Frey James 1 Endgame Wezwanie

Ta książka to zagadka: Na jej stronach znajdziesz wskazówki, które zaprowadzą cię do ukrytego gdzieś na tej planecie kluczai . Rozszyfrowuj, dekoduj, interpretuj. Szukaj i znajduj. Kto pierwszy odnajdzie klucz i włoży go do właściwego zamka, otrzyma złotoii . Stosy, całe sterty Starożytnego Złotaiii . $$$ Ένα εκατομμύριο δολάρια του χρυσού. $iv .

Spora część tej powieści to fikcja, ale wiele zawartych w niej informacji jest najprawdziwszą prawdą. Endgame to nie blaga. Endgame nadchodzi.

Wszystko, cały czas, każde słowo, imię, każda cyfra, każde miejsce, każda odległość, każdy kolor, każda godzina, minuta i sekunda, każda litera na każdej stronie, cały czas, wszystko. Tak zostało powiedziane, tak jest mówione i tak będzie. Wszystko. (

Ēlv 12 12 12vi

Rozpoczyna się Endgame. Nasza przyszłość nie została jeszcze spisana. Przyszłość to przyszłość. Co ma być, to będzie. Każde z nas ma inne zdanie na temat naszego pochodzenia. Bóg nas stworzył. Obcy przynieśli. Rozszczepiła się błyskawica lub przeszliśmy przez portale. Koniec końców, nie liczy się jak. Mamy tę planetę, ten świat, Ziemię, dla siebie. Przybyliśmy tutaj, byliśmy tutaj i nadal jesteśmy. Ty, ja, my, cała ludzkość. Początek nie ma znaczenia, niezależnie od tego, w co wierzysz. Jednakże koniec… koniec ma. Oto Endgame. Jest nas 12. Młodych ciałem, ale z dawnych ludzi. Nasze ścieżki wybrano przed tysiącami lat. Od tamtej pory przygotowujemy się na to, co ma nadejść. Gdy rozpocznie się gra, będziemy zmuszeni rozmyślać, obradować, rozszyfrowywać, pozostawać w ciągłym ruchu, zabijać. Niektórzy przygotowani są gorzej, inni lepiej, i ci pierwsi zginą na samym początku. Endgame to rzecz prosta. Nie jest jednak łatwo, bo gdy umiera jeden, umierają też kolejni, niezliczeni. Zdarzenie i to, co stanie się potem, jest nieuniknione. Jesteście nieświadomymi miliardami. Niewinnymi, biernymi gapiami. Szczęśliwymi przegranymi i pechowymi zwycięzcami. Publiką śledzącą grę, która zadecyduje o waszym losie. My jesteśmy Graczami. Waszymi Graczami. Musimy brać w tym udział. Mamy ponad 13, ale nie więcej niż 20 lat. Tak brzmi zasada i zawsze tak brzmiała. Nie posiadamy nadnaturalnych mocy. Żadne z nas nie potrafi latać, zamienić ołowiu w złoto czy uleczyć własnych ran. Kiedy przyjdzie po nas śmierć, odejdziemy wraz z nią. Jesteśmy śmiertelnikami. Ludźmi. Spadkobiercami Ziemi. To właśnie do nas należy rozwiązanie Wielkiej Zagadki Zbawienia i jedno z nas musi tego dokonać, inaczej wszyscy będziemy zgubieni. Razem jesteśmy wszystkim: siłą, dobrocią, niegodziwością, lojalnością, mądrością, głupotą, brzydotą, pożądaniem, złośliwością, kaprysem, pięknem, wyrachowaniem, lenistwem, entuzjazmem, słabością. Jesteśmy dobrem i złem. Jak ty. Jak wszyscy. Lecz nie jesteśmy razem. Nie jesteśmy przyjaciółmi. Nie dzwonimy do siebie i nie przesyłamy sobie wiadomości. Nie czatujemy przez Internet i nie spotykamy się na kawie. Jesteśmy rozdzieleni, porozrzucani po całym świecie. Od narodzin byliśmy szkoleni i wychowywani na ostrożnych i rozważnych, przebiegłych i zwodniczych, bezlitosnych i okrutnych. Nie cofniemy się przed niczym, aby odnaleźć klucze do Wielkiej Zagadki. Nie możemy przegrać. Porażka oznacza śmierć. Porażka to Koniec Wszystkich, Koniec Wszystkiego. Czy entuzjazm pokona siłę? Głupota zwycięży dobroć? Lenistwo piękno? Czy wygra dobro, czy zło? Istnieje tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć. Graj. Przeżyj. Rozwiąż zagadkę. Nasza przyszłość nie została jeszcze spisana. Nasza przyszłość to twoja

przyszłość. Co ma być, to będzie. Więc słuchaj. Podążaj za nami. Raduj się. Miej nadzieję. Módl się. Módl się gorliwie, jeśli wierzysz. Jesteśmy Graczami. Twoimi Graczami. Gramy dla ciebie. Zagrajcie z nami. Ludu Ziemi. Rozpoczyna się Endgame. *Układ typograficzny książki, brak wcięć akapitowych, rodzaj przypisów i sposób zapisu liczb został narzucony przez wydawcę oryginału. Może mieć to związek z rozwiązaniem zagadki, ale nie musi.

MARCUS LOXIAS MEGALOS Hafız Alipaşa Sk, Aziz Mahmut Hüdayi Mh, Stambuł, Turcja

Marcus Loxias Megalos jest znudzony. Nie pamięta niczego sprzed nudy. Szkoła jest nudna. Dziewczyny są nudne. Piłka jest nudna. Szczególnie kiedy jego drużyna, Fenerbahçe, przegrywa. Tak jak teraz w meczu z Manisasporem. Marcus gapi się z pogardą w ekran telewizora stojącego w niedużym, skromnie urządzonym pokoju. Zapada się w miękkim, czarnym skórzanym fotelu, do którego, kiedy chce wstać, przykleja mu się spocona skóra. Jest noc, lecz Marcus nie zapala świateł. Przez otwarte okno do pokoju, niczym natarczywe duchy, wpadają odgłosy Bosforu – przeciągłe wycie okrętów, dzwonienie boj – którego jęki i brzdęki słyszy cały Stambuł. Marcus ma na sobie jedynie obszerne spodenki gimnastyczne. 24 żebra odznaczają się pod napiętą, opaloną skórą. Jego ramiona są muskularne i twarde. Oddycha lekko. Napina mięśnie brzucha. Ma krótko obcięte włosy i zielone oczy. Z koniuszka nosa ściekają mu perliste koraliki potu. Cały Stambuł gotuje się tej nocy, a Marcus razem z nim. Na jego udzie spoczywa otwarte, oprawione w skórę, stare tomiszcze. Napisano je greką. Marcus nagryzmolił na kawałku papieru, który leży na księdze, kilka słów po angielsku: „Z rozległej jestem Krety. Rodzic mój imiona znaczne miał”. Nie pierwszy raz zaczytywał się w tej opowieści, traktującej o wojnie, poznaniu, zdradzie, miłości i śmierci. Lektura zawsze sprawiała mu przyjemność. Czegoż by nie oddał, aby samemu móc udać się w podobną podróż, uciec przed męczącym skwarem tego nudnego miasta. Wyobraża sobie ciągnące się przed jego oczami nieskończone morze, chłodny wiatr muskający skórę, przygody oraz ustawiających się w bojowym szyku wrogów, którzy majaczą na horyzoncie. Marcus wzdycha i sięga po strzępek papieru. W drugiej ręce trzyma nóż wykuty 9000 lat temu z pojedynczego kawałka brązu w płomieniach Knossos. Przejeżdża ostrzem po skórze i wbija sztych w prawe przedramię, ale niezbyt mocno. Dobrze zna ten nóż. Ćwiczył z nim, odkąd potrafił utrzymać go w ręce. Spał z ostrzem pod poduszką od 6 roku życia. Zabijał nim kurczaki, szczury, psy, koty, świnie, konie, jastrzębie i jagnięcia. Z jego pomocą uśmiercił też 11 osób. Ma 16 lat, idealny wiek na Grę. Po ukończeniu 20 nie spełniałby warunków. Chce Grać. Wolałby umrzeć niż przestać spełniać warunki. Zdaje sobie jednak sprawę, że jego szanse są bliskie zeru. Wojna nie odnajdzie go tak, jak odnalazła Odyseusza. Nie odbędzie swej wielkiej

podróży. Jego lud czeka od 9000 lat. Od dnia, w którym wykuto nóż. O ile mu wiadomo, będzie musiał czekać i kolejne 9000. Po Marcusie nie zostanie już ślad, a stronice tej księgi rozsypią się w proch. Dlatego jest znudzony. Kibice na ekranie telewizora wznoszą radosne okrzyki i chłopak podnosi wzrok znad ostrza. Bramkarz Fenerbahçe posyła piłkę lobem wzdłuż prawej linii, prosto do krzepkiego pomocnika, który podaje ją dalej, za linię obrony drużyny przeciwnej, między dwóch ostatnich zawodników stojących przed golkiperem Manisasporu. Zawodnicy ruszają za piłką, dopada do niej napastnik; jest już 20 metrów od bramki, nikt go nie zatrzymuje. Bramkarz szykuje się do starcia. Marcus nachyla się do telewizora. Zegar wskazuje 83:34. Fenerbahçe musi strzelić gola, a jeśli drużynie uda się zdobyć bramkę w tak dramatyczny sposób, zachowa twarz. Stara księga spada na podłogę. Karteczka ześlizguje się ze stronicy i przecina powietrze niczym dryfujący liść. Zgromadzona na trybunach publika podnosi się z miejsc. Niebo nagle jaśnieje, jakby bogowie, Bogowie Niebiańscy we własnej osobie, zstąpili na ziemię, aby pomóc piłkarzom. Golkiper robi krok w tył, a napastnik zbiera się do strzału, uderza, futbolówka leci w stronę bramki. Gdy ląduje w siatce, rozbłyskują jupitery, tłum szaleje. Rozlegają się krzyki, najpierw entuzjastyczne z powodu gola, a następnie przerażone, skonfundowane; pełne autentycznej, głębokiej grozy i niepokoju. Ogromna kula ognia, płonący meteoryt, eksploduje nad głowami publiczności i przetacza się przez boisko, miażdżąc obronę Fenerbahçe i wyrywając dziurę w głównej trybunie stadionu. Marcus patrzy na tę scenę z szeroko otwartymi oczyma. Świadkuje masakrze na skalę tragedii znanych mu z amerykańskich filmów katastroficznych. Połowa obiektu stoi w ogniu, dziesiątki tysięcy ludzi nie żyją lub płoną. Jest to najpiękniejsza rzecz, jaką chłopak kiedykolwiek widział. Oddycha ciężko. Pot zalewa mu twarz. Ludzie na zewnątrz krzyczą, wrzeszczą, jakaś kobieta z kawiarni na dole wyje i biadoli. Gdzieś w starożytnym mieście nad Bosforem, pomiędzy morzami Marmara i Czarnym, rozlegają się syreny. Na ekranie płonie stadion. Zawodnicy, policja, kibice i trenerzy biegają jak ludzkie pochodnie. Komentatorzy proszą o pomoc, zwracają się do Boga, bo niczego nie rozumieją. Żywi i ci, którzy niedługo umrą, depczą po sobie, próbując uciec. Rozlega się kolejny wybuch i telewizor gaśnie. Serce mało nie wyskoczy Marcusowi z piersi. Jego mózg jest rozgrzany niczym paląca się murawa, czuje, jakby w żołądku zaszyto mu kamienie i polano kwasem. Lepią mu się dłonie. Zauważa, że wbił sobie nóż w przedramię, strumień krwi tryska z ręki na fotel i na księgę. Nie będzie już się do niczego nadawała, ale nie ma to znaczenia; już jej nie potrzebuje. Nareszcie ma własną Odyseję. Marcus spogląda na ciemny telewizor. Wie, że tam, w rumowisku, coś na niego czeka i on musi to odnaleźć. Tę jedną rzecz. Dla siebie, dla swojego ludu.

Uśmiecha się. Ćwiczył całe życie, czekając na tę chwilę, a nawet kiedy odpoczywał, i tak śnił o Zewie, o Wezwaniu.. Wszystkie wizje zagłady, jakie zrodziły się w jego nastoletnim umyśle, nie mogły się równać z tym, czego właśnie był świadkiem. Meteor zniszczył stadion piłkarski i odebrał życie 38 676 ludziom. Legendy głosiły, że zapowiedź będzie efektowna. Choć raz mówiły prawdę. Rzeczywistość okazała się jeszcze piękniejsza. Marcus wyczekiwał, wypatrywał i przygotowywał się do Endgame całe swoje życie. Nie był już znudzony i nigdy już nie będzie, bez względu na to, czy przeżyje, czy umrze. To jest to. Na pewno. To jest to.

Więcej na: www.ebook4all.pl

CHIYOKO TAKEDA 22B Hateshinai Tōri, Naha, Okinawa, Japonia

Trzy uderzenia niedużego dzwonka wykonanego ze stopu cyny i ołowiu budzą Chiyoko Takedę. Dziewczyna obraca głowę. Na elektronicznym zegarze widnieje 5:24. Ciężkie liczby. Znaczące. Zapamiętuje je. Wyobraża sobie, że to samo robią ci, którzy przypisują doniosłość numerom takim jak 11:03, 9:11 czy 7:07. Przez resztę życia będzie widziała 5:24 i już na zawsze będzie niosła ciężar, wagę i znaczenie tych liczb. Chiyoko odwraca wzrok od zegara stojącego na jej stoliku nocnym i wpatruje się w mrok. Leży naga na pościeli. Oblizuje pełne wargi. Przygląda się cieniom na suficie, jakby chciała wyczytać z nich jakąś wiadomość. Dzwonek nie powinien był się odezwać. Nie dla niej. Przez całe życie słuchała o Endgame i swoim dziwacznym, nieprawdopodobnym wręcz pochodzeniu. Zanim rozbrzmiał dzwonek, była 17-letnim wyrzutkiem nauczanym w domu, mistrzynią żeglarstwa i nawigacji, zdolną ogrodniczką i zwinną alpinistką. Biegłą w symbolach, językach i słowach. Tłumaczką znaków. Zabójczynią zdolną posługiwać się wakizashi, hojo i shurikenami. Teraz, kiedy została zbudzona przez dzwonek, czuje się, jakby miała lat 100. 1000. 10 000. I ma wrażenie, że starzeje się z każdą upływającą sekundą. Spada na nią ciężar minionych stuleci. Chiyoko zamyka oczy. Mrok powraca. Chciałaby znaleźć się gdzie indziej. W jaskini. Pod wodą. W najstarszym lesie na Ziemi. Lecz jest tutaj i musi się z tym pogodzić. Niedługo ciemność pochłonie wszystko i nikogo nie ominie. Musi nauczyć się, jak sobie z nią radzić. Zaprzyjaźnić się. Pokochać. Szkoliła się przez 17 lat i teraz jest gotowa, choć nigdy o to nie prosiła i nigdy się tego nie spodziewała. Mrok. Przypomina jej ukochaną ciszę, która stanowi część jej samej. Potrafi bowiem słuchać, ale nigdy nie wypowiedziała ani słowa. Wygląda przez otwarte okno, bierze oddech. Przez noc padało, czuje wilgoć w nozdrzach, gardle i piersi. Powietrze pachnie przyjemnie. Słyszy delikatne stukanie w przesuwne drzwi do pokoju. Siada na łóżku, obrócona drobnymi plecami do wejścia. Tupie dwukrotnie, co oznacza wejdź. Rozlega się dźwięk drewna prześlizgującego się po drewnie. Potem następuje cisza zatrzymywanych drzwi. Delikatne szuranie stóp. – Zadzwoniłem – mówi jej wuj, kłaniając się nisko. Składa tym samym, jak zostało przyjęte i jak określały reguły, wyraz najwyższego szacunku młodemu Graczowi. – Musiałem – dodaje. – Nadchodzą. Wszyscy.

Chiyoko kiwa głową. Mężczyzna, nadal pochylony, mówi: – Przepraszam. Już czas. Chiyoko tupie pięciokrotnie, w nierównych odstępach. Dobrze. Szklanka wody. – Tak, oczywiście. Wuj wychodzi tyłem z pokoju i oddala się po cichu. Chiyoko wstaje, zaciąga się powietrzem i podchodzi do okna. Jej bladą skórę otula nikły blask miejskich świateł. Patrzy na Nahę. Park. Szpital. Przystań. Morze. Czarne, szerokie i spokojne. Łagodna bryza. Drzewa palmowe rosnące pod jej oknami szepczą. Wiszące nisko szare chmury zaczynają lśnić jasnym blaskiem, jakby w pobliżu lądował statek kosmiczny. Starzy ludzie pewnie już nie śpią, myśli Chiyoko. Starzy ludzie wstają wcześnie. Piją herbatę, jedzą ryż i marynowaną rzodkiewkę. Jajka, ryby i ciepłe mleko. Niektórzy pamiętali wojnę. Ogień z nieba, który niszczył i dziesiątkował. Lecz pozwolił też na odrodzenie. To, co się stanie, przypomni im o tamtych dniach. Odrodzenie? Ich przetrwanie i przyszłość zależą tylko od Chiyoko. Pies zaczyna opętańczo szczekać. Rozlega się alarm samochodowy. Niebo jaśnieje, chmury rozdziera gigantyczna ognista kula, która rozpada się gdzieś nad przedmieściami. Krzyczy, płonie, wpada do przystani. Ogromna eksplozja i kłęby rozgrzanej pary rozświetlają poranek. Deszcz pyłu, kamieni, plastiku i metalu spada na Nahę. Umierają drzewa. Umierają ryby. Dzieci. Marzenia. Bogactwo. Szczęśliwcy gasną we śnie. Reszta płonie lub zostaje okaleczona. Będą myśleli, że to trzęsienie ziemi. Ale jeszcze zobaczą. To dopiero początek. Gruz spada na miasto. Chiyoko czuje, że gdzieś tam znajduje się coś przeznaczonego dla niej. Odchodzi od okna jednym zdecydowanym krokiem i wówczas do jej pokoju wpada rozżarzony węgielek w kształcie makreli, wypalając dziurę w macie tatami. Wuj ponownie puka do jej drzwi. Chiyoko tupie dwukrotnie. Wejdź. Nadal są otwarte. Mężczyzna wchodzi do środka z pochyloną głową, staje przy niej i podaje proste, niebieskie jedwabne kimono, które dziewczyna wkłada. Gdy jest już ubrana, bierze od niego szklankę lodowatej wody. Polewa nią węgielek, który skwierczy i wypluwa z siebie parę, woda gotuje się na jego powierzchni. Stygnie. Lśniący, czarny kamień o ostrych krawędziach. Spogląda na wuja. On odwzajemnia jej spojrzenie, a w jego oczach czai się smutek. To smutek gromadzony przez stulecia, smutek dobiegających końca żyć. Chiyoko kłania mu się w podzięce. Mężczyzna próbuje się uśmiechnąć. Był taki jak ona, wypatrywał rozpoczęcia Endgame, ale, jak niezliczenie wielu innych przez tysiące lat, bezskutecznie. Chiyoko się doczekała. – Przykro mi – mówi. – Z twojego powodu. Z naszego. Co ma być, to będzie.

SARAH ALOPAY Bryan High School, Omaha, Nebraska, Stany Zjednoczone

Dyrektorka uśmiecha się, patrzy na tłum i mówi: – To dla mnie zaszczyt móc przedstawić uczennicę, która wygłosi mowę na zakończenie szkoły. Przed wami Sarah Alopay! Zgromadzeni wiwatują, wznoszą okrzyki, gwiżdżą. Dziewczyna wstaje. Ma na sobie czerwony biret i togę przepasaną błękitną szarfą. Na jej wargach od samego rana gości uśmiech. Rozbolała ją od tego cała twarz. Jest szczęśliwa. Za niecały miesiąc skończy 18 lat. Spędzi lato przy wykopaliskach archeologicznych w Boliwii, u boku swojego chłopaka, Christophera, a jesienią rozpocznie studia na Princeton. Kiedy zaś skończy 20 lat, rozpocznie resztę swojego życia. Za 742,43625 dnia będzie wolna. Przestanie spełniać warunki. Usiadła w rzędzie numer 2, za grupą pracowników administracyjnych, członkami komitetu rodzicielskiego i trenerami futbolu. Od przejścia dzieli ją kilka krzeseł. Towarzyszy jej Reena Smithson, najlepsza przyjaciółka Sary, którą zna od 3 klasy szkoły podstawowej. Dziewczyna spogląda na siedzącego cztery rzędy dalej Christophera. Blond włosy, lekki zarost, zielone oczy. To człowiek spokojny, o wielkim sercu, do tego najprzystojniejszy chłopak w szkole, mieście, stanie, a dla niej nawet i na całym szerokim świecie. – Daj czadu – mówi Christopher, szczerząc zęby w uśmiechu. Sarah i Christopher są razem od 7 klasy. Nierozłączni. Rodzina Christophera jest jedną z najzamożniejszych w Omaha. Są tak bogaci, że jego mama i tata nawet nie kłopotali się powrotem z Europy na rozdanie świadectw. Kiedy chłopak szedł na podium, to rodzina Sary cieszyła się najgłośniej. Mógł pójść do prywatnego liceum lub szkoły z internatem, gdzie uczęszczał jego ojciec, ale odmówił, nie chcąc rozstawać się z Sarą. To jeden z wielu powodów, dla których go kocha i wierzy, że będą razem do końca swoich dni. Pragnie tego i wie, że on również. A za 742,43539 dnia będzie to możliwe. Sarah idzie alejką w kierunku podium. Ma na sobie różowe ray-bany model wayfarer, które dostała od ojca na Boże Narodzenie. Okulary zasłaniają jej brązowe, szeroko osadzone oczy. Długie, kasztanowe włosy spięła w ciasny kucyk. Gładka, brązowa skóra lśni. Pod togą nosi takie samo ubranie jak pozostali. Lecz ilu z nich dźwiga ze sobą na podium ciężar artefaktu? Sarah zawiesiła go na szyi, tak jak Tate, kiedy jeszcze spełniał warunki. Przekazywano go od Gracza do Gracza, przez 300 pokoleń. Przyczepiony do łańcuszka

wypolerowany czarny kamień od 6000 lat jest świadkiem miłości, smutku, piękna, światłości, żalu i śmierci. Sarah nosi wisiorek od chwili, kiedy Tate został ranny, a rada jej ludu zdecydowała, że to ona powinna być następnym Graczem. Miała wtedy 14 lat. Od tamtej pory nie zdejmowała amuletu, przyzwyczaiła się do niego, praktycznie nie czuje, że go ma. Kiedy idzie w stronę podium, na tyłach zaczynają skandować: – Sar-ah! Sar-ah! Sar-ah! Uśmiecha się, odwraca i patrzy na przyjaciół, kolegów, koleżanki z klasy, Christophera, swojego starszego brata Tate’a, rodziców. Jej mama obejmuje ramieniem tatę, oboje są dumni, szczęśliwi. Sarah daje im do zrozumienia, że jest podenerwowana. Ojciec uśmiecha się i unosi kciuk. Dziewczyna wchodzi na podium, a pani Shoemaker, dyrektorka, wręcza jej dyplom. – Będzie mi ciebie brakowała, Saro. – Nie odchodzę na zawsze, pani Shoe! Jeszcze się zobaczymy. Lecz pani Shoemaker wie lepiej. Sarah Alopay nigdy nie otrzymała oceny niższej niż piątka. Należała do reprezentacji stanu w piłce nożnej i w biegach, otrzymała maksimum punktów na egzaminach końcowych. Jest zabawna, miła, szczera i pomocna, zdecydowanie przeznaczona do wielkich rzeczy. – Daj im popalić, Alopay – mówi dyrektorka. – Jak zawsze – odpowiada Sarah. Dziewczyna podchodzi do mikrofonu, patrzy na zachód, nad głowami tłumu. Za grupą 319 uczniów znajduje się wysoki dębowy zagajnik. Słońce przygrzewa mocno, ale Sarah, tak jak i inni uczniowie, nie zwraca na to uwagi. Kończy się właśnie pewien etap ich życia i za moment rozpocznie się kolejny. Są podekscytowani. Myślą o przyszłości, wyobrażają ją sobie, mają nadzieję, że spełnią się ich marzenia. Sarah nieźle się napracowała, przygotowując mowę. Skoro ma być głosem swoich koleżanek i kolegów, chce dać im coś, co ich zainspiruje, popchnie do działania, gdy już otworzy się przed nimi ów nowy rozdział. To niemała presja, lecz dziewczyna do niej przywykła. Pochyla się i odchrząkuje. – Gratuluję i witam was w tym najpiękniejszym dniu waszego życia, a przynajmniej najpiękniejszym jak do tej pory! Dzieciaki zaczynają szaleć, kilkoro z nich przedwcześnie rzuca do góry birety, niektórzy zaczynają się śmiać, coraz więcej osób skanduje „Sar-ah! Sar-ah! Sar-ah!”. – Kiedy myślałam, co powiedzieć – ciągnie Sarah, a serce mało nie wyskoczy jej z piersi – zdecydowałam się rozwiązać pewną kwestię. Zastanowiłam się, o co najczęściej jestem pytana i, choć to trochę żenujące, nie mam wątpliwości, że chcecie po prostu wiedzieć, „na czym polega mój sekret”. Śmiech. Bo to prawda. Jeśli istniał uczeń idealny, to była nim właśnie Sarah. Przynajmniej raz w tygodniu ktoś zadawał jej wspomniane pytanie. – Po długim namyśle zrozumiałam, że moim sekretem jest brak sekretu. To już, oczywiście, kłamstwo. Sarah miała swoje tajemnice. I to jakie. Sekrety przekazywane w jej rodzinie od tysięcy lat. I choć istotnie dokonała tego, co zapewniło jej taką popularność i uwielbienie, faktycznie zasłużyła

na każdą piątkę, każdą nagrodę, każde trofeum, to jeszcze nie było wszystko. Robiła rzeczy, o jakich im się nie śniło. Krzesała ogień z lodu. Polowała i zabijała wilki gołymi rękoma. Nie spała przez tydzień. Trafiła jelenia z odległości mili. Mówiła dziewięcioma językami, posiadała pięć paszportów. Uważali ją za Sarę Alopay, królową balu i typową amerykańską dziewczynę, lecz była nie gorzej wyszkolona i podobnie zabójcza jak najlepsi żołnierze na Ziemi. – Jestem taka, jaką mnie widzicie. Jestem szczęśliwa i gotowa na to, co nadejdzie, bo pozwalam sobie na szczęście. Nauczyłam się dość szybko, że bycie aktywną rodzi dalszą chęć do działania. Że darem nauki jest wiedza, a sama zdolność widzenia pozwala nam dostrzec pewne rzeczy. Że jeśli nie pielęgnujesz gniewu, nie będziesz się złościć. Że smutek i frustracja, nawet tragedia, są nieuniknione, co nie oznacza, iż zabrania się nam szczęścia; wszyscy mamy do niego prawo. Moim sekretem jest to, że sama wybrałam, kim chcę być. Że nie wierzę w przeznaczenie i predeterminizm, ale w wolny wybór, którego dokonuje każde z nas. Możesz być tym, kim chcesz; możesz robić to, co chcesz; możesz pójść tam, gdzie chcesz. Świat i życie są dla ciebie, są twoje. Przyszłość nie została spisana, możesz ją kształtować. Wszyscy są cicho. Nikt się nie odzywa. – Patrzę na zachód. Za wami, za rzędami ławek, rosną dęby. Jeszcze dalej rozciągają się równiny, kraina moich przodków, ojczyzna całej ludzkości. Za nimi z kolei piętrzą się pasma górskie, skąd biorą swój początek strumienie wód. Dalej znajduje się morze, źródło życia. Nad nami niebo. Pod nami ziemia. Życie jest wokół nas i… Potężny huk przerywa jej mowę. Wszyscy unoszą głowy. Nagła jasność przebija się przez dęby, znaczy niebo blizną. Nie porusza się, raczej rośnie. Przez moment zgromadzeni patrzą na światłość z podziwem i trwogą. Parę osób zaczyna ciężko oddychać, ktoś pyta: „Co to jest?”. Nikt nie odwraca wzroku od zjawiska, aż z tylnych rzędów rozlega się osamotniony krzyk; jasność oblewa tłum. Jakby ktoś dał sygnał, ludzie w jednej chwili zrywają się z krzeseł, przewracają je, krzyczą, panuje totalny chaos i zamieszanie. Sarah wstrzymuje oddech. Instynktownie sięga pod togę i zaciska palce na zawieszonym na szyi kamieniu. Wydaje się cięższy niż kiedykolwiek. Asteroida, meteoryt, kometa czy cokolwiek to jest, ma wpływ na jego masę. Sarah nieruchomieje. Patrzy, jak światłość zmierza w jej stronę. Kamień zmienia się ponownie, teraz jest niespodziewanie lekki jak piórko, zaczyna się unosić pod jej togą i ciągnie ją w kierunku tego czegoś. A więc tak to wygląda. A więc to takie uczucie. Endgame. Przestaje słyszeć krzyki przerażenia, zastępuje je ogłuszająca cisza. Choć przygotowywała się na tę chwilę przez całe swoje życie, nie sądziła, że faktycznie może się ona wydarzyć. Miała nadzieję, że nie. 742,42898 dnia. Miała być wolna. Kamień szarpie ją do przodu. – Sarah! – krzyczy ktoś i ściska ją mocno za ramię.

Ognista kula stanowi widok intrygujący i straszny zarazem, dziewczyna znowu zaczyna słyszeć jej szum, jak przecina powietrze, płonie, naciera. – Chodź! SZYBKO! To Christopher. Dobry, mężny, silny Christopher. Jego twarz poczerwieniała od gorąca i niepokoju, z oczu lecą mu łzy, a z ust tryska ślina. Sarah dostrzega stojących u stóp podium rodziców i brata. Mają kilka sekund. Może mniej. Poranne niebo ciemnieje, czarnieje, kula ognia jest już nad ich głowami. Gorąc staje się nie do wytrzymania, hałas paraliżuje. Za moment umrą. Christopher zeskakuje w ostatniej chwili z podium, ciągnąc Sarę za sobą. Powietrze wypełnia się zapachem palonych włosów, drewna, plastiku. Wisiorek szarpie tak mocno w kierunku meteorytu, że łańcuszek wpija się boleśnie w kark Sary. Oboje zamykają oczy i padają na trawę. Dziewczyna czuje, jak kamień przerywa ogniwo, na którym jest zawieszony, i wylatuje w powietrze, szukając meteorytu, a ogromna ognista kula nagle zmienia kierunek, zatrzymuje się jakieś tysiąc stóp od nich, unosi się i omija Christophera i Sarę niczym kamień odbity od powierzchni gładkiego jak lustro jeziora. Wszystko dzieje się tak szybko, że nikt nawet tego nie zauważa, co nie zmienia faktu, iż w jakiś sposób, z jakiegoś powodu, starożytny kamień ich ocalił. Meteoryt przelatuje nad cementową trybuną główną i napotyka przeszkodę jakieś ćwierć mili na wschód. Znajduje się tam budynek szkoły. Parking. Boiska do koszykówki. Korty tenisowe. Znajdowały. Meteoryt niszczy je wszystkie. Bum. I już ich nie ma. Znajome, przynoszące poczucie szczęścia miejsca, gdzie Sarah spędziła całe swoje życie – a przynajmniej jego normalną część – znikają w jednej chwili. Zmiecione z powierzchni ziemi. Istotnie rozpoczął się nowy rozdział, ale nie taki, na jaki liczyła. Fala uderzeniowa przetacza się przez murawę, niosąc ze sobą kurz i ciemność. Przyciska ich do ziemi, zwala z nóg. Pękają im bębenki. Powietrze jest nagrzane i pełne pyłu, szare, brązowe i czarne. Ledwie cokolwiek widać. Christopher obejmuje Sarę, osłania ją własnym ciałem. Przyciska do siebie. Oboje pokryci są od stóp do głów brudem, kamieniami i mającymi wielkość pięści kawałkami bóg wie czego. Wokół nich leżą i inni, część jest ranna. Kaszlą. Nie mogą przestać płakać. Nie potrafią opanować drżenia. Ledwie da się oddychać. Przechodzi kolejna fala i przyciska wszystkich do ziemi. Sarze brakuje tchu. Znowu nastaje światłość, grunt zaczyna się trząść i słychać rumor. Spadają kawały cementu i stali, poskręcane samochody, meble. Mogą jedynie czekać, modląc się, żeby nic w nich nie uderzyło. Christopher przyciska Sarę do siebie tak mocno, że

dziewczyna z bólu odruchowo wbija paznokcie w jego plecy. Nie mają pojęcia, ile czasu minęło. Niebo zaczyna się przejaśniać, powracają znajome dźwięki. Ludzie jęczą i wyją z bólu. Nawołują się. Słyszy swoje imię. To jej ojciec. – Sarah. Sarah! – Tutaj! – odkrzykuje; jej głos jest zduszony, brzmi obco nawet dla niej samej. Nadal słyszy nieustające brzęczenie – Tu jestem! Z chmury pyłu wyłania się jej ojciec. Umorusana popiołem twarz lepi mu się od krwi; białka jego oczu wydają się lśnić krystaliczną czystością. Oboje wiedzą, co się stało. Endgame. – Sarah! Mężczyzna pada przy nich na kolana, obejmując oboje. Płaczą. Podnoszą się powoli z ziemi. Zewsząd słychać krzyki. Sarah otwiera na moment oczy i widzi przed sobą Reenę; jest skołowana, w szoku. Ramię jej najlepszej przyjaciółki zostało oderwane powyżej łokcia, z jej tułowia wystaje jedynie krwawy kikut obleczony poszarpaną skórą, z którego sterczy połamana kość. Nie ma już na sobie togi, ale jakimś cudem biret utrzymał się na jej głowie. Jest cała w sadzy. Sarah woła ją, lecz Reena nie słyszy. Po chwili znowu niknie w pyle. Dziewczyna wie, że nie zobaczy jej już nigdy więcej. – Gdzie jest mama? – szepcze ojcu do ucha. – Była ze mną. Nie wiem. – Kamień, on… On… – Wiem. – Sarah? – słychać wołanie matki. – Tutaj! – krzyczy cała trójka. Mama Sary czołga się w ich kierunku. Włosy po prawej stronie jej czaszki spłonęły, twarz ma poparzoną, lecz niezbyt poważne. Kiedy dostrzega męża i córkę, rozpromienia się; w jej spojrzeniu kryje się jednak coś innego, niż kiedy patrzyła na idącą na podium Sarę. Wygłaszałam mowę, myśli dziewczyna. Wygłaszałam mowę na zakończenie roku. Ludzie byli po prostu szczęśliwi. Tak bardzo szczęśliwi. – Olowa – mówi cicho Simon, wyciągając ku żonie rękę. – Gdzie Tate? Olowa kręci głową. – Nie wiem. Z oddali dobiega ich huk eksplozji. Kurz opada i skala tragedii staje się bardziej widoczna. Wszędzie zalegają okaleczone zwłoki. Christopher i Alopayowie mieli szczęście. Sarah dostrzega głowę oderwaną od tułowia. Potem nogę. Obok nich spada na ziemię biret. – Sarah, zaczęło się. Na poważnie. To Tate. Idzie w ich stronę z wyciągniętymi ramionami. Jedną dłoń zacisnął mocno w pięść; w drugiej trzyma złoto-zielony kamień wielkości grejpfruta poprzecinany siateczką czarnych, metalowych żył. Jest zadziwiająco czysty, jakby wcale nie uczestniczył w całym tym zamieszaniu. Tate się uśmiecha. Ma usta pełne krwi. Był niegdyś Graczem,

ale to przeszłość. Wydaje się jednak podekscytowany tym, co czeka jego siostrę, nie bacząc na tragedię. Uśmiecha się mimo śmierci, mimo zniszczenia, mimo tego, co dopiero nadejdzie. – Znalazłem je! – Tate jest już zaledwie dziesięć stóp od nich. Z oddali dochodzi huk kolejnej, tym razem jednak mniejszej eksplozji. Chłopak otwiera dłoń i kładzie nieduży kamień, który jeszcze niedawno wisiał na piersi jego siostry, na tym większym, wielokolorowym. – Pasuje jak ulał – mówi. – Nukumi – mówi z nabożną czcią Simon. – Nukumi – powtarza za nim Sarah, lecz mniej podniosłym tonem. – Co? – pyta Christopher. – Nic takiego… – odpowiada dziewczyna. Chce powiedzieć coś jeszcze, ale przerywa jej następny wybuch, który posyła w powietrze kawałki metalu. Długi na sześć stóp pręt przeszywa klatkę piersiową Tate’a. Umarł. Odszedł. W ułamku sekundy. Pada na plecy, nadal trzymając w dłoni zielonkawy kamień i wisiorek siostry. Jego matka wrzeszczy, ojciec krzyczy: „Nie!”. Sarah nie może wydusić z siebie słowa. Christopher patrzy na całą tę scenę zszokowany. Z piersi Tate’a tryska krew. Ma otwarte oczy, które spoglądają w martwym skupieniu na niebo. Jeszcze drgają mu stopy, kiedy opuszcza go życie. Lecz kamień i wisiorek są bezpieczne. To nie przypadek. Kamienie są ważne. Niosą wiadomość. Endgame się rozpoczęło.

JAGO TLALOC Rezydencja rodziny Tlaloców, 12 Santa Elisa, Juliaca, region Puno, Peru

Potłuczone szkło trzeszczy pod trampkami Jago Tlaloca. Jest noc, ale uliczne lampy nie działają. Z oddali niesie się wycie syren, lecz poza tym Juliaca jest stosunkowo cicha. Jeszcze niedawno, kiedy Jago wyszedł z domu i udał się w stronę ziejącego w centrum miasta krateru, aby odzyskać przeznaczony mu dar, panował tutaj chaos. Ci, którym udało się przeżyć, wylali się na ulice, tłukli witryny sklepowe i brali, co im się żywnie podobało. Szabrowanie nie podobało się ojcu chłopaka, który zajmował się ochroną wielu lokalnych przedsiębiorstw. Niech się cieszą, póki jeszcze mogą. Jago miał przy sobie swój skarb: kamień, jeszcze ciepły, schowany do zarzuconej przez ramię torby. Podmuch gorącego wiatru omiótł budynek, wzbijając chmurę popiołu i niosąc zapach ognia. Nieprzypadkowo nazywano to miejsce peruwiańskim wietrznym miastem. W przeciwieństwie do innych mieszkańców Jago miał okazję podróżować daleko poza jego granice. Na każdym kontynencie zabijał przynajmniej dwukrotnie, lecz nadal nie przywykł do nieruchomego powietrza. Jago jest Graczem 21 ludu. Urodził się jako syn Guitarrera i Hayu Marcy zaledwie 19 lat temu. Sami niegdyś byli Graczami, niedługo po sobie; teraz jego rodzice trzęsą tą częścią miasta. Przysługiwała im działka zarówno od całkowicie legalnych interesów, jak i sprzedaży zakazanych towarów, którymi handlowano w bocznych alejkach. Byli także, w pewnym sensie, filantropami, za nieuczciwie zarobione pieniądze otwierali szkoły i utrzymywali szpitale. Prawo ich nie dotyczyło, policja omijała z daleka; rodzina Tlaloców cieszyła się zbyt mocną pozycją. Jeszcze parę miesięcy, a Jago nie spełniałby warunków i byłby zmuszony dołączyć do rodzinnej działalności. Lecz każde imperium musi wreszcie runąć. Z pobliskiej alejki wyłaniają się trzy cienie. Postacie zagradzają mu drogę; nie mają przyjaznych zamiarów, wyglądają jak wilki szykujące się do przegryzienia ofierze gardła. Otacza ich aura niebezpieczeństwa. – Co tam masz, przyjacielu? – syczy jeden z cieni, skinąwszy głową na torbę Jago. Chłopak w odpowiedzi odsłania zęby, perfekcyjnie równe i białe. Na bocznych górnych siekaczach ma złote nakładki, a w każdej błyszczy diamencik; wydaje się, jakby światło księżyca padało dokładnie na nie. Trzej padlinożercy cofają się o krok. – Przepraszamy, Feo – mówi ich przywódca – nie poznaliśmy cię.

Powinni się bać. Ale nie Jago czy potęgi jego rodziny, choć chłopak jest silny i bezlitosny, a ojciec i matka jeszcze bardziej. Powinni bać się tego, co nadejdzie. Nie wiedzą, że Jago jest ich jedyną nadzieją. Niegdyś jego rodzina zapewniała im szczęśliwe, dostatnie życie, chroniła ich. Dziś ta odpowiedzialność spadła na niego. Przechodzi obok oprychów bez słowa. Pogrąża się w myślach na temat pozostałych 11 Graczy rozsianych po całym świecie. Zastanawia się, jacy są, z jakich ludów pochodzą. Bo jeden lud nie zna drugiego. Aż do Wezwania. Już niedługo. Czy będą od niego silniejsi? Mądrzejsi? Czy znajdzie się choćby jeden paskudniejszy? Pewnie tak, ale to nieważne. Bo Jago wie, że da radę ich zabić. I zrobi to.

Nie pierwszy i nie ostatni vii .

BAITSAKHAN Pustynia Gobi, 222 km na południe od Ułan Bator, Mongolia

Baitsakhan wie, czego szuka, i ma zamiar to znaleźć. Jedzie bez wytchnienia na południe pustyni Gobi ze swoimi kuzynami, bliźniakami Batem i Boldem (obaj mają po 12,5 roku) oraz bratem Jalairem (24,55). Baitsakhan, który 13 lat skończył 7,23456 dnia temu, spełnia warunki Endgame. Jest z tego powodu szczęśliwy. Bardzo. Meteoryt spadł dwa dni temu, w środku nocy, na bezkresne mongolskie stepy. Ujrzała go grupa starych pasterzy jaków i zgłosiła zdarzenie dziadkowi Baitsakhana, Suhkbataarowi, który kazał im zostawić ognistą kulę w spokoju, bo pożałują; usłuchali go. Każdy mieszkaniec stepów słuchał Suhkbataara w sprawach tak niecodziennych jak ta. Z tego powodu Baitsakhan wie, że kosmiczny kamień nadal jest na swoim miejscu, czeka na niego samotnie. Lecz około połowy mili od miejsca upadku meteorytu dostrzegają niewielką grupkę ludzi i poobijaną toyotę hilux. Baitsakhan ściąga lejce i zwalnia do stępa. Pozostali jadą obok niego. Jalair sięga do siodła po lunetę i rozgląda się. Wydaje z siebie cichy pomruk. – Kto to? – pyta Baitsakhan. – Nie mam pojęcia. Jeden nosi uszankę. Inny trzyma karabin. Auto ma zamontowane trzy dodatkowe kanistry z benzyną. Jakiś facet opiera się o długi łom. Dwóch patrzy na ziemię. Ten z bronią idzie do hiluxa. Bat kładzie łuk na kolanach. Bold sprawdza coś od niechcenia w smartfonie, choć, rzecz jasna, nie ma zasięgu. Otwiera Temple Run i zaczyna grać. – Mają kamień? – pyta Baitsakhan. – Trudno powiedzieć… czekaj. Tak. Dwóch z nich dźwiga coś niedużego, ale ciężkiego. Zawiniętego w skórę. – Widzieli nas? – pyta Bat. – Jeszcze nie – odpowiada Jalair. – Przedstawmy się zatem – rzuca Baitsakhan. Chłopak rusza cwałem. Pozostali jadą za nim. Konie są kasztanowatej maści, ich grzywy zapleciono w warkocze, powiewają czarne ogony. Kopyta wzbijają w powietrze tumany kurzu. Ludzie przy meteorycie zauważają zbliżającą się grupkę, lecz nie wydają się zaniepokojeni. Gdy są już bardzo blisko, Baitsakhan ściąga wodze i jeszcze zanim jego koń staje, chłopak zeskakuje z siodła. – Witajcie, przyjaciele! – woła. – Co tam macie?

– Czemu mielibyśmy wam powiedzieć? – pyta butnie mężczyzna z łomem. Ma niski, szorstki głos i sumiaste wąsy. Obok niego stoi facet w rosyjskiej czapce uszance. Pomiędzy nimi, na ziemi, leży zawiniątko. – Bo was o to pytam – odpowiada uprzejmie Baitsakhan. Bat schodzi z konia i jakby od niechcenia zaczyna oglądać jego podkowy oraz kopyta, żeby sprawdzić, czy nie zakleszczyły się tam kamienie. Bold, nadal siedzący w siodle, ponownie wyjmuje telefon i uruchamia Temple Run. Szpakowaty mężczyzna o twarzy poznaczonej śladami po ospie wychodzi przed swoich towarzyszy i mówi: – Wybaczcie mu. Już taki jest. – Zamknij się, Terbish – syczy Łom. – Chyba znaleźliśmy spadającą gwiazdę – kontynuuje Terbish, ignorując kolegę. Baitsakhan pochyla się nad zawiniątkiem. – Możemy ją zobaczyć? – Ta, niecodziennie widzi się meteoryt – mówi ze swojego konia Jalair. – Co się dzieje? – woła jeszcze ktoś; mężczyzna idzie od strony hiluxa z karabinem kalibru .30-06 na ramieniu. – Dzieciaki chcą zobaczyć kamień – tłumaczy Terbish, przypatrując się bacznie Baitsakhanowi. – I nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy im go nie pokazać. – Super! – entuzjazmuje się Baitsakhan. – Jalair, zajrzyj do krateru! – Jasne. Baitsakhan nie ma o tym pojęcia, ale meteoryt jest najmniejszy z 12. Nie ma nawet 0,2112 metra. Najmniejszy dla najmłodszego Gracza. Terbish się uśmiecha. – Znalazłem podobny, kiedy byłem mniej więcej w twoim wieku – mówi do Baitsakhana. – Przy granicy z Chinami. Oczywiście zabrali go sowieci. Wtedy wszystko zabierali. – Tak mówią. – Baitsakhan wkłada ręce do kieszeni dżinsów. Jalair schodzi z konia, kamienie chrzęszczą pod jego stopami. Terbish odwraca się w stronę zawiniątka. – Altan, pokaż kamień. Mężczyzna w uszance klęka i unosi końską skórę. Baitsakhan zagląda, co też się tam kryje. Meteoryt wygląda, jakby wykuto go z czarnego metalu, ma wielkość niedużego pudełka po butach. Jego powierzchnia poprzecinana jest lśniącą złotą siateczką i upstrzona plamkami śniedzi, wygląda niczym pozaziemski witraż. Baitsakhan wyciąga ręce z kieszeni i klęka na jedno kolano. Terbish staje nad nim. Łom wzdycha. Strzelec podchodzi bliżej. Koń Bata rży, kiedy jego pan poprawia popręg. – Piękny, prawda? – odzywa się Terbish. – Wygląda na cenny – dodaje niewinnie Baitsakhan. Jalair wskazuje palcem na kamień. – Czy to złoto? – Mówiłem, żebyśmy im go nie pokazywali – krzywi się Łom. – To tylko chłopcy. Dla nich to spełnienie marzeń. Będą mieli czym się pochwalić kolegom ze szkoły – wzrusza ramionami Terbish.

Baitsakhan wstaje. – Nie chodzimy do szkoły – mówi. – Nie? – dziwi się Terbish – Co więc robicie? – Ćwiczymy – odpowiada Jalair. – Co ćwiczycie? – drąży Łom. Baitsakhan wyjmuje ze swojej kamizelki paczkę gum do żucia i wkłada jedną drażetkę do ust. – Terbish, nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli coś sprawdzimy? – Co takiego? – dopytuje niechętnie mężczyzna. – Jalair, zajmij się tym – mówi chłopak do brata. Lecz Jalair nie tracił czasu. Już stoi pochylony nad meteorytem, trzymając w ręce nieduży czarny kamyk z precyzyjnie wydrążonymi w nim dziurami w kształcie litery T. Dotyka przedmiotu dłonią, jakby szukał czegoś na jego powierzchni, obmacuje go z każdej strony. Nagle otwiera szeroko oczy. – Tak, to on – mówi. Bold podnosi głowę znad ekranu smartfona, wkłada go do jednej z kieszeni swoich bojówek i spluwa na ziemię. – Gumę? – proponuje Terbishowi Baitsakhan, wyciągając w jego stronę paczkę. Strzelec krzywi się i ściska karabin mocniej, oburącz. Terbish kiwa głową. – Nie, dziękuję. Będziemy się zbierać. Baitsakhan chowa gumy. – Okej. Jalair wstaje, kiedy Altan zawija kamień z powrotem. – Nie kłopocz się tym – mówi. Łom prycha. – Chyba nie myślicie, gnojki, że go sobie zabierzecie, co? Baitsakhan nadmuchuje różowego balona, który wybucha i przylepia mu się do twarzy. Chłopak zbiera resztki gumy i z powrotem wkłada je sobie do ust. – Dokładnie o tym myślałem. Terbish wyjmuje zza pasa myśliwski nóż do skórowania i cofa się o krok. – Przykro mi, synu, ale nie mogę na to pozwolić. To my znaleźliśmy kamień. – Nie. Znaleźli go pasterze. – Nie widzę tutaj żadnych pasterzy – parska Łom. – Kazaliśmy im odejść. I posłuchali. Kamień należy do nas. – Jest skromny – dodaje Jalair. – Nie należy do nas, tylko do niego. – Do ciebie? – pyta z niedowierzaniem Terbish. – Tak. – Ha! – mówi Łom, chwytając narzędzie niczym maczugę. – Nigdy nie słyszałem czegoś tak niedorzecz… Jalair nie daje mu dokończyć zdania. Łapie łom, wykręca mężczyźnie rękę i uderza go zakrzywionym końcem w mostek, aż tamten traci dech. Strzelec unosi swój karabin kalibru .30-06, ale zanim zdąży choćby wycelować, strzała przebija mu gardło. Zapomnieli, że Bat skrył się za swoim koniem. Altan, mężczyzna w czapce, łapie zawiniątko, ale Bold ciska w niego czarną, metalową strzałką, długą na osiem cali i o średnicy pół cala. Rzutka przebija

nausznik; ostrze zatapia się w głowie mężczyzny, który pada na ziemię, tocząc pianę z ust, ma drgawki, przewraca oczami. Terbish patrzy na to wszystko z przerażeniem i niedowierzaniem. Odwraca się i zaczyna pędzić w kierunku auta. Baitsakhan gwiżdże krótko przez zęby. Koń przybiega posłusznie; chłopak wskakuje na grzbiet i kopie zwierzę, zmuszając je w ten sposób do galopu. Dogania Terbisha po zaledwie paru sekundach. Baitsakhan mocno ściąga wodze, koń staje dęba i opada na ramiona i kark mężczyzny, przygniatając go do ziemi, po czym obraca się dwukrotnie, miażdżąc kości Terbisha i odbierając mu życie. Kiedy chłopak wraca do krateru, Łom siedzi na ziemi z wyrzuconymi przed siebie nogami, zakrwawionym nosem i związanymi za plecami rękoma. Jalair umieścił metalowy pręt na wysokości jego łokci i ciągnie za niego. Baitsakhan zeskakuje z konia. Mężczyzna spluwa. – Co takie zrobili… Chłopak przykłada palec do ust i każe mu milczeć. – Ćśśś… – Wyciąga rękę, a wtedy znikąd pojawia się Bat, podając mu długie, lśniące ostrze. – Nic nie mów. – Co robisz? – panikuje mężczyzna. – Gram – odpowiada spokojnie Baitsakhan. – Ale w co? Dlaczego? – dopytuje Łom. Chłopak przykłada nóż do gardła mężczyzny i otwiera je jednym ruchem. – To Endgame – mówi. – Tu nie ma „dlaczego?”.

SARAH ALOPAY Rezydencja Alopayów, 55 Jefferson Street, Omaha, Nebraska, Stany Zjednoczone

Sarah nie chce, żeby jej brat umarł ani żeby najlepsza przyjaciółka leżała na oddziale intensywnej terapii z kikutem zamiast ramienia, ani żeby szkoła rozsypała się na kawałki. Nie chce brać w tym udziału. Nie chce być Graczem. Tym gorzej dla niej. Siedzi na pokrytym linoleum stole. Nerwowo splotła dłonie. Simon i Olowa stoją za jej plecami. Christopher pojechał na miejsce tragedii, pomóc wydostać rannych z rumowiska. To dobry chłopak. Życzliwy, mężny i silny. Nie ma jednak pojęcia, kim jest Sarah ani co musi zrobić. Nie wie, że meteoryt niósł przeznaczoną dla niej wiadomość. W pewnym sensie to ona jest odpowiedzialna za śmierć wszystkich tych ludzi. A zginie ich jeszcze więcej, jeśli dziewczyna nie weźmie udziału w Grze. Gdy zaś przegra, umrze każdy w promieniu setek, tysięcy mil. Alopayowie nadal są w szoku. Wyglądają jak aktorzy z filmu wojennego. Sarah nie odezwała się przez cały ten czas ani słowem. Simon chlipie cichutko. Olowa odgrodziła się mentalnie od tego, co się stało i co się dopiero ma zdarzyć. Mieniący się kolorami meteoryt spoczywa na starej ceramicznej tacy stojącej na stole. Olowa powiedziała im, że to pallasyt – stop żelaza i niklu poprzetykany oliwinem. Pomimo niedużego rozmiaru waży 9,91 kilograma; wycięto w nim starannie trójkątną dziurę. Kamień, który Sarah nosiła na piersi i który uratował im życie, również leży na stole. Jest kruczoczarny, ciemniejszy niż jej źrenice. Obok niego rozłożono postrzępioną kartę starego papieru i postawiono szklane naczynie z przeźroczystym płynem. Sarah bierze kamień do ręki. Mówiono jej o tej chwili przez całe lata. I choć dziewczyna nie do końca wierzyła, że ona faktycznie nadejdzie – jej rodzice zresztą również – tak się jednak stało. Musi teraz dokładnie wykonać instrukcje, krok po kroku, w odpowiedniej kolejności. Kiedy byli młodzi, jeszcze zanim spełniali warunki, ona i Tate udawali, bawili się, że robią to, co ona ma zrobić teraz. Byli dziećmi. Głupimi bachorami myślącymi, że Endgame to frajda. Tak nie jest. Sarah obraca kamień w dłoni. To czworościan. Jego trójkątne ścianki są dokładnie takie same jak dziura w kawałku meteorytu. Nieduża piramidalna skała ma co najmniej 30 000 lat. Pochodzi z epoki, w której, jak wierzono,

ludzie nie dysponowali narzędziami tak zaawansowanymi, aby wykonać równie precyzyjne dzieło. Pamięta czasy, kiedy człowiek nawet nie był świadom istnienia tak perfekcyjnych proporcji. A jednak. Przekazywano go z rąk do rąk, do rąk, do rąk, do rąk. Prehistoryczny artefakt, którego istnienie wydawało się niemożliwe. – No dobra – mówi Sarah. To jest ten moment. Przyszłość nie została jeszcze spisana. Co ma być, to będzie. Dziewczyna trzyma kamień nad meteorytem; skała nagle zeskakuje z jej dłoni i gładko wsuwa się na swoje miejsce, łącząc się z pallasytem. Cienka jak włos szczelina pomiędzy dwoma przedmiotami znika. Przez moment nic się nie dzieje, kamień nadal jest kamieniem i kamień również jest kamieniem. Ale po chwili ten mniejszy, o piramidalnym kształcie, rozpada się w proch, tak jak i 3,126 cala okalającego go meteorytu. Pył miesza się, drga, tańczy i po 11 sekundach zamiera. Sarah nauczyła się kolejnych etapów procesu w wieku pięciu lat. Każdy krok musi zostać wykonany w odpowiedniej kolejności. Zsypuje proch na pergamin. – Ahama muhu lopeke tepe – intonuje jej ojciec przez łzy; powinien opłakiwać swojego zmarłego syna, ale wie, że nie ma na to czasu. Sarah rozprowadza pył równomiernie. – Ahama muhu gobekli mu – nuci bardziej zdecydowanie jej matka. Dziewczyna polewa proch płynem z naczynia. – Ahaman jeje. Ahaman kerma – wyśpiewują jej rodzice. Z pergaminu zaczyna unosić się para, a powietrze wypełnia cierpki, gryzący zapach; rogi papieru zaczynają się zwijać, karta układa się w kształt misy. – Ahaman jeje. Ahaman kerma – nie przestają. Sarah podnosi papierowe naczynie i zaczyna mieszać zawartość. Płyn wyparowuje, proch zmienia barwę na czerwoną. Pojawia się. Wiadomość. Wezwanie. Zew. ١١١٥٢٦٠٢٢٢٠٩٠٨١٢٢١٠٧١٩٢٢٠٧٠٤٢٢١٥٠٥٢٢١٥١٨١٣٢٢٠٨٠٧١٢ ٠٧١٩١٨٠٩٠٧٠٢٠٨١٨٠٣٠٨١٨٠٣٠٧٢٢٢٢١٣١٢١٣٢٢١٩٠٦١٣٢٣٠ ٩٢٢٢٣٢٢١٨٢٠١٩٠٧٢١١٨٢١٠٧٠٢٢١١٢٠٦٠٩١٤١٨٢٣١٣١٨٢٠١٩٠٧٠٨ ٠٦١٤١٤٢٢٠٩٠٨١٢١٥٠٨٠٧١٨٢٤٢٢٢٤١٩٢٦٠٨٢٢٠٧١٩٢٢٠٤١٨١٥٢٣ ٢٠١٢١٢٠٨٢٢ Sarah wpatruje się w znaki. Chociaż nie spodziewała się, że zostanie Graczem, zawsze miała słabość do kodów i języków. Zgłębiała je w każdej formie i postaci, odkąd ukończyła cztery lata. Znaki zaczynają nabierać znaczenia. Liczby mówią, gdzie i kiedy rozpocznie się jej droga do zwycięstwa. Sarah myśli o swoim bracie, o tym, że nie udało mu się zaakceptować faktu, iż został zdyskwalifikowany w momencie, kiedy utracił oko. Jak radził sobie

przez wszystkie te lata, wiedząc, że nie będzie mógł wziąć udziału w grze, od chwili, kiedy przekazał jej swój obowiązek. Jakiż szczęśliwy był tego popołudnia, gdy udało mu się odnaleźć przeznaczony dla niej meteoryt. Sarah nadal nie wierzyła, że to ona będzie zmuszona zagrać, a nie on. Sama, pozbawiona jego wsparcia. Myśli o Reenie i jej ramieniu, zakłopotaniu malującym się na twarzy koleżanki. O Christopherze wyciągającym zwłoki spod gruzu. O swojej przemowie. Wybrałam, kim chcę być. Słowa te wydają jej się puste, bo nie ma już żadnego wyboru. Upewni się, że jej rodzina i przyjaciele nie umrą na marne.

12 Graczy z 12 ludów otrzymało wiadomość. 12 Graczy z 12 ludów posłyszało Wezwanie. 12 Graczy z 12 ludów to: ١ Marcus Loxias Megalosviii , Minojczykix , 16,24 roku ٢ Chiyoko Takedax , Muxi , 17,89 roku ٣ Sarah Alopay xii , Cahokiankaxiii , 17,98 roku ٤ Alice Ulapalaxiv , Kooriankaxv , 18,34 roku ٥ Aisling Koppxvi , Latenkaxvii , 19,94 roku ٦ Baitsakhanxviii , Donghuxix , 13,02 roku ٧ Jago Tlalocxx , Olmekxxi , 19,14 roku ٨ An Liuxxii , Szangxxiii , 17,46 roku ٩ Shari Chopraxxiv , Harappankaxxv , 17,82 roku ١٠ Kala Mozami xxvi , Sumeryjkaxxvii , 16,50 roku ١١ Maccabee Adlai xxviii , Nabatejczykxxix , 16,42 roku ١٢ Hilal ibn Isa al-Saltxxx , Aksum xxxi , 18,69 roku

MACCABEE ADLAI Samolot linii Aerofłot, lot numer 3501, miejsce 4B Z: Warszawa Do: Moskwa

Maccabee Adlai, Gracz 8 ludu, staje przy fotelu 1 klasy samolotu linii Aerofłot lecącego z Warszawy do Moskwy; podróż zajmie 93 minuty. Na miejscu przesiądzie się w samolot do Pekinu. Przebycie tego odcinka to kwestia 433 minut. Ma 16 lat, lecz może się pochwalić posturą starszego o 10 lat dziesięcioboisty – waży 240 funtów i mierzy sześć stóp i pięć cali. Obrazu dziecka, które właściwie nigdy nie wyglądało jak dziecko, dopełnia kilkudniowy, ostry zarost. Nawet kiedy miał siedem lat, był wyższy i silniejszy niż rówieśnicy. To jego przewaga. Zdejmuje jedwabną, szytą na miarę trzyrzędową marynarkę i siada na fotelu od przejścia. Ma na sobie bladoniebieską koszulę z białej kraciastej bawełny z francuskim mankietem. Jego krawat w róże zdobi srebrna spinka; te do mankietów wykonano ze skamieniałej kości mamuciej. Są w kształcie tybetańskich czaszek z rubinami w miejscu oczu. Na małym palcu lewej dłoni ma duży mosiężny pierścień z szarawym kamieniem w kształcie kwiatu. Maccabee pachnie lawendą i miodem. Czarne, gęste faliste włosy zaczesał sobie do tyłu. Ma szerokie czoło i dużą czaszkę; skóra opina ją tak mocno, że jest niemalże przeźroczysta. Lekko zapadnięte skronie, ostre kości policzkowe, niebieskie oczy, wąski, ale sporej wielkości nos, nieco zakrzywiony na grzbiecie. Złamany pięciokrotnie. Lubi się bić. I co z tego? Kiedy ma się podobną posturę, bójki same cię znajdują, bo ludzie chcą się z tobą zmierzyć. Nikt jednak nigdy nie pokonał Maccabeego. Zabrał ze sobą tylko jedną torbę – skórzaną, na ramię, z monogramem – którą włożył do schowka nad swoją głową. Domyśla się, że pozostali Gracze będą obciążeni nie tylko ogromnymi pakunkami i bagażami, ale też i wielkimi oczekiwaniami. Maccabee nie lubi zawracać sobie głowy takimi rzeczami. Woli być szybki, zwinny, nie chce tracić możliwości swobodnego poruszania się i błyskawicznego ataku. No i póki nie nadejdzie koniec świata, pieniądze załatwią wszystko, czego potrzebuje. A ma ich dużo. Zapina pas bezpieczeństwa, włącza smartfona i słucha nagranej wiadomości, choć słyszał ją już kilkadziesiąt razy:

NASA/ESA/ROSKOSMOS Łączona informacja prasowa, 15 czerwca: O 22:03 czasu uniwersalnego, 11 czerwca, wcześniej niewykryta sporej wielkości asteroida okołoziemska (NEA), oznaczona CK46B, przeleciała w odległości 500 000 mil od Ziemi. Towarzyszyło jej kilkaset pomniejszych obiektów różnych rozmiarów. Potwierdzono, iż przynajmniej setka dostała się w pole grawitacyjne planety. Jak większość „spadających gwiazd”, spora ich część spłonęła w atmosferze, nie pozostawiając po sobie materialnego śladu. Jednakże, jak podają światowe media, co najmniej dwanaście meteorytów przetrwało przejście przez atmosferę. Nagłe pojawienie się NEA tak dużego jak CK46B jest faktycznie niepokojące, lecz chcemy zapewnić, że nie istnieje ryzyko poważniejszego zderzenia. Przypadki takie jak te, które miały miejsce niedaleko Warszawy w Polsce, Dżodhpuru w Indiach, Addis Abebie w Etiopii i Forest Hills w Queens w Nowym Jorku w USA są niezwykle rzadkie. Nasze agencje oraz ISA, JAXA, UKSA i AEB podjęły wspólne działania w celu szybkiej identyfikacji innych NEA oraz pozostałych okołoziemskich obiektów i ich regularnego monitorowania; w wyniku tych czynności mogliśmy z całą pewnością stwierdzić, że nasza planeta nie jest zagrożona zderzeniem z niczym większym niż wspomniane meteoryty. Co więcej, uważamy, że deszcz meteorytów wywołany przelotem 2013 CK46B już się zakończył i nie spodziewamy się kolejnego opadu. Trajektoria 2013 CK46B została już obliczona i w pobliżu Ziemi pojawi się najwcześniej za 403,56 roku. Na dziś nie istnieje żadne zagrożenie ze strony NEA. Kolejne informacje… – Przepraszam – odzywa się po polsku siedzący obok mężczyzna, dźgając Maccabeego łokciem, a drugą ręką wyrywając mu z ucha słuchawkę. – To ja przepraszam – mówi chłopak perfekcyjną angielszczyzną; w jego pewnym siebie głosie pobrzmiewa irytacja i zniecierpliwienie. – Mówi pan angielski? – pyta pasażer, również po angielsku, opadając ciężko na fotel; ma może czterdzieści lat, poci się na całym grubym cielsku. – Tak – odpowiada Maccabee i spogląda na rząd obok. Piękna kobieta w dopasowanym, ciemnym kostiumie przewraca zielonymi oczami ukrytymi za szkłami modnych okularów. Maccabee wykonuje w odpowiedzi ten sam gest. – To ja też będę mówić angielski – oświadcza mężczyzna. – Poćwiczę. Dobrze? Dla ciebie. – Ze mną – poprawia go Maccabee, zawijając kabel od słuchawek na dłoń. – Tak, tak. Z tobą – mruczy pasażer, próbując wepchnąć swoją walizę pod fotel; szarpie się z pasem bezpieczeństwa, ciągnąc za klamrę. – Musi pan podnieść klapkę. O tak. – Maccabee pokazuje mężczyźnie, jak rozpiąć pas. – Aha, głupi jestem – odpowiada tamten po polsku. – Moim zdaniem powinni się ich pozbyć – dodaje Maccabee, ponownie zapinając swój pas – jeśli samolot się rozbije, i tak nikomu nie pomogą. – Zgadzam się – mówi po angielsku piękna kobieta; oczy utkwiła w przeglądanym magazynie. Mężczyzna wychyla się i spogląda na nieznajomą.

– O, witam, miło mi bardzo – rzuca po angielsku. Maccabee pochyla się i patrzy pasażerowi prosto w ciekawskie oczy. – Mówi się „bardzo mi miło”. I to nie było do pana. Mężczyzna się odsuwa. – Grzecznie, młodziaku. To piękna kobieta. I wie o tym. Pokazałem, że ja też wiem. To coś złego? – Raczej nieuprzejmego. Tamten macha lekceważąco ręką. – E tam! Nieuprzejmego! Dobre angielskiego słowo. Podoba się. Znaczy to samo, co „niemiło”, tak? A co to znaczy… „niegrzeszny”? – Niegrzeczny – poprawia go kobieta. – Nic się nie stało. Bywało gorzej. – No i widzisz. Masz ładny garnitur, ale ja, ja mam… doświadczenie – ostatnie słowo mówi po polsku. Maccabbe podaje mu angielski ekwiwalent. Mężczyzna wbija mu palec w ramię w pojednawczym geście. – Tak, doświadczenie – mruczy. Maccabee patrzy na palec nadal tkwiący w jego ramieniu. Współpasażer traktuje go protekcjonalnie, co mu odpowiada. Lubi, jak go nie doceniają. – Niech pan tak nie robi – mówi spokojnie. Lecz tamten powtarza swój gest. – Jak? Tak? Chłopak otwiera usta, żeby odpowiedzieć, ale pojawia się stewardessa. – Czy wszystko w porządku? – pyta po polsku. – O, kolejna – uśmiecha się mężczyzna, patrząc pożądliwie na urodziwą kobietę. – Nie dostałem jeszcze drinka. Stewardessa splata dłonie i mówi uprzejmie: – Czego się pan napije, panie Duda? Siedząca naprzeciwko pasażerka niemalże parska śmiechem, słysząc jego idealnie dopasowane do osobowości nazwisko – które znaczy tyle co „kretyn” – lecz Duda tego nie słyszy. – Dwa szampany i dwie wódki. W buteleczkach. Dwie szklanki. Bez lodu. Stewardessie nawet nie drgnęła powieka. Pracuje w Aerofłocie. Miała już do czynienia z niejednym pijusem. Odwraca się do Maccabeego. – A dla pana, panie Adlai? – Poproszę sok pomarańczowy. Z lodem. – Adlai, co? Jesteś Żydem? – pyta po polsku Duda. – Tak się akurat składa – odpowiada Maccabee, odwracając się do niego. – No tak. To tłumaczy luksusy – mówi mężczyzna, przyglądając się koszuli chłopaka. – I twój zapach – dodaje po polsku, zapewne z tego samego powodu, dla którego Maccabee upiera się przy angielskim. Przychodzi stewardessa z tacą. Nachyla się, a ciśnienie i grawitacja sprawiają, że poły jej koszuli rozchodzą się i odsłaniają biust. Maccabee bierze od niej sok, a Duda puszcza do kobiety oko, łapie buteleczki i szepcze: – Następnym razem nachyl się bardziej, to dostaniesz niezły napiwek. Kobieta uśmiecha się i prostuje jak struna. – Nie możemy przyjmować napiwków, panie Duda. – Szkoda – wzdycha mężczyzna, otwierając dwie wódki.

Zawartość jednej z butelek wlewa do szklanki; kobieta odwraca się na pięcie i odchodzi. Duda znowu nachyla się do Maccabeego. – A ty? – mówi do siedzącej w sąsiednim rzędzie pasażerki. – Zrobiłabyś coś dla mnie za napiwek? – Starczy już tego – mówi Maccabee, a jego serce zaczyna bić coraz szybciej; liczba uderzeń wzrasta z 41 do 77. – Jeśli powie pan coś jeszcze, zrobi się nieprzyjemnie. Duda wychyla wódkę i szepcze tak cicho, żeby nikt go nie usłyszał: – Oj, mały. Może i ubierasz się jak mężczyzna, ale mnie nie oszukasz. Maccabee bierze głęboki oddech i próbuje się uspokoić, zwolnić pracę serca, tak jak go tego uczono. Najlepiej, jeśli to w ogóle konieczne, zabija się na spokojnie, szybkimi, prostymi ruchami. Po raz pierwszy odebrał życie, kiedy miał 10 lat. Od tamtej pory zrobił to jeszcze 44 razy. Duda wykłada się na fotelu, pije szybko drugą wódkę i oba szampany. Odwraca się do okna i zamyka oczy. Samolot kołuje, odrywa się od ziemi i osiąga wysokość przelotową. Piękna pasażerka zajmuje się swoimi sprawami, Maccabee również. Jednak po godzinie chłopak nachyla się do niej i mówi po angielsku: – Przepraszam za to wszystko, pani… Kobieta się uśmiecha. – Pawlek. Podejrzewa, że jego rozmówczyni wzięła go za 22-, 23-latka. Tak uważa większość ludzi, szczególnie młode dziewczyny. – Pawlek – powtarza za nią. – Czemu miałby pan przepraszać? Zachował się pan nienagannie. – Chciałem go uderzyć. – Jesteśmy w samolocie. Nie mógłby pan. Zaczynają rozmawiać. Maccabee szybko zdaje sobie sprawę, że kobieta nie chce dyskutować o feralnym meteorycie, który spadł na Warszawę, ani o żadnym z 11 pozostałych. Od tygodnia nikt nie mówi ani nie myśli o niczym innym. Nie dziwi się, że ktoś ma tego dość. Zaczyna subtelnie wypytywać ją o różne rzeczy. Opanował specjalne techniki, które pozwalają mu na wyciągnięcie delikatnych informacji bez wiedzy rozmówcy. Pochodzi z Goleniowa, średniowiecznego miasta leżącego przy niemieckiej granicy. Pracuje dla firmy inwestycyjnej. Leci do Moskwy na spotkanie z klientem. Jej matka nie żyje, a brat pracuje w Krakowie jako księgowy. Lubi włoską operę i każdego roku ogląda w telewizji Tour de France. Odwiedziła L’Alpe d’Huez. Raz, kiedy miała 19 lat, była zakochana i ma nadzieję, mówi z uśmiechem, że jeszcze kiedyś miłość się o nią upomni. Zamawiają napoje. Maccabee bierze piwo imbirowe. Żadne z nich nie ma pojęcia, że kiedy wznoszą toast, wybudzony Duda bacznie im się przypatruje. – A, czyli wchodzisz mi w paradę, co? – mruczy, nawet nie podnosząc głowy; zwracając się do pani Pawlek, dodaje: – Zostaw tego chłopaczka. Kobiety takie jak ty potrzebują prawdziwego mężczyzny. – Świnia z pana – słyszy w odpowiedzi. – Inaczej będziesz gadała po wszystkim – śmieje się Duda.

Samolotem rzuca. Leci na wysokości 31 565 stóp. Dmucha z północy, północnego zachodu z prędkością 221 mil na godzinę. Zapala się czerwona kontrolka „zapiąć pasy”. Turbulencje są na tyle silne, że 167 ze 176 pasażerów mocniej ściska podłokietniki, a 140 nerwowo spogląda na współpasażera, szukając w ten sposób pociechy. Osiemnastu zaczyna się modlić. Po niedawnym uderzeniu meteorytu wizja nagłej śmierci wydaje im się nadzwyczaj przerażająca i realna. Maccabee nie zwraca uwagi na turbulencje. Cytując jedną z jego ulubionych książek: „Strach uśmierca umysł”. Nauczył się nad nim panować. Nauczył się kalkulować na chłodno. Nauczył się wydajności. I choć Duda właściwie nie przedstawia sobą żadnego zagrożenia, nie zaszkodzi poćwiczyć. Nachyla się do niego, naciskając jednocześnie niewielki guziczek po wewnętrznej stronie pierścienia; z kamienia w kształcie kwiatka wysuwa się krótka, srebrna igła. – Jeśli odezwiesz się tak do mnie lub kogokolwiek w tym samolocie raz jeszcze… Maszyna znowu ostro podskakuje. Prędkość wiatru wzrasta do 231 mil na godzinę. Kolejni pasażerowie jęczą przerażeni, inni zaczynają się modlić. – Nie będziesz mi groził, gnojku… – mówi Duda, ale Maccabee, utrzymując uderzenia serca na poziomie 41 na minutę, rozgląda się szybko, upewniając się, że nikt na niego nie patrzy, i wbija w kark Dudy igłę. – Coś ty… – Mogłeś posłuchać – szepcze chłodno Maccabee, uśmiechając się. Duda domyśla się, co się stało, ale nie jest pewien, czy umiera, czy tylko zasypia. Duda nie może jednak mówić, nie może zapytać. Duda nie może się już nawet ruszać. Na jego twarzy malują się przerażenie i konfuzja. Samolot kołysze się z prawej do lewej. Wiatr się wzmaga. Ludzie zrezygnowali już z cichej modlitwy i głośno proszą Boga o pomoc. Maccabee pozwala sercu bić szybciej. Gdzieś z klasy ekonomicznej dobiega go płacz dziecka. Oczy Dudy wywracają się białkami do góry. Chłopak podkłada mu pod głowę poduszkę i opiera mężczyznę o okno. Następnie zamyka mu powieki i układa jego dłonie na kolanach, jedna na drugiej. Rozsiada się wygodniej. Spotkał już w swoim życiu tylu dziwnych ludzi i jest niezmiernie ciekaw, co i kto czeka na niego w Chinach. Sześć minut później turbulencje ustają. Pani Pawlek patrzy na niego z uśmiechem; zarumienione policzki i perlący się na czole pot zdradzają niedawne zdenerwowanie. Maccabeemu podoba się ta mieszanka ulgi i czegoś jeszcze, którą dostrzega na jej twarzy. Pani Pawlek wskazuje skinieniem głowy na Dudę. – Co się stało z twoim przyjacielem? – Zamknął oczy i odpłynął – odpowiada Maccabee. – Niektórzy potrafią przespać dosłownie wszystko. Kobieta kiwa głową. Chłopak nie może oderwać oczu od zieleni jej tęczówek. – Paskudna ta turbulencja, prawda? Maccabee odwraca się od niej i wbija wzrok w oparcie fotela przed sobą.

– Tak. Ale już po wszystkim.

52.294888, 20.950928xxxii 7459 martwych; $1,342 mld strat 26.297592, 73.019128xxxiii 15 321 martwych; $2,12 mld strat 40.714411, -73.864689xxxiv 4416 martwych; $748,884 mln strat 9.022736, 38.746799xxxv 18 888 martwych; $1,33 mld strat -15.49918, -70.135223xxxvi 10 589 martwych; $1,45 mld strat 40.987608, 29.036951xxxvii 39 728 martwych; $999,24 mln strat -34.602976, 135.42778xxxviii 14 martwych; $124,39 mln strat 34.239666, 108.941631xxxix 3598 martwych; $348,39 mln strat 24.175582, 55.737065xl 432 martwych; $228,33 mln strat 41.265679, -96.431637xli 408 martwych $89,23 mln strat 26.226295, 127.674179xlii 1473 martwych; $584,03 mln strat 46.008409, 107.836304xliii 0 martwych; $0 strat

SARAH ALOPAY Kawiarnia Gretchen’s Good, lobby Frontier Airlines, port lotniczy Eppley, Omaha, Nebraska, Stany Zjednoczone

Sarah siedzi z Christopherem przy niedużym plastikowym stoliku i wpatruje się w nienaruszoną jagodową muffinkę. Trzymają się za ręce, dotykają kolanami i próbują zachowywać się tak, jakby to nie był najdziwniejszy dzień w ich krótkim życiu. Rodzicie Sary zajęli inny, oddalony o 30 stóp stolik i uważnie obserwują córkę. Obawiają się, że dziewczyna może powiedzieć Christopherowi o jedno słowo za dużo i nie są pewni, co chłopak – którego zawsze traktowali jak własne dziecko – zrobi z usłyszaną informacją. Ciało ich prawdziwego syna, Tate’a, spoczywa w domu pogrzebowym, czekając na kremację. Każdy powtarza im, że będzie jeszcze czas na żałobę, ale to niekoniecznie prawda. Za 57 minut Sarah wsiądzie do samolotu, który z Omaha zabierze ją do Denver; z kolei z Denver poleci do San Francisco, z San Francisco do Seulu, a z Seulu do Pekinu. Nie ma biletu powrotnego. – Lecisz, bo musisz zagrać w tę grę, tak? – pyta ją Christopher po raz 17. Lecz Sarah jest cierpliwa. Niełatwo zrozumieć jej sekretne życie. Długo się zastanawiała, czy powiedzieć swojemu chłopakowi o Endgame, ale nigdy nie sądziła, że faktycznie do tego dojdzie. Jednak czuje ulgę, bo nareszcie może być z nim szczera. Dlatego nie ma dla niej znaczenia, czy będzie musiała tłumaczyć po raz wtóry to samo, czy nie. To ich ostatnie wspólne chwile i będzie je pielęgnowała bez względu na to, co Christopher powie. – Tak – odpowiada niestrudzenie. – Endgame. Świat nie może się dowiedzieć ani o grze, ani o istnieniu ludzi takich jak ja. – Graczach. – Tak, Graczach. Ani radach. Tajnych rodach… – przerywa. – Czemu? – Bo nikt nie będzie mógł prowadzić normalnego życia, jeśli dowie się o Endgame, ta myśl będzie towarzyszyć mu aż do śmierci – tłumaczy Sarah, czując ukłucie dojmującego smutku, gdyż „normalne życie” przed kilkoma dniami zostało odebrane również i jej. – Przecież masz normalne życie – upiera się Christopher. – Nie, nie mam. – Ta, jasne. – Chłopak przewraca oczami. – Zabijałaś wilki, radziłaś sobie sama na Alasce, trenowałaś karate i jakieś inne pierdoły. Bo jesteś Graczem. Kiedy ty miałaś czas na piłkę nożną? – Miałam przeładowany grafik – odpowiada cierpko. – Szczególnie przez ostatnie trzy lata, bo, jak wiesz, Tate miał zostać Graczem, nie ja.

– Ale stracił oko. – Właśnie. – Jak w ogóle do tego doszło? Nikt nigdy o tym nie mówił. – Tate przechodził próbę bólu. Musiał wytrzymać tysiąc pszczelich użądleń. Niestety, jedna usiadła na jego źrenicy, źle to zniósł. Rada uznała, że w takim stanie nie spełnia warunków i, chcąc nie chcąc, musiałam zająć jego miejsce. Tak, można powiedzieć, że nieco namieszało mi to w planach. Christopher gapi się na nią, jakby pomieszało się jej w głowie. – Pomyślałbym, że to jakiś głupi żart, gdyby obok nie siedzieli twoi rodzice. Gdyby nie uderzył meteoryt i gdyby Tate nie… Przepraszam, to dla mnie za dużo. – Domyślam się. – Czyli, podsumowując, należysz do jakiegoś kultu śmierci. Sarah przygryza wargi, powoli tracąc cierpliwość. Spodziewała się, że Christopher będzie ją wspierał; a przynajmniej tak sobie tę rozmowę wyobrażała. – To nie jest żaden kult śmierci. Nie chciałam brać w tym udziału. I nigdy też nie miałam zamiaru cię okłamywać. – Skoro tak mówisz… – Chłopak wzdycha, a jego oczy błyszczą, jakby właśnie podjął jakąś ważną decyzję. – Jak mam się zapisać? – Na co? – Na Endgame. Chcę być w twojej drużynie. Sarah uśmiecha się. To słodkie. Ale niemożliwe. – To tak nie działa. Nie ma żadnych drużyn. Inni, jest ich jedenastu, też przybędą na Zew samotnie. – Inni. Gracze? Jak ty? – Tak – mówi Sarah. – Potomkowie pierwszych cywilizacji świata, już nieistniejących. Każdy walczy o przetrwanie swojego ludu. – A jak się nazywa twój? – Cahokianie. – Czyli to rdzenny lud amerykański, tak? Chyba w żyłach mojej rodziny od strony ojca płynie algonkińska krew. Czy to oznacza, że należę do twojego ludu? – Tak sądzę – odpowiada Sarah. – Spora część ludzi w Ameryce Północnej wywodzi się od Cahokianów, choć nie zdaje sobie z tego sprawy. Christopher pociera podbródek kciukiem. Sarah zna jego tiki i wie, co każdy z nich oznacza i co zwiastuje. Za chwilę będzie próbował ją do czegoś przekonać, lecz nie jest pewien, jak ubrać w słowa to, co chce powiedzieć. 52 minuty do startu. Czeka cierpliwie, choć zaczyna się obawiać, że to właśnie w ten sposób spędzą resztę ich ostatniej wspólnej godziny. Chciałaby wymknąć się rodzicom, znaleźć jakąś nieuczęszczaną bramkę i pocałować go namiętnie raz jeszcze. – Dobra – odzywa się wreszcie Christopher, odchrząkując. – Czyli dwanaście starożytnych ludów postępuje według tych przedziwnych zasad, czekając na tajemniczy znak. I ty uznałaś, że chodzi o ten meteoryt. Przyznaję, to pojebany zbieg okoliczności, istne szaleństwo. Ale co, jeśli to faktycznie tylko zbieg okoliczności? A ty zachowujesz się jak w gorącej wodzie kąpana

maszyna do zabijania, której wyprano mózg? Bo spełniła się przepowiednia, która nawet nie istnieje? Christopher łapie oddech. Sarah patrzy na niego ze smutnym uśmiechem. – To wszystko jest na poważnie, Christopher. – Skąd wiesz? Czy istnieje jakiś komisarz, który tym wszystkim zawiaduje? Jak w NFL? – Oni o to dbają. Christopher pociera podbródek. – Oni? – Mają wiele imion – odpowiada Sarah, nie chcąc jednak zabrzmieć tajemniczo; po prostu trudno jej powiedzieć to, co zamierza, i nie wyjść przy tym na szaloną. – Podaj choć jedno – żąda chłopak. – Cahokianie nazywają ich Ludźmi Niebios. – Ludźmi Niebios? – Tak – mówi Sarah, podnosząc dłoń. Daje tym samym Christopherowi znak, żeby jej nie przerywał. – Posłuchaj… Dobrze wiesz, jak to jest, każdy lud wierzy, że ich bóg, bogowie, siła wyższa czy źródło objawienia, jakkolwiek to zwać, pochodzi z góry, prawda? – Chyba tak. Nie wiem – wzrusza ramionami chłopak. – Mają rację. Bóg, bogowie, siła wyższa, kim i czymkolwiek jest, naprawdę przybyła z góry. Z niebios, z płomieni i dymu. Zostaliśmy przez owo bóstwo lub bóstwa stworzeni, udzielono nam rad, dano niezbędne do życia wskazówki. Legendy i mity każdego zakątka świata są wariacjami na ten sam temat, różnymi wersjami jednej opowieści, jednej historii. Christopher kręci głową z dezaprobatą. – To wariactwo. Jakbyś mówiła, że Jezus ujeżdżał dinozaury. – Żadne wariactwo. Zastanów się nad tym, to ma sens. – Oświeć mnie. – To, o czym mówię, wydarzyło się tak dawno temu, że z czasem różne kultury zaadaptowały tę opowieść, dostosowując ją do swoich doświadczeń. Lecz sam rdzeń, wiara w to, że życie przybyło z niebios, a człowieka stworzyli bogowie, pozostaje niezmieniony. I jest prawdą. Christopher wbija w nią wzrok… – Ludzie Niebios. Masz na myśli… – Ponownie kręci głową. – To szaleństwo. Nie możesz mówić poważnie, w życiu nie słyszałem większych głupot! A jeśli polecisz tym samolotem, będzie to oznaczało, że masz coś z głową. – Przykro mi, Christopher. Gdybym była na twoim miejscu, pewnie zareagowałabym tak samo. Albo i jeszcze gorzej. Znasz mnie jako Sarę Alopay, swoją dziewczynę, lecz jestem też kimś innym, i choć to Tate miał zagrać, ja również skrywałam swoje drugie oblicze. Wychowano mnie, jak poprzednie 300 pokoleń mojego ludu, na Gracza. Wszystko, co się wydarzyło – meteoryt, kawałek, który znaleźliśmy, mój naszyjnik, wiadomość i kod – zostało przepowiedziane w naszych legendach. Sarah przypatruje się Christopherowi, czekając na jakąś reakcję. Chłopak poważnieje; nie próbuje jej już dłużej przekonać, aby została, choć i tak ta taktyka nie miała absolutnie żadnych szans powodzenia.

– Czemu akurat teraz? – Co masz na myśli? – Czemu dzieje się to akurat teraz? – Zapewne będę sobie zadawać to samo pytanie aż do śmierci, Christopher. Nie znam odpowiedzi. Wiem tylko, co mówi legenda, ale nie znam Ich prawdziwych powodów. – A co mówi legenda? – Że Endgame rozpocznie się, kiedy ludzka rasa przestanie zasługiwać na to, co jej dano. Gdy okaże się, iż zmarnowaliśmy oświecenie, którym nas obdarowano. Mówi też, że jeśli nie docenimy Ziemi, uznamy ją za rzecz oczywistą, przeludnimy i będziemy nadwerężać tę błogosławioną planetę, zacznie się Endgame. Bez względu na powód, co ma być, to będzie. – Jezu, kurwa, Chryste. – Ano. – Jak można wygrać? – pyta cicho Christopher. – Tego nikt nie wie. Lecz mam zamiar się dowiedzieć. – W Chinach. – Tak. – I nie jest to bezpieczne. – Mhm. – Na zakończeniu roku mówiłaś o wyborze, więc wybierz inaczej. Sarah kręci głową. – Nie mogę. Urodzili się do tego moi rodzice, mój brat i ja. To odpowiedzialność, którą bierze na siebie mój lud i która ciąży na nas od samego początku naszego istnienia na tej planecie. To jest też i mój wybór. Christopher nie wie, co powiedzieć. Nie chce, żeby odchodziła. Nie chce, żeby pakowała się w niebezpieczeństwo. Sarah jest jego dziewczyną. Najlepszą przyjaciółką, bratnią duszą, ostatnią osobą, o której myśli przed zaśnięciem, i pierwszą, do której biegną jego myśli po przebudzeniu. To kobieta zrodzona z marzeń, ale prawdziwa. Ściska go w dołku, gdy słyszy, że ktoś mógłby ją zranić. A na domiar złego za kilkanaście godzin będzie tysiące mil od niego. – Szanse na to, że się jeszcze zobaczymy, są nikłe, Christopher. Mama i tata, Omaha, Tate… Zaczynam o tym wszystkim myśleć jak o rzeczach minionych. Kocham cię, kocham cię całym sercem, lecz możemy już nigdy się nie spotkać. – Co to, do cholery, znaczy? – Że mogę już nie wrócić. – Niby czemu? – Jeśli nie wygram, zginę. – Zginiesz? – Będę walczyła o swoje życie. Obiecuję. Ale tak, to może się zdarzyć. I prawdopodobnie się zdarzy. Pamiętaj, że jestem rezerwową. To Tate miał tam być, nie ja. Pozostali Gracze zapewne trenowali, odkąd tylko nauczyli się chodzić. Nie odrywają od siebie oczu. Otaczają ich dźwięki lotniska – komunikaty o numerach bramek, szuranie kółek prowadzonych przez pasażerów toreb,

piszczenie trampek na polakierowanej granitowej podłodze. – Nie pozwolę ci umrzeć – mówi Christopher. – A jeśli musisz zwyciężyć, żeby pozostać przy życiu, lecę z tobą. Pieprzę zasady. Sarah czuje ukłucie w sercu. Domyślała się, że pożegnanie nie będzie łatwe, ale nie spodziewała się tego. Poczuła do niego jeszcze większą miłość. Dobry, silny, piękny, wspaniałomyślny Christopher. Ale kręci głową. – Gracze muszą odpowiedzieć na Zew samotnie, Christopher. – Tym gorzej dla pozostałych. Bo lecę z tobą. – Słuchaj – mówi, zmieniając ton. – Musisz przestać myśleć o mnie jak o swojej dziewczynie. Nawet jeśli mógłbyś ze mną lecieć, nie pozwoliłabym ci na to, nie potrzebuję twojej ochrony. I, szczerze mówiąc, nie mógłbyś mi jej zapewnić. To by było na tyle, jeśli chodzi o znalezienie ustronnego miejsca i szanse na gorący pocałunek. Sarah wiedziała, że może do tego dojść, że prawdopodobnie będzie musiała zagrać z nim naprawdę ostro. Jej słowa zraniły Christophera, jego dumę. Dziewczynie jest przykro, ale to, co powiedziała, było najprawdziwszą prawdą. Chłopak nadal nie może się z tym pogodzić. – To nie ma znaczenia. Lecę. Sarah wzdycha. – Za minutę wstanę z krzesła. Jeśli spróbujesz za mną pójść, zatrzymają cię – mówi, skinąwszy głową w kierunku swoich rodziców. – Nie dadzą mi rady. – Nawet nie masz pojęcia, do czego są zdolni. We trójkę moglibyśmy z łatwością pozabijać wszystkich w tym terminalu i bez problemu uciec. Christopher parska z niedowierzaniem. – Chryste, Sarah. Nie zrobilibyście tego. – Zrozum mnie – mówi dziewczyna, nachylając się do niego i cedząc przez zęby – zrobię dosłownie wszystko, żeby wygrać. Jeśli chcę, żebyś przeżył ty, żeby przeżyli moi rodzice i wszyscy, których znam, muszę zrobić wszystko, co konieczne. Christopher milczy. Zerka na Alopayów, którzy odwzajemniają spojrzenie. Simon wpatruje się w niego zimnymi, surowymi oczami. Nigdy wcześniej go takim nie widział, a sądził, że zna tych ludzi. Byli mu bliżsi niż jego własna rodzina, a teraz… Sarah widzi zmianę na twarzy Christophera, dostrzega strach i obawia się, że posunęła się za daleko. Mówi łagodniejszym już tonem: – Jeśli chcesz mi pomóc, zostań tu i bądź z ludźmi, którzy cię potrzebują. Moi rodzice nie otrząsnęli się jeszcze po śmierci Tate’a, a może niedługo będą musieli opłakiwać i mnie. Jeśli uda mi się wygrać, odnajdę cię i spędzimy resztę życia razem. Obiecuję. Christopher patrzy jej w oczy. Drży mu głos: – Kocham cię, Saro Alopay. – Próbuje się uśmiechnąć, ale bez powodzenia. – Kocham cię – powtarza szczerze – i przysięgam, że nigdy nie przestanę. Podnoszą się od stolika w tej samej chwili i przytulają. Ich usta stykają się i choć całowali się już tak wiele, wiele razy, żaden pocałunek nie miał dla

nich tak dużego znaczenia i nie był tak mocny. Lecz, jak zawsze, uczucie euforii szybko mija. Odsuwają się. Sarah rozumie, że najprawdopodobniej jest to ostatni raz, kiedy go widzi, rozmawia z nim, dotyka. – Też cię kocham, Christopherze Vanderkampie. Też cię kocham.

30.3286, 35.4419xliv

AN LIU Rezydencja rodziny Liu, niezarejestrowana nieruchomość poniżej powierzchni ziemi, Tongyuanzhen, powiat Gaoling, Xi’an, Chiny

An Liu jest zawstydzony, że mają nad nim przewagę. Mrugmrug. To tik. MrugDYGOT. DYGOTDYGOT. Lecz i on ma pewną przewagę. 1.Gracze przylatują do Xi’an, Chiny. 2. An Liu mieszka w Xi’an, Chiny. MrugDYGOT. DYGOTmrug. 3. Czyli gra na własnym terenie. 4. Jest światowej klasy hakerem. 5. I ekspertem od materiałów wybuchowych. MrugMrugmrugDYGOTmrugmrug. Mrugmrug. MrugmrugDYGOT. 6. I wie, jak kogoś znaleźć. Po rozszyfrowaniu wiadomości An bez przerwy przegląda listy pasażerów na lotniskach leżących blisko stref uderzeń, filtrując wyniki przez wiek, daty rezerwacji biletu i wystawienia wizy oraz mrug-mrug-mrug biorąc pod uwagę, jak zakładał, mniej więcej równy podział płci. PŁEĆDYGOTSEKS. Odrzuca dygot-mrug Graczy ze stref mongolskiej i australijskiej, ponieważ meteoryty spadły w odludnych miejscach. Mongoł i tak będzie podróżował lądem mrug, a Australijczyk zapewne część drogi przebędzie mrug jeepem i, co prawdopodobne, poleci czarterem. Ślepe uliczki. Nie bierze pod uwagę także Addis Abeby, Stambułu, Warszawy i Forest Hills w Nowym Jorku dygot-dygot-DYGOT; tamtejsze lotniska są zbyt gwarne. Koncentruje się na Juliace, Omaha, Naha i Al Ajh. Zdecydowanie łatwiej zhakować i monitorować mniejsze porty lotnicze. Pierwsze wyniki wyszukiwania pokazują 451 kandydatów z biletami łączonymi na chińską kolej i/lub lokalne linie. An mrug nie mrug liczy mrug na zbyt wiele. mrugmrugmrugmrugmrugmrugmrugmrugmrugmrugmrugmrugmrug mrugmrug. Gdyby sam musiał podróżować w odpowiedzi na Zew, podjąłby oczywiste środki ostrożności, użyłby pseudonimu, sfałszował wizy, miał przy sobie

minimum dwa paszporty, ale wie, że inni nie mają takiej paranoi jak on. Nawet jeśli są Graczami. I jest. Dygot. Ma trafienie: Sarah Alopay. DYGOTmrugmrug. Mrugmrug. Mrug.

