ROZDZIAŁPIERWSZY W South Beach zawsze coś przykuwało uwagę. Zawsze. PlaŜa była rozmigotana, balsamiczna, promieniu- jąca słońcem w dzień, a światłem n...
5 downloads
19 Views
2MB Size
ROZDZIAŁ PIERWSZY
W South Beach zawsze coś przykuwało uwagę. Zawsze. PlaŜa była rozmigotana, balsamiczna, promieniująca słońcem w dzień, a światłem neonów w nocy. Bogaci i piękni bawili się tam, a inni ich podziwiali. Skrzyła się blaskiem, oferując ucztę dla oczu, plotki, skandale, i do tego korki na przyległych ulicach. Niemal nagie ciała, które były piękne. I niemal nagie ciała, które wcale nie były tak piękne. Bywały tam modelki, rockmani, wrotkarze, rowerzyści, niedoszli surferzy (pokazaliby, co potrafią, gdyby tylko była fala), gwiazdy MTV, ludzie starzy i młodzi. Tego wieczoru działo się nawet coś więcej. Jeden z największych i najbardziej prestiŜowych turniejów tańca na świecie miał się odbyć w znanym hotelu przy skrawku piasku zwanym Miami Beach. Przybyła tu takŜe Lara Trudeau. Wirowała, frunęła w powietrzu, cudowna, mieniąca się kolorami, kwintesencja gracji. Była, całkiem po prostu, piękna w ruchu. Demonstrowała wdzięk i perfekcję, jaką tylko nieliczni mogliby próbować osiągnąć. Miała wszystko; dar 5
oddawania unikatowego charakteru kaŜdego tańca, twarz zawsze harmonizującą z muzyką, uśmiech, który nigdy nie zawodził. Sędziowie przyznawali, Ŝe trudno im patrzeć w dół i oceniać pracę stóp, a jeszcze trudniej obserwować inne pary, poniewaŜ jej uśmiech zniewalał tak, Ŝe zapominali o swoich obowiązkach. Dodawali ze skruchą, Ŝe nie oceniają innych par tak skrupulatnie, jak powinni. Lara była po prostu tak piękna i przykuwająca uwagę, tak doskonała, Ŝe nie odrywali od niej wzroku. Ten wieczór nie stanowił wyjątku. W gruncie rzeczy Lara tańczyła jeszcze piękniej niŜ zwykle, bardziej uwodzicielsko, magicznie. DraŜniła zmysły, hipnotyzowała, budziła do Ŝycia, zachwycała, podniecała i koiła. Zajmowała parkiet sama, to znaczy tylko ze swoim partnerem, Jimem Burkiem. W finałach pary występowały indywidualnie, Lara prezentowała więc swobodnie gibkie ciało w barwnej balowej sukni. Jim, choć utalentowany, wydawał się zaledwie dodatkiem. Ci, którzy ją kochali, patrzyli z zachwytem, ci, którzy nią gardzili - z zawiścią. Shannon Mackay, obecna szefowa KsięŜycowej Sonaty, niezaleŜnego studia, w którym Lara rozpoczęła karierę, a obecnie czasami uczyła, obserwowała ten taniec z mieszanymi uczuciami i z cierpkim rozbawieniem. Nie przyznałaby się, czy uwielbia Larę, czy nią pogardza. Z pewnością nie odmawiała jej jednak talentu. Lara wyróŜniała się nawet wśród największych mistrzyń tańca na całym świecie. - Jest po prostu niewiarygodna - zauwaŜyła na głos. Zajmujący przy niej miejsce Ben Trudeau, były mąŜ Lary, prychnąl: - Ach tak, dobre słowo, niewiarygodna. 6
Jane Ulrich, która przeszła do półfinału, ale potem jak zwykle odpadła w konkurencji z Lara, odwróciła się do Bena z promiennym uśmiechem. - Och, Ben, przestań się juŜ boczyć. Ona jest nie z tej ziemi. Shannon się uśmiechnęła. Jane sama wypadła wspaniale; szczupła i zgrabna, w szkarłatnej sukni do walca kontrastującej z ciemną karnacją, wirowała jak migoczący płomień. - Ja tam wolę występować z tobą. - Partner Jane, Sam Railey, lekko ścisnął jej ramię. - Ty, kochanie, zawsze tańczysz z kimś. Lara wykorzystuje partnera tylko jako oparcie. - Ale jest olśniewająca, naprawdę olśniewająca - interweniował Gordon Henson, właściciel studia. To on pierwszy uczył Larę i miał powody do dumy. - Spójrzmy prawdzie w oczy, gdyby ta złośliwa małpa napotkała na drodze zwłoki przyjaciółki, tylko by przez nie przeskoczyła, Ŝeby nie marnować czasu - stwierdził Justin Garcia, jeden z nowych specjalistów od salsy. Rhianna Markham, takŜe zawodniczka, roześmiała się z zadowoleniem. - Daj spokój, Justin, nie maskuj prawdziwych uczuć. Shannon rzuciła jej ostrzegawcze spojrzenie i szepnęła: - Ciszej, wokół jest pełno naszych uczniów. Rzeczywiście. Dotarli na turniej z łatwością, gdyŜ hotel od South Beach, gdzie działało studio, dzieliło tylko parę kroków. Studio jako miejsce nauczania było solą w oku konkurentów, takŜe ze względu na połoŜenie. Nie tylko miało świetną lokalizację w gęsto zaludnionej okolicy, ale w dodatku mieściło się nad klubem, który w ostatnich latach stał się 7
bardzo modny. Wynikało to z faktu, Ŝe kupił go charyzmatyczny młody przedsiębiorca latynoamerykański - Gabriel Lopez - który tego wieczoru równieŜ siedział na widowni, Ŝeby kibicować przyjaciołom. Konkurs obserwowali teŜ uczniowie. Nie przepuścili okazji obejrzenia w tańcu najlepszych z najlepszych. - Ona jest zachwycająca! Rhianna wykrzyknęła te słowa, posyłając Shannon porozumiewawcze spojrzenie. Shannon nie mogła powstrzymać uśmiechu. Wtedy usłyszała szept Gordona: - To ty powinnaś tam być. Jesteś jeszcze bardziej zachwycająca. Pokręciła głową. - Lubię uczyć, a nie startować w turniejach. - Tchórzysz? Uśmiechnęła się. - Wiem, kiedy jestem bez szans. - Ty? Nigdy - odpowiedział, ściskając jej dłoń. Na parkiecie Lara wykonała kolejny doskonały wyskok. Osuwała się teraz spiralnie wzdłuŜ ciała partnera, w perfekcyjnej harmonii z muzyką. Shannon poczuła, Ŝe ktoś dotknął jej ramienia. Zrazu nie zwróciła na to uwagi. Uczniowie, nauczyciele, amatorzy, zawodowcy, dziennikarze i inni widzowie wypełniali szczelnie kaŜde wolne miejsce, wszyscy nieco się rozpychali, Ŝeby lepiej widzieć. Poczuła ponowne dotknięcie. Tym razem zmarszczyła brwi i na wpół się odwróciła. Poza obrębem jasno oświetlonego parkietu w sali panował półmrok. Nie zorientowała się, kto jej przeszkadza, mógł to być kelner we fraku. Dziwne. Kelnerzy, sędziowie i wielu z zawodników nosili tego wieczoru niemal identyczne stroje. - Tak? - zapytała zdziwiona. 8
- Jesteś następna - powiedział. - Następna? MęŜczyzna, którego twarzy właściwie nie dostrzegła, juŜ się oddalił. Musiał się pomylić. Nie uczestniczyła w konkursie. - Och! - krzyknęła cicho Jane. - Ona jest niesamo wita! Shannon zwróciła wzrok na parkiet, zapominając o człowieku, który ją z kimś pomylił. Nie miało to zresztą znaczenia. Ktokolwiek występuje następny, z pewnością doskonale o tym wie i teraz czeka, usiłując opanować tremę. Wejście na parkiet zaraz po Larze nie było łatwym zadaniem. - Jest doskonała - przyznał Ben. - KaŜdy jej krok to arcydzieło. Lara Trudeau nagle wdzięcznie znieruchomiała. Dłonie o pięknych długich palcach i błyszczących paznokciach opadły w dramatycznym geście na lewą pierś. Stała tak przez chwilę przy dźwiękach wiedeńskiego walca, słodkiego jak chłodne wieczorne powietrze przepojone zapachem kwiatów. Po chwili, takŜe z wdziękiem, upadła. Upadła równie elegancko, jak tańczyła, ułoŜyła się malowniczo na parkiecie. Kiedy jej głowa dotknęła podłogi, zamarła w bezruchu. - Nie miała tego w programie - szepnął Gordon do Shannon. - Rzeczywiście. - Shannon zmarszczyła brwi. - Jak sądzisz, dodała tę figurę w ostatniej chwili, Ŝeby uzyskać dramatyczny efekt? - Jeśli tak, to juŜ trochę przesadza - odparł Gordon, obserwując ze zdziwieniem parkiet. Publiczność całkowicie ucichła. Potem, gdy równieŜ Jim Burkę znieruchomiał i stał nad Lara, zerwała się burza oklasków.
Po chwili ucichła, tylko tu i ówdzie klaskali jeszcze pojedynczy widzowie. Ci, którzy znali Larę i widzieli juŜ w jej wykonaniu ten taniec, zorientowali się, Ŝe nie są wcale świadkami teatralnego finału, Ŝe coś się musiało stać. W tłumie narastała konsternacja. Shannon ruszyła naprzód. Zastanawiała się, czy Lara postanowiła wypróbować jakąś nową sztuczkę. Gordon połoŜył jej rękę na ramieniu. - Coś się stało - powiedział. - Ona chyba po trzebuje pomocy lekarza. Doktor Richard Long, przystojny młody chirurg i jednocześnie uczeń w KsięŜycowej Sonacie, musiał równieŜ dojść do takiego wniosku, gdyŜ szybko wkroczył na parkiet i klęknął przy Larze. Zbadał jej puls. Uniósł głowę, w jego oczach malowało się napięcie. - Wezwijcie karetkę! - krzyknął. Nachylił się i zaczął rytmicznie uciskać mostek tancerki. Na kilka sekund publiczność zamarła w szoku, juŜ jednak po chwili kilkadziesiąt osób sięgnęło do kieszeni i torebek po telefony. Szepty stały się głośniejsze. Richard uciskał klatkę piersiową Lary, na czoło wystąpiły mu kropelki potu. - Mój BoŜe, co jej się stało? - zapytał Gordon. Zrobił krok naprzód, lecz zrezygnował i pozostał na miejscu. - Narkotyki? - zasugerował Ben. - Lara? Nigdy - zaprotestowała Ŝarliwie Jane. - Nie, nie ona - poparła ją Shannon, kręcąc głową. - Aha, racja, pewnie Ŝe nie - prychnął Ben. - Za stanówmy się, narkotyki w South Beach? W Miami na Florydzie, we wrotach do Ameryki Południowej? No tak, racja, to wykluczone. 10
- Wykluczone w wypadku Lary Trudeau - warknęła Shannon. - Są róŜne narkotyki - zauwaŜył Justin. - Być moŜe - zgodził się zatroskany Gordon. - Wiadomo, Ŝe kiedy się denerwowała, brała kilka xanaxów. - Alkohol? - zasugerował Justin. - Przed takim tańcem? - wyraziła niedowierzanie Rhianna. . - Ona naprawdę uwaŜa swoje ciało za świątynię - poinformował ich Sam z niezachwianą pewnością. - Ale mawiała, Ŝe niekiedy świątynia potrzebuje ofiar - dodał. - Musiała coś wziąć, wystarczy na nią spojrzeć. - Mam nadzieję, Ŝe wszystko się dobrze skończy - westchnęła Shannon. Ona równieŜ zastanawiała się, czy podejść bliŜej, czy teŜ lepiej nie przeszkadzać lekarzowi. Wysunęła się naprzód. Gordon połoŜył jej rękę na ramieniu. - Nie - powiedział cicho. Obrzuciła go zdumionym spojrzeniem. - Za późno - dodał. - Co? - zdumiała się. W tej samej chwili Richard Long wstał. - Odsuńcie się, proszę, juŜ nic nie moŜna zrobić. - Jak to? - zapytał ktoś. Ona... odeszła - wyjaśnił Richard. Wypowiedział te słowa niepewnie, jakby zakłopo tany koniecznością obwieszczenia nieuniknionego. - Nie Ŝyje? - Ktoś inny domagał się wyjaśnień. Richard westchnął, gdyŜ okazało się, Ŝe jego słowa nie dotarły do wszystkich i musi powtórzyć. - Obawiam się... Ŝe tak. Rozbrzmiały syreny karetek. 11
Tłum się rozstąpił, do sali wbiegli sanitariusze. Mieli sprzęt do reanimacji, szybko zrobili z niego uŜytek, dali Larze zastrzyk. W końcu jednak musieli się pogodzić z poraŜką. Publiczność zachowywała dystans, choć nikt się nawet nie odwrócił. Shannon wpatrywała się w parkiet, osłupiała z przeraŜenia, podobnie jak inni. W jej głowie zabrzmiały dziwne słowa. Jesteś następna. Wariactwo, głupota. Ktoś wziął ją za tancerkę z następnej pary i tyle. Wszystko się jej poplątało. Lara upadła, ale to nic groźnego. Reanimacja w końcu odniesie skutek. Lara zacznie oddychać i wstanie, a oni powrócą do omawiania jej występu, uznają, Ŝe zrobiła wszystko, Ŝeby wywrzeć niezatarte wraŜenie. Lara chce, Ŝeby o niej pamiętano, pragnie nieśmiertelności. ChociaŜ nikt nie Ŝyje wiecznie. Widzowie zaczęli się w końcu rozchodzić, oszołomieni, wymieniając po cichu uwagi. Lara Trudeau odeszła. NiemoŜliwe. A jednak umarła. Tak, jak Ŝyła. Na parkiecie. Sławna, piękna, olśniewająca gracją, a teraz... martwa. Umarła w tańcu.
ROZDZIAŁ DRUGI
- Cześć, Quinn, masz gościa. Quinn O'Casey dostrzegł ze zdumieniem Amber Larkin ponad burtą, u szczytu drabinki, po której się właśnie wspinał. Miał na sobie pełne wyposaŜenie nurka; przez ostatnich czterdzieści pięć minut zeskrobywał małŜe i wodorosty z kadłuba swojej łodzi „Wirujący Czas". Według jego wiedzy, Amber powinna teraz być na Key Largo w pracy. On miał wakacje, a ona nie. Zasygnalizował gestem, Ŝeby nie blokowała mu drogi na pokład. Cofnęła się, ignorując spojrzenie, którym dawał do zrozumienia, Ŝe nie powinna go, do cholery, tropić i nękać na urlopie. Kiedy zstąpił z burty na pokład, zdjął płetwy i ściągnął maskę, dostrzegł za Amber swojego brata. - Cześć, Doug - powitał go, łypiąc na obojga. - Mogłeś wspomnieć, Ŝe wybierasz się na urlop. Nie musiałbym się pchać do Key Largo tylko po to, Ŝeby wracać z Amber do Miami. MoŜe i powinien poinformować, Ŝe wybiera się na wakacje, ale po cóŜ właściwie zawracać bratu głowę? Doug ukończył akademię policyjną przed niecałym rokiem. Pełen zapału do pracy i ambitny policjant, młodszy brat, z którego moŜna być dumnym. Jako 13
nastolatek nie przechodził rozterek okresu dojrzewania, które nękały Quinna w młodości i właściwie takŜe później. Ale, u diabła, dlatego właśnie wrócił na południe Florydy mimo koszmarnych zajęć, jakie musiał tu wykonywać, chociaŜ, prawdę mówiąc, spodziewał się pracy lŜejszej od spaceru. Quinn pokręcił głową. Cieszył się, Ŝe znów mieszka na Florydzie. Mogła być fajnym miejscem do Ŝycia. Albo sceną prezentującą jaskrawe przykłady nieludzkich zachowań wobec bliźnich. A zatem wakacje. Nie był zdruzgotany ani nic w tym rodzaju. Do diabła, wiedział, Ŝe nikt nie jest w stanie pokonać całego zła świata ani nawet zła tkwiącego w jednym człowieku. No i kto by przewidział, co się przydarzy Neli Durken? Powinien przynajmniej odczuwać satysfakcję, Ŝe ten śmieć, który ją zabił, gnije juŜ w kryminale i czeka go albo doŜywocie, albo randke ze śmiercią. A jednak niezaleŜnie od tego, co zdecydują sędziowie, Neli juŜ nie ma. MoŜe trochę się o to obwiniał, moŜe powinien był jej poradzić, Ŝeby natychmiast uciekła od tego faceta. Ale przecieŜ ona go wynajęła tylko do rutynowego śledzenia małŜonka. KtóŜ mógł w porę przewidzieć rozwój wydarzeń? W końcu to on zasugerował, Ŝeby odeszła od męŜa, i zakładał, Ŝe Neli usłucha, wykorzystując te informacje o facecie, które Quinn zdołał dla niej zdobyć. Nie odeszła jednak wystarczająco szybko. Art jej nie bił, stawiał jej tylko wygórowane wymagania seksualne, spędzając jednocześnie wiele czasu poza domem, z innymi kobietami. KtóŜ, u diabła, mógł przewidzieć, Ŝe facet popełni morderstwo? Ja powinienem to przewidzieć. Powinienem podejrzewać, Ŝe Neli jest w niebezpieczeństwie. Dziś czuł się trochę jak ta łódź. Podobnie jak ona 14
obrósł małŜami i wodorostami goryczy, które go oblepiały. Urlop pomoŜe się ich pozbyć. Wakacje. Od pracy, od rodziny, od przyjaciół. Zresztą po cóŜ psuć wszystkim humor swoim ponurym nastrojem? Zwłaszcza w tej chwili nie miał cierpliwości, Ŝeby prowadzić rozmowy z Dougiem. Brat potrafił zamęczać rozmówcę, nieustannie zasypywać go pytaniami. I ta podejrzliwość! Jako początkujący policjant wszędzie wietrzył występek. Doszukiwał się złych zamiarów w kaŜdym nietypowym zachowaniu. CięŜka sprawa w hrabstwie Miami-Dade, gdzie mało kto zachowuje się typowo. Quinn nie wiedział jednak, czy się wkurzyć, czy tylko zaniepokoić. Doug nie przerywałby mu urlopu z powodu błahostki. Nagle się zdenerwował. - Mama? - zapytał. - Serce pracuje regularnie jak zegar do odbijania kart - zapewnił go szybko Doug. - Wspomniała jednak, Ŝe ostatnio jej nie odwiedzasz, a lubi, kiedy raz w tygodniu wpadasz na obiad. MoŜe byś przynajmniej do niej zatelefonował? - Zostawiłem wiadomość, Ŝe wszystko w porządku, jestem tylko trochę zajęty. - Aha, ale ona jest - jak wiesz - inteligentna. I czyta gazety. - Dlaczego właściwie tu przyjechałeś? - zapytał Quinn. - Mam dla ciebie sprawę - wyjaśnił Doug, podchodząc do brata, Ŝeby mu pomóc zdjąć butlę. - Wiesz co, braciszku? Nie musisz mi wynajdywać spraw. Agencja dobrze wywiązuje się z tego zadania. AŜ za dobrze. Poza tym jestem, jak widzisz, na wakacjach. - Wiem, Amber tego przecieŜ nie ukrywała. Właśnie 15
dlatego pomyślałem sobie, Ŝe to świetna okazja, Ŝebyś się zajął prywatnie pewną kwestią, która nie daje mi spokoju. Quinn jęknął. - Cholera, Doug. To znaczy, Ŝe chcesz, Ŝebym powęszył za darmo? Spojrzał z wyrzutem na Amber. - W końcu to twój brat - rzuciła niepewnie. - I wiesz co? Skoro cię znaleźliśmy, chyba was zostawię. Wybiorę się do Nicka na hamburgera. Odrzuciła długie blond włosy za ramiona i zeskoczyła na pomost. Obejrzała się jeszcze, Ŝeby zorientować się po minie Quinna, jak bardzo jest na nią zły. Doug przywołał na twarz przepraszający uśmiech. - Wypłuczę ci sprzęt - zaproponował. - Dobra, działaj, schodzę do kabiny. Quinn się rozebrał i wszedł na moment pod strumień słodkiej wody. Owinął biodra ręcznikiem i wydobył obcięte dŜinsy z wiklinowego kosza na bieliznę stojącego w głównej kajucie. Bosy i jeszcze mokry, wyjął z lodówki w kambuzie butelkę millera i usiadł. Czekał, bębniąc niecierpliwie palcami o blat stolika. Doug zwinnie pokonał zejściówkę. On równieŜ wziął sobie z lodówki piwo i zajął miejsce naprzeciw Quinna. - Chcesz, Ŝebym coś zrobił za darmo, tak? - zapytał Quinn. - No cóŜ... w pewnym sensie. Właściwie sam będziesz musiał wyłoŜyć trochę gotówki. - Co takiego? - Chcę, Ŝebyś wziął kilka lekcji tańca. Quinn wpatrywał się w brata; zdumienie na dłuŜszą chwilę odebrało mu głos. - JuŜ wiem, zwariowałeś - odparł wreszcie uradowany, Ŝe znalazł właściwą odpowiedź. - Nie, wcale nie, zrozumiesz za kilka minut. 16
- Nie. - Tak, jednak zrozumiesz. Chodzi o śmierć. - Wiesz, ile osób codziennie umiera, Doug? Jesteś przecieŜ gliniarzem. Jeśli ta śmierć nastąpiła w podejrzanych okolicznościach, zostanie przeprowadzone dochodzenie. A nawet jeśli przyjęto, twoim zdaniem błędnie, Ŝe to wypadek, macie tam chyba w policji kogoś, kto moŜe to sprawdzić. Quinn pokręcił głową. Patrząc na Douga, widział siebie sprzed lat. Był bowiem osiem lat starszy. Byli podobnego wzrostu, Doug jednak pozostawał jeszcze szczupłym dwudziestoparolatkiem, podczas gdy Quinn nabrał ciała. Miał ciemne włosy, a Doug w kolorze pszenicy, obaj jednak odziedziczyli po ojcu niebieskie, szeroko rozstawione oczy i kanciastą twarz. Niekiedy wykonywali podobne ruchy. Gestykulowali, jakby słowa im nie wystarczały. Splatali dłonie albo dotykali podbródka, kiedy wpadali w zamyślenie. Quinn, początkowo zły z powodu niespodziewanej wizyty, teraz ochłonął. Doug byl cholernie dobrym bratem i zawsze mu ufał, nawet wówczas kiedy Quinn przechodził swoje złe chwile. - Nie udało mi się tym nikogo zainteresować przyznał Doug. - Zbyt duŜo się ostatnio dzieje. Poluje my na seryjnego gwałciciela, który działa coraz brutal niej i nie wiadomo, czym to się skończy, podczas napadu na bank zginął straŜnik... Uwierz mi, wydział zabójstw ma pełne ręce roboty. Nie chcą się angaŜować w coś, co wygląda na wypadek. Nie mają teraz nikogo wolnego. - Nikogo? Doug się skrzywił. - No tak, są mimo wszystko podejrzane okoliczno ści, więc przydzielili tę sprawę jednemu facetowi. Ale to dupek, Quinn, naprawdę. 17
- Kto? Czasem się po prostu kogoś nie lubi i dlatego zarzuca mu niekompetencję. Policja miejska miała przez kilka lat kłopoty z paroma kiepskimi funkcjonariuszami, większość jednak stanowili dobrzy policjanci, zbyt nisko opłacani i nadmiernie obciąŜeni pracą. No cóŜ, czasem jednak rzeczywiście byli dupkami. - Pete Dixon. Quinn zmarszczył brwi- Stary Pete nie jest taki zły. - Jasne, nie jest. PokaŜ mu faceta z dymiącym rewolwerem w garści, a na pewno zorientuje się, Ŝe to on strzelał, i go zatrzyma. - Faktycznie, zawsze taki był - zgodził się Quinn. - Posłuchaj, Dixon nie jest wulkanem energii. Przyjmuje po prostu za dobrą monetę opinię lekarza, Ŝe to wypadek. Nie zamierza łazić w kółko i zaglądać ludziom pod dywany. Nie interesuje go to. Wypełnia tylko papierki, przepisując z innych papierków. Nie przejmuje się. - I dlatego ja powinienem aŜ tak się przejąć, Ŝeby brać lekcje tańca? Jak juŜ wspomniałem, chyba oszalałeś. Doug się uśmiechnął i sięgnął do kieszeni dŜinsówWydobył portfel, a z niego starannie złoŜony wycinek z gazety. Cały Doug, pomyślał Quinn. Jeden z najbardziej pedantycznych łudzi, jakich spotkał w Ŝyciu. Nie wyrwał z gazety interesującej go notatki, lecz wyciął i pieczołowicie złoŜył. Quinn pokręcił głową. W porównaniu z bratem jego naleŜało uznać za bałaganiarza. - Co to jest, do cholery? - zapytał, przyjmując od brata wycinek. - Przeczytaj. Quinn rozłoŜył papier i spojrzał na tytuł. 18
Diva Lara Trudeau zmarła w tańcu w wieku trzydziestu ośmiu lat. Posłał bratu pytające spojrzenie. - Czytaj dalej. Quinn przebiegł wzrokiem artykuł. Nigdy nie słyszał o Larze Trudeau, lecz z tego nic nie wynikało. Nie znał nazwiska Ŝadnej tancerki, ani tańca towarzyskiego, ani Ŝadnego innego. Potrafił zanurkować bez aparatu na głębokość stu metrów, wycisnąć w leŜeniu sto osiemdziesiąt kilogramów i wspinać się na pionowe skały. Natomiast w klubie salsy mógłby najwyŜej podpierać bar. Zaciekawiony, przeczytał artykuł. Lara Trudeau, trzydzieści osiem lat, wygrała niezliczone turnieje tańca i zmarła tak, jak Ŝyła - na parkiecie. Połączenie silnego leku i alkoholu spowodowało zatrzymanie akcji serca. NajbliŜsi tancerki rozpaczają i są zdumieni, Ŝe mimo swoich osiągnięć potrzebowała środków uspokajających. Quinn spojrzał na brata i pokręcił głową. - Nie rozumiem. Starzejącą się piękność targają nerwy i połyka zbyt wiele tabletek. Tragiczne, ale cóŜ w tym tajemniczego? - Nie czytasz między wierszami - zganił go Doug. Quinn powstrzymał uśmiech. - I, jak sądzę, nikt w wydziale zabójstw nie czyta? Doug plasnął dłonią w artykuł. - Quinn, kobieta taka jak Lara Trudeau nie bierze proszków. Ona była perfekcjonistką. I zwycięŜała. Teraz teŜ miała mistrzostwo w kieszeni. Zero przyczyn zdenerwowania. - Doug, czy ty sam przeczytałeś ten artykuł starannie? Rozmawiamy o czymś, z czym nikt nie wygra - o wieku. Mamy tę Larę Trudeau - trzydziestoośmioletnią. Depczą jej po piętach całe hordy 19
dwudziestoparolatek. Pewnie Ŝe miała powody do nerwowości. - A według ciebie w wieku trzydziestu ośmiu lat ludzie padają jak muchy? - Trzydziestoośmioletni rozgrywający to juŜ emeryt. - Ona nie grała w futbol. Quinn niecierpliwie westchnął. - To jedno i to samo. Sport, taniec... Ludzie z wiekiem zwalniają. - Niektórzy odwrotnie, są coraz lepsi. Ona nadal wygrywała. I, u diabła, w konkursach tańca towarzyskiego startują osoby w kaŜdym wieku. - Doskonale, naprawdę to podziwiam. Nie pojmuję tylko, czego ode mnie oczekujesz. Z artykułu i z wszystkiego, co usłyszałem od ciebie, wynika jednoznacznie, Ŝe zgon nastąpił wskutek splotu okoliczności. Wszystko tu jest. Upadla na oczach publiczności i sędziów, naturalnie przeprowadzono autopsję, ale nie wykazała niczego podejrzanego. - Racja. Ustalili fizyczną przyczynę zgonu. Zatrzymanie akcji serca wywołane połączeniem alkoholu i tabletek. Lekarz nie napisał tylko, jak to się stało, Ŝe połknęła za duŜo. Quinn jęknął. Sięgnął na półkę po świeŜą gazetę i otworzył ją na wiadomościach lokalnych. - Matka i dwoje dzieci giną od kul w mieszkaniu w północnym Miami - relacjonował, przerywając co chwila, Ŝeby spojrzeć znacząco na Douga. - Zwłoki w bagaŜniku na parkingu przed supermarketem. Mam czytać dalej? Przemoc jest nieodłącznym elementem Ŝycia w duŜym mieście, braciszku. PrzecieŜ ukoń czyłeś akademię. Dookoła naprawdę dzieje się wiele złych rzeczy, ja to wiem i ty to wiesz. Jest wiele spraw, które trzeba wyjaśnić i faceci z wydziału zabójstw 20
się tym zajmują. Tutaj mamy tylko tancerkę na prochach, która pada trupem, nic więcej. Poczekaj, juŜ niedługo zostaniesz detektywem i przydzielą ci prawdziwe sprawy. - Quinn, to jest dla mnie waŜne. - Dlaczego? - Bo obawiam się, Ŝe zginie następna osoba. Quinn zmarszczył brwi; przyglądał się uwaŜnie bratu, zastanawiając się, czy nie dramatyzuje. Doug sprawiał jednak wraŜenie spokojnego i powaŜnego. Quinn uniósł ręce. - Z czego wynika to przypuszczenie? Ktoś komuś groził? Jeśli tak, jesteś przecieŜ gliniarzem. Masz łatwy dostęp do facetów z wydziału zabójstw, w tym do Dixona. A on nie jest taki zły. Zna prawo i w formalnych kwestiach moŜna na nim polegać. - Ty ich lepiej znasz. - Znałem - poprawił go Quinn. - Długo mnie tu nie było, potem pracowałem z Danem na Keys. Zresztą to niewaŜne, nie zmieniaj tematu, Doug, przyjrzyj się faktom. Przeprowadzono sekcję zwłok i lekarz jest przekonany, Ŝe śmierć nastąpiła wskutek zbiegu okoliczności. Gliny teŜ tak to widzą, skoro przeprowadzili tylko kilka rutynowych czynności. A więc? Czy usłyszałeś, Ŝe ktoś groził tej osobie? Czy masz jakąkolwiek podstawę, by podejrzewać zabójstwo? A jeśli tak, to czy masz jakiś pomysł, kto mógł pragnąć jej śmierci? Doug wzruszył ramionami, zastanawiał się nad odpowiedzią. - Właściwie wiele osób. - Na jakiej podstawie tak twierdzisz? - Była prawdziwą jędzą. - Wiesz o tym? To jest fakt? - Tak. - Skąd wiesz? 21
Doug się zawahał. Przechylił głowę, patrzył uwaŜnie na brata. - Spałem z nią. Quinn jęknął. Odstawił piwo na stolik i chwycił się za głowę. - Spałeś z kobietą starszą od ciebie o ponad dziesięć lat? - Czy coś w tym złego? - Tego nie powiedziałem. - Właśnie Ŝe tak. - No juŜ dobrze, wydało mi się to tylko trochę dziwne. - Dziwne? Ona była cholernie atrakcyjna. - Skoro tak twierdzisz, jasne, wierzę ci. ZaangaŜowałeś się emocjonalnie czy chodziło tylko o seks? - Nie myślałem o spędzeniu z nią reszty Ŝycia ani nic w tym rodzaju. Wiem teŜ doskonale, Ŝe równieŜ ona nie miała wobec mnie takich zamiarów. No cóŜ, niezaleŜnie od jej charakteru i od planów Ŝyciowych... tak, ona mnie obchodziła. - I prosisz mnie o zbadanie tej sprawy, bo uczucia zakłóciły ci zdolność trzeźwego osądu? - zapytał Quinn bez cienia kpiny. Doug pokręcił głową. - Nie, z pewnością nie stanowiliśmy pary, a ja nie byłem w jej Ŝyciu jedyny. Lubiła się zabawić, a moŜe raczej uwaŜała się za wolnego ducha. - Nie patrząc na Quinna, wzruszył ramionami. - Jakby sądziła, Ŝe jest darem dla świata i zaludniających go męŜczyzn. Obdarzała ich łaskami, kiedy uznawała, Ŝe na to zasłuŜyli albo raczej kiedy miała taki kaprys. W kaŜdym razie sypiała nie tylko ze mną - zakończył beznamiętnie. - Wspaniale. Wiesz, z kim się jeszcze spotykała? - Wiem, z kim mogła się spotykać. Z wszystkimi w studiu tańca. 22
- A ile osób wiedziało o tobie? - Nie mam pojęcia - przyznał Doug. - Wszystko jest cholernie niejasne. - Wyjaśniłoby się, gdybyś się po prostu zgodził to zbadać. Quinn z namysłem zmierzył wzrokiem młodszego brata. Z pewnością wchodziło tu w grę zaangaŜowanie emocjonalne. MoŜe dlatego Doug nie chciał, Ŝeby sprawy naprawdę przedstawiały się tak, jak się przedstawiały. - Chyba jednak powinieneś trzymać się z daleka od wydziału zabójstw, Doug. Gdyby policja przyjęła wersję morderstwa, jesteś pierwszym kandydatem na podejrzanego. - Ale ja jej nie zabiłem. PrzecieŜ jestem gliniarzem. Zresztą gdybym nie był, to teŜ bym nikogo nie zamordował, Quinn, chyba zdajesz sobie z tego sprawę. - Miałeś romans z tą kobietą. Jeśli przekonasz ludzi, Ŝe została zamordowana, sam staniesz się przedmiotem dochodzenia, rozumiesz? - Oczywiście. Ale ja jestem niewinny. Quinn opuścił wzrok na gazetę. - Zmarła wskutek przedawkowania leku o nazwie xanax, kupowanego na receptę. Alkohol mógł wzmocnić jego działanie i spowodować zatrzymanie akcji serca. - Tak - potwierdził Doug. - A zajmujący się sprawą gliniarz jest pewien, Ŝe w upartym dąŜeniu do wiecznej sławy - to moje określenie, nie jego - nabawiła się nerwicy. - Doug, przykro mi to stwierdzić, ale widziałem w Ŝyciu ludzi robiących bardzo głupie rzeczy. To tragiczne zdarzenie, zgoda, ale wygląda na to, Ŝe po prostu się zdenerwowała, wzięła tabletki i popiła je alkoholem. 23
Doug energicznie pokręcił głową. - Nie. - Nawet nie dopuszczasz takiej moŜliwości? - Nie. - Recepta była wypisana na jej nazwisko. Skontaktowano się z jej lekarzem. Poinformował, Ŝe w ostatnich latach brała po parę tabletek przed kaŜdym występem. Piszą o tym w artykule. - Racja - zgodził się spokojnie Doug. - JeŜeli nie masz juŜ nic więcej... Nawet nie mogę zrozumieć, co twoim zdaniem mógłbym dla ciebie zrobić. - Mam coś więcej. Przeczucie. WraŜenie. Właściwie pewność - oświadczył z mocą. Quinn znal dobrze Douga. Brat potrafił być uparty, w dobrym znaczeniu tego słowa. Dzięki uporowi ukończył akademię z wyróŜnieniem. Pewnego dnia zostanie doskonałym detektywem. - Czasem trzeba działać, czasem dać sobie spokój, wiesz? Doug czuł, Ŝe przegrywa. - Zapłacę ci - zaproponował. - My strasznie zdzieramy - odpowiedział szorstko Quinn. - Poświęć na to dwa tygodnie - poprosił Doug. Quinn, cholera, potrzebuję twojej pomocy! Po prostu wpadnij do studia i sam się przekonaj, Ŝe ludzie dziwnie się zachowują, Ŝe nie tylko ja, ale równieŜ oni uwaŜają, Ŝe Lara została zamordowana. - Powiedzieli ci to? - Nie słowami. Właściwie ci, którzy ją dobrze znali, wiedzą, Ŝe brała te proszki. Lubiła teŜ czasem coś wypić. Aha, wiedziano takŜe, Ŝe jest zdecydowana utrzymać mistrzostwo w obu kategoriach tańców standardowych, powolnych i rytmicznych, no i dowolnych. 24
- Doug, równie dobrze mógłbyś do mnie przemawiać po chińsku - rzucił z irytacją Quinn. - Rytmiczne to tańce szybsze: rumba, cza-cza, swing, hustle, merengue, swing z Zachodniego WybrzeŜa, polka. Do powolnych zaliczamy fokstrota, walca, tango. A dowolne łączą w sobie róŜne elementy. - Dobrze juŜ, dobrze, nic nie szkodzi, zrozumiałem. - A zatem? - Doug... - Cholera, Quinn, jest masa ludzi, którzy jej nienawidzili. Wielu podejrzanych. Jeśli jednak to ja będę naciskał, ktoś zacznie prowadzić dochodzenie w mojej sprawie. Czy będzie mógł dowieść, Ŝe ją zabiłem? Nie, poniewaŜ nie zabiłem. Ale czy nie zrujnuję sobie kariery? Czy nie naraŜę się na podejrzenia, z których nie oczyszczę się juŜ do końca Ŝycia? Doskonale wiesz, Ŝe tak się moŜe stać, i zdajesz sobie sprawę, Ŝe nie proszę o wiele. Weź tylko kilka lekcji tańca, to cię nie zabije. To cię nie zabije. Quinn poczuł dziwne mrowienie w kręgosłupie. Zastanawiał się, czy te słowa kiedyś do niego nie powrócą. - Doug, nikt nie uwierzy, Ŝe naprawdę zainteresowałem się tańcem. Nie umiałbym zatańczyć nawet wtedy, gdyby od tego zaleŜało moje Ŝycie. - A jak ci się wydaje, po co faceci biorą lekcje? - zapytał Doug. - śeby podrywać dziewczyny w klubach salsy - padła odpowiedź. - Widzisz? Dodatkowa korzyść. A co ty zamierzasz? Wieść Ŝywot pustelnika? - Czy ja się gdzieś zaszywam i nie pokazuję ludziom na oczy? Zaczynał się juŜ bronić? 25
Brat tylko się w niego wpatrywał. Quinn oparł się wygodniej i zapytał: - Chwileczkę. Czy ty właśnie tak się w to wpląta łeś? Brałeś lekcje tańca? Nie zdziwiłby się bardziej, gdyby się dowiedział, Ŝe Doug zaczął robić na drutach. Jego brat omal nie został zawodowym sportowcem. Nadal znakomicie grał w golfa i raz w tygodniu trenował druŜynę Małej Ligi. - Tak - odpowiedział Doug. - Rozumiem. - Quinn przerwał, Ŝeby się zastanowić. - Nie, wcale nie rozumiem. Dlaczego postanowiłeś uczyć się tańca? Doug uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Randy Torres się Ŝenił. Zgodziłem się zostać jego druŜbą. On i jego narzeczona Sheila zaczęli się uczyć tańca przed weselem. Pomyślałem sobie, Ŝe co mi szkodzi, wpadnę parę razy i teŜ ładnie zatańczę. Poza tym, na lekcje uczęszcza więcej kobiet niŜ męŜczyzn. Taka szkoła to kopalnia złota, jeśli ktoś lubi ładne dziewczyny. Studio jest przy South Beach, nad jednym z najgorętszych klubów salsy. Fajne miejsce, moŜna tam zejść po lekcji i wykorzystać świeŜo nabyte umiejętności. Zacząłem więc się uczyć. - A skończyłeś na... randkach ze starszą nauczycielką? - Tak się ułoŜyło. Ona nie była tam nauczycielką, dostawała tylko grubą forsę za to, Ŝe od czasu do czasu wpadła trochę nas potrenować. Nie obowiązywał jej właściwie Ŝaden regulamin. - Jaki regulamin? - Nauczyciele nie powinni się spoufalać z uczniami. To tak do końca nie działa, bo potem wszyscy schodzą do klubu salsy i wspólnie się bawią. Powiem ci coś, KsięŜycowa Sonata to najfajniej na świecie połoŜone studio tańca. Czasami przychodzą pary i mogą 26
tam tańczyć ze sobą. Ale dla samotnych... no cóŜ, na początku się denerwują. Jeśli ktoś ma okazję wypić w klubie parę drinków i zatańczyć z nauczycielką, tak Ŝe świetnie wypada na parkiecie, no... to po prostu miłe. Poza tym to jedno z tych miejsc, gdzie pojawiają się gwiazdy rocka i filmu. - No to mamy fajne towarzystwo. I, wyobraŜam sobie, narkotyki w takt muzyki. Jak się nazywa ten klub? - Suede. Queen uniósł brew. - Znam tę nazwę, a nigdy nie włóczę się po South Beach. Nie znoszę południowej plaŜy - dodał. I rzeczywiście nie znosił. W najlepszym razie nazwałby to miejsce plastikowym. Ludzie nie realizowali tam swoich zainteresowań, pojawiali się tylko po to, Ŝeby się pokazać. Próbowali trafić do plotkarskich rubryk, znajdując się we właściwym klubie, kiedy akurat wpadała tam Madonna. Dowieść swojej wartości, wchodząc na oczach gapiów do jednego z modnych nowych lokali. Podobała mu się tylko Lincoln Road, gdzie w kinie trafiał się czasem dobry zagraniczny film, niektóre restauracje były autentyczne, a kaŜdy miłośnik psów czuł, Ŝe moŜe tam wyprowadzić zwierzaka na spacer. - Daj spokój, ta plaŜa nie jest naprawdę taka zła. Jasne, nie ma takiego luzu jak na twoich ukochanych Keys, ale jednak... A co do Suede, niedawno prowa dzono tam dochodzenie. W sprawie dziewczyny, która uciekła z domu i została prostytutką. Znaleziono ją o przecznicę dalej, leŜała na chodniku. Przedawkowała heroinę. Narkotyki zbierają swoje Ŝniwo, ale okazało się, Ŝe klub Suede jest czysty, chociaŜ moŜe dziew czyna dostała herę od kogoś w barze. Wiesz równie dobrze jak ja, Ŝe dilerzy nie muszą wyglądać jak 27
menele. A na plaŜy są pieniądze. Do Suede chadzają ludzie bardzo bogaci. Ale kierownictwo i sam klub? Okazali się absolutnie czyści. Są zresztą znani z tego, Ŝe nie podają alkoholu osobom poniŜej dwudziestego pierwszego roku Ŝycia. Parę miesięcy temu przeczytałem nawet w gazecie, Ŝe jeden z barmanów wyprosił znanego rockmana, bo jego zdaniem trochę za duŜo wypił. To dobry klub i, jak juŜ wspomniałem, uczniowie i nauczyciele spotykają się tam i tańczą, moŜe wypiją drinka czy dwa. To prawdziwa zaleta tej szkoły, bo ludzie mogą od razu wykorzystywać w praktyce to, czego się nauczyli. Ale poza tym nauczyciele i uczniowie naprawdę nie powinni się razem trzymać. - Dlaczego? Doug westchnął, dając do zrozumienia, Ŝe jego brat na starość zrobił się tępy. - Faworyzowanie. Lekcje tańca są drogie. Ktoś mógłby się wkurzyć, gdyby zobaczył, Ŝe nauczyciel spotyka się z innym uczniem poza studiem i być moŜe poświęca mu więcej uwagi. Ta zasada bywa jednak łamana. Musisz tam wpaść, Quinn. Czy naprawdę ci zaszkodzi, jak weźmiesz kilka lekcji, zadasz kilka pytań, czegoś się dowiesz? Wejdziesz w to w taki sposób, w jaki ja nie mogę. Quinn się skrzywił. - Doug, miałem ochotę na inny kurs - akrobacji spadochronowych. Zamierzałem teŜ zdobyć wyŜszy stopień uprawnień płetwonurka. Chciałem podciągnąć hiszpański, a poza tym zawsze marzyłem o safari w Afryce. Nigdy w Ŝyciu nie interesował mnie taniec. - MoŜe czeka cię niespodzianka - zachęcał Doug. - Quinn, proszę. Quinn wpatrywał się we własne dłonie. Zaplanował sobie, Ŝe oczyści łódź i wyprawi się na Bahamy. Spędzi dwa tygodnie, obcując tylko z rybami, morzem, słoń28
cem i piaskiem. Posłucha sobie kalipso i moŜe trochę reggae. Tylko posłucha, bez tańczenia. Wyglądało jednak, Ŝe ta sprawa wiele znaczy dla Douga. Naprawdę wiele. I moŜe rzeczywiście coś się za tym kryje. Doug nie przyjechałby tutaj, gdyby rzeczywiście nie Ŝywił powaŜnych podejrzeń. Lepiej jeśli sprawdzę to sam, pomyślał, bo dla policji Doug byłby pierwszym podejrzanym. Spojrzał na brata, gotów wyrazić zgodę. Rzeczywiście moŜe się tam rozejrzeć i zadać kilka pytań. Po chwili jednak się zawahał. - Muszę się zastanowić - oświadczył otwarcie. -Nie jestem nawet pewien, czy powinieneś powierzać mi sprawę, która jest dla ciebie tak waŜna. Doug gniewnie pokręcił głową. - Quinn, sam chyba wiesz, Ŝe nie powinieneś się obwiniać o to, co się stało. Postąpiłeś najlepiej, jak mogłeś. Czasami wiedza i prawo pomagają, a czasami nie. Ja w ciebie wierzę, nawet jeśli ty sam straciłeś wiarę w siebie. - Wcale nie straciłem. Cholera. Bez wątpienia zabrzmiało to jak obrona. - Nie? To dobrze. Bo mam dla ciebie informacje, które -jak sądzę - spowodują, Ŝe zmienisz zdanie o tej sprawie - między innymi o tej sprawie. Quinn spojrzał na niego pytająco. - Twoja dziewczyna brała lekcje w KsięŜycowej Sonacie. AŜ do listopada. Quinn zmarszczył brwi. - Moja dziewczyna? Jaka znowu dziewczyna? - Neli Durken. Udało mi się zajrzeć w szkole do szafki z aktami. Figuruje tam jej nazwisko. Quinn nie miał bladego pojęcia o lekcjach tańca Neli Durken. Właściwie w ogóle niewiele o niej wiedział. Tyle Ŝe wynajęła go, Ŝeby sprawdził, co robi jej mąŜ. 29
Musiał wykonać tylko to zadanie. A ten sukinsyn ją zabił. - Neli nie naleŜała zresztą do początkujących kursantek, a wtedy, w listopadzie, po prostu przestała przychodzić. Domyślam się, Ŝe ci o tym nigdy nie wspomniała. Dość dziwne. Z akt wynika, Ŝe taniec ją pasjonował, a nagle tak po prostu zrezygnowała? To daje do myślenia, prawda? - Doskonale - odparł spokojnie Quinn. - Rozejrzę się. Wezmę kilka tych cholernych lekcji tańca.
ROZDZIAŁ TRZECI
- Cześć, jak leci? Ella Rodriguez zapukała do na wpół otwartych drzwi pokoju Shannon. Pokonała niewielką odległość do biurka i przysiadła na rogu. Shannon odchyliła się na krześle. Zastanawiała się, co odpowiedzieć sekretarce. - Nie wiem, jak leci. A jak sądzisz? Osobiście uwaŜam, Ŝe powinniśmy zamknąć szkołę na tydzień. - Zamknęliśmy na trzy dni - przypomniała jej Ella. - Mniej więcej tyle wolnego dają pracodawcy członkom najbliŜszej rodziny zmarłego. - Wszędzie na ścianach wiszą jej zdjęcia - nie dawała za wygraną Shannon. - Racja. Poza tym nauczyciele i stali uczniowie będą za nią jeszcze długo tęsknić, w ten czy inny sposób. Masz jednak takŜe uczniów, którzy są mniej związani ze szkołą, którzy nie chcą startować w turniejach, którzy za parę tygodni biorą ślub, a mają dwie lewe nogi. Oni potrzebują tego studia, Shannon. Ella miała krótkie, stylowo przycięte i niemal platynowe włosy. Chłopięcą twarz, w której zwracały uwagę ciemne oczy i najpiękniejszy uśmiech na świecie. UwaŜała siebie za najmniej utalentowaną wśród pracownic studia, niezaleŜnie jednak od tego, czy miała 31
rację czy nie, jej ciepło i urok przyciągały wielu uczniów. Tyle Ŝe teraz Ella patrzyła w inny sposób, daleki od ciepłego czy czarującego. - Shannon, wiem doskonale, Ŝe o zmarłej nie powiesz złego słowa, ale ja ci szczerze wyznam, Ŝe nigdy nie lubiłam Lary. I nie jestem w tym osamotniona. Niektórzy nawet uwaŜają, Ŝe spotkała ją sprawiedliwa kara boska. - Ella! - Wiem, Ŝe to brzmi strasznie i bardzo przepraszam. Z pewnością bym jej nie Ŝyczyła takiej śmierci. - Ella patrzyła wymownie na Shannon. - Daj spokój, przyznaj chociaŜ, Ŝe nie naleŜała do osób, za którymi przepadasz. - NiezaleŜnie od tego, kim była albo nie była, to ona stanowiła jedną z głównych spręŜyn naszej branŜy, a zaczynała tutaj. Ten klub to w pewnym sensie jej dom ~ stwierdziła Shannon. - Wszystkim nam jest przykro, wiemy, Ŝe była doskonałą tancerką i na pewno nie znajdzie się tu nikt, kto by odmówił jej talentu. - Ella spojrzała Shannon w oczy. - Opowiedziałam to wszystko nawet temu detektywowi. - Powiedziałaś mu, Ŝe nie lubiłaś Lary? - zapytała Shannon. - Byłam absolutnie szczera. Och, nie przejmuj się, on nas wypytywał tylko dlatego, Ŝe miał taki obowiązek. Wiesz, jak ktoś w ten sposób umiera, muszą przeprowadzić autopsję i przepytać parę osób, ale cóŜ, wszyscy widzieli, co się stało. - Ella uniosła brew. - A ty im nagadałaś, Ŝe ją wielbiłaś? - Ja takŜe byłam absolutnie szczera. Przez całe cztery i pół minuty naszej rozmowy. Ella pokręciła głową. 32
- A czego się spodziewałaś? Nie ma w tym Ŝadnej tajemnicy. Jej taniec jest sfilmowany. Brr, paskudne. Tylko Ŝe samej Larze ten film pewnie by się spodobał. Nawet jej śmierć wypadła tak dramatycznie, jak tylko moŜna sobie wyobrazić, i do tego utrwalona na taśmie dla potomności... Upadła i zmarła. Głupia, niepotrzebna strata. Niczego juŜ nie moŜna dla niej zrobić. Zamknęłaś studio na znak Ŝałoby, a teraz otwieramy. Za piętnaście minut będziesz miała nowego ucznia. - Ja? - Aha, ty. Shannon zmarszczyła brwi. - Chwileczkę, nie przyjmuję nowych uczniów. Teraz, kiedy kieruję studiem? Mam masę papierkowej roboty i zbyt wiele obowiązków administracyjnych, a do tego jeszcze planowanie Gali Aligatora. Pamiętasz, co postanowiliśmy na ostatnim spotkaniu? - Oczywiście, pamiętam. Ale zauwaŜyłaś zapewne, Ŝe nie zjawiła się jeszcze Jane. Ma wizytę u dentysty, co obwieściła na tym samym spotkaniu. Rhianna nie moŜe jej zastąpić, bo jest wcześnie, a jej facet pracuje w nocy. A temu nowemu uczniowi Doug wykupił kartę gościa. Właściwie to jest brat Douga. Ja na przykład nie mogę się doczekać, Ŝeby go zobaczyć. - Ciągle ci powtarzam, Ŝe powinnaś uzyskać uprawnienia instruktorki - powiedziała Shannon. Ella była urodzoną nauczycielką, trafiła jednak do studia przed dwoma laty, szukając posady administracyjnej, i dotąd nie zdecydowała się na nic innego. Co do Shannon, to po prostu nie miała teraz ochoty uczyć, co ją samą dziwiło, poniewaŜ zawsze uwielbiała obserwować postępy ucznia. Od czasu śmierci Lary wszystko jakoś szwankowało. Naturalnie, ta śmierć wstrząsnęła całym światkiem tańca towarzyskiego. Nagły zgon zawsze powoduje traumę. 33
Mimo to pozostawało faktem, Ŝe Lara Trudeau nie naleŜała do jej przyjaciółek. Mistrzostwo, nawet wielokrotne, nie gwarantowało przyzwoitego poziomu Ŝycia, nie w Stanach. Lara uczyła, Ŝeby sobie dorobić. Jej pierwszym instruktorem był Gordon Henson. Zawsze odczuwał dumę ze swojej nagradzanej uczennicy, a Lara, trzeba to przyznać, w granicach rozsądku pojawiała się w KsięŜycowej Sonacie, kiedy tylko ją o to poprosił. Gdy jednak Gordon zaczął przygotowywać Shannon do przejęcia zarządzania studiem, powierzył jej zatrudnianie trenerów. A poniewaŜ Lara była doskonała i naprawdę świetnie uczyła, Shannon nadal ją zapraszała. W przeciwieństwie jednak do innych instruktorów, z których usług korzystali, Lara lubiła po zajęciach stroić sobie Ŝarty z uczniów i nauczycieli. Shannon miała jeszcze inne, bardziej osobiste powody, Ŝeby nie lubić Lary. Mimo to ubolewała nad jej śmiercią. MoŜe po prostu dlatego, Ŝe nikt w tym wieku nie powinien umierać. A moŜe dlatego, Ŝe nie mogła przyjąć ze spokojem odejścia osoby, która stanowiła w znacznym stopniu część jej Ŝycia - niezaleŜnie od tego, czy darzyła ją sympatią czy nie. Dochodziło jeszcze do tego zmieszanie czy pewnego rodzaju niewiara. NiezaleŜnie od przyczyny Shannon czuła po prostu, Ŝe jest wytrącona z równowagi i trudno jej się było skupić na potrzebach nadchodzącej Gali Aligatora, nie mówiąc juŜ o uczeniu początkującego -z uśmiechem i entuzjazmem niezbędnym przy wprowadzaniu go do rodzinnego kręgu studia. - Od jej śmierci nie upłynął nawet tydzień - zauwaŜyła. - Nie została jeszcze pochowana. W związku z badaniem okoliczności zgonu ciało Lary oczekiwało w miejskiej kostnicy na zezwolenie 34
lekarza sądowego. Kiedy lekarz zakończy pracę, Ben, były mąŜ Lary, wraz z Gordonem zajmą się organizacją pogrzebu. Lara przybyła do Miami, Ŝeby rozpocząć naukę w college'u przed niemal dwudziestoma laty; kilka lat później jej rodzice zmarli. Nie miała dzieci, a jeśli nawet Ŝyli jacyś bliscy krewni, dotąd się nie ujawnili. PoniewaŜ Lara miała status gwiazdy, obaj męŜczyźni uznali, Ŝe pogrzeb powinien się odbyć w sobotę rano, tak Ŝeby mogło w nim uczestniczyć jak najwięcej osób. - Shannon, ona wpadała tu czasem, Ŝeby pouczyć. Owszem, znaliśmy ją, ale nie była dla nas jak siostra. Musimy juŜ z tym skończyć - upierała się Ella. - Naprawdę, jeśli ktokolwiek dobrze ją znał, to Gor don, a on funkcjonuje normalnie. Tak, on z pewnością, przyznała w duchu Shannon. Poprzedni dzień poświęcił na oglądanie próbek tkanin. Zastanawiał się, który materiał wybrać na zasłony do swojego salonu. - Nie do końca cię rozumiem - powiedziała Ella, kręcąc głową. - Zmartwiła cię bardzo śmierć Neli Durken, a przecieŜ wtedy juŜ od roku nie zaszczycała nas swoją obecnością. - Neli Durken nie umarła tak po prostu, zabił ją mąŜ. Prawdopodobnie zorientował się, Ŝe straci wkrótce swój bon na posiłki - wyjaśniła gorzko Shannon. Neli Durken uwaŜali za jedną z najbardziej zadziwiających uczennic, jakie przekroczyły próg szkoły. Piękna, zawsze pełna Ŝycia, jaśniała jak promień słońca. Przyjaźniła się z wszystkimi uczniami i uczennicami. śałowała, Ŝe nie moŜe wciągnąć do tańca męŜa, sama była bardzo zapalona do nauki. Wieść o jej śmierci wywołała zgrozę. - Cholera - zatroskała się nagle Shannon. - Co takiego? - zapytała Ella. 35
- To dziwne... prawda? - Co jest dziwne? - Sposób, w jaki zginęła. MąŜ wtłoczył jej siłą do gardła końską dawkę leków nasennych. - Tak? Ten facet to sukinsyn, wszyscy to wiedzieliśmy - zgodziła się Elle. - Nikt się nie spodziewał, Ŝe ją zabije, ale... w kaŜdym razie go złapali. Miał romans, a Neli fundusz powierniczy. Prawdopodobnie uznał, Ŝe ujdzie mu to na sucho, a śmierć będzie wyglądała na wypadek. No i Ŝe otrzyma te pieniądze. Ale go dopadli. MoŜe nawet dostać karę śmierci. Miał oczywisty motyw, a na fiolce z lekiem zostawił odciski palców. - Oglądasz w telewizji za duŜo programów policyjnych? - usłyszały głos właściciela szkoły. Stojący w drzwiach Gordon przyglądał się ze zdziwieniem obu kobietom. - Nie, Gordon - odpowiedziała Elle. - Rozmawiamy o Neli Durken. Mam nadzieję, Ŝe drań się usmaŜy. - UsmaŜy? - No dobrze, w dzisiejszych czasach zwykle dają śmiertelny zastrzyk. Tak podle się wobec niej zachowywał, to znaczy jeszcze wcześniej, zanim ją zabił. Gordon zmarszczył brwi. - Dlaczego nagle interesujecie się Neli Durken? - Z powodu Lary - wyjaśniła Elle. Gordon najwidoczniej nie widział związku. - Tak, straciliśmy Larę. Przypominała Ikara, chciała wzlecieć zbyt wysoko. Co do Neli... no cóŜ, wszyscy wiemy, Ŝe powinna zostawić tego sukinsyna. Wielka szkoda, Ŝe się na to nie zdecydowała. Chciałbym, Ŝeby nadal tańczyła. - Przestała przychodzić, kiedy jej mąŜ zaplanował dla niej te wakacje na Karaibach, pamiętacie? - odezwała się z namysłem Shannon. - Wybierali się w dru36
gą podróŜ poślubną, wymyślił wszystko tak, Ŝeby to ona decydowała. - I nam się wydawało, Ŝe zaczęło się między nimi wspaniale układać. Zatelefonowała przecieŜ, Ŝe chwilowo rezygnuje z lekcji, bo wybierają się w podróŜ. I, oczywiście - dodała Ella z naciskiem, poniewaŜ Gordon wpatrywał się w nią z otwartymi ustami, jakby zamierzał przemówić - jako dobra sekretarka zamierzałam oddzwonić, ale zawsze odzywał się tylko automat. Później, chyba po sześciu miesiącach, wykreśliłam ją z listy. - Straszne, prawda? - mruknęła Shannon. - Mam nadzieję, Ŝe nie odwróciło się od nas szczęście. Rozumiecie, najpierw byłą uczennicę morduje mąŜ, a potem Lara pada trupem. - UwaŜasz, Ŝe ciąŜy nad nami jakieś fatum? Shannon dostrzegła ponad ramieniem Gordona twarz Sama Raileya. Zadał to pytanie i wpatrywał się w nią. - Fatum? - obruszył się Gordon. - Nawet nie wymawiaj tego słowa. Kiedy Neli stała się ofiarą zabójstwa, juŜ dawno nas opuściła. A Lara... to po prostu nieszczęśliwy wypadek. - Wyprostował trzy palce. - Studio Broward straciło w zeszłym roku dwóch uczniów i jednego instruktora. Shannon ukryła uśmiech, szybko uniosła brew. - Gordon, ci uczniowie to pan i pani Hallsly, w wieku dziewięćdziesięciu i dziewięćdziesięciu trzech lat. Fakt, Ŝe zmarli w krótkim odstępie czasu, nie moŜe dziwić. A Dick - dodała cicho, poniewaŜ bardzo lubiła Dicka Grafta, zmarłego instruktora - miał tętniaka. - Ja tylko przypominam, Ŝe ludzie umierają. Nie jest do tego potrzebne Ŝadne fatum - odparł Gordon. - Doskonale - powiedział Sam - poniewaŜ mamy juŜ parę, a jak wiadomo nieszczęścia chodzą parami. 37
- Sam! - przywołał go do porządku Gordon. - Och, chłopie, przepraszam. Nie martw się, nigdy nie powiem niczego takiego przy uczniach. - Mam nadzieję - upomniał go Gordon. Powierzył wprawdzie zarządzanie Shannon, gdyby jednak uznał, Ŝe jakiś instruktor działa na szkodę studia, wywaliłby go natychmiast na bruk. - Hej - zabrzmiał nowy głos. Justin Garcia, wysoki i szczupły tancerz z doskonałym wyczuciem rytmu, stanął na palcach, próbując zajrzeć ponad plecami osób stłoczonych w drzwiach pokoju Shannon. - Teraz cisza. - Spojrzał na Ellę nadal okupującą róg biurka. - Jest juŜ ten nowy uczeń. Sam bym z nim zatańczył, ale to duŜy facet. Zmasakrowałby mnie, gdybym tylko spróbował. - Brat Douga! - krzyknęła Ella, zrywając się na nogi. Doug był z pewnością jednym z ich ulubionych nowych uczniów. Chciał nauczyć się salsy przed weselem przyjaciela i na początku tańczył, jakby połknął kij. JuŜ jednak po tygodniu pokochał kubańskie rytmy i zapragnął uczyć się dalej. Był gliniarzem i śmiał się tylko z docinków kolegów. Z pewnością lubiły z nim tańczyć liczne uczennice, nie mówiąc juŜ o ich nauczycielce Jane Ulrich. Jane przepadała za popisami. Z Dougiem mogła skakać, wirować i niemal dosłownie fruwać. Wspaniale tańczyła, a on miał dość siły, by dawać jej oparcie podczas wykonywania kaŜdej figury, jaką tylko zapragnęła wykonać. Przystojny wysoki blondyn, którego rozpiera energia - miał wszystko, czego moŜna wymagać od ucznia. Ella przecisnęła się przez tłumek męŜczyzn i pospieszyła do wejścia, Ŝeby powitać nowego ucznia i załatwić formalności. 38
Shannon, unosząc się, spojrzała na Ellę, która juŜ po chwili przepchnęła się do niej z powrotem. - Jane poŜałuje, Ŝe wybrała się do dentysty. Wsta waj, musisz zobaczyć tego faceta! Natychmiast wypadła na korytarz. - Tak, zmasakrowałby mnie - powtórzył Justin, wzruszając ramionami. Zaciekawiona Shannon ruszyła za kolegami. Ella witała się juŜ z nowo przybyłym, pozostali czekali na swoją kolej. Zwykle nie otaczali wianuszkiem nowego klienta. Brat Douga, tak, dawało się zauwaŜyć podobieństwo. Podobny wzrost, Doug był jednak szczupły i zwinny, a ten facet wyglądał, jakby zszedł z ekranu, kiedy wyświetlano film o barbarzyńcach. Miał ciemne włosy i przenikliwe błękitne oczy. Miłą twarz, choć o ostrych rysach. W komiksie mógłby być kierowcą cięŜarówki imieniem Joe. Zanim zdąŜyła wysunąć się naprzód, Sam połoŜył jej ręce na ramionach i pociągnął do tyłu. śartobliwie szepnął jej do ucha: - śałujesz, Ŝe nie wolno się zaprzyjaźniać z uczniami, co? - Sam! - zganiła go z cichym zmęczonym westchnieniem. Taka obowiązywała zasada, ale Gordon wolał nie słyszeć o tym, o czym nie musiał wiedzieć. Ona sama przyjęła postawę wyraŜającą się w słowach: „nie mów mi tego, o czym nie muszę wiedzieć". Gdy odsuwała się od Sama, usłyszała jeszcze jego głos: - Nie wolno? Jasne. Niektórym tak, ale innym nie. Shannon zastanawiała się nad znaczeniem tych słów, wyciągając na powitanie rękę do Atlasa. Kto zaprzyjaźnia się z kim? 39
I dlaczego to proste pytanie sprawiło, Ŝe nagle się zaniepokoiła? Zmusiła się do uśmiechu. - Więc jest pan bratem Douga. Bardzo się cieszy my, Ŝe nas pan odwiedził. Doug ma u nas szczególne względy. - Zawahała się. - Przyciągnął pana za uszy? MęŜczyzna się uśmiechnął. Na jego lewym policzku dostrzegła dołeczek. - Coś w tym rodzaju - odparł. - Ma dryg do przekonywania.-Mocno uścisnął jej dłoń.-Nazywam się Quinn. Quinn O'Casey. Obawiam się, Ŝe to ja jestem tym z braci, który ma dwie lewe nogi. Czeka was niewiarygodnie cięŜkie zadanie. Nadal się uśmiechała, choć znów ogarnął ją niepokój. Niewiarygodnie cięŜkie zadanie. Czuła, Ŝe męŜczyzna ma rację. Nie tylko w prostym znaczeniu tych słów. Co on tu, u diabła, robi? - zastanawiała się. - Ella, moŜesz dać kartę dla pana O'Caseya? - po prosiła głośno. - Chodźmy do sali konferencyjnej, zobaczymy, co moŜemy dla pana zrobić. Sala konferencyjna była w gruncie rzeczy dość ciasną klitką. Na środku stał okrągły stół, przy którym mogło się pomieścić najwyŜej pięć osób. Do tego kilka szafek i gablotek. Eksponowano tu niektóre nagrody nauczycieli, w tym nieliczne samej Shannon. TakŜe dyplom poświadczający, Ŝe zostali uznani za najlepsze niezaleŜne studio tańca roku. Ella wręczyła Shannon kartę. Pozostali, zamiast rozejść się do swoich spraw, stali i gapili się. Shannon zganiła ich wzrokiem i w końcu sobie poszli. Zamknęła drzwi i wskazała Quinnowi O'Caseyowi krzesło. -- Proszę usiąść. - Uczycie tańca przy stole? - zapytał lekko, za jmując miejsce. 40
- Chcę się zorientować, jakiego rodzaju tańce pana interesują - odpowiedziała. Oczywiście, zaleŜało im na udzielaniu lekcji, w ten sposób zarabiali na Ŝycie. Ale nikogo nie naciągali. Shannon odczuwała dumę, oferując usługi najwyŜszej jakości; nie musiała zabiegać o uczniów ani zatrzymywać ich na siłę. Jeśli ktoś uznawał, Ŝe szkoła nie spełnia jego oczekiwań, mógł po prostu tu nie wrócić. Stali uczniowie, zwłaszcza ci, którzy startowali w turniejach, stanowili wystarczającą podstawę bytu studia. - A zatem, panie O'Casey, jakich tańców chce się pan nauczyć? - Jakich tańców...? Ciemnowłosy zwalisty facet wpatrywał się w nią z przeraŜeniem, jakby uznał to naturalne pytanie za jakąś groźną pułapkę. - Uczymy wielu tańców, w tym country i polki. Ludzie, którzy tu przychodzą, mają zwykle jakieś preferencje. - Racja, przepraszam, ja właściwie nie mam Ŝadnych... Doug mnie namówił. Hm, jakie tańce? No cóŜ, ja... ja w ogóle nie umiem tańczyć. A więc, no, Doug wspomniał coś o łagodnych, powolnych, chyba to by mi najbardziej odpowiadało. - Wolałby pan zatem skoncentrować się na walcu, fokstrocie i tangu? - Tangu? - Tak, tangu. - Pani to nazywa powolnym tańcem? - Występują w nim szybkie ruchy, to prawda, i zdecydowane kroki, tango jest jednak uwaŜane za taniec powolny. Chciałby pan pominąć tango? Wzruszył ramionami. - Nie, właściwie nie mam nic przeciwko tangu. - Uśmiechnął się niepewnie. 41
Uderzył ją nagle jego elektryzujący urok. Ten męŜczyzna nie był tylko osiłkiem. Miał atrakcyjne rysy twarzy... i ten dołeczek. Jego oczy takŜe robiły wraŜenie - głębokie, zdecydowane spojrzenie. Wbrew sobie poczuła ogarniającą ją falę gorąca. Po prostu jakieś czary. Tak, działał na nią. Była profesjonalistką, była dorosła i umiała panować nad swoimi reakcjami. Nie była jednak z drewna. Nagle nachylił się w jej kierunku. - Sądzę, Ŝe pokocham tango - oświadczył powaŜ nie, jakby zdąŜył to starannie przeanalizować. A kaŜda kobieta pokocha tango z tobą, pomyślała. Nagle się uśmiechnęła. - Jest pan pewien, Ŝe chce się uczyć tańca? - zapytała. - Tak. Nie. - Wzruszył ramionami. - Doug bardzo chce, Ŝebym się tym zajął. Shannon poczuła, Ŝe się waha. Nie miała pojęcia dlaczego - fizycznie sprawiał takie wraŜenie, Ŝe kaŜda nauczycielka chciałaby go uczyć, przynajmniej z ciekawości. Ciekawość, właśnie tak. Działał na nią, a jednocześnie wzbudzał obawy. Tego nie pojmowała. Odchyliła się do tyłu na krześle, bezmyślnie stukała ołówkiem w blat stołu, obserwowała go. Odezwała się tonem lekkiej pogawędki: - Pana brat jest policjantem. Czy pan takŜe wykonuje podobną pracę, panie O'Casey? - Quinn, proszę mi mówić po imieniu. Nie, nie jestem gliną, chociaŜ kiedyś byłem. Nie przedstawił Ŝadnych dalszych wyjaśnień. - Czym się pan zajmuje? - Rejsami czarterowymi na Keys. - Wędkarstwo, nurkowanie? Uśmiechnął się. 42
- Tak, jedno i drugie. Dlaczego pytasz? Czy tańca mogą się uczyć tylko przedstawiciele wybranych za wodów? Pokręciła głową. Ze złością uświadomiła sobie, Ŝe się czerwieni. Wpatrywała się w kartkę. - Nie, oczywiście Ŝe nie, przepraszam. Próbujemy tylko dostosować program nauczania do tego, czego ktoś naprawdę chce. - Świetnie, ja chcę po prostu potańczyć czasem na jakiejś imprezie. I nie Ŝartowałem, mówiąc, Ŝe w ogóle nie umiem. Te słowa zabrzmiały szczerze. Dołek w policzku pogłębił się. Odpowiedziała z uśmiechem: - Na początku Doug poruszał się jak drzewo z roz gałęzionymi korzeniami... Quinn. - Wypowiadając jego imię, poczuła się dziwnie. - A potem osiągnął nieprawdopodobny postęp. - Chyba po prostu to pokochał, prawda? Uśmiechnęła się szerzej i potwierdziła skinieniem głowy. - A nie sądzisz, Ŝe ty takŜe pokochasz? Wzruszył ramionami, uniósł ręce. Silne ręce o długich palcach. Czyste i wypielęgnowane dłonie. Oczywiście. Wędkarstwo i nurkowanie. Ciągle moczy się w wodzie. Twarz opalona na głęboki brąz, kontrastujące z nią niebieskie oczy. - A ty? - Przepraszam? - zapytała zaskoczona nagłą zmianą tematu. - Kiedy ty pokochałaś taniec? - Od razu gdy nauczyłam się chodzić - przyznała. - Aha, jesteś jedną z tych wielkich zawodniczek. Pokręciła głową. - Nie, tylko instruktorką. 43
Uniósł brew. Zorientowała się, Ŝe ocenia jej wygląd, i znów poczuła się niepewnie. - ZałoŜę się, Ŝe zwycięŜałabyś we wszystkich kon kursach. Wzruszyła ramionami. - Naprawdę lubię swoją pracę. - Domyślam się, Ŝe turnieje mogą być niebezpieczne. Lekko wypowiedział te słowa. Zesztywniała. - Niebezpieczne? - Doug mi opowiedział, Ŝe niedawno tancerka zmarła podczas występu na zawał serca. Pokręciła głową. - To tragiczny wypadek, ale odosobniony. Nigdy przedtem nie wydarzyło się nic podobnego. Wszyscy jesteśmy wstrząśnięci, oczywiście... ale turnieje nie są niebezpieczne. Chciała jeszcze coś dodać, lecz się powstrzymała. Powiedziała sobie, Ŝe nie jest przecieŜ idiotką. Nie będzie ujawniać swoich rozterek człowiekowi, którego dopiero poznała, nawet bratu Douga. Zresztą sam Doug jest tylko uczniem, a nie przyjacielem i powiernikiem. - Mnie się wydaje, panie O'Casey, Ŝe Ŝeglarstwo i nurkowanie są znacznie niebezpieczniejsze od tańca. - Ja się nie boję, nie to miałem na myśli - odparł. Tylko... no cóŜ, przykro mi z powodu straty, jaką ponieśliście. I zaciekawiło mnie to zdarzenie. Oczywiście, ludzie się przejmują i... tak, są ciekawi. W świecie tańca Lara panowała niczym królowa, choć większość osób spoza branŜy nie znała zapewne nawet jej nazwiska, podobnie jak Shannon nie potrafiłaby wymienić nazwisk najlepszych na świecie kierowców rajdowych. Śmierć Lary przyciągnęła jednak uwagę mediów. W końcu sfilmowali ją kamerzyści kilku stacji telewizyjnych. 44
Jasne, ludzie są ciekawi. Gordon z nią o tym rozmawiał, ona rozmawiała z nauczycielami; napisała nawet krótki komunikat dla uczniów. Nie rozumiała, dlaczego złości ją wyjaśnianie sytuacji temu właśnie człowiekowi. - Wszystkich nas zaciekawiło - odpowiedziała spokojnie. - Śmierć Lary Trudeau to zaskoczenie. Lara nie była ani alkoholiczką, ani narkomanką, nawet nie lekomanką. Nikt z nas nie wie, co zaszło tego dnia. Była wspaniała, będzie nam brakować jej i jej talentu. Ale taniec nie jest niebezpieczny. Oczywiście, wiąŜe się z wysiłkiem fizycznym, lecz siedzący tryb Ŝycia takŜe zagraŜa zdrowiu. Poczuła nagle złość, jakby atakowano bezpośrednio ją. Nie rozumiała dlaczego, ale miała ochotę wstać i zapewnić rozmówcę, Ŝe zwróci pieniądze zapłacone przez Douga za kartę gościa. Nagle on się odezwał: - Tańce rytmiczne. - Słucham? - Chyba się pomyliłem. Chciałbym móc wpaść do klubu takiego jak Suede, tego na dole, i nie wyglądać jak kretyn. Salsa, prawda? - Tak, tam się tańczy duŜo latyno. Mambo, sambę, merengue... We wtorki jest swing. Ale na weselach tańczą walca, prawda? Sprawiał wraŜenie osoby rozwaŜającej róŜne moŜ liwości. - Tak. - Czy muszę wybrać określone tańce? - Nie, ale warto wiedzieć, od czego chcesz zacząć. - A od czego zwykle zaczynacie? Wstała. - Od początku. Skoro nie moŜesz się zdecydować, zrobimy to na mój sposób. - Będziesz moją instruktorką? 45
Sprawiał wraŜenie zdziwionego, ale chyba nie zachwyconego. - Tak. Czy to jakiś problem? - Nie, ja tylko... Wiem od Douga, Ŝe nie przyjmujesz nowych uczniów. - Zwykle nie, ale to tak działa, Ŝe jeśli nie wydarzy się nic nadzwyczajnego, nauczyciel przyjmujący nowego ucznia zostaje jego instruktorem. Czasem muszę zadbać o przyszłość. Początkowo nie zamierzała sama go uczyć, ale teraz... tak, chciała go zatrzymać. Było w nim coś, co... Jakiś głos szeptał jej do ucha, Ŝe to najbardziej frapujący męŜczyzna, jakiego spotkała od długiego czasu. Przystojny, i z pewnością najbardziej zmysłowy. Tak, tak, juŜ od początku wszystko za tym przemawiało. Nie to jednak zadecydowało, nie jego wygląd, zresztą imponujący. Było jeszcze coś. To śmieszne, Ŝe rozumuje jak paranoiczka. Przenikliwe spojrzenie. Poczucie, Ŝe trzeba się mieć na baczności. Być moŜe. Tak pomyślała trzydzieści minut później. Być moŜe juŜ dawno nie uczyła początkującego. Być moŜe nie jest w stanie jednocześnie instruować go i pilnować. Brakowało jej niezbędnej cierpliwości. Nie zdoła go poprowadzić - zyskała tę pewność od razu, gdy połoŜyła dłoń na jego ramieniu. To tak, jakby czuć pod dłonią solidny mur. Do tego uparcie pozostawał sztywny, choćby nie wiadomo jak się starała, Ŝeby go rozluźnić. Mylił nawet strony, prawą z lewą. 46
Na Boga, wykonują czwórkrok, prosty czwórkrok. - Nie, Quinn, lewa noga wędruje do przodu pierw sza. Tak samo jak przez ostatnie dwadzieścia pięć minut. Czy w jej głosie zabrzmiało napięcie? Kiedyś, dawno temu, słynęła z cierpliwości. Nie skłamał, informując, Ŝe ma dwie lewe nogi. - Wykonujemy tylko krok po kwadracie - czwórkrok. Lewa noga do przodu, prawa w bok... czwórkrok. - Aha, racja, czwórkrok. Ilu macie tutaj nauczycieli? - Obawia się pan, Ŝe ja źle uczę, panie O'Casey? - Nie, skądŜe, tylko tak się zastanawiałem... Uczysz świetnie. Zaciekawiło mnie po prostu, ilu nauczycieli tu pracuje. - Ben Tradeau jest teraz na pełnym etacie. - Trudeau? - Były mąŜ Lary. Rozwiedli się kilka lat temu. Zajmował się głównie turniejami i trenowaniem zawodników, ale kilka miesięcy temu postanowił zamieszkać przy plaŜy. Uczy tutaj i jest znakomitym nauczycielem. - Na pewno przeŜył wstrząs. - My wszyscy przeŜyliśmy wstrząs, panie O'Casey. - Tak, przepraszam, mogę sobie wyobrazić. Ona musiała dla was wiele znaczyć, taka utytułowana i do tego wasza przyjaciółka, prawda? Wiem od Douga, Ŝe czasami tu uczyła. - Trenowała zaawansowanych - poprawiła go Shannon. - Na pewno trudno wam teraz pracować. - Jakoś sobie radzimy. - A więc szkoła juŜ działa i są wszyscy nauczyciele? 47
- Tak. - Kim jest reszta? - Justin Garcia i Sam Railey, Jane Ulrich, która uczy pańskiego brata, i jeszcze jedna kobieta, Rhianna Markham. Znów nadepnął jej na stopę. - Bardzo mi przykro, uprzedzałem, Ŝe nie umiem tańczyć - przeprosił. Shannon wzięła głęboki oddech. - Osiągniemy etap, w którym będziesz mógł jednocześnie tańczyć i rozmawiać, na razie jednak nie powinieneś zadawać tylu pytań, tylko się skupić. - Przepraszam, chciałem tylko poznać to miejsce, trochę się tu oswoić. - Po to są właśnie zajęcia praktyczne i wieczorki - mruknęła. - Wieczorki? - I zajęcia praktyczne - powtórzyła z naciskiem. - Początkujący mają zajęcia w poniedziałki, wtorki i piątki wieczorem, niekiedy teŜ w inne dni. Uczą się w grupach nowych kroków, a potem doskonalą je z nauczycielami. - Czy te zajęcia są dla uczniów obowiązkowe? - Oczywiście nie. Ale indywidualne lekcje sporo kosztują, a w zajęciach grupowych mogą uczestniczyć wszyscy uczniowie. W ten sposób uczysz się znacznie szybciej i ekonomiczniej. - A wieczorki? Kiedy się odbywają? TeŜ są dla wszystkich? - W środy od ósmej do dziesiątej, tak, początkujący są mile widziani, powinieneś wpaść. - Wpadnę. Ponownie ją nadepnął. Mocno. Cofnęła się z cichym okrzykiem. Ile jeszcze zostało? Piętnaście minut. Nie miała pewności, czy wytrwa. 48
Rozejrzała się wokół. Jane nie wróciła jeszcze od dentysty. Rhianna pracowała z Davidem Mercutio, męŜem Katariny Mercutio, projektantki, która wynajmowała lokal na pracownię obok nich, teŜ na piętrze. Była świetna. Specjalizowała się w projektowaniu jedynych w swoim rodzaju sukni ślubnych - na śluby i wesela. Nauczyła się teŜ projektowania sukni na turnieje tańca; opracowała kilka naprawdę niesamowitych kreacji. Studio korzystało nie tylko z sąsiedztwa klubu, lecz takŜe pracowni Katariny. David regularnie dwa razy w tygodniu ćwiczył z Rhianną. Znal teŜ Larę i niekiedy brał u niej lekcje. Teraz, pogrąŜony w rozmowie z Rhianną, ćwiczył tango. Shannon domyślała się, Ŝe rozmawiają o Larze. Sam Railey nie zajmował się natomiast chwilowo niczym waŜnym; porządkował swoje płyty. I znowu wielka lewa stopa Quinna O'Caseya wylądowała na jej nodze. - Sam! - zawołała nagle, odrywając się od partnera. - Tak? - zapytał, unosząc wzrok. - Mogę ci zająć minutkę? - Jasne. Shannon ruszyła w kierunku sprzętu stereo, poczekała, aŜ tango się skończy, wyjęła płytę i wsunęła na jej miejsce starą klasykę - „Fever" Peggy Lee. Sam zbliŜył się do niej, kiedy przemawiała do nowego ucznia: - Teraz uczysz się tylko podstawowego kroku, jeśli jednak chcesz tańczyć w rytm muzyki, to ci moŜe pomóc. Sam ją poprowadził. Spojrzała na Quinna. Nie była wcale przekonana, Ŝe nowy uczeń usilnie się stara. Ku jej zdziwieniu Sam się odezwał: - To wygląda na nudny taniec - zwrócił się do Quinna - ale moŜna go urozmaicić. Sam przejął inicjatywę. Wykonali winorośl, obrót 49
pod ręką i serię zwykłych obrotów. Kroki dalekie od czegokolwiek, o czym początkujący mógłby zamarzyć. - JuŜ dobrze, Sam - upomniała cicho partnera - nie chcemy go odstraszyć. - No cóŜ, powinien zobaczyć, czego się moŜe nauczyć - odparł Sam. Bezspornie. Często demonstrowali uczniom, co mogą osiągnąć. Wątpliwości ogarnęły ją tylko w wypadku tego jednego, szczególnego ucznia. Quinn jednak kiwał głową. Sprawiał wraŜenie, jakby doznał nagle olśnienia. Podszedł i ją objął. Facet miał dobry taneczny chwyt; roztaczał takŜe zapach jakiejś naprawdę niezłej wody po goleniu. Uczenie go powinno stanowić przyjemność. Gdyby tak uwaŜnie się wszystkiemu nie przyglądał... CzyŜ jednak uczniowie nie powinni obserwować nauczycieli? Nie, nie tym badawczym spojrzeniem niebieskich oczu. Spojrzała w te oczy, przypominając sobie, Ŝe jest nauczycielką, i to dobrą. - Posłuchaj, spróbuj to wyczuć i poruszaj nogami. Pamiętaj, Ŝe wykonujesz tylko czwórkrok. Zdumiała się, gdyŜ to zrobił. Wreszcie to zrobił. Czwórkrok, prosty czwórkrok. Zakrawało na cud. - Głowa wyŜej - poleciła cicho, Ŝeby mu, broń BoŜe, nie przeszkodzić. - Nie patrz na stopy, to cię tylko wytrąci z rytmu. Spojrzał jej w oczy, nie myląc kroku ani rytmu. Dołeczek znów się pokazał, kiedy uśmiechnął się z zadowoleniem. Trzymał partnerkę prawidłowo. Utrzymywał dystans, czuła jednak, Ŝe nawet tak nikły fizyczny kontakt sprawia jej przyjemność. Niedobrze. Nauczyciele tańca powinni być przyjacielscy. Przy50
zwyczajeni do kontaktu. Tym bliŜszego, im bardziej zaawansowany jest uczeń. Tak, do tego juŜ dawno przywykła. Ale nigdy nie czuła się tak, jak teraz. Zapragnęła nagle, Ŝeby lekcja dobiegła juŜ końca, nie z powodu obolałych stóp. Kiedy skończyli, wydawał się naprawdę zapalony do nauki. - Kiedy mam znowu przyjść? - zapytał. - Kiedy chcesz. - Jutro? - Musisz zarezerwować termin u Elli, naszej sekretarki. Rozmawiali nieopodal małego pomieszczenia biurowego na podwyŜszeniu. Ella usłyszała. - MoŜe być o drugiej - poinformowała. - Myślałam, Ŝe mam o drugiej spotkanie w hotelu, w sprawie rezerwacji pokojów na Galę Aligatora? zdziwiła się Shannon. - Poza tym doktor Long ma swoją lekcję. - Hotel przełoŜył spotkanie na środę - rzuciła radośnie Ella. - I chcą, Ŝebyś do nich zadzwoniła. Lekcja doktora Longa jest dopiero piętnaście po piątej. - A więc dobrze, o drugiej - zgodziła się Shannon. - Dziękuję, zatem do zobaczenia. Ich nowy uczeń ruszył w kierunku wyjścia; Shannon spoglądała w ślad za nim. Wracająca od dentysty Jane minęła się z nim w drzwiach. - Jezu, kto to jest? - zapytała, gdy zbliŜyła się do Shannon. - Brat Douga. - Brat Douga... no, no. Pomyśleć tylko, ile moŜe znaczyć róŜnica kilku lat. Oczywiście, oczy... Cholera! Kto go uczył? 51
- Ja - odparła Shannon. - Och... i zatrzymasz go sobie? Jane usiłowała zadać to pytanie lekkim tonem. Shannon się zawahała. - Tak. Sam nadciągnął tanecznym krokiem, wypróbowując jakiś własny walc wiedeński. - Hej - rzucił Ŝartobliwie pod adresem Jane. - Masz juŜ jednego brata. Jane skarciła go wzrokiem. - Aha, a takŜe tego wstrętnego pana Clintona. Osiemdziesiąt dziewięć lat, rozkłada się z kaŜdym wykonanym ruchem. - Spojrzała na Shannon. - Myślałam, Ŝe nie bierzesz teraz nowych uczniów? - Nie brałam, ale wiesz, jak to jest. - Jesteś szefową - przypomniała jej Jane. - Nie musisz się nim zajmować. - Wiem, ale te czterdzieści pięć minut, które mu poświęciłam, było jak parę godzin. Facet jest trudnym przypadkiem i chyba się od tego nie uchylę. UwaŜaj - dodała Ŝartobliwie - twój weteran właśnie się pokazał. Jane spojrzała na siwowłosego, uśmiechniętego ucznia. Ben zdąŜył juŜ uścisnąć mu rękę. Takie zasady obowiązywały w studiu. Pracownicy, jeśli nie zajmowali się akurat czymś innym, witali przybyłych uczniów. Uprzejmość i sympatia dla wszystkich, niezaleŜnie od płci, wieku, koloru skóry, wyznania i zdolności. Jak w ONZ. Nawet bardziej. Na Florydzie, u progu Ameryki Łacińskiej, ludzie są bardziej wylewni. Obejmują się na powitanie, ściskają na poŜegnanie. Całowanie w policzek jest na porządku dziennym. Miłe, ciepłe zachowanie, naturalne dla osób, które się tu wychowały. 52
Pan Clinton był w rzeczywistości ulubieńcem całego personelu. Wszyscy go ciągle całowali i ściskali. Wcale się nie rozkładał i nie był wstrętny- Miał tylko nie najlepszy słuch i dlatego kiedy mówił, wydawało się często, Ŝe krzyczy. Jane westchnęła. - Aha, mój weteran. - Jane, on ci przynosi te wykwintne kawy - przypomniała jej Shannon. - Jest słodki, w porządku. Jane wpatrywała się w Shannon. Nie powiedziała juŜ ani słowa więcej. Obie rozumiały doskonale, o co chodzi. Jasne, starszy pan był słodki. Tylko Ŝe nie był Quinnem O'Caseyem. Jane przywołała na twarz uśmiech, - Jesteś szefową - podsumowała cicho i odwróciła się. - Panie Clinton, miło pana widzieć. Co pan zamierza dziś ćwiczyć? Sambę? Jest pan pewien, Ŝe da radę? - MoŜesz się o to załoŜyć, Jane - uspokoił ją z szerokim uśmiechem. - Sprawiłem sobie na takie okazje najlepszy rozrusznik. Przystąpmy do dzieła. Obserwując ich, Shannon się uśmiechnęła. Nie, pan Clinton nie jest Quinnem O'Caseyem, ale... Co właściwie takiego Quinn spodziewa się tu uzyskać? Nagle, bez Ŝadnej widocznej przyczyny, przeszył ją strach.
