światłem, które jarzyło się cały czas. Podłogi błyszczały, odbijając delikatną poświatę, i pachniały cytrynowym woskiem. Godzinę temu Jack i Brad obserwowali wyjście ostatniej ekipy sprzątającej. Szli teraz korytarzami, zaglądając do każdej sali wykładowej oraz za wszystkie niezamknięte na klucz drzwi, upewniając się, że budynek jest pusty. Gdyby przyłapano ich tu w piątek w nocy, nie byłoby to żadne przestępstwo – tablica ogłoszeń podająca aktualne informacje, zmiany w planie zajęć i tematy prac z poprzedniego tygodnia przyciągała studentów o każdej porze. To miała być wymówka na wypadek, gdyby ktoś ich nakrył – znaleźli się w środku, żeby sprawdzić coś na obleganej tablicy. Był to słaby pretekst na piątkowy wieczór, ale niepodważalny, jeśli będą musieli go przedstawić komuś z władz uczelni. Po dwudziestu minutach poszukiwań uznali, że budynek jest pusty. Weszli do skrzydła mieszczącego gabinety profesorów – był to prosty korytarz z drzwiami po obu stronach, obwieszonymi rozpoznawalnymi hasłami lub ulubionymi cytatami wykładowców. Niektóre były zupełnie puste, tkwiła na nich tylko tabliczka z nazwiskiem, inne zaś przypominały drzwi lodówki w domu zamieszkiwanym przez piątkę uczniów podstawówki. Podeszli do tych drzwi, które ich interesowały – na tabliczce widniał napis: „Prof. Milford Morton”. Pod spodem wisiał rysunek prezydenta na czworakach w chlewie. Podpis głosił: „Skoro już wdepnąłeś, równie dobrze możesz się wytarzać”. Brad spojrzał na Jacka. – Mam nadzieję, że to nie jest metafora. Jack wzruszył ramionami, patrząc na rysunek. – W nic jeszcze nie wdepnęliśmy. – Ale zaraz to zrobimy. Wdepniemy, wytarzamy się i zanurzymy po uszy. Ale to przecież my. My sobie nie brudzimy rąk. W tym tygodniu zabrali chirurgiczne rękawiczki ze szkolnego laboratorium anatomii medycznej i teraz wsunęli je na ręce. Żaden z nich nie był nigdy aresztowany, a uniwersytet nie pobierał odcisków palców przy przyjęciu na studia, lecz taka ostrożność wydawała się właściwa. W ostateczności zapewniała im niezbędny zastrzyk adrenaliny. Klucz zadziałał po raz drugi i drzwi profesora Mortona otworzyły się bez problemu. – Cholera jasna, Jack. Naprawdę to robimy. – Wyściskamy i wycałujemy się potem. Szukaj tego przeklętego testu. Przy użyciu małej latarki przeczesali szafkę na dokumenty w rogu, a w trzeciej szufladzie znaleźli zestaw teczek podpisanych „Egzamin końcowy –

wydruk”. Leżały tam kopie wszystkich egzaminów z ostatnich sześciu lat. Drżącymi rękoma wzięli trzy zestawy i przebiegli je wzrokiem, po czym szybko doszli do wniosku, że z wyjątkiem otwartych pytań na końcu różnice są niewielkie. Rozłożyli je wszystkie na stole. Brad robił zdjęcia komórką, a Jack przewracał strony. Sfotografowali każdą z ośmiu stron ostatniego testu oraz wszystkich pytań otwartych z ostatnich sześciu lat. Brad sprawdził, czy zdjęcia są odpowiedniej jakości, a pytania wyglądają czytelnie. Siedemnaście minut po wejściu do gabinetu zamknęli za sobą drzwi na klucz, wyrzucili chirurgiczne rękawiczki do kosza i poszli przez ciemność w głąb budynku, aż w końcu wyszli na kampus. Serca waliły im jak oszalałe, a ręce drżały. Było zimno i ciemno, za dwa tygodnie zaczynali ferie świąteczne. Nie spotkali żywej duszy, dopóki nie trafili trzy przecznice od Samson Hall, gdzie zauważyli parę pierwszoroczniaków trzymających się za ręce i zmierzających do akademików. Byli niewidzialni. – To co to była za wielka tajemnica wczoraj wieczorem? – spytała Becca. Siedzieli w kącie w Founding Farmers i pili kawę, czekając na śniadanie. – Wy miałyście swoje babskie sprawy w stowarzyszeniu – odrzekł Brad. – A my swoje. – Ach – westchnęła Becca i spojrzała na Gail. – Zazdroszczą nam. Brad zaśmiał się. – Zazdrościmy? Czego? – Że kogoś wczoraj wyrwałyśmy – odpowiedziała Gail. – Wy kogoś wyrwałyście? – zadrwił Brad. – Jakichś frajerów z Sigma Phi Epsilon? Jack siedział w fotelu i uśmiechał się, popijając kawę. Spoglądał na Beccę znad swojej filiżanki. Kiedy dostrzegła jego wzrok, zmrużył oczy. – Słyszysz to? – spytał Brad. – Słyszę, przetwarzam, zapisuję – odparł Jack, popijając jeszcze kawy. – Chwileczkę – powiedziała Gail. – Nie wolno mi nikogo podrywać? Przecież nie chodzę z żadnym z was. – A do tego był dość uroczy – dodała Becca, odwracając wreszcie wzrok od Jacka. – Jak na kolesia z SigEp. – Zamknij się – ucięła Gail. – Nie, mówię serio. Facet co prawda miał piersi, ale poradziłby sobie z tym, gdyby poszedł na siłownię. To rozbawiło Jacka, ale Brad nadal był poważny. – Więc naprawdę kogoś wyrwałyście? – spytał Brad.

Tym razem on wpatrywał się w Beccę. Becca wskazała na Gail. – Ja po spotkaniu poszłam spać. A ten Kopciuszek wrócił koło trzeciej nad ranem. Gail usiłowała schować się za swoim kubkiem kawy. Jack nadal siedział oparty w fotelu. – Słyszałem, że w tym miejscu najtrudniej schudnąć. Facetowi. W klacie. Gail odstawiła kubek. – Przestańcie. – Nie żartuję. To się nazywa ginekomastia, powiększone piersi u mężczyzny. I nie da się ich pozbyć za pomocą ćwiczeń z winy metabolizmu czy czegoś. Czytałem o tym w czasopiśmie o fitnessie. Chyba „Men’s Life”. Ze względu na sposób, w jaki krew krąży w mięśniach piersiowych, ćwicząc, gubi się najpierw cellulit z brzucha, pośladków, tyłka – wszędzie – a z piersi dopiero na samym końcu. Gail przewróciła oczami. Jack podniósł rękę. – Poczekaj, Gail. Poruszam tutaj poważną kwestię. – To znaczy? Jack przybrał stoicki wyraz twarzy. – Jeśli ten koleś ma teraz około dwudziestu lat i wyraźną ginekomastię, to o ile się wam ułoży, koło trzydziestki będzie nosił twoje biustonosze. Po tej uwadze roześmiali się wszyscy, a Gail zakryła oczy dłonią. – Miał ładną twarz. – Na pewno miał – przyznał Jack. – Mówię tylko, czego możesz oczekiwać za parę lat. – No dobra – powiedziała Becca. – To wiecie już, jak spędziłyśmy nasz wieczór. Zakładam, że naprawdę nikt nie chce znać szczegółów tego, co robiła Gail między północą a trzecią nad ranem. A wy, chłopaki, co porabialiście? – Nic takiego – odparł Brad. Przerwał i uniósł palec. – A nie, czekaj, włamaliśmy się do gabinetu Mortona i ukradliśmy kopię egzaminu na przyszły tydzień. Na minutę wszyscy zamilkli. Przyszła kelnerka, przed każdym postawiła talerz, dolała im kawy i odeszła. Jack i Brad nie przerywali ciszy, grzebiąc w jedzeniu. Becca pochyliła się i ściszyła głos. – Włamaliście się do gabinetu profesora Mortona? Jack mrugnął do niej. – Nie wiem, co to znaczy – powiedziała. – Tak? Nie? Jack otarł usta i oparł się znów wygodnie z kawą w dłoni. – Tak.

Becca zrobiła okrągłe oczy. – Nie! Jack wzruszył ramionami i spojrzał na Brada. – Mówiłem ci, że nam nie uwierzą. Gail pokręciła głową. – Nie wierzę wam. Brad też pokręcił głową. – Nie wierzą w nas, Jackie. – Jaja sobie z nas robicie. – Nie – zaprzeczył Jack. – Kiedy wy kręciłyście z gościem z SigEp, my zadbaliśmy o piątki dla całej naszej ekipy. – Napił się kawy. – Możecie nam podziękować później. – Pokaż – zażądała Gail. Brad podał jej swoją komórkę i wrócił do jedzenia jajek. – O cholera – rzuciła Gail, przewijając zdjęcia. Becca patrzyła jej przez ramię. – Skąd to macie? Jack pozwolił Bradowi opowiedzieć tę historię, bo wydawał się z niej bardziej dumny. Kiedy skończył, Gail pokręciła głową. – Skąd mamy wiedzieć, czy to ten sam test, który dostaniemy? Jack zjadł kęs jajecznicy. – Nie wiemy. – Zajrzeliśmy do testów z kilku ostatnich lat – wyjaśnił Brad. – Wszystkie leżały wydrukowane w jego szafce z dokumentami i niewiele się od siebie różniły. Z wyjątkiem pytań otwartych, więc zrobiliśmy zdjęcia wszystkich. Nawet jeśli nie będzie taki sam, powinien być bardzo podobny. – Brad spojrzał na Beccę. – Mówiłem, że cię nie zawiodę.

Dziesięć dni później, w wieczór przed egzaminem u Milforda Mortona, Becca została z Jackiem w dziale księgozbioru podręcznego biblioteki, gdzie często się uczyli. Brad i Gail szybko poszli. Skoro mieli kopię egzaminu, nie zostało im wiele nauki. Becca i Jack siedzieli przy biurkach naprzeciwko siebie, odgrodzeni drewnianymi boksami, które zapewniały prywatność. Becca wstała i zajrzała znad biurka, żeby sprawdzić, co czyta Jack. Lampka biurkowa oświetlała otwarty podręcznik, wokół leżały zapisane odręcznie kartki z zeszytu. – Nie zamierzasz skorzystać z egzaminu? – spytała. Jack uniósł wzrok. – Cześć, podglądaczko. Co tam?

– Daj spokój, Jack. Nie jestem taka durna, jak myślisz. Ile czasu potrzeba, żeby zapamiętać ukradziony test? Jack oparł się i z zawstydzeniem rozłożył ręce, ukazując materiały do nauki. – Rozgryzłaś mnie. – Nie rozumiem tego. To znaczy rozumiem, nie chcesz oszukiwać. Też tak mam, ale brakuje mi silnej woli, żeby nie podejrzeć pytań. Poza tym obca mi jest twoja metoda powolnej infuzji. Ale po co ryzykować? Dlaczego włamałeś się do gabinetu Mortona, skoro nie zamierzasz wykorzystać testu? Jack wzruszył ramionami. – Brad zdobył klucz. Był podekscytowany, więc też się wkręciłem. Nie wiem, chyba spodobała mi się ta przygoda. – Zaśmiał się. – Naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego to zrobiłem. Chyba po to, żebyśmy mieli dobre historie do wspominania po pięćdziesiątce. – Nie chcesz nawet zajrzeć do tych pytań? – Nie potrzebuję. – Ach – westchnęła Becca, kładąc rękę na sercu. – Ranisz mnie. Prosto w moje ego. Jack uśmiechnął się. – Nie sądzę też, żebyś ty ich potrzebowała, ale to inna historia. – Machnął ręką. – To o co chodziło wczoraj? Gail powiedziała, że coś cię zmartwiło. – A, to takie dziewczyńskie sprawy. – Ty nie masz dziewczyńskich problemów. Mów. – Richard wpadł. – Znowu? Ten idiota? Becca nie odpowiedziała. – Powiedziałaś mu, żeby dał ci spokój? – Jesteśmy przyjaciółmi, Jack. I nasi rodzice się przyjaźnią. Nie mogę mu powiedzieć, żeby dał mi spokój. – Po pierwsze, on nie jest twoim przyjacielem, tylko byłym chłopakiem. Po drugie, rodzice powinni cię w tym wypadku poprzeć. Za każdym razem, kiedy przyjeżdża ten gnojek, przez dwa dni chodzisz jak struta. Poza tym w tym tygodniu są egzaminy, więc co ten debil tutaj robi? – Na Harvardzie skończyli semestr tydzień temu i jechał do domu. Wpadł tylko przejazdem. – Wiedząc, że będzie ci przykro do końca tygodnia, a musisz się uczyć. Mam go powyżej dziurek w nosie. – Nic się nie stało, Jack. – A czego chciał tym razem? – Spotkać się w czasie przerwy świątecznej. – Świetnie. Mam nadzieję, że odmówiłaś.

– Powiedziałam, że jestem zajęta. Streszczaj się i kończ zakuwać, ja mam już dość. Becca usiadła z powrotem przy swoim biurku i zniknęła mu z pola widzenia. Położyła głowę na złożonych dłoniach i zamknęła oczy. – Posiedzę jeszcze jakąś godzinę – rzekł Jack. – Poczekam.

8

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 6 MARCA 2013 DZIEŃ TRZECI Kawiarnia Millie’s mieściła się u zbiegu Maple Street i Tomahawk – jedyny lokal w całym miasteczku oferujący napoje przygotowywane na miejscu oraz domowe wypieki. Był to południowy skraj miasta, róg naprzeciw kościoła Świętego Patryka, a knajpka miała przeszkloną fasadę i brukowane patio obstawione stolikami z parasolami. W środku w powietrzu unosił się aromat kawy i słodyczy. Kelsey wyczuła też delikatny zapach płonącego w kominku drewna sosnowego, odpierającego pozostałości zimy, która nie chciała zwolnić uścisku jeszcze w pierwszych dniach marca. Duża i przyjazna, kawiarnia była wyłożona drewnem w głębokim odcieniu wiśni – od listew przy podłodze aż po grube belki na suficie. Na środku stał dwustronny kominek z czerwonej cegły, a wokół niego ustawiono cztery skórzane fotele. Do okien przytulone były wysokie stoliki barowe, zaś pośrodku rozmieszczono tradycyjne kawiarniane stoliki. Wzdłuż tylnej ściany ciągnął się lśniący mahoniowy bar, za którym obsługa ubrana w czerwone fartuszki przygotowywała zamawiane kawy i układała ciastka na talerzach oczekujących klientów. W rogu baru mała grupka prowadziła ożywioną dyskusję. Kiedy Kelsey usłyszała imię Bekki, usiadła dwa stołki dalej i zaczęła przeglądać coś przypadkowego w telefonie, podsłuchując. Starsza ruda kobieta, która mówiła – co Kelsey szybko zauważyła – z zamkniętymi oczami, zdawała się czegoś bronić. – Ja słyszałam coś innego – zaooponowała Ruda i pokręciła głową. – Słyszałam, że wyrzucili ją z uczelni i przyjechała do Summit Lake na dwa tygodnie

przed tamtym wieczorem. – Nie, nie, nie – zaprotestował młodszy mężczyzna po czterdziestce. – Kto też pani naopowiadał takich bzdur. Nie wyrzucili jej z uczelni. Przyjechała tu specjalnie po to, żeby uczyć się do egzaminu. Tego samego dnia, w którym zginęła, więc ktoś musiał ją śledzić. Pytanie tylko kto? – Może po drodze przyuważył ją jakiś psychopata? – rzuciła postawna kobieta na końcu baru. – Była zupełnie sama i postanowił za nią pójść. – To by było zbyt przypadkowe – zauważył czterdziestolatek. – Może nie zupełnie niemożliwe, ale skąd taki gość miałby wiedzieć, dokąd jedzie, i że nie zamierza się z nikim spotkać. Zbyt przypadkowe. – Cóż, tak mówi policja. Jakiś obcy włamał się i okradł dom. Beccę zabił przypadkiem. – W całym tym miasteczku przypadkowy obcy wybrał przypadkowy dom, w którym Becca przypadkowo była akurat tego przypadkowego wieczoru, który normalnie spędziłaby na uczelni? – Czterdziestolatek pokręcił głową. – Przepraszam, ale to zbyt… przypadkowe. – Nadal uważam, że to miało jakiś związek z tym, że rzuciła studia – twierdziła Ruda. Grupka wspólnie westchnęła. Słuchając ich przez minutę, Kelsey zdała sobie sprawę, jak daleko zaszła w zaledwie dwa dni. Kiedy odłożyła telefon, rozpoznała młodą dziewczynę, która wyszła z kuchni za barem. Oglądała z nią wczoraj poranny wodospad. – Hej – zagadnęła Kelsey. Dziewczyna wydawała się zaskoczona jej widokiem. – Cześć. Co słychać? – W porządku. Rae, prawda? – Tak, witam. Czego się napijesz? Kelsey zerknęła na listę kaw wiszącą na ścianie za Rae. – Karmelowej latte. – Na miejscu czy na wynos? – Na miejscu. Rae zerknęła na ekipę plotkarską. – Usiądź sobie przy kominku. Zaraz przyniosę. Kelsey odeszła od baru i usiadła w jednym z wypchanych skórzanych foteli, po czym wyciągnęła swoje notatki dotyczące sprawy Eckersley. Przejrzała je, czekając na kawę. Z jej dotychczasowego rozeznania wynikało, że Becca Eckersley była przykładnym dzieckiem z Karoliny Północnej, które otrzymało częściowe stypendium na Uniwersytecie George’a Washingtona, po czym wystarało się o studia prawnicze na tej samej uczelni. Nienagannie wychowana, nigdy nie wpadała w kłopoty, była kwitnącą studentką pierwszego roku prawa, aż nagle, dwa

tygodnie temu, została zabita. Kelsey przypomniała sobie rozmowę z komendantem Fergusonem i rozmyślała, jakie też mogła mieć problemy, zanim zginęła, oraz co właściwie może ukrywać młoda studentka prawa. Na podstawie teczki sprawy otrzymanej od komendanta Kelsey uporządkowała chronologię dnia, w którym zamordowano Beccę – poczynając od chwili, w której opuściła UGW w Waszyngtonie, przez przyjazd do Summit Lake, kończąc na przybyciu do domu na palach jej rodziców. Jakąś część tego dnia Becca spędziła tutaj, w tej kawiarni. Rae przyniosła jej latte i usiadła w fotelu obok. – Fajnie, że wpadłaś – powiedziała. Kelsey napiła się. – Jeśli chodzi o kawę, nigdy nie odmawiam. Bardzo podoba mi się ta kawiarnia. Jest piękna i chyba idealnie oddaje ducha miasteczka. Rae uśmiechnęła się. – Tak, to popularna lokalna atrakcja. – Jak długo tu pracujesz? – Już od jakiegoś czasu. Teraz sama prowadzę kawiarnię, bo Livvy potrzebowała przerwy. Ona jest właścicielką. – Tak? Szczerze mówiąc, miałam nadzieję, że porozmawiam z właścicielką. Na potrzeby artykułu. Rae zrobiła przepraszającą minę. – To Livvy Houston. Prawie nigdy jej nie ma. Czasami wpada, ale rzadko. A odkąd Becca zginęła, to wcale. – Dlaczego? – To było dla niej zbyt trudne. Najpierw wypytywała ją policja, potem znowu klienci. Przyjechali jacyś detektywi z południa. Za dużo tego wszystkiego. – A ty tu często jesteś? – Teraz codziennie. – Byłaś tu tego dnia, kiedy zginęła Becca Eckersley? Rae pokiwała głową. – Byłam. – Widziałaś ją tutaj? – Tak. – Rozmawiałyście? – Nie. – A pani Houston? – Tak, chwilę rozmawiały. Livvy przyjaźni się z rodzicami Bekki. – Szef policji uważa, że Livvy Houston mogła być ostatnią osobą, która rozmawiała z Beccą przed jej śmiercią. – Z tego, co wiem, była. Ale jeśli chcesz porozmawiać z Livvy, to nie spotkasz jej tutaj. Od zabójstwa Bekki zniknęła nam z oczu. Chociaż mieszka

w miasteczku. Po zachodniej stronie, na pogórzu. Możesz spróbować odwiedzić ją w domu. Ale nie jestem pewna, czy z tobą porozmawia. Kelsey wyjęła notatnik i zapisała sobie nazwisko Livvy Houston. – Możesz mi coś opowiedzieć o tamtym dniu? O Becce? – Niewiele. Pracowałam w kuchni i był dość mały ruch, więc prawie nie wychodziłam. – Znasz większość klientów? – Oczywiście. Przynajmniej z widzenia. Kojarzę sporo nazwisk. Poza weekendami, wtedy mamy dużo przyjezdnych. – Czy z tego dnia, w którym zginęła Becca, zapamiętałaś kogoś charakterystycznego? Rae zastanawiała się przez chwilę. – Chyba nie. Nikt mi nie przychodzi do głowy. To był zwyczajny piątek. – Jak długo Becca tu wtedy siedziała? – Parę godzin. Pracowała nad kilkoma rzeczami. – Tak, uczyła się do egzaminu na prawie. Widziałaś, żeby rozmawiał z nią ktoś poza Livvy? – Nie. Z tego, co pamiętam, przyszła sama i tak też wyszła. Kelsey przerwała, patrząc na notatki, i napiła się kawy. – Dobrze. Czy jeśli będę czegoś potrzebować, mogę jeszcze wpaść porozmawiać z tobą o tamtym dniu? – Tak, oczywiście. – Rae wskazała na plotkującą grupkę przy barze. – Wszyscy goście tu o tym rozmawiają. Stali klienci codziennie rano sączą latte i rozsiewają plotki, a każdy ma własne teorie dotyczące tamtych wydarzeń. Niektóre zupełnie dzikie. – Rae się uśmiechnęła. – Możesz wpaść któregoś ranka i dołączyć. – Dziękuję. I dziękuję za kawę. – Powodzenia.

Przeszła cztery przecznice do hotelu Winchester, a potem jeszcze jakieś czterysta metrów i trafiła na teren szpitala umiejscowionego na północ od centrum miasta. Stał on nad brzegiem jeziora Summit Lake, a kiedy Kelsey podeszła do głównego wejścia, rozsunęły się przed nią automatyczne drzwi. Przy recepcji zadała kilka pytań, aż skierowano ją na trzecie piętro, do pokoju pielęgniarek. – Dzień dobry – powiedziała. – Szukam pana doktora Petera Ambrose’a. – Oczywiście – odparła pielęgniarka. – Powinien być w swoim gabinecie. Ostatnie drzwi na prawo. Pielęgniarka wskazała w głąb holu. Kelsey uśmiechnęła się i poszła korytarzem. Drzwi do gabinetu były otwarte,

więc kiedy podeszła, zapukała we framugę. Peter Ambrose siedział za biurkiem, przeglądał tabelki i wpisywał coś do komputera. Miał na sobie niebieski chirurgiczny kitel oraz długi biały fartuch podpisany nazwiskiem na kieszeni na piersi. Był przystojnym mężczyzną z krótko przystrzyżonymi włosami i bokobrodami, które zlewały się na twarzy z trzydniowym zarostem – wyglądał jak prawdziwy Amerykanin. Kelsey wyobrażałaby go sobie jako najlepszego ucznia w liceum albo łucznika w drużynie Yale, gdzie studiował. Sprawdziła już kilka faktów dotyczących tego lekarza. Zawsze zbierała informacje, zanim poprosiła kogoś o pomoc. Podniósł głowę. – Dzień dobry. – Dzień dobry. Czy mam przyjemność z panem doktorem Ambrose’em? – Tak. – Nazywam się Kelsey Castle. Powiedziano mi na dole, że być może będzie pan w stanie mi pomóc. Zrobił miejsce na biurku, odkładając dokumenty na bok, po czym zdjął z głowy chirurgiczny czepek. – Proszę wejść. – Wskazał krzesło. – W czym mogę pani pomóc? – Przyjechałam tu napisać artykuł na temat sprawy Bekki Eckersley. Pracuję dla czasopisma „Events”. – Usiadła i podała lekarzowi wizytówkę. – Czy zna pan tę sprawę? Przyglądał się chwilę wizytówce. – Tylko dlatego, że dziewczyna była tu leczona. Nie byłem z tym bezpośrednio związany. – Chciałabym uzyskać dostęp do wyników autopsji oraz dokumentacji medycznej z tego wieczoru, kiedy tu trafiła. Czy mógłby mi pan w tym jakoś pomóc? Doktor Ambrose obrócił się na krześle i wycelował swoim chirurgicznym czepkiem do kosza. – Nie sądzę. Dokumentacja medyczna jest tajna, więc musiałaby pani otrzymać zgodę rodziny. – Na to nie ma szans. Rodzina jest bardzo skryta. Nie pozwolą mi zajrzeć do dokumentów. – Bez ich zgody niewiele mogę dla pani zrobić. Kelsey zamilkła na chwilę. – Ale pan ma pełen dostęp, prawda? Do dokumentacji medycznej? – Oczywiście. Gdybym chciał tam zajrzeć. – A chciałby pan zajrzeć? Doktor Ambrose uśmiechnął się. – Powiedziałem już pani, że nie uczestniczyłem w jej leczeniu, więc nie

mam powodu, by tam zaglądać. – A co gdybym powiedziała panu, że coś zostało tam ukryte? Potrzebuję tylko pomocy, by zdobyć pewne informacje, i jestem pewna, że będę wtedy w stanie ustalić kilka faktów. – Czy to jest śledztwo? – Tak. – Dlaczego zatem nie zostawi pani ustalania faktów policji? – Starają się jak mogą. – I pani zrobi to lepiej od policji? – Nie lepiej, tylko inaczej. Sprawy morderstwa zwykle rozwiązywane są wtedy, kiedy na stare dowody ktoś spojrzy świeżym okiem. – Wierzę, że to prawda. Ale powtarzam, że musiałbym otrzymać zgodę od rodziny, aby pani cokolwiek przekazać. Kelsey pokiwała głową. – Dobrze. Rozumiem. – Dlaczego nie porozmawia pani z rodziną? Mogliby panią zaskoczyć. – Być może – powiedziała Kelsey, wstając. – Dziękuję panu za poświęcony czas. – Skąd to zainteresowanie? – spytał ją na odchodnym. Kelsey obróciła się w drzwiach. Miała ciało biegaczki i wielkie karmelowe oczy, które umiała wykorzystać do tego, żeby postawić na swoim. – Pierwsze i jedyne morderstwo w Summit Lake. Wysoko postawiona rodzina. Młoda studentka, której wszystko idzie jak w zegarku, o nieskazitelnej reputacji i nienagannie wychowana. Władza stanowa odebrała sprawę lokalnej policji, ponieważ coś w tej historii śmierdzi, a ktoś chce to zatuszować. Takie właśnie tematy publikuje moje czasopismo, a ja jestem w nich naprawdę dobra. – Wzruszyła ramionami. – Raz jeszcze dziękuję panu za poświęcony czas. – Czym śmierdzi? – Tuszowaniem. – Znała ją pani? – Kogo? – Ofiarę. – Nie. Ale na podstawie tego, co dowiedziałam się o niej do tej pory, coś mi nie pasuje w tej całej historii oraz aktualnej teorii policji. – Czyli jakiej? – Jakiś obcy człowiek włamał się do jej domu, zaatakował i uciekł w noc tak, że nikt niczego nie zauważył. – Brzmi cienko. – I leniwie.

Przejechał dłonią po podbródku, zastanawiając się. – Kto to tuszuje? – Nie wiem. – I kto chciałby ukryć szczegóły dotyczące śmierci młodej studentki prawa? – Dobre pytanie. – Myśli pani, że mój szpital jest w to zaangażowany? Mój zespół? To niedorzeczne. – Nie wiem, kto jest zaangażowany, doktorze Ambrose. Nikogo nie oskarżam, szukam odpowiedzi. I potrzebuję nieco pomocy, żeby je poznać. Zatarł ręce, po czym położył je wreszcie na biurku, jakby do modlitwy, i zerknął na zegarek. – To może zróbmy tak. Po południu muszę odwiedzić kilku pacjentów, a potem pogrzebię i zobaczę, na co trafię. Nie podam pani żadnych danych ani dokumentacji, ale mogę po cichu przeczytać to, co jest dostępne, i powiedzieć pani, czego się dowiedziałem. – Chce pan to zrobić dla mnie? – Zrobię to dla siebie. Teraz jestem ciekaw. – Dziękuję. – Proszę mi dać dzień na rekonesans. Spotkajmy się jutro wieczorem. Kelsey pokiwała głową. – Idealnie. – Jest tu takie miejsce, które nazywa się Water’s Edge, zaraz przy Tahoma Avenue. – O dziewiętnastej? – Może być. Kelsey się uśmiechnęła. – Dziękuję panu za pomoc. – Niczego jeszcze nie zrobiłem. Skinęła mu na pożegnanie i zjechała windą na parter, odhaczając w pamięci punkty na liście rzeczy do zrobienia. Tak właśnie wyglądają pierwsze prace w terenie. Rozmawiała z wieloma ludźmi, wstąpiła na kilka ścieżek wiodących do prawdy – wiedziała, że niektóre z nich są ślepe, ale inne poprowadzą ją do kolejnych informacji niezbędnych do dalszego śledztwa. Wiedziała, że jeśli chwyci odpowiednio dużo tropów, któryś musi poprowadzić do czegoś istotnego.

9

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 16 GRUDNIA 2011 14 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Grudzień w Dystrykcie Kolumbii był ostry, znad Potomacu wiały wiatry tak zimne, że przewiewały plecy aż do kręgosłupa. Becca podciągnęła szalik po oczy i pobiegła na swój ostatni egzamin przed przerwą świąteczną. Czuła motylki w brzuchu. Nie dlatego, że bała się egzaminu u profesora Mortona i zastanawiała, czy będzie przypominał zapamiętany ukradziony test, ale w oczekiwaniu na to, co ją czeka po zakończeniu semestru. Przez trzy lata chowała swoje uczucia, trzymając je skrzętnie ukryte. Nie dzieliła się nimi z nikim, nawet z Gail. Teraz jednak postanowiła je wreszcie uwolnić i upublicznić. Będzie musiała wyjaśnić parę rzeczy i prawdopodobnie ma przed sobą kilka niezręcznych dni lub tygodni. To jednak minie. A jeśli nie, to kończy college zaraz po zimie, a nie za sześć miesięcy. Ograniczenia związane z kręgiem przyjaciół, który wokół siebie stworzyła, przestaną jej dotyczyć, a jeśli przyjaźnie wygasną, uzna, że po college’u to naturalna kolej rzeczy. W świecie czekającym ją poza Uniwersytetem George’a Washingtona tajemnica o mężczyźnie, którego kocha, nie będzie miała znaczenia. Przygotowanie gruntu wymagało trzech lat przyjaźni, i to na tak pewnych podstawach, że nietrudno było pojąć, jakim cudem zaszła tak daleko w tak krótkim czasie. Za dwie godziny zakończy swój siódmy semestr. Potem pozostanie jej tylko jedno i zastanawiała się, dokąd ją to półrocze zaprowadzi. Wyobrażała sobie szczęście i błogostan oraz spacery po kampusie, podczas których wreszcie będzie trzymała go za rękę. Poranne sobotnie śniadania – na które teraz mogli chodzić tylko wtedy, kiedy wymknęli się z Foggy Bottom i znaleźli jakąś pustą kawiarnię –

będą mogli jadać jawnie, jak każda inna para. Miała już dość okłamywania Gail i z pewnością najwyższy czas położyć kres ucieczkom z jego łóżka wczesnym rankiem przed przebudzeniem kampusu. Biegła na egzamin u profesora Mortona i nadal przewracało jej się w żołądku. Kiedy wyobrażała sobie nadchodzący rok, motylki w brzuchu były coraz silniejsze. W czasie sesji na kampusie się przerzedziło – studenci pisali egzaminy i wyjeżdżali do domów. Tylko najwięksi pechowcy musieli czekać na wolność aż do piątku rano. Większość była po egzaminach już w czwartek, a wieczorem świętowali ferie świąteczne, co było swego rodzaju wydarzeniem na kampusie – pożegnaniem semestru ciężkiej pracy. Dla Bekki Eckersley oraz jej trójki przyjaciół miała to być ostatnia przeprawa – nigdy już nie będą cieszyć się końcem semestru i nadejściem ferii. Zbliżał się koniec pewnej epoki. Po następnej sesji zakończą naukę w college’u. Nie będą mieli przed sobą żadnych wakacji, z wyjątkiem lata przed studiami prawniczymi, kiedy to prawdopodobnie rozjadą się po kraju. Spotkali się w 19th, który pełen był studentów UGW. Siedziało tam także kilku młodych wykładowców w golfach i sportowych marynarkach z łatami na łokciach. Becca z przyjaciółmi usiedli przy wysokim, okrągłym czteroosobowym stoliku, z opróżnionym do połowy dzbanem piwa i pełnymi szklankami. – Był dokładnie taki sam, prawda? – spytał Brad. Gail uśmiechnęła się lekko. – Dokładnie, dokładnie taki sam. Zero różnic. Becca napiła się piwa. – Muszę ci przyznać Brad, że stanąłeś na wysokości zadania. Brad zaczął naśladować wysoki damski głos. – I tak cię będę kochać, nawet jeśli zawiedziesz. – No dobra, dobra. W końcu dałeś radę i zawdzięczamy ci wszystko, co osiągniemy na studiach, w życiu i w naszych przyszłych karierach. – To już przesada – powiedział Brad. Zamyślony spojrzał do góry. – A w sumie masz rację. Chciałabyś jeszcze coś dodać? – Ja bym chciał – wtrącił Jack. – To był dwugodzinny egzamin, wypadłoby odrobinę lepiej, gdybyś nie skończył go w pół godziny. Brad się roześmiał. – Dobre, nie? Wyszedłem pierwszy, a potem już poszła lawina. Gail też się zaśmiała. – Wszyscy czmychnęli, kiedy tylko wstałeś. Jakby czekali, aż pierwsza osoba się poświęci.

Becca śmiała się razem z Gail, ale widziała niepokój w oczach Jacka. – Ile osób miało ten cholerny test? – spytał. Zatoczył palcami kółko. – Myślałem, że to nasza słodka tajemnica. – Dałem go paru kumplom. – Brad wzruszył ramionami. – Moim zdaniem połowa – powiedziała Becca. – Biorąc pod uwagę, ile ludzi wyszło wcześniej. Jack pokręcił głową. – Bradley, to świetny sposób, by obwieścić, że coś jest na rzeczy. – Daj spokój. Morton nawet nas nie pilnował. Tylko ten stary gościu z biblioteki i tamta babka. – Brad pstryknął palcami, próbując sobie przypomnieć. – Z biura rekrutacji czy skądś. Oni nie wiedzą, ile ten egzamin powinien trwać. Kojarzycie tego geeka, jak on się nazywa… ten z włosami na czeskiego piłkarza? – Andrew Price – podsunęła Becca. – Właśnie. On z każdego egzaminu wychodzi po półgodzinie. Jack wsunął wykałaczkę między zęby. – Ale nie z takiego z otwartymi pytaniami na końcu. – Uwierz mi, gdyby na sali był stary Morton, wysiedziałbym całe dwie godziny. Co, swoją drogą, ty zrobiłeś. O co chodzi? Bałeś się wyjść wcześniej? Jack wzruszył ramionami i wypił łyk piwa. – Chciałem, żeby to dobrze wyglądało. – Jesteś niezłym aktorem i masz ode mnie dużo więcej cierpliwości. Zwariowałbym, gdybym musiał tam siedzieć. Jack spojrzał na Beccę. – Mam tylko nadzieję, że nic nie wypłynie, wiecie, o co mi chodzi. I liczę, że wszyscy, którym dałeś test, mieli dość rozumu, by opuścić parę pytań. Jeśli pięćdziesiąt osób ze średnią 3,0 dostanie nagle piątki, mamy przesrane. Brad z głośnym brzękiem stuknął swoim kuflem o kufel Jacka, wylewając tanie piwo na stół. – Na zdrowie, brachu. Nie spinaj się. Za parę tygodni wszyscy będziemy wiedzieli, dokąd idziemy na prawo, a potem wypłyniemy na spokojne wody. Jeśli nie zawalimy jakiegoś przedmiotu, uczelnie nie zwracają już uwagi na ostatni semestr. A teraz pijemy i się relaksujemy. Mamy ferie świąteczne. – Naprawdę się wystraszył, co? – spytał Brad. Becca uniosła brwi i wzruszyła ramionami. – Nie wyglądało to dobrze, kiedy wszyscy wyszli tak prędko. I jeszcze na obronę Jacka dodam, że moim zdaniem też powinniśmy zachować test tylko dla naszej czwórki. – Może – odparł Brad. – Ale paru gości wiedziało, że miałem klucz do

gabinetu Mortona i chyba nie chciałem, żeby wyszło tak, jakbym bał się go wykorzystać. Poza tym ci, którym go dałem, naprawdę go potrzebowali. Nie byli w formie. Podobnie jak ty. – Dobra, ale tak jak powiedział Jack, jeżeli ludzie z trójami nagle wymiotą na końcowym egzaminie, to ktoś zacznie coś podejrzewać. – Znam jedną dziewczynę z tróją, która wymiotła, wiesz? Becca wzruszyła ramionami. – Prawda, bardzo mi to pomogło. Mniejsza presja. Jack i Gail wrócili do domu wcześniej. Brad z Beccą zostali i skończyli zawartość dzbanka, a potem poszli do mieszkania Bekki. Gail twardo spała, Becca zamknęła cicho drzwi sypialni. Usiedli w salonie, Becca leżała na kanapie, a bose stopy położyła Bradowi na kolanach. – Wiesz, że zrobiłem to dla ciebie – rzekł Brad. – Ciii. Nie chcę, aby Gail wiedziała, że tu jesteś. – Nie obchodzi mnie to, czy Gail wie. – Po prostu nie chcę, żeby się obudziła i tu przyszła. – No dobra – powiedział Brad przesadnym szeptem. – Wiesz, że zrobiłem to dla ciebie? – powtórzył. – Co takiego? – Zdobyłem test. Wspomniałaś, że naprawdę potrzebujesz pomocy. – Dziękuję. Pewnie bym bez niego przeżyła, ale tak jak już mówiłam, dzięki temu nie czułam takiej presji. – Ależ jesteś przerażona. Naprawdę za dużo się nad tym zastanawiacie. Aż mnie zaczyna boleć głowa od zmartwień. – Pomasował stopy Bekki. – To mi przypomina stare dobre czasy. – O co ci chodzi? Brad nie wiedział, jak jej to powiedzieć. Nie potrafił znaleźć słów, by wyrazić swoje uczucia. Wiedział, że ona czuje podobnie i był już prawie gotów ją o to spytać. Prawie gotów, żeby padły wreszcie te słowa. Wiele razy myślał, jak potoczy się ta rozmowa. Kiedy wyobrażał sobie, że porozmawia z nią w końcu o swoich uczuciach, po głowie chodziły mu hasła „Dlaczego czekaliśmy tak długo, żeby to przyznać?” oraz „Dobrze, że nie musimy już tego dłużej ukrywać”. I oto tu i teraz nadszedł moment, kiedy wszystko wyjdzie na jaw. Ale słowa ugrzęzły mu w gardle. Z jakiegoś powodu nie chciały wybrzmieć. – O co ci chodzi? – spytała znowu Becca. – Z tymi starymi dobrymi czasami? W tamtym roku były takie wieczory, gdy myślał, że ją pokochał, ale nigdy nie zdobył się na odwagę, by jej to powiedzieć, ani nawet pocałować ją raz jeszcze tak, jak na pierwszym roku. Na drugim roku jego uczucia dojrzewały i buzowały aż do letnich wakacji, kiedy się pożegnali. Wstępne plany spotkania latem nie

wypaliły i zobaczył ją dopiero na początku ostatniego roku. Do tego czasu tak strasznie za nią tęsknił, że przestał mieć wątpliwości, iż ją kocha. Jednak w tym ostatnim semestrze to nienazwane przyciąganie i stłamszone uczucia działały na ich niekorzyść. Rozmowy późną nocą aż do wschodu słońca, gdy oboje usypiali, zdarzały się na początku semestru sporadycznie, a teraz prawie wcale. Tydzień temu, kiedy spała u niego, i dziś wieczorem – to były jedyne dwa razy, które pamiętał w tym semestrze, gdy miał Beccę tylko dla siebie. – Brad – powtórzyła. – O co chodzi? W końcu przyciśnięty do muru, na co zresztą pewnie liczył, poczuł ciepło rozlewające się na policzkach. – Nie wiem, chyba po prostu za tym tęsknię. – Pokiwał palcem w tę i we w tę. – Wiesz, za naszymi wspólnymi całonocnymi rozmowami. Kiedyś robiliśmy to ciągle, ale ten rok był jakiś dziwny. Rozumiesz? Widział, że wzrok Bekki ucieka na prawo i lewo, kiedy to mówił, i zrozumiał, że czuła się tak samo. Usiadła i powoli zdjęła stopy z jego kolan. – Brad. Wiesz, że jesteś jednym z moich najdroższych przyjaciół, prawda? – Oczywiście. A ty jedną z moich. – Więc przestań gadać o starych dobrych czasach, dobra? Nie jesteśmy przecież staruszkami. Zawsze będziemy przyjaciółmi. – Dobrze, że to mówisz. Bo lubię się z tobą przyjaźnić, lubię być blisko ciebie i lubię spędzać z tobą całe noce na rozmowach. A te głupie liściki od B. do B., które piszesz mi rano, wiele dla mnie znaczą. – Jakie liściki? – Te małe samoprzylepne karteczki, które zostawiasz, kiedy zostajesz na noc i wychodzisz, zanim się obudzę. Nie wiem, po prostu je lubię. – Wskazał palcem sypialnię Gail. – I nie obchodzi mnie, kto wie, że lubimy spędzać razem czas. Nie były to słowa, które tyle razy ćwiczył. Chciał powiedzieć, że ją kocha. Chciał opowiedzieć, jak nie wyobraża sobie, że do końca życia mieliby być tylko przyjaciółmi, bo oznaczałoby to, iż przyrównywałby każdą nowo poznaną kobietę do niej i żadna by temu nie sprostała. Choć jednak nie padły dziś odpowiednie słowa, to i tak był niezły początek. Jeszcze nigdy nie udało im się zajść tak daleko w formułowaniu swoich uczuć względem siebie. – Wszyscy wiedzą, że jesteśmy blisko – odparła Becca. – To nie jest żadna tajemnica. – Wiem, że jesteśmy blisko. Ale moja uwaga o starych dobrych czasach bierze się stąd… Nie wiem, po prostu wydaje mi się, że latem zaszła jakaś zmiana. W tamtym roku siedzieliśmy całe noce i rozmawialiśmy, a w tym roku tych nocy było dużo mniej. Brakuje mi ich, tylko tyle. Becca położyła mu z powrotem stopy na kolanach. – Mam lot dopiero jutro po południu. Możemy dziś posiedzieć i pogadać.

Z chęcią to zrobię. Brad chwycił leżące na jego kolanach stopy Bekki i zaczął je masować. Było to idealne zakończenie semestru, ale on wiedział, że nie przetrwa następnego – ostatniego – skrywając swoje uczucia. Rozmowa zeszła w końcu na ojca Brada. Becca była najlepszą słuchaczką w tym temacie. Jej ojciec znów dostał zaproszenie do chatki myśliwskiej Reynoldsa na coroczny weekend, gdzie sztywni prawnicy w garniturach udawali, że lubią spędzać czas na świeżym powietrzu. Brad naciskał, żeby Becca zdradziła mu, co jej ojciec myśli o jego tacie. Zachowała dla siebie informację, że uważa pana Reynoldsa za dupka, ale temat ciągnął się aż do późnej nocy. Brad cały czas myślał o tym, żeby ją pocałować, lecz nie znalazł odpowiedniego momentu. Później słuchał oddechu Bekki, kiedy spała obok niego. Zamknął oczy i wyobraził sobie, że są parą. W przyszłym roku będzie inaczej.

10

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 7 MARCA 2013 DZIEŃ CZWARTY Żeby zdobyć ten adres i numer telefonu, następnego ranka musiała zadzwonić do paru osób. Kobieta mogła się spotkać późnym popołudniem. Kelsey wyszła z hotelu Winchester i odnalazła Hiawatha Avenue. Idąc przez miasteczko na zachód, w kierunku gór, wciągnęła rześkie wiosenne powietrze. W tej części domy były starsze, kolonialne, z okalającymi je werandami i wypielęgnowanymi trawnikami. Zobaczyła numer 632 wymalowany na skrzynce na listy, weszła po schodkach od frontu i zadzwoniła do drzwi. Był to jej czwarty dzień w Summit Lake. Chwilę później z uprzejmym uśmiechem podeszła do drzwi starsza kobieta. – Dzień dobry? – przywitała się. – Dzień dobry. Czy mam przyjemność z Livvy? – Nie, nie. Livvy to moja córka. Mówiła z uroczym południowym nosowym akcentem, zniekształconym nieco przez jej wiek. – Nazywam się Kelsey Castle. Rozmawiałyśmy wcześniej przez telefon. – Ach, tak. To pani jest tą pisarką. – Właśnie tak. Dziennikarką z czasopisma „Events”. – Odkryje pani, co się stało z Beccą? – Tak, zamierzam napisać o tym artykuł. Zza drzwi z siatki Kelsey zgadywała, że kobieta powinna mieć osiemdziesiąt lat, może więcej. Jej siwe włosy zostały niedawno starannie ułożone i Kelsey przypuszczała, że co tydzień odwiedza salon urody w miasteczku. Jej skórę

przecinały głębokie zmarszczki, ale uśmiech był promienny, a oczy bystre. – Czy pani córka jest w domu? – Oj, nie. Wyjechała. Za dużo ludzi zadaje jej zbyt wiele pytań. Kelsey zamilkła na chwilę i zmrużyła oczy. – Kiedy rozmawiałyśmy przez telefon, powiedziała pani, że jest tutaj. – Nie, proszę pani. Spytała mnie pani, czy tu mieszka, a ja powiedziałam, że tak. Gdyby spytała pani, czy jest w domu, powiedziałabym, że ma serdecznie dość rozmawiania z wami wszystkimi. Kelsey rozbawił zadziorny urok staruszki. – Uprzejmie przepraszam. Źle zrozumiałam. Czy zechciałaby mi pani odpowiedzieć na kilka pytań? – Oczywiście. Mnie nikt o nic nie pytał. – Nie zapamiętałam pani nazwiska. – Mildred Mays. Ale może pani do mnie mówić Millie, jak wszyscy. Kelsey uśmiechnęła się przez drzwi. – Millie? Tak jak kawiarnia Millie’s? – Trafiła pani. Założyłam to miejsce wiele, wiele lat temu. – Byłam tam wczoraj. Jest naprawdę piękne. – Oczywiście, że jest. Livvy wspaniale je przerobiła, kiedy się nim zajęła. – Rozumiem, że Becca Eckersley była tamtego dnia w kawiarni. – Kelsey urwała. – Dnia, w którym zginęła. Słyszałam, że Liczy z nią rozmawiała. – To straszna strata – powiedziała Millie, otwierając drzwi z siatki i zapraszając Kelsey do środka. – Livvy i jej mąż przyjaźnią się z Williamem oraz Mary. – Odwróciła się do Kelsey, prowadząc ją przez hol. – To rodzice Bekki. – Wskazała jej stołek barowy przy kuchennej wyspie. – Proszę usiąść. Przygotuję herbatę. Kelsey usiadła. Z okna w wykuszu roztaczała się widowiskowa panorama gór. – Ma pani piękny dom – stwierdziła Kelsey. – Dziękuję. – Millie nastawiła wodę na kuchence. Na brzegu czajniczka zawiesiła trzy torebki szwajcarskiej herbaty. – Niektórzy lubią jezioro. Tak jak Eckersleyowie z tym swoim pięknym domem na wodzie i wspaniałym widokiem. My wolimy góry. – Jedno i drugie jest piękne. Kelsey wyjęła z torebki notatnik. – O tak. Tutaj jedynym problemem są myśliwi. W głębi na pogórzu jest wiele chatek myśliwskich i w niektóre poranki robią niezły hałas. Strzelają z tych swoich strzelb. Ale ja wcześnie wstaję, więc nie przeszkadza mi to aż tak bardzo. Kelsey odczekała chwilę. – Więc skąd Livvy znała Beccę?

– Livvy mieszkała w tej samej okolicy co Eckersleyowie jeszcze w Greensboro. Zanim przeprowadziła się tu z Nicholasem na stałe. Nicholas to mój zięć. To Livvy i Nicholas pokazali Summit Lake Williamowi i Mary, kiedy ich dzieci były jeszcze bardzo małe. Mój mąż i ja mieszkaliśmy tu od lat. Potem postanowiłam odejść z kawiarni i Livvy ją przejęła. Livvy z Nicholasem przez lata mieli tu dom i zapraszali Eckersleyów na długie weekendy z małymi dziećmi. William i Mary zakochali się w tym miasteczku, więc wkrótce kupili dom na palach. Livvy ma dzieci w tym samym wieku co Becca i jej brat. Często doglądała klanu Eckersleyów, kiedy byli jeszcze mali. – Jak doglądała? – William był zawsze zajęty swoją kancelarią, a Mary wtedy pracowała. Livvy zostawała w domu i to u niej w Greensboro dzieciaki zawsze spotykały się latem. Livvy po prostu wzięła na siebie obowiązek opieki nad Beccą i jej bratem, gdy William i Mary chodzili do pracy. – Czy Eckersleyowie przyjechali tu po śmierci Bekki? Odwiedzili dom na palach? – Oj, nie. Przyjechali prędko w noc wypadku, ale po śmierci Bekki dom został zaplombowany. Zostali na kilka nocy w Winchester, żeby pomóc policji, na ile byli w stanie, a potem wrócili do Greensboro i już więcej tu się nie pojawili. Słyszałam, że chcą sprzedać dom. Nie będą już w stanie się nim cieszyć po tym, co się tam wydarzyło. Nie winię ich za to, ale wątpię, żeby łatwo znaleźli kupca. Co w przypadku tych domów jest bardzo nietypowe. Kiedy trafiają na sprzedaż, zwykle są rozchwytywane. Ze względu na położenie i tak dalej. Ale to małe miasteczko i wszyscy znają historię Bekki. Kelsey notowała, podczas gdy Millie wystawiła z szafki dwie filiżanki do herbaty. – Czy Livvy wspominała pani, że rozmawiała tego dnia z Beccą? W kawiarni? Kilka godzin przed jej śmiercią. Millie uśmiechnęła się przy krzątaniu. – Jestem jej matką. Livvy opowiedziała mi wszystko o tamtym dniu. – Po czym bardziej ściszonym i nosowym głosem dodała: – I dużo więcej. Woda się zagotowała, a Millie wyłączyła palnik i przykryła czajniczek, żeby herbata lekko zawrzała. Z lodówki wyjęła szklany dzbanek. Był pusty, z wyjątkiem dziwnego osadu na dnie, ledwo dostrzegalnego przez oszronione szkło. – Odkryłam, że jeśli to schłodzić na noc, lepiej łączy się z herbatą. Millie zamieszała miksturę w dzbanie. – Co to takiego? – Moja własna receptura na mrożoną herbatę. – Millie postawiła dzbanek obok wrzącej herbaty. – Powie mi pani, co o niej sądzi, kiedy będzie gotowa. – Nie mogę się doczekać. Czy może mi pani coś powiedzieć o rozmowie

Livvy i Bekki tamtego dnia w kawiarni? – Oczywiście. Mogę pani o tym opowiedzieć. Becca przyjechała do Summit Lake, żeby uczyć się do egzaminów. Chciała zostać prawnikiem, wie pani? – Była na prawie na Uniwersytecie George’a Washingtona, prawda? To rozbawiło Millie. – Ojciec nie dał jej innego wyboru. To była jego Alma Mater i wielce się szczyci swoim wykształceniem. Brat Bekki uczył się tam parę lat przed nią i dołączył do firmy ojca. Taki był też chyba plan Bekki. – Ile czasu spędziła tamtego dnia w kawiarni? – Z tego, co mówiła Livvy, kilka godzin. Rozłożyła wszędzie książki i papiery – na stole, na krzesłach. Straszny bałagan. Wyciągnęła komputer i coś wystukiwała. Livvy nie chciała jej przeszkadzać ani odciągać od nauki. Pozwoliła jej po prostu pracować. Dolała kawy, kiedy poprosiła. – Czy Livvy powiedziała, o czym rozmawiały, kiedy wreszcie mogły zamienić parę słów? – Po tym, jak Becca spakowała swoje rzeczy, Livvy podeszła się pożegnać. Becca zawsze była dobrym dzieckiem. Naprawdę dobrze wychowanym. Livvy spytała ją o studia, a Becca pokazała, co czyta. Bardzo nudne rzeczy. Prawo konstytucyjne, które musi być strasznie trudne. I umowy. – Millie pokręciła głową. – Ale Becca powiedziała, że to lubi, więc Livvy się cieszyła. Musi pani pamiętać, że Livvy opiekowała się tą dziewczyną jeszcze w pieluchach, więc wiadomość, że zostanie prawnikiem, była przyjemną nagrodą. Livvy powiedziała mi jednak, że zauważyła coś niedobrego. Z Beccą było coś nie w porządku. – Co takiego? – Chyba wyglądała na zmartwioną. Livvy tego nie wyjaśniła, ale zna się na ludziach. Jeśli znasz kogoś od dziecka, od razu zauważysz, kiedy coś go trapi. – Czy Livvy ją o to spytała? Millie zamilkła na chwilę. – Tak. – I? – Widzi pani, Livvy nie powiedziała o tym nigdy Williamowi i Mary, bo obiecała Becce dochować tajemnicy. Więc ja też nie jestem pewna, czy chciałaby, żebym to pani zdradziła, panno Castle. Kelsey miała doświadczenie w prowadzeniu wywiadów i wiedziała, kiedy naciskać, żeby wyciągnąć informację, a kiedy odpuścić. Millie nie kontynuowała, więc Kelsey zapisała tylko coś w notatniku i zmieniła temat. – Czy Livvy kontaktowała się z Eckersleyami po śmierci Bekki? – Nic mi na ten temat nie wiadomo. Livvy i Nicholas spędzają tu większą część roku, prowadząc kawiarnię, a ponieważ dzieciaki wybyły już do college’u, nie byli w bliskim kontakcie z Williamem i Mary. Wysłała im kondolencje

i widziała ich na pogrzebie, ale poza tym nie rozmawiali. Zresztą William i Mary są zajęci śledztwem. Millie wstała i podeszła do kuchenki. Nalała gorącej herbaty do zimnego dzbanka i wymieszała ją dokładnie, żeby rozpuścić słodki osad na dnie. Z maszynki do lodu stojącej koło kuchennego barku nabrała do dzbanka dwie łopatki. Jeszcze trochę wymieszała, wlała sobie próbkę i obejrzała herbatę, jakby przeprowadzała degustację w winnicy w Napa. W końcu jej skosztowała, wyglądając przez okno w wykuszu i pozwalając podniebieniu ocenić efekty swojej pracy. Pokiwała głową. – Idealna. Napełniła dwie filiżanki i jedną postawiła przed Kelsey. – Proszę spróbować. Kelsey popiła łyk. Wychowała się na Florydzie, więc mrożona herbata nie była jej obca, ale musiała przyznać, że mikstura Millie nadawała tej herbacie smak, jakiego jeszcze nigdy dotąd nie spotkała. – Bardzo dobra. – Prawda? Jestem z niej dumna. Kelsey popiła kolejny łyk. – To może być najlepsza herbata, jakiej próbowałam. Powinna ją pani sprzedawać. – Sprzedaję. W kawiarni. Jest w menu. Mrożona herbata Millie. Przy mrożonej herbacie jej południowy akcent stał się bardziej wyraźny. – Żartuje pani? – Kiedy byłam właścicielką, od czasu do czasu paru klientów o nią prosiło, ale nigdy nie opowiadałam o niej wielu osobom. Ale gdy ta młoda dziewczyna zaczęła prowadzić kawiarnię za Livvy, tak bardzo polubiła tę herbatę, że umieściła ją w menu i nazwała na moją cześć. – Kto to taki? – Ta młoda dziewczyna, która prowadzi kawiarnię pod nieobecność Livvy. – Rae? – Tak. Miła kobieta. Zna ją pani? – Spotkałam ją wczoraj. – Świetna dziewczyna. I zdolna bestia. W miasteczku wszyscy naprawdę ją lubią. Zawsze będzie mi droga, bo przecież umieściła moje imię w menu. Millie podeszła do blatu i zebrała składniki, żeby je odłożyć. Schowała zalaminowaną stronę z przepisem na mrożoną herbatę do segregatora. – Czy pani przepis jest publicznie dostępny? – O nie, kochana – powiedziała Millie, ściskając obity filcem segregator leżący na blacie. – To jest zakazana księga. Jeśli ludzie się dowiedzą, co jest w środku, wyjawię wszystkie swoje tajemnice. Mam osiemdziesiąt sześć lat. Nie

pozostało mi nic prócz tajemnic. Kelsey pokiwała głową i wypiła herbatę, siedząc chwilę w milczeniu. Zanim zdecydowała, czy minęło już dość czasu, przejrzała swoje notatki. – Może mi pani dać jakieś wskazówki na temat tego, o czym tamtego dnia Becca myślała w kawiarni? Co mogło ją trapić? Powiedziała pani, że przyrzekła pani Livvy zachować coś w tajemnicy. Millie westchnęła. Wsunęła swoją książkę z przepisami w rządek książek kucharskich stojących na kuchennym blacie, a potem usiadła razem z Kelsey. Popiła herbaty i spojrzała na dziennikarkę z nikłym uśmiechem. – Była przejęta chłopcem, z którym się spotykała. Kelsey zapisała coś znowu w notatniku. – Czy powiedziała cokolwiek o tym chłopcu Livvy? – Całkiem sporo. Kiedy Livvy wreszcie podeszła, żeby z nią porozmawiać, Becca złożyła już swoje materiały do nauki oraz podręczniki i notowała w dzienniku. Livvy powiedziała, że była bardzo przejęta. – Chwileczkę. Becca pisała dziennik? – Tak mi powiedziała Livvy. – Livvy go widziała? – Tylko tyle, ile Becca pokazała jej o tym chłopaku. – Czyli? – To był ktoś ze szkoły prawniczej, a może już prawnik. Chyba nie jestem pewna. Pamiętam jedynie, że Becca rozpromieniła się, kiedy o nim mówiła, i… Millie urwała. – I co? – Cóż, widzi pani… Dziwnie mi o tym mówić, ponieważ rodzice Bekki nie mają o tym pojęcia. Chyba nawet teraz nie wiedzą. Becca im nic nie powiedziała. – Czego nie powiedziała? Że spotykała się z tym chłopakiem? – Ach, nie, jej rodzice wiedzieli, że się z nim spotykała. – Więc czego? Millie objęła filiżankę herbaty obiema dłońmi i zamknęła oczy. – Nie wiedzieli, że Becca uciekła i wyszła za niego za mąż.