JAGO TLALOC, SARAH ALOPAY Pociąg T41, wagon 8, Shijiazhuang, Chiny Odjazd: Pekin Przyjazd: Xi’an

Jago Tlaloc siedzi w nocnym pociągu jadącym z Pekinu do Xi’an. Podróżuje od trzech dni. Juliaca–Lima. Lima–Miami. Miami–Chicago. Chicago–Pekin. Łącznie 24 122 km. 13 024,838 mili morskiej. 79 140 413,56 stopy. A teraz 11,187 godziny w pociągu. Dłużej, jeśli będzie opóźnienie. Endgame nie poczeka, ma więc nadzieję, że dotrze na czas. Jago wykupił prywatną kuszetkę, ale materac jest twardy i przez to nie może spać. Siada, krzyżując nogi, liczy oddechy. Patrzy przez okno i przywołuje najpiękniejsze wspomnienia: o dziewczynie zasypiającej na piasku przy zachodzącym słońcu na kolumbijskiej plaży, księżycowym świetle odbijającym się od wartkiego nurtu Amazonki, rysunkach z Nazca, które zobaczył w dniu, kiedy został Graczem. Lecz nie potrafi uspokoić myśli. Oddychać miarowo. Nawet te piękne obrazy przewijające się przez jego głowę przyćmiewane są przez ciężar jego zobowiązania. Nie potrafi przestać myśleć o okropieństwach, jakich był świadkiem w swoim rodzinnym mieście. O ogniu piekielnym, smrodzie palonego plastiku i skóry, krzykach rozpaczających mężczyzn, ginących w płomieniach kobiet, umierających dzieci. O bezsilności straży pożarnej, armii, rządzących. O ludziach, którzy zetknęli się z tak ogromną tragedią. Następnego dnia promienie porannego słońca padły na tłum ludzi czekających pod willą jego rodziny. Niektórzy z nich stracili dosłownie wszystko i mieli nadzieję, że Tlalocowie im pomogą. Gdy Jago się pakował, rodzice robili, co mogli, aby ich wesprzeć. Tymczasem w telewizji astrofizycy mądrzyli się, że coś podobnego nie przydarzy się już nigdy. Mylili się. Przydarzy się. Ludzie będą cierpieć. Płonąć. Umierać. Meteoryt, który spadł na Juliacę, nazwano el puño del diablo. Pięścią Diabła. Jedenaście innych uderzyło w Ziemię, grzebiąc wiele istnień. Spadły meteoryty. Świat się zmienił. Jest bezbronny. Przerażony.

Jago wie, że powinien podchodzić do tego na chłodno. Szkolono go, aby nie dał dojść uczuciom do głosu, lecz nie może spać, nie może się zrelaksować, nie może się uspokoić. Opuszcza nogi na podłogę i bosymi stopami dotyka cienkiego, chłodnego dywanika. Rozprostowuje szyję i zamyka oczy. Meteoryty to dopiero początek. Todo, todo el tiempo, myśli. Todo. Podnosi się. Trzaskają mu kolana. Musi wyjść z przedziału, ruszyć się, spróbować oczyścić umysł. Naciąga zielone bojówki. Nogi ma szczupłe, ale silne. Zrobiły już przeszło 100 000 przysiadów. Siada na krześle, zakłada wełniane skarpety i skórzane mokasyny. Jego stopy kopnęły worek treningowy ponad 250 000 razy. Na przedramieniu mocuje nieduży nóż wojskowy i sięga po koszulę w kratę z długimi rękawami. Jego ręce wykonały więcej niż 15 000 podciągnięć. Zabiera ze sobą iPoda i czarne słuchawki. Włącza muzykę; głośną, ostrą, ciężką. Metal. Jego muzyka jest jak jego broń. Ciężka, metalowa. Podchodzi do drzwi przedziału. Przed wyjściem przegląda się w dużym lustrze. Jest szczupły, wysoki i sprężysty, jakby spleciono go z kabli wysokiego napięcia. Ma kruczoczarne, krótkie i zmierzwione włosy. Jego skóra ma barwę karmelu; to kolor jego ludu, nierozrzedzony od 8000 lat. Oczy ma czarne, a twarz poznaczoną bliznami po infekcji skórnej, której nabawił się jako siedmiolatek. Od jego lewego oka przez policzek, szczękę, aż do szyi biegnie blizna; to pamiątka po ciosie nożem zadanym 12-letniemu Jago przez starszego dzieciaka, którego pojedynek kosztował życie. Chłopak jest brzydki i groźny. Ludzie drżą przed nim ze strachu, kiedy tylko na niego spojrzą. Bawi go to. Powinni się go bać. Tego, co potrafi. Tego, co zrobił. Otwiera przedział i wychodzi na korytarz. Muzyka rozsadza mu uszy, jest mocna, ostra, zagłusza metaliczne skrzypienie kół na torach. Idzie do wagonu jadalnego. Przy trzech stolikach dostrzega pięć osób: dwóch samotnych chińskich biznesmenów, z których jeden śpi na swoim miejscu z głową na blacie, a drugi pije herbatę, wpatrzony w ekran laptopa; parę rozmawiającą cicho, ale ożywionymi głosami; i siedzącą do niego plecami dziewczynę o długich kasztanowych włosach zaplecionych w warkocz. Jago kupuje paczkę orzeszków i colę. Podchodzi do wolnego stolika naprzeciwko dziewczyny z kasztanowymi włosami. Nie jest Chinką. Czyta świeże wydanie „China Daily”. Stronę, na której gazeta jest otwarta, zadrukowano kolorowymi fotografiami zrobionymi przy kraterze w Xi’an. Stała tam Mała Pagoda Dzikich Gęsi. Siada. Ona nie podnosi nawet głowy znad gazety, choć usiadł pięć stóp od niej. Rozłupuje orzeszki i wkłada do ust, popijając colą. Przygląda się jej. Jest całkiem ładna, wygląda mu na amerykańską turystkę. Obok niej stoi średniej wielkości plecak. Poznał wiele dziewczyn takich jak ona, które zatrzymywały się w jego mieście po drodze nad jezioro Titicaca. – Niegrzecznie się tak gapić – mówi, nie podnosząc wzroku znad gazety. – Nie sądziłem, że zauważyłaś – odpowiada z wyraźnym akcentem. – Zauważyłam. – Mogę się do ciebie dosiąść? Nie rozmawiałem z nikim od dobrych paru dni, a ten kraj potrafi być naprawdę bien loco, wiesz?

– Mnie to mówisz – wzdycha dziewczyna, unosząc wzrok; teraz wydaje mu się najpiękniejszą Amerykanką, a może nawet w ogóle kobietą, jaką widział. – Chodź. Jago podnosi się nieco i przesuwa do jej stolika. – Orzeszka? – Nie, dzięki. – Mądrze. – Hm? – Nie bierze się jedzenia od nieznajomego. – Zamierzałeś mnie otruć? – Może. Uśmiecha się i najwyraźniej zastanawia nad tym, co powiedział; jakby odebrała jego słowa jako wyzwanie. – A co mi tam, zaryzykuję. Jej uśmiech jest onieśmielający. Zazwyczaj to Jago oczarowywał kobiety, a teraz role się odwróciły. Podaje jej torebkę z orzeszkami. Dziewczyna bierze garść i kładzie je przed sobą na stole. – Jak długo tutaj jesteś? – pyta go. – W pociągu? – Nie. W Chinach. – Około trzech tygodni – kłamie Jago. – Tak? Ja też coś koło tego. Jago potrafi rozpoznać, kiedy ktoś mówi nieprawdę. Interesujące. Zastanawia się, czy przypadkiem nieznajoma nie jest jedną z nich. – Skąd jesteś? – pyta. – Z Ameryki. – Bez jaj. Skąd dokładnie? – Omaha. – Tym razem nie kłamie. – A ty? – Peru, niedaleko jeziora Titicaca – również mówi prawdę. Dziewczyna unosi brew i uśmiecha się. – Nie sądziłam, że to prawdziwe miejsce, dopóki nie zobaczyłam tego… – Pokazuje mu gazetę. – Meteoryty. – Tak – odpowiada, kiwając głową. – Zabawne miejsce. Jezioro Titty Caca – umyślnie wymawia słowa oddzielnie, jak każdy rozbawiony tą nazwą. – Serio nie mogliście wymyślić czegoś lepszego? – Zależy kogo zapytasz, ale powiedzą ci, że oznacza to Skałę Pumy lub Ołowianą Grań i jest miejscem uznawanym za mistyczne, potężne. Amerykanie myślą, że ląduje tam UFO, a jezioro stworzyli kosmici. – No proszę. – Uśmiecha się. – Omaha nie ma w sobie nic mistycznego. Jest raczej nudna. Ale mamy dobre steki. I Warrena Buffeta. Jago wybucha śmiechem. Mimo że nie ma pojęcia, kim jest Warren Buffet, potrafi rozpoznać żart, a nazwisko brzmi, jakby należało do głupiego, grubego Amerykanina. – Dziwne, nie? – Dziewczyna rozgryza kolejnego orzeszka. – Co takiego? – Jestem z Omaha, a ty znad jeziora Titicaca, oboje siedzimy w pociągu

jadącym do Xi’an. Meteoryty uderzyły we wszystkie trzy miejsca. – Faktycznie dziwne. – Jak masz na imię? – Feo – odpowiada bez mrugnięcia okiem chłopak. – Miło mi cię poznać. Jestem Sarah – mówi dziewczyna, gryząc orzeszka. – Powiedz mi coś… jedziesz do Xi’an zobaczyć krater? – Ja? Nie, jestem tylko turystą. Chiński rząd i tak raczej nie pozwoli nikomu podejść. – Mogę zadać ci jeszcze jedno pytanie? – Pewnie. – Lubisz gry? Odkryła się. Nie był pewien, czy to rozsądne posunięcie z jej strony. To, co teraz odpowie, zdecyduje o tym, czy i on się przed nią odsłoni. – Niezbyt – mówi bez wahania. – Choć lubię układanki, zagadki. Dziewczyna powoli przechyla się do tyłu; rozwiewa się atmosfera niezobowiązującego flirtu. – Ja nie. Lubię wiedzieć, co jest co. Nie znoszę niepewności. Eliminuję z życia to, czego nie mogę rozgryźć. – To chyba dobra taktyka. Jeśli faktycznie to potrafisz. Sarah uśmiecha się i choć pewnie powinien się na nią rzucić i uśmiercić na miejscu, rozbraja go jej uroda. – Feo. Czy to coś znaczy? – Tak. „Brzydal”. – Twoi rodzice dali ci takie imię? – Naprawdę to Jago; ale wszyscy wołają na mnie Feo. – Nie jesteś brzydalem, choć faktycznie bardzo się starasz. – Dzięki – odpowiada, nie mogąc powstrzymać uśmiechu; diamenty na jego zębach delikatnie lśnią. Chłopak decyduje się rzucić jej okruszek. Jeśli połknie przynętę, domyśli się, kto jest kim. Nie ma pewności, czy to mądre posunięcie, ale musi podjąć ryzyko, aby wygrać Endgame; przyjaciół nie sieją. Co mu szkodzi wypytać tę piękną Amerykankę o parę rzeczy, zanim skoczą sobie do gardeł? – Saro z Omaha, która spędza tutaj wakacje, powiedz mi, proszę, czy miałabyś ochotę pójść ze mną zobaczyć Wielką Pagodę Dzikich Gęsi? Zanim zdąża odpowiedzieć, za oknem coś błyska. Pociągiem szarpie, maszynista hamuje. Światła zaczynają migać i gasną. Głośny huk wstrząsa wagonem jadalnym, który drży na całej długości niczym struna. Jago spostrzega czerwoną lampeczkę mrugającą pod jednym ze stołów. Podnosi głowę i wygląda przez okno. Blask jest coraz jaśniejszy. Jago i Sarah wstają. Przyglądają się przecinającej niebo ze wschodu na zachód łunie. Przypomina spadającą gwiazdę, ale jest zbyt nisko, a jej trajektoria przypomina odrysowaną od linijki. Oboje gapią się na to zjawisko oczarowani, jaśniejący obiekt odcina się na tle ciemnego chińskiego nieba. Tuż przed tym, jak znika im z oczu, nagle zmienia kierunek o 88 stopni z północy na południe i rozpływa się za horyzontem. Odchodzą od okna, światła zapalają się z powrotem, pociąg zaczyna przyśpieszać, pozostali ludzie z wagonu jadalnego prowadzą ożywioną

dyskusję, ale wygląda na to, że żadne z nich nawet nie zauważyło tego, co się właśnie wydarzyło. – Chodź ze mną – mówi Jago. – Dokąd? – Chodź ze mną, jeśli chcesz przeżyć. – O czym ty mówisz? Chłopak podaje jej rękę. – Szybko. Sarah idzie za nim, lecz ani myśli o ściśnięciu jego dłoni. – Gdybym ci wyznał, że jestem Graczem z 21 ludu, powiedziałoby ci to coś? – A gdybym ja powiedziała, że jestem Graczem 233 ludu? – Rozejm? Przynajmniej na razie? – Tak. Na razie. Docierają do stolika, pod którym Jago widział mrugającą czerwoną lampkę; siedzi przy nim chińska para. Oboje podnoszą głowę, spoglądając pytająco na dwójkę obcokrajowców. Jago i Sarah ignorują ich. On klęka, ona zagląda mu przez ramię. Do ściany przyczepiona jest czarna metalowa skrzyneczka z niedużą, mrugającą słabo diodą, nad którą widnieje znak 驚, i umieszczonym w rogu ciekłokrystalicznym wyświetlaczem. Widnieje na nim ciąg liter AA:AA:AQ. Sekundę później zmienia się ostatnia. AA:AA:AP. Następnie ekranik pokazuje AA:AA:AO. – Czy to jest to, o czym myślę? – pyta Sarah, cofając się o krok. – Nie mam zamiaru tutaj tkwić, aby się o tym przekonać. – Ja też nie. – Zabierzmy twój bagaż. Podchodzą z powrotem do swojego stolika i Jago sięga po plecak. Idą na tył i otwierają drzwi, wychodząc pomiędzy wagony. Jeśli litery, tak jak sądzili, oznaczały sekundy, pozostało im 11. Sarah ciągnie hamulec awaryjny. Nie działa. Krajobraz pędzi przed ich oczami. Czeka. – No, dalej – mówi Jago, odsuwając się na bok. Osiem sekund. Sarah się nie waha, skacze. Siedem sekund. Jago ściska plecak, mając nadzieję, że złagodzi lądowanie. Skacze. Uderzenie o ziemię jest mocne, ale nauczono go ignorować ból. Turla się ze żwirowego nasypu na trawę, w którą ryje brodą. Ma podrapane ręce i twarz. Nie jest pewny, ale chyba zwichnął sobie prawy bark. Trzy sekundy. Nareszcie przestaje się turlać. Dwie sekundy. Sarah wylądowała kilka jardów od niego, jest już na nogach, udało jej się przetrwać upadek bez uszczerbku na zdrowiu. – Wszystko w porządku? – pyta.

Jedna sekunda. Cały skład już ich minął. – Tak – odpowiada, zastanawiając się, czy dziewczyna wie, że kłamie. Zero sekund. Sarah klęka przy nim, czekając na eksplozję. Nic się nie dzieje. Błyszczą gwiazdy. Oboje wpatrują się w niknący pociąg. Jago unosi głowę i na zachodzie dostrzega gwiazdozbiory Lwa oraz Raka. – Może jesteśmy przeczuleni… – zaczyna mówić Sarah i wtedy zapala się wagon jadalniany, a okna pękają i rozsypują się na drobne kawałeczki. Cały wagon podskakuje na 50, a może nawet i więcej stóp w górę, otoczony pomarańczową chmurą ognia. Fala uderzeniowa przetacza się przez pociąg, tylna cześć składu zostaje zgnieciona, impet uderzenia zbija ją w poskręcaną, zgrzytliwą masę. Eksplozja i mrok zasłoniły przednie wagony, ale Jago widzi światła lokomotywy, która wypadła z torów. Metal trze o metal, głośny pisk przeszywa nocną ciszę. Dobiega ich huk jeszcze jednej, mniejszej eksplozji dochodzący gdzieś z frontowej części pociągu. Nastaje chwilowy spokój, po czym rozlegają się wrzaski. – Mierda – cedzi przez zęby Jago. – Powinniśmy przywyknąć do podobnych rzeczy, co nie? – Ano – odpowiada Jago, krzywiąc się. – Coś nie tak? – Moje ramię. – Daj mi na nie spojrzeć. Jago odwraca się do Sary. Jego prawy bark jakby oklapł. – Możesz poruszać palcami? Może. – Nadgarstkiem? Też. – Dobrze. Ostrożnie ściska jego bark obiema dłońmi i lekko unosi. Ciało chłopaka przesywa ból, ale Jago nie odzywa się ani słowem. Bywało gorzej. – Zwichnięte. Ale to chyba nic poważnego – mówi Sarah. – Chyba czy na pewno? – Chyba. Tylko raz nastawiałam komuś bark. Mojemu bratu – dodaje cicho. – Poradzisz sobie? – Jasne, Feo. Przecież jestem Graczem – mówi, próbując ukryć pobrzmiewającą w jej głosie niepewność. – Potrafię wiele cudownych rzeczy. – Unosi jego ramię raz jeszcze. – Ostrzegam, będzie bolało. – Nie ma sprawy. Sarah ciągnie i przekręca jego kończynę, bark wskakuje na swoje miejsce. Jago głośno wciąga powietrze przez zęby i próbuje poruszyć ramieniem. Jak nowe. – Dziękuję. Dochodzące z miejsca katastrofy wrzaski są coraz głośniejsze. – Zrobiłbyś dla mnie to samo.

Jago uśmiecha się. Z jakiegoś powodu myśli o ludziach, którzy przyszli do jego rodziców po pomoc. Istnieją pewne zobowiązania, które należy honorować. – Nie, jeszcze przed godziną bym tego nie zrobił – odpowiada. Sarah wstaje i patrzy na wrak pociągu. – Musimy stąd odejść. Zanim dotrą tutaj władze i zaczną zadawać pytania. – Myślisz, że ta bomba była przeznaczona dla nas? – zastanawia się Jago. – Nie ma innej możliwości. To Endgame – mówi Sarah, wyciągając do niego rękę, jakby chciała się przywitać. – Sarah Alopay. Jestem Cahokianką. Chłopak odwzajemnia gest i odczuwa ulgę, jakby właśnie na to czekał, jakby ich dłonie idealnie do siebie pasowały. Czuje też ukłucie strachu, bo wie, że podobne śnienie na jawie może go zgubić, wystawić na cios, szczególnie jeśli dziewczyna posiada umiejętności, o jakie ją podejrzewa. Lecz pozwala sobie delektować się tą chwilą. – Jestem Jago Tlaloc. Z ludu Olmeków. – Miło mi cię poznać, Jago Tlalocu. Dziękuję za uratowanie mi życia. Jestem twoją dłużniczką. Jago spogląda na bezchmurne niebo, przypominając sobie łunę, która wywołała krótkie spięcie; dzięki temu zauważył mrugającą lampkę detonatora. Pewnie, uratował Sarę i dobrze jest mieć w niej dłużniczkę, lecz prawda była nieco bardziej złożona: ów blask to znak od Nich. Ostrzeżenie. Upewniają się, że oboje żywi odpowiedzą na Zew. – Nie ma sprawy – mówi. Sarah, bez słowa, zarzuca plecak na ramiona i zaczyna biec prosto w mrok. Jest szybka, silna, pełna wdzięku. Jago uśmiecha się, patrząc na jej kołyszący się niczym wahadło zegara warkocz. Ma nową przyjaciółkę. Piękną. Gracza z 233 ludu. Nowa przyjaciółka. A może i ktoś więcej.

43.98007, 18.179324xlv

CHRISTOPHER VANDERKAMP Linie Air China, lot 9466, miejsce 35E Z: San Francisco Do: Pekin Ojciec Christophera hoduje bydło na zachodnich preriach. I jest w tym dobry. Ma przeszło 75 000 sztuk żywego inwentarza. Chłopak pożegnał się z Sarą. Nie chciał, ale musiał. Stał razem z jej rodzicami i patrzył, jak przechodzi przez kontrolę bezpieczeństwa. Opuścili lotnisko dopiero wtedy, kiedy samolot wystartował. Pozwolił jej odejść. Nie przywykł do tego, że coś wymyka mu się z rąk. I nigdy wcześniej mu się to nie zdarzyło. Christopher był rozgrywającym w drużynie futbolowej. Jest znakomitym sportowcem. Jesienią otrzymał propozycję z uczelni z Nebraski, chcieli, żeby u nich grał. Zgodził się, ale poprosił, aby przyznali stypendium komuś, kto potrzebował go bardziej niż on. Na boisku nigdy nie bawił długo w „kieszeni”. Jest stanowczy, ma ramię o sile armatniego działa, nogi czystej krwi ogiera, serce lwa. Przewyższa fizycznie nie tylko większość swoich rówieśników, ale i praktycznie każdego, kogo spotkał. Christopher jest zakochany. Kocha Sarę Alopay. Gracza. Wszyscy mówią tylko o meteorycie, szkole, śmierci, zniknięciu Sary. Zastanawiają się, co ta tragedia może oznaczać. Nie wiedzą, nie mają pojęcia, nawet nie potrafiliby sobie wyobrazić, co tak naprawdę się wydarzyło. Lecz Christopher wie, choć nadal uważa, że to bzdury. Ma 18 lat. Jest wolny. Posiada paszport. Był już w Europie, w Ameryce Południowej, Azji. Podróżował też sam. Christopher jest wojownikiem. Jego młodszy brat, John, ma zespół Downa. Dzieci naigrawały się z niego w szkole podstawowej. Stroiły sobie z niego żarty i wyśmiewały chłopaka. Christopher zrobił z nimi porządek i już nikt nie dokuczał Johnowi. Christopher jest bogaty. Zdecydowany. Szybki. Silny. I zakochany. Christopher wie, dokąd poleciała Sarah, zna numer jej telefonu satelitarnego i poznał prawdę o Endgame. Christopher lubi gry. Przez większą część życia zajmował się wygrywaniem. Wierzy, że może zwyciężyć w każdej grze, w której weźmie udział. Zaczyna do niego docierać, że okłamał dziewczynę, którą kocha. Nie ma zamiaru siedzieć spokojnie. Nie będzie czekał. Dwa dni po jej wylocie sam wsiadł do samolotu. Odnajdzie ją.

Pomoże. Zwyciężą. Razem.

Trzęsienie ziemi miało miejsce nieopodal Huaxian w prowincji Shaanxi (dawniej Shensi) w Chinach, 50 mil (80 km) na wschód, północny wschód od Xi’an, stolicy Shaanxi. W jego wyniku ucierpiało też Shanxi (dawniej Shansi) i teren w promieniu około 270 mil (430 km) na północny wschód od epicentrum. Skutki trzęsienia odczuwane były nawet w oddalonym o ponad 500 mil (800 km) Liuyang w prowincji Hunan. Geologowie odnotowali następstwa katastrofy takie jak pęknięcia ziemi, wypiętrzenia, zapadanie się terenu, gejzery piaskowe, upłynnienie gruntu i osuwiska. W większości miast znajdujących się na terenach dotkniętych trzęsieniem zawaliły się mury i pozapadały budynki mieszkalne, zauważono też pękanie skorupy pod naporem tryskającej wody (upłynnianie i gejzery piaskowe). Gu, et al., mówi, iż „szacowana liczba ofiar wśród żołnierzy i cywilów wynosi 830 000, lecz nie odnaleziono jeszcze wszystkich ciał”. Trzęsienie ziemi odczuli mieszkańcy 9xlvi prowincji: Anhui, Gansu, Hebei, Hubei, Henan, Hunan, Shaanxi, Shandong i Shanxi.

CHIYOKO TAKEDA Wielka Pagoda Dzikich Gęsi, Xi’an, Chiny

Zanim spadły meteoryty, w Xi’an znajdowały się dwie Pagody Dzikich Gęsi. Jedna Mała i druga Wielka. Teraz jest tylko jedna. Wielka Pagoda Dzikich Gęsi. Chiyoko dociera tam rankiem 20 czerwca. U stóp pagody kłębią się turyści, w większości z Chin. To ogromny kraj, pod każdym możliwym względem. Japonia jest zatłoczona, lecz tutaj słowo to nabiera całkowicie innego wymiaru. Chiyoko ma wrażenie, jakby Chiny były jedynym państwem na całym szerokim świecie, jakby za jego granicami nie znajdowało się już nic więcej. Żadnych czap lodowych, żadnego Empire State Building i Partenonu, żadnych lasów borealnych, żadnych Mekk, żadnego Kremla, żadnych piramid czy Złotych Świątyń, żadnego Angkor Wat albo Stonehenge. Żadnego Endgame. Tylko Chiny. Chiyoko siada na ławce. Wielka Pagoda Dzikich Gęsi otoczona jest malowniczym parkiem. Dziewczyna czyta przewodnik i spogląda na zdjęcia. Mała Pagoda Dzikich Gęsi ma łagodniejsze krawędzie i zaokrąglony szczyt. Przed uderzeniem meteorytu miała 141 stóp wysokości. Została wzniesiona około 708 roku i przez kolejne setki lat była wielokrotnie przebudowywana. Ucierpiała podczas trzęsienia ziemi w 1556 roku i od tamtej pory nie była naprawiana. Górująca nad nią Wielka Pagoda Dzikich Gęsi – której udało się ocaleć – ma ostrzejsze kształty i przypomina fortecę. Chiyoko ocenia, że każde kolejne piętro jest około 0,8 raza mniejsze od poprzedniego. Ma wysokość 210 stóp. Zbudowano ją w 652 roku i odrestaurowano w 704. Również ucierpiała w trzęsieniu ziemi z 1556 roku, przez co przechyliła się na zachód o 3,4°. Za niecałe 48 godzin wślizgnie się do Wielkiej Pagody Dzikich Gęsi i odszuka to, co dla niej tam pozostawiono. Cokolwiek to jest, czeka na wszystkich Graczy. Chiyoko obserwuje tłum zwiedzających. Skubie wyjęte z białej papierowej torby pikantne ciasteczko ryżowe. Jest przekonana, że pozostali Gracze również są tutaj, teraz, i robią dokładnie to samo co ona. Przypatruje się z ciekawością przemykającym pośród chińskich turystów obcokrajowcom, szczególnie tym młodym. Afrykańczykowi z lizakiem. Dziewczynie z południowo-wschodniej Azji obwieszonej akcesoriami z logiem Hello Kitty. Bladej rudowłosej nastolatce

ze słuchawkami w kształcie czaszek. Zamyślonemu Hindusowi w chabrowej koszuli. Nastolatce z Azji Środkowej, palącej cieniutkiego papierosa i przejeżdżającej kciukiem po ekraniku swojego smartfona. Przykucniętej blondynce w obcisłych białych dżinsach i skórzanych sandałach. Żylastemu chłopakowi z blizną na twarzy. Rzecz jasna nie wszyscy z nich są Graczami, ale część na pewno. Chiyoko wstaje i podchodzi do pagody. Zdecydowała, że będzie trzymać się z dala od pozostałych aż do końca Endgame. Każdy sojusz i tak będzie tymczasowy oraz oportunistyczny. Przyjaźnie są według niej ciężarem, więc po co ma zawiązywać jakiekolwiek, skoro i tak nie przetrwają czekającej ich ciężkiej próby? Nie ma też zamiaru szukać sobie wrogów. Potrafią być bowiem jeszcze bardziej irytujący niż przyjaciele. Nie, jej plan polega na obserwacji, podpatrywaniu. Użyje swoich atrybutów i umiejętności – potrafi zachować ciszę, udawać najzwyczajniejszą osobę na świecie, to jej zaleta. Podchodzi pod samą pagodę. Nie rzuca się w oczy, strażnicy nawet jej nie zauważają, nikt nie pyta o bilet. Chiyoko wchodzi do środka. Jest tam chłodniej. Lepiej słychać wszystkie dźwięki. Jeśli nie byłoby tam nikogo, spodobałoby się jej to miejsce. Chiny są takie głośne. Mało kto potrafi docenić ciszę tak jak Chiyoko. Poruszając się bezszelestnie, idzie po schodach. Muszę wybrać rozsądnie, myśli. Skupić się na Graczu lub Graczach mających największe jej zdaniem szanse. Następnie będzie siedzieć jemu, jej lub im na ogonie. A kiedy odwrócą wzrok, zrobi co trzeba i zabierze się za kolejnych. Mija kolejne piętra, aż dociera na sam szczyt Wielkiej Pagody Dzikich Gęsi. Z tyłu pomieszczenia znajdują się nieduże drzwi. Podchodzi i ogląda je, jakby nigdy nic. Na drewnie wyryto bardzo małe znaki, litery: ROBO. Szyfry to dla niej dziecinna zabawa. Ale większość zignorowałaby zwyczajne angielskie słowo. Jednak nie ona. Chiyoko rozumie. Pozostali też zrozumieją. O ile jeszcze tego nie zrobili. Odwraca się od drzwi i zbliża się do wychodzącego na zachód okna. Patrzy na rozciągające się w dole Xi’an. Tam, gdzie stała mniejsza z pagód, zieje nadal tlący się krater. Od uderzenia minęło sześć dni. Podmuchy wiatru przeganiają szare i czarne strużki dymu na północ. Do pagody zmierza nieduża grupa odzianych w pomarańczowe i czerwone szaty mnichów. Tak jak ona są cicho. Być może złożyli śluby milczenia. Jest ciekawa, czy będą wrzeszczeć, kiedy to miejsce się zawali. Chiyoko nigdy nie wrzeszczy. Kiedy świat pochłonie piekło, zrobi to, co zawsze. Umknie niezauważona.

CHRISTOPHER VANDERKAMP Xi’an Garden Hotel, dzielnica Dayan, Xi’an, Chiny Christopher przypatruje się ludziom stojącym na placu pod Wielką Pagodą Dzikich Gęsi. Nigdzie nie widzi Sary, ale wie, że ona tu jest. Lubi sobie powtarzać, że wyczuwa ją siłą swojej miłości, choć zdaje sobie sprawę, że to wariactwo. Musi mieć głowę na karku, myśleć racjonalnie. Nie przemierzył połowy kuli ziemskiej w pogoni za swoją dziewczyną, która zaangażowana jest w apokaliptyczną grę zaprojektowaną najprawdopodobniej przez kosmitów, aby dać się ponieść szczeniackim emocjom. Jego hotel znajduje się naprzeciwko pagody. Ma przy sobie teleskop i dwie lornetki zamontowane na statywach. Przywiózł też lustrzankę cyfrową z obiektywem 400 mm. Cały ten arsenał nakierował na Wielką Pagodę Dzikich Gęsi. I obserwuje. Czeka. Marzy, że ją ujrzy, dotknie, poczuje jej zapach, pocałuje. Spojrzy jej w oczy i zobaczy w nich miłość. Patrzy. Czeka. Aż wreszcie w noc przesilenia widzi siedem postaci zakradających się niepostrzeżenie do pagody. Są zamaskowane, próbują pozostać incognito. Nie ma pewności, czy któraś z nich to Sarah. Mówiła mu, że jest 12 Graczy. Zakłada więc, że pozostała piątka musiała wybrać inne wejście lub przemknąć się do środka niezauważenie. Nie może przecież zajrzeć w każdy kąt. Cyk, cyk, cyk. Robi zdjęcia. Sporo zdjęć. Tylko jedno wychodzi wyraźnie. Dziewczyna. Ciemnoskóra. Nosi kolorowe szale i obcisły dres. Spod zawiązanej na głowie chusty wystają czarne kosmyki, jej cudowne zielone oczy lśnią. Ma ochotę pójść za nimi. Nie chce się do tego przyznać, ale obleciał go strach. Przed innymi Graczami. Przed Endgame. Przed – choć sam nie może uwierzyć, że przyszło mu to w ogóle do głowy – Ludźmi Niebios. Boi się też tego, co zrobiłaby Sarah, co by powiedziała, jak by się poczuła, gdyby go teraz zobaczyła. Ale jeszcze nie czas. Jeszcze nie. Potrzebuje odpowiedniego momentu, w którym będzie mógł wkroczyć i jej pomóc, udowodnić zarówno swoją wartość, jak i miłość. Nie chce wyjść na prześladowcę czającego się w cieniu pagody niczym jakiś groupie. To byłoby żenujące. Zdecydował się czekać. Jeszcze przez godzinę. Dwie. Dwie i pół. Nic się nie dzieje. Czeka dalej. Ciążą mu powieki.

Podpiera dłonią podbródek, opierając łokieć o kolano. Nadal nic. Nikogo. Nie może już dłużej walczyć ze snem. Jest na nogach od 27 godzin. I nagle zasypia.

35.2980, 25.1632xlvii

MARCUS LOXIAS MEGALOS Wielka Pagoda Dzikich Gęsi, Xi’an, Chiny

Do góry, do góry, do góry. Marcus patrzy na zegarek. I biegnie na górę. 12:10 po południu. Spóźnił się. Do góry. Jak mógł być tak głupi? Do góry. Powinien był zatrzymać się bliżej, a nie w hotelu w otoczonej murem części miasta. Do góry. Żeby móc dojść na miejsce pieszo, a nie musieć na gwałt brać taksówkę. Do góry, do góry. Taksówka uderzyła w inną taksówkę, która z kolei wjechała w stojącą przy drodze parkę zajadającą się ciasteczkami z persymony z czerwonej plastikowej torebki; oboje zginęli na miejscu. A kierowca Marcusa schował ciastka do bagażnika. Do góry. Serce mu wali, mocno, mocniej. Biegnie na górę. Nagle się zatrzymuje. Stoi przed drzwiami na najwyższym piętrze Wielkiej Pagody Dzikiej Gęsi, na których ktoś wyskrobał napis ROBO. Czy to naprawdę takie łatwe? Na to wygląda. Nikt go nie zauważył, a nawet jeśli, to pozwolono mu przejść. Może strażnicy zostali przekupieni. Może nawet przez jednego z Nich. Zaraz się zacznie. O ile przymkną oko na jego – spogląda na zegarek – 11 minut spóźnienia. Które z każdą sekundą jest coraz większe. Postąpił jak kretyn. Marcus kładzie dłoń na drewnie. Pozostali Gracze musieli już przybyć na miejsce, nie ma innego wyjścia. Naciska drzwi i pcha. Za nimi znajduje się wąska klatka schodowa. Chłopak wyciąga nóż z ukrytego futerału przymocowanego do nogi. Zamyka za sobą drzwi. Otacza go mrok. Schody biegną do góry i skręcają. Serce bije mu coraz szybciej. Ubrania przesiąkają potem. Marcus jest synem Knossos. Dzieckiem Wielkiej Bogini. Człowiekiem

wolnym. Świadkiem Ognistego Oddechu. Minojczykiem. Chłopak ściska rękojeść noża zdobionego glifami zrozumiałymi jedynie dla niego i mężczyzny, który go nauczał. Pozostali potrafiący je odczytać są martwi. Stare schody trzeszczą. Dmący wiatr potrząsa dachówkami. Czuć zapach unoszącego się z krateru dymu, który głaszcze Wielką Pagodę Dzikich Gęsi. Ostatni stopień. Marcus stoi na progu niedużego, pogrążonego w ciemnościach pomieszczenia, ledwie odróżnia jakiekolwiek szczegóły. Nie dostrzega żadnego ruchu. Ciężko oddycha. – Jest tu kto? Nic. – Pytam, czy ktoś tutaj jest! Żadnej odpowiedzi. Sięga do kieszeni po jednorazową zapalniczkę. Cyk, cyk, cyk. Pojawia się słaby płomień. Serce kołacze mu w piersi. Pod ścianą pokoiku jak kłody leżą Gracze. Zawinięci w srebrzyste całuny, na oczach mają przepaski ze zwykłego czarnego materiału. Choć jest gorąco i duszno, z ich ust leci para, jakby to była zima. Pułapka? Cofa się o krok. Poznaje trójkę z nich. Jedna z dziewczyn wygląda na Persjankę, pochodzi zapewne ze Środkowego Wschodu. Ma gładką skórę koloru miedzi, gęste czarne włosy, haczykowaty nos i ostre policzki. Rozpoznaje też chłopaka – jest zdecydowanie najmłodszy z Graczy – opalonego, o zaokrąglonych policzkach. Jego twarz zastygła w dziwacznym grymasie. Znajoma wydaje mu się także ścięta na krótko rudowłosa, piegowata dziewczyna o wargach tak bladych, że stapiają się z resztą jej twarzy; wygląda, jakby śniła o tęczy i kotkach, a nie końcu świata. Zbliża się o krok, ciągnie go do Graczy jak ćmę do ognia. Spóźniłeś się. Głos rozbrzmiewa w jego głowie; przypomina jego własny, ale nim nie jest. Marcus chce przeprosić, ale zanim słowa opuszczą jego usta, głos rozlega się powtórnie. Nie jest to pochwalane, ale akceptowalne. Głos jest przyjemny, głęboki, ani męski, ani żeński. – Słyszysz… Słyszę twoje myśli. – Chyba wolę rozmawiać. Dobrze. Pozostali też tak woleli. Poza jednym.

– Czemu są tak pozawijani? Żeby mogli zostać zabrani. – Czy ja też muszę tkwić w takim czymś? Marcus niecierpliwi się, jest zły na siebie za spóźnienie. Tak. – Dobrze. Gdzie mam stanąć? Tutaj. – Gdzie? Marcus nie ma pojęcia, co dalej robić. Mruga – a jest to mrugnięcie zwyczajne, rutynowe, przymyka oczy dosłownie na ułamek sekundy. Kiedy unosi powieki, widzi przed sobą srebrny całun. Dostrzega, że po wewnętrznej stronie wyszyty jest także złotymi, zielonymi i czarnymi nićmi. Rozpoznaje niektóre znaki – arabskie, chińskie, minojskie, greckie, egipskie, mezoamerykańskie, sanskryckie – lecz nie wszystkie. Część musi pochodzić z języków pozostałych Graczy lub istoty, która do niego przemawia. – Gdzie jesteś? – pyta, biorąc całun do rąk. Tutaj. – To znaczy? Materiał, z którego wykonano całun, jest lekki jak piórko. I zimny. Przeraźliwie. Wszędzie. – Co dalej? Załóż go, Marcusie Loxiasie Megalosie. Czas, jak zrozumiesz, jest wszystkim. Naciąga całun na ramiona i czuje się, jakby wyszedł prosto z sauny i nagle znalazł się na Antarktydzie. Jego ciało niemal doznaje szoku, upadłby na podłogę, gdyby nie podtrzymały go niewidzialne dłonie, te same, które zawiązują mu na oczach przepaskę. Zaraz potem zasypia. Zapada w tak głęboki sen, że nie czuje żadnej ze swoich kończyn. Zapomina o cieple i o zimnie. Bólu i przyjemności. Nie jest mu ani niewygodnie, ani wygodnie. Jakby jego ciało odmówiło istnienia. Przed oczami umysłu ma tylko pustkę, czerń poprzecinaną tęczowymi punkcikami. Harmonię tej kosmicznej tkaniny burzy jedynie tocząca się po cichu skała, która jest coraz bliżej i bliżej. Trudno orzec, jak jest duża. Lub jak mała. Po prostu jest. I toczy się. Coraz bliżej, bliżej i bliżej.

„Okrążyłem górę i zanurkowałem w dolinę. Bezpośrednio pod nami znajdowała się gigantyczna piramida udrapowana lśniącą bielą, żywcem wyjęta z baśni. Mogła być wykonana z metalu lub jakiegoś kamienia. Każdy jej bok był śnieżnobiały. Najdziwniejszy wydał mi się kamień szczytowy, który wyglądał jak sporej wielkości cenny klejnot. Ogrom tej budowli poruszył mnie do głębi”. — pilot US Air Force James Gaussmanxlviii , marzec 1945, gdzieś nad środkowymi Chinami

KEPLER 22B Wielka Biała Piramida, góry Qin Ling, Chiny

Możecie otworzyć oczy. Gracze po kolei wykonują polecenie. Siedzą w kręgu ze skrzyżowanymi nogami, wyprostowani jak struny, z rękoma złożonymi na kolanach. Całuny, opaski i zimno zniknęły. Cała 12 może poruszać głowami, rękoma i torsem, lecz nikt nie potrafi wstać, jakby sparaliżowało ich od pasa w dół. Nic złego się nie dzieje z waszymi nogami. Jak tylko tu skończymy, znowu będziecie mogli nimi poruszać. Istota, która jest ich przewodnikiem, wydaje się pozbawiona materialnego ciała, słyszą tylko jej głos, jakby stała jednocześnie za plecami każdego z nich. Niektórzy Gracze próbują mówić, ale ich usta, tak jak nogi, są nieruchome. Rozglądają się ciekawie. Znajdują się w lesie otoczonym przez wzgórza i góry. Powietrze jest rześkie i chłodne, ziemia miękka, dźwięki zduszone. Za północną stroną kręgu, 754 stopy dalej, stoi wielka piramida. Na jej ścianach nie ma żadnego otworu ani znaku. Boki budowli są perfekcyjnie gładkie. Nie dostrzegają niczego, co wskazywałoby, że skonstruowano ją z kamienia, nawet jednego łączenia czy niedoskonałości. Podstawa piramidy mierzy 800 stóp szerokości; obiekt ma podobną wysokość. Jej szczyt migocze jasnym, białym światłem. Przypatrują się sobie. Po raz pierwszy widzą wyraźnie pozostałych Graczy. Ludzi, których będą śledzić, tropić, bić, kochać, zdradzać, bać się, zabijać. Każde z nich usiłuje zapamiętać jak najwięcej detali: kolor oczu, tatuaże, znamiona, fryzury, postawę, linię szczęki, pieprzyki, odruchy, wszystko. Osądzają, przypuszczają, zgadują. Do tego zostali przeszkoleni: szybkiej oceny przeciwnika i błyskawicznego rozpoznania jego słabych stron. Gracze są sobą zainteresowani bardziej niż olbrzymią piramidą. Jest ich 12. Jesteśmy w górach Qin Ling. Na południe i zachód od miasta znanego jako Xi’an. A to Wielka Biała Piramida. Przewyższa tę w Gizie. Tak jak moi pobratymcy długo pozostawała ukryta przed ludzkim wzrokiem. Gracze przestają patrzeć po sobie i spoglądają na piramidę. Jej powierzchnia lśni. Trzy odziane w szaty postacie suną ku nim; czarne drzwi pojawiły się na ścianie budowli na ułamek sekundy. Dwie postacie zostają przy piramidzie niczym strażnicy, ta 3 nagle pojawia się przy Graczach, jakby w mgnieniu oka przebyła dzielącą ich odległość. Staje za Sarą Alopay.

Dziewczyna odchyla się, żeby na nią spojrzeć. Szaty istoty są ciemne z wyjątkiem migoczących na niej jaśniejących punkcików; materiał wygląda, jakby był uszyty z materii kosmosu, powleczony gwiazdami. Szyję tajemniczej postaci zdobi okrągły, płaski dysk pokryty glifami. Tajemniczy gość, a może raczej gospodarz, jest wysoki – minimum 7,5 stopy – i chudy, ma szerokie barki i długie ramiona; jego buty lśnią równie intensywnie co piramida, najwyraźniej wykonano je z tego samego materiału. Stopy potężnej istoty są długie i płaskie. Ma podłużną głowę, a jej twarz, tak jak i głos, nie należy ani do mężczyzny, ani do kobiety. Kolor skóry górującej nad nimi postaci przypomina Graczom barwę macicy perłowej; włosy ma platynowe, ale jej wąskie, bezdenne oczy są kompletnie czarne. Z pewnością nie pochodzi z tego świata. I choć powinni się bać, są całkowicie spokojni. Nigdy nie widzieli czegoś takiego, ale czują, jakby skądś znali tego przybysza. Niektórzy sądzą nawet, że jest czarujący, piękny. Jestem kepler 22b. Przybyliście tutaj dowiedzieć się czegoś o Endgame. I nauczycie się. Zwyczaj nakazuje wam się przedstawić. kepler 22b spogląda na Sarę. Dziewczyna czuje jego wzrok i nagle zdaje sobie sprawę, że odzyskała mowę, choć nie ma pojęcia, co miałaby powiedzieć. Imię. Numer. Plemię. Sarah bierze głęboki oddech i usiłuje się zrelaksować, aby zwolnić rytm swojego serca do 34 uderzeń na minutę. Bije przerażająco powoli. Nie chce dać po sobie niczego poznać, odkryć się przed pozostałymi, którzy z najprostszych zachowań potrafią wyłowić kluczowe informacje. – Nazywam się Sarah Alopay z 233. Cahokianka. Zdolność mowy przechodzi na osobę po jej prawej niczym niewidzialna piłeczka. – Jago Tlaloc. 21. Olmek – mówi spokojnie, zadowolony, że siedzi obok Sary. – Aisling Kopp. 3. Latenka – odzywa się wysoka rudowłosa dziewczyna o wąskich ustach, którą Marcus widział na podłodze pagody; jest oschła i poważna. – Hilal ibn Isa al-Salt ze 144. Jestem waszym bratem Aksumem – rozlega się łagodny głos. Ciemnoskóry Hilal roztacza wokół siebie aurę dostojeństwa. Ma jasnoniebieskie oczy i śnieżnobiałe zęby. Jego rozluźnione ręce spoczywają na kolanach. Sprawia wrażenie wysokiego i silnego, tak jak powinien wyglądać każdy Gracz; jest jednocześnie groźny i spokojny. – Maccabee Adlai. Reprezentuję 8 lud. Jestem Nabatejczykiem. Jest wielki, ale nie ogromny. Ma na sobie elegancki jedwabny garnitur i białą bawełnianą koszulę. Nie założył krawata. Niektórzy Gracze uznają jego ubiór za oznakę słabości. – Baitsakhan – rzuca chłopiec o zaokrąglonych, opalonych policzkach i płonących brązowych oczach; i milknie. Powiedz resztę. Baitsakhan kręci stanowczo głową.

Musisz. kepler 22b nalega, a w jego głosie słychać zniecierpliwienie, lecz chłopak nadal jedynie kręci głową. Uparciuch, myśli Sarah. Jak nic będzie sprawiał problemy. kepler 22b unosi patykowatą, 7-palczastą dłoń, a chłopiec zaczyna dygotać na całym ciele. Jakby wbrew swojej woli cedzi kolejne słowa: – 13 lud. Donghu. Kończy mówić i spogląda na keplera 22b ze złością i zaskoczeniem. Następny Gracz jest chudy, ma wklęsłą klatkę piersiową i przygarbione ramiona, które okalają mu plecy niczym skrzydła. Pod jego oczami – przy lewym ma wytatuowaną czerwoną łzę – widnieją ciemne kręgi. Przez środek głowy przejechał maszynką do golenia, jakby chciał zrobić odwrotnego irokeza. Gracze zauważają, że nieustannie zarzuca głową na boki, jakby miał tik nerwowy. Mruga kilkakrotnie, aż wreszcie wypluwa z siebie: – A-A-An Liu. Trzy-trzy-trzy-trzy-trzysta siedem-siedem-siedemsiedemdziesiąt siedem. Szang. Chłopak robi koszmarne pierwsze wrażenie. Jąkające się chuchro pośród znakomicie wyszkolonych zabójców. – Shari Copra – mówi piękna dziewczyna o skórze koloru ochry spokojnym, cichym głosem. – 55. Jestem Harappanką. – Nazywam się Marcus Loxias Megalos i pochodzę z walecznego 5 ludu. Pilnujcie się, albowiem jestem Minojczykiem. Źle odegrał swoją przechwałkę. Zabrzmiał jak bokser gadający zwyczajowe bzdury na konferencji prasowej. Na pozostałych Graczach podobna brawura nie robi żadnego wrażenia. Kilkoro nawet wybucha w myślach śmiechem. – Jestem Kala Mozami – mówi z wyraźnym perskim akcentem drobna dziewczyna o hipnotyzujących zielonych oczach, opatulona czerwononiebieskim szalem; jej siła głosu i pewność siebie nie pasują do niepozornej postury. – 89. Siostry i bracia, mój lud wywodzi się z samego złotego serca Sumeru. Lubi mówić, myśli Jago. Poetka. Zapewne biegła w kłamstwie. – Alice Ulapala. 34. Koori – odzywa się dziewczyna o uroczym australijskim akcencie; jest potężna, muskularna, nieco przy kości, zapewne zapaśniczka albo kulomiotka, może podnosi ciężary. Ma ciemną skórę i jeszcze ciemniejsze oczy. Jej kręcone czarne włosy są zmierzwione i przypominają gniazdo wijących się węży. Nad prawym okiem ma blade znamię, które ciągnie się pod grzywką. Bez cienia gniewu i jakiegokolwiek zastanowienia spluwa na ziemię. Została już tylko jedna osoba. Chiyoko Takeda. Gracze spoglądają na niemowę. Ma skórę barwy kości słoniowej, długie do ramion włosy i perfekcyjnie przystrzyżoną tuż nad brwiami grzywkę. Ma krwistoczerwone usta i zaokrąglone policzki o wysokich kościach. Pasuje idealnie do stereotypu skromnej japońskiej dziewczyny, choć z jej oczu wyczytać można, iż jest pewna siebie i zdeterminowana dążeniem do celu. Chiyoko Takeda nie mówi. Jest z 2 rodu, starszego niż można sobie

wyobrazić, bezimiennego i zapomnianego. Nazywamy go Mu. kepler 22b unosi prawą rękę, wyciąga ją przed siebie i rozcapierza palce. Z jego dłoni wystrzeliwuje biały hologram, idealny okrąg o średnicy 8,25 cala. Głośne dudnienie przypominające Graczom uderzenie w gong rozbrzmiewa w piersi całej 12, a ze szczytu piramidy w nocne niebo wzbija się jasny promień. kepler 22b zaczyna czytać, a holograficzny okrąg powoli się obraca. Wszystko jest tutaj. Każde słowo, imię, numer, miejsce, odległość, kolor i czas. Każda litera, symbol, glif, na każdej stronie, w każdym chipie, w każdym włóknie. Każda proteina, molekuła, atom, elektron, kwark. Wszystko, cały czas. Każdy oddech. Każde życie. Każda śmierć. Tak zostało powiedziane, tak jest mówione i tak będzie powiedziane raz jeszcze. Wszystko jest tutaj. Gong rozlega się w ich piersiach ponownie, piramida gaśnie. „Jest was dwanaścioro. Waszym przeznaczeniem jest umrzeć. Przy życiu pozostanie tylko zwycięzca”. kepler 22b unosi wzrok znad hologramu i patrzy uważnie na Graczy. „Tak jak w każdej grze, pierwszy ruch jest kluczowy”. I ponownie spogląda na hologram. „Aby wygrać, musicie zdobyć trzy klucze, w odpowiedniej kolejności. Klucz Ziemi. Klucz Niebios. Klucz Słońca. Wszystkie trzy ukryte są tutaj, na Ziemi”. kepler 22b chwyta unoszący się w powietrzu holograficzny dysk i rzuca nim niczym frisbee; przedmiot zatrzymuje się pośrodku kręgu i zaczyna się powiększać, a na jego powierzchni pojawiają się wzory. Dwanaście cienkich jak włos promieni emanujących z dysku trafia Graczy prosto w sam środek czoła. Oczami umysłu wszyscy patrzą na tę samą rzecz: Ziemię, widzianą z kosmosu. „Oto Ziemia”. Obraz się zmienia. Błękit oceanów zastępuje szarość. Czerń zalewa kontynenty, na powierzchni planety pojawiają się czerwone szramy. Bieguny bieleją. Znika morski błękit, zieleń i brązowe plamki. Barwy żywej Ziemi ostały się jedynie gdzieniegdzie, ledwie zauważalne, powciskane pomiędzy szarzyznę i mrok. „Tak będzie wyglądała Ziemia po Zdarzeniu. Zdarzenie nadchodzi i jest częścią Endgame. Zdarzenie zniszczy wszystko. Zwycięzca przeżyje i zapewni ocalenie swojemu rodowi”. kepler 22b milknie. Obraz zniszczonej Ziemi znika. „Endgame to zagadka życia, powód śmierci. Zawiera się w niej początek wszystkich rzeczy i koniec wszystkich rzeczy. Odnajdźcie klucze w odpowiedniej kolejności. Przynieście mi je, a wygracie. Gdy odejdę, każde z was otrzyma wskazówkę. I rozpocznie się Endgame. Zasady są proste. Znajdźcie klucze w podanej kolejności i przynieście je mnie. To jedyna zasada”.

Witajcie xlix

WSZYSCY GRACZE Gdzieś w górach Qin Ling, Chiny

kepler 22b znika. Strażnicy stojący przy piramidzie również. Sama budowla pozostaje niewzruszona na swoim miejscu – lśniąca, imponująca, jakby nie z tego świata. Na jej powierzchni ponownie pojawiają się drzwi. Żadne z nich nie ma pojęcia, dokąd prowadzą. Z wolna Gracze odzyskują władzę nad członkami. Czują mrowienie nie tylko w palcach u rąk i nóg, ale i pod czaszkami. kepler 22b musiał upchnąć w ich umysłach jakieś informacje, dlatego niemal rozsadza im głowy. Mają zaczerwienione i zapuchnięte oczy. Muszą szybko dojść do siebie. Każde najmniejsze nawet opóźnienie może oznaczać koniec. Nie ma żadnych zasad. Jago rozgląda się wokół. Są na niedużej polanie, las gęstnieje zaledwie kilka metrów od miejsca, w którym siedzą, piramida znajduje się po przeciwnej stronie. Las może się okazać niezłą kryjówką. A piramida? Cóż, Jago nawet nie chce zgadywać, co znajduje się wewnątrz ani dokąd prowadzą drzwi. Obok niego stoi Sarah. Mruga, próbując dojść do siebie. Jej obecność działa na niego kojąco, jest jedyną znajomą wyspą na oceanie niewiadomych. Zauważa coś leżącego na ziemi, parę stóp od plecaka Sary. Szary kamienny dysk, który nosił na szyi kepler 22b. Otrzymacie wskazówki. Jago rzuca się na przedmiot. Chiyoko dostrzega jego ruch. Chłopak zareagował przed wszystkimi. Imponujące. Jej mięśnie są zesztywniałe, kończyny wiotkie. Usiłuje zwalczyć zmęczenie i również skacze po dysk, ale Jago jest szybszy; jej palce jedynie muskają chłodny kamień. Chłopak wstaje na równe nogi. Sarah chwyta swój plecak i staje obok niego. Chiyoko sięga do swojej torby i wyjmuje stamtąd zwój sznura. Nie może dać po sobie poznać, iż wie, że Jago wszedł w posiadanie dysku Baian-Kara-Ula, bo nigdy nie będzie miała szansy zagarnąć go dla siebie. Powoli, bardzo powoli, zaczyna się wycofywać. Jago odwraca głowę. Niema dziewczyna widziała, że zabrał dysk, ale pozwala mu odejść. Mądry ruch. Na tym etapie lepiej nie ryzykować otwartego konfliktu. Będzie musiał mieć się na baczności. Chowa dysk do niewielkiego plecaka, który zakupił w Xi’an, i łapie Sarę za ramię; jej mięśnie są napięte, twarde. – Puść mnie – szepcze. Jago nachyla się i szepcze jej do ucha: – Mam dysk keplera. Chodźmy stąd.

Dopisało mu szczęście, choć Jago i Sarah nie mają jeszcze pojęcia, do czego przyda im się znalezisko. Zawarli przymierze i mają przewagę. Lepiej niech inni się o tym nie dowiedzą, myśli Sarah. Możemy stać się celem. Jago niepotrzebnie łapał ją za ramię. Odtrąca jego rękę i odsuwa się od chłopaka, mając nadzieję, że nikt niczego nie zauważył. Lecz Kala jest spostrzegawcza. – Co żeś jej powiedział? – pyta, grożąc im krótką złotą włócznią, gotowa do ataku. Jago patrzy jej w oczy, żadne z nich nie odważa się mrugnąć. Chłopak uśmiecha się, obnażając zęby z diamentowymi koronkami; tak szeroko, że w jego oszpeconych śladami po ospie policzkach robią się dołeczki. – Tak śpieszno ci umrzeć, dziewczynko? Jago i Kala stoją naprzeciwko siebie, nieugięci, pewni swego, rozluźnieni. To pierwsza z mnóstwa konfrontacji, które zadecydują o wyniku Endgame. Gracze sięgają po broń. Tego bała się Chiyoko, dlatego się wycofała. Obłęd jest niemal namacalny. Dziewczyna robi kolejny krok do tyłu, ku drzewom. An zaczyna się trząść. Sięga do kamizelki – ma na sobie wędkarską kurtkę pełną kieszeni i suwaków – co zauważa Marcus. Łapie za nóż, gotowy upuścić komuś trochę krwi. Będzie musiał działać szybko, jeśli ten roztrzęsiony mały dziwak ma tam pistolet albo coś jeszcze groźniejszego. – Co robisz? – pyta, przerzucając nóż z ręki do ręki. An zastyga w bezruchu. – L-l-l-l-eki. Muszę wziąć swoje l-l-l-l-leki. Chiyoko bezszelestnie skrywa się w cieniu. Nikt nie zauważa jej zniknięcia. Sarah spogląda na zegarek. Jest 3:13:46 rano. Skoro Jago ma dysk, idę z nim, podejmuje decyzję. Pomijając strategiczną zasadność takiego ruchu, nie jestem jeszcze gotowa na to wszystko. Może on pomoże mi utrzymać się przy życiu nieco dłużej. Hilal robi krok naprzód, stając w miejscu, gdzie jeszcze niedawno znajdował się środek kręgu; wysunął przed siebie ręce w pojednawczym geście. Jako jeden z nielicznych nie sięgnął po broń. – Siostry i bracia, porozmawiajmy – mówi spokojnym głosem. – Mamy sporo rzeczy do przedyskutowania. Ta noc nie musi zakończyć się rozlewem krwi. Baitsakhan śmieje się, rozbawiony tym, co wziął za tchórzostwo. Pozostali ignorują słowa Hilala. Kala wciąż wbija wzrok w Jago, nie zamierza też opuszczać włóczni. Shari, zauważając nieobecność Chiyoko, charczy nieprzyjemnie: – Gdzie niemowa? Alice rozgląda się po polanie. – Ulotniła się. Mądra dziewucha. Hilal robi ponurą minę, jest rozczarowany. Domyślał się, że nie będzie łatwo namówić ich do pokoju, ale sądził, że chociaż zostanie wysłuchany. – Siostry i bracia, nie powinniśmy walczyć. Jeszcze nie. Słyszeliście tę istotę. Nie ma żadnych zasad. Możemy pracować razem na rzecz ludzkości i stworzeń, które stąpają po Ziemi. Możemy pracować razem dopóty, dopóki nie zostaniemy zmuszeni działać przeciwko… Przerywa mu świszczący odgłos; to sznur z zamocowanym na jego końcu

metalowym ciężarkiem przecina powietrze. Szorstka lina oplata się wokół gardła chłopaka. Ten chwyta ją rękoma, lecz sznur napina się i Hilal, krztusząc się, pada na ziemię. – Co to, do cholery, było? – pyta Maccabee, obracając się. Baitsakhan nie ma zamiaru czekać na odpowiedź i rzuca się biegiem do lasu, kiedy z mroku, z innego miejsca, ponownie wyłania się lina z ciężarkiem. Tym razem przeznaczona jest dla Jago, ale chłopak odskakuje w porę. Sznur spada na ziemię i zostaje z powrotem wciągnięty w ciemność. Słychać dźwięk łamanej gałązki. Udaje im się wychwycić bladą skórę i czarne włosy przemykającej między drzewami Chiyoko. – To ta cholerna niemowa! – krzyczy Alice. Kiedy wszyscy patrzą na nią, wypuszczona z lasu strzała trafia Maccabeego w prawe udo. Długie drzewce przebija jego nogę na wylot; z rany tryska krew. To ten kundel, Baitsakhan, kryjący się gdzieś w gęstwinie. Nie zastanawiając się długo, Maccabee łapie strzałę i wyciąga ją z uda. Ból jest niemal nie do wytrzymania, ale znosi go w milczeniu. Jest wściekły. Ten cholerny gówniarz zniszczył mu dobry garnitur. – Do cholery z tym, idę – mówi Kala i rzuca się biegiem w stronę piramidy. – Połóżcie kres temu szaleństwu! – krzyczy Hilal, któremu udało się uwolnić i złapać oddech – To nie musi tak wyglądać! Jakby w odpowiedzi kolejna strzała ląduje w ziemi, pomiędzy jego nogami. Hilal nie czeka dłużej i sam zaczyna szukać schronienia w lesie. – Zachowaj kazanie na następny raz, księżulu – mówi Aisling, również szykując się do ucieczki. Słysząc następny świst, Sarah reaguje instynktownie. Sięga ku głowie Jago i gołą ręką łapie strzałę; ułamek sekundy i grot wszedłby w czaszkę chłopaka jak w masło. Jago spogląda na nią. Nigdy nie widział czegoś takiego. Gapi się na Sarę z szeroko otwartymi oczami, pełen wdzięczności. – Jak ty to… – Musimy stąd uciekać – mówi Sarah. Sama nie wierzy, że udało jej się to zrobić. Ćwiczyła niegdyś, raz po raz pozwalając strzałom kaleczyć jej ręce, ale nigdy, aż do teraz, żadnej nie złapała. Odrzuca zdobycz na ziemię i chwyta Jago za rękę. – Chodźmy. Biegną ku drzewom. An Liu nie szuka już buteleczki z tabletkami. Stoi z przygarbionymi ramionami, patrząc, kto z grupy został na polanie. Uśmiecha się złowieszczo. Trzecia strzała trafia go prosto w pierś. An patrzy na nią, zaskoczony, i wyciąga jakby nigdy nic. Pod rybacką kurtką nosi kamizelkę kuloodporną. Bierze do ręki niedużą ciemną kulkę wielkości orzecha włoskiego i rzuca ją do stojącego najbliżej Gracza. Jest nim Marcus, który odruchowo wyciąga rękę, aby złapać podarek; lecz zanim zdąża go dotknąć, kulka wybucha. Eksplozja jest potężniejsza, niż sugerowałby to rozmiar bomby. Siła uderzeniowa rzuca Graczami jak szmacianymi laleczkami. Sarah traci na

moment słuch, przez chwilę panuje totalny chaos. Podnosi głowę, szukając Marcusa. Chłopak stoi niczym zombie z oderwanymi na wysokości ramion rękoma, z osmalonej czaszki zwisa bezwiednie żuchwa. Krew pokrywa jego twarz i górną część ciała. Skóra po lewej stronie jego głowy przypomina przepalony ser. Jego ucho majta się u szyi na kawałku przypalonej tkanki. Coś spada z nieba, wirując. Ląduje u stóp Kali. Palec. Pokazuje na 167°49'25". Żołądek Sary wywraca się, gdy dziewczyna przypomina sobie uderzenie meteorytu podczas uroczystości zakończenia szkoły i rozstanie z Christopherem. Kiedy myśli o swojej najlepszej przyjaciółce Reenie. I o bracie. Minął zaledwie tydzień. Tydzień. Powinna ich opłakiwać razem z rodziną, siedząc w salonie, zajadając smutek, przytulając się i trzymając mamę i tatę za ręce. A jest tutaj. Sama. Gra. Patrzy na Jago. Może jednak nie jest sama. Marcus pada twarzą na ziemię. Dla Marcusa Loxiasa Megalosa, minojskiego Gracza 5 ludu, Endgame właśnie dobiegło końca. An odwraca się i biegnie do lasu, żegnając się kolejną eksplozją. Od ognia zaczynają płonąć drzewa. I choć stoi 59 stóp od płomieni, Sarah czuje je na twarzy. – Idziemy! – krzyczy Jago. Ciągnąc ją za sobą, rzuca się w kierunku piramidy. To ich jedyne wyjście. Muszą przejść przez tajemnicze drzwi, choć nie wiedzą, dokąd one prowadzą. Nie mogą ryzykować przebijania się przez płonący gąszcz, nie kiedy są tam An, Chiyoko, Baitsakhan i kto wie co jeszcze. Docierają do budowli i stają pod drzwiami. Jaśniejąca powierzchnia piramidy odbija płomienie i mrok leśnej gęstwiny. Sarah dotyka jej dłonią. Na drzwiach widnieją złote ryciny, poznaje niektóre z nich: piramidy w Gizie; Carahunge; geometryczne kamienie z Puma Punku; Czoga Zanbil. A także megality, znaki, bożki, statuy, numery i kształty, które są dla niej tajemnicą. Ziemią wstrząsa kolejny wybuch. – Chyba pytają nas, gdzie chcemy się udać – mówi Sarah. Jago zagląda jej przez ramię. – Gdziekolwiek, byle jak najdalej stąd – mówi. Ściska dłoń Sary i razem przechodzą przez dziwaczny portal. Nie widzą, że zaraz za nimi kuśtyka Maccabee Adlai, ranny i wściekły, głodny mordu.

CHRISTOPHER VANDERKAMP Xi’an Garden Hotel, dzielnica Dayan, Xi’an, Chiny Christopher zrywa się na równe nogi. Nie wierzy, że naprawdę zasnął. Patrzy na zegarek: 3:13 rano. Może jest już po wszystkim. Sarah i pozostali mogli dawno skończyć to, co mieli tam do zrobienia, i ruszyć w dalszą drogę. Łapie plecak, w którym trzyma paszport, pieniądze, karty kredytowe, prowiant, składany nóż zakupiony w sklepie z pamiątkami przy Wielkiej Pagodzie Dzikich Gęsi, latarkę czołówkę, bieliznę na zmianę i rozmówki angielsko-chińskie. Zabiera też lornetkę i wychodzi z pokoju. Nie zależy mu na zakupionym zaledwie poprzedniego dnia, wartym 5000 dolarów sprzęcie, który zostaje w hotelu. I tak nie będzie mu już potrzebny. Kieruje się w stronę pagody. Musi się dowiedzieć, czy Sarah nadal tam jest. Zbiega po schodach na sam dół, prosto w mrok ulic rozświetlanych jedynie jarzącymi się lampami, które skąpały miasto w pomarańczowej poświacie. Mija go zaledwie kilka aut. W zasięgu wzroku nie ma żywego ducha. Patrzy na zegarek. 3:18. Przyśpiesza, biegnie co sił i tchu, plecak obija się o jego łopatki. Zamontowane przy chodniku reflektory rzucają na pagodę światło. Ma nadzieję, że nie natknie się na żadnego strażnika, ale nawet jeśli, jest gotowy, bo robi to wszystko w imię miłości, tak podpowiada mu serce. Musi dostać się do środka. Znaleźć Sarę. Pomóc jej zwyciężyć. Staje pod pagodą i rozgląda się za strażnikiem, ale nikogo nie widzi, plac jest zadziwiająco pusty. Cokolwiek się tu działo, nie było przeznaczone dla oczu nikogo niepowołanego. Podnosi głowę i zamiera, chwytając kątem oka jakiś ruch. Z otwartymi ustami patrzy na wyskakującą z okna na szczycie pagody, z wysokości 200 stóp, postać. Dziewczyna spada szybko, wokół szyi powiewają jej kolorowe szale. Kiedy zbliża się do ziemi, unosi ramiona i rozchyla nogi, a szale wydymają się na wietrze. Nagle zwalnia. Christopher nie może uwierzyć własnym oczom. Dziewczyna wcale nie spada, już nie. Ona lata.

KALA MOZAMI Wielka Pagoda Dzikich Gęsi, 6 piętro, Xi’an, Chiny

Kala materializuje się na poddaszu Wielkiej Pagody Dzikich Gęsi i spada na drewnianą podłogę, turlając się. Zanurkowała w pustkę drzwi na ścianie piramidy i przeniosła się tutaj. Brak jej tchu, ale czuje ulgę, że udało jej się uciec pozostałym. Dobrze, chce przez jakiś czas zostać sama. Chce odsapnąć, spróbować rozwikłać zagadkę arabskich liczb i sumeryjskich liter, które kepler 22b wyrył w jej umyśle; wywołany w ten sposób dyskomfort doprowadza ją do szaleństwa. Ciekawi ją, czy inni Gracze również odczuli ten proces równie boleśnie. Ma taką nadzieję. Nie czuje się dobrze, to było dziwne i irytujące zarazem, jest skołowana, a przez to także i bezbronna. Nie chce być jedyną, która się nad sobą użala i cierpi z powodu niemożliwej do odszyfrowania wiadomości wypalonej w umyśle. Stałaby wtedy na przegranej pozycji. Nie lubi zostawać w tyle. Musi się z tym jakoś uporać, i to prędzej niż później. Teraz. Pokój wygląda tak, jak go zapamiętała: ciemny, mały, stary. Brakuje tylko Graczy leżących pod ścianą niczym pozwijane dywaniki, nie słychać też widmowego głosu keplera 22b. Chwała Anunnakim, myśli. Nie chciałaby tutaj być, kiedy pojawią się kolejni Gracze, a może to nastąpić w każdej chwili. Bierze się w garść i zbiega niedużą sekretną klatką schodową na przedostatnie piętro pagody, do pomieszczenia z oknami wychodzącymi na Chiny, na resztę świata. Świata, którego koniec jest bliski. Zaludnionego przez tych, którym pisana jest śmierć. Kala staje, ściska swoje szale i wykonuje niewielki piruet, patrząc na otwarte okno. Musi się stąd wydostać. Jej ciałem wstrząsa dreszcz. Dwa parciane pasy wysuwają się z dresu, jeden na wysokości ramion, drugi spomiędzy nóg. Dziewczyna patrzy na panujący na zewnątrz mrok. Bierze głęboki oddech i biegnie prosto na okno, rzucając się głową w ciemność. Dokonała koniecznych obliczeń i wie, że 200 stóp dzielących ją od ziemi wystarczy. Ledwie. Jej szale wydymają się, zwalnia, parciane pasy powiewają na wietrze. Nie spada, ale szybuje, leci. Przez moment, przez krótką, zbyt krótką, chwilę czuje się wolna. Błogosławieństwo. Nie myśli już o szyfrze wypalonym w jej świadomości. O pozostałych. Niknie cały stres. Tak po prostu. Bo lata. Lecz nic nie trwa wiecznie.

Zbliża się ziemia. Odchyla głowę i ramiona, wyrzuca biodra do przodu. Strój, który ma na sobie, nie jest zwyczajnym dresem. Skonstruowano go nie tylko z myślą o lataniu, ale i lądowaniu. Za pomocą parcianych pasków otwiera szereg miniaturowych spadochronów, następnie naciska guzik umieszczony na pętelce na jej środkowym palcu i przód spodni oraz bluzy pompuje się z głośnym syknięciem. Uderza o ziemię, czuje ból, ale nic jej nie będzie. Z poduch szybko schodzi powietrze. I, tak jak ćwiczyła to 238 razy, błyskawicznie podnosi się i zaczyna biec. Ucieka przed przeznaczeniem, a jednocześnie zmierza ku niemu. Wszystko jest tutaj, przypomina sobie słowa keplera 22b. Cóż to znaczy? Istota powiedziała to w taki sposób, że Kala poczuła się mała i nic nieznacząca. Nie podobało jej się to. Dziewczyna nie ma jednak czasu dłużej nad tym myśleć, gdyż, niczym supernowa, powraca do niej pamięć o szyfrze, znowu dokucza jej piekący ból. Jest tak rozkojarzona, że nie zauważa podążającego za nią chłopaka.

Fałszl

CHRISTOPHER VANDERKAMP Wielka Pagoda Dzikich Gęsi, Parter, Xi’an, Chiny Christopher patrzy, jak ubranie dziewczyny pompuje się niczym balon, a tajemnicza spadochroniarka, nie tracąc rezonu, uderza o ziemię, natychmiast się podnosi i zaczyna biec. Rozpoznaje ją ze zdjęć, które zrobił z okna swojego pokoju hotelowego – uznaje to za dobry znak. Pamięta opatuloną szalikami dziewczynę o ciemnej skórze i zielonych oczach. Nie został przez nią dostrzeżony. To również dobry znak. Pewnie próbuje dogonić resztę, tłumaczy sobie Christopher, biegnąc ukradkiem za swoim celem. Zakładam, że jest ostatnią, która odpowiedziała na Wezwanie. Muszę się jej trzymać. Jest moją jedyną nadzieją i jedynym łącznikiem z ukochaną. Podąża więc za Kalą i nie przychodzi mu do głowy, że dziewczyna nie jest ostatnim, ale pierwszym Graczem, który opuścił spotkanie, i że jeśli poczekałby jeszcze kilka minut, być może spotkałby się z Sarą Alopay, Cahokianką z 233 ludu.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Wielka Pagoda Dzikich Gęsi, 6 piętro, Xi’an, Chiny

Sarah i Jago pojawiają się w tym samym pomieszczeniu co Kala. Jest 3:29:54 rano. Kala przeszła przez portal dokładnie 10 minut i 14 sekund temu, choć oni nie mają o tym pojęcia. Sarah nie wie też, że Christopher jest tak blisko. Jeśli w ogóle by o nim pomyślała, wyobraziłaby go sobie we względnie bezpiecznym Omaha, pomagającego przy uprzątaniu skutków katastrofy. Lecz nie myśli o Christopherze, wypchnęła go z umysłu. Skreśliła już tę część swojego życia. Błądzenie po omacku, kiedy przechodzili przez kosmiczne drzwi, było prawdziwie dziwacznym doświadczeniem. Sarze wydawało się, że bierze udział w magicznym rytuale, ale wie, że nie miało to nic wspólnego z czarami. Pewnie podobnie pierwsi ludzie myśleli o ogniu. To nie magia. To nauka. Technologia przyszłości, zaawansowana, coś, czego człowiek jeszcze nie zna i być może już nigdy nie pozna. Przez tysiące lat stanowiła o potędze Ludzi Niebios. Opracowane przez nich maszyny, technika, możliwości uczyniły ich w oczach niezliczonych starożytnych cywilizacji bogami. Sarah wie, że Ludzie Niebios, gdyby tylko tego chcieli, zaimponowaliby współczesnym w nie mniejszym stopniu. Oczarowaliby ich, zastraszyli, zniewolili. Gracze zdają sobie sprawę, że ludzkość jest dla nich jedynie zabawką. Nawet sekwencjonowanie DNA, reaktory nuklearne, inżynieria geotechniczna i stacje kosmiczne są dla Ludzi Niebios dziecinadą. Ziemianie to mrówki, które niszczą wszystko, co staje na ich drodze, zabijają się wzajemnie bez powodu i gapią zbyt długo w swoje odbicia w lustrach. Ale nawet mrówkami czasem interesują się bogowie. – Masz go? – pyta Sarah, choć wszystko wiruje jej przed oczami. – Mam – odpowiada Jago, macając plecak. On również nie czuje się najlepiej, pęka mu głowa, nie może złapać oddechu. Odczuł eksplozję mocniej, niż podejrzewał. Sarah podchodzi do niego. – Dobrze się czujesz? – Tak – mamrocze, prostując się. – Powinniśmy się zwijać. Nie jest tu bezpiecznie. – No coś ty. Gdy Jago się odwraca, chcąc ruszyć w stronę klatki schodowej, za jego plecami pojawia się Maccabee. Sarah widzi, jak chłopak wyłania się z zawieszonego w powietrzu portalu, który wygląda, jakby wymalowano go czarnym tuszem. Maccabee najwyraźniej nie ucierpiał zbytnio z powodu eksplozji i teleportacji, gdyż od razu rzuca się na Jago, zaciskając ręce na jego szyi.

Pierwsze, o czym myśli Sarah, to dysk. Nie ma pewności czemu i jak, ale jest przekonana, że zapewni on jej – im – przewagę nad pozostałymi uczestnikami Endgame. Dziewczyna podnosi pięść, aby uderzyć Maccabeego w tył głowy, a Jago kopie napastnika piętą w goleń. Maccabeemu wyrywa się krzyk, ale nie puszcza swojej ofiary; pochyla się i przyciska ją do podłogi, unikając tym samym ciosu Sary, który niechybnie rozłupałby mu czaszkę. Jago nie może wyzwolić się z uścisku Nabatejczyka. Na oślep uderza wyciągniętym kciukiem, licząc, że trafi Maccabeego w ucho. Udaje mu się. Słychać delikatny trzask, kiedy Jago wyciąga palec z powrotem, jakby ktoś odkorkowywał szampana. Maccabee puszcza swoją ofiarę i zaczyna wrzeszczeć z bólu. Jedną ręką łapie się za głowę, a drugą wymachuje dziko w powietrzu. Najpierw zostaje raniony strzałą, a teraz parszywy Olmek zadaje mu zdradziecki cios. Maccabee nie przywykł do bólu i poniżenia, porażka go rozsierdza. Zanim zdąży wziąć się w garść, dopada go Sarah i kopie chłopaka w udo, zaraz przy krwawiącej dziurze po strzale. Maccabee pada na podłogę. Sarah i Jago mają czystą drogę do prowadzącej na dół klatki schodowej, mogą uciec z tego miejsca, wylęgarni morderców; dziewczyna zastanawia się, czy mają czas na dobicie Maccabeego i czy jest to warte cennych sekund. Jago nie ma podobnych rozterek, w jego dłoni pojawia się nóż, który ma zamiar zatopić w gardle powalonego Gracza. – Uwaga! – krzyczy Sarah, widząc wskakującą przez portal Aisling Kopp. Dziewczyna zmierzwiła swoje krótkie rude włosy, a twarz pomazała popiołem. Musiała zawrócić ku piramidzie, kiedy An podpalił las. Jest spanikowana i czuje się otoczona, dlatego nie zadaje żadnych pytań. Bez wahania unosi niewielką kuszę i strzela. Ostrzeżenie wykrzyczane przez Sarę wystarcza, aby Jago wykonał unik; bełt przelatuje nad jego głową. Chłopak obraca w ręce nóż, łapiąc za anodyzowane ostrze, i ciska nim w Aisling. Celtka rzuca kuszę i otwartymi dłońmi chwyta broń w powietrzu. Uśmiecha się. Jest dumna, że ruch, którego nauczył ją dziadek, uratował jej życie. Kiedy Sarah i Jago wbiegają na schody, należący do chłopaka nóż przelatuje obok ich uszu i wbija się w ścianę. Po paru sekundach są już w dużym pomieszczeniu na przedostatnim piętrze pagody. Jago chce biec dalej, ale Sarah zatrzymuje go w progu, łapiąc za ramię, i pokazuje coś na suficie. Krokwie. Od dachu dzieli je mniej więcej stopa. Jago kiwa głową. Rozumie. Stojąc obok siebie, skaczą równocześnie, po cichu łapią topornie ociosane drewno i przylegają do krokwi. Patrzą na siebie, wstrzymując oddech. Oboje próbują rozpaczliwie zwolnić bicie serca. Aisling wpada do pokoju i od razu kieruje się do prowadzących w dół schodów, lecz kiedy dociera do ich szczytu, staje. Najwyraźniej czuje obcy zapach w powietrzu, nastawia uszu. Powoli się odwraca i Sarah zaczyna się zastanawiać, czemu w ogóle się przed nią kryją, ona jest jedna, a ich dwoje. Mogliby z łatwością ją wyeliminować. Spogląda na Jago, kiedy z górnego

piętra nagle rozlega się potężny głos: – Pozabijam was wszystkich, gnoje! Aisling nie waha się już dłużej, zbiega na dół. Maccabee schodzi powoli po schodach, parskając i warcząc pod nosem. Nie czuje się najlepiej, choć i tak jest w lepszej sytuacji niż Marcus. Gryzący glebę Marcus. Jednak jak na razie to on otrzymał największe cięgi z pozostałych przy życiu Graczy. Maccabee kuśtyka na środek pokoju, ale nie przychodzi mu na myśl, żeby podnieść głowę. Jego umysł jest zaćmiony, nie spodziewał się, że tak szybko zostanie ranny, że Endgame rozpocznie się tak nagle i że przeznaczona dla niego wskazówka zostanie zaszczepiona gdzieś w jego umyśle. Błąka się po piętrze przez 22 sekundy – serce Sary uderza w tym czasie 12 razy – i schodzi, słysząc, że kolejni Gracze przechodzą przez portal. Sarah i Jago czekają jeszcze przez trzy minuty. Ktokolwiek pojawił się w pokoju na górze, musi nadal tam być. Czekać. Olmek i Cahokianka bez słowa zeskakują na podłogę i zbiegają po schodach. – Szkoda, że nie udało nam się załatwić choćby jednego – lamentuje Jago, pocierając szyję w miejscu, gdzie palce Maccabeego zostawiły sińce. – Jeszcze będziemy mieli swoją szansę – odpowiada Sarah. Dziewczyna uważa, że dobrana z nich para, ale nie jest pewna, czy Endgame to dobre miejsce dla par. Tak czy inaczej, Jago coraz bardziej jej się podoba. Poza tym był pomocny i, co ważniejsze, okazał się lojalny. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że ona również zrobiła na nim niemałe wrażenie. Zastanawia się, w jaki sposób mogłaby to wykorzystać. I czy c h c i a ł a b y to wykorzystać. – Następnym razem, kiedy spotkam Nabatejczyka… – chrypi Jago i milknie. Schodzą niżej i niżej. Kiedy są już na dole i upewniają się, że nic im nie grozi, wychodzą z Wielkiej Pagody Dzikich Gęsi. Kierują się na ulicę, trzymając się cienia. Sarah nie ma pojęcia, że 30 minut temu był tu chłopak z Omaha, którego nadal darzy uczuciem. Nie wie też, że An Liu, podstępny spec od bomb, jako ostatni wyłonił się z portalu i obserwuje ich przez okno z najwyższego piętra pagody, kierując w ich stronę długi metalowy przedmiot, niby różdżkę. Antenę. Mikrofon. Podstępne mrug podstępne mrug podstępne mrug zagranie.

CHIYOKO TAKEDA Wielka Biała Piramida, góry Qin Ling, Chiny

Chiyoko Takeda przemyka przez las. Patrzy – i uśmiecha się – jak An Liu sieje zamęt; to doskonały, wyborny ruch. Nic nie zatruwa umysłu i nie maskuje prawdziwych intencji lepiej niż śmierć i pożoga. Chiyoko obserwuje Olmeka i Cahokiankę, którzy biegną do piramidy. Podąża po ich prawej, na wschód, bezszelestnie. Nabatejczyk również zmierza do portalu, ale tamci go nie zauważyli. Ona tak. Sumeryjka jako pierwsza przeskakuje przez kosmiczne drzwi i rozpływa się na powierzchni budowli z żywego srebra. Wielka Biała Piramida wydaje się przemawiać do Chiyoko Takedy, niemej dziewczyny ze starożytnego 2 ludu, zwanego Mu. Móc na nią patrzeć to zaszczyt. To znak kosmosu, historii, wspólnoty. Chiyoko wie, że piramidy w zamierzchłych czasach służyły Mistrzom Gry za istne liny kotwiczne dla ich statków – a także portale oraz źródła energii – i pewnego dnia mogą być nimi ponownie, kiedy już wszystko dobiegnie końca i rozpocznie się od nowa. Takie budowle albo ich pozostałości nadal stoją w Chinach, Egipcie, Sumerze, Europie, Indiach oraz obu Amerykach. Większość z nich zawaliła się lub przykrył je piach i zarosły. Niektóre zostały zbezczeszczone przez ignoranckich ludzi, którzy nie zasługują, żeby przeżyć to, co dla nich naszykowano. Parę, jak stojąca przed nią budowla, zachowało się w stanie nienaruszonym, nigdy ich bowiem nie odkryto. Lecz żadna nie jest tak wyjątkowa jak ta. Biała Piramida nie została zbrukana ludzką ręką czy umysłem. Nie tknął jej ni wiatr, ni deszcz. Nie zapadła się, nie podkopały jej korzenie. Nie wchłonęła rozstępująca się ziemia. Nie spopielił plujący lawą wulkan. Ta jest wyjątkowa. Jeśli tylko byłoby to możliwe, Chiyoko stałaby i patrzyła na nią przez tydzień, dwa, trzy. Dumała nad jej wymiarami. Zmierzyła. Przerysowała widniejące na niej znaki, starając się je odszyfrować. Lecz nie może sobie na to pozwolić. Trwa gra. A ona siedzi swoim celom na ogonie. Sznury – hojo – zawiesiła na ramionach. Użyła ich jako dywersji, podobnie jak An swoich bomb. Nie były oczywiście tak efektywne, ale spełniły swoje zadanie. Dzięki nim zdołała wywołać zamieszanie, które pozwoliło jej wystrzelić strzałkę z chipem naprowadzającym i trafić Jago Tlaloca w szyję.

Jago Tlaloc, Olmek. Bez wątpienia sprzymierzył się z Sarą Alopay, Cahokianką. Oboje są Graczami starożytnych ludów Ameryk. Patrzy, jak idą ku piramidzie. Chiyoko jest na tyle blisko, że słyszy ich głosy, ale nie potrafi rozróżnić poszczególnych słów. Za nimi człapie Maccabee. Jago i Sarah nadal go nie widzą. Z kolei śladem Nabatejczyka zmierza Aisling Kopp. Kto kogo dopadnie? Kto kogo pobije? Kto umrze? Olmek prowadzi Cahokiankę przez drzwi. Znikają niczym podczas czarodziejskiego przedstawienia. Chiyoko rusza naprzód, mając nadzieję wyprzedzić Maccabeego, ale chłopak jest zbyt blisko piramidy, aby zdołała go wyminąć. Dziewczyna wie to, o czym pozostali nie mają pojęcia – Olmek jest w posiadaniu dysku. Mu oddają im cześć, uważają je za święte i tajemnicze symbole. Chiyoko od razu go rozpoznała: był to dysk Baian-KaraUla. Spadł z niebios wiele lat temu. Dyski zawierały informacje oraz wiedzę, porady i wskazówki. Musi iść za nimi, a jeśli inny Gracz przejmie dysk, jemu również będzie towarzyszyła. Będzie tropiła święty przedmiot i czekała na dogodny moment, aby go wykraść. Bo dysk zaprowadzi posiadacza do Klucza Ziemi. A ona jest jedyną, która o tym wie. kepler 22b zostawił w jej umyśle jasną wskazówkę. Bardzo prostą. Powiedział: Jesteś Mu i tylko ty rozumiesz, dokąd zaprowadzi cię dysk. Chiyoko patrzy, jak Maccabee dociera do portalu i znika. Aisling przekracza kosmiczne drzwi niecałą minutę później. Żadne z nich nie zauważyło Chiyoko. Dziewczyna planuje przejść przez portal zaraz po Celtce. Czeka. Już tylko minutę spędzi w miejscu, do którego przygnał ich Zew. Jeszcze minuta w obecności wspaniałej, lśniącej piramidy. Kłania się jej, okazując podziw i szacunek. Przeżywa ostatnią chwilę u stóp budowli. Dziękuje piramidzie za to, że jest. Bezgłośny brzdęk burzy harmonię powietrza przy jej uchu i przerywa rozmyślania. Chiyoko instynktownie pada na ziemię, a strzała przelatuje w miejscu, gdzie jeszcze przed momentem znajdowało się jej serce. A więc ktoś ją jednak zauważył. Chłopiec. Baitsakhan. Według jej szacunków siedem długich kroków dzieli krawędź lasu od portalu. Nie może ryzykować, że zostanie trafiona, ale musi się ruszyć, bo inaczej chłopak zabije ją tam, gdzie stoi. Kiedy zaczyna się czołgać, kolejna strzała przecina powietrze tuż obok niej i wbija się w ziemię, ale to rozpaczliwa próba. Dziewczyna jest pewna, że zniknęła Baitsakhanowi z oczu. Dociera do drzewa o grubym pniaku i staje za nim, próbując ustalić tor lotu wystrzelonych przez chłopaka strzał i odnaleźć tym samym jego pozycję. Dostrzega przyczajonego w krzakach młodziutkiego Gracza. Jest 90 stóp od niej. Czyli w zasięgu. Chiyoko sięga do kieszeni kurtki i wyjmuje pięć ostrych jak brzytwa, tytanowych shurikenów. Jej palce tańczą wokół zabójczych gwiazdek, rozkłada je niczym wachlarz. Przerzuca jedną z nich do drugiej ręki. Nie śpieszy jej się. Zabijanie zawsze było dla niej wypadkową konieczności i

dobrej okazji, nie traktuje tego lekko. Jesteśmy ludźmi. Mamy jedno życie i powinno się je szanować. Dlatego zabijanie musi być przemyślaną, świadomą decyzją. Rusza po cichu w dół wzgórza, mając piramidę za plecami. Siłą woli rozszerza źrenice, aby lepiej widzieć przez płomienie. Zatrzymuje się przy przewróconym drzewie, zajmuje odpowiednią pozycję i rzuca. Prawie udaje jej się go zaskoczyć. Prawie. Chłopak przywiera do ziemi w ostatniej chwili, a shuriken wbija się w pień drzewa. Chiyoko wzdycha. Nieruchomieje. Czeka. Kątem oka widzi przechodzącą przez portal Aisling Kopp. Patrzy, jak Baitsakhan wychodzi z kryjówki, naciąga strzałę na cięciwę i gorączkowo rozgląda się po polanie, ewidentnie szukając swojego celu. Głupiec. Posyła kolejną gwiazdkę, która trafia chłopca w ramię, zatapiając się w jego ciele. Baitsakhan wydaje z siebie pełen bólu wrzask. Chiyoko zmienia pozycję, kieruje się prosto do portalu. Rzuca jeszcze jednym shurikenem, sześcioramienna metalowa gwiazdka cicho przecina powietrze niczym latająca piła. Zmierza prosto ku czołu młodziutkiego Gracza, ale niespodziewany podmuch wiatru zbija ją nieco z kursu i tylko ociera się o jego czaszkę, odcinając gładko kawałek porośniętej włosami skóry. Baitsakhan znowu ryczy, ale nie rezygnuje i rozpaczliwie posyła kolejną strzałę, która ginie w ciemności. Wiatr słabnie. Chiyoko uspokaja oddech. Odwraca się i zaczyna biec do piramidy, przeskakując sporej wielkości kamień. Ląduje z przewrotem na ziemi i rzuca ostatnią gwiazdkę; ma nadzieję, że uda się jej trafić niemiłosiernie irytującego chłopca imieniem Baitsakhan z 13 rodu, Donghu. Staje na równe nogi i po cichu biegnie do mistycznych drzwi, nie mając pewności, czy shiruken sięgnął celu. Nie martwi się jednak. Chłopak jest zbyt impulsywny, żeby przetrwać tę grę. Jeśli ona go nie zabije, już wkrótce zrobi to ktoś inny. Chiyoko pojawia się w tym samym tajemnym pokoju co reszta, lecz nie jest równie zdezorientowana. Podkrada się pod drzwi i zbiega po starych schodach; dostrzega schodzącą na dół Aisling. Chiyoko czeka, przywiera do ściany i niczym duch przesuwa się do wyjścia z pomieszczenia. Nie zauważa przyczajonej na krokwiach dwójki, a i oni nie zauważają jej. Znika równie prędko, jak się tam zjawiła.

HILAL IBN ISA AL-SALT Osada Hsu, góry Qin Ling, Chiny

Hilal ibn Isa al-Salt ma piękne dłonie. Nieważne, na ile ścian się wspiął, iloma nożami rzucił, iloma maczetami władał, ile skał poruszył, ile kości złamał, ile kabli zlutował, ile stron przewrócił, ile pompek zrobił, ile razy się podciągał i stawał na rękach, ile ciosów zadał, ile desek złamał, ile sztuk broni wyczyścił, zawsze dbał o swoje dłonie, swoje piękne dłonie. Olejek kokosowy. Nalewka rozmarynowa. Świeży tłuszcz jagnięcy prosto z rzeźni. Pilnik z kości słoniowej. Jego paznokcie są perfekcyjne, odcinają się bielą od ciemnej skóry. Skórki wokół nich są gładkie. Żadnego odcisku. Skóra niczym aksamit. Nie przechodzi przez portal starożytnej, owianej tajemnicą, pozaziemskiej Białej Piramidy, wybiera las. Z początku biegnie co tchu, oddalając się od dymu i żaru, a także pozostałych Graczy. Szaleńcy, nie chcieli go wysłuchać, nie dali mu nawet pięciu minut, zanim zaczęli zabijać. Hilal wzdycha. Oddala się od stojącej tam od wieków piramidy, im głębiej, tym cichszy i spokojniejszy jest las. Drzewa wydają mu się znajome, tak jak każdemu, kto lubi spędzać pomiędzy nimi czas. Chociaż kilku Graczy pobiegło do lasu, nie spotyka na swojej drodze żadnego z nich. Po 12-godzinnym marszu dociera do niedużej osady; nie ma jej nawet na jego mapie. To zaledwie skrzyżowanie dróg, krowa, stadko kur i parę drewnianych chałup. Staje na środku wioseczki, lecz nikt nie wyściubia nosa za drzwi, choć z pewnością osada jest zamieszkana, na co wskazuje unoszący się z prowizorycznych kominów dym i zapach gotowanego jedzenia. Po chwili z jednej z chałup wychodzi dziewczynka, mimo że opiekun przestrzega ją, aby została w środku. Jego polecenie zostaje jednak zignorowane. Powodowana ciekawością, podchodzi bliżej Hilala. Nigdy wcześniej nie widziała człowieka o ciemnym kolorze skóry. Jego jasnoniebieskie oczy – pamiątka po przodkach – są dla niej jeszcze większym dziwem. Równie dobrze mógłby pochodzić z kosmosu. Dziewczynka – siedmio-, może ośmioletnia – staje przed Hilalem. Na czerwonej wstążeczce zawiązanej na jej szyi wisi nieduży srebrny krzyżyk. Hilal składa swoje piękne dłonie, formując z nich miskę. Dziewczynka

zagląda do środka. Pusto. Chłopak patrzy, jak dziecko podziwia gładkość jego skóry oraz jasny kolor wnętrza dłoni. Kiedy dostrzega niedużą bliznę na grzbiecie jego prawej ręki, staje na palcach, żeby lepiej się jej przyjrzeć. To również krzyżyk, jakby wypalony na nieskazitelnej skórze. – Przychodzę w pokoju, siostro – mówi po angielsku. Dziewczynka nigdy wcześniej nie słyszała podobnych dźwięków, ale jego głos jest równie aksamitny co dłonie; jej wąskie usta wykrzywiają się w uśmiechu. Ten jednak szybko rzednie. Hilal słyszy za sobą kroki. Dziewczynka macha rękoma, jakby chciała odgonić od siebie złego ducha, i cofa się o kilka stóp. Hilal pozostaje na swoim miejscu. Nie musi się odwracać, aby wiedzieć, co się święci. Zamyka oczy. Nasłuchuje. To mężczyzna. Jest boso. Próbuje – nieskutecznie – biec po cichu. Ma uniesione ramiona, dzierży pałkę lub kij. Oddycha ciężko, bezgłośnie, jest zdenerwowany i roztrzęsiony. Hilal umyka w prawo, ułamek sekundy przed tym, jak siekiera przecina powietrze milimetry od jego ramienia. Ostrze wbija się głęboko w ziemię. Chłopak spokojnie łapie napastnika za prawy kciuk i łamie mu palec, po czym zatacza nim łuk; mężczyzna bezwolnie podąża tam, gdzie ciągnie go Gracz. Hilal pozwala sobie na gniewny grymas. Napastnik powinien był choć trochę pomyśleć, zanim zaatakował. Mężczyzna próbuje odskoczyć, ale chłopak klęka, nadal trzymając jego kciuk w uścisku, i przewraca go na ziemię. Leżąc, próbuje jednak zaatakować lewą ręką, lecz Hilal z łatwością unika rozpaczliwego ciosu, podnosząc prawą dłoń, aby pokazać tej grupce zapomnianych przez świat chrześcijan bliznę w kształcie krzyża. – Przychodzę w pokoju – powtarza po angielsku – jak niegdyś nasz brat Chrystus. Powalony mężczyzna nieruchomieje, marszcząc brwi; jest wyraźnie zmieszany, lecz próbuje zaatakować raz jeszcze. Przemoc, zawsze uciekają się do przemocy. Hilal kręci głową z dezaprobatą i uderza napastnika w szyję, unieruchamiając go. Mężczyzna pada jak szmaciana lalka. Chłopak puszcza jego kciuk i wstaje, raz jeszcze zwracając się do mieszkańców osady, tym razem po chińsku: – Jestem głodnym wędrowcem z innego świata. Pomóżcie mi, a zrobię wszystko, żeby pomóc wam, kiedy przyjdzie na to czas. Ze skrzypieniem otwierają się drzwi. Potem kolejne. – A uwierzcie mi, moi chrześcijańscy bracia i siostry, że przyjdzie.

