Grave Dance (2) - Kalayna Price

Ktokolwiek powiedział, że umarli milczą, najwyraźniej nigdy nie spotkał Alex Craft. Po miesiącu spędzonym na zdrowieniu po bezwzględnej walce z czarownikiem, grobowa wiedźma, Alex Craft, jest gotowa by wrócić do wyjaśniania morderstw przez wskrzeszanie zmarłych. Z życiem miłosnym w zgiełku dzięki zniknięciu Agenta Wróżkowego Biura Śledczego, Falina Andrews, i szokującym wyznaniu samej Śmierci zawierającej słowo na 'K', Alex jest spragniona rozproszenia w postaci pracy. Ale jej nowa sprawa okazuje się zabójczym wyzwaniem. Policja zatrudnia Alex jako konsultanta w sprawie szczególnie dziwnego śledztwa w rezerwacie natury, w południowym Necros. Dziwna część: Nie ma zwłok, tylko ich fragmenty. Seryjny morderca jest prawdopodobnie na wolności, a Alex nie ma żadnego sposobu na przywołanie cienia bez ciała, więc będzie musiała polegać na magii innych by znaleźć trop. Ale gdy prowadzi śledztwo, istota zrodzona z najciemniejszej magii zaczyna ją ścigać. Ktoś bardzo potężny chce mieć pewność, że jedyne co znajdzie to martwy koniec - jej samej.

Grave Dance by Price Kalayna

Rozdział 1 Gdy pierwszy raz stałam nad otchłanią pomiędzy światem umarłych i żywych, przypadkowo przywołałam cień naszego niedawno zmarłego pekińczyka. Dawny psi czempion latał wokół naszego podwórka, a w rezultacie mój ojciec odesłał mnie do uosabiającej szkoły z internatem. Siedemnaście lat później, nadal sięgałam poprzez otchłań, ale teraz mi za to płacą. - To nie jest ciało, John. - powiedziałam, wpatrując się na otwartą czarną torbę. - To stopa. - Blada, rozdęta, rozmokła stopa. John Matthews, osobisty przyjaciel i jeden z najlepszych oficer śledczy wydziału zabójstw w Nekros, przytaknął. - To lewa stopa, ściślej mówiąc, i mam jeszcze dwie w kostnicy. Co możesz mi powiedzieć? Zmarszczyłam brwi i otarłam czubkiem buta o kępę trawy wyrastającą pomiędzy luźnym żwirem. Na mojej wizytówce pisze: ALEX CRAFT, GŁÓWNY PRYWATNY DETEKTYW I CMENTARNA WIEDŹMA JĘZYKÓW DLA ZMARŁYCH. Tak naprawdę byłam właścicielem i jedynym pracownikiem, ale to było nieistotne. Przywoływałam cienie i dawałam możliwość żyjącym na przepytanie zmarłych - za opłatą. Moja praca ma tendencję do zabierania mnie na cmentarze, okazjonalnie do domów pogrzebowych i do kostnicy miasta Nekros. Miejsce parkingowe przy Rezerwacie Przyrody Obszaru Zalewowego Sionan zdecydowanie nie był moim typowym miejscem pracy. Jak również pojedynczy kawałek kończyny moją typową pracą. - Przepraszam, John, ale potrzebuję czegoś więcej niż stopa do przywołania cienia. - A ja potrzebuję jakichś lepszych wieści. - jego ramiona gwałtownie opadły jakby zostało z nich spuszczone powietrze. - Przeszukiwaliśmy te bagna przez dwa dni i wygrzebaliśmy więcej pytań niż odpowiedzi. Nie zidentyfikowaliśmy ofiary, nie ma przyczyny śmierci, i nie na pierwotnego

miejsca zbrodni. Na pewno nie możesz mi nic dać? - gdy mówił otworzył szerzej torbę na zwłoki swoim piórem. Stopa leżała na morzu czarnego plastiku. Odpychający zapach gnicia wypełniał wilgotne, popołudniowe powietrze, pokrywał wnętrze mojego nosa, mojego gardła. Blada skóra zsuwała się, odkrywając kostkę, pasy żółtawego pomarszczonego ciała. Mój żołądek przekoziołkował i odwróciłam wzrok. Pozostawię fizyczną inspekcję dla koronera - moja sympatia dla śmierci była mniejsza dla namacalnego, a większa dla spektralnego. Wspomnienia ukryte w każdej komórce ciała. Wspomnienia, które moja grobowa magia mogła odblokować i nadać postać cienia. Oczywiście to zależało od posiadania odpowiedniej ilości ciała - a zatem komórek - do mojej dyspozycji, żeby moja magia wypełniła luki. nie musiałam nakreślać magicznego koła i zaczynać rytuału żeby wiedzieć, że nie mogę przywołać cienia ze stopy. Mogłam to wyczuć, tak jak mogłam wyczuć, że stopa należała do mężczyzny, prawdopodobnie w jego późnych latach sześćdziesiątych. Mogłam również wyczuć wstrętną plątaninę zaklęć, wszystko z wyjątkiem czegoś kapiącego z rozkładającego się wyrostka. - Stopa jest nasycona magią. Z tego co czuję dość mrocznej. powiedziałam, cofając się o krok od noszy na kółkach i lepkiej pozostałości magii emanującej ze stopy. - Zgaduję, że mieliście zespół odszyfrowujący zaklęcia? - Tak, ale jak do tej pory jednostka przeciw czarnej magii nie osiągnęła żadnych wniosków. Naprawdę by pomogło gdybyśmy mogli przepytać ofiarę. Ale to się nie stanie przy tak niewielkim procencie ciała. - Powiedziałeś, że masz pasującą stopę w kostnicy? Może jeśli dopasujemy wszystkie części, wystarczyłoby... John potrząsnął głową. - Żarty o tancerzach na bok, chyba że ten facet ma dwie lewe stopy dosłownie - żadna z pozostałych stóp nie należy do niego. Trzy lewe stopy? To oznacza przynajmniej trzy ofiary. - Myślisz o seryjnym? - Nie mów tego na głos. - powiedział John, jego spojrzenie skierowało się na parę techników kryminalnych kierujących się do gęstego, starego lasu. Jeszcze nie zostało oficjalnie określone, ale, tak, myślę o seryjnym. - Jego rozmiar niedźwiedzia grizzly opadło jeszcze bardziej, a wąsy drgnęły gdy zmarszczył się. Wąsy były grubym czerwonym akcentem dla jego wyrazów twarzy jak długo go znam, ale od tygodni, kiedy obudził się ze

śpiączki wywołanej magią, skrawki szarości dołączyły do czerwonego. Zamknął torbę na zwłoki. - Strażnicy leśni znaleźli pierwszą stopę wczorajszego rana gdy sprawdzali ścieżki po niedawnej powodzi. Mieliśmy tu psy myśliwskie i znajdujące zwłoki, wtedy znaleziono drugą stopę. Gdy znaleźliśmy trzecią, pociągnąłem za pewne sznurki i zatrudniłem cię jako konsultanta. - Chcesz żebym była w pobliżu? Czekać i zobaczyć czy twoi ludzie znajdą więcej ciała? - Tak naprawdę - John potarł ręką głowę,ścierając pot lśniący na jego łysinie. - miałem nadzieję, że dołączysz do poszukiwań. Zawahałam się. Prawdopodobnie nawet zbladłam. Chodzenie w około z opuszczonymi tarczami i wyczuwanie każdej martwej istoty nie było moi pomysłem na dobrą - czy bezpieczną - zabawę. John zauważył moje wahanie. - Już wcześniej lokalizowałaś MC. - powiedział. MC znaczy martwe ciała. - A dokumenty, które podpisałaś, obejmują możliwość przeszukiwania bagien, więc zapłacimy ci za twój czas. Otwarłam usta żeby odpowiedzieć - nawet gdy miałam opory przeciw otwieraniu mojej psychiki na cokolwiek znajdziemy na obszarze zalewowym, oboje wiedzieliśmy, że zaryzykuję - ale przeszkodzono mi zanim mogłam odpowiedzieć. - Co jest, Craft? - Detektyw Jenson, partner Johna, spytał gdy wyszedł zza czarnego SUVa. - Nie chcesz pobrudzić tych obcisłych spodni przedzierając się przez te bagno? Masz kolejny wywiad w telewizji? A może twoja licencja magicznego oka nie pozwala ci na dobrą, staromodną, rutynową robotę. Spiorunowałam go wzrokiem, musiałam rozewrzeć zaciśnięte zęby żeby odpowiedzieć. - Niezła hipokryzja, Jenson, obrażać mnie i za jednym zamachem prosić o magiczną pomoc. - termin "magiczne oko" było uwłaczającym slangiem dla wiedźmy prywatnego detektywa. - Nie proszę cię o nic. - odchylił się na piętach i skrzyżował ramiona na piersi. - I myślę, że to miasto ostatnio widziało już wystarczająco twojej magii, jak z tą retransmisją twojego wywiadu kiedy jesteś cała nadwrażliwa z duchem. - Co jest? Zazdrosny? - spytałam, przekrzywiając biodro i odrzucając loki z mojej twarzy. Okay, więc go prowokowałam, ale on jest dupą. Kilka dni temu uczestniczyłam w pierwszym wywiadzie ducha, żeby utrzymać ducha widocznym musiałam pozostać z nim w kontakcie, ale na pewno nie

byłam "nadwrażliwa" ani nic z tych bzdur. John chrząknął. - Wystarczy. - spoglądał pomiędzy nami, następnie odwrócił się do swojego partnera. - Zdobądź dla Alex jakieś wodery i powiadom strażników, że do nich dołączymy. Jenson uśmiechnął się do mnie drwiąco - co odwzajemniłam - i powiedział, - Pewnie. Buty dla dwunożnego psa szukającego zwłok. Już się robi. zniknął za SUVem. Wpatrywałam się na miejsce gdzie stał. - Co za palant. - Wcześniej między nami nie było tak nieprzyjaźnie. Tak naprawdę, prawie byliśmy przyjaciółmi. Wtedy miesiąc temu jego nastawienie wleciało do gówna. Zmiana zbiegła się idealnie z Johnem otrzymującym magiczną kulę zamiast mnie. Zbieg okoliczności? Wątpliwe. - Nie wiem co się między wami dzieje, - powiedział John, odwracając się do mnie. - ale nie zapominajmy, że mamy trzy odcięte stopy i żadnych tropów. Teraz, zanim tam pójdziemy, sugeruję żebyś odwróciła bluzkę na drugą stronę. - Ty co? John machnął na technika, żeby zajął się zapakowaną stopą; następnie zabrał moją torebkę z ziemi gdzie ją wcześniej położyła. Podał mi czerwoną torbę i wskazał na swój samochód. - Strażnicy leśni ostrzegli nas zanim zaczęliśmy poszukiwania, że lokalna wróżka uwielbia wprowadzać wędrownych w błąd. Nieroztropni mogą wędrować tą samą ścieżką przez dni. Nazywają je Pixie-led. Odwracanie koszulki na drugą stronę powinno zagmatwać ich magię. Spojrzałam na moją bokserkę, koszulkę przywierającą do mnie w popołudniowym upale. - Myślisz, że wróżki są zamieszane w te morderstwa? Wąsy Johna drgnęły. - To kolejna sprawa, o której nie powinnaś głośno mówić. - Racja. - weszłam do samochodu Johna i wysunęłam się z koszulki. Nie żebym myślała, że odwrócenie jej mogło naprawdę obronić mnie przeciw magii wróżek. Wróżki opierały się głównie na glamourze - magi wiary tak silnej, że mogła odmienić rzeczywistość, przynajmniej tymczasowo. Do czasu gdy się przebrałam, Jenson podrzucił parę woderów dla mnie. Były grubym, wodoodpornym strojem jednoczęściowym z szelkami przyczepionymi do butów. Weszłam w nie, podciągając brązowy materiał

w górę. Prawie sięgały moich obojczyków. - My tak naprawdę nie planujemy brodzić po klatkę piersiową, prawda? spytałam gdy regulowałam szelki. John, który również wkładał parę woderów, podał mi plastikową butelkę wody. - Nie. Przy prędkości cofającej się wody, moglibyśmy być w niebezpieczeństwie zmycia. Jeśli wyczujesz ciało w głębokiej wodzie, będziemy musieli wysłać ekipę. Gotowa? Przytaknęłam i podążyłam za nim w kierunku najbliższej ścieżki prowadzącej na obszar zalewowy. John zebrał kilku oficerów gdy wędrowaliśmy przez las i cze poczułam się nawet trochę rozczarowana gdy Jenson do nas nie dołączył. Leśne sklepienie filtrowało słońce, ale wilgoć pod drzewami wisiała ciężko, zagęszczając powietrze. Pot pokrył moją skórę, a moje blond loki przykleiły się do policzków i karku. Złamałam pieczęć przy mojej butelce, ale wypiłam tylko jeden większy łyk - nie mówiąc jak długo szliśmy. - Tu znaleźliśmy pierwszą stopę. - powiedział John, po półgodzinnej wędrówce. Kiwnął przed siebie gdzie żółta taśma otaczała drogę. - Druga została znaleziona jakieś ćwierć mili w górę ścieżki, trzecia milę czy więcej na południe. Nie jesteśmy pewni czy niedawna powódź odkryła płytkie groby czy, jeśli ciała zostały porzucone w górze rzeki i przyniesiony na obszar zalewowy, ale przy prędkości wody z jaką się cofa, każda mijająca minuta zwiększa szansę zmycia naszych dowodów. Musimy znaleźć te ciała. To był sygnał dla mnie. Odpięłam srebrną bransoletkę z talizmanami. Wśród innych talizmanów, bransoletka nosiła dodatkowe tarcze, które pomagały mi zabezpieczyć nadmiar grobowej esencji próbującej przeciągnąć moją psychikę przez otchłań do świata martwych. Oczywiście, to była ta otchłań, którą teraz musiałam przemierzyć. Gdy tylko srebrne talizmany straciły kontakt z moją skórą, zimny wiatr uniósł się wokół mnie - zimno grobu pełzało po pozostałości moich mentalnych tarcz. Rozwarłam te tarcze, wyobrażając sobie żyjące winorośla, które wizualizowałam sobie jako moją mentalną ścianę, rozdzielające się, otwierające małe przejście do mojej psychiki. Świat wokół mnie stracił bogate barwy życia gdy szara patyna pokryła wszystko. Mój wzrok podwoił się gdy zobaczyłam zarówno świat zmarłych jak i świat żywych. W moim grobowym wzroku, drzewa ściemniały, uschnęły, ich grube, zielone liście zmieniły się na brązowe, a ubrania oficerów zgniły, tkanina stała się wytarta i zjedzona przez mole.

Pod tymi dziurawymi szmatami, ich dusze świeciły jasną żółcią. Odwróciłam wzrok. Niestety, otwierając tarcze wystawiam się na coś więcej niż tylko świat zmarłych. Eter - płaszczyzna, w której istnieje surowa magia skoncentrował się wokół mnie w kłębach olśniewających czerwieniach, żywych błękitach i każdym innym istniejącym kolorze. Magia kręciła się, drwiąco blisko, ale zignorowałam surową energię. Nie powinna być widoczna, nawet przy moich opuszczonych tarczach. Wiedźmy fizycznie nie nawiązywały kontaktu z płaszczyzną Eteru. To był niemożliwe. Albo przynajmniej nie powinno być. Ale jestem w stanie zobaczyć Eter, sięgnąć go, od czasu Krwawego Księżyca, miesiąc temu. Możliwość robienia czegoś nie znaczy, że powinnam. Albo, że było to bezpieczne. Zignorowałam kolory, zmuszając oczy na skupieniu się na rozkładającym się lesie gdy sięgnęłam zmysłami, szukając grobowej esencji wyciekającej z martwych. A w obszarze zalewowym nie brakowało śmierci. Grobowa esencja martwej łani sięgnęła po mnie jak zimny wiatr starający się przeniknąć do mojej skóry. I pomyśleć, że minutę temu było mi gorąco. Jej szczątki były nie więcej niż piętnaście jardów od miejsca gdzie stałam, ale sięgnęłam zmysłami dalej, przeglądając ponad śladami ciał małych zwierząt i nie pozwalając grobowej esencji wsiąknąć w moją istotę. Wędrowałam głębiej w obszar zalewowy, moja magia pływała wokół mnie. Ścieżka została zmyta nie daleko od miejsca znalezienia pierwszej stopy, a błoto tworzyło ciapiaste, ssące dźwięki pod moimi butami aż nawet to ustąpiło miejsca ciemnej wodzie. Listowie, jednocześnie zdrowe i gnijące, usychające pod moim spojrzeniem, miałam nadzieję, że moja uwaga nie niszczy roślin. Raz skruszyłam schody gdy moja moc wepchnęła świat zmarłych do rzeczywistości. - Masz cokolwiek? - spytał John, idąc za mną noga za nogą. Tak, wiele. W większości małe zwierzęta. Nie dokładnie tego szukamy. Machnęłam na niego i szłam dalej. Woda chlapała na wysokości kolan mojego nieprzemakalnego stroju gdy brnęłam przez nią, powoli zarówno przez wodę płynącą wokół mnie jak i dlatego, że koncentrowałam się na odczuwaniu grobowej esencji i utrzymując ją w ryzach żebym przypadkowo nie przywołała cieni. Coś... Okręciłam się w małym kole, sięgając umysłem, moją mocą. Tak, tam coś było. Moja moc powiedziała mi, że dotyka ciała, ludzkiego ciała. Męskiego. Czułam również kobietę. I... jeszcze dwóch mężczyzn?

- Nie jest dobrze. John stanął koło mnie. - Znalazłaś coś? - Ciała. i mam nadzieję, że się mylę, ale wyczuwam cztery różne oznaczenia esencji. - Czwarta ofiara? Nie byłam pewna więc nie odpowiedziałam. Chciałabym zamknąć oczy i skoncentrować się na odczuwaniu ciał żeby mieć leprze pojęcie gdzie one są, ale wystarczająco trudno było nawigować w zalanym lesie z otwartymi oczami. Brnęłam dalej, woda sięgała do połowy ud. Potknęłam się raz i tylko szybki refleks Johna uchronił mnie przed wylądowaniem na tyłku w mrocznej wodzie. - Chyba brniemy zbyt głęboko. - powiedział John gdy jeden z oficerów, najniższy z grupy, stracił grunt i poślizgnął się w przód nurtu. Zaparł się palcami i wyprostował chwilę później. Potrząsnęłam głową na Johna. - Prawie jesteśmy. - mogłam wyczuć ciała na przedzie. Pędząca woda rozdzielała się wokół przewróconego drzewa kilka jardów przed nami. Olbrzymie korzenie wiekowego, twardego drzewa wyciągały się w każdym kierunku, brud nadal je pokrywał więc korzeniowa kula uformowała masywny kopiec. Drzewo nie przewróciło się przy tej konkretnej powodzi - mech pokrywał nasyp i młode drzewka przyczepiły się do ziemi pomiędzy korzeniami. Grobowa esencja emanowała gdzieś wokół tego drzewa i nie tylko grobowa esencja, ale ciemny węzeł magii. Zbliżyłam się, szukając mocą i oczami. Wtedy ich zobaczyłam. - Stopy. - Gdzie? - spytał John, rozglądając się. Wskazałam. We wgłębieniu blisko podstawy drzewa była starannie nakryta sterta nabrzmiałych i rozkładających się stóp. krzaczaste brwi Johna złączyły się, jego wąsy drgnęły w dół gdy zmarszczył się. Starł pot z czoła zanim przekrzywił głowę na bok i spojrzał na mnie zdezorientowany. Nie widział ich? Wskazałam ponownie, ale nie nosiłam rękawiczek, więc nie chciałam zanieczyszczać sceny. Próba domyślenia się różnic pomiędzy tym co ja mogłam widzieć a co on było niemożliwe przy jednoczesnym wpatrywaniu się w różne płaszczyzny rzeczywistości, więc zamknęłam mentalne tarcze, blokując psychikę od świata zmarłych - i jakichkolwiek innych płaszczyzn, których dotykałam. Szara powłoka świata rozmyła się jak również kłęby Eteru. Oraz stopy. Mrugałam gdy zapinałam bransoletkę z tarczą na nadgarstku. Opuszczenie

Grobowego wzroku spowodowało szare cienie na moim polu widzenia nie mogłam patrzeć poprzez płaszczyzny bez płacenia za to - ale gdy mrużyłam oczy mogłam dostrzec wgłębienie gdzie widziałam stopy. Puste wgłębienie. Albo, przynajmniej, wyglądało na puste, ale nadal mogłam wyczuć grobową esencję i ślad magii unoszące się z martwych szczątków. Esencja grabiła na moje tarcze lodowatymi pazurami, starając się wniknąć pod moją skórę, do mojego umysłu. Zadrżałam. Stopy z pewnością tu były. - John, mamy problem. - powiedziałam, odchylając się i starając się wsadzić ręce w kieszenie spodni - które były blokowane przez gumowe wodery biodrowe. opuściłam ręce na boki, wszyscy się na mnie patrzyli. Tu jest piramida stóp ułożona w tym wgłębieniu. Naliczyłam cztery i sądzę, że wszystkie były lewe. Jeden z mundurowych podszedł bliżej. Podniósł długi patykowaty przedmiot ze szklanym koralikiem na jednym końcu. Różdżka wykrywająca zaklęcia. Pomachał różdżką nad wgłębieniem. Koralik zaświecił się głębokim szkarłatem oznaczającym wrogą magię, ale blask był przyćmiony, magia tylko tropi pozostałości zaklęć. Cofając się, oficer potrząsnął głową. - Nie ma aktywnych zaklęć, sir. Wpatrywałam się w, wyglądające na puste, wgłębienie. - Jeśli nie ukrywają się za zaklęciem, to musi być to glamour. - Cholera. - powiedział John, odwrócił się do policjanta stojącego obok niego. - Niech ktoś da FIB do telefonu. Mamy problem. FIB, Wróżkowe Biuro Śledcze. Glamour było włącznie magią wróżek, co znaczy John właśnie stracił jurysdykcję.

Niedbale opierałam się o przód radiowozu Johna, jedna noga na tablicy rozdzielczej, jedna zwisała z otwartych drzwi. Wolałabym być na zewnątrz - albo bardziej dokładnie daleko od obszaru zalewowego. FIB przyjechało i wzburzyły policyjne pióra. W rezultacie, policjanci kręcili się wokół, starając się wyglądać na zajętych. Ja tylko próbowałam schodzić z drogi. Ale siedzenie w samochodzie wprawiało mnie w klaustrofobię. tak naprawdę, jeśli byłabym ze sobą szczera, to było coś więcej. Od czasu Krwawego Księżyca, zamknięcie w samochodzie czyniło mnie nerwową, a skórę swędzącą. Miałam niejasne podejrzenie, że to uczucie ma coś wspólnego z żelazem zawartym w metalu. Nic dziwnego że Falin jeździł

tym gorącym plastikowym kabrioletem. Myśl o Falinie Andrews sprawiło, że moje spojrzenie skierowało się na wsteczne lusterko i dwóch agentów FIB odbijających się w nim. Poznałam Falina miesiąc temu gdy pracował tajnie jako detektyw wydziału zabójstw przy sprawie Colemana. W istocie był agentem FIB - i wróżką - i podczas przebiegu sprawy skończył również pod moją pościelą. Ale nie dostałam od niego wiadomości od kilku tygodni. Gdy dwóch agentów FIB podchodziło, mogłam zobaczyć, że nie było było żadnego blondyna o długich włosach czy strzelistej budowy pływaka wśród agentów, którzy odpowiedzieli na telefon Johna. Nie byłam jeszcze pewna czy byłam wdzięczna czy rozczarowana. - Panna Craft? - Kobieta w czarnym garniturze podeszła do auta. No to idziemy. Przytaknęłam, odrywając stopę od deski rozdzielczej gdy wstałam. - Jestem Agentką Specjalną Nori. - nie wyciągnęła ręki. - To pani znalazła szczątki we wgłębieniu? Ponownie przytaknęłam, wsuwając ręce do tylnych kieszeni. Minęła prawie godzina od kiedy opuściłam grobowy wzrok, moja wizja powróciła do normalności, ale nadal mrużyłam oczy gdy przypatrywałam się Agentce Nori. Była kilka cali niższa niż ja w jej płaskich czółenkach, ale stała całkowicie prosto, pożytkując ze swojej wysokości. Nosiła swoje czarne włosy zaczesane do tyłu jak czarną lśniącą zbroję, a jej świdrujące oczy były osadzone wystarczająco blisko żeby jej ostre rysy wydawały się skierowane do przodu jej twarzy. Albo przynajmniej tak wyglądała teraz. Będąc agentką FIB znaczyło, że prawdopodobnie, ale nie koniecznie, była wróżką. Jak wyglądała pod glamourem można tylko zgadywać. Mogłam opuścić tarcze i dowiedzieć się, ale po pierwsze to było niegrzeczne, i drugie, i chyba najważniejsze, moje oczy świeciły go psychika zerkała poprzez płaszczyzny, więc mogłaby wiedzieć. Chciałam stąd wyjść bez jakichkolwiek kłopotów. - Możesz mi powiedzieć, jak mogłaś zajrzeć pod glamour? - spytała, co było dokładnie tym pytaniem, którego się bałam. Na szczęście nie czekałam z założonymi rękoma. Planowałam swoją odpowiedź. - Pomagałam policji w poszukiwaniu szczątków... szczątków, używając mojej grobowej magii. Glamour nie ukrył grobowej esencji emanującej ze stóp. - pominęłam to, że mogłam je widzieć. Wróżki raczej nie lubiły gdy ludzie mogli patrzeć przez glamour. Mogłeś stracić oczy za mniej. Zacisnęła usta i zanotowała coś w notatniku. - Więc podążyłaś za tą... esencją? Co później?

- Wytropiłam miejsce gdzie grobowa esencja się zrodziła. Mogłam wyczuć, że są tam części ciał. A że nikt nie mógł zobaczyć stóp było dobrą podpowiedzią, że możemy mieć do czynienia z glamour. - wszystko prawda - ale nie cała. Agentka Nori pstryknęła sowim piórem. - Panno Craft, gdy zdałaś sobie sprawę, że glamour jest w to zamieszany, nie pomyślałaś przez chwilę, że rozważniej będzie poinformować FIB niż pozwolić śmiertelnikom błądzić wokół sceny? Najeżyłam się na zniewagę wobec Johna i jego zespołu. Miałam wielu przyjaciół w policji miasta Necros. Umieszczając rękę na biodrze, podniosłam jedno ramię we wzruszeniu. - Oni mnie zatrudnili. - Tak, cóż, jestem pewna, że doceniają twoją pomoc, panno Craft. Twoje usługi nie będą już potrzebne. - odwróciła się, żwir chrzęścił pod jej butami gdy szła. Kilka stóp za autem zerknęła przez ramię. - Zdajesz sobie sprawę, oczywiście, że to oznacza sprawdzenie przez nas każdej niezależnej wróżki w tym obszarze. - uśmiech, który rozprzestrzenił się na jej twarzy sprawił, że jej błyszczące czerwone usta rozciągnęły się, odsłaniając dużo białych zębów, ale to nie był radosny uśmiech. Nie wzdrygnęłam się. Niedawno dowiedziałam się, że jestem feykin, ale ona nie mogła o tym wiedzieć. Prawda? Wykrzywiając się we własnym uśmiechu, powiedziałam, - Zgaduję, że tak. Opuściła mały żwirowy parking, nie ma wątpliwości, że kierowała się do miejsca gdzie znalazłam piramidę stóp. Gdy odwróciłam się żeby ponownie wejść do auta, poruszenie przy linii drzew przyciągnęło moją uwagę. Pomimo że mój wzrok znacząco się poprawił, byłam w kontakcie ze światem zmarłych i grobem całkiem długo, więc na początku mogłam zobaczyć tylko poruszającą się masę kolorów w kształcie człowieka. Ale gdy figura się zbliżała, szybko zdałam sobie sprawę, że rzeczywiście był rodzaju męskiego, on nie był człowiekiem, ale wróżką. Garbił się, jego żylaste nogi nigdy całkowicie się nie prostowały gdy się zbliżał. Nawet pochylony, był o głowę wyższy niż ja - a ja nie jestem niska. Miał te same rysy co człowiek, ale były nieznacznie inne. jego duże oczy były ciemne i zbyt osadzone w czaszce, ale nie z choroby. Jego blada skóra była w kolorze brzucha robaka, jakby nigdy nie był wystawiony na światło dzienne, a jego jastrzębi nos wyciągał się prawie na długość dłoni od twarzy, prawie zakrywał cienkie usta i spiczastą brodę. Nawet teraz, siedemnaście lat po Magicznym Przebudzeniu, rzadkością

było widzieć wróżkę bez glamouru. Wróżki wyszły z kręgu muchomorów, jakby ktoś to nazwał, ponieważ znikały z pamięci jak i ze świata. Potrzebowały ludzkiej wiary żeby przymocować się do rzeczywistości, ale poza sławnymi i politykami, ludzie widzą wróżki bez glamouru tylko w miejscach zarabiających na różnicach wróżek. Większość z tych miejsc były trochę lepsze niż mekki turystyczne. Spojrzałam za siebie. Po drugiej stronie parkingu, dwóch oficerów kręciło się wokół vana, który został tymczasową centralą dla śledztwa. Cóż, przynajmniej nie jestem całkowicie sama. Oczywiście, tylko dlatego, że dziwna wróżka wyglądała strasznie i była w pobliżu miejsca gdzie znaleziono stopy zamaskowane glamour, nie oznaczało, że jest winny. Ale, robiło to z niego podejrzanego. Albo możliwego świadka. - Mogę w czymś pomóc? - krzyknęłam pytanie głośniej niż trzeba było, ale chciałam mieć pewność, że oficerowie także mnie usłyszą. Mogą chcieć przepytać wróżkę. Zatrzymał się, następnie pośpieszył do przodu w niewyraźnej plamie. przeszedł odległy koniec parkingu na przód auta Johna zanim moje serce mogło uderzyć w głośnym, przestraszonym biciu. Policjanci krzyknęli coś, co nie dosłyszałam przez krew szumiącą w moich uszach. - Mogę w czymś pomóc? - spytałam ponownie, nie ośmielając się odwrócić wzroku od kogoś kto może poruszać się tak szybko jak ta wróżka. przesunęłam się w tył o krok, później następny, ruch zdecydowanie zbyt wolny. - Jesteś głupia? - spytał, jego cienkie usta rozdzielały się przy słowach, ujawniając spiczaste zęby. Zamrugałam na niego, zaskoczona, ale nie z powodu ukrytej zniewagi w jego słowach, czy groźby w jego wyrazie twarzy. Nie, mój szok spowodowany był brzmieniem jego głosu. Głos wychodzący z chudego, niezgrabnego groźnego ciała był bogatym, głębokim barytonem, który sprawił, że nawet to gniewne pytanie brzmiało jak muzyka. Miał rodzaj głosu, który, w starych opowieściach, wyciągałby dzieci i młode kobiety z ich łóżek. Niestety, większość z tych historii nie kończyła się dobrze. - Nie wiem o co ci chodzi. - powiedziałam, cofając się o następny krok. Poprzez parking, żwir chrzęścił pod stopami biegnących policjantów. Blisko. Może nie wystarczająco blisko. - Te stopy były ukryte nie bez powodu. - wzrok wróżki przeniósł się ponad moją głowę, a jego oczy zwęziły się. - To twoja wina i pożałujesz swoich czynów. - powiedział. Następnie, gdy policjanci zbliżyli się do nas, odwrócił się, rzucił z powrotem do linii drzew i zniknął.

