Darcy Emma Kobieta z charakterem

EMMA DARCY

Kobieta z charakterem

0

ROZDZIAŁ PIERWSZY Dwanaście par oczu wpatrywało się w Sarah. Od dziesięciu minut słuchali jej w skupieniu, teraz jednak zainteresowanie, jakie wywołała przy stole konferencyjnym swoją propozycją, zmieniło się w irytację. Sama była zdumiona tym, co się stało. Ma odebrać telefon w prywatnej sprawie w środku referowania swojej propozycji?! Niewiarygodne! Nikt nigdy, z żadnego powodu, nie przerywał zebrania. Sekretarka spoglądała na nią błagalnym wzrokiem. Ze

S R

zdenerwowania splatała i rozplatała ręce. Wiedziała, że sytuacja jest zła i wiedziała także, że na niej się to później po części skrupi. Drżącym głosem dodała:

- Pani narzeczony powiedział, że to bardzo pilna i ważna sprawa, panno Woodley. Nalegał, żebym panią poprosiła do telefonu. Biedna dziewczyna była bardzo zdenerwowana, najwyraźniej Julian potraktował ją z góry. Co mogło być tak pilne i ważne? Sarah zastanawiała się przez moment, ale prędko wróciła do rzeczywistości. Najważniejsza była szybka decyzja. Wszyscy na nią patrzyli, czekali. Każda stracona chwila obróci się przeciwko niej. Właściwie nie miała wyboru - jeśli było to coś ważnego, musiała podejść do telefonu. Czuła szum w uszach, kiedy zmusiła się, żeby spojrzeć na zebranych wokół stołu. Widziała osąd w ich oczach. Mając dwadzieścia osiem lat była najmłodszym dyrektorem działu i ośmielała się złamać zasadę, której zawsze przestrzegali starsi.

1

- Proszę mi wybaczyć, to nie potrwa długo - powiedziała, starając się mówić zdecydowanym głosem, choć sama słyszała jego drżenie. Przewodniczący zebrania kiwnął głową. To wszystko. Nikt nie powiedział słowa. Sarah, świadoma nieprzyjemnej ciszy, wyszła szybko z pokoju. Sekretarka szła tuż za nią, bełkocząc coś o telefonie i Julianie. Sarah złapała słuchawkę telefoniczną, spięta i zaalarmowana. - O co chodzi, Julianie? - Sarah, dlaczego to tak długo trwało? - spytał Julian zirytowanym tonem. Wewnętrzne spięcie nadało jej głosowi ostrą nutę. - Nie powinnam w ogóle podchodzić do telefonu. Zebranie jeszcze trwa.

S R

Roześmiał się obojętnie. Czerwona mgła przysłoniła oczy Sarah. Z dużym trudem zdołała się opanować.

- Powiedziałeś, że to coś bardzo ważnego i pilnego - przypomniała mu.

Przejście do meritum zabrało mu potwornie dużo czasu. Sarah słuchała tego, co mówił z rosnącym poczuciem nierzeczywistości. Wywołał ją z zebrania, żeby się dowiedzieć, czy poprzedniego wieczoru nie zostawił u niej w mieszkaniu jakichś dokumentów. Nie były mu wprawdzie w tej chwili potrzebne, lecz chciał się tylko upewnić, że nie zgubił ich gdzieś indziej. Cała sprawa doskonale mogła poczekać. Sarah zbyt była wściekła, żeby się z nim kłócić na ten temat. Swoim egoistycznym zachowaniem prawdopodobnie zahamował jej karierę zawodową na parę lat. Martwym, pozbawionym wyrazu głosem, zapewniła go, że ma te papiery i odłożyła słuchawkę. Przez dłuższą chwilę

2

wpatrywała się w sekretarkę niewidzącym wzrokiem. Dziewczyna nerwowo zamachała rękami. - Powiedział, że nie pozwoli pani dłużej tu pracować, jeśli pani nie poproszę do telefonu. Czerwona mgła przybrała na sile, wykluczając jakiekolwiek współczucie dla sekretarki. - Żadnych telefonów - powiedziała ostro Sarah. - Teraz ani w przyszłości. Nic mnie nie obchodzi, co ktoś mówi. Żadnych telefonów. - Tak, panno Woodley - padła drżąca odpowiedź. Sarah zrozumiała, co się stało, gdy tylko weszła do sali konferencyjnej. Nikt na nią nie spojrzał oprócz przewodniczącego, który krótko poinformował, że

S R

rozważono jej propozycję nowej linii mody i postanowiono ją odrzucić jako zbyt ryzykowną.

Sarah rzuciła szybkie spojrzenie na Frances Chat-field, dyrektorkę działu mody damskiej. Triumf w jej oczach ostatecznie dowodził, że użyła swoich wpływów, aby odrzucić propozycję. Można się było tego spodziewać. Frances Chatfield bardzo źle przyjęła wydzielenie odrębnego działu mody młodzieżowej i obsadzenie w roli dyrektora młodszej kobiety. Telefon Juliana stał się dla niej doskonałą okazją do wykazania, że Sarah jest osobą nieodpowiedzialną. Ta opinia trafiła na podatny grunt - Sarah widziała to wypisane na wszystkich twarzach: NIEODPOWIEDZIALNA. Zazwyczaj walczyła o to, w co wierzyła, ale aby się tego podjąć z jakąkolwiek szansą na sukces, musiałaby zachować się spokojnie i racjonalnie. Wściekłość, która opanowała ją od środka, uniemożliwiała zachowanie chłodnego, opanowanego umysłu. Jeżeli się teraz odezwie,

3

jedynie pogorszy całą sprawę. Na pozór przyjęła porażkę spokojnie i przez resztę zebrania pilnie i uważnie przysłuchiwała się innym. Następne siedem godzin spędziła w zupełnie innym nastroju. Kipiała z wściekłości na myśl o aroganckim przekonaniu Juliana, że jego sprawy są najważniejsze, jej zaś kariera zawodowa zupełnie się nie liczy. Jej praca nie była dla niego dość ważna, aby ją w ogóle brał pod uwagę. Nie obchodziło go to, że ten jego cholerny telefon zniweczył tę odrobinę szacunku, o jaką dla siebie tak długo walczyła. Sarah zawsze uważała się za osobę tolerancyjną. Obsługiwanie klientów w dziale mody młodzieżowej wymagało absolutnej tolerancji, a konieczność sporadycznych kontaktów z Frances Chatfield wymagała

S R

nawet czegoś więcej - dyplomatycznego taktu i świętej cierpliwości. Kiedy nadeszła wreszcie piąta po południu, Sarah nie miała już w sobie nawet odrobiny tolerancji. Jej złość wcale się nie zmniejszyła. Stojąc na chodniku przed domem towarowym w oczekiwaniu na Juliana, wściekłym wzrokiem przyglądała się nasilonemu o tej porze ruchowi samochodowemu. Zupełnie zignorowała jego uśmiech, gdy czerwony alfa romeo wreszcie podjechał. Szybko wsunęła się na miejsce obok kierowcy, a jej humor jeszcze się pogorszył, kiedy samochód gwałtownie ruszył. Ile razy mu mówiła, że nie znosi szarpania w przód i w tył, kiedy usiłuje zapiąć pas? - Jak to miło skończyć pracę w piątek - rzucił jej radośnie. - Dobry miałaś dzień? - Nie, dzięki tobie - warknęła Sarah. - I może to umknęło twojej uwadze, ale moja praca nie kończy się w piątek po południu. Pracuję również w sobotę rano.

4

Julian zmarszczył brwi. - Po ślubie będziemy musieli coś z tym zrobić. Twoja praca w soboty zakłóci nam wspólne spędzanie weekendów. Może powinnaś zacząć się rozglądać za jakąś lżejszą pracą? Tego już było za wiele. Sarah spojrzała na mężczyznę obok siebie ze złością. Ani piękny profil, ani eleganckie ubranie nie zrobiły na niej żadnego pozytywnego wrażenia. Wyrzucała z siebie słowa z natężeniem pary wydobywającej się z szybkowara po podniesieniu pokrywki. - Twoim planom nic nie może przeszkodzić, prawda, Julianie? Jeżeli do tej pory nie trafiło to do ciebie, powtarzam jeszcze raz: lubię moją pracę i nie podoba mi się twoje nonszalanckie podejście do tej sprawy.

S R

Zwłaszcza nie podoba mi się wyciąganie mnie z ważnej narady do nieważnego telefonu. Wiesz doskonale, że tego rodzaju telefony są niezgodne z założeniami firmy.

Rzucił jej zirytowane spojrzenie.

- Chwileczkę, Sarah. To był ważny telefon. Martwiłem się o te dokumenty.

- Mogłeś zaczekać godzinę. Mogłeś nawet cały dzień zaczekać. Gdybyś choć przez chwilę pomyślał o mojej sytuacji, po prostu zostawiłbyś wiadomość, żebym do ciebie oddzwoniła. Roześmiał się tym swoim obojętnym śmiechem. A potem poklepał ją po kolanie i powiedział pobłażliwie: - Kochanie, to było w twoim własnym interesie. W ten sposób pokazałem tym mało ważnym kobietom, z którymi pracujesz, że kiedy jesteś ze mną, ich gierki o władzę nie mają najmniejszego znaczenia. Zaszkodził ci w czymś ten telefon?

5

- Owszem, zaszkodził - powiedziała z wściekłością. - Odrzucili mój nowy plan. Już pewno nigdy nie wezmą pod uwagę moich pomysłów. I stracimy kontrakt z jedną z najlepszych młodych projektantek mody, ponieważ Frances Chatfield nie potrafi jej docenić, a pozostali nie wierzą już w moją ocenę zysków. - Co się przejmujesz? Po ślubie nie będziesz musiała pracować. Nie wiem, dlaczego robisz z tego taki problem? - Julian wzruszył ramionami. I nigdy się nie dowiesz, pomyślała Sarah z obrzydzeniem wywołanym jego szowinistycznym podejściem oraz obrzydzeniem wobec siebie za tolerowanie tego szowinizmu przez tak długi okres czasu. Z początku nie przeszkadzała jej zarozumiałość Juliana. Zawsze podziwiała

S R

ambitnych, pewnych siebie mężczyzn, którzy wiedzieli, co robią i czego chcą od życia. Ale ona miała też swoje pomysły i plany, których Julian odkąd przyjęła jego oświadczyny - nie traktował poważnie. Od chwili, kiedy powiedziała „tak", jej odczucia przestały się liczyć. Nie była to pierwsza kłótnia na ten temat, jednakże na pewno będzie ostatnia. Nie zamierza spędzić reszty życia z człowiekiem, który siebie zawsze stawia na pierwszym miejscu. Jeśli narzeczoną traktuje jak obywatela drugiej kategorii, to jak będzie traktował żonę? Zwłaszcza taką żonę, która zrezygnowała ze swoich ambicji, aby rodzić mu dzieci? Sarah nie była zaślepiona w swoim emocjonalnym stosunku do Juliana i zdawała sobie sprawę z przyszłości, jaka ją czeka. Nie mogła tego dłużej ignorować. - Słuchaj, Sarah, spotkałem dziś przypadkiem starego znajomego odezwał się Julian, całkowicie nieświadomy jej palącego gniewu. Uśmiechnął się do niej łaskawie. - Będzie w Sydney tylko przez dwa dni, obiecałem więc, że zjem z nim jutro lunch. Wyjedziemy do twoich

6

rodziców trochę później, ale przecież godzina czy dwie nie mają znaczenia. - Wyobraź sobie, że mają. Jego wzrok wyrażał przekonanie, że się czepia. - Im mniej czasu spędzimy z twoimi rodzicami, kochanie, tym lepiej, jeśli mamy zachować dobry humor. - Możesz wcale nie spędzać z nimi czasu - stwierdziła zdecydowanie. Julian westchnął. - Sarah, bądź rozsądna. Zadaję sobie trud, żeby sprawić przyjemność twoim rodzicom, ale... - Daj sobie spokój. Nie ma powodu, abyś zadawał sobie trud dla

S R

mnie czy dla moich rodziców. To koniec między nami, Julianie. - Zdjęła pierścionek zaręczynowy i powoli położyła go na półce przed sobą. Wreszcie zwrócił na nią uwagę. Jego gładkie opanowanie zmieniło się w rozdrażnienie.

- Na litość boską! Tylko nie kolejna awantura z powodu twoich rodziców. Sama mówiłaś, że potrafią rozmawiać jedynie o ogrodzie, trawnikach i brydżu. Dla mnie to śmiertelnie nudne, ale mam dobre chęci... - Nie musisz! - przerwała mu Sarah, z jeszcze większą złością. Jesteś wolny jak ptak. - Nie bądź głupia - powiedział, wracając do swej nadętej arogancji. - Nie jestem - odparła z naciskiem Sarah. Julian ciężko westchnął. - Jesteś śmieszna, Sarah. Podejmujesz idiotyczną, niekorzystną dla siebie decyzję. Nie jesteś już młodziutką dziewczyną, która ma przed sobą

7

liczne perspektywy małżeńskie. Zawsze ceniłem, w tobie to, że jesteś rozsądna i opanowana... Sarah bulgotała wprost w kamiennej ciszy, ale postanowiła nie zaszczycać go jakąkolwiek odpowiedzią. Julian zahamował przed jej blokiem w Neutral Bay, jak zwykle gwałtownie, aż nią szarpnęło do przodu. Trzasnęła za sobą drzwiami. Julian ruszył za nią. Sarah, nie zwracając uwagi na jego gorące wymówki, pomaszerowała wprost do otwartej windy i nacisnęła guzik swojego piętra. Julian dotrzymywał jej towarzystwa, a jego twarz stawała się coraz czerwieńsza. Złapał ją za ramię, kiedy wysiadała z windy, ale Sarah wyrwała się i zaczęła powoli szukać klucza. Zauważyła, że zdenerwowanie Juliana

S R

uczyniło go wprost brzydkim. Znikła warstewka obycia i ogłady. Otworzyła drzwi i weszła do mieszkania, które dzieliła ze swoją przyjaciółką, Angelą Haviland. Miała nadzieję, że Angela jest w domu. Jej obecność przyhamowałaby protesty Juliana.

Szelest papieru przyciągnął jej wzrok ku kanapie. Leżał na niej wielki mężczyzna. Nogi miał przewieszone z jednej strony, a z drugiej podłożył sobie pod głowę poduszkę, aby wygodniej mu było czytać. Sarah na chwilę znieruchomiała. Któż to jest? Jeden z chłopaków Angeli? Musiał to być nowy nabytek, bo Sarah go jeszcze nigdy nie widziała. W duchu wzruszyła ramionami. Nie miało dla niej żadnego znaczenia, kto to był. Teraz jej najważniejszym zadaniem było pozbycie się Juliana, najlepiej raz na zawsze. Chwyciła skoroszyt z notatkami, który od poprzedniego wieczoru leżał na małym stoliku i obróciła się do niego. Zamilkł na widok obcego.

8

- Tu masz swoje bezcenne notatki! Są dla ciebie ważniejsze niż ja, więc je zabieraj i idź! Wcisnęła mu w ręce skoroszyt. Zaszeleściła gazeta i Julian rzucił obcemu mężczyźnie niechętne spojrzenie. - Musimy jeszcze porozmawiać na ten temat, Sarah - powiedział cicho, z groźbą w głosie. - Nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia. Nie mam zamiaru dostosowywać się do twoich zamierzeń, Julianie. Poszukaj sobie innego podnóżka, ponieważ ja dłużej nim nie będę. Wolałabym wcale nie wyjść za mąż, niż wyjść za ciebie i dostosowywać się do twoich wymagań. - Posłuchaj, Sarah. - Rzucił skoroszyt na najbliższy fotel i mocno

S R

chwycił ją za ramiona. - Nie możesz w ten sposób zmieniać zdania. I kiedy mówię, że porozmawiamy, to znaczy, że porozmawiamy. - Puść mnie, Julianie - syknęła, na nowo rozwścieczona jego władczym zachowaniem.

Nie zwrócił uwagi na jej słowa, lecz rzucił ponure spojrzenie mężczyźnie na kanapie.

- Czy mógłby nas pan zostawić samych?

- O, nie! Nie ma mowy! - rzuciła Sarah i ze złości, że Julian traktuje ją jak rzecz, z całej siły kopnęła go w goleń. Julian zaklął i odepchnął ją od siebie. Sarah straciła równowagę, uderzyła o stolik, potknęła się i poczuła, że pada do tyłu. Z głośnym hukiem wylądowała na podłodze, razem z przewróconym stolikiem, filiżanką i spodkiem oraz porcelanową żabką, którą tak lubiła Angela. Przed oczami coś jej zawirowało. - Chwileczkę, stary. Nie będziemy przecież bić kobiet, prawda?

9

Głos był miły dla ucha i łagodny, ale kiedy Sarah odzyskała ostrość spojrzenia, zobaczyła, że obcy mocno trzyma Juliana za nadgarstek. Mimo dobrodusznego tonu wymówki, w jego postawie było coś ostrzegawczego. Był to potężny mężczyzna, wyższy i szerszy od Juliana, a dres, który miał na sobie, opinał dobrze rozwinięte mięśnie. - Kim pan jest? - spytał Julian, zmuszony do liczenia się z obcym i wściekły, że tamten się wtrącił. Obcy zignorował go i spojrzał na Sarah ze zmarszczonymi brwiami. - Nic się pani nie stało? - spytał miękko, z prawdziwą troską w głosie. - Chyba nie... - Sarah poruszyła rękami i nogami, po czym usiadła.

S R

- Co mam z nim zrobić - wyrzucić przez okno, czy drzwi? I gotów jest to zrobić, pomyślała Sarah z histeryczną uciechą. Julian najwyraźniej myślał tak samo.

- Wyjdę, kiedy zechcę - powiedział zawadiacko, bezskutecznie usiłując wyrwać się z silnego uchwytu. Spojrzał przy tym ze złością na Sarah.

- Widzę, że robiłaś ze mnie durnia za moimi plecami. Nie ma to nic wspólnego z twoimi rodzicami, prawda? - Chyba przez okno. To najłatwiejsze - powiedział spokojnie obcy mężczyzna, spoglądając Julianowi prosto w oczy. - Jesteśmy na czwartym piętrze - zawołała Sarah. - Niezła wysokość - stwierdził obcy. - Będzie miał po drodze przyjemny widok. Strach szybko pokonał brawurę Juliana. - Pan oszalał! - pisnął.

10

- Już mi to niektórzy durnie mówili - przyznał mu rację obcy. - Niech go pan puści - westchnęła Sarah, zmęczona nieprzyjemną sceną. Mężczyzna wziął skoroszyt z notatkami i podał go Julianowi z tak łagodnym uśmiechem, że można się było spodziewać wszystkiego najgorszego. - Na pana miejscu raczej bym już sobie poszedł - powiedział cicho. Julian pośpiesznie ruszył do drzwi, po czym wyprostował się w drzwiach, ratując resztkę godności. - Jeszcze o mnie usłyszysz! - pogroził Sarah. Obcy przesunął się o centymetr. Julian zrezygnował z dalszych pogróżek pod jej adresem.

S R

Obrócił się na pięcie i wyszedł, trzaskając drzwiami. Sarah głęboko odetchnęła. Nagle poczuła, że jest jej niedobrze i cała się trzęsie. Nim zdążyła się ruszyć, obcy ukląkł przy niej na podłodze i łagodnie odsunął jej z twarzy pasmo włosów. - Dobrze się pani czuje?

Rozczulił ją ten miękki, troskliwy ton głosu. Przez cały okropny dzień nikogo nie obchodziło, jak się czuje. Łzy napłynęły jej do oczu. - Nie jestem pewna - powiedziała zdławionym głosem. - Hej! - Uśmiechnął się promiennie. - Nie może się pani teraz załamać. Fantastycznie powiedziała pani temu facetowi, żeby się odczepił. Najlepszy tekst, jaki słyszałem od kobiety. Tekst z charakterem. - Mówiąc to wziął ją na ręce, przytulił do siebie jak bezbronne dziecko i - na pozór bez żadnego wysiłku - wstał z podłogi. Ale Sarah od dawna nie była już dzieckiem. Choć szczupła, była dość wysoka i miała prawdziwie kobiecą figurę. Jeszcze żaden mężczyzna

11

nigdy nie wziął jej na ręce i poczuła dziwną słabość wobec otaczającej ją męskiej siły. Stwierdziła, że jej głowa znajduje się niebezpiecznie blisko jego. Oszołomiona spojrzała wprost w oślepiająco niebieskie oczy. Uśmiech też miał oślepiający. Bardzo białe zęby w opalonej twarzy. I dołeczki w policzkach. Dołeczki, które były zupełnie niewiarygodne przy nieregularnych rysach twarzy. Ponadto obcy miał mocną, kwadratową szczękę, lekko skrzywiony nos, małą jasną bliznę przecinającą jedną z jego prostych brwi i gęste, krótko przycięte, brązowe włosy. - Kim pan jest? - wykrztusiła z siebie wreszcie, uważając, że już najwyższy czas, aby zapanowała nad sytuacją. -I co pan robi w moim mieszkaniu? - dodała, z zaskoczeniem, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że Angeli nie ma w domu.

S R

Jedna brew podjechała do góry. - Wyjęła mi to pani z ust.

- O co chodzi? - Sarah nie zrozumiała. Uśmiechnął się do niej. - Miałem zamiar spytać o to samo. Nie żebym miał coś przeciwko temu. Witam panią serdecznie. Ale chciałbym wiedzieć, kim pani jest i co pani robi w moim mieszkaniu.

Zakręciło się jej w głowie. Jeśli sama nie zwariowała, to była w rękach jakiegoś szaleńca. - Czy mógłby mnie pan puścić? Namyślał się przez chwilę, a później potrząsnął głową. - Tu jest pani zdecydowanie lepiej. W żaden sposób nie mogła z nim walczyć, nie w takiej pozycji. Juliana załatwił jedną ręką. Przełknęła ślinę i spróbowała zachować spokój.

12

- Nie wiem, w jaką grę pan gra, ale ja nazywam się Sarah Woodley. A moja przyjaciółka, która tutaj ze mną mieszka, będzie w domu lada chwila. Jeżeli miał wobec niej jakieś zamiary, może wiadomość o przyjściu Angeli go powstrzyma. - Sarah - powtórzył, a potem roześmiał się głośno. - To pani mieszka z Angelą! Ależ to fantastyczne! Absolutnie doskonałe! Lepiej nie mogło się zdarzyć. - Co się nie mogło zdarzyć? - spytała z rozdrażnieniem. - Muszę chwilę pomyśleć - stwierdził i nie zważając na jej protesty, zaczął chodzić po pokoju, nadal trzymając ją na rękach, jakby była

S R

szmacianą lalką, przez moment zapomnianą.

Na jego twarzy malował się wyraz tak głębokiego skupienia, że Sarah nie była pewna, czy powinna mu przeszkadzać. Znajdowała się w niebezpiecznym położeniu i nie chciała, aby wyrzucił ją przez okno. Wspomniał jednak o Angeli. To ją pocieszyło. Tyle, że ona wspomniała pierwsza o Angeli, a więc nie było to nadzwyczajne pocieszenie. Zatrzymał się gwałtownie i jego niebieskie oczy przyjrzały jej się uważnie. - W porządku, Sarah, świetnie się nadasz. W tych warunkach nie mógłbym trafić lepiej. Na pewno. Wszystkie kobiety, które znam, tylko przyniosłyby mi kłopoty. Wszystkie. Angela pojechała na poszukiwania, ale wątpię, żeby coś z tego wyszło. - O czym pan mówi?! - krzyknęła Sarah, z rozpaczą usiłując odnaleźć choć odrobinę sensu w tym, co mówił.

13

Znów się uśmiechnął. W normalnych warunkach taki uśmiech wzbudzałby zaufanie i Sarah na chwilę ponownie przemieniła się w uległą słuchaczkę. - Szukam kogoś takiego jak ty. Już prawie straciłem nadzieję. A teraz, kiedy pozbyłaś się narzeczonego... Sądząc po tym, co widziałem, nie ma czego żałować... Spędzimy razem cały weekend, abyśmy się mogli lepiej poznać. Upewnić się, że wszystko jest w porządku - dodał z ulgą. Uległość Sarah znikła. - Nie zamierzam spędzać z panem weekendu - zaprotestowała z paniką. - Angela... - ...Jest moją siostrą. Kupiłem dla niej to mieszkanie i to jest jeden z

S R

powodów, dla których zrobi dla mnie wszystko. Jestem Ben Haviland, starszy brat Angeli. I bardzo się cieszę, że cię poznałem. Żałuję, że nie wróciłem do domu znacznie wcześniej. Zaoszczędziłbym sobie wielu zmartwień. Dopiero wczoraj przyleciałem ze Stanów. Odespałem różnicę czasu w Hiltonie na lotnisku i z samego rana zadzwoniłem do Angeli. Szybkość działania ma istotne znaczenie, poza tym nie znoszę mieszkać w hotelach. Nie są dla mnie dość wygodne.

Panika ustąpiła. Angela często opowiadała o swoim bracie, Benie, „zbłąkanej owcy" z podziwem i z irytacją. Jednakże mimo wszystko Sarah nie czuła się swobodnie. - Bardzo proszę mnie puścić. Brwi uniosły się do góry z prośbą. - Kiedy mnie jest bardzo miło tak cię trzymać. I tobie też to pomaga. Łzy znikły. Głos nabrał mocy. Policzki się zaróżowiły... - Proszę... Chciałabym usiąść - nalegała Sarah,czując, że czerwienieje jeszcze bardziej. - Gdzie właściwie jest Angela?

14

- Jak już mówiłem, szuka kandydatek - wyjaśnił cierpliwie. Powiedziała, że zadzwoni do ciebie do pracy i opowie, co się dzieje. Sarah przypomniała sobie, że zabroniła sekretarce łączyć jakiekolwiek rozmowy i westchnęła. - Dzisiaj nie mogła się do mnie dodzwonić. - To wszystko wyjaśnia. Niczego nie wyjaśniało. Ale Sarah stwierdziła z ulgą, że Ben niesie ją na kanapę. Jego twarz miała rozanielony wyraz kogoś, kto właśnie wygrał na loterii. - Kiedy wróci Angela? - spytała Sarah, gdy posadził ją na kanapie. - Przypuszczalnie dopiero w niedzielę wieczorem. Sądzi, że w

S R

Melbourne coś dla mnie znajdzie. A co z twoimi palcami? Ku jej absolutnemu zaskoczeniu ściągnął jej z nóg pantofle, położył stopy na stoliku i zaczął delikatnie masować palce prawej stopy, nim Sarah zdążyła cokolwiek odpowiedzieć.

- Powinnaś go potraktować kolanem w odpowiednie miejsce. To daje znacznie lepsze efekty niż kopniak w goleń.

- I ma pan zamiar zostać tu ze mną na cały weekend? - pisnęła Sarah. Palce Bena robiły dziwne rzeczy z palcami i podbiciem jej stopy, aż się cała zwijała z zażenowania. - Cały weekend - potwierdził. I jakby wyczuwając jej konsternację, podniósł na nią zaskoczony wzrok. - To przecież jest moje mieszkanie. Zapłaciłem za nie kupę forsy, ale nie wyobrażam sobie nikogo innego, z kim wolałbym je dzielić. Jestem przekonany, że następne dwa dni będą fantastyczne - dodał z przekonaniem, którego Sarah nie podzielała. - I chciałbym, żebyś w końcu zaczęła mówić mi po imieniu.

15

Pomasował jej palce jeszcze przez chwilkę, klepnął ją kilka razy w piętę, a potem wstał, przypatrując się jej z zainteresowaniem. - Teraz przyniosę coś do picia. To ci dobrze zrobi. Muszę cię przygotować na to, co ma się zdarzyć, bo jest jeszcze wiele rzeczy, o których nie wiesz. Proszę, proszę, pomyślała zgryźliwie Sarah. - Może szklaneczkę sherry? - zaproponował żywo. - Widziałem butelkę w jednej z szafek w kuchni. - Poproszę. Sarah nie była w stanie powiedzieć nic więcej. Ben Haviland był nie tylko duży, był również przytłaczający. Z całą pewnością musiała się czegoś napić, aby odzyskać równowagę. Miała za sobą bardzo

S R

ciężki dzień i zanosiło się na to, że weekend będzie jeszcze trudniejszy.

16

ROZDZIAŁ DRUGI - Widzę, że jesteś kobietą pozytywną, z charakterem - stwierdził Ben, uśmiechając się do Sarah z aprobatą, kiedy podawał jej pełną szklankę sherry. Albo się nie zna na sherry, albo myśli, że jestem alkoholiczką, pomyślała Sarah na widok szklanki pełnej bursztynowego płynu. Przypuszczalnie wlał jej jedną trzecią butelki. - To bardzo duży drink - zauważyła sucho, kiedy zasiadł w fotelu naprzeciwko niej.

S R

- Tak - zgodził się i uśmiechnął.

Uśmiech był zaraźliwy. Kąciki ust Sarah drgnęły. - Nie jestem znów tak bardzo pozytywna. Ani negatywna. Zależy jak się na to patrzy. I nie piję zbyt dużo - dodała, na wypadek, gdyby miał zamiar ją upić.

- To świetnie - stwierdził z jeszcze większą aprobatą. - Mamy wiele wspólnego, Sarah. Więcej niż ci się zdaje, ale do tego dojdziemy później. Muszę wykorzystać tę szansę i ty mi odpowiadasz. - Szansę na co? - zapytała, mając nadzieję, że ten facet wreszcie zacznie mówić z sensem. Pokiwał głową parę razy w zamyśleniu. - Jesteś poważną kandydatką, Sarah. W gruncie rzeczy jestem pewien, że nam się uda. Zawsze mam takie uczucie, kiedy trafia mi się coś dobrego. Sarah z lekka się wystraszyła.

17

- Co masz na myśli mówiąc, że trafia ci się coś dobrego? - spytała podejrzliwie. Może i był bratem Angeli, ale nadskakująca uwaga, jaką ją obdarzał, zbijała Sarah z tropu. Poza tym bez żenady taksował ją wzrokiem. Wiedziała, że dobrze wygląda. Jej praca wymagała modnego wyglądu i Sarah bardzo się pilnowała. Czarne włosy ułożone były w gładkie fale z tyłu głowy, które przechodziły w dłuższe pasma, obejmujące jej policzki. Sarah znała też wszystkie sztuczki związane z makijażem: umiała podkreślić swe zielone oczy, uwypuklić kości policzkowe, zacieniować okrągły kształt szczęki. Miała zgrabną długą szyję i była na tyle wysoka, że mogła nosić wszystko. Dziś miała na sobie jeden z fantastycznych

S R

projektów Penny Walker, jako dodatkowy argument dla swojej propozycji na zebraniu. Dzianina doskonale opinała jej sylwetkę, a znakomite połączenie czerni, zieleni i fioletu przyciągało wzrok. - Coś wspaniałego - powiedział Ben z widoczną satysfakcją. - Nigdy nie byłem bardziej pewien.

To niczego nie wyjaśniało. Ben z entuzjazmem pochylił się w jej stronę. Pociągnęła łyk sherry, i drugi, większy, żeby rozluźnić nagle ściśnięty żołądek. Nie miała zamiaru dać się onieśmielić, lecz Ben Haviland był dużym, silnym mężczyzną. Był również niepokojąco męski. Sprawiał, że niesłychanie świadomie odczuwała swoją kobiecość. Nie mogła nie zauważyć, jak elastyczny materiał jego szarego dresu rozciąga się na doskonale umięśnionych udach, a szerokie plecy zupełnie zasłaniają oparcie krzesła.

18

- Słuchaj, Sarah, wiem że będzie to dla ciebie szokiem, ale jestem w bardzo trudnej sytuacji i uważam,że jesteś dla mnie najlepszym wyjściem. Chciałbym... Potrzebuję... Żebyś za mnie wyszła. Stwierdzenie, że ją zaskoczył, byłoby eufemizmem. Po kilku całkowicie pustych chwilach mózg zaczął powoli znów funkcjonować. Albo się przesłyszała, albo Ben Haviland nie był całkiem normalny. Wypiła bardzo duży łyk sherry. Przyjemne alkoholowe ciepło pozwoliło jej na przyśpieszenie procesów myślowych. To na pewno miał być żart, pomyślała. - Przykro mi, ale byłeś świadkiem, jak się wyzwoliłam z małżeńskich zagrożeń - powiedziała nonszalancko. - Mężczyźni nie są mi

S R

w tej chwili potrzebni do szczęścia. Musisz sobie poszukać innej kandydatki.

- Naprawdę jesteś przeciwniczką małżeństwa? - zapytał poważnie Ben.

- Słyszałeś, co powiedziałam Julianowi. Po tym, co przez niego przeszłam, jestem przekonana, że małżeństwo jest więzieniem, do którego się akurat nie wybieram. Ani z nim, ani tym bardziej z tobą. Na twarzy Bena znów pojawił się uśmiech. - Masz całkowitą rację. Ja mam dokładnie takie samo zdanie o małżeństwie. Duszne więzienie. Przyglądała mu się zrezygnowana. To chyba jednak wariat. Najpierw proponuje jej małżeństwo, a w następnym zdaniu stwierdza, że jest przeciwny tej instytucji. Sarah postanowiła, że musi uważać. Powinna skorzystać z pierwszej, nadarzającej się okazji, żeby opuścić mieszkanie i pojechać do rodziców w Blue Mountains. Pozostanie tutaj przez weekend

19

nie wchodziło w rachubę. W poniedziałek dowie się od Angeli, czy jej brat kiedykolwiek leczył się u psychiatry. Na razie najrozsądniejszą rzeczą będzie utrzymywanie go w dobrym nastroju. - Dlaczego jesteś przeciwko małżeństwu? - spytała poważnie. Ben zamrugał i potrząsnął głową. - Przeżyłem coś strasznego. Jeszcze gorszego niż ty. Byłem już niemal przed ołtarzem, kiedy zdałem sobie sprawę, jak bardzo zostałem oszukany. Kobieta, którą miałem poślubić, załatwiła mi pracę i chciała, żebym ją podjął. Możesz sobie wyobrazić? Myślała, że mnie zmusi do pracy! Aż się wzdrygnął na samą myśl.