ROZDZIAŁ CZWARTY
Po południu na tej plaŜy da się wytrzymać, pomyślał Quinn, nie to co rankiem, zwłaszcza w weekend. Nie zdziwiłby się, a przynajmniej nie bardzo, gdyby w któryś piątek lub sobotę taksówkarze gremialnie popełnili na plaŜy samobójstwo. Korki sprawiały, Ŝe przebycie samochodem kilkuset metrów trwało wieczność. Ale dziś po południu... Choć zbliŜała się jesień, nadal panowały dotkliwe upały; tu jednak bryza znad oceanu przynosiła miły chłód. Pokonując pieszo drogę ze studia, to znaczy spomiędzy ulic Alton Road i Waszyngtona, minął kilka budynków w stylu art deco i innych, równie starych, których nie przebudowano, doceniając ich urok. Natrafił na kawiarnie nie wchodzące w skład wielkich sieci, ładną małą kwiaciarnię, kilka bliźniaczych domków, miniaturowe kamienice i nieliczne jednorodzinne wolno stojące domy. Studio od plaŜy dzieliły zaledwie trzy przecznice; Quinn nie oparł się pokusie szybkiego spaceru do nadmorskiego deptaka, chciał odetchnąć świeŜym powietrzem znad oceanu. Na piasku przy zatoce rozsiedli się lub rozłoŜyli wielbiciele słońca. Kilka osób grało w siatkówkę, a nieco dalej matka pomagała dwóm berbeciom zbudować zamek z piasku. Mała dziewczynka chroniła twarz 54
przed promieniami białą czapeczką z daszkiem, a nieopodal dziewczyna i chłopak smarowali się grubo substancją z tubki z napisem „Megaopalacz". W ciągu tygodnia ta plaŜa mogła być fajna, musiał to przyznać. Na Keys brakowało szerszych połaci piasku. Wyspy zapewniały tylko prywatność. Przed eleganckim hotelem w stylu art deco do opalonych i pięknych dołączały osoby o przeciętnym wyglądzie. Ogromna kobieta w skąpym kostiumie, zupełnie niedostosowanym do jej bujnych kształtów, przechadzała się z wychudłym męŜczyzną w kąpielówkach firmy Speedo. Uśmiechali się radośnie; mijając Quinna, skinęli mu głowami. Odpowiedział ,,dzień dobry" i doszedł do wniosku, Ŝe o szczęściu człowieka decyduje obraz samego siebie. Ta para sprawiała wraŜenie bardzo zadowolonej. Jasne, tylko tak dalej. KtóŜ, u diabła, miałby prawo ich osądzać? Quinn przemierzał plaŜę w butach, drelichowych spodniach i dopasowanej koszuli. Nieco dalej grupa młodzieŜy zwijała manatki. Zbierali ręczniki i tubki kremu, składali leŜaki. Wykrzykiwali słowa poŜegnania i kolejno opuszczali plaŜę. Pozostała tylko jedna wysoka dziewczyna przypominająca szkielet. Chudsza niŜ modelki. Miała długie brązowe włosy i wielkie oczy. Obserwowała oddalających się przyjaciół, a moŜe tylko przygodnych znajomych. W jej oczach malowały się samotność i ból. Wyglądała na tak zagubioną, Ŝe Quinn zapragnął się do niej odezwać, ale nie, nie tutaj, nie na południowej plaŜy. Mogła być kaŜdym, na przykład agentką policji. Nie, jest na to zbyt młoda, uznał. Usłyszała jego kroki na piasku, odwróciła się. Patrzyła prosto na niego, zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów i przełknęła ślinę. - Hej, nie ma pan przypadkiem dolara? - zawołała. 55
- Uciekłaś z domu? Zaczerwieniła się. - Niezupełnie, mam osiemnaście lat, naprawdę. - Ale uciekłaś? - Opuściłam dom. Skończyłam ogólniak i nie mo gę znaleźć pracy. Prawdziwej pracy. - Mieszkasz na ulicy? Uśmiechnęła się. - PlaŜa jest lepsza, naprawdę. Jak ktoś jest bezdomny, to świetne miejsce. - Ale masz przecieŜ dom? - A pan jest gliniarzem? - Nie, tylko zatroskanym obywatelem, który nie chciałby zobaczyć twojej twarzy w telewizji. Czy ktoś zna tę dziewczynę? Jej zwłoki znaleziono w sobotę wieczorem. Gwałtownie pokręciła głową. - Jestem ostroŜna. Da mi pan tego dolara czy nie? Nie mam ochoty na przesłuchanie. - Hej, zaczekaj. Wyciągnął portfel, a z niego pięciodolarowy banknot. Zamrugała i ruszyła w jego kierunku. - Czego pan chce? - zapytała niespokojnie. - Nie jestem tanią kurwą. Pokręcił głową. - Chcę tylko, Ŝebyś mnie zapewniła, Ŝe za te pieniądze kupisz jedzenie i Ŝe nie jesteś takŜe ćpunką. - A widzi pan na tych rękach ślady po igłach? Miała na sobie obcięte dŜinsy i top bez rękawów. Ostatnie pytanie zadała z dumą i przekonaniem. - No to kup sobie coś do jedzenia. I posłuchaj. Gdybyś potrzebowała pomocy, moŜesz ją uzyskać. Zwróć się do jakiegoś gliniarza. Ci z plaŜy powinni być porządni, a jeśli nie, wpadnij na posterunek w połu56
dniowym Miami. Jest tam taka kobieta, która zajmuje się ofiarami przestępstw, naprawdę fajna. Zaczekaj, dam ci jej wizytówkę. Najpierw wyglądała, jakby miała zamiar chwycić pięciodolarówkę i zwiać, została jednak i nawet przyjęła od niego biały kartonik. - Powiedział pan chyba, Ŝe nie jest gliną? - Bo nie jestem. - I łazi pan po plaŜy w ubraniu? Wzruszył ramionami i dostrzegł, Ŝe otworzyła szerzej oczy. - ZałoŜę się, Ŝe pan przyszedł ze studia tańca. Nie odpowiedział, a dziewczyna się roześmiała. - Hej, sama bym tam wpadła, gdybym miała trochę forsy. BoŜe, jak ja kocham taniec. - Znów się zaczerwieniła i uniosła banknot. - Dziękuję. - UwaŜaj na siebie, dobrze? .. - A czy ja sama nie wiem? Niech się pan nie przejmuje, jestem twardsza, niŜ na to wyglądam. I wiem, Ŝe poza morzem i piaskiem są tu róŜni parszywcy. Odwróciła się i ruszyła biegiem. Zatrzymała się jednak dobre dziesięć metrów dalej i zawołała: - Pan jest w porządku, wie pan?! Tak przy okazji, mam na imię Marnie! Jakby mimo woli zdradziła zbyt wiele, znów się odwróciła i pobiegła w kierunku ulicy, tym razem z pełną prędkością. Miami Beach było bramą do wszelkiego występku na półkuli zachodniej. Quinn odnotował w myślach pozycję słońca na niebie i zerknął na zegarek. Na mnie juŜ czas, uznał. Ruszył w kierunku samochodu, który zostawił przy Alton. Nie wiedział właściwie dlaczego, ale nie chciał 57
go zaparkować pod studiem. Przy samochodzie ponownie spojrzał na zegarek i doszedł do wniosku, Ŝe ma jeszcze czas. ZdąŜy odwiedzić oddział patologii i medycyny sądowej. Przedstawiciel przebudowanego niedawno hotelu działającego teraz pod nową nazwą, w którym zamierzali zorganizować Galę Aligatora, zatelefonował, kiedy Shannon udzielała Quinnowi O'Caseyowi pierwszej lekcji. Gdy oddzwonila, przekonała się z zadowoleniem, Ŝe posłała im piłkę pod właściwym kątem wyraŜali zgodę na absolutnie przyzwoitą stawkę za pokój i z pewnością pomogą ściągnąć zawodników z Północy na turniej, który zaplanowano na drugi tydzień lutego. Pomimo ponurego nastroju nękającego ją od śmierci Lary, Shannon odczuwała zadowolenie. Dobiją ostatecznie targu na spotkaniu za kilka dni. Ruszyła spiesznie do pokoju Gordona, Ŝeby przekazać mu dobrą nowinę. - Świetnie - ucieszył się. - To dla nas bardzo waŜne. Kto by się wybrał do Miami Beach w środku zimy, gdyby płacił za pokój tyle samo co w lecie? A co z cenami posiłków? - Nadal negocjujemy. - Co negocjujemy? - zainteresował się Ben Trudeau, zaglądając do pokoju. - Ceny posiłków - wyjaśniła mu Shannon. - Aha. Ben naleŜał do męŜczyzn, którzy są tak przystojni, Ŝe aŜ zbyt ładni. Oczywiście, w dawnych czasach Shannon nie wpadłaby nawet do głowy taka myśl. Był dla niej jak jakiś bóg - wysoki, elegancki, zdolny poruszać się z prędkością i silą błyskawicy albo łagodnie jak zefirek. Wspaniale tańczył i zawsze liczył się w turniejach. 58
Miał włosy czarne jak heban, oczy ciemne jak atrament, do tego nienagannie klasyczne rysy twarzy. Znakomity technicznie, przejawiał teŜ cechy urodzonego showmana. Przez kilka lat uczestniczył w turniejach z Lara, potem jednak wszystko się rozpadło. W dniu jej śmierci byli juŜ rozwiedzeni od pięciu lat. W tym okresie Lara uzyskała wiele tytułów mistrzowskich, tańcząc nieodmiennie z Jimem Burkiem. RównieŜ Ben wygrał wiele konkursów i zgarniał często nagrody pienięŜne, nie dorównując jednak Larze. Zbyt często zmieniał partnerki. Teraz wpatrywał się w Shannon. - Marnotrawstwo - stwierdził. - Co takiego? - Czas, który poświęcasz na załatwianie spraw organizacyjnych. - Doprawdy? - obruszył się Gordon. - No cóŜ, ona powinna startować w turniejach. Gordon zerknął na Shannon, usta wykrzywił mu nieznaczny uśmiech. - Shannon moŜe wrócić na parkiet, kiedy tylko zechce. - Panowie, doskonale o tym wiem, ale nie zamierzam. - Szkoda, to po prostu głupie - zauwaŜył Ben, odgarniając z czoła kosmyk włosów. - I tak często wyjeŜdŜasz z uczniami na turnieje amatorów. Co za róŜnica? - Są moimi uczniami. - Mają szczęście - zauwaŜył Gordon, nadal rozbawiony. - Dzięki tobie odnoszą sukcesy. - I ja jestem z tego dumna. Czy wy dwaj naprawdę nie potraficie mnie zrozumieć? Nie kaŜdego zaślepia ambicja. - Westchnęła. - Posłuchajcie, z powodu tego złamania nogi w kostce kilka lat temu nigdy nie 59
osiągnę najwyŜszej formy. Kiedy zbyt wiele ćwiczę, boli jak diabli. Po prostu nie mogę pracować tak cięŜko, jak powinnam, Ŝeby występować w turniejach zawodowców. Ale jedno jest w tym dobre: ja naprawdę lubię uczyć. Pracując z uczniami, takŜe przeŜywam dreszczyk emocji. - Nawet z początkującymi? - zapytał Ben z nutą nagany w głosie. - KaŜdy jest co najmniej raz w Ŝyciu początkujący. Ben się roześmiał. - Racja. Zamierzasz namówić tego nowego, ten czołg, do wzięcia udziału w konkursie początkujących na Gali Aligatora? Takie sobie stawiasz zadania? - MoŜe go rzeczywiście namówię - odparła przekornie. - To tylko wymówka, po prostu boisz się startować. Nie zdąŜyła odpowiedzieć. Na biurku Gordona zapaliła się lampka i zabrzmiał brzęczyk sygnalizujący wewnętrzne połączenie. - Jest juŜ doktor Long, czeka na lekcję z Shannon - usłyszeli głos Elli. - Lecę - odpowiedziała. Zanim wyszła, zwróciła się jeszcze do męŜczyzn: - Mówię wam, jestem zadowolona z tego, co robię. Jane i Rhianna są młode, piękne i utalentowane. Pomagajcie raczej im, dobrze? Powiodła spojrzeniem od Gordona do Bena. śaden z nich nie odpowiedział. Opuściła pokój. Ben wyślizgnął się za nią; za drzwiami chwycił ją za ramię. - Byliśmy dobrzy, pamiętasz? - Dawno temu. - Ty się naprawdę boisz, wiesz? MoŜe mnie? - Ben, przysięgam, nie boję się ciebie. 60
- Moglibyśmy znów być razem - szepnął. - Nie ma mowy. - Uwolniła ramię. - Przepraszam, doktor Long na mnie czeka. - Czas mija nieubłaganie, zastanów się nad tym. - Mój uczeń czeka. - Nie musisz się na mnie boczyć. Mogłabyś mi przebaczyć. - JuŜ dawno ci przebaczyłam, Ben. - No to mnie tak nie traktuj. - Usiłujesz do mnie wrócić czy chcesz tylko ze mną tańczyć? - Co sądzisz o jednym i drugim? Roześmiał się. Miał sporo uroku, ale nie poruszał juŜ tych strun w jej sercu co kiedyś. - Przykro mi. Zdaję sobie sprawę, Ŝe to cię zdumie wa, ale nie Ŝywię do ciebie Ŝadnych wrogich uczuć. Po prostu nie jestem zainteresowana. - PoŜałujesz - powiedział Ŝartobliwie. Zatrzymała się i spojrzała mu w oczy. - Ben, masz nową partnerkę, ze studia Broward. Jak ona się nazywa? Aha, Vera Thompson. Pokręcił głową. - Ona jest w porządku, ale to nie ta klasa, której potrzebuję. - Poinformowałeś ją o tym? - zapytała Shannon. - Oczywiście, Ŝe nie. Jeszcze nie teraz. - Dlaczego? - Dlatego, Ŝe ty jeszcze się nie zgodziłaś wrócić do tańczenia. Pokręciła głową. - Ben, gdybym nawet zaczęła znów tańczyć, to nie z tobą. - Dlaczego nie? Mogła odpowiedzieć, Ŝe przyczyny są oczywiste. MoŜe jednak dla Bena nic nie jest tak oczywiste, jak 61
powinno? Wzruszyła więc tylko ramionami. Po chwili jednak odpowiedź sama spłynęła jej na usta: - Po prostu nie masz tej klasy, której ja potrzebuję. Odwróciła się i pospieszyła na zajęcia. Quinn zapoznał się juŜ z raportem policyjnym który podsunął mu Doug. TakŜe z opinią lekarza sądowego, i tutaj miał trochę szczęścia. Wydział zatrudniał ośmiu lekarzy sądowych, ale to właśnie Anthony Duarte przeprowadził sekcję zwłok Lary Trudeau. A wcześniej Neli Durken. Dixon rzeczywiście nie byl gwiazdą wydziału zabójstw, natomiast Duarte reprezentował najwyŜszy poziom zawodowy. Ponad przeciętnie dociekliwy, badał dogłębnie nawet najbardziej, zdawałoby się, proste przypadki. ChociaŜ znał sekretarkę, Quinn okazał swoją odznakę. Nie zaszczyciła jej nawet spojrzeniem i połączyła się z lekarzem. Pomimo Ŝe zbliŜała się piąta, Duarte wkroczył do holu z uśmiechem. Powitał Quinna i powiedział: - Myślałem, Ŝe wybierasz się na wakacje. - Wybierałem się. - Co cię ta sprowadza? - Chęć zobaczenia się z tobą. - Ludzie na ogół nie chcą mnie widzieć, w kaŜdym razie kiedy pracuję - zauwaŜył ze śmiechem Duarte. - W porządku, ujmę to inaczej. PoniewaŜ muszę porozmawiać z lekarzem sądowym, cieszę się, Ŝe to właśnie ty. Badałeś zwłoki Lary Trudeau. Duarte, szczupły czarny męŜczyzna trzymający się najprościej spośród osób, które Quinn kiedykolwiek spotkał, uniósł siwiejącą brew. - Zajmujesz się sprawą Lary Trudeau? 62
- Tak cię to dziwi? Duarte lekko wzruszył ramionami. - Mnie nic nie dziwi, zbyt długo tu pracuję. Uznałem, Ŝe zgon nastąpił wskutek zbiegu okoliczności, bo nie znalazłem niczego, co by przeciwko tej tezie przemawiało. Jednak z uwagi na okoliczności śmierci Dixon nadal przy tym grzebie, chociaŜ, jak sądzę, grzebie tylko w papierach. - Co to znaczy „okoliczności"? - Zdrowa kobieta łyka zbyt duŜo środków uspokajających, popija jakimś mocnym alkoholem i umiera. To się nie zdarza codziennie, nawet w Miami. Wypowiedział te słowa sucho, ze zmęczeniem w głosie. - ChociaŜ, prawdę powiedziawszy, z powodu przedawkowania leków na receptę, a nawet sprzedawanych bez recepty, umiera znacznie więcej osób, niŜ powinno. - Naprawdę? - Po pierwsze, pacjenci łączą bezmyślnie róŜne leki. Po drugie, w przypadku proszków nasennych rozumują na przykład tak: po jednym łatwiej zasnąłem, wezmę więc całą garść, Ŝeby naprawdę wspaniale się wyspać. Co do Lary Trudeau, któŜ u diabla wie, co sobie myślała? MoŜe, Ŝe jest nieśmiertelna? - Dziwi mnie, Ŝe te tabletki nie przeszkadzały jej w tańczeniu. - Tak, to musiało wymagać stalowej siły woli. - Zmarła na oczach publiczności. - I kamer telewizyjnych. A nikt nie zauwaŜył niczego podejrzanego. - śadnych oznak...? Quinn zadał to pytanie, nie mając pojęcia, o oznaki czego mogłoby mu chodzić. - Przemocy? Czy ktoś siłą otworzył jej usta i wtło czył tabletki do gardła? Nie znalazłem takiego śladu. 63
Policjanci sprawdzili oczywiście opakowanie. Nie znaleźli Ŝadnych odcisków palców. - śadnych? - zdumiał się Quinn. - Nawet jej? - Tańczyła w rękawiczkach. - Czy to wystarczy, Ŝeby dokładnie wytrzeć całą fiolkę? - Tak, jeśli obracała ją w palcach, co jest normalne w wypadku nerwowych osób. - A jednak... Duarte wzruszył ramionami. - Jednak? To jedna z przyczyn, Ŝe policja jeszcze nie zamknęła sprawy. Ona była sławna i najwidoczniej wcale nie taka miła... Wiele osób mogło pragnąć jej śmierci. Kłopot polega na tym, Ŝe nie ma Ŝadnego punktu zaczepienia. Tam się zgromadziły setki ludzi. Ona wyszła na parkiet z uśmiechem na twarzy, nie dała Ŝadnego sygnału, Ŝe miała coś za złe komuś na widowni albo Ŝe coś ją gnębi. No cóŜ, zakładam, Ŝe czytałeś raport. - Spojrzał na Quinna. - Ona nadal tu jest. Chcesz ją sam obejrzeć? - Myślałem, Ŝe wyraziłeś juŜ zgodę na wydanie ciała. - Tak, ale ekipa z zakładu pogrzebowego ma ją zabrać dopiero wieczorem. Chodź, wyciągną ją dla nas. Ruszyli korytarzem, który pomimo Ŝe lśnił czystością, kojarzył się ze śmiercią. Duarte zawołał asystenta i poprowadził Quinna do niewielkiej sali. Bliskich osób zmarłych tu nie dopuszczano; mogli oglądać ciała tylko z holu, za pośrednictwem kamery ustawionej tak, Ŝeby oszczędzić im najbardziej drastycznych widoków. Przywieziono na wózku ciało Lary. Duarte ściągnął prześcieradło. Lara Trudeau była piękną kobietą. Nawet po śmierci 64
rysy twarzy zachowały szlachetny wygląd. Naprawdę sprawiała wraŜenie śpiącej - dopóki spojrzenie nie spoczęło na bliznach po autopsji. Quinn się jej przypatrywał, krąŜąc wokół wózka, na którym leŜała. Poza zszytym cięciem w kształcie litery Y na piersi nie dostrzegł Ŝadnego śladu przemocy. Kiedy upadła, nawet nie nabiła sobie guza. - Nie znalazłem niczego poza obecnością tego leku i alkoholu. Niewiele zjadła, co z pewnością pogorszyło sprawę. Zabiła ją reakcja serca. - Jak Neli. Duarte zmarszczył brwi. - Nie tak samo. U Neli nie występował alkohol. Dlaczego to przypomniałeś? Coś podejrzewasz? - Sam nie wiem. - Datego zajmujesz się tym przypadłem? - Być moŜe. Ustaliłem, Ŝe Neli Durken była tancerką amatorką i brała lekcje w tym samym studiu, w którym Lara Trudeau teŜ ćwiczyła i czasem prowadziła treningi. - Ale przecieŜ aresztowano męŜa Neli i to on zostawił odciski palców. To ty śledziłeś tego faceta i przekazałeś policji swoje zapiski? - Tak. - Art Durken został aresztowany na tydzień przed tym turniejem. - Wiem. - A zatem? - Jest... jest w tym coś... To wszystko. - Durken nadal się nie przyznaje do zamordowania Ŝony? - Uhm. - Quinn spojrzał Anthony'emu Duarte w oczy. - Przyznaje się do romansów, ale przysięga, Ŝe jej nie zabił. - UwaŜasz, Ŝe zabójcą jest jakiś tancerz albo 65
tancerka? - Duarte pokręci! głową. - Quinn, okoliczności tej sprawy są wystarczająco dziwne, Ŝeby policja przeprowadziła dochodzenie, ale to raczej wszystko. Musisz ponownie rozwaŜyć fakty. Lara Trudeau nie pokłóciła się z nikim podczas turnieju i wyszła na parkiet bez śladu zdenerwowania czy złego nastroju. Upadła przed bardzo liczną publicznością. Receptę na lek - na fiolce nie wykryto odcisków palców - otrzymała od lekarza, który się nią zajmował od dziesięciu lat. Poza tym, o ile wiem, ten lekarz nie jest tancerzem. - Jasne, wiem, znam raport. Zamierzam odwiedzić doktora Williamsa, chociaŜ zdaję sobie sprawę, Ŝe został juŜ przesłuchany i nikt mu niczego nie zarzuca. Duarte się uśmiechnął. - Gdyby gliniarze obwiniali lekarza za kaŜdym razem, kiedy pacjent łyka za duŜo leków, więzienia pękałyby w szwach jeszcze bardziej niŜ teraz. CięŜka sprawa, Quinn, dziwna i cięŜka. Po prostu nie mam pojęcia, w jakim kierunku mógłbyś podąŜyć. Nie ma Ŝadnego dowodu kryminalistycznego, który by cię gdzieś skierował. Jeśli to jest zbrodnia, to zbrodnia doskonała. - Nie ma zbrodni doskonałej. - Obaj wiemy, Ŝe wielu przestępców unika kary. - Tak. A tym razem nie ma Ŝadnego solidnego punktu zaczepienia. Chyba Ŝe znajdę kogoś, kto coś wie. - śałuję, Ŝe nie mogę ci bardziej pomóc - powiedział Duarte. Quinn skinął głową. - Neli Durken nie uczęszczała juŜ na lekcje od sześciu miesięcy. U niej teŜ nie znaleziono niczego... Ŝadnej trawy, speeda... nic w tym rodzaju? - Tak, rzeczywiście. Nie było Ŝadnej zabronionej substancji w organizmach obu kobiet. Tylko solidne przedawkowanie leków, a u Trudeau - alkohol. 66
- No cóŜ, dziękuję. Przepraszam, Ŝe zmarnowałem ci trochę czasu. Duarte smutno się uśmiechnął. - Nigdy nie marnujesz mi czasu. Ja naprawdę wierzę w to, co się czyta i widzi w telewizji. Umarli nie mogą przemówić. Musimy ich w tym zastąpić, ale niekiedy nie potrafimy interpretować faktów. Jeśli coś przegapiłem albo nie pomyślałem, Ŝeby się czemuś przyjrzeć, chciałbym to wiedzieć. - Dziękuję. - Wracasz dzisiaj na Keys? - zapytał Duarte. - Nie, trzymam łódź na przystani koło baru U Nicka, trochę przy niej pracuję. Zostanę tu jeszcze. - MoŜe się któregoś dnia spotkamy? Na razie nie, bo jestem potwornie głodny. Przez cały dzień byłem bardzo zajęty i zapomniałem zjeść. Marzę o hamburgerze. Quinn skinął głową, ale chwilowo nie odczuwał wcale głodu. Widział w Ŝyciu wiele sekcji zwłok i nigdy nie poczuł mdłości ani nie zemdlał - co zdarzało się niektórym, nawet najtwardszym facetom, jakich znał - przy zwłokach odczuwał jednak zawsze lekkie ściskanie w Ŝołądku. Czas i doświadczenie niczego tu nie odmieniły. Duarte był jednym z najlepszych, naprawdę najlepszych. Do tego mógł jeść przy tym samym stole, na którym leŜały pokrojone części ciała. To mu pozwala przeŜyć, pomyślał Quinn, w miejscach, w których kostnice są tak wielkie jak w hrabstwie Miami-Dade. - Spotkamy się później? - zapytał Duarte. - Jasne - zgodził się Quinn. Wiedział, Ŝe znacznie później. Asystent nakrył zwłoki prześcieradłem i wytoczył wózek. Duarte i Quinn opuścili salę i ruszyli korytarzem w kierunku wyjścia.
67
Wycieczka do komendy w Kendall okazała się bezowocna, tak jak Quinn przewidywał. Detektyw Pete Dixon pracował od dziewiątej do piątej. śadnych nadgodzin. Quinn przywitał się krótko z paroma starymi przyjaciółmi i opuścił budynek. Na parkingu wpadł na Jake'a Dilessia, z którym pracował przed wyjazdem do Quantico. Wolałby, Ŝeby to właśnie jemu przydzielono sprawę Trudeau. Gdyby tak się stało, nie musiałby teraz brać lekcji tańca. - Cześć, cudzoziemcze, nieczęsto cię widujemy powitał go Dilessio. - A teraz mieszkamy chyba o parę metrów od siebie. Cumujesz na przystani przy barze U Nicka, prawda? Myślałem, Ŝe poŜeglowałeś na Bahamy. - Zamierzałem - przyznał Quinn - ale badam sprawę Lary Trudeau. - Trudeau? Brzmi znajomo. - To tancerka, która zmarła. - Wydawało mi się, Ŝe jej śmierć uznano za wypadek. Kiedy ostatnio słyszałem o tej sprawie, Dixon juŜ tylko przygotowywał papiery do zamknięcia dochodzenia. - Rzeczywiście, uznano to za wypadek. - Ale ktoś uwaŜa, Ŝe jednak nie? - Coś w tym rodzaju. - Dla kogo zatem pracujesz? - Słowo „praca" kojarzy się zwykle z wynagrodzeniem. - Ach tak, racja. Mówi się, Ŝe twój brat szaleje na parkiecie. Z pewną dozą zazdrości usłyszałem, Ŝe jest naprawdę dobry. - Nie mam pojęcia. Nie widziałem go jeszcze w akcji. - Nie? 68
- Nie miałem nawet pojęcia, Ŝe tańczy, dopóki nie opowiedział mi o tej sprawie. Jake skinął głową. - Niedawno z nim rozmawiałem. Wspomniał, Ŝe zakopałeś się po uszy w pracy. Przy okazji gratuluję. Słyszałem, Ŝe twoje notatki na temat Arta Durkena umoŜliwiły jego aresztowanie i przedstawienie zarzutu przez prokuraturę. - Nie ma czego gratulować. Gdybym działał, jak trzeba, ona by Ŝyła. - Ile lat przepracowałeś w tej branŜy? Nie moŜesz się obwiniać o całe szambo świata. - Wiem. Ale to mi nie daje spokoju. Jake wzruszył ramionami. - Jasne, nic dziwnego, ale przynajmniej draniowi zabójstwo nie ujdzie na sucho. - Chyba masz rację. W kaŜdym razie ta zmarła tancerka miała powiązania ze studiem Douga. Sprawdzam na własną rękę niektóre fakty. - Wiesz co, Dixon jada wieczorami U Nicka. śadnej Ŝony, Ŝadnych dzieci, Ŝadnej kuchni. Pochłania tam hamburgera właściwie codziennie. Zakończyłem słuŜbę i wybierałem się do domu. Jeśli jesteś wolny, postawię ci kolację. - Jeśli postawisz mi kolację, nie jestem juŜ wolny, ale dobrze, U Nicka przynajmniej nie zdzierają. Gdzie twoja Ŝona? Zje z nami? Spotkałem ją niedawno. Niedługo urodzi, prawda? - Bardzo niedługo. Za trzy tygodnie. W kaŜdym razie wyjechała do Jacksonville, ze specjalną zniŜką od linii lotniczej. Ma sporządzić kilka szkiców osoby podejrzewanej o zabójstwo. - Myślałem, Ŝe porzuciła kryminalistykę i ukończyła akademię? - Ukończyła, ale nadal siedzi w kryminalistyce. 69
Jest jedną z najlepszych rysowniczek w stanie, moŜe nawet w kraju. Poprosili j ą i zgodziła się na ten wyjazd, uznając, Ŝe moŜe pomóc. - OŜeniłeś się z policjantką i widzisz, co z tego wynikło? - rzucił lekko Quinn. - Aha, widzę. Dotarli do baru przed szóstą. Z przystani moŜna było o tej porze podziwiać wspaniałe widoki. Na lądzie szybko zapadały ciemności, jednak niebo nad oceanem mieniło się majestatycznie barwami. Kolor fuksji i pomarańczy, poblaski złota, wszystko to zlewało się ze sobą na niebie nad mroczną powierzchnią morza. Wieczorna bryza przyjemnie chłodziła po upale dnia. Zgodnie z przewidywaniem Jake'a, Pete Dixon siedział nad cheeseburgerem. Nad kolejnym, na co wskazywała obecność drugiego, pustego juŜ talerza. Quinn bez zaproszenia odsunął sobie krzesło, odwrócił je i usiadł okrakiem. - Jezu, Pete, powinieneś czasem zjeść jakąś sałat kę. Przynajmniej raz w tygodniu pomyśleć o tłuszczu i cholesterolu - poradził Dixonowi. Dixon otarł serwetką usta. Wpatrywał się w Quinna, jakby do jego stolika przysiadła się barakuda. Małe oczy w nalanej twarzy skierował następnie na Jake'a Dilessia. Malowało się w nich oskarŜenie. - Bardzo proszę, Quinn, usiądź. Jake, chodź tu do nas. Skoro juŜ jesteście, skrytykujcie jeszcze bardziej moje przyzwyczajenia. - Dziękuję - odparł Jake, zajmując miejsce. - Niebawem przejdziesz na emeryturę - wyjaśnił Quinn. - Powinno ci zaleŜeć, Ŝeby jeszcze trochę poŜyć i skorzystać z jej uroków. - Myślałby kto, Ŝe ty jesteś wegetarianinem - mruklął Pete. 70
Quinn się uśmiechnął. - Rzeczywiście, ja chyba teŜ zamówię cheeseburgera. Ale tylko jednego. - Przyprowadziłeś go tutaj - zwrócił się do Jake'a Pete. - Upewnij się, Ŝe jego posiłek zostanie wyszczególniony w twoim rachunku. - Mogę nawet zapłacić twój - odparł Jake. - Quinn chciałby ci zadać kilka pytań. Pete głośno jęknął. Był duŜym męŜczyzną. Kiedy wydawał ten dźwięk, jego brzuch zafalował. - Mam nadzieję, Ŝe Nick trzyma w apteczce jakieś leki nasercowe. Psiakrew! Jestem po słuŜbie! Musiałeś tu sprowadzać prywatnego detektywa, Ŝeby mnie nękał? - Wolnego, trzymam na tej przystani łódź - zaprotestował Quinn. - Nikt mnie nie musiał sprowadzać. - Czego chcesz? - zapytał Pete. Zanim Quinn zdąŜył udzielić odpowiedzi, zwrócił się do Jake'a: Naprawdę zapłacisz mój rachunek? Skoro tak, zamów mi jeszcze jedno piwo. - Jasne - zgodził się Jake, wykrzywiając się do Quinna. Rozejrzał się i przy sąsiednim stoliku dostrzegł kelnerkę. - Debbie, gdybyś miała wolną chwilkę... Dziewczyna odwróciła się do niego i zapisała w notesiku: - Pete, następny cheeseburger. - Zabawne - skomentował Pete. - Nie, poprosimy dwa, dla Quinna i dla mnie. I trzy millery - zamówił Jake. - JuŜ się robi. Debbie była młoda i wesoła, opalona na brąz, w obcisłych białych szortach. Pete odprowadził ją wzrokiem. - Pete, skup się - poprosił Quinn. - Jak to jest z tą Lara Trudeau? 71
Dixon zmarszczył brwi. - Trudeau? Chodzi ci o nią? - A dlaczego się dziwisz? - Właśnie dzisiaj zamknąłem dochodzenie. - Zamknąłeś juŜ tę sprawę? - Jaką sprawę? Nie ma Ŝadnej sprawy. Chcesz się sam przekonać, proszę, film z turnieju jest w mojej szafce, wpadnij, kiedy zechcesz. Wychodzi na parkiet uśmiechnięta i wesoła jak skowronek. Wkrótce potem pada. Lekarz jest na miejscu, próbuje ją ratować. PrzyjeŜdŜa karetka i sanitariusze, oni takŜe próbują. Wiozą ją do szpitala, a lekarz w izbie przyjęć stwierdza zgon. Potem sekcja zwłok, okazuje się, Ŝe ma w sobie gorzałę i tabletki. Serce przestało bić właśnie z powodu tej gorzały i tabletek. Sama zamówiła drinka przy barze, potwierdza to kilkunastu świadków. A tabletki przepisał jej lekarz o nieskazitelnej opinii. Na fiolce nie ma odcisków palców, nasza dama nosiła rękawiczki. Oczywiście, i tak wszystko sprawdziliśmy. Wypytaliśmy kelnerów i kelnerki, jurorów, tancerzy i publiczność. Rozmawiało z nią kilkadziesiąt osób, a nikt nie widział, Ŝeby się z kimś kłóciła. Tak, u diabła, zamknąłem dochodzenie. Nie ma Ŝadnej cholernej sprawy. Debbie przyniosła trzy piwa akurat wtedy, kiedy skończył mówić. Podziękowali jej, skinęła głową i szybko się oddaliła. Lokal się zapełniał, a wyglądało na to, Ŝe Debbie sama obsługuje wszystkie stoliki na dworze. Quinn zadał pytanie: - Nie uwaŜasz, Ŝe jej śmierć była dziwna? - Dziwna? Powinieneś sobie przejrzeć wykaz moich spraw. Czy to nie dziwne, Ŝe jakiś facet strzela do swojego dziecka, swojej Ŝony, a potem do siebie? Czy to nie dziwne, Ŝe ni stąd, ni zowąd ktoś strzela w Północnym Miami, a jakiś dzieciak pada martwy? 72
Tak, tu jest dziwnie. Ale co do tej Trudeau, to czego właściwie chcesz? Nie ma nic podejrzanego. O, właśnie, to dopiero jest dziwne. I co z tego? Wszyscy tutaj są cholernie dziwni. I wiesz co? Bycie dziwnym nie jest nielegalne. - Jeśli dobrze rozumiem sytuację - odparł spokojnie Quinn - cala masa ludzi nienawidziła Lary Trudeau. Pete Dixon spojrzał na niego, uniósł butelkę i pociągnął długi łyk. - A moŜe cała masa ludzi nienawidzi ciebie, Quinn? Jesteśmy w Ameryce, tutaj to dozwolone. - Ale ja nie jestem nieboszczykiem - przypomniał mu. - No tak, pewnie, ale nie jesteś równieŜ w takiej sytuacji, jak my w policji. Ludzie cię wynajmują, płacą za zajmowanie się jedną sprawą i masz czas na badanie „dziwnych" i brzydkich rzeczy. To luksus. Ja jestem zawalony sprawami, w których na pewno doszło do zabójstwa. Ty moŜesz się zastanawiać nad róŜnymi „dziwnymi" kwestiami, ja nie mam na to czasu. - Hej, wszyscy jesteśmy po tej samej stronie - interweniował Jake. - No wiesz, zwalczanie przestępczości, taka jest idea. - Jasne, a nasz wielki człowiek Quinn przychodzi prosto z FBI. Jak ci tam było, Quinn? I dlaczego to rzuciłeś? A moŜe po prostu po praktyce u federalnych uwaŜasz, Ŝe jesteś lepszy od innych? Quinn się nie spodziewał, Ŝe Dixon mu pomoŜe, nie przewidywał jednak otwartej wrogości. Spojrzał na swoje palce zaciśnięte zbyt mocno na butelce i opanował gniew. - Masz rację, Pete, prowadzisz wiele spraw, ja w tym momencie jedną. Gdybyś sobie przypomniał o czymkolwiek, co mogłoby mi pomóc, byłbym wdzięcz ny, gdybyś dał znać. 73
MoŜe powinien bardziej interesować się psychologią. Grzeczne zachowanie przyniosło bowiem efekty. Dostrzegł ze zdumieniem, Ŝe Pete się zarumienił. Nalana twarz nabiegła krwią i była bardzo czerwona. - Tak, pewnie. - Pete napił się piwa. - Do diabła, cala ta pieprzona sprawa przedstawia się dziwnie, masz rację. Najdziwniejsze jest to, jak ta kobieta mogła pochłonąć te wszystkie tabletki, a potem tak dobrze tańczyć? Musiała nie mieć pojęcia, co zrobiła. Wpadnij i obejrzyj ten film, moŜe to ci się przyda, kto wie? Ja oglądałem go na okrągło i nic. Muszę się juŜ zbierać. Dzieciak mojego brata gra na saksofonie na jakiejś głupiej szkolnej imprezie. - Wstał. - Dziękuję za kolację, Dilessio. - Nie ma za co - odparł Jake. - On w kaŜdym razie ma tu zniŜkę, wiesz? - poinformował Quinna Pete. - Jego Ŝona jest bratanicą właściciela. Kiedy urodzi? - Wkrótce. - Miejmy nadzieję, Ŝe chłopaka. - Dlaczego? - zdziwił się Jake. Bo kobiety to kłopot, juŜ od maleńkiego. Obserwowali go, gdy zmierzał w kierunku parkin gu. Jake głośno się roześmiał. - Quinn, jesteś prawdziwym cudotwórcą. - Tak? - Przez chwilę myślałem, Ŝe będziesz musiał wstać i powalić go na ziemię. Quinn wzruszył ramionami. - Domorosła psychologia - rzucił lekko pomimo wraŜenia, Ŝe Jake ma rację. - Wiesz, on chyba uwaŜa, Ŝe za tym wypadkiem kryje się coś więcej, ale ma z tym taki sam problem, jak wszyscy inni. - To znaczy jaki? 74
- Dopasowanie „dziwnego" do „nielegalnego". Więcej niŜ nielegalnego, do zabójstwa. - Dobra, gdybyś potrzebował pomocy, wiesz, jak mnie znaleźć - oświadczył Jake. - A ty co? Masz mało własnych spraw? - zdziwił się Quinn. Jake pokręcił głową, zdrapując paznokciem etykietkę z butelki. - DuŜo, ale morderstwo to morderstwo, niezaleŜnie od tego, czy oczywiste, czy nie. Jak coś wyszperasz, chętnie ci trochę pomogę. - Wspaniale, dziękuję. - Gramy dzisiaj w pokera, w domu Nicka. Jeśli chcesz, to wpadnij. - Nie, raczej odwiedzę pewien klub. - Rozumiem, lubisz sobie potańczyć. - Nie potańczyć. Tylko wpaść do klubu. - Suede? - Aha. MoŜe dasz sobie spokój z pokerem i wybierzesz się ze mną? Jake pokręcił głową. - Zdekonspirowałbym cię. - Niby dlaczego? - To ja tam pojechałem, kiedy w pobliŜu znaleziono martwą prostytutkę. - I co się okazało? Jake spojrzał na Queena. - Dziewczyna nie miała wielu śladów po igle, ale jakoś się jej udało przedawkować. - Więc w końcu to było zabójstwo czy nie? - Nie zamknąłem jeszcze sprawy - odpowiedział Jake. - Niczego nie znalazłem, ale nie zamknąłem. I nie odstawiłem wysoko na półkę. Czasami sprawy narkotykowe są najłatwiejsze; sprawcy są dobrze znani policji. Nie w tym wypadku. Faceci z wydziału 75
narkotykowego powęszyli dla mnie, gdzie mogli. Pytali o nią we wszystkich klubach. Nikt niczego nie wie. Znamy nazwisko, nazywała się Sally Grant. Podrywała klientów na ulicy, nie miała Ŝadnych, którzy by ją utrzymywali. Zero świadków, wcześniej nikt jej nie widział. Tylko martwa dziewczyna, a obok niej strzykawka. - A odciski na strzykawce? - zapytał Quinn. - Jej własne, ale co to za sztuka przyłoŜyć dłoń? - Coś za duŜo przedawkowań w tej okolicy - zauwaŜył Quinn. - KaŜdy lekarz sądowy ma na stole mnóstwo takich, co przedawkowali. Substancje legalne i nielegalne. Na razie wiemy tylko, Ŝe to „dziwne", prawda? Dwie tancerki, za duŜo xanaxu. Jedna prostytutka, za duŜo heroiny. To się nie musi wiązać, ale moŜe jednak? MoŜe taniec jest szkodliwy dla zdrowia? - Ta prostytutka tańczyła? - Nie, w kaŜdym razie nic o tym nie wiem. Ale znaleziono ją w niewielkiej odległości od studia tańca. Tylko Ŝe z tego guzik wynika. - Pytaliście kogoś ze studia, sprawdziliście, czy tam bywała? - Jasne, pytaliśmy. Nikt z nauczycieli nigdy jej nie widział. - No to dzięki za kolację, Jake. - Informuj mnie. - Na pewno. Quinn zostawił Jake'a przy stoliku i ruszył do łodzi, Ŝeby się przebrać. Od wieków nie przekroczył progu Ŝadnego klubu przy plaŜy. Jak to jest w dzisiejszych czasach? Co, u diabła, wkładają na siebie ludzie, wybierając się do klubu?
ROZDZIAŁ PIĄTY
- Chcesz mi pomóc dobrze wyglądać? - Słucham? - odparła zaskoczona Shannon. Tego dnia z pewnością nie mogła się skupić. Najpierw dziwna lekcja z Quinnem O'Caseyem, podczas której miała ochotę wyć i straciła resztki cierpliwości. A teraz Richard. Tańcząc z nim, nie musiała wyć. Poruszał się dobrze, właściwie doskonale. Uznał, Ŝe taniec pomaga mu się uwolnić od napięć nieodmiennie towarzyszących pracy lekarza. Nie przeprowadzał operacji mózgu, lecz zabiegi znacznie istotniejsze - przynajmniej dla pacjentów -jak kiedyś zaŜartował. Był chirurgiem plastycznym; powierzano jego rękom wygląd - dla mieszkańców Florydy najwaŜniejszą rzecz pod słońcem. Jak to określał, odnawiał albo remontował starych i młodych, sławnych i bogatych. Pisano o nim często w kolorowych magazynach. Nadały mu nawet tytuł „króla botoxu zachodniego świata". Shannon nie znała jego wieku, zakładała jednak, Ŝe ma koło czterdziestki. Utrzymywał wspaniałą formę; kiedy nie pracował i nie tańczył, grywał w golfa. Pięknie opalony, miał białe, niemal platynowe włosy i ładne szare oczy. Jego Ŝona, pediatra, równieŜ czasem przychodziła do studia, choć nie była tak 77
zafascynowana tańcem, jak Richard. Wolała nurkować i większość wolnego czasu spędzała na łodzi. Wydawało się, Ŝe są ze sobą bardzo szczęśliwi. Kiedy tylko mogli, przebywali razem. Jeśli jednak jedno z nich pragnęło skorzystać z moŜliwości, która nie odpowiadała drugiemu, rozdzielali się. Mina Long była drobną, podobnie jak mąŜ mniej więcej czterdziestoletnią, platynową blondynką, opaloną i wysportowaną. Jedyna moŜliwa do prostego ujęcia w słowach róŜnica w wyglądzie polegała na tym, Ŝe miała brązowe oczy. Shannon w duchu dobrotliwie sobie z nich pokpiwała, Ŝe upodobnili się do siebie przez lata małŜeństwa. Richarda uwaŜała za miłego faceta i lubiła go uczyć. On z kolei szybko nabierał umiejętności i juŜ po roku osiągnął wielkie postępy. NaleŜało jednak pamiętać, Ŝe mógł sobie pozwolić na tyle prywatnych lekcji, ile tylko zapragnął. Większość ludzi, o skromniejszych dochodach, ograniczała się do jednej albo dwóch godzin w tygodniu, uzupełniając to w miarę moŜliwości zajęciami grupowymi. - Obudź się, Shannon. - Och, przepraszam. Pomóc ci dobrze wyglądać? Nie potrzebujesz niczego, Ŝeby wyglądać dobrze, Richard. Po prostu się zamyśliłam, wybacz mi. Jako nauczycielce niełatwo mi to przyznać. Uśmiechnął się. - Ciągle martwisz się Larą. - Oczywiście - przyznała. - Wiesz, Ŝe zrobiłem wszystko co w mojej mocy oświadczył. - Jestem chirurgiem plastycznym, ale na studiach plasowałem się w czołówce i odbyłem długą praktykę na oddziale ratunkowym. - Och, Richard, oczywiście, wiem, Ŝe zrobiłeś, co trzeba. To tylko takie... smutne. 78
- Tak, wszyscy strasznie za nią tęsknimy. To znaczy... ty za nią tęsknisz, prawda? - Tak. - Spochmurniała. - Dlaczego pytasz? - Bez powodu. Tańczyli walca. Zatrzymała się przy sprzęcie stereo. Spojrzała mu w oczy. - Richard, dlaczego o to zapytałeś? - Och, BoŜe, teraz ja przepraszam. - Richard. - Jakiś ptaszek szepnął mi kiedyś do ucha, Ŝe ty i Ben Trudeau byliście partnerami i bardzo gorącą parą. Zanim Ben oŜenił się z Lara. - JuŜ rozumiem. - Byliście partnerami, tak? Słyszałem, Ŝe tańczyłaś bezkonkurencyjnie, Ŝe nikt nie mógł nawet marzyć, Ŝeby ci dorównać. - Wygraliśmy kilka turniejów, ale całe wieki temu. Naprawdę wieki. - Przepraszam, nie powinienem o tym wspominać. - Od kogo to wiesz? - Nie, przysięgam, juŜ niczego nie zdradzę. - To nie takie waŜne, Richard. śaden mroczny, głęboko skrywany sekret. Tak tylko zapytałam, z ciekawości. - Nie, postanowiłem milczeć jak grób. Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. - Jakie pytanie? Westchnął, udając zniecierpliwienie. - Czy chcesz mi pomóc dobrze wyglądać? - PrzecieŜ odpowiedziałam. JuŜ dobrze wyglądasz. Z uśmiechem pokręcił głową. - Jest paru waŜniaków z zarządu. Zabieram ich dziś wieczorem do Suede. Wpadłabyś na parę minut? - Richard, zamierzałam wrócić wcześniej do domu. Ale ktoś na pewno zejdzie do klubu, Rhianna albo Jane. 79
Znów pokręcił głową. - To ty jesteś moją nauczycielką. Oboje wiemy, Ŝe nawet najlepsi profesjonaliści muszą się zgrać. Ja wyglądam najlepiej z tobą. Wpadnij tylko na jeden taniec i jednego drinka. Wyprowadzę cię najpóźniej o wpół do jedenastej, przyrzekam. No jak? - Richard, nie błagaj. - Błagam. - W porządku. Zdradzisz mi, który ptaszek szepnął ci coś do ucha, a być moŜe się zjawię. - To przekupstwo! - Aha - przyznała z uśmiechem. - Nie mogę ci powiedzieć. I niełatwo mnie kupić. - Skoro chcesz, Ŝebym wpadła do klubu... - Gordon. - Gordon? - Powiedziałem, Ŝe Gordon, czyŜ nie tak? - Tak, i to szybko. Jednak łatwo cię kupić - stwierdziła ze śmiechem. - Racja. A zatem teraz musisz przyjść do klubu. . - Dobrze juŜ, dobrze. Od razu kiedy uduszę Gordona. - Dlaczego? Przed chwilą powiedziałaś, Ŝe to nie jest Ŝaden mroczny, głęboko skrywany sekret. - Ale jednak... Nie powinniśmy opowiadać uczniom o naszych prywatnych sprawach. - To śmieszne, chyba sama zdajesz sobie sprawę. - Nie, tylko profesjonalne. - Nie profesjonalne, lecz głupie - zaprotestował Richard. - I znów przybrałaś ten oficjalny wyraz twarzy. Trudno, ale zajmijmy się teraz czymś dzikim i seksownym. Zamierzam zostać królem salsy, nie tylko botoxu, jasne? Roześmiała się. - Urządzimy dla nich pokaz - przyrzekła. 80
- Shannon...? - Co takiego? - To, co się stało, jest straszne. Ale to nie twoja wina, w Ŝadnym razie. Wszystkich nas rąbnęło i jest nam przykro, ale... proszę. śałoba jest czymś naturalnym. Lara była niezwykle utalentowana, świetna. Wszyscy jej Ŝałujemy. No cóŜ, musisz się z tego otrząsnąć. Nie mogę znieść, kiedy jesteś taka nieszczęśliwa. - Nie jestem, to tylko... tylko taki absurd. Nie mogę w to wszystko uwierzyć. Nie mogę uwierzyć, Ŝe Lara przed występem popiła leki alkoholem. - Trudno, stało się. Musisz się pogodzić z losem, niewaŜne, jak bardzo nie chcesz. - Dziękuję. Przygotowujesz się do zmiany specjalizacji na psychiatrię, prawda? - zaŜartowała. Uniósł ręce w geście poddania. - W porządku, rezygnuję. Puść coś latyno, dobra? Naprawdę chcę, Ŝeby oni dziś oniemieli. Sięgnęła po płytę. - Niech będzie salsa. W co się ubierają w dzisiejszych czasach? Wyglądało na to, Ŝe niemal w nic. Kiedy Quinn wrócił z przystani w okolice plaŜy, było jeszcze za wcześnie na klub. Na szczęście nie był to weekend, znalazł więc bez trudu wolne miejsce do parkowania i stolik w kawiarni na chodniku naprzeciwko Suede i KsięŜycowej Sonaty. Przypatrywał się budynkowi w stylu art deco, który mieścił w sobie klub i studio tańca. Obserwował uczniów studia wspinających się na piętro po zewnętrznych schodach z boku budynku, a takŜe nielicznych na razie pracowników, którzy przybyli juŜ teraz, Ŝeby się przygotować do wieczoru. Ci ostatni kierowali się do drzwi na parterze, w szortach i koszulkach z reklamującym klub napisem
Suede. Kawiarnia okazała się doskonałym punktem obserwacyjnym. W okolicy snuła się grupka osób ubranych w stylu gotyk: jedna dziewczyna i dwóch facetów, cala trójka z kolczykami w nosach i srebrem w uszach w ilościach, które zatopiłyby frachtowiec. Pomimo dość wysokiej temperatury mieli na sobie ciemne dŜinsy i długie czarne marynarki. Do tego makijaŜ, w którym wyglądali jak spacerujące zwłoki. Za nimi pojawiła się starsza, sunąca bardzo powoli para. Harvey, jak nazywała go kobieta, zapewne Ŝona, nie trzymał jej zdaniem torby z bajglami wystarczająco ostroŜnie i mogły się wysypać. Następnie przed Quinnem przedefilowały trzy piękności w strojach jak mu się wydawało - plaŜowych. Jedna miała na sobie krótki Ŝakiet udający, Ŝe przykrywa bujne piersi wyeksponowane krojem tasiemek - stanowiły rzekomo górę dwuczęściowego kostiumu. śakiet kończył się tuŜ pod biustem. Dół kostiumu składał się właściwie tylko z rzemyków. Stroju dopełniały pantofle na wysokich obcasach. Interesujące zestawienie. W miarę jak zapadał zmierzch, nadciągały kolejne osoby: śmiałe, piękne i raŜąco brzydkie. Bramkarz zajął posterunek na zewnątrz. Zgrabna Latynoska w białej przezroczystej sukience przekroczyła próg klubu wraz z wysokim brunetem. Za nimi trzech członków jakiejś kapeli rockowej, rozmawiających tak głośno, Ŝe ich angielski akcent rozbrzmiewał na całej ulicy. Quinn popijał wodę mineralną, nieco rozbawiony notatkami, które przeglądał - dostarczonymi przez Douga. Brat i tym razem popisał się skrupulatnością. Opisał starannie nauczycieli studia. Interesująca grupa. Zaczął od Gordona Hensona, który kupił szkołę na początku lat siedemdziesiątych. Obecnie juŜ nie uczył, w swoim czasie jednak trenował kilku zawodników ze 82
światowej czołówki. Nadal pojawiał się w szkole, Ŝeby mieć na wszystko oko, choć w zasadzie przekazał prowadzenie studia Shannon Mackay. Shannon miała wprawdzie kilku uczniów, lecz zajmowała się głównie administracją. Urodziła się na Florydzie, w Winter Haven, w wieku trzech lat przeprowadziła się wraz z rodzicami do Miami. Tu ukończyła szkołę średnią i wyjechała do szkoły artystycznej do Nowego Jorku. Miała metr siedemdziesiąt jeden wzrostu, waŜyła pięćdziesiąt siedem kilogramów, oczy zielone, blondynka, wulkan energii połączony z czystym profesjonalizmem. Doug, jak widać, nie wytrzymał i zdryfował w kierunku określeń bardziej literackich. Quinna to jednak nie zdziwiło. KaŜdy, kogo widział w studiu, był atrakcyjny. Dobrze ubrany, bardzo zadbany. MęŜczyźni nosili garnitury, kobiety suknie albo kostiumy. Dziewczyny były piękne, a męŜczyźni, jeśli nawet nie przystojni, to z pewnością o dobrej prezencji. Mimo wszystko Shannon Mackay się spośród nich wyróŜniała. Delikatne, ładne rysy twarzy, miękkie włosy w szczególnym kolorze słonecznego światła, głębokie, bystre spojrzenie. Co więcej, promieniowała jakąś zmysłową energią; kaŜdy jej ruch był nieświadomie uwodzicielski, a uśmiech jednocześnie szczery i tajemniczy. Urzekają cy. UŜywała perfum marki Versace - Quinn był tego pewien, poniewaŜ jego matka uwielbiała perfumy i poznał ich nazwy. Shannon, mimo delikatnego dotyku, umiała sterować i manipulować uczniem tak, jak chciała. Na pierwszej lekcji Quinn był skrępowany i starał się trzymać w tańcu z dala od niej. A jednak wystarczająco blisko, Ŝeby wywarła na nim wraŜenie. Częściowo dlatego wypadł tak beznadziejnie - przy niej nie potrafił się skoncentrować. Nie potrafił? Jasne, 83
ale przecieŜ i tak nie jestem stworzony do tańca, pomyślał. Długo w tej szkole nie zabawię. Zastanawiał się, co by poczuł, gdyby poznał Shannon w innych okolicznościach. Na pewno przynajmniej by go zainteresowała. Miała w sobie coś, co przykuwało uwagę. Z pewnością chciałby słuchać jej głosu, patrzeć w oczy, obserwować ich blask i cień. Jest tak samo podejrzana o zabójstwo, jak kaŜdy inny, upomniał się. Cholernie seksowna podejrzana. A jednak... gdyby poznali się w innym miejscu i czasie? Nagle zaczął się zastanawiać nad swoją ostatnią nocą z Genevą, nad tym, co było z nim nie tak. Stanowili parę przez pięć lat, a tamtej nocy ona nagle wybuchła. Krzyczała, Ŝe nigdy z nią nie był naprawdę. Nawet wtedy, gdy się kochali. Zyl pracą, oddychał pracą i sam zmienił się w pracę. Płakała. Chciał zaprotestować, ale kaŜde jej słowo odpowiadało prawdzie. Z zewnątrz ich związek sprawiał wraŜenie udanego. On pracował w FBI, ona w prokuraturze. Nawet zawodowe zainteresowania mieli częściowo wspólne. śartowała, Ŝe świetnie wygląda u jego boku. Była radosna i piękna. Miała jednak rację. Praca zaczynała się stawać jego obsesją. Mógł opuścić biuro, ale nigdy nie przestawał pracować. Ćwiczenia w siłowni przestały być ćwiczeniami, stały się namiastką walki z wrogiem, którego nie mógł dosięgnąć, dziwną siłą, która go przenikała, wzbudzając wewnętrzny gniew. No i się rozstali. Nieodwołalnie. Nigdy nie czuł się bardziej samotny niŜ wtedy, kiedy od niego odeszła. Został sam, sfrustrowany, otoczony mrokiem i poczuciem, Ŝe nie jest na swoim miejscu, Ŝe nie potrafi juŜ działać skutecznie. Czas odmienić Ŝycie, myślał, moŜe nawet wrócić do domu. Potem pojawiła się sprawa Neli Durken. 84
Sukinsyn, który ją zabił, siedział w areszcie. W duŜym stopniu dzięki jego pracy i notatkom, jakie udostępnił policji. Zabójcę schwytano, zostanie osądzony. Czy jednak to jest zabójca? To pytanie go nękało. Zacisnął zęby. Powrócił do przeglądania notatek Douga. Shannon Mackay. Prowadziła szkołę, uczyła, nie startowała w turniejach. Złamanie nogi w kostce przed kilkoma laty zmusiło ją do wycofania się z konkursów dla zawodowców. U szczytu formy, kiedy jej liczne nagrody budowały renomę studia. Co zatem sądziła o Larze Trudeau? Z notatek Douga nie dawało się tego wyczytać. Wpatrywał się w drugą stronę ulicy, rozmyślał o swojej instruktorce. Była spięta, na jego pytania reagowała z rozdraŜnieniem. A moŜe zawsze taka jest? Nie, sprawiała wraŜenie osoby na krawędzi załamania nerwowego, na pewno w jej wypadku takie zachowanie nie jest normalne. Rhianna Markham, Jane Ulrich. Obie ładne, niezamęŜne, nie pozostające w stałych związkach, bezdzietne. Rhianna pochodziła z Ohio i ukończyła college sztuk wyzwolonych. Jane nie ukończyła niczego poza gimnazjum; przed wyjazdem na południe pracowała przez trzy lata jako tancerka w jednym z parków tematycznych na środkowej Florydzie. Obie ambitne, dąŜyły do doskonałości w swojej profesji. Lara Trudeau stanowiła dla nich nie lada konkurencję. Oczywiście, dotyczyło to kaŜdej konkurentki w świecie tańca. Zakładając, Ŝe Larze Trudeau ktoś pomógł opuścić ten świat, trzeba pamiętać, Ŝe tragiczny akt dokonał się na oczach setek ludzi, w tym co najmniej jednej setki konkurentek. Quinn przyznał w duchu, Ŝe nic nie wskazuje akurat na te dwie. Musiał jednak od czegoś zacząć. Jeśli Lara Trudeau 85
została zamordowana, to zapewne przez kogoś, kogo dobrze znała. śeby doprowadzić do jej śmierci w taki sposób, w jaki nastąpiła, zabójca musiał bardzo starannie wszystko zaplanować i wykonać. I z pewnością zastanawiało, Ŝe kobieta, która uczyła się w tej samej szkole, zmarła wskutek podobnego przedawkowania zaledwie kilka tygodni wcześniej - niezaleŜnie od tego, Ŝe przez jakiś czas nie odwiedzała studia. A zatem... Miłość. Nienawiść. Instruktorzy męŜczyźni. Ben Trudeau. Były mąŜ jest zawsze dobrym kandydatem na podejrzanego. Pod czterdziestkę, wysoki, atrakcyjny, utalentowany i, podobnie jak Lara, wchodzący w wiek, w którym niełatwo juŜ wygrywać turnieje. Zamiast trenować zawodników, wybrał spokojniejszą pracę nauczyciela. Sam Railey, partner Jane Ulrich, bardzo lojalny, zdecydowany wspiąć się wraz z Jane na sam szczyt. Justin Garcia, specjalista od tańców latynoamerykańskich, nowy nabytek studia. No i partner Lary, Jim Burkę. Niezatrudniony w szkole na pełnym etacie, jednak równieŜ prowadzący treningi. TakŜe wysoki, efektowny męŜczyzna koło trzydziestki, szczęśliwy, gdyŜ Lara wybrała go sobie za partnera. Obecnie bez pary. Z Lara szybował jak orzeł, bez niej... nie miał z kim tańczyć. Powrócił do punktu wyjścia. NiewaŜne, Ŝe utalentowany. To Lara windowała ich razem w górę, prawdziwa primadonna parkietu. Jim Burkę nie wydawał się dobrym kandydatem na mordercę. Gordon Henson? Quinn pokręcił głową. Nietrudno o motyw odpowiedni dla znajomych Lary i tych, z którymi pracowała. Ale Gordon? To on umoŜliwił jej start, uczył 86
i wspierał. Odtrąciła go, odrzuciła, wyśmiewała się z niego... groziła mu? Ponownie uniósł wzrok. Przejrzał tylko notatki o nauczycielach i juŜ miał z sześć gotowych wersji przebiegu zdarzeń. A nawet nie zaczął wertować listy uczniów. Przy Suede roiło się od ludzi. Quinn zerknął na zegarek. JuŜ po dziesiątej. Zdziwił się, Ŝe kelner w małej kawiarence nie niepokoił go tak długo, kiedy siedział tylko nad jedną wodą mineralną. Zamierzał juŜ wstać, lecz znieruchomiał. Shannon Mackay zbiegała po schodach ze studia. W połowie drogi zatrzymała się i odwróciła. Po chwili wzięła głęboki oddech, jakby chciała nabrać odwagi. Przez minutę po prostu stała w miejscu. W końcu ruszyła powoli z powrotem na górę. Wyjęła z kieszeni klucze i szybko zamknęła drzwi, po czym zaczęła ponownie schodzić. Początkowo powoli. Potem, niŜej, znów przyspieszyła. Na chodniku jeszcze raz głęboko odetchnęła. Zaczęła się wpatrywać w górę, potrząsnęła głową. Bramkarz Suede ją dostrzegł. Zawołał do niej. Odwróciła się i odwzajemniła pozdrowienie. Otworzył przed nią drzwi i zniknęła we wnętrzu klubu. Bardzo dziwne zachowanie, uznał Quinn. Opuścił kawiarnię, zostawiając hojny napiwek. Z pewnością w najbliŜszych dniach będzie jeszcze nieraz potrzebował tego stolika. Podszedł do swojego samochodu, wrzucił do środka notatki i skierował się do klubu. Bramkarz był ogromny, czarny jak smoła, i składał się z samych mięśni. Obrzucił Quinna podejrzliwym spojrzeniem i postanowił go wpuścić. Wewnątrz rozbrzmiewała głośna muzyka. Bar umieszczono w głębi, parkiet zaraz za drzwiami. 87
W reklamach klubu obiecywano muzykę na Ŝywo i dotrzymano obietnicy. Sala była starannie zaaranŜowana, na ścianach widniały malowidła imitujące zachód słońca. Wypolerowany parkiet tak lśnił w świetle reflektorów, Ŝe z trudem dawało się dojrzeć stoliki w głębi. Latynoskie trio grało muzykę o szybkim rytmie. Pomimo Ŝe nie był to weekend, niemal wszystkie stoliki wydawały się zajęte, choć niezatłoczone. Skąpo przyodziana kobieta na parkiecie wirowała z szokującą prędkością, raz lepiej, raz gorzej. W głębi, na lewo od baru, Quinn spostrzegł Gordona Hensona, kiedy reflektor oświetlił pasmo jego białych włosów. Obchodząc parkiet, Quinn dojrzał teŜ swojego brata z Bobbym Yarboroughem, kolegą z akademii, któremu towarzyszyła nowa Ŝona. Quinn załoŜył, Ŝe ta kobieta jest jego Ŝoną; nigdy jej przedtem nie widział. Shannon Mackay zajmowała miejsce obok Douga, a po jej drugiej stronie rozsiadł się wysoki męŜczyzna w białej dopasowanej koszuli i sportowej marynarce. Przy nim z kolei zajmowała miejsce niska, mniej więcej czterdziestoletnia kobieta, nienagannie elegancka, chociaŜ naciągnięta skóra twarzy zdradzała ingerencję chirurga plastycznego. Doug go zauwaŜył. Ze zdziwieniem w głosie krzyknął: - Quinn! Quinn ruszył w ich kierunku, przeprosił uśmiechem kelnerkę, z którą się niemal zderzył. - Mój brat z dwiema lewymi nogami - przedstawił go Doug, wstając, Ŝeby uścisnąć mu dłoń. - Wiesz, to juŜ nie do końca prawda - rzuciła pod adresem Douga Shannon. Wzięła go w obronę, niewiele to jednak znaczyło. Wypowiedziała te słowa odruchowo; uśmiechnęła się, lecz najwidoczniej myślami błądziła gdzieś daleko. 88
- Jasne. Miałeś juŜ dziś pierwszą lekcję, poznałeś więc Shannon i Gordona i, oczywiście, znasz Bobby'ego? Quinn skinął głową i podał Bobby'emu rękę. Bobby szeroko się uśmiechnął. - Cześć, Quinn, nie znasz jeszcze mojej Ŝony Giselle. - Bardzo mi miło. Gratulacje. Giselle się uśmiechnęła. - Dziękuję. To zadziwiające. Myślałam, Ŝe ten moment nigdy nie nadejdzie, a teraz mi się wydaje, Ŝe jesteśmy małŜeństwem od wieków. - Doprawdy? - obruszył się Bobby. Ścisnęła mu ramię. - Miałam na myśli tylko to, co najlepsze. - Hm - udał zadumę Bobby. - Quinn, to są państwo Long, lekarze - kontynuo wał Doug. - Richard i Mina. Wymienili uściski dłoni. - Bardzo mi miło. Pracujecie razem? Drobna blondynka się zaśmiała. - Dobry BoŜe, nie. Richard jest dermatologiem i chirurgiem plastycznym, a ja cięŜko pracującym pediatrą. - Mina wykonuje znacznie szlachetniejszą pracę zgodził się z uśmiechem Richard. - Ty za to jesteś artystą - odwzajemniła się Ŝartobliwie. Ręka, którą trzymał niedbale na jej ramionach, przygarnęła ją mocniej. - Po prostu dziękujemy Bogu, Ŝe nie pracujemy razem. Dzięki temu cieszymy się sobą w wolnym czasie. - Wspaniale - pochwalił Quinn. - Proszę, tu jest miejsce - zaprosiła go Mina Long, przysuwając się bliŜej do męŜa. 89
- Nie, będzie państwu za ciasno. - Nie ma się czym przejmować - uspokoił go Richard. - Zostaniemy tu tylko przez kilka minut. Zamierzamy się przysiąść do kilku przyjaciół, no i... potańczyć? Nie patrzył na Ŝonę, lecz na zajmującą miejsce naprzeciw niego Shannon. - Ta muzyka ci odpowiada? - zapytała. - Tak. - No to ruszajmy. Bobby i Giselle odsunęli się, Ŝeby przepuścić Shannon. Z konieczności otarła się o Quinna, który przeprosił i cofnął się, Ŝeby zrobić jej więcej miejsca. - Siadaj, bracie - zaprosił go Doug. - Jak ci się podobała lekcja? - Było... wspaniale - odparł Quinn. Obserwował Shannon wkraczającą na parkiet z Richardem Longiem. Po chwili zaczęli się poruszać z zadziwiającą gracją. Tańczyli tak dobrze, Ŝe inne pary na parkiecie odsunęły się i zaczęły bić brawo. - To jest salsa? - zapytał Quinn. - Samba - odpowiedział Gordon. Quinn spojrzał na Minę. - Czy pani równieŜ tańczy? - Och, tak, z tym Ŝe nie tak jak Shannon. - Uśmiechnęła się. - Oczywiście tańczymy z Richardem przy róŜnych okazjach, ale tak naprawdę to on woli z Shannon, a ja z Samem. Samem Raileyem, moim nauczycielem. Naturalnie, kaŜdy amator tańczy lepiej z zawodowcem. - Nachyliła się w jego kierunku. - Obawiam się, Ŝe Richard specjalnie się teraz popisuje. Za chwilę mamy się spotkać z jego kolegami z pracy. - Rozumiem - odparł Quinn. Znów się uśmiechnęła. Wspaniały uśmiech psuło wraŜenie, Ŝe jej twarz moŜe w kaŜdej chwili popękać. 90
- Nie do końca. Poczekaj, aŜ głębiej w to we jdziesz. Hej, a widziałeś, jak tańczy twój brat? - Trudno uwierzyć, ale nie. Mina Long spojrzała na Douga. - Nie jestem ani Jane, ani Shannon, ale moŜe chciałbyś coś bratu zademonstrować? - Jasne - zgodził się Doug. - My takŜe moŜemy zatańczyć - zwrócił się Bobby do Ŝony. - TakŜe? - jęknęła Giselle. - Powiedziałeś to tak, jakbyśmy rzeczywiście pobrali się przed wiekami. Bobby się zaśmiał. - Przepraszam. Moja ukochana Ŝono, czy uczyniłabyś mi zaszczyt i ze mną zatańczyła? - Uchowaj BoŜe - podpowiedział jej Doug i wszyscy się roześmiali. Mina chwyciła Douga za rękę i pociągnęła na parkiet. - Jak się podobała lekcja? - zapytał Quinna Gordon. - Szczerze mówiąc, przyszedłem dlatego, Ŝe Doug kupił mi kartę i mnie namówił. Ale sam się zdziwiłem, jak bardzo mi się spodobało! - odpowiedział Quinn, nie odrywając wzroku od swojego brata i Miny. Zorientował się, Ŝe Doug jest rzeczywiście dobry. Bobby i Giselle, oboje początkujący, nie wypadali tak dobrze, ale cieszył ich taniec. - Oni chcieli tylko wziąć kilka lekcji przed wese lem, a zostali na stałe - poinformował Gordon. Na chylił się w kierunku Quinna. - A czym pan się właściwie zajmuje, panie O'Casey? Quinn nie zdąŜył udzielić odpowiedzi. Do ich stolika zbliŜył się jakiś męŜczyzna i wykrzyknął: - Gordon, a niech mnie! Naprawdę tu jesteś?! 91
Był wysoki i przystojny. Miał na sobie czarną jedwabną koszulę, jasnobrązowe spodnie i czarną marynarkę. Oczy ciemne, twarz opaloną. - Tak, ściągnęli mnie na dół - odparł Gordon, na wpół się unosząc, Ŝeby uścisnąć rękę nowo przybyłego. - Gabe, to jest Quinn O'Casey, brat Douga i nasz nowy uczeń. Quinn, poznaj Gabriela Lopeza, entreprenenr extraordinaire! Suede to jego klub. - Bardzo mi miło. Uścisnęli sobie ręce. - Mnie równieŜ. I witam. Odwiedził pan juŜ kiedyś ten klub? Quinn pokręcił głową. - Nie, nigdy. Jestem absolutnym nowicjuszem. - Spodoba się panu. Mam najlepszych muzyków, nawet w zwykłe dni. Utrzymujemy parkiet w doskonałym stanie, a kuchnia przygotowuje zadziwiające dania. - Brzmi zachęcająco - zgodził się Quinn. - Tańczył pan juŜ? Quinn się uśmiechnął. - Nie. I zapewniam, jeszcze bardzo długo tu nie zatańczę. Lopez zajął miejsce obok Quinna. - Mój przyjacielu, sam się zdziwisz, prawda, Gor don? Gordon skinął głową. - Taniec wchodzi w krew. Słyszysz muzykę, musisz się ruszać. - Wpatrzony w parkiet, wzruszył ramionami. - MoŜe nie dorównasz od razu Shannon Mackay, ale spójrz na Douga. Sześć miesięcy i naprawdę ma się czym pochwalić. A co waŜniejsze, dobrze się przy tym bawi. - Tak, rzeczywiście. Fajny tu macie zestaw. Nauka na górze, praktyka na dole. Nie moŜna lepiej wymyślić. 92
- Fakt - zgodził się Gordon. - I nikt tego nie wymyślił, czysty przypadek. - Dawniej nie było tu klubu? - Restauracja, z namiastką parkietu - wyjaśnił Lopez. - Jakiś rok temu dostrzegłem w tym lokalu wielkie moŜliwości. Poprzedni właściciel nie eksploatował Ŝyły złota, która do niego naleŜała. - Teraz współpracujemy - wyjaśnił Gordon. - Ta sama ekipa konserwuje parkiety w klubie i na górze. - I przysyłają mi ciągle uczniów - uzupełnił Lopez. - A my mamy ich dokąd wysyłać, Ŝeby się dobrze bawili i chcieli brać dalsze lekcje. - Gordon wskazał sufit. - W budynku działa jeszcze projektantka odzieŜy, takŜe bardzo wygodnie. Nazywa się Katarina. Kiedy ktoś potrzebuje sukni, na turniej albo inną okazję, nie musi nawet opuścić budynku. Tak, to świetny układ. Lopez skinął głową i wstał. - Czas wracać do pracy. Jeszcze raz witam, panie O'Casey. - Z uśmiechem przechylił głowę. - Pan teŜ jest gliniarzem? W towarzystwie pana brata i jego przyjaciół czujemy się teraz bardzo bezpiecznie. Quinn pokręcił głową. - Muszę pana rozczarować, nie jestem policjan tem. Zajmuję się łodziami: czartery, nurkowanie, węd karstwo. Nie skłamał, nie ujawnił tylko całej prawdy. - Rozumiem. Jest pan zatem szczęśliwym człowiekiem. Nie ma na świecie niczego tak fajnego jak morze. - Nie ma - zgodził się Quinn. - Miłego wieczoru - poŜegnał się Lopez. - Do zobaczenia, Gabe - odparł Gordon. Lopez oddalił się w kierunku kuchni. - Wspaniały facet - zauwaŜył Gordon. - TeŜ mi się tak wydaje. 93
- Chciałbyś zobaczyć, co naprawdę potrafi twój brat? Spójrz teraz na niego - poradził Gordon z nutą dumy w głosie. Quinn uniósł wzrok. Doug tańczył z Shannon Mackay na niemal opustoszałym parkiecie. Muzyka się zmieniła, wraz z nią taniec. Szerokie, pełne gracji ruchy. - Bolero - wyjaśnił krótko Gordon. Taniec był piękny, a Doug naprawdę świetny. Korzystał przy tym z elegancji ruchów partnerki. - Chyba nigdy nie widziałem kogoś, kto by tak wspaniale... - Masz na myśli brata? - zaŜartował Gordon. Quinn się uśmiechnął. - Pannę Mackay. - Jest najlepsza - poinformował go Gordon. - Hej, Quinn, przepuścisz nas z powrotem? Raptownie uniósł głowę. Wrócili Bobby i Giselle. CięŜko dyszeli. Quinn nie zdawał sobie sprawy, Ŝe oglądał tańczących jak zahipnotyzowany. - Nie tańczycie bolera? - zapytał parę. Bobby prychnął. - Zawsze kiedy próbujemy tańczyć to ze sobą, podcinamy sobie nogi. Jestem beznadziejny. - Nie jesteś! - zaprotestowała Giselle. Bobby uśmiechnął się do Quinna. - Powinieneś ją zobaczyć na zajęciach w grupie. Ona subtelnie, czule i troskliwie stara się zawsze stanąć naprzeciwko kogoś innego. - Nieprawda! - Giselle spojrzała z zaŜenowaniem na Quinna. - I tak co kilka minut zmieniamy partnerów. Co by mi z tego przyszło? Do stołu zbliŜył się Doug. Prowadził za rękę Shannon. - No i? - zapytał Quinna. 94
Dziwne. Doug z absolutną powagą traktował swoje podejrzenia co do śmierci Lary Trudeau, teraz jednak zachowywał się jak dziecko, które chce, Ŝeby starszy brat je pochwalił. - Oniemiałem - odpowiedział. Doug się ucieszył. - Teraz twoja kolej. - Zwariowałeś - odparł ze śmiechem Quinn. - Nie, na pewno ci się uda - zachęcał go Doug. - Merengue, nie moŜesz się pomylić. - Uwierz mi, mogę. - No, dalej, panie O'Casey - poparła Douga Shannon. - Tylko krok, krok, krok. Marsz, marsz, marsz. Wiem, Ŝe da pan radę. Wyciągnęła do niego dłoń, patrząc kpiąco. Jakby ani przez sekundę nie wierzyła, Ŝe naprawdę chce się uczyć tańca. Wzruszył ramionami. - Dobrze. Skoro koniecznie chcecie, Ŝebym wyglądał jak głupi... - Nie będziesz wyglądał jak głupi - wtrącił Gordon. - Nie z Shannon. - Oni nie tylko maszerują - poskarŜył się Quinn, obserwując inne pary na parkiecie. - Właśnie Ŝe tak. Dodają tylko obroty. Trzymał ją w ramionach, zademonstrowała mu wcześniej prawidłowy chwyt. - Naśladuj tylko moje ruchy. MęŜczyzna zawsze - zawsze - w tańcu prowadzi, ale poniewaŜ nigdy jeszcze tego nie robiłeś... lewa, prawa, lewa, prawa... czujesz rytm? Czuł rytm. I jeszcze coś. Wyczekujące, badawcze pojrzenie Shannon. Subtelny ruch jej ciała, erotyczny jak jak muzyka. - Marsz, marsz - powtórzył. 95
- Dobrze, całkiem nieźle - pochwaliła go. - Dziękuję. A co z tobą? Jakoś ze mną wytrzymasz? Uniosła brwi. - Jestem pod wraŜeniem. Naprawdę masz poczucie rytmu. Jeśli chcesz, moŜemy spróbować dodać ruchy rąk. Po prostuje unieś... i ja się obracam, a potem ty. Merengue nadaje się doskonale dla początkujących, bo niezaleŜnie od wszystkiego to tylko marsz, marsz, marsz. - Nie poruszam biodrami jak ci faceci. - Dlatego, Ŝe nie chwyciłeś jeszcze swojego kubańskiego kroku. Ale chwycisz. Kubański krok? Ona z pewnością nie miała z tym trudności. Kołysała biodrami wprost nieziemsko. Zgodnie z poleceniem uniósł ręce. Trochę nerwowo, ale to się da wyeliminować, uznał. - Teraz ty - zakomenderowała. Usłuchał. Krok, krok, marsz, marsz. W porządku. - Czy coś się dzisiaj stało? - zapytał. - Co? Dlaczego? Momentalnie spowaŜniała. - Widziałem, jak zbiegasz po schodach. Wyglądałaś... na zaniepokojoną - wyjaśnił. - Widziałeś mnie? Obserwujesz mnie? - Powiedziała to spokojnie, lecz z nutą oburzenia w głosie. Śledzi mnie pan, panie O'Casey? Roześmiał się. - Nie, przepraszam, skąd taki pomysł? Po prostu zanim tu przyszedłem, wpadłem naprzeciwko na ham burgera. Kłamstwem był tylko hamburger. - Och. - Zaczerwieniła się. - Przepraszam. Ja tylko... To jakoś głupio być śledzonym. - NiewaŜne. Po prostu wyglądałaś na przestraszoną. 96
MoŜe kobiety nie powinny prowadzić, ale Shannon siłą podniosła mu ręce i wykonała obrót. W ten sposób ukryła na moment oczy przed jego wzrokiem. Potem odpowiedziała: - Gordon był juŜ tu, na dole, sama zamykałam szkołę. Przestraszyłam się, bo upadł jakiś skoroszyt i narobił hałasu. Taki skoroszyt jak mój hamburger, uznał. Musiało ją wystraszyć coś zdecydowanie większego. - Niestety, Miami dobrze sobie zasłuŜyło na miano miasta zbrodni. Musisz uwaŜać, kiedy sama zamykasz studio - ostrzegł ją. - Wieczorami codziennie działa klub. Od czwartku do niedzieli jest ochroniarz. Samochody parkujemy z tyłu, ale tam jest całodobowy sklep i spory ruch. W sumie trudno o bezpieczniejsze miejsce. Poza tym w budynku mieści się tylko szkoła, klub i pracownia projektantki. Znam tu wszystkich. - Nie znasz gości klubu. - Oczywiście. Mimo to czuję się tu bezpiecznie. A poza tym jestem twardsza, niŜ na to wyglądam. - Naprawdę? - Nie mógł powstrzymać uśmiechu, - Nie wątp w to. - W jej głosie zabrzmiało ostrzeŜenie. - Uwierz, potrafię być twarda. - Twarda tancerka - zaŜartował. - To prawda. Kocham taniec. I nienawidzę kłamstwa. - Tak? Odniósł wraŜenie, Ŝe lekko poczerwieniała. - Muzyka się zmieniła - zauwaŜyła. - A z mambo sobie nie poradzisz. Odwróciła się i ruszyła energicznie w kierunku stolika, pozostawiając go samego na parkiecie.