Rozdział 2 - Więc, policja nie mogła go znaleźć? - Holly, moja współlokatorka i najlepsza przyjaciółka, spytała gdy jej widelec zatapiał się w potrójnie czekoladowym cieście stojącym na środku stołu. Przytaknęłam. - Wypowiedział swoją groźbę, że będę żałowała zaprowadzenia policji do stóp, a później uciekł. Gdy dotarł do linii drzew, równie dobrze mógł zniknąć. - byłam nerwowa przez godziny po opuszczeniu obszaru zalewowego, ale dzisiaj, w popołudniowym słońcu, moje napięcie wydawało się głupie. - Jedyne czego żałuję w tym momencie to przejęcie sprawy przez FIB. Holly strzeliła porozumiewawczym spojrzeniem na trzecią osobę przy stole, moja druga najlepsza przyjaciółka, Tamara, i pochyliła się. - Czy wiesz-kto się pojawił? Zmarszczyłam brwi na swój widelec. "Wiesz-kto" to będzie Falin, jedyny agent FIB, którego wszystkie trzy znamy z imienia. Cóż, tak naprawdę, ja znałam go o wiele lepiej niż to. Tak czy inaczej, dwa dni po zamknięciu sprawy Colemana, zwiał bez słowa pożegnania. Dźgnęłam sernik z trochę większą siłą niż wymagała tego gładka faktura. - Prawdopodobnie pracuje nad jakąś o wiele ważniejszą sprawą. powiedziałam następnie połknęłam kawałek sernika bez odczuwania jego smaku. - Nareszcie odszedł. On wszystko komplikował. Holly odsunęła ode mnie sernik. - Okay, więc wiem że musimy to zjeść zanim się roztopi - a tak w ogóle czyim pomysłem było spotkanie się na lunch w plenerowej kawiarni? - ale nie połykaj tego. Tego rodzaju kaloriami trzeba się delektować. Tamara zamruczała, zgadzając się i wymachiwała widelcem. - Oh, jestem tutaj w kaloriowej rozkoszy. - powiedziała. - A dzisiejszy wybór lokalizacji należał do Alex.

Wzruszyłam ramionami. - Przywołałam cień dzisiaj rano żeby ustalić roszczenie ubezpieczeniowe. Rodzina nie chce wierzyć, że ich ojciec zostawił część swojego majątku wdowie nieślubnego syna więc spędziłam ponad dwie godziny przy grobie gdy cień potwierdzał wolę zdanie po zdaniu. Było mi zimno. Poza tym, nie jest nawet w połowie tak gorąco jak było kilka tygodni temu. Dziewięćdziesiąt parę (około 35 stopni) to praktycznie błogosławieństwo w sierpniu. - Uh-huh. - powiedziała Holly i zrobiła przedstawienie z picia mrożonej herbaty. Ale pomimo że byłyśmy w plenerowej kawiarni, była to kawiarnia w środku Magicznych Kwater - centrum wszystkiego co magiczne i wiedźmowe w mieście Necros. Ta kawiarnia chwaliła się najlepszymi dostępnymi talizmanami utrzymującymi klientów w chłodzie i wygodzie niezależnie od temperatury. I pomimo jej protestów, Holly nie ociekała potem w jej lapidarny, gotowy na salę sądową, garnitur. - Więc, był tam ktoś inny interesujący? - spytała, poruszając sugestywnie brwiami. - Ledwie. - musiałam sięgnąć poprzez stół żeby dostać się do sernika, ale to mnie nie powstrzymało. - Oh, proszę. - Holly pchnęła talerz do przodu. - Minął miesiąc odkąd widziałam cię podrywającą faceta. Zawsze oskarżasz mnie o pracoholizm, ale od kiedy twój biznes nabrał tempa, ty tylko przywołujesz cienie. postawiła swoje latte, wyciągnęła spinkę z włosów i potrząsnęła rudymi lokami. Następnie ponownie wygładziła włosy i okręciła je w gładki kok. W każdym calu wyglądała jak przemądrzała oskarżycielka publiczna, którą była - mniej oczywistym był fakt, że była wiedźmą z własnymi prawami. - Znowu mam rozprawę dzisiejszego popołudnia, ale po tym liczba moich klientów się zmniejszy. Obskoczmy dziś wieczorem bary. Musisz zacząć wychodzić. Zrobiłam niezobowiązujący dźwięk i skupiłam się na ponownie pustym widelcu. - Ona jest na zewnątrz. - powiedziała Tamara,chociaż miałam uczucie, że jej obrona miała więcej wspólnego z jej nową dezaprobatą obskakiwania barów. - stanowisko,które przyjęła gdy duży diamentowy pierścionek zaręczynowy pojawił się na jej palcu - niż moje obecne zwyczaje społeczne. Holly nie była całkowicie w błędzie. Biznes szedł dobrze. Naprawdę dobrze. Tak naprawdę,było lepiej niż kiedykolwiek. Ale to nie z powodu biznesu przestałam obskakiwać bary. Przez lata odganiałam chłód, który przyczepiał się do mnie po przywoływaniu cieni, mocnym drinkiem i

ciepłym ciałem - najlepiej z facetem,którego nigdy więcej nie zobaczę po naszym spotkaniu. Ta perspektywa już do mnie nie przemawiała. Poza tym, gdzieś pomiędzy chwilową zmianą sił życiowych z kolekcjonerem dusz, a odkryciem, że jestem częściowo wróżką miesiąc temu, moja temperatura ciała zmieniła się i teraz większość ludzi była piekielnie gorąca w dotyku. Była krótka lista facetów, którzy mogliby mnie dotknąć bez dyskomfortu dla obydwojga z nas. Tak naprawdę była to bardzo krótka lista. Jak lista dwóch. Przynajmniej,o których wiedziałam. Jeden facet zniknął a drugi... Cóż, ta sytuacja była skomplikowana. Nadszedł czas zmiany tematu. Odwróciłam się do Tamary, która, poza byciem moją przyjaciółką, była głównym lekarzem sądowym miasta Necros. - Więc, czy FIB wzięło wszystko z domu? - Jeszcze nie. Jak na razie wszyscy "współpracują". Zobaczymy jak długo to potrwa. Szczerze, to nie moja liga. Mam siedem lewych stóp w lodówce i nie mam pojęcia jak zostały odcięte od nóg. Nie ma śladów narzędzia więc jestem skłonna wierzyć, że rozczłonkowanie jest związane z plątaniną magii uczepioną stóp, ale nie miałam szczęścia w rozpoznaniu żadnego indywidualnego zaklęcia. - potrząsnęła głową, jej usta zaciskały się gdy oczy spojrzały za nas. Ona była jedną z najwrażliwszych w kraju. Jeśli ani ona ani jednostka przeciw czarnej magii nie mieli żadnego szczęścia, zaklęcia musiały być rzadkie i potężne. Ponownie potrząsnęła głową. - Może tracę swoje ostrze. Mam również trzy ciała na stole i brak wyraźnej przyczyny śmierci. Wszystkie dowody wskazują, że ich serce po prostu przestało bić, ale dlaczego? Nadal nie wiem. Muszę przeprowadzić jeszcze kilka testów. - utkwiła spojrzenie na serniku. - Zapłaciłam za trzecią część. Zamierzam zjeść moją trzecią, więc nie próbujcie jej chować. - Bierz ją, dziewczyno. - powiedziała Holly, popychając talerz przez stół. Brzmi jakbyście potrzebowały więcej niż ja. Wszystkie sprawy, nad którymi pracuję dla prokuratora, są całkiem nudne. Przekazała najnowsze wiadomości o sprawie, którą będzie prowadzić tego popołudnia. Gdy mówiła, cień przykuł moją uwagę. Byłyśmy w plenerowej części kawiarni w ruchliwym rejonie Magicznych Kwater, więc kolejna przechodząca osoba nie powinna przykuwać mojej uwagi. Oczywiście, to nie był zwykły przypadkowy przechodzień. - To on. - syknęłam. Holly zamilkła, a Tamara odwróciła się na krześle. - Kto? Gdzie?

- Wróżka z obszaru zalewowego. Jest przy stojaku z gazetami. wskazałam na kiosk po drugiej stronie ulicy. Wróżka, z jego dziwną osuniętą postawą i jastrzębim nosem, trzymał kopię czegoś, co podejrzanie wyglądało jak Fea Weekly - gazeta plotkarska - ale jego uwaga nie była skupiona na zdjęciach z ukrytej kamery czy przesadnych artykułach. Jego spojrzenie spotkało się z moim i ciężko przełknęłam. - Policja wysłała BOLO na niego, prawda? Jako osoba zamieszana w sprawę? Dzwonię na posterunek. - Holly wyciągnęła telefon z jej etui, ale zanim go otwarła, na ulicy rozległ się krzyk. Na jedną przeciągłą chwilę, kawiarnia ucichła gdy wszystkie rozmowy ustały i wszyscy klienci odwrócili się żeby spojrzeć. Moje spojrzenie oderwało się od wróżki i okręciłam się. Przy budynku w górę ulicy, samochody wciskały hamulce, klaksony brzęczały, a piesi wbiegali do budynków. Tamara skoczyła na nogi, Holly była tuż za nią. Zerknęłam na miejsce gdzie stała wróżka, ale zniknął. Oczywiście, to nie znaczyło, że odszedł. Co się działo? Samochód gwałtownie skręcił, koła piszczały przy hamowaniu, a moja uwaga ponownie wróciła do zamieszania na ulicy. Kolejne krzyki rozbrzmiewały gdy ludzie biegli, a powietrze drżało od tuzinów talizmanów działających w tym samym czasie. Wtedy przyczyna paniki stała się przerażająco widoczna. Zwalista forma rzuciła się na maskę samochodu, który wygiął się pod ciężarem bestii. Gapiłam się,niezdolna do poruszania. Nigdy nie widziałam czegoś takiego. Powiedziałabym, że kreatura była wilkiem, poza tym, że był wielkości grizzly i pokryty kudłatym, zielonym jak mech, futrem. Wróżkowa bestia. To odrzuciło głowę do góry, jego nos pracował w powietrzu. Wtedy zaczerwienione spojrzenie tego czegoś skierowało się na kawiarnię. Metal zgrzytał pod jego pazurami gdy rzucił się z samochodu. Oh, cholera. - Wynośmy się stąd. - powiedziałam, chwytając torebkę. - Dwa kroki przed tobą. - powiedziała Tamara, już rzucając się do ucieczki. Powietrze wokół niej drżało gdy uaktywniła talizman. Pomiędzy jednym krokiem a drugim zniknęła za talizmanem niewidzialności. Mogłam tylko marzyć o posiadaniu takiego, ale najlepsze co miałam, to zdolność biegania. Więc to zrobiłam. Szybko. Właśnie dotarłam do sklepu z eliksirami obok kawiarni gdy powietrze wokół mnie oziębiło się. Śmierć pojawił się przede mną, jego obcisła czarna koszulka naciągnięta na mięśnie gdy wszedł w moją drogę.

Kolekcjoner dusz, Ponury Żniwiarz, Anioł Śmierci - jakkolwiek go nazwiesz, jego pracą było zbieranie dusz martwych i umierających. Co znaczy, chyba że wybrał cholernie zabawny czas na wizytę towarzyską, ktoś miał wzięć ostatni oddech. Kto? Powiedziałam bezgłośnie, nie chciałam żeby ktoś zobaczył mnie mówiącą do kogoś kogo nikt inny nie mógł zobaczyć. Pomimo, że nikt na ulicy raczej nie zauważy wśród paniki. Śmierć odwrócił wzrok, jego ciężkie powieki maskowały głębokie piwne oczy. Odwróciłam się, patrząc z powrotem na ulicę. Holly nie biegła, nie ruszała się. Byliśmy w centrum Magicznych Kwater, więc magii było pod dostatkiem. Prawie wszyscy - wiedźmy, wróżki, i normalni - uciekali z ulicy, ale grupka wiedźm trzymała się na uboczu, magia trzeszczała i trzaskała wokół nich. Holly również twardo się trzymała. Stała twarzą do ulicy. Mogłam widzieć tylko jej profil, ale oczy miała zamknięte, palce drżące. Rzucała zaklęcie. Pajęczyna magii została wystrzelona z naprzeciwka ulicy z jednego z pieszych. Zaplątała się wokół bestii, ale otrząsając się, istota odrzuciła zaklęcie i biegła dalej. Kierowała się prosto na kawiarnię. I Holly. Odwróciłam się ponownie do Śmierci. - Nie ona. - wyszeptałam. Nie patrzył na mnie. Nie! rzuciłam się z powrotem przez stoliki, przewracając krzesła w pośpiechu. Dobiegłam do Holly w chwili gdy jej oczy się otwarły. Podniosła dłonie i kula ognia pojawiła się z wybuchem, wzrastając pomiędzy jej palcami. Rubiny, które nosiła na palcach - kamienie, w których przechowywała surową magię - lśniły w płomieniach, a kula ognia rzuciła się do przodu. Kula ognia eksplodowała na piersi bestii, podmuch gorąca uderzył w nas. Ale bestia się nie zatrzymała. Nawet na chwilę. Oczy Holly rozszerzyły się gdy zaczęła się cofać. Zimna i opanowana asystentka prokuratora zniknęła. Pewna siebie czarownica? Zniknęła. Pozostała tylko śmiertelniczka wpatrująca się w swoje fatum. A za nią, Śmierć, z ponurym wyrazem twarzy. Nogi Holly zaplątały się w krzesło, złapałam ją za ramię, starając się utrzymać ją w pionie, żeby zaczęła się ruszać. Za późno. Czerwone oczy bestii utkwiły w nas, przechylił głowę w tył, uwalniając mrożące krew w żyłach wycie. To był pierwszy dźwięk jaki wydał, wszystkie inne dźwięki oddaliły się przy tym wyciu. Wtedy bestia nagle

tam była, wypełniała chodnik. Jego oddech, gęsty od zgniłego mięsa, owionął nas. Holly mogła rzucać kulami ognia, ale ja nie miałam żadnej obronnej magii. Do diabła, ledwie mogłam kreślić koło. Grobowa magia nie bardzo oddziaływała na rzeczy, które nie są martwe. Ale to było wszystko co miałam, więc po to sięgnęłam. Opuściłam mentalne tarcze tak szybko, że ból przeszył moją głowę. Ulica zalała się cieniami szarości, beton kruszył się pod moim spojrzeniem, a krzesła rdzewiały gdy świat zmarłych stał się wyraźny. Wspaniałe kłęby surowej magii wirowały w powietrzu. Ziemia drżała od oznaczeń i emocji absorbowanych od tych, którzy je przekraczali. A bestia zniknęła. Po prostu zniknęła. Nikły połysk zarysu pozostał, ale nic znaczącego. W samym centrum dziwnego kształtu wisiała masa jarzącej się magii. Przy mnie, Holly krzyczała i walnęła tyłem w beton. Przód jej bluzki rozerwany, rozdarty przez niewidoczne pazury. Glamour. Bestia była glamourem otaczająca magiczną konstrukcję. - Holly, to nie jest prawdziwe! Krzyczała, bita przez coś co ledwo mogłam widzieć. Wokół mnie, Eter pomrukiwał, kłęby surowej magii rozpraszały się gdy ktoś rzucił zaklęcie na bestię. Zaklęcie trafiło na konstrukcję a następnie rozpłynęło się w przestrzeni, którą bestia tylko wydawała się zajmować. - To glamour! - krzyknęłam gdy na ramieniu Holly pojawił się pierścień krwawego ugryzienia. Plecy Holly wygięły się, jej ramiona biły przy jej bokach. Sięgnęłam po nią, a głowa bestii kłapnęła. Nierealne oczy skupiły się na mnie, zmrużone. Wtedy się rzuciła. Uskoczyłam w bok, usuwając się z jego drogi. Jego bok uderzył w mój gdy się odwróciłam, potknęłam się. To coś mogło wyglądać na niematerialne, ale miało w sobie jakąś masę. Cholera. Nie, nie miało. Glamour było magią iluzji tak silną, że rzeczywistość wierzy, że to prawda - przynajmniej przez chwilę. Jeśli wiedziałeś, że coś jest glamourem, a twoja wola jest wystarczająco silna, możesz niedowierzyć jego egzystencji. Ale ciężko jest nie wierzyć w zwierzę aktywnie próbującym rozerwać twoje gardło. Spojrzenie bestii zatrzymało się na mnie i ponownie zawył. Dźwięk sprawił, że się wzdrygnęłam. Pragnienie żeby opaść na ziemię i zakryć

uszy porało mnie, ale nie mogłam. Holly zbyt nieruchoma postać pomiędzy mną i bestią, stanowczo zbyt bliska jego masywnych pazurów. Widziałam co te pazury mogą zrobić z samochodem. Nie chciałam wiedzieć co mogą zrobić z kobietą. Musiałam go bardziej odciągnąć od niej. Śmierć zbliżył się do Holly, natychmiastowo przykuwając moją uwagę gdy przykucnął przy niej. Nie, ona nie może... Potrząsnęłam głową, a bestia musiała wyczuć moje rozproszenie. jego tylne łapy wygięły się, przygotowując do ataku. A Holly byłaby złapana w jego szarży. Nie! Nie wierzę w bestię. Właściwie,wiedziałam, że to nie istnieje, a rzeczywistość już wcześniej nagięła się do mojej woli. Zanurkowałam do przodu, pod jego atak. Zagłębiłam ręce w mglistą formę gdy jedna z jego wielkich łap wylądowała na piersi Holly. - To co widzę jest prawdą. - wyszeptałam, pragnąc wszystkim we mnie żeby rzeczywistość się zgodziła. Żeby potwierdziła, że nie było bestii. Holly krzyknęła, a ulica zawisła w jej piskliwym tonie. Następnie bestia rozpłynęła się. Chmura bladej mgły wybuchła wokół mnie, a mały dysk wypadł z miejsca gdzie w środku bestii była masa magii. Uderzył w chodnik z brzdękiem, dźwięk szybko zagłuszony przez tuziny krzyczących głosów. Krzyki i wrzaski, które odpłynęły gdy stałam twarzą do konstrukcji. Kroki rozbrzmiewały na chodniku, ludzie kierowali się na nas z każdej strony. Drzwi trzaskały otwierane gdy więcej ludzi przybywało na ulicę. Holly podniosła się z chodnika, jej dłoń trzymała jej poranione ramię. - Alex? Oh, mój Boże. Po prostu zniknęło? Alex, jak ty to...? - rzuciła na mnie ramiona, ciągnąc mnie w dół. - Dziękuję. - szepnęła. Jej policzek był mokry w miejscu gdzie otarł się o moją szyję. Zesztywniałam pod jej dotykiem, jej skóra była wystarczająco gorąca, że się wzdrygnęłam, ale się nie odsunęłam. - To nie było prawdziwe. Ktoś w wypłowiałych dżinsach, kolana nieznacznie wytarte, podszedł bliżej i Śmierć klęknął za Holly. Wpatrywałam się w niego nad jej głową. - Wszystko będzie dobrze. - wyszeptałam, słowa zarówno jako pocieszenie jej i pytanie do Śmierci. Utrzymał moje spojrzenie, następnie kiwnął głową, jego ciemne włosy otarły się o jego policzek. - Nic jej nie będzie. - powiedział, ale zmarszczył brwi. Patrzył na rozrzedzoną mgłę wiszącą w powietrzu wokół nas. Jeśli chmura

byłaby naturalną parą wodną, słońce w południe powinno odparować ją w minutę, ale mgła się nie rozproszyła. Nawet nie rozrzedził się po tym jak pierwszy raz nie uwierzyłam w bestię. Śmierć sięgnął i zakręcił ręką jakby mógł okręcić mgłę wokół pięści. Wtedy lekko szarpnął. chmura zniknęła. Gapiłam się. Jeśli chodzi o kolekcjonerów dusz to oni zbierają duszę. Ale jak konstrukcja glamour mogła mieć duszę? Czy to coś było żywe? Nie mogłam spytać. Nie tutaj. Nie przy ludziach tłoczących się wokół nas. Nikt inny nie mógł zobaczyć Śmierci. Śmierć odgarnął kosmyk włosów na ucho. - Bądź ostrożna, Alex. - powiedział. Następnie zniknął gdy pierwszy Dobry Samarytanin dobiegł do nas. - Czy nic jej nie jest? - spytał mężczyzna, a ktoś inny krzyknął. - Czym było to coś? Czarownica z nadwagą i czapką szerszą niż jej ramiona spuściła się na chodnik obok mnie. - Jestem certyfikowanym uzdrowicielem. - powiedziała, sięgnęła do ramienia Holly. - Pozwól mi ją zobaczyć. Pozwoliłam jej zabrać ramię Holly ze mnie, a gdy poczułam drżenie leczniczego zaklęcia, które było rzucane, zamknęłam swoje tarcze. Mój wzrok nie od razu powrócił do normalności, zmrużyłam oczy w jasnym południowym świetle, które teraz postrzegałam jako przyćmione i pełne cieni. W półmroku, szukałam torebkę. Upuściłam ją - nie pamiętałam kiedy. Gdzieś pomiędzy kulą ognia Holly i moim brakiem wiary w konstrukcję. W końcu spostrzegłam czerwoną torebkę kilka stóp dalej. Gdy zatrzymałam się żeby ją podnieść, zauważyłam mały miedziany dysk. Talizman z bestii. Wyciągnęłam chusteczkę z torebki i, jak najdyskretniej było możliwe, podniosłam dysk z chodnika. Przez cienki papier, zaklęcia załadowane w dysk słabo szumiały, ale jakiekolwiek one były, teraz są nieszkodliwe. Dźwięk syren dzwonił w oddali, cofnęłam się niosąc dysk ze mną. Tamara przepchnęła się przez tłum. Pochylała się nad Holly przez kilka minut zanim wyprostowała się i rozejrzała. Jej spojrzenie wylądowało na mnie i skierowała się w moją stronę. - Nic ci nie jest, Alex? Kiwnęłam głową, pocierając zziębnięte ramiona. - Nic jej nie jest, prawda? Tamara może nie jest uzdrowicielką czy praktykującym lekarzem, ale jako

lekarz sądowy, znała obrażenia i zdecydowanie była zaznajomiona z śmiertelnymi ranami. - Jest w szoku, ale rany nie są poważne. Co, do diabła, wy dwie wyprawiałyście? Dlaczego nie uciekłyście z ulicy? Nie odpowiedziałam. Zarówno Tamara i Holly wiedziały, że jestem w bliskich stosunkach z kolekcjonerem dusz, ale nie zamierzałam powiedzieć Tamarze, że Śmierć tu był. Gdy mrugałam na nią bez odpowiedzi, Tamara potrząsnęła głową. - Chcesz mi powiedzieć co się stało? - spytała, brzmiała bardziej jak policjant niż LS - jeśli zadajesz się z policją wystarczająco często, to się udziela. - Bestia była glamourem. Przestałam w nią wierzyć.. - albo przynajmniej, to było częściowe glamour. Magia z dysku wydawała się znajoma i zdecydowanie wiedźmowa, nie wróżkowa. No i jeszcze ta mgła, którą Śmierć rozwiał. Czym była ta istota? Czy ta dziwna wróżka ją wysłała? Ostrzegł mnie, że pożałuję ujawnienia stóp. - Tak, przestałaś wierzyć w glamour i usunęłaś go z egzystencji. Wszyscy na ulicy prawdopodobnie skojarzą to samo. Ale jak to wyjaśnisz? - Tamara wskazała na miejsce gdzie Holly i ja stałyśmy naprzeciw bestii. Dwie stopy nad chodnikiem była plama ciemniejszego powietrza w wielkości pięści. Wirujące kolory uciekły z ciemnej plamy, wysuwały się z niej w bezkształtnych wiciach. Eter. Połączyłam rzeczywistości. Rzuciłam Tamarze przestraszone spojrzenie. Nie mogłam zamknąć szczeliny - nie wiedziałam jak. Mogłyśmy ją zakryć... Może jeśli przesuniemy tam stolik, nikt nie zauważy. Tak, jakby bezpośrednia dziura do Eteru nie mogła zostać zauważona na ulicy pełnej wiedźm. Ludzie już spoglądali, ich uwaga opuszczała Holly. Kilku podeszło bliżej, sięgali po uciekające wicie surowej magii, ich wyraz twarzy był mieszaniną podejrzliwości i zdumienia. Kłębek zielonej energii owinął się wokół wyciągniętego palca męskiej widźmy i on sapnął. Następnie, oczami pełnymi zdumienia, spojrzał w górę, zatrzymując się na mnie. A niech to. nie mogłam wyjaśnić rozdarcia. Odwróciłam wzrok, nawet nie próbując. Tamara zerknęła w dół na talizman owinięty w chusteczkę na mojej dłoni. - Co to? - Wyleciało z bestii gdy zniknęła. - wyciągnęłam to żeby mogła się temu

przyjrzeć. Przód miedzianego dysku był ozdobiony runami. Kilka z nich wyglądało znajomo z lekcji, na którą chodziłam w akademii, ale byłam prawie pewna, że były archaicznymi formami. Kilka z run nigdy wcześniej nie widziałam, ale pomimo faktu, że bestia była w większości glamourem, runy nie wyglądały jak pokrętne, trudne do skupienia wróżkowe glify, na które natknęłam się miesiąc temu. Szkarłatny wosk zatykał spód dysku. Byłam wrażliwa, i to cholernie dobra. Mogłam wyczuć magię, często powiedzieć cel, a czasem nawet rozpoznać wykonawcę. Ale zaklęcia na dysku były ponad moje umiejętności. Na szczęście, Tamara była nawet lepiej wyszkoloną wrażliwą - przynajmniej gdy chodziło o magię wiedźm. Badała dysk, przygryzając wargę gdy obracała go chusteczką. Pochylając się, spojrzała na gruby wosk. - Ta magia... Tam są zaklęcia na zaklęciach. - wyszeptała. - Nie mogę nic rozszyfrować w tym bałaganie, ale sygnatura magii... jest znajoma. spojrzała w górę - Alex, ktokolwiek zaczarował ten dysk - myślę, że jest również odpowiedzialny za zaklęcia na stopach.

Rozdział 3 Panika spowodowana przez atak konstrukcji zbladł przy kompletnym chaosie jaki zapanował po przybyciu oficjalnych. Każda jednostka egzekwowania prawa wmieście chciała przejąc jurysdykcję. FIB pojawiło się ponieważ glamour wskazywał na wróżki, NCPD przybyło ponieważ był to atak na obywateli na ulicy miasta, MCIB - Biuro Śledcze ds. Magicznych Zbrodni - przybyło z powodu natury zbrodni, a OMIH Organizacja Magicznie Uzdolnionych Ludzi - przybyła ponieważ wiedźmy brały w tym udział. Nawet przedstawiciel AFHR - Ambasador Relacji Wróżek i Ludzi - pojawił się. Przy nikim wyraźnie rządzącym, zdecydowałam przejść na stronę ludzi, którzy od czasu do czasu mieli tendencję do wypisywania mi czeków: dobra staroświecka policja. Przekazałam dysk ich jednostce przeciw czarnej magii (ABMU). Oficer ABMU wsadził go do torby ewidencyjnej tłumiącej magię, a następnie, po zmuszeniu mnie do powtórzenia dwa razy tego co się stało na ulicy, zwolnili mnie. Nie wspomniałam podejrzeń Tamary co do osoby, która stworzyła dysk, że również była odpowiedzialna za stopy na obszarze zalewowym. ABMU miało najlepszych sądowych spellcrafterów w mieście; oni odkryją zaklęcia na dysku. - Czy widziałaś skąd to przyszło? - jedna kobieta spytała drugą gdy mijałam policyjną barykadę. Miałam nadzieję, że mówiła o magicznej konstrukcji a nie dziury Eterowej. W końcu, bestia szalejąca w ważnym obszarze metropolii nie było wydarzeniem codziennym. Pomijając ucieczkę niedźwiedzia z zoo Gregoria kilka lat temu, nie przypominałam sobie żadnej podobnej sytuacji. Ale bestia odeszła a dziura nadal była. I przyciągała uwagę. Już wcześniej łączyłam płaszczyzny rzeczywistości, ale ostatnim razem cóż,tak naprawdę, jedyny inny raz - byłam w prywatnej rezydencji.