12.0316, 39.0411li

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Taksówka o numerze bocznym 345027, zarejestrowana na nazwisko Feng Tian, okolice Starego Muru Miejskiego w Xi’an, Chiny

Jest 11:16 przed południem. Jeszcze nie zmrużyli oka. Od opuszczenia pagody nie natknęli się na żadnego Gracza. Na śniadanie zjedli ryż i pomarańcze, napili się herbaty, wszystko w biegu. Trzymali się z daleka od pagody, krateru i centrum miasta. Udało im się złapać taksówkę, do której wgramolili się ostatkiem sił, i kazali zawieźć się do hotelu. Kierowca od godziny jechał na południe, próbując ich przekonać, że znajdą tutaj mnóstwo miejsc, gdzie będą mogli się przespać, ale dali mu pieniądze i kazali zawieźć się za miasto, tłumacząc, że zależy im na jakimś przytulnym, cichym hoteliku z dala od tłumu. Jeszcze na taki nie natrafili. I jadą dalej. Jago sięga do plecaka, wyjmuje dysk i przygląda mu się po raz pierwszy od spotkania na polanie. Podnosi go i obraca w dłoniach, próbując ocenić, która ze stron jest orłem, a która reszką, choć trudno mu dostrzec jakiekolwiek szczegóły w rozrzedzonym przez szyby taksówki przedpołudniowym świetle. Kierowca dostrzega dysk i zaczyna coś mówić. Nie rozumieją ani słowa. To dziwny człowiek. Ewidentnie widzi, że nie mówią po chińsku, ale nie przestaje nawijać. Zdejmuje ręce z kierownicy, gestykuluje wściekle, a taksówką rzuca na lewo i prawo. Sarah jest już zmęczona nim, hałasem, jazdą. Odwraca głowę i wbija wzrok w szybę, patrząc, jak zatłoczone ulice z wolna ustępują miejsca przedmieściom. Musi się wyciszyć. Próbuje wyobrazić sobie jakieś miłe, przyjemne miejsce, daleko, daleko stąd, i łapie się na tym, że myśli o Christopherze. Przypomina sobie wieczór przed dniem rozdania dyplomów, zanim meteoryt zniszczył jej szkołę i zabił brata. Christopher przyszedł po nią do domu i zabrał na piknik nad rzekę Missouri. Jedli przygotowane uprzednio smakołyki, okryli się kocem, przytulali i całowali, szepcząc do siebie pomiędzy pocałunkami. Trzymali się za ręce, spleceni w uścisku. To był piękny wieczór, jeden z najlepszych w jej życiu. I choć powtarzała sobie, że aż do zakończenia Endgame nie będzie myślała o Christopherze, to właśnie jego widzi, kiedy tylko zamknie oczy, potrzebując pocieszenia. Chciałaby zachować ten obraz na dłużej, ale wskazówka, którą kepler 22b wetknął jej do głowy, wypycha pozostałe myśli. Przekazał jej długi i niemający na pierwszy rzut oka sensu ciąg liczb. Nieważne, o czym myśli, nieważne, jak bardzo próbuje się od nich uwolnić, nieważne, jak szczęśliwe wspomnienie przywołuje, wciąż widzi te cyfry.

498753987.24203433333503405748314984.57439875234872039849999329.2929 Sarah jest specjalistką od łamania kodów, ale nie ma pojęcia, co to wszystko oznacza, nie może znaleźć żadnego wzoru, żadnego punktu zaczepienia, żadnego rytmu, który charakteryzuje wszystkie szyfry. Nie potrafi już dłużej blokować nachalnej wizji, poddaje się i ze smutkiem pozwala odejść myślom o Christopherze. – Wszystko okej? – pyta Jago. – Nie wiem – odpowiada Sarah, zaskoczona, że szczerość przychodzi jej tak łatwo. – Wyglądasz na smutną. – Poznałeś? – Tak – mówi z wahaniem Jago. – Chcesz o tym pogadać? Sarah uśmiecha się, nieco skołowana myślą o rozmowie od serca z chłopakiem, którego dopiero co poznała, a na dodatek ni mniej, ni więcej, Graczem. Powinna obmyślać, jak go zabić, a nie jak mu zaufać. Nie chce mówić mu o Christopherze, dzieli się więc z nim jedynie częścią prawdy. – Nie mogę przestać myśleć o swojej wskazówce. Jest jak kiepska piosenka, której za żadne skarby nie możesz wyrzucić z głowy. – Aha – kiwa głową Jago. – Mam podobnie. Nie mogę się jej pozbyć. – Moja to jakiś dziwaczy ciąg liczb. – A moja to obraz, jakiś starożytny azjatycki wojownik. – Lepsze niż liczby – mówi Sarah. Jago mlaszcze językiem, poirytowany. – Czy miałaś kiedyś ten sam cholerny sen przez dwanaście godzin z rzędu? To jak bycie zamkniętym w muzeum na nudnej jak flaki z olejem wystawie. Sarah pozwala sobie na kolejny uśmiech. Być może dzięki temu chłopakowi choć na chwilę zapomni o tym, co ją dręczy. – Może będę mogła pomóc. Opisz mi ten obraz. – To raczej fotografia, bo widzę dosłownie każdy szczegół. W jednej ręce trzyma włócznię, a w drugiej… – Jago spogląda wymownie na stojący u jego stóp plecak. – Dysk? – Aha. – Może dlatego to tobie udało się go zabrać? – Nie sądzę. Dopisało mi szczęście. – Jak myślisz, czym on w ogóle jest? – Nie mam pojęcia, ale to coś ważnego. Tamta niema dziewczyna wiedziała, do czego służy. Dlatego wściekła się, kiedy go zabrałem. Sarah odwraca głowę. Christopher miał rację. – To jakieś szaleństwo – mówi. Jago patrzy na drogę. Przez moment słychać jedynie dźwięk silnika. – Nie chciałaś Endgame, co nie? – pyta. Nie może wyznać prawdy. Nie może mu powiedzieć, co spotkało Tate’a. Nie może zdradzić, że jej trening trwał niecałe cztery lata. Nie może. – Po prostu nie sądziłam, że do tego dojdzie – odpowiada. – Szczerze mówiąc, ja też nie. – Jago dotyka blizny na swojej twarzy. –

Jeszcze chwila i nie spełniałbym warunków. – Ano. U mnie dwa lata z hakiem. – Dios mio. – Dlaczego dopiero teraz? Tysiące lat minęły bez Endgame. Masz jakiś pomysł? Jago wzdycha. – Nie, nie bardzo. Mami mówi, że jest zbyt wielu ludzi. Jakbyśmy byli plagą. Lecz tak naprawdę nie ma najmniejszego znaczenia dlaczego. kepler pokazał nam, że bez wątpienia to wszystko jest na serio i nie mamy zbyt dużego wyboru – el cuco. Liczy się tylko to, że Endgame trwa. Że musimy grać. – Ale dlaczego? – upiera się Sarah. – A czemu ta cholerna rzecz miała siedem paluchów? – odcina się Jago, ignorując jej pytanie. – Trenowałaś. Powiedziano ci o Endgame, o ludach i o prawdziwej historii ludzkości, prawda? – Oczywiście. Trenowałam ciężej, niż możesz to sobie wyobrazić. – Albo i jeszcze ciężej, myśli, żeby nadrobić stracony czas. – Lecz nie od samych narodzin. I kiedy zobaczyłam po raz pierwszy innych… Sama nie wiem… Może jestem tutaj jedyną normalną osobą. Ty, Chiyoko, Baitsakhan, An? Urodziliście się do tego, a ja… Sarah kręci z rezygnacją głową i traci wątek. – Parę dni temu wyskoczyłaś z pędzącego pociągu. Nastawiłaś mi ramię. Ostatniej nocy uratowałaś mi życie, łapiąc strzałę w locie. Nie oszukuj się, również się do tego urodziłaś – uśmiecha się Jago. – A ja sam jestem, jak to mówisz, normalniejszy, niż ci się wydaje. Oprowadzałem po plażach śliczne amerykańskie turystki, takie jak ty, robiłem za przewodnika. – Zaciska zęby na samo wspomnienie. – Myślisz, że tylko ty miałaś zwyczajne życie? Proszę cię. Sarah wie, że Jago mówi prawdę, lecz nadal wydaje jej się to nierealne. Po raz pierwszy czuje, jakby jej życie zostało podzielone na dwie połowy. Po jednej znajduje się Sarah Alopay, królowa balu maturalnego, która dostąpiła zaszczytu wygłoszenia mowy na zakończenie szkoły. Po drugiej stoi wyrachowana morderczyni, urodzona, aby zabijać, zwodzić, łamać kody. Zanim rozpoczęła się gra, potrafiła połączyć obie połowy, bo Endgame zdawało się jedynie złowieszczym żartem, który odbierał jej weekendy i letnie wakacje. Lecz już nie jest. Na krótką chwilę jej umysł znienacka przywołuje obraz Christophera – uśmiechniętego, ubranego w przepoconą koszulkę treningową, biegnącego na boisko – ale po chwili znowu może myśleć jedynie o kodzie. – Byłam szczęśliwa – mówi tęsknie. – Świat stał przede mną otworem. Myślałam, że jestem normalna, Feo. Myślałam, że mam normalne, kurwa, życie, jak inni. – Jeśli chcesz mieć szanse na zwycięstwo, lepiej przestań myśleć w ten sposób. – Nie chcę mieć tylko szansy. Nie widzę innej możliwości, muszę wygrać. – Czyli dawna Sarah Alopay jest martwa. Dziewczyna kiwa głową, a taksówka niespodziewanie zwalnia i skręca w boczną żwirowaną drogę. Ćwierć mili później mijają żelazną bramę, po czym

jadą kawałek podjazdem skąpanym w cieniu cytrynowych drzewek. Kierowca staje na końcu ślepej alejki i pokazuje na dwupiętrowy, betonowy pensjonat przykryty czerwoną dachówką, z oknami zastawionymi kwietnikami. Parapety pomalowano na żółto. Po wyłożonym kafelkami progu biega napuszony kogut. Jest to jedyny budynek w okolicy. Dach zdobią, a raczej szpecą, talerze satelitarne – co oznacza, że mają tutaj dostęp do internetu. Za pensjonatem rozciąga się płowa łąka, a w oddali dostrzec można zarys pobliskich wzgórz. – Idealnie – mówi do kierowcy Jago. Podaje mu garść juanów i otwiera drzwi, po czym odwraca się do Sary. – Co myślisz? Dziewczyna przygląda się uważnie budynkowi, fachowym okiem oceniając jego położenie. Dręczące Sarę obawy powoli ją opuszczają. Pensjonat stoi na odludziu, trudno do niego dotrzeć, wygląda na bezpieczny. To równie dobre miejsce do rozegrania kolejnej rundy jak każde inne. – Jest okej – odpowiada. Wysiada z auta i bierze głęboki oddech. Jago miał rację. Najwyższy czas zostawić dawne życie za sobą. Rozstać się z Sarą, królową balu wyróżnioną zaszczytem wygłoszenia mowy na zakończenie szkoły. Patrzy na idącego do drzwi chłopaka i wie, że to pora, żeby raz na zawsze zapomnieć również o Christopherze.

CHIYOKO TAKEDA Taksówka o numerze bocznym 345027liii, zarejestrowana na nazwisko Feng Tian, dzielnica Chang’an, Xi’an, Chiny

Feng Tian kręci z niedowierzaniem głową i wrzuca bieg. Jest zadowolony, że nareszcie udało mu się pozbyć tych dziwnych i humorzastych cudzoziemców. Nie rozumiał ani słowa z ich rozmów, ale nie miało to żadnego znaczenia; przewiózł już tyle ponurych par, że na pierwszy rzut oka potrafi rozpoznać kłótnię dwojga zakochanych. Głupie dzieciaki. Ale chociaż dostał spory napiwek. Do odtwarzacza CD wrzuca płytę i włącza głośną popową muzykę. Auto podskakuje delikatnie na wybojach. Kierowca zapala papierosa i skręca na asfaltową drogę, mijając stojący na poboczu czerwony motocykl, którego wcześniej tam nie było. Nie przywiązuje jednak do tego zbyt dużej wagi. Kawałek dalej ze zdziwieniem zauważa młodą Japonkę w krótkich dżinsowych szortach i mocnym makijażu; dziewczyna ma na głowie niebieską perukę. Przez ramię przewiesiła dużą, stylową torbę. Macha do niego, ale tak, jak zwykli robić to Japończycy – z palcami skierowanymi do ziemi, poruszając nadgarstkiem. Dla niego ruch ten oznacza „odejdź”. Zatrzymuje się i rozgląda; w okolicy nie ma żywego ducha. Po jednej stronie drogi ciągnie się pole pszenicy, po drugiej rośnie bambus. Skąd się tutaj wzięła? Dziewczyna podchodzi do taksówki, nachyla się do okna i podaje mu kartkę. Kierowca przycisza muzykę. Potencjalna pasażerka ma ciepły uśmiech, który podkreśla nie tylko błyszczyk, ale i dołeczki w policzkach. Na kartce, perfekcyjnie wykaligrafowaną chińszczyzną, napisano: „Przepraszam, jestem niema. Czy zabierze mnie pan z powrotem do Xi’an?”. Co za szczęście! Powrotny kurs. Skinieniem głowy kierowca wskazuje jej tylne siedzenie. Dziewczyna otwiera jednak drzwi od strony pasażera i mości się obok niego niczym grzeczna uczennica. Przychodzą mu na myśl rzeczy, które są zupełnie nie na miejscu. Jego klientka zatrzaskuje drzwi, pokazuje na drogę i sięga po leżącą na desce rozdzielczej paczkę papierosów. Bezczelna dziewucha. Dziwniejsza niż tamta dwójka. Ale chociaż weselsza. Może nie będzie się nudził w drodze do Xi’an. Feng Tian wrzuca bieg i wyjeżdża na drogę. Dziewczyna odwraca się do niego i pokazuje na papierosa. Chce ognia. Kierowca wyciąga zippo, otwiera zapalniczkę i przejeżdża palcem po krzesiwie. Jednym okiem zerka na

drogę, drugim na płomień. Dlatego nie zauważa przerobionego paralizatora, którym dziewczyna dotyka jego karku; zostaje porażony 40 000 woltów jarzącej się, piekącej, zabójczej elektryczności. Chiyoko łapie kierownicę i zaciąga hamulec ręczny. Dociska paralizator do skóry mężczyzny i patrzy przez całe 11 sekund, jak taksówkarz wierzga. Potem zdejmuje palec z przycisku. Sprawdza puls. Nic. Dziewczyna sięga za nieruchome ciało kierowcy i opuszcza oparcie jego fotela do pozycji półleżącej. Zdejmuje mu z nosa okulary przeciwsłoneczne i kładzie je na desce rozdzielczej. Z zesztywniałych palców wyjmuje zapalniczkę. Przechodzi na tył, sięga do haczyka opuszczającego siedzenie i otwiera bagażnik. Przeciąga zwłoki – jest niesamowicie silna jak na swoją budowę, nie ma żadnego problemu z przeniesieniem mężczyzny – i pakuje je do niego. Następnie wraca na przedni fotel, zdejmuje perukę i rzuca ją na podłogę. Z torby wyciąga gładką koszulę z kołnierzykiem, drugą perukę, którą zakłada na głowę – wygląda teraz trochę jak mężczyzna – i paczkę chusteczek do demakijażu. Poprawia fryzurę, korzystając z lusterka wstecznego. Zmywa makijaż. Z kieszeni wyjmuje niedużą plastikową torebkę i sięga po doklejane wąsy. Cała operacja zajmuje jej niecałe dwie minuty. Zwalnia hamulec i wyjeżdża na ulicę. Sprawdza lusterka. Nikogo nie ma. Nikt jej nie zauważył. Ani jednego świadka. Chiyoko nie musi więc zabijać ponownie. Zakłada należące do mężczyzny ciemne okulary, bierze z paczki kolejnego papierosa, zapala go i zaciąga się. To zaledwie 4 fajka w jej życiu, ale za to dobra. Papieros smakuje cudownie. Rozluźnia ją, uspokaja, pomaga oswoić się z mordem, którego dokonała. Kierowca musiał umrzeć, bo widział dysk. Chiyoko po cichu odmawia za niego modlitwę, tłumacząc, że nie miała wyboru. Nawet jeśli był to najgłupszy taksówkarz na świecie, nie chce ryzykować. Poza Jago i Sarą nikt inny nie może się dowiedzieć o dysku.

Król Szyfruliv

SHARI CHOPRA Autobus 3 klasy zbliżający się do Chengdu, prowincja Syczuan, Chiny

Shari Chopra ma nowy problem, nieprzewidziany. 29, 9, 8, 2, 4. Nie potrafi uspokoić myśli. 29, 9, 8, 2, 4. Przez całe życie agresja była jej praktycznie obca, lecz coś się zmieniło. Zew odcisnął na niej piętno, podobnie jak i wskazówka, którą zaszczepiono w jej umyśle. Czuje, jakby wewnątrz niej coś zaczęło się wiercić, szamotać, chcąc się uwolnić, wyjść. Liczby. 29, 9, 8, 2, 4. Krążą po jej głowie. Próbuje odepchnąć je od siebie, szuka wytchnienia, bierze głęboki oddech i zamyka oczy, żeby od nich odpocząć. Nic nie skutkuje. 29, 9, 8, 2, 4. Co one oznaczają? Czego chcą? 29, 9, 8, 2, 4. Marzy o herbacie w terakotowym kubku. Chciałaby napić się słodkiego, rozgrzewającego napoju i rzucić pustym naczyniem o ziemię, patrzeć, jak rozpada się na małe, czerwone kawałki. Chciałaby usłyszeć, jak chłopiec, który przyniósł jej herbatę, krzyczy za nią, podczas gdy ona spokojnie by stamtąd odeszła. Chciałaby zjeść na obiad dum aloo i dalchini pulao. Chciałaby posmakować kokosowego czatneja, który przygotowuje jej dadi. Chciałaby znaleźć się w domu. Chciałaby znaleźć się z powrotem w domu. Chciałaby ponownie móc spojrzeć na ukochanego, na miłość swojego życia. Dotknąć go. I choć nie wie, czego chcą od niej liczby, musi ich posłuchać. Zaśmieciły jej umysł i przysłoniły wszystko inne. 29, 9, 8, 2, 4. Shari siedzi w autobusie 3 klasy jadącym na przedmieścia Chengdu, stolicy Syczuanu. Śledzi Alice Ulapalę. Jeszcze w lesie wytropiła potężną Kooriankę i szła za nią aż do Xi’an. Od Wezwania nie minęło jeszcze 30 godzin. Alice nie spostrzegła siedzącej jej na ogonie dziewczyny, a przynajmniej nie dała niczego po sobie poznać. Siedzi z przodu autobusu, Shari przemknęła obok niej i zaszyła się z tyłu. Pojazd jest wypakowany do ostatniego miejsca. Tak jak i jej umysł. Aż za bardzo.

Niedługo wykipi. Jak to się mogło stać? Shari zawsze potrafiła kontrolować swoje myśli. Podczas gdy pozostali Gracze koncentrowali się na doskonaleniu umiejętności fizycznych, ona za pomocą medytacji ostrzyła swój umysł niczym nóż o osełkę. Pamięć miała nieskazitelną, jej mózg chłonął informacje łapczywie niczym człowiek pijący wodę ze źródła po długiej wędrówce przez pustynię. Być może to właśnie owa otwartość umysłu spowodowała jej ból; może jest aż nazbyt chłonny. 29, 9, 8, 2, 4. Pasażerka w rzędzie za nią zaczyna płakać. Narzeka na bóle brzucha. Autobus nie jest wyposażony w klimatyzację, robi się coraz goręcej, żar bijący od silnika rozgrzewa cały pojazd. W środku unosi się nieznośny zapach rozgrzanego metalu, tłoki pompują smród oleju, benzyny i ognia. Może należy odwrócić kolejność? 4, 2, 8, 9, 29. Czy to jakaś sekwencja? 4, 2, 8, 9, 29. Co idzie dalej? Czy to pojedyncza liczba? Jakiś wzór? 2 pomnożone przez siebie to 4, podniesione do potęgi trzeciej daje 8, gdyby dodać 1, otrzymamy 9, a jeśli przed dziewiątką dopiszemy 2, otrzymamy 29. I co z tego? Co? Co, co, co. Shari jest mokra od potu. Poci się nie tylko z powodu gorąca, ale i ciśnienia, które trzyma jej umysł w imadle. Chciałaby się z nim zobaczyć. Myśli o tym od momentu, kiedy tylko rozpoczęli zebranie, a chęć ta wybuchła na nowo tuż po jego zakończeniu. Chce go zobaczyć. Teraz. Chce się zobaczyć z Jamalem. Jej najlepszym przyjacielem. Jej jaanu. Pozostali Gracze nie mogą się o nim dowiedzieć. O nich. O jej mężu i córeczce noszącej takie samo imię jak Koorianka, którą śledzi – Alice; odebrała to jako dobry znak. Shari ma tylko 17 lat, ale jest już kobietą. Matką i żoną. Musi utrzymać ten fakt w sekrecie. Ich. Jeśli nie, odsłoni się. Bo ich kocha. I muszą przeżyć. Muszą. Pozostali nie mogą się dowiedzieć. Siedząca z tyłu kobieta nadal płacze, jej ból jest coraz większy. Pozostali krzyczą coś do siebie. Shari próbuje zablokować wszystkie dźwięki i skupić się na liczbach. 29, 9, 8, 2, 4. 29, 9, 8, 2, 4. 29, 9, 8, 2, 4. 29, 9, 8, 2, 4. Lecz kobieta zachowuje się coraz głośniej, wali pięścią w szybę tak mocno, że jeszcze trochę i niechybnie rozbije ją w drobny mak. Dziewczyna odwraca się, żeby spojrzeć, co się tam dzieje, i widzi grupkę pasażerów debatujących, gestykulujących o czymś z ożywieniem. Wyglądają, jakby zaczęli się poważnie martwić. Kierowca pozostaje niewzruszony. Shari widzi, że ktoś podnosi zaciśniętą pięść. Pada pytanie, czy wśród pasażerów jest lekarz. Lekarze nie jeżdżą autobusami 3 klasy. Pada więc kolejne pytanie. Shari udaje się zrozumieć jedno słowo: położna.

Czy w autobusie znajduje się położna? Shari nie jest położną, ale sama ma dziecko oraz 13 młodszych sióstr i siedmiu braci, 29 (znowu ta liczba!) bratanków, siostrzeńców, bratanic i siostrzenic, tuziny kuzynów. Jej ojciec miał pięć żon. Tak to już jest u jej ludu. Tłoczno, gwarno, lecz, dzięki bogu, nie brakuje im niczego. A już na pewno nie dzieci. Na tyle autobusu kolejny mały człowiek usiłuje wydostać się na świat, chce oddychać, jeść i płakać. Spokój. Bądź spokojny. Kolejny mały człowiek pragnie żyć. Shari zerka na Alice, przygląda się jej czuprynie wystającej zza oparcia fotela. Koorianka wygląda, jakby spała. Gorąc, podskakujący na wertepach autobus, płacząca kobieta – Shari jest zaskoczona, że ktokolwiek może w takich warunkach zmrużyć oko. Najwyraźniej umysł Koorianki nie jest tak zagracony. Dziewczyna żałuje, że sama nie może zasnąć. Alice nigdzie się nie wybiera. Nie ma pojęcia, że inny Gracz jedzie tym samym autobusem. Shari postanawia pomóc. Podejmuje ryzyko i idzie wzdłuż korytarza pomiędzy rzędami siedzeń. Wyjmuje z saszetki buteleczkę płynu dezynfekującego do mycia rąk. Wyciska kroplę i rozprowadza równomiernie po dłoniach. – Przepraszam – mówi łamanym mandaryńskim, chowając buteleczkę; zapach alkoholu jest dziwnie odświeżający. Kilkoro ludzi patrzy na nią i kręci głowami. Nie tego się spodziewali. – Tak, jestem cudzoziemką i jestem młoda, ale mogę pomóc – mówi. – Sama mam dziecko i byłam przy dwudziestu jeden porodach. Proszę, pozwólcie mi zerknąć. Tłumek pasażerów rozstępuje się. Rodząca kobieta wcale nie jest kobietą, ale zaledwie dziewczynką. Ma może 13 lat. Tak jak kiedyś Shari. Tyle że ona nie rodziła małej Alice wewnątrz parnego autobusu, ale pewnego cudownego dnia, no i towarzyszył jej Jamal, który trzymał ją za rękę. Oddałaby wszystko, żeby i teraz mógł tutaj być. Z nią. Dziecko jest już w drodze na świat. Dziewczyna niedługo urodzi. Już byłoby po wszystkim, lecz najwyraźniej coś poszło nie tak. – Czy mogę pomóc? – pyta ją Shari. Przyszła matka jest wystraszona. Ze stresu na nosie i policzkach popękały jej naczynka krwionośne. Kiwa do Shari głową. Ból. Pot. Łzy. Strach. Shari nagle ogarnia spokój. Na moment zapomina o Alice, o Endgame. A nawet o tych przeklętych liczbach. Nareszcie ma czysty umysł. – Mam na imię Shari. – Lin. – Oddychaj, Lin. Nie bój się moich rąk. Po twoim oddechu wyczuję co i jak. Nie przyj. Rozumiesz mnie? Mój mandaryński nie jest zbyt dobry. – Rozumiem. Nie przeć. Wyczujesz.

– Tak. Dobrze. Teraz raz, dwa, trzy, głęboki oddech. Lin nabiera powietrza do płuc, aż wydymają jej się policzki. Shari dotyka skóry dziewczyny. Jest gorąca, mokra. Zaczyna masować jej miednicę, pod palcami czuje rączkę nienarodzonego dziecka; zaklinowało się. Zawinęła się wokół niego pępowina. Jeśli jest krótka, płód umrze, prawdopodobnie matka również; jeśli jest długa, istnieje jeszcze nadzieja. Jakiś mężczyzna przynosi z przodu autobusu parę butelek z wodą. On również jest wystraszony. To nie mężczyzna. Chłopiec. 14, może 15 lat. Ojciec. Shari łapie go za nadgarstek. – Nie martw się. Chłopak kiwa pośpiesznie głową, nawet nie patrzy na Shari, całą uwagę skupił na Lin, która z kolei nie odrywa wzroku od swojej położnej. Shari każe mu otworzyć jedną z butelek i polać jej ręce wodą, aby zmyć z nich alkohol; obserwuje przy tym uważnie Lin. – Pępowina oplotła rączkę, muszę ją uwolnić. Lin kiwa głową, choć jej oczy są pełne strachu. Shari patrzy na zgromadzonych wokół niej ludzi i nagle, niczym upiór, pojawia się pośród nich twarz Alice Ulapali, górującej nad drobnymi Chińczykami. Spotykają się ich pełne napięcia spojrzenia. – Co się dzieje? – pyta Koorianka jakby nigdy nic, jej głos jest przyjazny. – Pomagam tej dziewczynie – odpowiada zdziwiona Shari. Pasażerowie patrzą na Alice jak na olbrzymkę z innego świata; po części mają rację. – Musimy zatrzymać autobus – mówi Alice, lecz Shari nie jest pewna, czy to dobra decyzja; wówczas Kooriance będzie łatwiej uciec. Ale podczas jazdy zwiększa się ryzyko, że matka i dziecko umrą. – Dobrze – szepcze Shari. – Alice, czy mogłabyś poprosić kierowcę, żeby stanął? – Jasne. Dziewczyna odwraca się i idzie na przód autobusu. Shari nie ma pojęcia, jak nazwać uczucie, które nią wstrząsa, lecz nagle ma wrażenie, że wszystko będzie dobrze. I choć wie, iż powinna była utrzymać istnienie swojej rodziny w tajemnicy, instynkt podpowiada jej, że nie dzieje się nic złego. Krzyczy za swoją rywalką: – Moja córka też ma na imię Alice! Alice Ulapala staje i ogląda się przez ramię. Shari dostrzega znamię w kształcie półksiężyca na ciemnej skórze Koorianki. Dziewczyna nie może się zdecydować, czy zawierzyć tej informacji, czy nie. Czy zaufać Shari. – Poważnie? – Tak – mówi niechętnie. – Nie mam pojęcia, czemu ci o tym mówię. – Spoko. Dzieci to aniołki. Mam nadzieję, że wkrótce zobaczysz swoje. Naprawdę. – Dziękuję. – Nie ma sprawy. – Koorianka rusza ku przodowi autobusu, a pasażerowie

rozstępują się przed nią niczym Morze Czerwone przed Mojżeszem. Shari obserwuje rozmowę kierowcy z Alice. Po minucie pojazd staje. Teraz już każdy interesuje się porodem; niektórzy mają nadzieję, że z Lin wszystko będzie dobrze, pozostali są po prostu podenerwowani opóźnieniem. Shari spogląda na Lin. Zapomina o Alice, Endgame, Zewie, Jamalu, a nawet i o swojej Alice. Jest skupiona na zadaniu, maksymalnie skoncentrowana. – Będzie bolało – ostrzega po mandaryńsku – ale pójdzie szybko. Pójdzie szybko, jakkolwiek to się skończy. – Oddychaj! Dziewczyna bierze głęboki oddech. Shari dotyka ręką główki i twarzy dziecka, czuje bicie jego serca. Jest silne. Lin krzyczy. Przerażony ojciec dziecka chce odciągnąć Shari, ale powstrzymuje go mężczyzna w średnim wieku z okularami w okrągłych oprawkach na nosie i w zniszczonym płóciennym kapeluszu. Dwie kobiety wstrzymują oddech, dziewczyna krzyczy jeszcze głośniej. Shari wyczuwa pępowinę. Maca i podważa ją ostrożnie jednym palcem, potem drugim. Dziecko wygina się i wtula twarz w jej nadgarstek. Nietypowa położna czuje teraz bicie dwóch serc, płodu i matki, które uderzają na zmianę. Shari próbuje przesunąć pępowinę palcami. Lin dyszy ciężko. Zaczynają jej drżeć nogi. – Trzymaj się, już prawie! Jakieś auto trąbi na autobus; ktoś coś krzyczy po angielsku. Shari ogląda się i widzi stojącą obok samochodu Alice Ulapalę. Rywalka podnosi dłoń do czoła i posyła jej pełen szacunku salut, po czym wsiada do środka. Shari wie, że powinna ruszyć za nią, że powinna grać dalej. Ale nie może. Porusza palcem. Pępowina ześlizguje się może o centymetr. Oba serca biją coraz szybciej, prześcigając się. Do tego swoistego wyścigu dołącza jej własne, które galopuje niczym koń czystej krwi. Nie ma już Alice. Lecz jest Shari. I tutaj pozostanie. Udaje jej się wcisnąć palec wskazujący pod pępowinę. Porusza lekko ręką. Lin podnosi się nieco, ma urywany oddech, a dolną częścią jej ciała targają skurcze. – Oddychaj! Serce dziecka zwalnia. Jeszcze bardziej. I jeszcze. – Oddychaj! Oddychaj! Lin próbuje, ale ból jest nie do zniesienia. Shari zagina palec i łapie nim pępowinę, jej knykcie wbijają się boleśnie w miednicę dziewczyny. Lin zaczyna tracić przytomność. – Pokropcie jej twarz wodą! Jedna z kobiet wykonuje polecenie. Lin wydaje się otrzeźwiona, ale pada z przemęczenia, ledwie rozumie, co się dzieje. Shari jest nad wyraz opanowana, choć trzyma życie – dwa życia – dosłownie w swoich rękach. Nie denerwuje się jednak, nie panikuje.

Ja gram. To zagadka życia, powiedział o grze kepler 22b. Zagadka życia. 29. 9. 8. 2. 4. Ma pewność, że wszystko wskoczy na swoje miejsce. Jest Graczem i gra. Dziecko naciska jej na nadgarstek. Shari obraca dłoń i nareszcie udaje jej się odwiązać pępowinę. Powoli prostuje palec i wyciąga rękę. Słyszy, że serce dziecka bije coraz szybciej, szybciej, szybciej. – Gotowe. Mężczyzna w okularach i kapeluszu uśmiecha się i obmywa jej ręce. Shari patrzy, jak krew i wody płodowe ściekają na podłogę autobusu. – Lin. Słyszysz mnie, Lin? – W odpowiedzi dziewczyna kiwa słabo głową. – Dziecko jest już prawie z nami, po następnym… – Shari nie zna słowa „skurcz” po mandaryńsku, więc łapie się za brzuch i wykrzywia twarz w grymasie naśladującym ból, próbując przekazać wiadomość gestami; Lin rozumie. – No więc po tym oddychaj i przyj, oddychaj i przyj, oddychaj i przyj. – Dobrze – szepcze dziewczyna. Nadal jest przestraszona. Czekają. Shari podaje jej rękę. Lin ściska ją mocno i próbuje się uśmiechnąć. Za drugą dłoń rodzącej dziewczyny łapie ojciec dziecka. Nadchodzi skurcz. – Dalej! – Shari puszcza jej rękę i przygotowuje się do odebrania porodu. – Nie przestawaj, dalej, dalej! Lin robi, co jej powiedziano, raz po raz, dziecko jest coraz bliżej i bliżej. Płacze. – Chłopiec! To chłopiec! Chłopiec! – krzyczą ludzie. Pasażerowie przekazują sobie wieści rząd po rzędzie. Kierowca na powrót uruchamia silnik, ale starsza kobieta wali go po głowie złożoną gazetą i mężczyzna posłusznie wyjmuje kluczyk ze stacyjki. Shari unosi dziecko. Lin płacze łzami nadziei, radości, smutku i bólu. Dziewczyna podaje noworodka rozpromienionemu ojcu. Ktoś wręcza mu szal, w który ten zawija syna. Shari sięga do saszetki i wyciąga scyzoryk. Otwiera go i przecina pępowinę. Tłum zbiera się wokół matki i ojca. Shari cofa się. Jej serce nadal bije jak oszalałe. Istnieje wiele sposobów gry w Endgame. Uśmiecha się. Idzie na swoje miejsce, ludzie schodzą jej z drogi. Jest bohaterką. Oferują jej lepszy fotel. Siada, po cichu dziękując Kooriance, że tutaj była. Obecność Alice w jakiś sposób jej pomogła. Kiedy adrenalina przestaje działać, Shari zauważa, że prześladujące, znęcające się nad nią liczby odeszły. Zastąpiły je litery w sanskrycie; poplątane, chaotyczne. Próbuje poukładać je w myślach i już po chwili nie ma problemu z ich odczytaniem: Teraz i to dziecko pochodzi z twojego ludu. Wygraj albo zginie.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Wei’s Bīnguân, dzielnica Chang’an, Xi’an, Chiny

Właściciel pensjonatu – mniej więcej pięćdziesięcioletni mężczyzna o imieniu Wei – otacza opieką podróżnych szukających wytchnienia od zgiełku Xi’an. Mówi, że większość jego gości wybywa do miasta na jednodniowe zwiedzanie lub na wycieczkę do miejscowych piramid. Chętnie pokazuje wiszące nad kontuarem oprawione zdjęcie, które zrobił samodzielnie. Przedstawia piramidę skąpaną w pomarańczowych promieniach zachodzącego słońca; daleko za budowlą można dostrzec białawą chmurę. Pan Wei dobrze zna angielski. Dziwnie wyglądających podróżnych z miejsca uznaje za parę. Podczas meldunku Jago próbuje odegrać narzuconą mu rolę, obejmując Sarę w pasie, lecz dziewczyna odpycha go łokciem, więc nie nalega. – Podróże nigdy nie są łatwe, przyjaciele – śmieje się Wei. – Lecz możecie mieć pewność, że dobrze się tutaj wami zajmę. To w końcu moja praca. A widzę, że przyda się wam odpoczynek. – Nawet nie ma pan pojęcia – mamrocze Sarah. Wei wybucha śmiechem i puszcza do Jago oko. – Może jak już wypoczniecie, nie będzie dźgała cię łokciem, co? Jago i Sarah wymieniają spojrzenia. Chłopak rzuca jej nieśmiały uśmiech, ale dziewczyna pozostaje niewzruszona, gapi się na niego uparcie z poważną miną. Jago czym prędzej zmienia temat. – Jest tutaj dostęp do internetu, panie Wei? – pyta. – Możecie skorzystać z komputera w jadalni. Mamy dostęp satelitarny oraz generator prądotwórczy w razie awarii elektryczności, więc nigdy nie tracimy połączenia – mówi z dumą. Płacą za trzy dni pobytu z góry i udają się do swojego pokoju. Kiedy idą po schodach, Sarah odzywa się do Jago: – Czemu próbowałeś objąć mnie ramieniem? – Wziął nas za parę, to nie wyprowadzałem go z błędu – wzrusza ramionami chłopak. – W ten sposób będziemy incognito. – Jago, nie ma mowy, żebyśmy w tym kraju byli „incognito”. – Masz rację, przepraszam. Nie powinienem tego robić. – Nie spodziewaj się zbyt wiele – mówi do niego zalotnie. – Nie? Czemu nie? – Bo to nie film o Jamesie Bondzie, a z ciebie – wskazuje na niego palcem i zatacza w powietrzu niewielkie kółeczko – żaden Bond. – Skopałbym Bondowi dupę. – Ja też – śmieje się Sarah.

Podchodzą do drzwi. Jago je otwiera. – Chcę się położyć. Nie będziesz miała nic przeciwko? – Nie, o ile położysz się na własnym łóżku. Sen znajduje się wysoko na ich liście priorytetów. Innym istotnym punktem jest prysznic. Lecz na samej górze znalazł się dysk. Muszą mu się dobrze przyjrzeć. Pokój ma duże okna wychodzące na wewnętrzny dziedziniec, dwa podwójne łóżka i niedużą łazienkę z wanną. Sarah od razu podchodzi do baterii i odkręca wodę. Gorąca. Uśmiecha się ukontentowana, kiedy przeźroczysty strumień spływa po grzbiecie jej dłoni. Jago wyciąga z plecaka dysk, choć myślami jest przy Sarze, wyobraża ją sobie, kąpiącą się w wannie, i to, co mogłoby się wydarzyć w tym pokoju. Mądrze trzyma jednak buzię na kłódkę, zgrywa twardziela. James Bond? Phi, nie ma startu do Jago Tlaloca. Sarah wychodzi z łazienki i razem z chłopakiem przygląda się dyskowi, ich głowy niemalże się stykają. Przedmiot wykonano z szarego kamienia, jego promień wynosi osiem cali, grubość dwa. Po jednej stronie wyżłobiono spiralę głęboką na ⅛ cala, która biegnie od środka dysku, ponadto jego powierzchnia poorana jest niedużymi nacięciami i bruzdami. Jago obraca przedmiot na drugą stronę, gdzie znajduje się seria 20 koncentrycznych okręgów; w niektórych wyryto ciągi tajemniczych, nieobrazkowych znaków. Pełno na nim zawijasów, precyzyjnie wyrysowanych matryc punktowych i krótkich, diagonalnych linii przerywanych. Stary dysk wygląda tak, jakby został wyprodukowany maszynowo. – Widziałeś kiedyś podobne znaki? – pyta Sarah. – Nie. A ty? – Też nie. Mogę potrzymać? Jago podaje jej dysk. I kiedy Sarah bierze go do ręki, zachodzi niespodziewana reakcja. Jakby ktoś wpakował jej kulę prosto w mózg. Słyszy, jak Jago pyta, czy wszystko w porządku, ale jego głos dochodzi z daleka, a ona nie ma siły odpowiedzieć. Niezrozumiały ciąg liczb wyryty w jej myślach zmienia się, niektóre cyfry zaczynają migotać i znikać. Te, które pozostały, zamieniają się miejscami, unosząc się w powietrzu tuż przed jej oczyma, na wyciągnięcie ręki. – Jago, notuj – mówi, wskazując palcem długopis i notes leżące na stoliku nocnym stojącym pomiędzy dwoma łóżkami. – Co się stało? – Bierz długopis i kartkę! – Się rządzi… – mruczy Jago, sięgając po notes. – Zapisuj: 346389863109877285812. Masz? – 346389863109877285812 – powtarza Jago, gapiąc się spod przymrużonych powiek na nonsensowny ciąg liczb. – Co to znaczy? – Nie mam pojęcia – mówi Sarah. – Zgaduję, że… stało się coś dziwnego, kiedy dotknęłam dysku. – Świetnie. Kolejna układanka – burczy sfrustrowany. Jak dla niego w Endgame zdecydowanie brakuje klasycznej walki wręcz. Porządnej bijatyki, albo – spogląda na Sarę – aktywności fizycznej innego

rodzaju. Gdy patrzą na zapisane na kartce liczby, dzwoni satelitarny telefon Sary. Jago się krzywi. – Kto do ciebie dzwoni? Dziewczyna wzrusza ramionami, kładzie dysk na łóżku i szpera w torbie, szukając telefonu. Wyciąga aparat i spogląda na wyświetlacz. – O mój boże. – Kto to? – Mój… mój chłopak. – Masz chłopaka? – pyta Jago, unosząc ze zdziwienia brew. – Tak, ale zerwaliśmy po uderzeniu meteorytu. Kiedy zrozumiałam, że to się naprawdę dzieje. – Powiedziałaś mu dlaczego? – pyta Jago. – Czy rzuciłaś zwyczajowe – sili się na amerykański akcent – „tu nie chodzi o ciebie, ale o mnie”? Telefon nadal dzwoni. Christopher. Czego może chcieć? Sarah kiwa głową, jest zdenerwowana; poirytowana samym faktem, że do niej dzwoni, oraz tym, że tak bardzo chciałaby odebrać połączenie. – Powiedziałam mu, że wyjeżdżam, że prawdopodobnie nigdy już mnie nie zobaczy i powinien przestać o mnie myśleć. – Chyba do niego nie dotarło. – Może dotrze, jak nie odbiorę. – Nie jesteś z tych dziewczyn, o których łatwo się zapomina – duma Jago. Sarah nie odpowiada. Jest zmęczona słownymi przepychankami. Nareszcie telefon przestaje dzwonić. – Idę się wykąpać – mówi cierpko, odwraca się i kieruje do łazienki. – Potem pomyślę nad tymi numerami. Chłopak, myśli Jago. Konkurencja, ale innego typu. Sarah zamyka drzwi. Po kilku minutach chłopak słyszy, jak dziewczyna wchodzi do wanny. Lubię konkurencję. Przez większość życia się jej pozbywałem.

A drzewa padały niczym wykałaczki lv .

CHRISTOPHER VANDERKAMP Grand Mercure Hotel, pokój 172, Plac Huimin, Xi’an, Chiny Śledzenie Kali idzie Christopherowi zaskakująco łatwo. Odnosi wrażenie, jakby dziewczyna błądziła gdzieś myślami lub była zupełnie nieświadoma tego, co się wokół niej dzieje, całkowicie zajęta czymś innym. Jakby dumała nad jakimś pomysłem, który zrodził się w jej głowie, lub skupiła się na odległym, nieokreślonym celu. Jeśli Sarah musi się zmierzyć z Graczami podobnymi do niej, nie powinna mieć problemu z wygraną. Po 36 godzinach siedzenia jej na ogonie Christopher nabrał takiej wprawy, że boi się tylko o to, że Kala ponownie wyskoczy z jakiegoś budynku. Bo nie ma mowy, aby zrobił coś podobnego. Lecz, na razie, wszystko idzie dobrze. Jak cień podąża za nią do kafejki internetowej i herbaciarni. Stoi obok Kali przed witryną sklepu z elektroniką. Potem w hotelu – zresztą bardzo przyjemnym – melduje się na tym samym piętrze. Obserwuje korytarz przez wizjer w drzwiach. Przekupuje boya hotelowego, aby zatelefonował do jego pokoju, jeśli zobaczy, że dziewczyna wychodzi z budynku. I znowu jest w tej samej kawiarence co wczoraj, tuż obok niej. Jedzie taksówką za jej taksówką. Jest przy niej, kiedy wysiada na lotnisku. Stoi za nią w ogonku, tuż za jej plecami, a jednak Kala dalej nie zdaje sobie sprawy z jego obecności. Podsłuchuje jej rozmowę z pracownikiem Qatar Airways. Kupuje bilet tam gdzie i ona, do leżącego w Turcji miejsca zwanego Urfa. Będą musieli lecieć do Changzhou, potem do Dubaju, następnie do Stambułu. Pierwszy samolot odlatuje za 45 godzin. Oboje opuszczają lotnisko. Sarah mówiła, że całe lata trenowała do Endgame. Akurat. Christopher nie musiał się jeszcze z nikim bić, ale podekscytował się, że z taką łatwością przychodzi mu odgrywanie akcji niczym z filmu szpiegowskiego. Żałuje, że Sarah go teraz nie widzi. Może rozważyłaby grę w duecie. Skoro wie, kiedy i dokąd wylatuje Kala, Christopher pozwala sobie na odrobinę relaksu. Udaje się z powrotem do hotelu, włącza telewizor i sprawdza wiadomości na laptopie, który zabrał z domu. Przepakowuje plecak. Ucina sobie niespokojną drzemkę. Śni o Sarze, poddawanej torturom lub ściganej, bitej i podpalanej. Patrzy, jak lawiruje pomiędzy jedenastoma Graczami, z których każdy próbuje ją zabić. Budzi się o 4:17 nad ranem. Rzuca się w pościeli przez kolejną godzinę, niezdolny przegonić z pamięci myśli o niedawnym koszmarze. Zwleka się z łóżka i idzie do łazienki, gdzie obmywa twarz zimną wodą. Zastanawia się, gdzie może być Sarah, co robi, jak się czuje, czy żyje. Decyduje się do niej zadzwonić. Próbował już wcześniej, ale telefon dzwonił i dzwonił, aż nadział się na pocztę głosową. Rozbrzmiał automatyczny komunikat. Bezosobowy.

Nie zostawił wiadomości. Chciał jedynie usłyszeć jej głos. Przywitać się. Usłyszeć jej śmiech. Usłyszeć, jak mówi: „Kocham cię”. Tęskni za nią. Chciał tylko usłyszeć jej głos.

AN LIU Rezydencja rodziny Liu, niezarejestrowana nieruchomość poniżej powierzchni ziemi, Tongyuanzhen, powiat Gaoling, Xi’an, Chiny

An siedzi w ciemnym pokoju, otoczony czterema komputerowymi monitorami. Na jednym z nich leci chiński serwis informacyjny, na drugim BBC World News. Oba bez mrugmrug głosu. Reporterzy nadal relacjonują, co dzieje się w miejscach, gdzie spadły meteoryty, ich wypowiedzi przetykane są brutalnymi obrazami z dnia katastrofy. MrugDYGOT katastrofa. An lubi katastrofy. Mimo że do tragedii doszło już przeszło tydzień temu, chłopak nadal nie może się napatrzeć. Pozostali Gracze pewnie i czekali na Endgame, ale żaden z nich nie siedział podniecony tą perspektywą tak jak An. Niedługo on sam będzie jak te meteoryty. MRUGMRUG. Zauroczy ich wszystkich. An spogląda na dolny ekran, na którym wyświetlono wykres składający się z siatki poplątanych linii, które mrug nie mają mrugmrug żadnego nie mają żadnego cholernego kepler cholerny Endgame pieprzone mrugmrug sensu. Długość kontra szerokość. Miejsce kontra miejsce. Tu kontra tam. MrugMrugDYGOTMrug. An wściekle wali w klawiaturę, a na ekranie pojawiają się rzędy liczb, które pracowicie układa w kod. Dyryguje nimi. Patrzy, jak obraz na monitorze MrugMrug patrzy, jak obraz MrugMrug zmienia się. Nachyla się i przygląda szklanej tafli, drapie się mocno po karku przez pięć sekund, 10, 20. Krzywi się, patrząc na wykres. Algorytm jest piękny. Zresztą zazwyczaj takie są. Przestaje się drapać i przygląda się swoim paznokciom. Łupież i martwy naskórek. Pakuje palec do ust i zaczyna ssać białawe płatki. Następnie wyjmuje go z mokrym odgłosem plaśnięcia, wyciera w dżinsy i wodzi po ekranie, analizując wykres. Patrzy na mrug na mrug na zieloną linię. Stop. Tutaj? MrugMrugMrugMrug. Tak. Tutaj. Ale pozycja mrug pozycja mrug pozycja nie jest dokładna. Musi ją określić. Obraca się na krześle i zaczyna stukać w inną klawiaturę. Wgrywa

przybliżone współrzędne telefonu do agregatora adresów IP. MrugMrugMrug. Zarzuca sporą sieć mrug i ustala kryteria wyszukiwania. Rezerwacje biletu na samolot lub pociąg, antyczne zabytki, piramidy, DYGOT, kultura Olmeków, kepler 22b. Program zreferuje mu, które komputery czego i kiedy szukają. DYGOT. MRUG. Jeśli An uzna, że któryś z wyników będzie pasował do Jago, potwierdzi go mrug połączeniem automatycznym z telefonem Gracza i dokona triangulacji. An mrug ich mrugmrug znajdzie. Znajdzie i zatrzyma. Żadnych zwycięzców. MrugDYGOTDYGOTMrug. Żadnych. Obraca się na krześle ponownie, żeby rzucić okiem na szybki montaż ujęć z momentu uderzenia meteorytu, który pokazuje BBC World. Na górze ekranu pojawia się nagłówek ze świetlistych liter, podkreślony efektem flary: „Koniec czasów?”. Czyli jednak o tym myślą. Jednak o tym myślą. An się uśmiecha. Dźwiga się z krzesła i wychodzi po schodach ze swojej piwnicy, kierując się do kuchni, a z niej prosto przed dom. Dzień jest słoneczny i pogodny. Potrzebuje mrugmrug potrzebuje trochę powietrza. Potrzebuje powietrza i mrug tranzystora, i drutu do lutowania, i nowej pary kombinerek mrug kombinerek ze sklepu z narzędziami. Poza tym lubi patrzeć, jak ludzie łażą po ulicach. Bo niedługo umrą umrą umrą. Ci wszyscy ludzie MrugMrugMrugMrugMrug umrą. Niektórzy spróbują powstrzymać Zdarzenie. Spróbują zgrywać bohaterów. Spróbują zwyciężyć. Do diabła z innymi. Umrą ludzie. Miliony, setki milionów, miliardy zginą. Nie ma żadnej nadziei na przyszłość, co sprawia mu niewymowną radość.

CHIYOKO TAKEDA Targ uliczny Huimin, Xi’an, Chiny

Chiyoko przeciska się przez tłum na ulicznym targowisku zaraz za centrum miasta Xi’an. Porzuciła taksówkę z martwym kierowcą i zabrała swoje rzeczy z zawilgoconego pokoiku hotelowego. Ma zamiar przenieść się na obrzeża, lecz najpierw chce nabyć kilka rzeczy: bluzę z polaru, kosmetyki do makijażu oraz farbę do włosów. Teraz musi jedynie znaleźć sklep z artykułami metalowymi, żeby zaopatrzyć się w akcesoria potrzebne do otwierania aut oraz kradzieży motocykli, łodzi i czegokolwiek innego, co uzna za niezbędne. Chce być bliżej Jago i Sary. Bliżej dysku. Dysk przypomina te znalezione w 1938 roku w jaskini niedaleko granicy chińsko-tybetańskiej; dyski Baian-Kara-Ula. Początkowo myślano, że zostały wykonane przez miejscową społeczność odciętych od świata pigmejów z plemienia Dropa, lecz kiedy dysponowano już odpowiednią technologią, posłużono się metodą datowania radiowęglowego i ustalono, że dyski mają przeszło 12 000 lat. Chiyoko wiedziała, że są dużo starsze niż 12 000 lat; starsze niż znana nam starożytność. Mają po 20 000, 30 000, 40 000 lat. Były na tym świecie już podczas ostatniego zlodowacenia, kiedy kontynenty miały jeszcze inne kształty niż dzisiaj, kiedy ogromne czapy lodowe unosiły się na płytkich morzach. Kiedy na Ziemi stały jeszcze dawne metropolie, zatopione potem podczas Wielkiej Powodzi i na zawsze pogrzebane pod warstwami wody i niepamięci, niegdyś służące za ogromne latarnie morskie. Kiedy jeszcze wszyscy wiedzieli, że dyski oznaczają potęgę. A oto, skąd Chiyoko to wie: w 1803 roku obcy pojazd dryfujący na północnej części Morza Japońskiego został odkryty przez japoński kuter rybacki. Owa jednostka miała kształt jaja o średnicy 5,45 metra; nikt nigdy nie widział niczego podobnego. Dziś zapewne uznano by dziwaczny statek za łódź podwodną, kosmiczną kapsułę lub nietypowy latający spodek, ale wówczas nie miano nawet pojęcia, jak takie coś nazwać. Owo jajko zbudowane zostało z kryształu, metalu i szkła. Rybacy zajrzeli do środka i zobaczyli, że podłoga wyłożona była miękkim materiałem, a ściany ozdobione tapetą przedstawiającą nieznane im rzeczy. Nie rozpoznawali też ani jednego znaku z setek wypisanych wewnątrz pojazdu. Najdziwniejsza była jednak znajdująca się w środku kobieta – tak, kobieta. Blada, o rudych włosach, skośnooka. Trudno powiedzieć, ile czasu spędziła na pokładzie tajemniczego statku i jak zdołała przeżyć na morzu. Rybacy odholowali pojazd do brzegu. Tam kobieta wysiadła. Trzymała w

rękach pudełko odlane z żywego srebra; miejscowi plotkowali, że wewnątrz znajdowała się odcięta głowa jej męża. Mówiła ich językiem z niespotykanym akcentem i nie zająknęła się ani słowem na temat tego, jak się tu dostała i po co przybyła. Z jakiegoś powodu mieszkańcy wioski polubili ją. Osiedliła się tam i poślubiła jednego z nich, kowala. Żyła z nimi aż do śmierci, lecz nigdy, przenigdy, nie otworzyła pudełka. A przynajmniej nie w obecności któregoś z miejscowych lub swojego japońskiego męża. Nikt nie wiedział, co znajdowało się w środku. Czy cokolwiek znajdowało się w środku. Kobieta ta była Mu. Może miała być pierwszą, a może ostatnią. Kiedy japońscy wieśniacy wzięli ją do siebie, oni również zostali Mu. Z mieszkających w osadzie chłopców wybrała jednego, silnego Hido, który został czeladnikiem jej męża i którego wzywała do siebie raz w tygodniu. Uczyła go tajemnic swojego starodawnego ludu, który już od dawna nie istniał. Chłopiec został Graczem. 2 lud został przywrócony. To dla Hido kobieta otworzyła pudełko i wyciągnęła z niego dysk. Podała mu go i powiedziała tylko tyle: „Rzecz tę stworzyli starożytni i jest przeznaczona dla starożytnych. Kryje w sobie wszystko i nic. Nie jest kluczem, ale prowadzi prosto do pierwszego. Pierwszy ruch jest kluczowy”. Hido nie zrozumiał, co chciała mu przekazać, i nie wyjaśniono mu niczego. Kobieta kazała przekazywać dysk z pokolenia na pokolenie wraz z jej słowami, bo miał nadejść czas, kiedy zostaną zrozumiane. I teraz tak się stało. Chiyoko Takeda, Gracz numer 7947 z 2 ludu. Jedyne, czego potrzebuje, to ten dysk. Nie posiada go jednak. Artefakt, którym opiekował się jej lud, przepadł. Chiyoko do niedawna widziała go tylko na wyblakłym czarno-białym zdjęciu swojej prapraprababki, która trzymała dysk niczym medal. Na fotografii jest młoda, silna, sprawna. Ma na sobie ubranie robocze, a do paska przytroczoną katanę; jest przygotowana do Endgame. Zdjęcie zrobiono w 1899 roku. Tak dawno temu. Lecz Sachiko zaginęła, gdy okręt płynący z Edo do Manili zatonął podczas sztormu. Zniknął również i dysk. Ale nie na zawsze. Chiyoko każdą cząstką siebie czuła, że przedmiot, który mają Olmek i Cahokianka, to ten sam, który należał do jej ludu. Nie ma pojęcia, jak keplerowi 22b udało się go zdobyć, ale nie było to istotne. Musi go odzyskać. Należy do niej. Chiyoko idzie przez targ pewnym krokiem, ale dyskretnie. Ma na sobie niewyróżniające się niczym, przeciętnie ciuchy, ubrała się jak służąca robiąca zakupy dla swojej pani. Sklepikarze ledwie zwracają na nią uwagę na tyle, żeby powiedzieć choćby słowo. Płaci za farbę i podaje sprzedawczyni niedużą kartkę z wypisanymi po mandaryńsku słowami „artykuły metalowe”. Kobieta pokazuje na lewo i mówi, że dziewczyna znajdzie poszukiwany obiekt jakieś pięć lokali dalej. Chiyoko kiwa lekko głową w podzięce i

wychodzi z drogerii. Znajduje pożądany sklep i kręci się w poszukiwaniu woltomierza, paru baterii i szczypiec do cięcia drutu, a także zestawu świec samochodowych, nożyc ogrodowych i rolki błyszczącej folii metalowej. Paląca jednego papierosa za drugim, siedząca na tyłach matrona wyszczekuje swoim pracownikom polecenia. Chiyoko jest jedyną kobietą w sklepie. Podchodzi do lady i płaci. Odwraca się ze spuszczoną głową. Chce pozostać niezauważona. Idzie wąską alejką do drzwi. Już ma wychodzić, kiedy zza regału szybkim krokiem wychodzi jakiś chłopak i wpada na nią. – Przepraszam – duka. Chiyoko dostrzega wytatuowaną na jego twarzy łzę. Gracz z ludu Szang. Patrzy na nią przekrwionymi, zdumionymi oczyma. Jej serce zaczyna bić jak szalone. Żyła na czole Ana zdradza, że jego również. Przez krótką chwilę żadne z nich się nie rusza.

AN LIU Sklep z artykułami metalowymi Wŭjīnháng, Xi’an, Chiny

Kobieta z ludu Mu – stojąca zaledwie parę cali od niego, nabuzowana energią – jest piękna, delikatna i spokojna. An wie, że ich walka musi być krótka i rozstrzygająca. Nie może ryzykować aresztowania. Musi zabić ją szybkim ruchem i odejść. Zniknąć pod ziemią. Z jej okrągłych, wpatrzonych w niego oczu odczytuje, że dziewczyna myśli dokładnie o tym samym. An robi krok naprzód. Ona się cofa. Chłopak czeka, aż jego chi przepłynie do koniuszków palców i uderza, celując w splot słoneczny. Chiyoko udaje się zablokować jego cios otwartą dłonią; energia włożona przez Ana w ten atak rozchodzi się po jej ramieniu, torsie i wędruje po ciele Chiyoko do ziemi, rozpierzchając się z lekkim wyładowaniem elektrostatycznym. Dziewczyna bierze oddech i wychodzi z kontrą, uderzając rękę. An jeszcze nigdy nie czuł czegoś takiego. Mu nawet go nie dotknęła, a odleciał do tyłu na stopę. Musiał zaprzeć się z całych sił nogami, napinając mięśnie, koncentrując się na swoich łydkach, udach, stopach, płucach, szyi i czaszce, aby nie gruchnąć o ścianę. Oboje słyszą, jak matrona drze się na jednego ze swoich pracowników. Nikt jeszcze ich nie spostrzegł. An rzuca się naprzód, atakując dwoma błyskawicznymi ruchami, lecz Chiyoko odskakuje. Stoją teraz przy zacienionej alejce, otoczeni regałami zastawionymi puszkami z farbą. Anowi wpada do głowy, że sklepy z farbami powinny być dobrze oświetlone, aby klient widział, jaki kolor wybiera, ale nie poświęca tej myśli zbyt dużo czasu. Dziewczyna stawia swoje torby na ziemi i wyciąga ręce przed siebie, otwierając dłonie i łącząc je kciukami, jakby chciała rzucić na ścianę cień w kształcie motyla. Prawą nogę przesunęła do tyłu. An szuka nieosłoniętego miejsca, które mógłby zaatakować, nie natykając się na blok. I dostrzega je. Przy wcięciu szyjnym mostka. Sięga po energię chi do środka siebie i uderza z prędkością błyskawicy. Chyba nigdy nie poruszał się aż tak szybko, lecz ona i tak mu umyka. Chiyoko unosi złączone ręce i łapie jego palec pomiędzy kciuki, po czym zamyka dłonie. An próbuje się cofnąć, ale dziewczyna trzyma go mocno, zaciskając pięści z taką zaciekłością i siłą, że twarz chłopaka owiewa lekki podmuch. Jeśli nie udałoby się mu w ostatniej chwili oswobodzić ręki, niechybnie

zostałaby zmiażdżona. Jest tego pewien. Chiyoko próbuje uderzyć go w szyję, ale An uskakuje na bok i od razu wchodzi wślizgiem, chcąc ją przewrócić. Dziewczynie udaje się uniknąć ciosu; jakby miała oczy z tyłu głowy i przewidywała każde jego posunięcie. An zamierza się na jej twarz, ale Chiyoko robi przewrót, jest w ciągłym ruchu. Mu prostuje się i od razu zamachuje się na niego nogą, celując w podbródek. Chłopak odchyla się, nie potrafiąc wykonać przewrotu, a kiedy staje pewnie na nogach, chwyta się za rękaw koszuli, szarpie i w jego dłoni materializuje się nóż motylkowy. Poszczególne części broni pokryte są wysokiej jakości węglowymi nanorurkami; ostrze jest bezszelestne. Ma zamiar ugodzić ją w serce, dokładnie pomiędzy 6 a 7 żebrem po lewej stronie klatki piersiowej. Zanim jednak udaje mu się otworzyć nóż, dziewczyna łapie za rękojeść i przez trzy sekundy oboje patrzą, jak ostrze tańczy pomiędzy nimi. Stykają się czubki ich butów. An ćwiczył z tym nożem – z tym konkretnym nożem – odkąd ukończył piąty rok życia, a teraz, gdy ta dziewczyna rzuca mu wyzwanie, traci rezon; czuje się, jakby nigdy wcześniej nie miał w ręku motylka. Mija kolejna sekunda i dzieje się niewyobrażalne: Chiyoko odbiera mu broń i od razu kieruje ostrze tuż poniżej jego pępka. Matrona znowu się wydziera, tym razem każe komuś pójść na sklep i zobaczyć, co się dzieje przy drzwiach wejściowych. An bierze oddech i odsuwa się o krok, dziewczyna prze naprzód, on robi kolejny unik, ona wciąż prze do przodu. Ich połączone chi jest niesamowite. Upajające. Obezwładniające. I wtedy An zdaje sobie sprawę, że odkąd przebywa w towarzystwie Chiyoko, ustały jego tiki. Żadnego mrugania i żadnego DYGOTU. Zniknęły podrygiwania głową i skurcze nerwowe. Wszystko. Po raz pierwszy odkąd rozpoczął swój trening – odkąd został pobity, głodzono go, straszono i prowadzano na łańcuchu niczym kundla – czuje spokój. – Mają nóż! – krzyczy jeden z pracowników. An łapie Chiyoko za nadgarstek i mówi: – PRZESTAŃ! I dzięki Stwórcy, dzięki Stwórcy wszystkich Stwórców, dziewczyna przestaje. – Jak to robisz? – pyta An; jąkanie również zniknęło. Dziewczyna przekrzywia głowę. Co robię? – zdaje się pytać. – Zniknęły moje tiki. Czuję się… młodo. An puszcza jej nadgarstek. Chiyoko opuszcza nóż. Z jej ciała emanuje energia. Nowy rodzaj energii. Zmierza do nich matrona, która przeklina i mamrocze pod nosem groźby. An nie może się powstrzymać i zerka na nią. Jest wielka, otyła, z ust cieknie jej ślina; wymachuje grubym drewnianym kijem baseballowym z wbitym w końcówkę dużym gwoździem. Nie życzy sobie żadnych rozrób w swoim sklepie. An znowu czuje na swojej twarzy podmuch.

Odwraca się. Drzwi już się zamykają. Złożony nóż upada na podłogę. Zniknęły jej torby. I ona mrug i ona mrug również MrugDYGOTDYGOTMrug. I ona również.

47.921378, 106.90554lvi

JAGO TLALOC Lobby pensjonatu Wei’s Bīnguăn, dzielnica Chang’an, Xi’an, Chiny

Jago budzi się następnego ranka zawinięty w przemoczoną od potu pościel. Jego skóra płonie. Bolą go oczy, ma wrażenie, że zaraz wypłyną mu z czaszki. Podnosi się i siada na łóżku, postękując. Sarah zniknęła. Drzwi do łazienki są otwarte. Zostawiła rzeczy, ale musiała gdzieś pójść. Jago sięga po notes. Wyrywa kartkę z numerami, rzuca ją na podłogę, naciska długopis i jak oszalały zaczyna kreślić na papierze chaotyczne linie. Jego ręka porusza się samoistnie, Jago zaś czuje się jak nigdy przedtem – jakby jego świadomość wkroczyła na wyższy poziom. Patrzy na siebie z wysokości. Jego umysł staje się osobnym bytem, nigdy nie pracował na takich obrotach; myśli wydają się jasne i klarowne, jak podczas najgłębszej medytacji. Przeszłość – każda czynność, jaką wykonał do tej pory – stapia się z teraźniejszością. Wszystko. Tutaj. Nic – wszędzie indziej. Rysunek jednak nie ma sensu. Jest wymęczony, abstrakcyjny. Linie są albo koślawe, albo proste jak od linijki, albo zakrzywione niczym przy próbie nadania fragmentom wymuszonej perspektywy, albo poplątane niczym niesforne loki bujnej czupryny. Żadna z nich nie jest jednak dłuższa niż trzy centymetry. Nie mają punktu stycznego, są nabazgrane byle jak i byle gdzie. Nie tworzą jednolitej, zrozumiałej całości. Jago zamyka na chwilę oczy, ale jego ręka nadal gryzmoli w notesie. Lecz kiedy je otwiera, zaczyna dostrzegać kształty: kontury nosa i ucha. Ostrze miecza. Marszczącą się na napiętym mięśniu tkaninę. Niby pociągniętą pędzlem czuprynę. Ostry zarys zbroi. Palce. Zarost, wąsy, krzaczaste brwi. Głęboko osadzone oczy wpatrujące się w otoczoną woalem tajemnicy przeszłość. Ponownie zamyka powieki. Pozwala swoim myślom biec, a dłoni kreślącej po kartce kręcić piruety. Dopóki nie skończy rysunku. A jego umysł nie powróci do ciała. Czuje na skórze chłód, przez okno wpada ożywcza bryza, Jago wzdryga się. I otwiera oczy. Rysunek zajmuje całą kartkę. Przedstawia – z profilu ¾ – uzbrojonego po

zęby chińskiego wojownika. Mężczyzna ma zaczesane do tyłu włosy; staranną fryzurę podtrzymuje mu chusta. Trzyma krótki, ale mocny miecz. Ma szerokie bary, ale delikatną twarz. Jago dostrzega w jego dłoni dysk, dokładnie taki sam, jaki zabrał podczas Wezwania. Narysował wskazówkę, którą umieścił w jego głowie kepler 22b. Chłopak podnosi się z łóżka, napuszcza do zlewu zimnej wody i ochlapuje nią twarz, po czym ubiera się, nie spuszczając z rysunku oka. Sięga po plecak, w którym znajduje się dysk, i zerka na zegar. Jest 6:47 rano. Otwiera drzwi i wychodzi z pokoju; na niedużym dziedzińcu spotyka Sarę. Dziewczyna siedzi po turecku, plecami do niego, idealnie nieruchoma. Jago namyśla się. Czeka. Bierze oddech. Nie, nie będzie jej przeszkadzał. Potrzebuje komputera, powinien sprawdzić rysunek. Jest tak szczegółowy, że musi przedstawiać kogoś prawdziwego. Pan Wei zamiata akurat lobby. Na widok Jago prostuje się i mówi: – Też już wstałeś? Myślałem, że młodzi ludzie jak ty śpią dłużej. – Nie, ja nie. Nigdy nie wyleguję się w łóżku. – Ja też nie. To złe dla ducha. Dobrze jest zacząć dzień bezstresowo, w pokoju. Bo, powiem ci, pokój rodzi pokój. Być może pan Wei ma rację, ale Jago mu współczuje. Niedługo jego nudne życie dobiegnie nieuchronnego końca. – Pewnie tak – mamrocze chłopak. Pan Wei opiera się na trzonku od miotły, próbując zerknąć na rysunek, który Jago ściska w ręce, i pyta: – A co to takiego? – To? Rysowałem sobie… – odpowiada chłopak, pokazując kartkę. Pan Wei przygląda się jego dziełu i mówi: – Niesamowite. – Aha. – Jago spogląda z niedowierzaniem na rysunek, nadal nieco zdziwiony, że wyszedł spod jego ręki. – Dzięki. – Wygląda jak jeden z nich, ale takiego talerza nigdy nie widziałem. – Poznaje pan go? – serce Jago przyśpiesza. – Pewnie, jesteś bardzo utalentowany. – Dziękuję – powtarza chłopak. Co za blaga. Jago ledwie potrafi narysować ludzika z kresek. Plastyka nie była elementem jego szkolenia. Pan Wei patrzy to na rysunek, to na Jago. – Ale ty nie wiesz, kto to jest, prawda? – Przygląda mu się badawczo. – Mimo że go narysowałeś? Jego spojrzenie sprawia, że Jago czuje dyskomfort. Wzrusza ramionami, nie dając niczego po sobie poznać: – Skopiowałem go z obrazka, który Sarah wyrwała z jakiegoś magazynu – kłamie bez mrugnięcia okiem. – A czemu pan pyta? Kto to jest? – To generał Terakotowej Armii. – Ano tak! Ależ ze mnie idiota – mówi Jago, zdając sobie nagle sprawę, że

faktycznie postać wydaje mu się znajoma. Terakotowa Armia jest znana na całym świecie. Składa się z przeszło 8000 rzeźb żołnierzy naturalnej wielkości stojących na straży szczątków pierwszego cesarza Chin. Jego grobowiec jest ogromną miejscową atrakcją turystyczną, a datuje się go na 2 lub 3 wiek przed naszą erą. – Sarah chciała ją zobaczyć podczas naszego pobytu. kepler 22b chce mi przekazać, że muszę – musimy – tam pójść. I wziąć ze sobą dysk. – To oczywiste. Każdy chce zobaczyć Terakotową Armię. Jest imponująca. – Pan Wei ponownie chwyta za miotłę. – Sam mam na jej punkcie fioła. – Poważnie? – Ano – odpowiada pan Wei i dodaje niespodziewanie: – Dlaczego mnie okłamujesz? – Okłamuję? – Jago czuje, że mięśnie jego karku napinają się. – Nie ma mowy, żebyś skopiował to z fotografii. Jago kręci głową. – Ale tak było. – Żaden wojownik cesarza Qín ShÎ Huángdìego nie miał takiego dysku. Jago przełyka ślinę. – Bo to mój pomysł. Śniły mi się frisbee. – Frisbee, co? To nie wygląda jak frisbee. – Co mogę powiedzieć? Nie umiem narysować frisbee. Nikt nie jest doskonały. – Nie. Nie jest. – Pan Wei zamiata energicznie. – Przepraszam, nie miałem zamiaru cię zaczepiać. Chciałeś skorzystać z komputera, tak? – Aha, dokładnie – mówi Jago, kierując się do kącika internetowego. Siada przy komputerze, otwiera okno przeglądarki i zaczyna szperać za informacjami o Terakotowej Armii, chińskich piramidach i cesarzu Qínie. Trafia przy okazji na enigmatyczne plotki – szczerze mówiąc, są to wyssane z palca pierdoły – na temat Wielkiej Białej Piramidy. Jago jeszcze chwilę surfuje w sieci, sprawdza starą skrzynkę mailową, lecz nie ma tam nic poza spamem. Czyta doniesienia z Juliaki i Omaha oraz paru innych miejsc katastrofy. Wklepuje w Google hasło „kosmiczny dysk”, ale znajduje jedynie bezużyteczne bzdury powypisywane przez bandę szajbusów. Po 17 minutach jego telefon zaczyna wibrować. Nie spodziewał się tego. Jedynie cztery osoby znają jego numer. Wyciąga aparat z plecaka, uważając, aby nikt nie zobaczył ukrytego tam dysku, i patrzy na widniejący na wyświetlaczu szereg cyfr. Miejscowy. Krzywi się i odbiera. – Halo? Cisza. Po sekundzie odzywa się żeński głos, mówiący coś radośnie po mandaryńsku. Automatyczna reklama. Jago się rozłącza. Czuje się nieswojo. Normalnie zastanawiałby się, czy nie

padł ofiarą ataku hakerskiego i nie został namierzony, ale jest w posiadaniu najnowocześniejszego istniejącego smartfona. Kasuje historię wyszukiwania, zamyka przeglądarkę i idzie z powrotem do pokoju, mając nadzieję, że Sarah skończyła już medytować. Muszą się zbierać. Kiedy przechodzi przez lobby, zaczepia go pan Wei. – Wiesz co, mam kuzyna, który pracuje przy wykopalisku. Z pewnością z chęcią rzuciłby okiem na twój rysunek. Zadzwonię do niego i zapytam, czy mógłby oprowadzić ciebie i twoją dziewczynę. Pewnie zabrałby was tam, gdzie zwykli turyści nie mają wstępu. Jago nie jest pewien, czy powinien mu ufać, ale ów kuzyn znacznie ułatwiłby ich zadanie; o ile o to chodziło we wskazówce. – Dziękuję, panie Wei. Byłoby świetnie. – Naprawdę nie ma za co – odpowiada pan Wei, kłaniając się.

AN LIU Rezydencja rodziny Liu, niezarejestrowana nieruchomość poniżej powierzchni ziemi, Tongyuanzhen, powiat Gaoling, Xi’an, Chiny

Twarde dyski buczą. Liczby przelatują przez ekran. Współrzędne sprawdzane są pod kątem wzajemnej zgodności. Komputer przesiewa adresy IP. Pakiety danych pędzą kablami do transmitera, który z kolei posyła je do satelity i z powrotem. Stara drukarka igłowa wypluwa z siebie kartki papieru z perforowanymi brzegami. Zapala się wyświetlacz. Skrypt rozwija się błyskawicznie, monitor pokazuje niezliczone linijki kodu. Mechanizm opracowany przez Ana Liu odszukał telefon Jago Tlaloca. Gracz z ludu Szang wpada do pokoju zgrzany marszem przez ulicę, roztrzęsiony niedawną walką z Chiyoko. Rumieni się na wspomnienie o jej mocy. Przez dwie godziny błąkał się po mieście, szukając dziewczyny. Bezskutecznie. An ogląda wydruk. DYGOT. Analizuje wyświetlone na ekranie dane. MrugMrug. Musi mrug pozbierać swoje mrug zabawki i ich odwiedzić. Kiedy już usunie mrug usunie DYGOT usunie te dwa piony z szachownicy, poszuka Chiyoko Takedy. Pozostawiona mu przez mrug keplera 22b mrugmrug wskazówka nie ma teraz znaczenia. Nie będzie grał w Endgame tak jak pozostali, ganiał za mrug zagadkami i zachowywał się jak skończony dureń. MrugDYGOTMrug. Liczy się jedynie uspokajająca mrug uspokajająca mrug uspokajająca cicha kojąca moc mrug czarującego mrug czarującego mrug czarującego Gracza z 2 ludu. Pozostali mogą poczekać. Prezent, jaki dla nich szykuje, nie jest jeszcze gotowy. Lecz będzie. Niedługo. Ależ prezent mrug wymyślił, ależ prezent wymyślił.

MACCABEE ADLAI Pogotowie ratunkowe szpitala Xī Jīng , Xi’an, Chiny

Maccabee Adlai opuszcza szpital. Spędził tam dwa dni i 15 godzin. Przyjęto go pod pseudonimem Paul Allen Chomsky. Nie może podać personelowi prawdziwego nazwiska i ryzykować, że nocą, gdy będzie śnił o śmierci młodego Baitsakhana, Jago i szurniętego Ana, odwiedzi go któryś z Graczy. Maccabee wychodzi prosto na światło dnia i idzie do postoju taksówek. Chce dostać się na dworzec kolejowy. Boli go noga, codziennie potrzebuje nowego opatrunku, nie może zamoczyć rany przez tydzień, ale nie odniósł trwałych obrażeń. Strzała Baitsakhana była czysta i jakimś cudem nie potrzebował nawet interwencji chirurga. Co innego ucho. Jago Tlaloc przebił mu kciukiem bębenek i przez cały czas słyszy w głowie uporczywe dzwonienie. Lekarz twierdził, że wszystko wróci do normy, a irytujący dźwięk będzie stopniowo słabł, lecz może to potrwać dwa, nawet trzy miesiące. Świetnie. Zalecono mu również wstrzymanie się od podróżowania samolotem przez dwa tygodnie, gdyż lot mógłby pogorszyć stan bębenka, co skutkowałoby jeszcze dotkliwszym bólem. Gadanie. Pomyśli o tym, ale, po pierwsze, musi podążać za swoją dwuczęściową wskazówką. Czas nagli. 1 brzmi tak: έναςέναςέναςέναςέναςέναςμηδένέναςέναςμηδένμηδένμηδένμηδένέναςένας. Zaś 2 tak: 47:4f:42:45:4b:4c:49:54:45:50:45:54:45:4d:50:4c:45:4f:46:54:48:45:43:4f:4e:53: Dłuższą chwilę zajęło mu rozgryzienie, co jest czym. Gdy leżał w szpitalnym łóżku, i tak nie miał nic lepszego do roboty, a zagadka okazała się dość prosta. Trzykrotnie sprawdził wynik, włączył tablet i zobaczył w Google, gdzie powinien się udać po kolejne informacje na temat miejsca ukrycia Klucza Ziemi. Turcja. Nieopodal miejsca zwanego Urfa. Maccabee wsiada do taksówki. Chrzanić zalecenia lekarza. Poleci do Urfy. Cholerni doktorzy zawsze przesadzają, poza tym czym jest ból ucha przy zmarnowaniu szansy na zwycięstwo? Niczym. Baitsakhan i pozostali będą musieli poczekać. Chyba że również wybierają się do Urfy.

BAITSAKHAN Magazyn fabryki peruk Fashion Europe Wig, Chengdu, Chiny

Baitsakhan pozwala sobie na smakołyk. Słodkie ciastko z kandyzowaną cytryną. Pycha. Siedzi ze swoim bratem Jalairem w opuszczonym magazynie w Chengdu i zajada się słodkościami, popijając je szklanką herbaty jaśminowej. Bat i Bold załatwiają dla niego pewną sprawę. Bardzo ważną sprawę. Myśli Baitsakhana wędrują od czekającego go zadania do Maccabeego. Urządzenie naprowadzające, które tkwiło w jego nodze, jak do tej pory sprawowało się bez zarzutu. Przetrwało wizytę na pogotowiu. Baitsakhan nie może powiedzieć wiele o planach rywala, ale ten dopiero niedawno wyszedł ze szpitala. Chłopak da mu jeszcze jeden dzień i ruszy jego tropem. Oddałby wiele, żeby ponownie spotkać Maccabeego. Delektuje się tą myślą, która jest słodka niczym ciasteczka z kandyzowaną cytryną. Oto jego Endgame. Nie jest wcale trudno. Raczej dość łatwo. I zabawnie. Tak jak i dana mu wskazówka, która okazała się niesamowicie prosta i bezpośrednia. Jeśli przetłumaczyć ją z języka Ojratów, brzmi ona następująco: BIERZ ZABIJ ZWYCIĘŻ. Zagadka jest tak szalenie łatwa, że Baitsakhan – który choć ma 13 lat, jest tak samo bezlitosny, zimny i morderczy jak reszta – uważa się za wybrańca. Tak. Dokładnie o to chodzi. On wie. Istota, na której Zew odpowiedzieli, szanowała jego niechęć do rozmowy o swoim plemieniu. Istota podziwiała jego siłę i upór. Doceniła sposób jego gry. Baitsakhan może jest najmłodszym i najniższym z Graczy, ale z pewnością nie najsłabszym. Słabi są ci, którzy jeszcze nie zrozumieli, że zostali zaprowadzeni prosto do rzeźni. Ci, którzy łażą po ruinach, zawiązują przymierza, prowadzą pokojowe dyskusje. Każdy Gracz zajmujący się czymś innym niż zabijanie może być jedynie głupcem. Tak jak ta tutaj. Baitsakhan odwraca się powoli i patrzy na dziewczynę, ocierając okruchy z

kącika ust. Naciska przycisk „Play” na iPodzie. Rozbrzmiewają pierwsze takty All You Need Is Love Beatlesów. Muzyka gra głośno. Bardzo głośno. Skinieniem głowy daje sygnał Jalairowi, który odcina Shari środkowy palec lewej dłoni, ten, na którym dziewczyna nosi pierścień dany jej przez męża, Jamala, w dniu narodzin ich córeczki. Pięknej, uśmiechniętej Małej Alice. Ciekawe, gdzie ona teraz jest – zastanawia się Shari. Pewnie bawi się w ogródku za domem. Z łatwością może to sobie wyobrazić. Bawi się na trawie z Jamalem. Shari zachowuje spokój. Nawet po zasadzce, jaką na nią zastawili, i po torturach, jakie jej zafundowali. Zachowuje spokój, bo dali jej szansę na skorzystanie z tego, czego nauczyła się na treningu – przekierowania myśli. Nie uroniła łzy od momentu, w którym ją pochwycili, gdy wysiadła z autobusu kupić sobie coś do jedzenia. Cokolwiek jej zrobią, Shari tego nie poczuje. Jalair spogląda na Baitsakhana. Dziewczyna mu imponuje. Jakby wykuto ją z kamienia. Baitsakhan nie dostrzega jednak niepokoju brata, a Shari nie robi na nim absolutnie żadnego wrażenia. Patrzy na krew płynącą strumieniem z kikuta po odciętym palcu i uśmiecha się. Dłoń pulsuje, rana piecze, ale ból ten jest niczym w porównaniu z trudami połogu. Chłopaczki jeszcze nie poznały, czym jest ból, myśli Shari i odcina się od tego, co się z nią dzieje. Baitsakhan sączy herbatę. Dziewczyna spogląda na niego. Przez niego. Nigdy nikogo nie zabiła, ale jego uśmierciłaby w mgnieniu oka. Bo to nie jest człowiek. Chłopak odstawia szklankę i przycisza muzykę. – Powiedz mi, jaką otrzymałaś wskazówkę, Harappanko, a oszczędzę cię – obiecuje po angielsku Baitsakhan niczym mroczny monarcha. Lecz Shari nie odpowiada. Nie zdradza się ze swoimi emocjami, pozostaje obojętna i nie przestaje się w niego wpatrywać. To nie człowiek. Nawet nie zwierzę. Nie jest wart tego czy innego życia. Jeśli chodzi o nią, już jest martwy.

HILAL IBN ISA AL-SALT Kościół Przymierza, Królestwo Aksum, Północna Etiopia

Hilal opuszcza nieduże miasteczko na rozdrożu. Mieszkańcom, w zamian za okazaną mu gościnność, ofiarował nieduży talizman z czerwonym kamieniem. Starannie rzeźbiony przedmiot pochodzi z Etiopii, ma kształt krzyża i inkrustowano go czystą platyną. Nie mówi im, ile jest wart, bo i czemu miałby? Niedługo i tak umrą, a Ziemia sama odbierze ludzkości to, co ta przez tysiąclecia zbudowała, wszystko, co człowiek myśli, że posiada na własność. Hilal jedzie na wozie zaprzężonym w woły do najbliższego miasteczka. Potem pikapem do miasta. Jeepem do metropolii. Autobusem. Taksówką. Pociągiem. Samolotem. Leci do Hongkongu, potem do Brukseli, następnie do Addis Abeby. Należącym do wuja nissanem maximą jedzie nad krater. Siada na krawędzi i modli się w intencji ofiar oraz ich rodzin, modli się o przyszłość, aby była dobra, aby po prostu była. Bo takie jest Endgame, myśli, stojąc nad nadal cuchnącą czeluścią. Przyszłość dobiegnie końca, a czas zacznie biec od nowa. Odchodzi od krateru, wsiada do Maximy i jedzie na północ. Do starego królestwa Aksum, ojczyzny ojców jego ojców. Hilal jest praprawnukiem Ezana, wnukiem Gebre Mesqel Lalibela, przewodnikiem Timkat, Objawienia Pańskiego. Jest uczony w piśmie i zna na pamięć treść przepowiedni, ma świadomość dobroci śmierci. Wysiada z auta i wędruje pośród swoich ludzi. Idzie przez wiele mil, otulony śnieżnobiałymi i czerwonymi szatami. Na stopach ma skórzane sandały. Mijani przez niego ludzie pracują w polu, doglądają kóz, zarzynają kurczaki, mielą pszenicę, oddzielając plewy od ziaren. Niektórzy staruszkowie rozpoznają go i przyklękają przed nim, na co Hilal unosi piękną dłoń, jakby chciał powiedzieć: Nie, bracie, jestem taki jak ty, a ty taki jak ja. Stań obok. Stań przy mnie. I tak też czynią. – Żyjcie – mówi im. I tak też czynią. Widzą to bowiem w jego wspaniałych, łagodnych oczach: jego jest ich, a ich jest jego. Idzie przez jałowe wzgórza, mieniące się brązami i czerwienią. Aż dociera na miejsce, do jednego z podziemnych kościołów w kształcie krzyża, wyrzeźbionych ze skały wulkanicznej. Istnienie tego konkretnego przybytku to tajemnica; jest dobrze ukryty, otoczony gęstym cedrowym zagajnikiem.

Ma 3318,6 roku. Hilal przedziera się przez labirynt rowów prowadzący do kościoła. Powietrze staje się chłodniejsze; światło słabnie. Dochodzi do głównych drzwi, również wyrzeźbionych z kamienia, jak cała reszta. W środku czeka jego mentor, jego duchowy przewodnik, jego doradca. Były Gracz Eben ibn Mohammed al-Julan. Hilal klęka i pochyla głowę. – Mistrzu – szepcze. – Jesteś Graczem, czyli nie masz już mistrza. Proszę, wejdź i opowiedz, co widziałeś. Hilal wstaje, bierze Ebena za rękę i wchodzą razem do zawilgotniałego kościoła. – Widziałem boga. Opowiedział nam o grze. – Tak… – Widziałem pozostałych. Są w większości nieokrzesani. – Tak… – Widziałem, jak jeden z nich umierał. Kilkoro próbowało się pozabijać, lecz cała dziesiątka pozostała przy życiu i uciekła. – Tak… – Bóg nazywał siebie keplerem 22b. – Tak… – To, o ile dobrze pamiętam, planeta. – Tak… – Powiedział, że musimy odszukać klucze: Ziemi, Nieba i Słońca. Zwycięzca musi zdobyć wszystkie trzy. – Tak… – Zostawił kamienny dysk, ale nie powiedział nam o nim. Zabrał go Olmek. Była z nim dziewczyna, Cahokianka. Podążyła za nimi Mu. Nikt poza nią nie zauważył dysku ani tego, że ma go ten chłopak. – Obserwuj go, Graczu. – Tak, Mistrzu. – Dla ciebie jestem już tylko Ebenem. – Tak, Ebenie. – Zostawił nam wskazówki, w naszych głowach. – Tak… – Moja to okrąg. – Jaki? – Zwyczajny. Pusty w środku. Po prostu okrąg. Dochodzą do ołtarza. Eben klęka, Hilal również. Pochylają głowy. Chrystus czuwa nad nimi, wiecznie krwawiący, wiecznie cierpiący, wiecznie umierający, wiecznie obdarowujący życiem, miłością i przebaczeniem. – I nie masz pojęcia, co on oznacza? – pyta ostrożnie Eben. – Myślę, że to coś związanego z dyskiem zabranym przez Olmeka. On powinien był otrzymać moją wskazówkę, zapewne lepiej by z niej skorzystał. A może to dla mnie przeznaczony był dysk? – Nie możesz tego wiedzieć. Załóżmy na razie, iż wszystko jest tak, jak być powinno, a bogowie się nie mylą. Co ci mówi ten okrąg?

– Kojarzy mi się z dyskiem, ale i z czymś jeszcze. Kamiennym kręgiem. Kręgiem z kamieni. – Tak… – Chodzi o jakąś konstrukcję. Zbudowaną za dawnych lat, która istniała już wówczas, kiedy odwiedzali nas bogowie. – Tak… – Budowlę, która miała stać po wsze czasy, jak wiele rzeczy wzniesionych wtedy ze skały i kamienia. Pomnik ku czci kosmosu i czasu. Rzecz, która pragnęła pamięci i trwałości kamienia. Jego pradawnej mocy. – Lecz o który krąg chodzi? Jest ich wiele. Eben podnosi się z klęczek. Hilal ani drgnie. – Przyniosę wino i opłatek – mówi Eben. – Dziękuję. Muszę pomedytować. To więcej niż zwyczajna wskazówka; kryje coś, czego jeszcze nie potrafię dojrzeć. – Tak… Eben odwraca się i wychodzi, szeleszcząc szatami. Hilal, Aksum ze 144 ludu, składa ręce na udach. Zamyka oczy. Jego myśli wypełnia okrąg.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHIYOKO TAKEDA, AN LIU Muzeum Terakotowej Armii, dzielnica Lintong, Xi’an, Chiny

Sarah i Jago wysiadają z taksówki przy głównym wejściu do wspaniałego muzeum starożytnej Terakotowej Armii. Czeka tam na nich kuzyn pana Weia, Cheng Cheng Dhou, niepozorny mężczyzna mierzący zaledwie 153 centymetry wzrostu. To człowiek przyjazny i uprzejmy, o rozpromienionych oczach ukrytych za grubymi jak denka od butelki po coli szkłami okularów. Na zewnątrz jest tylko 17 stopni Celsjusza, ale Cheng Cheng poci się jak mysz pod swoją białą koszulą z kołnierzykiem. – Tak! Tak! Cześć! – entuzjazmuje się ich przewodnik. Podaje im rękę, lecz jego zachowanie wydaje się Graczom dziwne, bowiem lewą dłonią trzyma się za prawy nadgarstek, jakby jedną ręką poruszał drugą. Sarah i Jago odwzajemniają uścisk i przedstawiają się. Mężczyzna prowadzi ich do drzwi, a potem przez kontrolę bezpieczeństwa. Po chwili są już we właściwej części kompleksu. – Dobra, to czego dokładnie szukamy? – szepcze do Jago Sarah; Cheng Cheng człapie kilka kroków przed nimi, niczego nieświadomy. Jago wzrusza niedbale ramionami. – Żebym to ja wiedział. – Tak naprawdę chętnie bym odwiedziła to miejsce, nawet jeśli mielibyśmy szukać tutaj wiatru w polu – odpowiada z przekornym uśmieszkiem Sarah. – Nie mogę się doczekać – mówi Jago. Dwadzieścia metrów za nimi, przeciskając się pomiędzy grupą turystów, idzie Chiyoko Takeda. Po wyjściu Jago i Sary zajrzała na moment do pensjonatu, żywiąc nadzieję, że byli na tyle nieostrożni, aby zostawić w pokoju dysk. Nie byli. Dołączyła więc do grupy zwiedzającej muzeum Terakotowej Armii. Założyła blond perukę, bojówki i czarną koszulkę, przez ramię przewiesiła nieduży plecaczek. Chiyoko patrzy, jak Sarah i Jago rozmawiają z niskim mężczyzną, który kojarzy jej się z trollem. Transmiter ukryty w uchu pozwala Mu słyszeć doskonale, co mówi Jago i osoby znajdujące się blisko niego; w przeciwieństwie do lokalizatora podsłuch działa dobrze tylko wtedy, gdy podejdzie na odpowiednią odległość. Dziewczyna spogląda na nieduży lokalizator o wyglądzie analogowego zegarka, który nosi na nadgarstku. Unikalna polaryzacja soczewek w jej okularach pozwala dziewczynie widzieć cyfrowy wyświetlacz zamontowany w sprzęgle tarczowym.

Urządzenie pracuje bez zarzutu. Kiedy tylko Chiyoko wejdzie do kompleksu z grupą turystów, zniknie odwiedzającym z oczu i będzie niepostrzeżenie śledziła Olmeka i Cahokiankę gdziekolwiek pójdą. Zapewne kierują się do miejsca, w którym ten Cheng Cheng Dhou powie im coś na temat dysku. A kiedy wyjdą, będzie musiała zabić biednego trolla. Nie można zostawiać świadków Endgame. Co ma być, to będzie. An Liu mrug zsiada ze swojego mrug czarnego matowego Kawasaki ZZR1200 jakieś mrug 2 kilometry DYGOT od wejścia do muzeum Terakotowej Armii. Tatuaż na twarzy przykrył pudrem. Mrugmrugmrug. Ogolił głowę, a do plecaka zapakował mrug mnóstwo fajnych rzeczy. Mnóstwo dygot fajnych DYGOT rzeczy. Ukryta w jego uchu słuchawka co 30 sekund mrug informuje go o lokalizacji telefonu Jago. Mrugmrugmrug. Przemknie obok mrug ochroniarzy i zejdzie mrug prosto do katakumb. Dzisiaj Endgame mrug Endgame mrug Endgame straci dwóch Graczy. Mrugmrugmrug. Przeszukał sieć DYGOTMRUG pod kątem informacji o mrug pozostałych. Znalazł parę informacji na temat Kali Mozami, Maccabeego Adlaia i Hilala ibn Isy al-Salta. Reszta jakby nie istniała, ale nie ma to znaczenia. Kiedyś mrug na mrug pewno ich dorwie. MrugDYGOTMrug. Poza tym, kiedy już pozbędzie się tej dwójki, będzie musiał znaleźć Chiyoko Takedę, musi ją odszukać i odkryć MrugMrugMrug- MrugMrug jej sekret. Jeśli będzie musiał chłeptać jej mrug ciepłą krew albo DYGOT uszyć koszulę z jej skóry, albo mrug trzymać ją w kajdanach aż do Zdarzenia, tak też uczyni. Zrobi wszystko mrug wszystko mrug wszystko, żeby pozbyć się tego, na co cierpi. – To jest tak duże, że nie ogarniecie, mówię wam. Prace nad armią, jak sądzimy, zakończono około 240 roku przed naszą erą. Siedemset tysięcy ludzi tyrało przy tym przez trzydzieści lat! Cztery jamy, jedna nieukończona, plus nieprzeszukany jeszcze kurhan, gdzie znajdują się niezmierzone skarby. Odkopaliśmy jedynie pierwszą jamę i to tylko, widzicie, częściowo. Ale to ta największa. Mierzy dwieście trzy na siedemset pięćdziesiąt pięć stóp. Dziesięć rzędów rzeźb wojowników i rydwanów, i koni, i tragarzy, i pikinierów, i mieczników, i generałów, i kuszników; w każdym stoi po trzech lub czterech obok siebie, ramię w ramię. Pomiędzy nimi postawiono szerokie kolumny dzielące szeregi, które podtrzymują konstrukcję grobowca. Do tej pory wykopaliśmy około tysiąca rzeźb, czyli pozostało nam jeszcze naprawdę sporo! Szacujemy, że łącznie jest ich około ośmiu tysięcy! Osiem tysięcy! I wszystkie stróżują przy szczątkach zmarłego, broniąc swojego pana w zaświatach przed najazdem nieprzyjaciela. Nieźle, widzicie, pokręcone! Cheng Cheng idzie przed nimi, rozkładając ramiona i raz po raz pokazując coś to po jednej, to po drugiej stronie; jest dyrygentem, a nieruchome statuy jego muzykami. Cała trójka staje na tarasie widokowym. Sarah i Jago przyznają zgodnie, że

to, co rozciąga się przed ich oczami, jest prawdziwie imponujące nawet w świetle niesamowitości, których byli już świadkami; wliczając w to wizytę w Wielkiej Białej Piramidzie. Oboje są zachwyceni, choć szkolenie przygotowało ich na wiele i uczyli się sporo o starożytnych budowlach swoich kultur. – Każda figura była niegdyś pomalowana, i to piękną farbą. Niedawno natrafiliśmy nawet na nienaruszone rzeźby! Lecz trzymamy to znalezisko w sekrecie, tak, trzymamy je w sekrecie. Farby wyrabiano z malachitu, azurytu, cynobru, tlenku żelaza i kości. Potrafili nawet wytwarzać krzemian miedzi i mieszali go z cynobrem, aby otrzymać cudowny, jaskrawy odcień lawendy. Co jeszcze… broń z brązu! Ostrza niektórych mieczy pokryto tlenkiem chromu. Niesamowite! Są jak nowe, jakby dopiero wyszły z kuźni. Ostre jak za dnia, kiedy je wykuto. Kusze są najwyższej jakości. Potrafią posłać bełt na osiemset metrów! – Fascynujące – mruczy Sarah; naprawdę jest pod wrażeniem, ale rzuca Jago zniecierpliwione spojrzenie, pytając: – Co z dyskiem? Chłopak wzrusza ramionami. Nie zna odpowiedzi. Cheng Cheng odwraca się do nich i mówi z szerokim uśmiechem: – No dobra. Wei wspominał, że macie dla mnie ładny rysunek. Macie ładny rysunek? – Aha. To znaczy… tak, mamy – duka Jago. Sarah czuje ulgę. Może coś jednak ugrają na spotkaniu ze śmiesznym facecikiem. – Niech no spojrzę. Dziewczyna wyjmuje złożoną kartkę papieru z zewnętrznej kieszeni plecaka Jago i podaje ją Cheng Chengowi. Mężczyzna rozkłada ją i patrzy na rysunek, trzymając go tak blisko swojego nosa, że Sarah nie widzi jego twarzy. Przez 13 sekund przypatruje się uważnie szkicowi Jago. Nareszcie opuszcza kartkę. Grubiutkim palcem pokazuje dysk. Nagle jego głos brzmi śmiertelnie poważnie: – Gdzie to widziałeś? – To? Sam wymyśliłem – odpowiada Jago. – Nie, nie wymyśliłeś. Gdzie to widziałeś? – Powiedz mu – szepcze Sarah. Jago wie, że dziewczyna ma rację. To Endgame. Cheng Cheng nie jest ich rywalem, a zarówno ojciec, jak i stryj mówili mu, żeby polegał na szczęściu, kiedy mu dopisuje, nie bał się wykorzystywać nadarzających się okazji i przyjmował pomoc od innych. Ma być gotowy zabić, jeśli zajdzie taka potrzeba, ale musi pozostać otwarty na inne możliwości. 12 stóp za nimi kłębi się grupa z przewodnikiem, Jago zniża więc głos: – Mamy taki. Cheng Cheng otwiera ze zdziwienia usta. – Ze sobą? – Tak – odpowiada Sarah. Cheng Cheng przypatruje im się uważnie, aż wreszcie mówi: – Chodźcie ze mną.