11

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 16 GRUDNIA 2011 14 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Jack zatrzasnął bagażnik forda explorera i podszedł do okna od strony kierowcy. – Do zobaczenia, chłopie. Wesołych świąt. – Taaa – odpowiedział Brad. Brad patrzył przez przednią szybę, a Jack rozpoznał znajomy wzrok współlokatora. Dostrzegał go zawsze, kiedy Brad jechał do domu. – Nie będzie tak źle – pocieszył go. – Po prostu nie daj mu się sprowokować. Brad udał, że się uśmiecha. – Jest takim nadętym dupkiem. Chciałbym się już wyprowadzić. – Oznajmił przecież, że nie opłaci ci studiów prawniczych, więc droga wolna. Załatw sobie w przyszłym roku mieszkanie i zapożycz się na drogę do wolności, po to są kredyty studenckie. Wakacje możesz zawsze spędzać u mnie. Jack oparł się o samochód, jego oddech przybierał postać białej mgiełki i wirował wokół. – Gdzie to będzie? – spytał Brad. – W przyszłym roku? Zależy, gdzie mnie przyjmą. – A co z Beccą? Ma już jakieś wieści z uczelni? – Nie sądzę. Właściwie z nią o tym nie rozmawiałem. – Jack się zaśmiał. – Nie myśl o Becce ani o tym, dokąd pójdzie w przyszłym roku. Zawsze jesteś taki, gdy jedziesz do domu. – Jaki? – Wszystkim się denerwujesz. Słuchaj, za dziesięć lat ty i twój stary możecie

być najlepszymi przyjaciółmi, więc po prostu uśmiechnij się i wytrzymaj jeszcze jedne święta. Poza tym i tak chyba jedziesz na Florydę? Do Gail? – Tak, może. Napijmy się jeszcze piwa, zanim pojadę. – Nie będziesz pił piwa przed stupięćdziesięciokilometrową podróżą. – No dobra. Chodźmy na burgera. – Co z tobą? Twój stary jest wrzodem na dupie, ale jeszcze nigdy nie widziałem, żebyś był taki nieswój. Chodzi o egzamin u Mortona? – Muszę ci coś powiedzieć, a to wszystko zepsuje. Jack zajrzał do samochodu i zerknął na zegarek. – Okej, chodź na lunch. Pojechali do McFadden’s i wybrali miejsce w głębi. New England Patriots grali sobotni mecz z New York Jets i wyświetlano go na kilku płaskich ekranach telewizyjnych. Zamówili burgery i colę, po czym gapili się na siebie przez chwilę, oglądając jednym okiem mecz, aż przyniesiono jedzenie. – Przerażasz mnie, człowieku – powiedział w końcu Jack. – Wyduś z siebie, co cię gryzie. Brad popił swojego burgera łykiem coli. – No dobra, wygląda to tak. Chyba zakochałem się w Becce. Jack zmarszczył czoło i powoli uniósł brwi. – Co? Brad skinął głową. – To kompletnie popieprzone, wiem. Ale musiałem ci powiedzieć. Potrzebuję twojej rady. – W jakiej sprawie? – Jack pokręcił głową. – Powtórz to. – Kocham ją. Chyba się w niej… zakochałem. – Dobra, Brad, zwolnij. Nie jesteś zakochany w Becce. – Nie mów tak, Jack. Nie masz pojęcia, co się między nami dzieje. Mówię ci. Czuję to już od dawna. – Jak możesz kochać kogoś, z kim się nigdy nie umówiłeś, nie przespałeś ani nie pocałowałeś? Może jesteś zadurzony, ale nie zakochany. – Nieważne. To skomplikowane. Jesteśmy naprawdę blisko. Ona ciągle zostaje na noc i rozmawiamy aż do wschodu słońca. Nigdy ci o tym nie mówiłem, bo to nasza osobista sprawa. Przeszliśmy dziwny okres, kiedy mieliśmy przerwę w tych wspólnych nocach, czy jak to nazwać. Ale ostatnio, od paru tygodni, znowu to robimy. Wiesz, po prostu całą noc gadamy. Wczoraj wydarzyło się między nami coś takiego, sam nie wiem. Mieliśmy taki moment. Jakbyśmy mieli sobie powiedzieć o swoich uczuciach. Wiem, że ona też coś do mnie czuje, ale to byłoby zbyt skomplikowane, gdybyśmy byli razem, wiesz? Żadne z nas nie wie, gdzie wyląduje w przyszłym roku. Przyjaźnimy się, a ona nie chce tego spieprzyć. – Brad zamieszał swoją colę słomką. – Chciałem cię tylko ostrzec. Mam mętlik w głowie.

Jack pokręcił głową. – Przed czym chcesz mnie ostrzec? – No wiesz, przyjaźnimy się całą czwórką, więc chyba oboje, Becca i ja, boimy się, że to by wszystko zepsuło. Gdybyśmy byli razem. Ale naprawdę już mnie to nie obchodzi. Mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli ja i Becca będziemy… no wiesz, chodzić ze sobą. – Zaczekaj chwilę. – Jack spojrzał na przyjaciela. – Czy Becca powiedziała ci, że czuje to samo? Że chce się z tobą spotykać? Albo chodzić? Albo że cię kocha? – Nie. To znaczy nie do końca. Ciągle powtarza, że mnie kocha, ale ona wszystkim tak mówi. Chyba się boi, co będzie z naszą ekipą, gdybyśmy zaczęli być razem. Jack pomyślał chwilę. – Wiesz, masz teraz dużo na głowie. Denerwuje cię powrót do domu i spotkanie z durnym ojcem. Czekasz na wyniki z uczelni. Może trochę obawiasz się przyszłego roku. Dopiero co uporałeś się z egzaminami i całą tą sprawą z profesorem Mortonem. Zebrało się tego. – To wszystko nie ma znaczenia. – Brad pokręcił głową. – Mogę z nią siedzieć do świtu i rozmawiać, a ona doskonale rozumie, przez co przechodzę z moim ojcem. Po prostu, nie wiem… Po prostu słucha mnie i rozumie. Jest dla mnie idealna i wiem, że doskonale do siebie pasujemy. – A co jeśli Becca nie czuje tego samego? – Nie wiem. Trudno to wyjaśnić, ale jestem pewien, że czuje. I tak się w końcu przekonam. – Jak? Brad wzruszył ramionami. – Powiem jej. Poczekam do powrotu z ferii świątecznych i powiem jej, co czuję. Dokończyli burgery i udawali, że oglądają mecz Patriotów. – Dobra – powiedział Jack. – Niech to wszystko przez te parę tygodni dojrzeje. Pogadamy po Bożym Narodzeniu. – No dobrze – odparł Brad. – O której masz lot? Jack spojrzał na zegarek. – Niedługo. Muszę spadać. Pojechali z powrotem do mieszkania, Brad przystanął na parkingu. – To ja ruszam. Przyjemnego lotu i pozdrów rodziców. – Pozdrowię – rzekł Jack. – Bądź miły dla starego, może zmiękł od Święta Dziękczynienia. Jack wysiadł z samochodu i przytrzymał otwarte drzwi. – Do zobaczenia za parę tygodni – rzucił Brad.

– Cześć. Jack zamknął drzwi, a Brad wycofał na ulicę. Okno po stronie kierowcy było otwarte. – Hej, Brad – zawołał Jack z parkingu. – Nie pękaj. To wszystko da się rozwiązać. Brad pomachał mu i zasunął okno, odjeżdżając. Jack obserwował, jak jego współlokator jedzie H Street, wzdłuż zabudowań katedry, z której słynął kampus, i dalej na Boulevard, która zaprowadzi go na drogę I-65, a ostatecznie do Connecticut. Spojrzał na zegarek i wbiegł po schodach do mieszkania. Zgarnął z łóżka wypchaną torbę sportową, przerzucił ją przez ramię, pogasił światła i w pośpiechu zamknął drzwi. Zeskakiwał po dwa stopnie naraz, wrzucił torbę na tył swojego volvo bez kołpaków i ruszył na lotnisko. Przez ten niespodziewany lunch z Bradem miał już godzinę w plecy i był mocno spóźniony na lot. W ciągu ostatniej godziny komórka wibrowała mu pięć razy. Nie odważył się jej odebrać, kiedy jego myśli pędziły jak oszalałe. Znalazł miejsce na najbliższym parkingu przy lotnisku, który będzie go kosztował trzy razy więcej niż ekonomiczny, ale nie miał czasu, żeby łapać tramwaj na terminal. Kolejka okołoświątecznych podróżnych przed stanowiskiem United Airlines zawijała cztery razy. Musiałby czekać spokojnie pół godziny, a nie miał tyle czasu. Poszedł prosto na początek. Siwy mężczyzna czekał na następną osobę z obsługi z dowodem w dłoni i walizką na kółkach obok. – Przepraszam pana – powiedział Jack. Miał sportową torbę na ramieniu, bawełnianą koszulę wyciągniętą ze spodni i wystającą spod marynarki, a zarost, jaki wyhodował sobie w czasie sesji, zaczynał udawać brodę. – Mój samolot odlatuje za dwadzieścia minut. Czy mogę stanąć przed panem? Mężczyzna wyglądał na zirytowanego, spojrzał na kolejkę za sobą, a potem pokazał Jackowi, żeby podszedł do wolnego stanowiska. – Wchodzą już na pokład – powiedziała bileterka. – Może pan nie zdążyć przejść przez kontrolę bezpieczeństwa. Jack nakreślił palcem w powietrzu pętlę, żeby ją popędzić. – Spróbuję. – Oddaje pan bagaż? – Już nie. Sprawnie wystukała coś na klawiaturze i wydrukowała mu kartę pokładową. – Bramka B-6. Drugi terminal. Niech się pan pośpieszy. Jack złapał swoją kartę pokładową i przedarł się na początek kolejki do kontroli bezpieczeństwa, mijając przeklinających go ludzi. – Mój samolot zaraz odlatuje – mówił tym, którzy stanęli mu na drodze. Położył swoją torbę i buty na taśmie, a zestaw do golenia – z żyletkami, obcinaczem do paznokci i innymi przyborami toaletowymi, z którymi nie

przeszedłby kontroli – wyrzucił do śmietnika. Przeszedł przez wykrywacz metali za pierwszym razem, przerzucił torbę przez ramię i pobiegł w skarpetkach do bramki B-6. Siedzenia przed przejściem były puste. – Jest – powiedział pracownik z obsługi bramki do przełożonego stojącego z listą pasażerów w ręku. – Przepraszam – rzekł Jack, unosząc w górę buty i biegnąc do lady. – Pół minuty później byśmy zamykali. – Dziękuję, że państwo poczekali. Sprawdzili mu dowód i rzucili okiem na kartę pokładową. – 15 E. Mamy komplet. – Dziękuję. Jack potruchtał przejściem, w podskokach wciągając buty, po czym uśmiechnął się do obsługi lotu, która czekała na niego w wejściu. Zdjął torbę sportową z ramienia i poszedł wąską alejką między siedzeniami samolotu. Nie zwracał uwagi na skierowane w jego stronę twarze setek ludzi i całkowicie skupił się na osobie zajmującej miejsce 15 D. Spojrzał na nią i uśmiechnął się, aż wreszcie usiadł z torbą na kolanach. – Co to ma być? – spytała Becca. – Już mieli zamykać drzwi. – Proszę pana, pańska torba musi się znajdować pod siedzeniem – zwróciła mu uwagę stewardesa. – Przepraszam. Wsunął torbę pod siedzenie, oddychając głęboko. – Proszę też zapiąć pas. Jack uśmiechnął się do stewardesy i usiłował unikać kontaktu wzrokowego z gapiącymi się na niego pasażerami wokół. Zapiął pas. – Co jest? – spytała Becca. Jack wskazał na swój zapięty pas i pokazał uniesiony kciuk stojącej nad nim stewardesie. – Opowiem ci później. Ale będę musiał się gdzieś zatrzymać po drodze do ciebie, żeby kupić szczoteczkę do zębów. – Denerwujesz się spotkaniem z moimi rodzicami? – No, trochę. Tak. I muszę się ogolić, kiedy wylądujemy. Becca chwyciła go za rękę. – Pokochają cię. – Tak? – Jack nadal próbował złapać oddech. – Skąd wiesz? Pocałowała go, ale nie odwzajemnił pocałunku. – Bo ja cię kocham. A teraz mi opowiedz, dlaczego się spóźniłeś.

CZĘŚĆ II

Samopomoc

12

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 7 MARCA 2013 DZIEŃ CZWARTY Rozmowa z Millie Mays była pierwszym promykiem światła, jaki padł na mroczną tajemnicę Bekki Eckersley. Małżeństwo nasuwało motyw i wskazywało przynajmniej jednego podejrzanego. Fakt, że Becca wyszła za mąż w tajemnicy, to kolejna ścieżka, którą Kelsey będzie musiała zbadać. Najpierw jednak chciała się dowiedzieć, kim jest ten chłopak i czy miał jakiś powód, by zabić swoją małżonkę. Krążąc myślami wokół nowych odkryć, Kelsey ruszyła do restauracji Water’s Edge, aby spotkać się z Peterem Ambrose’em i sprawdzić, czy udało mu się zdobyć dokumentację medyczną oraz raport z autopsji. Skręciła z Maple Street w boczną uliczkę i odnalazła restaurację na rogu. Peter siedział już w środku przy stoliku ustawionym przy oknie i pomachał do niej, kiedy tylko weszła. – Dzień dobry – przywitała się Kelsey i podeszła. – Dzień dobry – odpowiedział Peter i wskazał jej krzesło naprzeciwko. Nie miał teraz na sobie chirurgicznego fartucha tylko niebieską sportową marynarkę i koszulę od Ralpha Laurena. Kelsey też przebrała się na tę kolację – włożyła eleganckie spodnie i wysokie obcasy. Przed wyjściem z hotelu Winchester na białą bluzkę narzuciła szarą marynarkę, musnęła rzęsy tuszem i związała włosy. – Raz jeszcze dziękuję, że zechciał pan to dla mnie zrobić, doktorze Ambrose – powiedziała. Peter machnął ręką, a ona usiadła. – Przejdźmy na ty. I nie dziękuj mi jeszcze.

– Co się stało? Nie mogłeś niczego znaleźć? – Nie, znalazłem parę rzeczy. Ale nie było to łatwe. Ktoś stara się utrzymać szczegóły tej sprawy w tajemnicy. – Tak? To samo słyszałam od szefa policji. – Przewiesiła torebkę przez oparcie krzesła. – Biuro prokuratora okręgowego uważa, że oddział policji w Summit Lake nie posiada odpowiednich środków ani rozeznania, aby poradzić sobie z morderstwem, w związku z czym sprawę przejęli detektywi stanowi. – Przysunęła się na krześle do stolika. – Dlaczego? Co znalazłeś? – Nie było łatwo dotrzeć do tych informacji i nie udało mi się zdobyć wszystkiego, o co prosiłaś. – Skąd takie trudności? – Dane medyczne powinny być łatwo dostępne przez nasz system elektronicznej dokumentacji medycznej, ale nieźle się musiałem nagimnastykować, żeby znaleźć coś na temat tamtego wieczoru, kiedy Beccę Eckersley przywieziono na pogotowie. Jej plik miał ograniczony dostęp, co oznacza, że wolno go odczytać niewielu osobom. Nie mogą do niego zajrzeć ani pielęgniarki, ani ratownicy – i bardzo niewielu lekarzy. Żeby dostać się do jej danych, musiałem najpierw odkopać hasło. – Przepraszam, że naraziłam cię na ryzyko. Myślałam, że po prostu wyjmiesz teczkę. Mam nadzieję, że nie będziesz miał przeze mnie kłopotów. Peter pokręcił głową. – Wszystko jest teraz elektroniczne. Wyjęcie teczki oznacza zajrzenie do niej w komputerze. Mam tam dostęp, ale nigdy dotąd nie musiałem go używać. Podeszła kelnerka. – Czy napije się pani czegoś na początek? – Oczywiście. – Kelsey spojrzała na stół i dostrzegła przed Peterem kieliszek wina. – Poproszę kieliszek wina. – Sauvignon blanc – dodał Peter. Kelnerka uśmiechnęła się i odeszła. – Jesteś chirurgiem, prawda? Sprawdziłam cię trochę. – Z wykształcenia jestem chirurgiem, to prawda. Chirurgia ogólna. Ale odkąd zacząłem pracę tutaj, mam wrażenie, że wykonuję więcej roboty administracyjnej niż chirurgicznej. – Czy tu w górach jest duże zapotrzebowanie na chirurgów? Wydaje mi się, że z taką specjalizacją lepiej by ci było gdzieś w dużym mieście. – Było. Kilka lat prowadziłem oddział chirurgiczny w szpitalu St. Luke’s w Nowym Jorku. – To dlaczego grzebiesz się tu teraz w papierkowej robocie? Peter się uśmiechnął. – Przepraszam – powiedziała Kelsey. – Nawykłam do przeprowadzania

wywiadów i czasem nie potrafię rozmawiać, nie próbując wyciągać z ludzi informacji. – Nie, to dobre pytanie. Tutaj też jest pewne zapotrzebowanie. Ludzie zawsze nas jakoś znajdują. W Nowym Jorku byłem wypalony. Za dużo pracy, za dużo godzin, za dużo stresu. Tutaj mamy znacznie mniejszy oddział, ale przypadki nadal bywają skomplikowane i wymagające. Mogę poświęcić uwagę każdemu pacjentowi, a nie muszę przerzucać obowiązków na obsługę i kolegów. – Masz rodzinę? – Nie. To znaczy żonę. – Jak sobie radzi po przeprowadzce? Peter zacisnął usta w niechętnym uśmiechu. – Przepraszam. Byłą żonę. – Odwrócił wzrok, zapatrzył się w swój kieliszek wina, złapał go za nóżkę i okręcił. Popił łyk. – Nadal próbuję się otrząsnąć. Kelnerka przyniosła Kelsey wino i przyjęła zamówienia. – Zaproponowano mi tę pracę, więc postanowiłem, że dobrze mi zrobi, jeśli na trochę wyjadę z Nowego Jorku. To nie jest popularne stwierdzenie, ale żadne małżeństwo nie kończy się dobrze. – Przykro mi, Peter. Ponownie się uśmiechnął. – Nie jestem pierwszym chirurgiem na tym świecie po rozwodzie. Będzie dobrze. Czekaj, pokażę ci, co znalazłem. – Ze skórzanej torby wyjął cienką kopertę z dokumentami. – To są notatki z tego wieczoru, kiedy przywieźli dziewczynę na pogotowie. Wydrukowałem je. – Podał papiery Kelsey. – Nie możesz ich zatrzymać, ale nie mam nic przeciwko, żebyś teraz rzuciła na nie okiem. Kelsey wzięła plik kartek i przeczytała notatki lekarza pogotowia. – Pomóż mi – powiedziała. – Momentami nie rozumiem tego medycznego żargonu. – Przejrzałem tę dokumentację dziś po południu. Eckersley została zabrana przez karetkę i przewieziona na pogotowie około dwudziestej drugiej. W bardzo złym stanie. Najpoważniejszy problem stanowiło uszkodzenie tchawicy. – Złamała kark? – Tchawica była zmiażdżona. Duszono ją. Kelsey mrugnęła kilka razy, przetwarzając tę informację. Peter mówił dalej. – Zazwyczaj śmierć przez uduszenie jest wywołana asfiksją. Napastnicy ściskają dłońmi szyję ofiary na tyle mocno, by wstrzymać przepływ powietrza przez tchawicę. Jeśli przytrzyma się ją dostatecznie długo, powoduje to niedobór tlenu w mózgu i innych narządach, a ostatecznie śmierć. W przypadku Bekki Eckersley napastnik zrobił to w tak bezwzględny sposób, że tchawica się zapadła. Kelsey się skrzywiła. – To straszne.

– Tak, strasznie brutalne. Kiedy tego samego wieczoru trafiła do szpitala, lekarze niewiele mogli już zrobić. Ratownicy medyczni rozpoczęli tracheotomię, co było właściwym postępowaniem, niestety zbyt późno. – Co to takiego? – Tracheotomia? Zrobili jej otwór w gardle. Kiedy spostrzegli, że tchawica jest uszkodzona i nie byli w stanie pompować powietrza do płuc przez usta, jak to robią w klasycznych przypadkach, spróbowali ją zaintubować, czyli umieścić jej w gardle rurkę, która dostarczyłaby tlen do płuc. Nie mogli jednak tego przeprowadzić ze względu na uszkodzenia. Zrobili jej więc nacięcie w gardle tuż pod pęknięciem, żeby uzyskać dostęp do nieuszkodzonej części tchawicy. Podali tlen przez worek samorozprężalny. Gdy dojechali do szpitala, jej puls był ledwo wyczuwalny. Potem dziewczyną zajęli się pracownicy pogotowia. Zdołali na chwilę ustabilizować jej stan, ale było już za późno. Utrzymali ją przy życiu do przyjazdu rodziców. Zmarła rano. Kelnerka podała im sałatki, lecz Kelsey odsunęła swoją na bok. – Przepraszam – uśmiechnęła się do Petera. – Nie jestem już głodna. – To był chyba zły pomysł, żeby rozmawiać przy jedzeniu. Kelsey pokręciła głową. – Może przejdziemy z winem do baru. Tak będzie lepiej? Kelsey zmarszczyła nos. – O wiele. Peter zamienił kilka słów z kelnerką i zapłacił za nietkniętą kolację. Zajęli wysokie stołki na rogu baru, żeby się dobrze widzieć. – Okej – powiedziała Kelsey, gdy usiedli. – Becca została dowieziona na pogotowie i rano stwierdzono zgon. Kiedy zrobiono autopsję? – Autopsja była nieco bardziej skomplikowana. Ponieważ śmierć dziewczyny została zakwalifikowana jako morderstwo, autopsji nie przeprowadził miejscowy szpitalny patolog. Wykonał ją specjalista z okręgu Buchanan. – Peter wyjął z torby kolejne notatki i rozłożył je na barze. – Autopsję wykonała dzień później doktor Michelle Maddox, ale nie udało mi się zdobyć kopii właściwego raportu. Nie został jeszcze ujawniony. Mam tylko szkicowy zarys niektórych ustaleń. – I? – Niektóre ogólne wyniki oględzin zewnętrznych – zaczął Peter, wodząc palcem po stronie z góry na dół – na podstawie wybroczyn na powiekach oraz krwotoku do ciała szklistego potwierdzają uduszenie. Kelsey uniosła brwi. – Krwawienia do białek oczu – wyjaśnił Peter. – W czasie duszenia przepływ krwi jest ograniczony, a ciśnienie wewnątrz naczyń krwionośnych rośnie. To sprawia, że małe naczynka krwionośne, czyli włosowate, pękają. Widać to w oku. –

Peter zerknął z powrotem do notatek. – Oględziny zewnętrzne wykazały również siniaki na szyi wraz z poważnym uszkodzeniem tkanki miękkiej oraz pęknięciem kości gnykowej i chrząstki pierścieniowatej. Wszystkie objawy typowe dla uduszenia. Laryngologiczne oględziny wewnętrzne potwierdziły uszkodzenie tchawicy. – Peter przewrócił kartkę. – Brakująca kępka włosów z tyłu głowy oraz duży krwiak podtwardówkowy u podstawy czaszki. – Ten drań ją czymś uderzył? – Nie. Brakujące włosy wyrwano ręcznie, sądząc po braku mieszków włosowych i przypadkowym kształcie łysiny. Przypuszcza się, że krwawienie było wynikiem upadku. – Peter wzruszył ramionami. – Pewnie przewróciła się do tyłu i, upadając, uderzyła się w głowę. – Wrócił do tekstu. – Ponadto dwa wybite knykcie u prawej dłoni ofiary. – Czyli musiała nimi wywijać. – I drapać. Pod paznokciami znaleziono skórę. – Peter znów spojrzał w notatki. – Widoczne również uszkodzenia… – Przerwał. – Nie wiem, jaką masz wiedzę o tej sprawie. – Dopiero zaczęłam szukać informacji, więc wiem tylko to, czego dowiedziałam się przez ostatnie kilka dni. – Nie znałaś ofiary? – Nie. Dlaczego? – Uszkodzenia okolic pochwy ofiary wskazują na gwałt. Kelsey powoli wyprostowała się na stołku i skrzyżowała ramiona. – Ja nie… Nie byłam świadoma, że Becca została zgwałcona. – Przepraszam za bezpośredniość. Kelsey pokręciła głową. – W porządku. Miałam wrażenie, że to zwykłe morderstwo. – Nie dziwi mnie, że nie wiedziałaś o gwałcie. Niewiele osób wie. Nie zostało to wspomniane w dokumentacji medycznej z pogotowia, a jeśli było, to zostało usunięte. A ta dokumentacja, tak zwany raport ze śledztwa stworzony przez okręgowego patologa, jest częściowym zarysem autopsji i powinna być publicznie dostępna. Prawdopodobnie każdy dziennikarz mógłby porozmawiać z patologiem i otrzymać kopię tego dokumentu. – Ale? – Jeszcze go nie ujawniono. Kelsey zanotowała kilka rzeczy. – Nie bez powodu. Mają na to sześć tygodni, prawda? – Tak, ale udało mi się zdobyć oficjalny zarys, który ma zostać ujawniony, a on nie dopuszcza możliwości gwałtu. Kelsey przechyliła głowę. – Raport ze śledztwa, który zostanie ujawniony, różni się od tego, który

znalazłeś? – Tak. – Więc jak zdobyłeś tę kopię? – Mam znajomego w Centrum Rządowym Okręgu Buchanan. Wyświadczył mi przysługę. – Dlaczego ktoś miałby ukrywać fakt, że Becca została zgwałcona? – Nie jestem pewien. Być może chcą tylko opóźnić podanie tej informacji, dopóki śledztwo się nie rozwinie. Raport z autopsji jest jednak zawsze pierwszym ujawnionym dokumentem, a dopiero kilka tygodni później patolog może ogłosić jego uzupełnioną wersję. Wtedy podaje się ostateczny, formalny raport z autopsji, zawierający ustaloną przyczynę zgonu oraz wyniki badań toksykologicznych. – Już to przechodziłam. Później oznacza wtedy, kiedy nikt już nie szuka. – W każdym razie nie dziennikarze. – My nigdy nie przestajemy szukać, ale opinia publiczna traci zainteresowanie, i o to im właśnie chodzi. Kelsey przypomniała się rozmowa z komendantem Fergusonem o ojcu Bekki, który kandyduje na urząd sędziego. Może woli ukryć przed swoimi wyborcami fakt, że jego jedyna córka potajemnie wyszła za mąż, a potem została zgwałcona. Kelsey wróciła do notatek i przez minutę pisała. – Czy ten zarys podaje, co wykryto na ciele ofiary? – Tak. Nasienie, włosy, komórki skóry. Doktor Maddox twierdzi, że niektóre włosy pochodzą z brody. – W jaki sposób może to określić? – Niektóre z próbek włosów miały cebulkę lub korzeń, co sugeruje, że zostały wyrwane podczas szarpaniny. Niektóre były długie i musiały pochodzić z tyłu głowy sprawcy. Inne były krótkie. Biorąc pod uwagę ich długość oraz pełne trzony przytwierdzone do korzenia, muszą pochodzić z zarostu. Peter opowiadał, a Kelsey robiła notatki o długich włosach i brodach. – Do tego włókna – dodał. – Prawdopodobnie z wełnianego płaszcza. – Więc atak nastąpił zaraz po tym, gdy napastnik wszedł do domu. – Tak. Nie zdjął płaszcza. – Czyli na ciele znaleziono wszystko, co jest potrzebne do skazania sprawcy? – Tak, na podstawie płynów ustrojowych i włosów łatwo potwierdzić zgodność DNA. – Jeśli będzie u kogo ją potwierdzać. – Kelsey wróciła do notatek i zastanawiała się nad nimi przez chwilę. – Zdarzyło ci się kiedyś słyszeć o nadopiekuńczym ojcu, który wyciszałby wszelkie doniesienia? – Chodzi ci o kwestię gwałtu? – Tak.

– Trzeba by mieć do tego sporą władzę. A przede wszystkim dobre układy. – William Eckersley ma jedno i drugie. To poważany prawnik, kandyduje na urząd sędziego. Ma i pieniądze, i polityczne układy. – Nie wątpię. Ograniczono dostęp do elektronicznych danych medycznych, zarys raportu z autopsji wyjdzie skrócony, a pełny raport został schowany i z pewnością bardzo się opóźni. – Gdzie go schowali? – Nie wiem. Ale wiedzieć może doktor Maddox, a prawdopodobnie też detektywi stanowi. – Mam jakieś szanse, żeby zdobyć ten pełen raport? Peter się uśmiechnął. – Nie za bardzo. Kelsey pokręciła głową. – Chciałabym go zobaczyć. – Ja też, skoro już wiem, że coś jest na rzeczy. Kelsey poczuła przypływ adrenaliny. Zawsze tak było, kiedy wiedziała, że temat nabiera pazura. – A ten znajomy, który pomógł ci zdobyć zarys raportu ze śledztwa? Myślisz, że mógłby pomóc z samą autopsją? Peter pomyślał chwilę. – Wątpię, czy chciałby mieć coś wspólnego z kradzieżą raportu z autopsji. – Wzruszył ramionami. – Popytam i zobaczę, co da się zrobić. – Dziękuję ci za pomoc. – Kelsey zebrała swoje rzeczy i wepchnęła je do torebki. – Otworzyłeś mi oczy. – Daj znać, jeśli coś znajdziesz. Sam teraz jestem ciekaw. – Ty też.

Kiedy wróciła do hotelu Winchester, była już prawie dwudziesta druga. Zadzwoniła do Penna Courtneya i zostawiła mu wiadomość. Wyjaśniła jego poczcie głosowej, że plan wysłania jej w odosobnione miejsce w górach w pościg za brakiem tematu został udaremniony. W Summit Lake natknęła się na coś, co jej śledcza intuicja uznała za interesujące. Odłożyła słuchawkę, a resztę wieczoru spędziła, ślęcząc nad notatkami i czytając na nowo świeżo zebrane informacje na temat Bekki Eckersley. Historia układała jej się w głowie. Było jeszcze za wcześnie, żeby dojrzeć całą fabułę, ale nieraz przechodziła już przez taki proces. Zupełnie z niczego kształtowała się przed nią mała narracja o życiu i śmierci Bekki Eckersley, chociaż było w niej jeszcze wiele luk i setki pytań bez odpowiedzi. Kelsey wiedziała jednak, że taki proces toczy się niczym pociąg zjeżdżający w dół zbocza – nic już nie powstrzyma tej opowieści przed wylądowaniem w druku.

Zabrała laptop i notatki na balkon. Wieczorne powietrze było chłodne i pomagało oczyścić umysł. Hotel Winchester stał na północnym końcu Maple Street, a z balkonu na trzecim piętrze przed Kelsey roztaczał się widok na miasteczko aż po kościół Świętego Patryka na jego południowym skraju. Budowlę oświetlały z dołu reflektory, które przebijały się przez ciemność i rzucały świetliste kaskady w kształcie litery V na rozjaśniony biały kamień. Latarnie stały na wszystkich czterech rogach skrzyżowań i oświetlały ulice. Tą wczesnowiosenną porą klony rosnące wzdłuż pasów zieleni wypuszczały pąki, a ulicę przykrywały jeszcze stare liście z jesieni. Bryza znad jeziora przewiewała miasteczko i wirowała w kominach. Na wschodzie Kelsey dostrzegła latarnię morską stojącą gdzieś po drugiej stronie zbiornika – jej silne światło przecinało ciemność. Przeniosła wzrok na domy na palach wstępujące do płytkiej wody jeziora. Przez chwilę zapatrzyła się w siedzibę Eckersleyów, myśląc o Becce oraz o wszystkim, przez co przeszła w tym domu. Ciepły, bezpieczny azyl zmienił się w piekło. Kelsey wyjęła teczkę od komendanta Fergusona i zaczęła przerzucać strony. Trafiła na wykaz dowodów zebranych w domu Eckersleyów w wieczór morderstwa Bekki. Była to długa lista, trudna do odczytania. Zawierała takie rzeczy jak: D-1 podręcznik do prawa konstytucyjnego, otwarty, na podłodze w kuchni; D-2 Apple MacBook, otwarty, ekran popękany, skierowany do podłogi; D-3 (5) strony z zeszytu, rozrzucone na podłodze, ręczne notatki do nauki; D-4 iPod i głośniki; D-5 (1) gruba skarpetka/kapeć w salonie, mały rozmiar. Lista ciągnęła się przez dwie strony – niestarannie nagryzmolone, nudne wyliczenie przedmiotów. Kelsey była tak dociekliwa, że dla pewności przeczytała spis dwa razy. Nigdzie nie wspomniano o dzienniku. Nieświadoma mijających godzin, nagle zauważyła, że zbliża się północ. Znienacka poczuła chłód i zmęczenie. Spakowała swoje rzeczy i wniosła laptop do środka, po czym wsunęła się pod kołdrę. Nie mogła zasnąć. Wierciła się i rzucała, a jej umysł wciąż pracował. Kiedy wreszcie zdołała usnąć, jasny sen przeniósł ją do wnętrza domu Bekki Eckersley. Spacerowała po kuchni – właściwie dryfowała, nie sprawiało jej to najmniejszego wysiłku. Na kuchennej wyspie leżały notatki, podręcznik i otwarty komputer. Ale było coś jeszcze. Skoroszyt w twardej oprawie, mały i poręczny. Dziennik Bekki? Oczywiście. Kelsey sięgnęła po niego z nadzieją, że na jego stronach znajdzie odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Jednak jej ruchy były ciężkie, a im mocniej się wysilała, tym bardziej była odpychana. W końcu usłyszała trzy głośne stuknięcia w drzwi wiatrołapu. Podryfowała ku nim i otworzyła je, żeby zobaczyć zabójcę Bekki. Na zewnątrz była jednak tylko ciemność. A potem coś. Błysk światła od strony jeziora. Kelsey wybiegła na taras i zobaczyła latarnię na przeciwległym brzegu. Potem usłyszała

uderzenia stóp, ktoś biegł po pomoście. Kiedy się odwróciła, dostrzegła biegnącego po nim Petera Ambrose’a, który zniknął w ciemności. Spojrzała znów na dom i ujrzała stojącego w cieniu mężczyznę bez twarzy. Próbowała krzyknąć, ale mogła tylko mocno wydychać powietrze. Wtedy ruszyła do biegu. Mozolny galop w wodzie po kolana. Znów była w Miami, biegła swoją ścieżką. Ścieżką wzdłuż wody, którą przemierzała codziennie rano. Ścieżką przez las, gdzie jej życie zmieniło się w piekło. Poczuła obecność mężczyzny i próbowała przyśpieszyć. W ułamku sekundy wybiegł na nią z lasu, miażdżąc gałązki i liście. Nie była w stanie regularnie oddychać, dostała ataku hiperwentylacji. Tyle wystarczyło, aby zbudziła się przerażona.

13

BECCA ECKERSLEY SUMMIT LAKE 16 GRUDNIA 2011 14 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Lot z Waszyngtonu do Charlotte był spokojny. Becca spała oparta głową o ramię Jacka, podczas gdy on próbował przetrawić myśl, że jego najlepszy przyjaciel kocha się w jego dziewczynie. Może udałoby im się wyjaśnić tajność tego związku, gdyby ujawnili się latem, kiedy wszyscy wrócili na ostatni rok. Teraz jednak, wiele miesięcy później, a ponadto w obliczu tego nowego odkrycia dotyczącego Brada, Jack czuł, że wyjaśnienia będą dużo trudniejsze. Rodzice Bekki odebrali ich w hali przylotów i wrzucili torby do bagażnika cadillaca escalade. Jack stanął z tyłu, a Becca uściskała rodziców. – Mamo, tato – oznajmiła oszołomiona z przejęcia. – To jest Jack. – Dzień dobry, Jack – przywitała go mama Bekki i przytuliła. Jack uścisnął dłoń pana Eckersleya, po czym wszyscy razem wsiedli do cadillaca. – Dziękuję za zaproszenie na Boże Narodzenie – powiedział Jack, kiedy ruszyli. – Nie ma za co – odparła pani Eckersley. – No więc, Jack – odezwał się pan Eckersley. – Becca mówiła, że rozważasz kilka imponujących uczelni prawniczych. – Te same co Becca. Głównie. – Dostał już odpowiedź ze Stanford – oświadczyła Becca. – Naprawdę? Jack pokiwał głową na tylnym siedzeniu, a jednocześnie spojrzał groźnie na Beccę. O tym, że przyjęto go na Stanford, powiedział tylko Becce i nikomu więcej.

Nie mówił nawet jeszcze swoim rodzicom i podczas tej wycieczki zdecydowanie nie miał ochoty rozmawiać o szkołach prawniczych. Wiedział, że William Eckersley jest ważnym prawnikiem, ma własną wpływową kancelarię i chodzą plotki, iż marzy mu się kariera sędziowska. Jack wolał uniknąć rozmów o prawie, ponieważ w ogóle nie był zainteresowany taką pracą. Nie zamierzał przedzierać się codziennie rano do biura w sztywnym garniturze, żeby wyprzedzić inne sztywne garnitury, które próbują wyprzedzić jego. – Tak. Dopiero co się dowiedziałem w tym tygodniu. – Wcześnie – zauważył pan Eckersley. – Kilku najlepszych kandydatów przyjmują wcześniej – wyjaśniła Becca. – To nie do końca prawda – zaoponował Jack. – Po prostu trzeba… Miałem po prostu dobrą rekomendację. – Od senatora Warda z Maryland, u którego Jack pracował latem. Jest absolwentem Stanforda. – No to gratulacje – powiedziała pani Eckersley. – Przyjmiesz tę propozycję? – Nie wiem, czy chcę zamieszkać w Kalifornii. – Nie cieszy się, bo wcale nie chce zostać prawnikiem. Jack chce pisać – wyjaśniła Becca. – Co pisać? – spytał pan Eckersley. Jack spojrzał okrągłymi oczami na Beccę. Uzgodnili, że nie będą rozmawiać z jej rodzicami na te tematy. Jego tutor powiedział mu już, że taki wybór kariery to samobójstwo, a skoro dostał się na jedną z najlepszych prawniczych uczelni, powinien ciężko pracować i po ukończeniu college’u podjąć staż w dużej firmie. Wyjął wykresy przewidywalnych pensji dla absolwentów Ligi Bluszczowej i dokładnie wyłożył Jackowi, ile powinien zarabiać za pięć lat. Dodał, że kariera pisarza przemówień jest ogromnie ryzykowna. Przez piętnaście minut opowiadał o innych dzieciakach, które przegapiły swoją szansę, i jak teraz wygląda ich życie. Jack miał ochotę spytać, jaką szansę przegapił jego tutor, skoro wylądował w biurze czynnym od dziesiątej do dziesiątej, gdzie zajmuje się papierkową robotą i odciąga od marzeń podatną młodzież. – Może wystąpienia polityczne – rzekł Jack. – Becca i nasi pozostali przyjaciele też wybierają się na uczelnie prawnicze, więc jestem pewien, że któreś z nich wyląduje w Kongresie. Może mnie zatrudnią. Uśmiechnął się do Bekki. – Tylko Brad chce startować do polityki. Gail i ja otworzymy własną kancelarię i będziemy milionerkami przed trzydziestką. – Mów tak dalej, jeśli chcesz, żebym dostał zawału – powiedział pan Eckersley. – Nie martw się, tatusiu. Dołożę do nazwy twojej firmy trzeciego Eckersleya.

– A więc skąd to pragnienie pisania politycznych przemówień? – spytał Jacka pan Eckersley. – Parę lat temu odbyłem letni staż podczas kampanii gubernatora Wisconsin i udało mi się napisać parę rzeczy. A przez ostatnie trzy lata brałem udział w programie letnim na Kapitolu. – Napisał szkic dla senatora Warda, kiedy występował przed Kongresem w sprawie wydatków na wojsko – wyjaśniła Becca. – Naprawdę? – zdziwił się pan Eckersley. – Dla Milta Warda? Jack pokiwał głową. – Napisałeś jego przemowę? – Razem z pozostałymi stażystami – uściślił Jack. – I większość moich rzeczy została wycięta. – Zawsze to powtarzasz – powiedziała Becca. – Nie cierpię, kiedy się tak deprecjonujesz. Jack się roześmiał. – To nie deprecjacja, tylko prawda. Moja część dotyczyła wydatków na obronę i większość została wycięta. – Tylko z powodu ograniczeń czasowych. – Becca pochyliła się do przodu między siedzenia, żeby rodzice wyraźnie ją słyszeli. – Senator zadzwonił potem do Jacka i powiedział, że jest najbardziej obiecującym stażystą. Mama Bekki odwróciła się na fotelu pasażera. – Naprawdę? – To była chyba tylko zwykła uprzejmość – odparł Jack. – Sponsorował ten program, więc pewnie zadzwonił do wszystkich stażystów i powiedział im mniej więcej to samo. Becca odchyliła się, kręcąc głową. – Nie dzwonił do wszystkich stażystów. Sammi Ahern brała udział w tym samym programie i Ward nigdy do niej nie zadzwonił. Po prostu jesteś skromny. Senator Ward napisał w tym roku tylko jeden list polecający, mimo że pewnie prosiły go o to setki studentów. Wybrał Jacka. – Więc po co ci uczelnia prawnicza, jeśli chcesz pisać przemowy? – spytał pan Eckersley. – W wakacje będę robił staże i zdobywał doświadczenie, a studia prawnicze lepiej wyglądają w CV. Wydaje mi się, że dzięki temu potraktują mnie poważniej, jeżeli napiszę coś o polityce. – Cóż, prawo to fascynująca kariera i może zmienisz zdanie, kiedy zaczniesz studia. Tak czy inaczej, wygląda na to, że masz głowę na karku. – William Eckersley odwrócił się, prowadząc, żeby spojrzeć na Beccę. – Teraz wreszcie zaczynam rozumieć, dlaczego w tamtym roku tak się upierałaś, by zostać latem w Waszyngtonie, zamiast pracować u mnie. Czy to już oficjalne? Chodzicie ze

sobą? – Nikt jeszcze o tym nie wie – odparła Becca. – Ale powiemy wszystkim po powrocie. Gdzieś w przełyku Jacka pękł pęcherzyk kwaśnego gazu, powodując natychmiastową zgagę. Powstrzymał beknięcie i udał, że uśmiecha się do Bekki. Pan Eckersley przeniósł wzrok na wsteczne lusterko, gdzie widział twarz córki. – A po co trzymacie to w tajemnicy? – Mówiłam ci już, tatusiu. Jesteśmy wszyscy przyjaciółmi i chcemy po prostu zaczekać, zanim im powiemy. – Na co zaczekać, skarbie? – Czekamy na odpowiedni moment. To jedna z tych sytuacji, których nie zrozumiesz. – Ach, oczywiście. Ale pamiętaj, że zanim powiedzieliśmy z mamą komukolwiek o tobie, miałaś już trzy latka, więc mogę zrozumieć więcej, niż ci się wydaje. – Tato, jesteś okropny. Dziesięć minut jechali w ciszy, aż w końcu pan Eckersley się odezwał. – Jack, znasz Pasmo Błękitne? – Nie bardzo – odrzekł Jack. – Jestem z Wisconsin, więc góry to dla mnie nowość. – Należą do łańcucha Great Smoky Mountain. Znajdują się jakby w środku Appalachów i stanowiły barierę dla pierwszych osadników. Dopiero na początku osiemnastego wieku… – Tato! Jesteśmy tuż po egzaminach, nie potrzebujemy lekcji historii. – To nie lekcja, tylko ciekawe wprowadzenie do miejsca, w które jedziemy. Nieważne, mamy tutaj dom w górach i lubimy w nim spędzać co roku Boże Narodzenie. Stoi nad jeziorem, więc przyjeżdżamy tu też na trochę latem. Kiedyś pływałem tam moją cataliną, ale potem Becca postanowiła zostać nowym kapitanem. Teraz tylko wykonuję rozkazy. Miasteczko nazywa się Summit Lake. – Becca opowiadała mi o państwa domu. Stoi na wodzie, prawda? Na palach czy czymś takim? – Gdybyś spadł z tarasu, wpadłbyś do wody – powiedziała Becca. – Dom na palach – odparł Jack. – Nie mogę się doczekać, aż go zobaczę.

Brat Bekki był zaręczony z dziewczyną, której rodzice mieszkali na Manhattanie, więc spędzał Boże Narodzenie w Nowym Jorku. Jako świeżo upieczony pracownik kancelarii ojca, wykupił powrotny lot do Greensboro w świąteczny wieczór, bo 26 grudnia miał się stawić w biurze. W ten sposób Jack,

Becca i jej rodzice byli jedynymi uczestnikami świątecznej wyprawy Eckersleyów do Summit Lake. Po przystąpieniu do firmy ojca Beccę czekały te same naciski na robienie kariery. Zanim jednak wejdzie do szeregu strzelców, dla których tylko dziewięćdziesiąt godzin pracy w tygodniu może świadczyć o wartości człowieka, najpierw będzie musiała się zmierzyć ze studiami prawniczymi. Gdy zajechali do Summit Lake, dochodziła osiemnasta. Nawet po ciemku Becca i Jack czuli, że góry spoglądają na nich z wysokości. – Zobacz – powiedziała Becca, kiedy wjechali do miasteczka. Wskazała na jezioro, gdzie do wody ciągnęły się dwa rzędy domów wsparte na wysokich słupach. Lśniły przybrane świątecznymi światełkami i odbijały się w jeziorze. Za nimi biegła wąska droga i pan Eckersley wjechał na nią cadillakiem. Zaparkował w niewielkiej przestrzeni obok ostatniego domu w rzędzie. Wszyscy wysiedli. Było tu chłodniej niż na poziomie morza. Becca wzięła Jacka za rękę i poprowadziła na pomost, który ciągnął się 360 stopni wokół domu. Poszli na tył i popatrzyli na jezioro. – Jak ci się podoba? – Jest wspaniale. Teraz już wiem, dlaczego go tak uwielbiasz. Co tam jest? – spytał Jack, patrząc na światło po drugiej stronie jeziora. – Latarnia w Summit Lake. W świąteczny wieczór świeci na zmianę na czerwono i zielono. Stoi dokładnie w tym miejscu, gdzie kończą się góry. Z drugiej strony jezioro ciągnie się jeszcze wiele kilometrów. – Z przejęciem odwróciła Jacka w przeciwnym kierunku i wskazała miasteczko. – Widzisz to drzewo? Ponad dwupiętrowymi budynkami Jack ujrzał czubek sosny z mieniącymi się światełkami i jasną gwiazdą. Becca ścisnęła go za rękę, jak zawsze czytając mu w myślach. – Nie smuć się. W przyszłym roku pojedziemy na Boże Narodzenie do Green Bay. – Wiem. Po prostu wyobrażam sobie, jak mama płacze w świąteczny poranek, kiedy mnie tam nie ma. – Za rok moja będzie robić to samo. Gdy skończę trzydziestkę, ona dalej będzie płakać, jeśli nie zastanie mnie w świąteczny poranek. Wypakowali wszystko z samochodu i poszli do miasteczka. Becca niosła zapakowane pudełko z ogromną szmacianą lalką, a Jack ciężarówkę. Przeszli pomostem za domami na palach na Maple Street, która miała pięć przecznic i kończyła się trzypiętrowym hotelem. Po drodze mijali sklepy i restauracje, a na środku miasteczka ujrzeli ogromną sosnę, która równie dobrze mogłaby stać przed Rockefeller Center. Oboje położyli pod nią swoje dary. – Chodź – powiedziała Becca. – Oprowadzę cię po miasteczku. Poszli na koniec Maple Street, zawrócili i dotarli na drugą stronę. Spacerowiczów było niewielu, ponieważ większość kręciła się między sklepami

w poszukiwaniu prezentów na tydzień przed Bożym Narodzeniem. Nocne niebo, niezakłócone światłami miasta, zdobiły gwiazdy. To przypomniało Jackowi o domu. Popatrzył na domy, które wspinały się na górę. Ozdabiały je świąteczne dekoracje – wyobraził sobie życie, w którym w górach czeka na niego drugi dom, gdzie rodzina i przyjaciele spotykają się na długie weekendy oraz święta. Poznał bogate dzieciaki, kiedy zaczął naukę na Uniwersytecie George’a Washingtona – niektóre z nich były tak zamożne, że przy nich jego życie w Green Bay przypominało zdjęcia z „National Geographic”. Wiedział, że Becca i jej rodzina są bliscy takiego bogactwa. Jego rodzina nigdy nie miała dużo pieniędzy i nie byłaby w stanie pozwolić sobie na wakacyjny dom w Door County, gdzie niektórzy z jego przyjaciół spędzali lato. To jednak nie miało dla niego znaczenia. Rodzice dali jemu i jego siostrom wszystko, co mieli, i przez to Jack mógł pójść do college’u. Może dzięki temu takie życie, jakie Becca wiodła od dwudziestu lat, było jeszcze przed nim. Może. Po raz pierwszy w jego myśli wkradło się zwątpienie, które zakłóciło wyobrażenia o przyszłości. Kiedy stał w tym miasteczku, denerwował się, co będzie w stanie zapewnić dziewczynie, którą kocha. Może tutor miał rację? Jack wyobraził sobie dziewięćdziesiąt godzin w tygodniu spędzanych na przekopywaniu danych w piwnicy nowojorskiej kancelarii. Uznał, że jednak nie. Prędzej się załamie, wypali i będzie korzystał z bonów żywnościowych, niż porzuci swoje marzenia lub popadnie w rutynę biurowej pracy od dziewiątej rano do piątej wieczór. Lub od piątej rano do dziewiątej wieczór, jak żyje wielu absolwentów prawa w Nowym Jorku. – To nasz kościół – powiedziała Becca, wskazując dużą budowlę na końcu Maple Street. – Mają naprawdę ładne pasterki. Jack się uśmiechnął. – Nie mogę się doczekać. – Cieszysz się, że przyjechałeś? – Tak. Becca objęła go w pasie i poszli przez miasteczko. Jack otoczył ją ramieniem i przyciągnął blisko do siebie.