S R

- To była ostatnia kropla. Nie chcę cię zanudzać całą resztą. Mówię ci, Sarah, mogłem zrobić tylko jedno. Uciekłem. Możesz pomyśleć, że to było tchórzliwe z mojej strony, ale gdybyś znała tę kobietę, zrozumiałabyś. Chciała, żeby wszystko odbywało się według jej życzeń i chciała mieć mnie pod pantoflem.

Tak jak Julian, pomyślała gorzko Sarah, chociaż role były odwrócone. Dla niej ostatnią kroplą było to, że Julian chciał, aby zrezygnowała z pracy, a nie żeby ją podjęła. Skoro Ben Haviland nie pracował, to skąd wziął pieniądze na to mieszkanie dla Angeli? Znów spojrzała na niego podejrzliwie. Niewątpliwie był ekscentrykiem, ale nie wyglądał na wariata. Może rzeczywiście jest właścicielem mieszkania? Czynsz za nie był śmiesznie niski. Sarah zawsze uważała, że miała dużo szczęścia, kiedy natknęła się na ogłoszenie Angeli, która poszukiwała współlokatorki. Tak urządzone mieszkanie z widokiem

20

na port mogłoby spokojnie kosztować dwa razy tyle, ile płaciła tygodniowo Angeli. Z ciekawością, ale i starannie dobierając słowa, aby nie sprawić Benowi przykrości, spytała: - Jeżeli nie pracujesz, to skąd wziąłeś pieniądze na kupno tego mieszkania? - Wykorzystuję swój mózg - odparł szybko. I dodał, widząc, iż Sarah nie rozumie: - Sprzedaję pomysły. To zupełnie naturalne u faceta, który nienawidzi pracy tak jak ja. Tak się złożyło, że często przychodzą mi do głowy rzeczy, które stają się potem bardzo popularne. Ostatnio nawet za

S R

bardzo i dlatego mam ten problem.

Wykrzywił usta w grymasie niechęci.

- Zatrudniłem najlepszych prawników i księgowych w tym kraju i wszyscy mieli dla mnie jedną odpowiedź: ożeń się. Podziel dochody między siebie i żonę. Nie ma innego wyjścia. Dzisiaj jest dwudziesty maja i zostało już tylko czterdzieści jeden dni. Muszę się ożenić przed trzydziestym czerwca.

Sarah zupełnie się pogubiła w tym logicznym rozumowaniu, jeśli faktycznie było ono logiczne. - Dlaczego? - spytała, mając nadzieję na jakiś promyk światła. - Bo wtedy kończy się rok finansowy. Jeżeli się do tego czasu nie ożenię, nieźle mi przyłożą - powiedział, rzucając jej błagalne spojrzenie. Zdumiona Sarah potrząsnęła głową. - Kto ci nieźle przyłoży?

21

- Urząd podatkowy, jak to kto! - zawołał z obrzydzeniem. - Jest to jawna dyskryminacja. Facet żonaty może traktować żonę jak partnera i dzielić dochody na dwie osoby, a kawaler musi znieść podwójny ciężar. Nie mam nic przeciwko temu, żeby płacić podatki. Przecież je płacę. Ale tym razem to absolutny rozbój i jedyny sposób, aby go uniknąć, to ślub. Teraz zrozumiała. Westchnęła z ulgą. Ben Haviland nie jest wariatem. Nie ma nic wariackiego w tym, że człowiek chce zachować dla siebie większość ciężko zarobionych pieniędzy. Uśmiechnęła się do niego ze współczuciem. - Przykro mi z powodu twoich kłopotów finansowych, nie możesz jednak oczekiwać, że ja cię z nich wyciągnę. Wydaje mi się, że

S R

małżeństwo to dość drastyczne wyjście, zwłaszcza że uważasz je za pułapkę. Lepiej zapłacić i zachować wolność.

- Nie rozumiesz. Po prostu nie rozumiesz. Chodzi o duże pieniądze. Naprawdę duże. Wszystkie moje dochody zbiegły się w czasie. Mam cholerny problem. W normalnych warunkach na pewno nie zamierzałbym się żenić.

Na poważnej twarzy znów pojawił się uśmiech, a Ben wygodniej rozsiadł się na krześle. - Lecz ty i ja... To zupełnie coś innego. Bylibyśmy idealnymi partnerami - powiedział z zachwytem. Sarah poczuła dziwne drgnienie serca. Wypiła kilka łyków sherry, aby uspokoić szybkie tętno. Ben okazywał zadziwiającą pewność siebie. Nie ma prawa patrzeć na nią w ten sposób. Zachowuje się arogancko, a ona ma na całe życie dość aroganckich facetów. Po doświadczeniach z Julianem wątpiła, czy kiedykolwiek zaufa jeszcze jakiemuś mężczyźnie na

22

płaszczyźnie stosunków osobistych. Mężczyźni, tak naprawdę, wcale nie chcą traktować kobiet po partnersku. Spojrzała na Bena Havilanda sceptycznie. - Ostatnia rzecz, jakiej w tej chwili potrzebuję, to jeszcze jeden facet, który by mi zmarnował życie. Już to przerobiłam. Wystarczy dopuścić kogoś bliżej, a on już stawia żądania. Im ich zażyłość jest dłuższa, tym bardziej on staje się wymagający. - Identycznie jest z kobietami - stwierdził Ben z przekonaniem. - Nie wiedzą, kiedy przestać. Dlaczego nie mogą pozwolić, aby mężczyzna został sobą? Stale usiłują go zmienić! Jego kontra na nowo zaogniła tkwiącą w niej niechęć.

S R

- Aha! Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak to jest z drugiej strony powiedziała pogardliwie. - Posłuchaj, co mi dzisiaj zrobił Julian... I wyrzuciła z siebie cały łańcuch wydarzeń, na nowo przeżywając je z wściekłością. W rezultacie odczuła ulgę, a Ben Haviland potrafił świetnie słuchać. Mruczał współczujące komentarze, a mimika jego twarzy wskazywała, że podziela jej odczucia. Kiedy Sarah skończyła opowiadać, potrząsnął ze współczuciem głową nad wszystkim, co jej się przydarzyło, a później siedzieli przez chwilę w milczeniu, rozmyślając nad obrzydliwymi uczynkami, jakich niektórzy ludzie dopuszczają się wobec innych. - Powinnaś się zgodzić, żebym wyrzucił go przez okno - odezwał się wreszcie Ben. - Kłopot polega na tym, że ani kobiety, ani mężczyźni nie zdradzają swoich prawdziwych poglądów, dopóki cię na dobre nie złapią. - No właśnie - westchnęła Sarah i pociągnęła łyk sherry. Od długiego mówienia całkiem zaschło jej w gardle.

23

Ben Haviland ma rację, pomyślała. Mamy wiele wspólnego. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się, wdzięczna za jego towarzystwo, nawet jeśli był człowiekiem z lekka ekscentrycznym. Najwyraźniej wziął jej uśmiech za zachętę, bo na nowo zaczął ją przekonywać do swojego planu. - Nam to nie grozi - powiedział z całkowitą pewnością siebie. - Nie rozumiesz, że wszystko się idealnie składa? Obydwoje chcemy żyć zgodnie z własnymi przekonaniami i możemy to robić razem. To idealne rozwiązanie. Jako moja żona będziesz zabezpieczona finansowo, a rząd nie będzie mógł wyrwać mi wszystkich moich dochodów. Zaoszczędzimy dużo pieniędzy. Bardzo dużo. I nie myśl, że nie potrafię tego docenić.

S R

Obiecanki cacanki, pomyślała gorzko Sarah, nauczona niedawnym rozczarowaniem..

- To ty się musisz ożenić, nie ja - stwierdziła. - A ja potrafię na siebie zarobić, dziękuję bardzo.

Uniosła szklankę w ironicznym toaście i wypiła trochę sherry. Zaczęło jej się lekko kręcić w głowie. Zmarszczyła brwi i spojrzała na swoją szklankę, która była prawie pusta. Niechcący wypiła dużo więcej, niż zamierzała. Zła na siebie pochyliła się do przodu i postawiła szklankę na stoliku z głośnym stuknięciem. Ben chwycił ją za rękę, kiedy odstawiła szklankę. Znów się przysunął i kiedy podniosła wzrok, jego twarz znajdowała się blisko jej własnej, a niebieskie oczy zdawały się ją hipnotyzować. - Słuchaj, Sarah, czy nie chciałabyś mieć własnego sklepu? Sama byś wszystkim rządziła. Robiłabyś, co i kiedy zechcesz.

24

To było jej największe marzenie, choć wiedziała, że się nie spełni, ponieważ nigdy nie będzie miała kapitału zakładowego. Co tydzień kupowała los na loterię i miała nadzieję, że kiedyś wygra główną wygraną. Natomiast miała całkowite zaufanie do własnej opinii na temat tego, co się będzie dobrze sprzedawało i na pewno jej sklep cieszyłby się powodzeniem. - Sarah, mogę ci dać pieniądze na sklep z najmodniejszą odzieżą w Sydney. Możesz z nimi zrobić, co zechcesz. Kupić, co zechcesz. Koszty się nie liczą. Ale mnie jest potrzebna żona. Spojrzała na Bena pustym wzrokiem, nie bardzo rozumiejąc, co jej ofiarowuje. Zerwał się na nogi i ją także poderwał do góry, zręcznie

S R

obchodząc stolik. Puścił jej rękę i delikatnie wziął ją pod brodę, zmuszając do uwagi.

- Możesz sobie wybrać lokalizację. Double Bay, śródmieście... Możesz sprzedawać takie ubrania, jakie będziesz chciała. Musisz tylko wyjść za mnie przed trzydziestym czerwca. Przysługa za przysługę, Sarah, to chyba fair, prawda?

- Ty... Ty żartujesz - wyjąkała, nie wierząc własnym uszom. - Chodzi o wielkie pieniądze, Sarah. Daję ci moje słowo honoru. Albo jeszcze lepiej - poproszę mojego adwokata, żeby przygotował kontrakt małżeński z wszystkimi ustaleniami. I jak? - Ale... Ja... Ja nie mogę wyjść za ciebie po to, żeby... żeby... - Oczywiście, że możesz. Teraz objął ją w talii i przyciągnął do siebie.

25

- Jesteś wolnym człowiekiem, Sarah. Możesz robić to, co chcesz. Tylko pomyśl. Będziesz mogła sama o wszystkim decydować. Nasze małżeństwo nie będzie więzieniem. Przyszłość, jaką przed nią malował, zawirowała jej przed oczyma, szalenie atrakcyjna, pełna nieograniczonych możliwości. Patrzyła na Bena i czuła się zahipnotyzowana widocznym na jego twarzy podnieceniem. - I nie chciałbym, żebyś się w czymkolwiek zmieniła, Sarah podkreślił stanowczo Ben. - Moim zdaniem jesteś absolutnie doskonała. Podczas gdy Sarah usiłowała zaprowadzić jaki taki porządek w swej skonfundowanej głowie, Ben wyraził swoją ocenę w sposób bardziej fizyczny, całując ją w usta. Jego pocałunek był zaskakująco perswazyjny

S R

w swojej zmysłowości. Nie miała zamiaru odwzajemniać pocałunku, wprost przeciwnie - jakaś część umysłu podpowiadała jej, że powinna natychmiast wyrazić swoje oburzenie z powodu jego zachowania. To nie był tylko pocałunek. Ben przyciskał ją do siebie coraz mocniej i Sarah doskonale wyczuwała jego twardą męskość. Rękami delikatnie gładził jej plecy. Dzielnie starała się skupić myśli. Trzeba z tym skończyć. Jeszcze dziś rano była zaręczona z Julianem i niezależnie od tego, jak bardzo była z niego niezadowolona, całowanie się z innym mężczyzną... Reagowanie na dotyk jego ciała... To nie było w porządku. Wszystko przez to sherry... Straciła głowę... Niechętnie, lecz stanowczo odsunęła usta i odwróciła głowę na bok, głęboko wciągając powietrze. Nie zdążyła się od niego odsunąć, kiedy Ben przesunął usta do jej ucha i całe jej ciało zadrżało od nieoczekiwanej przyjemności. - Przestań! - jęknęła Sarah.

26

- Nie mogę. Przyciągają mnie twoje perfumy - szepnął Ben, pieszcząc jej szyję drobnymi pocałunkami, które w zarodku zlikwidowały protest Sarah. - Impuls - odparła, jakby to wszystko wyjaśniało. - Bardzo silny - zgodził się Ben, jedną ręką sięgając do jej piersi. - Nie. Perfumy. Nazywają się Impuls - wytłumaczyła Sarah z westchnieniem. Ręka Bena znalazła się właśnie w erogennej strefie jej pachy. To było okropne, że tak łatwo i zdradziecko reagowała na jego dotyk. - Nigdy się tak nie czułem - mruknął Ben i mocniej przycisnął ją do siebie.

S R

To sprowadziło ją z powrotem na ziemię. Podniecenie Bena było więcej niż odczuwalne. Poczuła przypływ wstydu i szarpnięciem wyzwoliła się z jego objęć.

- Przestań! - krzyknęła wstrząśnięta.

Przestał. Nagle. Odsunął się, a na jego twarzy odmalowało się bolesne zdumienie.

- Przepraszam - powiedziała Sarah słabym głosem. - Nie powinnam była pozwolić na to wszystko. Nie wiem, co mi się stało - paplała, zdziwiona swoim nietypowym brakiem kontroli. - To moja wina - natychmiast podchwycił Ben. - Zazwyczaj się tak nie zachowuję. To chyba z powodu napięcia. - Tak - zgodziła się z nim szybko. Z pewnością miała za sobą napięty dzień.

27

- Świeże powietrze. Tego nam potrzeba. I dobry, solidny posiłek. Przejaśni nam w głowach i pozwoli poważnie planować. Chodźmy na spacer i poszukajmy jakiejś restauracji. Szybko włożyła buty. Nawet się nie zastanawiała ,o jakim poważnym planowaniu mówił Ben. Chciała jak najprędzej wydostać się z atmosfery niepokojącej intymności, jaka przepełniała mieszkanie. Ben otworzył jej drzwi, a Sarah szybko przemknęła się koło niego i nawet nie mogła spojrzeć mu w oczy, zbyt podniecona jego fizyczną obecnością. - Angela mówiła, że niedaleko stąd jest niezła restauracja - rzucił Ben, kiedy zjeżdżali windą na dół. - Tak - powiedziała Sarah cicho, przejęta jego bliskością. Z Benem

S R

Havilandem w środku winda wydawała się mikroskopijna. - Przebywanie w twoim towarzystwie przypomina jazdę na diabelskim młynie - poinformowała go ponuro.

Uśmiechnął się chwytającym za serce uśmiechem. - Nie ma drugiej osoby, z którą bym się tak chętnie przejechał, jak z tobą.

- Idziesz za szybko - zaprotestowała, niemal wpadając w panikę z powodu dziwnego magnetyzmu, który przyciągał ją do Bena. - Czas jest moim wrogiem - stwierdził pogodnie i wziął ją za rękę, kiedy wyszli z budynku. Rzuciła mu lękliwe spojrzenie i pomyślała, że chyba nie powinna nigdzie z nim chodzić, skoro najwyraźniej nie potrafi się kontrolować i rozsądnie zachowywać.

28

- Nie powiedziałam, że za ciebie wyjdę - przypomniała mu, ale nie zabrała swojej ręki z jego dłoni. Podobał jej się sposób, w jaki ją trzymał zdecydowanie i z uczuciem. Po przyjacielsku. Przeszli w milczeniu jedną przecznicę. - Niczego bym od ciebie nie wymagał, Sarah - powiedział poważnie Ben. - Jeśli będziemy mieli różne zdania na jakiś temat, ty zrobisz, jak zechcesz i ja też. Bez kłótni. Bez nacisków. Dobrze? - Dobrze - powtórzyła i zaraz skarciła się w duchu za tę niepotrzebną zgodę. Jak może wyjść za człowieka, którego w ogóle nie zna? Cały ten pomysł jest bez sensu. Z drugiej strony czego się może spodziewać na

S R

przyszłość? Następne trzydzieści lat w domu towarowym, gdzie wszystkie jej pomysły będą unicestwiane przez ludzi pokroju Frances Chatfield? Gdyby miała własny sklep... W końcu zawiera z Benem umowę handlową. Nie ma w niej nic osobistego.

Ostatnie stwierdzenie nie bardzo się zgadzało z trzymaniem się za ręce. Ani z tym, co już między nimi zaszło.

- To małżeństwo, o którym mówisz... Nie zakładasz, że musielibyśmy razem mieszkać? - spytała, patrząc prosto przed siebie. Poczuła na twarzy rumieniec zażenowania. - To jest oczywiście pytanie hipotetyczne - dodała zdecydowanie. - Hmmm... Cóż... Pytania hipotetyczne nie są łatwe. - Przez dłuższy czas milczał, po czym powiedział: - Uważam, że to w dużej mierze zależy od obu zainteresowanych osób, chociaż wspólne mieszkanie jest czymś normalnym, kiedy bierze się ślub - zakończył rzeczowo.

29

Sarah głęboko odetchnęła. - Chodzi mi o to... Czy byś... Czy oczekiwałbyś, że będziemy ze sobą sypiać? Znów minęła dłuższa chwila, zanim się odezwał, i tym razem był jeszcze bardziej niezdecydowany. - No... Cóż... Tak... - Teraz on głęboko odetchnął. - Czy masz zamiar żyć do końca swego, żywota w celibacie? To było podstępne pytanie. - Muszę się zastanowić - mruknęła. - Aha - powiedział i znów przestał się odzywać. Nadal trzymał ją za rękę i zdawało się, że głęboko się zamyślił. Sarah nie mogła się przemóc,

S R

aby na niego spojrzeć. Naprawdę zareagowała na jego postępowanie w bezwstydny sposób. Pewno myśli, że łatwo ją zaciągnąć do łóżka, choć wcale tak nie jest.

Ben nagle zatrzymał się i zwrócił do niej zdecydowanym tonem: - Nie mam zamiaru cię oszukiwać, Sarah. Oczywiście, że chciałbym z tobą pójść do łóżka. Nie mogę temu zaprzeczyć. W gruncie rzeczy nie pamiętam już, żeby jakakolwiek kobieta tak mnie pociągała jak ty. Nie oznacza to jednak, że ty musisz ze mną sypiać. Uszanuję twoje życzenia. Zawsze zrobimy tak, jak ty będziesz chciała. Zgadzasz się? - Tak - powiedziała szybko, odczuwając ogarniającą ją ulgę. Dlatego że chciał, aby z nim sypiała czy dlatego, że nie musiała tego robić? Ruszyli dalej, a Sarah pokręciła głową nad tym wszystkim. Jej życie nie obracało się wokół seksu. Kochanie się z Julianem od czasu do czasu sprawiało jej przyjemność, ale sama nigdy nie występowała z taką inicjatywą i tak bardzo znów jej na tym nie zależało. Nie przypuszczała

30

nawet, aby miało jej tego brakować. Jednakże cała przyszłość to zupełnie coś innego, przekonywała sama siebie. Może nie zechce żyć w celibacie, a gdyby przyjęła propozycję Bena... Nie ma mowy! Szaleństwem było rozważanie jej. Zerknęła na niego spod oka. W czysto fizycznym sensie był bardzo atrakcyjnym mężczyzną. Dużym, ale proporcjonalnie zbudowanym. Gdyby był jej mężem, chyba nie miałaby nic przeciwko temu, żeby się z nim kochać. Sposób, w jaki ją pocałował... Na pewno był w łóżku bardzo, bardzo dobry. - Ile masz lat? - wypaliła. - Trzydzieści cztery - odparł natychmiast. - A ty? - Dwadzieścia osiem.

S R

- To świetnie! - powiedział z wyraźną ulgą. - Wyglądasz na mniej. Trochę mnie to martwiło. - Dlaczego?

- Nie chciałbym wykorzystywać młodej dziewczyny. Chociaż ty, Sarah, zrobiłaś na mnie wrażenie kobiety,która wie, czego chce. I potrafi to wyrazić. Jesteś bardzo pozytywną osobą. Podoba mi się to. Bardzo mi się podoba.

Ścisnął ją za rękę. Jest trochę zbyt pewien siebie, pomyślała Sarah, jednocześnie zaś stwierdziła, że jej to nie przeszkadza. Doszli do restauracji i znaleźli wolny stolik. Ben zamówił do obiadu butelkę szampana. - Naprawdę nie mogę za ciebie wyjść - powiedziała Sarah, kiedy kelner odszedł. Ben uśmiechnął się powoli i bardzo ciepło.

31

- A ja mam ochotę na szampana. Opowiedz mi o sobie i o swojej rodzinie. Zmiana tematu pozwoliła się Sarah odprężyć. - Mam trzech starszych braci. Wszyscy mają żony i dzieci. Jestem jedyną córką i moja mama czuje się okropnie rozczarowana, że do tej pory nie wyszłam za mąż. W tej chwili poczuła wyrzuty sumienia. - Biedna mama! Dopiero się zdenerwuje, jak się dowie, że zerwałam z Julianem. Oboje z ojcem mieli go właśnie poznać. Mieliśmy jutro po południu pojechać do Mount Victoria i spędzić z nimi weekend uśmiechnęła się z gorzką ironią - żeby omówić plany związane ze ślubem i z weselem. Teraz jednak... - Wzruszyła ramionami.

S R

- Może ja go zastąpię? - zaproponował Ben.

- Ale... Ale ty przecież nie chcesz całej tej ceremonii? - Kto tak powiedział? Nie mam nic przeciwko ceremonii. Wszystko mi jedno, w jaki sposób zostaniemy małżeństwem, abyśmy tylko się pobrali. Równie dobrze możemy sprawić przyjemność twoim rodzicom. - A twoi? Ben wzruszył ramionami. - Oni już od dawna niczego ode mnie nie oczekują. I nie dadzą się niczym zaskoczyć. A poza tym są za granicą i wrócą dopiero za parę miesięcy. Kelner przyniósł szampana z pierwszym daniem. Sarah z zadowoleniem spojrzała na jedzenie. Wyraźnie kręciło jej się w głowie. Zastanawiała się, czy jest wystarczająco szalona, aby rozważać

32

małżeństwo z Benem Havilandem, po czym doszła do wniosku, że niezależnie od wszystkiego pomyśli o tym. Uśmiechnęła się lekko pod nosem. Wszyscy będą wydziwiać nad takim małżeństwem, ale w końcu to sprawa wyłącznie jej i Bena. A jeśli Ben ma ochotę sprawić przyjemność jej rodzicom, to i tak więcej niż zamierzał Julian. Ciekawa też była, jak zareaguje Angela i dlatego spytała: - Co Angela myśli o twoich małżeńskich planach? Po twarzy Bena przeleciał wyraz zakłopotania. - Angela... Eeee... Ona się tym dla mnie zajmuje. Przecież nie miałem pojęcia, że spotkam ciebie - dodał szybko. Nagle uderzyła ją absurdalność całej sytuacji. Zaczęła się śmiać, a kiedy skończyła, spytała:

S R

- Ile miałeś lat, kiedy się o mało co nie ożeniłeś? - Dwadzieścia cztery. I możesz się śmiać, Sarah Woodley, ale to była śmiertelnie poważna sprawa. Całkowicie zniechęciłem się do małżeństwa. Ta kobieta chciała mnie połknąć w całości. Sarah znów zaczęła chichotać.

- Musiałaby mieć ogromne usta.

- Takie jak Julian - odparował Ben. Sarah spoważniała. Ben miał rację. Gdyby nie zerwała z Julianem, on też by ją połknął w całości. - Przepraszam. - Westchnęła. Znowu ogarnęła ją depresja. - To ja przepraszam - powiedział miękko Ben. Sarah podniosła wzrok i napotkała jego łagodne, współczujące spojrzenie. - Przypomniało mi się, jak ja sam się wtedy czułem. Myślę, że ty też kiepsko to znosisz. Wierz mi, gdybym miał inne wyjście, nie śpieszyłbym się tak ze ślubem.

33

Jest miły, pomyślała. Trochę stuknięty, ale miły. Uśmiechnęła się. - Przynajmniej udało ci się oderwać mnie od bardziej ponurych myśli. - I wyjdziesz za mnie, tak? Dlaczego by nie, u diabła, pomyślała Sarah. Nie ma nic do stracenia. Każde małżeństwo jest loterią, a w tym będzie mogła zostać sobą. Ben proponuje jej coś, co się jej więcej nigdy nie trafi, jeśli chodzi o pracę. Byłaby głupia, gdyby odmówiła. Z drugiej strony taka decyzja wydała jej się interesowna i bezosobowa. - Zastanowię się - powiedziała w końcu. - Proszę.

S R

Intensywna prośba w jego oczach nie była ani interesowna, ani bezosobowa, lecz bardzo osobista. Zakłóciło to tok jej rozumowania i zaczęła myśleć o tym, że przez dwa lata bardzo dobrze mieszkało się jej z Angelą. A Ben jest bratem Angeli. Nie żeby to miało jakieś znaczenie, ale... Być może wszystko się korzystnie ułoży. Wyobraziła sobie, że Ben codziennie siedzi z nią przy wspólnym stole. Jej mąż. Z pewnością niezwykle atrakcyjny mężczyzna.

- Kusząca propozycja - powiedziała powoli Sarah. Jego twarz rozjaśniła się ulgą. - Fantastycznie! Wreszcie ku czemuś zmierzamy. Wiedziałem, że jesteś pozytywną osobą, Sarah. - Jeszcze ci nie dałam pozytywnej odpowiedzi - uprzytomniła mu. - Jeszcze nie - zgodził się, ale kiedy nalewał szampana do kieliszków, uśmiechał się i był z siebie bardzo zadowolony.

34

ROZDZIAŁ TRZECI Czyżbym naprawdę traktowała na serio propozycję Bena, zastanawiała się Sarah w trakcie posiłku, czy też to tylko marzenie, przyjemniejsze do rozważania niż nieuniknione konsekwencje wydarzeń z całego dnia? Miała lekką głowę i ciężkie serce, przypuszczalnie w rezultacie połączonego działania sherry i szampana. Trochę bezmyślnym wzrokiem przyglądała się, jak Ben dopełnia jej kieliszek. Jakieś tkwiące w podświadomości resztki zdrowego rozsądku podpowiadały, że nie powinna więcej pić, ale nie chciało jej się

S R

protestować. Czy to ważne? Czy w ogóle cokolwiek jest ważne? Ben Haviland miał ładne oczy. Takie jak Angela - otwarte i uczciwe. Sarah podobał się także sposób, w jaki na nią patrzył - jakby była czymś cennym, czymś, co warto mieć. Co było dowodem na to, jak bardzo mylił się Julian, twierdząc arogancko, że prawdopodobnie straciła ostatnią szansę wyjścia za mąż. Ben wziąłby ją jeszcze dziś, gdyby się zgodziła. Była dla niego na tyle pociągająca, że zgadzał się na wszystkie jej warunki.

Ale Sarah nie kochała Bena. Ona nie kochała jego ani on nie kochał jej i chociaż kładł jej pod nogi most do zupełnie nowego życia, byłaby głupia, gdyby z niego skorzystała. Zawiodła się już na Julianie. To on powinien teraz siedzieć naprzeciwko i dodawać jej otuchy. Zamiast tego Julian swoim egoistycznym zachowaniem naraził ją na klęskę, i to przez tę dziwkę Frances Chatfield. Julian, który twierdził, że ją kocha... - Sarah, dobrze się czujesz?

35

Troska w głosie Bena przepełniła czarę. Przez łzy, które napłynęły jej do oczu, nie widziała wyraźnie jego twarzy, lecz widziała, że pochyla się w jej stronę z przejęciem. Potrząsnęła głową i szybko zamrugała oczami, ale łzy płynęły nadal. - To był cholerny dzień - powiedziała żałośnie. - Zaraz zapłacę i zabiorę cię do domu - obiecał, natychmiast reagując na jej potrzeby. Wyciągnął rękę i współczująco uścisnął jej dłoń. Od razu przywołał kelnera, prędko zapłacił rachunek i wstał. Objął Sarah za ramiona, pomagając wstać. Z przyjemnością się o niego oparła, podczas gdy Ben kierował ją do wyjścia. Na dworze objął ją rękami i zwrócił twarzą do siebie. - Dlaczego płaczesz?

S R

- Nie płaczę - zaprzeczyła, lecz nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Lekko przycisnął jej głowę do swego ramienia i policzkiem pogładził włosy. Sarah była zbyt wykończona, aby protestować, poza tym nie czuła się w objęciach Bena zagrożona. Jego ciepła siła odgradzała ją od świata, dawała poczucie bezpieczeństwa i podnosiła na duchu. A Sarah bardzo potrzebowała podniesienia na duchu.

- Wszystko będzie dobrze - szepnął. - Nikomu nie pozwolę cię zranić. Już nigdy więcej. W tej chwili słabości ogarnęła ją ogromna pokusa, aby się poddać, oddać pod jego opiekę. Z nim było jej dobrze. Na pewno byłby lepszym mężem niż wielu innych. Być może najlepszym. Chciał zrobić dla niej wszystko i nie musiała przy tym dowartościowywać jego samego. Może miłość jest tylko iluzją? Rozsądne partnerstwo jest prawdopodobnie

36

sensowniejszą podstawą do budowania wspólnej przyszłości. Ben zatrzymał taksówkę i wsiadł razem z nią. - Możemy pójść na piechotę, to tylko kilka przecznic zaprotestowała Sarah. - Jesteś bardzo zmęczona. Chcę, żebyś jak najszybciej znalazła się w domu - odparł Ben i podał taksówkarzowi adres. Po kilku minutach taksówka podjechała pod jej blok. To, że Sarah opierała się o Bena, kiedy wysiadali, zdawało jej się całkiem naturalne. W windzie mocno przytulił ją do siebie i puścił dopiero wtedy, kiedy otworzył drzwi do mieszkania. - Czy to ty, Ben? - Angela wybiegła z kuchni, z twarzą triumfalnie rozjaśnioną.

S R

Wyraz jej twarzy zmienił się w sposób niemal komiczny, kiedy zobaczyła ich razem. Głowa Sarah opierała się o ramię Bena, a jego ręka otaczała jej talię.

- A cóż to za historia? - zawołała zaskoczona. Sarah się nie odezwała, usiłując pojąć swym zamroczonym alkoholem umysłem, skąd znienacka wzięła się Angela. Ben wypowiedział jej zaskoczenie na głos: - Co ty tu właściwie robisz? Przecież miałaś być w Melbourne powiedział z przyganą w głosie. - Zadanie spełnione - odparła Angela, przyglądając się bratu z niejakim rozdrażnieniem. - Przynajmniej spodziewałam się zastać cię tam, gdzie cię zostawiłam. Ben wzruszył ramionami. - Zabrałem tylko Sarah na obiad. Angela zmarszczyła brwi.

37

- Myślałam, że jesteś umówiona z Julianem - powiedziała do Sarah. Po czym dodała, już z rozpogodzoną twarzą: - Ale cieszę się, że nie masz nic przeciwko mojemu bratu. Ja... - Dość, Angela - przerwał jej poirytowany Ben. Angela ciężko westchnęła i potrząsnęła głową nad swym dużym bratem, jakby był krnąbrnym dzieckiem. - Nie przychodź do mnie po współczucie, kiedy ten twój szaleńczy pomysł wyjdzie ci bokiem. - Nie jest szaleńczy. Najlepsze umysły w kraju doradziły mi... - Wiem, wiem. Ale tylko ty usiłujesz w ten sposób się wymigać. Normalny człowiek...

S R

- Proszę, proszę, przyganiał kocioł garnkowi. Gdybyś była normalną kobietą, nie zajmowałabyś się pisaniem o przestępstwach. - Lubię moją pracę - powiedziała z oburzeniem Angela. - A ja lubię...

Sarah przesunęła się w stronę najbliższego fotela i usiadła. Kręciło jej się w głowie. Angela i Ben byli zbyt zajęci swoją kłótnią, aby zauważyć, że wyszła z pola ich walki. Przyglądała się ich dyskusji i spostrzegła, że ani w ich zachowaniu, ani w kłótni nie ma naprawdę wrogości. Był to taki rodzaj przepychanki słownej, jaka często zdarza się między rodzeństwem, gdzie wiadomo, że wzajemne uczucia nie pozwolą, aby ktoś miał się poczuć rozżalony. Z wyglądu, oprócz oczu, nie byli do siebie podobni. Angela była kobietą drobną, o raczej przeciętnym wzroście. Być może jej włosy mały kiedyś ten sam brązowy kolor, co Bena, lecz od dawna robiła sobie jasne pasemka. W ten sposób chciała trochę uatrakcyjnić swój, jak mówiła,

38

zwyczajny wygląd. Była ładna, choć nie uderzająco, a najbardziej nie znosiła, kiedy ludzie mówili, że kogoś im przypomina. Angela bynajmniej nie przejmowała się tym, że brat patrzy na nią z góry. Sarah uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła ją w ulubionej pozie: ręce na biodrach, broda wysoko w górze, brwi uniesione w pogardliwym wyzwaniu. - Przynajmniej wiem, do czego zmierzam - stwierdziła wyniośle. - Ja również! - odparował Ben z porywczą pewnością siebie. - Aha! - Angela uśmiechnęła się cynicznie. - Wobec tego powinieneś być mi wdzięczny. Znalazłam kogoś, kto zgodził się wziąć udział w tej zabawie w małżeństwo.