ROZDZIAŁ SZÓSTY
Następnego dnia Shannon postanowiła stawić się w pracy juŜ o dziewiątej. Zgodziła się poprowadzić o dziesiątej trening Sama i Jane, a o jedenastej Gordon chciał poznać liczby i szczegóły planów na Galę Aligatora. Droga nie zajmowała jej duŜo czasu; mieszkała zaledwie kilka przecznic od studia. Dzięki Gordonowi. Przed laty zauwaŜył, Ŝe ten domek wystawiono na sprzedaŜ. Cała dzielnica była wówczas zaniedbana, w jej obecnym domu zardzewiałe rury prosiły się o wymianę i brakowało centralnego klimatyzatora. Ściany szpeciła najbrzydsza tapeta świata, a widok wykładziny dywanowej wywoływał mdłości. Kupno tego domu okazało się transakcją stulecia. Był mały, miał tylko dwie sypialnie i ogródek wielkości znaczka pocztowego, od plaŜy jednak dzieliły go zaledwie trzy przecznice. Odkąd go kupiła, jego wartość wzrosła czterokrotnie. No i był jej, własny. W okolicy stały nieliczne prywatne domy; Shannon mogła się uwaŜać za szczęściarę. Wyłącznie dzięki Gordonowi, który poŜyczył jej pieniądze, gdyŜ zapłacić musiała od razu. W okresach wytęŜonej pracy, kiedy spędzała w studiu osiemdziesiąt godzin tygodniowo, powtarzała mu, 98
Ŝe uzyskał zwrot z tej inwestycji w postaci jej potu i krwi. Nie zaprzeczał. Tego dnia zaleŜało jej na zakończeniu wszystkich zajęć w studiu jeszcze przed zachodem słońca. Uznała wprawdzie, Ŝe albo zwariowała, albo jest wyczerpana nerwowo, wolała jednak wrócić do domu przed zmrokiem. U szczytu schodów, przy drzwiach, odczekała chwilę i włoŜyła klucz do dziurki. Niepewnie pchnęła drzwi i nasłuchiwała. Nic. Powoli weszła do środka, zlustrowała wypolerowane drewno podłogi i zaczęła się rozglądać. Dwie boczne ściany wypełniały tylko lustra. Ogromne panoramiczne okno od frontu oferowało widok na ulicę. „Sala konferencyjna" mieściła się od strony ulicy, a recepcja i pokoje biurowe bliŜej drzwi wejściowych. Z tyłu pierwsze drzwi prowadziły do pokoju instruktorów, drugie do męskiej toalety, trzecie do damskiej, a czwarte - z blatem naprzeciw - do mikroskopijnej kuchenki. Krótki korytarz oddzielający toalety wiódł do tylnego wyjścia prowadzącego na małe patio, z którego korzystali wspólnie z Katariną. Jeszcze bardziej na lewo natrafiało się na drzwi do składziku, do którego moŜna było wejść równieŜ z zewnątrz, poniewaŜ początkowo nie naleŜał do studia. Teraz wszyscy mieli do niego klucze. Katariną przechowywała tam dwa manekiny i jakieś materiały, studio tańca - płyty i najróŜniejsze rupiecie. Kiedy się nie mieściły, oddawali je na przechowanie do klubu, który dysponował większym magazynem. Schody z drugiej strony patia prowadziły na przebudowane niedawno trzecie piętro. Poprzednio stało puste, jednak Gabriel Lopez uzyskał zezwolenie spółki, do której naleŜała nieruchomość, na urządzenie tam 99
mieszkania. On i Gordon nieustannie Ŝartowali na ten temat. Mieszkanie było wspaniałe, a Gordon zazdrościł i Ŝałował, Ŝe to nie on wpadł na ten pomysł. Miał wprawdzie ogromne mieszkanie w apartamentowcu przy plaŜy, ale nie lubił prowadzić samochodu. Shannon znała studio i cały budynek jak własną kieszeń. Właśnie dlatego poprzedniego wieczoru wpadła w panikę. Kiedy wszyscy juŜ się rozeszli i muzyka ucichła, przeglądała w swoim pokoju akta uczniów. Na uczniach bardzo im zaleŜało, w końcu to na nich studio opierało swój byt. Shannon miała znakomity personel-profesjonalistów, którzy doskonale uczyli i nie marnowali ani minuty z dość kosztownych lekcji. Współpracowali ze sobą i pomagali sobie wzajemnie. A jednak jeŜeli ktoś uczęszczający regularnie na zajęcia nagle przestawał przychodzić, coś musiało być nie w porządku i to ona, jako kierowniczka, telefonowała do takiej osoby i upewniała się, Ŝe nie spotkała jej w szkole Ŝadna przykrość. Po śmierci Lary postanowiła zadzwonić do kilku osób i zapewnić je najlepiej jak umiała, Ŝe jakość nauczania nie ucierpi. Ślęczała zatem nad aktami. Budynek, choć stary, utrzymywali w znakomitym stanie. Wyciszające płytki w stropie i ścianach nie przepuszczały ani dźwięków muzyki z klubu, ani hałasów z ulicy. Mogłaby upuścić szpilkę i usłyszeć odgłos jej zderzenia z podłogą. Właśnie wtedy rozległ się ten dźwięk. Zgrzytanie. Jakby z wnętrza studia, nie z zewnątrz. Dźwięk szybki, jak paznokcie drapiące w szkolną tablicę. Przedziwny, przyprawiający o gęsią skórkę, zaskakujący... i nagle ucichł. Tak szybko, Ŝe mógł być złudzeniem. Ale nie był. 100
Zerwała się na nogi, zrzucając na podłogę skoroszyty, pospiesznie opuściła pokój i zajrzała do głównej sali. MoŜe Gordon, wychodząc, zapomniał zamknąć drzwi? Albo nie zapomniał, tylko uznał, Ŝe szkoda fatygi, bo ona wyjdzie zaraz za nim? Parkiet okazał się pusty. Stwierdziła, Ŝe frontowe drzwi są zamknięte. Postanowiła zbadać łazienki, kuchnię, pokój nauczycieli i pokój Gordona, jednak zrezygnowała. Panująca wokół cisza i złowieszczy odgłos, który ją zaalarmował, odebrały jej odwagę. Chwyciła torebkę i wybiegła na zewnątrz, nie mając pojęcia, dlaczego jakieś dziwne chrobotanie sprawiło, Ŝe poczuła się zagroŜona. Zapomniała nawet zamknąć drzwi na klucz i musiała wrócić. PrzezwycięŜyć strach. Teraz na myśl o swojej reakcji odczuwała zakłopotanie. Zwłaszcza Ŝe ją widziano. Quinn O'Casey musiał akurat wtedy jeść hamburgera po drugiej stronie ulicy. „Pan Gra w Dwadzieścia Pytań" we własnej osobie. I co z tego? Cała sytuacja niepokoiła ją, zresztą podobnie jak ten męŜczyzna. Za dobrze wygląda. Właściwie wcale nie jest przystojny, choć rysy twarzy ma całkiem miłe. Frapujący. Dwie lewe nogi, wysoki, ręce jak ze stali. Niezwykły. Jednocześnie przyciągał ją i nieprawdopodobnie irytował. Nie znalazł się po drugiej stronie ulicy przypadkiem, tego była pewna. Chyba Ŝe popadam w paranoję, pomyślała. Nie miałam nigdy objawów paranoi, jednak po śmierci Lary wszystko nabiera nowych, złowieszczych konotacji. Jesteś następna. Te słowa, wymówione w chwili, w której ktoś 101
z pewnością musiał być następny, zabrzmiały zupełnie niewinnie. Ona jednak podejrzewała najgorsze. W porządku, moŜe to paranoja. Lara umarła. Shannon swoim małym, pokręconym rozumkiem wykoncypowała, Ŝe teraz jej kolej. Zebrała się w sobie i rozpoczęła obchód studia -jak powinna była to zrobić poprzedniego dnia. Kuchnia, toalety. Pokój nauczycieli, sala konferencyjna, pokój Gordona, jej pokój. Podniosła skoroszyty, które poprzedniego dnia strąciła. Na koniec otworzyła tylne drzwi i zapuściła się na tyle daleko, Ŝeby sprawdzić zamek na zewnątrz składziku. Potem wróciła do środka i otworzyła drzwi wewnętrzne. Wszystko w porządku. Rzędy półek dźwigały wszelkiego rodzaju nagrania, stare magnetofony, Ŝarówki i szpargały, pudła z tkaninami. Posuwała się wzdłuŜ regałów. Nagle zamarła, przekonana, Ŝe nie jest sama. A stanęła tylko naprzeciw jednego z manekinów Katariny. - Idiotyzm - powiedziała na głos. Pomaszerowała energicznie w kierunku drzwi. Dziwne, manekin projektantki sukien nie dawał jej spokoju. Miała wraŜenie, Ŝe gdyby się odwróciła, kukła zaczęłaby się poruszać. Okręciła się na pięcie. Manekin oczywiście nie drgnął, stał spowity w spandexowy komplet z szeroką spódnicą. Nie miał twarzy. Nie poruszył się. Upiorne wraŜenie sprawiał tylko wielki kapelusz z piórami w miejscu głowy - kapelusz absolutnie nienadający się do noszenia w tańcu. Po prostu manekin. O ile mogła się zorientować, od dawna nic w pomieszczeniu nie zmieniło miejsca. Opuściła składzik, starannie zamknęła drzwi na klucz i wróciła do studia. 102
Po drodze, w korytarzu, myślała sobie, Ŝe największe figle moŜe płatać człowiekowi jego własny umysł. Śmierć Lary musiała zapaść w niej zbyt głęboko, wywołując dziwne reakcje. Trudno, nic na to nie poradzi. NiewaŜne, czy lubiła Larę, czy nie, wiedziała na pewno, Ŝe doskonale ją zna. Dla Lary nic nie liczyło się bardziej od tańca. Mogła trochę popijać, mogła nawet brać xanax, Ŝeby uspokoić nerwy. Nigdy jednak, ale to absolutnie nigdy nie pozwoliłaby sobie na dawkę, która przeszkodziłaby jej w występie. Cichy trzask sprawił, Ŝe podskoczyła i chwyciła się za gardło. Skonstatowała jednak z ulgą, Ŝe to tylko odgłos otwieranych i zamykanych drzwi. Przy drzwiach stała Jane. Wpatrywała się w Shannon ze zdumieniem. - Cześć, coś się stało? - Nie, nic. - Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. - Nie, przepraszam, tylko nagle wyrwałaś mnie z zamyślenia. - Och, w takim razie to ja przepraszam. Ale ja tylko... otworzyłam drzwi - powiedziała Jane. - Tak, wiem. Jane lekko się uśmiechnęła. - Wiesz, ludzie będą przez cały dzień otwierać i zamykać te drzwi. - Tak... Jane podeszła do Shannon, rozglądając się po studiu. - Nie ma nikogo poza nami? - Nie ma, Sam się jeszcze nie pojawił. - Zaraz przyjdzie, na pewno nie spóźni się na trening. - Tak, na pewno - zgodziła się Shannon. Obrzuciła Jane pytającym spojrzeniem. MoŜe zareagowała idio103
tycznie na odgłos otwieranych drzwi, teraz jednak to Jane zachowywała się dość dziwnie. - O co chodzi? - Nie wiem. Chyba nadal jestem zdenerwowana. - Dlaczego? Czy coś się stało? - Mnie? Nie. - Masz na myśli Larę? Jane skinęła głową. Miała ponury wyraz twarzy. - UwaŜasz, Shannon, Ŝe w tej sprawie coś cuchnie. Ja to wiem. To znaczy... wiem, Ŝe sądzisz, Ŝe ktoś ją z jakiegoś powodu zabił. Spójrzmy prawdzie w oczy, wielu ludzi mogłoby tego chcieć. Obie byłybyśmy podejrzane, chyba sama przyznasz. Ja, bo zawsze ze mną wygrywała i ciągle się tym chełpiła. A ty? Jesteś tak powściągliwa, Ŝe mało kto by cię podejrzewał, wystarczy jednak cofnąć się o kilka lat, do waszej historii z Benem Trudeau. - Jane, nie jestem powściągliwa. Ta historia jest po prostu bardzo stara i teraz nie ma Ŝadnego znaczenia. - Tylko profesjonalizm umoŜliwia ci pracę z Benem. - Nie jestem juŜ właściwie pewna swojego profesjonalizmu. Po prostu Ben nie jest teraz dla mnie Ŝadną atrakcją, ani jako męŜczyzna, ani w Ŝadnej innej roli. Mamy róŜne cele i poglądy na Ŝycie i... po prostu między nami niczego nie ma. Absolutnie niczego. Jest dobrym nauczycielem i znakomitym tancerzem. Powinien startować w turniejach i powinien mieć świetną partnerkę. Jest dobry i to wszystko. - A ona go zlekcewaŜyła. - Jane, nie wiedzieć czemu, zniŜyła głos do szeptu. ~ To właśnie miałam na myśli, Shannon. KaŜdy mógł chcieć ją zabić. Powiedzmy, Ŝe nawet Gordon. - Gordon był z niej dumny. W znacznej mierze to Larze studio zawdzięcza dobrą renomę. Tu zaczynała, a potem prowadziła treningi. 104
- I odpłacała mu niegrzecznością. - Nikt nie morduje dlatego, Ŝe ktoś jest niegrzeczny, Jane - oświadczyła z przekonaniem Shannon. Teraz, w świetle dnia i w obecności innej osoby, tego rodzaju podejrzenia właściwie ją śmieszyły. - Tylko tak mówisz, a sama do końca w to nie wierzysz - przekonywała ją Jane. - Właściwie nie wiem. Musimy robić swoje i pogodzić się z biegiem zdarzeń. - Tylko Ŝe to nie takie proste - mruknęła Jane. - Dlaczego? - Pomyśl. Lara się wywyŜszała z tego powodu, Ŝe tu nie pracowała. Jej nie obowiązywał Ŝaden regulamin, nie dotyczył zakaz zaprzyjaźniania się z uczniami. - Jane jeszcze bardziej ściszyła głos. - Rozumiesz, co mam na myśli? Ona lubiła po prostu ranić ludzi. Pamiętasz, jak się cieszyłam z niesłychanych postępów Douga O'Caseya? Lara zdawała sobie z tego sprawę. Kiedy po raz pierwszy załatwiłam mu z nią trening, zorientowała się od razu, ile Doug dla mnie znaczy, Ŝe jest dla mnie kimś szczególnym. Tak prowadziła trening, Ŝebym jak najmniej w nim uczestniczyła, a potem tańczyła z Dougiem na dole w Suede. - Jane, wszyscy tańczymy z uczniami w Suede. - Wiem, wiem, ale to co innego. Ona postanowiła mi go zabrać. Uśmiechała się do mnie pobłaŜliwie, jakby dawała do zrozumienia, Ŝe przejmuje mojego ucznia. - Jane, on nadal jest twoim uczniem. - Uczniem? Jasne. Ale przysięgłabym, Ŝe coś między nimi zaszło. I nie tylko między nimi. Wiem, Ŝe Lara podrywała wszystkich moich uczniów. - Nawet starego pana Clintona? - zapytała Shannon, usiłując nadać rozmowie lŜejszy ton. Jane ta uwaga nie rozbawiła. 105
- Niby absurdalne, tyle tylko Ŝe pan Clinton jest bogaty. Hołubiła go jak jakiś anioł dobroci. Umiała zadbać o swoje interesy. Zawsze czuła się lepiej, trzymając w pogotowiu ludzi z forsą na wypadek, gdyby sponsorzy zawiedli. - Jane, daj spokój, ona na pewno nie uwiodła pana Clintona. - MoŜe i nie, ale załoŜę się, Ŝe by się nie zawahała, gdyby od tego zaleŜała jej kariera. - Lara nie miała kłopotu z karierą, Jane. Sama to przyznaj. Po prostu była dobrą tancerką. Znakomitą. - Ale była wiedźmą! - Fakt, wykorzystywała ludzi i lubiła szarpać ich za wędzidło, ale teraz to juŜ bez znaczenia. Jane skinęła głową, po czym uniosła wzrok. - Myślę, Ŝe powinnaś uwaŜać. - Ja? Dlaczego? - PoniewaŜ zbyt wiele osób wie, Ŝe jesteś przekonana, Ŝe Lara nigdy by sobie sama czegoś takiego nie zrobiła. - PrzecieŜ nikt nie myśli, Ŝe popełniła samobójstwo. To był wypadek, przedawkowanie. - Ale ty nie wierzysz takŜe w wypadek. - Widzę, Ŝe ty równieŜ nie. - A jednak... - Jane urwała. Jej piękne ciemne włosy opadły na delikatną twarz o rysach chłopczycy. - Ludzie wiedzą, co myślisz i czujesz. Byłaś szczera w rozmowie z policjantem, zdradziłaś mu o niej kilka rzeczy. Myślę, Ŝe powinnaś zachować ostroŜność. Jesteś następna. Shannon zmusiła się do uśmiechu; nie chciała pogłębiać swojej paranoi. - NiewaŜne, co kto myśli, Jane. Śmierć Lary uzna no za wypadek. Jutro jest pogrzeb. JuŜ po wszystkim. 106
Jest nam cięŜko, ale musimy się z tym pogodzić. Mamy własne sprawy i własne Ŝycie, rozumiesz? Jane uroczyście skinęła głową i uścisnęła dłoń, którą Shannon do niej wyciągnęła. Potem obie podskoczyły, gdyŜ drzwi znów stanęły otworem. - Co się, do diabła, z wami dzieje? - zapytał Sam Railey. Zmarszczył brwi, potem obejrzał się przez ramię. - Co? Czy za mną czai się jakiś złoczyńca? A moŜe to ja? Mam duŜego syfa na czole? Shannon i Jane wybuchnęły śmiechem. Wymieniły skruszone spojrzenia. - Nie, wspaniale wyglądasz, Sam - uspokoiła go Shannon. - Wkładać buty, zaczynamy. To wasza płyta leŜy przy sprzęcie, prawda? Kiedy będziecie gotowi, przećwiczcie zwykły układ, potem podzielimy go na fragmenty i skomplikujemy. Ruszajcie się, dopóki nie ma tłoku. - Tak jest, psze pani - odpowiedział Sam. Kręcąc głową, ruszył do pokoju nauczycieli po buty. - Tyranka-mruknął i dodał: -śadnego „Witaj, Sam, jak miło cię widzieć! Nie spiesz się, najpierw wypijemy kawę i porozmawiamy. Co u ciebie, wszystko w porządku? Tak, jakoś leci, tylko na lewej pięcie tworzy mi się pęcherz". - Buty, Sam, migiem. Chichocząc, Jane pospieszyła za Samem po swoje buty. Shannon się rozejrzała. Za oknami był jasny, piękny dzień. Sam i Jane głośno paplali. Wszystko wydawało się dobre, czyste, skąpane w słońcu i normalne. Dopóki nie przyszedł Gordon. Poinformował ją, Ŝe muszą odwołać wszystkie wieczorne spotkania i zajęcia. 107
Pogrzeb Lary Trudeau odbędzie się jutro, w sobotę. Czuwanie przy zwłokach dziś - i Gordon oczekiwał, Ŝe wszyscy się stawią. - Muszę przyznać - Sam szepnął do Shannon - Ŝe ona wygląda pięknie. Rozumiesz, zwykle osoba w ot wartej trumnie wygląda po prostu na martwą. Źle. Sztywno. KaŜdy stara się o tym jak najszybciej zapom nieć. Ale Lara naprawdę wygląda pięknie. I młodo. Jakby spała, prawda? To takie tragiczne. Tragiczne. Bez wątpienia. Na klęczniku przed trumną Shannon ogarniały miliony rozmaitych uczuć. Nie, Lara nie była szczególnie miła. Ale utalentowana i, co gorsza, tak pełna Ŝycia, Ŝe promieniowała energią. Urzekała otoczenie i wyznaczała swoim następcom wyŜyny, do których warto dąŜyć. Ale nie była miła. Sam westchnął. - Nie to, Ŝeby sobie zasłuŜyła na nagrodę jako dobry duch szkoły. - Sam! - Shannon go szturchnęła. - Masz tu się modlić za duszę zmarłej. - UwaŜasz, Ŝe ona potrzebuje naszych modlitw? zapytał. - Jasne, nie była Matką Teresą, lecz takŜe nie zbrodniarką. Prawdopodobnie tańczy teraz na chmurce. A moŜe, jeśli jest czyściec, próbuje tam uczyć kroków jakichś cymbałów. - Sam - jęknęła Shannon. - Och, racja, a ty się modlisz, Ŝeby zasiadła po prawicy Boga? - szepnął. Shannon westchnęła i zrezygnowała. Właściwie się nie modliła, chociaŜ moŜe? Smutne, tragiczne, Lara odeszła. I Shannon miała nadzieję, Ŝe jej wiara nie 108
kłamie, Ŝe po śmierci jest Ŝycie i naprawdę Lara tańczy na chmurce. NiezaleŜnie od tego odkryła jednak, Ŝe coraz bardziej nabiera przekonania, Ŝe nie wierzy w wypadek. Lara kochała Ŝycie. Kochała prosty fakt, Ŝe człowiek się budzi i oddycha, porusza, wykorzystuje narzędzie, jakim jest jego ciało do stwarzania piękna, czarowania tańcem. Ona po prostu nie mogła zadać sobie śmierci, nawet przypadkowo. Wstała, Sam równieŜ. Wziął ją pod rękę. Za nimi oczekiwała długa kolejka, dom pogrzebowy pękał w szwach. Ludzie, którzy znali Larę - zawodowcy, amatorzy i po prostu miłośnicy tańca - przybyli, Ŝeby złoŜyć jej hołd. Shannon zbliŜyła się do Gordona, który rozmawiał z Gunterem Heinrichem, jednym z mistrzów niemieckich. Heinrich przywitał ją smutnym uśmiechem i pocałunkiem w policzek. - Gunter, zdąŜyłeś przyjechać? To niesamowite, nie znaliśmy terminu niemal do ostatniej chwili. Bardzo wysoki elegancki blondyn o zdecydowanym spojrzeniu wzruszył ramionami. - Nie musiałem przylatywać do Stanów. Zostali śmy z Helgą po turnieju, Ŝeby wylegiwać się na plaŜy. Potem wyruszamy dalej, na konkurs w Asheville w przyszłym tygodniu. Właśnie rozmawiałem z Gor donem o waszym studiu. Chcielibyśmy trochę po ćwiczyć. Mogłabyś po niedzieli poprowadzić nam trening? Gunter planuje treningi nawet na czuwaniu, pomyślała. MoŜe ona sama zbyt rzadko uczestniczyła w Ŝałobnych uroczystościach i nie zdąŜyła przywyknąć? Wokół rozbrzmiewały ciche rozmowy, ludzie załatwiali swoje sprawy. No cóŜ, Ŝycie toczy się dalej. - Chyba tak - mruknęła. Przy trumnie zatrzymał się pan Clinton. Z powaŜną 109
miną opadł na kolana, zmówił krótką modlitwę, po czym się przeŜegnał. Kiedy wstał, podeszła do niego Jane i go objęła. Longowie stali z tyłu, pogrąŜeni w rozmowie z młodą parą, która uczyła się w studiu tańczyć przed swoim weselem. Towarzyszyła im ich nauczycielka, Rhianna Markham. Ben sterczał samotnie z drugiej strony trumny; miał ponurą minę, jakby sam planował podróŜ na tamten świat. Mary i Judd Bentleyowie zbliŜyli się do trumny i nachylili. Dobrzy ludzie i dobrzy przyjaciele. Mary płakała -jako jedna z niewielu obecnych. - Jesteś następna. - Co? Shannon z przeraŜeniem zwróciła wzrok na Guntera. Uniósł brew. Nic zdawała sobie sprawy, jak ostro albo jak głośno zareagowała. Poczerwieniała. - Przepraszam, zamyśliłam się. - Tłumaczyłem właśnie Gordonowi, Ŝe koniecznie musi cię namówić do turniejów. Jesteś najlepszą trenerką, jaką kiedykolwiek mieliśmy. I jedną z najlepszych tancetek, które widziałem. Jeśli wrócisz na parkiet, zostaniesz następną mistrzynią. - Och... dziękuję - wykrztusiła. - To bardzo miłe. Na razie przepraszam. Nagle poczuła, Ŝe musi opuścić salę, choćby na moment. Odwróciła się i ruszyła środkiem pomiędzy rzędarni krzeseł. Czuła cięŜki, wszechobecny zapach kwiatów, które umieszczono dookoła. Na kaŜdym wolnym kawałku ściany, na stojakach i na samej trumnie. Zamknęła oczy i zderzyła się z Ellą Rodriguez i Justinem Garcią, którzy zmierzali właśnie w kierunku trumny. W holu przepychała się przez tłum, takŜe złoŜony 110
w duŜej mierze z tancerzy. Zobaczyła dziewczynę, drobnej budowy, piękną, którą pamiętała z zeszłorocznych mistrzostw. Miała ciało, dla którego moŜna było zabić. WłoŜyła na tę okazję czarną obcisłą suknię, podkreślającą jej kształty. Rozmawiała z męŜczyzną z krajowego stowarzyszenia tańca. W holu dostrzegła teŜ Katarinę. Zasmuconą, w skromnym granatowym kostiumie. Zanim jednak Shannon mogła się do niej zbliŜyć, zasłoniła ją jakaś kobieta, pytając głośno, czy moŜe następnego dnia wpaść do przymiarki. Kiedy Katarina poinformowała ją, Ŝe wybiera się na pogrzeb Lary, kobieta zaczęła się domagać wizyty w poniedziałek. Shannon pozdrowiła projektantkę uniesieniem dłoni i ruszyła do wyjścia. Gordon wybrał dom pogrzebowy niemal w samym środku Miami. DołoŜył teŜ starań, by kupić miejsce na jednym z najstarszych w mieście cmentarzy, Woodlawn. Piękne miejsce, tym piękniejsze, Ŝe społeczność latynoska szczególnie dbała o swoich zmarłych. Na ulicy panował duŜy ruch. Wszyscy się spieszyli, ktoś nacisnął klakson. Jakiś kierowca krzyczał przez otwarte okno w kierunku samochodu, który poruszał się -jego zdaniem - zbyt wolno i tamował mu drogę. Po przeciwnej stronie, przed sklepem spoŜywczym, kilkoro nastolatków rozsiadło się na masce starego wyremontowanego chevy. Rozmawiali i wybuchali głośnym śmiechem. Powietrze nie naleŜało do najczystszych, Shannon jednak odetchnęła nim z ulgą po mdlącej woni kwiatów. I po tej dziwnej aurze hipokryzji, która zdawała się przepełniać wnętrze. Ludzie, którzy opuszczali dom pogrzebowy, Ŝegnali się z nią uniesieniem ręki i kierowali na parking. Jednych dobrze znała, innych gdzieś kiedyś spotkała, 111
co do niektórych nie miała pojęcia, kim są, odpowiadała jednak gestem na pozdrowienia. Machając ręką do kolejnej grupy Ŝałobników, dostrzegła dwóch męŜczyzn podąŜających w przeciwnym kierunku, do drzwi. Bracia O'Casey. Doug podszedł prosto do niej, uściskał ją i pocałował w policzek. Sprawiał wraŜenie szczerze zrozpaczonego. Włosy, zwykle starannie ułoŜone, zmierzwiły mu się nad czołem, jakby wielokrotnie przeczesywał je palcami. Do tego wyraz napięcia na twarzy. - Tego nam brakowało, co? - zapytał zmienionym głosem. - Dopiero teraz wszystko staje się realne. Skinęła głową i dotknęła jego policzka, nagle ucieszona, Ŝe znalazł się ktoś, kogo Lara naprawdę obchodziła, choćby tylko jej uczeń. Przypomniała sobie jednak, Ŝe zdaniem Jane mógł być nie tylko uczniem. - To niestety jest realne, Doug. Bardzo realne. - Jak ona... wygląda? - zapytał. - Zabrzmi banalnie, ale to prawda. Jest piękna. Jakby spała - odpowiedziała Shannon. Opuścił głowę. - Wchodzę. Odwrócił się i ruszył do drzwi. Quinn został. Wysoki, ciemnowłosy, cholernie przystojny w garniturze. Patrzył na nią. Jego oczy wydawały się niemal czarne. Jak podwójna otchłań głębokiej, mrocznej wiedzy. Oczy, które ją oskarŜały, a przynajmniej widziały więcej, niŜ powinny. SkrzyŜowała ręce na piersi, odwzajemniła spojrzenie. - Interesujące, Ŝe tu jesteś. Nie znałeś Lary, prawda? Widziałeś kiedykolwiek, jak tańczy? - Przyjechałem z bratem - odparł. - Ach, rozumiem. 112
- Naprawdę? - Zerknął na drzwi. - Przekonać się, jak wiele osób przyszło na czuwanie, to dopiero interesujące, nie sądzisz? To znaczy, powaŜnie, jak wiele ją opłakuje, a ile dba tylko o formy albo chce się tu pokazać? - Ludzie często uczestniczą w uroczystościach pogrzebowych znanych osób - zauwaŜyła Shannon. Gordon nie zaznaczył w Ŝadnym nekrologu, Ŝe uroczystość jest prywatna. Chciał, Ŝeby kaŜdy, kto poczuje potrzebę oddania hołdu jej talentowi, mógł to swobodnie zrobić. - Bardzo szlachetnie - mruknął Quinn. Nie wiedziała, czy mówi to szczerze. - Wracasz do środka? - zapytał. Po chwili namysłu pokręciła głową. - Nie, chyba nie. Przyjechałam wcześnie z Gordonem i Benem, by sprawdzić, czy wszystko zostało prawidłowo przygotowane. - Oczywiście. Do tego jeszcze napięcie z powodu jutrzejszego pogrzebu... Znów nie mogła go rozszyfrować. Drwi? Zorientował się, Ŝe ta cała uroczystość to cyrk i szopka? Przedstawienie dla Lary, a moŜe dla samych Ŝałobników? - Podrzucić cię do domu? Zawahała się. Właściwie czemu nie? Przyjechała z Benem, a on i Gordon zostaną aŜ do samego końca. - Bez obaw, nie zamierzam się spoufalać z nauczycielką - rzucił, tym razem z oczywistą kpiną. - Daj mi tylko minutę; ja równieŜ muszę podejść do trumny. - To nie jest konieczne. - Nie szkodzi. Uniosła głowę. - Doug juŜ tam jest, a ty nawet nie znałeś Lary. Właściwie po co... po co chcesz tam wejść? 113
Nieznacznie się uśmiechnął. - No cóŜ, Ŝeby zobaczyć. I moŜe po to, Ŝeby mnie zobaczono. Poczekaj, za chwilę wracam. Odwrócił się i skierował do drzwi. Patrzyła za nim. Nie mogła nic poradzić. Nawet przy tej smutnej okazji i pomimo faktu, Ŝe mu nie ufała, kolejny raz odnotowała w myślach, Ŝe Quinn bardzo dobrze wygląda w garniturze. I Ŝe na moment pozostał po nim subtelny, lecz sugestywny zapach dobrej wody po goleniu. Lara nie Ŝyje i wkrótce zostanie pochowana. Shannon musiała przyznać, Ŝe się boi. Czegoś nieokreślonego, o czym w głębi duszy wie, lecz czego nie moŜe dotknąć. A Quinn O'Casey? Do czegoś zmierza. Nie miała tylko pojęcia do czego.
ROZDZIAŁ SIÓDMY
Doug klęczał przy trumnie i Quinn uznał, Ŝe nie powinien mu przeszkadzać. Postanowił poczekać z boku. Ludzie zajmowali wszystkie krzesła i miejsca pod ścianami. Docierały do niego strzępki rozmów. Kilka osób wymieniało uwagi o pogodzie, ktoś inny zauwaŜył, Ŝe kierownictwo KsięŜycowej Sonaty genialnie zaplanowało Galę Aligatora na luty, to znaczy schyłek zimy, kiedy wszyscy marzą o wyjeździe na Florydę. Dwie inne osoby dyskutowały o jakiejś technice tańca, a konkretnie o pracy nóg. Quinn miał pewność, Ŝe większość zgromadzonych osób naleŜy do świata tańca. Doug nadal pozostawał na kolanach przed trumną. Gordon Henson zauwaŜył Quinna i skinął mu głową. Jane podeszła do Douga, uklękła obok niego. Ben Trudeau stał przy trumnie z rękoma skrzyŜowanymi na piersi, niczym strzegący jej wartownik. Quinn przysunął się bliŜej, czekał na swoją kolej i nasłuchiwał. W końcu Doug wstał, ramię w ramię z Jane. Kiedy odeszli na bok, Quinn zbliŜył się do trumny. Spoczywająca w niej kobieta była piękna. Miała teraz starannie uczesane włosy i makijaŜ. Ubrano ją w błękitną suknię do tańca, ozdobioną na staniku 115
misternym wzorem z paciorków. W złoŜonych dłoniach trzymała kwiat. Przypominała Śpiącą Królewnę oczekującą na pocałunek, który ją obudzi. Tylko Ŝe jej juŜ nic nie obudzi. Znamienna blizna po autopsji była rzecz jasna niewidoczna, Lara Trudeau leŜała więc jak wcielenie gracji, które nagle znieruchomiało na wieczność. Obejrzał film z turnieju. Widział, jak fruwała i sięgała chmur. Widział teŜ, jak umarła. Jako nastolatek uczęszczał do szkółki niedzielnej. Nadal sporadycznie odwiedzał kościół, z Dougiem albo z matką. Odruchowo się przeŜegnał i pochylił głowę. I nasłuchiwał. Ktoś stanął przy Benie Trudeau, koło ogromnego wazonu z kwiatami u wezgłowia trumny. Quinn rozpoznał głos - Gabriel Lopez, elegancki właściciel Suede. - Dobrze się czujesz, Ben? Lopez przemawiał z zatroskaniem, jak prawdziwy przyjaciel. - Oczywiście, wszystko w porządku. Rozwiedliśmy się juŜ dawno temu. - A jednak... Ja jej w ogóle bliŜej nie znałem, a i tak wywierała na mnie ogromne wraŜenie. Nastąpiła chwila wahania. - Wydaje mi się, Ŝe tak naprawdę nigdy nie przestałem jej kochać, na pewien sposób, tak jak się kocha samolubne dziecko. ChociaŜ czasem jej nienawidziłem. - UwaŜaj z takimi słowami - ostrzegł go cicho Lopez. - Dlaczego? - zdziwił się Ben. - No cóŜ, okoliczności jej śmierci są co najmniej dziwne. - Jezu, znów to samo. Gliniarze wszystkich prze116
pytali, potem sekcja zwłok. Przestudiowali taśmę. Okoliczności są dziwne, bo Lara postąpiła idiotycznie. Jej śmierć to przypadek, ale idiotyczny. - Sprawiał wraŜenie rozgniewanego. - Chciałbym, Ŝeby wszyscy przestali wreszcie to roztrząsać. KaŜdy z nas mógłby kogoś wskazać palcem. - Nie jestem pewien, czy ta sprawa naprawdę jest zamknięta. Podobno Shannon nie jest przekonana. - Shannon nie chce spojrzeć prawdzie w oczy. Aha, skoro mowa o wskazywaniu palcem, moŜna wskazać właśnie ją - zakończył poirytowany Ben. - Wszystko w porządku? Trzeci glos, kobiecy. Quinn poszperał w pamięci. Mina Long. Doktor Long, pediatra. - Nie do końca - mruknął ironicznie Lopez. - W końcu czuwamy przy zwłokach. - Oczywiście, oczywiście. Wiesz, Ben, miałam na myśli... Ty przecieŜ wierzysz, Ŝe Richard zrobił wszystko co w jego mocy, prawda? Jest wprawdzie chirurgiem plastycznym, ale zapewniam, potrafi udzielać pomocy w nagłych wypadkach. - Mino, proszę, przecieŜ to oczywiste - Ŝachnął się Ben. - Po prostu trudno się pogodzić z jej śmiercią. Wybaczycie mi? ZauwaŜyłem właśnie swoją dawną partnerkę. Chyba powinienem się z nią przywitać. Ben się oddalił. - Jest zmartwiony - zatroskała się Mina. - Pewnie - potwierdził Gabriel. - Ale wydaje mi się, Ŝe on wypatruje nowej partnerki, a nie starej. Od dłuŜszego czasu juŜ nie tańczy zawodowo i bardzo chciałby do tego powrócić. - Westchnął. - Muszę się zbierać. Nie znałem zbyt dobrze Lary, ale przyjechałem ze względu na was. Nie mogę jednak zamknąć klubu, zwłaszcza w piątkowy wieczór. Pozdrów ode mnie Richarda. Nawiasem mówiąc, jak on się trzyma? 117
Zawsze uwaŜał, Ŝe dobrze tańczy przede wszystkim dzięki Larze. - CóŜ, oczywiście ćwiczenia z Lara miały znaczenie, sądzę jednak, Ŝe Richard zdaje sobie sprawę, Ŝe naprawdę uczyła go Shannon. ChociaŜ... Larę wielbił i podziwiał, poza tym to on próbował ją uratować. No, ale w kaŜdym razie jakoś się trzyma. Dobranoc, Gabrielu, niebawem się zobaczymy. - Jasne - potwierdził Gabriel, ruszając w kierunku wyjścia. Do Miny podeszła nieznana Quinnowi kobieta. - Witaj, kochanie, jak się masz? - Gracie, milo cię widzieć. Szkoda tylko, Ŝe w takich okolicznościach. I gratulacje. Rozumiem, Ŝe Larze przyznano pośmiertnie zwycięstwo, ale zajęłaś przecieŜ drugie miejsce. - CóŜ z takiego zwycięstwa? Ale niewaŜne, zastanawiam się, co podkusiło Gordona i Bena, Ŝeby wybrać tę sukienkę. Miała tyle innych, bardziej... bardziej stosownych. Ta jest znakomita na parkiet, ale w trumnie? Nie uwaŜasz, Ŝe nazbyt krzykliwa? - Ja bym wybrała tę róŜową, w której tańczyła po raz ostatni walca wiedeńskiego - odparła Mina. - I te małe, delikatne diamenty, które miała wtedy na sobie. - Mina westchnęła. - Pomagałam jej włoŜyć tę suknię przed ostatnim występem. - Naprawdę? - zapytała kobieta imieniem Gracie i zmieniła temat: - Spotkamy się na Gali Aligatora? - Oczywiście. - Muszę znaleźć Darrin. Pozdrów Richarda, trzymajcie się. Mina Long została sama, jednak nie na długo. Dostrzegła nieopodal Douga, z Bobbym i Giselle. - Doug, Bobby, Giselle, kochani, jak się macie? - zawołała. 118
Quinn nie usłyszał odpowiedzi; jego uwagę odwrócił ktoś, kto niespodziewanie obok niego uklęknął. Jeszcze zanim się odwrócił, wiedział, Ŝe to Shannon. Rozpoznał zapach jej perfum. - Jesteś bardzo religijny, prawda? - zapytała cicho. - Jestem znany z tego, Ŝe uczęszczam na msze odpowiedział. Wpatrywała się z napięciem w trumnę. - Co się stało? - zapytał. - Co? Ona nie Ŝyje - rzuciła z irytacją Shannon. - Tak, ale jesteś nie tylko zasmucona. Pokręciła głową. - Powinna Ŝyć, to wszystko. Miała dopiero trzydzieści osiem lat. Była oszałamiająca. Nie paliła, nie piła, chyba Ŝe napoje energetyzujące... Po prostu nie powinna być martwa -powiedziała z mocą. - Wszyscy cię juŜ widzieli? Ty obejrzałeś wszystkich? Muszę wracać do domu, ale nie przejmuj się, mogę złapać taksówkę. - Nie, z przyjemnością cię odwiozę. Jeśli oczywiście cię za to nie zwolnią. Spojrzała na niego uwaŜnie. - Wiesz, my nie jesteśmy tacy głupi. Nie jest dobrze, kiedy nauczyciele i uczniowie są ze sobą zbyt blisko. To moŜe powodować komplikacje w pracy. - Bliskość jest jednak wpisana w wasz zawód, prawda? Taniec wymaga partnera. Im dłuŜej się tańczy, tym bardziej ludzie się do siebie zbliŜają. Wstała ze słowami: - Zbyt długo zajmujemy klęcznik. Ruszyła do wyjścia. Quinn podnosił się wolniej. Zobaczył Bobby'ego, który niezręcznie się do niego uśmiechnął. - Była piękną kobietą, prawda? - Tańczyłeś z nią? 119
- Tylko raz czy dwa. Giselle i ja chcieliśmy mieć wesele piękne jak z obrazka. Fakt, dobrze się bawili śmy, ale to Dong naprawdę zainteresował się tańcem. - Bobby wzruszył ramionami. Quinn spostrzegł, Ŝe Bobby nie ma pojęcia, Ŝe Doug zainteresował się nie tylko tańcem, lecz równieŜ samą Lara Trudeau. Bobby zniŜył głos. - Ściągnął cię tu nie tylko z powodu tańca, prawda? Quinn się zawahał. Po chwili odpowiedział: - Ale nikt w studiu o tym nie wie. - Jasne, niczego nie zdradzę. Zastanawiam się tylko, czego szukasz. Ja tam byłem; ona po prostu upadła. - Wiem, obejrzałem dzisiaj film. - W kaŜdym razie gdybym mógł w czymś pomóc, jestem do dyspozycji. - Jasne, dziękuję. Quinn dogonił Shannon tuŜ za drzwiami. Właśnie rozglądała się za taksówką. - Przepraszam, juŜ jestem. - Nie, to właściwie nie ma sensu. PlaŜa nie jest po drodze na Keys. - Sprowadziłem łódź do Coconut Grove. Podrzucenie ciebie to tylko dodatkowe pięć minut. - Do Grove moŜna jechać prosto na południe. - Ale ja lubię jeździć groblą, zwłaszcza wieczorem. Palą się wszystkie światła. Cienie skrywają małe brudne tajemnice miasta. Noc nad wodą jest najpiękniejsza. Daj spokój, pozwól się odwieźć. To naprawdę Ŝaden problem. - Dobrze, dziękuję. Ruszyła wraz z nim, lecz nagle przystanęła. - Skąd wiedziałeś, Ŝe mieszkam przy plaŜy? - Nie wiedziałem, tylko załoŜyłem, Ŝe niedaleko od studia. Mój BoŜe, jakaś ty podejrzliwa. Gdybyś mieszkała gdzieś dalej, uprzedziłabyś mnie. 120
Uśmiechnęła się. - Mieszkam przy plaŜy. I rzeczywiście niedaleko szkoły. Wieczór był ciepły. Kiedy zmierzali na parking, mimo to zadrŜała. - Zimno ci? Chcesz moją marynarkę? - Nie, dziękuję, nie trzeba. Nagle się odwróciła. Gwałtownie. Doganiała ich jakaś para, która równieŜ uczestniczyła w czuwaniu. Quinn zerknął na nich, potem na Shannon. - Zdenerwowana? - Nie, wcale. - Skoro tak twierdzisz... To mój samochód. Odblokował pilotem zamek i otworzył drzwi od strony pasaŜera. Podziękowała i wsiadła. Kiedy ruszali, nie odezwała się ani słowem. Pojechali na północ i wschód, do wjazdu na autostradę. - Naprawdę jesteś nerwowa. W domu poczujesz się bezpiecznie? - zapytał. - Mieszkam w miłej, spokojnej okolicy. Prychnął. - Jasne, słyszałem, Ŝe znaleziono tam niedawno martwą prostytutkę. Zmarszczyła brwi. - Tak, rzeczywiście, ale to wyjątkowe zdarzenie. Ludzie, którzy tam mieszkają lub pracują, na ogół znają się nawzajem. Musiała się zadawać z kimś niewłaściwym. - Na plaŜy nietrudno o przygodę. Zrozum, tam właśnie szuka się rozrywek. Dla jednych oznacza to tańce i restauracje, dla innych mniej niewinne zajęcia. Niektórzy uwielbiają alkohol i narkotyki, na przykład ecstasy. I nie wszyscy są uczciwi. Na handlu narkotykami moŜna zarobić grubszą forsę, chyba sama wiesz. 121
- Oczywiście, ale tancerze mają bzika na punkcie zdrowia. - Niektórzy twoi uczniowie mogą jednak go nie mieć, prawda? - Tak, jasne. Ale Gabriel bardzo dba, Ŝeby jego klub pozostał czysty. Uwierz mi, policja juŜ to sprawdzała. - Mogę sobie wyobrazić. Czym się więc denerwujesz? - Ja się nie denerwuję! - Wiesz co, kiedy dojedziemy, moŜesz mnie zaprosić na kawę. Przy okazji sprawdzę szafy i zajrzę pod łóŜka. Wpatrywała się w niego. Szmaragdowe oczy lśniły w świetle neonów reklam. - To właśnie byłoby spoufalanie się z uczniem. - Nie, tylko kurtuazja. Ty uczysz mnie tańczyć, ja sprawdzam kryjówki w twoim mieszkaniu. - Gordon nie zezwala na Ŝadne darmowe lekcje. - Nie wtedy, gdy juŜ złapie klienta. - Złapie? Wypraszam sobie. MoŜemy zwrócić twojemu bratu pieniądze za kartę, mówiłam ci. - Ale i tak jestem juŜ złapany - odparł. Odwróciła się od niego, wyglądała przez okno. - Wiesz, masz rację - rzuciła. - Zapominam czasa mi, jak tu jest pięknie. Za wodą drapacze chmur w śródmieściu Miami spowijały nocne światła - niebieskie, zielone, przedzielone cieniem. W wodzie odbijał się księŜyc. Lekka bryza, niewielkie fale. Pluskały delikatnie i mieniły się barwami. - Aha - zgodził się. - Piękno to pierwsze, co tu dostrzegłem. - Przeprowadziłeś się niedawno? - Urodziłem się tutaj. Teraz tylko wróciłem. 122
- Gdzie mieszkałeś poprzednio? - zapytała. Quinn się uśmiechnął, gdyŜ w głosie Shannon znów zabrzmiała podejrzliwość. - W Wirginii Północnej. Tam takŜe jest pięknie. Morze, góry i wszystko inne. Ale Floryda to mój dom, tęskniłem. - W Wirginii teŜ zajmowałeś się czarterami? - Co? Ach tak, łodzie. Kocham łodzie, nie mogę się długo obyć bez nich i bez wody. Lubisz wodę? - Pewnie. - Łapiesz ryby? Nurkujesz? - Wędkowałam jako dziecko. Kiedy podrosłam, takŜe trochę nurkowałam. - Nie spodobało ci się? - Dlaczego, uwielbiałam wodę. - Ale juŜ nie nurkujesz? Wzruszyła ramionami. - JuŜ niczego nie robię. Zbyt duŜo czasu zajmuje mi praca. - Nie startujesz przecieŜ w turniejach? - Ale prowadzę treningi. Mówiłam ci juŜ: jestem dobrą nauczycielką. - Uśmiechnęła się i dodała z Ŝalem: - Naprawdę dobrą. Nie Ŝartowałam. Poza studiem nie mam Ŝadnego Ŝycia. - Odwróciła się nagle do okna, jakby wyznała więcej, niŜ zamierzała. Po chwili zwróciła wzrok na Quinna. - Ale to fajny pomysł taka łódź. - Chcesz ze mną popływać? - Tak. No, właściwie niezupełnie... Zamierzałam zorganizować jakąś imprezę dla grupy, która zapisała się na Galę Aligatora. Porozmawiać z nauczycielami i uczniami z miejscowych szkól. To mniej więcej pięćdziesiąt osób. Mógłbyś ich zabrać na wieczorny rejs? Bez Ŝadnej wytwornej kolacji, nic w tym rodzaju. Nawet wolałabym coś swobodniejszego: bufet, plastikowe talerze, rzecz jasna miejsce dla małego zespołu, 123
który by grał do tańca. Mógłbyś coś takiego zorganizować? - Jasne - odparł szybko. - Podam ci kilka liczb, Ŝebyś wiedział, jakie sumy wchodzą w grę. Załatwisz taki rejs? To znaczy, naprawdę zajmujesz się czarterami? - Załatwię. - Zjechał na Alton. - Teraz dokąd? Pokazywała mu drogę. Kiedy zatrzymali się przed jej domem, spochmurniała. - Co się stało? Przysięgłabym, Ŝe zostawiłam światło na ganku. Ganek tonął w ciemnościach. Quinn zabębnił pal cami w kierownicę. - JuŜ proponowałem, Ŝe pozaglądam pod łóŜka. Spojrzała na niego i wysiadła. Szukając w torebce kluczy, pokonała wyłoŜoną płytkami ścieŜkę i przystanęła przy drzwiach. Quinn równieŜ wysiadł. Domek wydał mu się czarujący, z elementami w starym hiszpańskim stylu połączonymi zręcznie z czystszymi liniami art deco. - Naprawdę, jeśli coś jest nie tak, moŜe wejdę z tobą. - Wejdź. Przekroczył próg. Interesowała go Shannon i to, co być moŜe wie, dom jednak równieŜ go zainteresował. Zastanawiał się, czy zobaczy jej stare trofea, zdjęcia z turniejów, z partnerem albo bez partnera. W salonie ich nie było, choć w głębi, nad starym kominkiem z koralowca wisiał obraz. Baletnice w klasycznych strojach płynęły w morzu miękkiego błękitu i róŜu, Piękne płótno, dobrze dobrane do miłego, ciepłego wnętrza. WraŜenie cięŜkości masywnych drewnianych mebli łagodziły jaśniejsze barwy dywaników, draperii i narzut na sofie i małej kanapce. Przed sofą nie było telewizora, lecz kominek. Jasna podłoga, tylko przed paleniskiem płyta z mosięŜnej blachy. 124
- Sama widzę, Ŝe w salonie nikt się nie zaczaił stwierdziła ironicznie Shannon. - Uznałem, Ŝe nie wypada ruszyć prosto do sypialni - odpowiedział. Zielone oczy spoglądały lodowato. - Szybko oceniłeś ten pokój, jak mnie w studiu. - Ja cię szybko oceniłem? - zdziwił się z uśmiechem. - Kuchnia? - zapytał. - Kuchnia i jadalnia są po tej stronie korytarza, za salonikiem. Sypialnie i bawialnia z drugiej strony. Skinął głową. Wkraczając do kuchni, zapalił światło. Miedziane rondle zwisały z krokwi nad umieszczoną pośrodku kuchenką i stołem. Kontuar odgradzał kuchnię od jadalni wyposaŜonej w stary stół, sześć krzeseł i kredens. - Bardzo tu ładnie - zauwaŜył. - Cieszę się, Ŝe ci się podoba. Postępując dalej, zapalał po drodze światła. W bawialni stała wyściełana sofa, puf, fotele, takŜe telewizor i sprzęt stereo. Szafa. Zanim ją otworzył, posłał Shannon porozumiewawcze spojrzenie. Nic, tylko sukienki w plastikowych workach, rakiety tenisowe i dwa kije do bilardu. - Wspomniałaś, Ŝe poza studiem nie prowadzisz Ŝadnego Ŝycia? - Teraz juŜ nie - odpowiedziała. - Po prostu nie lubię wyrzucać rzeczy. - Jesteś dobra? - W jakim sensie? - W bilardzie albo w tenisie? - Nie, tylko początkująca, ale lubię grać w jedno i drugie. Właściwie lubiłam, kiedyś. - No, no, sama praca, Ŝadnej zabawy. - Nie próbowałam cię przekonać, Ŝe nie jestem nudna. 125
Przecisnął się za nią, Ŝeby sprawdzić sypialnie. W domu panowała cisza; lekki szelest ubrań wydawał się hałasem. Pochwycił na moment jej spojrzenie; zastanawiał się, czy ona równieŜ to usłyszała. - Sypialnia - mruknął. - Co? - Sypialnia. Sprawdźmy sypialnię. - Tak, racja. Ruszyła za nim, gdy zbliŜył się do pierwszych drzwi. Pomieszczenie zalało światło. Trzy na cztery metry, Ŝadnego mebla. Lustra na ścianach, błyszcząca drewniana podłoga. Jej własne miniaturowe studio, pomyślał. Być moŜe jej niebo. Stał i przyglądał się w zamyśleniu. ~ Jest szafa w ścianie - poinformowała. Przeciął pokój i otworzył drzwi. Ubrania i tony butów. - Co ty najlepszego zrobiłaś? - zapytał. - Okradłaś Imeldę Marcos? - To wszystko stare buty do tańca. - Po co je tu trzymasz? - No cóŜ, niektóre da się naprawić. Potrzebują tylko nowych podeszew i obcasów. - Rozumiem. Interesujące. - Dlaczego? Uczę tańca, a to jest salka do ćwiczeń. - I poza tańcem nie prowadzisz Ŝadnego Ŝycia. Po co ci ta salka, przecieŜ mieszkasz nieopodal studia? - I oceanu, a chciałabym mieć basen. - Aha - mruknął. - No dobrze, ostatni pokój. Znów się koło niej przecisnął. Zastanawiał się, dlaczego na przemian promieniowała jawną wrogością i elektryzowała go przez samą bliskość. Zapach, pomyślał. Albo delikatne otarcie policzka włosami, kiedy się obok niej prześlizgiwał. - Sypialnia. Prawdziwa, z łóŜkiem. Wielkie łóŜko, 126
baldachim. Uwielbiam baldachimy. Puszysty dywan i... tam, na toaletce, komputer. - Wszyscy mają komputery. - Nie w sypialniach. - ZałoŜę się, Ŝe masa ludzi trzyma komputer w sypialni. - Nie ci, którzy mają cały dom. - Och, a gdzie ty postawiłeś komputer? - Teraz mieszkam na łodzi. Jest w okolicach kambuza. - A gdzie go stawiasz, kiedy nie mieszkasz na lodzi? - domagała się wyjaśnienia. - A moŜe w Wirginii teŜ mieszkałeś na jachcie? - Nie, miałem mieszkanie. - A w tym mieszkaniu komputer. Gdzie? - Nie w sypialni. W porządku, załóŜmy, Ŝe Ŝyłaś kiedyś nie tylko pracą. ZałóŜmy, Ŝe miałaś kogoś, najfajniejszego pod słońcem, największego kochanka od czasów Casanovy. LeŜycie sobie pod pięknym baldachimem, ale zapomniałaś wyłączyć to cholerne urządzenie i w najcudowniejszym momencie, zamiast usłyszeć, jaka jesteś piękna, rozlega się komunikat: „Masz wiadomość". Wpatrywała się w niego ze zdumieniem przemieszanym z oburzeniem, ale takŜe drŜały jej wargi. - Takie zdarzenie jest bardzo prawdopodobne kontynuował. - Ach, rozumiem. Największy kochanek od czasów Casanovy jeszcze tu nie trafił. - Skąd wiesz, a moŜe trafił? - obruszyła się. - Zatem rozumiesz, na czym polega problem. - Nie. Nigdy nie zapominam go wyłączyć. - Odwróciła się i ruszyła korytarzem. - Pamiętaj o łazienkach. Są dwie, jedna tutaj, druga za salką do ćwiczeń. - Jasne. Kiedy tylko sprawdzę pod łóŜkiem. Pod łóŜkiem niczego nie znalazł. Nawet kurzu. 127
Łazienki okazały się małe; to był mały dom. Z poczucia obowiązku zajrzał w kaŜdej do kabiny prysznicowej. Powinien się czuć skrępowany, ale odczuwał tylko fascynację takim wglądem w prywatność Shannon. -Hej! Otworzył apteczkę. Stała za nim z kubkiem kawy w ręku. Kartonowym, takim na wynos. - JuŜ jest kawa? - zdziwił się. - Tak szybko? - Mam dobry ekspres. Dziękuję za sprawdzenie domu. Nie sądzę jednak, Ŝeby jakiś intruz zmieścił się w apteczce. - Jeśli juŜ sprawdza się dom - wyjaśnił - warto mieć pewność, Ŝe nie zakradli się kosmici, wiesz, gremliny albo podobne stwory. Uśmiechnęła się. - Racja. W kaŜdym razie dziękuję, poczułam się całkowicie bezpiecznie. - śaden problem. - Przyjął kubek i zaczął się w niego wpatrywać. - Wydaje mi się, Ŝe juŜ wychodzę. - Zapraszam po cukier i mleko. - Dziękuję, ale wolę czarną. - Właściwie to usiądź. Po co masz ją sobie wylać w samochodzie na kolana. MoŜesz się oparzyć i pozwać studio. Tylko tego nam brakowało. Oparł się o framugę i spojrzał na Shannon. Przyglądała mu się. Nie dotknęła go, lecz elektryczne fale zdawały się przepływać przez dzielącą ich przestrzeń. Nie było w niej niejawnie seksualnego; wszystko kryło się pod powierzchnią. W ten subtelny sposób była jednak z pewnością najbardziej zmysłową kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał. Przedtem trochę sobie z tego Ŝartował, teraz jednak sam widok nagiego ramienia nasunął mu przed oczy obraz innych części 128
jej ciała, równie nagich. Poczuł przypływ podniecenia, silny jak u nastolatka. Szybko przełykał kawę, nie zwaŜając na to, czy go parzy czy nie. Oddał jej pusty kubek, ich spojrzenia znów się spotkały. - Lepiej juŜ pójdę. - Nawet jego samego zaniepokoił ton, jakim wypowiedział te słowa. - Gdybym został, moŜna by to uznać za poufałość - dodał szybko. - Dobranoc. - Dobranoc i dziękuję - odpowiedziała. Na ganku wziął się w garść i zwrócił do Shannon: - Czy uwaŜasz...? Denerwujesz się, bo nie wierzysz, Ŝe śmierć Lary Trudeau to przypadek? - Nie wiem, o czym mówisz - odparła, lecz natychmiast zwęziły jej się oczy. Jakby załoŜyła maskę. - UwaŜasz, Ŝe Lara Trudeau została zamordowana. Jeśli coś wiesz, jeśli się czegoś boisz, powinnaś poinformować policję. - Rozmawiałam z nimi w dniu jej śrnierci - odpowiedziała spokojnie. - Nigdy, ale to nigdy nikomu nie powiedziałam, Ŝe Lara Trudeau została zamordowana. Kłamstwo. MoŜe nie powiedziała tego wprost, ale jednak... skłamała. - Naprawdę? MoŜe powinnaś uwaŜać. Wiele osób jest przekonanych, Ŝe twoim zdaniem Lara nie połknęła sama tych tabletek. A jeśli nie ona sama, to... - Lara przedawkowała lek i popiła go alkoholem, panie O'Casey. Stwierdził to lekarz sądowy. Koniec i kropka. - Mnie nie trzeba przekonywać - odparł łagodnie. - Zamknij drzwi na klucz. 129
- Zawsze zamykam na klucz. - To dobrze. Ruszył do samochodu świadom, Ŝe Shannon nadal stoi na ganku i odprowadza go wzrokiem. Odwrócił się. - Dobry moment, Ŝeby zamknąć te drzwi. Zniknęła w środku i trzasnęła drzwiami. Z uśmiechem wsiadł do samochodu i przekręcił kluczyk w stacyjce. Shannon oparła się o drzwi. Odczuwała krańcowe wyczerpanie. Cieszyła się, Ŝe Quinn obszedł dom i nie musi się zastanawiać, czy ktoś nie czai się przypadkiem w szafie. Tylko Ŝe... Cholera, on mi się podoba, pomyślała. Nie powinnam go uczyć. MoŜe trzeba się wycofać, przekazać go Jane. Nie, to jakiś absurd. MoŜe wcale nie absurd. Miała dwadzieścia osiem lat. śartowała sobie, Ŝe poza pracą nie istnieje dla niej Ŝadne Ŝycie, ale jednak... To prawda. Nie istnieje. Dzień w dzień widuje ciągle tych samych męŜczyzn, a jeśli juŜ pojawia się ktoś nowy, to zawsze tylko uczeń. Jej Ŝycie moŜe się wydawać interesujące. Ciągle tańczy, ma zawsze zagwarantowany wstęp do najgorętszego klubu w mieście. Gabriel jest atrakcyjny. Nawet miałaby u niego szanse. Ale Gabriel to tylko gracz. Dobrze się z nim tańczy, fajnie go mieć za przyjaciela. Nigdy jednak nie chciała, Ŝeby stał się dla niej kimś więcej. Nie chodzi tylko o seks; zna w końcu atrakcyjnych męŜczyzn. Nie takich, jak ten. Nie zaufałaby nigdy komuś takiemu jak Gabriel. On potrzebuje w Ŝyciu ciągle nowych podniet. A Ben... 130
odkochała się juŜ dawno temu. Ben to jak błąd dzieciństwa. Sam i Justin są z kolei jak jej młodsi bracia. Czasami się na nich wścieka, czasami jest z nich dumna. Nie chodzi o to, Ŝe w jej Ŝyciu nikogo nie było albo Ŝe brakowało jej moŜliwości. Po prostu Ŝaden męŜczyzna naprawdę jej nie interesował. A ten... Kłamie. Nie uczy się tańca dla samego tańca. I nie interesuje się nią dla niej samej. Oderwała się od drzwi. Człowiek taki jak Gabriel jest przynajmniej przewidywalny. A ten facet nie daje się rozszyfrować. Usłyszała jakiś dźwięk na zewnątrz, jakby trzask łamanej gałązki. Zamarła przy drzwiach, nasłuchiwała. Nic. Nie, jednak coś. Kroki, szybkie i ciche, z prawej strony domu, od ulicy. A potem... Nic. Tkwiła przy drzwiach - zdawałoby się przez całą wieczność. Nie oddychała, nawet nie drgnęła. A jednak... Nic. W końcu odsunęła się od drzwi i zaczęła w nie wpatrywać. Ściskało ją w gardle. Próbowała sama się przekonać. Jeśli naprawdę usłyszała kroki, to oddalające się od domu. A moŜe w ogóle nie słyszała. Uciekał jakiś spłoszony kot? Mieszkała tu juŜ od lat, miała spokojnych sąsiadów. Racja. I z tego powodu nie zainstalowała nawet alarmu. Odsunęła się jeszcze dalej od drzwi, nie odrywała od nich wzroku. Jeśli je otworzy, wyjdzie na idiotkę. Jeśli nie otworzy, by się upewnić, Ŝe nikt nie krąŜy wokół domu, nie zaśnie. 131
Wahała się, mijały długie sekundy. Po chwili sięgnęła do zamka, odsunęła zasuwkę, odczekała jeszcze moment i otworzyła drzwi.
ROZDZIAŁ ÓSMY
Po powrocie na przystań Quinn zorientował się, Ŝe spora grupa policjantów mimo późnej pory okupuje jeszcze stoliki na tarasie baru U Nicka. Uznał, Ŝe jest zbyt zmęczony, Ŝeby do nich dołączyć, po chwili jednak zmienił zdanie. Dixona akurat nie było, ale Bobby, Giselle i Doug siedzieli wraz z Jakiem Dilessiem. Jake pomachał mu ręką na powitanie i wysunął krzesło. Przy innym stoliku Quinn dostrzegł znanych mu z widzenia facetów z wydziału antynarkotykowego. Zajął miejsce i przywitał się z obecnymi. - I co? - zapytał Doug. - Dobrze wyglądała, prawda? To znaczy Lara. Piękna nawet po śmierci, co? - Uhm - mruknął Quinn. Jego brat za to nie wyglądał dobrze. Raczej posępnie. W końcu wrócili z ponurej uroczystości. Quinn uwaŜał, Ŝe skoro nawet najlepszy przyjaciel Douga, Bobby, nie miał pojęcia, Ŝe Doug sypiał z Lara, brat nie powinien się w ten sposób zdradzać. - Spoufalaliście się, co? - rzucił Ŝartobliwie Bobby pod adresem Quinna. Quinn wzruszył ramionami. - Na pewno nie z winy panny Mackay. Zapropono wałem, Ŝe ją podwiozę, i to wszystko. 133
- Ona nie wie, Ŝe jesteś detektywem, prawda? - zapytał Bobby. - Łatwiej uzyskiwać odpowiedzi na pytania, kiedy ludzie nie mają się na baczności - wyjaśnił Quinn. - Bez obaw, na pewno cię nie wsypię - zapewnił Bobby. - Interesujące towarzystwo, nie sądzisz? - zagadnęła z uśmiechem Giselle. -1 bardzo dziwne. W studiu masz wraŜenie, Ŝe to twoi przyjaciele, ale poza nim? Okazuje się nagle, Ŝe tak naprawdę wcale ich nie znasz. Nie wiadomo, co robią w wolnym czasie, czym się kierują... - Oni nie mają wolnego czasu - wyjaśnił Bobby. - Tylko tańczą, no i ze sobą konkurują. - Uśmiechnął się. - Szkoda, Ŝe nie widziałeś mistrzostw, Quinn. Zmieniają kostiumy w kilka sekund, w kaŜdej chwili muszą być wcieleniem doskonałości. Do tego słuŜą spraye do włosów, przeróŜne buty i biŜuteria. Ciągle wzajemnie prawią sobie komplementy. Niektórzy uwaŜają się za bogów, ich rozmowy przypominają ścieŜkę dźwiękową telenoweli. Ale inni są mili, trzeba im to przyznać. Bardzo ciepli. - Często zbyt ciepli - zaśmiała się Giselle. - Na paru dŜentelmenach, jeśli się zastanowić, Bobby wywiera chyba przesadne wraŜenie. - Skoro mowa o orientacji seksualnej - wtrącił na wpół serio Jake - niektórzy z najlepszych gliniarzy, jakich znam, są gejami. - Zapewne - zgodził się Bobby. - Jesteście homofobami czy co? - zaprotestowała Giselle. - To ty poruszyłaś ten temat! - Tak, ale mnie wolno. Mam wielu przyjaciół wśród osób o innej orientacji. - Chwileczkę, większość twoich przyjaciół to równieŜ moi przyjaciele - zauwaŜył Bobby. 134
- Pierwsza sprzeczka nowoŜeńców -jęknął Doug. - Muszę do toalety. Powstrzymajcie ich, jeśli się na siebie rzucą, dobrze? Wstał i oddalił się nieco chwiejnym krokiem. - Nie pozwól mu wracać samochodem do domu - ostrzegł Quinna Jake. - Bobby, on powinien przenocować na łodzi - po wiedział Quinn. Bobby skinął głową. - Przez cały wieczór był jakiś nieswój. Uroczystość Ŝałobna to nic wesołego, jasne, ale Doug chyba naprawdę wziął sobie śmierć Lary do serca. A tak w ogóle, co o tym wszystkim sądzisz, Quinn? - Jak dotąd Ŝadnych wniosków. Co do samego zgonu, nie ma chyba podstaw, Ŝeby kwestionować opinię lekarza sądowego. - Hej, O'Casey! - Nick wyłonił się zza baru z telefonem w ręku. - Do ciebie. - Dziękuję, Nick. - Nie ma za co. Odnieś potem aparat. W tym miesiącu straciłem juŜ trzy. Przypilnuj go, Jake. - Jasna sprawa - zgodził się Jake. Przyjmując słuchawkę, Quinn pokręcił głową i spiorunował Jake'a wzrokiem. - O'Casey. - Cześć, przepraszam, Ŝe zawracam ci głowę. Miałam ten numer w twoich aktach, a z domu mogę się połączyć z komputerem w szkole. Nie powinnam tak telefonować, wykorzystywać cię, ale... - Shannon? - Tak, przepraszam. Czuję się jak idiotka, ale wydaje mi się, Ŝe ktoś był na moim podwórku, wystawał pod domem. MoŜe znasz kogoś, kto będzie koło mnie przejeŜdŜał i mógłby to sprawdzić? A moŜe lepiej zadzwonić na policję? Jesteś gliniarzem, co mi radzisz? 135
- Shannon, nie rozmawiasz z Dougiem tylko z Quinnem. - Quinn? - Nagle jej głos nabrał twardszego tonu. Aha, ty teŜ jadasz U Nicka? Myślałam, Ŝe nie jesteś policjantem? - Nie jestem. Tutaj nie wymagają okazania odznaki, zanim podadzą jedzenie. To fajne miejsce, znasz je? Ach, jasne, na pewno nie. Zapomniałem, Ŝe poza szkołą nie masz Ŝadnego Ŝycia. - Bardzo zabawne. Posłuchaj, nie ma sprawy. Po prostu pomyślałam, Ŝe jakiś znajomy Douga moŜe akurat mieć słuŜbę albo... niewaŜne. W jej głosie brzmiało napięcie, usprawiedliwiała się. Wiedział, co czuje. Właśnie od niej wrócił, sprawdził cały dom. Shannon się martwi, Ŝe uzna ją za histeryczkę. - Co się stało? - zapytał. - Nic. - No to czego się obawiasz? - Ja... - Zawahała się. Quinn odniósł wraŜenie, Ŝe Shannon zastanawia się nad odłoŜeniem słuchawki. Usłyszał westchnienie. - Kiedy odjechałeś, usłyszałam odgłosy. Jakby ktoś opierał się o ścianę, podsłuchiwał czy coś, a potem przebiegł przez podwórko. Otworzyłam drzwi... - Co takiego? - Otworzyłam drzwi. - Po co, u diabła? - śeby się przekonać, Ŝe nikogo tam nie ma - warknęła. - I co? - No wiesz, jest ciemno. - Tak, ale...? - Myślę, Ŝe ktoś tam naprawdę był. Później przemykał się ulicą, z dala od domu. Przygarbiony, trzymał 136
się w cieniu. Oczywiście to mógł być przypadkowy przechodzień. Poza tym w okolicy jest wiele bezpańskich kotów i któryś mógł narobić hałasu. Posłuchaj, przykro mi, Ŝe jednak zatelefonowałam. To tylko moja wyobraźnia, właściwie jestem tego pewna. Czuwanie, jutro pogrzeb... przepraszam, naprawdę. Zakończmy juŜ tę rozmowę. - Nie kładź się spać, juŜ jadę. - Nie, nie bądź śmieszny. Wszystko w porządku, naprawdę. Nie wracaj tutaj. - Wyruszam - rzucił i nacisnął klawisz, przerywając połączenie. Trójka przy stoliku wpatrywała się w niego z osłupieniem. - Shannon Mackay. Prawdopodobnie tylko wysiad ły jej nerwy. Jednak pojadę tam i sprawdzę, czy ktoś się nie kręcił koło jej domu. OdłoŜył telefon i wstał. - Bobby, zadbaj, Ŝeby Doug przespał się na łodzi, dobrze? Jake... - Dopilnuję, Ŝeby telefon wrócił za bar - zapewnił go Jake. - Dzwoń, gdybyś czegoś potrzebował. - Jasne, na pewno. Quinn ruszył biegiem do samochodu. Klnąc w duchu, Shannon przemierzała salonik. Z jednej strony czuła się jak absolutna idiotka, z drugiej liczyła w myśli, ile czasu zajmie Quinnowi droga. Dlaczego otworzyła drzwi? Naturalnie, Ŝeby się upewnić. Nie bała się ciemności - przynajmniej nigdy przedtem. Poza sobotami i niedzielami codziennie wracała do domu późno. W soboty szkoła działała tylko przed południem, w niedziele wcale. Między poniedziałkiem a piątkiem docierała jednak do mieszkania dopiero o jedenastej. Nigdy nie zastanawiała się, 137
czy pokonanie drogi od samochodu do drzwi czymś jej grozi. Niekiedy spotykała sąsiadów, w szlafrokach, wyprowadzających psy przed snem. Ktoś wyrzucał śmieci, ktoś inny wychodził zaczerpnąć świeŜego powietrza. Miła okolica. Nigdy przedtem Shannon nie czuła się zagroŜona. Z jękiem opadła na kanapę, przeczesała palcami włosy. To śmieszne. Lara umarła zaraz po tym, kiedy ten kelner powiedział: „Jesteś następna". A od tego czasu... Zawsze była poczytalna, pewna siebie i miała poczucie bezpieczeństwa. PrzeŜyła kilka wzlotów i upadków, jednak panowała nad sobą. Wiedziała, Ŝe osiąga wyŜyny w ulubionym, wybranym przez siebie zawodzie. Lubiła ludzi, z którymi pracowała. Przejmowała właśnie kierowanie studiem. Miała dobre Ŝycie. Dobre, mimo Ŝe trochę puste. A teraz ta śmierć Lary... Lara nie umarła tak po prostu. Nie, Shannon nie wierzyła w to ani przez chwilę. A te słowa: „Jesteś następna"? A więc teraz... CzyŜ to nie śmieszne-podejrzewać, Ŝe ktoś się tu zakrada? Skrzywiła się na wspomnienie rozmowy z Jane. Czy nie dała zbyt wielu osobom do zrozumienia, Ŝe jest przekonana, wbrew ustaleniom dochodzenia, Ŝe Lara nie spowodowała sama swojej śmierci? Znów usłyszała szelest, tym razem od frontu. Zerwała się na nogi z bijącym sercem. Zmusiła się, Ŝeby podejść i wyjrzeć przez wizjer. Roześmiała się i z ulgą oparła o drzwi. To Harry golden retriever najbliŜszego sąsiada. Obsikiwał jedną z dwóch małych palm, które niedawno zasadziła. Mimo dobrego nastroju, jaki ją opanował, wrzasnęła na odgłos pukania. 138
- Shannon? Ty idiotko, szepnęła do siebie, rozpoznając głos Quinna O'Caseya. - Tak, witaj - odpowiedziała, otwierając drzwi. - Co się stało? - zapytał ostro. - Krzyczałaś. - Bo zapukałeś - przyznała ze skruchą. - Krzyczałaś dlatego, Ŝe zapukałem? Opuściła głowę. Teraz na pewno uzna, Ŝe jest wariatką. - NiewaŜne, to długa historia. Na pewno Ŝałujesz, co? Doug wykupił ci te lekcje... Ale przysięgam, większość tancerzy i tancerek to osoby zrównowaŜone. - Skoro juŜ jestem, to moŜe zaprosisz mnie do środka? - Oczywiście, przepraszam. Przekroczył próg. ~~ Mogę wysłuchać długiej historii. - Właściwie nie jest taka długa. - Opowiedz mi. Westchnęła, nagle wytrącona z równowagi, tak jak przed jego przybyciem. Tylko Ŝe z innego powodu. Pomimo skromnej, sięgającej kostek koszuli nocnej, poczuła się bardziej naga niŜ w kostiumie bikini. Zbyt cicha noc, a Quinn zbyt blisko. Do tego dziwne poczucie intymności. - Okazało się, Ŝe to tylko pies. - Zaśmiała się. - Ale zacznę od początku, to znaczy od rana. Czuwanie i ten nastrój... Zresztą cały tydzień był paskudny. Lara nie zaliczała się do moich najlepszych przyjaciółek, ale znałam ją od wieków, a jej śmierć to prawdziwa tragedia. W kaŜdym razie wydawało mi się, Ŝe znów coś słyszę, więc wyjrzałam. Kiedy zapukałeś, właśnie odetchnęłam z ulgą, bo okazało się, Ŝe hałasował Harry, pies sąsiada. - DuŜy kudłaty golden retriever? 139
- Tak, to on. Oparłam się o drzwi, wyrzucając sobie, Ŝe zachowuję się jak idiotka, która zlękła się psa. I nagłe pukanie. Krzyknęłam, bo mnie przestraszyło. Wszystko jest w absolutnym porządku i tylko mi głupio, Ŝe musiałeś się tu fatygować. Zrobiło się późno, byłeś z przyjaciółmi... Nie chciałam ci przeszkadzać. - Nie ma problemu. Tak czy inaczej rozejrzę się wokół domu. - Dziękuję. Aha, chcesz kawy? Albo nie, nie będziesz potem mógł zasnąć. MoŜe herbaty? Z lodem albo ciepłą? Zawahał się. - Masz popcorn do pieczenia w mikrofalówce? Uniosła brwi. - Chyba tak. - A odtwarzacz DVD? - Tak. - A jakiś film, który miałabyś ochotę obejrzeć? - Dziesiątki. Kupuję je, a potem nie oglądam. - No to upiecz trochę popcornu, przygotuj mroŜoną herbatę i wybierz film. Niedługo wrócę. - Wycofał się na zewnątrz, a potem wsunął jeszcze do środka głowę. - To juŜ chyba definitywna poufałość, co? - Obawiam się, Ŝe tak - potwierdziła. - MoŜemy zasiąść w przeciwległych rogach pokoju. Ale wiesz, ja biorę tylko kilka lekcji, nie jestem naprawdę uczniem. - Jesteś, bo bierzesz lekcje. - Jakoś mam wraŜenie, Ŝe to się nie liczy. Roześmiała się. - Nie jesteś najgorszy i to się liczy, ale ja nikomu nie powiem o tym wieczorze i mam nadzieję, Ŝe ty teŜ nie. Skoro jesteś pewien, Ŝe moŜesz przez parę godzin popracować jako opiekunka do dziecka... 140
- Opiekun do tancerki - poprawił ją.- NaleŜy ci się rewanŜ za podeptane palce. Znienawidziła się za poczucie bezgranicznego szczęścia, które ją ogarnęło. Quinn się obudził. Usłyszał głosy z włączonego telewizora, dostrzegł promienie słońca sączące się przez zasłony. To było łagodne przebudzenie. Na początku nawet nie drgnął, tylko otworzył oczy. Jeszcze godzina i wszystko by go rozbolało. Zasnął na siedząco, z opuszczoną głową. Shannon obok niego, z głową na jego kolanach, skulona, mocno obejmując oburącz poduszkę. Pasma złocistych włosów spływały po jego spodniach, a ciepło kobiety urzekało i pobudzało. Ponad wszystko jednak dotyk jej ciała wyzwolił wspomnienia. Zaczął nagle rozmyślać o czasach, w których miał miłość w zasięgu ręki, a pochłonięty pracą ledwie to zauwaŜał. Nawet kiedy to wszystko utracił, właściwie tego nie dostrzegł, bo coś w nim wygasło. W kolejnych tygodniach i miesiącach nie pragnął od kobiet niczego więcej, jak tylko zwykłego ludzkiego ciepła. Stan odrętwienia nie ustępował, a on nie miał pomysłu, jak się z niego otrząsnąć. Kroczył przez Ŝycie z przyzwyczajenia, zastanawiając się, gdzie utracił poczucie sensu i kierunku, zdolność do radowania się czymkolwiek. Potem znaleziono ciało Neli Durken i ten jego stan jeszcze się pogłębił. Do czasu, kiedy poznał Shannon Mackay. Nie chciał jej zbudzić. Dotyk jej włosów był niczym oddech słodkim, świeŜym powietrzem. Widział dłoń przewieszoną przez jego kolano. Kształtne, delikatne palce, pomalowane paznokcie, sama dłoń tak miękka. Chciałby tak pozostać, zatopiony w tych cudownych odczuciach, w tej niedbałej, lecz intymnej bliskości, 141
takiej, jaką utracił, nie zdając sobie nawet z tego sprawy, takiej, za którą gdzieś w głębi duszy tęsknił. Rzecz jasna, jej się to nie spodoba. Nie spodoba, Ŝe tak zasnęli i w pewien sposób spędzili razem noc. Definitywna poufałość. W końcu przytrzymał ją delikatnie i powoli wstał. Poruszyła się, szukając przez sen wygodnego oparcia, które utraciła. Szybko podłoŜył jej pod głowę poduszkę i wyprostował się. Koronka koszuli nocnej podkreślała smukły kształt szyi, włosy rozsypały się i utworzyły świetlisty krąg. Cienka tkanina ułoŜyła się gładko na jej ciele, nadała mu subtelną formę. Gibka postać o apetycznych krągłościach, spowita w skromny strój wydawała się jeszcze bardziej zmysłowa i bezbronna. Pora by odejść. Podniósł marynarkę, którą wieczorem rzucił na puf, wyłączył telewizor i ruszył przez kuchnię do wyjścia. Znalazł w kuchni notes i napisał: „Dziękuję za popcorn, herbatę i film. Jest juŜ jasno, a drzwi są zamknięte. Quinn". Wyszedł po cichu na ganek. Nie miał klucza, lecz pamiętał, Ŝe drzwi się zatrzaskują. Sprawdził to starannie, a potem usiadł za kierownicą i odjechał. Tłum na cmentarzu okazał się jeszcze gęstszy niŜ w domu pogrzebowym. Świat tańca stawił się bardzo licznie. Uczniowie Lary, jej przyjaciele, współpracownicy i kochankowie, wszyscy przybyli, Ŝeby ją poŜegnać. I znów dziennikarze, kamery telewizyjne, mnóstwo obcych ludzi. Shannon zajmowała miejsce obok Gordona w rzędzie składanych krzeseł ustawionych na zielonym dywanie przed trumną. Kiedy ksiądz prawił o Ŝyciu na ziemi i Ŝyciu w słodkiej obietnicy wieczności, pochyliła głowę, lecz nie mogła się skupić. Wstydziła się, 142
gdyŜ tłumy, które ściągnęły na pogrzeb „znakomitości", zdeptały kwiaty połoŜone przez bliskich na grobach, które miały pecha znajdować się w sąsiedztwie. Larę chowano nieopodal mauzoleum, pod majestatycznymi dębami. DuŜy kamienny anioł strzegł sąsiedniego grobu rodziny Gonzalezow, a elegancka marmurowa krypta naleŜała do Antonia Alfreda Machiavellego, zmarłego w końcu lat czterdziestych. Ptaki szybowały wysoko na błękitnym niebie bez jednej chmurki. Shannon pochwaliła w myślach Gordona, który zaplanował pogrzeb rano. Za dwie, trzy godziny wszyscy by się upiekli, pomimo Ŝe nadeszła juŜ astronomiczna jesień. Brzęczała pszczoła, gdzieś w oddali szczekał pies. Niemal ze wszystkich stron cmentarz otaczały budynki mieszkalne. Dzieci bawiły się na trawnikach, samochody pokonywały niecierpliwie ulice z ograniczoną prędkością, rozlegały się klaksony. Zycie toczyło się dalej, nawet na granicy cmentarza - moŜe tym bardziej na granicy cmentarza. Poczuła dotknięcie i uniosła głowę. Ben Trudeau wręczył jej ponuro róŜę do rzucenia na trumnę. NaboŜeństwo dobiegło końca. Wstała i podeszła do grobu, rzuciła róŜę. Gordon ujął ją pod rękę i zaczęli się oddalać. - Panie Henson! Panno Mackay! Shannon odwróciła się z rozdraŜnieniem. Zobaczyła Ryana Hatfielda, reportera miejscowej gazety, którego nie znosiła. Wysoki i chudy, nie zasługiwał jej zdaniem na nic dobrego. Lubił wyszydzać i amatorów, i zawodowców. Napisał kiedyś ze złośliwym okrucieństwem o „parze szczupłej inaczej", która wygrała amatorski turniej walca. Shannon z furią - i bezskutecznie - tłumaczyła mu, Ŝe sędziowie oceniają umiejętności, a nie urodę tancerzy. Dodała, Ŝe dla amatorów taniec jest tylko zabawą i dobrym 143
ćwiczeniem. Co do zawodowców, Hatfield był zdania, Ŝe wszyscy są afektowanymi snobami spoglądającymi na innych z góry. Napisał, Ŝe „dziwnie się przekręcają" specjalnie po to, Ŝeby zwykły śmiertelnik nie ośmielił się nawet ich naśladować. W odpowiedzi opisała mu róŜne rodzaje tańców, które wymagają takich -jak to nazwał - wygibasów. Opublikował jej wyjaśnienia, ubierając je jednak w takie słowa, Ŝe wypadła jak afektowana wiedźma Ŝyjąca w urojonym świecie. - Czego chcesz? - zapytała ostro, zanim Gordon zdąŜył się odezwać. - Daj spokój, tylko kilka słów ~ poprosił Hatfield. - śebyś je mógł dziwnie przekręcić? - zapytała. - Larę uznawano za boginię tańca towarzyskiego. Jak się teraz czujecie? Ryan zadał to pytanie, dbając, by zabrzmiało jak szczere wyrazy współczucia. - A jak ci się, u diabła, wydaje? - odparła gniewnie. - Zmarła przedwcześnie. Co twoim zdaniem czuje się w takich sytuacjach? Ból. Ból po stracie. A teraz, jeśli wybaczysz... - Dokąd idziecie? Spotkacie się gdzieś? Nie słyszałem, Ŝeby ksiądz zapraszał na jakąś uroczystość - nie ustępował Ryan. - Czuwanie i pogrzeb były dla wszystkich - powiedział twardo Gordon. - Teraz jest czas spotkania tylko dla tych, którzy ją znali. Chodź, Shannon. Ruszyli w kierunku limuzyny, usłyszała jednak słowa Ryana. - Ben Trudeau jest jeszcze przy grobie. Zostawiła go w cholerę juŜ jakiś czas temu, co? Shannon dawno nie czuła takiej wściekłości. Obawiała się, Ŝe straci panowanie nad sobą i rzuci się z pazurami na dziennikarza tu, na cmentarzu. Roz144
ładuje w ten sposób całe napięcie ostatnich dni, napięcie wywołane zmartwieniami i... strachem. Jednak kiedy się odwróciła, od Hatfielda odgradzali ją obaj bracia O'Casey. - Co wy robicie? - rzucił z oburzeniem dziennikarz. - Odsuńcie się, bo zawiadomię policję. I sprocesuję was do ostatnich gaci. Numer do gliniarzy mam zaprogramowany. - Ja jestem gliniarzem - odpowiedział spokojnie Doug. - Chodźmy - poprosił Gordon, ujmując ją znów pod rękę. - Idźcie! - zawołał Quinn. - Hej, to jest bezprawne ograniczenie wolności obywatela - poskarŜył się Ryan. - Zapytam, czy oni nie zechcą oskarŜyć pana o nękanie - zrewanŜował się Doug. Shannon nie usłyszała juŜ dalszego ciągu kłótni. Gordon szedł równym krokiem i trzymał ją pod rękę. Po minucie siedzieli juŜ w limuzynie. Zanim zatrzasnęli drzwi, dołączył do nich Ben Trudeau. Wyglądając przez okno, pokręcił głową. - Pieprzeni reporterzy - mruknął. - Ben - upomniał go łagodnie Gordon. - Nie ma tu przecieŜ uczniów - rzucił z roztargnieniem Ben. - A jednak... - zaczął Gordon. - To jest koszmarny dzień, daj mu spokój - warknęła Shannon. Pojazd ruszył. Ben wpatrywał się we własne dłonie. Po chwili uniósł głowę i wypuścił powietrze z płuc. - To się naprawdę stało. Ona naprawdę odeszła. Do ziemi. Nie mogę w to uwierzyć. Gordon połoŜył mu rękę na ramieniu. - Trudno się z tym pogodzić. 145
Jesteś następna. W głowie Shannon znów rozbrzmiały te słowa. Poczuła lodowate mrowienie i przeszedł ją dreszcz. Ben spojrzał na nią ponad Gordonem, który zajmował miejsce w środku. - Przepraszam, Shannon, czy dobrze się czujesz? - Oczywiście, wszystko w porządku. W zamyśleniu wyjrzał przez okno. - Interesujące. Ten śmierdzący pismak doprowadziłby nas wszystkich do szalu. Dobrze, Ŝe mamy u siebie Douga. Ale wiecie, to jego brat zorientował się pierwszy i ruszył do tego faceta. Czy on na pewno nie jest gliniarzem? Trzyma się z policjantami dziwnie blisko. - Nie, nie jest - odpowiedziała Shannon. - MoŜe kiedyś był, ale teraz na pewno nie. - Ale nadal zachowuje się jak policjant - zauwaŜył Ben. - To znaczy jak? - zapytał Gordon. Ben wzruszył ramionami. - Nie wiem. Zawsze... obserwuje. Wczoraj jadłem obiad, a on tkwił w tej samej restauracji. W głębi... Gordon zaprotestował: - Ja ciągle spotykam znajomych, wszędzie w mieście. W banku, w kinie, wszędzie. - Tak, pewnie masz rację. A czy on teraz teŜ nas zaszczyci? - Nie, nie zaprosiłem Ŝadnego ucznia. Tylko kilku zawodowców, z którymi Lara współpracowała, i osoby z naszego budynku. - Gordon przyłoŜył dłoń do czoła. - Publiczność miała czuwanie i pogrzeb. Czas zostać we własnym gronie. Gordon wybrał na stypę niewielką restaurację przy Lincoln Road, gdzie zbierali się juŜ wielokrotnie przy róŜnych okazjach. Liczbę gości ograniczył do mniej więcej dwudziestu. 146
Zasiedli przy czterech stołach. Gordon wygłosił osobistą mowę pogrzebową. Po nim przemawiał Ben. Shannon uznała, Ŝe jego uczucia są szczere. Mówił o ich małŜeństwie, niekiedy tak emocjonalnym i gwałtownym jak tańce, które razem wykonywali. Wszyscy jednak - powiedział - doceniali jej ducha i ponieśli ogromną stratę. Wszyscy będą pamiętać, co im mówiła. Niekiedy bez ogródek, jednak kaŜde jej słowo pomagało doskonalić się w ich sztuce, ich powołaniu w tańcu, który nie jest tylko pracą, lecz treścią ich Ŝycia. Shannon podkreśliła z przyjemnością, Ŝe poza przyjaciółmi z okolicy na uroczystość przybyli ludzie z całych Stanów, a nawet z Europy. Potwierdziła gotowość przeprowadzenia treningu z Gunterem, lecz zmieniła temat, kiedy powiedział jej, Ŝe stworzyła najlepszą choreografię, jaką kiedykolwiek widział. Dodał, Ŝe wszyscy konkurenci mieli szczęście, Ŝe nie wykorzystała jej sama - ale Ŝe powinna. Później rozmawiała z Christie Castle, pięciokrotną mistrzynią Krajowego Turnieju Tańców Powolnych, obecnie trenerką, sędziującą teŜ na turniej ach na całym świecie. - Jak się teraz czujesz? - zapytała Christie. Christie była szczupła jak trzcina, miała około stu siedemdziesięciu centymetrów wzrostu, ogromne ciemne oczy i kruczoczarne włosy. Była w nieokreślonym wieku, lecz zamierzała pozostać piękną nawet po dziewięćdziesiątce. - Dziękuję, doskonale. Wstrząsające zdarzenie, ale Lara i ja nie byłyśmy najbliŜszymi przyjaciółkami. - Gordon powiedział, Ŝe ostatnio jesteś zdenerwowana. - ZniŜyła głos. - A wasza sekretarka zdradziła mi, Ŝe jesteś przekonana, Ŝe za śmiercią Lary kryje się coś więcej. 147
- Ella nie powinna wygadywać takich rzeczy. - Czy naprawdę uwaŜasz, Ŝe Lara została zamordowana? Christie zadała to pytanie szeptem. Gordon, Ben, Justin i Sam Railey zajmowali miejsca za nimi. Shannon zauwaŜyła, Ŝe Ben na wpół się odwrócił, jakby bardziej zainteresowany rozmową przy jej stole niŜ przy jego własnym. - Nie, ja niczego nie uwaŜam. Christie dotknęła jej kolana, ciemne oczy przepełniała troska. - Sprawiasz wraŜenie bardzo zmęczonej. Dobrze sypiasz? Zeszłej nocy zasnęła juŜ po dziesięciu minutach filmu, ale to była pierwsza noc od tygodnia, którą naprawdę przespała. - Nie najlepiej. Nie wiem dlaczego. Po prostu jestem trochę spięta. - Powinnaś mieć psa - zauwaŜyła Christie, powaŜnie kiwając głową. Shannon się uśmiechnęła i spojrzała w dół. Christie miała Puffa, yorka. Miniaturowy piesek wszędzie z nią podróŜował. Puff wylatał prawdopodobnie więcej kilometrów niŜ przeciętny dyrektor duŜej firmy. - Christie, nie ma mnie w domu przez prawie piętnaście godzin na dobę. A poza tym, wybacz szczerość, gdybym miała Puffa, a ktoś by mnie napadł... - MoŜe jest mały, ale szczeka jak pies zabójca. - Przepraszam, jaki pies zabójca? Gabriel Lopez zajął miejsce przy Christie. Przywołał to swoje uwodzicielskie spojrzenie. Nigdy nie spoglądał na kobiety poŜądliwie. Patrzył na nie tylko z bezgranicznym zachwytem, czego nie mogły uznać za obraźliwe. - Puff, oczywiście - wyjaśniła Christie. Roześmiał się. 148
- Myślałem, Ŝe rozmawiacie o moim zabójczym wdzięku. Zaniepokoiło mnie tylko słowo ,,pies". - Dzięki Bogu, Gabriel, Ŝadna z nas nie jest na tyle głupia, Ŝeby traktować cię powaŜnie. Obie doskonale wiemy, Ŝe spotykasz się z kaŜdą znaną kobietą, która pojawi się w mieście. I nie tylko znaną. - Nieprawda! - zaprotestował. Uśmiechnął się skromnie. - Rozumiecie, jako właściciel klubu muszę podtrzymywać taki swój wizerunek. Bena najwidoczniej zmęczyła rozmowa prowadzona przy jego stoliku. Zajął puste krzesło obok Shannon. - I podtrzymujesz skutecznie - zapewnił Gabriela. - A ty? Czarujący jak Fred Astaire, kobiety otaczają cię wianuszkiem. - Powiedział to Ŝartobliwie, lecz spowaŜniał. - Tak mi przykro, Ben. - Wszystkim nam jest przykro, musimy się po prostu z tym pogodzić. - Ben patrzył na Shannon. - Na szczęście mamy uczniów, którzy pomogą nam odzyskać spokój. Doug O'Casey uwielbiał Larę i moŜe zadbać, by policja zbadała wszystkie aspekty tej tragedii. - Ach tak, nasz młody policjant - mruknął Gabriel. -Nie odstępował jej ani na krok. Chyba nie lubił, gdy tańczyła z innymi, a kiedy była z nim, miał minę, jakby uniósł się Ŝywcem do nieba. - On jest świetnym uczniem - zauwaŜyła Christie. - Z pewnością taniec z Lara to nie to samo co z innymi. - Jane jest jego instruktorką, a ona jest doskonała - wtrąciła Shannon. - Tak, ale on się zapisał na całą masę treningów z Lara, prawda? - zapytała Christie. - Kiedy je prowadziła, zajmował jej pół dnia. - Spojrzała na Shannon. - Lara na przykład, w przeciwieństwie do mnie, była czynną zawodniczką. Dla niektórych to ogromna róŜnica. - Interesujące - zadumał się Ben. 149
- Co? - zapytała Christie. - Treningi są bardzo drogie. Płacić za nie, kiedy jest się amatorem? A Doug to tylko młody, słabo opłacany policjant. Skąd brał na to pieniądze? - Przekupny gliniarz? - podpowiedział Gabriel. - Przestańcie! - obruszyła się Shannon. - No cóŜ, wydawał w studiu masę forsy, prawda? - przypomniał Ben. - MoŜe jest bogaty z domu - podpowiedziała Shannon. - No cóŜ, moŜe. A teraz zjawił się jego brat. Twierdzi, Ŝe nie jest policjantem, tylko zajmuje się łodziami - dodał Ben. - Na pewno baron narkotykowy, tylko dobrze zamaskowany - zaŜartował Gabriel. - Kto jest baronem narkotykowym? Do stołu przysiadł się Jim Burkę, ostatni partner Lary. Wyglądał jak śmierć na chorągwi. Shannon odniosła wraŜenie, Ŝe przez ostatni tydzień tylko płakał. Miał czerwone obwódki wokół oczu. Ubrał się w elegancki garnitur i wytworną jasnoniebieską koszulę. W tym szykownym stroju sprawiał wraŜenie jeszcze bardziej wymizerowanego. - Nowy uczeń Shannon - odpowiedziała Christie. - Ale tylko tak sobie spekulujemy. - On zajmuje się czarterami jachtów - wyjaśniła Shannon Jimowi. Uśmiechnęła się do niego. - Jak się czujesz? - Świetnie, doskonale. Jestem trochę zagubiony, ale... Powinienem się przygotowywać do Asheville, do tego turnieju. Zapisaliśmy się z Lara, a teraz... - Nie śpiesz się tak - poradziła Shannon. - Nie mogę sobie pozwolić na stratę czasu - mruknął. - Nie mam kont w banku jak Lara. śyłem tylko z nagród, które zdobywaliśmy. 150
- Znajdziesz nową partnerkę -pocieszyła go Christie i zwróciła się do Shannon: - Ktoś powinien się powaŜnie zająć Dougiem O'Caseyem. Wiem, Ŝe jest policjantem, ale mógłby teŜ zrobić karierę jako zawodowy tancerz. - MoŜe on wolałby mieć jakieś inne Ŝycie - mruknął Jim. - I moŜe by mu się nie powiodło. Wtedy musiałby zaczynać od zera - zauwaŜył Gabriel. - Nie szkodzi, pomógłby mu brat, ten handlarz narkotyków - mruknął Ben. Shannon jęknęła. - Och, proszę. MoŜe wszystko jest po prostu tym, na co wygląda. Dajcie spokój. I tak obsmarują nas jutro w gazetach, przynajmniej sami ich w tym nie wyrę czajmy. - Wstała. - Przepraszam. Dla mnie to najcięŜ szy tydzień w Ŝyciu. Christie, przyjedziesz na co najmniej tydzień przed galą, prawda? Natychmiast poŜałowała tych słów. Mieli opłakiwać Larę, a ona zaczęła załatwiać sprawy szkoły. - A co ze mną? - zapytał Ben. - Oczywiście, Ben. Musisz koniecznie poprowadzić treningi - odparła. Gabriel równieŜ wstał. - Przyjechałaś limuzyną? - zapytał. - Tak. - Odwiozę cię do domu. Muszę juŜ wracać do pracy. - Doskonale, dziękuję. Obeszła wokół salę, Ŝegnała się, całowała wszystkich w policzki. Opuszczenie towarzystwa zawsze trochę trwało. Stanowili zgraną grupę. To tak, jakby wstać od kolacji we włoskiej rodzinie. - Przepraszam, musiałam się ze wszystkimi poŜeg nać - usprawiedliwiła się Gabrielowi, gdy opuścili restaurację i wyruszyli w drogę. 151
- W porządku, z przyjemnością ci towarzyszyłem. Wszyscy mnie całowali. Roześmiała się. - Tego ci chyba nie brakuje. KaŜda kobieta wita się z tobą w klubie pocałunkiem. Wzruszył ramionami. - Prowadzę dobre Ŝycie. CięŜko pracuję, ale to jest dobre Ŝycie. Ty nie masz takiego wraŜenia? - Oczywiście. Kocham swoją pracę. - Jedyną wadą jest to, Ŝe nie masz czasu na cokolwiek innego. A to, co ja robię - zaŜartował - jest w końcu Ŝyciem towarzyskim. - Chyba nie bardziej niŜ nasz taniec. - Ale wy podpieracie ściany, a ja nie. Roześmiała się. - O co chodzi? Nagle wszyscy uznali, Ŝe muszą być moimi psychoanalitykami. Ja się przecieŜ dobrze czuję. Spojrzał na nią uwaŜniej. - Wszyscy ci to mówią? Pokręciła głową. Nie chciała przyznać, Ŝe autorem tego spostrzeŜenia jest jej najnowszy uczeń - Quinn, brat policjanta, ten, o którym Ŝartowali, Ŝe jest baronem narkotykowym. - NiewaŜne. Mój dom jest tam. Westchnął. - Wiem, gdzie jest twój dom. Zaparkował i wysiadł. Dla Gabriela takie zachowanie było naturalne. MęŜczyzna otwiera drzwi, Ŝeby kobieta mogła wysiąść. - Gabe, ja się dobrze czuję - zaprotestowała, sięgając do klamki. - Sama mnie przecieŜ uczyłaś, Ŝe w tańcu męŜczyzna zawsze prowadzi. Od siebie dodam, Ŝe w Ŝyciu ten sam męŜczyzna lubi otwierać drzwi i odprowadzać kobietę do progu. 152
Zaśmiała się. - Niech ci będzie. Obszedł samochód i otworzył. Uroczyście ujął dłoń Shannon. - Gdybyś miała choć odrobinę rozumu, zakochałabyś się we mnie na zabój. We dwoje rządzilibyśmy światem. - Mam duŜo rozumu i właśnie dlatego nigdy się w tobie nie zakocham. I nie chcę brać na siebie odpowiedzialności za losy świata. Przekręciła klucz w zamku i otworzyła drzwi. Odwróciła się, Ŝeby się poŜegnać. - No to mogłabyś mnie przynajmniej zaprosić. Dwie samotne dusze uprawiające dziką miłość w skradzione popołudnie. Potem powracają do zwykłego Ŝycia, unosząc tylko rozkoszne wspomnienia. - Gabriel, to największa bzdura, jaką kiedykolwiek słyszałam. - Pewnie, ale mielibyśmy zabawę, co? - Jestem pewna, Ŝe co najmniej kilkadziesiąt kobiet chętnie poświęciłoby dla ciebie całe popołudnie - zapewniła go. - Ale one nie mają twojego ciała. - Dziękuję. Chyba dziękuję. - Zrozumiałem. Nawiązałaś juŜ z kimś tajemny romans. - Nie, obawiam się, Ŝe nie. - No to najwyŜszy czas. Ja takŜe mam niezłe ciało. - Gabriel, jesteś chodzącą doskonałością. - O cóŜ więc chodzi? - Jesteś moim przyjacielem. Chciałabym, Ŝeby tak zostało. - W porządku. Wybierzemy się do kina? Znów się roześmiała. - Wiesz, to niezły pomysł. Zaproś mnie jeszcze 153
kiedyś. Ale nie dzisiaj, naprawdę jestem bardzo zmęczona i... aha, wspomniałeś, Ŝe musisz wracać do pracy. - Dla ciebie mogę udawać chorobę. - Westchnął. No dobrze, siedź sobie sama w sobotni wieczór. - Dziękuję za podwiezienie, Gabriel. Skłonił głowę i obdarzył ją teatralnym uśmiechem. - Zawsze do usług. Do widzenia. Zamknij od razu drzwi. Skinęła głową. Kiedy Gabriel wracał do samochodu, Shannon zauwaŜyła, Ŝe zapadł juŜ zmrok. Wolała lato. W lecie dni są znacznie dłuŜsze. Starannie zamknęła drzwi i zawahała się. Dom spowijały ciemności. W nagłym przypływie energii pozapalała wszystkie światła. Tak lepiej. To śmieszne, ale znów ogarnęło ją nieprzyjemne uczucie. Nie aŜ tak nieprzyjemne, Ŝeby poŜałowała, Ŝe nie zaprosiła Gabriela, ale jednak niemiłe. W domu nie ma nic, pomyślała, absolutnie nic, co mogłoby posłuŜyć jako broń. Do niedawna niczego się nie obawiała. Najlepsze, co mogła znaleźć, to jedna ze starych rakiet tenisowych. Ściskając w garści rakietę, metodycznie obeszła cały dom. Był bez wątpienia pusty. Usiadła i wpatrywała się w telewizor, pomimo Ŝe go nie włączyła. Pokój z tyłu domu tonął w świetle, a duŜe okna wychodziły na małe, ciemne podwórko. Zarośnięte. Nagle zorientowała się, Ŝe skoro obawia się, Ŝe ktoś ją obserwuje, nie powinna zapalać wewnątrz światła bez zasunięcia zasłon. Skoczyła do najbliŜszego okna, Ŝeby naprawić ten błąd. Między drzewami dostrzegła jakiś ruch. Nie. A jednak tak. Widziała. 154
Palmy się zginały, krzewy falowały. Poczuła lodowaty chłód, gorszy niŜ jakikolwiek strach, którego wcześniej doświadczyła.
Obserwował dom i sklął się w duchu. Niewiele brakowało. Niewiele? Nie, niezupełnie. Nie wyjdzie na podwórko. A gdyby...? Szkoda. Jest jednak zdenerwowana, naprawdę bardzo zdenerwowana. Dlaczego? Dlatego, Ŝe po prostu nie wierzy, Ŝe to był wypadek? Głupiutka. Co jest winna Larze Trudeau? Dlaczego ją to obchodzi? Jednak nie rezygnuje. Wszyscy mówią, Ŝe Shannon sądzi, Ŝe śmierć Lary to nie wypadek. Czy tylko dlatego, Ŝe dobrze ją znała? A moŜe coś wie? Wpatrywał się jeszcze przez chwilę w okno. Potem się odwrócił i bezgłośnie wycofał. Dobrze znał ten dom. Nie ma alarmu. Gdyby trzeba było... Zatrzymał się i obejrzał. Daj sobie spokój, Shannon, pomyślał. Daj sobie spokój. Albo... Będziesz następna.