14

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 8 MARCA 2013 DZIEŃ PIĄTY

Obudziła się wcześnie i wyszła na spokojny jogging. Mimo tamtego snu, a może raczej właśnie z jego powodu, postanowiła rano pobiegać. O wpół do szóstej rano miasteczko spało, a Kelsey kluczyła chodnikami i alejami, aż dotarła nad jezioro. Polna ścieżka powiodła ją za szpital i wokół wody, aż do latarni morskiej ponad trzy kilometry dalej. Przez podwórko do drzwi latarni prowadziła brukowa dróżka. Weszła po schodach – spiralnych, zbudowanych z metalowych kratek, które brzęczały pod jej butami. Czterdziestowatowe żarówki blado opierały się ciemności na zewnątrz. Po wejściu na samą górę, zdyszana, wyszła przez małe drzwiczki, które bardziej pasowałyby do łodzi podwodnej. Na szczycie wieży mocniej wiało i Kelsey złapała się poręczy, żeby utrzymać równowagę. Spojrzała na drugą stronę jeziora. Miasteczko zaczynało się dopiero budzić, w rozsianych domach widać było światła, a kominy wypuszczały poranny dym. Przeszła na drugą stronę wieży, gdzie rozpościerała się tafla wody – rozległa powierzchnia liczyła wiele kilometrów. Z tej perspektywy Kelsey widziała płonący przed świtem horyzont. Usiadła i wsunęła nogi między słupki poręczy, zwieszając je na zewnątrz. Poczuła zimno metalowej kraty. Przytulona do dwóch słupków poręczy, wetknęła twarz pomiędzy nie i przyglądała się wschodzącemu słońcu. Kiedy wyjrzało nad horyzont i namalowało pas na powierzchni jeziora Summit Lake, Kelsey zamyśliła się nad Beccą Eckersley. Jeżeli ma dobre informacje i Becca rzeczywiście w tajemnicy wyszła za mąż, to dlaczego tak zrobiła? Lista możliwości była długa. Rodzice Bekki nie akceptowali tego człowieka. Związek był świeży, oni byli młodzi i nikt by nie zrozumiał, po co im

taki szybki ślub. On był starszy – może wykładowca albo adwokat – i musieli zachować swój romans w tajemnicy. Niezależnie od powodów, w każdym przypadku skutek był ten sam – rodzice Bekki nie mieli pojęcia o jej małżeństwie. A przynajmniej nie wiedzieli o nim tego wieczoru, w który została zabita. Kelsey przyjrzała się drugiemu brzegowi jeziora. Nadal dostrzegała łuk domów na palach. Na jego końcu porannym światłem rozbłysnął dom Eckersleyów. Kelsey zacisnęła usta i powoli, długo wypuściła powietrze, a jej oddech był słabo widoczny w chłodnym powietrzu. Potrzebowała dziennika Bekki. Jeżeli istnieje, na pewno zawiera informacje o człowieku, którego poślubiła. A jeśli Becca pisała w dzienniku w kawiarni tamtego wieczoru, kiedy zginęła, ktoś musiał wiedzieć o jego istnieniu. Kelsey spędziła pół godziny na szczycie latarni, rozmyślając nad faktami dotyczącymi morderstwa Bekki i składając swoje informacje w całość. W końcu, gdy słońce było już ponad horyzontem, zeszła po schodach i pobiegła z powrotem wokół jeziora. Zaproponował spotkanie o siódmej rano, a było zaledwie parę minut po, kiedy Kelsey skończyła bieg i zwolniła. Weszła na pomost obok domów na palach i zauważyła go na drugim końcu. Ochłonęła, idąc pomostem, i zatrzymała się przed domem Eckersleyów. Komendant Ferguson podszedł do niej, włożył papieros do ust i zapalił jego koniec, po czym odczekał kilka sekund, zanim się odezwał. – Dzień dobry, młoda damo. – Dym z jego ust odpływał wraz z bryzą znad jeziora. – Chyba ma już pani za sobą kawał dnia. – Poszłam biegać wcześnie rano. Nie spałam za dobrze. – Kelsey wskazała na dom Eckersleyów. – Dziękuję panu za to. – Nie jestem pewien, czego mogłaby się pani dowiedzieć w środku, ale miejmy to z głowy, zanim ktoś z miasteczka się obudzi i zobaczy, jak wpuszczam dziennikarkę na miejsce zbrodni. Przeszli pod żółtą taśmą, która otaczała pomost i trzepotała na wietrze. Komendant Ferguson potrząsnął jakimiś kluczami i zaczął grzebać przy zamku od strony tarasu. Rozsunął szklane drzwi, a Kelsey weszła za nim do środka. Przeszła przez salon do wielkiej kuchni – wiedziała, że tam napadnięto Beccę. Kelsey była tu już dziś w nocy we śnie. Teraz się rozejrzała i zobaczyła długą wyspę z czterema stołkami. Sosnowe szafki sięgały sufitu. Sprzęty ze stali nierdzewnej i grafitowe blaty nadawały wnętrzu nowoczesny wygląd. Zauważyła, że drzwi kuchenne prowadzą do wiatrołapu – tędy wszedł napastnik tamtego wieczoru, kiedy zabił Beccę. Wyobraziła sobie tamtą chwilę. Materiały do nauki rozłożone na wyspie, Becca siedząca na stołku. Mężczyzna jakimś sposobem wszedł do domu – albo prosto przez otwarte drzwi, albo Becca go wpuściła. Potem nastąpiła szarpanina. Knykcie dziewczyny były posiniaczone, dwa u prawej ręki złamane. Skóra pod paznokciami i włosy z zarostu na dłoniach. Papiery i podręczniki rozrzucone po

kuchni, naczynia roztrzaskane na podłodze. Kelsey odgrywała tę scenę w wyobraźni i spostrzegła, że jest zdenerwowana, a nawet kibicuje Becce, żeby ta mocniej walczyła, by jakoś zapobiec skutkom. Walka rozegrała się tutaj, gdzie stała Kelsey. Pozostałości po tym wieczorze – potłuczone naczynia i poprzewracane meble – nadal były obecne. Dziwnie się poczuła, kiedy uświadomiła sobie, że stoi w tym samym miejscu, w którym zaatakowano inną kobietę – sama przecież przeszła przez to zaledwie kilka tygodni temu. Nie bez powodu Kelsey tak szybko przekonała się do tego tematu, a zrozumiała to właśnie tu, stojąc w miejscu, gdzie Becca Eckersley została zgwałcona i zamordowana. Poczuła się z nią związana. Na swój sposób dokładnie wiedziała, przez co przeszła ta dziewczyna. Rozumiała, jak czuła się tamtego wieczoru. Stojąc pośrodku miejsca zbrodni, Kelsey poczuła, że nie chodzi tu o napisanie artykułu tylko po to, żeby odbębnić swój miesięczny przydział w robocie. Szukała odpowiedzi, aby przywrócić nieco godności niewinnej dziewczynie, której nie było dane samej tego dokończyć. Becca Eckersley zasługuje na kres swojej męki, a jeśli Kelsey będzie w stanie odnaleźć owe odpowiedzi i rozwiązanie, być może skorzysta na tym w równym stopniu, co Becca. Może będzie mogła wrócić do swojego dawnego życia i wyznaczyć sobie taki sam cel. Komendant Ferguson opisywał wydarzenia tamtego wieczoru przez dziesięć minut. Kelsey zapisała drobne szczegóły w notesie – pojedyncze informacje nie nasuwały żadnego rozwiązania, ale zestawione w całość z tym, co już wiedziała, budowały pewną opowieść. – Czy mogę się rozejrzeć? – spytała. – Dom został sprzątnięty. Co pani chce znaleźć? – Odpowiedź. Kelsey się uśmiechnęła. – Daję pani pięć minut i proszę niczego nie dotykać. Komendant Ferguson usiadł na kuchennym taborecie i zaczął bębnić palcami w granitowy blat. Ponieważ kuchnia była głównym miejscem zbrodni i wszystkie dowody zostały stamtąd dokładnie zebrane, Kelsey przeszła korytarzem do pokoju. Znajdowało się tam biurko, fotel i półki z książkami. W przeciwieństwie do kuchni oraz salonu to pomieszczenie było czyste i nietknięte. Nie zważając na zakazy, Kelsey po cichu zajrzała do szuflad i przejrzała zawartość półek. Potem weszła na górę i do każdej z trzech sypialni. Najwięcej czasu spędziła w pokoju Bekki. Najpierw sprawdziła nocny stolik, później spojrzała pod materac. Szafa była prawie pusta, a w szafce nie znajdowało się nic wartościowego. Po pięciu minutach odgarnęła z twarzy kosmyk włosów, rozglądając się po sypialni Bekki. Cichy pokój martwej dziewczyny, która już nigdy nie użyje żadnego z przedmiotów leżących na

komodzie, w szufladach ani na półkach. W końcu zeszła na dół. – Znalazła pani to, czego szukała? – spytał komendant Ferguson, kiedy weszła do kuchni. – Nie. – Zrobiła pani bałagan, trzaskając szufladami i otwierając szafki, których miała pani nie ruszać? – Też nie. – Chodźmy stąd, zanim wylecę z pracy. Wyszli na zewnątrz, a komendant Ferguson zamknął dom na klucz. Ruszyli pomostem. – Dobrze, młoda damo. To jakie mi pani przynosi wieści? – Poznałam tajemnicę Bekki – odparła Kelsey, idąc. Komendant Ferguson zaciągnął się znów papierosem i uniósł brwi. Wyjął go z ust, chwytając palcem wskazującym i środkowym, po czym odwrócił dłoń wnętrzem do góry. – Słucham. – Wzięła potajemny ślub. Uciekła i wyszła za mąż, nie mówiąc o tym rodzicom. Komendant zaciągnął się znowu i zastanowił. Popatrzył na góry, a Kelsey widziała, że jego umysł pracuje. Był detektywem z nierozwiązaną sprawą, która go codziennie wzywała i błagała o rozwikłanie. Kiedy wyjął papieros z ust, dym wzniósł się ponad jego górną wargę i do nosa. Kelsey pomyślała, że to może być nowy rodzaj biernego palenia, i miała ochotę wspomnieć wielkiemu detektywowi, że jeśli pierwsze zaciągnięcie go nie zabije, to wdychanie dymu po raz drugi już może. Zamiast tego jednak odgoniła tylko dym sprzed twarzy. Wtedy komendant ocknął się z zamyślenia. – Najmocniej przepraszam. – Szybko zgasił papieros o podeszwę buta i wrzucił go do kieszeni. Rozwiał ręką pozostały dym, ale myślami był wyraźnie gdzie indziej. – To nie ma najmniejszego sensu – powiedział w końcu. – Co takiego? – Ślub Bekki. Zajrzałem daleko w jej przeszłość. Nie natrafiłem na żaden ślad, który by o tym świadczył. Żeby wyjść za mąż, potrzeba zezwolenia na ślub. Zezwolenia zostają złożone w urzędzie i wtedy otrzymuje się akt ślubu. To część naszej wspaniałej biurokracji, która tak naprawdę tylko napycha portfel państwu, ale mimo wszystko jest regulowana prawnie. Nie znalazłem takich dokumentów. Kelsey się zastanowiła. Poszli Maple Street, aż dotarli do Minnehaha Avenue, gdzie stanęli przed komisariatem policji Summit Lake. Czy Millie Mays mogła się pomylić? Może źle zrozumiała relację swojej córki z rozmowy z Beccą? Może demencja i skłonność do ubarwiania wszystkiego wyolbrzymiły tę opowieść w wyobraźni Millie? Możliwe. Lecz mało prawdopodobne. Kelsey przeprowadzała

tysiące wywiadów w taki sam sposób jak z Millie – swobodnie, bez naciskania na szczegóły – i wyczuwała, kiedy ludzie naciągają znajome fakty. Niektórzy koloryzowali swoje informacje, żeby poczuć się kimś ważnym i zobaczyć własne nazwisko w gazecie. Inni nie mieli pojęcia, o co pytała, ale nie potrafili się do tego przyznać, więc snuli opowieści z kapelusza. Millie nie pasowała do żadnej z tych kategorii. Niechętnie ujawniła skrywaną tajemnicę i na pewno nie powiedziałaby niczego, gdyby Kelsey jej nie zmanipulowała. – A jeśli pojechali do Las Vegas i pobrali się spontanicznie? – spytała. Komendant Ferguson pokręcił głową. – Nieważne, czy w Vegas, czy na Jamajce. Trzeba złożyć akt ślubu, który pojawiłby się, gdybyśmy ją sprawdzili w państwowej bazie danych. Gdyby to rzekome małżeństwo zawarto poza granicami Stanów Zjednoczonych, dokument musiałby trafić najpierw do amerykańskiej ambasady w tamtym kraju, a dopiero później wróciłby do Stanów, ale i tak byśmy go mieli. Może parę tygodni później, więc można by twierdzić, że jest jeszcze gdzieś w drodze. Problem z tą teorią jest taki, że nie istnieją żadne dane świadczące o wyjeździe Bekki z kraju. Gdyby więc wyszła za mąż, to tutaj, w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, ale nie ma na to żadnego dowodu. W takim razie albo przechytrzyła system, albo nie ma pani racji, panno Castle. – Komendant Ferguson potarł dłonią kozią bródkę. – Ale skąd pani wzięła ten pomysł, że Becca wyszła za mąż? Kelsey uśmiechnęła się, jakby dobrze wiedział, że nie ma sensu zadawać takich pytań. – Dobrze – powiedział. – Czy ta osoba jest wiarygodna? – Jeżeli kwestia małżeństwa jest prawdziwa, to bardzo. Chyba będziemy musieli trochę pokopać w poszukiwaniu odpowiedzi. Komendant wyjął z kieszeni zgaszony papieros i zapalił go na nowo. Bardzo się starał nie dmuchać na nią dymem. – Jedyny możliwy scenariusz to taki, że ukradkiem szybko się pobrali, nikt o tym nie wiedział, a oni nigdy nie złożyli aktu ślubu, co musieliby zrobić razem. – Więc może Becca została zabita przed tym? Komendant Ferguson wycelował w nią papieros. – Właśnie. To jedyna możliwość. Oboje stali chwilę w milczeniu. – Bardzo dokładnie przejrzałam informacje, które mi pan udostępnił – odezwała się w końcu Kelsey. – Ja też. – Czy wie pan może coś o tym, żeby Becca prowadziła dziennik? – Jakiego rodzaju? – Wie pan, pamiętnik. Komendant pokręcił głową.

– Nie słyszałem o tym. Dlaczego. Prowadziła? – Tak słyszałam. – Gdzie on jest? U jej rodziców? – Wątpię. Podobno pisała w nim zaledwie parę godzin przed tym, jak zginęła. Powinien się chyba znajdować wśród dowodów zebranych tamtego wieczoru w domu na palach. – Nie znaleziono wtedy dziennika. – Wiem. – I twierdzi pani, że powinien tam być? – Twierdzę, że jeśli Becca pisała w dzienniku podczas pobytu w Summit Lake, to musi się on gdzieś znajdować. – I zakładam, że nie było go w żadnej z szuflad ani szafek, którymi trzaskała pani przed chwilą u Eckersleyów? Kelsey pokręciła głową. – Kto tamtego wieczoru zbierał dowody rzeczowe? Kto sporządził ten wykaz? – Moi ludzie. Pod moim nadzorem. – Nie pańscy znajomi ze stanu? – Nie, tamci przyjechali dopiero późno w nocy, kiedy większość dowodów rzeczowych była już udokumentowana. Gdyby w tym domu znajdował się pamiętnik, znaleźlibyśmy go. – I udokumentowali? – Oczywiście. Kelsey zamknęła oczy i potarła skronie. – Nadal niewiele nam to pomaga – rzekł komendant. – Nawet jeśli Becca naprawdę wyszła za mąż. Kelsey przechyliła głowę na bok. – Nie? Powiedział mi pan, żebym szukała tajemnicy Bekki. – To prawda – przyznał komendant Ferguson, dopalając papieros. – Jednak nie chodzi tylko o odnalezienie tajemnicy. Trzeba się dowiedzieć, dlaczego tajemnica jest tajemnicą. – Podniósł papieros w górę. – Dopiero to nas gdzieś zaprowadzi.

15

BECCA ECKERSLEY SUMMIT LAKE 28 GRUDNIA 2011 14 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Gościli w Summit Lake trzy dni po Bożym Narodzeniu. Becca i Jack spacerowali po miasteczku, pili kawę w kawiarni Millie’s, jedli obiady z rodzicami Bekki i spędzali spokojne wieczory w domu na palach, oglądając filmy oraz grając w karty. Pan Eckersley próbował zrobić wrażenie na Jacku tym, jak wspaniała jest praca prawnika, a nie tylko posiadanie prawniczego wykształcenia. Jack obiecał, że nie podejmie żadnej decyzji przed ukończeniem studiów. Ostatniego wieczoru Jack i Becca poszli na obiad tylko we dwoje. – Latem musisz przyjechać do Greensboro, żeby zobaczyć, gdzie mieszkam – powiedziała Becca. – Pojedziemy na wybrzeże i pooglądamy fale płynące z Karaibów. Może po studiach wybierzemy się tam na wakacje. – Gdzie? – Na Karaiby. Do Saint Lucia albo Saint Thomas. Albo wynajmiemy żaglówkę i opłyniemy Brytyjskie Wyspy Dziewicze. – Nie potrafię żeglować. – Nauczę cię latem. Zabiorę cię do Mumford Cove, tam stoi nasza catalina. To zaraz na wybrzeżu. – Świetny pomysł. Czyli catalina to żaglówka? Becca się uśmiechnęła. – Tak. – Nie mówimy tym samym językiem. Moja rodzina nie miała nigdy łódki. – To co? Nie trzeba dużo czasu, żeby nauczyć się żeglować. – Co będziesz robiła po studiach?

– W jakim sensie? – W sensie: spójrz na swoje obecne życie. Uczysz się w drogim college’u. Ja też, ale utrzymuję się z pełnego stypendium. Przypuszczam, że twoi rodzice co semestr po prostu wypisują czek. Macie dom wakacyjny w górach, wielką posiadłość w Greensboro i catalinę. Dwie, prawda? Jedną w domu, a drugą tutaj? – No i co z tego? Mamy też dom w Vail. Jakie to ma znaczenie? – Gdybyś zobaczyła moje życie w Wisconsin, i nie mam tu niczego złego na myśli, bo się go nie wstydzę, ale gdybyś zobaczyła, gdzie mieszkam, w jakim domu się wychowałem, jakim samochodem jeździmy, zobaczyłabyś pewnie rzeczywistość zupełnie inną od swojej. – Jaki to ma związek z tym, co zamierzam robić po studiach? – Prawnicy tuż po studiach raczej nie opływają w kasę, chyba że pojadą do Nowego Jorku i oddadzą się w niewolę wielkiej kancelarii. Wiem jednak, że tego byś nie chciała. A twój tata jest na tyle rozsądny, że nie weźmie do swojej firmy córeczki zaledwie parę lat po tym, jak zatrudnił własnego syna, i nie zaproponuje jej pokaźnej pensji, póki ona nie sprawdzi się sama. – No to wynajmę mieszkanie, będę jeździła używanym samochodem i oszczędzała na jedzeniu. Uważasz, że tego nie potrafię? – Myślę, że potrafisz. Ja tak właśnie robię, jestem przyzwyczajony. – A skoro będziemy razem, nie ma znaczenia, gdzie zamieszkamy ani co będziemy posiadać. – Becca się uśmiechnęła. – Ty mi wystarczysz. Ale muszę ci coś powiedzieć, Jack. Osiągniesz wielki sukces we wszystkim, co zdecydujesz się robić. Wzruszył ramionami. – Raczej oboje musimy najpierw przetrwać jeszcze jeden semestr college’u i studia prawnicze, zanim będzie się czym martwić. – To takie dziwne, nie? Wyobrażasz sobie życie po college’u? Koniec uciekania, ukrywania się. Możemy wynająć własne mieszkanie i naprawdę spać razem, całą noc. Koniec z wymykaniem się do domu w środku nocy. Dziwnie będzie powiedzieć o tym Gail i Bradowi, ale wydaje mi się, że Gail i tak coś podejrzewa. – Tak – przyznał Jack, wyglądając przez okno restauracji. – Będzie naprawdę dziwacznie. – Becca Eckersley! Głos, który rozbrzmiał, był głęboki i wyćwiczony, a kiedy Jack podniósł wzrok, zdziwił się, że należy do osoby w jego wieku. Koleś miał wymuskaną, starannie wypielęgnowaną brodę, z której był najwyraźniej bardzo dumny. – Cześć – odpowiedziała Becca, rzucając okiem na Jacka. Oczy jej się na chwilę zaokrągliły, jak zawsze, gdy chciała przekazać Jackowi, że dzieje się coś niezręcznego. Wstała i z obowiązku przytuliła kolegę. – Co ty tutaj robisz? –

spytała. – Wróciłem do domu i przyjechałem z rodzicami. Jak tam UGW? – Dobrze. Naprawdę bardzo dobrze. A jak Harvard? – Taki, jak powinien być. W końcu to szczebel w drabinie kariery, nie? Wszystko gra. Jack dostrzegł, że Becca wyciera ręce w spódnicę. Kolejny z jej znaków. – To jest Jack – powiedziała. Jack wstał i podał mu dłoń. Chłopak chwycił ją i energicznie potrząsnął. Samiec alfa. – Richard Walker. Becca i ja jesteśmy starymi przyjaciółmi – rzekł, jakby miał czterdzieści lat i nie widzieli się od dwudziestu. – Chodziliśmy z Richardem razem do liceum – wyjaśniła Becca. – Tak – potwierdził. – Chodziliśmy ze sobą. – Spojrzał na Jacka. – To była tak zwana licealna miłość. Jack nie spuścił Richarda z oka i zachował kamienną twarz. – Znam to określenie. Znał też Richarda Walkera. To ten debil, który od czasu do czasu wpadał, żeby przygnębić Beccę i doprowadzić ją do płaczu. Kiedy Becca i Jack się poznali, ona właśnie wydostawała się z sideł związku, który trzymał ich razem w liceum. Cztery lata później nadal nad tym pracowała. Jack pamiętał zaczerwienione oczy Bekki na tydzień przed egzaminami, gdy ten dupek przyjechał, by znów poprzysiąc jej miłość i wyjaśnić, że bez niej ma złamane serce. Przypomniały mu się też rozmowy z Beccą, która mówiła, że rodzina tego chłopaka ma dom w Summit Lake, gdzie spędzali razem całe lato w czasach liceum. – Długo już tu jesteście? – spytał Richard. – Około tygodnia. Przyjechaliśmy na Boże Narodzenie. Wyjeżdżamy jutro. – Przyjechaliście razem? Becca pokiwała głową. – Skąd się znacie? – Uczymy się razem w college’u. – Tak zwana miłość z college’u – dodał Jack. Richard na chwilę zamarł, po czym na jego twarzy pojawił się wymuszony uśmiech i Jack od razu poznał, że to zarozumiały gnojek. – Czaję. Cieszę się waszym szczęściem. Skąd jesteś, szefie? Szefie? – Z Green Bay. – Z Wisconsin? – Richard zrobił dziwną minę. – Robicie kiełbaski, co? Witamy w cywilizacji. Jack popatrzył na niego, ale nie odpowiedział. Richard odwrócił wzrok i spojrzał z powrotem na Beccę.

– Mogę chwilę z tobą porozmawiać? – spytał. Becca uniosła brwi. – Jasne. – Na osobności? Uśmiechnęła się niezręcznie, rzuciła okiem na Jacka, a potem znów na Richarda. – Jemy kolację, Richard. Nie będę biegać za tobą po kątach jak w liceum. Jack roześmiał się pod nosem. Nie bez powodu kochał tę dziewczynę. – Czaję – powtórzył Richard. – Nie chciałem przeszkadzać. Miło było cię spotkać. – Ciebie też – odparła Becca i przytuliła go niechętnie. – Trzymaj się, szefie. – Na razie, Dick – odpowiedział Jack. – Co takiego? – Dick. To zdrobnienie od Richarda. – Wolę Richard. Jack usiadł i nakrył sobie kolana serwetką. – Na razie, Richard. Na twarz Richarda wrócił wymuszony uśmiech. – Pełna klasa, Becco. Twój tata na pewno jest szczęśliwy, że prowadzasz się z tym gościem. – Cześć, Richard – ucięła. – Szczęśliwego Nowego Roku. Richard popatrzył na nią. W końcu zrobił krok do tyłu. – No. Jack patrzył, jak odchodzi. – Drwal ma jakiś problem? – Nie wiem. Boże, to było dziwaczne. – Zawsze mówił takim tonem, jakby zgrywał telewizyjnego prezentera? Becca wzruszyła ramionami. – Chce prowadzić sprawy w sądzie. Pewnie myśli, że mu to pomoże. – Pomoże mu przekonać ławę przysięgłych, że jest idiotą. – Jack spojrzał na Beccę. – I spotykałaś się z tym gościem? To ten? Uśmiechnęła się. – Przestań. – Coś z nim chyba jest nie tak? – No, wyglądał trochę dziwnie. Ciągle jeszcze… wiesz, nadal mu nie przeszło. – Co ty nie powiesz? – Nazwałeś go Dickiem? – Przypadkiem.

Becca pokręciła głową. – Co ja mam z tobą zrobić?

Skończyli jeść i poszli Maple Street z powrotem do domu na palach. – Tak przy okazji, moi rodzice cię uwielbiają. Nie przejmuj się Richardem, próbował cię sprowokować. – Może nie zostanę takim prawnikiem, za jakiego twój tata chciałby cię wydać za mąż, ale w porównaniu z Dickiem Walkerem twoi rodzice muszą myśleć, że jestem dobrą partią. Chyba że dali się nabrać na ten sztuczny uśmiech, który miałem ochotę mu otłuc. – Mój tata lubił go w liceum, ale tylko dlatego, że się z nim spotykałam. Ojciec Richarda jest ważnym prawnikiem procesowym, więc tata go zna. Richard to kiedyś wykorzystywał. Ale wystarczy już gadania o liceum. Ciekawe, na kogo wpadniemy w przyszłym roku, gdy odwiedzimy twoich rodziców. Jack się roześmiał. – Wierz mi, ja nie trzymam w szafie żadnego Dicka Walkera. – No więc ujawniliśmy się przed Richardem. To pierwsza osoba, której powiedzieliśmy, że się spotykamy. Nie licząc rodziców. A jakie mamy plany po powrocie do szkoły? Powiemy wszystkim, co? Gail i Bradowi. Jack wzruszył ramionami. – No. – Nie wydajesz się taki pewien – zauważyła po drodze Becca. – Chyba musimy o tym porozmawiać. – O czym? Spojrzał na nią. – Po powrocie do szkoły chyba będziemy mieli parę spraw do rozwiązania. – Jakich spraw? Zaczynasz mnie niepokoić. – Nie chodzi o sprawy między nami. Sprawy z przyjaciółmi. Tak długo trzymaliśmy to wszystko w tajemnicy, że zrobiła się z tego mała afera. Teraz mam poczucie, że może trzeba było postawić sprawę jasno od samego początku. Ubiegłego lata, kiedy wszystko się między nami wydarzyło. Oszczędziłoby to nam sporo kłopotów, w które teraz wpadniemy. Skręcili w boczną uliczkę i poszli na wschód w stronę jeziora. – Rozumiem, o co ci chodzi. Ale myślę, że wszystko będzie dobrze. Może na początku trochę dziwnie, ale damy radę. – Gail to jedna sprawa – odpowiedział Jack, kiedy weszli na pomost przed domem Eckersleyów. – Co innego Brad. – To znaczy? Jack nie zdążył odpowiedzieć. Gdy przeszli wzdłuż pomostu, zauważyli

Brada na ławce na tarasie Bekki. Wyglądał na zdezorientowanego, gdy zobaczył Beccę z Jackiem. – Brad? – Becca powoli się uśmiechnęła, nie rozumiejąc, o co chodzi. – O mój Boże. Co wy, chłopaki, wyprawiacie? – uśmiechnęła się do Jacka. – Wiedziałeś o tym? – Cholera – rzucił Jack i puścił rękę Bekki. Becca podeszła bliżej do Brada i spróbowała go przytulić. Brad powstrzymał ją wyprostowaną ręką, patrząc wyłącznie na Jacka. – Powiedziałeś jej? – spytał. – Nie – odparł Jack. – Nie pisnąłem ani słowa. – Brad, co tu się wyprawia? – spytała Becca, już bez uśmiechu. – Co się stało? Brad wpatrywał się w Jacka i nie był w stanie spojrzeć na Beccę. W końcu spotkał się z nią wzrokiem. – Przyjechałem ci powiedzieć, co do ciebie czuję. Myślałem, że ty czujesz to samo. Tak mi mówiłaś wtedy w nocy. – Brad pokręcił głową i zmusił się do śmiechu. – Przyjechałem powiedzieć, że się w tobie zakochałem. A ty co? Za moimi plecami uganiasz się z Jackiem? – Popatrzył na Jacka. – Myślałem, że mama cię zabije, jeśli nie przyjedziesz do domu na święta? – Zaplanowaliśmy to dopiero parę tygodni temu, Brad – wyjaśniła Becca. Brad zmrużył oczy, łącząc fakty. – Jesteście razem, czy jak? – spytał. Becca pokiwała głową z obojętną miną. – Od ubiegłego lata – powiedziała. – Ale to nie stało się nagle, Brad. Już od jakiegoś czasu coś do siebie czuliśmy. Brad pokręcił głową. – Więc te wszystkie rozmowy o moim ojcu i całym tym gównie; te wszystkie razy, kiedy nie zasypialiśmy aż do świtu, ty w tym czasie byłaś z Jackiem? Rozmyślałaś wtedy o Jacku? – Rozmyślałam o… nie – zaprzeczyła Becca. – Myślałam o tobie i twojej sytuacji. Przecież jesteśmy przyjaciółmi, Brad. Zawsze siedzieliśmy razem do późna i rozmawialiśmy. Zawsze tak było. Jesteś świetnym słuchaczem i jednym z moich najlepszych przyjaciół. – Wejdę do środka, porozmawiajcie sobie – odezwał się Jack. – Dlaczego nie powiedziałeś mi wtedy przy lunchu? – spytał Brad. Jack westchnął. – Nie wiem, Brad. Byłem wstrząśnięty twoim wyznaniem. Ty byłbyś tak samo, gdybym ci powiedział. – Więc pozwoliłeś mi się wygłupić i opowiedzieć o tym, jak robię sobie nadzieję na związek z Beccą. I nie przeszkadzało ci, że całe ferie świąteczne spędzę

w przekonaniu, że mam u niej szansę. Że będę planował, jak jej powiedzieć o swoich uczuciach. I wiedziałeś, że ty przez cały ten czas będziesz spędzał z nią święta i śmiał się ze mnie? – Nikt się z ciebie nie śmieje, Brad. Nigdy bym tego nie zrobił. A wtedy to nie był dobry moment, żeby ci powiedzieć. Musiałem najpierw uporządkować myśli. – I przyjechałeś tu za moimi plecami, żeby uporządkować myśli? – Nie – odrzekł Jack mocniejszym głosem. – Przyjechałem tu spędzić Boże Narodzenie z Beccą, bo jej rodzina mnie zaprosiła. Nic nie wydarzyło się za twoimi plecami, bo przed tamtym dniem nie wiedziałem, że mój związek z Beccą ma cokolwiek wspólnego z tobą. – Dobrze, chłopaki. Zróbmy sobie chwilę przerwy – odezwała się Becca. – Czy Gail wie? – Nikt nie wie – odparła Becca. – Nie wiedzieliśmy, jak wam powiedzieć. Brad powoli ich minął i poszedł przed dom, gdzie zaparkował wynajęty samochód. Wsiadł i odpalił silnik. – A ty dokąd? – spytała Becca, idąc za nim. – Spływam stąd. – Wejdź do środka, Brad. Poznasz moich rodziców. Zostań na noc, porozmawiamy. – Poznałem już twoich rodziców i mają mnie pewnie za skończonego durnia. Wycofał z podjazdu. Becca i Jack patrzyli, jak ich przyjaciel odjeżdża bez pożegnania. Zostali sami przed domem na palach udekorowanym świątecznymi światełkami.

16

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 9 MARCA 2013 DZIEŃ SZÓSTY

Znów rozbłysły czerwone cyferki na elektronicznym budziku. 4:45. Wierciła się w łóżku już od godziny, aż w końcu usiadła, wysunęła nogi spod kołdry i postawiła bose stopy na dywanie. Patrzyła w ciemność pokoju i ręce jej drżały. Kilka minut siedziała nieruchomo, usiłując opanować oddech, emocje i myśli. Wreszcie ukryła twarz w dłoniach i się rozpłakała. Całą noc biła się z myślami, próbując znaleźć wyjaśnienie tego, dlaczego sama przetrwała brutalną napaść i przeżyła, podczas gdy Becca Eckersley nie. Tymczasem po swoim ocaleniu narzekała, że Penn Courtney dał jej miesiąc płatnego urlopu, i gotowa była zaatakować każdego, kto jej współczuł lub śmiał spytać, jak się czuje. Teraz jednak, po spacerze do domu Eckersleyów i śladami Bekki, Kelsey zmieniła punkt widzenia. Miała swoje życie. Żyła. Była zdrowa i czuła się coraz lepiej. Siedząc w ciemnym hotelowym pokoju w maleńkim miasteczku w górach Pasma Błękitnego, Kelsey Castle zrozumiała, że została wezwana – jeśli nie przez samą Beccę, to przez jakąś istotę wyższą – by znaleźć odpowiedzi, które umknęły jego mieszkańcom. Odetchnęła głęboko, wstała z łóżka i założyła dżinsy oraz sweter. Zamknęła pokój i zeszła pustą klatką schodową do holu. Na zewnątrz powitała ją rześka bryza znad jeziora. Wiatr wiał na zachód, w kierunku gór, po czym spływał okrężną drogą, niosąc ze sobą zapach dymu z kominków opalanych drewnem. Niebo było pogrążone w ciemności, nic nie zapowiadało jeszcze wschodu słońca. Tylko lampy uliczne świeciły żółtym blaskiem na skrzyżowaniach. Summit Lake było ciche i spokojne. Kelsey wciągnęła czyste górskie powietrze i poszła główną ulicą w stronę

nabrzeża. Kiedy zbliżała się do rogu ulic Maple i Tomahawk, dostrzegła światła nad kawiarnią – zaskakujący kontrast dla ciemności spowijającej całe miasto. Zauważyła, że zasłony są rozsunięte, a gdy podeszła bliżej, usłyszała stukanie w okno na drugim piętrze, które zaraz się otworzyło. Na zimne, poranne powietrze wyjrzała Rae. – Co ty tu robisz? – Nie mogłam spać – wyjaśniła Kelsey. – Wejdź. Otworzę ci od frontu. Kilka sekund później Rae otworzyła kawiarnię i przytrzymała otwarte drzwi. Kelsey spostrzegła, że była już po prysznicu i ubrana. Jej oczy wyglądały młodo i błyszczały, bez cienia senności czy opuchlizny. Miała dopiero co wysuszoną fryzurę, delikatnie lśniącą świeżo nałożoną odżywką. Wchodząc do kawiarni, Kelsey odgarnęła swoje nastroszone włosy i oblizała spękane usta. – Wyglądasz idealnie, taka rześka i żwawa. O której wstajesz? – Tuż przed czwartą. O wpół do piątej włączam piekarnik. – To szaleństwo. – Może dla niektórych, ale ja tak lubię. Chodź do kuchni, muszę wystawić ciastka. Kawa już się robi. Kelsey poszła za Rae wzdłuż długiego, mahoniowego baru w kierunku przejścia przy kasie. Weszła do kuchni, gdzie Rae wskazała jej kawiarkę ze stali nierdzewnej stojącą na blacie. Kelsey napełniła dwa kubki i obserwowała, jak Rae zakłada czerwony fartuch i wyjmuje z piekarnika blachę pełną herbacianych ciasteczek. Było tuż przed piątą, a dziewczyna krzątała się po kuchni jak w południe. – Piję z odrobiną śmietanki – powiedziała Rae. – I dużo cukru. Kelsey przygotowała kawę i postawiła ją na blacie wyspy, gdzie Rae lukrowała ciastka. – Pachną wybornie – stwierdziła Kelsey. – Prawda? – odparła Rae. Jej wzrok wędrował od ciastek do Kelsey i z powrotem. – Widzę, że patrzysz na mnie jak na wariatkę. – Ja? Nie, wcale nie. – Nie przejmuj się. Większość ludzi odnosi takie wrażenie, kiedy się dowiaduje, że tak wcześnie wstaję i czasem siedzę do późna. Można pomyśleć, że mogłabym popaść w rutynę albo się znudzić, ale tak nie jest. Ani jeśli chodzi o zapachy, ani o pracę, ani o przewijające się tłumy. Dobrze poznałam wielu stałych klientów i uwielbiam z nimi rozmawiać. – Rae wskazała na Kelsey narzędziem do lukrowania. – Stąd wiadomo, że człowiek pracuje tam, gdzie powinien. Kiedy nigdy mu się to nie nudzi i nigdy nie ma ochoty robić niczego innego.

– Myślałaś kiedyś, żeby otworzyć własną kawiarnię? – Oj, tak. Ciągle o tym myślę. Powiedziałam nawet Livvy Houston, że mogłabym jej robić konkurencję. Ale prawda jest taka, że Livvy nie chce prowadzić tego lokalu. Postanowiła zająć się czymś innym, więc Millie, mama Livvy, zaproponowała kawiarnię mnie. W tym roku mam okres próbny, żeby sprawdzić, czy potrafię sama się wszystkim zająć. I przekonać się, czy jestem pewna. – I? – Na razie jest dobrze. Livvy nigdy już tu nie wpada, a Millie jest za stara na pracę, więc wreszcie czuję, że to moja kawiarnia. Rae skończyła z ciastkami i odstawiła je na bok do wystudzenia. Wstawiła do piekarnika drugą partię i zaczęła wrzucać bajgle do automatycznej krajalnicy. – A ty? Kochasz swoją pracę? Kelsey zastanowiła się przez chwilę. – Tak. Nie potrafię sobie wyobrazić, żebym miała robić coś innego. – Nie współczujesz tym, którzy nienawidzą swojej pracy? Wstawanie każdego dnia po to, żeby robić coś, czego się nie lubi, to kiepski pomysł na życie. Moim zdaniem winni są rodzice. Kiedy jesteśmy dziećmi, nie wiemy, czego chcemy. Żaden dziesięciolatek nie marzy o tym, aby zostać księgowym. Żadna mała dziewczynka nie chce wyrosnąć na przedstawicielkę handlową. Prawda? A to są dobre zawody i wiele osób jest szczęśliwych, pracując tak całe życie. Ale jeśli w dzieciństwie nikt nam nie powie, że trzeba marzyć, to przejdziemy przez życie, robiąc to, co wszyscy. Czasem to, co robią rodzice. – Rae wzięła swoją kawę i napiła się. – Sama nie wiem, rano przesadzam z filozofowaniem. Ale rozumiesz, o co mi chodzi? Rób to, co kochasz. A jeśli się okaże, że tego nie lubisz, zajmij się czymś innym. Kelsey uśmiechnęła się na widok jej entuzjazmu. – Doskonale cię rozumiem i to jest dobra rada. Nie wydaje mi się, żebyś z czymkolwiek rano przesadzała, po prostu cieszysz się życiem. Może jesteś trochę za bardzo naładowana kofeiną jak na piątą rano, ale nie ma w tym niczego złego. Rae się roześmiała. – Chyba się polubimy. To dlaczego nie możesz spać? Kelsey popatrzyła w sufit. – Dlaczego nie mogę spać? – powtórzyła pod nosem, trawiąc pytanie. – Masz parę godzin? – Uuu – powiedziała Rae, kiwając głową. – Wygląda na to, że chodzi o problemy z chłopcami. Kelsey uniosła brwi. – Bynajmniej. – Słyszałam, że jakiś lekarz w szpitalu pomógł ci przy poszukiwaniach czy

czymś takim. – Naprawdę? Gdzie to usłyszałaś? Rae wzruszyła ramionami. – Słyszałam też, że jest przystojny. – Co ty wygadujesz? – Teraz Kelsey się śmiała. – Jest ode mnie ze dwa razy starszy. – Nieprawda. Słyszałam, że koło czterdziestki. Może koło czterdziestu pięciu. A ty ile masz lat? – Trzydzieści. – Dwa razy więcej to by było sześćdziesiąt, więc przestań wyolbrzymiać i wymigiwać się od pytań. Jest przystojny? – Skąd masz takie informacje? Rae się uśmiechnęła. – Prowadzę jedyną kawiarnię w maleńkim miasteczku, w którym wszyscy rozmawiają o śmierci Bekki Eckersley. I wszyscy wiedzą, że myszkuje tu dziennikarka z czasopisma „Events”. Ludzie rozmawiają, a w tej mieścinie zwykle rozmawiają ze mną. Więc jeśli ktoś próbuje tu zachować jakąś tajemnicę, nie uda mu się. – Chyba że zamorduje młodą studentkę prawa, a potem rozpłynie się w ciemności. Rae ściągnęła dolną wargę. – Touché. Ale chodziło mi o to, że jeżeli nie chcesz, bym wiedziała o twoich spotkaniach z przystojnym lekarzem, nie umawiaj się z nim na obiad przecznicę stąd. – Pomógł mi z pewną dokumentacją medyczną, której szukałam. – Serio? I tylko tyle? Nic więcej? – Co masz na myśli? – Kiedy zdybałam cię błąkającą się po ulicach przed świtem, pomyślałam, że to problem z chłopcami. Kelsey się uśmiechnęła. – Zapewniam cię, Peter Ambrose nie spędza mi snu z powiek. Dopiero co się poznaliśmy. – Aha – powiedziała Rae, otwierając szeroko oczy. – W takim razie chodzi o preromantyczne problemy z chłopcami, a te mogą być jeszcze bardziej skomplikowane od totalnych problemów z chłopcami. – Wrzuciła ostatniego bajgla do krajalnicy i wskazała na piekarnik, gdzie piekła się kolejna partia ciastek. – Potrzebują około czterdziestu minut. Chodźmy na zewnątrz. Wciąż przed wschodem słońca, światło latarni na rogu wlewało się przez okna i rzucało cienie na kawiarnię. Rae włączyła lampę stojącą koło kominka i umyła skórzane fotele spowite w ciepłym, czerwonawym blasku. Ułożyła polana

i podłożyła pod nie zapałkę. Kiedy usadowiły się z Kelsey na fotelach, drewno z głośnym trzaskiem opierało się płomieniom. – Jeśli nie chodzi o problemy z chłopcami, to dlaczego nie możesz spać? – spytała Rae. – Można chyba powiedzieć, że to Becca Eckersley spędza mi sen z powiek. – Naprawdę? To upiorne. – Taka już jestem. Kiedy wciągnę się w sprawę, nie potrafię myśleć o niczym innym. A dowiedziałam się o niej takich rzeczy, że moje myśli galopują z prędkością stu kilometrów na godzinę. – Przerwała. – I nie mogę przestać… – Czego? – Nie wiem. Myśleć o życiu i śmierci oraz o tym, jak szybko może nam to wszystko zostać odebrane. – Tak? – Rae wpatrywała się w Kelsey, próbując wyczytać coś z jej twarzy. – Ten przypadek wywołał u ciebie takie myśli? – Tak. – Dawaj. – Co takiego? – Dawaj. Opowiedz mi, co się z tobą dzieje. Kelsey zrobiła głupią minę. – Daj spokój – powiedziała Rae. – Czytałam wszystko, co napisałaś. Twoją książkę dwa razy, a do tego wszystkie twoje artykuły, w których morderstw nie brakuje. W tamtym roku pisałaś o sprawie zaginionej sześciolatki, która skończyła się bardzo źle. Opisywałaś też wariatkę z Florydy, która kazała swojemu dziecku wąchać chloroform, aż niechcący przedawkowało, a potem zakopała je półtora kilometra od domu. Nie wmówisz mi więc, że nie dajesz sobie rady z wizytą w małym miasteczku i pisaniem o śmierci studentki prawa. Nie kupuję tego. To o co chodzi? Dlaczego tak się tym przejmujesz? Kelsey sączyła kawę. Dziwne, że ludzie znają ją tak dobrze przez jej pisanie. – Myślałaś kiedyś o tym, żeby zostać psychologiem? – Nigdy. A teraz dawaj. Kelsey nie była pewna, dlaczego chciała opowiedzieć tej dziewczynie, co ją trapi. Ani skąd wzięło się poczucie, że może zaufać Rae, chociaż ledwo ją znała. Nie potrafiła wyjaśnić, z jakiego powodu zamierza zdradzić jej rzeczy, o jakich nie miała ochoty rozmawiać z psychologiem. Rae miała w sobie to coś. Pewną charyzmę, która przekonała Kelsey i sprawiła, że czuła się swobodnie. Nabrała powietrza. – Byłam wczoraj w domu na palach. Rae wskazała przez okno w stronę jeziora. – U Eckersleyów? – Tak.

– Myślałam, że to zabronione. – Tak. Ale komendant policji pozwolił mi się rozejrzeć. Zdjął na chwilę taśmę. – Jak ci się to udało? Kelsey wzruszyła ramionami. – Jest zirytowany gośćmi ze stanu, którzy przejęli sprawę. Nie podoba mu się kierunek, w jakim zmierza śledztwo. Jestem więc trochę narzędziem w jego rękach, które wykorzystuje, by poprowadzić je po swojemu. – Tak? I co znalazłaś? – Nie wiem. Chyba nic. Ale stałam tam, gdzie Becca. Przeszłam śladami dziewczyny, która została zgwałcona i zamordowana, co przypomniało mi, że sama prawie doświadczyłam takiej samej cholernej krzywdy. Rae powoli podniosła brodę. Nie musiała zadawać kolejnego pytania ani nalegać. Kelsey wydała z siebie długie, drżące westchnienie. – To zadanie miało mnie wyrwać z biura i postawić na nogi po urlopie. Urlopie, który kazano mi wziąć po tym, jak zostałam… wiesz, napadnięta, tak samo jak Becca. – Jezu, Kelsey. Kiedy? – Parę tygodni temu. – Jak to się stało? Oczy Kelsey zaszkliły się od łez, ale nie chciała pozwolić im spłynąć po policzkach. – Pewnego ranka poszłam pobiegać. Tą samą ścieżką, którą przemierzałam wcześniej tysiące razy. Miałam słuchawki w uszach i byłam w swoim własnym małym świecie endorfin. On wyszedł z lasu. Po prostu złapał mnie i zaczął ciągnąć. Pisałam już wcześniej o takich przypadkach, ale nagle sama to przeżyłam. Najpierw byłam zaskoczona i nie wiedziałam, co się dzieje. Kiedy wreszcie się zorientowałam, było za późno. Walczyłam o życie. Dzień później obudziłam się w szpitalu. Rae przez minutę tylko na nią patrzyła. – Nie wiem, co powiedzieć. Zwykle zachowuję się bezceremonialnie i bezpośrednio, ale nie chciałam… Nie musisz mi więcej opowiadać. – Nie, nie. Wcale tego ze mnie nie wyciągnęłaś. Szczerze mówiąc, potrzebowałam takiej rozmowy. Jeszcze z nikim o tym nie rozmawiałam, nawet z psychologiem, do którego mnie wysłano. – Kelsey zmusiła się do uśmiechu. – Powinnaś czuć się zaszczycona, Rae. Dla mnie to jest przełomowa kawiarniana spowiedź. Rae się uśmiechnęła. – Cieszę się, że masz pozytywne nastawienie.

– W przeciwnym wypadku mogę tylko pozwolić, żeby rządziło to moim życiem, a tego nie zamierzam zrobić. – Złapali tego człowieka? Kelsey pokręciła głową. – Miał na sobie maskę. Nie potrafiłam go zidentyfikować. Przez chwilę panowała cisza. – Żyję dalej. Zbieram się po tym. I nieźle mi szło, naprawdę. Dopóki nie weszłam wczoraj do tego domu, gdzie wszystko stało się takie prawdziwe i bliskie. – Kelsey popatrzyła w ogień. – To samo mogło przydarzyć się mnie i ktoś inny pisałby o mojej śmierci. – Tak, ale tak się nie stało. – Nie. Ale dlaczego? Dlaczego Becca, a nie ja? Właśnie to pytanie nie pozwala mi spać. I w środku nocy zrozumiałam, że muszę znaleźć sposób, aby pomóc tej dziewczynie. Dać jej w jakiś sposób zakończenie. – Wygląda to na dobry sposób, żeby pomóc też sobie. Kelsey wzruszyła ramionami i napiła się kawy. – Być może. Rozległo się pukanie do drzwi i Kelsey zauważyła parę stojącą na chodniku. – Cholera – rzuciła Rae, zerkając na zegar ścienny. – Szósta rano nadchodzi wcześnie. Muszę otworzyć kawiarnię i wyjąć te ciastka z pieca. – Przepraszam, że ci przeszkodziłam. – W niczym mi nie przeszkodziłaś. Dziękuję za poranne towarzystwo. I nie poddawaj się. Widzę, że dzielna z ciebie dziewczyna. Kelsey uśmiechnęła się i podeszła do drzwi. – Ja otworzę. Niech ci się te ciastka nie spalą. – Dzięki. I wpadnij jeszcze kiedyś, Kelsey. Chcę usłyszeć więcej albo cokolwiek masz ochotę mi opowiedzieć. – Wpadnę. – Może nawet będę mogła ci pomóc ze sprawą Eckersley. – O, tak? W jaki sposób? – Kojarzysz tę ekipę plotkarską? Tych mącicieli, którzy wysiadują przy barze? Widziałaś ich kiedyś rano. Kelsey pokiwała głową, przypomniała jej się dyskusja przy barze w kawiarni. – Chodzą plotki, że prowadziła dziennik. Kelsey zatrzymała się i odwróciła. Rae się uśmiechnęła. – Powęszę trochę i może się czegoś dowiem. Daj mi dzień lub dwa. Zniknęła w kuchni. Kelsey otworzyła drzwi wejściowe i wpuściła parę do kawiarni, po czym poszła wzdłuż Tomahawk Drive nad jezioro, żeby obejrzeć wschód słońca.

17

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 14 MARCA 2012 11 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Semestr się ciągnął, długie dni spędzali na opracowywaniu swoich harmonogramów oraz sposobów, jak unikać siebie nawzajem. Nie dało się jednak uciec od niezręcznych przypadkowych spotkań. Ostatni raz rozmawiali na pomoście domu na palach, zaś po miesiącu niepowodzeń Becca i Jack zrezygnowali z prób porozumienia się z Bradem. Nie istniały słowa, które zmieniłyby jego zdanie na ich temat. Unikali go zatem, jeśli tylko mogli. Kiedy Jack musiał wrócić do domu, robił to późnym wieczorem. Drzwi do sypialni Brada były zwykle zamknięte i bardzo rzadko, wchodząc do mieszkania, Jack zastawał go w salonie. Wtedy powtarzał się ten sam scenariusz: Brad wstawał z kanapy, wyłączał telewizor i zamykał za sobą drzwi sypialni. Becca rozmawiała z Jackiem o przeprowadzce, ale był uwiązany do tego mieszkania do końca semestru, a jego stypendium obejmowało wszystko oprócz pokoju i wyżywienia. Pieniądze wysyłane mu co miesiąc przez rodziców ledwie pokrywały połowę czynszu, resztę dorabiał na kampusie. Odrzucił propozycję pomocy finansowej od Bekki. Pomęczy się jeszcze dwa miesiące i zakończy swój ostatni rok w college’u w tym mieszkaniu. Nietrudno było znaleźć inne miejsce, w którym mogliby się podziać. Gail szczerze cieszyła się ich związkiem i nie przeszkadzało jej, że Jack prawie każdą noc spędza w pokoju Bekki. W marcu Becca została przyjęta na prawo na Uniwersytet George’a Washingtona, co uczcili z Jackiem przyjemną kolacją. Dwa tygodnie później Gail dostała się na Stanford i świętowały to z Beccą przy piwie w Bucky’s, aż zdały sobie sprawę, jak je to rozdzieli, i zaczęły płakać. Dzień później Jacka przyjęto na

Harvard, co opili w trójkę w mieszkaniu Bekki. Położyli trzy decyzje o przyjęciu na studia obok siebie i wznieśli toast za przyszłość. Jack miał pewne wątpliwości w związku z tym świętowaniem. Zamaskował je sztucznymi uśmiechami i zgrywaną brawurą. Wiedział, że kiedy na wschodnim wybrzeżu zawita wiosna, któregoś dnia może się zbudzić coś innego. Dziwił się, że trwało to tak długo. Spodziewał się tego, gdy wrócili po feriach świątecznych, i nawet rozpad najsilniejszej przyjaźni, jaką kiedykolwiek zawarł, nie był w stanie odciągnąć uwagi jego wewnętrznego radaru od tego, co nadchodziło. Nikt nie wiedział, jak to wyciekło, kto to zgłosił ani w jaki sposób przeniknęło to do wiadomości tych, którzy nie powinni wiedzieć. Jack jednak nie potrzebował artykułu w gazecie autorstwa jednego z uczelnianych blogerów, opisującego szczegółowo wydarzenia, które wzbudziły podejrzliwość Milforda Mortona. To, co było przeznaczone tylko dla ich czwórki, dotarło przynajmniej do tych kilku osób, na których Brad chciał zrobić wrażenie. Te kilka osób podzieliło się z kilkoma innymi, potem jeszcze kilkoma innymi, aż w końcu siedemdziesięciu czterech ze stu dwudziestu dwóch studentów ostatniego roku zdających egzamin z prawa w biznesie u Milforda Mortona miało kopię skradzionego egzaminu. Przysłowiowa farba rozlała się po całym kampusie. Śledztwo oraz jego szczegółowe odkrycia rozprzestrzeniały się niczym atrament wylany na chłonny materiał – tak ciemną i obfitą strugą, że tylko skrupulatna praca i prawdopodobnie kary mogłyby pokryć to graffiti, które tego rodzaju skandal pozostawi na murach uniwersytetu. Niektórzy będą musieli ponieść konsekwencje, wziąć winę na swoje barki i narazić własną przyszłość – w ramach przykładu dla innych, którzy podjęli niewłaściwe decyzje, a przede wszystkim po to, aby pokazać akademickiemu światkowi, że UGW jest wyjątkową uczelnią, która nie będzie tolerować takiego łamania standardów. Wykładowcy wiedzieli, jakie pytania zadać i za jakie sznurki pociągnąć, żeby studenci zaczęli mówić – zwłaszcza prawnicy liczący na przyszłość w polityce. Nie wspominając o wpływowych rodzicach, którzy woleli uniknąć publicznego wstydu. Jack zrozumiał teraz, dlaczego wyszło to na jaw dopiero w marcu. Gdy spłyną listy o przyjęciu na studia, zostaną wykorzystane do tego, by zmusić właściwych studentów do mówienia. Kiedy tulipany zbierały się do wypuszczenia pąków, a trawa rozpoczynała procesy odżywcze, które przywrócą jej zieleń, jadowita ścieżka zupełnie odmienna od wiosennej przemiany dotarła pod drzwi Brada i Jacka. Zadzwonił do nich rektor i wezwał obu chłopców na spotkanie o piętnastej tego samego dnia. Nie rozmawiali ze sobą od Bożego Narodzenia, ale w obecnym położeniu obaj szybko wyzbyli się zakłopotania. – Ojciec mnie zabije, jeśli to wyjdzie na jaw – rzekł Brad. Usiedli na masce wyklepanego volvo Jacka zaparkowanego nad brzegiem

Potomacu. Obserwowali wielki holownik przewożący piasek ciągnięty z Maine. Było jeszcze za zimno na turystyczne łódki i woda przypominała raczej puste płótno skrzące się porannym, wczesnomarcowym słońcem. Brad ukrył twarz w dłoniach. – Właśnie spieprzyliśmy sobie życie. Jack usłyszał rozpacz w głosie przyjaciela, a kiedy ten podniósł wreszcie głowę, dostrzegł ją też w jego oczach, w których wezbrały łzy. – Zrobimy tak – powiedział Jack, patrząc prosto przed siebie na Potomac i holownik sunący po jego powierzchni. – Ja sam włamałem się do gabinetu Mortona. Sam zabrałem test i go rozdałem. Zobaczyło go ponad siedemdziesiąt innych osób, ty byłeś jedną z nich. I tyle. Nie wyrzucą siedemdziesięciu studentów ostatniego roku, chcą tylko przyszpilić jedną osobę. Brad powoli uniósł dłonie. – Co ty wygadujesz? – Biorę to na siebie. – Nie. Nie ma mowy. Jack się roześmiał. – Tak będzie. Albo ja, albo ty. Zaufaj mi, Brad. Studenci, z którymi rozmawiali, solidnie nas sypnęli. Dziekan ich posadził, wyjął ich listy o przyjęciu na studia albo propozycje od instytucji finansowych, po czym złożył własną ofertę. Jak myślisz, co zrobili? Siedzieli cicho? Proszę cię. Wydali nas, żeby ocalić własne tyłki. Nie ma sensu, żebyśmy obrywali obaj. Holownik wydał długi, niski gwizd, a kawałek dalej w dole rzeki zaczął się unosić most zwodzony. – Posłuchaj – ciągnął Jack. – To nie ma żadnego związku z Beccą ani tym, co się stało w ferie, jasne? Prawda jest taka, że to ja muszę oberwać. Jestem biednym dzieciakiem z Wisconsin, który tak naprawdę ma w dupie, czy Harvard wycofa swoją propozycję. Dostałem ją tylko za życiorys, a nie dlatego, że pragnę zostać adwokatem. Istnieje kilkadziesiąt innych uczelni, które z przyjemnością przyjmą spady z Harvardu, a do tego nie muszę się tłumaczyć przed psychopatycznym ojcem. Kiedyś będę pisał przemowy, a skaza w indeksie mi w tym nie przeszkodzi. Może gdybym chciał startować na senatora. Ale nie dla niego pisać. – Jack, to ja przyszedłem do ciebie z kluczem. Namówiłem cię, żebyś poszedł ze mną po test. – A ja jestem dużym chłopcem. Zgodziłem się. Chciałem tego zastrzyku adrenaliny towarzyszącego włamaniu. I biorę to na siebie, Brad. – Ty nawet nie skorzystałeś z tego testu. To znaczy tak mi powiedziała Becca. Nie skorzystałeś z niego nawet i chcesz ponieść karę za jego kradzież? – Wtedy nie chodziło o test, Brad. To była przygoda. I ukradłem tę cholerną

rzecz w takim samym stopniu jak ty. – Nie wiem, Jack. Ale Jack wiedział. Przyjaciel przyjmie jego propozycję. Brad też o tym wiedział. Reszta była tylko grą, sposobem na przyjęcie wybiegu – niby nie chciał, a zgadzał się tylko dlatego, że stanowczo go namawiano. – Nie wiem, co powiedzieć – rzekł Brad. – Powiedz, że się zgadzasz, kiedy Uniwersytet Pensylwanii zaprosi cię na studia. Albo Harvard, ale wiem, że u ciebie na pierwszym miejscu jest Pensylwania. – Jack zeskoczył z maski samochodu. – A potem powiedz jeszcze raz, że się zgadzasz, gdy stary kumpel Jackie będzie cię za parę lat błagał o pracę. – Jack otworzył drzwi od strony kierowcy. – Chodź. Musimy ustalić wspólną wersję przed spotkaniem z dziekanem. – Kiedy wsiedli do samochodu, Jack chwycił kierownicę i spojrzał na Brada. – Wiesz, mówi się, że to nie przestępstwo wykańcza ludzi. Brad się uśmiechnął. – No. Dopiero przykrywka. – Co to jest? – spytał Jack, wskazując rozdartą kopertę na kuchennym stole i leżący obok list. Byli w mieszkaniu Bekki. – Cornell – odpowiedziała. – Tak? Nie? Becca pokiwała głową. – A niech mnie! – rzucił Jack z przejęciem w głosie. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Mam za dużo zmartwień. Przyszedł parę dni temu, ale teraz ciśnie nas ta cała afera z Mortonem i nie byłam w nastroju na świętowanie. Do tego jeszcze zamierzasz przyznać się dziekanowi do czegoś, co nie wyszło z twojej inicjatywy. To nie jest dobry pomysł, Jack. – Po pierwsze, decyzja już zapadła. Po drugie, do jasnej cholery! Dostałaś się na uczelnię Ligi Bluszczowej! Nabrała powietrza. – Nadal myślę, że zostanę na UGW. Mieszkam tu, znam okolicę, dobrze się tu czuję. I szczerze mówiąc, jeśli poważnie myślę o dołączeniu do firmy ojca, to nie ma różnicy, czy skończę prawo tu, czy na Cornell. Może jakiś nadęty klient zażyczy sobie, żeby pracowali dla niego wyłącznie absolwenci Ligi Bluszczowej, ale wątpię. – Naprawdę? W sumie dobrze mieć wybór.