S R

Sarah podskoczyła. Ben także drgnął zaskoczony. Zdenerwowany rzucił okiem na Sarah, a potem ze zmarszczonym czołem spojrzał na siostrę.

- No... W gruncie rzeczy, Angela, sam znalazłem kobietę, z którą się ożenię. Nie żebym nie był wdzięczny za to, co zrobiłaś, ale... - Fantastycznie! Po prostu cudownie! - warknęła Angela. - Zrobiłam z siebie kompletną idiotkę. Jakby było mało, że musiałam odegrać podejrzaną swatkę... Wybuch niezadowolenia Angeli miał miejsce gdzieś poza świadomością Sarah. W jej umyśle utkwiło tylko jedno słowo: zabawa... Zabawa w małżeństwo... Oczywiście, do tego się wszystko sprowadzało. Bez miłości, bez solidnych podstaw, oparte na udawaniu, tak jak przypuszczalnie Ben udawał troskę o nią, aby dostać to, czego chciał. Nagle depresja, którą powstrzymywało dotychczas towarzystwo Bena,

39

opanowała ją z całą mocą. Sztywno wstała z fotela i przykleiła do warg zdawkowy uśmiech. - Nie będę ci już więcej potrzebna, Ben. Jestem pewna, że kandydatka Angeli doskonale się nada do tej roli. Przepraszam, ale idę spać. Ben wyciągnął rękę, aby ją zatrzymać. Na jego twarzy malowała się autentyczna prośba. - Poczekaj, Sarah. Nie chcę się żenić z nikim innym. Nikt nie będzie lepszy od ciebie. - Sarah? - pisnęła Angela z niedowierzaniem. - No, teraz już jestem pewna, że oszalałeś, Ben. Sarah jest zaręczona i nigdy by...

S R

- Pozbyliśmy się tego faceta - przerwał jej niecierpliwie Ben. - Sarah i ja mamy taki sam pogląd na małżeństwo. To zabawa głupiego, a my jesteśmy dość sprytni...

- Co to ma znaczyć, że się go pozbyliście? - Angela z otwartymi z przerażenia ustami odwróciła się do Sarah. - Mój Boże! Chyba nie popsuł niczego między tobą a Julianem, co? Nigdy sobie nie wybaczę, że go tu samego zostawiłam. Myślałam, że mogę choć raz mu zaufać i mieć nadzieję, że się przyzwoicie zachowa. - Do diabła, Angela! Zachowałem się przyzwoicie - zawołał rozdrażniony Ben. - Nie wyrzuciłem go przez okno, nie wykopałem przez drzwi, pozwoliłem mu spokojnie odejść, tak jak chciała Sarah. - O, Boże! - Angela znów odwróciła się do Sarah, błagając ją wzrokiem o wybaczenie. - Zrobię wszystko, żeby to odkręcić. Tak mi przykro. Ja...

40

Sarah odsunęła się od Bena, podeszła do przyjaciółki i uspokajająco ścisnęła ją za ramię. - Wszystko w porządku, Angela. Zerwałam z Julianem i nie bardzo mu się to podobało. Jestem wdzięczna Benowi, że się wtrącił. Dzięki temu uniknęłam nieprzyjemnej sceny. Angela przyglądała się jej zaniepokojona. - Zerwałaś z nim, Sarah? Przecież za nim szalałaś? Sarah głęboko westchnęła. - Jak kompletna idiotka - powiedziała z ironią. - Ale teraz to już skończona sprawa. - Ale dlaczego? - Zaskoczona Angela potrząsnęła głową, a potem

S R

dorzuciła z troską: - Cóż, cokolwiek zaszło, chyba nie zamierzasz poważnie traktować propozycji Bena, Sarah! To nie dla ciebie. - Hej! Po czyjej właściwie jesteś stronie, Angela? - zaprotestował głośno Ben.

- Nie, to nie dla mnie - powtórzyła zgodnie Sarah. Łzy znów napłynęły jej do oczu. Poszła do swojej sypialni. Odczuwała rozpaczliwą potrzebę leczenia bólu głowy w samotności. - Sarah! - zawołał za nią Ben. - Daj jej spokój, ty... Ty durniu! - zwymyślała go Angela. - Nie rozumiesz... - Jeśli choć przez chwilę sądzisz, że Sarah jest osobą, która ci się sprzeda, to jesteś większym głupcem, niż myślałam! - Masz całkowicie błędne mniemanie o moich planach. Z Sarah bylibyśmy partnerami, nie...

41

Sarah zamknęła drzwi od pokoju. Angela nie ma błędnego mniemania, pomyślała. Zemdliło ją, kiedy uświadomiła sobie rzeczywisty sens umowy, na jaką prawie się zgodziła. Ben by ją najzwyczajniej kupił. Posunęła się tak daleko, że rozważała nawet pójście z nim do łóżka. Wstyd sprawił, że łzy stały się jeszcze bardziej piekące. Ściągnęła z siebie ubranie i położyła się do łóżka, wdzięczna za ciemność i miękki dotyk poduszki, do której mogła się wreszcie przytulić. Nie chciała pustej zabawy w małżeństwo, jaką proponował Ben. Chciała tego, co obiecywał Julian - wspólnego życia w miłości. Mogła sobie mówić, że była głupia i zaślepiona, skoro nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo zmienia się ich wzajemny stosunek. Mogła sobie mówić, że

S R

słusznie skończyła z Julianem, ale nie mogła tak łatwo przejść nad wszystkim do porządku dziennego i przestać cierpieć. Nie mogła jednym ruchem zlikwidować całego roku uczuciowego zaangażowania. Julian zaspokajał szereg jej potrzeb, których nie dało się nagle unicestwić. Mieli wiele wspólnych zamiłowań: taniec, narty, przyjęcia z przyjaciółmi. Sarah była dumna z tego, że Julian potrafił sobie poradzić w każdej sytuacji towarzyskiej, on zaś dumny był z jej talentu w dziedzinie mody. Dobrze razem wyglądali, a posiadanie stałego partnera miało liczne zalety towarzyskie. Wszystko się skończyło, pomyślała z żalem, zastanawiając się, czy przypadkiem nie postąpiła zbyt pochopnie. Może Julian miał rację i jej praca się nie liczyła. Może winę ponosiła ona sama, za bardzo zaangażowana we wspinanie się po szczeblach kariery, co zabrało jej dziesięć lat? Nie chodziło jednak wyłącznie o arogancki brak zainteresowania Juliana jej pracą, uprzytomniła sobie Sarah. Chodziło o jego ogólny stosunek do małżeństwa i roli kobiety.

42

Wszystko byłoby świetnie, gdyby zgadzała się na to, czego chciał Julian. Ale jak długo miała jeszcze ukrywać swoje niezadowolenie z różnych przejawów jego zachowania tylko dla świętego spokoju? Przez resztę życia? A w dodatku wszystko się z czasem pogarszało - Julian coraz bardziej pewien był tego, że Sarah zawsze się podporządkuje jego samolubnym życzeniom. I nie widział, lub nie chciał widzieć, jak często się myli. To ją doprowadzało do wściekłości, do frustracji, do... Nie, nie mogłaby tak żyć na dłuższą metę. Nie odpowiadało to jej wyobrażeniu o miłości czy też o tym, jak powinny wyglądać stosunki między dwojgiem ludzi, którzy się wzajemnie szanują. U nich było to zbyt jednostronne. Przytłaczająco jednostronne.

S R

Na dźwięk poruszanej klamki Sarah podniosła głowę z poduszki, ale z ulgą rozpoznała zarys sylwetki Angeli.

- Czy mogę wejść na chwileczkę? - spytała przyjaciółka. - Oczywiście - odparła Sarah i z powrotem się położyła. Angela szybko zamknęła za sobą drzwi i taktownie nie zapaliła światła. Doszła do łóżka, gdzie Sarah posunęła się i zrobiła miejsce, aby przyjaciółka mogła przy niej usiąść. - Słuchaj, Sarah... - Angela wciągnęła głęboko powietrze i zaczęła jeszcze raz, pośpiesznie: - Ben mówi, że się niepotrzebnie wtrąciłam, i że to nie jest moja sprawa, co ty zrobisz ze swoim życiem, i jeśli uważasz, że wyjście za Bena to dobry pomysł, cóż... To twoja decyzja i przepraszam, że się w ogóle odezwałam i...

43

- Nie martw się, Angela - powiedziała Sarah, kiedy udało jej się wpaść w słowo przyjaciółce. – To było tylko takie śmieszne marzenie. Zapewne reakcja na zerwanie z Julianem. Ben tu był, a ja - potrząsnęła głową jakby zdziwiona tym, że przyjęła propozycję Bena - chyba byłam w nastroju do słuchania. Ben zachował się wobec mnie bardzo miło. Bardzo miło... Sposób, w jaki ją obejmował, patrzył na nią, rozmawiał z nią, całował... Nie wyglądało to na zabawę. Ale jak mogła zaufać swoim odczuciom, skoro popełniła taki okropny błąd, wiążąc się z Julianem? Angela nadal wydawała się niezdecydowana. - Ben teraz jest na mnie lekko wściekły. Powiedział, że cię obraziłam

S R

i że naprawdę ma zamiar się tobą zaopiekować i odpowiednio cię traktować.

- Zaopiekował się mną dziś wieczorem - przyznała Sarah z zagadkowym uśmieszkiem. - Ale nic z tego nie będzie. Od męża oczekuję czegoś więcej niż tylko pieniędzy. Przykro mi, iż moim zachowaniem dałam Benowi nadzieję. Angela westchnęła z ulgą.

- Dzięki Bogu! To nie znaczy, Sarah, że nie odpowiadałabyś mi jako bratowa, lecz choć bardzo kocham mojego brata, jestem pewna, że byłby dla ciebie fatalnym mężem. Wiesz, on jest całkiem stuknięty. - Stuknięty? - Słowo to przypomniało jej początkowe wątpliwości co do zdrowia psychicznego Bena. - Nie pozbawiony rozumu - pośpieszyła z wyjaśnieniem Angela. Wprost przeciwnie, większość ludzi nazwałaby go swojego rodzaju geniuszem. Jest okropnie mądry, ale beznadziejnie narwany. Nie jest

44

typem człowieka, z którym można założyć rodzinę i prowadzić normalne życie. Jest w wiecznym ruchu. Dopiero wczoraj przyleciał ze Stanów i jestem pewna, że gdzieś poleci zaraz po ślubie. Sama myśl o stabilizacji doprowadza go do szału. - To nie znaczy, że nie ma żadnych zalet - dodała po chwili Angela miękkim głosem. - Ben jest okropnie uprzejmy i szczodry. Prawdziwy opiekun wszystkich brzydkich kaczątek i tych, którymi trzeba się zaopiekować. To ma sens, pomyślała ironicznie Sarah. Dziś ona była brzydkim kaczątkiem i przypuszczalnie dlatego Ben zrobił wszystko, aby jej poprawić samopoczucie. Angela znów westchnęła.

S R

- Przepraszam cię, Sarah. Plotę tyle o Benie, a ty na pewno myślisz o Julianie. Żałuję, że... Czy to ostateczne?

Sarah zwlekała przez chwilę z odpowiedzią. Żal po tym, co straciła, mieszał się w niej z goryczą porażki.

- Musiałby się bardzo zmienić, żebym mogła się jeszcze raz zastanowić, Angelo, a to jest nieprawdopodobne. Nie chciałabym teraz o tym mówić. Znów nadciągały łzy. - Jasne - powiedziała Angela ze współczuciem i szybko wstała. - Pójdę i porozmawiam z moim bratem. Nie martw się o Bena, Sarah. Nie będzie ci wchodził w drogę. A teraz dobrze się wyśpij. Lepiej żebym i ja nie wchodziła mu w drogę, pomyślała Sarah, kiedy została sama w pokoju. Niechcący ośmieliła go i dała nadzieję, którą należy stanowczo rozwiać. Rano się spakuje i po pracy złapie pociąg do

45

Mount Victoria. Rodzice oczekują jej... z Julianem. Powinna przynajmniej pojechać do domu, wyjaśnić wszystko i spróbować załagodzić rozczarowanie matki. Fizyczne i psychiczne wyczerpanie sprawiły, że Sarah wreszcie zapadła w sen. Kiedy wstała rano, okazało się, że Angela sprytnie odstąpiła bratu własny pokój, a sama spała na rozkładanym łóżku w salonie. Sarah wdzięczna była jej za to, że nie musi widzieć Bena przed wyjściem do pracy. Opowiedziała Angeli o swoich planach, poprosiła, aby życzyła bratu powodzenia w poszukiwaniu żony, a później pośpiesznie wyszła z mieszkania, nie czekając, aż wyżej wymieniony pojawi się osobiście.

S R

W sobotę rano w dziale mody młodzieżowej zawsze panował duży ruch i dziś Sarah była z tego zadowolona. Lubiła doradzać klientom, jak powinni dobierać dodatkowe ubrania do tego, co już kupili. Była dobrą sprzedawczynią - nigdy nie narzucała się ze swoimi propozycjami, lecz jednocześnie pilnowała tego, aby każdy klient zobaczył wszystko, co mogłoby mu się spodobać.

Jeszcze się uśmiechała, zadowolona z wyjątkowo korzystnej transakcji, kiedy Ashley Thompson, jej najlepsza ekspedientka, spytała: - Nic nie wyszło z kontraktu z Penny Walker, prawda? Uśmiech Sarah zamienił się w grymas. - Nie. Przykro mi, Ashley. Nie miałam ochoty wczoraj o tym rozmawiać. Ashley z entuzjazmem odnosiła się do projektów młodej kreatorki mody i była równie rozczarowana. - Założę się, że to robota pani Chatfield.

46

- Nie tylko - odparła szczerze Sarah. I dodała, bardziej dyplomatycznie: - Nikt nie lubi zmian. Nagle Sarah spostrzegła Juliana, idącego stanowczym krokiem w jej kierunku. Zacisnęła usta w cienką linię, starając się powstrzymać wybuch gniewu. Julian całą swoją postawą wyrażał pogardę dla damskich ciuchów. Zanim jednak doszedł do stoiska, kolejna klientka poprosiła ją o radę i Sarah ze skrywaną satysfakcją odnotowała fakt, iż Julian będzie musiał trochę na nią poczekać. Julian nie zamierzał czekać. W swój arogancki sposób przerwał rozmowę i skierował klientkę do Ashley. Sarah nie zaprotestowała, nie chcąc wywoływać nieprzyjemnej sceny, lecz zachowanie zimnej krwi dużo ją kosztowało.

S R

- Następna pilna i ważna sprawa? - spytała ironicznie. - Nasza przyszłość jest z pewnością pilna i ważna - odparł zimnym, gniewnym tonem.

- Nasza przyszłość nie istnieje. Myślałam, że ci to dość jasno wczoraj wytłumaczyłam.

- To śmieszne, Sarah. Zbyt wiele w to wszystko włożyliśmy, żebyś teraz kręciła nosem, zejdź więc z wysokiego konia i zacznij mówić z sensem. Poczuła gwałtownie narastającą złość. Znów się tak samo zachowywał, obwiniając ją, a nie biorąc pod uwagę własnych wad. - A może to ty byś ustąpił dla odmiany - zaproponowała z fałszywą słodyczą. - Ja już mam dość.

47

- Ja? - prychnął niecierpliwie. - Ja nie muszę. To ty się zachowujesz dziecinnie. Najwyższy czas, Sarah, żebyś sobie uporządkowała hierarchię pewnych spraw. Jeśli masz za mnie wyjść... - Nie mam najmniejszego zamiaru - powiedziała beznamiętnie, zdając sobie sprawę, że Julian nigdy nie zrozumie jej punktu widzenia. Na jego twarzy odmalował się gniew i Sarah niemal słyszała wściekłe zgrzytanie zębów. - Nie będę cię błagał, Sarah. Namyśl się, nim będzie za późno. Wiele wysiłku kosztowało ją zachowanie spokoju, ale chciała mu odpowiedzieć grzecznie. - Przykro mi, Julianie, za dużo rzeczy nas różni. Dziękuję bardzo, nie

S R

potrzebuję kolejnej szansy. Lepiej będzie dla nas obojga, jeśli się rozstaniemy. A teraz przepraszam, ale czekają na mnie klienci. Kiedy się odwróciła, złapał ją za ramię i mocno zacisnął palce. - Do diabła z klientami!

- Puść mnie - zażądała, patrząc na niego oczyma zimnymi jak lód. Nie zareagował.

Opanowało ją lekkie poczucie strachu.

- To jest moje terytorium i jeśli będziesz się upierał, każę cię wyrzucić - ostrzegła. Znienacka jakaś ręka złapała Juliana za ramię. - Sarah, czy ten facet znów ci się naprzykrza? Zaskoczona spojrzała w górę i zobaczyła obok siebie Bena Havilanda. Miał na sobie elegancki garnitur, białą koszulę i ładny krawat. Z niechęcią spoglądał na Juliana. Sarah odczuła wielką ulgę. Dobrze było mieć przy sobie Bena jako sojusznika.

48

- Dam sobie radę - stwierdziła, pewna, że sytuacja szybko się teraz wyklaruje. Julian puścił ją i wyrwał się z uścisku Bena. - Niech ci się nie zdaje, że możesz mnie zaczepiać w publicznym miejscu. Podam cię do sądu - zagroził. - Więc zostaw ją w spokoju - poradził rozsądnie Ben. - Co ty sobie właściwie wyobrażasz? - warknął Julian, chcąc sprowokować walkę. Kolejny błąd, pomyślała skonsternowana Sarah. Julian doznał już tylu upokorzeń, że duma kazała mu stanąć do walki, choć nie miał żadnych szans. Naokoło zbierali się klienci, którzy z zainteresowaniem

S R

przyglądali się i przysłuchiwali temu, co się działo. Sarah wiedziała, że musi jakoś zakończyć tę nieprzyjemną scenę i wybrała jedyne pewne rozwiązanie. Później wyjaśni to Benowi, zapewniła sama siebie i z rozmysłem oparła się o Bena.

- Przykro mi, Julianie, to jest właśnie mężczyzna, za którego wychodzę za mąż - stwierdziła spokojnie. Julian oniemiał.

- Naprawdę? - spytał Ben. Spojrzał na nią zaskoczony, a ona dostrzegła w jego oczach pełną nadziei radość. - Pod pewnymi warunkami - syknęła cicho. Nie zdawała sobie sprawy, że tak go to ucieszy. W sercu poczuła niepewność. - Nie możesz za niego wyjść - zagrzmiał Julian. Sarah odwróciła na niego wzrok. Patrzył na nią z wściekłością. Pomyślała, że może się przeliczyła i rozwiązanie, które tak impulsywnie zastosowała, obróci się przeciwko niej i stanie się przyczyną bardzo gorszącej sceny.

49

- Owszem, mogę - odparła z przekonującą pewnością siebie. I zdała sobie sprawę, że musi się tego trzymać, przynajmniej dopóki Julian nie odejdzie. - Oczywiście, że może - powtórzył dobitnie Ben, obejmując ramiona Sarah władczym gestem. - Jesteś fantastyczna - powiedział, całkowicie ignorując obecność Juliana. - Mówiłem Angeli, że nie ma racji. Absolutnie. Ty i ja... - Nie wierzę! - krzyknął Julian. - Jeszcze wczoraj byłaś moją narzeczoną. Kim w ogóle jest ten człowiek? - Czy naprawdę nie potrafisz się odczepić? - rzucił Ben. - Miałeś swoją szansę i ją przegrałeś. Spóźniłeś się o dwadzieścia cztery godziny.

S R

Teraz nie masz tu już nic więcej do roboty, a Sarah i ja musimy omówić pewne sprawy, bądź więc grzeczny i spadaj. Nie chciałbym cię uszkodzić. Julian zacisnął pięści i rzucił im nienawistne spojrzenie. Kłótnia ściągnęła następnych klientów, zainteresowanych rozwojem sytuacji. Serce Sarah zamarło. Co ją opętało, żeby wykorzystać Bena po to, aby pozbyć się Juliana? Wydawało się to dobrym pomysłem, dopóki Ben nie wziął jej za słowo. Będzie musiała znaleźć jakiś sposób, żeby się z tego wszystkiego wyplątać. - O której kończysz pracę? O dwunastej? - dopytywał się niecierpliwie Ben. - Tak - odparła i w tej chwili z przerażeniem spostrzegła Frances Chatfield, która zbliżała się do nich. Julian wciąż nie odchodził, wściekły i zmieszany. Sytuacja pogarszała się z sekundy na sekundę. - Będę czekał i jak tylko skończysz, popędzimy do Mount Victoria zapowiedział z satysfakcją Ben.

50

- Najpierw muszę z tobą porozmawiać - zastrzegła się Sarah pośpiesznie. Julian wybuchł z niebywałą wściekłością: - Zabierasz go do rodziców? No, wiesz, Sarah! To już szczyt wszystkiego! Twarz mu pobladła. Wydawało się, że piana zaraz wystąpi mu na usta. Ku wielkiej uldze Sarah Julian rzucił się do wyjścia, roztrącając po drodze klientów. Wpadł prosto na Frances Chatfield. Pchnął ją tak gwałtownie, że się przewróciła. Padając krzyknęła, przestraszona i zdegustowana. Klienci szybko podbiegli i pomogli jej wstać. Kiedy znów stanęła na nogi,

S R

rozejrzała się wokół z wyrazem twarzy, który Meduzę zamieniłby w kamień.

Sarah rzuciła okiem na Bena i przekonała się, że niczego nie zauważył, ponieważ jego uwaga skupiona była wyłącznie na niej. Miała jednak doskonale wpojoną zasadę, że dyskrecja jest lepszą częścią męstwa. - Idź już lepiej, Ben. Teraz nie mogę z tobą rozmawiać. - Później omówi z nim wszystko.

- Nie ma problemu - odparł. - Powiedz mi tylko, którym wyjściem wychodzisz. - Nie dał jej czasu na odpowiedź i dalej wesoło paplał: Lepiej wyjdź na George Street. Ja zaraz pójdę i kupię samochód. Co byś chciała? Porsche? Jaguara? Ferrari? Do twarzy ci będzie w ferrari. Ferrari? Sarah przez moment nie bardzo wiedziała,o czym jest mowa. W tej sekundzie usłyszała zgryźliwy głos Frances Chatfield. - Ben Haviland! No proszę, wreszcie się zjawiłeś! I wcale mnie nie dziwi to, że cię spotykam w środku haniebnej awantury.

51

Ben zamarł. Twarz zastygła mu w szoku, kiedy się odwrócił i zobaczył kamienny wzrok bezpośredniej przełożonej Sarah. - Frances! Imię zabrzmiało jak okrzyk grozy. - Tak, to ja. To z kolei był jadowity syk. Znikł gdzieś butny i lekceważący wyraz twarzy, jaki Frances zazwyczaj przybierała i po raz pierwszy Sarah spostrzegła w jej zimnych, okrągłych oczach nienawiść. Nie był to przyjemny widok. Poczuła chłodny dreszcz na plecach. Ben pobladł gwałtownie. Rzucił jej spłoszone spojrzenie. - Muszę iść. Czekaj na mnie, Sarah. O dwunastej. Będę na pewno.

S R

W trakcie mówienia już się wycofywał. Jego wzrok co chwila padał na Frances, jakby się obawiał, że go zaatakuje. Rzucił ostatnie błagalne spojrzenie na Sarah, po czym wysunął się pierwszym możliwym przejściem między półkami.

Maska chłodnej wyniosłości wróciła na swoje miejsce na twarzy Frances Chatfield. Obrzuciła Sarah spojrzeniem jadowitej wyższości. - Moim zdaniem, panno Woodley, jako szefowa tego działu daje pani bardzo kiepski przykład swoim podwładnym, przedkładając załatwianie prywatnych spraw nad interes firmy. Przygotuję szczegółowe sprawozdanie o tym haniebnym zajściu. Nie powinna pani kierować działem. Zrobię, co będę mogła, aby sprawiedliwości stało się zadość. Jej głos ociekał wprost jadowitą pogardą, kiedy dodała: - Jeśli zaś chodzi o Bena Havilanda, to jest on nieodpowiedzialnym, nielojalnym, lekkomyślnym i amoralnym łajdakiem, a to, że pani się z nim zadaje dowodzi, iż pani się w ogóle nie zna na ludziach.

52

Frances Chatfield lekceważąco podniosła brodę do góry, zakręciła się na pięcie i pożeglowała z powrotem do swojego działu. Sarah z trudem powstrzymała się przed wyciągnięciem języka. Współczucie, jakie odczuwała dla Frances, kiedy Julian ją popchnął, znikło bez śladu z powodu jej mściwości. Nie tylko złośliwie przeszkodziła w podpisaniu kontraktu z Penny Walker, lecz także na pewno postara się, aby Sarah utraciła swoje stanowisko. To nie było sprawiedliwe! Ale, pomyślała ponuro Sarah, sama jest sobie winna. Gdyby nie była taką ślepą idiotką wobec Juliana... Gdyby nie wplątała w to wszystko Bena... I jak teraz wybrnąć z tej sytuacji? Uwagę jej zwróciła grupka rozchichotanych nastolatek. Stały

S R

najbliżej podczas całej awantury i najwyraźniej dobrze się bawiły. Jedna z nich podbiegła do Sarah, a pozostałe znów zachichotały, zachwycone zuchwalstwem koleżanki.

- Niech pani nie zwraca uwagi na tę starą wariatkę - powiedziała dziewczyna. - I niech pani wybierze ferrari.

Zanim Sarah zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, dziewczyny odeszły, oglądając się jeszcze za siebie i zaśmiewając do łez. Sarah też by się chętnie pośmiała, ale to, co się zaczęło pod wpływem niemądrego impulsu, skończyło się całkiem nieśmiesznie. Teraz musi powiedzieć Benowi, że nie mówiła poważnie. Jeśli naprawdę poszedł kupić ferrari... To już nie jest jej wina. Życie stało się nagle bardzo skomplikowane. Ciekawe, co łączyło Bena z Frances Chatfield, że wywarła na nim takie wstrząsające wrażenie? Wczoraj wieczorem, kiedy Sarah opowiadała mu o zebraniu, nie zareagował na nazwisko Frances Chatfield, tylko że to było jej nazwisko

53

po mężu. Jeśli Ben ją znał wcześniej... Sarah przypomniała sobie, że dziesięć lat temu Frances nazywała się Upshot i że w gruncie rzeczy nie jest wcale taka stara. Ma jakieś trzydzieści osiem lat. Czy to ona była tą kobietą, która stawiała Benowi coraz większe wymagania, dopóki nie uciekł? Z pewnością to do niej pasowało i Ben z pewnością czmychnął na jej widok. Sarah uśmiechnęła się. Ben tak szybko się wycofywał, jak by mu zagrażał wygłodniały wilk. Bez mrugnięcia okiem walczyłby z Julianem i z każdym innym mężczyzną, lecz widok Frances... Nagle uderzyła ją ironia całej sytuacji - Julian i ona, Ben i Frances. Może powinni się oboje z Benem zjednoczyć w obronie przed tyranami tego świata. „Niech pani

S R

wybierze ferrari."To już jest za daleko posunięte fantazjowanie, pomyślała z westchnieniem.

Spojrzała na zegarek. Dziewiąta pięćdziesiąt sześć. Za dwie godziny wyjaśni wszystko Benowi. Miała nadzieję, że nie będzie na nią bardzo zły, kiedy mu powie, że nie może za niego wyjść. Nie, nie będzie zły, tego była pewna. Zrozumie jej postępowanie. Nie czuła się jednak przyjemnie na myśl, że go znów rozczaruje.

54

ROZDZIAŁ CZWARTY Sarah nie znała się na samochodach, kiedy jednak do chodnika przy wyjściu na George Street podjechał błyszczący, czerwony sportowy samochód, jego wyszukany kształt nie zostawiał wątpliwości co do marki. Była zaskoczona. Nie wierzyła tak naprawdę, że Ben kupi samochód, ani że go na to stać. Wydawało jej się niemożliwe, że jakiś człowiek może wejść do sklepu i tak po prostu kupić ferrari. Miała jednak przed sobą Bena na miejscu dla kierowcy, naciskającego na klakson i gestami wzywającego ją do pośpiechu.

S R

Ocknęła się z zamyślenia i podeszła do samochodu. Ben otworzył jej drzwi i Sarah podała mu spakowaną wcześniej torbę podróżną. Ben wrzucił ją na tylne siedzenie i uśmiechnął się z zadowoleniem, kiedy siadała na niskim, pięknie wyprofilowanym skórzanym siedzeniu. - Podoba ci się? - zapytał, sięgając po jej pas bezpieczeństwa i zapinając go.

- Skąd go wziąłeś? - Przez cały czas o tym myślała. - Kupiłem. Powiedziałem w sklepie, że jeśli chcą go sprzedać, musi być gotów do jazdy za piętnaście dwunasta. Ben ruszył, gładko włączając się do ruchu na George Street. - Ale... Ale jak za niego zapłaciłeś? Wciąż nie mogła w to uwierzyć, mimo że jechała już tym samochodem. - Kartą kredytową, oczywiście. - Uśmiechnął się. Tak jakby można było kupić Ferrari przy pomocy pierwszej lepszej karty kredytowej. - Mam nadzieję, że twoja matka lubi czekoladki. Nie wiedziałem, co kupić 55

twojemu ojcu, kupiłem więc butelkę dobrej whisky, butelkę dobrego koniaku i butelkę dobrego porto. - Wykrzywił usta w zadowolonym z siebie uśmiechu. - Może być? Sarah poczuła się jeszcze gorzej. Zrobił to wszystko dla niej, ponieważ powiedziała, że za niego wyjdzie, a teraz... Teraz musi mu powiedzieć, że to było głupie kłamstwo powiedziane w samoobronie. - Nie powinieneś był tego robić, Ben - zaczęła cichym głosem, ale Ben nie pozwolił jej dokończyć. - Żaden kłopot - przerwał jej w pół zdania. - Pomyślałem też, że twoja matka chciałaby zobaczyć pierścionek zaręczynowy. Powinienem był spytać cię o rozmiar, ale nie chciałem ryzykować ponownego spotkania Frances...

S R

Zacisnął usta i potrząsnął głową.

- Wolałbym mieć do czynienia z piranią. Albo z krokodylem. Ta kobieta to żmija, Sarah.

- Nie musisz mi mówić - powiedziała Sarah z przekonaniem. - Jest moją przełożoną od dziesięciu lat. To jest ta Frances Chatfield, o której ci wczoraj opowiadałam.

- Chatfield? To znaczy, że jest mężatką? - Wdową. - No, tak. Przypuszczalnie otruła swojego męża, tak jak otruła mojego psa - stwierdził ponuro Ben. - Naprawdę? - Sarah w pierwszej chwili nie wierzyła własnym uszom, po namyśle jednak uznała, że Frances Chatfield na pewno byłaby zdolna do otrucia psa.

56

- Czy to ona była tą kobietą, która o mało co nie doprowadziła cię do ołtarza? - Tak. Bóg jeden wie, jakim byłem głupcem, że w ogóle się z nią związałem. Potrafiła tak wszystko przeprowadzić, że robiłem różne rzeczy, których nie cierpię, aby jej sprawić przyjemność. Mówił tonem pełnym niesmaku i Sarah instynktownie pośpieszyła z pocieszeniem. - Frances Chatfield jest trochę starsza od ciebie, Ben. O jakieś cztery lata. - Niemożliwe. - Przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, ale ponury wyraz twarzy szybko powrócił. - W dodatku to kłamczucha. Nie znoszę

S R

kłamców. Pamiętam, jak mało się przejęła, kiedy umarł Tramp. Od tej pory nie miałem do niej zaufania.

Rzucił Sarah zatroskane spojrzenie.

- Nie podoba mi się to, że jest twoją szefową. Machiavelli przy niej to pętak. Im szybciej zainstalujemy cię w twoim własnym sklepie, tym lepiej.

Własny sklep... Małżeństwo z Benem... Sarah gwałtownie wróciła do swoich problemów. Mimo iż całkowicie zgadzała się z Benem co do oceny Frances Chatfield, nie mogła przecież wyjść za niego po to, aby zmienić pracę. Z drugiej strony powiedziała, że za niego wyjdzie. Jak zareaguje, gdy powie, że się ze swej obietnicy wycofuje? - Wiesz, Sarah - zaczął Ben cichym głosem. - Doszedłem już do takiego stanu, że wydawało mi się, iż nigdy nie trafię na odpowiednią kobietę. Dlatego poprosiłem o pomoc Angelę. Ale z tobą czuję się znakomicie. Zimny dreszcz nie przechodzi mi po grzbiecie.