Szybkim krokiem oddala się od zdążającej w ich stronę grupy, kierując się do korytarza zagrodzonego grubym sznurem, do którego przypięto kartkę z napisem WSTĘP WZBRONIONY. An mrug ukrywa się za starannie wypielęgnowanym krzaczkiem na skraju mrug kompleksu. Aseksualny, skomputeryzowany głos w jego uchu mówi: – Sto trzydzieści dwa metry na zachód, południowy zachód. Cel nieruchomy. Mrug odczekuje mrug odczekuje jeszcze 30 sekund. – Sto trzydzieści dwa metry na zachód, południowy zachód. Cel nieruchomy. Czeka mrug czeka kolejne 30 sekund. – Sto trzydzieści dwa metry na zachód, południowy zachód. Cel nieruchomy. I mrug jeszcze 30 sekund. – Sto dwadzieścia sześć metrów na zachód, południowy zachód. Cel porusza się na wschód. Ponownie odczekuje 30 mrug sekund. – Sto jeden metrów na zachód, południowy zachód. Cel porusza się na wschód, północny wschód. Postanawia mrug odczekać mrug 30 sekund. – Osiemdziesiąt dwa metry na wschód. Cel porusza się na północ. Następne mrug następne mrug 30 sekund. – Siedemdziesiąt jeden metrów na wschód, północny wschód. Cel porusza się na północ. An wstrzymuje się jeszcze na 30 sekund. – Pięćdziesiąt osiem metrów na wschód, północny wschód. Cel nieruchomy. Czeka mrug czeka 30 sekund. – Pięćdziesiąt pięć metrów na wschód, północny wschód. Cel nieruchomy. Mija kolejnych 30 sekund. Mrug. – Pięćdziesiąt pięć metrów na wschód, północny wschód. Cel nieruchomy. An DYGOT An zerka na mapę. MrugDYGOTMrug. Zatrzymali się mrug zatrzymali mrug zatrzymali się niedaleko czwartej mrug czwartej jamy. Która nie została DYGOT jeszcze odkopana. A przynajmniej mrug tak się mówi. Rusza. Chiyoko czeka, aż Olmek, Cahokianka i mały człowieczek wyjdą, po czym odłącza się od grupy. Kiedy ani ochrona, ani szczebioczący przewodnik nie patrzą, skacze nad barierką i przywiera do ziemi tuż obok cichych, spoglądających przed siebie, oczekujących na wroga wojowników. Przez moment patrzy jednemu z nich w oczy. To wstrząsające istoty. Czuje z nimi bliższe pokrewieństwo niż z jakimkolwiek żywym człowiekiem, którego spotkała. Milczący. Spoglądający przed siebie. Oczekujący na wroga wojownicy. Wszyscy jak jeden mąż. A ona pośród nich. Spogląda na zegarek. Podąża wzrokiem za niebieską plamką. Rzuca się biegiem.

– Wchodźcie. Cheng Cheng unosi klapę rozstawionego na trawie białego namiotu polowego. Jago i Sarah wchodzą do środka. Drewniana barierka otacza wykopany w ziemi dół o szerokości około 3,5 stopy. Cheng Cheng naciska czerwony przycisk na niedużym pilocie, który wyciągnął z kieszeni, i metalowe drzwi chroniące dostępu do jamy rozsuwają się, odsłaniając prymitywną klatkę schodową z kamiennymi stopniami prowadzącą prosto w ciemność. – Co tam jest? – pyta Sarah. – Odpowiedzi – mówi Cheng Cheng, schodząc. – Ale też i więcej pytań. Chodźcie. – Każdy mówi pierdolonymi zagadkami – mamrocze Jago, idąc za Sarą. Fotokomórka wykrywa ruch, włączają się słabe żółtawe światła. – Oto czwarta jama – mówi przez ramię mężczyzna. – Czyli pierwsza nie jest jedyną, jaką wykopaliście? – Nie. Badania geologiczne wykazują naprawdę interesujące wyniki, dlatego nie mówimy głośno o numerze czwartym. To tajne. Zaczęliśmy wykopaliska w sierpniu ubiegłego roku. – Skoro to takie tajne, czemu postawiliście tutaj, na środku szczerego pola, tylko jeden prosty namiocik? – pyta Sarah. – Najciemniej pod latarnią, moi drodzy – śmieje się Cheng Cheng. – To najlepszy sposób. Najciemniej pod latarnią. Chiyoko Takeda, która wślizguje się za nimi do namiotu i słucha uważnie ich rozmowy, może jedynie przytaknąć. – Ponadto przycisk ten aktywuje wszystkie pułapki. Uważajcie! Ton Cheng Chenga jest tak pogodny, że Sarah i Jago nie potrafią odgadnąć, czy mówi prawdę, czy nie, a chłopak jest przecież istnym chodzącym wykrywaczem kłamstw. Zerka nerwowo na ściany, szukając wyrzutni zatrutych strzałek lub czegoś żywcem wziętego z filmów o Indianie Jonesie. Nie zauważa niczego podejrzanego. Idą wykopanym w ziemi korytarzem podpartym drewnianymi belkami, aż docierają do kamiennego pomieszczenia w kształcie gwiazdy. Podłogę wykonano z białego alabastru, a ściany pomalowano na głęboką czerwień. Na nich z kolei, na wysokości piersi, wyrysowano 12 dysków. Są tak realistyczne, że wyglądają jak fotografie. Poza drobnymi szczegółami nie różnią się praktycznie niczym od tego znajdującego się w plecaku Jago. Na środku komnaty stoi samotny terakotowy wojownik dzierżący lśniący miecz. Podchodzą do niego. Na przeciwległym końcu pomieszczenia chłopak zauważa wejście do kolejnego tunelu. – Co to za miejsce? – pyta. – Gwieździsta Komnata – mówi Cheng Cheng. – Jeszcze do końca nie wiemy, jaką pełni funkcję. Chiyoko Takeda czai się przy wejściu do pomieszczenia. Zagląda do środka. Obserwuje. Wojownik stoi tyłem do niej. Musi zobaczyć więcej. Widzieć lepiej. Dostrzega plamę cienia, lecz musi przebyć ćwierć długości pokoju, żeby się do niej dostać. Nie stanowi to dla niej problemu. Podnosi do ust krótką rurkę i dmucha. Zachowuje się bezszelestnie, lecąca

strzałka również nie czyni żadnego hałasu. Dopiero kiedy uderza o ścianę za plecami jej rywali i ich przewodnika, spada z trzaskiem na ziemię. Cała trójka odwraca się jednocześnie, a Chiyoko przemyka do cienia. – Co to było? – pyta Sarah. – Pewnie kamień. Cały czas spadają. Odwracają się z powrotem do rzeźby. Chiyoko jest niewidzialna. – Kiedy po raz pierwszy otworzyliśmy komnatę, znaleźliśmy jeszcze jedną figurę, ale zniszczoną, połamaną i spękaną, za co winę ponosi zapewne trzęsienie ziemi. Nie ma jej tutaj, przenieśliśmy ją do pracowni. Razem z trzema kolegami próbujemy ją poskładać do kupy, kawałek po kawałku. Raz złamałem zasady po całonocnej imprezie (ale była zabawa!) i powiedziałem o tym Weiowi, nawet pokazałem mu fotografię. On uwielbia Terakotową Armię nawet bardziej niż ja. Zdjęcie, które mu przyniosłem, przedstawiało mężczyznę z twojego rysunku. – Poważnie? – pyta Jago. – Poważnie. – Czyli macie również dysk, tak? – mówi Sarah. – Skoro ten na rysunku go trzyma… – Nie, nie mamy takiego dysku – odpowiada z ociąganiem ich przewodnik. – Nasz zrobiony jest z gliny, tak jak rzeźby. Miecz jest prawdziwy. Broń Terakotowej Armii jest prawdziwa. Dysk nie. To tylko glina. – Cheng Cheng wyciąga rękę i dotyka rękojeści miecza. – Lecz są inne dyski. Takie jak ten na rysunku. – Gdzie? – pyta z napięciem w głosie Jago. – Tutaj, w Chinach, w archiwach. Nazywamy je dyskami Baian-Kara-Ula. Znaleziono je w 1938 roku, niedaleko granicy z Tybetem. Nikt nie wie, skąd się wzięły ani do czego służą. Niektórzy uważają, że to podarki od samych bogów! Szaleństwo, co nie? Sądziliśmy, że któryś z nich wejdzie tutaj – pokazuje rękojeść – ale żaden nie pasował, dlatego się zastanawiałem… Możemy spróbować z waszym? Sarah i Jago spoglądają po sobie. Chłopak kiwa głową, ona odpowiada mu tym samym; Olmek otwiera plecak. – Zgoda – mówi i wyjmuje z głównej kieszeni dar od keplera 22b. Podaje dysk Cheng Chengowi. Chiyoko oddycha lekko i cicho niczym liść muskany przez letnią bryzę. Cheng Cheng przygląda się dyskowi w nabożnym skupieniu. – Jest… jest idealny. MRUG. An Liu skrada się do mrug wejścia do komnaty. Ma na sobie mrug na sobie mrug kamizelkę kuloodporną. I kask motocyklowy. Gruby kołnierz osłania jego kark. Serce mrug serce DYGOT wali mu jak młotem. Nareszcie. Endgame. Tutaj. MrugMrug. Teraz. Tuż przed nadchodzącym hukiem mrug i przed mrug przed śmiercią. An nie dostrzega Chiyoko, a ona nie dostrzega jego. Cheng Cheng kontynuuje: – Skąd go macie? Jago rzuca niskiemu mężczyźnie wymowne spojrzenie. Zaciska szczękę, a

klejnoty na jego zębach trą o siebie. – Dostałem od przyjaciela. Cheng Cheng rozumie, że nie dowie się niczego więcej. – Oczywiście. – Ogląda dysk, obraca go i maca. – To… to niewiarygodne. Mój przyjaciel Musterion musi to zobaczyć. – Kim jest Musterion? – chce wiedzieć Sarah. – Musterion Tsoukalos. Człowiek z obsesją na punkcie tych rzeczy. Mieszka w Capo di Ponte w północnych Włoszech. Pomoże wam z dyskiem. Wie o nich naprawdę, naprawdę dużo. Mówi, że pochodzą z niebios i że pojawiły się na ziemi jeszcze w czasach przed czasami. Nazywa to historią sprzed historii. Podobno pomogły ukształtować nas takimi, jakimi jesteśmy. On będzie wiedział, co zrobić z tym dyskiem. An mrug wyciąga mrug z torby mrug przedmiot wielkości i kształtu piłki do softballa. Kładzie go mrug na ziemi i mrug naciska guzik. Popycha kulkę MrugMrugMrug, a ona toczy się cichutko przez komnatę. Sarah i Jago nie dostrzegają zbliżającego się przedmiotu, ale Chiyoko zauważa go niemalże od razu. Spogląda na wejście do pomieszczenia i widzi uciekającego stamtąd Ana. Decyduje się na wyjście z cienia. Jago i Sarah patrzą na nią zdziwieni. Jak ona się tutaj znalazła? – ma powiedzieć dziewczyna, kiedy Mu przerywa jej samym dzikim spojrzeniem; klaszcze trzykrotnie w dłonie i pokazuje na ziemię. MrugMrugMrugDYGOT. Co mrug to było? An ogląda się za siebie i MrugMrugMrugMrugMrugMrug widzi Chiyoko – cenną, bezcenną, niezbędną mu Chiyoko – pokazującą palcem na kuleczkę! DYGOTMrug. DYGOTDYGOTDYGOT. Siedem sekund. Siedem krótkich sekund do eksplozji. Siedem krótkich sekund i na zawsze zniknie Chiyoko Takeda, jedyna osoba, która może go uleczyć.

Of late struck One; and now I see the prime Of day break from the pregnant east: ’tis time I vanish: more I had to say, But night determines here;(Away!xlvii I jutrzni już wybiła godzina, Słońce brzuchate raźno wychyna, Znikam; choć nie wszystko rzekłem, Nocy kres nadszedł; Uciekłem!

SHARI CHOPRA, BAITSAKHAN Magazyn fabryki peruk Fashion Europe Wig, Chengdu, Chiny

Muzyka cichnie. Bat i Bold wracają z walizkami w rękach. Jalair nachyla się nad Shari, metodycznie wyrywając jej z nosa kolejne włoski za pomocą srebrnej pęsety. Łzy napływają dziewczynie do oczu, ale nie wydaje z siebie ani jednego dźwięku. Baitsakhan dostrzega kuzynów i klaszcze podekscytowany: – Cudownie! Chodźcie, chodźcie. Pokażcie te nasze zabaweczki. Bat i Bold kładą walizki na stole. Na blacie leżą kombinerki, niewielka piła, różne zaciski i klamerki, zwój cienkiego kabla, plastikowa butelka z niewiadomą zawartością, zapalniczka i dwie pary tłumiących hałas słuchawek. Rozlega się kliknięcie zatrzasków i Bat otwiera walizkę. Baitsakhan zagląda do środka, gdzie spoczywają dwa identyczne pistolety Sig Sauer P225s i cztery zapasowe magazynki. Chłopak wyciąga jeden z nich z piankowego futerału i zwalnia magazynek, który wyskakuje z rękojeści; komora jest pusta. Jalair odsuwa się na bok, kiedy Baitsakhan przykłada nienaładowany pistolet do czoła Shari i naciska spust. Dziewczyna nawet nie mrugnie. Broń działa bez zarzutu. Gracz na powrót wkłada magazynek. Odciąga zamek, upewnia się, czy pistolet jest zabezpieczony, i kładzie go na stole tak, żeby lufa była wycelowana w Shari. – Myśl, Harappanko, myśl. Nic. – Zacznij mówić, a to – spogląda na broń – zakończy twoją grę. Nic. – Milcz dalej, a to – omiata wzrokiem leżące na stole narzędzia tortur – zakończy twoją grę. Nic. Shari spluwa na podłogę. Jej lewe oko jest tak opuchnięte, że nie może go otworzyć. Zastanawia się, czy Mała Alice teraz drzemie. Czy przytula swojego szarego króliczka. Baitsakhan zaczyna tracić cierpliwość. Nie potrafi wyczytać niczego z jej oczu, dziewczyna nie krzyczy ani nawet nie płacze. Jakby rozmawiał z jednym ze swoich koni. Tęskni za nimi. Choć jest poirytowany, zmusza się do uśmiechu: – Daję ci czas do wieczora. Odwraca się od niej, a Bat i Bold nakładają słuchawki. – Chodź, bracie – mówi Baitsakhan do Jalaira.

Podnosi odcięty palec Shari, obrzmiały i poszarzały, z pierścionkiem, który ofiara dostała od swojego męża. Naciska nim przycisk „Play” na iPodzie. Z głośników rozlega się głośny, przerażający ryk. Może to nie pozwoli się jej skoncentrować, myśli Baitsakhan. Bracie, powtarza za nim w myślach Shari, patrząc, jak dwaj oprawcy wychodzą z hali. Kolejna słabość. Bat i Bold nie spuszczają z niej oczu, a ona nie odrywa od nich spojrzenia. Krzyki nie słabną, zlewają się w istną wściekłą rzekę strachu. Shari wie, że nie ustaną. Ale to nie ma znaczenia. Znajdzie azyl we własnym umyśle, w odkrytym na nowo spokoju. Obserwuje dwóch chłopców. Baitsakhan i jego brat wyszli. Na moment jest bezpieczna. I po raz pierwszy modli się. Do Paśupati, do Śiwy i Wielkiego Tygrysa. Prosi o szczęście i wybawienie. Lecz przede wszystkim prosi o zemstę.

24.4322, 123.0161lviii

AN LIU, CHIYOKO TAKEDA, SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Muzeum Terakotowej Armii, sekretna Gwieździsta Komnata, dzielnica Lintong, Xi’an, Chiny

Sześć sekund. – Skąd ona się tutaj wzięła? – pyta Cheng Cheng, zaniepokojony niespodziewaną obecnością Chiyoko. Mężczyzna przyciska dysk do piersi, obawiając się obcej, która pojawia się tutaj akurat wtedy, gdy stoi przed odkryciem klucza do pracy swojego życia. Cheng Cheng nie zauważa małego prezentu od Ana; bałby się wówczas jeszcze bardziej. Kuleczka zatrzymuje się u stóp kamiennego wojownika. – An Liu! – krzyczy Sarah. MrugMrugMrugMrugMrug. Do Gwieździstej Komnaty faktycznie wbiega Szang i powala Chiyoko na ziemię. Pięć sekund. – Co się…? – pyta Cheng Cheng. Sarah łapie go za ramię i prowadzi do korytarza na przeciwległym do wejścia końcu komnaty. Pamięta, co An Liu zrobił Marcusowi podczas Zewu, i wie, do czego jest zdolny. Muszą się śpieszyć. Jago wyrywa dysk Cheng Chengowi, który potyka się i pada na kolana. Sarah chce mu pomóc się podnieść, ale Jago łapie ją za rękę i ciągnie korytarzem. – Zapomnij o nim! Trzy sekundy. An ciągnie Chiyoko do drugiego tunelu, upewniając się, że od wybuchowej kuleczki oddziela ją własnym, chronionym przez kamizelkę ciałem. – Idź! – mówi do niej. Są blisko siebie, dotykają się, jego tiki zniknęły. Biegnąc, Chiyoko spogląda przez ramię; chce się upewnić, że dysk jest bezpieczny. Sekunda. Jago i Sarah biegną, przygarbieni, prosto w ciemność. Zero. Bum. Eksplozja wyrzuca Jago i Sarę 23 stopy do przodu. Szczęśliwie dla nich Cheng Cheng, nadal podnoszący się z klęczek przy wejściu do tunelu, bierze na siebie część wybuchu, osłaniając Olmeka i Cahokiankę przed jego

niszczącą siłą. Rozglądają się, uradowani, że przeżyli. Lecz wtedy zaczynają spadać kamienie. Korytarz za moment się zawali. – Ruchy! – mówi Sarah. Biegnie przodem, parę stóp za sobą słyszy pokasłującego Jago. Pędzą ile sił w nogach przez gęsty mrok. Ściany tunelu drżą, ziemia i kamienie spadają im na głowy lub plączą się pod nogami. Przez 30, 40, 50 stóp jest kompletnie ciemno i Sarah, z rękoma wyciągniętymi przed siebie, ciągle się o coś obija, zanim znajdzie odpowiedni skręt. – Jest za ciemno! – krzyczy. Czuje, że Jago łapie ją za koszulę. Powietrze jest ciężkie od pyłu. Nie sposób oddychać. Goni ich coraz głośniejszy rumor. Jago musi przyłożyć usta do jej ucha, żeby usłyszała, co mówi. – Biegnij, jeśli nie chcesz, żeby pogrzebano nas żywcem! Chiyoko traci przytomność. An leży na niej. Kaszle. Przykłada palce do jej szyi, sprawdza puls. Serce Mu bije i dziewczyna oddycha regularnie, ale chłopak czuje na palcach coś lepkiego i ciepłego. Boże, co ja narobiłem? – rozpacza An, zlizując krew. Moje tiki zniknęły, jej chi jest naprawdę potężne. Muszę je przejąć. Podnosi się, wyciąga zielonkawy patyk z kamizelki, potrząsa nim i przełamuje, oświetlając tunel. Słyszy dochodzący z bliska hałas, ale ten korytarz znajduje się dalej od miejsca eksplozji niż drugi, którym pobiegli pozostali. An i Chiyoko nie powinni się natknąć na zapadlisko. Ma nadzieję, że tamtym się nie poszczęści. Patrzy na Mu. Na jej głowie, tuż powyżej prawego oka, rośnie spory guz; ma podrapane policzki, z szyi cieknie jej krew. Podtyka patyk bliżej twarzy Chiyoko. Nie, proszę, nie. Naciska na ranę i czeka na reakcję. Dziewczyna jęczy. Oby nie tętnica szyjna, oby nie tętnica. – Tam! – krzyczy Jago. Chłopak zauważa prześwit. Rzucają się do niego pędem, a plama światła wydłuża się i poszerza. Sarah znajduje w sobie resztkę sił i biegnie – zawsze była dumna, że jest najszybsza ze wszystkich znanych jej osób – stawia kroki leciutko, niemal szybując nad targaną wstrząsami ziemią. Końcowy odcinek tunelu jest oświetlony, słabo, ale przynajmniej coś widać. Jago puszcza jej koszulę. Jest dużo szybsza niż on. Sarah dociera do wylotu korytarza, skręca i wybiega na zewnątrz. Zatrzymuje się zaledwie parę cali od miecza, który wygląda tak, jakby jego właściciel zamierzał uciąć jej głowę. Czyżby zaczaił się tutaj kolejny Gracz, gotowy do ataku? Nie, to tylko jedna z glinianych rzeźb. Adrenalina nadal buzuje jej w żyłach. Sarah oddycha z ulgą. Wybiegający z tunelu Jago wpada na nią znienacka, przewracając oboje. Korytarz wypluwa kłąb dymu. Strop nie wytrzymuje ani sekundy dłużej i po raz kolejny grzebie pod zwałami kamieni i ziemi Gwieździstą Komnatę.

– Przepraszam – mamrocze Jago, pomagając Sarze wstać. – Fajnie, że zdążyłeś – odpowiada dziewczyna, zerkając na rumowisko. Jago bez słowa ociera zakurzone powieki. Sarah przypatruje się swojemu towarzyszowi, który sprawia wrażenie zranionego, rozczarowanego; podobnie patrzyły na nią bramkarki drużyny przeciwnej podczas meczu. – Choć to nie był wyścig – dodaje. Jago spogląda jej w oczy. – Nie? Zanim dziewczyna zdąży odpowiedzieć, słyszą krzyki. Są z powrotem w pierwszej jamie, na końcu jednego z długich rzędów starożytnych rzeźb. Taras widokowy znajduje się jakieś 30 metrów dalej. Turyści pokazują ich palcami. Strażnicy wołają coś po chińsku. – Lepiej już stąd pójdźmy – mówi Jago. Krew nie tryska z rany, tętnica Chiyoko pozostała nienaruszona, to tylko rozcięcie. Będzie jednak potrzebowała szwów. An Liu podnosi dziewczynę i ciągnie ją za sobą przez tunele. Blade, trupie światło wskazuje im drogę. Gdy docierają do namiotu, kładzie ją ostrożnie na ziemi. Jest tutaj jaśniej, nareszcie coś widzi. Zdejmuje kamizelkę kuloodporną i kask motocyklowy. Dobrze, że je założył. Tył kamizelki poorany jest kawałkami twardej jak skała gliny z wysadzonej przez niego rzeźby. Dobrze, że ją osłonił. Ogląda uważnie dziewczynę, szukając ran, ale poza krwawieniem z szyi jest cała. Musi się martwić jedynie o ewentualną infekcję oraz możliwy wstrząs mózgu spowodowany uderzeniem w głowę. An uśmiecha się. Żadnego tiku, żadnego dygotu, żadnego jąkania. Aż dziwi go czystość własnego umysłu. Nie ma pojęcia, czemu dziewczyna tak na niego działa ani co w niej siedzi, lecz wie, że musi to dostać. Niezależnie od tego, co przyjdzie mu zrobić. Rozkłada polową apteczkę i sięga po strzykawkę. Serwuje jej miejscowo mieszankę lidokainy i epinefryny. Chiyoko jęczy cicho. An wie, że zastrzyk czasami boli bardziej niż sama rana. Odczekuje 12 sekund i dezynfekuje rozcięcie odrobiną jodyny i soli fizjologicznej, po czym łączy kawałki skóry i nakleja plastry do zamykania ran. Szwy założy, kiedy już będą u niego. Sprawdza jej puls. Silny. Oddech. Prawidłowy. Słyszy dochodzące od wejścia wystrzały, jakieś pół kilometra na południowy zachód. Zakłada kask i zarzuca sobie Chiyoko na wąskie, przygarbione ramiona; wychodzi z namiotu i kieruje się z powrotem do motocykla. Idzie spokojnie, pewnie, łatwo; jej czar nadal działa. Czuje się młody i silny. I choć jest podenerwowany, nie miewał się tak dobrze, odkąd sięga pamięcią. Nie pozwoli jej odejść. – Za mną! – drze się Jago, który krąży pomiędzy rzeźbami, próbując płynnie wymijać figury; Sarah niemalże dosłownie depcze mu po piętach.

Goni ich ochrona. Strażnicy zbiegają po metalowych schodach, krzyczą i pokazują ich sobie palcami. Przewodnik czym prędzej wyprowadza turystów z jamy. Jeden z ochroniarzy ustawia się w wygodniejszej pozycji, zapiera nogami, unosi pistolet i celuje. Sarah i Jago manewrują pomiędzy wojownikami, to biegną prosto, to nagle skręcają, aby strażnikom trudniej było przewidzieć ich kolejne ruchy. Ochroniarz naciska spust, a huk wystrzału rozchodzi się echem po hangarze. Kula przelatuje tuż obok ucha chłopaka i odłupuje najbliższej rzeźbie kawałek ramienia. – Broń w miejscu turystycznym! – krzyczy zszokowana Sarah. – Zwariowali? – To Chiny. Tutaj się nie pieprzą – odpowiada Jago, do którego w rodzinnym mieście strzelano za mniejsze przewinienia. Sarah przebiega obok żołnierza trzymającego kuszę i wyciąga mu broń z rąk. Jest naładowana, gotowa do strzału, nietknięta od dwóch tysięcy lat. Dziewczyna modli się, aby wciąż była sprawna. Strażnik wypala raz jeszcze, ponownie o włos mijając głowę Jago. Sarah zatrzymuje się i przyklęka, płynnym ruchem kładąc łoże kuszy na ramieniu. Trenowała strzelanie, zabijała bełtami zwierzęta, trafiała do celu z 300 jardów. Lecz nigdy nie używała czegoś takiego. Mierzy do celu i naciska dźwignię spustową. Zaskakuje ją moc starej broni. Bełt leci szybko i pewnie, przebijając dłonie strażnika; mężczyzna opuszcza pistolet i zaczyna krzyczeć. – Robili dobre kusze – mówi Sarah, zachwycona nie tylko bronią, ale i sobą. Jago prycha, zaskoczony, że kusza w ogóle zadziałała. Prosto na nich biegną jeszcze trzej strażnicy. Jago nie ma zamiaru sprawdzać, czy pozostałe antyczne kusze jeszcze się do czegokolwiek nadają. Łapie miecz trzymany przez jedną z rzeźb i trzymając się ściany, rusza na najbliższego mężczyznę. Ochroniarz jest młody i wystraszony, podnosi broń. Zbliżywszy się na odpowiednią odległość, Jago naskakuje na ścianę i biegnie po niej, korzystając ze swojego rozpędu; przez kilka stóp udaje mu się utrzymać równowagę, będąc prostopadle do ziemi. Przemyka obok zaskoczonego strażnika i kiedy staje za nim, uderza go w tył głowy rękojeścią miecza. Ogłuszony mężczyzna pada na ziemię. Sarah odrzuca kuszę i podbiega do nacierającego na nią przeciwnika. Robi perfekcyjny przewrót w przód, unikając tym samym kuli. Ląduje tuż przed strzelcem i dłońmi obu rąk uderza go mocno w sam środek klatki piersiowej. Mężczyzna upuszcza broń i przewraca się, z trudem łapiąc oddech. – Tutaj! – krzyczy Jago, pędząc ku otwartym drzwiom znajdującym się pod tarasem. Sarah wyrywa kuszę jednej z rzeźb stojących w ostatnim szeregu i idzie za nim, na zewnątrz. Światło słoneczne razi ich w oczy. Nigdzie nie ma ani jednego strażnika. A przynajmniej jeszcze nie. – Tam! – mówi Sarah, pokazując na parking. Przemierzają 40 jardów w czasie poniżej 4,5 sekundy. Stają przy niebieskim hatchbacku chery fulwin z opuszczonymi szybami. Jago rzuca swój miecz na tył, otwiera przednie drzwi i siada na fotelu pasażera. Zagląda pod

kierownicę, odrywa klapkę, grzebie chwilę w bezpiecznikach i po czterech sekundach samochód jest już na chodzie. – Robiłeś to wcześniej – mówi Sarah; ewidentnie jest pod wrażeniem. – A ty nie? – Nie tak szybko. Jago uśmiecha się, choć przychodzi mu do głowy, że mogła powiedzieć to tylko dlatego, aby poczuł się lepiej. Wrzuca wsteczny akurat wtedy, gdy na krawędzi parkingu zjawia się pół tuzina mężczyzn. – Zapnij pasy – mówi do Sary. Kiedy trzej strażnicy biegną do auta, chłopak dociska pedał gazu, cofa i obraca samochód o sto osiemdziesiąt stopni, wyjeżdżając z placu. Dwóch mężczyzn odskakuje, ale trzeci nie zdąża i zostaje uderzony bokiem pojazdu. Jago wrzuca 2 bieg i wciska gaz do dechy. Ruszają z kopyta i przebijają szlaban. Strażnicy kłębią się przy jezdni niczym ludzki rój, wymachując rękoma i pistoletami, kiedy auto zjeżdża ze wzgórza ku głównej drodze. Za plecami strażników zamyka się automatyczna metalowa brama. Nie będzie łatwo; nie mają dużo miejsca. Dwaj mężczyźni rzucają się do bramy, żeby domknąć ją szybciej ręcznie, a paru innych strzela do nadjeżdżającego samochodu. Jago i Sarah kulą się za deską rozdzielczą. Pociski przebijają przednią szybę, która wygląda teraz jak porośnięta ogromną pajęczyną. Cahokianka usadawia się odpowiednio w fotelu i uderza w nią nogami – raz, drugi – aż ta wypada. Jago znowu widzi, dokąd jedzie. Brama jest już do połowy domknięta. Nie mają szans. – Przebijemy się! – krzyczy Jago. – Nie tym gównianym samochodzikiem – mruczy Sarah, zapinając pas. – Czy w Peru w ogóle słyszeliście o manekinach i testach zderzeniowych? Jago wrzuca czwórkę, choć silnik rzęzi co sił; chłopak próbuje wycisnąć z niego resztki energii. Strażnicy rozpierzchają się, kiedy auto zbliża się niebezpiecznie do bramy. Dwóch zamykających poszczególne skrzydła również odwraca się i ucieka. Brama zamknięta jest jedynie w ¾, ale to wystarczy, żeby ich zatrzymać. Sarah patrzy na budkę strażniczą, przy której stoją dwaj zaskoczeni ochroniarze. Zapewne tam znajduje się panel kontrolny. Jadą z dużą prędkością, od zderzenia dzielą ich sekundy. To niemożliwe trafić w takich warunkach. Zaufaj swojemu treningowi, Saro. Nie przekombinuj. To powiedziałby Tate. Nie przekombinuj. Dziewczyna podnosi z podłogi auta kuszę i, nawet nie celując, strzela. Bełt przelatuje pomiędzy strażnikami, przebija szybę i uderza w klucz sterujący mechanizmem bramy, przekręcając go w przeciwnym kierunku. Brama ze zgrzytem otwiera się akurat na szerokość auta. Samochód trze o metal, aż idą iskry, urywają się lusterka, lecz udaje im się przejechać. Odjeżdżają, a zdziwieni strażnicy znikają im z oczu. Sarah wyje z radości, a Jago po prostu wybucha histerycznym śmiechem.

41.252363, -95.997988lix

AISLING KOPP Cmentarz Calvary, Queens, Nowy Jork, Stany Zjednoczone

Tysiące mil dalej Aisling Kopp wpatruje się w nagrobek. Nie chce tutaj być, nie chce spędzać słonecznego dnia na pustym – jeśli nie liczyć zmarłych – cmentarzu. Powinna teraz przemierzać Chiny lub Turcję albo jeszcze inne miejsce, podążając za tropami, które pozwoliłyby jej wygrać Endgame. Lecz to właśnie tutaj doprowadziła ją jej wskazówka, z powrotem do Nowego Jorku, z daleka od całej akcji. Stoi nad grobem Declana Koppa. Swojego ojca. – Dlaczego kazałeś mi tu przyjechać? – mówi Aisling do stojącego przy niej staruszka. – Chodzi o motywacyjnego kopniaka? Bo mogliśmy po prostu pogadać przez telefon. Dziadek Aisling wydaje się pogrążony w myślach, ale jej słowa wyrywają go z zadumy. Zwraca ku niej swoje niewidzące mleczne oczy. Ręce splótł za plecami; u lewej dłoni brakuje mu trzech palców. Ma gęstą siwą brodę i długie białe włosy, miejscami przetkane odcieniem pomarańczu. Dziesiątki lat temu człowiek ten był Graczem. Tak jak po nim jego syn, Declan. Spoczywający w ziemi ojciec Aisling nie żyje prawie tak długo, jak ona stąpa po tym świecie; to dziadek ją wyszkolił. Nauczył wszystkiego, co umie. Był przy niej, taplał się w błocie, czuwał nad nią, kiedy Aisling zabijała po raz pierwszy. Użyła niezawodnego karabinu snajperskiego Brugger & Thomet APR308, tego samego, który spoczywał teraz u jej stóp, rozłożony i zapakowany w elegancką czarną walizkę. Ten pierwszy raz, duma malująca się na twarzy jej dziadka, to jedno z najmilszych, najcieplejszych wspomnień Aisling. Dlatego też kiedy nalegał, żeby wróciła do domu zaraz po rozpoczęciu Endgame, dziewczyna, choć niechętnie, posłuchała. To otrzymana przez nią wskazówka tak zainteresowała dziadka. Aisling wyrecytowała mu przez telefon, jak jej się zdawało przypadkowy, ciąg liczb i wówczas usłyszała w głosie mężczyzny, którego znała całe życie, coś, czego się nie spodziewała. Strach. A wszystko przez 19090416. Cokolwiek to oznacza. Dwa pociągi, cztery samoloty i oto jest znowu w Queens, zmęczona podróżą, nie mogąc się doczekać ponownego wyruszenia w drogę. I choć kocha tego człowieka całym swoim sercem, Aisling wie, że czas ludzi takich jak jej dziadek już minął. Nikt nie potrzebuje trenerów, ich zadanie zostało wykonane. – Nigdy nie powiedziałem ci, jak umarł twój ojciec – mówi rzeczowo mężczyzna.

Aisling zerka na swój różowy zegarek z dużą tarczą. – Czemu teraz o tym mówisz? – Bo nigdy wcześniej nie miało to znaczenia – odpowiada jej dziadek. – Ale chyba Oni chcą, żebyś się dowiedziała. Z nieznanego mi powodu. Aisling myśli o tym całym keplerze. Nie znosi zgadywać, kiedy chodzi o czyjeś motywy, o „co” i „dlaczego”. Na szczęście nie musi. Endgame jest proste. Zabij lub zostań zabitym. – Czemu tak myślisz? – Twoje liczby to data jego śmierci, tyle że cyfry są poprzestawiane. Aisling pociąga nosem. Czuje się niebywale głupia, że tego nie rozszyfrowała. – Trochę to zbyt proste jak na wielkich panów z kosmosu. – Jak mówiłem, moja droga, oni chcieli, żebyś to rozwikłała. Martwi mnie jednak pytanie dlaczego. – Słucham cię uważnie, dziadku. – Twój ojciec, nawet kiedy osiągnął już pełnoletność, nie potrafił odpuścić, spędził lata na badaniu Endgame, badaniu Ich. Próbował to wszystko zrozumieć. Aisling przypomina sobie jedną ze swoich pierwszych lekcji, słowa, które dziadek wpajał jej już od dziecka: – Nie dla nas ta wiedza – mówi. – Co ma być, to będzie. – Tego cię zawsze uczyłem, dziecko, lecz… – Jej dziadek unosi dłoń. – Twój ojciec miewał dziwaczne pomysły. Nie był człowiekiem zbyt lubianym pośród swoich, a twoja matka, niech ją bóg błogosławi, nie należała do naszego ludu. Kiedy Najwyższa Rada zdecydowała, że gdy dorośniesz, będziesz Graczem, źle to przyjął. Aisling chłonie każde słowo. Nigdy nie mówiono jej o matce i ojcu, a ona wiedziała, że lepiej nie pytać. Lecz teraz otwarły się wrota, których nie sposób już zamknąć. – Uciekł. Zabił ówczesnego Gracza. Zabrał kamień, który przysługiwał ci od urodzenia, no i ciebie. Byłaś jeszcze niemowlęciem, lata przed osiągnięciem odpowiedniego wieku. Powiedział, że chce przerwać krąg. – Co to, do cholery, znaczy? Chciał położyć kres naszemu ludowi? Dziadek kręci powoli głową, wzdychając ciężko. – Prawdopodobnie, ale nigdy nie miałem pewności. Rada wysłała mnie, abym odnalazł waszą dwójkę i kamień, co też uczyniłem. I przywróciłem naszemu ludowi porządek. Potrzeba chwili, żeby Aisling przetrawiła tę informację. – Zabiłeś go. Mężczyzna kiwa głową. – Swojego syna. Twojego ojca. Tym samym karabinem, który leży u twych stóp. Aisling oddycha powoli przez nos. Nie ma pojęcia, jak to wszystko zinterpretować, co zrobić z tą informacją. Dziadek podaje jej złożoną kartkę papieru. – Oto współrzędne miejsca, do którego cię zabrał. Gdzie zginął. Może Oni chcą, żebyś się tam udała.

Aisling bierze od niego kawałek papieru i patrzy na zapisane liczby; rzut oka wystarczy, żeby z grubsza określiła lokalizację. To gdzieś we Włoszech. – Polecę tam i co dalej? – pyta, wkładając kartkę do tylnej kieszeni spodni. Mężczyzna rozkłada ręce. – Może zobaczysz to, co zobaczył twój ojciec. Zrozumiesz, po co zrobił to, co zrobił. – Ale on nie chciał wygrać – mówi Aisling, zdumiona własną zaciekłością. Jest zła na ojca, człowieka, którego nawet nie pamięta, za próbę sabotowania Endgame. Za pozostawienie jej. Za napiętnowanie dziadka poczuciem winy. – Nie – odpowiada mężczyzna. – Chciał wiedzieć. Być może tobie, dziecko, uda się i jedno, i drugie.

CHRISTOPHER VANDERKAMP Grand Mercure Hotel, pokój 172, plac Huimin, Xi’an, Chiny Christopher odbiera telefon od konsjerża. Kala wyjeżdża. Ma ze sobą bagaże i udaje się prosto na lotnisko. Jest jeszcze wcześnie, więc chłopak spokojnie przygotowuje się do podróży. Lot dopiero za pięć godzin, czyli nawet jeśli trafi na straszliwe korki, dotrą do międzynarodowego portu lotniczego Xi’an Xi’anyang trzy godziny przed czasem. Sarah również lubiła mieć trochę czasu w zapasie. Może to cecha wspólna wszystkich Graczy: fioł na punkcie przygotowań. Christopher bierze prysznic, ubiera się i pakuje niedużą torbę. Ponownie zostawia w pokoju większość rzeczy, z którymi przyjechał. Nie chce ich, nie potrzebuje. Póki ma ze sobą paszport i karty kredytowe, może się poruszać, żyć, szukać Sary. Pewnie, otrzymał przed dwoma dniami maila od zdenerwowanej matki, ale nie zablokowała mu dostępu do żadnego z kont. Siedząc w taksówce, przegląda galerię na swoim smartfonie. Zdjęcia Sary oraz ich wspólne. Zaczął je robić regularnie, gdy miała 14 lat, kiedy byli zaledwie w ósmej klasie. Spotykali się od roku, może nawet niecałego. Przeraża go myśl, że nie wiedział wówczas o niej tylu rzeczy. Prowadziła równolegle drugie życie: pełne treningów, podczas których nabywała przerażające umiejętności, i brutalnych prób. Lecz, mimo tego wszystkiego, nadal była jego Sarą. Dziewczyną, którą zawsze kochał. Kierowca włącza radio, jakiś mężczyzna śpiewa po chińsku o miłości. Muzyka wyrywa Christophera z zamyślenia, chłopak przypomina sobie, gdzie jest i co robi. Patrzy na fotografię wyświetloną na ekranie telefonu: Sarah stoi przy samochodzie swoich rodziców przed wyjazdem nad Wielki Kanion. Pewnie nawet tam nie pojechali. Kolejne kłamstwo. Christopher powinien być na nią zły, wręcz wściekły, że okłamywała go przez całe te lata. Powinien się gniewać za bajki o Wielkim Kanionie, obozie piłkarskim i lekcjach pianina, podczas gdy tak naprawdę szkoliła się na bezlitosną zabójczynię. Powinien się jej bać. Ale tak nie jest. Boi się tylko tego, jak bardzo nadal ją kocha, bez względu na to, kim jest, bez względu na to, co zrobiła, bez względu na to, czego jeszcze o niej nie wie. Sarah macha do niego ze zdjęcia. Christopher się uśmiecha. – Kocham cię – mówi. I macha do niej.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Droga szybkiego ruchu G5 Jingkun, Chiny

Sarah i Jago również zmierzają na lotnisko Xi’an Xi’anyang. Z hatchbacka przenieśli się do kombi brillance junjie; po chińskich drogach jeżdżą takich dosłownie dziesiątki milionów. Nikt na nich nie patrzy, nikt ich nie zauważa. Sarah prowadzi, a Jago gra na swoim telefonie w Tetrisa. – Dobrze nam tam poszło, Feo. – Ano dobrze – odpowiada chłopak. – Nie mogło być inaczej. – Nigdy nie widziałam, jak ktoś biega po ścianie. Tylko w filmach. – Cała tajemnica w trampkach – mówi Jago z udawaną skromnością. – Dałaś czadu z tą bramą. Choć i tak byśmy zdążyli. Sarah się uśmiecha i wzrusza ramionami, małpując nonszalancję Jago. – Póki będziemy sobie na zmianę ratować skórę, będzie dobrze. Jago stara się powstrzymać uśmiech. – Całkiem niezły plan. – Powinniśmy się trochę umyć, zanim dojedziemy na lotnisko – mówi Sarah. – Tam. Stacja benzynowa. Zjeżdżają z drogi i po kolei korzystają z łazienki. Sarah zwija swoje długie włosy w ciasny kok. Oczy podkreśla ciemną kredką. Zmienia biustonosz i bieliznę, przebiera się, a brudne ubrania wyrzuca do kosza. Szaleństwo, ale od razu czuje się lepiej. Inaczej. Pewniejsza siebie. Może, tak jak i wszystko inne, nawet Endgame łatwiej znieść, kiedy się człowiek nieco odświeży. Jago obmywa zakurzone ciało i patrzy, jak czerwonawa woda wiruje przy spływie i znika. Specjalnym lakierem zamalowuje klejnociki w kłach. Zakłada na nos drogie i krzykliwe okulary przeciwsłoneczne. Narzuca na plecy czarną jedwabną koszulę, rozpina ją pod szyją i na klatce piersiowej. Ruszają. Chłopak znowu włącza grę. Sarah patrzy w lusterko. Coś ją dręczy. – Nie wierzę, że nas śledzili – mówi. – Jak im się to udało? – Nie mogli nas śledzić. Zauważyłbym – odpowiada Jago, patrząc na telefon; obraca go i wyjmuje baterię. – Mogli nas jednak namierzać. – Tak, i co gorsza, nie pracują ze sobą. Chiyoko nie spodziewała się zobaczyć tam Ana. Próbowała nas ostrzec. – Czemu więc chciał ją ratować? – krzywi się Jago. – Tu mnie masz – mówi Sarah i po chwili dodaje: – Myślisz, że mu się udało? – Mam nadzieję, że nie. Lepiej dla nas, jeśli ta dwójka oszołomów gryzie glebę. – Zgadzam się z tobą, ale jak nas znaleźli? – pyta i zerka na oglądającego swój telefon Jago. – Urządzenie namierzające? Ślady w internecie? Czip? – Lub każde z powyższych. Pozbądźmy się tych komórek i kupmy jak

najszybciej nowe, a z sieci korzystajmy tylko wtedy, kiedy to naprawdę konieczne i jedynie z publicznych źródeł dostępu. – A co z czipami? – pyta Sarah. – Kiedy mogli nam je wszczepić? Oboje znają odpowiedź. – Podczas Wezwania – odpowiada sobie sama Sarah. – Tylko wtedy. – I co zrobimy? Na moment zapada cisza. – Póki mamy na to czas, musimy się nawzajem sprawdzić, obejrzeć – mówi Sarah. – I to porządnie, zajrzeć dosłownie wszędzie. Nie możemy podejmować takiego ryzyka. Jago nie może się powstrzymać przed wyobrażeniem sobie nagiego ciała Sary, jego serce zaczyna bić szybciej. Podobnie zresztą czuje i ona, choć wie, że nie powinna. – Kiedy? – pyta chłopak, może aż nazbyt ochoczo. – Zwolnij, Paco – mówi Sarah z uśmiechem. – Niedługo. – Chodzi mi o to, czy przed wylotem, czy po nim. Sarah wydyma wargi. – Zależy, czy będzie na to czas jeszcze przed startem, ale naszym priorytetem jest wydostanie się z Chin. Za gorąco się tutaj zrobiło. Jago kiwa ze zrozumieniem głową. Wystawia rękę za okno, delektując się ciepłym powietrzem muskającym jego skórę i zastanawiając nad najdokładniejszym sposobem sprawdzenia obecności czipa pod skórą. Nie chce niczego pominąć… Sarah odkasłuje. – No dobra. To gdzie lecimy? – Chyba do Włoch, nie? – mówi Jago. – Ostatnim życzeniem Cheng Chenga było, byśmy odnaleźli jego kumpla. – Niby tak, ale myślałam o swojej wskazówce. Z początku sądziłam, że to jakiś kod, a liczby przyporządkowane są literom, ale nie. To po prostu liczby. – Czyli? – Podejrzewam, że to współrzędne, lecz pomieszane. Potrzebuję czasu. – Musimy jednak gdzieś polecieć. – Powinniśmy wybrać coś w połowie drogi z Chin do Włoch. I zniknąć z radaru na resztę podróży. Trzymać się z daleka od lotnisk i list pasażerów, nawet jeśli mielibyśmy kupić bilety pod przybranymi nazwiskami. Jago szybko przelatuje w myślach swoją listę kontaktów. – Jak ci się widzi Irak? – pyta. – Irak? – W Mosulu mieszka członek mojego rodu. Może nam załatwić wszystko, a wiedz, że w Iraku wszystko oznacza dosłownie wszystko. Zatrzymamy się tam na dzień czy dwa. Jeśli nadal będziesz potrzebowała czasu na rozwikłanie swojej wskazówki, lepszego miejsca nie znajdziesz. Cisza i spokój. Sarah patrzy na niego, zastanawia się przez chwilę i wreszcie mówi: – Niech będzie. Czyli lecimy do Iraku.

CHRISTOPHER VANDERKAMP Międzynarodowy port lotniczy Xi’an Xi’anyang, terminal 2, Chiny Christopher dociera na miejsce. Sarah też może tu być. Skoro Kala odlatuje z Chin, istnieje szansa, że pozostali Gracze robią to samo. Nie widzi jej, ale nie martwi go to. I tak wie, dokąd leci. Może Sarah czeka już w kolejce. Odbiera swoją kartę pokładową przy odpowiednim stanowisku. Nie ma żadnego bagażu poza podręcznym. Kupuje bilet. Idzie wzdłuż szklanej ściany do kontroli celnej. A może już nie żyje? Może gonię za zjawą? Nie ogląda się za siebie. Odlatuje z Xi’an, nigdy już tutaj nie powróci, więc po co martwić się tym, co zostaje za plecami? Nie, wiedziałby, gdyby nie żyła; czułby to. Idzie przez lotnisko, zatopiony w dźwiękach, zapachach, tłumie. Nie zauważa pary odchodzącej lekkim krokiem od kasy biletowej, ramię w ramię, wyglądającej, jakby nie miała absolutnie nic wspólnego z atakiem uznanym za zamach terrorystyczny, którego przed zaledwie 132 minutami dokonano w muzeum Terakotowej Armii. Christopher dociera do stanowiska kontroli i odwraca się plecami do Chin. Nie ma pojęcia, że jest tak blisko, że odwrócił się też od swojej miłości, tej, której szuka, od najlepszej przyjaciółki, dziewczyny swoich marzeń, Sary Alopay.

CHIYOKO TAKEDA Rezydencja rodziny Liu, niezarejestrowana nieruchomość poniżej powierzchni ziemi, Tongyuanzhen, powiat Gaoling, Xi’an, Chiny

Chiyoko gwałtownie wybudza się z sielankowego snu. Sole trzeźwiące mają kwaśną, ostrą, drażniącą woń. Pęka jej głowa. Co się stało? Nachyla się nad nią An Liu. Szalony An Liu. Powraca pamięć o Gwieździstej Komnacie, o Olmeku, Cahokiance, eksplozji. O dysku. Zastanawia się, czy udało im się ujść z życiem. Czy An Liu ma dysk, czy w ogóle jest świadomy jego istnienia. Jeśli został pogrzebany pod zwałami ziemi razem ze zwłokami Olmeka i Cahokianki, musi go odzyskać. Bo wie, co zawiera i dokąd ją zaprowadzi. Potrzebuje dysku, i to w tej chwili. Chiyoko próbuje wstać, ale co i rusz opada jej głowa. An przypatruje się dziewczynie uważnie, nie wykonuje żadnego ruchu, aby jej pomóc. Nie może dać się pokonać dezorientacji i zmęczeniu. Próbuje się skoncentrować, skupić swoje chi, zapomnieć o dysku i zrozumieć, co się dzieje. Skup się, a wszystko będzie dobrze. Skup się. Podpiera się łokciami i patrzy na Ana. Nastąpiła w nim jakaś zmiana. Chłopak podnosi dłonie w pojednawczym geście i mówi po mandaryńsku: – Zaczekaj, proszę. An zdecydował, że nie zabije Chiyoko, nie wychłepcze jej krwi ani nie zdejmie z niej skóry, którą mógłby nosić jak koszulę. To byłoby głupie, mogłoby nie zadziałać tak jak bliska obecność żywej dziewczyny. Musi rozegrać to inaczej. To jego Endgame. – Nie zrobię ci krzywdy, obiecuję – mówi, a Chiyoko wie, że to prawda. – Możesz odejść, kiedy tylko zechcesz. Obiecuję – to akurat kłamstwo, co dziewczyna również rozpoznaje od razu. Musi być ostrożna. Z wariatami trzeba delikatnie. Znajdują się w niedużej sypialni betonowego budynku. Pokój jest praktycznie pusty, jeśli nie liczyć krzesła, niedużego stolika, dzbanka z zimną wodą i plastikowego kubeczka. Na jednej ścianie wisi pomarszczony plakat przedstawiający żółciejący w jesiennej agonii miłorząb; na drugiej znajduje się brudne okienko zasłonięte kratami; na 3 zamontowano klimatyzator.

Niezbyt dużo dróg ucieczki. Jakieś sześć stóp od łóżka znajdują się otwarte metalowe drzwi z trzema zasuwkami zamontowanymi po ich zewnętrznej stronie. Chce ją tutaj zatrzymać, nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Chiyoko nie może jednak zostać. Nie ma czasu. Musi odzyskać dysk. – Jak się czujesz? – pyta An. Chiyoko przechyla lekko głowę to na lewo, to na prawo. Tak sobie. – Zostałaś ranna. Uderzyłaś się w głowę, zszyłem głęboką ranę na twojej szyi – słysząc to, Chiyoko dotyka przyklejonej do jej skóry gazy. – Obawiałem się, że mogłaś doznać wstrząsu mózgu, ale twoje oczy nie są mętne, oddychasz prawidłowo i masz odpowiedni puls. Zabrałem cię z tamtego miejsca. Zazwyczaj nie gada tak dużo, ale teraz mówienie nie sprawia mu żadnego kłopotu, nie pamięta, kiedy łączył słowa z taką łatwością. Chiyoko pokazuje mu, że potrzebuje czegoś do pisania. – Oczywiście – mówi An i podchodzi do stołu, skąd bierze notes i czerwoną kredkę świecową, które jej podaje. Nie da rady zadźgać go świecówką. Jest bystry, ostrożny. Chiyoko będzie musiała być jeszcze bystrzejsza. Dziękuję, pisze bezbłędnym mandaryńskim. An ryzykuje uśmiech. – Proszę bardzo. Gdzie? – U mnie. Xi’an? An zastanawia się nad odpowiedzią. – Tak – mówi. Moje rzeczy? – Nic im się nie stanie, są w pokoju obok. Dlaczego tutaj jestem? An patrzy na nią, nie wiedząc, co powiedzieć. Chiyoko niecierpliwie stuka kredką w notes. – Bo… – Odwraca wzrok, zdenerwowany. Chiyoko stuka kredką mocniej, podkreślając słowo dlaczego. – Bo twoja obecność dobrze na mnie działa. Dziewczyna posyła mu pytające spojrzenie. I wtedy przypomina sobie, czemu uznała, że coś się w nim zmieniło. Przypomina sobie ich walkę w sklepie z artykułami metalowymi, to, co mówił o byciu młodym. Jąkałeś się, pisze. An kiwa głową. – Od małego. Jąkałem się i miałem tiki, których nie mogłem się pozbyć. Aż do teraz. Chłopak patrzy jej prosto w oczy, a Chiyoko dostrzega w jego spojrzeniu wdzięczność, ale i coś jeszcze – gorączkową, namiętną zaborczość. Nie jest pewna, jak to rozegrać. An myśli, że wyleczyła jego tiki. Musi zgrywać głupią. Pokazuje na siebie i przekrzywia w zakłopotaniu głowę.

– Tak, to twoja sprawka. Przy tobie jestem inny. Zdrowy. Chiyoko nie daje po sobie poznać, że odkryła jego największą słabość. Musi rozbić go na kawałki, i to szybko. A potem poskładać do kupy. Pierwsza część jej planu będzie trudniejsza do wykonania. Druga to prościzna. Chcę swoje rzeczy, pisze, pokazując mu kartkę. An kręci przecząco głową. Chiyoko patrzy na niego przez moment, odkłada notatnik i odczekuje chwilę przed napisaniem kolejnego zdania, które starannie kaligrafuje czerwoną kredką świecową. Nie chcę być twoim więźniem. An ponownie kręci głową. – Ja też nie chcę, abyś nim była. Możemy zrobić to razem. Ma na myśli wygranie Endgame. Chiyoko ledwie powstrzymuje się, żeby nie przewrócić oczami. Nie chce sojusznika. Jest samotniczką. Solistką. Chiyoko udaje, że się zastanawia. To wszystko, co robisz? Dziewczyna wykonuje gest wyciągania zawleczki i rzutu granatem, następnie rozkłada ręce, mając na myśli eksplozję. – Zamieszanie. Zniszczenie. Śmierć – mówi An. – Potrzebuję tego. Naprawdę? – pisze Chiyoko. Chłopak spogląda na nią nierozumiejącym wzrokiem; udzielił oczywistej odpowiedzi. – Tym jest Endgame. Niepewnością i śmiercią. Dziewczyna myśli chwilę, aż wreszcie pyta: Tego cię nauczono? Dreszcz przechodzi przez jego ciało, jakby na ułamek sekundy tik powrócił. Znalazła wrażliwą strunę. Łapie go za rękę, stukając kredką w notes. – N-n-n-n-nie twój interes – wybucha, zawstydzony, i zrywa się na równe nogi. Chiyoko upuszcza notes i kredkę, klaszcze głośno. An zamiera w bezruchu przed drzwiami. Odwraca się do niej ze spuszczoną głową niczym skarcony pies. Mu opuszcza nogi z łóżka i naciska stopami na podłogę, sprawdzając, czy jej mięśnie pracują bez zarzutu. Może biegać, ale nie jest zdolna do walki. Jeszcze nie. Bierze do ręki kredkę i znowu pisze. An nie spuszcza z niej oka. Kiedy kończy, podnosi notes i stuka w niego dwoma palcami. Chłopak podchodzi do niej, a Chiyoko podaje mu kartkę papieru. Nie zrobię ci krzywdy, obiecuję. Jego własne słowa. Obróciła je przeciwko niemu. An czyta je raz po raz. Nikt jeszcze nie dotrzymał podobnej złożonej mu obietnicy, zawsze go zwodzono. Lecz to Chiyoko – piękna, delikatna, potężna Chiyoko – więc nie sposób jej nie uwierzyć. Po raz pierwszy, odkąd sięga pamięcią, wierzy, że coś dobrego może być faktycznie dobre. Dotychczas złe było dobre, jak rzeź, śmierć, meteoryty, zdetonowana w odpowiednim momencie bomba, ciała rozszarpane na strzępy, krew na rękach, ścianach lub twarzach. To były dobre rzeczy, wszystko inne to kłamstwa.

Dziwne uczucie. – Możesz chodzić? – pyta cicho. Chiyoko kiwa głową. An wyciąga do niej rękę: – Oprowadzę cię. Dziewczyna ściska podaną jej dłoń. I wtedy już wie, że zarówno rozdarcie go na kawałki, jak i pozszywanie chłopaka z powrotem będzie równie proste, co zabranie dziecku cukierka. Musi tylko poudawać, że go kocha, a opuści gardę i wówczas będzie mogła wyjść. Lecz zanim to zrobi, musi odzyskać swoje rzeczy – plecak z zegarkiem i okulary, które powiedzą jej, czy Olmek, Jago Tlaloc, zginął, czy gra dalej. Tak jak ona.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Międzynarodowy port lotniczy Xi’an Xi’anyang, terminal 2, Chiny

Jago i Sarah mają szczęście. Samolot do Delhi odlatuje za godzinę, tam mogą się przesiąść na lot do Abu Zabi. Potem dwie godziny czekania i bezpośrednio do północnego Iraku. Łącznie poniżej 19 godzin, co jest znakomitym wynikiem jak na tę część świata. Rezerwują bilety, korzystając z fałszywych paszportów – ona udaje Kanadyjkę, on Portugalczyka – i lewych kart kredytowych wystawionych na te same nazwiska. Denerwują się, przechodząc przez kontrolę celną. Obawiają się, że władze zdążyły już powiadomić wszystkie instytucje o dwójce cudzoziemców, którzy sterroryzowali kompleks muzealny Terakotowej Armii. Przechodzą przez wykrywacze metalu, bojąc się, że wszczepiony któremuś z nich czip uruchomi alarm, ale, jak się okazuje, niepotrzebnie. Po kontroli bezpieczeństwa i sprawdzeniu paszportów zostaje im 15 minut na dotarcie do samolotu. Nie mają czasu na wizytę w toalecie, zakup butelki wody czy czegoś do czytania. Dlatego też Sarah zgarnia ze stojaka byle jaką gazetę, nie zwracając uwagi na chłopaka stojącego obok; jest nim Christopher. – Chodź, skarbie, musimy się pośpieszyć! – mówi Jago, znowu odgrywając swoją, jak się wydaje, ulubioną rolę. – Idę! – burczy niecierpliwie Sarah, godząc się na narzucony jej kamuflaż. – Dobrze wiesz, że nienawidzę, jak tak do mnie mówisz, pączusiu. Christopher słyszy mówiących po angielsku ludzi, którzy biegną przez halę, i zastanawia się, kim są, co tutaj robią, czy jest im ze sobą dobrze, czy kochają się tak mocno, jak on kocha swoją dziewczynę. Nawet nie rozpoznaje jej głosu.

Who loseth to God as man to man Shall win at the turn of the game. I have drawn my blade where the lightnings meet But the ending is the same: Who loseth to God as the sword blades lose Shall win at the end of the game. Kto przegrywa z Bogiem jak mężczyzna z mężczyzną, Zwycięży z końcem tury. Miecz obnażyłem tam, gdzie spotykają się błyskawice, Lecz koniec jest jednaki: Kto przegrywa z Bogiem, gdy ostrze zawodzi, Zwycięży z końcem gry.

ALICE ULAPALA Magazyn fabryki peruk Fashion European Wig, Chengdu, Chiny

Alice zagląda do środka przez brudne, umazane okna. Dostrzega siedzącą na krześle, zakrwawioną, pobitą, przygarbioną Shari. Jedną dłoń owiniętą ma bandażem; chyba odcięto jej palec. Pozostałe są jednak całe i zdrowe, choć prawdopodobnie obolałe. Dziewczyna śpi. Jak może zmrużyć oko, skoro z głośników wali ogłuszająca kakofonia? Alice nie może sobie tego wyobrazić. Być może zemdlała z bólu, odwodnienia lub skrajnego zmęczenia. Albo wszystkiego naraz. Chyba że nie żyje. Alice zamyka oczy i nasłuchuje. Próbuje przeczesać pomieszczenie myślami. Słucha uważnie rytmu swojego oddechu. Zwraca się z prośbą o pomoc do Matek, Ojców, Braci i Sióstr każdego znanego sobie ludu. I słucha, słucha, słucha. Shari faktycznie śpi. I śni o przyjemnych rzeczach. Zielonych. O śmiechu. Pamięć o torturach jest jak gwałtowna burza, która przeszła bokiem. Jakby nie poczuła krzywd, które wyrządzili jej Baitsakhan i jego wspólnicy. Jakby jej umysł potrafił oddzielić się od ciała. Dzięki temu Alice udaje się odnaleźć Harappankę; korzysta z dawno zapomnianego daru. Członkowie ludu, z którego pochodzi Alice, potrafią podróżować myślami od dziesiątków dziesiątków tysięcy lat. Są jedynymi osobami posiadającymi tę umiejętność, nie licząc istot takich jak kepler 22b, które przybyły na Wielką Otwartą Przestrzeń jeszcze w czasach przed czasami i nauczyły ich tego, co same potrafiły. Odkąd Alice przekonała się o dobroci Shari, obserwując, jak udzieliła bezinteresownej pomocy rodzącej matce – a miłosierdzie to gorzało jasno – czuła ból, jaki zadawano dziewczynie. Taka dobroć nie zasługuje na ból. Dlatego przybyła jej ulżyć. Dziewczyna pomyślała, że jeśli sama nie wygra Endgame, chciałaby, aby to Shari zwyciężyła, a niezależnie od tego, jak to wszystko się skończy, z pewnością nie powinna umrzeć z parszywych łap tego kutasiny Baitsacośtama. Tak, Shari byłaby dobrą boginią dla przyszłości człowieka, czymś zaiste dlań cudownym. Alice wyśpiewuje słyszalną tylko dla niej wiadomość, która wędruje prosto do jej snu: „Trzy minuty i będzie po wszystkim… trzy minuty i będzie po wszystkim… trzy minuty i będzie po wszystkim…”. Shari porusza głową. Usłyszała ją. Alice jest boso, porusza się bezszelestnie ku przesuwnym drzwiom. Podczas

swojego treningu chodziła cichutko po rozżarzonych węglach, potłuczonym szkle oraz wysuszonym oście. Ściska w dłoniach dwa bumerangi – jedne z wielu, jakie ze sobą przywiozła – do pasa przypięła nóż. Dwa bumerangi, każdy przeznaczony do innego celu. Co prawda Koori nie poważają tej broni, ale gdy ktoś potrafi się nią sprawnie posługiwać, nie zamieni jej już na nic innego. A nikt nie jest lepszy w walce bumerangiem od Alice Ulapali. Krzyki są tak cholernie głośne, że zagłuszają otwierane drzwi, dziewczyna z łatwością przemyka przez ciemność. Jeden z noszących słuchawki chłopców czyści pistolet; pada na niego światło zawieszonej pod sufitem gołej żarówki. Drugi siedzi w cieniu, pisze SMS-a albo gra w coś na swoim telefonie. Na stole leżą dwie walizki oraz łuk z kołczanem pełnym strzał. – Ej! – woła na próbę Alice. Żaden z nich nawet się nie poruszył. Hałas zagłusza jej słowa. Poza tym słuchawki skutecznie blokują dźwięki. Lecz Shari słyszy. Podnosi swoją opuchniętą głowę. Alice wychodzi z cienia. Shari ją dostrzega. Alice puszcza do niej oczko. Chce, aby Harappanka zobaczyła, co się będzie za chwilę działo; zapewne jej się to spodoba. Podnosi pierwszy bumerang i rzuca, umiejętnie pracując nadgarstkiem; posyła go prosto na krokwie, a on przelatuje nad dźwigarem, a potem w dół, pomiędzy kablami, z których zwisają lampy. Środkowa część bumerangu uderza bawiącego się komórką chłopca w rękę, łamie kości i rozbija telefon; ramię broni przejeżdża mu po twarzy i odcina wargi. Bumerang uderza o ziemię i sunie prosto do Alice. Chłopak krzyczy, ale ten drugi, nadal ze słuchawkami na uszach, nie słyszy rozpaczliwych wrzasków, które niczym kropla spadająca do oceanu stapiają się w jedno z pozostałymi ogłuszającymi dźwiękami, i nadal czyści spluwę. Ranny oprawca nie ma pojęcia, kto go zaatakował, patrzy zupełnie w inną stronę, zmylony przez kierunek, z którego nadleciał bumerang. Nic. Patrzy na Shari. Tam również nic. Poza pogrążoną we śnie, przywiązaną do drewnianego krzesła dziewczyną. I nagle, zanim zdąży się zorientować, co się dzieje, Alice doskakuje do niego i wbija mu w plecy nóż; precyzyjnie pomiędzy jego C7 i T1. Koniec gry, kolego. Drugi chłopak nadal nie jest świadom tego, co się właśnie stało. Alice rzuca Shari wymowne spojrzenie, które ta od razu rozumie. Koori mówi: Kim są ci amatorzy? Shari pokazuje oczyma na sznur krępujący jej kostki. Alice przecina go szybkim ruchem. Zerka na pozostałego przy życiu Bolda. Nareszcie zauważył, co się dzieje, i pośpiesznie składa pistolet; pozostała mu ostatnia część. Zamek wskakuje na swoje miejsce. Shari wstaje i pada na plecy, rozbijając krzesło w drobny mak. Musi jeszcze rozplątać sznur.

Alice rzuca drugi bumerang w powietrze, lecz przelatuje on obok Bolda. Dziewczyna skręca i biegnie przez halę ku ciemności, próbując odwrócić jego uwagę. Lecz chłopak nie ma pojęcia, co się dzieje. Bold wkłada magazynek, repetuje broń i celuje w Shari. Jednak Harappanka jest już wolna i biegnie do niego, trzymając w dłoniach kawałki połamanego drewna. Resztki krzesła. Bold naciska spust. I wtedy bumerang uderza go w potylicę, zawraca, robi kółko i praktycznie odcina mu głowę, zatrzymując się na twardej kości kręgosłupa. Pistolet z hukiem wypluwa z siebie kulę. Zakrwawiony Bold nie jest już w stanie dobrze wycelować. Pocisk mija Shari, która nadal naciera na chłopaka. Bumerang spada na ziemię, umazany krwią. Dziewczyna podchodzi do chłopaka, wbija mu kawał drewna w pierś i dociska. Jej oprawca jest już martwy, ale nie ma to dla niej znaczenia, liczy się sam gest. Bold zwala się na stół, jego zwłoki podrygują jeszcze przez chwilę niczym żaba przyszpilona do sekcyjnego blatu. Z cienia wychodzi Alice. – Jak tam, kumpelo? – pyta, naciskając przycisk „Stop” na iPodzie. – Wszystko w porządku? Pomieszczenie wypełnia cisza Shari brakuje tchu, jest rozwścieczona. Kiwa głową. – Cudnie więc – mówi Alice, jakby właśnie skończyły grać w rodzinną grę. Schyla się i podnosi bumerang. – Dwa pistolety… są w tej walizie – szepcze Shari, jakby chciała je ofiarować swojej wybawicielce. – Nie lubię broni palnej – odpowiada Alice; bierze ze stołu szmatkę i zaczyna czyścić bumerang. Shari wyciąga pistolet z ręki Bolda i zabiera jeszcze jeden, leżący na stole. – Też za nią nie przepadam, ale i tak je wezmę. Jako zaliczkę na poczet tego, co mi się należy. – Okej, niech będzie. Czemu nie? – Alice otwiera walizkę i wyciąga z niej dwa sigi oraz dodatkowe magazynki. – Musimy lecieć, co nie? – Tak, szlachetna Koori, musimy. Kierują się w stronę wyjścia. Shari nie czuje już zmęczenia. Dłoń co prawda wymaga opieki medycznej, ale już nie boli. Pierwszy dokonany mord oraz to, co wniosła do jej serca Alice swoją dobrocią, przepełnia dziewczynę ekscytacją. Otwierają drzwi i wyglądają ostrożnie na zewnątrz. Czysto. – Jak mnie znalazłaś? – zastanawia się Shari. Alice parska śmiechem. – Pradawny sekret. Musiałabym cię zabić, jeślibym ci powiedziała. – Cóż, cieszę się, że ci się udało. Dziękuję. – Ano. Szkoda, że nie zastałam tamtego gnojka. Chciałabym wytargać go za uszy. – Zgadzam się.

– Jeszcze dostanie za swoje, nie bój się. – Sama o to zadbam, Alice Ulapalo. Alice puszcza do Shari oko. – W twoich ustach moje imię brzmi naprawdę fajnie. – Spogląda na lewo. – Jeśli nie masz nic przeciwko, pójdę już swoją drogą. Nie chciałam tutaj podpisywać paktu pokojowego czy coś. Nie planuję zawiązywać z tobą żadnego sojuszu. Po prostu według mnie jesteś w porządku i nie zasłużyłaś na to, co cię spotkało. Shari kiwa głową z poważną miną. – Nigdy ci tego nie zapomnę. Mam u ciebie dług i możesz być pewna, że go spłacę, jeśli nadarzy się taka okoliczność. – Okoliczności – mamrocze Alice, patrząc na niebo, na którym pojawiło się parę słabo migoczących gwiazd. – Niedługo będą naprawdę wyjątkowe, co nie? – Już są, jeśli o mnie chodzi – mówi Shari z bolesnym uśmiechem. – Nie pękaj, odetnę ci łeb, jeśli zostaniemy tylko we dwie. Lecz z ciężkim sercem. Shari uśmiecha się i wyciąga do niej zdrową rękę. – To samo tyczy się mnie. Alice ściska jej dłoń. – Ucałuj przy okazji Małą Alice. Prezent od cioci A – mówi, odwraca się i zaczyna truchtać; jej bose stopy nie wydają żadnego dźwięku. Shari patrzy na nią przez chwilę. Alice jest cudowna. Prawdziwa bohaterka. Shari też nie może tutaj zostać. Przebiega na drugą stronę ulicy, wskakuje na żelazną drabinkę i wchodzi na dach magazynu, gdzie stapia się z nocą. Zostawia Baitsakhana – i Chiny – za sobą. Choć pragnie jego krwi. Musi być cierpliwa. Bardzo, bardzo cierpliwa.

CHIYOKO TAKEDA Rezydencja rodziny Liu, niezarejestrowana nieruchomość poniżej powierzchni ziemi, Tongyuanzhen, powiat Gaoling, Xi’an, Chiny

Chiyoko leży obok Ana Liu, twarzą do niego. Ich nagie nogi są ściśle splecione. Przykryli się do pasa kołdrą. Musiała to zrobić, aby móc uciec. Teraz jej ufa. Niedługo zaśnie. A kiedy zaśnie, ona odejdzie. Lecz stało się coś jeszcze. Chiyoko kładzie dłoń na jego biodrze. Chłopak rysuje palcem na jej ramieniu nieduże spirale. Był delikatny, cierpliwy, zadziwiająco sprawny. Szeptał jej do ucha pytania, na które mogła odpowiedzieć jedynie spojrzeniem lub lekkim skinieniem głowy. Raz ją uszczypnął, ale we właściwym momencie. Połaskotał ją, a ona śmiała się cicho. Ruszał się powoli, wchodził głęboko. Powoli i głęboko. I, co ważniejsze, poza szeptanymi pytaniami, szanował ciszę. Jak ona. Aż do samego końca. Przez to wszystko, choć nie chce tego przyznać, podobało się jej. Lubi leżeć obok szalonego zamachowca z 377 ludu. Delektuje się myślą, że ma na niego tak duży wpływ. Nie był to jej pierwszy raz (inni byli jednak niezdarni i rozczarowujący), ale zakłada, że An nigdy wcześniej tego nie robił. Bo kto chciałby uprawiać seks z pokręconym maszkaronem z tikami nerwowymi? Mógł za to zapłacić, ale nie nauczyłby się tego, co, jak przed chwilą udowodnił, potrafi. Prostytutka nie pokazałaby mu niczego ponad to, co w ciągu kilku sekund można znaleźć w sieci. Nie, jedynym wyjaśnieniem jest ona. Efekt, jaki na nim wywiera. Nawet jeśli to tylko chwilowe, kocha ją. I choć ona nie ma najmniejszego zamiaru pokochać jego, na tę krótką chwilę, kiedy ich ciała poruszały się we wspólnym rytmie, jakaś cząstka niej odwzajemniła tę miłość. To jest jej Endgame. Udawanie. Ale nie do końca. Stało się też coś prawdziwego. Oprowadził ją po swoim domu. Z początku był ostrożny, miał się na baczności, ale potem złapała go za rękę i zaczął się otwierać, stopniał. Pokazał jej swoje komputery. Maszyny. Materiały. Bomby. Artefakty. Narzędzia. Pokazał jej nawet swoje lekarstwa, poustawiane w łazience w estetycznych białych plastikowych buteleczkach. Pokazał jej swoje

zwierzątko: jaszczura z zachodnich prowincji. Pokazał jej zdjęcie matki, która zmarła, kiedy miał zaledwie rok. Nie pokazał jej żadnej innej fotografii. Przygotował im obiad – smażony ryż z małżami i czosnkiem z własnej uprawy, pierogi z wieprzowiną i kawałki pomarańczy. Zjedli, napili się zimnej coli z cytryną, a na deser uraczył ją lodami i ciastkiem. Po obiedzie zapytał tylko, czy wszystko w porządku, choć zadawał to samo pytanie już 17 raz. Tak, wszystko było w porządku. Potem poszli do jego pokoju. Zobaczyła swoje rzeczy leżące na niedużej stercie, wystarczyło po nie sięgnąć. Lecz nie zrobiła tego. Mogą poczekać. Muszą. Najpierw musiało się zdarzyć coś innego. To jedyne wyjście. Usiedli w milczeniu na łóżku, blisko siebie. Po prostu tam byli. Oddychali. Nie dotykali się. Złapał ją za rękę i przykrył jej dłonią swoją, leżącą na pościeli. Odwrócił Chiyoko do siebie, ale był tak zdenerwowany, że nie mógł nawet na nią spojrzeć. Pocałowała go w szyję. Ich usta się zetknęły. I zaczęło się. I stało się. Teraz też patrzą na siebie. Żadne się nie uśmiecha. Tylko patrzą. Chiyoko jest rozdarta, bo musi iść. Lecz, co ją zaskakuje, wcale nie chce. Mruga dużymi oczami i wstaje z łóżka. An patrzy, jak jej nagie ciało sunie do krzesła, gdzie leżą jej rzeczy. Dziewczyna bierze telefon i wraca do niego. Ewidentnie czuje się komfortowo w swojej skórze. An jej zazdrości. Tej swobody i czystości. Jest zazdrosny, ale i oczarowany. Chiyoko kładzie się z powrotem do łóżka i otwiera w telefonie aplikację pozwalającą jej na pisanie po chińsku niczym w notesie. Pokazuje wyświetlacz Anowi: Było fajnie. Naprawdę fajnie. – Tak. Dziękuję – w jego głosie pobrzmiewa nuta zaskoczenia, choć próbuje mówić pewnie i stanowczo; idzie mu znacznie lepiej, odkąd przestał się jąkać. Zastanawiam się, czy pozostali… – Ha. Możliwe. Pewnie tych dwoje, których śledziłaś, co nie? Chiyoko wzrusza ramionami. Plotki nie są w jej stylu. Nie obchodzi jej, co robią ze sobą Cahokianka i Olmek. Chce jedynie uśpić jego czujność. Podziałało. An patrzy na nią przez chwilę, po czym mówi: – Chcę ci coś powiedzieć. Pewne rzeczy. Nigdy nikomu o nich nie mówiłem. Nie będziesz miała nic przeciwko? Durny jak but – Chiyoko nie może powstrzymać tej myśli. Cieszy się, że jest niema, bo z pewnością by się jej wymsknęło. Kiwa głową. Przez cały czas kiedy An mówi, Chiyoko patrzy mu w oczy. Jego głos jest spokojny i nieśpieszny. Po nerwach nie pozostał nawet ślad. Żadnego tiku. – Jako małe dziecko byłem normalny. Miałem dwa, trzy lata. Jeszcze pamiętam, i to całkiem dobrze. Bawiliśmy się w parku czerwonymi

gumowymi piłeczkami, rozmawiałem z wujkami, namawiając ich na kupno jakiejś zabawki, biegałem, śmiałem się, żadnego jąkania. Nic z tego, co mi dolega, kiedy nie jestem przy tobie, mnie nie męczyło. Nic. A potem, kiedy miałem cztery lata, powiedziano mi o Endgame. Chiyoko kładzie głowę na poduszce. Dziewczyna wiedziała o Endgame od dnia narodzin. Historie, które opowiadano jej od kołyski, traktowały o Endgame. Przed snem słuchała o Endgame, nawet kłamstewka, którymi rodzice raczą dzieci, aby się lepiej zachowywały, oscylowały wokół Endgame. Niepokoiło ją to, oczywiście, ale im była starsza, tym bardziej akceptowała swój los. Endgame zawsze stanowiło jej niezbywalną część i była dumna z tego, kim jest. Ale nie An. – Dzień po moich czwartych urodzinach ojciec bez powodu zbił mnie rózgą. Płakałem, krzyczałem, prosiłem. Nie miało to znaczenia: nie przestawał. I wszystko, co się potem stało, było koszmarem. Bito mnie, torturowano, kazano mi uczyć się różnych rzeczy na pamięć. Jeśli wybuchałem płaczem, spotykała mnie niechybna kara. Zmuszono mnie, abym po tysiąckroć powtarzał te same zadania i ruchy. Na całe dnie zamykano mnie w skrzyni jedynie o centymetry dłuższej od mojego ciała. Głodzono mnie. Nie dawano pić. Podtapiano. Przeciążano. Nauczyłem się powstrzymywać łzy. Nie krzyczeć i nie protestować. Musiałem zrozumieć sens tych prób. I zrozumiałem. Łamali mnie raz po raz i jeszcze raz. Znęcano się nade mną regularnie. Powiedziano mi, że ich również tak ćwiczono, a przed nimi jeszcze innych, i to samo czeka tych, którzy przyjdą po mnie. Miałem dziesięć lat, kiedy pobili mnie tak mocno, że uszkodzili czaszkę i musiano założyć mi w czole metalową płytkę. Przez dwa tygodnie leżałem w śpiączce. Nie obchodziło ich, że zacząłem się jąkać i miewać tiki, że połowa mojej czaszki to metal. Kiedy ze mną skończyli – mój ojciec i moi bracia, nie spotykałem żadnych kobiet – zapomniano o niewinnym chłopcu, którym niegdyś byłem. Zapomniano, że jeszcze niedawno byłem małym dzieckiem. Bo właściwie nie miałem szansy nim być. I nigdy nie wybaczyłem im tego, co mi zrobili. Chiyoko nie może dłużej blokować swojego współczucia. Przysuwa się bliżej. – Kiedy miałem jedenaście lat, pozabijałem ich wszystkich. Podałem im środki usypiające, oblałem tanią ryżową whiskey, którą tak uwielbiali, i po kolei podpaliłem, jednego po drugim. Obudzili się, nawet pomimo tego, że nieźle ich naćpałem. Byli przerażeni. Podobało mi się to. Stryjom pozwoliłem płonąć samotnie, ale zostałem przy ojcu. Chciałem coś powiedzieć, ale język uwiązł mi w gardle, pomyślałem tylko, że „kto sieje wiatr, ten zbiera burzę”. Patrzyłem na ojca tak długo, jak tylko mogłem. Musiałem wyjść, bo dom również się zajął. Ten dzień, aż do dzisiaj, był najpiękniejszym w całym moim życiu. Dziewczyna kładzie mu dłoń na ramieniu. An milknie. Zapada najczystsza cisza, jaką Chiyoko kiedykolwiek słyszała. – Nienawidzę Endgame, Chiyoko. Gardzę. Nienawidzę. Jeśli ludzkość ma zginąć, niech ginie. Póki żyję, nikt nie zwycięży – mówi, ale po chwili dodaje: – Nikt poza tobą.

Muszę odejść, żeby to się stało. Mam nadzieję, że zrozumiesz, myśli Chiyoko. Powraca cisza. Dziewczyna nachyla się i całuje go. Jeszcze raz. I jeszcze. Odrywa się od jego ust i spogląda mu w oczy. An nadal się nie odzywa. Chłopak kładzie się na plecach i wbija wzrok w sufit. – Utrudnię pozostałym grę tak bardzo, jak to możliwe. Dodam ich nazwiska, łącznie ze znanymi mi pseudonimami, do rejestru osób z zakazem wstępu na pokład samolotu. A jeśli odkryję jeszcze jakieś nowe aliasy, je również dorzucę. Tylko my będziemy mogli poruszać się swobodnie. My i jeszcze ten młody, Baitsakhan. Nie mogłem zlokalizować żadnego śladu pozostawionego przez tego chłopaka, jakby przez ostatni tydzień, od wyjazdu z Mongolii, nie korzystał z internetu. Nie jest durniem. Zakochał się. I jakikolwiek ma cel, nadal Gra. Agresywniej niż większość, o ile nie wszyscy. Jestem szczęściarą. Kładzie się na jego ramieniu i pisze coś na telefonie, po czym pokazuje mu ekranik: Dziękuję, An. Dziękuję za wszystko. Pójdę teraz spać, jeśli nie masz nic przeciwko. – Pewnie, że nie. Sam też jestem zmęczony – mówi. Po chwili pyta: – Zostaniesz tutaj ze mną? Chiyoko uśmiecha się, obejmuje go ramieniem i całuje w szyję. Tak, zostanie z nim. Dopóki. Dopóki.

KALA MOZAMI Samolot linii Qatar Airways, lot numer 832, miejsce 38F Z: Xi’an Do: Dubaj

Kala jest w powietrzu od czterech godzin i 23 minut. Samolot przelatuje nad zachodnią krawędzią subkontynentu indyjskiego i Morzem Arabskim. Dziewczyna siedzi na miejscu 38F. Christopher zajął 35B. Nie spuszcza jej z oka, a ona nadal nie ma zielonego pojęcia, kim on jest. Kala nie ma obsesji na punkcie otrzymanej od keplera 22b wskazówki, lecz i tak nieustannie krąży jej ona po głowie. Zaszczepiony dziewczynie obraz był przez jakiś czas tajemnicą, zaćmiewał umysł i rozpraszał ją. Lecz to minęło. Teraz już wie, co przedstawia. Gobekli Tepe. Skontaktowała się z 56X, który na podstawie szybkich badań potwierdził jej przypuszczenia. Dostarczył Kali niezbędne informacje oraz listę linków do paru stron internetowych, lecz tak naprawdę ich nie potrzebowała. Bo każdy Sumeryjczyk wie, co to Gobekli Tepe. A oto, co myśli o tym miejscu świat: jest to ogromna neolityczna struktura z kamienia położona na południu Turcji, przez całe długie millennia przykryta tonami ziemi. W 1993 roku, przez przypadek, odnalazł ją miejscowy pasterz, lecz wykopaliska rozpoczęto w 1994 roku. Szacuje się, że została zbudowana przez nieznaną cywilizację nie później niż 10 000 lat przed naszą erą, czyli jeszcze przed wynalezieniem metalurgii, hodowli zwierząt, rolnictwa, koła i pisma. Największe kamienie – poustawiane pionowo i nakryte sporymi blokami – ważą nawet po 20 ton metrycznych; wyrzeźbiono na nich jaszczury, sępy, lwy, węże, skorpiony i pająki. Nikt nie wie, co oznaczają ani jaką techniką je wykonano. Gobekli Tepe pozostaje owiane tajemnicą. Oto, co wie Kala: jest to jedno z pierwszych miejsc odwiedzonych przez Annunaki, zbudowanych specjalnie dla nich. Tam przybyli z nieba i z Du-Ku, obdarowując ludzi człowieczeństwem, które ci mieli przekazywać z pokolenia na pokolenie. I mamy je dzisiaj wszyscy, drzemie w nas, śpi, kryje się, czeka. Annunaki nauczyli tę grupę „pierwszych ludzi” – na całym świecie „pierwszych ludzi” było więcej – uprawiać ziemię, wydobywać surowce, hodować rośliny i pleść. Pokazali im pismo. Dali metal. Powiedzieli, jak go formować, skupiając się szczególnie na tym magicznym, miękkim, który znamy jako złoto. Annunaki przekazali im, jak go szukać, gdzie go znaleźć, jak go obrabiać; niektórzy wierzą, że złoto było powodem, dla którego zjawili się na Ziemi, ponieważ potrzebowali cennego kruszcu. Może okazało

się konieczne do rozwoju ich technologii, a na naszej planecie było go pod dostatkiem. O ile jednak zapomniano już o Annunaki, miasta i pomniki wzniesione ku ich czci nadal stoją. Gobekli Tepe, tak jak inne zapomniane, pogrzebane, zatopione, pradawne miejsca, symbolizowało ewolucyjny skok ludzkości, który dokonał się dzięki darom otrzymanym z rąk samych bogów. Bo tak ich nazywano. Bogami. Gobekli Tepe. Tam zmierza Kala Mozami. Do miejsca, gdzie to wszystko się zaczęło. I tam również się skończy. Sumeryjce podoba się ta myśl. Zrządzenie losu. I choć obraz Gobekli Tepe nadal jest obecny w jej myślach, dziewczyna usiłuje skupić się na swoim ludzie, zastanawia się, co dokładnie się z nim stanie, kiedy zwycięży. Bo jest święcie przekonana, że Sumerowie są inni niż cała reszta. Przyszli Gracze zabierani są od matek i ojców jeszcze w wieku niemowlęcym, karmi i wychowuje ich starszyzna. Nadaje się im imiona, którymi posługują się między sobą, ale oficjalnie przypisuje się dzieciom kryptonimy alfanumeryczne, jak 56X. Albo Z-33005. Lub HB1253. Kala znana jest jako 5SIGMA. Powodem takiej decyzji jest chęć zniwelowania, jak to określają, „sentymentu krwi”; oczywiście nie ruguje się więzi międzyludzkich i wręcz zachęca do pielęgnowania uczuć wyższych, lecz rzeczą niezbędną dla Graczy z 89 ludu jest brak powiązań rodzinnych. Jak udowodniano przez wieki, mogą one przyćmić umysł i prawidłową ocenę sytuacji. Przekazuje się opowieści o innych ludach, martwych, które zostały przezeń przygniecione. Dlatego 89 lud nie ma matek ni ojców. Tak było od 4394 lat. Kala myśli o swojej ulubionej mentorce. Kobiecie znanej jako EL2. Miała na imię Sheela. Zmarła przed trzema laty na raka jajnika. Była radosną, beztroską osobą. Dobrą kucharką i mistrzynią sztuk walk. Potrafiła otworzyć każdy zamek. Traktowała Endgame poważnie, ale nie przesadnie serio. „Jak moje owieczki”, mówiła. Koniec był dla niej jedynie nowym początkiem. Gra miała, w jej mniemaniu, pełnić rolę pryzmatu, który przemieni strach w odwagę. Tego nauczyła się Kala. Błogosławieństwo. Obraz Gobekli Tepe znika z jej umysłu. Leci tam, nie potrzebuje już dłużej myśleć o tym miejscu. Skupia się na sobie. Czuje swój oddech i bicie serca. Kładzie dłonie na kolanach i wygląda przez okno na rozciągający się w dole świat. Morze Arabskie jest ciemne, niebieskie. Żadnego lądu w zasięgu wzroku. Chmury są nieregularne, jakby napompowane. Ucałowane przez słońce i przyczajone na horyzoncie niczym pozłacana kawaleria. Świat jest kompletny i piękny jak zawsze. Opiera głowę o szybę. Morze przesuwa się pod jej stopami. Zamyka oczy.

31.05, 46.266667lx

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Samolot linii Emirates, lot numer 413 Z: Abu Zabi Do: Mosul

Sarah i Jago znajdują się na południe od Bagdadu; od Mosulu dzieli ich 35 minut. Nie rozmawiali o szczęściu, jakie im dopisało, kiedy uciekali z Chin. Nie rozmawiali o tym, co muszą zdobyć, gdy dotrą do Iraku. Szczerze mówiąc, praktycznie nie zamienili ze sobą słowa, odkąd wsiedli do pierwszego samolotu. Są skrajnie wyczerpani. Zebranie, mało przyjemna przygoda w pagodzie, incydent w muzeum Terakotowej Armii, fakt, że nadal mają dysk, całe to latanie – wszystko – nareszcie odcisnęło na nich swoje piętno. Poza tym po lądowaniu będą posługiwali się podrobionymi wizami, które Jago schował do plecaka, więc siłą rzeczy nieco się stresują. Olmek śpi na siedząco, przechylając się nieco ku niej; oddziela ich niezajęty przez nikogo fotel. Sarah próbuje rozpracować kod. Ogryzkiem ołówka gryzmoli po rozdartej torebce na wymioty. Używa starożytnego, dawno już zapomnianego systemu numerycznego. Robi postępy, ale jest trudno. Zbyt wiele liczb, ale jeśli rozgryzie wszystkie, otrzyma dokładne dane do 6 lub 7 miejsca po przecinku. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że nie ma pojęcia, czy współrzędne są w układzie UTM, czy to po prostu długość i szerokość geograficzna. Istnieje mnóstwo możliwości. Potrzebuje mapy, żeby mogła sprawdzić swoje zgadywanki. Zerka na wypisane liczby, potem na Jago. Chłopak ma otwarte oczy i patrzy, zamyślony, pustym wzrokiem na niesprecyzowany bliżej punkt przy jej ramieniu. Sarah uśmiecha się do niego, wybijając go z rozważań. – Jak leci? – pyta Jago. – Jakoś. Potrzebuję mapy – szepcze. – Mają je w Iraku. – Dobrze. Sarah wbija w niego wzrok, raz jeszcze analizując ciąg liczb. Jago opacznie interpretuje jej spojrzenie i mówi: – Chcesz iść ze mną do toalety? – Co? Nie! – śmieje się Sarah. Jago poprawia się w fotelu. – To znaczy… sprawdzić, czy nie mamy czipa. Nie mieliśmy tego zrobić jak najszybciej? A od jak najszybciej minęło już trochę czasu… – Ano tak, zapomniałam. Tak naprawdę nie zapomniała. Od wylotu z Chin poświęciła tematowi sporo

czasu. – Myślę, że powinniśmy się tym zająć przed przejściem przez iracką kontrolę celną, żeby mieć pewność. – Pójdę pierwsza i się rozbiorę. Ostatnia po prawej. Daj mi chwilę – mówi, nie patrząc na niego. – Jasne. Sarah zrzuca trampki i wkopuje je pod fotel przed sobą. Przeciska się pomiędzy rzędem siedzeń i kolanami Jago. Kiedy jest już w korytarzu, szepcze: – I niech ci nie przyjdą do głowy żadne głupie pomysły. – Chyba tobie. Sarah prycha i idzie na tył samolotu. Pasażerowie to praktycznie sami mężczyźni. Paru z Zachodu, ale większość to mieszkańcy Środkowego Wschodu. Jeden z nich gapi się na nią ordynarnie i dziewczyna rzuca mu pełne jadu spojrzenie, najsroższe, na jakie ją stać, które powaliłoby każdego faceta. Mężczyzna odwraca głowę. Sarah idzie do toalety, przegląda się w lusterku i zaczyna zdejmować ubranie. Kolejne elementy garderoby składa na zamkniętej klapie sedesowej. Myje ręce i ochlapuje twarz zimną wodą. Obmacuje przednią część ciała, piersi, podbródek. Zsuwa majtki i sprawdza rejon, do którego nie zamierza dawać mu dostępu. Przejeżdża dłońmi po udach, kolanach, łydkach i stopach. Prostuje się i raz jeszcze chlapie twarz wodą. Jest gotowa, choć zdenerwowana i nadal nie do końca przekonana, czy Jago powinien sprawdzać jej ciało. Jedynym chłopakiem, który oglądał ją nago, dotykał jej, był Christopher, a odbywało się to w zupełnie innych warunkach. Pierwszy raz rozebrała się w jego pokoju. Rodzice Christophera wyjechali na weekend do Kansas City i jej chłopak został sam z wujkiem, który przez większość czasu pił piwo i oglądał futbol. Zamknęli się na górze i spędzili cztery godziny na całowaniu i dotykaniu, powoli zdejmując z siebie ubrania. Potem wykorzystywali każdą okazję, jaka się ku temu nadarzyła. Powstrzymywali się jednak od seksu, choć poczynili specjalne plany na lato; kolejna rzecz odebrana jej przez Endgame. Sarah wie, że jeśli wygra, otrzymają kolejną szansę. Patrzy na swoje odbicie i wyobraża sobie jego usta i dłonie, jego ciało przylegające do jej ciała. Pukanie do drzwi. Jago. Otwiera i wpuszcza go szybko do środka. – Cześć. – Cześć. – Gotowa? – Tak. Jago siada. Sarah odwraca się i rozpina biustonosz, krzyżując ramiona na piersiach. – Tutaj już sprawdzałam – mówi lekko drżącym głosem. – I jest okej? – Tak.

