George Catherine i Darcy Emma - Tajemnicza modelka

Emma Darcy Tajemnicza modelka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Uwagę Adama Cazella przyciągnęła najpierw spora gro­ mada miejscowych dzieci napływających do foyer hotelu. Co te dzieci robią w „Le Royal", mekce bogatych turystów bawiących w Phnom Penh, i w dodatku w porze koktajlu? Adam, który zmierzał właśnie do barku „Pod Słoniami", by przyłączyć się do swej grupy, przystanął, rozbawiony widokiem ćwierkającego stadka, przystrojonego jednolicie w białe tuniki i długie ciemne spodenki. Następnie zwrócił uwagę na opiekunkę dzieci. Lub też, biorąc rzecz dokładniej, to ona sprawiła, że musiał jednak przystanąć... Była tak niezwykłym okazem piękności, iż niemal zamarło w nim serce, a jego myśli kupiły się wszy­ stkie na czystej kontemplacji tego zjawiska. Kobieta miała skórę, która wydawała się gładka i jasna niczym wnętrze muszli perłopławu. Jej czarne włosy, z błękitnawym połyskiem, opadały aż do pasa i poruszały się wężowo w takt kroków, gdy szła. Oczy, także czarne, intrygowały szczególnym wykrojem, właściwie europejskim, lecz jednak odrobinę skośnym. Prosty, szlachetny nos, ze zmysłowymi skrzydełkami, był doskonale zharmonizowany z pełnymi ustami o ży­ wej, najwyraźniej naturalnej barwie. Kobieta nie była uma­ lowana. Jest naturalnym dziełem sztuki, pomyślał Adam. No

10

EMMA DARCY

i chyba nie jest Kambodżanką, nie jest stąd?... Wysoka, szczupła: co za mieszanka genów ją stworzyła? Adam Cazell poznał w życiu mnóstwo kobiet, ale z takim zjawiskiem nigdy się nie zetknął. Był bardzo bogaty, miał czas i na życie, i na kobiety, teraz jednak stał osłupiały. Co tu zrobić, żeby zwrócić na siebie jej uwagę? Patrzył, jak owa piękność spokojnie mówi do dzieci, pochyla się ku nim, a one słuchają jej z jakimś szczególnym nabożeń­ stwem. - Wielkie nieba! - rozległo się nagle tuż obok. Wzięła go pod ramię Tahlia Leaman, jego aktualna partnerka. - Cóż tutaj robi ta Rosalie James? Zostawił był Tahlię w łazience, gdzie suszyła długie blond włosy... Znudziło go asystowanie przy jej niekoń­ czącej się celebrze kosmetycznej, więc wyszedł. Teraz szyb­ ko zerknął, by sprawdzić, czy Tahlia spogląda w stronę opie­ kunki dzieci. Niewątpliwie tam właśnie patrzyła. - Hej, Rosalie! - Tahlia pomachała do niej ręką. Cześć! Czarnowłosa piękność odwróciła na chwilę głowę, skło­ niła się dyskretnie i wróciła do rozmowy z dziećmi. - Rosalie i dzieci: jak zwykle - zauważyła Tahlia. - No tak... Ale my chyba powinniśmy już iść do baru? Czekają tam na nas. Adam posłusznie ruszył z miejsca, rozgoryczony dziw­ nie tym, że tamta kobieta wcale nie zwróciła na niego uwagi. Przyzwyczajony był do tego, że płeć piękna wszędzie go zauważa. Trudno było nie zauważyć wysokiego, dobrze zbu­ dowanego, przystojnego i bardzo eleganckiego mężczyzny. Cazell miał trzydzieści osiem lat i wydawał się być u szczy­ tu swych możliwości.

TAJEMNICZA MODELKA

11

- Kto to jest Rosalie James? - zapytał. - Znasz ją bliżej? - Bliżej? Nie, tego bym nie powiedziała... To królowa wszystkich liczących się wybiegów w Europie i w Stanach. Dziwne, że o niej nie słyszałeś. Adam wzruszył ramionami i nic nie powiedział. - Żadna z nas nie ma przy niej szans - Tahlia zatrzy­ mała się i obejrzała. - A jednak trudno jej zazdrościć albo jej nie lubić, bo ta dziewczyna ma dla ludzi serce... Tak, tak. - Skinęła głową, widząc zaintrygowane spojrzenie Ada­ ma - Zwłaszcza dla tych najbiedniejszych. Zarabia krocie, ale powszechnie wiadomo, że większość swych pieniędzy przeznacza na różne cele dobroczynne. Poczciwa Rosalie. - Poczciwa, mówisz? - Szczególnie oddana jest sierotom - kontynuowała Ta­ hlia. - Poświęca im tak dużo czasu, że podobno w ogóle nie ma życia prywatnego, nie korzysta z życia... To na pew­ no nie jest kobieta w twoim typie - podsumowała szybko. - Może i nie - zgodził się Adam. - Na pewno nie. No, ale chodźmy już do tego baru. Znowu ruszyli. Adam nie mógł przestać myśleć o Ro­ salie, choć „nie była w jego typie". Zaczął się zastanawiać, dlaczego tak piękna kobieta nie korzysta z życia, oddaje swój czas i pieniądze sierotom? Co ją do tego skłania? On sam uczciwie uważał się za epikurejczyka i zdobyw­ cę. Piął się po szczeblach kariery, gromadził majątek, szukał ciągle nowych podniet i wyzwań. Ostatnio, w sprawach profesjonalnych, wpadł na pomysł zorganizowania od pod­ staw linii tanich połączeń lotniczych z PołudniowoWschodnią Azją. W tej chwili przebywał w Kambodży z ro­ dzajem misji rozpoznawczej. Uważał Kambodżę za kraj wyjątkowo atrakcyjny tury-

12

EMMA DARCY

stycznie. Phnom Penh podnosiło się po zniszczeniach ery Pol-Pota; Pałac Królewski znowu lśnił złoceniami; przycią­ gała wzrok Srebrzysta Pagoda z niezwykłą kolekcją Bud­ dów, inkrustowanych drogimi kamieniami. Angkor Wat, naj­ większy zespół świątynny na świecie, na pewno wart był dalekiej wyprawy z Europy czy ze Stanów. W obecną podróż Adam zabrał ze sobą, oprócz Tahlii, także paru członków zarządu swej spółki, razem z ich part­ nerkami. I teraz, wchodząc do baru „Pod Słoniami", zastał owo towarzystwo rozprawiające żywo o wczorajszym wy­ padzie do Angkor Wat. Puścił ramię Tahlii, która przyłączyła się do pań, a sam poszedł zamówić u barmana drinki. - Wdziałem tu w foyer jakąś gromadkę dzieci - zwrócił się do przybranego w ludowy strój Khmera, stojącego za kontuarem. - Co one tutaj robią? - A! - uśmiechnął się ciemnoskóry barman. - Te dzieci przyszły na pewno zaśpiewać. To ma być rodzaj podzięko­ wania za wsparcie ich sierocińca. Wystąpią przed grupą bi­ znesmenów, podczas kolacji. Sierotami opiekuje się panna James. - Panna James? Zna ją pan? . - Wszyscy ją tutaj znają. Dzieci nazywają ją „anio­ łem"... Bo też ta dziewczyna śpiewa jak anioł - rozmarzył się barman. - No i naprawdę dużo dobrego robi dla naszych sierotek. Adam zmarszczył czoło. Anioł. Może i jest aniołem, ale przecież nie z jakiejś eterycznej pianki... Ta piękność działa na zmysły, i to jak działa! „Nie jest w jego typie", mówi Tahlia. No, no, to się jeszcze okaże. Większość kobiet, które znał, była rodzajem motyli, in­ stynktownie szukających słodkiego nektaru pieniądza. Taka

TAJEMNICZA MODELKA

13

też była właśnie Tahlia, wzięta modelka, typowy okaz ko­ chanki na jakiś czas. Natomiast Rosalie... Jej bezinteresow­ ność. .. A do tego ten manifestacyjny brak zainteresowania osobą Adama... Czy urodzony zdobywca może znieść tyle zagadek i nie odpowiedzieć na aż takie wyzwania? Chociaż, zastanowił się, nie we wszystko przecież czło­ wiek musi inwestować. Profesjonalny przedsiębiorca nie jest rycerzem szturmującym szklane góry. Ta kobieta wy­ daje się rzeczywiście jakby istotą z innej planety... Wobec tego, hm, zajmijmy się lepiej tym, co jest osiągalne bez ekwilibrystyki? Adam ogłosił, że drinki są już gotowe. Po czym wdał się ze swoją kompanią w rozmówkę na temat perspektyw zainstalowania w Kambodży przedstawicielstwa Saturn Airlines. Gdy jednak przenieśli się potem z baru do części re­ stauracyjnej, gdzie zamówiono kolację, nadstawił uszu, bo posłyszał śpiew. Na zewnątrz, zgromadzony na tarasie, ode­ zwał się chór dziecięcy. A ponad niezbyt wprawne głosy maluchów wybił się czysty sopran ich opiekunki. Adam poczuł nagłe wzruszenie. Żaden z artystów, z którymi przez lata podpisywał umo­ wy dla Saturn Record, nie miał takiego talentu jak Rosalie... Wsłuchiwał się, z przymkniętymi oczami w śpiew tej ko­ biety. Panna James posiadała, jak widać, rozliczne umiejęt­ ności. Mogłaby zostać gwiazdą estrady, gdyby zechciała, zwłaszcza przy jej urodzie, pomyślał Adam. Wystarczyłoby ją odpowiednio wypromować. Westchnął. Wypromować... Co też mu chodzi po gło­ wie? O pannie Rosalie James najlepiej będzie zapomnieć, oto co jest mądre. Nic nie wyniknie z krążenia wokół tej kobiety, czysto na poziomie profesjonalnym, czy też pry-

14

EMMA DARCY

warnym... Westchnął raz jeszcze i sięgnął po kartę dań, pró­ bując się skupić na egzotycznych propozycjach kuchni azja­ tyckiej. Minęło pół roku i oto znowu ją zobaczył. I po raz kolejny poraziła go jej piękność.. Stało się to w nowojorskiej Met, na premierze opery „Turandot" Pucciniego. Nie był wielkim miłośnikiem oper, ale dał się namówić na to przedstawienie (pomyślane jako wstęp do kwesty na cele dobroczynne) swej nowej przyja­ ciółce, Saszy Rivken. Sasza uwielbiała pokazowe imprezy z udziałem finansjery, gwiazd i kamer. Adam chciał jej zro­ bić przyjemność, dlatego tu przyszli. Miejsca mieli w loży na poziomie amfiteatru, skąd do­ skonale było widać nie tylko scenę, ale i całe zgromadzone towarzystwo. Lustrując publiczność przez lornetkę, Adam znieruchomiał: w loży centralnej Opery Metropolitan sie­ działa ona. Poregulował ostrość widzenia. Tak, była to na pewno Rosalie James. Ale dziś wystąpiła nie w jakiejś skromnej tunice i spodniach, jak wtedy w Phnom Penh, lecz w kró­ lewskiej sukni z purpurowego aksamitu, podkreślającej za­ równo godność jej postury, jak i kobiecość. Włosy miała wysoko upięte. Na odsłoniętej szyi Adam dostrzegł kolię z rubinów i diamentów. Przesunął nieco lornetkę. Za Rosalie, po jej prawej stro­ nie, siedział rosły mężczyzna. Właśnie pochyliła ku niemu głowę i słuchała czegoś, co mówił jej do ucha. Adam zdziwił się, jak podobny jest ten człowiek do niego samego. Też był około czterdziestki, tyle że włosy miał kasztanowate, czy nawet rude, nie czarne. Adam bardzo rzadko w życiu doznawał uczucia zazdro-

TAJEMNICZA MODELKA

15

ści, które teraz jednak go dopadło. Gdyby mógł, posłałby towarzysza Rosalie prosto do piekła. Dlaczego nie on sam siedzi przy niej, przy tym rajskim ptaku, tylko ten rudowłosy facet! Co za złośliwość losu. - O! To przecież Rosalie James - odezwała się Sasza, kierując swoją lornetkę tam, gdzie od paru minut spoglądał Adam. - I widzę, że ma na sobie kreację od Bellavantiego. Dałabym głowę, że tylko wypożyczyła tę suknię. Albo raczej samą Rosalie wypożyczono, aby ją włożyła, robiąc reklamę projektantowi... A naszyjnik? - Sasza trąciła Adama ło­ kciem. - Wzięła go w leasing od Bergoffa, rzecz jasna. Ta­ kie cacko kosztuje fortunę. Adam poczuł się nieco odprężony. A więc ten cały kró­ lewski strój nie musi być prezentem od ...tego faceta. Od­ łożył lornetkę. - Ciekawe, kto to przy niej siedzi? Sasza pochyliła się do przodu. - Pojęcia nie mam. Ale wygląda nieźle. Przystojniak. Ta uwaga sprawiła, że Adam znów się nachmurzył. Sięg­ nął po program spektaklu. - James - głośno przeczytał podpis pod jednym ze zdjęć. - Zuang Chi James. Czy ten tenor nie jest jakimś krewnym panny James? - Pokaż. - Sasza wyjęła mu program z ręki. - Debiu­ tant, piszą... Kto wie? - zerknęła znowu przez lornetkę. - Rosalie jest Australijką, a ten Zuang Chi... - wróciła do programu - mieszka w Sydney. „Urodzony w Chinach, przeszmuglowany do Australii przez rodzinę, która chciała mu zapewnić możliwość rozwoju talentu. Oficjalnie adoptowany przez byłego ambasadora w Chinach, Edwarda Jamesa. Skończył z odznaczeniem Konserwatorium Muzy­ czne w Sydney; obecnie jest stypendystą..." - przerwała

16

EMMA DARCY

czytanie, bo rozległ się właśnie gong i zaczęły gasnąć światła. Rozsunęła się kurtyna, po czym zabrzmiała uwertura. Adam obserwował scenę niezbyt uważnie. Co chwila kie­ rował swą lornetkę w stronę loży Rosalie. Ile razy zaśpiewał Zuang Chi, panna James z napięciem wychylała się do przo­ du, a kiedy można było klaskać, klaskała najdłużej z wszy­ stkich. Czy ten chiński Australijczyk jest rzeczywiście jej krewnym, zastanawiał się Adam? Może to nawet jakiś jej adoptowany brat? Zresztą, mniejsza z tym. Prawdziwą zagadką pozostawał mężczyzna u boku Rosalie. Co ich oboje łączy? Może nic szczególnego, może współdziałają jedynie na polu... do­ broczynności. Ale czy warto się tak pocieszać? Kiedy po trzecim akcie arcydzieło Pucciniego dobiegło końca, Adam dyskretnie otarł pot z czoła. Zmęczyła go bar­ dzo ta opera. Ujął pod ramię szczebiocącą Saszę i udali się do wiel­ kiego holu, gdzie po złożeniu datków, przewidzianych dzi­ siejszym programem, ruszyli na kolację do restauracji „Four Seasons". Przeszły kolejne trzy miesiące. I znowu przecięły się ścieżki Adama i Rosalie. Całkiem nieoczekiwanie. Tym ra­ zem zarówno on, jak i ona wystąpili bez partnerów. Stało się to pewnej niedzieli, w środku lata, w Anglii. Adam wyruszył ze swej londyńskiej rezydencji do Davenport Hall, żeby odebrać córkę, która spędzała pierwsze tygodnie wakacji u swej najlepszej przyjaciółki. Tak się składało, że owa dziewczyna była bratanicą księcia Stanthorpe. Eks-żona Adama uwielbiała tego rodzaju koneksje

TAJEMNICZA

MODELKA

17

z przedstawicielami brytyjskich klas wyższych. Już samo posłanie córki do college'u Roedean było pewnym aktem snobistycznym, według Adama niemądrym, ale nie chciał wojować z Sarah, tym bardziej że i trzynastoletnia Cate jedyne jego dziecko - wydawała się w Roedean szczęśliwa. Adam bardzo kochał Cate, spędzał z nią każdą wolną chwilę, o ile był akurat w Anglii; dostarczał jej rozrywek, woził ją po całym kraju. Oboje dobrze się porozumiewali. Dla Sarah Anglia była najlepszym miejscem do życia na ziemi. I między innymi dlatego postanowiła się rozwieść z Adamem, trzy lata po ślubie, że on nie podzielał jej zdania. Był globtrotterem, miał interesy na całym świecie. Ona zaś nie zamierzała z nim się „włóczyć". Aktualnie była żoną pewnego szacownego członka parlamentu. Prowadziła mu dom, wychowywała swoją córkę, zajmowała się też filan­ tropią. Adam zachował dobre stosunki ze swoją „eks". Rozeszli się bez gniewu. Sarah została godziwie zaopatrzona finan­ sowo. Dostawała też na bieżące potrzeby Cate dowolne su­ my; Adam nigdy się o takie rzeczy nie spierał. Teraz, prowadząc swego aston martina zastanawiał się, dlaczego w istocie jego dziecko miało chęć pojechać na wa­ kacje do owej Celeste? W końcu była to jej koleżanka szkol­ na. Nie nacieszyła się nią przez miesiące nauki? A może Davenport Hall, posiadłość Stanthorpe'ów, była aż taką atrakcją? Zaproszono go do Davenport w porze lunchu. Słońce stało już wysoko. Jednak ledwie prześwitywało przez skle­ pienie gałęzi, gdy zbliżał się aleją starych dębów do dworu. Cate powiedziała mu, że pałacyk ma ponad czterysta lat. Najwyraźniej drzewa były w tym samym wieku. Przejechał pod dębami, przekroczył bramę i znalazł się

18

EMMA DARCY

na kolistym podjeździe, którego ośrodek stanowiła ocem­ browana fontanna. Fontanna żwawo pluskała wodą, a ściany kamiennego dworu porośnięte były, jak zauważył Adam, gę­ stymi pędami bluszczu. Na progu powitał go stary kamerdyner, który usłysza­ wszy nazwisko skłonił się lekko i Wprowadził Adama do obszernej sieni, o szachownicowej, biało-czarnej posadzce. Jej środkiem biegł gruby, czerwony dywan. Sień obwieszona była portretami przodków rodu. Skręcili w stronę komnaty kominkowej, gdzie na widok gościa podnieśli się oboje państwo domu, z uprzejmymi uśmiechami. Kamerdyner, zachowując dystans, zaanonsował Adama. - Milordzie - zwrócił się do księcia - przybył pan Cazell. Książę był mężczyzną wysokim i szczupłym, ale nie wątłym. Adam nie wiadomo czemu wyobrażał sobie, że ary­ stokrata, którego zobaczy, będzie przerafinowany. Gospo­ darz bystro spoglądał ciemnymi oczami i podał przybyszowi mocną rękę. - Hugh Davenport - przedstawił się. - Miło mi poznać ojca Cate... A to jest moja żona, Rebel. Rebel, Rebelia, dziwne imię dla kobiety, zwłaszcza dla księżnej, pomyślał Adam, przyglądając się młodej brunetce o kręconych włosach, opadających splotami na ramiona, jasnopiwnych oczach i dziwnie mocnym zarysie szczęki. Księżna cały czas się uśmiechała, odsłaniając idealnie białe zęby. - Mam nadzieję, panie Cazell - zagadnęła go - że po­ dróż z Londynu była przyjemna? - Adam. Proszę mi mówić po imieniu - zaproponował. - O, dziękuję - uprzejmy uśmiech Rebelii nabrał cech serdeczności. - Byłam przekonana, że w Anglii niełatwo o poufałość. Sama jestem Australijką...

TAJEMNICZA

MODELKA

19

Australijką? To zdaje się nietypowa sytuacja w konser­ watywnym domu brytyjskim: żona spoza Europy... Sytuacja w całości pachnie tu jakąś rebelią. - Może usiądziemy - księżna wykonała zapraszający gest. - Dzieci zaraz przybiegną. Poszły na chwilę wypro­ wadzić psy. Ledwie skończyła mówić, do sali kominkowej wpadła Cate. - Cześć, tatusiu! - zawołała i rzuciła się ku ojcu. - Zo­ baczyliśmy twój samochód na podjeździe. Za Cate wbiegła Celeste, próbująca poskromić dwa szar­ piące się na smyczy terriery, które rozszczekały się na widok nieznajomego. - Fluffy i Buffy, cicho! - zakomenderowała Celeste. Na końcu pojawili się w komnacie dwaj mali chłopcy. Rebel wyszła im naprzeciw, a starszy z nich, wyglądający na pięć lat, pokazał nieśmiało na Adama i powiedział: - Ten pan jest podobny do naszego wujka Zachary'ego, prawda mamusiu? Tylko włosy ma inne. Rebel zaśmiała się na tę uwagę. Zaraz potem weszła zaś do sali Rosalie James. I spojrzała prosto na Adama. Jemu zaś instynkt podpowiedział, że teraz stanie się coś ważnego, że do trzech razy sztuka. Phnom Penh, Nowy Jork, Davenport. I... Rosalie James. Powstał na jej powitanie.

ROZDZIAŁ DRUGI

A więc taki jest Adam Cazell... Ojciec Cate. Wielki jak Zachary Lee - dobrze to ocenił jej mały sio­ strzeniec. Ale czy i serce ma wielkie? Z tego, co mówiła Cate i co zapamiętała Rosalie, ojciec poświęca córce za mało uwagi. Co prawda poza tym „jest po prostu fantastyczny" (tak utrzymywały obie dziewczyny, Cate i Celeste). Ach te dzierlatki! Podobają im się supermeni, zwłaszcza gdy jesz­ cze potrafią być przyjacielscy, no i szczodrzy. Dlaczego on się tak we mnie wpatruje, zaniepokoiła się Rosalie. Szare, przenikliwe oczy... Poczuła, że coś w niej zadrżało i cofnęło się w głąb. - Rosalie! - ucieszył się książę Davenport. - No, nare­ szcie. .. Adamie... - dodał i wykonał półobrót - to jest Ro­ salie, siostra Rebel. Adam zbliżył się i ujął podaną dłoń. Rosalie chciała ją zaraz cofnąć, lecz Adam przytrzymał rękę, co sprawiło, że się wewnętrznie najeżyła. Nikt nie będzie miał jej na własność. Nigdy! - Siostra Rebel? - Adam przeniósł wzrok na księżnę, a potem znów na Rosalie. - Nie widzę podobieństwa. - Bo w rodzinie Rebel - wyrwała się Celeste - wszyscy są a-do-pto-wa-ni. Do tego pochodzą z różnych stron świata. - Ach tak - dłoń Rosalie wciąż spoczywała w ręce Ada­ ma. - A z której części świata pochodzi pani? Próbowała odeprzeć go spojrzeniem.

TAJEMNICZA MODELKA

21

- Bardzo przepraszam, ale to moje prywatne sprawy, pa­ nie Cazell. - Adam, proszę mi mówić Adam. Nie odpowiedziała na owo wezwanie do poufałości. On puścił dłoń Rosalie i obrócił się ku córce. - Hej, Cate! - Uśmiechnął się. - Czybyś nam nie opo­ wiedziała... jak jest w tym Davenport? - Spojrzał na Ce­ leste. - Dziewczyny, jak wam tutaj minął początek wakacji? Pogadajmy trochę... o sprawach nastolatek. Siadajmy gdzieś tutaj. Czaruje, pomyślała z ironią Rosalie. ... I oczywiście ta mała Celeste musi połknąć haczyk. Bierze teraz Adama pod ramię... Siadają razem na kanapie... A z drugiej strony przysiada się Cate. Także i książę z żoną zajęli na powrót miejsca w swych fotelach. Obaj synkowie Rebel uczepili się matki. Rosalie poszukała dla siebie krzesła nieco z boku. Nie zamierzała wziąć udziału w rozmowie. Postanowiła, że tak czy owak pozostanie obserwatorką. Obserwując zaś Adama musiała przyznać, że jest to atrakcyjny mężczyzna... Nic z playboya. Ma w twarzy nawet pewną surowość - łago­ dzoną wszakże przez łagodny uśmiech oraz miękko falujące włosy. No tak, on jest rzeczywiście bardzo podobny do Zachary'ego Lee. Jest to jednak podobieństwo czysto fizyczne, uznała Ro­ salie. Ponieważ jej wielki brat, Zachary, należał do ludzi, którzy dają, podczas gdy ten biznesmen zapewne nic, tylko bierze. Jak oni wszyscy, hedoniści i groszoroby, czciciele mamony. Zaczęła trzeć dłoń, tę, którą podała Cazellowi. Ale prze­ rwała, widząc, że on dostrzegł to i odczytał jej intencję.

22

EMMA DARCY

Nie, nie pokaże mu, że próbuje zetrzeć ze swojej ręki ślad jego dotyku. Bo w istocie przecież wcale nie udało mu się jej dotknąć. Przyzwyczajona była do tego, że bogaci i wpływowi mężczyźni zabiegają o jej względy. A ten facet zapewne chciałby być następnym... Lecz Rosalie umie zachować dystans. Wcale nie interesuje jej seks ani kosztowne pre­ zenty. To nie są dla niej żadne wartości. I nigdy też nie pozwoli z siebie zrobić dziewczyny do ozdoby. Ale kobiety lecą na takich gości, jak ten Cazell... I nawet bardzo młode kobiety. Przypatrywała się teraz, jak Celeste i Cate szczebioczą na przemian, starając się przyciągnąć spojrzenie Adama. Celeste: biedna nastolatka... Rosalie westchnęła. Całe la­ ta dorastała u boku ojca osamotniona. I wyrosło z niej nie­ złe „półdiablę" - tak ją nazywał Hugh, „półdiablę" - panna o wyglądzie aniołka, złotowłosa, błękitnooka, ale z uciążli­ wym charakterkiem. Rebel starała się być dla niej serdecz­ na... Siostra Rosalie wierzyła, że jej pasierbica potrzebuje przede wszystkim ciepła. „To biedna sierota", wciąż powta­ rzała. „Biedna sierota". Natomiast w postawie Cate Rosalie nie dostrzegała szcze­ gólnych oznak sieroctwa. Córka Adama zdawała się mieć cechy wspólne ze swym ojcem: pewną przebojowość i wrodzoną skłonność do pogody. Odziedziczyła jego ciemne, faliste włosy i rysy twarzy: mocne, szerokie brwi, wyraźnie zaznaczoną linię policzków, kolor oczu. Cate była jak na swój wiek dosyć roz­ winięta. .. Kiedyś będzie pociągającą kobietą, Rosalie już teraz nie miała co do tego wątpliwości. Ów potok myśli przerwał głos Adama. - Rosalie... Niech pani zgadnie, gdzie ostatni raz panią widziałem?

TAJEMNICZA

MODELKA

23

Gdzie ją widział? Cóż, jako modelka występowała na wielu wybiegach... Ale on pyta przecież w pewnym szcze­ gólnym celu... To spojrzenie i ten ton głosu są elementami gry zdobywczej, bo czegóż by innego? - Otóż widziałem panią - podjął Adam - na przedsta­ wieniu „Turandot" w nowojorskiej Met. Jednak zaskoczył ją. Był w Metropolitan? Uniosła brwi. Do rozmowy włączyła się Rebel. - Ach tak! Wobec tego musiałeś usłyszeć naszego Zuang Chi? Skinął głową. - Oczywiście. To świetny tenor. Bardzo zdolny. - To nasz brat - oświadczyła z dumą Rebel. - Wszyscy byliśmy na tej premierze. Cała rodzina. To był bardzo udany wieczór, prawda Rosalie? Rosalie skinęła głową. Nie zauważyła jakoś Adama Cazella wtedy w Metropo­ litan. Ale co z tego? Czy coś przez to straciła? On zaś wychylił się teraz ze swej sofy w stronę Rebel. - Właściwie jak liczna jest ta wasza rodzina? Rebel zaśmiała się. - Jest nas aż czternaścioro. Plus mężowie, żony, no i na­ si wspaniali rodzice... Wtedy, w Nowym Jorku, zajęliśmy wszyscy kilka lóż, prawda kochanie? - zwróciła się do księcia. - Tak - potwierdził Hugh. - Jesteśmy sporym zespo­ łem. Adam poprawił się na sofie. - Właściwie szkoda, że wtedy nie przedstawiłem się pań­ stwu. Ale, prawdę mówiąc... - spojrzał na Rosalie i uśmie­ chnął się- ...zauważyłem wówczas tylko pannę James. Wy­ glądała, hm, po królewsku. W tej purpurowej sukni...