57

Uśmiechnął się do niej dziwnie wzruszającym uśmiechem, pełnym szczęścia. Sarah miała na czubku języka słowa, że i ona dobrze się czuje w jego towarzystwie, jednakże pohamowała się w samą porę. Musi jasno przedstawić swoją sytuację Benowi. W tej chwili. Nie może pozwolić, by nieporozumienie trwało dalej. Strasznie trudno było jej znaleźć właściwe słowa na początek. Był dla niej taki miły, nadal jest miły i prawdę mówiąc nie miała nic przeciwko temu. Nie mogło to być jednak powodem odwlekania tego, co musi powiedzieć. - Ben - zaczęła niepewnie. - Tak? - Znów się do niej uśmiechnął. Poczuła wstyd. Przynajmniej uważała, że to wstyd. To musi być wstyd. Cóż innego by to było? Zmusiła się, żeby kontynuować. - To co powiedziałam rano... Ben zachichotał. - Nigdy w życiu nie czułem się tak uspokojony. Mówiłem sobie, że wpadnę tylko, aby cię przeprosić za to, co Angela nazwała moralnym wykorzystaniem. Lecz faktem jest, Sarah, iż miałem nadzieję, że to Angela się myli. Nie mogłem tego tak zostawić. Tak jak mówiłem wczoraj wieczorem - jest między nami coś specjalnego. Zachwyt w jego głosie sprawił, iż całe jej ciało, aż do stóp, przebiegł przyjemny dreszcz. Co przypomniało jej, jak Ben masował jej stopy... A potem ją pocałował. Wczoraj wieczorem była jednak wytrącona z równowagi, podpowiadał zaraz zdrowy rozsądek. Teraz,w jasnym świetle dnia, nie może absolutnie brać pod uwagę możliwości wyjścia za mąż za Bena. Nawet jego rodzona siostra stwierdziła, że byłby fatalnym mężem. Zaczęła jeszcze raz.

58

- Julian stworzył dziś rano bardzo niezręczną sytuację. Kiedy się zjawiłeś... - Nagle zobaczyłaś wszystko we właściwym świetle - dokończył za nią Ben i się uśmiechnął. - Nie musisz się tłumaczyć, Sarah. Przecież wyjaśniliśmy sobie, jak powinno wyglądać małżeństwo... Zgadzamy się tu pod każdym względem. Chyba powinienem podziękować Julianowi. Dzięki niemu przypomniałaś sobie, jak bardzo do siebie pasujemy. - No... Ja nie jestem tego taka pewna - znów zaczęła Sarah z wahaniem. Czy pasowali do siebie? Z całą pewnością mieli wiele takich samych poglądów, ale przecież w ogóle się nie znali. Wczoraj wieczorem

S R

zobaczyła go po raz pierwszy w życiu! Zdarzenia następowały po sobie tak szybko, że nie mogła za nimi nadążyć, ale teraz musi to wreszcie wyjaśnić do końca. Problem polegał na tym, że wszystko, co powiedziała, Ben przekręcał na swoją korzyść. Może podejść do sprawy mniej bezpośrednio?

- A co z tą kobietą, którą znalazła ci Angela? - Żaden kłopot. Wyjaśnię to przy pierwszej okazji. - Znów się zaśmiał. - Z przyjemnością zobaczę twarz Angeli, kiedy jutro wrócimy i powiemy jej, że się jednak pobieramy. Nie ma innego wyjścia, jak brutalna szczerość, postanowiła Sarah, mimo że bardzo nie chciała rozczarować Bena. - Słuchaj, Ben, to co dziś rano powiedziałam... że wychodzę za ciebie za mąż... No, taka była sytuacja i... chyba posunęłam się za daleko...

59

- Wcale nie. Wszystko w porządku. Cieszę się, że to powiedziałaś. Najlepszy sposób, żeby się odczepić od faceta. Bardzo pozytywny stwierdził z podziwem w głosie Ben. Z całą pewnością niczego jej nie ułatwiał. Sarah głęboko odetchnęła. - Ben, nie mogę za ciebie wyjść tak z marszu. Musisz zrozumieć, że... - Wszystko w porządku, Sarah - przerwał jej prędko. - Powiedziałaś, że postawisz swoje warunki i uważam, że to całkiem fair. Warunki! Sarah chwyciła się tego pomysłu jak ostatniej deski ratunku. - Tak jest.

S R

Musi tylko znaleźć takie warunki, które byłyby dla Bena nie do przyjęcia i sam się wycofa z małżeństwa z nią. - Jakie to warunki? - spytał Ben.

- Cóż... Hmm... - Czy rzeczywiście chce go zniechęcić? - Nie przejmuj się. Jestem pewien, że dojdziemy do wzajemnego zrozumienia i satysfakcji - pocieszył ją Ben.

Jego pewność siebie oznaczała, że warunki naprawdę muszą być trudne. - Ja... No... Muszę się jeszcze zastanowić. - Jasne. Nie ma pośpiechu - zapewnił ją uprzejmie Ben. - Mamy przed sobą całe dwa dni. Powiedz mi, jak się już zdecydujesz. Sarah westchnęła z ulgą. Dwa dni z rodzicami na pewno pozwolą jej znaleźć odpowiedzi na pytania,które bombardowały jej serce i umysł. W bardziej obiektywny sposób będzie mogła ocenić osobowość i charakter Bena Havilanda i może uda jej się także dokładnie ocenić swoje uczucia

60

wobec niego i jego małżeńskiej propozycji. I nawet jeśli nie przyjmie w końcu tej propozycji, Ben nic nie straci. Zawsze może się zwrócić do kandydatki wynalezionej przez Angelę. Stopniowo Sarah się rozluźniła. Miała przed sobą prawie dwa dni, żeby coś wymyślić. Na pewno zdarzy się coś, co przekona Bena, że do siebie nie pasują. Tymczasem jego obecność z pewnością ułatwi jej pobyt u rodziców. Matka nie będzie mogła ubolewać nad stratą Juliana, skoro przy boku Sarah będzie przystojny Ben Haviland. Wyjechali z miasta i Ben prowadził ferrari autostradą F2 w kierunku Wielkiej Autostrady Zachodniej. - Fantastyczny samochód, prawda? - zauważył. - Ostatnim razem, jak

S R

byłem we Włoszech, miałem ferrari i naprawdę świetnie mi się jeździło. - To wspaniały samochód - przyznała Sarah. Wzmianka o Włoszech spowodowała, iż znów zaczęła myśleć o Benie. Angela mówiła, że wiecznie jest w podróży, dopiero co wrócił ze Stanów. To dość kosztowny sposób życia. I ten samochód kupiony na kartę kredytową... - Jak ty zarabiasz na życie, Ben? - spytała z ciekawością. - Wiem, mówiłeś, że sprzedajesz pomysły, ale jakie to są pomysły? - Och, rzeczy, które uważam za pożyteczne, śmieszne albo lepsze od innych. To bardzo proste. Weźmy, na przykład, kółko przymocowane do wieczka puszki,które ją otwiera. To był genialny pomysł. Albo lalki, które wyglądają jak prawdziwe niemowlęta i mają nawet dokumenty do adopcji. Trzeba wymyślić albo jakieś usprawnienie, albo coś, co się spodoba. Takie rzeczy się sprzedają. - A co ostatnio wymyśliłeś? Ben się zaśmiał. - Cyli-Silo.

61

- Czy to ta cylindryczna łamigłówka, która wszystkich doprowadza do szału? - Mhm. Pomysł przyszedł mi do głowy, kiedy grałem w gry komputerowe. Coś takiego, czym się można zabawiać w autobusie lub w pociągu, a zarazem coś, co będzie dość fascynujące i dla ucznia, i dla dyrektora banku. - Ależ, Ben, to fantastyczne - powiedziała Sarah, z lekka oszołomiona jego pomysłowością. - Owszem. Kłopot w tym, że Cyli-Silo sprzedaje się jeszcze lepiej, niż myślałem i dlatego mam problem z podatkiem. Chodzi dosłownie o miliony.

S R

Sarah uświadomiła sobie nagle, że wiele kobiet bez mrugnięcia okiem skorzystałoby z szansy poślubienia takiego mężczyzny jak Ben. Był nie tylko bogaty, lecz także wciąż jeszcze młody i w dodatku bardzo atrakcyjny. To, że ciągle był kawalerem do wzięcia wynikało z faktu, że nie chciał się zaangażować w związek, w którym musiałby przestać być sobą. Sarah miała podobne obawy i dlatego Ben stanowił dla niej niewątpliwą atrakcję.

Z drugiej strony Sarah, mimo iż chciała zachować wolność przekonań i postępowania, nie chciała wolności samotnego przebywania w domu, podczas gdy jej mąż miesiącami, czy nawet latami, podróżuje po świecie. Ciekawa była, jak Ben zareagowałby na warunek, że po ślubie muszą być razem. Sarah przyjrzała mu się uważnie. Z pewnością wydawał się zadowolony z perspektywy spędzenia w jej towarzystwie dwóch dni, nawet razem z jej rodzicami.

62

Dojechali do Katoomba, centrum handlowego miasta Blue Mountains i Ben, zamiast dalej jechać autostradą, zjechał na malowniczą drogę, która omijała dzielnicę biznesu. - Dawno tu nie byłem - powiedział Ben z uśmiechem, odwołującym się do jej wyrozumiałości. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, obejrzymy trochę przyrody. - Bardzo chętnie - zgodziła się Sarah. - I ruch jest tu o wiele mniejszy. Niezależnie od tego, ile razy widziała już popularne turystyczne atrakcje, takie jak Zakątek Echa, gdzie kamieniste szczyty Trzech Sióstr tworzyły niezapomniany widok, Sarah zawsze była oczarowana wielkością

S R

Niebieskich Gór. Lubiła to pasmo gór i dolin, które ciągnęły się jak sięgnąć okiem, otulonych wyraźną niebieską mgiełką, powstałą z wydalanego do atmosfery olejku eukaliptusowego z milionów rosnących tu eukaliptusów.

Ben zjechał na pobocze i zatrzymał samochód w jednym z bardziej interesujących miejsc widokowych.

- To miejsce jest równie dobre, jak każde inne - powiedział, patrząc na nią błyszczącymi oczyma i sięgając po marynarkę na tylnym siedzeniu. Z jednej z kieszeni wyjął małą aksamitną torebkę. - Wziąłem kilka pierścionków na próbę - wyjaśnił - ponieważ nie wiedziałem, który będzie pasował. Mam nadzieję, że przynajmniej jeden będzie dobry. A jeśli nie lubisz brylantów, możemy go w poniedziałek zamienić na coś innego. Sarah była całkowicie oszołomiona nowymi wydarzeniami. Ben wyciągnął z opakowania wspaniały pierścionek z brylantem. Wielkość błękitnobiałego kamienia sprawiła, że zaparło jej dech w piersi i nie

63

zdążyła nawet zaprotestować, kiedy Ben wziął jej lewą rękę i wsunął pierścionek na serdeczny palec. Pierścionek nie dał się wsunąć do końca. - Za mały - mruknął Ben, ściągając go. - Może następny... Sarah oprzytomniała w końcu na tyle, żeby powstrzymać go przed odpakowaniem kolejnej fortuny. - Ben, proszę cię... Nie mogę tego przyjąć. Jeszcze nie... Nie uzgodniliśmy przecież wszystkiego. - Spojrzała na niego z prośbą w oczach. - Mama i tato pomyślą, że to trochę za prędko. Zaczną się zastanawiać, skąd ten pośpiech. Uwierz mi. Ben zmarszczył czoło.

S R

- To mi nie przyszło do głowy. - Westchnął rozczarowany. Pierścionek może chyba zaczekać do jutra. Ale, Sarah... - Nagle jego oczy patrzyły na nią błagalnie. - Tego już nie mogę dłużej odkładać. Sarah powiedziała sobie, że to ulga sprawiła, iż chętnie przyjęła jego pocałunek, nie mogła jednak wmówić sobie, że to ulga sprawiła, iż nań odpowiedziała. Zapomniała o całym świecie i wyłączyła wszystkie zmysły, ogarnięta odczuciami, które wznieciły w niej głębokie pragnienie dalszego ciągu. Co dziwniejsze, nie był to atak przypuszczony przez Bena na jej usta, a raczej zaproszenie do wspólnych działań, zainicjowane przez niego i podjęte przez Sarah w zmysłowym podnieceniu. Kiedy Ben wreszcie się od niej odsunął, dopiero po paru chwilach udało jej się skoncentrować na nim wzrok. Jej oddech był zdecydowanie urywany. Każdy nerw ciała zdawał się być poruszony. Usta drżały w palącej potrzebie dalszego kontaktu z jego ustami. Lekko oszołomiona spostrzegła, że Ben potrząsnął głową i głęboko wciągnął powietrze.

64

Później przesunął się z powrotem na swoje miejsce, zdecydowanie się od niej odsuwając. Wziął ją za rękę i przez długą, pełną napięcia chwilę gładził jej palce. Znów potrząsnął głową. - To mocne lekarstwo - mruknął. - Bardzo mocne. Odwrócił się do niej ze smutnym uśmiechem. - Potrafisz trafić człowieka w samo serce, Sarah. Zaśmiała się krótkim, pełnym zakłopotania śmiechem, wynikającym bardziej z niedowierzania. - Ty też nieźle sobie radzisz, Ben. - Mówiłem, że pasujemy do siebie. I nie ma to nic wspólnego z perfumami. Po prostu wzajemne przyciąganie. Fantastyczne!

S R

Poklepał ją lekko po kolanie, a potem włączył silnik i wprowadził samochód na drogę. Przez następne dwadzieścia minut, które zabrało im dojechanie do Mount Victoria, Sarah nie mogła się pozbierać. Nigdy nie wierzyła zbytnio we wzajemne przyciąganie. Uważała, że zaangażowanie emocjonalne bardziej wpływa na jakość pocałunku niż atrakcyjność fizyczna. Ale nie była przecież emocjonalnie zaangażowana w przypadku Bena Havilanda. Znali się dopiero drugi dzień!

Dopiero kiedy Ben poprosił, żeby powiedziała, jak ma dojechać do domu jej rodziców, z trudem się skoncentrowała i wzięła w garść. Jak tylko dojadą,zacznie się wypytywanie. Nawet nic zadzwoniła do matki, żeby ją uprzedzić, że Julian nie przyjedzie. Zamierzała zadzwonić z dworca... Cóż, Ben Haviland postawił ją przed faktem dokonanym, a jego silna osobowość potrafiła przesłonić sobą inne sprawy. Ulica, przy której stał dom rodziców, była wąska, poradziła więc Benowi, aby stanął na podjeździe. Nim Sarah zdążyła odpiąć pas, Ben już

65

stał i otwierał jej drzwi. Gdy wysiadła, nacisnął jakiś guzik, żeby przesunąć do przodu siedzenie i wyjąć jej torbę podróżną. Prostował się właśnie, kiedy matka wybiegła z domu, aby ich przywitać. - Sarah! Mój Boże! Jaki cudowny samochód! A pan to zapewne Julian - dodała, uśmiechając się do Bena. - Obawiam się, że... - zaczęła Sarah, której przerwał w tej chwili nadchodzący także ojciec. - Sarah! Nareszcie! Najwyższy czas, żebyś nam pokazała swojego młodego człowieka - przekomarzał się dobrodusznie. - Miło mi pana poznać. - Wyciągnął dłoń do Bena. Ben odwzajemnił uścisk dłoni.

S R

- Cieszę się z poznania pana. Pani także - odparł z uśmiechem Ben. Sądzę jednak, że powinienem wyjaśnić, iż nie jestem Julianem. - Nie... - Pani Woodley zwróciła zaskoczony wzrok na córkę. - Miałam właśnie to wyjaśnić, mamo. To jest brat Angeli, Ben Haviland. On... Dopiero co przyleciał zza granicy i chwilowo mieszka razem z nami. A ja... Zerwałam z Julianem.

Ku jej zadowoleniu Ben postanowił kontynuować te wyjaśnienia. - Sarah nie byłaby z nim szczęśliwa. Na pewno nie chciałaby pani kogoś takiego za zięcia. Wczoraj wieczorem pewno by ją uderzył, gdybym go nie powstrzymał i nie wyrzucił z mieszkania. - Uderzył? - powtórzyła matka nieswoim głosem. - Od początku nie miałem do niego zaufania, Martha - stwierdził krytycznie Jack Woodley. - Porządny gość nie może pracować w wydziale podatkowym.

66

- Wydział podatkowy! - Twarz Bena odzwierciedlała jego osobistą niechęć do tego urzędu. - Sarah nam mówiła, że zajmuje tam wysokie stanowisko. Ściga ludzi, którzy ciężką pracą uczciwie zarobili swoje pieniądze. To nie jest praca dla porządnego człowieka. - Zgadzam się z panem w zupełności - stwierdził Ben. - Taki człowiek jest zdolny do wszystkiego. I fatalnie traktował Sarah. - Nie miał żadnych uczuć rodzinnych - dodał Jack Woodley, nadal krytykując byłego narzeczonego córki. - Powinien był już dawno do nas przyjechać. Sarah go wiecznie usprawiedliwiała. Nawet mnie nie poprosił o jej rękę. Tego się wprawdzie tak bardzo teraz nie praktykuje, ale to niegrzecznie.

S R

- Aaa... - Ben rzucił Sarah spojrzenie pełne wdzięczności. Podszedł i objął ją za ramiona.

- Cieszę się, że poruszył pan ten temat, ponieważ chciałbym państwu powiedzieć, tu i teraz, iż właśnie z tej przyczyny jestem tu dzisiaj. Sarah się jeszcze zastanawia nad pewnymi rzeczami, jeśli jednak chodzi o mnie, gotów jestem poślubić córkę państwa choćby jutro. Chcę, żeby państwo znali moje zamiary, gdyż zależy mi na uzyskaniu waszej przychylności i poparcia. Gestem posiadacza mocniej ścisnął ramiona Sarah i uśmiechnął się radośnie do jej rodziców. - Mają państwo wspaniałą córkę i będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, jeśli zostanie moją żoną. Wiedziałem o tym, jak tylko ją ujrzałem. Uderzyło to we mnie jak piorun. Moje najlepsze

67

pomysły przychodzą do mnie w ten sposób, wiedziałem więc, że się nie mylę. Sarah z prawdziwym współczuciem obserwowała, jak matka usiłuje znaleźć odpowiednie słowa. Ben miał naturalny dar do wprawiania ludzi w stan osłupienia. - Chodźmy lepiej do środka, przygotowałam jedzenie - wydusiła z siebie wreszcie matka. - Zapraszamy - dodał ojciec, u którego początkowe zaskoczenie przerodziło się w poparcie. - Wezmę tylko kilka rzeczy z samochodu - powiedział szybko Ben, patrząc na Sarah triumfalnie.

S R

Wręczył matce największe pudełko czekoladek, jakie Sarah w życiu widziała.

- Mam nadzieję, że lubi pani słodycze - stwierdził z ujmującym uśmiechem.

- Wielki Boże! - Pani Woodley potrząsnęła głową, tak jak potrząsała nią Sarah, odkąd poznała Bena.

Ojca obładował butelkami whisky, koniaku i porto, a także francuskiego szampana. - Coś do obiadu, a może i na po obiedzie - zasugerował z nadzieją. - Glenfiddich! No, no, niezła whisky - zauważył z zadowoleniem ojciec. - Muszę powiedzieć, że podoba mi się pański styl, mój chłopcze. Sarah stwierdziła, że kiedy ruszyli do domu, sprawa Juliana była już całkowicie pogrzebana, a nim jeszcze weszli do środka rodzice zaproponowali, aby Ben mówił im po imieniu. Ojciec wziął torbę Sarah, mówiąc iż zaniesie ją do jej pokoju i proponując, że zaprowadzi Bena do

68

pokoju gościnnego, najwyraźniej zachwycony perspektywą jego pobytu. Sarah poszła za matką do kuchni, aby jej pomóc przy posiłku. - To bardzo miły człowiek - entuzjazmowała się matka. - Bardzo miły. I cóż mogła powiedzieć poza potwierdzeniem tej obserwacji? Sarah odniosła wyraźne wrażenie, że Ben Haviland zachowuje się jak nie dający się powstrzymać walec drogowy i że w takiej sytuacji trzeba się będzie nieźle nagłowić, gdyby chciała się wyplątać z tego małżeństwa. Z drugiej strony, czy małżeństwo z Benem Havilandem byłoby takim złym posunięciem? Sarah miała w głowie kompletny mętlik.

S R 69

ROZDZIAŁ PIĄTY Nie zrobił ani jednego niezręcznego kroku, ani jednego gestu. Gdyby postanowił przekonać jej rodziców, że będzie idealnym zięciem, nie mógłby tego lepiej zrobić. A przecież jego działanie nie wydawało się sztuczne czy ukartowane. Ani razu, przez całe popołudnie i wieczór, Ben Haviland nie powiedział, ani nie zrobił żadnej rzeczy, która zdawałaby się fałszywa czy wymuszona. Z humorem odpowiadał na pytania rodziców dotyczące jego osoby. Jego pomysły i sukcesy rynkowe zrobiły na nich duże wrażenie, tak jak

S R

wcześniej na Sarah. Ojciec z triumfem wyciągnął swoją łamigłówkę CyliSilo, rozpracowaną metodą prób i błędów, a później z wielkim zainteresowaniem wysłuchał, jak Ben wpadł na pomysł tej zabawki. Zaproszony do przechadzki po ogrodzie z przyjemnością się przeszedł, z zainteresowaniem oglądając wszystko, co mu pokazywano. Obiad wieczorem przebiegł w miłej, rodzinnej atmosferze, a kiedy nadeszła pora nieuniknionego pytania o grę w karty, Ben sprawił rodzicom prawdziwą przyjemność, mówiąc, że zagra w każdą grę, jaką wybiorą. Zagrał w brydża razem z Sarah przeciwko jej rodzicom tak entuzjastycznie, że grali do północy i nikt nie miał wątpliwości, że Ben bawił się doskonale. Sarah ponownie westchnęła, przekręciła poduszkę i usiłowała znaleźć wygodniejszą pozycję, choć wiedziała, że i tak nie uśnie. Zastanawiała się, czy Ben śpi, czy też leży tylko bezsennie, świadom jej bliskości tak, jak ona jest świadoma bliskości jego. Sposób, w jaki na nią spojrzał, kiedy mówił „dobranoc"... Dobrze, że się znajdują w domu 70

rodziców, gdyż nie była pewna, jak by zareagowała, gdyby Ben próbował się z nią kochać. Oczy Bena bez przerwy, od chwili przyjazdu, wyrażały to pragnienie i stale przypominały jej pocałunek w samochodzie. Za każdym razem, kiedy się do niej odzywał, przy stole, w ogrodzie, w trakcie obiadu, przy każdym rozdaniu kart te ciepłe, niebieskie oczy wyrażały przekonanie, że dobrze by im było razem w łóżku. Lepiej niż dobrze. Wspaniale! Nazwał to przyciąganiem. Mocnym lekarstwem. I Sarah musiała przyznać, iż stawało się coraz mocniejsze z upływem każdej godziny spędzonej w towarzystwie Bena. Ale nawet największa ilość seks appealu na świecie nie mogła go zmienić w takiego męża, jakiego chciała. Na jak

S R

długo jednak, wystarczyłoby mu zapału? Jak długo byłby w takiej sytuacji szczęśliwy?

Sarah, rozzłoszczona własnymi myślami, odrzuciła przykrycie i wstała z łóżka. I tak nie zaśnie. Poszła do kuchni. Postanowiła, że napije się gorącej czekolady i być może poczyta przez chwilę jakieś pismo... Cokolwiek, aby się oderwać od tego kieratu pytań, na które nie zna odpowiedzi.

W lodówce było dużo mleka. Sarah wyjęła jeden karton, znalazła puszkę z czekoladą, nasypała solidną porcję czekoladowego proszku do dużego kubka i wymieszała z mlekiem. Wstawiła kubek do kuchenki mikrofalowej, nastawiła minutnik na dwie minuty i włączyła kuchenkę. Z satysfakcją wynikającą z dokonania czegoś pozytywnego obejrzała pierwszy obrót płytki, a potem odwróciła się, żeby odstawić karton z mlekiem do lodówki.

71

Widok Bena stojącego w drzwiach do kuchni tak ją zaskoczył, że mało nie upuściła mleka. Miał na sobie jedynie owinięty wokół bioder ręcznik, a jego nagi tors był równie męski, jak można się było tego spodziewać, widząc go w ubraniu. - Cześć! - powiedział z przepraszającym uśmiechem. - Dobrze, że to ty. - Nie mogłam zasnąć - wyjaśniła Sarah. Wolałaby, aby patrzył raczej na jej twarz. Nie chciało jej się przywozić szlafroka, zaś jej jedwabna koszula nocna nie tylko podkreślała każde zaokrąglenie ciała, lecz także miała z przodu głębokie rozcięcie prawie do pasa. Wprawdzie było ono połączone w kilku miejscach skromnymi kokardkami, ale ze sposobu, w

S R

jaki Ben im się przyglądał, wynikało jednoznacznie, że nie uważa ich za coś skromnego.

- Ja też nie mogłem zasnąć - odpowiedział po chwili Ben, którego uwaga najwyraźniej koncentrowała się na czymś innym, błądził bowiem wzrokiem w okolicach jej ud i bioder.

Sarah nagle spostrzegła, że światło w kuchni jest bardzo jasne. Na ile jej nocna koszula stała się przeźroczysta?

- Masz bardzo ładną koszulę, Sarah - zauważył z aprobatą Ben, po czym rzucił okiem na własny strój. - Pożyczyłem sobie ten ręcznik z łazienki. Zawsze sypiam nago. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza? Przeszkadza? Czy jej przeszkadza to, że ma na sobie takie okrycie, czy to, że sypia nago? Jak czułaby się idąc z nim do łóżka? Zabrzęczał zegar kuchenki i oderwał jej myśli od bardzo zmysłowych rozważań.

72

- Właśnie naszykowałam sobie kubek gorącej czekolady powiedziała i machnęła ręką w stronę kuchenki. - Może miałbyś ochotę? - Z przyjemnością. - Ben kiwnął głową i podszedł bliżej. - Ale nie zawracaj sobie głowy, sam zrobię, znajdź mi tylko jakiś kubek. - To żaden kłopot - odparła prędko. Wolałaby, aby odległość między nimi się nie zmniejszyła. Wyciągnęła rękę, żeby otworzyć kuchenkę. Weź ten, a ja... - Nie, to jest twoja czekolada - nalegał Ben. I sięgnął po karton z mlekiem, który wciąż trzymała w dłoni. Palcami dotknął jej palców, Sarah rozluźniła uścisk i zanim którekolwiek zdążyło zareagować, karton upadł na podłogę, a mleko

S R

rozlało się szeroką strugą wokół ich stóp. Obydwoje pochylili się i w zamieszaniu stuknęli głowami. Sarah zatoczyła się do tyłu. Ben chwycił ją za ramię, żeby pomóc jej zachować równowagę, przepraszając jednocześnie i podnosząc karton.

- Usiądź, ja to posprzątam - powiedział, przyglądając jej się z troską swymi niebieskimi oczyma.

- Nie. Nic mi nie jest - zaprotestowała Sarah, lekko zadyszana. Jego twarz była blisko, a jego ręka musnęła przed chwilą jej pierś, gdy brał ją pod ramię. Odskoczyła od niego w panice. - Mama trzyma rzeczy do sprzątania pod zlewem - zawołała pośpiesznie, usiłując jak najszybciej wrócić do normalności. - Ja... Ja coś wezmę... Do wytarcia. - Pomogę ci - zaproponował, stając tuż obok niej. Odstawił karton z resztką mleka na ławkę i odkręcił kran, żeby mogła zmoczyć gąbki.

73

Ben wziął od niej jedną gąbkę. Jednocześnie wycisnęli nadmiar wody i ukucnęli, aby wytrzeć mleko. Sarah starała się patrzeć wyłącznie na podłogę, ale jej oczy przyciągała atrakcyjna, męska sylwetka. Kiedy jednak rzuciła ukradkowe spojrzenie w górę, przekonała się, iż jego wzrok skupiony jest na ruchu jej piersi w czasie wycierania podłogi. Poderwała się na nogi i ostentacyjnie wycisnęła gąbkę. Ben stał tuż przy niej, dotykając jej ramienia, gdy również podstawił swoją gąbkę pod kran. Żadne się nie odezwało. Znów się pochylili, pośpiesznie wycierając podłogę. Puls Sarah bił dwukrotnie szybciej niż normalnie. Podłoga była czysta. W każdym razie dostatecznie czysta. Wypłukali gąbki i odłożyli je na zlew do wyschnięcia.

S R

Sarah czekała, aż Ben się odsunie. Nie zrobił tego. Jego palce delikatnie pogładziły jej szyję, a później przesunęły się w dół kręgosłupa. Sarah zadrżała. Musi się od niego odsunąć. I to natychmiast - dyktował oszołomiony umysł, lecz Ben obracał ją przodem do siebie i jej ciało w jego łagodnych dłoniach zamieniło się w miękki wosk. Objął ją mocniej i przyciskał do swojego ciała, a Sarah świadoma była każdego ruchu, gdyż szorstki materiał ręcznika doskonale był odczuwalny przez cienki jedwab koszuli. Umysł jej wypełnił potok zmysłowych sygnałów. I tylko ręce słuchały się rozsądku, kiedy próbowała bezskutecznie się od niego odepchnąć; nie potrafiła jednak powstrzymać westchnienia rozkoszy, gdy jego wargi dotknęły jej ust i błądziły po nich. Jej wewnętrzne pożądanie instynktownie mu odpowiedziało, wyrażając gwałtowną potrzebę coraz większego spełnienia.

74

Dopiero kiedy usta Bena przesunęły się w zmysłowym pocałunku na szyję, Sarah odzyskała przytomność umysłu. Muszą natychmiast przestać, w przeciwnym wypadku nic nie będzie w stanie powstrzymać Bena. Ani ręcznik, ani jej cienka koszula nie będą dla niego przeszkodą. Słowa, które usiłowała sformułować, przeistoczyły się w niewyraźny okrzyk, gdy ręka Bena znalazła jej pierś. Poruszając dłoń kolistym ruchem po jedwabiu, opinającym miękkie, wrażliwe ciało, sprawił, że brodawka nabrzmiała podnieceniem. Sarah zamknęła oczy w biernym poddaniu się hipnotycznej przyjemności. Potem Ben przesunął rękę dalej i spróbował rozwiązywać kokardki łączące dwa brzegi rozcięcia. W mózgu Sarah zabrzmiał ostrzegawczy

S R

dzwonek. Za chwilę będzie przed nim całkowicie naga. Zmusiła się do wyartykułowania kilku słów.

- Ben, nie! Proszę cię, nie!

Wypowiedziała to bardzo cicho, ale Ben usłyszał. Palce znieruchomiały. Ostatni pocałunek jej szyi był bardziej westchnieniem, po czym Ben powoli podniósł głowę.

- Nie chcesz? - spytał ochrypłym głosem. Wtedy zobaczył w jej oczach mieszaninę pożądania i wstydu. Podniósł rękę i delikatnie dotknął jej policzka w uspokajającym geście. - Wszystko w porządku. Przepraszam, trochę... Trochę się zagalopowałem. - Tak - potwierdziła, dobrze wiedząc, jak mało brakowało aby i ona się zagalopowała. Jej ciało nadal reagowało na jego wcześniejszy dotyk. Ben trochę się odsunął. Położył ręce na jej biodrach, jak by chciał pociągnąć ją za sobą, ale odetchnął tylko głęboko i zrobił krok w tył.

75

Spojrzał na sterczące brodawki jej piersi i wciągnięty brzuch, który świadczył o tym, że i ona musiała głęboko oddychać. Sarah w instynktownym działaniu obronnym położyła mu rękę na piersi. Okazało się, że ciepło jego skóry działa podniecająco i musiała zmobilizować całą siłę woli, aby zabrać rękę. - To za wcześnie! - zawołała, bardziej w konflikcie z sobą samą niż z Benem. Zaledwie kilka dni temu była z Julianem. - Nieodpowiednie miejsce - mruknął Ben, po czym spojrzał jej w oczy. - Jest między nami coś specjalnego, Sarah. Ty też to czujesz. Przez całe jej ciało przebiegł gorący dreszcz, potwierdzając w ten sposób prawdziwość stwierdzenia Bena, chociaż umysł jej gorączkowo

S R

poszukiwał słów, którymi mogłaby mu zaprzeczyć. - Ben, ja nie chcę... Nie chcę się za mocno angażować. - Spoglądała na niego błagalnym wzrokiem. - Nie miałam jeszcze szansy, żeby się zastanowić nad naszym związkiem.

Na twarzy Bena pojawił się szeroki uśmiech. - Nasz związek jest taki, że bierzemy ślub. Którego ja się nie mogę doczekać.

Przypomnienie o ślubie pomogło jej w wyzwoleniu się spod niepokojącego seksualnego przyciągania Bena. - Nie jest to jednak małżeństwo z miłości, prawda, Ben? - rzuciła mu zirytowanym tonem. - To transakcja handlowa, która rozwiązuje twój problem podatkowy,a jeśli pójdę z tobą do łóżka, to jest to po prostu dodatkowa korzyść. Nic więcej. A ja... ja nie chcę być w ten sposób wykorzystana.

76

- Wykorzystana? - powtórzył to słowo takim tonem, jak by go głęboko obrażało. - Tak się właśnie czułaś przed chwilą? Że ja cię wykorzystuję? - Przepraszam. - Potrząsnęła głową w całkowitym zagubieniu. - Nie powinnam była tak reagować. To niemoralne. W zeszłym tygodniu byłam z Julianem i... - To, że byłaś z nim, z nami nie ma nic wspólnego, Sarah. Nic! powiedział Ben z naciskiem. Ruszył zdecydowanym krokiem w jej stronę. Sarah wyciągnęła rękę, żeby go powstrzymać. - Proszę, nie zaczynaj znowu, Ben. - Widzę, że musimy porozmawiać.