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Quinn potarł z namysłem czoło i przejrzał notatki. Uczniowie, nauczyciele, konkurenci. MoŜliwości, motywy. Sporządził arkusz z nazwiskami wszystkich obecnych na feralnym turnieju - setki osób. Poznał juŜ wiele z nich, lecz stanowiły tylko znikomą część. Do tego porównania: podobieństwa i róŜnice. Śmierć Neli Durken, śmierć Lary Trudeau. Pierwszą uznano za zabójstwo, drugą za wypadek, przedawkowanie leków. Dwóch róŜnych lekarzy, obaj cieszący się autorytetem, ich recepty na środki uspokajające absolutnie uzasadnione, prawidłowo określone dawki. MęŜa Neli przyłapano na krętactwach, a jego odciski palców pokrywały całą fiolkę. Lara poza tabletkami piła alkohol, a mimo to zdołała wyjść na parkiet i doskonale tańczyć. Neli brała lekcje w studiu, lecz przerwała je na sześć miesięcy przed śmiercią. Musi istnieć związek, ale jaki? MąŜ Neli przebywa w areszcie. A nawet jeśli ktoś zamordował Larę jako konkurentkę, dlaczego miałby zabijać Neli? Powiedzmy, Ŝe Larę zamordował Ben Trudeau co u diabła mogłoby go wiązać z Neli? Zwykle nauczyciele nie zabijają uczennic, kierując podejrzenia na ich męŜów. 156
Jęknął. Poświęcił całe popołudnie na rozwaŜania, które prowadziły donikąd. Spojrzał na zegarek. Miał nadzieję, Ŝe Gordon Henson i Ben Trudeau dopuszczą go dziś do swojego towarzystwa. Ktoś ma klucz do tej zagadki. I to ktoś związany ze studiem, tego był pewien. Fale pluskały o burtę. Znów zerknął na zegarek, gdyŜ zorientował się, Ŝe zaczęło się ściemniać. Z restauracji dobiegł go śmiech. Cholera, musi się napić piwa. Poza tym moŜe spotka U Nicka brata albo znajomych. Brata, który go w to wciągnął. Niecierpliwie wstał. Znów ogarniała go obsesja. Lepiej, Ŝeby Doug tam był, pomyślał. Zostawił papiery i zszedł z pokładu na pomost. Shannon wyglądała przez okno; czas mijał. W końcu zacisnęła zęby i przeciągnęła się, Ŝeby rozluźnić napięte ramiona. - To śmieszne - powiedziała na głos do siebie. - Dlaczego ktoś miałby co noc skradać się pod mój dom i zaglądać do środka? Gdyby naprawdę zamierzał się włamać, mógłby to zrobić juŜ dawno. A jednak... Przysięgłaby, Ŝe poprzedniego dnia wieczorem zostawiła zapalone światło na ganku. Dlaczego zgasło? - MoŜe ktoś się włamał, niczego nawet nie dotknął, ale za to zgasił światło - mruknęła. W ciszy domu te słowa zabrzmiały uspokajająco, ale dość idiotycznie. Nagle zapragnęła wyjść. Nie chciała tu tkwić sama, choć zdawała sobie sprawę, Ŝe to absurd. Kochała ten dom, uwielbiała spokojnie spędzać tu czas. Bardzo 157
lubiła wieczorami, w samotności, ćwiczyć kroki na swoim maleńkim parkiecie. Poza tym, choć mogło się to wydawać smutne, lubiła oglądać filmy na DVD, bo jakoś nigdy nie chciało jej się wybrać do kina. Jednak nie tego wieczoru. Pod wpływem nagłego impulsu ruszyła do sypialni i przebrała się w swobodniejszy strój. Nie miała pojęcia, dokąd się wybierze, przynajmniej zanim wsiadła do samochodu. Mogła pojechać do klubu. Gabriel na pewno znalazłby dla niej miejsce, spotkałaby być moŜe przyjaciół. Nie, nie tego chciała. Pewna dziwna myśl nękała ją juŜ od kilku minut. Tego dnia zadawano tyle pytań. Tyle wysuwano przypuszczeń. A zatem... Kim jest naprawdę Quinn O'Casey? Na pewno nie baronem narkotykowym, w to by nie uwierzyła. Są pewne granice absurdu. Ale... Nie jest równieŜ tym, za kogo się podaje, tego była pewna. Włączyła silnik, nie wiedząc nawet zbyt dobrze, gdzie jest bar U Nicka. - NiemoŜliwe, zupełnie niemoŜliwe, sam to musisz przyznać - protestował Doug. Zajmował miejsce naprzeciwko Bobby'ego. Talerze z resztkami ryb i frytek odsunęli na bok. Doug pil mroŜoną herbatę, Bobby piwo. - Nie rozumiem, dlaczego nie - obstawał przy swoim Bobby. - Facet potrzebuje partnerki. - Uniósł głowę i zobaczył zbliŜającego się Quinna. - Witaj, przysiądziesz się do nas? - Aha. - Quinn podsunął sobie krzesło. Taras obsługiwała dziewczyna imieniem Molly. Pomachała do 158
niego. - Poproszę millera - zawołał do niej. - Ty stawiasz - poinformował Douga. Doug się uśmiechnął. - Jasne. Quinn spojrzał na Bobby'ego. - Co jest niemoŜliwe? - Shannon. Na pewno nie będzie tańczyć z Benem Trudeau. - PrzecieŜ tańczy z nim w studiu, czyŜ nie tak? - zapytał Quinn. - Bobby ma na myśli turnieje dla zawodowców - wyjaśnił Doug. - Ona przecieŜ w ogóle nie uczestniczy w konkur sach, prawda? - upewnił się Quinn. Molly przyniosła mu piwo. Podziękował i spojrzał wyczekująco na Bobby'ego. - Teraz nie, ale kiedyś tak. I z rozmów prowadzonych podczas czuwania wynika, Ŝe jest świetna, moŜe nawet lepsza od Lary - odpowiedział Bobby. - Obejrzałem film. - Quinn zmienił temat. - Widziałem Sama i Jane, ale nikogo więcej ze studia. - Ben nie startował, bo jego ostatnia partnerka wyszła za mąŜ i zdecydowała się na dziecko - poinformował Doug. - JuŜ chyba od dwóch lat szuka nowej. - Ale pracuje przecieŜ w studiu, prawda? - zapytał Quinn. - Mniej więcej od roku - odparł Bobby. - Dlaczego zatem Shannon miałaby zacząć z nim tańczyć akurat teraz? Z Lara juŜ przecieŜ i tak nie występował. Bobby zwrócił się do Douga: - Nie opowiedziałeś bratu o przeszłości Shannon, prawda? - Nie, nie opowiedział. Quinn spojrzał z irytacją na Douga. On go w to 159
wciągnął, więc nie powinien zatrzymywać dla siebie Ŝadnych informacji, które mogły okazać się istotne. - Shannon w młodości szalała za Benem - zaczął Bobby. - To Ben ją odkrył. Występowała w nieliczących się pokazach, uczyła w małej rodzinnej szkółce tańca w Orlando. Ben się zorientował, Ŝe jest bardzo utalentowana. Nie jestem pewien, czy zaczęli roman sować i on ją tu sprowadził, czy odwrotnie: sprowadził, a potem nawiązali romans. W ogóle cała nasza wiedza pochodzi tylko z plotek, poniewaŜ ja zacząłem brać lekcje dopiero pół roku temu, przed weselem Randy'ego i oczywiście moim własnym, a twojego brata namówiłem jeszcze później. Niektórzy jednak uczęsz czają do szkoły od dawna i czasem coś napomkną. W kaŜdym razie kiedy Ben i Shannon tańczyli kiedyś wieczorem walca, wygłosiłem uwagę, Ŝe świetnie ze sobą wyglądają. To chyba pan Clinton odpowiedział mi, Ŝe nic dziwnego, bo juŜ od dwóch lat występują razem na turniejach. Potem Shannon złamała nogę w kostce, a Lara była pod ręką. Co dalej, juŜ chyba wiesz. No cóŜ, Shannon musiała przejść długą rehabili tację, a Ben nie miał zamiaru czekać, zaczął więc tańczyć z Lara. Później... - Wzięli ślub - zakończył za Bobby'ego Doug. Quinn wpatrywał się w Douga. - Przypuśćmy - zaczął spokojnie - Ŝe ktoś by podłoŜył nogę Larze Trudeau. Shannon Mackay zo stałaby z pewnością uznana za główną podejrzaną. Zazdrość, namiętność, gniew - mamy wszystkie mo tywy. Doug pokręcił głową. - Wystarczy poznać Shannon i z nią porozmawiać. Od razu wiadomo, Ŝe nikogo by nie zabiła. - Ale mamy motywy, Doug - rzucił poirytowany Quinn. 160
On równieŜ nie sądził, by Shannon Mackay mogła kogoś zabić. Musiałaby być równieŜ najlepszą aktorką na świecie. Tyle tylko Ŝe w sprawach o morderstwo nawet najmniej prawdopodobne wersje okazują się często prawdziwe. - Do diabla, kaŜdy miał motyw. Doskonale to wiemy - zaprotestował Doug, choć z mniejszą pewnością siebie. - Większość kobiet nienawidziła Lary. Była zbyt olśniewająca, za bardzo spychała je w cień. - Chwileczkę - wtrącił Bobby. - Nie jest tak, Ŝe kaŜda olśniewająca kobieta ściąga na siebie automatycznie nienawiść innych. - Jesteś pewien? - zapytał Doug z ironicznym uśmiechem. - Tak, jestem - odparł Bobby. - Wbiła ci to do głowy Giselle? - Pocałuj mnie w dupę - obruszył się Bobby. - Hej, spokojnie - interweniował Quinn. - Dobrze, tak na powaŜnie - powiedział Bobby. Oczywiście, Lara stanowiła konkurencję, ale oni wszyscy ze sobą konkurują. Ludzie jednak na ogół nie zabijają tak po prostu swoich konkurentów. - Zastanówmy się jednak - odparł Doug. - Jane konkurowała z nią dziesiątki razy i zawsze przegrywała. Właściwie wszystkie zawodowe tancerki z nią przegrywały. To nam daje setki podejrzanych. Quinn pokręcił głową. - Kimkolwiek byłby sprawca, na pewno obserwował jej śmierć. - To prawda - zgodził się Doug. - Poza tym musiałby wykombinować sposób na zaaplikowanie jej tych wszystkich tabletek, tak Ŝeby nie tylko nie protestowała, ale na dodatek nie wspomniała o tym nikomu. Nie, poddaję się, właściwie to bez sensu. Musiała sama 161
je połknąć. Wydawało mi się, Ŝe ją znam, ale widocznie nie znałem. - A co z Gordonem Hensonem? - zapytał Quinn, pociągając łyk piwa. - Lara stanowiła dla niego gwarancję napływu gotówki. Prawdziwa fortuna, choćby zachowywała się wobec niego równie złośliwie, jak wobec wszystkich innych - odpowiedział Bobby. - Ben mógł mieć motyw - zauwaŜył Quinn. - Jasne - potwierdził Doug. Zabrzmiało to tak, jakby robił się zły. - W gruncie rzeczy oni się często kłócili. - Naprawdę? - zdziwił się Bobby. - Nigdy nie zauwaŜyłem, Ŝeby w studiu ktokolwiek się kłócił. - W studiu im nie wolno, ale któregoś dnia wrócitem niespodziewanie, Ŝeby sobie zrobić kawę. Zastałem ich oboje. ChociaŜ zamilkli na mój widok, zdąŜyłem jeszcze usłyszeć, jak Ben mówił coś do niej ostrym tonem. Ona odpowiedziała jakoś tak: „MoŜesz sobie marzyć, dupku". Quinn siedział przodem do ścieŜki łączącej taras z parkingiem. Kiedy uniósł głowę, dostrzegł ze zdumieniem Shannon Mackay - w obcisłych dŜinsach, bluzce na ramiączkach, a na to rozpiętej koszuli - kroczącą niepewnie wzdłuŜ skrajnego rzędu stolików. - Nie mogę w to uwierzyć - westchnął. - Dlaczego? Powiedziałem prawdę - zdenerwował się Doug. Quinn spojrzał na brata. - Nie o to chodzi. Nie mogę uwierzyć, Ŝe Shannon Mackay jest tutaj. Teraz. Bobby i Doug odwrócili głowy. W tym momencie ich zauwaŜyła. Zrazu sprawiała wraŜenie zmieszanej, po chwili jednak pomachała im ręką. Bobby odpowiedział zapraszającym gestem. 162
Z uśmiechem podeszła do stolika. Pocałowała Douga i Bobby'ego w policzek, potem zwróciła się do Quinna. Poczuł na ramionach zimne i napięte palce. Zamarkowała pocałunek. Jej uśmiech, pomyślał, nie jest szczery. A jednak jej zapach, dotyk... - Niespodzianka - powiedział - prawdziwa nie spodzianka. Myślałem, Ŝe twoja grupa ma jeszcze zajęcia. Spojrzała na niego wymownie i wzruszyła ramionami. - Musiałam się gdzieś wyrwać. Znam tu w okolicy wielu ludzi, wszyscy zachwalali ten bar, a więc... - A więc jesteś. I natykasz się akurat na nas. - Uhm, tak wyszło. - Quinn, człowieku, zachowujesz się niegrzecznie - zganił go Doug. - Usiądź, proszę. Wiem, rzecz jasna, Ŝe nie powinnaś przesiadywać w knajpach z uczniami, ale w końcu to ty jesteś szefową, a spotkaliśmy się przypadkiem. - Tak, chyba przypadkiem - zgodziła się, zajmując czwarte krzesło. - Jesteś głodna? - zapytał Bobby. - Ryby tutaj są najświeŜsze pod słońcem, mają teŜ dobre burgery. A moŜe jesteś wegetarianką, jak Jane? - Nie, ja jestem mięsoŜerna. Chyba zdecyduję się na burgera. - Hej, Mollie! Bobby zaczął się rozglądać, Mollie jednak juŜ za nim stała. - Dobry wieczór - rzuciła radośnie. - Co pani podać? - Poproszę mroŜoną herbatę - odparła z uśmiechem Shannon - i hamburgera. - Z serem? - Nie, dziękuję. 163
- Frytki czy woli pani surówkę? - Frytki takŜe mają tu świetne - podpowiedział Doug. - Frytki. - Jesteś pewna, Ŝe chcesz herbatę? - zapytał Bobby. - Nie masz ochoty na piwo? Uśmiechnęła się. - Mam, na wiele piw. Tylko Ŝe przyjechałam samochodem. Quinn nachylił się w jej kierunku. - Napij się. MoŜesz zostawić samochód. Odwiozę cię do domu, a jutro tu podrzucę i go sobie zabierzesz. - Odmówi, był tego pewien. Zdarzenie urosłoby do czegoś więcej niŜ przypadkowe spotkanie nauczyciel ki i uczniów w restauracji. - Nie musimy po drodze rozmawiać - zaŜartował. - Przyrzekam, Ŝe nie będę się spoufalał. No, chyba Ŝe ty zaczniesz pierwsza. - Nie mogę, to znaczy naprawdę nie powinnam. - Och, wypij to głupie piwo - wtrąciła Mollie. Uśmiechnęła się. - Przepraszam, chyba za długo tu pracuję. Po prostu wydało mi się, Ŝe powinnam rozwiązać ten problem. Kochanie, nie znam sytuacji, ale wyglądasz tak, jakbyś powinna się napić. Ten tutaj - wskazała Bobby'ego - to świeŜy Ŝonkoś, zupełnie niegroźny. Przysięgłabym na cały stos Biblii. A ci dwaj... no cóŜ, skoro obiecują, Ŝe odstawią cię bez piecznie do domu, to odstawią. Shannon sprawiała na początku wraŜenie zdziwionej, nawet obraŜonej. Kiedy jednak Mollie skończyła, wybuchnęła śmiechem. - Doskonale, przynieś mi piwo. Jakieś z beczki i bardzo duŜe. - Załatwione - odparła Mollie i oddaliła się w kierunku baru. - Zaznaczam tylko, Ŝe ja płacę rachunek - oświad164
czyła zdecydowanie. - Jestem wam to winna za dzisiejszy poranek. - Jaki znowu poranek? - zdziwił się Doug. - Reporter - przypomniał mu Quinn. - Ten facet to prawdziwy cierń w dupie. - Jego gazeta miała juŜ kilkanaście procesów poinformowała go Shannon. Rozsiadła się wygodniej i rozejrzała. - Pięknie tu jest. Tak jakoś wiejsko i miło. - Tancerki są przyzwyczajone do białych obrusów, a kolacje jedzą w sukniach i rękawiczkach? - zainteresował się Quinn. - Rzadko opuszczam dom inaczej niŜ w sukni, taka praca - odpowiedziała powaŜnie. - Ale nie krytykowałam waszego ulubionego miejsca. Lubię wiejskie klimaty. Najlepsze wakacje spędziłam na wyspach. Siedzimy na tarasie, na przystani łodzie, ropa i ryby. A jest niewiarygodnie czysto. Jestem pewna, Ŝe mnie by się to nie udało. - Nick to wspaniały facet - odparł Doug. - Zawsze wszystkiego dopilnuje. - I prowadzi wspaniałe miejsce spotkań gliniarzy, co? Wygląda, jakby juŜ coś sobie wypiła, uznał Quinn. - Jego bratanica jest policjantką. I jej mąŜ. - Bobby nagle wstał, sprawiał wraŜenie zakłopotanego. - Dzię kuję za kolację, Shannon. Pozwolę ci zapłacić, bo duŜo zainwestowaliśmy w przygotowania do tańców na weselu. Uśmiechnęła się. - Ale się opłaciło? - Tak. Jeszcze raz dziękuję. PoniewaŜ rzeczywiście jestem młodym Ŝonkosiem, zasiedziałem się chyba zbyt długo. Dobranoc wszystkim. Odpowiedziało mu wiele osób, takŜe okupujących 165
sąsiednie stoliki. Kiedy ich opuścił, powróciła Mollie z zamówieniem Shannon. Shannon spróbowała i pochwaliła: - Wspaniały burger. - Naturalnie - odpowiedział Doug. - My nie kłamiemy. - Nie? - zdziwiła się z uśmiechem. Doug spojrzał na nią ponuro i potrząsnął głową. - Denerwujesz się, kiedy jesteś sama w domu? zapytał niespodziewanie Quinn. - Denerwuję? SkądŜe - zaprzeczyła natychmiast. - Dlaczego miałaby się denerwować we własnym domu? - zapytał Doug. - Nie ma Ŝadnego powodu - zapewniła. - Wszyscy są w dzisiejszych czasach trochę nerwowi - zauwaŜył Quinn. - A w domach czasami coś skrzypi. Zwłaszcza w starych. - A jak się mieszka na łodzi? - zapytała. - Masz łódź właśnie tutaj, prawda? Wskazał ręką kierunek. - Tak, jest tam. - Powinnaś ją obejrzeć - wtrącił Doug. - Najpiękniejsze maleństwo w zatoce. Quinn spojrzał wymownie na brata. - Bardzo bym chciała obejrzeć twoją łódź - oświadczyła Shannon. - Tak? Jest zdenerwowana, pomyślał. Chciała mieć towarzystwo i wybrała akurat jego. Wstał. - Pozwól mi najpierw trochę posprzątać. - Nie wygłupiaj się, nie chciałam ci sprawić kłopotu. - Sprawdzę tylko, czy nie zostawiłem na wierzchu brudnych ubrań. Doug, nawet nie myśl o opuszczeniu panny Mackay przed moim powrotem. 166
- Pewnie, nie ma problemu. Quinn zostawił ich przy stole, gotów udusić własnego brata. Doug zmusił go do podjęcia gry, a teraz dodatkowo ją komplikował. Szybko przeciął pomost, wskoczył na pokład i do kabiny. Taśma z nagraniem ostatniego występu Lary Trudeau spoczywała na barku pomiędzy kambuzem a główną kajutą. Obok niej notatki i kopie protokołów sekcji zwłok Neli Durken i Lary Trudeau. Prędko upchnął film i materiały w szufladzie małego biureczka. Rozejrzał się, Ŝeby sprawdzić, czy na wierzchu nie pozostało nic kompromitującego. Kompromitującego? Cholera! Gdyby to odkryła, wpadłaby w furię. Wynurzył się z kabiny, wyskoczył na pomost i wrócił na taras. Shannon rzeczywiście nie była wegetarianką - pochłonęła wszystko. Najwidoczniej nie musiała głodować, Ŝeby nie utyć. Pewnie, pomyślał, w pracy zuŜywa energię w ilościach hurtowych. - Czy wolno mi teraz zwiedzić to święte miejsce? zapytała Ŝartobliwie. - Nadal nie nazwałbym tego idealnym porządkiem, ale... jesteś pewna, Ŝe wizyta na mojej łodzi nie przewyŜsza nawet zwykłej poufałości? Dopiła juŜ piwo. Sprawiała wraŜenie bardziej rozluźnionej niŜ kiedykolwiek wcześniej. - Zamierzam sprawdzić, czy jesteś w stanie wy wiązać się z obietnicy załatwienia tego czarteru przed galą. Doug wstał. - Wybaczcie, ale ja znam tę łódź, a jutro wyruszam na patrol o ósmej rano, co oznacza, Ŝe na posterunek muszę dotrzeć o siódmej. Dobranoc i... Shannon, dziękuję za kolację. 167
- Cała przyjemność po mojej stronie - odparła, równieŜ wstając. Quinn zorientował się, Ŝe uregulowała rachunek podczas jego nieobecności. - Naprawdę nie musiałaś płacić za nas wszystkich - powiedział. Rozpromieniła się. - Nie kosztowaliście mnie zbyt wiele i świetnie się bawiłam. I nie zapłaciłam za twoją kolację, tylko za piwo. Niczego nie jadłeś. Uśmiechnął się. - Dosiadłem się tylko do nich. Zwykle jadam u siebie. - Gotujesz? - Nie najlepiej, ale wystarczy, Ŝeby przeŜyć. Nie jest tak źle. A ty? - Ja mogłabym zostać szefem kuchni w najlepszej restauracji. - Naprawdę? - Nie, jestem straszna. Ale coś tam umiem, na przykład ugotować makaron i podgrzać sos. Aha, jeszcze oderwać liście sałaty! Paplała beztrosko, kiedy pokonywali pomost. Spojrzał na nią ukradkiem. Jakby runął jakiś mur. Jedno piwo. I tak naprawdę nie chciała go zamówić. Odniósł wraŜenie, Ŝe pije alkohol bardzo rzadko. - Lubię sałatę - mruknął. ~ Jesteśmy na miejscu. W tenisówkach bez trudu pokonała półmetrową odległość od pomostu do burty. Na pokładzie rozejrzała się. Na chwilę przymknęła oczy, kiedy poczuła na twarzy powiew bryzy. - Fajna łódka - pochwaliła. - Kabina jest tam - powiedział, wskazując drogę ręką. - Zresztą nietrudno się zorientować. Skinęła głową i ruszyła w dół po trapie. 168
- Sporo tu miejsca - zauwaŜyła. - Są dwie sypialnie, w częściach dziobowej i rufowej. Kambuz, jak widać, no i główna kajuta, taki jadalnio-salon. Tak, łódź jest dość duŜa, ale zwiedzanie nie zajmuje wiele czasu. Kilkakrotnie szybko zmienił temat, mając nadzieję, Ŝe ją zaskoczy i uzyska szczerą odpowiedź. Niespodziewanie zapytał: - Boisz się przebywać sama w domu, prawda? - Nie! - zaprotestowała natychmiast. Odwróciła się, udając, Ŝe ogląda kabinę. - Wróciłam wcześnie, przed zmrokiem. Sama obeszłam dom. Zajrzałam pod łóŜka, do szaf, wszędzie. - Więc po prostu chciałaś wyjść i trochę się rozerwać? - Tak. - No cóŜ, usiądź, proszę. OstroŜnie zajęła miejsce na małej sofie. - Chcesz się czegoś napić? - Nie, dziękuję. - No to ja sobie wezmę. Wyjął z lodówki millera. Po chwili namysłu takŜe drugiego. Zerwał kapsel i podał jej butelkę. - Nie, naprawdę dziękuję - powiedziała. - Naprawdę to powinnaś się zrelaksować. Zapom nieć o ostatnim tygodniu. Zawahała się. W końcu przyjęła butelkę. - Dziękuję. - Wzruszyła ramionami. - W końcu to ty prowadzisz. Usiadł obok niej. Obserwował ją, pociągając piwo. - Jesteś więc właścicielką pary dŜinsów. - Nawet kilku par. - Nie widziałem ich w Ŝadnej szafie. - Nie zajrzałeś do szuflad. - Rzeczywiście. 169
Piła piwo dość szybko, zwłaszcza jak na kogoś, kto początkowo odmawiał. Przyjemnie było na nią patrzeć, kiedy pozbyła się rezerwy, rozluźniła i przestała ustawicznie mieć się na baczności. śadnego dystansu ciepła i miła, to się rzucało w oczy. Zastanawiał się, czy przed śmiercią Lary tak się zawsze zachowywała. Dziś uśmiechała się szczerze, ciepło. Pomimo prostego ubrania nigdy jeszcze nie pociągała go w takim stopniu. Włosy koloru pszenicy zabarwionej złotem. Oczy błyszczące głębią szmaragdów. Skóra jak kość słoniowa, ledwie tknięta słońcem. Gładka, jedwabista. A ten zapach perfum... Powinien wykonać jakiś ruch. Nie chciał. Zaczął się zastanawiać, dlaczego właściwie powinien. Dlaczego? Kusiło go, Ŝeby dotknąć jej włosów. Więc dotknął. Spojrzała na niego z zaskoczeniem. - Przepraszam, sprawiasz wraŜenie trochę zagubionej. - Och, nie jestem zagubiona. Wiem, dokąd zmierzam. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, Ŝe łączyło cię coś z Benem Trudeau? Zesztywniała. Jakby zamierzała wstać i natychmiast wrócić do domu. - Hej... - Delikatnie dotknął jej ramienia. - To niewinne pytanie. - Naprawdę? Poza tym to nie twoja sprawa - odparła. - Przepraszam, usłyszałem tylko, jak ktoś o tym mówił. - Tak? Wspaniale. A zatem ludzie jeszcze o tym mówią. Tyle juŜ czasu upłynęło. - Mogłaś mi chociaŜ wspomnieć. Jej spojrzenie stwardniało. 170
- Niby dlaczego? Nie zostaliśmy nagle najbliŜ szymi przyjaciółmi. Wzruszył ramionami. - Chyba masz rację. - Nie przypominam sobie, Ŝebyś u mnie w domu na sofie wylewał z siebie potok osobistych zwierzeń zadrwiła. Uśmiechnął się, niemal roześmiał. - Shannon, zasnęłaś dziesięć minut po tym, kiedy usiedliśmy na tej sofie. Przy okazji: film mi się podobał. Zaczerwieniła się. Unikała jego spojrzenia. - Przepraszam. Miło z twojej strony, Ŝe zostałeś. Jesteś strasznie porządny. Nie chciałabym, Ŝeby ktokolwiek inny wiedział o mojej manii prześladowczej. - Więc jednak. Denerwujesz się, kiedy jesteś sama w domu. Dlaczego? Pokręciła głową. - Bez powodu. No dobrze, niech będzie. Wydawało mi się, Ŝe na podwórku coś się poruszyło. A to Ŝaden powód do strachu. Sąsiad ma psa. W okolicy wałęsają się całe stada kotów. Trafi się czasem opos albo szop. Wiem, Ŝe jestem śmieszna. Tylko Ŝe nic na to nie mogę poradzić. - Nie szkodzi, nie przejmuj się. - Tak mi przykro. Na pewno masz ciekawsze zajęcia niŜ niańczenie mnie. - Sam zaproponowałem, Ŝe odwiozę cię do domu. - Tak, ale... - Nie mam ani Ŝony, ani dziewczyny - poinformował beznamiętnie. - Ja o to nie pytałam. - UskarŜałaś się na brak osobistych zwierzeń. - Tylko dlatego, Ŝe uwaŜałeś, Ŝe powinnam powiedzieć ci o Benie. Właściwie dlaczego? 171
- Chyba bez powodu. Obrzuciła wzrokiem pustą butelkę, którą trzymała w dłoni. Uniosła wzrok. - Poproszę jeszcze jedno. Kiedy wrócę do domu, padnę jak trup. - Skrzywiła się. - To znaczy... będę dobrze spała. Wziął od niej butelkę, podszedł do lodówki i wydobył następną. - Jesteś pewna? - Mam dwadzieścia osiem lat i tak, jestem pewna. - Nie chciałbym tylko, Ŝebyś uwaŜała, Ŝe upijam cię specjalnie, by cię jakoś wykorzystać. Uniosła brew. Na jej wargach zaigral uśmiech. - Zamierzasz mnie wykorzystać? - Niczego nie zamierzam - odparł. Wręczył jej drugie piwo i usiadł. - Przepraszam, ale muszę zapytać. Czy ta sprawa z Benem Trudeau to naprawdę przeszłość? Wyglądała na poirytowaną. - Tak, przeszłość. Wprost nie mogę uwierzyć, Ŝe w ogóle ktoś jeszcze o tym pamięta. - MoŜe jestem tępy, ale dlaczego w takim razie ze sobą pracujecie? Wzruszyła ramionami. - Ben jest zawodowo dobry, a ja nie odczuwam wobec niego Ŝadnej nienawiści. - A wobec Lary? Nagle wybuchnęła śmiechem. - To tak, jak nienawidzić pszczołę za to, Ŝe ma Ŝądło. Niespecjalnie ją lubiłam. Jak juŜ wspominałam, nie chadzałyśmy razem na obiad czy zakupy. Po dziwiałam jednak jej talent. Nawet Ŝałowałam Bena, kiedy z nim zerwała. - Przez pół minuty milczała. - Ben jest naprawdę dobrym tancerzem. Ich problemy miały na początku charakter zawodowy. Bena złościł 172
styl jej pracy, to, Ŝe wiele mu narzucała. Ten konflikt przeniósł się na Ŝycie osobiste i wtedy odeszła. Jim Burkę okazał się dla niej doskonały. Pozwalał jej prowadzić. No wiesz, w tańcu prowadzi męŜczyzna, ale... to ona nadawała ton. W ten sposób pasowali do siebie jak ulał. - Musiałaś być wciekła, kiedy on odszedł od ciebie tylko z powodu twojej złamanej nogi. - Byłam zbyt młoda, Ŝeby naprawdę się złościć. Zbyt naiwna. Odszedł znacznie wcześniej, zanim jeszcze zorientowałam się, Ŝe jest przy drzwiach. Ale, jak juŜ powiedziałam, to było całe wieki temu. NiezaleŜnie od wszystkiego Ben pokazał mi inne Ŝycie, a ja je kocham. Na ogół. Sprowadził mnie tu, rozpoczęłam pracę w studiu Gordona, teraz sama nim zarządzam. Zapewne przejmę szkołę, kiedy on postanowi iść na emeryturę. -Uśmiechnęła się. -Teraz to ja zatrudniam Bena. A zatem... twoja kolej. Jak jest z tobą? - Ona odeszła ode mnie - rzucił lekko. - Dlaczego? - Byłem pracoholikiem. - Nie wyglądasz na pracoholika, przynajmniej nie teraz. Właściwie to odnoszę wraŜenie, Ŝe dysponujesz całymi tonami wolnego czasu. Pociągnął długi łyk. - Nie zawsze. - Nie patrzył na nią. - Teraz na Keys jest mniejszy ruch. Po prostu nie ta pora roku. - No tak, racja. UwaŜnie mu się przyglądała. - Byłeś rozgoryczony? - Rozgoryczony? - Kiedy cię porzuciła. Wpatrywał się w butelkę. - Nie, ona miała prawo odejść. - Dlaczego? 173
- Zbyt wiele spraw wypuściłem z rąk. Obawiam się, Ŝe miałem obsesję. - Pracoholik z obsesją - podsumowała, nie przestając mu się przyglądać. - PrzecieŜ poświęcasz tu czas głupiej kobiecie, która boi się kota. Uśmiechnął się i tym razem ostroŜniej dotknął kosmyka jej włosów. - Nie przychodzi mi na myśl Ŝadne miejsce, w któ rym wolałbym być, ani Ŝadna osoba, z którą wolałbym być. Zdumiała go własna szczerość. Dlaczego tak się otwieram? Nie tylko dlatego, Ŝe Shannon jest piękna, pomyślał, z najwspanialszym pod słońcem rowkiem między piersiami. I nie dlatego, Ŝe poczułem palcami jej włosy. Nawet nie z powodu podniecenia. Chciał ją tu mieć, jasne, chciał jednak równieŜ stanąć pomiędzy nią a czymkolwiek, co mogłoby ją skrzywdzić. Obsesja? Pewnie, nietrudno o obsesję na jej punkcie. Przez długą chwilę patrzyła mu w oczy. Wydawało się, Ŝe wstrzymała oddech. ZwilŜyła językiem wargi. ObnaŜyła przy okazji małe, doskonale równe zęby. - Miła uwaga - skomentowała, starając się, Ŝeby zabrzmiało to lekko. - Albo bardzo dobra taktyka. - Chcesz, Ŝebym zostawił cię w spokoju? - Nie wiem. - Pomyślał, Ŝe powiedziała to szczerze. Po chwili otrząsnęła się. - Ja... tak. Chyba powinieneś mnie teraz odwieźć. Wstał. - Nie. - Słucham? - Nie powinnaś wracać do domu. - A dokąd twoim zdaniem powinnam wrócić? - zapytała. 174
- UwaŜam, Ŝe powinnaś zostać tutaj. Roześmiała się. - Nie, to juŜ by naprawdę było spoufalenie. Pokręcił głową. - Nie. Nie w tej sytuacji. Naprawdę zostawię cię w spokoju. Wiesz, emocjonalnie i oczywiście fizycznie. Ale powinnaś tu zostać. Jeśli wrócisz do domu, będziesz się bała. Te piwa nie pomogą. Mam wspaniałą gościnną kajutę sypialną. Zupełnie oddzielną. Powinnaś więc po prostu zostać. - Ale ja... to znaczy... - Czy masz teraz jakieś sprawy w domu? Zdziwi kogoś twoja nieobecność? - Nie. - No to po prostu zostań i się wyśpij. Porządnie i uczciwie. - Zeszłej nocy spałam dobrze - przypomniała mu. - Czy to wystarczy? Po całym tygodniu? Nadal się wahała. - Mam nawet nową szczoteczkę do zębów - kusił. - MoŜe racja... - mruknęła. - Dam ci koszulę, w której moŜesz spać, i przyrzekam, pozostanę po swojej stronie łodzi. Rano cię obudzę. Zaparkowałaś tu samochód, będziesz mogła wrócić nim do domu. I jeszcze jedno - dodał lekko. Na widok twojego pojazdu nikt sobie niczego nie pomyśli, bo powiedziałem przy Bobbym i Dougu, Ŝe odwiozę cię do domu, a twój samochód zostanie tutaj. - Tak. - No to postanowione. Przyglądała mu się, znów podejrzliwie. - Byłeś kiedyś policjantem, prawda? - Tak. - Nie zwolnili cię za jakieś przestępstwo? Roześmiał się. 175
- Nie. - Nie mógł się powstrzymać i dodał: Wszystkie swoje przestępstwa popełniłem, zanim zostałem gliną. - Naprawdę? - Jestem godny zaufania, słowo. - Wiem, tak się tylko zastanawiałam. Znam cię dopiero od kilku dni, a wolę spać u ciebie niŜ we własnym domu. - Hej, ja teŜ spałem u ciebie. Roześmiała się. - Tak, to prawda. A zatem... moŜesz mi teraz przynieść tę koszulę? - Jasne. Północ. Ponownie okrąŜył jej dom. Nie ma samochodu. Wpatrywał się we frontowe drzwi. W kieszeni zadzwonił telefon. Odebrał. - Tak? - Mamy następny problem. Nie, to ty go masz. A jesteś mi coś winien. - Co to znaczy, Ŝe mam problem? UwaŜnie słuchał. - Wiesz, co o tym myślę? To jest nasz wspólny problem. Rzeczywiście, ale jednak... Sam tego nie wywołał i tak czy inaczej sobie poradzi. - Nie zapominaj, Ŝe tkwisz w tym po uszy, przyja cielu - powiedział cicho. Bardzo cicho. Potem się rozłączył. Znów spojrzał na dom i poczuł, Ŝe ogarnia go furia. Gdzie ona się, do cholery, podziewa?
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Po zaledwie dziesięciu sekundach leŜenia na koi usłyszał pukanie. Wstał. Choć kapitańska sypialnia na jachcie była względnie duŜa, od drzwi dzieliła go odległość nie większa niŜ długość łóŜka. Za drzwiami stała Shannon. W jego koszuli, która teraz wydawała się ogromna, sięgając jej niemal do połowy ud. Na ramionach smętnie zwisała. Mimo to zbyt obszerny strój dopasował się do jej figury. Zmyła makijaŜ, a pasmo złocistych włosów opadało miękko wzdłuŜ policzka. - Obudziłam cię? Sam dźwięk jej głosu zdawał się poruszać zakończenia nerwów. „Obudziłam cię?". Te słowa obudziły w nim wszystko. Na ogół sypiał w starych obciętych sztruksach. Teraz ucieszył się, Ŝe nie stoi przed nią w cienkich bawełnianych bokserkach. Chciał odpowiedzieć, lecz nie miał zaufania do własnego głosu. Udało mu się tylko wykrztusić krótkie: -Nie. Stała bez ruchu. Czuł jej zapach, poruszający w nim wszystko, podobnie jak głos. - Czy ze mną jest coś nie tak? - zapytała w końcu. 177
- Co? Szukała psychoanalityka? Kogoś, kto by ją zapewnił, Ŝe to naturalne bać się w nocy dziwnych hałasów? Uśmiechnęła się, unosząc głowę. Włosy opadły do tyłu złocistą kaskadą. - Zastanawiałam się, czy ze mną jest coś nie tak - powtórzyła. Oparł się o framugę drzwi; w ogóle robił co w ludzkiej mocy, Ŝeby nie przygarnąć Shannon do siebie. - Nie rozumiem, co masz na myśli. Uśmiech się poszerzył. - Dlaczego nawet nie spróbowałeś do mnie przyjść? Osłupiał. Wpatrywał się w nią, czując napięcie w mięśniach i Ŝar w środku ciała. - Z tobą jest wszystko w porządku, jesteś niesamowita i sama to na pewno doskonałe wiesz. - A zatem? - Piłaś. - Nie jestem pijana. - I nie zachowujesz się normalnie, to znaczy, z rezerwą. - MoŜe nie jestem szczególnie zahartowana, ale w końcu wypiłam tylko trzy piwa. Fakt, nie powinnam prowadzić, na etykietach zamieszczają nawet ostrzeŜenia, Ŝe pod wpływem alkoholu nie naleŜy obsługiwać cięŜkich maszyn. Ale na Ŝadnej butelce nie widziałam napisu „Uwaga! Pod Ŝadnym pozorem nie uprawiać seksu!". Nie wiedział, czy się roześmiać, odesłać ją do drugiej kabiny, czy z kosmiczną prędkością pociągnąć na łóŜko. Nie wybrał Ŝadnej z tych moŜliwości. Zamiast tego skrzyŜował ręce na piersi i głupio się uśmiechnął. Cholera. 178
KtóŜ by przypuszczał, Ŝe będzie kiedyś na własnej łodzi próbował przekonać piękną kobietę, Ŝeby nie uprawiała z nim seksu. - Nie znasz mnie dobrze. Natychmiast po wypowiedzeniu tych słów uległ pokusie. Dłoń ześlizgnęła się po aksamicie włosów na delikatny policzek. Pieścił go kciukiem, patrząc Shannon w oczy. Nie znasz mnie dobrze. Czy kiedykolwiek by go to powstrzymało? KtóŜ się, u diabla, czymś takim przejmuje? Teraz on się przejmował. Ale dlaczego? Cholera, ona ma dwadzieścia osiem lat; nie jest naiwnym dzieckiem. Nie to jednak stanowiło hamulec. Skrzywdzić moŜna równieŜ kogoś, kto nie jest naiwny. Jej oczy kryły w sobie coś tajemniczego. DuŜe, pełne wyrazu, zielone i przepastne jak dŜungla. A zwykle takie ostroŜne, badawcze. OdróŜniały dobro od zła, miały w sobie niespełnione marzenia, wiarę w ludzkość, sztukę i piękno, prawdę i uczciwość. W Shannon tkwiło coś, czego chciałby dotknąć, co musiał dotknąć, a czego się obawiał. Jakby się bał, Ŝe stłucze coś kruchego. Nigdy przedtem nie zachowała się w taki sposób, tego był pewien. Kiedyś tańczyła, sięgając chmur. Potem złamała nogę i juŜ nigdy nie wzleciała w powietrze. Ben Trudeau ją zranił, przed laty, i od tego czasu nikomu juŜ nie ufała. Nie miał pojęcia, skąd to wszystko wie, ale miał pewność. Mógł się cofnąć. Powinien. Musiał, niezaleŜnie od bólu, jaki mu to sprawi, poniewaŜ tak trzeba. Wtedy jednak powiedziała: - Znam cię wystarczająco dobrze. Słowa zabrzmiały miękko, szmaragdowe oczy dziwnie błyszczały, jakby od śladu łez. 179
Nadal stała zaledwie kilka centymetrów od niego. MoŜe tylko centymetr, ale się nie dotykali. Mimo to jeszcze nigdy w Ŝyciu nie odczuwał tak zmysłowej pieszczoty. Jej oczy go hipnotyzowały. Zapach kobiety i subtelnych perfum zawisł w powietrzu jak coś namacalnego, a ciepło, którym emanowała, zdawało się spowijać jego ciało, przeszywając je jednocześnie. Nawet mnie nie dotknęła, przypomniał sobie. Powinien jeszcze spróbować, po raz ostatni. Przypomnieć jej, Ŝe piła alkohol. - Quinn? - zapytała niepewnie. A niech to szlag, w końcu jest tylko słabym człowiekiem. - Chodź do mnie - powiedział cicho. Odczuwał podniecenie urastające do bólu. Niemal jak nastolatek na tylnym siedzeniu samochodu. Przyciągnął jej biodra. Teraz się stykali, czuł nacisk jej piersi. Czul Ŝebra, płaski brzuch, krzywiznę bioder, długie nogi. Jej ciało było występne, skusiłoby świętego, a on, BoŜe pomóŜ, on był grzesznikiem. Trzymał ją tylko przez chwilę, dotykając podbródkiem miękkich włosów. Przez moment czuł bicie jej serca, urywany rytm oddechu. Potem się odsunął, uniósł jej głowę i dotknął wargami jej ust. Jej usta teŜ były występne. Pełne, zmysłowe. DraŜniły zamiast dawać, wciągały w mokry pojedynek języków w nagłej eksplozji głodu. KaŜdy pocałunek wywoływał wizje, obiecywał głębszą przyjemność. W jaki sposób twarde, nieustępliwe usta mogą się w jednej chwili przeistoczyć w taką miękkość? Dotykają i roztapiają się. Rozdzielające ich ubrania stały się nagle nie do zniesienia. Odsunął się na tyle, by rozpiąć guziki koszuli, zrezygnował jednak juŜ po drugim i szarpnął, odrywając jednym ruchem pozostałe. 180
Cholera. To moja koszula, pomyślał. Odfrunęła na podłogę. Ze spodenkami nie uporał się tak szybko. Ich ubrania leŜały obok siebie na podłodze. Jej oczy wpatrywały się w niego, kiedy znów zatonęła w uścisku. Ogromne jak pole szmaragdów, zielony ogień, Ŝywy, nieskrywany, a jednak... Ta kruchość. Spojrzenie, które pomimo jej słów, pomimo śmiałości ciała, mówiło coś więcej. Mówiło o potrzebie uczciwości; tego daru, o którym naleŜało pamiętać mimo zapamiętania, mimo prostej, instynktownej potrzeby. Potem stanęli ciało przy ciele. Ogień i miękkość, subtelna energia i Ŝar. Języki znów się splątały w dzikim tańcu. Wodził po niej rękoma. Piersi pełne i okrągłe, talia wąska, biodra cudownie zaokrąglone. Odsunął się, wstrzymał oddech, znów pragnął jej ust. Dziękował Bogu, Ŝe kabina jest mała; jeden krok i mógł po prostu upaść na koję, pociągając Shannon za sobą. Promieniowała erotyzmem, a on się w niej zagłębiał. Fale uderzały o burtę, kołysząc lekko łodzią, potęgując zmysłowy rytm ciał. Czuł jej paznokcie na barkach, plecach, na piersi. Teraz naprawdę go dotykała. Ocierała się o niego całym ciałem, wydobyła z jego ust jęk. Była pod nim, a on chciał się o niej wszystkiego dowiedzieć. Spalał się w ogniu nieba i piekła, z bólu czerpał chwałę. Pieścił jej szyję, chłonął pełne piersi, odkrywał kobiecość brzucha. Nabrzmiewał namiętnością, gdy przesuwał się jeszcze niŜej. Jej ruchy były nie tylko erotyczne. Na wpół umierał z czystej zmysłowości, a jednak nadal dostrzegał piękno i grację w kaŜdym jej skręcie, kaŜdym jęku. Jej smak sprawiał, Ŝe w głowie eksplodowały mu ciągle nowe gwiazdy. Uniósł się nad nią, znów 181
spojrzał jej w oczy, szmaragdy rozświetlające ciemność. Widział wilgotne, lekko otwarte usta, słyszał urywany oddech, spojrzenie wyraŜające zdumioną rozkosz, niemał niedowierzanie, coś, co pieściło samą istotę męskości, wykraczało poza nią, dotykało duszy. Otoczyła go ramionami i zamknęła oczy. - Proszę - szepnęła. Znów odnalazł ustami jej wargi. Zatopiony w smaku lawy i miodu, w tym, czego doświadczył, i tym, co miało nadejść. Ich ciała się połączyły. Zrazu lekko, potem coraz głębiej. Owinęła nogi wokół jego bioder. Fale kołysały łodzią, wraz z nią posianiem. Czuł, jak ogarnia ich fala przypływu, jakby sztorm szalał w nim, w niej, łącząc ich tak, jak nikt nigdy się nie połączył. Nikt nie porusza się tak jak tancerka, odkrył. Nikt nie jest tak elastyczny. Nikt nie stwarza tak pierwotnego poczucia instynktowego poŜądania ani nie zaspokaja go z taką finezją. Ich ciała lśniły cienką warstewką potu. Napięte mięśnie, chrapliwe oddechy. Nie tracił z oczu jej twarzy, jej pięknej twarzy, na wpół przymkniętych oczu. Czuł rzęsy łaskoczące policzki. Czuł jej ciało, swoje ciało, na całej długości, jakby wszystko wokół niego splotło się w gorący, płynny jedwab, podczas gdy on sam istniał naprawdę tylko w jednym miejscu twardym jak stal. Później eksplodująca fala rozkoszy, jakby wybuchł sam ocean, jakby łodzią wstrząsał huragan, unosząc ją w górę i strącając w głębiny, aŜ wreszcie, po całych wiekach, cisnął na spokojniejsze wody, niczym łódź, która wreszcie dotknęła dziobem piasku. LeŜąc na niej bezwładnie, wydyszał: - Mogę zapewnić, Ŝe z panią jest wszystko w ab solutnym porządku. Nie znałem jeszcze nikogo, z kim by było aŜ tak w porządku. 182
Przekręciła się lekko, pochwycił jej spojrzenie. Znów dostrzegł w nim kruchość, wahanie i coś miękkiego, przepełnionego zaufaniem i lękiem, coś, co wyzwoliło w nim nowe uczucia. Dziwne, lecz jej spojrzenie sprawiło, Ŝe sam poczuł się silny i niezwycięŜony. Milcząc, dotknęła jego policzka, jakby szukała słów. - Jesteś fantastyczny - szepnęła. -1 naprawdę nie jestem pijana. Uśmiechnął się. - Wiem. Przytuliła się mocniej. - Tyle czasu minęło... JuŜ nawet nie pamiętam. - W moim wypadku krócej, a nie noszę w pamięci nikogo takiego jak ty - zapewnił. Posłała mu nieco sceptyczne spojrzenie. - Naprawdę? A moŜe wszystkim to mówisz? Znam takie powiedzonka. Słyszy się to i owo, choćby w Suede. Pokręcił głową. - To nie jest Ŝadne powiedzonko. Ale wiesz, mamy inny problem. Naciągnęła na siebie prześcieradło, jakby ta uwaga kazała jej mieć się na baczności. - Jaki? - zapytała. - Trudno o większą poufałość. Uśmiechnęła się. - Obawiam się, Ŝe tak. - MoŜesz stracić pracę? - Teoretycznie mogę. - PowaŜna sprawa. - Istotnie - potwierdziła. Dotknęła jego twarzy. Przebiegła palcami w dół klatki piersiowej, potem niŜej. Miała bardzo ładne palce. 183
Ładne i... zręczne. - Tak powaŜna, Ŝe, no cóŜ, na wypadek gdyby były reperkusje... moglibyśmy jeszcze raz się spoufalić. Gdybym miała i tak wylecieć, to po co sobie teraz Ŝałować. - Moja droga panno Mackay - odparł uroczyście. Jeśli sobie tego pani Ŝyczy, moŜemy się spoufalać przez całą noc. Opuściła i uniosła powieki. - Właśnie tego sobie Ŝyczę. - Skoro tak, to nie pozostaje mi nic innego, jak spełnić pani Ŝyczenie. Kiedy ją pocałował, poczuł od nowa, Ŝe ocean się podniósł. Fale i czyste, erotyczne piękno potęgi wzburzonego morza. Na odgłos pukania Shannon wpadła w panikę. Poczuła się jak małe dziecko przyłapane na zabronionej zabawie. Jak słusznie zauwaŜył Quinn, trudno o większą poufałość. Zeskoczył z koi, odnalazł szorty i włoŜył. Odwrócił się i dostrzegł w jej oczach przeraŜenie. - Hej, nie przejmuj się tak. Znam tu ludzi, którzy nie mają nic wspólnego ze studiem i zwykle nie przeszukują łodzi, którą odwiedzają. Uśmiechnął się i wyszedł do głównej kabiny. Shannon nasłuchiwała, lecz zamknięte drzwi tłumiły dźwięki. Znalazła koszulę, włoŜyła ją i zapięła na dwa guziki, jakie jeszcze pozostały. ZbliŜyła się do drzwi i uchyliła je na milimetr. - Nie, byłem na nogach prawie przez całą noc, ale tyle wiem, Ŝe powinieneś o tym usłyszeć. Przez szparę zobaczyła gościa. Wysoki męŜczyzna, o miłym wyglądzie, dobrze zbudowany. Miał na sobie 184
spodnie, rozpiętą przy szyi bawełnianą koszulę i marynarkę. Z pewnością nie mundur, ale... Coś jej mówiło, Ŝe to gliniarz. - Oczywiście, dziękuję - odpowiedział Quinn. MoŜemy się spotkać za kilka minut na tarasie? - Jasne. Gość wyszedł, a Quinn otworzył drzwi. - To tylko mój przyjaciel, muszę z nim poroz mawiać. W porządku? - Uśmiechnął się i wziął ją w ramiona. - Wyglądałaś jak kot zjadający kanarka. Nie Ŝebyś Ŝałowała kanarka. Raczej bałaś się, Ŝe cię na tym przyłapią. Odpowiedziała uśmiechem, lecz czuła się nieswojo. Z niewiadomych przyczyn wizyta nieznanego męŜczyzny zaniepokoiła ją bardziej, niŜ gdyby do drzwi zapukał sam Gordon. - JuŜ mi przeszło. - I nie Ŝałujesz, Ŝe zostałaś? - JuŜ ci mówiłam. Nie byłam pijana. Czule pogłaskał ją po policzku. A jednak się spieszył, wyczuwała to. Dziwne. Spodziewała się, Ŝe jej powie, Ŝe skoro jest niedziela i skoro juŜ się ze sobą spoufaliłi... no cóŜ, niedziele miała wolne, a więc... Ale niczego takiego nie powiedział. - Nie wiem, ile mi to zajmie czasu. Mogę później do ciebie zadzwonić? - Jasne. - Muszę jeszcze wziąć prysznic. Ruszył w kierunku miniaturowej kabiny prysznicowej na dziobie. - Twój przyjaciel jest policjantem, prawda? - za pytała. Odwrócił się powoli, ze zmarszczonymi brwiami. - Tak, rzeczywiście. Skąd wiesz? 185
- Bo to widać. - Nie będzie zachwycony, Ŝe tak łatwo go rozpoznać. - Poradź mu, Ŝeby się trochę garbił. Za prosto się trzyma. - UwaŜasz, Ŝe to pomoŜe? - Hm, nie. On po prostu wygląda jak gliniarz. Quinn się uśmiechnął. - MoŜe to i dobrze? Wszedł do kabiny i zasunął drzwi. Usłyszała lejącą si£ wodę i ruszyła do drugiej kabiny, zastanawiając się, czy wystarczy dla niej ciepłej wody. Wystarczyło. Kiedy wynurzyła się owinięta w ręcznik, Quinn miał juŜ na sobie dŜinsy i granatową koszulkę polo. Wsuwał portfel do tylnej kieszeni spodni. - Porozmawiamy później, dobrze? Najwyraźniej się niecierpliwił. Albo chciał szybciej wyjść, albo nie mógł się doczekać tej późniejszej, obiecanej rozmowy. Zatrzymał się, połoŜył jej ręce na ramionach. Obrzucił spojrzeniem jej postać w ręczniku. - Jesteś naprawdę piękna. Powiedział to tonem, który poruszył w niej jakieś na nowo przebudzone struny. Zwlekał, jakby naprawdę wolał zostać. Wreszcie jednak się zdecydował. - Poradzisz sobie tutaj? - zapytał. - Oczywiście, za kilka minut ruszam do domu. Skinął głową. - Później porozmawiamy - powtórzył. Przystanął w połowie trapu. - Jeśli chcesz, zrób sobie kawę. I zablokuj później niŜszy zamek luku. - Dobrze. Pomachała mu i zniknął z jej pola widzenia. śeby dowiedzieć się czegoś waŜnego. 186
Sama, w kabinie jego jachtu, owinięta tyłko w ręcznik, poczuła się niezręcznie. Szybko się ubrała. JuŜ miała wyjść, lecz się zawahała. Odczuwała dziwną przyjemność pozostawiona sama na jachcie, właściwie w mieszkaniu Quinna. Zastanawiała się, czy nie powinna mieć do siebie pretensji za poddanie się czemuś, czemu nie powinna się poddać. Nie pamiętała jednak, by kiedykolwiek było jej tak dobrze. No bo nie było. A co do Quinna... Im dłuŜej z nim przestawała, tym bardziej chciała, by to trwało. Lubiła jego uśmiech i w ogóle jej się podobał. Lubiła dotyk jego rąk, a przede wszystkim poczucie humoru i dołeczek w brodzie widoczny zawsze, gdy się śmiał. Zostawił ją u siebie, ufał jej. To takŜe sprawiało przyjemność. Uznała, Ŝe skoro jest niedziela i nigdzie się nie spieszy, przedłuŜy tę przyjemność i przygotuje sobie kawę. Kawę i dzbanek dostrzegła na półce w kambuzie. Odmierzyła porcję i przypomniała sobie, Ŝe w Quinnie jest coś dziwnego. Bez przerwy zadawał pytania. Twierdził, Ŝe nie jest policjantem. Oczywiście, podawanie się za policjanta przez kogoś, kto nim nie jest, stanowi przestępstwo. Ale odwrotnie nie zawsze. Na przykład tajniacy muszą ciągle kłamać w taki sposób. W wypadku Quinna nie miało to jednak sensu. Nie ona jedna uwaŜała, Ŝe okoliczności śmierci Lary są podejrzane. Policja otwarcie wszystkich przepytała. Przeprowadzono autopsję, załoŜono akta sprawy. Sprawy, która jest juŜ zamknięta. Dlaczego nie? Powiedziano im, Ŝe sekcję przeprowadził jeden z najlepszych w hrabstwie lekarzy sądowych. Zwłoki nie kłamią. Lara miała we krwi leki na receptę i alkohol. Tego nie moŜna kwestionować. 187
A zatem... on nie moŜe być policjantem, bo policja nie interesuje się juŜ tą sprawą. Kawa zaperkotała i Shannon zdjęła z półki filiŜankę. Bez trudu odnalazła w lodówce mleko, jednak na Ŝadnej półce nie dostrzegła cukru, nie było nawet słodziku. - Trzeba mieć jaja i pić czarną - zacytowała Gordona. Mawiał tak, kiedy zapomniał kupić śmietankę i cukier dla studia. A moŜe w szufladzie? Otworzyła pierwszą i zobaczyła sztućce, druga kryła w sobie ściereczki. Otworzyła trzecią. Nie znalazła cukru. Znalazła papiery. Na samym wierzchu leŜała szara papierowa teczka. Zawahała się. Wpatrywała się w zawartość szuflady. Skoro nie znalazła cukru, powinna ją zamknąć. Tylko Ŝe być moŜe otworzyła się przed nią szansa rozszyfrowania Quinna O'Caseya. Musiałaby mieć znacznie silniejszą wolę, Ŝeby porzucić znalezisko. Wyjęła teczkę, potem następne. Jedną zatytułowano „Lara Trudeau", pozostałe „Neli Durken". Osłupiała. Wpatrywała się przez kilka sekund w te nazwiska. Na pierwszy ogień wybrała teczkę Lary Trudeau. Na wierzchu policyjny raport, dalej liczne zeznania. Sprawozdanie z sekcji zwłok. Wszystko. OdłoŜyła teczkę i sięgnęła po następną. Ta sama kolejność dokumentów, lecz inna treść. Raport policyjny, raport z autopsji, zeznania, nakaz aresztowania męŜa Neli. Usłyszała pogwizdywanie i zbliŜające się kroki na pomoście. Zaczęła upychać teczki w szufladzie. Nie mieściły się, coś tam jeszcze leŜało. Wyciągnęła szuf188
ladę do końca i zobaczyła kasetę. Oznaczoną nazwą turnieju i nazwiskiem Lary. Z nadrukiem „Własność Wydziału Zabójstw Miami-Dade". Szybko włoŜyła kasetę i teczki z powrotem na miejsce. Znieruchomiała, rozdarta pomiędzy poczuciem winy a wściekłością, Ŝe facet okazał się takim kłamcą. Wściekłość zwycięŜyła. Wraz z poczuciem bólu. Racja. Jestem piękna i fascynująca, pomyślała drwiąco. Obezwładniało ją upokorzenie. Tak, sama tu przyjechała, prosto do niego. Tylko Ŝe on tylko udawał, Ŝe się nią interesuje. Kłamliwy sukinsyn! Jasne, wykonuje swoją pracę, ale kto go, u diabla, upowaŜnił do stosowania takich metod wobec podejrzanych? Świetnie, doskonale, Ŝe jest gliną, pomyślała mściwie. Nie daruję mu. Nie spocznę, póki go za to nie wywalą na bruk! Pogwizdywanie i kroki zaczęły się oddalać. To nie Quinn O'Casey. Quinn moŜe się zjawić za kilka minut. Albo godzin. Przygryzła wargę. Marzyła o dokładnym przeszukaniu całej łodzi. Nie, właściwie o roztrzaskaniu jej na kawałki. A przynajmniej zdemolowaniu. Drgnęła na dźwięk dzwonka. Nasłuchiwała. Jęknęła, gdy się zorientowała, Ŝe to jej własny telefon, w torebce. Szybko go wydobyła i spojrzała na wyświetlacz. Justin. Nacisnęła klawisz, nękana absurdalnym poczuciem winy z powodu ostatniej nocy - tak, z pewnością spoufaliła się z uczniem. Na domiar złego dopuściła się czegoś, czego nigdy, przenigdy nie powinna zrobić; okazało się, Ŝe została wykorzystana. 189
Dlatego, Ŝe poza tańcem praktycznie nie miała innego Ŝycia. - Tak? - wydyszała z trudem. - Shannon? - zapytał Justin. - Oczywiście. - Masz zabawny głos. - Naprawdę? Przepraszam, nie mogłam odnaleźć telefonu w dŜungli mojej torebki. Usłyszała jego śmiech. - Rzeczywiście, o ile pamiętam, nosisz trochę rzeczy. - No tak. O co chodzi? - Jesteśmy na plaŜy, akurat przy twoim domu. MoŜe teŜ byś się wybrała? - My... To znaczy kto? - Tylko ja, Sam, Jane i Rhianna. Telefonowaliśmy do Elli i Bena, ale jak dotąd nie moŜemy ich złapać. Gordon chyba spał i odpowiedział mi naprawdę brzydko, coś w rodzaju „ugryź się w dupę". Pewnie obudziłem go w niedzielę. Ale ty zwykle wcześnie wstajesz, więc... Zresztą niewaŜne, chcesz spędzić dzień, leniuchując na słońcu? - Och, Justin, nie wiem. To był cięŜki tydzień. - I masz juŜ nas dość? Rozumiem. - Nie, nieprawda, ale... - No, zgódź się. Przyjdziemy i będziemy pikietować pod twoim domem, aŜ się ugniesz. - Nie! - Tak. Będziesz musiała wezwać policję i studio ucierpi. Napiszą o nas w gazetach, a twój personel wyląduje w areszcie. - Nie, nie przychodźcie do mnie do domu! Dajcie mi godzinę. Będę. - Naprawdę? - Tak. 190
- Przysięgasz? Nie chcesz mnie po prostu zbyć? I tak po ciebie przyjdziemy. Bez szefowej czujemy się jak sieroty. - Bardzo zabawne. Przyjdę, obiecuję. Tylko bez Ŝadnej pikiety pod domem. Mogę was później zaprosić, ale teraz daj mi trochę czasu. - Jasne. Znajdziesz nas na publicznej części plaŜy przy hotelu, naprzeciwko wylotu twojej ulicy. - Dobrze. Rozłączyła się i powoli schowała telefon do torebki. Powinnam wyruszać, uznała. Niech będzie, nie zdemoluję mu tej pieprzonej łodzi. Odkryła to, co chciała. I miała rację. Nie był tym, za kogo się podawał. A kim? Czy posługiwał się fałszywym nazwiskiem? Zabrał ze sobą portfel, nie mogła więc tego sprawdzić. To znaczy mogła przeszukać biurko, nawet zajrzeć do komputera. Ale nie miała czasu, powinna się spieszyć, jednak... Wysunęła szufladę biurka pod komputerem. Długopisy, ołówki, gumki, dyskietki, papiery... Otworzyła następną. Wystarczył nagłówek na pierwszej z brzegu kartce. „Whitelaw i O'Casey, prywatni detektywi". Adres na Key Largo, numer telefonu, adres mailowy i numer licencji stanu Floryda. - Sukinsyn! - powiedziała głośno. Płonąc gniewem, zatrzasnęła szufladę. O tak, facet doskonale wie, jak prowadzić dochodzenie. Zmierzała w kierunku wyjścia, zastanawiając się, czy w stanie silnego wzburzenia powinna prowadzić samochód. Zawahała się, wróciła z powrotem do biurka. Podniosła zza komputera słuchawkę telefonu i wybrała numer agencji. Telefon dzwonił i dzwonił. 191
Co jest? Zarówno Quinn, jak i Whitelaw, kimkolwiek jest, prowadzą ten interes tak słabo, Ŝe nie stać ich nawet na automatyczną sekretarkę? PrzecieŜ to niedziela. Czego, u diabła, oczekiwała? Drgnęła, gdy ktoś nagle odebrał telefon. Istota ludzka. - Whitelaw i O'Casey. Zbaraniała. - Halo? Whitelaw i O'Casey. - Przepraszam, czy zastałam pana O'Caseya? - Niestety, jest na urlopie. MoŜe chciałaby pani zostawić wiadomość dla pana Whitelaw? - Ach, nie, dziękuję, zatelefonuję kiedy indziej. Chciałam rozmawiać z panem O'Caseyem. - Czy dzwoni pani z biura w Quantico? W razie potrzeby mogę go złapać. - Nie, to sprawa osobista, dziękuję. Szybko się rozłączyła. Quantico? Nie jest tylko prywatnym detektywem. Jest z FBI. Albo był. A moŜe nie. W Quantico w Wirginii mieszka teŜ wielu normalnych ludzi. Bzdura, dobrze o tym wiedziała. Jest albo był w FBI. Wędkarz, nurek, załatwia czartery? Akurat. Teraz miała juŜ pewność, Ŝe tylko ją wykorzystał. Do oczu napłynęły jej łzy. Otarła je wściekłym ruchem. Wychodząc, odwróciła się jeszcze i ogarnęła wzrokiem kabinę. - Nie do końca wiem, kim pan jest, panie O'Casey, ale co do jednego mam pewność: jest pan pieprzonym dupkiem! Zeskoczyła na pomost. Zapomniała o zamku i nie obejrzała się za siebie.
ROZDZIAŁ JEDENASTY
- Prawdopodobnie nie ma Ŝadnego związku - pod sumował Jake. Pił kawę i miał zaczerwienione z niewyspania oczy. Tego ranka nie zasiedli ani na tarasie, ani w kuchni Nicka. Nick i jego Ŝona jeszcze spali. Jake podobnie jak Quinn cumował tu swoją łódź, w ostatnich jednak miesiącach kołysanie nie pozwalało jego Ŝonie - funkcjonariuszce Ashley Montague Dilessio - zasnąć i dlatego chwilowo zajmowali stary domek przy głównym budynku mieszczącym mieszkanie Nicka i bar. Quinn zdawał sobie sprawę, Ŝe wyjazd Ŝony do Jacksonville szarpie Jake'owi nerwy jeszcze bardziej od wyczerpującej pracy. Pomimo Ŝe Jake marzył o wskoczeniu do łóŜka, powstrzymał się tylko po to, Ŝeby zrelacjonować Quinnowi najnowsze wydarzenia. Następne ciało. - Duarte stwierdził, Ŝe zwłoki są świeŜe. Zna się na swojej robocie, zresztą ja teŜ widywałem ciała, które moczyły się długo w wodzie. To nie. Sekcję przeprowadzi chyba dopiero jutro, w poniedziałek, ale znasz go, to pracuś, moŜe od razu zabierze się do roboty? Kiedy odebrałem telefon, on juŜ tam dotarł. - Ustaliliście coś wstępnie? - zapytał Quinn. 193
- Raczej bogata. Dam ci kopię swoich notatek, wszystko dokładnie opisałem, ale w kaŜdym razie... Rolex. Naszyjnik z takiej ilości złota, Ŝe zatopiłoby frachtowiec, z diamentem iłuś-tam-karatowym, nawet nie potrafię do tylu liczyć. - Latynoska, Anglosaska, Czarna, Azjatka? - Czy mogę zaznaczyć „inne" albo „trudno powiedzieć"? - zapytał Jack. - Jeszcze nie wiem. Ciemna, moŜliwe, Ŝe Latynoska. Połowę osób z Ameryki Południowej, które znam, moŜna wziąć za Niemców. W kaŜdym razie ciemne włosy i oczy, bardzo opalona. - Jakieś ślady walki? - Była naga, ale jeśli nawet została zgwałcona, to nie ma siniaków ani innych oznak przemocy. Tylko pokłute ręce. - No to ćpunka? - Niekoniecznie nałogowa, ale coś musiała brać. - Pasuje do niedawnych zgłoszeń o zaginięciu osób? - zapytał Quinn. - Jeszcze wszystkich nie sprawdziliśmy. Na pewno wiadomo tylko tyle, Ŝe na plaŜy znaleziono ciało młodej kobiety. Zdaniem lekarza zgon nastąpił prawdopodobnie zeszłej nocy. Zwłoki pływały w wodzie, ktoś mógł ją na przykład zrzucić z łodzi. PoniewaŜ ma te ślady na rękach, mogła umrzeć wskutek przedawkowania. Gdy tylko dowiem się czegoś więcej, dam ci znać. Nie bardzo sobie wyobraŜam, jak moŜna powiązać śmierć dwóch kobiet wskutek przedawkowania leków na receptę z sytuacją związaną z nielegalnymi narkotykami, ale... no, podobnie jak ty uwaŜam, Ŝe to wszystko jest dość dziwne. - Na tyle, Ŝeby wznowić dochodzenie w sprawie Lary Trudeau? Jake się skrzywił. - To nie ja się tym zajmowałem. Do mnie naleŜy 194
tylko poinformowanie zwierzchników. Wspomnę, Ŝe moŜe się za tym kryć coś więcej niŜ tylko kolejny zgon w tej samej okolicy. Ja muszę się trzymać regulaminu. Akurat teraz ty masz większą swobodę działania. - Aha, ale jednak nie mam wielu moŜliwości, którymi ty dysponujesz - przypomniał Quinn. Jake wzruszył ramionami. - To wszystko nie jest takie proste; trzeba pamiętać o tym, co w ogóle się tu dzieje. Narkotyki ciągle napływają, choćbyśmy stawali na głowie. Ludzie umierają z przedawkowania albo odwrotnie, zabija ich ktoś na haju. To się zdarza. Większość przypadków się ze sobą nie wiąŜe. Tak czy inaczej wiem, Ŝe ciebie to interesuje. Jeśli chcesz, dam ci znać o sekcji. Duarte na pewno cię nie wyprosi za drzwi. - Tak, zawiadom mnie, dziękuję. - Dobrze się czujesz? Wyglądasz na tak złachanego jak ja. Kto jest na łodzi? Ktoś, kogo znam? Hej, mam nadzieję, Ŝe przynajmniej ty ją znasz. Quinn spojrzał ostro na przyjaciela. - Ktoś, kogo znam. Poprzestańmy na tym na razie, zgoda? - Dobrze. - Jake wstał. - Właściwie po cholerę piję tę kawę, skoro chcę tylko pod prysznic i do łóŜka? Quinn równieŜ wstał. - Rzeczywiście. W kaŜdym razie dziękuję. Naprawdę jestem ci wdzięczny za pomoc. - To moŜe nie mieć nic wspólnego z twoim dochodzeniem. - Prawdopodobnie. Tak czy inaczej dziękuję. - Bardzo proszę. Do zobaczenia jutro. - Mam nadzieję, Ŝe Ashley niedługo wróci. - Powinna się zjawić po południu. - Do zobaczenia. Quinn opuścił domek bocznymi drzwiami od par195
kingu. Stwierdził przy okazji, Ŝe samochód Shannon zniknął. Tego się przecieŜ spodziewał. W końcu sam nie miał pojęcia, czy wróci od razu na łódź. I ta obawa Shannon, Ŝe wyjdzie na jaw jej zaŜyłość z uczniem... Poufałość. On sam wyprosił Jake'a z łodzi; nie chciał, Ŝeby poczuła się niezręcznie. A jednak... Zmierzając do kei, czuł dziwny niepokój. - Niedobrze - westchnął Justin. RozłoŜyli się na piasku. Posmarowani kremem opalali się, wszyscy przodem do wody. Justin przytaszczył nawet własny leŜak. - Dlaczego? - zapytała Jane. - Za duŜo tłustych ciał. - Justin, to nie jest miłe - upomniała go Rhianna. - Racja, niemiłe i brzydkie. - A dlaczego ci się wydaje, Ŝe sam tak wspaniale wyglądasz? - zadrwiła Jane. - MoŜe nie wspaniale, ale nie jak wyrzucony na brzeg wieloryb. Shannon spojrzała na kobietę spacerującą po pasie ubitego falami piasku. Słabo się mieściła w swoim kostiumie, ale idea, Ŝe wszystkie kobiety na plaŜy powinny przypominać modelki, brała się raczej z filmów, a nie z rzeczywistości. - Justin, jesteś okrutny - zganiła go. - PlaŜa naleŜy do wszystkich. - Tak, szykanujesz kobiety - dodała Jane. - Nie, wcale nie, dlaczego akurat kobiety? Popatrzcie na tego staruszka. Wydaje mu się, Ŝe jest seksowny, bo coś tam ma w tych slipkach, a skóra na nim wisi jak na bassecie. 196
- Przestań! - zbeształa go Shannon. - Nie mogę. O, tamta kobieta, schyliła się. Oślepił mnie biały blask jej dupska. - Justin... - jęknęła Rhianna. Okrutne, pomyślała Shannon. A jednak to dobrze, Ŝe Ŝartuje. Chce ich rozbawić, chce, Ŝeby świat wrócił do normalności. Jane postanowiła przywołać Justina do porządku. Zsunęła okulary przeciwsłoneczne na nos. - Tak, widzę ją. To nietrudne, bo jesteś takim kurduplem, Ŝe mi nie zasłaniasz. - Świetnie, drwij sobie z człowieka wysokiego inaczej - poskarŜył się Ŝartobliwie. - Dzięki Bogu - westchnęła Rhianna - Ŝe przynajmniej policjanci przestali łazić po plaŜy. Biedni faceci praŜyli się w słońcu, w mundurach i w butach. - Jacy znowu policjanci? - zdziwiła się Shannon. - Rhianna - jęknął Sam. - Mieliśmy o tym nie mówić, zapomniałaś? Shannon usiadła. Zsunęła ciemne okulary i spojrzała na przyjaciół. - Dlaczego tu była policja? - Morze wyrzuciło zwłoki na brzeg - odpowiedział jej Sam. - Ktoś je znalazł o drugiej czy trzeciej nad ranem. Do dziesiątej cały ten odcinek plaŜy był ogrodzony, dopóki jej nie zabrali. Potem jeszcze wypytywali ludzi, skończyli, zanim się zjawiłaś. - Zwłoki? - To nie była tancerka - rzucił szybko Justin. - A skąd, u diabła, to wiesz? - zapytała Jane. Justin westchnął. - Słyszałem rozmowy. Ona naleŜała do lepszego towarzystwa. Ludzie, którzy ją widzieli, rozmawiali o jej biŜuterii. Była naga, ale miała na sobie tony złota. A na rękach ślady po igle. Rozrywkowa Latynoska. 197
- Tony złota - zadumała się Rhianna. - To wy klucza motyw rabunkowy zabójstwa. - Kto powiedział, Ŝe ją ktoś zabił? - zapytała Jane. Rhianna usiadła. - Więc niby jak? Rozebrała się do naga, połoŜyła na plaŜy i umarła? To niedorzeczne. Tak, niedorzeczne, uznała w duchu Shannon, jednak nie bardziej niŜ myśl, Ŝe Lara Trudeau wzięła przed występem środki uspokajające. W kaŜdym razie świadomie. - Och, BoŜe - jęknął Justin. - Czytajcie gazety. Codziennie ktoś umiera. Nie moŜemy sobie tego tak brać do serca. Opłakiwaliśmy Larę, nie zaczynajmy się przejmować wszystkimi obcymi ludźmi. - A wiemy, Ŝe ona była obca? - zapytała cicho Jane. Justin westchnął. - Ja właściwie niczego nie wiem, ale sama pomyśl. Nie moŜemy brać sobie na barki wszystkich zmartwień świata. Odcierpieliśmy juŜ swoje i teraz staramy się odpocząć, przeŜyć radosny dzień. - Racja - zadrwiła Shannon. - To niegrzeczne. Zamordować kobietę akurat wtedy, kiedy zaplanowaliśmy sobie wypoczynek. - Więc jednak zamordować, co? - wtrąciła Jane. - Dajcie spokój, nie jesteśmy glinami - łagodził Justin. - MoŜemy przy okazj i porozmawiać z Dougiem O'Caseyem. On powinien coś wiedzieć- Nie pracuje w wydziale zabójstw - przypomniała Jane. - No to co? Ma przyjaciół, na pewno się czegoś dowie. Tak, a jeśli nie, to na pewno jego brat, pomyślała Shannon. Prywatny detektyw. Który jest tu po to, Ŝeby ich obserwować. Ich wszystkich. 198
Dlaczego? I kto go wynajął? Dlaczego nie ktoś z nas? Rhianna wstała i otrzepała piasek. - Chyba mam juŜ dość słońca, lecę. Do zobaczenia jutro rano. Jane równieŜ wstała. - Justin, dziękuję, Ŝe nas wyciągnąłeś. Dobry po mysł, ale juŜ się chyba trochę spiekłam. Justin się podniósł. - Ja chyba takŜe ~ westchnął. - A ja jeszcze trochę zostanę - obwieścił Sam. Miał ręce pod głową i wyglądał teraz, jakby coś go zatrzymało w połowie ćwiczeń mięśni brzucha. - Gdzie się tak spieszysz, Justin? - On nie ma wyjścia - odpowiedziała mu Jane. Przywiózł tu mnie i Rhiannę, musi nas odwieźć z powrotem. Do zobaczenia jutro, Shannon. Pomachała im ręką na poŜegnanie. Jane i Sam byli wschodzącymi gwiazdami w studiu tańca, szykowali się do tygodnia cięŜkiej pracy. Ona czuła tylko, Ŝe jest potwornie zmęczona. Zniechęcona. Zraniona. Właściwie zupełnie rozbita. JuŜ myślała, Ŝe rozpocznie nowe Ŝycie z tym facetem jak dynamit, a on ją tylko wybadał. I to dogłębnie, pomyślała z wisielczym humorem. - Shannon? - powtórzyła Jane. - Jasne, spotkamy się rano. O tak zwanej dziesiątej. Jane uśmiechnęła się i pomachała jej ręką. Sam opadł na piasek. Shannon siedziała z kolanami przyciągniętymi do piersi. Wpatrywała się w morze. Uwielbiała plusk fal na piasku. Kochała wodę, niebo, nawet słony zapach powietrza. Nie mogła pojąć, jak wśród takiego piękna moŜe się zrodzić przemoc. Nagle Sam westchnął. 199
- No to przejdźmy się tam. Drgnęła. Wypierała tę myśl, ale jednak chciała ujrzeć miejsce, w którym odnaleziono zwłoki kobiety. - Dość makabryczny pomysł, nie sądzisz? - zapytała. - Tylko naturalny. To się zdarzyło niedaleko studia, nie mówiąc juŜ o twoim domu. SpręŜyście wstał i podał jej rękę. Skorzystała z pomocy i równieŜ wstała. Pomaszerowali plaŜą. - Uzgodniliśmy, Ŝe niczego ci nie powiemy. Oczywiście mieliśmy nadzieję, Ŝe policjanci nie wrócą. - Sam, to bardzo miło z waszej strony, Ŝe chcecie mi oszczędzić złych wiadomości, ale przecieŜ mam telewizor i czytam gazety. - Tak, lecz Justin ma rację. Tak bardzo przejęłaś się Lara. Chcieliśmy koniecznie urządzić ci miły dzień na plaŜy. Niespecjalnie wyszło, prawda? Ścisnęła mu dłoń. - Jak powiedziałam, to miło z waszej strony. Ale ja jestem dość twarda, wiesz? - Tak? - Uśmiechnął się. - Rzeczywiście, na ogół tak. Utrzymujesz w klubie dyscyplinę, cieszysz się szacunkiem. Ale czy jesteś naprawdę twarda? Nie wiem. - Dlaczego to mówisz? Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Nie powinienem cię zachęcać, bo stanowiłabyś nową konkurencję dla Jane i dla mnie. Ale jeśli naprawdę jesteś twarda, powinnaś zacząć znów star tować w turniejach. Jęknęła. - Sam, moja kostka nie będzie juŜ nigdy taka, jak dawniej. - Bzdura. Ortopeda mógł kiedyś coś takiego powiedzieć, ale minęły lata. Nic ci nie jest. 200
Zamierzała poprosić, Ŝeby dał sobie z tym spokój raz na zawsze, jednak nie zdąŜyła. Sam się zatrzymał. - To tam. „Tam" właściwie nic nie zostało. Zwłoki zabrano. Pozostała tylko taśma ogradzająca niewielki kawałek plaŜy i kilku policjantów. Dwóch techników kryminalistycznych przeczesywało piasek centymetr po centymetrze. Za taśmą przystawali ludzie, zadawali policjantom pytania i ruszali dalej. - Co my robimy? - mruknęła Shannon. - Zachowujemy się jak kierowcy zwalniający przy miejscu wypadku. - Wszyscy lubimy się gapić, to nas ciekawi. Nawet dzieci, które ją znalazły, nie były przeraŜone, lecz podniecone. Wszystkim wokół o tym opowiadały. Miały swój dzień. Dziwne, co? - No cóŜ, na szczęście zabrali juŜ tę biedną kobietę - westchnęła Shannon. -- Trudno, Ŝeby ją tu zostawili na cały dzień jak na jakiejś wystawie. Dzieci opowiadały, Ŝe podobno nie przebywała w wodzie długo, ale kraby juŜ zdąŜyły poobgryzać jej palce. - Wracajmy - zaproponowała pospiesznie Shannon. Odwróciła się i zaczęli się oddalać. Obejrzała się jeszcze przez ramię. Przez tłumek przepychali się dwaj męŜczyźni. Poznała obu. Jednym był poranny gość Quinna. Drugim - Quinn. MęŜczyzna pokazał policjantowi odznakę i przedstawił Quinna. Uścisnęli sobie dłonie i obaj nowo przybyli zaczęli zadawać pytania. - O co chodzi? - zapytał Sam, zatrzymując się. - O nic - odparła szybko i ruszyła naprzód. Nie wiedziała dlaczego, ale nie chciała, Ŝeby Sam zobaczył ich nowego ucznia w tej nowej roli. 201
- Jesteś pewna? - Tak, oczywiście, tylko przeszedł mnie dreszcz, wracajmy. Przyspieszyła kroku. Po chwili obejrzała się po raz drugi. MęŜczyźni najwidoczniej nie przybyli sami. Towarzyszyła im atrakcyjna kobieta w bardzo zaawansowanej ciąŜy. Trzymała szkicownik. Quinn obejmował jej ramiona. Mówił coś do niej cicho, wyglądał na zatroskanego. Uniosła głowę i obdarzyła go uśmiechem. Potem przykucnęła i zaczęła rysować. - Co się, u diabła, dzieje? Sam przyglądał jej się z niepokojem w oczach. - Ścigamy się do koca - zaproponowała i ruszyła biegiem. Była szybka i o tym wiedziała. Sam połknął przynętę i popędził za nią. Dotarła do mety pierwsza i opadła na koc. Usiadł koło niej, cięŜko dysząc. - Wygrałam - oświadczyła. Nadal zadyszany, uśmiechnął się do niej znacząco. - Co takiego? - nie zrozumiała. - Rzeczywiście, z twoją kostką jest naprawdę kiepsko. Jęknęła. - Gdzie zostawiłeś samochód? - zapytała. - Kawałek za twoim domem. - No to odprowadź mnie do domu. Odsapniemy i zrobię coś do jedzenia. Niekiedy Quinn rozkoszował się faktem, Ŝe nie jest juŜ ani policjantem, ani agentem. Zapomniał o zwykłych godzinach pracy. Rzecz jasna, zdarzało mu się pracować jeszcze dłuŜej, ale przynajmniej sam o tym decydował. 202
I zamierzał to wykorzystać, przypomniał sobie. Powinienem teraz być na plaŜy, w porządku, ale nie tu, tylko na Bahamach. Orzeźwiająca bryza, napoje chłodzące. Dzieci bawiące się na piasku. Gdzieś w oddali muzyka calypso. Słona woda zmywa nękające go koszmary. Tylko Ŝe gdyby popłynął na Bahamy, nie byłoby ostatniej nocy. No i nie wystawałby tu z Jakiem i Ashley, zastanawiając się, co u diabła Shannon Mackay porabiała na jego łodzi, wpatrzony w piasek, w miejscu gdzie wody zatoki wyrzuciły na brzeg ciało. Duarte był tak zmęczony po tygodniu wytęŜonej pracy, Ŝe zajmie się zwłokami dopiero w poniedziałek. Sprawę dostał do prowadzenia Jake, jako detektyw z wydziału zabójstw. Uznał, Ŝe musi się wszystkiemu jeszcze raz przyjrzeć w świetle dnia. Quinn postanowił mu towarzyszyć, najpierw jednak starannie zbadał łódź. Upewnił się, Ŝe nie brakuje Ŝadnych dokumentów. Shannon zrobiła sobie kawę, lecz potem tak się spieszyła, Ŝe nie zamknęła luku. Tymczasem Ashley udało się złapać wcześniejszy lot, więc Jake ją tu zabrał. Rozejrzawszy się w miejscu znalezienia zwłok, zamierzali pojechać do kostnicy. Ashley naszkicuje twarz zmarłej. MoŜe ktoś ją rozpozna? Nie chcieli korzystać z fotografii. Powinna wyglądać tak, jak za Ŝycia. Ashley, co stanowiło rzadkość, łączyła w sobie dwie cechy: była policjantką i artystką. Okazała się niezmordowana. Pomimo Ŝe miała za parę dni urodzić, pracowała jak szatan. Zamierzali z Jakiem wziąć trochę wolnego po porodzie, do tego jednak czasu, jak ujęła to Ashley - po cóŜ miała siedzieć i rozmyślać, jaka jest gruba? Później, juŜ w drodze do kostnicy, Quinn nie mógł się powstrzymać i zapytał, 203
czy szkicowanie zwłok nie przyprawia jej choćby o mdłości. - Nienaturalna śmierć musi przeraŜać - odpowiedziała - ale w ciąŜy czuję się świetnie. Nie mam Ŝadnych mdłości, nawet tych porannych. A moja praca jest waŜna. Jake i ja próbujemy stworzyć lepszy świat dla dziecka, które powołaliśmy do Ŝycia. - Z uśmiechem spojrzała na Jake'a, który prowadził. - Nie naprawimy całego zła wszechświata, ale ta odrobina teŜ się chyba liczy, prawda? - Ashley, powinni cię sklonować - wyraził swój zachwyt Quinn. Obdarzyła go uśmiechem. Pięknym i delikatnym, choć potrafiła równieŜ być twarda jak stal. - Dziękuję. - Przez chwilę milczała. - Wiesz, niezaleŜnie od okoliczności cieszymy się, Ŝe tu wróciłeś. Gdyby Neli Durken się do ciebie nie zwróciła i gdybyś nie wykonał tak starannie swojej pracy, jej męŜowi zabójstwo uszłoby na sucho. - Jeszcze nie został skazany - przypomniał jej Quinn. Zmarszczył brwi. MoŜe Ashley nie czuła mdłości, teraz jednak, kiedy pomyślał o sprawie Durken, on sam je poczuł. Zatrzymali samochód przed kostnicą i wysiedli. Jake i Ashley okazali odznaki. Asystent zaprowadził ich do właściwej sali. Zgodnie z początkowym wnioskiem lekarza, denatka nie Ŝyła od mniej więcej dwudziestu czterech godzin. Zadziwiające, co morskie stworzonka mogą w takim czasie dokonać. Mimo to pewne fakty pozostawały oczywiste. Była młoda, piękna i - zapewne - bogata. Na niektórych paznokciach zachował się elegancki mani204
kiur. Z resztek makijaŜu wywnioskowali, śe był nienaganny. Miała mocne, ciemne włosy, bardzo zadbane. Wysokie kości policzkowe dodawały jej twarzy wdzięku. Zęby okazały się doskonale równe. Budowa kości, harmonijne mięśnie... wszystko świadczyło o pięknie i zapewne dobrej kondycji fizycznej. Ashley szkicowała. Asystent dał im rękawiczki, jednak pobieŜne oględziny nie wykazały niczego nowego. Obejrzeli ślady po igłach. - Nie wyszła poza ramiona - zauwaŜył Jake. Quinn pokręcił głową. - Fizycznie była w świetnej formie. - Tak, musiała się szprycować od niedawna - po twierdził Jake. Wkrótce potem Asliley poinformowała Jen, Ŝe skończyła. Nie narysowała uśmiechniętej twarzy, lecz spokojną, jakby portretowana wypoczywała. Doskonały rysunek, znacznie lepszy do zamieszczenia W gazecie od fotografii ukazującej, co z tej twarzy zostało. Lepszy zwłaszcza dla jej bliskich. Po opuszczeniu kostnicy wrócili na plaŜe- PoniewaŜ technicy nadal przeszukiwali piasek, przystanęli w pewnej odległości. Rozmawiali z policjantami, którzy rozpytywali znajdujące się w okolicy osoby. Trudna sprawa. Zwłoki znaleziono na odcinku plaŜy naleŜącym do hotelu, a nikt z personelu nie rozpoznał osoby ze szkicu Ashley. Albo rozpoznali, tylko to zataili. Jake zwrócił uwagę na fakt, Ŝe ciało odnaleziono w okolicy studia - i domu Shannon. Quinn poŜegnał się z Jakiem i Ashley, zapewniając ich, Ŝe wraca na przystań. Zamiast tego udał się do Shannon i zadzwonił. 205
Usłyszał za drzwiami ruch, jakby ktoś wyglądał przez wizjer, drzwi jednak pozostały zamknięte. Po chwili usłyszał szepty. PrzyłoŜył ucho do drzwi. - O co chodzi? Dlaczego nie otwierasz? Męski głos. Sama Raileya. - Jest niedziela, mam wolne - odpowiedziała lako nicznie Shannon. Nie powinienem był tu przychodzić, pomyślał Quinn. Ten problem ze spoufalaniem się. - No to otwórz i mu to powiedz - poradził Sam. - Nie. Niech po prostu odejdzie. - Facet czuje do ciebie miętę - zauwaŜył Ŝartobliwie Sam. - Jest uczniem. - Pieprz to! Uczniem nie pozostanie na zawsze, zwłaszcza Ŝe nadał nowe, mocniejsze znaczenie określeniu „dwie lewe nogi". To prawda, choć bolesna, zgodził się w duchu Quinn. - Odsuńmy się od drzwi - poprosiła Shannon. Wspaniale, dziękuję za Ŝarliwą obronę, pomyślał Quinn. Ponownie zadzwonił. - Och, na Boga - mruknął Sam. - Dobrze juŜ, dobrze. Quinn cofnął głowę w ostatniej chwili. Drzwi otworzyły się z impetem. Shannon na niego patrzyła. Nie była po prostu zła, Ŝe zjawił się, kiedy akurat gościła u siebie jednego z nauczycieli. Zabijała go wzrokiem. Szmaragdowe oczy wysyłały spojrzenie twardsze i zimniejsze niŜ kiedykolwiek przedtem. Całą postawą wyraŜała wrogość. Była sztywniejsza niŜ betonowy słup. 206
I wcale nie zapraszała go do środka, lecz trzymała na ganku. Sam z kolei sprawiał wraŜenie rozbawionego. - Cześć, Quinn - powitał go radośnie. - Czego pan chce, panie O'Casey? Jej ton zamieniłby wodę w kostki lodu. - Tak tylko wpadłem się przywitać. - Spojrzał na Sama. - Znam adres, bo odwiozłem kiedyś pannę Mackay do domu - wyjaśnił. Zwrócił się do Shannon: Znalazłem się przypadkiem w okolicy i... - Oczywiście, czysty przypadek - zadrwiła. JuŜ wiedział. Poczuł się, jakby otrzymał cios w Ŝołądek. Przeszukała łódź. Postąpił jak idiota, zostawiając ją sam na sam z zawartością swoich szuflad. - Masz na myśli to zdarzenie na plaŜy? - zapytał Sam i wyjaśnił Quinnowi: - Dzieci znalazły dzisiaj zwłoki. Quinn poczuł ulgę. Shannon najwidoczniej nie podzieliła się jeszcze z nikim swoim odkryciem. ChociaŜ i tak prawdziwy charakter jego pracy nie stanowił jakiejś wielkiej tajemnicy. - Słyszałem o tym - odparł, spoglądając na Shannon. - Sam i ja właśnie wychodziliśmy - oświadczyła. - Tak? Miała na sobie krótki szlafrok frotte, a Sam kąpielówki. I przyklejony do ciała piasek. - Wybieramy się gdzieś? - zapytał Sam. - Myś lałem, Ŝe zamierzasz coś ugotować. Shannon spiorunowała go wzrokiem. Odpowiedział spojrzeniem udającym zmieszanie. - No cóŜ, nie trzymajmy na ganku naszego nowego ucznia do czasu, kiedy to rozstrzygniemy. Wejdź, Quinn. Albo niech pan wejdzie, panie O'Casey. Wiesz, zgodnie z regulaminem nie powinniśmy się zwracać do 207
uczniów po imieniu. Tylko „pani" albo „pan". Ale jakoś zawsze mówimy po imieniu. Co o tym sądzisz? - Jasne, mów mi Quinn. Skorzystał ze stworzonej mu przez Sama moŜliwości i przekroczył próg. Musi porozmawiać z Shannon. W ten czy inny sposób. - Sam! - syknęła ostrzegawczo Shannon. - Daj spokój, Shannon, nie jesteś ciekawa? Quinn moŜe nam opowiedzieć o tej sprawie. - MoŜecie sobie porozmawiać - zgodziła się niechętnie. - Ja wezmę prysznic. Sam, my naprawdę wychodzimy. Panie O'Casey, z przyjemnością byśmy pana zaprosili, ale obowiązują nas pewne zasady. Nie chcemy, Ŝeby ktoś pomyślał, Ŝe poświęcamy więcej uwagi jednym uczniom niŜ innym. Nie pozostawiła mu duŜego wyboru. Niezręcznie się uśmiechnął. - Właściwie nie mam czym wrócić. Myślałem, Ŝe moŜe się zrewanŜujesz i podrzucisz mnie na przystań. UmoŜliwił jej wybrnięcie z twarzą z tej sytuacji. - Nie wygłupiaj się, Shannon - poprosił Sam.-Nie powinnaś porozmawiać z Quinnem choćby o czarterze? - Nie sądzę, Ŝeby pan Quinn dysponował tym, czego potrzebujemy. - Och, dysponuję, naprawdę. 1 mogę wam zaproponować najkorzystniejsze warunki. Patrzyła na niego twardo. Tak twardo, Ŝe usłyszał niemal słowo „kłamca". - Przemyślałam to i doszłam do wniosku, Ŝe nie powinniśmy zawierać transakcji z uczniem - odparła. - Przysięgam, Ŝe mogę załatwić doskonały czarter. Oparł się o framugę. Musiała się zorientować, Ŝe W obecności Sama, kiedy nie mogła Quinna po prostu wyrzucić, tak łatwo się go nie pozbędzie. 208
- Chyba co do tego powinien się wypowiedzieć Gordon - zauwaŜył uprzejmie Sam. Quinn dostrzegł, Ŝe Sam wprost rozkoszuje się sytuacją. Miał w oczach diabłiki. - Tak czy inaczej ja muszę wziąć prysznic, Sam. Jeśli chcesz, skorzystaj z gościnnej łazienki. A pan, panie O'Casey, pan moŜe... - Zabrakło jej słów. Quinn doskonale wiedział, co jej zdaniem powinien ze sobą zrobić. - Proszę usiąść. Niech pan zaczeka, skoro juŜ musi. Odwróciła się na pięcie. - Trzymaj się - rzucił Sam, posyłając Quinnowi pełne sympatii spojrzenie. - Za minutę wracamy. On równieŜ zniknął. Quinn postanowił poczekać w pokoju z telewizorem. Jesień nadchodziła wielkimi krokami. Dni były jeszcze upalne, lecz zmrok zapadał coraz wcześniej. Oparł się o ścianę, wyglądał przez okno na podwórko. Całe w bujnej roślinności. Kamienna ścieŜka w duŜej części zarosła. Lekki wiatr wprawiał w ruch liście i gałązki. A jednak... nie tylko wiatr. W odległym rogu coś się poruszyło. Zamarł, obserwował. Miał dziwne uczucie, Ŝe z miejsca, w które się wpatruje, ktoś równieŜ na niego patrzy. W domu paliło się światło. Podwórko spowijały wieczorne cienie. Ale tak, ktoś tam jest. Zaklął i sięgnął do klamki drzwi prowadzących do ogródka. Nie ustąpiła, okazała się zablokowana. Zwolnił zamek i z rozmachem pchnął drzwi. Gałązki pękały z trzaskiem; ktoś uciekał. Quinn wypadł z domu i ruszył w pogoń.
