Folsom Tina - #1 Venice Vampyr

VENICE VAMPYR 01 Venice Vampyr Tina Folsom

Przekład: bdomelek Korekta: malwina1916

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym,łamie prawo.

ROZDZIAŁ 1 Raphael di Santori nigdy nie pomyślał, że mógłby stracić swoje życie przez utonięcie. Przez kołek w swoim sercu, być może, albo spalony na popiół przez słońce – ale nigdy przez utonięcie. Nie dlatego, że nie było to coś, czego wiele wampirów się obawiało: ich komórki, mimo wszystko, były tak gęste i trwałe, co powodowało, że ich ciała były znacznie cięższe od wody i dlatego natychmiast tonęły. To było dokładnie to, co jemu się przydarzyło. W jednej minucie przechadzał się wzdłuż kanału, a teraz był w objęciach jego lodowato zimnych głębi. Mógł robić wszystko, co tylko chciał, płynąć i rozchlapywać wodę dookoła, ale i tak ciężar jego ciała wciągał go pod wodę bez względu na jego próby. Cała jego siła tylko działała na jego niekorzyść. W zasięgu jego rąk, nie było niczego, aby się przytrzymać. Kanał ten był otoczony weneckimi domami bez gzymsów lub doków, czy drzwi wejściowych na poziomie wody – używanych głównie do dostaw – które zazwyczaj znajdowały się tylko w większych kupieckich domach. Domy, które okalały ten wąski, mało znaczący, ale głęboki kanał w labiryncie Wenecji, nie posiadały tego luksusu. Ich mieszkańcy wchodzili do nich z ulic znajdujących się powyżej– tych samych ulic, po których wcześniej spacerował. Zgiełk karnawałowych imprezowiczów dryfował w jego kierunku, stłumiony przez wodę w jego uszach. Nawet gdyby krzyczał, nikt by go nie usłyszał. Byli zbyt pijani, żeby zwrócić na coś uwagę. Był to jeden z powodów, dla którego wyruszył polować na tych ulicach, pomimo ogromnej liczby osób znajdujących się na zewnątrz. Pośród pijanego tłumu, było więcej niż tylko kilka kąsków, które mogły stać się ofiarą, o wiele więcej soczystych szyj, na których mógł ucztować, nie obawiając się ujawnienia swojej tożsamości. Przez cały rok był ostrożny, nie pożywiając się, na zatłoczonych ulicach i zawsze się upewniał, że jego ofiary nie będą pamiętać, co się wydarzyło. Tylko

podczas karnawału, kiedy maski były najważniejszym dodatkiem do każdej sukni, ucztował w obfitym bufecie, składającym się z ludzi. Czyżby tym razem był nieostrożny? Czy ktoś go zobaczył? Z jakiego innego powodu miałby poczuć rękę na swoich plecach, spychającą go do kanału? Czy został zepchnięty przypadkiem przez pijanego przechodnia, czy przez celowe działanie kogoś, kto wiedział kim był? Czyżby Strażnicy Świętej Wody wreszcie go dopadli? Strażnicy – on i jego pobratymcy bali się ich. Nikt nie wiedział, w jaki sposób powołano do istnienia tajne stowarzyszenie kupców i arystokratów. Jednakże, w ciągu ostatnich stu lat swojego życia, widział coraz więcej znajomych wampirów, którzy padali ich łupem. Wielu jego przyjaciół znikało jednej nocy i nigdy więcej o nich nie słyszał. Albo umierali z powodu kołka wbitego w ich serca, albo tonęli, tak jak i on miał utonąć. Czy ręka, którą czuł przez chwilę na swoich plecach należała do jednego z nieuchwytnych Strażników? Byli nieuchwytni, ponieważ mimo wszelkich badań, jakie on i jego rodzaj przeprowadzili, jedynie, co byli w stanie odkryć to był ich symbol: krzyż przecięty przez trzy fale. Jego bracia schwytali kiedyś jednego z członków Świętej Wody, ale nie wyjawił niczego więcej poza ich nazwą i symbolem, który nosił na czarnym onyksowym pierścieniu, zanim umknął im zabijając się i zabierając swój sekret do grobu. Czy to Strażnicy stali za próbą zabicia go? Czy to jeden z nich go popchnął, wiedząc, że utonie? Ale jakie teraz to ma znaczenie? Będzie martwy w ciągu kilku minut, skończy się jego nieśmiertelne życie. Zgnije na dnie kanału, a jego ciało nigdy nie wypłynie na powierzchnię, nawet po jego rozkładzie, gęstość komórek i kości gwarantowała, że prawda o jego istnieniu nigdy nie wyjdzie na jaw. Raphael rozmyślał o swoim długim życiu, o życiu dłuższym, niż jakikolwiek człowiek mógłby sobie wymarzyć. Zostawiał swojego brata Dantego. Ale w jego życiu nie było żadnej kobiety, która by go kochała i

opłakiwała. Jego życie było puste. Z ostatnim oddechem, zrezygnował z walki i pozwolił, aby woda go pochłonęła.

*** Isabella Tenderini usłyszała plusk wody w zazwyczaj cichym kanale i poprosiła swojego zaufanego gondoliera, żeby płynął szybciej. Wielki Kanał był zatłoczony z powodu uroczystości związanych z karnawałem i dlatego poleciła Adolfo, żeby zabrał ją do domu, płynąc po jednym ze spokojniejszych kanałów. – Tak, pani – odpowiedział i popchnął gondolę bez wysiłku do przodu. Jej oczy wpatrywały się w otaczającą ich ciemność, od czasu do czasu światła z domów oświetlały kanał, rzucając upiorne cienie wzdłuż wąskiego koryta. – Widzisz coś? – Wydaje mi się, że przed nami na wodzie widać jakieś zakłócenia – odpowiedział Adolfo. – Szybko, płyń wzdłuż kanału. Jej serce zabiło szybciej z powodu myśli, które pojawiły się w jej głowie. – Powiedz mi, widzisz coś. – Wydaje mi się, że ktoś jest w wodzie, pani. Ogarnęło ją przerażenie i zanim się zorientowała pozbyła się płaszcza, który pozwalał utrzymać ciepło jej ciała, pomimo chłodnego nocnego powietrza i odrzuciła go na siedzenie obok siebie. – Dziecko? – Nie, ktoś większy. Mężczyzna. Uderzyło w nią poczucie déjà vu, przypominając jej sercu o jej własnej stracie. Bez wahania, rozplotła sznurówki swojego gorsetu i wtedy poczuła na ramieniu dłoń Adolfo.

– Nie, pani, on będzie dla ciebie za ciężki. Nie możesz uratować mężczyzny. Dziecko, tak, ale nie dorosłego mężczyznę. Isabella odwróciła się do niego. Nie chciała zostać powstrzymana przez jego troskę. Musiał zrozumieć, że musiała to zrobić, żeby żadna inna kobieta nie poczuła bólu, z jakim ona musiała się zmagać. Dlatego żadna inna kobieta nie zostanie wdową tak jak ona. – Nie mogę pozwolić, aby utonął, ktokolwiek to jest, wiesz o tym. Skinął głową i mimo ciemności wiedziała, że na jego twarzy malował się smutek. Ale nie powstrzymał jej. Jej mąż, który był zamożnym kupcem, utonął w jednym z tych kanałów, mniej niż rok temu. Pieniądze, które jej zostawił nie mogły ukoić jej samotności. Kiedy zdjęła swoją bogato haftowaną suknię i pozbyła się sztywnych półhalek, które rzuciła na dno gondoli, poczuła przez halkę zimne lutowe powietrze. Ale wszystko o czym mogła myśleć, to mężczyzna, którego jedynie ręce były teraz widoczne nad wodą, tak jakby próbował chwycić jakąś niewidzialną linę. Gdyby udało jej się go uratować, to może wtedy wreszcie odnajdzie spokój i pogodzi się z tym, co się stało. Pogodziłaby się ze śmiercią Giovanniego. – Trzymaj się – błagała Isabella – wytrzymaj jeszcze tylko kilka sekund. Modliła się, żeby nie było za późno. – Pomogę ci, pani – dobiegł ją z tyłu głos Adolfo. Pokręciła głową. Tylko dlatego, że to ona musiała zrobić tak głupią rzecz nie oznaczało, że będzie narażać na szwank życie swojego wiernego sługi. – Nie. Nie potrafisz pływać. Kiedy podpłynął łodzią do tonącego mężczyzny, Adolfo puścił ster i stanął za nią. Chwilę później poczuła na sobie jego dłonie. – Co? Czy mimo wszystko próbował ją powstrzymać? – Lina. Zawiążę ją wokół pani.

Fachowo przewiązał sznur wokół jej talii, kiedy przeszukiwała ciemną wodę, wypatrując mężczyzny. Jego dłonie zniknęły. Zsunął się pod wodę. Na powierzchni pozostały już tylko zmarszczki. – Pospiesz się. – Gotowe. Nie oglądając się za siebie skoczyła do kanału, nogami w dół. Nagły kontakt z lodowatą wodą, był dla niej niczym policzek w twarz. Wstrzymała oddech i pozwoliła wciągnąć się w głąb mętnych wód kanału. Poczuła szarpnięcie za linę i wiedziała, że w ten sposób Adolfo upewnia się, że nic jej nie jest. Isabella nie otwierała oczu – nie było sensu. To by jej tylko zaszkodziło, a i tak niczego by nie zobaczyła. Było zbyt ciemno. Nawet w dziennym świetle istniała niewielka szansa, że jej oczy stanowiłyby jakieś wsparcie w poszukiwaniu tonącego mężczyzny. Odepchnęła się nogami i wyciągnęła ręce przed siebie, licząc na to, że poczuje jakiś opór. Nic. Gorączkowo zanurkowała głębiej, odwracając się to w lewą to w prawą stronę i jeszcze dalej wyciągając ramiona przed siebie. Wreszcie, jej palce natknęły się na jakiś materiał. Chwyciła za niego, jej dłoń zamknęła się na kawałku tkaniny, była to poła płaszcza albo rękaw. Nasączone wełniane ubranie było ciężkie. Podpłynęła bliżej i ku jej uldze, stwierdziła, że go znalazła. Ciśnienie w jej płucach rosło. Walczyła z instynktem swojego ciała, które chciało wciągnąć powietrze do płuc, zdając sobie sprawę, że jeśli rozluźni swój uścisk i podąży za swoją potrzebą zaczerpnięcia powietrza, on będzie stracony. Isabella wsunęła jedną rękę pod pachę mężczyzny. Był ciężki pomimo wyporności wody, cięższy niż myślała. Gromadząc swoje pozostałe siły, pociągnęła za linę, dając sygnał Adolfo. Miała tylko tyle czasu, żeby opleść drugie ramię wokół tonącej ofiary i odepchnąć się nogami, zanim poczuła, że jest wciągana w górę. Mężczyzna w jej ramionach był duży. Jego masywne

ciało było przyciśnięte do niej, a jej ramiona ledwie obejmowały jego klatkę piersiową. W momencie, kiedy znalazła się na powierzchni, zassała tak bardzo potrzebne jej powietrze, napełniając nim swoje płuca. Zimno zakuło ją w pierś, ale zignorowała je, w taki sam sposób jak ignorowała ogromny ciężar mężczyzny, którego trzymała w ramionach. Czy nadal żył? – Była pani tam tak długo – usłyszała stwierdzenie Adolfo, jego głos był bardziej napięty niż zwykle. – On jest bardzo ciężki – wydusiła Isabella i próbowała płynąć w kierunku łodzi. Ale wszystko, co mogła zrobić to trzymać mężczyznę blisko siebie i pozwolić Adolfo wykonać ciężką pracę. Z całą pewnością była winna Adolfo kilka dodatkowych lir, jako premię za tą mękę. Kiedy jej gondolier pociągnął za linę poczuła, że nieznajomy wyślizguje się z jej uścisku. Bez namysłu rozłożyła nogi i otoczyła nimi jego biodra trzymając go w żelaznym uścisku. To nie było godne damy i z całą pewnością nie było też stosowne, ale mężczyzna był nieprzytomny i na pewno nie będzie pamiętał, co zrobiła. Kiedy usłyszała głosy płynące z odległego końca kanału, modliła się o nadchodzącą pomoc. Adolfo nie był wystarczająco silny, żeby wciągnąć ją i mężczyznę do gondoli. Po raz pierwszy, jej modlitwy zostały wysłuchane. Jej kończyny były zamarznięte, kiedy w końcu wylądowała w gondoli, dzięki pomocy życzliwego dostawcy, który tuż za nią wciągnął na pół martwego nieznajomego do łodzi. Adolfo natychmiast przykrył ją jej płaszczem, ale wiedziała, że nie tylko ona potrzebowała ciepła. Isabella przysunęła się bliżej do mężczyzny, którego właśnie uratowała i owinęła swój płaszcz wokół nich, trzymając go mocno przy swoim przemokniętym ciele, w celu zachowania każdego ciepła, jakie jeszcze pozostało.

Czuła drżenie przechodzące przez jego ciało i była w stanie jedynie je naśladować. Żył.

ROZDZIAŁ 2 Isabella zdejmowała mokre ubrania z ciała nieznajomego, a jej pokojówka Elizabetta stała z szeroko otwartymi oczami. – Nie stój tam tak, rozpal ogień – poleciła. – Pani, czy nie powinnaś pozwolić, aby jeden z lokajów to zrobił? Isabella rzuciła jej rozdrażnione spojrzenie. – Nie ma czasu na skromność. Zmarnowała już cenne minuty pozbywając się swoich mokrych ubrań i osuszając się, zanim włożyła halkę i szlafrok. Adolfo pomógł wnieść nieznajomego na górę do jej pokoi i położył go na sofie przed kominkiem. Poleciła mu zachować milczenie odnośnie tego mężczyzny. Goszcząc u siebie nieznajomego, który nie był ani jej mężem ani bliskim krewnym, musiała liczyć się z tym, że znajdzie się w centrum plotek w Wenecji. Mimo to wiedziała, że to tylko kwestia czasu zanim jej pracownicy zaczną plotkować i rozpowszechniać skandaliczne wiadomości. Bez znaczenia tu był fakt, że była w żałobie po mężu przez blisko rok i nie wzięła sobie kochanka, ani nie dopuszczała też do siebie innych mężczyzn, którzy mogliby zabiegać o jej względy, w jedyny możliwy do przyjęcia sposób. Nawet tak szanowana wdowa, jak ona, nie mogłaby wyjść z tej sytuacji bez szwanku. Gdyby ktoś dowiedział się, że jakiś nieznajomy przebywa w jej domu, co gorsza w jej własnej sypialni, będzie musiała poradzić sobie z konsekwencjami. Będą wobec niej surowi. Czy to było tego warte? Nie pragnęła innego męskiego dotyku ani uwagi, jak tylko swojego męża. Aż do teraz. Kiedy spojrzała na wysokiego obcego, którego ubrania ściągała warstwa po warstwie, była wdzięczna za to, że jej pokojówka była zajęta rozniecaniem ognia w kominku, ponieważ nie chciała by zauważyła, jak wzrokiem pożera przystojnego mężczyznę.

Isabella pozwoliła swojej dłoni wędrować po jego umięśnionej klatce piersiowej i poczuć surową moc, którą reprezentował. Zastanawiała się, jaki rodzaj pracy wykonywał ten mężczyzna, że posiadał takie ciało. Ale wiedziała, że nie był zwykłym robotnikiem, który pracował w magazynach lub w dokach. Jego ubrania były na to zbyt dobrze uszyte i kosztowne. Musiał być dżentelmenem, bardzo dobrze zbudowanym dżentelmenem. W momencie, kiedy otworzyła klapkę w jego bryczesach, odpinając je guzik po guziku, jej własne ciało rozgrzało się pomimo chłodu, którego doświadczyła w lodowatej wodzie. Żaden mężczyzna wcześniej, nawet jej zmarły mąż, nie był w stanie tak rozbudzić jej ciała. Byli kochającym się małżeństwem, bardzo wygodnym, ale nigdy nie pożądała go tak, jak pożądała tego nieznajomego. Mokra tkanina przylgnęła do niego. Wmawiała sobie, że musi ją z niego ściągnąć, żeby nie umarł z wychłodzenia, ale wiedziała lepiej. Powodem, dla którego szarpała tak mocno jego przemoczone ubrania było to, że chciała nacieszyć oczy tym, co miał pod spodem. Rozebrała go i upuściła mokre ubrania na dywanik. – Podaj mi miskę z ciepłą wodą i gąbkę. Za

jej

plecami,

Elizabetta,

podeszła

bliżej,

szurając

nogami.

Westchnienie, jakie usłyszała powiedziało jej, że służąca patrzyła na nagiego mężczyznę. Isabella przesunęła swoje ciało tak, aby ograniczyć pokojówce pole widzenia. Nie chciała się nim dzielić. Co za dziwna myśl, pomyślała. Nie należał do niej, ale chciała być jedyną, która będzie go oglądać w takim stanie: bezbronnego w swojej nagości. – Pani! To niestosowne! Isabella obróciła głowę i wyrwała miskę wody z rąk Elizabett. – Zostaw nas. I ani słowa o tym nikomu, jeśli cenisz sobie swoją pozycję w tym domu. Słyszysz, co mówię?

Służąca skinęła nerwowo głową i uciekła z pokoju. Isabella spojrzała ponownie na leżącego przed nią pięknego, nagiego mężczyznę i wzięła głęboki oddech. Powinna pozwolić, aby zrobił to jeden z jej męskich służących, ale nie mogła się zmusić, żeby zrezygnować z tego intymnego zadania. Przemywała go gąbką, zaczynając od jego twarzy. Jego ciemne włosy, gładkie i lśniące jak u kruka, przylegały do jego skóry. Kiedy delikatnie myła jego twarz, zastanawiała się jakie oczy skrywają się pod tymi ciemnymi rzęsami. Czy jego oczy były równie ciemne jak jego włosy? I czy te usta uśmiechałyby się do niej, gdyby wiedział, co ona robiła? Westchnęła. Upłynęło tak dużo czasu odkąd dotykała mężczyznę. A dotykanie go było bardziej ekscytujące, niż mogła sobie wyobrazić. Isabella obmyła ciepłą wodą każdy centymetr jego ciała, po czym wytarła go olbrzymim kąpielowym prześcieradłem. I przez cały ten czas podziwiała piękno jego nagiej postaci. Silne, potężne uda, umięśniona klatka piersiowa pokryta niewielką ilością ciemnych włosów i ramiona, które wyglądały na silne. Ale tym, co naprawdę przyciągnęło jej uwagę, było to, co znajdowało się w złączeniu jego ud. W gnieździe czarnych, grubych loków, spoczywał ogromny kutas na mosznie, co wyglądało tak, jakby trzymał dwa małe jajka. Wiedziała wszystko o budowie męskiego ciała, jej mąż był krzepkim mężczyzną i nauczył ją, w jaki sposób go podniecić i sprawić mu przyjemność. Kiedy teraz patrzyła na tego nieznajomego, chciała właśnie to zrobić: podniecić go i sprawić mu przyjemność. Jej dłoń pogładziła jego męskość, badając jego delikatną skórę. Jakże tęskniła za dotykiem mężczyzny. Jakże czekała na inwazję, która rozciągała jej łono, sprawiając jej przyjemność. A ten mężczyzna mógł to zrobić. Nawet w stanie spoczynku, był olbrzymich rozmiarów. Wiedziała, że w stanie podniecenia, będzie wspaniały. Nagle, pod wpływem jej dotyku uniósł się, co ją zaskoczyło. Isabella natychmiast sięgnęła po gruby koc i przykryła nim jego wspaniałe ciało.

*** Ktoś popełnił błąd. Praktycznie rzecz biorąc, powinien być w piekle. Ale z tego, co Raphael widział, trafił do nieba. Nigdy się nie spodziewał, że istnieje niebo dla wampirów. Ale nie zamierzał narzekać, nie, nie chciał wypowiadać na głos swoich obaw, nawet jeśli zdawał sobie sprawę, że na to nie zasłużył. Kobieta była najwyraźniej aniołem. Jej kruczoczarne włosy były rozpuszczone, a nie upięte wysoko na głowie setkami szpilek, co było obecnie w modzie. Ale najlepsze było jej nieprzyzwoite ubranie. Miała na sobie długi czerwony szlafrok z bogato wyhaftowanymi brokatem złotymi różami. Był ciasno zawiązany wokół jej talii, ale jego górna część rozchyliła się, kiedy się nad nim pochylała. Zauważył pod nim miękką białą tkaninę, która podtrzymywała jej obfite piersi. Nie, nie mogła być śmiertelniczką. Żadna kobieta w Wenecji nie ubrałaby się tak skandalicznie, przebywając w towarzystwie mężczyzny, który nie był jej mężem. Był to dowód na to, że znajdował się w niebie. Ale dlaczego leżał na sofie w bardzo kobiecym buduarze, tego nie potrafił jeszcze wyjaśnić, ale dotrze do sedna tej sprawy. Nie potrafił też wyjaśnić, dlaczego czuł zimno. Zdecydowanie czuł drżenie swojego ciała. – Poproszę za chwilę Elizabettę, żeby podłożyła więcej węgla do ognia – powiedział anioł. Węgiel w niebie? Szczerze mówiąc, to myślał, że wymyślili coś bardziej zaawansowanego. Kiedy wyciągnęła rękę i pogłaskała go po twarzy, zdał sobie sprawę, że jej skóra była prawie tak zimna jak jego. Z całą pewnością mógłby coś z tym zrobić. – Obudziłeś się. Wreszcie. Martwiliśmy się. Jej głos brzmiał jak najpiękniejsza muzyka, jaką kiedykolwiek słyszał. Martwili się, że nie trafi do nieba? – Mój aniołku, nie musisz się już dłużej martwić. Jestem teraz tutaj.

Sięgnął po jej rękę i uniósł ją do swoich ust, całując jej dłoń. Kwiatowy bukiet jej skóry ledwie maskował ciężki i bogaty zapach krwi w jej żyłach. Pomimo tego, że pożywił się tuż przed swoją śmiercią, poczuł swędzenie kłów, a jego żołądek zacisnął się z pragnienia krwi anioła. Piękność wyciągnęła dłoń z jego uścisku. – Panie, nie ma powodu do takiej poufałości. Raphael opuścił swój wzrok na jej dekolt. – Poufałości? Może miałaś na myśli formalność. Posłał jej czarujący uśmiech, ten sam uśmiech, którym zwykł zwabiać do siebie swoje żeńskie ofiary. Kiedy ich spojrzenia się spotkały i spojrzał w jej zielone oczy, jego ręka powędrowała do jej twarzy. To był moment, kiedy zauważył na sobie brak ubrania. Dlaczego był nagi? Z całą pewnością, pod kocem nie miał żadnych ubrań, a ponieważ nad nim pochylał się najwspanialszy anioł, mógł istnieć tylko jeden powód: był tutaj, aby się z nią kochać. Poza tym, przecież to było niebo. – Masz rację, mój aniołku, dlaczego mam cię całować w rękę, kiedy twoje usta są takie czerwone i pełne? Raphael przyciągnął ją do siebie i potarł jej usta swoimi. W odpowiedzi, westchnęła. – Ciii, mój aniele, pozwól mi cię kochać. Chwycił usta uroczej istoty i owinął wokół niej swoje wolne ramię, przyciskając ją do siebie. Wydawało się, że chce zaprotestować, ale nie pozwolił jej na to. Zamiast tego, zachłannie wsunął swój język pomiędzy jej rozchylone wargi i zagłębił się w nie. Jej pikantny smak był zniewalający, a jej usta miękkie i uległe. Smakowała tak kusząco, jak sugerował to jej zapach. Tak, chciał się z nią kochać i wziąć jej odurzającą krew w tym samym czasie, pożywiając się na niej, żeby świętować w ten sposób swoje przybycie do nieba.

Jego język nakłaniał ją do odpowiedzi i zachęcał do tańca z nim, w intymnym tańcu dwojga kochanków. Kiedy otarł się o nią po raz pierwszy, jego penis zaczął pompować krew, przygotowując się na nią. Przyciągnął jej ciało bliżej, aby uświadomić jej swoją pilną potrzebę. Kiedy odepchnęła się od jego klatki piersiowej, pomyślał, że zrobiła to po to, żeby pozbyć się swojego ubrania, ale zamiast tego odsunęła się od niego całkowicie i zerwała się z sofy. Zrobiła kilka kroków do tyłu, jej ciało drżało, ale wątpił, że ze strachu przed nim. Jednak jej spojrzenie było karcące, kiedy na niego spojrzała. – Mój Panie! Czy to w ten sposób dziękujesz mi za opiekę nad sobą po tym, jak prawie utonąłeś? Atakując mnie w moim własnym domu?

ROZDZIAŁ 3 Isabella przycisnęła dłoń do swojej piersi. Jej serce biło gorączkowo. Pocałował ją! Nieznajomy pocałował ją i sprawił, że poczuła rzeczy, których nigdy wcześniej nie doświadczyła. Ale nie mogła sobie na to pozwolić, nie mogła zostać obdarzona przyjemnością, jaką jej oferował, kiedy nawet nic o nim nie wiedziała. O ile wiedziała, był dla niej kimś kompletnie obcym, łajdakiem, sądząc po jego zachowaniu. Gdyby przyjęła jego zaloty, stałaby się zwykłą dziwką. Już i tak posunęła się za daleko, dotykając go. Nigdy nie powinna go tu zabierać. Stanowił zagrożenie dla jej ciała i serca. – Zostałem uratowany? Jego głos był pełen niedowierzania. Usiadł, zrzucając koc na swój brzuch i odsłaniając umięśnioną klatkę piersiową. Isabella odwróciła wzrok. – Tak, jesteś jednym z tych szczęśliwców. – Więc to nie jest niebo? – Niebo? Tak właśnie myślał? – Nie, to jest Wenecja. Pamiętasz cokolwiek z tego, co się wydarzyło? Jej puls nieco zwolnił. Czyżby to wszystko było nieporozumieniem? Nazwał ją Aniołem – właściwie, nawet kilka razy. Czyżby naprawdę wierzył, że znalazł się w niebie, a ona była aniołem? Czy to dlatego ją pocałował? – Pani, przyjmij moje najszczersze przeprosiny – wymamrotał i próbował wstać, ale potem zdał sobie sprawę, że jest bez ubrania. – Chciałbym wstać i skłonić się, aby prosić o wybaczenie, ale zdaje się, że nie mam na sobie odpowiedniego stroju, by to zrobić. Mimo jego szczerych słów, na jego twarzy widniał ironiczny uśmieszek, uwydatniający dołeczki w jego policzkach. Wyglądał młodo, młodziej niż jej się początkowo wydawało. Podążyła za jego spojrzeniem, do sterty mokrych ubrań, które leżały na podłodze.