24

EMMA DARCY

Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się z przymusem. - W pewnym sensie byłam przebrana - powiedziała. Zapłacono mi, żebym zaprezentowała w Met właśnie tę suk­ nię. No i kolię. Adam przymrużył oczy. - A kim był ten... - zawiesił głos - ...rudawy męż­ czyzna u pani boku? - To był nasz wielki brat - powiedziała Rosalie. - Za­ chary Lee... Niepodobny do mnie - uprzedziła ewentualne pytanie Adama - bo, jak pan już wie, my w naszej rodzinie nie jesteśmy spokrewnieni. - Wujek Zachary jest Amerykaninem - Uzupełniła Celeste. - I kimś, kogo wszyscy podziwiamy - wtrąciła szybko Rosalie, nie chcąc, by Celeste kontynuowała swe niedys­ krecje, na co się prawdopodobnie zanosiło. Potrzebna była w ogóle szybka zmiana tematu. - Często pan chodzi do opery, panie Cazell? - zapytała. - Nie... - Wtedy zdarzyła się premiera - wyrwała się Cate, za­ nim zdołał cokolwiek dodać. - A dziewczyny taty prze-padają za premierami - wyskandowała. - Cate, przestań! - zaprotestował dobrodusznie Adam. - Zresztą, ciebie także zabieram na różne imprezy. Ostatnio byliśmy w kinie na „Harrym Potterze"... - Okej, okej! - Cate uniosła ręce w geście obronnym. - Ale tak naprawdę - dodała i spojrzała na Rosalie - to tata woli musical od opery. I w ogóle muzykę pop. Wiesz... kiedyś miał studio nagraniowe „Saturn", w którym wcale nie promował muzyki klasycznej. - Co nie znaczy, że jej nie lubię - zaprotestował Adam. - Nigdy nie widziałam, żebyś sam z własnej woli słu­ chał Bacha czy Mozarta...

TAJEMNICZA

MODELKA

25

- Bo nie jesteś przy mnie bez przerwy! - Ano tak, to prawda. - Cate nagle posmutniała. - Nie­ stety nie jestem... - Zerknęła na Rosalie. - Więc nie po­ winnam się była wtrącać, przepraszam... Nie mogę przysiąc, że tata nie lubi klasyki. Zrobiła się niezręczna sytuacja. Adam próbował zmienić nastrój, przygarniając córkę i całując ją w czoło. - Catie, kochanie, nie teraz, nie spierajmy się... A czy pani wie - zwrócił się nagle do Rosalie - że słyszałem kie­ dyś jak pani sama śpiewa? Ma pani wielki talent. - Mnie pan słyszał? - Była kompletnie zaskoczona. Gdzie? - To było w hotelu „Le Royal", w Phnom Penh. Wy­ stępowała tam pani z chórem dzieci. Rosalie poczuła się nagle niepewnie. - Ale... to było prawie rok temu... - Tylko tyle umiała odrzec. - Gdybym wciąż jeszcze miał tę swoją firmę nagraniową - uśmiechnął się Adam - na pewno zabiegałbym o kontrakt z panią. - Rodzona matka Rosalie była zawodową śpiewaczką - odezwała się Rebel. - Daj spokój! - szorstko zbyła siostrę Rosalie. Rebel westchnęła. - A jednak... Ja ci zawsze mówiłam, że ty tracisz czas na tych wszystkich wybiegach. Zuang Chi też ci to... - Dość! - zaprotestowała Rosalie. - Mówmy o czym innym... Na przykład - obróciła się ku Adamowi - niech nam pan powie, co pan robił wtedy w Phnom Penh. - Byłem w Kambodży, badając tam rynek lotniczy. Chcę inwestować w tę branżę.

26

EMMA DARCY

No tak, oczywiście! Cóż innego mógł robić ten biznes­ men w Azji? Pojechał tam, żeby pomnażać swoje dochody. Skrzypnęły drzwi sali kominkowej i na progu pojawił się stary kamerdyner. - Milordzie - zwrócił się do księcia - lunch czeka na państwa w małej jadalni. - A, to świetnie, Brooks, dziękuję. - Hugh zaczął się podnosić. - N o , drodzy goście, dziewczęta, chłopcy... Ada­ mie. .. Dzieci z psami ruszyły pierwsze. Rosalie udała, że po­ prawia sandał, wskutek czego znalazła się na końcu orszaku. Podeszła do niej Rebel. - On - Rebel dyskretnie wskazała głową - jest, zdaje się, tobą poważnie zainteresowany. - Kto? - uniosła brwi Rosalie. - Nie udawaj, siostro. - No dobrze - uśmiechnęła się Rosalie. - Ale przecież Cazell to zwykły playboy... Słyszałaś, co mówiła o jego haremie Cate. Tacy mnie nie interesują. - Cate, Cate! Wiesz... To biedna dziewczyna. Powiem ci zresztą, że martwię się o to dziecko. Przydałaby się jej normalna rodzina... Nie miałabyś ty chęci - wypaliła Rebel - na jakiś dobry uczynek? Pod twoim wpływem Adam może by się ustatkował. - Hola, siostro! Strasznie szybko zaplanowałaś mi życie. - Bo wydaje mi się... Czy ja wiem... Mam jakieś prze­ czucia? - Przeczucia! - zaśmiała się Rosalie. - A co do Cate, to ona ma przecież własną matkę. - Ma, ale tak, jakby jej nie miała. Sarah prawie się nią nie zajmuje... Catie zresztą wyraźnie faworyzuje ojca. - Rebel! - Rosalie przystanęła. - Oprzytomnij. Cóż

TAJEMNICZA MODELKA

27

ewentualnie po mnie w rodzinie Cazellów? Chcesz, żebym pchała palec między drzwi? Znów ruszyły. - Ale Adam wyraźnie ma się ku tobie... - zastanowiła się Rebel. - No a jego córka jest w trudnym wieku... Doj­ rzewająca dziewczynka bez oparcia może popaść w kłopoty... Rozmowa sióstr urwała się u drzwi sali jadalnej. Rosalie podniosła oczy, przekraczając próg i dotarło do niej, jak in­ tensywnie wpatruje się w nią właśnie ten Cazell. W tej chwili skoncentrował spojrzenie na jej... pępku. Rzeczywi­ ście odsłoniętym. Zaczęła w myślach przeklinać dzisiejszy pomysł włożenia dżinsowych biodrówek i topu. Miała ochotę krzyknąć: „Panie Cazell, nie! Niech się pan pogapi gdzie indziej!". Tymczasem on patrzył i patrzył. I nie przejmował się wcale tym, że przy nim stoi córka... Lepiej by uczynił, gdy­ by się skupił na zdobyciu serca swojej córeczki. Lepiej, gdy­ by to uczynił, zamiast próbować wciąż nowych podbojów wśród panienek do wzięcia. Rebel miała chyba rację, pomyślała Rosalie... Ta Cate może być naprawdę nieszczęśliwa... Kto wie, czy nie trzeba jej jakoś pomóc...? Chyba warto zaryzykować rozmowę z jej ojcem... Bo najważniejsze na świecie są nieszczęśliwe dzieci. Rozmowa z Cazellem może być zupełnie krótka. Trzeba mu tylko wbić do głowy, co należy, i tyle.

ROZDZIAŁ TRZECI

Niedzielne obiady w Davenport Hall podawano zawsze w tej małej jadalni. Dzieci siadały wtedy z dorosłymi i tak też było teraz. Trzylatek Malcolm miał swój specjalny fo­ telik na wysokich nóżkach; pięcioletni Geoffrey zadowolił się poduszką położoną na krześle. Obie nastolatki, Celeste i Cate, starały się zachowywać jak prawdziwe damy. Pomieszczenie było jasne, z białymi meblami, z wyso­ kimi oknami, za którymi widać było różany ogród, w tej chwili zalany słońcem. Stół nakryto żółtym obrusem. Środek stołu ozdobiła szklana waza z kilkunastoma różami - tymi zza okien. Rosalie usiadła między chłopcami, Adam zaś do­ kładnie naprzeciw, między dziewczętami. Rebel i Hugh za­ siedli na dwóch końcach stołu. Adam wydawał się oczarowany i zaskoczony grzecznym zachowaniem dzieci, które kładły sobie właśnie lniane ser­ wetki na kolanach. W jego świecie, pomyślała Rosalie, takie rzeczy się raczej nie zdarzają. Tam dzieci separuje się od dorosłych, wskutek czego nieco dziczeją. Cate i Celeste niepostrzeżenie wciągnęły Adama do roz­ mowy. Mówiły o książkach, które czytają, o koleżankach ze szkoły i o filmach obejrzanych w telewizji. Adam starał się chwytać wszystkie wątki, stawiał, gdzie należy, pytania, uśmiechał się, był przyjacielski. On chyba to wszystko odgrywa, pomyślała Rosalie. Gra dla niej, siedzącej naprzeciw... Co chwila unosił głowę

TAJEMNICZA MODELKA

29

i rzucał jej wiele mówiące spojrzenia. Tak, tak, to jest wyraźny występ. Dla niej - bo przecież nie dla tych na­ stolatek. Rosalie, kobieta dojrzała, uważała, że zna się na męż­ czyznach. Wszyscy oni rozkładają pawie ogony, próbują się pokazać z najlepszej strony, nadskakują. A dzieje się tak, póki nie upolują swej zdobyczy. Po czym idą polować gdzie indziej. Zgodnie z jej przewidywaniami, Adam spróbował się do niej zbliżyć zaraz po lunchu. Ułatwił mu to splot paru wy­ darzeń. Bo najpierw dziewczęta pożegnały się i poszły na górę, aby do końca spakować Cate przed odjazdem. Potem Rebel zabrała Malcolma, żeby go położyć spać. Zaś Hugh musiał się zająć Geoffreyem. Adam wstał od stołu i zapytał, czy mógłby obejrzeć so­ bie ogród wokół pałacu. - Przeszedłbym się trochę - powiedział - przed powrot­ ną jazdą do Londynu. - Ależ oczywiście! - Książę się uśmiechnął. - Może ty oprowadzisz gościa - zwrócił się do Rosalie - bo ja z tym malcem - dodał i pogładził Geoffreya po główce - daleko bym nie zaszedł. W ten sposób Rosalie zmuszona została do towarzysze­ nia Adamowi. Sprytny człowiek, pomyślała. Czy los zawsze mu tak sprzyja? Udali się oboje do wyjścia. - Jest tu może jakiś ogrodowy labirynt, w którym mo­ glibyśmy się zgubić? - zapytał Adam. Spojrzała na niego spod oka. - Nie. Ale jest głęboki staw, w którym łatwo się utopić, jeśli kto chce.

30

EMMA DARCY

Zaśmiał się, przepuszczając ją przodem w drzwiach. A taki był dominujący w tym śmiechu, że zacisnęła ręce, gotowa z nim prawie walczyć. Zesztywniały jej przy tym plecy i kark. Musiała się świadomie rozluźnić, aby zyskać swobodę dalszych ruchów. - A więc jest jezioro - podjął Adam. - Z łódkami? Mo­ że popływamy? - Zdawało mi się, że chce pan pospacerować? Przed podróżą. Skinął głową. - Owszem. Ale wiosłowanie to też praca fizyczna. Ulokowałbym panią na dziobie, jako mego cicerone , a sam... - Nic z tego - przerwała mu. - Mają tu tylko jedno­ osobowe canoe. - Nie do wiary - pokręcił głową Adam. - A więc nie uda nam się romantyczna improwizacja. Stary pałac, piękna kobieta, gondolier... - Gondolier, kobieta! - prychnęła. - Niech pan pomyśli lepiej o swojej córce. Ta dziewczyna bardziej niż jakieś ko­ biety potrzebuje pańskiego zaangażowania. - Ho, ho! - Adam przystanął. - Słyszę tu jakieś tony pedagogiczne. Sądzi pani, że Cate jest biedną sierotką? - Ona ma dopiero trzynaście lat, Adamie. Szkoła i ko­ leżanki nie zastąpią jej ojca i matki. Mam rację? Pierwszy raz nazwała mnie po imieniu, zdał sobie spra­ wę. Ale przecież nie dlatego, że się nagle dała oswoić. Może przeciwnie, może to dlatego, że pragnie walki, w bliższym zwarciu. Tak czy owak, niepostrzeżenie przeszła z nim na „ty". cicerone (wł.) - „przewodnik". Przyp. tłum.

TAJEMNICZA

MODELKA

31

- A więc...? - podjęła Rosalie. - Czy twojej Cate nic się nie należy? Nie odpowiedział. Powoli ruszył przed siebie w stronę wody. Obok niego w milczeniu szła Rosalie. I zaraz ukazał im się malowniczy staw, o brzegach porośniętych rododen­ dronami, które właśnie kwitły. Bardzo angielska sceneria, pomyślała Rosalie. Rebel musi być w tej posiadłości szczę­ śliwa z Hughem. Chyba na dobre zapuściła tu korzenie. Ona sama zaś nigdzie nie ma korzeni... W żadnym mie­ ście ani kraju. Przywiązana jest tylko do niektórych osób. Ciekawe, jak jest pod tym względem z Cazellem... Ktoś taki jak on może mieć wiele domów. Wiedziała od Cate, że Adam, poza londyńską, posiada też rezydencje w Nowym Jorku, w Hongkongu, a nawet na Karaibach. Karaiby to „raj podatkowy", no tak, uzmysłowiła sobie. Zatrzymali się na brzegu stawu. Adam rozejrzał się. - Pozwól, że zapytam: czy Davenport Hall to twój stały dom? Mieszkasz tu z siostrą? - Mój dom? Nie. Jestem tu tylko w gościach... Od tygo­ dnia. - Wobec tego, gdzie masz swoje gniazdo, Rosalie? Jeśli wolno spytać. Wzruszyła ramionami. - Trudno powiedzieć. Mam wiele miejsc, gdzie mogę się zatrzymać... - Rozumiem. Człowiek miewa gdzieś jednak swoją kwaterę główną. Spojrzała w bok. On stara się ją przyszpilić. Chciałby wiedzieć, gdzie jej w razie czego szukać. Lecz ona nie ma ochoty mu tego ułatwiać, choć rzeczywiście taką „kwaterę główną" posiada. I jest nią apartament w londyńskim May­ fair, własność Joela Fabera, męża jednej z jej sióstr, Tiffany.

32

EMMA DARCY

Joel nalegał, by członkowie rodziny Jamesów używali tego mieszkania, ile razy zechcą. A jego główną opiekunką uczy­ nił właśnie Rosalie. Wiedział, że warta jest wsparcia, bo większość tego, co sama zarobi, przeznacza na cele dobro­ czynne. .. Zaczęli iść brzegiem jeziora. - Nie przywiązuję się do miejsc ani rzeczy - wzruszyła ramionami Rosalie. - Chcesz powiedzieć - odparł Adam i popatrzył na nią sceptycznie - że masz mało rzeczy? I trzymasz je w jednej walizce? - Prawie. - W jej głosie dał się słyszeć odcień ironii. - Mieszkam głównie w podróżach, tak bym to nazwała. - No, to jednak jest coś, co nas łączy - ucieszył się Adam. - Czy ja wiem... W każdym razie ja nie mam córki, którą zostawiałabym samą. - Cate nigdy nie jest sama - zaprotestował żywo. Przebywa z matką i ojczymem, ma swoją przyjaciółkę Ce­ leste i inne koleżanki szkolne. - Matka i ojczym, o ile wiem, mają dla niej tak samo mało czasu jak ty. Zacisnął usta, prawie obrażony. - Czemu ty mnie tak oskarżasz, Rosalie? - Po prostu żal mi tej twojej Catie. - Ależ ty ją znasz... chyba dopiero tydzień? A więc wcale jej nie znasz. - A może ona jest ze mną szczera? Może to ty jej nie znasz? Adam przystanął. - Nie rozumiem. Czy ona odgrywa przed tobą rolę ja­ kiejś małej biednej-bogatej dziewczynki?

TAJEMNICZA

MODELKA

33

- Nie. Na to Cate byłaby zbyt dumna. - No to nadal nie rozumiem. Czemu ty mnie atakujesz? Czy to jakaś forma samoobrony? - Obrony przed czym? - Zderzyła się z nim spojrze­ niem i zaraz opuściła oczy. Była w tym człowieku znaczna siła, przed którą musiałaby ustąpić... Gdyby nie jej natura, żądająca od niej zawsze walki w słusznej sprawie. - No dobrze, może i się bronię. - Zerknęła na Adama. - Czuję, że zarzucasz na mnie sieci, a ja... - A ty? - zrobił krok w jej stronę. - A ja nigdy nie będę miała dla ciebie czasu. - Jednak postaraj się i znajdź go. Poczuła się niepewnie. Co za tupet. „Znajdź go". Chcia­ łaby krótko odpowiedzieć „nie", lecz jakoś... nie umiała. Bo jednak emanował z tego człowieka szczególny magne­ tyzm. Nigdy nic takiego nie przeżyła jeszcze w konfrontacji z innymi mężczyznami. - Ty znajdź czas... dla swojej córki! - zdołała odparo­ wać. Jej replika nie zrobiła na nim żadnego widocznego wra­ żenia. - Owszem, robię, co mogę - odrzekł. - Teraz, na przy­ kład, zabieram Catie na wakacje. W czasie roku szkolnego posyłam jej widokówki z różnych miejsc. Ona ma telefon komórkowy i może do mnie dzwonić, kiedy zechce. - Ty myślisz Adamie, że to wszystko wystarczy? - A co byś jeszcze zrobiła na moim miejscu? Mam ją ze sobą wozić po świecie, tam, gdzie załatwiam interesy? Rosalie założyła kosmyk włosów za ucho. - A jednak dziecko zawsze chce być blisko z kimś do­ rosłym... Do czego ona zmierza, zastanowił się Adam. Czemu wła-

34

EMMA DARCY

ściwie uparła się tak przy tym temacie? Przekrzywił nieco głowę i zajrzał jej w oczy. - Rosalie, powiedz, dlaczego cię to wszystko tak zaj­ muje? - Bo mam słabość do dzieci - odpowiedziała prosto. - Zwłaszcza do sierot. - Dla sierot... Ależ Cate nie jest sierotą! - W zasadzie jest. Ona tak się czuje w głębi duszy. Skrzywił się i nerwowo przeczesał palcami włosy. Potarł podbródek, potem uśmiechnął się nieco cynicznie. - W głębi duszy, mówisz... Ciekawe, kim ty sama jesteś w głębi duszy? Czy ktoś to wie? Schyliła się i urwała źdźbło trawy. Zawiązała na nim supełek, po czym je odrzuciła. - Moi bliscy wiedzą. - Kto to są twoi bliscy? - Jak to kto? Rodzina. - Ta czternastoosobowa? - Nie czternasto- tylko szesnastoosobowa, razem z rodzicami... A musisz wiedzieć, że jesteśmy wszyscy ze sobą bardzo zżyci. Wspieramy się nawzajem w każdej po­ trzebie. Argumentowała na rzecz Cate, bo uczuliła ją na los tej dziewczyny Rebel... Jednak i sama coraz bardziej współ­ czuła córce Adama. Zarazem, dziwna rzecz: Adam, po roz­ mowie, jaką z nim przed chwilą miała, nie wydawał jej się już takim egoistą jak przedtem. On się nawet stara, pomy­ ślała, tyle że ten jego nomadyzm rzeczywiście nie sprzyja życiu rodzinnemu. Ona sama też wciąż wędrowała po świecie i też nigdy nie myślała o tym, że mogłaby mieć dzieci, dom, męża. On uśmiechnął się do niej, niespodziewanie nieśmiało.

TAJEMNICZA MODELKA

35

- Właściwie zazdroszczę ci... tej twojej familii. Powiedziawszy to, odwrócił głowę i obserwował coś w oddaleniu. Sam jakby się oddalił od Rosalie, a ona doszła do wniosku, że Adam nie jest może aż takim królem życia, jak się wydaje. Czy poza córką ktoś go na tym świecie na­ prawdę kocha? Żona od niego odeszła, starzy rodzice są pewnie daleko, a te wszystkie nieszczęsne „przyjaciółki"... Czy którakolwiek pragnęła jego serca i duszy? Zdaje się, że większości z nich zależy tylko na jego pieniądzach. Obserwując go z boku, nabierała przekonania, że i w ży­ ciu zawodowym ten człowiek może być samotny. Tak, na szczytach bogactwa, gdzie się wdarł, nigdy się nie ma przy­ jaciół, bo tam spotyka się najwyżej konkurentów - tak już bywa między tygrysami biznesu. Może zbyt pochopnie próbowała tego człowieka osądzać i potępiać... Zrobiło jej się nagle żal Adama. Impulsywnie wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia. Spojrzał na nią jak obudzony ze snu i nakrył swoją dło­ nią jej rękę. - No i? - zapytał. - Co z nami będzie, Rosalie...? Nie miałabyś ochoty dowiedzieć się, jaki ja jestem, „w głębi duszy"? Spróbowała cofnąć dłoń, ale on przytrzymał jej rękę i ucałował. A przez jej ramię popłynął niespodziewany prąd... Poczuła dreszczyk aż w dole pleców i w brzuchu. I zatliło się w niej pożądanie - jednocześnie z lękiem. Uważaj, uważaj, coś w niej zaszeptało. Ten mężczyzna po­ budzał ją jak żaden inny, ale i wywoływał w niej opór, jak żaden. Od strony pałacu dobiegło niespodziewane wołanie Cate. - Ta-to! Ta-to!

36

EMMA DARCY

Obejrzeli się. Córka Adama machała do nich ręką. Pew­ nie już się spakowała i była gotowa do wyjazdu. Adam wrócił spojrzeniem do Rosalie. - Teraz muszę odjechać - powiedział. - Ale nie myśl, że się już nigdy nie spotkamy. Wkrótce na pewno się zo­ baczymy, panno James. Uścisnął jej dłoń i zaczął iść w stronę w stronę pałacu. Rosalie ruszyła za nim, w całym ciele czując jeszcze drże­ nie. Uzmysłowiła sobie, że Cate musiała widzieć zbliżenie między nią i Adamem. Pewnie dlatego nie podeszła. Nie chciała „przeszkadzać". Przeszli wszyscy przez sień pałacu. Od strony frontowej czekali już domownicy, gotowi do pożegnania. Adam nie rozmawiał więcej z Rosalie. Podziękował gospodarzom za gościnność, w imieniu swoim i Cate, po czym wsiadł z cór­ ką do samochodu i po okrążeniu fontanny ruszył aleją sta­ rych dębów. Znów zwarły się w górze gałęzie w zielony tunel. A ów tunel prowadził odjeżdżających powoli jakby ku zupełnie innej przestrzeni i czasowi. Rosalie, patrząc w ślad za samochodem, poczuła ściska­ nie w sercu. A w jej głowie pojawiła się na chwilę myśl: A gdybym pojechała z nimi...? Rebel podeszła do siostry i otoczyła ją ramieniem. - No i jak — zapytała. - Udał ci się jakiś... dobry uczy­ nek? Rosalie spróbowała się uśmiechnąć. - Kto wie? Usiłowałam Adamowi coś wyklarować w sprawie córki. - Skoro tak - Rebel na chwilę wzmocniła uścisk - to już on wyciągnie z tego praktyczne wnioski. Jestem o tym przekonana.

TAJEMNICZA MODELKA

37

Rosalie skinęła głową. Prawdopodobnie jej siostra ma rację. Ludzie tacy jak Adam Cazell potrafią zamieniać w czyny różne projekty. To jest ich cecha charakterystyczna. A co on jeszcze jej obiecał? Że wkrótce znów się spot­ kają. Dobrze to czy źle, że mają się spotkać? Ba, któż to wie... Jedno jest pewne, że skoro Adam się uparł, wtargnie po­ nownie w jej życie, prędzej czy później. A ona będzie mu­ siała sobie jakoś z tym poradzić - w ten czy w inny sposób.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Adam widział w lusterku wstecznym oddalający się gmach Davenport Hall, z malejącą postacią Rosalie na podjeździe. Zarazem postać ta rosła w jego myślach. Za­ gadkowa kobieta... Czemu się z nim tak spierała? I wła­ ściwie kim jest, skąd pochodzi? Dlaczego zajmuje się tymi wszystkimi sierotami? Cate, siedząca obok, poruszyła się i westchnęła. Zerknął na nią. I nagle poczuł się winny, bo oto znów jakaś kobieta okazuje się dla niego ważniejsza niż córka. - Wzdychasz z żalu, czy z ulgą, że stąd wyjeżdżasz? - spróbował powiedzieć to lekkim tonem. Jedyną odpowiedzią był nieokreślony grymas. Po chwili Cate zamruczała coś. Adam nachylił ucha. - Co tam mówisz? - Mówię, że właściwie cię rozumiem... Bo ona jest rze­ czywiście wyjątkowo piękna. Wyjątkowo. - Rosalie? Zgadza się. Ja też tak myślę. - Klasa dziewczyna - skinęła głową Cate. - O niebo lepsza niż te twoje różne dotychczasowe flamy. Adam poruszył brwiami i nic nie powiedział. Chętnie wypytałby może córkę o pannę James, bo ona przecież coś już o niej wie, choćby od Celeste, która musi być dumna ze swej ciotki-modelki. Ale... lepiej nie. Nie teraz.

TAJEMNICZA

MODELKA

39

- A więc nie podobały ci się - odrzekł i spojrzał na Cate - wszystkie moje „dotychczasowe flamy"? Wzruszyła ramionami. - Właściwie chodzi mi o co innego. To nie to, że mi się nie podobały... Raczej idzie o to, że ty mnie nigdy nie pytasz o zdanie... Ja po prostu funkcjonuję między nimi, i tyle. - I to jest dla ciebie trudne? Zwlekała z odpowiedzią, marszcząc czoło. Tymczasem minęli wioseczkę Milton Prior. Sześciocylindrowy aston martin szybko pożerał drogę. Adam rozważał to, co powiedziała Cate. Rzeczywiście nie pytał jej nigdy o zdanie. Dlaczego jednak miałby konsultować swe potrze­ by erotyczne z dzieckiem? Czy to by było mądre? - Ale Rosalie jest super - powtórzyła swe odkrycie Ca­ te. - Ale będziesz zaskoczony, jak ją bliżej poznasz... Spojrzał na nią pytająco. - ...bo ona jest niby sławną modelką, ale tak naprawdę wcale o to nie dba. - O co nie dba? Cate pokręciła głową. - Ani o sławę, ani o swoją urodę... Kiedyś była w na­ szej szkole i dziewczyny wypytywały ją bez przerwy o ciu­ chy, szminki, fryzjerów, dietę, wizażystki, fotografów, na co ona machała ręką... W ogóle mało mówi o sobie. Woli słuchać innych. - Jesteś pewna? - Adam pomyślał o scenie nad jezio­ rem w Davenport, gdzie Rosalie wiele mówiła. - Jasne, tato... Z nią jest zupełnie inaczej, niż na przy­ kład z naszą mamą... Bo mama nie słucha, jak się do niej zwracasz. Zawsze jest myślami gdzie indziej. Zmarszczył czoło.