– Poza tym, kto wie, Jack? Nie wiadomo, co z nami będzie po tym wszystkim. Oszukałam na końcowym egzaminie i jeśli to się wyda… Chyba nie muszę kończyć. Dlatego właśnie uważam, że nie powinieneś tego robić, Jack. Owszem, ukradłeś go. Ale nawet z niego nie skorzystałeś. Dlaczego bierzesz na siebie całą winę? – Nie da się inaczej, Becca. Brad sam nie weźmie na siebie winy. Po prostu on tak nie działa. A jeśli żadne z nas się nie przyzna, to wiesz, co będzie dalej? Wina zacznie się rozprzestrzeniać. Zgadnij, na kogo padnie zaraz po Bradzie i mnie? Becca odwróciła wzrok. – Zgadnij. – Na mnie – odpowiedziała. – Zgadza się. Na ciebie, potem na Gail. Wiesz dlaczego? Ponieważ każdy, kto oszukiwał, wie, że to ja z Bradem ukradliśmy test. Brad nie umiał się ugryźć w język. I wiedzą, że ty i Gail zobaczyłyście go jako pierwsze. A jeśli uczelnia zacznie ich naciskać, powiedzą dziekanowi, rektorowi oraz każdemu, kto spyta, dokładnie to, co wiedzą. Więc albo ja, albo cała nasza czwórka. – Dlaczego nie, Brad? Jack się roześmiał. – Daj spokój, Becca, tak nie będzie. – Jack wstał. – Mam rozmawiać z dziekanem o trzeciej, więc muszę lecieć. Gratuluję Cornell. Becca wstała i objęła go w pasie, kładąc mu głowę na ramieniu. – Powodzenia. Pocałował ją w czoło. – Mów mi zawsze, kiedy wydarzy się coś dobrego, zgoda? Becca pokiwała głową i cicho zapłakała mu na piersi.

18

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 10 MARCA 2013 DZIEŃ SIÓDMY

W ciągu ostatniego tygodnia w Summit Lake, zaintrygowana zgłębianym tematem i urzeczona zabitą dziewczyną, Kelsey znalazła się w oazie z dala od własnego problemu. Teraz jednak, od wizyty w domu Eckersleyów, znów odtwarzała pętlę niewyraźnych wspomnień i mglistych obrazów z poranka, kiedy została napadnięta. Mężczyzny, którego nie potrafiła określić – zamaskowaną twarz niemożliwą do zidentyfikowania. Przez ostatni miesiąc spędziła wiele godzin, próbując wyostrzyć te wspomnienia, układając je w chronologicznej kolejności i składając w całość wydarzenia tamtego dnia. Jednak odnosiła wrażenie, że jej pamięć została przepasana obrożą elektryczną i nie mogła pójść dalej, nie robiąc sobie krzywdy. Kelsey była w stanie cofnąć się do pewnego punktu, ale dalej już nie potrafiła. Częściowo dlatego – z czego zdawała sobie sprawę – że nie chciała. Nie chciała dostrzec szczegółów tamtego poranka ani przeżyć dawnego koszmaru na nowo. Z jednej strony wierzyła, że potrafi pogrzebać tamte wspomnienia i pozwolić im się rozłożyć. Z drugiej wiedziała, że nie będzie to takie proste. W czasie miesiąca urlopu, bez kontaktu ze światem, jedno popołudnie poświęciła na zbadanie swoich doświadczeń. W pracy rozgryzała problemy, wertując materiały źródłowe i wyciągając wnioski z ogromu informacji, więc to samo próbowała zrobić w życiu prywatnym. Kupiła w księgarni całą torbę poradników dotyczących rekonwalescencji kobiet po napaściach. Przeczytała je wszystkie w ciągu trzech dni wypełnionych niewielką ilością snu, mnóstwem kawy i resztkami chińszczyzny na wynos.

Po tym lekturowym ciągu zdała sobie sprawę, że nie czuje żadnej z rzeczy, które według książek powinna odczuwać. Podręczniki przekonywały, że ma czuć się samotna i wyobcowana – było tak, ale tylko dlatego, że Penn Courtney nie pozwolił jej przychodzić przez miesiąc do biura. Częścią tego procesu powinny być też, jak przeczytała, złość i niechęć wobec mężczyzn. Tymczasem nie czuła goryczy ani w sercu, ani w głowie. Dziwaczny sen z poprzedniej nocy o Peterze biegnącym pomostem przed domem Eckersleyów sprawił, że zaczęła wątpić, czy zaufałaby mężczyźnie. Dopuściła do siebie tę obawę. Według literatury szczególnie trudne miały być noce. Tymczasem najbardziej lubiła właśnie ciemne godziny nocy. To wówczas oglądała stare filmy i kończyła czytać powieści. Wiedziała, że cały świat śpi i tylko wtedy mogła spokojnie odpocząć z poczuciem, iż nic jej nie ominie. Książki twierdziły, że będzie się bała i minie wiele miesięcy, zanim odważy się przejść chodnikiem, do samochodu lub wyjść pobiegać. A może nawet nigdy jej się to nie uda. Tu miały rację – rzeczywiście, bała się, nie sposób temu zaprzeczyć. Bieganie zawsze było jej czasem tylko dla siebie, który poświęcała na rewidowanie w głowie tematów i artykułów. Kiedy utykała na czymś podczas pisania, samotne biegi pozwalały jej wszystko przemyśleć. Jeśli czuła się przytłoczona lub zbyt zaangażowana w temat, przemierzała kilometry, uciekając od tego wszystkiego, co działo się w jej głowie. Na godzinę lub dwie kasowała wszystko i wracała odświeżona. Jednak te kilka tygodni tuż po gwałcie sama myśl, że mogłaby gdzieś pobiec – nie wspominając już o biegu przez las, w którym dokonano napaści – przerastała ją. Ale z czasem Kelsey podjęła pewną decyzję. Nie zamierzała pozwolić emocjom zamknąć się w domu. Nie chciała, aby strach odebrał jej wszystko, co tak kochała. A więc w Summit Lake zmusiła się, żeby chodzić po miasteczku i pobiec pod osłoną lasu nad wodospad. Nadal czuła lęk w czasie biegu, ale z każdym kilometrem coraz bardziej się od niego oddalała. Przede wszystkim – jak twierdzili specjaliści w książkach – będzie miała poczucie straty. Prawie takie samo, choć nie do końca, jak w przypadku czyjejś śmierci. I było ono niezbędne dla odrodzenia, którego musi doświadczyć, aby w pełni się zregenerować. Ale tej emocji również nie odczuwała. Nie żeby nie wierzyła autorkom. Wiele z nich przeszło przez to samo co Kelsey. Zrozumiała jednak, że każdy zdrowieje na swój własny sposób i w swoim tempie. Niektórzy poświęcają swym życiowym doświadczeniom więcej refleksji od innych i różnie oceniają takie zdarzenia. Kelsey ostatecznie postanowiła, że sama wybierze wydarzenia, które ukształtują jej życie i określą osobowość. Ten jeden okropny dzień do nich nie należy. Proste. Nie umiała wyrzucać książek, więc włożyła je do pojemnika na zwroty w pobliskiej bibliotece, a następnego dnia poszła do pracy. Tydzień później znalazła się w Summit Lake na tropie młodej Bekki Eckersley, która przeszła to

samo co Kelsey, ale nie miała tyle szczęścia, by obudzić się następnego dnia w szpitalu. Kelsey zawsze wierzyła w przeznaczenie i słuchała natrętnego głosu w swojej głowie, który prowadził ją i pomagał odnaleźć własną ścieżkę – wiedziała, że do Summit Lake trafiła z jakiejś poważnej przyczyny, nie tylko dla siebie. Po coś więcej niż tylko napisanie trzyczęściowego artykułu, po jaki ją wysłano. Nadszedł wieczór i o dwudziestej niebo rozbłysło gwiazdami. Kelsey podniosła kołnierz kurtki, żeby osłonić się od bryzy znad jeziora. Stała przed hotelem Winchester i obserwowała podjeżdżający czarny SUV. Okno od strony pasażera zostało opuszczone, a za kierownicą siedział Peter Ambrose. Podeszła i oparła się łokciami o ramę okna. – Jesteś pewien? – spytała. – To twój artykuł, więc ty decydujesz. Ale ja chętnie się do niego przyczynię. – Będziesz miał kłopoty? – Jeśli nas złapią, oboje będziemy mieli kłopoty. Kelsey popatrzyła na Maple Street, nie zwracając uwagi na nic szczególnego, po czym otworzyła drzwi i wsiadła do auta. Kilka minut później byli już na krętej górskiej drodze za Summit Lake. – To powiedz mi jeszcze raz, skąd masz tę informację – powiedziała Kelsey podczas jazdy. – Zadzwoniłem do znajomego patologa, który pracuje dla okręgu. Słyszał o sprawie Eckersley: nie zna szczegółów, ale wie, że wszystko jest bardzo szemrane. Jemu i innym patologom oraz technikom powiedziano, żeby trzymali się z dala od śledztwa, ponieważ przejmą je władze stanowe. Pewne przywileje ma tylko patolog okręgowy z Buchanan. – To ta od częściowego raportu z autopsji, który mi przyniosłeś dwa dni temu? – Tak jest. Mój znajomy twierdzi, że z tą sprawą wiąże się coś jeszcze: mnożą się plotki i szerzą domysły. – Jakie plotki? – Coś zostało ukryte. Tamtejszy patolog z powodu tej tajności zamierza ustąpić ze stanowiska, co rodzi poważny problem w zarządzie okręgu. Wszyscy zaczęli o tym mówić, więc kiedy zadzwoniłem do kumpla, bardzo się ucieszył, że ktoś bada tę sprawę. – I jak zamierza nam pomóc? – Nie zamierza – gdyby ktoś cię o to pytał. Ale ja zdobyłem kartę dostępu do budynku okręgowego zarządu i hasło do pliku Eckersley. Mam nadzieję, że jeśli tam zajrzymy, znajdziemy pełen raport z autopsji. Dowiemy się, o co to całe zamieszanie.

Przez pół godziny wyjeżdżali krętymi drogami z gór, aż wjechali do miasta Eastgate, gdzie mieściło się Centrum Rządowe Okręgu Buchanan. Zbliżała się dwudziesta pierwsza, kiedy stanęli na parkingu jakiejś pizzerii. Znaleźli wolny boks przy oknie, zamówili po piwie i pizzę pepperoni. Kelsey popiła łyk swojego beczkowego piwa. – Dlaczego to dla mnie robisz? Możesz mieć duże kłopoty. – Zainteresowałaś mnie tą sprawą. Jeśli coś zostało zatuszowane, chcę ci pomóc to odnaleźć – odparł Peter i wziął łyk piwa. – Poza tym lubię cię, jeśli tego nie zauważyłaś. Sprawiasz wrażenie dobrego człowieka ze szczerymi zamiarami. – Dziękuję. Mam tylko nadzieję, że nie przysporzę ci problemów. Peter się uśmiechnął. – Nie wykradamy żadnych tajnych dokumentów państwowych, zaglądamy tylko do raportu z autopsji, który i tak powinien być jawny. Opowiedz mi, czego się dowiedziałaś od naszej ostatniej rozmowy. – Nie wiem, od czego zacząć. Może od tego, że Becca wyszła za mąż tuż przed tym, jak została zabita. – Za kogo? – Pracuję nad tym. – Nie wiesz? – Jeszcze nie. – Nie ma żadnych dokumentów? – Nie znalazłam. To się wydaje bez sensu, ale jestem pewna swojego źródła, więc muszę to jakoś rozgryźć. Kelnerka podeszła z pizzą na grubym cieście i położyła przed nimi po kawałku. – Roboczo zakładam, że Becca wyszła za mąż w tajemnicy i zginęła, zanim złożono w urzędzie akt ślubu, więc nie pozostał po nim żaden dokument. – Żadnego dokumentu, tylko podejrzany. – Owszem, jeśli jestem w stanie dojść, za kogo wyszła. – Kelsey odgryzła kawałek pizzy. – Poza tym Becca prowadziła dziennik. Pisała w nim, a przynajmniej czytała go tego dnia, w którym została zabita. – Jakiś pamiętnik? – Tak. – Nie ma tam nazwiska gościa, za którego wyszła? – Pewnie jest, ale nikt nie wie, gdzie ten dziennik się znajduje. – Kelsey odłożyła pizzę. – Becca miała go przy sobie dwie godziny przed śmiercią, kiedy uczyła się w kawiarni w miasteczku. W spisie dowodów nie ma jednak śladu dziennika, a gdy miałam okazję rozejrzeć się po domu Eckersleyów, też na nic nie trafiłam. – Więc gdzie jest?

Kelsey wzruszyła ramionami. – Ktoś go ma. Albo znalazły go służby stanowe i nie wpisały na listę dowodów, albo… – Albo co? – Albo ten, kto ją zabił, zabrał dziennik, bo wiedział, że go obciąży. – A jeśli policja znalazła ten dziennik, to po co mieliby go ukrywać? – Nie wiem. Może z tego samego powodu, dla którego będziemy myszkować po rządowym budynku, szukając nieopublikowanego raportu z autopsji. – A co myśli o tym twój szef? – Jest zainteresowany, ale nie do końca odpowiada mu moje podejście. – Mówiłaś chyba, że twój magazyn publikuje właśnie takie rzeczy. Nie powinien się ślinić na wiadomość o morderstwie, które prawdopodobnie zostało zatuszowane? – O tak, wierz mi. Wścieka się tylko, że akurat teraz. Przysłał mnie tutaj, żeby się mnie na trochę pozbyć. Uwiązać mnie przez jakiś czas do jakiegoś badziewia. Ma mieszane uczucia co do tego, że rzeczywiście się na coś natknęłam. – Tak? Dlaczego twój redaktor pozbywa się swojej dziennikarskiej gwiazdy? Kelsey wypiła łyk piwa i nieświadomie skrzyżowała ramiona, kręcąc głową. – To jest opowieść na inną okazję. – Chciałbym ją kiedyś usłyszeć, bo sam przeprowadziłem małe śledztwo i widzę, że jesteś nie byle kim. Napisałaś bestsellerowy kryminał i masz też sporo fanów swoich artykułów dla „Events”. Dlaczego więc twój szef miałby marnować twój talent na jakieś badziewie? – To długa historia. Powiedzmy, że chciał się mnie pozbyć na trochę z biura. – Dobrze się dogadujecie? – Tak, kocham go. Peter ugryzł kawałek pizzy i uniósł jedną brew. – Nie, nie w ten sposób – dodała Kelsey. – Ma siedemdziesiąt lat. Kocham go jak ojca. Czasem tak samo go nie cierpię. Kelsey nadal siedziała z założonymi rękami. Peter wskazał jej na wpół zjedzony kawałek pizzy. – Nie smakuje ci? – Denerwuję się. Peter wyjrzał przez okno na Centrum Rządowe po drugiej stronie ulicy. Budynek był raczej ciemny, pojedyncze światła paliły się tylko na trzecim piętrze. Rzucił swoją pizzę na talerz i otarł usta. – To co, gotowa? Kelsey skinęła głową. – Bardziej już się dziś nie przygotuję. – To chodźmy.

Peter zapłacił rachunek, zostawili samochód na parkingu przed restauracją i przeszli na drugą stronę ulicy. Teren Centrum Rządowego był oświetlony żółtymi halogenami, a oni podeszli do niego chodnikiem od frontu. Peter wyjął z kieszeni kartę i wsunął ją w otwór. Czerwone światełko zmieniło się na zielone, otworzył drzwi. Kelsey wzięła głęboki oddech i weszła za nim. Minęli windy i wkroczyli na klatkę schodową. Po trzech piętrach schodów tętno Kelsey podskoczyło jeszcze bardziej. Peter otworzył drzwi klatki schodowej, a klamka głośno brzęknęła. W martwym, pustym budynku wszystko, od ich kroków po klamkę u drzwi, wydawało się dużo głośniejsze. – Dobra – rzucił Peter. – Powiedział mi, że 3c. Poszli korytarzem. Po lewej mijali szklaną ścianę, za którą widzieli ciemną przestrzeń rządowego biura. Wielka recepcja z krzesłami przy wysokiej ladzie. Za nią boksy, w których nadal świeciło się jeszcze kilka ekranów komputerowych. Kiedy doszli do segmentu 3c, Peter ponownie wsunął kartę dostępu i nasłuchiwał dźwięku otwieranego zamka. Kelsey zerknęła na korytarz ostatni raz przed wejściem do środka. 3c było prywatnym biurem z jednym biurkiem i komputerem. Peter usiadł przy nim, a Kelsey przykucnęła obok. Dotknął myszki i komputer ożył. Wstukał dostarczone przez znajomego hasło dostępu do systemu, po czym wpisał: „Eckersley, Becca”. Rozległ się niski dźwięk, a następnie wyskoczyła wiadomość: „Brak wyników”. Peter spojrzał na Kelsey. – Czekaj – powiedziała. – Spróbuj tak. Przysunęła sobie klawiaturę i wpisała: „Eckersley, Rebecca Alice”. Komputer zadźwięczał wyższym, przyjemniejszym dźwiękiem. Potem wyskoczyło okienko z prośbą o hasło. Peter wpisał je z pamięci i po sekundzie na ekranie wyświetlił się pełen raport z autopsji oraz toksykologii Bekki. – Nie drukuj tego – powiedziała Kelsey. – Na pewno zostawisz wtedy jakiś ślad. Prawdopodobnie samo otwarcie pliku zapaliło gdzieś czerwone światełko. Ty czytaj, ja będę notować. Dalej. Wyjęła notes. Peter czytał z ekranu. – Oficjalna przyczyna śmierci: uduszenie. Tchawica i krtań zapadły się w wyniku urazu, co wstrzymało dopływ tlenu do płuc. Rzeczony uraz musiał być spowodowany przez ręczny ucisk szyi. Prawdopodobnie czyichś dłoni. Brak ran szarpanych szyi lub innych śladów wskazujących na użycie zaciskających przedmiotów, takich jak pasek, lina czy bandaż. Peter odczekał sekundę, aż Kelsey zanotuje. – Dalej. Peter odczytał kilka pobocznych informacji, które poruszyli już przy okazji częściowego raportu z autopsji, a Kelsey stenografowała.

– Dobrze – powiedział. – Tutaj opisują szczegółowo uszkodzenia pochwy potwierdzające gwałt. – Przewinął na dół ekranu. – Tutaj, czwarta strona. Tego jeszcze nie widzieliśmy. Dowody pobrane z ciała i przekazane policji: nasienie, włosy (z głowy, z zarostu i łonowe), włókna (wełna – płaszcz lub rękawiczki), fragmenty skóry spod siedmiu paznokci. – Peter przewinął dalej. – DNA pobrane ze wszystkich próbek pasuje do siebie, co wskazuje na jednego sprawcę. Zobacz: toksykologia. Czekaj. – Peter kliknął na kolejny ekran i wyskoczył im raport z toksykologii. – Dobra, wygląda na to, że pobrali próbki DNA od ojca Bekki, jej brata i trzech kuzynów. Żadne nie pasuje. – Mamrotał chwilę, czytając szybko i przeskakując między ekranami. – Dobra, sprawdzono też chyba ekipę budowlaną pracującą w domu: pięciu mężczyzn, żaden nie pasuje. – Czyli nie znaleziono żadnego pasującego DNA? – Nie w raporcie toksykologicznym. – Nie pobrano innych próbek? Na przykład od męża? – Nie ma tego w raporcie. Na końcu korytarza zadzwoniła winda i oboje zamarli. Zostawili uchylone drzwi do 3c i kiedy winda się otworzyła, Kelsey chwyciła Petera za ramię. Szybko wstał i podszedł do drzwi gabinetu. Nacisnął klamkę i cicho je zamknął. Stał nieruchomo z uchem przyłożonym do drewna. Kelsey znalazła się obok niego, też z uchem przy drzwiach. Ich twarze znajdowały się w zasięgu kilku centymetrów i ich ciężkich oddechów. Próbowali uspokoić płuca i nasłuchiwać. W końcu usłyszeli stłumioną rozmowę oraz gwizdanie, które po minucie ucichło w oddali. Peter położył palec na ustach. – Ciii. Złapał za klamkę, otworzył drzwi i wystawił głowę na korytarz. Kelsey zrobiła to samo, tuż pod nim. Na korytarzu dostrzegli wózek sprzątaczki z wystającymi rączkami od mioteł i ścierkami zwisającymi u boków. Oboje cofnęli się do gabinetu. – Szybko – powiedziała Kelsey. Peter popędził z powrotem do komputera i przewinął resztę raportu z autopsji. – Dalej jest więcej wyników z oględzin wewnętrznych. Szczegóły dotyczące krwiaka podtwardówkowego. – Rzucił kilka faktów dotyczących obrzęku mózgu i śladów krwi. Zawartość żołądka, która pozwoliła zawęzić czas napaści. Umiejscowienie spermy w głębokim odcinku pochwy dowodzące, że Becca po napaści nie wstała. Wrócił do raportu toksykologicznego. Szybko przeczytał końcowe uwagi, po czym przerwał. – Hm. – Co takiego? – spytała Kelsey i podniosła wzrok znad notatnika. – Mam tu raport z toksykologii i badanie krwi Bekki.

– Co tam jest? Nie mów mi, że była naćpana. – Nie. Ani śladu narkotyków w organizmie. Tylko ludzka gonadotropina kosmówkowa. – Co to jest? – hCG. Kelsey zamrugała. – Hormon ciążowy?

19

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 7 KWIETNIA 2012 10 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Cała grupa Milforda Mortona musiała podejść do egzaminu ponownie. Taka decyzja wywołała protesty niewinnych studentów i kilku wojującym pozwolono się po cichu wymigać. Wykładowcy wiedzieli, że ci, którzy kłócą się najgłośniej i zaangażowali w sprawę rodziców, są prawdopodobnie niewinni, natomiast ci siedzący cicho i kryjący się przed rodzicami, mają zapewne nieczyste sumienia. Tymczasem Jack dostał dwóję i nie pozwolono mu powtórzyć egzaminu. To też była strategiczna decyzja kadry, ponieważ po głębszej analizie jego indeksu okazało się, że we wcześniejszych latach zrobił więcej godzin, niż wymagał program, więc oblanie prawa w biznesie u Milforda Mortona i tak pozwoli mu ukończyć college. Niestety niezaliczony przedmiot zaszkodzi jego wynikom i obniży średnią, co może wpłynąć na jego przyszłość po zakończeniu nauki. Najważniejsze jednak, że będzie to manifestacja dotkliwej kary, a jednocześnie nie wpłynie na liczbę studentów z biednych rodzin kończących uczelnię – dzięki temu uniwersytet nie zwróci na siebie niepożądanej uwagi grup, które mogłyby publicznie zaprotestować, gdyby biedny dzieciak z Wisconsin został wykopany z college’u zaledwie parę miesięcy przed jego ukończeniem, skoro wszyscy wiedzieli, że na tym egzaminie oszukiwała większość studentów. Jack nie był do końca pewien, jak ta decyzja wpłynie na przyjęcie go na Harvard, i pierwszy dzień czy dwa po zapadnięciu werdyktu postanowił się tym nie interesować. Trzy tygodnie od spotkania z dziekanem wrócił z biblioteki wczesnym wieczorem i zastał Brada przy kuchennym stole z leżącą przed nim rozdartą kopertą wraz z listem złożonym na trzy. Jack powoli wszedł do mieszkania. Po

minie Brada poznał, co to oznacza, ale musiał spytać. – No więc? Brad udał, że się uśmiecha. – Odrzucony! – powiedział dziwnym głosem, który miał ukryć żal, ale zadziałał zupełnie odwrotnie. – Jak przez całe moje życie – wymamrotał do siebie. – Cholera. Pensylwania? Brad skinął głową. – Pieprzyć Pensylwanię – stwierdził Jack. – Masz przecież całą resztę. Brad wstał z zaciśniętymi ustami. – Nie, Jackie. To już ostatni. Odmówiła mi cała Liga Bluszczowa. – Oczy mu się zaokrągliły z udawanego przejęcia. – No, ale dostałem się na Uniwersytet w Maryland. Już się nie mogę doczekać pochwał od mojego starego. Pęknie z dumy ze swojego syna ze stanowym wykształceniem. To będzie hit na tych jego wszystkich pieprzonych imprezach dla ważniaków z pieprzonymi znajomymi sędziami. – Wszyscy odmówili? – spytał cicho Jack. – To wielki dzień w rodzinie Reynoldsów. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Byliście trochę poza zasięgiem, Jack. Ty i Becca. Jack nie odniósł się do tej uwagi. Ani nie wspomniał, że przyjął cios za ich małą przygodę, która prawdopodobnie kosztowała go jego własną wycieczkę na Harvard. – No to zrób sobie rok przerwy, poszukaj jakiegoś stażu – rzekł w zamian. Jego słowa zawisły w powietrzu nieporuszone i niezauważone. – Myślałem, że złożyłeś papiery do Maryland, bo mają dobry program. – To był mój plan awaryjny i złożyłem tam podanie tylko dlatego, że tutor mi kazał. – Brad wsunął na ramię pasek plecaka. Potem spojrzał na Jacka. – Tak naprawdę to gówniana uczelnia i mój ojciec dostałby cholernego zawału, gdybym tam poszedł. Jack patrzył, jak Brad wychodzi, nie zamykając za sobą drzwi. Usłyszał jego mechaniczne kroki na schodach. Sięgnął po telefon i wybrał numer Bekki. – Hej, mamy tu poważny problem. – Co się stało? – Okazuje się, że Brada nie przyjęto na żadną uczelnię, na którą złożył podanie, poza Maryland. Nikomu tego nie powiedział, chyba że ty albo Gail wiecie. – Nie rozmawia ze mną od dwóch miesięcy i jestem pewna, że Gail też nic o tym nie wie. – Przerwała. – Nigdzie? – Na żadną bluszczową. – A my dopiero co świętowaliśmy nasze sukcesy.

– Nie wyglądał na zbyt przejętego tym, że moje przyjęcie na studia zostanie pewnie unieważnione. Ale mimo wszystko ktoś musi z nim porozmawiać, jest załamany. – Zaraz przyjdę. – Wyszedł. – Dokąd? – Nie mam pojęcia. Zarzucił tylko plecak i wyszedł. – Zadzwonię do niego na komórkę. A jeśli nie będzie chciał ze mną rozmawiać, poproszę Gail. – Daj znać.

Gail i Becca siedziały po jednej stronie boksu, Jack po przeciwnej. Stół zapełniały burgery i napoje gazowane. Było to spotkanie strategiczne, dotyczące tego, jak pomóc przyjacielowi, który musiał się czuć, jakby świat mu się zawalił na głowę. – Chodźmy po prostu do ciebie i poczekajmy na niego – zaproponowała Gail. – Musi w końcu wrócić do domu. O północy, o drugiej nad ranem, nieważne. Nie położymy się spać i zaczekamy na niego. – Nie spodoba mu się taka zasadzka – odparł Jack. – Rozmawiał z tobą ostatnio? – spytał Gail. – Tak. – Nie ignoruje twoich telefonów tak jak moich i Bekki? Gail się uśmiechnęła. – Na mnie nie jest wkurzony i aż do dzisiaj odbierał wszystkie moje telefony. Ostatnio był trochę zdystansowany i chyba założyłam, że to ma związek… no wiecie, z wami. Ale teraz rozumiem już, że zmagał się z tym ciężarem i nikomu o nim nie powiedział. – Gail zamieszała w swojej coli. – Myślałam, że ma jakieś znajomości w Pensylwanii, przez ojca czy kogoś. – Pamiętam, jak coś takiego mówił – potwierdził Jack. – Widocznie nie wyszło. – Spróbuj zadzwonić jeszcze raz – poradziła Becca. – W ciągu ostatniej godziny wysłałam mu trzy esemesy. Wie, że go szukam. – Dobrze – odparła Becca. – Więc poczekamy w mieszkaniu. I co potem? – A potem wyciągniemy całe to gówno na stół – odparła Gail. – To takie głupie. Jeszcze parę miesięcy temu byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, a teraz nikt z nikim nie rozmawia. – To nie tylko nasza wina – zaznaczyła Becca. – Nie – zgodził się Jack. – Ale trochę nasza. Gail ma rację, powinniśmy zagrać w otwarte karty i pogadać o tym. A potem wesprzeć Brada, który ma

poczucie, że jego życie się właśnie skończyło. Zresztą w dużej mierze jest to wina jego pieprzonego ojca, który wywiera na nim niewiarygodną presję. I jeszcze to jest takie pokręcone, że Brad raz go nienawidzi, po czym po sekundzie nie może znieść myśli, że go zawiedzie. – Jack pokręcił głową. – Mniejsza z tym. Chodźmy, poczekamy na niego. Zapłacili i wyszli z restauracji. Był chłodny kwietniowy wieczór, a gdy szli do mieszkania Jacka, wiatry wiejące znad Potomacu niosły zapach łososia i krabów. Telefon Jacka zawibrował mu w kieszeni, dostał wiadomość. Byli właśnie u stóp schodów prowadzących do jego bloku. Dziewczyny zaczęły wchodzić na górę, Jack wyłowił telefon z kieszeni. Był to esemes od Brada. Zabrałeś mi ją, Jack. Chociaż ona chyba nigdy nie była moja. – To Brad? – spytała Becca ze szczytu schodów. Jack zawahał się chwilę, a potem pokręcił głową. – Nie. Grupowa wiadomość od wykładowcy, że za tydzień mamy oddać prace. Dziewczyny stały na górze, a Jack jeszcze raz przeczytał esemes. Po minucie dziewczyny zaczęły się niecierpliwić. – Hej, Jackie – zawołała Gail sprzed jego mieszkania. – Chodźmy, zimno tutaj. Jack po raz ostatni zerknął na wiadomość, zastanawiając się nad nią, po czym schował telefon do kieszeni. Chciał coś odpisać przyjacielowi. Coś, co potwierdzi ból Brada albo jego własną rzekomą zdradę. Wszedł powoli po schodach, rozważając odpowiedź. Przekręcił klucz w zamku i otworzył drzwi. Wtedy wróciły do niego pocięte kawałki obrazów, przewijały mu się w głowie niczym film – czarno-biały i z nieruchomymi elementami. Dzisiejsze spojrzenie Brada, kiedy wychodził z mieszkania. List o odrzuceniu jego kandydatury na studia leżący na stole. Jego słowa… „Odrzucony! Jak przez całe moje życie”. Zanim drzwi całkiem się otworzyły, Jack już wiedział, co ich czeka po drugiej stronie. Nigdy już nie będzie mógł odpisać przyjacielowi. Becca krzyknęła. Jack zamarł w progu. Nie spojrzał na twarz Brada, a jeśli to zrobił, jego mózg wyparł z pamięci ten krwistoczerwony, spuchnięty obraz. Pamięć Jacka naznaczyły za to stopy przyjaciela – bezwładne i obracające się powoli trzydzieści centymetrów nad ziemią – oraz przewrócone krzesło leżące nieruchomo na podłodze pod nim.

CZĘŚĆ III

Dzień dobry, tu detektyw

20

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 11 MARCA 2013 DZIEŃ ÓSMY Waciana rama śnieżnobiałych chmur rozdarła się i sunęła po niebie, rozciągając się nad jeziorem aż po horyzont, niczym sufit nad światem. W oddali powstał otwór, jakby jakiś wylany z nieba rozpuszczalnik wypalił dziurę w chmurach – świeciły przez nią jaskrawożółte promienie porannego słońca, które lądowały na wodospadzie i odbijały się od granitu. Spadająca woda lśniła na pomarańczowo. Kelsey wpatrywała się w tę tajemniczą scenerię. Poranny wodospad. Obudziła się wcześnie, ponieważ ciąża Bekki sprawiła, że jej wyobraźnia zaczęła rozważać najdziksze możliwości. W jej głowie kłębiło się tyle pytań, że sen znów był nieosiągalny. Teraz stała u stóp wodospadu, nogi przyjemnie ją piekły, a wszystkie pytania dotyczące Bekki Eckersley układały się w myślach. Jej wzrok powędrował do źródła wodospadu – na szczycie klifu stały dwa głazy okalające przepływającą między nimi wodę. Siła wody prawdopodobnie z czasem spowodowała erozję powierzchni skał, pomyślała Kelsey, aż w końcu strumień się powiększył, a między kamieniami wyciekła wąska strużka. Wiele lat później nieustępliwy napór wody wymusił przerwę między skałami, aż w końcu najsłabszy jej fragment odpadł i pozwolił strumieniowi wylać się przez krawędź klifu. Z czasem niekończący się przepływ wody wytarł skały na gładko, tworząc trasę, którą woda mogła swobodnie płynąć, zanim spadła w dół. Ewolucja tak wspaniałej scenerii była zadziwiająca. Kelsey patrzyła na wodospad i myślała o tym, że każdą tajemnicę, choćby najbardziej skomplikowaną, da się prześledzić do jej źródła. Zbliżała się do tajemnicy w Summit Lake, a cofnięcie się w nieznane –

prowadzące do odkrycia prawdy o śmierci Bekki Eckersley – wymagało od Kelsey przekroczenia olbrzymich luk, których nie była w stanie wypełnić sama. Rodzice Bekki starali się utrzymać szczegóły sprawy w tajemnicy, teraz zaś Kelsey uzyskała potwierdzenie tego, że sama Becca też miała swoje sekrety. Jednym z nich był jej ślub. Kolejnym ciąża, która z pewnością wystarczyła, by zrozumieć, dlaczego nie przyznała się rodzicom do ślubu. Po kilku minutach pomarańczowy blask zniknął. Woda rozpryskiwała się i pieniła pod wodospadem, po czym cichła i uspokajała niewiele dalej, a w lagunie odbijały się chmury przypominające kłębki waty. Mgiełka otulała mech uczepiony zbocza góry. – Widzę, że jesteś już fanką. Kelsey odwróciła się i zobaczyła, że stoi za nią Rae. Twarz miała czerwoną po biegu przez liściasty las. Kelsey się uśmiechnęła. – Naprawdę jest tu pięknie. Nie zdążyła jeszcze dokończyć zdania, a Rae już ją przytuliła. Kelsey przez kilka sekund stała nieruchomo, po czym powoli objęła Rae. – Wszystko w porządku? Rae trzymała ją długo, nim wreszcie uściskała ją po raz ostatni i puściła. – U mnie w porządku – odpowiedziała. – Ale powinnam cię przytulić tamtego poranka. Tak robią przyjaciele, kiedy wyznają sobie osobiste, prywatne rzeczy, o jakich trudno się rozmawia. Przytulają się i wspierają, a ja powinnam zrobić to wtedy rano, tylko że zaskoczyłaś mnie znienacka, gdy powiedziałaś mi o… o tym, co ci się przytrafiło. Kelsey ciężko przełknęła, zdziwiona, że wzruszył ją ten gest. Być może dlatego, że Rae była pierwszą osobą – nie licząc krótkiej i niezręcznej rozmowy z Pennem Courtneyem – która uznała jej sytuację i pocieszyła ją. – Dziękuję – powiedziała. Oczy jej się zaszkliły i mrugała, żeby ukryć łzy. – Jesteś dobrym człowiekiem, Rae. I dobrą przyjaciółką. Naprawdę się cieszę, że cię poznałam. Rae się uśmiechnęła. – Czuję to samo. Chodź, zanurzymy stopy. Kelsey poszła za Rae nad lagunę i usiadły razem nad brzegiem wody na wielkich głazach tkwiących w ziemi wokół zatoczki. Rozwiązały buty do biegania i zanurzyły stopy w wodzie. – Dlaczego jest taka ciepła? – spytała Kelsey. – Naturalne źródła. Wypływa głęboko spod ziemi, gdzie jest podgrzewana. Gdyby nie wodospad, laguna byłaby za gorąca. Woda spływająca z góry jest lodowato zimna, miesza się z gorącą i daje taki efekt. Ludzie pływają tu przez cały rok, nawet jeśli pada śnieg, a powierzchnia paruje. – Rae odchyliła się, żeby

spojrzeć na wodospad, i patrzyła na niego kilka sekund, zanim zaczęła mówić dalej. – Przychodzę tu niekiedy po porannej krzątaninie. Żeby złapać oddech i oczyścić umysł. Z czasem nauczyłam się, że to wspaniałe miejsce, żeby uporządkować swoje uczucia. Gdybym nieraz mogła na siebie spojrzeć, miałabym pewnie taki wyraz twarzy jak ty teraz. – A jak wyglądam? – spytała Kelsey. – Na zatroskaną. W tych twoich wielkich brązowych oczach dużo się dzieje. Nadal uważam, że masz problem z chłopcami. Kelsey pokręciła głową. – Niestety, muszę cię rozczarować. Poza tym w pewnym wieku przestajemy ich nazywać chłopcami. – To jak powinnam powiedzieć? Problem z dorosłymi mężczyznami? Kelsey się uśmiechnęła. – Nie wiem. Problem z facetami? – Dobrze. Wyglądasz, jakbyś miała problem z facetami. Dawaj. – Co mam dawać? – spytała Kelsey ze śmiechem. – Nie ma o czym mówić. – Ten lekarz. Widziałaś się z nim ostatnio? – Tak – powiedziała Kelsey. – Właściwie wczoraj wieczorem. – Wiedziałam! – Co wiedziałaś? – Kelsey dalej się śmiała. – Pomaga mi przy artykule na temat Eckersley. Ma wtyki w mieście. Rae patrzyła na nią z uniesionymi brwiami i powstrzymywała uśmiech. – Co to za mina? – Możesz sobie myśleć, że jestem dwudziestoletnim dzieciakiem, który nazywa mężczyzn chłopcami i wstaje przed świtem, żeby piec pączki. Ale mam bardzo dobrą intuicję. – W to nie wątpię. – To co się między wami dzieje? Kelsey otworzyła szeroko oczy. – Nic się między nami nie dzieje. Włamujemy się tylko do okręgowych budynków rządowych i przeglądamy raporty z autopsji, nie chodzimy na randki. – Kelsey uniosła palec w stronę Rae. – Swoją drogą, to tajemnica. O tym włamaniu. Nikomu nie powtarzaj. – Ale podoba ci się? – Co takiego? – Wiedziałam! Kelsey pokręciła głową. – Co wiedziałaś? – Nigdy nie odpowiadaj na pytania typu „tak” lub „nie” kolejnym pytaniem. Od razu się sypniesz.

Kelsey odczekała z odpowiedzią. – Zadzwonił do mnie i zaproponował pomoc przy czymś, w czym utknęłam. Wczoraj wieczorem pojechaliśmy do Eastgate i zakradliśmy się do Centrum Rządowego Okręgu Buchanan, żeby odnaleźć raport z autopsji Bekki. – Przerwała na chwilę. – Poruszyło mnie to, że tak chętnie mi pomógł. I tyle. – Myślałaś o nim dzisiaj rano? Kelsey wzruszyła ramionami. – No. Rae rozłożyła szeroko ramiona. – No proszę. Masz problem z facetem. Bo dlaczego niby miałabyś o nim myśleć? I nic w tym złego. To fajne. Kelsey zmrużyła oczy – ta młoda dziewczyna potrafiła ją doprowadzić do momentu, w którym nie miała innego wyjścia, jak tylko się zgodzić. – Ale dawaj dalej – ciągnęła Rae. – Znalazłaś coś? W tym raporcie? – Dużo. – Co na przykład? Kelsey popatrzyła na spadającą wodę, po czym znów na Rae. – Przyjaźnimy się? – Oczywiście. – Dotrzymasz tajemnicy, jeśli cię poproszę? – Aż po grób. – W takim razie proszę. Rae skinęła głową. Kelsey pokręciła stopami w wodzie, a potem znowu popatrzyła na Rae. – Becca była w ciąży, kiedy zginęła. – Żartujesz! Kelsey pokiwała głową. – Wykryto u niej hCG, hormon wytwarzany w czasie ciąży. A gdy parę dni temu rozmawiałam z Millie Mays, opowiedziała mi, jak Becca wyznała Livvy, że uciekła i wyszła za jakiegoś faceta, z którym się spotykała. Mamy więc małżeństwo, o którym nikt nie wiedział, ukrywaną ciążę i martwą dziewczynę. Rae powoli podniosła podbródek. – I myślisz, że zabił ją ten człowiek, którego poślubiła. – Jest na czele podejrzanych, fakt. – Kto to jest? – Nie mam pojęcia. A więc stoję na rozdrożu. Muszę porozmawiać z ludźmi, którzy znali Beccę. Ponieważ jej rodzina niczego mi nie powie i nie mam dostępu do jej skonfiskowanych postów na Facebooku ani e-maili, muszę albo pojechać do Waszyngtonu i zacząć się tam rozglądać, znaleźć jakichś skorych do rozmowy znajomych…

– Albo? – Odszukać dziennik Bekki. – Kelsey na chwilę przerwała. – Przy okazji, poczyniłaś w tej kwestii jakieś postępy? – Być może. Rozmawiałam z Millie. Ma już swoje lata i czasami sprawia wrażenie, jakby nie myślała trzeźwo, ale o tym wieczorze, w który zginęła Becca, wie więcej, niż mówi. Powiedziałam jej, że ekipa plotkarska gorączkuje się prowadzonym przez Beccę dziennikiem. Nie rozmawiają o niczym innym. Spytałam Millie, czy wie coś na ten temat. Czy Livvy wspomniała coś o dzienniku. – I? – Wzruszyła tylko ramionami, co oznacza, że wszystko wie. Powiedziałam jej, że policja nie znalazła dziennika w domu na palach i wiesz, co odpowiedziała? Kelsey uniosła brwi. – A jak mieliby to zrobić? Tak mi powiedziała. „A jak mieliby to zrobić?”. Powiedziała mi to wprost, a potem wstała, żeby przygotować mrożoną herbatę. Kelsey przesunęła się na głazie. – Co to znaczy? – Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że staruszka wie, gdzie jest ten dziennik. – Tak? Jak go zdobyć? Rae się uśmiechnęła. – Pracuję nad tym. Obie wyjęły stopy z wody i włożyły skarpetki. – Masz ochotę na kawę? – spytała Rae. – Jestem spocona i śmierdząca. – W takim razie mrożoną kawę. – Pewnie. Pobiegły z powrotem przez liściasty las i ochłonęły, idąc Maple Street do kawiarni. W środku Kelsey zajęła miejsce przy barze, a Rae przygotowała napoje. Koło Kelsey rozprawiała ekipa plotkarska. Kiedy usiadła, rudowłosa kobieta kłóciła się z potężną damą. Rozmowę przerwał im jednak czterdziestolatek, który uniósł palec, żeby wszystkich uciszyć. Potem wskazał nim Kelsey. – Czy pani jest Kelsey Castle? Cała grupka, dziś rano licząca sześć osób, odwróciła się i zaczęła ze zdumieniem oraz szeroko otwartymi oczami gapić się na nią, jakby zaszczyciła ich swoją obecnością jakaś gwiazda filmowa. Zanim Kelsey zdołała odpowiedzieć, znów odezwał się ten facet. – Przyjechała tu pani w związku z Beccą, prawda? – Rozejrzał się po swojej ekipie. – Mówiłem wam, że tu jest. To szaleństwo! Nasze maleńkie miasteczko skupiło na sobie uwagę magazynu „Events”? – Wystarczy – ucięła Rae, postawiła przed Kelsey mrożoną herbatę, a sama

stanęła za mahoniowym barem. – Proszę nie zaczepiać moich klientów. – Rae – rzekł czterdziestolatek. – Wiedziałaś, że przyjechała Kelsey Castle i nam nie powiedziałaś? – Jak na taką grupę detektywów nie jesteście zbyt spostrzegawczy. Kelsey jest tu od tygodnia i przychodzi prawie codziennie rano. – Wie pani, kto to zrobił? – spytała potężna dama, niczym dziecko domagające się deseru. Kelsey się uśmiechnęła. – Wiem pewnie tyle, co wy wszyscy. – Dlaczego policja nie podała żadnych szczegółów? – spytała rudowłosa z zamkniętymi oczami. – Nie jestem pewna, ponieważ mnie też niczego nie powiedzieli. – Kiedy ukaże się pani artykuł? – spytał czterdziestolatek. – Tego też nie jestem pewna. Nie napisałam jeszcze niczego na ten temat. – Ale nie kupuje pani wersji z przypadkowym obcym? – spytał. Kelsey wzruszyła ramionami. – Mniej więcej tak samo jak i pan. Czterdziestolatek uśmiechnął się i rozejrzał po swoich ludziach, kiwając głową. – Mówiłem wam, że to zbyt przypadkowe. – Spojrzał znów na Kelsey. – Czyli to był… to znaczy uważa pani, że to był ktoś, kto znał Beccę, prawda? Może ktoś bliski? Kelsey ponownie się uśmiechnęła. – Sama jeszcze nie wiem, co uważam. Nie zaszłam zbyt daleko. – To powiem pani, co my uważamy – powiedział, po czym spojrzał na potężną kobietę na końcu baru. – A przynajmniej, co myśli większość z nas. Becca zaczęła kręcić z kimś w rodzaju prawnika w firmie ojca albo jakimś innym niby poważanym adwokatem. Może żeby pomóc sobie w przyszłej karierze, albo po prostu się zakochali. Romans zamienił się w coś, wie pani… zakazanego, potajemnego, skandalicznego. Nieważne. W końcu albo ona chciała się z tego wyrwać, albo on. Drugie nie chciało. – Czterdziestolatek klasnął w dłonie. – Bum. Ma pani motyw! Kelsey ściągnęła dolną wargę. – Ciekawa teoria. Trochę się przy tym państwo napracowali, co? – Codziennie rano – odparła Ruda. – Nigdy nie przestajemy. – No bo dajcież spokój – dodał czterdziestolatek. – Becca była młoda, piękna i mądra. To chyba musiała być zbrodnia w afekcie, co nie? – Może – odrzekła Kelsey. – Proszę mi przyprowadzić świadków na rozmowę albo wskazać coś, na czym mogłabym się oprzeć, i umieszczę państwa w swoim artykule.

– Naprawdę? – spytała potężna dama; oczy miała szeroko otwarte, a spojrzenie naglące. – Powiedziałaś jej o dzienniku? – czterdziestolatek spytał Rae. Pogładził dłonią swoją kozią bródkę i uśmiechał się przy tym, jakby ukrywał wielką tajemnicę. – Nie powiedziałam Kelsey o żadnych waszych teoriach. Dobrze sobie radzi w pracy bez udziału plotkarskiej ekipy. – To nie jest teoria – wyjaśnił Kelsey. – Słyszałem o tym od więcej niż jednej osoby. Becca prowadziła dziennik i założę się, że ma go teraz policja. Pewnie dlatego milczą w tej sprawie. Odhaczają wszystkie osoby z dziennika, aż końcu trafią na właściwą, ale nie chcą nikomu zdradzić swojego sposobu. Żeby nie wystraszyć żadnego z podejrzanych. – Dobrze – przerwała Rae. – Popracujcie nad tym. Chyba już to prawie macie. My wypijemy kawę przy kominku. – Miło było państwa poznać – powiedziała Kelsey. – Jeśli potrzebuje pani jakichś oświadczeń lub czegoś w tym rodzaju, wystarczy poprosić – oznajmiła potężna kobieta. – Może pani zacytować każdego z nas. – Tak zrobię – odparła Kelsey, po czym wycofała się z Rae na grubo wymoszczone skórzane fotele przy kominku. – Przepraszam za to – rzekła Rae. – Słucham tego co rano od kilku tygodni. Te ich teorie robią się coraz bardziej dziwaczne i zmieniają się zupełnie w zależności od tego, co publikują poranne gazety. – Podoba mi się to. Towarzystwo teorii spiskowych. Rae uśmiechnęła się. – Teraz poznałaś Summit Lake. Zanim mogli plotkować o Becce, zajmowali się czymś w związku z zanieczyszczeniem wody i opowiadali, jak każdy urzędnik państwowy o tym wie, ale nie chce wydawać pieniędzy na naprawę. Rak, przykrywki i pozwy. Zawsze coś. – Tak chyba wyglądają poranne plotki we wszystkich kawiarniach świata. – Kelsey napiła się kawy. Zniżyła głos. – Korzystaj z tego. W sumie rzeczywiście mają rację z tym dziennikiem. – Jestem w szoku. Odkryli coś przydatnego. – A jeśli grupka plotkarzy jest bliska rozwiązania, policja musi być jeszcze bliżej. Musimy zaplanować, jak znaleźć dziennik Bekki, zanim zrobi to ktoś inny. Rae się uśmiechnęła. – Pracuję nad tym.

21

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 13 MAJA 2012 9 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Kampus zaczął się zapełniać w czwartek. W piątek po południu zrobiło się ciasno, ponieważ rodzice zjeżdżali się i zajmowali deptaki Uniwersytetu George’a Washingtona, żeby zobaczyć, jak ich synowie i córki kończą szkołę. Krążyły plotki, że pojawią się służby specjalne, bo przemowę otwierającą sobotnie rozdanie dyplomów miał wygłosić wiceprezydent. Był to przejmujący moment dla wszystkich studentów kończących naukę w college’u. W większości zapomnieli już oni o swoim koledze, który powiesił się miesiąc temu. Dla wielu był tylko punktem statystycznym, jednak dla Bekki i Jacka pozostał znacznie bardziej namacalny. Oboje byli częścią tamtego wydarzenia – czuli, że w znacznym stopniu się do niego przyczynili. A że znajdowali się tak blisko tej sprawy, nie potrafili jej zignorować lub pozwolić jej odejść do historii. Brad Reynolds powiesił się 7 kwietnia, na pięć tygodni przed uroczystością wręczenia dyplomów na UGW, i od tej pory niczyje życie nie wyglądało już tak samo. Wysłał Jackowi esemes tuż przed tym, kiedy kopnął krzesło, na którym stał, i wisiał przez sześćdziesiąt trzy sekundy, nim otworzyły się drzwi kuchni, a Becca zobaczyła, jak jej przyjaciel dynda na kuchennej krokwi. Becca i Jack spędzali tygodnie przed zakończeniem roku głównie razem, w ciszy i odosobnieniu. Nie potrafili siedzieć w mieszkaniu Jacka. Za każdym razem, gdy otwierali drzwi, widzieli stopy Brada kręcące się i drgające nad kuchenną podłogą. Nie sposób było tam zasnąć. W połowie kwietnia Jack odebrał telefon z biura rekrutacji na Harvardzie.

Cztery dni później przyszedł oficjalny list, który Jack położył uroczyście obok decyzji o przyjęciu sprzed kilku miesięcy. Becca oparła mu głowę na ramieniu, przytuliła go, a z oczu kapały jej łzy. Nie okazał żadnej emocji. Becca wiedziała, że taki ma po prostu sposób radzenia sobie ze wszystkim. A choć wydawał się nieporuszony wiadomościami i oddalony od rzeczywistości, w której tej jesieni nie zacznie prawa na Harvardzie ani też żadnej innej uczelni prawniczej, Becca zdawała sobie sprawę z tego, że w końcu to do niego dotrze. – No cóż – powiedział. – Jakiś dzieciak na liście oczekujących otrzymał właśnie najlepszą wiadomość w swoim życiu. Becca wysłuchała poglądów Jacka na temat tego, jak działa życie – pech jednej osoby dla drugiej jest szczęściem, nieważne, czy chodzi o studia prawnicze, czy zdobycie serca dziewczyny swoich marzeń. Słuchała, ale nie ufała jego brawurze. Widziała, że mimo tego całego gadania, jak to nie chce być prawnikiem, owa wiadomość bardzo go zraniła, dlatego bez wahania zgodziła się z nim wyjechać. Skończyła pakowanie w piątek wieczorem. Rozdanie dyplomów miało być w sobotę rano. Rodzice przyjechali do niej w poprzedni weekend, żeby zwieźć jej rzeczy na lato do Greensboro. Było tuż przed dwudziestą drugą, gdy weszła do mieszkania Jacka. – Na pewno chcesz to sobie odpuścić? – spytał. Becca pokiwała głową. – Nie potrzebuję tych wszystkich szeptów i spojrzeń, kiedy wyczytają nasze nazwiska. – Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek miał szeptać albo się na nas gapić, ale nie mam ochoty się o tym przekonywać. Twoi rodzice nie mają nic przeciwko? Becca skinęła. – Nie byli zachwyceni, ale tydzień temu przyjechali po moje rzeczy, więc pogodzili się z tym. Wiedzą, że było nam trudno i po prostu szukamy sposobu, jak sobie z tym poradzić. – Nie sądziłaś, że ten rok będzie wyglądał inaczej? – To chyba pytanie retoryczne? – Chyba tak – odparł Jack. Siedział na łóżku w swoim pustym pokoju. – Kiedy patrzę wstecz, wszystko szło naprawdę dobrze, dopóki nie ukradliśmy tego cholernego testu. Potem nic już nie było jak dawniej. To znaczy myślę o życiu Brada, odkąd ukradliśmy test. – Jack, my Bradowi niczego nie zrobiliśmy, jasne? Sam to sobie zrobił. To brzmi ozięble i okropnie, a ja tęsknię za nim, jakbym straciła brata. Ale ani ty, ani ja nie ponosimy odpowiedzialności za to, co mu się stało. Żeby nas wszystkich ochronić, poniosłeś konsekwencje czegoś, co zrobił on, więc to powinno oczyścić cię z poczucia winy. Odebrano ci Harvard, co jest chyba dużo gorsze, niż gdybyś

się tam w ogóle nie dostał. Rozumiem, że to twoja sprawa, więc się nie wtrącałam, ale moim zdaniem to było dość parszywe, że Brad pozwolił ci wziąć na siebie odpowiedzialność za tamten test. Jack wyjął z kieszeni telefon i zaczął przeglądać esemesy. – Wysłał mi to tuż przed. Podał jej telefon. Zabrałeś mi ją, Jack. Chociaż ona chyba nigdy nie była moja.