Prywatna rezydencja przypadkiem należąca do gubernatora Necros. Był ważnym człowiekiem w Partii Ludzie Pierwsi, anty-wróżkowa/antywiedźmowa polityczna frakcja. Gubernatorowi również zdarzyło się być moim ojcem i, ironicznie, wróżką,ale żadna z tych spraw nie była ogólnie znana. Musiał zapłacić pokaźną sumę żeby utrzymać zdarzenia Krwawego Księżyca w ciszy, również ani moje krótkie aresztowanie, ani fakt, że cały apartament w jego domu teraz dotyka wielorakich rzeczywistość nie pokazał się w gazetach. ja osobiście nie miałam wymaganych pieniędzy czy wpływów żeby ukryć łatę połączonej rzeczywistości w centrum Kwater. Zwłaszcza nie z ulicą pełną światków,dziennikarze już przyjeżdżali z kamerami i nagrywali, i całe mnóstwo prawnej alfabetycznej zupy na miejscu. Więc zrobiłam jedyne co mogłam: unikałam pytań dotyczących rozdarcia. Albo przynajmniej próbowałam. - Panno Craft, dlaczego nie jestem zaskoczona widząc tu panią? - spytał ostry kobiecy głos. Skuliłam się, a następnie próbowałam ukryć tą reakcje gdy się obracałam. - Agentka Nori. - powiedziałam do agentki FIB, którą miałam nieprzyjemność poznać dzień wcześniej. - Czy jest coś z czym mogę ci pomóc? - Wątpię, ale potrzebuję twojego oświadczenia. Powiedz mi co się tu stało. - Moje przyjaciółki i ja kończyłyśmy deser i rozmawiałyśmy o naszym dniu. Wszystko wydawało się wystarczająco normalne. Wtedy zauważyłam Wróżkę, która groziła mi przy bagnie. Obserwował mnie. Wskazałam na niego chwilę zanim usłyszałyśmy krzyki. Wszystkie spojrzałyśmy w kierunku dźwięku i to wtedy zobaczyłyśmy bestię. Przyszła gdzieś z góry ulicy. - wskazałam na miejsce gdzie auta były usuwane z jedni. - Straciłam wróżkę z oczu w powstałej panice. Kilka wiedźm próbowało czarować przeciw bestii. Moja przyjaciółka Holly rzuciła kulę ognia na nią, a bestia zaszarżowała. Kiedy przestałam wierzyć w konstrukcję, ona zniknęła. - Potrzeba dużo przekonania żeby zniszczyć w pełni niezależny glamour. zmarszczyła na mnie brwi, jej ciemne oczy badały moją twarz. Gdy nic nie powiedziałam, kontynuowała. - Więc, co możesz mi powiedzieć o tym? wskazała na dziurę w rzeczywistości. Zmusiłam się do niedbałego wzruszenia ramion. - Może ma coś wspólnego z bestią? - to nie było kłamstwo. To było pytanie. Mar agentki Nori stał się głębszy, ruch ten naciągał skórę na jej wysokich

kościach policzkowych. - Czy masz w zwyczaju zaprzeczanie wiary w glamour, Panno Craft? Chciałabym powiedzieć nie, ale był dowód fotograficzny z poprzedniego miesiąca, który pokazywał jak przechodzę przez meble i świece na miejscu zbrodni. W mojej obronie, nie byłam w stanie zobaczyć tych glamourowanych obiektów, nawet mglistych zarysów jak przy bestii. - Nie schodzę z mojej drogi tylko po to żeby to zrobić, jeśli o to pytasz. - A czy rozdarcia do Eteru pojawiają się gdy zaprzeczasz wiary w glamour? - Nie. - przynajmniej na to mogłam odpowiedzieć zdecydowanie. Agentka Nori gapiła się na mnie przez długą chwilę, jakby decydowała czy kłamię. Albo może próbowała ustalić czy jestem w stanie kłamać. Wróżki nie mogły - chociaż mogły naginać prawdę aż przysiągłbyś, że góra to dół. Na obszarze zalewowym,Nori dawała do zrozumienia, że wie o mojej wróżkowej krwi. Teraz zdaje się ważyć jak bardzo ona kontroluje moje słowa. Musiała dojść do jakiegoś wniosku ponieważ po chwili powiedziała. - ABMU ma zaczarowany dysk w dowodach. Wygląda jak magia wiedźm. Czy zdajesz sobie sprawę, że wróżki rzadko używają skomplikowanych czarów? Przytaknęłam. Przez "rzadko używane" tak naprawdę miała na myśli, że większość nie umiała używać czarów wiedźm. Eter sprzeciwia się czemuś z natury wróżek. Gdy używałam mojego drugiego wzroku, mogłam zobaczyć magię odsuwającą się od ich dusz. - Wiedząc to, - powiedziała. - nadal twierdzisz, że atak był popełniony przez glamour? Zawahałam się. Nie dałam wiary w tą istotę, a nie odczarowałam ją. Ten fakt wskazywał, że forma była utrzymywana przez glamour. Ale,była to niewątpliwie magiczna konstrukcja. Gdy nic nie powiedziałam, jej spojrzenie przeniosło się za mnie. - Jestem pewna, że jeszcze się zobaczymy, panno Craft. - odeszła, a ja odetchnęłam z ulgą. Ulga wydawała się przedwczesna gdy para szpilek klikała szybko podchodzące tempo na chodniku za mną. - Alex Craft, chwilę pani czasu. - powiedział radosny i zbyt znajomy głos. Nie odwróciłam się. Przynajmniej nie od razu. Rozpoznałam głos: Lusa Duncan, gwiazda reporterska najpopularniejszego programu informacyjnego w Necros, Witch Watch. A jeśli znałam Lusę, właśnie teraz kamera była skierowana dokładnie na mnie. Biorąc głęboki oddech,

ułożyłam ustaw profesjonalnym uśmiechu i przygotowałam się na spotkanie z prasą. Wysunęła do mnie mikrofon jak tylko się odwróciłam. - Słowo w Kwaterach czy dlatego policja wezwała panią do konsultacji przy stopowych morderstwach obszaru zalewowego, a teraz FIB jest w to zamieszane. Co możesz pani nam powiedzieć? Czy naprawdę ludzie z wiadomości nazywają tą sprawę? Chociaż to nie ma znaczenia - moja odpowiedź była ta sama. - Brak komentarza. - powiedziałam. Szybko kiwnęłam do operatora kamery, którego imienia nadal nie pamiętałam, chociaż widziałam jego twarz wystarczająco często przez ostatnie kilka miesięcy, że powinnam je zapamiętać. Następnie próbowałam przemknąć się obok Lusy. Nie, żeby mi pozwoliła. Lusa była drobną wiedźmą - dobrą głowę i ramiona niższą ode mnie, nawet na obcasach - ale była 110 procent ambicji i zbyt nieustępliwa przy podążaniu za historią. Zrobiła krok w bok, blokując moją drogę, i ponownie przystawiając mikrofon. - Co możesz pani powiedzieć ludziom Necros o dzisiejszym ataku w Kwaterach? Westchnęłam. Nie chciałam wydawać się znudzona na wiadomościach o szóstej. - Nic więcej ponad to co każdy może pani tu powiedzieć. Nie jestem pewna skąd pojawiła się bestia albo dlaczego była na ulicy. Mieliśmy szczęście, że był to tylko glamour. - Tak, szczęście. Czy sądzisz, że to był wycelowany atak? Prawdopodobnie. Było bardzo możliwe, że morderca był zły z powodu mojego odkrycia sterty stóp na obszarze zalewowym. Tamara również brała udział w tej sprawie. Ona mogła być celem. Ale nie miałam zamiaru spekulować na ten temat w wiadomościach. Zamiast tego, powiedziałam, - Myślę, że musimy poczekać na analizę NCPD. Lusa pośpieszyła z następnym pytaniem. - Co może pani mi powiedzieć o, wydaje się, energii Eteru wślizgującą się na naszą ulicę? Świadkowie mówią, że... rozdarcie jest mniej więcej w tym samym miejscu gdzie pani rozplątała glamour. - Może ma to coś wspólnego z bestią? - dałam jej tą samą kwestię, jaką nakarmiłam Nori, chociaż Lusa wydawała się połknąć to jak bardziej wiarygodne niż agentka FIB. Podciągając paski torebki na ramieniu, obeszłam Lusę. - Jeśli mi wybaczycie, muszę sprawdzić co z moją

przyjaciółką. Tym razem Lusa pozwoliła mi odejść, pośpieszyłam do ambulansu stojącego po drugiej stronie ulicy. Holly siedziała z tyłu pojazdu, dwóch sanitariuszy nadal nad nią wisiało, a Tamara była przy jej boku. Oczy Holly były trochę zbyt szerokie, jakby szok po ataku jeszcze całkiem nie minął. Płomień piegów pokrywał jej nos i policzki, jasny przy jej bladejzwykle opalonej skórze. Zwykle ukrywała piegi za talizmanem cery, ale medycy zabrali talizman, żeby uniknąć magicznej interakcji z leczniczymi zaklęciami. - Jak się czujesz? - spytałam gdy podeszłam. - Mówią, że nie potrzebuję szwów. - powiedziała, ale mogłam powiedzieć, że jej słaby uśmiech utrzymywał się tylko siłą woli. - Wiesz, użyłam wyrażenia, że czuję się jakbym była pokiereszowana po złych dniach w sądzie. Byłam w błędzie - to jest gorsze. - Poczekaj do jutra. Będziesz taż sztywna i obolała. - Kurcze, dzięki, Alex. Ty zawsze dajesz mi coś, na co będę oczekiwała z niecierpliwością. - potrząsnęła głową, ale przynajmniej jej uśmiech wyglądał na mniej wmuszony. Gdy sanitariusze w końcu ją wypuścili, z instrukcjami żeby odpoczywała i obserwowała ugryzienie na ramieniu dla oznak zakażenia, Holly pozwoliła Tamarze i mnie pomóc jej zejść z ambulansu - co było dowodem na to jak słabo się nadal czuła. - Nie planujesz nadal poprowadzić rozprawy? - spytała Tamara gdy złapała torebkę Holly. Holly potrząsnęła głową. - Nie. Kończę na dziś. Już skontaktowałam się z Arty o zastępstwo. Oczywiście, że to zrobiła. Prawdopodobnie nadal krwawiła gdy wymuszała na kimś przyniesienie telefonu. Potrząsnęłam głową. Jeśli Śmierci by tu nie było, nie ostrzegłby mnie... Ale znowu, jeśli zaklęcie naprawdę było skierowane na mnie, Holly mogła nie zostać ranna gdybym do niej nie wróciła. Czy Śmierć był tu dla Holly, bestii, czy dla mnie? Holly nie była w stanie prowadzić więc wsadziłyśmy ją na fotel pasażera jej auta. Opuściłam tarcze i spojrzałam w poprzek płaszczyzn w czasie ataku, i pomimo że minęła prawie godzina od momentu gdy rozwiązałam konstrukcję, cienie nadal zacieniały mój wzrok. Co pozostawiało tylko Tamarę do prowadzenia - będziemy musiały wrócić później po inne samochody. Wsunęłam się na tylne siedzenie auta Holly, ale gdy odjechałyśmy od

krawężnika, zauważyłam Lusę stojącą niedaleko, przepytującą jednego z pieszych, który był na ulicy. Mężczyzna pantonimował wyrzucając ręce jakby pchał je przez coś - albo, bardziej prawdopodobne, w bestię. Następnie strzelił palcami jakby demonstrował nagłość i wskazał na dziurę. Oh, nawet nie chciałam wiedzieć przed jakiego rodzaju odpadem będę się teraz uchylać.

- Brak komentarza. - powiedziałam i wcisnęłam przycisk kończący rozmowę na mojej komórce. Natychmiast rozdzwoniła się ponownie. Potrzebuję antyreporterskiego talizmanu. - wymamrotała. Tak i jeśli zdołam taki stworzyć, zarobię na nim tyle pieniędzy jakbym utworzyła zaklęcie redukujące czekoladę do zero kalorii. Oczywiście, szukałam sposobu na przerwanie glamouru, a to zaklęcie wydaje się równie prawdopodobne. - Jak myślisz, co powinnam zrobić, PC? - spytałam, spoglądając na chińskiego grzywacza. W większości bezwłosy szary pies spojrzał w górę, słysząc swoje imię. Następnie złapał wypchanego pingwina i podrzucił go do moich stóp. - Tak, nie sądzę żeby to pomogło, kolego. Wpatrywał się we mnie, jego duże brązowe oczy pełne nadziei. Gdy się nie ruszyłam, przysunął pingwina bliżej swoim nosem, a kępka białych włosów na jego głowie - jedynych włosów jakie miał poza kłębkiem ma ogonie i łapach - podskoczyła przy tym ruchu. - Oh, w porządku. - rzuciłam zabawką w poprzek pokoju, a PC ruszył, jego pazury klikały na drewnie gdy rzucił się na zabawkę. Gdy ją złapał, stanął, ściskając ją tak by zapiszczała. Następnie znowu ruszył, brykając z zabawką po jednopokojowym mieszkaniu. Czego nie zrobił to przyniósł ją - jeszcze nie całkiem doszliśmy do tego całego złapania i przyniesienia z powrotem. Potrząsnęłam głową. Mały głuptasek. Mój telefon ponownie zadzwonił i z westchnieniem wcisnęłam przycisk, wyłączając go całkowicie. Nie miałam większych szans na nowego klienta przy wyłączonym telefonie, ale to nie klienci teraz dzwonili. Rzucając telefon na ladę, odwróciłam się do komputera. Spędziłam ostatnią godzinę przeszukując sieć dla zaklęć i talizmanów wykrywających glamour. Jak do tej pory natknęłam się na jakieś podejrzanie brzmiące mikstury, które używają egzotycznych - i prawdopodobnie fałszywych - składników, i

znalazłam kilka opartych na opowieściach przenikających glamour sztuczkach, które, przypuszczając ich pracę, byłyby nawet mniej realne niż ja używająca grobowego wzroku za każdym razem gdy opuszczę dom. W końcu, chodzenie wszędzie, spoglądając przez kamień z naturalnie wydrążoną dziurą nie było dokładnie niezauważalne. Ale nie podobał mi się fakt ponownego napotkania glamouru dwa dni z rzędu. Nie bardzo wierzyłam w zbiegi okoliczności, a najpierw przy glamourowanych stopach, a następnie konstrukcja, dodatkowo wróżka z obszaru zalewowego pojawiająca się w Kwaterach... Tak, czułabym się lepiej z talizmanem przenikającym glamour. Nawet jeśli takiego nie znajdowałam. Zamknęłam wyszukiwarkę. Po prostu musiałam wymodelować własny talizman. Tak, ponieważ miałam tak pomyślną historię z rzucania czarów. Przynajmniej żaden z moich talizmanów ostatnio nie wybuchnął. Gdy zamknęłam laptop, elektroniczny szmer mojego włączanego telewizora zanucił w pokoju. Mój kręgosłup naprężył się. Reaktywowałam moje zabezpieczenia gdy weszłam do domu, a drzwi oddzielające moją kawalerkę nad garażem były zamknięte. Powinnam być sama. Okręciłam się, szukając po omacku jakiejś broni. Moje palce wylądowały na twardym plastiku komórki - która nie miała nic wspólnego z bronią, ale to lepsze niż nic. Na szczęście, była również niepotrzebna. Roy Pearson, trzydziestokilkuletni były programista - bycie zmarłym komplikowało całe to trzymanie-się-pracy - klęczał przed telewizorem. Był skupiony, jego spojrzenie było skierowane na miejsce gdzie powoli naciskał przyciski, jeden na raz. Równie dobrze mogło mnie nie być w pokoju,nie zauważyłby. - Roy, nie możesz materializować się w mojej sypialni i włączać telewizora! Duch spojrzał w górę, jego koncentracja zachwiała się i palce przeszły przez panel kontrolny telewizora. Z marsem, poprawił okulary w czarnej oprawie wyżej na nos, a jego przygarbione ramiona zapadły się bardziej niż normalnie. - Przepraszam. Chciałem zobaczyć czy znowu mnie pokazują. Opuściłam niepotrzebny telefon- zmieniony-w-prowizoryczną-broń na ladę. - Wiadomości dnia nie starzeją się dobrze. Myślę, że twój wywiad prawdopodobnie został dzisiaj przebity. - powiedziałam gdy przeszłam przez pokój żeby za niego zmienić program.

Kilka dni temu pomogłam Royowi dać Lusie w Witch Watch wyłączny - i mocno ocenzurowany - wywiad o jego udziale w sprawie Colemana miesiąc temu. Roy w końcu mógł opowiedzieć historię o tym jak zginął, a ja wypełniłam moją część umowy z Lusą, która utrzymała obciążającą mnie taśmę przed wyemitowaniem - obustronna wygrana. Wywiad był emitowany już kilka razy, a jedna krajowa gazeta wydrukowała artykuł na ten temat, wliczając pół stronicowe zdjęcie Roya wyglądającego widmowo i strasznie, ja obok niego, moje oczy świeciły bladą zielenią, a moja ręka trzymała ducha gdy przekierowywałam energię w niego żeby mógł być widoczny w kamerze. Ale pomimo całej prasy, którą wywiad zgromadził, miałam uczucie, że atak konstrukcji i rozdarcie do Eteru zaćmi historię Roya. Lusa pojawiła się na ekranie gdy włączyłam Kanał 6. Była w studiu, ale cyfrowo nałożony materiał filmowy przy jej głowie pokazywał małą dziurę w rzeczywistości otoczoną taśmą kryminalną. Moje zdjęcie pojawiło się na ekranie i jęknęłam. - Coś ty zrobiła tym razem? - spytał Roy, wpatrując się w ekran. - Przy odrobinie szczęścia nic co wznowi kolejny cyrk medialny. - dawno, dawno temu ja naprawdę lubiłam Witch Watch - to było zanim zaczęłam pojawiać się w programie częściowo regularnie. Lepiej dowiem się o czym mówią. Pogłośniłam i słuchałam raportu Lusy, a jednocześnie nakreślałam plan zaklęcia, który zamierzałam rzucić. - ... nadal debatują nad jurysdykcją nad rozdarciem, ale Organizacja Magicznie Uzdolnionych Ludzi oficjalnie potwierdziła, że to co widzimy to czysta energia Eteru wymykająca się przez dziurę. Plotka głosi, że bilioner Maximillian Bell, założyciel kontrowersyjnej szkoły spellcraftów dla normalnych, Zaklęcia Dla Reszty Z Nas, złożył ofertę na posesję i zamierza kupić dostęp do rozdarcia. Możliwe konsekwencje i niebezpieczeństwo surowej magii wślizgującej się w rzeczywistość są debatowane w całym kraju, więc na razie, rozdarcie jest utrzymywane w kole i obszar ten jest zakazany dla cywilów. W innych wiadomościach... Ponownie wyciszyłam telewizor. W sumie, jeśli cokolwiek powiedziała o mnie było wystarczająco krótkie, że tego nie wyłapałam zanim podgłośniłam, prawdopodobnie nie było druzgocące. Przynajmniej miałam taką nadzieję. - Zamierzam zakreślić moje koło. - powiedziałam Royowi gdy zebrałam drewniany dysk i nóż, i skierowałam się do małego koła wyciętego w rogu pokoju.

Duch wzruszył ramionami, nie odwracając wzroku od miseczki, którą zamierzał przemieścić z jednej strony lady na drugą. Gdy pierwszy raz poznałam Roya nie mógł oddziaływać z niczym po stornie otchłani należącej do żyjących pomiędzy jego a moją płaszczyzną. Otrzymał spory przypływ energii miesiąc temu gdy byłam przepełniona energią, którą nie mogłam kontrolować i przekierowałam jej część na niego. Od tego czasu stał się mistrzem poltergeistów: przewracał przedmioty, wciskał przyciski i nawet umie przytrzymać pióro wystarczająco długo żeby napisać swoje imię nierównymi, krzywymi literami. - Nie stłucz tej miski. - powiedziała, a następnie usadowiłam się w kole. Jeśli miałam mieć jakąś szansę rzucenia zaklęcia, które ostrzeże mnie przed glamourem, musiałam się skupić - i nie na duchu nawiedzającym moje mieszkanie. Zamykając oczy,skoncentrowałam się na surowej energii zmagazynowanej w obsydianowym pierścieniu, który nosiłam. Przekierowałam ją do drzemiącego koła, a magiczna bariera ożyła, pulsując niebieską energią. Koło rzucone, oczyściłam umysł i pozwoliłam świadomości wsiąknąć głęboko w siebie aż sięgnęła stanu, którego uczono mnie dążyć gdy byłam w akademii. Sięgnęłam tego miejsca idealnej nicość, idealnego spokoju. Wtedy świat wybuchł tęczą kolorów. Energia Eteru wirowała wokół mnie w wijących się kłębkach światła, ale nie było w nim świata zmarłych, nie było śmiertelnego królestwa. Sięgnęłam płaszczyzny Eteru w sposób, w jaki wiedźmy mają to robić: moim umysłem, wyświetlanym w magicznej płaszczyźnie. Nadal mogłam czuć moje ciało siedzące w środku koła, ale to było dalekie uczucie bardziej drugorzędne podrażnienie, niż solidne połączenie. W płaszczyźnie Eteru nie byłam ograniczana przez rządy ciała. Mogłam płynąć. Mogłam latać. Śmiałam się z jej wolności, dźwięk zmieniał się w niebieskie nuty. Magia wirowała wokół mnie i ja byłam częścią magii. Czułam się niezniszczalna, bezkresna. I to była niebezpieczna część. Byłoby łatwo zapomnieć, że potrzebowałam powiązania z moim ciałem. Zapomnieć, że nie byłam tylko magią i energią jak wszystko w płaszczyźnie Eteru. Zapomnieć, że miałam limity. Więc po tym jak zatańczyłam wśród strumienia żywej zielonej magii, lata treningu zmusiły mnie do wycofania się i scentrowania siebie. Skorygowałam moją perspektywę i zrobiłam coś co możliwe jest tylko w płaszczyźnie Eteru: wyszłam z siebie i zbadałam projekcję siebie od zewnątrz. Głębokie szczeliny gdzie zaklęcie wysysające duszę uszkodziło

moją istotę nadal przecinało moje astralne ciało, ale rany były czyste, nie zdradzały oznak ciemnej magii. Nie pokazywały również oznak leczenia. Ponownie zmieniłam moją perspektywę, tym razem skupiając się na magii wokół mnie. Przyciągnęłam wspaniałe kosmyki, wciągając magię w swoje ciało. Absorbowałam tylko niebieskie i zielone kłębki, to były kosmyki Eteru, które rezonowały ze mną. Moje astralne ciało wypełnione magią lśniło wspaniałym turkusem. Wyszłam z siebie ponownie i upewniłam się, że nie było żadnych ciemnych punktów oraz, że nic wrogiego nie przyczepiło się do mojej psychiki. Następnie, wypełniona magię, ponownie wsączyłam się we własne fizyczne ciał. Gdy otwarłam oczy, byłam z powrotem w apartamencie. Roya nie było, PC był rozciągnięty na moich kolanach, a moje plecy bolały od zbyt długiego siedzenia w jednym miejscu. Ale pomimo odczuwania boleści, byłam zbyt oszołomiona żeby się tym przejmować. Magia wypełniała moje ciało, biegła przez moje żyły. Czułam się jakbym mogła wszystko zrobić. Wszystko. Ale nie mogłam. To kolejne niebezpieczeństwo z magii i dlaczego musiało zostać zmagazynowane albo natychmiastowo zużyte. Najpierw wypełniłam swój pierścień, wpychając tyle surowej magii w obsydian ile mogło pomieścić. Następnie skupiłam się na odnowieniu moich osobistych tarcz i talizmanów. Konserwacja wymagała ponad połowę magii, którą trzymałam - moja pojemność nigdy nie była wielka ale to co zostało było wystarczające dla zaklęcia, które zamierzałam rzucić. nie znalazłam żadnych odniesień do udanego czaru pozwalającego posiadaczowi wiedzieć przez glamour. Ale już mogłam widzieć przez glamour. Musiałam tylko wiedzieć gdzie patrzeć. Złapałam nóż i drewniany dysk. Gdy cięłam pierwsze pociągnięcie glifu dla świadomości na dysku, wypuściłam stałą, niewielką cząstkę magii i skupiłam się na tym co talizman miał robić. Gdy skończyłam pierwszy glif, wpatrywałam się w runę oznaczającą prawdę. Gdy kreśliłam dalej, talizman zaczął brzęczeć od magii, zaklęcie zaczęło trzymać. Do czasu gdy skończyłam ostatnie cięcie końcowej runy, talizman wibrował mocą. Wypuściłam resztę surowej magii, pozwalając jej rozproszyć nie niegroźnie. Następnie przypięłam talizman do mojej bransoletki. Drewno wyglądało nie na miejscu przy całym srebrze, ale czułam jakby był najsilniejszym talizmanem jaki kiedykolwiek stworzyłam. Teraz mogłam nieć tylko nadzieję, że zadziała.

Rozdział 4 - Alex. - powiedział głęboki głos. Schowałam głowę w poduszkę. - Alex. - powiedział ponownie głos, tym razem bardziej nalegając. Palec prześledził brzeg mojego ucha, dotyk był wystarczająco lekki, że prawie łaskotał. Odtoczyłam się i otworzyłam zaspane oczy. Dezorientujący wachlarz kolorów wirował w moim polu widzenia. Zmrużyłam oczy, starając się rozszyfrować różne warstwy rzeczywistości. Jedną z pierwszych lekcji nauczanych w akademii było jak utrzymać mentalne tarcze, nawet w czasie snu. Ale każdego poranka ostatniego miesiąca budziłam się w szaleństwie kolorów i wielu płaszczyzn rzeczywistości. Skoncentrowałam się na moich tarczach, wyobrażając sobie winorośla otaczające moją psychikę jak solidna ściana bez żadnych luk. Powoli świat przemieniał się w moją sypialnię oblaną słonecznym blaskiem. Usiadłam. Śmierć stał niej niż dziesięć stóp od mojego łóżka. Uśmiechał się do mnie, jego ciemne włosy zwisały swobodnie wokół jego twarzy, a kciuki miał zatknięte w kieszeniach dżinsów. - To towarzyska wizyta czy biznesowa? - spytałam, odsuwając plątaninę loków z moich oczu. - Pomyślałem, że minęło sporo czasu od kiedy piłem kawę. Towarzyska. Ponownie opadłam na poduszkę, a PC podniósł swoją głowę żeby warknąć na mnie z dezaprobaty. Po wyrażeni jego ogólnego zdenerwowanie, pies nasunął swój biały ogon na nos i zamknął oczy. Naprawdę pragnęłam zrobić to samo, ale Śmierć nadal tam stał, obserwując mnie z uśmiechem na twarzy. - Dlaczego nie śpię. Śmierć wzruszył ramionami.

- Mogę przyglądać się każdemu gdy śpi. Ale tylko ja mogłam go zobaczyć. Cóż, to nie była całkowicie prawda. Każda cmentarna wiedźma mogła widzieć i rozmawiać z kolektorami dusz jeśli wiedźma siedzi nad otchłanią pomiędzy światami żywych i martwych, ale ja byłam jedyną cmentarną wiedźmą, która mogła widzieć kolektorów nie dotykając grobu. I, ważniejsze, byłam jedyną cmentarną wiedźmą która mogła fizycznie oddziaływać z kolektorami. Śmierć zaczął odwiedzać mnie od kiedy byłam dzieckiem. Zmuszając się do pozostania obudzoną, przerzuciłam nogi na bok łóżka i walczyłam żeby rozplątać nogi z prześcieradeł. Zmarszczyłam czoło gdy zdałam sobie sprawę, że nadal nosiłam wczorajsze dżinsy i bokserkę. Prawda, spędziłam większość nocy oglądając stare filmy z Holly. Caleb, mój gospodarz i trzeci współlokator, zagonił mnie z powrotem na górę po tym jak zasnęłam na kanapie. Przebieranie wydawało się przereklamowane do czasu gdy dotarłam do łóżka. Po kilku bezowocnych kopniakach wiążących mnie prześcieradeł, co mnie nie uwolniło, sięgnęłam w dół i odwinęłam je z nóg. Śmierć patrzył, jego wyraz twarzy stracił trochę ze swawolności. - Znowu koszmary? - spytał poważnym głosem. Zlekceważyłam pytanie. Miałam koszmary co noc od czasu mojej ostatecznej konfrontacji z Colemanem. Starcie z szaleńcem, a w końcu zniszczenie go przez przyśpieszenie rozkładu jego ciała i skanibalizowanie jego duszy? Tak, to przysparzało koszmarów, ale nie chciałam o tym myśleć. Ziewając, rozciągnęłam się, starając się rozwiązać supły w plecach. Noc lichego snu - żeby nie powiedzieć żadnego snu - pozostawiło mnie obolałą i nadal wyczerpaną, ale zerknięcie na zegarek powiedziało mi, że powinnam wstawać. Nie pamiętałam o której mam się spotkać z klientem, chociaż byłam prawie pewna, że miałam zaplanowane przywołanie cienia. Sprawdzę kalendarz gdy zaopatrzę się w tak potrzebną kofeinę. Zamykając usta, ruszyłam do kuchenki. Śmierć obserwował mnie, rozbawienie ponownie zawitało do jego ciemnych oczu. W przeciwieństwie do mojego brudnego ubrania i poplątanych włosów, wyglądał dobrze w porannym świetle w moim mieszkaniu. Okay, tak naprawdę, wyglądał dokładnie tak samo gdy pierwszy raz go zobaczyłam, mając pięć lat, ale ostatnio zaczęłam doceniać sposób w jaki czarna koszulka opinała jego szerokie ramiona, a wypłowiałe dżinsy obejmowały tyłek. Nie, żebym patrzyła, oczywiście. To znaczy, on był Śmiercią.

Tak, był Śmiercią, a miesiąc temu, gdy leżałam umierająca pod Krwawym Księżycem, byłam prawie pewna, że powiedział, że mnie kocha. Żadne z nas nie wspomniało o tym od tamtego czasu. W istocie, przez pierwszy tydzień po tamtej nocy, ilekroć na niego spojrzałam on znikał bez słowa. Następnie zaczął znikać mnie odwiedzać jakby nic się między nami nie zmieniło. Cóż, prawie nic. - Chcesz kawy? - spytałam, przeszukując szafkę. - Między innymi. I wtedy moje tętno przyśpieszyło. Gdy byłam w akademii odkryłam, że mogę obiektom, z którymi oddziałuję, nadać namacalność dla Śmierci, ale sztuczka działa tylko wtedy gdy oboje dotykami danego obiektu. Jako nastolatka, gdy pierwszy raz zaproponowałam mu kawę, flirtowałam. Skoro muszę trzymać kubek żeby mógł go dotknąć, dzielenie się kawą wysyła nas na bliski kontakt, ale przez ostatnie kilka tygodni przeniósł flirt na całkiem inny poziom. Skupiłam się na umieszczaniu fusów do filtra. Nigdy w swoim życiu nie odmierzałam moich ziaren bardziej skrupulatnie, chociaż sposób w jaki moje palce drżały, byłam zaskoczona, że nie pominęłam młynka do kawy. Dalej, Alex. Weź się w garść. Śmierć był moim najstarszym przyjacielem. Jedyną stałą w moim życiu. I powiedział, że mnie kocha. Wcisnęłam przycisk PARZENIE na ekspresie trochę mocniej niż potrzeba. Następnie, po wzięciu głębokiego oddechu, odwróciłam się. Śmierć stał dokładnie za mną, znacznie bliżej niż oczekiwałam. Wypełniał moją przestrzeń, jego szerokie ramiona blokowały wszystko inne. Dawniej nie mógłby zbliżyć się da mnie tak blisko niepostrzeżenie - jego obecność oziębiłaby powietrze pomiędzy nami. Teraz nasza temperatura była prawie taka sama. Jestem prawie pewna, że nie zrobił się cieplejszy. - Zaparzenie zajmie kilka minut. - powiedziałam ponieważ musiałam coś powiedzieć. - Mmm-hmm. - uśmiechnął się i zbliżył o krok. Nie chciałam się cofnąć, ale nagle lada naciskała na mój tyłek, więc najwyraźniej to zrobiłam. Ręce Śmierci przesunęły się na moje biodra. Próbowałam złapać oddech, ale nie umiałam. - Wczorajszy atak... - wyszeptał, napierając na moją przestrzeń. - Kogo ostatnio rozdrażniłaś? - Irytowałam? Ja- nikogo. Cóż, wróżkę na obszarze zalewowym gdy odsłoniłam jakieś rozczłonkowane stopy, ale... - Śmierć przysunął się na tyle blisko, że jego biodra otarły się o mnie i straciłam wątek. mentalnie

szukałam inteligentnej myśli. - Czy to duszę zebrałeś z bestii? - To właśnie zrobiłem. - jego oddech łaskotał moją skórę gdy mówił. - W jaki sposób magiczna konstrukcja zyskała duszę? - spytałam, starając się skupić na czymś innym niż jak blisko były jego usta. Jego uśmiech powiększył się. - Magia. - powiedział, pochylając się. Głośne pukanie rozległo się w moim mieszkaniu. Moja głowa podskoczyła, moje spojrzenie przeskoczyło na frontowe drzwi. Ale pukanie nie dochodziło z zewnątrz. Pochodziło z wewnętrznych drzwi prowadzących do głównej części domu. Uratowana przez współlokatora. - Wejdź. - krzyknęłam, zszokowana tym jak zdyszany mój głos brzmiał. Drzwi otwarły się i wkroczył Caleb. - Hej, Al, chciałem... - zatrzymał się. - Czy to zły czas? - Nie, ja, uh... - przełknęłam, zastanawiając się jak to musiało wyglądać dla Caleba. Nie mógł widzieć Śmierci, więc z jego punktu widzenia, wyglądałam jakbym była sama w mieszkaniu, przyparta do lady bez żadnego powodu. Zerknęłam na Śmierć i cofnął się, oddając mi przestrzeń. - Później. - szepnął, poprawiając lok za moje ucho. Następnie zniknął. Później... potrząsnęłam głową i spróbowałam usunąć głupi uśmiech, który czułam jak rozprzestrzenia się na mojej twarzy. - Jak tam Holly? - spytałam, odpychając się od lady. PC, który zeskoczył z łóżka jak tylko drzwi się otwarły, drapał w nogę Caleba. Mój współlokator uśmiechnął się do małego psa i klęknął żeby podrapać go po głowie. - Śpiąca. - powiedział, a PC moczył jego dłoń w psich pocałunkach. - Wyszła bardzo wcześnie rano i wróciła trochę po świcie. Czy wspominała coś wczoraj o tym, że musiała gdzieś iść? Potrząsnęłam głową. Nie powinna wychodzić w środku nocy. Byłam w połowie drogi pokoju gdy moje gardło zacisnęło się i chwyciła mnie czkawka jak uderzenie w pierś. Mój głos załamał się z niezidentyfikowanym rechotem na siłę czkawki. - Ja... - kolejna czkawka ucięła moje słowa. - Nic ci nie jest, Al? - spytał Caleb, marszcząc brwi. - Tak, ja - czknięcie - pójdę po - czknięcie - wodę. Złapałam szklankę i prawie ją upuściłam przy kolejnym czknięciu. Caleb zabrał mi szklankę, a dwa kolejne czknięcia, gorsze niż ostatnia, uderzyły mnie. Palący ból rozszedł się po mojej piersi. Zakryłam usta palcami, jakbym mogła powstrzymać dźwięk, a tym samym ból.