ROZDZIAŁ DWUNASTY
Gordon Henson lubił niedzielne popołudnia. Nie dlatego, Ŝeby w tygodniu się przemęczał. Studiem zarządzała Shannon, on tylko ją nadzorował, a okazało się, Ŝe wybrał dobrze. Mógł juŜ właściwie całkowicie się wycofać, odkrył jednak, Ŝe nie chce. W ostatnich latach zaczął naprawdę zarabiać pieniądze - prawdziwe pieniądze. Nie umiał jednak Ŝyć bez studia. Nie wspominając nawet o fakcie, Ŝe nadal kochał taniec. JuŜ nie uczył, lecz bywał na przyjęciach i zaglądał do klubu. Przyjemne Ŝycie. Kiedyś miał Ŝonę, zorientował się jednak, Ŝe to nie dla niego, później zaś, mimo upływu czasu, nie odczuwał potrzeby nawiązania trwałego związku. Wolał plaŜę i pobliskie kluby, gdzie tak wiele się działo. Tyle ludzi. Tak wiele kolorów skóry, narodowości, ludzie niscy i wysocy, chudzi i grubi, wszelkich wyznań. I tyle obyczajów seksualnych. Gordon był otwarty na wszystko. Uwielbiał studio, klub, swój tydzień pracy. Ale uwielbiał takŜe niedziele. Niekiedy spędzał wolny czas z pracownikami. Zdarzało się, Ŝe Ella Rodriguez organizowała piknik, na przykład w Broward, gdzie załoŜono coś w rodzaju niewielkiego parku wodnego. Lubił teŜ jeździć z nau210
czycielami na wrotkach albo łyŜwach, bo to ćwiczyło ruchy i poczucie równowagi. Inne niedziele miały charakter bardziej prywatny, zwłaszcza gdy jakaś osoba zainteresowała go na tyle, Ŝeby się z nią umówić. Zdarzało się równieŜ, zwłaszcza po wyczerpującym tygodniu, takim jak ostatni, Ŝe zostawał w domu, Ŝeby obejrzeć filmy - nowe albo klasykę. Przed laty zakochał się w tańcu, oglądając Freda i Ginger, Cyd Charisse, Donalda O'Connora, Buddy'ego Ebsena, Gene'a Kelly'ego i w ogóle wszystkich męŜczyzn i kobiety stanowiących ucieleśnienie tańca. Teraz wybrał „Deszczową piosenkę". Ten film nigdy mu się nie znudzi. Gene Kelly przesuwał się akurat w poprzek ekranu na swój własny, genialny sposób, gdy zadzwonił telefon. Nie odebrał, pozwalając, Ŝeby włączył się automat. Kiedy się włączył, dzwoniący przerwał połączenie, a potem spróbował ponownie. Natręt. Gordon zaklął, zatrzymał film i odebrał. - Halo? - Masz w studiu coś dobrego. - Tak? - Właśnie tak. Masz w studiu coś dobrego. Naprawdę dobrego. Pamiętaj o tym. Pamiętaj przez cały czas. Rozmówca przerwał połączenie. Gordon wpatrywał się w słuchawkę. WzdłuŜ kręgosłupa spłynęła mu struŜka potu, a jednocześnie poczuł chłód. - Co się, u diabła, dzieje?! - krzyknęła Shannon, wypadając z pokoju i dalej, przez tylne drzwi do ogrodu. Te drzwi na podwórze były otwarte. Jakby zapraszały do środka cienie. Usłyszała pospieszne kroki i pojawił się Sam. - Widzisz? Tak potraktowałaś biedaka, Ŝe się zmył. 211
Spiorunowala go wzrokiem. - Sam, coś się tutaj stało. MoŜe był tu jeszcze ktoś? - No to się rozejrzyjmy i sprawdźmy. - Na widok jej wyrazu twarzy wyciągnął rękę i zapytał: - Co się z tobą dzieje? Czego się boisz? - MoŜe ktoś się tu czaił. Z pistoletem albo noŜem. Roześmiał się. - Dlaczego ktoś miałby łazić po twoim podwórku z bronią? - Na plaŜy znaleziono dziś zwłoki. UwaŜam, Ŝe wszyscy powinniśmy zachować ostroŜność - odparła surowo. - Fajnie się złoŜyło, Ŝe masz silnego ucznia, który tego kogoś pogonił, co? - Sprawdź frontowe drzwi - poprosiła. - Upewnijmy się, Ŝe są zamknięte, zanim wyjdziemy tylnymi. Przez podwórko, na ulicę, ulicą, przez inne podwórko. Deptał ściganemu po piętach. W końcu wbiegli na plaŜę. Zapadł juŜ zmrok, więc mimo niewielkiej odległości Quinn nie potrafiłby opisać uciekającej postaci. Wreszcie jednak ją dopadł. Kobieta. Drobna. Rzucił się na nią, przewrócił na piasek. Nie krzyczała, tylko dyszała cięŜko. Przygwoździł ją i spojrzał w dół, na jej twarz. Kiedy Sam sprawdzał zamek w drzwiach frontowych, Shannon chwyciła rakietę tenisową. Wyszli na podwórze. Dawniej je lubiła, teraz wydawało się, Ŝe za kaŜdym drzewem, kaŜdym krzewem i kaŜdą gałęzią coś się ukrywa. - Chyba powinniśmy poszukać w krzakach, za jrzeć pod gałęzie? - powiedział Sam. 212
Pokręciła głową. - Jeśli Quinn coś tu zobaczył, a zakładam, Ŝe tak, to na pewno to coś wypłoszył. - Doskonale. Sprawdziliśmy drzwi, mamy tę śmiertelnie groźną rakietę i będziemy tylko tak tu stać? Posłała mu gniewne spojrzenie. Z tyłu dobiegł ich szelest. Błyskawicznie się odwrócili. Sąsiad, pan Mulligan, z Harrym, swoim retrieverem. - Dobry wieczór, Shannon! - zawołał. - Cześć, Sam - dodał. Poznali się, kiedy Shannon zaprosiła sąsiadów i kolegów z pracy na kolację. - Witam, panie Mulligan - odpowiedział Sam. Sąsiad uśmiechnął się do nich. Przeniósł spojrzenie na rakietę, którą Shannon trzymała jak pałkę. - Zaczęłaś znów grać? Pochwalam! - Sądzimy, Ŝe ktoś się zakradł na podwórze - wyjaśnił Sam. - Nasz przyjaciel go ściga. - Tutaj? W tej okolicy? - Pan Mulligan nie wyglądał na przekonanego. - Nie, to na pewno Harry. Pies, który kochał ludzi tak, Ŝe nie nadawał się na obronnego, przytruchtal do Shannon. - Cześć, zwierzaku - powitała go, drapiąc po uszach. - Proszę pamiętać, młoda panno, Ŝe mieszkam obok. Gdyby kiedykolwiek potrzebowała pani pomocy... - Wiem, oczywiście, dziękuję. Starszy pan, podobnie jak jego pies, nie przedstawiał jednak istotnej wartości bojowej. - Proszę mnie zawołać, o kaŜdej porze. Harry, do nogi. Pies usłuchał i obaj wrócili do domu. - To trochę głupie - zauwaŜył Sam, kiedy pan 213
Mulligan zniknął z zasięgu wzroku. - Ktokolwiek tu był, juŜ go nie ma, bo Quinn go przepłoszył. Nie wiemy nawet, w jakim kierunku pobiegł. - MoŜe powinniśmy zawiadomić policję - mruknęła Shannon. - A moŜe naprawdę tylko wystraszyłaś Quinna? Zachowywałaś się okropnie. - Jestem kierowniczką studia, pamiętasz? Nie pouczaj mnie i nie spieraj się ze mną przy uczniach. - Przepraszam - wymamrotał Sam. - Popatrz! Wraca! I to nie sam. Quinn wszedł furtką prosto z chodnika. Towarzyszyło mu wychudłe dziewczę z kaskadą brązowych włosów na plecach. Ubrane w dŜinsy i bezrękawnik. Młode, bardzo młode. I ładne. Zwłaszcza te duŜe, brązowe oczy. Shannon i Sam nie odzywali się. Czekali. Dziewczyna czuła się najwyraźniej niezręcznie. Odnieśli wraŜenie, Ŝe mimo młodego wieku zna Quinna. Shannon bacznie go obserwowała. Podejrzliwie. - Shannon, Sam, to jest Marnie. Shannon, ona mieszka w twoim ogródku. - Co? Spojrzała oskarŜycielsko na dziewczynę. - Nie zrobiłam nic złego! - broniła się. - Nie chciałam się włamać ani niczego ukraść. Tylko te zarośla z tylu... Razem z drzewami tworzą taki mały szałas. Naprawdę, nie chciałam niczego ukraść. Shannon uznała, Ŝe dziewczyna mówi prawdę. - Nie masz domu? Nie powinnaś się uczyć? - zapytała. - Uciekła z domu - mruknął Sam. - Nie, nie uciekłam. Posłuchajcie, ojciec umarł, kiedy byłam mała - tłumaczyła jak osoba dorosła. Mama wyszła ponownie za mąŜ. A on... Shannon spojrzała na Quinna. 214
- Ona powinna zgłosić to na policję. Ten człowiek powinien ponieść konsekwencje. ~ Niczego nie zrobił, przynajmniej jak dotąd. - Przemawiała w sposób dojrzały. - Nie rozumie pani. Moja mama była bardzo długo samotna, rozpaczliwie go pragnęła. A on dawał jej do zrozumienia, Ŝe ja go uwodzę. Nie jest taki stary, młodszy od mamy. Ona go potrzebuje bardziej niŜ mnie, więc... więc po prostu musiałam odejść. W czerwcu skończyłam liceum, mam osiemnaście lat. Mam prawo nie mieszkać w do mu. To prawda, moŜecie państwo wszystko sprawdzić. - Ale nie moŜesz przecieŜ... nie moŜesz sypiać w ogródkach - zauwaŜyła Shannon. Poza zmieszaniem poczuła teŜ litość. Dziewczyna sprawiała wraŜenie dość aroganckiej, lecz jednocześnie prawdomównej. Była jak szczeniak wyrzucony na mróz, zdecydowany przyjąć postawę dobermana. - Wejdźmy do środka - zaproponowała. - Opowiesz nam o sobie. - Nie - sprzeciwił się Quinn. Shannon obrzuciła go zdumionym spojrzeniem. - Mamy się spotkać z moją znajomą. Policjantką. ~ Nie chcę, Ŝebyś ją aresztował - zaprotestowała. - Nie jestem gliną, nawet nie mogę jej aresztować - wyjaśnił ze zmęczeniem w głosie Quinn. - A ta policjantka teŜ mnie nie aresztuje - wyjaśniła dziewczyna, jakby czuła się w obowiązku stanąć w obronie Quinna. - Zabierze mnie do jakiegoś schroniska. Aha, moje... moje rzeczy są nadal u pani pod drzewem. - Och. Shannon przeniosła wzrok na Quinna. - Sprawdzimy opowieść Marnie - oświadczył zdecydowanie. - Sam, za tamtym krzakiem jest mały plecak z jej rzeczami. - W porządku - odpowiedział Sam, choć najwidocz215
niej zastanawiał się, dlaczego akurat on ma pójść po plecak, skoro jego właścicielka stoi obok. - Nie zamierzam uciekać - rzuciła Marnie. - Sam marzy o przyniesieniu twojego plecaka - zapewnił ją Quinn. - Aha, jasne, juŜ się robi - potwierdził Sam. - Quinn... - mruknęła Shannon. Dziwne. Kiedy zobaczyła go z tą dziewczyną, poczuła ukłucie zazdrości. Teraz jednak rozmyślała nad jej losem. Ona sama miała kochających rodziców, którzy woleliby umrzeć, niŜ ją skrzywdzić. Kiedy dorastała, nigdy nie wątpili w jej słowa. A ta mała uciekinierka... - Jedziemy na posterunek - oświadczył twardo Quinn. - Mam przyjaciółkę, jest rzecznikiem ofiar przestępstw. PomoŜe Marnie. Dziewczyna nagle uśmiechnęła się do Shannon. - Widziałam, jak pani tańczy! - zaczerwieniła się. - Właściwie dlatego wybrałam pani ogródek. Obserwowałam panią z zewnątrz, przez okno w studiu. Oddałabym połowę Ŝycia, Ŝeby się tak poruszać. - Chciałabyś tańczyć? - Ponad wszystko. - U nas pierwsze lekcje są bezpłatne. Dziewczyna spojrzała na Quinna. Głęboko westchnął. - Dzisiaj przedstawię cię mojej przyjaciółce Annie. Dopilnuję, Ŝebyś mogła pojechać na lekcję. Właściwie wykupię ci kartę gościa, to znaczy duŜo lekcji, w porządku? - Naprawdę? Drobna twarz rozbłysła radością. Była nie tylko ładna. Wyglądała tak radośnie, jak dziecko, które właśnie otrzymało najwspanialszy prezent urodzinowy na świecie. 216
- Tak, naprawdę - wykrztusił. - Nie mam samochodu - poskarŜyła się. - Annie na pewno jakoś to załatwi. - Właściwie nie umiem nawet prowadzić. - Annie dopilnuje, Ŝebyś dotarła tam, gdzie zechcesz - zapewnił Quinn. - Do diabła, nie martw się tym. Przywieziemy cię tutaj. Sam powrócił z plecakiem. - Proszę bardzo - powiedział z uśmiechem do dziewczyny. - Dziękuję. - Marnie zwróciła się do Shannon: - ChociaŜ nic pani o tym nie wiedziała, dziękuję za noclegi. - Chodźmy juŜ - ponaglił ją Quinn. - Hej, Quinn, jak chcesz ją zabrać dokądkolwiek? PrzecieŜ prosiłeś, Ŝeby cię podwieźć? - spytał Sam. - Zadzwonię po taksówkę. - Spojrzał na Shannon. - No więc moŜecie sobie wreszcie zjeść tę kolację. Marnie, ruszamy. Dobranoc, Sam. PołoŜył dłoń na ramieniu dziewczyny, Ŝeby ją ponaglić. - Zaprośmy ich oboje na kolację - szepnął do Shannon Sam. Shannon teŜ czuła taką potrzebę, przypomniała sobie jednak, Ŝe Quinn O'Casey jest kłamliwym sukinsynem, który ją wykorzystał. - On musi załatwić sprawę tej dziewczyny - zaprotestowała zdecydowanie. - Mógłby załatwić po kolacji. - Nie - odpowiedziała ostrzej, niŜ zamierzała. Sam westchnął. - Podsumujmy. Nie masz prywatnego Ŝycia. Świe tny facet wyraźnie się tobą interesuje, a ty go wy rzucasz na zbity pysk. Nie przychodź do mnie, kiedy będziesz stara i samotna. 217
Nie odpowiedziała. - Shannon, on moŜe juŜ nie wrócić. Spojrzała na niego. - Och, wróci, załoŜymy się? - Skąd masz taką pewność? Stąd, Ŝe on nas śledzi. I to niektórych z nas bardziej niŜ innych, pomyślała. - Wróci, uwierz mi. Zostańmy tu po prostu i zamów my pizzę. - Shannon... Naskoczyła na niego: - Nie zamierzam o tym rozmawiać. Wspomnij o nim jeszcze raz, a wywalę cię na bruk! Nie uwierzył, ale groźba spełniła swoje zadanie. - Tylko nie pizzę, dobrze? Zaczynam przybierać na wadze, wolałbym raczej sushi, zgoda? - Zgoda, ale juŜ ani słowa o Quinnie O'Caseyu. Rozumiesz? - Tak jest, szefowo, rozumiem. Weszli do domu. Sam dotrzymał słowa. Obejrzeli film i wymienili uwagi o odtwórcy głównej roli. Sam był gejem. Często toczyli Ŝartobliwe spory o urodę róŜnych aktorów. Opuścił ją koło dziesiątej. Zamknęła drzwi. Tym razem czuła się bezpiecznie, lecz trochę głupio. Rzeczywiście słyszała dziwne dźwięki koło domu - ale hałasowało tylko dziecko. Pomyślała, Ŝe musi się jakoś skontaktować z Annie. NiezaleŜnie od tego, czy Quinn dotrzyma obietnicy, zamierzała dopilnować, Ŝeby Marnie uczyła się tańca. Przed północą zasnęła. Spała dobrze, a rano obudziła się z poczuciem, Ŝe jest juŜ po wszystkim. Lara została pochowana. Obawy naleŜały do przeszłości. 218
Telefon Quinna zadzwonił o szóstej piętnaście. To był Jake Dilessio. - Sonya Marquez Miller, dwadzieścia dziewięć lat. Urodzona w Salwadorze, osiem lat temu wyszła za starszego Amerykanina i uzyskała obywatelstwo USA. Musiała o niego dbać, bo nawet dzieci Millera ją lubiły. Jego córka zobaczyła portret w gazecie i zatelefonowała. Nie widziała jej niemal od roku, ale Sonya od czasu do czasu dzwoniła i sobie gawędziły. Kiedy Gerald Miller zmarł, Sonya trochę szalała. Przypomniała sobie, Ŝe jest nadal młoda. Zwykle bawiła się w klubie przy północnym krańcu South Beach. Mieszkała sama i miała wielu nowych znajomych, jednak, zdaniem jej pasierbicy Evy Miller, nikogo bliskiego. Przynajmniej ona o nikim takim nie wie. - Czy kiedykolwiek uczyła się tańca? - zapytał Quinn. - Na razie niczego takiego nie ustaliliśmy. Pytaliśmy w pobliskich hotelach i restauracjach. Znaleźliśmy miejsca, w których lubiła jadać, kupować ciuchy i w ogóle bywać. Ale nigdy nie widziano, Ŝeby gdziekolwiek wchodziła albo wychodziła z kimkolwiek. Miała mieszkanie w Collins. Portier widział, jak opuszcza dom w sobotę, mniej więcej o ósmej wieczorem. Widział ją wtedy po raz ostatni. Duarte przeprowadzi sekcję za godzinę, wpadnij, jeśli chcesz. Przyznał mi się, Ŝe nawet lubi, kiedy mu asystujesz. Quinn podziękował i się rozłączył. Zanim zdąŜył zrealizować zamiar wzięcia prysznica i wypicia kawy, telefon zadzwonił ponownie. Tym razem brat. - Witaj, słyszałeś o nowych zwłokach na plaŜy? - zapytał Doug. 219
- Tak. Sprawę prowadzi Jake Dilessio. Wczoraj mu towarzyszyłem, a dziś wybieram się na autopsję. - Nie uwaŜasz, Ŝe to nie w porządku? - Co? Trup kobiety? Pewnie, Ŝe nie w porządku. - Nie o to chodzi. Ja jestem gliną, a ty nie. A to ciebie zapraszają na autopsję. - Jeśli chcesz, mogę cię wprowadzić. - Właśnie. Ty mnie. Nie, jestem zajęty, pracuję. Ale dziękuję za dobre chęci. - Na pewno wkrótce zostaniesz detektywem. - Dzięki za zaufanie. Tylko to takie dziwne, wiesz? Ja cię w to wciągnąłem, i dobrze, ale... W kaŜdym razie nie sądzę, Ŝe ta kobieta ma coś wspólnego ze sprawą Lary. A ty? - Skąd mogę wiedzieć? Czuję tylko, Ŝe coś jest nie w porządku. Ale konkretne tropy? Ani jednego. - To musi mieć coś wspólnego ze studiem, na pewno. Tam się dzieje coś złego. Nie dostrzegamy tego, ale coś się tam musi kryć. A właśnie, masz dzisiaj lekcję? - Nie. - A powinieneś. Nie, moŜe to niepotrzebne. Udawaj, Ŝe tylko tak sobie wpadłeś, ale musisz się zjawić. - Gdzie? - Na zajęciach w grupie początkujących. Siódma czterdzieści pięć. Koniecznie. - A ty przyjdziesz na zajęcia dla początkujących? WyraŜają się o tobie jak o następnym Johnie Travolcie. Jak wytłumaczysz swoją obecność? - Grupa zaawansowana ma zajęcia o ósmej trzydzieści. Wpadnę po prostu wcześniej i spotkamy się. - No to do zobaczenia. Shannon miała pierwszą lekcję z Richardem Longiem. Wykorzystał czas pomiędzy liftingiem o dziesiątej a operacją plastyczną brzucha po południu. Po nim 220
Brad i Cindy Gray, małŜeństwo, które uczyła od początku pracy w KsięŜycowej Sonacie. Gunter przybył sam na zamówiony trening. Potrzebował pomocy w udoskonaleniu bolera. Po treningu z Gunterem Gordon wsunął głowę do jej pokoju. - Cześć. - Witaj - odpowiedziała. - Jak minęła niedziela? - Wspaniale, wybraliśmy się na plaŜę. - Nie wiedziała, dlaczego poczuła się niezręcznie. PrzecieŜ powiedziała prawdę. - A jak u ciebie? - TeŜ doskonale. Byłem sam. - Nie chciałeś się do nas przyłączyć, co? Masz juŜ po dziurki w nosie swoich „dzieci"? - Kocham was, moje dzieci, ale co za duŜo, to niezdrowo. Chciałem cię o coś zapytać. Wspomniałaś, Ŝe zamierzasz zorganizować rejs z kolacją dla miejscowych nauczycieli i uczniów uczestniczących w Gali Aligatora? - Tak. - I podobno chcesz to załatwić przez Quinna O'Caseya? Zawahała się. - Chciałam. - Rozmawiałaś juŜ z nim? - Właściwie nie. Pomyślałam sobie, Ŝe nie powinniśmy w takie sprawy angaŜować uczniów. - Dowiedz się, co moŜe zaoferować. Przejrzałem dane o kosztach. Nie musimy w pierwszym roku zarobić na takiej imprezie, ale takŜe nie warto zbyt wiele dopłacać. - Nie wiem, Gordon. - Porozmawiaj z nim. ObniŜ trochę koszty. Chciałbym, Ŝeby przed galą odbył się ten rejs. Niech się 221
uczniowie zintegrują, nabiorą wigoru. Porozmawiaj z Quinnem. Ma dzisiaj lekcję? - Nie. - MoŜe ja do niego zadzwonię. - On się pokaŜe. - Zatelefonuję. - Gordon, on tu przyjdzie. Gordon posiał jej pytające spojrzenie. - Taka jesteś pewna? Dlaczego mu po prostu nie powiedzieć, Ŝe Quinn jest prywatnym detektywem? - Zadzwonię do niego tak czy inaczej. Chcesz, Ŝebym się tym zajął? W innej sytuacji by się sprzeciwiła. Lubiła sama wszystkiego dopilnować. Tym razem jednak się zawahała, po raym odparła-. - Jasne, bardzo się cieszę, Gordon. Nie spodziewałam się, Ŝe będę prowadzić tyle treningów. - Załatwione. Zajmę się tym. Gryząc długopis, Shannon wpatrywała się w puste krzesło. Zastanawiała się, czy nie zatelefonować mimo wszystko do Quinna. Dowiedziałaby się, dokąd trafiła Marnie. Nie... Potrzebowała tylko wymówki, Ŝeby się z nim zobaczyć bez świadków. Bez Sama, bez nikogo innego. Między innymi zamierzała mu wygarnąć, co sądzi o jego metodach dochodzeniowych. Quinn i Jake odsunęli się nieco od stołu, Ŝeby pozostawić Anthony'emu Duarte przestrzeń niezbędną do pracy. Mikrofon wisiał na przewodzie nad ciałem. Po wykonaniu wstępnych fotografii, Duarte powoli i wyraźnie formułował swoje obserwacje. Pobrano materiał spod paznokci. Duarte zauwaŜył, Ŝe na całym ciele kobiety nie ma ani jednego zasinie222
nia. Wspomniał teŜ o jej doskonałym stanie fizycznym. Choć nie wydawało się, by przebywała w wodzie długo, morskie stworzenia zdąŜyły się do niej dobrać. - Oczy rozszerzone - poinformował do mikrofonu. - Ślady ukłuć na ramionach i tylko tam. Pobrano wymaz z pochwy. Duarte powiedział, Ŝe nie ma śladów gwałtu ani niedawnego stosunku płciowego. Jej ostatni posiłek był dobry: homar, szparagi, ryŜ, w duŜej części jeszcze nieprzetrawione. Głos lekarza przycichł, gdy relacjonował zwykłe, rutynowe czynności. Duarte rozciął korpus, usunął organy wewnętrzne, zwaŜył je, opisał i pobrał próbki. Odnotował na taśmie podejrzenie wstrzymania akcji serca z powodu przedawkowania i napomknął, Ŝe trzeba poczekać na wyniki badań laboratoryjnych. Był człowiekiem dokładnym i metodycznym. Elektryczna piła przecinająca czaszkę wydawała złowieszczy pisk. Mózg został prawidłowo zwaŜony, a dodatkowe próbki tkanki pobrane. Przez całe godziny stali w milczeniu na twardej posadzce, aŜ wreszcie Duarte skończył pracę i ściągnął rękawiczki. Obszedł stół, zbliŜając się do Jake'a i Quinna. - Cokolwiek jej się przydarzyło, nie stoczyła Ŝadnej walki - poinformował. - Czy mogła wypaść za burtę podczas jakiejś pijatyki na łodzi, tak Ŝe nikt tego w porę nie zauwaŜył? - Nie, chyba Ŝe udało jej się umrzeć, zanim wpadła do wody. Jest pewne, Ŝe nie utonęła. Sądzę, Ŝe stwierdzimy zgon wskutek wstrzymania akcji serca. Nie, panowie, ona przedawkowała. Sama albo z czyjąś pomocą. Ten ktoś mógł się przestraszyć i wyrzucić zwłoki za burtę. - A potem morze wyrzuciło ją na brzeg- dodał Jake. - A zatem albo ktoś pomógł jej umrzeć, albo sama 223
przedawkowała. Później została wyrzucona z łodzi - podsumował Quinn. - Wygląda to jednak na nar kotyki, a nie lekarstwa? - Widziałeś ślady po igle - przypomniał Duarte. - Ale dopóki nie masz wyników badań laboratoryjnych, nie wiesz na pewno, co się jej przydarzyło - upierał się Quinn. - Zadzwonię do Dilessia od razu, gdy dowiem się czegoś nowego. Oczywiście, w laboratorium mogą nam zgotować jakąś niespodziankę. Pod koniec dnia przekaŜę wam protokół, no, najpóźniej jutro rano, mamy tu trochę roboty. Na 1-95 był powaŜny wypadek. Zginęło pięć osób, w tym dziecko. Kiedy wreszcie ludzie zrozumieją, Ŝe nie ma na świecie miejsca, do którego warto się aŜ tak spieszyć? - Dziękuję, takŜe za to, Ŝe pozwoliłeś nam tu przyjść - dodał Quinn. Duarte zmusił się do uśmiechu. - Wiesz, dziwi mnie to, ale wielu ludzi chciałoby oglądać autopsję. Nie tak bardzo, jak mecz, ale jednak... Quinn, moŜesz wierzyć lub nie, ale pamiętam czasy, kiedy studiowałeś w akademii Miami-Dade. Inni studenci padali tu jak muchy, a ty tylko zieleniałeś. Wiedziałem, Ŝe daleko zajdziesz. - Jestem tylko skromnym prywatnym detektywem - sprzeciwił się Quinn. Duarte uniósł brew. Nie był to ani czas, ani miejsce na omawianie zawodowych dokonań Quinna. - Muszę się zająć tym dzieckiem z wypadku, pano wie - westchnął Duarte. - Odezwę się do was, kiedy tylko zdołam. Ruszyli do wyjścia. Zadzwonił telefon Jake'a. Szybko odebrał. Po krótkiej rozmowie rozłączył się i rozpromienił. - Ashley zaczęła rodzić - wyjaśnił. 224
- Wspaniale, leć tam. - Jedź ze mną. - PrzecieŜ Ashley chyba nie chce, Ŝebym asystował przy porodzie! - Nie, ja takŜe nie. Ale wygląda na to, Ŝe jest tam juŜ od jakiegoś czasu. Znasz moją Ŝonę, na pewno do ostatniej chwili nie chciała odrywać mnie od pracy. Dziecko urodzi się najdalej za dwie godziny. No chodź, spędź trochę czasu z Ŝywymi. ChociaŜ Jake nie stracił panowania nad sobą, sprawiał wraŜenie zdenerwowanego. Quinn postanowił mu więc towarzyszyć. Na popołudnie zaplanował tylko sprawdzenie kilku faktów w Internecie i telefon do Annie, ale mógł przecieŜ zadzwonić ze szpitala. Kiedy przybyli na miejsce, widział jeszcze Ashley przez kilka minut. Miała częste skurcze, oczywiście bolesne, zdobyła się jednak na uśmiech i zapewniła męŜa, Ŝe przecieŜ nie zaczęłaby rodzić bez niego. Gdy pojawił się lekarz, Quinn wycofał się do poczekalni. Po kilku minutach Jake tam zajrzał i poinformował, Ŝe juŜ czas. Quinn Ŝyczył im szczęścia, a potem usiadł i zatelefonował do Annie do południowego Miami. - Dziewczyna jest świetna - poinformowała go. -I bystra. - Co z jej ojczymem? - zapytał Quinn. - MoŜna coś w jego sprawie zrobić? - W tym stanie rzeczy niespecjalnie - odparła Annie. - Dzieciak naprawdę moŜe od tego zwariować. Wie, Ŝe ojczym szykuje się, Ŝeby ją wykorzystać, a matka juŜ teraz jest przekonana, Ŝe to ona ponosi winę, a nie ten facet. - Ona jest twarda, wytrzyma. Zamierzam ją dzisiaj trochę pouczyć prowadzić samochód. - Wspaniale. Umieściłaś ją gdzieś? 225
- Oczywiście, znalazłam jej dom. ChociaŜ tęskni za plaŜą. - Nie boisz się, Ŝe ci zwieje? Annie przez chwilę się zastanawiała. - Nie, ona chce coś zrobić ze swoim Ŝyciem i wie, Ŝe my naprawdę moŜemy jej pomóc. - Doskonale, będę się o nią dowiadywał. Kiedy się rozłączył, do poczekalni wpadł Jake. - Dziewczynka! Mam córkę! Quinn wstał, uściskał go i powiedział: - Gratulacje. - Potrzebują jeszcze kilku minut. Potem moŜesz ją zobaczyć. Jest niesamowita. Nick juŜ tu jedzie. Za parę godzin ten szpital będzie przypominał Grand Central Station. Jake zniknął, a Quinn cierpliwie czekał. Po piętnastu minutach trzymał na rękach córkę przyjaciela. Rzeczywiście niesamowita. DuŜe niemowlę, usłyszał, nieco ponad cztery kilogramy. A wydawała się nieprawdopodobnie drobna. Urodziła się z czarnymi kręconymi włosami, miała wielkie niebieskie oczy, a w maleńkich dłoniach stalową siłę. Quinn poczuł falę ciepła, pragnienie, Ŝeby ją chronić. Kiedy niemowlę na niego spojrzało, pomyślał o Marnie. Córka Jake'a będzie otoczona miłością. Nic nie zmąci niewinności jej spojrzenia. Oddał dziecko rodzicom i oddalił się w zamyśleniu. Zadziwiające przeŜycie - trzymać na rękach niemowlę w pierwszych chwilach Ŝycia. Tym trudniej pogodzić się z faktem, Ŝe Ŝycie tak wielu ludzi jest marnowane. MoŜe nawet jego własne. Koło piątej Sam odwiedził Shannon w jej pokoju. 226
Czytałaś dzisiejszą gazetę? - zapytał. Nic, nawet nie włączyłam radia. Zamieścili portret tej kobiety z plaŜy. W wiadomosciach podali, Ŝe została juŜ zidentyfikowana. Tak? Znaliśmy ją? - zapytała Shannon ogarnięta nagłym niepokojem. Nie sądzę. Pochodzi z Ameryki Południowej, mieszkała w Stanach po ślubie z jakimś bogatym mezem. Pozostawała w kontakcie z jego dorosłymi dziećmi. Córka tego faceta ją zidentyfikowała. Sonya jakas tam. Stary bogacz zmarł, a ona zaczęła się bawić. Smutne, prawda? Bardzo smutne. - Staruszek wreszcie kopnął w kalendarz, ona jest w Stanach z pieniędzmi, a tu nagle klops! - Sam, to straszne. Sonya... jakie nazwisko? - dopytywała się. Nie pamiętam, na pewno powtórzą w wiadomościach. W kaŜdym razie ja jej z tego rysunku nie rozpoznałem. - Skąd wiedzą, Ŝe została zamordowana? MoŜe po prostu utonęła? - Znaleziono ją nagą na plaŜy; miała na rękach ślady po igle. - Skąd wiesz? - Przeczytałem w gazecie. Przyczyna śmierci nie jest jeszcze znana, ale wstępnie przyjmuje się, Ŝe przedawkowanie. - MoŜe sama przedawkowała? - Przedawkowała, poszła na plaŜę, rozebrała się i zrobiła czary-mary, Ŝeby ubranie zniknęło, a potem umarła? Shannon westchnęła. - Mogła być na łodzi - zabawa, wszyscy pijani, naćpała się, wpadła do wody i utonęła. 227
Zmarszczył brwi. - Skąd mogę wiedzieć? Wspomniałem ci o tym tylko dlatego, Ŝe byliśmy tam wczoraj. W gazecie napisali tyle, ile reporter zdołał się dowiedzieć. Inte resujące, co? - Smutne. Wzruszył ramionami. - Nie tak dawno znaleziono tu ciało tej prostytutki. Shannon odchyliła się na krześle. - Ale ta kobieta z plaŜy nie była prostytutką? - Nie, chyba Ŝe naprawdę wysokiej klasy. Ubrania na sobie nie miała, ale za to biŜuterię wartą tysiące dolarów. - To straszne, naprawdę mnie to zmartwiło i... dodała cicho - cieszę się, Ŝe nie brała u nas lekcji. - Nie, za to ręczę, nigdy jej nie widziałem. Nie zamierzasz czegoś zjeść? Wpadniesz ze mną do włoskiej restauracji? Po chwili wahania pokręciła głową. - Muszę coś przegryźć i załatwić parę spraw. Mogę się dziś trochę spóźnić, ale nie mam wieczorem Ŝad nych zajęć, tylko papierkową robotę przed Galą Aliga tora. Wyświadcz mi przysługę i poinformuj Ellę, Ŝe wrócę trochę później. Wstała, chwyciła torebkę i skierowała się do wyjścia. Coś jej mówiło, Ŝe powinna pozostawić sprawy własnemu biegowi. Inny wewnętrzny głos podpowiadał jednak, Ŝe powinna się zająć kilkoma kwestiami. Postanowiła usłuchać tego drugiego głosu. Po prostu ostatnio wokół niej ginęło zbyt wiele osób.
ROZDZIAŁ TRZYNASTY
Shannon Mackay wkroczyła pewnie na taras. Długim krokiem. KaŜdy ruch jej ciała wyraŜał zdecydowanie. Była naprawdę zła. Quinn spostrzegł bez zdziwienia, Ŝe nadal się na niego wścieka. Zdziwiło go tylko to, Ŝe w ogóle go odnalazła. Siedział U Nicka, gdzie stali bywalcy zostali właśnie poczęstowani drinkiem z okazji narodzin dziecka. On sam poprzestał na wodzie sodowej, poniewaŜ wybierał się na zajęcia grupowe, a na dodatek teraz studiował rozłoŜone na stoliku akta. Gdzieś w policyjnych raportach albo notatkach o nauczycielach i uczniach KsięŜycowej Sonaty musiała tkwić jakaś wskazówka. Shannon rozejrzała się, dostrzegła go i podeszła. Nie czekała na zaproszenie. Odsunęła krzesło naprzeciw Quinna i opadła na nie. Poczuł, Ŝe sztywnieją mu mięśnie. Czekał. - Ty sukinsynu - powiedziała cicho i nadzwyczaj spokojnie. Zadziwiające, jak w tym łagodnym tonie pomieściła tyle jadu. - Mylisz się - odpowiedział. - Och, nie, nie mylę. Jesteś absolutnym sukinsynem. 229
Właściwie mogłabym tu i tam o tym donieść. Postanowiłam jednak tylko ci powiedzieć, Ŝe mimo twoich metod nie zamierzam stanąć ci na drodze. Poza tym nie zdradziłam nikomu w studiu, kim jesteś. - Zataiłaś, Ŝe jestem sukinsynem? - Prywatnym detektywem. Kelnerka Ellen podeszła radośnie do ich stolika. - Co pani podać? - zapytała. - Dziś pierwszy napój na koszt firmy. - Nie, nie piję - odparła z roztargnieniem, nie spuszczając wzroku z Quinna. - Och, to nie musi być alkohol - wyjaśniła Ellen. - NiewaŜne, niczego nie chcę. Quinn się do niej nachylił. - Poproś o kawę, wodę, cokolwiek. Właśnie tu świętujemy. - MroŜona herbata - powiedziała Shannon. Spojrzała na kelnerkę i dodała: - Dziękuję. Ellen się oddaliła. Shannon była zbyt wściekła, Ŝeby zapytać, co to za święto. - Trzymaj się tylko z daleka ode mnie. Jane albo Rhianna przejmą lekcje. Nie dzwoń do mnie, nie przychodź do mojego domu i nie zbliŜaj się do mnie w studiu. Quinn oparł się wygodniej, dąŜąc rozpaczliwie do przybrania obojętnej pozy. - Jesteś w błędzie. - Jakim błędzie? Nie jesteś detektywem? Nie wynajęto cię do śledzenia ludzi w KsięŜycowej Sonacie? - Milczał, obserwując ją. - Miła praca. Płacą ci za spoufalanie się z nauczycielkami. Pokręcił głową i znów nachylił się do niej. - Nie, nikt mnie nie wynajął, nawet sam ponoszę koszty. Zajmuję się tą sprawą na prośbę Douga. 230
- Świetnie, zajmuj się dalej. Tylko trzymaj się z dala ode mnie. - Mylisz się, sądząc, Ŝe jedno ma coś wspólnego z drugim. - Śledziłeś mnie - warknęła. - Bo powinienem. Mogłaś być drugą podejrzaną, po Benie Trudeau jako byłym męŜu Lary. Kto mógł mieć motyw? Ukradła ci męŜczyznę, z którym Ŝyłaś i tańczyłaś. Zraniła, kiedy znalazłaś się w dołku. Nachylił się jeszcze bardziej, Ŝeby móc ściszyć głos. - Byłaś najlepsza, a wycofałaś się całkowicie, kiedy Ben cię porzucił, Ŝeby tańczyć z Lara, a potem się z nią oŜenił. Zrezygnowałaś ze wszystkiego, co kochałaś, nawet z udziału w turniejach. - Nigdy nie lubiłam współzawodnictwa, lubię tylko tańczyć - ucięła. - A to... - Herbata! - obwieściła Ellen. - Nazwali ją Kyra. Kyra Elizabeth - poinformowała Quinna. - Piękne imię. - I piękne dziecko - odparł Quinn. - Widziałeś ją? - Tak. - Uśmiechnął się do Ellen. Czuł, Ŝe jest spięty, nie wiedział, co powiedzieć, Ŝeby Shannon mu uwierzyła. Teraz jednak bawiły go nieco starania Shannon o zachowanie spokoju i sposób, w jaki powstrzymywała wybuch, dopóki kelnerka stała przy ich stoliku. - Tak myślałam, ale fajnie, Ŝe to potwierdziłeś - odpowiedziała Ellen. - MęŜczyźni uwaŜają na ogół, Ŝe wszystkie niemowlęta są podobne: pomarszczone i łyse. - Kyra Elizabeth nie jest łysa. Ma kręcone włosy - poinformował. - No tak, jej matka jest piękna, a ojciec... no, teŜ nie najgorszy - skomentowała ze śmiechem. - Pomachaj, gdybyś mnie potrzebował. 231
Po tych słowach oddaliła się do innego stolika. - Gówno prawda! - warknęła Shannon. - Nie, ona naprawdę jest piękna. - Nie ona! Twoje kretyńskie wymysły! Sprawa z Benem zakończyła się juŜ dawno! To śmieszne. I naprawdę wkurzające, Ŝe jedynym powodem, dla którego chciałeś się o mnie czegokolwiek dowiedzieć, jest moja wysoka pozycja na liście podejrzanych! Poczuł, Ŝe coś w nim pękło. - Wolnego, zastanów się trochę. Odwiozłem cię do domu i spędziłem w nim noc. Nie próbowałem tego wykorzystać. Potem to ty wprosiłaś się na moją łódź. Dałem ci oddzielną kajutę i to ty do mnie zapukałaś. Zasugerowałem nawet, Ŝe to moŜe nie najlepsza pora. - Nie byłam pijana - wycedziła. - A ja cię nie wykorzystałem. Ta twoja sprawa z Benem jest tak stara, Ŝe aŜ śmieszna? To dlaczego nęka cię tak, Ŝe w ogóle nie umiesz sobie poradzić z Ŝyciem? Przyjrzyj się sobie. To takie dziwne, Ŝe ktoś cię zapragnął? Ze lubi twoje towarzystwo? UwaŜa, Ŝe jesteś piękna? Patrzyła na niego, jakby zamierzała krzyknąć albo po prostu czymś w niego rzucić. - I co jest takiego złego w mojej pracy? - zapytał. Działam legalnie i jestem w tym dobry. Na ogół. - Och, to ci przyznaję, jesteś. - Skąd takie wrogie nastawienie? Trudno, uznam to za komplement. - Pewnie, czego innego mogłam się spodziewać po takim palancie? Posłuchaj, jak juŜ wspomniałam, nie zamierzam cię zdekonspirować. - Dlatego, Ŝe twoim zdaniem Lara została zamordowana. Zawahała się. - Tak. 232
- Przestań więc mnie nienawidzić. PomóŜ mi. - Nie mogę ci pomóc. Nie mam pojęcia, kto mógł to zrobić. Pójdę juŜ. Trzymaj się tylko z daleka ode mnie. - Doskonale. Odkryliśmy, Ŝe przy twoim domu mieszkało tylko bezdomne dziecko i okazało się, Ŝe nie jestem juŜ potrzebny. - Ja zawsze byłam uczciwa. - Nie. Tak często sama siebie okłamywałaś, Ŝe nie wiesz juŜ, co jest prawdą, a co nie. Przeciągłe westchnęła. - Nie Ŝywię Ŝadnych uczuć wobec Bena Trudeau. Nie, nieprawda, Ŝałuję go. Nie układa mu się w Ŝyciu zbyt dobrze. Ja radzę sobie, bo kocham swoją pracę. A Ben musi konkurować. Potrzebuje zwycięstw, ap lauzu. Zatrudniłam go w studiu tylko dlatego, Ŝe jest dobry. I ściągałam Larę, kiedy tylko mogłam. Powoli pokręcił głową. - Twierdzisz, Ŝe nie lubisz konkurować, ale to kłamstwo wynikające z tchórzostwa. I uwaŜasz, Ŝe ja cię wykorzystałem. OtóŜ nie wykorzystałem. Odkry łem, Ŝe jesteś nie tylko ucztą dla oczu. Jesteś takŜe inteligentna, Ŝyczliwa, zabawna i masz w sobie jeszcze milion innych wspaniałych cech. Tylko nie dopusz czasz do siebie takiej myśli. Ben Trudeau zranił cię dawno temu. A ty właśnie śmiesznie długo boisz się męŜczyzn, którzy okaŜą ci zainteresowanie. Zaklęła pod nosem, wstała i ruszyła w kierunku wyjścia. Nagle zatrzymała się i szybko wróciła. - Co z tą dziewczyną? - Jaką dziewczyną? - Tą bezdomną. - Marnie? W porządku. - Naprawdę przyprowadzisz ją do studia? - Naprawdę. A tak na marginesie: spotkałem ją 233
wcześniej tylko raz, kiedy Ŝebrała na plaŜy. Nie molestuję dzieci. Zaczerwieniła się. - Niczego takiego nie sugerowałam. - Szkoda, Ŝe nie widziałaś swojej miny, gdy ją przyprowadziłem. Przy okazji, jacht teŜ wam załatwię, mam dwa. No cóŜ, to znaczy połowę dwóch. Dane Whitelaw i ja jesteśmy detektywami, ale takŜe wynajmujemy łodzie. I naprawdę łowię ryby i nurkuję. Poza tym zaproponuję wam najlepsze warunki, o jakich się komukolwiek śniło. - Gordon z tobą o tym porozmawia. SkrzyŜował ręce na piersi. - Nie będę się umawiał z Gordonem. - To jego studio. - I nie będę tańczył z Jane ani z Rhianną. Ty mnie wzięłaś, więc mnie zatrzymaj. - MoŜesz nie brać lekcji. Co mnie to obchodzi? - Bo gryzę? - Bo jesteś draniem! Odwróciła się, lecz jeszcze zatrzymała. - Komu urodziło się dziecko? - Przyjacielowi. - Tej kobiecie na plaŜy? Przymknął oczy. Widziała go na miejscu znalezienia ostatniego ciała. - Kto jeszcze mnie tam widział? - zapytał. Pokręciła głową. - Byłam z Samem, ale on cię nie zauwaŜył. - Usiądź - zaŜądał. - Nie! - Proszę. Odetchnęła głęboko i przysiadła na krawędzi krzesła. - Facet, który odwiedził mnie na łodzi, to Jake 234
Dilessio, gliniarz od zabójstw. Jego Ŝona teŜ jest policjantką. Policja ma dostęp do wielu informacji nieosiągalnych dla prywatnego detektywa. A Jake jest cholernie porządnym facetem i nie boi się, Ŝe ktoś z zewnątrz mógłby pozbawić go chwały. W kaŜdym razie bardzo się cieszę ich radością z pierwszego dziecka. Szkoda tylko, Ŝe oboje wezmą teraz wolne, bo bardzo mi pomagali. Pokręciła głową. - Co ta nieŜywa kobieta ma wspólnego z Lara? Nie uczyła się u nas, nigdy. - Nie wiem. - Po co zatem się tam kręciłeś? - śeby ustalić, dlaczego tak wiele kobiet nagle umiera. - Zawahał się. - Mieliście kiedyś uczennicę, niejaką Neli Durken. Zmarszczyła brwi. Napięcie ustąpiło. Przynajmniej w tym momencie nie myślała o tym, jak mu dogryźć. - Neli była bardzo dobra, ale przestała do nas przychodzić. Chciała uporządkować sprawy ze swoim męŜem. A on ją zabił. - Pokręciła głową. - Ale go złapali. Jest aresztowany i czeka na proces. Quinn skinął głową. - Neli mnie wynajęła. Prosta sprawa, miałem go śledzić. Była przekonana, Ŝe ją oszukuje. I oszukiwał. Kiedy zmarła, na fiolce znaleziono jego odciski palców. PoniewaŜ się z kimś widywał, miał wyraźny motyw. - Neli była cudowna - zauwaŜyła Shannon. - Miała tyle do zaoferowania całemu światu. - Tak. - Skoro zabił ją mąŜ, to... no cóŜ, tych dwóch śmierci nie moŜna powiązać - zauwaŜyła Shannon. Tylko to trochę dziwne, Ŝe obie utraciły Ŝycie przypadkowo w ten sam sposób. 235
- No właśnie. Trochę dziwne. Shannon nagle wstała, jakby przypomniała sobie, Ŝe jest rozgniewana. - Muszę wracać do pracy. A co do ciebie, z pewnością jeśli będę mogła pomóc w ustaleniu prawdy, to pomogę. Ale poza tym... - Wiem. Mam się trzymać z daleka. Bo trochę za duŜo o tobie wiem, prawda? Zabrzmiało to gorzko. Quinn sam się zdziwił, jak dalece się zdradził. - Niech ci będzie. Zamierzała odejść, lecz chwycił ją za nadgarstek. - Jest coś, o czym mi nie powiedziałaś. Powód, dla którego tak się denerwowałaś we własnym domu. Tak, musiało coś być. Bała się, Ŝe to coś bez znaczenia albo Ŝe kogoś wyda. Pokręciła głową. - Nie wiem o niczym. A chciałabym wiedzieć. - MoŜe niepotrzebnie? - Dlaczego? - MoŜe ludzie giną właśnie dlatego, Ŝe coś wiedzą? Wyrwała rękę z jego uścisku. - Na pewno się jeszcze zobaczymy, panie O'Casey. - Niebawem. Za parę godzin. - Co takiego? Zajęcia w grupie - przypomniał jej uprzejmie. Odwróciła się na pięcie i ruszyła ścieŜką do par kingu. Zajęcia dla początkujących prowadziła Rhianna. Ze swojego pokoju Shannon słyszała wydawane przez nią polecenia. - Wolno, szybko, szybko, wolno. Wolno, szybko, szybko, wolno... Uwaga, panie SQarez, kubański rytm 236
tutaj nabiera tempa. Panie O'Casey, czwórkrok, tylko czwórkrok, powoli... szybko, szybko, powoli. Proszę sobie przypomnieć, czego się uczymy: fokstrota i rumby. Dwa bardzo róŜne tańce, jeden powolny, drugi szybki, a jednak ciągle ten sam czwórkrok. Są dwie róŜne sprawy: sam krok i technika kroku. Belinda, dobrze! Nie, powoli nie oznacza, Ŝe trzeba się zatrzymywać. KaŜdy krok przechodzi w następny. Tempo nie oznacza koniecznie ruchu stopy, raczej ruch całego ciała, kaŜdy odrębny, ale przechodzący płynnie jeden w drugi. Proszę wczuć się w muzykę, panie O'Casey. Wolno, szybko, szybko, wolno. Wolno, szybko, szybko, wolno. Shannon wyszła z pokoju, Ŝeby popatrzeć. Wszyscy męŜczyźni - Ben, Justin i Sam - udzielali właśnie prywatnych lekcji. Jane nie, więc pomagała Rhiannie zademonstrować prawidłowy chwyt, tak by pewnego dnia uczniowie mogli zacząć prowadzić. Tego wieczoru grupa początkujących nie była liczna. Tylko ładna mała krawcowa, która zaczęła przed dwoma tygodniami, Quinn O'Casey i robotnik budowlany Tito Sqarez przygotowujący się do wesela córki. Usłyszała zmieszany głos pana Sqareza. - Przepraszam, ale która z pań jest męŜczyzną? - Ja - odpowiedziała Rhianna. - Proszę nazywać mnie Reggie; to moje imię, kiedy odgrywam faceta. A męskie imię Jane to Jason. Przyzwyczai się pan. Powinien pan zobaczyć, jak Justin Garcia tańczy jako Judy, a Ben prowadzi. Wspaniałe widowisko. Shannon oparła się o ścianę, poczuła dziwną ulgę. Po raz pierwszy od śmierci Lary usłyszała w studiu prawdziwy śmiech. Wracała normalność. Pochwyciła spojrzenie Quinna. Jesteś następna. Dlaczego mu o tym nie powiedziała? Bo... nie miała 237
dowodu? Nie chciała się ośmieszyć, jak z tą dziewczyną na podwórku? MoŜe jednak to nie jest wcale śmieszne? - Słaba frekwencja, co? Niemal podskoczyła, a to był tylko Gordon. Stanął za nią, wypowiedział te słowa cicho i ponuro. - Wszystko wróci do normy - pocieszyła go. - Mam nadzieję. - JuŜ teraz na zajęcia dla zaawansowanych czeka liczna grupa. - Chyba masz rację. Czy ktoś się wycofał z Gali Aligatora? - Nie, nikt. - Wiesz, Quinn załatwił nam łódź. Odwróciła się do niego. Gordonowi najwidoczniej powrócił dobry humor. - Niezobowiązujący bufet, rejs po zatoce. Zna nawet świetny zespół, który dla nas zagra, a cena jest super. Ogłoś to dzisiaj po zajęciach dla zaawan sowanych. Wyruszamy z Coconut Grove o ósmej, spotykamy się na przystani koło siódmej. Powiedz im, Ŝe obowiązują stroje w stylu „swobodny szyk Miami". - A co to, u diabła, jest? - zdziwiła się Shannon. Wzruszył ramionami. - To znaczy, Ŝe kaŜdy moŜe włoŜyć, co chce. Odwrócił się i ruszył w kierunku swojego pokoju. Rhianna zakończyła zajęcia, prosząc uczniów o oklaski dla partnerów i samych siebie. Belinda wdała się w rozmowę z panem Tito. Quinn uśmiechnął się i podszedł do Jane i Rhianny. Shannon zacisnęła zęby. Zastanawiała się, jakich technik dochodzeniowych uŜyje wobec jej personelu.
238
Quinn zapukał do pokoju Gordona. - Podobno organizujecie dzisiaj spotkanie dla uczestników gali? Gordon Henson odchylił się do tylu na krześle i uśmiechnął. - Nic oficjalnego. Shannon prowadzi zajęcia dla zaawansowanych, zatem większość uczestników i tak tu będzie. Zamierza udzielić im kilku rad, natchnąć ich entuzjazmem, omówić kwestie strojów, butów, włosów i makijaŜu. Pana brat prawdopodobnie zostanie, chociaŜ juŜ nieraz o tym wszystkim słyszał. - Czy początkujący mogą uczestniczyć w gali? - Oczywiście. - Gordon się rozpromienił, jakby wietrząc zysk. - Jest pan zainteresowany? Wcale, pomyślał Quinn, lecz powiedział: - Być moŜe. Czy mógłbym wpaść na to spotkanie? - Naturalnie. Wiem, Ŝe pan uwaŜa, Ŝe się do tego zbytnio nie nadaje, ale proszę mi wierzyć, na początku kaŜdy jest trochę skrępowany. - Racja. - Pański brat poruszał się jak kłoda - zauwaŜył Gordon, być moŜe nieco zbyt szczerze - a proszę teraz na niego popatrzeć. - No cóŜ, wpadnę na to spotkanie. I pomyślę o udziale w gali. - Ma pan przed sobą wiele pracy. Bardzo duŜo pracy - wiele lekcji, a to oznaczało dochód studia. Tak jest w Ameryce i szkoła nie stanowiła wyjątku od tej zasady. - Przemyślę tę kwestię - zapewnił go Quinn. - Trochę się najpierw poprzyglądam. - Śmiało. Nie ma Ŝadnych przeszkód. Quinn wrócił na salę, gdzie zaczęli juŜ ćwiczyć zaawansowani. Pod kierunkiem Shannon doskonalili techniki samby. Zdumiał się, widząc, ile róŜnych 239
ruchów ciała mieści się w jednym tylko kroku. Zdumiewał go sposób, w jaki wykonywała to Shannon. Skręt bioder, ugięcie kolana, wszystko łączyło się w nieprawdopodobnie płynny ruch. Gdyby nie zademonstrowała przedtem poszczególnych elementów, nie miałby pojęcia, jak złoŜony jest jej taniec. Dobrze uczyła. I w demonstracjach korzystała z pomocy Douga. Nigdy nie widział brata wykonującego jakiekolwiek ćwiczenie tak cholernie dobrze. Poczuł ukłucie zazdrości i męŜnie je zdusił. Oni tańczyli, tylko tańczyli. Tańcząc, wyglądali jednak jakby... Motyw... Zazdrość jest częstym motywem zabójstwa. Zazdrość, nieodwzajemniona miłość, nienawiść wywołana zawiścią. Poświęcała czas jednakowo wszystkim uczestnikom zajęć. Niektórych znał. Richard i Mina Long. Gabriel Lopez, właściciel klubu. Jego własny brat. Ćwiczył teŜ pewien znacznie starszy męŜczyzna, wykonujący ruchy z godną podziwu finezją. W dwóch innych parach piękna młoda kobieta i jakaś inna, w średnim wieku. Dołączyli do niego Bobby i Giselle. - To creme de la creme uczniów - wyjaśnił mu Bobby. - Katarina i jej mąŜ... ona jest naprawdę dobra. Nie sądzę, Ŝeby taniec cieszył ją tak bardzo, jak okazja do noszenia strojów, ale i tak jest świetna. Richard Long jest dobry, lepszy od swojej Ŝony, ale tak czy inaczej razem idzie im wprost zadziwiająco. Szkoda, Ŝe nie widziałeś, jak małŜeństwa potrafią się u nas kłócić. śony oskarŜają męŜów, Ŝe źle prowadzą, a męŜowie Ŝony, Ŝe nie dają się prowadzić. - Oczywiście nas to nie dotyczy - zaznaczyła z uśmiechem Giselle. Bobby się skrzywił. 240
- Nie kłócimy się aŜ tak zaciekle? - Miejmy nadzieję. Nadal jesteśmy świeŜo po ślubie. - Wydało mi się, Ŝe jesteście raczej zgodni - zauwaŜył Quinn. - Bardziej niŜ zawodowcy - odparła Giselle. - Widzieliśmy tu kiedyś, jak ćwiczyli Lara Trudeau i Jim Burkę. Trening prowadziła Shannon. Lara uskarŜała się bez przerwy, Ŝe Jim gubi rytm. Shannon przyznała rację Jimowi. Powiedziała Larze, Ŝe powinna dawać mu się prowadzić. - I Lara tak po prostu przyjęła to do wiadomości? zapytał ze zdziwieniem Quinn. Z tego, co usłyszał o tej kobiecie, wynikało, Ŝe nie przyjmowała od nikogo poleceń. - Och, co to to nie. Powiedziała coś Shannon, a ona odpowiedziała, Ŝe nie zamierza marnować czasu z kimś, kto uwaŜa, Ŝe zjadł wszystkie rozumy. Zostawiła ich, a Lara i Jim zaczęli się potwornie kłócić. Potem zauwaŜyli, Ŝe jest juŜ kilku uczniów, którzy na nich patrzą. Lara sprowadziła więc Shannon i zaczęli od nowa, jakby nic się nie wydarzyło. - Jim musiał dysponować całymi pokładami cierpliwości - skomentował Quinn. - Chciał wygrywać, a Lara była najlepsza - zauwaŜył Bob, wzruszając ramionami. - Ostatnio, po jej śmierci, Jim rzadko się tu pokazuje. - A powinien częściej? - Pewnie. Wie przecieŜ, Ŝe Shannon potrafi uczyć. Mógłby ćwiczyć bez Lary. - Tę kobietę trudno było znieść - szepnęła Giselle. Zajęcia dobiegły końca; zjawił się Gordon, Ŝeby powiedzieć kilka słów o Gali Aligatora. Shannon, dostrzegając Quinna na końcu grupy, obrzuciła go zdziwionym spojrzeniem. 241
- Wspomniałem juŜ Gordonowi, Ŝe rozwaŜam swój udział - odpowiedział na jej nieme pytanie, nie bacząc na to, Ŝe wszyscy go słyszą. - Och - mruknęła. - Jako początkujący. Wiem od Gordona, Ŝe jest taka kategoria. Z trudem pohamował śmiech. Tak, pomyślał, jest kategoria „ludzie niepotrafiący tańczyć". Zwycięzca otrzymuje posąŜek z dwiema lewymi nogami. - Wspaniale! - pochwalił Sam Railey. - Nasz najnowszy uczeń połknął bakcyla. Rozległy się wiwaty. Quinn ze zdumieniem poczuł, Ŝe się czerwieni. - Być moŜe - wydukał. - Niektórzy z was uczestniczyli juŜ w konkursach, inni nie - zaczęła Shannon, przysiadając na krawędzi jednego z małych stolików pod ścianą. - Niektórym pewne sprawy mogą się wydać głupie, inne zabawne. Spotkałam juŜ wiele osób, które tańczyły tylko dlatego, Ŝe lubiły się stroić... W porządku, początkującym wystarczy cokolwiek eleganckiego. Nawet zresztą startując w innych kategoriach, moŜna zawsze wybrać coś prostego. Cokolwiek, w czym czujecie się wygodnie i co pasuje do wybranych tańców. Mamy tu katalogi butów i ubrań i mamy oczywiście Katarinę - mogę zaręczyć za jakość jej projektów. Mamy takŜe kogoś, kto pomoŜe z fryzurą i makijaŜem. Długie włosy lepiej jest spiąć; moŜna wybić partnera z rytmu, omiatając mu nimi twarz. MakijaŜ powinien być w zasadzie mocny - najlepszy taki jak do fotografii i nagrań wideo. Teraz uwaga, to waŜne. Podczas turnieju wszystko dzieje się szybko. Sprawdźcie zawsze z góry, gdzie macie się znaleźć w którym momencie. I trzymajcie się rozkładu jazdy, bo zostaniecie zdyskwalifikowani. Wasi nauczyciele za was odpowiadają, ale postarajcie 242
się ich nie zadręczyć. KaŜdy będzie mógł wcześniej obejrzeć parkiet i na nim potrenować. Oczywiście będzie teŜ pokaz zawodowców w trakcie kolacji po wręczeniu nagród. Mina Long pisnęła cichutko: - Co z butami? - Zawahała się. - Podczas ostat niego turnieju Larę Trudeau zbulwersowało, Ŝe włoŜy łam czarne. UwaŜała, Ŝe w czarnych będzie bardziej widać moje błędy. Rozległy się śmiechy. Niepewne. Shannon odpowiedziała lekkim tonem: - Najlepsze są w kolorze cielistym, chyba Ŝe inne są konieczne w jakimś tańcu charakterystycznym. - Ale do czarnej sukienki nie są najlepsze czarne? zapytała Giselle, która siedziała na podłodze przy Bobbym. Odpowiedziała jej Rhianna, która towarzyszyła Shannon. ~ Z tańcem jest zupełnie inaczej niŜ z modą. Zawsze przede wszystkim cieliste, beŜowe. To jest waŜne, gdyŜ sędziowie patrzą na stopy. Kiedy wychodzicie do miasta, czarne buty oczywiście pasują do czarnej sukienki, ale w tańcu tylko beŜowe, jak opalona skóra. - Dlaczego? - zapytała Mina. - Stwarza się w ten sposób linię - wyjaśniła Shannon. - Noga sprawia wraŜenie dłuŜszej, ruchy wydają się bardziej płynne. Obejrzyj kilka naszych nagrań, sama się przekonasz. Porównaj tańce wykonane w butach niekontrastujących kolorem z nogą z tymi w kolorowych. - To znaczy, Ŝe będą oceniać nasze buty? - zdziwiła się Giselle. Shannon pokręciła głową. - Nie i, oczywiście, Ŝaden regulamin tego nie określa. Ale obejrzyj te taśmy. Zrozumiesz sama, o co 243
chodziło Rhiannie. Jeśli się z tym nie zgadzasz, trudno, nie ma przymusu. Quinn rozejrzał się po sali. Stwierdził, Ŝe są wszyscy nauczyciele, nawet Ben. Nic dziwnego, uznał, kaŜdy miał jakiegoś ucznia biorącego udział w tym turnieju. Ben, który był męŜem Lary i mógł ją znienawidzić. Jane i Sam, którzy z nią przegrywali. Rhianna jak wyŜej. Justin Lopez. Shannon, która miała waŜny powód, by nienawidzić Lary. Gordon Henson, który umoŜliwił Larze zawodowy start. Jim, którego Lara wykorzystywała, lecz potrzebował jej do osiągania zawodowych sukcesów. Teraz uczniowie, pomyślał. Gabriel Lopez, prowadzący klub, i Katarina, projektująca suknie. Reasumując, wiele nienawiści, wiele teŜ jednak wspólnych interesów. Tylko Ŝe to nie wystarcza. KtóŜ z nich miałby nienawidzić Neli Durken? I co oni mogą mieć wspólnego ze zwłokami na plazy? Nic się nie zgadzało. Zgadzałoby się, gdyby te trzy wypadki nie były ze sobą związane. A jednak... - Dziękuję wam wszystkim. Przed turniejem będziemy się spotykać co tydzień tylko po to, Ŝeby wyjaśniać wasze wątpliwości. Nie zapomnijcie o zarezerwowaniu lekcji z nauczycielami. Do zobaczenia zakończyła Shannon, wstając. Spotkanie dobiegło końca. Uczniowie Ŝegnali się ze sobą, a ściślej, całowali się na poŜegnanie - chyba kaŜdy pocałował kaŜdego w policzek. Jak rozstanie po włoskim weselu. Nie ma co się ociągać, uznał Quinn. Nauczyciele spieszyli się do domów. Justin Garcia był juŜ nawet za drzwiami, jak większość uczniów. Dochodziła jedenasta. Ale on musiał zwlekać. Został z tyłu, unikając swojego brata i Bobby'ego. Podszedł do Shannon. 244
- Mogę cię odprowadzić do samochodu. - Nie, dziękuję - odpowiedziała zdecydowanie. I chłodno. Miał ochotę chwycić ją za ramiona, potrząsnąć, powiedzieć, Ŝe ona jest czymś najlepszym, co mu się trafiło w Ŝyciu. Na zawsze. Widział, jak tańczy, jak się porusza, czuł bez powodu, Ŝe się o nią boi. Musiał przy niej być. - Wyjdę razem z Gordonem - skłamała. Znów ten lodowaty ton, oznaczający: rób swoje i zostaw mnie, do cholery, w spokoju. - Dobrze, w takim razie dobranoc. - Odwrócił się, Ŝeby odejść, jednak przystanął. - Dopilnuj, Ŝeby Gordon cię odprowadził. - Tak, jasne. Wreszcie wyszedł. Nie miał wyboru. Ostatni uczeń opuścił studio. Sam i Jane oddalili się razem, omawiając Galę Aligatora. Rhianna mruknęła coś w rodzaju, Ŝe musi się po drodze zatrzymać i napić mleka, po czym wybiegła jak ścigana przez stado demonów. Ella Rodriguez zwolniła się na ten wieczór z powodu urodzin matki. Shannon podeszła więc do tablicy z planem zajęć, Ŝeby się upewnić, Ŝe zostały wpisane zarezerwowane tego dnia lekcje. Kiedy uniosła wzrok, dostrzegła Bena. Z ponurą miną kręcił się w pobliŜu recepcji. - Coś nie w porządku? - zapytała. - Nie, tylko Ŝe... - Co? - KrąŜą plotki, Ŝe zamierzasz zacząć pracować z Jimem Burkiem. Zdumiała się. - Ja juŜ nie startuję w turniejach, przecieŜ wiesz. Kto ci to powiedział? 245
- Gabe. Gabriel Lopez. Podobno mówi się o tym w klubie. - MoŜe się mówi, ale to nieprawda. - Westchnęła. Ben, ja nie uczestniczę w konkursach. Nie chcę uczestniczyć. Naprawdę odpowiada mi to, co teraz robię. Przez dłuŜszą chwilę wpatrywał się w przestrzeń, a potem przeniósł spojrzenie z powrotem na nią. Zdumiał ją wyraz jego twarzy. Ben był interesującym męŜczyzną - brunet, o głębokich, pełnych wyrazu oczach. Teraz obserwowały ją bacznie. - Wiesz, chciałbym ci powiedzieć... Gdyby za tą plotką coś się rzeczywiście kryło, bardzo bym się cieszył, z uwagi na ciebie. MoŜe ci się wydaje, Ŝe nie chcesz startować w turniejach, ale chcesz. Widziałem twoje oczy, kiedy inni tańczyli, widziałem właściwie twój umysł. Obliczałaś kroki. Kiedyś cię zawiodłem. Za bardzo chciałem zwycięŜać, za szybko. Powinnaś uczestniczyć w zawodach. Nie ze mną, rozumiem twoje odczucia, ale z kimkolwiek. To znaczy - z kimś dobrym. A Jim jest dobry. Chciałem tylko powiedzieć, Ŝe nie musisz niczego takiego przede mną ukrywać. Z radością powitam twój powrót, zwłaszcza z Jimem. Opadły jej ręce. Wpatrywała się w niego przez kilka długich sekund. - Dziękuję, Ben. Bardzo dziękuję. Ale naprawdę usłyszałeś tylko plotkę. - Odwróciła się. Po kilku krokach rzuciła jeszcze przez ramię: - Dobranoc. I zamknij za sobą drzwi na zamek, Gordon juŜ wyszedł. - Jasne, dziękuję, dobranoc. Usłyszała trzaśniecie drzwiami, kiedy opuszczał studio. Po paru godzinach głośnej muzyki wydawało się teraz, Ŝe zapadła dziwna, złowieszcza cisza. 246
Nie chciała zostawać tu sama. Nie skończyła jeszcze zaplanowanej na dzisiaj papierkowej roboty, jednak o to nie dbała. śałowała, Ŝe słowa Bena tak ją zdumiały, Ŝe przegapiła okazję i pozwoliła mu wyjść. Mogła poprosić, Ŝeby poczekał, i opuściliby budynek razem. śałowała, Ŝe nie ma Quinna O'Caseya. Dlaczego, u diabła, nie zatrzymała go? Bo ją zranił. MoŜe to tak jak z moim tańcem, pomyślała. Zostałam tak zraniona, Ŝe... Dość, powiedziała sobie. Zabrać torebkę, klucze, i wyjść. Spokojnie i racjonalnie. Ruszyła do swojego pokoju po torebkę. Kiedy nachylała się, Ŝeby ją podnieść, usłyszała odgłosy. Skrzypienie. Przesuwanie. Coś zostało otwarte, a potem zamknięte. Znieruchomiała. Powtarzała sobie, Ŝe to naturalne. W końcu na dole jest klub. Ale odgłosy nie dochodziły z parteru, tylko z piętra. - Halo! - zawołała. Zmusiła się, by przerzucić torebkę przez ramię, i po cichu wyślizgnęła się z pokoju. Nikogo nie było. Nic się nie poruszyło, Ŝaden przedmiot nie zmienił połoŜenia. Poczuła mrowienie wzdłuŜ kręgosłupa. MoŜe Katarina jeszcze pracuje? Nie, ona wraz z męŜem prosto ze spotkania wyruszyli do domu. PoŜegnali się z nią. Uciekaj, po prostu uciekaj - szeptał jej jakiś wewnętrzny głos. Zwalczyła irracjonalny lęk. Nawet jeśli ktoś tu jest, uznała, na pewno ma po prostu jakiś konkretny powód. Logika nie pomagała. Po prostu chciała wyjść, i to szybko. Coś w niej krzyczało, jakby ścigało ją coś namacalnego, co moŜna zobaczyć i dotknąć. 247
Pospieszyła do tylnych drzwi i wyszła na zewnątrz. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, Ŝe źródło hałasu mogło się kryć nie w studiu, ale poza nim. Nie widziała nikogo na tarasie. Schody do mieszkania Gabriela Lopeza spowijały ciemności. Drzwi do składziku były zamknięte. Nawet jeśli ktoś tu jest, moŜe mieć jakiś najzwyklejszy powód. - Katarina? Hej, Kat, David... jesteście tam? śadnej odpowiedzi. Spojrzała na ciemne schody prowadzące w górę. - Gabriel? Cisza. Podbiegła do schodów prowadzących w dół, na tylny parking, i znów usłyszała hałas. Nie obejrzała się, pospiesznie schodziła. Odgłos kroków. Za nią. Zaczęła uciekać. Samochód zaparkowała zaledwie kilkanaście metrów od budynku. Po drodze wyszarpnęła z torebki kluczyki, absolutnie pewna, Ŝe ktoś ją goni. Nacisnęła przycisk pilota. Miłe „bip" i zapaliły się światła. Podbiegła do pojazdu, błyskawicznie otworzyła drzwi i wślizgnęła się na fotel. Natychmiast zablokowała zamek. Wrzasnęła, gdy ktoś zastukał w szybę.
ROZDZIAŁ CZTERNASTY
Quinn siedział z wyciągniętymi nogami przy stoliku obok kambuza, Ŝuł koniec długopisu i wpatrywał się w swoje notatki. Neli Durken, Lara Trudeau. Tańczyły w tym samym studiu. Art Durken w areszcie, ponad stu świadków śmierci Lary. W okolicy jeszcze dwie inne kobiety, które poniosły narkotykową śmierć, Ŝadna z nich nie tańczyła. Co moŜe je łączyć? Czy w ogóle coś je łączy? Jeszcze raz przejrzał listę uczniów i nauczycieli. Jeszcze raz skonstatował, Ŝe większości, zwłaszcza tych ostatnich, moŜna przypisać jakiś motyw. Eliminować. Odrzucać niemoŜliwe, a to, co zostanie - choćby nieprawdopodobne - musi się okazać prawdą. Cholera. Kogo wyeliminować? Zaczął sporządzać nową listę: najbardziej i najmniej prawdopodobnych. Najmniej prawdopodobny: Justin Garcia. Mały wulkan czystej energii, nie tańczył z Lara, uwielbia salsę. I chyba nie w jej typie. Była wysoka, wolała prawdopodobnie wysokich męŜczyzn, chociaŜ Quinn nie znał jej kochanków poza bratem, no i męŜem, Benem Trudeau. Napisał nazwisko Bena, a obok: „były mąŜ, nadal Ŝywiący urazę". Gordon? Po której stronie go umieścić? 249
Usłyszał pukanie. - Tak? - To ja, juŜ jestem. Wstał, otworzył i wpuścił brata. Doug sprawiał wraŜenie zniecierpliwionego. - Masz coś? - zapytał. Quinn się skrzywił. - Nic. - Myślałem, Ŝe mnie tu zaprosiłeś, bo coś znalazłeś. - Siadaj. - Tak jest - odpowiedział Doug nieco poirytowanym tonem. - Przeszkodziłem ci w czymś? - zainteresował się Quinn. - To ty mnie w to wplątałeś. - Racja, przepraszam. - Z kim jeszcze Lara się widywała? Na ile powaŜny był wasz związek? Musisz mi dać coś więcej. Nie mogę w tak krótkim czasie dobrze poznać tych ludzi. Doug zabębnił palcami w stół, opuścił głowę. Po chwili spojrzał na brata. - Sądzę, Ŝe widywała się jeszcze z kimś. - Ponownie z Benem? - MoŜe, nie jestem pewien. Ale była gotowa z tym kimś zerwać. - Skąd wiesz? - Powiedziała mi, Ŝe jest w jej Ŝyciu coś, co musi zmienić. - Dlaczego akurat męŜczyzna? - Bo to była Lara. Quinn smutno pokręcił głową. - Spróbuj przedstawić taką argumentację w sądzie. Doug się wyprostował. - Szkoda, Ŝe jej nie znałeś. Mogła być najcudow niejszą istotą na świecie, a jednocześnie uszczypliwą i okrutną jędzą. 250
- Jak doszło do waszego romansu, ze szczegółami, i kiedy to się zaczęło? - Mniej więcej trzy miesiące temu. - Gdzie? - W klubie. Tańczyliśmy, ona trochę za duŜo wypiła. Zaproponowałem, Ŝe odwiozę ją do domu i moŜe na chwilę wpadnę. Tak tylko próbowałem, nie spodziewałem się sukcesu. - No i? - Odpowiedziała głośno „nie". Nie chciała ryzykować, Ŝe ktoś usłyszy, jak mnie zaprasza. I jednym tchem zaproponowała, Ŝe to ona wpadnie do mnie. I wpadła. Potem spotykaliśmy się co najmniej raz na tydzień, zawsze u mnie. Nie chciała, Ŝeby ktokolwiek się o tym dowiedział. Starałem się nie przejmować, wmawiałem sobie, Ŝe taki układ takŜe mi odpowiada. Ale naprawdę sądzę, Ŝe zaczęło jej w końcu na mnie zaleŜeć. Pewnego razu powiedziałem, Ŝe przecieŜ nie pracuje w studiu i Ŝe moŜemy być parą, jeśli tylko chcemy. Odparła, Ŝe nie chodzi tylko o studio, Ŝe ma inne problemy, które musi rozwiązać. Ze sposobu, w jaki to powiedziała, zorientowałem się, Ŝe jest jeszcze ktoś. Co najmniej jedna osoba. - Ben? - Nie wiem, moŜe. W kaŜdym razie ktoś, kto jest zawsze w studiu. Raczej nie Sam, bo to gej, i nie Justin, bo ona nie leciała na niskich facetów. Słuszne załoŜenie, przytaknął w myślach Quinn. - Gordon? - zapytał. - Gordon... jest znacznie starszy, ale nadal dobrze wygląda. Podobno biseksualny, ale nie mam pewności. Zresztą Gordon... w studiu nie odnosiłem takiego wraŜenia. - Co sądzisz o jej partnerze, Jimie? - Nie wydaje mi się... 251
- Dlaczego nie? Doug spojrzał na Quinna i wzruszył ramionami. - Lara lubiła rządzić, ale z drugiej strony nie pociągała jej łatwizna. Jim wykonywał bez szemrania wszystkie polecenia. Nie widzę go w roli jej kochanka. Quinn nachylił się do brata. - W dniu jej śmierci w hotelu były setki ludzi. Nie przypominasz sobie, Ŝeby się z kimś pokłóciła, przynajmniej odpowiedziała komuś ostro? Doug się zawahał. - Mogę dostać piwo? - Weź sobie. I odpowiedz. Doug podszedł do lodówki. Wyjął butelkę millera i rzucił ją swoim zwyczajem bratu, posyłając mu jednocześnie wymowne spojrzenie. - Ze mną. Pokłóciła się ze mną. - Tak? - No, niezupełnie ze mną. Raczej o mnie. Powiedziała Jane, Ŝe powinna dawać się prowadzić, Ŝe ja wiem, co robię, a ona nie moŜe się wyzbyć nawyku nauczycielki. Jane mruknęła bardzo cicho: „Pieprz się". Lara to jednak usłyszała i syknęła: „Porozmawiamy później". Kiedy chciała, potrafiła być naprawdę złośliwa. W taki chłodny, złowieszczy sposób. Jej groźba nie była Ŝartem. - No tak, ale to ona nie Ŝyje, a nie Jane. Ostro ze sobą konkurowały, prawda? - Raczej Rhianna jest teraz królową studia. - Przerwał mu dzwonek telefonu. Szybko sięgnął do kieszeni. - Przepraszam. Quinn odwrócił wzrok. Dostrzegł, Ŝe Doug ukradkiem go obserwuje. - Aha, jestem trochę zajęty - powiedział do aparatu Doug, po czym przez chwilę słuchał. - Nie jestem pewien. 252
Spojrzał na Quinna; miał dziwny wyraz twarzy winowajcy. - Kto dzwoni? - zapytał Quinn samym ruchem warg. Przez chwilę myślał, Ŝe Doug albo skłamie, albo odpowie, Ŝe to nie jego sprawa. Brat jednak przykrył dłonią mikrofon i szepnął: - Jane. - Ulrich? Doug skinął głową. - Ja... powiem, Ŝe nie mogę się dziś z nią spotkać. - W ogóle nie powinieneś się z nią spotykać, nieprawdaŜ? - No tak, rzeczywiście. - Nic dziwnego, Ŝe Doug miał w oczach to poczucie winy. - Nie mów o tym nikomu - poprosił szybko. - Mogą ją za to zwolnić. Posłuchaj, odpowiem po prostu, Ŝe jestem zajęty. - Nie. Spotkaj się z nią. I nie zapominaj, Ŝe jesteś policjantem. I Ŝe to ty mnie w to wszystko wciągnąłeś. - Policjantem? To znaczy, mam od niej wyciągać informacje? - Do diabła, tak. - Czy to nie jest nieco ohydne? - Nie. Ohydne jest morderstwo. Doug skinął głową. - Masz rację. - Miałeś romans z Lara i właśnie ją pochowali. - Wiem. Ale, jak juŜ powiedziałem, ona spotykała się teŜ z innymi. Wiele dla mnie znaczyła i rozwiązanie tej sprawy jest dla mnie waŜne. Ćwiczę z Jane juŜ od dawna, jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. A ona przeŜyła wstrząs. Nic dziwnego, Ŝe się do siebie zbliŜyliśmy; Jane po prostu nie chce być sama. UwaŜasz, Ŝe to naprawdę takie złe? Quinn zabębnił palcami w stół. 253
- Nie, chyba nie. Ale skoro byłeś tak blisko z Lara, naprawdę nie masz Ŝadnego pomysłu, kto mógł się z nią znaleźć sam na sam, choćby przez kilka minut, podczas turnieju? Doug machnął ręką. - Tam były tłumy. Wszyscy się ciągle przemiesz czali. Przed kolacją i turniejem wydali godzinny kok tajl, ludzie krąŜyli po sali. Poza tym instruktorki mają oddzielną szatnię, ale połączoną z męską zewnętrznym przejściem przez mały balkon. Ktoś, kto ma kłopot z krawatem albo czymkolwiek innym, moŜe wyjść na ten balkon i poprosić o pomoc. No i nawet zawodowcy pili szampana albo jakieś koktajle. ~ Kieliszki z szatni powinny zostać zbadane - zauwaŜył Quinn, zastanawiając się, jak moŜna było pominąć taką oczywistość. - Ale sprawa nie wyglądała na zabójstwo - przypomniał mu brat. - I chyba nie uwaŜasz, Ŝe to mogła zrobić kobieta? - Dlaczego nie? Kobiety teŜ mordują. I chyba częściej niŜ męŜczyźni stosują truciznę. - To nie była trucizna. - Leki podziałały w taki właśnie sposób. Niegłupie. śadnego noŜa, pistoletu, śladu przemocy. Trucizna to cichy zabójca. - Ale... Jane? Jeśli kobieta, to juŜ prędzej Shannon. To ona miała wyraźny motyw. - Fakt. I gdyby chodziło tylko o Larę, skłaniałbym się do typowania przedstawicielki płci pięknej. Tylko Ŝe Neli zginęła w zbyt podobnych okolicznościach i nadal nie wiemy, czy nie wiąŜą się z tą sprawą zgony wskutek przedawkowania narkotyków. Czuję, Ŝe tak, ale nie mamy Ŝadnych konkretów, które łączyłyby te przypadki. Na razie podejrzewam więc wszystkich. - Nawet Jane. 254
- Nawet ją. Ustal, czy ona coś bierze, jakieś leki, a jeśli tak, to czy ma recepty. JeŜeli ma, to skąd. - Mimo wszystko czuję się niezręcznie, ale... masz rację. W końcu zamierzam zostać detektywem. A ty byłeś detektywem i kiedy pracowałeś w FBI, analizowałeś zachowania ludzi, ich psychikę. Na pewno lepiej niŜ ja wyczuwasz, co mogło się stać. - Tak, ale tylko wyczuwam - odparł Quinn. - Z tym Ŝe to chyba równie dobra metoda jak wszystkie inne, których się nauczyłem. - Powinienem juŜ iść? - zapytał Doug. Quinn skinął głową. Po chwili zmarszczył brwi. - Czy ona jeszcze się nie rozłączyła? Doug pokazał dłoń nadal zasłaniającą starannie mikrofon. Uniósł telefon i rzucił: - JuŜ jadę. Jane coś mu odpowiedziała. Być moŜe aluzyjnego, pomyślał Quinn, widząc reakcję brata. Kiedy Doug opuścił kabinę, powrócił do notatek. Zbieg okoliczności. Art Durken w areszcie. Lara Trudeau umiera od tego samego leku, który zabił Neli, połączonego z alkoholem. Recepty od róŜnych lekarzy, obu o nieposzlakowanej opinii. Czy druga ofiara pasuje do pierwszej? MoŜe wcale nie pasuje. Neli i Lara, ten sam lek, róŜni lekarze. Co nie wyklucza uzyskania dalszych leków z innych źródeł. Spojrzał na zegarek. JuŜ późno, ale to niewaŜne. Sięgnął po telefon, zamierzając poprosić parę osób o przysługę.
255
- Ben! - wykrzyknęła z ulgą Shannon, odruchowo sięgając do przycisku opuszczającego szybę i zastanawiając się jednocześnie, czy powinna to zrobić. - Shannon, nic ci nie jest? - zapytał niespokojnie. - Pewnie, Ŝe nic. Dlaczego tak walisz w szybę? - Bo wybiegłaś, jakby cię ktoś gonił. -- To tylko nerwy - odparła. Czy tak? Czy wyobraziła sobie tylko odgłos kroków? - Na pewno wszystko w porządku? - W porządku, poza tym, Ŝe mogłeś mnie przyprawić o zawał. - Przepraszam, bardzo przepraszam. Myślałem, Ŝe coś się stało. Pokręciła głową i zapytała: - A skąd ty się tu wziąłeś? - Przyszedłem od frontu, potrzebowałem czegoś ze sklepu. No i zostawiłem tu samochód. - Nie wchodziłeś juŜ na górę? - Nie. Dlaczego pytasz? - Nie wiem. Wydawało mi się, Ŝe coś usłyszałam. - W budynkach często coś skrzypi, zwłaszcza w starych, takich jak nasz. - Chyba masz rację - zgodziła się. - Pojechać za tobą do domu? - Nie, nie trzeba. - Nie będę wysiadał. Upewnię się tylko, Ŝe weszlaś do mieszkania. - Dobrze, dziękuję. Ben ruszył do swojego samochodu, a Shannon wrzuciła bieg. Dlaczego w ogóle wracam samochodem, pomyślała, mieszkam przecieŜ tak blisko. Dlatego, Ŝe nie mam ochoty spacerować sama ciemnymi ulicami. Wkrótce dotarli na miejsce. Shannon zaparkowała i upewniła się, Ŝe Ben obserwuje ją ze swojego auta. 256
Szybko pokonała odległość do drzwi, otworzyła je i odwróciła się, Ŝeby pomachać Benowi na poŜegnanie. Odpowiedział takim samym gestem i ruszył. Zamknęła drzwi, oparła się o nie i rozejrzała. Zostawiła zapalone światło, lecz mimo to powitały ją ciemności. Cisza i ciemność. Jesteś następna! Te dwa słowa wypowiedziane przez kelnera podczas turnieju mogły znaczyć cokolwiek, na pewno wynikały z pomyłki. A jednak nie dawały jej spokoju. - No to zgłoś się od razu do szpitala psychiatrycz nego - szepnęła do siebie. Z trudem zwalczyła pragnienie, Ŝeby opuścić dom i pojechać na przystań, do jachtu „Wirujący Czas". - Pieprzyć to! - powiedziała głośno. Znów obeszła dom, pokój po pokoju, zaglądając do szaf i pod łóŜko. Sprawdziła wszystko, takŜe to, czy tylne drzwi nie otworzyły się same w jakiś tajemniczy sposób pod jej nieobecność. W końcu wypiła herbatę i połknęła excedrin. Natychmiast zaklęła. Postanowiła, Ŝe następnym razem wybierze raczej całonocną bezsenność, Ŝe nie weźmie niczego, nawet aspiryny. PołoŜyła się spać późno, pozostawiając zapalone światła wszędzie, z wyjątkiem sypialni. Pozostanie w ciemności, mogąc obserwować jasne otoczenie. Dopiero ta myśl pozwoliła jej zamknąć oczy. MoŜe Christie miała rację. MoŜe powinna kupić sobie psa. Gwałtownie usiadła i szeroko otworzyła oczy. Ben powiedział, Ŝe poszedł do sklepu coś kupić. Kiedy podszedł do jej samochodu, nie miał w ręku niczego, Ŝadnej torby.
257
W domu, znów w domu. Była znów w domu. Sama. Na pewno leŜy juŜ wyciągnięta na łóŜku, zamknęła piękne oczy. Nie ma psa, nie ma alarmu - Ŝeby dostać się do środka, wystarczy włoŜyć rękawiczki i uŜyć klucza. Ona nie ma pojęcia, jak jest bezbronna. W kaŜdym czasie... Tylko co, do cholery, ona wie? Nic, zapewnił się. Poza tym, Ŝe... Nasłuchiwała. Słyszała to, czego nie powinna usłyszeć. MoŜe w końcu zacznie szukać źródła hałasów? I jeszcze coś. Podsłuchał ją o jeden raz za duŜo. Widział, jak się zachowuje. A teraz, kiedy tylko mógł, obserwował ją w studiu. Dzisiaj się czegoś dowiedziała. Coś usłyszała. Niejasnego. Miała niejasne poczucie zagroŜenia. Zawahał się na myśl, jak łatwo mógłby się tam wślizgnąć. Ale dlaczego? Mógł ją wziąć, kiedy zechce. Gdyby potrzebował. Naprawdę nie chciałby zobaczyć jej martwej. Teraz będzie patrzeć, tylko patrzeć. Nie powinna umrzeć we własnym domu, chyba Ŝe... Nie. Są lepsze sposoby - gdyby okazały się konieczne. Stał na chodniku, w cieniu wiązu. Samochód zostawił daleko. On sam starał się nigdy nie pozostawać daleko. Zawsze się starał. A ona tego nawet nie zauwaŜyła. ZbliŜał się świt. 258
Dopilnuje, Ŝeby w ciągu dnia być blisko. Będzie patrzeć i czekać. Dzisiaj mógłby jej dotknąć. Był tak blisko, Ŝe wystarczyło wyciągnąć rękę i dotknąć. Musi o tym pamiętać. Zawsze być blisko, zawsze patrzeć. A ona się nie zorientowała. Zawsze będzie patrzył. Zawsze będzie blisko. Tak blisko, Ŝe wystarczy wyciągnąć rękę... I dotknąć.