Sarah wstrzymuje oddech. Jago pochyla się i wyciąga ku niej ręce. Jego dotyk jest delikatny. Muska palcami jej kostki, łydki, obszar za kolanami. Sarah rozluźnia się, gdyż pomimo wcześniejszych niewybrednych sugestii, Jago zachowuje się neutralnie; faktycznie koncentruje się na znalezieniu podskórnego czipa. Sięga do jej ud i zamiera. – Nie jestem pewien, czy… Sarah zwleka z odpowiedzią, lecz po chwili ściąga bieliznę. – Jest okej. Musimy sprawdzić. Tylko Christopher widział tę część mojego ciała, myśli Cahokianka. Palce Jago poruszają się wzdłuż jej łydek i Sarę przechodzą dreszcze. Choć nie powinno jej być przyjemnie, zważywszy na okoliczności, jednak jest. Zamyka oczy, kiedy dłoń Olmeka przesuwa się wyżej i bierze głęboki oddech. Zszokowana, nagle zdaje sobie sprawę, że nigdy nie czuła się tak komfortowo przy swoim Christopherze. Nieważne, gdzie byli i co robili, miała nieodparte wrażenie, że to tylko nastoletnie harce. Jago ma w sobie coś, co sprawia, iż wydaje jej się bardziej rzeczywisty, starszy od Christophera. Mniej więcej tak wyobrażała sobie miłość i intymność. Myślała o sobie i ukochanym jak o chłopaku i dziewczynie, przy Jago nareszcie czuje się kobietą będącą z mężczyzną. Otwiera oczy i patrzy na swoje odbicie. Jago nadal sprawdza jej ciało, jego twarz znajduje się zaledwie kilka cali od jej skóry, jego palce poruszają się lekko, powoli, sprawnie. Nie chce, żeby przestawał, teraz, zaraz, nigdy. A kiedy kończy, od razu tęskni za tym, co czuła. – Na razie okej – mówi Jago. – Sprawdzaj dalej. Chłopak podnosi się, aby zacząć od nowa. Palcami i oczyma wodzi po jej plecach, biodrach, przechodzą ją ciarki, kiedy dociera do łopatek. Rozdziela jej włosy, żeby móc spojrzeć na kark, Sarah czuje jego oddech, przez co przechodzi ją kolejna fala dreszczy. Stoi tuż za nią, i choć nie ma pojęcia, czy faktycznie tak jest, czy to tylko jej fantazja, czuje bijący od jego ciała żar. Gdy przejeżdża palcami po jej ramionach, Sarah ponownie zamyka oczy, wiedząc, że to już koniec, choć trudno jej się z tym pogodzić. Kiedy jego dłonie odrywają się od jej nadgarstków, chce je poczuć z powrotem, pragnie tego bardziej niż czegokolwiek i kiedykolwiek na świecie. – Jesteś czysta – mówi. – Niczego nie widzę. – Dobrze – odpowiada, zapinając biustonosz. Jago podaje jej ubranie. Kiedy Sarah zakłada swoje ciuchy, on zaczyna się rozbierać. Zabawny taniec w niedużym pomieszczeniu. Zderzają się łokciami, kiedy Jago ściąga koszulę przez głowę. Uśmiecha się nerwowo, gdy zamieniają się miejscami. Sarah siada na desce. Jago podaje jej koszulę i rozpina pasek. Ściąga spodnie i również rzuca je Sarze, która składa je na kolanach. Jago się odwraca. Powtarzają cały proces. Sarah jest bardziej zdenerwowana niż on wcześniej. Zaczyna od pięt. Potem ścięgna Achillesa i wyżej. Mimo że jest wyszkoloną zabójczynią, nie może powstrzymać drżenia rąk. Jego łydki są szczupłe i napięte, obmacuje je rękoma, sprawdza z każdej strony, widzi, jak pulsują

mu żyły. Na tej podstawie szybko oblicza liczbę uderzeń jego serca na minutę – 49. Oznacza to, że jest spokojny, przez co ona denerwuje się jeszcze bardziej. Sprawdza jego uda, które, choć szczupłe, sprawiają wrażenie bardzo silnych i mocnych, jakby wyrzeźbiono je z kamienia. Porusza się wolno, udając, że jest uważna, podczas gdy cieszy ją po prostu dotyk jego skóry pod palcami. Kiedy kończy, mimo że nie chce, mówi: – Twoja kolej. Jago powoli zsuwa bieliznę. Sarah chce spojrzeć, ale nie może, zamyka oczy i kontynuuje inspekcję, myśląc, że zdradza Christophera, choć przecież z nim zerwała i robi to z musu, a nie dla przyjemności. Dotyka jego ciała, aż wreszcie mówi: – Czysto. – Jesteś pewna? – pyta Jago; w jego głosie pobrzmiewa rozbawienie. – Tak – burczy. Dłońmi przedziera się przez mięśnie odznaczające się na jego plecach; ciało Olmeka nie może zawierać więcej niż funt tłuszczu. Maca jego ramiona. Teraz serce Jago uderza 56 razy na minutę; ona to sprawiła. Sarah zdaje sobie z tego sprawę i podoba jej się ta myśl. Bo wie, że chłopak czuje teraz coś podobnego, co ona. Myśli o dłoniach przesuwających się po jego skórze. Dotyk Sary ekscytuje Jago tak samo, jak ją ekscytował dotyk jego palców. To lepsze niż te moje wygłupy, myśli Cahokianka. Przypatruje się jego karkowi. Ma tam kolejną bliznę, podobną do tej na twarzy, lecz jest świeższa i lekko fioletowa. Zastanawia się, czy Chiyoko mogła wszczepić mu tutaj naprowadzającego czipa. Blizna jest jednak zbyt mała, zbyt głęboka, więc Sarah uznaje, że to niemożliwe. Przesuwa po niej dłonią, ale nie czuje tkwiącego pod skórą kawałka metalu. Palcami bada jego głowę, rozgarnia włosy. Zwalnia, kiedy zbliża się do końca, bo nie chce kończyć. Kiedy jednak następuje nieuniknione i ręce opadają jej bezsilnie wzdłuż ciała, Sarah jest smutna. – Też czysto. – Dobrze. Patrzą się na siebie przez chwilę, oboje niepewni, co zrobić, niepewni, czy poczuli to samo, choć tak właśnie było. Słyszą komunikat, że samolot zbliża się do lądowania na lotnisku w Mosulu. – Do zobaczenia na naszych miejscach – mówi Sarah, przerywając milczenie. – Zaraz przyjdę. – Super – odpowiada i szybko wychodzi z toalety. Nie chce już myśleć o jego ciele. Ale nie może się powstrzymać.

Zielona Piramida równin z dawno minionego Czasulxi

AN LIU Rezydencja rodziny Liu, niezarejestrowana nieruchomość poniżej powierzchni ziemi, Tongyuanzhen, powiat Gaoling, Xi’an, Chiny

An obraca się na bok i sięga na drugą stronę łóżka. Stronę, po której leży. Otwiera oczy. Stronę, po której leżała. Mrug. Podnosi się czym prędzej. Czuje jej zapach na poduszce, ale pościel jest chłodna. Nie poszła do łazienki. Mrug. Która godzina? 1:45. 1:45 po południu! Od dziecka nie spał dłużej niż cztery godziny z rzędu. Lecz ostatniej nocy, tego ranka, tego popołudnia przespał ponad 15. Mrug. Naćpała go? MrugMrug. Zeskakuje z łóżka i biegnie przez dom. Nie ma jej w kuchni. Ani w pracowni. Ani w drugiej sypialni. Ani w graciarni. Ani w salonie. Ani ani ani ani ani. Mrug. Biegnie do piwnicy, do pomieszczenia zastawionego komputerami i telewizorami, które przyprawiłyby epileptyka o atak, lecz znajduje tam jedynie klawiatury, serwery, boty, programy, agregatory, menedżery skryptów, pudełka i urządzenia pamięci przenośnej. Ale mrug nie mrug nie mrug nie ma jej. DYGOT. Jest załamany. Opada na krzesło i patrzy tępo na swoje kolana, które zaczynają się trząść. Kątem oka dostrzega złożoną kartkę papieru leżącą na klawiaturze. Obok, pod kątem, oparto zwyczajną kopertę, na której zauważa wybrzuszenia. Mrug. DYGOT. Mrug. Otwiera kopertę. Zagląda do środka. Czysty, gruby, starannie złożony kosmyk. Sięga po niego, ogląda, podtyka pod nos i zaciąga się zapachem. Już za nią tęskni. I choć docenia ten gest, jest mu jeszcze gorzej, bo tym bardziej zdaje sobie sprawę, że nie może jej zobaczyć ani dotknąć. Jest tam coś jeszcze. Zagląda ponownie do koperty i zauważa nieduży półksiężyc paznokcia. Chiyoko oderwała całą płytkę z palca u stopy i

dokładnie oczyściła ją z naskórka, nie usuwając jednak zaschniętej krwi. Pociera kark włosami. Są takie miękkie, takie miękkie. Zamyka kopertę i podnosi kartkę papieru, rozkłada i czyta staranne chińskie pismo: Najdroższy Anie, Przepraszam. Mam nadzieję, że mi wybaczysz. Nie potrafię nawet sobie wyobrazić, co dla Ciebie znaczę. Nie chcę, aby łączyło nas coś nieszczerego. Okłamywano Cię zbyt długo. Ja nie chcę tego robić. Już nie. Prawda jest taka: zamierzałam się z Tobą przespać, żebym mogła uciec, gdyż wiedziałam, że będziesz mnie tutaj trzymał wbrew mojej woli. Nie mogłam na to pozwolić. Mam przewagę w Grze i nie zamierzam jej zmarnować. Nie sądziłam jednak, że będę pisać słowa takie jak te, myślałam, że po prostu odejdę i nigdy już Cię nie zobaczę. A jednak. An wyciera prawdziwą łzę z tej wytatuowanej i czyta dalej. Kiedy się wczoraj obudziłam, nie byłeś dla mnie nikim więcej niż przeciwnikiem. Nie potrafię wytłumaczyć, co stało się później. A coś się stało. Efekt, jaki na Ciebie wywieram, jest oczywisty. I łatwy do zrozumienia, bo nawet jeśli nie znamy przyczyny, widzimy, co się dzieje. Efekt, jaki Ty wywarłeś na mnie, jest bardziej subtelny. Nie byłeś moim pierwszym, An, nie o to chodzi. Chodzi o coś innego. O coś cennego i rzadkiego. Jak Ty. Od dnia, w którym opuściłam matczyne łono, wiedziałam o Endgame. Gra określała, kim jestem. Kocham swoich rodziców, kuzynów, ciocie i wujków, którzy nauczali mnie i prowadzili. Stanowiliśmy cichą, czerpiącą z życia radość grupę ludzi i choć Endgame nam ciążyło, byliśmy szczęśliwi. Nikt mnie nie bił i nie torturował. Tak, poznałam ból podczas treningu, jak my wszyscy, ale nie musiałam znosić tego co Ty. Podoba mi się życie i zamierzam żyć. Ty grasz dla śmierci. Ja dla życia. Pozostałym również zależy na tym, co i mnie. Owszem, myślą też o śmierci, ale nie tak jak Ty. Jesteś wyjątkowy, najbardziej wyjątkowy z całej 12. Mimo że Twoje motywy są groteskowe, niegodziwe i pokręcone, jesteś wyjątkowy. Nie zapomnij o tym. Jesteś szorstki, bo takim Cię stworzono. Lecz przy mnie byłeś delikatny. Bo jest w Tobie dobroć. Empatia. Szczodrość. Są w Tobie. Spałeś tak spokojnie. Chciałabym, aby mężczyzna, który leżał ze mną, był tym samym, który bierze udział w Endgame. Graj, jak uważasz. Nie będę Cię osądzać. Jeśli musisz, nienawidź mnie, lecz wiedz, że ja nie znienawidzę Ciebie. A jeśli okaże się to konieczne, będę walczyć w Twoim imieniu, obiecuję. I przepraszam, szczerze przepraszam. Zatrzymaj choć cząstkę mnie, którą zostawiam dla Ciebie w kopercie. Gdybym tylko mogła, poświęciłabym więcej. O wiele, wiele więcej. —Chiyoko

An czyta list ponownie, potem raz jeszcze i jeszcze. Tiki zniknęły. Chronią go talizmany. Opiekują się nim. Prowadzą na koniec drogi, jakikolwiek on by nie był. Zatrzyma je i będzie nosił ze sobą przez cały czas. Podejmuje dwie natychmiastowe decyzje. Pierwsza: skoro ona go nie osądza, on nie będzie osądzał jej. Druga: jeśli Chiyoko chce walczyć o swoje życie, zrobi wszystko, aby jej pomóc. Odwraca się do monitora i zaczyna stukać w klawiaturę. Rejestry osób z zakazem podróży lotniczej zostały już przekazane odpowiednim instytucjom w praktycznie każdym kraju świata. Czekają tylko na wpisanie kodu aktywującego. An naciska parę klawiszy, uderza „Enter”, odchyla się na krześle i obserwuje efekty swojego działania. Kod jest prosty: CHIYOKOTAKEDA. Oto, najdroższa, mój list miłosny do Ciebie. Jeśli zaś chodzi o pozostałych, szczególnie tych, którzy zamierzają załapać się na jakiś lot… No cóż, czeka ich nie lada niespodzianka.

J. DEEPAK SINGH Linie lotnicze Qatar Airways, lot numer 832, miejsce 12E Z: Xi’an Do: Dubaj J. Deepak Singh otrzymuje powiadomienie na służbowego smartfona, który zaczyna wibrować. Sięga do kieszeni marynarki, wyciąga telefon, wstukuje kod i zaczyna czytać: KOMUNIKAT DOTYCZĄCY BEZPIECZEŃSTWA>>>01:34:35.9 ZULU>>>ALARM ALARM ALARM>>>WYMAGANE NATYCHMIASTOWE DZIAŁANIE>>>AGENT SPECJALNY JDSINGH PRZYDZIELONY DO LOTU NUMER 832 CZX>DXB LINII QATAR AIRWAYS>>>TYLKO DLA TWOICH OCZU>>>POWTARZAM>>>TYLKO DLA TWOICH OCZU>>>STOP Singh postępuje zgodnie z protokołem – wyłącza telefon, wstaje z fotela przy przegrodzie i idzie w stronę toalety. Odczekuje chwilę. Otwierają się drzwi i ze środka wychodzi młoda dziewczyna. Singh wślizguje się do toalety. Zajęte. Na powrót włącza telefon, otwiera odpowiednią aplikację, wpisuje kod zabezpieczający. Na ekraniku pojawia się zdjęcie ładnej, ciemnoskórej, zielonookiej dziewczyny ze Środkowego Wschodu. KALI MOZAMI AKA KALA MEZRHA AKA KARLA GESH AKA REBEKKA JAIN VARHAZA AKA SOWA>>>WIEK OKOŁO 16–18 LAT>>>173–176CM>>>48– 52KG>>>CZARNE WŁOSY ZIELONE OCZY CIEMNOSKÓRA>>>NARODOWOŚĆ NIEPOTWIERDZONA>>>LOT NUMER 832 POSŁUGUJE SIĘ OMAŃSKIM PASZPORTEM>>>ODSZUKAĆ I ZATRZYMAĆ>>>TRAKTOWAĆ JAKO UZBROJONĄ I NIEBEZPIECZNĄ>>>ZASTOSOWAĆ WSZYSTKIE NIEZBĘDNE ŚRODKI>>>POWTARZAM>>>ZASTOSOWAĆ WSZYSTKIE NIEZBĘDNE ŚRODKI>>>MIEJSCE NUMER 38F>>>SŁUŻBY NA LOTNISKU DOCELOWYM ZOSTAŁY POWIADOMIONE>>>PRZEKAZAĆ PO LĄDOWANIU>>>STOP Singh nie może w to uwierzyć. Dokładnie po to szkolił się przez cały ten czas. Dla tej chwili. Tutaj, teraz. Niektórzy agenci – większość z nich – przez całą swoją karierę nie otrzymują podobnego zadania. Przeważnie mają do czynienia z pijanym pasażerem, ożywioną kłótnią rodzinną lub, w najgorszym razie, szaleńcem wykrzykującym groźby bez pokrycia. Ale to jest inna para kaloszy. Singh sprawdza broń – standardowo przydzielany agentom pistolet typu Glock 19; naładowany gumowymi kulami, lecz w kaburze ma dodatkowy

magazynek z ostrą amunicją. Sprawdza paralizator. Naładowany. Kajdanki schowane, ale pod ręką. Przegląda się w lustrze. Nadyma policzki. Okej, myśli, to jedziemy. Otwiera drzwi i podchodzi do najbliższej stewardessy. Personel wie, kim jest i po co tutaj jest. Mówi kobiecie, że ma zamiar dokonać aresztowania i każe jej powiadomić o tym kapitana. Stewardessa jest doświadczona, ma długi staż i wie, jak się zachować. Aby nie wzbudzić niczyich podejrzeń – ani celu, który może kręcić się w pobliżu, ani zwyczajnych pasażerów – zaparza Singhowi kubek kawy i wręcza mu paczkę ciasteczek. Mężczyzna otwiera słodycze i zaczyna jeść jak gdyby nigdy nic. Kiedy jego napój jest gotowy, odbiera go od stewardessy. Pije czarną. Opiera się o blat i próbuje zachowywać naturalnie. Stewardessa dzwoni do kapitana i ostrzega go. Telefonuje też do pozostałych członków personelu pokładowego. Singh mówi do niej krótko: – Na tył. Kobieta każe pozostałym się przygotować i odwiesza słuchawkę. Singh kończy kawę i podaje jej kubek. Odwraca się i idzie wzdłuż korytarza. Jedną rękę trzyma na paralizatorze, drugą na kajdankach. Pistolet spoczywa w kaburze.

AISLING KOPP Lago Beluiso, Lombardia, włoskie Alpy, 1549 metrów nad poziomem morza

Aisling podnosi nogę. Alpy wznoszą się wokół niej niczym sięgający nieba bogowie o białych grzywach. Idzie do góry, do góry, do góry, szybko, zwinnie. Poci się, dyszy, nogi palą ją żywym ogniem. Założyła buty do wspinaczki górskiej, przez ramię przewiesiła zwój liny w jaskrawym kolorze; w ręce trzyma czekan. Ma uprząż pełną ekspresów, karabińczyków i kostek; niebieska rurka od specjalistycznego bukłaka na wodę biegnie nad ramiączkiem plecaka do jej ust. Jeśli ktoś by ją zauważył, pomyślałby po prostu, że to jakiś dzieciak szukający mocnych wrażeń. Dziewczyna, która chadza własnymi drogami. Co było w gruncie rzeczy prawdą. Lecz nikt jej tutaj nie zobaczy. Poza tym jest też jeszcze kimś innym. Bo ma ze sobą również amunicję, lunetę i karabin snajperski, z którego jest w stanie zabić z odległości dwóch mil. Jej plecak waży 130 funtów, co równa się masie jej ciała. Ale to dla niej żadne wyzwanie. Podczas treningu nosiła cięższe rzeczy przez dłuższy czas i po bardziej stromych zboczach. Jest kimś więcej niż alpinistką: jest zabójczynią, strzelcem wyborowym, cierpliwą diablicą z palcem na spuście. Aisling jest jednak zdezorientowana. Zaniepokojona. Zła. Po tym, czego dowiedziała się o swoim ojcu, o swoim życiu, o historii swojego ludu, dobrze jest zaznać chwili samotności na świeżym powietrzu, poczuć ból mięśni, rzucić sobie wyzwanie. Choćby na chwilę zapomnieć o tej krótkiej wizycie w domu w Queens. Idzie rzadko uczęszczanym szlakiem z Lago Beluiso, na wysokości 1835 metrów nad poziomem morza, gdzie zaprowadziły ją współrzędne dziadka. To tutaj zmarł jej ojciec. Nie, nie zmarł. Został zabity. Usiłuje wyobrazić sobie Declana, który wspina się na tę samą górę, trzymając mocno w ramionach malutką Aisling. Uciekającego od Endgame. Szukającego czegoś, co, jak święcie wierzył, odmieni go, odmieni Endgame, odmieni świat. Próbuje utrzymać ten obraz przed oczyma, ale nie udaje jej się. Nigdy nie widziała ani jednej fotografii swojego ojca. Dla niej jest tylko napisem na nagrobku. Nie ma pojęcia, czego się spodziewać, co tam znajdzie. Dowiedziała się jednak, że w pobliskiej dolinie znajduje się nieduży kompleks

prehistorycznych jaskiń; na ich ścianach zobaczy malunki. Bardzo stare, przedstawiające dziwne rzeczy, nadal będące przedmiotem niekończącej się debaty. Niektórzy utrzymują, że to statki kosmiczne, inni, że bogowie, a pozostali, że zwyczajni ludzie. Nikt nie ma jednak pewności. Tak jak w wielu różnych sprawach. Nikt nie wie. Nie nam dane wiedzieć, Aisling przypomina sobie słowa dziadka. Wszystko, cały czas, krąży jej po głowie to, co mówił kepler 22b. Jest skonfundowana. Próbuje się wyłączyć, oczyścić umysł. Nie potrafi. Sam fakt, że los świata zależy od grupki nastolatków… Z których każdy jest wyszkolonym zabójcą i z chęcią zobaczyłby ją martwą. Do góry, do góry. Alpy są zadziwiające. Aisling zawsze lubiła otwarte przestrzenie. Jeden z najlepszych tygodni w życiu spędziła w nowojorskiej dziczy, buszując po lasach okalających akademię West Point podczas wojskowej sesji treningowej, w której brała udział bez niczyjej wiedzy i przyzwolenia. Nie dysponowali żadnymi informacjami na jej temat. Miała wówczas 15 lat. Była młodsza niż kadeci, drobna i słabsza fizycznie, ale sprytniejsza i szybsza. Pojmała dwóch mężczyzn z przeciwnych drużyn i przetrzymywała przez trzy dni w osobnych obozowiskach. Jej metody były niestandardowe i dziwaczne – zastawiała sidła, plotąc je z winorośli i patyków, które boleśnie chłostały i wpijały się w skórę, wyciskała z grzybów soki o działaniu psychotropowym – i kadeci sądzili, że poluje na nich demon lub zaginiona przed laty w Dolinie Hudson dzikuska. Nie zabiła żadnego z nich, wypuściła obu i obserwowała przez kolejne lata. Jeden z nich oszalał i powiesił się zaledwie rok później. Drugi ukończył szkolenie i obecnie stacjonuje w Kabulu. Często myśli o chłopaku, który popełnił samobójstwo, o chorobie, w którą go wpędziła. Nie jest z tego dumna, ale fakt, że ponosi odpowiedzialność za coś takiego, napawa ją podziwem dla siebie samej. A także trwogą. Posiada moc, siłę, aby kontrolować czyjeś życie, bawić się ludzkim umysłem. Aisling zastanawia się, co kepler 22b i jego ziomkowie myślą o ludzkości. Czy dla nich jej ojciec był tym, kim tamci kadeci dla niej? Czy to Endgame doprowadziło go do szaleństwa? Dziewczyna staje przy wysokiej sośnie. Przed nią wyrasta postrzępiona ściana szarego kamienia. Powietrze dmące z góry bije zimnem, ale jej skóra jest rozpalona i lepka od potu. Bierze łyk wody przez rurkę, wpatrując się w ciemną szczelinę. Sięga po GPS i sprawdza współrzędne. Zdejmuje uprząż i zrzuca plecak. Z siatkowej kieszeni pasa biodrowego wyjmuje latarkę czołową. Rozpina przypięty do uda pokrowiec, z którego wyciąga myśliwski nóż do skórowania. Nie przestaje gapić się na szczelinę, która, jeśli się nie myli i jeśli jej dziadek się nie myli, i jeśli bogowie się nie mylą, prowadzi do właściwej jaskini. Zaczyna iść w stronę ciemności. Zatapia się w mroku.

Ziemia ma 4 540 000 000 lat. Gatunki wymierają w regularnych odstępach. Szacuje się, że dzisiaj pomiędzy 15 000 a 30 000 gatunków znika bezpowrotnie każdego roku, co oznacza, że w ciągu najbliższych 100 lat stracimy 15–20 procent wszystkich obecnie istniejących. Podczas wymierania kredowo-trzeciorzędowego z powierzchni Ziemi zniknęło 75 procent gatunków. Podczas wymierania permsko-triasowego aż 96 procent.

KALA MOZAMI Linie Qatar Airways, lot numer 832, miejsce 38F Z: Xi’an Do: Dubaj

Ktoś klepię Kalę po ramieniu. Dziewczyna ściąga z oczu ażurowy szal, którym obwiązała głowę, i spogląda na człowieka siedzącego obok niej. Zaczepiający ją mężczyzna to inna osoba niż ta, którą pamiętała sprzed drzemki. Miejsce przy korytarzu jest puste. – Kala Mozami? – pyta chłodnym tonem. – Nie. Nazywam się Gesh. O co chodzi? – Panno Gesh, musi pani pójść ze mną. Singh odchyla klapę marynarki i pokazuje identyfikator. Glina. I wtedy Kala czuje opartą o podłokietnik lufę wycelowanego w jej nerkę pistoletu; jest szczerze zaskoczona. Czemu władze miałyby jej szukać? Coś tutaj nie gra. Kala dostrzega też tkwiący w jego kaburze dodatkowy magazynek; światło pada na znajdującą się na górze kulę. Ze zdziwieniem odnotowuje, że jest metalowa; agenci umieszczani na pokładzie samolotu używają przecież gumowych. Musi to dobrze rozegrać. – Przepraszam – szepcze – ale musiała zajść jakaś pomyłka. – Jeśli tak, z pewnością wyjaśnimy to na miejscu, w Dubaju. Mam panią zatrzymać. – Zatrzymać? – mówi, intencjonalnie, trochę zbyt głośno. Siedzący trzy rzędy przed nią Christopher odwraca na te słowa głowę. Pozostali pasażerowie również wydają się zainteresowani zamieszaniem. – Panno Gesh, proszę się uspokoić. Niech je pani założy – podaje jej parę srebrnych kajdanek – i trzyma ręce przed sobą. Proszę zdjąć szal i nakryć nim dłonie. Potem powoli wstaniemy i pójdziemy na tył samolotu; będę tuż za panią. Kala kręci głową, otwiera szeroko oczy i próbuje wyglądać na przerażoną. – Naprawdę nie mam pojęcia, o czym pan mówi – znowu stara się szeptać jak najgłośniej potrafi. – Co tam się dzieje? – odzywa się po arabsku ktoś ze środka samolotu; mężczyzna jest wyraźnie zaniepokojony. – Jeśli pani nie zrobi tego sama, będę zmuszony zrobić to za panią. – Dobrze, ale czy muszę zdejmować szal? To haram.

Singh pozostaje niewzruszony. – Nalegam. Niechętnie, powoli, Kala odwija szal i pozwala mu swobodnie opaść na kolana. – Powtarzam panu, to pomyłka. – Jeśli się tak faktycznie okaże, otrzyma pani ode mnie szczere przeprosiny. Kala wyciąga ręce. Tak zachowywałaby się, jak mniema, rozsądna, niewinna osoba: zaprotestowałaby, ale wykonała polecenie. Ręką schowaną pod szalem wyciąga cieniutką spinkę do włosów ukrytą w rąbku tkaniny. Policjant nie zauważa delikatnego ruchu jej dłoni. Kala nakłada kajdanki najpierw na lewy nadgarstek, a następnie na prawy. – Ciaśniej. – Ale ja niczego nie zrobiłam! – Proszę zapiąć trochę ciaśniej. Robi, co jej powiedziano, i okrywa ręce szalem. – Dziękuję. Singh wyślizguje się z fotela i staje na korytarzu, nadal ostrożnie mierząc do Kali ze starannie ukrytej broni. Dziewczyna wstaje i idzie w jego stronę. Ludzie patrzą na nich i mamroczą coś do siebie. Potężny Afrykanin robi jej zdjęcie telefonem komórkowym. Kobieta w czarnym hidżabie obejmuje swoją córkę ramieniem. Biały chłopak, starszy od Kali o rok, może dwa lata, ogląda się przez oparcie swojego fotela. Dziewczyna skądś go kojarzy, wydaje się aż nazbyt znajomy. Kim on jest? Kala idzie przed Singhem na tył samolotu; jeszcze dziewięć rzędów foteli. Zwalnia i zaczyna dłubać spinką w kajdankach. Podczas treningu robiła to setki razy i otworzyła tysiące zamków, więc nie ma żadnych wątpliwości, że będzie wolna, jeszcze zanim dotrą na miejsce. Są siedem rzędów od celu, kiedy samolot wpada w turbulencję. Kala musi oprzeć się o jeden z foteli ramieniem, aby nie upaść. Kilku pasażerów ze świstem wciąga powietrze. Dziewczyna przejeżdża palcem po gładkim metalu kajdanek, sprawdzając, czy spinka jest nadal na swoim miejscu. Na szczęście tak. Pięć rzędów. Samolotem ponownie trzęsie, ale lżej niż poprzednio. Schowki nad głowami podróżnych trzeszczą. Jeszcze chwila i otworzy zamek. Trzy rzędy. Samolot gwałtownie zniża się o 40, 50 stóp. Nogi Kali – oraz agenta Singha – odrywają się od podłogi. Maszyna opada z głuchym łoskotem, lecz dziewczynie i policjantowi udaje się utrzymać równowagę. Kolejni pasażerowie głośno zasysają powietrze, paru krzyczy. – Niech się pani nie zatrzymuje – mówi Singh pewnym głosem, niezdradzającym żadnych oznak zdenerwowania; latanie to jego praca i już niejednokrotnie radził sobie z gorszymi turbulencjami. Klik, klik, klik – zewsząd słychać odgłosy zapinanych pośpiesznie pasów bezpieczeństwa. Kiedy mijają toaletę, Kali udaje się rozpracować zamek. Uwalnia lewy nadgarstek, wyciąga rękę i na powrót zatrzaskuje kajdanki, nadal

zakrywając dłonie szalem. Z tyłu samolotu stoją dwie osoby z personelu pokładowego. Stewardessa przypina się do rozkładanego siedzenia, towarzyszący jej mężczyzna usiłuje zaś zachować równowagę, zapierając się o ścianę i blat. Gdy spostrzega Kalę – bardzo młodą, piękną dziewczynę, której nigdy nie podejrzewałby o bycie terrorystką czy przestępczynią – jego oczy rozświetla błysk. Najwyraźniej uważa za zabawne, że to ta osóbka wywołała takie zamieszanie i została uznana za poważne zagrożenie bezpieczeństwa na pokładzie samolotu. Kala wychwytuje ledwie słyszalny odgłos z zewnątrz, jakby szarpnięcie w silniku. Spina się. Samolot znowu podskakuje. Steward uderza o blat. Singh leci do przodu, Kala czuje lufę pistoletu wbijającą się w jej plecy. Dziewczyna obawia się, że może zostać przypadkowo postrzelona; musi działać. Obraca się i podnosi lewą rękę, jakby zamierzała uderzyć. Singh nie spodziewa się takiego manewru i tylko bezsilnie patrzy na jej dłoń. Samolotem nadal buja. Mężczyzna próbuje zająć pozycję obronną, lecz dziewczyna zaciska obręcz kajdanek na pistolecie i pociąga broń do siebie prawą ręką, tym samym odbierając agentowi jego służbowego glocka. Singh jest zszokowany. Maszyna ponownie opada o kilkadziesiąt stóp. Kala stara się otworzyć kajdanki raz jeszcze, aby móc wziąć do ręki broń. Singh sięga po paralizator. Steward zaczyna rozumieć, co się dzieje, i przeświadczony, że każdy może zostać bohaterem, naciera na Kalę. Jego koleżanka krzyczy i zamyka oczy. Dzieli ich zaledwie pięć stóp. Kala podnosi broń. Po ciężarze glocka poznaje, że miała rację – naładowany jest gumowymi kulami. Prawdziwe znajdują się w dodatkowym magazynku, który agent ma przy sobie. Śmiertelny strzał musi być perfekcyjnie wymierzony. Singh rusza naprzód. Samolot znowu niespodziewanie opada i cała trójka odrywa się od podłogi. Dziewczynie wydaje się, jakby czas nagle zwolnił. Unosząc się w powietrzu, Kala łapie Singha za lewą rękę, tę, w której agent trzyma paralizator. Przyciąga go do siebie, przykłada lufę pistoletu do jego prawego oka i naciska spust. Przytłumiony huk wystrzału ginie w hałasie wywołanym przez turbulencje, przerażone krzyki, rozmowy, szuranie i szelesty oraz szum pracujących silników. Gumowa kula jest zbyt słaba, żeby przebić czaszkę, ale i tak mężczyzna umiera na miejscu, padając bez życia w ramiona Kali, nadal ściskając paralizator w ręce. Dziewczyna łapie broń i razi prądem stewarda, który natychmiast sztywnieje, a jego oczy wywracają się białkami do góry. Samolot gwałtownie obniża wysokość lotu i Kala nabiera pewności, że stracili silnik. Siedząca z tyłu stewardessa zaczyna krzyczeć. – Zamknij się! – syczy na nią, gramoląc się spod martwego agenta. Lecz kobieta nie zwraca na Kalę uwagi i nadal drze się jak opętana. – Ogarnij się i zamknij mordę! – mówi, tracąc wreszcie cierpliwość. Stewardessa nie przestaje krzyczeć. Kala mierzy do niej z pistoletu. Kobieta podnosi ręce, lecz dziewczyna i tak

strzela do niej trzykrotnie, błyskawicznie naciskając spust. Krzyk ustaje. Kala stoi przy pokładowej kuchni, kiedy samolot zaczyna spadać. Zapiera się obiema rękoma o drzwi toalety – nadal trzyma w prawej dłoni glocka, którego dociska na płask do plastikowej ścianki, żeby jej nie wypadł – i spogląda na kabinę pasażerską, ale chyba nikt nie zauważył, co się stało. Ludzie są zbyt przerażeni, zbyt skupieni na myśli o niechybnie zbliżającym się końcu. Nawet znajomo wyglądający chłopak nie patrzy już w jej kierunku, widzi jedynie czubek jego głowy, lekko uniesionej; chyba się modli, prosi, błaga. Tak jak każdy na pokładzie. Z głośników rozlega się głos kapitana. – Panie i panowie, proszę zachować spokój. Straciliśmy silnik, ale A340 może śmiało latać na dwóch. Znajdujemy się dwieście czterdzieści osiem mil morskich od wybrzeża Omanu i dostaliśmy pozwolenie na lądowanie awaryjne w najbliższej bazie wojskowej. Powtarzam, proszę zachować… Przerywa mu ogłuszający zgrzyt, po którym następuje miarowe łup, łup, łup rozchodzące się po kadłubie i odbijające echem w piersiach podróżnych. Komunikator jest nadal aktywny i pasażerowie słyszą odgłosy z kabiny pilota: jednoczesne pikanie mnóstwa kontrolek alarmowych. – Dopomóż nam, Boże – mówi pilot i zapada cisza. Samolot pikuje, spada szybko dziobem w dół. Kala szarpie drzwi do toalety, wchodzi do środka i zatrzaskuje zamek. Siada na klapie sedesowej i przygotowuje się na zderzenie, oddycha głęboko, zastanawia się, co robić, usiłuje zachować spokój. Nie przegra Endgame w taki sposób. Znajduje się na tyle samolotu, słyszy, jak z powodu opuszczających się klap na skrzydłach zmienia się strumień powietrza. Są nad wodą, czyli spróbują lądować awaryjnie. Jest w najbezpieczniejszym miejscu w razie katastrofy lotniczej. Aby się opanować, musi przypomnieć sobie wszystko, czego uczono ją na treningach, i tylko dzięki temu udaje jej się zachować względny spokój. Patrzy na swoje odbicie w lustrze. Przeżyje. Zwycięży. Modli się o odrobinę szczęścia i dziękuje mentorom za to, co od nich otrzymała, szczególnie za umiejętność pozostania przy zdrowych zmysłach nawet w obliczu katastrofy. Samolot spadnie. Uderzą w wodę za niecałe 60 sekund. Błogosławione. Niech będą błogosławione gwiazdy i życie, i śmierć. Niech będą błogosławione.

ALICE ULAPALA Grub Street Bar, Darwin, Australia

Alice siedzi w barze w Darwin. Kiedy spadły meteoryty, była u swojej ciotuni w Coffin Bay, teraz jest w domu. Knajpa świeci pustkami, zresztą jak zazwyczaj – są tu tylko barman i nawalony facet siedzący przy kontuarze, pewnie turysta. Nie zdaje sobie sprawy, gdzie się zapuścił i jakiego rodzaju klientelę się tutaj obsługuje. Alice nie ma nic przeciwko lokalnemu towarzychu, a jej ziomkowie nie mają nic przeciwko przyjezdnym. Sączy piwo z oszronionej szklanki i sięga po serwetkę. Znowu te same słowa, litery, liczby, ponownie, raz za razem: How he likes other almonds scarcely serves Caesar’s actions. HHLOASSCA. 8 8 12 15 1 19 19 3 1. Kreśli linie i rozrysowuje piktogramy, ale nic nie przychodzi jej do głowy. Szkicuje królika i wydaje z siebie cichy odgłos mający naśladować wystrzał z pistoletu. Alice wyobraża sobie polowanie na króliki na Wielkiej Pustyni Piaszczystej; tam chciałaby się teraz znaleźć. Spacerować, spać pod gwiazdami, skórować węże. A nie rozwiązywać zadania z matematyki. – Przecież to jakiś idiotyczny żart, bełkot, bełkot i jeszcze raz bełkot. Gdyby stawka nie była tak wysoka, rzuciłabym to w diabły. – Piwo wystarczająco zimne? – pyta ją barman. Ma na imię Tim, Alice zna go nie od dziś; jest szanowanym członkiem jej ludu i Endgame nie ma przed nim tajemnic. Od razu po przyjściu do baru pokazała mu tę nonsensowną zagadkę, ale, tak jak i ona, nie miał drygu do takich rzeczy. – Jest świetne. Tim uśmiecha się i kiwa głową. – Zimne piwko zazwyczaj pomaga mi myśleć. – Mnie też – odpowiada Alice, biorąc kolejny łyk. – Ale to jakaś durna łamigłówka. – Co? – pyta pijany turysta, odrywając wzrok od ekranu jedynego w knajpie telewizora, w którym leci jakiś mecz. Ma amerykański akcent. Nachyla się i spogląda na serwetkę Alice. – Zagadka, którą muszę rozwiązać. – Zagadka? Ale co tam masz, krzyżówkę? – Ześlizguje się ze stołka i podchodzi; skórę ma białą jak ryż, do tego czerwone włosy, zielone oczy, a na nosie okulary.

– Nie, ale też coś związanego ze słowami. – Alice i Tim spoglądają na siebie; barman wzrusza ramionami. – Masz, zerknij. Podsuwa serwetkę mężczyźnie. Turysta gapi się chwilę na jej bazgraninę, po czym podnosi zapisany kawałek papieru. – No i które to? – Zdanie na górze. – How he likes other almonds scarcely serves Caesar’s actions’? – Ano. Doprowadza mnie to do szału. I mówię ci, koleś, potrafię nakopać do dupy całej drużynie futbolowej, a to mnie przerasta. Mężczyzna wybucha śmiechem. – Ba, wyglądasz na taką. – Nie tylko wyglądam. – Dopija piwo. – Parę dni temu załatwiłam w Chinach dwóch kolesi, uratowałam z ich łap taką jedną Hinduskę. – Poważnie? Alice uśmiecha się i chcąc się upewnić, że turysta potraktuje jej słowa jak żart, odpowiada beztrosko: – Pewnie, że poważnie. – Ona dużo gada, kolego – tłumaczy mężczyźnie Tim, choć wie, że Alice nie kłamie. – Ja tam wam kłopotów nie przysporzę. Tim bez pytania podaje im obojgu następne piwa. Turysta sięga po portfel, ale Tim kręci głową. – Na koszt firmy. – Dzięki – mówi mężczyzna. Kładzie serwetkę na barze. Popołudniowe słońce wpada do środka przez barwione szkło. Neon reklamowy piwa Fosters buczy cichutko, ale jedynie Alice ma odpowiednio wyczulone zmysły, aby usłyszeć jednostajne brzęczenie. – A co mogę wygrać? – pyta nagle turysta. – Słucham? – Co mogę wygrać, jeśli rozwiążę zagadkę? – Aha. Uratujesz świat i ludzką rasę. Zapewnisz mojemu ludowi oraz wszystkim, których znam i kocham, miejsce w niebie. Czyli sporo. – Niezła nagroda, co? – Niezła. Ogromna. Największa. Alice upija łyk piwa. Turysta podnosi serwetkę. – Cóż, mogę pomóc, ale pod warunkiem, że o mnie też nie zapomnicie. Alice niespodziewanie wybucha śmiechem, Tim również. Mężczyzna patrzy na nich, niepewny, jak zinterpretować tę reakcję. – A płynie w twoich żyłach krew Koori, kolego? – pyta Tim. – Koori? Co to takiego? Alice prycha raz jeszcze, rozbawiona. – Nieważne. Dam ci coś innego. Dziewczyna sięga do kieszeni i wyciąga z niej spory zwitek banknotów, same duże nominały. Kładzie go na barze. – Co ty na to?

Turysta patrzy na pieniądze z szeroko otwartymi oczami. – Mówisz poważnie? – Nie jest to zbawienie wieczne, ale musi ci wystarczyć. Bierzesz albo nie. Lecz to ja zdecyduję, czy na nie zasłużyłeś. – I bez głupot – dodaje Tim, mierząc turystę nieprzyjaznym wzrokiem. – Aha – mówi mężczyzna. – Myślałem, że robicie sobie jaja. – Nie robimy – mówi Alice, wiercąc się na stołku. – Mówiłam poważnie, że dałabym radę drużynie futbolowej. – A o tych dwóch w Chinach? – Mężczyzna przełyka ciężko ślinę. – Tak, to też. – Dziewczyna puszcza do niego oko. Turysta rozluźnia się nieco po znaczącym mrugnięciu. Patrzy łakomie na pieniądze. – Tak w ogóle… jak masz na imię? – Alice Sto Dwunasta. – Tim Osiemdziesiąty Szósty – dodaje barman. – A ja jestem Dave… Pierwszy. Chyba. – Śmiem wątpić – mówi Tim, wiedząc, że Dave nie może być pierwszy, bez względu na to, z jakiej linii pochodzi. Alice chce mieć już to za sobą i nie ma zamiaru kontynuować czczej gadaniny. – No to dajesz, Dave. Turysta podnosi serwetkę i pokazuje palcem na wypisane na niej słowa: – Cóż, to zdecydowanie kod. Pierwsze litery każdego wyrazu nic nam nie powiedzą, ale pierwsze dwie litery, o tutaj i tutaj, a potem odtąd dotąd, już coś znaczą. Alice bierze od niego serwetkę. Dave przypatruje się jej uważnie. Na ekranie nadają specjalne wydanie serwisu informacyjnego. – Czyli h, okej, potem h-e, następnie l-i, dalej o i a-l, s-c, s-e, c-a, a-c. Tim patrzy na nich, zaskoczony szerokim uśmiechem Alice. – Nie nadążam. Dziewczyna patrzy z podziwem na Dave’a: – Chryste, stary! To pierwiastki! – Ano. Alice uderza otwartą dłonią w bar, tak mocno, że aż podskakują wszystkie stojące na nim naczynia; Dave również. Tim kręci z niedowierzaniem głową, prychając. – Pieniądze są twoje, koleś. A jeśli przyjdzie co do czego, możesz liczyć na pomoc każdego Koori – mówi Alice, zrywając się ze stołka. Na ekranie telewizora leci animowana rekonstrukcja katastrofy lotniczej na Oceanie Indyjskim. Dave patrzy na banknoty. Zanim zdąży podziękować, Alice jest już na zewnątrz. – Nie powiedziałeś mi, kim są ci Koori – zwraca się do Tima. – To nowi władcy świata – odpowiada barman, czyszcząc szklankę starym ręcznikiem. – To nowi władcy świata.

KALA MOZAMI Ocean Indyjski, około 120 kilometrów od wybrzeża Omanu

Samolot uderza w wodę z prędkością 175 mil na godzinę. Kala usiłuje zachować spokój, ale trudno utrzymać nerwy na wodzy podczas katastrofy lotniczej, która jest, krótko mówiąc, przeżyciem dość nieprzyjemnym. Najgorsze nie jest samo uderzenie. Ani trzaskające drzwi od toalety i spadające z półek rzeczy. Ani krawędź zlewu wbijająca się Kali pod żebra; jeśli nie przetnie jej na pół, będzie miała brzydkie sińce. Ani smród paliwa, wody morskiej, dymu, płonących ludzkich włosów i spalonej gumy. Ani nawet niepewność, co stanie się za chwilę. Najgorsze są dźwięki. Samolot ryczy, spadając. Pilot mamrocze nieistotne już instrukcje, z kabiny dochodzą ledwie słyszalne, spanikowane szepty. Potem ogłuszający plusk kadłuba ślizgającego się po powierzchni oceanu. Metaliczny zgrzyt klap odrywających się od skrzydeł i obijających o maszynę. Buczenie rozlatujących się silników, do których leje się woda. Pierwsza eksplozja wręcz przynosi jej ulgę. Krzyki. Zewsząd. Jęki, płacz dziecka, wycie. Kolejny wybuch, bliżej dziobu. Pada elektryczność, gasną światła. Na krótką chwilę zapada cisza. Najgłębsza, najciemniejsza, najcichsza cisza, jaką kiedykolwiek usłyszała. Migają czerwone lampki awaryjne. Kala sprawdza, czy nie odniosła ran. Jej prawy nadgarstek nadal tkwi w obręczy kajdanek. Nie wypuściła pistoletu. Jest posiniaczona i poobijana, połowa głowy lepi się od krwi. Niewykluczone, że ma złamane żebro, ale przeżyje. Na pewno serce ma nieuszkodzone, oddycha normalnie. Krążąca w żyłach adrenalina daje jej energetycznego kopniaka. Próbuje otworzyć drzwi, ale ani drgną. Kopie w nie mocno i uchylają się do połowy, zablokowane zwłokami agenta Singha. Przechodzi nad ciałem martwego gliniarza, schyla się i sięga do jego kabury po magazynek z ostrą amunicją; w jednej z kieszeni marynarki znajduje też kluczyk do kajdanek. Otwiera nim obręcz na prawym nadgarstku, kajdanki spadają na podłogę. Do tylnej kieszeni spodni wkłada dodatkowy magazynek. Rozgląda się po kabinie i widzi, że większość pasażerów nadal siedzi na swoich miejscach, próbując otrząsnąć się z szoku. Spora dziura zionie po prawej stronie samolotu; wpadają przez nią, przedzierając się przez dym, promienie słońca. Na środku kabiny płonie jakaś kobieta, parę osób próbuje ugasić ją kocami. Nieco bliżej Kala widzi skrzynie z ładunkiem, które przebiły podłogę i zmiażdżyły fotele; te z kolei wbiły się w schowki nad głowami martwych podróżnych. Z kabli lecą iskry; zwisa z nich oderwana noga, jej właściciel

został przygnieciony. Parę rzędów przed nią ktoś wrzeszczy. Trudno stwierdzić, czy głos ten należy do mężczyzny, czy do kobiety. Kala toruje sobie drogę naprzód. Spostrzega kawał metalu tkwiącego w oparciu jednego z foteli; blacha odcięła głowę pasażerowi siedzącemu obok krzykacza. Osoba po drugiej stronie korytarza drze się, powtarzając panicznie: „Gdzie jest jego głowa, gdzie jest głowa?”, ale nikt nie odpowiada. Po chwili ktoś każe się jej zamknąć, ale ona nie reaguje. Z przodu kabiny panuje jakieś poruszenie i nagle rozlega się głośny skrzypiący dźwięk. Kala zauważa, że samolot nabiera wody – i to szybko. Kadłub zaczyna przechylać się do przodu. Skrzydła, póki są nienaruszone, utrzymają maszynę na powierzchni, ale i tak będzie się zanurzała, aż wreszcie zatonie. Dziewczyna musi się stąd wydostać, teraz, teraz, teraz. Ktoś do niej podchodzi; to chłopak, który się jej przypatrywał. Jest wystraszony i roztrzęsiony, ale nie odniósł poważnych obrażeń i też zdaje sobie sprawę z tego, że trzeba się stąd wydostać. Kala otwiera najbliższy schowek i wyciąga z niego apteczkę oraz transponder. Odwraca się do drzwi awaryjnych, kiedy chłopak mówi: – Potrzebujesz swojej torby? Katastrofy lotnicze są naprawdę dziwne, myśli. Christopher patrzy na nią, czekając przy rzędzie, w którym siedziała. – Tak! – próbuje przekrzyczeć hałas. Chłopak sięga do schowka i wyciąga z niej torbę Kali, jedyną, jaką zabrała. To nie przypadek. Obserwował mnie. Będzie musiała się tym zająć. Ale później. Cofa się do kuchni. Dwa wózki cateringowe wytoczyły się ze swoich stanowisk i blokują drzwi. Tacki, kubki i dzbanki walają się po podłodze. Pęknięte puszki sprite’a i coli z sykiem plują gazowanymi napojami. Pod nogami Kali brzęczą buteleczki z alkoholem. Podchodzi do wyjścia awaryjnego z prawej strony samolotu i ciągnie za pokryte ostrzegawczymi napisami i naklejkami uchwyty. Popycha mocno. Drzwi otwierają się, pompując jednocześnie gumowy ponton. Na zewnątrz jest jasno i spokojnie. Ocean ciągnie się po horyzont. Powinniśmy na naszą planetę mówić Ocean, a nie Ziemia, myśli Kala. Woda zaczyna podmywać próg przy drzwiach. Dziewczyna wie, że jeszcze chwila i samolot pójdzie na dno. – Gotowa? – pyta drżącym głosem Christopher. Kala zdążyła już o nim zapomnieć. Odwraca się do niego, chcąc powiedzieć, że tak, jest gotowa, ale nie może otworzyć ust. Chłopak jest silny, wysoki, dobrze zbudowany. Jego lewe ramię krwawi. Przy prawym oku wykwita siniec. – Tak – mówi wreszcie Kala. Przestępuje próg i staje na pontonie. Słyszy dziewczynkę błagającą po arabsku swoją matkę, aby nie pozwoliła jej umrzeć. Rodzic pewnym i silnym głosem zapewnia ją, że wszystko będzie dobrze. Niespodziewanie chłopak, jakby rozumiał, co mówią, unosi palec, każąc jej czekać. Odwraca się i idzie w kierunku dziewczynki i jej matki stojących przy ostatnim rzędzie. Brodząc po kostki w ciemnej wodzie, której stopniowo przybywa, podchodzi do nich;

najwyraźniej nic im nie jest, jakby sam bóg miał je w swojej opiece. Chłopak łapie kobietę za ramię. – Chodźcie! – mówi po angielsku. Kala wie, że jedynymi mężczyznami, jacy kiedykolwiek dotknęli pasażerkę, są jej ojciec oraz mąż. Może starszy brat. To, co zrobił Christopher, było niedopuszczalne na Środkowym Wschodnie, bez względu na okoliczności. – Szybciej! – mówi i ciągnie kobietę z dzieckiem za sobą. Zmącona woda sięga im już do kolan. Matka kiwa głową i rusza do drzwi. Kala siedzi w pontonie. Chłopak prowadzi kobietę i dziecko. – Co z pozostałymi? – pyta po arabsku dziewczynka. Christopher nie rozumie ani słowa. – Nie ma czasu – odpowiada za niego Kala. Matka patrzy na nią z przestrachem; jej hidżab nadal leży perfekcyjnie. Oczy otwarła tak szeroko, że przypominają świeżo wybite miedziane monety. Kala odpina tratwę, lecz nie może się odepchnąć, gdyż woda została zassana do środka tak szybko, że żółta guma zahaczyła o metal. Tuż przed tym, jak korytarz zostaje całkowicie zalany, ze szpary pomiędzy drzwiami a powierzchnią oceanu dochodzi ich rozpaczliwe wołanie o pomoc, z wody wystrzeliwuje czyjaś dłoń. Lecz człowiek ten nie jest zdolny pokonać siły ciągnącej go na dno. Kali udaje się odepchnąć ponton. Oddalają się od samolotu. Cała czwórka patrzy ze strachem na tonącą maszynę. Znika dziób, unosi się ogon. Jakieś przypadkowe rzeczy wypływają na powierzchnię – poduszki, kawałki pianki, oderwane części ciał, ale nikogo żywego. Przez jakąś minutę, kiedy uwięzieni w środku pasażerowie toną, a samolot unosi się tuż pod powierzchnią, z wody wystają lotki i stateczniki. Bąbelki z ostatniej poduszki powietrznej unoszą się chwilę na spokojnej toni oceanu. Samolot zostaje połknięty przez otchłań i znika. Ot tak, po prostu, znika. Razem z pasażerami na pokładzie. Nieodwołalnie, na zawsze. – Mam transponder – mówi Kala. – A tutaj jest telefon satelitarny – dodaje Christopher, poklepując jej torbę. Skąd on to wie? – zastanawia się Kala. Będzie musiała go o to zapytać. Dziewczynka zaczyna płakać, matka usiłuje ją uspokoić. Ocean szumi łagodnie, prawie nie ma wiatru. Słońce powoli chyli się ku zachodowi. Nikt więcej nie przeżył. Błogosławione jest życie, myśli Kala. I śmierć. Po chwili dziecko przestaje szlochać i zapada cisza. Są sami na tratwie dryfującej pośrodku oceanu.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Warsztat Renza, An Nabi Yunus, Mosul, Irak

Sarę i Jago wita na lotnisku przysadzisty, jowialny 47-letni mężczyzna o imieniu Renzo, który załatwił im pominięcie kontroli. W przeciwieństwie do dwójki nowo przybyłych, pocących się w irackim upale, ich gospodarz nie wydaje się szczególnie zmęczony panującym skwarem. Przyzwyczaił się do tutejszej pogody. I choć jest przy kości, Sarah dostrzega – po jego ruchach, po tym, jak mierzy ją wzrokiem – że Renzo to nikt inny jak dawny Gracz. – Wszystko, cały czas, wszędzie… – mówi po angielsku, patrząc na Jago. – Tak jest mówione, tak zostało powiedziane i tak będzie – kończy Olmek. Renzo szczerzy zęby w uśmiechu i klepie chłopaka po ramieniu. – Zbyt długo żeśmy się nie widzieli, Jago. Ostatnim razem chowałeś się za matczyną spódnicą. Jago ewidentnie nie czuje się komfortowo, słysząc te słowa. – Tak, Renzo. Sporo czasu minęło – mówi, patrząc na Sarę. – Żeś wyrósł. Duży chłop, duży Gracz – gwiżdże z podziwem Renzo, odwracając się do Sary. – A to kto? – Nazywam się Sarah Alopay, jestem Cahokianką z 233 ludu. Pracujemy razem. – Czyżby? – prycha Renzo, dając wyraz swojemu niezadowoleniu. – To moje Endgame, Renzo – mówi chłodno Jago, a jego twarz ciemnieje. – Ale grasz dla nas. Żeby nasz lud przetrwał, a nie żeby zaimponować jakiejś gringa – syczy, przyglądając się Sarze. – Tyle dobrego, że jest niezła. – Zamknij się, grubasie, albo pokażę ci moje Endgame – grozi Sarah. Renzo wybucha śmiechem. – Bojowa. Dobrze. Nie martw się, Saro Alopay, nie chciałem, cię urazić. Gracze zabijają Graczy, tak mówi nasz lud. Pulchni byli Gracze tylko niosą pomoc, jeśli zostaną wezwani. Chodźcie. Mężczyzna prowadzi ich do żółtego pikapa. Kilka minut później jadą przez ulice Mosulu. Sarah usiadła z tyłu, a Jago na fotelu pasażera, obok Renza. Nie dość, że hałas na zewnątrz jest ogłuszający, to ich kierowca na dodatek włącza radio. Jago nachyla się do niego, nie chcąc, żeby Sarah słyszała ich rozmowę: – Nie kwestionuj głośno moich decyzji – syczy Jago. Renzo posyła mu szeroki uśmiech, który jednak zamiera, kiedy mężczyzna dostrzega powagę na twarzy krewniaka. – Przepraszam. To się więcej nie powtórzy. – Dobrze – mówi usatysfakcjonowany Jago, rozsiadając się w fotelu. Renzo boi się nie chłopaka, ale jego rodziców. To dzięki ofiarowanemu przez

nich hojnemu „stypendium” ukończył szkołę inżynierską, co pozwoliło mu założyć tutaj warsztat, w którym naprawiał podczas wojny amerykańskie pojazdy wojskowe. Zbił na tym małą fortunę. Co Tlalocowie dali, Tlalocowie mogą odebrać. Nawet byłemu Graczowi. Renzo zdaje sobie z tego sprawę. Oczywiście nie ma to już zbyt dużego znaczenia, skoro rozpoczęło się Endgame. Sarah nachyla się do nich i podnosi głos, żeby ją usłyszano: – O czym gadacie? – Mówiłem Renzo, że potrzebujemy nowych paszportów i wiz – odpowiada Jago. – Skoro ktoś siedzi nam na ogonie, potrzebujemy nowych tożsamości. – Dobry pomysł – przytakuje mu Sarah. – O nic się nie bój! Renzo się wszystkim zajmie – woła entuzjastycznie mężczyzna. I nie rzuca słów na wiatr, co staje się jasne, kiedy wjeżdżają do ogromnego, klimatyzowanego warsztatu, jego bazy operacyjnej. Ma tam wszystko, czego potrzebują Sarah i Jago, a nawet i więcej: nowe telefony, laptopy, przetwornice, karty SIM, urządzenia do kodowania, wizy do ponad 40 krajów, czeki podróżne, pieniądze, podrobione paszporty, sprzęt medyczny, ubrania, rękawice, kamizelki kuloodporne. A także urządzenia naprowadzające i odbiorniki. Ponadto pistolety Browning i karabiny maszynowe M4 z podlufową wyrzutnią granatów M203. Oraz dwa specjalne pistolety z ceramiki i plastiku niewidoczne nawet dla zaawansowanych urządzeń. To, co musiał zrobić, aby zdobyć ten sprzęt od amerykańskich jednostek specjalnych, jak sam mówi, jest niezłym materiałem na książkę. – Nieźle się tutaj urządziłeś, Renzo – odzywa się Jago, oglądając jeden z nietypowych pistoletów. – Powiem rodzicom, że dobrze ulokowali pieniądze. – To niesamowite – zgadza się z nim Sarah, rozglądając się. Jest pod wrażeniem: żaden były Gracz cahokiański nie dysponuje podobnym arsenałem. Podjęła mądrą decyzję, sprzymierzając się z Jago. – A nie pokazałem wam jeszcze najlepszego – mówi Renzo. Najwyraźniej tym najlepszym czymś jest wyglądający na rupieć peugeot 307 hatchback z 2003 roku. Pomalowano go jasnoniebieskim lakierem, a na masce narysowano duży kwiat. Z lusterka zwisają hipisowskie świecidełka i talizmany. Ma obniżone zawieszenie, sfatygowaną tapicerkę i spore wgniecenie w przednim zderzaku po prawej stronie. Karoseria zaczyna rdzewieć. Nadtłuczoną tylną szybę zdobi pajęczynka wielkości pięści. – Jeździsz tym po Mosulu? – pyta z niedowierzaniem Jago. – Z kwiatkiem? Renzo czule przejeżdża dłonią po masce auta. – Kwiatek działa jak urok. Ludzie myślą sobie: „O, jedzie człowiek tak durny, że nie ma nic do ukrycia”. – Aha, na pewno – mówi Sarah, uśmiechając się pobłażliwie. – I to ma być to „najlepsze”? Przecież to zwyczajny szmelc – mówi Jago. – Pracuję nad tym cackiem od miesięcy – oburza się Renzo. – To nie żaden szmelc. Mężczyzna tłumaczy, że wgniecenia są na pokaz, a całe podwozie zostało przebudowane i jest lepsze niż nowe. Silnik o mocy 487 koni mechanicznych zamiast standardowych 108. Cała karoseria jest kuloodporna. Od spodu

zamontował tarczę przeciwwybuchową. Auto posiada 15 skrytek przemytniczych, w tym jedną wystarczająco dużą, aby zmieścił się w niej człowiek. Tablice rejestracyjne pokryte są specjalnym e-tuszem i numery można dowolnie zmieniać; w pamięci znajdują się blachy tureckie, irackie, greckie, włoskie, liechtensteińskie, austriackie, francuskie i izraelskie. Kwiat na masce również namalowano e-tuszem i można zamiast niego wyświetlić gwiazdę, półksiężyc, pacyfę, żółwia lub, po prostu, usunąć. Ponadto samochód wyposażony jest w komputer o dużej mocy obliczeniowej, z węglowymi nanoprzełącznikami i nadajnikami satelitarnymi, które za pomocą zaszyfrowanego sygnału kontrolują wszystkie systemy. – Już prawie skończyłem z przednią szybą – mówi Renzo, któremu braknie tchu od całej tej gadki na temat samochodu. – Montuje cyfrowy wyświetlacz, który będzie pokazywał mapę, informacje na temat ruchu ulicznego, co tylko chcecie. Aha, no i noktowizor. Nie zapomnijmy o noktowizorze. – I to dla mnie? – pyta zaskoczony Jago, jakby nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Ogląda się na Sarę. – Dla nas? – poprawia się. Renzo kiwa głową. – Nie podoba mi się to całe Endgame. Miałem nadzieję, że zacznie się już po mojej śmierci. Jestem bogaty. Mam dobre życie – wzdycha dramatycznie Renzo, a Sarah ledwie powstrzymuje się od śmiechu. – Cieszę się, że mogę zrobić chociaż tyle dla Gracza z mojego ludu. Dzięki tobie Renzo ma szansę przeżyć. Jestem dumny, że mogę ci go dać. Jago ściska dłoń Renza. – Jestem dumny, że mogę go przyjąć, bracie. Na obiad jedzą grillowaną jagnięcinę z miętą i ryżem. Na deser mają soczyste figi spryskane słodkim syropem, które zapijają herbatą. Dyskutują o podróży do Włoch – pojadą podrasowanym peugeotem 307 przez Turcję, Bułgarię, Serbię, Chorwację i Słowenię. Do pokonania mają 2341,74 mili. Po jedzeniu robią, co mogą, aby się odrobinę zrelaksować. Renzo siada na fotelu pasażera peugeota 307 i uruchamia urządzenia diagnostyczne. Jago, wyłożony na jednej ze skórzanych kanap Renza, ogląda bez głosu telewizję Al Jazeera. Sarah stoi przed rozłożoną na blacie ogromną mapą świata. Kładzie w rozmaitych miejscach nieduże srebrne sześciokątne nakrętki. Niektóre wydają się przypadkowe: południowo-wschodnia Syberia, okolice japońskiego archipelagu Riukiu, gdzieś u południowego wybrzeża RPA. Inne są z kolei kompletnie przewidywalne: piramidy w Gizie, Machu Picchu, Stonehenge. I jedno, które nie jest ani przypadkowe, ani przewidywalne, a do tego znajduje się całkiem blisko. Sarah nachyla się nad mapą. Siada przy małym laptopie i wystukuje na klawiaturze ciąg liczb w pasku Google. Po chwili na ekranie wyświetlają się wyniki. – Czy któryś z was słyszał o Gobekli Tepe w Turcji? – rzuca pytanie. Słowo gobekli jest jej znane, po starocahokiańsku oznacza „wzgórze o zaokrąglonym wierzchołku” i odnosi się zazwyczaj do dawnych kurhanów. Lecz czemu miałoby to mieć związek z jakimś miejscem na południu Turcji? Sarah nie zna odpowiedzi.

– Nie – woła z kanapy Jago. – Gobekli Tepe? Pewnie! – krzyczy z 307 Renzo. – Co to takiego? – Miejsce wykopalisk archeologicznych w Turcji. Niedaleko stąd. Nikt nie wie, kto i jak zbudował Gobekli Tepe. Przy okazji odkrycia budowli zakwestionowano parę teorii. Na przykład na temat tego, kiedy ludzie zaczęli wznosić miasta, czcić bóstwa w świątyniach, kogo i dlaczego wyznawali. Tego typu błahostki. – Związane z Endgame – ożywił się Jago. – Właśnie – mówi wysiadający z samochodu Renzo. Sarah opiera się o stół i gapi na kawałek mapy wokół nakrętki. – Myślisz, że powinniśmy tam pojechać? – pyta Jago. Cahokianka zastanawia się przez chwilę. Renzo wyciera ręce w szmatkę i podchodzi do telewizora. – Naprawdę nie mam pojęcia – mówi wreszcie Sarah. – Bardzo chciałabym się najpierw zobaczyć z tym całym Musterionem. – Zgoda – przytakuje jej Jago. Renzo pokazuje na telewizor. – Możesz włączyć dźwięk? Jago podnosi pilota i naciska przycisk. Renzo podchodzi do ekranu i tłumaczy z arabskiego: – Rozbił się samolot. Pasażerski. Qatar Airways 832 z Changzhou do Dubaju. – Gdzie spadł? – pyta Sarah. – Morze Arabskie. – Ktoś przeżył? – docieka chłopak. – Prawdopodobnie. Odbierają sygnał z transpondera. Omańska ekipa ratunkowa jest już w drodze. Żadnego innego kontaktu. Nie dowiemy się niczego więcej, póki ratownicy nie dotrą na miejsce. – Changzhou – powtarza w zamyśleniu Sarah. – Myślisz, że ktoś z pozostałych był na pokładzie? – Możliwe. Nie zdziwiłabym się, jeśli dlatego by się rozbił. Nie byłoby jednak tak źle, jeśli stracilibyśmy jakiegoś Gracza, prawda? – Nie – mówi Jago. – Nie byłoby. Ponownie wyłącza pilotem dźwięk. Renzo wraca do auta i znowu zaczyna przy nim grzebać. – Jeszcze parę dni i ta dziecina będzie chodzić jak ta lala – woła. I wtedy rozdzwania się telefon Sary. Sięga po niego do plecaka; na wyświetlaczu pojawia się numer innego telefonu satelitarnego. Dziewczyna wyłącza sprzęt, choć jakaś cząstka jej ma nadzieję, że to Christopher. Nie odpowiedziała na żadną próbę kontaktu z jego strony – chce już pozostawić tę część swojego życia za sobą – ale miło byłoby wiedzieć, że gdzieś tam jest, cały i zdrowy. Może to samolubne, lecz cieszy się, że dalej o niej myśli. – Kto to? – pyta Jago. – Nie wiem – mówi mu Sarah – ale An może próbować nas namierzyć. Musimy się pozbyć tego telefonu, Feo. – Zostawcie go tutaj – proponuje Renzo. – Jeśli chcecie, wyczyszczę go i zainstaluję oprogramowanie, które będzie przekierowywało i szyfrowało

połączenia na wasze nowe telefony. – Dzięki, byłoby super – bąka Sarah, wracając do mapy. Jago kładzie się na kanapie i ucina sobie drzemkę. Renzo majstruje przy przejściówce do kabli. Sarah patrzy na młodego Olmeka. Dobrze wygląda, wyciągnięty na kanapie. Spokojnie. Ma nagłą ochotę położyć się obok. Nie chce być sama. Nie, kiedy nadal jest szansa nawiązać jakąś normalną relację, kiedy świat wygląda zwyczajnie, choć takie nie jest. Uśmiecha się do siebie, dla siebie, i spogląda na mapę. Po paru minutach znowu podnosi głowę. Chłopak nadal wygląda tak samo spokojnie i atrakcyjnie, nie może mu się oprzeć. Zresztą, co jej zależy. Podchodzi do kanapy i kładzie się obok niego. Ciepło jego ciała momentalnie ją rozgrzewa. Nareszcie jest jej dobrze. Tak bardzo dobrze.

Nikt na Ziemi nie poznał w pełni: Piramid w Gizie. Rysunków z Nazca. Moai. Stonehenge. Sfinksa. Machu Picchu. Gobekli Tepe. Carnac. Aramu Muru. Zigguratu w Ur. Teotihuacani. Angkor Wat. Puma Punku. Terakotowej Armii. Piramid w Meroe. Sacsayhuamánu. Wielkiego Dolmenu Zambujeiro. Nikt na Ziemi ich nie poznał. Lecz ktoś, coś, gdzieś tak…

CHRISTOPHER VANDERKAMP, KALA MOZAMI Tratwa, Ocean Indyjski ~ 120 kilometrów od wybrzeża Omanu

Christopher przycupnął przy krawędzi pontonu. Matka z córką śpią. Kala również. Morze jest spokojne, a niebo czyste i ciemne, poprzetykane gwiazdami. Nigdy nie widział tylu gwiazd, nawet na biwakach w Nebrasce. Patrzy na zegarek. Samolot zatonął 4,5 godziny temu. Transponder nie przestaje nadawać. Kala odmówiła użycia telefonu satelitarnego, ale dodała, że jeśli pomoc nie przybędzie do świtu, wtedy sama zadzwoni. Do tej pory mają polegać na transponderze. Teraz, kiedy samolot leży na dnie, nie może przestać myśleć o katastrofie. Gdy uderzyli w wodę, nie dochodziło jeszcze do niego, co się dzieje, lecz teraz czuje się przytłoczony i otumaniony. Przeżył katastrofę lotniczą. Przerażającą pierdoloną katastrofę lotniczą. Chciałby zobaczyć Sarę. Potrzebuje jej. Chciałby jej dotknąć. Potrzebuje jej dotknąć. Spogląda na torbę Kali, w której znajduje się telefon satelitarny. Potem patrzy na nią. Dziewczynę, która wyskoczyła z budynku i wylądowała bez szwanku na ziemi. Dziewczynę, która jakimś sposobem rozbroiła próbującego ją aresztować agenta. Christopher widział twarz martwego policjanta, kiedy wysiadał z samolotu; dostrzegł ranę postrzałową. Nie ma wątpliwości, co było powodem jego śmierci. Strzał z bliskiej odległości prosto w oko. Co oznacza, że Kala ma pistolet. Jego towarzyszka śpi mocno i spokojnie, jakby nic się nie stało, jakby nie zabiła człowieka i nie pozwoliła zginąć kilkudziesięciu pasażerom. Kiedy Sarah opowiadała mu o Endgame i Graczach, wszystko to wydawało mu się nierealne. Teraz, kiedy przekonał się, czym jest Gra, i zobaczył, do czego zdolni są jej uczestnicy, ma wrażenie, że jest aż nazbyt prawdziwa. Czy Sarah byłaby zdolna strzelić tamtemu mężczyźnie prosto w twarz? Czy odłączyłaby ponton, nie dając szansy ewakuować się innym ludziom? Christopher w to nie wierzy. Musi usłyszeć głos Sary. Porozmawiać z nią. Upewnić się, że jest cała. Sięga po torbę Kali i przysuwa do siebie po gumowym dnie. Rozpina ją powoli i wyciąga telefon. Włącza go i przyciska do piersi, żeby nikogo nie obudzić. Odczekuje chwilę; wyświetlacz jarzy się na zielono. Wycisza klawiaturę i wybiera numer. Rozlega się sygnał. Jeden, dwa, trzy. Poczta głosowa.

Bip. – Saro. Saro, to ja – szepcze. – Nie wiem, co powiedzieć… Po… Poleciałem za tobą, co pewnie było głupie, ale to zrobiłem. Kocham cię, Saro. Poszedłem do pagody, ale ciebie tam nie było, śledziłem więc kogoś innego, kolejnego Gracza. Kalę jakąś tam. Boże. Ona… Nie wiem, kim ona jest. Na pewno nie tobą. Na linii zaczyna trzeszczeć i połączenie zostaje zerwane. Christopher spogląda na klawiaturę. Powinien zadzwonić raz jeszcze? Może tym razem odbierze? Lecz jeśli Kala złapie go z telefonem, będzie miał przesrane. Nie. Wyłącza sprzęt i wyświetlacz gaśnie. Odkłada go szybko do torby. Kładzie się na plecach i wzdycha. Czuje ocean pod swoimi łopatkami, kręgosłupem i pośladkami. Jakby leżał na łóżku wodnym. Tak wiele gwiazd. Tak wiele. Pierdolona katastrofa. Tak wiele gwiazd. Tak wiele ofiar. Katastrofa… ocean… pistolet… Sarah… gwiazdy. Sen. Zostaje brutalnie zbudzony. Nadal jest ciemno i gwiazdy lśnią na niebie niczym tanie świecidełka. Boli go bok. Kala stoi nad nim. Christopher rozciera oczy. – Czemu mnie kopnęłaś? Chłopak usiłuje wstać. – Po co do niej zadzwoniłeś? – syczy Kala, wymachując telefonem jak bronią. Christopher wygląda zza jej nóg, próbując coś dojrzeć. Przemyka na przeciwległy koniec tratwy i mruży oczy, żeby lepiej widzieć w ciemności. Nie ma ich. Zniknęły. Patrzy na ukrytą w mroku twarz Kali. – Gdzie one są? – mówi, wiedząc, że jego głos zdradza, jak bardzo się boi. – Odeszły. – Że… że co? – Nie ma ich. – Zabiłaś je? – Zapomnij o nich. Były duchami. Wy wszyscy jesteście. Wspomnij je, kogokolwiek, raz jeszcze, a dołączysz do nich w piekle. – Zabiłaś je? – dopytuje. Kala błyskawicznym ruchem łapie Christophera za jabłko Adama, ściskając je kciukiem i palcem wskazującym. – Mówię śmiertelnie poważnie, Christopherze Vanderkampie. Chłopak nie może wydusić z siebie słowa, oczy wychodzą mu z orbit. – Zajrzałam do twojego paszportu. Omaha. Tak jak Cahokianka. A teraz powiedz mi, czemu do niej zadzwoniłeś. I pamiętaj, ani słowa o tamtych. Kala zabiera dłoń. Christopher odkasłuje. Czemu je zabiła? Jak? Utopiła? Złamała im karki? Udusiła? Kim zajęła się najpierw, matką czy córką? Przewraca mu się w żołądku. Jedyne, co może zrobić, to wstrzymać wymioty.

– Cahokianka! – warczy Kala. – Jestem… jestem jej chłopakiem. Dziewczyna wybucha histerycznym śmiechem, odrzucając głowę do tyłu. Christopher dostrzega, że Kala trzyma w ręce pistolet. Zastrzeliła je? Nie. Usłyszałby. Nagle wyłapuje dochodzące z oddali słabe szu, szu, szu śmigieł helikoptera. Ratunek. – Cudowna historia miłosna opowiedziana przed końcem świata – krzyczy Kala z płonącymi oczyma. – Żałosne. A twoje imię! „Przynoszący Chrystusa”! Co za żart. Hałas wydawany przez zmierzającą ku nim maszynę jest coraz wyraźniejszy. Kala próbuje wypatrzyć śmigłowiec na horyzoncie, ale ekipa ratunkowa jest jeszcze zbyt daleko, żeby mogła go dojrzeć. – Posłuchaj mnie uważnie, Christopherze. Jesteś moim towarzyszem, a ja nazywam się Jane Mathews – wypowiada te słowa z niespodziewanie naturalnym amerykańskim akcentem, z nieco południowym zaśpiewem, jakby pochodziła z Oklahomy lub zachodniego Arkansas. – Będzie z tym mały problem, bo mojego imienia nie ma na liście pasażerów, ale załoga helikoptera nie posiada takich informacji. Poświadczysz za mnie. Spotkaliśmy się trzy dni temu w Xi’an, polubiliśmy się. Odkąd się poznaliśmy, spędzamy ze sobą każdą minutę. Każdą minutę. Jak wielu ludzi na tym świecie mamy obsesję na punkcie meteorytów i lecieliśmy stamtąd do Al-Ajn zobaczyć krater. Na lewym pośladku mam znamię przypominające płetwę rekina. A ty? Jakieś znamiona? – Duży pieprzyk za kolanem. – Którym? – Lewym. – Jeśli kłamiesz, zabiję cię. – Nie kłamię. – Świetnie. Dostaniemy się do Dubaju, jak planowaliśmy. Potem, kiedy już nas zwolnią, pojedziemy do Turcji. Światło reflektora poszukiwawczego przesuwa się po powierzchni wody na zachód od tratwy. – Powtórz to, co powiedziałam. Christopher recytuje usłyszane informacje. Kala poprawia go w sprawie pośladka, na którym ma znamię. – A co z katastrofą? – pyta chłopak. – A co ma być? Samolot się rozbił i tyle. Jesteśmy jedynymi, którzy przeżyli. Rzuciło nas na tył. Reszta straciła przytomność przy zderzeniu, my nie. Uciekliśmy. Maszyna zatonęła. – Pistolet? Kala wyrzuca broń do wody. – Nie potrzebuję go, żeby cię zabić. Christopher rozważa wepchnięcie jej do morza, ale widział, jaka jest szybka. – Moje ręce są szybsze niż twój umysł – mówi Kala, jakby czytała mu w myślach. – Pamiętaj, Jane Mathews. Jesteśmy razem. Jesteśmy zakochani. Al-Ajn. Znamię w kształcie płetwy rekina.

– Tak, zrozum… Nie udaje mu się dokończyć zdania. Kala dopada do niego szybciej niż tylny obrońca rzucający się do błyskawicznego ataku, wymierza mu dwa ciosy w szczękę i Christopher traci przytomność.

CHIYOKO TAKEDA Autobus z Kayseri do Urfy, autostrada E90, Turcja

Chiyoko jedzie autokarem na południowy wschód, z Kayseri do Urfy. Nie miała ochoty zahaczać o Irak, a podejrzewa, że Sarah i Jago zatrzymali się tam jedynie na chwilę. Choć ich pobyt niespodziewanie się przedłuża. Czip tkwiący w szyi Jago Tlaloca od 48 godzin wysyła sygnał praktycznie z tego samego miejsca. Lecz tyle dobrego, że się rusza. Czyli żyje. Lub jest martwy, a ktoś przenosi jego zwłoki. Decyduje, że jeśli przez kolejne 48 godzin nie zmienią swojego położenia, podprowadzi auto i pojedzie do przejścia granicznego Ibrahim Khalil, gdzie na nich poczeka. Jeśli nie drgną przez następne 12 godzin, zacznie ich szukać w Iraku. Chiyoko patrzy przez szybę. Mijane wzgórza środkowej Turcji zostają w tyle. To piękny kraj. Równie jałowy, co żyzny. Ludzie, z tego, co zdążyła się zorientować, są mili. Pustynie Kayseri zachwycają swoim pięknem. Zamyka oczy i myśli o Anie. Wysłał do niej zaszyfrowanego e-maila, który zaprowadził ją na stronę internetową z czarnym tłem i wypisaną białą czcionką zdaniem: „Nie będziecie sądzeni”. A pod spodem: „ZIP ICE”. Jeszcze niżej kolejny link: 驚. Klika, uruchamiając ściąganie pliku, który zapisuje na pięciu różnych pendrive’ach; jeden z nich zawsze nosi ze sobą. Po ściągnięciu pliku strona znika. Teraz An jest częścią niej. Na dobre i na złe.

BAITSAKHAN Hotel Rahatlık Konuk Evi, Urfa, Turcja

Baitsakhan pociera zapałkę kowbojską o ścianę i odpala sobie ręcznie skręconego papierosa. Jalair patrzy przez ustawioną na trójnogu lornetkę o dużej mocy na niewielki hotelik na wschodnim krańcu Urfy. Siedzą na dachu z ogrodem, gdzie rośnie kapryfolium, rozmaryn, karłowata jakaranda, niekończące się winorośle z zielonymi owocami i porastające taras wilce. Baitsakhan zrywa purpurowy kwiat i obraca go w palcach, trąc, aż jego liście kurczą się i opadają bez życia na ziemię. Pluje przeżutym tytoniem na pomalowany na biało dach. Nadeptuje na leżący kwiat i miażdży go stopą. – Masz coś? Jalair kręci przecząco głową. – Nie. Są w Turcji od 2,45 dnia; jak cienie śledzą Nabatejczyka. – Gdzie on, do cholery, jest? – Nie mam pojęcia. – Bat i Bold powinni być tutaj z nami – burczy Baitsakhan. – Trzeba było ruszyć za Harappanką. Namierzyć tę sukę. Jalair ponownie kręci głową. – Nie możemy sobie pozwolić na zemstę, Baitsakhanie. Dostanie to, na co zasłużyła, tak czy inaczej. I nie ona jedna. Chłopakowi się to nie podoba, ale podskórnie czuje, że jego starszy brat ma rację. Mruży oczy i spogląda przez lornetkę, ręcznie poprawiając ostrość. – Czekaj, chyba go… Tak, to on. Baitsakhan wstaje. – Ruszamy – mówi i wyciąga papierosa z ust, wypuszczając z płuc kłąb dymu. 95 metrów dalej, na kolejnym dachu, Baitsakhan znowu zerka przez lornetkę. Maccabee Adlai jest sam, stoi odwrócony do nich plecami. Nagle chłopak ogląda się przez ramię. Baitsakhan niemal może spojrzeć mu prosto w oczy. W jego oczach nie kryje się jednak podejrzliwość. Nabatejczyk po prostu podziwia zachód słońca. Nie ma pojęcia, co dla niego przyszykowali. Baitsakhan i Jalair wiedzą, że Maccabee przebywa w Urfie od trzech dni. Przyleciał tu na nowozelandzkim paszporcie i zameldował się w niedużym hotelu, gdzie zarezerwował wszystkie pokoje i zapłacił właścicielowi za pilnowanie własnego nosa. Przez ten czas dwukrotnie odwiedził stary plac targowy, 18 meczetów i bibliotekę. Zaszedł do 19 kafejek internetowych. Od prywatnego dealera kupił audi sedana, a za pieniądze, które wydał na ciuchy, mógłby spokojnie nabyć jeszcze jedno auto. Jest sam i nie wygląda na to, aby się z kimś komunikował.

Za to Baitsakhan nie jest sam. Jego ludzie, członkowie jego ludu, zawsze polowali stadnie. Opuszcza lornetkę. Podaje Jalairowi papierosa, podnosi z ziemi łuk bloczkowy i naciąga strzałę. Unosi broń i patrzy przez lunetę. Porusza się błyskawicznie, biorąc na cel plecy Maccabeego. Potem szyję. Następnie głowę. – Suhkbataar byłby niepocieszony, słysząc to, ale wolę ten łuk od tradycyjnego – mówi Baitsakhan, luzując cięciwę; Jalair milczy. – Dzisiejszej nocy bierzemy się do roboty, bracie. I znikamy stąd, jak tylko wyciągniemy od niego wskazówkę. Jalair kiwa głową, zaciągając się papierosem. – Dobrze. Zabiłbym kogoś. Lepsza jakakolwiek śmierć niż żadna. Stado gołębi z sąsiedniego dachu zrywa się do lotu. Zachodzi słońce, nad starożytnym miastem rozchodzi się echem wezwanie do modlitwy. – Tak, bracie. Każda śmierć jest dobra.

KALA MOZAMI, CHRISTOPHER VANDERKAMP InterContinental Hotel Dubai, Festival City, pokój 260

Kala patrzy na śpiącego chłopaka. Udało im się przetrwać krzyżowy ogień pytań, które zadawali im ratownicy i reporterzy, oraz przedrzeć się przez papierkową robotę. Kala uniknęła kamer, a jej zdjęcie nie pojawiło się ani w druku, ani w internecie; Christopher mignął jedynie przez sekundę, i to z kurtką zarzuconą na głowę, kiedy prowadzono go z SUV-a z przyciemnianymi szybami do hotelu. Przepytali ich przedstawiciele linii lotniczej, śledczy i psychologowie. Tak jak każda inna niewinna osoba, Kala nie próbowała wyjaśniać, dlaczego na liście pasażerów nie figuruje żadna Jane Mathews; lecz skoro mówi nieprawdę, to skąd się wzięła na tratwie na środku oceanu? Amerykański akcent i alibi zapewnione przez Christophera okazały się wystarczające, aby oddalić od niej podejrzenia, że jest osobą, którą agent Singh miał aresztować. Brak jej nazwiska na liście był błędem, i tyle. Kala Mozami musiała pójść na dno razem z 274 pasażerami i załogą. Błogosławieństwo. Umieszczono ich w szklanej wieży hotelu Dubai InterContinental; za ich apartament zapłaciło Qatar Airways. Aby zachować pozory, zameldowali się razem. Christopher leży na łóżku, przykryty naciągniętą pod brodę miękką kołdrą, gapiąc się w sufit. Już tuzin razy opowiadał o katastrofie i ani razu się przy tym nie zająknął. Był przekonujący. I nie napomknął ani słowem o matce i córce. Martwych. Zamordowanych. Dryfujących w głębinach miejsca ich wiecznego spoczynku. Kala przechodzi z salonu do sypialni i staje przed dużym oknem. Christopher siada, opierając się o wezgłowie łóżka. Patrzy na dziewczynę. Za szybą ciągnie się nieskończona pustynia, na horyzoncie szaleje burza piaskowa. Kala wygląda przez okno i przypomina sobie stare opowieści. Te o burzach, które rozpętywały się w czasie przed czasem. Były one dla Annunaki niczym całuny przysłaniające ich pojazdy i szeregi, po czym same dorobiły się rangi bliskiej bogom; były bezlitosnymi, oślepiającymi, kąsającymi bóstwami. Jam jest burzą, myśli. Z czasu przed czasem, nauczona oślepiać i kąsać. Bez litości. – Dobrze sobie poradziłeś, Christopherze Vanderkampie – mówi, zwracając się do swojego towarzysza. – Możemy bez przeszkód ruszyć do Turcji, tak jak zaplanowaliśmy. Chłopak milczy. – Podziękowałabym ci, gdyby to miało dla ciebie jakiekolwiek znaczenie – dodaje po chwili. Jej słowa nadal pozostają bez odpowiedzi.

– I tak to zrobię. Dziękuję. Christopher nie chce rozmawiać z morderczynią. Odkąd zostali uratowani, każdy reporter chciał pisać to samo – historię młodych zakochanych, którzy przeżyli straszliwą katastrofę. Kochankowie. Na samą myśl chce mu się rzygać. Z kolei Kali całe to zainteresowanie wydaje się zabawne. Lecz ona niedługo zniknie, powróci do Endgame. A kiedy to się stanie, myśli Christopher, co będzie z nim? Nie może przestać myśleć o matce i córce, które próbował uratować. Przeżyły katastrofę lotniczą, czemu musiały zginąć? I choć nie chce z nią rozmawiać, nie może się powstrzymać. Musi wiedzieć. – Dlaczego je zabiłaś? – Wyświadczyłam im przysługę – odpowiada dziewczyna. – Czemu nie zrobiłaś tego samego dla mnie? Kala podchodzi do łóżka. – Z powodu Cahokianki. To mój wróg. Jeden z dziesięciu żyjących. Zamierzam cię wykorzystać, aby do niej dotrzeć. – To ja ciebie wykorzystam – mówi zuchwale. Dziewczyna wybucha śmiechem. – Co w tym takiego zabawnego? – Dużo ci powiedziała ta twoja dziewczyna? – Że jest was dwanaścioro, a stawką tego porąbanego Endgame jest los świata. – Nie, Christopherze. Nie świata. – Kala uśmiecha się smutno. – Świata już nie ma. – Nie wydaje mi się – mówi chłopak, rozglądając się demonstracyjnie. – Czyli nie powiedziała ci wszystkiego – szepcze Kala, przygryzając w zamyśleniu wargę. – Sama też pewnie bym tego nie zrobiła, to jak próbować objaśnić psu zasady trygonometrii. Strata czasu. Było jej cię żal, przystojniaku ze szkoły średniej, dlatego utrzymywała cię w błogiej nieświadomości. – Faktycznie, taki ze mnie ignorant, a z łatwością cały czas deptałem ci po piętach. Kala jeży się, słysząc jego słowa. Jest jej wstyd, że ktoś, kto nie jest Graczem, siedział jej na ogonie, a ona nawet nie miała o tym pojęcia, skupiona na wskazówce, o której nie mogła przestać myśleć. Powoli obchodzi łóżko. – Mnie jednak nie jest ciebie żal, Christopherze. Jesteś moją kartą przetargową i nie mam problemu z powiedzeniem ci prawdy. – Nachyla się do niego. – To, co do tej pory wiedziałeś o świecie, jest kłamstwem. Nie pochodzimy od małp. Naturalna selekcja to bzdura. Istnieje tylko selekcja świadoma i odgórna. Annunaki stworzyli nas jako swoich niewolników, dali nam narzędzia, abyśmy zbudowali ten świat. I historia się powtarza. Twoja mała dziewczyna, my, pozostali, nie walczymy o los świata, ale o to, żeby wybrano nas na pupili sił wyższych. Christopher patrzy na nią bez słowa. Kala nie jest pewna, czy ją zrozumiał, choć i tak jej na tym nie zależy. Staje przy łóżku po stronie chłopaka. – Możesz spać spokojnie, nie zostaniesz wybrany – dodaje.

Atakuje błyskawicznie. Christopher nawet nie zdąża mrugnąć, kiedy dziewczyna uderza punkt uciskowy tuż za jego uchem. Od razu traci przytomność. Jam jest burzą. Uśmiecha się z wyższością, patrząc na leżącego bez ruchu chłopaka. Odwraca się, podchodzi do biurka i bierze do ręki swój telefon satelitarny. Żadne z nich nie korzystało z niego, odkąd opuścili tratwę. Spogląda na wykorzystywane numery i wybiera ostatni. Naciska odpowiedni guzik. Nie ma sygnału. Od razu włącza się automatyczna sekretarka. Po sygnale Kala zostawia wiadomość dla Sary. – Cahokianko, tu Kala Mozami, twoja sumeryjska siostra, Gracz z 89 ludu. Żałuję, że muszę tak postąpić, ale to Endgame. – Dziewczyna mówi najsłodszym głosem, na jaki ją stać, mając nadzieję, że przeprosiny złagodzą prośbę, którą zamierza wystosować, i przypodoba się Sarze. – Mam coś, co należy do ciebie. Mam Christophera. Nie szukałam go. Sam mnie znalazł. Chciał się z tobą spotkać i z chęcią ci go przekażę. W zamian żądam jednak tego, co Annunaki, kepler 22b, dał tobie. Jeśli przystajesz na moje warunki, oddzwoń na ten numer. Jeśli nie, uwierz mi, że się go pozbędę, nie mogę ciągać chłopaka ze sobą zbyt długo. Mam nadzieję, że cieszysz się dobrym zdrowiem. I liczę, że wkrótce się odezwiesz. Bedrood, siostro Saro, do usłyszenia. Kala się rozłącza. Podpina telefon do ładowarki i upewnia się, że włączyła dźwięki; nie chciałaby przegapić przychodzącego połączenia. Christopher również by tego nie chciał.

BAITSAKHAN, MACCABEE ADLAI Hotel Aslan Konuk Evi, Urfa, Turcja

Baitsakhan i Jalair przeskakują z dachu na dach, nie czyniąc przy tym praktycznie żadnego hałasu. Malejący po pełni księżyc wisi 21 stopni nad wschodnim horyzontem. Obaj chłopcy założyli grube rękawice, dzięki którym mogą, nie raniąc dłoni, wspiąć się na parapety zabezpieczone kawałkami tłuczonego szkła. Są niesamowicie szybcy, sprawni. Nawet jeśli zostaliby zauważeni, znikną, zanim ktokolwiek zdąży zareagować. Jalair ma ze sobą łuk bloczkowy i nieduży zapas strzał. Baitsakhan zabrał kompaktowy pistolet Heckler & Koch USP z tłumikiem, który włożył do kabury biodrowej. Dzierży też zakrzywiony mongolski sztylet. Zamierzają zabić kogoś jeszcze tej nocy. Obaj nie mogą się tego doczekać. Jeszcze dwa dachy do pokonania. Jeszcze jeden. I już. Są na dachu niedużego hotelu. Jalair spogląda na miniaturowy ekranik na nadgarstku, który wyświetla trójwymiarowy obraz lokalizacji Maccabeego. Jalair unosi pięść, wysuwa palec, po czym znowu zaciska dłoń. Ruszają do znajdujących się niedaleko drzwi. Zamknięte. Jalair wyciąga z rękawa wytrych wężyk oraz napinacz i z zamkniętymi oczyma grzebie chwilę w zamku. Powoli otwiera drzwi. Za nimi znajduje się pogrążona w ciemności klatka schodowa. Gdzieś na dole pali się światło. Jalair zaczyna schodzić, jednocześnie naciągając strzałę na cięciwę. Znowu spogląda na ekranik. Mają do przejścia dwa piętra. Na samej górze znajduje się tylko jedno pomieszczenie. Schodzą. Dwa pokoje na kolejnym piętrze, wszystkie puste, z pootwieranymi na oścież drzwiami. Schodzą niżej. Na tej kondygnacji mieszczą się dwa pokoje; jeden jest otwarty, drugi zamknięty. Chłopcy wyłączają światło na korytarzu. Nie jest jednak kompletnie ciemno, gdyż z dołu bije jasna poświata. Baitsakhan sięga po pistolet i idzie przodem. Pokazuje palcem na siebie, potem na Jalaira, a następnie na podłogę, gdzie stoi brat. Chce, żeby trzymał się z tyłu. Baitsakhan jest Graczem i musi zrobić to sam. Jalair kiwa głową i odchodzi na bok. Baitsakhan łapie za klamkę i próbuje otworzyć drzwi. Nie są zamknięte na klucz, popycha je więc delikatnie i zagląda do środka. Przefiltrowany przez szyby blask ulicznych latarni rozświetla pokój. Chłopak widzi biurko, krzesło, walizkę i leżący na niej pistolet Sig Sauer o kalibrze 9 mm. Łóżko stoi w rogu. Nabatejczyk śpi. Dureń.

Załadował swoją broń eksplodującą amunicją, która potrzaska Maccabeemu nogi; nie ucieknie mu jak tamta Harappanka. Przewiąże mu odcięte kończyny, a rany przypali. Jalair wstrzyknie chłopakowi tiopental sodu i wtedy zadadzą kolesiowi kilka pytań. A kiedy dostaną to, czego chcą, zabije go. Baitsakhan podnosi broń, naciska spust, strzela. Maccabee turla się na podłogę, materac praktycznie wybucha, pierze lata po pokoju. Chłopak celuje i strzela raz jeszcze, ale Maccabee doskakuje do niego, trzymając książkę w twardej oprawie. Kule rozdzierają tomiszcze na dwie części, jednak nie czynią Nabatejczykowi żadnej krzywdy. Połówkami książki łapie trzymany przez Baitsakhana pistolet i przekręca go. Broń spada na podłogę. Maccabee kopie spluwę jak najdalej. Baitsakhan wymierza cios falistym sztyletem, lecz tnie powietrze. – Gnojek – mruczy Nabatejczyk, odskakując. Jalair wpada z impetem do pokoju. Maccabee kątem oka dostrzega błysk strzały i rzuca się na drzwi, próbując je zamknąć. Łamie tym samym drzewce i miażdży twarz stojącego przy wejściu chłopaka. Napiera mocno barkiem na drzwi, niszczy łuk i wypycha Jalaira na korytarz, po czym zamyka zasuwę. Baitsakhan naciera na niego z nożem. Maccabee odskakuje, łapie krokiew i podkurcza nogi, przez co chłopak znowu chybia. Nabatejczyk kopie go mocno obunóż na wysokości ramion. Baitsakhan, chcąc zamortyzować cios, pada na podłogę. Maccabee przeskakuje nad nim i ląduje na stole. Łapie pistolet i odwraca się do przeciwnika. Udaje mu się wypalić trzykrotnie, lecz chłopak porusza się za szybko, uchylając się zwinnie z boku na bok. Nabatejczyk strzela raz jeszcze, kula ociera się o ucho Baitsakhana, odłupując maleńki kawałek małżowiny. Dzwoni im obu w uszach, choć Maccabee cierpi bardziej z powodu kontuzji odniesionej w pagodzie. Donghu wbija piętę w stopę Nabatejczyka, kiedy ten uderza głową, mierząc w nos Baitsakhana, lecz w tej samej sekundzie chłopak podskakuje, żeby zmiażdżyć przeciwnikowi żuchwę czaszką. Ich głowy zderzają się z głośnym trzaskiem. Przez chwilę obaj są skołowani. – Kurwa! – krzyczą jednocześnie. Baitsakhan podnosi się prędko na równe nogi, ostrze jego noża lśni w mdłym świetle. Maccabee sięga po walizkę i trzyma ją przed sobą niczym tarczę. Baitsakhan zamachuje się i tnie, lecz jego przeciwnik paruje cios. Chłopak unosi sztylet wysoko i uderza, ostrze wbija się głęboko w walizkę. Baitsakhan szarpie z całej siły, wyrywając mu prowizoryczną tarczę, która ląduje na podłodze. Przez chwilę mierzą się wzrokiem. Zapada cisza i obaj słyszą dźwięk naciąganej cięciwy. Ktoś pada bez życia na podłogę korytarza. Jalair musiał kogoś zabić. Baitsakhan i Maccabee wypowiadają jednocześnie to samo pytanie: – Policja?

Nie, wtedy byłoby głośniej. To musiał być właściciel hotelu – Gracze dochodzą do bliźniaczego wniosku, choć żaden z nich nie wypowiada swojej myśli głośno. Lecz to tylko krótka przerwa. Obaj nacierają na siebie z impetem, jeden ma nadzieję, że drugi nie chowa nigdzie żadnej broni. Mam go – myśli Maccabee, przygotowując igłę z pierścienia na małym palcu. Mam go – myśli Baitsakhan, wysuwając z rękawicy anodyzowaną brzytwę, kompletnie niewidoczną w ciemności pokoju i zawierusze. Ścierają się, lecz żaden nie jest w stanie zadać ostatecznego ciosu. Udaje im się jednak doprowadzić do impasu – Maccabee przystawia igłę do policzka Baitsakhana, a Baitsakhan ostrze do tętnicy szyjnej Maccabeego. Obaj czują na swojej skórze chłód metalu – cieniutką krawędź brzytwy i czubek igły – zdając sobie sprawę, że za moment mogą przegrać Endgame. Zamierają w bezruchu. Spotykają się ich spojrzenia. Z trudem łapią oddech. – Jaką masz wskazówkę? – pytają jednocześnie. I patrzą na siebie z niedowierzaniem. – Dokąd jedziesz? – znowu w tym samym czasie. – Zabiję cię! – i ponownie, jakby się zmówili. Nie są do siebie podobni nic a nic, ale czują się, jakby spoglądali w lustro. Zaczynają rozumieć, co się stało. Remis. Są równorzędnymi Graczami. Lecz jest coś więcej – obaj są przede wszystkim zabójcami; wyszkolonymi, wytrenowanymi mordercami, którzy potrafią odebrać życie bez mrugnięcia okiem. – Rozejm? – mówią. Ich ciała i umysły są jednością. Kiwają głowami. Maccabee cofa igłę, a Baitsakhan brzytwę. Przez moment stoją w ciszy. Nadal dzieli ich zaledwie kilkanaście centymetrów, jakby w każdej chwili mieli na siebie skoczyć i się pozabijać. Z korytarza woła po ojracku zaniepokojony Jalair: – Co się dzieje? – Pokój, bracie – odpowiada mu w tym samym języku Baitsakhan. – Otwórz – mówi Jalair. Baitsakhan ignoruje jego prośbę. – O czym rozmawialiście? – dopytuje się Maccabee. – Że ty i ja doszliśmy do porozumienia – mówi po angielsku Baitsakhan. – Bo tak właśnie jest, prawda? – Tak – odpowiada Nabatejczyk, cofając się o krok. Baitsakhan czyni tak samo. – Nigdy nie będziesz w stanie mi zaufać – mówi Maccabee. – Nigdy nie będziesz w stanie mi zaufać – powtarza za nim chłopak. – Znakomicie. – Znakomicie. – Czyli zabijamy pozostałych. – Aż nie zostanie żaden. – Prócz ciebie.