Caleb wyciągnął szklankę - teraz w połowie wypełnioną bieżącą wodą. do mnie. Gdy sięgnęłam po nią, talizmany na mojej ręce zabrzęczały i zamigotały. Talizman. Caleb wyglądał jak rozgrywający z collegu o piaskowych włosach, ale był wróżką, jego wygląd chłopca z sąsiedztwa było fasadą glamour. A ja stworzyłam talizman ostrzegający przed glamourem. Ściągnęłam bransoletkę z talizmanami. Gdy tylko straciła kontakt z moją skórą, czkawka zniknęła, a moja pierś uciszyła się. Zmarszczyłam brwi na bransoletkę i mały drewniany talizman, który stworzyłam. Ale ostrzeżenie. Nie brałam pod uwagę zainstalowania wyłącznika do talizmanu, więc albo mogłam spróbować przekonać Caleba, żeby porzucił glamour, albo miałam obejść się bez talizmanów aż nie wyjdzie. Z westchnieniem, wsadziłam bransoletkę do kieszeni. Moje zabezpieczenia domu blokowały grobową esencję, więc mało prawdopodobne żebym potrzebowała dodatkowych tarcz, które dostarczał talizman. - Już lepiej? - spytał Caleb gdy wzięłam duży łyk wody. Zimny płyn był ulgą dla mojego zbolałego gardła i przytaknęła,. ale nie podziękowałam mu. Nie dziękuje się wróżkom. Albo przeprasza. Albo w jakikolwiek inny sposób ogłasza dług, jeśli o to chodzi. Więc uśmiechnęłam się i miałam nadzieję, że zrozumie moje uznanie. - Okay, - powiedział. - chciałby żebyś poznała mojego przyjaciela. To było całe ostrzeżenie jakie mi dał zanim otworzył drzwi oddzielające moje mieszkanie od głównego domu. Zbyt-dobrze-znana postać wmaszerowała do pokoju, jego ramiona pochylone, a kolana wygięte. Spojrzałam niedowierzająco, a PC schował się pod łóżko. Tylko czubek jego czarnego nosa wystawał spod narzuty gdy warczał na wróżkę, którą pierwszy raz spotkałam na obszarze zalewowym. Mądry pies. - Caleb, co on tu... - Alex, to jest Malik, mój przyjaciel. Przyjaciel? Zmarszczyłam brwi. Caleb zawsze miał w przeszłości moje najlepsze dobro, ale... Ufałam Calebowi. Ale to nie znaczyło, że ufałam jego przyjacielowi. - Nie jesteś tu mile widziany. - powiedziałam podnosząc wzrok na duże,niemrugające oczy dziwnej wróżki. Groził mi i widziałam go w Kwaterach dokładnie przed atakiem konstrukcji. Zbieg okoliczności? Wątpiłam. Cienkie usta Malika wygięły się w dół i zerknął na Caleba.

- Wysłuchaj do, Al. Potrząsnęłam głową. - Jesteś poszukiwany przez policję, Malik. Sugeruję żebyś wyszedł. Teraz. - złapałam za telefon leżący na ladzie gdzie był podłączony do kontaktu, ładując się. Malik był osobą poszukiwaną na przesłuchiwanie w sprawie znalezionych stóp. John chciałby wiedzieć, że on stoi w moim mieszkaniu. Nacisnęłam przycisk budzący telefon, ale ekran się nie włączył. Cholera. Telefon był wyłączony żeby uniknąć reporterów. Przytrzymałam przycisk włączający i skierowałam się do głównych drzwi. Tworzyłam je, przepuszczając poranne światło i czekałam aż telefon się uruchomi. Albo Malik wyjdzie przez drzwi, zostawiając mnie w spokoju gdy będę dzwoniła na policję, albo opuszczę mój własny pokój. Plan ucieczki to zawsze plus. - Alex. - powiedział Caleb, stając pomiędzy mną i Malikiem. - Proszę, wysłuchaj tego co ma do powiedzenia. Wpatrywałam się w Caleba. Wróżki nie mówią proszę, tak jak nie dziękują czy przepraszają. Słowa mają moc, a wszystkie te słowa oznaczają dług. Długi wróżek były wiążące. - Proszę. - powiedział ponownie i poczułam jak równowaga pomiędzy nami zaczyna się chwiać. Jeśli zrobię o co prosi, będzie mi dłużny. A tego nie chciałam, ale przez te wszystkie lata żyjąc pod jego dachem, nigdy mnie o nic nie prosił. Fakt, że wysłuchanie Malika było warte długu Caleba znaczyło dla mnie, że ta wróżka miała coś ważnego do powiedzenia. telefon zaćwierkał w mojej dłoni, powiadamiając mnie, że się włączył. Zerknęłam na niego, następnie zawahałam się i sięgnęłam moją umiejętnością wyczuwania magii. Żadna wróżka nie nosiła żadnych zaklęć. Caleb był jednym z tych, który byli bardzo rzadkimi wróżkami mogącymi manipulować Eterem, a jego skóra mrowiła przy moich zmysłach pozostałościami magii z odpierających zaklęć, które ostatnio rzucał, ale Malik nie miał na sobie żadnych śladów magii. I zdecydowanie nie miał śladu zaklęć, które wyczułam na stopach czy konstrukcji. Oczywiście, to nie znaczyło, że nie był zamieszany; to tylko znaczyło, że nie nosił żadnych czarów. Nadal, jeśli Caleb chciał zaciągnąć dług... opuściłam telefon, pozwalając ekranowi zgasnąć. - Słucham. - powiedziałam, zamykając drzwi. Wtedy się zatrzymałam, spojrzenie utkwiłam na ganku. - Al? - mogłam usłyszeć mars w głosie Caleba. - Alex, co się stało? Nie odpowiedziałam. Nie mogłam. Tylko tam stałam, szok rozbrzmiewał

w dół mojego kręgosłupa. Za zewnątrz moich drzwi, na samym środku podestu, leżał sztylet. Caleb przebiegł przez pokój. Gdy zobaczył sztylet zaklnął w jednym z najszybszych, płynnym języku wróżek. Nie rozumiałam słów, ale z tonu mogłam stwierdzić, że był wkurzony i może trochę przestraszony. Albo to sobie wyobrażałam. Caleb przytknął rękę do klamki żeby sprawdzić ochronę, ale wątpię żeby coś znalazł. Sztylet został wbity w drewno na środku małego podestu. Ochrona Caleba nie sięgała tak daleko. przełknęłam, zerkając na Malika - który przyglądał się z ciekawością, ale nie ruszył się. Uspokajający ciężar telefonu nadal wypełniał moją dłoń. Włączyłam ekran i otworzyłam aplikację telefonu. Doszłam tylko do wybrania dziewiątki gdy Caleb wyszarpnął telefon z moich drżących dłoni. - Nie rób nic pochopnego. - powiedział niskim głosem. - Pochopnego? Pochopnego? Przyprowadziłeś wróżkę, która mi groziła, do mojego domu, a teraz sztylet jest wbity w środek mojego ganku. Myślę, że już dawno powinnam zadzwonić na policje. I nie mów mi, że to nie jest połączone. - zrobiłam szeroki, zamaszysty gest żeby objąć zarówno Malika jak i sztylet wystający z jednego z belek ganku, ostrze osadzone wystarczająco głęboko żeby rękojeść dotykała drewna. Przypinał kawałek papieru do ganku. Wiadomość? Z miejsca gdzie stałam, nadal wewnątrz domu, żółtawy odcień wyglądał staro, brzegi podwinięte i podarte. Cały pokaz wyglądał surrealistycznie, prawie niewinnie, poza spodkiem mleka, który napełniałam co wieczór dla naszego gargulca, ale strach chwycił mnie za pierś, ciężko mi się oddychało. Ktoś przyszedł do mojego domu, pod moje drzwi, i wbił sztylet w mój ganek. I miałam dobry pomysł kto. Caleb wsadził mój telefon do swojej tylnej kieszeni i odwrócił się do Malika. - Co o tym wiesz? Wysoka Wróżka przechyliła na bok głowę, jedna krzaczasta brew uniosła się gdy podszedł. ja cofnęłam się, poza zasięg ramion, a wróżka zawahała się. Zamrugał na mnie, jakby zaskoczony przez mój strach i niezadowolony będąc jego przyczyną. Wpatrywaliśmy się w siebie przez chwilę, a gdy ponownie zbliżył się do drzwi, nie ruszyłam się. Zerknął znad framugi i po jednym spojrzeniu, wzruszył ramionami. - To nie moje. - Musi... - zamilkłam. Nie, to nie musi być jego. Nie powiedział , że on tam tego nie postawił, tylko że to nie należy do niego. Caleb widocznie doszedł do tego samego wniosku.

- Czy wiesz coś o sztylecie czy w jaki sposób tam trafił? Malik zamrugał swoimi dużymi, ciemnymi oczami, zaskoczenie wyjaśnieniem Caleba oczywiste na jego twarzy. Następnie zaskoczenie stwardniało i wyprostował się na całą swoją długość, jego głowa była cale od sufitu. Szarpnął za rąbek swojego płaszcza nieodpowiedniego dla tej pory roku, sprawiając, że cokolwiek było w środku, zagrzechotało. Caleb napotkał spojrzenie wysokiej wróżki. - Jeśli chcesz jej pomocy, będziesz musiał być z nią szczery. Powiedziałem ci to zanim tu przyszliśmy. A teraz co wiesz na temat tego sztyletu? Malik zerknął na mnie, konflikt wyraźny w jego rysach, ale po chwili wypuścił oddech, a jego kolana ponownie się wygięły, jego postawa osunęła się. - Nigdy nie widziałem tego sztyletu i nie wiem w jaki sposób znalazł się na twoim ganku. - wyraźne i niekwestionowane oświadczenie wydawał się dla niego bolesne, jego cienkie usta wykrzywiały się w dół gdy mówił. Cóż, nie było żadnego zawahania w jego oświadczeniu. Ale jeśli nie dostarczył sztyletu na mój ganek, kto to zrobił? Ponownie odwróciłam się do otwartych drzwi. PC, zauważając po raz pierwszy otwarte drzwi, wypadł jak strzała spod łóżka. Zatrzymałam go, łapiąc w swoje ręce i przygarniając jego ciepłe, szare ciało mocno. - Później na dwór. - powiedziałam mu, szepcząc słowa w jego gładkie, białe włosy na czubku jego głowy. - Myślisz, że to groźba czy ostrzeżenie? - spytał Caleb, wyciągając mój telefon z kieszeni. najwyraźniej teraz gdy Malik nie był głównym podejrzanym pozwoli mi zadzwonić na policję. - Albo to może być pułapka? - powiedział, marszcząc brwi. Pułapka? Przez tą samą osobę, która wysłała konstrukcję? Jest tylko jeden sposób żeby się dowiedzieć. Zabrałam mu telefon, ale zawahałam się zanim wybrałam numer i sięgnęłam zmysłami. Niestety, te same ochrony, które broniły mnie przez zewnętrzną ingerencją, blokowały moją magię wewnątrz domu. Żeby wyczuć zaklęcia na sztylecie musiałabym wyjść poza ochronę, co, jeśli to była pułapka, nie brzmiało jak dobry plan. Poza... Z mojego miejsca przy drzwiach, przyglądałam się misternej rękojeści. - Myślę, że to mój sztylet. - co nie eliminowało możliwej pułapki, zwłaszcza, że straciłam sztylet miesiąc temu gdy wyczerpałam zaklęcia wczarowane w ostrze przez użycie go do przeciążenia magicznego koła. Gdy uciekłam z koła, straciłam z oczu sztylet a gdy wróciłam żeby go

znaleźć, nie było go. Zerknęłam na telefon w mojej ręce. Dzwonienie na policję było najmądrzejszym posunięciem, ale jeśli to ten sam sztylet, który straciłam... Już zwlekałam tak długo; co mogły zrobić kolejne kilka minut? W końcu, Caleb i Malik weszli do mojego mieszkania przez wewnętrzne drzwi, więc sztylet mógł zostać wbity w ganek w każdej chwili od kiedy wróciłam do domu wczoraj wieczorem. Obniżyłam mentalne tarcze, pozwalając psychice objąć otchłań pomiędzy płaszczyznami. Ochrona trzymałam moją zdolność wyczuwania magii zamkniętą w środku, ale nie robiły nic mojemu grobowemu wzrokowi. Kolory zmatowiały w zasięgu pola mojego widzenia, drewno wokół sztyletu zgniło, a wiadomość zbrązowiała i zwinęła się, ale sztylet pozostał ten sam. Z jakiegokolwiek metalu wróżka wykuła sztylet, nigdy nie matowiał czy rdzewiał, nawet przy moim grobowym wzroku, a ten sztylet też tego nie robił. Mienił się czarodziejskimi związkami w metalu, ale znowu, mój zaginiony sztylet też to robił. Rozejrzałam się po podeście. Wicie energii Eteru były tak chaotyczne jak zawsze, ale nie widziałam żadnych zakłóceń wyglądających jak zaklęcie gotowe zwodzić nieostrożnych. Nie widziałam również żadnego glamouru czy zaklętych form gotowych wyskoczyć jak tylko wyjdę za drzwi. Jeśli to jest pułapka, nie zauważyłam klatki. Zamknęłam tarcze i postawiłam PC. Spojrzał na mnie, a następnie na drzwi. Potrząsając głową, trąciłam go, a on niechętnie ruszył w kierunku łóżka, jego paznokcie klikały o drewnianą podłogę. Gdy już wskoczył na materac, skierowałam się do drzwi. Caleb złapał mnie za ramię, jego palce były paląco gorący przy mojej niskiej temperaturze ciała. - Ja zobaczę. - powiedział, wchodząc na moją drogę. nie dał mi czasu na protest zanim wszedł na ganek. Nic się nie stało. Przykucnął przy sztylecie, nie dotykając go. Caleb nie był wrażliwy, więc jeśli były wrogie zaklęcia na sztylecie, nie mógłby tego stwierdzić, nie dopóki byłoby za późno. Ja, z drugiej strony, mogłam wyczuć magię. Zignorowałam jego dezaprobatę gdy dołączyłam do niego na ganek. Bez tarcz z mojej bransoletki czy domowej ochrony blokującej grobową esencję, chłód grobu otoczył mnie. Rzuciło się na moje mentalne tarcze jak tuziny widmowych rąk, szukając pęknięć w moich obronach. Cmentarz był milę dalej i były jeszcze inne mniejsze cmentarze nawet bliżej, ale nie chciałem ich poczuć. Mocno blokowałam, koncentrując się

na utrzymaniu winorośli otaczających moją psychikę mocno splątane. Prawdziwą sztuką było obraniać się, a jednocześnie sięgać moją zdolnością wyczuwania magii. Skupiłam się na błyszczącej rękojeści stopę od moich palców u nogi. Czary wirowały w metalu, ale nie wydawały się wrogie. Były znajome. Bardzo znajome. - To mój sztylet. - to wydawało się niemożliwe, ale jakoś był to ten sam sztylet, jeden z pary. Zaczarowane ostrze mogło przeciąć prawie każdy materiał. Myślałam, że straciłam go na zawsze. Sięgnęłam, przeciągając palcem po misternym wzorze. Następnie zamknęłam dłoń na rękojeści. Magia rozlała się na mojej dłoni, a niesamowita, obca świadomość dotknęła brzegu mojego umysłu. Ale to nie było nieoczekiwane. Czary wykute w ostrze dawały sztyletowi nie tyle intelekt co sens świadomości. Lubił być dobyty, dzierżony, lubił przecinać skórę, magię - a teraz, nie podobało mu się bycie wbitym w drewno. - Al? - Caleb powoli się zbliżył, mięśnie w jego nogach napinały się jakby był chwilę przez skoczeniem na nogi. Czułam się bardzo podobnie. Nadal nie wyczułam pułapki, ale byłam gotowa opuścić wystawioną pozycję na ganku. Po szybkim rozejrzeniu się, szarpnęłam za sztylet. Ostrze uwolniło się z drewna bez problemów, wiadomość poruszała się razem z nim. Caleb podskoczył na nogi i okręciłam się, sztylet był w mojej ręce. Nic się nie stało. Żaden magicznie skonstruowany potwór się nie pojawił, ani upiorna wiedźma czy wroga wróżka nie zasadziła się na nas. Nawet zaklęcie nie przepełniło powietrza. Podmiejska ulica dzielnicy była pusta, niezagrażająca. Ponownie zbadałam sztylet i wiadomość moją zdolnością wyczuwania magii. Nie zamierzałam czekać aż to się zmieni. Trzymając sztylet, pośpieszyłam do środka,Caleb deptał mi po piętach. - Co pisze na wiadomości? - spytał Caleb gdy tylko drzwi się za nami zamknęły. Ściągnęłam ją z ostrza, starając się nie uszkodzić jej jeszcze bardziej niż przypięci do ganku zrobiło. Papier był grubym welinem, który szeleścił i pękał gdy go rozwijałam. Rozpoznałam staranne pismo od razu. - Jest od Rianny. - powiedziałam, marszcząc brwi gdy czytałam starannie napisany list. Alex, Potrzebuję twojej pomocy. Proszę, przyjdź do Eternal Bloom. Będę w sekcji dla VIPów cały dzień i noc.

Na zawsze twoja przyjaciółka, Rianna P.S. Słyszałam o ataku cu sith. Kazałam naprawić twój sztylet. Mogę mieć tylko nadzieję, że ci pomoże. Bądź ostrożna i proszę, przyjdź się ze mną zobaczyć. Wiadomość przeczytałam dwa razy. Następnie podałam ją Calebowi. Przeczytał ją na głos. Gdy czytał, przeszukiwałam górną szufladę komody, szukając pochwy zaczarowanej specjalnie dla tego sztyletu - nie było zbyt bezpiecznie zostawić ostrza, który może przeciąć wszystko, po prostu leżące. Dlaczego Rianna miała przybijać wiadomość do mojego ganku? To nie miało sensu, chociaż wiedząc, że to ona zostawiła sztylet naprawdę wyjaśnia kilka rzeczy. Rianna, moja współlokatorka z akademii, była uwięziona w Krainie Wróżek aż do niedawna. Ostatnim razem gdy ją widziałam, uwolniłam ją z niewolniczego wiązania, a ona uratowała mi życie. Była jedną z kilku świadków tego co zdarzyło się pod Krwawym Księżycem gdy straciłam sztylet. Również, sztylet oryginalnie był prezentem od niej. Ale dlaczego w taki pogróżkowy sposób? I dlaczego po prostu nie zapukała do drzwi? Chyba że tego nie dostarczyła. Jej wiadomość mówiła, że potrzebuje pomocy. Czy to była pułapka? Czy ktoś używał Rianny żeby mnie sprowadzić do Blooma? Oczywiście, jeśli o to chodziło, dlaczego robić przedstawienie z dostarczeniem wiadomości? Dlaczego stawiać mnie na pozycji obronnej? Eternal Bloom było jedynym barem dla wróżek w Necros, a większość jego zysków były wyciągane od ludzi za oglądanie wróżek bez glamouru, którzy pracowali w barze. Ale sekcja VIP była inna - była strefą Krainy Wróżek. Moje palce w końcu natrafiły na pochwę, jej skóra brzęczała lekko od magii. nadal była w kaburze, którą użyłam żeby trzymać sztylet w bucie w trakcie sprawy Colemana, co było prawdopodobnie najlepsze - wygląda na to, że będę musiała znowu go nosić. Klękając, podwinęłam nogawkę spodni i przypięłam sztylet na miejsce. Gdy spojrzałam w górę, zauważyłam, że Caleb wpatruje się we mnie, wiadomość nadal była w jego dłoni. Malik stał przy nim i się wzdrygnęłam. Tak zatraciłam się w sztylecie i wiadomości od Rianny, że zapomniałam o Maliku. Nowa fala adrenaliny zalała mnie. Wstałam, krzyżując ramiona na piersi.

Jeśli Malik planował mnie zranić, miał okazję gdy byłam rozproszona - ale nie skorzystał z niej. Dobry znak, chyba. Otwarłam usta żeby mu powiedzieć, że wysłucham tego co ma do powiedzenia, ale Caleb przymówił pierwszy. - Nie mówiłaś mi, ze zostałaś zaatakowana przez cu sith. Zamrugałam. - Przecież nie nosiłam etykiety z nazwiskiem. Caleb odwrócił się do jego przyjaciela. - A ty, też mi nie powiedziałeś. Nie myślałeś, że to było warte wspomnienia? Ramiona Malika zakryły jego duże uszy gdy się skulił, a rumieniec zabarwił jego blade policzki. - Trzymałem te informacje jako kartę przetargową. - Kartę przetargową? Mówiłem ci, że musisz być z nią szczery. - Cóż, ona nie była zbyt chętna żeby mnie wysłuchać, prawda? - Halo, jestem tutaj. - powiedziałam, machając do nich drwiąco. - Holly i ja zostałyśmy zaatakowane przez konstrukcję glamour zbudowaną z magi wiedźm, która próbowała nas zabić. Czy kształt glamouru naprawdę się liczy? - Tak. - obaj mężczyźni powiedzieli jednocześnie i cofnęłam się o krok. - Okay. - patrzyłam od jednego do drugiego. - Wyjaśnić. Nie, tak naprawdę, czekajcie. Ty byłeś na ulicy wczoraj. - powiedziałam, skupiając się na Maliku. - Widziałam cię. Czy miałeś coś wspólnego z tą istotą. Cokolwiek? Malik wahał się wystarczająco długo, że myślałam, że nie opowie. Następnie wypuścił powietrze spomiędzy zębów i powiedział, - Śledziłem cię ponieważ chciałem z tobą porozmawiać. Gdy zobaczyłem cu sith, naprawdę myślałem, że był on po mnie. Aż zobaczył ciebie i zawyło. Nie byłam przekonana i nie wiedziałam jak wyjąca na mnie bestia wszystko zmienia, ale musiał kontynuować. - Cu sith jest rodzajem wróżkowych psów... - powiedział, a ja zadrwiłam pod nosem. - Tam nie było psa. Olbrzymi wróżkowy kuzyn strasznego wilka może, ale nie pies. Malik chrząknął, ignorując mój komentarz. - Jak mówiłem, cu sith są typem wróżkowych psów, które zniknęły wieki przed Magicznym Przebudzeniem. Mówiłaś, że próbowało cię zabić, ale cu sith nigdy nie były trenowane żeby zabijać. Wewnątrz Wróżkowej

Krainy chronią przez intruzami, ale gdy były wysyłane za Krainę żeby polować, ich rolą były psy myśliwskie. Wyły tylko raz gdy zobaczyły swoją ofiarę, a jeśli ich cel usłyszał trzecie wycie zanim dotarł do bezpiecznego miejsca, Kraina zabierała tego śmiertelnika - na zawsze. Zadrżałam,pamiętając czerwone oczy bestii wpatrujące się we mnie, jego olbrzymia głowa odchylająca się w tył, wycie, przez które chciałam paść na kolana i kulić się. Dwa razy. Zawyło dwa razy. Bałam się jego zębów, jego pazurów. Nigdy nie zdałabym sobie sprawy, że mam się bać wycia. - Więc on był tam żeby porwać mnie do krainy Wróżek? Malik wzruszył ramionami. - Jak powiedziałaś, to była konstrukcja. Ale moim zdaniem ona zamierzała porwać cię dokądś. Wpatrywałam się w wysoką wróżkę, nie widząc go tak naprawdę. Moje kolana były słabe, gumowate, i chciałam być sama żeby to wszystko przemyśleć. Ale to nie wydawało się możliwe. Po tym jak cisza rozciągnęła się na kilka chwil, Malik ponownie chrząknął. - Czy wysłuchasz mnie, panno Craft? Przytaknęłam w roztargnieniu, a Malik wiercił się, pocierając palcami i poruszając nogami tak, że czubki jego kolan naciskały na wytarty materiał jego spodni. - Jak sobie zapewne przypominasz, - powiedział swoim zniewalająco muzycznym głosem. - dwa dni temu wędrowałaś przez moje terytorium na obszarze zalewowym i znalazłaś stos stóp. Potem, mieliśmy dość niefortunne spotkanie. - Wszystko to było raczej pamiętne. - Tak, cóż... - zamilkł i zerknął na Caleba, który kiwnął głową, i Malik pozwolił rękom opaść na boki. Następnie zakręcił ramionami i wyprostował się na swoją pełną wysokość. - Moje życie i źródło utrzymania są w niebezpieczeństwie. Muszę cię zatrudnić, Panno Craft.

Rozdział 5 Rozlałam kawę do trzech kubków i zaniosłam je do moich "gości". Caleb sączył ją uprzejmie, ale Malik uścisnął kubek pomiędzy dłońmi jakby o nim zapomniał. jego spojrzenie przemykało po moim małym mieszkaniu, nie zostawał w jednym miejscu zbyt długo. Wyraźnie nie byłam jedyną skrępowaną. Posiadałam tylko jedno krzesło i nie zamierzałam zaprosić Malika na swoje łóżko, więc po dostarczeniu kubków, oparłam się o ścianę. Następnie zagrałam na zwłokę, dmuchnęłam na swoją kawę żeby zyskać dodatkowe sekundy gdy w tym czasie próbowałam zdecydować jak zając się tą sytuacją. - Zamierzam zgadywać, że nie chcesz żebym przywołała jakiś cień. powiedziałam, patrząc na Malika znad brzegu kubka. Potrząsnął głową. Zgadłam. - Więc co miałabym dla ciebie zrobić, Panie Malik? - Tak naprawdę, to co możemy dla siebie zrobić. Twoje czyny dwa dni temu przyciągnęły uwagę Krainy na wróżki w obszarze zalewowym. powiedział, następnie zamilkł jakby czekał na moją odpowiedź. - Nie zamierzam usprawiedliwiać pomoc policji ich poszukiwaniach seryjnego mordercy. - Ukryłem te stopy nie bez powodu! Powód? Zerknęłam na Caleba, pozwalając niepewności pokazać się na twarzy. Dobrzy faceci nie ukrywają rozczłonkowanych kończyn. Spojrzał na mnie, ale nie było żadnej odpowiedzi w jego oczach. To były te same niebieskie oczy, które zwykle zakładał w czasie glamour, ale ja nigdy nie byłam tak świadoma, że osoba za tym glamourem była tak inna. Przełknęłam łyk kawy bez smakowania jej i mimochodem włożyłam rękę do kieszeni. Mogłam sięgnąć po telefon, ale moja ostatnia wymiana na

dotykowy ekran spowodowała, że nie mogłam wymacać numeru. - Czy przyznajesz się do zabicia tych osób? - spytałam Malika, mój głos był troszkę głośniejszy niż szept. - Oczywiście, że nie. Ukryłem stopy, ale już były odcięte gdy je znalazłem. I zanim spytasz, nie, nie wiem w jaki sposób znalazły się w takim stanie. - To dlaczego w ogóle je ukryłeś? Jego palce zacisnęły się na kubku. - Żeby uniknąć straży, którą sprowadziłaś do mojego domu! Na wybuch Malika, PC, który zasnął na swojej poduszce, skoczył na łapy ze skowytem. Następnie zeskoczył z łóżka i schował się pod nim. Niezupełnie pies stróżujący. Malik postawił swój kubek na ladzie i wziął głęboki wdech. Powoli wypuścił oddech, a gdy znowu się odezwał, jego głos był spokojniejszy. - Ta straż jest teraz nieunikniona. Ale również przyciągnęłaś uwagę. Najlepsze dla nas obu byłoby złapanie mordercy jak najszybciej. Cóż, nie mogłam się z tym sprzeczać. W kostnicy było siedem lewych stóp - dla wszystkich byłoby lepiej jeśli morderca zostanie złapany zanim on albo ona znowu zabije. Ale... - Co według ciebie miałabym zrobić? Malik zmarszczył brwi. - Jesteś detektywem. Prowadź dochodzenie. - Prawda. Szukanie seryjnego mordercy było opisem mojej pracy. Jeśli chociaż jedno ciało zostanie znalezione mogłabym przywołać cień, bardzo chętnie pomogłabym policji przepytać ofiarę, ale ostatnim razem gdy brałam czynny udział w śledztwie prawie zginęłam. A wtedy zostałam aresztowana. Odepchnęłam się od ściany. Wystarczająco słyszałam. Malik powiedział, że znalazł - i ukrył - stopy, ale nic więcej o nich nie wiedział. Wróżki nie mogły kłamać, więc nie miałam wyboru,tylko mu uwierzyć. John, i najprawdopodobniej FIB, skoro przejęli sprawę, nadal mogą chcieć przepytać Malika, ale miałam zamiaru go narażać przez dzwonienie na policję gdy stał w moim mieszkaniu. Najpierw go wyrzucę. - Nie sądzę żebym była w stanie ci pomóc. - powiedziałam, omijając go z daleka gdy kierowałam się do drzwi. - Jesteś jedyną osobą mogącą nam pomóc. Zatrzymałam się z ręką wiszącą nad klamką. To całe niepotrafienie-kłamać znaczyło, że gdy Malik powiedział ja jestem jedyną, która może pomóc, naprawdę w to wierzył, a biorąc pod uwagę wszystko co zrobił Caleb żeby ta rozmowa się odbyła, przypuściłam, że się zgadza. Odwróciłam się.