ROZDZIAŁ PIĘTNASTY
Art Durken wkroczył do rozmównicy aresztu w towarzystwie mniej więcej trzydziestoletniego zwalistego straŜnika i starszego męŜczyzny w wymiętym garniturze. Ten starszy się przedstawił. - Theodore Smith, panie O'Casey. Jestem obrońcą pana Durkena, a mój klient zgodził się z panem porozmawiać tylko w mojej obecności. Jeśli zatem nie spodobają mi się pańskie pytania lub nastawienie, przypomnę mu, Ŝe nie ma obowiązku z panem rozmawiać. Pan Durken twierdzi, Ŝe jest niewinny, ale uwaŜa, Ŝe nie ma pan obecnie wielu powodów, Ŝeby mu wierzyć. - Wiem, Ŝe pan Durken nie ma obowiązku ze mną rozmawiać - odpowiedział Quinn. - Bardzo dziękuję obu panom za wyraŜenie zgody na to spotkanie. Smith skinął głową niczym król wyświadczający poddanemu jakąś niesłychaną łaskę, co trochę kolidowało z jego sfatygowanym wyglądem. Zajął miejsce po przeciwnej stronie stołu, wskazując gestem Artowi, Ŝeby usiadł obok niego. Kiedy to zrobił, Quinn równieŜ usiadł. Przysadzisty straŜnik tkwił nieruchomo w kącie sali. Durken miał trzydzieści parę lat, włosy piaskowej 260
barwy i jasnoszare oczy. Szczupły i energiczny, emanował nieokreślonym urokiem. Najwidoczniej z tego powodu udawało mu się zatrzymać przy sobie Neli. I uwieść uczennicę ostatniej klasy college'u. - Ja tego nie zrobiłem - oświadczył, patrząc Quinuowi prosto w oczy. - Wiem, Ŝe Neli wynajęła pana, Ŝeby mnie śledzić, i wiem, Ŝe pan doskonale się orientuje, jak spędzałem czas w tygodniach poprze dzających jej śmierć. Ale nie zabiłem Ŝony. Przysię gam. Nie wyglądał za dobrze, wprost nie ten sam człowiek, którego Quinn pamiętał. Dawniej spoglądał na świat jak władca. Teraz miał potargane włosy, jakby godzinami mierzwił je palcami, i wychudłą twarz, a na górnej wardze pojawiły się kropelki potu. Mógł się po prostu denerwować, jak kaŜdy morderca, który został schwytany i boi się wyroku. Quinn dostrzegł jednak w jego oczach coś uczciwego. Durken nie zaczął od kłótni, nie oskarŜał detektywa, Ŝe przez niego trafił do aresztu. - Zostawił pan odciski palców na fiolce z lekarstwami Ŝony - przypomniał mu cichym głosem Quinn. - Całą masę odcisków. - Podawałem jej tę cholerną fiolkę wystarczająco często. I wciąŜ powtarzałem, Ŝe nie powinna tego brać. Powiedziałem nawet, Ŝe nie powinna mi czegoś takiego robić. Przekonywała mnie jednak, Ŝe panuje nad sytuacją i dobrze wie, kiedy łykać te tabletki, więc na pewno nie przedawkuje. Tłumaczyła, Ŝe uwalniają ją od huśtawki nastrojów, depresji i strachu. - ZałóŜmy, Ŝe tego nie zrobiłeś, Art - powiedział Quinn. - Kto mógł ją zmusić do takiego przedawkowania? W oczach Durkena pojawiła: się rozpacz. Pokręcił głową. 261
- Nie wiem. Chodzi o to... Ŝe kilka miesięcy wcześ niej Neli miała romans. Wiedziała... no cóŜ, począt kowo podejrzewała, Ŝe ją oszukuję. - Uniósł dłonie. - Ja... ja juŜ wcześniej nie byłem jej wierny i chyba chciała odpłacić mi pięknym za nadobne. OskarŜyłem ją o to kiedyś. Odpowiedziała, Ŝe powinna mnie okłamywać, Ŝe moŜe moglibyśmy w ten sposób pozo stać małŜeństwem. To trochę pokręcone, ale... mówiła, Ŝe mnie kocha i chce pozostać moją Ŝoną. W kaŜdym razie ja sam czułem się winny i nawet nie byłem na nią zły. Ja... ja teŜ chciałem pozostać jej męŜem. - Co się więc wydarzyło? Pokręcił głową. - Monogamia nie leŜy chyba w mojej naturze. Poznałem Cecily, skłamałem, Ŝe nie jestem Ŝonaty. Jak było dalej, wiesz sam, bo mnie śledziłeś. Powiedziałem jej - dodał z grymasem - Ŝe pracuję w CIA i dlatego ciągle wyjeŜdŜam, a ona mi uwierzyła. Chyba juŜ to wszystko wiesz, ale... Posłuchaj, jestem pieprzonym kłamcą i oszustem, ale nie zabiłem Neli. - Sądząc, Ŝe ona ma romans, w ogóle się nie złościłeś? Nie wspomniałeś o tym wcześniej; takiej informacji nie ma w Ŝadnym raporcie - indagował Quinn. - Art, uwaŜaj na kaŜde słowo - ostrzegł Smith. Durken niecierpliwie potrząsnął głową. - Nie wspomniałem, bo nikt mnie o to nie pytał. Po co miałbym na ochotnika sypać informacjami? Miałem motyw i nikogo nic więcej nie interesowało. Skoro juŜ o tym mowa, to tak, korzystaliśmy z jej funduszu powierniczego. - Art, ten człowiek moŜe wykorzystać twoje słowa w sądzie - zaprotestował stanowczo adwokat. - Czy podejrzewałeś Ŝonę o romans właśnie wtedy, kiedy uczyła się tańca? - zapytał Quinn. 262
Durken wyglądał na zdziwionego. - Tak. - Czy uwaŜasz, Ŝe to któryś z nauczycieli w szkole tańca? Inny uczeń? Wzruszył ramionami. - Nie znam tej szkoły, to mnie nie interesowało. Na początku Neli prosiła, Ŝebym z nią chodził na lekcje. Kto wie, moŜe powinienem? Ale tak, mogła mieć romans z kimś stamtąd. Później jednak przeŜyliśmy razem wspaniałe chwile. Przestała tańczyć i chyba zakończyła tę sprawę. Nie dopytywałem się, bo nie chciałem, Ŝeby ona zaczęła wypytywać mnie. Czułem się winny jak diabli, skoro więc równieŜ ona była winna, to cóŜ, remis. - Durken nagle się rozpromienił. - Słyszałem o śmierci tej tancerki. Umarła z przedaw kowania, prawda? Albo połączenia narkotyku z gorza łą. - Spochmurnial. - Ale ona zmarła na oczach ludzi? - Tak, setek ludzi. Durken znów oklapł. Quinn wstał, skinął głową adwokatowi i straŜnikowi. - Co nie oznacza, Ŝe przed występem nie była z kimś sam na sam - zauwaŜył. Wręczył obrońcy wizytówkę. - Czy mógłby pan do mnie zadzwonić, gdyby pojawiło się coś, co pana zdaniem moŜe pomóc? Ruszył w kierunku wyjścia. Smith zawołał za nim: - Pan Durken jest tutaj z pańskiego powodu, panie O'Casey! ~ Pan Durken jest tutaj z powodu odcisków palców. Ja tylko poinformowałem policję, co robił przed śmiercią Ŝony. Durken zignorował swojego obrońcę. - Nie obchodzi mnie, z czyjego powodu siedzę, jeśli tylko moŜesz mnie stąd wyciągnąć. Będę myślał. o wszystkim, co mogłoby pomóc. O wszystkim. 263
- Dziękuję - odpowiedział Quinn. Inny czekający na zewnątrz straŜnik otworzył drzwi. Quinn uznał nagle, Ŝe musi opuścić budynek aresztu tak szybko, jak to moŜliwe. Na zewnątrz zawahał się, po czym zatelefonował do Annie. Choć nie był zapisany na lekcję, musiał wrócić do studia. Marnie była podekscytowana. Miała na sobie dŜinsy i koszulkę polo. Obawiała się, Ŝe to ubranie będzie jej krępowało ruchy. - I buty - poskarŜyła się Quinnowi. - Buty są straszne. Jechali drogą na grobli. Spojrzał na nią. - Nie sądzę, Ŝeby to miało duŜe znaczenie, w kaŜdym razie nie na początku. - Jest pan pewien? - Zaraz się przekonamy, czyŜ nie tak? Skinęła głową. Czuł, Ŝe go obserwuje. - A tak przy okazji, dziękuję - powiedziała. - Pierwsza lekcja jest dla wszystkich bezpłatna - przypomniał jej. Pokręciła głową; długie czarne włosy zawirowały. - Dziękuję za skierowanie mnie do Annie i w ogóle za wszystko. Annie jest świetna, sam pan wie. JuŜ pracuję. W sklepie, zaraz przy schronisku. A w schro nisku mogę zostać do czasu, kiedy stanę na nogi. Sklep jest fajny, mamy naprawdę odlotowe ciuchy. Po sześ ciu miesiącach będę miała pięćdziesięcioprocentowa zniŜkę. Ale wie pan co? Annie ma znajomą starszą panią. Ona nie ma tu rodziny, to znaczy, rodzina mieszka daleko. Annie chce nas jakoś umówić. Wie pan, ona da mi pokój, bez czynszu, a ja pomogę jej w zakupach, zawiozę do lekarza, do kościoła. Jeśli to wypali, będę mogła odkupić od tej pani samochód, 264
chevy, co prawda ma piętnaście lat, ale nikt nim nigdy nie jeździł, więc jest jak nowy. - Wspaniale. - Nie wspaniale, ale niewiarygodnie! - wykrzyknęła Marnie. - A więc dziękuję, wszystko dobrze się układa. W kaŜdym razie to lepsze niŜ mieszkanie w ogródku. Nawet jeśli to jest fajny ogródek, a w tamtym robiło się coraz bardziej nieprzyjemnie. - Nieprzyjemnie? Masz na myśli jakieś insekty? Pokręciła głową. - Nie, kiedy nie ma się domu, człowiek się przy zwyczaja do robaków. Tam było czasami trochę... dziwnie. Na przykład wokół domu jeździł samochód, naprawdę powoli... a potem odjeŜdŜał. MoŜe ktoś szukał po prostu adresu, ale tak ciągle... aŜ ciarki przechodziły. Quinn ścisnął kierownicę, aŜ pobielały mu palce. - Jaki samochód? - warknął. - Jaki? Nie wiem. Nie widziałam go dobrze. W nocy, po ciemku... Jakiś samochód. BeŜowy, moŜe szary, raczej jaśniejszy. - Jaki? - Jak to jaki? Samochód jak samochód. - DuŜy czy mały? - Średni. - Chevy, ford, oldsmobile, toyota, mercedes? Jaka marka? - Nie wiem. Nie znam się na samochodach. Wiem tylko, Ŝe samochód tej pani, pani Marlin, to chevy, bo Annie mi powiedziała. Chyba średniej wielkości sedan. - Poznałabyś ten samochód, gdybyś go jeszcze raz zobaczyła? Musiała wyczuć w jego głosie napięcie, bo zesztywniała. Wpatrywała się w Quinna, nieco przestraszona, 265
jakby zaufała komuś starszemu i bardziej doświadczonemu, kto okazał się następnie lekko stuknięty. Najwidoczniej jednak chciała mu pomóc. Pokręciła głową. - Przykro mi, naprawdę nie wiem. - Ile razy widziałaś ten samochód? - Tylko dwukrotnie. Jeśli to był ten sam. - Więc dlaczego wywarł na tobie takie wraŜenie? - Nie wiem. Po prostu dziwnie się poczułam. Hej, uwaga, przegapi pan zakręt. Wiem, jak się jedzie do plaŜy. Kiedy dotarli do studia, Quinn zaparkował od frontu przy parkometrze, po czym zaprowadził Marnie na tylny parking, gdzie nauczyciele i inne osoby pracujące w budynku oraz stali uczniowie mogli zostawiać samochody. - Poznajesz któryś? - zapytał od razu. Zanim jednak zdąŜyła się odezwać, znał juŜ odpowiedź. Wszystkie cholerne samochody na parkingu były szarymi albo beŜowymi sedanami. - Przepraszam, ale one są takie podobne. - DuŜe brązowe oczy spoglądały na niego z Ŝalem. - To mógł być kaŜdy z nich. - Albo Ŝaden - zauwaŜył. - Albo Ŝaden - zgodziła się. Skinął głową. - NiewaŜne, dziękuję. Chodźmy na górę. Uśmiechnęła się. - Moja pierwsza lekcja - szepnęła. Shannon wróciła ze spotkania i od razu zobaczyła Marnie na parkiecie z Samem Raileyem. Dziewczyna wyglądała jak dziecko, które po raz pierwszy w Ŝyciu dostało boŜonarodzeniowy prezent. I kiedy wykony266
wała kroki rumby zgodnie ze wskazówkami Sama, robiła to z naturalnym wdziękiem. Marnie na nią spojrzała, Shannon jednak odwróciła wzrok, szukając Quinna. Stał koło recepcji z Gordonem i Ellą. Wszyscy przypatrywali się dziewczynie. - JuŜ wróciłaś? - zawołała do niej Ella. - Jak tam spotkanie? - W porządku - odpowiedziała, podchodząc do tej grupki. Zgodnie z wymogami grzeczności zmusiła się, by równieŜ Quinna uprzejmie powitać. - Doskonale - powiedziała Ella. - Za piętnaście minut masz lekcję. - Och, z kim? Wiedziała, Ŝe Quinn zapisał się na następny dzień. - Ze mną - wyjaśnił jej z uśmiechem. - Och? - odpowiedziała, starając się, Ŝeby nie zabrzmiało to zbyt oschle. - Postanowiłem wziąć udział w tej gali - poinformował. - A to oznacza, Ŝe muszę się bardzo szybko uczyć. - Naprawdę? - zapytała z niedowierzaniem. - Dlaczego nie - interweniował Gordon. - Jest kategoria początkujących. - Gordon, on jest dopiero po pierwszej lekcji! - No właśnie - zgodził się radośnie Quinn. - Muszę wziąć następne. Skinęła głową. - Doskonale, pójdę zmienić buty. Starając się usilnie nie okazać rozdraŜnienia, pomaszerowała energicznie do swojego pokoju. Gordon mógł się cieszyć z pozyskania nowego ucznia, ona nie. A jednak studio niewątpliwie skorzysta. Taka decyzja mogła oznaczać całą masę lekcji. To znaczy masę 267
pieniędzy. Oczywiście Shannon wiedziała juŜ, Ŝe Quinn nie jest ubogim szyprem łodzi rybackiej, ale czy prywatny detektyw moŜe duŜo zarabiać? ChociaŜ jego brat wykupywał duŜo lekcji z pensji policjanta. Nigdy nic nie wiadomo, uznała. Usłyszała delikatne pukanie. - Shannon - powiedziała cicho Ella. - On się zapisał na tę, a nie inną godzinę. - Skąd mogłam wiedzieć? Muszę się przygotować, przecieŜ mogłam wcale nie wrócić do studia. JuŜ idę - mruknęła w końcu. - Gordon jest zachwycony. - No to Gordon powinien go uczyć. - Shannon, o co ci właściwie chodzi? - zapytała Ella. - O nic, juŜ się zbieram. W studiu była Katarina, bez męŜa. Tańczyła z Benem. Ćwiczyli zaawansowanego walca. Ben pokazywał, jak powinna wyginać ciało w piękny łuk. - Łatwo zapomnieć o postawie, kiedy się myśli o krokach - instruował. - Teraz, kiedy kroki masz opanowane, czas na cale ciało. Pamiętaj o elegancji. Tańczymy razem, lecz musisz utrzymać swoją postawę - swój wszechświat. - I wynieść się do diabła z twojego wszechświata? - zapytała ze śmiechem. - Wiem, co masz na myśli, Ben. Wypadło mi z głowy, ale juŜ mi przypomniałeś. - Po to właśnie ćwiczymy - odparł. Odpłynęli na drugi koniec sali. Quinn o dwóch lewych nogach czekał. Ujęła jego dłoń i zaprowadziła na parkiet. Justin Garcia uczył salsy ładną dziewczynę o orientalnych rysach twarzy, biorącą pierwszą lekcję. Sam Railey nie odstępował Marnie. Lekcja juŜ się skończyła, rozmawiali jednak nieopodal kuchni, gdzie Sam robił kawę. 268
W studiu brakowało spokojnego miejsca, muzyka jednak zagłuszała rozmowy. - Dlaczego w ogóle bierzesz lekcje? - zapytała Quinna, prowadząc go do kącika, w którym piętrzyły się jej płyty. - Bo marzę o mistrzostwie w kategorii irlandzkich tańców latyno - odparł sucho. - Doprawdy? - MoŜe rywalizuję z bratem? Nie mogę znieść, źe Doug jest ode mnie lepszy. - Aha. - To najlepszy sposób, Ŝeby tu przebywać. - Ale kosztowny. - To prawda - zgodził się - ale jeśli się tu trochę pokręcę, poznam wszystkie mroczne sekrety tego miejsca. - Jakby nasze Ŝycie coś kryło - odparła. - My właściwie nie mamy Ŝycia. Taka jest smutna prawda. - Lara miała Ŝycie. Aktywne. Shannon poczekała, aŜ ucichnie salsa Justina, i nastawiła płytę z walcem. - Zaczynamy - zakomenderowała. - Zwracaj uwa gę na tempo. Bardzo proste. Raz, dwa, trzy... raz dwa, trzy... Ze zdumieniem stwierdziła, Ŝe złapał rytm. - Całkiem nieźle - pochwaliła. - Matka trochę uczyła mnie walca, kiedy byłem dzieckiem - przyznał. - Ale ty naprawdę nie lubisz mnie uczyć, więc porozmawiajmy. - Potrafisz rozmawiać i trzymać tempo? - zapytała. - Tak! - Nie warcz na mnie. Na początku ludzie często muszą głośno liczyć. Dopiero potem uczą się tańczyć i jednocześnie rozmawiać. - Przekonamy się. Wiesz juŜ, kim jestem i co robię, 269
zacznijmy więc od ciebie. Czy w dniu śmierci Lary przebywałaś z nią sam na sam, choćby krótko? Shannon wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Tańczył o niebo lepiej, niŜ oczekiwała. MoŜe zresztą tylko walca? Swobodnie krąŜył po parkiecie, jednocześnie ją przesłuchując. - Nie. Nie kłóciłyśmy się. Wypisywałam jej czeki za treningi i oklaskiwałam. Nie byłyśmy jednak przyjaciółkami i nie szukałyśmy specjalnie swojego towarzystwa. A zatem nie. Nie byłam z nią sam na sam ani przez moment. - A moŜe zauwaŜyłaś, Ŝe ktoś inny z nią rozmawiał? Pokręciła głową. - AŜ tak nie zwracałam na nią uwagi. - Co zatem tego dnia tak bardzo tobą wstrząsnęło? - Nic - odparła. Nagle zatrzymała się i wciągnęła głęboko powietrze. - Co się stało? Skłamałaś? Pokręciła głową. - Nie, nie skłamałam. - Zawahała się. - Ja... byłam na ciebie zła. - Chyba Ŝartujesz. Jego spojrzenie miało w sobie ostrze kryształu, było zimne, dalekie. W tym momencie pracował. I na pewno był w tym dobry. Czuła, Ŝe powinna się przed nim otworzyć. W końcu to nie glina, tylko prywatny detektyw. Kiedyś jednak był gliniarzem. MoŜe porzucił słuŜbę w nadziei na lepsze zarobki w sektorze prywatnym? Poczuła się nagle, jakby tańczyła z Eliotem Nessem. - Powiedz mi - ponaglił. - I powiedz, dlaczego wcześniej mi o tym nie wspomniałaś. - Bo to niewaŜne. 270
- Ja ocenię, czy waŜne, czy nie. - Kiedy Lara tańczyła, podszedł do mnie kelner i powiedział: „Jesteś następna". - Jesteś następna? - powtórzył Quinn. - Tak. I dlatego... no cóŜ, sądzę, Ŝe po prostu pomylił mnie z kimś innym. Nie startowałam w turnieju, nie mogłam więc być następna. Ale jednak trochę się przestraszyłam. Rozumiesz, następna. Jakbym miała następna... umrzeć. Zakładam, Ŝe to po prostu paranoja, jaka mnie ogarnęła po śmierci Lary. - Nie powinnaś czegoś takiego zakładać. Jesteś pewna, Ŝe ten człowiek był kelnerem? - Był ubrany jak kelner. - Sprawdzę to - zapewnił ją. - A jak się dowiesz choćby tego, którzy kelnerzy pracowali tego dnia? Zresztą niewaŜne, to w końcu twoja praca. Muzyka ucichła. Justin znów nastawił salsę. Shannon postanowiła pohamować gniew. W końcu Quinn nie był wrogiem. Próbował ustalić prawdę. A tego właśnie pragnęła. - Dziękuję - wydukała. - Gdybym się dowiedziała, Ŝe on naprawdę mnie z kimś pomylił, poczułabym się lepiej. - Sprawdzę to - powtórzył spokojnie. - Ale nic za darmo. Jeśli coś wpadnie ci do głowy, cokolwiek, niewaŜne, mądre czy głupie, powiesz mi o tym. - Dobrze - potwierdziła. - Poza tym... - zaczął zdecydowanie. - Poza tym co? - Mój czas niemal się kończy. Chyba udowodniłem, Ŝe trzymam tempo. Ale nie znam dalszych kroków. I dlaczego tak się ode mnie odchylasz i starasz się na mnie nie patrzeć? - Dlatego, Ŝe w walcu nie patrzy się na partnera. 271
Mimo to moŜna zwiększyć kontakt, ale nie jesteś jeszcze do tego przygotowany. Uniósł brew. - Wypróbuj mnie - poprosił miękko. - Jesteś początkujący i masz dwie lewe nogi. Sam tak twierdzisz. - Nie w kaŜdej sytuacji. Nie była pewna, co miał na myśli. Aluzja, czy mówił tylko o tańcu? - Przepraszam. Włączę walca, kiedy tylko skończy się płyta Justina. Podeszła do odtwarzacza, salsa umilkła. Przygotowała płytę z walcami. Pomiędzy nagraniami zapadła cisza, na kilka sekund. W tym momencie to usłyszała. Drapanie, jakby paznokciami o tablicę, jak metalem o metal jak... coś ruchomego, otwierającego się i zamykającego. Po chwili wszystko zagłuszyła muzyka. Stanął za nią Quinn. Odwróciła się ze zmarszczonymi brwiami. - Słyszałeś? - Co? Coś w tym walcu? - Nie, nie, coś jak... - Na ulicy ktoś gwałtownie przyspieszył mocnym motocyklem - powiedział po chwili zastanowienia. Pokręciła głową. - A co usłyszałaś? - zapytał. - Nie wiem, chyba nic, moŜe samochód. Słońce świeciło jasno. W studiu było mnóstwo ludzi. Na ulicach ruch. To mogło być cokolwiek. Tylko Ŝe słyszała ten dźwięk juŜ przedtem. Kiedy skończyła się lekcja, Shannon stwierdziła, Ŝe było całkiem przyjemnie, a uczeń jest z siebie zadowo272
lony. Nawet jeśli tańczył tylko przy okazji swojej pracy, to przynajmniej coś z tych zajęć wyniesie. Opuścił studio od razu po lekcji, zabierając ze sobą Marnie. Od tej chwili dzień zdawał się wlec w nieskończoność. Postanowiła obejrzeć wszystkie pomieszczenia i zastanowić się, co moŜe być źródłem dziwnych hałasów. Nic nie znalazła. Kierując się na zakończenie inspekcji do drzwi męskiej toalety, wpadła na Sama, który tam właśnie zmierzał. Wyjąkała, Ŝe sprawdza, czy nie zabrakło papieru toaletowego. - Nie masz zbyt duŜo pracy? - zaŜartował. Zjawił się Justin. - Zawsze zapraszamy - dodał. - Ja tylko sprawdzałam, czy jest papier. Dołączył do nich Gordon. - Co tu się dzieje? - zapytał, przyglądając się podejrzliwie Shannon. - Sprawdzałam, czy jest papier - powtórzyła bez radnie. Bujna biała brew powędrowała w górę. - W męskiej toalecie? Zastępujesz sprzątaczkę? - Ktoś wspomniał, Ŝe się skończył - wymamrotała. Zakłopotana, opuściła zgromadzenie. Bezustannie nasłuchiwała. I obserwowała Bena. Wreszcie kiedy znalazła się koło recepcji, a Ben oglądał swój grafik, zapytała go o ubiegłą noc. - Ben? - Hm? - Wczoraj...? - Tak? - Powiedziałeś, Ŝe byłeś w sklepie. Skierował na nią spojrzenie. - Tak. 273
- Ale nie miałeś ze sobą torby ani w ogóle niczego. Co kupiłeś? Spojrzał na nią z niesmakiem. - Coś osobistego. I to naprawdę nie twoja sprawa. - Przepraszam. - UwaŜasz, Ŝe zmyśliłem to, Ŝeby cię na przykład śledzić? - Nie, tylko zapytałam. Nachylił się w jej stronę. ~ Prezerwatywy. - Co? - Skoro juŜ musisz wiedzieć, kupiłem prezerwaty wy. A jeśli mi nie wierzysz, zapytaj Julia. Tego małego faceta z Hondurasu. On wczoraj wieczorem stał za ladą. Oblała się rumieńcem, ale trudno, przynajmniej wyjaśniła jedną kwestię. - Dziękuję za informację - powiedziała i wyruszy ła na dalsze poszukiwania. Po tym zdarzeniu dzień stał się jeszcze bardziej uciąŜliwy; pomiędzy nią a Benem powstało nieprzyjemne napięcie. Wiele osób wybierało się wieczorem do klubu. Shannon cieszyła się, Ŝe nie zostanie w studiu sama. Kiedy jednak zaczęła się szykować do wyjścia, zorientowała się, Ŝe Elli juŜ nie ma, a pozostali są w drodze na dół. Jednak zostanie sama. Pobiegła do pokoju, chwyciła torebkę i zamarła. Usłyszała zbliŜające się kroki. Odwróciła się na pięcie, uniosła torebkę, gotowa walnąć nią napastnika w łeb. Okazało się, Ŝe to tylko Gordon. Obrzucił ją zdumionym spojrzeniem. - Co się z tobą dzieje, Shannon? 274
Opuściła ręce, lecz nadal ściskała kurczowo torebkę. - Shannon? Przemawiał cicho i spokojnie, widać jednak było, Ŝe jest napięty. Miał w ręku długopis. Odniosła wraŜenie, Ŝe on równieŜ mocno trzyma ten przedmiot. Gordon Henson opiekował się nią od samego początku. To on dał jej pracę, obdarzył zaufaniem. Pomagał uzyskiwać wyŜsze stopnie wtajemniczenia zawodowego. TakŜe on pierwszy uczył Larę Trudeau. - Nic, naprawdę nic. Spojrzała na długopis. Naciskał guzik wysuwający i chowający wkład. Nieustannie. -Hej. Spojrzała ponad ramieniem Gordona. W studiu był jeszcze ktoś. Quinn. - Chciałem cię zapytać, Shannon, czy schodzisz do klubu. I ciebie, Gordon - rzucił lekko. Oboje wpatrywali się w niego. Uśmiechnął się. - Co jest? Nie macie omamów, wpadłem tu juŜ jakiś czas temu, Ŝeby pooglądać zajęcia w grupie. - Ja wracam do domu - oświadczył Gordon. - PoniewaŜ jesteś, moŜesz odprowadzić Shannon. Wiem od Bena, Ŝe wczoraj trochę się denerwowała. Dobranoc. Pomachał na poŜegnanie ręką i wyszedł. - Wybierasz się do klubu? - zapytał Quinn. Pokręciła głową. - Jestem naprawdę zmęczona, wracam do domu. - Przyjechałaś samochodem? - Tak. - No to pojadę za tobą. - Dziękuję, ale nie musisz, zwłaszcza Ŝe chciałeś zejść do klubu. 275
- Nie dziś. Chciała go poprosić, Ŝeby zaczekał, pozwolił jej jeszcze raz obejść studio w poszukiwaniu źródła dziwnych odgłosów. Ale teraz ich nie słyszała. I nie wiedziała, jak je opisać. I nadal czuła, Ŝe jest wytrącona z równowagi dziwną rozmową z Gordonem. Zamknęła za sobą drzwi i przystanęła, Ŝeby posłuchać. - O co chodzi? - zapytał Quinn. - O nic. Rzeczywiście, dobiegała ich tylko muzyka z dołu. - A zatem...? Wzruszyła ramionami. - Chodźmy juŜ. Nie odpowiedział. Odprowadził ją tylko do samochodu, a kiedy zajęła miejsce za kierownicą, wsiadł do swojego navigatora. Pojechał za nią do domu, zaparkował i odprowadził do drzwi. - Bardzo ci dziękuję - powiedziała. - Chyba się prześpię u ciebie na kanapie - odparł. - O to cię nie prosiłam. - Wiem. Informuję tylko, co zamierzam zrobić. - A jeśli ja tego nie chcę? - Uwierz mi, chcesz - odpowiedział. Wszedł za nią do środka i starannie zamknął za sobą drzwi. Musiała przyznać, Ŝe miał rację. Cieszyła się, Ŝe zostanie u niej na noc.
ROZDZIAŁ SZESNASTY
KrąŜył. To łatwe... tyIko krąŜyć. Ludzie nieustannie krąŜą, wokół tego, owego. JeŜdŜą albo chodzą w kółko, patrzą, co się dzieje. Tylko Ŝe on nie krąŜył po utartych ścieŜkach. Dlaczego? Czy zawsze coś do niej czuł? Poruszała się jak płynne srebro. Nachylenie głowy, łuk pleców, ręka, powolny ruch w takt muzyki... Tak, jest srebrem. Elegancją ruchu. Zawsze tak było, czy... A moŜe zawsze sprawiała, Ŝe opuszczał go spokój? Cokolwiek jest przyczyną jego obsesji, ona się nigdy o tym nie dowie. Nagle przeklął swojego partnera, który teraz powodował kłopoty. Dziwne, ale kiedy to się zaczęło, zabójstwo przyszło łatwo. I musiał przyznać, Ŝe jego partner jest wprost nieludzko finezyjny. Ale przez niego mogą wpaść. Zly dobór ludzi. Dlatego Ŝe tu, w okolicach plaŜy, w zgiełku nocy wszystko mogło się zdarzyć. Przychodzili bogaci i ubodzy. Pora ekstazy - narkotyku i uczucia uniesienia. Nowe, wyrafinowane narkotyki kaŜdej nocy zdobywały ulice. Ludzie umierają. Z tym nie moŜna sobie poradzić. KaŜdy to wie: narkotyki zabijają. 277
Ale teraz... Pozbawiała go spokoju. I złościła. PoniewaŜ... Miał obsesję. Jeśli więc ona przekroczy granicę... Mógłby się pozbyć i obsesji, i problemu w jedną noc. Był sprytny. I niebezpieczny. Ale ona zawsze obserwowała. I nasłuchiwała. Ukryć się w widocznym miejscu, doskonały pomysł. MoŜe sobie obserwować, ale co zobaczy? Lara wiedziała. Ale Lara chciała pieniędzy. Właściwie to wszystko ją bawiło. Dla Lary Trudeau grzech nie był grzechem, chyba Ŝe ktoś zgrzeszył wobec niej. Zmarła, nie mając prawdopodobnie pojęcia, co się stało i dlaczego. Szkoda. Wolałby, Ŝeby wiedziała. Nie powinna tak mocno naciskać niewłaściwych ludzi. Zdjął nogę z gazu, zwolnił. Przed jej domem stał navigator. Zaklął, czując narastający gniew. Przeszyła go zazdrość, niczym ostrze noŜa. Patrzył na dom, wyobraŜał sobie, co dzieje się w środku. Ogarniała go furia. W końcu odjechał, gniew palił go jak płomień. Był niczym uścisk rozŜarzonej stalowej obręczy. Nie mógł prowadzić. Musiał podjechać do krawęŜnika. Spróbował wziąć się w garść. Jego czas nadejdzie. Nie, to jej czas nadejdzie.
Był tu. Quinn O'Casey był w jej domu. Zmierzał do kuchni. Ruszyła za nim. - Nie moŜesz zostać - zaprotestowała. - Co tutaj mamy? - zapytał, otwierając szafkę. Kawa? Nie, bo nie uśniesz. 278
Otworzył lodówkę. - Nie moŜesz zostać - powtórzyła. - A co, juŜ się niczego nie boisz? - zapytał. Herbata. Zawiera teinę, ale podobno moŜe działać usypiająco. Sięgnął po pudełko z torebkami herbaty. - Nie moŜesz zostać. W jego oczach pojawił się dziwny błysk. Rozbawienia. ~ Dlaczego? Boisz się, Ŝe nie zdołasz zachować dystansu? Wyrwała mu z ręki herbatę. - Gwarantuję ci, Ŝe zdołam. Wiesz, czego nie potrafisz zrozumieć? Twój samochód nie moŜe przez całą noc stać pod moim domem. - Dlaczego? Czy twoi przyjaciele-pracownicy cię kontrolują? Gordon przejeŜdŜa tędy co wieczór? - Oczywiście Ŝe nie, ale niekiedy przejeŜdŜają. Czasem nawet rano się zatrzymują. - I przygarniasz ich pod swoje skrzydła? - Chodzi o to, Ŝe któryś z nich moŜe naprawdę tędy przejeŜdŜać. - No to przestawię samochód. - Dokąd? - Zostawię go przy plaŜy. Ludzie spędzają tam czas do białego rana. Nikt nawet nie zauwaŜy, a jeśli juŜ, to chyba wolno mi podziwiać morze. Tego rozumowania nie mogła podwaŜyć. Pokręciła jednak głową. - Nie ma potrzeby, Ŝebyś zostawał. Denerwowa łam się, ale to przecieŜ była Marnie. Ma juŜ gdzie mieszkać, a ja jestem spokojna. Kłamała. Nadal czuła zdenerwowanie, bez wymiernego powodu, i to doprowadzało ją do szału. Wcześniej nie była taka tchórzliwa. 279
A przecieŜ i dawniej nie potrafiłaby w razie potrzeby walczyć. Nie była chuchrem, ale nigdy w Ŝyciu nie strzelała z pistoletu ani nie uczęszczała na kurs samoobrony. Właściwie powinna naprawić ten błąd, ale to, co mówiła o braku prywatnego Ŝycia, było prawdą; zbyt wiele czasu spędzała w studiu. Pomyślała przelotnie, Ŝe nawet Lara Trudeau pozwalała sobie na Ŝycie prywatne. Tego dnia nie miało to jednak znaczenia. Quinn nie powinien pozostać w jej domu. Jutro, postanowiła, jeszcze raz zbadam studio, jeszcze dokładniej. Tak, nawet męską toaletę. Musi znaleźć źródło tych tajemniczych hałasów. No i ustalić, czyje kroki słyszała za plecami. Quinn ją obserwował. Jakby czytał w jej myślach. - Sądzę, Ŝe powinienem zostać - oświadczył zdecydowanie. - Ale ja cię nie zapraszam! - sprzeciwiła się. Natychmiast się zaniepokoiła. Dlaczego on się upiera, Ŝe jego obecność jest konieczna? - Czy uwaŜasz, Ŝe moŜe mi coś grozić? - zapytała. - No cóŜ, wiemy oboje, Ŝe jestem detektywem pracującym nad sprawą. MoŜe sądzę... - Jesteś prywatnym detektywem? - powtórzyła nagle, olśniona pewną myślą. - To chyba juŜ ustaliliśmy. - Czy mógłbyś u mnie zainstalować alarm i kamery? - Jasne, ale to kosztuje. I trochę trwa. - MoŜe jutro? - Mogę to zrobić w czwartek - odpowiedział. - Na razie przestawię samochód. - Wskazał pudełko z herbatą, które nadal trzymała. - Poproszę z cukrem i mlekiem - rzucił, ruszając do wyjścia. -I zamknij za mną drzwi na zamek. Opuścił dom. Po kilku sekundach rzuciła się do 280
drzwi i zasunęła zasuwkę. Z irytacją odstawiła herbatę na blat. Czekała niecierpliwie na jego powrót. Kiedy się zjawił, otworzyła drzwi dopiero po sprawdzeniu przez wizjer, Ŝe to naprawdę on. - Kochanie, juŜ jestem - zaŜartował. - Gdzie herbata? - Jestem zmęczona i kładę się spać. Z pewnością umiesz zagotować wodę. - Rzeczywiście - zgodził się. -I potrafię zaparzyć herbatę. Chcesz się napić? - Nie, dziękuję. - Nie musisz ze mną spać tylko dlatego, Ŝe zrobię ci herbatę. - Bardzo zabawne. Nie chcę herbaty. - Nadal się obawiasz, Ŝe skusi cię moja obecność? - Absolutnie nie. - Szkoda. - JuŜ ci wyjaśniłam, Ŝe nie lubię kłamców. - Nigdy tak naprawdę nie skłamałem. Ale to niewaŜne, skoro postanowiłaś być niemiła. - Powtarzam, Ŝe nie ma Ŝadnego powodu, Ŝebyś tu zostawał. - Poza działaniem w twoim interesie - przy okazji osiągania moich celów. Skoro nie ma szans, Ŝe mi przebaczysz, po co się tak zŜymać na moją obecność. Pokręciła głową. Przynajmniej nie starał się do niej zbliŜyć. Trochę Ŝartował, ale utrzymywał poprawny dystans. - Chcesz spać na kanapie, śpij na kanapie - zgodziła się w końcu. - Zatem dobranoc. - Dobranoc. Opuściła pokój tak, jak naleŜało: z podniesioną głową; poszła prosto do sypialni, zamknęła za sobą drzwi. Potem oparła się o nie i nasłuchiwała. 281
Usłyszała, jak Quinn nalewa wodę do czajnika i zamyśliła się. Poprzedniej nocy nie spała, bojąc się i rozmyślając o dziwnym zachowaniu Bena. Teraz czuła się bezpiecznie. Ale i tak nie uśnie, wiedząc, Ŝe ten męŜczyzna jest w jej domu. Oderwała się od drzwi i ruszyła do łazienki. Umyła zęby, wzięła prysznic, a potem odnalazła starą, rozdartą i wymiętą flanelową koszulę nocną. WłoŜyła ją, wróciła do drzwi i znów nasłuchiwała. Usłyszała włączony telewizor i głos Quinna. Rozmawia przez telefon, pomyślała. Pieprzyć to. PołoŜyła się do łóŜka, przypominając sobie, Ŝe jest na niego wściekła za sposób, w jaki ją wykorzystał. No tak, doskonale umiał wykorzystywać kobiety. Mogłaby wstać, zaprosić go do sypialni i usnąć naprawdę spokojnie w jego ramionach. Nie, nie usnąć. Nagle ogarnęło ją obezwładniające poŜądanie. Odwróciła się i uderzyła pięścią w poduszkę. Absolutnie nie. Dlaczego? Dlatego Ŝe lepiej tu pozostać i zachować godność. Tak. Nie. Wstała i podeszła do drzwi. Znów nasłuchiwała. Nadal rozmawiał, dziękował komuś za zajęcie się czymś, co ma nastąpić jutro. Uchyliła drzwi, Ŝeby lepiej słyszeć. Po chwili otworzyła je i stanęła w progu. Powiedział „do widzenia". - W dzbanku jest jeszcze herbata! - zawołał. Zamarła. - Właśnie chciałam cię poprosić, Ŝebyś trochę ściszył telewizor, 282
Odwrócił się i ją zobaczył. - Naprawdę? Myślałem, Ŝe zamierzałaś znów mnie uwieść. - Obrzucił spojrzeniem wymiętą flanelę ko szuli. - ChociaŜ... chyba raczej nie. - Nie ma mowy - zapewniła go uroczyście. Zamknęła drzwi, zaklęła pod nosem i wróciła do łóŜka. Później, przewracając się z boku na bok, pragnąc tego, czego sobie odmówiła, w końcu usnęła. Zapadła w mocny, zdrowy sen. Nuda. Połowa pracy to czysta nuda. Podczas turnieju dyŜur pełniło kilkudziesięciu kelnerów, jednak dzięki Jake'owi miał listę z nazwiskami i numerami telefonów. A kiedy dzwonił do tych ludzi, mimo Ŝe zawsze się przedstawiał, brali go za policjanta, co ułatwiało mu działanie. Nieliczni czuli się zrazu niepewnie. Quinn odniósł wraŜenie, Ŝe chyba nie pracowali w hotelu legalnie. Kiedy upewniali się, Ŝe nie jest z urzędu imigracyjnego, juŜ chętniej udzielali odpowiedzi. Niektórych telefonów nikt nie odbierał, przy innych włączał się automat. Jeszcze inne odbierali naprawdę zaspani ludzie; wydawało się, Ŝe większość pracuje w nocy. Odhaczał pozycje listy w miarę uzyskiwania połączeń. Kolejny niespokojny facet. Quinn go zapewnił, Ŝe nie jest z urzędu imigracyjnego. - Kelnerzy nie pomagali przy ustalaniu kolejności występów - poinformował go Miguel Avenaro. - To naleŜało do sędziów. Mieli swoje listy i sami się tym zajmowali. Quinn mu podziękował i przerwał połączenie. Do ilu osób juŜ się dodzwonił? Chyba dwudziestu paru. 283
Wybrał kolejny numer. Manuel Taylor. Typowe w Miami zestawienie latynoskiego imienia i anglosaskiego nazwiska. Rozmówca znał doskonale angielski, ani śladu obcego akcentu. Kiedy Quinn sformułował pytanie, zadał własne: - Kim pan jest? - Prywatnym detektywem. Nazywam się Quinn O'Casey. - Nie jest pan gliną? - Nie. - Więc nie muszę z panem rozmawiać, prawda? - Nie, nie musi pan. Poproszę policję, Ŝeby do pana zadzwonili. - Oni chyba nie uwaŜają, Ŝe ze śmiercią tej kobiety miał coś wspólnego któryś z kelnerów? - Nie, nie uwaŜają. - A zatem? - Próbuję tylko znaleźć człowieka, który powiedział coś pannie Mackay, i ustalić, kto mu to polecił. Zapadła cisza, a po chwili usłyszał: - To ja. Rano nie zastała juŜ Quinna. Dolny zamek zatrzasnął się automatycznie, górny jednak, który trzeba było zamykać albo od wewnątrz, albo kluczem, pozostał oczywiście otwarty. W ekspresie czekała kawa, a przy niej kartka. PoniewaŜ chyba nie przepadasz za herbatą, zrobiłem ci kawę. Do zobaczenia. Mam dzisiaj lekcję. Nie mogę się doczekać, wiem, Ŝe ty równieŜ. - Bardzo zabawne - mruknęła. Nalała sobie kawy. Oparła się o blat. Nie zaznała 284
cielesnych rozkoszy, ale przynajmniej dobrze się wyspała. Zastanawiała się, czego naprawdę potrzebowała bardziej. Powrócił Ŝal. Quinn tylko ją wykorzystał, zbliŜył się do niej, bo to mu pomagało w dochodzeniu. A jednocześnie z pewnością sprawiał wraŜenie porządnego faceta. A porządni faceci nie pojawiają się nieustannie w Ŝyciu kobiety. Czy naprawdę zaszkodziłoby, gdyby zamiast jednej mogła wspominać dwie noce? Stop, ostrzegła się. Dzisiaj musi go uczyć. Nie chce, Ŝeby podczas lekcji nękały ją jakieś głupie myśli. I ma przed sobą cięŜki dzień. Gunter i Helga, ćwiczenie przed Asheville. Dwie godziny z Richardem Longiem, trening Jane i Sama, „wieczorek", tańce uczniów z nauczycielami. Usłyszała pukanie. Nadal w swojej Ŝałosnej nocnej koszuli podeszła do drzwi i wyjrzała przez wizjer. Gordon. Ogarnął ją niepokój. Pamiętała, jak pstrykał długopisem. Nieustannie. Jakby nie mógł się opanować. Zapytał, co się z nią dzieje. Odkrył, Ŝe szuka czegoś w męskiej toalecie. Zawahała się. Stał z rękami w kieszeniach, rozglądał się. Spojrzał na zegarek i znów zapukał. - Shannon, jesteś tam?! - zawołał. Był jasny dzień i... to tylko zniecierpliwiony Gordon. Jego obecność nie jest dziwna, wiele razy zdarzyło się, Ŝe wpadał do niej po drodze do studia. Po chwili wahania otworzyła. Zdumiał się na widok jej stroju. - Dziś rano nie zamierzasz nikogo uwodzić, praw da? - zauwaŜył. 285
Uśmiechnęła się. - Dopiero wstałam. - No to weź szybki prysznic i jedziemy. - Dokąd? - Coś przekąsić. - Dziś naprawdę nie mam czasu - odparła. - A jednak musisz coś zjeść. Nie pozwól, Ŝeby twój stary szef pałaszował śniadanie samotnie. Akurat teraz nie chcę być sam. - No to nalej sobie kawy, musisz mi dać kilka minut. Ruszyła w kierunku sypialni, lecz właśnie wtedy zadzwonił telefon. - Chcesz, Ŝebym odebrał? - zapytał Gordon. Nie, właśnie koło niego przechodzę. Podniosła słuchawkę, zerkając na zegarek. Dziesią ta. Spała naprawdę długo. - Halo? - To ja, Quinn. Spotkajmy się U Nicka za pół godziny. Dasz radę? - Ktoś u mnie jest, a potem mam morderczy dzień. Drgnęła na słowo „morderczy". - To waŜne. - Właśnie wybierałam się na śniadanie. - Znalazłem kelnera. - Kogo? - Kelnera, który ci powiedział, Ŝe będziesz następna. - Jest tu mój szef - odparła. - Wychodzę z nim. - Jest u ciebie Gordon Henson? Teraz? - Tak, wybieramy się na śniadanie, to znaczy obiad. Coś pośredniego. Spojrzała na Gordona. Oddalił się, jakby jej rozmowa absolutnie go nie interesowała. Mimo to raczej słyszał jej słowa. 286
- Powiedz mu, Ŝe przyjeŜdŜam i zabiorę was oboje powiedział Quinn. - Nie, chwileczkę... - Koniecznie. śe przyjeŜdŜam, bo chcę omówić ten rejs po zatoce. Powiedz mu to. On musi wiedzieć, Ŝe jestem juŜ w drodze. - Dobrze, ale wyjaśnij mi... - Zamknij się w swoim pokoju. A on niech na pewno wie, Ŝe lada chwila do was dotrę. Poczuła chłód. Spojrzała na Gordona i zniŜyła głos. - To Gordon, prawda? Ściskała słuchawkę. - Tak, Gordon. Nie tylko poprosił kelnera, Ŝeby ci to powiedział. Dał mu za to pięćdziesiąt dolców. Trzymaj się i nie opuszczaj pokoju, póki nie przyjadę. - Dobrze. Usiłując odłoŜyć słuchawkę rozdygotaną dłonią, omal zrzuciła telefon ze stolika. - Dzwonił Quinn! - zawołała. - Za chwilę się tu zjawi. Zabiera nas na obiad, Ŝeby omówić sobotni rejs. Zaraz wracam! Pobiegła do sypialni i natychmiast zamknęła drzwi na zamek. Przez kilka sekund nie poruszyła się, ściskała klamkę, bała się puścić, mimo zamka. Potem usłyszała głos Gordona. - Shannon? Trzymał rękę na klamce. Poczuła, Ŝe klamka się porusza.
ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY
Quinn wskoczył do samochodu. Gordon Henson zapłacił kelnerowi za wypowiedzenie dwóch słów: „Jesteś następna". Na chwilę przedtem, nim Lara upadła na parkiet. To jeszcze nie oznacza, Ŝe jest mordercą. A jeśli nawet jest, teraz nie zaatakuje. Chyba nie zjawiłby się jawnie u Shannon, Ŝeby dokonać aktu przemocy, w świetle dnia, kiedy ktoś mógł go zobaczyć i zapamiętać, Nie zrobi jej teraz krzywdy, zwłaszcza Ŝe juŜ wie, Ŝe on jest w drodze. Quinn pędził autostradą US1 z kosmiczną prędkością. O dziwo, nie zatrzymał go Ŝaden patrol policji. Droga 1-95 zaprowadziła go do grobli. Zerknął na zegar na tablicy rozdzielczej. Tylko kilka minut. Chyba pobił jakiś rekord. To nie miało sensu. CóŜ mógł zyskać Gordon Henson na śmierci Lary Trudeau? Cicho zaklął. Niepotrzebnie wpadł w panikę. Podniósł telefon i wcisnął guzik z zaprogramowanym numerem domowym Shannon. Odebrał Gordon. - Cześć, Gordon, tu Quinn. - Witaj. Dlaczego cię jeszcze nie ma? Shannon mówiła, Ŝe juŜ prawie dojeŜdŜasz. - Właśnie teraz dojeŜdŜam. 288
- Nie spiesz się, nie jest jeszcze gotowa. Chyba bierze prysznic. - Pomyślałem sobie, Ŝe omówimy sprawy tego rejsu. - Tak, wspomniała mi. Dziękuję, zaoferowałeś nam świetne warunki. - Fakt. Skręcił w ulicę, przy której stał dom. - JuŜ jestem - poinformował i przerwał połączenie. Wyskoczył z samochodu i wbiegł na ganek. Shannon usłyszała walenie w drzwi. Gordon poszedł otworzyć. Gordon. Nie mogła w to uwierzyć. Znała go od lat; zrobił dla niej wszystko, co w ludzkiej mocy. A jednak... Nadal tkwiła przy drzwiach jak sparaliŜowana. Wydawało jej się, Ŝe czeka juŜ tak wieczność. Teraz wreszcie mogła wyjść. Quinn przyjechał. Wyszła więc i od razu pędem zawróciła, Ŝeby się ubrać. Kiedy wreszcie się pojawiła na dole, obaj męŜczyźni siedzieli w salonie, prowadząc zdawkową rozmowę. Quinn wyglądał beztrosko; Gordon był zniecierpliwiony. - Podczas któregoś turnieju widziałem, jak zmie niała strój pięć razy szybciej niŜ teraz - poinformował Gordon tylko na wpół Ŝartobliwie. Było jednak jasne, Ŝe się niecierpliwi. - O, juŜ jest - odpowiedział Quinn. - Tak - potwierdziła Shannon. - Jestem gotowa. - Nie macie nic przeciwko temu, Ŝeby zjeść U Nicka? - zapytał Quinn. - Powinien tam czekać ktoś, z kim chciałbym się spotkać. - W tej gliniarskiej knajpie? Jasne, nigdy tam nie 289
byłem, chętnie obejrzę. - Gordon kierował się juŜ do drzwi. - MoŜe powinniśmy pojechać dwoma samochodami? Shannon i ja będziemy mogli wrócić do studia, gdyby cię coś zatrzymało. - Nie, nie mam Ŝadnych spraw i teŜ jadę do studia ~ odparł Quinn. Shannon spojrzała na niego, usiłując zachować obojętny wyraz twarzy. Czy Quinn ustalił, Ŝe Gordon zabił Larę? Czy zamierza go aresztować? A jeśli nie... - Jak wolisz - rzucił radośnie Gordon. Quinn wskazał Shannon przednie siedzenie. Spojrzała na niego pytająco, nic jednak nie powiedział. Gordon zajął miejsce z tyłu. Podczas jazdy oparł się wygodnie i napomknął, Ŝe miło jest nie prowadzić i tylko podziwiać widoki. - Łatwo zapomnieć, jak tu pięknie, prawda? - zapytał, nachylając się do przodu. - Woda, wszędzie woda - odparł Quinn. - Słyszałem, Ŝe ta restauracja U Nicka to fajne miejsce. Jesteście przyjaciółmi? - Bywam tam od lat, a mój przyjaciel, policjant od zabójstw, oŜenił się z bratanicą Nicka, równieŜ policjantką. - Pięknie - skomentował Gordon. - Twój brat pewnie teŜ tam jada? - Tak, zawsze lubił ten lokal. - MoŜe go spotkamy - ucieszył się Gordon. Nie wydawał się przejmować zasadą niespoufalania się z uczniami. - I moŜe z tym jego kumplem od wesela, Bobbym, i jego Ŝoną Giselle. - Na pewno nie. Obaj mają teraz słuŜbę i nie mogą opuścić swoich rewirów. - Quinn spojrzał przez lusterko na Gordona. - Doug teŜ chce pracować w wydziale zabójstw. 290
- A to niedobrze - odparł Gordon. - Mógłby zostać zawodowym tancerzem. - MoŜe uda mu się połączyć jedno z drugim. Gordon się zaśmiał. - Nie wiesz nawet, co znaczą słowa „zawodowy tancerz". Taki ktoś najpierw tańczy, potem tańczy, a potem znowu tańczy. - Czy Doug jest naprawdę aŜ tak dobry? - zainteresował się Quinn, spoglądając na Shannon. - Sądzę, Ŝe mógłby zrobić karierę - odparła. - Wiele za tym przemawia. Opuścili groblę i drogę 1-95, wjechali na US1. Za chwilę dotrą do baru. Gordon nie wydawał się ani trochę zdenerwowany. Po co jednak miałby płacić kelnerowi za coś takiego? - zadała sobie pytanie Shannon. Wysiedli z samochodu. Shannon ruszyła za Quinnem, który od razu skierował się na taras, Gordon za nią. Dostrzegła ich dziewczyna, która podawała, kiedy Shannon była tu ostatnio. Przyjaźnie powitała Quinna, po czym zwróciła się do Shannon: - Witam ponownie! Shannon nieco się skrzywiła. - Byłaś tu juŜ? W oczach Gordona zabłysła Ŝartobliwa ciekawość. Uśmiechnęła się blado. - Twój przyjaciel jest przy barze - poinformowała kelnerka Quinna. - Kawa? - Trzy kawy? - zapytał Quinn. - Tak. I sok pomarańczowy, przynajmniej dla Shannon i dla mnie. Dla ciebie teŜ, Quinn? - zapytał Gordon. - Tak, poproszę. Zajęli miejsca przy stoliku. Zanim Gordon zdąŜył 291
zapytać o przyjaciela Quinna, ów męŜczyzna pojawił się na tarasie. Gordon przypatrywał się wysokiemu, przystojnemu Latynosowi, który zmierzał w ich kierunku. Lekko zmruŜył oczy, jakby próbował sobie przypomnieć, skąd go zna. Po chwili powiedział: - Hej, ten facet był kelnerem na turnieju, poznaję goShannon wciągnęła gwałtownie powietrze i wstrzymała oddech. Quinn patrzył Gordonowi w oczy. - Owszem, powinieneś go poznawać. Gordon spojrzał na Quinna. MęŜczyzna zbliŜył się juŜ do stolika. - Siadaj, Manuel - zaprosił go Quinn. MęŜczyzna skinął głową i zajął miejsce. Starał się nie patrzeć na Gordona. - Cześć, Manuel, jak leci? Zostawiłeś hotel i za trudniłeś się tutaj? - zapytał uprzejmie Gordon. - Jes teście przyjaciółmi? Przeniósł wzrok z Manuela na Quinna. - Pan O'Casey poprosił, Ŝebym tu przyjechał - od parł Manuel. Pojawiła się kelnerka. - Szanownemu panu teŜ przyniosłam kawę - poinformowała radośnie Manuela. - Dziękuję - odpowiedział. Gordon zaczekał, aŜ dziewczyna się oddali. Potem skrzyŜował ręce na piersi i obrzucił wzrokiem zebranych. Najbardziej oskarŜycielsko Shannon. - No dobrze, co się tu, u diabła, dzieje? - Gordon, na kilka sekund przed śmiercią Lary ten człowiek podszedł do mnie i powiedział: „Jesteś następna". Zapłaciłeś mu za to. Dlaczego? - Skąd miałem wiedzieć, Ŝe Lara umrze? - obruszył się Gordon. - Skoro przywlekliście tu mnie i tego 292
biednego człowieka jako świadka, to on moŜe juŜ wracać do domu. Tak, zapłaciłem mu, Ŝeby ci to powiedział. - Naprawdę mogę juŜ iść? - zapytał Quinna Manu el. - Niedługo muszę stawić się w pracy. - Jasne. Bardzo ci dziękuję. Manuel się uśmiechnął. - Nie ma sprawy. Przy was całkiem nieźle zarabiam. Pamiętajcie o mnie, kiedy będzie jakaś robota. - Jasne - odpowiedział Quinn. Gdy Manuel odszedł, Shannon zwróciła się do Gordona: - Gordon, dlaczego? Po co płacić komuś za wypowiedzenie takich słów? - Miałem nadzieję, Ŝe dotrą jakoś do twojej podświadomości. Przypomną, Ŝe powinnaś zatańczyć po Larze. Próbowałem rozpalić ci w duszy iskierkę współzawodnictwa. Do diabła, to Ŝadna tajemnica, Ŝe wszyscy uwaŜamy, Ŝe powinnaś startować. Poczekaj chwilkę. - Spojrzał na Quinna. - No jasne, jaki ze mnie tępak! Ale wreszcie pojąłem. Shannon, uwaŜasz, Ŝe ktoś zabił Larę. A poniewaŜ to ja zapłaciłem Manuelowi za słowa „Jesteś następna", uznałaś, Ŝe ja ją zamordowałem. Naprawdę tak uwaŜasz, Shannon? Shannon miała ochotę wczołgać się pod krzesło. Gordon jeszcze nigdy w Ŝyciu nie wyglądał jak zbity pies. - Gordon, nie rozumiesz, jak te słowa mnie prześladowały! - poskarŜyła się. - Lara była moją dumą i radością. Moim dziełem! - I ugryzła rękę, która ją karmiła, jak rozumiem wtrącił Quinn. - Niczego nie rozumiesz. Gdybym był architektem, Lara byłaby jedną z moich najwspanialszych budowli. MoŜemy sobie Ŝartować, szukać dziury w całym i spie293
rać się. Przyznaję, ona była pełna samouwielbienia, ale jednak... była kimś z rodziny, ośmielam się stwierdzić. Raz było lepiej, raz gorzej, ale nigdy bym jej nie skrzywdził. A ty? - zwrócił się do Shannon. - Chcesz zmarnować lata pracy i ocean talentu, doskonale. Nie startujesz, zwalniasz mnie z wysiłku, jaki musiałbym jeszcze podjąć przed emeryturą. - Potrząsnął głową. - Co, nie wierzysz mi? - zapytał Quinna. - Właśnie dlatego tu przyjechaliśmy? Załatwiłeś z glinami, Ŝeby mnie aresztowali? - Nie. Ale kiedy Shannon wspomniała mi o tych słowach, musieliśmy sprawdzić, dlaczego kelner je wypowiedział. Gordon westchnął, zamknął oczy; po chwili je otworzył i skierował spojrzenie na Shannon. - Więc wywnętrzałaś się przed tym facetem? - Wspomniałam mu o swoich obawach. - Bardzo rozsądnie. - Dlaczego tak sądzisz? - Bo on jest prywatnym detektywem. - Wiedziałeś o tym? - zapytała Shannon. - Nietrudno go znaleźć w Internecie. - Gordon przeniósł wzrok na Quinna. - Właściwie nie powinienem się dzisiaj zdziwić. Odszukanie kelnera to dla ciebie małe piwo. -Nie odrywał spojrzenia od Quinna, Shannon wiedziała jednak, Ŝe przemawia do niej. - Powinien usunąć tę informację ze strony. Wywalili go z pierwszego roku college'u za narkotyki i roz rabianie, ale potem grzecznie się zresocjalizował. Z wykształcenia psycholog, został gliną i dostał się do wydziału zabójstw w rekordowym tempie. Potem prze szedł do FBI, gdzie pracował w oddziale badań beha wioralnych, no wiesz... profile sprawców. Zostawił to wszystko i wrócił tutaj, gdzie przyłączył się do przyja ciela, który prowadzi działalność detektywistyczną. 294
Shannon przeniosła spojrzenie z Gordona na Quinna. - W sieci jest wszystko, prawda? - powiedział Ouinn. - No dobrze - odezwał się Gordon. - Czy oni tu podają jedzenie? Wiem, Ŝe mi nie ufacie, ale nadal jestem głodny. - Tak, podają - odpowiedział Quinn, rozglądając się za kelnerką. Gordonowi rzeczywiście dopisywał apetyt. Zamówił na śniadanie jajecznicę, naleśniki, stek, zapiekankę i grzankę. Shannon poprzestała na tej ostatniej, a Quinn zadowolił się kawą. Okazało się to słuszną decyzją, bo Gordon co chwila prosił, Ŝeby pomogli mu się uporać z ogromnym półmiskiem, który postawiła przed nim kelnerka. Quinn i Shannon podczas posiłku milczeli. Shannon ponownie ogarnął gniew, kiedy uprzytomniła sobie, jak niewiele wiedziała o Ŝyciu Quinna. Nie uznał najwidoczniej za stosowne podzielić się z nią tymi informacjami, choć twierdził, Ŝe jej o nic nie podejrzewa, a tylko jej broni. - Czy moŜemy obejrzeć łódź? - zapytał Gordon. - Co? - zdziwił się Quinn. - Łódź. Jacht, na którym mamy odbyć w sobotę rejs. Aha, czy ty rzeczywiście masz łódź? Quinn skinął głową. - Jest teraz na Keys, ale dotrze tu z załogą w piątek wieczorem. - Muszę złoŜyć zamówienie w firmie kateringowej i wynająć zespół. Chciałem sprawdzić, czy wystarczy dla nich miejsca. - Wystarczy - zapewnił go Quinn. - MoŜesz jednak w piątek przeprowadzić inspekcję. - Doskonale. - Gordon odłoŜył serwetkę. - Musimy teraz otworzyć studio. Jesteście gotowi? 295
- Ja płacę - oświadczył Quinn. - Nie, płacę ja. Ty zachowaj pieniądze na lekcje. Czeka cię występ na gali. - On tak naprawdę nie wystąpi - interweniowała Shannon. Quinn na nią spojrzał. - On naprawdę wystąpi - oświadczył. - I ja płacę, bo ja was tu przywiozłem. - Nie ma mowy - zaprotestował Gordon. Shannon wstała. - Ja ureguluję rachunek, tylko juŜ w końcu ru szajmy.
W środy w studiu zawsze panował duŜy ruch. Cotygodniowy wieczorek rozpoczynał się późno, ale uczniowie napływali przez cały dzień, Ŝeby się rozgrzać. Katarina takŜe miała duŜo pracy przy poprawkach kostiumów na galę. Gabriel Lopez wziął lekcję z Shannon, potem z Jane, a później, jak powiedział Quinnowi, zamierzał jeszcze mieć zajęcia z Rhianną, - UwaŜam, Ŝe to waŜne - wyjaśnił. - Prowadzę klub i często proszę panie do tańca, Ŝeby podtrzymać ruch na parkiecie i Ŝeby podpierający ściany mieli na co popatrzeć. Uczę się więc u nich trzech. A opłaty za lekcje - dodał z uśmiechem - mogę odjąć od podatku. To się nazywa interes. Państwo Long pracowali najpierw razem nad salsą pod kierunkiem Justina Garcii. Potem rozdzielili się i wzięli sobie indywidualne lekcje. Quinn krąŜył po studiu, pił kawę, rozmawiał. Wreszcie nadeszła jego kolej. Shannon traktowała go raczej chłodno. - Gordon jest na mnie naprawdę zly - poinfor296
mowała, prowadząc go w fokstrocie. - Nic juŜ więcej nie powiedział, ale wiem. Głęboko go zraniłam. - Chyba ja powinienem prowadzić - zmienił temat Quinn. - Nie umiesz. - Racja. I dlatego powinnaś mnie nauczyć. - Po co? PrzecieŜ ciebie to śmieszy. UwaŜasz nas wszystkich za głupie primadonny. - Nieprawda. ~ Siłą przejął prowadzenie. - Przyznaję, myślałem, Ŝe tego nie znoszę, ale okazało się, Ŝe jest inaczej. A skoro Gordon jest zły, to trudno. Tę kwestię naleŜało wyjaśnić. A poza tym - dodał z mocą - kto wie? MoŜe Gordon jest znakomitym aktorem. - UwaŜasz, Ŝe skłamał? To śmieszne - obruszyła się Shannon. - Nie, nie zarzucam mu kłamstwa. Twierdzę tylko, Ŝe nadal istnieje taka moŜliwość. A szkoda. Chciałbym wreszcie kogoś wyeliminować z kręgu podejrzanych. - Zakładam, Ŝe nie wyeliminowałeś jeszcze nawet mnie? - zapytała chłodno. Wzruszył ramionami. - Nie uwaŜam, Ŝebyś była winna czegokolwiek. Albo zasługujesz na Nagrodę Akademii. - A ty na kilka nagród. Lewa noga. - Dlaczego? - Dlatego, Ŝe powinieneś teraz przenieść cięŜar ciała na lewą nogę. - Nie, cholera. - Zatrzymał się. - Dlaczego zasługuję na nagrody? - FBI. Mogłeś mi o tym wspomnieć. - Jakie to ma znaczenie? JuŜ tam nie pracuję. - Powinieneś był mi powiedzieć. - Nigdy nie mieliśmy okazji szczerze porozmawiać o sobie. Ja takŜe nie wiem o tobie wszystkiego. - Doprawdy? 297
- Na przykład: dlaczego nie występujesz w turniejach. - Och, BoŜe - jęknęła - znów to samo! A więc powtarzam: lubię uczyć i miałam kontuzję. - Dawno temu. Odwrócił się, gdyŜ Gunter i Helga wykonali fantastyczne podniesienie. - Nie chcę fokstrota - powiedział. - Chcę zrobić to, co oni. - Nawet nie umiesz tańczyć. - Ale to na pewno potrafię. Zamierzała mu przypomnieć o kwestii dwóch lewych nóg, ale nie zdąŜyła. Nie zdąŜyła nawet zaprotestować. Uniósł ją, naśladując figurę, którą przed chwilą zobaczył, owinął Shannon wokół pleców i po chwili postawił na parkiecie. Była zaczerwieniona i zła. I moŜe trochę pod wraŜeniem. - Zrobiłem coś źle? - zapytał. - Nie zasygnalizowałeś partnerce swoich zamiarów - wycedziła. - Ale ja przecieŜ prowadzę, a ty powinnaś dawać się prowadzić. MęŜczyzna prowadzi, kobieta się do niego dostosowuje. Na tym polega taniec. - To jest figura taneczna, ludzie to ćwiczą - mruknęła. - No właśnie, staram się ćwiczyć... co? Czy to ma jakąś nazwę? Westchnęła. - Nazywamy to „szufelką do sprzątania psich odchodów". - „Szufelka do odchodów"? Bardzo... elegancko. - Wpadło nam to do głowy, kiedy opracowaliśmy tę figurę. Nawet nie pamiętam, kto tę nazwę wymyślił - odpowiedziała niecierpliwie. 298
- Kiedy ją opracowaliście? - Mnie i Sama coś natchnęło podczas jakiegoś pokazu - wyjaśniła zniecierpliwiona. - Chcę to wykonać na Gali Aligatora - oświadczył. - Jesteś początkujący. Powinieneś poznać podstawowe kroki większej liczby tańców. Później... - Zrobię to. Są przecieŜ tańce dowolne, prawda? Zatańczę walca z „szufelką do odchodów" w środku. PrzecieŜ sama się przekonałaś, Ŝe potrafię. - Przekonałam się, Ŝe jesteś silny. Brakuje ci umiejętności, równowagi i koordynacji. - No to zacznij mnie uczyć, bo naprawdę zamierzam to wykonać. - Niepotrzebnie się wykosztujesz. - Aha. - Spojrzał na zegarek. - A ty marnujesz teraz czas mojej lekcji. Spojrzała na niego wyzywająco. - Ty dupku! - No tak. Odchody i dupek. MoŜemy juŜ zacząć pracować? Przez moment sprawiała wraŜenie osoby na granicy wybuchu. Po chwili zaczęła tańczyć walca, którego Quinn znał. Odkrył jednak, Ŝe wiele mu jeszcze brakuje. Mimo to na koniec swoich czterdziestu pięciu minut prezentował się juŜ całkiem nieźle. Dlatego, Ŝe jego partnerka wyglądała dobrze. Kiedy wkomponowali „szufelkę" do układu kroków, tak zabawnie jak Shannon zaplanowała, rozległy się oklaski. Quinn rozejrzał się i zorientował, Ŝe wszyscy wokół stanęli, by ich obserwować. Zjawił się juŜ jego brat, który przywiózł Marnie. Przybyli Bobby i Giselle, a takŜe inne osoby, które Quinn rozpoznawał juŜ jako stałych uczniów. ZbliŜył się do nich uśmiechnięty Gordon. 299
- Naprawdę potrafisz nauczyć kaŜdego - rzucił radośnie do Shannon. Uścisnął Quinnowi dłoń. - Nieźle. - Wytłumacz mu, Ŝe musi się jeszcze nauczyć podstaw - poprosiła Shannon. - Wytłumaczę mu, co tylko chcesz. Ale to nie znaczy, Ŝe ten facet da się przekonać. - Gordon najwidoczniej zapomniał juŜ o poranku. - Widzę, Ŝe poprosiłeś Douga, Ŝeby znów przyprowadził Marnie. Rozumiem, Ŝe jest dzieckiem ulicy, ale dorosłym. Spłukanym dorosłym. - Racja. Wykupiłem jej kartę na kilka lekcji - wyjaśnił Quinn. Gordon skinął głową. - Ja jej jeszcze parę dorzucę. Jest dobra. Lepsza od ciebie. - Prawdziwa niespodzianka - odparł Quinn. - Myślałam o tym - wtrąciła się Shannon. - Ale obawiam się reakcji innych uczniów. Oni muszą słono płacić. - Wyjaśnię im, Ŝe sąd umieścił ją w naszej szkole w celu resocjalizacji i Ŝe ćwiczy na koszt podatników. Nieźle, O'Casey. Shannon, Richard Long zapisał się na następną lekcję. Trochę się irytuje. Miły facet, ale musi być gwiazdą. Gordon się oddalił, a Shannon ruszyła w kierunku Richarda. Quinn poczuł silne pacnięcie w plecy. Okazało się, Ŝe stoi za nim uśmiechnięty Doug. - Świetnie. Okłamałeś nas wszystkich. Jesteś dobry. - Dzięki mamie umiem przynajmniej walca. Posłuchaj, wynośmy się stąd. Musimy porozmawiać. Ella zawołała za nimi: - Wrócicie na wieczorek?! - Jasne - zapewnił ją Doug. 300
Quinn zabrał brata do kawiarni naprzeciwko klubu. Wybrał stolik przy ulicy, ten sam co przedtem. Z tego miejsca mogli obserwować wejście do studia. Kiedy juŜ złoŜyli zamówienie, Quinn powtórzył bratu, czego dowiedział się od Shannon, jak odszukał Manuela Taylora i doprowadził do jego konfrontacji z Gordonem. - A Gordon twierdzi, Ŝe chciał tylko zachęcić Shannon do powrotu na parkiet? - upewnił się Doug. Quinn skinął głową. - I był przekonujący. Ale okazało się, Ŝe on mnie równieŜ sprawdził. Wie o mnie wszystko, w kaŜdym razie o mojej pracy. - Interesujące, lecz nie alarmujące - odparł Doug. On umie się poruszać w Internecie i sprawdza wszystkich uczniów. - Ciekawe dlaczego? - Chyba po prostu z ciekawości. Ale nie opowiada uczniom o innych uczniach. - Skąd zatem wiesz, Ŝe to robi? - Kiedyś rozmawiałem z nim w jego pokoju. Niczego nie ukrywa. Przypadkiem zobaczyłem ekran komputera, z informacją o praktyce Richarda Longa. ZauwaŜył, Ŝe się przyglądam, i powiedział, Ŝe w sieci moŜna znaleźć praktycznie wszystko o kaŜdym. Quinn odchylił się na krześle. Rzucił palenie juŜ dawno, ale w tym momencie naprawdę potrzebował papierosa. Dostrzegł kelnerkę i zamówił drugie espresso. - Marnie twierdzi, Ŝe nocą wokół domu Shannon krąŜy szary albo beŜowy samochód - poinformował brata. - A kto ma taki? - Tutaj chyba wszyscy. - Wieczorem spiszę numery. Ustalę właścicieli, marki i modele - powiedział Doug. 301
- Dobry pomysł. Co tam u Jane? - Trochę roztrzęsiona. Jest przekonana tak samo jak Shannon, Ŝe Larę ktoś zabił. Wiesz juŜ moŜe coś więcej o tej kobiecie znalezionej na plaŜy? - Nie, ale później zapytam Jake'a. - Myślałem, Ŝe wziął sobie wolne - zauwaŜył Doug. - Tak, ale zapewniam cię, Ŝe trzyma rękę na pulsie, a jeśli czegoś nie będzie wiedział, skieruje mnie do właściwej osoby. - Na przykład do Dixona? - rzucił drwiąco Doug. Quinn uniósł ręce. - Z Dixonem teŜ trzeba umieć sobie poradzić. Nachylił się do brata. - Czy Gordon nie kręcił się gdzieś blisko Lary w dniu jej śmierci? Postawił jej drinka? Cokolwiek innego? - Nie, właśnie jego nie widziałem wtedy nigdzie w pobliŜu. Dlaczego pytasz? - Nie wiem. W związku z Gordonem nadal coś mnie niepokoi. Coś, co powiedział Manuel Taylor, tylko nie mogę sobie akurat przypomnieć co. Mam nadzieję, Ŝe w końcu jednak sobie przypomnę. - Skończyłeś? - zapytał Doug. - Za piętnaście minut mam lekcję. Muszę włoŜyć buty do latyno. - Kupiłeś specjalne buty? - Oczywiście. Ty teŜ sobie kup. - Racja. - Poprawisz swoją „szufelkę do odchodów". Doug się roześmiał, a Quinn pokręcił głową. - Morderstwo, Doug. Pamiętaj, Ŝe jesteśmy tu po to, Ŝeby rozwiązać sprawę morderstwa. Kiedy wieczorek się rozpoczął, Shannon była juŜ wykończona. Pomimo Ŝe tej nocy dobrze się wyspała, miała naprawdę cięŜki dzień. 302
Zaczęli od powtórzenia wszystkiego, czego się nauczyli. Na początku nauczyciele tańczyli z uczniami; nawet Gordon ruszył na parkiet. Potem uczniowie z uczniami - to był moment, który ją zawsze cieszył. Lubiła obserwować, jak bardziej zaawansowani pomagają początkującym. MęŜczyźni prosili kobiety do tańca i odwrotnie. Starzy przyjaciele gawędzili, zaawansowani uczniowie starali się ośmielić tych nowych. Shannon wiedziała, Ŝe kiedyś traktowano tego rodzaju studia taneczne jak coś w rodzaju klubów dla samotnych. Usiłowała to zmienić, oferując w zamian ciepłe, gościnne otoczenie, w którym ludzie mogli się bawić, wypoczywać po pracy i poznawać nowych przyjaciół. UwaŜała, Ŝe postępuje słusznie. Była w gruncie rzeczy niezmiernie dumna ze szkoły. A teraz tę jej radość stłumił cień strachu. Po pierwszej turze melodii uczniowie siadali, a ona, Gordon albo Ben opowiadali o tańcu. Tego dnia Shannon mówiła o skrępowaniu osób, które zaczynają się uczyć. Sam i Jane odgrywali parę na swojej pierwszej lekcji. Jane przyciągnęła Sama za ucho. Deptali sobie po nogach i kłócili się. Potem tańczyli troszeczkę lepiej, jeszcze lepiej, aŜ wreszcie wirowali płynnie przy aplauzie całej sali. Gordon wystąpił i przejął mikrofon. - A teraz nowy uczeń wybiera taniec, który chciałby obejrzeć. - Bolero! ~ zawołała Mina Long. - Powiedziałem: nowy - zaprotestował ze śmiechem Gordon. - Walc! - krzyknął Quinn O'Casey. - Chcę zobaczyć, jak Shannon tańczy walca! - Naprzód, Shannon! - poparł go brat. Zawtórowali im inni, jak na meczu futbolowym. 303
Nagle stanął przed nią Ben. Wyciągał rękę, nieznacznie się uśmiechał. Podała mu dłoń, nie mając właściwie wyboru. Po tych wszystkich latach znała go tak dobrze... Sposób prowadzenia, kaŜdy ruch ciała. Zapomniała o widzach, dała się porwać muzyce. Niemal się przestraszyła, kiedy nadszedł finał, a Ben wybrał figurę, jaką zakończyli swój ostatni występ w turnieju: Shannon wygięta na jego kolanie, głowa nad samą podłogą i noga wyciągnięta równolegle do jego ciała. Wszyscy wiwatowali. Skinęła głową Benowi, wstała i podeszła do Gordona, Ŝeby odebrać mu mikrofon. - Zmieńmy tempo. Co teraz? - zapytała. - Samba! - krzyknęła Marnie. - Czy mogę wystąpić jako gość?! - zawołał Gunter. - Jasne - odparła Shannon. Gunter podszedł do Jane, wyciągnął ją na parkiet. Gordon nastawił muzykę i zaczęli. Shannon rytmicznie klaskała, zachęcając innych do pójścia w jej ślady. Samba była szybka, para dobrze dopasowana. KrąŜyli po parkiecie w sposób perfekcyjny. Muzyka ucichła i Gunter okręcił Jane tak, Ŝe mogła na koniec wykonać elegancki ukłon. Wyprostowała się z wyrazem bólu na twarzy. Potem zgięła się wpół. - Co...? - zaczął ktoś. Jane krzyknęła, złapała się za brzuch i upadła. - Och, BoŜe, jak boli! - wrzasnęła. Cała sala zamarła. - Ella, dzwoń po pogotowie - poleciła Shannon, która otrząsnęła się pierwsza. Opadła na kolana przy Jane. - Co się stało? Co cię boli? Gunter teŜ klęczał. I Gordon, podczas gdy Ben 304
powstrzymywał pozostałych, Ŝeby nie podchodzili za blisko. Jane jeszcze raz krzyknęła, przycisnęła mocniej ręce do brzucha. Jej złote włosy rozsypały się po podłodze, wielkie ciemne oczy patrzyły na Shannon. - Och, BoŜe, pomóŜ mi! Nie chcę umierać. BoŜe, nie chcę umrzeć jak Lara...
ROZDZIAŁ OSIEMNASTY
Quinn zerwał się na nogi. Ben Trudeau wykonywał dobrą robotę, powstrzymując innych, Quinn jednak pamiętał, Ŝe zarówno Doug, jak i Bobby przeszli kurs reanimacji. - Przepuść mnie do niej - rzucił. Shannon uniosła wzrok oszołomiona, jej twarz zastygła w maskę. Poczuł na ramieniu czyjąś rękę. Odwrócił się i zobaczył Minę Long z męŜem. - Jesteśmy lekarzami - przypomniała mu cicho. Odsunął się. Richard przyklęknął. Mógł być chirurgiem plastycznym, na pewno jednak nie zapomniał podstaw medycyny. Biegle badał dłońmi brzuch Jane; zwrócił się do niej stanowczo, lecz uspokajająco: - Boli tu, Ŝołądek, prawda? Ból pojawił się nagle czy coś go zapowiadało? Jane przezwycięŜyła ściskanie w gardle. - Tylko lekkie kłucie... przed.... potem... jak nóŜ. Umieram. Jak od... trucizny. - Trucizny? Szept rozchodził się w tłumie jak w antycznej tragedii. - Nie, na pewno nie - odpowiedział z uśmiechem Richard. Spojrzał na Ŝonę. - Zgodzimy się na diagnozę, 306
Ŝe to prawdopodobnie ostry atak wyrostka robaczkowego? Mina uśmiechnęła się do Jane i delikatnie jej dotknęła. Jane jęknęła. - Wyrostka? - Wygląda na to, Ŝe czeka cię jeszcze dzisiaj operacja. Ale szpital jest o kilka minut drogi stąd i nic ci nie grozi - powiedziała Mina. Uniosła głowę i spojrzała na otaczające ją morze twarzy. - Ella, wezwałaś pogotowie, prawda? - Tak, od razu kiedy Shannon o to poprosiła. Jane wyciągnęła do Shannon rękę. Shannon ujęła jej dłoń. - Pojedziesz ze mną do szpitala, prawda? - Oczywiście. Usłyszeli syrenę, a wkrótce potem zjawili się sanitariusze. Po krótkiej wymianie zdań z Longami umieścili Jane na noszach i znieśli ją po schodach na dół. Shannon wsiadła do karetki przez tylne drzwi. - Pojadę za wami - poinformował ją Quinn. Drzwi się zatrzasnęły i syrena znów zaczęła wyć. Quinn zorientował się, Ŝe na ulicę wyszli chyba wszyscy goście klubu. Przemieszali się z osobami oczekującymi na zewnątrz w kolejce do wejścia. Ludzie wymieniali uwagi. - Mój BoŜe, czy ona nie Ŝyje? - zapytał ktoś. - To juŜ druga. W niedzielę znaleziono na plaŜy zwłoki kobiety - dodał ktoś inny. Richard Long zwrócił się do tłumu: - Panie i panowie, wszystko w porządku. To tylko atak wyrostka robaczkowego. Doug okazał swoją odznakę. - Nie ma Ŝadnego zagroŜenia, moŜecie wracać do swoich zajęć. 307
Tłum się przerzedzał, aŜ wreszcie zostali tylko uczestnicy wieczorku. - No to po zabawie - skomentował Gordon. - Ella, zadzwoń do nas rano i zawiadom, jak ona się czuje - poprosił pan Clinton. - Zresztą nie, wpadnę do szpitala, Ŝeby ją odwiedzić. Przyniosę kwiaty. Richard, jesteś pewien, Ŝe to wyrostek? - Tak, miała typowe objawy. - Jesteś chirurgiem plastycznym - zauwaŜył pan Clinton. - Ale musiałem najpierw ukończyć studia medyczne - odpowiedział Richard, mrugając do Ŝony. -A w dodatku Mina ma do czynienia z wyrostkami na tyle często, Ŝe na pewno umie to rozpoznać. - Objął ją. Wracajmy na górę, Ŝeby zmienić buty, i ruszamy do domu. Gordon ma rację, juŜ po zabawie. - Czy ktoś mógłby mnie odwieźć? - zapytała cichym głosem Marnie. - Jasne, ja - odpowiedział Doug. Spojrzał na Quinna. - Jedziesz do szpitala? - Tak. Quinn zorientował się, Ŝe Doug spogląda na niego z niepokojem. Doug spędzał czas z Jane, bo była zdenerwowana. - Doug, nie pojechałbyś za nimi do szpitala? Od wiozę Marnie i dołączę do was. Brat posłał mu dziękczynne spojrzenie. - Chodź, Marnie - rzucił Quinn. Ruszyła za nim na tyły budynku. Quinn zatrzymał się, znów przyjrzał samochodom. Teraz na parkingu zrobiło się bardziej kolorowo. Goście klubu pozajmowali wszystkie wolne miejsca. Kiedy ruszyli, Marnie zapytała: - UwaŜa pan, Ŝe to naprawdę wyrostek? - Tak twierdzą lekarze - odpowiedział. 308
- Dlaczego krzyczała, Ŝe ktoś ją otruł? - Prawdopodobnie dlatego, Ŝe ją bolało. - Czy atak wyrostka robaczkowego moŜe być aŜ tak gwałtowny? - Tak, o ile wiem. Marnie przez minutę milczała, wyglądała przez okno. - Od tego moŜna umrzeć, prawda? - Cicho wes tchnęła i skierowała spojrzenie na Quinna. - Kocham to. Tak bardzo kocham studio, kocham tańczyć, ale... trochę się boję. Dziwne, prawda? Bardziej niŜ wtedy, kiedy spałam na dworze. - Czego się boisz? Pokręciła głową. - Ludzi, tego, co się im przydarza... Dotarli do schroniska i Marnie wyskoczyła z samochodu. - Niech pan nie myśli, Ŝe jestem tchórzliwa. I proszę nie przestawać zabierać mnie do studia. Chcę tańczyć nade wszystko w świecie. I jestem dobra, naprawdę, oni to sami powiedzieli. - Oczywiście - obiecał. Pomyślał, Ŝe dotrzyma słowa, chociaŜ nie był pewien, czy dziewczyna powinna przebywać w studiu podczas jego nieobecności. Uśmiechnęła się. - Zadzwoni pan i powie mi, jak się czuje Jane? - Jasne, ale jest późno. - Nie ma problemu. W tym schronisku jest fajnie, zrozumieją. - Zadzwonię. Poczekał, aŜ zniknie za drzwiami, i zawrócił. Nawet Marnie zdawała sobie z tego sprawę ,ze w studiu musiało się coś dziać. Coś bardzo, bardzo złego. W szpitalu dowiedział się, Ŝe Jane przewieziono juŜ z izby przyjęć na chirurgię. 309
Diagnoza Longów okazała się trafna. Wyrostek, na granicy rozlania. W poczekalni Shannon nie była sama. Gordon, Ben, Sam, Justin, Rhianna i Ella - zastał tam wszystkich. Gordon siedział na krześle ze splecionymi rękoma. Sam przemierzał pomieszczenie tam i z powrotem. Ben walczył z automatem do kawy. Justin wyciągnął się na kanapce, a Rhianna niemal spała, oparta o niego jak o poduszkę. Był teŜ Gabriel Lopez i Katarina, jednak bez męŜa. Siedzieli na kanapce, wyraźnie senni, lecz zdecydowani czekać na wieści o Jane. Quinn usiadł obok Gordona. - Szybko ją zabrali - zauwaŜył. - Na szczęście kiedy tu dotarliśmy, mieli w izbie przyjęć tylko jednego faceta ze złamanym palcem u nogi. A zresztą nią i tak zajęliby się najpierw. Tu wszystko świetnie działa. Shannon powiedziała, Ŝe na Jane czekał juŜ chirurg. ZdąŜyli ją przywieźć na czas, tak Ŝe nie ma niebezpieczeństwa. Skończy się tylko na małych wakacjach, najwyŜej parę tygodni. Nie jest źle. - Gdzie mój brat? - zapytał Quinn. - W holu, przy bloku operacyjnym - padła odpowiedź. Gordon patrzył na Quinna, jakby chciał wyczytać z jego twarzy odpowiedź na pytanie, którego nie zadał. Wreszcie wzruszył ramionami. MoŜe wolał nie wiedzieć? - Chyba bardzo się zdenerwował - rzucił Quinn. - Aha - potwierdził Ben, waląc pięścią w automat do kawy. - Dlaczego te cholerne urządzenia nigdy nie działają? - Odwrócił się i stanął przodem do zgromadzonych. - Tylko wyrostek. Tak w ogóle to dość powaŜna sprawa. Ale w tym wypadku prawdziwa ulga. Zapadła cisza, niewynikająca bynajmniej z troski i zmęczenia obecnych. Shannon i Sam zamarli. 310
- Będziemy chyba musieli odwołać Galę Aligatora - odezwała się Shannon. - Co? - zdziwiła się Rhianna, przybierając natychmiast wyprostowaną postawę. - Za duŜo tego wszystkiego - ciągnęła Shannon. - Lara, ta kobieta na plaŜy... Teraz jeszcze choroba Jane. - MoŜe i za duŜo - odparł Justin- ale z tą kobietą... W Miami ciągle znajdują jakieś zwłoki. A wiesz, ilu ludzi wrzucono do wody tak, Ŝe nigdy się o tym nie dowiemy? No i tej kobiety nikt z nas nie znał. Shannon, nie moŜemy się przejmować całym światem. - Znaliśmy Larę, a przedtem jeszcze sprawa z Neli... - Zabił ją mąŜ - uciął Sam. - Nie moŜemy się wycofać - oświadczył Gordon. - Wpakowaliśmy juŜ w to za duŜo pieniędzy. Shannon powiodła spojrzeniem po obecnych. - Boję się. Obawiam, Ŝe jeszcze komuś coś się stanie. Przyznajcie to wreszcie szczerze: wszyscy się boimy. Quinn milczał. Obserwował reakcję innych na słowa Shannon. Zanim ktokolwiek zdołał odpowiedzieć, w drzwiach poczekalni stanęli Richard i Mina Longowie. - Myślałem, Ŝe jesteście juŜ w domu? - zdziwił się Ben. - Taki mieliśmy zamiar, ale uznaliśmy, Ŝe i tak nie uśniemy, nie znając wyniku operacji - odpowiedział Richard. - Postanowiliśmy wrócić. - Ona jest teraz na chirurgii - wyjaśnił Gordon. - Tak, juŜ wiemy. - Wasza diagnoza się potwierdziła. - No proszę - zaŜartował Richard. - Naprawdę skończyłem medycynę. - Przerwał, oczekując śmiechu. Nikt się nie zaśmiał. - No cóŜ, nic jej nie będzie - dodał. - Właściwie ten atak przyszedł w doskonałym 311
momencie. Przy ludziach natychmiast uzyskała pomoc. Gdyby była sama, gdyby nie zdołała zatelefonować... To juŜ zupełnie inna historia. - A zatem dlaczego macie takie ponure miny? - zapytała Mina. - Shannon chce, Ŝebyśmy się wycofali z Gali Aligatora - odpowiedział Justin. - Nie! - Richard usiadł, nie odrywając wzroku od Shannon. - PrzecieŜ to dopiero za trzy miesiące. Jane będzie wtedy zdrowa jak ryba. Gabriel Lopez podszedł do Shannon i ją objął. - Chiquita, wszystko w porządku. Zdajesz sobie sprawę, co w dzisiejszych czasach potrafią lekarze? Jane wróci do domu jutro po południu. - Mam nadzieję, Ŝe nie - zaprotestowała Mina. - No dobrze, przesadzam - zgodził się Gabriel. - Jane przygotowuje wielu uczniów - przypomniała Shannon. - I czy nie zaplanowała czegoś takŜe z tobą, Ben? Jest bardzo obciąŜona. Po operacji sobie z tym wszystkim nie poradzi. Ben podszedł do Shannon. - Ty moŜesz zatańczyć ze mną. Wiesz, Ŝe jestem dobry. - Oczywiście, Ben, jesteś, nie o to chodzi. - Jane wydobrzeje, a w tym, co się stało, nie ma nic podejrzanego. MoŜesz ją zastąpić. - Ben, nawet gdybym z tobą zatańczyła, będzie nam brakowało jednej instruktorki. - Mam pomysł - wtrącił nagle Sam. - Marnie. Dziewczyna ma wielki talent. Shannon, powaŜnie, w kilka tygodni zrobię z niej nauczycielkę. - Sam, pomyśl, jak trudno jest nauczyć się wszystkich kroków, a jako instruktorka musiałaby do tego poznać męskie. W tak krótkim czasie nie da rady - stwierdziła Shannon. 312
Justin wzruszył ramionami. - Opowiedziała mi, Ŝe uczyła się przez kilka lat w szkole baletowej. Ona juŜ teraz duŜo umie. - I jest utalentowana - dodała Rhianna. - Popracujemy nad nią, co, Justin? Shannon, proszę, nawet nie myśl o wycofaniu się z gali - powiedział Sam. Shannon westchnęła. Spojrzała na Quinna. - Co o tym sądzisz? - O gali? - zapytał zdziwiony. - Ja tu jestem tylko popychadlem. Skąd mogę wiedzieć, czego potraficie dokonać przez trzy miesiące? Uśmiechnęła się. - O Marnie. Zechciałaby? - śartujesz? Ona by oddała Ŝycie, Ŝeby zostać nauczycielką - odpowiedziała jej Rhianna. Zapadła cisza. Słowa „oddać Ŝycie" nie były w tym momencie szczęśliwie dobrane. - Obiecałem, Ŝe do niej zatelefonuję, Ŝeby poinformować o stanie zdrowia Jane - powiedział Quinn. Mogę ją przy okazji zapytać. - Zrób to - poprosił Gordon. Przeniósł wzrok na Shannon. -Nie moŜemy zrezygnować z gali, po prostu nie moŜemy. Za głęboko w tym tkwimy. Pojawił się Doug. Zmęczony, lecz szczęśliwy. - Nie pozwolili mi jej zobaczyć, ale operacja się powiodła. Przewieźli ją juŜ na salę pooperacyjną. Wszyscy odetchnęli z ulgą. - Kochanie, zbieramy się - powiedziała Mina Long do męŜa. - Tak. Dobranoc. Gabriel równieŜ wstał. - Nie ma co tu przesiadywać. - Wracasz do klubu, Gabe? - zapytał Gordon. - Tak. Nie jestem zmęczony. Nigdy nie kończymy wcześniej niŜ o piątej. 313
- Nie pamiętam, czy zamknąłem studio. Mógłbyś sprawdzić? - Jasne. - Podwieziesz mnie? - zapytała Katarina. - Zostawiłam tam samochód. - Oczywiście. -' Wracam do domu - powiedział Gordon, wstając. - Chyba wszyscy wracamy - dodała Rhianna, tłumiąc ziewnięcie. - Ja jeszcze poczekam - oświadczyła Shannon. Chcę ją zobaczyć, kiedy opuści salę pooperacyjną. - A co potem? - zainteresował się Ben. - Ty teŜ zostawiłaś samochód pod studiem. - Ja takŜe zaczekam - powiedział Quinn. - I ja zostanę - dodał Doug. - Tak? - zdziwił się Gordon, spoglądając na Shannon. - Dobranoc - powiedziała po prostu. Gordon skinął głową i wszyscy ruszyli w kierunku wyjścia. Po chwili Doug, Shannon i Quinn zostali w poczekalni sami. - To był naprawdę wyrostek? - zapytała Shannon, zagłębiając się w krześle. Doug zajął sąsiednie miejsce. Wziął ją za rękę. - Naprawdę. Westchnęła i rozluźniła się. Po chwili spojrzała czujnie na Quinna. - Co z tą kobietą znalezioną na plaŜy? - Nic nowego - odparł - ale w kaŜdej chwili mogę otrzymać wiadomości. Quinn wyjął z kieszeni telefon i zadzwonił do Marnie. Kiedy wytłumaczył, Ŝe przekazu jej właśnie propozycję szkolenia, a następnie pracy, tak głośno krzyknęła z zachwytu, Ŝe musiał odsunąć aparat od ucha. 314
- To znaczy, Jezu, tak mi przykro z powodu Jane, ale... ona nie będzie chyba miała nic przeciwko temu? BoŜe, to jakby ziścił się sen! Byłam bezdomna, a teraz... jestem tancerką! - Zachichotała. - I to nie jest taniec na rurze w jakiejś obleśnej spelunce. Będę nauczycielką tańca! Och, wycałowałabym pana, wszystkich, nawet pana Clintona! - Kolejny chichot. - Tak, na pewno go ucałuję. W oba policzki. Dziękuję, niech pan im wszystkim powie, Ŝe dziękuję. Będę tak cięŜko pracować, Ŝe nie uwierzą. Proszę podziękować panu Gordonowi i Shannon! - Shannon chyba cię słyszy - poinformował ją Quinn. - Jest problem - zatroskała się nagle Marnie. - Jaki? - Jak mam dojeŜdŜać do studia? Nadal mówiła tak głośno, Ŝe Shannon i Doug ją słyszeli. - Powiedz jej, Ŝe moŜe mieszkać u mnie - po prosiła Shannon. - To znaczy tym razem wewnątrz. Quinn przypatrywał się jej przez chwilę. Powtórzył jej słowa Marnie, która znów zaczęła dziękować. - Nie będzie Ŝałowała. Będę sprzątać. I gotować. Zrobię wszystko! - podsumowała. Shannon wzięła od Quinna aparat. - Wystarczy przygotowanie do zawodu nauczyciel ki. To juŜ i tak ogromne obciąŜenie. I praca nad sobą. Świat turniejów czeka. Quinn usłyszał Marnie, która tłumaczyła, Ŝe nigdy nie będzie tak dobra. Shannon pokręciła głową. - Prześpij się, Marnie, potrzebujesz tego. - Dziękuję, dziękuję. - Bardzo proszę. Ty teŜ wyświadczasz nam przysługę. 315
Z uśmiechem oddała telefon Quinnowi, który zdołał uspokoić dziewczynę i zakończyć rozmowę. - Właściwie powinniśmy od razu jej to zaproponować - zauwaŜyła Shannon. - Masa ludzi zaczyna od zera i nie ma takich naturalnych predyspozycji. - To los... - rzucił Doug. - Co? Shannon i Quinn spojrzeli na niego. - Niekiedy los nam sprzyja - wyjaśnił. - Marnie potrzebowała nowego Ŝycia i oto je ma. Jane wkrótce wydobrzeje, a Marnie ma pracę. W dodatku zgodną z jej powołaniem. Pojawiła się pielęgniarka z informacją, Ŝe wkrótce będą mogli zajrzeć do Jane. Quinn postanowił zostać w poczekalni, a Shannon i Doug wyszli. Wkrótce potem jego brat wrócił. - Tam jest krzesło, które się rozkłada i staje się łóŜkiem - poinformował. - Shannon zamierza na nim spać. Quinn skinął głową i spojrzał na brata. - Dobrze się czujesz? - Teraz juŜ tak, ale dzisiaj po raz pierwszy naprawdę ogarnęło mnie przeraŜenie. Myślałem... Po prostu deja vu. - Na szczęście to tylko wyrostek. Doug spojrzał na brata. - A jednak coś jest nie w porządku. Chyba ty teŜ zdajesz sobie z tego sprawę, Quinn. Narzekałeś, Ŝe cię w to wciągnąłem, ale miałem rację, prawda? - Tak, przyznaję. - Nadal jednak nie rozumiem... Kobieta z plaŜy? Co ona moŜe mieć z tym wszystkim wspólnego? - Nie wiem - odparł Quinn. - Ale rzeczywiście, coś w tym jest, I zamierzam ustalić co.