– Wydaje mi się, że w chwili obecnej moje ubrania są bezużyteczne. Potem spojrzał na nią, a jedna strona jego ust wygięła się w uśmiechu. – Czy mogłabyś służyć mi pomocą w tej sprawie? Isabella poczuła, że jej twarz zarumieniła się aż po korzonki włosów. Wiedział! Czyżby był przytomny, kiedy go rozbierała? Czuł, że pieściła jego nagie ciało, myła go i osuszała? Wciągnęła do płuc tak bardzo potrzebne jej powietrze, obawiając się, że zemdleje z powodu dojmującego zażenowania, które ją ogarnęło. Była głupia. Jej reputacja zostanie na zawsze zniszczona i będzie musiała opuścić Wenecję, ponieważ przyzwoite towarzystwo będzie jej unikać. Cichy śmiech dobiegł z jego strony. – O, rozumiem. Zatem Pani, okazuje się, że nie mam nic do ukrycia. Usłyszała, że spadający na podłogę koc i natychmiast odwróciła się do niego plecami. Wstał, a chwilę później, poczuła, że stanął tuż za nią. – Panie, poproszę, żeby moi służący przynieśli ci jakieś ubranie mojego męża – powiedziała pospiesznie. – Męża? – zapytał, wciągając gwałtowny oddech. – Tak, rzeczy mojego zmarłego męża. Podeszła do drzwi, starając się pozostawić pokusę za sobą, ale podążył za nią. Gdy jego ręce chwyciły jej ramiona, wstrzymała oddech. Wydawało się, że ulga zabarwiła jego głos, kiedy odezwał się ponownie: – Jestem bardzo wdzięczny za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. Bardzo wdzięczny – podkreślił. Potem odwrócił ją twarzą do siebie. – Raphael di Santori, do usług. Odwróciła głowę w bok, upewniając się, że jej wzrok nie zawędruje niżej, ponieważ wiedziała, co zobaczy: jego bardzo kuszące, nagie ciało. A gdyby

jeszcze raz pozwoliła sobie na rozkoszowanie się jego widokiem, uległaby pokusie dotknięcia go. – Panie, to nie jest odpowiednia chwila na prezentację. Próbowała wyrwać się z jego uchwytu, ale trzymał ją w mocnym uścisku swoich rąk. – Kiedy zatem, jeśli nie teraz? Czy wolałabyś, abym najpierw cię uwiódł, zanim poznam twe imię? Jego arogancka sugestia sprawiła, że odwróciła do niego głowę. – Nie będzie żadnego uwodzenia, Panie di Santori. Jestem szanowaną wdową. Kiedy założysz ubranie, możesz zejść do salonu, wtedy możemy porozmawiać. Isabella uwolniła się z jego uścisku i skierowała do drzwi. Tym razem nie podążył za nią. – Twe imię, Pani. Kiedy się zawahała, dodał: – Proszę. Delikatność jego głosu sprawiła, że ustąpiła. – Isabella Tenderini. Potem wymknęła się z pokoju, trzymając głowę wysoko i starając się zachować godność. Gdy zamknęła za sobą drzwi, jego śmiech podążył za nią. Bezczelny, arogancki łajdak! *** Raphael nie mógł przestać się śmiać. Och, ta kobieta miała w sobie ogień. Sprawiła, że poczuł się żywy. Cholera, on żył! I miał setki pytań. Czyżby jeden z jej służących wyciągnął go z wody? Ale, co ważniejsze, kim była ta intrygująca kobieta, która najwyraźniej go rozebrała? I nie chodziło tylko o to, że teraz jej odurzający zapach nie wypełniał już dłużej jego nozdrzy, ale zauważył też, że jego własna skóra nie śmierdzi mętnymi wodami kanału, czego mógł się spodziewać. Ktoś go wykąpał. Jego

oczy przeszukały uważnie bogato zdobiony pokój, a jego wzrok od razu skupił całą swoją uwagę na łożu z baldachimem i niezliczonych możliwościach, jakie się nasuwały. Spokojnie, chłopcze, nakazał sobie i kontynuował dokładne badanie wzrokiem komnaty. Najwyraźniej, jej komnaty. Kiedy jego wzrok padł na miskę z wodą i gąbkę, uśmiechnął się do siebie. To Isabella go umyła, biorąc gąbkę w swoje zgrabne dłonie i obmywając nią jego ciało. Czy dotykała jego jąder? Czyżby brała jego kutasa w rękę, kiedy wykonywała to intymne zadanie? Nic więc dziwnego, że zarumieniła się jak debiutantka. Teraz rozumiał. Dotykała jego ciała w intymny sposób, bardziej intymny niż ktokolwiek robił to od dłuższego czasu, a teraz czuła się tym zażenowana. Podobało jej się to, co zobaczyła? Może nawet głaskała go i pieściła? Czy jej usta podążyły za dłońmi, które zbadały go jako pierwsze? Na Boga, był twardy już na samą myśl o tych wszystkich rzeczach, które mogła mu zrobić, gdy był nieprzytomny. Nie czuł w najmniejszym stopniu, że jego prywatność została naruszona, mimo iż wiedział, że nadmiernie wykorzystała jego bezbronność. Nie – to wszystko skutkowało tym, że stawał się podniecony. Wszystko o czym mógł teraz myśleć, to czy zrobiłaby to jeszcze raz. Oczywiście, jako wdowa była zaznajomiona z cielesnymi rozkoszami. Nie była nieśmiałą dziewicą, ale dorosłą kobietą, która musiała rozpoznawać swoje własne seksualne potrzeby. Czuł jak wrzały pod jej skórą, te namiętności, które trzymała mocno zamknięte. Znalezienie klucza do odblokowania tych pragnień i upewnienie się, że zostaną, dzięki niemu, uwolnione, będzie stanowić jego największe wyzwanie. Tak, to właśnie zrobi: uwiedzie ją w swoim łóżku albo w jej, w zależności od okoliczności i sprawi, że mu się odda. Już od jakiegoś czasu nie miał podobnego wyzwania. Większość kobiet wpadała mu w ramiona i do jego łóżka bez większych ceregieli, wystarczył tylko z jego strony uśmiech i mrugnięcie okiem. Pomimo pocałunku, który

pozwoliła mu skraść, nie podda się łatwo. Wskazywała na to jej surowa reprymenda. Ponownie przywołała swoją kontrolę. Ale on zrobi wszystko, aby tą kontrolę roztrzaskać tuż pod jej nosem, tak jak myśliwy kruszy pod swoimi stopami zwykłą gałązkę. A wszystko dlatego, że mógł i potrafił. I też dlatego, że była najpiękniejszym kąskiem, jakiego dawno już nie próbował.

ROZDZIAŁ 4 Raphael znalazł elegancki salon, w którym Isabella czekała na niego po tym, jak się ubrał. Ubranie jej zmarłego męża pasowało na niego idealnie, facet miał też dobry gust. I tak samo doskonale jak wśliznął się w bryczesy, koszulę i płaszcz tego mężczyzny, Raphael chciał wsunąć się w swoją wdowę. Był pewien, że pasowałaby do niego doskonale. Isabella stała przy kominku, zwrócona do niego plecami, kiedy wszedł. Jej włosy były teraz związane w ciasny kok umieszczony nisko na karku. Była ubrana w suknię, która była odpowiednia dla każdej szlachcianki w Wenecji. Jeśli chciała udawać taką pruderyjną, pozwoli jej na to, a potem odkryje to, co kryło się pod jej przyzwoitą powierzchownością: namiętną kobietę. – Pani Tenderini – powitał ją. Widoczny dreszcz przebiegł przez jej ciało. Czyżby nie usłyszała jak wszedł? Być może tak przywykł do tego, że zbliża się cicho do ludzi, iż stało się to jego ledwie zauważalnym nawykiem. Zanotował w pamięci, żeby postarać się nie przestraszyć jej ponownie. Isabella odwróciła się i spojrzała na niego. Na jej twarzy widniało napięcie, jakby długo i dużo o czymś myślała. Zaniepokojenie malowało się na jej pięknej twarzy. Jej zaciśnięte usta stanowiły dowód na to, że rozważała swoje następne słowa. – Cieszę się, że twoje podtopienie nie spowodowało żadnych trwałych obrażeń. Podczas gdy to mówiła, jej kręgosłup pozostawał sztywny, jak gdyby zmuszając ją do zachowania oficjalnej postawy. Raphael skinął głową i lekko się ukłonił. – Jestem wdzięczny twoim służącym i jeśli mi pozwolisz, chciałbym nagrodzić tego mężczyznę, który wyciągnął mnie z kanału niewielką pieniężną rekompensatą.

Ktokolwiek był na tyle odważny, by wskoczyć do lodowatej wody i miał siłę, aby wyciągnąć z niej jego ciężkie ciało, powinien być nagrodzony. – Mój gondolier został już przeze mnie nagrodzony. Dodatkowe nagradzanie nie jest konieczne. W dalszym ciągu zamierzał dać temu człowiekowi pokaźną sumę pieniędzy. Jego życie było tego warte. Ale na użytek Isabelli, skinął tylko głową, nie chcąc jej do siebie zrazić. – Dziękuję ci za twoją hojność. I jeśli pozwolisz, jeszcze raz gorąco przepraszam za swoje niewłaściwe zachowanie wobec ciebie. Zapewniam cię, że … – Żadne zapewnienia nie są konieczne – przerwała mu. – Te traumatyczne okoliczności wyjaśniają twoje zachowanie. Jestem szanowaną wdową i zajmuję pewną pozycję w społeczeństwie weneckim, której staram się nie narazić na szwank. Ufam w twoją dyskrecję. Raphael skłonił się i uśmiechnął do siebie, ścierając uśmieszek ze swojej twarzy gdy tylko się wyprostował. Prosiła go o dyskrecję? To mogło oznaczać tylko jedno. Chciała żeby został jej kochankiem. Nie spodziewał się po niej złożenia takiej oferty. Może jej nie doceniał. Może była wdową, która często brała kochanków. Ta myśl go zmartwiła – nie wiedział dlaczego. – Moja dyskrecja mnie wyprzedza, Pani. – Dobrze. Zatem pożegnam się już z tobą. Mój gondolier zabierze cię do domu. Odsyłała go? Czyż właśnie nie zapewnił ją, że będzie dyskretny? Że żadna informacja o ich romansie nie dotrze do uszu weneckiego społeczeństwa? – Pani? Nie rozumiem. Jak właśnie cię zapewniłem moja dyskrecja jest niezrównana. Nic o naszym romansie nie przeniknie …

– Romansie? – pisnęła i cofnęła się do tyłu. – Myślałeś, że zaproponowałam ci romans? Jej biust falował, a jej policzki ponownie pokryły się tym pięknym odcieniem czerwieni. I nie tylko to. Widział pulsowanie żyły na jej szyi. To był widok, który sprawił, że chciał przewiesić ją przez swoje ramię, rzucić ją na najbliższą płaską powierzchnię i unieść w górę jej spódnice zanim zacznie ją pieprzyć i zatopi w niej kły. – Radzę ci natychmiast opuścić mój dom. Jestem porządną kobietą, a nie ladacznicą. Oburzenie w jej głosie zmusiło go do milczenia. Wyglądało na to, że sprostanie temu wyzwaniu nie będzie tak łatwe, jak zakładał. Skłonił się ponownie, kiedy się wycofywał. Przynajmniej na razie. Musiał wymyśleć sposób, jak ją zdobyć – raczej wcześniej niż później. Gondolier czekał na niego w doku. – Dokąd, Panie? Raphael wszedł do łodzi i usiadł zanim podał mężczyźnie adres w pobliżu jego domu. Był ostrożny z tym, aby nigdy nikomu nie ujawniać swojej rzeczywistej lokalizacji. Od tego zależało jego życie. – Dobrze, Panie. Raphael odchylił się do tyłu i pozwolił swoim myślom podryfować z powrotem do Isabelli. Dlaczego tak nagle pomyślał, że zaproponuje mu, aby rozpoczęli intymny romans, mógł pokładać winę jedynie w tym, co wydarzyło się w jej komnacie sypialnej. Dlaczego go tam zabrała, rozebrała go, najprawdopodobniej pieściła go, gdy był nieprzytomny, jeśli nie miała zamiaru tego skończyć? I dlaczego była ubrana tak prowokacyjnie, kiedy się nim zajmowała? Dlaczego nie pozostała w swoim pruderyjnym i stosownym stroju? Ponieważ jej skandaliczne odzienie sprowokowało go do pocałowania jej. Cholerny

pocałunek. Nie mógł o nim zapomnieć, nieważne jak krótko trwał. Mógł jeszcze czuć na języku jej smak. – Jesteśmy, Panie. Gondolier zatrzymał się obok doku. Raphael spojrzał na mężczyznę. – Jeśli poczekasz tu na mnie kilka minut, żebym poszukał kilka monet, chciałbym nagrodzić cię za uratowanie mi życia. Gondolier posłał mu zdumione spojrzenie. – Ależ, Panie, to nie ja wskoczyłem do wody, żeby cię wyciągnąć. – Kto w takim razie to zrobił? Spojrzał na mężczyznę, ale gondolier się wahał. – Przykro mi, jeśli niewłaściwie się wyraziłem – stwierdził mężczyzna. Raphael mógł rozpoznać kłamstwo, kiedy uderzało go w twarz. Podejrzenie pełzło mu wzdłuż kręgosłupa. Podniósł głos. – Kto wskoczył do kanału, żeby mnie uratować? Gondolier spuścił wzrok. – Pani. Szok przepłynął przez ciało Raphaela. Isabella stawiła czoło zimnym wodom kanału, aby go uratować? – Pani Tenderini? – Tak, Panie. To ona uratowała ci życie. *** Isabella westchnęła głęboko. Nie była w stanie sobie z tym poradzić. Bardziej niż czegokolwiek, chciała poprosić go, aby nawiązał z nią romans, bardzo dyskretny, bardzo krótki romans, tylko po to, żeby przypomniała sobie, jak to jest spać w ramionach mężczyzny owiniętych wokół jej ciała. Ale powstrzymała ją myśl, że w pewnym momencie zostaną odkryci. Massimo, kuzyn jej zmarłego męża, utrzymywał nad nią ścisły nadzór, zawsze starając się znaleźć sposób, żeby odebrać jej to, co mąż zostawił dla niej:

swoją działalność handlową. Jako męski krewny spodziewał się dziedziczyć po jego śmierci. Jednak jej ukochany Giovanni miał inne plany. On zawsze widział ją taką, jaka była: silną i inteligentną kobietą, więcej niż zdolną do poprowadzenia przez siebie działalności gospodarczej. Jego ostatnia wola była tego dowodem. Po tym, jak został na lodzie, Massimo wziął na siebie obowiązek wtrącania się w jej życie osobiste, żeby dokopać się jakichś brudów na jej temat. Ale niczego nie znalazł. Była cnotliwa przed ślubem i pozostała taka po śmierci Giovanniego. Gdyby tylko raz podwinęła jej się noga, Massimo by to wykorzystał. Rozpowszechniłby plotki wśród społeczeństwa weneckiego i upewnił się, że nie tylko od niej, ale i jej biznesu będą się trzymali z daleka. Wiedziała, że taki był jego plan. Gdyby stała się kobietą upadłą i została odrzucona przez kulturalne towarzystwo, wykupiłby od niej interes za marne grosze. Nie, nigdy nie mogła dopuścić do tego, aby powinęła jej się noga i pozwolić dojść do głosu swoim pragnieniom, które zaczęły w niej wzbierać. W grę wchodziło tylko kolejne małżeństwo. Jednak od śmierci Giovanniego nie spotkała mężczyzny, którego nawet w niewielkim stopniu zapragnęłaby na męża. A łajdak, który właśnie opuścił jej dom? To nie był typ człowieka, który złożyłby tego rodzaju ofertę, takiej przyzwoitej kobiecie jak ona. Widziała to w jego oczach: pożądanie, namiętność, nacisk. Wszystko czego od niej chciał, to zaspokoić swe cielesne żądze, powodując jej upadek. A nawet jeśli nie widziała tego w jego oczach, jego słowa stawiały sprawę jasno. Oczekiwał romansu. Jej własne ciało prawie ją zdradziło, kiedy stanął tuż przed nią. Pragnęła znaleźć się w jego ramionach, prosić, błagać go, żeby się z nią kochał, przygwoździł ją pod swoim pięknym nagim ciałem i doprowadził ją do szaleństwa. Żeby poczuć w sobie jego twardego kutasa, wypełniającego ją,

zaspokajającego ją. To pochłonęło jej wszystkie siły, aby się nie poddać. Jej życie skończyłoby się, gdyby to zrobiła. Już wnosząc Raphaela – och, co za wspaniałe imię – do swojego domu i zajmując się nim osobiście, zbyt wiele ryzykowała. Mogła mieć tylko nadzieję, że Elisabetta weźmie pod uwagę jej groźbę. Adolfo ufała w stu procentach. Był jej sojusznikiem, jako jedyny z jej służby był wobec niej całkowicie lojalny. Elisabetta była nowo zatrudniona i Isabella miała nadzieję, że została odpowiednio przez nią zastraszona, by przeciwstawić się jej surowym nakazom. Dokładnie sprawdziła jej pochodzenie przed jej zatrudnieniem, upewniając się, że nie miała żadnych powiązań z Massimo. Massimo utrzymywał wystarczającą liczbę szpiegów w jej gospodarstwie. Teraz mogła mieć tylko nadzieję, że ani jedno słowo o tym, co zaszło wieczorem w jej domu nie dotrze do świata zewnętrznego.

ROZDZIAŁ 5 Isabella czekała aż Elisabetta rozwiązła jej gorset, po czy z niego wyszła. Została w halce i bieliźnie. Jej włosy zostały już uwolnione od szpilek, które utrzymywały je w górze, a teraz zwisały luźno wokół jej ramion. – To wszystko na dzisiaj. Spotkała wzrok Elisabetty w lustrze. – I nie zapominaj, jedno słowo z tego, co się tu dzisiaj wydarzyło, a nigdy nie znajdziesz innej posady w Wenecji. Pokojówka dygnęła. – Tak, Pani. Gdy pokojówka w końcu opuściła komnatę sypialną, Isabella cicho westchnęła. Wszystko, co mogła zrobić, to marzyć. Przynajmniej uratowała dzisiaj komuś życie. Miała nadzieję, że było warto. – Wreszcie, już myślałem, że ta smarkula nigdy nie wyjdzie. Głęboki głos dobiegł zza zasłony. Obróciła się na krześle i zobaczyła Raphaela di Santori wychodzącego ze swojej widocznej kryjówki. Dysząc, przyłożyła rękę do piersi i gorączkowo sięgnęła po szlafrok. – Panie, to oburzające! Jak się tu dostałeś? Skinął głową w stronę okna. – Wspiąłem się. I nie martw się, nikt mnie nie widział. Rozumiem to, jak bardzo cenisz sobie dyskrecję. Isabella przycisnęła do siebie szlafrok, żeby zakryć tak wiele jak mogła. Czuła bicie serca w gardle. Tylko łajdak mógł wejść do komnaty sypialnej kobiety bez zaproszenia. – Doceniłabym to jeszcze bardziej, gdybyś zniknął równie dyskretnie. – Przerwała dla lepszego efektu. – Natychmiast. Raphael podszedł o krok bliżej. – Nie mogę tego zrobić.

– Oczywiście, że możesz – nalegała. – Z całą pewnością, jeśli udało ci się wspiąć, to uda ci się zejść z powrotem. Uśmiechnął się tym swoim obłędnie krzywym uśmiechem i błysnął na nią swoimi wspaniałymi niebieskimi oczami. Nigdy nie widziała mężczyzny z tak hipnotyzującymi oczami. – Miałem na myśli to, że tego nie zrobię. Ponieważ ty, Pani, okłamałaś mnie. Zerwała się z krzesła. – Okłamałam? O co on ją oskarżał? A poza tym, czy to miało jakieś znaczenie? Wtargnął do jej posiadłości. – Ryzykowałaś własne życie, żeby mnie ocalić. Dlaczego pozwoliłaś mi wierzyć, że to twój służący mnie uratował? – Och, to. – Tak, to. Zanim zorientowała się co zamierza zrobić, przemierzył odległość między nimi i chwycił ją za ramiona. – Czy nie rozumiesz na jakie niebezpieczeństwo się naraziłaś? Mogłaś utonąć razem ze mną, kobieto! Jak możesz być tak nieostrożna i nie szanować własnego życia? Czy wiesz, jak ciężki jestem? Czy ty w ogóle o tym pomyślałaś? Z każdym słowem wydawał się być coraz bardziej zły. Nie mogła pojąć dlaczego. Mimo wszystko, oboje byli bezpieczni. – Ale oboje żyjemy. – Tylko dzięki jakiemuś łutowi szczęścia! Mogłaś oddać swoje życie za mnie, jakiegoś nieznajomego. Nawet nie wiesz, czy byłem wart ocalenia. Jego oczy pociemniały przez chwilę, a jego głos z każdym słowem stawał się bardziej ostry. – Nie mogłam pozwolić ci utonąć. Każde życie jest warte ocalenia.

*** Raphael nie miał pojęcia, dlaczego ta piękność o kruczoczarnych włosach mogła go aż tak rozwścieczyć. Jednak, zrobiła to. W chwili, kiedy usłyszał jak gondolier mówi, że to ona wskoczyła do zimnej wody, żeby go uratować, poczuł jakby lodowata ręka ścisnęła mu serce. Po raz pierwszy w życiu, prawdziwy strach przeszył jego ciało. Strach o drugą osobę. Strach o to, co mogłoby się jej stać. A gdy gondolier powiedział mu, jak długo Isabella przebywała pod wodą i jak ciężko było ich wyciągnąć, wszystkim o czym mógł wtedy myśleć, było przetrzepanie jej upartego tyłeczka, aby dać jej nauczkę, tak by nigdy więcej nie narażała się na niebezpieczeństwo, tak jak to zrobiła. – Cholera, kobieto, gdybym był twoim mężem dopilnowałbym, żebyś już nigdy więcej nie wskoczyła do żadnego lodowatego kanału i ryzykowała swoje życie. Tak, gdyby Raphael był jej mężem, byłoby od cholery rzeczy, które by zrobił, zaczynając od … – A w jaki niby sposób spróbujesz to osiągnąć, ty arogancki, niewdzięczny człowieku! Isabella prychnęła i odepchnęła jego ręce. Arogancki? Być może. Ale niewdzięczny – nie, Raphael nie był niewdzięczny za to, że otrzymał drugą szansę. Ale był wściekły z powodu jej oczywistego braku troski o własne bezpieczeństwo. A jeśli chodzi o powstrzymanie jej od skakania do kanałów i ratowania tonących nieznajomych? Miał na to tylko jedno lekarstwo. Za jednym pociągnięciem, wciągnął ją w swoje objęcia i wyrwał szlafrok z jej uścisku, rzucając go na podłogę. – Kiedy z tobą skończę nie będziesz miała wystarczająco energii, żeby pływać w brudnych kanałach i ratować nie zasługujących na to nieznajomych.

Jego usta chwyciły jej pulchne wargi. Rozchyliła je, żeby wyrazić swój protest, co wykorzystał na swoją korzyść. Raphael zachłannie wsunął swój język między jej wargi i zanurzył go w jej ustach. Smakowita grota jej ust powitała go odurzającym aromatem podnieconej kobiety. Zauważył, że wywarł na niej odpowiednie wrażenie i bardzo mu się to spodobało. Nie brał do łóżka skromnisi, gorącokrwista kobieta w jego ramionach doskonale wiedziała, co się teraz stanie – a przynajmniej jej ciało wiedziało. I jej ciało już nie protestowało. Wręcz przeciwnie, jej ramiona owinęły się wokół jego karku, a ręka wsunęła się w jego włosy, żeby przyciągnąć go bliżej. Raphael poczuł, że jej obfite piersi przyciskają się do jego klatki piersiowej, osłonięte jedynie cienką halką, a jego własne ubrania utrudniają bliższy kontakt. Była miękka we wszystkich właściwych miejscach i ciepła, tak cudownie ciepła. Poczuł, jak jej ciepło przenika do jego ciała. Zaatakował go głód, głód ciała Isabelli i jej krwi. Opanował go, nie chcąc jej przestraszyć. Jeśli zapragnie więcej niż tylko jednej nocy, będzie musiał ukrywać przed nią swoją żądzę krwi. A pragnął więcej niż tylko tej jednej nocy. W chwili, kiedy dotknęła jego język swoim, przeszyła go błyskawica, podobna do uderzenia pioruna. Głębokie dudnienie pojawiło się w jego klatce piersiowej, a jego ciało zapragnęło dać wyraz temu, jak na niego działała. Kiedy pogłaskała jego język po raz drugi, oderwał swoje usta od jej i wydał jęk, który groził, że go udusi. –Aniele – wyszeptał w jej usta, głosem zachrypniętym i pozbawionym tchu, z szybko bijącym pulsem. – Nikt nigdy nie może się o tym dowiedzieć – powiedziała drżącym głosem. Pokiwał z zapałem głową. – Obiecuję ci to.

Utrzyma ich romans w tajemnicy. Nic nie zagrozi jej pozycji w społeczeństwie. Dopilnuje tego. Im dłużej będzie mógł utrzymać ich romans z daleka od ciekawskich oczu Wenecjan, tym dłużej będzie mógł mieć ją tylko dla siebie, pochłaniać ją i konsumować. Raphael podniósł ją na ręce i zaniósł do łóżka z baldachimem, gdzie położył ją na szeleszczącej pościeli. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami, oczami wypełnionymi świadomością tego, co się wydarzy. – Jesteś piękna. Zamierzam wielbić cię każdym włóknem swojego ciała. Potem strząsnął swój płaszcz i rzucił go na podłogę.

ROZDZIAŁ 6 Rozbierał się stojąc przed nią. Isabella zdała sobie sprawę, że chciał, żeby patrzyła, kiedy ściągał kolejno rzeczy ze swojego ciała i odsłaniał dla niej swoją nagą skórę. Czy robiła ogromny błąd pozwalając mu się uwieść? Kiedy wtargnął do jej komnaty, początkowo była wstrząśnięta. Ale jej wstrząs przerodził się wkrótce w pożądanie. I zaczęły pojawiać się różne możliwości. Jeśli prawdą było to, że nikt go nie widział, to może mogłaby zaryzykować tylko ten jeden raz. Odejdzie w taki sam sposób w jaki się pojawił i nikt z jej domowników nie będzie o tym wiedział. Na tę jedną noc mogła poddać się pasji i przyjemności. Pozwoliłoby jej to przetrwać przez wiele lat, rozpamiętując przyjemne wspomnienia, te kilka godzin rozkoszy. A wiedząc, co kryje się pod ubraniami Raphaela, wiedziała, że to będzie rozkosz. Jego ciało zostało stworzone do grzechu. Wstrzymała oddech, kiedy odpiął pierwszy guzik w swoich bryczesach. Decyzja została podjęta, kiedy został odpięty ostatni guzik, odsłaniając więcej jego ciała. Pierwsze w zasięgu jej wzroku pojawiły się ciemne kręcone włosy, a następnie jego kutas wyskoczył uwolniony ze swego ograniczenia. Twardy i ogromny, lekko wygięty do góry. Boże, był o wiele większy, niż wtedy, gdy był nieprzytomny. Znacznie większy niż u jej zmarłego męża. W rzeczywistości, czyżby jej się tylko wydawało, że jego imponujący kutas podwoił swój rozmiar, czy miała halucynacje? Oblizała swoje wargi w niecierpliwym wyczekiwaniu. To było więcej niż oczekiwała i byłaby głupia, gdyby odrzuciła taki dar. Wszystko o czym mogła teraz myśleć, to uczucie jego potężnego przyrządu wewnątrz niej i ją samą nabijającą się na niego. Już sama myśl o tym sprawiła, że zaczęła się pocić. – Cierpliwości, mój aniołku – wyszeptał z porozumiewawczym uśmiechem na twarzy. – To wszystko jest dla ciebie i tylko dla ciebie.