S R

Sarah cofnęła się, kiedy podniósł ręce, ale Ben wziął tylko jej twarz w dłonie i spojrzał jej głęboko w oczy.

- Nie przyklejaj nieprzyjemnych etykietek temu, co przed chwilą dzieliliśmy, Sarah. To było coś dobrego. A ja na pewno nie myślę o kochaniu się z tobą jako o dodatkowej korzyści. Nawet gdybyśmy nie wzięli ślubu, nadal chciałbym cię trzymać w ramionach, całować i kochać się z tobą. Czy nie czujesz tego samego?

- Ja... ja potrzebuję czasu, żeby się upewnić - zaprotestowała Sarah, mimo iż walczyła sama ze sobą, aby nie ulec i nie dać się znów zamknąć w jego ramionach. Cokolwiek to było - intymność wynikająca z późnej pory, fakt, że byli praktycznie rozebrani, bliski między nimi kontakt wszystko to całkowicie rozstroiło jej nerwy. - Proszę cię, usiądźmy i wyjaśnijmy sobie parę spraw - poprosiła. Jeśli miała myśleć rozsądnie, musiała zachować między nimi pewną odległość.

77

Poczuła wyrzuty sumienia na widok jego rozczarowanych oczu, ale co jeszcze mogła powiedzieć czy zrobić? Przypadkowe kontakty fizyczne były całkowicie wbrew jej naturze. Nigdy jej nie interesował przypadkowy seks i teraz także nie mogła tego zaakceptować, niezależnie od tego, jak silne odczuwała pożądanie. Ben puścił ją niechętnie i podsunął jej jedno z krzeseł. - Usiądź, Sarah. Podam ci twoją czekoladę. Zupełnie zapomniała o kubku z czekoladą w kuchence mikrofalowej. Była tak wyczerpana, że z ulgą usiadła na krześle i pozwoliła Benowi się obsłużyć. - Nie chciałem przyśpieszać, Sarah. To prawda, że ciągle zapominam

S R

o twoim związku z Julianem. Potrafię myśleć wyłącznie o nas razem i wtedy kompletnie tracę głowę.

- Może i ja chciałabym stracić głowę, ale trzeba także brać pod uwagę inne sprawy, Ben - zaczęła ostrożnie.

- Wiem. I chcę cię zapewnić, że nie będę wywierał na ciebie żadnych nacisków. - Niebieskie oczy rzuciły jej zatroskane spojrzenie. - Nie chcę, żebyś była nieszczęśliwa.

On to mówi z pełnym przekonaniem, pomyślała Sarah, głęboko poruszona serdeczną troską, jaką jej okazywał. Bardzo go lubiła - jego uprzejmość, otwartość, sposób, w jaki ją dotykał i całował. Naprawdę go lubiła i ciężko jej było wypowiedzieć słowa, które musiały zostać powiedziane, lecz nie mogła dłużej oszukiwać siebie ani jego. - Ben, nie planujesz na serio, że będziemy żyli razem, prawda? powiedziała powoli. - To znaczy, wiem, że często wyjeżdżasz...

78

Ben zmarszczył czoło, przeczuwając jakiś problem, ale nie wiedząc, czego się spodziewać. - Zawsze lubiłem podróże, jednakże... - Zmarszczka na czole znikła. - Z całą pewnością chciałbym mieć tu dom, do którego będę wracał. Kupimy sobie dom, Sarah. Tam, gdzie ty zechcesz. Mnie jest wszystko jedno. Chciałbym stworzyć z tobą dom, Sarah. Ale będziesz w nim absolutnie wolna, tak jak lubisz. Nie więzienie, obiecuję. Serce Sarah zamarło. To prawda, że wczoraj - czyżby to było tylko wczoraj? - wytoczyła takie gwałtowne argumenty przeciwko małżeństwu rozgniewana sposobem, w jaki potraktował ją Julian, ale nie tego oczekiwała po ślubie. Chciała dzielić coś więcej niż dom i nie tylko od czasu do czasu.

S R

- Nie chodzi o dom, Ben. W gruncie rzeczy chciałabym stworzyć ognisko domowe, mieć dzieci i... - Oczyma błagała go o zrozumienie. - ... Gdybym wyszła za ciebie, nie mielibyśmy tego wszystkiego. To za duża cena do zapłacenia, nawet za to, co dałbyś mi w inny sposób. Ben wyglądał, jakby został ogłuszony. Tak bardzo, iż Sarah miała podwójne wyrzuty sumienia. Pozwoliła mu się tak daleko zaangażować i dopiero teraz przyznała się do tego, co nagle okazało się jej prawdziwą wewnętrzną potrzebą. - Przepraszam. Nie miałam prawa zgodzić się wyjść za ciebie, skoro nie mogę być taką żoną, jakiej szukasz. Wyraz jego twarzy uległ gwałtownej przemianie, w oczach pojawiło się coś nagłego, kiedy wyciągnął do niej ręce. - Nie szukam, już znalazłem! Znalazłem ciebie i chcę cię bardziej od wszystkich kobiet na świecie. Kto mówił, że nie możemy mieć dzieci?

79

Przyznaję, że tak daleko nie planowałem. W ogóle nigdy nie myślałem o dzieciach. Sądzę, że jestem głupi i ślepy, ale to nie znaczy, że nie chciałbym mieć dzieci. Determinacja Sarah na chwilę osłabła pod wpływem nieoczekiwanego wyznania Bena, lecz musiała pamiętać o jego przyczynie. Ben pożądał jej, jak długo jednak trwa pożądanie, gdy nie ma miłości? - Dzieci nie pasują do twojego trybu życia, Ben - powiedziała Sarah ze smutkiem. - Dlatego nigdy o nich nie myślałeś. A dzieci muszą mieć ojca przy sobie, nie zaś na drugiej półkuli. Po raz pierwszy Ben naprawdę się zakłopotał.

S R

- Myślę, że byłbym dobrym ojcem, Sarah - powiedział powoli. Przypuszczalnie musiałbym od czasu do czasu wyjeżdżać służbowo, jednakże potrafiłbym się przystosować...

- Nie. - Dla złagodzenia ostrego słowa Sarah obdarzyła go smutnym uśmiechem. - Widzisz, Ben? Już cię naciskam, żebyś się zmienił, żebyś robił coś, czego nie chcesz robić i był kimś, kim nie chcesz być. Dokładnie takiego małżeństwa chcesz uniknąć i nie mam o to do ciebie pretensji. Sama nienawidziłam tego rodzaju nacisków. Podniosła się, bardzo zmęczona i chora na myśl o wszystkich błędach, które popełniła. - Nie nadaję się na twoją żonę, Ben. Ty musisz tylko rozwiązać problem podatkowy. Nie chcesz być obarczony żoną i dziećmi, którzy chcieliby, abyś dzielił z nimi swoje życie. - Sarah, zaczekaj!

80

Sarah była już przy drzwiach, a zgrzyt odsuwanego krzesła na podłodze z terakoty spowodował, iż dreszcz przebiegł jej po plecach. Przez moment zachwiała się ze zmęczenia, a silne przyciąganie Bena sprawiło, że się obejrzała. Musiała przy tym podnieść oczy do góry, bo Ben stał tuż za nią. Podniósł rękę i pogładził ją po policzku na pożegnanie, a w jego oczach widniała pełna troski czułość. - Nie straciłem przez ciebie czasu, Sarah. Z wielką przyjemnością spędziłem te godziny z tobą i z twoją rodziną i chciałbym, abyś mi poświęciła jeszcze trochę swojego czasu. - Ben, ja za chwilę padnę. O czym chciałbyś rozmawiać? - W tej chwili o niczym - stwierdził i pocałował ją w czoło. - Idź do

S R

łóżka, ja chcę pomyśleć nad tym, co powiedziałaś. Może ja też tego chcę w małżeństwie? Nie skreślaj mnie jeszcze, Sarah. Proszę, obiecaj mi to. Z prośbą Bena jakaś część dużego ciężaru spadła jej z serca, wiedziała jednak, że nie może stwarzać mu niepotrzebnych złudzeń. - Ben, zawsze znajdziesz kobiety, które chętnie pójdą z tobą do łóżka.

- Nie potrafiłbym nigdy zapomnieć o tym, co mógłbym mieć z tobą odparł poważnie. - Prędzej czy później małżeństwo ze mną stałoby się dla ciebie więzieniem. Nie zapominaj o tym. Ben był całkowicie zmieszany, jak mały chłopiec, który nagle musiał stanąć twarzą w twarz z przykrą rzeczywistością dorosłego życia. W przypływie czułości Sarah wspięła się na palce i pocałowała go w policzek.

81

- Dobranoc, Ben - szepnęła i szybko poszła do swojego pokoju, aby nic więcej nie przyszło mu do głowy. - Sarah... Ochrypła szorstkość wyszeptanego zawołania uderzyła ją w samo serce. Wyrażało ono wiele z tego, co sama czuła, wiele tego, co było już tak blisko, prawie w zasięgu ręki, obietnicę kusząco połyskującą, lecz przecież tylko złudzenie. Sarah chwyciła za klamkę w poszukiwaniu fizycznej podpory i jednocześnie zdała sobie sprawę z tego, że w życiu wiele jest zamkniętych drzwi, których lepiej nie otwierać. Z głębokim żalem spojrzała za siebie, na ciemną postać w obramowaniu kuchennych drzwi. Zobaczyła wyciągnięte do niej ramię, które powoli opadło. - Dobranoc, Sarah.

S R

Ciche pożegnanie miało w sobie coś ostatecznego. Sarah się nie odezwała. Weszła do pokoju i zamknęła drzwi. Kiedy kładła głowę na poduszce, oczy wypełniły jej się łzami. Było między nimi coś specjalnego, jakieś głębokie porozumienie, jakiego nigdy nie doświadczyła z Julianem, mimo wielu spędzonych razem miesięcy. Kiedy zasypiała, myślała o tym, jakie życie czekałoby ją z Benem Havilandem, gdyby przeznaczenie ukształtowało ich życiowe cele w podobny sposób.

82

ROZDZIAŁ SZÓSTY Rano Sarah spała długo. Kiedy się obudziła, pożałowała, że nie spała jeszcze dłużej, albo nawet, że się wcale nie obudziła. Czekający ją dzień nie przynosił nic atrakcyjnego. Skrzywiła się na myśl o zachwycie rodziców nad Benem. Sama chętnie uniknęłaby emocjonalnego stresu, jaki powodowało przebywanie w jego towarzystwie. Jutro zacznie się kolejna runda konfrontacji z Frances Chatfield i jej małpią złośliwością. A co później? Wielkie zero! Sarah nie widziała niczego ciekawego w swojej przyszłości. To jednak oznacza niepotrzebny defetyzm, powiedziała sobie,

S R

wstając z łóżka. Kto wie, co się może zdarzyć? Czyż Ben nie pojawił się w jej życiu nieoczekiwanie i nie zamieszał we wszystkim? Przynajmniej nie musi już walczyć z Julianem. Mimo iż zdawało się to niewiarygodne, nie czuła ani odrobiny żalu po zakończeniu tego związku. A to niewątpliwie prawdziwe stwierdzenie sprawiło, że Sarah, ubierając się, głęboko się nad sobą zadumała.

Najwidoczniej nie kochała Juliana. Był na pewno taki czas, że czuła się w nim zakochana i trzymała się tego uczucia mimo jednego rozczarowania po drugim, aż wreszcie pękła ostatnia nitka uczuciowego zaangażowania. Zdawało się, że tak do siebie pasują, lubią te same rozrywki i znajdują wspólne zadowolenie ze sposobu życia, jaki sobie na przyszłość zaplanowali. Czy dlatego tak długo się go trzymała? Może opacznie wszystko rozumiała, może te sprawy nie miały takiego znaczenia, jak to, w jaki sposób dwoje ludzi na siebie reaguje? Na pozór ona i Ben nie pasowali do siebie, a jednak... Dlaczego tak dobrze się

83

czuła w jego towarzystwie? Tak dobrze, że nie satysfakcjonowało jej pseudo-małżeństwo, które proponował. Jeśli nie może mieć z nim dzieci... Sarah w zadumie potrząsnęła głową, kiedy pomyślała o tym, jak nieoczekiwanie poruszyła temat dzieci podczas nocnej rozmowy i jak stało się to jednym z warunków małżeństwa. Sama się zdziwiła, kiedy to powiedziała. Nie znała po prostu Bena Havilanda na tyle, aby mogła stwierdzić, że go kocha. Czy choćby na tyle, aby stwierdzić, że jest w nim zakochana. Szkoda... Sarah porzuciła bezużyteczne rozważania i z pasją zabrała się do szczotkowania włosów. Później zrobiła staranny makijaż, dopasowany do modnego ubrania, które miała na sobie. Były to spodnie koloru ciemnej

S R

śliwki i luźno tkany sweter ze śmiałym motywem przedstawiającym śliwkowe róże splecione z niewyraźnymi, ciemnozielonymi liśćmi i fiołkowo-różowe smugi w tle.

Matka przygotowywała w kuchni tradycyjną niedzielną pieczeń. - Przepraszam, że tak późno wstałam, mamo, ale nie przejmuj się moim śniadaniem. Wypiję tylko kawę - powiedziała prędko, mając nadzieję, że matka nie będzie z tego robiła kwestii. Martha Woodley westchnęła i potrząsnęła głową. - Nic dziwnego, że jesteś taka chuda. Sarah uśmiechnęła się, spoglądając na pulchną postać matki. - Nie jestem chuda, mamo. Po prostu modnie szczupła. Gdzie są inni? - spytała od niechcenia. - Twój ojciec zabrał Bena na spacer po mieście, jeśli można to miejsce tak nazwać. - Podniosła oczy na swą upartą córkę. - On jest bardzo sympatyczny, Sarah. I tak dobrze się tu czuje, jakby był kimś z rodziny.

84

- Tak - przyznała jej rację Sarah. Uderzyła ją ironia stwierdzenia matki. Gdyby Ben naprawdę był człowiekiem rodzinnym, nie byłby zabłąkaną owcą swojej rodziny. Angela z pewnością znała go lepiej niż ktokolwiek inny, a ona zupełnie nie wierzyła, żeby jej brat mógł się zmienić. Martha Woodley nie porzuciła tematu. Opisowo przedstawiła liczne zalety Bena, starając się, aby jej córka dokładnie wszystko doceniła. Na szczęście wstrzymała się od namawiania Sarah do przyjęcia oświadczyn, ale wyraźnie dała do zrozumienia, jakie jest jej zdanie na ten temat. Sarah nie miała ochoty na pozbawianie matki złudzeń co do tego, jakim mężem byłby Ben, odpowiadała więc krótko i nie zobowiązująco.

S R

Cała rozmowa wpłynęła jednak na nią deprymująco i była prawie zadowolona, kiedy ojciec i Ben wrócili do domu. Dopóki jej oczy nie spotkały oczu Bena, w tej bowiem chwili znów stała się spięta. Nadal jej chciał. A ona jego. Różnica zdań między nimi co do małżeństwa w niczym nie umniejszyła pożądania, jakie ich ogarnęło w nocy. Raczej można by powiedzieć, że jego natężenie wzrosło ze względu na coraz krótszy czas, jaki im pozostał. Jeśli Sarah nie zmieni zdania... Nie mogła. Dokładnie to sobie przemyślała. Musi być stanowcza i pozwolić Benowi odejść własną drogą, w przeciwnym wypadku oboje będą nieszczęśliwi. Sarah nie bardzo wiedziała, jak minęło parę następnych godzin. Jej całe ciało wibrowało, jakby było podłączone do prądu, za każdym razem, kiedy Ben był blisko niej, tak bardzo, że aż się wzdrygnęła, gdy jej dotknął. Nie mogła na dłużej skoncentrować się na żadnej rozmowie i spostrzegła, iż Ben był podobnie rozkojarzony.

85

W niedzielne popołudnie rodzice zawsze wybierali się do swojego klubu sportowego, postanowiono zatem, że Sarah i Ben wyjadą zaraz po lunchu. Nie mogła się już doczekać wyjazdu. Zamierzała pożegnać się z Benem szybko i bezboleśnie, ale wcześniej musiała jeszcze znieść jakoś tortury wspólnej podróży powrotnej. Ich związek nie miał przyszłości. Musiała sobie o tym stale przypominać, ale postanowiła zachować spokój i opanowanie, kiedy rodzice odprowadzali ją i Bena do samochodu. Ucałowała ich na do widzenia i wypowiedziała stosowne formułki. Ben natomiast zaskoczył ją całkowicie, gdy podał jej kluczyki od samochodu. - Ty poprowadź, Sarah. Spojrzała na niego zdumiona. Julian nigdy nie pozwolił jej prowadzić swojej alfy, a Ben zaprasza ją za kierownicę ferrari! - Chciałabyś, prawda? - namawiał Ben, widząc jej niezdecydowanie. - Większość ludzi chciałaby choć raz w życiu przejechać się takim samochodem. Raz w życiu... Oczywiście! Ben obiecał, że nie będzie jej naciskał i wiedział tak samo, jak i ona, iż mieli ze sobą spędzić jeszcze tylko to popołudnie. Kiwnęła głową, zbyt zestresowana, aby się odezwać. Ben wziął ją za ramię i poprowadził do miejsca kierowcy. Tym razem nie wzdrygnęła się od jego dotyku. Cieszyła się z niego, chciała go, żałowała, że nie będzie ich więcej. - Ależ ten samochód jest zbyt drogi, Ben. Nie możesz pozwolić jej prowadzić... - odezwała się matka zgorszonym głosem. - Chyba nie twierdzisz, Martha, że mężczyźni prowadzą lepiej niż kobiety - rzucił jej żartobliwie Ben. - Powszechnie wiadomo, że kobiety są

86

lepszymi kierowcami. Poza tym obawiam się, że usnąłbym za kierownicą po tym, jak się objadłem twoim pysznym jedzeniem. - Pewien jesteś, Ben? - spytała niespokojnie Sarah, kiedy Ben otworzył jej drzwi do samochodu. Wyraz jego oczu sprawił, iż dreszcz przebiegł jej po plecach. - Tobie pozwolę zawieźć się wszędzie, Sarah. Gdzie tylko zechcesz. Nie miała na to odpowiedzi. Za dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że Ben mówi nie tylko o prowadzeniu samochodu. Dość nerwowo usadowiła się w fotelu kierowcy, a Ben zamknął drzwi. Piekły ją oczy, kiedy patrzyła, jak Ben żegna się z jej rodzicami i słyszała, jak rodzice zapraszają go do ponownej wizyty. Mówili to całkiem szczerze i to jeszcze

S R

bardziej ją raniło. Nie było nadziei na powtórzenie tej wizyty. Kiedy Ben usiadł koło niej, Sarah znów pomyślała o dzieciach. Czy naprawdę są dla niej takie ważne? Ostatecznie, gdyby nie wyszła za mąż, nie miałaby dzieci. Z drugiej strony wyjść za kogoś, dla kogo dzieci byłyby przeszkodą w życiu... Nie, nie mogła tego zrobić. Chce mieć dzieci.

Nie bardzo słuchała wyjaśnień Bena, dotyczących poszczególnych urządzeń. Ręką nakrył jej dłoń, kiedy tłumaczył zasady zmiany biegów i przyjemne ciepło rozlało jej się w żyłach. Włączyła silnik i dopiero kiedy wrzuciła właściwy bieg, ręka zsunęła się z jej dłoni, gładząc po drodze smukły przegub. Sarah tak intensywnie skupiła się na prowadzeniu ferrari, że zapomniała pomachać rodzicom na pożegnanie. Nie miało to znaczenia. Nie będą mieli za złe, zapewniła sama siebie. Prowadzenie ferrari było zajęciem zarówno przerażającym, jak i ekscytującym, a poza tym pomogło jej odwrócić uwagę od Bena. To, że

87

czuła, iż się jej przygląda, było dość okropne, ale jeszcze gorsze byłoby siedzieć na miejscu pasażera i przyglądać się jemu. Sarah spoglądała wyłącznie przed siebie, na drogę. Jechali już od jakichś dziesięciu minut, gdy Ben się odezwał. - Rozluźnij się, Sarah - powiedział miękko. - Samochód się nie zbuntuje, jeśli nie będziesz tak mocno ściskała kierownicy. Dopiero wtedy spostrzegła swój kurczowy chwyt. Z trudem udało jej się rozluźnić palce, ale mimo wysiłków, sama wciąż była spięta. - Muszę... Muszę się do niego przyzwyczaić - wyjaśniła. - Podoba mi się twój sweter - stwierdził nagle Ben, co jeszcze bardziej uczuliło ją na fakt, iż stale się jej przygląda.

S R

- Z kolekcji Penny Walker - odparła z czystej potrzeby powiedzenia czegoś, co wprowadziłoby trochę normalności w atmosferę panującą w samochodzie.

- Czy to jakaś specjalna marka?

Sarah schwyciła się pytania jak liny ratunkowej. - Jeszcze nie, ale będzie. Penny Walker jest genialną młodą projektantką, która szuka miejsca dla swoich modeli. W zeszły piątek byłam w trakcie przekonywania kierownictwa naszego domu, żeby podpisać z nią umowę, kiedy Julian był uprzejmy wykonać swój słynny telefon. Gorzkie wspomnienie porażki przydało ostrości jej zdegustowanemu głosowi. - Nasz wspólna przyjaciółka załatwiła całą sprawę, kiedy nie było mnie w sali konferencyjnej. Ta kobieta jest tak ograniczona, że nie jest w stanie przyjąć do wiadomości, iż może istnieć inny punkt widzenia niż jej

88

własny. Dla niej moda oznacza spokojną elegancję, najlepiej w kolorach naturalnych. Rzeczy bezpieczne - dodała Sarah ze złośliwą pogardą. - Jak stała praca - powiedział Ben, we współczującym zrozumieniu. - No właśnie. W jej umyśle nie ma miejsca na nowe pomysły, zwłaszcza te, które są totalnie non-konformistyczne. I w dodatku jest pełna wstrętnej zazdrości wobec wszystkich, którzy są od niej lepsi. Nie ma odrobiny racji, jeśli chodzi o projekty Penny Walker. Jest po prostu ślepa! Rynek młodzieżowy czeka na jaskrawe ubrania, które się nosi z przyjemnością, na kolory i kombinacje, dzięki którym człowiek czuje się jednostką, a nie częścią masy włożonej w jednakowy uniform. Moim zdaniem Penny Walker zajdzie wysoko, jak już się jej uda wejść na rynek. Ma cudowne pomysły.

S R

- Jest taką osobą, jakie mi się podobają - powiedział z aprobatą Ben. - Mnie też - zgodziła się z nim Sarah. Nastąpiła chwila ciszy i te słowa w kółko wirowały

Sarah w głowie. Były wyrazem silnego podobieństwa charakterów, które zawsze wychodziło na jaw, kiedy rozmawiali... A nawet wtedy, kiedy nie rozmawiali. Poczucie bliskości, wzajemnego zrozumienia potrzeb i pragnień wypełniało całkowicie zamkniętą przestrzeń samochodu. Nie mogę pozwolić mu odejść, pomyślała Sarah z rozpaczą. Nie była w stanie myśleć o tym, że ożeni się z kim innym. Musiała to jakoś załatwić. Ale jak, skoro Ben nie cierpi być przywiązanym do jednego miejsca? - Lubisz psy, Sarah?

89

Pytanie Bena dotarło do niej dopiero po chwili, tak intensywnie rozmyślała o swych problemach emocjonalnych. Odpowiedziała machinalnie: - Mieliśmy fantastycznego psa, kiedy byliśmy dziećmi. Labrador. Nazywała się Honey. Wszyscy ją uwielbialiśmy. Nawet mama, chociaż Honey czasem rozkopywała grządki w ogrodzie. Sarah przypomniała sobie psa, którego otruła Frances Chatfield. - Czy twój pies to był labrador? - Nie. Tramp był szkockim owczarkiem. - To musiało być straszne... Stracić go w taki sposób. Było nam okropnie smutno, kiedy Honey umarła, ale przynajmniej przeżyła pełne i szczęśliwe życie.

S R

- Tak, pełne życie - mruknął Ben.

I to jest właśnie problem, pomyślała Sarah z rozpaczą. Jak może żyć z Benem pełnym życiem, kiedy... - Sarah...

Dłoń Bena ciepło dotknęła jej biodra. Każdy nerw w ciele Sarah zareagował na to dotknięcie. Nie potrafiła powstrzymać się od szarpnięcia kierownicą. Ferrari zjechał z drogi i pędził w kierunku dwóch potężnych drzew gumowych, nim Sarah zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje. Strach chwycił ją za gardło. Za chwilę się rozbiją! Przeniosła natychmiast stopę z pedału gazu na hamulec, ale nie było już czasu na hamowanie. Drzewa pędziły na nich, samochód podskakiwał na nierównym, porośniętym krzakami podłożu, jakby chciał jak najszybciej się rozwalić. W panice przez głowę przemknęła jej myśl, że za chwilę zginą. Chęć przeżycia przebiła się przez strach i podpowiadała, że musi zachować

90

zimną krew i panować nad samochodem jak najdłużej. Jakoś udało jej się przejechać między drzewami, ale bokiem uderzyła w inne, które rosło tuż za pierwszymi dwoma. Samochód obrócił się i uderzył w coś jeszcze, rzucając Sarah na bok. Potem straciła przytomność. Głos Bena docierał do niej spiralami przez ciemny, oszałamiający ból, wprowadzając poczucie czegoś bardzo złego i przerażającego. - Sarah! Och, Boże, Sarah! Sarah, obudź się,- proszę! Proszę! Zmusiła się do otwarcia oczu, żeby zobaczyć, żeby wiedzieć. Twarz Bena migotała jej przed oczyma. - Czo szę ształo? - Głos był niewyraźny. Ben westchnął i wypowiedział pod nosem kilkanaście gwałtownych

S R

słów, z których żadnego nie zrozumiała. Przykładał jej coś do lewej skroni i to bolało. Uniosła rękę, aby go powstrzymać.

- Wszystko w porządku, Sarah - uspokajał ją Ben. - To powierzchowna ranka, choć bardzo krwawi. Czy możesz poruszać nogami? - spytał z niepokojem.

Nogi, powtarzała w myśli, dopóki znaczenie słowa nie przebiło się przez mgłę. Poruszyła stopami. - Dzielna dziewczyna! Usłyszała w głosie Bena głęboką ulgę, ale nic nie rozumiała. Dlaczego się martwi o jej nogi? Ranę ma przecież na głowie. Musiała o coś się uderzyć. I nagle w rozjaśniającym błysku przypomniała sobie. Samochód! Rozbiła ferrari Bena! Otworzyła szeroko oczy i skoncentrowała wzrok na rozwalonej przedniej szybie, która została wypchnięta na zewnątrz. Odwróciła głowę i zobaczyła Bena, przykucniętego przy otwartych drzwiach z jej strony.

91

- Co się stało? - zawołała, usiłując wysiąść z samochodu. - Nie przejmuj się - powiedział szybko Ben. - Chyba lepiej, żebyś nie wstawała. - Nie! Nie! Wypuść mnie! Nic mi nie jest - przekonywała go z zapałem. Wyrzuty sumienia popychały ją do obejrzenia szkód. Dosłownie wypchnęła się z auta, nie zwracając uwagi na protesty Bena i nagle przekonała się, że nie jest z nią dobrze. Głowa kiwała jej się we wszystkie strony i gdyby nie silne podparcie Bena, nie byłaby w stanie utrzymać się na nogach. Ben objął ją i mocno podtrzymywał, a Sarah oparła się o niego i czekała, aż świat przestanie się kręcić. - To tylko samochód, Sarah - burknął Ben. - Na litość boską!

S R

Pozwól, żebym się tobą zaopiekował.

- Nic mi nie jest - skłamała, opierając mu głowę na ramieniu i czując dopływ życia przenikający z ciepła jego ciała.

Bardzo wolno i ostrożnie Sarah obróciła głowę, aby widzieć cały samochód i nie uwierzyła własnym oczom. Cała karoseria zgnieciona była w kształt banana. Głębokie bruzdy zniekształciły błyszczącą maskę. Tylne koło całkiem siadło i zmieniło kształt. Właśnie skasowała ferrari! - Och, mój Boże! - jęknęła, przerażona tym, co zrobiła. - Nie przejmuj się. Jest ubezpieczony. Zawsze mogę kupić drugi samochód - przekonywał ją Ben. - Nie powinieneś był dotykać mnie w ten sposób! - Wiem. Nie zastanawiałem się nad tym, co robię - przyznał z całą powagą. - To było nieodpowiedzialne i... - Absolutnie moja wina.

92

- Byłam tak spięta z powodu... - Wiem. Ja też. Nie mogłem już dłużej wytrzymać. Musiałem cię dotknąć. To było silniejsze ode mnie. - Och, Ben! Był to krzyk protestu przeciwko temu, że sama tak bardzo go potrzebuje. Poczuła się jeszcze słabsza. Nie było w niej woli walki ani jakiegokolwiek oporu. Oparła się o Bena, a jego ramiona stały się dla niej ciepłym i bezpiecznym schronieniem. Sarah ledwo zdawała sobie sprawę z upływu czasu, ludzi kręcących się wokół, głosów zadających pytania. Słyszała, że Ben coś mówił. Przez głowę przeleciała jej myśl, że może powinna się zmobilizować i coś

S R

powiedzieć, ale świat wokół znów się kręcił i łatwiej było pozostawić wszystko Benowi. Potem ktoś ją gdzieś układał i przykrywał kocem. Krzyknęła przestraszona i Ben delikatnie pogładził ją po policzku. - Wszystko w porządku - zapewnił. - Jesteśmy w karetce i jedziemy do szpitala w Penrith. Mocno dostałaś w głowę, Sarah. - Czy straciłam przytomność po raz drugi? - spytała z przejęciem. Ben kiwnął głową.

- Przypuszczalnie to wstrząs mózgu. I szok. - Wziął ją za rękę. Niczym się nie przejmuj. Zaopiekuję się tobą. Łzy napłynęły jej do oczu. - Przykro mi z powodu samochodu, Ben. Nie powinieneś był pozwolić mi prowadzić. - Bzdura! Jesteś bardzo dobrym kierowcą. - Uśmiechnął się nagle. Sposób, w jaki prześlizgnęłaś się między tymi drzewami... Jak byś nawlekała igłę. Stirling Moss byłby z ciebie dumny.

93

To przywołało słaby uśmiech na jej twarz. - Tak lepiej. Lubię kiedy się uśmiechasz - stwierdził ochrypłym głosem Ben. - Zostaniesz ze mną, Ben? W szpitalu? - Musieliby mnie końmi od ciebie odciągać. - Dziękuję - szepnęła z prawdziwą ulgą. Myśl, że miałaby zostać sama w wielkim, bezosobowym szpitalu, była przerażająca. Zwłaszcza jeśli z jej głową jest coś nie w porządku, na przykład ma uszkodzoną czaszkę. Ben dotrzymał słowa, zdecydowanie odrzucając sugestie różnych osób z personelu medycznego, aby zostawił Sarah pod ich opieką. Nawet

S R

kiedy lekarz badał oczy i kiedy przewożono ją na prześwietlenie, nie odstępował jej boku. Z wielką ulgą Sarah przyjęła werdykt lekarzy, że oprócz lekkiego wstrząsu mózgu i ranki nad lewą skronią nic jej się nie stało. Jednakże zalecono kilkudniowy pobyt w szpitalu i Ben popierał zdanie lekarzy.

- Ale ja muszę być jutro w pracy - zaprotestowała Sarah. - Twoje zdrowie i samopoczucie są ważniejsze - nalegał Ben. -I tak będziesz jutro bardzo osłabiona. Wskutek szoku. Poproszę Angelę, żeby zadzwoniła i wyjaśniła twoją nieobecność. Angela fantastycznie potrafi załatwiać takie sprawy. Inne też potrafi załatwiać, pomyślała przygnębiona Sarah. Na przykład potrafi znaleźć odpowiednią kandydatkę na żonę dla Bena, aby mógł żyć tak, jak mu się podoba. Znów wziął ją za rękę. W gruncie rzeczy odkąd przyjechali do szpitala, prawie cały czas trzymał ją za rękę i Sarah

94

była mu za to szalenie wdzięczna. Spojrzała na silne palce, splecione z jej palcami i pożałowała, że nie może tak zostać na zawsze. - Przykro mi, że sprawiłam ci tyle kłopotu - westchnęła, wiedząc, iż ich rozstanie tylko się opóźniło przez wypadek i jutrzejszy dzień będzie powrotem do nieuchronnej sytuacji. - Sarah... Niechętnie podniosła na niego wzrok, mając nadzieję, że nie zauważy, jak bardzo jest ona zdegustowana na myśl o jutrze i kolejnych dniach bez niego. Jego oczy wpatrywały się w nią z gwałtowną intensywnością, od której zadrżało jej serce. - Ile dzieci chciałabyś mieć, Sarah? Chodzi mi o to, że jeśli mamy

S R

założyć rodzinę, to chyba powinniśmy mieć kilkoro, nie uważasz? Serce Sarah załopotało jeszcze mocniej. Zdawało się, że wyskoczy jej z piersi.