Becca przez minutę patrzyła w telefon, a jej usta bezgłośnie odczytywały w kółko tę wiadomość. – Boże, Jack. – Usiadła na łóżku. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – O czym tu gadać? Wiedziałaś, że był wkurwiony za nasze spotykanie się za jego plecami. Fakt, że jego zdaniem w jakiś sposób mu cię ukradłem, to tylko drobny szczegół. – To prawie… upiorne. Zaczynam zmieniać o nim zdanie. – Pokręciła głową. – Sama nie wiem. Chciałabym tylko znaleźć sposób, żeby z tym skończyć. – Mam to samo – odparł Jack. Wstał z łóżka i chwycił swoją torbę sportową. – Gotowa? – Chodźmy. Jack zniósł po schodach dwie sportowe torby zawierające wszystko, co posiadał na tym świecie, i wepchnął je do bagażnika. Torbę Bekki wrzucił na tylne siedzenie i zrobił ostatni kurs po mieszkaniu. Podniósł telewizor, ale zostawił całą resztę, która nie miała szans zmieścić się do volvo. Przed miesiącem rodzice Brada przyjechali do mieszkania po rzeczy syna i nie zostawili niczego prócz wspomnień oraz pustej sypialni. Przed wyjściem Jack i Becca zatrzymali się na chwilę w drzwiach. On ściskał w ramionach telewizor, a w jej oczach zbierały się łzy. Oboje spojrzeli w górę na krokiew biegnącą przez całą kuchnię. Przez ostatnie pięć tygodni do głowy przychodziło im wiele scenariuszy, w których wszystko mogło potoczyć się inaczej. Jack mógł zrezygnować z tamtego lotu w dniu, gdy Brad wyznał mu swoją miłość do Bekki, i zostać z przyjacielem wtedy, kiedy był mu najbardziej potrzebny. Becca mogła mu wszystko powiedzieć podczas jednej z ich nocnych rozmów i rozbroić tykającą w jego głowie bombę. Mogli zdradzić prawdę już na samym początku, kiedy Gail i Brad przyjechali na ostatni rok. Jack mógł zabrać Bradowi tamten klucz i stwierdzić, że kradzież testu jest głupotą, a wspólnie mogli poważniej potraktować ewentualne konsekwencje przyłapania na przestępstwie. Może wtedy

ten rok nie zakończyłby się w taki sposób. A może niczego by to nie zmieniło. Becca i Jack zeszli wreszcie po schodach, drzwi do mieszkania zostawili szeroko otwarte. Jack postawił telewizor na tylnym siedzeniu, po czym oboje wsiedli i odczekali, aż stare volvo odpali. Silnik w końcu zaskoczył i powoli wycofali z parkingu. Dwie godziny później Waszyngton został daleko za nimi, a przed sobą mieli tylko ciemną autostradę, podobną do ich życia, oświetlaną zaledwie przez chwilę przednimi światłami samochodu, a później znów od razu mroczną i nieznaną. Bez śladu zmęczenia jechali przez noc, niewiele rozmawiając, dopóki następnego ranka słońce nie zaświeciło w lusterkach i rozciągnęło volvo w długi cień, który ślizgał się przed nimi po drodze. Mniej więcej w tym czasie, kiedy ich nazwiska zostały wywołane na rozdaniu dyplomów, przejechali przez rzekę Missisipi. Dwa dni po wyjeździe z Waszyngtonu Becca i Jack wylądowali w Wyoming. Wykupili namiot i miejsce kempingowe w rezerwacie Yellowstone, odnaleźli swoje pole na kempingu Bay Bridge, gdzie rozbili namiot, a potem przespali pełne dwanaście godzin. Dwa dni spędzili na wędrówkach krótkimi szlakami turystycznymi pod wysokim, błękitnym niebem. Tego pierwszego wieczoru na kempingu siedzieli i patrzyli w pomarańczowe płomienie ogniska, myśląc o Bradzie oraz o tym, jak wszystko się skończyło. Rozmawiali aż do zachodu słońca, póki nad doliną nie zapadła ciemność. Weszli do namiotu i przytulili się do siebie w śpiworze. W obliczu tego wszystkiego, nad czym nie byli w stanie zapanować i czego nie mogli zmienić, stwierdzili, że ich największym występkiem było zakochanie się w sobie i utrzymanie tego w tajemnicy. Z tym da się żyć. Jesienią Becca zacznie studia prawnicze na Uniwersytecie George’a Washingtona, pozna nowych ludzi i nawiąże nowe przyjaźnie. Studia prawnicze były jednak poza zasięgiem Jacka, a jego przyszłość rysowała się mniej pewnie. Wieść o ukradzionym egzaminie i odrzuceniu z Harvardu rozniosła się, co nie wróżyło mu dobrze, jeśli chodzi o perspektywy zatrudnienia w Waszyngtonie. Choć nie rozwodził się nad tym długo, zaprzątnięty poczuciem winy i wyrzutami sumienia, teraz, pod gwieździstym niebem w Parku Narodowym Yellowstone, rozmyślał o tym, jak jego życie zmieniło się w ciągu tych paru tygodni. A kiedy pozwolił sobie rozważyć przyszłość, dotarło do niego, że poniesienie konsekwencji za kradzież testu może wpłynąć na jego życie bardziej, niż początkowo zakładał. Noc się ochłodziła, więc Becca i Jack naciągnęli śpiwór na głowy, a w końcu zasnęli.

22

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 12 MARCA 2013 DZIEŃ DZIEWIĄTY – Kazał mi pan odkryć, dlaczego jej tajemnica była tajemnicą. Więc tak zrobiłam – oznajmiła komendantowi Fergusonowi Kelsey w małej knajpce nad jeziorem. – Wiem, dlaczego Becca wyszła za mąż. Siedzieli przy barze, popijając gorzką kawę, a komendant skubał czerstwego pączka. – Zamieniam się w słuch. – Była w ciąży. Komendant przerwał skubanie i rozejrzał się po barze, czy nikt nie zwraca na nich uwagi. – Skąd pani wzięła taką teorię? – To nie jest teoria – szepnęła Kelsey. – Według Michelle Maddox, okręgowego koronera, która przeprowadziła autopsję, to fakt. Zajrzałam do pełnego raportu z autopsji i wyników toksykologii. W krwi Bekki wykryto hCG, hormon wytwarzany podczas ciąży. – Kurwa mać. Jest pani pewna? – Na sto procent. Zwrócił w jej stronę swoją przekrwioną twarz z opadającymi powiekami człowieka, który za dużo w życiu wypił i wypalił. – Mam w ogóle pytać, jak zdobyła pani raport z autopsji, którego sam jeszcze nie widziałem? Kelsey napiła się kawy. – Lepiej nie.

Komendant nieznacznie pokręcił głową i lekko się uśmiechnął. Po chwili rozluźnił się, przybrał stoicką minę i zastanowił się nad tą nową informacją. – Czyli wpadła, a potem uciekła i szybko wyszła za tego gościa? – Możliwe. To mogłoby tłumaczyć, dlaczego jej rodzina próbuje wszystko ukryć. Wysoko postawiony ojciec z renomowaną kancelarią przygotowuje się do startu na stanowisko sędziego i nie chce ujawnić informacji o gwałcie na jego niezamężnej, ciężarnej córce? – Mówiła pani chyba, że wyszła za mąż. – Potajemnie. Dla wysoko postawionego adwokata to może jeszcze gorzej, że dziewczyna uciekła i wyszła za mąż w tajemnicy. Potrzebuję pomocy. Wszystko to są ważne części układanki, lecz same w żaden sposób nie przybliżają mnie do tego, kto włamał się tamtego wieczoru do domu Eckersleyów. – Dobrze – powiedział komendant, obracając na barze swoją filiżankę z kawą. – Po pierwsze, musi pani pamiętać, że do tego domu nikt się nie włamał. Nie ma śladów włamania, co oznacza, że albo niedawna absolwentka college’u była na tyle beztroska, by nie wiedzieć, iż nie powinna wpuszczać do rodzinnego domu wakacyjnego obcego mężczyzny, albo go znała i pozwoliła mu swobodnie wejść do środka. – Okej. Czyli Becca wyłącza alarm i otwiera drzwi. Komu? Była po ślubie i w ciąży, ale kto, do diabła, ją zabił? – Na pierwszy rzut oka jest parę możliwości. – Komendant Ferguson wziął łyk kawy i ponownie się rozejrzał. Bar był prawie pusty. – Może twoje źródło nie ma racji co do małżeństwa. A może panna Eckersley pomyliła się co do intencji tego gościa. Może chciała wyjść za mąż i w jej wyobrażeniu ten, który zrobił jej dziecko, chciał tego samego. Chodziła i rozpowiadała to po ludziach, albo przynajmniej tak powiedziała temu pani źródłu. Jedyny problem? Gość nie chciał się z nią ożenić. Nie chciał też dziecka. A taki problem da się rozwiązać tylko w jeden sposób. Kelsey uniosła podbródek. Pomyślała o podobnym scenariuszu, chociaż nie sformułowała go tak dosadnie. Była to dobra teoria, lecz brakowało w niej postaci. A w ten sposób wracali do punktu wyjścia. Zwykle najpierw szuka się podejrzanego, a dopiero potem motywu, nie na odwrót. Komendant Ferguson zarżał końskim śmiechem, przyglądając się, jak Kelsey rozważa te możliwości. – Nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Ale skoro posuwa się pani naprzód, chciałbym, żeby pani coś zapamiętała. – Co takiego? – Z mojego doświadczenia wynika, że jeśli ktoś robi krzywdę pięknej, młodej kobiecie, można to zakwalifikować do dwóch kategorii. W pierwszej znajdują się ci, którzy nienawidzili ofiary.

– Myślałam o tym. Dotąd jednak nie udało mi się znaleźć nikogo, kto mógłby nienawidzić Bekki Eckersley. Ta dziewczyna nie miała wrogów. – W takim razie pozostaje nam tylko druga kategoria. – Jaka? – Ten człowiek ją kochał.

Później tego wieczoru, po spotkaniu z komendantem Fergusonem, Kelsey siedziała w swoim apartamencie w hotelu Winchester i stukała w klawiaturę. Pochylała się nad małym stolikiem zawalonym materiałami związanymi ze sprawą Eckersley. O krzesło oparła tablicę korkową obwieszoną zdjęciami domu Eckersleyów oraz ręcznie wyrysowanymi przez Kelsey schematami blokowymi, śledzącymi trasę Bekki w dniu, w którym zginęła – od kampusu na UGW rano, przez góry do Summit Lake, do kawiarni Millie’s, a wreszcie do domu na palach Eckersleyów. Każdemu miejscu przypisany był czas, żeby Kelsey mogła sobie to ułożyć w głowie. Wróciła do informacji otrzymanych od komendanta Fergusona. W ciągu godziny również pozostałe krzesła obrosły stosami papierów uporządkowanych w sposób przejrzysty wyłącznie dla Kelsey. Natrafiła na wykaz podróży Bekki – zarys jej poczynań w miesiącach poprzedzających śmierć. Becca zaczęła studiować prawo w sierpniu, na sześć miesięcy przed śmiercią, a policja namierzyła w tym czasie zaledwie trzy jej wyjazdy z Waszyngtonu. Pierwszy w listopadzie, kiedy wyruszyła do Greensboro, prawdopodobnie do domu na Święto Dziękczynienia. Istniała też dokumentacja lotu do Green Bay w stanie Wisconsin na Boże Narodzenie. Ostatni wyjazd z Waszyngtonu to przyjazd do Summit Lake tego dnia, w którym została zamordowana. Kelsey zaczęła od Greensboro, zestawiając paragony z karty kredytowej i wyciągi z bankomatów z adresem domowym Eckersleyów. Na pewno był to wyjazd do domu na Święto Dziękczynienia. Potem zajęła się wycieczką do Green Bay. Co było takiego w Green Bay, że Becca pojechała tam na ferie świąteczne? Jakiś chłopak, pomyślała. Co innego mogłoby wyciągnąć dwudziestojednoletnią studentkę z dala od rodziny w Boże Narodzenie? Kelsey spędziła kolejną godzinę, ślęcząc nad billingiem telefonicznym Bekki, szukając rozmów z numerami w okolicy Wisconsin. Brak. Mimo że natrafiła na jeden telefon dziennie wykonany w ciągu tych trzech świątecznych dni na numer domowy Eckersleyów, który przechodził przez nadajnik w Green Bay. Była już blisko, ale potrzebowała nazwiska, numeru telefonu, adresu lub czegokolwiek, co mogłaby namierzyć. Na komputerze otworzyła listę studentów pierwszego roku prawa na UGW – prawie sto nazwisk. Usunęła dziewczyny, co dało jej pięćdziesięciu dwóch

chłopaków studiujących prawo razem z Beccą Eckersley. Mrówcze poszukiwania wykazały, że tylko trzech z nich pochodziło z Wisconsin, lecz żaden z Green Bay. Przysiadła jeszcze na trzy godziny, przyglądając się innym chłopakom studiującym na drugim i trzecim roku prawa. Żaden nie pochodził z Green Bay. Prześledziła nawet pobieżnie profile adwokatów zatrudnionych w kancelarii Williama Eckersleya, wypróbowując teorię ekipy plotkarskiej – że Becca mogła się związać z którymś ze współpracowników ojca. Nie zajęło to jednak długo, bo żaden nie pochodził z Wisconsin. Odłożyła na bok notatki dotyczące Wydziału Prawa na UGW i zagłębiła się z powrotem w dane komendanta Fergusona. Latem, po ukończeniu college’u, Becca miała się znaleźć w prywatnym odrzutowcu Milta Warda, senatora z Maryland. Kelsey oblizała palec i przekartkowała notatki. O Milcie Wardzie było głośno. – Dlaczego leciałaś z senatorem z Maryland jego prywatnym odrzutowcem? Czując, że trafiła na coś ważnego, chwyciła kolejny stos papierów i zaczęła je przeszukiwać. Przerwało jej pukanie do drzwi. Spojrzała na zegarek na mikrofalówce. 23:18. Przez wizjer dostrzegła mężczyznę w garniturze z poluzowanym i przekrzywionym krawatem. – Panno Castle – powiedział i ponownie zapukał. – Nazywam się detektyw Madison. Widziałem u pani zapalone światło, więc pomyślałem, że może jeszcze pani nie śpi. Kelsey otworzyła drzwi na tyle, na ile pozwolił łańcuch. – Tak? – Dobrze – rzekł detektyw. – Jeszcze pani nie śpi. Czy możemy porozmawiać? – O czym? – O Becce Eckersley. – Mogę prosić o jakiś dokument? – Oczywiście. Detektyw zdjął z biodra plakietkę i podał jej przez szparę między drzwiami a framugą. Wyjął też prawo jazdy. – Możemy porozmawiać na dole w holu, jeśli tak będzie pani wygodniej. Kelsey przyjrzała się plakietce i poznała, że jest legalna. Rozmawiała o tym gościu z komendantem Fergusonem. Madison był jednym z detektywów stanowych, którzy przejęli sprawę od jednostki policji w Summit Lake. – Co takiego ważnego się stało, że puka pan do moich drzwi o jedenastej wieczorem? – Nastąpił istotny rozwój w śledztwie. Kelsey zamknęła drzwi i odczepiła łańcuch.

– Proszę – powiedziała po otwarciu drzwi i oddała detektywowi jego plakietkę oraz prawo jazdy. – Chodzi o Beccę? – Czy mogę wejść? – Oczywiście. Jest straszny bałagan. Detektyw Madison wszedł do apartamentu i rozejrzał się po rozrzuconych papierach przykrywających stół i krzesła. – Pracuje pani. – Przyjechałam tu służbowo. – Tak, słyszałem. Podszedł do stołu i przewrócił kilka stron. – Proszę nie dotykać mojego mienia, panie detektywie. Chyba że ma pan nakaz. – Nie mam – odpowiedział i odwrócił się do Kelsey. – Co pani chce tu osiągnąć? – Piszę artykuł na temat Bekki Eckersley. Ponownie rzucił okiem na stół oraz krzesła zarzucone papierami i wykazami. – Artykuł prasowy czy książkę? Kelsey zachowała kamienną twarz. – Artykuł. – Po co tyle zachodu dla zwykłego artykułu? – Historia Bekki jest skomplikowana. – To na pewno. – Więc jakiż to rozwój w śledztwie sprowadza pana o tak późnej porze? Detektyw się uśmiechnął. – Będę zobowiązany, jeśli przestanie pani szperać w miejscach, w których nie powinna pani tego robić. – Jestem dziennikarką i piszę artykuł, detektywie Madison. Szperanie to moja praca. A ponieważ wy jesteście bardzo tajemniczy, jeśli chodzi o szczegóły tej sprawy, muszę je zbierać po kawałku. – Proszę sobie układać kawałki, jak się pani żywnie podoba, ale jeśli złamie pani prawo, to poniesie pani odpowiedzialność. – Zadawanie pytań w Summit Lake niewiele ma wspólnego z łamaniem prawa. – Zgoda. Ale włamania do budynków rządowych to co innego. Kelsey nie zawahała się. – Kto się włamał i gdzie? Detektyw Madison ponownie się uśmiechnął. – Pracuję nad tym, proszę mi wierzyć. Na nagraniu z kamer widać dwie osoby, które dwa wieczory temu użyły skradzionego klucza dostępu, żeby wejść do Centrum Rządowego Okręgu Buchanan. Tę samą kartę wykorzystano do otwarcia

prywatnego biura i pozyskania poufnych dokumentów. Teraz Kelsey się uśmiechnęła. – Poufnych? Czy ukryty daleko w górach okręg Buchanan jest odpowiedzialny za jakiś tajny program nuklearny? – Urocze. Gdzie pani przebywała dwa wieczory temu? – Panie detektywie, proszę nie przychodzić do mojego hotelowego apartamentu i nie próbować mnie zastraszać. – Po prostu zadaję pytanie. – Które sugeruje, że to ja w jakiś sposób włamałam się do budynku, o którym pan mówi. – Włamała się pani? – Jeśli chce mnie pan przesłuchać, proszę mnie aresztować i zrobić to na komisariacie policji. Detektyw Madison zamyślił się i wydął dolną wargę. – Kiedy pani wraca do Miami? – Kiedy skończę artykuł. – Oj – detektyw roześmiał się, kręcąc głową. – Nie sądzę, żeby się pani udało tyle wytrwać. Jeżeli tylko będę miał pewność, że to pani jest na nagraniu, zamierzam panią aresztować. O ile będzie pani jeszcze w Summit Lake. I aresztuję też każdą osobę, która była z panią. Zrozumiano? – Nie bardzo, ponieważ nie mam pojęcia, o czym pan, do diabła, mówi. Detektyw położył sobie kciuk na ramieniu. – Zauważyłem też, że niektóre z pani materiałów mają pieczątkę jednostki policji w Summit Lake. Też je pani ukradła? Kelsey nie odpowiedziała. – Nie. Założę się, że nie było to konieczne. Stan Ferguson pewnie sam jej pani dał, bo staje okoniem, odkąd tylko go poprosiliśmy, żeby się usunął. Udostępnianie mediom informacji dotyczących trwającego śledztwa to poważne wykroczenie. – Detektyw pokręcił głową i skierował się w stronę wyjścia. – Dobrej nocy, panno Castle. Zamknął za sobą drzwi, a Kelsey podbiegła do wizjera i obserwowała, jak odchodzi korytarzem, po czym wsiada do windy. Chwyciła za komórkę i zadzwoniła do Penna Courtneya. Włączyła się poczta głosowa, więc nagrała lakoniczną wiadomość, żeby oddzwonił. Napisała też do niego esemes oraz zostawiła taką samą wiadomość pod numerem domowym. Chwyciła kurtkę i wyszła z hotelowego pokoju. Szybko przemierzyła pięć przecznic do kawiarni – wiedziała, że już dawno jest zamknięta. Spojrzała w górę na drugie piętro. Okna były ciemne. Kelsey przeszła dookoła, weszła po schodach na górę i cicho zapukała do drzwi. Nie było odpowiedzi, więc zapukała mocniej, aż w końcu w kuchni rozbłysło światło. Rozsunęły się zasłony, a potem drzwi się otworzyły.

– Co się dzieje? – spytała Rae. – Potrzebuję twojej pomocy. – Wejdź – zaprosiła ją Rae. Szurała po kuchni domowymi kapciami, ubrana we flanelowe spodnie od piżamy i podkoszulek na ramiączkach. – Co się stało? – Przed chwilą złożył mi wizytę naczelny detektyw w sprawie Eckersley. Rae zmrużyła zaspane oczy, żeby dojrzeć zegar na ścianie. – Która jest godzina? – Prawie północ. – Dlaczego policja przyszła do twojego pokoju hotelowego o północy? – Bo chyba będę miała kłopoty. Ten gość nazywa się Madison i chciał wiedzieć, dlaczego tyle węszę. – No to mu powiedz, że piszesz artykuł. To nie jest przestępstwo. – Zgoda. Tylko że dwa wieczory temu nielegalnie weszliśmy z Peterem do rządowego budynku i zajrzeliśmy do raportu z autopsji, który nie został jeszcze podany do publicznej wiadomości. – Myślałam, że to tajemnica. – No, niezupełnie. Jestem na nagraniu kamery sprzed budynku. – Ojej. – Właśnie. – Z najlepszych dziennikarzy rosną najgorsi przestępcy. Jest takie powiedzenie? Kelsey pokręciła głową. – Dobra. Nie panikuj tak od razu. Czego ten człowiek chce? – Żebym wyjechała z Summit Lake. – A ile ci zostało do końca artykułu o Becce? – Naprawdę niewiele. – Zapadła długa cisza, po czym Kelsey wzruszyła ramionami. – Przynajmniej mam pomysły, które nie pasują do niczego, co bada policja. Potrzebuję tylko trochę czasu, żeby to opracować. Komendant Ferguson mówi, że ci ze stanu utknęli na teorii włóczęgi, który tego wieczoru akurat przemierzał miasteczko i przypadkowo wszedł do domu Eckersleyów. – A ty się oczywiście z tym nie zgadzasz. – Absolutnie. Beccę zabił ktoś, kogo znała. – Kto? – Nie wiem. Jestem już na właściwym tropie, ale nie mam potrzebnych źródeł. W normalnej sytuacji porozmawiałabym z rodziną, żeby mieć jakiś obraz jej życia. Bardziej osobisty wgląd. Dowiedziałabym się, jakich miała przyjaciół, z kim chodziła. Ale tu nie ma szans, żeby porozmawiać z rodziną. – A co z przyjaciółmi? – Nie wiem, z kim się przyjaźniła. Nie mam dostępu do jej poczty elektronicznej, a konto na Facebooku zostało usunięte. Skonfiskowane przez

prokuratora okręgowego, jest zupełnie poza moim zasięgiem. Mogłabym pojechać do Waszyngtonu i zacząć wypytywać na UGW, aż ktoś mi powie coś istotnego, ale detektyw Madison dał mi do zrozumienia, że myszkowanie po Waszyngtonie to też nie jest dobre wyjście. – Więc jaki masz plan? Kelsey nabrała powietrza. – Pójdziemy razem do Millie i zdobędziemy ten dziennik. Rae się zaśmiała. – Nie rozpędzajmy się tak. – Ale tak myślisz, prawda? Że Millie ma ten dziennik? – Przyszło mi to do głowy, lecz nie wiem tego na pewno. – Więc dowiedzmy się. Muszę się czegoś dowiedzieć o życiu Bekki. Wtedy będę mogła złożyć informacje w całość i stworzyć teorię dotyczącą zabójcy. Nie mogę porozmawiać z jej rodziną i nie mam czasu, żeby namierzać jej przyjaciół. W tej chwili dziennik Bekki jest moją jedyną nadzieją. W przeciwnym wypadku zaprzepaszczę ten temat. – Kelsey popatrzyła na Rae i podeszła do niej trochę bliżej. – Musisz mi pomóc. Rae pokręciła głową i z zamyśleniem popatrzyła w sufit. – No dobra. Ale jeśli Millie jakimś cudem ma ten dziennik i do tej pory ukrywa go przed policją, to na pewno nie da go nam. – Nie ma szans. Więc jaki jest plan? Rae się uśmiechnęła. – Ja nie mam planu. To był twój pomysł. – Daj spokój. Wiesz, że chodzi nam o to samo. Rae powoli pokiwała głową. – To prawda. – No to jak zdobędziemy dziennik? – Podejdziemy do tego kreatywnie.

23

BECCA ECKERSLEY PARK NARODOWY YELLOWSTONE 16 MAJA 2012 9 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Telefon od senatora, który obudził Jacka i Beccę w poniedziałek wcześnie rano, nie ocalił im życia – nie było z nimi aż tak źle – ale cholernie je odmienił. Ćwierkająca komórka była tego ranka nienaturalnym dźwiękiem, zakłócającym ciszę i bezruch, które w Yellowstone zawsze wygrywały. Jack obrócił się, zepchnął ramię Bekki ze swojej piersi, usiadł i zaczął szukać telefonu w torbie. Nie rozpoznał tego numeru. – Halo? – Jack? – spytał mężczyzna, zaciągając z południowym akcentem. – Tak? Jack wyprostował się, odchrząknął i przycisnął trzeszczącą od zakłóceń komórkę do ucha. – Jack, tu senator Milt Ward. W tamtym roku pracowałem z tobą na stażu z programu UGW. Jack rozprostował plecy. – Tak, proszę pana. – Potrzebuję młodego głosu. Jak wiesz, startuję w listopadzie i muszę mieć kogoś do pomocy przy mojej kampanii. – Halo, proszę pana? Chyba nie dosłyszałem. – Proponuję ci pracę, chłopcze. Będziesz mi wkładał słowa w usta jako jeden z moich pisarzy przemówień. Na kilka sekund zapadła martwa cisza. – Jesteś tam, chłopcze? – upewnił się senator.

– Tak, proszę pana. – Zaproponowałem ci właśnie pracę, Jack. – Tak, proszę pana. To dla mnie zaszczyt. – Dobrze. Porozmawiasz z kierowniczką mojej kampanii, ona ci wyjaśni, co i jak. I chciałbym się z tobą spotkać jutro na obiedzie. – Oj, proszę pana. Przebywam teraz na zachodzie kraju i nie dam rady wrócić do jutra. Jestem w parku Yellowstone i nie wydostanę się stąd przez parę dni. – A może być w ten weekend? – Tak, proszę pana. – Podam ci numer do Shirley Wilson, ona zorganizuje ci powrót. – Przyjechałem tu autem, proszę pana. Jak już się wydostanę z parku, to powrót do Waszyngtonu zajmie mi kilka dni. – Shirley wszystko załatwi. Wyślę po ciebie samolot, tak będzie szybciej niż autem, a lepiej, żebyśmy się spotkali jak najprędzej. Do zobaczenia za parę dni. – Senatorze, ja… Chyba powinien pan wiedzieć o tym… – Jack przerwał, nie do końca pewien, czy powinien tyle mówić. Becca teraz usiadła i przysłuchiwała się zakończeniu rozmowy. – Miałem pewne… – szukał odpowiedniego słowa – problemy w szkole na koniec roku. Po drugiej stronie nie było żadnej odpowiedzi, więc Jack mówił dalej. – Z ukradzionym testem. – Słyszałem, że profesor Morton jest upierdliwy, mój chłopcze. Też bym ukradł ten test, gdym miał taką możliwość. – Senator się roześmiał. – Zweryfikowaliśmy cię, Jack. Wiem o tobie więcej niż ty sam. I nie znaleźliśmy niczego, co by mi się nie spodobało. Kradzież testu, żeby zaliczyć przedmiot, z którym w inny sposób byś sobie nie poradził, to jedno. Zupełnie czymś innym jest kradzież testu, z którego nie skorzystałeś. – Skąd pan wie, że nie skorzystałem? – Ściany mają uszy, Jack. Zapisz sobie ten numer. Jack nagryzmolił na ręce numer do kierowniczki kampanii senatora Warda. – Do zobaczenia w weekend, chłopcze. Jack wyłączył komórkę i spojrzał na Beccę. – To się działo naprawdę? – Mów! – Senator Ward. Z mojego stażu rok temu. – No? – Startuje na prezydenta. – I? – Chce, żebym dla niego pisał.

24

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 13 MARCA 2013 DZIEŃ DZIESIĄTY

Jadła banana i szła Maple Street. Był bezchmurny poranek, powietrze lekko się ociepliło, a wokół roztaczał się zapach wiosny. Kelsey musiała ostrzec komendanta Fergusona przed nadchodzącymi kłopotami. Skręciła w Minnehaha Avenue i weszła po schodkach do starego budynku policji. Nikt nie pilnował wejścia, więc poszła prosto do gabinetu komendanta. Ujrzała go na kolanach za biurkiem, grzebiącego w dolnej szufladzie. Na blacie stało wielkie kartonowe pudło. – Panie komendancie? Wystawił głowę spod biurka. – Panno Castle, witam. – Przepraszam, że wpadam bez zapowiedzi, ale muszę z panem porozmawiać. Skinął, żeby weszła. – Proszę tu na chwilę podejść i pomóc mi z moim chorym kolanem. Kelsey szybko podeszła i pomogła komendantowi wstać. – Co pan robi? – Teraz zauważyła, że gabinet jest w nieładzie. Papiery leżały rozrzucone za biurkiem, a z gołych ścian wystawały gwoździe, na których dotąd wisiały zdjęcia. Kiedy rozejrzała się uważniej, zrozumiała. – Odchodzi pan z pracy? Komendant się uśmiechnął. – Najwyższa pora. – Z powodu Madisona?

– Z wielu powodów. – Przyszedł wczoraj późnym wieczorem do mojego apartamentu w Winchester powiedzieć mi, żebym wracała do Miami. Zobaczył moje papiery, a niektóre z nich miały pieczątkę komisariatu w Summit Lake. Komendant ponownie się uśmiechnął i pokręcił głową. – Nieważne, jak to odkrył. A prawdę mówiąc – zatoczył ręką po gabinecie – nie odchodzę wcale z tego powodu. Emerytura była nieunikniona. Tkwiłem tu, ile się dało, ale teraz pora na mnie. Miałem nadzieję, że uda mi się zostać dość długo, by się dowiedzieć, co spotkało pannę Eckersley, ale nie było mi to pisane. – Więc Madison pana naciskał? – Wypraszam sobie. Dzieciak, który się goli trzy razy w tygodniu, nie ma takiej władzy, żeby mnie w jakikolwiek sposób naciskać. Ale prokurator okręgowy ma. Jego biuro poprosiło mnie, bym ustąpił, i zrobię to z przyjemnością. – Strasznie mi przykro, panie komendancie. – Proszę się nie winić za moje problemy, młoda damo. Uczta Baltazara była już dawno, a do mnie to wreszcie dotarło. – Wrzucił jeszcze kilka rzeczy do wypchanego pudła na biurku. – Mogę panią prosić o przysługę? – Oczywiście. – Proszę nie dać się im wykurzyć tak jak ja. Muszę zatroszczyć się o emeryturę. Pani działa na innych zasadach. Wiem, że jest pani bliska rozwiązania, więc proszę nie przestawać, dopóki pani tego nie dokończy. Zrozumiano? – Tak, proszę pana. Komendant Ferguson się uśmiechnął. Rozejrzał się po gabinecie. – No, tyle chyba wystarczy. Reszta może zostać, niech chłopaki decydują, co zrobić z tą kupą śmieci. – Kto zajmie pana miejsce? – Komisariat policji w Summit Lake trafi w dobre ręce niezależnie od tego, komu go przekażą. Pomoże mi pani zanieść to do samochodu? – Pewnie. Kelsey wyniosła pudło na zewnątrz i postawiła na tył pickupa Fergusona. Komendant wytarł ręce i popatrzył w górę na stary budynek z cegły, w którym pracował całe życie. – To by było na tyle. – Dokąd się pan wybiera? – Pracowałem pięćdziesiąt trzy lata i nigdy nie wziąłem wolnego. Wiem, że trudno w to uwierzyć, kiedy się na mnie popatrzy, ale taka jest prawda. Zamierzam trochę odpocząć. – Gdzie? – Bóg raczy wiedzieć. Ale na pewno jestem już gotów. – Sięgnął do kieszeni

na piersi i wyjął z niej paczkę papierosów. – Mogę o coś prosić? – spytał, podając ją Kelsey. Kelsey uniosła brwi i wzięła ją od niego. – Proszę to za mnie wyrzucić. – Jasne. Wsiadł do ciężarówki i zatrzasnął drzwi. Lewy łokieć wystawił przez otwarte okno. – Niech pani będzie ostrożna, panno Castle. Madison depcze pani po piętach, więc proszę szybko dokończyć robotę i stąd spadać. – Podał Kelsey wizytówkę. – To mój numer komórkowy. Proszę dzwonić, jeśli będzie pani w potrzebie. Brakuje pani tylko jednego czy dwóch dodatkowych kawałków układanki. Wtedy wszystko złoży się w całość. – Odpalił samochód i ruszył. – Powodzenia. Kelsey pomachała mu, a on pojechał w dół ulicy i skręcił w Maple Street. Przez parę sekund rozlegał się jeszcze terkot diesla, po czym ucichł i komendanta już nie było.

25

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 4 SIERPNIA 2012 6 MIESIĘCY PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

W parny dzień na początku sierpnia, trzy miesiące po przygodzie w Yellowstone, Becca wprowadziła się do swojego nowego mieszkania w dzielnicy Foggy Bottom, kawałek na zachód od Wydziału Prawa na UGW. Przypadkiem była to ta sama okolica, w której wcześniej tego lata zamieszkał Jack, i pokonanie odległości dwóch przecznic między ich mieszkaniami nie zabierało dużo czasu. Tydzień wprowadzający dla studentów pierwszego roku prawa zaczynał się 17 sierpnia. Zajęcia rozpoczynali dwudziestego pierwszego, więc mieli jeszcze dwa tygodnie, zanim grafik Bekki będzie wypełniony do granic możliwości. Jack pracował już od rana do wieczora przy kampanii Milta Warda, ale zapewniono mu wolny weekend, żeby mógł pomóc Becce. Co jakiś czas podróżował, lecz najbliższe dwa tygodnie spędzi w Waszyngtonie, a harówka zacznie się dopiero późną jesienią, bo szykowali się na styczniowe prawybory w Iowa. W sobotę rano po śniadaniu i wycieczce po kampusie rodzice Bekki wyjechali. Jack i Becca przytuleni machali Eckersleyom na pożegnanie. Trzymając się za ręce, wrócili pieszo przez kampus, a po drodze wyobrażali sobie nadchodzący rok. – Będziesz tu spędzać sporo czasu – powiedział Jack, wskazując bibliotekę prawników. – Dziwnie będzie się uczyć bez ciebie. Tak się przyzwyczaiłam, że zawsze siedzisz po drugiej stronie biurka. Będę musiała albo siedzieć sama, albo poszukać innego chłopaka do nauki.

Jack się uśmiechnął. – Moim zdaniem jesteś samotnikiem. – Chyba i tak nie będę miała czasu na chłopaków. Dostałam e-mail z planem pierwszego roku i zapowiada się intensywnie. – Trzymam cię za słowo. Ja na razie nie wyobrażam sobie, że miałbym się całe dnie uczyć. – To dlatego, że wykopali cię z Harvardu i teraz jesteś ważnym pisarzem przemówień. Trzy miesiące po ostatnim egzaminie, jaki musiałeś w życiu napisać. – Pisarzem przemówień, owszem. Ale ważnym, nie bardzo. Bardziej początkującym wyrobnikiem na usługach Billa Myersa, który prawie wszystko pisze sam. Poza tymi wyjątkami, kiedy poprawia po mnie moje teksty. – Zarabiasz i masz do pewnego stopnia stabilną pracę. Czy on w ogóle ma jakiegoś uznanego partyjnego przeciwnika w prawyborach? – Nie w tej chwili. Ale jak pójdzie Iowa w styczniu, taka będzie cała kampania. A w Iowa w ostatnich latach pojawiali się zwykle jacyś maruderzy. Tylko jeśli nominują Warda, za rok w listopadzie będę pracował dzień i noc aż do wyborów. Oboje więc będziemy zajęci. Mnie po prostu będą płacić za moją pracę, a nie odwrotnie. Becca złapała go pod ramię i poszli dalej. – Nie dobijaj mnie. – Wyszli z kampusu w kierunku Foggy Bottom. – Chodź, wstąpimy na piwo do 19th, jak za dawnych czasów. Jack pokręcił głową. – Poszukajmy czegoś innego. Potrzebujemy nowego miejsca dla nas dwojga. 19th przypomina mi o college’u. Poszli ulicą Providence, gdzie znaleźli bar O’Reilly’s. Usiedli przy wysokim stoliku przy oknie, zamówili po guinnessie i zapoczątkowali własną tradycję. Te dwa tygodnie przed początkiem studiów były wyjątkowe dla Bekki Eckersley. Po raz pierwszy, pomijając krótką schadzkę w parku Yellowstone, otwarcie manifestowała swoją miłość do Jacka. Na ostatnim roku college’u chodzili bez trzymania się za ręce i całowali się na pożegnanie tylko w opustoszałych budynkach kampusu, jeżeli oboje mieli pewność, że są sami. Jednak po lecie, kiedy to widzieli się tylko od czasu do czasu, bo Jack pracował przy kampanii Warda, a Becca wróciła do Karoliny Północnej, ich ponowne spotkanie wyznaczało nowy okres w ich życiu. Jedli obiady na mieście bez obaw, że ktoś ich zauważy, i zostawali na noc, nie wymykając się o poranku do siebie. W niedzielę przed rozpoczęciem nauki – i nieoficjalnym końcem lata – usiedli przy stoliku przy oknie w O’Reilly’s po raz czwarty w ciągu dwóch tygodni. Postanowili, że rzeczywiście będzie to ich nowa miejscówka. Jedzenie było smaczne, a Becca zaczynała akceptować guinnessa. W środku puszczano nie za głośny pop, co pozwalało na rozmowę. Kręciło się tam paru studentów, ale

w boksach i przy barze siedzieli głównie młodzi pracujący ludzie. Przyniesiono im pizzę – z zieloną papryką i oliwkami – więc zabrali się do jedzenia. – Myślałam o naszych mieszkaniach – powiedziała Becca, wgryzając się w kawałek pizzy. – Tak? – Trochę głupio mieć dwa mieszkania, skoro i tak codziennie zostajesz u mnie na noc. Jack przeżuwał pizzę. – Co chcesz przez to powiedzieć, Eckersley? – Powinniśmy zamieszkać razem. – Nie ma mowy. Becca otworzyła usta z udawanym zdziwieniem. – Dlaczego? – Od czego by tu zacząć. Po pierwsze, oboje mamy podpisane umowy na dwanaście miesięcy i nie da się ich zerwać. To powinnaś wiedzieć, nie ja tu jestem prawnikiem. Po drugie, to wszystko jest bardzo przyjemne. – Wskazał na siebie, pizzę i Beccę. – Jedzenie na mieście, siedzenie do późna, wspólne noce. Ale jutro zaczynasz studia i wkrótce będziesz zakuwać jak szalona. Ja muszę znowu wrócić do pracy, a wtedy oboje będziemy woleli mieć mieszkanie tylko dla siebie. – Podniósł wzrok, jakby rozważając ostatni punkt. – No tak. Jest jeszcze cała ta kwestia związana z twoim ojcem i tym, że rozszarpałby mnie żywcem, gdybyśmy zamieszkali razem. Więc trochę mnie to powstrzymuje. Becca popiła łyk piwa. – No dobra. Na razie zatrzymamy osobne mieszkania i porozmawiamy o tym za rok, zanim podpiszemy jakiekolwiek umowy. – Umowa stoi. Skończyli pizzę i piwo, po czym udali się do Bekki. W mieszkaniu Becca poszła do sypialni się przebrać, a Jack otworzył swojego macbooka i sprawdził pocztę. Przyszło kilka e-maili od jego szefów z prośbami, żeby napisał coś na przyszły tydzień. Przeczytał wytyczne, a potem sprawdził najbliższy grafik podróży. – Za tydzień muszę lecieć z Wardem do Kalifornii. Wyjeżdżam we wtorek i wracam w piątek. Czytał plan podróży z ekranu, nie patrząc na Beccę, która wyszła już z sypialni. Ponieważ nie odpowiedziała, w końcu podniósł głowę. Pozowała w drzwiach sypialni ubrana tylko w dół od bikini. – Rozmawiałam właśnie z tatą – powiedziała, trzymając pozę. – I zgadza się z tobą w kwestii wspólnego mieszkania. Dodał też, że wolałby, abyś nie przebywał w moim mieszkaniu po dwudziestej drugiej, kiedy następnego dnia mam zajęcia,

czyli na przykład dzisiaj. – Odwróciła się i bez pośpiechu poszła do sypialni. – Jak będziesz wychodził, zamknij drzwi na klucz. Jack pokręcił głową, a obraz jej nagiego ciała rozpalał jego myśli. Nie był pewien, czy wszystkie dziewczyny z Południa zawsze znajdowały sposób, żeby postawić na swoim, czy też Becca Eckersley była po prostu wyjątkowa. Tak czy inaczej, zamknął laptop i poszedł szybko do jej pokoju, gdzie zdążyła już zdjąć dół od bikini i udawała zaskoczoną. – Mój ojciec prosił, żebyś wyszedł. – Zrozumiałem sugestię. – Ach – westchnęła Becca, stojąc nago na łóżku. – Czy ja coś sugeruję? Jack podszedł do niej i objął dłońmi jej szczupłą talię. Pocałował ją, a Becca rozpięła mu koszulę. Upadli na łóżko.

26

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 13 MARCA 2013 DZIEŃ DZIESIĄTY Wolała nie ryzykować spotkania przed Winchesterem w obawie, że detektyw Madison obserwuje ją gdzieś z cienia i pojedzie za nimi. Wiedziała, że przesadza. Wiedziała też jednak, że przesada pozwala jej unikać kłopotów. Zasunęła zamek skórzanego płaszcza i wyszła tylnymi drzwiami hotelu Winchester, po czym poszła boczną ulicą prowadzącą nad brzeg jeziora. Słońce prawie już zaszło, a błękit nieba dogasał. Kiedy słońce zniknęło za górami, rozświetliło cienkie chmury odcieniem śliwkowego fioletu i rzuciło różowy blask na jezioro. Kelsey wyjęła komórkę i nie zatrzymując się, wybrała numer Penna Courtneya. Minęły już prawie dwa tygodnie od jej przyjazdu do Summit Lake, a trzy, odkąd podjęła temat Eckersley. Penn odpowiedział po pierwszym dzwonku, Kelsey zdała mu po drodze relację z ostatnich wydarzeń. Nie był zadowolony, że wpakowała się w kłopoty, ale Kelsey wiedziała, iż wystarczy skusić go tajemniczym tuszowaniem informacji oraz wizją tego, jak „Events” wyprzedzi wszystkich w temacie Eckersley, żeby na jakiś czas pozostał udobruchany. Prawdziwy cel przyjazdu Kelsey do Summit Lake był oczywisty – chodziło o czas na leczenie i dojście do siebie. Miała wziąć wolne i schować się przed ludźmi. Co do tego nie było wątpliwości. A po początkowym proteście Kelsey była gotowa spędzić miesiąc pod pretekstem tropienia tego tematu. Niestety, kiedy badała temat, który w jej przekonaniu nie istniał, znalazła go. A teraz ugrzęzła w nim po szyję – prawdopodobnie narobiła też sobie kłopotów i będzie tylko gorzej. Nie zdradziła Pennowi szczegółów swojego planu i udzielała wymijających

odpowiedzi, chociaż naciskał. Gdy poprosił o coś namacalnego – szkic lub konspekt – Kelsey obiecała, że wkrótce mu to dostarczy. – Dzisiaj wieczorem – zastrzegł Penn. – Spróbuję. – Spróbujesz? Wyznaczyłem ci właśnie termin. Chcę zobaczyć, co tam masz. – Mam plany na dzisiejszy wieczór, Penn. Wyślę ci coś jutro. Obiecuję. – Oby to było coś z jajami. – Zaufaj mi – odparła, idąc. – Odezwę się. – Zanim się rozłączysz, pamiętaj o jednym. – Co takiego? – Pozwoliłem ci wpisać w koszty wszystko, co jest związane z tym wyjazdem. – A nawet mnie do tego zachęcałeś. – Dobrze, niech będzie. Ale pamiętaj, że nie wchodzi w to opłata kaucji, więc nie dzwoń do mnie o drugiej nad ranem, jeśli ten twój plan nie wypali. – Nie przesadzaj. – Mówię poważnie, Kelsey. – Wiem o tym. Skontaktuję się z bazą, kiedy dowiem się czegoś więcej. – Jeszcze jedno. Kelsey poczekała. – Tak? – Nie mam nikogo lepszego od ciebie i… Po prostu bądź ostrożna, dobrze? – Zawsze jestem. Dzięki, Penn. Wepchnęła telefon do torebki i dotarła na róg Spokane Avenue. Zerknęła na zegarek. 17:53. Już miała usiąść na ławce z boku, kiedy podjechał SUV. Okno po stronie pasażera opuściło się. – Musimy przestać się spotykać w ten sposób – rzucił Peter. Kelsey pokręciła głową i uśmiechnęła się nerwowo. Otworzyła drzwi i wsiadła. – Jesteś pewien, że to ci odpowiada? – Nie bardzo, bo nie wiem dokładnie, na co się zgodziłem. Dlaczego nie mogłem cię odebrać spod hotelu? – Wyjedźmy stąd i wtedy ci wyjaśnię. Jechali kwadrans w góry, po czym przystanęli przy malowniczym punkcie widokowym. Przed nimi roztaczał się bezkres jeziora, a zabudowania Summit Lake gnieździły się w zgrabnym zagłębieniu poniżej, rozbłyskując w ciemnościach wieczoru. – Czy ktoś przyszedł z tobą rozmawiać? – spytała Kelsey, kiedy się zatrzymali. – Kto?

– Ktoś z policji? Żeby pogadać o włamaniu do okręgowego centrum rządowego tamtego wieczoru? – Nie. Dlaczego? Co się dzieje? – Wczoraj wieczorem złożył mi wizytę jeden z detektywów pracujących nad sprawą Eckersley. Kazał przestać węszyć i wracać do Miami. – Naprawdę? Nie ma chyba takiej władzy, żeby wyrzucić cię z miasteczka. – Normalnie bym się z tobą zgodziła. Ale zaczął mnie wypytywać o dokumenty wykradzione z rządowego budynku oraz o to, gdzie byłam tamtego wieczoru. – Co mu powiedziałaś? – Zachowywałam się, jakbym nie wiedziała, o czym mówi, ale nie wydaje mi się, żeby to był jakiś szczególnie dobry blef. Oznajmił, że przejrzeli nagrania z kamer, które pokazują dwie osoby wchodzące do budynku po godzinach pracy ze skradzioną kartą dostępu. – O-o. – No właśnie. Mamy kłopoty. Chciałam cię ostrzec. Możesz też wspomnieć swojemu znajomemu, który udostępnił ci tę kartę, że mogą go czekać nieprzyjemności. – Więc w obliczu tych, jak to mówisz, „nieprzyjemności”, które nas spotkają, pomyślałaś, że dobrze będzie odwalić jeszcze jedną kradzież z włamaniem? Kelsey zaśmiała się na tę sarkastyczną uwagę. – Może to nie jest dobry pomysł, ale moja jedyna szansa, żeby skończyć to, co zaczęłam. – Co jest takiego w tej sprawie? Dlaczego jest dla ciebie taka ważna? Kelsey popatrzyła przez przednią szybę, gdzie gasnące słońce kładło się wiśniowym, drżącym pasem na jeziorze. W sercu czuła empatię wobec Bekki – która, podobnie jak ona, doświadczyła brutalnej napaści. Kelsey nie potrafiła tego zostawić, ponieważ nikt nie poniósł konsekwencji zbrodni. Pragnęła zakończyć tę sprawę i nie chciała wyjeżdżać z Summit Lake, dopóki tego nie osiągnie. – Nie jestem pewna – powiedziała w końcu. – Ale za dużo wiem o tej dziewczynie, żeby wyjechać z tymi wszystkimi wiszącymi nade mną pytaniami. – Wzruszyła ramionami. – Tylko nadal za mało, by znaleźć odpowiedzi. – Dlatego poprosiłaś mnie, abym pomógł ci się dzisiaj włamać do domu jakiejś kobiety? – Właśnie. Wiem, że znowu nadstawiasz dla mnie karku; nie musisz tego robić. Boję się próbować sama. I szczerze wierzę, że nie będziesz miał kłopotów z powodu tego, co zrobiliśmy ostatnio. Peter się uśmiechnął. – Dla ciebie warto przysporzyć sobie trochę kłopotów.

Kelsey zabrzęczała komórka. Spojrzała na nią i odczytała wiadomość. – Okej. Rae wyciągnęła ją z domu, poszły na obiad. Mamy mniej więcej godzinę. Góra półtorej. – To do dzieła – rzucił Peter, wycofał i ruszył górską drogą. – Gdzie mieszka ta staruszka?

Dziesięć minut później podjechali przed dom Millie. Peter stanął na podjeździe i wyłączył światła. Siedzieli w ciemności i patrzyli na dom, oświetlony teraz tylko dwiema zewnętrznymi latarniami oraz samotną lampą w salonie. – Dobrze – powiedział Peter. – To co teraz? Masz klucz? – To nie jest skomplikowane – odrzekła Kelsey. – Chodź. Poszli powoli ścieżką wiodącą do domu, upewniając się, że nie obserwują ich żadni sąsiedzi. Kiedy doszli do frontowego wejścia, Kelsey po prostu nacisnęła klamkę i pchnęła drzwi. – Chyba sobie ze mnie żartujesz. – Rae obiecała dopilnować, żeby drzwi pozostały otwarte. – Podała Peterowi małą latarkę. – Chodźmy. W środku zamknęli za sobą drzwi. – Nie zapalamy świateł, na wypadek gdyby sąsiedzi widzieli, że wyszła. Rozświetlony dom wzbudzi podejrzenia. – Rozumiem. To jeszcze raz, czego mam szukać? – Dziennika, takiego jak pamiętnik. – Jakiś opis? – Tylko tyle. Zacznijmy od piętra. W sypialni Millie ostrożnie poświęcili kwadrans na przeszukanie szuflad komody i stolików nocnych. Zajrzeli pod materace i do starych pudeł w szafie. – Jeśli znajdę coś nieprzyzwoitego – powiedział Peter, otwierając szufladę nocnego stolika – to przysięgam na Boga, że zacznę krzyczeć. Kelsey się zaśmiała. – Ona jest po osiemdziesiątce. – To będę krzyczał jeszcze głośniej. – Pośpiesz się – odrzekła Kelsey i śmiejąc się, weszła do szafy. – Tu nic nie ma – oświadczył w końcu Peter. – Tak – odparła minutę później Kelsey, wychodząc z szafy. – Tu też nic nie ma. Poszli do drugiej sypialni i zaczęli od początku, podejmując benedyktyński wysiłek, aby odłożyć wszystko, czego dotykali i co oglądali, dokładnie na to samo miejsce. Minął kolejny kwadrans. Szybko przejrzeli szafę w korytarzu. Nic. Minęło już pół godziny od wejścia do domu, kiedy zeszli po schodach na

parter i zaczęli się przedzierać przez szafę w jadalni. Kelsey pomyślała, że coś znaleźli, gdy natrafiła na książkę w szytej oprawie w dolnej szafce, ale okazało się, że to album ślubny Millie. Następne dziesięć minut spędzili w jadalni, a kolejne dziesięć jeszcze bardziej bezowocnie w salonie. Kelsey zaczęła się pocić, dłonie jej się lepiły. Szukali już prawie godzinę. Ruszyli do kuchni, rzucając roztańczone światła latarek na szafki i spiżarki, na wypieki i plastikowe słoje z płatkami. W końcu Kelsey położyła latarkę na kuchennym stole – jej snop był teraz spokojny, bo spoczął na panelu kuchennym. Westchnęła zrezygnowana. Bez dziennika stoi w miejscu. W jej głowie zaczął się kształtować nienowy plan, żeby odszukać Livvy Houston i spytać ją o ten dziennik, ale wiedziała, że to będzie trudne. Najpierw będzie musiała ją odnaleźć, a potem namówić na rozmowę. Nic pewnego. A nawet jeśli Livvy zgodzi się z nią spotkać, może niczego nie wiedzieć. To wszystko przy założeniu, że detektyw Madison sam jeszcze nie odwiedził Livvy. Kelsey przeciągnęła ręką po twarzy i pokręciła głową. Podszedł do niej Peter. – Hej. Spojrzała na niego. – Przykro mi. Chciałbym go dla ciebie znaleźć. Kelsey pokiwała głową i zamknęła oczy. Peter zbliżył się i objął ją. Położyła mu policzek na piersi i sama siebie zaskoczyła, odwzajemniając jego gest i łącząc swoje palce za jego plecami. Przelotnie pomyślała o tamtych poradnikach, które mówiły, że przez jakiś czas może nie być w stanie znieść dotyku mężczyzny, ale w ramionach Petera czuła się dobrze. A nawet bezpiecznie. – Szkoda, że nie mogę więcej dla ciebie zrobić – powiedział jej do ucha. – W porządku. Wiem, że szukam na oślep. Czegoś, co pomoże mi z tym tematem. Czegoś, co da mi informacje, których nie mogę sama znaleźć. Nie pozostało mi nic poza dziennikiem Bekki. – Niektóre tajemnice mają pozostać tajemnicami. Wyprostowała się i spojrzała na niego. Ich twarze były blisko siebie. Jego oczy w blado oświetlonej kuchni w domu Millie wydawały się troskliwe i szczere. Pachniał wodą kolońską i balsamem. Spojrzała na jego pełne usta i pomyślała, jak by to było go pocałować, czy jest na to gotowa i dałaby radę, a także czy są w odpowiednim miejscu na takie rzeczy, czy lepiej uciekać stąd w diabły. Gdy te myśli przebiegały przez jej głowę, Peter nachylił się odrobinę, tak że miała jego twarz przed sobą. Mrugnęła kilka razy, a potem jej oczy się zaokrągliły. Objęła jego twarz dłońmi i uśmiechnęła się. – Powtórz to. Peter pokręcił głową. – Co mam powtórzyć?