Isabella spotkała jego wzrok i zadrżała. Było tyle surowego pragnienia i pożądania w jego oczach, że powinna obawiać się tej intensywności, ale to wszystko, jeszcze bardziej podsyciło płomienie w jej ciele. Instynktownie, jej własna ręka podążyła do złączenia jej ud, do tego ukrytego miejsca, które pulsowało niekontrolowaną potrzebą. Tego miejsca, w którym już pojawiła się wilgoć. Kiedy Raphael dostrzegalnie wciągnął powietrze, wiedziała, że również to sobie uświadomił. Jego nozdrza rozszerzyły się, a oczy pociemniały. Jego głos brzmiał jak warczenie. – Zabijasz mnie. Jego słowa nic nie znaczyły i nie miały sensu, ale chłonęła je i odczuła przyjemność wiedząc, że wkrótce uwolni w niej swoje pożądanie. Stał przed nią, jak ledwie oswojona bestia, teraz całkowicie nagi, a jego klatka piersiowa unosiła się i opadała z każdym jego oddechem. Jego wzrok zawędrował do niej, a następnie spoczął w miejscu, gdzie jej dłoń leżała na drżącym wzgórku. – Pragnę cię – wyszeptała, nie dbając o to, czy brzmiała na zbyt pewną siebie. Wziął kolejny głęboki oddech, jakby pił jej aromat. W następnej chwili skoczył w stronę łóżka, opierając każde ze swoich kolan po obu stronach jej bioder i uniósł się nad nią. – Mój aniołku, będziesz mieć w sobie każdy mój centymetr, w jakikolwiek sposób zechcesz. Potem złapał ją za halkę i bez żadnego wysiłku rozerwał ją od jej szyi do końca. Isabella mogła jedynie ciężko dyszeć na tę jego zuchwałość. Dyszeć i drżeć z rozkoszy. *** W chwili, kiedy rozerwał jej halkę na dwie części i wystawił jej piersi na widok swoich głodnych oczu, poczuł szarpnięcie swojego kutasa. Z całą pewnością była uosobieniem piękna. Nigdy w swoim długim życiu nie widział

kobiety z tak idealnymi piersiami pokrytymi kremową skórą i zwieńczonymi najtwardszymi sutkami. Owiał gorącym oddechem jeden z jej sutków, wywołując tym zduszony jęk Isabelli. Była tak wrażliwa. Kiedy się przed nią rozbierał – celowo poruszając się wolno, by dać jej szansę rozkoszowania się jego widokiem – radowało go obserwowanie jej jak staje się pobudzona. Jej sutki naprężyły się pod halką, a przyjemny aromat, który dotarł do jego nozdrzy, sprawił, że prawie się spuścił, tak mocny był ten zapach. Jej zapach był tak pyszny, że spowodował swędzenie jego kłów, mimo, że nakarmił się dostatecznie przed swoją niespodziewaną nocną kąpielą. Musiał się powstrzymać, żeby jej nie ugryźć i nie napić jej krwi. Ostatniej rzeczy jakiej chciał, to przerażenie jej. Dzisiejszej nocy, wszystkim czego pragnął, było zaspokojenie swych cielesnych żądzy i sprawienie, aby ten anioł rozpadł się w jego ramionach, aż omdleje, niezdolna do poruszania żadną kończyną. Może wtedy pojmie, że nie może już nigdy więcej ryzykować własnego życia skacząc do kanałów. Na myśl o tym, co zrobiła nadal przechodziły go dreszcze. Gdyby była jego kobietą, nigdy by na to nie pozwolił. Nigdy nie spuściłby jej z oczu z obawy, że coś złego mogłoby się jej przytrafić. Chroniłby ją dzień i noc. Raphael zatrzymał swoje myśli. Dlaczego był wobec niej taki zaborczy? Nie należała do niego – w rzeczywistości, nigdy nie będzie jego. To był tylko krótki romans, podczas którego miałby wystarczająco dużo szczęścia, żeby nazywać kobietę taką jak Isabella swoją, kobietę, która teraz na niego patrzyła, oczami wypełnionymi pożądaniem. Nie chciał jej zawieść. Dzisiejszej nocy doświadczy w jego ramionach najwyższej przyjemności, nawet gdyby miał wydać ostatnie tchnienie. Opuścił głowę na jej piersi i polizał najpierw jeden, a później drugi sutek. Wygięła się ku niemu. W odpowiedzi na tak przygotowany grunt, zniżył usta do jednej piersi i zassał twardy mały pączek w głąb swoich ust. Jego dłonie również

nie próżnowały. Nakryły jej zachwycające półkule i delikatnie ścisnęły jędrne ciało. Pomimo ich obfitych proporcji, pasowały idealnie do jego dłoni. Tak jak myślał. Sutek w jego ustach smakował lepiej z każdym okrążeniem jego języka. Boże, nie mógł się nacieszyć jej ciepłym ciałem, tak jak i leżącą pod nim kobietą. Kiedy przenosił się na drugą pierś, żeby poświęcić jej tyle samo uwagi, szybko spojrzał na twarz Isabelli. Jej zarumienioną twarz okalały jej długie ciemne włosy, których kosmyki przylgnęły do jej błyszczącej skóry. Jej oczy były przymknięte, a jej długie ciemne rzęsy opierały się o jej skórę. Przygryzła zębami swoją dolną wargę. Raphael uśmiechnął się. – Mój aniołku, dzisiaj w nocy nie będzie żadnego powstrzymywania emocji. Cokolwiek czujesz, chcę to usłyszeć. Oczy Isabelli otworzyły się, przyszpilając go zaskoczonym spojrzeniem. – Ale to jest nieprzyzwoite – powiedziała, zadyszanym głosem. – Nie ma nic nieprzyzwoitego w tym, co będziemy robić dzisiejszej nocy. Więc, odpuść i pokaż mi jaka jesteś. Chciał

zobaczyć

namiętną

kobietę

ukrytą

pod

stosowną

powierzchownością, tę odważną kobietę, która lekkomyślnie zaryzykowała własne życie, żeby go uratować. Ponownie zassał jej sutek w swoje usta i pociągnął za niego. – Och! – krzyknęła. – Właśnie tak, aniołku – pochwalił i przeniósł się niżej, lekko skubiąc, torował sobie drogę dalej na południe. Kiedy dotarł do górnej części jej bielizny, pociągnął za wiązanie i rozluźnił tę część jej garderoby. Uwolnił ją z niej bez wysiłku i odsłonił znajdujący się pod nią skarb. A cóż to był za skarb. Jej ciemne loki lśniły od jej miodu. Bez zachęty, rozłożyła swoje uda, a on przyjął zaproszenie i ułożył się między jej nogami. Umieszczał małe pocałunki na jej ciemnym futerku, a potem położył dłonie na

jej udach i nakłonił ją, żeby rozłożyła je szerzej. Zaczęła wić się pod jego uściskiem. Jego usta obniżyły się i uniosły nad jej wilgotną szczeliną. – Nie powinieneś tego robić – powiedziała Isabella. Uniósł głowę i spojrzał jej w oczy. – Nie lubisz tego? – Nie wiem. Uderzyło go zaskoczenie. – Twój mąż nigdy …? Pozwolił pytaniu zawisnąć między nimi. Pokręciła głową. – Nauczył mnie tego, co mam robić jemu. Ale on nigdy nie … to nie jest przyzwoite. Co to był za mąż? Biorąc własną przyjemność, ale nie dając w zamian jej tego samego? Raphael oddychał gwałtownie, wciągając jej kuszący zapach. – To jest więcej niż przyzwoite. Twój zapach doprowadza mnie do szaleństwa i pozbawiałbyś przyjemności nas obojga, jeśli nie pozwolisz mi cię posmakować. Jej oczy rozszerzyły się. – Chcesz tego? – Bardziej niż czegokolwiek innego. Potem po prostu zatopił swoje usta w jej ciepłej cipce i przeciągnął po niej językiem, smakując ją po raz pierwszy. Kiedy jej miód rozprzestrzenił się na jego języku i spłynął w dół jego gardła, jego wnętrzności ścisnęły się z powodu błyskawicy, która przeszyła jego ciało. Warknął i polizał ją ponownie. Isabella była ucztą pokroju tych, w jakich nigdy nie uczestniczył. Mógłby nawet zrezygnować z krwi, gdyby pozwoliła mu zajadać się jej miodem. Czuł się jak pirat, pustoszący jej słodką jaskinię pełną skarbów. Intymność jego poczynań była jego zgubą. Był jej pierwszym, pierwszym mężczyzną, który

smakował ją w tak intymny sposób, który pił z niej. Poczuł przypływ ciepła spowodowany tą myślą. Z powolną lekkością, okrążył jej wilgotne fałdki, przeciągając językiem wzdłuż jej szparki. Kiedy przeniósł się wyżej, rozpoznał natychmiastową zmianę w jej oddechu. W chwili, gdy dotarł do nabrzmiałego pączka, który spoczywał tuż nad wejściem do jej kanału, zaczęła wić się pod jego uściskiem. Czuł jej szaleńcze bicie serca i słyszał jej urywany oddech. Potem polizał jej małą łechtaczkę. Jego imię wybuchło z jej ust, kiedy jej biodra szarpnęły się pod nim. – Właśnie tak, aniołku – pochwalił i zassał pączek do swoich ust i pociągnął. Teraz jej jęki i dyszenie stało się bardziej wyraźne. Liźnięcie po liźnięciu zajmował się nią, skubiąc, ssąc, całując i pożerając jej słodką cipkę. A z każdym jego dotykiem stawała się coraz bardziej wrażliwa, reagując z coraz większą niecierpliwością na jego pieszczoty. Czuł jak ożywia się pod jego dłońmi i ustami, jak kwiat, który nagle zaczął rozkwitać. Rozłożył jej płatki szerzej swoimi palcami, pieprząc językiem jej kanał, a następnie omiatając nim centrum jej przyjemności. Kiedy poczuł jej napięcie, podwoił wysiłki, aż wyczuł jej drżenie. Trzymał ją mocno, kiedy jej ciało zaczęło drżeć od orgazmu i spijał jej soki, nie chcąc opuścić raju, który stanowiło jej ciało. – Raphael – wyszeptała, głosem zabarwionym niedowierzaniem i zdumieniem. Niechętnie uniósł głowę z jej rdzenia i wsunął się w górę jej ciała dopasowując swoje biodra do jej. Jego stojący kutas był gotowy na jej wilgotny kanał, który nadal drżał od wstrząsów wtórnych jej orgazmu. Nie mógł się oprzeć i zanurzył się w niej bez żadnego słowa albo sygnału. Jej oczy rozszerzyły się. – Och, tak.

Skinął głową, a mięśnie jego szyi napięły się z wysiłku, jaki musiał włożyć, żeby odeprzeć swoje nadciągające uwolnienie. Była zbyt ciasna. Nikt nie odwiedzał jej ciepłej i mokrej jaskini przez dłuższy czas. Starał się powstrzymać, ale jakby kierowane swoją własną wolą, jego biodra cofnęły się i pchnęły z powrotem. Dźwięk towarzyszący uderzeniom ciała o ciało tylko zwiększył jego głód. – Aniołku, muszę cię mocno pieprzyć. Przy kolejnym zderzeniu ich ciał, uniosła swoją miednicę w jego kierunku, intensyfikując jego działania. Rytm jego ciała przyspieszył, a jego kutas wbijał się w nią jakby nie było jutra. Wszystko o czym mógł myśleć, to zawładnięcie nią i oznakowanie jej. Raphael spojrzał na jej twarz, zastanawiając się, czy rani ją swoim gorączkowym rytmem, a widok, który go powitał napełnił dumą jego serce. Jej usta były rozchylone, a oczy pociemniałe z żądzy i pożądania. – O tak, Isabella, tak. – Pieprz mnie – wyszeptała. Jej słowa go zaskoczyły. Nigdy nie słyszał, aby dama wypowiadała takie słowa, ale kiedy wyszły one z jej ust, nie mógł nic na to poradzić, jak tylko radować się. Jego jaja zapłonęły i ścisnęły się z powodu świadomości tego, że tak jak i on, czerpała tak wiele przyjemności z ich połączenia. Przesuwając rękę do jej cipki, przycisnął kciuk do jej perełki. Powiększenie się jej oczu powiedziało mu, że rozpalił na nowo jej wrażliwe ciało. – Tak, jeszcze raz. Pozwól mi poczuć jak doisz mojego kutasa. Kilka sekund później jej wewnętrzne mięśnie zacisnęły się i zburzyła jego kontrolę. Tryskając gorącym strumieniem, wypełnił jej ciasną cipkę swoim nasieniem, nieprzerwanie w nią pompując, zanim pozwolił sobie opaść na nią, opierając się na swoich łokciach.

ROZDZIAŁ 7 Isabella oparła głowę w zgięciu jego szyi i odetchnęła jego korzennym zapachem. Miała wrażenie jakby jej całe ciało było pozbawione kości. Gdyby ktoś poprosił ją teraz, żeby wstała z łóżka, była pewna, że nie byłaby w stanie poruszyć ani jedną kończyną. Raphael odwrócił do niej swoją twarz i wycisnął delikatny pocałunek na jej czole. Zaskoczyło ją to. Nie spodziewała się po nim, takiej czułości. – A teraz chciałbym wiedzieć, co u diabła sobie myślałaś, kiedy wskoczyłaś do kanału żeby mnie ratować – powiedział spokojnym głosem. Szarpnęła się i próbowała się od niego odsunąć, ale jego silne ramiona uwięziły ją w swoim uścisku. Isabella westchnęła. Nie chciała, żeby jej przypominano, co mogło się wydarzyć, jak omal nie wyślizgnął się z jej ramion i utonął. Nigdy nie doświadczyła tego rodzaju przyjemności, jaką sprawił jej w ciągu ostatniej godziny. – Proszę. – Dodał łagodnie. Odsunęła się i spojrzała na niego. – Nie mogłam pozwolić ci utonąć. – Ale ty nawet mnie nie znałaś – zaprotestował. – To nie miało znaczenia. – Dlaczego, Isabella? Musiałaś mieć jakiś powód. Przełknęła łzę, która zagroziła wydostaniem się na powierzchnię. – Mój mąż utonął w tym kanale. Szok pojawił się w jego oczach. Potem przyciągnął ją blisko do siebie i ujął tył jej głowy, przyciskając ją do zgięcia swojego ramienia. – Och, mój aniele, tak mi przykro. Nie chciałem przywoływać złych wspomnień.

– To się stało prawie rok temu. I pod wieloma względami, jestem szczęśliwa. Ale … Jej głos stał się gruby z powodu wzbierających łez. – Tęsknisz za nim – wyszeptał Raphael w jej włosy. Skinęła głową. – Powiedz mi, co się stało. – Giovanni był dla mnie dobry, hojny i miły. Nauczył mnie jak prowadzić jego interesy. Myślę, że zrobił to tylko dlatego, że go to bawiło, a nie dlatego, że wiedział ile to dla mnie znaczy. Spędzał ze mną dużo czasu, mimo że on i Massimo często wychodzili, bez zabierania mnie ze sobą, czy mówienia mi dokąd idą. – Massimo? – zapytał Raphael. – Kuzyn Giovanniego. Byli ze sobą blisko. Ale później, jakiś miesiąc przed śmiercią mojego męża, coś się zmieniło. Zaczął unikać Massimo, kiedy wpadał, wymyślał wymówki. Musiałam kłamać dla Giovanniego, kiedy nie chciał się z nim zobaczyć. Mnie też unikał. Niespodziewanie, nie chciał już dzielić ze mną łoża. Nie pokazywał się całymi nocami. Myślę, że miał kochankę. Ta myśl wciąż bolała, nawet po tak długim czasie. – Stracił zainteresowanie mną. Przestał mnie kochać. Isabella poczuła dłoń Raphaela na swojej brodzie, kiedy odchylił jej twarz, żeby na niego spojrzała. – Nie mogę sobie wyobrazić, jak jakiś mężczyzna mógłby, kiedykolwiek przestać cię kochać. Nigdy nie spotkałem bardziej rozkosznego stworzenia od ciebie, mój aniele. Złożył delikatny pocałunek na jej ustach. – Schlebiasz mi, ale nie mogę ignorować prawdy. Wychodził prawie każdej nocy, aż do tej ostatniej zimnej, grudniowej nocy. Nikt nie wie, co tak naprawdę się wydarzyło, ale zanim dwóm przechodniom udało się go

wyciągnąć z kanału, jego płuca były już wypełnione wodą, a jego serce przestało bić. Powiedzieli, że mimo wszystko mieli szczęście odnajdując jego ciało. Gdyby jego płaszcz nie zaplątał się w jakieś rybackie haczyki, które wisiały na zacumowanej łodzi, na pewno zostałby uniesiony przez fale. – Więc pomyślałaś, że jeśli mnie uratujesz, ocalisz w ten sposób swojego męża. Dlaczego? – Byłam taka zła na niego. Chciałam kolejnej szansy. Jeśli zrobiłam coś złego, co sprawiło, że się ode mnie odsunął, chciałam mieć szansę, żeby to cofnąć. Nie rozumiesz? Kiedy utonął, nie mogłam go zapytać, dlaczego już mnie nie kochał. Przepłakała tak wiele nocy, starając się zrozumieć to wszystko, co się stało. – Jestem pewien, że istniało inne wyjaśnienie jego nocnego przebywania poza domem. Mężczyzna, który by się z tobą ożenił nie potrzebowałby kochanki. Uwierz mi, kiedy mówię, że gdybym miał cię w swoim łóżku każdej nocy, nie byłoby powodu, by kiedykolwiek szukać przyjemności gdzie indziej. Raphael prześledził jej usta swoim kciukiem, po czym wsunął go między jej wargi. Natychmiast go wessała i zobaczyła jak zamyka swoje oczy. – Widzisz? To właśnie miałem na myśli. Z twoimi ustami na każdej części mojego ciała, nigdy nie będę miał siły, żeby opuścić twoje łóżko. Kiedy Raphael otworzył swoje oczy, jego wzrok zderzył się z jej. Jego oczy pociemniały z namiętności. Wyjął swój kciuk z jej ust i opuścił go na jej pierś, gdzie potarł palcem jej sutek. Oddech uwiązł jej w gardle. – Chcę, żebyś mnie ujeżdżała. Jestem twoim niewolnikiem i chciałbym zaoferować ci swoje ciało. Weź swoją przyjemność. Jestem tutaj, aby ci służyć. Na poparcie swoich słów, jego silne ręce, wciągnęły ją na siebie. Jej nogi automatycznie opadły po obu stronach jego bioder, a jej sedno dopasowało się do jego twardej długości. Isabella usiadła i spojrzała w dół, gdzie połączone

były ich ciała. Jego męskość była nabrzmiała, prawie purpurowej barwy, dowód na to, że cała nabiegła krwią. Sięgnęła po nią ręką i pogładziła ją. Szarpnął się pod jej dotykiem i jęknął. – Powiedz mi, Isabella, dotykałaś mnie, kiedy byłem nieprzytomny? Poczuła jak jej policzki rumienią się ze wstydu. – Proszę, chcę wiedzieć. Nie ma potrzeby się wstydzić. Unikała patrzenia na jego twarz, kiedy mu odpowiadała: – Umyłam cię i osuszyłam. – Czy gładziłaś mnie ręką, tak jak to zrobiłaś przed chwilą? Jego głos był chrapliwy. Rzuciła mu szybkie spojrzenie i zobaczyła podekscytowany blask w jego oczach. Isabella skinęła głową. – Tylko raz. Poczuła jak robi się mokra na to wspomnienie. – Dotykałaś moich jaj? Tuliłaś je w swoich dłoniach? Przejechała ponownie po jego kutasie, w górę i w dół. – Pozwoliłam tylko swoim opuszkom palców przesunąć po nich. – Podobało ci się? – Tak. – A czy teraz podoba ci się to, że nie śpię? Isabella owinęła dłoń wokół jego kutasa i ścisnęła, wywołując jego jęk. – W tej chwili podoba mi się to bardziej, ponieważ teraz jesteś twardy i duży. Przycisnęła jego kutasa do swojego centrum, ślizgając się na nim tak, że dotykał tego miejsca, gdzie koncentrowała się jej przyjemność, miejsca, które teraz spazmatycznie pulsowało. – Mnie też się to teraz bardziej podoba – oświadczył – ponieważ teraz mogę czuć, to co robisz. Jednak podnieca mnie myśl o tym, co robiłaś, kiedy byłem nieprzytomny. To sprawia, że chcę zrobić ci to samo, dotykać cię, kiedy

śpisz. Wślizgnąć się do twojej ciasnej cipki, kiedy nawet nie jesteś tego świadoma. Ta myśl nie powinna jej podniecić, ale tak się stało. Być wziętą przez niego w ten sposób, kiedy była bezbronna, bez możliwości obrony. Pozwolić mu na taką swobodę postępowania z jej ciałem, czego nawet nie doświadczyła ze strony swojego męża. – Co byś zrobił? – Usłyszała samą siebie, jak o to pyta. Zauważyła jak jego oczy błyszczą z pożądania. – Chciałbym wsunąć w ciebie swojego kutasa od tyłu, zanurzyć się w tobie całkowicie. Byłabyś wciąż mokra po poprzedniej nocy. Trzymałbym cię wtedy za twoje biodra i wchodził w ciebie, powoli i miarowo, bez pośpiechu, do czasu, aż byś się obudziła. Isabella przycisnęła jego kutasa bliżej do siebie i przesuwała po nim w górę i w dół, a ciepły płyn, który wypływał z niej z każdym jego słowem, spływał na jego jądra. – Mój aniele, czuję jak mokra stajesz się dla mnie. Pompował swojego kutasa w jej dłoni. – Ujeżdżaj mnie. Kiedy jego ręce chwyciły ją za biodra, uniosła się i ustawiła jego kutasa przy swoim wilgotnym wejściu. Z jednym długim posunięciem, osunęła się w dół, przyjmując jego twardą długość w swoje ciało. Z radością powitała uczucie pełności. – Tak – jęknął i przycisnął głowę do poduszki. – To jest niebo. Isabella uśmiechnęła się z powodu jego porównania i uniosła się w górę zanim przyjęła go ponownie głęboko w siebie. Wpadła w stały rytm, a sądząc po odgłosach przyjemności, które wydawał i głodnym spojrzeniu, którym ją obserwował, był więcej niż zadowolony z tego, co robiła. Kiedy przysunął swoją dłoń i odnalazł jej centrum przyjemności, potarł je. Z każdym osunięciem w dół, jego kciuk muskał mały pączek ciała, rozniecając

płomienie w jej ciele. Czuła jak na jej twarzy i karku pojawia się pot i jego małe strumyczki spływają pomiędzy jej piersiami, które były spragnione dotyku. – Dotknij mnie. Była w szoku, słysząc samą siebie, jak mówi w tak zmysłowy sposób. Ale zamiast być zdegustowanym jej lubieżnym tonem, Raphael uśmiechnął się do niej. – Jak widzisz, mogę dotknąć tylko jednej twojej piersi. Ostentacyjnie spojrzał w miejsce, gdzie jego kciuk gładził jej perełkę. Po czym swoją drugą dłonią chwycił jej sutek i uszczypnął go. – Dotknij swój drugi sutek. Jej oczy rozszerzyły się w szoku. Nie mogła zrobić takiej szokującej rzeczy. – Zrób to – rozkazał – i nie przestawaj mnie ujeżdżać. Pchnął swojego kutasa w górę, zanurzając się w niej głęboko. – Chcę zobaczyć jak się dotykasz – kontynuował teraz chrapliwym głosem. Ponownie uszczypnął jej sutek i mocno przekręcił. – Po prostu naśladuj to, co robię, w ten sposób. – I znów skręcił jej sutek między swoim kciukiem i palcem wskazującym, posyłając przez jej ciało strzałę ognia, prosto do jej perełki. Odrzuciła głowę do tyłu i zrobiła to, o co prosił. Z zamkniętymi oczami, dotknęła swojej drugiej piersi i z wahaniem potarła swój sutek. To sprawiło, że stały się napiętymi koralikami. – Więcej – ponaglił ją. Niewiele myśląc, uszczypnęła swój sutek i krzyknęła z powodu intensywnego doznania, napędzając tym samym pożądanie przez swoje działania. – Och, Boże! Kierowany własną wolą, jej rytm przyspieszył i ujeżdżała go tak, jakby od tego zależało jej życie. Ocieranie się ciała o ciało brzmiało jak symfonia w jej

uszach, a jego dłonie zaciskające się i pocierające ją, przepędzały każdą rozsądną myśl z jej głowy. Ujeżdżała go jak zwierzę, ledwie poznając siebie. Nagle stała się bezmyślnym stworzeniem, które jest skoncentrowane jedynie na swojej przyjemności, na odnalezieniu tego rozkosznego uwolnienia, którym obdarzył ją wcześniej. Isabella nabijała się na niego coraz mocniej. Z każdym pchnięciem, wsuwał się w nią głębiej, wypełniając ją coraz bardziej. Ścisnęła go mocno, nie chcąc by to się skończyło, nie chcąc, aby uciekł. A potem, z zapierającym dech jękiem, powitała gwałtowny atak swojego orgazmu. Fale, które się przez nią przetaczały, doprowadziły ją prawie do omdlenia. Poczuła ciepło wewnątrz swojego kanału i zanim opadła na jego klatkę piersiową, zdała sobie sprawę, że Raphael dołączył do niej w uwolnieniu i trysnęło w nią jego gorące nasienie. Jego ramiona zamknęły ją natychmiast w swoim uścisku. Jego pierś falowała od wysiłku, który jak się wydawało sprawiał mu trudności w oddychaniu. Poczuła ciepły powiew powietrza na swojej skroni, kiedy przemówił: – Wykończyłaś mnie.

ROZDZIAŁ 8 Raphael nigdy nie miał tak szczególnego snu jak ten: o aniołach i niebie, o dojrzałej kobiecie i seksualnej rozkoszy. Nawet jego zmysł węchu wciąż był odurzony jej zapachem, zapachem pięknej Isabelli, która go uratowała. Nie mógł sobie nawet przypomnieć jak dotarł do domu po ich upajającym spotkaniu. Czy wziął ją ponownie po tym jak ujeżdżała go bez opamiętania? I pomyśleć, że to jego dłonie i usta wydobyły z niej tę całą pasję. Przekręcił się na łóżku i napotkał bujne krzywizny i bardzo znajome ciepło, instynktownie przyciągnął ją do łuku jakie tworzyło jego ciało, z przyjemnością zdając sobie sprawę, że jego sen jeszcze się nie skończył. Tak, mógł jeszcze raz zaspokoić swoje potrzeby, wziąć kobietę śpiącą w jego ramionach i znów kochać się z nią słodko, kiedy spała. Mógł wejść w nią swoim obolałym kutasem i wbijać się, do czasu aż pochłonie go jego orgazm. A potem zrobi z nią to, czego nie mógł zrobić w rzeczywistości: napije się z nabrzmiałej żyły na jej wdzięcznej szyi, sycąc się jej bogatą krwią. Tak, nawet w swoim śnie czuł nacisk jej ciała. I nawet teraz, kiedy duchowy obraz jej postaci przyciskał się do niego, robił się twardy. Twardy z powodu jej ciała i spragniony jej krwi. Raphael wziął głęboki oddech. Jej zapach nadal go otaczał i to było tak realne, że prawie go zrujnowało. Nie chcąc się obudzić z tego snu, trzymał swoje oczy zamknięte. Jego dłoń podążyła w stronę miękkich kul, należących do wyimaginowanej kobiety w jego ramionach i ścisnęła je. Jej sutek otarł się o wnętrze jego dłoni i naprężył się. Jego kutas docisnął się do jej ciepłych pośladków i odsunął się, żeby się odpowiednio ustawić. Tak, mógł się w nią wsunąć, w swoją wyśnioną kobietę. Ponieważ w jego śnie, byłaby cała mokra i gotowa na niego, otwarta na wszelkiego rodzaju rozpustę, jaką miał na myśli. Mógł ją zniewolić nawet bez

jej wiedzy, ponieważ była jedynie wytworem jego wyobraźni. Bardzo pięknym wytworem. Ze swoją twardą długością gotową na wejście do jej jaskini, poczuł ciepło i wilgoć jej miodu i pchnął do przodu. Wchłonęła go w swoje ciemne głębiny, jak ciasna rękawiczka. – O, tak – mruknął do siebie. – Pozwól mi cię pieprzyć. Kobieta w jego ramionach poruszyła się. Jej tyłek cofnął się do tyłu, żeby przyjąć go głębiej. – Tak, weź mojego dużego kutasa w swoją cipkę. Do swojej wyśnionej kobiety mógł mówić nieprzyzwoicie i to go podniecało. Nie musiał udawać wyrafinowanego. – A potem twój tyłek jest następny. Dobiegł go jej zaskoczony okrzyk, kiedy się odsunęła. Chwycił mocniej jej biodra i pchnął ją z powrotem na swojego kutasa. –Raphael. – Głos Isabelli był tak realny, że zatrzymał jego pchnięcia. Potem poczuł jej dłoń na swojej – zbyt realne, aby to był sen. Otworzył oczy. Mimo półmroku, mógł wyraźnie dostrzec, gdzie się znajduje: w komnacie sypialnej Isabelli. Nigdy jej nie opuścił. Raphael zaklął i wysunął się z niej, chociaż raz nie słuchając swojego pulsującego kutasa. Szybki rzut oka na okna potwierdził jego najgorsze obawy: był dzień i chociaż żaluzje i zasłony powstrzymywały promienie słoneczne, mógł dojrzeć światło słoneczne przesączające się po bokach. Zasnął w jej ramionach i spał lepiej niż kiedykolwiek i przegapił wschód słońca. Był udupiony. – Obiecałeś, że wyjdziesz przed wschodem słońca – powiedziała Isabella. Nie potrafił jej nawet obwiniać o oskarżycielski ton w jej głosie. Kiedy na nią spojrzał, zobaczył strach w jej oczach. Wiedział, co sobie myślała: gdyby ktokolwiek zobaczył go teraz jak opuszcza jej dom, jej reputacja

zostanie zrujnowana, a jeśli zostanie, wcześniej czy później jej służący odkryją jego obecność. Ale tym czego nie wiedziała, było to, że nie miał wyboru, co do tego jak postąpić. Jego jedynym wyjściem było zostać. Promienie słoneczne by go spaliły i w ciągu kilku minut zostałaby z niego kupka popiołu. Wiedział o tym, ponieważ zdarzyło mu się, kiedy przemykał z jednej kryjówki do drugiej, wystarczyło ledwie kilka sekund, by jego skóra doznała bolesnych oparzeń. Nie był chętny do tego, żeby powtórzyć cokolwiek z tego doświadczenia. Nie mógł odejść, choćby nie wiem co. I jakoś musiał jej to jasno wyjaśnić, bez wyjawiania tego, czym jest. – Tak mi przykro, mój aniele. Zasnąłem w twoich ramionach. Nie wiem, jak to się stało. – Nie możesz tu zostać. Moi służący dowiedzą się. Musisz wyjść. Proszę. Ale nikt nie może cię zobaczyć. Jej głos drżał, a oczy biegały po pokoju, jakby próbowały znaleźć dla niego wyjście. Potem westchnęła. Podążył do miejsca gdzie spoczęło jej spojrzenie. Zegar wskazywał, ze było po dziesiątej. – Och, nie! – Proszę, Isabella, uspokój się. Znajdziemy jakieś rozwiązanie tej kwestii. Ale nie mogę opuścić tego domu. Nie teraz. Ulice będą roiły się od ludzi. Nie ma sposobu na to, żebym wyszedł niepostrzeżenie. I pozostał przy życiu. I tak jak nienawidził swojej następnej sugestii, było to jedyne możliwe rozwiązanie. – Będziesz musiała mnie tutaj ukryć. Może w jakimś ciemnym pomieszczeniu, którego nikt nie używa? *** Umysł Isabelli pracował gorączkowo. Jak to się mogło stać? Czy nie zgodzili się na to, że to będzie tylko jedna noc i nikt nigdy się o tym nie dowie?