40

EMMA DARCY

- Masz kłopoty w porozumieniu z matką? - Phh... Kłopoty! Z tonu i miny Cate łatwo było wywnioskować, że dziew­ czyna nie darzy matki wielkim szacunkiem. Nie spodobało się to Adamowi. Ostatecznie dorosłym coś się od dzieci na­ leży. Chociaż... Czy on sam szanował swych rodziców? Ja­ ko nastolatek schodził im z oczu, bo nie bardzo było z nimi o czym mówić. „Przepaść pokoleniowa" - tak potem przy­ wykł o tym myśleć. A teraz? Czy z nim i jego córką ma się to wszystko powtórzyć? No i z Sarah? Cate nagle zachichotała. - Gadanie z mamą jest jak ta rozmowa z papugą w te­ lewizji. - Z jaką papugą? Co za porównanie! - A... Bo ty, tato, oczywiście nie oglądasz reklam. Adam westchnął i pokręcił głową. - No dobrze, opowiem ci - zaproponowała Cate. Więc pewna facetka dzwoni do swojej przyjaciółki i coś tam nawija, a tamta podtyka słuchawkę papudze. Która po­ wtarza: „Tak, kochaniutka", „Wiem, kochaniutka", „Masz rację, skarbie". Adam musiał się uśmiechnąć, bo córce udało się z ta­ lentem naśladować głos matki, jako głos ptaka. - ...A w tym spocie reklamuje się czekoladę - konty­ nuowała Cate. - Bo właścicielka papugi, kiedy ptak gada, podjada sobie czekoladkę, korzystając z wyręki. „I to jest chyba bardziej pożyteczne", pojawia się napis. - Dosyć sprytne - zgodził się Adam. No tak, a więc jego córka nie ma pożytku z zamieszki­ wania przy Sarah... Jej matka jest oczywiście bardziej za­ jęta wspieraniem kariery politycznej nowego męża niż wy-

TAJEMNICZA MODELKA

41

chowaniem dziecka... Ciekawe, czy Cate rozmawiała o tym wszystkim z panną James? Pewnie tak i stąd w Davenport Hall owo użalanie się Rosalie nad losem biednej sieroty. Cate jakby zgadła, że ojciec pomyślał o Rosalie. - Ty, tato, kręcisz na poważnie... z tą panną James? Poczuł się przyłapany. Nic nie odpowiedział, starając się nie odrywać wzroku od jezdni. - ... A może masz teraz w Londynie kogoś tam jeszcze? - naciskała córka. - Nie. Nikogo w tej chwili nie mam. Powiedział prawdę. Bo z Saszą rozstał się prawie od razu po tamtym wieczorze w operze. Tak samo jak wcześniej z Tahlią, z którą romans wygasł, gdy wrócili do Europy z Kambodży. Właściwie nie miał czegoś specjalnego do za­ rzucenia obu kochankom... Tyle że nie mógł usunąć obrazu Rosalie z myśli. A nie chciał, żeby mu ten obraz przesła­ niały twarze jakichkolwiek innych kobiet. - Czyli że została ci tylko Rosalie... - Cate urwała, spo­ glądając pytająco na ojca. - Rozmawiałem z panną James o tobie, wiesz? - Adam zerknął w Stronę córki. - O mnie? - głos Cate opadł i wzniósł się na nucie głę­ bokiego zdumienia. - Uhm... Ona cię lubi. Bardzo. Twarz Cate poróżowiała. Adamowi trudno było zgadnąć: z radości to czy z zakłopotania. Dziewczynka odwróciła głowę i przez chwilę intensywnie wpatrywała się w krajo­ braz za oknem. Potem lekko szarpnęła rękaw ojcowskiej marynarki. - I co powiedziała? - Powiedziała, że jesteś bystra, grzeczna i... - Adam

42

EMMA DARCY

szukał odpowiednich słów - ...że ja powinienem poświęcać ci więcej uwagi... Na pewno miała rację. Cate czekała na dalszy ciąg. A on uśmiechnął się do niej. - ...W związku z czym mam pewien pomysł. Dziewczynka uniosła brwi. - Taki mianowicie, że moglibyśmy... - Adam zawiesił głos - ...że moglibyśmy, ty i ja, spędzić resztę wakacji na Tortoli, po prostu wypoczywając, wędrując, pływając i tak dalej. Jak ci się to podoba? Cate zabłysły oczy. - Tato, naprawdę?! - Naprawdę. - I tylko my sami? - Sami. - Bez odwiedzin twoich kolegów biznesmenów, bez tych wszystkich przyjaciółek i tak dalej? - Bez. - Ojej, to fantastyczne! - Cate pochyliła się w stronę ojca i pocałowała go w policzek. - Będę musiał tylko co dzień posiedzieć godzinkę czy dwie przy komputerze. Ale poza tym... - wykonał nieokre­ ślony ruch ręką. - Jutro zrobimy w Londynie zakupy. Po­ szukamy opalaczy dla ciebie, przyda nam się też parę no­ wych gier, trochę książek. A potem wio na Karaiby! W Cate wstąpiła radość. Zaczęła coś podśpiewywać. Adam zaśmiał się, zadowolony, że jego córka jest szczę­ śliwa. - Będzie nam dobrze, zobaczysz. - Trącił ją ramieniem. - Jasne, że tak! - Cate przytuliła się do niego na chwilę. - A co do gier... — Adam zawiesił głos. - Przydałoby nam się coś łatwiejszego niż scrabble. Bo ty mnie w to za­ wsze ogrywasz.

TAJEMNICZA

MODELKA

43

- To dlatego... - Cate zastanowiła się - ...że ty, tato, za dużo myślisz cyframi, a za mało słowami. - Ja? Naprawdę? - Adam pokręcił głową, zdumiony tą oceną. Być może trafną. Cate znów zaczęła podśpiewywać. O Rosalie James nie było już więcej mowy. Jednak Adam cały czas o niej myślał. Upewniał się we­ wnętrznie, że w jego życiu przyszła pora już tylko na nią i na nikogo więcej. Oczywiście pod warunkiem, że sama Rosalie zaakceptuje taki stan rzeczy.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Rosalie pakowała się właśnie przed następną podróżą, kiedy zadzwonił telefon. Odruchowo sięgnęła po słuchawkę. - Rosalie James. - A tutaj Adam Cazell. Głęboki ton jego głosu sprawił, że zadrżało w niej serce. Zresztą zadrżało też najzwyczajniej z przyczyny zaskocze­ nia. Minął cały miesiąc od ich spotkania w Davenport Hall. W tym czasie Rosalie zdążyła być w Tajlandii i w Kana­ dzie, miała dużo pracy i, prawdę mówiąc, nie myślała wcale o Adamie. Adam odchrząknął. - Chciałbym ci podziękować za twoje rady... W spra­ wie Cate. Rosalie wzięła głęboki oddech. Już się pozbierała. Przy­ siadła na kanapie. - No, witaj, Adamie. Ale właściwie skąd masz mój nu­ mer? - Numer? Od twojej siostry. - Rebel ci go dała? - A są jakieś powody, dla których nie powinna tego ro­ bić? Celeste, Cate... najlepsze przyjaciółki... więź między ni­ mi. To pewnie dlatego Rebel uznała, że może ojcu Cate wyjawić zastrzeżony numer ciotki Celeste. - Nie, nie ma.

TAJEMNICZA MODELKA

45

- No więc jeszcze raz ci dziękuję — podjął Adam. I mówię to bardzo szczerze. Rosalie spojrzała w lustro, wiszące na przeciwległej ścianie. - A więc udało ci się zbliżyć do córki? - Tak mi się wydaje. - Miło to słyszeć. Adam znów odchrząknął. - Pomyślałem, że zechciałabyś może nas odwiedzić i sa­ ma to sprawdzić. Rosalie uśmiechnęła się do swojego odbicia w lustrze; Ach, te męskie sztuczki. Cate jest tu oczywiście pretekstem. Adam realizuje swój plan „zbliżenia". Jak to on powiedział? Nie myśl, że pozbędziesz się mnie ze swego życia. - Ja i Cate jesteśmy na Tortoli, Rosalie - odezwał się znowu głos w słuchawce. - Tortola to jedna z brytyjskich Wysp Dziewiczych na Morzu Karaibskim. Mamy tutaj willę. Są daleko, skonstatowała z ulgą Rosalie... Znaczy to, że nikt nie zapuka ni stąd, ni zowąd do jej drzwi. - Spędzamy tu czas, pływając - ciągnął Adam - i wy­ legując się. Dużo rozmawiamy. Przyłącz się do nas, po­ wiedzmy na tydzień. Odpoczniesz sobie... Było coś kuszącego w tej propozycji. Tydzień na Ka­ raibach. .. Tortola? To musi być jakaś mała wysepka. Bez tłumów turystów, bez paparazzich, polujących z aparatem fotograficznym... Propozycja kusząca: z drugiej strony jed­ nak nie należy zbyt łatwo ulegać pokusom... Rosalie przełożyła słuchawkę z ręki do ręki. - Bardzo ci dziękuję - powiedziała - ale ja bez przerwy pracuję. Jutro lecę do Nowego Jorku na sesję zdjęciową. - Jak długo potrwa ta sesja? - Ileś dni - odpowiedziała wymijająco.

46

EMMA DARCY

- Hm... - zastanowił się Adam. - Ale z Nowego Jorku nie jest daleko na Tortolę. Ja ci podstawię mój prywatny samolot, dobrze? Jak skończysz zdjęcia, zadzwoń do biura Saturn Company w Nowym Jorku. Zaraz ci podam numer. I tylko powiedz im, kiedy i skąd będą cię mogli odebrać. Rosalie westchnęła. On ją wyraźnie osacza. A tego nigdy nie lubiła. - Nie wzdychaj tak - dodał ze śmiechem. - Zapraszam cię na miły wypoczynek, poza tym nic nie musisz robić. Zresztą, w razie czego Cate będzie naszą przyzwoitką. Rosalie pokiwała głową. - Adamie, ale ja cię prawie wcale nie znam. - Za to znasz Cate. I znasz ją „lepiej ode mnie", jak sama powiedziałaś w Davenport. A więc? - Kiedy ona na pewno wolałaby być tylko z tobą. Zaśmiał się. - Nic podobnego. Ona też cię zaprasza. - Nie wiem, czy można ci wierzyć. - Przyjedź i sprawdź. Rosalie zajrzała sobie w lustrze w oczy. Milczała. - Cate bardzo cię lubi - podjął Adam. - A ja... Ja chciałbym cię bliżej poznać. I myślę, Rosalie, że ty także chciałabyś się dowiedzieć o mnie czegoś więcej. Coś ścisnęło ją w żołądku. Po chwili napięcie przeniosło się niżej, w dół brzucha; Rosalie odruchowo zwarła uda. Może i chciałaby się dowiedzieć... jak to jest być kobietą z takim mężczyzną? I dlaczego on się aż tak uparł na nią? Gdyby się o tym wszystkim przekonała, może łatwiej by­ łoby jej zapanować nad całą sytuacją? - Rosalie, jesteś tam? - odezwał się Adam. - Daj nam szansę... Dać szansę... Ale co to jest szansa?

TAJEMNICZA MODELKA

47

Z drugiej strony - kilka dni w jego towarzystwie mo­ głoby rozwiązać raz na zawsze ich wzajemny problem, za­ łatwić go ostatecznie. Nie, mimo wszystko nie. Coś opierało się w niej wez­ waniu Adama, coś zupełnie zasadniczego. Dlaczego miałaby złożyć broń, poddać się, utracić resztę wolności? - Pomyślę nad tym... - zawiesiła głos. - Może wpadnę na Tortolę, może nie. - Rosalie - Adam miękko wymówił jej imię. - Ja się już od ciebie nigdy nie odczepię. Chyba o tym wiesz. To, co powiedział, nie zabrzmiało jak groźba ani jak ostrzeżenie. Raczej jak proste stwierdzenie faktu. I poczuła, że ten fakt nie byłby jej może tak całkiem niemiły. - Rozumiem - odpowiedziała cicho. Potem odczekała moment. - Ale wiesz co, Adamie - ciągnęła dalej - jeśli już mamy być w kontakcie, to... nie dzwoń więcej pod ten numer bez mego pozwolenia. To jest numer zastrzeżony. - Zastrzeżony? Nie zdawałem sobie sprawy, przepra­ szam... Ale cóż to za konspiracja? - To nie żadna konspiracja, tylko że to mieszkanie na­ leży do mego szwagra i... - W porządku, w porządku - przerwał jej. - Będę dys­ kretny. Tak jak każesz. - Świetnie - Rosalie uśmiechnęła się do słuchawki. No a teraz... teraz już się chyba pożegnamy? Dziękuję ci za zaproszenie i... zobaczymy, co będzie dalej. - Odłożyła słuchawkę. Była z siebie zadowolona. Ponieważ to ona powiedziała ostatnie słowo w tej rozmowie. W ten sposób przejęła kontrolę nad sytuacją. Rosalie zawsze lubiła kontrolować sytuacje z własnym udziałem... I nie zamierzała zmieniać swych obyczajów tyl-

48

EMMA DARCY

ko dlatego, że w jej życiu pojawił się ten uparty milioner, Adam Cazell. Adam oderwał słuchawkę od ucha i przyjrzał się jej. No, no, pomyślał, co za charakterek. Kobiety, z którymi miał dotąd do czynienia, bywały bardziej uległe. Ale w końcu Rosalie nie powiedziała „nie"?... Sprawa z nią pozostaje otwarta. Odsunął od siebie aparat i postarał się rozluźnić. Roz­ mowa z piękną panną James kosztowała go jednak trochę nerwów. W tej samej chwili zdał sobie sprawę, że jest ero­ tycznie pobudzony. Gdyby Rosalie była w tym pokoju, rzu­ ciłby się chyba na nią! Chwyciłby ją na ręce, zaniósł do sypialni i... Wstał i zrobił kilka kroków. Nie, nie, potrząsnął głową, broń Boże. Co za głupia wi­ zja. .. Takich sposobów nie używa się w łowach na rajskiego ptaka. Z tą kobietą trzeba bardzo ostrożnie i delikatnie... Poza wszystkim innym Rosalie ma wysokie poczucie włas­ nej niezależności i godności, co można od razu zauważyć. Ale, ale... Czy ona nie irytuje się tak dlatego, że być może nie miała jeszcze żadnego mężczyzny? Uśmiechnął się do siebie. Być jej pierwszym: dlaczego nie...? Chociaż - na początek wystarczyłaby przecież zwyczaj­ na bliższa znajomość. Adam był pewien, że tę znajomość z Rosalie zawrze: jeśli nie na Tortoli, to gdzieś indziej. Wyszedł ze swego gabinetu na werandę, z której rozta­ czał się widok na zatoczkę. Rzucił okiem ku morzu. Szma­ ragdowa woda marszczyła się drobną falą w popołudnio­ wym słońcu... Pięknie tu i spokojnie... Wielkie miasta tego świata, z ich obłąkanym pośpiechem, wydawały się istnieć

TAJEMNICZA

MODELKA

49

gdzieś na drugim końcu globu. Tu zaś można się odprężyć, odpocząć, pomarzyć. Adam zdał sobie sprawę, że pragnie, aby Rosalie zdecydowała się jednak odwiedzić wyspę. - I co, przyjedzie? - zapytała Cate, odrywając się od planszy z Union Pacific i spoglądając na ojca jasnymi, za­ ciekawionymi oczami. - Nie jestem pewien - przyznał Adam uczciwie. - Teraz ma sesję zdjęciową w Nowym Jorku. Ale może przyleci do nas stamtąd. Zależy od tego, jak się będzie czuła. Cate potrząsnęła głową. - To nie w twoim stylu, tato... Nie być pewnym. Poruszył brwiami. - A jednak. Z panną James nic nie jest proste. - Hm... Może i nie jest. Twoje dotychczasowe przyja­ ciółki były łatwiejsze, co? Racja. Były. Adam zasiadł naprzeciw Cate i pochylił się nad planszą Union Pacific. Oboje lubili tę grę, zmuszającą do myślenia „strategicznego". Dzisiejsza partyjka, zaczęta rano, pozosta­ wała wciąż nierozstrzygnięta. Cate westchnęła. - A jednak szkoda, że nic nie wiadomo. - Cóż, panna Rosalie ma napięty harmonogram zajęć. I pewnie niełatwo jej wcisnąć między różne pokazy także odwiedziny na Tortoli. Cate spojrzała na niego, z namysłem w oczach. - A gdybyś jej, na przykład, zaproponował współudział w akcji dobroczynności dla sierot? Jakieś darmowe bilety na twoje linie lotnicze? Pokręcił głową. - Nie, nie. To chyba na nic. - Adam pomyślał, że Ro­ salie odczytałaby taki gest opacznie.

50

EMMA DARCY

- A mnie się zdaje, że byłoby to świetne posunięcie. - Nie, córeczko - uśmiechnął się Adam. - Są ludzie, których nie można podejść ani kupić. I Rosalie James do nich należy. Spojrzała na ojca. - Pewnie masz rację, tato... Szkoda, że moja mama nie rozumie takich rzeczy. Ona ma tylko takich znajomych, któ­ rzy z siebie nawzajem korzystają. To nie są prawdziwi przy­ jaciele. - Myślę, że mama coś tam jednak rozumie... A takich ludzi, którymi się otacza, nazywa się w polityce „pożyte­ cznymi kontaktami". Cate zmarszczyła nos. - Oni mi się wszyscy nie podobają. Są... fałszywi. - Ale to jest właśnie polityka. Adam pomyślał, że przy najbliższej okazji trzeba bę­ dzie pogadać z Sarah, jego byłą żoną, zapytać ją, czy zdaje sobie sprawę z tego, że córka ją bacznie obserwuje. I że wcale nie byłoby dobrze, gdyby zaczęła cenić jej świat wartości. - Może i tak - skinęła głową Cate. - No, dobra! - Adam poprawił się w krześle. - Pora chyba kończyć naszą grę. - Jasne, tato. Twój ruch. - Mój? - Adam spojrzał na córkę. - Może być mój, ale wtedy od razu przegrasz - Cate uśmiechnęła się. - I jeszcze ci powiem - dodała i przesu­ nęła w jego stronę stosik sztonów - że jeśli całą inicjatywę pozostawisz pannie James, to wtedy... też przegrasz: Znieruchomiał, zaskoczony. Skąd ta trzynastolatka ma taką wiedzę o życiu? Ze szko­ ły, z Internetu, z seriali telewizyjnych?... Dobrze zrobił, że

TAJEMNICZA

MODELKA

51

postanowił te wakacje poświęcić Cate. Najwyższy czas po­ znać bliżej własne dziecko. Rosalie kończyła przygotowania do podróży nowojor­ skiej. Zastanawiała się, czy dołożyć do bagażu jakiś kostium na plażę? Bo może jednak poleci na Tortolę? Wysunęła dol­ ną szufladę komody i zagryzła wargę. Po chwili wsunęła szufladę. Nie, to szaleństwo ryzyko­ wać bliższą znajomość z tym Cazellem. Ze wszystkiego, co powiedziała Cate wynika, że jej ojciec to playboy, a Ro­ salie nie miała ochoty na zbliżenie z kimś... kimś takim. Było poniżej jej godności ustawiać się w kolejce do męż­ czyzn bez honoru, na których ma ochotę wiele kobiet. Bez honoru...? Nie: tutaj przeholowałam, pomyślała Ro­ salie. Cate wcale tak Adama nie przedstawiała. Ta mała szczerze kocha swego ojca, a jeśli kocha - to może jest go za co kochać? Znów wysunęła szufladę. Do licha, że też ta Rebel podała mu numer jej tele­ fonu. Przecież umawiały się, że bez porozumienia nikomu go nie da. Warto by na przyszłość zapobiec takim wy­ padkom. Rosalie podeszła do aparatu i wystukała numer Davenport Hall. - Rebel? - zapytała. - Dobrze, że jesteś. Mam ci trochę za złe, że dałaś mój telefon Cazellowi. - A co się stało? - Na razie jeszcze nic. Ale przecież wiesz, że ten numer jest zastrzeżony. - Myślałam... - zawahała się Rebel - że polubiłaś Ada­ ma. A on tak miło prosił. - Miło prosił? Każdy miło prosi.

52

EMMA DARCY

- Rosalie... Dlaczego ty się go tak boisz? To naprawdę sympatyczny facet. Moja Celeste go uwielbia. - Podobno wiele dziewczyn go uwielbia. Ale ja je­ stem sobą. Wiesz, siostro, jak mi zależy na mojej prywat­ ności. Rebel westchnęła. - No dobrze. Przepraszam. Nie chciałam ci sprawić przykrości. Rosalie milcząco skinęła głową. I odezwała się łagod­ niejszym tonem. - Adam Cazell i ja... wiesz, jesteśmy ludźmi z całkiem innych światów. - Hm - uśmiechnęła się do słuchawki Rebel. - To samo ja kiedyś myślałam o sobie i moim mężu. - Naprawdę? Mimo wszystko... Znasz przecież moją przeszłość? - Znam, ale co z tego? Dlaczego przeszłość ma nas wie­ cznie ograniczać? W życiu liczy się przyszłość... Czy ty w ogóle myślisz o swej przyszłości?... Przy Adamie czu­ łabyś się bardziej bezpiecznie. Tak uważam. - Daj spokój - przerwała Rosalie. - Nie swataj mnie przed czasem, a zwłaszcza nie pytając mnie o zdanie. - Już dobrze, dobrze - broniła się Rebel. - Nigdy wię­ cej i nikomu nie zdradzę twej kryjówki w Mayfair. Przy­ rzekam. - Trzymam cię za słowo. No, i nie gniewaj się, skarbie. Musiałam to wszystko z tobą obgadać. Ucałuj ode mnie dzieci. Pa! Rosalie odłożyła słuchawkę. Przez chwilę stała nieruchomo, słysząc w myślach echo słów siostry. Jak to powiedziała Rebel? Przy Adamie czułaby się bardziej bezpiecznie... Dlaczego przeszłość ma

TAJEMNICZA MODELKA

53

nas ograniczać... Hm, niby racja, dlaczego miałaby nas ograniczać. Rosalie podeszła do komody i pochyliła się nad wysu­ niętą szufladą. A więc jak, zabrać ze sobą kostium plażowy, czy go nie zabierać? A jeśli zabrać, to który? Może dwa? ... Zabrać? Nie zabierać?

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Adam jeszcze nigdy nie był tak rozemocjonowany jak teraz, gdy obserwował jeden z mniejszych samolotów firmy Saturn dotykający kołami lądowiska Beef Island. Po chwili maszyna zawróciła i zaczęła się toczyć w jego kierunku. Na pokładzie była Rosalie... Wiedział to. Spojrzał na Cate i oboje uśmiechnęli się do siebie. Cate już od rana snuła różne plany związane z panną James. Mówiła, co jej pokażą, gdzie ją zawiozą, co za­ proponują... Apartament gościnny ozdobiła dużym wazo­ nem z kwiatami. Drugi flakon stanął w oknie obszernej ła­ zienki. Dla Adama było jasne, że tym razem córka w pełni akceptuje jego nową przyjaźń, więcej, sama uważa się za jej... współautorkę. Ciekawe, co na to Rosalie? Czy od­ wzajemni zapał dziecka? Przyjaźń? No cóż! Może to za duże słowo, może Rosalie przybyła tu jedynie na rekonesans. Rozejrzy się i tak jak przyjechała, odjedzie. Jednak Adam przyrzekał sobie, że zro­ bi wszystko, by ta wizyta wypadła niekonwencjonalnie. By zbliżyli się do siebie, wszyscy troje: Rosalie, jego córka i on. - Ciekawe, jak będzie ubrana - zastanowiła się na głos Cate. - A jakie to ma znaczenie? - wzruszył ramionami

TAJEMNICZA

MODELKA

55

Adam, skupiając spojrzenie na schodkach, które właśnie podjeżdżały do burty samolotu. - Jak to jakie? - zdziwiła się Cate. - Ostatecznie Rosalie to sławna modelka. - Ale i modelkom zdarzają się chwile bycia na luzie. - Adam uśmiechnął się do córki. - Myśmy ją tutaj zaprosili na wakacje, nie na występy. - A ja ci tato mówię... - zaczęła Cate i nie dokończyła, bo w tej właśnie chwili uchylono właz samolotowy. Na schodkach ukazała się Rosalie w miękkim białym kapelusiku i dużych okularach przeciwsłonecznych. Rozej­ rzała się i wygładziła na sobie białą spódnicę w duże czarne grochy. Bluzeczkę miała z bufiastymi rękawami, chłopską w kroju. Obie części stroju łączył szeroki, czerwony pas, ściągnięty na tyle, by uwydatnić szczupłą talię. - Super! Bombowo wygląda - zachłysnęła się Cate i za­ częła machać ręką. Rosalie odpowiedziała podobnym gestem. Potem obej­ rzała się za siebie, prawdopodobnie czekając, aż ktoś wy­ niesie jej bagaże. Skan i przerobienie pona. Adam ruszył naprzód, a Cate za nim. Nim dotarli do samolotu, Rosalie już schodziła na dół, a za nią - steward, niosący niewielki neseser. - Patrz, tato - szepnęła Cate. - Ona nie ma prawie żad­ nych rzeczy. Jakby tu przyleciała tylko na parę godzin. - Rzeczy można zawsze dokupić - powiedział Adam, nie dopuszczając do siebie myśli, że mogłoby się zdarzyć to, co sugeruje Cate. Najważniejsze, że Rosalie tutaj jest. Przybyła tu z własnej woli... A teraz trzeba się będzie postarać, żeby została nieco dłużej!

56

EMMA DARCY

Rosalie czuła się spięta. Wcale nie była przekonana, że dobrze zrobiła, przylatując na Tortolę, w dodatku prywat­ nym samolotem Adama. Ten mężczyzna zyskiwał nad nią przewagę... A teraz podchodził właśnie do samolotu z tym swoim charakterystycznym uśmiechem zdobywcy. Co też przyszło do głowy Rebel, że przy kimś takim można się czuć bezpiecznie? Nie, absolutnie nie można. To nie ten typ mężczyzny. Przeniosła spojrzenie na Cate i poczuła pewną ulgę. Cór­ ka Adama promiennie się uśmiechała. A skoro się uśmiecha, to może naprawdę cieszy się z wizyty swojej nowej cioci? Rosalie obejrzała się i odebrała neseser z rąk stewarda. - Dziękuję - powiedziała. - Dalej już sobie poradzę. Pakując się dzisiaj zabrała wystarczającą porcję drobiaz­ gów, aby jej wystarczyły na tydzień. Czy jednak da się tutaj tydzień wytrzymać? Podchodząc do Adama była prawie pewna, że się nie da. - Witamy na Tortoli - usłyszała jego głęboki, wibrujący głos. - Cieszę się, że przyjęłaś zaproszenie. - Adam sięgnął po neseser. Zdobyła się na swobodny uśmiech. - Witajcie. Z lotu ptaka ten wasz atol wygląda rzeczy­ wiście... bajkowo. - Bo tutaj jest bajkowo - odezwała się Cate. - Zwła­ szcza w naszej zatoczce, tam, gdzie stoi willa. - To brzmi obiecująco - Rosalie uścisnęła Cate. - Ro­ zumiem, że dobrze ci tutaj z tatusiem. - Dobrze? - zaśmiała się dziewczyna. - Bosko! To mo­ je najlepsze wakacje w życiu. - Całkiem nieźle się porozumiewamy. - Adam skinął głową. - Ale chodźmy już do dżipa - powiedział. - Stoi tam, w cieniu. Straszny dziś upał.

TAJEMNICZA

MODELKA

57

Ruszyli w stronę auta stojącego pod palmami, a Cate cały czas proponowała, żeby zrobili zaraz to czy owo, na przykład pojechali wzdłuż wybrzeża do Road Town i zjedli coś w re­ stauracji nad morzem, i potem przeszli się kolorową Main Street oraz zajrzeli do paru sklepów. A jeśli Rosalie zechce, to na­ stępnie pojadą przez Ridge Road do Cane Garden Bay, aby znowu wzdłuż wybrzeża dotrzeć do miejsca, gdzie stoi willa. - Catie, na wszystko się zgadzam... - uśmiechała się Rosalie, coraz przyjemniej zaskoczona gościnnym entuzja­ zmem dziewczynki. Cóż, Adam rzeczywiście chyba mówił prawdę, gdy za­ pewniał, dzwoniąc do Londynu, że na Tortolę zaprasza nie tylko on sam. Pojechali w stronę Road Town i w parę minut byli już w nadmorskiej restauracji, zamawiając lunch złożony z owoców morza, sałatek i napojów tropikalnych. Cate pa­ plała cały czas, opowiadając o tym, co robiła przez miesiąc na wyspie, jakie odbywała wędrówki, gdzie pływali z ta­ tusiem, co czytali, w jakie gry grali. Adam głównie słuchał, odprężony, od czasu do czasu wtrącając jakiś żart. Rosalie znów przyszło do głowy, że jest on podobny do Zachary'ego Lee - a to oznacza, że ma także zalety. Zarówno on, jak Zachary byli duzi, silni i przy tym łatwi w obejściu... Do tego przystojni. O tak, trzeba przyznać, że Adam Cazell jest przystojny. Po lunchu wybrali się na Main Street, według zapowiedzi Cate, wędrując od sklepiku do sklepiku, bawiąc się w tu­ rystów, podziwiając wyroby miejscowego rzemiosła, tkani­ ny, rzeźby, naszyjniki z muszelek, korale, naczynia. Rosalie dopiero teraz zauważyła, że Adam paraduje w malowanej ręcznie koszuli, takiej samej, jakie się tutaj sprzedaje.