– I ciebie. Są niczym zwierciadło. Zwierciadło śmierci. Baitsakhan zdejmuje lewą rękawicę i zębami przegryza sobie skórę dłoni. Na podłogę skapuje kropla krwi. Maccabee patrzy na stół. Na blacie leży stary nóż; starszy niż stary. Jego lud przekazywał go z rąk do rąk przez 500 pokoleń. Podnosi go i wysuwa z pokrowca. Ostrzem przejeżdża delikatnie po lewej ręce. Na podłogę skapuje kropla krwi. Gracze wymieniają uścisk dłoni. – Za Endgame, bracie – mówią obaj.

Gra trwa, ale jak się zakończy lxii

AISLING KOPP Lago Beluiso, Lombardia, Włochy

Aisling patrzy na ścianę jaskini. Siedzi ze skrzyżowanymi nogami na ziemi. Obok niej płonie nieduże ognisko, nad którym piecze się oskórowany królik. Na jej kolanach leży karabin snajperski. Zamyka oczy i myśli o malunkach, które pokrywają przeciwległą skałę. Powtarza ten rytuał, odkąd tutaj przybyła. Zastanawia się, czy to samo robił jej ojciec. I jak długo. I czy rysunki te doprowadziły go do szaleństwa. A może od zawsze był szalony? Studiowanie pradawnych bohomazów – nie tak Aisling wyobrażała sobie Endgame. Rysunek, który ma przed sobą, przedstawia 12 przypominających ludzi istot stojących w prymitywnym kręgu z kamiennych monolitów. Ma przeczucie, że już gdzieś je widziała, lecz nie potrafi tego umiejscowić w pamięci. Jej uwagę przyciąga 13 postać, która wygląda, jakby przybywała z nieba. 13 ma na sobie gruby strój oraz świetlisty hełm. Trzyma coś przypominającego gwiazdę. Pozostała 12 stoi w okręgu, wyciągając ręce do nieba, do zstępującej ku nim istoty i pustki rozciągającej się za jej plecami. Jakby chcieli powitać wszystko. I nic. – Kosmita odwiedzający bandę golasów – mruczy Aisling. Cała 12 ma wyeksponowane genitalia. Od razu zwróciła na to uwagę i próbowała zignorować, żeby nic nie przeszkadzało jej w medytacji. Sześciu mężczyzn. Sześć kobiet. Każde z nich dzierży włócznię lub miecz. To wojownicy. Wszystkie postacie, poza jedną, mają otwarte usta; śpiewają niebiosom, płaczą lub krzyczą. Kobieta z zamkniętymi ustami stoi na środku. Trzyma w ręce okrągły przedmiot. Dysk. Próbuje umocować go w głazie lub niewielkim pagórku. Albo wyjąć. Dysk. Taki jak ten, który miał kepler 22b podczas Zewu. Ponad 13 istotą – tą w hełmie, gościem, Stwórcą – jarzy się czerwona kula. Pod nimi jest tylko czerń. 12 wydaje się zapadać powoli w ciemność. Lub może to tylko cień rzucany przez rozpalone przez Aisling ognisko. Dalej, w głębi jaskini, znajduje się jeszcze jedno malowidło. Aisling medytowała też przed nim, ale nie doznała olśnienia. Kobieta z pierwszego rysunku, ta z dyskiem, stoi w niedużej owalnej łódce, która wygląda, jakby wykuto ją z kamienia. Aisling zastanawia się, czemu nie zatonęła. Może dzikusy, które namalowały to przed tysiącami lat, nie miały pojęcia o żegludze. Tak czy inaczej, kobieta dryfuje po bezkresnym oceanie. Jej twarz jest spokojna, ale Aisling nie ma pojęcia dlaczego; nie jest to przecież przyjemna

podróż. Ocean paruje – a może dymi – martwe ryby unoszą się na powierzchni. Kobieta nie wydaje się przejęta. Ściska dysk i daje się ponieść falom. Z jakiegoś powodu przedmiot ten przypomina Aisling o niemej dziewczynie. Chiyoko. Mu. Może ona ma ten dysk? Może kepler 22b jej go podarował? Lub poluje na niego? A może… któreś z nich go ma… Trzaska ogień. Skwierczy króliczy tłuszcz. Aisling oddycha głęboko, koncentrując się na powietrzu, które przepływa przez jej nozdrza. Czeka cierpliwie na objawienie. Co ma być, to będzie.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Warsztat Renza, An Nabi Yunus, Mosul, Irak

Peugeot 307 jest gotowy do drogi. Ustalono, że Sarah i Jago wyjadą z Mosulu o poranku. Siedzą na przeciwległych końcach kanapy przy wyłączonym telewizorze. Prawie nie rozmawiali, odkąd obudzili się, leżąc obok siebie. Spali splątani nogami i rękoma. Żadne z nich nie ma pojęcia, jak się zachować. Czasami Jago myśli, że Sarah zbliża się do niego bardziej niż wypada tymczasowemu sojusznikowi, a i łapie siebie na tym, że ma ją za jedną z pięknych amerykańskich turystek, które zabierał na tańce, na plażę i do łóżka. Nie może sobie na to pozwolić. Sarah nie przypomina żadnej z tych głupiutkich dziewuch. I choć piękna, jest także niebezpieczna i przebiegła. Teraz grają razem, ale kiedy Endgame zbliży się ku końcowi, nie będą już mogli walczyć ramię w ramię. Jeśli nie znajdą sposobu na nagięcie zasad, tylko jedno z nich będzie mogło zwyciężyć. Lecz jeszcze nie pora na podobne rozmyślania. Jago nadal nie potrafi powiedzieć, czy Sarah sobie z nim pogrywa, czy jest stuprocentowo szczera. Tak czy inaczej, ciągnie go do niej coraz bardziej. Dziewczyna raz pragnie Jago, raz nie chce mieć z nim nic do czynienia. Pamięta mowę wygłoszoną przez siebie na feralnym zakończeniu szkoły. Zastanawia się, czy cieszy ją, że ma większe szanse na wygranie Endgame. Boi się rozpaczy. Boi się smutku. Ale nade wszystko boi się samotności. Braku Tate’a. Braku Christophera. Braku Reeny. Jago staje się dla niej coraz bliższym przyjacielem. Nie może jednak awansować na kogoś więcej, gdyż znacznie skomplikowałoby to sytuację, choć także i uszczęśliwiło Sarę. Szczęście nie pozwoli jej jednak wygrać Endgame. A tylko to się liczy. Jestem szczęśliwa i gotowa na to, co nadejdzie, bo pozwalam sobie na szczęście. Tak mówiła swoim rówieśnikom. Co za bzdura. Naiwność. Jago przegląda instrukcję 307 i udaje, że nie zwraca na Sarę uwagi. Dziewczyna odwraca się do niego, odkładając na bok środkowowschodni magazyn o modzie, który znalazła pośród rzeczy ich gospodarza. – Jago? – Tak? – Mówiłeś co prawda trochę na ten temat, ale jak przedtem wyglądało twoje życie? Zaskakuje go jej pytanie.

– Jakie ma to znaczenie? Sarah patrzy na niego filuternie, widząc, że jest to coś, czym nie ma ochoty się dzielić, dlatego też zaczyna pierwsza: – U mnie normalka, jak mówiłam. Liceum. Zwyczajne dzieciaki. – Tak, tak. – Jago zbywa jej słowa machnięciem ręki. – Pamiętam. I miałaś też pospolitego chłopaka. – Uhm, tak – ucina Sarah, szybko zmieniając temat. – Mój tata jest prawnikiem, a mama pracuje w wydziale parków miejskich. – Żartujesz? – śmieje się Jago. Sarah unosi brwi w grymasie zdziwienia, nie rozumiejąc, co w tym zabawnego. – Nie. Czemu? – Jest takie słowo… Oznacza proste i słodkie. O, mam! Urocze. Cóż za urocze życie jak na byłych Graczy. – Czemu? Co robią twoi rodzice? – Stoją na czele dużej organizacji przestępczej. Kontrolują całe miasto. – Aha. – Nadal uważasz, że wszystko da się opisać jako normalne, Saro Alopay? – mówi Jago, patrząc jej prosto w oczy. – Jakbyśmy w każdej chwili mogli do tego powrócić, jakbyśmy w ogóle mogli mieć normalne życie. Nie jesteśmy zwyczajni i nie pochodzimy od zwyczajnych ludzi. Jesteśmy wyjątkowi. Sarah doskonale wie, kim są. Zabójcami. Akrobatami. Szyfrantami. Szpiegami. Chłopak muska ją delikatnie opuszkami palców. Sarah nie ucieka przed jego dotykiem. – Zasady nie zostały napisane dla nas. Ma rację, myśli dziewczyna. I nagle zaczyna rozumieć, czemu czuła się lepiej z Jago w samolotowej toalecie niż kiedykolwiek z Christopherem. Bo Olmek jest taki jak ona. Pojmuje to, czego jej chłopak nigdy nie byłby w stanie pojąć. Czuje ukłucie winy i szkoda jej opuszczonego, słodkiego, zwyczajnego Christophera. Lecz Sarah Alopay nie chce już być zwyczajna. Pragnie Jago. – I co, teraz opowiesz mi jakiś głodny kawałek o końcu świata? – pyta cicho. – A podziała? – szepcze chłopak. – Nawet się nie kłopocz – odpowiada. Sarah unosi dłoń i gładzi bliznę na jego szyi. Jago uśmiecha się i wypuszcza z rąk instrukcję do auta, która z hukiem spada na ziemię. Nachyla się ku Sarze, kładąc się na pustej części kanapy; przyciska swoje ciało do jej ciała. – Lepiej, żeby to nie było częścią gry – mówi. – Nie ma na tym świecie nic bardziej realnego, Jago. Kiedy wypowiada te słowa, jakaś część jej ma nadzieję, że to jednak nieprawda, że to jedynie zachcianka nastolatki i wcale nie zakochuje się w Olmeku. Byłaby to najgorsza rzecz, jaka mogłaby się zdarzyć. A jednak go całuje.

I całuje. I całuje. I zapomina o wszystkim innym.

27.338936, 88.606504lxiii

CHRISTOPHER VANDERKAMP, KALA MOZAMI Turecki autokar, miejsca 15 i 16, trasa D400, 7 kilometrów od Kızıltepe, Turcja

Christopher nie może przestać myśleć o Sarze. O jej włosach. Nagich ramionach. O tym, jak biega. O patrzeniu jej w oczy. O jej śmiechu. O ich splecionych palcach. O dotykaniu się stopami pod stołem podczas kolacji na Starym Rynku. Nie może przestać. On i Kala są dwie godziny drogi od celu w południowej Turcji. Celu, do którego zaprowadziła ich jej wskazówka. Jej tajemnicza wskazówka. Otaczają ich praktycznie sami rówieśnicy. Piją, śmieją się, przytulają i tańczą. Jeszcze przed wyjazdem z Dubaju Kala poszperała w internecie i znalazła informację, że samozwańcze „Dzieci Meteorytu” z Ankary i Stambułu zamierzają zaryzykować i skrzykują ludzi na nielegalną imprezę rave ku czci nieznanych przodków, którzy pobudowali Gobekli Tepe i, co najlepsze, planują wtargnąć właśnie tam. Dzisiaj. Na swojej stronie na Facebooku napisali: „Imprezujmy aż do końca świata w miejscu, gdzie to wszystko się zaczęło! Światła, transcendencja, taniec i trans na samym środku pustyni. Śebać jwiat!”. Christopher słucha grupki chichoczących i plotkujących po turecku dziewcząt. Nie rozumie ani słowa. Sarah śmiała się podobnie. Ciekawi go, czy nadal tak jest. Obraca się do Kali, która siedzi obok niego, na fotelu przy przejściu: – Jesteś pewna, że tam będzie? – Powtarzam po raz tysięczny, że tak. Dzwoniłam do niej z hotelu. – Po tym, jak mnie znokautowałaś. – Tak, po tym, jak cię znokautowałam. – Spogląda na niego zielonymi oczyma. – A może się przymkniesz, jeśli nie chcesz, żebym znowu ci przyłożyła? Christopher odwraca wzrok. – Okej – stara się zgrywać bojaźliwego chłopczyka. Ba, faktycznie boi się Kali, ale sporo w tym udawania. Chce, aby myślała, że jest potulny jak baranek i niegroźny niczym szczeniaczek. Praktycznie bezbronny. Choć to nieprawda. Nienawiść do niej przesłania mu strach. Nienawidzi jej za to, co zrobiła na tratwie matce z dzieckiem. Nienawidzi, że jest Graczem obarczonym

zadaniem uratowania ułamka ludzkości. Jest mu żal ludu, który reprezentuje obłąkana. Nie pozwoli jej wygrać. A jeśli może przyczynić się do jej porażki, zrobi to. Lecz nie chce się przed nią z niczym zdradzić. Jeszcze nie. Dopóki nie nadarzy się okazja do ataku. Dopóki nie znajdzie sposobu, aby zneutralizować jej szybkość, umiejętności, siłę, sprzęt. Przewyższa go pod każdym względem. Droga ciągnie się i ciągnie. Dzieciaki z autokaru nakręcają się coraz bardziej i zaczynają naprawdę hałasować. Jakiś chłopak niechcący trąca Kalę. Zatrzymuje się, patrzy na dziewczynę – młodą, szczupłą, piękną – i próbuje zdobyć się na powiedzenie czegoś mądrego. Ona go ignoruje. Odzywa się ponownie i Kala spogląda na niego zielonymi oczyma. Łapie go za rękę i wykręca chłopakowi nadgarstek. Nieszczęśnik jęczy i pada na kolana, jego oczy są teraz na wysokości twarzy Kali. Dziewczyna mówi coś po turecku, a tamten, wijąc się z bólu, kwęka zrozumiałe w każdym języku: „Okej, okej”, po czym wstaje i błyskawicznie odchodzi na swoje miejsce. Christopher udaje, że nie zauważył tej szybkiej wymiany zdań. – Powiedz mi raz jeszcze, co mówiła Sarah – prosi, gapiąc się w okno. – Żadnych pytań. Zobaczysz się z nią na imprezie – syczy poirytowana Kala. – Niech będzie. Nie odzywa się już. Jest późne popołudnie. Za oknem przesuwa się leniwie suchy, pofałdowany wiejski pejzaż. Nie ma w nim nic ponurego. Przypomina mu zachodnią Nebraskę po zbiorach, tyle że bez ani jednego drzewa. Zasępiona Kala myśli o kłamstwie, którym go uraczyła. Cahokianka jeszcze do niej nie oddzwoniła. Ma jednak nadzieję, że to zrobi. Być może źle oceniła sytuację i Sarah jest zimną suką bez serca, która nie dba o swojego cennego, irytującego chłopczyka. Jakkolwiek by nie było, jadą do Gobekli Tepe, tam, gdzie prowadzi Kalę jej wskazówka. Jeśli Cahokianka nie odezwie się, zanim dotrą na miejsce, będzie zmuszona go zabić. Christopher uśmiecha się pod nosem. Jest przekonany, że jego fortel zadziałał. Kala niczego o nim nie wie. Pamięta wyjazdy na północny kraniec Teksasu, gdzie polował na dziki razem z wujkiem Richardem. Dobrze sobie radził z nożem. Nie może się doczekać, kiedy zatopi ostrze w jej chudym ciele. Potrzebuje jedynie broni i odpowiedniej okazji.

CHIYOKO TAKEDA, KALA MOZAMI, CHRISTOPHER VANDERKAMP Turecki autokar, droga D400, 7 kilometrów od Kızıltepe, Turcja

Pięć rzędów dalej, na fotelu przy oknie, siedzi drobna dziewczyna w czerwonej peruce. Porusza głową w rytm muzyki dobiegającej z jasnoniebieskich słuchawek, które założyła zaraz po wejściu do autokaru. Na nosie ma okulary przeciwsłoneczne ze złotymi oprawkami w kształcie serc. Usta pomalowała niebieską szminką. Uwagę zwraca nie tylko jej kapryśna mina, ale i idealnie gładka skóra. Chiyoko wie, że Kala jedzie tym samym autokarem i towarzyszy jej wyglądający na Amerykanina chłopak, który z pewnością nie jest Graczem. An dał jej cynk e-mailem o katastrofie samolotu, na którego pokładzie znajdowała się Kala, i o konieczności przyjrzenia się dwójce ocalonych. Korzystając z tego, że Sarah i Jago nie ruszają się z Iraku, zagięła parol na Sumeryjkę. A teraz, jeśli dopisze jej szczęście, okaże się, że Kala podąża w to samo miejsce co Olmek i Cahokianka. Jeśli wierzyć czipowi, Jago i Sarah nareszcie ruszyli, ale od jakiegoś czasu stoją przy granicy turecko-irackiej. Jeśli jednak wszystko pójdzie po jej myśli, ich drogi wreszcie się przetną. Przyczepiła pluskwę do ramienia Kali i słyszy każde słowo jej rozmowy z Amerykaninem. Wreszcie zamilkli i Chiyoko może cieszyć się muzyką. Nagle, pomiędzy gitarowymi riffami, słyszy dzwonek telefonu Kali. Mu wyłącza piosenkę i podgłaśnia podsłuch. – Tak, to ja – mówi Sumeryjka. Kala wstaje i zaczyna chodzić tam i z powrotem wzdłuż korytarza między siedzeniami. – Kto to? – dopytuje się chłopak; ledwie go słychać. Dziewczyna ignoruje go i idzie w stronę Chiyoko. – Tak. Raz jeszcze przepraszam… Kala podchodzi do Mu, patrzy na nią, ale jej nie rozpoznaje. Chiyoko uśmiecha się pod nosem, nadal kiwając głową. – Tak, jest ze mną. Cisza. – Jedziemy do Gobekli Tepe. Słyszałaś o tym miejscu? Cisza. – Gdzie jesteś? Co za zbieg okoliczności. Choć, jak mniemam, w Endgame nie może być mowy o zbiegach okoliczności. Cisza.

– Będziemy tam wieczorem. Cisza. – Tak. Chcę tylko tego, co Olmek ukradł podczas Wezwania. Cisza. – Przysięgam na swój honor, Cahokianko. Chiyoko nigdy nie słyszała obietnicy brzmiącej tak fałszywie. Od Kali aż bije pogarda dla honoru. Gdyby Sarah ją zobaczyła, nigdy by jej nie zaufała. – Dzisiaj odbędzie się tam impreza. Kiedy będziesz na miejscu, zadzwoń. Głupio mi to mówić, ale nie kombinuj. Twój przyjaciel tego nie przeżyje, rozumiemy się? Cisza. – Cudownie. Też nie mogę się doczekać spotkania, Cahokianko. Bądź pozdrowiona. Rozłącza się. Chiyoko chce podgłośnić muzykę, kiedy słyszy, że Kala mówi coś po turecku, a jej głos zdradza zniecierpliwienie. Mu odwraca się do okna, od stojącej za jej plecami Sumeryjki. Zerka w lusterko umieszczone po wewnętrznej stronie okularów w kształcie serc, które pozwala jej obserwować, co dzieje się za nią. Korytarzyk z obu stron blokuje dwóch rosłych mężczyzn. Jeden z nich pokazuje paluchem na Kalę, a dziewczyna unosi ręce. Chiyoko otwiera niedużą torebkę, która spoczywa na jej kolanach i wyciąga ze środka niedużą białą rurkę; wkłada ją sobie do ust i przykrywa językiem. Poprawia lusterko i patrzy na mężczyzn kłócących się z Kalą; jednym z nich jest chłopak, który ją uraził. Z pewnością nadal boli go ręka. Chiyoko jest żal tych debili. Pobity przez Sumeryjkę imprezowicz rusza na Kalę. Dziewczyna podnosi nogę i wymierza mu kopniaka w brzuch. Ludzie zaczynają się rozglądać, zainteresowani nagłym zamieszaniem. Chiyoko klęka na fotelu i obraca się. Amerykanin wstaje z siedzenia i idzie pośpiesznie w jej stronę. Nie boi się. Tylko udaje, zauważa Chiyoko. Interesujące. Mu z powrotem spogląda na Kalę; w samą porę, żeby zobaczyć, jak Sumeryjka uderza drugiego mężczyznę nogą prosto w szczękę. Chiyoko nie zdradza się z uśmiechem, ale cieszy ją ten profesjonalny pokaz sztuk walki. Zanim ktokolwiek zdąża zareagować, Kala staje na rękach i wykonuje perfekcyjny przewrót. Pomiędzy podłogą a dachem ledwie jest miejsce na jakikolwiek manewr, lecz Sumeryjce udaje się stanąć pewnie i zadać jednocześnie dwóm zaskoczonym mężczyznom błyskawiczne ciosy bokami dłoni. Jeden z nich pada. Drugi, potężniejszy, zapiera się mocno. Łapie Kalę rękoma za przedramię i pociąga do siebie. Próbuje uderzyć ją głową, ale Sumeryjka uchyla się w ostatniej chwili. Chłopak nie traci rezonu, usiłuje nadepnąć na jej stopę, starając się złamać palec lub przetrącić kostkę. Dziewczyna jest jednak szybsza i podskakuje, przykucając na podłokietnikach foteli za nim. Kala nadal próbuje oswobodzić rękę, ale przeciwnik zaciska uchwyt. Tymczasem powalony oponent podnosi się z ziemi i sięga po niewielki nóż. Amerykanin podchodzi niepostrzeżenie do szamoczącego się z Kalą chłopaka i krzyczy: „Ej!”. Napastnik obraca się lekko. Christopher uderza go celnym

prawym sierpowym w oko. Gruchoczą kości, mężczyzna krzyczy z bólu. Lecz ani on, ani Kala nie zauważają, że drugi chłopak unosi ostrze. Chiyoko rozchyla usta i dmucha. Nie czeka na to, co się za chwilę stanie, po prostu odwraca się do okna, wypycha szybę i wychodzi wyjściem awaryjnym. Strzałka przecina powietrze tak szybko, że nikt jej nawet nie dostrzega; trafia chłopaka prosto w szyję. Chiyoko wie, jak bolesne i jak szybkie jest jej ukłucie. Sama podczas szkolenia musiała znieść niejedną taką strzałkę przebijającą skórę. Młody mężczyzna krzyczy z bólu, łapiąc się za kark. Kali udaje się oswobodzić z uścisku uderzonego przez Christophera napastnika. Odgłosy zamieszania docierają do kierowcy, autokar zaczyna zwalniać. Gorące pustynne powietrze wpada do środka pojazdu, kiedy jedna z szyb wylatuje na jezdnię. Kala spogląda przez ramię, chłopak wije się na podłodze. Jego towarzysz unosi dłonie, sygnalizując gestem, że ma już dość bitki. Kala spluwa i zwraca się do Christophera: – Tyś to zrobił? – dopytuje, skinąwszy głową na skręcającego się z bólu delikwenta. – Zasłużył sobie na to! – syczy Christopher, patrząc wilkiem na mężczyznę, któremu nabił nie byle jakiego sińca pod okiem. Kala kręci głową, pokazując na leżącego na ziemi chłopaka: – O niego mi chodzi. – Nie. – Czyli kto? – A nie ty? Kala łapie Christophera za ramię – silny jest; nie doceniłam go – i prowadzi na fotel. Przypatruje się pozbawionemu szyby oknu. Dziewczyna o czerwonych włosach zniknęła.

HILAL IBN ISA AL-SALT Kościół Przymierza, Królestwo Aksum, Północna Etiopia

Hilal klęczy na kościelnym dachu. Jest tutaj od 9,466 sekundy. Rozmyśla nad znaczeniem swojej wskazówki, prostego okręgu. Wszystko. Nic. Kamienny krąg. Planeta. Orbita. Początek. Koniec. Pi. 3,14159265358979323846264338327950288419716939937510582097494459230 Nie. Nie pi. Coś prostszego. Zastanawia się nad znaczeniem słów usłyszanych od tamtej istoty. Pierwszy ruch jest kluczowy. Nic decyduje o wszystkim. Przyszłość nie została spisana. Co ma być, to będzie. Pierwszy ruch jest kluczowy. Pierwszy ruch. Klucz. Klucz Ziemi. Pierwsza rzecz do zdobycia w Endgame. Tutaj. Na Ziemi. Pozostawiona eony temu przez kogoś takiego jak kepler 22b. Ukryta w jednym z ich pradawnych miejsc spotkań. Miejscu znaczącym. Klucz Ziemi. Do czego służy? Otwiera. Jest początkiem. Nic decyduje o wszystkim. Przyszłość nie została spisana. Krąg. Krąg z kamienia. Dysk. Taki jak ten, który Olmek zabrał podczas Zewu. Zero.

Prosty okrąg. Nic na zewnątrz. Nic wewnątrz. Hilal kładzie dłonie na kolanach. Świat obraca się wokół niego. Jest maksymalnie skupiony, spokojny. Jego serce wypełnia nadzieja. Słyszy atomy kamienia znajdującego się pod jego kolanami, ściśnięte jeden obok drugiego. Czuje oddech kosmosu. Smak popiołu końca. Wyczuwa neutrina wiążące ciemną materię. Ciągłość czasu. Słyszy cichy, ledwie uchwytny syk Uroborosa, nieokiełznany szum stworzenia. Słyszy, jak podobni keplerowi 22b dyskutują, obserwują, sądzą tę grę gier. Spojrzeli w oczy zwierzęcia i obdarowali nas rozumem. Zabrali nas z Edenu, nauczyli kochać, pożądać, nienawidzić, ufać i zdradzać. Nauczyli nas wszystkiego. Pokazali, jak manipulować i jak kształtować. Jak zginać kark, modlić się, błagać i słuchać. Stworzyli nas. Wszystko i nic. Pierwszy ruch jest kluczowy. Krąg. Kamienny krąg. Zbyt wiele ich jest na Ziemi, aby wybrać jeden. Stworzyli nas. Kontrolują wszystko. Nie wszystko. Nie nic. Hilal otwiera oczy. Pierwszy ruch jest kluczowy. Przyszłość nie została spisana. Zbliża się Zdarzenie. To część Endgame. Powód. Początek, środek i koniec. Hilal już widzi, uśmiecha się i wstaje. Hilal wie. Hilal rozumie.

CHIYOKO TAKEDA Dach tureckiego autokaru, droga D400 3,1349 kilometra od Kızıltepe, Turcja

Chiyoko leży płasko na dachu autokaru i czeka, aż pojazd się zatrzyma. Kiedy kierowca naciska hamulec, chwyta się krawędzi i zeskakuje na ziemię. Leży na brzuchu na poboczu i czeka. Słyszy krzyki. Po chwili dostrzega stopy Kali i Amerykanina, którzy wysiadają z autokaru i usiłują zatrzymać przejeżdżający samochód. Zlitował się nad nimi jakiś kierowca. Kilka sekund później ten sam mężczyzna ląduje na ziemi, patrząc bezsilnie, jak obcy pakują się do jego samochodu. – Szybciej, wsiadaj! – wrzeszczy na Christophera Kala. Chłopak robi, co mu powiedziano. Kierowca wstaje i zaczyna krzyczeć, kiedy Kala przełącza bieg i rusza. Pasażerowie autokaru wychodzą na drogę, chcą popatrzeć, aby później opowiedzieć o tym swoim przyjaciołom, sfilmować wszystko, zamieścić notkę na Twitterze, napisać post, udostępnić go znajomym. Chiyoko nie może pozwolić im uciec, ale nie zarykuje kradzieży auta, jak zrobiła to arogancka Sumeryjka. Wstaje i z łatwością miesza się z tłumem stojącym przy drzwiach autokaru, po czym wchodzi do środka. Choć ma czerwoną perukę i krzykliwe okulary, nikt nie zwraca na nią uwagi. Żadne z nich nie wie, że miała swój udział w szalonej bijatyce. Przeciskając się pomiędzy ludźmi, sięga do torebki po kolejną rurkę, którą kładzie na języku. Kiedy dostrzega nadal leżącego na podłodze chłopca – zebrał się wokół niego nieduży tłumek – wypuszcza kolejną strzałkę, nasączoną antidotum, która, idealnie wymierzona, leci pomiędzy głowami i ramionami; wygląda jak nieduży owad, ponownie nikt nie zwraca na nią uwagi. Trafia chłopaka, jak poprzednio, w szyję. Minuta, dwie i mu przejdzie. Chiyoko siada na fotelu obok i czeka, aż wszystko ucichnie. Po 10 minutach ożywionej dyskusji kierowca zamyka drzwi, kręci z niedowierzaniem głową i nareszcie rusza. Nikt nie chce mieć do czynienia z policją, szczególnie mężczyźni obici przez Kalę i Amerykanina. Nie w tej części kraju. Poza tym czeka na nich impreza. Tańce. Gry i zabawy. Chiyoko włącza muzykę i porusza głową w jej rytm. Ona również chce trochę pograć.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC Granica turecko-iracka, punkt kontrolny paszmergów numer 4

Renzo wiezie Sarę i Jago tajnym jednopasmowym tunelem, lecz wystarczająco szerokim, aby mógł przejechać nim konwój ciężarówek. Teren ten kontrolują kurdyjscy bojownicy, którzy nie respektują oficjalnych granic. Cała trójka dociera do punktu kontrolnego strzeżonego przez pół tuzina mężczyzn w czarnych mundurach, z karabinami M4, kałasznikowami i coltami w rękach. Renzo zatrzymuje auto i idzie porozmawiać z dowódcą. Jago siedzi na fotelu pasażera. Nie odzywał się do Sary od czasu jej rozmowy z Sumeryjką, gdy dowiedzieli się, że Kala przetrzymuje Christophera i żąda za niego okupu. Sarah nachyla się i kładzie dłoń na ramieniu Jago. Chłopak nawet nie drgnie. Mimo że Christophera jeszcze z nimi nie ma, jego obecność w aucie jest niemal namacalna, zatruwa powietrze, którym oddychają. Sarah i Jago spędzili ostatnią noc w swoich ramionach, całując się, szepcząc, śmiejąc się, dotykając, bawiąc się sobą niczym dwójka nastolatków w początkowej, delirycznej fazie zakochania. Po raz pierwszy od dnia, w którym spadły meteoryty, po raz pierwszy od rozpoczęcia Endgame, zapomnieli, jak doszło do ich spotkania, czemu w ogóle się poznali, zapomnieli, o co grają, zapomnieli, że to od nich zależy przyszłość ludzkości, zapomnieli o wszystkim, istniała dla nich jedynie miłość. Tego ranka Sarah przesłuchała wiadomości pozostawione przez Christophera i Kalę. Od razu do niej oddzwoniła. Jago słyszał ich rozmowę i szybko połapał się, o co chodzi. Nie zadawał żadnych pytań, nie powiedział nic na ten temat. Teraz, w aucie, skruszona Sarah szuka swoją dłonią jego dłoni. – Przepraszam. – Za co? – Jago niby od niechcenia zabiera rękę. – Nie mam pojęcia, co się stało, pewnie szukał mnie, a jakimś cudem znalazł ją. Jago pociąga nosem i dalej gapi się przed siebie. – Musimy mu pomóc i odesłać go do domu – mówi Sarah. – Nie mam zamiaru oddawać jej dysku, wiesz o tym. Będzie dobrze. – Nie łatwiej w ogóle tam nie jechać? – Chłopak kręci głową. – Muszę. Przecież rozumiesz – nalega Sarah. – Zrobiłabym dla ciebie to samo. – Nie musiałabyś. – Jago – mówi dziewczyna, a kiedy słyszy jego imię, po plecach przebiega jej przyjemny dreszcz. – Potrzebuję twojej pomocy. Proszę.

Olmek ogląda się przez ramię i patrzy jej w oczy. – Powinnaś pozwolić mu umrzeć. Pomogłem? – Nie. – Sam się o to prosił. Musi pragnąć śmierci, skoro za tobą gania. Lepiej niech ma kretyn nauczkę. – Kocham go, Jago. Nie możesz tego pojąć? Chłopak się uśmiecha. Sarah nie widziała jeszcze u niego podobnego grymasu; to uśmiech samca alfa, z którym chodził po ulicach Juliaki. Pełen złości i bólu. Dziewczyna nagle czuje się nieswojo. – Skoro go kochasz, czemu byłaś ostatniej nocy ze mną? – pyta. – Bo nie sądziłam, że go jeszcze kiedyś zobaczę – tłumaczy Sarah. – Myślałam, że zostawiłam tę część życia na zawsze za sobą. – Tak jest. Pozwól mu umrzeć. – Odzyskam go i odeślę do domu. Jeśli nie masz ochoty iść ze mną, żaden problem. Każde z nas pójdzie w swoją stronę. Skoro tego chcesz i faktycznie jesteś jednym z nich, bezdusznym zabójcą, przysięgam na wszystko i wszystkich, których kocham, że następnym razem, kiedy cię zobaczę, nie zawaham się przed odebraniem ci życia. Jago wybucha śmiechem. – To takie zabawne? Nie będziesz rżał, kiedy wycisnę z ciebie ostatni oddech. Olmek odwraca się do Sary. – Śmieję się, bo chciałbym cię nienawidzić, Cahokianko, ale kiedy zgrywasz twardą, a na dodatek wiem, że nie ściemniasz, lubię cię jeszcze bardziej. – Nie chciałbyś, żebym na ciebie polowała – odpowiada Sarah i posyła mu uśmiech. Jago wie, że powinien czuć się urażony; jego duma już raz ucierpiała, kiedy dziewczyna z łatwością przegoniła go w muzeum Terakotowej Armii. Drażni się z nim, zaczepia. Żaden Gracz nie powinien tak do niego mówić. Ku swojemu rozgoryczeniu czuje jedynie ukłucie zazdrości, że Sarah interesowała się zwyczajnym, a na dodatek głupim chłopakiem. – Nie musisz przysięgać na swoich bliskich czy coś – mówi Jago, starając się, aby jego głos brzmiał luzacko. – Nie jestem bez serca. Rozumiem, że miłość to cholernie, cholernie dziwaczna sprawa. – Czyli pojedziesz ze mną? – Jadę za Sumeryjką – mówi. – Zostałem wcześniej przez nią wyzwany. Powinienem był się nią zająć od razu. – Aha – mruczy Sarah, dobrze wiedząc, że Jago podjął tę decyzję z zupełnie innych pobudek, ale cieszy ją ta odpowiedź. – A kiedy już zrobimy, co trzeba, faktycznie poślesz chłopaczka do domu, tak? I będziemy mogli skończyć to, co zaczęliśmy? – Tak będzie najlepiej dla wszystkich. Renzo wraca do samochodu z szerokim uśmiechem na twarzy. Dwóch mężczyzn podnosi siatkę maskującą, którą rozciągnięto na pięciu wbitych w ziemię przy końcu tunelu stalowych belkach. Sarah i Jago mogą teraz wjechać na kontrolowany przez Kurdów rejon Turcji. – Jest okej. Dalej, wysiadajcie – mówi nadal uśmiechający się Renzo,

trzymając niedużą brązową butelkę i trzy szklanki do herbaty, które im podaje, po czym do każdej z nich nalewa mętny płyn; mężczyzna unosi wysoko szklankę. Sarah i Jago robią to samo. – Za przyjaźń i śmierć. Za życie i niepamięć. Za Endgame. – Za Endgame – powtarzają Sarah i Jago. Stukają się szklankami i piją. Napój smakuje jak zaprawiona alkoholem lukrecja. – Ble, co to jest? – krzywi się Sarah. – Arak. Dobre, nie? – Nie. Paskudne. – Mnie smakuje – śmieje się Jago. Renzo kiwa z aprobatą głową, nalewa sobie jeszcze jedną szklankę, wypija i rzuca nią o ziemię. Sarah i Jago, idąc za jego przykładem, robią to samo. Szkło rozbija się na drobne kawałeczki. Renzo przytula ich oboje, całuje w policzki, łapie za ramiona i ściska raz jeszcze. Zanim puszcza Sarę, szepcze do niej: – Koniec końców życzę ci sporo szczęścia, ale oby nie za dużo. – Jeśli sama nie będę mogła wygrać, upewnię się, że zwycięży Jago. – Co ma być, to będzie. Sarah uśmiecha się i siada na fotelu pasażera. Renzo przytula Jago ostatni raz i również szepcze mu do ucha ostatnią radę: – Nie bądź głupi i nie zakochaj się. Nie przed końcem Gry. – Już na to za późno – odpowiada mu Jago. Renzo uśmiecha się. – A więc do zobaczenia w piekle, bracie. – Nie wierzę w piekło. Twarz Renza ciemnieje. Pociąga długi łyk prosto z butelki. – Jeszcze uwierzysz, Jago Tlalocu, Olmeku, Graczu z 21 ludu. Jeszcze uwierzysz.

Gobekli Tepe. Pierwsza znana świątynia zbudowana ludzkimi rękoma. Otoczona, jak okiem sięgnąć, jałowymi polami. Odkryta w 1993 roku przez miejscowych pasterzy. Przez co najmniej 15 000 lat spoczywała pod warstwami ziemi, przysypana przez nieznaną cywilizację z nieznanych przyczyn. Od tego czasu odkopano jedynie 5 procent kompleksu, a datowanie radiowęglowe wykazało, że budowla pochodzi z 12 millennium przed naszą erą, zanim poznano garncarstwo, metalurgię, zorganizowaną hodowlę zwierząt, pismo i koło. O tysiące lat wyprzedza inne porównywalne konstrukcje z kamienia wzniesione w pasie Żyznego Półksiężyca na południu oraz wschodzie. Budowla ukończona w mrokach epoki lodowcowej pozostaje nieodkrytą tajemnicą. To w pełni ukształtowana świątynia, istne miasto, na które składają się zróżnicowane i wyrafinowane elementy rozciągające się na dziesiątki stóp, liczne monolity wapienne, z których każdy, ważący pomiędzy 10 a 20 ton, został ociosany do odpowiednich proporcji. Niektórzy wierzą, że monolity – prostokątne kolumny nakryte 2 prostokątnym blokiem – reprezentują ludzi, kapłanów lub bogów. A może coś – lub kogoś – innego. Nikt nie wie, kto je wyrzeźbił. Jak. Dlaczego. Nikt nie wie, co przyświecało ich twórcom. Nikt nie zna granic ich oświecenia. Nikt nie wie.

BAITSAKHAN, MACCABEE ADLAI Açgözlü Akbaba Tapınağı, Świątynia Nieokiełznanego Sępa, Turcja

Baitsakhan opiera się rękoma o deskę rozdzielczą należącego do Maccabeego audi A8 i wychyla się do przodu. – Co to, do cholery, jest? – Nie mam pojęcia. Jalair naciska hamulec. Jest dziewiąta, słońce już zaszło. Bezchmurne niebo koloru purpury rozciąga się jak okiem sięgnąć. Od paru ładnych mil nie natknęli się na nic poza paroma samochodami jadącymi w przeciwnym kierunku. Lecz nareszcie dotarli do zasypanej pradawnej budowli na południu Turcji, starożytnego kompleksu, do którego doprowadziła ich wskazówka Maccabeego Adlaia. Każdy z nich – Maccabee, Baitsakhan, Jalair – spodziewał się zastać pogrążone w mroku miejsce archeologicznych wykopalisk. Brali pod uwagę, że mogą spotkać paru ochroniarzy lub obozujących przy świątyni nauczycieli akademickich ze studentami, ale na parkingu stało kilkadziesiąt aut i pięć czarterowych autokarów. Kłębiące się przy nich nastolatki piją i palą. Niektóre dziewczyny miały na głowach chusty, ale większość wyglądała nowocześnie, postępowo, swobodnie. Spora część bawiących się nosiła naszyjniki z kolorowymi światełkami. Paru ubrało się ekstrawagancko, niczym stali bywalcy modnych miejskich dyskotek – włosy postawione na żel, luźne spodnie, buty na koturnie, kolczyki, biżuteria, odsłonięte ciała. Zdaje im się, że muzyka dobiega z każdego pagórka. Niebieskie, zielone i fioletowe lasery tańczą na niebie, migocząc, mknąc, pędząc. – Impreza? – pyta obojętnie Baitsakhan. – Na to wygląda – mówi oschle Maccabee. Pewnie nigdy nie był na żadnej, dopowiada sobie w myślach. – Przyjechaliśmy tutaj ze względu na twoją wskazówkę – syczy chłopak do Maccabeego. – Lepiej, żeby to nie była strata czasu. – I tak nie miałeś lepszego pomysłu – odcina się Nabatejczyk. Wysiadają z auta. Maccabee rozpina koszulę aż do piersi, odsłaniając długi złoty łańcuch z przyczepioną do niego gładką srebrną kulką wielkości tej do ruletki. Idealnie wtapia się w tłum. Baitsakhan i Jalair, którzy wyglądają jak cyganie, nie przejmują się swoim wyglądem. Maccabee podchodzi do najbliższej grupy bawiącej się młodzieży i perfekcyjnym tureckim pyta, gdzie może kupić kolorowe światełka na szyję. Dzieciaki kierują go na jedno ze wzgórz. Dowiaduje się jeszcze, od jak dawna trwa impreza, kto stoi za konsoletą i czy były jakieś problemy z policją lub żołnierzami. Słysząc, że wszystko idzie dobrze, kiwa głową, poklepuje rozmówcę po ramieniu,

wykonuje szybki ruch taneczny, po czym przybija z resztą piątki i odwraca się do Baitsakhana oraz Jalaira. Jego uśmiech rzednie, kiedy oddalają się od imprezujących na bezpieczną odległość. – Durnie nazywają siebie Dziećmi Meteorytu – mówi. – Są tutaj, żeby, cytuję, „świętować koniec tam, gdzie to wszystko się rozpoczęło”. – Zabawne – mówi Jalair. – Co takiego? – pyta Baitsakhan. – Że mają rację – odpowiada za niego Maccabee. – To ironiczne. Maccabee i Jalair wymieniają spojrzenia pełne koleżeńskiego zrozumienia. Jest młody, tak mało wie, wierzy, że po prostu przejdzie przez Endgame po trupach, myśli Maccabee. Będzie przydatny tak długo, jak użyteczna jest zaciśnięta pięść. Jalair otwiera bagażnik samochodu, podnosi ciężką, czarną materiałową płachtę, pod którą ukryli potrzebny sprzęt. Każdy z nich wkłada sobie za pasek pistolet, dodatkowy magazynek oraz nóż. Ostrza są stare, zdobione i zabójcze. Jalair przypina do spodni skórzany pejcz. Baitsakhan przewiesza przez ramię pas, do którego przyczepione są cztery granaty i pojemniki z benzyną. – Poważnie? Wyglądasz, jakbyś szedł na wojnę – mówi Maccabee. – Przecież wszyscy tutaj wyglądają jak wariaci, nawet nie zwrócą na mnie uwagi. Maccabee stara się nie dać niczego po sobie poznać, choć myśli, że to Baitsakhan jest szalony. Zastanawia się, jak długo wytrwa w sojuszu z łaknącym krwi gówniarzem. Być może, ale tylko być może, Świątynię Nieokiełznanego Sępa opuści samotnie.

KALA MOZAMI, CHRISTOPHER VANDERKAMP Açgözlü Akbaba Tapınağı, Świątynia Nieokiełznanego Sępa, Turcja.

Christopher i Kala stoją w znajdującym się w zagłębieniu kamiennym kręgu o średnicy 12 stóp. Sześć monolitów ustawionych w równych odstępach góruje nad nimi niczym strażnicy z pradawnego świata. Na kamieniach wyrzeźbiono proste, acz sugestywne reliefy przedstawiające węże, ptaki, koty, jaszczurki i skorpiony. Część kręgu nadal tkwi zakopana w czerwonej ziemi. 7 monolit przewrócił się i do połowy przykryty jest leżącym na nim od lat piachem. Kala, sięgając po niedużą latarkę, dokonuje uważnej inspekcji ostatniego już kamiennego bloku. Christopher rozgląda się, oniemiały. – Czy naprawdę powinniśmy byli tutaj wchodzić? Przeszli przez niską żelazną siatkę i przesunęli śmiechu wartą drewnianą barierkę, blokującą dostęp do kręgu, po czym wskoczyli do niecki. – Nie patrz na zakazy. – Co to za miejsce? – Świątynia. Christopher marszczy brwi. – Jaka świątynia? – Świątynia ku czci życia i potęgi – odpowiada Kala, rozproszona. Rozgarnia ziemię rękoma, zaczyna kopać. Christopher przejeżdża palcami po kleszczach wyrzeźbionego skorpiona. – Kto to zbudował? Kala wyciąga ze ściany cienką cegłę i używa jej jak łopatki. – To nie ma znaczenia. Christopher rzuca jej ukradkowe spojrzenie. Odkopała niedużą kupkę cegieł i próbuje wyciągnąć je z ziemi. – A wygląda, jakby miało. Kala spogląda na niego przez ramię. – Świątynię zbudowali Wielcy Rodzice, istoty, które sprawują straż teraz, tutaj, na zawsze. Pierwsi Annunaki z Du-Ku, moi przodkowie. Twoi. Wszystkich. – Aha, oni – mówi Christopher i parska śmiechem, przypominając sobie słowa Sary. – Ludzie Niebios, tak? Kala zrywa się na równe nogi, czerwona ze złości. – Nie drwij sobie ze mnie, chłopcze. Annunaki nas stworzyli i tysiące tysięcy lat przed początkiem historii odwiedzili miejsce, gdzie się obecnie znajdujemy. To żywi bogowie, istoty na tyle potężne, aby dać początek ludzkości, tworzyć życie. A także je zakończyć. I ty, dzieciaku, z nich

szydzisz? – Kala patrzy na niego z pogardą. – Przez cały czas żyłeś w bańce, która lada chwila pęknie, a to, w co do tej pory wierzyłeś, co wydawało ci się prawdziwe, dobiegnie końca. – Ale poważna się zrobiłaś! – mówi Christopher, naigrawając się z Sumeryjki; znalazł jej słaby punkt i ma zamiar uderzyć w niego ponownie. Dziewczyna robi krok w jego stronę. – Chcesz wiedzieć, czego szukam, tak? – Chcę wiedzieć, co się stanie, i chcę zobaczyć Sarę. – Niedługo się z nią spotkasz. I powiem ci, co się stanie. Umrzesz. Ty i wszyscy tamci ludzie – pokazuje palcem w kierunku dudniącej za pagórkami muzyki – umrzecie, co do jednego, z wyjątkiem paru wybranych. I to wkrótce. My, Gracze, zdecydujemy, kto przeżyje. Christopher powraca myślami do rozmowy, którą odbył z Sarą na lotnisku. Nigdy nie zastanawiał się nad szerszym kontekstem Endgame, nad tym, co jej wynik może oznaczać dla reszty świata. Kręci z niedowierzaniem głową. – Mówisz mi, że cała ludzkość zniknie z powierzchni Ziemi? – stara się brzmieć nonszalancko, ale głos zaczyna mu lekko drżeć. – Tak. A zwycięzca, czyli ja, zadecyduje, kto przetrwa – mówi Kala, uśmiechając się do niego. – Obawiam się, że ciebie, Christopherze Vanderkampie, nie ma na liście. Sumeryjka odwraca się do niego plecami i wyciąga z ziemi kolejne cegły, rzucając je za siebie. Christopher siada kawałek dalej, obserwuje. Nie chce się do tego przyznać, ale jej słowa nim wstrząsnęły. – Szaleństwo – mamrocze. Kala nie przerywa pracy, ignoruje go. – Tak czy inaczej, nie możesz wygrać – dodaje. – A wiesz czemu? Bo jesteś czystej krwi wariatką. Tacy nie wygrywają. Kolejna cegła spada zaraz obok niego. Christopher schyla się po nią. Mógłbym ją teraz zabić… – Niech ci nie przyjdzie do głowy nic głupiego – mówi Sumeryjka, nawet się nie oglądając, i chłopak rezygnuje ze swojego i tak niedoskonałego planu. Dźwięki badu dudnią w powietrzu nad ich głowami. Gwiazdy rozciągają się aż do nieskończoności. Christopher myśli o tym, czego dowiedział się o Endgame, o tym, w co wierzą Gracze – że ludzkość pochodzi stamtąd, z kosmosu. Gwiazd są miliardy miliardy miliardów. Sam pomysł, że z którejś z nich pochodzi życie, ma sens, ale nigdy nie spotkał się z niczym, co by tę teorię potwierdzało, i nie jest pewien, czy kupa starych kamieni go przekona. Christopher nie wierzy, że nadchodzi koniec świata, lecz ci Gracze zdają się być tego pewni. A na pewno na tyle, aby z zimną krwią zamordować matkę i dziecko. Zerka na leżącą u jego stóp cegłę, chciałby się zemścić, pragnie choćby odrobiny sprawiedliwości. Sumeryjka podnosi się, trzymając coś w ręce. – Znalazłam. Odwraca się, pokazując mu ciemny, metalowy pierścień wielkości bransolety. – Co to? – Kawałek.

– Kawałek czego? Dziewczyna wodzi palcami po zewnętrznej stronie pierścienia, poruszając przy tym ledwie zauważalnie ustami, jakby czytała. – Kawałek… – Układanki – odzywa się ktoś stojący nad niecką; na dół spada kamyczek. Christopher i Kala jednocześnie unoszą głowy. Na skraju zagłębienia stoi mężczyzna, na jego twarz pada cień. Kuca i podpierając się ręką, ostrożnie schodzi na dół, aż ląduje na grubym kamiennym bloku. – Kim jesteś? – pyta Kala. Kieruje na niego promień niedużej latarki. Mężczyzna mruży oczy. Jest niski, jego oczy to ciemne, wąskie szparki; ma twarz ogorzałą od słońca, zaokrąglone policzki i czarne włosy. – Nazywam się Jalair. – Kim jesteś? – powtarza Kala powoli, cedząc kolejne sylaby przez zęby. Christopher wstaje; ma złe przeczucia. Jalair drapie się po głowie. – Już mówiłem, że nazywam się Jalair. Co znalazłaś? Christopher cofa się w kierunku Kali. Z dwojga złego… Sumeryjka chowa pierścień do kieszeni. – Jesteś z chłopcem. Macie takie same oczy. Jalair bez słowa wyciąga pistolet i celuje do Kali. – Opowiedz mi o fragmencie układanki, który znalazłaś, Kalo Mozami. Dziewczyna ani drgnie. Milczy. Christopher stoi dwie stopy od niej i czuje, jak energia przepływa przez jej ciało. – A może po prostu dasz mi spojrzeć? – mówi Jalair. – Gdzie Baitsakhan? – pyta Kala. – Gdzieś się tutaj kręci – odpowiada mężczyzna, wzruszając ramionami. Sumeryjka interpretuje to dosłownie i rozgląda się, ale poza nimi w pobliżu nie ma nikogo. Christopher nie odrywa oczu od pistoletu. – Możesz mnie zastrzelić, Donghu, ale jeśli umrę, to, co znalazłam, na nic ci się nie przyda. Inskrypcje są po starosumeryjsku, w języku tak martwym, że nierozpoznawalnym. – Ale ty potrafisz je odczytać? – Oczywiście. – I co mówią? – To tak nie działa – tłumaczy Kala, kręcąc głową. – A jak? – Strzelaj, a zobaczysz. Jalair zastanawia się chwilę, po czym celuje do Christophera. – To może jego zastrzelę? Kala kląska językiem. – Jesteś byłym Graczem, prawda, bracie? – Tak, siostro. – To powinieneś wiedzieć, że nie celuje się do przynęty. Zanim Jalair zdąży z powrotem wymierzyć w Kalę, dziewczyna rusza na niego niczym wypuszczona z butelki błyskawica, biegnie ku niemu po ścianie

niecki. Jalair strzela raz, drugi, trzeci, ale jest zbyt szybka. Christopherowi wydaje się, że jeden pocisk musnął jej włosy, lecz to by było na tyle. Kala skacze, chwyta krawędź dużego kamienia, na którym stoi mężczyzna, i daje susa na głaz, żeglując w powietrzu niczym gimnastyczka. Jalair strzela ponownie, ale znowu chybia. Sumeryjka ląduje tuż za nim. Kiedy Donghu się odwraca, Kala łapie za lufę pistoletu i przekręca ją w stronę napastnika. Uderza w rękojeść i palec Jalaira naciska na spust. Broń wypala. Kula przechodzi przez jego skórę, mostek, aortę i fragment prawego płuca, roztrzaskując krąg T6 i wybijając dziurę w plecach. Christopher z sykiem wciąga powietrze. Kala skopuje martwe ciało Jalaira do niecki. Trup spada z przyprawiającym o mdłości łoskotem, obijając się o kamienie, aż zatrzymuje się, poskręcany, na sięgającym Christopherowi do pasa głazie. Teraz Kala ma broń. Spogląda na chłopaka i mówi: – Bierz latarkę i wynosimy się stąd. No dalej. Christopher ledwie znajduje siłę, żeby wyrwać się z odrętwienia. Podnosi z ziemi latarkę. Jest mu niedobrze. Wymiotuje, wchodząc na górę. Kala rzuca mu pełne obrzydzenia spojrzenie. – Żałosne. Chłopak wyciera usta wierzchem dłoni. Podaje jej latarkę. Dziewczyna wyłącza światło. – Gdzie idziemy? – pyta Christopher. Kala unosi broń i mierzy do niego. – Idziemy po klucz. – Jaki klucz? – Koniec pytań, koniec gadania. – Wolną ręką wyciąga z kieszeni pierścień i przypatruje mu się przez chwilę; po chwili wskazuje na północ. – Tam. Szybko. Chłopak przechodzi obok niej i idzie prosto w noc. – Nie wychylaj się – ostrzega Kala. – Ktoś tam jest. Robi, co mu powiedziano. Christopher boi się, i to nie na żarty. Nikt nie powinien umieć zrobić tego, czego właśnie był świadkiem. Navy SEALS tego nie potrafią. Jego prawa dłoń zaczyna się trząść. Ci ludzie to mordercy. Myśli o Sarze, o jej kasztanowych włosach, promiennym uśmiechu. Myśli o tym, że musi walczyć z ludźmi takimi jak Kala. Lecz jeśli ktokolwiek miałby dać im radę, to tylko ona. Przeraża go ten wniosek. Zrozumiał, że ta dziewczyna może zabić go w każdej chwili bez wyrzutów sumienia. Ci ludzie to mordercy. Czemu nie posłuchałem Sary? Czemu jej nie posłuchałem i nie trzymałem się od tego z daleka?

Słońce wschodzi na zachodzie lxiv .

CHIYOKO TAKEDA Açgözlü Akbaba Tapınağı, Świątynia Nieokiełznanego Sępa, Turcja

Chiyoko przebrała się w zwykły czarny bawełniany kombinezon z wbudowanym plecakiem. Ciasno zawiązany kaptur ściska jej włosy. Dolną część twarzy chowa za maską. Cieniutki okular przykrywa jej lewe oko; to noktowizor, dzięki któremu może widzieć w ciemnościach. Leży na brzuchu tuż na skraju niecki. Patrzy, jak Kala zabija Jalaira. Słyszy ich rozmowę dzięki mikrofonowi, który nadal przyczepiony jest do ubrania Sumeryjki; dowiaduje się również o pierścieniu odnalezionym przez dziewczynę. Kala myśli, że zaprowadzi on ją do Klucza Ziemi. Lecz Kala to idiotka. Patrzy, jak Sumeryjka i Christopher odchodzą na północ. Gdy tylko ich sylwetki nikną za kolejnym wzniesieniem, na wschodzie pojawiają się dwie kolejne. Postacie idą szybkim krokiem, zwabione wystrzałami z pistoletu. Chiyoko poprawia swój monokl i naciska znajdujący się przy jej skroni guzik, którym aktywuje zbliżenie. Bez trudu poznaje nowo przybyłych. Baitsakhan. Maccabee. Ciekawie, myśli. Dziwny duet. Niebezpieczny. Chiyoko wyciąga nieduży mikrofon teleskopowy i próbuje podsłuchać, o czym rozmawiają. Baitsakhan przyklękuje na skraju zagłębienia i przyświeca sobie latarką, mamrocząc pod nosem pełne smutku słowa w języku, którego nigdy nie słyszała, po czym znika w niecce. Maccabee rozgląda się na boki. Omiata też wzrokiem miejsce, gdzie kryje się Chiyoko, ale dziewczyna jest niewidzialna. Kiedy Baitsakhan rozpacza, Maccabee czeka bez słowa. Chiyoko bierze głęboki oddech i kładzie na języku białą rurkę; wypuszcza powietrze z ust, posyłając strzałkę przez mrok. Jej czubek wbija się w kark Nabatejczyka. Nawet nie poczuł ukłucia. Stoi i czeka na powrót Baitsakhana, który wychodzi z niecki ze skórzanym pejczem Jalaira w ręce. Chłopak uważnie przygląda się ziemi, szukając śladów pozostawionych przez Kalę i Christophera. Znajduje trop i krzywi się, kiedy przypadkiem nadeptuje na niewielką kałużę wymiocin. Zerka na Maccabeego i mówi: – Jest ich dwoje. Poszli tędy. Znajdziemy ich i zabijemy. Maccabee kieruje promień latarki do zagłębienia. – Ale Świątynia Nieokiełznanego Sępa jest tutaj. Prowadziła nas moja wskazówka. – Mam to gdzieś. Chcę tamtych. Zabili mojego brata. Krew za krew.

– Dobra – mówi Maccabee, nie chcąc się kłócić – ale potem wracamy. Na pewno jest tutaj coś więcej. Coś przeznaczonego dla mnie. Dla nas. Chiyoko jest pewna, że to, czego szuka Nabatejczyk, zostało już znalezione przez Sumeryjkę. Baitsakhan odchodzi bez słowa, przyglądając się śladom. Maccabee kręci głową, odwraca się i podąża za nim. Chiyoko wzdycha. Patrzy na wyświetlacz zegarka. Sarah i Jago są 48 mil stąd, poruszają się z prędkością 50 mil na godzinę. Jeszcze ma czas. Nie mogę ryzykować walki z całą trójką i silnym amerykańskim chłopakiem. Po prostu pójdę za nimi. Jak zawsze. Chiyoko podnosi się z ziemi. Idzie za Nabatejczykiem i Baitsakhanem. Cicha. Niewidzialna.

KALA MOZAMI, CHRISTOPHER VANDERKAMP Altın Odası, przyziemie, Turcja

Christopher biegnie truchtem, Kala jest zaraz za nim. Chłopak czuje, że lufa pistoletu nadal wycelowana jest w jego plecy. Dziewczyna mówi mu, gdzie ma iść – lewo, prawo, znowu lewo, w stronę tamtego wzgórza, obok tego kamienia. Jest zmęczony zadawaniem pytań, z których każde kwitowane było wysyczanym wściekle przez zęby: „Cisza!”. Przez ostatnich 11 minut pokonali ponad pół mili, pozostawiając za sobą odgłosy radosnej zabawy. Nareszcie Kala mówi: – Stój! Znajdują się przed zwyczajnym, porośniętym wysoką trawą kopcem; Christopher nigdzie indziej nie zauważył żadnych roślin. Kala rozgląda się i klęka. – Zostaniemy tutaj na całą noc? Będziemy kopać dziury w ziemi i zabijać ludzi? – pyta zniecierpliwiony Christopher. Sumeryjka ignoruje jego przytyki. Odkłada broń i mówi: – Niech ci nie przyjdzie do łba nic głupiego – przypomina mu. – Nie martw się, widziałem, co potrafisz. – Doskonale. Kala włącza latarkę, zasłaniając promień drugą ręką. Świeci na pierścień. Christopher nachyla się, żeby lepiej przyjrzeć się znalezisku, które, jak się okazuje, przypomina zwyczajną żelazną bransoletę, choć jak na 10 000 lat leżenia w ziemi całkiem nieźle się trzyma – ani śladu rdzy czy zwapnienia. Ma około cala grubości. Na jego powierzchni wyryto dziwaczne znaki i glify. Kala gasi latarkę i spogląda na pagórek. – Jest tutaj – mówi, ledwie zdolna opanować zawroty głowy. – Co jest tutaj? – Jedna z komnat. – Ludzi Niebios? – Annunakich. – No to chodźmy się przywitać – mówi Christopher, próbując zamaskować swoje przerażenie żartem. Kala ignoruje jego słowa, podnosi broń i zaczyna obchodzić kopiec. Nawet nie kłopocze się trzymaniem go na muszce. Christopher idzie pokornie za nią, ciekawy dalszego rozwoju wydarzeń. – Co jest w tej komnacie? Sumeryjka znowu przystaje i zaczyna grzebać w ziemi, którą odrzuca na bok

całymi grudami. Kopie, aż natrafia na kamienną płytę – idealnie płaską, ale z precyzyjnie wydrążonym zagłębieniem, w które idealnie zmieści się znaleziony uprzednio żelazny element układanki. Kala się uśmiecha, bez wahania wkłada pierścień w odpowiednie miejsce i przekręca go. Rozlega się zgrzytliwy odgłos, kiedy duże kamienne drzwi, grube na co najmniej dwie stopy, przechylają się do tyłu; dotychczas podtrzymywana przez nie ziemia opada zbrylonymi kawałami. Ich oczom ukazuje się ciemna spiralna klatka schodowa. Christopher cofa się o krok, zszokowany. Kala patrzy na niego podekscytowana, aż drży z podniecenia. – Złoto. Annunaki trzymali w niej złoto.

MgO, Fe2O3(T), & MgO / Fe2O3(T) vs. Fe2O3(T) + MgO lxv

BAITSAKHAN, MACCABEE ADLAI Altın Odası, przyziemie, Turcja

Baitsakhan i Maccabee podążają tropem Kali i Christophera. – Myślisz, że oboje są Graczami? – pyta Maccabee. – Nie. Tylko jedno z nich zareagowało. Drugie stało na dnie niecki, kiedy zabito Jalaira. A potem zwymiotowało. – Ale był tam też i Gracz – mówi Maccabee, kiwając głową. – Nikt, kto nie jest Graczem, nie dałby rady zabić Jalaira – rzuca Baitsakhan. Chłopak przyśpiesza, nie mogąc się doczekać pochwycenia mordercy. Maccabee idzie za nim, z nieco mniejszym entuzjazmem, licząc, że to nie strata czasu i uda im się coś na tym ugrać. Są już z dala od imprezowiczów. Po drodze natykają się tylko na dziwacznie ubraną parkę zabawiającą się ze sobą pod gwiazdami, na kocu. Chłopak ma na sobie pierzaste boa, a dziewczyna ogromną perukę afro w tęczowych kolorach, która spadła jej na ziemię. Oboje noszą wielkie okulary. Maccabee uśmiecha się pod nosem. Gracze przechodzą obok niezauważeni. Po dziewięciu minutach docierają do niedużego wzniesienia. Baitsakhan zatrzymuje się, przyklęka, podnosi garść ziemi do nosa i wącha. Maccabee okrąża kopiec, nie chcąc babrać się w piachu. Nabatejczyk potyka się. Z zaskoczeniem zauważa, że mało brakowało, a wpadłby prosto do wykopanej w ziemi klatki schodowej. Pstryka palcami. Baitsakhan podbiega do niego. Razem zaglądają w ciemność. Maccabee sprawdza broń. Jego towarzysz odpina od paska pejcz, rozwija i strzela na próbę. Baitsakhan uśmiecha się, słysząc charakterystyczny trzask. – Krew za krew. Schodzą.

CHIYOKO TAKEDA 11 metrów na południe od Altın Odası

Chiyoko staje przy pagórku i przyklękuje. Maccabee i Baitsakhan zniknęli za kopcem już jakiś czas temu i nie wrócili. Przejście? Liczy do 60. Bierze głęboki oddech. Spogląda na niezauważalnie migoczące na niebie gwiazdy. Bierze kolejny oddech. I ponownie liczy do 60. Graczy dalej nie widać. Tak. Na pewno przejście… Spogląda na wyświetlacz. Sarah i Jago będą tutaj za 22 minuty. Maccabee i Baitsakhan są pod kopcem, schodzą jeszcze niżej, niżej i niżej. Najprawdopodobniej są tam również Kala i Christopher. Mu sprawdza ekwipunek – nasączone trucizną wakizashi tkwi w pochwie; shurikeny; strzałki; hojo z metalową końcówką; trzy bomby dymne i jedna pieprzowa. Nie bierze ze sobą żadnego pistoletu, nie chce ryzykować hałasu, poza tym broń palna jest za mało elegancka. Staje, naciska przycisk przy zegarku, zerując licznik; rusza sekundnik. Chiyoko chce wiedzieć dokładnie, kiedy Sarah i Jago dotrą na miejsce. Śledź i obserwuj, Chiyoko. Po prostu śledź i obserwuj. Dąż do konfrontacji, jedynie gdy to naprawdę konieczne, i zabijaj tylko wtedy, jeśli możesz zrobić to łatwo. Dziewczyna rusza w stronę kopca, cicha niczym duch.

KALA MOZAMI, CHRISTOPHER VANDERKAMP, BAITSAKHAN, MACCABEE ADLAI, CHIYOKO TAKEDA Altın Odası, 25 metrów pod ziemią, Turcja

Kali trudno opanować bicie serca. 88, 90, 93. Od sześciu lat nie dopuściła do powyżej 70 uderzeń na minutę. Stoją z Christopherem w komnacie przestronnej niczym hangar lotniczy. Ściany są zaokrąglone i wysokie na co najmniej 50 stóp. Sufit przypomina sklepienie wnętrza piramidy. Każdy cal komnaty pokrywają znaki podobne do tych na pierścieniu Kali; składają się na jakąś pradawną historię. Na krańcu pomieszczenia, przed ołtarzem, stoi złota statua stworzenia o ludzkiej głowie i ciele orła. Otoczona jest glinianymi urnami pogrzebowymi różnych rozmiarów. Na całej podłodze, niekiedy w stertach sięgających sufitu, piętrzą się wielkie, lśniące kawały złota. – O kurwa – szepcze Christopher. Kala zatyka pistolet za pasek, latarką oświetla starą pochodnię i wyjmuje ją z uchwytu. Sięga do kieszeni po zapalniczkę i podpala kawał drewna, którego płomień odbija się od złota i ścian, rozświetlając całą komnatę. Stoją skąpani w gęstym żółtawym blasku. Christopherowi zaczyna się robić słabo, siada na podłodze. – Co… co to za miejsce? Kala obraca się na pięcie. – Pod całą Turcją ciągną się podziemne miasta. Zostały wykopane przez Hetytów, Luwijczyków, a nawet garstkę Ormian. Najsłynniejsze jest Derinkuyu. Lecz nikt nie słyszał jeszcze o tak starym jak to. To coś innego, to… – Ludzie Niebios – przerywa jej trzęsącym się z emocji głosem nadal skołowany Christopher. – Sarah miała rację. To się dzieje naprawdę. – Tak – mówi z dumą Kala. Sumeryjka jest bezpośrednio spokrewniona z mieszkańcami Gobekli Tepe, którzy pracowali niegdyś w pocie czoła nad tą niesamowitą budowlą; to w prostej linii przodkowie przodków Kali. Założyciele jej ludu. – Annunaki wykorzystywali złoto jako źródło energii, a myśmy je dla nich wydobywali. Byliśmy ich niewolnikami, a oni naszymi bogami. – Czy to coś w rodzaju elektrowni? – Bardziej stacji bunkrowej. Nie widziano takiej od piętnastu tysięcy lat. Zapada cisza. Christopher nie potrafi ocenić wartości otaczającego ich złota. Kala podnosi pochodnię jak najwyżej potrafi i przypatruje się sklepieniu.

Chłopak podąża za jej wzrokiem. – Czy to… litery? Sumeryjka się zasępia. Wkłada pochodnię z powrotem do uchwytu na ścianie i wyciąga smartfona. Upewnia się, że lampa jest włączona, unosi telefon nad głową i robi zdjęcie. Na ułamek sekundy pomieszczenie wypełnia oślepiające białe światło. Kala patrzy na wyświetlacz. – Bogowie – mówi, wstrzymując oddech. – Co się stało? Sumeryjka podaje mu telefon. Christopher patrzy na ekran, ale nie ma pojęcia, co przedstawia fotografia – myślniki, kropki, liczby i litery, poplątane i pomieszane, bez ładu i składu. Przybliża. Przesuwa obraz palcem. Mruży oczy. Rzymskie litery obok arabskich cyfr, jakby wydrukowano je na ogromnym komputerze. 15 000 lat temu pozostawiono tutaj znaki używane przez współczesnych. Christopher nie rozumie, jak to w ogóle możliwe. Klucz Ziemi jest tutaj. Musi być, myśli Kala. – Musimy odnaleźć klucz i zwijać się stąd. Ten chłopak, Baitsakhan, na pewno już nas szuka – mówi Sumeryjka. Kala łapie pochodnię i podbiega do ołtarza. – A co z Sarą? Nie miała się z nami spotkać? – woła za nią Christopher. Sumeryjka ignoruje jego pytania. Chłopak patrzy, jak Kala krząta się przy ołtarzu. Nadal nie może się otrząsnąć po tym, co tutaj zobaczył. Oddycha ciężko. Powietrze jest stęchłe i rozrzedzone. Raz jeszcze spogląda na zdjęcie sklepienia. Gapi się tępo w wyświetlacz telefonu, tak jak miliony ludzi na całym świecie, którzy grają teraz w gry, sprawdzają skrzynki mailowe, piszą wiadomości tekstowe. Lecz nikt nie widzi tego co on. Telefon wysuwa mu się z rąk na kolana. Blade światło bijące od ekranu pada na jego twarz. Słyszy Kalę kręcącą się po drugiej stronie komnaty. Po chwili wyświetlacz ciemnieje, smartfon przechodzi w stan uśpienia. Mrok. Jego umysł buzuje. Myśli o tym, czego nauczył się na lekcjach historii, matematyki, zajęciach z filozofii dla zaawansowanych, na które uczęszczał jesienią. Jeśli od 15 000 lat faktycznie nikt nie zawitał do tej komnaty, wszystkie te litery, liczby i znaki umieszczono tutaj, jeszcze zanim wynaleziono pismo. Jakiekolwiek. Klinowe. Piktogramy. Hieroglify. Nie mówiąc już nawet o rzymskim alfabecie i arabskich cyfrach. O euklidesowej geometrii, matematyce ogólnie, czy nawet samej koncepcji wiedzy. Słowa Kali kołaczą mu się po głowie. Christopher siedzi w kompletnej ciszy. To wszystko prawda. Endgame. Ludzie Niebios. Gracze. Zdjęcie to potwierdza. To dowód na istnienie nieznanego rozdziału w historii ludzkości. Dowód na istnienie życia pozaziemskiego. Dowód. Chiyoko przechodzi przez drzwi i zaczyna schodzić pod ziemię. Przed sobą słyszy kroki Baitsakhana i Maccabeego, którzy próbują zachować ciszę,

pozostać niezauważeni; w porównaniu z nią to jednak kompletni amatorzy. Odgłos jej stóp stawianych delikatnie na kamiennych schodach jest niemalże niesłyszalny dla ludzkiego ucha. Oddech cichszy od szeptu. Nawet ubranie, które ma na sobie, nie szeleści. Nie ma ze sobą latarki ani innego źródła światła, w przeciwieństwie do tamtych dwóch debili. Klatka schodowa jest ciasna – nie zmieściłaby się tutaj dwójka ludzi idących obok siebie – a ściana gładka w dotyku, beż żadnych oznakowań. Schody ciągną się coraz niżej i niżej. Nagle dochodzące z dołu dźwięki zmieniają natężenie. Baitsakhan i Maccabee dotarli do celu. Chiyoko musi zobaczyć, co się tam znajduje, zanim podejmie decyzję odnośnie do swojego kolejnego ruchu. Musi zobaczyć, co zrobią. A wie, że trzeba się śpieszyć. Bo wkrótce coś się wydarzy. To miejsce spłynie krwią. Baitsakhan i Maccabee zatrzymują się przed komnatą. Nabatejczyk przykrywa dłonią światło latarki; jego skóra jarzy się czerwienią, chłopak przygląda się z ciekawością rozmytym zarysom swoich paliczków i kości śródręcza. Donghu unosi do góry zaciśniętą pięść, po czym uderza się nią w klatkę piersiową. Mówi bezgłośnie: zaskoczenie oraz nikt nie może przeżyć. Maccabee przytakuje mu skinieniem głowy. Stanę na czatach, odpowiada z szerokim uśmiechem. Cieszy go zapowiedź śmierci. Nabatejczyk wyłącza latarkę. Dwaj Gracze idą przez mrok niczym upiory, przestępują próg podziemnej komnaty. Na jej końcu płonie pochodnia, rozsiewając swój blask na coś przypominającego ołtarz. Przez krótką chwilę Baitsakhan i Maccabee dziwią się rozmiarom pomieszczenia, w którym się znaleźli. Pochodnia nie rzuca dostatecznie dużo światła, ale nie mogą ryzykować włączenia latarki. Dopóki nie skończą. Baitsakhan rusza przodem. Maccabee staje przy wejściu z obnażonym ostrzem; drugą rękę kładzie na rękojeści wetkniętego za pasek pistoletu. Niech ten mały oszołom nacieszy się swoją zemstą, myśli. Baitsakhan, idąc w stronę płomienia, dotyka metalicznie lśniącego kruszcu. Czuje, że to prastare miejsce, po którego posadzce nie stąpał nikt od tysięcy lat. Święte miejsce. Coś pęka pod jego nieobutą stopą. Zamiera, obawiając się, że Kala go usłyszała. Nie, żadnego ruchu. Klęka, sprawdzając, na co nadepnął. Złamana kość. Dobry omen śmierci. Christopher nadal siedzi na kamiennej posadzce, kiedy zauważa skradającego się chłopca, który przechodzi nie dalej niż 10 stóp od niego. To ten, przed którym ostrzegała go Kala. Próbuje wstrzymać oddech i zachować spokój. Nagle rozlega się trzask. Postać przyklęka i ponownie się prostuje. Christopher dostrzega błysk zakrzywionego ostrza. Chłopak rusza, a płuca obserwującego go Amerykanina płoną żywym ogniem. Nie śmie odetchnąć.

Drżą mu ręce. Ściska smartfona z całych sił, bojąc się, że wypadnie mu z rąk albo zadzwoni, choć zapewne pod ziemią, w tym odległym zakątku świata, nie ma zasięgu. Tajemniczy gość zbliża się do Kali. Na taką okazję czekał. Nie ostrzeże jej. Ma telefon i zdjęcie sklepienia. To powinno mu wystarczyć. Jak tylko zaczną się bić, uciekam Kala otwiera urnę za urną, kręcąc się przy orle z ludzką głową. Wszystkie są puste. Ale wie, że Klucz Ziemi jest blisko. Czuje to. Tu, tu i tu. Lecz gdzie jest Klucz? Obchodzi statuę. Otwiera nieduży kamienny sarkofag, w którym zmieściłby się chyba tylko mały pies albo kot. Też nic, poza kurzem i kawałkiem obszarpanego materiału. Przystaje za posągiem. Czyżby on był kluczem? Jeśli tak, pojawia się pewien problem, bo jest zbyt duży, aby go przenieść. Bierze do ręki pochodnię i włącza latarkę, której promieniem omiata rozpostarte skrzydła, długą szyję, zaplecione w warkocz włosy. Nie przestając świecić na ludzką głowę, przechodzi na drugą stronę wykonanej ze szczerego złota statuy i przypatruje się jej męskiej twarzy – płaskiej, o głęboko osadzonych oczach, wysokim czole, szerokim nosie i dużych nozdrzach. Oczy posągu to idealne okręgi. Kala dokładnie ogląda statuę, przyświecając sobie latarką. Nic. I wtedy coś przykuwa jej uwagę. Chiyoko podchodzi do Maccabeego na odległość pięciu stóp i rzuca do środka komnaty kamyczek. Kiedy oczy Nabatejczyka, niemogącego przyzwyczaić się do ciemności, próbują wychwycić źródło hałasu, Mu niezauważenie przemyka obok niego. Trzyma się blisko ściany i toruje sobie drogę, idąc za paroma sześciennymi kamiennymi blokami, które w jej noktowizorze wyglądają na szare i bezwartościowe. Wyłania się zza jednego z nich, tuż za plecami Christophera. Chłopak kuca, próbując dostrzec węszącą na końcu komnaty Kalę. Z tego miejsca Chiyoko nie widzi, co się dzieje, ale słyszy, że Sumeryjka czegoś szuka, myśląc zapewne, że to Klucz Ziemi. Głupia. Chiyoko potrzebuje lepszego punktu obserwacyjnego. Wdrapuje się na jeden z ogromnych metalicznych bloków, którymi zastawiona jest komnata. Z wysokości dziesięciu stóp dostrzega stojącą na ołtarzu Kalę, która dłubie nożem w głowie statuy. Baitsakhan jest już prawie przy niej. Maccabee nadal stoi spokojnie przy wejściu do komnaty, czeka. Christopher pozostaje na swoim miejscu. On również widzi Baitsakhana, ale nie ma zamiaru ostrzec Sumeryjki. Gra. Ciekawe. Chiyoko unosi głowę. Znaki na sklepieniu zapierają jej dech w piersi. Słowa, liczby, symbole. Aktywuje w okularze funkcję nagrywania i przybliża obraz. Robi zdjęcie w wysokiej rozdzielczości, a potem jeszcze jedno. I kolejne. I następne. Może i nie ma tutaj Klucza Ziemi, ale już samo to jest niezwykle

istotne. Rozpoznaje słowo oznaczające złoto w co najmniej czterech różnych językach. Z ciekawości przejeżdża palcami po kamieniu, na którym stoi. Łapie za wakizashi i delikatnie nacina jego powierzchnię. I już wie, co znajduje się w komnacie. Kala wskakuje na ołtarz i staje oko w oko z posągiem. Obmacuje jego szczękę i przy policzku znajduje nieduże pęknięcie prowadzące do ucha statuy; tam z kolei trafia na bolec. Po drugiej stronie również. Szczęka jest na zawiasach. Kala za pomocą noża otwiera usta posągu, w których spoczywa czarna szklana kula wielkości piłki do koszykówki z przewierconą przez nią trójkątną dziurą. Sumeryjka kieruje na nią światło latarki. Dziewczyna patrzy teraz na gładką powierzchnię, na której wyrysowano lub wyżłobiono zarysy kontynentów, głębokich oceanów i strzelistych gór. Ziemi. – Znalazłam – szepcze. Klucz Ziemi. – Znalazłam go.

AN LIU Rezydencja rodziny Liu, niezarejestrowana nieruchomość poniżej powierzchni ziemi, Tongyuanzhen, powiat Gaoling, Xi’an, Chiny

DYGOT. MrugMrug. DYGOTMrug. DYGOTMrugDYGOTDYGOT. DYGOTMrugDYGOTMrug. DYGOTMrugDYGOTMrug. DYGOTDYGOTMrug. MrugDYGOTMrugMrug. MrugDYGOTDYGOT. MrugMrugMrugDYGOT. DYGOTMrugDYGOTMrug. DYGOTMrugMrugDYGOT. Ciało Ana odmawia mu posłuszeństwa, jakby się zacięło. Jeszcze przed chwilą spał, ale teraz nie może nawet opanować drżenia. Ledwie udaje mu się cofnąć język, aby go sobie nie przegryźć. Z całych sił próbuje utrzymać w miejscu swoje pięści, stopy, głowę, które młócą pościel niczym cepy. Z drugiego pokoju dochodzi dziwny dźwięk, lecz jego targany konwulsjami, oszołomiony niedawnym snem mózg nie może pojąć, co się dzieje. Ogłuszające zawodzenie przypomina mu o alarmie, który sam instalował. Ryczy jak syrena przeciwlotnicza, której jego ojciec używał każdego ranka, żeby zbudzić go na trening. Jego Mrug jego Mrug jego ojciec. Jego cholerny ojciec. Nie może się ruszyć, nadal podryguje na łóżku. To coś innego. Jego ojciec. Był tutaj! An usiłuje obrócić się na bok, mimo że drgawki go paraliżują. Jego spojrzenie pada na zostawione mu przez Chiyoko talizmany rozłożone przy łóżku na miękkiej czerwonej aksamitnej chusteczce. Zaczyna się uspokajać. Był tutaj mój ojciec! Ale jak? Zabiłem go. Dochodzi do niego, że to tylko sen. Pierwszy, odkąd pamięta. Przestaje się trząść. Spogląda na podarki od Chiyoko. Tiki ustają.

Lecz alarm nadal rozbrzmiewa. Siada na łóżku. Naciska przycisk uruchamiający ścienny ekran, na którym pojawia się obraz z kamer rozmieszczonych na terenie posiadłości. Za pomocą panelu dotykowego powiększa fragment. Nie zauważa niczego szczególnego. Kolejny. Również nic. Następny. Pusto. Jeszcze jeden. Jest. Nie człowiek, ale nieduży, unoszący się w powietrzu dron w kształcie ważki. Gracz? Obrysowuje go palcem i kamera skupia się na dronie. Przybliża obraz. I wtedy… Nie. Nie Gracz. Rząd. Chiński rząd. An jest znakomitym hakerem, ale i oni mają swoich, również niezgorszych. Grzebał przy listach pasażerów, programach śledzących, kupował różne podejrzane rzeczy i wreszcie musiał przyciągnąć ich uwagę. Nie mają pojęcia, co planuje, nie wiedzą o istnieniu Endgame. Dla nich jest potencjalnym terrorystą, dysydentem. Rząd. Już niedługo. Żaden rząd na Ziemi nie przetrwa tego, co nadchodzi. DYGOT. Zbiera Chiyoko i zawija ją w chusteczkę. Łapie plecak. Otwiera szafę i wchodzi do środka. Zatrzaskuje drzwi i nadeptuje na ukrytą w podłodze dźwignię, powodując tym samym zamknięcie metalowej kapsuły, która opada o 40 stóp głębiej pod ziemię. Kiedy nietypowa winda staje, An otwiera kapsułę i idzie długim na 678 stóp tunelem prowadzącym do ukrytego garażu. Kieruje się w stronę swojego auta, czarnego mercedesa SUV-a z przyczepą. Wchodzi do środka i ostrożnie umieszcza Chiyoko na srebrnej tacce zamontowanej przy desce rozdzielczej. Rozsiada się i kładzie jej paznokieć na języku. Odpala silnik i wrzuca bieg. Gdy tylko rusza, zostaje aktywowana płytka naciskowa i świat zaczyna się trząść. Eksplozja wstrząśnie cholernym rządem. Da im do myślenia. Bomba była duża, a do tego brudna, pełna odpadów radioaktywnych. Nikt nie zbliży się do krateru przez dobrych kilkadziesiąt lat, choć ludzkość miała ich przed sobą zaledwie kilka. Nie jestem terrorystą. To Endgame. Nikt nie może zwyciężyć. Wyjeżdża z podziemnego parkingu. Do pekińskiej kryjówki ma 11 godzin jazdy. Mamle Chiyoko w ustach. Nikt nie może zwyciężyć prócz ciebie, moja miłości.

KALA MOZAMI, CHRISTOPHER VANDERKAMP, BAITSAKHAN, MACCABEE ADLAI, CHIYOKO TAKEDA Altın Odası, 25 metrów pod ziemią, Turcja

Kala nie widzi go, nie słyszy ani nie wyczuwa. Baitsakhan mógłby ją z łatwością zabić, zastrzelić, ale nie, to byłoby zbyt łatwe. Jalair zasłużył na coś lepszego. Kala zasłużyła na coś gorszego. Dużo, dużo gorszego. Uderza ją w głowę rękojeścią sztyletu. Dziewczyna pada na kolana, kompletnie zaskoczona. Zamroczyło ją, przed oczami tańczą jej iskierki, ale szok wywołany niespodziewanym atakiem szybko mija; działa tak, jak ją nauczono – instynktownie. Pada na ziemię, udając nieprzytomną. Jak tylko Baitsakhan nachyla się nad nią, Sumeryjka zadaje mu cios łokciem w żołądek i zrywa się na równe nogi. Chłopak ledwie odczuwa uderzenie. Naciera, zgrzytając zębami i łypiąc na nią groźnie. Kala cofa się o krok, sięga po broń. – Sumeryjko. – Donghu. – Krew za krew. Jest słaby, myśli Kala. Dziewczyna podnosi broń Jalaira i naciska spust. Baitsakhan strzela pejczem, którego końcówka z pękiem grubych frędzli owija się wokół lufy pistoletu, zmieniając trajektorię pocisku na tyle, że kula przelatuje ze świstem przy szyi chłopaka, muskając tylko jego skórę. Huk wystrzału niesie się po komnacie, odbija od ścian i brył złota, wędrując ku sklepieniu i tajemniczym znakom. Baitsakhan szarpie za bicz i wyrywa broń z ręki Kali. Pistolet z trzaskiem ląduje na kamiennej posadzce, odbija się od podłogi i wpada pod ołtarz. Chłopak wyciąga sztylet – w jednym ręku trzyma pejcz, w drugim nóż. Kala sięga po własne ostrze i uśmiecha się. – Jesteś szybszy niż Jalair – mówi Sumeryjka, posypując jego nadal świeżą ranę solą. – Nie wymawiaj jego imienia, suko. Kala uśmiecha się szerzej. – Pozdrów go ode mnie, kiedy i ciebie poślę do piekła, dobra? Baitsakhan nie odpowiada i rzuca się do ataku. Jest szybki. Kala uskakuje na bok, oboje uderzają nożami, ostrza trą o siebie, wzniecając deszcz iskier. Dziewczyna bije przeciwnika mocno w skroń szklaną kulą; Donghu udaje się złapać pejczem jej kostkę. Kala celuje w tętnicę szyjną, ale chłopak odskakuje i pociąga bicz oburącz z całych sił. Sumeryjka pada na plecy, nóż wypada jej z dłoni, traci dech.

Baitsakhan szarpie za pejcz raz jeszcze, przyciągając ją do siebie. Naskakuje na nią i siada okrakiem na brzuchu Kali. Odrzuca bicz, obraca nóż w dłoni, zaciska na nim obie ręce i uderza, celując w twarz; wkłada w ten cios całą siłę i wściekłość, jaka w nim drzemie. Dziewczyna łapie go za uda i przeciska się między nogami rozzłoszczonego Donghu. Broń trafia w ziemię, gdzie jeszcze przed sekundą znajdowała się głowa Sumeryjki. Kala błyskawicznie uderza go w pachwinę szklaną kulą. Czuje, że Baitsakhan pod ubraniem nosi ochraniacze, ale i tak z pewnością sprawiła mu sporo bólu; staje na równe nogi i obraca się na pięcie. Donghu rzuca się na nią bez broni, jego nóż dalej tkwi w ziemi. Stoją naprzeciwko siebie – chłopak syczy, łapie ją za uszy i ciągnie. Kala uderza go ponownie w pachwinę, tym razem kolanem, tak mocno, że słyszy trzask pękającego plastiku. Nie sposób jednak poznać, czy wyrządziła Baitsakhanowi jakąkolwiek krzywdę. To Gracz, jest zaprawiony w boju, nie poddaje się bólowi. Baitsakhan szarpie z całych sił, Kala czuje, że skóra przy jej prawym uchu zaraz się rozerwie. Pochyla się do przodu, ich twarze są tak blisko siebie, że mogliby się pocałować, ale nie o tym myśli Sumeryjka – otwiera usta i chwyta przeciwnika za policzek, jej zęby zatapiają się w jego ciele. Chłopak wrzeszczy i puszcza ją; od razu odskakują od siebie. Baitsakhan pluje krwią. – Krew za krew – przypomina mu Kala; jej usta lśnią czerwienią. – Tak – potwierdza chłopak i wyciąga zza paska pistolet. Kala przekrzywia ze zdziwienia głowę. – Czekałeś z tym aż do teraz? Mogłeś to zrobić wcześniej i zabrać klucz. – A więc to jest klucz? Oczy Baitsakhana wędrują ku trzymanej przez Kalę szklanej kuli jedynie na ułamek sekundy, ale to jej wystarcza. Chwilowe odwrócenie uwagi. Jak z Jalairem. Ci Donghu są tacy sami. Chłopak strzela, ale Kala dopada go szybciej i uderza jego nadgarstek kulą. To zbyt łatwe. To wszystko jest zbyt łatwe. Christopher rzuca się do ucieczki, gdy tylko Baitsakhan wyciąga broń. Aby lepiej widzieć drogę, przyświeca sobie smartfonem, i ledwie udaje mu się uniknąć zderzenia w pełnym biegu z uśmiechniętym od ucha do ucha młodym mężczyzną, który grozi mu żartobliwie palcem. Christopher ze świstem wciąga powietrze. – Zgubiłeś się, chłopczyku? – pyta Maccabee. – Zresztą nieważne. Znalazłem cię. I niedługo będziesz żałował, że tak się stało. Kala dźga Baitsakhana łokciem w ramię. Pistolet wypala raz jeszcze, ale Sumeryjka trzyma rękę chłopaka jak w imadle i kula trafia w ziemię. Potem popycha Donghu na złoty ołtarz i kciukiem zwalnia magazynek, który spada na podłogę. Puszcza jego nadgarstek, wiedząc, że Baitsakhan ponownie uniesie broń, żeby wystrzelić ostatni pozostawiony w komorze pocisk. Przewidywalny głupiec. Zacieśnia ucisk, a pistolet wypala ponownie. I to by było na tyle. Koniec ze

strzelaniem. Obija go pięściami, w jednej ręce nadal trzymając szklany Klucz Ziemi; celuje w brzuch i żebra. Baitsakhan zgina się wpół, próbując blokować ciosy, z oczu lecą mu łzy. Na jego ciele wykwitają siniaki, słychać trzaski łamanych kości. Kiedy chłopak przestaje się ruszać, Kala przestaje bić. Cofa się o krok od jego ciała i krzywi się z obrzydzenia. Jest żałosny. – Krew za krew – cedzi drwiąco przez zęby. Christopher widywał dzieciaki postury Maccabeego przeważnie na boisku futbolowym. Od razu rozpoznaje ten pewny siebie uśmieszek, który nieraz gościł na obliczach graczy przeciwnej drużyny. Najlepiej radzić sobie z takimi szybko i zdecydowanie. Nie zwlekając, Christopher zbiera siły i wymierza mocnego sierpowego, ale Maccabee łapie go za rękę i ściska. Jego uśmiech poszerza się jeszcze bardziej. Amerykanin upuszcza telefon i zamachuje się drugą pięścią. Nie wypuszczając jego ręki, Nabatejczyk blokuje cios, jednocześnie waląc Christophera mocno w lewe ramię. Zanim chłopak zdąża zareagować, Maccabee kopie go w kolano. Ból jest nie do wytrzymania, a głośne pyk wywraca mu żołądek. Telefon leży na ziemi ekranem do góry, podświetlając ich obu. Maccabee pyta z ostrym akcentem: – Masz coś jeszcze w zanadrzu? Christopher nie ma nic. – No to w takim razie… Ostatnie, co zapamiętał, to widok zbliżającej się głowy Maccabeego. Nabatejczyk kładzie chłopaka na ziemi, wyciąga nóż i biegnie do ołtarza. Jego łaknący krwi towarzysz potrzebuje pomocy. Kala podnosi rękę, chcąc złapać Baitsakhana za gardło, zmiażdżyć jego tchawicę, jabłko Adama, a potem skręcić mu kark. Chłopak patrzy na nią martwymi oczyma, czekając na ostateczny cios. – Żegnaj, żałosny chłopcze – mówi dziewczyna. – Bądź pozdrowiony. Kiedy unosi dłoń, czuje w plecach przeszywający ból, po którym następuje nieprzyjemny chłód. Nie może się ruszyć. Czyjaś ręka łapie ją, zanim uderza o podłogę. Od razu wie, że ma uszkodzony kręgosłup i sparaliżowane kończyny. To ja jestem głupia, konstatuje, otwierając szeroko zdziwione oczy. Baitsakhanowi udaje się wstać, ma twarz mokrą od krwi i łez, czerwone i spuchnięte oczy oraz ziejącą ranę na policzku. – Chujowo wyglądasz – mówi Maccabee; jego nóż dalej tkwi w plecach Kali. – Zamknij się – warczy Baitsakhan. – Niech no z nią skończę. – Cokolwiek chcesz – odpowiada Nabatejczyk z uśmieszkiem. Baitsakhan odwraca się do Kali i spluwa na ziemię. – Krew za krew, Sumeryjko – syczy. – Krew za krew.

ALICE ULAPALA Knuckey Lagoon, Terytorium Północne, Australia

Alice grzebie patykiem w dogasającym ognisku. Zapadła noc. Otaczają ją dźwięki australijskiego pustkowia – trzaski, stukoty, gruchotania, skomlenia i syki. Serenada niezliczonej armii świerszczy. Domu. Gęsta Droga Mleczna obraca się nad jej głową niczym gigantyczne koło. Alice rozgarnia resztki żaru, rysując spiralę. Lecz nie byle jaką. Wyjątkową. Spiralę Fibonacciego. Wodór, hel, lit, tlen, aluminium, skand, selen, cez, aktyn. Cez trochę ją zmylił, gdyż z początku sądziła, że chodzi o wapń, ale nie pasował. Poza tym wskazówka nie wspominała o borze, czego Alice nie mogła pojąć. Niezaprzeczalnie jednak chodziło właśnie o to. Ponadto symbolom towarzyszyły numery ludów, do których należeli Gracze. 1, 2, 3, 8, 13, 21, 34, 55, 89… liczby atomowe pierwiastków. Wstawiając 5 za bor pomiędzy 3 a 8, a na początek dodając 0 i 1, otrzymamy sekwencję Fibonacciego. Która może ciągnąć się w nieskończoność. A swój początek bierze z niczego. Ciąg ten powszechnie występuje w przyrodzie – w muszlach, kwiatach, roślinach, owocach, uchu wewnętrznym. W galaktykach. W naszych własnych dłoniach: nie licząc kciuków, mamy osiem palców, z kciukami wychodzi po pięć na każdej dłoni, po trzy kości w palcu, dwa w kciukach, jeden kciuk na dłoń. Jeśli zaś chodzi o stosunek jednego wyrazu do elementu go poprzedzającego, dzieląc wyższy przez niższy otrzymamy złotą liczbę, 1,618; a im większe wartości dzielimy, tym dokładniejszy jest wynik. Na przykład: 89/55=1,6181818181818… Alice pociera twarz. Boli ją głowa. Te wszystkie liczby i wzory… Sporo doczytała po swojej wizycie w barze. Aż zbyt dużo jak na jej gust, ale nie miała wyjścia, musi to rozgryźć. Jak się jednak te liczby mają do Endgame? Zauważyła, że te oznaczające poszczególne ludy również należą do ciągu Fibonacciego. Gracze są niczym izotopy nie z tego świata: Mu-2, Celtowie-3, Minojczycy-5, Nabatejczycy-8, Donghu-13, Olmekowie-21, Koori-34, Harappanie-55, Sumerowie-89, Aksumowie-144, Cahokianie-233, Szangowie-377. Lecz co to znaczy, jeśli w ogóle znaczy cokolwiek? Gdzie i jak to wpasować?