A teraz stanęła w obliczu katastrofy. Jak mogłaby go ukryć przed swoimi służącymi? Jedynym, któremu ufała był Adolfo, wszyscy inni przejawiali skłonności do plotek. – Może Adolfo ukryje cię w małym warsztacie, gdzie trzyma gondolę. Ale w jaki sposób sprowadzę cię na dół, tak, żeby nikt cię nie zobaczył? – Odgoniła łzy rozpaczy. Chwilę później poczuła jego dłoń na swoim policzku. – Wymyślimy coś. A teraz pozwól mi pomóc ci się ubrać. Raphael zeskoczył z łóżka. Jej oczy podążyły za jego nagą postacią, jakby przyciągane przez magnes. Jego jędrne pośladki napinały się, kiedy kierował się w stronę jej toaletki. Z jednej z szuflad wyciągnął świeżą halkę i jedwabną bieliznę. Kiedy się odwrócił, uśmiechał się bezwstydnie. Nie mogła pojąć, jakim sposobem mógł znaleźć coś śmiesznego w tej sytuacji. – Jak możesz …? – Bo to pozwala mi spędzić z tobą jeszcze kilka godzin, co w innych okolicznościach nie byłoby możliwe. Podszedł do łóżka i odrzucił kołdrę, wystawiając ją na widok swoich wygłodniałych oczu. Tak, mogła wyraźnie zobaczyć w nich głód, co od razu przypomniało jej, w jaki sposób została obudzona: z jego twardą długością wewnątrz niej, wbijającego się głęboko i z najbardziej nieprzyzwoitymi słowami szeptanymi do jej ucha. Słowami, które niemniej jednak ją podnieciły. Bardziej niż chciałaby się mu do tego przyznać. Gdyby to zrobiła, nie byłaby lepsza niż zwykła dziwka. Ręce Raphaela były delikatne, kiedy pomagał jej zakładać bieliznę. Jej gorset był następny. Kiedy zawiązał go na jej plecach, poczuła jak jego lędźwie przyciskają się do jej pośladków. Jego kutas był tak samo twardy jak wcześniej. – Jesteś zachwycająca – wyszeptał jej do ucha, po czym zaczął go lekko skubać. Na chwilę straciła wszystkie zmysły.

Zamieszanie na schodach sprowadziło ją z powrotem do rzeczywistości. Drgnęła, podobnie jak Raphael. On również usłyszał głosy na zewnątrz, na korytarzu. – Szybko. Wyrwał jej szlafrok i pomógł go jej założyć. – Nie, panie, nie możesz jej teraz zobaczyć! – Dobiegł ich oburzony głos Elsabetty. Ale chwilę później drzwi otworzyły się bez pukania i Massimo wpadł do pokoju, ze swoim lokajem depczącym mu po piętach. Elisabetta również próbowała wcisnąć się do pokoju, ale została powstrzymana przez dwóch mężczyzn. – Bardzo mi przykro, pani, próbowałam ich powstrzymać. Ale Isabella nie słuchała swojej pokojówki, ponieważ donośny głos Massimo przyciągnął jej całą uwagę. – Spójrz na siebie, dziwko. Jak śmiesz, mieszać z błotem pamięć mojego kuzyna! – Massimo – powtórzyła w szoku. Raphael chwycił ją i pchnął za swoje nagie ciało, jakby chciał ją osłonić przed Massimem. Ale nie mógł jej ochronić przed oskarżeniami, jakie padały z jego ust. – Przyłapana z kochankiem wciąż wypiętym i gotowym. Massimo zadrwił i wskazał na nią palcem, podczas gdy Raphael trzymał ją za swoimi szerokimi plecami, pozornie obojętny z powodu swojej nagości. – Do końca dnia wszyscy w Wenecji dowiedzą się, co z ciebie za kurwa! Nie mogę się doczekać wieczoru, aby wziąć udział w balu. Potem odwrócił się na pięcie i wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami. Była zrujnowana. Nie chodziło tylko o jej słowo przeciwko jego, przyprowadził świadka. Wszyscy mu uwierzą. Jej całe życie przepadło z powodu jednej nocy. Nikt nie mógł jej teraz pomóc. Nawet Raphael.

– Odejdź – wykrztusiła i odwróciła się od niego.

ROZDZIAŁ 9 Raphael stał w bezruchu, nadal wpatrując się w drzwi. Massimo, tak go nazwała. Kuzyn jej zmarłego męża. Ale nic z tego nie miało znaczenia, nie po tym jak Raphael zobaczył pierścień, który nosił mężczyzna. Rozpoznał symbol, który się na nim znajdował. Czarny onyks został ozdobiony krzyżem, który przecinały trzy fale – znak Strażników Świętej Wody. Świętej Wody, ponieważ uczynili misję z tego, aby pozbyć się wampirów i utopić każdego z nich. On i jego pobratymcy nie byli w stanie dowiedzieć się, kim są członkowie ich tajnego stowarzyszenia, przynajmniej do tej pory. Byli zbyt ostrożni. To był pierwszy raz, kiedy rzeczywiście zobaczył kogoś, kto nosił ten nieuchwytny znak. Mógł tylko przypuszczać, że było to przeoczenie ze strony Massimo, żeby nosić pierścień publicznie i się ujawnić. O ile oczywiście nie uważał domu Isabelli za miejsce publiczne, ale raczej miejsce, gdzie jego sekret jest bezpieczny. Czyżby los właśnie wręczył mu klucz, żeby poradził sobie z zagrożeniem jakie reprezentowali Strażnicy? Czy to dlatego podarowano mu drugą szansę i pchnięto do tego domu, w ramiona tej kobiety? Po to, aby mógł dowiedzieć się kim byli? Szloch, który zabrzmiał za nim sprawił, że się odwrócił. Isabella siedziała przy swojej toaletce, próbując rozczesać włosy, z wypisaną cichą rezygnacją na swojej twarzy. Kobieta, która obdarzyła go taką przyjemnością kilka godzin temu, była kłębkiem nerwów. Kiedy napotkał w lustrze jej oczy, odwróciła wzrok. – Powinieneś odejść. Nie masz tu już nic więcej do roboty. Do dzisiejszego wieczora, cała Wenecja dowie się jaka ze mnie dziwka. Jej wargi drżały, gdy to mówiła i Raphael nie mógł się powstrzymać przed podejściem do niej i uniesieniem jej w swoje ramiona. – Nie – zaprotestowała – to nie ma sensu, lepiej już idź.

Przechylił do tyłu jej podbródek swoją dłonią i sprawił, że na niego spojrzała. Niewylane łzy stały w oczekiwaniu w kącikach jej oczu. Nie pozwoli jej na wylanie tych łez. – Jest coś, co mogę zrobić. Błysk nadziei pojawił się w jej tęczówkach. – Czy masz jakiegoś służącego, któremu ufasz bezgranicznie? Posłała mu zaciekawione spojrzenie, po czym skinęła głową. – Adolfo, mojego gondoliera. Jest lojalny wobec mnie. – Dobrze. Poślij go po księdza. – Księdza? Próbowała się od niego odsunąć, ale nie pozwolił jej na to. Jej oczy rozszerzyły się i wtedy zrozumiał, że pojęła o co mu chodzi. Gwałtowny oddech wydobył się z jej płuc. – Nie. Nie możesz tego zrobić. Nie pozwolę na to. Nie podejrzewał jej o to, że będzie taka uparta, ale bez względu na wszystko, nie wygra tej walki. – Nie masz wyboru. Tylko wtedy, gdy dowiedziemy, że jesteśmy małżeństwem, skandal zostanie zażegnany. Wiesz to równie dobrze jak ja. Pokręciła głową. – Ale nie możesz tak po prostu zaproponować mi tego i poświęcić się dla mnie. Wszystko czego chciałeś, to potarzać się w pościeli. To niesprawiedliwe wobec ciebie. – Sprawiedliwe? Isabella, to ja postawiłem cię w takim położeniu. Skompromitowałem cię. Byłbym ostatnim łajdakiem, gdybym nie wziął cię za żonę, teraz, kiedy nasz romans został ujawniony. Z pewnością nie chcesz skandalu, prawda? Została przyparta do muru, a on mógł upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Przez małżeństwo z nią, mógł wkręcić się do jej rodziny. Byłby w stanie zbliżyć się do jej podłego kuzyna i o ile szczęście mu dopisze dowiedzieć się,

kim są pozostali członkowie Świętej Wody. Nikt by go nie podejrzewał. Jednak, będzie musiał być ostrożny. – Oczywiście, że nie chcę skandalu, ale nie zamierzam zrujnować ci życia na równi z moim. – Zrujnować mi życie? Przyciągną ją bliżej do swojej piersi, zgniatając przy sobie jej piersi i przesuwając dłoń na jej tyłeczek. – Mój słodki aniołku, jeśli będę mógł spędzać każdą noc z tobą, tak jak spędziliśmy ostatnią, rzeczywiście widzę, w jaki sposób moje życie będzie zrujnowane. Tak, istniał jeszcze drugi powód poślubienia jej – nie chciał jeszcze wypuścić tej namiętnej kobiety ze swoich ramion. Raphael uśmiechnął się znacząco i przycisnął do niej swojego kutasa. Nadal był częściowo twardy, a sposób w jaki czuł jej ledwie zakryty tyłeczek pod swoją dłonią, z całą pewnością sprawiał, że cała dostępna krew spłynęła teraz do niego, doprowadzając go do kolejnego twardego wzwodu. – Więc, masz wybór: wyjdź za mnie i wtedy będziemy mogli spędzić każdą noc naszej przyszłości, obdarzając się nawzajem przyjemnością, albo … Przerwał i pogładził ją intymnie, wiedząc, że nie ma drugiej sugestii. – Mówisz poważnie? – Tak. A teraz ubierz się, zanim zaciągnę cię z powrotem do łóżka. Następnym razem, kiedy cię zniewolę, zrobię to jako twój mąż. Jego pierś nadęła się, kiedy wypowiedział te słowa, słowa, które powinny go przerazić i sprawić, że poszuka sposobu, aby się z tego wymigać. Ale wiedza, że w ciągu najbliższych kilku godzin zostanie jego żoną, napełniła go nieopisaną dumą. *** Większość dnia Isabella spędziła jak w transie. Raphael postąpił honorowo i poślubił ją. Nie spodziewała się tego. Nie było żadnego powodu, dla

którego powinien to zrobić. W przeciwieństwie do niej, nie miał nic do stracenia. Ale nie była na tyle odważna, żeby odrzucić jego uprzejmą ofertę, pomimo tego, iż obawiała się, że jego uprzejmość wkrótce może minąć, kiedy utknie w małżeńskiej rzeczywistości. Pozwoliła, aby Elisabetta poświęciła jej włosom dużo uwagi, upinając je wysoko na jej głowie. Na bal wybrała sukienkę z czerwonego jedwabiu. Została dla niej uszyta, zaledwie na kilka tygodni przed śmiercią Giovanniego i nigdy wcześniej jej nie założyła. Ale kiedy Raphael odkrył ją w jej szafie, zapewnił, że to będzie odpowiedni strój na taką okazję. Musiała złożyć oświadczenie, że nie będzie kulić się ze strachu, stając w obliczu podłych plotek. – Gotowa, pani? – zapytała pokojówka i napotkała jej spojrzenie w lustrze. Skinęła głową i wstała. Raphael czekał na nią u podnóża schodów. Przyglądała mu się, kiedy krok za krokiem, powoli sunęła w dół, trzymając swoją suknię nieco nad ziemią, żeby się nie potknąć. Isabella spojrzała na swojego świeżo poślubionego męża, który wydawał się stać jak zamrożony z lekko rozchylonymi ustami i oczami przyklejonymi do jej osoby. Jego strój był ostatnim krzykiem mody. To nie były te same ubrania, które pożyczyła mu ostatniej nocy. Wyglądało na to, że posłał służącego, aby dostarczył kilka jego własnych strojów. Z uznaniem zmierzyła go wzrokiem, od stóp do głów i poczuła

jak

zaciska się jej płeć. Nigdy nie widziała bardziej męskiego mężczyzny, który by tak ociekał seksem, jak sączące się z maku opium i był jednocześnie tak samo niebezpieczny i zakazany. Jego oczy były teraz ciemniejsze, i przyszpiliły ją wzrokiem tak intensywnym, że zastanawiała się, czy zrobiła coś złego. Był na nią zły?

Gdy dotarła do podnóża schodów, wziął ją za rękę i przycisnął do swoich ust, żeby złożyć na niej pocałunek. Po czym podszedł bliżej. Ściszył głos, kiedy się do niej zwrócił: – Aniołku, zapierasz mi dech w piersi. Chciałbym, abyśmy nie musieli iść na ten bal, żeby ocalić twoją reputację. Wolałbym raczej kontynuować rujnowanie ciebie. Raphael pochylił głowę, by pocałować ją w policzek, po czym szepnął jej do ucha: – Sprawiasz, że jestem taki twardy, że nie mogę zagwarantować ci, że następnym razem, kiedy cię zniewolę, odbędzie się to w łóżku. Na jego słowa, oddech uwiązł jej w gardle. Nie obchodziło jej gdzie weźmie ją następnym razem, tak długo jak miał zamiar to zrobić. Jej policzki zarumieniły się z powodu jej skandalicznych myśli. Gdzie podziały się wszystkie jej maniery? Czy całkiem o nich zapomniała? Kiedy się wyprostował i spojrzał na nią, wszystkowiedzący uśmiech przemknął przez jego twarz. Podał jej swoje ramię, a ona je przyjęła, nie tylko dlatego, że oczekiwano tego od niej, ale także dlatego, że jej żołądek był gniazdem motyli, a jej kolana były miękkie niczym budyń. – A teraz postaraj się nie myśleć o tym, co zamierzam zrobić z tobą później albo twoja zdecydowanie zarumieniona twarz przyciągnie każdego łajdaka na balu, jak garnek miodu. – Zniżył głos do głębokiego pomruku. – A ten miód należy do mnie. Isabella rzuciła mu zszokowane spojrzenie. Odpowiedział śmiechem. Pełnym, nieskrępowanym, szczęśliwym śmiechem.

ROZDZIAŁ 10 Pałac Doży

1

został tak oświetlony jakby w środku płonął ogień.

Zgromadzili się wszyscy Wenecjanie: arystokraci, bogaci kupce i zagraniczni dygnitarze. Było to wydarzenie roku. Raphael nigdy wcześniej w nim nie uczestniczył. Wiódł życie, które nie pozwalało na ujawnienie. Życie na obrzeżach społeczeństwa – aczkolwiek w całkowitym luksusie – sprawiało, że łatwiej było ukryć to, kim jest. Dzisiaj będzie na tyle odważny, aby wystawić się na badawcze spojrzenia towarzystwa, z jednego i tylko jednego powodu – aby ocalić reputację swojej uroczej żony. Żona. Cóż za dziwny pomysł. Nigdy nie sądził, że się ożeni, nie mówiąc już, że odbędzie się to w takim pośpiechu, nawet bez obecności jego brata Dantego. Kiedy posłał służącego do ich domu po odzież, z krótką notatką, że wszystko było w porządku, wciąż jeszcze był dzień, a zatem niemożliwe było, aby Dante do niego dołączył. Powstrzymał się zatem od przekazania mu, że się żeni. Ponieważ z pewnością, jego kochany brat, próbowałby się do niego dostać, aby powstrzymać go przed jego głupim postępkiem. Isabella kręciła się niespokojnie obok niego, kiedy zbliżali się do wejścia, a następnie weszli do holu i przesuwali się w kolejce do przodu, aby ich przybycie zostało ogłoszone wszystkim zgromadzonym. Opuścił głowę w jej stronę i po raz pierwszy zauważył, że był o dobrą głowę wyższy od niej. Spodobało mu się to – sprawiało, że czuł się jeszcze bardziej jak jej obrońca. – Nie denerwuj się. Obiecuję ci, że wszystko będzie dobrze. Uścisnął dłonią jej palce, które miała zawinięte na jego ramieniu. Były one lodowato zimne. – A kiedy to się skończy, rozgrzeję cię tak bardzo, że już nigdy więcej nie będziesz miała zimnych rąk.

1

Doża Wenecji – najwyższy urzędnik w Republice Weneckiej, wybierany dożywotnio.

Uwielbiał wytrącać ją z równowagi, a drgnięcie jej ciała powiedziało mu, że ponownie mu się to udało. Pod koniec wieczoru byłaby dysząca, pragnąc uwolnienia, a on byłby przeszczęśliwy, by móc wyświadczyć tę przysługę swojej ukochanej żonie. – Nazwiska? Zapytał wysoki prezenter, kiedy dotarli na początek kolejki. Raphael pochylił się ku niemu i podał ich nazwiska. Chwilę później, gromki głos mężczyzny obwieścił ich przybycie na sali. – Pan Raphael di Santori i jego żona, pani Isabella di Santori, niegdyś pani Tenderini, wdowa po zmarłym Giovannim Tenderini. Dziesiątki głów zwróciło się w ich kierunku, a zbiorowe westchnienia wędrowały przez tłum, jak zmarszczki na powierzchni wody, do której zostanie wrzucony kamyk. Tak jak się spodziewał, Massimo już rozpuścił plotki o upadku Isabelli. Znakomicie. W ten sposób, Raphael będzie mógł podważyć jego wiarygodność. Trzymając Isabellę blisko swego boku, skierował się w dół schodów i brnął przez masę ludzi, których zaciekawione i wątpiące spojrzenia podążały za nimi. Z determinacją zdążał do jednego celu – musieli zobaczyć się z Dożą. Autorytet jego władzy powinien uciszyć ich plotkujące języki. Samo ogłoszenie czyjegoś małżeństwa nie było w tym przypadku wystarczające. Musieli to udowodnić. Gdy zbliżyli się do miejsca, gdzie Doża siedział na swoim tronie, aby przyjmować audiencje, zostali zatrzymani przez jednego z jego sług. Raphael spojrzał za niego i przyciągnął spojrzenie Doży. Mężczyzna skinął w jego kierunku, a ciekawość rozbłysła w jego oczach. – Przepuść ich. Raphael skłonił się przed starszym mężczyzną i zauważył, jak jego żona opadła w głębokim ukłonie. Z miejsca gdzie siedział Doża, z pewnością mógł

zajrzeć w głęboki dekolt Isabelli i otrzymać więcej, niż tylko mignięcie jej obfitych piersi. Raphael wziął ją za rękę i pociągnął do góry. – Wasza Ekscelencjo – przywitał wpływowego mężczyznę, który mógł pomóc im przywrócić reputację Isabelli. – Czy mogę przedstawić swoją żonę i … – Prezentacja nie jest konieczna. Usłyszałem dobrze wasze nazwiska, podczas waszego wejścia. Po czym jego oczy spoczęły na Isabelli. – Niemiłe rzeczy rozpowiadane są o tobie, pani. – Wszystkie są nieprawdziwe – oświadczył Raphael. Doża posłał mu zniecierpliwione spojrzenie. – Zwróciłem się do twojej żony, jeśli ona rzeczywiście jest twoją żoną. Raphael trzymał język za zębami i ścisnął ramię Isabelli, dodając jej otuchy. – Wasza Ekscelencjo, wszystkie te plotki są nieprawdziwe i jestem pewna, że nie zamierzano wyrządzić żadnej szkody. Jednakże, jak się okazuje osoba, która rozpowszechnia te pogłoski została źle poinformowana o moim statusie – powiedziała Isabella. – A tobie zależy, aby teraz sprostować to nieporozumienie? – W rzeczy samej. Mój ślub z panem di Santori miał miejsce wczoraj i wydaje mi się, że ogłoszenie, które planowałam dostarczyć weneckiemu społeczeństwu zostało opóźnione. Postaram się, aby mój osobisty asystent się z tym pospieszył. Teraz jej głos brzmiał na spokojny i tylko Raphael mógł poczuć lekkie drżenie jej ciała. Starał się ją uspokoić, delikatnie głaszcząc jej ramię. – I macie dowód na to, że taki ślub miał miejsce? Mam nadzieję, że nie przeszkadza wam, że jestem odrobinę cyniczny, ale jak możecie sobie wyobrazić,

zostało

zweryfikowanie go.

dokonane

pewne

twierdzenie

i

do

mnie

należy

Isabella skinęła głową. – Nie mogłabym oczekiwać niczego więcej. Raphael sięgnął do kieszeni i podał jej złożoną kartkę papieru. Uśmiechnęła się do niego, kiedy ją brała. Potem spojrzała z powrotem na Dożę, który pozwolił jej się zbliżyć. Kiedy mężczyzna wziął papier z rąk Isabelli, Raphael mógł wyraźnie słyszeć jak wali jej serce. Nie musiała się o nic martwić. Ceremonia tak jak i ksiądz, były prawdziwe. Jedyną rzeczą, którą zmanipulował swoją mocą perswazji, była data na świadectwie ślubu. Kiedy kapłan podpisywał i oparzał świadectwo datą, Raphael wysłał sugestię do umysłu mężczyzny i sprawił, że wpisał on inny termin: wcześniejszy o jeden dzień. Tym sposobem, Massimo nie mógł twierdzić, że pobrali się po tym, jak nakrył ich w sypialni Isabelli. Mogli twierdzić, że Massimo zakłócił tego ranka ich noc poślubną. Skandal byłby jego wymysłem. Po kilku długich sekundach, Doża uniósł wzrok i wstał z fotela. Skinął głową w kierunku jednego ze swoich dworzan, który uderzył w podłogę długą laską, aby poprosić o ciszę na sali. Gwar tłumu ucichł. – Moi drodzy przyjaciele, chciałbym abyście się do mnie przyłączyli w gratulacjach, panu i pani di Santori z okazji ich niedawnych zaślubin. Westchnienia ponownie obiegły tłum, ale zanim mogły wybuchnąć jakieś radosne okrzyki, jakiś człowiek przepchnął się do przodu. Raphael rozpoznał go od razu – Massimo. – To niemożliwe! – zawołał, kiedy pospieszył ku nim. – Nazywasz mnie kłamcą? – zapytał Doża, a jego głos stał się surowy i groźny. Massimo natychmiast zgiął się w ukłonie. – Oczywiście, że nie, Wasza Ekscelencjo. Po czym wyprostował się.

– Mówię po prostu, że wydaje się to dość nagłe. A jako bliski krewny, nie zostałem poinformowany. Spojrzał na Isabellę, a Raphael zacisnął swój chwyt wokół jej ramienia, przyciągając ją bliżej do siebie. – Zostałeś właśnie poinformowany. – Taka była odpowiedź Doży zanim się odwrócił. – Odejść. Mężczyzna najwyraźniej stracił już zainteresowanie. Gdy Massimo odwrócił się do niego i Isabelli, jego oczy były pełne nienawiści. – Ty intrygancka, niemoralna … Raphael chwycił mężczyznę za gardło tak szybko, że ten nie miał czasu, aby zareagować. Zignorował spojrzenia ludzi wokół siebie. – Powiedz jeszcze słowo, a wyzwę cię na pojedynek. Ostrzegam cię tylko, że jestem doskonałym szermierzem. Więc na twoim miejscu postępowałbym teraz ostrożnie, kiedy mówisz coś o mojej żonie. Czuł napięcie w swojej szczęce, dowód na to, że jego kły swędziały, aby się wysunąć, gotowe do ataku. Rozluźnił szybko swój uścisk i odwrócił się od Massimo. Nie mógł ryzykować publicznego zdemaskowania. – Isabella, chciałabyś zatańczyć? Nie czekając na jej odpowiedź, Raphael wziął ją w swoje ramiona i obrócił ich na parkiecie. Jej ciało przyciśnięte do niego koiło jego gniew. Był blisko zabicia jej kuzyna, właśnie tutaj, na oczach wszystkich. Nie zrobi tego teraz. Ten człowiek umrze, już wkrótce, ale bez świadków.

ROZDZIAŁ 11 Czekając, aż Raphael odbierze ich płaszcze, Izabella przyjmowała kolejne życzenia skierowane do nich jako nowożeńców. Po kilku tańcach ze swoim świeżo poślubionym mężem, podczas których raczył ją skandalicznymi słowami nie nadającymi się do powtórzenia gdziekolwiek, w końcu stwierdził, że spędzili na balu wystarczającą ilość czasu i mogą wracać do domu. Poczuła ulgę. Ale pomimo tego, iż Doża ogłosił, że ich małżeństwo jest zgodne z prawem, nie podobały jej się spojrzenia, którymi obrzucali ją ludzie. Czy patrzyli na nią w ten sposób z powodu jej sukni, czy powodem tego był jej mąż? A może to dlatego, że czuła na twarzy rumieńce, których nie wywołało ciepło panujące na dużej sali, ale słowa Raphaela, które jej ciągle szeptał, a także przyciśnięta do niej jego twarda długość, którą czuła podczas tańca. Zadrżała, kiedy poczuła dłonie Raphaela na swoich ramionach, okrywające ją płaszczem i zawiązujące go wokół jej szyi. – Byłaś najpiękniejszą kobietą na balu. Jego oddech pieścił jej szyję, a ona odchyliła ją lekko, oferując mu ją. Wycisnął delikatny pocałunek na jej skórze i poczuł jej ciepłą krew. Chwilę później odwrócił ją twarzą do siebie. – Proszę, załóż to. Spojrzała w dół na jego dłonie i wzięła od niego maskę. – Dlaczego chcesz, abym założyła maskę? – Wyjaśnię ci później. Założył swoją półmaskę i pomógł zawiązać tę, którą jej wręczył. Zakrywała większą część jej twarzy, ale usta pozostały wolne i nieskrępowane. Kiedy odwróciła się i spojrzała w duże lustro wiszące w korytarzu, zobaczyła w nim tylko nieznajomą ubraną w czerwoną suknię, okrytą czarnym płaszczem. Czarna maska sprawiła, że jej twarz była nie do poznania. – Chodźmy – ponaglił ją Raphael i poprowadził w noc.