316
Następnego ranka Jane obudziła się z jękiem. Shannon przypadła do jej łóŜka. Jane otworzyła szeroko oczy. - Zostałaś tu na całą noc? -Jasne. - Na pewno jesteś wyczerpana. Właściwie ta leŜanka jest całkiem wygodna. Jane spróbowała się uśmiechnąć. Po chwili spo jrzała niespokojnie na Shannon. - Naprawdę nic mi juŜ nie grozi? - Naprawdę. To był tylko zwykły wyrostek robaczkowy. Jane znów postarała się o uśmiech. - Kiedy upadłaś, krzyczałaś, Ŝe to trucizna. Czy ktoś mógł mieć jakiś powód, Ŝeby cię otruć? - zapytała Shannon. - Nie, rozmawialiśmy tylko przy kawie, a Mina Long zastanawiała się, jak Lara mogła być tak głupia, Ŝeby wziąć tyle tabletek. Alkohol jej nie zdziwił. Podobno widziała juŜ dawniej, jak Lara wypijała parę kieliszków, a potem wychodziła na parkiet. Próbuję sobie przypomnieć, kto tam jeszcze wtedy był... zresztą niewaŜne. Mina wymyśliła, Ŝe moŜe ktoś wrzucił jej te tabletki do jakiegoś napoju. Potem wypiłam kawę, a później wydawało mi się, Ŝe umieram. - Rozumiem. Shannon nabrała nagle pewności, Ŝe juŜ nigdy nie napije się w studiu kawy. - Głupie, co? - NajwaŜniejsze, Ŝe nic ci nie będzie. W oczach Jane pojawił się niepokój. - Podobno niewiele brakowało. Przy pękniętym wyrostku mogłabym umrzeć. - Ale w końcu się udało. Jane pokręciła głową. 317
- Kto się zajmie moimi uczniami? - Wszystko będzie dobrze. - Ja nie mogę, a nie mamy więcej nauczycieli. - Zamierzamy wyszkolić Marnie. Przejdzie intensywny kurs i zacznie uczyć początkujących. - Marnie? - zdziwiła się Jane. Zastanowiła się. Gdyby ktoś naprawdę nad nią popracował... Właściwie ja sama uczyłam się od zera. Jest tylko jeden problem. - Jaki? - Co będzie, jeśli uczniowie polubią ją bardziej niŜ mnie? Shannon roześmiała się i ścisnęła dłoń Jane. - Czego jak czego, ale uczniów nam nie zabraknie. A poza tym twoi cię uwielbiają. Nie masz się czym przejmować. - MoŜe - odparła po chwili Jane. - No, odwiedzę cię później. Twoja pielęgniarka lada chwila tu zajrzy. Muszę wpaść do domu, a potem pojechać do studia. - Oczywiście. Dziękuję, Ŝe przy mnie zostałaś. Shannon zawahała się. Często wolała o róŜnych sprawach nie wiedzieć, teraz jednak nie mogła się powstrzymać. - Gdybym nie została, zostałby ktoś inny. - Kto? - zapytała Jane. Zdradził ją rumieniec. - Doug O'Casey. - Naprawdę? Jane nie zdołała ukryć uśmiechu. - Aha. - Hm. A więc wiesz... NiewaŜne. - Wiem co? - Shannon zadała to pytanie trochę zbyt ostro. Jane pokręciła głową. - Naprawdę nie tęsknię za Lara. 318
- Co to znaczy? - Nic. - Jane! - Przestań mnie nękać. Właśnie przeszłam operacje- Jane? - No dobrze, przytrafiło mi się coś, co przedtem nie mogło się zdarzyć. Kiedy Doug zobaczył Larę... przepadł. Teraz jej nie ma, a on nie tylko uwaŜa mnie za najwspanialszą nauczycielkę na świecie, ale... Nie, niewaŜne. Shannon zawahała się. - Sądzę, Ŝe powinnaś na razie uwaŜać. Na kaŜdego upomniała ją cicho. - Doug jest policjantem. - Wiem. - A zatem? - Powinnyśmy uwaŜać na wszystkich. - Lara została zamordowana - stwierdziła twardo Jane. - Wiesz dobrze, Ŝe jej śmierć jest na rękę wielu mistrzom i mistrzyniom tańca. Shannon skrzywiła się. - Być moŜe, ale ostatnio coś w studiu... Słyszałam jakieś dziwne odgłosy. Zamierzam trochę się porozglądać i sprawdzić, co to było. - Nie rób tego sama, Shannon. - Sama? PrzecieŜ na dole jest klub, a obok Katarina. Odpoczywaj i kuruj się. - Tak jest, szefowo. Nie mam zresztą wyboru, prawda? - Prawda. Shannon pocałowała ją w czoło i wyszła. Postanowiła pojechać do domu taksówką, a potem pójść na piechotę do pracy. Dotrze tam wcześnie. 319
MoŜe się zamknąć od środka i wreszcie sprawdzić, co tak hałasuje, Ŝe doprowadzają do szaleństwa. Po opuszczeniu szpitala poczuła przypływ determinacji. Ciągły strach zaczynał ją juŜ męczyć.
Porozglądać się... Miał juŜ wkroczyć do sali, kiedy usłyszał głos Shannon. Z kwiatami w ręku, po cichu się wycofał. Nie, Shannon, głupiutka, nie rozglądaj się. Nie bądź idiotką. Nic jednak na to nie poradzi. Shannon Mackay będzie wyglądała tak pięknie jak Lara Trudeau... w trumnie. Wychodzi! Upuścił kwiaty i skrył się za dwiema pielęgniarkami ze starszą panią na wózku. Przy windzie obejrzał się i dostrzegł Shannon. Nie czekał na windę; wybrał schody. Na parterze przeklął się za głupotę. Powinien po prostu wejść i wręczyć Jane kwiaty. Poczekał, aŜ Shannon Mackay znajdzie się na ulicy. Zobaczył, Ŝe zatrzymuje taksówkę. Wrócił do budynku, wjechał na piętro windą i szybko pokonał korytarz. Kwiaty leŜały jeszcze na podłodze. Podniósł je i zajrzał do Jane. Znów spała. Zostawił bukiet na stoliku w sąsiedniej sali, koło starszej kobiety. - Pani szczęśliwy dzień - rzucił i ponownie opuścił szpital. Kiedy wyszedł na słońce, był nadal na siebie zły. Podobno zabójcy zdradzają się często, wpadając w panikę. Uciekał jak idiota. Co się, do cholery, z nim stało? 320
Popełnił błąd. MoŜe przecieŜ chodzić, gdzie zechce, i powinien zachowywać się normalnie. Shannon wytrąciła go na moment z równowagi. Drugi raz nie popełni błędu. Jest na to za dobry. Teraz będzie jeszcze ostroŜniejszy. Kiedy wreszcie po nią sięgnie, ona się nie zorientuje.
Poczekalnia gabinetu Richarda Longa sprawiała imponujące wraŜenie. Praktykował z kolegą, doktorem Bertrandem Diazem, i naprawdę dobrze im szło. Kiedy zjawił się Quinn, pomieszczenie było pełne kobiet. Wszystkie atrakcyjne, nawet jeśli niektóre wyglądały nieco... plastikowo. CóŜ, Long był chirurgiem plastycznym. Quinn przedstawił się recepcjonistce. Mimo kolejki wprowadziła go do gabinetu zdumiewająco szybko. Richard Long sprawiał wraŜenie przyjemnie zaskoczonego jego wizytą. - Z pewnością nie myślisz o operacji, prawda, Quinn? - zapytał. Przysiadł na krawędzi mahoniowego biurka, skrzyŜował ręce na piersi i patrzył na gościa z rozbawieniem. - Czemu więc zawdzięczam tę wizytę? - Pomyślałem, Ŝe mógłbyś mi pomóc. - Tak? - Chodzi o to, Ŝe ty i twoja Ŝona jesteście lekarzami. - Tak? - Jak twoim zdaniem te leki trafiły do Lary Trudeau? Long wpatrywał się w niego przez kilka sekund. Na jego twarzy wystąpiły plamy. - Czy sugerujesz, Ŝe ja przepisuję nielegalnie leki? Nie. Lara nie była moją pacjentką. Zresztą nigdy bym się na to nie zgodził. Lara byłaby zbyt wymagająca. - Skąd zatem, twoim zdaniem, ona wzięła ten xanax? 321
Long przymruŜył gniewnie oczy. - Kim ty, u diabła, jesteś, Ŝeby zadawać takie pytania? Myślałem, Ŝe to twój brat jest gliną, a ty... rybakiem albo kimś takim. - Licencjonowanym prywatnym detektywem, doktorze Long. Ukrywanie tego faktu do niczego nie doprowadziło. MoŜe prawda posłuŜy mu lepiej? - Kto cię wynajął? - Nie mogę ujawnić nazwiska mojego klienta. - No cóŜ, przykro mi. Ja z kolei nie mogę marnować dla ciebie czasu. Nigdy nie dałem Larze Trudeau recepty na narkotyki. Miała swojego lekarza. Zapytaj jego. - JuŜ pytałem. Sądziłem tylko, Ŝe moŜesz mi trochę pomóc. A twoja Ŝona jest takŜe... - Nawet nie próbuj jej wypytywać. Moja Ŝona cieszy się nieskazitelną opinią. Mogę cię zapewnić, Ŝe ona równieŜ nie dała jej recepty, bezpłatnych próbek ani niczego w tym rodzaju! - Przepraszam, ale zapytam jeszcze o jedno. Czy w dniu tamtego turnieju widziałeś Larę sam na sam z kimkolwiek? - Gdybym widział, nie byłaby z tym kimś sam na sam, prawda? - zadrwił Long. - Myślałem, Ŝe rozumiesz, co mam na myśli. - Byłem wtedy bardzo zajęty. Uwielbiam taniec i sam startowałem w konkursie amatorów. Quinn wstał. - Przepraszam, Ŝe zająłem ci cenny czas. - Mogłeś przecieŜ porozmawiać ze mną w studiu zauwaŜył Long. - Trudno tam o spokojne miejsce, przecieŜ wiesz. - Lara sama to sobie zrobiła. Taka jest moja opinia. Przepraszam, Quinn, pacjentki czekają. 322
- Oczywiście. Quinn połoŜył rękę na klamce. - JeŜeli interesuje cię, kto spędzał z Lara Trudeau czas sam na sam, powinieneś rozejrzeć się bliŜej siebie - rzucił Long. Quinn się odwrócił. - Większość uczniów uwaŜa, Ŝe twój brat miał z nią romans - powiedział Long. - Warto z nim porozmawiać. Wydaje mi się, Ŝe rozmawiał z nią sam na sam podczas turnieju. Na balkonie łączącym szatnie, akurat przed jej wyjściem na scenę. I chyba się kłócili. Tak, jeśli potrzebujesz pomocy, zwróć się do brata. Zadaj Dougowi kilka pytań. - Dziękuję, doktorze Long. - Quinnowi udało się rzucić to lekkim tonem. Opuścił gabinet. Wychodząc, skinął głową blondynce z fantastycznymi piersiami, zajmującej miejsce z lewej strony poczekalni, i starszej kobiecie z naciągniętą twarzą, siedzącej z prawej. Doug! Cholera. Dlaczego wszystko ciągle wraca jak bumerang do brata? I dlaczego, u diabła, Doug nie mówi prawdy - całej prawdy?
ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY
Choć Shannon wzięła w domu tylko szybki prysznic i dotarła do studia naprawdę wcześnie, zastała tam juŜ Gordona, Ellę i Bena. Z planu poszukiwań na razie nici, stwierdziła rozczarowana. Ella wertowała księgi, Ben samotnie ćwiczył kroki, a Gordon rozmawiał przez telefon. Kiedy ją zobaczył, zaprosił gestem do swojego pokoju. - Tak, Richard - rzucił do słuchawki. Zrobił minę do Shannon, która usiadła na krześle obok biurka. - Richard, wiem, kim jest O'Casey, tak. - Przez chwilę słuchał rozmówcy. - Jestem pewien, Ŝe chciał tylko u ciebie uzyskać pomoc, nie oskarŜać, i oczywiście wszyscy wiemy, Ŝe Mina jest poza wszelkim podejrzeniem. - Ponownie cisza. - Och, daj spokój, Richard, ty i Mina musicie z nami popłynąć... Jak chcecie - zakończył z westchnieniem. - Szkoda. OdłoŜył słuchawkę. - Richard Long? - upewniła się Shannon. - Oburzony. O'Casey wypytywał go w jego własnym gabinecie. - Naprawdę? - No cóŜ, on jest lekarzem, a lekarze mogą przepisywać leki. 324
- PrzecieŜ Lara miała receptę od tego, który się nią na stałe opiekował? - zauwaŜyła Shannon. Gordon wzruszył ramionami. - W kaŜdym razie doktor Long jest wkurzony. Rezygnuje z rejsu i moŜe takŜe z lekcji. - Nie starałeś się zbyt usilnie go ugłaskać. Chcesz, Ŝebym do niego zadzwoniła? Gordon z uśmiechem pokręcił głową. - On sam za chwilę zadzwoni. Najpóźniej do południa. Richard uwaŜa, Ŝe jest nowym wcieleniem Freda Astaire'a. Nie przestanie ćwiczyć. - Mam nadzieję, Ŝe się nie mylisz - odpowiedziała Shannon, wstając. - Przy okazji, z Jane chyba wszystko w porządku. Wyszłam od niej wcześnie, ale juŜ się obudziła. Gordon skinął głową. - Wpadłem do Jane po drodze. Powiedziała, Ŝe właśnie się poŜegnałaś. Rozmawiałem z jej lekarzem. Potrzymają ją w szpitalu jeszcze ze dwa, trzy dni, a potem będzie musiała przez jakiś czas leŜeć w domu. - MoŜe wczoraj spanikowałam. Chyba wróci do pracy wcześniej, niŜ myślałam. Gordon przez chwilę się zastanawiał. - Spanikowałaś czy nie, podjęliśmy słuszną decyzję. UwaŜam, Ŝe ta dziewczyna to świetny nabytek. Odchylił się na krześle. - Mam nadzieję, Ŝe się nie zmieni. Jest tak entuzjastycznie nastawiona, wprost kipi energią. Kocha taniec. Lara była na początku taka sama. Później woda sodowa uderzyła jej do głowy. Została wprawdzie mistrzynią, ale jednak szkoda... - Mam nadzieję, Ŝe podjęliśmy dobrą decyzję i Ŝe pozostanie taka słodka... bo zaproponowałam jej, Ŝeby u mnie zamieszkała - odpowiedziała Shannon. - O wilku mowa - rzucił Gordon. 325
Shannon się odwróciła. Marnie stała niepewnie przy drzwiach. - Przepraszam, nie chciałam przeszkadzać. Quinn mnie podrzucił. Z rzeczami. Nie zajmą wiele miejsca. Odniosłam wraŜenie, Ŝe powinnam zacząć od razu. - Pewnie-uspokoiła ją Shannon, wstając. Uśmiechnęła się i objęła Marnie. - Chodź, zaczniesz od lekcji ze mną, bo juŜ tu jestem. - Mrugnęła do dziewczyny. Jestem teŜ najlepszą, najbardziej wykwalifikowaną instruktorką. - Naprawdę? - zapytała Marnie. - No cóŜ, przynajmniej we własnych oczach - odparła ze śmiechem. - Zaczynajmy. Kiedy przeszły w okolice parkietu, zorientowała się, Ŝe Quinn nie tylko przywiózł Mamie. TakŜe został. Stał przy ekspresie do kawy, dołączył do niego Ben. Wyglądali na pochłoniętych rozmową, przerwali ją jednak, gdy tylko się pojawiła. - Chcesz kawy, Shannon? - zapytał Ben. Zawahała się na wspomnienie słów Jane i własnej decyzji. Jednak obaj męŜczyźni pili juŜ kawę z tego dzbanka. - Chętnie, dziękuję. - Odwiedziłem Jane - oświadczył Ben. - Ty takŜe? Tak jak Gordon. Ben się roześmiał. - Szpital odetchnie, kiedy ją wypiszą do domu. Kiedy wchodziłem, Gordon właśnie wychodził. Pan Clinton przyniósł kwiaty i czekoladki. Jane odwiedził teŜ Doug, a Gabe i Katarina wpadli razem, kiedy z kolei ja wychodziłem. ZałoŜę się, Ŝe wszyscy ją odwiedzą, przynajmniej wszyscy nauczyciele. Uśmiechnęła się. Jak dawniej. Mogli się niekiedy kłócić, ale stanowili jedną wielką rodzinę. 326
A teraz... Teraz wydawało się, Ŝe spowił ich cień, Ŝe coś pomiędzy nimi pękło i juŜ nigdy nie da się skleić. Ben podał jej filiŜankę i zwrócił się do Marnie: - Pijasz juŜ kawę? - Oczywiście, mam osiemnaście lat - odparła. - Miejmy nadzieję, Ŝe pozostanie przy kawie mruknął Quinn. Marnie pokazała mu język. - Szybka kawa i zabieramy się do pracy - zakomenderowała Shannon. - Jesteś zajęta? Miałem nadzieję złapać cię wcześnie rano i wziąć lekcję - poskarŜył się Quinn. - Studio nie jest jeszcze otwarte - odparła. - Przepraszam, ja... - Ja zacznę z Marnie - zaoferował się Ben. - Jestem niezmordowany. - Tak, ale... - Nie obawiaj się. Zostawię dla ciebie trudniejsze elementy. Marnie musi się tak wiele nauczyć, Ŝe równie dobrze moŜe zacząć od podstaw ze mną. - Naprawdę potrzebuję pomocy - wtrącił Quinn. - Doskonale. - Shannon nie miała Ŝadnej wymówki. - No to zacznijmy. Zwykle w drodze do sprzętu i płyt brała ucznia za rękę; Quinnowi O'Caseyowi pozwoliła tylko ruszyć swoim śladem. Nastawiła fokstrota. - Nie, popracujmy nad walcem. - Umiesz juŜ walca. Czas na fokstrota. - Ale walc najlepiej mi wychodzi. - Skoro jednak zamierzasz uczestniczyć w konkursie, musisz znać fokstrota. - Wybrałaś fokstrota tylko dlatego, Ŝe wiesz, Ŝe go nie znoszę. 327
Uśmiechał się. Westchnęła. - Musisz się go nauczyć. - Dlaczego? KaŜdego zmuszasz do fokstrota? - My nikogo do niczego nie zmuszamy. Znów się uśmiechnął. - Obiecuję, Ŝe nauczę się fokstrota, ale dziś zatańczmy walca. Chciałbym udoskonalić „szufelkę do odchodów". - Doskonale. Nastawiła walca i pozwoliła się objąć. Naprawdę to opanował. - Przez ciebie mam kłopot - powiedziała. - Tylko jeden? - Richard Long odmówił udziału w rejsie. - Och, załoŜę się, Ŝe popłynie. - Takiego samego zdania jest Gordon. Ale oskarŜyłeś go o nielegalne przepisywanie leków. - Nieprawda. - Nie byłeś w jego gabinecie? - Byłem, ale zadałem mu tylko kilka pytań. - Wspaniale. - Na tym polega moja praca. Na zadawaniu pytań. - Spojrzał na nią wymownie. - Wiesz, tak jak z tobą. Brzydki nawyk. Pokręciła głową. - Rozumiesz, Ŝe właśnie marnujesz czas? Nadal wyjaśniam tę sprawę. - Ze mną? Myślałam, Ŝe ze mną juŜ skończyłeś. - Niezupełnie. - Och? Czego jeszcze nie wiesz? - Jak złamałaś nogę? Wciągnęła głęboko powietrze. - Czego ty szukasz? - Prawdy. 328
- Złamałam nogę, bo nie byłam wystarczająco dobra. Co ty na to? - Nieprawda. Westchnęła. - Na turnieju. Wtedy ja tańczyłam z Benem, a Lara z niejakim Ronaldem Yeatsem. Byliśmy razem na parkiecie. Lara przewróciła się na mnie podczas walca wiedeńskiego. Ja równieŜ upadłam i złamałam nogę w kostce. - A zatem to Lara jest praprzyczyną wszystkich twoich nieszczęść. - I dlatego ją zamordowałam? - Chyba nie, prawda? - zapytał na wpół powaŜnie, na wpół Ŝartobliwie. - Prawda - warknęła. - Wcale cię nie podejrzewałem, ale... - Ale co? - Nadal jesteś tchórzem, przecieŜ wiesz. - O co ci tym razem chodzi? Nie odpowiedział. Wykonał bezbłędnie „szufelkę", a potem okręcił Shannon i zatrzymał w idealnej pozycji do ukłonu. - Twoja matka musiała świetnie tańczyć - zauwaŜyła. - Owszem. - Naprawdę zamierzasz wystąpić na Gali Aligatora? - zapytała, po czym zniŜyła głos: - Bo jeśli ta cała sprawa nie zostanie do tego czasu rozwiązana... - To co?
- Nic. To, Ŝe ja zwariuję - przyznała. - W porządku, nauczę się innych tańców. Nie lubię ich, ale się nauczę. Prawda jest taka, Ŝe chcę to zrobić. - Hm... Taka jest prawda, ale niecała. Dlaczego nie wspomniałeś mi o FBI? I dlaczego stamtąd odszedłeś? A poza tym... ty i Doug macie chyba masę forsy. Spo329
dziewam się, Ŝe w wolnym czasie nie przemycacie narkotyków? Pokręcił głową. - Policjanci nie zarabiają duŜo. Podobnie jak agenci FBI i prywatni detektywi. Ojciec zostawił nam fundusze powiernicze. - To on przemycał narkotyki? - zapytała Shannon tylko na pół Ŝartobliwie. - Zarobił na nieruchomościach. Kiedy się tu osiedlił, ziemia kosztowała tyle co nic. Kupił duŜo gruntów i sporo na tym zyskał. Staram się nie ruszać tych pieniędzy. Nie wiem dlaczego, chyba chcę pozostać niezaleŜny. Zamierzasz sprawdzić moje rachunki bankowe? - Być moŜe. Ale to by było nielegalne, prawda? Wzruszył ramionami i odniosła wraŜenie, Ŝe Quinn ani nie uwaŜa tego za przeszkodę, ani nie obawia się wyników takiego sprawdzenia. - Nastawię nową płytę - mruknęła, porzucając temat jego finansów. Przećwiczyli fokstrota, raczej bez widocznych efektów. Mimo to zorientowała się, Ŝe lubi go uczyć. Lubi smutny uśmiech Quinna, kiedy nie rozumie jej wyjaśnień, i lubi błysk w oczach, kiedy chwyta, o co jej chodzi. Lubi jego zapach, dotyk jego rąk. Drgnęła, gdy nagle powiedział: - Chyba przekroczyłem swój czas. Musimy koń czyć. Spojrzała na niego. - Udało ci się nie odpowiedzieć, dlaczego prze stałeś pracować w FBI. Zawahał się. - Popełniłem błąd. PowaŜny. Pokręciła głową. - Niezłe z ciebie ziółko. 330
- Dlaczego? - Nazywasz mnie tchórzem, ale sam jesteś jeszcze gorszy. Popełniłeś jeden, tylko jeden błąd i zrezygnowałeś. Jesteś gorszy ode mnie. Nie odpowiedział. Puścił ją, podszedł do Marnie i Bena, coś do nich powiedział i wyszedł tylnymi drzwiami. Ruszyła za nim, lecz drzwi juŜ się zamknęły. Zawahała się i wtedy to usłyszała. Ten dźwięk. Nie mogła go umiejscowić. Pochodził z zewnątrz czy ze środka? Ben nastawił głośniej muzykę. Podbiegła i ściszyła ją. - Co ty wyprawiasz? - zapytał. - Słyszysz to? - Co? - Starał się ukryć rozdraŜnienie. - Ten... hałas. - Tu ciągle coś hałasuje, Shannon. Co masz na myśli? - NiewaŜne. Kiedy skończycie, niech Marnie trochę odpocznie. Potem sprawdzę, czego się nauczyła. Zostawiła ich i ruszyła do damskiej toalety. Nic. A jednak... Uznała, Ŝe tajemniczy dźwięk dochodził z tyłu studia. Ale dokładnie skąd? I co to, u diabła, jest? Quinn zastał brata U Nicka. Na szczęście Doug był sam. Sprawiał wraŜenie znuŜonego. Quinn zajął miejsce naprzeciw niego i powitał go słowami: - Wyglądasz na wykończonego. - Jestem zmęczony - przyznał Doug. - Zamierzasz zjeść obiad? - zapytał Quinn. - Tak, a co? 331
- Wziąłeś przed południem wolne, Ŝeby odwiedzić Jane. Doug się zaczerwienił. - Musiałem. - Nie powinieneś tu przesiadywać w godzinach pracy. Twój rewir to Kendall. - Wielkie rzeczy, tylko parę minut. Odbiło ci? Wpadasz tu jak jakiś sierŜant kadrowiec. - O co kłóciliście się z Lara podczas turnieju? zapytał ostro Quinn. Doug uciekł spojrzeniem. Wpatrywał się w dal. - Kłóciliśmy...? - Tak, kłóciliście się. Na balkonie przy szatniach. - Byłem... zły. - O co? - O jej zachowanie. - Jakie? - Ona... ona piła więcej niŜ zwykle i flirtowała. Myślałem, Ŝe Katarina jej przyłoŜy, kiedy zaczęła zabierać się do Davida. - Wiedziałeś, Ŝe sypia, z kim popadnie. - Co nie znaczy, Ŝe mi się to podobało. Tamtego dnia naprawdę przesadziła. - Zawahał się. - Zdradziłem jej kiedyś... po prostu powiedziałem, Ŝe jestem gliną, ale stać mnie na tyle lekcji, ile zechcę, bo mam fundusz powierniczy. Prawdopodobnie dlatego się mną zainteresowała. Ale wtedy powiedziała, Ŝe jeśli mi się coś nie podoba, to wynocha. śe moŜe się zabawiać, z kim tylko ma ochotę, i nie potrzebuje pieniędzy - znalazła wystarczające źródło forsy i problemy finansowe ma gdzieś. Myślałem, Ŝe to takie pijackie gadanie. Wypomniałem jej, Ŝe za duŜo pije. Odpowiedziała, Ŝe w tańcu jej to nie przeszkadza i Ŝe powinienem się odpieprzyć. - No i co? - ponaglił go Quinn. 332
- Odpieprzyłem się. Zostawiłem ją. - I nie widziałeś z nią wtedy nikogo innego? - Odszedłem, Ŝeby ochłonąć. Powtarzałem sobie, Ŝe chciałem się tylko zabawić i zawsze wiedziałem, Ŝe to się nie zamieni w powaŜny związek. Potem, kiedy patrzyłem, jak tańczy, zrozumiałem, Ŝe ona nigdy nikogo naprawdę nie pokocha, bo za bardzo kocha siebie. Nie tylko swój taniec, ale takŜe sprawianie, Ŝeby wszyscy jej poŜądali. Albo nienawidzili. - Upił łyk mroŜonej herbaty. - A ty? Znalazłeś coś nowego? Quinn skinął ponuro głową. - Tak. Ustaliłem, Ŝe jeśli ktokolwiek wzbudza podejrzenia, to akurat ty i Shannon Mackay. - Wstał. - Staw się przynajmniej w pracy o przyzwoitej porze. Quinn wrócił na łódź i usiadł na pokładzie. Kolejny raz zaczął przeglądać swoje notatki. „Znaleźć kelnera". Znalazł i co z tego? Ślepy zaułek. Coś jednak nadal go niepokoiło. Coś, co powiedział Manuel Taylor. Wyciągnął na wierzch listę nazwisk, którą zdobył dla niego Jake. Zastanawiał się, co to mogło być. Jak na złość nie mógł sobie przypomnieć. Po chwili wahania zatelefonował do Manuela. Odezwał się automat, więc zostawił wiadomość: - Cześć, tu Quinn O'Casey. Wspomniałeś, Ŝe chęt nie byś coś zarobił. Popracowałbyś na rejsie w sobotę wieczorem? Rozłączył się i zadzwonił na Keys. Upewnił się, Ŝe Dane przyprowadzi łódź. Potem cicho zaklął. Zapomniał o zainstalowaniu alarmu w domu Shannon. Teraz będzie tam mieszkała takŜe Marnie. Nie powinien pozostawić obu kobiet bez ochrony. 333
Odnalazł numer i zatelefonował, mając nadzieję, Ŝe stary przyjaciel jeszcze go pamięta. Carlos pamiętał. Zgodził się osobiście pojechać do Shannon. Koło piątej trzydzieści. - Po godzinach - rzucił. - Bez kolejki. - Dziękuję. Naprawdę. - Na tym polega moja praca. Nie ma problemu. Quinn przerwał połączenie i popatrzył na fotografię kobiety, której ciało odnaleziono w niedzielę. Następnie spojrzał na szkic Ashley. Schował zdjęcie i szkic do kieszeni, po czym opuścił jacht. Późnym popołudniem Shannon wreszcie skończyła lekcje i uśmiechnęła się do Marnie. - Zróbmy sobie prawdziwą przerwę. Zabierz swoje rzeczy. Zawieziemy je do mnie i przy okazji coś przekąsimy. Marnie skinęła głową. - Jesteś pewna? Jeśli zmieniłaś zdanie, to jakoś sobie dam radę. - Przyzwyczaiłam się mieszkać sama - przyznała Shannon - ale sobie poradzimy. PoniewaŜ Gordon zamknął się w swoim gabinecie, Shannon poprosiła Ellę, Ŝeby go poinformowała, Ŝe wychodzi. Wsiadły do samochodu i szybko pokonały niewielką odległość do domu. Dziewczyna prawie nic nie miała. Udało się jednak dla niej dobrać buty spośród licznych przechowywanych w studiu. Shannon i Jane były wyŜsze od Marnie, ale Rhianna nie. Podarowała dziewczynie dŜinsy i kilka koszulek, które miała w szafce. Zorganizujemy dla Mamie przyjęcie, pomyślała Shannon, coś w rodzaju „witaj w rodzinie". KaŜdy będzie jej mógł kupić jakiś drobiazg. - Nie mam dodatkowej sypialni - powiedziała Shannon - bo przerobiłam ją na salkę do ćwiczeń. 334
Wygospodarujemy dla ciebie miejsce w pokoju wypoczynkowym, a kanapa jest naprawdę wygodna. Jest tam telewizor oraz tony filmów i płyt z muzyką. Na pewno coś dla siebie znajdziesz. Marnie się uśmiechnęła. - Byłam szczęśliwa, nawet mieszkając w twoim ogródku. - Rozejrzała się. - Ten dom i tak wydaje mi się wielki jak pałac. U ciebie było aŜ tak źle? - zapytała Shannon. Marnie skinęła głową. Uciekła spojrzeniem, przy garbiła się. - Głupio mi, bo jestem dorosła i powinnam sama sobie radzić. Kiedy jednak opuściłam dom... było trudniej, niŜ sobie wyobraŜałam. Nie miałam nic, od czego mogłabym zacząć. - Teraz masz przynajmniej jakiś pokój - zauwaŜyła Shannon. - Jest wspaniały. Gdyby nie ty... i Quinn... Świetny facet, prawda? - Tak - zgodziła się Shannon. CóŜ mogła odpowiedzieć w obliczu takiego uwielbienia? Zwłaszcza Ŝe sama nie spotkała nigdy w Ŝyciu nikogo lepszego. - Sądzę, Ŝe jest w tobie zakochany - stwierdziła Marnie. - Jest uczniem - odpowiedziała ostro Shannon. Zbyt ostro. Marnie się uśmiechnęła. - Przepraszam. Ale... nie zauwaŜyłaś, jak na ciebie patrzy? Jezu, gdyby ktokolwiek patrzył tak na mnie, nie byłabym głupia i nie pozwoliłabym mu odejść. Uczeń czy nie uczeń. - Zrobię herbatę. Napijesz się? - Gorącą? - Tak. Mamy mniej więcej czterdzieści pięć minut. 335
To jest przerwa na posiłek. Staramy się tak planować lekcje, Ŝeby w ciągu dnia zjeść coś ciepłego. - Jasne, pojęłam. Shannon nastawiła wodę, a Marnie obejrzała salkę do ćwiczeń i aŜ krzyknęła z zachwytu. - Tak, lubię to pomieszczenie, i w ogóle cały dom - przyznała Shannon. - Brakuje tylko alarmu - zauwaŜyła rzeczowo Marnie. - Sąsiad ma psa. - Quinn wspominał coś o zainstalowaniu u ciebie alarmu. Miałam wraŜenie, Ŝe zamierzał to zrobić dzisiaj, ale po tym wypadku Jane chyba zapomniał. - Uśmiechnęła się. - Ale to znaczy, Ŝe moŜe zjawi się wieczorem. - Dlaczego miałby się zjawiać? Shannon usadowiła się na wysokim stołku przy barku oddzielającym kuchnię od saloniku. - Z powodu samochodu, oczywiście. Jakiś samo chód krąŜy wokół twojego domu. MoŜe Quinn ci nie powiedział. Nie chciał cię straszyć, bo to prawdopodob nie nie ma znaczenia. Woda się zagotowała. Shannon poczuła na twarzy gorącą parę, a mimo to ogarnął ją obezwładniający chłód. Kiedy Quinn dotarł do klubu Suede, drzwi były jeszcze zamknięte, ale przystojny czarny bramkarz go poznał i wpuścił do środka. Obiecał, Ŝe poszuka Gabe'a. Quinn zasiadł przy barze, zamówił wodę sodową i czekał. - Witam nowego ucznia! Podobno pewnego dnia dościgniesz brata - powitał go Lopez, zajmując miej sce obok. - MoŜe coś zjesz? Nie mamy prawdziwej kuchni, ale słuŜymy kanapkami. 336
- Nie, dziękuję. Wpadłem, bo mam nadzieję, Ŝe mi pomoŜesz. - Jasne, postaram się. Quinn wyjął z kieszeni naszkicowany portret ofiary z plaŜy. - Próbowałem ustalić, czy ta kobieta była kiedykol wiek w twoim klubie. Gabriel Lopez smutno pokręcił głową. - Policja juŜ mnie o to pytała. WytęŜyłem pamięć, ale naprawdę nie mogę jej sobie przypomnieć. Nie wiedzą jeszcze, w jaki sposób zginęła? - Jedno duŜe przedawkowanie - odpowiedział Quinn. - Szkoda, Ŝe nie mogę ci pomóc. - Zawahał się. Wiesz oczywiście, Ŝe w weekendy kłębią się tutaj tłumy. A w Miami działają wszelkie moŜliwe mafie: rosyjska, włoska, kubańska... Do tego Kolumbijczycy. Ktoś mi nawet powiedział, Ŝe mamy tu baronów narkotykowych z Haiti. Wymień dowolne państwo Ameryki Środkowej lub Południowej, a na pewno natkniesz się przy plaŜy na przestępców z tego kraju. W piątki i soboty przychodzą tu osoby wszelkich narodowości i większość z nich to na pewno uczciwi ludzie, którzy chcą się tylko pobawić. Ale wiele osób pracujących jak pan Bóg przykazał, od poniedziałku do piątku, od dziewiątej do piątej, często na kierowniczych stanowiskach, w weekendy bierze narkotyki. Staramy się jednak, Ŝeby klub był czysty. Barmani, kelnerzy, cały personel wie, Ŝe ma uwaŜać na tych, którzy za duŜo piją. I nie wpuszczamy ich. Jesteśmy znani z tego, Ŝe stosujemy najsurowsze zasady w całej dzielnicy. - Tak, słyszałem. Miałem po prostu nadzieję, Ŝe ją widziałeś. - Gdybym widział, powiedziałbym juŜ policji. A przy okazji, wybierasz się dziś na zajęcia w grupie? 337
- Niestety, dzisiaj nie. - Ucz się tańca, to fajna rzecz. I w klubie jesteś zawsze mile widziany. - Dziękuję - odparł, ześlizgując się ze stołka. - Wykonujesz jakąś pracę dla swojego brata? - zapytał Lopez. Quinn się odwrócił. - Nie wiedziałem, Ŝe ty teŜ jesteś policjantem. - Nie jestem. Jestem prywatnym detektywem. - Aha, w porządku. Wynajęła cię rodzina tej kobiety? - Nie mogę powiedzieć. - Tajemnica, co? - Prawo klienta - odparł Quinn. - Do zobaczenia. Wybierasz się w sobotę na rejs? - Jasne. - No to na razie. Wszedł na górę do studia, gdzie dowiedział się, Ŝe Shannon jest w domu. Zatelefonował. Odebrała Marnie. Poprosił ją, Ŝeby uprzedziła Shannon o wizycie fachowca od alarmów. - MoŜe przyjechać lada chwila - dodał. Marnie poszła poinformować o tym Shannon. - Mówi, Ŝe musimy wracać do pracy - powiedziała po powrocie. - Nie szkodzi, juŜ do was jadę. Przerwał połączenie, Ŝeby nie usłyszeć jakichś obiekcji. Kiedy dotarł do domu Shannon, zastał juŜ tam Carlosa Rodrigueza. Shannon czekała niecierpliwie przy drzwiach. - Wiesz, naprawdę powinieneś się wcześniej ze mną umówić - powiedziała na powitanie. - PrzecieŜ o tym rozmawialiśmy, alarm jest ci potrzebny. Ja zapłacę, jeśli to jakiś problem. 338
- Fundusz powierniczy, prawda? - zapytała chłod no. - Nie bądź śmieszny, zarabiam zupełnie przy zwoicie. Zachowywała dystans. Miał ochotę ją chwycić i... Chciałby dotknąć jej twarzy. Pogładzić kciukiem policzek, włosy. Do diabła, mocno ją do siebie przyciągnąć. Całe jego ciało przypomniało sobie, jak to jest być blisko niej. - Muszę wrócić do studia. Jeśli chcesz, to zostań tu, dopóki on nie skończy - powiedziała. - Tak, zamierzałem tu zostać - odparł szorstkim tonem. Gdy Shannon ruszyła w kierunku samochodu, Marnie posłała mu porozumiewawcze spojrzenie. Potem pobiegła, Ŝeby się z nią zrównać. - JuŜ ci mówiłam - powiedziała tak głośno, Ŝe Quinn to usłyszał. - On jest naprawdę dla ciebie dobry. Jakby się zakochał czy coś. - To jest to, co chcesz? Quinn drgnął, gdyŜ nagle stanął przed nim Carlos. - Co powiedziałeś? - System. Chcesz standardowy? Okna i drzwi, klawiatura, alarm automatyczny w razie włamania? Potwierdził skinieniem głowy i odprowadził wzrokiem oddalający się samochód Shannon.
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY
Kiedy Shannon wracała do domu, czuła wszechogarniające zmęczenie. W ciągu dnia zamierzała wpaść do szpitala, by odwiedzić Jane, ale nie zdołała, gdyŜ w studiu panował zbyt oŜywiony ruch. Nawet ją to dziwiło. Sądziła, Ŝe śmierć i pogrzeb takiej gwiazdy jak Lara Trudeau sprawią, Ŝe nieco zwolnią obroty. Nic podobnego. Wydawało się, Ŝe nikt nie ma ochoty opuścić studia i wrócić do domu. Przed Galą Aligatora zachęcali uczniów do współzawodnictwa, a tym samym wykupywania większej liczby lekcji. To działało. Atak wyrostka robaczkowego Jane tylko dodał im animuszu. Tego dnia byli dosłownie wszyscy. Gunter i Helga wspomnieli, Ŝe zatrzymają się po drodze i odwiedzą Jane. Christie - która zjawiała się tylko wtedy, kiedy prowadziła trening - równieŜ była na miejscu. Pokazał się Doug i trochę został, ale wspomniał coś o wizycie w szpitalu. Zjawili się teŜ Bobby Yarborough i Giselle, oboje równieŜ odwiedzili chorą. TakŜe Katarina i David. Gabriel przyprowadził 340
kilkoro przyjaciół z klubu, próbując wciągnąć ich w magiczny świat tańca. Richard Long, pomimo deklaracji, Ŝe jego noga więcej tu nie postanie, takŜe przybył z Miną. Z satysfakcją zaznaczył, źe się cieszy z nieobecności Quinna. Pojawiło się kilkoro młodszych wiekiem uczniów, jak równieŜ starszych, ale w studiu nowych. Ludzie gawędzili nawet po ostatniej lekcji. Shannon miała ochotę krzyczeć. Nie myślała na razie o tajemniczych hałasach. śałowała, Ŝe ma lokatorkę, poniewaŜ Marnie była podekscytowana. Nie zmęczył jej szereg lekcji z wszystkimi nauczycielami po kolei. Christie się jej przyjrzała i udzieliła kilku wskazówek. Potem powiedziała Shannon, Ŝe widzi przed dziewczyną wspaniałą przyszłość. - Właściwie przypomina mi Larę - zauwaŜyła. - Co do talentu, tak - zgodziła się Shannon. Christie smutno się uśmiechnęła. - Oczywiście, nie miałam na myśli charakteru. Lara zawsze... NiewaŜne, nie wypada źle mówić o zmarłych. A zresztą, do diabla z tym! Lara od początku była zaciekła. A Marnie? Czyste uczucie i entuzjazm. MoŜe raczej przypomina ciebie. Z daw nych czasów. Dołączył do nich Ben. - Shannon zamierza trochę ze mną potańczyć. Twarz Christie pojaśniała. - Naprawdę? Jeśli wrócisz do turniejów, z radością popracuję z wami obojgiem. - Być moŜe - mruknęła Shannon. Rzeczywiście powiedziała coś takiego Benowi. I po raz pierwszy poczuła podniecenie. Tak, być moŜe... tak. Niechętnie przyznała w myślach, Ŝe jeśli w końcu 341
wróci do zawodowych turniejów, to z powodu uwag Quinna O'Caseya. Ta konstatacja sprawiła, Ŝe poczuła jeszcze większe znuŜenie. W samochodzie Marnie wprost kipiała entuzjazmem, Shannon o mało jej nie powiedziała, Ŝeby się wreszcie zamknęła. Kiedy jednak dojechały na miejsce i zobaczyła, Ŝe samochód Quinna nadal stoi przed jej domem, ogarnęło ją dziwne uczucie, nad którym nie chciała się zastanawiać. Czy jemu naprawdę na niej zaleŜy? A mnie? - zastanowiła się. - Czy mnie zaleŜy na nim? - Quinn jeszcze tu jest - rzuciła Marnie. - Aha, to dobrze - odpowiedziała Shannon, zdając sobie nagle sprawę, Ŝe gdyby nie to, znalazłyby się w kłopocie. PoniewaŜ człowiek od alarmów pracował, zostawiła w domu klucze. - Nie wzięłam ze sobą kluczy. - Ale wreszcie masz alarm. - Marnie się uśmiechnęła. - Alarm w pałacu. Shannon zapukała do własnych drzwi i musiała poczekać kilka minut. Quinn miał zmierzwione włosy; najwidoczniej uciął sobie drzemkę na kanapie. Widok tych włosów w nieładzie sprawił, Ŝe przeszedł ją dreszcz. - Późno wracacie - mruknął. Najwidoczniej jednak potrafił szybko pokonać senność, gdyŜ dodał Ŝywiej: - Wyjaśnię ci, jak działa alarm. Wręczył Shannon klawiaturę, pokazał, co ma nacisnąć, kiedy zostaje na noc w domu, a co wychodząc. Demonstrując urządzenie, stał obok niej, niemal jakby ją obejmował. Kusiło ją, Ŝeby się o niego oprzeć. Nie zrobiła tego. Pamiętała słowa Marnie o tym, jak Quinn na nią patrzy, nie chciała jednak tak łatwo okazać mu zaufania. 342
- Zrozumiałaś? - zapytał. - Tak, chyba tak. - W razie czego instrukcja obsługi leŜy w kuchni na stole. - Quinn! - krzyknęła Marnie, obejmując go z dziecięcą beztroską. Po chwili puściła go i wykrzyknęła: Było wspaniale, wspaniale! Nawet trenerka... jak ona się nazywa, Shannon? - Christie - przypomniała cierpliwie Shannon. - Nawet Christie powiedziała, Ŝe mam wielkie moŜliwości. - Świetnie. Obrzucił wzrokiem Shannon. Napijemy się herbaty? - zapytała Marnie. Shannon marzyła o połoŜeniu się spać, oboje jed nak, Quinn i Marnie, patrzyli na nią wyczekująco. - Oczywiście - odpowiedziała z rezygnacją. - Zostaniesz, Quinn, prawda? - poprosiła Marnie. - Właściwie muszę się juŜ zbierać. - Zostań tylko na herbatę. - Dobrze, jedna szybka herbata - zgodził się. - Jadłeś coś? - zapytała Shannon i dodała: - Załatwiłeś mi ten alarm i jestem ci coś winna. - Nie, nic mi nie jesteś winna - oświadczył chłodno. - Przepraszam, jakoś samo wyszło tak niegrzecznie. - Wolałaby się nie zaczerwienić. - W kaŜdym razie usiądź, proszę. Zrobię herbatę. - Uśmiechnęła się. - Marnie opowie ci tymczasem o całym dniu. Usta wykrzywił mu nieznaczny uśmiech. Doskonale wiedział, Ŝe Marnie potrafi człowieka zamęczyć nieustannym trajkotaniem. - Dobrze, przygotuj tę herbatę w spokoju - odparł i ruszył w kierunku pomieszczenia z telewizorem. Marnie znieruchomiała. 343
- Przepraszam, ale chyba powinnam ci pomóc? - Nie. Idź, zabaw Quinna rozmową. Shannon zagotowała wodę, zaparzyła herbatę w dzbanku i znalazła owsiane batoniki. Po chwili otworzyła lodówkę, przekonała się, Ŝe ma trochę sera, i zrobiła grzanki. Kiedy ustawiła wszystko na tacy, zorientowała się, Ŝe w domu panuje niezwykła cisza. Zaniosła posiłek do salonu i zobaczyła, Ŝe Marnie śpi skulona na fotelu. Quinn siedział na sofie, z nogami wyciągniętymi w kierunku stoliczka. TakŜe spał. Marnie otworzyła oczy. - Och - mruknęła i wyprostowała się. - Rozmawia łam z nim i nagle zauwaŜyłam, Ŝe nie odpowiada na moje pytania - szepnęła. - Chyba powinnyśmy go obudzić. Shannon odwróciła się i postawiła tacę na kontuarze. - Nie - powiedziała cicho. - No to co zrobimy? - Pozwólmy mu spać. Zjemy w kuchni i prześpisz się dziś u mnie. Marnie wstała i podeszła do Shannon. - Sądzisz, Ŝe tak będzie dobrze? - Doskonale. - Shannon przyniosła z sypialni koc i przykryła Quinnowi nogi. - Wyjdźmy - poprosiła, przykładając palec do ust. Marnie skinęła głową i ruszyła za Shannon do kuchni. Wypiły herbatę, a Marnie pochłonęła połowę jedzenia. Musiała być głodna. Tak, naprawdę cięŜko pracowała, pomyślała Shannon. I nie ma zapasów tłuszczu, które mogłaby spalać. W końcu dziewczyna zjadła wszystko. Nie przeprosiła, a tylko spojrzała na Shannon z miną winowajcy. - Posprzątam. 344
- Zostawmy to, pozmywamy rano. Chodź, skorzys tamy po kolei z łazienki i połoŜymy się spać. Bała się, Ŝe Marnie będzie coś do niej szeptać przez co najmniej godzinę. Nic takiego na szczęście nie nastąpiło. Marnie przyjęła od Shannon nową szczoteczkę do zębów i koszulę nocną. Potem po prostu podziękowała. Upierała się tylko, Ŝeby Shannon pierwsza poszła do łazienki. W końcu, juŜ po północy, znalazły się w łóŜku. Marnie starannie trzymała się swojej połowy, jakby nie chciała naruszać spokoju gospodyni. Po minucie powiedziała: - Bardzo dziękuję za wszystko. Wypowiedziała te słowa takim tonem, Ŝe Shannon się uśmiechnęła. Odczuwała przyjemność, jakiej nigdy przedtem nie doświadczyła. - Nie ma problemu. - Dobranoc. Przyrzekam, Ŝe juŜ się nie odezwę. Shannon zaśmiała się cicho i odwróciła tyłem. Dziwne. Niby nic wielkiego, ale mając u siebie Marnie i Quinna, czuła się miło i bezpiecznie. Po minucie mocno zasnęła. Jake nadal miał urlop. Zaproponował, Ŝe przyjedzie na posterunek, Quinn jednak poprosił, Ŝeby tego nie robił. Jake miał nowego partnera, a właściwie partnerkę, Annę Marino, która okazała się błogosławieństwem. Z chęcią zgodziła się przyjąć Quinna i mu pomóc. Była wysoka jak na kobietę, do tego szczupła i energiczna. Bardzo ładna, naturalna blondynka o Ŝywych niebieskich oczach i klasycznych rysach. Jako modelka byłaby ozdobą kaŜdego wybiegu, postanowiła jednak zostać policjantką. - Dam ci wszystko, co mogę - zapewniła Quinna, szperając w aktach Jake'a. - Szkoda, Ŝe nie mamy 345
więcej. To smutna strona naszej pracy. Kiedy mamy podejrzanego, technicy kryminalistyczni dokonują cudów. Ale kiedy nie mamy... O, jest ta stara sprawa. Sally Grant. - Zanim wręczyła akta Quinnowi, przekartkowała je. - Dwadzieścia dwa lata, pracowała na ulicy, adres to pensjonat, niezbyt szacowny, ale takŜe nie jakaś melina. To jedno z tych miejsc, gdzie o nic nie pytają i nie obchodzi ich, co gość robi w pokoju, dopóki drzwi pozostają zamknięte. Przyjezdna, z Oklahomy, rodzice nie Ŝyją. Znalazł się brat, ale nie przyjechał po ciało; zapytał tylko, czy nie miała ubezpieczenia na Ŝycie. Dla mnie jej sprawa jest jedną z najsmutniejszych. I dla Jake'a. Przeczesaliśmy ulice, przy okazji znaleźliśmy sporo narkotyków, spenetrowaliśmy kluby. Bardzo się staraliśmy, ale nie znaleźliśmy nic, kompletne zero. - Zawahała się. - Zorganizowaliśmy zbiórkę w naszym wydziale, Ŝeby ją przyzwoicie pochować. Zakład pogrzebowy udzielił nam zniŜki. Quinn skinął głową i wziął teczkę od Anny. PołoŜyła ręce na biurku i spojrzała na niego. - Przyniosę jeszcze akta Sonyi Miller. Jake jest przekonany, Ŝe te dwie sprawy się łączą, chociaŜ nie wiemy jak. Sonya Miller miała pieniądze i rodzinę. Zupełnie inna sytuacja. - Rozumiem. Sprawa Sally Grant przedstawiała się naprawdę posępnie. Fotografie z miejsca zbrodni były wstrząsające. Miała szeroko otwarte oczy. Długie brązowe włosy rozrzucone na chodniku przypomniały Quinnowi Marnie. Spojrzał na Annę. - W Ŝadnej z tych spraw nie znaleziono śladów przemocy seksualnej? Anna pokręciła głową. 346
- Sally była prostytutką. To ustaliliśmy na pewno. Ale w noc zabójstwa nie miała Ŝadnego klienta. Quinn ponuro się uśmiechnął. - Wypadek? Pokręciła głową. - Znaleziono ją na chodniku, z igłą wbitą w ramię. Upozowana, ale nieudolnie. Gdzie strzykawka? Skąd popłynęła heroina? Najpierw nazwano to oficjalnie „moŜliwością zabójstwa", potem „prawdopodobnym zabójstwem", z wariantem jednak „nieszczęśliwego wypadku". Nazywaj to sobie, jak chcesz, ale po prostu została zamordowana. - Te dwa zdarzenia dzielą miesiące - zauwaŜył Quinn. - Tak, ale jak juŜ powiedziałam, Jake i ja uwaŜamy, Ŝe są ze sobą powiązane. Rozumiem, Ŝe badasz sprawę „nieszczęśliwego wypadku tancerki"? - Właśnie. - Szkoda, Ŝe nie przydzielili jej Jake'owi i mnie. A Dixon zamknął dochodzenie. ChociaŜ, tak szczerze, my teŜ nie moglibyśmy wykazać Ŝadnego związku. Twoja tancerka zmarła od leku na receptę i alkoholu, a nie od narkotyku kupionego na ulicy. - Jeszcze jedna kobieta zmarła niedawno wskutek przedawkowania leku na receptę - zauwaŜył Quinn. Skinęła głową. - Neli Durken. MąŜ aresztowany. Sprawę prowa dzi Joel Kylie. Powiedział, Ŝe uzyskanie w sądzie nakazu aresztowania było łatwe dzięki tobie. Quinn się skrzywił. - Ja juŜ nie jestem tak bardzo przekonany, Ŝe on jest winny. Anna sprawiała wraŜenie zaskoczonej. - Zostawił odciski palców na fiolce. Dlaczego uwaŜasz, Ŝe jest niewinny? 347
- Po pierwsze, on tak powiedział. Uśmiechnęła się. - Wszyscy tak mówią, przecieŜ wiesz. Widzisz, jak facet pociąga za spust, a on patrzy ci w oczy i przysięga, Ŝe to nie on. - Podobnie jak ty uwaŜam, Ŝe te sprawy się łączą. Moim zdaniem, takŜe z tą twoją z przedawkowaniem. - Znamy jeszcze inne przypadki zgonów wskutek przedawkowania. Udało się nam obniŜyć wskaźnik zabójstw, lecz nadal mamy ich setki rocznie. Pracowałeś tutaj. Wiesz, jak wiele spraw pozostaje nierozwiązanych. - Niestety wiem. - Dlaczego zatem uwaŜasz, Ŝe te przypadki są powiązane? - Neli uczyła się tańca w KsięŜycowej Sonacie. Lara Trudeau prowadziła tam treningi, tam zresztą rozpoczęła karierę. Sonyę Miller znaleziono na plaŜy nieopodal tego studia, a Sally Grant, według waszego raportu, zaledwie kawałek dalej. - Nie sądzę, Ŝeby nasza prostytutka Sally Grant brała lekcje tańca. A na przykład z Suede wyrzuciliby ją, jeszcze zanim przekroczyłaby próg. Sonya mogłaby tam bywać, ale przepytaliśmy wszystkich tak ostro, jak tylko mogliśmy w granicach prawa - zapewniła Anna. - W budynku jest jeszcze pracownia projektantki, ale Sally nie byłoby stać na te ciuchy. Zresztą rozmawialiśmy z projektantką i jej męŜem, tak samo jak z ludźmi ze studia. Quinn spojrzał na Annę, a potem znów przejrzał akta Sonyi Miller. Funkcjonariusz George Banner rozmawiał z Gordonem Hensonem w poniedziałek. Gordon zapewnił, Ŝe kobieta nigdy nie brała lekcji, a takŜe Ŝe nigdy jej nie widział ani w okolicach szkoły, ani nigdzie indziej. 348
Dziwne. Gordon nie wspomniał o poniedziałkowej wizycie policjanta. Tylko Ŝe on nie miał w zwyczaju rozpowiadać o wszystkim na prawo i lewo. Quinn przekonał się o tym U Nicka, kiedy Gordon ujawnił niespodziewanie, Ŝe sporo o nim wie. - Coś jeszcze? - zapytała Anna. - Po tych zgonach ludzie z wydziału antynarkotykowego przeczesali okoliczne kluby. Co ustalili? - Kiedy znaleziono pierwszą dziewczynę, uzyskaliśmy nakaz przeszukania Suede i kilku innych klubów. Ted Healey, facet od narkotyków, powiedział mi, Ŝe kiedy zjawili się w Suede, musieli zmuszać tych z klubu, Ŝeby przeczytali nakaz. Kierownik powiedział, Ŝe zaprasza ich serdecznie do prucia ścian i podłóg, kiedy tylko zechcą, bez Ŝadnego nakazu. śe Suede szczyci się... - Wiem, wiem, kontrolują nawet, czy kierowcy nie piją za duŜo i sprawdzają ich toŜsamość. - Podobno. Anna dziwnie na niego spojrzała. - Znam faceta, który prowadzi ten klub - wyjaśnił Quinn. - Aha, masz tutaj jeszcze zdjęcia i szkice pierwszej ofiary. Mogę wziąć jeden? - Oczywiście. - Dziękuję. Za to i w ogóle za wszystko. - Nie ma sprawy. Gdybyś ustalił coś, czego nam się nie udało, byłoby wspaniale. - Spochmurniała. - KaŜda nienaturalna śmierć jest smutna, ale wiesz, my musimy się do tego przyzwyczaić. Kiedy jednak znaleźliśmy Sally Grant... nie wiem. Naprawdę mnie rąbnęło. Taki dzieciak i nikogo bliskiego. Wiele bym dała, Ŝeby zobaczyć zabójcę na ławie oskarŜonych. NiewaŜne, Ŝe jej to juŜ nie pomoŜe. - Rozumiem. 349
- PoniewaŜ uwaŜasz, Ŝe te sprawy się wiąŜą... podejrzewasz kogoś o zabicie tej tancerki? - zapytała. Uśmiechnął się ponuro. - Zbyt wielu. I jednocześnie za mało, pomyślał. Najlepsze motywy mają mój brat i kobieta, w której się zakochałem. Po opuszczeniu posterunku powrócił na „Wirujący Czas". Odsłuchał automat i przekonał się, Ŝe Manuel Taylor nie oddzwonil. Zatelefonował więc do niego i zostawił drugą wiadomość. Potem przy biurku naszkicował plan studia i najbliŜszych ulic. Przejrzał listy, dokonując porównań i szukając podobieństw. Jedynym elementem łączącym cztery przypadki śmierci pozostawała mała odległość albo związek z budynkiem KsięŜycowej Sonaty. Ktoś musiał coś wiedzieć. Ta sama osoba - Quinn był tego pewien - krąŜyła koło domu Shannon w szarym albo beŜowym sedanie. Sprawdził pocztę elektroniczną. Brat nie zapomniał. Przesłał mu wykaz numerów rejestracyjnych i opisy samochodów naleŜących do wszystkich osób pracujących w studiu lub w budynku albo często tam zaglądających. Czas na eliminację. Shannon - nieprawdopodobne, Ŝeby krąŜyła wokół własnego domu. Jane - czerwony minivan chevy. Rhianna Markham - granatowa mazda. Gordon ma beŜowego lexusa. Ben kupił niedawno uŜywanego szarego mercedesa. Pan Clinton - audi „taupe". Tyle wykaz. Clintona wyeliminował, przenosząc go na dół listy. Szare lub beŜowe sedany mieli Jim Burkę, Mina Long, Justin Garcia, Christie Castle, Sam Railey, Gabriel Lopez i jeszcze czterech pracowników Suede. 350
Przynajmniej jego własny brat, który pokłócił się z Lara w dniu jej śmierci, sprawił sobie uŜywanego ciemnozielonego jaguara. Kiedy studiował wykaz samochodów, przypomniał sobie wreszcie, co takiego powiedział Manuel Taylor. Jeszcze raz zadzwonił do niego, ale Manuel nadal nie odbierał. Quinn zostawił kolejną wiadomość i zszedł z łodzi na ląd. Kiedy Shannon się obudziła, Quinna juŜ nie było, znów jednak zostawił przygotowaną kawę. Zapisz mnie na późne popołudnie - nabazgrał na kartce. PoniewaŜ zamierzała dotrzeć do studia przed innymi, opuściła dom, zanim obudziła się Marnie, zostawiając kartkę, Ŝe wpadnie później, Ŝeby ją podwieźć. Wbiegła po schodach, otworzyła drzwi i zamknęła je za sobą na zamek. Rozejrzała się. Nie wiedziała, czego szuka, ale zaczęła opukiwać ściany i zaglądała nawet za miski klozetowe. Potem wyszła na taras prowadzący do tylnego parkingu, mieszkania Gabe'a i pracowni Katariny. Zatrzymała się i otworzyła drzwi do składziku. Kostium na manekinie projektantki nadal sprawiał dziwne wraŜenie, nawet w świetle dnia. Shannon zauwaŜyła, Ŝe na półkach z tyłu jest jeszcze wiele miejsca, i odnotowała w pamięci, Ŝe moŜna tu wynieść pudła ze starymi dokumentami. ZauwaŜyła takŜe, Ŝe w magazynku jest wiele jej dawnych strojów, niektóre w doskonałym stanie. Jeśli zamierza powrócić do turniejów, powinna je przejrzeć i posegregować. Kiedy tak stała, wydało jej się, Ŝe słyszy czyjeś kroki. Spojrzała na zegarek i stwierdziła, Ŝe wkrótce studio zacznie się zapełniać. Nagle zgasło światło. - Hej! - krzyknęła, odwracając się. 351
Teraz, w biały dzień, wcale się nie przestraszyła. Drzwi jednak się zamknęły, a pomieszczenie tonęło w ciemnościach. - Hej! - zawołała powtórnie. Ruszyła w kierunku drzwi. Usłyszała oddalające się kroki. W kompletnej ciemności straciła na chwilę orientację. Wpadła na manekin. Najpierw usiłowała go przytrzymać, Ŝeby się nie przewrócił, a po chwili juŜ sama walczyła o utrzymanie równowagi. Kiedy zachwiała się i odchyliła do tyłu, zamarłaby... gdyby tylko mogła. Wydawało jej się, Ŝe czuje czyjś oddech. Koło swojego ucha. Właśnie tam. Mimo Ŝe kroki słyszała z zewnątrz, a drzwi się zamknęły. Niespodziewanie manekin na nią runął. Starała się utrzymać równowagę, lecz upadła na podłogę. Uderzyła głową o półkę albo raczej, co dziwniejsze, półka ją uderzyła. W ciemnościach wydawało jej się, Ŝe usłyszała jęk, choć mógł się wydobyć z jej własnych ust.
Sprawy wymykają się spod kontroli i to wyłącznie z jej powodu. Co ona, u diabła, robi? Dlaczego nagle szuka czegoś w składziku? Czy powinien tylko czekać? Mogła się odwrócić, wyjść na zewnątrz. Wszyscy weszli. I wszyscy wyszli na zewnątrz. Policja przeszukała budynek. Nie z powodu studia, lecz klubu. Szukali starannie, ale niczego nie znaleźli. PoniewaŜ klub jest czysty. Nie ma się o co martwić. Dlaczego więc poruszał się tak szybko? 352
Morderca zawsze w końcu popełnia błąd, tak się przynajmniej mawia. Nieprawda. Wielu zabójców pozostaje na zawsze w ukryciu. A zatem... Wolniej. Spokojniej. Co ona wie? Zbyt wiele. W jakiś sposób zbyt wiele. I ma zbyt wiele podejrzeń. Te piękne oczy nie są tak niewinne, jak wyglądają. Ale on wiedział. Obserwował. I pragnął. A teraz... Niektóre czynności są po prostu niezbędne. Wszystko, co musi zrobić, to chwycić i pamiętać, Ŝeby działać w naturalny sposób.
Quinn wkroczył z kwiatami, rozejrzał się i uznał, Ŝe jego bukiet jest nędzny. Mimo to Jane, która siedziała oparta wysoko na szpitalnym łóŜku, powitała go promiennym uśmiechem. Najwidoczniej juŜ całkowicie doszła do siebie. Miała wyszczotkowane włosy i makijaŜ. - Cześć, Quinn, to naprawdę miło z twojej strony. Dziękuję, Ŝe przyszedłeś. I dziękuję za kwiaty! Wyciągnęła rękę, jak królowa do poddanego, przyzwyczajona witać kaŜdego gościa pocałunkiem w oba policzki. Podporządkował się temu rytuałowi i zajął miejsce na krześle przy łóŜku. - Wspaniale wyglądasz. - Jestem trochę obolała - odparła - ale przynajmniej - dodała, rozpromieniając się - dzięki nowoczesnej chirurgii zostanie tylko mała blizna. - Co za ulga - mruknął rozbawiony. śyła ze swojego ciała - w dobrym znaczeniu tego słowa. Quinn z upływem czasu dostrzegał wokół siebie 353
coraz więcej. Jane była młoda, ładna i często nosiła stroje odsłaniające bardzo wiele. - Wydaje się, Ŝe to drobiazg, prawda? - zapytała, wzdychając. - Przepraszam. Oczywiście rozumiem. - Twój brat właśnie wyszedł - poinformowała. - Tak? Powinien być w pracy. I tak ma szczęście, Ŝe nie musi ciągle zostawać po godzinach. - Wpadł tylko na minutkę, Ŝeby powiedzieć dzień dobry. Skinął głową. - Więc wy się spotykacie? - Nie moŜesz tego nikomu zdradzić. Nerwowo skubała poszewkę. Uśmiechnął się. - To się moŜe stać dla wszystkich oczywiste. - Jeśli tak, moŜliwe, Ŝe będę musiała zrezygnować z pracy. - Wpatrywała się w pościel, potem uniosła wzrok. - Gordon i Shannon na razie mogą przymykać oko, ale... Nie wiem, moŜe Shannon będzie teraz bardziej wyrozumiała. - Co takiego? Jane głośno się zaśmiała. - Bardzo długo nie brała nowych uczniów. - Myślałem, Ŝe dzielicie się pracą po równo. - Nie Shannon. Ona jest szefową. Sama postanowiła cię zatrzymać. - Bo chciała mnie wybadać. Jane znów się uśmiechnęła. - Bo jesteś detektywem. - JuŜ wszyscy wiedzą, prawda? - No, niekoniecznie. Ja się dowiedziałam od Douga. Ale Katarina odwiedziła mnie wczoraj i powie działa, Ŝe wywołałeś prawdziwą burzę w gabinecie doktora Longa. 354
- Rozumiem. - Właściwie mogę ci zdradzić tajemnicę. - Jaką? - Nie sądzę, Ŝeby Shannon cię zatrzymała po to, Ŝeby wybadać, dlaczego się zjawiłeś w szkole - oświadczyła z konspiracyjnym uśmiechem. - No cóŜ, teraz za mną nie przepada. - Mylisz się, chyba zdajesz sobie z tego sprawę. - Tak? - Ona jest bardzo dumna. Ja tu wtedy nie pracowałam, ale Christie mi opowiedziała, Ŝe Shannon nigdy nie dała po sobie poznać, jak ją zraniło, kiedy Ben zdecydował się tańczyć z Lara, a potem z nią oŜenić. Według Christie, Shannon zachowywała się tak, jakby spotkała ją najzwyczajniejsza rzecz pod słońcem. Trzymała głowę wysoko zawsze, kiedy ich spotykała. Jakby to nic dla niej nie znaczyło, jakby czuła ulgę, Ŝe moŜe spokojnie uczyć i odpocząć od turniejów. No cóŜ, ona lubi uczyć, ale... -Uśmiechnęła się szerzej. - Czy nie byłoby fajnie, gdybym ja wyszła za Douga, a Shannon za ciebie? Musiał się roześmiać. - Widzę, Ŝe nie tracicie czasu. - Po śmierci Lary? To masz na myśli? - No... właściwie tak. - Lara wiedziała, Ŝe go lubię. śe mi się podoba. I Ŝe jestem z niego dumna jako ucznia. Właśnie dlatego go uwiodła. Nie winię Douga. Powtarzałam mu tylko, Ŝe jestem jego nauczycielką i Ŝe... nie moŜemy razem nigdzie wychodzić. Ale po śmierci Lary... nie wiem, chyba zdałam sobie sprawę, Ŝe Ŝycie jest krótkie. Jesteśmy niezaleŜnym studiem. Nie mamy Ŝadnych sztywniaków z jakiejś centrali, którzy mogliby się nas o to czepiać. - W porządku, moŜe ty i Doug znacie się dłuŜej, niŜ 355
sądziłem, ale nie moŜna tego powiedzieć o mnie i Shannon. I naprawdę nie sądzę, Ŝeby teraz za bardzo mnie lubiła. - To dlatego, Ŝe zakochała się w tobie po uszy i przestraszyła się samej siebie. - Jane szeroko się uśmiechnęła. - Dobrze znam Shannon. Zmieniła się, odkąd się pojawiłeś. Jestem pewna, Ŝe znacie się naprawdę dobrze, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. - Zobaczymy. Na razie, Jane, chciałbym ci zadać dwa pytania. Kiedy miałaś ten atak, bałaś się, Ŝe ktoś cię otruł. Zarumieniła się. - Głupie, co? Byłam przekonana, Ŝe ktoś dosypał mi czegoś do kawy z powodu rozmowy, którą prowa dziliśmy. O Larze. O tym, Ŝe być moŜe ktoś wrzucił jej tabletki do drinka czy coś w tym rodzaju. - Kto uczestniczył w tej rozmowie? Skrzywiła się. - Sporo ludzi. Longowie, pan Clinton, nawet jedna z nowych dziewczyn, nie pamiętam, jak się nazywa. Gabe, Katarina, chyba teŜ David. Ben... Doug i Gordon byli w pobliŜu, patrzyli na parkiet. A Sam stal koło Gordona. - Czy ktoś z nich powiedział coś podejrzanego? - Hm... David Mercutio, mąŜ Katariny. To chyba on zauwaŜył, Ŝe moŜna wrzucić tabletki do drinka. - W porządku, teraz drugie pytanie. Czy nie domyślasz się chociaŜ, kto mógł być sam na sam z Lara podczas turnieju i kłócić się z nią? Albo nawet nie kłócić, po prostu z nią rozmawiać? Spochmurniała. - Wiem o moim bracie - dodał. Westchnęła. - Poza Dougiem... kłóciła się z Jimem Burkiem, 356
swoim partnerem. Tylko Ŝe oni się zawsze kłócili. Podejrzane byłoby, gdyby się nie pokłócili! - Ktoś jeszcze? - Przy małym barze naprzeciwko parkietu Lara rozmawiała z Gordonem, Benem, Justinem... z Gabe'em, chyba z Longami. I z Shannon. - Z Shannon? - JuŜ ci mówiłam, Ŝe Shannon nigdy nie dawała po sobie poznać, Ŝe ma coś przeciwko Larze. Chyba postawiła jej drinka. A moŜe nie? MoŜe podeszła tylko, Ŝeby Ŝyczyć jej powodzenia? Nie wyobraŜasz sobie, jaki tam panował rozgardiasz, jak szybko wszystko się zmieniało. I pamiętaj, Ŝe Sam i ja równieŜ wtedy startowaliśmy. - Racja. Jesteście naprawdę dobrzy. - Głupio wyszło, ale moŜe teraz mamy szansę. Wygrywaliśmy zwykle w tych turniejach, w których Lara nie uczestniczyła. Skinął głową. - Ostatnia sprawa. Czy mogę ci pokazać portret? Wyjął z kieszeni szkic Sally Grant z akt policyjnych. Jane pokręciła głową. - Nie. To znaczy... pamiętam, Ŝe odnaleziono jej ciało. Rozpoznaję portret, bo widziałam go w gazecie. Ale nie widziałam jej nigdy w okolicach studia. Podziękował jej i wstał. - Jedziesz do szkoły? - zapytała. - Tak, a dlaczego? Potrzebujesz czegoś? Pokręciła głową. - Jesteś dobrym uczniem. - Muszę się wiele nauczyć przed Galą Aligatora. - No tak. - I muszę mieć oko na ludzi. - W tym na Shannon? - Jest dość podejrzana - odparł. 357
Uśmiechnęła się tylko i poprawiła na poduszce.
- Co ty tu, u diabła, robisz? I to na podłodze? Shannon zamrugała i spojrzała w górę. Stał nad nią Gordon. Usiadła i chwyciła się za obolałą głowę. - Ktoś mnie chyba uderzył. Gordon zmarszczył brwi. Rozejrzał się, nie zobaczył nikogo. - Co ty zrobiłaś? Wpadłaś na półkę? Och, rozumiem. Stoczyłaś walkę z manekinem. - Weszłam tutaj, a potem usłyszałam kroki w korytarzu. - Moje - wyjaśnił. - Zgasiłeś światło i zamknąłeś drzwi? - Myślałem, Ŝe ktoś zapomniał zgasić i zamknąć. Tak, zgasiłem światło i zamknąłem drzwi na zamek. - Kiedy? - Kilka minut temu. W twoim pokoju zobaczyłem torebkę, ale ciebie nie zastałem, więc zacząłem cię szukać, a po drodze natrafiłem na te otwarte drzwi. Wyglądał na zatroskanego. - Dobrze się czujesz? Skoro straciłaś przytomność, powinniśmy chyba pojechać do szpitala. Rozejrzała się wokół i przekonała, Ŝe rzeczywiście nic się nie zmieniło. Tyle tylko Ŝe na podłodze koło niej leŜał manekin. - Nikt stąd nie wyszedł? - Zamknąłem drzwi od zewnątrz - wyjaśnił. - Powinienem tu zajrzeć. Po prostu nie wpadło mi do głowy, Ŝe moŜesz być w środku. Padła ofiarą gry wyobraźni. Zgasło światło i wpadła w panikę. PrzecieŜ gdyby ktokolwiek tu był, Gordon by go zobaczył. Albo ją. 358
Westchnął. - MoŜesz wstać? - Oczywiście. Wstała bez trudu; w wyprostowanej pozycji czuła się jednak trochę niepewnie. - Chodź. Odwołamy twoje dzisiejsze lekcje. - Nie - zaprotestowała. Spojrzał na nią surowo. - Na pewno masz na głowie wielkiego guza. Obmacała głowę. Miała guza, ale małego. - Nic mi nie jest, Gordon. - Powinnaś... - Gordon, przysięgam, Ŝe wszystko w porządku. I obiecuję, Ŝe jeśli w ciągu dnia źle się poczuję, dam ci znać. Nie chcę jechać ani do szpitala, ani do domu. I na pewno nie zamierzam odwoływać lekcji. - Ale... - Naprawdę. I nie mów proszę o tym nikomu. - Ale...? - Proszę. Jeśli odwołam lekcje, zaczną się plotki i w końcu będziemy musieli wycofać się z gali. - To do niego trafiło. Westchnął. - Gordon, ani słowa. I naprawdę przyrzekam, Ŝe jeśli rozboli mnie głowa, od razu cię o tym poinformuję. - Niech będzie - zgodził się po minucie milczenia. Razem opuścili składzik. Spotkali Bena zaraz za tylnymi drzwiami studia. - Co się tu dzieje? - To znaczy? - zapytała Shannon z poczuciem winy. - Drzwi otwarte, muzyka ryczy i... nikogo nie ma. - Ja tylko... - Urwała i spojrzała na Gordona. - Oglądałam swoje stare kostiumy. Ciemne brwi Bena wygięły się powoli w łuk. - Naprawdę... na serio rozwaŜasz powrót do tur niejów? 359
- Tak. - Ze mną? - Tak, Ben. - Dziękuję. Nigdy nie słyszała słowa wypowiedzianego równie pokornie. Ben ruszył w kierunku studia, a Shannon i Gordon za nim. Shannon czuła, Ŝe ma przed sobą kolejny cięŜki dzień.