58

EMMA DARCY

- Ładna - przyznała, zdejmując okulary przeciwsłone­ czne. - Wydajesz się w niej... jakiś mniej groźny. - Groźny? Ja groźny? - zdziwił się Adam. - Nigdy bym o sobie w ten sposób nie pomyślał. - A jednak... Mówi się wprawdzie, że nie szata zdobi człowieka. Ja uważam jednak, że ani zdobi, ani szpeci. - A, tu już się chętnie zgodzę - błysnął oczami Adam. - Również w odniesieniu do ciebie, Rosalie. Jestem pewien, że nic i nigdy nie byłoby w stanie oszpecić ciebie. Spuściła oczy. Sprytny komplemenciarz, pomyślała. Jed­ nak z tym Cazellem trzeba się mieć na baczności. Wrócili na parking przy restauracji, wsiedli do dżipa i ru­ szyli krętą drogą przez wzgórza na drugą stronę wyspy. Zjeż­ dżając po pochyłości ku wybrzeżu, minęli w pewnej chwili ogrodzenie i bramę z napisami. Do Rosalie dotarło, że kiedy Cate mówiła o „naszej zatoczce", miała na myśli realny stan posiadania. Adam był najwyraźniej właścicielem tego ka­ wałka raju na Tortoli. Sama willa też wydawała się godna uwagi. W istocie była rozczłonkowanym zespołem pawilonów na różnych pozio­ mach, powiązanych łącznikami, ze sztucznymi stawkami w pa­ tiach, okolonymi egzotyczną roślinnością. Umeblowaniu, prze­ ważnie trzcinowemu, towarzyszyło wyposażenie wnętrz utrzy­ mane w jasnych, wesołych kolorach. Całość emanowała na­ strojem sprzyjającym odpoczynkowi i odprężeniu. W głównym salonie na powitanie gościa pojawił się mistrz kuchni oraz trzy kreolskie pokojówki. Ciekawe, czy Adam dobrze im płaci, zastanowiła się Rosalie. Znała życie i wiedziała, jak się eksploatuje w różnych rejonach miej­ scową ludność. Sama nigdy nie korzystała z usług tych pro­ jektantów mody, którzy zatrudniali za półdarmo szwaczki z jakiejś Tajlandii, Chin, czy Burkina Fasso.

TAJEMNICZA

MODELKA

59

Zaprowadzono Rosalie do jej apartamentu. Tam rozpa­ kowała neseser, rozebrała się i wzięła prysznic. Potem opu­ ściła żaluzje w oknach i położyła się, aby nieco odpocząć. Długą drogę dziś odbyła. A co przyniesie wieczór? Co znów dla niej wymyślił Adam...? Zamknęła oczy i natychmiast zobaczyła w wyobraźni scenę, której tak się obawiała... Ba, strach: ale czy świat nie należy do odważnych? No właśnie. Może lepiej mieć to coś już za sobą. Jak długo można unikać mężczyzn. Kie­ dyś w końcu trzeba przejść wtajemniczenie... Obudziło ją pukanie do drzwi. - Zbliża się kolacja, panno James - zawołano z kory­ tarza. Z tonacji głosu i akcentu Rosalie szybko wywniosko­ wała, że musi to być jedna z tych kreolskich pokojówek. - Czy pani dołączy do panny Cate i pana Cazella? A może przynieść posiłek tutaj? - Nie, nie, dołączę do nich - odezwała się Rosalie. I dziękuję bardzo. - Wobec tego zapraszamy na werandę, panno James, o siódmej. - Jeszcze raz dziękuję. Rosalie przeciągnęła się. Spojrzała na zegarek. Do ko­ lacji było pół godziny. Blask między listwami żaluzji wy­ dawał się nie tak już jaskrawy. Wstała i szybko przejrzała to, co zawierał jej neseser. W czym należałoby wystąpić na tej werandzie? To znaczy przed Adamem? Kusić go specjalnie nie potrzeba, pomyślała i uśmiechnęła się ironicznie. A jednak... Bo może sygnały powinny być jednoznaczne? Skoro się na coś zdecydowała. Założę malajski sarong, postanowiła. A góra? Też będzie upinana, z półprzejrzystej żorżety, w tonacji brązów i zie­ leni. Pod spodem - żadnej bielizny. Zobaczymy, co z tego

60

EMMA DARCY

wyniknie. Na ramiona - szal, bo przy kolacji będzie prze­ cież... dziecko. Sięgnęła do włosów i rozplotła je, po czym odrzuciła w tył. Przeczesała je paroma długimi pociągnięciami szczot­ ki. Zajrzała do lustra. Przydałoby się muśnięcie warg szmin­ ką i odrobina zielonkawego cienia na powieki dla podkre­ ślenia barwy oczu... Na stopy Rosalie wsunęła sandałki o jednym pasku, ozdobionym szklanymi paciorkami w ko­ lorze bursztynu i szmaragdu. Po chwili ponownie zerknęła na zegarek i uznała, że już pora... Z bijącym sercem zamykała drzwi i ruszała w dro­ gę, która zaprowadzić ją miała chyba nie tylko na kolację. Cóż, ale jest to słuszna droga, upewniała samą siebie. Skoro Adam Cazell obudził w niej kobietę - owa kobieta miała już teraz wyraźną chęć na wypróbowanie swoich czarów. Całe dorosłe życie Rosalie przebiegało pod znakiem służenia potrzebującym. Teraz zaś czuła, że powinna zrobić coś na własny rachunek, dla siebie. A czym to się zakończy? Powodzeniem czy niepowo­ dzeniem?... Czymś dobrym, czy niedobrym? Któż to wie. Tak czy owak, od czegoś trzeba zacząć. Trzeba zacząć. Adam stał przy barierce werandy i dziwił się zawsze tej samej sztuczce natury, która tuż przed zachodem słońca roz­ tapia Unię horyzontu i sprawia, że niebo i morze zdają się przepływać jedno w drugie. Spojrzał na swego rolexa. Dochodziła siódma. Za chwilę zjawi się tu Rosalie i potoczy się dalej gra wymagająca... niezwykłej delikatności. Adam nigdy jeszcze nie czuł się do tego stopnia w defensywie. Cate jakby usłyszała myśli ojca. Podniosła głowę znad czytanej książki.

TAJEMNICZA

MODELKA

61

- Wiesz co, tato? - Odłożyła powieść i podeszła do ba­ rierki. - Zdaje mi się, że byłeś dziś jakby za bardzo wy­ cofany. - Wycofany? Co masz na myśli? - Nie udawaj - uśmiechnęła się Cate. - Jeśli panna Ja­ mes ma być twoją dziewczyną, musisz jej to jakoś zasyg­ nalizować. Adam z zaciekawieniem przyjrzał się swemu dziecku. Dziwne czasy, pomyślał. Oto trzynastolatka, w dodatku cór­ ka, instruuje swego jak najbardziej dorosłego ojca w spra­ wach flirtu. Pokręcił głową. - Ależ Rosalie wie, o co mi chodzi. Tylko że jest prze­ wrażliwiona na punkcie swej godności, a ja jej nie chcę obrazić. - Nie obrazisz jej - Cate wzruszyła ramionami z pewną siebie miną. - W końcu ona przyjechała do ciebie z własnej woli. - Do mnie? A nie do ciebie? - Tato, daj spokój! - prychnęła Cate. - I wiesz, co ci jeszcze powiem? Zniknę zaraz po kolacji, dobrze? Będzie wam łatwiej wyjaśnić sobie różne sprawy. Pójdę do siebie pooglądać telewizję. Adam w zakłopotaniu potarł koniuszek nosa. - Doceniam twoją dojrzałość... - O, widzisz! - ucieszyła się Cate. - Sprawiedliwie po­ wiedziałeś, tato. Bo ja naprawdę już od dawna nie jestem dzieckiem. W tej samej chwili otwarły się drzwi werandowe i uka­ zała się w nich Rosalie. - O rany! - zawołała po swojemu Cate. Także i Adam miał ochotę wyrazić zachwyt, zabrakło

62

EMMA DARCY

mu jednak słów. Widział oto przed sobą wcielenie egzotyki, wyspiarskie piękno, w sarongu, o smagłej cerze, kobietę jakby gdzieś tutaj urodzoną. Co za nadzwyczajny pomysł, to przebranie! Egzotyka i erotyka... Tak. Dotarło do Adama, że oto Rosalie daje mu sygnał: „Jestem gotowa". Nie do wiary, jak szybko do tego doszło. A więc jednak zdecydowała się. Niemniej dalszą grę wypadnie poprowadzić jemu, mężczyźnie. I robić to bardzo delikatnie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Sprzątnięto po kolacji. Na stole została tylko patera z owocami i serami oraz koszyczek krakersów. Cate, tak jak zapowiadała, poszła oglądać telewizję. Dziewczynom z obsługi Adam dał na dzisiejszy wieczór wolne. I teraz oto siedzieli na werandzie, Adam i Rosalie, cał­ kiem sami, sącząc półwytrawny tokaj i napawając się bal­ samicznym oddechem tropikalnego wieczoru. Na niebie królował księżyc w pełni w okoleniu jaskra­ wych gwiazd. W przylegającym do werandy ogrodzie ja­ rzyły się niskie lampiony. W oddali słychać było szum mor­ skich fal bijących o rafę. Bardzo to wszystko romantyczne, pomyślała Rosalie. Trzeba przyznać, że Adam Gazeli potrafi uwodzić; w każ­ dym razie nastrój, jaki stworzył dzisiaj, sprzyja leniwemu rozmarzeniu i zachęca do gry zmysłów. On sam też był zachęcający, w tej swojej luźnej, cienkiej koszuli bez kołnierzyka, rozpiętej na szerokiej piersi, z wyraźnie rysującymi się pod tkaniną mocnymi ramionami. A spodnie? Rosalie zerknęła tam, gdzie grzeczna panienka zwykle nie zerka. Męskość Adama zdawała się wezbrana pod bawełną w kolorze khaki, wezbrana i dostępna... Rosalie odwróciła oczy. Sięgnęła po swój kieliszek. - Często tu przyjeżdżasz? - zapytała. Poruszył brwiami. - Hm... Parę razy w roku. Wtedy, kiedy nie mogę już

64

EMMA DARCY

wytrzymać zwykłej wirówki interesów, kiedy zaczyna mi się wydawać, że grozi mi pracoholizm... Tutaj można się naprawdę odprężyć, zapomnieć o reszcie świata. - Czy to twoje ulubione miejsce? - Ulubione? Może i ulubione. Ale znam też inne piękne okolice. - Uśmiechnął się. - Jestem obieżyświatem, Rosalie. Podobnie jak ty. - Myślisz, że podobnie...? - przyjrzała się tokajowi pod światło. - Ja podróżuję, bo muszę, tak bym to ujęła. Skinął głową. - Rozumiem... Pomagasz w różnych miejscach dzie­ ciom. .. A ostatnio byłaś w Tajlandii? Ściągnęła, brwi zastanawiając się, co on może wiedzieć o jej pracy z dziećmi. Widział ją niby wśród sierot w Phnom Penh... Ale to chyba wszystko. Adam założył nogę na nogę. - O Tajlandii - przypomniał - mówiłaś sama dziś przy kolacji. Bo Cate cię pytała. - Aha, słusznie. No więc byłam tam między innymi z powodu brata, Josepha. Joseph prowadzi w Bangkoku szkołę dla sierot., On sam był sierotą, nim adoptowali go nasi rodzice. - Joseph z Tajlandii, Zuang Chi z Chin, Australijka Rebel, Zachary Lee z Ameryki... Może opowiedziałabyś mi także o pozostałych członkach twej rodziny? Rebel mówiła, że było was czternaścioro, a według Celeste pochodzicie z całego świata? Rosalie zawahała się. Nie miała specjalnej ochoty na tego rodzaju zwierzenia. Z drugiej strony nie wstydziła się prze­ cież rodu Jamesów. Wobec tego czemu nie miałaby odpo­ wiedzieć na pytanie Adama? - Tiffany Makana jest na przykład z Fidżi. Tiffany, je-

TAJEMNICZA MODELKA

65

dyna wśród nas, została adoptowana jako małe dziecko. Zo­ stała znaleziona na progu kościoła. A Carol Tay jest naj­ starsza. Ona i jej syn Alan pochodzą z Wietnamu. Suzanne Griffith przybyła z Kanady. Tom to australijski Aborygen. I ci wszyscy, wraz z Zacharym Lee, mieszkają w Australii. - W sumie - zastanowił się Adam - jest to dziewięć osób, jeśli dobrze liczę. - No tak. A teraz... Muhammad i Leah pochodzą z In­ dii. Oboje wrócili tam zresztą niedawno i pracują w Kal­ kucie. On jest lekarzem, a ona pielęgniarką. Shasti... Shasti urodziła się w Etiopii. Działa teraz w Afryce, pracuje dla UNICEF-u. Kim pochodzi z Korei, a mieszka obecnie w Hongkongu. - A ty sama? Jaki był twój los? - Ja? Ja jestem Filipinką. - Naprawdę? Nie wyglądasz na to. - A jednak - uśmiechnęła się Rosalie. - Tyle, że moja matka urodziła się w mieszanej rodzinie; jej ojciec był Ame­ rykaninem. - A twój ojciec? Wzruszyła ramionami. - Właściwie go nie znałam. Wiem tylko, że stacjonował w amerykańskiej bazie koło Manili. I że był wysoki. - Matka nie opowiadała ci o nim? - Prawie nic. Właściwie to nie zdążyła, bo wcześnie zmarła. - I co? I po jej śmierci adoptowali cię Jamesowie? Rosalie westchnęła. Milczała przez chwilę. - Słuchaj... A może teraz ty byś mi coś opowiedział o sobie - poprosiła. - O swojej rodzinie? - Moja rodzina składa się tylko z Cate. Rodziców już nie mam, nie żyją... Rodzeństwa też nie mam; byłem je-

66

EMMA DARCY

dynakiem. Dzieciństwo chyba miałem niezłe; chodziłem do dobrych szkół. Ale powiem ci, Rosalie - dodał i poszukał jej spojrzenia - że brakowało mi w domu ciepła. Czułem się nieraz jak kukułcze pisklę podrzucone do obcego gniaz­ da. Kukułcze pisklę... Rosalie przypomniała sobie nagle ich rozmowę w Davenport Hall i to, co wtedy pomyślała, a ra­ czej przeczuła w związku z Adamem, - A kiedy umarli twoi rodzice? - O, dawno temu. Kończyłem akurat studia. Skinęła głową. - Czyli że wszystko, co później osiągnąłeś, zawdzię­ czasz tylko sobie? Uśmiechnął się. - Może nie tak całkiem. Pomagali mi różni dobrzy lu­ dzie. Tak mniej więcej - znowu się uśmiechnął - jak tobie pomagała rodzina Jamesów. Ale prawdziwy napęd pochodzi zawsze z nas samych, prawda Rosalie? Taki napęd jest prze­ cież i w tobie. Serce w niej zabiło żywiej na te słowa, zrównujące ich oboje, słowa, którym trudno było zaprzeczyć. Jednak Ro­ salie w istocie nie chciała tego rodzaju bliskości z Adamem. Czy nie można osiągnąć celu czysto erotycznego bez aż takiej intymności? - Rozumiem, że nawiązujesz do mojej pracy z dziećmi. Rzeczywiście coś mnie do tego samo pcha... Ale mieliśmy mówić o tobie. Czy teraz, kiedy tyle osiągnąłeś, nie masz ochoty zwolnić tempa? Założyłeś wielką sieć lotniczą. I co dalej? Rosalie podniosła się ze swego wyplatanego fotela i, ge­ stykulując, zbliżyła się do barierki werandowej. Stanęła przy niej i wpatrzyła się w noc.

TAJEMNICZA MODELKA

67

- Mógłbyś zacząć korzystać z życia - rzuciła za siebie. - Ależ owszem, korzystam. Tylko że to nie wystarczy. - Podniósł się także i powoli ruszył w stronę Rosalie. — Człowiek ciągle chce coś tworzyć. No a ty - stanął przy niej - nie myślisz o tym, żeby zwolnić tempo? Przerwać te ciągłe podróże i osiąść gdzieś? Nie odpowiadała, a on milcząco pokiwał głową. - Widzisz Rosalie, oboje jesteśmy do siebie podobni. Wcale nie dogadzały jej te kolejne próby wykazania ja­ kiegoś „braterstwa losu". Zbliżenie - owszem, niech będzie, ale fizyczne. Na to czekała. Lecz pojednanie dusz? Z ja­ kiego powodu? Po co? Adam wyciągnął rękę i ujął jej dłoń. - Wiesz co, Rosalie? - powiedział. - Mam pomysł. Chodźmy teraz na mały spacer. Spojrzała zaskoczona. Spacer? On pociągnął ją za sobą i zanim zdążyła zaprotestować, byli już na ogrodowej dróżce prowadzącej ku plaży. Tutaj Rosalie zatrzymała się jednak. - Chwileczkę... Właściwie nie tego się spodziewałam. - Nie tego? Hm... A czy jest coś złego w spacerze? - Adamie, my nie jesteśmy... przyjaciółmi. - Spojrzała mu w oczy z zaczepką i zarazem wyrzutem. - Nie zapra­ szałeś mnie na Tortolę w celach koleżeńskich. - Masz rację - ścisnął jej dłoń. - Ale kochankowie też mogą się przyjaźnić. Zwłaszcza gdy łączy ich wiele wspól­ nego. - Czy przyjaźnisz się ze swymi wszystkimi byłymi ko­ chankami? - Żadna z nich nie była taka jak ty. - Daj spokój! - Wyrwała mu rękę. - Mówisz to pra­ wdopodobnie każdej...

68

EMMA DARCY

- Absolutnie nie - pokręcił głową. - To, co czuję względem ciebie, Rosalie, przydarza mi się pierwszy raz w życiu. - Nie czaruj. - Owinęła ramiona szalem i uśmiechnęła się ironicznie. - A wiesz co? Idź na ten spacer, jeśli musisz. Ale ja wracam. Przytrzymał ją, zanim zdążyła się ruszyć. - Czekaj, czekaj... - Ujął ją w talii i przyciągnął do sie­ bie. - Czyżbyś się nastawiła po prostu na seks ze mną? Dobrze zgaduję? Po to przyleciałaś na wyspę? W myślach odpowiedziała mu „tak", i nie tylko w my­ ślach, bo też jakby ciałem, które przenikała w tej chwili jego bliskość. - Dla mnie spotkanie z kobietą nigdy nie jest czymś wyłącznie fizycznym... - Adam zawiesił głos. - Ale, osta­ tecznie... Moglibyśmy i tego spróbować, jeśli chcesz. Spoglądała nań w milczeniu, zbyt skołowana, by cokol­ wiek odpowiedzieć. Zresztą, co miała powiedzieć, co wolno jej było powiedzieć? Że nie zamierza się przed nim otwierać, bo najważniejsze dla niej jest to, by nie dać się w życiu zaskoczyć i zranić? A gdyby tak wyrwać się teraz i uciec? No nie: na to jest chyba za późno. I rzeczywiście: Adam w tej samej chwili przygarnął ją z pasją i przywarł ustami do jej warg. Poczuła w sobie jego język i nie broniła mu siebie. Przylgnęła do niego, objęła go rękami za szyję i oboje nie odrywali się od siebie aż do utraty tchu. Szumiało mu w uszach; krew tętniła. Z całej siły pragnął ją posiąść tutaj, natychmiast. Wiedział jednak, że w ten spo­ sób wszystko by popsuł. Użyliby jedynie siebie nawzajem,

TAJEMNICZA MODELKA

69

a nie poznali. Tymczasem Adam bardzo chciał poznać Rosalie i pragnął dać się poznać. Lecz jak dokonać czegoś takiego? Ze sposobu, w jaki go całowała, wywnioskował, że jak już przypuszczał - niebywała rzecz! - Rosalie nie ma wię­ kszych doświadczeń erotycznych... Lecz to oznacza, że tym bardziej nie należy działać pochopnie. Odchylił głowę i uśmiechnął się. Musnął wargami jej powieki. Potem pogładził jej włosy, które połyskiwały w świetle księżyca. - Wiesz co, chodźmy jednak na ten spacer - poprosił. Tym razem nie zaprotestowała. Pozwoliła się objąć i po­ prowadzić dróżką w dół, ku plaży. Na chwilę przystanęli pod pachnącym migdałowcem. Adam uniósł głowę i pociągnął nosem. - Życie jest piękne, prawda? Rosalie uśmiechnęła się i przytuliła do Adama, chłonąc siłę i ciepło jego ciała. A jego nagle oświeciło, że chyba wie, jak mógłby trafić do niej. Jest przecież ta jej pasja dziecięca... A gdyby tak zapytać o jej własne plany ma­ cierzyńskie? - Rosalie - zajrzał jej w oczy - czy myślałaś już kiedyś o tym, żeby mieć własne dziecko? Mieć własne dziecko... Zadrżało w niej serce. I natychmiast coś się w niej zbun­ towało. - Za dużo jest dzieci na świecie, Adamie - odparła i po­ kręciła głową. - Hm, może i tak - zamruczał w odpowiedzi. - Ale jednak... Popatrz, jak bujna jest natura. Zwłaszcza tutaj, w tropikach. Czy w tobie nie odzywa się chęć włączenia

70

EMMA DARCY

się w jej rytm? Spójrz, wszystko tutaj kwitnie, wschodzi, owocuje... Uniosła dłoń i niespodzianie położyła mu ją na ustach. - Za dużo mówisz, Adamie. Lepiej byś coś zrobił;.. - Po czym sięgnęła do guziczków jego koszuli i jeden po drugim zaczęła odpinać. To był sygnał, zachęta, prawie wyzwanie, na które żaden mężczyzna nie mógł nie odpowiedzieć. I Adam pociągnął Rosalie ku sobie, po czym łagodnym gestem wsunął dłoń pod jej malajskie zawoje, znajdując pierś, niedużą, lecz krą­ głą jak księżyc nad ich głowami. Rosalie westchnęła i przylgnęła policzkiem do jego dło­ ni. Zamknęła oczy i pomyślała z ulgą, że nareszcie, że w końcu to zrobią i będzie miała z głowy ten cały kłopot za sobą... Ale dlaczego Adam wspominał coś o dziecku? Skąd ów nagły pomysł? Nie ma dziś zamiaru użyć gumo­ wego płaszczyka? Nie szkodzi, jej płodne dni skończyły się tydzień temu. Poddając się nowym pieszczotom, pomogła mu zdjąć swój szal i wiązaną bluzkę. Adam ściągnął też swoją ko­ szulę, pozwalając jej opaść na trawę. Oboje z Rosalie przy­ glądali się sobie przez chwilę w milczeniu. Rosalie nie była pewna, czy ten wielki i silny mężczyzna okaże się dla niej wystarczająco delikatny... - Aleś ty piękna! - Adam wyciągnął rękę i opuszkami pal­ ców dotykał jej szyi, ramion, sutek, brzucha, zapalając w niej płomyki podniecenia. - Oczywiście nieraz musiałaś takie sło­ wa słyszeć... W końcu bycie piękną jest twoim zawodem. Znów położyła mu dłoń na ustach. Potem pocałowała go szybko i sięgnęła do paska jego spodni. Poszedł za jej gestem - i po chwili był już całkiem rozebrany. - Teraz kolej na ciebie - szepnął.

TAJEMNICZA MODELKA

71

Rosalie wprawnie odmotała wiązanie swego sarongu. Tkanina spłynęła w dół. Uśmiechnął się do niej. - Masz ciało stworzone dla mężczyzny... - Obiema dłońmi nakrył jej piersi. Po chwili je odsłonił. Kciukami potarł sutki, które od razu stwardniały. - A te dwie - zajrzał Rosalie w oczy - są po to, żeby je ssały twoje dzieci... Na pewno twoje mleko będzie pyszne. - Nachylił się i każ­ dą z brodawek chwilę smakował. Chciała objąć jego głowę, chciała więcej tej pieszczoty, a zarazem mniej słów, których treści nie przyjmowała do wiadomości. Tymczasem on się wyprostował. - Chodź - powiedział. - Umośćmy sobie gniazdko na trawie. - Zaczaj zbierać porozrzucaną garderobę. Potem cofnął się kilka kroków pod migdałowiec i tam, razem z Ro­ salie, urządzili sobie wygodne leże. Położyli się na nim, ona z drżeniem, on zaś z taką miną, jakby noce nago, pod gwiazdami, były dlań rzeczą zwykłą. Jakby był Adamem z raju, człowiekiem, który w ogóle nie zna wstydu, bo żyje ze swoją daną mu przez Boga Ewą. I Adam zaczął całować swoją Ewę, a rozpoczął od jej brzucha. Całował i chuchał, jakby odprawiając czary wokół tej kołyski przyszłego życia, życia, na którego spłodzenie naprawdę miał wielką chęć... Następnie powędrował ustami w dół, wzdłuż nóg aż do ślicznych stóp Rosalie, która wciąż nie zdjęła sandałków. Ona wzdychała i prężyła się, obej­ mując udami jego biodra. Z oddali szumiało morze; koncertowały nocne ptaki. Mrugały gwiazdy. Pachniało... Cała natura zdawała się współdziałać z nimi, wydawała się wielkim łonem przygo­ towanym na to spotkanie dwojga spragnionych siebie ludzi.

72

EMMA DARCY

I spotkali się: Adam objął Rosalie i nagle posadził ją na sobie. Dłońmi pieścił jej piersi i zachęcał, coraz bardziej podnieconą, aby sama dokonała tego, do czego przecież zmierzała, żeby to dla siebie odkryła. Zaczęła, bardzo pomału, nawlekać się na niego, świado­ ma, że za chwilę pojawi się ból, którego jej dziewiczość w żaden sposób nie uniknie. I pojawił się ból - ale jakiś nieważny; Rosalie z jękiem rozkoszy, zmieszanej z tym bólem, cała się wypełniła Ada­ mem i opadła na jego pierś, ni to śmiejąc się, ni szlochając. Obrócił się razem z nią wokół własnej osi i, przejmując aktywność, podjął zaczęte przez nią dzieło. Zasugerował jej delikatny, nie za szybki, wspólny rytm. Zaufała mu i niczym w transie zmierzała do nieznanej dotąd krainy... Do której dotarli prawie razem, poddając się jedno drugiemu, aby zwy­ ciężyć, przeżyć uniesienie, o jakim Rosalie nie miała dotąd pojęcia. Leżała potem oszołomiona, wypełniona nim i całym światem, którego pulsy, odgłosy i zapachy znowu nią za­ władnęły, zajmując jakby miejsce tego mężczyzny. Mężczy­ zny, który przed chwilą wydawał się jej jedynym celem na świecie. Jedynym celem?... Jak to możliwe, pomyślała Rosalie. Przecież jeszcze podczas kolacji, jeszcze na spacerze, nie czuła się z Adamem nawet zaprzyjaźniona. Wyraźnie mu powiedziała, że nie są przyjaciółmi. A teraz...?

ROZDZIAŁ ÓSMY

Adamowi nie chciało się myśleć... Pragnął tylko być przy niej, przy tym rajskim ptaku, niezwykłej dziewczynie, we wspólnym gnieździe. Chciał śnić sen nocy letniej - pod gwiazdami, w rajskim ogrodzie, nad brzegiem ciepłego morza. Jednak pojawiły się też niepokojące myśli. Jak to mo­ żliwe, pytało coś w głębi Adama, że ta piękność nad pięknościami akurat jemu zechciała ofiarować swą niewinność? Czy miało to dla niej istotne znaczenie? A może po prostu uznała, że już pora, i po prostu padło na niego? Z tego, co mówiła wieczorem, wynikałoby, że zachodzi dokładnie ten wypadek... Ba, zachodzi i nie zachodzi. Bo jednak łączy ich oboje coś szczególnego, ta kobieta opiera mu się, lecz zarazem coś ją do niego ciągnie. Daje się to wyczuć. Nie wszystko można zracjonalizować - działa tu zapewne chemia, której ona nie umie się przeciwstawić. Spojrzał na Rosalie. A więc to był jej pierwszy raz... - Jak się czujesz? - zapytał. Uniósł się na łokciu i zaj­ rzał jej w oczy. Wiedział, że przeżyła rozkosz, ale pragnął być dla niej cały czas czuły, chciał być pewny, że wszystko jest dobrze. Uśmiechnął się. - Dlaczego mi nie powiedzia­ łaś, że to twój pierwszy raz? Westchnęła i pokręciła głową, jakby chcąc zaprzeczyć tej sugestii.