Ulice roiły się od biesiadników, w większości przebranych w maski, niektóre wymyślne, a inne tak proste, jak jej własna. W nich wszyscy byli sobie równi. Podziały klasowe odeszły w zapomnienie. Było tak, jak być powinno. Podczas karnawału, nędzarz mógł być księciem. Szlachcic mógł zostać piratem. A dziwka mogła być damą. Isabella spoglądała ze zdumieniem na tych różnych ludzi i ich maski, kiedy Raphael prowadził ją przez ruchliwe alejki wokół Placu Świętego Marka. Im dalej szli, tym cichsze stawały się ulice. Ledwie zauważyła jak daleko zaszli, ponieważ była tak bardzo zafascynowana tym, co dzieje się na ulicach. Była zaskoczona, gdy Raphael nagle zatrzymał się pod łukowatym przejściem i przycisnął ją plecami do znajdującej się za nią ściany, z ciałem przyciśniętym do niej. – A teraz, moja słodka żono, nadszedł czas, aby skonsumować nasze małżeństwo. Myślę, że czekałem wystarczająco długo. Drapieżny błysk w jego oczach był bardzo wyraźny. Isabella zachłysnęła się powietrzem w szoku. – Tutaj? Jego usta były odbiciem na jej skórze, a jego oddech pieścił ją, kiedy jej odpowiedział: – Tak, mój piękny aniołku, właśnie tutaj. To dlatego założyliśmy maski. Zniewolę cię tutaj, gdzie każdy przechodzień mógłby nas zobaczyć. A mimo to, nie będą wiedzieli kim jesteśmy. Wszyscy będą myśleli, że mężczyzna pieprzy jakąś dziwkę i będą mieli to w nosie. A może po prostu tylko popatrzą. Próbowała go odepchnąć, a wraz z tym swoje własne skandaliczne pragnienia zrobienia tego, co sugerował. Jej ciało już odpowiadało na jego sprośne słowa, jej płeć zacisnęła się w oczekiwaniu na jego ciało, roszczące sobie do niej prawo. A myśl, że ktoś mógłby ich zobaczyć, posłała gorący płomień przez jej rdzeń. Nie, nie mogła dopuścić, aby to się stało.

Raphael otoczył jej nadgarstki i przytrzymał je przy ścianie, po czym pochylił głowę do jej falujących piersi. Przejechał językiem po jej bliźniaczych krągłościach, powściągliwym oraz zmysłowym pociągnięciem i głęboko odetchnął. – Czuję twoje podniecenie, moja miłości. Ogarnęła ją panika. Gdyby pozwoliła mu to zrobić, uświadomiłby sobie, że nie była damą, że nie była lepsza od dziwki, ponieważ tylko dziwka pozwoliłaby sobie na to, aby zostać wziętą w tak publicznym miejscu. I co wtedy? Czy porzuci ją, kiedy zobaczy jaka jest naprawdę? Głęboko zaburzoną kobietą z lubieżnymi pragnieniami, bardziej rozwiązłą niż jakakolwiek dziwka w tym mieście? – Proszę, Raphael, chodźmy do domu – błagała, ale miała świadomość tego, że jej głos był ochrypły z pożądania, które ledwo powstrzymywała. Nie mogła zrozumieć dlaczego wywoływał w niej te uczucia. Jej pierwszy mąż nigdy tego nie robił. Była posłuszną żoną i choć cieszyła się, kiedy Giovanni uprawiał z nią seks, to nigdy nie straciła kontroli i nie poczuła pragnienia, aby zrobić coś tak skandalicznego, jak to, co proponował Raphael. Isabella poczuła, jak jej gorset rozluźnia się i zdała sobie sprawę, że to Raphael odpiął kilka haftek, które utrzymywały jej suknię na miejscu. Próbowała zaprotestować, ale nie mogła tego zrobić z powodu jego warg na swojej skórze, które sprawiły, że jej mózg nie był w stanie sformułować żadnych słów. Kiedy jego dłonie ściągnęły w dół, jedynie na kilka centymetrów, obcisłą górę jej sukni, wystarczyło to, aby jej piersi wyskoczyły ze swojej klatki. Uderzyło w nie zimne powietrze, sprawiając, że jej sutki natychmiast się naprężyły. Raphael, zachłannie zacisnął usta na jednej brodawce i possał ją, a jego dłoń ujęła drugą pierś i zaczął ją ugniatać. Isabella nie mogła powstrzymać jęku, który opuścił jej usta, tak jak nie mogła powstrzymać wilgoci, która zebrała się między jej nogami.

– O, Boże – wyszeptała bez tchu. Jej sutek wyskoczył z jego ust i użył palców, żeby za niego pociągnąć. Potem spojrzał na nią, a jego oczy wypełniły się taką samą pasją, jaką widziała u niego poprzedniej nocy. – Rozepnij moje spodnie i wyciągnij kutasa. Bez zastanowienia podporządkowała się jego rozkazowi, kiedy opadł ustami na jej drugą brodawkę. Sięgnęła drżącymi palcami do jego klapki i zaczęła ją rozpinać. Jej dłoń musnęła jego twardą długość. Jego jęk był tak głęboki i głośny, że pod sklepionym przejściem usłyszała jego echo. Ale teraz nie obchodziło jej już, czy ktoś ich zobaczy lub usłyszy. Pragnęła go, pragnęła, aby jego twardy fiut wbił się w nią i ją zatwierdził. Kiedy jego spodnie zostały w końcu rozpięte, owinęła wokół niego dłoń i ścisnęła aksamitną skórę, pokrywającą jego twardą jak marmur męskość. Uwielbiała jego uczucie – miękkość na twardym – dwa przeciwieństwa, a mimo to, jedno niekompletne bez drugiego. Tak doskonały i piękny. Poczuła dłonie Raphaela na swoich ramionach, popychające ją w dół. – Ssij mnie – rozkazał. Isabella uklękła przed nim i odkryła, że jego fiut skierowany jest prosto w jej usta. – Tak, ssij mnie jak dziwka. Ponieważ dzisiejszego wieczoru, moja droga żono, jesteś moją dziwką i zrobisz to, co zechcę. Te słowa powinny ją zaszokować, ale myślała tylko o tym, aby umieścić swoje usta na jego ciele i sprawić, by błagał o uwolnienie. Nie poczuła się poniżona przez to, że nazwał ją dziwką. Zamiast tego, poczuła się potężna, ponieważ klęcząc przed nim mogła rzucić go na kolana. Oblizała usta i zakosztowała jego ciała. *** Raphael niemal stracił kontrolę, kiedy usta Isabelli zamknęły się wokół jego kutasa i osunęły się w dół. Otoczył go rozgrzany do białości żar,

przyprawiając go prawie o paraliż. Oparł się o ścianę za nią, starając się ustabilizować swoje drżące nogi. Ona będzie jego zgubą. Nigdy nie miał na sobie ust kobiety, która sprawiłaby mu tak natychmiastową, przytłaczającą przyjemność. – Kurwa – wymamrotał, jako że jego mózg nie był w stanie sformułować żadnego innego słowa, ponieważ przybrał konsystencję melasy. Próbował przygotować się na gwałtowny atak doznań, jakie u niego wywołała, ale jego wysiłki były daremne. Zmysłowe odczucia uderzyły w niego, jak grad kul armatnich, płonąc, spalając i piętnując go. Tak, piętnowała go swoimi ustami, okrążeniami swojego języka wokół jego twardego ciała, swoim oddechem, który owiewał jego długość i dłońmi, które gładziły go razem z jej ustami. Sprawiała, że był stracony dla każdej innej kobiety, upewniając się, że nigdy nie zechce być dotykany przez nikogo więcej i nigdy nie będzie chciał czuć na sobie ust innej kobiety, jak tylko jej własnych. Jak czarownica, przędła wokół niego zaklęcia, jej policzki zapadały się, kiedy ssała go mocniej, jej paznokcie pocierały jego napięty woreczek, w którym jego jaja płonęły jak w ogniu piekielnym, a wzrastające napięcie gromadziło się w środku jak w piecu. Boże, gdyby mogła wyssałaby z niego życie. I w tym momencie, nie był taki pewny, że było to poza jej możliwościami. Kiedy kolejny raz liznęła po jego główce w kształcie grzyba, z ostrym syczeniem wycofał się z jej ust. Nie mógł tego dłużej wytrzymać. – Jeszcze nie skończyłam – poskarżyła się Isabella. Rapheal chwycił ją bez słowa i opuścił na kamienną ławkę, którą ujrzał w rogu, wystarczająco wysoko, aby mógł pozostać w pozycji stojącej, kiedy będzie ją pieprzył. Potem podciągnął w górę jej spódnice i sięgnął do jej bielizny. Za jednym pociągnięciem rozerwał ją na strzępy, ignorując jej

zaskoczone spojrzenie. Nie miał w tym momencie więcej cierpliwości niż marynarz, który spędził ostatnie dwanaście miesięcy na statku. Pochłonęło go jej podniecenie. – Teraz będę cię pieprzył, moja piękna dziwko! Będę cię pieprzył tak, aż będziesz krzyczeć. I z jednym mocnym pchnięciem zanurzył się w jej przemoczonej cipce. Zacisnęła się konwulsyjnie wokół niego, powodując, że natychmiast znieruchomiał. – Och, tak, uwielbiasz być brana tutaj, w ten sposób, prawda? Kiedy nic nie odpowiedziała, rozkazał: – Odpowiedz mi! Pozbawione tchu „Tak”, Isabelli, wyszło bardziej jak jęk niż słowo. To mu wystarczyło. I o dziwo, pomogło mu w wystarczającym stopniu odzyskać kontrolę. Nie, ta rozkoszna, namiętna kobieta, nie zyska nad nim przewagi. Powoli, Raphael wysunął swojego kutasa z jej jedwabistego żaru, tylko po to, aby ślizgać się po jej małej perełce. Wiła się pod nim, ale trzymał jej biodra w żelaznym uścisku, więc nie mogła uciec przed jego torturami. Chciał sprawić, aby wyszła naprzeciw swoim pragnieniom. Teraz. Tutaj. Chciał przełamać jej mechanizmy obronne i uwolnić tą namiętną kobietę w jej wnętrzu. Nie dając jej żadnej wskazówki o tym, co zamierzał zrobić, z powrotem zanurzył w niej swoją twardą długość, sprawiając, że wydała okrzyk zaskoczenia. – Och, tak, nigdy nie myśl, że jesteś bezpieczna przed moim kutasem. Ponieważ będę brał twoją mokrą cipę, zawsze i wszędzie tam, gdzie będę chciał. Celowo używał wulgarnych słów, aby ją zszokować, przez cały czas wsuwając się i wysuwając z jej napiętej pochwy, z tak śliskiego miodu, że czuł jakby tonął na nowo. Tylko, że tym razem, był to przyjemny rodzaj utonięcia. Kiedy usłyszał za sobą jakiś dźwięk, odwrócił głowę. – Wydaje się, że mamy towarzystwo.

Zerknął przelotnie na dobrze ubranego dżentelmena, który wszedł pod zadaszone sklepione przejście i patrzył na nich. Rapheal poczuł natychmiastową reakcję Isabelli i rozpoznał w niej chęć instynktownej ucieczki. Ale nie pozwolił jej za tym podążyć. Zamiast tego, w dalszym ciągu wbijał się w jej słodkie głębiny i sięgnął po jej obfite piersi, które podskakiwały z każdym jego pchnięciem. – Kiedy z nią skończysz, ja ją wezmę – zaproponował mężczyzna za nim. Raphael warknął. – Nie skończę z nią jeszcze przez dłuższy czas. Przez bardzo długi czas. – Tej nocy należy do mnie. Kupiłem tę dziwkę i zamierzam ją pieprzyć za każdego lira2, jakiego jest warta. Uśmiechnął się szeroko do Isabelli, kiedy zauważył jej zszokowaną twarz. – Więc, nie, nie możesz jej pieprzyć chyba, że ona, oczywiście, wyraża na to zgodę. Protest Isabelli był natychmiastowy. – Nie! Raphael zachichotał. – Jak widzisz, ona chce tylko mojego kutasa. Ale jeśli chcesz popatrzeć, podejdź bliżej, żeby mieć lepszy widok. Nie obchodziło go, czy ten człowiek będzie patrzył, czy nie, ale nigdy nie pozwoli mu położyć na niej nawet jednego palca. Nie będzie się nią z nikim dzielił. Ale dopóki jej maska zapewniała jej anonimowość, podobnie jak i jemu, mógł popchnąć jej pożądanie na wyższy poziom, przez świadomość, że byli obserwowani. Zbliżające się kroki mężczyzny potwierdziły, że przyjął jego ofertę. Raphael zobaczył, jak stanął z boku, w niewielkiej odległości od nich, więc

2

Lir – włoska waluta, przed przystąpieniem Włoch do strefy euro.

mógł obserwować zarówno nagie piersi Isabelli, jak również jej cipę i to jak kutas Raphaela zanurza się i wychodzi z niej. – Ta dziwka ma piękną cipę, nie sądzisz? – zapytał nieznajomego, kiedy wśliznął się z powrotem w jej żar, ugniatając w dłoniach jej piersi. Ale mężczyzna nie odpowiedział. Kątem oka, Raphael mógł dostrzec dlaczego. Ręka mężczyzny uwolniła jego własnego fiuta. Twardego i grubego, dumnie sterczącego z jego spodni, kiedy zaczął pompować go w swojej prawej dłoni. – Widzę, że się zgadzasz – skomentował i przeniósł swoją uwagę z powrotem do Isabelli, która podążyła za jego spojrzeniem. Jej usta opadły otwarte. – Tak, obciąga sobie, żałując, że to nie jest twoja gorąca cipka, w którą może pompować. Czy to cię nie podnieca? Wymierzył mocne pchnięcie, a ona natychmiast skierowała z powrotem swoje spojrzenie na niego, opuszczając powieki, jakby ze wstydu. Wstrząsnął nią z kolejnym pchnięciem. – Och, nie, nie odwracaj się. Chcę żebyś na niego patrzyła, kiedy cię pieprzę. Jej oczy rozszerzyły się za maską. Wiedział, że chciała patrzeć, ale za bardzo się wstydziła, aby się do tego przyznać. Uszczypnął jej twarde sutki, aż krzyknęła, jej usta zadrżały, a oddech świadczył o stanie wielkiego podniecenia. – Teraz, patrz na niego. Ale pamiętaj, że to mój kutas jest wewnątrz ciebie. To mój kutas cię wypełnia. Pragnął posiąść każdą jej komórkę. I chciał, aby cały świat wiedział, że należy do niego, stworzona dla jego ekstazy i jego przyjemności. Jego ciało ustaliło teraz rytm, zanurzając się w nią głęboko i mocno w długich pchnięciach. Zauważył jak wciągnęła wargi między swoje zęby, kiedy obserwowała drugiego mężczyznę, który gładził swojego kutasa. Raphael słyszał pomruki,

jakie ten mężczyzna wydawał, ale widział tylko ją, swojego pięknego aniołka, i ekstazę wypisaną na jej całym ciele. Wypuścił jedną z jej piersi i opuścił dłoń na jej perełkę. Szarpnęła głową odwracając się z powrotem do niego, kiedy potarł ją kciukiem. Chwilę później krzyknęła, a jej mięśnie zacisnęły się wokół jego kutasa, inicjując jego własny orgazm. Nasienie wystrzeliło z jego jąder przez długość kutasa i eksplodowało z jego czubka, pompując do jej kanału, zalewając go nim. Ale ledwo coś z tego zanotował, kiedy jego całe ciało ogarnął orgazm, wstrząsając nim do głębi. Nigdy nie czuł się tak odsłonięty i wstrząśnięty, jak podczas konsumowania swojego małżeństwa.

ROZDZIAŁ 12 Raphael zamknął kopnięciem drzwi swojego domu, kiedy tulił w ramionach śpiącą Isabellę. Zdjął ich maski i wyrzucił je chwilę przed tym, zanim dotarli do jego domu. Wniósł ją do salonu i położył na dużej kanapie. – Przyniosłeś kolację. Myślę, że przynajmniej chociaż tyle mogłeś zrobić, po tym jak się o ciebie martwiłem – zadudnił z kąta głos jego brata, gdzie siedział w swoim ulubionym fotelu. – Dante, miałem nadzieję, że będziesz w domu. Musimy porozmawiać. Jego brat wstał z fotela, a jego długie nogi bez wysiłku przemierzyły dystans dzielący ich od siebie. – Tak, zrobimy to. Ale po kolacji. Spojrzał w dół na Isabellę. – Próbowałeś jej już? Wygląda naprawdę smakowicie. Dante oblizał usta. Raphael powstrzymał swojego brata przed zbliżeniem się do niej. Chciałby przekazać Dantemu nowiny w mniej obcesowy sposób, ale ten drań nie pozostawił mu wyboru. – To moja żona. I najlepiej będzie, jeśli będziesz trzymał ręce i kły przy sobie. Razem ze swoim fiutem.. – Twoja żona? Głos Dantego wypełnił cały pokój. Jego podejrzliwe spojrzenie byłoby nawet zabawne, gdyby Raphael nie miał innych rzeczy na głowie – takich jak jej rodzinne powiązania. – Ożeniłeś się? Nie mógł przegapić oskarżycielskiego tonu w głosie Dantego. – To moja sprawa. – Nie wtedy, kiedy ma to wpływ na nas obydwu. Ona jest człowiekiem.

Jego brat wyprostował ramiona, ale Raphael nie dał się zastraszyć. Kiedy przejechał rękoma przez swoje gęste, czarne włosy, Raphael wiedział, że Dante nie zamierza walczyć. – Dlaczego, do diabła, zrobiłeś coś takiego? – Uratowała mnie. – Co? – Uratowała mnie przed utonięciem. Wyciągnęła mnie z kanału, kiedy już osunąłem się pod powierzchnię. Ryzykowała własnym życiem. W tym co powiedział brzmiała pewna duma. Jego żona była odważną kobietą. Dante cofnął się w szoku. – Omal nie utonąłeś? Co się stało? Wzruszył ramionami. – Nie jestem pewien. Poczułem czyjąś dłoń na swoich plecach i wpadłem do kanału. Ale wokół kręciło się wielu pijanych biesiadników, hałaśliwy tłum. To mógł być wypadek. Jego brat uniósł brew. – A co jeśli nie był? – Wtedy ty i twoi znajomi pomożecie mi dowiedzieć się, kto za tym stoi. – Mógłbym podjąć się tego ryzyka. Dante posłał mu znaczące spojrzenie i Raphael od razu wiedział, że pomyślał o Strażnikach Świętej Wody. Chwilę później, Dante spojrzał na Isabellę w dalszym ciągu leżącą nieruchomo na kanapie. – Swoją drogą, co się z nią dzieje? Co zrobiłeś, odurzyłeś ją? Raphael uśmiechnął się szeroko. – Wielokrotne orgazmy. Śmiech, który po tym nastąpił rozległ się echem w całej posiadłości. – Ty hultaju!

– Niezupełnie, to co zrobiłem było całkowicie właściwe. W końcu jest moją bardzo przyzwoitą żoną. Przyzwoitą, ale z lubieżnymi skłonnościami, co ani trochę mu nie przeszkadzało. – A teraz pozwólmy jej spać. Jest wyczerpana. Pociągnął brata w kierunku foteli przed kominkiem. – Tak i zapewne obolała, jak przypuszczam. Wygląda na drobną. – Jest silniejsza niż myślisz. I nie martw się o moją żonę. Wiem, jak o nią zadbać. Owszem, mogła być trochę obolała z powodu zaciekłości, z jaką ją pieprzył, ale wynagrodzi jej to wkrótce, ucztując swoim językiem na jej słodkiej cipce i przynosząc ulgę jej ciału. Raphael pozwolił sobie opaść na fotel, kiedy Dante z powrotem usadowił się w swoim. Musiał zapomnieć na chwilę o swojej świeżo poślubionej małżonce. – Odkryłem przypadkowo tożsamość jednego ze Strażników. Jego brat poderwał się do przodu. – Świętej Wody? – Tak, tej samej. Skinął głową w kierunku miejsca, gdzie spała Isabella. – Kuzyn jej zmarłego męża jest jednym z nich. Widziałem pierścień. Nosił ich symbol. Twarz Dantego zabłysła zdziwieniem. – Publicznie? – Niezupełnie. Wpadł do sypialni Isabelli, kiedy właśnie byliśmy … Raphael odchrząknął. – Nazywa się Massimo Tenderini. Chcę, żebyś go obserwował, dowiedział się o nim wszystkiego co możesz: co robi, z kim się spotyka, dokąd

chodzi. Wszystkiego. Doprowadzi nas do Świętej Wody. Musimy być tylko cierpliwi. Możesz to zrobić? Dante skinął głową. – Tak, to nic prostszego. Poślę za nim jakiegoś człowieka. Jednak … – Przerwał i posłał mu długie spojrzenie. – … czy przeszło ci przez myśl, że spotkanie Isabelli, a później kuzyna jej męża nie było przypadkowe? – W jaki sposób? – A co jeśli została postawiona na twojej drodze, tak abyś to ty z kolei mógł doprowadzić Strażników do naszego rodzaju? Czy nie sądzisz, że to było trochę zbyt dogodne, że zostałeś zepchnięty do kanału, a ona tak po prostu pojawiła się i uratowała cię? A co jeśli to było ukartowane? Nie można zlekceważyć jej związku ze Strażnikami. A co jeśli ona jest ich szpiegiem? Ich bardzo smakowitym szpiegiem, jeśli mogę dodać. Kłujący ból, podobny do gigantycznego kłującego pchnięcia zaatakował jego serce. – Chyba nie wierzysz w taką możliwość. Ona jest niewinna. – Zacytuję tylko słynne ostanie słowa o zakochanym głupcu – upomniał go surowo Dante. – Nie możesz jej ufać. *** Isabella poczuła przenikające ją ciepło i jej świadomość zaczęła powracać. Głos, który wyrwał ją ze snu był obcy. – To moja żona – usłyszała oświadczenie Raphaela. – Co wciąż mi przypomina, że musisz mi coś wyjaśnić – kontynuował drugi męski głos. – Co zamierzasz zrobić, kiedy się dowie? – Nie dowie się. Serce Isabelli zatrzymało się. O czym Raphael nie chciał, aby się dowiedziała? Co miał do ukrycia? – Nie możesz wiecznie trzymać tego przed nią w tajemnicy.

– Będę ostrożny – zapewnił go Raphael. – Nigdy się nie dowie. A poza tym, pomoże mi zbliżyć się do Massimo. Massimo? Dlaczego jej nowy mąż chce się zbliżyć do kuzyna jej zmarłego męża? Czego chciał od niego? Poślubiła mężczyznę, o którym nic nie wie. Czyżby popełniła ogromny błąd? Może lepiej byłoby zostać zrujnowaną, niż znaleźć się w związku małżeńskim z mężczyzną, który używał jej do jakiegoś nikczemnego planu? – O ile oczywiście zaplanowała to wszystko. Mówiłeś, że ten kuzyn wpadł do jej sypialni, kiedy ją pieprzyłeś? Kto mógł zrobić coś takiego? To kolejny dowód jej powiązania. Raphael opowiedział temu mężczyźnie o tak intymnej sprawie? Jak on mógł? – Sugerujesz, że zaaranżowała tą całą sytuację tak, abym musiał się z nią ożenić? – zapytał Raphael, głosem pełnym niedowierzania. – A dlaczego nie miałaby tego zrobić? Jeśli Massimo jest Strażnikiem, mógł mieć nad nią władzę i pokierował ją do zrobienia tego, co chciał. Musiała wiedzieć. Bez urazy, mały braciszku, ale pomimo twojego niewątpliwego uroku, szanowana kobieta nie wskoczyłaby ci tak po prostu do łóżka, bez wzięcia pod uwagę wynikających z tego konsekwencji. O co próbowali ją oskarżyć? Massimo nie był jej Strażnikiem. Była niezależną kobietą, albo przynajmniej była nią wcześniej, aż do dzisiejszego dnia, kiedy to poślubiła Raphaela. Pot zrosił jej twarz. Co ona zrobiła? – Przyznaję, że okoliczności były niezwykłe, ale nie możesz zignorować faktu, że dzięki temu, iż wpadła mi w ramiona, nasza walka może się już wkrótce zakończyć. Isabella przełknęła łzy – łzy rozczarowania, które groziły wydostaniem się na powierzchnię. Myślała, że Raphael jej pragnął, może nawet się w niej zakocha, ale wszystko czego od niej chciał to wykorzystać ją do czegoś, czego

nawet nie rozumiała. Nie mogła otworzyć oczu, nie chciała zmierzyć się z rzeczywistością. Poślubiła mężczyznę, dla którego nic nie znaczyła. – W porządku, skontaktuję się z naszymi przyjaciółmi i zobaczę, czego możemy się dowiedzieć. W międzyczasie lepiej dobrze zajmij się swoją żoną. I sugeruję, żebyś nie spuszczał jej z oczu. Jeśli spiskuje przeciwko nam, wiesz, co musisz zrobić. Isabella wstrzymała oddech, ale odpowiedź nie nadeszła ze strony Raphaela. Zamiast tego usłyszała jak wstał i dobiegł ją odgłos jego zbliżających się kroków na drewnianej podłodze. Kiedy kanapa ugięła się obok jej biodra, wiedziała, że przy niej usiadł. Gdy jego ręka pogładziła ją po ramieniu, wzdrygnęła się. – Obudź się, mój aniołku. Pociągnął ją do góry, do pozycji siedzącej i przytrzymał ją w swoich objęciach, gładząc ją dłońmi po plecach. Nie mogła już dłużej udawać, że śpi, ale nie była w stanie sformułować żadnego słowa. – Hmm. – Otwórz oczy, Isabello. Chciałbym ci kogoś przedstawić. Jej oczy otworzyły się i napotkała wzrok Raphaela. Uśmiechnął się do niej i pocałował ją delikatnie w policzek. Próbowała się od niego odsunąć, ale trzymał ją zbyt mocno. Nagle, zaczęła się go obawiać. Był silnym mężczyzną. Gdyby chciał ją skrzywdzić, albo gdyby mężczyzna, którego nazywał swoim bratem, kazał mu ją zranić, mógł to zrobić i nie było sposobu, aby mogła temu zapobiec. Raphael uwolnił ją częściowo, pozwalając jej odwrócić się na bok. – Isabello, to jest mój brat Dante. Isabella spojrzała w górę na wysokiego mężczyznę, który stał obok kanapy. Miał czarne włosy jak u kruka i barczystą sylwetkę. Od razu mogła zobaczyć podobieństwo między nim i Raphaelem, tylko, że ten mężczyzna był

trochę wyższy, a rysy jego twarzy były bardziej surowe, mniej eleganckie niż u Raphaela. – To przyjemność powitać cię w rodzinie – powiedział, przeciągając samogłoski Dante. Wiedziała, że to było kłamstwo. Zaledwie kilka minut wcześniej, powiedział swojemu bratu, żeby jej nie ufał. Ale wiedziała, że nie mogła pozwolić, aby któryś z nich dowiedział się, co przypadkiem podsłuchała. Gdyby to zrobiła, byłaby z góry skazana. Nawet jeśli ledwo rozumiała połowę z tego, o czym dyskutowali, zrozumiała wystarczająco, aby zorientować się, że Dante był niebezpieczny i najprawdopodobniej by ją zabił, gdyby stanęła im na drodze, cokolwiek planują. – Dziękuje, panie – odparła i spuściła powieki. – Ależ nie Isabello, teraz będziesz musiała mówić do mnie Dante. Nie jesteśmy tu zbytnio formalni. A teraz jesteś moją siostrą. – Oczywiście – dodała szybko, nie chcąc go zdenerwować. – Dość tych uprzejmości na dzisiaj – wtrącił Raphael. – Co ty na to, abym pokazał ci piętro i polecił przygotować dla ciebie kąpiel? Dołączę do ciebie wkrótce. Jej puls przyspieszył. – Zostajemy tutaj? Założyła, że to był dom Dantego. I nie chciała zostać pod jego dachem. Wolałaby raczej być we własnym domu, gdzie przynajmniej mogła wezwać pomoc, gdyby jej potrzebowała. – Tak, spędzimy tę noc w moim domu – odpowiedział Raphael. – Twoim domu? Skinął głową. – Tak. A może uważasz, że wyszłaś za mąż za nędzarza? Ten dom należy do mnie i Dantego. Mieszkamy tutaj całe nasze życie. Chodź pokażę ci swoją komnatę.

Odchrząknął. – Naszą komnatę. Isabella przełknęła ciężko ślinę i położyła drżącą rękę na jego wyciągniętej dłoni.