- Ty - ty chcesz założyć rodzinę? - zdumiała się Sarah. Na jego ustach pojawił się mały uśmieszek.

- Dopóki nie poruszyłaś tego problemu wczoraj w nocy, nie zastanawiałem się nad tym, ale moim zdaniem masz rację. Tak jak powiedziałaś w samochodzie przed wypadkiem, o twoim psie, Honey, że miał pełne życie. Nagle zrozumiałem, że ślizgam się po powierzchni i nigdzie nie zatrzymuję się na tyle długo, aby pozostawić po sobie jakiś znaczący ślad. Później, kiedy wyrosło przede mną to drzewo, pomyślałem: „To koniec. Przyszła moja kolej. I nic konkretnego po tych moich trzydziestu czterech latach nie zostawiam,,. Niepewność stłumiła nieco wcześniejszą nadzieję Sarah. - Ale mieć dzieci tylko po to, żeby pozostawić przedłużenie siebie...

95

- Sarah, daj spokój! Nie jestem aż tak zarozumiały! Nie, po prostu chciałbym być porządnym ojcem dla swoich dzieci. Tak jak twój ojciec. Opowiadał mi o swoim życiu dziś rano. - Przestałbyś podróżować? - Sarah nie mogła uwierzyć, że Ben naprawdę zmienił zdanie. Ben uśmiechnął się. - Mielibyśmy prawdziwy dom. Z dużym ogrodem, żeby dzieciaki mogły trzymać psy. Labrador i szkocki owczarek mogą świetnie ze sobą współżyć, jeśli wychowamy je od szczeniaka. Przemawiał z tak ogromnym entuzjazmem, że Sarah nie mogła wątpić w szczerość jego stwierdzeń. W tym momencie rzeczywiście chciał

S R

takiego życia rodzinnego, jakie jej opisywał, lecz jego decyzję spowodował wypadek. Otarcie się o śmierć często powoduje, że ludzie spontanicznie postanawiają zmienić sposób życia, kiedy jednak przychodzi faktycznie się zmienić, okazuje się, że to nie jest taka łatwa sprawa. - A ty nadal będziesz miała swój sklep, bo ja będę w domu i zajmę się dziećmi - zakończył Ben zadowolonym z siebie tonem człowieka, który ma wszystko opracowane w najdrobniejszych szczegółach. Sarah nie wierzyła, że Ben będzie na dłuższą metę usatysfakcjonowany takim życiem. - Co będziesz robił, Ben? - Kiedy się wymyśla nowe rzeczy, nie ma znaczenia to, gdzie się akurat znajdujesz. Lubię się bawić komputerami, więc kupię sobie kilka. Nigdy się nie nudzę, zaręczam ci. - Znów się uśmiechnął, a oczy zabłysły mu prawdziwą radością. - No i jeszcze najlepsza rzecz ze wszystkich... - Co takiego?

96

- Będziesz moją żoną. I o to w gruncie rzeczy chodzi, pomyślała Sarah. Ben musi się ożenić i chce, aby ona została jego żoną. Uśmiech Bena znikł, kiedy Sarah nie zareagowała, a jego czoło się zmarszczyło. - Czy są jakieś inne warunki, Sarah? Potrząsnęła głową i z ciepłą czułością spojrzała na człowieka, który dałby jej wszystko, czego chciała... W tej chwili. - Ach, Ben, bardzo bym chciała prowadzić takie życie, jakie właśnie opisałeś. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że będziesz później żałował szybkiego zaangażowania się i obietnic, jakie mi składasz. Kilka

S R

dni temu w ogóle o tym nie myślałeś i...

- Nie miał mnie kto oświecić, dopiero ty to zrobiłaś - powiedział jej z przekonaniem.

Sarah nie była w stanie dłużej się spierać. Chciała się poddać, uwierzyć, że wszystkie plany się ziszczą. Jedynie uporczywe naleganie resztek zdrowego rozsądku zmusiło ją do koniecznej ostrożności. - Zaczekajmy parę dni, Ben. Może ci się odmieni. Przez ten wypadek i wszystko inne... - Uważnie mu się przyglądała. Zostałeś za bardzo przyciśnięty. - Dobrze, jeśli ci na tym zależy - zgodził się niechętnie. - Ale ja na pewno nie zmienię zdania, a skoro mówimy o przyciskaniu... - W jego oczach zapalił się ogień. - Wiem, że to nie jest najlepsze miejsce, jednakże już od rana chciałem cię pocałować. - Ja też - westchnęła Sarah. Minęło sporo czasu zanim znów mogła odetchnąć.

97

Kiedy nocna pielęgniarka ostatecznie wyprosiła Bena ze szpitalnego pokoju, Sarah była skonfundowana bardziej niż do tej pory. Żadne z nich nie mówiło o miłości, lecz odczucia, jakie Ben w niej wywoływał... Poza tym Sarah nie była już tak bardzo pewna, czym właściwie jest miłość. Rozum podpowiadał jej, że małżeństwo z Benem byłoby ogromnym ryzykiem, serce natomiast postanowiło takie ryzyko podjąć. Jeśli Ben nie zmieni zdania. Może jutro jeszcze się raz zastanowi i dojdzie do wniosku, że to jednak nie to. Albo pojutrze. Albo popojutrze. Czy się przestraszy i ucieknie, kiedy naprawdę przemyśli sobie ograniczenia, jakim musiałaby się poddać jego swobodna dusza? Tym martwiła się Sarah, bardziej niż

S R

chciałaby się sama przed sobą przyznać, nie pozostało jej wszak nic innego, jak zaczekać i się przekonać. I mieć nadzieję.

98

ROZDZIAŁ SIÓDMY - SARAH? Poczuła wielką ulgę słysząc głos Bena. Mocniej ścisnęła słuchawkę telefoniczną, jakby mogło to go jej przybliżyć. Ranek w szpitalu ciągnął się bez końca. Obudzono ją o szóstej i od tej pory czekała na jakiś znak życia od Bena, chcąc się upewnić, iż nadal podtrzymuje swoją propozycję. - To ja - szepnęła z radością. - Lekarz dokładnie mnie przebadał i nic mi nie jest. Jestem tylko jeszcze trochę osłabiona. A jak ty się czujesz? - Świetnie, gdy słyszę, że z tobą wszystko w porządku. Czy był już u

S R

ciebie policjant, żeby cię przesłuchać w sprawie wypadku, Sarah? - Nie.

- To dobrze! Jak przyjdzie, powiedz, że niczego nie pamiętasz. To się często zdarza przy wstrząsie mózgu. Nie możesz za nic odpowiadać, moja w tym głowa. Powiem, że pękła opona i samochód zjechał z drogi. - To nieprawda.

- Nie szkodzi. Po co masz mieć idiotyczną sprawę w sądzie? Proszę cię, Sarah, powiedz tylko, że niczego nie pamiętasz i zostaw resztę mnie. To i tak była moja wina i nie chcę, żebyś miała dodatkowe przykrości. Czyżby Ben naprawdę uważał, że wypadek nastąpił z jego winy? Na pewno nie według prawa. Sarah zaczerwieniła się na myśl o tym, że w sądzie mieliby odczytać dokładny przebieg wydarzeń. - Dobrze, Ben. Zrobię tak, jak mi radzisz - zgodziła się szybko. - Ciężar spadł mi z serca. Posłuchaj, Sarah - Ben mówił teraz pośpiesznie. - Muszę się dzisiaj spotkać z wieloma osobami i nie wiem,

99

kiedy będę mógł cię zobaczyć. Może dopiero wieczorem. Czy mam ci coś przynieść? - Ubranie na zmianę. Jeśli spytasz Angelę... - W porządku. Nie ma problemu. Coś jeszcze? - Nie, chyba nie. - Jak twoja głowa, ciągle boli? - Nie. Stale dają mi jakieś tabletki. - To dobrze. Koniecznie je bierz. Muszę już lecieć. Cześć, Sarah. Poczuła się rozczarowana krótką i rzeczową rozmową. Ben miał przyjść dopiero wieczorem i nawet jej nie powiedział, co będzie robił przez cały dzień. Powoli zdrowy rozsądek wziął górę nad emocjami.

S R

Oczywiście, Ben musiał być bardzo zajęty. Wcale od niej nie uciekał. Trzeba było załatwić sprawę samochodu... I ubezpieczenia... I... No, w ogóle. Nie należało torturować się wątpliwościami tylko dlatego, że Ben wydawał się dosyć szorstki. Niektórzy ludzie nie potrafią i nie lubią rozmawiać przez telefon.

Mimo to poczuła się znacznie lepiej, gdy jakąś godzinę później salowa przyniosła jej cudowny kosz z kwiatami. „Projekt Penny Walker"napisał Ben na karteczce i Sarah roześmiała się z przyjemnością na widok jaskrawo kontrastowych barw kwiatów. Zdecydowanie odsunęła od siebie wszelkie wątpliwości dotyczące zachowania Bena. Istniało między nimi coś specjalnego, jak to określał Ben, i kwiaty były pięknym przypomnieniem ich wzajemnej bliskości. Ku zadowoleniu Sarah nie zjawił się żaden policjant, ale dzień jej się dłużył, ponieważ nie miała innego zajęcia oprócz rozmyślań, a fakt, że znali się z Benem tak krótko nie dawał jej spokoju. Chciała i

100

potrzebowała, aby był przy niej i nie mogła się doczekać wieczornej pory odwiedzin. Jednakże to Angela wkroczyła do jej pokoju o siódmej i Sarah poczuła dziwne zażenowanie pod uważnym spojrzeniem przyjaciółki. - Twoje ubranie - powiedziała Angela bez żadnych wstępów i położyła plastikową reklamówkę koło łóżka. - Dzięki, Angela. To bardzo ładnie z twojej strony, że je przynosisz. Myślałam, że Ben... - Musiał coś załatwić. Nie wiem, co znów knuje,i oczywiście niczego mi nie mówi - stwierdziła kwaśno Angela, po czym usiadła na krześle przy łóżku i spojrzała surowym wzrokiem na Sarah.

S R

- Wyglądasz całkiem dobrze. Przez cały -dzień zastanawiałam się, czy to uderzenie w głowę nie przestawiło ci czegoś w środku. Czy sądzisz, że myślisz logicznie, Sarah? - spytała z powątpiewaniem w głosie Angela. Sarah roześmiała się skrępowana.

- Chyba myślisz, że po tym, co mówiłam w piątek wieczorem, szaleństwem było zabranie Bena do domu, a potem rozbicie jego ferrari... - Pierwsza część jest dla mnie jasna, bo Julian przyszedł do mnie wczoraj i opowiedział, co zaszło u ciebie w pracy. - Julian przyszedł do naszego mieszkania? Sarah była zdumiona. Nie wierzyła, aby Julianowi zależało na niej na tyle, żeby narażać się na kolejną konfrontację po tym, co mu powiedziała w sobotę. A może mu zależało? Albo poczuł się za bardzo urażony, aby dać spokój całej sprawie? Zwalczyła w sobie poczucie winy. Julian zasłużył na takie potraktowanie za swoje zachowanie w sklepie. I wobec niej!

101

- Tym, czego natomiast nie rozumiem - zaczęła Angela z żartobliwą powagą - jest niewzruszona wiara Bena w to, że za niego wyjdziesz. Niewzruszona. Uśmiech narodził się wewnątrz Sarah i zajaśniał w jej oczach, nim pojawił się na ustach. - Przecież to nieprawda? - dopytywała się z niedowierzaniem Angela. - Jeszcze się do końca nie zdecydowałam, choć nie byłoby to takie małżeństwo, o jakim opowiadał ci Ben - pośpiesznie wyjaśniła Sarah. Angelę zupełnie zamurowało. Przez chwilę gapiła się na Sarah, a potem potrząsnęła głową, jakby to wszystko nie miało dla niej żadnego sensu.

S R

- Ben mówi, że chciałby założyć rodzinę - tłumaczyła Sarah, chcąc, aby przyjaciółka zrozumiała jej motywy. - To byłoby prawdziwe małżeństwo a nie umowa finansowa. Wiem, że wszystko stało się nagle i powiedziałam Benowi, że potrzebujemy więcej czasu, aby się przekonać, czy naprawdę tego chcemy, ale...

- On się do tego nigdy nie nada, a ty jesteś szalona, że mu wierzysz stwierdziła Angela z całkowitym przekonaniem. - Już raz miał się naprawdę ożenić i uciekł w ostatniej chwili. - Mówił mi o tym. Miał wtedy powód, aby się tak zachować odparła Sarah z identyczną pewnością. - Teraz jest inaczej. My... My się doskonale rozumiemy - dokończyła mniej pewnie, ponieważ nie miała zamiaru wyjaśniać swoich faktycznych uczuć wobec Bena. - Sarah, ty po prostu nie masz pojęcia, jakim człowiekiem jest mój brat - powiedziała Angela sceptycznie. - To, że akurat był pod ręką i

102

pomógł ci podczas awantury z Julianem, nie oznacza iż zostanie przy tobie i będzie ci pomagał przez resztę życia. Po nim zwyczajnie nie można się spodziewać normalnego zachowania. Zobacz, jak się wobec mnie zachował w ten weekend! Angela rozłożyła ręce w desperackim geście. - Zabrał się z tobą i nawet mu do głowy nie przyszło mnie o tym poinformować. Musiałam przełożyć spotkanie, które mu nagrałam z tą wynalezioną przeze mnie kobietą i tak go usprawiedliwić, żeby się nie zraziła na wypadek, gdyby mój braciszek znów zmienił zdanie. - Co to znaczy: gdyby znów zmienił zdanie? Angela westchnęła. - Zanim wyszedł z domu w sobotę rano, poinformował mnie, że nie

S R

chce nikogo innego oprócz ciebie, lecz po tym, co ty mi powiedziałaś w piątek wieczorem uważałam, że muszę zachować tę drugą kandydaturę. - To nie była wina Bena, że podjęłaś za niego decyzję argumentowała lojalnie Sarah.

Angela znów jej się przyjrzała, tym razem bardziej podejrzliwie i Sarah się zaczerwieniła.

- Mówiłam ci, że nie chodzi mi o pieniądze - powiedziała Sarah obronnym tonem. - Co właściwie zaszło, odkąd cię ostatnio widziałam? - dopytywała się Angela. Sarah wahała się przez chwilę, zastanawiając się, czy wyjaśnienie subtelnych i mniej subtelnych zmian emocjonalnych, jakie miały miejsce podczas ostatnich trzech dni, jest w ogóle możliwe. Najwyraźniej musiała jednak spróbować, aby Angela mogła zrozumieć całą sytuację. Odetchnęła głęboko i zaczęła zwierzać się przyjaciółce, na tyle na ile mogła. Kiedy

103

Sarah skończyła przedstawiać swój punkt widzenia, Angela była przez moment kompletnie osłupiała. - Cóż, mogę cię tylko polecić opiece boskiej, jeśli zakochałaś się w Benie - skomentowała, gdy odzyskała głos. - Na pewno złamie ci serce, jeśli zgodzisz się za niego wyjść. - Nie powiedziałam, że się w nim zakochałam. Powiedziałam... - Klasyczny przypadek - stwierdziła ponuro Angela. - A ja się tu wygłupiłam z Julianem. - Co to znaczy: wygłupiłaś się z Julianem? Angela westchnęła i wzruszyła ramionami, jakby chcąc powiedzieć, że dźwiga na własnych ramionach ciężar całego świata.

S R

- Wydawało mi się, że jest mu naprawdę przykro z twojego powodu i kiedy faktycznie przyznał, że się fatalnie wobec ciebie zachował, pomyślałam, że może przejrzał i zechce zmienić swoje zachowanie. - Uniosła i opuściła ręce w geście beznadziei. - Wytłumaczyłam mu, że Ben jest moim bratem, że poznałaś go dopiero w piątek wieczorem i że nic poważnego was nie łączy. Sarah skrzywiła się.

- I Julian znów będzie mnie nachodził! Angela wzniosła oczy w górę. - I nie uwierzy, że cokolwiek łączy cię z Benem. Obawiam się, że zlikwidowałam ten pomysł. Julian chciał wiedzieć, dlaczego Ben podtrzymywał twoje twierdzenie, że za niego wychodzisz i ja... - Nie powiedziałaś mu! - zawołała przerażona Sarah. - Przecież wiesz, że Julian pracuje w wydziale podatkowym! Angela zmarszczyła czoło.

104

- W tym, że ma się żonę i w związku z tym płaci mniejszy podatek nie ma nic nielegalnego. - Och, Boże! - jęknęła Sarah. - Jeśli nie zgodzę się wrócić do Juliana, on na pewno przyczepi się do Bena. Nieraz słyszałam, jak się przechwalał, że jego pracownicy potrafią prawnymi kruczkami zamrozić ludziom ich własne pieniądze na całe lata. Jeśli zrobi to Benowi przeze mnie... Rozpacz wypełniła jej serce. Ben wyraźnie jej powiedział, jak bardzo nie cierpi nacisków i zmuszania go do czegoś, czego sam nie chce. Już i tak go przycisnęła w kwestii dzieci, a teraz grożą mu naciski ze strony poborców podatkowych... - Nie mogę tego zrobić - jęczała.

S R

- Czego nie możesz zrobić? - spytała Angela, wyraźnie zdenerwowana tym, że za dużo wygadała Julianowi. - Nie mogę wyjść za Bena. Ściągnęłabym na niego same kłopoty. Angela jeszcze bardziej się zdenerwowała.

- Wygląda na to, że to ja narobiłam kłopotów - mruknęła. Sarah ciężko westchnęła.

- Nie martw się, Angela. Przypuszczalnie miałaś rację, mówiąc, że to małżeństwo i tak się rozpadnie. Ben prawdopodobnie działa impulsywnie, bo mu na mnie zależy, a ja... - Ja dałam się po prostu omamić. Angela zmarszczyła brwi. - Sama nie wiem, Sarah. Może ty właśnie jesteś takim typem kobiety, z jakim Ben będzie szczęśliwy. Wczoraj wieczorem na pewno był szczęśliwy. Myślałam, że ma to związek z faktem, iż przekonał cię do małżeństwa, ale to mogło być coś więcej. - Wzruszyła ramionami. Ustawiłam się w roli sędziego, tymczasem...

105

Przenikliwy dzwonek telefonu, stojącego na szafce przy łóżku, oderwał obie kobiety od żałosnych rozważań. Serce Sarah zabiło z nadzieją, kiedy podnosiła słuchawkę. To musiał być Ben, ale dlaczego dzwoni? Obiecał, że do niej przyjedzie! - Sarah? W głosie Bena słychać było nutę zdenerwowania. - To ja, Ben - odparła szybko Sarah. - Czy Angela przyniosła ci ubrania, o które prosiłaś? - Tak. Jest tu teraz. - Aha. Bardzo dobrze. Nie ma nic bardziej przykrego niż jak cię nikt nie odwiedza w szpitalu. Dziś wieczorem już nie przyjadę, Sarah, ale będę jutro i wszystko ci opowiem.

S R

- W porządku - powiedziała, choć wcale nie uważała, że to jest w porządku. Ogarnęła ją fala rozczarowania. - Dziękuję za kwiaty - dodała bezdźwięcznym głosem.

- Zasięgnąłem fachowej porady w ich doborze. Czy czujesz się lepiej, Sarah?

- Tak. - Spróbowała ożywić trochę swój ton. - Właściwie czuję się jak oszustka, zajmując szpitalne łóżko. - Rób to, co ci każą lekarze. Oni wiedzą najlepiej. Na pewno zobaczymy się jutro rano. Dobrze? - Tak, oczywiście. Dobranoc, Ben. Z drugiej strony zapadła chwila ciszy, potem Sarah usłyszała westchnienie. - Dobranoc, Sarah - powiedział w końcu Ben. Sarah odłożyła słuchawkę, zastanawiając się, czy Ben pamięta, jak gwałtownie całowali

106

się poprzedniego wieczoru. Czy czuje to samo pożądanie?... Tak jak ona je czuje. Jednakże nie przyjechał, pomyślała z żalem, a jeśli nie będą razem... - Nie przyjedzie, co? - stwierdziła raczej niż spytała, Angela. - Powiedział, że jutro przyjedzie - odparła Sarah, nie umiejąc powstrzymać się od rozczarowanego tonu. - Mówię ci, Sarah, na Bena nie można liczyć. Jest nieodpowiedzialny. Myśli tylko o tym, co sam chce robić. Lepiej na tym wyjdziesz, jak się nie dasz namówić na to małżeństwo. Sarah dosłyszała w głosie Angeli cień samousprawiedliwienia, nie mogła jednak nie przyznać, iż siostra Bena znała go przez całe jego życie. - Pewno masz rację - mruknęła Sarah.

S R

W niezręcznej ciszy obie rozważały całą sytuację, wreszcie Sarah nie była już w stanie dłużej znosić towarzystwa przyjaciółki. - Przepraszam cię, Angela, jestem... Jestem dość zmęczona. - Już mnie nie ma.

Angela szybko wstała, po czym zawahała się, a na jej twarzy pojawił się wyraz niepewności.

- Przykro mi, że w ogóle zabrałam głos. Na jakikolwiek temat. Obiecuję ci, Sarah, że od tej chwili nie będę się wtrącać w twoje sprawy. Sarah zmusiła się do uśmiechu. - Wiem, że chciałaś jak najlepiej. Dzięki za przyniesienie moich rzeczy. Angela skrzywiła się ironicznie. - Dobra Samarytanka, której należałoby uciąć język. Przy moim doświadczeniu reporterki kryminalnej powinnam wiedzieć, kiedy siedzieć cicho.

107

- Zrobiłaś to, co uważałaś za najlepsze. - Tak mówią o ofiarach morderstwa, które zawsze robiły to, co uważały za najlepsze - usiłowała zażartować Angela w drodze do drzwi. Jednakże zrobiła trochę dobrego, przyznała wreszcie Sarah, gdy przemyślała sobie wydarzenia ostatnich dni. Angela zmusiła ją do spojrzenia na całą sytuację z bardziej obiektywnej perspektywy, im dłużej zaś zastanawiała się nad swoim położeniem, tym bardziej stawało się ono nierealne i nie do wytrzymania. Za dużo rzeczy wydarzyło się zbyt szybko. Sarah sama nie była pewna, co się dzieje. Ben nie przyjechał i nie wytłumaczył dlaczego. Angela prawdopodobnie miała rację. Ben był nieodpowiedzialny i

S R

rozkapryszony, działał pod wpływem impulsu, bez myślenia o jakiejś kontynuacji czy celu. I Sarah nagle zdała sobie sprawę, że jej życie jest od Bena uzależnione. Czuła się rozgoryczona i rozczarowana, że nie przyjechał, aby być z nią. Czyż nie nauczyła się przy Julianie, że jedyną osobą, na której noże polegać jest ona sama?

Julian? Przynajmniej ten problem miała z głowy, z jej punktu widzenia. Nie kochała go i nie potrzebowała. Może on jednak stać się bardzo nieprzyjemny dla Bena, jeśli uwierzy, że Sarah wychodzi za Bena, żeby zaoszczędzić mu pieniędzy. Jeżeli Julian będzie ją nadal nachodził, będzie musiała zająć zdecydowane stanowiska w kwestii ślubu z Benem. Problem polegał na tym, że Sarah już sama nie wiedziała, jakie jest to stanowisko. Nigdy do tej pory żaden mężczyzna tak jej nie pociągał, nie tylko w fizycznym sensie. U Bena wszystko jej się podobało: sposób, w jaki do niej mówił i słuchał tego, co ona mówiła; uprzejmość i szacunek dla jej odczuć; powaga, z jaką traktował jej idee i plany życiowe. Z drugiej

108

strony, może ten sposób bycia przychodził mu z łatwością, bo nigdy nie musiał się tak zachowywać przez dłuższy czas wobec jednej osoby? Trudno sądzić po dwóch dniach. Jeśli faktycznie był tak nieodpowiedzialny, jak twierdziła Angela, wkrótce pokaże swoje prawdziwe usposobienie. W końcu naprawdę nie musi za niego wychodzić. To Ben ma problem podatkowy, a nie ona. Powiedziała mu, że potrzebuje więcej czasu. To on postanowił zostać przy niej, zamiast szukać bardziej pewnego sposobu rozwiązania swojego problemu. Nie będzie starała się go zatrzymać, gdyby chciał się wycofać z koncepcji zakładania rodziny. Nie była wcale pewna, czy Ben już się nie zaczął wycofywać.

S R

Tymczasem należało wracać do zwykłego życia, a to koncentrowało się na jej pracy. Musi jutro wrócić do pracy. Przecież nie była chora, a Bóg jeden wiedział, co będzie wyprawiać Frances Chatfield, jeśli dłużej nie będzie jej w pracy. Po wydarzeniach sobotniego ranka nie miała wątpliwości, że Frances złośliwie zrobi wszystko, co będzie mogła, aby jeszcze bardziej podważyć autorytet Sarah w dziale młodzieżowym. Po postanowieniach dotyczących aktywnego działania na drugi dzień Sarah spała całkiem dobrze, ale rano natknęła się na nieoczekiwaną trudność. Dzienna pielęgniarka poinformowała ją, że nie może wyjść ze szpitala, dopóki lekarz nie wyrazi zgody. - Przecież nie możecie mnie tu trzymać wbrew mojej woli protestowała Sarah. - Jeżeli opuści pani szpital bez wypisania przez lekarza, policja sprowadzi panią z powrotem - ostrzegła ją siostra, która równie łatwo

109

dałaby się przekonać do zmiany przepisu czy zarządzenia co ściana z cegieł. - Nic mi nie jest. Lekarz mnie rano badał. Dlaczego mnie nie wypisał? - pytała sfrustrowana Sarah. - W obawie przed wylewem krwi do mózgu - padła lakoniczna odpowiedź. Sarah chwilę się zastanawiała. - Czy istnieje takie realne niebezpieczeństwo? - zapytała niepewnie. Siostra wzruszyła ramionami. - Niewielkie. Ale żaden lekarz ani szpital nie będzie ryzykował późniejszej sprawy sądowej o niewłaściwą opiekę. Bardziej dbają o swoje interesy niż o moje, pomyślała zirytowana Sarah. Nawet ją głowa nie bolała. To idiotyczne, że musiała zostać w szpitalu, kiedy nic jej nie jest. - Czy nie mogę napisać jakiegoś oświadczenia, że zwalniam szpital z odpowiedzialności za moje zdrowie? - spytała. Na twarzy pielęgniarki pojawił się wyraz kwaśnego potępienia. - Jest formularz, który może pani podpisać, jeśli sobie pani życzy, ja jednak bym to zdecydowanie odradzała. Sarah chciała się wydostać ze szpitala i wydostała się. Zanim jednak dokonała wszystkich niezbędnych formalności i się ubrała, było już po dziewiątej. Okropnie spóźni się do pracy, pomyślała, ale lepiej się spóźnić niż zostawić Frances Chatfield cały dzień do działań przeciwko niej. Na szczęście w torebce miała dość pieniędzy na dojazd taksówką do centrum. Mimo iż miało ją to kosztować niezłą sumkę, uważała, że nie może sobie pozwolić na stratę czasu w wolnym podmiejskim pociągu z

110

Penrith. Nie uważała też, aby miało sens czekanie na Bena. Ostatecznie nie przyjechał poprzedniego wieczoru. Łatwo ją dogoni... Jeśli zechce. Kiedy Sarah czekała na zamówioną taksówkę, została z powrotem poproszona do rejestracji. Serce podskoczyło jej z radości, gdy jedna z sióstr wskazała jej aparat telefoniczny, ale kiedy podniosła słuchawkę, przywitał ją głos Juliana, a nie Bena. - Jak się czujesz, Sarah? - spytał Julian z troską w głosie. - Świetnie, dziękuję - odparła uprzejmie. - Byłem wczoraj wieczorem w waszym mieszkaniu, nikogo jednak nie zastałem i dopiero dziś rano dowiedziałem się o twoim wypadku. Musimy porozmawiać, Sarah. Tak dalej być nie może.

S R

Sarah natychmiast zjeżyła się na jego dyktatorski ton. - Posłuchaj, Julianie. Właśnie się wypisałam ze szpitala i czekam na taksówkę, która ma mnie zabrać do pracy. Przyjedzie tu lada moment. Bardzo mi przykro, lecz rozmowa nie zmieni moich uczuć. Dziękuję ci za telefon...

- Przyjdę do ciebie dziś wieczorem - stwierdził zdecydowanym tonem. Sarah westchnęła ciężko. - Julianie, nie rób tego, proszę. Między nami wszystko skończone. - Rozmawiałem z Angelą. Wiem wszystko o jej bracie. Sarah słyszała niechęć w jego głosie i usiłowała ratować sytuację. - To, co ci powiedziała Angela, nie ma nic wspólnego z nami. Proszę, zrozum to wreszcie. - Przypuszczam, że nieźle się bawiliście moim kosztem. - Nie. Przykro mi, że tak to odczuwasz. Chciałam tylko...

111

- Taksówka dla pani Woodley! Sarah kiwnęła ręką taksówkarzowi, który rozglądał się po pokoju rejestracyjnym. - Przepraszam, ale muszę już iść. Taksówka czeka, a ja i tak jestem spóźniona. - Bardzo słusznie! Praca jest dla ciebie ważniejsza od... Sarah odłożyła słuchawkę. Wiedziała, że to jest niegrzeczne. Ze złością pomyślała, że może Julian obrazi się raz na zawsze. Omawianie w kółko tych samych argumentów nie miało najmniejszego sensu. Kiedy ruszyła pośpiesznie do taksówki, okazało się, że wcale nie jest z nią tak świetnie, jak myślała. Szła na miękkich nogach, a w głowie

S R

kręciło się jej przy każdym gwałtowniejszym ruchu. Uznała, iż jest to spowodowane zbyt długim leżeniem w łóżku, choć była zadowolona, że zamówiła taksówkę. Mogła odpoczywać przez całą drogę do pracy. Mimo postanowień odpoczynek jej się nie udał. Sarah trapiła się tym, że nie doszedł do skutku kontrakt z Penny Walker. Musiała coś zrobić, nie mogła tego wypuścić z rąk. Wysiadła z taksówki pełna energii do działania, kiedy jednak weszła do domu towarowego, poczuła, że coś się stało. Koledzy i koleżanki, z którymi była przeważnie w bardzo dobrych stosunkach, dziwnie reagowali na jej przywitanie. Sarah zastanawiała się, czy przyczyną było tak duże spóźnienie czy też wydarzenia z soboty plus jej wczorajsza nieobecność spowodowały plotki, sugerujące ostrożność w kontaktach. Polityka personalna bywała czasami bardzo trudna. Wątpliwości Sarah nie trwały długo - tylko do chwili dojścia do działu mody młodzieżowej. Szok był tak wielki, że stanęła w miejscu

112

niczym żona Lota. Wszystkie jej dekoracje zostały zmienione. Wszystko, co przyciągało wzrok i czyniło z działu jedną interesującą całość, znikło i dział stał się nijaki. Przez kilka pierwszych chwil Sarah myślała, że zemdleje. To szok na widok jej zniszczonej pracy, przekonywała sama siebie, usiłując wziąć się w garść, w dodatku połączony z szokiem wypadkowym sprzed dwóch dni. Teraz nie mogła okazać słabości. Sprzedawczynie dostrzegły ją i obserwowały, czekając przezornie na jej reakcję. Sarah gestem przywołała Ashley Thompson, która podzielała jej entuzjazm do nowoczesnej mody. - Kto zorganizował to paskudztwo, Ashley? - Pani Chatfield.

S R

To nie mógł być nikt inny i Sarah w głębi duszy wiedziała, chciała się jednak upewnić.

- Przykro mi, Sarah, ale nie mogłyśmy nic zrobić - wyjaśniła Ashley ze współczuciem.

- To nie wasza wina. - Sarah kiwnęła głową i podała Ashley torebkę i torbę podróżną. - Odłóż to gdzieś, proszę. Czeka mnie bitwa. - Uważaj, Sarah - ostrzegła ją Ashley. - Ona chce cię dopaść. Sarah przywołała na usta uspokajający uśmiech. - Jeszcze mnie nie dopadła! Załatwię tę sprawę na samej górze i tym razem nie dam się wykołować. Trzymaj za mnie kciuki, Ashley. Ashley uśmiechnęła się, uspokojona słowami Sarah. - Możesz liczyć na nasze poparcie, jeśli uważasz, że to ci się do czegoś przyda - stwierdziła.

113

- Dziękuję - powiedziała z wdzięcznością Sarah - ale to sprawa na szczeblu ściśle kierowniczym i na tym szczeblu ją załatwię. Dla ciebie i dla innych lepiej jest się w to nie angażować. Posada się liczy, Ashley. - A ty? - Ja nie mam zamiaru pracować pod kierownictwem Frances Chatfield - odparła stanowczo Sarah. Ruszyła zdecydowanym krokiem do swego ponurego celu i dodała pod nosem: - I na pewno nie będę. Czuła tę samą zaciekłą wściekłość, jaką czuła w piątek wobec Juliana. Nie miała także zamiaru żyć pod jego kierownictwem. Jeśli zostanie zmuszona do odejścia z tej pracy, zrobi to i do diabła z konsekwencjami. Lata całe była taktowna i uprzejma. Lata całe pracowała

S R

na to, aby stworzyć taki, a nie inny charakter swojego działu. Nie miała zamiaru pozwolić, aby Frances Chatfield zniszczyła to wszystko w jeden dzień.