– To, co przed chwilą powiedziałeś. – Szkoda, że nie mogę więcej dla ciebie zrobić? – Nie, nie. Później. Zastanowił się chwilę. – Niektóre tajemnice mają pozostać tajemnicami? – Tak! Z dłońmi wciąż na jego twarzy, Kelsey odchyliła głowę do tyłu i zaśmiała się. Przypomniała sobie, że siedziała w tej kuchni niespełna tydzień temu z Millie, piła mrożoną herbatę i słuchała, jak starsza pani opowiada o wieczorze, kiedy Becca została zamordowana. O wieczorze, kiedy jej córka, Livvy Houston, siedziała z Beccą w kawiarni i rozmawiała z nią zaledwie kilka godzin przed śmiercią dziewczyny. Było w tamtej rozmowie coś, co utkwiło Kelsey w pamięci, ale nie potrafiła tego określić, dopóki nie usłyszała, jak Peter wypowiedział to na głos. Popatrzyła na latarkę oświetlającą blat kuchenny i panel. W snopie światła widoczny był rząd książek kucharskich. Rozpoznała jedną z nich – segregator z tajemniczymi przepisami Millie. Kelsey pamiętała, jak Millie stała przy blacie i mieszała mrożoną herbatę. – Czy pani przepis jest publicznie dostępny? – spytała wtedy. – O nie, kochana. To jest zakazana księga. Jeśli ludzie się dowiedzą, co jest w środku, wyjawię wszystkie swoje tajemnice. Mam osiemdziesiąt sześć lat. Nie pozostało mi nic prócz tajemnic. Kelsey uwolniła się z objęć Petera, chwyciła latarkę i szybko podeszła do segregatora. Wyciągnęła go z rzędu książek i rozłożyła na blacie. Otworzyła i przekartkowała kilkadziesiąt zalaminowanych przepisów aż do ostatniej strony. I tam go znalazła. W tylnej kieszonce segregatora z przepisami spoczywał mały dziennik w twardej oprawie. Odręczny napis dziewczęcym charakterem pisma głosił: „Becca Eckersley, ściśle tajne”.

27

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 12 PAŹDZIERNIKA 2012 4 MIESIĄCE PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Dopiero później było to coś wspaniałego. Zaczęło się od szoku i niedowierzania. Zajęcia na prawie ruszyły w parny dzień pod koniec sierpnia, kiedy to wilgoć wisiała nieruchomo w powietrzu i przykleiła jej się do twarzy, gdy wychodziła z klimatyzowanych zabudowań kampusu. Wrzesień był bardziej łaskawy, a kiedy nastał październik, upały się skończyły i wszyscy wypatrywali już lodowatej, okrutnej zimy, tak dobrze znanej w Waszyngtonie. Becca spędzała po dwanaście, piętnaście godzin na zajęciach i nauce. Jacka nie było przez większą część września, bo albo podróżował, albo pracował do późna w biurze senatora Warda. Nie powiedziała mu, że wymiotuje, bo zdarzało się to tylko rano i raczej przechodziło z czasem w ciągu dnia. W pierwszym tygodniu winiła grypę, ale po czternastu dniach zaczęła nabierać podejrzeń. Studia – a w szczególności zajęcia z postępowania cywilnego i umów – tak ją zajmowały, że nie pamiętała terminu swojego ostatniego okresu, ale teraz na pewno się spóźniał. W drodze do domu kupiła test ciążowy w aptece na rogu i teraz siedziała na zamkniętej klapie sedesu, czekając na wynik. Kiedy się pojawił, spróbowała jeszcze raz. Kolejne pięć minut później jej idealne życie oraz dziesięć najbliższych lat, które rozplanowała i ułożyła niczym perfekcyjne domino, rozpadły się. Spróbowała dodzwonić się na komórkę do Jacka, lecz połączyła się z pocztą głosową, więc zostawiła mu rozpaczliwą wiadomość, żeby oddzwonił. Pięć minut później wysłała mu esemes, a w końcu wskoczyła do swojego samochodu i pojechała do centrum, do jego biura.

Była już tu wcześniej, kiedy senator Ward rozpoczynał kampanię – zabrała się wtedy z Jackiem. Teraz po raz pierwszy przyszła tu w godzinach pracy i pierwszy, odkąd Jack został prawdziwym pracownikiem kampanii „Milt Ward na prezydenta”. Senator Ward prowadził oficjalne biuro w gmachu Dirksen Senate Office Building i to właśnie tam Jack spędzał większość czasu, jeśli nie jechał w trasę. Zaparkowała na parkingu dla pracowników przy Constitutional Avenue i weszła do środka. – Dzień dobry – przywitała się z sekretarką możliwie najspokojniejszym głosem, na jaki udało jej się zdobyć. Spytała o Jacka. – Jestem jego… – Przerwała na chwilę, próbując określić, kim właściwie jest. Przyjaciółką? Dziewczyną? To nie miało znaczenia, ponieważ na pewno nie była jego żoną, a to oznacza piekło, kiedy będzie musiała powiedzieć o tym rodzicom. – Po prostu muszę z nim porozmawiać – dokończyła wreszcie. – Wcześniej był z senatorem Wardem na Kapitolu, ale zaraz sprawdzę, gdzie jest teraz. – Podniosła telefon. – O, wróciłeś – powiedziała. – Przyszła tu do ciebie młoda kobieta. – Zakryła słuchawkę dłonią i spojrzała prosząco na Beccę, żeby podała nazwisko. – Becca… Eckersley. – Becca Eckersley – powoli powtórzyła sekretarka. – Dobrze. – Odłożyła słuchawkę. – Przez ochronę, potem korytarzem. Na końcu w lewo i to będą drugie drzwi po prawej. Becca się uśmiechnęła i ruszyła w stronę bramki do wykrywania metali. Po drugiej stronie poszła korytarzem. Nim dotarła do wspomnianego końca, zobaczyła szeroko uśmiechniętego Jacka. Miał na sobie krawat, który mu podarowała, kiedy oficjalnie przyjął tę posadę. – Dasz wiarę, że założyłem ten krawat akurat wtedy, gdy pierwszy raz przyszłaś do mojego biura? Becca zmusiła się do uśmiechu. – Wygląda świetnie. Musimy pogadać. Uniósł brwi. – Dobrze, wejdźmy do mnie. Skręcili do gabinetu Jacka. Jego laptop stał na biurku ogrodzony niskimi stosikami dokumentów ułożonymi w półkole. Zamknął drzwi i wskazał Becce krzesło. – Co się stało? Nabrała powietrza. – Jestem w ciąży. Jack miał zaciśnięte usta i zmarszczone czoło. – Wiem – powiedziała Becca. – No cóż. Typowa odpowiedź brzmi „Jak to się stało?”, ale zacznę od „Czy

jesteś pewna?”. – Zrobiłam dwa testy ciążowe. – Nie wiedziałem nawet, że masz takie podejrzenia. – Bo nie miałam, aż do dziś. Nie czułam się dobrze, ale w związku ze studiami i całym tym szalonym harmonogramem wzięłam to za grypę. – Okej – rzekł Jack i usiadł za biurkiem. Zamilkł na chwilę. – Jasna cholera. Nie panikujmy. – I w tym problem, bo tyle jest powodów do paniki! Jestem ciężarną studentką pierwszego roku prawa na Uniwersytecie George’a Washingtona. To po pierwsze. To znaczy, jak skończyć studia z dzieckiem? Potem są moi rodzice. Jasna cholera to właściwa reakcja, Jack! Nie wyobrażam sobie, że miałabym powiedzieć ojcu. A na końcu jeszcze ty i ja oraz co to oznacza dla nas obojga i naszej przyszłości. Becca była na skraju płaczu. – W porządku – powiedział Jack. – Więc jest sporo rzeczy do przemyślenia. Nawet gdybyśmy byli małżeństwem, a ty byłabyś po studiach, to i tak byłoby o czym myśleć. Po pierwsze, jeśli to policzymy, to kiedy będziesz miała termin? Latem? Becca pokiwała głową, doszła już do tego. – Nie jestem pewna, ale chyba w maju. – Czyli nie powinno to wpłynąć na twój pierwszy rok studiów. Poza oczywistymi aspektami, ale możesz skończyć pierwszy rok. Potem albo zatrudnimy pomoc, albo pomyślimy o urlopie. Jeśli porozmawiamy z odpowiednimi ludźmi, uda nam się załatwić rok przerwy, a Milt na pewno zna parę takich osób. Jack mówił, a Becca patrzyła przez okno. Było wiele powodów, dla których przyszła tu z nim porozmawiać – przede wszystkim dlatego, że zawsze ją uspokajał, kiedy stawała przed czymś, z czym nie umiała poradzić sobie sama. Jak dotąd miał rację i po raz pierwszy od dzisiejszego poranka pomyślała, że kiedyś mimo wszystko będzie mogła zostać prawnikiem. – Po drugie – ciągnął Jack – będę tam siedział razem z tobą, kiedy powiesz swoim rodzicom, więc będziemy się musieli na to wspólnie przygotować. A na koniec, nie zmienia to niczego między nami, w każdym razie nie na gorsze. Przynajmniej moim zdaniem. Wiedziała, że go kocha – wiedziała już poprzedniego lata, gdy powiedzieli to sobie po raz pierwszy, a także przez cały ostatni rok college’u, gdy ich związek się wzmacniał. Potwierdziła to ich wycieczka do Yellowstone, kiedy opuścili zakończenie roku i spędzili razem dwa tygodnie. Ale tutaj, dzisiaj, Becca kochała go przede wszystkim za to, że jest mężczyzną i nie myśli nigdy o niczym innym tylko o tym, jak wspólnie poradzić sobie z tą sytuacją. – Jest jeszcze jeden problem – powiedział.

– Jaki? – spytała Becca. – Musimy wymyślić, jak się pobrać, i to bardzo szybko.

28

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY

Słońce przypominało pomarańczową piłkę wiszącą tuż nad horyzontem. O tej wczesnej godzinie jego ostre brzegi były widoczne, a odbicie rozciągało się po jeziorze niczym marmolada. Światło zajrzało przez zasłony w salonie Petera i delikatnie musnęło twarz Kelsey. Spróbowała otworzyć oczy, ale promienie były zbyt intensywne. Bolała ją szyja, bo leżała w dziwnej pozycji, a kiedy usiadła, zdała sobie sprawę, gdzie jest. Peter spał obok niej, z ramieniem pod jej szyją i nogą opartą o stolik kawowy. Wczoraj wieczorem po odnalezieniu dziennika Bekki w książce z przepisami Millie wrócili do domu Petera. Przeczytali go razem, od deski do deski, poznając imiona jej przyjaciół oraz dynamikę jej związków. Becca kochała Jacka, a Kelsey przypuszczała, że był jakiś problem w jej układzie z najlepszym przyjacielem Jacka, Bradem. Trzy godziny czytała schludne, odręczne zapiski, robiąc notatki i układając w głowie szczegóły, aż powieki jej opadły, a dziennik wylądował na piersi. Peter usiadł obok i wkrótce oboje zasnęli. Teraz, z jasnym światłem w oczach, Kelsey usiadła. Spała z głową na piersi Petera, bo oboje zwinęli się na kanapie w salonie. Mimo bolącej szyi rozejrzała się wokół. – Przepraszam. – Potarła twarz. – Zasnęłam. – Ja też – odezwał się Peter zaspanym, porannym głosem. – Auć. – Zdjął zdrętwiałą nogę ze stolika. Kelsey wstała i przeczesała ręką włosy. – Która godzina?

Peter zerknął na zegarek. – Tuż po szóstej. – Chyba padłam. – Ja też. To się zdarza po takim zastrzyku adrenaliny. – Mogę… skorzystać z łazienki? – Oczywiście. – Peter wskazał drzwi na końcu korytarza. – W górnej szufladzie jest paczka szczoteczek do zębów, weź sobie. – Dziękuję. – Poszła do łazienki i zamknęła drzwi. – Mój Boże! – zawołała na swój widok w lustrze. Po lewej stronie głowy miała gniazdo splątanych włosów, a policzek pokrywała mapa czerwonych zmarszczek ze znacznym wgłębieniem od guzika na kieszonce koszuli Petera. Umyła twarz i zęby, po czym przeczesała włosy grzebieniem. W jej myślach odbywało się przeciąganie liny – jedna część chciała wspominać tamten niedoszły pocałunek z Peterem, druga zaś, ta bardziej analityczna, wolała wrócić do dziennika Bekki, żeby przesiać występujących tam bohaterów. Parę minut później wynurzyła się z łazienki i wyglądała już lepiej. Włosy miała związane w kucyk, a oddech świeży i miętowy. Zamienili się miejscami i uśmiechnęli się do siebie niezręcznie w przejściu. Peter zamknął drzwi, a Kelsey pokręciła głową. – Co ja, do diabła, wyprawiam? – spytała samą siebie. Peter wystawił głowę z łazienki. – Co takiego? Machnęła na niego ręką. – Nic. Wróciła na kanapę i przekartkowała dziennik Bekki. Kilka minut później Peter wyszedł z łazienki i też prezentował się już lepiej. – Pójdziemy na śniadanie? – spytał. – Pewnie. – Kelsey się uśmiechnęła. Na zewnątrz niebo pochłonęło kolory wschodzącego słońca. Pąki na drzewach najwyraźniej rozwinęły się w ciągu nocy w liście. Powietrze było rześkie i świeże, a wraz ze wschodem rosła temperatura. Zapach drewna płonącego w kominkach mieszał się z sosnowym aromatem lasu. Do Summit Lake zawitała wiosna. Poszli Maple Street i skręcili w Nokomis Avenue, gdzie znaleźli knajpkę serwującą śniadania. Zamówili placki i jajecznicę. Pili kawę i wspominali wieczorną wycieczkę, a niezręczność tamtej chwili, kiedy obudzili się obok siebie, szybko wyparowała. – No więc zasnąłem mniej więcej wtedy, gdy Becca pojechała do domu na Boże Narodzenie z Jackiem.

– Ja doczytałam. – I? – Becca na pewno była ciekawą dziewczyną. Wyraźnie kochała Jacka i wiemy, że wyszła za niego, kiedy odkryła, że jest w ciąży. Ale miała też w życiu innych mężczyzn. – Racja, Brad. Jeden z jej przyjaciół z college’u? – Tak. A kiedy czytam między wierszami, potrafię sobie wyobrazić, że być może zdaniem Brada jego związek z Beccą nie był do końca platoniczny. Ale to nie wszystko. Becca pisała też o innych mężczyznach. O profesorze, z którym miała jakiś potajemny układ. – Sypiała z nim? – Nie. A przynajmniej nie ujawniła się i nie napisała aż tyle w swoim dzienniku. Ale wspomina o nim dość często, więc chyba warto go namierzyć. I jeszcze były chłopak. Gość z liceum, który często wpadał na UGW z Harvardu. Z nim też chciałabym pogadać. – A co z mężem? Jackiem? Nie powinnaś zacząć od niego? – Na pewno z nim porozmawiam. Ale nie od razu. Chcę zobaczyć, kim są ci pozostali faceci, może rzucą jakieś światło na Beccę oraz swoje związki z nią. Potem zobaczymy, co wiedzą o Jacku. Kiedy będę już to wszystko miała, złożę wizytę i jemu. – Nie sądzisz, że policja już ich znalazła? – Nie jestem pewna, co znalazła policja. Zdaniem komendanta Fergusona śledczy stanowi uparli się przy teorii, że to zwykłe włamanie, które poszło za daleko. – Ale ta teoria musi się na czymś opierać. Na jakichś dowodach. – Zaginęła torebka Bekki. I tyle. A przynajmniej to wszystko, o czym wie komendant Ferguson, jeśli chodzi o to, dlaczego tak się upierają przy włamaniu. – A ty nie kupujesz tej teorii? – Ani trochę. Dzięki pomocy komendanta Fergusona widzę, że Beccę zabił ktoś, kto nie tylko dobrze ją znał, ale też prawdopodobnie był jej bliski. – Na przykład ktoś, kto ją kochał? – Może. Najpierw jednak muszę namierzyć tych ludzi i z nimi porozmawiać. I to szybko. – Więc od czego zaczynamy? Chcę pomóc. – Jesteś pewien? – Oczywiście. Zrobię wszystko. – Po tamtej wieczornej wizycie detektywa Madisona odniosłam wrażenie, że nie mamy za dużo czasu. Najpierw musimy zidentyfikować osoby z dziennika Bekki. Wróciłam do nich wczoraj wieczorem, ale nie mogłam znaleźć ani jednego nazwiska jej przyjaciół. Więc zacznijmy od tego. – Kelsey wyjęła notatki. – Jack

mieszka w Green Bay, Brad w Connecticut. A przynajmniej stamtąd pochodzą. Kto wie, gdzie są teraz. Wygląda na to, że jej współlokatorka, Gail, mieszka na Florydzie, ale studiuje na Stanfordzie. Kelsey napisała drukowanymi literami na serwetce: JACK I GAIL. Przesunęła serwetkę po stole. – Jeśli chcesz pomóc – powiedziała, patrząc Peterowi w oczy – i nie martwisz się, jakie kłopoty czekają nas z powodu włamania do budynku rządowego, to poproszę cię, żebyś sprawdził, kim jest Gail, i ją odnalazł. Porozmawiaj z nią. Sprawdź, co wie o Becce i Jacku. Zdobądź nazwisko Jacka i wszelkie informacje, jakie Gail zechce ci podać. Jeżeli będzie się wam dobrze rozmawiało, nawiążecie porozumienie, to opowiedz jej moją teorię o tym, co mogło nastąpić między Beccą a Jackiem i zobacz, jak zareaguje. Peter położył rękę na serwetce i zaczął ją przysuwać do siebie. Kelsey położyła swoją dłoń na jego i powstrzymała go. – Peter, jeśli się martwisz, że z powodu którejś z tych rzeczy będziesz miał kłopoty, powinieneś się teraz wycofać. Jestem pewna, że możesz schować za jakimś lekarskim immunitetem to, iż zajrzałeś do tego raportu z autopsji i użyłeś karty, aby dostać się do budynku. W tej chwili, kiedy tu siedzimy, ty masz prawdopodobnie znacznie mniejsze kłopoty ode mnie. Nie mam nic przeciwko, jeśli wolisz, żeby tak zostało. Peter nie odwrócił wzroku i uwolnił rękę oraz serwetkę z jej uścisku. – Znajdę współlokatorkę Bekki i porozmawiam z nią. Dam ci znać, czego się dowiedziałem. – Dziękuję. – Nie ma za co. A ty jaki masz plan? Namierzyć pozostałych facetów jej życia? – Oczywiście. – To do dzieła. Mamy co robić.

29

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 21 GRUDNIA 2012 2 MIESIĄCE PRZED JEJ ŚMIERCIĄ Plan był taki, żeby odczekać do drugiego trymestru z informowaniem rodziców, pod pretekstem upewnienia się, że ciąża przebiega bez komplikacji, a dziecko jest zdrowe. Tak naprawdę dawało im to trochę miejsca na oddech. Mieli dwa miesiące, żeby to przemyśleć i przygotować jakieś podstawy, dzięki którym nie wyjdą na zupełnych wariatów. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z ich kruchym planem, w Święto Dziękczynienia Jack i Becca usiądą do obiadu w Greensboro i powiedzą Eckersleyom, że zostaną dziadkami. Jack starał się o wszystko zadbać, ale Becca nie kupowała jego wiecznego optymizmu, że wszystko się ułoży, albo że jej rodzice, kiedy kurz już opadnie, będą zachwyceni. W głowie odgrywała sobie scenariusz zrzucenia tej bomby, ale choćby nie wiadomo jak się wysilała, nie umiała sobie realistycznie wyobrazić własnego ojca, który cieszy się na wiadomość, że jego dwudziestojednoletnia córka jest w ciąży i bez męża. W Karolinie Północnej był ważnym człowiekiem. Miał wpływy i osobowość. Przygotowywał się, żeby przekazać kancelarię jej bratu oraz pozostałym wspólnikom, a sam zamierzał zostać sędzią. Becca wiedziała, że taki ruch wymaga nieskazitelnej przeszłości. Nie tylko od ojca, ale całej jego rodziny. Ciężarna niezamężna córka, która rzuciła prawo, nie wpisywała się w rodzinny portret, który pozwoliłby ojcu objąć urząd sędziego. Ta myśl zaprowadziła ich do sądu w Waszyngtonie. Becca zdawała sobie sprawę z tego, czego wymaga uroczysty ślub oraz że w jej obecnej sytuacji nie jest możliwy. W zamian sędzia pokoju udzielił im cichego ślubu podczas bardzo nieformalnej uroczystości. Nie tak to sobie

zaplanowali ani nie tak miała wyglądać narracja o ich życiu. Ale jeśli ostatni rok ich czegoś nauczył, to właśnie tego, że na ścieżce życia wypadają czasem objazdy, a długa droga naokoło może się okazać skrótem. Kiedy sędzia ogłosił ich mężem i żoną, pocałowali się, po czym usiedli przy biurku w jego gabinecie i wypełnili dokumenty. Powiedziano im, że muszą złożyć akt ślubu i wręczono kopię wytycznych, jak to zrobić. Spędzili jedną noc w hotelu Four Seasons w centrum Waszyngtonu, gdzie uczcili swój ślub wystawną kolacją oraz butelką dobrego wina, z którego Becca upiła dwa albo trzy łyki. Sobota minęła spokojnie w mieszkaniu Bekki, a w niedzielę Jack poleciał do Nowego Jorku, Becca zaś zaczęła się uczyć do egzaminu. Rozpoczęli weekend jako dziewczyna i chłopak, skończyli jako mąż i żona. Przez kolejne dwa miesiące przyzwyczaili się do życia jako potajemne małżeństwo z dzieckiem w drodze, o którym nikt nie wiedział. Kiedy zaś nadeszło wreszcie Święto Dziękczynienia, czyli czas, gdy wcześniej zgodzili się powiedzieć o tym rodzicom Bekki, odebrało im mowę. Żadne z nich nie wiedziało, jak się do tego zabrać, więc dwa wieczory w domu Eckersleyów w Greensboro minęły na niepokoju i szeptanych rozmowach. W sobotę po Święcie Dziękczynienia wrócili do Waszyngtonu. Jack miał napięty grafik aż do Bożego Narodzenia, a potem tydzień przerwy, który zbiegał się z feriami Bekki. Zaplanowali, że pojadą do Green Bay i Becca pozna rodziców Jacka. Te święta na pewno zapadną wszystkim w pamięć, jeśli Jack przedstawi ją jako żonę, a później wyjaśni mamie i tacie, że niedługo zostaną dziadkami. Becca skończyła sesję z egzaminami z postępowania cywilnego oraz umów jeden po drugim i nigdy jeszcze nie czuła takiej ulgi. Po wszystkim wysłała Jackowi esemes: „Właśnie skończyłam! Świętuję sama w O’Reilly’s. Wypiję jedno za ciebie”. Było popołudnie, a w O’Reilly’s nie było tłumów – trochę studentów prawa pod koniec semestru i trochę pracujących pod koniec tygodnia. Jack podróżował z senatorem Wardem i miał wrócić dopiero dzień przed Wigilią, za cztery dni. Lekarka skończyła obliczenia i było pewne, że do zapłodnienia doszło na tydzień przed rozpoczęciem zajęć, kiedy w sierpniu spędzili dwa tygodnie razem i zapomnieli o całym świecie. Oficjalny termin wyznaczono na 8 maja, czyli tydzień po sesji. Nie był to najlepszy moment, ale wiedziała, że mogłoby być gorzej – i nadal może być, jeśli dziecko urodzi się wcześniej, przez co nie będzie mogła przystąpić do końcowych egzaminów. Na razie jednak Becca optymistycznie zakładała, że urodzi w wąskim przedziale czasowym, który pozwoli jej nie tylko ukończyć pierwszy rok, ale również zorganizować się na tyle, by mogła wrócić na zajęcia jesienią. Omówili też inne możliwości – albo rok przerwy i potem powrót na studia dzienne, albo przejście na zaoczne i ukończenie studiów

później, niż zaplanowała. Tak czy inaczej, po czterech miesiącach ciąży, Becca miała różne możliwości. Widać ją było tylko w łazienkowym lustrze i tylko z boku. Na razie zachowała tajemnicę dla siebie. Z wyjątkiem kilku znajomych, z którymi chodziła na zajęcia, w pierwszym semestrze Becca nie zdobyła żadnych bliskich przyjaciół, a ponieważ Gail była na drugim końcu kraju, Becca nie musiała się przejmować, że ktoś odkryje jej sekret, zanim sama postanowi go ujawnić. W O’Reilly’s zamówiła sałatkę i sprite’a, po czym poczuła, jak spada jej z barków ciężar pierwszego semestru. Miała przed sobą dwa tygodnie odpoczynku. Wyjęła z torebki iPhone’a i przejrzała e-maile z nadzieją, że ujrzy wiadomość od Gail. Obiecały sobie, że dadzą znać po egzaminach. Dopiero co otworzyła skrzynkę, kiedy stołek po drugiej stronie stołu został przeciągnięty po ziemi i ktoś się do niej przysiadł. Becca podniosła wzrok i najpierw się zdziwiła, a potem ucieszyła na widok starego przyjaciela, Thoma Jorgensena, jej dawnego wykładowcy logiki, który odszedł z UGW i przyjął posadę na Cornell. – Thom! Co ty tutaj robisz? – Dzień dobry, Becco Eckersley. – No proszę. – Becca pogładziła go po twarzy. – Zapuściłeś ligowy bluszcz. Dziwne, że Cornell pozwala na zarost profesorom. Myślałam, że jest zarezerwowany dla studentów. Thom Jorgensen się uśmiechnął. – Wręcz na to namawiają. Jak ci się podoba? Becca wydęła usta. – Bardzo przystojnie. Jak tam występy w nowym miejscu? – Dobrze. Mogłoby być lepiej. – Lepiej? Nie lubisz być na szczycie łańcucha pokarmowego? – Nie, nie. Praca jest świetna, uniwersytet pierwszorzędny i nigdy nie pracowałem w lepszej instytucji. Becca zmrużyła oczy. – Więc co jest nie tak? Tom wzruszył ramionami. – Chyba nie rozumiem, dlaczego odrzuciłaś Cornell. Becca zamarła na kilka sekund. – Skąd wiedziałeś, że ich odrzuciłam? – Becca, musiałem użyć wielu wpływów, żeby cię tam przyjęli na prawo. Nadstawiłem karku jak jeszcze nigdy w życiu, i to na stanowisku, na którym nawet dobrze się nie odnalazłem. Opowiedziałem wszystkim osobom podejmującym decyzję, jakim byłabyś cennym nabytkiem. A ty odwzajemniłaś tę przysługę odmową.

– Thom, nie wiedziałam, że to dla mnie zrobiłeś. Najpierw przyjęli mnie na UGW, a to jest Alma Mater mojego taty. Nigdy nie rozważałam studiów w innym miejscu, chyba żeby UGW mi odmówiło. – A co z tamtą rozmową, że wreszcie będziemy mogli spędzać razem czas? – Cóż, gdybym została studentką uniwersytetu, na którym wykładasz, bylibyśmy chyba w tej samej sytuacji. – Więc dlaczego się do mnie nie odezwałaś? – Byłam zajęta studiami, a poza tym mieszkamy setki kilometrów od siebie. – Dobrze. W takim razie jestem idiotą, który źle zrozumiał naszą przyjaźń. – Nie, niczego nie zrozumiałeś źle. Po prostu trudno się spotkać na kawę, skoro mieszkamy w różnych stanach. – Wolałbym tylko, żebyś poważniej zastanowiła się nad Cornell. To wspaniała okazja i bylibyśmy bliżej. Becca patrzyła na swojego dawnego profesora. Czuła się zagubiona i było jej go szkoda. Zanim zdołała odpowiedzieć, do środka weszła jakaś kobieta i podeszła prosto do ich stolika. – Ty skurwysynu! Thom Jorgensen podniósł wzrok, a potem zamknął oczy. – Jezu Chryste, co ty wyprawiasz, Elaine? – Co ja wyprawiam? Nie masz prawa zadawać mi pytań, już nie. – Spojrzała na Beccę. – Ile masz lat? Becca rozłożyła ręce. – Kim pani jest? – Ach, przepraszam. Elaine Jorgensen. Żona Thoma. Becca popatrzyła na Thoma. – Co jest, do cholery? – Elaine – powiedział Thom. – Wyjdźmy stąd. – Oczywiście, dopiero jak cię przyłapałam, nagle chcesz ze mną rozmawiać. – Chwileczkę – wtrąciła Becca. – On mi nigdy nie powiedział, że ma żonę, a między nami do niczego nie doszło. Nie widziałam go od roku, odkąd opuścił UGW. – A teraz nagle jesz lunch z moim mężem. – Nie. Jadłam lunch sama, a on mi przeszkodził. – Thom – rzuciła Elaine. – Wstawaj. Wychodzimy. Profesor Jorgensen wstał jak pies na komendę. Elaine spojrzała na Beccę i wycelowała palcem w jej twarz. – Trzymaj się z daleka od mojego męża. Chwyciła Thoma pod ramię i wypchnęła go za drzwi. Becca ciężko przełykała i nie poruszając głową, rozejrzała się po barze. Przyjęła padające na nią spojrzenia. Ludzie powoli zaczęli wracać do swych

przerwanych posiłków. – Cholera, Eckersley. Ty to wiesz, jak zrobić scenę. Becca zerknęła przez ramię. Koło niej stał Richard Walker, były chłopak z liceum. – Najpierw nieudacznik z Green Bay, a teraz jakiś obleśny gość, który zdradza żonę? Wciąż była wstrząśnięta, drżały jej ręce. Szybko wstała i przytuliła Richarda. Ostatni raz widziała go przed rokiem, kiedy spędzała święta z Jackiem w Summit Lake. – Dobrze cię widzieć – powiedział Richard i mocno ją uściskał. – Co się stało? Becca pokręciła głową i uwolniła go ze swoich objęć. – A, nic, jestem tylko trochę niespokojna. To wszystko. – Przez profesora Matoła? – Richard wskazał na drzwi. – Skąd on się wziął? Mam komuś przywalić? – To mój dawny wykładowca, trochę się mnie uczepił. Nie wiedziałam, że jest żonaty, a teraz… – Becca pokręciła głową. – Jego żona rzeczywiście myśli, że coś nas łączy. Richard się skrzywił i pokiwał głową. – Czy ta uczelnia do reszty zwariowała? Najpierw jakieś zero z Wisconsin, a teraz wykładowca stalker. – Przechylił głowę na bok. – Chyba z nim nie sypiasz? Becca klepnęła go w ramię. – Nie. Dziwaczne to wszystko. Posiedź ze mną przy jedzeniu. Co tutaj robisz? – Skończyłem właśnie sesję. Jadę na dwa tygodnie do domu. Ty też, nie? Becca pokiwała głową. – Tak, jutro. Usiedli. – Dawno cię nie widziałem. – No. Minęło sporo czasu. Zapadła cisza. – Dalej się spotykasz z tym gościem? Becca ponownie pokiwała głową. – Niedobrze. – Przestań. – To coś poważnego? – Tak. Richard patrzył na nią przez minutę. – Znaczy, że to ten jedyny? Becca spojrzała mu w oczy.

– To ten jedyny, Richard. Westchnął głęboko. – Mogłem się bardziej starać. – Co ty wygadujesz? – Żeby cię odzyskać. Odwiedziłem cię kilka razy na pierwszym roku, ale wtedy byłem za głupi, żeby zrozumieć, co tracę. Mogłem się bardziej starać. Może teraz wspólnie świętowalibyśmy koniec sesji. Becca wskazała na niego i siebie. – Przecież świętujemy. – Tylko przypadkiem. Becca się uśmiechnęła. – Wiesz, przydałby mi się teraz przyjaciel. Nie wykład ani żadne szlochy. – Kurczę. Będziesz dobrym prawnikiem. Zupełnie bez serca. Becca przepraszająco pogłaskała go po ręce. – Dobrze. Tylko przyjaźń. Opowiedz mi, jaki miałaś beznadziejny semestr.

30

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY

Po wyjściu z restauracji Kelsey i Peter rozeszli się w przeciwnych kierunkach. Peter poszedł do domu, żeby poszukać informacji o współlokatorce Bekki, a Kelsey wróciła do Winchester z nadzieją, że weźmie prysznic i przebierze się przed kolejnym etapem pogoni za Eckersley. Z torebką na ramieniu i schowanym w niej dziennikiem Bekki szła brzegiem jeziora aż do Tahoma Avenue, gdzie skręciła na zachód w stronę Maple Street prowadzącej do samych drzwi hotelu Winchester. W połowie drogi nagle się zatrzymała. Przed nią, na półokrągłym podjeździe przed hotelem stały trzy policyjne samochody błyskające czerwonymi i niebieskimi światłami. W wejściu do budynku stał funkcjonariusz – rozmawiał przez krótkofalówkę zamocowaną na ramieniu i od czasu do czasu zerkał na górne piętra. Kelsey weszła do niszy jakiejś galerii sztuki i odetchnęła głęboko. Wyjrzała stamtąd, a potem przypomniała sobie, że chowanie się w zaułkach ściąga większą uwagę niż po prostu spacerowanie ulicą. Zebrała się w sobie, wyszła z galerii i szybko poszła w drugą stronę, nad brzeg jeziora, a następnie na południe wzdłuż Shore Drive. Szła z walącym sercem, wzrok utkwiła w iglicy kościoła Świętego Patryka. Minęła rząd domów na palach. Kiedy dotarła do Tomahawk Avenue, skręciła w prawo na róg Maple Street. Naprzeciwko była kawiarnia Millie’s. Zanim przeszła przez ulicę, przepuściła kilka samochodów. Zerknęła w prawo i dojrzała mrugające radiowozy zaledwie kilka przecznic dalej, przed Winchester. Otworzyła drzwi kawiarni i weszła do środka, Rae stała za ladą. Niewiele było trzeba – zaledwie przelotne spojrzenie Rae i delikatny ruch głowy – żeby Kelsey

zrozumiała, że coś jest nie tak. Nim jednak zdążyła się wycofać, z tyłu kawiarni wyszedł detektyw Madison. – Panie detektywie, właściwie to chyba wiem, o kogo panu chodzi – zagadnęła Rae, gdy wynurzył się z korytarza, w którym znajdowały się toalety. To wystarczyło, żeby odwrócić jego uwagę od wejścia do kawiarni, gdzie stała Kelsey. – Taka ciemnowłosa dziewczyna? Bardzo ładna. Takie jakby karmelowe oczy? Pisze do gazety? – Tak, to ona – powiedział Madison, opierając się łokciami o bar i odwracając tyłem do drzwi. – Widziała ją tu pani? – Tak – odparła Rae i odgarnęła ręką włosy. – Wpadła kilka razy na kawę. – Była tu niedawno? – Parę dni temu. Podam panu kawę. Na koszt firmy. – Bardzo dziękuję. Detektyw Madison wyjął komórkę z kieszeni na piersi i przejrzał e-maile. Kiedy był skupiony na telefonie, Rae spojrzała na Kelsey i wskazała jej kciukiem, żeby weszła na górę. – Proszę bardzo, panie detektywie. – Dziękuję. Rozmawiała z nią pani, gdy tu przychodziła? Kelsey powoli się wycofała, odwróciła i wymknęła drzwiami, kiedy akurat jakaś para wchodziła do kawiarni. Teraz rozpoznała na zewnątrz nieoznakowany radiowóz zaparkowany na rogu. Ruszyła szybko w kierunku alejki za kawiarnią i skręciła akurat w tej samej chwili, gdy z Maple Street wyjechał jakiś policjant i zaczął sunąć w stronę Tomahawk. – Co to ma być, do cholery – mruknęła do siebie. Rzuciła okiem na alejkę, a potem w górę, na schody wiodące do mieszkania Rae. Wbiegła po nich, przeskakując po dwa stopnie naraz, nacisnęła klamkę i wskoczyła do mieszkania dokładnie w momencie, gdy policjant skręcił i zaczął jechać wolno alejką. Rzuciła torebkę na stół kuchenny i osunęła się na krzesło. Nie mogła wrócić do hotelu, jej wynajęty samochód został prawdopodobnie skonfiskowany, a do tego była pewna, że dom Petera jest w tej chwili opanowany przez policję. Wyjęła telefon i zadzwoniła do niego, ale rozłączyła się po połączeniu z pocztą głosową. Wysłała mu esemes, że przed jej hotelem stoi policja, Madison jej szuka, a detektywi stanowi wkrótce prawdopodobnie złożą wizytę i jemu. Potem usiadła przy stole kuchennym Rae, wyjęła z torebki macbooka i zaczęła pisać. Oczywiste było przynajmniej to, że nie chcą, aby ktoś opowiedział historię Bekki. A przynajmniej nie chcieli, żeby opowiadali ją dziennikarze. Kelsey wyobraziła sobie, jak rozmawia przez telefon na komisariacie i prosi Penna o pieniądze na kaucję, których poprzysiągł jej nie dać. Nie była pewna, czy sama zdoła się wydostać z Summit Lake, ale nie ma mowy, żeby nie przekazała

dalej wszystkiego, co wie o Becce. W ciągu godziny napisała artykuł na dwa tysiące słów. Poza krótkimi zdaniami i akapitami, które przez ostatnie dziesięć dni notowała w zeszycie, strony powstałe w kryjówce w mieszkaniu Rae były pierwszym tekstem, jaki napisała na temat sprawy Eckersley. Artykuł nie miał jeszcze żadnej struktury, składał się głównie z punktów. Zaczęła od samego morderstwa, przedstawiła szczegóły zebrane od komendanta Fergusona oraz z dokumentów medycznych, a następnie przywołała pokrótce historię Bekki z czasów studiowania na Uniwersytecie George’a Washingtona. Wybiegła nieco naprzód i dopilnowała, by zapisać informacje o tym, że Becca prawdopodobnie wyszła za mąż, a w chwili śmierci na pewno była w ciąży. Zawarła tam wszystkie szczegóły, jakie zdołała zapamiętać z raportów z autopsji i toksykologii, po czym spisała imiona przyjaciół Bekki ze studiów oraz pozostałych mężczyzn, którzy kręcili się koło niej przed śmiercią. W efekcie miała przed sobą dziesięć stron bezładnych zapisków, ale przynajmniej był to jakiś początek, który Penn będzie mógł dalej opracować, jeśli ona nie zdoła tego dokończyć. Wysłała go w załączniku do Penna i usłyszała kroki na schodach. Rae otworzyła drzwi i szybko zamknęła je za sobą. Rozsunęła zasłony, wyjrzała na chwilę na alejkę, żeby upewnić się, czy nikt jej nie śledził, i odwróciła się do Kelsey. – Cholera jasna, dziewczyno. Wdepnęłaś w mrowisko.

31

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 31 GRUDNIA 2012 1 MIESIĄC PRZED JEJ ŚMIERCIĄ

Becca i Jack wrócili z Green Bay dzień po Bożym Narodzeniu. Czas minął im tam bez wielkich objawień, które oboje zaplanowali. Beccę przedstawiono jako dziewczynę, nie żonę, a jej ciąża pozostała tajemnicą. Małżeństwo i dziecko w drodze stały się tak ogromnym sekretem, że nie sposób było go teraz ujawnić. Becca obawiała się zdradzić rodzicom Jacka tak osobiste szczegóły na swój temat przy pierwszym spotkaniu, a w dodatku przed wyjawieniem ich własnej mamie. Święta nadeszły i minęły, a ich rodziny nadal nie zbliżyły się do prawdy. Upłynął już ponad tydzień od jej spotkania z Thomem Jorgensenem, lecz Becca nadal miała mieszane uczucia, że nie powiedziała o tym Jackowi. Godzina w towarzystwie Richarda Walkera, który ją potem pocieszał, też jakoś umknęła z opisu świętowania w O’Reilly’s. Teraz jednak postanowiła zapomnieć o Thomie i Richardzie, bo wybierała się do Summit Lake, żeby spędzić z Jackiem kilka spokojnych dni, zanim on po Nowym Roku znów zacznie swoje podróże. Prawybory ruszały w styczniu w Iowa i mogły potrwać intensywnie aż do czerwca, albo jeszcze dłużej, póki nie zapadną decyzje o nominacjach – chociaż nikt tak naprawdę nie sądził, żeby Milt Ward musiał walczyć o nominację na prezydenta jeszcze długo po Superwtorku. Lecz nawet jeśli prawybory szybko się skończą, Jack i tak będzie w trasie przez ponad miesiąc. A nie myśleli jeszcze o tym, że trzeba będzie odwiedzać kolejne stany, brać udział w wiecach i wygłaszać przemówienia. Jack co prawda dostanie wolny wieczór czy dwa, kiedy akurat wróci z podróży, ale przez dłuższy czas nie spędzą z Beccą całego wspólnego tygodnia.

Rodzice Bekki dali jej klucze do domu na palach przed tygodniowym wyjazdem do Venice na Florydzie. Państwo Eckersley zaplanowali wypad do Summit Lake na narty po Nowym Roku, ale wygrał klient potrzebujący natychmiastowej uwagi na Florydzie. Dni spędzone w Summit Lake między Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem były dla Bekki czasem odpoczynku. Wychodzili z Jackiem tylko na obiad albo do kina, po czym umykali do domu, żeby napalić w kominku i otulić się grubymi, bawełnianymi kocami na kanapie. W święta napadało dużo śniegu, chodniki pokrywała brudna breja z solą. Góry pod grubą warstwą białego puchu wyglądały zachęcająco – Becca opowiadała Jackowi, jaka wspaniała jest jazda na nartach. W ciąży nie mogła jeździć, ale cieszyła się, że na jakiś czas może odłożyć podręczniki. Była zadowolona z siedzenia i odpoczywania, podczas gdy Jack pisał na komputerze i prosił ją o uwagi do swoich tekstów. W sylwestra zjedli lunch w miasteczku, po czym uciekli od ludzi. Wypożyczyli sobie trzy filmy i spędzili wieczór na kanapie przed kominkiem. Pięć minut przed północą włączyli relację z odliczania na Times Square i obejrzeli milion ludzi marznących na ulicach Nowego Jorku. Jack leżał na kanapie na boku, a Becca na plecach, z głową pod jego lewym ramieniem. Pocałował ją o północy, kiedy w tle leciała Auld Lang Syne. – Chcę, byś wiedziała, że chociaż nie zaplanowaliśmy tego wszystkiego, to traktuję to po prostu jako swego rodzaju przyśpieszenie – powiedział Jack. – I tak chciałem cię kiedyś poślubić i któregoś dnia mielibyśmy dzieci. Po prostu stało się to wcześniej, niż przypuszczaliśmy. Ale niczego nie żałuję. Jestem przejęty, że zostaniemy w tym roku rodzicami, i dumny z bycia twoim mężem. – Ojej – odparła Becca, a z kącików oczu popłynęły jej łzy. – Ty to wiesz, co powiedzieć dziewczynie po wpadce, żeby poczuła się wyjątkowa. – Kocham cię. – Wiem. I będę za tobą strasznie tęsknić, kiedy wyjedziesz. – Tylko do połowy lutego, a w międzyczasie będę pojawiał się w domu. Na noc czy dwie, ale będę. – Powiedz mi coś szczerze, dobrze? – Jasne. – Myślisz, że dziecko zepsuje ci karierę? – Jak nasze dziecko miałoby zepsuć moją karierę? – Twój szef wystartuje na prezydenta i będzie chciał cię mieć pod ręką. Co jeśli to się naprawdę stanie, Jack? Co jeśli Milt Ward za rok wygra wybory? Oboje słyszeliśmy przerażające historie o tym, przez co muszą przechodzić członkowie ekipy prezydenta. To takie godziny pracy, że przy nich początkujący pracownicy nowojorskich kancelarii wychodzą na obiboków. – No to będę dużo pracował. A jeśli będę potrzebował wolnego, to o nie

poproszę. – Co ty, Jack. Każdy chce spędzać jak najwięcej czasu z rodziną, a ty będziesz miał małe dziecko i pracę dwadzieścia godzin dziennie. – Chyba nie będzie aż tak źle. – Mimo wszystko. Co zrobisz? Musisz widywać się z dzieckiem. A ja będę potrzebować pomocy. Nie poradzę sobie ze wszystkim sama. – Pomogę ci. – Ale nie będziesz miał z tego powodu spięć w pracy? – Może. Na razie nie wiem. Ale będę widywał się z dzieckiem. – O to właśnie mi chodzi. Co jeśli weźmiesz wolne z powodu spraw rodzinnych, a przez to stracisz pracę w ekipie Milta? – On nie jest taki. Milt ceni rodzinę, zrozumie to. – A jeśli nie? – Coś wymyślę. Becca głęboko westchnęła. – Wiem, że to twoja wymarzona praca. Nie chcę ci tego zepsuć. – Niczego nie psujesz. Masz swoje miejsce w moich marzeniach. A teraz jest nowy rok i przed nami mnóstwo nowych rzeczy. Pocałował ją. Przez chwilę oglądali jeszcze, jak świętuje Nowy Jork, po czym wrócili do filmu. Oboje zasnęli na kanapie. Tak nastał nowy rok.

32

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY – Całe miasteczko otoczyła policja stanowa – powiedziała Rae w kuchni. Poszła na drugą stronę mieszkania i wyjrzała na Maple Street. – To znaczy, że są wszędzie. Naprzeciwko stoi jeszcze jeden. – To wszystko z mojego powodu? – spytała Kelsey. – I twojego przyjaciela lekarza. – Co ci powiedział na dole detektyw Madison? – Niewiele. Spytałam, dlaczego cię szuka, a on oznajmił, że to sprawa policji. Spytał też, czy znam doktora Ambrose’a. – Co mu odpowiedziałaś? – Że nie. Bo technicznie rzecz biorąc, wcale go nie znam, tylko o nim słyszałam. Założyłam więc, że w ten sposób nie skłamałam glinie, nie? – Rae zastanowiła się przez chwilę. – Gdzie jest twój samochód? – Pod Winchester. – Pewnie już go znaleźli, więc wiedzą, że nadal jesteś w miasteczku. Z gór nie da się wydostać pieszo. A w tej maleńkiej mieścinie nie ma wielu kryjówek. Kelsey rozłożyła ręce. – Co to ma być, do cholery? Przecież tylko piszę artykuł do gazety. – Stanęła obok Rae przy oknie od frontu i zza zasłony przyglądały się ruchowi na dole. Umundurowani funkcjonariusze chodzili po Maple Street, zaglądali w różne miejsca. – Trzeba było się tak przejmować, kiedy zabito Beccę. Może wtedy już by to rozwiązali. – A właśnie, znalazłaś ten dziennik?

Kelsey zapomniała, że ma dziennik Bekki w torebce. Skinęła głową. – W książce z przepisami Millie. – Wiadomo. Przeczytałaś trochę? – Tak. Cały. Wczoraj wieczorem, zanim zasnęłam. – Gdzie? Kiedy odwiozłam Millie i wysiorbałam mrożoną herbatę u niej w kuchni – bo chciałam sprawdzić, czy nie narobiliście bałaganu, przez który wezwałaby policję – przyszłam do Winchester, ale nie otworzyłaś mi. – Ach, poszłam do Petera i… zostałam na noc. – Serio? – Zasnęłam u niego na kanapie. – Coś jeszcze? – W każdym rogu miasteczka stoi ścigająca mnie policja, a ty się martwisz moim życiem uczuciowym? – Martwię się życiem uczuciowym każdego. Zdziwiłabyś się, co ludzie opowiadają mi przy kawie. Kelsey tylko spojrzała na nią i pokręciła głową. – W tej chwili martwię się wyłącznie tym, żebyśmy nie poszli siedzieć. – Kelsey odwróciła się od Rae i znów wyjrzała przez okno. – Muszę się upewnić, czy u niego wszystko w porządku. – Zadzwoń do niego. – Nie odebrał. – Zaciągnęła zasłony. – Jak ja się stąd wydostanę? – Włamałaś się do budynku. To nie oznacza wyroku śmierci. Na pewno tylko jakąś odsiadkę. – Więc o co w tym wszystkim chodzi? – Kelsey wskazała na okno. – O Beccę. Tak jak przypuszczałaś, ojciec Bekki zamierza ujawnić szczegóły jej śmierci na swoich warunkach. Nie twoich. Co znalazłaś w tym dzienniku? – Imiona przyjaciół Bekki. Łącznie z jej mężem. I kilku innych facetów z jej życia. – Jak to? – Wygląda na to, że Becca była dość obrotna. Może trochę manipulowała mężczyznami. Z samych wpisów w dzienniku trudno to wywnioskować. Ale zanim zginęła, miała sporo różnych związków z różnymi mężczyznami. – Teraz rozumiem, dlaczego jej ojciec nie chce tego ujawnić. To jaki jest plan? – W dzienniku nie ma nazwisk, więc mam do wykonania trochę pracy w terenie, żeby zidentyfikować mężczyzn obecnych w życiu Bekki. Peter ma namierzyć jej dawną współlokatorkę, by sprawdzić, co wie o niej oraz o gościu, którego poślubiła. Ja miałam zacząć się przyglądać pozostałym facetom. – Kelsey jeszcze raz spojrzała przez okno na działania policji. – Nie jestem pewna, czy mam dość czasu, aby znaleźć ich wszystkich.

– Bredzisz. Nie zabrnęłaś tak daleko, żeby się teraz poddawać. Mamy tu dwa komputery, dostęp do Internetu i kawę. Tyle wystarczy, by odszukać paru chłopaków i studentów prawa. Kelsey się uśmiechnęła. Wzięła macbooka i poszła za Rae do sypialni. Rae usiadła przy swoim komputerze, Kelsey obok z laptopem. Położyła dziennik Bekki na biurku między nimi i wyjęła swoje notatki. – Trzech gości. Brad, Richard, Thom. Przyjaciel z college’u, chłopak z liceum, wykładowca z UGW. Rae zaczęła stukać w klawiaturę. – Rozejrzymy się trochę. Ja biorę Brada. Ty profesora.

33

BECCA ECKERSLEY UNIWERSYTET GEORGE’A WASHINGTONA 13 LUTEGO 2013 2 DNI PRZED JEJ ŚMIERCIĄ Styczeń w stolicy kraju był bardzo mroźny – od zimnych wiatrów znad Potomacu wszyscy szczękali zębami i uciekali w poszukiwaniu schronienia. Pierwszy miesiąc roku oznaczał także oficjalny początek wyborów, a Milt Ward uderzył na Iowa i wygrał, jakby było mu to przeznaczone od urodzenia. Po drugiej stronie nie odbyły się żadne istotne prawybory, bo startował tam urzędujący prezydent. Kiedy więc skończył się styczeń i zbliżał Superwtorek, media zestawiały poglądy obecnego prezydenta z pomysłami Milta Warda. Wszyscy bez wyjątku twierdzili, że ostateczna rozgrywka w listopadzie będzie zaciekła. Ward był we wszystkich newsach, a Jack informował Beccę przez telefon, które przemowy dla senatora napisał sam. Był to bardzo emocjonujący okres. Na początku lutego Beccę pochłonęły zajęcia i walka ze zmęczeniem pod koniec dnia, które wywoływała ciąża. Nauczyła się kończyć pracę o siódmej lub ósmej wieczorem, bo rzadko wytrzymywała choćby minutę dłużej. Zbyt często zasypiała na kanapie – z notatkami wokół i podręcznikiem na piersi – żeby realistycznie założyć, iż jest w stanie zrozumieć materiały czytane wieczorem. Odkładała zatem książki i codziennie kładła się do łóżka koło wpół do dziewiątej, po czym zasypiała. W drugi wtorek lutego – Superwtorek – Becca oglądała, jak Milt Ward jeździ z kampanią po kraju, zabiegając o głosy. Do wieczora zdobył liczbę niezbędną, żeby zagwarantować sobie nominację w swojej partii. Jack zadzwonił po dwudziestej drugiej i przekazał Becce oficjalne informacje. Rozmawiali krótko, a później Jack poszedł przygotowywać przemówienie na przyjęcie nominacji.

Przypomniał jej, że pisze mowy dla człowieka, który startuje na prezydenta i być może pod koniec roku zamieszka w Białym Domu. Była to historyczna chwila, którą dzielili się oddaleni od siebie o setki kilometrów. Następnego dnia Becca położyła się na kozetce w gabinecie lekarskim, a laborant przejechał jej po brzuchu zimną sondą. – Silne dziecko – stwierdził. – Większe niż zwykle w dwudziestym ósmym tygodniu. – Naprawdę? – spytała Becca. – To dobrze czy źle? – Ani jedno, ani drugie. Serce bije prawidłowo i wszystko wygląda idealnie. Jest tylko trochę większe niż zazwyczaj. Może pomyliliśmy się o kilka tygodni co do dat. To nic takiego. – Kilka tygodni to spora różnica. To dziecko musi wysiedzieć w mojej macicy przynajmniej do 28 kwietnia – oznajmiła mu Becca, mrużąc oczy. – Studiuję prawo i muszę zdać egzaminy, zanim dzieciak się pojawi. Laborant uśmiechnął się, wpisując informacje z USG do karty. – Gdybym miał się zakładać, powiedziałbym, że ten dzieciak nie będzie czekał do maja – rzekł, nie patrząc na nią. – Ale proszę porozmawiać o tym z lekarzem. Zaraz przyjdzie i powinna lepiej określić datę. Godzinę później Becca szła do samochodu otulona wełnianym płaszczem i z twarzą owiniętą szalikiem. Lekarka ustaliła, że jest w trzydziestym tygodniu, chyba że dziecko po prostu urosło wyjątkowo duże. Tak czy inaczej, na podstawie dzisiejszych badań przesunęła Becce termin rozwiązania na tydzień wcześniej i wyjaśniła, jak będzie wyglądać wywołanie porodu, jeśli nie nastąpi samoczynnie do końca kwietnia. Becca próbowała wymyślić, jak mogłaby ukończyć pierwszy rok studiów, jeśli w połowie sesji urodzi dziecko. Najwyższy czas powiedzieć rodzicom. Właściwie było już dawno po czasie. Czekali dłużej, niż powinni, a po przesunięciu terminu o tydzień należy wreszcie się przyznać. Było coraz bardziej pewne, że aby ukończyć swój pierwszy rok studiów, zwłaszcza po wydarzeniach Superwtorku oraz w związku z podróżami Jacka, Becca będzie musiała polegać na mamie. Odpaliła samochód i podkręciła ogrzewanie. Wybrała numer komórki Jacka, a on odebrał po pierwszym dzwonku. – Co powiedziała lekarka? – Mamy zdrowe dziecko, które pojawi się tydzień wcześniej, niż przewidywano. – Dlaczego? – Jest zupełnie zdrowe, tylko duże. Dlatego doktor Shepherd przemyślała termin i przesunęła go na tydzień wcześniej. A nawet jeśli dziecko nie będzie chciało wyjść do maja, to i tak nie da mi dużo czasu, jeżeli dalej będzie rosło w tym tempie. Poród byłby za trudny i mógłby być niebezpieczny, bo ja jestem mała,

a nasze dziecko duże. Więc urodzę akurat w sesji, Jack. Nie mam pojęcia, jak to zrobimy. – Dobrze. Coś wymyślimy. – Muszę powiedzieć moim rodzicom. Nie wiem, co my sobie myśleliśmy. I tak się dowiedzą, więc chcę im powiedzieć. O dziecku i o naszym ślubie. Wszystko. Wiem, ciągle mówisz, że powinniśmy poczekać, ale ja już nie chcę dłużej czekać. – Masz rację. Głupio zrobiliśmy, że tyle zwlekamy. – Co my wyprawiamy, Jack? Ty podróżujesz po całym kraju, ja ledwo w tym semestrze nadążam, mamy tę ogromną tajemnicę, która nam ciąży, i nie złożyliśmy jeszcze nawet naszego aktu ślubu. – No. Przepraszam. Mamy tu straszne zamieszanie. Ale w ciągu tygodnia, dwóch powinno się uspokoić. – Po prostu czuję się… sama nie wiem jak. Czy to wszystko jest prawdziwe? Nikt nie wie ani o naszym małżeństwie, ani o dziecku. Wydaje mi się, że to niewłaściwe. Jakbyśmy chcieli już zawsze się ukrywać. Wiem, że przez to spieprzę sobie studia i prawdopodobnie przeszkodzi ci to w pracy, ale musimy coś zrobić. Dziecko powinno zacząć mieć pierwszeństwo, a nie być czymś, z czym próbujemy sobie poradzić. Becca słuchała, jak Jack oddycha do słuchawki. Słyszała, jak zastanawiając się, pociera twarz, którą z powodu nieustannej pracy pokrywał teraz gęsty zarost. – Jack! Ja tu zaraz zwariuję. – Tak. Po prostu się zastanawiam. Masz rację, Becco. – Słuchaj. Muszę się stąd na chwilę wyrwać. Za tydzień mam kolokwium, do którego prawie się jeszcze nie uczyłam, bo zasypiam po dwudziestej. Spytam rodziców, czy mogę posiedzieć w domu na palach przez długi weekend i się pouczyć. – Dobry pomysł. Jedź do Summit Lake. Dołączę do ciebie w sobotę. – Jak? – Porozmawiam z Wardem. Powiem mu, że potrzebuję trochę czasu. To proste. Zrozumie. A jeśli nie, to rzucę pracę. W każdym razie spotkamy się w weekend i zbierzemy myśli. Wyjaśnimy sobie wszystko. A w tygodniu pojedziemy na dzień do Greensboro i powiemy twoim rodzicom. – Tym razem naprawdę. – Jak najbardziej. – Będą wściekli. – Pewnie tak. Mają prawo się wściekać, jesteśmy durniami. Ale wiesz co? Przejdzie im, bo za parę miesięcy będą mieli wnuka, którego pokochają, i po jakimś czasie wszyscy zapomnimy, jak to rozwiązaliśmy. Porozmawiam z Wardem i oddzwonię do ciebie. Nie mów nic rodzicom beze mnie.