ROZDZIAŁ 13 Nawet ciepła kąpiel, którą przygotował dla niej służący, nie potrafiła ukoić nerwów Isabelli. Starała się poskładać jakoś razem te rzeczy, które usłyszała, ale nic nie miało sensu. Czego chciał od niej Raphael, i czego chciał od Massimo? Czy naprawdę wierzył, że znajdowała się pod rozkazami Massimo? Zawsze nienawidziła tego człowieka, nawet wtedy, kiedy jeszcze żył Giovanni. Nienawidziła sposobu, w jaki kręcił się w pobliżu i uważał jej dom za własny, jak rozkazywał wkoło jej służącym i udawał, że jest panem domu za każdym razem, kiedy przebywał z wizytą. Dla każdego, kto sądził, że wykonywałaby jego rozkazy, było to absurdalne. Ona się nie dowie. Słowa Raphaela odbijały się wciąż echem w jej umyśle. Co on ukrywał? Był hazardzistą? Czy miał już gdzieś indziej żonę? Co to takiego było, że nie chciał, aby się o tym dowiedziała? Oczywistym jest, że nie poślubił jej dla pieniędzy. Kiedy dokładnie obejrzała jego sypialnię, mogła tylko podziwiać bogate umeblowanie, drogie dywany, piękne obrazy. Wszystko, co znajdowało się w jego posiadaniu krzyczało bogactwem. Jej dom, w porównaniu do tego, wyglądał nędznie. Nie, to nie jej pieniędzy pragnął. Co sprowadzało ją z powrotem do Massimo. Co takiego posiadał Massimo, że Raphael i jego brat tego chcieli? Nigdy tak naprawdę nie zorientowała się, czym zajmował się Massimo. Ale zawsze nienawidziła faktu, że kiedy przyjeżdżał ich odwiedzić, zabierał Giovanniego ze sobą i wychodzili na całą noc. Giovanni wracał wtedy do domu rozchełstany i wyczerpany. Ale ani razu nie odpowiedział na jej pytania dotyczące tego, gdzie był. Isabella wsunęła się pod kołdrę na dużym łóżku i zmusiła swoje oczy do zamknięcia. Musiała jakość przez to przejść. Jutro wróci do swojego własnego domu i spróbuje dowiedzieć się, jak wyplątać się z tej sytuacji. Może mogła

odwołać się w tej sprawie do Doży i poprosić o ochronę. Ochronę przed własnym mężem? Co na to powie weneckie społeczeństwo? Nie, nie mogła zrobić tego publicznie. A co jeśli Raphael zdradzi, w jaki sposób wziął ją pod tym publicznym sklepionym przejściem na oczach nieznajomego? Jej reputacja legnie w gruzach, mimo tego, że była mężatką. Nie, nie mogła zjednać sobie niczyjej pomocy. Została z tym sama. Sama i przerażona swoim własnym mężem. Obcym, mężczyzną, o którym nic nie wiedziała. Gdy Isabella usłyszała otwierające się drzwi i kroki na podłodze, wiedziała, że to Raphael przyszedł, żeby do niej dołączyć. Odkąd przyprowadził ją do swojej własnej sypialni i nie wyznaczył jej oddzielnej, wiedziała, że w końcu do niej dołączy. Chciała udawać sen, aby powstrzymał się od wzięcia jej ponownie. Z całą pewnością musiał mieć dość na dzisiaj po tym, co zrobili pod tym sklepionym przejściem. Szelest ubrania potwierdził, że Raphael się rozbierał. Chwilę później, wsunął się pod kołdrę i od razu wciągnął ją w swoje ramiona. Był nagi. – Mmm, pachniesz niesamowicie. Otarł się nosem o jej szyję, umieszczając małe pocałunki wzdłuż jej pulsu. Wypuściła oddech. – Więc jeszcze nie śpisz. Miałem nadzieję, że tak będzie. – Jestem bardzo zmęczona – odpowiedziała Isabella, licząc na to, że zostawi ją w spokoju. Nie chciała, żeby jej dotykał, kiedy wiedziała, że coś jest nie tak. – Wiem, mój aniołku. Jesteś obolała? Jego dłoń zsunęła się do miejsca między jej nogami, które natychmiast zaczęło pulsować. – Tak, tak, jestem obolała – skłamała i chciała, aby zabrał swoją rękę, tak aby jej ciało nie zamieniło się w mokre i potrzebujące.

Ale zamiast zostawić ją w spokoju, Raphael podciągnął w górę jej halkę. Nie miała koszuli nocnej, więc postanowiła zamiast tego zostać w swojej halce, aby mieć jakąś ochronę. Jak się okazało jej nowy mąż nie dbał o to. – Więc pozwól mi sprawić, abyś poczuła się lepiej. A teraz zdejmijmy to z ciebie. Pociągnął za jej halkę, uniósł ją do siebie, a potem przeciągnął bieliznę przez jej głowę. – Ale … – zaprotestowała. Czy nie usłyszał, jak powiedziała, że jest obolała? Czy nie da jej wytchnienia? Położył palec na jej ustach. – Cii, Isabella. Nie wejdę w ciebie. Uśmierzę jedynie ból twojego ciała. Byłbym kiepskim mężem, gdybym nie zadbał o potrzeby swojej żony. Potem pogładził dłonią jej włosy. – Sprawiłaś mi przyjemność dzisiejszego wieczoru, bardziej niż ci się wydaje. Zobaczenie cię w takiej ekstazie, obserwowanie twojej pasji, uczucie jak przepływa ona przez moje ciało. Zadziwiłaś mnie swoją hojnością. Słyszała jego słowa, w których malował się zachwyt. Jak mógł być tym samym mężczyzną, którego rozmowę z Dantem podsłuchała, tym samym, który jak przyznał swojemu bratu, wykorzystywał ją? Ścisnęło ją w piersi i ogarnęła ją rozpacz. Próbowała ukryć maleńki szloch, który wyrwał się z jej ust, niemniej jednak go usłyszał. I błędnie go zinterpretował. – Kochanie, nie musisz się wstydzić tego, co zrobiliśmy. Nikt nigdy się nie dowie. Jesteś moją żoną i ochronię cię przed wszystkimi. Pozwolił, aby jego dłoń podążyła w kierunku jej pełnych piersi, ściskając je delikatnie. – Byłaś taka piękna dzisiejszego wieczora. Twój biust wypchnięty do góry przez twój gorset, twoje uniesione spódnice i twoja błyszcząca różowa

cipka. Nigdy nie widziałem piękniejszego widoku. A świadomość, że to wszystko należy do mnie i tylko do mnie, sprawiała, że byłem dumny. Kochał się z nią swoimi słowami. Nie rozumiała tego, ale jej ciało reagowało wbrew jej woli. Rozgrzewało się pod wpływem jego pieszczot, kiedy jego dłoń powędrowała niżej i pogładziła jej brzuch. Sapnęła, kiedy jego palce zaplątały się w trójkącie jej loków. – Tak, jesteś taka wrażliwa – kontynuował miękkim głosem. – Twój miód był tak obfity, że zalewał mojego fiuta, i nigdy nie widziałem dla niego bardziej przyjemnego schronienia. Nawet teraz, na samą myśl o tym, jestem tak twardy, że w każdej chwili mogę wybuchnąć. Boże, jak ona pragnęła tego mężczyzny, pomimo, że obawiała się jego motywów i tego, co planował. Ale musiała z nim walczyć, walczyć ze swoim ciałem. Zesztywniała. – Nie bój się, Isabello. Obiecałem ci, że w ciebie nie wejdę dzisiejszego wieczora. Nie chcę jeszcze bardziej uszkodzić twojego wrażliwego ciała. Ale kiedy twoje ciało ponownie się zregeneruje, wezmę cię i zanurzę w tobie swojego kutasa tak głęboko, że dotknę twojej macicy. Wydała z siebie jęk, nie będąc w stanie już dłużej go w sobie powstrzymywać. – Tak, podoba ci się to. Lubisz mojego fiuta. Mogę to stwierdzić po sposobie, w jaki mnie dzisiaj ssałaś. Jak miała mu się oprzeć, kiedy doprowadzał jej ciało do wrzenia, kiedy zaledwie kilkoma słowami, posyłał przez jej ciało te wyśmienite doznania, a jego ręka spoczywała prawie niewinnie na jej płci? Ledwie jej dotykał, ale przyjemność wzrastała i doprowadzał jej ciało do szaleństwa. – Proszę – wyszeptała. – O co prosisz? Nie mogła już dłużej tego znieść. – Zabierz ten ból.

– Tak, mój aniołku. Raphael podążył w dół jej ciała i rozsunął jej uda, aby usadowić się między nimi. Potem pochylił głowę i polizał swoim gorącym językiem jej wilgotne płatki. I z każdym liźnięciem, i każdym pocałunkiem, przyjemność budowała się w jej ciele. W zapomnienie odeszła rozmowa, którą podsłuchała i ukryte w niej zagrożenie. Wszystko co czuła, to pragnienie Raphaela, aby dać jej przyjemność i kochać się z nią. W ciągu kilku sekund, poczuła jak żar w jej ciele gwałtownie wzrasta, pozbawiony kontroli. Jego język nieustannie okrążał jej perełkę, mocno ją otaczając. Z każdym liźnięciem, i z każdym pociągnięciem, małe eksplozje wybuchały w jej brzuchu. Isabella zakopała dłonie w pościeli, chwytając prześcieradło w pięści, kiedy walczyła z reakcją własnego ciała na niego. Ale nie można było walczyć z tym, co jej robił. Dawał jej przyjemność i wrzucał ją z impetem w świat rozkoszy, nie prosząc o nic w zamian. To sprawiało, że jego intymne starania były jeszcze słodsze. Kiedy jego usta zamknęły się wokół centrum jej przyjemności i pociągnęły, odpuściła i pozwoliła sobie na poddanie się jemu. Fale przyjemności, które po tym nastąpiły ukołysały ją do snu. Ostatnią rzeczą, jaką poczuła był Raphael przyciągający ją do krzywizny swojego ciała, przyciskający jej plecy do swojej piersi i szepczący jej do ucha. – Nigdy cię nie skrzywdzę.

ROZDZIAŁ 14 Raphael obudził się wczesnym popołudniem z Isabellą wciąż wtuloną w jego klatkę piersiową. Nie poruszyła się przez całą noc, co sprawiło mu przyjemność. Wczorajszej nocy czuł jej lęk i obawiał się, że żałowała tego, co zrobili. To dlatego kochał się z nią tylko samymi słowami. Nie chciał, aby czuła żal. Pragnął, aby wiedziała, jak bardzo docenia to, co mu ofiarowała. Pomimo tego, co powiedział Dante, nie zamierzał pozwolić, aby cokolwiek rozdzieliło go z jego żoną. Nawet jego głód – głód, który poczuł zaraz po przebudzeniu. Nie pożywiał się od tej nocy, kiedy prawie utonął i mógł teraz poczuć jak jego ciało żąda krwi, której potrzebuje do utrzymania się przy życiu. Będzie musiał się pożywić dzisiaj wieczorem. Nie z uroczej szyi swojej żony, która wciąż spała w jego ramionach, ale od kogoś nieznajomego. Ponieważ co do jednego Dante miał rację: nie mógł nigdy pozwolić, aby dowiedziała się, że jest wampirem. Uciekłaby od niego. A on nie chciał jej stracić. Zanim Isabella się obudziła, Raphael ubrał się i zorganizował dla niej posiłek. Wiedział, że będzie głodna. Kiedy dołączył do niej w jadalni, która utrzymywana była we względnej ciemności dzięki zamkniętym okiennicom, ale oświetlona przez wszystkie płonące świece, prawie opróżniła swój talerz. Usiadł naprzeciwko niej. Wydawała się zdenerwowana, kiedy na niego spojrzała z lekko opadniętymi powiekami, jakby starając się uniknąć jego wzroku. Czyżby nadal czuła zażenowanie z powodu tego, co się stało wczorajszej nocy? – Czy mam przygotować dla ciebie talerz? – spytała i poruszyła się, jakby chciała wstać, w kierunku małego bufetu, który przygotował jeden z jego służących. – Dziękuję ci, kochanie, ale zjadłem, kiedy ty jeszcze spałaś.

Nie miał pojęcia, jak długo będzie w stanie ukrywać przed nią, że nie jadł zwykłego jedzenia. Będzie musiał wymyślać wszelkiego rodzaju wymówki. – Och. Nigdy nie spałam tak długo. Zarumieniła się rozkosznie na różowo. – Wyczerpałem cię wczorajszej nocy. Przerwał na chwilę i zauważył, jak jeszcze bardziej spuściła wzrok, a jej policzki zrobiły się jeszcze ciemniejsze. – I zamierzam zrobić to ponownie dzisiaj wieczorem. Zignorował jej zszokowane westchnienie. – A teraz jedz. Tak abyś miała na to siłę. Kochał zbijanie jej z tropu, sprawiając, że traciła zimną krew. Tak, a przede wszystkim kochał zdzierać te warstwy dobrze wychowanej damy, które ustawiała wysoko wokół siebie, ponieważ pod spodem była kobietą, która skrywa surową pasję i niepohamowaną żądzę. Podobało mu się to na swój sposób. – Kiedy wrócimy do domu? – Nie podoba ci się tutaj? – Twój dom jest bardzo luksusowy i bardzo okazały. Ale mam działalność, którą muszę prowadzić i wszystkie moje rzeczy znajdują się w moim domu. To był uzasadniony powód. Nie mógł się z tym kłócić. Poza tym, aby dowiedzieć się czegoś więcej o Massimo, który z pewnością zechce wkrótce narzucić jej ponownie swoją obecność, lepiej byłoby pozostać w jej domu. – Bardzo dobrze, mój aniołku, wrócimy wieczorem do twojego domu. – Dlaczego nie teraz? Uniósł brwi. – Skąd ten pośpiech? Tak bardzo nienawidzisz tego miejsca? Isabella pospiesznie potrząsnęła głową. – Nie. Oczywiście, że nie.

Jednak wyraz jej twarzy mówił co innego. – Chodzi o Dantego, prawda? Nie lubisz go. Nie to, by jego brat był najbardziej uroczym mężczyzną. Potrafił być wręcz irytujący, kiedy się o to postarał. I najwyraźniej, miał swoje zastrzeżenia co do Isabelli i być może ona wyłapała te wibracje. – Nie, nie, on jest miły. Raphael wstał i podszedł do niej, wziął jej dłoń i ucałował ją. – Chcę, żebyś była szczęśliwa. Wrócimy do twego domu po zachodzie słońca. Obiecuję. *** – Poleciłam służącym przygotować dla ciebie stary pokój Giovanniego. Raphael odwrócił się na dźwięk głosu Isabelli, dobiegający od drzwi gabinetu. Po powrocie do jej domu, wymówiła się załatwieniem jakiejś magazynowej sprawy i pozostawiła go samemu sobie. – To nie będzie konieczne. Obdarzyła go zaskoczonym spojrzeniem. – Jestem zupełnie zadowolony z pobytu w twojej komnacie. Jej klatka piersiowa zafalowała i nie mógł oderwać wzroku od kuszącego miejsca kremowej skóry jej piersi. Suknia, którą miała na sobie nie była tak nisko wycięta, jak ta czerwona, którą miała na sobie wczorajszej nocy, ale nie potrzeba było wiele, aby obniżyć jej stanik i sprawić, by te sutki z niego wyskoczyły. Jego spodnie natychmiast zrobiły się ciasne na to wyobrażenie. – Ale to nie jest właściwe. Małżonkowie posiadają oddzielne komnaty. Wstał i podszedł do niej, nie odwracając wzroku od jej pełnych warg. – My nie będziemy. Nie ożeniłem się z tobą po to, aby spędzać samotnie noce. Wierzchem dłoni pogładził odsłonięte krągłości jej dekoltu. Lekka gęsia skórka pojawiła się na jej skórze. Potem opuścił głowę i umieścił pocałunek w miejscu, gdzie jej piersi łączyły się, tworząc pokaźnych rozmiarów rowek

między piersiami. Wchłonął jej zapach i poczuł jak jego głód ponownie wysuwa się na pierwszy plan. Wciąż się nie pożywił, i do czasu aż wszyscy w domu nie położą się spać, nie był w stanie wymknąć się i zapolować na posiłek. Może szybkie pieprzenie cofnęłoby go znad krawędzi. Raphael wciągnął ją całkowicie do gabinetu i zamknął drzwi. Jej oczy rozszerzyły się, jakby wiedziała, co zamierzał zrobić. I może wiedziała. Do tej pory, powinna być w stanie odczytać jego twarz i wiedzieć, kiedy myślał o seksie. – Raphael, czeka na mnie dużo pracy. Więc jeśli mi wybaczysz… Isabella próbowała się odwrócić, ale tylko przyciągnął ją z powrotem. Pospiesznie przeciągnął ją przez cały pokój, zanim zaciągnął do biurka i pochylił ją nad nim twarzą w dół. – Nadal jesteś obolała? – T–tak – wyjąkała. – Nie okłamuj mnie. Zawahała się, a on pozwolił swojej ręce przesunąć się po jej tyłku. Uciekł jej szarpiący oddech. – Pytam ponownie. Nadal jesteś obolała? Minęło kilka sekund, zanim odpowiedziała. – Nie. – Podobało ci się jak lizałem cię wczorajszej nocy? Jak jadłem twoją cipkę? Wyczuł jak przyspiesza bicie jej serca i wiedział, że jego słowa ją podniecają. Jego dłoń zacisnęła się na jednym pośladku, zanim zaczął zbierać jej spódnice, aby unieść je do góry. – Nie słyszałaś mojego pytania? Uciekł jej kolejny zdławiony oddech. – Podobało.

Raphael zarzucił jej spódnice do pasa, po czym zaczął odwiązywać jej bieliznę. – Nie możesz tego tutaj robić. Służący! Jej głos brzmiał teraz na lekko spanikowany, ale to go nie powstrzymało. Pociągnął w dół jej bieliznę, aby odsłonić jej idealnie zaokrąglony tyłeczek. Kiedy pogładził go dłonią, zassała oddech. Następnie zanurzył palec w jej szczelinie i zsunął go w dół do zwieńczenia jej ud, gdzie powitało go ciepło wilgoci. – Taka niewielka zachęta, a ty już jesteś mokra. Dziwię się, że twój zmarły mąż kiedykolwiek skończył robotę, biorąc pod uwagę, że nie potrafił pozostawić cię usatysfakcjonowanej. Przejechał palcem po jej zapraszającym kanale, sprawiając, że ciężko zadyszała. – Masz rację, służący mogą przeszkodzić nam w każdej chwili – kontynuował. – Czy wiesz, co zobaczą? – Raphael, proszę – zaprotestowała, ale nie było w tym żaru. Jeśli już to brzmiało raczej jak błaganie o więcej. Wołanie, na które był bardziej niż chętny, by odpowiedzieć. – Zobaczą jak pani tego domu jest pieprzona od tyłu jakby była pospolitą dziwką. I usłyszą jej sapanie, jak u suki w rui. Wyciągnął palec i rozpiął klapę swoich spodni. – I usłyszą jak prosi o więcej, zobaczą ją błagającą, by była mocniej pieprzona, by wypełnił ją twardy kutas jej nowego męża. Raphael wyciągnął swojego fiuta i poprowadził twardą długość do zapraszającego wejścia jej kanału. – Powiedz mi, Isabella, czy to właśnie zobaczą służący, jeśli się tu pojawią? Jej odpowiedź był jedynie szeptem, ale mimo to ją usłyszał. – Tak.

Jednym płynnym pchnięciem zanurzył się w niej głęboko, aż po same jaja. Dyszała ciężko pod nim. – Pieprz mnie – wymamrotała nagle, a jej głos był ledwie słyszalny. – Co to było, mój aniołku? – zapytał, mimo iż jego ponadprzeciętny słuch wyłapał te słowa. – Pieprz mnie – powiedziała, tym razem głośniej. Jej słowa były muzyką dla jego uszu. Straciła kontrolę i zrzuciła płaszcz przyzwoitości, poddając się swoim nieokiełznanym uczuciom i pozwalając mu zaspokoić swoje rozwiązłe potrzeby. Tak, teraz ją kontrolował, jak nikt inny. Nawet jeśli wykonywała rozkazy Massimo, dopilnuje, aby stanęła po jego stronie, ponieważ da jej dokładnie to, czego potrzebowała. Z każdym jego pchnięciem w jej słodkie głębiny, jej puls stawał się bardziej niekontrolowany. Jej skórę zrosił pot, a jej kanał zaciskał się wokół niego, próbując go chwycić i zatrzymać w sobie. Kiedy dźwięk uderzających o siebie ciał rozbrzmiewał w pokoju, a jej jęki mieszały się z jego, wszystkim, co mógł usłyszeć było bicie jego własnego serca. Nie tylko bijące w szaleńczym rytmie w jakim ją pieprzył, ale mówiące mu, że bez względu na wynik tego wszystkiego, będzie ją miał, nawet jeśli oznaczałoby to uczynienie jej jedną z nich. Pewnego dnia tak się stanie, ponieważ nie mógł pozwolić, żeby się zestarzała i umarła. Raphael wiódł ją ku orgazmowi nie dając jej wytchnienia. Kiedy kontynuował pompowanie w nią, wsunął wilgotny palec z powrotem do szczeliny jej tyłeczka i znalazł jej pomarszczoną dziurkę, która stanowiła wejście do jej mrocznego kanału. Popieścił go, co wprawiło ją w drżenie. Jej usta wyraziły protest, ale zignorował go, ponieważ jej ciało mówiło coś przeciwnego. Kiedy nacisnął na ściśniętą obwódkę, Isabella osunęła się do tyłu na niego, poszukując, pragnąć tej inwazji. Jego palec wsunął się na głębokość jednego kłykcia, a jej mięśnie ścisnęły się, zaciskając się wokół

niego. Kiedy zesztywniała, zaczął poruszać swoim kutasem z nową energią, odciągając jej uwagę od tego, co robił z jej tyłeczkiem. Isabella ponownie popchnęła do tyłu i tym razem przyjęła jego palec głęboko w siebie. Powoli, zaczął pompować palcem w tym samym rytmie, co swoim kutasem, a jej ciało naśladowało jego ruchy, poruszając się do tyłu, kiedy on poruszał się do przodu. Nigdy nie czuł niczego tak ciasnego, jak jej tyłeczek. Świadomość tego, że wkrótce ją tam weźmie, że wkrótce zanurzy swojego nieokiełznanego kutasa w tej zakazanej dziurce, sprawiła, że doszedł. Jego uwolnienie uderzyło w niego gwałtownie, w natłoku wrażeń i równocześnie poczuł jak oba jej kanały zaciskają się wokół niego w kolejnych skurczach.

ROZDZIAŁ 15 Isabella odłożyła swoje kolczyki do szkatułki stojącej na komodzie. Nim zamknęła wieczko, Raphael chwycił ją od tyłu w pasie. – Do kogo on należy? Podążyła za jego spojrzeniem i zobaczyła, że wskazuje na pierścień z czarnym onyksem, który wciśnięty był w jednym rogu. – Do mnie, oczywiście. Raphael wciągnął gwałtownie powietrze. – Do ciebie? Jego głos zabrzmiał oskarżycielsko. I obco, tak jak nieznajomy, który powiedział swojemu bratu, że stanowi dla niego jedynie narzędzie do osiągnięcia celu. Gwałtowny lodowaty podmuch na jej szyi nie zagłuszył jej nagłego strachu przed nim. Próbując przerwać nieprzyjemne milczenie, które zaległo między nimi, szybko dodała: – Należał do mojego zmarłego męża. Odziedziczyłam go. Wydawał się rozluźnić na te słowa. – Mogę go obejrzeć? Skinęła głową i obserwowała jak wyjmuje pierścień ze szkatułki i bada go. – Jest niezwykły. Czy to rodzinny sygnet? – Nie. Nie sądzę też, aby był to jego ulubiony pierścień. Bardzo rzadko go nosił. A po pewnym czasie zupełnie przestał go zakładać. Zawsze się zastanawiała, co takiego Giovanni widział w tym osobliwym kawałku biżuterii. Jej z całą pewnością nie podobała się ta brzydka rzecz. Ale bardziej intrygowało ją to, dlaczego Rapheal wydawał się być nim tak zainteresowany. Czy miało to coś wspólnego z jego zainteresowaniem Massimo i rodziną jej męża?

– Dlaczego pytasz? – Z czystej ciekawości, ponieważ wygląda na dość krzykliwy. Powiedziałaś, że przestał go nosić. Kiedy to było? – Na miesiąc przed swoją śmiercią. Stał się wtedy inny. Isabella pamiętała, jak jej mąż wydawał się nagle zmienić. Stał się odległy i nieprzystępny. I zaczął jej unikać. Zastanawiała się wtedy, czy nie wziął sobie kochanki. Przez większość nocy trzymał się od niej z daleka. – … Isabella? Głos Raphaela oderwał ją od przygnębiających myśli. – Przepraszam, o co pytałeś? Spotkała w lustrze jego spojrzenie i zauważyła jak intensywne ono było. To przypomniało jej ponownie o tym, że chciał ją wykorzystać. Jego pytania odnośnie jej zmarłego męża tylko utwierdziły ją w podejrzeniu, że nie wszystko wydawało się być takie jak powinno, jeśli chodzi o jej nowego męża. Było dla niej nie do pojęcia, jak mogła mu pozwolić, aby wziął ją tak gwałtownie w biurze, ledwie kilka krótkich godzin wcześniej, kiedy penetrował ją w najbardziej rozpustny sposób. Ale jej ciało reagowało na niego tylko w jeden sposób, jaki wydawało się znać – z nienasyconą żądzą. Czuła jak jej twarz rumieni się ze wstydu, kiedy na nowo przeżywała wspomnienie o tym, jak została wzięta przez niego w posiadanie. Jej sutki zamieniły się w twarde koraliki, a na jej skórze pojawiła się gęsia skórka. Wzdrygnęła się, kiedy palce Rapheala nagle musnęły jej kark. Cofnął się i spotkała w lustrze jego zdziwione spojrzenie. Potem odchrząknął. – Zastanawiałem się, czy mogłabyś mi powiedzieć o nim coś więcej, o swoim zmarłym mężu. – Dlaczego? Jej kręgosłup zamrowił z powodu nieprzyjemnego przeczucia, że jest przesłuchiwana. Teraz się do niej uśmiechnął.

– Ponieważ nie chciałbym w naszym małżeństwie, popełnić tych samych błędów, co on. Isabella odwróciła do niego głowę. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. – Błędów? Co sprawia, że myślisz, iż popełnił jakieś błędy? Byliśmy idealnie zgodnym małżeństwem. – Zgodnym – prychnął. – Nie chcę zgodnego małżeństwa. Pragnę, aby było szczęśliwe. – Czy to nie jest to samo? – Nie, mój aniołku. A teraz opowiedz mi, jaki on był? Wziął szczotkę, którą trzymała w dłoni i zaczął rozczesywać jej włosy. Była zaskoczona tak intymną czynnością. – Cóż, skoro nalegasz. – Po czym westchnęła. – Nigdy nie szczotkował moich włosów. Uśmiech Raphaela był ciepły i objął również jego oczy. Zniknął gdzieś nieomal drapieżny, napięty sposób z jakim pytał ją o pierścień Giovanniego. Może tylko to sobie wyobraziła. – Był dobrym człowiekiem. Troszczył się o mnie, nauczył mnie w jaki sposób pomagać mu prowadzić interes. Wiele się od niego nauczyłam. Był miły. Przerwała, nie wiedząc, co jeszcze mogłaby o nim powiedzieć. – Jeszcze to, że nigdy nie lizał twojej cipki – wyszeptał Raphael do jej ucha. Opuściła powieki. – Nie był tego rodzaju mężczyzną. – Jakiego rodzaju, Isabello? Jego oddech owiał jej ramię. – Taki … taki … – wyjąkała, nie mogąc się skupić, kiedy podejmował celowe próby pobudzenia jej ciała. – Namiętny? – podpowiedział.