114

ROZDZIAŁ ÓSMY Sarah szybkim krokiem ruszyła przez dział z odzieżą damską, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu Frances Chatfield. Widok Juliana rozmawiającego przyjaźnie z jej antagonistką spowodował kolejny szok. Zamurowało ją. Przez głowę przeleciały jej najrozmaitsze możliwe znaczenia takiej koalicji, ale teraz ani nie mogłaby, ani nie chciała uniknąć podwójnej konfrontacji. Sarah ledwo zwolniła kroku. Dumnie i agresywnie uniosła brodę do góry. Szła w ich stronę na pozór spokojna, lecz krew huczała jej w uszach niby bęben nawołujący do ataku. W jakiś

S R

sposób wyczuli jej obecność, zanim do nich doszła. Obie głowy zwróciły się w jej stronę jednocześnie. Na twarzach mieli wypisaną satysfakcję. Kiedy się w jej stronę obrócili, Sarah spostrzegła triumfalny błysk w oczach Frances Chatfield. Julian zrobił krok naprzód, wyciągając rękę do Sarah.

- Pani Chatfield właśnie opowiadała mi o najnowszej reorganizacji. W rezultacie...

- To nie jest twoja sprawa! - przerwała mu Sarah. - Nie wtrącaj się! Teraz skupiła uwagę wyłącznie na kobiecie u jego boku. - Dzień dobry, Frances. - Po raz pierwszy odezwała się do niej po imieniu, ignorując w ten sposób wyższą kierowniczą pozycję Frances Chatfield. - Bardzo się spóźniłaś, Sarah. Jakie masz usprawiedliwienie? Frances Chatfield spoglądała na nią zimno, z drwiącym uśmieszkiem na wargach.

115

Jedwabista protekcjonalność jej tonu była kiepską przykrywką dla ukrytej w słowach pogróżki. Sarah nie dała się ponieść nerwom i odezwała się z udawanym spokojem: - Jeśli będę się musiała usprawiedliwiać, Frances, zrobię to przed panem Howardem Bowmanem, nie przed tobą. - Niestety, moja droga, będziesz się musiała tłumaczyć przede mną. Obiecałam Howardowi, że ukrócę symulowane choroby i on dał mi wolną rękę w zajmowaniu się wszystkimi sprawami, które pozostają w konflikcie z interesami firmy, a dotyczą pracowników tego piętra. Sarah nawet drgnięciem powieki nie zdradziła wewnętrznej konsternacji.

S R

- Nie wierzę ci - powiedziała.

- To się zdziwisz. Po piątkowym zebraniu i po tym, co zaszło w sobotę, zdecydowano, że jesteś trochę... nieodpowiedzialna. Wypowiedziała to ostatnie słowo z prawdziwą przyjemnością, po czym dodała: - Twoja wczorajsza nieobecność w pracy potwierdziła tę opinię. Dział młodzieżowy wrócił z powrotem pod moje zarządzanie. - A ty postanowiłaś pozmieniać moje dekoracje - rzuciła Sarah z ledwo powstrzymywaną furią. - Oczywiście. Skoro ja odpowiadam... Sarah nie mogła się dłużej opanować. - Jesteś idiotką, Frances! To jest mój dział, dopóki Howard Bowman osobiście nie powiadomi mnie, że jest inaczej. Jeśli mówisz prawdę, to lepiej sprowadź go tutaj natychmiast, ponieważ ja w tej chwili wracam do działu młodzieżowego, aby usunąć to, co tam powywieszałaś.

116

Zawróciła na pięcie i odeszła, nim Frances Chatfield zdołała wykrztusić z siebie choć słowo. Jakaś ręka chwyciła Sarah za ramię. Zrzuciła ją ruchem ramienia i odwróciła się z uniesioną dłonią, aby udaremnić dalsze powstrzymywanie. Okazało się, że to Julian. - To kolejna niemądra decyzja, Sarah. Nie widzisz, że robisz z siebie idiotkę? I to konsekwentnie od piątku? Szkoda, że nie słuchasz tego, co do ciebie mówię. - Słuchałam cię o wiele za długo - rzuciła, wściekła za to, że wtrąca się w jej sprawy. - Do diabła, Sarah! Czy nie zdajesz sobie sprawy z tego, co robisz? Nawet w tej pracy, która jest dla ciebie taka ważna, nie dałaś sobie rady.

S R

Nie walcz z tym. Niech Frances się tym zajmie. Tak będzie lepiej dla ciebie.

- Nie pytam cię o zdanie i nie życzę sobie, abyś mi doradzał - odparła Sarah ze złością.

Odsunęła się od niego, ale Julian ponownie chwycił ją za ramię. - Chcę, żebyś do mnie wróciła, Sarah. Wiem wszystko o Benie Havilandzie. Nie możesz go już wykorzystywać do zmylenia mnie... - Zmylenia ciebie! - zawołała Sarah. - Nie masz o niczym pojęcia! A teraz zabieraj swoje ręce, ponieważ mam ważniejsze sprawy do zrobienia. - Między nami skończone, tak? To ty i Haviland będziecie skończeni, jeśli będziesz się z nim zadawała. Obiecuję ci to. Zniszczę go, nawet gdyby kosztowało to mnie karierę. Przede mną nie ucieknie tak łatwo jak przed Frances. Sarah zatrzymała się i odwróciła w stronę Juliana.

117

- Nie zaczynaj z Benem. On jest od ciebie znacznie większy. Pod każdym względem - zakończyła złośliwie i natychmiast tego pożałowała. Julian spojrzał na nią przymrużonymi oczyma. - Wyszłabyś za niego tylko dla pieniędzy, prawda? - Nieprawda! - Sarah z przerażeniem zrozumiała, że sama sprowokowała Juliana do takiego myślenia. Nagle uderzyło ją to, że ani razu nie zachowała się wobec niego taktownie czy uprzejmie, zrywając ich długi związek. W końcu spędzili razem wiele szczęśliwych chwil i nie należało kończyć tego gorzką wrogością. Spojrzała na niego łagodniej i odezwała się miększym głosem. - Przepraszam cię, Julianie. Decyzja, którą podjęłam w piątek, z

S R

pewnością była dla ciebie szokiem. Byłam wtedy zdenerwowana rozmaitymi sprawami i nie zachowałam się właściwie, choć zapewniam cię, że nie była to nieprzemyślana decyzja. Miałam wątpliwości co do naszego małżeństwa od chwili, kiedy się zaręczyliśmy. Popełniłam błąd i naprawdę bardzo cię za to przepraszam. Za bardzo się starałam być taką kobietą, jaka by tobie odpowiadała, lecz ja taką kobietą w gruncie rzeczy nie jestem i...

- Przekonałem się o tym - przerwał jej zgorzkniałym tonem. Sarah odetchnęła głęboko. - Widzisz więc, że nasze małżeństwo nie byłoby udane - mówiła dalej spokojnie. - Proszę, zostaw mnie teraz. Nasza dalsza dyskusja niczemu nie służy. Mam nadzieję, że spotkasz kogoś, kto ci będzie bardziej odpowiadał. - Tak jak ty znalazłaś Bena Havilanda - rzucił pogardliwie Julian.

118

Sarah przyglądała mu się przez chwilę w milczeniu. Zdała sobie sprawę z tego, że dokonana szkoda jest nieodwracalna i że nic, co mogłaby teraz powiedzieć czy zrobić nie uspokoi Juliana. Odwróciła się i ruszyła szybko do działu młodzieżowego. W gruncie rzeczy wstydziła się teraz wrogości, którą wcześniej okazała Julianowi. Niezależnie od jego prowokacyjnego zachowania powinna była dać mu większe możliwości wycofania się z jej życia z godnością. Jednakże teraz nie miała czasu na rozważania dotyczące przeszłości. Musiała podjąć odpowiednie kroki, aby przeciwdziałać podstępnym manewrom Frances Chatfield. Jeżeli tamta rzeczywiście miała poparcie Howarda Bowmana, Sarah za chwilę stanie przed obliczem samego dyrektora i nie zrezygnuje z walki.

S R

- Chcę, żeby ubrania, które się znajdowały na centralnym miejscu wróciły na nie tak szybko, jak to będzie możliwe - powiedziała do Ashley Thompson.

- To nie potrwa długo - zapewniła ją Ashley. Sarah zaczęła zdejmować ubrania z manekinów.

- Zaczynam się przekonywać, że miałaś rację zrywając nasz stosunek. Tylko głupiec wystąpiłby przeciwko Frances, a ja nie chcę być kojarzony z kimś głupim - powiedział Julian za jej plecami. - To idź stąd - poradziła mu zimno. - Nie zamierzam, chcę bowiem być świadkiem twojej przegranej. Całą siłą woli powstrzymała się od odwrócenia i wbicia mu szpilek, które trzymała w dłoni. W tej samej chwili nadeszła Ashley Thompson. We dwie zdążyły na nowo ubrać manekiny przed przyjściem Frances Chatfield i Howarda Bowmana. Sarah stanęła tuż przy przebranych manekinach i przywitała dyrektora z zewnętrzną pewnością siebie, zdając

119

sobie sprawę, że Julian i pozostali sprzedawcy kręcą się w pobliżu. Przeszła prosto do ataku, nie dając dyrektorowi możliwości zaproponowania zmiany miejsca dyskusji. - Panie dyrektorze, nie podoba mi się, że praca mojego działu jest sabotowana przez kogoś, kto nie ma zielonego pojęcia o tym, czego dzisiaj szukają w modzie młodzi ludzie. - Sabotaż to mocne słowo, Sarah. Powinnaś była przyjść do mnie rano i wytłumaczyłbym ci zaistniałą sytuację - powiedział pan Bowman uspokajająco. - Mówiłam, żeby się do ciebie udała, Howardzie - stwierdziła pompatycznie Frances Chatfield. - Nie można dłużej tolerować jej niesubordynacji.

S R

Howard Bowman spojrzał na nią spod zmarszczonych brwi, a później przeniósł wzrok na Sarah.

- Faktem jest - przemówił z udawaną troską - że ostatnio poważnie rozpatrywaliśmy twoje stanowisko, Sarah. Najwyraźniej nie jesteś osobą, dla której najważniejsza byłaby jej kariera zawodowa. W przeciwieństwie do Frances. I planując na dłuższą metę, uważamy, iż lepiej będzie, jeśli to właśnie ona podejmie odpowiedzialność... - Odpowiedzialność za co, panie dyrektorze? - przerwała mu szyderczo Sarah. - Odpowiedzialność za rozmycie tego działu w bezbarwne odzwierciedlenie własnej osoby? Niech się pan dobrze rozejrzy wokół siebie. Wszystko, co jest wystawione na tym piętrze, oprócz tej grupki manekinów, pokazuje, co zdaniem Frances Chatfield chcą kupować młodzi ludzie. Ale młodzi, panie dyrektorze, nie są jeszcze w wieku

120

wkładania bliźniaczych sweterków z perełkami. Mają inny gust i potrzeby. Należą do innego pokolenia! - Sarah odetchnęła głęboko i zakończyła mocnym pytaniem: - Który dział przynosi więcej zysków? Zmarszczki na czole dyrektora pogłębiły się, kiedy rozglądał się naokoło. - Cóż, ja... Hmmm... Uważam, iż nie powinniśmy tego omawiać w miejscu publicznym. Sarah nie zamierzała ustępować. - Liczby mówią same za siebie, panie dyrektorze. Doskonale pan wie, że w przeliczeniu na metry kwadratowe powierzchni mój dział

S R

przynosi największe zyski w branży odzieżowej. Ja mam te wyniki czarno na białym i najwyższy czas, aby rada wykonawcza wzięła te liczby pod uwagę. Ponadto miałam zamiar powrócić dzisiaj do sprawy kontraktu z Penny Walker, ponieważ jeśli się z nią nie zwiążemy, nasz sklep poniesie wielkie straty. Taka okazja trafia się raz w życiu.

Howard Bowman zakłopotał się jeszcze bardziej. Rzucał ukradkiem zdenerwowane spojrzenia Frances Chatfield, która poczuła, że jej koniunktura spada. - Wiesz przecież, jaką decyzję podjęliśmy w piątek, Howardzie przypomniała mu ostro. - A jeżeli mnie teraz nie poprzesz, złożę sprawozdanie o wszystkim, co zaszło, prezesowi. - Prezes nie był w piątek tobą zachwycony, Sarah - podchwycił ochoczo dyrektor. - A twoja wczorajsza nieusprawiedliwiona nieobecność

121

- Powinno się ją zwolnić - wtrąciła złośliwie Frances. - Albo ona, albo ja, wybieraj, Howardzie. Masz dość dowodów na to, jak bardzo jest nieodpowiedzialna. I sam widzisz, jak bezczelnie się do mnie odnosi. Dotychczasowy wysiłek poniesiony we własnej obronie sprawił, że Sarah zakręciło się w głowie. Objęła ją rękami, mając nadzieję, że będzie w stanie nadal walczyć. - Moja wczorajsza nieobecność... - Sarah! Głośny, gwałtowny krzyk zaskoczył wszystkich i wszyscy odwrócili się tam, skąd dochodził. Ben Haviland pędził w ich stronę, a na jego widok Sarah odczuła taką ulgę, że zadrżały pod nią nogi. Powiedział, że dzisiaj

S R

do niej przyjdzie i dotrzymał słowa.

- Och, Ben - westchnęła z nadzieją i odruchowo wyciągnęła do niego rękę.

Otoczył ją łagodnie opiekuńczymi ramionami, jednocześnie z troską omiatał oczyma jej twarz.

- Żebyś mi tego więcej nie robiła! - rozkazał. - Myślałem, że oszaleję z niepokoju. Kiedy Penny i ja przyjechaliśmy do szpitala i ciebie tam nie było... - Penny? - przerwała zaskoczona Sarah. Fantastycznie jej było w ramionach Bena, jemu naprawdę na niej zależało. Naprawdę. Ale co on robił z jej ulubioną projektantką mody? - Zabrałem ją, aby porozmawiała z tobą o interesach. Ciebie już w szpitalu nie było. Nie powinnaś się była wypisywać na własną prośbę, Sarah. Lekarze ostrzegli mnie, że może ci grozić wylew. Co ty sobie właściwie wyobrażasz, tak bardzo ryzykując naszą przyszłością?

122

Nasza przyszłość. Jakie to piękne słowa, pomyślała rozmarzona Sarah. - Natychmiast zabieram cię do domu - mówił dalej Ben. Nieodwołalnie. I upewnię się, że będziesz o siebie dbać, nawet jeśli będę cię musiał pilnować dzień i noc. - O co chodzi? - odezwał się Howard Bowman. - Jaki szpital? Jaki wylew? - Kim pan jest? - zapytał ostro Ben. - Jestem dyrektorem tego domu towarowego. - Wobec tego powinno się pana oćwiczyć za to, że pozwolił pan jej wrócić do pracy.

S R

Howard natychmiast poczuł się obrażony.

- Proszę łaskawie wyjaśnić to stwierdzenie. Niech się pan dowie... - Kim pan tu kieruje? Niewolnikami? - przerwał mu z pogardą Ben. Sarah miała w niedzielę wypadek samochodowy, nie ze swojej winy, i jeśli pan...

- Nikt mi nic nie mówił o wypadku samochodowym! Ben rzucił oskarżające spojrzenie Frances Chatfield. - Angela dzwoniła do ciebie. Wiedziałaś, że Sarah jest w szpitalu ze wstrząsem mózgu. Przypuszczam, że ucieszyłabyś się, gdyby umarła. Tak jak dobry stary Tramp. - Jak śmiesz! - parsknęła Frances. - Chyba musisz mi coś niecoś wyjaśnić, Frances - wtrącił się Howard Bowman. - Dałaś mi do zrozumienia, że Sarah... - Niech pan nie wierzy w ani jedno słowo Frances. To kłamczucha! zawołał z obrzydzeniem Ben.

123

- A ty jesteś oszustem, Haviland! - Julian wyszedł z cienia i stanął u boku Frances Chatfield z wyrazem triumfalnej złośliwości na twarzy. Wiem wszystko o twoim planie, żeby nie płacić podatku i załatwię cię na czysto. - Ach, nie! - zawołała Sarah, tak przejęta sprawą Bena, że zaczęła wyrywać się z jego bezpiecznych ramion. - Musisz pozwolić mi odejść, Ben. Wiem, jak bardzo nie cierpisz nacisków. Nie mogę za ciebie wyjść, gdyby miało cię to zrujnować. Ben uśmiechnął się i objął ją jeszcze mocniej. - Niczym się nie martw, Sarah. On nie może nam nic zrobić. - A właśnie, że mogę - warknął Julian. - Wiem od twojej siostry, że

S R

każde małżeństwo, jakie zawrzesz, będzie fikcyjne, po to, aby podzielić dochody.

- Angela! - powiedział zaskoczony Ben, a potem głośno się roześmiał. - Wielki Boże, człowieku! Angela uwielbia robić kawały. Jeśli faktycznie tak powiedziała, robiła sobie z ciebie żarty. A ty się dałeś nabrać!

- Mówiła to serio - upierał się Julian. - To podpada pod wykręty. Fikcyjne małżeństwo nie będzie się podobało w wydziale podatkowym. Dopadnę cię z paragrafu 260A. - A ja mu pomogę - wtrąciła się Frances. - Mogę poświadczyć, że jesteś zdolnym oszustem, Benie Havilandzie. Kiedyś obiecałeś, że się ze mną ożenisz i... - Masz rację, Frances - zgodził się Ben. Na jego twarzy pojawił się zatroskany wyraz. - Zrobiłem ci straszną rzecz i bardzo cię za to przepraszam. Bardzo źle się zachowałem, kiedy uciekłem. Jak tchórz.

124

Ostatnio zacząłem dorastać i zrozumiałem, jak fatalnie cię potraktowałem. Jestem głęboko zawstydzony tym, że nie potrafiłem rozwiązać naszych problemów w bardziej dojrzały sposób. Nie oczekuję, że mi wybaczysz... - Na pewno nie! - zawołała Frances, w najmniejszym stopniu nie ułagodzona jego przeprosinami. - Ani ja, za to co zrobiłeś Sarah - warknął Julian. - Przepraszam, przykro mi z powodu was obojga - powiedział Ben, jeszcze raz próbując załagodzić konflikt. - Nie jestem w stanie jednak niczego zmienić. Sarah i ja kochamy się i... Julian roześmiał się ironicznie. - To niemożliwe! Ledwo się poznaliście.

S R

- To prawda - przyznał Ben - a jednak tak jest. A teraz, jeśli państwo pozwolą, zabiorę ją do domu. Nie czuje się dobrze i nie powinna tu być. - Chwileczkę... - zaczął Howard Bowman. Ben nie dał mu skończyć. - Miał pan swoją szansę. Powinien się był pan poznać na wartości Sarah i awansować ją. Będzie miała własny sklep. I prowadziła go tak, jak jej się będzie podobało.

- Jeśli zaś chodzi o fikcyjne małżeństwo - zwrócił się Ben do Juliana z dobrą radą - zostaniesz ogólnym pośmiewiskiem, kiedy się okaże, że Sarah spodziewa się dziecka. Julian spojrzał na Sarah morderczym wzrokiem. - Ty chciwa dziwko! Już się z nim przespałaś! - Gdybym nie musiał podtrzymywać Sarah, zapłaciłbyś mi za to. Na przyszłość lepiej nie wchodź jej w drogę, bo, jak Boga kocham, zrzucę cię z najwyższego budynku, jaki uda mi się znaleźć. Bez błogosławieństwa i bez spadochronu.

125

Wziął Sarah na ręce i ruszył do wyjścia, niosąc ją jak drogocenną nagrodę, której już nigdy nie wypuści z rąk. Kątem oka Sarah zarejestrowała lekko zamazany obraz: Julian - obca postać wściekle sfrustrowana, Frances - skrupulatnie poskładany obrazek z wypolerowaną okleiną pękającą w spojeniach, Howard Bowman - cała sylwetka wyrażająca obrażoną godność, a za nimi, na kilku manekinach ubrania, które wybrała, a które symbolizowały to wszystko, o co walczyła. A Ben ją stąd zabiera, z jej przeszłości do ich wspólnej przyszłości, pomyślała Sarah z lekką histeryczną euforią. - Ben, muszę zabrać swoje torby - zaprotestowała, obejmując go za szyję w poczuciu szczerej wdzięczności za jego cudowną pomoc.

S R

- Angela może je później odebrać. Jedziemy do domu, gdzie takie typy nie będą cię nachodzić.

Sarah oparła głowę na szerokim ramieniu Bena i pomyślała, że nie wiadomo dlaczego przyjmuje to wszystko tak biernie. Zerwała z Julianem z powodu swojej kariery zawodowej, walczyła o swoją koncepcję z Frances, wystąpiła przeciwko samemu dyrektorowi, i wcale jej nie przeszkadza, że Ben odsunął to wszystko na bok. Albo naprawdę coś jej się przestawiło w głowie, albo... Nie, to dlatego, że Ben udowodnił, iż rzeczywiście mu na niej zależy. Walczył w jej obronie z trzema przeciwnikami. Jest mistrzem sytuacji, pomyślała z błogą dumą, poradził sobie nawet z Frances. Kiedy czekali na windę, Ben muskał wargami włosy Sarah. - Powiedz mi, jak się czujesz? - dopytywał się z niepokojem. - Przy tobie znakomicie - wymruczała z zadowoleniem.

126

Otworzyły się drzwi do windy, gdzie - na niewielkiej przestrzeni byli całkiem sami. Ben przytulił ją trochę mocniej, a Sarah bynajmniej nie czuła się przytłoczona jego bliskością. Czuła się po prostu cudownie. - Po co tu przyjechałaś? - zapytał Ben, głosem wibrującym z emocji. - Myślałem, że jesteś bezpieczna w szpitalu. - Martwiłam się o swoją pracę i myślałam... Myślałam, że ty zmieniłeś plany, Ben. - Powiedziałem ci, że przyjadę dziś do szpitala - przypomniał jej z wyrzutem. Sarah westchnęła, żałując, że na niego nie poczekała. - Wczoraj wieczorem nie przyjechałeś i Angela powiedziała, że może

S R

nie powinnam na tobie polegać. Przepraszam Ben, ale to wszystko dzieje się tak szybko, że niczego już nie jestem pewna.

- Angela zanadto się wtrąca do nie swoich spraw - mruknął Ben ze złością.

Winda zatrzymała się na parterze i Ben wyniósł Sarah do wyjścia na Pitt Street.

- Penny czeka w taksówce. Zabrałem ją do szpitala, żeby omówiła problemy związane z twoim sklepem, kiedy jednak okazało się, że cię nie ma... - Wciągnął gwałtownie powietrze. - Wiem, wiem, mówiłem, że możesz robić, co zechcesz, ale czy następnym razem mogłabyś mnie najpierw poinformować o swoich planach? Strasznie się czułem, nie wiedząc, gdzie jesteś.

127

- Ja także, Ben - powiedziała miękko Sarah - strasznie się czułam wczoraj wieczorem, kiedy nie wiedziałam, co się z tobą dzieje. I o czym myślisz. Ben zmarszczył brwi, wyraźnie rozważając problem. Taksówka czekała przy krawężniku. Penny Walker wyskoczyła z samochodu, a na jej młodej twarzy odmalował się wyraz ulgi. - Znalazłeś ją! - zawołała. - Słuchaj, Penny, chyba odłożymy interesy do jutra - powiedział szybko Ben. - Nie masz nic przeciwko temu? - Oczywiście, że nie. Zadzwońcie, jak już Sarah poczuje się lepiej. Weźcie taksówkę, ja sobie poradzę.

S R

- Dziękuję, Penny - powiedział z wdzięcznością Ben. Wsadził Sarah do taksówki i podał taksówkarzowi adres ich mieszkania, jednocześnie kiwając Penny dłonią na pożegnanie.

Sarah położyła głowę na oparciu, czując się dość wykończona tym, co przeszła. Ben trzymał ją za rękę. Ciągle był spięty i przez kilka minut, dopóki się nie odezwał, Sarah czuła się z tego powodu nieswojo. - Przykro mi, Sarah, że się wczoraj przeze mnie denerwowałaś. Nie powiedziałem ci, co zamierzam, bo nie wiedziałem, ile uda mi się załatwić. Gdy jednak dotarłem do Penny, sprawy ruszyły z kopyta i chciałem jak najszybciej zabrać cię z tego okropnego sklepu. Wiem, jak bardzo interesuje cię moda i praca w tej dziedzinie, ale nie mogłem znieść myśli, że nadal będziesz pracowała z tą trucicielką. Serce Sarah zalała ciepła fala szczęścia. - Myślałeś o mnie? Usta Bena wykrzywiły się w uśmiechu.

128

- Nie potrafię myśleć o nikim ani o niczym innym. Sądziłem, że jeśli załatwię ci twój własny sklep, nim wyjdziesz ze szpitala, z radością zrezygnujesz z tamtego zajęcia. - Oczyma prosił ją o wybaczenie. - Chyba nie powinienem był mówić, że odchodzisz, lecz gdy spojrzałem na Frances, nie mogłem pogodzić się z myślą, że miałabyś mieć jeszcze coś z nią wspólnego. Nie należało jednak działać za ciebie i stawiać cię przed faktem dokonanym. Gdybyś chciała tam wrócić... - Nie. - Sarah radosnym uśmiechem ukazała swe zadowolenie. Uważam, że byłeś fantastyczny. Nie ugiąłeś się przed nią i powiedziałeś co myślisz. Ben westchnął z ulgą.

S R

- Dla ciebie zrobiłbym wszystko, Sarah, ł chciałem do ciebie przyjechać wczoraj wieczorem, ale musiałem jak najszybciej załatwić wszystkie sprawy związane z założeniem twojego własnego sklepu, a Penny zorganizowała spotkanie z innymi młodymi projektantami, których uważa za dobrych. Pomyślałem sobie, że na pewno macie podobne zdanie na ten temat. Oni wszyscy będą z tobą współpracować, Sarah. Musisz im tylko wyznaczyć terminy. Mam też listę lokali sklepowych do wynajęcia i możesz wybierać... Urwał, gdy Sarah zaczęła się śmiać. - Ach, Ben! Znów mnie wsadziłeś na diabelski młyn. Ben był zaskoczony. - Jaki diabelski młyn? - Ten, na którym jesteśmy niemal bez przerwy, odkąd cię poznałam. Ben zmarszczył czoło. - Czy to wszystko dzieje się dla ciebie za szybko?

129

- Mam lekki zawrót głowy - przyznała. - Za dużo mówię. Teraz odpocznij. Muszę się tobą zaopiekować stwierdził z troską i zamilkł, choć nadal pieścił jej rękę, jak by miał do tego pełne prawo. Sarah zdumiało wszystko, co dla niej zrobił. Jaki inny mężczyzna, bez doświadczenia w branży odzieżowej, zająłby się tym tak jak Ben, żeby ją chronić i sprawić jej przyjemność? Jaki inny mężczyzna kiedykolwiek słuchał tego, co miała do powiedzenia o swoich zainteresowaniach i potrafił to zapamiętać? Albo sprawił, że czuła się całkowicie bezpiecznie? A najcudowniejsze było to, że wiedziała z absolutną pewnością, iż nie robił

S R

tego wszystkiego po to, aby ją skłonić do małżeństwa. Ben nie był aktorem. Był na to zbyt szczery i bezpośredni. I naprawdę fantastyczny! Kiedy taksówka zatrzymała się pod blokiem w Neutral Bay, Ben prędki jak błyskawica - już stał przy drzwiach z jej strony. Zapłacił taksówkarzowi, a potem znów wziął ją na ręce.

- Mogę iść sama, Ben - protestowała słabo.

- W żadnym wypadku. Kręci ci się w głowie. Od razu położę cię do łóżka. Nie możesz więcej ryzykować. W gruncie rzeczy wcale nie kręciło jej się w głowie. Nie w sensie fizycznym. To tylko jej emocje kręciły się jak oszalałe, lecz Sarah nie protestowała. Obejmowała go za szyję, rozkoszując się skrycie jego siłą i czułością, kiedy zaś wniósł ją do sypialni i położył na łóżku, zupełnie nie miała ochoty rozplatać ramion. Jego usta były blisko jej ust, a zmysłowe wygięcie jego warg przypomniało jej bardzo dokładnie, co się z nią działo od jego najlżejszego dotyku.

130

- Dziękuję ci za wszystko, Ben - szepnęła. - Sarah... - Jej imię było westchnieniem pomieszanym z pożądaniem. Sarah nie potrafiła oprzeć się pokusie. Kiedy przyciągnęła do siebie jego głowę, przemknęła jej myśl, że to wszystko źle się skończy. Jednakże od ich ostatniego pocałunku minęło już tyle czasu i akurat teraz potrzebowała go bardziej niż czegokolwiek na świecie. Nagły, poszukujący dotyk jego warg oszołomił ją. Dreszcz rozkoszy przebiegł jej po krzyżu. Nie potrafiła się powstrzymać od gładzenia rękami jego silnie umięśnionych pleców, przyciągania go bliżej, dążenia do pogłębienia pocałunku... Ben oderwał się od niej znienacka ruchem tak gwałtownym, iż Sarah

S R

została zaskoczona nagłym poczuciem straty. Spojrzała na niego oczyma błyszczącymi od nie zaspokojonej pasji. Ben oddychał ciężko, gwałtownie. Jęknął i przygarnął ją do siebie w mocnym uścisku, pocierając policzkiem o jej policzek w szale pożądania. - Potrzebuję cię, Sarah. Chcę cię tak bardzo, że po prostu wariuję, myśląc o tobie nieustannie. Nie panuję nad tym i nawet nie chcę panować. Już mi wcale nie zależy na pieniądzach. Tylko na tobie. Na tobie. Wsunął palce w jej włosy i odchylił lekko głowę. Oczy Bena błyszczały jak w gorączce, pożądanie walczyło z intensywnością błagania o zrozumienie. - Nie chcę cię poganiać, Sarah. Będę czekał na ciebie, ile zechcesz. Musisz być pewna. Nie zniósłbym tego, gdybyś nie była ze mną szczęśliwa. - Ale... - Nie, wysłuchaj mnie! - prosił, z tak wielką pasją, że Sarah zamilkła.

131

- Zapłacę każde pieniądze i będę czekał w nieskończoność, ponieważ nie chcę żyć bez ciebie. Obiecuję, że zrobimy to, co ty będziesz chciała. A ja postaram się, żebyś była ze mną szczęśliwa. - Och, Ben! Jestem! Jestem z tobą bardzo szczęśliwa - zawołała Sarah, wiedząc w tej chwili, że nigdy przedtem nie powiedziała nic bardziej prawdziwego. I pocałowała go z triumfalną pewnością serca i duszy. Poczuła dreszcz pożądania, jaki przebiegł ciało Bena, kiedy popchnął ją z powrotem na poduszkę i nakrył ją swoim ciałem, obejmując ciężkimi, mocnymi nogami jej nogi i niemal rozpłaszczając jej miękkie pełne piersi swą szeroką, muskularną klatką piersiową. Ale Sarah się tym nie

S R

przejmowała. Przyciągnęła go do siebie jeszcze bliżej, rozkoszując się jego twardą, męską siłą i reagując namiętnie na dziki głód jego ust i pieszczotę jego rąk.

Z nogami splecionymi razem Ben przekręcił się na bok, przytrzymując Sarah ramieniem. Objął dłonią jej pierś i powoli, delikatną pieszczotą doprowadził do stwardnienia brodawki. Całował jej całą twarz, wyrzucając z siebie niewyraźne słowa o potrzebie i pragnieniu, a Sarah poddała się jego namiętności z oszalałą pasją, która rozpalała jej krew i roztapiała kości. Krzyknęła w instynktownym proteście, gdy Ben zaczął się podnosić. Jęknął: - Sarah... Sarah... Ciężki, szybki oddech. - Nie powinienem tego robić. Namiętność... To może cię zabić. Fala miłości zalała serce Sarah.

132

- To mocne lekarstwo, Ben - szepnęła. I dodała gwałtowniej: Potrzebuję ciebie. Chcę! Ben tylko jęknął i nie starał się już dłużej powstrzymać. Sarah nie czuła wstydu ani zażenowania, kiedy Ben ją rozbierał, ani kiedy sam się rozebrał. Widok jego fantastycznego ciała przeszył ją dreszczem pożądania. Pierwszy raz w życiu przeżywała wspaniałe odczucie intymnej wspólnej nagości: mężczyzny i kobiety... Tak, jak zostali dla siebie stworzeni... Aby się dotykać, trzymać, złączyć, być jednością. Przyjęła go w siebie z pełnym otwarciem, odpowiadając na gwałtowność jego pożądania wybuchem pasji triumfującej w każdym dotknięciu, w każdym ruchu, w każdej pieszczocie. I nic, nic w całym

S R

dziele stworzenia nie mogło być piękniejsze niż ich wzajemne posiadanie się, ich ciała poruszające się w tym samym rytmie i połączone w ekstazie, która obaliła wszelkie bariery jedności i przeniosła ich w inny, niewiarygodny wymiar uczuć, gdzie jedno nie mogło istnieć bez drugiego. Przez długi czas leżeli razem, rozkosznie zadowoleni, dotykając się z lekka od czasu do czasu w cudownym zdumieniu. Milczeli. Każde z nich miało własne sprawy do przemyślenia. Jeśli Sarah rzeczywiście miała przedtem jakieś wątpliwości co do możliwości zakochania się w Benie Havilandzie, teraz się one kompletnie rozwiały. Wiedziała, że Ben jest dla niej mężczyzną na resztę życia. Nigdy dotąd nie zaznała takiego zjednoczenia, takiego całkowitego wypełnienia jako kobieta. Czyż mogłaby szukać dla siebie innego mężczyzny? Przytuliła się do niego mocniej, pocierając policzkiem o jego ramię i całując go w to miejsce na szyi, gdzie bił puls. Otoczył ją ramieniem,

133

zatrzymując w tym miejscu, chcąc, aby tu była. Sarah uśmiechem okazała zadowolenie. - Ben? - mruknęła, niechętnie przerywając piękną harmonię ich wspólnego milczenia. - Mmm? - Ten dźwięk wyrażał pełnię satysfakcji. - Uważam, że powinniśmy wziąć ślub jak najszybciej i nie stracić tych pieniędzy. Ben przytulił ją do siebie jeszcze mocniej. - O niczym innym nie marzę, choć - i tutaj nie zrozum mnie źle, Sarah - data trzydziestego czerwca nie jest już aktualna... Nigdy zresztą nie była. Jeśli potrzebujesz więcej czasu na przygotowania...