74

EMMA DARCY

Odczekał chwilę i pocałował ją w czubek nosa. - Nie kręć głową. Nie jestem głupi, Rosalie. Stoczyli­ śmy... krwawą potyczkę. - Znowu się uśmiechnął. Zamknęła oczy i wzruszyła ramionami. - Czy to taka wielka rzecz, Adamie? Nie chciałam z te­ go robić problemu. - Spojrzała na niego. - Pragnęłam, że­ byś mnie wziął jak którąkolwiek ze swoich kobiet. - Którąkolwiek? Ależ ty nie jesteś „którakolwiek"! Uśmiechnęła się. - Podobno w nocy wszystkie koty są czarne. - Być może dla tych, co niedowidzą. - Ale to przecież zawsze taki sam... taki sam akt. - O nie! Jest inny z każdą osobą. Ściśle zależy od tego, co czujesz względem kogoś... Nie było wcale przesądzone - dodał z nagłą pewnością - że ty wybierzesz właśnie mnie na swój pierwszy raz. Chwilę jakby walczyła z sobą, nim odpowiedziała. - Rebel mówiła... mówiła, że z tobą będę bezpieczna. „Bezpieczna"... Adam intuicyjnie odgadł, że słowem tym Rosalie dotknęła czegoś dla siebie bardzo ważnego. I że „bezpieczeństwo" jest może w ogóle kluczem do ich wza­ jemnej relacji. Postanowił to zapamiętać. - Powiedz mi... - zawiesił głos."- Powiedz, czy cię nie bolało? - Niespecjalnie - uśmiechnęła się. - Raczej... było to niezwykle przeżycie, Adamie. Pewien nacisk, z jakim wymówiła jego imię, znów dał mu do myślenia. A więc może jest dla niej jednak kimś szczególnie ważnym? Przynajmniej ważnym kochankiem... Bo pierwszym. I oby równocześnie ostatnim, podszepnęło mu serce. Rosalie niespodziewanie uścisnęła jego ramię.

TAJEMNICZA

MODELKA

75

- Dziękuję ci - powiedziała. - Dałeś mi o wiele wię­ cej... niż się spodziewałam. Przyjrzał jej się. Po chwili odczuł zaniepokojenie. Bo cóż to znaczy „dziękuję"? Można by to słowo odczytać jako wstęp do pożegnania. „Dziękuję panu i do widzenia". Nie... na coś takiego nie wolno jej pozwolić. Trzeba coś zrobić, żeby zechciała zostać i żeby po tym jej pier­ wszym razie nabrała chęci na następne - z nim, i tylko z nim. Zaczął się podnosić, wyciągając rękę do Rosalie. - Chodź - powiedział. - Przerwaliśmy przecież nasz spacer w połowie. Pójdziemy dalej. Do morza jest jeszcze kawałek... Rosalie nie wierzyła samej sobie, że to robi... Że oto wędruje naga obok nagiego mężczyzny. A było to doświad­ czenie bardzo wyzwalające. I znów trudno było nie pomy­ śleć, że cofnął się czas, że oto jakiś Adam i jego Ewa są ponownie w swoim raju. Spoglądała ku gwiazdom, czuła piasek plaży pod sto­ pami, jej skórę pieścił ciepły wietrzyk. Pachniało morze, a od strony lądu - egzotyczne rośliny... Serce i umysł go­ towe były uwierzyć, że możliwy jest nowy Początek, że świat jest dobry i niewinny. - Nie - powiedziała głośno, kręcąc głową. - To wszy­ stko jest snem, to nie dzieje się naprawdę. - Jak to nie! - Ujął jej dłoń. - Co ty mówisz, Rosalie? Uszczypnij się, jeśli nie wierzysz sama sobie. To nie jest sen. Weszli po kostki do wody i przystanęli. Daleko słychać było szum przyboju, uderzającego w rafę. - To nie sen - powtórzył Adam. - Świat jest piękny...

76

EMMA DARCY

Nawet jeśli miałby trwać to tylko chwilę. Lecz warto żyć chwilą. Żyć chwilą... Dlaczego nie, pomyślała Rosalie. Może warto dać się skusić i ponieść emocjom? Zapomnijmy o re­ aliach cywilizacji, niechaj trwa ta rajska, niezwykła rzeczy­ wistość. - Chciałabym popływać - powiedziała. - Świetnie - ucieszył się Adam. - W takim razie po­ pływajmy. Weszli głębiej do wody. - Ale nie ma tu rekinów, prawda? - zapytała Rosalie. - Nie ma rekinów, nie ma piranii, nie ma żadnych ludojadów. Chodź - pociągnął ją za rękę. Zaczęli płynąć na plecach, obserwując niesamowite bogactwo nieba. Gwiazdy w miastach bywają prawie niedostrzegalne. Tu zaś konstelacje były tak jaskrawe, światła reklam. I przy tym zdawały się być na wyciągnięcie ręki. - Niebywałe - powiedziała Rosalie. - No niebywałe. - To niebo, prawda? - podchwycił Adam. Płynęli nadal wzdłuż brzegu. Jedyne światła na ziemi, jakie można było dostrzec, płonęły w ogrodzie przy willi Adama, i w samym domu, coraz odleglejszym. - Hej, Adam, może już wracajmy! - zawołała Rosalie. - Za chwilę tak się oddalimy od cywilizacji, że możemy do niej zgubić drogę... Adam zaśmiał się. - Kto wie, kto wie... Rosalie spróbowała stanąć w wodzie i, o dziwo, udało jej się to. Widocznie zatoczka, w której pływali, nie była głęboka. Odrzuciła swe długie, ciężkie od wody włosy na plecy. Zauważyła spojrzenie Adama.

TAJEMNICZA MODELKA

77

- Co takiego? - zapytała. - To nie ta sama kobieta, któ­ rą zobaczyłeś wtedy, w operze nowojorskiej, prawda? Uśmiechnął się. - Sto razy wolę cię taką jak teraz... Bez zbroi. - Bez zbroi? Więc wydawałam ci się jakaś opancerzona? Ważąc odpowiedź, przechylał głowę z prawa na lewo. - W każdym razie wydawałaś się trudno dostępna. - No a teraz...? - Teraz... - zawahał się. I zamiast dokończyć zdania, zbliżył się, objął ją i wraz z nią położył się na wodzie, wcią­ gając Rosalie na siebie. Zaczął płynąć, holując ją, niczym ratownik. - Hej - zaprotestowała. - Ja jeszcze nie tonę, nie mu­ sisz się ze mną tak cackać. - Ale ja bardzo chcę się z tobą cackać - wykrztusił, dła­ wiony przez wodę, zalewającą mu usta. - Teraz i zawsze i na wieki wieków amen. Nie wiedziała, co on chce przez to powiedzieć. Lecz jakoś przyjemnie było jej w objęciach tego mężczyzny. Mężczyzny, który dopiero co uczynił z niej prawdziwą ko­ bietę. A uczynił to w sposób delikatny, właściwie pozwa­ lając jej samej działać... Może świat nie jest aż tak zły, pomyślała Rosalie. Męska agresja, którą poznała w dzie­ ciństwie, nie jest przecież jedynym możliwym sposobem kontaktu obu płci. No skądże, to nonsens. I dalej pozwalała się unosić swemu Adamowi, wielkiemu i silnemu, łagodnemu... Wielkiemu, silnemu i łagodnemu jak jej brat, Zachary Lee. I podobało jej się to wspólne płynięcie; z zaufaniem opierała się brzuchem o brzuch Adama, ocierała się udami o jego uda. W ten sposób wrócili do miejsca, gdzie zaczęli kąpiel.

78

EMMA DARCY

- Hop! - powiedział Adam. - A teraz łapiemy grunt. Woda sięgała tutaj Rosalie prawie pod brodę. Instynktownie złapała się szyi swego ratownika. On uśmiechnął się. - Nazywali cię aniołem w Phnom Penh - powiedział. - W Nowym Jorku wyglądałaś jak królowa. A teraz wy­ dajesz mi się jakąś mitologiczną, morską syreną. - Z tych syren, co to wabiły i gubiły mężczyzn? Zaśmiał się. - Czy ja wiem?... Zawsze możesz mi darować życie. - Dobrze, daruję - zgodziła się szybko. - Mogłabyś być też moją Złotą Rybką... - podjął Adam. - A wtedy ja miałby trzy życzenia. - Ho, ho! Aż trzy? - W bajce były trzy... Ale dobrze, niech będzie tylko jedno. Pocałuj mnie, Rosalie. Zmarszczyła czoło, udając, że się namyśla. - No zgoda, pocałuję cię - powiedziała. - Ale musisz zamknąć oczy. Skinął głową i zacisnął powieki. Rosalie musnęła jego wargi swoimi. Wyczuła smak soli i zlizała tę sól. Następnie język jej wślizgnął się głębiej, napotykając język Adama, gotów do powitań. I zaczął się taniec obu języków, również oddechów, dwa słodkie otwar­ cia i dwie inwazje, przyjazne, namiętne... Bywają na świe­ cie i takie inwazje. Rosalie oderwała się na chwilę od Adama, szybko od­ dychając. Tętniło jej w skroniach. Serce waliło. Dlaczego to wszystko jest takie przyjemne...? On tymczasem schylił się, chwycił oburącz jej uda i uniósł ją do góry. - Opleć się wokół mnie - zamruczał. - W ten sposób będziemy równego wzrostu.

TAJEMNICZA

MODELKA

79

Ledwie to zrobiła, przywarł znów do jej ust i zaczęli się sobą znowu żywić, na czym nie skończyło się jednak, bo wkrótce Rosalie poczuła, że męskość Adama szuka jej żeńskości i - znajduje ją. - Można? - Jego oczy poszukały jej oczu. - Ach, można, można! - zaśpiewała prawie. Puściła je­ go szyję i połączona z nim odchyliła się do tyłu, kładąc się skosem na wodzie, śmiejąc się do gwiazd, które też zdawały się do niej uśmiechać. Jak wspaniale jest mieć go w sobie, myślała, nie myśląc, Rosalie. Jak wspaniale... Dotąd zawsze była przekonana, że cała moc jest po stro­ nie mężczyzn, moc, której używają, aby zniewolić kobietę, podporządkować ją sobie. A oto jak błyskawica olśniło ją, że możliwa jest też inna prawda, zwłaszcza tam, gdzie rządzi seks... Bo oto ona, krucha, słaba, ma w sobie tego wiel­ kiego, silnego mężczyznę, uwięziła go - zresztą na jego własne życzenie. Gości go i więzi... I obojgu jest im z tym bardzo dobrze. Zaczęła się kołysać z boku na bok, nie zwalniając uchwytu nóg. Trochę ją szczypała ta słona woda morska, ale co znaczy odrobina soli, gdy cała potrawa na tym zy­ skuje! Adam włączył się w jej rytm, gładząc jej brzuch i piersi. Pod jego rękami czuła się coraz lepiej wyrzeźbiona i dopiero teraz naprawdę piękna! On ją rzeźbił całym sobą... Uniosła się, objęła Adama za szyję i, nie przerywając wspól­ nego tańca, poszukała ust i oddechu, z którym też pragnęła się kochać. Księżyc, co ledwie wschodził nad palmami, gdy opusz­ czali dom po kolacji, teraz dosięgał zenitu. I razem z nim Adam i Rosalie też sięgli zenitu. - Osłabiłaś mnie - zamruczał Adam, gdy ustały ostate-

80

EMMA DARCY

czne pulsowania ich wspólnej rozkoszy. - Wracajmy może pod nasz migdałowiec. Położyli się oboje na wodzie i płynęli chwilę na plecach. Potem wstali i potonęli do brzegu, a następnie zaś, objęci, poszli ścieżką w stronę ogrodu. A ciepły wietrzyk natych­ miast osuszył ich ciała. Odnaleźli swoje gniazdo ze zrzuconych ubrań. Adam sięg­ nął do gałęzi migdałowca i zerwał garść kwiatów. Obsypał nimi siedzącą Rosalie. Potem przyklęknął i zaczął delikatnie rozcierać na jej ramionach czerwone płatki. Uniósł się słodki, porywający zapach skomponowany z tego, co urodziło drze­ wo, co było młodą kobietą oraz całą tą nocą naokoło. - Och Adamie, Adamie... - westchnęła Rosalie. Poło­ żyła się i przeciągnęła, jak po długim śnie. - A więc to wszystko dzieje się rzeczywistości? Naprawdę? - Prawdziwe jest to, co się sprawdza - szepnął Adam. - A czy my się tutaj nie sprawdzamy? Uśmiechnęła się do niego. On ma rację. Coś tu się cały czas sprawdza, coś spełnia -jakieś jej pradawne, nieuchwyt­ ne marzenie... Marzenie o tym, żeby się urodzić jeszcze raz na tym świecie. Na świecie poprawionym, niekoniecznie „nowym i wspaniałym", ale jednak - dobrym?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Cate jadła już śniadanie, gdy wreszcie Adam pojawił się na werandzie, tam, gdzie zwykle jadali. Jedna z pokojówek zdążyła go uprzedzić, że panna James wciąż jeszcze nie wstała. Nie namówił jej tej nocy na wspólną sypialnię; Rosalie uparła się, że na razie będzie mieszkała sama, w swoim apartamencie. Dla Adama nie było jasne, czy to oznacza, że ona jednak traktuje to, co zaszło między nimi, jako rzecz mało istotną? Nieważną? Ale dlaczego mało istotną, zastanowił się. Czyż nie dał jej okazji do upewnienia się, że to, co razem przeżywali, jest jak najbardziej sensowne? Niemniej ta kobieta woli być „na razie" sama... Co się tu dzieje, dlaczego tak jest? Pytanie to nie dawało mu spokoju. Czy wszystko, co się tu dzieje, jest dla niej tylko prze­ mijającą przygodą i wstępem do pożegnania? A może Ro­ salie chce być dyskretna z uwagi na Cate? Albo po prostu nie jest przyzwyczajona do sypiania w jednym łóżku z męż­ czyzną, budzenia się z nim i tak dalej? Jedno wiedział: że będzie się męczył, dopóki jej znowu nie ujrzy, nie zajrzy jej w oczy, nie przekona się, co zostało z ich wczorajszego, intymnego sam na sam. - Cześć tato! - odezwała się Cate. Uniósł rękę w powitalnym geście i przymusił się do uśmiechu. Bo przecież dobrze jest mieć rano dla dziecka rozjaśnioną twarz.

82

EMMA DARCY

- No i jak wam się spało - podjęła Cate. - A gdzież to Rosalie? - Zdaje się, że jeszcze nie wstała. - „Zdaje się"? Dlaczego „zdaje się"? To wyście nie byli razem? - Ależ ty jesteś dociekliwa, córko... Trochę więcej dys­ krecji. Cate wzruszyła ramionami. - Dyskrecja... To coś nowego u ciebie, tatusiu... Co podniosła głowę. - Jakaś klęska? Pogroził jej palcem. - Cate, nie wtrącaj się. - Dotąd twoje kobiety bez problemów spały z tobą. Nieznośne dziecko, pomyślał. Co za pokolenie... Te na­ stolatki za dużo wiedzą, słyszą, oglądają... Córka chce ja­ kiejś kawy na ławę, gdy tymczasem jego historia z Rosalie jest taka skomplikowana, romantyczna. - Mówiłem ci - Adam sięgnął po dzbanek z sokiem jabłkowym - że panna James to trudna osoba. Cate spod oka zerknęła na ojca. - Ale czy ona... dała ci po prostu kosza? Nie masz już szans? - Jezus, Maria, dziecko! Panna Rosalie jest przede wszy­ stkim naszym gościem. Wypada nam się do niej dostoso­ wywać. - Powiedziawszy to, Adam przesunął trzcinowy fo­ tel i zajął swe zwykłe miejsce przy stole. Uniósł szklankę z sokiem pod światło, obejrzał, potem zamoczył w niej usta. Cate z westchnieniem wróciła do swego talerza z owsianką. Zaatakowała płatki ze znaczną energią, znamio­ nującą rozdrażnienie. Najwyraźniej nie była zadowolona z ojca. On sam też nie był z siebie zadowolony. Owszem, niby

TAJEMNICZA

MODELKA

83

sprostał wczoraj wyzwaniu, jakim była dla niego ta piękna kobieta, ale sprostał tylko jako... mężczyzna. A jako czło­ wiek? Czy uda mu się pogłębić związek z tą, która mu tak zawróciła w głowie? Czy poruszy w Rosalie strunę serca i duszy? - Widzisz Cate... - Adam odstawił sok. - Nie zawsze udaje nam się osiągnąć to, czego pragniemy. Dziewczyna rzuciła łyżkę na stół. - Nie rozumiem, co ona może mieć przeciwko tobie!... Jesteś bogaty. Wszystko możesz jej dać. Jak na faceta w twoim wieku jesteś w świetnej formie. - Cate założyła kosmyk włosów za ucho. - Przystojny jesteś... - urwała i kiwnęła głową. - Nawet moje koleżanki w szkole uwa­ żają, że jesteś seksowny. - Seks to nie wszystko, podobnie jak bogactwo. - Adam pokręcił głową. Czyżby jego córka jeszcze o tym nie wie­ działa? - Masz trzynaście lat, Cate. Czy mama rozmawiała już z tobą o chłopcach? Dziewczynka parsknęła. Odsunęła swój fotel i założyła nogę na nogę. - Tato, nie jestem dzieckiem! - Może i nie jesteś. Ale musisz się jeszcze nauczyć, co naprawdę liczy się w życiu człowieka, a tym czymś jest wartość wewnętrzna. Chłopaka, który by mówił tylko o se­ ksie czy pieniądzach, omijaj zawsze z daleka. Cate zastanawiała się przez moment. - No dobrze - skinęła głową. - Ale jak z Rosalie? Spo­ dobała ci się właśnie od środka? Nie z zewnątrz? - I zewnętrznie, i „od środka" - uśmiechnął się Adam. - Ona ma wielkie serce. Jest idealistką. Słyszałaś chyba, że się opiekuje sierotami... - A ty sam?

84

EMMA DARCY

- Co ja? W oczach Cate zabłysła przekora. - Na czym polegała twoja wartość wewnętrzna? - Córko, jak śmiesz! - pogroził jej żartobliwie palcem. - Lepiej już wracaj do jedzenia. Posłusznie sięgnęła po łyżkę. Oblizała ją. - Tato - przysunęła się do stołu. - A co dzisiaj...? Jak umawiamy się na dzisiaj? Mam was zostawić samych? - Dlaczego samych? - Mogłabym gdzieś pojechać na rowerze... - Rower nie jest zabroniony. Ale nie musisz nas zosta­ wiać samych. Cate zanurzyła łyżkę w owsiance. - Mimo wszystko chciałabym, żeby wam się udało. Wyciągnął rękę i pogładził ramię dziewczynki. - A ja bym chciał, żebyś ty, córeczko nie musiała się już nigdy czuć odepchnięta. Dlatego nie jedź na tym ro­ werze. Wiesz, ty i ja, Cate... w ogóle ty jesteś najważniej­ sza. Ojciec i córka stanowią zespół. No jak, sztama? Cate rozjaśniła się na te słowa. Adam zaś jeszcze raz upewnił się w swym sumieniu, że naprawdę za mało czasu poświęcał przez ubiegłe lata swojej małej. A to, że teraz spędza z nią wakacje, jest może dobre, lecz nadal niewy­ starczające. Nie wolno mu się skupiać tylko na pannie Ja­ mes... Zresztą samej Rosalie by się to nie podobało. - Chyba wiesz, co robisz, tato - Cate uniosła łyżkę do ust. - A ja się dostosuję. „Wiesz co robisz"... ba, lecz Adam wcale nie był pewien, czy tak do końca wie, co robi w odniesieniu do Rosalie James. Bardzo mu zależało na tej kobiecie - ale kim jest na dobrą sprawę Rosalie? Wydawała się skomplikowana i ta­ jemnicza... Zdążył się dowiedzieć, że urodziła się na Fili-

TAJEMNICZA MODELKA

85

pinach, z pary mieszanej i że została sierotą w wieku sied­ miu lat. Adoptowała ją rodzina Jamesów, ratując od złego losu. I co dalej...? Dalej było już chyba nieźle, spokojnie rosła i dojrzewała, uczyła się, zdobywała zawód, wspinała się po szczeblach kariery międzynarodowej modelki. Obecnie niemal wszy­ stkie swe zarobki wydaje na opiekę nad sierotami. Lecz aż do wczoraj - dziwna rzecz - unikała bliższego kontaktu z mężczyznami... Dlaczego unikała? Bo nie czuła się z nimi bezpieczna? Erotycznie bezpieczna? Lecz to sugerowałoby, rozważał dalej Adam, jakiś... dawny uraz? Może z czasów, gdy była jeszcze bezdomnym dzieckiem? „Wolałabym tego wszystkiego nie wspominać" Tak się jakoś niedawno wyraziła... Cóż, chyba jednak nie zgwałcono jej...? Bo aż do wczoraj jej niewinność pozo­ stawała nienaruszona. Poczucie bezpieczeństwa... Dlaczego to jest dla niej ta­ kie ważne? A mnie się z początku bała, nazywała mnie playboyem. Ba, uśmiechnął się do siebie, może i było się nawet kimś takim... Ale na pewno się nim nie będzie w stosunku do niej, do Rosalie James. Z zamyślenia wyrwał go odgłos lekkich kroków, dobie­ gających z korytarzyka łączącego willę z werandą. Nadzieja i zwątpienie razem natarły na Adama. A więc zaraz zobaczy swoją piękność, lecz co dalej? Pojawiła się w tej samej spódnicy w grochy co wczoraj, kiedy wysiadała z samolotu, i w tych samych sandałach, tylko bluzkę miała inną - białą, bez rękawów, z wiotką fal­ banką zdobiącą trójkątnie wycięty dekolt.

86

EMMA DARCY

Czytelny sygnał, pomyślał Adam. Ma to być niewąt­ pliwie strój pożegnalny, podróżny... A więc nacieszyła się już Tortolą, nim samym i Cate. Przybyła do nich, stwierdziła, że córka i ojciec żyją ze sobą w zgodzie, a te­ raz pora na odjazd. Co robić? Jak ją mimo wszystko za­ trzymać? Napięcie w Rosalie jeszcze bardziej wzrosło, gdy ujrza­ ła, jak Adam podnosi się na jej widok z werandowego fotela. Był, stosownie do upału tropikalnego poranka, w samych szortach, cały w glorii swej męskości, na co nie umiała nie zareagować, zwłaszcza że całą sobą jeszcze pamiętała ich wczorajsze intymne sam na sam. A już szczególnie zmieszał ją jego uśmiech - uśmiech, którym Adam sygnalizował jej, że i on dobrze pamięta, co razem przeżyli. - Dzień dobry - uniósł rękę, podczas gdy ona starała się opanować chęć natychmiastowego zakomunikowania mu swego zamiaru opuszczenia Tortoli. Od rana wahała się, rozważała różne za i przeciw, lecz w końcu uznała, że nie ma powodu, by pozostawać dłużej. Osiągnęła swój cel i Adam chyba też. Byli ze sobą... Lecz na głębszy związek z jakimkolwiek mężczyzną nie miała ochoty. Jakkolwiek przestała się bać seksu dzięki dobremu nauczycielowi, nie miała jednak ochoty na głębszy związek intymny, bo w ogóle jej życie osobiste nie było dla niej najważniejsze. Ważne było jak zawsze ratowanie sierot: to było jej posłannictwo. - Cze-eść! - zaśpiewała Cate znad swego talerza, od­ rywając uwagę Rosalie od Adama. - Jak się spało? - Dziękuję, chyba nieźle. - Rosalie spojrzała na dziew­ czynkę i nagle uprzytomniła sobie, że Cate może przeżyć

TAJEMNICZA MODELKA

87

rozczarowanie z powodu jej nagłego wyjazdu. Do licha, o tym nie pomyślała... - Tata też jeszcze nie jadł - Cate odsunęła swój talerz. - Mogłabym pójść teraz do kuchni i zamówić dla was jakieś jajka na bekonie. - Świetnie - ucieszył się Adam. Rosalie potarła palcem grzbiet nosa. Klasyczne angiel­ skie śniadanie... Kusząca propozycja, choć ona, modelka, nie powinna prawdopodobnie odstępować od swojej profe­ sjonalnej diety. - Ale ja... - zawiesiła głos - j a poproszę jajka smażone bez tłuszczu. - Oczywiście - zgodziła się Cate. - Bez tłuszczu, to jas­ ne. - Wzięła swój talerz, wstała od stołu i od razu ruszyła do kuchni. -. Soku? - Adam podszedł do niskiego kredensu, na któ­ rym stało kilka szklanek wokół dzbanka. - Mamy tu ana­ nasowy. - Uhm, dzięki - odpowiedziała Rosalie, nagle rozdwo­ jona w swych pragnieniach. Zjeść śniadanie i zostać?... Czy jednak wytrwać przy zamiarze wyjazdu? - Wiesz, Cate zaczęła dbać o figurę - powiedział Adam, stawiając przed Rosalie szklankę z sokiem i odsuwając dla niej fotel. - Ale ta dbałość polega głównie na tym, że moje dziecko się odchudza. - Cóż, otyłość nie pomaga w życiu nastolatkom... Tyl­ ko że twoja córka - zreflektowała się Rosalie - nie jest prze­ cież gruba? - No właśnie. Dlatego zacząłem się martwić. Rosalie ściągnęła brwi. - Sądzisz, że to ma jakieś podłoże psychiczne? - Kto wie. Ale poza tym są te wszystkie wzorce. Szczu-

88

EMMA DARCY

płe modelki... - uśmiechnął się do Rosalie. - Lalka Bar­ bie... Zwróć uwagę, że kłopoty z anoreksją miewają raczej dziewczyny niż chłopcy. Bo chłopcy nie bawią się lalkami. - Anoreksja? E, chyba przesadzasz. Zauważyłam wczo­ raj, i zresztą też dziś, że Cate ma całkiem niezły apetyt. - Apetyt! Mnie moja córka wydaje się chuda, jak na jej wiek. - Chuda jak na jej wiek? Może ona po prostu teraz szybko rośnie... Poza tym nie jest wcale chuda, najwyżej szczupła. Adam przysunął sobie fotel i także usiadł. - Dziś zjadła tylko owsiankę. I trochę sałatki. To mało jak na nią. Kiedyś potrafiła spałaszować na śniadanie kopiasty talerz frytek ze smażoną rybą. Rosalie ułożyła usta jak do gwizdnięcia i poruszyła brwiami. Adam zaś ciągnął dalej. - Przy obiedzie wczoraj nie tknęła deseru... - A, rzeczywiście. Tak było. - No widzisz! Słuchaj, Rosalie. Miałbym do ciebie prośbę: porozmawiaj trochę o odchudzaniu z moją małą, dobrze? Zawahała się, lecz po chwili skinęła głową. Pomyślała przy tym, jaki dziwny jest świat. Mnóstwo dzieci na nim głoduje, ale z jakże różnych powodów, te z nadmiaru je­ dzenia, tamte z braku. Wypiła łyk soku. - A rozmawiałeś już o tym z jej matką, Adamie? - Porozmawiam. Bo ja te wszystkie obserwacje poro­ biłem dopiero tutaj, na Tortoli. Jednak po Sarah nie spo­ dziewam się niczego specjalnego. Pewnie zechce tylko na­ trzeć uszu córce. A dziecku potrzeba czegoś więcej. Przy­ dałby się jakiś dobry wzór. - Nachylił się nad stołem. - Ty

TAJEMNICZA

MODELKA

89

chyba wiesz, Rosalie, że Cate cię uwielbia, co? Ona uwierzy we wszystko, co ty jej powiesz. Uśmiechnęła się. - No dobrze. Spróbuję na nią jakoś wpłynąć. - Dziękuję - odchylił się z powrotem w swym fotelu. Chwilę milczał. - Po śniadaniu spędzam zwykle godzinkę przy komputerze - podjął. - Rozumiesz, e-maile, interesy... Nie pogniewasz się, jeśli na ten czas zostawię was obie sa­ me? Wzruszyła ramionami. - Oczywiście. Tak nawet będzie zręczniej. Uśmiechnął się do niej i podniósł szklankę z sokiem jak do toastu. - Cieszę się - powiedział. - Cieszę się, że tu jesteś, Ro­ salie. Wszystko, co dobre, przybyło wraz z tobą na Tortolę. Uśmiechnęła się ponownie, tym razem z zakłopotaniem. Zarazem pomyślała, że i on wydaje się skupiać dookoła sie­ bie jakieś dobro, przynajmniej tu, na wyspie. W tej chwili dobre było na przykład to, że cały czas rozmawia z nią o czymś innym niż seks, nie wspominając wczorajszych przeżyć... A ta jego troskliwość o dziecko... I jakże miłe dziecko... Uzmysłowiła sobie, że to przecież z powodu Cate przy­ jęła zaproszenie na Tortolę... I co ma teraz począć: miałaby zrejterować, nie Zająwszy się jak należy tą milą dziewczyną? No a inne sprawy? Weźmy właśnie seks: ona sama go wczoraj zainicjowała... Adam zapraszał ją tylko na spacer, na zwykłą przechadzkę po kolacji. Tymczasem ona, aby przeprowadzić swój plan, po prostu użyła tego mężczyzny. I co, miałaby go teraz nagle zostawić samego, powiedzieć mu, że nie jest jej już potrzebny? To by było co najmniej niegrzeczne.