– Dobrze. – Obiecaj mi. Cisza. – Obiecaj mi, że nie powiesz nic rodzicom, dopóki się nie spotkamy. – Obiecuję – zgodziła się w końcu Becca. – Nie będę rozmawiać z rodzicami. – Kocham cię. – Ja ciebie też. Rozłączyła się i przyłożyła telefon do czoła, wyobrażając sobie, jak usiądzie w salonie u rodziców z widocznym już teraz ciążowym brzuchem i powie im, że potajemnie wyszła za mąż, oni wkrótce zostaną dziadkami, a ona może nie skończyć studiów. Pokręciła głową i otarła łzy. Kiedy samochód się nagrzał, pojechała do swojego mieszkania w Foggy Bottom. Wygramoliła się z auta z dużą torebką na ramieniu i paczką pieczonych czipsów w ręce. Była prawie osiemnasta, a w te mroźne zimowe dni ciemność zapadała nad miastem codziennie przed piątą. Pobiegła przez parking w żółtym świetle halogenów, choć złośliwy wiatr usiłował ją powstrzymać. Szarpała się chwilę z kluczem, wpychając go do zamka zmarzniętymi palcami. Gorączkowy sposób, w jaki przybiegła z parkingu, a teraz walczyła z zasuwką, uświadomił jej, że śpieszy się, jakby się czegoś obawiała. Oprócz tego było coś jeszcze – upiorne poczucie czyjejś obecności. Wszystko to dotarło do niej w ciągu tych kilku sekund, kiedy szamotała się z drzwiami, które w końcu udało jej się otworzyć. Szybko zatrzasnęła je za sobą i zasunęła zasuwkę, gdy tylko dotknęły framugi. Upuściła torebkę na podłogę w kuchni, czipsy rzuciła na stół, potarła dłońmi zmarznięte policzki i starła łzy wywołane wieczornym mrozem. Ręce jej drżały ze strachu po szarpaninie z drzwiami od mieszkania. – Świrujesz – powiedziała na głos. Wyjrzała przez wizjer w wieczorną ciemność. Potrzebowała Jacka. Tylko tyle. Potrzebowała jego racjonalnego myślenia, żeby poradzić sobie ze strachem przed sesją z noworodkiem, oraz jego uspokajającej natury, która była w stanie pokonać każdą przeszkodę. Pocieszyła się myślą, że spędzą razem weekend. Na dwie godziny przed tym, jak dopadnie ją zmęczenie i będzie zmuszona położyć się do łóżka, musi przeczytać trzy rozdziały z prawa konstytucyjnego i nadrobić delikty. Wskoczyła pod prysznic, żeby się ożywić i rozgrzać. Strach, który ją wcześniej ogarnął, ustąpił, kiedy jej ciało obmywała gorąca woda. Sama w łazience, z zamkniętymi oczami i ogłuszona szumem prysznica, nie usłyszała dźwięku drzwi, przy których ktoś nacisnął klamkę od zewnątrz. Zasuwka nie ustąpiła, a po trzech próbach szmer przy drzwiach ucichł.

34

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY – Tutaj – powiedziała Kelsey. – Mam to! Sprawnie stukała w macbooka, wpatrując się w ekran. – Przeczytaj mi – odpowiedziała Rae. Ona też patrzyła w swój komputer i pilnie pracowała. – Brad Reynolds. Mieszka w Connecticut. A przynajmniej jego rodzice. Jego ojciec jest w ekstraklasie, jeśli chodzi o delikty. Uczył się na UGW, jest z Beccą na liście studentów pierwszego roku w college’u. Ze wszystkich Bradów, których znalazłyśmy, to prawdopodobnie właśnie tego Becca wspomina w swoim dzienniku. Znalazłam program stażu, w którym Becca uczestniczyła na drugim roku. Brad Reynolds również brał w nim udział. Mieszkał też w tym samym koedukacyjnym akademiku co Becca na pierwszym roku. Nie ma go na Facebooku, ale to musi być on. – Gdzie jest teraz? – Nie mam pojęcia. Ale mam jakiś adres i numer telefonu w Connecticut. Zacznę od tego. – Dobra. Ja mam dla ciebie dwóch. Ten profesor to Thom Jorgensen. Były wykładowca logiki i krytycznego myślenia na UGW. Becca chodziła do niego na drugim roku, dostała piątkę. Teraz pracuje na Uniwersytecie Cornella. Przeniósł się, kiedy Becca była na ostatnim roku. Z numerem telefonu nie będzie problemu. Skontaktujemy się z nim przez uczelnię. – Spoko. – Ale jest jeden haczyk.

– Jaki? – Mówiłaś, że był z Beccą w związku? – Coś w tym stylu. Dość często wspomina o nim w dzienniku. Częściej we wcześniejszych wpisach. A co? – Profesor Jorgensen ma żonę i dwójkę dzieci. Więc jeśli związał się z Beccą… Kelsey popatrzyła na Rae, a potem zapisała coś w notesie. – Dobrze. Co jeszcze? – Jestem prawie pewna, że chłopak z liceum to Richard Walker. Chodził do Northwest Guilford High, ma tyle samo lat co Becca. Uczył się na Harvardzie, teraz studiuje tam prawo. A oczywiście mówiłaś, że zostało to wspomniane w dzienniku. Stare posty na Facebooku pokazują jego zdjęcia ze studniówki z Beccą. To ten. – Dane kontaktowe? Rae wróciła do komputera. – To nie powinno być trudne. Zdobędziemy jego numer na Harvardzie. Poszukam. Kelsey złapała za telefon. – Zacznę od Brada Reynoldsa. Wybrała numer domowy Reynoldsów w Connecticut i przyłożyła telefon do ucha. – Zobacz – powiedziała Rae, wciąż stukając w klawiaturę. – Rodzina Richarda Walkera ma dom letni tutaj, na pogórzu. Kelsey na chwilę oddaliła komórkę od ucha i zmrużyła oczy. – Tutaj? Na pogórzu Summit Lake? – Tak – odparła Rae z uśmiechem. – Więc być może nie będziemy musiały go daleko szukać. Poza tym… – Mógł być w pobliżu tej nocy, kiedy zginęła Becca. – Możliwe. Uwagę Kelsey zwrócił cichy głos i zorientowała się, że ktoś odebrał telefon w domu Reynoldsów. Szybko przytknęła telefon z powrotem do ucha. – Halo, pan Reynolds? Tak, nazywam się Kelsey Castle. Jestem dziennikarką z czasopisma „Events”, piszę artykuł o Becce Eckersley. Kilka tygodni temu została zamordowana i… hm… cóż, wiem, że uczyła się razem z pańskim synem Bradem, więc mam nadzieję, że mogłabym z nim porozmawiać i dowiedzieć się czegoś o Becce. Na kilka sekund zapadła cisza, Kelsey słuchała pana Reynoldsa. – Ojej – powiedziała w końcu i spojrzała na Rae. – Przykro mi to słyszeć.

CZĘŚĆ IV

Trzy stuknięcia

35

BECCA ECKERSLEY SUMMIT LAKE 15 LUTEGO 2013 DZIEŃ JEJ ŚMIERCI

W piątek opuściła poranne zajęcia i odpuściła sobie popołudniową naukę. Poprzedniego wieczoru Becca spakowała do samochodu wszystko, co nie mogło zamarznąć, więc o ósmej rano była już w drodze. Czekała ją pięciogodzinna podróż w góry, a potem jeszcze około godziny do Summit Lake. Przed wyjazdem rozmawiała z Jackiem. Milt Ward dał mu tyle czasu, ile potrzebował, a Jack zarezerwował lot na sobotę rano, dzięki czemu miał być na miejscu wczesnym popołudniem. Wziął cztery dni wolnego, które zaplanował szczegółowo tak, żeby zmieściły się w nich dwa dni w Summit Lake – sobota i niedziela – jeden dzień w Greensboro na długą i spóźnioną rozmowę z rodzicami Bekki, a następnie dzień na powrót do Waszyngtonu, zanim znów będzie musiał ruszyć w trasę z senatorem Wardem. Przedstawił taki plan, a stęskniona Becca przyjęła go z ulgą. Po drodze zadzwoniła do rodziców, żeby dać znać, gdzie aktualnie jest, i obiecała zatelefonować znowu, kiedy dojedzie. Z dodatkowymi postojami na toaletę podróż zajęła siedem godzin. Była już prawie piętnasta, gdy wjechała na mały podjazd przed domem na palach. Wyciągnęła torbę z bagażnika i rzuciła ją w sypialni, a potem pobiegła po zakupy, które zrobiła dzień wcześniej. Kiedy już urządziła się w domu i ustawiła termostat na odpowiednią temperaturę, założyła ciężki płaszcz, zarzuciła na ramię plecak i poszła odwiedzić ulubione miejsca. Zanim wróci, w domu będzie już ciepło i przytulnie. Nastawiła alarm i zamknęła drzwi na klucz, po czym ruszyła do miasteczka. Do kawiarni Millie’s miała dwie przecznice. Livvy Houston była przyjaciółką rodziny i przez lata Becca pokochała jej kawiarnię, kawę, a zwłaszcza mrożoną

herbatę – Livvy mówiła, że tajemniczy przepis dostała od swojej matki. Był piątek wieczór i w kawiarni nie było prawie nikogo, więc Becca wybrała stolik przy oknie, niedaleko ciepłego kominka. Chociaż latte by ją ożywiła, od pięciu miesięcy nie piła kofeiny, więc wybrała mrożoną herbatę – zapewne było w niej tyle cukru, że mogłaby konkurować z kawą. Wyjęła podręcznik oraz notatki i nie minęło nawet pół godziny, jak przepadła w prawie konstytucyjnym i zawiłościach przeróżnych wyroków Sądu Najwyższego. Im dłużej czytała, tym więcej notowała. Wyjęła z torby jeszcze inne materiały i wkrótce na małym stoliku w Millie’s zrobił się bałagan. Nawet na krześle obok leżały notatki z pozaginanymi rogami oraz książka w miękkiej okładce. Becca notowała dwie godziny, wypiła kilka herbat i zrobiła wiele wycieczek do toalety, zanim w końcu oparła się na krześle i przeciągnęła. Potrzebowała przerwy. Wyjęła z torby mały dziennik w twardej oprawie. Nie zawsze prowadziła pamiętnik. Myśli, pragnienia i lęki zapisane na stronach tego dziennika były bardzo osobiste i nie dzieliła się nimi z nikim. Nawet z Gail, a już na pewno nie zamierzała ich publikować na blogu, jakie często czytała. Nie spisała całego swojego życia, jak wiele dziewcząt, które dzielą się swoimi wpisami w Internecie, ale od pierwszego roku college’u była bardzo systematyczna. Pisała codziennie, czasem co drugi dzień. Raz były to długie opisy jej życia i uczuć, innym razem krótkie żarciki o miłości i codziennym studenckim życiu. Tego wieczoru w kawiarni Millie’s opisała ostatnie dni swojego życia: niedawną wyprawę do lekarza, obawy o wcześniejszy poród oraz sposób, w jaki Jack rozmawiał z nią i ją uspokoił – jak zawsze. Napisała o swojej niespodziewanej wycieczce do Summit Lake i o weekendzie, który planowała spędzić z ukochanym mężczyzną. Zapełniła dwie strony, nim z zaplecza wyszła Livvy Houston. – Dzień dobry, Becco – powiedziała. Becca podniosła wzrok znad dziennika i uśmiechnęła się szeroko. W ostatnim tygodniu jej brzuch bardzo urósł, więc starała się unikać bliskiego kontaktu, kiedy wstała i uściskała swoją dawną opiekunkę. – Co ty tutaj robisz? – spytała Livvy i usiadła przy stoliku naprzeciwko Bekki. – Niestety się uczę. – Becca też usiadła. – W przyszłym tygodniu mam duży egzamin i musiałam się wyrwać, żeby to wszystko dobrze przyswoić. W obawie, że Livvy spyta ją o dziennik, wsunęła go pod stół na puste krzesło obok. – Przyjechałaś z rodzicami? – Nie, tata za tydzień prowadzi proces, więc jest teraz strasznie zajęty. Powiedzieli, że mam dom dla siebie. – Więc masz wielki, cichy dom do nauki i przychodzisz tutaj? Becca się uśmiechnęła.

– Uwielbiam to miejsce. Jest idealne do nauki. Ale zaraz wracam do siebie, już prawie skończyłam. – Jak ci idzie na studiach? – Dobrze. – Becca pokiwała głową. – Wiesz, to jest prawo. Niektóre rzeczy są ciekawe, inne koszmarnie nudne. Livvy wskazała papiery na stoliku. – Te? Becca wzruszyła ramionami. – Prawo konstytucyjne? Jest w porządku, może nie moje ulubione. Chyba dlatego tu przyjechałam. Żeby na pewno wszystko zrozumieć. – Przed tygodniem rozmawiałam z twoją mamą i mówiła, że spotykasz się mądrym, uprzejmym młodym człowiekiem. Pracuje dla senatora. Becca się uśmiechnęła. Jej mama i Livvy przyjaźniły się, a Becca pamiętała wiele godzin spędzonych w domu Houstonów, kiedy była mała. Między Beccą a Jenny Houston był rok różnicy i w szkole połączyła je bliska przyjaźń. Ale najbardziej związana czuła się z Livvy. Łączyła je szczególna więź, a Becca przypuszczała, że narodziła się tego dnia, gdy jako dziesięciolatka na wycieczce do zoo z rodziną Houstonów zmoczyła się w majtki. Podróż trwała prawie godzinę i zanim powiedziała Livvy o naglącej potrzebie, było już za późno, żeby znaleźć łazienkę. To potencjalnie żenujące doświadczenie zostało tak sprawnie zażegnane przez Livvy (zabrała Beccę na parking i przebrała w zapasową parę dżinsów, które miała w minivanie, a następnie ukryła dowody, póki następnego dnia nie były wyprane i złożone), że nie tylko nie odkryło tego żadne z pozostałych dzieci, ale też Becca nie musiała powiedzieć o tym rodzicom. Tuszowanie takich drobnych rzeczy trwało przez całe dzieciństwo, a także gdy Becca była już nastolatką. Zepsuta latarnia została naprawiona bez alarmowania Eckersleyów; przewrócone pojemniki na śmieci, kiedy Becca po raz pierwszy walczyła z ostrym kątem swojego podjazdu, wymieniono w nocy; na puste puszki po piwie znalezione w sypialni Jenny Houston po tym, jak Becca została u niej na noc, zareagowano właściwie, ale nie doniesiono rodzicom. Nie było więc w tym nic dziwnego, że po półgodzinie rozmowy z Livvy Becca czuła się dość bezpiecznie, by wyjawić kilka tajemnic dotyczących Jacka. Cholera, wszystkie tajemnice jej życia znajdowały się ukryte w dzienniku obok niej, a Becca miała ochotę otworzyć go na pierwszej stronie i zacząć czytać. Nie mogła się doczekać, aż opowie komuś o mężczyźnie, którego kochała, o swoim małżeństwie oraz o rosnącym w jej łonie dziecku. Becca wolałaby ujawnić wszystkie tajemnice – tak bezpiecznie skrywane przez ostatni rok, że czasem wątpiła, czy są prawdziwe. Chciała otworzyć usta i pozwolić im uciec przez struny głosowe, żeby zmniejszyć ciężar tej kotwicy, jaką stanowiły w jej życiu. – Ty i ten młody człowiek to chyba coś poważnego – ciągnęła Livvy.

– Tak, to poważne. Nie spotykamy się tylko, wiesz? Livvy zamilkła. – Nie do końca rozumiem. Co masz na myśli? Jesteście parą? Becca pokręciła głową. – Czymś więcej. Livvy zrobiła okrągłe oczy. – Becco Eckersley, czy ty jesteś zaręczona? Becca uśmiechnęła się, przełknęła ciężko i pokręciła głową. – Czyli co? Zamierzacie się zaręczyć? Becca odetchnęła głęboko i powoli wypuściła powietrze. – Pamiętasz, jak nasiusiałam w majtki w zoo, kiedy byłam mała? Livvy zastanowiła się przez chwilę i pokiwała głową. – Pamiętasz, że zachowałaś to w tajemnicy? Kolejne skinięcie. – Z tym jest tak samo, okej? Nie możesz nikomu powiedzieć. – O co chodzi? Następne westchnięcie. – Wyszłam za mąż. – Oj, Rebecco Alice Eckersley! Twoja matka nie wspomniała o tym słowem, kiedy ostatnio z nią rozmawiałam. Becca uśmiechnęła się nieśmiało. – Bo jeszcze nie wie.

36

PETER AMBROSE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY Po śniadaniu z Kelsey Peter udał się do szpitala. Wrzucił portfel i telefon na górną półkę w swojej szafce i wziął prysznic w służbowej szatni. Dwadzieścia minut później w niebieskim stroju chirurga i długim fartuchu przypiął do kieszeni na piersi identyfikator i poszedł na półtoragodzinny obchód. Starszy pan miał problem z drenażem, który Peter założył mu po usunięciu woreczka żółciowego dwa dni wcześniej. Kolejną godzinę zajęło mu przygotowanie pacjenta i wymiana wadliwego stentu. Kiedy skończył, zbliżała się piętnasta. Wszedł do gabinetu i usiadł za biurkiem. Nie była to jego mocna strona, namierzanie ludzi. Wyjął informacje, które miał na temat dawnej współlokatorki Bekki Eckersley, i zabrał się do pracy. Po godzinie poszukiwań zdał sobie sprawę, że zlokalizowanie kogoś na podstawie samego imienia jest trudniejsze, niż przypuszczał. Było już po szesnastej, gdy odnalazł studentkę pierwszego roku prawa na Stanfordzie o nazwisku Gail Moss. Poszperał trochę i upewnił się, że studiowała na Uniwersytecie George’a Washingtona, a na pierwszym roku dzieliła pokój z Beccą Eckersley. Celny strzał. Peter spisał trzy numery telefonów, które znalazł przez internetową wyszukiwarkę, po czym zauważył zamieszanie w korytarzu. Wsunął numery do kieszonki na piersi fartucha, podszedł do drzwi biura i przy pokoju pielęgniarek zobaczył umundurowanych funkcjonariuszy. Wyszedł z gabinetu i wślizgnął się do pracowniczej szatni. Wyjął z szafki portfel oraz telefon, w którym zauważył liczne nieodebrane połączenia i wiadomości od Kelsey. Część tekstu wyświetlała się na ekranie. Peter wyłapał tylko jedno zdanie: „Szukają nas wszystkie oddziały policji.

Detektyw Madison…”. Nim zdążył przesunąć palcem i odczytać cały esemes, drzwi do szatni powoli się otworzyły. Peter ujrzał w lustrze wchodzącego policjanta. Schował się za rzędem szafek i niezauważony pobiegł w stronę pryszniców. Wszedł do kabiny, zaciągnął zasłonę i odkręcił wodę, ustawiając słuchawkę prysznica daleko od siebie. Stał blisko ściany i starał się nie zamoczyć. Minęła cała minuta. – Doktor Ambrose? – zawołał władczym tonem policjant w stronę pryszniców. Peter schylił się nieco. – Nie. Doktor Ledger – odkrzyknął przez szumiącą wodę. – Ambrose jest na oddziale ratunkowym. Jakiś problem z pacjentem? – Nie, doktorze. Wszystko w porządku. Peter czekał, minuty się ciągnęły, aż w końcu wyjrzał zza zasłonki prysznica. Kiedy upewnił się, że jest sam, wyszedł z kabiny, zostawiając odkręcony prysznic. Z tyłu szatni była winda towarowa. Wszedł do środka, po czym wcisnął przycisk oznaczający piwnicę. Winda zjechała do czeluści szpitala, a gdy stanęła, Peter rozsunął metalową kratę przypominającą akordeon. Przedostał się do magazynu pełnego środków czystości ustawionych na wysokich półkach. Wzdłuż ścian ciągnęły się mopy, wiadra i maszyny czyszczące do podłóg, a także dwudziestolitrowe pojemniki pełne chemikaliów służących do usuwania z tego miejsca wszystkich chorób, które krążą, przesiąkają i na różne inne sposoby atakują szpitale. Peter przeszedł przez magazyn i wszedł do pralni. Przemysłowe pralki i suszarki dudniły pełne prześcieradeł oraz koców. Ręczniki i pościel były złożone w wysokie stosy na wielkich wózkach popychanych przez obsługę. Przykuł niejedno spojrzenie pracowników szpitala, którzy zastanawiali się pewnie, co lekarz ubrany w strój chirurga i długi fartuch powiewający za nim niczym peleryna robi w podziemiach. Po przejściu przez pralnię Peter znalazł się w strefie dostaw. Trzy wielkie drzwi garażowe były otwarte. W jednej zatoczce stała przyczepa półciężarówki. Wózek widłowy brzęczał, podnosząc towary na paletach w środku przyczepy. Do drugiej zatoczki wjeżdżał właśnie duży pojazd i wycofywał się na swoje stanowisko. Głośne „biip, biip, biip” rozbrzmiało Peterowi w uszach, kiedy ciężarówka ruszyła na wstecznym. Trzecia zatoczka była pusta, więc Peter podszedł na jej skraj i zeskoczył na chodnik. Zdjął fartuch i wyrzucił go do śmietnika wraz ze szpitalnym identyfikatorem. Potem wyszedł z tyłów szpitala i opuścił jego teren. Gdy dotarł nad jezioro, ruszył na południe w stronę miasta. Był już teraz dość daleko, więc zerknął za siebie. Przed szpitalem pod dziwnymi kątami stały policyjne radiowozy i błyskały światła. Podobna scena rozgrywała się przed

wejściem na oddział ratunkowy. Wiedział, że nie zajdzie daleko w niebieskim stroju chirurga, a nie rozważał również powrotu do domu. Zamiast tego ruszył do miasteczka. Tam też zauważył wiele policji. Szedł tylnymi uliczkami i opustoszałymi alejkami, aż trafił do pubu nad jeziorem. Schował się w środku i wybrał boks w rogu. W całym lokalu były tylko dwie osoby, obie podeszły do baru i nie zainteresowały się w ogóle doktorem Peterem Ambrose’em. Zamówił colę u kelnerki i wyjął telefon. Dostał cztery esemesy od Kelsey. Pierwszy ostrzegał, że prawdopodobnie policja złoży mu wizytę w domu lub w szpitalu. W drugim napisała, że zaszyła się w mieszkaniu Rae i pisze szkic artykułu o Eckersley, który wyśle swojemu redaktorowi. W trzecim była prośba, żeby oddzwonił i dał jej znać, czy nic mu nie jest. Z ostatniego esemesa dowiedział się, że dokonały z Rae przełomowego odkrycia w sprawie i wybierają się na pogórze, by porozmawiać z jednym z mężczyzn z dziennika Bekki, którego rodzina ma tam chatkę. Wybrał numer Kelsey, ale od razu połączył się z pocztą głosową. Kelnerka przyniosła mu napój i Peter podziękował za menu, które mu zaproponowała. Rozejrzał się po pustym pubie, pilnując drzwi wejściowych. W końcu wyjął dane kontaktowe Gail Moss z kieszeni na piersi. Pierwsze dwa numery okazały się pomyłką, ale przy trzecim udało mu się przekonać miłą młodą kobietę, żeby połączyła go z pokojem Gail w akademiku. Odebrała po trzecim dzwonku. – Dzień dobry. Czy rozmawiam z Gail Moss? – Tak. Kto mówi? – Dzień dobry, Gail. Nazywam się Peter Ambrose. Jestem lekarzem w Summit Lake i pracuję nad sprawą Bekki Eckersley. – Współpracuje pan z policją? – Nie, nie do końca. Ale pomagam im odkryć, co tak naprawdę wydarzyło się tamtego wieczoru. Becce. Chciałbym zadać kilka pytań. – Nikt jeszcze ze mną nie rozmawiał. To znaczy policja. Nie pytali mnie o nic. – Naprawdę? Na pewno wkrótce to zrobią. Jak może sobie pani wyobrazić, sytuacja jest tu wciąż mocno napięta. Znała pani Beccę, prawda? Były panie współlokatorkami? – Tak. Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami. – Rozumiem. Wie pani, z kim spotykała się Becca? – Oczywiście. Z Jackiem Covingtonem. Peter zapisał sobie nazwisko. – Znała pani Jacka? – Pewnie, studiowaliśmy razem w college’u. Byliśmy bliskimi przyjaciółmi.

Peter się skupił. Wcześniej wyobrażał sobie, że będzie miał więcej czasu na tę rozmowę. – Czy wie pani coś o tym, żeby Becca i Jack wzięli ślub? – Ślub? Nie, Becca nie wyszła za mąż. To znaczy kiedyś na pewno by się pobrali. Naprawdę się kochali. Ale nie, nie wzięli ślubu. Przerwa. – A czy wie pani coś na temat ciąży Bekki? – Co takiego? Nie, nie. Coś się panu pomyliło. Becca nie wyszła za mąż i na pewno nie była w ciąży. To niedorzeczne. – Czy Becca i Jack mieli jakieś problemy? – Na przykład jakie? – Na przykład czy ich związek był w jakiś sposób niestabilny albo napięty? – Nie. Byli całkowicie zakochani. Do czego pan zmierza? – Wiem, że to może dziwnie zabrzmieć, ale istnieje podejrzenie, że Jack może mieć jakiś związek ze śmiercią Bekki. – Jack? Nie, proszę pana. Myli się pan. – Rozumiem, że trudno tego słuchać. Skoro państwo się przyjaźnili i tak dalej. – Nie, to nie jest trudne. Po prostu niemożliwe. – Proszę mnie wysłuchać. W Summit Lake wynikły pewnie kwestie, które wskazują Jacka jako głównego podejrzanego. Pojawiły się dowody na to, że Becca i Jack potajemnie się pobrali. Tuż przed tym, jak została zabita. Jeden z moich współpracowników potwierdził też, że kiedy Becca zginęła, była w ciąży. – Doktorze Ambrose, nie wiem nic na temat tych dowodów dotyczących małżeństwa czy też ciąży Bekki. Mogę panu tylko powiedzieć, że jeśli to wszystko prawda, nigdy mi o tym nie powiedziała. A to byłoby naprawdę zaskakujące. Jednej rzeczy jestem jednak pewna: Jack Covington nie miał związku ze śmiercią Bekki. Na pewno jej nie zabił. – Jak już mówiłem, musi być pani trudno to słyszeć, ale muszę się tylko dowiedzieć… – Nie słucha mnie pan. To nie jest trudne, tylko po prostu niemożliwe. – Choć może się to wydawać nieprawdopodobne, wygląda na to, że Jack… – Proszę pana! – Gail przerwała mu zdecydowanym tonem. – To nie jest nieprawdopodobne. To jest niemożliwe. – Jeśli pozwoli mi pani coś wyjaśnić, być może będę mógł zmienić pani zdanie. – Nigdy nie zmieni pan mojego zdania. – Dlaczego? – Ponieważ Jack zmarł w tym samym dniu co Becca.

37

BECCA ECKERSLEY SUMMIT LAKE 15 LUTEGO 2013 WIECZÓR JEJ ŚMIERCI – Wielkie dzięki, panie Milcie – powiedział Jack, kiedy usiadł w małym odrzutowcu. Mieścił czternastu pasażerów, należał do Milt Ward Industries i miał wylecieć z Denver w Kolorado o drugiej po południu, a trzy godziny później wylądować w Waszyngtonie. Stamtąd Jack pojedzie do Summit Lake i zaskoczy Beccę, która nie spodziewała się go aż do następnego wieczoru. Zakładał, że jeśli wszystko pójdzie sprawnie, dotrze do Summit Lake koło dwudziestej drugiej. Kiedy Milt Ward usłyszał o problemach Jacka, powiedział mu, żeby odwołał swój lot w sobotę wieczór i poleciał z nim, bo wybiera się właśnie do Waszyngtonu w piątek po południu i chętnie pomoże Jackowi. – Nie ma sprawy – odparł Ward. – Rodzina jest zawsze na pierwszym miejscu. Przed pracą. Przed kampanią. Przed wszystkim. Zrozumiano? – Tak, proszę pana. Jack wyjął laptop i wprowadził poprawki do przemówienia, które senator miał wygłosić w weekend do grupy górników. Pół godziny od startu małym odrzutowcem zaczęły wstrząsać turbulencje. Jack nigdy nie latał aż do swojej pierwszej wyprawy na Uniwersytet George’a Washingtona, ale odkąd dołączył do kampanii Milta Warda, spędzał w powietrzu wiele godzin. Nie zauważył turbulencji, dopóki nie stały się na tyle silne, że wstrząsnęły jego laptopem i wylały mu napój. Rozejrzał się po samolocie i dostrzegł kilka innych zatroskanych twarzy oraz sztucznych uśmiechów. Nagły spadek o trzydzieści metrów wywołał krzyki na pokładzie. Jack zamknął laptop, zabezpieczył go obok siebie i szybko złożył stolik,

zapominając o rozlanym piciu. Kolejny spadek i więcej krzyków. Potem głuchy odgłos, jakby samolot uderzył w coś twardego. Turbulencje trwały nadal. Po następnym zanurkowaniu z sufitu wypadły maski tlenowe i zaczęły bujać się bezładnie po pokładzie. Jack chwycił się podłokietników, a kabinę wypełnił dziwny chłód. Jeszcze jeden spadek. Niepodobny do poprzednich. Nieprzerwane zniżanie, które nie skończyło się, póki cztery minuty później mały odrzutowiec nie rozbił się na prerii pod Omaha w stanie Nebraska. Nikt nie przeżył.

Pół godziny po wyjściu z kawiarni Millie’s Becca z włosami wciąż ciepłymi od suszarki i w przyjemnym dresie oraz grubych wełnianych skarpetkach usiadła przy kuchennej wyspie w domu na palach. Czuła się lekka i wolna, bo dźwigane od dawna ciężkie brzemię wreszcie spadło jej z barków, kiedy powiedziała Livvy Houston o ślubie z Jackiem. Wyrzucenie tego z siebie, po prostu powiedzenie komuś – nawet jeśli była to tylko jej pięćdziesięcioletnia była opiekunka, z którą rozmawiała dwa razy do roku – przyniosło jej ulgę. Becca uznała to za ćwiczenie przed tym, kiedy będą musieli z Jackiem odbyć podobną rozmowę z jej rodzicami. Zanim pogrążyła się znów w prawie konstytucyjnym, wyjęła z torebki zdjęcia z USG. Było to osiem czarno-białych odbitek, jedna nad drugą, na długim kawałku papieru, który laborant wydrukował podczas jej ostatniej wizyty. Becca obejrzała je teraz, obserwując, jak małe dziecko rozwija się w jej łonie. Laborant wyjaśnił, co na nich widać, więc teraz rozpoznała rączki i stópki dziecka. Uśmiechnęła się, myśląc o sobie jako matce, a potem roześmiała w głos. Szalony rozwój wydarzeń. Złożyła zdjęcia i wsunęła do białej podłużnej koperty. Później wyjęła czystą kartkę papieru i położyła ją przed sobą. Nie wiedziała, skąd przyszło to natchnienie ani co skłoniło ją do napisania listu do nienarodzonego dziecka, ale w głębi serca Becca chciała porozumieć się z rosnącą w niej istotą. Pisała przez dziesięć minut, po czym podpisała się na dole inicjałami, złożyła kartkę na trzy i wsunęła do koperty razem ze zdjęciami z USG. Z przodu napisała „Do mojej córki” i położyła kopertę na rogu wyspy. Pomyślała, że mogłaby schować ją w jakieś tajne miejsce, może do tylnej kieszonki dziennika. Nie była jednak świadoma – może pod wpływem poczucia wolności po rozmowie z Livvy Houston – że zostawiła go w kawiarni Millie’s.

38

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY

Wyszły tylnymi schodami na alejkę za kawiarnią. – Poczekaj tutaj – powiedziała Rae. – Pod schodami nikt cię nie zobaczy. Pójdę po samochód. Kelsey skryła się w cieniu schodów prowadzących do mieszkania Rae. Wszystko trochę się popsuło, a wyjazd na pogórze, żeby porozmawiać z jednym z przyjaciół Bekki, który może rzucić nowe światło na dziewczynę oraz jej związek z Jackiem, był w tej chwili jej najlepszym tropem. Fakt, że ten młody mężczyzna mógł przebywać w Summit Lake w wieczór zabójstwa, też wydawał się interesujący. Musi to sprawdzić. Ponadto wyjazd z miasteczka nie był najgorszym pomysłem. Ukrywała się, a późne popołudniowe słońce prześwitujące przez drewniane schody malowało jej na twarzy tygrysie paski. Poczuła niepokój. Wydawało się, że minęła cała wieczność, odkąd postanowiła przyjechać do Summit Lake. W rzeczywistości zaledwie dwa tygodnie temu uciekła z Miami, ze swojego domu i biura oraz od demonów ukrytych wzdłuż jej dawniej bezpiecznej ścieżki biegowej, gdzie to wszystko się zaczęło. Komendant Ferguson odszedł, zwolniony za udostępnienie jej informacji na temat nierozwikłanego morderstwa w jego maleńkiej mieścinie. Z Peterem nie mogła się skontaktować, a na pewno miał masę kłopotów, ponieważ jej pomógł. Miasteczko było usiane policją, a jej jedyna szansa ucieczki z Summit Lake spoczywała w rękach dwudziestoletniej dziewczyny poznanej półtora tygodnia wcześniej. Gdyby ktoś chciał wiedzieć, jak wygląda utrata kontroli, to właśnie tak.

Samochód wyjechał zza rogu i wjechał w uliczkę. Drzwi po stronie pasażera otworzyły się, a Rae wychyliła się przez siedzenie. – Wsiadaj. Kelsey szybko wsiadła; pojechały alejką i na końcu skręciły w prawo. – Schowaj się – powiedziała Rae. – Są na każdym rogu. Maple Street zakorkowały radiowozy. To szaleństwo. – Wiesz, dokąd jedziemy? Jak się dostać do tego domu? – Nazwała to chatką. Znam tę okolicę, dowiozę nas w pobliże. Podała wskazówki, więc kiedy będziemy blisko, musisz nawigować. Kelsey skuliła się na fotelu pasażera, a Rae jechała przez miasto i kluczyła tak, aby uniknąć zatłoczonej głównej drogi obstawionej radiowozami. Hotel Winchester był ich bazą – policjanci przechadzali się przed wejściem oraz ulicą. Gdy dostały się na skraj miasteczka, Rae zerknęła we wsteczne lusterko. Zobaczyła za sobą tablicę „Witamy w Summit Lake”, a parę minut później Kelsey się wyprostowała. Po półgodzinie trafiły na pogórze, gdzie miały szukać swojego tropu.

39

BECCA ECKERSLEY SUMMIT LAKE 15 LUTEGO 2013 WIECZÓR JEJ ŚMIERCI

Becca zapatrzyła się jeszcze chwilę na list do swojej córki, po czym otworzyła podręcznik i wróciła do pracy. Gdyby nie była z dala od ludzi w górach, z wyłączonym telewizorem, zobaczyłaby wiadomość, która przez ostatnie kilka godzin rozchodziła się po kraju. Gdyby postanowiła zrobić sobie przerwę i rozproszyć swe myśli, klikając w ikonę przeglądarki na laptopie, z pewnością ujrzałaby materiał, który rozgrzewał teraz cały Internet do czerwoności – mały odrzutowiec senatora Milta Warda rozbił się niedługo po starcie z Denver. Służby ratunkowe były już na miejscu, podobnie jak federalni śledczy, ale w płonącym wraku z pewnością nikt nie przeżył. Na pokładzie było dwunastu członków sztabu wyborczego senatora. Tymczasem Becca zaszyła się w domu na palach swoich rodziców w górach Pasma Błękitnego, czytając do egzaminu i wyczekując, aż następnego dnia przyjedzie jej ukochany mężczyzna. Rozłożyła się z rzeczami na kuchennej wyspie i wróciła do tego miejsca, w którym skończyła w kawiarni Millie’s. Z jej iPoda dobiegały delikatne dźwięki, zbyt ciche, żeby wyłapała słowa, ale wystarczające, by przezwyciężyć panującą w domu ciszę. Po półgodzinie nauki muzykę zagłuszył hałas przed drzwiami wiatrołapu. Przerwała i zaczęła nasłuchiwać. Dźwięk był zbyt niewyraźny, żeby go rozpoznać – może to brzęczenie kluczy, a może drzwi drżały od wiatru znad jeziora. Wyłączyła muzykę, zaczęła uważnie nasłuchiwać. Cisza. Włączyła z powrotem iPoda i wróciła do podręcznika. Dwadzieścia minut później usłyszała trzy głośne stuknięcia w drzwi wiatrołapu.

Przestraszona zeskoczyła z kuchennego stołka. Wiedziała, że Jack próbował złapać wcześniejszy lot, a do tego istniała nikła szansa, iż Milt Ward zaprosił go do swojego prywatnego odrzutowca. Becca zdawała sobie sprawę z tego, że gdyby mógł, Jack przyjechałby dziś wieczorem i zrobił jej niespodziankę. Ale nie spodziewała się tego. Nie pozwoliła sobie zaryzykować myśli, że już dziś zaśnie w jego ramionach, bo jeśli Jack przyjedzie dopiero jutro, samotne spanie w wielkim dwuosobowym łóżku będzie rozczarowaniem. Teraz jednak trzy stuknięcia do drzwi otworzyły tamę, którą starała się powściągnąć emocje. Jackowi się udało. Przyjechał dzień wcześniej, żeby spędzić z nią czas. Żeby zaplanować rozmowę z jej rodzicami. Żeby ją pocieszyć, kochać i trzymać w ramionach, a potem powiedzieć, że wszystko się ułoży. Podbiegła do drzwi i było jej głupio, bo dotąd martwiła się, że praca Jacka zaczyna kłaść się cieniem na ich związku. Kiedy pędziła przez wiatrołap, przepełniało ją ekscytujące oczekiwanie.

40

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY

Gdy wjechały na pogórze, nadchodził wieczór, a nad górami rozpościerało się szaroniebieskie niebo, rzucając zielononiebieski cień na wąską drogę przed nimi. – To jest to rozwidlenie, o którym mówiła – powiedziała Rae. – Dobrze – odparła Kelsey. Miała mapę rozłożoną na kolanach, a palcem zaznaczyła sobie obecne położenie. – Trzymaj się prawej. Rae prowadziła samochód po żwirowej drodze. Po obu stronach otaczały je gęste krzaki – między oknami samochodu a świeżo wypuszczonymi liśćmi prawie nie było żadnego odstępu. Jechały teraz wolniej, odkąd skończył się asfalt i pod kołami zachrzęścił żwir. Po piętnastu minutach dojechały do końcowego rozjazdu. – Puść to jeszcze raz – poprosiła Rae. – Żebyśmy na pewno pojechały dobrą drogą. Kelsey wyjęła komórkę i odtworzyła wiadomość. Kobiecy głos podawał im wskazówki dotyczące chatki, której szukały: „Na ostatnim rozjeździe proszę skręcić w lewo i po dziesięciu minutach będzie pani na miejscu”. Rae skręciła kierownicą w lewo i po kilku minutach zobaczyły w oddali odosobnioną chatę. Kiedy zbliżyły się do budynku, zwolniły. – Kto tu mieszka? – spytała Kelsey. – Nikt. To są myśliwskie chatki. Bez elektryczności, mają tylko agregat gazowy i wychodek. – Zatrzymała się przed chatką i zaciągnęła ręczny. – No? I co teraz? Kelsey otworzyła okno po stronie pasażera.

– Teraz pójdziemy z nim porozmawiać. Zobaczymy, co wie o Becce. I może powie nam coś o tym, za kogo wyszła.

41

BECCA ECKERSLEY SUMMIT LAKE 15 LUTEGO 2013 WIECZÓR JEJ ŚMIERCI

Becca podeszła do drzwi wiatrołapu, na jej twarz wystąpił uśmiech. Zapaliła światło na zewnątrz i rozsunęła zasłony. Zdziwiła się tym, co zobaczyła. Popatrzyła uważniej, zmrużyła oczy i znów się uśmiechnęła, tym razem śmiała się już w głos. – O. Mój. Boże! Na podeście przed drzwiami stał Brad Reynolds. Miał na sobie grubą, wełnianą czapkę naciągniętą aż po brwi, a z jego zarośniętej twarzy na wieczornym zimnie parowała biała mgiełka. Ledwo go poznała. Przez ostatnie miesiące wiele razy zastanawiała się, czy kiedykolwiek jeszcze ujrzy swojego starego przyjaciela. Ostatni raz widziała go, kiedy zwisał z krokwi w mieszkaniu Jacka. Tamtego wieczoru Jack rzucił się, chwycił Brada w pasie i uniósł, żeby zmniejszyć napięcie na jego szyi po prawie całej minucie bez dopływu tlenu. Kolejną minutę zajęło rozwiązanie pętli, a gdy nadjechali ratownicy, Brad był przytomny i mówił. Straszliwie rozdygotany po nieudanej próbie samobójczej spędził noc w szpitalu, rano rodzice zabrali go do domu. Becca wiele razy próbowała się z nim skontaktować, ale został skutecznie odgrodzony przez matkę i ojca, którzy nie byli wcale delikatni w oskarżeniach Bekki i Jacka o to, co przydarzyło się ich synowi. W szoku i przejęta, że go teraz widzi, Becca wstukała kod alarmu, odczekała, aż czerwone światełko zmieni się w zielone, po czym odsunęła zasuwkę, odczepiła łańcuch i w końcu otworzyła drzwi. Brad od razu wślizgnął się do środka. Zmienił się, odkąd widziała go po raz ostatni prawie przed rokiem. Włosy miał długie i przetłuszczone, co było dziwne, bo zawsze nosił je krótkie,

ułożone i sztywne od żelu. Zapuścił też gęstą, krzaczastą brodę, niczym zbuntowany student college’u, który wygląda dokładnie tak jak wszyscy chcący się wyróżniać brodą i długimi włosami. – Co ty tutaj robisz?! – zawołała Becca. Objęła go. Brad uściskał ją mocno. – Przyjechałem się z tobą zobaczyć. Odsunęła się od niego, lecz zatrzymała dłonie na jego ramionach. – Wyglądasz… dobrze, ale inaczej. – Uśmiechnęła się. – Wróciłeś do korzeni. – Twarz Brada pozostała nieporuszona. – To co u ciebie słychać? Wiesz, że parę razy próbowałam się z tobą skontaktować? Twoja mama powiedziała, żebym… wiesz, wycofała się, póki nie będziesz gotów na rozmowę. – Tak – odparł Brad, spoglądając pustym wzrokiem ponad jej głową. – Powiedziała mi, że dzwoniłaś. Było mi po prostu przykro i wstyd, i… zwyczajnie nie miałem ochoty z nikim rozmawiać. – Myślałam, żeby znowu do ciebie zadzwonić, ale nie chciałam się narzucać. Chodź, nie stój na zimnie. Wszedł głębiej do wiatrołapu, a ona zamknęła drzwi. – Chodź do kuchni – zaprosiła go. – Dowiedziałam się pocztą pantoflową, że UGW pozwoliło ci dokończyć ostatni semestr. Brad pokręcił głową. – Nieeee, mam dość studiów. Becca uniosła brwi. – Cóż, daj sobie trochę czasu. Może zmienisz zdanie. – Oboje byli teraz w kuchni, gdzie ledwo było słychać iPoda w tle. – Nie wierzę, że tu jesteś. To szaleństwo. Co ty tutaj robisz? To znaczy, skąd wiedziałeś, że tu jestem? – Mieszkam w chatce myśliwskiej mojego taty, nie wiem, chyba już z rok. Becca zamilkła. – Na pogórzu? – Tak. Chciałem się wyrwać. – Naprawdę? Przez cały rok? Tam nie ma prądu, prawda? – Nie, jest. Agregat gazowy. – To ta chatka, w której twój tata organizował wtedy zjazd adwokatów? Na którym parę lat temu był mój tata? – Tak, to ta. Stary odwołał zjazd w tym roku. Chyba nie chciał, żebym się stamtąd wyniósł. Pewnie myśli, że wprowadziłbym się znowu do niego. – Zaśmiał się dziwnie. Becca uśmiechnęła się i popatrzyła na swojego starego przyjaciela, zupełnie innego, niż go zapamiętała. – Czasem dobrze się wyrwać.

Zapadła długa cisza, oboje stali w kuchni domu na palach. – No cóż – odezwała się Becca. – Chodź, nieznajomy. Nadrobimy zaległości.

42

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY

Peter siedział w ciemnym pubie i słuchał historii Gail Moss. Wiedział oczywiście o wypadku samolotu senatora Warda. W samym środku prawyborów była to największa wiadomość w mediach. Skoro mąż Bekki leciał tym samolotem, to teoria Kelsey o wydarzeniach tamtego wieczoru upadała. – Nigdy bym tego panu nie powiedziała – mówiła Gail przez telefon. – Jednak w tych okolicznościach to chyba istotne. Peter odchrząknął. – Co takiego? – Becca lubiła zwracać na siebie uwagę. To znaczy facetów. – Tak? Jak? – Proszę nie zrozumieć mnie źle. Uwielbiałam ją. Była moją najlepszą przyjaciółką. Ale miała pewną wadę, której nie była świadoma. A przynajmniej wydawało się, że nie ma o tym pojęcia. – O czym? – O tym, jak zwodziła facetów. Była jedną z tych dziewczyn, które znają wielu chłopaków. To znaczy mają kolegów. Dużo więcej niż koleżanek. I wie pan, faceci spędzają czas z dziewczynami, które im się podobają. Dziewczyny są inne. Potrafią traktować faceta jak przyjaciela. A mężczyźni, wie pan. Zawsze chcą czegoś więcej. – I dlaczego uważa pani, że to ważne? – Ponieważ był taki chłopak, który mocno związał się z Beccą, a ona w pewien sposób złamała mu serce. Nie celowo. Jak już powiedziałam, tak

naprawdę nie wiedziała, że robi coś złego. I nie twierdzę, że… – O kim pani mówi? – przerwał jej Peter. – Komu złamała serce? – Jednemu z naszych przyjaciół z college’u. Nazywa się Brad Reynolds. Kiedy Becca związała się z Jackiem, Brad trochę zwariował. Próbował się zabić, potem rzucił szkołę i zniknął nam z oczu. Słyszałam, że mieszka w chatce myśliwskiej swojego ojca w górach. – Gdzie? – Tam. W Summit Lake. Albo, wie pan, na pogórzu. Na odludziu. Bez niczego. Mówił mi kiedyś, że to jakaś godzina od domu Bekki. I właśnie pomyślałam, że może policja powinna z nim porozmawiać. Nie twierdzę, że miał coś… – Oddzwonię do pani. Peter rozłączył się i przewinął esemesy od Kelsey. „Jedziemy na pogórze porozmawiać z jednym z przyjaciół Bekki”. Wyszukał numer Kelsey i jeszcze raz spróbował się do niej dodzwonić, ale połączył się od razu z pocztą głosową. Wiedział, że wyjechała już zbyt daleko w góry, żeby mieć zasięg. Peter wyjął portfel i zaczął w nim szperać, aż znalazł wizytówkę. Potem wybrał numer i miał nadzieję, że ktoś odbierze.

43

BECCA ECKERSLEY SUMMIT LAKE 15 LUTEGO 2013 WIECZÓR JEJ ŚMIERCI

Becca stała w kuchni, Brad przed nią. – To co u twojego taty? Lepiej się dogadujecie? Brad zamknął oczy i pokręcił głową. Becca widziała, że zaraz się rozpłacze. – Co się stało? Podeszła bliżej i położyła mu rękę na policzku. Poczuła gęstą, szorstką brodę na jego twarzy. Brad złapał ją za nadgarstek i przycisnął jej rękę mocniej do policzka. – Nadal jesteś z Jackiem? – spytał, wciąż z zamkniętymi oczami. Becca powoli pokiwała głową. – Tak. Brad otworzył oczy i popatrzył na nią. – Więc muszę o coś spytać, bo się tym zadręczam. Czy kiedykolwiek była szansa na to, żebyśmy ty i ja byli razem? Becca powoli zabrała rękę z jego twarzy. – Brad, bardzo mi przykro, że tak się stało. Wciąż żałuję, że tak długo trzymałam mój związek z Jackiem w tajemnicy. Na ostatnim roku tyle się wydarzyło. To na zawsze odmieniło nasze życie. Gdybym mogła cofnąć czas i to odwrócić, zrobiłabym tak. Tylko nie sądzę, żeby zmieniło to moją relację z tobą. Byłeś jednym z moich najlepszych przyjaciół. Nigdy nie wiedziałam, że myślisz o nas inaczej. Popatrzyła na niego długo. – Tak trudno mi się z tym pogodzić – powiedział w końcu Brad. – Po prostu

nie wiem, jak mogłem odczytać to wszystko inaczej niż ty. Nie mogę przestać myśleć, że może byłem twoim planem B. – Czym? – Trzymałaś mnie pod ręką i podsycałaś moje zainteresowanie na wypadek, gdyby nie nadarzyło się nic lepszego. – Brad, to niedorzeczne… – Ale widocznie Jack był inny ode mnie. Tajemniczy Jack Covington: tak naprawdę studia prawnicze chciał sobie tylko wpisać do życiorysu. Nigdy nie zamierzał uprawiać prawa, trochę buntownik. Zupełnie inny od nas, nie? Kiedyś zostanie pisarzem. – Brad, przestań. To, co wygadujesz, nie ma żadnego związku z prawdą. – Po prostu. – Brad przejechał ręką po rozczochranych włosach, zdejmując z głowy czapkę. – Naprawdę dostałabyś tróję z prawa w biznesie? Becca zmrużyła oczy. – Co? – Widzisz, ukradłem ten test, bo przekonałaś mnie, że bez niego zepsujesz sobie średnią. Spieprzysz swoje szanse na studia prawnicze. Jack uważał, że po prostu chcesz na siebie zwrócić uwagę. A ja dalej nie wiem. Może zmanipulowałaś to wszystko i równie dobrze poradziłabyś sobie bez testu. Tak jak zmanipulowałaś mnie i naszą relację, kiedy spałaś całą noc w moim łóżku. – Tak mi przykro, że cię skrzywdziłam. Nie chciałam. Po chwili zaczął płakać. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Możesz mi dać dziewczynę, którą pokochałem. Tę samą, która mi powiedziała, że też mnie kocha. – Zapadło długie milczenie wypełnione cichym brzmieniem iPoda. – To tutaj złamałaś mi serce – oznajmił w końcu Brad. – Kiedy przyjechałem tu na Boże Narodzenie. Znalazłem cię z nim. Becca pokiwała głową. – Przepraszam. Brad przez chwilę rozglądał się po domu, po czym przeniósł wzrok na Beccę. – Właśnie, gdzie on jest? To pytanie oraz sposób, w jaki zostało zadane, przepełniły Beccę lękiem. Mózg wysłał impuls, który uruchomił świadomość, że dosłyszany wcześniej dźwięk to była klamka wiatrołapu, którą ktoś próbował otworzyć z zewnątrz. Jej umysł zarejestrował to raz jeszcze – cofnęła się myślami o kilka wieczorów do Foggy Bottom, gdy nie mogła otworzyć mieszkania i przestraszyła się, że ktoś jest za nią. Takie samo uczucie ogarnęło ją teraz, kiedy stała w kuchni z Bradem. – Pojechał z senatorem, prawda? Jeździ po całym kraju i myśli sobie, że jest nie wiadomo kim. To takie zabawne, Becco. Nie widzisz tego, co oczywiste. –

Brad zaśmiał się szaleńczo i sztucznie, charcząc. – Jest mróz. Co gdyby ogrzewanie się zepsuło? Albo gdyby zamarzły rury? Co gdybyś go potrzebowała dzisiaj wieczorem? Nie ma go tu z tobą. Ja nigdy bym tego nie zrobił! Nie zostawiłbym cię samej. Ani nie pozwoliłbym ci samej jechać w góry. Z każdym zdaniem mówił coraz głośniej, a Becca słyszała w jego głosie oskarżycielski ton. – Nigdy nie zostawiłbym cię samej! Dlaczego to zrobił? – spytał łagodniej. – Bo cię nie docenia. – To jego praca, Brad. On… – Nie tłumacz się za niego! Ten nagły wybuch sprawił, że Becce skoczyła adrenalina. Wciąż trzymała w dłoni telefon i miała ochotę zadzwonić na policję, ale nie była pewna, co się dzieje, ani czy może wezwać służby do swojego przyjaciela. – Brad – powiedziała, próbując złagodzić sytuację i wymyślić, jak pozbyć się go z domu. To jedyne, czego chciała. Zostać sama. Zadzwonić do Jacka i poprosić go, żeby przyjechał. – Nic mi nie jest – zapewniła, walcząc ze łzami i uśmiechając się, by ukryć strach. – Jasne? Dziś nie potrzebuję Jacka. Nie potrzebuję dzisiaj niczego. Pogadamy o tym jutro. Poszła z powrotem do wiatrołapu. – Nie, skończyłem już gadanie. Gadam o tym do siebie od roku. Kiedy się odwróciła, stał blisko niej. Oczy mu pulsowały. Zauważyła dziwną wibrację, jego tęczówki drgały w przyśpieszonym tempie. Pamiętała, że czytała gdzieś, jak narkotyki powodują skurcze mięśni oczu, ponieważ zmieniają reakcje ośrodkowego układu nerwowego. – Wiesz co? – rzuciła, prześlizgnęła się za niego i stanęła w wejściu do wiatrołapu, próbując go ogrodzić przy bocznych drzwiach. – Umówmy się jutro na lunch i wtedy będziemy mogli przeprowadzić długą… Złapał ją za ramiona i nagłym szarpnięciem zaciągnął ją przez wiatrołap do kuchni, po czym przyparł do ściany. Zaskoczona tym niespodziewanym atakiem Becca upuściła komórkę i zacisnęła dłonie na jego nadgarstkach. – Czy to coś dla ciebie znaczyło? Kiedy się całowaliśmy? – spytał przez zaciśnięte zęby. – Czy po prostu robisz to z każdym poznanym facetem? Zwodzisz go i manipulujesz nim, aż w końcu masz paru do wyboru i z jednym uciekasz. – Brad, nie rób mi krzywdy. – Krzywdy? Dlaczego ty nie rozumiesz, że cię kocham! Ścisnął ją mocniej za ramiona i przycisnął jeszcze bardziej do ściany. – Brad, jestem w ciąży! Nie rób krzywdy mojemu dziecku. Popatrzył na nią z obrzydzeniem. – To dlatego ostatnio tyle chodzisz do lekarza. Taką ma klasę, że z nim wpadłaś?