- Dlaczego ja i kto to jest 'my'? - 'My" to wszystkie wróżki z obszaru zalewowego w szczególności, ale również obejmuje niezależne wróżki w Necros. - Malik przemierzał moje małe mieszkanie. - Wczoraj ona zarządziła oczyszczenie obszaru zalewowego. Wszystkie zamieszkałe tam wróżki mają zabrać do Krainy na przesłuchanie, ale brutala, których wysłała,przyszli z żelaznymi łańcuchami, a żadna wróżka, którą zabrali, nie wróciła. Wojna wrze w Krainie Wróżek, a ona wzmacnia swój dwór naszą liczbą. - To tylko spekulacje. - powiedział Caleb, ale nie brzmiał zbyt pewnie. Tak naprawdę, chyba wyłapałam nutę strachu w jego głosie. - Ona? - spytałam ponieważ oni najwidoczniej wiedzieli o jakiej kobiecie mówią, ale ja na pewno nie. Caleb odepchnął się od kontuaru. - Zimowa Królowa. Miasto Necros jest częścią jej terytorium. - Zimowy dwór? Poważnie? - zmarszczyłam brwi na Caleba. - Necros ledwo ma właściwą zimę. Mogę policzyć na palcach jednej ręki ile razy prószył śnieg i przetrwał on dłużej niż godzinę. Do diabla,połowa drzew nie ma na tyle przyzwoitości żeby zrzucić liście. Czy zimowy dwór nie powinien utrzymywać terytorium gdzieś, nie wiem, gdzie jest zimniej? Caleb wzruszył ramionami. - Kraina jest najwyższą sprzecznością. Jest niezmienna a jednak ciągła zmian. Drzwi w Krainie są... niekonsekwentne. Przez ostatnie kilka lat drzwi z Necros do Krainy otwierały się dla zimowego dworu więc Necros jest częścią terytorium królowej. Drzwi wkrótce się zmienią, a wszystkie wróżki przynależne do zimowego dworu też się przeniosą, robiąc miejsce dla innego. Tylko niezależne wróżki, te, które połączyły się z rzeczywistością śmiertelników zamiast Krainą, pozostaną. W tym było więcej informacji niż kiedykolwiek wcześniej wyciągnęłam z Caleba za jednym razem. I były jaśniejsze niż jakiekolwiek lekcje z jednym jedynym nauczycielem wróżką, którego akademia zatrudniła żeby uczył studentów historii - nasz nauczyciel nigdy nie uczył nas o poruszających się drzwiach do Krainy Wróżek. Napiłam się kawy, poświęcając sekundy na wchłonięcie informacji i przesączenie ich przez ograniczone zrozumienie Krainy Wróżek. Następnie odstawiłam kubek. - Jeśli królowa nielegalnie gromadzi niezależne wróżki, nie powinniście iść do FIB? W końcu, jeśli miejscowy dwór porywa wróżki, ktoś z o wiele większą władzą niż ja powinien wiedzieć. Malik sapnął pod nosem. - A kto według ciebie przeprowadza przesłuchania? - potrząsnął głową. -

FIB jest lojalne dworowi - nie są niezależni. - No to idźcie na policję. - wiedziałam na pewno że NCPD nie odpowiada przed królową. Ciemne oczy Malika rozszerzyły się jakbym powiedziała coś niewiarygodnego, a Caleb potrząsnął głową. - Al, są pewne... ograniczenia w byciu niezależnym. - powiedział Caleb, występując na przód. - Skoro nie odpowiadamy przed żadnym regentem, musimy złożyć pewne przysięgi zanim opuścimy Krainę. Wciąganie śmiertelnych w wydarzenia działające się wśród wróżek jest ściśle zakazane. To dlatego Malik przyszedł do ciebie. - Dlatego? - krew odpłynęła z mojej twarzy. Jeśli wróżki nie mogły wikłać żadnych śmiertelnych... - Wiesz. Caleb przytaknął. To tyle, jeśli chodzi o tajemnicę ze spadku. - Nic nie powiedziałeś. - Ty również. Prawda. - Na początku tylko podejrzewałem. - powiedział. - Nawet gdy ze mną mieszkałaś, pod moją ochroną, nie byłem pewien. Aż do poprzedniego miesiąca. Teraz ledwie mogę uwierzyć, że tego nie widziałem. Coś w tobie się zmieniło. Czy tego nie wiem. Odkrycie, że we mnie jest krew wróżek to tylko czubek problemów, ale Caleb jeszcze nie skończył. - Jesteś na wyjątkowej pozycji, Al. - powiedział, zbliżając się. - Możemy przyjść do ciebie. Możemy z tobą rozmawiać. Ale ty nie składałaś żadnych przysiąg. Jeszcze. Możesz pracować jako mediator z policją, a oni już cię znają, już ci ufają. Przełknęłam i spojrzałam ponad ramieniem Caleba na miejsce gdzie Malik zatrzymał się i obserwował mnie; jego duże, niemrugające oczy przymocowane na mnie, czekające. Nie podobało mi się to 'jeszcze', które Caleb użył jako małego oświadczenia, ale nie wątpiłam, że ma rację. Przecież ja sama zauważyłam pewne zmiany w sobie od czasu Krwawego Księżyca: wrażliwość na metale, niemożliwość utrzymania moich tarcz w dobrym stanie i moja zwiększona zdolność wyczuwania magii wróżek - a to wszystko było czubkiem dla tego całego widzenia wielu płaszczyzn istnienia. Kraina Wróżek w końcu mnie zauważy. Złapałam ponownie kubek ponieważ musiałam coś zrobić z rękoma albo zacznę przemierzać i wiercić się jak Malik. Napiłam się ciemnej zawartości, patrząc się na płyn zamiast na Caleba. Mogłabym teraz użyć

czegoś mocniejszego niż kawa. Nadal, to kawę miałam. Wypiłam kubek w dwóch łykach, ledwo smakując letnią zawartość. Tak, w końcu ktoś ważny w Krainie mnie zauważy, ale to się jeszcze nie zdarzyło. Wróżki nie mogły rozmawiać ze śmiertelną policją, a FIB, które funkcjonuje jako wróżkowa policja w królestwie śmiertelników, należy do dworów, ale Malik maił rację, mówiąc, że mogą rozmawiać ze mną. - Królowa gromadzi niezależnych ponieważ ja odkryłam stopy? Malik przytaknął. - To ledwie tylko wymówka, ale tak. Tak długo jak wróżka jest podejrzewana o zbrodnię, ona ma władzę szukania przestępcy. Opadłam na łóżko, moja głowa zataczała się. Czy naprawdę chciałam się wplątać - czy naprawdę dalej zagłębiać - w tą sprawę? Przywoływałam cienie, zdobywałam odpowiedzi, a następnie spieniężałam czeki. Takim właśnie detektywem byłam. Nie wychodziłam na ulice i szukałam podejrzanych w sprawach o morderstwa. Ale niezależna wróżka nie mogła zwrócić się do nikogo innego, a Zimowa Królowa miała wolną drogę do gromadzenia niezależnych jak długo morderca chodzi wolny. Na dodatek, skoro wróżki nie mogły rozmawiać z policją, mogą mieć informację, której policja desperacko potrzebuje, a ja miałam do niej dostęp. Ponownie skupiłam się na Maliku. - Więc, co wiesz na temat stóp? - Czy to znaczy, że przejmujesz sprawę? - Rozważam to. Czy masz jakieś informacje, które mogę przekazać policji, a dostarczą dowodów bez cienia wątpliwości, że wróżki z obszaru zalewowego nie są w to zamieszane? Albo czy wiesz gdzie są zlokalizowane reszty ciał? Malik potrząsnął głową. - Nie było ciał. Tylko stopy. Przypłynęły wszystkie razem z prądem, jak flota zabawkowych łódek.... Śliczny obrazek. - ... myślałem, że zebrałem je wszystkie, ale oczywiście pominąłem kilka w powodzi. Powinienem wziąć pomoc nixies. Są głupimi, lekkomyślnymi małymi istotami, ale znają każde zakłócenie w wodze. Mogą powiedzieć jeśli mucha uderzyła w wodę na ich terytorium. Chodziłam na kurs dotyczący ras wróżek w czasie akademii i trochę pamiętam lekturę o nixiesach jako o wodnych nimfach. - Czy mógłbyś umówić mnie na przepytanie nixiesów? Jeśli są tak nastrojone na wodę, mogą wskazać miejsce gdzie stopy zostały

wyrzucone. Policja nadal szuka głównego miejsca zbrodni, a miejsce porzucenia może wnieść jakieś wskazówki. Malika zapadły się, jego głowa opadła. - Nie będzie żadnego przesłuchania chyba że chcesz podkraść się do lochów królowej. Moje biedne kochane. Brutale z FIB najpierw przyszli po nixies. Wszyscy wiedzą, że one są niegroźne, ale agentka Nori zakuła je w żelazne łańcuchy i zabrała je. Świetnie. - A co z kelpie? - spytał Caleb. Malik przekrzywił na bok głowę. - Może. - powiedział, przesuwając jednym długim palcem w dół nosa. Jeśli ci brutale jeszcze ich nie zgarnęli. Spoglądałam od jednego do drugiego. - Kelpie? Jak mięsożerne konie wodne? Malik przytaknął. - Ona ma... głodne usposobienie, ale włada nurtem rzeki Sionan z północy miasta w dół do brzegu obszaru zalewowego. Ona może nie być tak nastrojona na wodę jak moje biedne nixies, ale jeśli będziesz z nią pertraktować, może wskazać ci ogólny kierunek. - To mila rzeki. Jak ją znajdę? - Często bywa przy brzegu pod miastem. Znasz ten stary kamienny most? spytał Caleb, a ja przytaknęłam. Most, czterdzieści minut jazdy od dzielnicy przemysłowej na południe od miasta, był miejscem tajemnicy i pogłoski. Po Magicznym Przebudzeniu, gdy przestrzenie pomiędzy zaczęły się rozwijać, a postrzegalny świat powiększał się, Necros powstał pomiędzy Georgią a Alabamą. Pierwsi osadnicy, którzy szybko rozrośli się w miasto Necros, zauważyli, że kamienny most już tu był oraz, że już był stary. - Więc, - powiedział. - jeśli skierujesz się na most, brzegi w tamtym obszarze będą najlepszą z możliwości. Często jest tam widziana. Okay, przepytywanie kelpie może być dobrym punktem startowym. Przy odrobinie szczęścia,ona coś wie. Mogę zadać kilka pytań, pokręcić się trochę i przekazać wszystko co wiem Johnowi. To była rutynowa robota, odpowiednik pukania do drzwi. Tylko że będę przeszukiwać brzegi rzeki szukając mięsożernego konia. Westchnęłam i odepchnęłam się od łóżka. - Jeśli pójdę szukać kelpie, jakie środki ostrożności powinnam podjąć? To znaczy, według folkloru, kelpie topią swoje ofiary następnie rozrywają je na kawałki i zjadają. Czy to prawda?

- Zdecydowanie nie sugerowałbym próby ujeżdżania. - powiedział Caleb z uśmiechem. - Ale jeśli tylko nie wdrapiesz się na nią, powinnaś być bezpieczna. - Jeśli będziesz miała jakieś problemy, możesz użyć tego. - Malik wyciągnął skórzaną uprząż spod płaszcza. Nie, nie uprząż. Uzdę. Wygięłam brew. Mój ojciec wysłał moją siostrę i mnie na obóz jednego lata i nauczyłyśmy się jazdy i opiekę nad końmi. Czyszczenie kopyt przekonało Casey, że nie chce już mieć kucyka, ale to okiełznanie i siodłanie przemówiło do mnie - klacz, którą wybrałam nie współpracowała. Wyobraziłam sobie, że walka z wróżką będzie nieobliczalnie gorsza. Malik odczytał sceptycyzm na mojej twarzy i wzruszył ramionami. - Jeśli okiełznasz kelpie, jest ona zobowiązana spełnić twoją prośbę w zamian za uwolnienie. Ta szczególna uzda jest zaczarowana. Rzuć ją na jej głowę, a zostanie złapana. Cóż, to wszystko zmienia. Wyciągnęłam rękę, ale Malik zmarszczył brwi. Mocniej przytrzymał skórę. - To jest dla mnie trudne, Panno Craft. Mówić tak otwarcie i oddawać moje skarby - to nie leży w mojej naturze. Nawet jeśli to on chciał mnie zatrudnić? - Zwrócę ci to. Poderwał głowę. - Podwójnie? Podwójnie? Jak co, dwie zaczarowane uzdy? - Nie, pojedynczo. Zmarszczył brwi. - Mogę pomóc ci szukać kelpie. - Byłoby świetnie. - Nawet to doceniałam, ale nie mogłam aż tyle powiedzieć - nie chciałam tego przekręcać tak, że to on by mi pomagał zamiast vice versa. Malik zawahał się jeszcze chwilę. Następnie, odwracając głowę jakby nie mógł patrzeć, podał mi uzdę. Uśmiechnęłam się. - Więc, Malik, wygląda na to, że zostałeś najnowszym klientem Języków dla Zmarłych.

Potrzeba było kolejnej godziny na uzgodnienie warunków kontraktu dla

sprawy - i były one tylko werbalne. Sformułowania i wyrażenia były ważne dla wróżek. Wiedziałam to. Czego nie wiedziałam to, jak trudne jest uzgodnienie umowy na zatrudnienie. Zwykły kontrakt na usługę był typem handlu: jak wykonywałam usługę w zamian za pieniądze za mój czas. - To nie zadziała. - powiedział mi Malik. - Jest w mojej naturze dostać lepszą umowę w każdym handlu, a następnie ja nadal będę starał się oszukać cię z tego co zarobiłaś. - Pochylił głowę. - Taki właśnie jestem. Cóż, przynajmniej był szczery. Następnie była kwestia zapłaty. Piosenka? Pierwszy płatek śniegu zimy myślę, że ta oferta miała być ironiczna, biorąc wszystko pod uwagę. Pierwszy kwiatek wiosny? Taa, nie. Nie odpowiednie. Straciłabym cierpliwość gdyby Caleb nie był obecny żeby rozsądzić. W końcu, zgodziłam się podarować Malikowi mój czas na sprawę, a Caleb zgodził się na podarowanie mi darmowego wynajmu zależnego od ilości godzin jakie spędzę przy sprawie. Nie miałam pojęcia do jakiej ugody doszli Caleb i Malik. Caleb również zrobił uwagę o dodaniu ustnej klauzuli stwierdzającej, że każda pomoc - wliczając informacje i magiczną pomoc - którą Malik dostarczy, nie postawi mnie na pozycji dłużnika wróżki. Malik wyglądał na dotkniętego przez to oświadczenie, ale zgodził się na te warunki. Gdy wszystko już zostało uzgodnione, podeszłam do drzwi żeby ich wyprosić, ale zatrzymałam się gdy mieniąca się postać przepłynęła przez drewno. - Hej, Al ja - whoa, kim jest ten brzydal? - spytał Roy, nasuwając swoje okulary wyżej na nos. - Malik. - odpowiedziałam, a następnie puściłam oko gdy Malik odwrócił się na dźwięk swojego imienia. - Tak? Potrząsnęłam głową. Tylko ja mogłam widzieć czy słyszeć Roya. Kiedyś byłam tak dobra z nie rozmawianiem z ludźmi, których nikt inny nie mógł widzieć. Oczywiście, aż do niedawna, nie mogłam słyszeć Roya, chyba że próbowałam. To kolejne co się zmieniło. - Tu jest duch. - powiedziałam jako wyjaśnienie. - Pytał kim jesteś. - Prawdziwe widmo? - Malik rozejrzał się, jego ciemne oczy błyszczały z zainteresowania. - Czy umie straszyć żyjących przez migotaniem światła czy poruszaniem stołu? - Ja nie posiadam stołu. Malik zmarszczył brwi i rozejrzał się po małym mieszkaniu jakby

wcześniej tego nie zauważył. - Prawda. Odwróciłam się do Roya. Był podekscytowany gdy przepłynął przez drzwi, zanim jego uwagę odwrócili moi goście. - Co jest, Roy? - Huh? Oh, tak. Więc byłem odwiedzić mój grób, dobra? Dostarczyli nagrobek i chciałem go jeszcze raz zobaczyć. Przytaknęłam, czekając aż dojdzie do sedna. Spędził dwanaście lat patrząc jak jego ciało chodzi sobie bez niego w środku. Teraz gdy rozkłada się pod ziemią jak zwłoki powinny, regularnie odwiedza swój grób - trochę przerażające jak dla mnie, ale to było ważne dla niego, więc pomogłam ze zorganizowaniem pogrzebu. - Więc, tak. - powiedział, kontynuując. - Byłem na swoim grobie, a ta para weszła na cmentarz, wyglądając na nerwowych. Nie myślałem o nich aż usłyszałem twoje imię. Zamrugałam na niego. Następnie zrobiło mi się sucho w ustach. - Cholera. Storomowscy. Która godzina? Miałam przywołać ich babcię. Spojrzałam na ubrania, w których spałam - nosiłam gorsze - i złapałam za torebkę. Przy całym zmieszaniu ze sprawą Malika, powracającym sztylecie i dworach Krainy Wróżek, całkowicie zapomniałam, że miałam innego klienta.

Rozdział 6 Było już późne popołudnie gdy pojechałam do dzielnicy magazynowej i skierowałam się do kamiennego mostu żeby spotkać Malika. Legalnie nie mogłam prowadzić po dwóch godzinach od przywołania cienia zniszczenie jakie powoduje grobowy wzrok na oczach cmentarnej wiedźmy jest dokładnie udokumentowany - ale nawet po odczekaniu kilku godzin na zregenerowanie się mojego wzroku, półmrok pod gałęziami wiszącymi nad drogą niepokoiły mnie. Oczywiście, jeżdżenie po każdej drodze na obrzeżach miasta mnie niepokoiła. Jak każde inne wielkie miasto w kraju, Necros miało swoje złe dzielnice i obszary wysokiej aktywności kryminalnej. Ale to obrzeża miasta, gdy już opuścisz podmiejskie dzielnice, zatrzymuje większość obywateli. Wróżki rozpoczęły Magiczne Przebudzenie gdy wyszły z kręgu muchomorów, jak niektórzy mówią, siedemnaście lat temu. Ich obwieszczenie zmieniło kierunek - aż do tej chwili - technologicznego świata. A to był tylko początek. Historia antyczna mogła być zagadką z opowieściami o czarach, ale w ciągu dekad - może nawet wieków - przed Magicznym Przebudzeniem, magia była uważana za mit. A po Przebudzeniu? No cóż, jakby magia czekała na ludzi aż zostaną naczelnymi żeby nią pokierować, zasłona pomiędzy Eterem a rzeczywistością śmiertelnych rozrzedziła się. Magia była dostępna, a dobra trzecia część populacji okazała się zdolna sięgać po nią, zmieniać jej kształt. Gdy przestrzeń się rozłożyła, udostępniając nowe obszary, zarówno wiedźmy szukające miejsca gdzie mogłyby w spokoju praktykować oraz normalni którzy nie chcieli zadawać się ze skłonnymi do magii przenieśli się na nowe terytoria. Te dwie grupy nie mieszały się zbyt dobrze, kilka agresywnych starć zdarzyło się w trakcie lat po Magicznym Przebudzeniu, ale wiedźmy i normalni zgadzali się w jednym - ludzie są bezpieczniejsi w mieście ponieważ dziwne, dawno zapomniane legendy

chodziły po dziczy. I ja tu byłam, pośrodku niczego, szukając mięsożernego konia wodnego. Zjechałam z drogi i zaparkowałam pod dachem z gałęzi przy moście. Sam most był ciężką, szarą, kamienną ohydą z żadnymi oczywistymi spoinami, żadnymi śrubami i żadnym metalowym uzbrojeniem - tylko lita skała. Po podniesieniu dachu kabrioletu - drzewa oznaczają ptaki, a ja nie chciałam zdrapywać ptasiego gówna z foteli - podszedł Malik. - Ładny samochód. - powiedział, obchodząc niebieski kabriolet. - Dzięki. Jest nowy. - Nowy używane, ale to nadal był duży krok od dużego, metalowego grata, którym jeździłam aż został skradziony i ogołocony gdy pracowałam nad sprawą Colemana. Oczywiście, od czasu Krwawego Księżyca, siedzenie w moim starym aucie przez dłuższy czas prawdopodobnie może wywołać u mnie odruchy wymiotne. Kabriolet zaprojektowany został dla obrzydliwie bogatych albo dla wróżek i nie ma w swojej konstrukcji żadnego żelaza. Nawet używany nie był tani i byłam prawie zaskoczona, że działała na tęczach. Tak naprawdę,tęcze byłyby prawdopodobnie uciążliwym źródłem mocy. Zużyłam prawie wszystkie pieniądze, które zarobiłam na sprawie Colemana, a nadal byłam zadłużona w banku, ale biznes był dobry i jeśli będzie nadal tak trwał, nie będę miała problemów z miesięcznymi spłatami. Skoro Malik nie używał glamouru, założyłam talizman, który zrobiłam dla wykrywania glamour z podkładki na kubek i przypięłam do bransoletki. Lepiej dmuchać na zimne. Sprawdziłam czy magiczna uzda jest łatwo dostępna na wierzchu mojej torebki i pochyliłam się nad fotelem żeby zabrać torbę na zakupy z sąsiedniego fotela. - Przywiozłam to co prosiłeś. Czy powinnam wiedzieć po co nam surowe mięso na hamburgery? Cienkie usta Malika wygięły się w uśmiech pełen małych, żółtych zębów. - Musimy przyciągnąć uwagę kelpie, prawda? Świetnie. Podążyłam za nim na brzeg wody. Gdy wyciągnął jedną rękę z długimi palcami, podałam mu torbę. Pogrzebał w środku, wyciągając trzy funtowy surowy hamburger. Rozrywając folię, przyglądał się mięsu. - Krwawszy byłby lepszy, - powiedział. - ale ten wystarczy. Wsadził palec w mięso i po urwaniu kawałka, rzucił go w płynącą wodę. Zniknął w strumieniu, czekałam, szurając nogami. Nic się nie stało. - Co teraz? - spytałam, wpatrując się w wodę. Malik pstryknął palcami, odrywając kawałki różowego hamburgera, ale

nadal patrzył na wodę. Po kilku minutach, potrząsnął głową. - Spróbujmy bardziej w górę rzeki. Spacer nie można było nazwać towarzyskim. Malik nucił sobie,wyraźnie nie zainteresowany luźną rozmową gdy tańczył walca w gęstych zaroślach porastających brzeg skarpy. Moje postępy były znacznie mniej łatwe, a suche gałązki pękały pod moimi stopami i winorośla zaplątywały się w moje kostki. To był drugi raz w tym tygodniu gdy przedzierałam się przez dzicz, a moje buty po prostu nie były do tego stworzone. No i były jeszcze owady. Naprawdę powinnam była wziąć ze sobą talizman odstraszający owady, albo przynajmniej spray, którego używają normalni. Ale nic z tego zdawało się nie przeszkadzać Malikowi gdy prowadził nas w górę rzeki. Pomiędzy pacaniem komarów na moich ramionach a uważaniem na wystające korzenie czekające żeby mnie przewróci, przyglądałam się wodzie, skarpie i drzewom w pobliżu, ale nic większego niż wiewiórka nie poruszało się po głuszy. Zatrzymywaliśmy się kilka razy, a przy każdym przystanku Malik rzucał kawałki hamburgera do rzeki. Ale żaden koń wodny nie wynurzył się z nurtu. - Czy myślisz, że dwór już pojmał kelpie? - spytałam gdy zużyliśmy całe trzy funty mięsa. Malik wzruszył ramionami. - Ona może nie być głodna. Może dlatego, że podjadała jakieś ludzkie szczątki? Tak naprawdę ta teoria nie pokrywała się z dowodami jakie mieliśmy. Tamara powiedziała, że nie było żadnych śladów narzędzi - czy żadnych innych wskazujących jak stopy zostały oddzielone od nóg - i nie sądziłam, że pominęła jakieś ślady zębów na kościach. - Więc jak ją wyciągniemy? - spytałam gdy Malik podał mi torbę na zakupy. - Możemy zaoferować jej coś bardziej apetycznego dla niej. - Malik uśmiechnął się, obnażając odbarwione zęby. - Ona nie jest moim największym fanem, ale założę się, że ty okażesz się... słodka. Mój brzuch już trochę cierpki po rozrzucaniu w około surowego mięsa, zawiązał się mocno. Cofnęłam się o krok. - Co ty sugerujesz? - Uspokój się. Kelpie są jak rekiny z kopytami - mogą wyczuć krew w wodzie na mile. Kilka kropli powinno wystarczyć żeby przyciągnąć jej uwagę. Dobra, kilka kropel krwi żeby kelpie mogła mnie posmakować - ponieważ

to nie było straszne. Wpatrywałam się w pędzącą wodę. Nadzieja, że kelpie ma informacje o lokalizacji miejsca zbrodni było jedyną wskazówką jaką obecnie miałam. Krwawiłam z gorszych powodów. W końcu przytaknęłam. - Więc tylko kilka kropel do wody? Malik podrapał ostry czubek swojej brody. - Tak, ale lepiej byłoby gdybyś mogła umieścić je po środku rzeki. Co znaczyło wędrówkę z powrotem do mostu. Cóż, przynajmniej i tak tam był samochód. Jeśli to się nie uda, musiałam wkrótce odejść. Chodziliśmy przynajmniej z godzinę, a nadal musiałam wejść - i wyjść - z Eternal Bloom przed zmierzchem. Prowadzenie po zmroku nie wchodziło w grę przy rozległości uszkodzeń jakich dokonał grobowy wzrok mojej nocnej wizji. Droga powrotna nie była bardziej towarzyska niż pierwsza część wycieczki, a do czasu zatrzymania się przy szarym, kamiennym moście, pot pokrywał moją skórę. Kurcze, będę przyjemnie pachnącą towarzyszką gdy spotkam się z Rianną. Odgarnęłam wilgotne loki z mojej twarzy i podążyłam za Malikiem na środek mostu. Odwrócił się do mnie i kiwnął głową bez słowa. Chyba teraz moja kolej. Większość wiedź nosi przy sobie fingersticks dla aktywowania czy personalizowania talizmanów, ale jedyne zaklęcia jakich używam, które wymagają krwi to leczące talizmany i, oczywiście, zwykle już krwawiłam gdy takiego potrzebowałam, więc nie miałam przy sobie fingersticks. Ale miałam dwa sztylety: ceramiczny nóż, którego używam przy tworzeniu koła na dworze oraz zaczarowany sztylet. Zwykle używam ceramicznego noża do ziemi, więc na pewno nie był sterylny, ale nie chciałam trochę świadomemu sztyletowi dać posmakować mojej krwi. Ale zamierzałam dać posmakować koniowi ludojadowi? Będzie lepiej jeśli nie będę o tym myśleć. Przekopałam się przez moją torebkę i wyciągnęłam ceramiczny sztylet. Szybkie zbadanie ostrza pokazało zeschnięte plamy błota. Zdrapałam tyle ile mogłam paznokciem, a następnie wytarłam ostrze o spodnie. To było najczystsze jakie mogło być. Zdecydowanie będę musiała się zdezynfekować gdy wrócę do domu. Po nakłuciu palca, wsadziłam nóż do pochwy i wrzuciłam do torebki. Uścisnęłam palec i krew wyciekła z rany. Trzymając rękę ponad krawędzią mostu, ściskałam aż grawitacja zmusiła dużą kroplę krwi do skapnięcia do wody poniżej. Malik zbliżył się gdy trzecia kropla wpadła do wody. - Tyle powinno wystarczyć. - powiedział,przechylając się przez kamienne

ogrodzenie żeby spojrzeć na wzburzoną powierzchnię rzeki. Przekopałam torebkę aż znalazłam chusteczkę. Dociskając chusteczkę do palca, czekałam, obserwując wodę pędzącą pod mostem. Nic się nie zmieniło. Po kilku chwilach, potrząsnęłam głową i wsadziłam chusteczkę do torebki. - Myślę, że to nie zadziałało. - Nie, spójrz. Zadziałało. - Malik wychylił się bardziej na brzeg mostu i wskazał na miejsce koło środka rzeki, prawie dokładnie tam gdzie moja krew uderzyła w wodę. Zmrużyłam oczy na ciemny kształt. - To żółw. Potrząsnął głową. - To kelpie. Wezwałaś ją. Ty musisz się przedstawić. - Uh, cześć. Jestem Alex Craft. - powiedziałam czując się głupio rozmawiając z, czego byłam prawie pewna, żółwiem albo rybą. Cień zaczął się zanurzać pod wodę, a głowa Malika rzuciła się w moim kierunku. Jego ciemne oczy stały się duże, a ręce poruszały jakby ponaglając żebym mówiła dalej. - Pracuję dla Języków dla zmarłych i chciałabym zadać ci kilka pytań. Mały cień się zatrzymał. Następnie zaczął rosnąć. I rosnąc. Mogłabym przysiąc, ze woda nie była tak głęboka w tym miejscu, ale cień urósł do rozmiarów psa, a następnie krowy. Kierował się do skarpy. Najwyraźniej to nie żółw. Zarzuciłam torebkę na ramię i podbiegłam do skarpy, Malik był tuż za mną. Duża końska głowa wynurzyła się z wody. Płaszcz kelpie był wilgotny, szarawo brązowy jak ciemny muł i wodorosty plątające się w oślizgłej grzywie na jej długiej szyi. Podniosła jedno duże kopyto na skarpę, następnie drugą, nie bardzo wspinaczka gdy wychodziła z wody. Jej kopyta stukały o ziemię jak grzmoty gdy kierowała się na nie, szybko się zatrzymałam. Była masywna, każde kopyto było rozmiaru talerza obiadowego, a nawet w moich trzy calowych obcasach, sięgałam jej dużego grzbietu. Moja ręka drgnęła w kierunku zaczarowanej uzdy w torebce, ale zmusiłam palce do spokoju. Chciałam z nią porozmawiać, jeśli była chętna, a nie sięgać od razu po oszustwa. nie ma sensu robić sobie wrogów jeśli nie trzeba. Niemniej trudno było pozostać nieruchomym gdy kelpie pochyliła głowę i wciągnęła powietrze aż loki wokół mojej twarzy zadrżały. Wypuściła powietrze, wydymając wargi i odsłaniając bardzo ostre - i nie końskie - zęby.

- Pachniesz wyśmienicie, Alex Craft z Języków dla Zmarłych. - głos wydobywający się z jej końskich ust był zaskakująco kobiecy, a jej wymowa doskonała. - Sleagh Maith z mieszaniną śmiertelności? Czy chciałabyś wybrać się na przejażdżkę, mała feykin? - klękła na przednie nogi żebym miała łatwiejszy dostęp, ale cofnęłam się. - Nie. Nie trzeba. - Szkoda. - przeniosła swoją uwagę na Malika. - Oh, to ty, Shellycoat. - jej usta odsłoniły te ostre zęby, Dziwnie było widzieć warczącego konia, ale jej wyraz pyska był jednoznaczny. Chuchnęła i gdy powietrze wychodziło z niej, skóra na jej szyi zafalowała. Skrzela? - Co za niemiła niespodzianka. - podrzuciła głowę, otrzepując wodę i szlam z jej grzywy. Cofnęłam się, ale nie uniknęłam rozprysku. Starłam mętną wodę z policzków wierzchem dłoni i nachmurzyłam się na widok ciemnych plam na mojej koszulce, ale nie było czasu na zrobienie coś z tym skoro kelpie odwróciła się w kierunku rzeki. - Czekaj. - sięgnęłam, a moja dłoń otarła się o jej bok. Jej mięśnie zadrżały pod moimi palcami i cofnęłam rękę. Co początkowo wzięłam za futro, naprawdę było tysiącem małych, klejących łusek. trochę się cofnęłam, ale nie za daleko. - Muszę zadać ci kilka pytań. Kelpie odwróciła się i przyglądała mi jednym dużym, mlecznym okiem. - Rozdziel się z Shellycoat i chodź ze mną na kolację. Możesz zadać mi każde pytanie jakie chcesz w trakcie posiłku. Co za słuszna oferta, czy może ja byłabym częścią kolacji? Tak czy inaczej, żyła w rzece, a ja zdecydowanie nie mogłam oddychać pod wodą. Potrząsnęłam głową. - Wolałabym trzymać moje stopy na suchym lądzie. - To dlaczego miałabym odpowiedzieć na twoje pytania, Alex-Craft-zJęzyków-dla-Zmarłych-która-wolałaby-trzymać-stopy-na-suchym-lądzie? Zamrugałam na ten tytuł i zerknęłam na Malika. przetoczył ramionami i wyprostował się żeby pasować do imponującej wysokości kelpie. - Powinnaś odpowiedzieć ponieważ Panna Craft pracuje żeby ochronić niezależne wróżki w Necros z uchwytu Zimowej Królowej. Blada skóra mignęła pod skrzelami kelpie. - Dlaczego mam się przejmować kłopotami innych niezależnych? - Będziesz się przejmować jeśli królowa osiodła cię i wprowadzi do stajni. Ciężko było odczytywać końskie rysy kelpie, ale myślę że spiorunowała Malika wzrokiem. Po kilku sekundach ciszy, odwróciła się do mnie swoimi dużymi niemrugającymi oczami. To było najbliższe pozwoleniu

jakie mogłam dostać. Zadałam pytanie. - Grupa stóp ostatnio przepłynęła w dół rzeki Sionan i wypłynęła na obszarze zalewowym na południu. Zostały wrzucone do rzeki w ostatnich czterech czy pięciu dni. Czy pamiętasz kogoś albo inaczej wyczułaś stopy przepływające przez twoje terytorium? Usta kelpie ponownie odsłoniły te ostre, drapieżne zęby. - Groteskowa oferta? Mięso było popsute przez magię. To mnie obraziło. Oferta? To oryginalna droga do porzucenia części ciał w rzece, ale stopy, które znalazła policja zdecydowanie zostały nasączone czarną magię, więc podejrzewam, że mówimy o tym samym. Zadrżałam na fakt, że ona naprawdę próbowała zjeść jedną ze stóp, ale jeśli o tym pomyśleć,to nie było niespodziewane. - Czy wiesz gdzie ta, uh, 'groteskowa oferta' została wrzucona do rzeki? - W miejscu śmierdzącym żelazem, w pobliżu grzmiących bram. Cóż, to było tak czyste jak szlam rzeczny. Miejsce 'śmierdzące żelazem' było prawdopodobnie miastem - żadna wróżka nie lubi żelaza, a miasto ma go pełno. Ale gdzie są 'grzmiące bramy'? Nie miałam okazji spytać. Czkawka wybuchnęła w mojej piersi, przeszkadzając mi. Docisnęłam palce do ust gdy rozbrzmiało drugie czknięcie, później trzecie. talizman. Glamour - i nie od kelpie czy Malika. Okręciłam się, rozglądając po skarpie, moście i drodze w czasie obrotu. Nic. Moje spojrzenie przeniosło się na drzewa wkraczające na rzekę. Nadal nic. Kolejne czknięcie złapało moją pierś, wydostając się przez gardło, skuliłam się. Okay, talizman, załapałam. Gdzieś w pobliżu zostało użyte glamour, ale naprawdę chciałabym żeby zaklęcie znalazło lepszy sposób na ostrzeżenie mnie. Przynajmniej tym razem zapobiegliwie przyczepiłam talizman zapięciem umożliwiającym szybkie odczepienie. Odpięłam go z bransoletki i rozwarłam tarcze. Mój grobowy wzrok wyostrzył się, malując las stonowanymi cieniami, a pejzaż zaczął się rozkładać. Kilka jardów dalej, pośród spróchniałych drzew, troll poruszał się cicho pośród uschniętych zarośli. jego ramiona były tak szerokie, że musiał bokiem przechodzić pomiędzy grubymi drzewami i unikać rozdarcia ciemnego garnituru, który nosił. Jego dłonie, każda duża jak moja głowa, ciągnęły się po ziemi przy bosych zielonych stopach wystających spod obramowania luźnych spodni. Przez chwilę myślałam, że jego dłonie są brązowe z zielonym mchem ponad knykciami, aż zdałam sobie sprawę, że nosił rękawiczki, skóra była starta na wierzchu.