90

EMMA DARCY

Rosalie poczuła nagły wstyd. A jeszcze mówiła mu wczoraj, że „nie mogą być przy­ jaciółmi". Oj, niedobrze. Trzeba by to jakoś wszystko po­ odkręcać. Tak czy owak - nie można dziś wyjechać. Byłoby to bardzo obcesowe i niegrzeczne. Westchnęła. - Mam nadzieję, że ci się do czegoś w związku z Cate przydam - powiedziała. - Na pewno się przydasz. - Adamowi udało się po­ wściągnąć uśmieszek zadowolenia. Z głębi willi dobiegł tupot kroków. Na werandę biegiem wpadła Cate. - Zaraz będą jajka - oznajmiła. - Dla Rosalie bez tłu­ szczu, ale będzie też dla niej bekon, tyle że chudy, z mi­ krofali. - Z mikrofali... - zastanowiła się Rosalie. - Wcale nie wiem, czy jedzenie z mikrofali jest zdrowe... Siadaj Cate, zastanowimy się. I od razu przeszła do tematu zdrowego żywienia, sku­ piając na sobie całą uwagę nastolatki - wedle przyrzeczenia danego jej ojcu. Adam siedział przy komputerze, przeglądając się w jego ekranie jak w niewyraźnym lustrze. Nie włączył go, roz­ myślał. Udało mu się więc chyba zatrzymać Rosalie, przynaj­ mniej na razie... Zostawił ją rozmawiającą z Cate, wypy­ tującą ją o różne sprawy, o szkołę i co w- niej dają jeść, a dalej o koleżanki i ich poglądy, o wyobrażenia na temat mody i tym podobne. Rosalie wydawała się szczerze prze­ jęta zdrowiem jego córki. Cate zaś była po prostu zachwy­ cona, że jej sławna „ciocia" poświęca jej tyle uwagi.

TAJEMNICZA MODELKA

91

Co by tu jednak zrobić, zastanowił się Adam, żeby i na niego Rosalie James zechciała zwrócić nieco baczniejszą uwagę? Czy ona tylko dzieci obdarza miłością? Cóż, w każdym razie udała się ta sztuka z zatrzymaniem jej. Żadne słowa o odlocie z Tortoli z ust Rosalie nie padły. Teraz jest prawie południe. Wkrótce nadejdzie wieczór. Czy uda im się spędzić razem choćby jedną noc więcej? Ba, ale cóż mu po następnej nocy. Tak naprawdę idzie przecież o to, żeby tego rajskiego ptaka zatrzymać przy so­ bie... na zawsze. Łatwo powiedzieć, zatrzymać. Lecz jak taką rzecz wy­ konać?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Wieczór czwarty i ostatni... Ostatni: nie ma odwrotu od tego postanowienia, powie­ działa sobie Rosalie. Choć nie było przecież absolutnej ko­ nieczności odjazdu... Doszła po prostu do wniosku, że za bardzo już zbliżyła się z Cazellami. Atrakcyjne towarzystwo i magiczna atmosfera wyspy naruszyły jej normalne poczu­ cie celowości w działaniu. Nie było konieczności wyjazdu, lecz nie było też przy­ czyny, aby tu zostawać... Oprócz tej, że pobłażała sobie - co nie zgadzało się z jej zasadami. O nie, to nie w jej stylu. Czuła niepokój na myśl o tym, że w przyszłości wy­ padnie jej jakoś zapłacić za wszystkie te przyjemności - a z każdym dniem cena owych przyjemności zdawała się wzrastać. Nic nie ma w realnym świecie za darmo. Po cóż jej ta zażyłość z Adamem? A jemu samemu i je­ go córce - po co robić jakieś nadzieje...? Powinna była opuścić wyspę już po pierwszym dniu. No, najpóźniej po drugim. Tymczasem bawią się teraz wszyscy w Zatoce Capoon, gdzie urządzono wielkie party, wokół tak zwanego Beach Shack - rozlatującej się blaszanej budy na palach. Nad gło­ wami balowiczów, którzy tu zjechali z całej Tortoli, lśni księżyc w pełni. Ludzie jedzą, piją i tańczą na molo, albo wprost na piasku, do ostrej muzyki, granej przez zespół me­ talowy, rozlokowany właśnie w owej blaszanej budzie.

TAJEMNICZA MODELKA

93

Rosalie cicho westchnęła. Było jej tutaj dobrze, za do­ brze... Dawno już nie czuła się tak odprężona i szczęśliwa. No, ale dręczyło ją sumienie - i stąd to postanowienie od­ jazdu... Na razie siedzieli zaś we dwoje z Adamem na roz­ łożonej macie, z koszykiem kanapek i paroma butelkami napojów pod ręką, podczas gdy Cate szalała na molo z chło­ pakami, w zbiorowym tańcu o wdzięcznej nazwie bomba. Znowu westchnęła. Dokoła jest wesoło, ale to jednak już ostatnia noc... Jeszcze w południe, przy lunchu, powie­ działa Adamowi, że prosi na jutro o samolot, bo niestety wzywają ją obowiązki. I Adam nie protestował. On i Cate także zresztą kończyli już pobyt na wyspie; mieli odlecieć pod koniec tygodnia. - A nie moglibyśmy stąd wyjechać razem? - napraszała się Cate, która w ciągu paru ostatnich dni zdążyła się nie­ zwykle przywiązać do swej „cioci". - Niestety, czekają już na mnie w Paryżu z nową ko­ lekcją pret-a-porter* - wymawiała się Rosalie. Instynkt podpowiadał jej, że to jest jednak właściwe rozwiązanie. Po co mają opuszczać wyspę jak jakaś rodzina wracająca z wakacji? Nie są żadną rodziną. Rzeczywiście, nie są... A jednak wiele razy w ciągu ostatnich dni czuła, że są jej bliscy - zwłaszcza ten męż­ czyzna, co siedział tutaj przy niej. Owo poczucie blisko­ ści brało się przy tym nie tylko z kontaktu fizycznego. Bywało tak, że patrzyli tylko na siebie i czuli, iż znają się od niepamiętnych czasów. Jak to możliwe? Skąd to od­ czucie? Rosalie dotąd jedynie z bratem Zacharym czuła się nie* pret-a-porter (franc.) - „odzież gotowa" (w przeciwieństwie do szytej na miarę). Przyp. tłum.

94

EMMA DARCY

kiedy w ten sposób. Jednak jej wielki brat rzeczywiście znał ją „od niepamiętnych czasów", zaś Adam Cazell? Przecież nic o niej nie wiedział. Mimo to zdarzało mu się patrzeć na nią tak, jakby wszystko o niej wiedział. Także jako kochanek miał, obok pięciu zmysłów, jakby szósty zmysł, którym odgadywał jej najskrytsze pragnienia i spełniał je. O, stawać się kobietą przy Adamie była to niezwykła, piękna przygoda. Przeniosła spojrzenie z rojącej się od rozbawionej pub­ liki plaży na profil mężczyzny, który tak wiele dla niej uczy­ nił. Przyjemnie było po prostu być z nim... Polubiła go przez te dni, poza wszystkim innym. Zwyczajnie lubiła na niego patrzeć, oczywiście dotykać, czując jego męską siłę. Rebel miała rację. Czuła się przy nim bezpieczna. Choć nie całkiem bezpieczne wydawały jej się uczucia, jakie w niej samej wzbudzał... - Rosalie, ty nie musisz wyjeżdżać, prawda? - odezwał się cicho Adam, przerywając długo już trwającą ciszę między nimi. - To jest tylko taka decyzja? - Poszukał wzrokiem jej spojrzenia. - A... czy mogłabyś mi wyjawić jej powody? - I tak zostałam dłużej, niż zamierzałam, Adamie - wy­ mówiła się, nie bardzo umiejąc sprostać sprzecznym uczu­ ciom, które nią targały. - To wiem - odparł i skrzywił usta w półuśmiechu. Przybyłaś tutaj, aby wykonać pewien swój plan... Na który wystarczyła ci jedna noc. Znów poczuła ogarniającą ją falę wstydu, bo rzeczy­ wiście takie były jej początkowe motywy. Wykorzystała Adama... Spróbowała się jednak bronić. - A jednak i ty dostałeś to, na czym ci zależało. - No tak, zaspokoiłem swe męskie żądze - odrzekł,

TAJEMNICZA MODELKA

95

wznosząc oczy ku niebu. - Jestem przecież cynicznym play­ boyem. - Oczywiście, że nie jesteś, nie mów tak. Ale kiedy tu przyjeżdżałam, właściwie nic jeszcze nie wiedziałam o tobie... - A ja o tobie wiedziałem: wiedziałem, że bardzo chcę ciebie całą poznać. Całą ciebie, Rosalie: serce, umysł, duszę. Nie tylko ciało... Które jest zresztą śliczne - powiódł spoj­ rzeniem po jej figurze. Spłoszyła się na to oświadczenie dotyczące serca i duszy. Ciało, no cóż: przez doświadczenie ciała udało jej się jakoś przebrnąć. Ale serce i dusza to coś całkiem innego. - Wiesz Adamie... Ta idylla tutaj... Bardzo ci za wszy­ stko dziękuję, ale... - Ale wolałabyś, żebyśmy na tym naszą historię zakoń­ czyli. - Tak - odpowiedziała i poczuła wielką ulgę, że on to rozumie. - Bo myślisz, że byłoby między nami całkiem inaczej w świecie, do którego wracamy. - No właśnie. - Hm... Tam oczywiście mielibyśmy mniej czasu dla siebie. Ale wiesz: to może tylko zaostrzyć wzajemny apetyt. - Zaostrzyć apetyt! - Rosalie zaśmiała się. - Jednak sa­ mym apetytem się nie najesz. A już ja wiem, jaki ty potrafisz być głodny. Byłbyś wściekły, gdybyś mnie tygodniami nie mógł widzieć z powodu mych podróży. Pokręcił głową. - Rozalie, ja i tak wiem, że będę zawsze u ciebie na drugim miejscu, po twojej pracy. A jeśli spróbuję zmienić ten stan rzeczy, to cię stracę. Jednak mogłabyś mnie włą­ czyć...

96

EMMA DARCY

- W co włączyć, Adamie! - Z desperacją odgarnęła wło­ sy do tyłu. - Czy ty nie widzisz, że do mnie po prostu nie pasujesz? Przyjrzał jej się uważnie. - Naprawdę nie?... Tego właśnie doświadczyłaś tutaj na Tortoli? - Przestań, Adamie! — Błagała wzrokiem, żeby tak nie naciskał. - Ja mam swoją misję, przecież wiesz. I to do niej właśnie nie pasujesz. Milczał chwilę. - Ale mógłbym spróbować. Gdybyś mi tylko pozwo­ liła... - Nie! Nie chcę, żebyś robił coś przez wzgląd na mnie. Nie chcę być nigdy twoją dłużniczką. - Może nie wiesz, że wspieram wiele instytucji dobro­ czynnych... A żadna z nich przy tym nie jest moją dłuż­ niczką. - To tylko pieniądze. Osobiście się w to nie angażu­ jesz. - Lecz bez pieniędzy nie ma potrzebnego sprzętu. Mógł­ bym wyposażyć we wszystko te twoje sierocińce. Tylko mną pokieruj... - Tak, i uzależnię się od ciebie! - krzyknęła. - Czy to takie straszne? Opuściła głowę. - Pozwól mi odejść - wyrzuciła z siebie znękanym gło­ sem. - Po prostu pozwól mi odejść. Adam wstał, zrobił kilka kroków, wrócił i znów usiadł. Chciał coś powiedzieć, ale tylko machnął ręką. Rosalie nie­ pewnie zerkała ku niemu. Oboje milczeli, a napięcie między nimi rosło. - No a co z Cate? - odezwał się wreszcie Adam. - Ona

TAJEMNICZA

MODELKA

97

myśli, że ty jesteś jej przyjaciółką. Ją też chcesz wykreślić ze swego życia? Słowa te zabrzmiały szorstko i gorzko. Rosalie zabłysły łzy w oczach. - Jak możesz... Dałam jej z siebie tyle, ile mogłam. Poza tym zawsze może liczyć na mnie jako na „ciocię", i... - Nie „ile mogłaś" - przerwał jej, podnosząc głos - tyl­ ko ile chciałaś! Zatkała sobie uszy. Zamknęła oczy. Czuła, że dłużej tego nie wytrzyma. I nagle wybuchła: popłynęły z niej słowa, zbyt długo tłumione: - Nie chciałam... Nie chciałam mieć ojca - prawie wy­ szlochała - takiego, który nie kocha i który zostawił nas obie z matką. Nie chciałam... Nie chciałam też mieć matki, co była kimś niewiele lepszym od prostytutki. I nie chcia­ łam. .. o, nie chciałam po jej śmierci trafić do domu, w któ­ rym trzymano dzieci dla zabawy zagranicznych gości. - Dla pedofilów?!! Wstrząs, którego on doznał, sprawił jej dziwną satysfa­ kcję. Podkuliła nogi i objęła je ciasno ramionami. - Nigdy też wolałabym nie być świadkiem - mówiła dalej - strasznego losu wielu sierot na całym świecie... Sa­ ma doświadczyłam ich losu... Gdyby nie Zachary Lee, który jako reporter odkrył tę jaskinię, ten dom, gdzie mnie trzy­ mano, przygotowując do roli małej dziwki... - Ależ ty miałaś - przerwał jej - dopiero siedem lat! - No to co! - gwałtownym gestem otarła łzy. - Tam krzywdzono nawet mniejsze dzieci. Zachary wyrwał mnie stamtąd prawie w ostatniej chwili.

98

EMMA DARCY

Umilkła, oddychając ciężko. Nigdy jeszcze nikomu o ta­ kich rzeczach nie mówiła. Oczywiście, znano jej historię w rodzinie Jamesów... Ale poza tym - nikt jej nie znał. A dlaczego teraz wtajemniczała w to Adama? Skąd ta nagła chęć, żeby on to wszystko zrozumiał? Zrozumiał - i po­ zwolił jej odejść... - Wiele dzieci jest wciąż tak samo zagrożonych również dzisiaj - szepnęła przez ściśnięte gardło. - Już dobrze, Rosalie - uspokajał ją łagodnie. - Już do­ brze. Teraz rozumiem, skąd przychodzisz. I widzę, dokąd zmierzasz. Spojrzała na niego. - Cate ma zawsze ciebie... Jesteś dla niej dobrym oj­ cem. - Tak. Ona ma mnie - skinął głową i westchnął. A ja... Kimże ja jestem, żebym tobie miał podcinać twoje... anielskie skrzydła? Ponownie zapadło między nimi milczenie, ciężkie, choć już nie tak pełne napięcie jak poprzednio. Siedzieli z dala od siebie, oboje przytłoczeni ciężarem losu. Przez ostatnie dni byli sobie bliscy - i nagle to się skończyło. Tak gwał­ townie. A może jednak włączę go jakoś do spraw moich sierot, zawahała się Rosalie? No tak, ale nie ma gwarancji, że to na pewno polepszy ich los... Więc lepiej już doprowadzić do końca to dzisiejsze rozstanie. Lepiej to zrobić zaraz: bo może kiedyś, w przyszłości, rozstawalibyśmy się z oboje dużo bardziej dramatycznie. Otóż to! Tym bardziej, że on już nie protestuje. Najwyraźniej gotów jest pożegnać się z nią, gotów jest po­ zwolić jej pójść przez życie własną drogą.

TAJEMNICZA MODELKA

99

Powoli oswajał się z bolesnymi wnioskami, płynącymi z ich rozmowy. Rosalie nie da się przekonać. Dramat ży­ ciowy warunkuje ją do takiego, a nie innego sposobu po­ stępowania. Zaciął zęby. Ciężko oddychał. Po chwili odprężył się nieco. Bo ich rozstanie nie jest przecież ostateczną klęską. Oboje dali sobie coś pięk­ nego. On poznał anioła czy też rajskiego ptaka... Zaś ona przeżyła oczyszczenie, doświadczyła tego, że seks nie musi się łączyć z zagrożeniem i poniżeniem. Akt miłosny i mi­ łość mogą iść w parze: zgodnie z samą nazwą. Miłość to miłość. Tak: to rozstanie nie musi być klęską. A przede wszy­ stkim - nie musi być ono rozstaniem na zawsze... Na razie jednak trzeba dać tej dziewczynie czas do na­ mysłu. I może dać go nie tylko jej - również samemu lo­ sowi... Bo przeznaczenie ma przecież własne sposoby dzia­ łania i rytmy. Adam był przekonany, że oboje z Rosalie mu­ sieli się spotkać, że on jest mężczyzną jej życia, ona zaś - kobietą jego życia... A wobec tego zejdą się kiedyś zno­ wu: jak amen w pacierzu. Ponieważ sam los tęgo chce. Tymczasem mają przed sobą jeszcze całą noc - jeszcze całą noc, zanim pożegnają się jutro. I szkoda byłoby tę noc zmarnować. Adam zaczął szukać w myślach pretekstu do przerwania ciszy i ponownego zbliżenia się do Rosalie. Spojrzał na nią: siedziała cały czas w pozie obronnej, ciasno objęta ramio­ nami i z podciągniętymi kolanami. Język jej ciała wyraźnie mówił o defensywie, spowodowanej między innymi zapew­ ne intymnym wyznaniem, jakie przed chwilą zaryzykowała. Powierzyła mu swoją najdrażliwszą tajemnicę...

100

EMMA DARCY

Czy powierzyła ją jeszcze komuś innemu na świecie? Nie. Adam był dziwnie pewien tego faktu. Otworzyła się, bo stali się sobie bliscy. Z żadnym innym mężczyzną nie przeżyła zbliżenia, a więc pewność wyda­ wała się tu uzasadniona. - Dziękuję ci - zaczął cicho - żeś mi o sobie tyle opo­ wiedziała, Rosalie. - Obrócił się w jej stronę. Ona siedziała nieruchoma, jak statua, spoglądając nie­ widzącym wzrokiem na morze. Odczekał chwilę. - Masz moje uroczyste przyrzeczenie, że zachowam te sprawy tylko dla siebie. Twoja opowieść jest u mnie bez­ pieczna. Nigdy nikomu... - przerwał, bo ona westchnęła i uśmiechnęła się ze smutną ironią. - Bezpieczna - powtórzyła. - No, mam nadzieję... Właściwie ani przez chwilę nie pomyślałam o innej możli­ wości. - Bo i nie było potrzeby - przytaknął. - Wierzę, wierzę... Chyba muszę ci ufać. - Więc ufaj! Zresztą powierzyłaś mi, Rosalie, coś zna­ cznie więcej aniżeli słowa, niż tę historię. Bo samą siebie... A to jest coś, co zawsze będę głęboko szanował i cenił. I co, oczywiście, też pozostanie naszą prywatną sprawą, na­ leżącą tylko do nas. Obróciła głowę. W jej oczach znów zalśniły łzy. Tym razem nie były to jednak łzy bólu. - Dziękuję ci, Adamie - szepnęła ochryple. - No, to podajmy sobie ręce - poprosił. Wahając się, wyciągnęła dłoń. Jej dłoń wydała mu się teraz bezbronna, słaba, prawie dziecięca. Przytrzymał ją de­ likatnie, jak cenny i kruchy przedmiot. - Jutro, kiedy wyjedziesz - powiedział - wytłumaczę

TAJEMNICZA MODELKA

101

jakoś Cate, że wezwały cię bardzo ważne sprawy. I spróbuję przedstawić twoje spotkanie z nami jako coś... co nie mogło trwać długo. Choć wypowiedział słowa, których oczekiwała od niego, poczuł, że dłoń jej nerwowo chwyta się jego ręki, ujawniając sprzeczność uczuć, jakich doznawała. - Będę... będę ci bardzo wdzięczna. I powiedz córce, że ją przepraszam... jeśli w czymś ją zawiodłam. Skinął głową, posuwając dłonią tam i z powrotem wzdłuż jej ramienia, a gdy zatrzymał rękę na nadgarstku, wyczuł niezwykle szybkie tętno jej krwi. - No dobrze - nachylił się ku Rosalie. - Myślę, że dość już o tym... Lecz teraz mamy przed sobą jeszcze wspólny wieczór. Zróbmy coś, żeby nie był on smutny. Zgoda? Ro­ salie. Westchnęła. Wyprostowała plecy, potem nogi i podparła się wolną ręką. Spróbowała się odprężyć. - Tak, masz rację - powiedziała i uśmiechnęła się do Adama. - Zróbmy coś, żeby nam teraz nie było smutno. Musimy coś takiego zrobić... Rosalie powoli otrząsała się ze złego nastroju. Wiedziała, że musi się pozbierać również ze względu na Cate, która zaczęła teraz przybiegać co parę chwil, zziajania, aby się napić swojej dietetycznej coli. Była rozgrzana tańcem i we­ soła; któżby jej zechciał popsuć nastrój? Między jednymi a drugimi odwiedzinami córki Adam zaczął zabawiać Rosalie opowieściami o miejscowym, wy­ spiarskim życiu. Okazuje się, na przykład, że kultywowano tutaj angielską zasadę lewostronnego ruchu ulicznego, ale przy użyciu amerykańskich samochodów, zaprojektowanych do ruchu prawostronnego...

102

EMMA DARCY

- Rzeczywiście - zreflektowała się Rosalie. - Przecież my tutaj cały czas jeździmy jakby pod prąd... - Widzisz! I Adam opowiadał dalej. Następna ciekawostka dotyczyła dziwnych osób o za­ bandażowanych twarzach, widywanych w Road Town. - To są klienci tortolańskich klinik chirurgii plastycznej - wyjaśniał Adam. - Ludzie z kontynentu przyjeżdżają tu między innymi na „wakacje liftingowe". Upiększają się dys­ kretnie i wracają do domu już odnowieni. Czas pędził naprzód; wkrótce zrobiła się godzina dzie­ siąta. - Cate, pora wracać do domu - zapowiedział w pewnej chwili Adam córce. Cate nie protestowała; była naprawdę skonana po sza­ leństwach na plaży. Kiedy wrócili do willi, ogłosiła, że idzie prosto do łóżka. - Dobranoc - pomachała ręką ojcu i Rosalie. Adam i Rosalie zostali nagle sami. Usiedli obok siebie na werandzie, objęci, i napawali się przez chwilę samą swą bliskością. Ich ciała, jak zawsze, jak każdej poprzedniej no­ cy, lgnęły do siebie. - Rosalie... - szepnął Adam. Spojrzała na niego i od razu mocno zaczęło jej walić serce. W jego oczach była łatwa do rozszyfrowania prośba i wezwanie. - Czy zechciałabyś mi ofiarować - szeptał dalej - je­ szcze tę jedną noc? Całą noc? Każdego poprzedniego wieczora opuszczała go i wracała do swego apartamentu, tak jak za pierwszym razem. Coś kazało jej tak czynić, ze względu i na Cate, i na siebie samą.

TAJEMNICZA MODELKA

103

A także ze względu na niego, aby nie robił sobie niepo­ trzebnych nadziei. Dziś jednak - dziś gotowa była odstąpić od tej zasady. Stali się sobie bliżsi, po rozmowie na plaży, i dalsi, mniej względem siebie zobowiązani: zaczynali się już przecież żegnać. - Dobrze, Adamie - szepnęła i skłoniła głowę na jego ramię. - Dobrze. Obrócił się ku niej i z wielką czułością zaczął całować całą jej twarz, oczy, skronie, czoło. A gdy złączyły się ich usta, przeniknęło ją drżenie i zrozumiała, że sama nie mniej od niego pragnęła tej wspólnej nocy. Po chwili wstali i pomału, jak zaczarowani, wciąż objęci, poszli do pokoju Adama. Tu, przy małej lampce, zaczęli rytuał wzajemnego rozbierania się, w milczeniu, chłonąc swoją obecność wszystkimi zmysłami. - Nie, tu nie chodzi o seks - westchnął Adam. - Ja dzi­ siaj chcę się z tobą naprawdę... kochać. Uśmiechnęła się, bo czuła dokładnie to, co on... Przecież już dawno... może przedwczoraj, albo godzinę temu, prze­ stała Adama tylko lubić, a zaczęła go... kochać. I tym ra­ zem gotowa była oddać mu nie tylko swoje ciało, ale także duszę, umysł, serce. On uczynił krok w jej stronę, schylił się i wziął ją na ręce. Ułożył ją w ich wspólnym gnieździe i zaraz wniknął w nią. Potem czekał na nią, patrząc w jej oczy i kochając się z nią samym tylko spojrzeniem. Aż Rosalie, drżąca od nadmiaru emocji, szepnęła: - Adamie... Zawsze będziesz częścią mnie. Zawsze. - A ty częścią mnie - odpowiedział. Była to prawda, którą zabrała ze sobą, opuszczając na­ stępnego poranka Tortolę. Była to również prawda, która ją nawiedzała przez następne dni, tygodnie i miesiące...

104

EMMA DARCY

Niezależnie od tego, jak bywała zajęta w te dni, tygodnie i miesiące: pracą, pasją, czymkolwiek. Teraz bowiem również Adam Cazell stał się jej wielką pasją. Adam Cazell stał się jej wielką pasją.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Rosalie wróciła właśnie do swego mieszkania w Mayfair i przeglądała gry, które kupiła, gdy zadzwonił telefon. To były gry, w które grała z Cate i Adamem na Tortoli, a z któ­ rych najbardziej spodobał jej się Rummikub - rodzaj remika, gdzie zamiast kart używało się kolorowych sztonów. Za­ mierzała się znowu wybrać do Kambodży i sądziła, że dzieci w sierocińcu ucieszą się z takiego prezentu. - Halo, tu Rosalie James - powiedziała do słuchawki, nie zastanawiając się nawet, kto to może dzwonić. Po tamtej stronie rozległ się głos Rebel. - Witaj skarbie! Długośmy się nie widziały. Rosalie uniosła głowę i zerknęła w lustro naprzeciw­ ko... Dokładnie od dnia mego spotkania z Adamem Cazellem w Davenport Hall, pomyślała. - Prawie nie bywam w domu - próbowała się wytłu­ maczyć. - No to... - Rebel zawiesiła glos. - To skoro cię zła­ pałam, może dasz się zaprosić na jutro do nas na lunch? Jutro Celeste ma ostatni dzień ferii. Przyjedź do nas. Celeste? Co ta Rebel knuje. Rosalie od razu połączyła w głowie Celeste z Cate i uzmysłowiła też sobie, że to prze­ cież siostra usiłowała jej kiedyś wyswatać Adama. - Czy na lunchu będzie ktoś jeszcze? - Nie. Tylko rodzina. Nie bój się - uspokajała ją Rebel.

106

EMMA DARCY

- Nie zamierzam ci nikogo narzucać. Wiem, że nie prze­ padasz za obcymi. - Rzeczywiście - zgodziła się Rosalie. - No dobrze... Ale cieszę się, że zobaczę twoje dzieci. Masz takie udane pociechy. - Dziękuję, skarbie - odparła Rebel. - To co... jutro o dziewiątej? Przyślę po ciebie naszego rollsa. - Zgoda. Spędzę dzień na łonie rodziny, pomyślała Rosalie, odkła­ dając słuchawkę. To powinno jej nawet dobrze zrobić. Ostatnio wciąż była w rozjazdach; prawie zamieszkała w podróży. Nie był to pierwszy telefon od Rebel, odkąd Rosalie wró­ ciła z Tortoli. Ale trzeba przyznać, że siostra nie nękała jej pytaniami o Adama Cazella. Raz tylko zapytała, czy pan Cazell, wszedłszy w posiadanie numeru telefonu Mayfair, sprawia jakieś dalsze kłopoty. Rosalie zaś zapewniła siostrę, że Adam jest dżentelmenem i rzeczywiście można czuć się w kontaktach z nim... bezpiecznie. Adam nie próbował działać przeciwko decyzji, którą podjęła. Nie usiłował spotkać się z nią, rozmyślnie czy przy­ padkiem. Nie dzwonił. Jedyne, co na niej wymusił, to przy­ jęcie, drogą pocztową, jego wizytówki, „na wszelki wypa­ dek", jak napisał. No tak: ale czy gdzieś tam nie krążą jakieś plotki o nich? Taka Cate na przykład mogła coś wypaplać o Tortoli swej najlepszej przyjaciółce i Celeste... Nagła myśl o tym spra­ wiła, że nerwy Rosalie znowu się napięły. Co ją tam czeka jutro w Davenport Hall? Co zrobić, gdyby w rozmowie po­ jawił się mimo wszystko temat Adama Cazella? Wstała z krzesła i zaczęła spacerować po pokoju, pró­ bując się odprężyć. Wzięła kilka głębokich oddechów... Cóż, trzeba będzie sobie jakoś radzić.