– Brad. Wzięliśmy ślub. Nieoficjalnie. Po prostu postanowiliśmy… – Tak, wy wszystko robicie nieoficjalnie. W jego spojrzeniu było coś takiego, czego nie potrafiła nazwać. Swego rodzaju połączenie szoku i rezygnacji. Przez sekundę jego ręce zwiotczały, ramiona opadły, a uścisk na jej barkach zelżał. Ale kiedy tylko go odepchnęła, oczy Brada rozszerzyły się z wściekłości, jakby uderzył w nie piorun. Jej pięty ślizgały się i wlekły po wykafelkowanej podłodze, aż w końcu rzucił nią o przeciwległą ścianę. Ściskając jej ramiona i garść włosów u podstawy czaszki, ciągnął ją po kuchni. W panice straciła głowę – wszystkie pomysły i obrazy, które miała przed chwilą, teraz zniknęły – i zawładnęły nią pierwotne instynkty. On ciągnął ją brutalnie po mieszkaniu, a Becca walczyła o życie. Kopiąc i chwytając wszystko, co mogłoby jej pomóc, zobaczyła, jak podręcznik i laptop spadają na podłogę. Koperta z listem do nienarodzonego dziecka przefrunęła w powietrzu i wylądowała w rogu kuchni, podczas gdy ona próbowała zaprzeć się stopami w wełnianych skarpetach o zimne płytki. Kiedy ją szarpał, szaleńczo machała nogami na wszystkie strony. Dzikim kopniakiem trafiła w kuchenny kredens, a naczynia roztrzaskały się o podłogę. W kuchni wciąż jeszcze narastał chaos – miski turlały się, stołki bujały – a ona poczuła już pod stopami dywan leżący w salonie. To dało jej punkt oparcia, więc z całą siłą próbowała go odepchnąć, ale tylko wzmogła wściekłość Brada. Szarpnął jej głowę do tyłu, wyrywając kępkę włosów, a wtedy jej stopy oderwały się od ziemi, zaś ciało przyjęło pozycję poziomą. Gdy upadła, rzucił się na nią, a Becca poczuła, że rozbija głowę o drewnianą ramę kanapy. Pulsujący ból rozszedł się wzdłuż kręgosłupa. Straciła ostrość widzenia, a dźwięki z zewnątrz zaczęły cichnąć, aż nagle wepchnął zimne ręce w jej dresowe spodnie. Wtedy odzyskała świadomość. Przygwoździł ją swoim ciężarem, więc okładała go pięściami i drapała, aż połamała knykcie, a pod paznokciami miała grubą warstwę skóry i krwi. Kiedy poczuła, że rozrywa jej bieliznę, wydała przeszywający, wysoki krzyk. Trwał on jednak tylko kilka sekund, bo jego ręce zaraz odnalazły jej gardło i zdławiły głos, zamieniając go w charczące dyszenie. Uciszył ją brutalnie, zaciskając dłonie na jej szyi jak opętany, z szaloną wściekłością. Próbowała zaczerpnąć powietrza, ale nie mogła, i wkrótce jej ręce opadły na boki niczym sflaczałe baloniki. A choć ciało nie było już w stanie reagować na polecenia spanikowanego umysłu, nadal stawiała opór, nie tracąc z nim kontaktu wzrokowego. Dopóki jej wzrok nie zgasł tak samo jak głos. Leżała połamana i krwawiąca, a płytkie oddechy ledwo unosiły jej klatkę piersiową. Traciła i odzyskiwała przytomność, budząc się za każdym razem, kiedy wchodził w nią brutalnie wściekłymi, gwałtownymi pchnięciami. Miała wrażenie, że minęła wieczność, nim dał jej spokój. Zanim uciekł szklanymi rozsuwanymi

drzwiami w salonie, zostawiając je szeroko otwarte. Kiedy zimne wieczorne powietrze wypełniło pokój i sięgnęło jej nagiego ciała, powieki dziewczyny uniosły się. Pozostało tylko białe halogenowe światło w drzwiach, rozświetlające ciemność nocy. Becca leżała bez ruchu; nawet gdyby zechciała, nie była w stanie mrugnąć ani odwrócić wzroku. Nie chciała. Była dziwnie zadowolona ze swojego paraliżu. Łzy spływały jej po policzkach i zagłębieniach płatków uszu, po czym cicho kapały na podłogę. Najgorsze ma za sobą, ból minął. On nie okładał jej już pięściami, a gardło zostało wreszcie uwolnione z miażdżącego uścisku. Jego owłosione uda przestały się o nią ocierać i nie miała już jego gorącego oddechu na twarzy. Leżała na podłodze z rozpostartymi nogami i ramionami przypominającymi dwie połamane gałęzie uczepione jej boków, z twarzą skierowaną ku szeroko otwartym drzwiom wiodącym na taras. Widziała tylko latarnię morską w oddali – z jasnym światłem wzywającym zagubione w ciemności nocy łódki – i nic więcej nie było jej potrzebne. Uczepiła się tego rozkołysanego obrazu życia. Z daleka rozbrzmiał dźwięk syren, najpierw cicho, potem zaczął nabierać mocy. Nadchodziła pomoc, lecz dziewczyna wiedziała, że jest już za późno. Mimo wszystko ucieszyły ją syreny i towarzyszące im wsparcie. To nie siebie chciała ocalić.

44

KELSEY CASTLE POGÓRZE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY Chatka stała na skraju lasu, a blaknące wieczorne światło rzucało na nią złowieszczy blask. Z tyłu okrążał ją strumyk, który spływał kaskadą po trzech warstwach spiętrzonych skał do dużego stawu z boku chatki. Pałki wodne kołysały się na delikatnym wietrze, a pomijając plusk wody i pojedyncze nawoływania ptaków, na tym odludziu było cicho i nic się nie działo. – Wygląda na pustą – powiedziała Rae, wypatrując przez przednią szybę. Nie paliło się światło, a w pobliżu chatki nie stał żaden pojazd. Kelsey otworzyła okna po stronie pasażera, pokręciła głową, wystukała coś na telefonie i jeszcze raz odtworzyła wiadomość. Włączyła tryb głośnomówiący. Wcześniej w mieszkaniu Rae Kelsey rozmawiała z ojcem Brada Reynoldsa, który powiedział, że nie utrzymuje kontaktu z synem i wykreślił Brada ze swojego życia. Jednak niedługo po tym, jak Kelsey skończyła rozmowę oraz próbowała się skontaktować z Richardem Walkerem, zadzwoniła do niej matka Brada i zostawiła wiadomość. Kelsey i Rae wysłuchały jej teraz ponownie. – Halo? Tu Diane Reynolds, mama Brada. Rozmawiała pani z moim mężem. Przepraszam, że był taki nieuprzejmy. Po prostu nie dogadują się chwilowo z Bradem. Brad nadal jest częścią naszej rodziny. I znał tę dziewczynę, która umarła. Studiowali razem i jestem pewna, że chętnie porozmawia z panią o Becce. Mieszka teraz w naszej chatce myśliwskiej godzinę drogi od Summit Lake. Jeśli go pani spotka, proszę mu powiedzieć, że bardzo go kochamy i prosiliśmy, by zadzwonił do domu. Wysłuchały raz jeszcze wskazówek pani Reynolds. To na pewno była ta

chatka. Wysiadły z samochodu i podeszły do ganku. Kelsey powoli weszła po trzech schodkach. W rogach ganku zebrały się suche, pokruszone liście – kiedyś jasne i kolorowe, teraz czarne i wyschnięte. – Brad Reynolds? – zawołała Kelsey. – Jest pan w domu? Przeszła gankiem i zauważyła, że drzwi wejściowe są otwarte. Zmrużyła oczy i zajrzała do środka. – Halo? Kiedy nie uzyskała odpowiedzi, otworzyła drzwi. Szaroniebieskie światło wlewało się przez okna i nadawało wnętrzu niewyraźny odcień. W środku panował straszny bałagan. Przy kominku stała kanapa oraz stary, prowizoryczny telewizor z anteną pokojową. Biurko i krzesło były zawalone rozrzuconymi papierami. Wszędzie leżały stosy gazet. Kelsey lekko przechyliła głowę na ten widok. Torebka leżąca na końcu stołu, z logo Coach i gładką skórą, wydawała się nie na miejscu w tej obskurnej chatce. Zadziałała instynktownie, przestąpiła próg i weszła do ciemnego wnętrza.

45

BRAD REYNOLDS SUMMIT LAKE 15 LUTEGO 2013 WIECZÓR ŚMIERCI BEKKI

Brad stał nad nieruchomym ciałem Bekki, jego pierś unosiła się ciężko jak u astmatyka. Stał, próbując złapać oddech; mijały minuty, a on nie był do końca pewien, co właśnie zrobił ani co powinien zrobić dalej. Szybko rozejrzał się po domu na palach, w którym bałagan ciągnął się od wiatrołapu przez kuchnię aż po salon, gdzie teraz stał, jakby przeszło tu małe tornado. Pobiegł do kuchni, podniósł z podłogi torebkę marki Coach należącą do Bekki. Obok leżała koperta, którą też chwycił. Powinien jeszcze zrobić inne rzeczy – otworzyć drzwi, wybić okno albo iść na górę i zabrać biżuterię matki – ale te myśli spadły na niego wraz z lawiną paniki. Zamiast tego wybiegł więc z torebką Bekki przez rozsuwane szklane drzwi. Nim je otworzył, spojrzał raz jeszcze na jej nieruchome, nagie ciało, po czym umknął w noc. Mroźne zimowe powietrze wdarło mu się do płuc i szczypało w oczy. Swoją ciężarówkę miał zaparkowaną na bocznej uliczce odchodzącej od Maple Street. Kiedy przebiegł po pomoście i minął wszystkie domy na palach, zwolnił i zaczął iść spacerowym krokiem. Ostatnią rzeczą, jaka mu była teraz potrzebna, to żeby ktoś zapamiętał mężczyznę biegnącego dziś wieczorem ulicą. Gdy doszedł do ciężarówki, złapał za klamkę i rozejrzał się w górę oraz w dół ulicy. Był sam. Otworzył drzwi i wsiadł, a torebkę wrzucił na siedzenie pasażera obok siebie. Uspokoił oddech, odpalił ciężarówkę i ruszył. Pięć minut później wyjechał z centrum miasteczka i pojechał ciemnymi górskimi drogami, które zawiodą go do chatki myśliwskiej jego ojca. Włączył długie światła, a w jego głowie zapanowała

pustka. Zanim uświadomił sobie, co zrobił, i nie pamiętając nic z godzinnej podróży, był już na ostatnim zakręcie, a jego przednie światła oświetlały chatkę, do której się zbliżał. Kiedy zgasił silnik, w ogóle nie mrugał. Siedział w aucie tak długo, aż ciężarówka ostygła na zimnym wieczornym powietrzu, tykając od czasu do czasu. W końcu chwycił torebkę Bekki z siedzenia pasażera i w snopach świateł samochodu poszedł do chatki. Zostawił otwarte drzwi, tak że blask reflektorów wlewał się przez drzwi, a on usiadł na kanapie. Trzymał torebkę blisko piersi, ściskając ją niczym dziecięcego pluszowego misia. Mrugnął dopiero wtedy, gdy po policzkach spłynęły mu łzy. Przed nim, na drewnianym stoliku kawowym, leżały przedmioty, które hołubił przed wyjazdem do miasta na spotkanie z nią. Zdjęcia Bekki z college’u, kiedy nosiła obcięte dżinsy oraz T-shirt z logo UGW zwinięty i związany z jednej strony gumką recepturką. Zdjęcie ich dwojga na meczu Baltimore Orioles – Becca odwiedziła go tamtego lata po pierwszym roku. Karteczki, które podrzucała mu na nocnym stoliku, gdy zostawała na noc i wychodziła przed jego przebudzeniem. Było ich kilkadziesiąt. B. – Do zobaczenia dziś w 19th. Uroczo chrapiesz. – B.

Na stoliku leżał też ukradziony test z prawa w biznesie. Ten test na tak wiele sposobów wywrócił jego życie do góry nogami. Musiał poznać prawdę. Czy naprawdę potrzebowała, żeby go dla niej ukradł, czy to wszystko była tylko zabawa. Pojechał dziś do domu na palach zadać jej to jedno proste pytanie. Nic więcej. Chciał tylko prawdy. W końcu zwolnił uścisk na torebce Bekki, otworzył ją i zajrzał do środka. To była ona – ta torebka i jej rzeczy. Becca. Jej część. Pachniała nią i była nią. Pogrzebał w środku ręką, a na dnie znalazł pomadkę do ust. Odkręcił ją, zamknął oczy i wciągnął zapach. W pamięci nadal potrafił przywołać smak tej pomadki z tamtej nocy, kiedy się pocałowali. Wyjął jej legitymację studencką. Patrząc na zdjęcie Bekki, chciał spytać ukochaną dziewczynę o jeszcze tysiąc innych rzeczy. Pragnął cofnąć czas, odwiedzić ją znowu i skończyć to wszystko inaczej. Wreszcie wrzucił pomadkę oraz legitymację z powrotem do torby i rzucił ją na koniec stołu. Rozdarł kopertę zabraną z domu na palach, rozłożył pojedynczą kartkę i od razu rozpoznał charakter pisma. List był skierowany do nienarodzonego dziecka. Czytając, znowu zaczął oddychać z wysiłkiem, jego klatka piersiowa przypominała kowadło. Siedział na kanapie, czytał list, a oczy zaszły mu łzami. Przednie światła ciężarówki nadal wlewały się przez otwarte drzwi chatki, Brad zaś siedział i bujał się na kanapie. W przód i w tył. W przód i w tył.

46

KELSEY CASTLE POGÓRZE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY

Kelsey ruszyła do chatki, a Rae chwyciła ją za nadgarstek. – Dokąd ty się wybierasz? Kelsey wskazała drugą ręką na torebkę. – Chodź. Coś tu nie gra. Weszły do chatki we dwie. Bez wieczornego światła obie pogrążyły się w ciemnościach. Kelsey podniosła torebkę z końca stołu i zajrzała do środka. Wyjęła identyfikator i oto patrzyła na nią Becca Eckersley. Kelsey czuła na sobie jej spojrzenie, jakby to dawne zdjęcie było portalem, przez który Becca mogła do niej przemówić. Prosiła o pomoc, a Kelsey nie zamierzała jej odmówić. Rae podeszła teraz powoli do stolika, rozglądając się po rozrzuconych wszędzie zdjęciach, notatkach i szkolnych dokumentach. Dość często widziała twarz Bekki w gazetach i telewizji, żeby od razu ją rozpoznać. – Hej – powiedziała, wskazując na stolik. Szybko rozejrzała się po chatce. – Boję się. Kelsey zerknęła na zdjęcia na stole, po czym podniosła legitymację Bekki. Skinęły do siebie głowami i zrozumiały się bez słów. Kelsey wyjęła telefon i zaczęła wybierać numer komendanta Fergusona. Przerwała w połowie i popatrzyła na komórkę. – Co? – spytała Rae, nagle szepcząc. – Nie ma zasięgu. – Spadajmy stąd. Kelsey przytaknęła, ale potem zobaczyła drzwi do piwnicy, otwarte i pokryte

zdjęciami. – Czekaj. Zobacz. Mimo protestów Rae, Kelsey poszła w głąb chatki. Miała naturę detektywa i nie mogła sobie teraz pozwolić na wyjście. Z chorobliwą fascynacją, z jaką patrzy się zwykle na wrak rozbitego samochodu, podeszła do drzwi piwnicy i otworzyła je szeroko – zadziwiła ją znajdująca się tam świątynia. Po drugiej stronie drzwi i na ścianie wiodącej schodami do piwnicy wisiały setki zdjęć Bekki, wszystkie starannie przypięte pojedynczymi pinezkami i zawinięte na brzegach. Większość była chyba z college’u, bo w tle widniały rekwizyty z kampusu i pokoju w akademiku. Niektóre były pozowanymi fotografiami z księgi pamiątkowej. Inne zostały wycięte i przyklejone, były na nich zbliżenia samej twarzy Bekki. Kilka to tylko prostokąty z jej oczami, które na nic nie patrzyły. Aż do teraz. Kelsey znów poczuła na sobie to spojrzenie. Zaakceptowała je. Dalej na ścianie były też karteczki. Krótkie wiadomości zaczynały się i kończyły tak samo, pojedynczym „B.”. Całe masy przypięte do ściany ciągnęły się ścieżką prowadzącą do piwnicy. Schody zatrzeszczały, kiedy Kelsey zaczęła schodzić po jednym stopniu, oglądając zdjęcia i notatki w zejściu do piwnicy. W połowie schodów gasnące światło, które wlewało się przez okna chatki, zniknęło, więc Kelsey oświetlała ściany telefonem. Od błyszczących fotografii odbijała się poświata. Gdy przyglądała się tej świątyni, obraz stawał się hipnotyzujący. U dołu schodów trafiła na bardziej niepokojące zdjęcia. Już nie pozującej studentki uśmiechającej się do obiektywu, ale młodej kobiety nieświadomej, że ktoś ją fotografuje. W tych ujęciach, zrobionych jakby przez paparazzich, Becca chodziła po kampusie, wyjmowała rzeczy z samochodu, wychodziła od lekarza. Na kilku jej obraz był rozmazany, bo biegła z dyndającymi słuchawkami i włosami związanymi w kucyk. Kelsey zatrzymała się przy tych z biegnącą Beccą. Przejechała palcem po jednym z nich, powstrzymując myśli, które próbowały się teraz przebić w jej głowie. – Jezu Chryste – szepnęła Rae, patrząc na ścianę parę stopni nad Kelsey. Natrafiła na kilka zbliżeń śpiącej Bekki. Zamknięte oczy, zmierzwione włosy. Na niektórych widać było pełną sylwetkę Bekki w łóżku, ubranej w koszulkę na ramiączkach i krótkie spodenki, z kołdrą ściągniętą na stopy. – Spadajmy stąd, do cholery. Ale Kelsey była już za daleko. Siedziała w tym dość długo, żeby rozpoznać dzieło zaburzonego człowieka. Co więcej, fascynowało ją. Stuknęła w ekran telefonu i sfotografowała ścianę. Te wszystkie zdjęcia i notatki. Torebkę, którą wciąż trzymała, oraz identyfikator. Schody chatki i wnętrze zamieszkane przez obłąkanego mordercę. Widziała przed sobą, jak społecznie wysoko postawiony

Brad Reynolds upada, a w myślach pisała już jego historię. – Zobacz – powiedziała na głos, ale wyraźnie mówiła do siebie. – To sprawca zorganizowany i aspołeczny. – Serio? Jest też psychopatycznym prześladowcą. A teraz chodźmy. Kelsey nadal robiła zdjęcia. – Prześladowcą tak. Ale nie psychopatą. – Kelsey powoli zeszła po dwóch ostatnich stopniach; tym razem filmując i przesuwając się ostrożnie, próbowała uchwycić jak najwięcej. – Teraz wszystko rozumiem. Ułożyło mi się już w głowie. Widzisz, Brad kochał Beccę, ale ona nie odwzajemniła jego uczuć. Kochała za to Jacka. Brad wpadł w obsesję. – Oczywiście. – Nie. Nie tylko to. To coś więcej niż obsesja. Nazywa się to zorganizowanym typem aspołecznym. To model mordercy. Szczególny model mordercy. Jest inteligentny, ma wysokie IQ. Może być bardzo ujmujący i charyzmatyczny, ale wycofuje się ze społeczeństwa. Zaszywa się tu na pogórzu, gdzie nikt mu nie będzie przeszkadzał. Zrywa więzi z rodziną, żeby skupić się na swojej nagrodzie. Potem, kiedy nikt go już nie rozprasza, obsesja rośnie. To się wydarzyło właśnie w tej chatce. Rosła, aż zupełnie nim zawładnęła. W jego umyśle powstał obraz Bekki, jaka nigdy naprawdę nie istniała. Ten fałszywy wizerunek wydał mu się prawdziwy. Taki typ mordercy nie jest świadomy swojej narastającej obsesji. Aż któregoś dnia, otoczony nieustannie wyobrażeniami Bekki oraz wspomnieniami wspólnie spędzonych chwil, które go pochłaniają, postanawia się z nią zobaczyć. Porozmawiać z nią. Tak sobie powiedział. Pojechał tylko porozmawiać. Wszedł do tego domu na palach, by o coś ją zapytać. Ale tak naprawdę przyszedł ją zabić. Odebrać życie, żeby nie mógł jej mieć nikt inny. Rae stała w połowie schodów i nie chciała zapuścić się dalej – tu bezpieczeństwo zapewniały jej oddalone o kilka stopni drzwi oraz resztka wpadającego przez nie światła. Kelsey nadal chodziła po piwnicy i nagrywała. Telefon świecił niczym samotna gwiazda na ciemnym niebie. Snop padł na warsztat zawalony narzędziami, których Brad użył do zbudowania tej świątyni. Nożyczki oraz gilotyny do papieru. Zdjęcia Bekki czekające na obcięcie i sklejenie. Aparat marki Nikon leżący w otwartym futerale, obok różne obiektywy. Na warsztacie piętrzyły się też stosy gazet. Niektóre porzucono na podłodze, brakowało w nich dużych prostokątów. Na brzegu warsztatu Kelsey zauważyła wycięte artykuły. Dokumentowały one wypadek samolotu Milta Warda. Zrobiła im zdjęcia, ale nie umiała ich z niczym połączyć. Przy przeciwległej ścianie stało małe biurko i krzesło. Kelsey oświetliła jego blat i ujrzała odręcznie spisane listy. Podniosła jeden i przyjrzała mu się z bliska. Nagłówek brzmiał „Droga Becco”, a dalej stronę wypełniały niezrozumiałe zdania i urywki myśli. Był podpisany przez Brada. Leżało tam dziesięć zaklejonych

kopert, wszystkie zaadresowane do Bekki. Ze znaczkami, gotowe do wysłania – gdyby Brad zdobył się kiedyś na odwagę, by to zrobić, pomyślała Kelsey. Nad biurkiem wisiały przypięte do ściany urzędowe pisma zaadresowane do Brada. Kelsey przyjrzała im się uważnie i zdała sobie sprawę, że to odmowy z Pensylwanii, Columbii oraz Yale. Zrobiła im zdjęcia. Wtedy dostrzegła coś jeszcze. Idealnie na środku biurka leżała biała kartka. Brzydkimi, drukowanymi literami nagryzmolono na niej jakąś wiadomość. DO TYCH, KTÓRZY PO MNIE PRZYJDĄ: POZNAJCIE MOJE PIEKŁO, A NIGDY NIE UCIEKNIECIE STĄD ANI OD TEGO, CO TU NA WAS CZEKA.

Kelsey wyłączył się nagle ten detektywistyczny tryb, w którym kilka ostatnich minut pisała w głowie artykuł, widząc go już w całości – od przyjęcia Bekki na UGW po jej śmierć, łącznie ze wszystkimi wydarzeniami pomiędzy, które sprowadziły ją przed trzema tygodniami do domu na palach. – Rae. – Tak? – Powinnyśmy stąd spadać. – Dzięki Bogu. Chodź – zawołała ze schodów przyjaciółka. Nim skończyła wypowiadać te słowa, przez okna chatki wpadły światła ciężarówki, która podjechała wiodącą tu wąską drogą. Blask wlał się do piwnicy i oświetlił twarz Rae. – Cholera! – powiedziała. Zabrzmiało to jak krzyk. – Co się stało? – spytała Kelsey, biegnąc na schody. – On tu jest. – Zejdź na dół! – zawołała Kelsey, złapała Rae za nadgarstek i wciągnęła ją do piwnicy. Na zewnątrz ciężarówka zatrzymała się na żwirze.

47

BRAD REYNOLDS POGÓRZE SUMMIT LAKE TUŻ PO ŚMIERCI BEKKI

Wydarzenia tego wieczoru dotarły wreszcie do niego, kiedy siedział, czytając list Bekki do nienarodzonego dziecka. Nie mógł powstrzymać myśli od nieustannego przywoływania obrazu swoich dłoni zaciśniętych wokół jej szyi. Dlaczego mu to powiedziała? Że jest w ciąży. Jakby nie mogła się doczekać, żeby go tym zniszczyć. Boże, najchętniej zrobiłby to wszystko jeszcze raz. Pojechał z nią porozmawiać. Zapytać tylko o egzamin z prawa w biznesie. Spędził długie godziny z tymi myślami wirującymi mu w głowie. Rozważał różne scenariusze, jak to wszystko mogło się potoczyć, albo jak ułożyłoby mu się z Beccą. Ostatecznie jednak jego odwiedziny w domu na palach obróciły się przeciw niemu. Miał teraz więcej pytań do ukochanej dziewczyny niż wcześniej. Po ślubie, w ciąży i zupełnie inna od tamtej, którą kochał. Zaskoczyło go wschodzące słońce. Pojawiło się nagle, wysysając ciemność przez okna chatki i zastępując ją delikatnym blaskiem. Brad westchnął głęboko, rozejrzał się wokół i wiedział już, co musi zrobić. To nie potrwa długo. Ktoś po niego przyjedzie. Może policja. Miał nadzieję, że ojciec. Na Boga, niech to będzie ojciec. Dostanie wreszcie to, na co zasłużył. Poświęcił cały dzień na przygotowanie chatki, a większość czasu spędził w piwnicy. Uzupełnił swoją świątynię ostatnimi dodatkami, a potem urządził chatkę tak, żeby ten, kto do niej wejdzie, nie wyszedł zbyt szybko. Rozłożył wskazówki, poczynając od drzwi wejściowych. Nie sposób się pomylić, torebkę Bekki widać było na pierwszy rzut oka. Z pewnością przyciągnie uwagę każdego, kto tu po niego przyjedzie. A jeśli zwabi ich torebka, to pozostałe przedmioty podtrzymają ich zainteresowanie. Kiedy skończył, wsiadł do ciężarówki. Był wczesny wieczór i słońce zaczęło

właśnie blednąć. Wspominał ostatni rok swojego życia. Całe dziewięć miesięcy spędził w rodzinnej chatce myśliwskiej, sam i odcięty od wszystkiego – tak jak chciał. Ale nie każdy dzień był taki sam. Owszem, wprowadził sobie pewną rutynę. Dzięki temu było mu ciepło, miał co jeść i gdzie się kąpać. Zbierał drewno, rąbał je i palił w kominku. Jeździł do miasteczka, jeżeli potrzebował jedzenia, zapasów lub butli gazowych. Mijały miesiące, a on rozwinął niepisany harmonogram zaspokajania swoich podstawowych potrzeb. Miał jednak w sobie też coś innego, czym należało się zająć. Nie zawsze potrafił oprzeć się pokusie, żeby ją zobaczyć, więc gdy pragnienia zwyciężały, ruszał w drogę. Dobrze było wyjechać na trochę z chatki. Obserwacja działała na niego leczniczo. Oczywiście zawsze miał zamiar się z nią spotkać. Porozmawiać. Jednak jej widok zawsze go powstrzymywał. Satysfakcjonowało go samo robienie zdjęć. Kradł jej obraz i zachowywał go dla siebie. Robił to już wcześniej – mówił sobie, że dla żartu – kiedy spała u niego w łóżku. Miał zamiar podzielić się z nią tymi fotografiami. Wyjaśnić, jak pięknie wygląda we śnie. Ale złamała mu serce, nim to się wydarzyło. Odkrył, że Becca też miała tygodniowe nawyki. Jednym z nich była nauka w bibliotece prawników. Wiedział, że jeśli jego pragnienie będzie zbyt wielkie, zawsze będzie mógł usiąść na ławce w kampusie i poczekać, aż ona nadejdzie ścieżką wiodącą do schodów biblioteki. Wtedy najłatwiej robiło się zdjęcia, bo po prostu wtapiał się między innych studentów. Trudniej było ją uchwycić, kiedy wchodziła do mieszkania, bo te zdjęcia robił zza przedniej szyby swojej ciężarówki. A jednego wieczoru, niedawno, był tak blisko. Czekał na nią za rogiem przy mieszkaniu, ukryty w ciemności, i prawie zebrał się na odwagę, żeby wyjść z cienia i ją przytulić. Może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby pocieszył ją w tamten zimny, ciemny wieczór. Tak bardzo chciał ją wziąć w ramiona, gdy wracała od lekarza. Był wtedy pewien, że na coś zachorowała. I pomyśleć, że tak się martwił tymi częstymi wizytami w przychodni. A teraz dowiedział się, że jest w ciąży. Raz jeszcze pomyślał, jak obrzydliwie rzuciła mu tę wiadomość prosto w twarz. Siedział teraz w ciężarówce, a słońce zachodziło, wysysając kobaltowy odcień z nieba, które znów zalewała czerń. To ironiczne, pomyślał Brad, że taki piękny dzień obraca się w ciemność. Patrząc na gasnące niebo, wiedział, że nikt go nie zrozumie. Mógłby wyjaśniać, przez co przeszedł. Opowiedzieć glinom, rodzicom albo psychiatrom, co Becca mu zrobiła. Jak Jack go zdradził. Jak nie przyjęto go na prawo. Mógłby przedstawić to wszystko szczegół po szczególe, ale nikt by go nie zrozumiał. Odpalił ciężarówkę i ruszył. Wreszcie był gotów opuścić chatkę. Zostawić ją tym, którzy po niego przyjdą. Wycofał, wiedząc, że nadal musi jeszcze wiele przygotować. Wiedząc, że kiedy tu wróci, nigdy już stąd nie wyjedzie.

48

KELSEY CASTLE POGÓRZE SUMMIT LAKE 14 MARCA 2013 DZIEŃ JEDENASTY Kelsey i Rae zbiegły do piwnicy, a reflektory ciężarówki świeciły jasno na podjeździe. Telefon Kelsey nadal był jedynym źródłem światła w ciemnej przestrzeni. Szukały kryjówki i już miały się schować w obskurnej szafie, kiedy Kelsey coś zauważyła. – Tam! – zawołała i wskazała kąt. Pobiegła z Rae w głąb piwnicy, gdzie trzy schodki prowadziły do niskiego korytarza z instalacją. Trzy metry dalej znajdowały się drzwi w suficie, wąskie niczym wieko trumny. Wspięły się po schodkach i wpełzły do pełnej pajęczyn wnęki. Obie jęknęły, gdy jedwabne sieci rozerwały im się twarzach. Na zewnątrz trzasnęły drzwi ciężarówki, a na ganku rozbrzmiały kroki. – Dalej! – szepnęła Kelsey, popychając przed sobą Rae. Kiedy dotarły do drzwi, Kelsey przytrzymała telefon, a Rae mocowała się z zasuwką. W końcu udało jej się ją otworzyć, popchnęły razem podwójne drzwi i znalazły się za chatką. Wyczołgały się z korytarza na gasnące wieczorne światło. Od razu poczuły wokół zepsuty zapach. Dobiegł też do nich jakiś dźwięk, z początku nierozpoznawalny, ale po kilku sekundach poznały, że to brzęczenie much. Tysiące owadów krążyło wokół szopy na skraju działki. – Co to jest? – spytała Rae, zatykając usta. W chatce otworzyły się drzwi wejściowe. – Chodź! – krzyknęła Kelsey i pobiegły razem w stronę ciemnego lasu za działką, osłaniając nosy od odoru zgnilizny. Rae pisnęła krótko, biegnąc po żwirze. Zbliżyły się do szopy, jej drzwi były szeroko otwarte. Latało tu pełno much,

zbierały się w gęstych rojach. Powietrze było ciężkie od smrodu. Kelsey zwolniła, Rae ją wyprzedziła. Po kilku krokach Kelsey zatrzymała się i zapatrzyła przed siebie. W bladym świetle dojrzała ciemny zarys wiotkiego ciała zwisającego w szopie, jego głowa była podparta i przechylona na bok, jak złamana słomka. Zmieniła kierunek i ruszyła w stronę szopy. Rae też zwolniła. – Kelsey! Chodź! – krzyczała Rae, która chciała uciec, schować się i znaleźć jak najdalej od tego nawiedzonego miejsca. – Poczekaj – powiedziała Kelsey, zebrała myśli i próbowała zrozumieć, czego jest świadkiem. Kiedy podeszła do szopy, zdała sobie sprawę, co to takiego i co oznacza. Piwnica, zdjęcia oraz tajemnicza wiadomość. Przed nią z krokwi zwisało nieruchome, wzdęte i rozkładające się ciało Brada Reynoldsa. Pętla tak ciasno ściskała jego szyję, że oczy wyszły mu z oczodołów jak u pacjenta z nadczynnością tarczycy. Język był gruby i sztywny, niczym wepchnięta do ust wysuszona bagietka. Muchy miały ucztę, a robaki drążyły w nim korytarze. Rae krzyknęła na widok ciała. Kelsey szybko się odwróciła i przytuliła ją, osłaniając przed makabrycznym widokiem. – Kelsey! – zawołał z chatki jakiś mężczyzna. Rozpoznała ten głos. Odwróciła się od szopy i zobaczyła, jak Peter oraz komendant Ferguson z wyciągniętym rewolwerem wypadają przez drzwi chatki. – Tutaj! – krzyknęła Kelsey. Rae pochyliła się i oparła ręce na kolanach. Peter z komendantem pobiegli przez trawnik. Peter mocno uściskał Kelsey. – Nic ci nie jest? – Nie. Jestem tylko wstrząśnięta. Kiedy Peter ją puścił, Kelsey wskazała na szopę. – O Boże – powiedział Peter, patrząc na makabryczną scenę. Rae, wciąż zgięta wpół, zadławiła się i wstrząsnęły nią konwulsje. Peter przyklęknął przy niej. – Oddychaj. Wdech i wydech. – Zakładam, że to pan Reynolds? – Komendant zamienił broń na latarkę, którą oświetlił ciało i stodołę. – Tak przypuszczam – odparła Kelsey, zatykając nos, i zostawiła Rae pod opieką Petera. – Nieźle już dojrzał. Proszę tylko poczekać, aż zobaczy pan piwnicę tej chatki. Zatrważające. Snop latarki komendanta Fergusona padł na stopy Brada Reynoldsa i oświetlił leżący na ziemi liścik. Komendant sięgnął do kieszeni i wyjął stamtąd parę cienkich, gumowych rękawiczek, po czym naciągnął je na dłonie. Ostrożnie podniósł liścik kciukiem oraz palcem wskazującym i przytrzymał go, żeby go odczytać. Kartka bujała się na boki, więc przechylił głowę. Widniały tam trzy

zdania. Poszedłem z nią tylko porozmawiać. Kochałem ją. Mimo tego wszystkiego, co zrobiła.

49

KELSEY CASTLE SUMMIT LAKE 17 MARCA 2013 DZIEŃ CZTERNASTY

Ostatnie trzy dni w Summit Lake spędziła zaszyta w swoim pokoju na trzecim piętrze hotelu Winchester. Jeden poranek poświęciła detektywowi Madisonowi i odpowiedziała na wszystkie jego pytania oraz wyłożyła szczegóły. Wtedy do Summit Lake przyjechał już szef Madisona, bo sprawa wysypała się znienacka i w nieprzyjemny sposób, a wytrawny śledczy nie miał z tym nic wspólnego. Przesłuchanie przez Madisona, początkowo stanowcze i prowadzone opryskliwym tonem, szybko złagodniało. Zwłaszcza po przyjeździe szefa. Zadawał te pytania, na które sam nie znał odpowiedzi. Im dłużej pytał, tym wyglądał na bardziej zagubionego. Wychodząc z komisariatu, Kelsey uśmiechnęła się nieznacznie i przelotnie mrugnęła do komendanta Fergusona. Zaproszono go jako specjalnego „doradcę” przy zamknięciu sprawy Eckersley. Po przesłuchaniu Kelsey zajrzała do kawiarni, by porozmawiać z Rae. Dziewczyna nie była taka jak zwykle, wciąż wstrząśnięta wieczorem spędzonym w chatce i widokiem zastanym w szopie. – Nic ci nie będzie? – spytała Kelsey, kiedy usiadły w miękko wypchanych skórzanych fotelach, popijając latte. Rae zmusiła się do uśmiechu. – Muszę po prostu zatrzeć w pamięci tamten obraz, tylko tyle. – Przepraszam, że zaciągnęłam cię do tej chatki, Rae. Nie miałam pojęcia, co tam zastaniemy. – To nie twoja wina. Chciałam pojechać i wziąć w tym udział. – Znów uśmiech. – Dostałam więcej, niż się spodziewałam, nie?

Kelsey się uśmiechnęła. – Ja też. – Popatrzyła na swoją przyjaciółkę i powierniczkę. – Uważam cię za swoją dobrą przyjaciółkę, Rae. Mam nadzieję, że o tym wiesz. – Wiem. I tak samo myślę o tobie. – Dobrze. Mam nadzieję, że kiedy już wrócę do domu i się urządzę, przyjedziesz mnie odwiedzić. Na weekend. Pokażę ci Miami. – Byłoby fajnie. Kelsey wstała. – Muszę się zbierać. Powinnam to spisać, zanim wyleci mi z głowy. – Tak – odparła Rae i też wstała. – Ja też muszę wracać do pracy. Lepiej się czymś zająć. Spojrzały po sobie, a potem długo się przytuliły. – Dziękuję ci, Rae. Za wszystko – wyszeptała jej do ucha Kelsey.

Kelsey pisała obszerny, trzyczęściowy artykuł w długich odcinkach czasu, który płynął niezauważenie. W ogóle nie czuła głodu i tylko niekiedy musiała skorzystać z łazienki. Pisanie nigdy nie sprawiało jej trudności. W swojej karierze była dość płodną pisarką, biorąc pod uwagę artykuły i książkę. Miała dyski pełne pomysłów, szkiców i historii, które prawdopodobnie nigdy nie zostaną nigdzie opublikowane. Przelewanie słów na papier nie stanowiło dla niej problemu, ale te trzy dni spędzone w hotelu Winchester po odnalezieniu ciała Brada Reynoldsa okazały się wyjątkowe. Wpadła w ciąg, o jakim wcześniej tylko czytała lub słyszała od zarozumiałych pisarzy, którzy pisali powieści i uważali się za elitę. Teraz wreszcie zrozumiała to uczucie nirwany. Spisując historię Bekki, prawie w ogóle nie musiała się zastanawiać. Brzydki szkic sklecony w mieszkaniu Rae trafił do kosza i zaczęła od nowa. Zaczęła od mocnego wstępu, w którym ujęła podstawowe informacje na temat śmierci Bekki i pokazała, w jak okrutny sposób zginęła ta piękna dziewczyna. Potem, w krótkim akapicie, omówiła jej wczesne lata w liceum. Następnie przeszła do Uniwersytetu George’a Washingtona i za zgodą rodziców Jacka Covingtona opisała historię miłosną Bekki oraz Jacka. Wtedy przyszła kolej na jej przyjaźń z Bradem oraz wszystkie wzloty i upadki, jakich grupa przyjaciół doświadczyła na ostatnim roku. Obszernie cytowała Gail Moss. Dalej artykuł pokazywał studia prawnicze Bekki oraz pracę Jacka przy kampanii Milta Warda. To niesamowite, że te dwie historie były powiązane – Penn Courtney oznajmił wręcz, iż „mieli wielkie szczęście”. Kelsey początkowo skrytykowała go za tę uwagę, ale czuła, że ma rację. Wiedziała, że musi ujawnić tajemnice Bekki i zrobiła to. W końcu to one stanowiły sedno tej historii. Jej ciąża, związki, małżeństwo. Kelsey tak ściśle

powiązała to wszystko w pierwszych dwóch częściach, że każdy czytelnik z pewnością z niepokojem będzie wyczekiwał zakończenia. W trzeciej części, napisanej za jednym zamachem, przedstawiła spontaniczny wyjazd Bekki do rodzinnego domu na palach w Summit Lake, gdzie miała się uczyć do egzaminu. Znalazło się tam nieco przypuszczeń, ale Kelsey była prawie pewna, że się nie myli. W końcu nadal miała w posiadaniu dziennik Bekki. Detektyw Madison nie musiał wiedzieć wszystkiego. Szczerze mówiąc, nie zasłużył na to. Miasteczko, teraz i dla niej tak szczególne, zostało opisane w pięknym wstępie do trzeciej części. Kelsey zdołała nawet zacytować dwóch członków ekipy plotkarskiej – potężną kobietę i czterdziestolatka. Potem zaś zajęła się początkiem końca Bekki – dziewczyny, z którą czuła się tak związana. Przedstawiła jej drogę ku śmierci od przyjazdu do Summit Lake poprzez wizytę u Livvy Houston aż po powrót do domu. Z drugiej perspektywy zaprezentowała obecność Brada wśród cieni, jego życie na pogórzu oraz wizytę w domu na palach tamtego wieczoru. Oczywiście, że nie dokonano żadnego włamania. Oczywiście, że Becca wpuściła go do domu. Byli kiedyś bliskimi przyjaciółmi, a ponowne spotkanie 15 lutego skończyło się smutno i tragicznie. Opis ostatniego wieczoru Bekki spłynął spod palców Kelsey bez żadnego wysiłku. Potem udokumentowała własne dwa tygodnie w Summit Lake, kończąc na wycieczce na pogórze oraz makabrycznym odkryciu dokonanym w myśliwskiej chatce. Zdjęcia zrobione komórką nadawały opisowi wyjątkowy charakter. Kwadrans po drugiej w nocy zapisała efekt trzech dni pracy na pendrivie, a kopię przesłała Pennowi Courtneyowi. Otworzyła butelkę chardonnay, nalała sobie kieliszek i wyszła na balkon. Summit Lake było uśpione, pogrążone w ciemności, z wyjątkiem latarni na rogach oraz oddalonego o pięć przecznic kościoła Świętego Patryka, ze snopami układającymi się w kształt litery „V”, oświetlającymi jego fasadę. Siedziała tam pół godziny, popijając wino i wspominając życie Bekki Eckersley.

50

KELSEY CASTLE GREENSBORO, KAROLINA PÓŁNOCNA 28 KWIETNIA 2013 DWA I PÓŁ MIESIĄCA PO ŚMIERCI BEKKI

O 16:18 podjechał na lotnisko Raleigh-Durham. Ona wylądowała dziewiętnaście minut wcześniej, więc pora była idealna. Pojechał drogą prowadzącą do hali przylotów i zatrzymał się przed terminalem United Airlines. Wystarczyła jedna pętla wokół lotniska, żeby uwolnić się od prześladującego go nadzorcy ruchu. Za drugim okrążeniem zobaczył ją stojącą przy krawężniku z walizką obok. Peter podjechał i opuścił okno po stronie pasażera. – Witamy ponownie w Karolinie Północnej – powiedział. Kelsey się uśmiechnęła. – No proszę. Dopiero co wyszłam. Wzruszył ramionami. – Cóż mogę powiedzieć, mamy dobrą synergię. Wysiadł, obszedł samochód i objął ją mocno, a potem odchylił się i pocałował ją w policzek. Kelsey niezręcznie obróciła się w połowie tego gestu i zetknęli się nosami. Szybko cmoknęła go w usta. – Cześć – powiedziała. – Dziękuję, że mnie odebrałeś. – Cieszę się, że przyjechałaś. – Ja też. Na pewno nie masz nic przeciwko podróży? – Absolutnie nie. Lubię, kiedy mnie uwzględniasz w swoich planach. Kelsey wzruszyła ramionami. – Bez ciebie nie byłabym w stanie napisać tego artykułu, więc musiałam cię uwzględnić w tej ostatniej przygodzie. Poza tym nie wiadomo, co z niej wyniknie,

może przyda się trochę mięśni. Peter wstawił jej walizkę do bagażnika. – Mogłabym poprowadzić? – spytała Kelsey. Peter zmarszczył brwi. – Chyba tak. W ręku trzymała teczkę. – Nie kazałabym ci czekać na druk. Mam tu cały artykuł. Pomyślałam, że mógłbyś go przeczytać po drodze. Peter wziął teczkę. – Pewnie. Artykuł na temat Eckersley liczył dwadzieścia cztery strony komputerowego wydruku. Kelsey prowadziła, a Peter czytał powoli i uważnie równo przez czterdzieści minut, oblizując palec za każdym razem, kiedy przewracał stronę. Tylko od czasu do czasu Kelsey przerywała mu, wypytując, co oznacza jego mina. Zawsze się denerwowała, obserwując, jak ktoś czyta jej tekst. Gdy skończył, kolejną godzinę rozmawiali o artykule, a potem znaleźli się już na przedmieściach Greensboro. Ta podróż była ostatnim wiwatem Kelsey na cześć artykułu o Eckersley oraz ostatnią kwotą, jaką Penn pozwoli jej wpisać w koszty. Nie miała żadnych wyrzutów sumienia, że to wykorzystuje. Ta podróż dotyczyła przede wszystkim Bekki Eckersley. Wjechali na parking przed hotelem Marriot w centrum Greensboro. Przy recepcji zameldowali się w osobnych pokojach i ruszyli z walizkami na kółkach do windy. Peter nacisnął przycisk piątego piętra i zerknął na Kelsey. – Trzecie – powiedziała. Stali w milczeniu, aż drzwi otworzyły się na trzecim piętrze. Kelsey pociągnęła za sobą walizkę i wyszła z windy, po czym się odwróciła. – Ile czasu potrzebujesz? – Może z pół godziny. – Widzimy się na dole o dziewiętnastej? – Do zobaczenia. Kelsey poświęciła te pół godziny, żeby się odświeżyć. Poprawiła makijaż, ułożyła włosy, przebrała się w codzienną sukienkę i wtarła w szyję odrobinę perfum. Zjechała windą do holu na parterze, gdzie zobaczyła Petera, czekającego na nią przy wejściu do hotelowej restauracji. Też zamienił dżinsy i koszulkę na eleganckie spodnie oraz sportową marynarkę i koszulę z rozpiętym kołnierzykiem. Usiedli przy stoliku w głębi restauracji i zamówili butelkę wina. – Przeczytałem twoją książkę – wyznał Peter. – Tak? – Oczywiście. Jesteś bardzo utalentowaną pisarką. – Czekaj – przerwała mu Kelsey i udała, że wybiera jakiś numer w telefonie.

– Powiesz to mojemu redaktorowi? – Proszę cię. Mam wrażenie, że uważa tak samo. Bez napięcia związanego ze sprawą rozmawiali swobodnie przez dwie godziny. Coś takiego chcieli osiągnąć w Summit Lake, ale nigdy im się nie udało. Teraz dopijali resztę wina już dawno po sprzątnięciu stołu, aż wreszcie zostali ostatnimi klientami. Peter zauważył w końcu czekającą w rogu kelnerkę, zapłacił rachunek i poszli do windy. Jutro czekał ich wielki dzień. Kiedy drzwi windy się zamknęły, Peter nacisnął przycisk piątego piętra. – Jeszcze raz, ty na które? – spytał. Kelsey się uśmiechnęła. – To samo. Rano zjedli śniadanie w knajpce nieopodal i o dziewiątej znów ruszyli w drogę. Zbliżała się dziesiąta, kiedy dojechali na przedmieścia Greensboro i stanęli przed wielkim domem z wystrzyżonym trawnikiem. Wysokie drzewa w ogrodzie wypuszczały gałęzie dopiero ponad dachem, niczym południowe ochronne filary. Kelsey siedziała z biurową kopertą na kolanach i patrzyła na onieśmielające drzwi wejściowe. Peter potarł kolano i wziął kilka głębokich wdechów. W końcu Kelsey wysiadła z samochodu i weszła po schodach. Zadzwoniła dzwonkiem. Drzwi otworzyła jej drobna kobieta w średnim wieku. – Pani Eckersley? – spytała Kelsey. – Tak. – Kobieta zrobiła poważną minę. – Jestem Mary Eckersley. – Nazywam się Kelsey Castle. Pracuję dla czasopisma „Events”. Na chwilę zapadła cisza. – Wiem, kim pani jest – powiedziała w końcu Mary Eckersley. – Przepraszam, że wpadam niezapowiedziana, ale chciałam się z państwem spotkać, zanim wyjdzie mój artykuł. – I kiedy to będzie? – Za dwa tygodnie. – Nie dostanie pani od nas żadnego oświadczenia do artykułu. – Rozumiem. Ale nie po to tu przyjechałam. Pani Eckersley czekała. – Chcę, żebyście pani i pani mąż wiedzieli, że ta sprawa… ta rzecz, straszna rzecz, która przydarzyła się państwa córce, poruszyła mnie jak żadna inna. Wiem, że to zabrzmi natrętnie, ale czuję się z nią w pewien sposób związana. To ważne, żeby państwo wiedzieli, iż napisałam to wszystko z myślą o Becce. Ani na chwilę nie przestałam myśleć o tym, przez co przeszła, kiedy pisałam o jej życiu i… śmierci.

Kelsey przygotowała sobie przemówienie. Dwa obszerne akapity, które spisała i przepisała. Wygłaszała je przed łazienkowym lustrem i nauczyła się go na pamięć. Dotyczyło ono jej własnych doświadczeń z gwałtem. Stawiało pytania dotyczące życia i śmierci oraz tego, dlaczego niektórzy przeżywają takie straszne wypadki, podczas gdy inni umierają. Były to piękne, przejmujące słowa, które miały rozbroić Eckersleyów i przeciągnąć ich bezpiecznie na jej stronę. Były też szczere. Chciała udowodnić, że jej tekst nie nosi znamion zemsty. Kiedy jednak zobaczyła, jak William Eckersley podchodzi i staje za żoną, całe przemówienie uciekło jej z głowy, pozostawiając ogromną, czarną próżnię, która nie pozwalała już myśleć. Uśmiechnęła się do niego niezręcznie. Nie musieli się sobie przedstawiać. – W każdym razie – powiedziała w końcu – przyjechałam dać państwu to. Wręczyła matce Bekki kopertę. – Myślę, że Becca chciałaby, byście to państwo dostali. Kelsey powoli cofnęła się od drzwi, a w końcu odwróciła i zeszła po schodach. Peter wycofał na długim podjeździe, gdy Kelsey patrzyła, jak pan i pani Eckersley trzymają kopertę i obracają ją w poszukiwaniu wskazówek, co może być w środku. W końcu otworzyli ją i wyjęli dziennik Bekki oraz list, który napisała do swojej córki. Kelsey pochwyciła wzrok pani Eckersley, kiedy ta uniosła głowę znad dziennika. Peter wrzucił bieg i odjechali.

51

KELSEY CASTLE MIAMI, FLORYDA 12 MAJA 2013 3 MIESIĄCE PO ŚMIERCI BEKKI

Kelsey wyszła z domu, poranne niebo było usiane chmurami. Miała na sobie koszulkę bokserkę marki Under Armour oraz szorty. Z zielonych butów do biegania wystawały obcisłe skarpetki do kostki. Biegnąc półtora kilometra wzdłuż plaży, wdychała słone powietrze, a jej ciało lśniło od wilgoci. Po dziesięciu minutach skręciła w swoje dawne odgałęzienie, którym pobiegła pół kilometra na skraj lasu. Serce biło jej jak szalone. Częściowo z powodu biegu, głównie jednak ze strachu. Popatrzyła w głąb lasu – ścieżka była zacieniona, a przez korony drzew wpadały promyki słońca. Nie spotkała innych biegaczy ani rowerzystów. Pomyślała, żeby zawrócić i pobiec do domu plażą. Byłby to wystarczający pięciokilometrowy bieg, ale zupełnie mijałby się z celem dzisiejszego poranka. Minęło prawie sześć miesięcy, odkąd ostatni raz biegła tą trasą. Sześć miesięcy, odkąd była tu po raz ostatni, by pokazać policji, gdzie i jak to się stało. Pół roku, odkąd zaczęła się ta podróż. I w końcu, wraz z dzisiejszą publikacją artykułu o Becce, Kelsey była gotowa zakończyć ten rozdział swojego życia. Napisać ostatnie zdanie i odłożyć go. Poczuła na ramieniu krople deszczu i spojrzała w górę na niebo. Zobaczyła słońce w oddali oraz chmury nad głową. Deszcz się wzmógł. Założyła słuchawki i ruszyła ocienioną leśną ścieżką – po kilku krokach drzewa osłoniły ją przed mżawką. Siedem minut później minęła To Miejsce. Nie spojrzała w las. Nie pozwoliła, żeby myśli zaczęły pędzić jak oszalałe. Po prostu pobiegła dalej. Krok po kroku, aż w końcu miała To Miejsce za sobą.

Dopiero po trzech kilometrach dostrzegła przed sobą wyjście, łukowe drzwi z lasu. Było jasne i zachęcające. Wzywało ją. Przyśpieszyła. Kiedy się do niego zbliżyła, zobaczyła chodnik skąpany w słonecznym świetle, które odbijało się w powstałych kałużach, rozświetlając ociekające drzewa. Słoneczna ulewa.

Koniec

Spis treści

Okładka Karta tytułowa

CZĘŚĆ I: Poranny wodospad 1 2 3 4 5 6 7 8

9 10 11 CZĘŚĆ II: Samopomoc 12 13 14 15 16 17 18 19 CZĘŚĆ III: Dzień dobry, tu detektyw 20 21 22 23 24 25 26

27 28 29 30 31 32 33 34 CZĘŚĆ IV: Trzy stuknięcia 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45

46 47 48 49 50 51

Reklama 1 Reklama 2 Reklama 3 Reklama 4 Karta redakcyjna

Tytuł oryginału: Summit Lake

© 2016 Charlie Donlea

Copyright for the Polish edition © 2016 by Wydawnictwo FILIA

Wszelkie prawa zastrzeżone Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2016

Projekt okładki: © Mariusz Banachowicz Zdjęcie na okładce: © prudkov/Shutterstock

Adiustacja, korekta oraz skład i łamanie:

MELES-DESIGN

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: „DARKHART” Dariusz Nowacki [email protected]

eISBN: 978-83-8075-168-2

Wydawnictwo FILIA ul. Kleeberga 2 61-615 Poznań wydawnictwofilia.pl [email protected]

Seria: FILIA Mroczna Strona mrocznastrona.pl Redaktor prowadzący serii: Adrian Tomczyk