S R

Sarah podniosła głowę ze zdziwieniem.

- Nigdy nie była? Mówiłeś, że to bardzo ważne i nie cierpiące zwłoki.

- Tylko ty jesteś ważna, kochanie. - Palcami delikatnie gładził jej plecy, a twarz rozjaśnił mu szeroki uśmiech. - I nie cierpiąca zwłoki. Faktem jest, że Julian niezależnie od wszystkiego zedrze ze mnie skórę. Poza tym, jak już mówiłem, jeśli mam ciebie, pieniądze nic mnie nie obchodzą. Chcę, żebyś wybrała taki termin, jaki tobie odpowiada. Sarah przyglądała mu się ze zdziwieniem. - Jeżeli możemy zaoszczędzić te pieniądze, biorąc ślub jak najprędzej... - Sarah, proszę, zapomnij o tej cholernej forsie! - Ben wydawał się prawie zdenerwowany, po czym dodał wyzywająco: - Podatek nigdy nie miał nic wspólnego z moimi oświadczynami.

134

- Nigdy? - pisnęła Sarah z oburzeniem, przypominając sobie, ile się nadenerwowała jego kłopotami finansowymi. Na twarzy Bena pojawił się przepraszający wyraz. - Nic innego mi tak od razu nie przychodziło do głowy, a musiałem szybko oderwać twoją uwagę od Juliana. Podsunąć ci inny temat do rozważań, żebyś nie wpadła w depresję i przypadkiem do niego nie wróciła. Wykombinowałem sobie, że jeżeli od razu przedstawię się jako kandydat na męża, będę miał większe szanse. A ponieważ jesteś kobietą interesu, myślałem, że aspekt finansowy może cię zaintrygować. Oczyma błagał ją o wybaczenie. - To było dla mnie straszne, Sarah. Wyobraź sobie, nagle spotykam

S R

kobietę, jakiej szukałem całe życie i okazuje się, że jest ona z kimś związana. Byłem zrozpaczony. Nigdy tak ciężko nie pracowałem, usiłując przekazać ci właściwe opcje i odpowiedzi, żebyś raczej skoncentrowała swoją uwagę na mnie. To była droga przez pole minowe. Ale ani razu cię nie okłamałem co do tego, jaki będzie nasz związek - dodał pośpiesznie. Zrobię wszystko, co będzie w mojej mocy, żebyś była ze mną szczęśliwa. - Och, Ben! - Westchnienie przerodziło się w smutny uśmiech. Ben był tak nieodparcie wspaniały, że natychmiast wybaczyła mu jego wszystkie podstępne działania. - Uważam, że jesteś najcudowniejszym wynalazcą na całym świecie i nic więcej mnie nie obchodzi. I nadal chcę, żebyśmy się jak najszybciej pobrali - stwierdziła stanowczo. W jego oczach dostrzegła wielką radość i miłość, przy której wszystko inne stało się nieważne. - Bardzo słusznie! - przyznał jej rację. - Zróbmy to od razu.

135

Pocałunek, którym przypieczętowali swoją umowę, był obietnicą najbardziej pozytywnej przyszłości, jaka mogła się przytrafić kobiecie i mężczyźnie, którzy znaleźli swoich prawdziwych życiowych partnerów.

S R 136

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Chwileczkę! Nie mogę w to wszystko uwierzyć! - To prawda - powiedział Ben, wzrokiem szukając poparcia u Sarah. Siedzieli przytuleni do siebie na kanapie i Sarah kiwnęła głową. - Po prostu się stało. Żadne z nas nic nie mogło na to poradzić. I nie ma to nic wspólnego z tym, co Ben planował na początku, Angela zapewniła przyjaciółkę Sarah. - Nie podpiszemy nawet kontraktu ślubnego - dodał Ben. - W gruncie rzeczy nie powinienem był w ogóle o nim wspominać. Sam nie

S R

wiem, co mi się stało. Przez to Sarah nie wiedziała co robić i co myśleć o małżeństwie ze mną. Teraz wszystko sobie wyjaśniliśmy. I wszystko jest fantastyczne, prawda Sarah?

Sarah uśmiechem okazała mu swoją miłość, a Ben odpłacił się jej tym samym. Angela zaatakowała brata, coraz bardziej zirytowana. - Czy nie rozumiesz, że straciłam wiele godzin i zrobiłam z siebie pośmiewisko, namawiając, komplementując, prosząc i wręcz błagając o to, żeby znaleźć jakąś kobietę, która by za ciebie wyszła? A teraz ty się żenisz z moją przyjaciółką. - Ostrzegałem cię - przypomniał jej Ben. - To twoja wina, że nie słuchasz, co się do ciebie mówi. Powiedziałem, żebyś odwołała... - Ale wtedy Sarah mówiła, że za ciebie nie wyjdzie - argumentowała Angela. - Nigdy w to nie uwierzyłem! - stwierdził Ben. - Nie mówiłaś tego serio, co, Sarah? - Miałam trochę wątpliwości... 137

- Nie dziwię się, to była moja wina - obwieścił Ben, całkowicie oczyszczając Sarah z jakiejkolwiek winy. Sarah czuła się bardzo szczęśliwa. To fantastycznie, że Ben uważa ją za absolutny ideał. Oczywiście mogą nadejść takie czasy, że zmieni zdanie, lecz Sarah postanowiła, iż utrzyma go w tym przekonaniu, jak długo to będzie możliwe. Angela przyglądała się im, potrząsając głową. - Cóż, muszę się pogodzić z faktem, że się wygłupiłam. Najbardziej martwię się o was. - O nas? - zdziwił się Ben. - Z nami jest wszystko w porządku, prawda, Sarah?

S R

Angelę nie łatwo było ułagodzić.

- Nie zaczynaj na nowo! - warknęła rozzłoszczona. - Mimo wszystko, Ben, jesteś moim bratem i choćby z tego powodu cię kocham. A Sarah jest moją najlepszą przyjaciółką. Skóra mi cierpnie na myśl, że akurat wy zmarnujecie sobie resztę życia dla jakiegoś mylnego pojęcia...

- Jakie mylne pojęcie?! - przerwał jej oburzony samym pomysłem Ben. - To była miłość od pierwszego wejrzenia. Nigdy w nią nie wierzyłem, dopóki mnie się nie przytrafiła. Ale kiedy zobaczyłem Sarah, powiedziałem sobie, że chcę tę kobietę, a jeśli nie mogę mieć tej, nie chcę żadnej innej. - Na mnie Ben także wywarł duże wrażenie już przy pierwszym spotkaniu - potwierdziła Sarah.

138

- Nie masz pojęcia, jak to jest, Angela. – Ben uderzył pięścią jednej ręki w otwartą dłoń drugiej dla ilustracji. - Jakby cię ktoś walnął młotem pneumatycznym w głowę. - Albo wyrzucił z okna z czwartego piętra - roześmiała się Sarah. Przypomniało jej się wrażenie jazdy na diabelskim młynie. Angela nadal miała sceptyczny wyraz twarzy. - Jesteście obydwoje pewni, że to miłość, a nie tylko chwilowe zauroczenie? - Obydwoje! - odparł Ben, z całym przekonaniem. - Oczywiście są między nami różnice. Już się nawet zamanifestowały, ale świetnie dajemy sobie z nimi radę, prawda, Sarah? Dlatego, że się kochamy.

S R

Angela wyglądała na lekko oszołomioną tą przemową. Głęboko westchnęła i z powrotem opadła na fotel. Rozłożyła ręce w beznadziejnym geście, jakby chciała powiedzieć, że to wszystko ją przerasta, lecz że zrobiła co mogła.

- Cóż, przypuszczam, że chcecie, żebym się wyprowadziła? powiedziała obojętnie.

- Chyba żartujesz?! Przecież kupiłem to mieszkanie dla ciebie zaprotestował Ben. - Nigdy nie byłem takim, co daje i odbiera. - Przepraszam. - Angela uśmiechnęła się. - Po prostu całkowicie wytrąciliście mnie z równowagi. Już sama nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć. - Sarah i ja kupimy sobie duży dom - oznajmił Ben. - I będziemy tam hodować masę dzieciaków. - I dwa psy - uzupełniła obrazek Sarah. Ben spojrzał na nią zakochanym wzrokiem.

139

- Może więcej. To zależy od dzieci. Angela patrzyła na Bena z niedowierzaniem. - I to ma być mój brat, wieczny tułacz? Rzucił jej poważne spojrzenie. - Widzisz, Angela, to jest tak. Dzięki Sarah poznałem zupełnie nowy sposób traktowania życiowych spraw. Wiesz, czegoś w moim dotychczasowym życiu brakowało. Nawet o tym nie wiedziałem, dopóki nie spotkałem Sarah. Jestem jej bardzo dużo winien. Sarah uścisnęła jego dłoń, szczęśliwa. - Ty też mi pokazałeś parę niezłych rzeczy, Ben. Odwzajemnił jej uścisk.

S R

- Zostaliśmy dla siebie stworzeni.

- To kiedy ślub? - spytała Angela, poddając się nieuniknionemu biegowi wypadków.

- Dwudziestego piątego czerwca - odparł szybko Ben. - Musimy zacząć przygotowania.

Zadzwonił dzwonek i Angela, wstając, spojrzała podejrzliwie na Bena i Sarah.

- Czy to wasza kolejna niespodzianka? - zapytała retorycznie i otwarła szeroko drzwi teatralnym gestem. - Mam nadzieję, że nie jest pani kolejną kandydatką na żonę Bena rzuciła beztrosko w stronę gościa - ponieważ on już jest zajęty. - Nie, skądże znowu - padła zdumiona odpowiedź. - Ashley! - Sarah skoczyła, aby przywitać koleżankę. - Wejdź. Przedstawiła Ashley Angeli i Benowi i podziękowała jej za przywiezienie toreb.

140

- Czy masz chwilę czasu? Jestem winna tobie i innym ze sklepu przeprosiny za opuszczenie okrętu. Ashley roześmiała się i usiadła w fotelu. - Miałyśmy ochotę bić brawo. Dałaś im popalić, Sarah. Ty i Ben dodała z oczyma błyszczącymi z podziwu. Przez następne pół godziny Ashley opowiadała im o tym, co działo się w sklepie po dramatycznym wyjściu Sarah i Bena. Angela, która nic jeszcze nie wiedziała o porannych wydarzeniach, wypytywała Ashley o szczegóły i na koniec turlała się po podłodze w paroksyzmach śmiechu. - Mnie wcale nie było do śmiechu - zwróciła jej uwagę Sarah. - Cała sytuacja była w gruncie rzeczy dość nieprzyjemna, dopóki nie nadszedł Ben. Ashely kiwnęła głową.

S R

- Tak było i, prawdę mówiąc, Sarah, ja też odchodzę. Nie będę pracować pod kierownictwem pani Chatfield. Zastanawiałam się, czy rozważyłabyś moją kandydaturę na ekspedientkę do twojego sklepu? - Otwieramy dopiero pod koniec lipca - ostrzegł ją Ben. - Sarah uważa, że powinniśmy zacząć od wiosennej kolekcji Penny Walker, a przedtem musimy się jeszcze pobrać, pojechać na miodowy miesiąc i stworzyć dom. - Ale gdy tylko zaczniemy działać, wpiszemy cię na listę płac obiecała wesoło Sarah. - Fantastycznie! - Ashley podskoczyła i pocałowała Sarah i Bena. Gratulacje! Mam nadzieję, że będziecie bardzo, bardzo szczęśliwi. Sarah obiecała, że będą w kontakcie i Ashley wyszła. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, Angela ruszyła do ataku z następnymi pytaniami.

141

- Jaki chcecie wziąć ślub? W urzędzie stanu cywilnego? - Nie ma mowy! - kategorycznie odparł Ben. - Będziemy mieli całą wspaniałą uroczystość. Rodzice Sarah już wiedzą o naszych planach i na przyszły weekend jedziemy do Mount Victoria, żeby omówić z nimi szczegóły. Angela spojrzała na Sarah szeroko otwartymi oczami. - Jak to wszystko przyjęli twoi rodzice? - Z początku myśleli, że to za szybko, ale przekonaliśmy ich, prawda Ben? - Sarah uśmiechnęła się do niego, a Ben zachichotał. Angela znów potrząsnęła głową. - Jeśli macie zamiar ślubować uroczyście, musicie ściągnąć zza

S R

granicy mamę i tatę. Nie może ich ominąć ślub syna. Od lat czekają, żeby choć jedno z nas założyło rodzinę. - Angela roześmiała się głośno. - Na pewno się nie spodziewali, że to będziesz ty, Ben. - Czy będziesz moją druhną? - spytała Sarah. - Z prawdziwą przyjemnością. - Oczy Angeli zabłysły podejrzanie. Będę się domagała tajnych informacji z waszego codziennego życia. Jeśli się wzajemnie zamordujecie, napiszę taki materiał, że mój szef pęknie z zazdrości. Ben się zaśmiał i mocniej przytulił Sarah. - Nie licz na to, Angela. Do tego nigdy nie dojdzie. Ale dziennikarz z twojej gazety może opisać ślub. Penny Walker zaprojektuje suknie panny młodej i druhny, i będzie to świetna reklama dla nowego sklepu Sarah. - No, bracie, już jak się za coś weźmiesz, nie brak ci rozmachu. I to zdanie Angeli towarzyszyło Sarah przez następne dwa tygodnie. Robili wszystko w szalonym pośpiechu, spotykali się z innymi młodymi

142

projektantami, wybierali towar do sklepu i najlepszy lokal na sklep. Ben wstępnie wybierał domy, które potem oglądali razem i w końcu znaleźli piękny stary dom przy Lane Cove, ze wspaniałymi wielkimi pokojami i ogromnym ogrodem. Trzeba było kupować meble, mierzyć suknię i ustalać masę szczegółów. Ben postanowił nie kupować kolejnego sportowego samochodu i któregoś dnia zjawił się z dwoma BMW, twierdząc, iż będą bardziej przydatne do wożenia dzieci i psów. Po jednym ze szczególnie męczących dni Sarah nie mogła się powstrzymać, żeby nie zauważyć: - Jak na człowieka, który nie znosi myśli o pracy, pracujesz bardzo ciężko. Ben się zdziwił.

S R

- Ależ to nie jest praca! My coś stwarzamy. Jest to o wiele bardziej produktywne zajęcie niż robienie w kółko tego samego. Uwielbiam rzeczy nowe i ekscytujące.

Nagle przyjrzał jej się z wahaniem.

- Mam nadzieję, że ci nie przeszkadza fakt, iż nie mam stałego zajęcia, Sarah, lecz ja bym umarł, gdybym nie mógł tworzyć czegoś nowego. Czy możesz się na to zgodzić? - Kocham cię takim, jakim jesteś, Benie Havilandzie. Nie chcę, żebyś się kiedykolwiek zmienił i nie chcę, żebyś miał na ten temat jakieś wątpliwości - zapewniła Sarah. Ben uśmiechnął się z ulgą. - Czy wiesz, jaka jest jedna z rzeczy, które w tobie kocham, Sarah? Jesteś taką pozytywną osobą. Zastanawiałem się nad nazwą sklepu, oddającą całą twoją koncepcję i wymyśliłem: Pozytywne Podejście.

143

- Fantastyczna! - Sarah z entuzjazmem rzuciła mu się na szyję. Jesteś geniuszem! Absolutnym geniuszem! - Ty natomiast jesteś moim natchnieniem. I Ben pocałował ją w tak natchniony sposób, że na jakiś czas zapomnieli o wszelkiej pracy. Rodzice Bena przylecieli z Europy, zachwyceni małżeńskimi planami syna i oczarowani Sarah i jej rodziną. W gruncie rzeczy Sarah odnosiła czasem wrażenie, jakby uważali ją za coś w rodzaju czarodziejki i to ją lekko konsternowało. Czasami martwiła się, czy Ben będzie szczęśliwy przy takim trybie życia, jaki zaplanowali, wystarczyło jej jednak na niego spojrzeć i wszystkie obawy i wątpliwości znikały. Co by

S R

się im nie zdarzyło w przyszłości, nie chciała żadnego innego mężczyzny oprócz Bena.

Ślub był cudowną i wspaniałą imprezą. Penny Walker zaprojektowała fantastyczną suknię z białej jedwabnej tafty z aplikacjami różowych i srebrnych róż. Ciemnoróżowa suknia Angeli jako druhny była doskonałym uzupełnieniem. Ben zachwycał swoim wyglądem w srebrnoszarym fraku. Drużbą był jeden z braci Sarah. Angela nie tylko zorganizowała fotografa ze swojej gazety, lecz także przyjaciela, który nakręcił całą uroczystość na video, „żebym mogła uwierzyć, że ślub naprawdę się odbył". Jack Woodley stwierdził, że Ben jest takim właśnie zięciem, jakiego oczekiwał w rodzinie. Ojciec Bena stwierdził, że Sarah jest dziewczyną jedną na milion, a nawet jedną na wiele milionów, a obie matki zapłakały tradycyjnymi, sentymentalnymi łzami, kiedy młoda para odjeżdżała.

144

Ben wybrał wyspy Bahama na ich miodowy miesiąc i spędzili rozkoszne trzy tygodnie, pływając po morzu Karaibskim. Wszystko było doskonałe: pogoda, atmosfera wysp, tropikalny splendor, jaki ich otaczał, i - przede wszystkim - cudowna intymność każdego dotknięcia, natychmiastowe zrozumienie każdego słowa, każdego przejawu ich miłości. - Musimy kiedyś wrócić do domu - powiedziała pewnego ranka Sarah. - Mhmm... W tym roku czy w następnym? - mruknął Ben, pieszcząc palcami jej plecy. Sarah przeciągnęła się.

S R

- Robię sie coraz grubsza i coraz bardziej leniwa od tego wylegiwania i nic nie robienia.

- Jesteś piękna i to nieprawda, że nic nie robisz - powiedział ochrypłym głosem Ben.

Sarah nie wspominała o powrocie przez następny tydzień, jednakże list od Ashley Thompson i Penny Walker przypominał o jej obowiązkach. Niechętnie myślała o rozmowie z Benem na temat daty otwarcia sklepu, która była coraz bliżej. Była prawie pewna, że Bena tak naprawdę nie interesowały damskie ciuchy i zajął się organizacją sklepu wyłącznie dlatego, że ona się tym interesowała. W tym konkretnym momencie Sarah pomyślała, że właściwie to może i ona sama nie jest tak szalenie tym wszystkim zainteresowana, ale natychmiast się za tę myśl zganiła. W żaden sposób nie mogła zawieść innych. Niemniej jednak z pewnymi obawami raz jeszcze podniosła temat powrotu do domu. Ku jej zdumieniu Ben zgodził się od razu, pod jednym wszak warunkiem.

145

- Po drodze musimy się zatrzymać w Nowym Jorku. - Co masz do roboty w Nowym Jorku? - spytała Sarah, której było wszystko jedno, co robią, jeżeli robią to razem. - Masz tam jakiś interes? - Zastanawiałem się... Powinniśmy zabrać się do roboty, Sarah. Zaplanować przyszłość. Wiem, że prowadzenie własnego sklepu będzie dla ciebie wielką przyjemnością, ponieważ marzyłaś o tym, a spełnione marzenia są fantastyczne. Wiem, że masz talent, aby zrobić to dobrze, ale ty jesteś taka jak ja, Sarah. Powtarzanie wciąż tego samego cię znudzi. Naprawdę dobra jesteś w wyszukiwaniu nowych możliwości w modzie i powinniśmy przygotować grunt dla ciebie jako agentki z polem działania także za granicą.

S R

- Ale jak? Co mam robić? - wykrztusiła Sarah, całkowicie zaskoczona pomysłem Bena.

- Świat jest jednym dużym rynkiem. Możesz zawojować Nowy Jork, Londyn, nawet Paryż, jeśli tak postanowisz. Oczywiście, nie musisz tego robić, lecz stwórzmy ci szansę na wypadek, gdybyś później zechciała. Wpadniemy do paru starych przyjaciół w Nowym Jorku i nawiążemy pewne kontakty. Mogłabyś zostać agentką australijskich projektantów i pokazywać ich modę na całym świecie. Wybierz najlepszych. To naprawdę ciekawe, wyszukiwanie oryginalnych projektów. - Och, Ben! Fenomenalny pomysł! - Oczy Sarah błyszczały z zachwytu. Roześmiał się i wziął ją w ramiona. - Wiedziałem, że ci się spodoba. - Tyle dla mnie zrobiłeś, Ben. Chciałabym móc coś zrobić dla ciebie.

146

- Robisz dla mnie wszystko, cały czas, choćby będąc sobą i będąc ze mną - stwierdził z absolutną pewnością i Sarah miała tylko nadzieję, że wystarczy mu to także w bardziej odległej przyszłości.

S R 147

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Londyńska kolekcja okazała się ogromnym sukcesem, ale euforia spowodowana uznaniem całego świata mody zblakła. Sarah była wykończona i nie mogła się doczekać chwili, gdy samolot wyląduje na lotnisku Mascot, gdzie Ben będzie na nią czekał z dziećmi. Bardzo za nimi tęskniła i pomyślała, że Ben ma rację, jeśli chodzi o sukces. Nadchodzi czas, gdy osiąga się go niemal zbyt łatwo, gdy traktuje się sukces jako rzecz oczywistą. Może powinna wycofać się już z gry. Ale przed nią jeszcze Paryż...

S R

- Masz szczęście, że możesz wracać do domu do takiego człowieka, jak Ben.

Sarah spojrzała ze zdziwieniem na młodą kobietę, siedzącą obok niej. Sądziła, że Penny żyje jeszcze sukcesem. Jej projekty dostały wszelkie możliwe pochwały od najbardziej krytycznych znawców mody z całego świata. A jednak słowa Penny miały w sobie ton zniechęcenia. - Owszem, mam szczęście - zgodziła się Sarah. Nie miała genialnych zdolności Penny Walker, lecz nawet taki talent nie mógł się równać z tym, co dał jej Ben. Penny ponownie westchnęła. - Uczucie triumfu po zdobyciu jednego z największych bastionów mody jest fantastyczne, ale później... - Odwróciła głowę do Sarah, wykrzywiła usta w ironicznym uśmiechu. - Usiądę przy biurku i zaprojektuję kolejne suknie, kolejne kolekcje. To wszystko co w życiu mam. Jednakże powrót do domu do takiego człowieka jak Ben... Masz wszystko, o czym może marzyć kobieta.

148

Ból głębokiej wewnętrznej samotności przebijał z każdego słowa i Sarah nie wiedziała, jak go złagodzić. Uścisnęła dłoń Penny. - Pewnego dnia i ty spotkasz kogoś, kto cię pokocha. Może będzie to przystojny i czarujący Francuz w Paryżu, który zakocha się w tobie od pierwszego wejrzenia. Nagle poczujesz się tak, jak byś do tej pory nie żyła naprawdę. - Uśmiechnęła się na wspomnienie pierwszego spotkania z Benem. - Miałam dwadzieścia osiem lat, kiedy Ben zjawił się w moim życiu. Ty masz dopiero dwadzieścia siedem, Penny. Na pewno kogoś spotkasz. Niedługo. - Cóż, będę niecierpliwie czekała na Paryż. Sarah zatopiła się we własnych myślach. Nie wyobrażała sobie życia bez Bena. Zbliżała się

S R

piąta rocznica ich ślubu. Ciekawe, jak ją będą świętować w tym roku. Ben zawsze miał jakiś cudowny pomysł.

Zorganizuje paryską kolekcję Penny, ale to już na pewno będzie ostatnia, postanowiła Sarah. Jej łabędzi śpiew. Czuła, że w jakiś sposób jest to Penny dłużna. Powędrowała myślami w przeszłość, do pamiętnego zebrania w domu towarowym, kiedy się to wszystko zaczęło i telefonu Juliana, który zepsuł szansę na załatwienie kontraktu z Penny. Gdyby nie była z tego powodu tak wściekła, gdyby jej tak bardzo nie zależało, aby projekty Penny trafiły na rynek... Nie. Ona i Ben i tak by się jakoś spotkali. Przecież Ben powiedział, że zostali dla siebie stworzeni. Tym niemniej kwestia kontraktu Penny wszystko przyśpieszyła. Z rozbawieniem pomyślała o Julianie ożenionym z Frances Chatfield. Kiedy o tym usłyszeli, Ben chichotał cały dzień. - Tak bardzo do siebie pasują, że na pewno będą razem szczęśliwi stwierdził Ben.

149

Sarah miała nadzieję, że tak rzeczywiście jest, chociaż nie potrafiła sobie wyobrazić, żeby mógł istnieć związek szczęśliwszy niż jej i Bena. Czasami martwiła się troszeczkę tym, że Ben nie ma stałego zajęcia, lecz z drugiej strony był idealnym ojcem i zawsze cieszył się z tego, co aktualnie robił. Fruwająca ciężarówka wciąż cieszyła się popularnością w sklepach z zabawkami. Ale to było dwa lata temu, kiedy Christopher miał półtora roku i fascynowały go wszelkie mechanizmy. Od tej pory... Zresztą to nie miało znaczenia. Nawet gdyby Ben już nigdy niczego nowego nie wymyślił, dość zainwestowali i odłożyli z dochodów ze sklepu, aby żyć spokojnie przez długie lata. Sarah uśmiechnęła się na myśl o Ashley Thompson, która zarządzając sklepem

S R

czuła się jak ryba w wodzie. Stała się członkiem rodziny, dzieląc mieszkanie z Angelą i równie mocno, jak Sarah angażując się w interesy związane z modą.

A wszystko to ustawił Ben. Sarah nie miała wątpliwości, iż Ben potrafiłby zrobić wszystko. Naprawdę nie powinna się o niego martwić. Jak długo jest szczęśliwy w domu, z nią i z dziećmi... To jest najważniejsze, pomyślała.

Silniki odrzutowe przeszły na wsteczny bieg i koła samolotu dotknęły płyty lotniska. Sarah westchnęła z ulgą. Nareszcie w domu. Podekscytowana szła w tłumie pasażerów i kiedy tylko weszła do budynku przylotów, przywitał ją triumfalny okrzyk Christophera: - Mama! Mama! Krótkie, trzyletnie nóżki ruszyły w jej stronę. Sarah złapała go, podniosła do góry i zamknęła w ramionach, mocno ściskając, podczas gdy jej wzrok automatycznie szukał Bena. Stał z tyłu, z daleka od tłumu, z

150

szerokim uśmiechem powitania na twarzy i z Sally na ramionach. Sally pomachała jej tłustą rączką. Fala miłości wezbrała w sercu Sarah. Jej mąż. Jej rodzina. - Ja cię pierwszy zobaczyłem, mamusiu - mówił jej do ucha Christopher, kiedy szła do Bena. - Buzi, mamusiu - zażądała Sally. Ben zdjął ją z ramion i podał Sarah. Christopher zsunął się na ziemię, robiąc miejsce dla siostry i Sarah przytuliła swoją małą, ukochaną córeczkę i mocno wycałowała. - Teraz chyba moja kolej - stwierdził Ben, pieszcząc oczyma Sarah z pożądaniem, które wcale się przez te lata nie zmniejszyło. Sarah oddała Sally pod opiekę Christophera i zatopiła się w mocnym uścisku Bena,

S R

rozkoszując się uczuciem jedności.

- Witaj w domu, kochanie - zamruczał jej do ucha, a pocałunek był słodkim przypomnieniem tego, co czekało ich później, we właściwym czasie.

Usłyszeli, że Penny rozmawia z dziećmi i szybko się w jej stronę odwrócili. Ben zasalutował żartobliwie:

- Pozdrowienie dla zwycięzcy! Penny roześmiała się. - Od początku wiedziałem, że jesteś typem zwycięzcy - powiedział Ben. - Sarah się nigdy nie myli. Odniosłaś wielki sukces w Londynie. Jesteśmy z ciebie okropnie dumni. Penny rozbłysła od jego komplementów. Razem poszli odebrać bagaże. Sarah wzięła Bena pod rękę. Kochała go za to, że jest taki miły dla innych, uprzejmy, pomocny. Wsadzili Penny do taksówki, a potem wreszcie znaleźli się sami we własnym samochodzie.

151

- Mamy dla ciebie w domu wielką niespodziankę, mamusiu poinformował ją podekscytowany Christopher. - Wielką dziankę - powtórzyła za nim Sally. Sarah spojrzała na Bena pytająco. - Wielką niespodziankę - powiedział zadowolony z siebie Ben. Najwyraźniej nie zamierzali zdradzić sekretu. Ani Christopher, ani Sally nie ulegli jej namowom, a uśmiech Bena stawał się coraz szerszy. - Pokażemy ci, jak tylko przyjedziemy do domu - obiecał i tym się musiała zadowolić. Gdy wjechali na podjazd, z tyłu domu dobiegło ich gorączkowe, powitalne szczekanie Honey i Trampa. Sarah nie mogła jednak pójść i

S R

przywitać się z psami. Kiedy wreszcie wysiedli z samochodu, dzieci były nieprzytomne z podniecenia i dosłownie zaciągnęły ją do domu. - Idziemy do salonu, mamusiu - zarządził Christopher. - Tam są wszyscy - zapiszczała Sally.

Ben z rozmachem otworzył drzwi do salonu, a tam, na krzesłach i półkach siedziała cała gromada stworków- przytulanek. Niesamowicie bujna wyobraźnia zrodziła wymyślone zwierzęta w fantastycznych kolorach, których wyraz twarzy był tak zabawny i rozkoszny, że Sarah natychmiast się w nich zakochała. - Zabawczaki - dumnie oznajmił Ben. - Pomagaliśmy tatusiowi je robić - dorzucił równie dumny Christopher. - I wybierać kolory - dodała poważnie Sally. - To są najwspanialsze stworzenia, jakie w życiu widziałam zawołała z zachwytem Sarah.

152

- Dziewczęta z fabryki Penny zrobiły je dla nas, kiedy ciebie nie było - wyjaśnił Ben, zadowolony z jej reakcji. - Tak bardzo im się podobały, że już złożyły zamówienia. Chyba znów wymyśliliśmy przebój, Sarah. - Och, tak! - przyznała mu rację Sarah. - Nie ma co do tego wątpliwości. Ben westchnął. - Niestety, to nam przynosi kolejny problem z podatkiem, Sarah. Musimy rozważyć dalszy podział dochodów. Sarah gniewnie zmarszczyła brwi. - Chwileczkę, mój panie! Ben zdziwił się jej tonem. - To przecież ma sens...

S R

- Jeżeli zamierzasz zostać mormonem albo muzułmaninem... - Po co?

- Wiem, jak poprzednio rozwiązałeś problem podatkowy i nie zamierzam ci pozwolić na założenie haremu, ani na ślub z inną kobietą po to, żeby podzielić...

Ben wybuchnął śmiechem i objął ją w mocnym uścisku. - Jak coś takiego mogło by mi w ogóle przyjść do głowy, kiedy mam ciebie, szalona kobieto! Myślałem o funduszu powierniczym, przeznaczonym dla dzieci. - O! - Ale to miłe, że się nie chcesz z nikim mną dzielić. Zazdrość w jej oczach ustąpiła miejsca miłości. - Tylko z dziećmi.

153

- To mi coś przypomina - szepnął Ben. - Myślę, że pora zająć się trzecim. Jeśli chcesz? - Chcę - westchnęła szczęśliwa. Znacznie, znacznie później, kiedy Christopher i Sally już spali, Ben wziął Sarah w ramiona i przytulił. - To dobrze, że już jesteś w domu. Czy wiesz, dlaczego cię tak bardzo kocham? Sarah wyciągnęła rękę ku jego twarzy, palcami delikatnie przesunęła po małej bliźnie w brwi, po dołeczkach w policzkach, po pełnych, zmysłowych wargach. To, dlaczego go kochała, nie było ważne. Tak po prostu było. - Nie - szepnęła.

S R

- Ponieważ nie ma w tobie niczego, co chciałbym zmienić. Wiedziałem to od momentu, kiedy się spotkaliśmy. Jesteś doskonała. Dużo później, kiedy leżała z głową na jego piersi, zapytał: - Jak byś chciała nazwać dziecko?

Sarah wiedziała, że to również jest bez znaczenia. - Teraz twoja kolej na wybranie imienia - powiedziała zadowolona i bardziej się w niego wtuliła. Uśmiechnęła się, kiedy Ben zaczął wymieniać jedno imię po drugim, rozważając je pod różnymi względami. Wciąż się zastanawiał nad kilkoma możliwościami, gdy Sarah zasnęła i miała cudowne, fantastyczne sny.

154