Alice nie ma pojęcia. Od 18 minut gapi się na ogień. Słyszy jedynie łagodny szept wiatru i trzaskanie płonących gałązek. Nagle po drugiej stronie jej obozowiska z ciemności wyłaniają się żółte, jaśniejące ślepia psa dingo. – No chodź. Zwierzę nie reaguje. Alice wyciąga ku niemu rękę i wydaje z siebie niski, uległy pomruk. Pies zaczyna truchtać w jej stronę, dogasający ogień rzuca nikłe światło na jego czarny nos, skłębioną sierść, ciemne oczy. – Tak, chodź do mnie. Alice rzuca mu kawałek zwęglonego wężowego mięsa. Pies obwąchuje podarowany mu kąsek, po czym zżera go łapczywie. – Zastanawiam się, co powinnam zrobić, kolego. Dingo spogląda na nią znad przekąski i nadstawia ucha. Cholera, jej wskazówkę rozwikłał amerykański turysta, więc równie dobrze może zapytać o radę psa. – Powinnam tutaj zostać i poczekać na drugą rundę czy opuścić Oz i poszukać pierwszego klucza? Zwierzę przypatruje się jej z poważną miną. Unosi łeb. Alice idzie za jego przykładem i również spogląda w górę. Niebo przeszywa spadająca gwiazda o zielono-pomarańczowym ogonie. Gracz i dingo, jedno bardziej dzikie od drugiego, patrzą sobie prosto w oczy… Pies siada na tylnych łapach. Alice kiwa mu głową. – Tak, myślę, że masz rację. Runda druga. Kiedy tylko się rozpocznie, ruszę za tym małym gnojkiem, który odciął Shari palec. Dingo kładzie się na ziemi i opiera głowę o przednie łapy. – Tak. Droga Mleczna. Mrok. Nieduże ognisko. – Poczekam.

Dom Pana Kryszny zapadł się i znikł lxvi .

CHIYOKO TAKEDA, KALA MOZAMI, MACCABEE ADLAI, BAITSAKHAN, CHRISTOPHER VANDERKAMP Altın Odası, 25 metrów pod ziemią, Turcja

Chiyoko patrzy, jak Maccabee niesie nieruchome ciało Kali do wyjścia. Słyszy i widzi wszystko ze swojego punktu obserwacyjnego. Baitsakhan zabiera szklaną kulę. Okupił ją krwią i bólem. Odebrał lekcję pokory. Christopher pomrukuje, ale nadal jest nieprzytomny. Maccabee szturcha go stopą. Kładzie Kalę na dużym, sięgającym mu do pasa kamiennym bloku. – Tak w ogóle to nie ma za co – mówi, domagając się spodziewanej wdzięczności ze strony Baitsakhana, któremu uratował skórę. Chłopak burczy coś w odpowiedzi. Nadęty głupiec, myśli Chiyoko. Mu rozważa zabicie ich obu. Najpierw zajęłaby się Maccabeem, potem jego towarzyszem, ale to zbyt ryzykowne. Może zaatakować tylko jednego naraz, a Donghu, nawet pomimo odniesionych ran, potrzebowałby jedynie ułamka sekundy, żeby ją uśmiercić. Nie. Tej nocy już raz nie doceniono przeciwnika. Cierpliwości. – Mamy go, Maccabee. – Baitsakhan pokazuje mu kulę. – Klucz Ziemi. Znalazła go za nas! – Daj mi spojrzeć – mówi Maccabee, nie do końca przekonany. Poza tym wreszcie się pozabijają. A zanim to się stanie, zapewne zdążą wyeliminować przynajmniej jeszcze jednego Gracza. To idioci, ale, jak na razie, użyteczni. Baitsakhan omiata komnatę zamaszystym ruchem ręki. – Tylko zobacz! Przecież to musi być właściwe miejsce. – Wyciąga nóż i przystawia go do Kali. – Nieprawdaż, siostro? – Pieprz się! – odpowiada Sumeryjka, z trudem formułując słowa. – Ma ikrę – śmieje się Maccabee. – Daj światło – dodaje, przywołując chłopaka gestem. Baitsakhan podchodzi do niego z latarką. – Mój boże – szepcze pod nosem Nabatejczyk, oglądając kulę; dostrzega na niej zarysy kontynentów, oceanów i gór, które wydają się żyć w jego dłoni, zaraz pod szklaną powierzchnią. – Chyba masz rację. Christopher zrywa się z posadzki i mówi: – Co się… Gracze ignorują go. Baitsakhan nachyla się nad Kalą i mówi:

– Co jeszcze wiesz? Jaką dostałaś wskazówkę? Kala powoli gaśnie. – Jak już mówiłam: pieprz się. – Gdzie jest Klucz Niebios? – pyta Baitsakhan, dotykając jej piersi czubkiem starożytnego sztyletu. – Nigdy go nie znajdziecie – szepcze dziewczyna, kaszląc krwią. – Jesteście za głupi. – Nie chcę go znajdywać. Chcę go zabrać. Tak jak zabrałem ten. – Tak jak my go zabraliśmy – przerywa mu Maccabee. – Tak. My – poprawia się Baitsakhan. – Nie dasz rady – mamrocze Kala. – Ależ dam. – On cię wcześniej zabije. – Spogląda wymownie na Maccabeego. – Zabije cię, i to całkiem niedługo, dziecko. – Martw się o siebie, trupie – syczy Nabatejczyk. Baitsakhan klęka przy Sumeryjce, przejeżdżając ostrzem po jej udzie. – Jeśli mi nie powiesz, to ja ciebie zabiję. – Ja już nie żyję – odkasłuje Kala. Maccabee ogląda swoje paznokcie. – Masz rację – rzuca mimochodem. Kala nie zwraca na niego uwagi, wpatruje się w Baitsakhana, którego spojrzenie jest chłodne jak stal, lecz w jej oczach kryje się coś starszego, silniejszego. – Jestem w domu, Annunaki – szepcze po sumeryjsku, w języku, który tylko ona rozumie. – Przepraszam, że przychodzę z pustymi rękoma. Pokój i pozdrowienia. Baitsakhan kiwa głową. – To za mojego brata, Jalaira. Niechaj bogowie zabiorą go do siebie – mówi chłopak i szybkim ruchem wbija nóż prosto w pierś Kali. Christopher podnosi się i ogląda całą scenę, nie mogąc się ruszyć. Baitsakhan obraca ostrze, krew tryska na rękojeść. Sumeryjka jęczy cicho, sztylet przebija jej serce. Donghu wyciąga nóż. To koniec. Dla Kali również. Powinienem był jej posłuchać, myśli Christopher, dławiony strachem. – Ej! – Maccabee pstryka mu palcami przed nosem. – Kim ty jesteś? Czemu tutaj przylazłeś? Christopher jest zbyt wstrząśnięty, aby kłamać. – Mam na imię Christopher – mówi, nie mogąc oderwać oczu od krwawiącej Kali. – Znam Sarę Alopay. Kala miała mnie przekazać w zamian za okup. – Możesz się skontaktować z Alopay? – pyta Nabatejczyk. – Tak. Nowi porywacze spoglądają po sobie. – Robi się coraz ciekawiej – mówi Maccabee. Gracz chwyta Christophera pod ramię i prowadzi go do wyjścia z komnaty. Chłopak jest blady jak ściana, nieobecny. Chiyoko nigdy nie widziała kogoś tak przerażonego. Biedny, myśli Mu. Maccabee znika z Christopherem w klatce schodowej, zostawiając

Baitsakhana z ciałem Kali, która kurczowo trzyma się życia niczym poranna rosa pajęczej sieci. – Krew za krew – szydzi Gracz i rzuca na jej ciało zapaloną pochodnię. Kala łka, unosi się gęsty dym i swąd przypalonej skóry, topi się jej ubranie. Baitsakhan odchodzi. Gdy Chiyoko jest pewna, że odszedł, zeskakuje cicho z kamienia i wyciąga zza paska miecz wakizashi. Kala dostrzega ją zza tańczących języków ognia i pozwala sobie na słaby uśmiech. Chiyoko płynnym ruchem podrzyna jej gardło. Oczy Sumeryjki gasną, ramiona zwisają bezczynnie z twardego bloku, na którym spoczywa, jej palec wskazujący pokazuje 166°30'32". Spoczywaj w pokoju, siostro. Czubkiem ostrza Chiyoko szturcha nadal płonące ciało Kali, aż znajduje to, czego szuka. Rozcina kieszeń i wyciąga z niej pierścień, który zjeżdża z łoskotem po klindze miecza, zatrzymując się na jelcu. Dziewczyna przypatruje mu się ciekawie, czując, że dokładnie po to tutaj przyszła. Kala również. Chiyoko chowa pradawny pierścień i spogląda na wyświetlacz. Jago i Sarah znajdują się niecałe 15 kilometrów stąd. Niedługo będą na parkingu. Czas ich przywitać. Czas zdobyć dysk. Czas zagrać.

Tam jest pełno gwiazdlxvii .

CHRISTOPHER VANDERKAMP Audi A8 odjeżdżające spod Gobekli Tepe Ciągnięty po schodach Christopher słyszy, że na górze nadal trwa impreza. Omijają grupy bawiącej się młodzieży i docierają do parkingu, gdzie chłopak zostaje rzucony na tylne siedzenie czarnego sedana. Przesuwa się jak najdalej od drzwi. Strasznie boli go noga. Chowa twarz w dłoniach i zaczyna płakać. Maccabee siada za kółkiem, Baitsakhan na fotelu pasażera. Donghu odwraca się i patrzy na Christophera, krzywiąc się z pogardą. – Jeśli spróbujesz uciec, wypatroszę cię – ostrzega. – A jeśli nie przestaniesz się mazać, to… cię wypatroszę. Christopher próbuje wziąć się w garść. Nie może znieść wzroku Baitsakhana. Z całego serca nienawidził Kali, ale nikt nie zasługiwał na to, co ją spotkało. Ci dwaj goście to potwory. Kiedy wyjeżdżają z parkingu, Christopher zerka przez okno; patrzy na skrzące się kolorami lasery, uśmiechających się ludzi, biegnącą dziewczynę. Mają po co żyć, są szczęśliwi. Tak jak on, zanim spadły meteoryty. Tak jak Sarah. Cieszy go, że nie mają pojęcia, co nadchodzi, i mogą radować się chwilą. Jeszcze. Christopher przypomina sobie słowa Sary: Endgame to zagadka. Życie jest rozwiązaniem. Nie powiedziała mu jednak wszystkiego. Może i stawką Endgame jest życie, ale sama Gra niesie ze sobą śmierć, tak jak twierdziła Kala. Endgame oznacza śmierć, myśli, jakby chciał wytłumaczyć to Sarze. I nagle, kiedy wpatrzony beznamiętnie w szybę zastanawia się, co z nim zrobią Baitsakhan i Maccabee, czy i jak zginie oraz jak bardzo okropne to będzie, za kierownicą mijającego ich auta dostrzega Sarę. Ot tak, po prostu. A może mu się wydawało? Nie wie. Nie ma pewności. Samochód znika w ciemności. Odeszła. Gra oznacza śmierć. Przyciska dłoń do szyby i już zna odpowiedź. Umrze… Umrze i już nigdy nie zobaczy Sary Alopay.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHIYOKO TAKEDA Peugeot 307, Şanlıurfa Mardin Yolu, droga D400, kierunek wschodni

Czarne audi przejeżdża obok 307, kiedy Sarah i Jago stają na parkingu pod Gobekli Tepe. Spodziewali się zastać Kalę i Christophera, a nie rzędy aut, autokary i setki imprezujących. – Jak mamy ich tutaj znaleźć? – pyta Sarah, machając rękoma. – Szukaj podobnych do nas – odpowiada Jago. Karabin M4 spoczywa na jego kolanach. – Kogoś z bronią. I wtedy Sarah dostrzega dziewczynę w czarnym kombinezonie, z kapturem zarzuconym na głowę i maską zasłaniającą pół twarzy. Z pewnością pasuje do opisu Gracza. Sarah pokazuje ją Jago. – Mówiłem – mruczy Olmek, odbezpieczając karabin. – Łatwizna. Kiedy dziewczyna ich zauważa, ściąga kaptur i rozkłada szeroko ręce. To nie Kala. – Czy to przypadkiem nie… – zaczyna mówić Jago. – Niemowa – przerywa mu Sarah. Chiyoko podchodzi do auta od strony kierowcy, gestykulując z ożywieniem; pokazuje im, że nie jest uzbrojona. – Co to, do cholery, ma być? – mówi cicho Jago. – Co ona tutaj robi? Sarah opuszcza okno. – Jesteś z Kalą? – pyta. Chiyoko sięga po telefon, żeby otworzyć notatnik. Słyszy odgłos odbezpieczanej broni i zerka do środka samochodu. – Trzymaj ręce na widoku – warczy Jago. Mu wzdycha. – Gdzie jest Kala? – dopytuje się Sarah. Dziewczyna kręci głową i powoli przejeżdża kciukiem po gardle. – Nie żyje? Chiyoko przytakuje skinieniem głowy. – Zabiłaś ją? – pyta Jago, nachylając się, żeby lepiej przypatrzeć się rozmówczyni. Mu puszcza jego pytanie mimo uszu, odpowiedź jest zbyt skomplikowana, aby mogła im to szybko wytłumaczyć. Zamiast tego pokazuje palcem na Sarę, po czym splata dłonie przy sercu i znowu wskazuje Cahokiankę. – Mój… mój przyjaciel? – zgaduje z ociąganiem. – Mój chłopak? Chiyoko kiwa głową i gestykuluje, próbując zwrócić ich uwagę na stapiające się z mrokiem nocy tylne światła oddalającego się z dużą prędkością od

parkingu auta, po czym unosi dwa palce. – Dwóch? – pyta Sarah. – Zabrali Christophera? Dziewczyna kiwa głową. Jago klaszcze sarkastycznie z siedzenia pasażera. – Kurwa, następnym razem weź ze sobą coś do pisania. Chiyoko krzywi się, pokazując na kieszeń, a potem na trzymaną przez niego broń. – Nie możesz mnie winić – mówi Jago – to Endgame, siostro. Znasz zasady. – Niech to szlag – klnie Sarah, wrzucając bieg. – Musimy ich złapać. Kimkolwiek są. Skoro Christopher ma kłopoty, nie może poświęcić Chiyoko więcej czasu. – Dzięki – mówi do niej przez okno Sarah, dociskając pedał gazu. – Hej! – krzyczy Jago, kiedy Mu wyskakuje przed maskę, blokując im drogę. Sarah ledwie zdąża z naciśnięciem hamulca. Zaciska ręce na kierownicy. – Co jest, Mu? Chiyoko kładzie tkwiący w pochwie miecz na samochodzie, po czym kłania im się nisko, jakby ofiarowała im swoją broń. – Chyba chce jechać z nami – zgaduje Jago. Nie mają czasu na rozmowę. Sarah wychyla się z auta. – Dobra, wsiadaj, ale bez głupot! – mówi i szepcze do Jago: – Jeśli zacznie coś kombinować, zabij ją. – Z przyjemnością. Chiyoko otwiera tylne drzwi, wsiada do środka i podaje swój miecz Jago. Sarah wrzuca wsteczny. – Chyba powinnam ci podziękować – krzyczy Sarah, odwracając się, żeby spojrzeć przez tylną szybę. – Jeśli uratujemy mojego przyjaciela, to dzięki tobie. Dziewczyna kłania się ponownie. Prostując się, zauważa wyświetlone na dole przedniej szyby dane. Pokazuje je palcem, chcąc zapytać, cóż to takiego. – Och, czeka cię niezła niespodzianka – mówi Sarah, rozpędzając się do 50 mil na godzinę. – Tak – mówi Jago – mamy w zanadrzu parę niespodzianek. Cahokianka zapuszcza hamulec ręczny, obracając auto o sto osiemdziesiąt stopni, od razu wrzuca 2 bieg i naciska pedał gazu. Kiedy wyjeżdżają na drogę, wyłącza reflektory, a wówczas przednia szyba zmienia się całkowicie. Widzą teraz ciągnący się przed nimi asfalt, niebo, wszystkie gwiazdy i tylne światła jadącego przed nimi audi. Chiyoko rozgląda się po samochodzie; okna wyposażone są w system noktowizyjny. Gwiżdże przeciągle i z uznaniem. – Myślałem, że jesteś niemową – rzuca Jago. Chiyoko sięga do kieszeni i wyjmuje komórkę. Stuka szaleńczo w klawisze, a następnie pokazuje telefon Jago, który odczytuje wiadomość. – Posłuchaj – mówi do Sary. – Gonimy Maccabeego i Baitsakhana. Mają twojego… przyjaciela. Jest kontuzjowany. Ta tutaj Chiyoko przysięga na swój honor, że nam pomoże i nas nie zabije. O ile po wszystkim pozwolimy jej obejrzeć dysk. – Jago mruży oczy. – Sam nie wiem… Mu zabiera telefon i wystukuje kolejną wiadomość.

– I co? – pyta Sarah. – Mówi, że jej lud opiekował się dyskami i sporo o nich wie – czyta Jago, przypatrując się uważnie ich niespodziewanej towarzyszce. – Podzielisz się z nami swoją wiedzą, nieśmiała dziewczyno? Chiyoko kiwa niechętnie głową. – No to mamy umowę. – Jago sięga pod fotel. – Chcesz pistolet? Mu klaszcze. – Dwa na nie? – pyta Jago. Dziewczyna klaszcze. Raz. – Niech będzie – odpowiada chłopak. Podaje jej dwukolorowego srebrno-czarnego browninga pro-40. Mu łapie rękojeść. – Na twój miecz i honor, tak? – pyta Jago, nadal trzymając broń za lufę. – Nie zdradzisz naszego zaufania? Chiyoko odpowiada oschłym skinieniem głowy. Sarah wrzuca 4 bieg i w dwie sekundy 307 przyśpiesza z 94 do 114. Audi jest szybkie, ale kiepsko prezentująca się 307 jest szybsza. Jadą wężykiem, wszystkie zakręty są ostre i ciasne, koła trzeszczą, silnik rzęzi. Sarah jest znakomitym kierowcą i minutę później od A8 dzieli ich już tylko 50 metrów. Do tego, sądząc po nieśpiesznej jeździe tamtych dwóch, pozostają niezauważeni. Chiyoko opuszcza szybę i celuje. Jago robi to samo, opierając lufę swojego M4 o lusterko boczne. – Gotowa? – pyta. Mu kiwa głową. – Ognia! Dziewczyna strzela trzykrotnie, Jago wypuszcza krótką serię. Kule odbijają się od audi w otoczeniu iskier. – Kuloodporny! – wykrzykuje Sarah. Audi skręca gwałtownie i przyśpiesza. Chiyoko wypala jeszcze dwukrotnie, tym razem mierząc w opony, ale wykonano je z grubej gumy. Sarah zdejmuje jedną rękę z kierownicy i na szybie rysuje palcem prostokąt, przybliżając obraz. Jej oczom ukazuje się wystraszona twarz zerkającego na drogę, przerażonego Christophera, którym rzuca od jednych drzwi do drugich. – Ostrożnie! – krzyczy. – Co? Przecież jest kuloodporny, nie? – mówi Jago, posyłając kolejną serię. – Jago… – szepcze Sarah. – Proszę. Chłopak chowa się z bronią do środka i zamyka okno. – Cóż, nie zaszkodziło spróbować. Audi jedzie slalomem. Baitsakhan i Maccabee próbują odgadnąć, kto ich atakuje. Sarah dociska pedał gazu 307 i wrzuca 6 bieg, doganiając sedana; oba auta jadą teraz drzwi w drzwi. Chiyoko ma po swojej prawej Nabatejczyka. Chłopak wybija szybę, jego towarzysz wystawia dłoń z pistoletem i wypala pięciokrotnie w 307. Mu nawet nie mruga, kiedy kule odbijają się od szyby tuż przed jej twarzą. Jago przytyka palec do okna i mówi: – Tak, my też jesteśmy kuloodporni, suczki!

Sarah nieco zwalnia, pozwalając audi wyprzedzić ich o pół długości auta. – I co dalej? – pyta Jago, odwracając się do Chiyoko. Dziewczyna daje mu do zrozumienia, że chce odzyskać miecz. Olmek krzywi się, ale podaje jej broń. Nie zdąża otworzyć ust i zapytać, na co jej teraz wakizashi, gdyż Chiyoko opuszcza szybę i wychodzi przez okno na dach rozpędzonego samochodu. Jago spogląda na Sarę z szeroko otwartymi oczyma. – Tego się nie spodziewałem – mówi. Sarah podnosi szybę z powrotem i skupia się na utrzymaniu kursu. Kiedy Mu łapie równowagę na dachu 307, Baitsakhan rzuca w jej stronę granat. Dziewczyna od niechcenia, jakby odganiała natrętną muchę, uderza go dłonią i posyła na pobocze, gdzie eksploduje, nie wyrządzając nikomu najmniejszej krzywdy. – ¡Dios Mio! – wykrzykuje podekscytowany Jago. Twarz Chiyoko pojawia się przed ich przednią szybą; dziewczyna pokazuje na audi. – Podjedź – mówi Olmek. – Próbuję – mamrocze Sarah. Zbliżają się do zakrętu. Cahokiance udaje się zbliżyć do audi na parę stóp. Jadą z prędkością 85 mil na godzinę. I wtedy Chiyoko skacze. Ląduje płasko na dachu, chwytając się krawędzi. Sarah zjeżdża 307 za audi. Baitsakhan otwiera okno po stronie pasażera i wystawia przez nie pistolet, ale Chiyoko jednym kopniakiem wybija mu go z dłoni. Broń wylatuje w powietrze, a ręka chłopaka z powrotem znika w aucie. Mu wyciąga wakizashi z pochwy i wbija klingę aż po jelec w uszczelkę pomiędzy dachem a tylną szybą; wykonuje szybkie cięcie wzdłuż, wyłuskując gumę. Dziewczyna podważa szkło i szyba wyskakuje nienaruszona, w jednym kawałku, po czym ześlizguje się po karoserii na jezdnię. – To są chyba jakieś jaja – mówi Sarah. Christopher – skołowany, wystraszony, zszokowany – patrzy przez dziurę, gdzie jeszcze przed momentem znajdowała się tylna szyba. I widzi Sarę. Chiyoko sięga do środka samochodu, łapie chłopaka za ramię i wyciąga go na bagażnik, poza zasięg Baitsakhana. Gestem nakazuje Cahokiance podjechać. Sarah przyśpiesza i 307 niemal dotyka zderzaka audi. Maccabee podaje Baitsakhanowi pistolet sekundę przed tym, jak Chiyoko rzuca się z Christopherem na maskę 307. Chłopak, blady jak kreda, chwyta się kurczowo samochodu. – Trzymajcie się! – krzyczy Sarah, naciskając hamulec. Zwalniają. Baitsakhan zaczyna strzelać. Jedna kula muska tył głowy Chiyoko, druga trafia Christophera w nogę. Jago ładuje zamontowany przy M4 granatnik, wychyla się przez okno, celuje i naciska spust. – Adios, amigos. Granat przecina powietrze, lecz zanim dolatuje do celu, zapalają się światła

stopu i po obu stronach audi otwierają się przednie drzwi. Pocisk z impetem wpada do środka i wybucha. Sarah zatrzymuje 307. Chiyoko pomaga odrętwiałemu Christopherowi zejść z maski. Jago otwiera tylne drzwi samochodu, wpuszczając ich oboje do środka. Sarah wrzuca bieg i rusza. – Jesteście cali? – pyta. Chiyoko maca się po głowie. Krwawi, ale rozcięcie nie jest głębokie. Pokazuje Jago uniesiony kciuk. Christopher, dla którego to aż nazbyt wiele jak na jeden wieczór, mdleje, lecz rana postrzałowa na jego łydce nie wydaje się groźna. – Dostał w nogę – mówi Jago – ale nie jest źle. Sarah pozwala sobie na westchnienie ulgi. – Chiyoko, to było… – Niezwykłe. Nigdy nie widziałem czegoś takiego – wtrąca się Olmek. Chiyoko kręci głową, jakby nie było o czym mówić, i gestem pokazuje, że chce jej się pić. Sarah sięga do schowka po wodę. Mu odkręca butelkę i wylewa jej zawartość na głowę Christophera. Chłopak zrywa się, otumaniony. Odsuwa się od Chiyoko i rozgląda w osłupieniu po aucie. – Sarah, to ty… Kurwa mać… Kim są ci ludzie? – Graczami, Christopherze. To jest Jago – mówi Sarah, delikatnie skinąwszy w jego stronę głową. – A ta porąbana ninja to Chiyoko. Trwa Endgame i nie powinno cię tutaj być. Leć do domu, gdzie jest bezpiecznie. Dziewczyna sili się na ostry ton, chce, aby jej tyrada zabrzmiała jak reprymenda, lecz z trudem udaje jej się panować nad emocjami. Jej chłopak gonił za nią przez pół świata i, choć nie przeszedł żadnego treningu, stanął w szranki z Graczami. Pewnie, musiała go ratować z opresji, ale to i tak zajebista sprawa. Christopher uśmiecha się do odbicia jej oczu w lusterku. Sarah odpowiada mu tym samym. Ich miłość wciąż żyje, jest nadal silna, cały czas obecna. Znalazłem ją, myśli chłopak. Teraz będzie lepiej, damy sobie radę. Odszukałem ją. – Odpocznij, amigo – mówi Jago; Sarze nie podoba się ton, z jakim wypowiada ostatnie słowo. – Przed nami wiele mil, ale zajmiemy się twoją nogą. – Dobra – odpowiada Christopher, nadal wpatrzony w odbicie Sary. – Weź jedną. – Olmek podaje mu buteleczkę z tabletkami. – Co to? – Oksykodon. Christopher łyka pigułkę i po paru minutach zasypia. Sarah, prowadząc samochód, nie spuszcza go z oka. Nie robi nic, aby uspokoić łomotanie serca. Bije ono szybko z powodu Christophera, a to przyjemne uczucie. Patrzy na jego odbicie w lusterku i zapomina o Jago, o Endgame. Kocham cię, ale powinieneś był mnie posłuchać. Oblewa ją zimny pot. Dochodzi do niej, że Christopher może ponownie zostać ranny. Lub przydarzy mu się coś jeszcze gorszego. Sarah odrywa wzrok od lusterka i patrzy na drogę. Powinieneś był mnie posłuchać.

Hadeiklxviii , Archaik, Proterozoik, Paleozoik, Mezozoik, Kenozoik, Antropozoik

BAITSAKHAN, MACCABEE ADLAI Şanlıurfa Mardin Yolu, droga D400

Maccabee i Baitsakhan leżą na ziemi, na poboczu drogi. Skok z auta przy prędkości 53 mil na godzinę boli. Bardzo. Maccabee ma złamany nos – po raz 6 w życiu – a także zwichnięty palec, poobijane żebra oraz liczne otarcia i skaleczenia. Siada, chwyta grzbiet nosa nadgarstkami i nastawia go. Odchrząkuje i spluwa krwią. – Baitsakhan? – Tak? – Chłopak siedzi jakieś 30 stóp od Maccabeego; ma strzaskaną prawą rzepkę, rozcięte lewe przedramię i skręcony nadgarstek. – Jestem tutaj. – Chociaż w jednym kawałku? – Mniej więcej. – Majstruje przy przewieszonym przez ramię pasie z materiałami wybuchowymi i odpina nieduży metalowy pojemnik, z którego wyjmuje cztery waciki nasączone jodyną oraz zestaw do zakładania szwów. – Masz broń? – Tak – potwierdza Maccabee, dotykając rękojeści. – Załatwisz nam samochód? Muszę zszyć ranę. Nabatejczyk przewraca oczami. – Pewnie. Ja też jestem cały. Dzięki za troskę. – Proszę bardzo. – Masz kulę? Klucz Ziemi? – Oczywiście. Nigdy bym go nie wypuścił. – Dobrze. – Maccabee się podnosi, całe jego ciało trzeszczy, a każdy odcinek kręgosłupa strzela. – To nie było fajne. Baitsakhan przyświeca sobie trzymaną w zębach latarką. – Nie było. Rana na jego przedramieniu jest głęboka i zabrudzona, długa na cztery cale. Odpina jeszcze jeden pojemnik, odkręca go i polewa rozcięcie przezroczystym płynem. Alkohol. Piecze. Baitsakhan nie krzywi się ani nie skomle. Otwiera pakunek z przyborami potrzebnymi do zszycia rany i przemywa ją jodyną, tym razem pod skórą, dokładnie, każdy odcinek. Świeża krew skapuje na piach. Maccabee zaczyna iść w stronę drogi. – Przykro mi z powodu Jalaira – rzuca przez ramię. Baitsakhan nie odpowiada. Maccabee idzie poboczem. Audi stoi 100 stóp dalej, całe w płomieniach. Nie zdołają uratować niczego ze środka. Nabatejczyk odbezpiecza pistolet.

Baitsakhan szybko pracuje igłą, zszywając płaty skóry. Nie wydaje z siebie żadnego dźwięku. Zawiązuje szew, odrywa strzęp koszuli i owija nim przedramię. Podchodzi do Maccabeego. – I jak? – Na razie nic. Czekają przez kilka minut. Baitsakhan unosi ranne ramię i pokazuje na drogę. – Tam. – Ukryj się – mówi Nabatejczyk. Baitsakhan kładzie się na ziemi. Maccabee wychodzi na środek drogi. Zbliżają się do nich dwa szybkie motocykle. Światło reflektora pada prosto na stojącego na jezdni rosłego chłopaka. Nabatejczyk wymachuje rękoma, udaje przerażonego. Lecz motocykliści nie zwalniają. Są 200 stóp od niego i zbliżają się błyskawicznie. – Dobrzy Samarytanie to to nie są – mamrocze Maccabee. I unosi broń. Motocyklista jadący po lewej zostaje trafiony w głowę; pojazd przewraca się i sunie po asfalcie. Jego kolega hamuje i ostro zakręca, ale Maccabee wymierza, pociąga za spust i posyła w niego kulę. – Dobra robota – mówi Baitsakhan. Maccabee uśmiecha się i demonstracyjnie dmucha w lufę. Obaj Gracze podchodzą do motocykli. Baitsakhan dociera do pojazdu pierwszy. Kierujący nie żyje, ale pasażerka, młoda kobieta, jeszcze oddycha. Wydaje mu się, że widział oboje na imprezie, ale nie ma to znaczenia. Pochyla się nad nią. Dziewczyna jest przerażona. – Diabeł! – syczy po turecku. Baitsakhan bierze jej drżącą głowę w dłonie i skręca kobiecie kark. Zdejmuje zwłoki z motocykla i podnosi maszynę. Spogląda na Maccabeego, który dobija strzałem jeszcze oddychającego właściciela drugiego pojazdu. Wyprowadzają motocykle na środek drogi i odpalają silniki. – Daj mi spojrzeć na klucz! – przekrzykuje hałas Nabatejczyk. Baitsakhan wyciąga kulę z kieszeni kurtki. – Co powiesz na to, żebyśmy to uczcili? – Uczcili? – pyta zdziwiony Donghu, jakby sam koncept był mu zupełnie obcy. Myśli przez chwilę o swoim bracie i kuzynach, o krwi, która została przelana. Na pewno życzyliby sobie, aby cieszył się zwycięstwem. Kiwa głową i chowa kulę z powrotem. – Tak. Uczcijmy to. Myślę, że zasłużyliśmy.

SHARI CHOPRA Rezydencja rodziny Chopra, Gangtok, Sikkim, Indie

Shari usiłuje nie myśleć o Baitsakhanie. Jest w domu, gdzie panuje spokój, tak jak przed Zewem. Dochodzi do wniosku, że zostanie tutaj na jakiś czas, odpocznie. Lecz wtedy czuje widmowy ból tam, gdzie powinien znajdować się jej palec, i myśli o odszukaniu Donghu i zabiciu go. Jeszcze to rozważy. Mała Alice siedzi na jej kolanie. Ciemne włosy ma zawiązane w kucyki. Jej oczy są duże i wilgotne niczym wygładzone przez nurt rzeki kamienie. Shari przytula swoją córeczkę. Jamal stoi nad nimi, rozpromieniony. Dziewczynka trzyma matkę za rękę. – Gdzie jest twój palec? – pyta. – Straciłam go. – Shari wzrusza ramionami. – Jak? – Miałam wypadek. Mała Alice nie jest potencjalnym Graczem. Jamal wie o Endgame – wie wszystko o Endgame – lecz ich córka nie ma pojęcia o istnieniu Gry. Shari chciałaby, żeby tak pozostało, ale wie, że to niemożliwe. Nie po Zdarzeniu. Nie po początku końca. – Bolało? – Tak, moja mała pakora, bolało. – Bardzo? Shari zsadza córeczkę z kolan i rozkłada jej ramiona, po czym łapie ją za dłonie i zbliża je do siebie na odległość zaledwie kilku cali. – Tylko tyle – mówi Shari. – Aha. Jamal klęka przy nich. Shari ponownie rozkłada ręce swojej córeczki i mówi: – Ale bycie z dala od was boli tak bardzo, meri jaan, tak bardzo. – Okej – mówi Mała Alice. Uśmiecha się, po czym odbija się od kolana Shari i ucieka przez trawnik, ku błąkającemu się na krańcu ogrodu pawiowi. Północna strona Kanczendzongi spogląda na rosnące w dole mocne krzewy, jej postrzępiony szczyt bieleje w słońcu, a cień maluje go błękitem. Jamal patrzy na swoją córeczkę. Jest dwa lata starszy od Shari. – Gdzie twój pierścionek? – pyta cicho. Głos męża jest dla Shari niczym miękki koc, ciepły płomień i słodkie mleko. – Jego również straciłam – mówi obojętnie. – Ale odzyskam go, mój drogi. Nawet jeśli miałabym rzucić wyzwanie samemu bogu, odzyskam go. Jamal kładzie jej rękę na udzie.

– Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. – Nie. Pierścionek ma mały potwór w przebraniu chłopca. Zwróci mi go. – Idziesz go szukać? Shari spogląda na Jamala; w jej oczach kryje się ciemność, której próżno było tam szukać przed Zewem. Delikatnie kładzie dłoń na jego ramieniu. – Jeszcze nie wiem – odpowiada. – Odpocznij – mówi Jamal. – Zostań chwilę z nami. Shari kiwa głową i patrzy na swoją piękną córeczkę biegającą po trawie. Endgame trwa. Niedługo nastąpi Zdarzenie. Ale zanim do tego dojdzie, niewykluczone, że odszukają ją inni Gracze, przyjdą zapolować na nią i jej rodzinę. Rozcapierza palce, myśląc o tym, jak szybko cały świat może legnąć w gruzach. Później tego samego wieczoru, kiedy leżą już w łóżku, Shari przykłada swoje smukłe dłonie do gardła śpiącej Małej Alice i ściska. Mocniej. Mocniej. Dziewczynka otwiera oczy. Uśmiecha się. Próbuje powiedzieć „mama”. Po policzkach spływają jej łzy radości. Cieszy się, choć jej ciało wije się w spazmach. Umiera. Shari nie wypuszcza z rąk ciepłej szyi, aż puls jej córki ustaje. Odgarnia włosy z twarzyczki Małej Alice, pochyla się i składa pocałunek na jej czole. Podchodzi do drugiego łóżka, na którym śpi Jamal. Shari patrzy na swoje dłonie; trzyma kuchenny nóż. Lśniąca stal. Kościana rękojeść. Używa go do szatkowania czosnku i kolendry. Opiera czubek o klatkę piersiową męża. Czeka. Czeka. Czeka. I napiera na ostrze obiema rękoma. Krew tryska spod stali, Jamal budzi się i mówi: – Dzięki ci, ukochana. Umierając, wyciąga rękę i łapie jej dłoń, której nie puszcza aż do chwili, kiedy uchodzi z niego życie. Shari wyciąga nóż z piersi męża, na jego czubku zakleszczył się pierścionek odebrany jej przez Donghu. Kobieta podnosi go, ogląda i oblizuje. I nagle jest słoniem stojącym na przestronnej zielonej polanie, przed nią wznosi się kamienny krąg; jest zwyczajny, ale pradawny. Shari wrzeszczy ze smutku, jej krzyki odbijają się echem od milczących kamieni. Sen. Siada na łóżku, mokra od potu. Mała Alice płacze w łóżku obok. Jest przy niej Jamal, uspokaja córeczkę. Przez świeże górskie powietrze przebija się światło księżyca, które wpada prosto do ich przytulnego domu. Ten spokój nie będzie trwał wiecznie. Muszę mieć pistolet. A w nim trzy naboje. Przypomina sobie o starym kamiennym kręgu ze snu, ustawionym przez druidów. I już wie. Tam jest Klucz Ziemi. Nie powiem nikomu. Niech go sobie znajdą i wezmą.

18.103894, -94.039410lxix

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHIYOKO TAKEDA, CHRISTOPHER VANDERKAMP Most Mehmeda Zdobywcy, Stambuł, Turcja

Chiyoko zdejmuje ręce z kierownicy i klaszcze dwukrotnie. Sarah i Jago budzą się momentalnie, wyuczone instynkty działają bez zarzutu. Christopher nadal śpi. Są w Stambule. Jest wieczór. Chiyoko prowadzi 307 przez most Mehmeda. 210 stóp pod nimi ciągnie się czarna wstążka rzeki. Łodzie i statki różnych rozmiarów płyną przez te same wody, którymi niegdyś podróżowali Minojczycy, Grecy, Rzymianie, Cypryjczycy, Maurowie, Izraelici, Egipcjanie, Hetyci, Bizantyjczycy i ludzie każdej proweniencji, jaką widział ten świat. Jago wyciąga terminal komputerowy zza oparcia fotela pasażera i wyszukuje hotele, po czym wprowadza adres wybranego do nawigacji samochodowej. Chiyoko klaszcze raz, dziękując mu. – Rezerwuję nam naprawdę fajny hotel. Możemy grać w wielkim stylu, nie? Sarah uśmiecha się do niego. Chiyoko przytakuje skinieniem głowy. Obudzony Christopher pociera oczy. – Jak długo spałem? – Niewystarczająco długo, pendejo. – Jago – upomina Olmeka Sarah. Chłopak krzyżuje ramiona na piersi i mówi coś wulgarnego po hiszpańsku. Sarah, która siedzi na fotelu pasażera, odwraca się do Christophera. – Jak twoja noga? – Zesztywniała, ale chyba okej. Mogę poruszać palcami i tak dalej. Jedziemy do szpitala? Jago prycha. – Raczej nie. Spójrzmy na nią. Sarah przejeżdża dłonią po jego kolanie, które nadal wydaje się spuchnięte. Naciska. – I jak? – Nie boli tak bardzo, ale też nie jest idealnie. Cahokianka porusza kolanem Christophera na lewo i prawo. – A teraz? – Nastawiała mi ramię tej samej nocy, kiedy się poznaliśmy – mówi nieobecnym tonem Jago, patrząc przez szybę. – Nocy, której nigdy nie zapomnę…

– Tak? Niby czemu? – Było wybuchowo – uśmiecha się Olmek, pokazując Christopherowi błyszczące na jego zębach klejnociki. – Dobrze wie, co robić z rękami, nie? – Zamknij się – cedzi przez zęby Sarah – albo stracisz swoje. Christopher patrzy szeroko otwartymi oczyma to na Sarę, to na Jago, wyraźnie skonfundowany. Dziewczyna kręci przecząco głową. – To nie to, co myślisz. Musieliśmy wyskoczyć z jadącego pociągu przed eksplozją. – Sporo rzeczy wybucha, kiedy jesteście w pobliżu, co? – Takie jest Endgame – mruczy Jago. – I spójrzcie na mnie – mówi Christopher – żółtodzioba, który w tym uczestniczy. – A nie powinien – mamrocze Olmek. Christopher odwraca się do niego. Tylne siedzenie w jednej sekundzie robi się zbyt małe dla nich dwóch. – Masz jakiś problem? – Tak – mówi Jago – z połciem mięcha, który muszę ze sobą targać. – Mięcha? Jak ci zaraz przyje… – PRZESTAŃCIE! – krzyczy Sarah. – Nie zdążyłbyś mnie nawet dotknąć – szydzi Jago. Jeśli Christopher myślałby trzeźwo, przypomniałby sobie, jak próbował uderzyć Maccabeego w podziemnej komnacie. Jednak przy Sarze powracają szkolne przyzwyczajenia. Nie ustąpi. Rusza na Olmeka, lecz Cahokianka wychyla się i ręką odgradza od siebie obu chłopców. – Chiyoko, zjedź na pobocze. Feo, usiądziesz z przodu. Mu staje, lekki uśmiech tańczy na jej twarzy. Faceci. Wszyscy są tacy sami. Sarah wysiada z auta i otwiera tylne drzwi. Jago wychodzi na chodnik. – On tutaj nie pasuje – szepcze przechodzącej obok niego dziewczynie na ucho. Cahokianka siada z tyłu, Jago na fotelu pasażera z przodu. Chiyoko włącza się do ruchu. Sarah kładzie dłoń na kolanie Christophera. – Przepraszam. Dla mnie to też niełatwe. – Słyszałem, co do ciebie powiedział – skarży się chłopak. Sarah wzdycha i mówi: – I wiesz co? Ma rację. Pomogę ci dojść do siebie, a potem polecisz do domu. Nic się nie zmieniło od czasu naszej rozmowy na lotnisku w Omaha. Nie powinieneś był za mną jechać. Nie powinno cię tutaj być. Christopher odsuwa się od niej. – Nigdzie się nie wybieram, Sarah. Zbyt dużo widziałem. Słyszałem o tych Annunaki, stwórcach, naszej porąbanej historii, i mam zamiar brnąć w to dalej. Chryste, byłem nawet na pokładzie tego pieprzonego samolotu, który się rozbił. Kojarzysz? Mówili o tym w każdym serwisie informacyjnym. Jago posyła mu pełne ostrożnego uznania spojrzenie. – Poważnie? – Tak. Razem z tą psychiczną Kalą – mówi Christopher; powraca obraz zamordowanej matki z córką i wie, że myśl o nich będzie go prześladowała już do końca życia. – Nikt prócz nas… nie przeżył – kłamie.

Sarah obejmuje go ramieniem. Jago odwraca się, nie chcąc na to patrzeć. – Boże, tak mi przykro. – Nie było tak źle – duka nieprzekonująco chłopak. Sarah przytula się do szerokich barków ukochanego i przypomina sobie jego dotyk. Nikt nie odzywa się przez dłuższą chwilę. Dziewczyna prosi Chiyoko, aby zatrzymała samochód przed najbliższą apteką. – Zajmiemy się twoją nogą i kupimy parę rzeczy. Na przykład kule – mówi Sarah, patrząc Christopherowi prosto w oczy – których użyjesz, żeby doczłapać się do domu. – Jak sobie chcesz – mamrocze jej chłopak. Sarah wychodzi z auta, zamykając za sobą drzwi. Zapada niewygodne milczenie. – Czy ty w ogóle mówisz? – pyta Chiyoko Christopher. Dziewczyna kręci głową. – Aha, okej. Nie podziękowałem ci jeszcze za uratowanie mnie z łap tamtych dwóch oszołomów, tak więc robię to teraz. Dziękuję. Chiyoko kłania się delikatnie. – A jeśli już o tym mowa… Skoro byłaś w tamtej komnacie ze złotem i szpiegowałaś nas, czemu nie pomogłaś? No wiesz, kiedy ten mały zadźgał Kalę? Zanim mnie porwali? Chiyoko odwraca wzrok, lecz jej twarz pozostaje nieruchoma. – Dobra, nie odpowiadaj – burczy Christopher. – Wy, Gracze, wszyscy jesteście tacy sami. Porąbani. Jago odwraca głowę, przypatruje się przez chwilę Christopherowi i posyła mu uśmiech; diamenciki na jego zębach połyskują złowieszczo. – To Endgame, suczko. Lepiej się przyzwyczajaj.

AISLING KOPP Lago Beluiso, Lombardia, Włochy

Aisling nie otworzyła oczu od pięciu godzin, 23 minut i 29,797 sekundy. Siedzi wyprostowana jak struna, z nogami ułożonymi w pozycji półlotosu. Palce splotła na kolanach. Medytuje przed malowidłem naskalnym przedstawiającym piękną kobietę, o której zaczęła myśleć jak o Mu. Postać ta dryfuje na pełnym morzu, z dyskiem w dłoni, otoczona przez śmierć. Aisling czeka, aż rysunek wyszepcze swoje tajemnice, a otrzymana przez nią wskazówka uaktywni nową i rozległą wiedzę kryjącą się w jej umyśle. Czeka aż coś – cokolwiek – się wydarzy. Dziewczyna wzdycha i otwiera oczy. Nic się nie dzieje. – Bzdura – mówi, a jej słowa odbijają się echem od ścian jaskini. Dziwnie jest móc usłyszeć własny głos, suchy i trzeszczący. Czy rozmowa z samym sobą to nie przypadkiem pierwsze stadium obłędu? Kładzie się na ziemi, sięga do plecaka po telefon satelitarny i wybiera numer dziadka. To on poradził jej przyjście tutaj, to jego wina, że traci czas, kiedy powinna grać. Odbiera po 3 sygnale, jego głos jest nieco przytłumiony przez szum na łączach. – I co teraz? – rzuca na powitanie. – Cześć, Aisling – odpowiada mężczyzna z rozbawieniem. – Jak leci? – Długo jeszcze mam tak siedzieć, dziadku? – narzeka. – Jestem tutaj od kilku dni i ani trochę nie zbliżyłam się do rozwiązania. O ile jest tutaj tak naprawdę cokolwiek do rozwiązywania. Może źle odczytałeś moją wskazówkę. – Śmiem wątpić – odpowiada ponuro dziadek. – Powiedz mi, co widzisz. – Malowidła. Stare jak cholera. Na jednym jest dziwnie wyglądająca babka na łódce, chyba… no cóż… po końcu świata. – Co jeszcze? Aisling spogląda na drugi malunek. – Dwanaścioro ludzi zebranych przy… Dziewczyna klepie się otwartą dłonią w czoło; nagle rozpoznaje krąg, w którym stoi 12. Czuje się jak idiotka, powinna była wpaść na to wcześniej. Tak, jest rozmazany i obrócony, brakuje również paru elementów, ale bez wątpienia to to samo miejsce, które odwiedziła i o którym się uczyła. Jej lud uznaje je za święte. – …przy Stonehenge – kończy, zadowolona, że dziadek nie zdążył jej przerwać. – Hm – mruczy. – Jedno z naszych miejsc.

Ludzie uważają Stonehenge za miejsce pochówku, siedzibę uzdrowicieli, świątynię. I nie mylą się. Ale Stonehenge to również coś więcej. O wiele więcej. Aisling od małego wpajano astronomiczne znaczenie budowli. Kamień Piętowy – z grubsza ociosany monolit o wadze 35 ton leżący 256 stóp na północny wschód od kręgu – stoi dokładnie w miejscu, gdzie słońce pojawia się na horyzoncie podczas przesilenia letniego. Pozostałe kamienie przypisano do przesilenia zimowego, zachodów oraz wschodów zarówno słońca, jak i księżyca; te, które zapowiadały zaćmienia, zostały zniszczone. Co dla tych, którzy chcą zrozumieć, którzy chcą uwierzyć, oznacza, że ktokolwiek zbudował krąg złożony z ogromnych kamieni, ten wiedział, iż Ziemia jest okrągła, oraz znał jej miejsce we wszechświecie. A było to jakieś 3000 lat przed naszą erą. Niby prosta budowla, a tyle symbolizuje. Aisling ziewa. – Co robią ci ludzie przy Stonehenge? – pyta dziadek. – Głównie krzyczą – odpowiada Aisling. – Z niebios zstępuje jakaś istota, za nią podąża ognista kula. Ludzie wyglądają na przerażonych, poza jedną, tą samą kobietą, która płynie łodzią. Mocuje jakiś kamień w ołtarzu. Jej dziadek milczy, duma nad jej słowami. Aisling wstaje i podchodzi do piktogramu, przejeżdża palcami po chropowatej ścianie, dotyka kuli ognia, która spada z nieba. – To nieco ponura scena – mówi. – Aisling – odzywa się dziadek, ostrożnie dobierając słowa – a co, jeśli pomyliłaś kolejność? – Jaką kolejność? – pyta dziewczyna, odchodząc na krok, aby móc przyjrzeć się całemu malowidłu. – Powiedziałaś, że z nieba zstępuje postać z ognistą kulą, a potem kobieta majstruje coś przy ołtarzu. – Aha – mruczy Aisling, szukając w kieszeniach paczki gum. – I co z tego? – A może jest odwrotnie? Może ogień przychodzi potem? Dziewczyna zamiera z listkiem gumy do żucia w ręce. Patrzy na chaos na pierwszym piktogramie, obraca głowę i spogląda na pustkowie na drugim. Samotną kobietę trzymającą dysk. – Ona wygrała – szepcze Aisling. – I dlatego jest sama. Spogląda z powrotem na pierwsze malowidło. Stonehenge. Ołtarz. Kamienny dysk. Mu. – Aisling? Jesteś tam? – Cykl – mówi dziewczyna, przypominając sobie słowa wypowiedziane przez dawno zmarłego ojca, zanim oszalał. – Jesteśmy częścią niekończącego się cyklu.

HILAL IBN ISA AL-SALT Kościół Przymierza, Królestwo Aksum, Północna Etiopia

– Wiem, że mam rację – mówi Hilal. Chłopak bierze Ebena za ręce. Stary mistrz jest ostrożny, ale jego protegowany aż kipi entuzjazmem. – Lecz dlaczego? Po co nam nasze tradycje, nasza wiedza, nasze tajemnice, jeśli to, co mówisz, jest prawdą? – Bo to gra. – Hilal zabiera ręce i drapie się po nosie, zamyślony. – A może to rodzaj testu. Gra w grze. Sposób, aby udowodnić, że jestem wart nie tylko swego ludu, ale także i całej ludzkości. – Zwolnij – ostrzega go Eben. – To niebezpieczne myśli. – Prawdziwe – nalega Hilal. – Pewniki. Eben ibn Mohammed al-Julan pyta przezornie: – Lecz czemu otrzymałbyś taką wskazówkę? Hilal sam się nad tym zastanawiał. Medytował długo nad znaczeniem okręgu, jaki pokazał mu kepler 22b. Chłopak wierzy, że go zrozumiał, ale może jedynie zgadywać, jaka motywacja przyświecała tej istocie. Myśli jednak, że ma odpowiedź. – Pomyłka. To musi być pomyłka. Krąg ma tyle znaczeń. Zbyt dużo. Lecz sparowany ze słowami nabiera sensu. Powiedział, że Zdarzenie jest częścią Endgame. Jest jego powodem. Początkiem, środkiem i końcem! – Sam nie wiem. – Eben drapie się po podbródku. – A może to jednak nie była pomyłka! – wykrzykuje Hilal, jego umysł pracuje na najwyższych obrotach; wie, że ma rację, czuje to w kościach, to jak nagły przypływ niezmąconej niczym wiary, musi przekonać o tym Ebena. – Może on po prostu chciał, aby jeden z nas to odkrył! Hilal dostrzega iskrę w oczach Ebena; jego mentor bierze pod uwagę dawno już zapomniane pomysły. – Albo testują twoją przydatność. To może być jakaś parabola; my zabijamy, czyli musimy zostać zabici. – Jeśli tak, Mistrzu Ebenie, musimy powiedzieć pozostałym. Eben przekrzywia w zamyśleniu głowę. Hilal dostrzega, jak bardzo pomarszczona jest jego ciemna skóra, a oczy zmartwione. – To niespodziewany obrót sprawy. – Oczywiście. Przyszłość nie została jeszcze spisana. Istota miała na myśli coś innego: że wszystko jest możliwe. Nasza historia, to, że nas odwiedzano, nauczano, przemieniano, sugeruje, iż naprawdę wszystko jest możliwe. Mistrzu, muszę ostrzec pozostałych! – Jeśli się mylisz, skażesz się na grę z gorszej pozycji. Będą mieli nad tobą

przewagę, zawiążą sojusze, pogłębią swoją wiedzę, zdobędą pradawne artefakty, Klucz Ziemi. – Lecz jeśli mam rację, nie będzie to miało znaczenia. Przyszłości nie spisano. – Być może. Hilal łapie swojego Mistrza za ramię i zagląda mu głęboko w oczy. Kipi miłością i chce żyć pełnią życia. Jego ciało drży, a z nim koptyjski krzyż wytatuowany na piersi chłopaka; czuje, jakby podłączono go pod prąd. – Ojcowie Chrystus i Mahomet zgodziliby się ze mną. Stryj Mojżesz, dziadek Budda również. Każdy z nich powiedziałby, że warto spróbować. W imię miłości, Mistrzu Ebenie ibn Mohammedzie al-Julanie, w imię miłości. Pomarszczony były Gracz kładzie dłoń na oczach Hilala i zamyka mu powieki. – Czemu wierzymy w Chrystusa, Mahometa, Buddę, skoro widzieliśmy prawdziwe siły, które kreują życie oraz wiedzę? Nie po raz pierwszy Eben zadaje młodemu Graczowi to pytanie. Brzmi ono dla ich ludu niczym znajomy refren. Do tego potężny. – Ponieważ – odpowiada Hilal – wierzymy, że jeden człowiek może coś zmienić.

Słońce drży, przesuwając się o 11,187 centymetra; od jego powierzchni odrywa się ognisty język wiekopomnych rozmiarów. Eksplozja w próżni ma moc 200 000 000 000 megaton trotylu. Ten koronalny wyrzut masy jest tak wielki, intensywny i szybki, że dotrze do Ziemi w jedyne dziewięć godzin i 34 minuty.

MACCABEE ADLAI, BAITSAKHAN Hotel Sürmeli, apartament 101, Ankara, Turcja

Maccabee nie może spać. Ledwie mieści się na kanapie. Przewraca się na bok i zerka na łóżko, na którym leży skulony młody, zapalczywy, morderczy, mściwy Baitsakhan. Śpi. Z uśmiechem na twarzy. Dzielą ze sobą hotelowy apartament w Ankarze. Nie mogli się porozumieć co do sposobu świętowania zdobycia Klucza Ziemi. Maccabee chciał kobiet; Baitsakhan zgodził się, ale pod warunkiem, że po wszystkim będzie mógł je zabić. Maccabee chciał się napić; Baitsakhan uparł się, że nie tknie alkoholu. Maccabee chciał zobaczyć miasto; Baitsakhan nienawidzi miast poza Ułan-Bator. Kupili więc konsolę Xbox One i grali do późna w Call of Duty: Ghosts, aż wreszcie zmorzył ich sen. Nabatejczyk ginął częściej, dlatego śpi na kanapie. Patrzy na bliznę na dłoni; bliznę po zadanej sobie ranie, kiedy zawierał z chłopakiem przymierze krwi. Obaj zdają sobie sprawę, że to blaga. Dotyka palcami rękojeści pistoletu. Mógłby sięgnąć po poduszkę, po cichu posłać mu kulkę i byłoby po sprawie. Mógłby zabrać Klucz Ziemi i grać dalej. Mógłby. Chłopiec zaczyna chrapać. I uśmiecha się szeroko. Jego brat właśnie zmarł. Powinien być w żałobie. Co jest z nim nie tak? Maccabee bierze do jednej ręki spluwę, a do drugiej poduszkę. Przykłada do niej lufę i odbezpiecza broń. Kładzie palec na spuście. Poduszka stłumi strzał. Pozwoli mu pracować w ciszy. Baitsakhan zaczyna wrzeszczeć. Maccabee podskakuje, zaskoczony. Pośpiesznie odkłada broń i przykrywa ją poduszką, podczas gdy Donghu plącze się w pościeli, jakby nagle ktoś wpuścił pod kołdrę węże, szczury i skorpiony. – Dobrze się czujesz? Chłopak nadal wrzeszczy i rozpaczliwie przeszukuje kieszenie, wyciągając z jednej z nich szklaną kulę, lśniącą, rozgrzaną do białości. Podrzuca ją, jakby miała z 1000 stopni, i ciska nią przez pokój. Maccabee łapie kulę w locie. Tlące się w jej środku światło gaśnie. Nie jest gorąca ani nawet ciepła, raczej chłodna. Baitsakhan rozgląda się, jakby oczekiwał, że zaraz coś wyskoczy spod łóżka lub zza szafy. – Jakim cudem to trzymasz? – pyta, patrząc ze zdziwieniem na Maccabeego. – A czemu ty nie mogłeś? – Parzyło mnie. – Młody Gracz wyciąga przed siebie ręce; są całe czerwone,

już pojawiają się na nich pierwsze pęcherze. – Mnie nie parzy – mruczy Maccabee, obracając kulę w dłoni. – Chyba chce nam coś przekazać. – To znaczy? – pyta Baitsakhan. – Spójrz. Donghu podchodzi do Nabatejczyka. – Mówiłem, że to Klucz Ziemi. – Nie neguję tego, bracie. – To tylko kwestia czasu, zanim otrzymamy potwierdzenie od keplera 22b. – Może to jest potwierdzenie. Zobacz. Baitsakhan przygląda się kuli. Ostrożnie dotyka jej palcem. Jego skóra zaczyna skwierczeć i chłopak zabiera rękę. – Auć! – Potrzymam ją, bracie, nie pękaj. Baitsakhan nachyla się i patrzy uważnie na powierzchnię kuli, na której widnieje następujący symbol:

Oraz czyjaś twarz. – Aksum! – mówią naraz. Następnie kula pokazuje im mapę świata, której fragment przybliża. Patrzą na rolnicze tereny Etiopii. Przez krótką chwilę podświetla się na niej jeden punkt, jakby zabłysnęła uwięziona we wnętrzu kuli gwiazda, po czym gaśnie. Maccabee patrzy na Baitsakhana, a Baitsakhan na Maccabeego. Uśmiechają się. – Czas grać – cieszą się obaj.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHIYOKO TAKEDA, CHRISTOPHER VANDERKAMP Hotel Millennial Residence, Stambuł, Turcja

Sarah nastawia Christopherowi kolano na tylnym siedzeniu auta. Następnie meldują się w czterogwiazdkowym hotelu po europejskiej stronie Stambułu. Każde z nich dostaje swój własny pokój. Cahokianka potrzebuje trochę przestrzeni, choćby tylko na jedną noc. Christopher nieźle radzi sobie z kulami, a zastrzyk z kortyzonu pewnie zdziałałby cuda, ale Sarah nie chce dawać mu pretekstu, aby mógł zostać na dłużej, i nie zająkuje się na ten temat ani słowem. Przechodzą przez tętniące życiem hotelowe lobby, wyglądając jak gwiazdy rocka, które poimprezowały zbyt mocno. Kiedy kierują się w stronę wind, Christopher szeptem zadaje Sarze pytanie: – Mogę z tobą pomówić? – Nie teraz, Christopherze. Jestem wykończona. – Ale to ważne. – Kąpiel, jedzenie i sen są teraz ważniejsze. – Okej. – Christopher kręci z niedowierzaniem głową. – Przepraszam. – Zapomnij – rzuca przez ramię. Tłoczą się w windzie. Christopher i Jago stają jak najdalej od siebie, Sarah w środku, Chiyoko przy drzwiach. Żadne nie odzywa się ani słowem. Ich pokoje znajdują się na najwyższym piętrze. Ding ding ding ding ding ding ding ding. Rozsuwają się metalowe drzwi i każde idzie w swoją stronę. Christopher zamawia burgera. Chiyoko siada na podłodze i medytuje. Sarah przygotowuje kąpiel. Jago puka do jej drzwi. Dziewczyna otwiera. – Mogę wejść? – pyta. Sarah odsuwa się, wpuszczając go do środka. Jago robi pięć kroków i odwraca się. – Powinniśmy ich zostawić. Dzisiaj. Sarah opiera się o zamknięte drzwi. Jest wycieńczona. – Wiem. – Zróbmy to. – Nie mogę. – Czemu? – krzywi się Jago.

Sarah milczy przez chwilę, po czym mówi: – Chiyoko powinna mieć okazję rzucić okiem na dysk, zanim się rozstaniemy. Mamy z nią układ. Niewykluczone, że powie nam coś użytecznego. – Nic nam nie powie. Sarah przewraca oczami. – Może nam pomóc odnaleźć Klucz Ziemi. Jago zbywa jej słowa machnięciem ręki. – Dobra. Ją też zgarniemy. Ale jego zostawmy. Nie powinien jechać z nami. – Nie bądź takim zazdrośnikiem. – Nie jestem. Sarah rzuca mu spojrzenie. – Okej, może trochę – mówi Jago. Dziewczyna wzdycha. – Przecież i tak będziesz musiała go zostawić. Chyba że planujesz spędzić resztę Endgame na ciągłym ratowaniu mu tyłka. – Sam sobie poradzi – odpowiada Sarah, ale bez przekonania. – Bo był kapitanem drużyny futbolowej? – Jago wybucha śmiechem. – Dobrze wiesz, że zginie, jeśli z nami pojedzie. – Może. Prawdopodobnie. – Zabierzmy się stąd. Pomyśl o tym jak o akcie miłosierdzia. Sarah osuwa się na podłogę. Jago przykuca przed nią i delikatnie dotyka dłonią jej podbródka. Dziewczyna odtrąca jego rękę. – Jeśli miałabym pewność, że pojedzie do domu, zostawilibyśmy go. Ale tego nie zrobi, znowu będzie mnie szukał, przez co sprowadzi sobie, a także mnie oraz tobie, skoro gramy razem, kłopoty na głowę. Na razie musimy go ze sobą zabrać. Jago opuszcza rękę. Nie ma pojęcia, jak z nią rozmawiać. Nie potrafi nawet odpowiedzieć na pytanie, czemu obchodzi go, co stanie się z nią czy Christopherem. Bo nie powinno. Sarah podnosi głowę i patrzy na niego badawczo. – Nie zostawisz mnie, prawda, Feo? – mówi, jakby czytała mu w myślach. Chłopak milknie na moment, przypominając sobie ostrzeżenie Renza przed zakochaniem. Lecz ma zamiar grać w Endgame na swoich zasadach. I choć Christopher jest wrzodem na tyłku, Sarah okazała się przydatną sojuszniczką i nie raz ratowała go z opresji. Co ma się stać z jej chłopakiem, niech się stanie. A co ma się dziać między nimi, niech się dzieje; on sam na to liczy. Co ma być, to będzie. – Nie, nie zostawię – mówi. – Przysięgam na swój lud i honor. Nie zostawię cię aż… – No tak. Aż do końca – podsumowuje za niego smutno Sarah. – Aż do końca. – Dziękuję ci, Jago – dodaje po chwili Cahokianka. – Kiedy już to wszystko się rozpoczęło, zrozumiałam, że nie potrafię unieść tego sama. To zbyt… przygnębiające. – Tak – szepcze Jago. – Nic tak chwalebnego jak nam mówiono, nie? Sarah kręci głową. Przez chwilę oboje milczą, myśląc o przyszłości. I o

sobie. – Jeśli odnajdziemy Klucz Ziemi, może będziemy mogli określić dokładnie gdzie i kiedy nastąpi Zdarzenie. Bardziej niż wygrać, chciałabym uratować ludzi, których kocham. Nie rozmawiałam z rodzicami od wyjazdu z domu. Sprawiłoby mi to zbyt duży ból. – Sarah milknie i spogląda na Jago. – Dlatego cię wybrałam. Jesteś, tak jak i ja, szczery. Może mnie kochasz, za to ja… ja kocham życie. Ale nie takie, Feo, nie Endgame. Nienawidzę Endgame. Christopher, pomijając fakt, że jest teraz upierdliwy jak cholera jasna, to mój przyjaciel. A chcę, żeby moi przyjaciele, moja rodzina, przeżyli. – Ponownie milknie. – I chcę, żeby twoi także przeżyli. Co mogę powiedzieć? Jestem słaba. Jago bardzo powoli kręci głową. – Nie, Saro, to nie oznaka słabości, ale człowieczeństwa. Dlatego cię wybrałem. Dziewczyna wyciąga ku niemu rękę, którą Olmek ściska. – Co teraz zrobimy? – Zwyciężymy – mówi Jago. – Jakimś sposobem wygramy Endgame… razem.

MACCABEE ADLAI, BAITSAKHAN Port lotniczy Bole, Addis Abeba, Etiopia

Maccabee i Baitsakhan schodzą wąską kładką prowadzącą z wyczarterowanego przez nich w Ankarze odrzutowca na płytę lotniska w Addis Abebie. Słońce grzeje niemiłosiernie. Powietrze jest gorętsze niż gorące, gęste od smrodu paliwa i smoły. Baitsakhan owinął szyję czarnobiałą kefiją, którą nabył w Turcji. Ma na sobie nowe niebieskie dżinsy, świeżą białą koszulkę i zakurzone buty do jazdy konnej. Maccabee założył jeden ze swoich drogich lnianych garniturów, ale nie zawiązał krawata. Na nogach ma białe adidasy z gumowym czubem i wygląda jak bywalec klubów nocnych. Pakują się do czekającego na nich land rovera z niedużymi, ale ciężkimi torbami. Maccabee siada za kierownicą. Baitsakhan ostrzy nóż na fotelu obok. – Tak się to robi – mówi Nabatejczyk, zerkając na młodszego towarzysza. – Co? – Tak się gra – odpowiada Maccabee, żałując, że nie może spojrzeć na siebie i Baitsakhana z boku. – Ze, kurwa, stylem. Donghu marszczy brwi i wzrusza ramionami. – Wolę noże. Maccabee kręci głową. – Nie ma z tobą gadki.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHIYOKO TAKEDA, CHRISTOPHER VANDERKAMP Restauracja Piccolo Gato, Triest, Włochy

Przed wyjazdem ze Stambułu Chiyoko pokazuje Sarze i Jago znaki ze sklepienia złotej komnaty przy Gobekli Tepe. Christopher przyznaje, że również je widział. – Prawdziwie niesamowite – mówi. Żadne z nich nie ma jednak pojęcia, co oznacza ta siatka symboli. Coś na pewno. Wymeldowują się z hotelu, kierują się na zachód i opuszczają Turcję. Przejeżdżają przez Bułgarię. Przecinają Serbię. Potem Chorwację. Następnie Słowenię. Mało kto się odzywa. Dręczony domysłami Christopher boczy się na tylnym siedzeniu, a Sarah udaje, że tego nie zauważa. Jago i Chiyoko zmieniają się przy kierownicy. Cahokianka próbuje rozwikłać zagadkę symboli, zastanawia się nad nimi i duma, próbując znaleźć odpowiedź w swojej wskazówce. Lecz postępy są żadne. Olśnienie nie przychodzi, co frustruje ją niemożebnie. Po niekończących się godzinach spędzonych w ciszy i setkach przejechanych mil docierają do Włoch; zatrzymują się na noc w Trieście. Za nimi 1600 kilometrów. 994,19 mili. Łącznie z postojami ich podróż trwała 20 godzin, 43 minuty, 29 sekund. Meldują się w hotelu. Idą nad Adriatyk. Potem na kolację. Zamawiają kopiasty talerz kremowego penne rigate i jedzą przy plastikowym stoliku ustawionym zaraz obok ulicy. Patrzą na spacerujących nieśpiesznie tubylców. Nie byłoby tak źle, jeśli uznać to za zwyczajne wakacje, myślą. Ale nie Chiyoko. Ona nie ma żadnych złudzeń co do normalnego życia; po prostu zabija czas. Jago zamawia kieliszek czerwonego wina. Chiyoko herbatę. Christopher wyciąga bolącą nogę i prosi o piwo. Potem kolejne. I jeszcze jedno. Sarah nie chce alkoholu, zostaje przy acqua con gas z cytryną. Nadal panuje nieznośne milczenie. Przez całą kolację Cahokianka pracuje nad znakami ze złotej komnaty, bazgroląc coś w swoim notesie. Christopher zagląda jej przez ramię, chcąc pomóc. Jago posyła mu lodowate spojrzenie. Chiyoko ma w nosie ich konflikty, a nawet jej odpowiada, że trójka towarzyszy jest skłócona. Przynajmniej siedzą cicho. – Chcesz na niego spojrzeć, Chiyoko? – pyta Jago podczas deseru. Mu klaszcze raz. Ostrożnie podnosi filiżankę do ust i bierze łyk herbaty,

żeby nikt nie poznał, jak bardzo jest podekscytowana. Jago sięga po plecak, rozpina suwak i wyciąga kamienny dysk. Sarah unosi wzrok znad notesu. Nareszcie na twarzy Chiyoko, bodajże po raz pierwszy, odmalowują się głębsze emocje. Sięga po dysk. Przejeżdża palcami po jego żłobieniach, ogląda glify. Dom, myśli. Niedługo będziesz w domu. Kładzie dysk na kolanach i kłania się Jago w podzięce. – Nie ma za co – mówi chłopak, spoglądając na Sarę. – Nadal mamy umowę, nie? Sarah bezbłędnie odczytuje to spojrzenie: spłacili swój dług. Teraz mogą ruszyć dalej, zostawić Chiyoko i Christophera. Dziewczyna udaje, że nie zauważyła tej niewypowiedzianej sugestii, odwraca głowę. – Fajny kamień – mówi Christopher, którzy brzmi, jakby wypił za dużo. Chiyoko wyciąga telefon i z wprawą wystukuje krótką wiadomość. Podaje komórkę Olmekowi: „Dziękuję, że mi go pokazałeś. Proszę o czas na zbadanie dysku”. Jago krzywi się z niezadowoleniem i podaje telefon Sarze. Po przeczytaniu notki od Mu dziewczyna unosi głowę i ich spojrzenia się spotykają. Jakby porozumiewali się bez słów, myśli Christopher. Zupełnie jak jeszcze niedawno ja i Sarah. Chłopak czuje nagłe ukłucie zazdrości, irytuje go ten Gracz, jego durny akcent, obrzydliwa blizna, idiotyczne klejnociki na zębach. Wyrywa Sarze telefon. – Co badać? – pyta. – Przecież to kamień. Zostaje zignorowany. Sarah zwraca się do Chiyoko: – Myślisz, że dysk doprowadzi nas do Klucza Ziemi? Chiyoko kiwa żarliwie głową. – Mamy cynk o facecie, który specjalizuje się w tych dyskach. Dlatego tutaj jesteśmy. – Chcemy go jutro odwiedzić. Możesz obejrzeć dysk po drodze. Mu przekrzywia głowę, pytając tym samym: Kto?. Jago uśmiecha się do niej znacząco. – Oczywiście nie mogę ci tego zdradzić. Zobaczysz. Chiyoko kiwa głową, jakby rozumiała. Zresztą już zna tożsamość rzekomego eksperta, podsłuchiwała ich rozmowę z niskim trollem przy figurach Terakotowej Armii. Musterion Tsoukalos. Tak, ktoś musi mu to pokazać, myśli. Jago zabiera dysk. Pewnie uznał, że zbyt długo spoczywały na nim jej dłonie. Chowa kamień z powrotem do plecaka. – Chyba że wiesz coś, o czym ten cały spec nie ma pojęcia – mówi Olmek. – Na razie i tak musimy sobie pomagać, prawda? Chiyoko zabiera telefon Christopherowi i wystukuje kolejną wiadomość: Jeśli się czegoś dowiem, podzielę się tym z wami. – Dobrze – kiwa głową Jago. – Dziękujemy, Chiyoko – mówi z uśmiechem Sarah. Cahokianka wraca do główkowania, przegląda notatki. Christopher opiera ramię o oparcie jej krzesła, ale Sarah albo tego nie zauważa, albo nie chce

zauważyć, skupiona na pracy. Nie uchodzi to jednak uwadze Jago. Chłopak podnosi się i mówi: – Długi dzień. Idę się położyć. Odwraca się i rusza do hotelu, zarzucony niedbale plecak obija się o jego ramię. Kilka minut później Chiyoko kładzie na stole zwitek euro i wstaje. Klaszcze. Sarah spogląda na nią, masując sobie skronie. – Ty też? Chiyoko kiwa głową, patrząc na notes Sary. – Masz rację, powinnam się położyć. A ty co powiesz? – zwraca się do Christophera. – Też się zbieram. Ale chcę pogadać. Mu nie jest zainteresowana tymi… uczuciami. Klaszcze raz jeszcze, odwraca się na pięcie i idzie. Sarah zamyka notes i kładzie na nim dłoń. – Okej, porozmawiajmy. Tutaj. Chłopak pociera twarz, nadal posiniaczoną po bójce z Maccabeem. – Sarah, ja nie wrócę do domu. – Mhm, wiem. – Chodzi o to, że… czekaj. Co powiedziałaś? – Wiem, że nie wrócisz do domu. Jesteś zbyt uparty, żeby zrobić coś rozsądnego. Christopher traci rezon. Spodziewał się zajadłej kłótni. Młodzi zakochani przechodzą obok chodnikiem, oboje są bardzo atrakcyjni. Ona ma na nogach szpilki. On założył luźną koszulę, której poły powiewają na wietrze. – Boże… To moglibyśmy być my – mówi rozmarzony, nie mogąc oderwać od nich wzroku. Sarah kręci głową. – Może kiedyś, ale już nie. Nasz czas, nasza szansa, przepadła – kiedy wypowiada te słowa, drży jej głos. – Nie musi tak być. – Musi. Może wydaje ci się, że rozumiesz, co się tutaj dzieje, ale się mylisz. Tak, słyszałeś, co mówimy, ale nie zdajesz sobie sprawy, co to oznacza. Nie masz pojęcia, o jaką stawkę toczy się gra. Christopher przypomina sobie, co mówiła mu Kala o końcu cywilizacji, o ludach rywalizujących ze sobą o przetrwanie. – Naprawdę wiem więcej, niż ci się wydaje. Sarah zaciska ze złością wargi, myśląc, że to kolejne czcze przechwałki. – Gówno wiesz. O mnie, o Jago, o Chiyoko, Kali, Maccabeem czy Baitsakhanie. Gówno wiesz o Endgame i tak już zostanie. – Widziałem, jak zabijają Kalę – mówi, patrząc Sarze w oczy. – A wcześniej, na szalupie ratunkowej, ona sama zamordowała bez żadnego powodu matkę z dzieckiem. Myślisz, że nie wiem, na co was stać? – Przykro mi, że tego doświadczyłeś – mówi Sarah, dotykając jego ramienia. – Ale to nic w porównaniu z tym, co się dopiero wydarzy. Mówię o Zdarze… – Tak, wszyscy na Ziemi umierają poza zwycięzcą i jego ludem, tak? – przerywa jej Christopher.

– Skąd o tym wiesz? – pyta zaskoczona Sarah. – Kala lubiła sobie pogadać – odpowiada Christopher. – Nie do końca w to wierzę i ty też nie powinnaś. Obcy w statkach zasilanych złotem? Daj spokój. Nikt nie dysponuje taką potęgą, aby zniszczyć całą planetę. – Nie widziałeś tego, co ja widziałam – mówi chłodno Sarah, a w jej głosie pobrzmiewa smutek; również wolałaby, żeby nie było to prawdą. – Chcę, żebyś poleciał do domu, Christopherze, bo cię kocham. Chcę, żebyś wrócił, abym nie musiała patrzeć na twoją śmierć. Chcę, żebyś się stąd zabierał, bo mam większe szanse na wygraną bez ciebie niż z tobą. A także na uratowanie życia mamie, tacie i każdemu, kogo znamy. Twoja obecność tutaj tylko to komplikuje. – Zakładając, że wierzę w te pierdoły o Zdarzeniu, czemu myślisz, że, do jasnej cholery, polecę do domu i będę czekał bezczynnie, kiedy tutaj ważą się losy twoje i moich bliskich? – To nie tak działa. – Czyli źle działa. Sarah nie wie, co odpowiedzieć. Przez chwilę milczą. Rozlega się charakterystyczny dźwięk europejskiej syreny policyjnej, dochodzący najwyraźniej z uliczki obok, odbijający się od betonu i bruku starego miasta. Szczeka pies. Buczy wypływająca z portu łódź. Przechodzień mówi ciao, ciao, ciao do przyłożonej do ucha komórki. – Musisz wrócić. Proszę. – Nie. – Tak. – Nie ma takiej możliwości. Jeśli nie chcesz, żebym miał na ciebie oko, musisz albo mnie zabić, albo się z tym pogodzić. Mam obowiązek cię chronić, Saro. Rozumiesz? Zobowiązałem się do tego. – Endgame nie jest dla ciebie. – Bzdura. Skoro to, co mówisz, jest prawdą, Endgame jest właśnie dla mnie i ludzi takich jak ja. Zostaję. Mogę ci pomóc. – Nie, nie możesz. Nie w ten sposób. – Mogę. – Jago się to nie spodoba. – Pieprzyć Jago. To gnojek. – Nie mów tak o nim. Milkną. Christopher przygląda jej się uporczywie. Sarah szybko zmienia temat. – Nawet jeśli zostaniesz, co zrobisz z nogą? Chłopak posyła jej uśmiech. – Strzelę sobie kortyzon. Grałem całe mecze z gorszymi kontuzjami. Sarah dźwiga się ciężko z krzesła. Jest zmęczona i wie, że poniosła porażkę. Nie ma mowy, aby udało jej się go przekonać. – Niech będzie. Tak zróbmy. Ale nie teraz. Muszę się położyć. Dziewczyna próbuje go wyminąć, ale Christopher łapie ją za ramię. Gdyby zrobił to ktoś inny, wykręciłaby mu rękę, wyłupiła oczy, złamała nogę. Ale to nie jest ktoś inny. Sarah odwraca się, a chłopak przyciąga ją do siebie i składa na jej ustach gorący pocałunek; wbrew sobie Cahokianka

odwzajemnia się tym samym. – Mówię ci, Alopay. To możemy być my. Sarah kręci ze smutkiem głową i szepcze: – Nie, Christopherze. Nie możemy.

32.398516, 93.622742lxx

HILAL IBN ISA AL-SALT Placówka łączności, Królestwo Aksum, Etiopia

Obok pradawnego kamiennego kościoła, pośród wysokich drzew cedrowych stoi skromna chatka z drewna i gliny o krytym strzechą dachu. Nie ma żadnych okien i tylko jedne osadzone nisko drzwi. Hilal musi kucnąć, żeby przez nie przejść. Lecz wewnątrz ściany chałupy okazują się metalowe, a podłoga wylana betonem. Pojedyncze pomieszczenie umeblowano po spartańsku, ale funkcjonalnie. Zapewniające energię elektryczną generatory znajdują się głęboko pod ziemią, aby nikt ich nie usłyszał. Nadajniki satelitarne ukryto na wyższych drzewach i zamaskowano gałęziami. Zarówno wysyłane, jak i odbierane przez nie dane są zaszyfrowane. Każdy bit. Każdy bajt. Hilal spróbuje skontaktować się drogą elektroniczną z tak wieloma Graczami, z iloma tylko zdoła, ale jeśli nie będzie miał innego wyjścia, spróbuje porozmawiać z pozostałymi osobiście. Odszuka jednego po drugim. O ile starczy mu czasu. A nie ma na to zbyt dużej nadziei. Pozostali muszą być już blisko Klucza Ziemi. Bardzo blisko. Udało mu się znaleźć aktywne konta Gmail należące do Shari Chopry, Aisling Kopp, Sary Alopay i Maccabeego Adlaia. Zhakuje każde z nich, otworzy okno nowej wiadomości i zostawi wszystkim tego samego maila. Nie zaryzykuje wysłania go drogą elektroniczną, chciałby uniknąć wścibskiego wzroku internetowych podglądaczy. Modli się, aby cała czwórka sprawdziła skrzynkę, żeby go posłuchano. Szepcze modlitwy. Kończy pisać wiadomość. Zaznacza tekst. Kopiuje. Otwiera w przeglądarce nowe okno. Przegląda skrzynkę Aisling. Klika na nową wiadomość. I gdy ma nacisnąć przycisk „wklej”, wysiada prąd. Choć mają mocny generator, w chatce robi się ciemno. Mrok jest gęsty niczym smoła. Hilal unosi głowę znad czarnego monitora. Nie zdołał przekazać wiadomości. Nadal on jeden posiada tę wiedzę. Jak to możliwe, że prąd wysiadł? Nasłuchuje. I wie. keplerowie. Oni pragną tej gry. Chcą zobaczyć, co się stanie.

keplerowie chcą być świadkami Endgame. Kiedy wpatruje się bezsilnie w ekran, słyszy pukanie do niewielkich drzwi.

Dziura w polu magnetycznym działa jak lejek. Płynie przez nią całe promieniowanie słoneczne wytworzone w chwili eksplozji. Całe lxxi . Pochłania energię, obraca elektrony, żongluje kwarkami. Ma wpływ na wszystko, choć jest niewidzialna. Jakby jej nie było.

SARAH ALOPAY Grand Hotel Duchi d’Aosta, pokój 100, Triest, Włochy

Sarah życzy Christopherowi dobrej nocy i błąka się po hotelu. Spaceruje pod budynkiem. Siada przy barze, zamawia kieliszek białego wina, ale upija tylko jeden łyk. Pocałunek speszył ją i pozostawił nienasyconą. Zostawia barmance €100 napiwku i idzie korytarzem. Drewno, tapeta, dywany, farba, metal, wspomnienia – wszystko to wydaje się niebyłe. Zdarzenie i to, co nastąpi potem, śmierć, szaleństwo, już o to zadbają. Nogi niosą ją pod pokój 21. Czuje, że po drugiej stronie drzwi jest on. Nie śpi. Sarah przypomina sobie czas spędzony w Iraku, na kanapie w warsztacie Renza. I intymne chwile w samolocie. Opiera się czołem o drzwi Jago. Korci ją, żeby zapukać, ale udaje jej się powstrzymać. Zostanie z Jago. Zagra z nim. Może się zakocha. Może umrą razem. Ale wytrwa u jego boku do końca. Nadal mają czas. Myśli o dziewczynie z Omaha. Tej, którą lubiano i podziwiano. Dziewczynie, która mogła wieść normalne życie. Która chciała normalnego życia, choć, tak naprawdę, nigdy go nie miała. Ani nawet niczego podobnego. Sarah wzdycha, odwraca się i idzie korytarzem. Zatrzymuje się przed innymi drzwiami. Chłopca, który znajduje się za nimi, i tak zostawi. Być może pożegna się z nim już po raz ostatni. I choć go kocha, kochała, nie ma złudzeń, że ich czas dobiegł końca. Nie zostało im nic. Puka. Słyszy kroki po drugiej stronie. Po chwili drzwi się otwierają. – Co tam? – pyta zaskoczony Christopher. – Chcesz się znowu kłócić? – Nie – odpowiada Sarah, przestępując próg pokoju. Kładzie palec na ustach chłopaka i zatrzaskuje drzwi nogą. – Tylko się zamknij.

CHIYOKO TAKEDA Grand Hotel Duchi d’Aosta, pokój 101, Triest, Włochy

An biegnie. Przez gęsto porośniętą polanę. Rozgarnia kwiaty stopami. Upada. Podnosi się. Biegnie. Upada. Podnosi się. Biegnie. Pięty jego bosych stóp są zbrązowiałe i gładkie. Niebo ugina się pod ciężarem skłębionych chmur. Pada znakami i literami. Uderzają go w głowę, biją po karku i ramionach. Duże kamienne O spada mu prosto na plecy. Upada. Nie wstaje. Przewraca się na bok. Umiera. Chiyoko otwiera oczy o 2:12. Łapczywie wciąga powietrze. Leży na kołdrze, naga, sama; zacisnęła pięści, podkurczyła palce u stóp. Przez otwarte okna wpada chłodne morskie powietrze, które muska obnażoną skórę dziewczyny. Czuje, jak jeżą się włoski na jej brzuchu. Dostaje gęsiej skórki na ramionach. Podnosi ręce ku sufitowi i rozluźnia się. Otrząsa się ze snu o Anie. Siada na łóżku, stopami dotykając podłogi. Jakby na nowo przeżywała noc, kiedy meteoryt spadł na Nahę; noc, podczas której Endgame zebrało pierwsze żniwo. Czas grać. Podchodzi do krzesła i zakłada czarny kombinezon. Jak zawsze wszystko leży na swoim miejscu, gotowe do użycia. Starannie zagarnia włosy za kołnierz i nakłada na głowę kaptur. Naciąga bluzę na twarz tak, że widać jedynie jej oczy. Ciemne i puste. Nakłada buty o miękkich podeszwach, za pasek zatyka browninga otrzymanego od Jago i dokładnie sprawdza bezpiecznik. Podchodzi do drzwi, przykłada ucho do drewna. Czeka. Przekręca gałkę. Popycha drzwi. Wychodzi. Przemyka bezgłośnie korytarzem. Słyszy dźwięki telewizora stojącego na recepcji, szum klimatyzacji, rytmiczne trzeszczenie sprężyn czyjegoś łóżka.

Jej nie słyszy nikt. Przykuca pod pokojem 21, z rękawa wyciąga wytrych, otwiera zamek, wchodzi do środka i czeka, aż drzwi zamkną się samoczynnie. Przez zasłonę wpada światło ulicznych lamp. Jago śpi sam, bez koszulki, na brzuchu. Chiyoko jest zdumiona, gdyż sądziła, że Olmek zwyciężył z głupkowatym Amerykaninem. Nieważne. Lepiej, że nikogo z nim nie ma. Zauważa leżący na krześle przy oknie plecak. Nierozważny. Rozpina suwak i sięga do środka; dysk jest chłodny w dotyku. Pociąga za paski, dopasowując ramiączka plecaka. Klęka i przeszukuje kieszenie spodni Jago, szperając za kluczykami do 307, które znajduje niemal natychmiast. Bardzo nierozważny. Podchodzi do łóżka, staje nad Jago. Sięga po wakizashi. Jego klinga ma 1089 lat. Trudno orzec, ilu ludzi uśmierciła. Gładzi rękojeść, myśląc o tym, jak łatwo mogłaby go zabić. Na pewno będzie chciał ją dopaść; zły, skrzywdzony, spragniony zemsty. Lecz był z nią szczery, Sarah również. Poza tym nie zabije Gracza pogrążonego we śnie. Odwraca się i bez najmniejszego szmeru skacze przez okno. Lewą ręką łapie rynnę i ześlizguje się na ulicę, czarną jak noc, cichszą niż śmierć. Miecz zostawiła w hotelowym pokoju jako zadośćuczynienie za złamane słowo. A na nim nieduży skrawek papieru. Staje przy 307, otwiera drzwi, wsiada, włącza silnik i odjeżdża.

HILAL IBN ISA AL-SALT Placówka łączności, Królestwo Aksum, Etiopia

Znowu rozlega się pukanie do drzwi chatki. Istoty musiały go odciąć. Chcą go powstrzymać przed wyjawieniem tajemnicy Endgame. Lecz nadal może się bić. Jeśli pukanie oznacza walkę, jest gotowy. Ciemność to jego sprzymierzeniec. Chwyta swoją ulubioną broń, przysuwa się do ściany obok wejścia i czeka. Puk puk. Puk puk. I cisza. Drzwi otwierają się gwałtownie, wyważone mocnym kopniakiem, i dwie postacie – jedna niska, druga wysoka – wchodzą do chaty. Kiedy są już w środku, Hilal zatrzaskuje za nimi drzwi i pomieszczenie na powrót pogrąża się w ciemności. Obraca się i umyka w mrok; porusza się w przestrzeni, którą zna jak własną kieszeń. Dzierży dwie maczety. Czarna polerowana stal. Hebanowe rękojeści. Słowo NIENAWIŚĆ wygrawerowane na jednej, MIŁOŚĆ na drugiej. Hilal jest łagodnym człowiekiem, ale lepiej nie wystawiać go na próbę. Uderza, słyszy jęk i głośne łup upadającego na podłogę ciała. Ciął mięso i kości, dobrze zna to uczucie. Bardzo dobrze. Rozlega się rozpaczliwy wystrzał z pistoletu. Kula odbija się rykoszetem od metalowych ścian i przelatuje obok Hilala, ale, sądząc po pełnym boleści krzyku, trafia któregoś z nieproszonych gości. Chłopak przedziera się między nimi przez ciemność i skacze na metalowy stół, którego nikt nie widzi w mroku, ale on po prostu wie, że tam jest. Zadaje cios maczetą, rozłupując komputerowy monitor. Sprzęt pluje iskrami i pomieszczenie rozświetla się na jedną tysięczną sekundy; wystarczająco długo, aby Hilal zorientował się, z kim ma do czynienia. Nabatejczyk. I ranny, leżący na ziemi Donghu. Hilal wyrzuca prawe ramię do przodu, obracając maczetę na płask, przykuca i kręci młyńca niczym tancerz. Klinga zbliża się do głowy Maccabeego, ale Nabatejczyk w ostatniej chwili pada na ziemię i ostrze odcina jedynie jakieś

pół cala jego czupryny. – Drzwi! – drze się Baitsakhan. – Otwórz drzwi! Dobrze, tak zrobię, myśli Hilal. Zeskakuje ze stołu, robiąc salto nad głową Nabatejczyka. Kolejny wystrzał. Błysk lufy. Kula przelatuje między nogami Hilala. Mało brakowało. Chcecie światła, to je dostaniecie. Przemyka bezszelestnie po betonowej posadzce. Dopada do drzwi. Przykłada usta do metalowej ściany, wiedząc, że dzięki akustyce jego głos będzie słyszalny po drugiej stronie niewielkiego pomieszczenia. – Tutaj! Następny strzał, wymierzony w stronę pogłosu. Nie połapali się. Pocisk odbija się od ściany. Hilal nasłuchuje, czy i tym razem trafi któregoś z nich. Nie. Nieważne. Otwiera nieduże drzwi na oścież. Maccabee odwraca się i strzela, ale Hilal naciera na niego i dwiema maczetami jednocześnie trafia w pistolet, który z łoskotem upada na ziemię. Hilal podnosi broń do kolejnego ciosu, mocnego i szybkiego; chce ciąć, aby okaleczyć. Nabatejczyk zasłania się rękoma i ostrza uderzają o metalowe mankiety ukryte pod jego elegancką lnianą marynarką. Maccabee uśmiecha się szyderczo. Hilal krzywi się i ostrożnie wycofuje na światło dnia. Przyszli po niego ci, którzy mordują z radością; robi mu się niedobrze na samą myśl. Będzie się modlił o dusze tych dwóch, kiedy już oczywiście pozbędzie się ich ciał. Ranny Baitsakhan podnosi się z trudem z betonowej podłogi, w jego oczach goreje nienawiść. Wychodzi z chaty i rzuca czymś w Hilala. Chłopak odtrąca lecącą w jego stronę rzecz wierzchem dłoni; ciśnięty przez Donghu tajemniczy pocisk spada z plaśnięciem na ziemię pod cedrami. To ręka. Odcięta ręka Baitsakhana. – Zgubiłeś coś – mówi Hilal. Nie lubi gadać podczas walki, ale wie, że słowa mogą ranić bardziej niż broń. Z nadgarstka Baitsakhana tryska krew. – Broń! – mówi, rzucając pistolet Maccabeemu, który łapie go w locie. Hilal ciska maczetą. Ostrze ze świstem przecina powietrze i uderza w trzymaną przez Nabatejczyka broń, kiedy ten akurat naciska na spust. Kula wbija się w ziemię pod stopami Hilala, wzbijając tuman kurzu. Pistolet rozlatuje się na kawałki, a maczeta odcina Maccabeemu kawałek jednego palca, przelatuje obok niego i wbija się w pień drzewa. Baitsakhan rzuca w Hilala czymś czarnym i niedużym, chłopak cofa się i uderza w lecący na niego przedmiot maczetą niczym kijem baseballowym, posyłając go głęboko pomiędzy cedry, gdzie eksploduje. Granat. Hilal słyszy coś niewiele głośniejszego od szeptu, czego znaczenie pojmuje z

całej trójki tylko on. Otwierają się kamienne drzwi. Baitsakhan szykuje się do kolejnego ataku, łypie na Hilala pustymi, bezmyślnymi ślepiami. Traci sporo krwi. Zachowuje się jak w malignie, jest żądny mordu. Rzuca następnym granatem, następnym i jeszcze następnym. Chłopak zbija je wszystkie maczetą. Eksplodują z dala od niego, rzygając odłamkami. Maccabee, nagle z mniejszym entuzjazmem podchodzący do nieprzemyślanej akcji, szuka schronienia. Po ostatnim wybuchu Hilal rzuca się czym prędzej do ucieczki, nie spuszczając z napastników oczu. Biegnie w stronę polany, do tajemnego kamiennego kościoła, miejsca, którego wrota właśnie się otwarły. Gdzie czeka na niego mistrz al-Julan. – Już nie żyjesz! – szczeka pełen nienawiści Baitsakhan, trzymając się za okaleczoną rękę. Z jego twarzy zeszły kolory. Nienawiść cię osłabia, bracie, myśli Hilal. Maccabee wybiega ze schronienia. Też ma granat, ale jest rozważniejszy od swojego młodszego kolegi. Powoli wyciąga zawleczkę i przytrzymując łyżkę, czeka na odpowiedni moment. – Jak mnie znaleźliście? – krzyczy do nich Hilal, nadal biegnąc. Znajduje się tylko 24 stopy od kościoła, ale musi wiedzieć, jak go odszukali, czemu przyszli po niego akurat teraz. – Klucz Ziemi pokazał nam to miejsce – syczy Baitsakhan. – Nie macie Klucza Ziemi. – Mamy. – Niemożliwe. Wiedziałbym. Wszyscy byśmy wiedzieli. – Pokaż mu. Maccabee nie sięga jednak po ciemną szklaną kulę, lecz rzuca w stronę Hilala ostatni granat i kiedy ten wzbija się do góry, krzyczy: – Teraz! Nabatejczyk i Donghu padają na ziemię. Hilal widzi, że ten granat jest inny niż poprzednie, nie odbije go tak łatwo jak zaczepnych; to ładunek wybuchowy. Czysty ogień. Gdy Hilal znajduje się zaledwie parę cali od włazu dzielącego go od kościoła, niebo nad jego głową staje w płomieniach. Rozgrzane jęzory liżą powietrze, pożerają je, połykają łapczywie. Płonie jego ubranie, ramiona i głowa. Ogień trawi go, kiedy spada na dół, na dół, jeszcze niżej, w mroczną otchłań pradawnego kościoła. Płomienie gasną, oparzenia zostają. Ciemność. Bezpieczeństwo. Nie jest sam. Ostatnie, co pamięta, to smród spalonych włosów i ból. Piekący ból zadany mu przez ognie piekielne. Oto Endgame.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHRISTOPHER VANDERKAMP Grand Hotel Duchi d’Aosta, Triest, Włochy

Sarah budzi się o 5:24. Miała geometryczny sen, w którym widziała 9466 kształtów. Prostokąty. Czworościany. Spirale. Powykrzywiane wielokąty. Linie paraboliczne ciągnące się aż do nieskończoności. Jest blisko, a nawet bardzo blisko znalezienia klucza do siatki symboli ze sklepienia złotej komnaty w Turcji, zrozumienia swojej wskazówki. Spogląda na sufit. Kształty. Numery. Liczby. Znaki. Christopher chrapie obok niej. Zupełnie o nim zapomniała. Skupiła się jedynie na zagadce. Powygłupiali się ostatniej nocy i dzięki temu przestała myśleć o Endgame. Przez te kilka godzin byli zupełnie normalni, jak tamta parka, którą podpatrywali. Nie spali ze sobą. Po prostu leżeli w swoich ramionach, całowali się, przytulali i dotykali. Było fajnie, ale teraz, tuż przed wschodem słońca, Sarah przygryza wargę i z całych sił powstrzymuje się, żeby nie krzyknąć. Zrobiła coś okrutnego. Spędziła noc z Christopherem nie tylko dlatego, że była to ostatnia szansa na pocałunek; z jego pokoju po prostu łatwiej się wymknąć. Bo gdyby została u siebie lub poszła do Jago, jej chłopak mógłby obudzić się pierwszy. I czekać na nich. Nadal rozważa ucieczkę, ale wie, że to nie zniechęci Christophera; będzie wytrwale podążał jej śladem. Jago miał rację. Prędzej czy później Endgame go zabije. A Sarah nie chciałaby patrzeć na jego śmierć. Odsuwa te myśli na drugi plan, gdyż właśnie teraz, kiedy leży na łóżku, znaki, litery i liczby układają się w jej głowie. Już prawie ma rozwiązanie. Gdyby tylko to okropne łomotanie ustało… Łomotanie? Sarah ześlizguje się z łóżka, nie budząc Christophera. Nadal ma na sobie wczorajsze ubranie. Wychodzi na korytarz i widzi Jago walącego w jej drzwi, wygląda, jakby miał je za moment wyważyć kopniakiem. Jest wściekły, spanikowany, rozgląda się na boki szeroko otwartymi oczami. W jednej ręce trzyma miecz Chiyoko, w drugiej pomiętą kartkę papieru. – Jago – szepcze, podbiegając do niego.