– Był uporządkowanym mężczyzną. Wszystko miało swoje miejsce i czas. To dlatego to było takie dziwne … Takie dziwne, kiedy się zmienił. – Co było dziwne? Raphael kontynuował szczotkowanie jej włosów długimi i delikatnymi pociągnięciami. – Przed jego śmiercią. Nie był już tym samym człowiekiem. – W jaki sposób? – Nie jestem pewna, ale zmienił się. Unikał przebywania ze mną sam na sam. Miał straszne wahania nastroju, wybuchy złości. Nie było go całą noc, a kiedy wracał zamykał się u siebie na cały dzień. To nie było normalne. Unikał nawet Massimo, chociaż zawsze byli ze sobą blisko, jak bracia. Pewnego dnia rzucił w kąt onyksowy pierścień, jakby to nie było już nic wartościowego. Był wtedy w takim podłym nastroju. Gładkie pociągnięcia, którymi Rapheal szczotkował jej włosy koiły wspomnienia. Ale było coś jeszcze, co nadal nie dawało jej spokoju. – Myślę, że wziął sobie kochankę. Nie sypiał już ze mną. Może to jest to, co

przytrafia

się

mężczyznom

po

kilku

latach

małżeństwa.

Tracą

zainteresowanie swoimi żonami. Raphael odłożył szczotkę na stolik i odwrócił ją twarzą do siebie. – Czy tego właśnie się boisz? Że stracę zainteresowanie tobą? Nie chciała mu odpowiedzieć. Czemu miałoby to służyć? Odsłoniłaby tylko swoje serce. Pewnego dnia je złamie – pewnego dnia, czyli już wkrótce, kiedy odkryje jego prawdziwe motywy, dla których się z nią ożenił. Nie chciała spotkać jego spojrzenia, ale przytrzymał dłonią jej brodę i odchylił jej głowę do tyłu. – Nigdy nie stracę zainteresowania tobą. Jakże bym mógł? Jesteś najbardziej pociągającą i namiętną kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem.

Jego pocałunek był delikatny, ale w ciągu kilku sekund przerodził się w namiętny i pochłaniający. Pomimo swoich zastrzeżeń co do niego i dręczącej ją niepewności, czego oczekuje od niej i tego małżeństwa, rozpływała się przy nim. Raphael wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka, gdzie nakrył ją swoim ciałem. – A teraz, moja słodka żono, pozwól, że ci pokażę, jak bardzo mnie interesujesz.

ROZDZIAŁ 16 Była to już trzecia noc z kolei, kiedy Isabella obudziła się i stwierdziła, że jest sama. Raphaela nigdzie nie można było znaleźć. Podobnie jak dwie noce wcześniej, przyszedł do łóżka i kochał się z nią, tylko by zniknąć w momencie, kiedy zasnęła. Początkowo myślała, że znajdzie go na dole w biurze albo w salonie, popijającego kieliszek grappy

3

lub czytającego książkę, ale za

wyjątkiem służących dom był pusty. Jednak co rano był ponownie u jej boku, śpiąc z ciałem ściśle do niej przyciśniętym, jakby nigdy jej nie opuszczał. Pomimo jego zapewnień, że nie straci nią zainteresowania, tak jak zrobił to Giovanni, nie mogła się powstrzymać przed snuciem domysłów o tym, gdzie udawał się w środku nocy. Ale nie popełni tego samego błędu, jak to zrobiła w przypadku Giovanniego. Nie pozwoli mu traktować się w ten sposób. Jeśli zniknie ponownie, podąży za nim i dowie się, co takiego przed nią ukrywa. *** Raphael wszedł do bawialni we własnym domu i zauważył, że miał gościa. Lorenzo, jeden z jego najbliższych przyjaciół, siedział rozwalony w rogu kanapy. – Lorenzo, dobrze cię widzieć. Lorenzo posłał mu krzywy uśmiech, a w jego niebieskich oczach błyszczały figlarne ogniki. Jego rozpuszczone, długie do ramion włosy i rozpięta koszula, świadczyły o tym, że czeka już na niego od dłuższego czasu, a krople krwi na jego piersi wskazywały, że posilał się niedawno. Całkiem niedawno. – I wzajemnie. Słyszałem, że stosownie będzie złożyć ci gratulacje. Nozdrza Raphaela rozszerzyły się, kiedy wyczuł świeżą krew. Właściwie, to zapach był dość intensywny. Rozejrzał się po pokoju i zauważył Dantego siedzącego w swoim ulubionym fotelu przed kominkiem, z młodą kobietą na 3

Grappa – włoska wódka z winogron.

kolanach. Jej suknia była rozpięta z przodu, odsłaniając jej niewielkie, ale jędrne piersi, które Dante pieścił, ssąc jej szyję. Krople krwi spłynęły w dół po policzku Dantego, na dowód tego, jak łapczywie pił z kobiety. Jej miękkie jęki dotarły do jego uszu. Znajdowała się pod urokiem Dantego. Raphael wiedział, że nie będzie pamiętała niczego, co zrobił jej jego brat. Umiejętność perswazji, której użył jego brat, była właśnie tą, która przez wielki pomogła jemu i jego towarzyszom wampirom, uniknąć zdemaskowania. Każdy wampir używał tej umiejętności podczas pożywiania się. Poczuł jak jego spodnie robią się ciasne na samą myśl o pożywianiu się z kobiety. Nie z jakiejś tam kobiety. Z Isabelli. Z pomrukiem, odwrócił się od tego widoku i uścisnął Lorenzo, który wstał z kanapy. – Dziękuje, mój przyjacielu. Lorenzo spojrzał z ukosa na Dantego. – Chciałbyś trochę? Przyniosłem ją dla Dantego, ale jak obaj wiemy, nie ma nic przeciwko dzieleniu się. Prawda, Dante? Chociaż chciałby bardzo przyjąć ofertę, podjął decyzję, że teraz, kiedy poślubił Isabellę, będzie się pożywiał tylko od mężczyzn. Czuł, że to nie byłoby właściwe, gdyby dotykał innej kobiety. – Nie, dziękuję. – Musisz zrozumieć, Lorenzo, że mój brat jest oczarowany swoją żoną. – Dante wyciągnął swoje wysunięte kły z szyi kobiety. – Wygląda na to, że nie chce poddać się pokusie dotykania innej kobiety. – A Dante wydaje się wtykać nos w nie swoje sprawy. To z kogo się pożywiam to wyłącznie moja sprawa. – Wypalił w odpowiedzi Raphael. – A teraz, jeśli skończyłeś z pożywianiem się, czy możemy przejść do interesów? Czego dowiedziałeś się o Giovannim Tenderini?

Dante polizał niewielkie nakłucia na szyi kobiety, po czym wstał i zaniósł ją, aby położyć na sofie. Następnie otarł usta i spojrzał na Raphaela, z poważną miną. – Był Strażnikiem. Ale pozwolę, aby to Lorenzo opowiedział ci tą historię. Swoją drogą, jest dosyć ciekawa. – Tak – potwierdził Lorenzo – Strażnikiem zmienionym w Wampira. Szok wstrząsnął Raphaelem. – Co? – Dobrze usłyszałeś. Ścigał naszą grupę wraz z kilkoma Strażnikami, ale udało nam się oddzielić go od jego towarzyszy. Przyparliśmy go do muru w ślepym zaułku. Nie miał drogi ucieczki. Nico wpadł na genialny pomysł odpłacenia się wyjątkową karą. Raphael wstrzymał oddech, domyślając się na co się zanosi. – A czyż najodpowiedniejszą karą dla Strażnika nie byłoby stanie się tą samą kreaturą, na którą polował, nie sądzisz? Więc Nico go przemienił. Szarpał się i walczył – bardzo odważny człowiek, jeśli mogę dodać. Ale bez skutku. W końcu, stało się. Uczynił go jednym z nas. Miesiąc później usłyszeliśmy o jego śmierci. Zastanawiam się, czy sam odebrał sobie życie. Musiał wiedzieć, że utonie. – Teraz wszystko nabrało sensu. Raphael przejechał dłonią przez włosy. – Co nabrało sensu? – zapytał Dante. – Isabella zauważyła w nim zmianę na miesiąc przed jego śmiercią. I nigdy więcej nie założył już pierścienia Strażników. Ale nie wierzę w to, że popełnił samobójstwo. Bardziej prawdopodobne jest to, że ktoś mu bliski przyspieszył jego koniec. – Jego żona? – zapytał Lorenzo. Raphael

posłał

skrzywdziłaby muchy.

przyjacielowi

karcące

spojrzenie.

Isabella

nie

– Nie, Isabella nie skrzywdziłaby żywej duszy. – Wydajesz się być tego pewien, mój bracie. Czy nie mówiłem ci, żebyś nie ufał swojej żonie? Uważaj albo możesz skończyć tak, jak jej pierwszy mąż. Raphael spojrzał na swojego brata. – Isabella nie ma z tym nic wspólnego. Podejrzewałbym raczej, że to jego kuzyn Massimo jest zamieszany w jego śmierć. Czy posłałeś kogoś, żeby go śledził? Dante skinął głową. – Jest ostrożny. Żadnych podejrzanych spotkań z kimkolwiek, jak do tej pory. I nie zauważyliśmy u nikogo tego pierścienia. Podejrzewam, że Strażnicy noszą go tylko w domowym zaciszu albo zakładają, kiedy spotykają się ze sobą. – Będziemy musieli uzbroić się w cierpliwość. – Raphael spojrzał na zegarek. – Muszę wracać, zanim Isabella się obudzi. Dante stwierdził: – Myślę, że powinieneś ją zostawić. Nie potrzebujemy jej, żeby dostać się do Massimo. Teraz, gdy znamy jego nazwisko i miejsce zamieszkania, twoje przywiązanie do niej nie jest konieczne. Stanie się tylko ciężarem i narazi cię na niebezpieczeństwo. Raphael warknął. – Ona jest moja. I tak już zostanie.

ROZDZIAŁ 17 Wiedząc, że znów musiał się pożywić, Raphael wysunął się z ramion swojej śpiącej żony i wstał z łóżka. Może powinien był przyjąć jej propozycję zajęcia komnaty sypialnej Giovanniego, ale nie mógł się zmusić, aby spać samotnie i odwiedzać ją jedynie po to, aby się z nią kochać. Uwielbiał trzymać ją w ramionach, kiedy spała. To go uspokajało. Starając się poruszać najciszej jak potrafił, chwycił z krzesła ubrania i wyszedł z komnaty, bezgłośnie zamykając za sobą drzwi. Czuł się jak złodziej, kiedy ubierał się na korytarzu, ale wiedział też, że gdyby teraz nie odszedł, istniało duże prawdopodobieństwo, iż zaatakuje swoją żonę. Oferta Lorenzo, aby poprzedniej nocy pożywił się od tamtej ofiary, miała pewien powab, ale prawdę mówiąc brzydziła go myśl o położeniu rąk na innej kobiecie. Lepiej dla niego było zatopić kły w mężczyźnie. W mniejszym stopniu odczuwał to jako zdradę. Przerażał go fakt, że rozpatrywał to w tych kategoriach. Nigdy nie należał do jednej kobiety, ale duże znaczenie miało dla niego to, aby pozostać wiernym Isabelli. Zasłużyła na to. Pragnął, aby to małżeństwo wypaliło. Raphael był ostrożny, kiedy wyszedł z domu i zamknął drzwi przy bocznym wejściu. Spojrzał w górę na księżyc w pełni, który zalewał światłem wąskie alejki. Zbyt dużo światła jak na jego gust. Wolał ciemność, ponieważ łatwiej było mu się ukryć. Ale nie miał wielkiego wyboru. Głód wpływał na jego zachowanie. Ostatni raz pożywił się w noc po tym jak on i Isabella zatrzymali się w jego domu, ale jego głód wzrósł w ciągu ostatnich trzech dni, bardziej niż zwykle. Fakt, że kochał się ze swoją namiętną żoną kilka razy dziennie i w nocy, stanowił jeden z powodów tego stanu. Wyczerpywała jego energię, ale nie miał nic przeciwko temu. Nie mógł się powstrzymać przed obłapianiem jej, za

każdym razem, kiedy ogarniało go pragnienie. Zarzucenie w górę jej spódnic w biurze stanowiło tylko początek. W ciągu dnia, pieprzył ją szybko i gorączkowo, ale w nocy, kiedy znajdowali się odizolowani od reszty świata w jej komnacie, nie spieszył się i kochał się z nią słodko: słowami, pieszczącymi dłońmi i delikatnymi pocałunkami. Nie potrafił stwierdzić, co Isabella lubiła bardziej, czy sposób w jaki pieprzył ją w każdym możliwym miejscu w domu, czy kiedy wielbił jej ciało w nocy. Czasami patrzyła na niego wzrokiem przestraszonej łani, ale w chwili, gdy kładł na niej swoje dłonie, to spojrzenie zawsze znikało, zastąpione przez blask w jej oczach, kiedy zaczynał się z nią kochać. Raphael westchnął i wycelował swoje wyćwiczone oczy w kierunku poruszenia przed nim. Kiedy tylko się pożywił, zawsze od razu wracał do domu i budził Isabellę, aby się z nią kochać. Ruch, który wychwyciło jego oko spowodował mężczyzna, który zataczał się idąc wzdłuż alejki. Zapach, który od niego emanował potwierdził, że był pijany. To jeszcze bardziej wszystko ułatwiało. Nawet nie będzie musiał go zniewolić, aby do niego podejść i pożywić się. Pijani nigdy nie pamiętali, co się wydarzyło. A krążący alkohol w krwi tego mężczyzny, oprócz odżywienia go, zapewni mu w dodatku niewielki rausz. Nie powstrzyma go to jednak od napicia się. Raphael zbliżył się do mężczyzny. – Dobry wieczór, kolego. Mężczyzna odwrócił głowę, ledwie skupiając na nim wzrok, a jego usta wykrzywiły się w głupim uśmiechu. – Hę? Raphael otoczył ramieniem barki pijaka, po czym obrócił go przyciskając do swojej piersi, zanim jego kły wysunęły się i zanurzył je w jego szyi. Mężczyznę przeszedł lekki dreszcz. Jego kły pokryte były substancją, która

uśmierzała wszelki ból, co umożliwiało pożywianie się od ludzi, nie powodując krzyków bólu. Kiedy bogata, zaprawiona alkoholem krew znalazła się na jego języku i spłynęła w dół jego gardła, Raphael pozwolił, aby jego zmysły rozluźniły się. Zamknął oczy i wsłuchiwał się jedynie w potrzeby własnego ciała. Ciągnął krew z żyły, długo i mocno, przyjmując życiodajny płyn. Jego jedyną myślą było to, jak bardzo pragnął, aby szyja z której pił należała do Isabelli. Pić z niej, żywić się jej aromatyczną krwią, upajać się jej istotą, kiedy wbijałby swojego nieokiełznanego kutasa w … Krzyk przeszył ciszę alejki. *** Isabella ledwie zdała sobie sprawę, że to ona krzyczała, kiedy ujrzała jak głowa Raphaela nagle odwraca się w jej kierunku, uwalniając szyję mężczyzny, w którą miał wbite zęby. Kiedy przygwoździł ją swoim przenikliwym spojrzeniem, zobaczyła jak krew kapie z jego ust i spływa mu po brodzie. Miał otwarte usta, dzięki czemu mogła wyraźnie zobaczyć biel jego kłów. Patrzyła na niego sparaliżowana. Słyszała pogłoski o stworzeniach takich jak on, ale nigdy w żadną nie wierzyła. Zawsze myślała, że były one jedynie bajkami, którymi straszy się dzieci. Ale to, co teraz przed sobą widziała nie było bajką, czymś czemu mogłaby zaprzeczyć. Była żoną wampira. Istoty, która piła krew i wysysała życie z ludzi. W momencie, kiedy Raphael uwolnił mężczyznę opierając go o ścianę i skierował się w jej stronę, ponownie odnalazła w sobie siłę i zaczęła uciekać. – Isabella! – zawołał za nią. – Zatrzymaj się! Głos zbliżył się i wiedziała, że ją ściga. Cieszyła się, że założyła spodnie, przez co łatwiej było jej biec. Ukryła je pod łóżkiem, wiedząc, że założenie ich zajmie jej w ciemności mniej czasu niż gdyby miała ubrać suknię. W chwili,

kiedy Rapheal opuścił komnatę, wyskoczyła z łóżka i przygotowała się, aby za nim podążyć. Ale nigdy nie spodziewała się, że ujrzy coś takiego. Teraz niemal żałowała, że zamiast tego nie przyłapała go z kochanką. Łatwiej byłoby sobie z tym poradzić – i bezpieczniej. Jej uda paliły, kiedy nadal biegła, chociaż wiedziała, że nigdy nie mogłaby go zdystansować. Dźwięk jego butów na brukowanej ulicy, zbliżał się do niej. Kłuły ją płuca, po tym jak zmuszała się do coraz cięższego i szybszego biegu. – Isabella, proszę! Następnie jego ręka chwyciła kołnierz jej płaszcza i pociągnęła ją do tyłu. – Nie! Pośliznęła się na mokrym kamieniu i upadłaby, gdyby Raphael nie przyciągnął jej do swojej piersi i nie uwięził w ramionach. Zamknęły się wokół niej jak łańcuchy, unieruchamiając górną połowę jej ciała. Ale wciąż miała wolne nogi. Kopała nimi, próbując zmusić go do poluzowania uścisku, ale bezskutecznie. – Przestań walczyć, Isabella. Nigdy bym cię nie skrzywdził. Zaufaj mi, proszę. – Nie, wypuść mnie, ty potworze! Jego usta znalazły się przy jej uchu, a jego oddech pieścił jej szyję, kiedy jej odpowiedział. Jego głos był niski i kojący. – Przykro mi, że musiałaś się dowiedzieć o tym w taki sposób, ale nie jestem potworem. Nadal jestem tym samym mężczyzną, który cię kocha. Łzy zagroziły wypłynięciem na powierzchnię, ale zmusiła je do cofnięcia się. – Nie. Wypuść mnie. Pozwól mi odejść. Poczuła, jak pokręcił za nią głową. – Nigdy, mój aniołku.

Po czym, Raphael ruszył, niosąc ją przed sobą. Ponownie chwyciła ją panika. Zabierał ją w ciemne miejsce, aby następnie osuszyć ją z jej krwi. Znowu wierzgnęła nogami, trafiając go w łydki. – Nie! Gdzie mnie zabierasz? – Przestań się szarpać, to na nic. Idziemy do domu. Ale kierunek, w którym zmierzał nie był tym, gdzie znajdował się jej dom. – Kłamiesz. Dom jest w drugą stronę. – Do mojego domu – poprawił się i potarł usta o jej policzek. Dreszcz spłynął w dół jej ciała i nie wiedziała czy spowodował to strach, czy była to jej zwykła reakcja na jego dotyk. Isabella przestała się z nim szarpać, wiedząc, że było to bezcelowe. Był większy i nieskończenie silniejszy od niej. Było lepiej, aby zachowała swoje siły tak, aby później mogła spróbować uciec. Teraz niektóre rzeczy zaczęły nabierać sensu. Dante niepokoił się tym, że ona dowie się, że Raphael jest wampirem. A jego nocne nieobecności? Najwyraźniej wychodził atakować ludzi i pożywiać się ich krwią. A teraz ona będzie następna. Teraz, kiedy odkryła jego sekret i nie będzie się już musiał przed nią więcej ukrywać. Czy to będzie bolało? Jak długo to potrwa, zanim ją osuszy? Czy wrzuci jej martwe ciało do jednego z kanałów? Isabella wzdrygnęła się na te wstrętne myśli. Poślubiła nieznajomego, aby ocalić swoją reputację, a teraz z tego powodu straci swoje życie. Czy to była kara za dnie i noce pełne niezmąconych przyjemności jakim oddawała się z Raphaelem? Czy będzie musiała ponieść karę za swoje grzechy na tym świecie, zamiast na następnym? Przeszył ją dreszcz tylko na samą myśl o tym, na co pozwalała, aby jej robił. Wszystkie te zakazane przyjemności jakim dawał upust, sposób w jaki się z nią pieprzył – a ona kochała każdą rozpustną sekundę tego, i nawet prosiła o więcej, ośmielając go, aby zachowywał się bardziej ekstremalnie. Pozwoliła mu

używać swojego ciała, tak jak robiły to tylko kurwy, co sprawiło jej jeszcze więcej przyjemności, o jakiej nie wiedziała, że istnieje. – Jesteśmy. Raphael otworzył drzwi i wniósł ją do środka. Światło było słabe, tylko kilka ściennych kinkietów oświetlało korytarz, niemniej jednak rozpoznała to miejsce. Znaleźli się ponownie w jego domu, jego kryjówce, jego legowisku. Jakkolwiek nazywał to wampir. Była teraz zdana na jego łaskę.

ROZDZIAŁ 18 Raphael uwolnił Isabellę i zamknął za nimi drzwi swojej komnaty sypialnej. Natychmiast odsunęła się od niego i prawdę mówiąc to nie mógł jej za to winić. Była przerażona z powodu tego, czego była świadkiem. Zsunął z ramion swój płaszcz i rzucił go na krzesło. – Usiądź, kochanie i rozgość się. Wyprostowała się i spojrzała na niego. – Wolę stać. – Myślę, że będzie sprawiedliwie jeśli ci powiem, że każda podejmowana przez ciebie próba ucieczki przede mną, będzie stratą czasu. Jestem szybszy, silniejszy i zmotywowany. Otworzył szufladę i wyciągnął czystą chusteczkę, wycierając z twarzy pozostałą krew. – Przykro mi, że musiałaś to oglądać. Ale nie powinnaś była mnie śledzić. Kiedy zrobił krok w jej stronę, ona cofnęła się o kilka do tyłu. – Nie zbliżaj się – ostrzegła go słabym głosem. Słyszał szaleńcze bicie jej serca. – Bardzo trudno jest kochać się w takiej odległości. Jej oczy rozszerzyły się. – Nie pozwolę ci się dotknąć. – Pozwolisz, i zrobisz to z własnej woli. – Nigdy. Nie pozwolę, aby potwór taki jak ty mnie dotknął. – Isabella, proszę, pomyśl przez chwilę. Wiem, że jesteś w szoku, ale postaraj się przypomnieć sobie ostatnie kilka dni. Czy kiedykolwiek w tym czasie cię skrzywdziłem? Wyczuł jej wahanie i wiedział, że nie mogła odpowiedzieć twierdząco na to pytanie. Jednak milczała. Zamiast tego, uniosła podbródek w wyrazie oporu. – Boisz się mnie?

Pojawiło się prawie niedostrzegalnie skinięcie głową. Raphael przełknął ślinę. Ostatnią rzeczą jakiej pragnął, to żona, która się go bała. Musiał ją przekonać, że nie ma się czego obawiać z jego strony. Jedynym sposobem, by to osiągnąć było stać się przed nią podatnym na zranienie. Było to ryzyko, które był zmuszony podjąć. Gdyby tego nie zrobił, straciłby ją na zawsze. – W porządku, Isabella, wygrałaś. Rozpiął guziki swojej koszuli. – Co robisz? W jej głosie ponownie pojawiła się panika. – Rozbieram się. Rzucił koszulę na podłogę, a następnie ściągnął buty. – Powiedziałam ci, że nie pozwolę abyś mnie dotknął. Jego spodnie upadły na podłogę, a on stanął przed nią nagi. – Ja nie będę cię dotykał, to ty będziesz dotykać mnie. Pokręciła przecząco głową, odsuwając się jeszcze dalej. Raphael podszedł do łóżka i otworzył szufladę nocnego stolika. Wyjął swój pistolet i położył go na wierzchu. Kiedy wyciągnął skórzane więzy i odwrócił się do niej, wrzasnęła: – O Boże! – Isabella. One nie są dla ciebie. Są dla mnie. Wewnątrz skóry znajduje się cienka warstwa srebra, jest to metal, którego wampir nie jest w stanie rozerwać. Chcę, żebyś przywiązała mnie do łóżka. Będę na twojej łasce i przekonasz się, że nie jestem dla ciebie zagrożeniem. Spojrzał z powrotem na nocny stolik i zauważył, że podążyła za jego spojrzeniem. – Pistolet jest naładowany srebrnymi kulami. Zabiją wampira. Jeśli stwierdzisz, że stanowię dla ciebie zagrożenie, użyj go. Isabella pokręciła głową.

– To podstęp. Zaatakujesz mnie, jak tylko się do ciebie zbliżę. – Nie. Podszedł do łóżka i położył się. – Przywiążę do łóżka najpierw swoje kostki, a potem ty zrobisz to samo z moimi rękoma. Ufam ci. A teraz chcę, abyś i ty mi zaufała. Raphael wiedział, że jest szalony proponując coś takiego, ale musiał sprawić, aby mu zaufała. Jeśli go zabije, to tak naprawdę nie będzie to miało znaczenia, ponieważ życie bez Isabelli nie miało dłużej dla niego sensu. Jeśli nie potrafiła zaakceptować tego kim był, byłoby lepiej gdyby teraz zakończyła jego życie i nie pozwoliła mu cierpieć z powodu utraty jej miłości. Nie spuszczając jej z oczu, przywiązał pierwszą kostkę, a następnie drugą w nogach łóżka, zostawiając wystarczającą długość, aby nadal mógł zginać nogi. Następnie wyciągnął ręce z pozostałymi więzami. – Weź je. Zawiąż je mocno. W jej krokach było wahanie, kiedy do niego podchodziła. Zobaczył jak jej spojrzenie wędruje do nocnego stolika na którym leżał pistolet, a następnie z powrotem na niego. – Zwiąż mnie, Isabella. Położył skórzane rzemienie na łóżku obok siebie i uniósł ręce do góry w kierunku wezgłowia z pętlami, które zostało zaprojektowane do zawiązania więzów. Kolejne kilka kroków i stanęła obok łóżka. Skinął głową, kiedy sięgnęła po pasek. Mógł zobaczyć jak się poci, cienka warstwa wilgoci utworzyła się na jej czole. Wciągnął jej zapach i poczuł jak twardnieje. Instynktownie spojrzał na swojego kutasa. który uniósł się twardy i gruby. Kiedy skierował swoje spojrzenie z powrotem na Isabellę, przyłapał ją jak wpatruje się w jego pobudzonego kutasa. Potem sięgnęła po jego nadgarstek i zawiązała wokół niego pierwszy skórzany pasek. Pomimo swoich drżących rąk,

umocowała go mocno do wystającego haka. Nie spuszczając go z oczu, okrążyła łóżko i zrobiła to samo z jego drugim nadgarstkiem. – Dziękuję – wyszeptał. Wypróbował więzy. Trzymały. Nigdy nie był tak bezbronny w całym swoim życiu. Ale Isabella już raz uratowała mu życie i miał nadzieję, że w głębi swojego serca odkryje coś, co sprawi, że nie odbierze mu teraz tego, które mu podarowała. *** Raphael pozwolił się związać, ale czy naprawdę nie był w stanie przerwać tych więzów? Co jeśli ją okłamywał? Isabella obeszła łóżko, trzymając się blisko, aby móc go obserwować. Kiedy dotarła do nocnego stolika, spojrzała na pistolet. Kątem oka widziała jak na nią patrzy, ale nie ruszał się, nie podejmując żadnych wysiłków, aby uwolnić się ze skórzanych rzemieni. Ale to nie stanowiło wystarczającego dowodu, że był naprawdę skrępowany. Isabella chwyciła pistolet i odwróciła się do niego, kierując go w stronę jego piersi. Przez chwilę w jego oczach pojawił się błysk zaskoczenia, po czym został zastąpiony przez rozczarowanie. Opuścił powieki. Jego głos brzmiał płasko, kiedy przemówił: – Zaryzykowałem i przegrałem. Miałem nadzieję, że twoja miłość będzie wystarczająco silna, ale byłem w błędzie. Spojrzał na nią. – Kocham cię, Isabello. Ostatnie pięć dni było najszczęśliwszymi w całym moim życiu. Przykro mi, że nie czujesz do mnie tego samego. Celuj w moje serce i zrób to szybko. Potem zamknął oczy i głęboko odetchnął. – Dlaczego pozwoliłeś, abym cię związała? – To już nie ma znaczenia. – Dla mnie ma.