TAJEMNICZA MODELKA

107

Wszelako następnego dnia ani Celeste, ani Rebel nic o Adamie Cazellu nie mówiły. Davenport Hall powitało ją serdeczną atmosferą rodzinną i wyłącznie rodzinną. Geof­ frey i Malcolm zażądali zaraz od cioci, żeby się z nimi po­ bawiła i zaczęli ją ciągnąć do swego pokoju na górze, gdzie mieli cały tor wyścigowy dla samochodzików, sterowanych pilotem elektronicznym. Celeste, po lunchu, zasypała Rosalie pytaniami dotyczą­ cymi pokazów mody, szczególnie owego pret-a-porter w Pa­ ryżu, o którym tyle słyszała. Koleżanki Celeste domagały się od niej bieżących szczegółów z. życia cioci-modelki. Cóż więc było robić? Rosalie zaczęła opowiadać, gdzie była, co ostatnio nosiła i co będzie modne w nadchodzącym sezonie. W trakcie tego przypomniała sobie o współczesnej obsesji odchudzania się wśród dziewcząt, a dalej musiała pomyśleć o Cate. I nie wiadomo kiedy wymknęło jej się pytanie: - A cóż tam u twojej najlepszej przyjaciółki? Co u Cate Cazell? - U Cate? Wszystko w porządku. Ostatnio gramy razem w naszej szkolnej drużynie hokejowej. - Hokejowej! - Rosalie musiała się roześmiać. I pomy­ ślała: Skoro Cate ma siłę grać w hokeja, to chyba anoreksja jej nie grozi. - Czyli jest wam wesoło - podjęła. - A ostat­ nio, jak tu byłam, Cate wydawała mi się trochę smutna. Miała jakieś kłopoty... Celeste wzruszyła ramionami. - Mówiła, że rodzice się nią mało zajmują. Ale teraz jest już dobrze. Rosalie skinęła głową. Wolałaby więcej nie pytać o córkę Adama. Coś jednak nadal zmuszało ją do kontynuowania śledztwa. Skan i przerobienie pona. - Czy ona spędzała teraz ferie ze swym tatą?

108

EMMA DARCY

- Nie, bo on jest bez przerwy w Hongkongu. Była z matką w Londynie. Zrobiły zakupy. - To dobrze. Celeste uśmiechnęła się, a potem zwróciła się do Hugha pytając go, na kiedy zaplanował odwiezienie jej do szkoły? Rosalie tymczasem, wpatrując się w zimowy ogród za ok­ nem, smutno pomyślała, że nie było rzeczą mądrą bodaj przez chwilę czuć się częścią rodziny Cazellów. Adam był teraz gdzieś na drugiej półkuli, no a Cate ma przecież swoją matkę, z którą prawdopodobnie nawiązała wreszcie dobre stosunki. Ja w tym wszystkim byłam i jestem niepotrzebna, pomyślała i przymknęła oczy. Z jakiegoś powodu poczuła łzy pod powiekami. Sięgnęła zaraz po serwetkę i niby to ocierając usta, osuszyła oczy. Rozejrzała się, czy nikt nie zauważył, co się z nią dzieje... Nie, na szczęście nikt nic nie zauważył. Tak jak jest, jest chyba ostatecznie dobrze. Jej życie toczy się tym samym, co zawsze, torem, oddane sprawie. No a ta biedna Cate nie jest już biedna. Na szczęście. Jej matka to w końcu rozsądna kobieta. Jakże się ona nazywa... Sarah. Tak, Sarah Mayberry. Poślubiła członka parlamentu - to też o czymś świadczy. Nie jest jakąś tam sobie przeciętną kurą domową. I tak to wygląda. Naprawdę nie ma żadnego powodu do zmartwienia. Niemniej, kiedy Rebel zapytała ją, czy zechciałaby do­ trzymać jej towarzystwa po południu, gdy Hugh będzie od­ woził Celeste do gimnazjum, Rosalie od razu się zgodziła, bo jakoś dziwnie nie miała ochoty na samotność, na powrót do swego pustego mieszkania w Londynie. Lepiej pobyć jeszcze tutaj z siostrą i jej malcami, niż tam, w Mayfair samotnie.

TAJEMNICZA MODELKA

109

Około siódmej Rebel zabrała obu synków do kąpieli, przed położeniem ich do łóżka... Co za słodkie pędraki, ten Geoffrey i Malcolm, pomyślała Rosalie. I nagle przy­ pomniała sobie, jak kiedyś Adam zapytał ją, czy nie chcia­ łaby mieć własnych dzieci? Być może na świecie jest rze­ czywiście za dużo dzieci - ale na ten wysuwany przez Ro­ salie argument Rebel zawsze odpowiadała, że dziecko dziec­ ku nierówne. Ktoś powinien rodzić i wychowywać przy­ szłych ludzi przejmujących się losem innych ludzi. Bo wiele zła bierze się stąd, że człowiek często bywa egoistą - rów­ nież ten biedny człowiek. - Pomyśl, Rosalie - apelowała Rebel. - Co będzie, kie­ dy ty umrzesz? Kto wtedy przejmie twoje dzieło? A gdyby nie było, powiedzmy, Jamesów na świecie, kto uratowałby ciebie i mnie? Trudno było zignorować takie pytania. Kontynuacja... Tak, ta rzecz jest ważna. Ale z kim mogłabym mieć dzieci, pomyślała ze smut­ kiem Rosalie? Z Adamem? Lecz Adam jest już stracony... Rebel, kiedy położyła swych malców spać, zapropono­ wała Rosalie oglądanie telewizji, zanim Hugh nie wróci na kolację. No i zasiadły w fotelach ze szklaneczką sherry w ręku, przed ekranem, na którym właśnie pojawiło się logo BBCNews. Pierwsze wiadomości dziennika nie były ciekawe; zwyk­ ła sieczka informacyjna, taka sama jak co dzień. Lecz nagle obie siostry prawie poderwały się z foteli. - O Boże! - zawołała Rebel. W BBC pokazano rozbity samochód, spiker zaś objaśniał, że dziś po południu doszło do wypadku, w którym poszko-

110

EMMA DARCY

dowany został członek parlamentu Mayberry i jego żona Sarah. „Oboje natychmiast przewieziono do szpitala - mó­ wił głos z ekranu - jednak rannych nie udało się uratować. Państwo Mayberry wracali po odwiezieniu do college'u Cate Cazell, córki Sarah oraz brytyjskiego multimilionera Adama Cazella. Pan Cazell zapowiedział natychmiastowy powrót z Hongkongu, gdzie przebywał z misją handlową". - Cate - szeptała Rosalie. - Cate... Bogu dzięki, że przynajmniej jej się nic nie stało. I nagłe oświeciło ją, że mogłaby dla tego dziecka zaraz coś zrobić. Wstała z fotela. - Słuchaj Rebel - powiedziała. - My nie możemy jej tak zostawić. Ona straciła matkę... Ojciec jest daleko. - Jak to „my" - zdziwiła się Rebel. - A kim my dla niej jesteśmy?... Zresztą ona ma w internacie opiekę. - Jesteśmy jej przyjaciółkami. Razem z Celeste... Pa­ miętasz jeszcze, co to znaczy stracić matkę, kiedy się jest dzieckiem? Trzeba po tę dziewczynę zaraz jechać. Jej ojciec będzie tu leciał z Azji bardzo długo, a ona jest samotna ze swą rozpaczą. Rebel sceptycznie kręciła głową. - Ale czy my mamy prawo... - Jasne, że mamy! Zresztą zadzwonię do Adama i za­ pytam. - Jak to zadzwonisz? Gdzie ty go znajdziesz w tym Hongkongu? A może on już jest w samolocie? Rosalie ruszyła do hallu po swoją torebkę. - Mam jego wizytówkę z telefonem komórkowym rzuciła. - Cate nie powinna dziś wieczorem być sama powtórzyła znowu. - Hej, poczekaj! - pobiegła za nią Rebel. - Przecież ty tego Cazella prawie nie znasz.

TAJEMNICZA MODELKA

111

Rosalie już wysypywała zawartość torebki na stolik, w poszukiwaniu wizytówki. - Ależ znam - odpowiedziała. - Radziłaś mi wtedy, pa­ miętasz, żebym mu dała szansę. I dałam mu. - Znalazła wi­ zytówkę. - Spędziłam w lecie z nim i z Cate kilka dni na Karaibach. Rebel otworzyła usta i zapomniała ich zamknąć. - Więc teraz nie mogę nic dla nich nie zrobić - mówiła dalej Rosalie. - W takim wypadku... - Rebel poruszyła się. - No to rzeczywiście... Masz rację, dzwoń do niego. Rosalie sięgnęła po słuchawkę telefonu, stojącego na sto­ liku. Wystukała numer. Potem czekała na połączenie, spo­ glądając na siostrę, ale niewidzącym wzrokiem. I czuła, że serce wali jej coraz mocniej. - Tu Adam Cazell - odezwał się głos w słuchaw­ ce. Głos wydawał się napięty; była w nim energia i sku­ pienie. - To ja, Rosalie. - Rosalie... - głos po tamtej stronie załamał się jakby. - Co za niespodzianka. Tak długo czekałem..: - Jestem w Davenport Hall - powiedziała szybko. Chcę pojechać po Cate, żeby nie była sama po tym, co się stało. Przywiozę ją tutaj. Zgadzasz się? - Oczywiście. Bardzo słusznie... Rozmawiałem z Cate dosłownie przed kwadransem. Jest bardzo przybita. Rosalie przełknęła ślinę. Czuła, że ściska ją w żołądku. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo tęskniła za Adamem. Za nimi obojgiem. Odchrząknęła. - Słuchaj... Zadzwoń jeszcze raz do internatu i uprzedź, że ja ją odbieram, dobrze?

112

EMMA DARCY

- Jasne. Zaraz to zrobię. I w ogóle bardzo ci dziękuję, że chcesz nam pomóc... - Jesteś ciągle jeszcze w Hongkongu? - Nie, złapałaś mnie już w samolocie. Będę w Londynie jutro rano. - Uhm. Prosto z lotniska przyjedź tutaj. Będziemy na ciebie czekały. Oboje na chwilę umilkli. Rosalie przemknęło przez głowę, że oto właśnie jej romans z miliarderem Cazellem ma wszelkie szanse utracić cechy prywatności, ale nie dbała o to. - Jeszcze raz dziękuję - przerwał ciszę Adam. - Rosa­ lie. .. I podziękuj też za dobre chęci gospodarzom Davenport Hall. - Oczywiście, oczywiście. - Rosalie... Adam z taką czułością wymówił teraz jej imię, że po­ czuła dreszcz w plecach. Już wiedziała, że odtąd nie będą mogli żyć osobno. Była coraz bardziej wzruszona. Musiała zagryźć wargi, żeby się nie rozkleić. - Trzymaj się, Adamie - szepnęła. - Pa! Jadę po Cate. Odłożyła słuchawkę i niepewnie spojrzała na siostrę. Po­ tem zaraz obie uśmiechnęły się do siebie. Niepotrzebne były jakiekolwiek słowa. Rebel wszystko zrozumiała, wszystko odgadła. - Słuchaj... - Rosalie zaczęła zbierać swe drobiazgi do torebki. - To chyba ruszamy, prawda? Zadzwonisz po wa­ szego szofera? - Jasne! I zadzwonię też do Hugha, żeby na nas pocze­ kał w Roedean albo zawrócił z drogi. Przyda nam się tam na miejscu, na przykład do obrony przed tłumem paparazzi. Zawsze to książę. Może jego uszanują. - Po tych słowach podniosła słuchawkę.

TAJEMNICZA MODELKA

113

Po kwadransie siedziały już obie z tyłu rolls royce'a i mknęły drogą prowadzącą do Sussex. - Chciałabyś ze mną trochę porozmawiać o Adamie? zapytała cicho Rebel. Rosalie spojrzała na siostrę. - Wiesz... Jednak nie. Nie teraz. Teraz cały czas myślę o tej biednej Cate. Była to prawda, choć niekompletna. Bo myślała też jed­ nak intensywnie o jej ojcu. Stały jej przed oczami ostatnie wspólne chwile, które spędzili na Tortoli. I ten intymny mo­ ment, gdy ona powiedziała Adamowi: Zawsze będziesz czę­ ścią mnie. On zaś odpowiedział: A ty - częścią mnie. Cóż z tego, że potem rozdzieliły ich wielkie przestrzenie i całe miesiące milczenia. I tak byli blisko jedno drugiego - upewniała się za niego i za siebie. Zanim się jednak po­ łączą, są ważniejsze rzeczy do zrobienia. O dziwo, są takie rzeczy. A z nich najważniejsze jest teraz otoczenie opieką osie­ roconej Cate.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Rosalie skierowano do saloniku dyrektorki college'u, gdzie czekała Cate. Uprzedzono ją, że dziewczynka jest w szoku. Z nikim nie chce rozmawiać, nic nie chce jeść. Nie uroniła ani jednej łzy. Te same wiadomości przekazano ojcu Cate, kiedy dzwonił. Rosalie, zostawiwszy Rebel z Celeste, przecięła na ukos hall i nacisnęła klamkę. W saloniku była tylko Cate. Sie­ działa przy oknie, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w ciemność za szybą. Rosalie nieraz stykała się z dziećmi po psychicznym urazie i na ogół udawało jej się z nimi na­ wiązać kontakt... Miała nadzieję, że teraz też jej się uda. Przeszła przez pomieszczenie, zabierając ze sobą krzes­ ło, które ustawiła blisko krzesła Cate. Usiadła i przez chwi­ lę nic nie mówiła. Spoglądała na odbicie dziewczynki w szybie. Cate poruszyła się i westchnęła. Wtedy Rosalie wzięła ją za rękę. - Cate, myślę, że wiem, co czujesz - powiedziała. - Sa­ ma kiedyś nagle straciłam mamę. Wiem, że to okropne. Dziewczynka milczała. - Słyszałam - mówiła dalej Rosalie - że udało ci się ostatnio z mamą nawiązać dobry kontakt. Ręką Cate drgnęła. - Co z tego - szepnęła dziewczyna - gdy już nigdy ma­ my nie zobaczę.

TAJEMNICZA MODELKA

115

- Takich rzeczy nie wiemy na pewno - Rosalie obróciła się i pochyliła. - Ja wierzę, że bliscy ludzie spotykają się znów ze sobą, w lepszym świecie... Oczy Cate napełniły się łzami. - Nie zdążyłam mamie powiedzieć, że ją kocham... Rosalie pogładziła dziewczynkę po włosach. - Ona i tak na pewno to wiedziała... Każdy twój uśmiech, i śmiech, szczęście w twoich oczach, pocałunek na do widzenia... Ludzie odgadują miłość nawet bez słów. Cate zerknęła w stronę swej cioci. - Mama się zmieniła. Miała dla mnie czas... Wysłuchi­ wała mnie... A ja nie powiedziałam jej nawet, że dzięki temu to... że pierwszy raz... - słowa dziewczynki rozpły­ nęły się we łzach. - Poczułaś, że jest ci naprawdę bliska, tak? - dokoń­ czyła Rosalie ze współczuciem. - Mama musiała to prze­ żywać podobnie. Czasami długo zajmujemy się różnymi ma­ ło ważnymi sprawami, zapominając, że nasi... - Rosalie urwała i potrząsnęła głową. - Ale mocne więzi niełatwo zu­ pełnie zerwać. Zwykle daje się je naprawić. I właśnie wy obie... Chociaż bez słów... Obie milczały chwilę. Cate łykała łzy. Potem zapytała cicho: - A ty Rosalie? A tata...? Czy wy jakoś naprawicie to, co było między wami? - Spojrzała na Rosalie. - A co bę­ dzie ze mną...? Widać było, że pytania te płyną prosto z serca nastolatki. Rosalie pochyliła się i przytuliła Cate. - Wszystko naprawimy. A ty jesteś dla nas najważniej­ sza, zwłaszcza teraz. Przyjechałam tu specjalnie po to, żeby się tobą zająć... Chcę cię zaraz zabrać do Davenport Hall, gdzie jutro będzie tata... Pojedziesz ze mną?

116

EMMA DARCY

Odpowiedzią było parokrotne skinienie głową. Rosalie ucałowała Cate w czoło i sięgnęła do swej to­ rebki, szukając papierowych chusteczek. Po chwili delikat­ nie osuszyła twarz dziewczynki. - To chyba się zbierajmy - powiedziała. - Zrobiło się późno. Cate ponownie skinęła głową i zaczęła się podnosić z krzesła. - Trochę mi lepiej - szepnęła, próbując się uśmiechnąć wilgotnymi wciąż oczami. W kwadrans potem wszyscy byli już na parkingu przed szkołą. Rebel miała pojechać z Hughem jego jaguarem, rollsa pozostawiono zaś Rosalie i Cate. Dyrektorka college'u uściskała krótko swą wychowanicę, po czym skierowała się do budynku, zabierając ze sobą Celeste. Oba samochody ruszyły. Rosalie starała się podtrzymać Cate na duchu i łagodnie pomagała jej przypomnieć sobie, co w ostatnich dniach ro­ biły z matką. Wiedziała, że ta rozmowa pocieszy dziew­ czynkę. Starała się ją przekonać, że jakiekolwiek poczucie winy z jej strony nie ma sensu. Lepiej zachować w pamięci same jasne chwile, bo taka pamięć pomaga żyć. A co do gorszej przeszłości - cóż, los wtrąca się w nasze życie... Nie za wszystko odpowiadają sami ludzie, dorośli czy nie­ dorosłe matki lub córki. W Davenport Hall zmęczoną Cate zaprowadzono prosto do łóżka. Wciąż nie chciała nic jeść. Zgodziła się tylko wy­ pić przed snem kubek gorącej czekolady. Rosalie postanowiła tej nocy czuwać u boku Cate. Naj­ pierw przysiadła obok niej na łóżku i gawędziła z nią, uni­ kając dramatycznych wątków, starając się wprawić dziew­ czynę przed snem w dobry nastrój. Kiedy zaś Cate usnęła,

TAJEMNICZA MODELKA

117

przesunęła cicho w pobliże łóżka fotel z podnóżkiem. Umieściła się w nim półleżąco i okręciła pledem. Zgasiła światło. Zaczęła rozmyślać. A więc rano będzie tu Adam... I co dalej?... Ale właściwie po co wybiegać myślą da­ lej...? Czy nie lepiej zdrzemnąć się jak najszybciej i pozwolić sprawom na ich własny bieg? Zaraz zasnąć i spać szybko, biegiem... Uśmiechnęła się w ciemnościach do siebie na tę myśl o „spaniu biegiem". Aż tak ci się do niego spieszy, skarciła samą siebie w my­ ślach. Do niego... Widocznie aż tak. Tu chodzi o Cate, mówił sobie Adam. To w jej interesie odezwała się do niego Rosalie, rzecz jest chyba oczywista. Swoją drogą ciekawe, jak wyśledziła, że przebywał teraz w Hongkongu. Bóg wie ilu dzieciom po urazach pomogła już Rosalie. I co za historia: przyszła w końcu pora na jego własne dziecko, aby mu pomogła. Bardzo był jej wdzięczny za do­ bre serce, okazane po tak okropnej śmierci Sarah, i za po­ mocną dłoń. Natomiast to, czego sam pragnąłby od Rosa­ lie... Och, nie. Lepiej o tym teraz w ogóle nie myśleć. Nie ten czas, nie to miejsce i w ogóle... Chociaż... Od spotkania na Tortoli minęło tyle miesięcy i tyle samotnych, głodnych godzin, że... Teraz zaś pojawia się szansa. Ale nie. Adam potrząsnął głową. Nie. To się nie może stać!

118

EMMA DARCY

Całkowicie przekonany co do wyniku swych rozważań, wysiadł z limuzyny na podjeździe w Davenport Hall. Po­ prosił kierowcę, który go tu przywiózł, aby poczekał mo­ ment na dalsze instrukcje. Była siódma trzydzieści rano, lecz mieszkańcy pałacu już nie spali. W progu powitał go stary kamerdyner. W hallu czekała Rebel. - Witaj, Adamie - powiedziała. - Szybko się uwinąłeś. - Istnieją pewne korzyści - odparł i uniósł rękę w ge­ ście powitania - wynikające z posiadania własnej linii lot­ niczej. - Brooks - Rebel zwróciła się do kamerdynera. - Bądź tak dobry i zaopiekuj się kierowcą pana Cazella. - Oczywiście, milady. Rebel wzięła Adama pod ramię i posterowała nim ku schodom wiodącym na piętro. - Cate jeszcze śpi - powiedziała, idąc. - Rosalie całą noc siedziała przy niej, na wszelki wypadek... Biedna ta twoja dziewczynka - westchnęła ze współczuciem. - Stra­ cić matkę w taki sposób... - I w najgorszym z możliwych momencie - podjął Adam. - Sarah zaczęła być właśnie dobra dla dziecka. Jakoś udało mi się przemówić jej do rozumu. Ale czekaj - przy­ stanął na chwilę. - Zapomniałbym podziękować tobie i Hughowi za... - Daj spokój - przerwała Rebel. - Takie rzeczy są prze­ cież oczywiste. Zresztą największa zasługa przypada tutaj Rosalie. Jej podziękujesz. Moja siostra to dobry, czuły czło­ wiek. Ruszyli dalej. Adama kusiło, żeby popytać jeszcze o Ro­ salie, ugryzł się jednak w język. Nie wątpił, że kojarzy się już jego osobę z panną James. Cóż, to nieuniknione. Jednak

TAJEMNICZA MODELKA

119

im mniej słów na ten temat padnie na razie, tym lepiej. Zachowajmy dyskrecję, jej resztki, póki się da. Rosalie jest taka wrażliwa na punkcie dyskrecji... - Z pokojem, gdzie przebywa Cate, mamy wewnętrzne połączenie - powiedziała Rebel. - Jeśli będziesz czegoś po­ trzebował, zadzwoń... A teraz może od razu chciałbyś ja­ kiejś kawy? Herbaty? - Nie, dziękuję. Poczekam, aż Cate się obudzi. - Zawsze jesteście mile widziani w Davenport Hall, ty i córka. Nie musisz się spieszyć z wyjazdem. - Jeszcze raz dziękuję za gościnność, ale właśnie wo­ lałbym się pośpieszyć... Myślę, że kiedy Cate się obudzi, będzie chciała, żebym ją zabrał do nas do domu w Londy­ nie. - Cóż, być może, ty i ona... Teraz tylko ty jej zostałeś - powiedziała współczująco Rebel. - Rozumiem to do­ brze. Specjalny ton, jakiego użyła kazał zastanowić się Ada­ mowi, kim właściwie jest sama Rebel? Jakie były jej losy, nim adoptowali ją Jamesowie? Osiągnęli już piętro. Skręcili w prawo i ruszyli koryta­ rzem, dochodząc nim prawie do samego końca. Zatrzymali się przed drzwiami, które były nieco uchylone, tak że można je było otworzyć bez hałasu. - Obie są tutaj. Teraz już cię zostawię - szepnęła Rebel i cofnęła się. Po czym cicho odeszła korytarzem w stronę schodów. Adam zebrał się w sobie, gotując się na spotkanie, co do którego nie wątpił, że kiedyś nastąpi, jednak nigdy by nie przypuszczał, iż dojdzie do niego w takich warunkach. Pchnął drzwi i od razu zobaczył łoże z uśpioną Cate oraz fotel, na którym spoczywała Rosalie.

120

EMMA DARCY

Pomieszczenie było obszerne, z kominkiem, sporą bi­ blioteką i biurkiem do pracy. Nie była to więc wyłącznie sypialnia. Rosalie już nie spała. Ujrzawszy Adama, podniosła się z fotela i położyła palec na ustach. Głową pokazała drzwi, sugerując, żeby wyszli na korytarz. Była nieco blada po męczącym nocnym dyżurze, ale przez to jeszcze chyba pięk­ niejsza. Adam poczuł, że mocno wali mu serce i napina się w nim każdy mięsień. Starając się powściągnąć emocje, skupił myśl na córce. Powtórzył sobie założenie, z którym tu przybył: Rosalie jest teraz nie dla niego, lecz dla Cate. - Co z nią? - zapytał, gdy znaleźli się za drzwiami. - Już lepiej - odrzekła Rosalie. - Czuje się dobrze. Całą noc spała spokojnie. Ale myślę... - oparła się plecami o ścianę i splotła ramiona - ...że powinieneś być dla niej teraz szczególnie miły; tylko pod tym warunkiem dojdzie całkiem do siebie. Ona ma teraz tylko ciebie, Adamie. Uderzyło go to, że przed chwilą usłyszał podobne zdanie z ust Rebel. - Oczywiście - skinął głową. - To jasne. I bardzo ci dziękuję, Rosalie, że tu jesteś, że nam pomagasz. Cień uśmiechu pojawił się na jej ustach. - A ja dziękuję ci, że zechciałeś mi zaufać. Zaufał jej, oczywiście. Cały swój los złożyłby w jej ręce. Swój i Cate. Rosalie oderwała się od ściany i westchnęła. - Cóż. Teraz chyba idź już do swej córki. A ja zejdę na dół. Adam instynktownie wyciągnął ku niej rękę. - Ale nie odjeżdżaj, zanim my się nie pozbieramy. Proszę.

TAJEMNICZA MODELKA

121

Ponownie cień uśmiechu przemknął przez jej wargi. - Oczywiście Adamie. Poczekam. Będę na dole w sa­ lonie. Skinął głową i ujął za klamkę. - Jeszcze raz ci dziękuję. Rosalie ruszyła korytarzem w stronę schodów, on zaś otworzył drzwi. Wchodząc do pokoju zauważył, że Gate budzi się właśnie. Na widok ojca dziewczynka podniosła się na łóżku i wyciągnęła w jego stronę obie ręce. - Tato! Jak dobrze, że jesteś!