Poruszał się powoli, wciągając brzuch żeby bardziej mieścić się pomiędzy pniami. Ale nie miał wystarczająco miejsca. Kora łuszczyła się z drzew gdy przechodził koło nich. Przy mnie, uszy kelpie drgnęły, skóra na jej szyi drgnęła gdy odwróciła głowę w kierunku lasu. Glamour trolla mógł ukryć jego kroki, ale wszyscy słyszeliśmy eksplozję kory. Malik wykręcił ręce, zerkając z lasu na mnie. - Co widzisz? - Troll. - wyszeptałam, mając nadzieję, że omawiany troll nie mógł mnie usłyszeć. Zatrzymał się gdy ponownie otarł o drzewo, jakby czekając czy go zauważyliśmy. Zauważyliśmy. Tylko raz spotkałam trolla, i raczej był wolny w pojmowaniu. Ten wyglądał na bardziej bystrego - to prawdopodobnie ten garnitur. Jeśli nic innego, garnitur z pewnością sugerował,że przemieszczanie się po dziczy nie było częścią normalnej rutyny. - Jak rozumiem trolle nie są popularne w tej okolicy? - spytałam, ale jedyną odpowiedzią był głośny plusk za mną. Odwróciłam się na czas żeby zobaczyć zmarszczki i ciemny cień kelpie znikający pod powierzchnią wody. Spojrzałam na Malika - albo przynajmniej tak gdzie Malik był. Teraz były tam tylko jego oddalające się plecy. Zakręciłam się z powrotem, a ruch ten poluzował małe kamyki, wysyłając je w dół skarpy przy dźwiękach stukania gdy uderzały w wodę. Troll teraz biegł, podskakując w moim kierunku. Cholera. Moje mięśnie napięły się, przygotowując na bieg. Mój samochód nie był daleko, tylko po drugiej stronie mostu. Wtedy troll sięgnął do kieszeni płaszcza, podciągając rękaw i przy okazji ukazując odznakę na nadgarstku. - Stać - FIB - krzyknął gdy wymierzał broń wielkości małej armaty na oddalające się plecy Malika. Zamarłam. Na jedną niekończącą się chwilę, nawet moje serce zamarło. Wtedy następne bicie przyszło mocno, grożąc wyrwaniem się po przodu. Powoli podniosłam rękę, dłońmi otwartymi żeby pokazać brak broni oraz że nie przygotowywałam żadnego zaklęcia. Nie żeby miało to znaczenie. Troll nawet na mnie nie spojrzał. Przebiegł obok, każdy krok grubych jak pień nóg zgniatał ziemię w masywnym chodzie. Ale dystans pomiędzy nim a Malikiem powiększał się. - Malik Shellycoat, przez rozporządzenie zimowego dworu rozkazuję ci się zatrzymać. - krzyknął, jego głos grzmiał, ale już był zdyszany.

Malik zanurkował w las, prześlizgując się cicho przez poszycie aż zniknął wśród drzew. Troll rozbijał się za nim, drzewa drżały, a kora wybuchała jak szrapnel gdy ocierał się ramionami. Ja pozostałam przy skarpie, moje ręce pozostały w powietrzu aż wróżka zniknęła z mojego wzroku. Wtedy opuściłam ręce, rozglądając się. Nadal mogłam usłyszeć głośny pościg trolla w oddali, w połowie spodziewałam się zobaczyć partnera trolla podchodzącego do mnie z wyciągniętą bronią i kajdankami w dłoni. Ale nikogo nie było. Czas się zmywać. Złapałam torebkę z miejsca gdzie ją upuściłam gdy troll się pojawił i zamknęłam tarcze. Nie miałam grobowego wzroku długo aktywnego i nie sięgnęłam po grób czy użyłam mocy, ale ciemność nadal przepływała przez mój wzrok. Poszukałam okularów, których często potrzebowałam po rytuale, w torebce i zamrugałam, dając czas wzrokowi się wyregulować. Nie zrobił tego i kilka szybkich uderzeń serca później, mój wzrok wyostrzył się na tyle, że mogłabym prowadzić. Następnie pokonałam drogę przez most, nie dokładnie biegnąc, ale ledwie. FIB było oficjalnym podmiotem porządku publicznego - prawdopodobnie powinnam poczekać i zobaczyć czy wsparcie agenta nie przyjedzie. Zdecydowanie nastąpiłyby pytania o tym co robiłam pośrodku niczego z osobą zamieszaną w sprawę zabójstwa. Ja nie uciekam ze sceny, powiedziałam sobie, ale robiłam to. I wiedziałam o tym. Właśnie przekroczyłam most czy zauważyłam cień opierający się o moje auto. Zatrzymałam się, mrużąc oczy żeby dostrzec figurę. Jęknęłam i ponownie ruszyłam gdy w końcu rozpoznałam kobietę. - Agentka Nori. - powiedziałam gdy podeszłam. - Panna Craft. Ma pani tendencję do pojawiania się tam gdzie nie powinna. - błysnęła zębami. - Wydaje się, że znalazłaś wróżkę, która cię nęka. Przekręciłam paskami torebki, które trzymałam w ręce gdy skupiłam się na jej nosie, nie na oczach. - Myliłam się co do jego zaangażowania. - Rozumiem. - wymówiła to słowo jakby miało kilkakrotne sylaby. - Tak czy owak, jest on poszukiwany w celu przesłuchania do wciąż otwartej sprawy. Jeśli ponownie się na niego natkniesz, zadzwoń do mnie. wcisnęła wizytówkę do mojej dłoni. - I, panno Craft, mała przyjacielska rada. Ci, którzy nie są lojalni dworowi, nie są lojalni nikomu. Uważaj na to z kim się wiążesz. - Dobra. - wsunęłam się do samochodu i zabrałam się stamtąd, cicho życząc Malikowi szczęścia gdy odjeżdżałam.

Rozdział 7 Zadzwoniłam do Caleba w drodze do Magicznych Kwater żeby spotkać się z Rianną, ale nie odebrał. Nie podobał mi się pomysł wchodzenia do Eternal Bloom samej, ale Tamara pracowała do późna i nie zamierzałam dzwonić do Holly. To mi pozostawiało jeszcze tylko jedną osobę. - Dzięki że zgodziłeś się ze mną spotkać. - powiedziałam gdy Roy pojawił się w tej rzeczywistości na fotelu pasażera mojego auta. Duch jako wsparcie w Krainie Wróżek nie było prawie w ogóle wsparciem, ale był najlepszym co miałam. Jeśli niczym więcej, to było drugim zestawem oczu. - Hej, nie ma problemu. To nie tak, że mam wiele lepszych propozycji na spędzanie czasu. - powiedział, składając ręce za głowę. - Więc, co mamy w programie? Mała kradzież z włamaniem? Jakaś tajna robota? Albo może stare dobre szpiegowanie? Wjechałam na zamierzone miejsce kilka bloków od Bloom - to był najbliższy parking jaki znalazłam. - Tak naprawdę zamierzamy spotkać się z moją starą przyjaciółką. zamilkłam, moja ręka nadal trzymała dźwignię zmiany biegów. Istniała kwestia przyprowadzenia Roya, o której wcześniej nie pomyślałam. Spotykam się z Rianną. Ręce Roya opadły, a jego twarz napięła się. - Powiedz mi, że zamierzasz mnie ukazać. - Uh, nie. - Przez "ukazanie" Roy miał na myśli że chciał żebym naładowała go wystarczającą ilością energii żeby uczynić go fizycznym w świecie żywych. Pierwszy raz gdy to zrobiłam, uderzył Riannę pięścią. W tamtym czasie to było dobre, ona nadal była pod kontrolą Colemana i po przeciwnej stronie, ale Roy miał głębsze powody do nienawidzenia Rianny - była zamieszana w jego śmierć. Nawet jeśli niechętna, Royowi ciężko było wybaczyć swojemu mordercy. Chyba nie powinnam go winić. -

Spróbuj być miłym. - powiedziałam, uśmiechając się do niego błagalnie. Zacisnął dłonie w pięści, ale po chwili kiwnął ostro głową. - Dobra. - wstał - przez moje auto, co było raczej niepokojące - i przeszedł na chodnik. Pośpieszyłam żeby go dogonić. Dąsał się gdy szliśmy do Eternal Bloom, jego ramiona były przygarbione, a wzrok skierowany w dół. Po dwóch próbach rozpoczęcia z nim rozmowy - obie otrzymały tylko niezobowiązujące dźwięki w odpowiedzi przestałam próbować rozmawiać z kimś kogo nikt inny na ulicy nie mógł zobaczyć. Później mu to wynagrodzę. Może kupię mu jakieś Lego - małe klocki były wystarczająco lekkie żeby mógł je podnieść. Roy przeleciał przez główne drzwi gdy dotarliśmy do Bloom. Ja, z drugiej strony, musiałam je otworzyć. - Cześć, dziewczynko. Witamy w Eternal Bloom. - powiedział bramkarz, rudy mężczyzna siedział na stołku, miał mocny akcent. - Zostaw tu wszystko z żelaza i nie zapomnij wpisać się do rejestru. - Nie mam żelaza. - powiedziałam, wyciągając pióro z torebki. Wejście nie było duże, tylko mały pokój z wystarczającą ilością przestrzeni dla bramkarza, jego stołka i piedestał z rejestrem. Zobaczyłam tylko jedne drzwi, ale wiedziałam że były jeszcze jedne niedostępne dla większości klientów baru. Gdy cofnęłam się od piedestału i rejestru, niski mężczyzna wstał ze stołka. Nawet z wysokością stołka sięgał tylko do mojej brody, ale spoglądał przez moje ramię, zerkając jak piszę nazwisko, i najważniejsze, datę i czas. Pisałam najczytelniej jak się dało. Właśnie miałam wejść do sfery Krainy - chciałam mieć pewność, że pojawię się z powrotem tego samego dnia. - Ah, VIP. - powiedział brodaty bramkarz gdy schowałam pióro. Zassał fajkę, którą trzymał między zębami, a następnie wypuścił dym tworząc koło. Słodki dym o zapachu tabaki zaszczypał mnie w oczy i połaskotał w piersi. Zakasłałam, machając ręką przed twarzą żeby oczyścić powietrze. Gdy mruganiem usunęłam wilgoć z oczu, znalazłam dwoje drzwi wzdłuż tylnej ściany gdzie wcześniej był tylko jeden. Niski mężczyzna uśmiechnął się znad swojej fajki. - Miłego pobytu, panienko. - Dobra. Dzięk... - zatrzymałam się zanim podziękowałam mężczyźnie. Chwytając się mocniej torebki na ramieniu, zerknęłam do tyłu na Roya. Idziesz? - Tak, tuż za tobą. - powiedział, ale wpatrywał się na drzwi, które dopiero

się pojawiły, mars mocno przywarł do jego połyskującej twarzy. Może będę mu winna więcej niż Lego za wsparcie. Szarpnięciem otwarłam drzwi i zawahałam się. Roy nie szedł za mną. - Nie będziemy długo. - obiecałam. Duch przygryzł wargę. - Nie mogę iść. Okay, to było trochę za dużo. Wiedziałam, że jest zły na Riannę, rozumiałam to, ale powiedział, że mnie mnie wesprze. Musiał odczytać moje myśli z twarzy ponieważ potrząsnął głową. - To nie... ona. To drzwi. Coś jest złego. Zdecydowanie nie bezpiecznego. Cofnęłam się od wejścia, pozwalając drzwiom się zamknąć, i przestudiowałam je. Bezpieczne? Cóż, nie opisałabym Krainy jako bezpiecznej dla nikogo, ale fakt, że wyczuł coś złego, zaniepokoiło mnie. te drzwi były rodzajem portalu do innego miejsca - może nic być bezpieczne dla Roya. Do diabła, może być niebezpieczne dla mnie. Ale to była inna historia. Pomyślałam o przeszłości. Widziałam ducha, albo przynajmniej duszę, już wcześniej w Bloom. Cóż, tak naprawdę ja w pewnym sensie stworzyłam ducha gdy wyszarpnęłam duszę z martwego, ożywionego ciała cmentarnej wiedźmy, handlarki niewolników. - Widziałam już w środku duchy. - powiedziałam Royowi, nie wspominając o reszcie historii. - Tak, ale czy ten duch wyszedł? - cofnął się jeszcze bardziej od drzwi. Czuję jakby to była brama do cmentarza. To nie było dobra. Bramy cmentarza trzymały duchy - i inne, rzadsze formy zmarłych - zamknięte w środku. Nawet nowsze cmentarze miały ducha czy dwóch, starsze miały o wiele więcej, chociaż duchy rzadko spędzały swoje duchowe życie na cmentarzu. Jak jakiegoś rodzaju duchowy motel dla karaluchów, duchy mogły wejść na cmentarz, ale nie mogły wyjść. Pomimo że Roy czasem jest denerwujący, zdecydowanie nie chciałam żeby utknął w Krainie Wróżek. - Okay, zostań tutaj. - powiedziała i zdałam sobie sprawę, że bramkarz mi się przygląda, jego krzaczaste, rude brwi były ściągnięte w jedną linię, a fajkę trzymał w ręce. - Panienko, rozmawianie z niewidzialnymi wróżkami nie jest tutaj rzadkością, ale wiem, że żadnej teraz tutaj nie ma. Innymi słowy, myślał, że jestem stuknięta. Posłałam mu sztywny uśmiech. - Duch. - powiedziałam jako wyjaśnienie i niski mężczyzna zmrużył oczy jakby to mogło mu pomóc dostrzec ducha wśród nas. Zignorowałam go,

powracając uwagą na Roya. - To nie powinno zająć dużo czasu. Jeśli nie wrócę za godzinę czy dwie... Zamarłam. Jeśli wkrótce nie wyjdę, co on powinien zrobić? Nie mógł przyjść po mnie, i gdyby wytropił inną cmentarną wiedźmę - z tego co słyszałam, najbliższa nie w Krainie była oddalona o sto mil - nie mógł porozumieć się z żyjącymi. Duch naprawdę był okropnym wsparciem. Nie dokończyłam zdania. Z szybkim machnięciem na do widzenia, szarpnęła za drzwi i wkroczyłam do sekcji dla VIP-ów w Eternal Bloom.

Podpisałam się w kolejnym rejestrze wewnątrz drzwi, ponownie wyraźnie pisząc. Szatniarz, wróżka ze skwaszoną twarzą z długimi jak u osła uszami i racicami, przytaknął, odbierając mi pióro i przeganiając mnie do wnętrza Bloom gdy guzdrałam się przy drzwiach. Eternal Bloom nie zmieniło się od ostatniego razu gdy tu byłam. Olbrzymie drzewo rosnące przez deski podłogowe i rozkwitające niemożliwą aranżacją połyskujących kwiatów dominowało w centrum pokoju, jego duże konary rozciągały się tworząc liściastokietny baldachim nad stolikami baru. Nie wpatrywałam się zbyt długo w drzewo - ostatnim razem prawie mnie oczarował. W dalekim koncie, nowy skrzypek zastąpił miejsce tego, którego struny przecięłam żeby zatrzymać niekończący się taniec. Mała grupka tancerzy okręcała się wokół niego, ale jeszcze nie trzecia część tych, których uwolniłam w czasie ostatniej wizyty. Ledwie mogłam usłyszeć żywą muzykę, którą skrzypek grał, przez szmer w barze i odsunęłam się jeszcze bardziej żebym nie mogła zostać wciągnięta do tańca. Tłum w barze był mieszaniną groteski i piękna. Podczas gdy jedni patroni nadal nosili glamour albo byli, tak naprawdę, ludźmi, wielu innych było bardzo oczywistymi wróżkami. Mali, duzi, skrzydlaci, kwieciści, ze zbyt wieloma kończynami, ze zbyt małą ilością - oni byli oszałamiającą wystawą rzadko widoczną na ulicach. Pomimo że wróżki ogłosiły swoje istnienie i potrzebowały wiary śmiertelnych, utrzymywali swoje plany w tajemnicy częściej niż je wyjawiali i nie interesowały ich widowiska - nie winię ich. Szybko przeskanowałam pomieszczenie, nie zatrzymując się gdzieś zbyt długo żeby nikogo nie obrazić, szukając Rianny. Spostrzegłam ją przy okrągłym stoliku w dalekim tyle pokoju. Wpatrywała się w swojego drinka gdy podchodziłam, nawet raz nie spojrzała w górę. W wiadomości mówiła, że potrzebuje mojej pomocy, ale

nie wydawała się niespokojna i zdecydowanie nie przestraszona gdy siedziała w zatłoczonym barze. Raczej wyglądała na przygnębioną i wycieńczoną. Jej wąskie, przygarbione ramiona były chude pod burą sukienką, którą nosiła, a jej skóra blada, chorowita. Gdyby była w niebezpieczeństwie spodziewałabym się, że będzie uważnie obserwować innych patronów, będzie nerwowo spoglądać z jednej osoby na drugą, skanując pomieszczenie, albo przynajmniej od czasu do czasu zerkać na drzwi, szukając mnie, skoro prosiła bym się z nią tu spotkała. Ale ona nie podniosła wzroku znad drewnianego kubka przed nią, nawet gdy podchodziłam i byłam stolik przed nią. Oczywiście, może nie musiała przyprowadziła psa stróżującego. Olbrzymi czarny pies wyszedł zza stołu gdy podeszła. Gruba sierść na jego grzbiecie stanęła, a on patrzył na mnie, jego czarne źrenice obramowane były czerwienią z krwi. Niski pomruk wydobył się spod rdzawych zębów. Głowa Rianny podskoczyła na ten dźwięk, jej zapadnięte zielone oczy były zbyt szeroko otwarte. Następnie jej spojrzenie spoczęło na mnie, a jej cienkie usta rozwarły się w słabym uśmiechu. Skoczyła na nogi. - Al! - Prawie obiegła stół. Jej ramiona owinęły się wokół mnie, szorstki materiał jej sukienki podrapał moją nagą skórę, nosiłam bokserkę. - Bałam się, że nie przyjdziesz. Cofnęła się. Zanim zobaczyłam ją w kole Colemana miesiąc temu, ja - i reszta świata - myślałam że zmarła cztery lata temu. Okazało się, że została porwana i zniewolona w Krainie Wróżek. Gdy zniszczyłam Colemana, srebrne łańcuchy utrzymujące ją zniknęły, ale nie wygląda lepiej niż ostatnim razem gdy ją widziałam. Roy nazwał ją Dziewczyną Cieniem i naprawdę wyglądała nie lepiej niż cień dziewczyny, która była moją najlepszą przyjaciółką w akademii. Jej szarawa skóra nie nosiła żadnego różu zdrowia, jej kiedyś żywe czerwone włosy teraz wisiały osowiałe wokół jej ramion, a jej oczy miały nawiedzony wyraz osoby, która widziała zbyt wiele bólu i zła - co, biorąc pod uwagę, że była niewolnikom megalomana, prawdopodobnie było prawdą. - Oczywiście, że przyszłam. - powiedziałam i cofnęłam się o krok. Poczułam uścisk w sercu przez to, że nie przyszłam wcześniej, że potrzeba było wiadomości przypiętej sztyletem do mojego ganku żebym przyszła się z nią zobaczyć do Bloom, poruszał się on pod moją skórą i szeptał jaką okropną przyjaciółką była. Zignorowałam ten głos. - Minęło zbyt dużo czasu. - powiedziałam, uśmiechając się. Zarówno uśmiech jak i oświadczenie były prawdziwe - naprawdę cieszyłam się z jej widoku. Nie miałyśmy czasu na pogaduszki gdy widziałam ją ostatnim razem. Ale

nawet gdy te słowa opuściły moje usta,mogłam poczuć skrępowanie pomiędzy nami. Co się mówi do swojej najlepszej przyjaciółki po tym jak została zniewolona przez psychopatę i sądzono, że zmarła? bawiłam się paskami od torebki. - Więc, co się dzieje? Mówiłaś, że potrzebujesz pomocy? Kiwnęła głową i poprowadziła mnie do stołu. Ogromny pies nadal warczał, teraz ciszej, ale nie mniej grożąc. Wyszedł przez Riannę, blokując ją ode mnie swoim ciałem. Rianna gruchała do niego pod nosem. - Wszystko w porządku, Desmond. To moja stara przyjaciółka, o której ci mówiłam. Pies wpatrywał się we mnie i czułam strużkę potu spływającą w dół szyi gdy złapał mnie w spojrzenie tych zaczerwienionych źrenic. Pomruk wydobywający się z gardła Desmonda ustał, ale nadal miał obnażone te rdzawe kły. - Nowy pupilek? - spytałam, wsuwając się na krzesło naprzeciw Rianny. Jej ręka przeniosła się na głowę potężnego psa, a on oparł się o jej nogi, kładąc pysk na jej kolana. - Nie, nie pupilek. Bardziej przyjaciel zmieniony w obrońcę. To jest Desmond. Jest barghestem (*mityczny pies-goblin). Desmond, to jest Alex Craft. Barghest podniósł lekko głowę, posłał mi niewzruszone spojrzenie, a następnie trącił nosem udo Rianny. Na wzajem, kolego. Nie, żebym mogła powiedzieć wiele na głos. Wymamrotałam szybko "Miło cię poznać" żeby być uprzejmym. Nie czytałam zbyt wiele o barghestach, ale mgliście pamiętałam opowieść sugerującą, że widzieć jednego oznacza śmierć - nie uspakajające - ale to były istoty wróżek, albo może pomniejsze wróżki, więc grzeczność było najlepszym podejściem. Chociaż Desmond nie był skłonny okazać mi taką samą uprzejmość. Widać zgadzamy się ignorować jeden drugiego. Przysunęłam krzesło bliżej i pochyliłam się. - Twój list wydawał się pilny. Nic ci nie jest? Przytaknęła. - Mam dziwną prośbę. - powiedziała, jej dłoń nadal bezczynnie głaskała głowę psa. - Czy mogę zobaczyć twoje dłonie? Zamrugałam na nią. Moje dłonie. - Czy teraz czytasz przyszłość? - zażartowałam, ale posłusznie umieściłam dłonie na stole. Wtedy sapnęła. Ciemny czerwony płyn pokrył obie moje dłonie - czerwony płyn, który wyglądał bardzo podobnie jak krew.

Skoczyłam na nogi. - Jesteś ranna? - spytałam, spoglądając wokół stołu. Krew musiała być jej. Musiała przenieść się na moje dłonie gdy ją obejmowałam. Desmond natarł na mnie, blokując mi drogę. - Nic mi nie jest, Alex, Desmond. Oboje, usiądźcie. Zmarszczyłam brwi na psa wróżkę i ponownie na nią. Co się dzieje? Gdy Rianna po prostu patrzyła się na nas, w końcu wróciłam do stołu i usiadłam. Obie byłyśmy uparte - spędzając połowę naszego życia jako współlokatorki w akademii dostarczyło wielu okazji dla starcia naszej nieugiętej natury. Prosiła żebym przyszła i chciałam usłyszeć co ma do powiedzenia, więc na razie siedziałam. Desmond nadal wpatrywał się we mnie znad stołu przez kilka sekund zanim opadł na swoje pośladki i położył głowę na kolanach Rianny. - Więc jeśli nie jesteś ranna, czyja to krew? - spytałam gdy podnosiłam torebkę jednym palcem. Na szczęści chusteczka, którą wcześniej użyłam, leżała na wierzchu i nie musiałam przetrząsać zawartości i ryzykować ubrudzenia wszystkiego krwią. - Jak zaznajomiona jesteś z dziedzictwem wróżek? zmarszczyłam na nią brwi. Cóż, to zdecydowanie nie odpowiadało na moje pytanie. - W ogóle. A teraz co do krw... - Tego się obawiałam. - pochyliła się i wyrwała chusteczkę z moich rąk. To nie pomoże. Spojrzałam i miała rację. Potarłam krew, ale nadal pokrywał moje dłonie i palce, jakbym zanurzyła ręce w farcie. - Teraz, co do dziedzictwa wróżek. - powiedziała bez pauzy. - Wróżki nie są tak naprawdę nieśmiertelne, tylko niestarzejące się. Śmierć dla ludzi jest spodziewana, przewidziana i pod pewnymi względami przygotowują się na to. Śmierć wśród wróżek zawsze jest szokiem. Nie są na nią przygotowani i jako kultura mają kilka precedensów dla niej. Własności i tytuły nie są przekazywane na rodzinę ponieważ są one uznawane za posiadane na wieczności albo wymieniane, darowane, czy zagubione w pojedynkach. Są tuziny wróżkowych księżniczek i książąt, ale żaden nie będzie rządził dworem chyba, że będą się pojedynkować czy zabiją dla tego. - Okay. Po co lekcja kultury i co to ma wspólnego z tym? - podniosłam ręce. Pokazała żebym była cierpliwa i kontynuowała. - Większość pojedynków odbywa się pod nadzorem dworu. Zasady są

ustalane zanim pojedynek się zacznie, ale jeśli jest on do śmierci, zwycięzca bierze wszystko: posiadłości, tytuły, własności, cokolwiek przegrany miał na własność. Gdy wróżka jest zabita poza pojedynkiem, nie jest znane co się stanie z jego własnością. Ale Kraina, cóż, czasem kraina ma swój własny pomysł. Uczucie mdłości w moim brzuchu powiedziało mi dokąd zmierza ta rozmowa. - Coleman? Rianna przytaknęła. - Zabiłaś Colemana poza pojedynkiem, ale z powodu magii tamtej nocy, byliśmy technicznie w Krainie Wróżek. Dwory próbowały przejąc posiadłość Colemana, ale do tej pory wszystkie nie powiodły się. - wzięła głęboki wdech i ponownie spojrzała na moje ręce. - Nie byłam pewna jak się wszystko dzisiaj odbędzie, czy przypisana będziesz do jego śmierci - to znaczy, rycerz Zimowej Królowej zastrzelił i zabił ciało zamieszkałe przez Colemana. Ale ty, cóż... miałaś krew Colemana na swoich rękach, więc myślę, że Kraina przeniosła jego posiadłość na ciebie. Kwaśny smak podpełzł w górę mojego gardła, przełknęłam go, starając się pozbyć tego smaku z moich nagle suchych ust. - Jego krew? - wpatrywałam się w czerwony lepki płyn i nagle zaczęłam pocierać dłońmi o uda, desperacko starając się to zetrzeć. Nie działało. - Masz. - Rianna upuściła coś na środek stołu, pomiędzy nas. Oderwałam spojrzenie od dłoni, mając nadzieję, że ma jakieś wilgotne chusteczki czy płyn dezynfekujący. Nie, upuściła parę białych rękawiczek na stół. - Mam to zakryć? Rianna wzruszyła ramionami. - Krwi wróżek nie można zmyć. Wpatrywałam się w rękawiczki, a moje gardło zacisnęło się. Miałam krew na dłoniach. Moje oczy piekły, mój wzrok się zamglił przy zbierającej się wilgoci. Zamrugałam, usuwając ją. Byłam zła, i przestraszona, ale nie miałam zamiaru płakać. Nie zamierzałam. Miałam krew mężczyzny na rękach. Ale on był potworem. Gdybym go nie powstrzymała, inni by zginęli. Wzięłam głęboki wdech. Później kolejny. Wzięłam trzy głębokie oddechy, łagodząc ucisk w piersi wystarczająco żebym mogła mówić. Podniosłam rękawiczki, wsuwając je wolnymi, ostrożnymi ruchami żeby nie zacząć szarpać ich jak oszalała. Następnie spojrzałam na Riannę.

- Minął już miesiąc. Czemu krew pojawiła się dopiero teraz? - Chyba dlatego, że jesteś pierwszy raz w Krainie od czasu Krwawego Księżyca. - w jej głosie nie było oskarżenia, ale nadal poczułam żądło i skuliłam się. Jedną z nielicznych rzeczy jakie mi wtedy powiedziała było żebym przyszła do Bloom żeby się z nią zobaczyć. Nie zrobiłam tego. Owinęła palce o drewniany kubek i wpatrywała się w jego zawartość, nie chcąc patrzeć mi w oczy. - Kraina ma skłonność do zabierania rzeczy bardziej dosłownie niż rzeczywistość śmiertelnych. Gdy nie jesteś tutaj, prawdopodobnie nie będziesz mogła zobaczyć krwi. Ale ona nadal będzie plamiła moją duszę - nie, żebym już tego nie czuła. - Mówisz o Krainie jakby była czująca. - materiał jej sukienki zaszeleścił gdy wzruszyła ramionami. - Kraina jest... Po prostu jest. Nie powiem, że ziemia jest dokładnie istotę, ale zdecydowanie pełna bardzo starej magii, która zdaje się nabrała świadomości, przez brak lepszych słów. - I myślisz, że ziemia zdecydowała, że to ja powinnam odziedziczyć własność Colemana? Obie spojrzałyśmy na teraz zakryte dłonie. Następnie zacisnęła wargi i przytaknęła. - Jak powiedziałam, dwory próbowały przejąć to, ale wszystkie jego byłe dzierżawy przeszły na typ niczyja-ziemia, poza kontrolą któregokolwiek dworu. Są rozsierdzeni, delikatnie mówiąc, szczególnie Zimowa Królowa, ponieważ myślała, że jej rycerz przeją to dla niej. Powinnaś przyjść do Krainy Wróżek i sprawdzić czy odpowie na ciebie. Ponownie wspomniała "rycerza królowej" - Falin. Zrobiłam sobie punkt żeby o nim nie myśleć, albo o fakcie, że on nigdy nie zadzwonił czy zrobił jakąkolwiek próbę skontaktowania się ze mną po sprawie Colemana. Ale powrót do Bloom, wspomnienia tego co się tu stało - albo bardziej dokładnie, co się stało gdy wyszliśmy z Bloom, przywołało gorąco na moje policzki i ból znowu stał się świeży. Opuściłam łokcie na stół i przycisnęłam dłonie do oczu. - Chyba muszę się napić. - Próbowałaś tego wcześniej? Spojrzałam w górę. - Czego? - Słyszałam wcześniej plotki. Większość nie jest przekonana że jesteś wystarczająco wróżką żeby utrzymać ziemię w Krainie, ale krew... Jeśli już wcześniej jadłaś pokarm wróżek i opuściłaś Krainę bez uszczerbku, to

może dowodzi, że jesteś wystarczająco wróżką. - Oh. - potrząsnęłam głową. Wszyscy wiedzą że lepiej nie jeść pokarmu wróżek. Jeden gryz jedzenia czy łyk wina mogłoby uzależnić śmiertelnego do końca życia - nie mogłaby jeść niczego innego, a zwykłe jedzenie będzie zmieniać się w proch na jej języku. Nawet jeśli ktoś będzie miał wystarczająco silnej woli żeby opuścić Krainę, w końcu zagłodzi się na śmierć. Były rozmowy o importowaniu kontrolowanej żywności wróżek dla tych co przypadkowo się uzależnili, ale udostępnianie jedzenia wróżek poza Krainą zwiększało ryzyko, że śmiertelni będą mieli z tym styczność. Obecnie było bardzo mało przypadków uzależnień, ale było również bardzo trudno dla śmiertelnych wejść do Krainy, więc szanse przypadkowego narażenia były minimalne. Byłam w połowie wróżką. To dawało mi szanse 50/50 na uzależnienie? Zerknęłam na kubek Rianny. Jej chude palce zacisnęły się wokół kubka, przyciągając go bliżej niej. Nie sądziłam żeby zdawała sobie sprawę z tego ruchu. Ona wierzy, że mogę przejąć ziemię w Krainie, ale nie była przekonana, że mogę jeść ich jedzenie? Czułam uśmiech wypływający na moją twarz, ale nie był on szczęśliwy. I tak nie zamierzałam ryzykować uzależnienia. - Czy przyjdziesz do Krainy? - spytała. Zobaczysz czy ziemia odpowie na ciebie? Jeśli odpowie, możesz sprzymierzyć się z dworem żeby własność się tam przeniosła. - Chwileczkę, zwolnij. - podniosłam ręce. - Nie chcę przejąć własności Colemana. Mogą zgnić jeśli o mnie chodzi. I zdecydowanie nie mam zamiaru sprzymierzyć się z dworem. Zmarszczki na twarzy Rianny napięły się, i jeśli to możliwe, jej ramiona opadły jeszcze bardziej. - Al, - powiedziała, jej głos był ledwie szeptem. - Jestem częścią własności Colemana.