Jego oczy pozostały zamknięte. – Podjęłaś decyzję, mój aniołku. Ale ona koniecznie potrzebowała odpowiedzi. – Otwórz oczy. Spójrz na mnie. Powiedz mi dlaczego! Isabella przełknęła szloch. Gdy jego oczy otworzyły się, przygwoździł ją zaskoczonym spojrzeniem. – Chcesz wiedzieć, dlaczego? Pozwoliłem ci mnie związać, ponieważ pragnę, byś zrozumiała, że jestem gotów zrobić wszystko dla twej miłości. Muszę wiedzieć, że ufasz mi, iż nigdy bym cię nie skrzywdził. A jedynym sposobem, aby to osiągnąć, to pokazać ci, że cała władza jest w twoich rękach. A teraz, kiedy już zaspokoiłem twoją ciekawość, zakończ proszę moje cierpienie, ponieważ życie bez twojej miłości jest gorsze niż miłosierna śmierć. Wtedy to rozpoznała. Raphael ją kochał, bardziej niż ktokolwiek w jej życiu. Mogła to poczuć głęboko w swoim sercu. Jak mogłaby zabić takiego mężczyznę? Jak mogłaby pozwolić, aby taka miłość prześliznęła jej się przez palce? Czy to ważne, że była to miłość wampira? Jednak wciąż … – Czy zabijasz ludzi, na których się pożywiasz? Wyraziła głośno obawę, którą nosiła w sercu. Czy był krwiożerczym mordercą? – Nie, moje kochanie. Nie zabijam, chyba, że zagrożone jest moje życie. Jedynie się na nich pożywiam. Isabella wypuściła powietrze, które wstrzymywała. Nie był mordercą. Pozwoliła swoim oczom powędrować wzdłuż rozpostartego przed nią, nagiego ciała Raphaela – wrażliwego i wciąż pobudzonego. Ze swoimi związanymi i przywiązanymi rękoma nie wyglądał na takiego potwora. Były to dłonie, które ją pieściły, obdarowując ją przyjemnością ponad wszelkie wyobrażenie. Spuszczając wzrok niżej, napawała oczy widokiem jego kutasa. Twardy i ciężki, wyginał się do góry i leżał płasko na jego brzuchu. Dzięki niemu, odkąd

go spotkała, każdego dnia doprowadzał ją do ekstazy. Czy naprawdę potrafiłaby zabić kogoś tak idealnego, tylko z powodu tego kim był? Isabella opuściła ramię i odrzuciła pistolet w nogi łóżka, gdzie wylądował w miękkiej pościeli. Kiedy wdrapała się na łóżko, jego oczy rozszerzyły się. – Isabella? W jego głosie brzmiała nadzieja. Przysunęła się do niego, po czym bez namysłu usiadła na nim okrakiem, zanim napotkała jego usta swoimi wargami. Jego zaskoczony jęk został zagłuszony przez jej własny. – Mój aniołku. – Pocałuj mnie, mój mężu – szepnęła przy jego rozchylonych ustach. Nie wyczuła kłów, kiedy wziął jej usta w gwałtownym pocałunku, jedynie miękkie wargi i głodny język, którym ją pożerał. Lizała jego język mocnymi pociągnięciami, w sposób, jaki wiedziała, że mu się podobało. Raphael przerwał pocałunek i spojrzał na nią oczami wypełnionymi mroczną namiętnością. – Zdejmij płaszcz i koszulę, i pozwól mi ujrzeć swoje piękne cycki. W ciągu kilku sekund pozbyła się irytującej odzieży, zatrzymując tylko spodnie, rozkoszując się jego głodnym wzrokiem. Kiedy była naga, oblizał usta. – A teraz przysuń je do mnie. Spojrzał w górę, aby napotkać jej spojrzenie. – Nie będę gryźć. Chyba, że zechcesz, abym to zrobił. W jego głosie pojawiło się wahanie, jakby nie był pewien, czy powiedział właściwą rzecz. – Czy będę chciała, abyś to zrobił? – zapytała z przemożną ciekawością. – Może pewnego dnia. Ale uwierz mi, kiedy mówię, że nawet jeśli nigdy nie pozwolisz mi spróbować swojej słodkiej krwi, na zawsze pozostanę twoim wiernym mężem. Nigdy w to nie wątp.

Nie miała wątpliwości, że tak będzie. Szczerość brzmiała nie tylko w jego słowach, ale promieniowała również z jego oczu. To była chwila, w której zdała sobie sprawę, że on nigdy nie będzie w stanie ponownie jej okłamać, ponieważ patrząc w jego oczy zawsze będzie wiedziała, czy jest z nią szczery. Ta myśl rozgrzała jej serce. – A teraz pozwól mi possać te cycki zanim spłonę z pożądania do ciebie. Posłał jej krzywy uśmiech, a Isabella opuściła swoje piersi tak, aby zawisły nad jego twarzą. Wygiął się, by unieść się do niej bliżej, ale skórzane paski na jego nadgarstkach, nie pozwalały mu na dużą swobodę ruchu. – Chcesz moje cycki? – drażniła się z nim. – Jak bardzo ich chcesz. Pchnął biodra w górę, przyciskając swoją twardą długość do jej płci. Ciepła ciecz napłynęła do jej cipki, która zacisnęła się w odpowiedzi. – Tak bardzo. – Ach – odpowiedziała, usiłując wydać z siebie jak najbardziej zalotny głos. – To w istocie jest całkiem imponujące, Panie. Obniżyła się o kolejny centymetr. Jego język natychmiast wysunął się na zewnątrz i okrążył jeden sutek. – Ależ mój Panie, czy sądzisz, że to stosowne? – Bardzo stosowne, Pani – przyłączył się do jej gry. – A teraz, gdyby Pani obniżyła się jeszcze troszkę niżej, mógłbym jej pokazać, jak bardzo stosowne to jest. – Pani zrobi coś więcej niż tylko to. Ujęła jedną pierś i wsunęła sutek do jego ust. Raphael westchnął z zadowolenia i wessał go w usta, nie spuszczając oczu z jej twarzy, okazując jak bardzo doceniał jej gest. Ssał łapczywie, zmieniając małą grudkę w twardy szczyt, a jej wnętrzności w papkę. Odsunęła się, nie będąc w stanie dłużej tego znieść. – Drugi – błagał.

Nie będąc w stanie, aby mu się oprzeć, zbliżyła drugą pierś do jego ust. Tym razem ssał ją jeszcze mocniej, jakby nigdy nie miał zamiaru wypuścić jej ponownie ze swoich ust. Dyszała ciężko. – Panie, to z pewnością nie może być stosowne. Raphael wypuścił jej sutek ze swoich ust i przejechał językiem między jej piersiami, liżąc ją, jakby pożerał przepyszny deser. – Stosowniej byłoby, gdyby Pani pozwoliła mi pieprzyć swoje piersi. Nie wiedziała, co miał przez to na myśli, niemniej jednak jej zainteresowanie wzrosło. – A w jaki sposób taki wyczyn jest możliwy do osiągnięcia? Posłał jej zawadiacki uśmiech. – Przesuń się w dół, aż twoje cycki zetkną się z moim kutasem. Potem umieść go między nimi i ściśnij je razem swoimi rękoma. Na jego opis, rozkoszne dreszcze tańczyły na jej skórze. – Dlaczego, Panie, to zdecydowanie brzmi rozpustnie. – Tak – wychrypiał. – Więc zrób to, moja piękna Pani. Chwyć mojego kutasa między swoje cudowne ciało i spraw, abym doszedł. Całe ciało Isabelli wibrowało, kiedy zsuwała się w dół jego umięśnionego torsu, przeciągając swoje wrażliwe sutki po jego skórze. Każde słowo, które wypowiedział Raphael, sprawiło, że czuła się coraz bardziej pobudzona. Cały jej strach zniknął. Pozostała tylko namiętność i miłość, którą do niego czuła. I wiedza, że będzie spełniał wszystkie jej fantazje. Szczelina między jej piersiami była mokra z powodu jego lizania. Teraz wiedziała, że zrobił to celowo, tak aby jego kutas ślizgał się gładko w tym miejscu. Kiedy przycisnęła dłonie do zewnętrznej strony swoich piersi, wydał niekontrolowany jęk. – O, kurwa!

Isabella przemieściła się, dzięki czemu jego kutas przesunął się w kierunku jej gardła, po czym ponownie się cofnęła. Dobrze było czuć jego twardą, gorącą długość, pulsującą między jej obfitym ciałem. – Tak, Panie, czy to wystarczająco stosowne dla ciebie? – Bardziej niż stosowne. Jego biodra napięły się i zaczął pompować nimi w górę i w dół. – Tak, mój aniołku, to wszystko jest bardzo stosowne. Jego głos stawał się coraz bardziej niewyraźny i nierozpoznawalny z każdym pchnięciem jego kutasa. Kiedy poczuła jak sztywnieje, a jego kutas się szarpnął, wiedziała, że zbliżał się do krawędzi. Isabella uwolniła go z więzienia swoich piersi i wzięła go w usta jednym płynnym ruchem. Było jasne, że nie spodziewał się tego. – O Boże, Isabella! Kurwa! Raphael krzyknął i wystrzelił gorącym nasieniem w jej usta, kiedy jego ciało drżało i trzęsło się konwulsyjnie. Przełknęła nieco słonej cieczy, ale jego wytrysk był tak szybki i mocny, że nie mogła nadążyć z jego połykaniem. Uniosła głowę i uwolniła go. Jej dłoń objęła jego kutasa, pompując go, a wypływające soki ułatwiały jej działania, kiedy jego orgazm ustępował. Spojrzała na jego twarz. Miał wywrócone oczy, rozchylone wargi, a krople potu spływały mu po czole i szyi. Nigdy nie widziała bardziej erotycznego widoku, od swojego bardzo zaspokojonego męża. Jej dłoń uwolniła jego kutasa i przesunęła się w kierunku jego jąder, sprawiając, że się szarpnął. – Próbujesz mnie zabić, Isabella? – wyszeptał bez tchu. Następnie otworzył oczy i uśmiechnął się. – Uwielbiam cię dotykać. – I możesz mnie dotykać wszędzie, gdzie tylko chcesz – zapewnił ją.

– Nie przeszkadza ci, że nie jestem porządną żoną? Że zachowuję się przy tobie jak dziwka? – Jesteś moją żoną. Możesz się przy mnie zachowywać jak tylko chcesz. Nic między nami nie stanowi tematu tabu. – Nic? Czy masz na myśli to, że cokolwiek zechcę, abyś mi zrobił – nawet jeśli jest to wyuzdane – zrobisz to? Jęknął. – Tak, mój aniołku. I cokolwiek zechcesz zrobić ze mną, chcę, abyś to zrobiła. Isabella oblizała wargi i popieściła jego jądra swoją wilgotną dłonią. – Czy pamiętasz, co robiłeś mi w biurze? Coś błysnęło w jego oczach. – Masz na myśli wtedy, kiedy wziąłem cię od tyłu? – Tak. Pozwoliła, aby jej palce osunęły się niżej za jego jądra. – Podobało ci się, kiedy palcem pieprzyłem twój słodki tyłeczek? Oddychał teraz szybciej. – Tak. Przesunęła palec głębiej ku szczelinie jego pośladków. Chwilę później, Raphael podciągnął w górę swoje kolana tak wysoko jak pozwoliły mu na to skórzane więzy, ustawiając swoje stopy płasko na łóżku. – Chcesz zrobić dla mnie to samo? – odgadł. Isabella skinęła głową, nie będąc w stanie wyrazić na głos swojego pragnienia. – Przesuń swój palec do tyłu. – Nie masz nic przeciwko? – zapytała, dziwiąc się, że przystał na jej prośbę bez sprzeciwu. Jego oczy były ciemne z pożądania, kiedy na nią spojrzał. – Pieprz mnie swoim palcem, mój aniołku i spraw, abym ci się oddał.

Wsunęła głębiej swój palec, nadal śliski od jego spermy, i znalazła pomarszczoną dziurkę. Otoczyła ją, z początku nieśmiało, ale potem z większą determinacją. Kiedy umieściła opuszek palca przy jego wejściu, poczuła jak na niego naciska. – Tak – zachęcił ją – pozwól mi poczuć cię w sobie. Wsunęła palec do środka, przeciskając się przez ciasny pierścień. Nasienie na jej palcu ułatwiło jej wejście i sprawiło, że bez problemu wsunęła się do środka. – Czy tak jest … dobrze? – zapytała niepewnie. – Jest o wiele lepiej. – Lepiej? – zapytała Isabella i pociągnęła palec lekko do tyłu. Zacisnął razem mięśnie, starając się zatrzymać ją w środku. – Nie przerywaj. Wsunęła się z powrotem, ale nie zapomniała o tym, co powiedział. – Czy ktoś już robił ci to wcześniej? Miała nadzieję, że ona była jedyną osobą, która dotykała go w ten sposób. Jego wzrok zderzył się z jej spojrzeniem. – Nie. Nigdy nie pozwoliłem nikomu na tak intymną pieszczotę. Jesteś pierwsza. Jedyna. Ale używałem wcześniej zabawek. – Zabawek? Co miały z tym wspólnego dziecięce zabawki? – Metalowe przyrządy, zaokrąglone i zakrzywione, aby się nimi pobudzić. Ale przekonałem się, że bardziej wolę mieć w sobie twoje palce, niż jakąkolwiek zabawkę, jaką mógłbym wymyśleć. – Palce? – Tak, moje kochanie, wsuń we mnie drugi palec – urwał i uśmiechnął się. – Zabierz ode mnie ten ból – powtórzył słowa, które wypowiedziała kilka dni wcześniej.

Raphael jęknął, kiedy zastosowała się do jego życzenia. A ona nic nie mogła poradzić na to, że podniecało ją to, co mu robiła. Był zdany na jej łaskę, ten wampir był dziki z pożądania, i co więcej przykuty więzami, których nie mógł zerwać. Nigdy nie czuła takiego rodzaju władzy, jaką miała teraz – władzy jaką miała kobieta nad mężczyzną. Władzy, którą dał jej nad sobą. – Kocham cię – szepnęła Isabella, wysuwając i wysuwając z niego palce, wbijając je do środka i na zewnątrz jego mrocznego wejścia, kiedy ścisnął ją mocno. Jego jęki wypełniły pokój, zagłuszając wszystko w jej umyśle. Wiodła go ku ekstazie, dając mu to, czego potrzebował. Kiedy zaczął ciągle powtarzać jej imię, a jego ciało zrosił pot, dodała trzeci palec i nacisnęła mocniej. Jego mięśnie zacisnęły się i zwarły wokół niej, kiedy jego ciało ogarnęły konwulsje. Poczuła jego orgazm w każdej komórce swojego ciała i było to najczystsze uczucie, jakiego doświadczyła od innej osoby. Kiedy znieruchomiał, uniosła się w górę do niego i pocałowała go w usta. Oddychał ciężko z zamkniętymi oczami. – Isabella – to było wszystko, co powiedział, ale wiedziała, co chciał przez to wyrazić. Kochał ją. Miała zamiar złożyć na jego ustach kolejny pocałunek. – Ty dziwko! To w taki sposób nurzasz nazwisko mojego kuzyna w błocie! Gdybym nie ujrzał tego na własne oczy, nigdy bym w to nie uwierzył! Serce Isabelli stanęło na dźwięk przerażającego głosu, który od razu rozpoznała.

ROZDZIAŁ 19 Chociaż ciało Raphaela wyczerpane było z powodu wielokrotnych orgazmów, to i tak wstrząsnął nim szok, kiedy jego głowa zwróciła się gwałtownie w kierunku intruza – Massimo. To był najgorszy z możliwych scenariuszy, jaki mógłby sobie kiedykolwiek wyobrazić. Był zbyt pochłonięty przez pożądanie, aby jego zmysły zarejestrowały wroga, nim było za późno. Teraz Massimo stał przy drzwiach z wycelowaną w niego bronią. A biorąc pod uwagę to, że był Strażnikiem i wiedział, jak zabić wampira, Raphael był pewien, że została ona załadowana srebrnymi kulami. Kątem oka dostrzegł, jak Isabella porwała prześcieradło i przycisnęła do swoich nagich piersi. Jego własna skromność była teraz ostatnim z jego zmartwień. Wyciszył swój umysł i starał się przemyśleć sytuację. Gdyby mógł zwodzić Massimo wystarczająco długo, to w międzyczasie pojawiłby się jego brat, albo jeden z jego przyjaciół. Jeśli kontynuowali śledzenie Massimo tak jak ostatniej nocy, to wkrótce się tu zjawią. Już niedługo. – Massimo! Co ro …? – Pytanie Isabelli było jedynie westchnieniem. – Kochanie, myślę, że powinnaś się czegoś dowiedzieć o drogim kuzynie swojego zmarłego męża – powiedział przeciągle Raphael i spojrzał na mężczyznę. – Czy chciałbyś sam jej to wyjaśnić, czy ja powinienem to zrobić? – Zrób to, proszę – odpowiedział Massimo ze złośliwym uśmieszkiem. – To będzie ostatni raz, kiedy przemówisz do swojej dziwki, więc ciesz się tym. – Byłbym wdzięczny, gdybyś nie nazywał jej dziwką. To moja żona. Massimo tylko prychnął. – Isabella – zwrócił się do niej Raphael – Massimo jest tutaj, aby mnie zabić, czego już próbował kilka dni temu, kiedy zepchnął mnie do kanału. – Niestety, nie mogę sobie tego przypisać. Jeden z pozostałych Strażników zasługuje za to na nagrodę. – Jakich Strażników? – przerwała mu Isabella, podniesionym głosem.

Raphael utrzymał spokojny głos, kiedy jej odpowiadał, wiedząc, że jej nerwy znajdują się na granicy wytrzymałości. – Massimo należy do grupy mężczyzn, którzy polują na wampiry i zabijają je. Podobnie jak twój zmarły mąż. Isabella posłała mu zszokowane spojrzenie. – Giovanni? Nie! To niemożliwe. Giovanni był dobrym człowiekiem. Nie chciałby nikogo zabijać. – Tak, był dobrym człowiekiem i dlatego został jednym z nas. Obrońcą rodzaju ludzkiego, Strażnikiem. Dopóki oni nie uczynili go jednym z nich. Dopóki oni nie przemienili go wbrew jego woli. – Głos Massimo był pełen nienawiści. Jego szczęki zacisnęły się mocno, kiedy kontynuował. – Przyszedł do mnie i powiedział, co wy potwory mu zrobiliście, jak jeden z was go ugryzł i nakarmił go wampirzą krwią. Powiedział mi, że nadal będzie walczył przeciwko waszemu rodzajowi, ale to oczywiście nie było już możliwe. – O Boże! – sapnęła Isabella. – Tylko nie Giovanni. Proszę, powiedz, że to nie prawda. Raphael patrzył jak łzy gromadzą się w jej oczach, kiedy na niego spojrzała. Czy znienawidzi go teraz za to co jego rodzaj uczynił człowiekowi, którego kiedyś kochała? Szukał w jej oczach jakiegoś znaku, który powiedziałby mu, że wciąż należy do niego. Ale jej łzy sprawiły, że niemożliwością stało się zajrzenie pod powierzchnię jej nagłego żalu. – Tak – wycedził przez zęby Massimo. – To on ci to zrobił. On uczynił cię wdową. – Wskazał na Raphaela. – On odebrał nam człowieka, którego kochaliśmy. – Niczego takiego nie zrobiłem – zaprotestował Raphael. – Tak, to wampir go przemienił, ale to nie byłem ja, a już z całą pewnością nie zabił go nikt z naszego rodzaju.

Zaryzykował to ostatnie stwierdzenie. Jeśli miał rację w swojej ocenie Massimo, ten człowiek nie będzie w stanie oprzeć się pokusie i da się sprowokować. – Zabił? – powtórzyła Isabella. – Ale on utonął. Raphael skinął głowa. – Tak, utonął ponieważ był wampirem, a wampiry nie posiadają żadnej naturalnej zdolności utrzymywania się na powierzchni. Nie potrafią utrzymać się na powierzchni wody. Tak jak ja nie potrafiłem. – Tak, i Giovanni wiedział o tym – przerwał mu Massimo. – Wiedział, kiedy zepchnąłem go do kanału, że nie przeżyje. Spojrzał na mnie. Nie mógł uwierzyć, że to zrobiłem, ale powinien się tego spodziewać. On ze wszystkich ludzi najlepiej powinien wiedzieć, że nie mogłem pozwolić mu żyć. Stał się tak wstrętną istotą, że tylko jedna rzecz do pozostała zrobienia. Powinien zrozumieć. Kochałem go jak brata. Zrobiłem to dla niego. Szloch wyrwał się z piersi Isabelli. Raphael spojrzał na nią, ale odwróciła się od niego i ukryła twarz w prześcieradle. Stracił ją? Czy to oznaczało, że teraz nienawidzi go za to, co uczynił jeden z jego pobratymców? – Isabella. Przykro mi. Nie odpowiedziała. – Cóż, wychodzi na to, że wszystko już zostało powiedziane. Jak tylko Massimo uniósł pistolet, wrażliwy słuch Raphaela wychwycił dźwięk otwierania frontowych drzwi. – Zaczekaj. – Musiał go przetrzymać jeszcze tylko kilka sekund, zanim nadejdzie pomoc. – Powiedz mi przynajmniej, jak mnie rozgryzłeś. Zasługuję przynajmniej na tyle, nie sądzisz? Massimo zachichotał, ale to nie był przyjazny dźwięk. – Nic prostszego. Służący powiedział mi, że prawie utonąłeś w kanale. Więc przeprowadziłem małe śledztwo i odkryłem, że tej samej nocy jeden z moich kompanów Strażników, wepchnął do wody wampira. Stąd łatwo było się

zorientować, że to byłeś ty. Raz mogłeś uniknąć śmierci, ale teraz, wampirze, umrzesz. Rozległ się strzał i w tym samym czasie gwałtownie otworzyły się drzwi. Raphael zamknął oczy i przygotował się na ból, który zada mu srebrna kula na sekundy przed tym, zanim siły życiowe opuszczą jego ciało. – Kocham cię, Isabella – wyszeptał swoje pożegnanie, kiedy krzyki jego brata i Lorenzo wypełniły pokój. – Co u diabła? – krzyknął Dante. – Raphael! – wołał do niego Lorenzo. – Wszystko w porządku? Raphael otworzył oczy. Nie czuł bólu. – Nie wiem. Następnie jego oczy odszukały Isabellę. Usiadła, a prześcieradło, którym zakrywała swoje piersi opadło na jej kolana. Jego pistolet, który trzymała w dłoni, wciąż był skierowany w miejsce, gdzie stał Massimo. – Nie żyje – powiedział Dante. – Massimo nie żyje. – Isabella? Raphael starał się przyciągnąć jej uwagę. Wreszcie odwróciła się do niego i przejechała długim spojrzeniem po jego ciele. – Myślałam, że się spóźniłam. Następnie rzuciła się w jego ramiona – albo raczej, na jego pierś, ponieważ nie mógł jej objąć z powodu nadgarstków, które nadal były przywiązane do zagłówka. – Uratowałaś mnie. Odchrząknął i odwrócił głowę w stronę swojego brata i Lorenzo. Posłał im karcące spojrzenie. – A co wam tak długo zabrało chłopaki? Myślałem, że go śledziliście. – Tak było, ale ten przebiegły człowiek oszukał nas, wystawiając na przynętę kogoś, kto był ubrany tak jak on. Zgubiliśmy go. Kiedy się zorientowaliśmy, mieliśmy przeczucie, że pójdzie za tobą, albo za Isabellą. A

ponieważ nie znaleźliśmy nikogo z was w domu Isabelli, od razu przyszliśmy tutaj – odpowiedział Lorenzo. – A teraz, kiedy już wszystko stało się jasne, to czy mógłbyś z łaski swojej wyjaśnić, dlaczego leżysz związany w swoim własnym łóżku? – uśmiechnął się szeroko Dante. – To sprawa między mną i moją żoną. Isabella uniosła głowę, a następnie naciągnęła prześcieradło z łóżka, aby zakryć swój nagi tułów. – Chciałbyś żebym cię rozwiązał? – zaoferował Dante. Raphael spojrzał na Isabellę i uśmiechnął się. – To Isabella musi o tym zdecydować. Blask powrócił do jej oczu, a łzy odeszły w zapomnienie. Bez odwracania się w stronę Dantego, odpowiedziała: – Jeszcze z nim nie skończyłam. Jego serce opuściło jedno uderzenie, na ukrytą obietnicę w jej głosie. – Słyszałeś moją żonę, Dante. Tak więc, gdybyście byli tacy uprzejmi i opuścili naszą komnatę sypialną i zabrali ze sobą ciało. Moja cudowna żona i ja mamy wiele rzeczy do omówienia. Dante pokręcił głową. – Tak jak mówiłem wcześniej: zakochany głupiec. Bardzo szczęśliwy głupiec. Kiedy drzwi zamknęły się za Dante i Lorenzo, ponownie zaległa cisza. Słyszał tylko oddech Isabelli. – Mój aniołku, uratowałaś mnie po raz drugi. Mam nadzieję, iż zdajesz sobie sprawę, że teraz moje życie należy do ciebie. – A twoje ciało? – negocjowała. – Moje ciało należało już do ciebie na długo przed tym. – Pocałował ją delikatnie. – A teraz mnie rozwiąż, tak abym mógł wziąć cię w ramiona i odpowiednio ci podziękować.

– Jeszcze nie. Najpierw chciałabym cię o coś zapytać. – Więc pytaj. – Czy to boli? – Co takiego? – Twoje ugryzienie. Gorący płomień przeszył jego ciało. Czyżby rozważała to, o czym myślał? – Kiedy pożywiam się na człowieku? Nie, to nie boli. Moje kły są pokryte substancją, która uśmierza ból do tego stopnia, że jest on nieodczuwalny. – Nocami, kiedy opuszczałeś nasze łóżko, wychodziłeś pożywiać się na ludziach? – Nie każdej nocy. Muszę się pożywiać tylko co trzy dni. Dlaczego chcesz to wszystko wiedzieć? – Chcesz się pożywić ode mnie? W jednej chwili jego tętno wzrosło dwukrotnie. – O, Boże, Isabella! O niczym innym nie marzę bardziej, oczywiście oprócz kochania się z tobą. Ale wiesz, że nie musisz tego robić. – Ale chcę. Czyżby miał aż tyle szczęścia? A jeśli pozwala mu ona na to, to czy pewnego dni pozwoli mu również zmienić się w wampira, tak aby nie zestarzała się i nie umarła? Aby mogli spędzić razem wieczność? Jego serce wypełniała nadzieja na szczęśliwą przyszłość. Pociągając za więzy wyszeptał: – Więc uwolnij mnie z tych więzów. Isabella usiadła i nagle jej piersi zakołysały się tuż przed nim. Jego usta zacisnęły się wokół jednej brodawki i wessały ją. Jęk Isabelli rozbrzmiał echem w pokoju. Pozwolił, aby sutek wyskoczył z jego ust. – Szybko, moja miłości. Jak tylko go rozwiązała, Raphael ściągnął spodnie z jej ciała i wsunął ją pod siebie. Była mokra z podniecenia, a jej zapach podrażnił jego nozdrza.

– Dziękuję. Wsunął się w nią jednym gładkim ruchem, zanurzając się głęboko w jej ciasnej pochwie, aż po same jądra. Isabella odchyliła na bok głowę w zaproszeniu. – Pożyw się ode mnie, moja miłości. Jego wzrok podryfował niżej, z dala od jej żyły na szyi, aż do jej cudownych cycków. Zawahał się. Potem poczuł jak go obserwuje. – Chcesz się pożywić z mojej piersi? – zapytała ze zdziwieniem w głosie. – Tylko wtedy, gdy mi na to pozwolisz. – Spojrzał w górę i utkwił wzrok w jej oczach. – Twoje cycki są tak doskonałe, tak pełne i dojrzałe. Nie mogę myśleć o niczym lepszym niż zanurzenie twarzy między nimi, kiedy będę przyjmował twoją krew. – Polizał jej sutek, który zesztywniał w odpowiedzi. – Więc zrób to. Nic nie stanowi tabu między nami – powtórzyła jego wcześniejsze słowa. Powoli, jego kły wysunęły się i musnął nimi jej skórę. Poczuł jak dreszcz przenika jej ciało. W tym samym czasie, kiedy cofał swoje biodra i pompował w jej cipkę, zatopił kły w jej pulchnym ciele i zaczął ssać. Bogata ciecz pokryła jego język, a jej smak i zapach doprowadził go prawie do szaleństwa. Kiedy pieprzył jej ciepły i wilgotny kanał, przyjmował jej esencję do swojego ciała. Do końca życia nie będzie dla niego żadnego innego smaku, którego pragnąłby bardziej, tak jak smaku słodkiej krwi Isabelli.