Zauważa ją. Spotykają się pośrodku korytarza. – Dysk! Zabrała go! Niemowa! – Co? Jago wciska jej pozostawioną przez Mu notkę do ręki. Sarah czyta ją pośpiesznie, czując, jak żołądek kurczy się jej ze strachu: „Przestaję was śledzić. Przysięgam na swój miecz i honor, że mówię prawdę”. – Cholera, Feo! Jakim cudem pozwoliłeś jej go zabrać? – Nie wiem… – odpowiada Jago, patrząc na korytarz nad jej ramieniem, na drzwi do pokoju Christophera. Nagle dociera do niego, skąd przyszła. – Gońmy ją. Jago klepie się po kieszeniach spodni. – Nie! Rzuca się pędem przez korytarz. – Gdzie idziesz? – krzyczy za nim Sarah. – Kluczyki! – krzyczy przez ramię Jago, szarpiąc za drzwi do klatki schodowej. – Ta suka zabrała mi kluczyki! Sarah rzuca okiem na nadal zamknięte drzwi do pokoju Christophera i biegnie za Jago. Po chwili jest już na ulicy, 5 sekund za nim, lecz to wystarczy, aby chłopak zdążył uderzyć pięścią w szybę przypadkowego samochodu. Dziewczyna stoi na schodach prowadzących do hotelu, a Jago maszeruje tam i z powrotem, zaciskając jeszcze mocniej swoją posiniaczoną dłoń. Wciąż jest ciemno. Przez noc chłodne powietrze przesiąkło wilgocią. Z oddali słychać dzwonek boi. – Nie ma go – wyszczekuje ze złością. – Samochód. Dysk. Zabrała wszystko poza swoim pierdolonym mieczykiem. Zdając sobie sprawę, że nadal ściska w ręce broń Chiyoko, ciska go na ziemię. Sarah schodzi na chodnik. – Okej, jakoś sobie poradzimy. – Podnosi wakizashi i delikatnie dotyka ramienia Jago. – Daj mi obejrzeć tę rękę. Olmek odwraca się od niej. – Jacy my? Ty też sobie ze mną pogrywasz, i to jeszcze gorzej niż Mu. – Uspokój się. Nie pogrywam sobie z tobą. – Spieprzyłem, pozwoliłem, żeby mnie wykiwała – mówi Jago, kiwając energicznie głową. – Ale że ty sypiasz z tym durniem? Koniec z naszą radosną drużyną. Koniec. – Musisz się uspokoić. – Sarah ledwie nad sobą panuje. – Co się, do cholery, dzieje? – pyta wychodzący z hotelu Christopher. Chłopak wydaje się zmęczony, ma opuchnięte oczy, ale idzie dumnym krokiem. Jago zgrzyta zębami, zaciska je tak mocno, że na karku występują mu żyły. Sarah obawia się, że wybije szybę w kolejnym aucie albo zrobi coś jeszcze gorszego. – Chiyoko zabrała dysk i samochód – obwieszcza szorstko, mając nadzieję, że Christopher wróci do środka. – No ale jak to… – nie dowierza chłopak; przerywa jednak, spoglądając na

rozgniewanego Jago. – Kurde, człowieku, zasnąłeś na posterunku? Christopher nawet nie zauważa błyskawicznie zadanego mu ciosu; na szczęście Sarah jest jeszcze szybsza i zbija lecącą ku gardłu jej chłopaka pięść. Zaskoczony Christopher przestępuje na kontuzjowaną nogę i wywraca się na chodnik. – Co jest?! Sarah ucisza go, zanim pogorszy i tak już napiętą sytuację. – Idź do hotelu, spakuj swoje rzeczy. Ruszamy. Christopher powoli podnosi się z chodnika. Jago posyła mu nienawistne spojrzenie i chłopak wie, że nie rzuca się na niego tylko z powodu stojącej między nimi Sary. – Jesteś pewna? – pyta. – Idź. Christopher znika za drzwiami. Sarah i Jago stają naprzeciwko siebie. Dzieli ich zaledwie sześć stóp. Oboje wyglądają niczym niechętni pojedynkowi bokserzy, z których żaden nie chce zadać pierwszego ciosu. – Nigdy więcej nie próbuj go bić – ostrzega Jago Sarah. – Nie każesz mu odejść, czyli chcesz jego śmierci. Pomyślałem po prostu, że może trochę przyśpieszę ten proces. Sarah ma dość tej gadaniny. Zadaje mu szybki cios pięścią, ale Jago chwyta ją za nadgarstek. Dziewczyna obraca się i uderza go łokciem pod żebra. Słyszy, że powietrze ulatuje mu z płuc, lecz choć chłopakowi brakuje tchu, nie puszcza, tylko szarpie z całych sił i wykręca jej ramię za plecami, drugą rękę zaciskając na szyi Sary. Cahokianka czuje dojmujący ból, ale wali Jago łokciem w twarz. Olmek pochyla się w ostatniej chwili i cios ląduje na czubku jego głowy. Mijają zaledwie 2,7 sekundy. Stoją zamknięci w uścisku, niby przytuleni, choć jedno chciałoby udusić drugie. Sarah czuje jego oddech. Jago słyszy bicie jej serca. – Naprawdę chcesz to robić? – szepcze jej do ucha. – Obiecaj, że go nie skrzywdzisz. – Czemu miałbym? – Dla mnie. – Dla ciebie? Zdradziłaś mnie. Powinienem cię zabić. – Byłeś kiedyś zakochany, Jago? – Tak. – A czy byłeś kiedyś zakochany w dwóch osobach jednocześnie? – Nie. – To niełatwe. – Co chcesz przez to powiedzieć, Cahokianko? – Dobrze wiesz. Jago poluźnia uścisk. – Jeśli ze mną igrasz, zabiję cię. – Nie igram z tobą, Jago. Lecz skoro tak myślisz, to zrób to. Nie chcę być z kimś, kto podejrzewa mnie o złe zamiary. Poluźnia jeszcze trochę. – Nie zostanę jego przyjacielem ani nie będę mu pomagał.

– Przyrzekam, że go zostawimy. Miałam to zrobić dzisiaj, dlatego spędziłam u niego noc. Żeby móc się wymknąć. Jago poznaje, że Sarah nie kłamie. – Dobrze. – I nie spałam z nim. Po prostu… Olmek wie, że tym razem również mówi prawdę. – Już dobrze. – Obiecaj mi tylko, że go nie skrzywdzisz. – Obiecuję – wzdycha Jago, wypuszczając ją z objęć. Stają obok siebie, mierząc się spojrzeniami. Oboje oddychają szybko, pot spływa im po twarzach. Napięcie pomiędzy nimi jeszcze nie zelżało, ale muszą jak najszybciej skupić się na czekającym ich zadaniu. – Potrzebujemy nowego auta – mówi Sarah. Jago pokazuje na stojący po drugiej stronie ulicy najnowszy model kabrioletu porsche carrera. – Ten. Sięga do tylnej kieszeni po nóż. Sarah idzie za nim. Z hotelu wychodzi Christopher. Niesie spakowane torby, z trudem próbując dotrzymać im kroku. Płoszą stadko 56 gołębi, które zataczają na niebie koło. Jago zabiera się do otwarcia dachu zaparkowanego auta. – Czekaj! – mówi Sarah. Jago zaczyna ciąć. Dziewczyna podchodzi do niego i łapie go za ramię. Odwraca się i patrzy na gołębie. Słyszy, jak ich skrzydła młócą powietrze. – Chyba to mam. Jago rzuca jej zniecierpliwione, gniewne spojrzenie. – Co masz? – Zagadka, Feo. Rozwiązałam ją! – I na co nam ona bez dysku? – Nie wiem, ale jeśli faktycznie mi się udało, a Chiyoko nie zdołała jeszcze odjechać zbyt daleko, może zdołamy ją ubiec. Jago wyciąga ostrze ze skórzanego dachu. – Zabiję ją. Sarah przechodzi obok auta i staje przy niskim murku nad wodą. – Ona ciebie nie zabiła – zauważa. Chłopak nie odpowiada i podchodzi do niej. Sarah siada na murku i wyciąga swoje notatki oraz złożone kartki ze skopiowanymi symbolami ze sklepienia złotej komnaty. Christopher przygląda się obojgu z bezpiecznej odległości. Sarah zaczyna coś pisać, coraz szybciej i szybciej. Kreśli po skserowanej kartce, zgniata ją w kulkę i wyrzuca, gryzmoli po kolejnej, gniecie, rzuca na ziemię, robi to samo z kolejną i z następną, i z jeszcze następną. Aż wreszcie podnosi którąś do góry. – Mam. Jago bierze od niej kartkę. Nie ma pojęcia, co takiego Sarah nabazgrała na siatce przypadkowych liter i cyfr. – Co to?

– Spójrz. Tutaj, tutaj i tutaj – pokazuje mu palcem niektóre znaki. Myślnik, 8 liter i znowu myślnik: –WYTYCZNE– – I patrz teraz. Tu, tu i tu. –KLUCZZIEMI– Jago patrzy na nią, zaskoczony. – Ty to zrobiłaś? Dziewczyna kiwa energicznie głową. – Coś jeszcze. Zobacz. Jago wypowiada na głos wskazywane przez Sarę cyfry. – Pięć-jeden-kropka-jeden-osiem, minus jeden-kropka-osiem-trzy i czterysześć kropka-zero-dziewięć-, jeden-zero-kropka-jeden-dwa. – Tak. – A co z resztą? – pyta Jago, wskazując na pomięte przez Sarę kartki. – Śmieci. – To współrzędne, prawda? – Tak! – Patrzy na niego, zadowolona. – Gdzie prowadzą? – Nie jestem pewna, ale chyba gdzieś w miarę blisko – mówi rozpromieniona Sarah. – Sprawdzę – mruczy Jago, wyciągając smartfona. – Ten pierwszy ciąg pamiętam z naszego pobytu w Mosulu, kiedy sprawdzałam tropy z mojej wskazówki – mówi dziewczyna. – To Stonehenge. Jago spogląda na nią znad telefonu, równie podekscytowany. – Kamienny krąg. – Tak. – Jak i dysk. Krąg z kamienia. – Tak! – wykrzykuje i ściska go za ramię. Jago spogląda na ekran telefonu i wystukuje pozostałe numery, korzystając z serwera ~geohack. Podnosi komórkę, żeby Sarah mogła zobaczyć ekran. Christopher ogląda całą tę scenę z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Od paru minut nawet na niego nie spojrzeli. Dostrzega, jak dobrze Sarah dogaduje się z Jago, jak gładko przerzucają się pomysłami, jaka energia buzuje między nimi. Ostatnia noc przestaje mieć dla niego znaczenie. Podchodzi do nich, ale nie ma pojęcia, co powiedzieć, co zrobić, aby się na coś przydać, jak uczynić z siebie pełnoprawnego partnera dla Sary, żeby mogła zapomnieć o Jago. Dziewczyna dotyka ekranu i powiększa obraz. – Alpy. – Żadnych dróg. – Jest tam jezioro, Lago Beluiso. – Potrzeba nam samolotu, a nie auta – mówi smutno Jago. – I to takiego, który potrafi wylądować na wodzie. Christopher teatralnym gestem rozkłada ramiona. – Mam hydroplan – przerywa. – Na jeziorze Michigan. – To nie jest zabawne. – Sarah przewraca oczami. Christopher nie zwraca na nią uwagi i pokazuje na wodę. – Poważnie. Mam dokładnie taki sam.

Spoglądają we wskazanym przez niego kierunku i widzą jasnopomarańczowy czteroosobowy hydroplan marki Bush Hawk, który unosi się na wodzie na samym środku przystani. – Nawet kolor się zgadza. Nie mam pojęcia, jak mogliście to przeoczyć, przecież jesteście Graczami. Oboje ignorują jego przytyk. Sarah patrzy na Jago i mówi: – No to chyba nie zwiniemy auta. – Nie – odpowiada Olmek z uśmiechem. – Zwiniemy samolot.

34.341568, 108.940175lxxii

CHIYOKO TAKEDA Rezydencja Tsoukalosa, 20 Via Cereto, Capo di Ponte, Włochy

Chiyoko wjeżdża 307 na żwirowany podjazd i parkuje obok czarnego klasycznego modelu ferrari. „Dom” Tsoukalosa to leżąca na uboczu rozległa posiadłość zaprojektowana we włoskim stylu, otoczona cyprysami i brzozami. Przez chwilę siedzi w samochodzie, wyobrażając sobie, co teraz nastąpi. Na kartach katalogowych wypisuje różne pytania. Nie po raz pierwszy będzie przesłuchiwać kogoś za ich pomocą. Chiyoko doskonale wie, że już sama cisza potrafi niektórych zastraszyć, a co dopiero karty. Kiedy kończy pisać, łapie leżący na tylnym siedzeniu plecak Jago i wysiada z samochodu. Przebrała się. Ma na sobie krótką plisowaną spódniczkę, skórzane buty na obcasie i żółtą koszulkę polo. Zawiązała włosy w kucyki. Zrobiła sobie delikatny makijaż i nałożyła upodabniające ją do lolitki młodzieżowe okulary przeciwsłoneczne w oprawkach w kształcie serc. Podchodzi do dużych podwójnych dębowych drzwi. Patrzy na zegarek. 7:36 rano. Naciska dzwonek. W domu rozlega się szaleńcze ujadanie. Psy. I to duże. Siedemdziesiąt osiem sekund później słyszy skrobanie ich łap na podłodze. Otwiera się wizjer i męski głos pyta: – Chi è? Chiyoko podnosi pierwszą kartę, napisaną po angielsku. Jestem niemową. – Aha – mruczy mężczyzna po drugiej stronie drzwi. Na 2 karcie widnieje pytanie: Mówisz po angielsku? – Tak – rozległa się odpowiedź. Chiyoko uśmiecha się promiennie. Poprawia plecak, upewniając się, że gospodarz zauważył, że przyniosła prezent. Podnosi kolejną kartę: Przysłał mnie Cheng Cheng Dhou. – Dio – szepcze zaniepokojony mężczyzna i zamyka wizjer. Chiyoko wyciąga z plecaka dysk i rozgląda się. Zauważa zainstalowaną na ganku kamerę. Odwraca się, podnosząc kamienny dysk do obiektywu. Musterion z pewnością jest wystraszony, staje więc, łącząc kolana jak mała dziewczynka. – Dio – powtarza gospodarz. Pies znowu zaczyna szczekać. Opuszcza dysk i unosi kolejną kartę. Jestem jego siostrzenicą. Chciał, żebym ci to przekazała. Mija dwadzieścia siedem sekund. Szczęk zamka.

Drugiego. Trzeciego. Chiyoko chowa dysk do zarzuconego na ramię plecaka. Obciąga rąbek spódniczki. Szczekają psy. Otwierają się drzwi. Na progu stoi niski mężczyzna z włosami zaczesanymi w kaczy kuper; towarzyszą mu dwa psy rasy cane corso. Jest jeszcze w piżamie, na nogach ma skórzane kapcie. Chiyoko kłania mu się grzecznie. Mężczyzna odpowiada jej ostrożnym uśmiechem. – Proszę, wejdź. Przepraszam za psiaki. Nie spodziewałem się… ciebie. Psy warczą na dziewczynę, Musterion trzyma je za obroże. Mu koncentruje energię chi i patrzy zwierzakom prosto w oczy. Oba siadają na tylnych łapach, a ten po lewej skamle cichutko. Chiyoko kuca i drapie go pod brodą; zwierzak spogląda na nią przygaszonymi, łagodnymi ślepiami. Mu zerka na Musteriona z rozbrajającym uśmiechem. Dziewczyna podaje mu kartę: Jesteś sam? Mężczyźnie zaczynają trząść się ręce. – Z psami. Czemu pytasz? Zwierzaki mruczą z rozkoszy, łomocząc ogonami o podłogę. Nie zauważyły nagłego niepokoju swojego pana, który zastanawia się, czy nie popełnił błędu, otwierając drzwi przed nieznajomą. Dziewczyna pokazuje mu następną kartę. Ten dysk pochodzi ze Stonehenge, prawda? – Chyba… Chyba muszę cię prosić, żebyś wyszła – mówi Musterion. Pstryka palcami na swoje psy, ale te nie reagują. Kolejna karta: Jak mam go użyć? – Jesteś jedną z nich! – wykrzykuje przerażony Musterion, nagle rozumiejąc, z kim rozmawia. Zaczyna się wycofywać, szarpiąc za smycze. Chiyoko wstaje z kucek. Podekscytowane psy przyglądają się jej natarczywie, jakby spodziewały się, że dziewczyna rzuci im jakiś przysmak. Lecz Mu sięga do plecaka po zwój liny. Po swoje hojo. Musterion puszcza smycze, odwraca się i zaczyna uciekać. Chiyoko rozwija sznur i zarzuca go gospodarzowi domu na szyję. Pociąga za hojo i jej ofiara pada na podłogę. Psy ujadają radośnie, jakby były świadkami wesołej zabawy. Musterion próbuje się podnieść, ale Chiyoko staje nad nim i stopą przyciska mocno jego prawe płuco. Kiedy mężczyzna rozpaczliwie łyka kolejne hausty powietrza, Mu raz jeszcze podstawia mu pod nos tę samą kartę: Jak mam go użyć? I kiedy poznaje odpowiedź na zadane pytanie, Chiyoko pokazuje Musterionowi ostatnią przygotowaną przez siebie kartę.

AISLING KOPP, SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHRISTOPHER VANDERKAMP, Lago Beluiso, Lombardia, Włochy

Aisling nie zdecydowała jeszcze, gdzie się udać. Do Stonehenge? Czy może lepiej, skoro na razie jest bezpieczna, zostać tutaj i poczekać, aż pozostali się pozabijają? Jako tako się urządziła i być może udało jej się poprawnie zinterpretować malowidła naskalne, a poza tym polubiła biwakowanie. Wybiera się na polowanie. Ma dość siedzenia w jaskini i dumania nad ponurymi proroctwami. Chłodne powietrze pomaga jej myśleć klarownie. Zastanawia się, jak długo jeszcze zdoła zwlekać z decyzją i w co właściwie wierzy. Kiedy była dzieckiem, zabrał ją tutaj ojciec. Aisling dochodzi do wniosku, że byłaby szczęśliwa, mogąc dorastać w tym miejscu. Słyszy dobiegający zza gór miarowy ryk silnika, ale nie przywiązuje do tego zbyt wielkiej wagi. Znajduje się niedaleko od rozciągającego się na zachodzie Mediolanu i od kiedy rozpoczęła swoje czuwanie, widziała już parę przelatujących nad jej głową niedużych maszyn. Zabiera się za wyciągnięcie białego królika z sideł. Rozcina jego brzuch i patroszy. Chwyta kawałek skóry i zaczyna ją rozdzierać. Zamiera. Jest inaczej niż zwykle. Tym razem samolot schodzi niżej. I niżej. Silnik zaczyna się dławić i pokasływać. Ktoś nadchodzi. Zobaczyć to, co zobaczyła ona. Wyciera zakrwawione ręce o dżinsy i łapie strzelbę. Koniec czekania. Spokój Aisling zostaje zakłócony, tak jak zakłócony został niegdyś spokój jej ojca. Lago Beluiso to podłużne jezioro otoczone stromymi górami. Przy sterach siedzi Christopher; wylatał więcej godzin niż Sarah czy Jago. Brał lekcje pilotażu, gdy zabójcze dzieciaki uczyły się krav magi. – Nareszcie się na coś przydał – mamrocze pod nosem Jago, ale Christopher nie zwraca na niego uwagi; ma zbyt dobry humor. Kładzie rękę na kolanie Sary, a dziewczyna jej nie odtrąca. Przelatują nad Beluiso z północy na południe i zawracają. Obniża lot i zmniejsza prędkość, samolot odbija się od powierzchni jeziora. Christopher kieruje się na

zachodni brzeg i gasi silnik. Jago wskakuje do płytkiej wody i idzie na ląd, spoglądając na GPS. Znika między drzewami. Sarah również zeskakuje i idzie za nim. Christopher wygląda przez drzwi. – Poczekam. Podejście jest zbyt ostre, nie dam rady ze swoim kolanem. – Będziemy z powrotem tak szybko, jak to możliwe – odpowiada Sarah. – Dobry lot. Chłopak kiwa głową i próbuje ukryć uśmiech. Kiedy obserwował Sarę i Jago rozwiązujących tę łamigłówkę – której nie rozumiał i, jak się domyśla, nigdy nie pojmie – czuł się beznadziejnie. Ale teraz okazuje się, że być może jest im jednak do czegoś potrzebny. Sarah uśmiecha się pogodnie i rusza stromym stokiem pod górę za Jago, który przepadł w gęstym lesie. Aisling musi zająć pozycję. Strzelba jest ciężka; karabińczyki na jej uprzęży uderzają o siebie z metalicznym stukotem. Przygotowała przyrząd zjazdowy. Chce dostać się na miejsce, z którego będzie miała dobry punkt obserwacyjny. Dziadek nauczył ją, że najpierw się strzela, a potem zadaje pytania. Tak planowała rozegrać Endgame. Ale po zobaczeniu malowideł zaczęła na nowo roztrząsać sprawę. Rzuca się biegiem przez las, przeskakuje nad kamieniami i dołami. A co, jeśli są nastawieni przyjaźnie? Jeśli można tego uniknąć? Zaciska dłoń na strzelbie. A co, jeśli jednak nie? Do góry, do góry, wyżej. Sarah biegnie przodem, skacząc jak sarenka. Jago próbuje za nią nadążyć, ale nie jest to łatwe. Sarah staje. On również. Dziewczyna przykuca i pokazuje coś Olmekowi, który dostrzega ciemnozieloną pętlę leżącą na ścieżce jeleni. Pułapka na zwierzynę. Jago uśmiecha się szeroko. – Jest tutaj Gracz. Sarah kiwa głową i sięga po pistolet. – Na pewno nie Chiyoko. Nie miałaby potrzeby tak prędko zastawiać sideł. – Zgoda – mruczy Jago i sprawdza ich pozycję. – Jesteśmy blisko. Jakieś sto metrów. Prócz pistoletu mają jedynie pięści i miecz pozostawiony przez Chiyoko. Reszta ich broni została w 307. – Idziemy – mówi Sarah. Aisling staje na klifie nad wejściem do jaskini. Łapie za linę, sprawdza kotwiczki i sięga do przypiętego do paska pokrowca po niedużą lornetkę o sporej mocy. Patrzy na górskie zbocza: nic. Zawiesza lornetkę na szyi, mocuje przyrząd zjazdowy i poprawia przerzuconą przez ramię strzelbę. Odwraca się plecami do jeziora, ustawia odpowiednio ręce i rozstawia szeroko stopy. Skacze, płosząc przycupniętego nieopodal jastrzębia, który wzlatuje wysoko w powietrze.

Sarah i Jago docierają na skraj niedużej leśnej polany, kiedy nad ich głowami jastrząb nagle wzbija się do lotu. Coś musiało go wystraszyć. Lub ktoś. Dostrzegają na ziemi plątaninę ludzkich śladów i zastanawiają się, do kogo należą. To żaden z roślejszych Graczy. Ani Alice, ani Maccabee, ani Hilal. Dziewczyna. Niedaleko szczeliny w skale zauważają stertę chrustu. Jaskinia. Sarah i Jago dochodzą do tego samego wniosku – tam musi znajdować się to, do czego prowadzi ich wskazówka. Cahokianka unosi trzy palce. Dwa. Jeden. Pięść. Rzucają się biegiem przez polanę. Skrzek jastrzębia niesie się echem nad niecką. Ptak głośno krzyczy. Aisling hamuje i obraca się o 180 stopni. Ponownie rozgląda się po okolicy przez lornetkę. Jej obozowisko nadal jest puste, ale nie patrzyła na nie przez ostatnie 46 sekund. Przez następną minutę czeka na znak, ale żaden nie nadchodzi. Odwraca się i schodzi niżej. Sarah zapala latarkę i zagląda do środka. Zwinięte posłanie. Plecak oparty o skałę. Palenisko. Chrust. Zwierzęce kości. Rysunki i notatki poczynione węglem na ścianie. – Pusto – mówi Jago. – Chociaż możemy być pewni, że to nie Chiyoko. – Ma szczęście. – Chłopak sięga po swoją latarkę i przechodzi ostrożnie na środek jaskini. – Spójrz na to – szepcze. Stają przed pradawnym malowidłem, któremu Aisling przypatrywała się przez prawie tydzień. – To my – mówi zdziwiona Sarah. – Cała dwunastka. – Lub ktoś taki jak my – przytakuje Jago. – Monolity… Stonehenge. – I jest tutaj też jeden z kuzynów keplera 22b. Jago chowa GPS do kieszeni spodni i wyjmuje smartfona. Robi zdjęcie rysunku. Sarah dotyka malunku rękoma. – Ta tutaj trzyma dysk, chyba… Chyba kładzie go na tej skale – mówi i przykłada palec do kamienia z narysowanym na nim sztyletem. Jago opuszcza telefon. – Lub wkłada go tam. Przypatrują się rysunkowi w milczeniu. Oto jest ich historia, ich przyszłość, ich przeszłość. Wszystko i nic. Początek i koniec. Tu, tu i tu. – Myślisz, że… – zaczyna Sarah. – Czyli tak powinniśmy użyć dysku, aby zdobyć Klucz Ziemi…

– Najwyraźniej – szepcze urzeczona dziewczyna. Jago fotografuje poszczególne części malowidła. Sarah zwraca jego uwagę na czerwoną kulę górującą nad dwunastką. – Co to takiego? – Słońce? Księżyc? Dom keplera 22b? Dziewczyna kręci głową. – To meteoryt. Na pewno. Też jest częścią naszej historii. – Ano. Sarah łapie Jago za rękę. – Już dość się naoglądałam, Feo. Chodźmy. Jago kiwa głową z ponurą miną. – Musimy odzyskać dysk. Nie zauważają 2 malowidła z kobietą dryfującą na oceanie, już po Endgame. Nie doznają olśnienia. Jak Aisling. Aisling przystaje na wąskiej półce skalnej nad obozowiskiem i raz jeszcze rozgląda się uważnie po okolicy. Są. Dwójka. A to niespodzianka. Zdejmuje strzelbę z ramienia. Podnosi klapkę zasłaniającą lunetę, odciąga zamek, wypuszcza powietrze z płuc, przyjmuje odpowiednią pozycję; płynne ruchy przychodzą jej naturalnie, robiła to już wielokrotnie. Zawsze lubiła zabijać z daleka, lecz tym razem nie ma zamiaru odbierać nikomu życia. A przynajmniej jeszcze nie. Zdejmuje palec z cyngla. Chce się im lepiej przyjrzeć, zanim zdecyduje, co robić. Życie czy śmierć? Ze swojego miejsca, z tej odległości, nie potrafi rozpoznać dziewczyny, ale może przypatrzeć się lepiej chłopakowi; to jeden z tych szczupłych. Jago Tlaloc? A może Szang? Trudno powiedzieć. Jeśli to Olmek, nie jest tak źle. Jago chociaż nie wysadził nikogo w powietrze podczas Wezwania. Z kolei Szang zasługuje na śmierć. Na powrót dotyka cyngla. Czuje pod palcem napiętą sprężynę. Mruży oczy. – No dalej – mamrocze. – Odwróć się. Pokaż swoją piękną twarzyczkę… Sarah wychodzi z jaskini zaraz za Jago. Ogląda się przez ramię na klif rozciągający się nad drzewami. Spostrzega błysk na jednej z dolnych półek. Luneta. – Biegnij! – krzyczy. – Do lasu! Jago nie musi pytać czemu; ufa jej. Rusza. Sarah podąża zaraz za nim, celując z pistoletu w stronę klifu, gdzie zauważyła refleks świetlny. Kawałek skały odpryskuje zaraz nad ramieniem Aisling, która uchyla się mimowolnie. Ogień osłaniający. Biegną do lasu. Powinna była ich zdjąć, póki jeszcze miała szansę. Lecz… Jak zareagowałaby sama, gdyby zobaczyła mierzącego do niej snajpera? To cykl, słyszy słowa swojego ojca. Co oznacza, że można go przerwać.

Aisling strzela w powietrze. Chce zwrócić ich uwagę. Opuszcza broń. – Nazywam się Aisling Kopp, Latenka z 3 ludu. Kimkolwiek jesteście, posłuchajcie! Sarah i Jago kryją się za grubym drzewem. Zerkają ostrożnie zza pnia, aby rzucić okiem na snajpera, ale nie widzą stamtąd półki, na której przyczaiła się Aisling. – Jesteśmy bezpieczni – mówi Jago. – Macie dysk? – woła rozpaczliwym głosem Aisling. Sarah patrzy ponuro na chłopaka. – Skąd ona o nim wie? Nie mogła przecież widzieć, że go zabrałeś. – Słuchajcie, jeśli go macie i wiecie, co z nim zrobić, nie róbcie tego! – Pierdoły – złości się Jago. – Po prostu nie chce, żebyśmy odnaleźli Klucz Ziemi. – Powtarzam, NIE UŻYWAJCIE DYSKU! – Pieprzyć ją, zwijamy się – szepcze Sarah. Jago kiwa nieznacznie głową, akceptując plan. – Jeśli go macie, nie lećcie do Anglii, dysk… Lecz jej głos zagłusza gardłowe echo odpalanego silnika samolotu. – Chris usłyszał strzały – mówi Sarah. Jago odwraca się od polany. – Musimy się stąd wydostać i dopaść Chiyoko – mówi, zbiegając po stromym zboczu. Dziewczyna rusza za nim; ogląda się tylko raz. Nadal słyszy krzyki stojącego na klifie Gracza, ale nie potrafi rozróżnić słów. Niepokoi ją to, co się właśnie stało, ale nie potrafi powiedzieć dlaczego. Aisling nie przestaje krzyczeć, ale silnik niewidocznego samolotu jest zbyt głośny, a jej głos za słaby. Ze złością odpycha się otwartą dłonią od skały i zawisa w swojej uprzęży. Ani jej nie usłyszeli, ani ich nie zastrzeliła. Nie jest to jej najlepszy dzień. Ciężka strzelba kołysze się przed nią na pasku. Aisling patrzy na broń, jakby zobaczyła ją pierwszy raz w życiu. – Cóż – mówi sama do siebie – jeszcze będzie okazja. Zarzuca strzelbę na ramię, unosi ją i odciąga zamek, wprowadzając nabój do komory. W dole rozciąga się jezioro. Dźwięk silnika samolotu jest coraz silniejszy. Będą przecież musieli wzbić się w powietrze. Łatwy cel. – Próbowałam pogadać – szepcze pod nosem – a teraz spróbuję czegoś innego. Christopher wzdycha z ulgą na widok Sary i pomrukuje z rozczarowaniem, kiedy spomiędzy drzew wyłania się Jago. Biegną do samolotu, rozchlapując wodę. – Co się tam stało? – pyta. – Strzelano do nas – mówi Jago. – Brzmiało jak duży kaliber. – Zabierz nas stąd – prosi Sarah. – Mamy to, po co przyszliśmy. – Fajnie – mówi Christopher, nawet nie pytając, jakiż to nowy kawałek kosmicznej mitologii odkryli tym razem.

Cała trójka zakłada słuchawki z mikrofonami, Christopher łapie za drążek sterowy i obraca samolot, łapiąc za dźwignię przepustnicy. – Leć nisko i kryj się za drzewami tak długo, jak to możliwe! – mówi do niego Sarah. Chłopak popycha przepustnicę i samolot wzbija się w powietrze. Trzyma się blisko powierzchni jeziora do ostatniej chwili. – No to lecimy! – odciąga drążek i lecą, lecą, lecą. Aisling wypatruje ich przez lunetę. Jesteście. Oddech. Strzał. Zamek. Powtórz. Okno z lewej strony rozpryskuje się, kiedy kula przebija kadłub. Christopher traci panowanie nad maszyną, która zaczyna się bujać na boki. Drugi pocisk uderza o hydroplan; trafieniu towarzyszy grad iskier. – Dasz radę? – pyta Sarah, nagle pobladła, łapiąc Christophera za ramię. – Dam – mówi chłopak, zaciskając zęby. Nie weźmie udziału w kolejnej katastrofie lotniczej. Odbija ostro w lewo. – Co ty, kurwa, robisz? – krzyczy Jago. Górskie szczyty wyrastają przed nimi niczym ściana. – Zmniejszam pieprzony dystans. Jago zerka na klify i dostrzega błysk lufy. Kolejna kula przeszywa skrzydło po lewej. Christopher popycha mocniej przepustnicę. – Do góry, do góry, do góry! – krzyczy Sarah. Aisling nie kłopocze się już celowaniem, strzela na oślep. 5 kula. Ponownie trafia w skrzydło. Sto metrów. Zbliżają się. 6. Pływak. 7. Śmigło. 8. Kadłub. Maszyna przelatuje nad jej głową i już ma z rykiem zniknąć za górami, kiedy Aisling strzela po raz 9. Samolot krztusi się i dusi, rozsiewając krople paliwa. Hydroplan odlatuje na zachód. Dziewczyna uśmiecha się. Nie zalecą daleko.

CHIYOKO TAKEDA Międzynarodowy port lotniczy Malpensa, Mediolan, Włochy

Na lotnisku w Mediolanie, w drodze na Heathrow, Chiyoko pisze e-maila. Najdroższy Anie, Jestem w drodze do Stonehenge. Niedługo zdobędę Klucz Ziemi i wygram pierwszą rundę. Zanim rozpocznie się kolejna, odwiedzę Cię, najdroższy. Dam ci jeszcze trochę siebie. Zobaczysz. Twoja aż do końca, C. Naciska przycisk „wyślij”. Niedługo zwycięży. Niedługo znowu tam będzie. Niedługo. Z nim. Niedługo.

HILAL IBN ISA AL-SALT Kościół Przymierza, Królestwo Aksum, Północna Etiopia

– Nie mogli, nie mogli, nie mogli. – Głos Hilala ibn Isy al-Salta jest słaby i zduszony. Bredzi. – Cicho. Uspokój się, Hilalu – mówi siedzący obok niego na stołku Eben. Chłopak leży na stole chirurgicznym ze stali nierdzewnej. Przypatruje im się zawieszona na ścianie nieduża figurka Chrystusa ze stopu ołowiu i cyny. – Wiedzielibyśmy – szepcze Hilal; jego skóra pokryta jest pęcherzami; ramiona, twarz, klatkę piersiową i głowę ma owinięte delikatnie gazą. – Nie mogli go znaleźć, przecież byśmy wiedzieli. – Tak, Hilalu. Cicho już, cicho. – Mogłem… Mogłem… Mogłem się pomylić. Milknie. Eben ibn Mohammed al-Julan obwiązuje jego zdrowe ramię powyżej łokcia. Łapie chłopaka za nadgarstek, przekręca i klepie po przedramieniu. – Mogłem się pomylić! – krzyczy Hilal w nagłym przypływie świadomości. – Spokojnie, Graczu. Eben bierze ze stołu strzykawkę, wypuszcza z niej powietrze, palcem szuka grubej żyły, przykłada zimną igłę do skóry, wbija i naciska tłok. – Mogłem się pomylić – mówi Hilal. – Zdarzenie może być nieuniknione, może być… Ponownie traci przytomność. Eben wyciąga igłę i sprawdza Hilalowi puls. Jest miarowy. Jego oddech również się uspokaja. Nie czuje bólu. Eben spogląda na figurkę Chrystusa. Migocze światło lampy gazowej. Nadal nie ma prądu. Generatory milczą. Dzięki napędzanemu ręcznie radiu Eben dowiedział się jednak o rozbłysku słonecznym, który uszkodził wszystkie urządzenia elektryczne w północnej Etiopii. Modli się. Czyżby oni potrafili tego dokonać? Jak dowiedzieli się o tym, co zamierzał zrobić Hilal? Szepcze kolejną modlitwę. Zaciska zęby. Z tymi istotami nie można zadzierać.

AN LIU Kryjówka Liu, 6 Jinbao Street, mieszkanie 66, Pekin, Chiny

An Liu czyta maila od Chiyoko 134 razy. Nie może opanować swojego ciała DYGOTMrugMrugDYGOTDYGOTDYGOT DYGOTMrugDYGOTDYGOTDYGOTDYGOT MrugDYGOTMrugMrugMrugMrugDYGOTMrugMrugMrugDYGOTMrug DYGOTDYGOTMrug które nie przestaje się trząść. Czołga się przez swoją pekińską kryjówkę do rozłożonych na miękkiej czerwonej chustce talizmanów. Przebycie 78 stóp zajmuje mu 22 minuty. Nigdy nie było aż tak źle. Nigdy. MrugDYGOTDYGOTMrugMrugDYGOTMrugMrugMrugMrugDYGOTMrugMrugMru Dotyka pukla jej włosów i choć nadal się trzęsie, jest trochę lepiej. Nie będzie MrugMrug czekał. Po odpaleniu brudnej bomby w DYGOTMrug Xi’an pali mu się grunt pod nogami. Musi Mrug ruszać. MrugMrug pozbiera swoje zabawki DYGOT i uda się na spotkanie ze swoją miłością. Zmieni taktykę gry. A kiedy ją odnajdzie, w jej obecności nareszcie osiągnie spokój.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHRISTOPHER VANDERKAMP Międzynarodowy port lotniczy Malpensa, Mediolan, Włochy

Jedna z kul przerwała przewód paliwowy hydroplanu i musieli lądować awaryjnie na innym jeziorze, 17 kilometrów na zachód. Porzucili samolot i udali się pieszo do niedużej mieściny, Bondione, gdzie ukradli starego fiata. Dojazd do lotniska zajął im pięć godzin i 17 minut. Zbyt długo. Sarah zjeżdża na kryty parking po północnej stronie terminalu i kieruje się na rampę. Nikt się nie odzywa. Są zdenerwowani, zmęczeni, brudni. Mijają kolejne samochody, należące do zwykłych ludzi, którzy lecą na wakacje, pracują tutaj, po prostu żyją swoim życiem. Nie wiedzą, że niedługo to wszystko dobiegnie końca. Sarah naciska hamulec. – Cholera! – Co? – pyta Jago, odruchowo wypatrując snajpera. – Nasz peugeot! – mówi Sarah i podjeżdża do miejsca parkingowego obok ich auta. Kwiatek na masce wydaje się z nich szydzić. – Chociaż mamy pewność, że Chiyoko tu była. – I że wyprzedza nas o lata świetlne – dodaje gorzko Jago. Myśląc o katastrofie lotniczej, którą przeżył z Kalą, oraz przymusowym lądowaniu sprzed paru godzin, Christopher mówi: – Może to znak, że powinniśmy jechać. Sarah wyłącza silnik. – Nie. To znaczy, że musimy lecieć. Trzeba ją dogonić. – Niezwłocznie uda się po Klucz Ziemi – dodaje Jago. – Musimy być tam przed nią. Christopher krzyżuje ręce na piersi. – Niech będzie – mówi rozczarowany. Jago obraca się do niego. – Jak chcesz, możesz jechać. Spotkamy się na miejscu. Sarah parska, nie mogąc się powstrzymać. Christopher krzywi się, ale próbuje nie brać tego do siebie. Zdecydował, że jakoś przetrzyma docinki chłopaka, aż Sarah się nim znudzi, a tego jest akurat pewien. Jeszcze będzie miała go dość. – Pieprz się, Tlaloc – odpowiada. – Nie odpuściłem i teraz też nie odpuszczę. – Szkoda – mówi Jago, otwierając drzwi.

Wysiadają z fiata i sprawdzają 307. Zapasowy klucz nadal tkwi w schowku za tylnym zderzakiem. Wydaje się, że wszystko jest na swoim miejscu – broń, komputery, ubrania, rzeczy osobiste, paszporty, wizy, dodatkowe karty kredytowe, a także apteczka i pięć strzykawek z kortyzonem. Sarah wstrzykuje dwie dawki w chore kolano Chrisa. Chłopak krzywi się z bólu, ale po chwili czuje się lepiej. Zostawia jedną kulę w aucie. Po szybkiej i pobieżnej toalecie pakują bagaż podręczny. – Co zrobimy z bronią? – pyta Sarah. – Nie możemy zabrać jej na pokład – mówi Christopher. – Sam na to wpadłeś? – szydzi Jago. – Kij ci w oko. – Spokojnie, amigo, żartowałem. Jago otwiera walizkę i wyciąga z niej półautomatyczny pistolet niepodobny do żadnego, jaki kiedykolwiek Christopher widział – biały, z matowym wykończeniem. – Ale to możemy zabrać – mówi z dumą. – Zupełnie o nich zapomniałam – wzdycha Sarah. – Co to, u diabła, jest? – pyta Christopher. – Pistolety wykonane z ceramiki i polimerowo-grafenowego tworzywa. Nawet amunicja nie ma w sobie ani grama metalu. Broń całkowicie niewidzialna dla jakichkolwiek wykrywaczy – dodaje Jago. – No ale co… Tak po prostu wniesiecie je do samolotu? – Nie, włożymy do bagażu rejestrowanego. – Okej – mówi cicho Sarah i podnosi 2 pistolet. Obraca go w dłoni. Wkłada magazynek i bierze zapasowy. Jago robi to samo. – Też chcesz? – pyta Christophera Olmek. – Nie, dzięki – odpowiada chłopak, kręcąc głową. – To dobrze – prycha Jago – bo i tak mamy tylko dwa. Sarah kładzie mu dłoń na ramieniu. – Gotowy? – Jak cholera. Nie podoba im się to, ale są zmuszeni zostawić resztę broni i urządzeń elektronicznych z czarnego rynku na parkingu. Jago chowa do bagażnika miecz Chiyoko i zamyka samochód. – Jeszcze po ciebie wrócę, dziecino – mówi chłopak, poklepując z czułością maskę. Opuszczają parking i idą chodnikiem do terminalu. Z przyzwyczajenia Sarah liczy uzbrojonych ludzi. Piętnastu odzianych w czerń funkcjonariuszy ma przy sobie beretty ARX 160. Dwa oddziały K-9 z dużymi owczarkami alzackimi. Dwóch tajniaków palących papierosy; pod ich sportowymi marynarkami wyraźnie odznaczają się zarysy kabur. Nikt im się nie przygląda, każdy obserwuje tłum. Christopher zauważa, gdzie powędrował wzrok Sary. – Może zapytamy jednego z gliniarzy, czy nie widział przypadkiem małej japońskiej kociej włamywaczki? – Nawet nie żartuj – mówi Cahokianka, patrząc przed siebie. – Bez opóźnień.

Chłopak kuśtyka kilka kroków za nią i Jago. Dochodzi do wniosku, że ich spowalnia, więc próbuje przyśpieszyć. Czekają w kolejce do stanowiska British Airways. Są cierpliwi, nie chcą kłopotów, nie przepychają się i drepczą posłusznie. Nie odzywają się do siebie. Tak jak wszyscy, stoją wpatrzeni w ekraniki telefonów komórkowych. Nie sposób poznać, że toczy się gra o losy świata, a te nastolatki próbują przemycić zaawansowaną technologicznie broń przez granicę. – Avanti! – wzywa ich do swojego stanowiska pracownik linii lotniczych. Sarah i Jago chowają telefony do kieszeni i podchodzą do biurka; wyglądają jak para zmęczonych podróżami dzieciaków chcących się wyszaleć przed studiami. Christopher stoi obok. Podaje swój prawdziwy paszport. Jego towarzysze korzystają z fałszywek, które wykonał dla nich Renzo. Całkowicie nowe tożsamości. Kupują bilety na londyńskie Heathrow. Najbliższy samolot startuje za dwie godziny. Nikt nie zadaje im żadnych pytań i leżąca na taśmociągu torba znika za zasłonką. Kiedy odchodzą od biurka, Jago zaczyna się śmiać. – Tak na marginesie, przyjacielu – odzywa się do Christophera – nasz bagaż jest zarejestrowany na twoje nazwisko. – Ty chuju – cedzi przez zaciśnięte zęby Christopher. – Nic się nie stanie – uspokaja go Sarah, rzucając Jago karcące spojrzenie. Tak naprawdę uważa, że to dobre posunięcie. Jeśli, co jest jednak mało prawdopodobne, broń zostanie wykryta, to Christopher zostanie zabrany na przesłuchanie, a ona i Jago będą mogli kontynuować Grę. Spotkaliby się już po rozprawieniu się z Chiyoko. Idąc tunelem do bramki, Sarah i Jago znowu zostawiają Christophera w tyle. Zaledwie wczoraj Cahokianka spędziła z nim noc, ale dzisiaj wydaje się ona już bez znaczenia. Poza chwilą, kiedy podczas lotu samolotem Sarah pozwoliła chłopakowi położyć dłoń na swoim udzie, praktycznie się nie dotykali; ponownie czuje bliższą więź z Jago. Dwójka Graczy jest maksymalnie skoncentrowana, ale i podekscytowana, emanuje od nich energia, której Christopher nie rozumie. Jemu nie śpieszno do Stonehenge. Ma w nosie Klucz Ziemi, Zdarzenie, Ludzi Niebios; jedyne, na czym mu zależy, to Sarah. Boi się. Boi się o jej los i o swój. Boi się, bo nie może przestać myśleć o tym, że tych dwoje Graczy umrze.

MACCABEE ADLAI, BAITSAKHAN Szpital imienia świętego Gabriela, Addis Abeba, Etiopia

Baitsakhan stracił już dwóch kuzynów, brata, a teraz rękę. Lecz nadal ma Maccabeego Adlaia. Znajdują się w prywatnym szpitalu w Addis Abebie, za który płaci Nabatejczyk. Baitsakhan siedzi na łóżku, popijając przez słomkę zimną wodę. Podczas pośpiesznej operacji, która uratowała mu życie, przetoczono chłopakowi 12 pint krwi; dwie ofiarował sam Maccabee, uniwersalny dawca. – Najpierw Aksum, potem Harappanka – mruczy Baitsakhan, myśląc o rachunkach, jakie ma do wyrównania. Nabatejczyk siada na krześle przy jego łóżku, wpatrując się intensywnie w szklaną kulę, którą trzyma w rękach. – Sam nie wiem. – Krew za krew, bracie. Krew za krew. Maccabee kręci głową. – Nie. Musimy zmienić taktykę. Tu nie może chodzić o zemstę. Baitsakhan pociera bandaż, którym owinięto kikut jego ręki. – Czemu nie? Jeśli ich pozabijamy, siłą rzeczy jeden z nas wygra. Została ich ósemka, a może nawet i jeszcze mniej. Kula jarzy się słabym światłem. – Nie, Baitsakhanie. Nie słuchałeś uważnie keplera 22b. Jeden z nas może wygrać, jeśli reszta zginie, ale nie ma na to żadnych gwarancji. Nadal musimy zdobyć klucze i tym samym zadowolić Stwórców. Baitsakhan spluwa na podłogę. – Mamy już jeden z kluczy. Zaufaj mi, bracie. Mój sposób jest najlepszy. Maccabee milknie. Kula ponownie zaczyna błyszczeć, ale jej światło jest nikłe. Donghu tak pochłonęły mordercze fantazje, że nawet tego nie zauważa; w ciemnym wnętrzu domniemanego Klucza Ziemi migoczą obrazy. Postrzępiony biały szczyt. Uschnięte drzewo. Pożar. Dziewczynka bawiąca się na podwórku, paw, postać z krzykiem zastygniętym na ustach. Niedbale ustawiony krąg z kamieni. Labirynt wycięty pośród łanów pszenicy. Charakterystycznie ustawione trzy monolity. Stonehenge. Ten ostatni obraz nie znika, powiększa się, aż wreszcie zmienia, pokazując postać, człowieka, przechodzącego przez krąg. To Mu, Chiyoko Takeda. Maccabee uderza językiem o podniebienie. Doznaje objawienia. – To nie jest Klucz Ziemi, Baitsakhan. – Co?

– To nie jest żaden klucz. – Nabatejczyk patrzy zjadliwie na towarzysza. – To przekaźnik. – Przekaźnik? – Tak. – I co on niby przekazuje? Maccabee spogląda na kulę. Uśmiecha się złowieszczo, patrząc na Mu torującą sobie drogę przez Stonehenge. – Pokazuje przebieg Endgame. Nie jest przeznaczony dla nas. Stworzono go z myślą o… Nich. keplerach. Oczy Baitsakhana lśnią. Również rozumie. – Czyli… Maccabee nachyla się ku niemu z zapałem. – Tak. To lepsze niż klucz. Dużo, dużo lepsze. Nabatejczyk wstaje z krzesła i unosi kulę nad Baitsakhanem; obaj Gracze wpatrują się w nią uważnie. Oglądają bowiem początek końca.

Okej, spójrz tutaj, zobacz łabędzia i wszystko inne, co żyje po drugiej stronie nieznanegolxxiii .

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHRISTOPHER VANDERKAMP Rzeka Avon, zachodnie Amesbury, hrabstwo Wiltshire, Anglia

Jest 4:53 rano. Sarah siedzi za kierownicą wynajętego auta. Jadą z wyłączonymi reflektorami. Przed nimi, niczym cienie, wyrastają monolity; mroczne i puste. Stonehenge. Pradawni strażnicy z kamienia. Powiernicy tajemnic. Obserwatorzy czasu. Christopher nachyla się pomiędzy fotelami. – Czy ustawili je Ludzie Niebios? Sarah kręci głową. – Nie, ich wyznawcy. Stwórcy pokazali im jak i dlaczego. Christopher nadal nie rozumie. – A więc… jak i dlaczego? – Zaraz się dowiemy. Jago rozgląda się po okolicy przez lornetkę zakupioną na lotnisku w sklepiku z pamiątkami. Nie jest zbyt dobra, ale musi im wystarczyć. Mruży oczy. – Nic – mówi. Cała trójka spogląda na nisko wiszące, nadciągające od zachodu chmury, które zasłaniają gwiazdy. – Może nikogo tutaj nie ma – dodaje. – Albo nie widzisz wiele przez tę tandetną zabaweczkę – mówi Sarah. – Czy to nie dziwne? – mruczy Christopher. – Co? – Stonehenge to spora atrakcja turystyczna, nie? Nie powinno tu być jakiejś ochrony? – Ma rację – przyznaje Jago. – Endgame – wzdycha Sarah i chłopcy wiedzą, że ma rację. Oczyszczono to miejsce na ich przybycie, tak jak poprzednio Wielką Pagodę Dzikich Gęsi. To, co się tutaj wydarzy, nie jest przeznaczone dla oczu niewtajemniczonych. A co więcej – Oni będą patrzeć. keplerzy. Jakoś muszą monitorować wyniki. Jago unosi lornetkę do oczu. – Może jesteśmy pierwsi… – Tam! – pokazuje Christopher. Zza jednego z monolitów wyłania się doskonale widoczna, choć pogrążona w

cieniu, sylwetka. Obraca się, trzymając w ręce coś okrągłego i najwyraźniej ciężkiego. – Bingo – mówi Sarah. – Chodźmy po nasz klucz – dodaje Jago.

Od zewnątrz do wewnątrz: 1 Kamień Piętowy. 56 dziur. 4 Station Stones. 29 jam. 30 otworów. 30 sarsenów. 60 błękitnych kamieni. 5 sarsenowych trylitów. 19 błękitnych kamieni. 1 sarsenowy Ołtarz. Stonehenge.

AN LIU Droga A344, Amesbury, hrabstwo Wiltshire, Anglia

Motocykl ryczy wściekle, jego koła pożerają asfalt i rześkie nocne powietrze południowej angielskiej wsi. An przyleciał własnym odrzutowcem prosto z Chin, z tankowaniem na niedużym lotnisku w Rumunii. Nie mógł dłużej czekać. A kiedy zdecydował się wyruszyć, jego tiki zniknęły. Chiyoko Tak blisko. Już prawie jestem, ukochana. Już prawie. Zatrzymuje się dwa kilometry od starej budowli. Parkuje motocykl na bocznej drodze i wyciąga z toreb potrzebne mu rzeczy – zabaweczki, które przemycił na pokładzie odrzutowca. Idzie na niewielkie wzniesienie i bada teren lunetą noktowizyjną o dużej mocy. Widzi kamienie, ale nie Chiyoko. Jeszcze nie. Ma jednak pewność, że tam jest. Wyczuwa ją. Dziewczyna jest niczym słońce stworzone specjalnie dla niego, obdarza go światłem i ciepłem. Pobudza go do życia. An rozgląda się także po okolicznych polach i drogach, tu, tam i ówdzie. I jeszcze tam. Niewielkie auto zaparkowane w niedużym zagłębieniu terenu przy głównej drodze, jakiś kilometr od kręgu. Trzech ludzi. Dwóch z bronią. Przybliża. Rozpoznaje dwoje. Gracze. Cahokianka. Olmek. Obserwuje ich przygotowania i rozmowy. Odkłada lunetę. Cieszy się, że zabrał ze sobą zabawki.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHRISTOPHER VANDERKAMP Rzeka Avon, zachodnie Amesbury, hrabstwo Wiltshire, Anglia

Jago wkłada magazynek do ceramiczno-polimerowego pistoletu i przypina kaburę do paska. Sarah mocuje swoją na udzie, spina włosy w koński ogon, a dodatkowy magazynek – jej jedyny – wkłada do tylnej kieszeni spodni. Christopher krąży tam i z powrotem. Ma być ich kierowcą i przygotować się do szybkiego odjazdu, gdyby zaistniała konieczność błyskawicznej ucieczki. Nie jest zadowolony z takiego obrotu sprawy, ale rozumie, że inaczej być nie może. – Bum, bum i… bum. Dwa strzały, jeden po drugim, a sekundę później trzeci. To będzie nasz sygnał. Jak go usłyszysz, przyjedziesz po nas. – Jasne. – Gotowa? – pyta Jago. – Tak – przytakuje Sarah. Olmek idzie z lornetką na mały rekonesans. Dziewczyna łapie Christophera za ramię i ściska. – Czekaj w aucie – mówi. – Dobrze. – I miej uszy otwarte. – A jeśli nie usłyszę sygnału, jak długo mam czekać? Sarah kręci głową. – Jeśli nie dam sygnału, to znaczy, że jesteśmy martwi i masz uciekać. Będziesz musiał to zrobić, rozumiemy się? Zrobi się gorąco. Nie szukaj nas. Dla mnie Endgame po prostu dobiegnie końca. Christopher kiwa głową z ponurą miną. – Nie zostawisz mnie tutaj, co? Przecież równie dobrze będziecie mogli zabrać to, po co przyszliście, i zwiać. Nigdy bym się nie dowiedział. Sarah spogląda na niego surowo, ale szczerze. – Nie zrobię tego, obiecuję – mówi, spuszczając głowę. – Słuchaj, jeśli chodzi o to, co stało się w hotelu… – Możemy pogadać o tym później – przerywa jej Christopher, a po plecach przechodzi mu zimny dreszcz. O ile czeka nas jakiekolwiek później. Jago gwiżdże. Odwracają się do niego. Olmek kręci palcem w powietrzu, popędzając Sarę. Dziewczyna nachyla się i całuje Christophera w policzek. – Muszę iść. Przepraszam, że jest, jak jest. Nie tego chciałam i nie tego oczekiwałam. Zanim odejdzie, chłopak bierze ją w ramiona.

– Ja też przepraszam. Idź, skop im tyłki. Do zobaczenia za chwilę. – Zaraz wracam. Uśmiechają się oboje. Sarah obraca się na pięcie i nie oglądając się, biegnie do Jago. – Kocham cię – szepcze pod nosem Christopher. – Kocham cię.

CHIYOKO TAKEDA Stonehenge

Oto Endgame. Chiyoko wkłada dysk tam, gdzie jego miejsce. Podnosi głowę. Szare chmury spozierają na nią spod ciemnego angielskiego nieba. Mgła przetacza się po zielonych polach. Gwiazdy zniknęły. Chmury zasłoniły świat. Patrzy na dysk, który leży na ledwie zauważalnym wycięciu na powierzchni Ołtarza. Nikt poza Chiyoko, która przybyła tutaj przed zaledwie paroma minutami, nie ma pojęcia, jaką funkcję pełni. Dysk jednak nie pasuje idealnie. Kładzie na nim ręce i delikatnie napiera palcami, uśmiechając się. To ostatni krok na drodze do zdobycia Klucza Ziemi. Przyciska artefakt coraz mocniej. Ciśnie. Ciśnie. I zabiera obie dłonie, unosząc je nad wyżłobioną powierzchnię dysku, kumuluje swoje chi w opuszkach palców; Ołtarz drży lekko. Ziemia zaczyna się trząść. Jej nogi również. Z daleka słychać kuropatwę. Myśli o Anie. Udręczonym Anie. Nieobecnym Anie. Powinieneś być ze mną. Życie jest różne od śmierci. Powinieneś się o tym przekonać. Oto Endgame.

CHRISTOPHER VANDERKAMP, AN LIU Rzeka Avon, zachodnie Amesbury, hrabstwo Wiltshire, Anglia

Christopher siedzi na fotelu i stuka nerwowo palcami o kierownicę. Podryguje nerwowo nogą. Naciska sprzęgło. Bawi się drążkiem skrzyni biegów. Co i rusz spogląda na zasnute chmurami niebo. Nie może już znieść tego napięcia. Sarah odeszła przed 23 minutami. Z nim. Umysł podpowiada Christopherowi niestworzone rzeczy. Nie ma pojęcia, co zrobić. Pójdzie po nich. Otwiera drzwi i wysiada z auta. Obchodzi je. Siada z powrotem za kierownicą. Zapina pas. Chwyta za tkwiący w stacyjce kluczyk i zaczyna go przekręcać. Zamiera. Jeśli byłby palaczem, zapaliłby. Opuszcza okno. Niebo jest coraz jaśniejsze, ale nadal ciemne. Szykuje się ponury poranek; akurat w sam raz na tę okazję. Jest mu źle. Czeka, zaciska dłonie na kierownicy, jakby wyżymał mokrą ścierkę. – Pieprzyć to. Ponownie łapie za kluczyki i kiedy zaczyna je przekręcać, czuje chłód metalu przystawionego mu do skroni. – Nie rób tego – mówi z ciężkim akcentem stojący przy aucie chłopak. Christopher zerka w boczne lusterko i dostrzega ubraną w czarny kombinezon postać, chudego chłopaka o wklęsłej klatce piersiowej, obwieszonego świecidełkami i paskami, do których poprzypinał granaty i metalowe pojemniki. Powaliłby go jednym ciosem. Gdyby tylko cherlak nie miał broni. – Ręce na kierownicę – mówi niewprawnym angielskim An Liu. Jak on się do mnie zakradł? Ano tak, to kolejny pieprzony Gracz. Christopher robi, co tamten mu każe. An odsuwa się od auta. – Otwórz drzwi. Pokaż ręce. Wysiądź. Ruszysz się gwałtownie, zastrzelę cię. Schowasz ręce, zastrzelę cię. Tłumik. Jeśli rozumiesz, powiedz „tak”. – Tak. – Dobrze. A teraz zrób, co powiedziałem. Christopher wykonuje polecenie. Staje twarzą w twarz z Anem, trzyma ręce uniesione. Jest zaskoczony, że nie denerwuje się bardziej. To już 4 uczestnik Endgame, z którym musi się zmierzyć – nie licząc Jago i Sary – i 4, który

trzyma go jako zakładnika; wygląda jednak na najsłabszego. – Łap – mówi An, rzucając mu nieduży przedmiot. Christopher instynktownie łapie tajemniczą rzecz. Granat. – Uzbrojony. Puścisz, wybuchnie. Christopher ostrożnie obraca go w dłoniach. – Czyli ciebie też zabije. – Nie. Sam go zrobiłem. Mały wybuch. Oderwie ci ręce, wywali brzuch, może serce i płuca. Mnie nie ruszy. Jedynie się pobrudzę. Okropieństwo. Ale nie umrę. Jeśli rozumiesz, powiedz „tak”. – Tak. – Dobrze. Odwróć się. Nie patrz. Jego serce zaczyna bić coraz szybciej. Zastanawia się, czy dzieciaki od Endgame mogą mu doradzić coś na temat samokontroli. Powinien pogadać o tym z Sarą. Bez słowa odwraca się twarzą do auta. An zarzuca mu coś na szyję i zaciska, po czym odchodzi na kilka kroków. Dzieli ich dziewięć stóp sznura. Smycz. – Robię bomby. Specjalne bomby. Ta lina też jest specjalna. Na szyi masz bombę. Ja mam detonator. Potknę się, tracisz łeb. Mam też inny. Biometryczny. Umrę, tracisz łeb. Aktywowałem go. Jeśli rozumiesz, powiedz „tak”. – Tak – udaje mu się wydusić; obroża jest mocno zaciśnięta. Pocą mu się ręce, serce wali mu jak młotem. Dlaczego nie posłuchałem Sary? Nie powinno mnie tutaj być. – Możesz wyrzucić granat. – Nie wybuchnie? – Nie, kłamałem. Ale o sznurze mówiłem prawdę. Jeśli będziesz chciał sprawdzić, stracisz łeb. Jeśli zrozumiałeś… – Tak. An się uśmiecha. Christopher wyrzuca atrapę granatu. Powinienem był posłuchać. – Dobrze. Idź. Do Stonehenge. Idziemy. Do twoich przyjaciół.

SARAH ALOPAY, JAGO TLALOC, CHIYOKO TAKEDA, AN LIU, CHRISTOPHER VANDERKAMP Stonehenge

Ołtarz drży. Chiyoko czuje mrowienie w naładowanych chi palcach. Miękną jej kolana. Lecz nagle wszystko ustaje. Odchodzi od kamienia i patrzy na Ołtarz, zaskoczona. Dysk nie działa. Co? Czemu? Czyjś głos wyrywa ją z zadumy. – Robisz to źle. Obraca się, wypuszczając z rąk dwa ukryte w rękawach shurikeny. Sarah wygina się i łapie obie świszczące metalowe gwiazdki pomiędzy kciuki i środkowe palce obu dłoni. Uśmiecha się. – Nie tylko ty sporo potrafisz, Mu. Chiyoko unosi ręce w pokojowym geście. Sarah podchodzi do niej ostrożnie. – Zaskoczona? Mu patrzy na nią smutno. Klaszcze raz i kłania się ze skruchą. Pokazuje na Sarę, unosi dwa palce, przekrzywia głowę. Pyta, gdzie są pozostali. – Tutaj – mówi Jago, wychodząc zza wysuniętego na północ trylitu, na którym wyżłobiono sztylet; celuje z pistoletu prosto w głowę Chiyoko. Dziewczyna stoi nieruchomo, patrząc to na Sarę, to na Jago, to na dysk. Cahokianka nie spuszcza z niej oczu. – Zrobimy tak. Zabierzemy dysk z powrotem i weźmiemy Klucz Ziemi. Masz następujący wybór: możesz oddać nam go po dobroci i odejść albo… jeden fałszywy ruch i Jago rozwali ci łeb. – Z przyjemnością – dodaje Jago. – Tym razem nie śpię, puta. Dla Chiyoko to żaden wybór. Nie może oddać im artefaktu, nie może im pozwolić przejąć Klucza Ziemi. Dysk należy do jej ludu. Tak zawsze było, jest i będzie. Mu trzyma ręce na widoku, nieruchomo, nawet nie oddycha. Skupiła swoje chi, jest gotowa do działania. Słyszy, jak Jago naciska lekko spust. – Zbyt długo ci schodzi. Chiyoko pokazuje rozpaczliwie na dysk i Ołtarz, po czym demonstracyjnie rozkłada ramiona i klaszcze błagalnie. – Nie ruszaj się – ostrzega ją Olmek.

– Chcesz się dowiedzieć, jak to działa? – pyta Sarah. – O to chodzi? Chiyoko spogląda na Jago, a następnie kiwa głową. – Rozwiązałam swoją wskazówkę. Doprowadziła mnie do odpowiedzi. Jeśli zostałabyś z nami dłużej, może byśmy się z tobą nimi podzielili. – Ale teraz możesz iść do diabła – dodaje Jago. Chiyoko kipi ze złości. Byłam głupia. Pośpieszyłam się. Brak mi cierpliwości. Mu cofa się o krok. Jago naciska spust trochę mocniej; jeszcze 0,7 milimetra i strzeli. Chiyoko opuszcza głowę i, pokonana, pokazuje palcem dysk. – Dobra decyzja – mówi Sarah, podchodząc do Ołtarza. Jago gestykuluje, nadal trzymając dziewczynę na muszce. – Stań tam, Mu. Powoli, spokojnie. Chiyoko patrzy na jego broń, szacuje dystans, analizuje, czy uda jej się go rozbroić. Olmek mylnie interpretuje jej spojrzenie jako wyraz lęku. – Nie bój się. Nie strzelę. Dotrzymuję warunków zawartej umowy, w przeciwieństwie do ciebie. Chiyoko odsuwa się od kamienia. Sarah zatyka sobie złapane shurikeny za pasek i staje nad Ołtarzem. Kładzie ręce na dysku. Czuje jego moc, ale wie, że pradawny artefakt nie znajduje się na swoim miejscu. – Mamy go – szepcze, unosząc przedmiot. Lecz zanim zdąża go obrócić, słyszy zadufany w sobie głos, który mówi do niej z chińskim akcentem: – Nie, Cahokianko. Jeszcze nie.

WSZYSCY GRACZE Anglia. Indie. Włochy. Chiny. Turcja. Etiopia. Australia.

Sarah obraca się, wyciąga broń, celuje. Jago nadal trzyma Chiyoko na muszce. Mu jedynie porusza oczami, ale Olmek zauważa jej podekscytowanie. Jest smutna, choć czuje ulgę, a także ciekawość. Christopher wychodzi zza północnych kamieni zewnętrznego kręgu; jest opanowany i skupiony. Na szyi ma czarny kabel. Sarah czeka z gotowym do strzału pistoletem. Po 2,3 sekundy jej oczom ukazuje się An Liu. Jego głowa jest w jej zasięgu. Dziewczyna zaczyna naciskać spust. – Lepiej nie – ostrzega An. – Na końcu sznura jest bomba. Zabije chłopaka, jeśli zginę. Detonator biometryczny. Mam też zwykły. Róbcie, co mówię, albo chłopak umrze. Straci głowę. Wybuchnie. Rozumiecie? – Co ty tutaj, do cholery, robisz? – irytuje się Jago. – Jest z tobą, Chiyoko? – Chiyoko pomogła mi w Chinach – tłumaczy An – a teraz ja pomagam jej. Oddajcie to, czego potrzebuje, żeby zdobyć Klucz Ziemi. Teraz albo chłopak umrze. – Zastrzel tego durnia – mówi hardo Christopher. – Blefuje. – Cicho! – An ciągnie za smycz. – Nie blefuję. Nie bądź głupi. Sarah naciska spust mocniej. Zna Christophera lepiej niż ktokolwiek na świecie i z łatwością poznaje, że to on kłamie. Chce, żeby strzeliła, gdyż obawia się tego, co mogłoby się stać, gdyby nie zwyciężyła. Patrzy na nią błagalnie. Sarah przełyka ślinę. Chiyoko klaszcze, próbując zwrócić na siebie uwagę. An spogląda na nią. Mu uspokaja go gestem, kręci energicznie głową. Życie jest różne od śmierci, myśli, mając nadzieję, że ją usłyszy. An rozumie, że Chiyoko nie chce, aby tak to się potoczyło. Lecz on sam ma na ten temat inne zdanie. Chiyoko jeszcze nigdy w życiu nie miała takiej ochoty zakląć. Jago strzela. Kula świszczy tuż przy jej uchu, Mu czuje, jak muska jej włosy. – Powiedziałem, żebyś się nie ruszała. Dziewczyna zamiera. – Zastrzel go. Blefuje – mówi Christopher łamiącym się głosem. – Nie blefuję. – Strzelaj. Sarah mierzy Ana Liu wzrokiem. Za plecami ma dysk. Kamień ze sztyletem jest po jej prawej. Potrzebuje jedynie chwili. – Zastrzel go. Zrób to. An przesuwa się powoli za Christophera. Sarah nie ma czystego strzału. – Lepiej nie. Umrze.

– Nie ruszaj się! – nalega Sarah. Chłopak staje, ale część jego twarzy jest zasłonięta. – Pieprzy bzdury, Saro. Strzelaj. Teraz. – Mogę trafić ciebie. – Nie trafisz – mówi Christopher. – Jesteś Sarah Alopay. Nigdy nie chybiasz. Zrób to. Sarah czuje nagły ucisk w żołądku. Nie spuszcza oczu z Ana. Jago obserwuje Chiyoko, a Chiyoko Ana. Z kolei An stara się przewidzieć ruchy każdego z nich. Christopher patrzy na Sarę Alopay. Dziewczyna myśli o swojej licealnej miłości, o swoim przystojnym, nieostrożnym, upartym jak osioł chłopaku, którego nie powinno tutaj być. Przypomina sobie słowa Jago, który mówił, że miłość jej nie osłabia, ale czyni silniejszą. Czyni ją człowiekiem. Ale to Endgame. Nie może sobie pozwolić na bycie człowiekiem. Już nigdy nie będzie miała zwyczajnego życia. Jest kimś i czymś innym. Czymś więcej. Czymś mniej. Jest Graczem, Cahokianką, walczy o los swojego ludu. Walczy o swoją rodzinę. Walczy o swoją przyszłość. Walczy o przyszłość. – Kocham cię, Christopherze – szepcze. Chłopak kiwa głową. – Ja ciebie też, Saro. – Oddajcie Chiyoko dysk albo on umrze! – krzyczy An. – Kocham cię od chwili, kiedy cię zobaczyłam. I zawsze będę. – Ja ciebie też. Zawsze kochałem, zawsze będę. A teraz zastrzel tego śmiecia. – Oddajcie Chiyoko dysk albo on umrze! – krzyczy ponownie An. Sarah uśmiecha się smutno, choć ciepło. – Powinieneś był mnie posłuchać. Nie tak to się powinno skończyć. Na twarzy Christophera odmalowuje się strach i rezygnacja. – Tak, wiem. Przepraszam. Uśmiech Cahokianki rzednie. Zmienia się wyraz jej twarzy. Christopher patrzy, jak dziewczyna, którą kocha, odchodzi i przemienia się w kogoś obcego, kogoś, kogo nie rozpoznaje. W kogoś twardego, bezwzględnego i zabójczego; w coś, czego się boi. Nie chce żyć na świecie, w którym Sarah Alopay, którą znał i kochał, została zastąpiona przez to coś. Dziewczyna patrzy na niego z bronią gotową do strzału, z oczami utkwionymi w cel. Już się nie uśmiecha. Zawsze bez jednego słowa potrafili odgadnąć swoje myśli. Była to jedna z rzeczy, którą kochali w sobie najbardziej. Jedno wiedziało, co zrobi drugie, jeszcze zanim wykonało jakikolwiek ruch. Dlatego teraz Christopher jest pewien, że Sarah to zrobi. Że strzeli. Ma tylko jedną szansę, jeden strzał, jedną okazję, żeby pozbyć się Ana. – Zawsze mówiłaś o wyborze, Saro. O tym, że to my decydujemy, kim jesteśmy i co zrobimy. Lecz myliłaś się. Nie masz wyboru. Nigdy nie miałaś. To jest to, do czego się narodziłaś, to twoje przeznaczenie. Coś, co musisz zrobić. Dziewczyna milczy.

– A więc to zrób. Masz moje przebaczenie i przepraszam, że postawiłem cię w takiej sytuacji – kontynuuje Christopher głosem niewiele głośniejszym od szeptu. – Zrób to i wygraj. Zwycięż dla mnie. Sarah kiwa głową i bardzo cicho mówi: – Dobrze. Chłopak zamyka oczy. Sarah naciska spust. Kula wyskakuje z komory, przecina powietrze i trafia Christophera Jamesa Vanderkampa w sam środek głowy, przebijając skórę, czaszkę i mózg. Zabija go na miejscu, po czym wylatuje z drugiej strony, pokonuje kilka cali i uderza Liu w czoło. Głowa chłopaka odskakuje, na jego skórze wykwita czerwony ślad. An pada na ziemię. Christopher Vanderkamp, choć martwy, nadal stoi. I wtedy jego ciało od klatki piersiowej w górę eksploduje. Bum. Po prostu znika w czerwonej mgle. Reszta zwala się na ziemię niczym krwawy ochłap. An nie blefował. Czas zwalnia. Jedynie Sarah zachowuje trzeźwy umysł. Odwraca się na pięcie do Ołtarza, łapie dysk i rzuca się biegiem do kamienia z wyrytym na nim wizerunkiem sztyletu. Wsuwa zdobycz, tym samym odgrywając scenę przedstawioną na malowidle ściennym we Włoszech. Tylko że to nie Mu zdobędzie klucz, ale Cahokianka. Przytrzymuje artefakt, po chwili orientując się, że nie musi. Gigantyczny niebieski sarsen wydaje się go wchłaniać, jakby został wykonany z rtęci. Dysk zaczyna się bardzo szybko obracać, a jego pokryty hieroglifami środek wielkości szklanej kulki wypada, lądując prosto na dłoni Sary. Błękitny sarsen połyka resztę dysku i rozlega się ogłuszający huk, który przetacza się echem po angielskiej wsi. Chiyoko biegnie do Ana. Jago próbuje utrzymać ją na muszce. Z głębi ziemi dobywa się burczenie i wszystko zaczyna się trząść. Powietrze wypełnia elektryczność i choć świta, niebo zasnuwa ciemność. Gruntem pod ich stopami targają tak silne wstrząsy, że Gracze mają kłopoty z utrzymaniem się na nogach. Chiyoko dobiega do Ana i pada na kolana przy jego ciele. Opiera się ręką o najbliższy kamień, żeby nie stracić równowagi. Lecz nawet to nie pomaga. Bo monolity zaczynają się unosić. Ziemia pęka, ale nie tak jak podczas trzęsienia, w liniach prostych, lecz w okręgach, które przypominają kręcące się tryby ogromnej maszyny. Długo skrywana tajemnica powstaje spod ziemi, rozdzierając Stonehenge. Sarah znajduje się w kręgu położonym najbliżej środka. Klęczy. Płacze, łka, ledwie łapiąc dech. Pierś Cahokianki zapada się i unosi niczym kowalski miech, po jej twarzy ciurkiem spływają łzy. Ma klucz. Klucz Ziemi. Jeden z trzech. I właśnie została zwyciężczynią pierwszego etapu Endgame, gry, która przesądzi o przyszłości każdego, kogo zna i kocha, jej przyjaciół i rodziny. Ma szansę uratować ich wszystkich. Poza jednym. Poza tym, którego kochała najbardziej. Christopher. Szalony, uparty, piękny Christopher. Ostrzegała go, żeby nie

podążał jej śladem, prosiła, aby poleciał do domu, powiedziała mu o niebezpieczeństwach Endgame, tłumaczyła, że może zginąć. I zdawała sobie sprawę z tego, że An zabiłby go bez względu na to, jaką decyzję by podjęła. Lecz mimo wszystko, mimo wszystko… Szalony, uparty, piękny Christopher. Martwy. Z kulą w głowie. Kulą, którą sama wystrzeliła. I tak by zginął, więc zdecydowała, że to ona wyprawi go w ostatnią podróż. Akt miłości. I choć pęka jej serce, wie, że on wszystko zrozumiał. Odczytała to z jego twarzy. „Zrób to i wygraj. Zwycięż dla mnie”, brzmiały ostatnie słowa Christophera. I tak też zrobiła. Ściska w dłoni Klucz Ziemi, łka i obiecuje sobie, że pomści go, pomści ich miłość, uszanuje jego ostatnie słowa. Zwycięży. Zrobi to dla niego. Unosi się coraz wyżej na kamieniu, przysięgając na swoje serce, na rodzinę, na swój lud, że zwycięży, wygra dla Christophera. Jago, Chiyoko i An znajdują się na drugim pierścieniu, który również się podnosi, choć nie tak wysoko jak środkowy. Mu próbuje utrzymać się na klęczkach, gładząc Ana po twarzy, szukając choćby śladu życia. Zdaje jej się, że wyczuwa niknący puls, ostatnie tchnienie opuszczające umęczoną duszę. Jest szczęśliwa, że zjawił się tutaj dla niej, ale czemu? Dlaczego musiało się to wydarzyć? Nie mógł zrozumieć, że powinien był grać dalej, nie dla śmierci, ale dla życia? Chiyoko w tej chwili nienawidzi Endgame bardziej niż kiedykolwiek, bardziej niż czegokolwiek innego, choć od narodzin jej egzystencja naznaczona jest śmiercią, nienawiścią i ciężarem swojego przeznaczenia. Dziewczyna uśmiecha się, pochyla i całuje policzki Ana. Ziemia wokół niej wiruje jak oszalała. Jej kochanek wygląda jednak spokojnie. Opuściły go demony. Chociaż tyle dobrego, że nareszcie są razem. W końcu są razem. Życie jest różne od śmierci. Chiyoko otwiera usta. Próbuje wydusić z siebie słowa. Do oczu napływają jej łzy. – Muszę już iść – chce powiedzieć. – Muszę iść, ukochany. Staje i odwraca się. Ziemia drga coraz gwałtowniej, z jej trzewi wyłania się prawdziwe okropieństwo. Mu chce podnieść ręce, poddać się i podejść do Jago, ale niebo za nią nagle ciemnieje. – Uważaj! – krzyczy Jago, widząc niewyraźną plamę 20 stóp od niej. Chiyoko się obraca. Zanim upada na nią ważący 21 ton kamień, zgniatając jej ciało od brzucha w dół, owiewa ją chłodna, przyjemna bryza. Pada obok Ana, którego nieruchome zwłoki zostały oszczędzone przez starożytny głaz. Mu wyciąga do niego rękę i ściska dłoń chłopaka. Ściska jego dłoń i umiera. Jago patrzy na jej śmierć. Wbrew sobie, pomimo Endgame, pomimo swojego szkolenia i zdrady Chiyoko, jest mu jej szkoda. Lecz to nie czas na roztkliwianie się. Nie teraz. Jago próbuje wypatrzyć Sarę pośród wirujących, obracających się pierścieni Stonehenge. Dostrzega ją na centralnym kamieniu; błękitne sarseny tworzące niegdyś podkowę unoszą się wokół niej niczym kraty monumentalnej klatki. Dziewczyna podchodzi do krawędzi swojego pierścienia, serce łomocze jej jak

oszalałe, łzy napływają do oczu. Myśli o Christopherze, o kluczu i o kolejnych, które na nich czekają. Patrzy w dół, na obracające się głazy, chcąc zobaczyć, co kryje się pod ziemią. Pogrzebana nieziemska struktura okazuje się gigantyczną wersją nowego, nieskazitelnego Stonehenge. Lecz ta budowla nie została wzniesiona przez człowieka, ale przez bogów, Annunakich, Ludzi Niebios, kimkolwiek są, jakkolwiek się ich zwie. Stworzyli ją ci, którzy stworzyli nas. Nie z kamienia, ale metalu, szkła i złota oraz nieznanych materiałów, niewiadomymi metodami. I kiedy unosi się coraz wyżej i wyżej, kamienie na najniższym poziomie padają na ziemię niczym kostki ogromnego domina, czemu towarzyszy ogłuszający huk. Sarah dostrzega w całym tym chaosie pewien porządek, wzór, patrząc na nadal stojący na swoim miejscu, 256 stóp od niej, nienaruszony Kamień Piętowy. Leżące za szarą wstęgą wiejskiej drogi parking, pola, Anglia, Europa, reszta świata już nigdy nie będą takie same. Cała planeta bezpowrotnie pogrąży się w nieodwołalnym chaosie. Nikt nie zrozumie, czemu rozpętało się to szaleństwo, czemu przybyło spod ziemi, i nie uwierzy, kto jest za nie odpowiedzialny. – Sarah! – krzyczy Jago, ale jego słowa zagłusza grom dźwiękowy. Oboje padają na ziemię, niebo jarzy się jasnym światłem. Sarze dzwoni w uszach i kręci się w głowie, ale udaje jej się wstać. Kamień Piętowy zniknął. Na jego miejscu zieje idealny okrąg o średnicy 15 stóp. Głaz oderwał się od ziemi i pofrunął otoczony promieniem białego światła niczym rakieta ku prześwitowi w gęstej kołdrze chmur, kierując się wysoko ku niebu. Po kilku sekundach nie ma po nim śladu. Iluminacja jednak nie znika. Jest jak niebiańska latarnia morska prowadząca ku kosmosowi. Sarze przypomina się promień, który wystrzelił z wierzchołka Wielkiej Białej Piramidy w Chinach. Nie może oderwać wzroku od światła, coś ją woła, przyciąga. Kiedy robi krok ku niemu, dzwonienie w uszach przybiera na sile, niemalże ją ogłusza. Staje przy promieniu i wyciąga do niego dłoń. Tak. Tak. Tak. Głos w jej głowie. Tak. Jago wykrzykuje jej imię, ale dziewczyna go nie słyszy; właściwie nie słyszy nic poza uporczywym dzwonieniem i powtarzanym bez końca tak, tak, tak. Upada na ziemię, ale nadal brnie ku światłu, ręka Sary jakby samoczynnie sięga ku niemu, choć jest zimne i cierpkie, szczypie jej skórę. Doczołguje się do środka tak, tak, tak i natychmiast zostaje przezeń wessana i zawieszona na wysokości 30 stóp. Oczy Cahokianki zachodzą bielą – oślepiającą, przerażającą, przytłaczającą bielą – i przez jej umysł przetaczają się obrazy: Marcus, którego gnijącego trupa pożerają padlinożercy i robaki. Kala, na wpół spalona, rozkładająca się pośród kopców złota. Alice, śpiąca z dzikim psem zwiniętym w kłębek u jej stóp. Hilal, łkający, owinięty bandażami, odpoczywający pod okiem starszego człowieka.

Aisling, ze łzami w oczach przebijająca się przez las, ze strzelbą w dłoniach tropiąca jelenia. Baitsakhan, kipiący ze złości, mocujący do nadgarstka stalowy hak. Maccabee, wpatrzony w rozgrzaną do białości kulę spoczywającą w jego rękach. Jago, klęczący przy ciele Christophera, patrzący w zdumieniu na niebo. Chiyoko, martwa, jedną ręką ściskająca dłoń Ana, drugą, wyciągniętą, wskazująca dokładnie na 175°21'37". Shari, stojąca przy kuchni; mała dziewczynka trzymająca nogawkę jej spodni. Oraz kepler 22b otoczony przez jemu – jej, temu – podobnych, uśmiechający się, radosny, przyklaskujący spektaklowi. Patrzy również na światło, nieskończone, przecinające kosmos, biegnące przez miliony mil, miliardy mil przestrzeni kosmicznej. Klucz nadal spoczywa w jej dłoni. Prowadzi, wyprzedziła ich wszystkich. Jeśli nadal chcą wygrać, będą musieli ją pokonać. A ona będzie gotowa do walki. Sarah Alopay, córka Ptasiego Króla i Królowej Niebios, Gracz numer 4240 z 233 ludu, będzie gotowa. Czuje w ręce dotyk klucza. Czuje w sercu Christophera. Będzie gotowa. Dla niego. Dla niego. Otwiera oczy. Światło znika. Spada na Ziemię. Sarah Alopay. Córka Ptasiego Króla i Królowej Niebios. Powierniczka Klucza Ziemi. Upada.

Oto Endgame.

Tak wiele lat temu, ukochany, Tak bardzo wcześnie pora nastała, Że bez domu córa nasza zostać musiała, Mawiałeś, ukochany, że jest jak jej Matka: Mi w jej wieku w małżeństwie płynęły już latka, Jak wiele lat temu, ukochany, Jak wiele lat temu?

SHARI CHOPRA Rezydencja rodziny Chopra, Gangtok, Sikkim, Indie

Minęło zaledwie 11 dni, odkąd Shari Chopra rozwiązała wskazówkę umieszczoną przez Bóstwa Niebios w jej głowie. Teraz rozgniata cieciorkę płaską stroną tasaka na plastikowej desce do krojenia. Od 58 godzin nawet nie pomyślała o Endgame, co jest osiągnięciem niezwykłym. Nieduży czarno-biały telewizor z wieszakiem na ubrania służącym za antenę nastawiono na jedyny kanał, jaki zdolny jest wyłapać. Obraz śnieży, ale można dostrzec zarysy tancerzy w bollywoodzkim filmie, pląsających w rytm piosenki chwalącej przymioty miłości. Dorodna kura biegnie przez kuchnię, stukając łapkami o kafelki. Goni ją Mała Alice, która szczebiocze: – Obiad, obiad, obiad! No chodź, obiad, obiad obiad! I obie znikają na podwórku. Shari śmieje się w duchu – jej córka tak bardzo przypomina ją samą – że nie zauważa, iż płynąca z telewizora muzyka cichnie. I nagle słyszy głos… Szanowni Gracze, posłuchajcie mnie teraz. Jego. Jej. Tego. keplera 22b. Spogląda na ekran, na którym widnieje dziwnie, ale dobrotliwie wyglądający człowiek o lekko azjatyckich rysach, okrągłych oczach, ostrych kościach policzkowych, cienkim nosie i pełnych ustach. Ma na sobie koszulę z kołnierzykiem, rozpiętą pod szyją. Dziwaczne przebranie. Odnaleziono Klucz Ziemi, wysłano Sygnał, rozpoczęto Zdarzenie. Gratulacje dla Cahokianki z 233 ludu za znalezienie Klucza, opiekę nad nim i doprowadzenie do Zdarzenia, które dotknie Miliardy Nieświadomych; większość z nich zginie, co nastąpi dokładnie za 94,893 dnia. Teraz musicie odnaleźć Klucz Niebios. Żyjcie, umierajcie, kradnijcie, zabijajcie, kochajcie, zdradzajcie, mścijcie się. Cokolwiek chcecie. Endgame to zagadka życia, powód śmierci. Grajcie. Co ma być, to będzie. Znika i na ekranie znowu pojawia się film. Muzyka wydaje się Shari absurdalna, niepoważna, błaha. Bierze głęboki oddech. Rozpoczęto? Mała Alice staje na progu kuchni. Rozpoczęto? Patrzy na deskę do krojenia.

Rozpoczęto! – Mamo, masz kuku. Shari patrzy na swoją dłoń; przyciska mocno ostrze do palca. – Rzeczywiście, meri jaan – mówi, odkładając nóż i owijając rękę ścierką do naczyń. – Mamo, kim był ten pan w telewizorze? Kobieta spogląda na córkę smutnymi oczyma. – Nie martw się nim, kluseczko. Nic z tego, co mówił, ciebie nie dotyczy. Shari bierze Małą Alice w ramiona, przytula i idzie z nią na patio. Stoi tam Jamal, popijający mrożoną herbatę. Widząc bladość ukochanej, natychmiast poznaje, że coś jest nie tak. – Co się stało. – 94 dni – powtarza. – Znaleziono pierwszy klucz? – Tak – odpowiada, kołysząc Małą Alice na kolanie. – Opuszczasz nas? – Nie, ukochany. Zostanę tutaj. Moje Endgame jest inne. Tamci będą tropić, szukać, śledzić i zabijać. Ja zaczekam w domu, z tobą. I z naszą piękną dziewczynką. A oni przyjdą po mnie. Będą musieli. Jamal wie, że coś przed nim ukrywa. Czeka. Mała Alice wybucha śmiechem, próbując pacnąć rączką przelatującego obok motyla. – Będą musieli, gdyż oświadczył mi to Bóg Niebios. – Czyli co? – Gdzie znajduje się następny klucz. Powiedziano mi, że jestem jedyną z całej dwunastki, która posiada tę wiedzę. – I nie masz zamiaru po niego pójść? – Nie. Nie muszę. Bo, widzisz, Klucz Niebios jest tutaj. Mała Alice zeskakuje z jej kolana, malutkie stópki depczą miękką trawę. Goni radośnie za motylem. – Co? –pyta Jamal. – Miłości moja… to ja jestem Strażniczką Bramy. – Klucz Nieba! Klucz Nieba! Klucz Nieba! – krzyczy Mała Alice. Jamal wyciąga rękę i ściska dłoń Shari. Patrzą sobie w oczy z uśmiechem, nachylają ku sobie i dzielą długi, słodki pocałunek. Jeszcze 94 dni. 94 dni. 94.

i

http://goo.gl/fSY56u

ii

http://goo.gl/zHrfYj

iii

http://goo.gl/rUy2K8

iv

http://goo.gl/mW1Ujm

v

http://goo.gl/7CmnxY

vi

http://goo.gl/eO75bR

vii

http://goo.gl/WFFBxL

viii

http://goo.gl/yKvD7S

ix

http://goo.gl/0Jd79r

x

http://goo.gl/qRHKVS

xi

http://goo.gl/g08vg8

xii

http://goo.gl/ZclYxr

xiii

http://goo.gl/03wyVH

xiv

http://goo.gl/nsDpUd

xv

http://goo.gl/9UfHnE

xvi

http://goo.gl/4eH8qy

xvii

http://goo.gl/4Zvyyr xviii http://goo.gl/iSxWzy xix http://goo.gl/7fbd8f xx

http://goo.gl/dN5zT1

xxi

http://goo.gl/Bxppok

xxii

http://goo.gl/rCML6Q xxiii http://goo.gl/KAqMtJ xxiv http://goo.gl/NZrR9A xxv http://goo.gl/JMbynN xxvi http://goo.gl/trcuKd xxvii http://goo.gl/AnsqvN xxviii http://goo.gl/jldbxB xxix http://goo.gl/W7ttrv xxx http://goo.gl/IXA4gL xxxi http://goo.gl/y7Ot8b xxxii http://goo.gl/gRnH32 xxxiii http://goo.gl/nFDOKP

xxxiv http://goo.gl/jkCeh9 xxxv http://goo.gl/5LnY9E xxxvi http://goo.gl/Xq7IZt xxxvii http://goo.gl/2lXkal xxxviii http://goo.gl/mWfUFX xxxix http://goo.gl/0DeKBX xl

http://goo.gl/gQ1BHx

xli

http://goo.gl/AX0Nyc

xlii

http://goo.gl/BxGSS7

xliii

http://goo.gl/9VM4Nc

xliv

http://goo.gl/aw0DDa

xlv

http://goo.gl/JxJJVK

xlvi

http://goo.gl/lWBDOz xlvii http://goo.gl/H4PqPk xlviii http://goo.gl/n0XNKF xlix

http://goo.gl/fSY56u

l

http://goo.gl/PWDfdL

li

http://goo.gl/15ik6L

lii

http://goo.gl/h4SMgp

liii

http://goo.gl/hHq0QD

liv

http://goo.gl/41d8TJ

lv

http://goo.gl/QrM06C

lvi

http://goo.gl/TXRDMF

lvii

http://goo.gl/49dau2

lviii

http://goo.gl/L2NUlv

lix

http://goo.gl/STSyJS

lx

http://goo.gl/VnC1ks

lxi

http://goo.gl/7Dc2KZ

lxii

http://goo.gl/qia5sb

lxiii

http://goo.gl/jTAVgz

lxiv

http://goo.gl/xwGqwd

lxv

http://goo.gl/X8rmEY

lxvi

http://goo.gl/UOh3zZ

lxvii http://goo.gl/mMurZ8 lxviii http://goo.gl/VJLCtT lxix http://goo.gl/qa02uc lxx lxxi

http://goo.gl/x65wnj

http://goo.gl/RS3t9u lxxii http://goo.gl/Sv75sw lxxiii http://goo.gl/bsbWUU

Złoto Endgame można oglądać pod tym adresem: Caesars Palace 3570 S Las Vegas Blvd, Las Vegas, NV 89109 www.endgamegold.com Regulamin i wszystkie zasady znajdziecie tutaj: www.endgamerules.com www.wsqn.pl/endgame Rozszyfrowuj, dekoduj, interpretuj. Szukaj i znajduj. Szukaj i znajduj. Szukaj i znajduj. KONKURS NIE WYMAGA ZAKUPIENIA KSIĄŻKI. Rozpoczyna się 7 października 2014 roku o godzinie 9:00 rano czasu EST, a kończy, kiedy zagadka zostanie rozwiązana albo dnia 7 października 2016 roku, zależnie od tego, co nastąpi wcześniej. Mogą wziąć w nim udział osoby w wieku 13 lat i starsze. Regulamin może się różnić zależnie od kraju pochodzenia gracza. Całkowita wartość pierwszej nagrody to ok. 500 000 dolarów amerykańskich. Sponsor: Third Floor Fun, LLC, 25 Old Kings Hwy N, Ste 13, PO Box #254, Darien, CT 06820-4608. Szczegóły konkursu, opis nagrody i regulamin na stronie www.endgamerules.com.

ENDGAME THE CALLING Copyright © 2014 by Third Floor Fun, LLC. Puzzle hunt experience by Futuruption LLC. Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2014 Copyright © for the translation by Bartosz Czartoryski 2014 Redakcja – Sonia Miniewicz Korekta – Radosław Pisula, Kamil Misiek / Editor.net.pl Skład i łamanie – Joanna Pelc Adaptacja okładki – Paweł Szczepanik / BookOne.pl All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. ISBN EPUB: 978-83-7924-252-8 ISBN MOBI: 978-83-7924-253-5

Spis treści Okładka Strona ty tułowa Początek Marcus Loxias Megalos Chiy oko Takeda Sarah Alopay Jago Tlaloc Baitsakhan Sarah Alopay Maccabee Adlai Sarah Alopay An Liu Jago Tlaloc, Sarah Alopay Christopher Vanderkamp Chiy oko Takeda Christopher Vanderkamp Marcus Loxias Megalos kepler 22b Wszy scy gracze Christopher Vanderkamp Kala Mozami Christopher Vanderkamp Sarah Alopay, Jago Tlaloc Chiy oko Takeda Hilal ibn Isa al-Salt Sarah Alopay, Jago Tlaloc Chiy oko Takeda Shari Chopra Sarah Alopay, Jago Tlaloc Christopher Vanderkamp An Liu Chiy oko Takeda An Liu Jago Tlaloc An Liu Maccabee Adlai Baitsakhan Hilal ibn Isa al-Salt

Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Chiy oko Takeda, An Liu Shari Chopra, Baitsakhan An Liu, Chiy oko Takeda, Sarah Alopay, Jago Tlaloc Aisling Kopp Christopher Vanderkamp Sarah Alopay, Jago Tlaloc Christopher Vanderkamp Chiy oko Takeda Sarah Alopay, Jago Tlaloc Alice Ulapala Chiy oko Takeda Kala Mozami Sarah Alopay, Jago Tlaloc An Liu J. Deepak Singh Aisling Kopp Kala Mozami Alice Ulapala Kala Mozami Sarah Alopay, Jago Tlaloc Christopher Vanderkamp, Kala Mozami Chiy oko Takeda Baitsakhan Kala Mozami, Christopher Vanderkamp Baitsakhan, Maccabee Adlai Aisling Kopp Sarah Alopay, Jago Tlaloc Christopher Vanderkamp, Kala Mozami Chiy oko Takeda, Kala Mozami, Christopher Vanderkamp Hilal ibn Isa al-Salt Chiy oko Takeda Sarah Alopay, Jago Tlaloc Baitsakhan, Maccabee Adlai Kala Mozami, Christopher Vanderkamp Chiy oko Takeda Kala Mozami, Christopher Vanderkamp Baitsakhan, Maccabee Adlai Chiy oko Takeda Kala Mozami, Christopher Vanderkamp, Baitsakhan, Maccabee Adlai, Chiy oko Takeda An Liu Kala Mozami, Christopher Vanderkamp, Baitsakhan, Maccabee Adlai, Chiy oko Takeda Alice Ulapala Chiy oko Takeda, Kala Mozami, Maccabee Adlai, Baitsakhan, Christopher Vanderkamp

Christopher Vanderkamp Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Chiy oko Takeda Baitsakhan, Maccabee Adlai Shari Chopra Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Chiy oko Takeda, Christopher Vanderkamp Aisling Kopp Hilal ibn Isa al-Salt Maccabee Adlai, Baitsakhan Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Chiy oko Takeda, Christopher Vanderkamp Maccabee Adlai, Baitsakhan Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Chiy oko Takeda, Christopher Vanderkamp Hilal ibn Isa al-Salt Sarah Alopay Chiy oko Takeda Hilal ibn Isa al-Salt Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Christopher Vanderkamp Chiy oko Takeda Aisling Kopp, Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Christopher Vanderkamp, Chiy oko Takeda Hilal ibn Isa al-Salt An Liu Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Christopher Vanderkamp Maccabee Adlai, Baitsakhan Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Christopher Vanderkamp An Liu Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Christopher Vanderkamp Chiy oko Takeda Christopher Vanderkamp, An Liu Sarah Alopay, Jago Tlaloc, Chiy oko Takeda, An Liu, Christopher Vanderkamp Wszy scy Gracze Shari Chopra Strona redakcy jna