Rozdział 8 Zamrugałam na moją dawną najlepszą przyjaciółkę i współlokatorkę. - Myślałam, że zostałaś uwolniona po śmierci Colemana. - widziałam jak srebrne łańcuchy znikają z jej gardła. - Od jego przymusu, tak. Ale z Krainy? - potrząsnęła głową. - Jestem odmieńcem. Cztery lata minęły dla ciebie, ale ja żyłam w Krainie przez setki lat, tańcząc z wróżkami, jedząc ich jedzenie i pijąc ich wino. Już nie jestem śmiertelna, nie tak naprawdę. jak oni, nigdy się nie starzeję, nigdy nie umieram, ale tylko gdy jestem w Krainie Wróżek. - Nigdy nie możesz odejść? Wzruszyła ramionami. - Mogę wybierać się na krótkie wycieczki jak długo jestem ostrożna. Jeśli wyjadę, magia Krainy będzie mnie chronić poza momentami świtów i zachodów słońca. To są momenty pomiędzy,gdy świat się zmienia, i tylko najsilniejsza magia wróżek może przetrwać. Jeśli zostanę złapana poza Krainą w momencie gdy magia zawodzi, wszystkie te lata, które przeżyłam, dosięgną mnie i zmienię się w proch. - zadrżała i Desmond trącił jej brzuch nosem. jej ręka opadła na niego i chwyciła jego grube futro na karku. - Wracając do tematu. Odmieniec nie może nic posiadać czy sprzymierzać się z dworem. Gdybym tylko zawędrowała do Krainy, mogłabym zostać przejęta przez jakiś dwór, ale skoro należałam do Colemana, należę teraz do jego spadkobiercy. Podczas gdy jego własność jest omawiana, ja jestem niedotykalna - teoretycznie - ale nie ma nikogo kto wyegzekwowałby ten status i żaden dwór mi nie pomoże. - Więc chcesz żebym przyszła do Krainy i przejęła cię? - te słowa źle smakowały na moim języku. - To szaleństwo. Jesteś osobą. Jesteś moją przyjaciółką. Skrzyżowała ramiona na piersi. - Jestem odmieńcem. I mam kłopoty.

- Ja... - mój protest umarł w gardle gdy głowa Desmonda podskoczyła w górę. Podskoczył na łapy, jego wargi podwinęły się, ukazując rdzawe oczy gdy obszedł stół. Okręciłam się, moja ręka ruszyła do sztyletu ukrytego w bucie. jak, paranoik? Prawdopodobnie. Kobieta wyglądająca ludzko, chociaż mogła używać glamour, zatrzymała się trzy stoły dalej. Jej oczy rozszerzyły się gdy Desmond wszedł w jej drogę, a jej ręka zamarła przed jej ciałem,jakby zatrzymana pomiędzy sięganiem, a blokowaniem. Następnie, szokując mnie jak diabli, złożyła głęboki ukłon. - Nie mam złych zamiarów, sir barghest. - powiedziała, nie podnosząc się. Desmond ucichł. Więc ten przerośnięty pies lubił dygające panie. Ale nawet jeśli jego warczenie ustało, nie zszedł z drogi kobiety. - Czy jest coś w czym mogę ci pomóc? - spytała Rianna, jej ręce zniknęły w rękawach gdy mówiła. Gdy powróciły, zauważyłam błysk metalu. Sztylet, może? Najwyraźniej nie byłam jedynym paranoikiem. Oczywiście to nie była dokładnie paranoja gdy potwory naprawdę cię gonią. Kobieta podniosła się z ukłonu. Wyglądała na około dziesięć lat starszą ode mnie, z szerokimi zaokrąglonymi rysami, przez które podejrzewałam, że ona jest odmieńcem, nie wróżką. To nie było tak, że była nieatrakcyjna, tylko bardziej przystojna niż ładna. Uśmiechnęła się, jej szerokie usta złagodziły jej rysy. - W istocie... - jej uwaga przeniosła się na mnie. - myślę, że już to zrobiłaś. Ty jesteś Alex Craft, prawda? W moim doświadczeniu, rzadko okazywał się dobre gdy ludzie, których nie znałam, rozpoznawali mnie. Nadal, przecież nie mogłam zaprzeczyć, że jestem mną. Przytaknęłam. - Oh, tak właśnie myślałam. - złączyła dłonie, jej uśmiech się powiększył. - Widziałam cię w telewizji i byłam pewna, że cię rozpoznałam. To ty zatrzymałaś wieczny taniec. Wiem, że to ty. Cholera. Bycie rozpoznanym jako ta, która przysporzyła problemów w Bloom prawdopodobnie nie było dobrą - czy bezpieczną - rzeczą. Radosne podniecenie kobiety zwiększyło się gdy nie zakwestionowałam jej stwierdzenia. Pośpieszyła do przodu, omijając Desmonda. Barghest zawarczał ponownie, ale kobieta już dotarła do stołu. Rzuciła ramiona wokół mnie i, gdyby miała broń, byłabym martwa. Zamiast tego znalazłam się w stanowczym uścisku. - Uh.

- Dziękuję. - powiedziała. Czubek jej głowy wylądował na moim barku, a jej policzek był parząco gorący na moim ramieniu. - Byłam złapana w tym tańcu przez sześć setek lat. Uwolniłaś mnie. Przy jej słowach, równowaga pomiędzy mani przesunęła się czy zdawała sobie z tego sprawę czy nie, dług, który u mnie miała był prawdziwym zobowiązaniem. Zignorowałam to uczucie. Nie zamierzałam kolekcjonować długi u obcych ludzi. Niezgrabnie poklepałam ją w plecy. - Nie wspominaj o tym. - Naprawdę. Jak w proszę bądź cicho. Zerknęłam znad jej głowy. Kilku patronów odwróciło się w naszą stronę, słuchając. Łagodnie wydobyłam się z uścisku kobiety, nie chciałam być niegrzeczna, ale pragnęłam odzyskać moją osobistą przestrzeń. uwolniła mnie, ale nie cofnęła się. - Jestem Edana. Nie chciałam przeszkadzać w waszej konwersacji. kiwnęła głową do Rianny w ramach przeprosin. - Ale musiałam ci podziękować gdy cię rozpoznałam. Nie mogę uwierzyć, że zdołałaś uwolnić wszystkich z tańca. I również możesz rozmawiać z martwymi, prawda? Wiadomości, na których cię widziałam, towarzyszyłaś duchowi. Wyglądało jakbyście się trzymali za ręce, ale nie sądzę żeby żywi mogli nawiązywać kontakt z duchami i cieniami. jak to zrobiłaś? - Ja... - Nie miałam dobrej odpowiedzi na to, zwłaszcza skoro większość cmentarnych wiedźm nie mogła. Oczywiście, skoro była w kole przez sześćset lat, nie wiem jak wiele wiedziała o zmianach dokonanych od czasu Magicznego Przebudzenia. - Mam związek ze śmiercią. - Ale... - zaczęła, ale przerwało jej dwóch mężczyzn, którzy podeszli do stołu. Cóż, dwie męskie wróżki. Podczas gdy Edana wydawała się ludzka, dwóch nowo przybyłych było niezaprzeczalnie wróżkami. Pierwszy miał skórę faktury kory i nosił splątane gałązki jemioły zamiast ubrań. Drugi sięgał tylko trzy stopy nad ziemię. Miał osiem patykowatych nóg, ale zadziwiająco człekopodobną głowę na owadzim tułowiu. Za nim, spostrzegłam zakrzywione żądło, długie jak moje przedramię, na końcu skorpionowego ogona. Pomruk Desmonda był miękki dla groźny. Umieścił się pomiędzy wróżkami a Rianną. ja najwidoczniej byłam zdana na siebie. - To ty z-zatrzymałaś nieskończony-y taniec? - wróżka-skorpion spytała. Zachłysnęłam się. Nie tylko te dwie wróżki czekały na odpowiedź. Wszystkie rozmowy ucichły w barze. Dlaczego miałam wrażenie, że nie wszyscy będą chcieli należeć do mojego fanklubu? - Istniały wyjątkowe okoliczności. - wymamrotałam, unikając kontaktu wzrokowego.

- Nie powinnaś mieszać się do sytuacji, które cię nie dotyczą. powiedziała wróżka-jemioła zbliżając się i powodując, że spojrzałam na niego. - Wielu z tancerzy było uwięzionych z jakiegoś powodu. Ale nie wszystkie. Wiedziałam, że niektórzy zostali podstępem wciągnięci do zabawy, a niektórzy po prostu weszli tam przez przypadek. Ale nie zamierzałam tego powiedzieć. Sprzeczka z dwoma wróżkami nie przysporzy mi dodatkowych punktów, a ja nie zamierzałam przepraszać i zaciągać długu u nikogo jeśli nie musiałam,więc pozostałam cicho. Moje serce rozbijało się w piersi, każde uderzenie mocniejsze niż poprzednie w przeciągającej się ciszy, ale powoli odgłosy rozmów zaczęły rozbrzmiewać wokół nas. Dwie wróżki patrzyły na mnie przez dłuższą chwilę, a później bez słowa odwrócili się i odeszli. Wróżka-jemioła usiadła przy stoliku z dwoma cierniowymi wróżkami, a skorpion dołączył do grupy goblinów grających w kości w dalekim kącie. Chcieli tylko udzielić ostrzeżenia? Osunęłam się na krzesło, ulga spowodowała drżenie moich dłoni i położyłam je na kolanach. Edana wymknęła się w jakimś momencie podczas konfliktu, więc ponownie tylko ja i Rianna siedziałyśmy przy stole. Cóż i Desmond. Chociaż nie miałam złudzeń prywatności zdecydowanie jakieś uszy były skierowane w naszym kierunku. - Więc... - powiedziałam, szarpiąc za rąbek rękawiczki. Chciałabym mieć coś przede mną - jedzenie, pióro i papier, coś - żeby się na tym skupić. Ale nie miałam. Miałam tylko Riannę siedzącą naprzeciw mnie, patrzącą jak się wiercę. - Nie zamierzasz udać się do Krainy, prawda? - wyraziła to jako pytanie, ale jej głos zdradzał brak nadziei. Skuliłam się. Miałam dość krainy jak na jeden dzień. Poza tym, nie mogłam domagać się własności Rianny. - Jesteś moją przyjaciółką. Nie mogę przejąc cię jak mienia. To jest dziwne i złe. - Więc wolisz żeby ktoś inny, kto nie jest moim przyjacielem i może traktować mnie jako narzędzie, mnie przejął? Okay,gdy tak to ujęła,to było mniejsze zło, ale... Wypuściłam głęboki wdech, pozwoliłam powietrzu ujść razem z paniką w moim żołądku. Ale nic. Nie mogłam pozwolić komuś innemu, komuś kto nie miał by na względzie najlepszych interesów Rianny, wejść i ponownie ją zniewolić. Przynajmniej mogłam zobaczyć czy Kraina rozpozna mnie jako spadkobiercę własności Colemana. Jeśli tak będzie, mogłabym znaleźć sposób na uwolnienie Rianny.

- Co muszę zrobić? - Dzięki bogom. - odepchnęła się od stołu. - Teraz, wejdziemy głębiej w Krainę. I w jakiś sposób zostałam namówiona na przejście do miejsca, którego obawiam się najbardziej.

Rianna poprowadziła mnie przez klub w kierunku olbrzymiego drzewa rosnącego dokładnie przez deski podłogowe. Nad głowami księżyc w pełni migotał pomiędzy konarami drzewa. Zmarszczyłam na to brwi. Pełnia minęła prawie tydzień temu w rzeczywistości śmiertelników. Tutejsza pełnia nie była pocieszającą oznaką czasu. - Jak się tam dostaniemy? - spytałam, pozostając nieznaczenie z tyłu. Desmond przykleił się do boku Rianny i nie było wystarczająco miejsca dla nas trzech pomiędzy stolikami. - Będziemy musieli przejść przez zimowy dwór. - powiedziała Rianna bez odwracania się. - Następnie wejdziemy przez kolejne drzwi do Stasis - to ziemia niczyja gdzie są zlokalizowane wszystkie zbiory. Zatrzymała się tuż przed drzewem i odwróciła się do mnie. Gestem nakazała mi się zbliżyć, podniosła się na palce i wyszeptała: - Nie wspominałabym gdzie się wybieramy. Własność Colemana nie jest niczym specjalnym, a na pewno nie warto nad nim walczyć, ale Zimowa Królowa była urażona, delikatnie mówiąc, gdy Kraina nie przyznała tego jej dworowi. Jej zdaniem, to jej rycerz jest odpowiedzialny za śmierć Colemana, nawet jeśli zaangażował pomoc feykina. Niezbyt dobrze przyjmuje odmowę i nie jest najmilszą osobą kiedy jest niezadowolona. - Jak rozumiem to nie z zimowym dworem powinnam się sprzymierzyć? Rianna podniosła jedno chude ramię i opuściła je. - Wiem, że jesteś... zainteresowana... zimowym dworem - co, przy okazji, zalecam żebyś nie wspominała. Królowa jest znana ze swojej zazdrości. Ale każdy dwór do jakiego zdecydujesz się przyłączyć będzie lepszy niż pozostanie w Stasisie, odcięta od wszystkich. Zainteresowana. Prawie się roześmiałam. To jeden sposób na powiedzenie, że spałam z ulubionym zabójcą i kochankiem królowej. Oczywiście, nie wiedziałam o tym w tamtym czasie. Potrząsnęłam głową. - Wiesz, że nawet jeśli Kraina rozpozna mnie jako spadkobiercę, nie zamierzam automatycznie dołączyć do dworu. Nie wiem nic na temat dworów.

- Wiem. Ale przynajmniej jeśli własność jest zatwierdzona, to zostanie załatwione. - posłała mi słaby uśmiech. - Desmond i ja możemy poczekać pod warunkiem, że nie zostaniemy rozrzuceni i przehandlowani. - Dziedziczę też psa? Wspomniany pies podwinął wargi, pokazując kły, a Rianna skrzywiła się. - Niezupełnie. Wyjaśnię to później. Jesteś gotowa? Więc, zgaduję, że to jest to. Przytaknęłam i podążyłam za nią gdy przeszła na tyły drzewa. Oczekiwałam klapy w podłodze, albo może w samym drzewie - w końcu, w opowieściach mówiono, że Kraina Wróżek jest podziemnym terenem i słyszałam jak Caleb mówi, że wybiera się "pod wzgórze", ale tam nie było drzwi - tam było tylko drzewo i tył baru. - Rianna, c... - Idź dalej. Zrobiłam kolejne dwa kroki wokół drzewa, a świat zdawał się prześlizgiwać wokół mnie. Nie poruszałam się albo przynajmniej nie czułam jakby się poruszała w przestrzeni, ale ciepłe żółte światło z baru rozmazało się w ciemność, a zimniejsze, niebieskawe światło wypełniło powietrze. Rozejrzałam się: bar zniknął, drzewo zniknęło, a ja stałam obok olbrzymiego filaru wyrzeźbionego z połyskującego szkła. Nie, nie szkła. Lodu. Powietrze szczypało, ale nie było zimne, a zdecydowanie nie było wystarczająco oziębłe dla ogromnego filaru koło mnie, ale chociaż lód mienił się, misternie wyrzeźbione wróżki tańczące w spiralach były wyraźne, detale zbyt dokładne jak na roztapiający się filar. Moje oczy śledziły tańczące wróżki w górę kolumny aż zniknęły w szklanym suficie, który błyszczał jak setki małych gwiazdek uwięzionych w zamarzniętej masie. Skądś emanowała muzyka, miękkie, szarpane nuty żałobne. - Czy to Kraina? - spytałam. Gdzie są wróżki? Nikogo tu nie było, chyba że wyrzeźbione lodowe rzeźby stojące w linii przy ścianie były żywe. Co było możliwe. - To jest korytarz. Jeszcze trochę. - Rianna wzięła mnie pod ramię. - Nie powinnyśmy się ociągać. Ustaliła dziarski krok, wszystko, ale mnie nie ciągnęła przez długi korytarz. Spodziewałam się, że gładka, lodowa podłoga będzie śliska, ale to nie było gorsze od chodzenia po marmurze. Jedyne światło w korytarzu pochodziło z gwiazd uwięzionych w lodzie nad naszymi głowami, ale dostarczały więcej światła niż trzeba, nawet dla mojego złego wzroku. Sięgnęłam moją zdolnością wyczuwania magii. Powietrze brzęczało od

czarów i magii. To było jakbym piła magię Krainy z każdym wdechem. Zacieśniłam tarcze zanim brzęczenie magii przytłoczyłoby moje zmysły. Zrobiłyśmy tylko kilka jardów gdy trzy postacie wyszły przed nas. Początkowo myślałam, że statuy naprawdę ożyły, ale to były wróżki z krwi i kości. Mimo że nie widziałyśmy zbyt wiele z tego ciała. Ci troje nosili płaszcze z kapturami tak białe jak świeży śnieg, a w otworze peleryny mogłam zobaczyć misterną zbroję, która wyglądała jak opancerzone łuski wyrzeźbione z niebieskiego lodu. Dwóch zablokowało naszą drogę, a trzeci podszedł żeby nas zatrzymać, z nagim mieczem w dłoni. - Wkroczyłyście na teren zimowego dworu. Zidentyfikujcie się i wasz cel. - powiedział strażnik z mieczem, zatrzymując się dokładnie przed nami. Tak blisko, mogłam zobaczyć cienkie, mieniące się linie glifów wytatuowanych na odsłoniętej skórze na twarzy i dłoniach strażnika przynajmniej myślałam, że to były tatuaże, chociaż tusz mienił się jak setki kryształków lodu wzdłuż skóry mężczyzny. Witamy w Krainie Wróżek. - Jestem odmieńcem Rianna, obecnie w Stasis. A to jest... - zerknęła na mnie, ściskając raz za rękę zanim ją puściła. - Moja najdroższa przyjaciółka. Mam pozwolenie na używanie tego korytarza w podróżach pomiędzy Stasis a królestwem śmiertelnych. Strażnik wyciągnął rękę, wnętrzem dłoni w górę. - W takim razie zobaczmy je. Rianna wyciągnęła cienki łańcuszek spod kołnierza jej sukienku i przeciągnęła go przez głowę. Pusty wisior w kształcie lodowego kryształu wisiał na końcu łańcuszka, opuściła go na dłoń strażnika. Wyszeptał słowo brzmiące jak muzyka, a wisior zabłysnął głębokim kobaltowym błękitem. Z kiwnięciem głową, strażnik podał łańcuszek z wisiorem Riannie. - Chodźcie za mną. Odprowadzę was do drzwi. Rianna cicho podążyła za nim, więc ja zrobiłam to samo. Desmond poszedł na końcu, jego pazury robiły ciche klikające dźwięki na lodzie. na początku próbowałam zapamiętać drogę, ale gdy strażnik poprowadził nad przez jeden identyczny korytarz po drugim pogubiłam się we wszystkich skrętach w lewo i prawo. Zdecydowanie potrzebowałam przewodnika żeby wrócić z tego miejsca. W końcu strażnik się zatrzymał. Kiwnął do Rianny głową i odsunął się na bok, wskazując nam drzwi. Tylko że to wcale nie były drzwi. To było duże sklepione przejście umieszczone w ścianie.

Wpatrywałam się w nieprzerwaną lodową ścianę wewnątrz łuku. - Um. - To są drzwi. - powiedziała Rianna, ponownie biorąc mnie pod ramię. Zabierze nas gdzie tylko będziemy chciały w Krainie, pod warunkiem, że wiemy gdzie chcemy iść. Teraz musisz mi zaufać. I nie możesz mnie puścić. Zrobiła krok naprzód, prosto w ścianę. Oh, cholera. Zamknęłam oczy i podążyłam za nią. Świat wokół mnie zamarł. Sapnęłam, wciągając zamarznięte powietrze, i ostry ból wypełnił moje płuca. Panika opanowała moją głowę, zalała moje mięśnie, ale nie mogłam się ruszyć. Następnie, tak nagle jak świat się zamarł, roztopił się, zmieniając się w tak wygodny jak kąpiel. Uwolniłam zmrożone powietrze, które wzięłam, a ból w mojej piersi zniknął gdy ciepło rozeszło się po moim ciele. Ponownie nie poczułam jakbym się poruszała, ale świat rozpłynął się, jakby dziecko rozmazało malowidło ręką gdy jeszcze całkiem nie wyschło. Później ponownie stało się wyraźne i stałam w jaskini, w której był zamek. Nie duży dom, ale na-niebiosa, duży-kamienny-z-wieżyczkami-i-wieżami zamek. Była nawet fosa chociaż dlaczego ktoś zbudował takie coś w środku jaskini było ponad mną. gdy stałam tam gapiąc się, most zwodzony został opuszczony, a krata stworzona z posplatanych winorośli uniosła się, usuwając się z naszej drogi. Rianna uśmiechnęła się promiennie do mnie. - Witaj w domu, Al!

Rozdział 9 - Dom? - wpatrywałam się w dużą kamienną ścianę. Na fosę z krystalicznie czystą wodą. Na wystające spiralne wieże. - To nie jest dom. To jest zamek! - Jak zamek prosto ze średniowiecza. Albo baśni. Witamy w Krainie Wróżek, Alex. - Chcesz wejść do środka? - Rianna prawie skakała na palcach gdy pytała się. - Otworzył się dla ciebie. Jest twój. - I najwyższy czas. - ostry żeński głos powiedział za mną. Odwróciłam się, ale nic nie widziałam. Moja dezorientacja musiała być widoczna na mojej twarzy ponieważ Rianna wskazała w kierunku ziemi. Posłusznie spojrzałam w dół. Kobieta, która sięgała nie wyżej niż do mojego kolana, wpatrywała się we mnie. Była prawie tak szeroka jak wysoka, więc wyglądała jak drepcząca piłka koszykowa owinięta w tkaninę workową, szybko rzuciła na mnie okiem, a następnie, z kiwnięciem głową, przemaszerowała obok mnie. - Więc, ruszajcie się. - zawołała przez ramię. - Jestem pewna, że wszystko będzie pokryte warstwą kurzu. Sapnęłam na małą kobietę, a następnie spojrzałam na Riannę po wyjaśnienia. - Czekaj, Pani B. - Rianna zawołała za kobietą. - To jest Alex. Mała kobieta zatrzymała się. - Cóż, oczywiście, że jest. - Pani B wykrzywiła usta w coś co mogło być drwiącym uśmieszkiem albo uśmiechem - nie byłam pewna które. - Teraz, mam dużo roboty. - wskoczyła na most zwodzony, włosy eksplodowały wokół jej głowy jakby przerośnięty włochaty pająk podążał za nią gdy szła bez oglądania się za siebie. - Uh, Rianna...? - spojrzałam na moją wieloletnią przyjaciółkę. - Pani B. jest krasnoludem. Myśl o niej jak o gosposi, kucharce i ogólnego organizatora wszystkiego co jest w zamku.

- Nie stać mnie na gosposię! - i na pewno nie stać mnie na utrzymanie zamku. Ledwie dawałam sobie radę z płaceniem czynszu. - Nie bądź głuptasem. Nie płaci się krasnoludom. Kraina może powiedziała, że to twoja posiadłość, ale zaufaj mi, to jest zamek Pani B. Ona całkowicie szalała gdy nie mogła wejść do środka - próbowała rozebrać ścianę kamień po kamieniu. Ale Kraina jej nie pozwoliła. Ona była tu zanim Coleman przejął zamek i nadal tu będzie gdy zamek ponownie zmieni właściciela. - nie wdawała się w szegóły o to jak mogę stracić zamek, ale mówiła dalej. - Sugeruję żebyś się z nią zaprzyjaźniła. Nigdy nie lubiła Colemana. Przy kilku okazjach, gdy był w zamku, posiłki były przypalane, sufity przeciekały, mole atakowały każdy skrawek materiału i piasek można było znaleźć na prześcieradłach. Gdy odchodził wszystko wracało do połyskującego porządku. Krasnoludy są znane z trzymania urazy. - Coleman nie mógł się jej pozbyć? Rianna potrząsnęła głową, a pies przy jej boku wydał dźwięk przypominający śmiech. Zignorowała go. - Nie można pozbyć się krasnoludów. Możesz spalić to miejsce do ziemi, ale słyszałam, że będą trzymać się w pobliżu i zajmować popiołami. Chociaż, czasami, jeśli szczególnie polubią rodzinę czy osobę, przeniosą się z nimi niż pozostaną przywiązane do miejsca zamieszkania. wzruszyła ramionami jak dawniej gdy uczyłyśmy się razem w akademii i nie sądziła, że temat jest szczególnie interesujący. - Dobra. - w głowie mi się kręciło. To jest trochę surrealistyczne. - Czy są jacyś inni, uh, mieszkańcy, o których powinnam wiedzieć? - Tylko krasnolud ogrodowy. Zajmuje się ziemią, ale jest nieśmiały. Rzadko go spostrzegam. - pochyliła się. - Myślę, że ma słabość do Pani B. Wpatrywałam się w nią, starając się zdecydować czy żartowała. Nie żartowała. jak mogłam się w to wpakować? Odwróciłam się w kierunku zamku. - Więc, czy na pewno jesteśmy pewni, że własność Colemana jest teraz moja? To znaczy, jak nie przejęłam niczego - jak się tylko pojawiłam. - Kraina dokładnie zamknęła to miejsce jak tylko Coleman wyzionął ducha. Zamek otworzył się dla ciebie. Jest twój. Świetnie. Zamek, poważnie? Odwróciłam się. - Cóż, w takim razie, chyba powinnam wracać. - Nawet się jeszcze nie rozejrzałaś. Nie jesteś ciekawa? Byłam, ale właśnie się dowiedziałam, że posiadam zamek w Krainie Wróżek, jak również dom - i gosposię; nie byłam jeszcze gotowa na

więcej. - Został przejęty. Każdy może ponownie wejść do środka. - co podejrzewałam było prawdziwym problemem. Bezdomni w Krainie Wróżek - to brzmiało jak kiepski program telewizyjny. - Na razie nie potrzebujesz mnie do niczego więcej, prawda? - Musisz wybrać dwór, - powiedziała i szybko dodała. - w końcu, oczywiście. - Co się stanie jeśli będę chciała zostać w śmiertelnym królestwie i być niezależną? Rianna podniosła ręce żeby mnie powstrzymać, jej głowa poruszała się tam i z powrotem, a spojrzenie omiatało zamek jakby się bała, że podskoczy i ucieknie. - Nie mów tak. - wysyczała. - Kraina może słuchać. Nie zdarza się to często, ale raz na jakiś czas, Kraina będzie próbowała przenieść własność niezależnych do królestwa śmiertelnych. Nie sądzę żeby ktoś chciał aby ten zamek został nagle siłą przeniesiony do Necros. Oh, tak, mogłam sobie wyobrazić jak próbuję to wyjaśnić. A sposób w jaki rzeczywistość stara się wyginać wokół mnie, moim szczęściem będzie jeśli zamek pojawiłby się w śródmieściu - prawdopodobnie pośrodku trawnika Kapitolu. - Rozejrzę się po dworach. - powiedziałam, chociaż moim zamiarem było szybkie przejrzenie. Z tego co mówił Caleb, jeśli chciałam pozostać w Necros, musiałabym sprzymierzyć się z zimowym dworem, ale gdy dwór się przeniesie, ja również będę musiała. To nie była dobra opcja. - Więc, będziesz miała się tu dobrze? Przytaknęła. - Na razie. Chodź, odprowadzę cię. Skierowała się na małe sklepie łukowe na ścianie jaskini, co podejrzewałam było przejście, przez które tu weszłyśmy pomimo faktu, że wyglądała jak jednolity kamień. Jak wcześniej, chwyciła mnie za ramię i przeszłyśmy przez łuk. Strażnicy ponownie spotkali nas na opustoszałym korytarzu zimowego dworu, a po tym jak Rianna ponownie pokazała im wisior - czy chciałam wiedzieć przez co przeszła żeby go zdobyć? znalazłyśmy się z opatulonym strażnikiem prowadzącym nas przez labirynt lodowych korytarzy. Gdy szłyśmy, pochyliłam się do niej. - Więc, czym się tu zajmujesz? - Zgaduję, że "tu" to zimowy dwór. W Stasisie nie ma za wiele do roboty, a większość wróżek nie chce mieć ze mną do czynienia. W Dworach, są bale