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY
Przez cały dzień dziwnie się czuła. A moŜe po uderzeniu w głowę miała tylko wyostrzone zmysły? Piątki na ogół mijały spokojnie, ten jednak nie. Ćwiczyła z Marnie i ze swoimi uczniami. Po Marnie nie pojechała sama, tylko wysłała Bena. Richard był rozdraŜniony, narzekał, Ŝe chciał się nauczyć kilku podniesień, a Shannon się ociągała, gdyŜ nie miała pewności, czy on da sobie z nimi radę. Po południu miała lekcję z Billym, jednym ze swoich stałych uczniów. Billy cierpiał na poraŜenie mózgowe. Bardzo się starał, lecz nie przynosiło to rezultatów. Szanowała go za te próby, choć wiele innych nauczycielek po prostu by się poddało. Ćwiczyła z nim szczególnie starannie, wiedząc, jak dobrze mu zrobi opanowanie podstawowych ruchów. Potem miała lekcję z Quinnem. Niewiarygodnie tańczył walca, naprawdę nieźle. Zastanawiała się, jak moŜna być tak dobrym w walcu, a jednocześnie tak beznadziejnym w fokstrocie. Uczniowie zwykle przejawiali zdolności albo do tańców wolnych, nie radząc sobie z rytmem, albo właśnie do szybkich. Nie spotkała jeszcze nikogo, kto tańczyłby dobrze walca, a w fokstrocie sam deptał sobie po 361
nogach. Nawet kroki tanga wydawały się Quinnowi bardziej naturalne. Początkowo mieli z jednej strony Rhiannę z jakimś uczniem, a Justina i Minę Long z drugiej. Dopiero kiedy te pary odpłynęły na drugi koniec sali, a Shannon zmieniała płytę, Quinn się do niej odezwał: - Jakiś kłopot z alarmem? - Nie, Ŝadnego. - Po chwili wahania dodała sztywno: - Dziękuję. - A ja dziękuję za to, Ŝe pozwoliłaś mi się wyspać. - Nie ma za co. Kusiło ją, Ŝeby opowiedzieć o dzisiejszym zdarzeniu w składziku. W miarę upływu czasu nabierała jednak coraz głębszego przekonania, Ŝe poniosła ją wyobraźnia. - Co się stało? - zapytał. Uniosła wzrok. Opierał się o ścianę, próbując pochwycić jej spojrzenie. Zdała sobie sprawę, Ŝe wpatruje się w podłogę. Pokręciła głową. - Nic. - A jednak o czymś myślałaś. Nie zrezygnuje. Postanowiła zmienić temat: Jaki błąd popełniłeś w FBI? Co takiego zrobiłeś? Sprawiał wraŜenie zagniewanego, jakby chciał od powiedzieć, Ŝeby pilnowała swoich spraw. - Zajmowałem się opracowywaniem profilów sprawców. - Profilów? Nie wiedziała, dlaczego ją to zdziwiło. MoŜe spodziewała się, Ŝe zastrzelił nie tę osobę, Ŝe ktoś zginął, a w kaŜdym razie zaszło coś naprawdę strasznego. - Tak. Mieliśmy sprawę z Indiany. Dokonałem błędnej oceny. Byłem pewien, Ŝe zabójca ma około trzydziestu lat, wykonuje prostą pracę niewymagającą Ŝadnych kwalifikacji, moŜe nawet jest Ŝonaty. Aresz towali faceta pasującego do tego opisu. 362
- No i...? - Okoliczni mieszkańcy odetchnęli z ulgą i przestali mieć się na baczności. Wkrótce znaleziono dwie następne martwe kobiety. Tym razem zabójca zostawił dowód. Po prostu na miejscu zbrodni zgubił portfel z prawem jazdy. Miał pięćdziesiąt lat i zajmował kierownicze stanowisko w miejscowym banku. - PrzecieŜ to nie jest nauka ścisła. Mogłeś tylko zgadywać na podstawie tych danych, którymi dysponowałeś. - I właśnie o to chodzi. Poczułem, Ŝe moja praca jest bezuŜyteczna. Wróciłem więc w rodzinne strony i dołączyłem do starego przyjaciela Dane'a. Uznałem, Ŝe nie wyrządzę nikomu Ŝadnej szkody, na przykład śledząc niewiernych męŜów. Okazało się, Ŝe się myliłem. Śledziłem Arta Durkena, a on zabił Ŝonę. - Neli - powiedziała cicho Shannon. - Tak, Neli. Miła, sympatyczna, właśnie takie osoby powinny zaludniać świat. Ona nie Ŝyje, Durken siedzi w areszcie, a ja... ja teraz juŜ wcale nie jestem pewien, Ŝe to on zabił. I cóŜ z tego, skoro nie wiem kto. Tylko... - Tylko co? Wzruszył ramionami. - To chyba oczywiste. Wiadomo jedynie, Ŝe to ktoś związany ze studiem. Przełknęła ślinę. - NiemoŜliwe. - To ty chcesz, Ŝeby to nie było moŜliwe - poprawił jąSpojrzała na niego. - Sprawy niektórych morderstw nigdy nie zostają rozwiązane. - Lepiej, Ŝeby ta została rozwiązana. Kiedy Doug mnie namawiał, Ŝebym się nią zajął, powiedział, Ŝe się obawia, Ŝe zginie jeszcze ktoś. UwaŜam, Ŝe miał rację. 363
- Tak się uczycie tych podniesień? - zagadnęła ich Ŝartobliwie Rhianna. - Shannon, nastawiasz coś czy mogę włączyć cza-czę? - MoŜe być cza-cza. Cokolwiek zechcesz. Rhianna nastawiła muzykę i oddaliła się na środek parkietu. - Pojadę dzisiaj za tobą i Marnie do domu - oświad czył Quinn. Ale dopiero koło dziesiątej - uprzedziła. Choć cieszyła się, Ŝe pomaga dziewczynie odbudo wać Ŝycie, nagle poŜałowała, Ŝe nie mieszka sama. - Nie szkodzi, upewnię się tylko, Ŝe dotarłyście bezpiecznie. - Teraz mam alarm. - Właśnie. Będzie was chronił. Lekcja dobiegła końca. Quinn pocałował Shannon w policzek, wypełniając w ten sposób obowiązujący rytuał, i wyszedł. Później dzień zdawał się ciągnąć w nieskończoność, mimo Ŝe Shannon zajmowała się kolejnymi uczniami. Na zakończenie przypomniała obecnym, Ŝe wszyscy uczestnicy gali i ci, którzy chcieliby odbyć rejs po zatoce, powinni się stawić na przystani o siódmej. Myślała, Ŝe Quinn o niej zapomniał, przyjechał jednak, kiedy zamykali studio. PoniewaŜ Gordon wiedział, w jaki sposób Quinn zarabia na Ŝycie i czego szuka w studiu, nie musiała się tłumaczyć, dlaczego detektyw jedzie za nią do domu. Na miejscu Quinn nie opuścił nawet samochodu. Pomachał im tylko na poŜegnanie i odjechał. A niby się w niej kochał. Manuel Taylor nie nagrał się na automatycznej sekretarce, chociaŜ Quinn i tak się tego nie spodziewał. 364
Gdyby kelner zamierzał się z nim skontaktować, zadzwoniłby zapewne na telefon komórkowy. „Nie ma sprawy. Przy was całkiem nieźle zarabiam." Tak wtedy powiedział. Jasne. Zarobił na Gordonie, a takŜe na Quinnie, który mu zapłacił za stawienie się na konfrontację z Gordonem. Ale to zdanie musiało oznaczać coś więcej. Poza nimi jeszcze ktoś musiał płacić kelnerowi. Ale za co? Napiwki? Tak po prostu? Quinn w to wątpił. Podejrzewał, Ŝe ktoś zapłacił Manuelowi za przyniesienie Larze Trudeau drinka. Specjalnego drinka. Pomimo późnej pory zatelefonował do hotelu. Udało mu się porozmawiać z kierownikiem baru. Kierownik nie mógł mu pomóc, sam był zirytowany. Manuel Taylor miał poprzedniego dnia pracować przy kolacji, ale się nie stawił. - Czy zwykle moŜna na nim polegać? - zapytał Quinn. - Jasne, zwykle tak. Ale juŜ raz nawalił. Wybrał się z przyjaciółmi do Orlando. Ostrzegłem go, Ŝe jeśli to się powtórzy, zostanie wylany. Ale to dobry kelner. Wolałbym, Ŝeby u nas został. Quinn się rozłączył. Sam odczuwał irytację. Tego wieczoru nie mógł juŜ niczego dokonać. Czuł, Ŝe powinien nocować u Shannon, mimo Ŝe miała alarm i nie mieszkała sama. Nie miał nic do zrobienia. Przewracał się na łóŜku; zdarzenia i myśli wirowały mu w głowie jak fragmenty układanki. Shannon była tu, na jachcie „Wirujący Czas", niedawno, a zdawało się, Ŝe całe wieki temu. W jego starej koszuli, kusząca sylwetka w drzwiach. Jedna noc i jego 365
świat całkowicie się odmienił. Wydawało mu się, Ŝe nadal czuje zapach perfum przenikający pościel, kabinę, pamięć. W uszach rozbrzmiewał mu dźwięk jej głosu. Jej taniec w łóŜku był bardziej hipnotyczny niŜ rumba, namiętny jak hiszpański pasa doble. Tracę ją, pomyślał. Nie mógł zatrzeć w pamięci tego, jak stanęła w drzwiach kabiny. Czuł rozgoryczenie. Nawet osiemnastoletnia dziewczyna dostrzegła od razu głębię jego uczucia. ChociaŜ on sam uznał je wcześniej tylko za Ŝądzę i podniecenie. Wystarczyło raz spotkać się z Shannon, a cały świat zaczął się kręcić wokół niej, na jawie i we śnie. Teraz nie wystarczało juŜ uświadomienie sobie własnych uczuć. Musiał odmienić jej świat, stwarzając taki, w którym mógłby dotrzeć do niej ponownie. Wiedział, co to miłość, jednak nigdy nikt nie opanował w takim stopniu wszystkich jego myśli. Na jawie drwiła i wyszydzała jego marzenia. Widział ją w królestwie pamięci, oddychał jej zapachem, słyszał jej szept w odgłosie fal uderzających o kadłub. W piątki bar U Nicka pozostawał otwarty do późnych godzin. Quinn słyszał śmiech i rozmowy dobiegające z tarasu. MęŜczyźni i kobiety. Będący razem albo dąŜący do tego, Ŝeby być razem, poszukujący tego co realne i stałe. I tacy, którzy tylko czekali na okazję do zaciągnięcia kogoś do łóŜka. ChociaŜ knajpa U Nicka nie słuŜyła na ogół za miejsce na podryw. Bywalcy przychodzili z Ŝonami, stałymi partnerkami albo z przyjaciółmi. Czasami ktoś uruchamiał starą szafę grającą. Czasami w weekendy Nick sprowadzał jakiś zespół. Tego wieczoru raczej nie. Ashley wróciła do domu z noworodkiem. Ona i Jake planowali kupno własnego domu, ale Jake trzymał tutaj łódź i mieli w końcu samodzielne mieszkanie, więc się nie spieszyli. Poza tym praca nie pozostawiała im wiele czasu na po366
szukiwanie domu. Bar U Nicka był poza tym znacznie spokojniejszy i cichszy niŜ na przykład Suede... Klub przeszukany przez brygadę antynarkotykową, która niczego nie znalazła. To właśnie dobre miejsce na podryw, pomyślał. Porządny klub, gdzie przestrzega się prawa. Tylko Ŝe w pobliŜu znaleziono dwie martwe kobiety. Jedną - z towarzystwa, drugą - prostytutkę. Narkotyki, nie leki na receptę. Poddał się i ubrał. Wyruszył na taras do baru. Siedziało tam wielu gości, stara szafa grająca działała, ale ciszej niŜ zwykle. Był teŜ Dixon. Jadł cheeseburgera. W środku, przy barze, włączono telewizor, choć muzyka z szafy grającej zagłuszała dźwięk. Quinn zamówił piwo i spojrzał na ekran. Zamarł ze szklanką w polowie drogi do ust. Zobaczył Manuela Taylora, a poniŜej napis: „Przypadkowa ofiara strzelaniny?". Wstał, zbliŜył się do telewizora i nastawił głośniej. - Hej! - upomniał go ktoś. Spojrzał groźnie na protestującego i facet się odwrócił. Teraz Quinn usłyszał słowa: „Po przewiezieniu do szpitala Jackson Memoriał stwierdzono zgon wskutek rany postrzałowej głowy. UwaŜa się, Ŝe Manuel Taylor przypadkowo padł ofiarą wojny gangów. Przechodzimy do innych wiadomości...". W soboty studio otwierano wcześniej niŜ w inne dni tygodnia. Pomimo rejsu zaplanowanego na wieczór zajęcia odbywały się normalnie. Shannon podwiozła Marnie i powiedziała Elli, Ŝe wpadnie do szpitala, by odwiedzić Jane. Jane była w doskonałym nastroju, gdyŜ nazajutrz miała opuścić szpital. Jej radość mąciły tylko liczne wskazania, co jej 367
wolno, a czego na razie nie. Ponadto martwiła się, Ŝe ominie ją rejs. - To niesprawiedliwe - poskarŜyła się. - Niestety, nie mogę tej imprezy przełoŜyć - odpowiedziała jej Shannon. Jane nie mogła się doczekać powrotu do pracy; zbyt długo leŜała bezczynnie w łóŜku. Wysłuchała opowieści o postępach Marnie i nieco się zasmuciła na myśl, Ŝe dziewczyna moŜe przejąć część jej uczniów. - Uczniów mamy aŜ zbyt wielu - uspokajała ją Shannon. - Poza tym wkrótce będziesz tak zajęta wygrywaniem turniejów, Ŝe nie zostanie ci wiele czasu na uczenie. - Przez kilka tygodni nie mogę tańczyć - jęknęła Jane. Shannon zaproponowała przyjaciółce, Ŝe nazajutrz przyjedzie odebrać ją ze szpitala. Kiedy Jane odparła, Ŝe to juŜ ma załatwione, nie próbowała o nic pytać. ZałoŜyła, Ŝe po Jane przyjedzie Doug O'Casey. - Pilnuj wieczorem moich uczniów - poprosiła Jane. - Dobrze, nie pozwolę panu Clintonowi flirtować. Jane posłała jej krzywe spojrzenie, a Shannon się roześmiała. - Wszystko będzie dobrze, stań tylko na nogi. W ciągu dnia Shannon miała więcej papierkowej roboty niŜ lekcji, poniewaŜ musiała przygotować rozkład zajęć na następny miesiąc, a chciała przeczytać wszystkie uwagi pozostawione w skrzynce na listy i przekonać się, których tańców powinna zaplanować najwięcej. Gordona nie było. Udał się na inspekcję łodzi. Chciał sprawdzić, czy jest miejsce dla zespołu i do tańczenia. Zamierzał takŜe poczynić ostatnie ustalenia z kateringiem. 368
O trzeciej uczniowie opuścili studio, Ŝeby się przygotować do rejsu i zdąŜyć na przystań do siódmej. Ben, co nie było do niego podobne, zaoferował jej pomoc. Pomagała takŜe Marnie, zamiatając okruchy po pączkach i croissantach, Ŝeby w weekend nie zwabiły robactwa. Zamykając drzwi, Shannon znów nasłuchiwała, lecz tym razem nie usłyszała Ŝadnego podejrzanego dźwięku. W domu nie zabawiła długo, poniewaŜ postanowiła ubrać się weekendowo. WłoŜyła po prostu dŜinsy i bluzkę. Mimo szczupłości Marnie, wyszperała dla dziewczyny sukienkę koktajlową, która na nią pasowała. Udało się jej wreszcie sprawić, Ŝeby mała przestała ciągle dziękować, przypominając, Ŝe równieŜ studio jej potrzebuje. - Za to takŜe dziękuję. Nigdy przedtem nie byłam nikomu potrzebna - usłyszała, mając nadzieję, Ŝe na razie po raz ostatni. Dotarły na przystań koło szóstej. Gordon krzątał się juŜ na jachcie, gdzie czuł się jak ryba w wodzie. Kierował ustawianiem stołów, przedstawił Shannon obsłudze kuchennej i załodze. Stoły tworzące bufet rozstawiono przy ścianach w głównym salonie, wokół parkietu. Trio miało grać bliŜej wyjścia, tak Ŝeby było je dobrze słychać równieŜ na otwartym pokładzie. Shannon zdziwiła nieco nieobecność Quinna, ale Gordon wyjaśnił jej, Ŝe O'Casey ma jeszcze coś do załatwienia i wróci o siódmej. Rejs wydawał się doskonale zaplanowany, a Quinn w końcu się zjawi. Jacht okazał się wspaniały. Idealny dla około pięćdziesięciu osób, które miały nim popłynąć. Pierwsi goście przybyli juŜ na długo przed siódmą. Personel KsięŜycowej Sonaty zgromadził się przy trapie, Ŝeby witać przyjaciół i uczniów. 369
- Z pewnością stary pan Clinton wejdzie na pokład pierwszy - powiedział Sam. - Wiesz - odparła Shannon - on właściwie nie ma na imię „Stary Pan", tylko John. - Nie zwracam się tak do niego - uspokoił ją Sam. - Och, mój BoŜe! Zabrał ze sobą panią Clinton - szepnęła Rhianna. Pan Clinton nadchodził ze Ŝwawą niską panią z siwymi włosami. - Jego Ŝona umarła wiele lat temu - zauwaŜył Gordon. - Najwidoczniej znalazł sobie przyjaciółkę - stwierdził Ben. - Ja wszystko wiem - szepnęła Ella. - On mieszka w domu spokojnej starości. I mówi, Ŝe to wspaniałe, bo tam jest dwukrotnie więcej kobiet niŜ męŜczyzn. Jeśli do tego męŜczyzna umie tańczyć, moŜe przebierać w partnerkach. Pan Clinton przedstawił przyjaciółkę, emerytkę Lenę Mangetti. Wydawała się czarująca i zachwycona zaproszeniem na rejs. Weszli na pokład, za nimi inni, w tym grupa z siostrzanego studia w Broward. Longowie nadciągnęli z Beckhamami, inną parą biorącą lekcje, a Katarina i David z Gabe'em. Ci ostatni przyjechali razem taksówką, obwieszczając, Ŝe wybrali ten środek transportu, bo nie zamierzają poprzestać na paru drinkach. Christie jak zwykle zabrała swojego psa. Nigdzie się bez niego nie ruszała. Wszyscy uczniowie, czy lubili psy, czy nie, zachwycali się zwierzakiem. Dopiero w ostatniej chwili nadciągnęli Quinn i Doug. - Niewiele brakowało, a byś się spóźnił - rzuciła lekko Shannon. - Na przyjęcie, które właściwie sam organizujesz. Skrzywił się i odparł: - PrzecieŜ jestem. 370
Doug spojrzał z naganą na Quinna i zwrócił się do Shannon: - Jesteśmy obaj i bardzo się z tego cieszymy. Starał się naprawić niegrzeczność brata. Quinn nie podtrzymał rozmowy; zniknął pod pokładem. Och, tak, pomyślała Shannon. Jest zakochany po uszy. Nie moŜe beze mnie Ŝyć. Spojrzała na Douga. - Nie miej mu tego za złe - poprosił. - Ten kelner został zabity. Podobno przypadkowa ofiara porachunków gangsterskich, ale Quinn podejrzewa coś innego. - Co? - zapytała z niedowierzaniem. - Kelner? To znaczy Manuel Taylor? - Nie przejmuj się tak bardzo - rzucił pospiesznie Doug. - Został zastrzelony, Ŝadne tam przedawkowanie. To nie ma z nami nic wspólnego, wszystko w porządku. Musiała na razie poprzestać na tym zapewnieniu. Była wstrząśnięta, lecz nie miała czasu na rozmyślania. Ani o nowym zabójstwie, ani o stanie umysłu Quinna. Tak wiele się działo. Kiedy tylko odbili od nabrzeŜa, wszyscy zaczęli ją zarzucać pytaniami. Koktajle juŜ podano, ale kuchnia domagała się dalszych instrukcji. Kulki serowe i krewetki na początek? Zespół chciał wiedzieć, kiedy ma grać, a kiedy robić przerwy. Shannon zauwaŜyła, Ŝe grupy z Broward i MiamiDade rozmieściły się przy przeciwległych burtach. Zamierzała poprosić zespół, Ŝeby zaśpiewali piosenkę z musicalu „Oklahoma" o tym, jak „kowboje i farmerzy muszą być przyjaciółmi", czy jakoś tak. Przyjęła kieliszek szampana i usiadła koło Mary i Judda Bentleyów, właścicieli studia Broward. - Cześć, Shannon - powitała ją jedna ze stałych uczennic Trudy Summers. - Miło cię widzieć. Mary właśnie opowiadała, jak trudno jest tańczyć z jej męŜem. 371
- Dlaczego? - zapytał Judd, przysiadając na stole i obejmując Ŝonę. - To tylko ona, jako nauczycielka, chce ciągle prowadzić, nawet kiedy tańczymy razem. - Zwłaszcza kiedy tańczymy razem - odparła ze śmiechem Mary. - A tak powaŜnie, wcale nie próbuję prowadzić. - Zatańczycie razem dzisiaj - powiedziała Trudy. Dzisiaj się bawimy. - Tak - zgodził się Judd. - Ubawicie się po pachy. Zatańczymy na pokładzie. Wykonamy jedno z jej ulubionych podniesień. - Podniesiesz mnie i wyrzucisz za burtę - roześmiała się Mary. - PrzecieŜ umiesz pływać - przypomniał jej Judd. - Nie najlepszy pomysł, moŜna dostać śrubą - zaprotestowała lekkim tonem Shannon. - Trudy, nie zapominaj o rozmowach z gośćmi, w końcu jesteśmy na południowej Florydzie. - Nie ma problemu. Przedstaw mnie paru facetom. U nas mamy duŜą przewagę kobiet. O, ten jest naprawdę niezły. I tamten. - Wskazała Douga i Quinna. - Ten młodszy to uczeń Jane - dodała - juŜ go widziałam. A ten drugi? Jacy oni do siebie podobni! - To bracia - wyjaśniła Shannon i postanowiła zaŜartować. - Przedstawię cię panu Clintonowi, jeśli jeszcze go nie znasz. On mówi, Ŝe kobiet jest zawsze dwukrotnie więcej niŜ męŜczyzn. - Roześmiała się i ruszyła w dalszy obchód. Nie przysiadała się na dłuŜej do nikogo, przechodziła od stołu do stołu i prowadziła krótkie rozmowy. Nie jadła, choć goście intensywnie korzystali z bufetu. Tańce zaczęły się jednocześnie z kolacją, ale zabawa rozkręciła się, kiedy stoły zostały ogołocone. Powrót zaplanowano na dwunastą. Gordon i Judd przedstawili pary, które wykonały 372
następnie dwuipółminutowe prezentacje przygotowywane na Galę Aligatora. Shannon usłyszała nagle Gordona, który obwieścił, Ŝe ona i Quinn wykonają walca. Była przekonana, Ŝe Quinn jest równie zdumiony jak ona. Musiał jednak wstać. Z przyjemnością pozwoliła się objąć. Przebiegł ją prąd, który jego dotyk tak łatwo wyzwalał. Niepokoiło ją jednak jego spojrzenie. - Poradzisz sobie z tym? - zapytała. - Z tym? Tak - odpowiedział. Kiedy zabrzmiała muzyka, udowodnił to. Walc był z pewnością jego tańcem. Tancerze, zwłaszcza początkujący, traktują się nawzajem Ŝyczliwie, Shannon była jednak zdumiona aplauzem, jaki towarzyszył kaŜdemu jego ruchowi, oraz ochami i achami, kiedy na zakończenie obrócił ją i uniósł, wykonując „szufelkę do odchodów". Uśmiechał się. Był czarujący, kiedy gratulowano mu i wyraŜano niedowierzanie, Ŝe jest początkujący. Odpowiadał, Ŝe powinni zobaczyć go w fokstrocie. Wysłuchał szczerych gratulacji brata, nie wydawał się jednak skupiony na okazywanym mu zainteresowaniu. Obserwuje Gordona, pomyślała. Nie mogła pozostać z Quinnem, gdyŜ ogłoszono, Ŝe ona i Ben wykonają bolero. Kolejna niespodzianka. - Nie masz nic przeciwko temu? - zapytał Ben. - SkądŜe - odpowiedziała. Wykonali taniec, a Shannon uświadomiła sobie, Ŝe są dobrzy. Więcej niŜ dobrzy. Doskonali. - Naprawdę wystąpisz ze mną w konkursie zawo dowców? - zapytał Ben, kiedy kłaniali się po zakoń czeniu tańca. Ścisnęła jego dłoń. W Benie po śmierci Lary coś się zmieniło. 373
Shannon wzięła do ręki mikrofon. - Dziękuję, bardzo dziękuję. Chciałabym coś ogło sić. Ben i ja po raz pierwszy weźmiemy razem udział w turnieju na Gali Aligatora! Ben spojrzał na nią z wdzięcznością, odwróciła się jednak, Ŝeby znaleźć Quinna. Gordon ogłosił, Ŝe zatańczą Judd i Mary, a potem następni. Shannon przeszła na rufę. Niektórzy uczniowie juŜ wcześniej się tam oddalili, teraz jednak wracali do głównego salonu. Zastanawiała się, gdzie mógł powędrować Quinn. Zatrzymała się, Ŝeby odetchnąć bryzą. Noc była piękna, a ostatni taniec pobudzający. Objęła się rękoma, patrzyła na spieniony kilwater. Stojąc cicho i nieruchomo, słyszała szum wody i pomruk silnika. Po chwili uświadomiła sobie, Ŝe takŜe głosy. Słowa wypowiadane szeptem. Odwróciła się niepewna, skąd dochodzą. Początkowo nie rozróŜniała słów, a potem usłyszała: - ...musi się skończyć. - Nie ma widocznego związku! - Była zbyt blisko. W końcu dostrzegą związek. - Shannon! - zawołał ktoś. Spojrzała w kierunku wejścia do salonu. To Judd. Cicho zaklęła. Przygryzła wargę i skierowała wzrok ponownie na kilwater. Na kaskadę piany wyrzucaną potęŜną śrubą. Poczuła powiew wiatru i juŜ chciała się odwrócić, ale jacht wszedł ostro w zakręt, kierując się z powrotem do przystani. Było jeszcze coś... ktoś... Nie wiedziała co. I nagle poleciała za burtę, tam gdzie śruba młóciła wodę.
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI
- Ona wypadła! Jeszcze przed chwilą tam była, a potem...! - zawołał przeraŜony pan Clinton. Quinn szukał Shannon. Chciał jej powiedzieć, jeszcze zanim zejdą na ląd, Ŝe tylko Gordon wiedział o zaaranŜowanym przez niego spotkaniu z Taylorem. Być moŜe Manuel rzeczywiście przypadkowo padł ofiarą wojny gangów, Shannon nie powinna jednak na razie pozostawać sam na sam z Gordonem, na wszelki wypadek. Przeciskając się przez grupę uczniów z Broward, rozglądał się, lecz nigdzie nie dostrzegł Shannon. Potem usłyszał krzyk pana Clintona. „Ona wypadła!". „Ona" musiało oznaczać Shannon. PrzeraŜenie ścisnęło mu serce lodowatymi szponami. Ruszył biegiem w kierunku rufy, roztrącając ludzi; nie oszczędził nawet pana Clintona. Początkowo pokład był pusty, zanim jednak tam dotarł, zebrał się juŜ spory tłumek. Quinn rozpędził się i wskoczył do wody. Ktoś włączył reflektor, zatrzymano silnik. Pod powierzchnią nie otworzył oczu. Nie obawiał się morskiej soli, lecz tego, co mógł zobaczyć: krwi, jeśli Shannon znalazła się w zasięgu śruby. 375
Wynurzył się i zawołał: - Shannon! - Tutaj! - odkrzyknęła. Mimo wyłączonego silnika, jacht juŜ dość znacznie się oddalił. Quinn usłyszał odgłos opuszczania z pokładu szalupy i wiedział, Ŝe pomoc wkrótce nadejdzie. - Gdzie? - Tutaj! Popłynął jak szalony w kierunku, skąd dobiegał głos. - Co ty tu, do diabła, robisz? Zorientował się, Ŝe Shannon bez wysiłku utrzymuje się na powierzchni. Nawet oddaliła się nieco, gdy podpłynął. Nadal waliło mu serce. Na powierzchni nocnego morza wyglądała krucho i delikatnie - ale tak, jakby zamierzała się bronić. NajwaŜniejsze, Ŝe jest cała, pomyślał. Śruba ją ominęła. Opanował pragnienie objęcia Shannon, mimo jej widocznych umiejętności pływackich. - Co ja tu robię? - powtórzyła z niedowierzaniem. - Postanowiłam trochę popływać przy księŜycu. - Wypadłaś za burtę? - Sądzę, Ŝe ktoś mnie wypchnął. - Kto? - Nie wiem. - Nikogo nie widziałaś? - Nie. - Skąd wiesz, Ŝe ktoś cię wypchnął? Wychyliłaś się? Zrobiliśmy ostry zwrot. Wtedy wypadłaś? - Nie. Wtedy, kiedy ktoś mnie popchnął. Morze było spokojne. PoniewaŜ Shannon unosiła się bez trudu na powierzchni, nie musiał jej ratować. - Pan Clinton widział, jak wypadasz, ale nie było tam nikogo innego. 376
Wpatrywała się w niego, lecz nie odpowiadała. W końcu popłynęła w kierunku zbliŜającej się do nich łodzi ratunkowej. W łodzi byl Gordon i dwóch członków załogi, Javier Gonzalez i Randy Flores. Cminn ich znał. Randy u nich pracował, a Javiera często wynajmowali, kiedy potrzebowali dodatkowego członka załogi. Obaj marynarze wciągnęli ich na łódź. Nie było właściwie zimno, lecz Shannon dygotała. Randy szybko owinął ją kocem. - Nic ci się nie stało? - zapytał Gordon. Wydawał się szczerze zatroskany. - Ktoś jest ranny? - zapytał Javier. - Nie - odpowiedziała szybko Shannon. - W porządku - dodał krótko Quinn. - Co ty zrobiłaś? - zapytał Gordon. Ku zdziwieniu Quinna odpowiedziała: - Nie wiem, chyba za bardzo się wychyliłam, kiedy jacht zawracał. - Dziękować Bogu, Ŝe nie trafiłaś w śrubę -powiedział Gordon. - Fakt - zgodził się Sqarez. Quinn milczał. Po minucie dopłynęli do burty, nad którą była widoczna zaniepokojona twarz kapitana. Doug pomógł Shannon wejść na pokład, a potem podał rękę bratu. Przyglądał się im w milczeniu. Shannon szybko zapewniła wszystkich, Ŝe nic się nie stało. - Przepraszam - powiedziała. - Chyba nie mam takiego wyczucia równowagi, jak myślałam. MoŜecie mi o tym przypomnieć, kiedy za to samo skarcę was w tańcu. Odpowiedział jej niepewny śmiech. Mimo tych słów Quinn wiedział, Ŝe Shannon jest nadal przekonana, Ŝe ktoś ją wypchnął. 377
Przez tłum przeciskał się Richard Long. Trzymał w rękach dwa plastikowe kubki. - Kawa i brandy, jedno dla naszej ukochanej in struktorki, nawet kiedy jest mokra, a drugie dla czło wieka, który ryzykował Ŝycie, Ŝeby ją uratować. Ach, chwileczkę. On jest właścicielem tego jachtu, prawda? MoŜe tylko chciał uniknąć procesu? Long przemawiał Ŝartobliwie, więc na pokładzie znów zabrzmiał śmiech. - Procesu? śartujesz sobie ze mnie? Nie mogłem pozwolić, Ŝeby moja instruktorka utonęła właśnie wtedy, kiedy zaczynam chwytać, na czym polega taniec - odpowiedział Quinn. - Wszystko dobre, co się dobrze kończy - podsumował Sam, wysuwając się do przodu, Ŝeby uściskać Shannon. - Wypij kawę - poradziła Ella. - Stoisz tu i się trzęsiesz. - Kawę? Jasne. Dziękuję, Richard - odpowiedziała Shannon, sięgając po kubek. Kiedy zacumowali przy kei, Quinn zamienił kilka słów z kapitanem, który tłumaczył gorączkowo, Ŝe wcale nie wykonał zwrotu zbyt ostro. Quinn go zapewnił, Ŝe ani przez chwilę w to nie wątpił. Kiedy szykował się juŜ do zejścia na ląd, zauwaŜył, Ŝe Shannon w mokrym ubraniu oklejającym ciało przyłączyła się do reszty osób z KsięŜycowej Sonaty i Ŝegnała gości. Jej wypadnięcie za burtę zmalało do rangi wesołego epizodu, czegoś, o czym moŜna będzie jeszcze latami opowiadać ze śmiechem. Quinn się zdecydował. Chrzanić zasady. Kiedy instruktorzy zaczęli się ze sobą Ŝegnać, podszedł do Shannon. - Musimy porozmawiać. 378
Uniosła brwi i rozejrzała się wokół, przypominając mu, Ŝe otacza ich cały personel studia. - Muszę odwieźć Marnie do domu - powiedziała. - Wcale nie musisz. Poproszę o to choćby Douga. Jej oczy nabrały dziwnego wyrazu. Myślał, Ŝe ponownie odmówi, ona jednak odwróciła się i zawołała: - Sam, czy mógłbyś odwieźć Marnie do domu i... - zawahała się, patrząc na Quinna - przenocować tam z nią? Sam wyraźnie się zdumiał. Po chwili jednak przeniósł spojrzenie z Shannon na Quinna i szeroko się uśmiechnął. - Jasne. - I przestań się tak uśmiechać. - Oczywiście. śadnego uśmiechu. Pozostali nadal całowali się na dobranoc, w końcu jednak ruszyli w kierunku parkingu. Gordon się ociągał. W końcu zapytał Shannon: - Jesteś pewna, Ŝe nic ci nie jest? - Absolutnie. Jest mi tylko przykro, Ŝe narobiłam takiego zamieszania. - To akurat nikomu nie przeszkadza. Kiedy się okazało, Ŝe nic ci nie jest, dostarczyłaś uczniom tylko dodatkowej rozrywki. Kiedy ostatnio widzieli u ciebie brak koordynacji ruchowej? Uśmiechnęła się. - No właśnie. Nabijali się ze mnie. Sam krąŜył nadal w pobliŜu, rozmawiając z Marnie, został takŜe Doug. - Doug, wszystko w porządku - powiedziała. - Jedź do domu czy... gdzie tam chcesz jechać. - Uśmiechnęła się do niego, a on pomachał im na poŜegnanie i oddalił się w kierunku samochodu. - Sam, nie stój jak słup soli. Odwieź Marnie. 379
- Dobrze - mruknął. Marnie ucałowała wszystkich w policzki, rzucając im spojrzenie zbyt mądre jak na jej wiek. - Dobranoc - rzuciła, ruszając w kierunku par kingu. Sam wzruszył ramionami, nieznacznie się uśmiechnął i poszedł za nią. Gordon posiał im ostatnie zdumione spojrzenie i takŜe się oddalił. Quinn i Shannon zwrócili się twarzami do siebie; oboje odczuwali zmęczenie. Łodzie szorowały burtami o gumowe odbijacze; gdzieś w oddali bił dzwon; fale pluskały; z tarasu U Nicka dochodził stłumiony dźwięk rozmów i łagodnego reggae. Quinn spojrzał na Shannon, gotów do dalszej dyskusji nad zagadnieniem, czy została popchnięta, czy nie, ona jednak pokręciła głową, zanim zdąŜył się odezwać. - Przestań - poprosiła. - Po prostu przestań. Spojrzał na nią pytająco. Nie wiadomo kto mógł znajdować się w pobliŜu, ona jednak zbliŜyła się do niego o krok. Potem zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do niego, unosząc się na palcach. Jej całe ciało stanowiło pieszczotę, przywarła ustami do jego warg. Smakowała jak sól, jak morska bryza, jak obietnica słodkiego i dekadenckiego grzechu. Odwzajemnił pocałunek, rozdzielając jej wargi. Odwzajemnił jej inicjatywę zapowiadania namiętności, która wkrótce nadejdzie. DrŜała w jego ramionach, nie wiedział, czy z zimna, czy z oczekiwania. I nic go to nie obchodziło. „Wirujący Czas" czekał zaledwie kilka metrów dalej. Kiedy jej usta oderwały się od jego warg, słowa, które wyszeptała, odczuł jak płynny ogień. 380
- Chcesz o tym wszystkim zapomnieć? Tylko na kilka godzin, zapomnieć i... Zareagował czystym poŜądaniem. Cofnął się, wpatrywał w nią, dotknął jej policzka. Uśmiechnął się. Napięcie przenikało jego mięśnie, krew i kości. - Tak, chcę - odpowiedział. Nachylił głowę i szep nął: - Zapomnieć tak, Ŝeby nic innego się nie liczyło. śeby nie było czasu, miejsca, słów, niczego? Skinęła głową i powiodła palcem wzdłuŜ jego wilgotnej klatki piersiowej. Powoli. W dół, do brzucha. Jeszcze niŜej. - Teraz juŜ marnujesz czas - poinformowała go. Porwał ją na ręce, poniewaŜ w tym momencie ten ruch wydał mu się najprostszy, najłatwiejszy i najszybszy. Jego własne poczucie równowagi i zręczność zostały wystawione na próbę, kiedy przeskakiwał z pomostu na pokład łodzi. Udało się. Przerzucając jej cięŜar na ramię, wydobył z kieszeni klucz, a potem wpadł do kabiny, uderzając swoim łokciem i jej głową w elementy umeblowania. Oboje się roześmieli. Potem juŜ się nie śmiali. Walcząc o oddech, zdzierali z siebie wilgotne ubrania, Ŝeby jak najszybciej dotknąć nagiej skóry. Przytulona do nagiego Quinna, Shannon uśmiechnęła się, a potem od razu skrzywiła. Przedtem stoczyli się na podłogę, wylądowali w wąskim miejscu pomiędzy stołem a kanapą. Najwidoczniej potłukła się przy tym dotkliwiej, niŜ przypuszczała. Niezdarnie spróbowała wstać. Usiłowała nie zrobić Quinnowi krzywdy, wylądowała jednak kolanem na jego brzuchu. Jęknął. - Przepraszam. 381
Ze śmiechem przetoczył się na bok. - Mogło być gorzej. MoŜe ja wstanę pierwszy? A właściwie dlaczego mamy się spieszyć? - Muszę wziąć prysznic. Jestem oblepiona solą. - Wejdę z tobą. - Nie zmieścimy się. - Damy radę. Woda była gorąca, choć jej strumyk słaby. Mimo Ŝe ledwie mieścili się w kabinie, prysznic sprawił im czystą przyjemność. Czystą na początku, a juŜ po chwili zmysłową. Quinn oparł rękę na ściance z przezroczystego plastiku za Shannon. Jego usta wydały się jej tak gorące, jak woda opłukująca jej ciało. Jego mokre włosy draŜniły jej skórę. Znów straciła oddech, na wpół z podniecenia, a na wpół ze śmiechu, jaki budziły w niej jego manewry w miniaturowej kabinie prysznicowej. Jego dłonie pieściły jej brzuch, a po chwili uniosły ją na siedzisko. Poczuła język pieszczący jej piersi. Kiedy rozsunęła nogi, przycisnął ją do ścianki. Słyszała szum wody, czuła pulsowanie w skroni, siłę i impet jego ciała, kiedy ponownie przenosił ją przez krawędź słodkiego zapomnienia. Orgazm przeszył ją z siłą pędzącej wody. DrŜała. W pozycji stojącej utrzymywała ją tylko siła jego ciała i gładka ścianka kabiny. Stali tak przez chwilę, przyciśnięci do siebie, tworząc jedność, zagłębieni w intymności, która zdawała się przewyŜszać jakikolwiek inny miłosny akt. W końcu się poruszyli. Znaleźli mydło i szampon. PoniewaŜ nie dało się inaczej, myli wzajemnie róŜne części swoich ciał, aŜ stało się tak, Ŝe nie mieli juŜ wyjścia i musieli powrócić tam, gdzie juŜ byli. Tym razem jednak, kiedy poziom podniecenia sięgnął obłędu, Quinn otworzył jednym szarpnięciem drzwi i zaniósł ją do łóŜka, nie zwaŜając na wodę ściekającą z nich na podłogę i pościel. 382
Tam jednak było miejsce. Miejsce i bezgraniczna swoboda dla jej ciała, które wiło się, smakowało i pieściło ciało Quinna, słyszało walenie jego serca, czuło wicher oddechu, czuło ramiona i dłonie, znało jego oczy, kiedy się nad nią unosił, zapadając w pierwszy, powolny rach, którym wbijał się w głąb gnany nieskończonym pragnieniem. Wreszcie, kiedy Shannon wydawało się, Ŝe cały jej świat zakołysał się i wybuchł, odpłynęła w wygodę i ciepło, zległa u jego boku absolutnie rozluźniona. Potem jej umysł zaczął pracować i poczuła, Ŝe musi się bronić, bo to przeraŜające tak kogoś pragnąć, tak bardzo go chcieć, nie tylko w łóŜku, lecz takŜe w chwilach śmiechu, obaw, działania i po prostu samego istnienia. Jego palce pogłaskały jej włosy, kiedy przyciągnął ją biiŜej. Zdumiała się, słysząc słowa: - Ona ma rację, przecieŜ wiesz. - Kto? - Marnie. Zakochałem się w tobie. Bała się odpowiedzieć. Chwycił ją mocniej, przyciągnął do siebie i objął. Była nim owinięta i tak było dobrze, bardzo dobrze. Chciała coś odszepnąć, lecz strach kazał jej milczeć. - W porządku - mruknął cicho - nie odpowiadaj. ChociaŜ to jedno z tych oświadczeń, które zwykle wymagają odpowiedzi. Nie widziała jego twarzy. LeŜała przyciśnięta plecami do jego piersi, dopasowana całą długością ciała. - Sądzę, Ŝe jesteś dość niewiarygodny. Roześmiał się. - Zawsze oceniasz. Nie jesteśmy na konkursie tańca. - TakŜe pewny siebie - mruknęła. UłoŜył ją tak, Ŝeby na niego spojrzała. Śmiech naleŜał juŜ do przeszłości. Jego oczy wypełniał 383
najgłębszy, najbardziej przenikliwy błękit, jaki kiedykolwiek widziała. - Nie chcę juŜ udawać. Przestanę brać lekcje. Pieprzę tę Galę Aligatora, chcę być z tobą. - Ja... ja jestem... - Tchórzem. Ogarnął ją gniew. - Nieprawda! - Więc przyznaj chociaŜ, Ŝe chciałabyś spróbować. Zawahała się. Z zakłopotaniem zdała sobie sprawę, Ŝe Quinn ma rację. - Zostanę z tobą do rana. I chcę z tobą sypiać oświadczyła. - Dlaczego? - Uśmiechnął się. - Poza faktem, Ŝe razem jesteśmy naprawdę dobrzy. Lepsi niŜ jakikolwiek erotyczny duet znany ludzkości. Uśmiechnęła się, po chwili uśmiech znikł, a jego słowa stały się obietnicą wszystkiego, co miało nadejść. - Bo jesteś najlepszym walcem, jaki znam. Najbar dziej erotyczną rumbą, najpiękniejszym upojeniem i najdzikszą, najwspanialszą muzyką. Patrzył jej w oczy. Po chwili odpowiedział: - W porządku. To znaczy, Ŝe ty teŜ się we mnie zakochałaś. Przynajmniej odrobinę. - Kocham cię - zdołała wyszeptać. - Bardziej niŜ odrobinę. Znów ją pocałował. Myślała później, Ŝe tak duŜo powinni sobie powiedzieć. Tyle się stało, Ŝe musiała go przekonać, sprawić, by zrozumiał... Nic nie moŜe być realne, nic słuszne... dopóki nie ustanie ciąg morderstw rzucający cień na ich uczucie. Ale to musi poczekać do rana. PoniewaŜ teraz bardziej niŜ czegokolwiek innego potrzebowali nocy.
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI
- Przysięgam, Ŝe ktoś mnie wypchnął - powtórzyła Shannon. Podobała się Quinnowi bardziej niŜ kiedykolwiek. Miała świeŜo umyte włosy, była w dŜinsach i granatowej koszuli poŜyczonej od Ashley Dilessio. Siedziała przy stoliku na jego łodzi nad ostatnią przed wyruszeniem w drogę filiŜanką kawy. Quinn wybierał się z Jakiem do komendy policji. Shannon zamierzała wrócić do domu, sprawdzić, co słychać u Marnie, i zwolnić Sama, któremu w niedzielę naleŜał się w końcu wypoczynek. Dziwne. Marnie była dzieckiem ulicy, teraz jednak Shannon nie chciała zostawiać jej samej w domu, nawet w ciągu dnia. Shannon i Quinn spędzili razem miły poranek. Śniadanie zjedli U Nicka. Przez godzinę bawili się z dzieckiem Ashley. Ashley i Shannon szybko się zaprzyjaźniły, wypytywały się wzajemnie o swoją pracę. Rozmawiali teŜ o ostatniej sprawie. Shannon wyraziła Ŝal z powodu śmierci Manuela Taylora i dodała, Ŝe Gordon wspomniał o nim przy wielu osobach, tak więc rola kelnera stała się w studiu powszechnie znana. Quinna nie przekonywała teza, Ŝe śmierć Manuela 385
nie wiąŜe się z wydarzeniami w studiu. Jake zaoferował więc, Ŝe pojedzie z nim do komendy, przeczytają raport, a potem wyruszą razem do Grove, na miejsce zbrodni. Najpierw jednak Quinn i Shannon wrócili na łódź, Ŝeby się przygotować do wyjazdu. - Najdziwniejsze jest to, Ŝe na moment przed wypadnięciem za burtę słyszałam szepty. - To znaczy? - zapytał. Zmarszczyła brwi. - Coś o konieczności zakończenia i Ŝe nie ma widocznego związku. - Związku z czym? - Nie mam pojęcia. Słyszałam tylko urywki rozmowy. - Powtarzam ci, Ŝe wszystko jest powiązane. Chcę, Ŝebyś uwaŜała, zwłaszcza na Gordona. Nie zostawaj z nim sam na sam. - Gordon jest dla mnie jak ojciec - obruszyła się. - NiewaŜne. Bądź ostroŜna. Z zewnątrz dobiegł ich głos Jake'a: - Quinn, moŜemy juŜ jechać? - Tak! - odkrzyknął. Pocałował Shannon w czubek głowy. Nagle znienawidził myśl, Ŝe musi się z nią rozstać, choćby na kilka godzin. - Spotkamy się później? - zapytał. Skinęła głową. - Jeśli Sam nie ma Ŝadnych planów, pójdziemy chyba we troje na plaŜę, Ŝeby złapać trochę słońca. - Doskonale. Pomachał jej na poŜegnanie i wyszedł. - Wiesz - powiedział Jake - ja nie lekcewaŜę przeczuć, ale postępujemy trochę dziwnie. Dwa prze dawkowania leku na receptę, dwie ofiary heroiny, obie znalezione blisko studia. Ale to... no dobrze, a więc 386
Manuel Taylor pracował jako kelner w dniu turnieju. Zginął w Coconut Grove, a nie na plaŜy. I został zastrzelony. - Wiem. - A zatem? - Nadal twierdzę, Ŝe to wszystko się ze sobą wiąŜe. Jake wzruszył ramionami. - W porządku. Ja mam prowadzić? - Zabierzmy oba samochody. Z Grove wracam w okolice plaŜy. W komendzie Quinn przestudiował raport sporządzony przez Annę, partnerkę Jake'a. Opisała zdarzenie bardzo szczegółowo. Wszystko wskazywało na to, Ŝe postronny człowiek znalazł się przypadkowo na linii ognia. - Skopiuję to dla ciebie i jedziemy. Jake się oddalił. W niedzielę komenda pracowała, nie było jednak duŜego ruchu. Kiedy zadzwonił telefon Quinna, zabrzmiało to jak nagły alarm. Dzwoniła Marnie. - Czy Shannon jest z tobą? - zapytała. - Nie, pojechała do domu. - Jeszcze jej tu nie ma - poskarŜyła się i szepnęła: - Sam jest jak małe dziecko. Chce iść na plaŜę. - Spróbuj do niej zadzwonić na komórkowy. Ja wyjechałem przed nią; moŜe jeszcze być w drodze. - JuŜ próbowałam. Nie odbiera. - Zadzwoń jeszcze raz i zostaw wiadomość, ja teŜ do was przyjadę, w porządku? - Wspaniale, dziękuję. Rozłączył się. Kiedy wrócił Jake, Quinn poinformował go, Ŝe zmienił plany i jedzie prosto na plaŜę. - Shannon nie odbiera komórki - wyjaśnił. - MoŜe być po prostu poza zasięgiem - odparł Jake. 387
- A jednak trochę mnie to niepokoi. Zbyt wiele się dzieje. I zbyt szybko. To moŜe nie mieć nic wspól nego z innymi zdarzeniami albo przeciwnie, aŜ za wiele. - Jechać z tobą? Quinn pokręcił głową. - Nie, bez przesady. Prawdopodobnie martwię się na wyrost. Jake tego nie skomentował. - Zadzwoń, gdybym był potrzebny. - Jasne, dziękuję. W drodze do samochodu Quinn spróbował sam dodzwonić się do Shannon. Po długim czekaniu usłyszał jej glos. - Shannon! Tu Quinn. - Jeśli zostawisz wiadomość, odezwę się moŜliwie najszybciej. Zaklął. Tak, cholera, odezwij się jak najszybciej! Schował telefon do kieszeni. Ogarniał go coraz większy niepokój. Shannon rzeczywiście zamierzała wrócić prosto do domu. Wiedziała, Ŝe Quinn się o nią martwi i Ŝe najchętniej poprosiłby, Ŝeby została na łodzi aŜ do jego powrotu. I Ŝe podejrzewa Gordona. Nie mogła uwierzyć, Ŝe Gordon jest zamieszany w zabójstwa, choć chwilami sama się go obawiała. Nie. To nie Gordon. Nie wspomniała Quinnowi o incydencie w składziku. Całe zdarzenie wydawało jej się teraz śmieszne. Przestraszyła się własnego cienia, lepiej o tym milczeć. W ciągu kilku minut dotarła w wyludnione okolice plaŜy. Dla miejscowych było ostatnio trochę za chłodno, a sezon turystyczny jeszcze się nie rozpoczął. Kiedy jednak dojechała do skrętu w stronę domu, minęła go i skierowała się do studia. 388
Jest niedziela. Nikogo tam nie będzie. Pusto i cicho. Wpadnie tylko na chwilę. I moŜe odkryje, co to za dziwny dźwięk tak ją niepokoił. Zaparkowała na tylach budynku i wbiegła po schodach. Wsunęła klucz do zamka i weszła, zarnykając starannie za sobą drzwi. Rozpoczęła obchód- . Od poprzedniego dnia nic nie uległo zmianie. Czując się trochę głupio, przystanęła na środku parkietu. I wtedy znów to usłyszała. Skrobanie. Dochodziło jakby z męskiej toalety. Weszła tam, sprawdziła wszystkie kabiny. Nic. A jednak słyszała ten dźwięk. Lepiej niŜ kiedykolwiek przedtem. Opuściła pomieszczenie i wyjęła z torebki pojemnik z pieprzem, który ze sobą nosiła. Tak uzbrojona stanęła przed drzwiami składziku. Mogła zaczekać. Zatelefonować do kogoś i opowiedzieć o hałasie. Ale zawsze kiedy chciała, Ŝeby ktoś posłuchał, dźwięk ustawał. NaraŜała się tylko na dziwne spojrzenia. MoŜe to szczur albo armia karaluchówOtworzyła kluczem drzwi i weszła, zostawiając je otwarte, Ŝeby na wszelki wypadek pozostawić sobie drogę ucieczki. Zapaliła światło. Na półkach piętrzyły się pudła. Manekin powrócił do pozycji pionowej. Na palcach ruszyła w głąb, nasłuchiwała. Znów ten dźwięk. Od tylnej ściany. Cofnęła się i słuchała. Obejrzała się na drzwi i przeniosła wzrok z powrotem na ścianę w głębi. 389
Pomieszczenie jest mniejsze, niŜ powinno być, uświadomiła sobie. Podeszła do półek i zaczęła przesuwać pudła. Quinn nie zobaczył przed domem samochodu Shannon. Marnie i Sam usłyszeli, Ŝe przyjechał, i pokazali się w drzwiach. - Rozumiem, Ŝe tu jej nie ma? - upewnił się Quinn. Marnie pokręciła głową. Podeszła do samochodu, oparła rękę na opuszczonej szybie i zmarszczyła brwi. - Co takiego? - Dlaczego masz w samochodzie portret tej kobiety? - zapytała. - Co? W pierwszej chwili nie zrozumiał. Marnie wskazała szkic przedstawiający Sonyę Miller leŜący na stosie papierów na przednim siedzeniu. - Znałaś ją? - zapytał. - Nie, nie znałam. Ale widziałam, jak wchodzi tylnymi schodami do studia. Quinn spojrzał na Sama. Sam uniósł ręce. - Ja jej nigdy nie widziałem. Nie uczyła się u nas, Quinn. Przysięgam! MoŜe szła do Suede, ale pomyliła wejścia. - Jesteś pewna, Ŝe widziałaś tę kobietę? - zapytał Marnie. - Tak. Quinn wrzucił wsteczny bieg. Marnie nadal opierała się o okno. Jadę tam. Wezwij policję. Marnie cofnęła się w ostatniej chwili. Wyjechał tyłem na ulicę. Nie wiedział, co to dokład nie oznacza, Ŝe Marnie widziała Sonyę Miller. Wiedział tylko, Ŝe musi się spieszyć. 390
W końcu zdjęła wszystkie pudła zasłaniające ścianę. Przyjrzała się czemuś, co wyglądało jak pęknięcie albo złączenie dwóch płyt. Zastukała. Odpowiedział jej pusty dźwięk. Znów nacisnęła, tym razem mocniej. Ściana zaczęła się cofać. Shannon zorientowała się, Ŝe nie musiała zdejmować pudeł - półki były częścią ukrytych drzwi. Drzwi, które się otworzyły. Wydając ten właśnie tajemniczy odgłos. Ale co się za nimi kryło? MoŜe nie musi tego wiedzieć, w kaŜdym razie nie od razu. Nadszedł czas, Ŝeby się stąd wynieść. Cofnęła się, Ŝeby zamknąć zamaskowane drzwi i odstawić pudła na miejsce. - Ach, Shannon. Wiedziałem, Ŝe to tylko kwestia czasu. Właściwie na ciebie czekałem. Otworzyła usta do krzyku, gotowa rzucić się do ucieczki. Zanim jednak zdąŜyła to zrobić, silne jak stal palce zacisnęły się na jej nadgarstku. Quinn wbiegł po tylnych schodach i zobaczył otwarte drzwi do magazynku. Rzucił się do środka w samą porę, Ŝeby dostrzec Shannon znikającą w drzwiach ukrytych w tylnej ścianie. Na moment zesztywniał. Shannon ukrywała coś w studiu. Poczuł mdłości. Nie, niemoŜliwe. Ale była tutaj, a powiedziała, Ŝe jedzie prosto do domu. Na parkingu nie widział Ŝadnego innego samochodu. Nikogo tu nie ma, cisza... Tylko Shannon znikająca za drzwiami. Otrząsnął się i ruszył naprzód. Za ukrytym wejściem rozpoczynał się długi korytarz. Wkroczył do środka.
391
Ciągnął ją tak szybko, Ŝe ledwie chwytała oddech, a juŜ na pewno nie zdołałaby krzyknąć. Miotacz pieprzu miała w kieszeni. CóŜ z tego, skoro oba jej nadgarstki trzymał jak w imadle. Korytarz był wąski. Jedyne oświetlenie stanowiła słaba poświata od ukrytych, otwartych teraz drzwi. Korytarz się skończył. Pomyślała, Ŝe ciśnie nią o ścianę, okazało się jednak, Ŝe ta, podobnie jak poprzednia, ustąpiła. Wpadła do środka. Było to małe pomieszczenie, najwyŜej trzy metry na dwa. Ciasne i słabo oświetlone, kiedy jednak wzrok przyzwyczaił się do ciemności, wszystko zobaczyła. Z jednej strony półki z plastikowymi torebkami wypełnionymi białym proszkiem. Z drugiej wąskie kręcone schody prowadzące w górę. Do mieszkania Gabriela Lopeza. Gabriel odepchnął ją od siebie. Zobaczyła, Ŝe wyciąga z kieszeni broń. PrzeraŜenie odebrało jej głos. Potem coś w niej zaskoczyło. Wpatrywała się w pistolet, instynkt podpowiadał jej, Ŝe powinna mówić, mówić cokolwiek, Ŝeby jej nie zastrzelił. - Ty sukinsynu! Dlaczego? Pokręcił głową. - Pieniądze, chica, pieniądze. I Ŝycie, rzecz jasna. - Obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem. - Tancerze! Najlepsza przykrywka na świecie. Głupiutkie ludziki zachwycone klubem. I ten budynek. Doskonały. Wszyst kich tak ucieszył remont. Gliny mogą sobie przy chodzić, rozmawiać z projektantką i tancerkami, spra wdzać mnie w kółko i przeszukiwać klub. I co? I nic. Tylko pudła z kostiumami i papierzyska. Musiała się stąd wydostać, wiedziała to. Wykorzystując okazję, szybko wyciągnęła z kieszeni miotacz pieprzu. 392
Uniósł broń, poruszył kciukiem, pokazując jej, jak szybko moŜe odwieść kurek. - Rzuć to. Nacisnęła. Pochylił się, klnąc, kaszląc i krztusząc się. Nie widziała jednak jego oczu. Opary nasyconej pieprzem substancji wypełniły ciasne pomieszczenie, oślepiając takŜe ją. A Gabriel się na nią rzucił. Po krótkiej szarpaninie juŜ ją miał. - Zostaw ją. Ale juŜ. Na dźwięk tego głosu oboje na ułamek sekundy zamarli. Potem Shannon poczuła, Ŝe Lopez okręcają wokół siebie i przystawia jej pistolet do skroni. Bolały ją oczy. Zamrugała i zobaczyła Quinna. - Puść ją, Lopez. Bo będę musiał cię zastrzelić. Gliny są w drodze i chcę postawić cię przed sądem. Nie wiem, dlaczego zabiłeś Neli Durken, ale jej mąŜ nie powinien dostać za ciebie kary śmierci. - Nie znasz nawet połowy prawdy, chłopie. Nawet połowy. Poza tym glin jeszcze tu nie ma, a ty nie jesteś policjantem, tylko pieprzonym prywatnym detektywem. Zejdź mi z drogi. Ja stąd wyjdę, a później ci ją zwrócę. Tak się umówimy. Quinn nie drgnął. Stał z pistoletem wycelowanym w Lopeza. - Fajny masz tu pokoik, ale nie zdołasz wprowadzić jej po schodach, więc to jakby pułapka, prawda? - Jeśli zejdziesz mi z drogi... - Za chwilę usłyszysz syreny. - I dlatego lepiej się pospiesz. Bo ją zabiję. A to ładne maleństwo, prawda? Mógłbym ją zabrać na miłą przejaŜdŜkę. Wiesz, zawsze mi tego odmawiała. PoniewaŜ zapewniała mi jednak przykrywkę, musiałem się tylko uśmiechać. Ale potem się przespała z takim palantem jak ty. Trochę tego za wiele. No juŜ, z drogi! 393
Quinn nieznacznie się przesunął. - Zabawne jest to, Lopez, Ŝe prawie pomyślałem, Ŝe to ona coś tu kombinuje. Zobaczyłem ukryte drzwi... powinieneś pomyśleć i je zamknąć. Minęłyby wieki, zanim byśmy je znaleźli. Kiepsko, Ŝe nie wpadłeś na taki prosty pomysł. - Opuść broń i cofnij się. Shannon bała się, Ŝe upadnie, niezaleŜnie od dalszego rozwoju sytuacji. Uginały się pod nią kolana, a pieprz szczypał w oczy. I w dodatku nie mogła oddychać. A jednak Quinn tam stal i to dodawało jej otuchy. - Zastrzelę ją od razu! - Dobrze juŜ, dobrze, odkładam. Zaczął opuszczać rękę z bronią. Shannon poczuła, Ŝe Lopez rozluźnił nieco uścisk, lufa jednak wciąŜ dotykała jej głowy. - Ty dupku ~ powiedział Lopez. - Oboje umrzecie. Zamierzał nacisnąć spust. Tak. Nawet nie zdąŜy odetchnąć. W maleńkim pomieszczeniu rozległ się huk. Lopez zwalił się na podłogę, pociągając Shannon za sobą. Zaczęła krzyczeć dopiero na widok otworu po kuli w jego czole. Wydawało jej się, Ŝe gdzieś w oddali słyszy syreny radiowozów. Potem poczuła, Ŝe Quinn ją obejmuje. Usłyszała jego głos dochodzący jakby z daleka. - JuŜ po wszystkim, teraz gliny się tym zajmą. Nie mogła ustać; za bardzo drŜały jej kolana. Ale on ją podtrzymywał. I zamierzał wyprowadzić z ciemności w światło dnia.
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY - Ale dlaczego zabił Larę? - zapytał Ben. Gościli u Quinna na Key Largo, w pięknym domu z basenem nad samym morzem, z przystanią, gdzie mogła cumować jego łódź. Posiadłość nie miała w sobie nic pretensjonalnego i Shannon od razu się nią zachwyciła. Dom miał trzy sypialnie; jedna słuŜyła jako pokój do pracy, ale pozostał w niej tapczan, na którym mogły spać dwie osoby. PoniewaŜ policja zamknęła studio na dwa dni, Gordon zdecydował, Ŝe Ella zostawi wszystkim uczniom wiadomości - na wypadek gdyby nie zrozumieli, co oznacza otaczająca budynek taśma - a oni wybiorą się na Keys. Niedzielę pamiętali jak przez mgłę. Policja przeszukiwała cały budynek; Shannon odpowiadała ciągle na te same pytania. Zjawili się Marnie i Sam, najpierw przeraŜeni, potem uradowani końcem koszmaru. Przyjechał teŜ Doug z bladą po pobycie w szpitalu Jane. Shannon zgodziła się na krople do oczu, odmówiła jednak poddania się badaniom. Upierała się, Ŝe nic jej nie jest. Quinn był w kiepskim stanie psychicznym. Wyrzucał sobie, Ŝe zabił Lopeza, któremu naleŜało zadać wiele pytań. Shannon pamiętała, Ŝe Quinn ją śledził, 395
a nawet podejrzewał. I pomimo Ŝe ocalił jej Ŝycie, wściekła się, gdy martwił się śmiercią człowieka, który chciał ją zabić, i go uderzyła. Natychmiast poŜałowała swojej odruchowej reakcji. I do tego okazało się, Ŝe ma całkiem porządny sierpowy, bo Quinn jeszcze w poniedziałek rozcierał szczękę. Nie wpłynęło to jednak na niedzielną noc, którą spędziła znów na „Wirującym Czasie", podczas gdy Sam ponownie przenocował z Marnie w jej domu. Tej nocy, bardziej niŜ kiedykolwiek, chciała poczuć, Ŝe Ŝyje, a Quinn z radością spełnił to Ŝyczenie. Spali krótko, gdyŜ Gordon zatelefonował wcześnie, Ŝeby podzielić się z nimi pomysłem wycieczki dla pracowników studia. Quinn zaproponował swój dom na Keys, ani trochę nie przejmując się zakazem spoufalania się z nauczycielami. I oto wszyscy tam wylądowali. Popłynęli razem łodzią. Doug, Ben i Quinn nurkowali, podczas gdy Gordon, Sam, Marnie i Rhianna łapali ryby. Shannon po prostu leniuchowała, w czym towarzyszyli jej Justin, Ella i Jane. Justin pracował nad opalenizną, a Jane próbowała odpoczywać, nie naruszając wskazań lekarzy. W poniedziałek wieczorem zasiedli do kolacji w salonie. Drzwi balkonowe z tyłu domu wychodziły na basen, przystań i zatokę. Do środka wpadała bryza przemieszana ze smakowitymi zapachami jedzenia pieczonego na ruszcie. Naprawdę czuli się jak na wakacjach. Dopóki nie zaczęli rozmawiać i Ben nie zadał tego pytania. Quinn spojrzał na Shannon. - MoŜe za bardzo się do niego zbliŜyła albo zbyt wiele wiedziała. - Ale... jak to właściwie było? Zdołał jakoś podać jej leki podczas turnieju... Zabił dwie swoje ofiary tymi tabletkami, a dwie inne heroiną. Poza tym - dodał, 396
zerkając na Douga - rozumiem, Ŝe równieŜ zastrzelił Manuela Taylora. Dlaczego akurat jego? - To rzeczywiście on zabił Taylora - potwierdził Doug, zerkając na brata. - Badania balistyczne dały pozytywny wynik. W mieszkaniu Lopeza znaleziono broń, z której padł śmiertelny strzał, a na broni jego odciski palców - wyjaśnił Quinn. - Prawdopodobnie Gabriel bał się, Ŝe Manuel pamięta, kto mu zapłacił za podanie Larze tego feralnego drinka. - Pokręcił głową. - Bardzo Ŝałuję, Ŝe kiedy rozmawiałem z Manuelem, nie wycis nąłem z niego tych wszystkich informacji. Skoncent rowałem się na słowach: „jesteś następna" i nie wpad ło mi wtedy do głowy, Ŝe on wie coś więcej. Tak czy inaczej uwaŜam, Ŝe Gabe przestraszył się wiedzy Manuela i dlatego go zabił. - I takŜe Neli Durken? Ben pokręcił głową i posłał Quinnowi pytające spojrzenie. - Na to wygląda. Przynajmniej obrońca Arta Durkena ma nadzieję, Ŝe teraz wyciągnie go z aresztu - poinformował Doug. - A jeśli Art Durken rzeczywiście ją zabił? Jeśli te morderstwa nie były ze sobą powiązane? To wszystko jest... nie wiem, dziwne - upierał się Ben. - Ben - odezwał się Sam. - JuŜ po wszystkim. Daj sobie spokój. - ZałoŜę się, Ŝe Lara miała romans z Gabrielem powiedział Gordon, spoglądając na zgromadzonych. - Ale ona długo się nie pojawiała - zaprotestowała Ella. - Dobrze, moŜe więc on tego chciał, a ona go odrzuciła. I to mu się nie spodobało. Odgrywał czarującego, ale Shannon za to właśnie znienawidził, prawda? - zauwaŜyła Jane. 397
- Tak powiedział - zgodził się Quinn. - Mieliśmy odpocząć, a nie wałkować w kółko tę sprawę -jęknął Gordon. - Ja tylko chcę się upewnić, Ŝe wszystko dobrze zrozumiałem. W porządku, moŜe ta prostytutka Sally Grant musiała umrzeć, bo kupowała od Lopeza narkotyki i przypadkiem odkryła jego schowek. Sonya... Poznał ją prawdopodobnie w innym klubie, na plaŜy czy gdziekolwiek. Ona takŜe wiedziała za duŜo. Lara nie była dobrą kandydatką do przedawkowania heroiny, ale... on juŜ wiedział, co robi, bo zyskał doświadczenie, zabijając Neli Durken. Prawdopodobnie miał z nią romans, potem mu się znudziła albo się pokłócili i postanowił ją zabić. Udało mu się zrzucić winę na męŜa, postanowił więc działać tak samo w wypadku Lary. A poniewaŜ ona nosiła rękawiczki... logiczne, Ŝe nie zostawiła odcisków palców. Umarła na oczach setek ludzi. śadnego zabójstwa, Ŝadnej zbrodni. - O ile wiemy - podsumował Quinn - tak to się właśnie odbyło. - I Manuel - dodał Gordon. - Manuel zginął jako potencjalny świadek. - Na to wygląda - odparł Doug. Gordon jęknął. - Na starość będę musiał zostać babcią klozetową. - Gordon, on miał klub, a nie studio - zaprotestowała Shannon. - Tak, ale klub juŜ diabli wzięli. - MoŜe nie. Na pewno ktoś zechce dalej poprowadzić lokal o takiej renomie - zauwaŜył Sam. - A przy tym ludzie lubią dreszczyk emocji towarzyszący czemuś zakazanemu. - Zobaczymy - powiedziała Shannon. Ben spojrzał na nią markotnie. - Niewiele brakowało, a on by cię zabił, Shannon. 398
- Pokręcił głową. - Od początku cię obserwował. Obawiał się, Ŝe coś podejrzewasz. Pokręciła głową. - Przed śmiercią Lary niczego nie podejrzewałam, a potem... potem usłyszałam ten hałas. Kiedy otwierał i zamykał ukryte drzwi. A mógł przecieŜ częściej działać ze swojego mieszkania. Wtedy niczego bym się nie domyśliła. - Dbał o to - wyjaśnił Doug - Ŝeby mieszkanie było czyste, podobnie jak klub. Tak jak wierzyła większość jego pracowników. - Większość? UwaŜasz, Ŝe niektórzy w tym uczestniczyli? - zatroskała się Rhianna. - Być moŜe. Przekonamy się, kiedy policja zbada jego wszystkie kontakty. - Dobrze, juŜ koniec. Wypoczywamy tu i integrujemy się - powiedział Gordon. - Obejrzyjmy na przykład film. Quinn, masz jakieś dobre filmy? Posprzątali po kolacji, przygotowali popcorn i zasiedli przed szerokoekranowym telewizorem, Ŝeby obejrzeć „Władcę Pierścieni". Shannon ucieszyła się, kiedy Quinn dotknął jej ramienia i wyślizgnęli się z pokoju. Myślała, Ŝe trudno jej będzie powrócić do dawnej bliskości, ale okazało się to łatwe i naturalne. Najprostsza rzecz na świecie, a jednocześnie najbardziej ekscytująca to po prostu z nim być i wiedzieć, Ŝe w kaŜdej chwili mogą zaszyć się w pokoju i kochać. W nocy jednak obudziła się i stwierdziła, Ŝe Quinn nie śpi, tylko wpatruje się w sufit. Drgnął, gdy pogłaskała go po policzku. - O czym myślisz? - zapytała. - MoŜesz mnie znów uderzyć, ale naprawdę Ŝałuję, Ŝe zabiłem Lopeza. Na tyle pytań nie znamy odpowiedzi. Kto zabił Neli? Lopez czy Art? 399
- Pozostanie cień wątpliwości - zgodziła się Shannon. Wiedziała, Ŝe sprawa Neli Durken nadal go prześladuje. - Pamiętasz, co on powiedział? Ze nie znam nawet połowy prawdy. - Tak, pamiętam kaŜde słowo. - Nadal mnie to dręczy. Nie znam połowy prawdy. I nie znoszę domysłów. Przez chwilę milczała. - Chyba są sprawy, które nie zostaną nigdy do końca wyjaśnione. Ale przynajmniej jedno jest pewne. - Co takiego? - To, Ŝe ocaliłeś mi Ŝycie i Ŝe jestem ci za to bezgranicznie wdzięczna. - A ja nie jestem tego taki pewien. Być moŜe to ty ocaliłaś moje. - Dlatego, Ŝe być moŜe pewnego dnia nauczysz się cza-czy? - Dlatego, Ŝe choć nie rozwiązałem do końca zagadki, stałem się potrzebny komuś, kogo kocham. Uśmiechnęła się i przytuliła do niego. Była pewna, Ŝe przynajmniej na chwilę uwolni go od męczących pytań. - Nie, nie, nie! Tydzień później Christie poświęciła godzinę swojego cennego czasu, Ŝeby pomóc Marnie. - Próbujesz wykonać jednocześnie krok i obrót, a to są odrębne ruchy. Jeśli chcesz się szybko obracać, musisz się bardzo skoncentrować. Rozbij to na dwa. Krok, obrót. Obcas prowadzi. Krok, obrót. Marnie pochwyciła spojrzenie Shannon i skrzywiła się. - Nie, nie, nie - powtórzyła samym ruchem warg. - Pracuj dalej - poleciła jej Shannon. 400
Zaczęła się nagle zastanawiać, jak ktokolwiek mógł pozwolić takiemu dzieciakowi Ŝyć na ulicy, nie zajmować się nią, kiedy była tak młoda i słodka. I nie minęło to bez echa. Marnie nauczyła się tej lekcji aŜ za dobrze. Shannon była teŜ Marnie wdzięczna. Gdyby Quinn w niedzielę nie zastał jej w domu i tak pojechałby do studia. Ale dzięki rozpoznaniu przez dziewczynę portretu Sonyi Miller przybył na miejsce przygotowany, z naładowaną bronią. Shannon obserwowała Marnie jeszcze przez minutę. Uśmiechnęła się i wróciła do swojego pokoju, gdyŜ Ella właśnie przed chwilą krzyknęła, Ŝe dzwoni Quinn. Zabierał matkę na kolację. Czuł się winny, gdyŜ ostatnio nie odwiedzał jej ani nawet nie telefonował. Tego dnia zamierzał to naprawić. Doug wyjaśnił Shannon sytuację rodzinną. Ich ojciec zmarł, lecz mieli wspaniałą matkę, która nie marudziła, lecz naprawdę martwiła się o nich. A Quinn miał zwyczaj zamykania się w sobie, kiedy był niespokojny lub zajęty, co tylko wzmagało jej zmartwienie. - A ty? - zapytała Douga. - Nawet nie pokazałeś matce, jak tańczysz. - Musiałem najpierw nabrać pewności siebie. Ale teraz... będzie zachwycona. Zdziwisz się, ona teŜ umie tańczyć. Poczekaj, a zobaczysz - oświadczył z dumą. Shannon odebrała telefon w swoim pokoju. - Witaj. No to gdzie ją zabierasz? - Do nowej restauracji w północnym Miami. Chyba późno wrócę. I wiesz co? Tam jest podobno wykwintna kuchnia szkocka. Słyszałaś kiedykolwiek o czymś takim? - Nie, ale brzmi interesująco. Jeśli ci się uda... spróbuj podwędzić menu. - Jestem byłym gliną, umiem ukraść wszystko. Zaśmiała się. 401
- Przedstawisz mnie kiedyś mamie? - Jasne. JuŜ teraz wszystko o tobie wie. Uśmiechnęła się. - No to miłej kolacji. - Dziękuję. Do zobaczenia. OdłoŜyła słuchawkę. Kiedy wróciła na salę, zaczęło się tam przerzedzać. ZbliŜała się pora jej zajęć z grupą zaawansowanych, w poniedziałki było zawsze mniej indywidualnych lekcji. Poniedziałki były spokojniejsze. Spokojniejsze... Cieszyło ją, Ŝe wróciły spokojne dni. Czy na pewno? Wiedziała, Ŝe Quinn nie moŜe odŜałować śmierci Lopeza. Coś pozostało niedokończone, coś nie chciało się ułoŜyć w całość. Nie znasz nawet połowy prawdy. Przeszła do kuchenki i zajrzała do lodówki. Dołączył do niej Ben. - Czego szukasz? Sam, który wcześniej zakończył lekcje, odwiózł Marnie do domu. Jane teŜ juŜ wyszła. Wprawdzie nie prowadziła jeszcze zajęć, ale nie mogła wysiedzieć w domu i odwiedzała studio. Tego wieczoru pozostał jednak Doug. Choć oświadczył, Ŝe na Gali Aligatora zatańczy tylko z Jane, wziął lekcje z Shannon i Rhianną, a potem uczestniczył jeszcze w zajęciach w grupie. Byli Katarina i David, takŜe Richard Long, choć Mina wróciła wcześniej do domu, zmęczona opatrywaniem dziecięcych stłuczeń, które zastraszająco mnoŜyły się po weekendzie. Gordon juŜ wcześniej poinformował Shannon, Ŝe zamierza wyjść o ósmej, bo w końcu jest właścicielem i ma dobrą kierowniczkę, więc nie musi przesiadywać w pracy w nieskończoność. - Czego szukasz? - powtórzył Ben. - Szampana. Zamierzam trochę rozkręcić grupę zaawansowanych. 402
- Richard juŜ zrobił kawę. W tym samym celu. Za Benem stanął Richard. - Nie szkodzi, szampan jest nawet lepszy. Mona O'Casey nie wyszła ponownie za mąŜ, lecz znalazła sobie w Ŝyciu cel. Korzystając z duŜego dochodu z inwestycji, porzuciła pracę pielęgniarki i poświęciła się działalności w organizacjach dobroczynnych. Była niska i szczupła, miała krótko przycięte srebrne włosy i niebieskie oczy. Kipiała energią. - Nie zachowywałem się wzorowo, prawda? - po wiedział Quinn. Mona się uśmiechnęła. - Dobrze znam te twoje ponure nastroje. Oczywiś cie, kiedy mogę z tobą porozmawiać, czuję się lepiej. Ale zawsze wiem, Ŝe kiedy będziesz gotów, na pewno zadzwonisz. - Westchnęła. - A poniewaŜ obaj z bra tem uparliście się, Ŝeby wybrać niebezpieczny zawód, nauczyłam się juŜ nie przewracać w nocy z boku na bok i nie zamartwiać. Poza tym - dodała - Doug mnie zapewnił, Ŝe nic ci nie jest, Ŝe tylko masz tę swoją chandrę. -Z uśmiechem pociągnęła łyk merlota. - Sły szałam, Ŝe wkrótce zobaczę, jak obaj tańczycie. - Ja umiem tylko walca. Dzięki tobie. Roześmiała się. - Nauczyłam cię przynajmniej czegoś uŜytecznego. - Nauczyłaś nas obu wszystkiego, co najwspanial sze. Ja zaskoczyłem później, ale Doug był świetnym dzieciakiem od urodzenia. Mona nagle spowaŜniała. - Dziwne, prawda... Twój brat juŜ w akademii zetknął się ze wszystkim. Miejsca zbrodni, kostnice, testy... spłynęło to po nim jak woda. Kiedy jednak zaczął tańczyć... Marzę, Ŝeby zobaczyć, jak występuje w tur nieju, ale on nie chce. Tańcząc, naprawdę się denerwuje. 403
- Ja bym się dopiero zdenerwował, gdybyś mnie oglądała. Sprawiała wraŜenie zatroskanej. - Być moŜe. Ale nerwy to jeszcze nie powód, Ŝeby faszerować się środkami uspokajającymi. Powiedziałam to Dougowi. - Dougowi? - Tak, moŜesz w to uwierzyć? Doug dostał skądś receptę na taki lek, Ŝeby nie denerwować się przed występem. Quinn oblał się zimnym potem. Nie jego brat. Zabójcą był przecieŜ Lopez. A Lopez spojrzał mu prosto w oczy i powiedział: „Nie znasz nawet połowy prawdy". Brat sypiał z Lara Trudeau. I nadal coś się nie zgadzało. Ale przecieŜ to nie Doug. - O co chodzi, kochanie? - Muszę cię na chwilę przeprosić. Zatelefonował do studia. Odezwał się automat. Zadzwonił do Shannon. Tym razem takŜe usłyszał tylko nagranie. Nie było właściwie powodu do niepokoju. Przez studio przewijało się wielu ludzi przez cały tydzień. Shannon nie jest sama. Za minutę rozpocznie zajęcia z zaawansowanymi. - Quinn, nie strasz mnie - poprosiła Mona. - Przepraszam. Jeszcze chwilkę. Zamierzam zate lefonować do Douga. Kiedy znów usłyszał automat, zesztywniał. - Mamo - powiedział, wstając. - Wiem, Ŝe cię zaprosiłem, ale niestety muszę jechać. Spojrzała mu w oczy. - Jeśli nie zadzwonisz do mnie przed północą, naślę na ciebie policję. 404
- Jeśli nie zadzwonię przed północą, zrób to ko niecznie. Rzucił na stolik kilka banknotów i wybiegł z restauracji.
Na cichy dźwięk telefonu Shannon odstawiła kieliszek z szampanem. - Przepraszam na chwilę. Za dwie minuty zaczyna my. I jeśli ktoś wie, Ŝe po szampanie ma problemy z równowagą, niech juŜ nie pije. Wstała i w pokoju odnalazła swój telefon komórkowy, sprawdziła wiadomości. Jedna od Quinna. Oddzwoniła, lecz uzyskała połączenie tylko z obsługą wiadomości głosowych. Dziwne, powinna go zastać w restauracji. MoŜe jednak juŜ wyszedł i był chwilowo na autostradzie w miejscu poza zasięgiem. - Mam nadzieję, Ŝe kolacja się udała - rzuciła wesoło do aparatu. - Zadzwoń do mnie. Tutaj nic ciekawego się nie dzieje, ale wszystko w porządku. Odczekała minutę, bębniąc palcami w biurko. Zamierzała juŜ zrezygnować, lecz telefon zadzwonił. - Quinn? - Przykro mi, to ja, Marnie. Chciałam tylko sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku. - Tak. A dlaczego? - Telefonował Quinn, mówił, Ŝe nie moŜe się do ciebie dodzwonić. - Wiem, właśnie nagrałam mu wiadomość. - Spróbuję go złapać i mu o tym powiedzieć. - Dziękuję, Marnie. Rozłączyła się i zmarszczyła brwi. W studiu panowała cisza, rozlegały się tylko dźwięki walca. Wstała i opuściła pokój. Po chwili stanęła jak wryta. Wszyscy leŜeli na parkiecie. Katarina i David, jedno 405
na drugim. Richard Long trzy metry dalej, twarzą w dół. Ben i Rhianna koło niego. Doug O'Casey niemal u jej stóp. Justin wyglądał, jakby upadł w drodze do drzwi, chcąc się wydostać. Ella była przewieszona przez kontuar recepcji. Zdjęta przeraŜeniem Shannon wypuściła powietrze. Upadła na kolana i przyłoŜyła dłoń do szyi Rhianny. Westchnęła z ulgą. Wyczuła puls. Wstała i odwróciła się, Ŝeby pobiec do telefonu i zadzwonić po pomoc. Ale nie mogła. Bo jedna z leŜących postaci wstała. Po sekundzie, która wydała jej się tygodniem, spojrzała prostu w lufę rewolweru. Quinn odebrał wiadomość od Shannon. Kiedy jej wysłuchiwał, przeklinając słaby odbiór i zakłócenia całkowicie niezgodne z treścią reklam operatora, aparat zasygnalizował nowe połączenie. Marnie. Poinformowała go, Ŝe wszystko w porządku. Podziękował jej i rozłączył się. Mimo jej słów - i wiadomości od Shannon - Czuł, Ŝe powinien jak najszybciej dotrzeć do studia. Połowa prawdy? Tak, to musiało oznaczać, Ŝe Gabriel Lopez nie działał sam. Doug brał środki uspokajające. Te same, które zabiły Neli Durken i Larę. - Nie mój brat! - mruknął. Wcisnął mocniej pedał gazu, wściekły, Ŝe się nabrał i osłabił czujność. Powinien był wiedzieć, Ŝe to nie koniec. - Nie wypiłaś swojego szampana - powiedział Richard Long. - A powinnaś. Wpatrywała się w niego. 406
- Richard? - Naprawdę powinnaś. - Dlaczego to robisz? Westchnął. - Wiesz, zbyt wielu ludzi zdaje sobie sprawę, Ŝe „źle się dzieje w państwie duńskim", czy jak to tam szło. Myślałem, Ŝe Lopez wszystko załatwi, ale nie załatwił. Potem pojawił się ten cholerny gliniarz i zaczął sypiać z Lara. Z Lara, na Boga! A później jego duŜy brat, prywatny detektyw. Od nowa zaczęło się wypytywanie. Ten gliniarz od zabójstw i jego koledzy od narkotyków. Prędzej czy później czegoś by się dogrzebali. Widzisz więc, Ŝe muszę teraz wyprostować pewne sprawy. - Niby jak? Wiesz, Ŝe Quinn tu przyjedzie. A za nim jego przyjaciele, właśnie ci od zabójstw i ci od narkotyków. - Shannon, ja naprawdę nie chcę cię skrzywdzić. Wypij więc swojego szampana. To nic wielkiego. Poczujesz się, jakbyś zasypiała. - Aha. A co to wszystko oznacza? - zapytała, wskazując parkiet. Uśmiechnął się. - Ostatni pojawi się pan Quinn O'Casey. Nie sądzę, Ŝeby o tym wiedział, ale wypisałem Dougowi kilka recept. Jedną ma w tej chwili w kieszeni. Wszyscy wiedzą, choć nie mówią tego głośno, Ŝe Doug sypiał z Lara. Zjawia się starszy brat, wie, czego dopuścił się młodszy, i mówi mu to w oczy. Oczywiście Doug juŜ wziął śmiertelną dawkę; po tym, co uczynił, samobójstwo jest dla niego jedynym wyjściem. Ale ma jeszcze trochę sił i obaj wyciągają broń. Doug lepiej strzela, więc zabija Quinna, a potem umiera z przedawkowania, tak jak postanowił. Wszyscy obec ni umierają. Ja miałem szczęście. Byłem zmęczony 407
i wcześniej wyszedłem z zajęć. Gdyby nie to, równieŜ bym zginął. Straszna tragedia. - Jesteś niepoczytalny - powiedziała i natychmiast tego poŜałowała, bo jego twarz wykrzywiła się w ohydną maskę i zaczął się trząść. - Richard, ja nie rozumiem. W jaki sposób ty i Lopez...? - Przedstawiłem Gabe'a moim licznym klientkom. I klientom. Nie masz pojęcia, jak wiele bogatych osób lubi się zrelaksować. Nie wiedzieli zresztą, Ŝe to on jest dostawcą. Wiedzieli tylko, Ŝe mogą wejść do jego klubu, zostawić pieniądze i dostać narkotyk. Obaj nieźle zarabialiśmy. Zaczęło się od Neli. Była samotna, a Mina, szczerze mówiąc, śmiertelnie mnie nudzi. Potem Neli postanowiła wrócić do męŜa, który, znów całkiem szczerze, jest kreaturą. Chciałem z nią porozmawiać, kłóciliśmy się i... mnie zniewaŜyła. Wolała tę kreaturę ode mnie. Wziąłem więc sprawy we własne ręce. Co do Lary... znałaś ją. Straszna wiedźma. Najpierw, dla zabawy, postanowiła mnie uwieść. Potem, równieŜ dla zabawy, zaczęła mnie śledzić i wykryła, co kombinuję z Lopezem. Zaczęła mnie szantaŜować, drwić ze mnie, mówić, Ŝe woli sypiać z gliniarzem. Jest młodszy, powiedziała. Ja... musiałem się nią zająć. Gabriel wygadał się przed prostytutką i panią z towarzystwa, więc to on musiał naprawić tę lekkomyślność. Ja się po prostu wkurzyłem na Neli. I na Larę. Daj spokój, ta suka zasłuŜyła sobie na śmierć. - Fakt - zgodziła się Shannon, Ŝeby zyskać na czasie. Jaką dawkę dostali ci na podłodze? Jak długo pozostaną przy Ŝyciu? - Musisz zrozumieć. Skończy się wreszcie gada nie, Ŝe coś jest nie w porządku, Ŝe Lopez nie mógł tego wszystkiego sam zrobić. Shannon spojrzała w bok, pewna, Ŝe usłyszała kroki na schodach. 408
Richard teŜ je usłyszał. Chwycił ją i pociągnął na podłogę, przykładając lufę do serca. Wpadł do środka i zobaczył masakrę. LeŜeli pokotem, wszyscy. Niemal nadepnął ciało Justina Garcii. Przyklęknął i zbadał puls. Słaby, ale wyczuwalny. OstroŜnie wstał. Dostrzegł brata. Podziękował Bogu, gdy równieŜ u Douga wyczuł puls. Z bronią w jednej ręce, sięgnął drugą po telefon. Zanim jednak zdąŜył nacisnąć pierwszy przycisk, rozległ się huk wystrzału, a pocisk przeszył mu dłoń. Jego pistolet poszybował w górę, a telefon upadł pod nogi, gdy odruchowo złapał się za ranną rękę, przeklinając w duchu swoją głupią bezbronność. Odwrócił się. Richard Long na wpół stał, na wpół klęczał, a sytuacja przypomniała mu nagłe tę z Lopezem. Richard zasłaniał się Shannon, trzymając lufę przy jej skroni. - Pan doktor, naturalnie - powiedział spokojnym tonem. - Wiesz, sukinsynu, Ŝe juŜ niemal podejrzewałem własnego brata? - Bardzo trafnie - odparł Long. - Przestań pieprzyć. - No cóŜ, wszyscy inni w to uwierzą. Szkoda, Ŝe on zamierza zabić równieŜ ciebie. - Nie łudź się. Wystarczy ekspertyza balistyczna, Ŝebyś odpowiedział za morderstwo. Dadzą ci śmiertelny zastrzyk. - Nie. Obmyśliłem to dokładnie. - Więc dlaczego Shannon nie leŜy z innymi nieprzytomna na podłodze? - Nie wypiła swojego szampana. MoŜesz jednak podać jej kieliszek, Ŝeby naprawiła ten błąd i umarła łatwiej. 409
Nie wypiję tego szampana! - krzyknęła. Quinn napotkał jej spojrzenie. Nie była przestraszo na. Była wściekła. - Tak będzie łatwiej. Powiedz jej, Quinn. Quinn powoli wstał. Rozluźnił palce i stwierdził z ulgą, Ŝe kula nie naruszyła kości. - Powiem jej, Ŝeby wypiła tego szampana, Richard - rozpoczął spokojnie, nie odrywając wzroku od Shannon. - Ale w zamian chcę czegoś od ciebie. Powinieneś przygotować tu wszystko prawidłowo i ja ci pomogę. Richard nie rozluźnił chwytu, jakim trzymał Shannon. - O czym ty, u diabła, mówisz, Quinn? - zapytała Shannon. Przeniósł wzrok na Richarda. - Pozwoliłeś Larze umrzeć w piękny sposób, chociaŜ była wiedźmą. Shannon traktowała cię jak króla, uczyła cię. Sam przyznaj, Ŝe była wspaniała. A co do mnie, no cóŜ, przyszedłem z ulicy i nauczyłem się tu czegoś eleganckiego. - Czego? - Walca. Chcę jeszcze raz zatańczyć z nią walca. - Walca? Zwariowałeś? - szepnęła Shannon. - Mogę cię od razu zastrzelić - oświadczył Richard. - Tak, ale to nie będzie dobrze wyglądało. Pozwól mi zatańczyć. Co masz do stracenia? Richard się zawahał, a po chwili popchnął Shannon w kierunku Quinna. Wpatrywała się w niego ze zdumieniem. Uśmiechnął się, próbując wytłumaczyć coś wzrokiem. Wytłumaczyć, Ŝe potrzebuje jej pomocy. śe mają tylko jedną szansę. - Nasz układ taneczny - powiedział głośno. - Oszalałeś - odpowiedziała. Do oczu napłynęły jej łzy. - Za chwilę zginiemy, a ty chcesz tańczyć walca? - Nasz układ - powtórzył. 410
Uniosła brew. Przyjął postawę, zapraszając ją gestem. Pozwoliła się objąć i zaczęli tańczyć. Łańcuch kroków, obrót, krok chodzony, raz, dwa, trzy, w górę i w dół. - Przestańcie - zakomenderował Richard. - To nasz układ - odparł Quinn. Spojrzał na Shannon. I zaczął głośno liczyć: - Raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy, obrót... i zaraz „szufelka". W końcu jej oczy rozbłysły zrozumieniem. Potem od razu spochmurnialy. Nie wiedziała, czy podoła. - PrzecieŜ wiesz, Ŝe umiem wykonywać podniesienia - rzucił. - A ty jesteś tancerką. Potrafisz. - Co to, do cholery, ma znaczyć?! - krzyknął Long. - Raz, dwa, trzy... teraz. Shannon owinęła się wokół niego. Uniósł ją i gwałtownie okręcił. Wykonała to wspaniale, jej ciało pofrunęło z siłą jego obrotu. I z całym impetem staranowało Richarda, który zatoczył się w tył i upadł, a Shannon na niego. Quinn juŜ był przy nich, odsunął Shannon i sięgnął po Longa. Richard próbował się przetoczyć i chwycić broń, którą wypuścił z ręki, kiedy wpadła na niego Shannon. Quinn go odciągnął. Long się na niego rzucił i wtedy Quinn walnął go w szczękę. Shannon juŜ podawała mu broń. I telefon. Siedząc na Longu, Quinn zadzwonił na pogotowie. - Pilne, bardzo pilne. Potrzebujemy kilku ambulan sów, pomp do płukania Ŝołądka Zanim skończył, usłyszeli dźwięk syren.
EPILOG
Okolice plaŜy zawsze tętniły Ŝyciem, jednak tego wieczoru bardziej niŜ zwykle. Szeroko komentowana w mediach w całym kraju impreza, Gala Aligatora, pierwszy turniej sponsorowany przez Studio Tańca KsięŜycowa Sonata, zgromadził tłumy. Hotel, w którym wynajęto na tę okazję salę, pękał w szwach. Na brak gości nie narzekały teŜ sąsiednie ani nawet odleglejsze hotele i pensjonaty. Restauracje były wypełnione. Skandal z narkotykami, cudzołóstwem i serią zabójstw z udziałem znanych osób, w które zamieszane było studio, wywoływał dreszcz emocji i ściągał rzesze widzów spragnionych sensacji. Wielu słynnych tancerzy uznało, Ŝe musi wziąć udział w tej imprezie, a ich nazwiska przyciągały dalszą publiczność. Oznaczało to w przyszłości ogromny napływ uczniów. Ten marketingowy sukces sprawiał, Ŝe sytuacja była niemal trudna do opanowania. A to jeszcze nie wszystko. Shannon Mackay, która wycofała się osiem lat wcześniej po złamaniu kostki, teraz wróciła na parkiet. Wróciła we wspaniałym stylu. Była po prostu olśniewająca. Dodawała do muzyki poezję. Jej suknia lśniła, podkreślając elegancję ru412
chów, mieniąc się tysiącem odcieni w świetle reflektorów. Tańczyła swobodnie, jakby te cuda, które roztaczała przed zdumioną publicznością, były czymś naturalnym. We włosy związane w ciasny węzeł wpięła drogie kamienie, takie same, jakimi przyozdobiła suknię. Wystarczyło, Ŝe wykonała drobny gest, a widzowie zamierali. Obserwowali jak zahipnotyzowani kaŜde przechylenie głowy, nie odrywając wzroku od tancerki. Była samym ucieleśnieniem tańca, całe jej ciało poruszało się w absolutnej harmonii z muzyką. Pochłaniał ją rytm, a tych, którzy ją widzieli, pochłaniała ona. Muzyka była bajkowa, a Shannon stwarzała bajkowy obraz. Wysoka, szczupła, o delikatnych krąglościach ciała, tańczyła z zaraźliwym uśmiechem. Jej partnerem był wysoki przystojny brunet, pewny siebie i równie utalentowany. Razem tańczyli po prostu cudownie, tak zgrani, jakby stanowili jedność. - Ona jest niesamowita - szepnął Gordon. - I Ben świetnie z nią wypada - dodał Sam. - Ben umie przecieŜ tańczyć - sprostował z uśmiechem Quinn. - Doskonale do siebie pasują - zauwaŜyła Rhianna. - Jako tancerze, oczywiście - dodała szybko, czym rozbawiła Quinna. - My jesteśmy niemal tak samo dobrzy - powiedziała Jane, ściskając dłoń Sama. - Niemal - zgodził się z uśmiechem. - Powiedziałbym, Ŝe Marnie i ja mamy szansę na nagrodę za salsę - dodał Justin Quinn znów się uśmiechnął. Zerknął na Marnie. dziecko ulicy, małą uciekinierkę. Teraz wreszcie się odnalazła. Nie było jej jeszcze stać na własny strój, lecz z pomocą Katariny przerobili jedną ze starych sukienek Shannon do tańców latynoamerykańskich 413
i teraz trudno by było wskazać dziewczynę wyglądającą równie dobrze jak Marnie. Skończyła właśnie dziewiętnaście lat, ale wyglądała znacznie dojrzalej. Podobnie jak inne zawodniczki, spięła ciasno włosy, co uwypukliło delikatne rysy jej twarzy i ogromne oczy. Uśmiechnęła się do Quinna. - Macie duŜą szansę - potwierdził słowa Justina. Być moŜe z uwagi na to, co przeszła, wciąŜ była nerwowa. A Sam starał się nią opiekować i ją uspokajać. Wynajął większe mieszkanie i Marnie zamieszkała w jednym z pokojów. śadne z nich nie mogło się z nikim umówić, dopóki drugie nie zatwierdziło kandydata na randkę. Nazywano ich Ŝartobliwie Willem i Grace świata tańca. - Rhianno, ty teŜ wypadłaś dzisiaj cudownie - po chwalił Gordon. -1 Doug. Doug zrezygnował z pracy w policji. Naprawdę lubił być gliną, ale miłość do tańca przewaŜyła. Poza tym przy popularności, jaką zyskała teraz KsięŜycowa Sonata, potrzebowali co najmniej jednego dodatkowego nauczyciela. Doug i Marnie jeszcze nie mieli uprawnień do nauczania na wyŜszych poziomach, lecz stanowiło to tylko kwestię czasu. - Skoro juŜ prawimy sobie tutaj miłe słówka - po wiedział Doug - czy mogę pochwalić twojego dzisiej szego walca, braciszku? Quinn się roześmiał. - Od razu odpadliśmy. Z innym partnerem Shannon by wygrała. - Jak na początkującego wypadłeś wspaniale Stwierdził Doug. - Obaj moi chłopcy są świetni - podsumowała Mona, wciskając się pomiędzy nich. - Teraz finał - oznajmił Gordon. Wydawało się, Ŝe Shannon zawisła w powietrzu nad 414
głową Bena, a potem spłynęła w dół i znieruchomiała z doskonałym wyczuciem momentu. Po ukłonach odszukała wzrokiem Quinna. Podbiegła do niego, wykonała ostatni fantastyczny skok i wylądowała w jego ramionach. Wysłuchała jego pochwał i z uśmiechem pozwoliła postawić się na podłodze. Quinn ją pocałował. Sam taniec znaczył dla Shannon więcej niŜ zwycięstwo w turnieju, a radość bliskiej osoby z jej udanego występu liczyła się bardziej niŜ ocena sędziów Rzecz jasna inni teŜ jej gratulowali. Jej przyszła teściowa, współpracownicy, jej starzy przyjaciele, jego przyjaciele, takŜe zupełnie obce osoby. W końcu ogłoszono werdykt. Zgodnie z oczekiwaniami, Shannon i Ben zdobyli nagrodę wieczoru a potem Gordon wychwalał publicznie studio. To było chwilami trochę śmieszne, lecz mimo wszystko miłe W końcu wrócili razem do pokoju, a raczej wspaniałego apartamentu wynajętego w hotelu, gdyŜ Shannon miała tam do załatwienia tak wiele spraw związanym z galą, Ŝe musiała mieszkać na miejscu. Balkon tonał w świetle księŜyca. Podeszła do Quinna i zarzuciła mu ręce na szyję. - Gdyby nie ty nigdy bym tego me dokonała Uśmiechnął się do niej. - A ja, gdyby nie ty, nie wróciłbym do FBI. I uwaŜam, Ŝe w tym, co robie jestem dobry - Jesteś dobry we wszystkim - zapewniła go przypatrując mu się uwaŜnie. - I dostałbys nawet nagrodę za tego walca gdybym..... gdybym nie musiała cię prowadzić, a nie powinnam. - Pomyliłem kroki, a poza tym... dostaje nagrodę, kiedy naprawdę dla mnie coś znaczy - Ale jednak szkoda, Ŝe wygrałam z Benem, a z tobą nie. 415
Wiedział, Ŝe nie daje jej to spokoju. I Ŝe chciała wygrać bardziej dla Bena niŜ dla siebie. Chciała teŜ wygrać dla niego. Ujął dłońmi jej twarz. - JuŜ raz wygraliśmy. Wygraliśmy tą idiotyczną „szufelką" i najbardziej nieprawdopodobnym walcem w dziejach ludzkości. Ben moŜe mieć swoją nagrodę, ale ja wróciłem do domu z tobą i tylko to się dla mnie liczy. - Fakt, to była niezła „szufelka", prawda? - szepnęła. - Nikt juŜ jej nie powtórzy. Uśmiechnęła się, dotknęła wargami jego ucha i szepnęła: - To niesamowite, jeśli samo Ŝycie jest najlepszą nagrodą. Nie masz pojęcia, jak mi się to podoba. Gdyby moje Ŝycie było tańcem, nie wypadłabym z Ŝadnym innym partnerem tak jak z tobą. Bo to wymaga bardzo szczególnych ruchów. - Skoków i susów? - Najbardziej niewiarygodnych. - No tak, to ty jesteś instruktorką. PokaŜ mi. - Nawet nauczycielka moŜe się czegoś nauczyć. - Indywidualna lekcja. Brzmi fantastycznie. Porwał ją w górę. I, jak wszystko inne tego wieczoru, to takŜe okazało się kwintesencją piękna. śyli, i byli razem. Teraz świat rozpościerał się przed nimi. CięŜko na to zapracowali. I czas ruszył do tańca, który będą ćwiczyć wspólnie.