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Cate otwarła okno po swojej stronie auta i uśmiechnęła się do Rosalie, żegnającej ich przed pałacem. - Więc jutro... Przyrzekasz? - Przyrzekam, Cate - Rosalie skinęła głową. - Przyjadę. Adam dał znak kierowcy i limuzyna ruszyła. Pomachał ręką Rozalie, czując, że jest wyraźnie pocieszony tym po­ mysłem córki, aby panna James wpadła do nich jutro na herbatę. Cate wymusiła na cioci odwiedziny, argumentując, że potrzebuje pomocy przy wyborze ubrania na pogrzeb matki. Rosalie odmówiła wcześniej Adamowi, gdy zapytał, czy nie dałaby się dziś zaprosić do nich na kolację. W ramach podziękowań. - Nie, Adamie - odpowiedziała. - Nie sądzę, żeby było to stosowne. - I spojrzeniem dała mu do zrozumienia, że odgaduje, czego on chciałby od niej tak naprawdę. Czy ona sama miałaby chęć na coś podobnego - trudno wywnioskować... Tak czy owak, Adam zaledwie zdołał po­ wściągnąć gwałtowną chęć przytulenia jej i ucałowania w chwili pożegnania. Ale opanował się, zwłaszcza że prze­ cież Cate na nich patrzyła. Jutro jednak... Jutro może znajdą okazję do jakiegoś sam na sam? No i porozmawiają. Trzeba coś zrobić, żeby Rosalie od­ stąpiła od swych nieugiętych uprzedzeń, dotyczących ich

TAJEMNICZA MODELKA

123

wspólnego losu. Właściwie dlaczego niemożliwe jest uzgod­ nienie celów życiowych ich dwojga? - Tato - odezwała się nagle Cate. - Pamiętasz, co mi mówiłeś na Tortoli o Rosalie? Że trzeba jej pozwolić odejść, bo sensem jej życia jest przede wszystkim ratowanie bied­ nych dzieci na całym świecie? Skrzywił usta. - Cóż, pamiętam. Nie było wtedy innego wyboru... Jednak czas nie stoi w miejscu i może teraz Rosalie będzie mimo wszystko przystępniejsza? Oczywiście było mu przykro, że Sarah tak nagle odeszła ze świata, przykro zwłaszcza ze względu na Cate. Natomiast jego miłość do dawnej żony wygasła przecież lata temu, a więc nic dziwnego, że nawet w te smutne dni wciąż roz­ myślał o innej kobiecie. - Tato - odezwała się znowu Cate. - Kiedy Rosalie przyjechała po mnie wczoraj wieczorem, powiedziała mi... - zamilkła i spojrzała na ojca - ...powiedziała, że chciałaby naprawić to, co zaczęło się między wami. Nadstawił uszu. - Rzeczywiście tak powiedziała? Cate wzruszyła ramionami. Pochyliła się ku szybie, chu­ chnęła na nią i zaczęła kreślić palcem jakieś figury. - Wiesz... - Oparła się o szybę czołem. - Ja się czuję przy Rosalie zawsze jakoś dziwnie dobrze. - Ja też - powiedział cicho Adam. - Ale ona... ona ma jednak głównie serce dla osieroconych dzieci. W Phnom Penh, gdzie ją poznałem, dzieci nazywały ją Aniołem. - Aniołem... - powtórzyła tęsknie Cate. Anioł nie anioł, pomyślał Adam, jednak ta kobieta cał­ kiem po ludzku umie być zmysłowa. Szkoda, że od tak daw-

124

EMMA DARCY

na nie byli ze sobą... Jego ciało aż nazbyt dobrze ją pa­ miętało. Przez kilka chwil jechali w milczeniu. Potem Cate znów chuchnęła na szybę i znów zaczęła na niej coś kreślić. - Zdaje się, że anioły... - zaczęła mówić - że anioły są wszechwiedzące... Rosalie powiedziała mi... - dodała i spojrzała na ojca - powiedziała, że mama musiała mnie kochać. - Jasne, że mama cię kochała - Adam poszukał dłoni córki i uścisnął ją. - I ja też cię kocham. Cate oparła się głową o ramię ojca. - A Rosalie? - szepnęła. - Co Rosalie? Dziewczyna nie odpowiedziała. Lecz Adam zrozumiał, że córka daje znak, iż gotowa jest zaakceptować jego zwią­ zek z panną James, o ile miałoby do niego dojść. Ale czy dojdzie? Herbata u Cazellów... Serce Rosalie biło niespokojnie. Wczoraj Adam zapraszał ją na kolację, a to oznaczało, że jeszcze wczoraj mogła być z nim tak blisko, jak wtedy, w tym tropikalnym raju... Lecz gdyby powiedziała „tak", musiałoby to zapewne oznaczać jakieś większe „tak", dla całego ich wspólnego życia, na które wciąż nie wiedziała, czy chce się zdecydować. Dzisiaj zaś... dziś wpadnie do nich tylko na niezobowią­ zującą herbatę. Spojrzała przez okno taksówki. Dojeżdżali już pod wskazany adres, do rezydencji przy Knightsbridge. Budynek był dwupiętrowy, oddalony od ulicy. Za nim rozciągał się mały park... To tylko, kilka przecznic od Harrodsa, po­ myślała Rosalie. Wybiorą się tam z Cate, żeby znaleźć dla

TAJEMNICZA

MODELKA

125

niej coś odpowiedniego na dystyngowany pogrzeb dyplo­ matyczny... Ledwie zdążyła wysiąść, otwarły się drzwi frontowe. Na progu stanęła Cate. Miała na sobie wytarte dżinsy i roz­ ciągnięty, zielono-granatowy sweter. - Jak dobrze, że jesteś - powiedziała. - Przyrzekłam, a więc jestem - uśmiechnęła się Rosalie i z tym uśmiechem weszła do środka. Wewnątrz poczuła jednak, że tężeją jej mięśnie twarzy, bo przecież zaraz miała się przywitać z Adamem, a nie była pewna, co ma mu wła­ ściwie do powiedzenia? - Byliśmy dziś z tatą w domu mamy - odezwała się Ca­ te. - Pozabierałam stamtąd różne swoje rzeczy... - urwała i wzruszyła ramionami. Rosalie w lot zrozumiała, że dziewczyna jest ciągle nie­ pocieszona. - Wolałabym tam więcej nigdy nie wracać - dokończyła Cate. - Kiedyś zechcesz wrócić, przynajmniej wspomnieniami - Rosalie objęła Cate i przytuliła ją do siebie. - Człowiek wiele razy wraca do przeszłości. Ale rany muszą się za­ bliźnić. - Możliwe... - szepnęła dziewczynka. I podniosła gło­ wę: - Ciągle mi się zdawało, że gdzieś tam mamę widzę. To znaczy nie naprawdę... ale... - Rozumiem. - Rosalie pocałowała Cate w czoło. - Bo bliski człowiek kojarzy nam się z wszystkim, czego dotknął, z wieloma czynnościami, które wykonywał... - No a gdzież to twój tata? - Czeka w salonie. - No to chodźmy do niego. Minęły hall i weszły do obszernego pomieszczenia z ko-

126

EMMA DARCY

minkiem, ujętym w ramę z czarnego marmuru. Nad komin­ kiem wisiał znany obraz Drysdale'a „Australijska prowin­ cja". A może to jednak kopia, zastanowiła się Rosalie? Na­ przeciw kominka stała skórzana sofa, a po bokach - dwa fotele. Wszystko tu było solidne, gustowne i kosztowne. Adam powstał na widok wchodzących. Wydał się jeszcze wyższy i mocniej zbudowany niż zwykle. Był w czarnych dżinsach i ciemnowiśniowej koszuli. Spojrzenie jego sza­ rych, inteligentnych oczu, wydało się Rosalie przeszywające. - Rosalie, co za radość gościć cię tutaj - powiedział, nadając swym słowom szczególny, osobisty charakter. - Właściwie zapraszała mnie Cate - Rosalie obejrzała się za siebie. Adam uśmiechnął się do swej córki. - Cieszę się, że masz w tym swój udział... Ale, ale, czy nie poszłabyś na górę, żeby przymierzyć którąś z tych rzeczy przywiezionych rano? - Dobrze, tato - zgodziła się Cate. Rosalie poruszyła się niespokojnie. - Może ci w czymś pomogę? - zapytała. - Pójdę z tobą... - Ależ nie - Cate uniosła obie ręce. - Po co? Zresztą u mnie jest taki bałagan. Wszystko porozrzucane... Po tych słowach odwróciła się na pięcie i wyszła. Ledwie wyszła, Adam zbliżył się do Rosalie i zatopił spojrzenie w jej oczach. Potem sięgnął po torebkę, którą przyciskała do siebie. Ujął ją i płynnym gestem rzucił na sofę. Objął Rosalie. - Marzyłem o tym, żeby cię dotknąć, przez tyle dni powiedział. - I nocy... Rosalie poczuła jak przenika ją gorąco jego ciała. A gdy zaczął ją całować, niezłomne postanowienia dotyczące ja­ kiegokolwiek posłannictwa lub misji zaczęły się chwiać,

TAJEMNICZA MODELKA

127

słabnąć i zacierać. Oddawała mu pocałunki z mocą równą jego pasji. - Należymy do siebie - Adam oderwał się na chwilę. - Nie zaprzeczaj. Nic nie odpowiedziała. Zamknęła oczy, oparła głowę na jego piersi i po prostu chłonęła obecność tego mężczyzny, aromat jego obecności, oddech, siłę; brała w siebie każdy jego ruch. - Jeszcze coś - zamruczał Adam. - Nie pozwolę ci już odjechać i zniknąć z mego życia. Słyszysz, Rosalie? - Ujął jej podbródek i zmusił do tego, by spojrzała na nie­ go. - Jesteśmy dla siebie stworzeni. I nie tylko ciałem, ale i duszą. Stworzeni dla siebie? Niepewnie spoglądała w jego oczy. Owszem, jej ciało pragnęło jego ciała. Ale dusza...? Czy on nie za wiele żąda? - Adamie, pozwól mi pozbierać myśli - szepnęła. - Nad czym tu myśleć, Rosalie! - wybuchnął. - Prze­ cież sama przyjechałaś dziś do mnie! - Przyjechałam do Cate. - No dobrze. Ale i do mnie też. Milczała, spuściwszy oczy. A on znów ją objął i zakołysał się razem z nią. - Potrzebujemy cię z Cate oboje. Uniosła na niego pytający wzrok. - Tak, oboje - powtórzył. - To znaczy chcesz, żebym... zamieszkała z wami? - Właśnie. Myśl, że miałaby się poświęcić jakiemuś życiu rodzin­ nemu, przyprawiła ją o nagły atak paniki. Jakże to, a swo­ boda ruchów? - Adam, słuchaj - zaczęła mówić - ja mam na jutro

128

EMMA DARCY

zamówiony lot do Kambodży. Dzieci w sierocińcu czekają na mnie. Mam niewiele czasu... - Nie zamierzam ci w niczym przeszkadzać - spojrzał na nią. - Przeciwnie, chciałbym pomagać, jak tylko po­ trafię. .. - Pomagać? Ale ty przecież nic nie wiesz... - To się wszystkiego dowiem - przerwał jej. Wypuścił Rosalie z objęć, lecz zaraz ujął obie jej dłonie. - Wszystkie środki, jakie posiadam, stawiam do twej dyspozycji. A w ogóle to leć do Kambodży moją linią. Zaoszczędzisz na bilecie... Jeśli zechcesz, każdy, kogo wskażesz, a kto współpracuje z tobą w twojej misji, będzie miał u mnie też darmowe przeloty. Jeżeli ratowanie dzieci jest twoim po­ wołaniem, to pozwól mi się do siebie przyłączyć. Pozwól. Wszystkie te propozycje wprawiły ją w oszołomienie. - Ale ty tego chyba do końca nie przemyślałeś... - Od powrotu z Tortoli o niczym innym tak intensywnie nie myślałem, jak o tym. Zagryzła wargę. Czy on to mówi poważnie? A jeśli cho­ dzi tu jedynie o jakiś kaprys nudzącego się potentata? - No a co będzie - zapytała - gdy ja w tym wszystkim nie okażę się dla ciebie wystarczająco atrakcyjna? - Myślisz, że kiedyś mógłbym się wycofać? Rosalie! Podniósł jej obie dłonie do ust i zaczął je okrywać poca­ łunkami. Po czym wypowiedział te same słowa, które kiedyś ona skierowała do niego: - Zawsze będziesz częścią mnie. Zawsze! Nie wiedziała, jak zareagować. Czuła się rozdarta. Od­ dychała z trudem. Chciała mu powiedzieć „tak". Pragnęła z nim być... Jednak coś, czego sama nie rozumiała, wciąż kazało jej się wahać.

TAJEMNICZA MODELKA

129

I wtedy rozległo się wołanie Cate. - Rosalie! Poczuła ulgę. Oto jest wybawienie z sytuacji. Uwolniła się z objęć Adama. - Muszę iść - szepnęła. I zaraz ruszyła ku drzwiom. W progu zderzyła się jednak z dziewczynką. Cate wyglądała tak samo jak w momencie, gdy stąd wy­ chodziła. .. Może w ogóle nie była na górze, pomyślała Ro­ salie. Może była tu blisko i słyszała całą rozmowę? Ale dlaczego ona płacze? - Och, Rosalie - dziewczyna rzuciła się w jej objęcia. - Co się stało, skarbie! - Czy ty nie widzisz - łkała nastolatka - czy ty nie wi­ dzisz, jak bardzo my oboje z tatą chcemy, żebyś została z nami? Nie, to było zupełnie ponad jej siły... Rosalie poczuła, że popada w jakiś chaos emocjonalny. To przecież pułapka, zarzucona na nią sieć... Biedna Cate potrzebuje nowej mat­ ki, to prawda, ale przecież nie każda kobieta potrafi mat­ kować. Ja się do tego nie nadaję, biła się z myślami Rosalie. A Adam? Czego on tak naprawdę chce ode mnie? Czego­ kolwiek chce, nie jest to tak ważne, jak moja misja, upew­ niała się w swym sumieniu. - Przepraszam - powiedziała, nie podnosząc wzroku. Wybaczcie mi, ale ja nie mogę... Naprawdę nie mogę tu nic więcej zrobić. I w ogóle muszę już iść. - Wypuściła z objęć Cate. - Gdzie moja torebka? Unikając ich spojrzeń, zrobiła kilka kroków w stronę so­ fy. Tak, tutaj leży... Schyliła się, złapała torbę i przycisnęła ją do piersi. Tak... A teraz - uciec, odejść, to jest najważ­ niejsze. Zniknąć, bez oglądania się za siebie. - Rosalie...

130

EMMA DARCY

To Adam zawołał za nią. Jego głos zdawał się płynąć z samego środka serca. Takim głosem mówił do niej wtedy, w tamte gorące noce... I poczuła, że nogi wrastają jej w podłogę. Dostała gęsiej skórki, a jej serce waliło jej jak szalone. Musiała się obejrzeć. W jego oczach zobaczyła udrękę, nic, tylko to. - Przebacz mi! - krzyknęła, bo ogarnęło ją nagłe ogromne poczucie winy. Tak, to ona sama uwikłała go przecież w ten romans... Bezsensownie, lekkomyślnie poleciała wtedy na Tortolę i sprowokowała Adama... Lecz on teraz pokręcił głową. - Tu nie ma czego przebaczać. - Ależ jest! - Było jej wstyd. Paliły ją policzki. W oczach miała łzy. Adam smutno się uśmiechnął. Nie, w tej kobiecie nie ma żadnej winy. Widział ją na wylot, rozumiał jej rozterkę. I patrzył na nią tak, że pojęła, iż on absolutnie ją akceptuje, taką jaka jest. I więcej, że spojrzeniem chce dodać jej otu­ chy, podtrzymać ją, pocieszyć. - Nie ma czego przebaczać - powtórzył. Po czym dodał miękko: - Kocham cię Rosalie, wiesz?

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Przybyli... sfrunęli się na Tortolę z pięciu kontynentów wszyscy członkowie rodziny Jamesów. Ponieważ tu cho­ dziło o Rosalie - Rosalie z Filipin - która wychodziła za mąż. A mało kto z nich dałby wcześniej wiarę, że do czegoś takiego w ogóle dojdzie. Ciekawi byli mężczyzny, który podbił jej serce. I pragnęli się przekonać, że to ktoś napra­ wdę dla niej odpowiedni, jedyny taki na świecie. Sprawą mało ważną był fakt, że Adam Cazell to miliar­ der, właściciel Saturn Company, prowadzącej interesy w skali globalnej. Lecz jaki jest to człowiek? To było istot­ ne. Bo przecież Rosalie to osoba bardzo szczególna, kobieta piękna i krucha, słaba, lecz i mocna, nieugięcie oddana swej misji. A wobec tego ważne było, czy Adam Cazell to także ktoś, kto potrafi dawać, nie tylko brać. Tak, to było naj­ ważniejsze. Zuang Chi, aby przybyć na Tortolę, zdecydował się prze­ rwać swe tournee operowe, powierzając aktualną rolę swemu zastępcy. Muhammad i Leah z Kalkuty przekazali swych pacjentów w ręce zaprzyjaźnionych lekarzy. W Hongkongu Kim zawiesił czasowo swą misję pomocy uchodźcom po­ litycznym. Shasti poinformowała UNICEF, że opuszcza na jakiś czas Afrykę z ważnych przyczyn rodzinnych. Zachary Lee scedował negocjacje, które prowadził w Los Angeles z jednym z programów telewizyjnych, na swego zastępcę.

132

EMMA DARCY

W Australii Joel Faber, mąż Tiffany Makamy, zorgani­ zował podróż na Tortolę dla wszystkich tych członków ro­ dziny Jamesów, którzy zamieszkiwali wyspę, w tym dla Su­ zanne Griffith i jej męża Leitha Carew, właścicieli winnic na południu. Joseph z Tajlandii przyrzekł sierotom z konwiktu, który prowadził, że przywiezie im dużo fotografii ze ślubu Rosalie. W drodze na Karaiby skorzystał z darmowego prze­ lotu liną Saturna. Edward i Hilary Jamesowie, aby się stawić na ślubie swej wychowanicy, przerwali rajd turystyczny przez Amerykę Południową. Mimo podeszłego wieku, oboje byli ludźmi nadal bardzo energicznymi. Rebel i Hugh zabrali ze sobą na Tortolę Celeste, wciąż najlepszą przyjaciółkę Cate - i potraktowani zostali jako go­ ście specjalni, zaproszeni do współzamieszkiwania w willi Adama. Rebel zgodziła się być podczas wesela druhną panny młodej, Hugh zaś - drużbą pana młodego... W tym miejscu trzeba powiedzieć, że to w Davenport Hall, w Boże Naro­ dzenie, doszło do oświadczyn Adama i do ich przyjęcia przez Rosalie. Cóż to był za niezwykły i 'wzruszający moment! Tak więc na Tortolę zjeżdżano się z całego świata. Aby zakwaterować i obsłużyć weselników, trzeba było wynająć wiele okolicznych bungalowów i zatrudnić mnóstwo per­ sonelu. Adam pragnął, by jego gościom na niczym nie zby­ wało. A ciekaw był rodziny Jamesów nie mniej, niż oni byli ciekawi jego. Celeste, spotkawszy się z Cate, od razu przystąpiła do opowiadania uzupełniających historyjek dotyczących adop­ cji poszczególnych członków familii. I tak się rozpędziła, że w pewnej chwili zawołała: - Cate, słuchaj! A może ciebie by adoptowała Rosalie?

TAJEMNICZA MODELKA

133

Tak jak mnie adoptowała Rebel? W ten sposób stałabyś się członkinią naszego klanu. Co ty na to? Cate gotowa się była zgodzić na wszystko, tak jej się podobała cała ta kompania z wszystkich zakątków globu... Poza Rosalie poczuła szczególną sympatię do Leah, tak wdzięcznej i kobiecej w hinduskim sari, również do Shasti, która paradowała cały dzień w etiopskim turbanie. Zaintry­ gował ją również Tom, australijski Aborygen. Adam świadomy był tego, że jest obserwowany, że bada się, jaki jest w stosunku do Rosalie. Oczywiście te obser­ wacje były dyskretne, podobnie jak pytania, w formie na­ pomknień, dotyczące ich wspólnej przyszłości. I widział także, iż z godziny na godzinę zyskuje sobie uznanie klanu, że początkowa rezerwa zamienia się w pełną sympatii akceptację. - A jak było z tobą, Hugh - zapytał swego drużbę, gdy znaleźli się sami - jak to było z twoim wrastaniem w ro­ dzinę Jamesów? Siedzieli na werandzie, obserwując zatokę, owiewani przez bryzę morską i sącząc odprężające drinki. Przed chwi­ lą, po oficjalnym obiedzie, rozeszli się właśnie ostatni go­ ście. Rebel zamknęła się u siebie z Edwardem i Hilary, żeby omówić z nimi szczegóły jutrzejszej ceremonii. Cate i Ce­ leste pobiegły popływać. Rosalie poszła na spacer wzdłuż plaży z Zacharym Lee, jej wielkim bratem, tym, który kie­ dyś wzbudził taką zazdrość w Adamie, a o którym potem miał się Adam dowiedzieć, że w istocie uratował jego przy­ szłą żonę. Hugh uśmiechnął się wyrozumiale. - Cóż, ja przede wszystkim byłem pod wrażeniem... Bo wiesz, to bardzo rozmaici ludzie. Ale łączy ich coś szcze­ gólnego: wszyscy są tacy... pozytywni. Tak że czułem się

134

EMMA DARCY

przy nich jakby zawstydzony tym, że sam po prostu ko­ rzystam z życia. - Hugh westchnął. - W sumie uznałem, że to wyróżnienie, iż Rebel zechciała właśnie mnie poślubić. - Wyróżnienie, mówisz... Ja chyba czuję coś podobnego w stosunku do Rosalie - przyznał Adam. Hugh uniósł swą szklaneczkę i spojrzał przez burszty­ nowy płyn na świetliste morze. - Z Rosalie będzie ci chyba trudniej - powiedział - niż mnie było i jest z Rebel... Bo w końcu Rebel wystarcza to, że jest moją żoną, a Rosalie ma te swoje pasje, misje. I wciąż podróżuje... - Ja też podróżuję - przerwał mu Adam. - Przywykłem do nomadycznego trybu życia. I mam nadzieję, że w nie­ jedną podróż wybierzemy się razem z Rosalie. Przez chwilę obaj milczeli. - Moja żona - odezwał się ponownie Hugh - ledwie ujrzała was razem w Davenport Hall, nabrała przekonania, że oboje jesteście dla siebie stworzeni... I dlatego dała ci potem ten telefon do Rosalie w Mayfair. - Ach tak! - zdziwił się Adam. - Co za intuicja, - Uhm... Rebel uważa się za specjalistkę w sprawach intuicji... A jednak potem prawie gotowa była w was zwąt­ pić... Myślała, że bramy raju pozostaną zamknięte. Bramy raju... Cóż za wieloznaczne porównanie, pomy­ ślał Adam. Lecz bramy te otwarły się w końcu, a stało się to dzięki miłości. I teraz Adam przysięgał sobie, że nigdy nie da Rosalie powodu, by zwątpiła w jego uczucie. Pragnął, żeby mogła być przy nim bezpieczna do końca ich wspól­ nych dni. Rosalie i Zachary szli boso skrajem morza. Drobne fale lizały piach, a oni rozmawiali. Rosalie z nikim na świecie

TAJEMNICZA MODELKA

135

nie rozmawiało się tak szczerze i łatwo, jak z jej wielkim bratem. - A więc to jest ten twój mityczny raj - powiedział Za­ chary. - Tak - odparła Rosalie i uśmiechnęła się. - To tutaj Adam spotkał swoją Ewę. - A Ewa? Co poczuła, kiedy zrozumiała, że... - Bała się - szybko odpowiedziała Rosalie. - Ale po­ stanowiła być odważna... Przecież mnie znasz - dodała i spojrzała na Zachary'ego. - I co dalej? - Dalej było bardzo bezpiecznie, braciszku... Prawie tak jak przy tobie. Tyle, że nie po bratersku. - Nie po bratersku! - zaśmiał się Zachary. - A po ja­ kiemu?... Zresztą niepotrzebnie pytam. Wszystko jest jasne. Zatrzymali się oboje. Zachary schylił się, znalazł płaski kamyk i puścił nim piękną kaczkę po wodzie. - A więc tak - mruknął i spojrzał na Rosalie. - Jesteś nareszcie spełnioną kobietą. To bardzo dobrze. Bo niektórzy zaczynali się już o ciebie martwić. - Martwić? Więc było ze mną aż tak źle? - Nie. Nie źle. Tylko jakby... niekompletnie. A teraz Adam wypełnił pewne puste miejsce w twoim życiu. Wypełnił puste miejsce... Rzeczywiście, było tak. Ro­ salie, przy całej swej dobroczynnej aktywności, zawsze czu­ ła, że czegoś jej w życiu brakuje. Brakowało jej miłości, miłości mężczyzny. Zaangażowanie w sprawy dzieci nie wystarcza. Dopiero Adam, ten Adam wielki jak jej brat... uratował ją. A dzieci? Dzieci nadal będą ważną sprawą. Dzieci zresztą przybędzie... Bo przecież jej i Adamowi urodzą się ich własne dzieci.

136

EMMA DARCY

Rosalie uśmiechnęła się do tej myśli. - To dla mnie ten uśmiech? - zapytał Zachary. Przyjrzała się bratu. - Nie, to był uśmiech dla Adama - odpowiedziała. Podaruję mu go dzisiaj w nocy. - Ach tak! Ale ślub przecież dopiero jutro...? Zaśmiała się. - Ślub, ślub... Prawdę mówiąc, nie wiem, po co ten cały ślub... Po co ludziom, którzy się kochają, jakieś tam podpisy i pieczątki? Zachary zastanowił się. - Hm... Niby tak. - Schylił się po nowy kamyk, dobry do puszczenia kaczki. - Jednak ładny podpis nie musi być szkodliwy. A ty Rosalie masz taki ładny charakter pisma... Poranek był bardzo piękny. Wysklepione niebo bez chmur - morze gładkie jak posadzka - do tego palmy, wy­ niosłe niby kolumny: Adam pomyślał, że natura jest tutaj uroczysta niczym świątynia. Zaślubiny miano celebrować na wolnym powietrzu. Rosalie mogłaby mieć suknię ozdobioną perłami lub dia­ mentami, ale, oczywiście, ale nie chciała takiej. Prosiła, żeby wszystko było jak najskromniejsze i proste, bez niepotrzeb­ nego wyrzucania pieniędzy. I wobec tego umówiono się, że uroczystość będzie w ogóle miała charakter symboliczny, a goście proszeni są o jak najswobodniejsze stroje. Wkrótce nadszedł czas i cały klan Jamesów zgromadził się w cieniu wielkiego, starego mangowca. Lokalny cele­ brans stanął u boku Adama i Hugha. Oczy wszystkich zwró­ ciły się ku werandzie, na której miała się za chwilę pojawić panna młoda. Ku zaskoczeniu zebranych pierwsze wybiegły

TAJEMNICZA

MODELKA

137

Cate i Celeste, obie w zaimprowizowanych sarongach, z małymi koszykami w ręku. Cate schyliła się i nacisnęła klawisz stojącego na podłodze radiomagnetofonu. Popłynęły dźwięki starego przeboju Abby „Take a Chance On Me" ("Masz u mnie szanse"). Dziewczyny zaczęły tańczyć do taktu melodii, sypiąc z koszyków płatkami kwiatów. Ży­ wiołowość nastolatek sprawiła, że twarze wszystkich pojaś­ niały, rozległy się śmiechy, potem brawa. Rebel nie mogła się powstrzymać i także zaczęła tańczyć, przesuwając się wśród gości. A więc miałem szansę, pomyślał Adam, i wykorzystałem ją, a rezultatem jest dzisiejsza uroczystość. Muzyka się skończyła. Dziewczęta zbiegły ze schodków i wmieszały się w tłum. Rebel, jako druhna, zajęła miejsce przy drużbie, swoim mężu. I już zaraz na werandę weszła Rosalie, prowadzona przez Edwarda i Zuang Chi. Zuang przyrzekł siostrze, że zaśpiewa coś dla niej i dla mężczyzny, którego wybrała sobie na męża. Serce mocno zabiło Adamowi, gdy ujrzał swą narzeczo­ ną. Miał okazję obserwować Rosalie w różnych już prze­ braniach, ale dziś... przeszła samą siebie. Była jednocześnie skromna i królewska, niewinna niczym westalka i zmysło­ wa jak rajska hurysa. Zatrzymała się na moment i roziskrzo­ nym spojrzeniem objęła swego ukochanego, przyprawiając tego dużego mężczyznę o skrywane drżenie. Miała na sobie półprzezroczysty, biały sarong, spięty na ramieniu. Na drugie ramię odrzuciła długie, lśniące włosy, sięgające talii. Na głowie miała mały wianeczek z kwiatów czerwonego migdałowca. Bukiet tych kwiatów trzymała też w prawej ręce. A gdy schodziła po stopniach werandy, Adam zauważył, że Rosalie jest bosa. A więc raj, zupełny raj, pomyślał. Jakby się dopiero co

138

EMMA DARCY

urodziła, naga, oczywiście całkiem dorosła. Ewa z żebra Adama. I poczuł się tak wzruszony, jak może kiedyś w dzieciń­ stwie, gdy pragnął gwiazdki z nieba i czasem prawie do­ sięgał gwiazd, otrzymując upragniony prezent. Rosalie czuła, zbliżając się do Adama, że promieniuje z niego coś bardzo intensywnego. Sama miłość... Za sobą usłyszała głos Zuang Chi, który zatrzymał się na stopniach werandy i stamtąd zaintonował swym pięknym głosem pieśń „There for me" („Dlatego to ja"). Uśmiechnęła się do słów tej pieśni, która bardzo dobrze oddawała to, co chciałaby w tej chwili przekazać Adamowi. I była też pra­ wie pewna, że i on czuje to samo. A więc już za chwilę przyrzekną sobie coś na całe ży­ cie... Lecz właściwie przyrzekli sobie to wcześniej... Tyle, że bez świadków... Lecz jeśli ich miłość jest prawdziwa, to i świadków się nie ulęknie, pozostanie sobą. Adam wyciągnął rękę. Powierzyła mu swoją dłoń z zaufaniem. Gdzież będzie jej na tym świecie bezpieczniej niż przy nim? Dziś, jutro i zawsze. Spojrzeli sobie w oczy i nagle z ust Rosalie wyrwały się ciche dwa słowa. Nie mogła ich powstrzymać... Były to powtórzone ostatnie słowa pieśni, którą przed chwilą skończył śpiewać Zuang Chi: - Kocham cię...