- wiele bali - gry, sztuki, rozprawy sądowe. Nie wiem, wróżkowe sprawy. - I nigdy nie wychodzisz? Wzruszyła ramionami gdy doszłyśmy do dużego lodowego filaru, który widziałam po opuszczeniu Eternal Bloom. - Nie ma rozkładu w Krainie Wróżek. praktycznie nie ma śmierci. To oznacza brak cieni do przywołania, a wiesz jak to jest gdy nie przywołujesz cienia od czasu do czasu. Przytaknęłam. To bolało. Cmentarna wiedźma cierpiała od wewnątrz jeśli nie przywoływała cieni regularnie. A grobowa esencja miała skłonność do przesączania się nawet przez dokładnie utrzymywane tarcze, magia sięgała i wypełniała zwłoki, których wiedźma nie zamierzała ożywiać. Ale jeśli nie było grobowej esencji... - Wymykam się co jakiś czas na tyle długo żeby przywołać cień. - Hałas i światło wypełniły powietrze gdy przeszłyśmy z zimowego dworu do Eternal Bloom. - Cóż, chyba to tu cię zostawię. uniosłam rękę, żeby ją zatrzymać. - Czekaj. Czy pamiętasz nasz ostatni rok w akademii gdy połączyłyśmy naszą magię i przywołałyśmy ten starożytny cień? Ten, którego ciało zostało znalezione zmumifikowane w torfowisku i wierzono, że to wiedźma albo kapłanka, ale nikt inny nie mógł tego wyczuć? - Ten, który okazało się, że kompletnie nie umie angielskiego, więc pomimo, że przywołałyśmy cień, nie mogłyśmy wydobyć żadnej zrozumiałej rzeczy od niego? - uśmiechnęła się - powolny, stopniowy uśmiech, jak wspomnienie przypomniało jej jak zmusić do tego usta. - Co z nim? - To może zabrzmieć dziwnie, ale stopy zostały zmyte z Sionan. pojedyncza stopa nie wystarczy dla mnie do wzniesienia cienia, ale jeśli połączymy naszą magię... Pomyślałam, że razem może nam się poszczęścić. Uśmiech spełzł z jej ust gdy mówiłam. Do czasu gdy skończyłam, marszczyła brwi. - Musiałabym po to opuścić Krainę. - Powiedziałaś, że umiesz wychodzić. - powiedziałam, a jej ręka opadła na futro Desmonda. Robiła tak gdy konwersacja przybierała temat, przy którym nie czuła się komfortowo. Wsadziłam ręce do kieszeni i cofnęłam się. - Nie szkodzi. To tylko pomysł. - Dzielenie się magią było osobiste i nie zawsze komfortowe czy bezpieczne, to dlatego nie myślałam o tym gdy pierwszy raz mogłam przywołać cień. Ale Rianna i ja z powodzeniem połączyłyśmy naszą grobową magię już wcześniej. Wzruszyłam

ramionami. - Zobaczymy się później, okay? Odwróciłam się, żeby odejść, ale Rianna mnie zawołała. - To wszystko? Zmarszczyłam na nią brwi. - Co masz na myśli? - Możesz kazać mi pomóc tobie. - powiedziała, jej spojrzenie opadło na podłogę. - Możesz mi rozkazać. Mój żołądek zakręcił się, zakwasił. Zbliżyłam się, zniżając głos żeby nie doszedł do otaczających nas stolików. - Rianna, nie obchodzi mnie co mówią prawa Krainy. Jesteś moją przyjaciółką. To wszystko. Jeśli nie chcesz dzielić ze mną swojej magii czy obawiasz się opuszczać krainę, nie zmuszę cię do tego. uśmiechnęłam się. - mogę błagać trochę co jakiś czas, ale pamiętasz to zbyt dobrze z akademii - wszystkie te razy gdy chciałam żebyś pomogła mi sfałszować wyniki mojej pracy domowej z rzucania czarów, czy ten jeden raz gdy byłam przekonana, że mogę przyciągnąć uwagę tego superodurzającego chłopaka z medytacji jeśli rzucę zaklęcie... nawet nie pamiętam co to było za zaklęcie. Uśmiech Rianny był niechętny, ale powoli wpełzł na jej twarz. - Zaklęcie doppelgänger, żebyś mogła opuścić zajęcia i nadal na nich być. Czy nie zdołałaś zrobić kopię siebie, która mówiła od tyłu i całkowicie zawiodła przy noszeniu ubrań? - Tak. Nigdy nie wysłałam jej do klasy. Roześmiała się, jej palce wysunęły się z sierści Desmonda i przeniosły na usta jakby chciała uchwycić dźwięk jej własnego rozbawienia. - Chciałabym zobaczyć wyraz twarzy nauczyciela gdybyś ją wysłała. - Nie ma mowy. Była całkowitą świętoszką. Zostałabym usunięta z akademii zanim ktoś zdołałby rozwiać głupią kopię. Kiwnęła głową, ale uśmiech pozostał. Śmiech przyniósł jej trochę dobrego i przywołał kolory na jej policzki. - Okay. - powiedziała po chwili. - Gdzie i kiedy chcesz spróbować przywołać ten cień? - Nie musisz... Machnęła ręką na mój protest. - Tak, wyprawy poza Krainę mnie przerażają, ale wyprawy do Krainy przerażają ciebie. - wyciągnęła rękę, nakazując ciszę. - I nawet nie próbuj zaprzeczać. Zerkasz na swoje buty za każdym razem gdy ktoś koło nas się rusza, więc zgaduję, że tam właśnie ukryłaś sztylet. - uśmiechnęła się. Przyszłaś do Krainy ponieważ cię o to prosiłam. Mogę wziąć się w garść i

wyjść ponieważ ty prosiłaś mnie. Więc, gdzie i kiedy? - Tak dla ścisłość, nie zmuszam cię do niczego. - Tylko przyjacielska przysługa. Kiwnęłam głową. - Muszę porozmawiać z Johnem. - powiedziałam i zdałam sobie sprawę, że skoro nie istniała w moim życiu przez kilka lat, to nie będzie znała Johna. - On jest detektywem z wydziału zabójstw przy tej sprawie. Dam ci znać kiedy będzie mógł zarezerwować czas w kostnicy. Jak mogę się z tobą skontaktować? - Wyślę Desmonda albo Panią B. - powiedziała. Następnie wyciągnęła ręce i uścisnęła mnie. - Tak bardzo za tobą tęskniłam, Al. - cofnęła się. Zobaczymy się niedługo? - Wisz o tym. Pożegnałyśmy się. Następnie pokonałam drogę do wyjścia z klubu i nikt tym razem nie próbował mnie zniewolić.

Rozdział 10 Roy czekał na mnie tuż za drzwiami do pomieszczenia dla VIP-ów. - Która godzina? - spytałam gdy wpisywałam się do rejestru. Nie pytałam jaki dzień chociaż to właśnie chciałam wiedzieć. - Nie martw się panienko. - mały bramkarz powiedział ze swojego stołka. Po tej stronie nie minęło więcej niż pięć minut. Zamrugałam na niego i zerknęłam na Roya dla potwierdzenia. Logicznie wiedziałam, że bramkarz nie kłamał - że nie może kłamać - ale odbyłam wiele konwersacji i przeszłam wędrówkę przez część Krainy Wróżek. Dla mnie minęły godziny. To wydaje się niemożliwe, że tylko kilka minut minęło w królestwie śmiertelnych. Roy wsadził okulary wyżej na nos i wzruszył ramionami. - Wydaje się zgadzać. W takim razie, okay. Pchnęłam główne drzwi. Słońce nadal wisiało w tym samym miejscu jak gdy wcześniej wchodziłam przez te drzwi. Pięć minut. Od czasu do czasu może mi się przydać dodatkowa godzina - wyobraź sobie wiele więcej mogłam dokonać. Oczywiście, z tego co mówiła Rianna, jeśli byłam bardziej śmiertelniczką niż wróżką, to czas będzie mnie doganiał przy każdym wschodzie i zachodzie słońca. Nie chciałabym zmarnować wiele lat w Krainie i zestarzeć się zanim mój akta urodzenia powiedzą, że powinnam. - Czy jest coś nie tak z twoimi dłońmi? - spytał Roy gdy szliśmy w kierunku mojego auta. - Co? - spojrzałam w dół i zdałam sobie sprawę, że nadal noszę rękawiczki, które dała mi Rianna. - Oh, uh... - Czy krew nadal tam będzie? Teraz gdy byłam w Krainie, czy zawsze już będę widzieć ją na moich dłoniach? Ściągnęłam jedną rękawiczkę, prawie bałam się co tam mogę znaleźć. Pod spodem moja skóra była nieskazitelnie czysta. - Nie, nic. -

powiedziałam, chowając rękawiczki do torebki i wyciągając ręce, żeby pokazać Royowi moje czyste dłonie. Duch podniósł obie brwi, ale to nie było spojrzenie szoku czy wstrętu, tylko dziwnie-się-zachowujesz. Czasem je otrzymywałam, a w tej chwili nie obchodziło mnie to. Zacisnęłam dłonie w pięści i ponownie je otwarłam, wpatrując się w nie. Gdy wrócę do domu i nie będę musiała martwić się prowadzeniem o zmierzchu, otwarłabym zmysły i spojrzała na dłonie przez grobowy wzrok. - Uh, Alex, słuchasz mnie? - powiedział Roy i zdałam sobie sprawę, że musiał coś wcześniej powiedzieć. Opuściłam ręce na boki i zerknęłam na niego. - Tak? - 'Tak' jesteśmy śledzeni czy 'tak' w końcu słuchasz? Śledzeni? Odwróciłam się. Czarna limuzyna wlokła się w dół ulicy, dotrzymując nam kroku. Albo dotrzymywało nam kroku do czasu gdy ją zauważyłam. Wtedy przyśpieszyła, zatrzymując się przede mną. Tylne drzwi otworzyły się i mężczyzna wyszedł na chodnik. Ciemne okulary zasłaniały jego oczy, a ręka poruszyła się przez przedzie jego marynarki - dokładnie w miejscu gdzie byłaby kabura na ramiennej uprzęży - gdy wyprostował się i odwrócił w moim kierunku. - O ile chcesz się założyć, że pojawienie się BWCG to złe wieści? - spytał Roy gdy się zatrzymałam. - BWCG? - Bandziory w Czarnych Garniturach. - Cóż, na pewno nie postawiłabym na to. - powiedziałam, zerkając na drogę, którą przyszliśmy. Tam był drugi BWCG, jak to Roy ujął, za nami. Oh, jest świetnie. Dałam nura do najbliższych drzwi, ale tak blisko Bloom większość sklepów była przystosowana na turystów i normalnych. Przy kolejnej ulicy sklepy i biznesy byłyby jak wszystkie inne poza dodatkowym magicznym odchyleniem, ale tu było pełno jarmarcznych, zbyt drogich towarów i obsługiwanych tylko nocami i w weekendy. Znak ZAMKNIĘTE wisiał na szklanych drzwiach. Szarpnęłam za klamkę, tak na wszelki wypadek. Zatrzęsły się przy zawiasach, ale nie otwarły. - Mogę spróbować je otworzyć. - powiedział Roy, przechodząc przez drzwi. Przez szybę widziałam jak jego twarz marszczy się od koncentracji gdy

skupił się na zamku. Ale nie było czasu i oboje o tym wiedzieliśmy. Okręciłam się gdy pierwszy mężczyzna wyszedł zza rogu frontu sklepu. Drugi dołączył do niego chwilę później. Obaj mieli proste fryzury, dopasowane garnitury i ciemne okulary przeciwsłoneczne, które krzyczały 'wysokiej klasy bandziory' albo 'mięśnie na zamówienie'. - Panna Craft? - Zbir Jeden spytał gdy zbliżył się o krok. - Kto pyta? Zbiry spojrzeli na siebie co powiedziało, że pracowali ze sobą wystarczająco długo by opracować niewerbalne sygnały. W krótkiej alei byłam całkowicie osaczona i oni o tym wiedzieli. Mogłam sięgnąć po sztylet w bucie, ale nie miałam złudzeń, że mogłabym wyciągnąć go zanim jeden zbiry dopadną mnie. Zerknęłam na Roya. Nadal pracował nad zamkiem. Nie powinnam była odwracać wzroku. Jeden z bandziorów ruszył do przodu, jego ręka zacisnęła się na moim bicepsie. Szarpnął mną do przodu tym imadłowym chwytem. Wbiłam pięty w ziemię, starając się ciągnąć w przeciwnym kierunku, ale zbir wyraźnie spędzał o wiele więcej czasu na siłowni niż ja. Zbir Dwa złapał mnie za drugie ramię. - Szef chce z tobą rozmawiać. - powiedział, próbując nakierować mnie na limuzynę, nadal stojącą na poboczu. - Cóż, może jak nie chcę z nim rozmawiać, i zdecydowanie nie podoba mi się podejście. - powiedziałam mu, ale przestałam się szamotać. Nigdzie mnie to nie prowadziło, a znałam tylko jedną osobę, która chciałaby ze mną porozmawiać i miała szczególne upodobania do limuzyn. Mój ojciec. W sposób w jaki to widziałam, miałam dwa wybory. Mogłam krzyczeć i walczyć, i może spowodować wystarczająco zamieszania żeby ktoś zadzwonił na policję, a oni w końcu by się pokazali, albo mogłam współpracować i uwolnić się od tego szybciej i bez wypełniania policyjnych raportów. Wybrałam drugą opcję. Po pierwsze, wkrótce nadejdzie zmierzch i musiałam skończyć to na tyle szybko żebym mogła prowadzić samochód i odwieść się do domu, a po drugie, najwyższa pora żebym ja i Najdroższy Tatuś odbyliśmy małą rozmowę na temat mojego spadku. Więc gdy jeden ze zbirów otworzył drzwi limuzyny, weszłam do środka bez zamieszania. Roy podążył za mną. Mężczyzna siedzący w środku nie był moim ojcem. Nieznajomy siedział na dalekim końcu limuzyny, zajmując więcej niż przynależną część skórzanego fotela gdy się rozłożył, kolana szeroko rozłożone i mięsiste hakowate ręce położone na nogach. Nie miał włosów,

więc nawet przy przyciemnianych szybach jego głowa lśniła przy zachodzie słońca. Jego spodnie i marynarka były nieskazitelnie białe kolor, którego bym nigdy nie założyła w takich ilościach, ponieważ byłam zbyt podatna na wypadki - a jego koszula była połyskliwie szafirowa. Lata w domu mojego ojca nauczyły mnie jak wiele zasobów wkładają w swój wygląd mężczyźni przy władzy, ale ledwie robili na mnie wrażenie. - w końcu, jego ludzie właśnie porwali mnie z ulicy. - Panno Craft, dziękuję, że dołączyła pani do mnie. Czy chciałaby się pani czegoś napić? - podniósł kieliszek już wypełniony ciemno czerwonym płynem. - Myślę, że nastąpiła jakaś pomyłka. - powiedziałam, starając się cofnąć do drzwi, ale, oczywiście, tam byli ci bandziory, blokując mi drogę. - Żadna pomyłka. Ty jesteś Alex Craft z Języków dla zmarłych, tak? uśmiechnął się, odsłaniając zęby za które musiał słono zapłacić, albo były zaczarowane żeby wyglądać na tak białe i proste. - Proszę, usiądź. -Czy powinienem sprowadzić pomoc? - spytał Roy, bawiąc się krawędzią koszuli i przemierzając przez podłogę limuzyny. Iść gdzie? Do kogo? Lekko pokręciłam głową do Roya i rozważyłam ofertę 'gospodarza'. Przecież nie miałam zbyt wielkiego wyboru przy Zbirze Jeden i Dwa tuż za drzwiami. Opadłam sztywno na skórzany fotel i skrzyżowałam ramiona. Nadal miałam talizman wykrywający glamour w kieszeni. Dostanie się do niego może być problemem, ale mężczyzna wyglądał tylko na ledwie zainteresowanego gdy wsadziłam rękę do kieszeni i wysunęłam niewielki dysk. Przypięłam go do bransoletki, ale żaden nagły atak czkawki mnie nie dopadł, więc to co widziałam było najwyraźniej tym co dostawałam. - I czym byłby ten talizman, moja droga? - spytał mężczyzna, jego głos był beznamiętny, ale oczy świeciły z ciekawości. Zignorowałam pytanie. - Chyba nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Ponownie zabłysnął tym swoim olśniewającym uśmiechem. - Oczywiście. Wybacz mi. Muszę przyznać, nie jestem przyzwyczajony do do bycia nierozpoznanym przy pierwszym rzucie oka. jestem Maximillian Bell Trzeci. - Z Zaklęć Dla Reszty z Nas? - to znaczyło, że nie tylko jest człowiekiem, ale był normalny. Zaklęcia Dla Reszty z Nas istniały żeby uczyć normalnych, którzy mają ekstremalną determinację - i dużo pieniędzy - jak dotknąć krawędzi płaszczyzny Eteru i pobierać magię. Potocznie nazywa

się takich normalnych "muskaczami". Było to niegrzeczne, ale dokładnie opisywało, skoro oni mogli tylko muskać najmniejszą porcję surowej energii. Problem z muskaczami jest taki, że oni nie powinni dotykać Eteru czy żywiołowej energii - ona ma tendencję do wypalania ich od środka, zazwyczaj zaczyna się od ich umysłów i sprowadza na nich szaleństwo. Obecnie ustawodawstwo pracuje żeby zdelegalizować muskaczy, ale projekt ciągle jest opóźniany. Ludzie jak Maximillian Bell III byli prawdopodobnie przyczyną opóźnienia. Otworzyłam swoje zmysły, pozwalając naturalnej wrażliwości na magię rozejść się po samochodzie. Bell nosił ponad tuzin talizmanów na sobie, wszystko od przeciwzmarszczkowego do takiego, który wywoływał uczucia życzliwości - co było na granicy szarej magii. Żaden z talizmanów nie był szczególnie potężny, ale wszystkie były na przyzwoitym poziomie, niektóre silniejsze niż ja mogłabym rzucić, i żaden nie spodziewałabym się znaleźć na muskaczu. Oczywiście, mógł kupić te talizmany. Albo mógł być wiedźmą zarabiającą łatwe pieniądze na normalnych. Poza jego talizmanem charyzmy, nic w tej sytuacji nie skłania mnie do odczuwania jakiejkolwiek dobrej woli w jego kierunku. - Co mogę dla pana zrobić, Panie Bell? - Proszę, mów mi Max. Chciałbym skorzystać z pani usług. Papierosa? wyciągnął płaską, złotą papierośnicę, a ja potrząsnęłam głową. Wziął jednego z cienkich papierosów z pudełeczka i wyłowił pasującą złotą zapalniczkę i wewnętrznej kieszeni marynarki. - Nie masz nic przeciwko jeśli...? - Tak naprawdę, mam coś przeciwko. Są kanały, przez które możesz mnie zatrudnić. Możesz zadzwonić na moją firmową linię, użyć strony internetowej albo wysłać e-mail. - rozkrzyżowałam ramiona i pochyliłam się. - Porwanie z ulicy przez twoich matołów nie jest odpowiednim kanałem, ani docenianym. Teraz, już czas żebym poszła. Miłego dnia. - Proszę, Panno Craft, nie miałem zamiaru obrażać. Twój telefon wydaje się wyłączony, poczta głosowa jest pełna, a e-mail jest zbyt bezosobowy dla tego co chcę przedyskutować. jestem gotów wydać przyzwoitą kwotę pieniędzy na otrzymanie twoich usług. Pieniędzy zawsze jest trudno odrzucić, zwłaszcza gdy pracuje się jako wolny strzelec. Ale ciężko odrzucić nie oznacza niemożliwe. Pokazałam trochę zębów. - Miłego dnia, sir. - przesunęłam się na fotelu w kierunku drzwi. - Nawet nie usłyszałaś mojej prośby. - powiedział i wcisnął guzik obok niego.

Rozbrzmiał dźwięk zamykanych drzwi. Dziwak. I tak sięgnęłam do klamki, mając nadzieję, że automatycznie odblokuje się od wewnątrz, ale nie otworzyło się, a nie było żadnych przycisków kontrolujących zamek po mojej stronie limuzyny. Nie chciałam powiadomić Bella o obecności Roya, więc przykleiłam spojrzenie do Roya a następnie spojrzałam na przycisk przy dłoni Bella. Duch kiwnął głową i podszedł do przycisku. Miałam nadzieję, że ma wystarczająco skupienia by go nacisnąć - telewizor pokonał go przy minimalnym rozproszeniu. - Nie jestem skłonna pracować z kimś kto przetrzymuje mnie wbrew mojej woli, więc lepiej miej nadzieję, że zmarły ma jakiegoś innego krewnego, który pójdzie odpowiednimi kanałami. - powiedziałam, odchylając się a oparcie, ale nie odsuwając od drzwi. - Zmarły? - Bell zmarszczył grubymi, ciemnymi brwiami, które, zgadywałam, były tego samego koloru co jego włosy mogły być gdyby miał jakieś na głowie. - Nie chcę zatrudnić cię do wskrzeszenia zmarłego, Panno Craft. Chcę żebyś otworzyła Eter dla mnie i wybranej liczby moich zwolenników. Świat zwolnił na chwilę przy jego słowach i poczułam jak krew spływa z mojej twarzy jakby cała moja siła przelała się ze mnie do skórzanego fotela. - Myślę, że został pan wprowadzony w błąd na temat tego co robię. - Nie otworzyłaś tej dziury tuzin bloków dalej, tutaj w Kwaterach? Chciałam powiedzieć "nie", ale to było wierutne kłamstwo, a moje usta nie chciały nawet utworzyć słowa, a co dopiero wymówić je. Chyba jestem bardziej wróżką niż sądziłam. Marszcząc brwi, przeszłam na kolejną taktykę - zmylenie. - Panie Bell, czy słyszał pan kiedyś o jakiejś wiedźmie, nawet wiedźmie przeznaczenia, która potrafiłaby coś takiego? Wiadomości implikowały moje uczestnictwo w tym rozdarciu ponieważ tworzy to dobrą historię. Teraz, myślę, że zajęliśmy wystarczająco naszego czasu. Gdy ostatnie słowo opuściło moje usta, rozbrzmiało głośne kliknięcie. Bell podskoczył, jego głowa skierowała się na przycisk zamknięcia - który nie nacisnął, ale ja już się ruszałam. Szarpnięciem otworzyłam drzwi i wydostałam się z limuzyny za jednym razem. Bandziory byli bezpośrednio na zewnątrz i odwrócili się gdy ja się pojawiłam. Zachowywać się normalnie czy biec jak diabli? Nie musiałam decydować. Bell krzyknął "Panno Craft!" ze środka, a zbiry naprężyli się, gotowi rzucić się.

Pobiegłam. Zbiry zaczęli ruszać w pościg, ale donośne "zostawcie ją" wydobyło się ze środka limuzyny. Dźwięk podążających kroków ustał, ale nie zwolniłam aż dotknęłam lśniącej niebieskiej farby mojego auta. W piersi czułam pieczenie, a oddech przychodził w ciężkich wdechach, zaczęłam grzebać w mojej torebce, szukając kluczy. Nie pozwoliłam sobie na złapanie oddechu aż nie siedziałam wewnątrz auta przy zamkniętych drzwiach. Wtedy zamknęłam oczy i oparłam się o wezgłowie i próbowałam przekonać serce, że to nie światowej klasy gimnastyka, oraz żeber, że nie są trampoliną. - Świetnie się spisałeś. - powiedziałam Royowi gdy już mogłam normalnie mówić. Uśmiechnął się promiennie i wyprostował na swoim fotelu. - Zrobiłem to, prawda? On będzie próbował to zrozumieć przez jakiś czas. Tak, interwencja poltergeista prawdopodobnie nie jest na wysokim miejscu na liście możliwości u większości ludzi. Uruchomiłam samochód i wrzuciłam bieg, ale musiałam wcisnąć hamulec zanim mogłam wycofać się z miejsca parkingowego. Limuzyna zatrzymała się przy mnie, a okno z tyłu zostało opuszczone. - Chciałbym powtórzyć, Panno Craft. - powiedział Bell z wnętrza limuzyny, nie byłam pewna czy używa jakiegoś talizmanu czy zaklęcia, ale jego głos słychać było idealnie. - Rozważ moją ofertę. Jestem gotów uczynić to bardzo lukratywnym dla ciebie. Teraz prowadź ostrożnie - drogi potrafią być niebezpieczne. Chłód pełznął w dół mojego kręgosłupa, jakby duch przeciągnął lodowatym palcem po mojej skórze, ale jedynym duchem w samochodzie był Roy, a on był poza zasięgiem ramion. Czy Bell mi groził? Zerknęłam na niego. Jego postura była zrelaksowana, uśmiech nadal dyndał na jego szerokiej twarzy, ale jego słowa wydały się być pogróżkami. Podniósł rękę jakby rozmawiał z kimś w środku limuzyny, a okno ponownie się podniosło, odbijające zabarwienie pokazało mi mój zniekształcony wizerunek - i nie podobało mi się to na jak wystraszoną wyglądałam. - Roy, wyświadcz mi przysługę. - wyszeptałam gdy limuzyna zaczęła się oddalać. - Szpieguj Bella. Upewnij się, że zamierza zostawić mnie w spokoju. Roy przytaknął. - Robi się. - zniknął, wchodząc głębiej w świat martwych, gdzie mógł podróżować szybciej.

Duchy. Okropne wsparcie. Znakomici szpiedzy.

Zadzwoniłam do Johna gdy jechałam, ale odezwała się tylko poczta głosowa. Nie powiedziałam mu o Bellu. W końcu, Bell mnie nie skrzywdził, zabrał mnie gdzieś, czy uniemożliwił mi odejście ostatecznie. Jego prawnicy zjedliby mnie żywcem gdybym chciała wnieść oskarżenie. Gdy Roy wrócił i dowiedziałam się co planował Bell, mogłabym zmienić zdanie, ale na razie zostawiłam wiadomość informującą Johna, że mogłabym przywołać cień z jednej stopy. Nie byłam pewna czy będzie mógł wprowadzić mnie do kostnicy, skoro FIB było teraz zamieszane w tą sprawę, ale wiedziałam, że zadzwoni jeśli będzie mógł załatwić czas na rytuał. Gdy wróciłam do domu, najpierw zatrzymałam się przy głównej części domu. Musiałam wprowadzić Caleba w najświeższe informacje - albo ich brak - i sprawdzić co z Holly. Caleb nie był zaskoczony, że kelpie nie była zbyt pomocna, ale niepokój wykrzywił jego twarz gdy powiedziałam mu o przyjeździe FIB. Holly była nerwowa, była gotowa na przejęcie świata i niezbyt zadowolona, że każdy ją rozpieszczał. To była krótka wizyta. PC przywitał mnie przy drzwiach gdy dotarłam do mieszkania. Skakał nie zdawałam sobie sprawy, że psy są takie pełne werwy aż do PC - ruch ten sprawiał, że białe włosy na czubku jego głowy trzepotały. - Hej, kolego. - powiedziałam, podnosząc go zanim mógłby zrobić sobie krzywdę. Nawilżył mój policzek pocałunkiem, a następnie zaczął się wić, gotowy żeby zostać postawionym na ziemię. - W porządku, w porządku. - postawiłam go na łapy i od razu naparł na drzwi, wyjąc. - Czy mogę najpierw coś zjeść? Popatrzył na mnie lśniącymi czarnymi oczami i ponownie zawył. - Zgaduję, że natura wola. - jedzenie będzie musiało poczekać przez mały psi pęcherz. Złapałam smycz PC i, po zapięciu go, otworzyłam drzwi i pozwoliłam mu się poprowadzić. Jestem prawie pewna, że bezwłosy sześciofuntowy pies myślał, że jest psem zaprzęgowym - zdecydowanie ciągnął jak jeden z nich. W połowie drogi w dół schodów minęliśmy naszego rezydenta gargulca. Nigdy nie widziałam jak gargulec się porusza, ale podróżuje po całym podwórku. Przypuszczałam, po jego obecnej pozycji, że albo kieruje się do

miski ze śmietanką, którą trzymam na ganku, albo już wypił i zmierza w dół. Będę musiała sprawdzić w drodze powrotnej. - Dobry wieczór, Fred. - powiedziałam gdy przeciskałam się koło jego ogromnych kamiennych skrzydeł. Nie spodziewałam się odpowiedzi. Ale i tak ją dostałam. - Oni przyszli. - odezwał się chropowaty głos w mojej głowie. Zamarłam. - Kto przyszedł? - spytałam, ignorując próby PC na zepchnięcie mnie z ostatnich kilki schodów. - Kiedy? Gargulec nie odezwał się. Świetnie. Rozejrzałam się, mrużąc oczy, i starając się zmusić moją uszkodzoną grobowym wzrokiem nocną wizję i przejrzeć cienie w zapadającym zmierzchu. Nic. Gargulce - albo przynajmniej ten szczególny gargulec; nigdy nie rozmawiałam z innym - były paranormalne, ale nie zawsze odróżniały teraźniejszości od przyszłości. Miesiąc temu gargulec powiedział mi, że brakowało mu śmietanki gdy mnie nie było. Następnie straciłam trzy dni przechodząc przez drzwi do Krainy Wróżek. - Kto? - spytałam jeszcze raz. Ludzie Bella? Wróżki? Do diabła, reporterzy? Nie otrzymałam odpowiedzi. PC ponownie zajęczał, ale zawahałam się na kolejną chwilę, nasłuchując dźwięków, które byłby nie na miejscu w tej cichej dzielnicy. Następnie pochyliłam się i wysunęłam sztylet z buta. Nic nie słyszałam, ale to nie znaczyło, że nic tam nie było. Oczywiście słowa gargulca niekoniecznie oznaczały, że coś niebezpiecznego jest tam w nocy. Nie mogłam podskakiwać przy każdym cieniu ponieważ niezidentyfikowani 'oni' nadchodzą. Kto wie jak długo czasu minie zanim 'oni' przybędą? Przykleiłam się do zaczarowanej ścieżki z kamieni, które prowadziły od schodów mojego mieszkania do frontowego podwórza. Mieniły się pod moimi stopami, a PC szedł zygzakiem po ścieżce, zatrzymując się przy każdym dziwnym kawałku trawy i podnosił nogę. Gdy okrążyliśmy przód domu, zatrzymał się, jedną łapę miał w powietrzu, jego uszy były przekrzywione. Co słyszysz? Nie wypowiedziałam tego pytania głośno. Jeśli ktoś tam był, nie chciałam ogłosić swojej obecności. Trzymając kurczowo sztylet, przeszukiwałam rosnącą ciemność, ale nie mogłam zobaczyć więcej poza migotaniem lamp ulicznych. Zdjęłam talizman wykrywający glamour gdy odwiedzałam Caleba, a teraz naprawdę chciałabym żebym pamiętała o przypięciu go ponownie do bransoletki. Okay, więc podskakiwałam na

każdy cień, ale lepiej być bezpiecznym niż żałować. Opuściłam tarcze. Moje oczy mogły być złe, ale nie potrzebowałam ich żeby widzieć na psychicznym poziomie. Podwórko stało się wyraźne w odcieniach szarości i zawijasach kolorów. Po środku podjazdu, ciężko opierając się o samochód Caleba, był mężczyzna, jego dusza połyskiwała wspaniałym srebrem. Zrobił krok do przodu, a następnie potknął się i zgiął. Zmrużyłam oczy, starając się wyodrębnić szczegóły pod poświatą jego duszy. Kłęby Eteru odsuwały się od niego jakby aura oddzielała go od magicznej płaszczyzny - co znaczyło, że był wróżką. Przy moich stopach PC wciągnął powietrze, następnie pisnął i pomachał ogonem na powitanie. Gdy odróżniłam ostre rysy, szeroką pierś zwężającą się do szczupłych bioder, i długie, błyszczące białe włosy, zdałam sobie sprawę dlaczego. - Falin?

Rozdział 11 Falin Andrews - doprowadzający do szału, ale zniewalający mężczyzna, który wprosił się w moje życie, wyrył sobie miejsce w moim świecie, a następnie zniknął bez słowa. Oszałamiające podekscytowanie z powodu jego powrotu zaatakowało mój brzuch nawet gdy gniew spowodowany sposobem w jaki odszedł palił moje policzki. Później znowu się potknął, opadając na samochód Caleba. Boczne lusterko odłamało się z trzaskiem i walnęło o drzwi, wisząc na kilku kablach. Lepiej bez tego niż Falina. Upadł na kolana na chodnik i ani moje podekscytowanie, ani mój gniew się nie liczyły. Wbiegłam na frontowy trawnik, ciągnąc za sobą PC z śmiertelnym chwytem na smyczy. Mały pies zapiszczał radośnie i podążył za mną, ale ledwie go słyszałam przez szum w moich uszach. Nadal na kolanach, Falin zachwiał się, oczy miał przymknięte. Jedna z jego rąk - nadal w rękawiczce - chwyciła jego bok gdzie coś ciemnego rozprzestrzeniało się po jego koszuli. Druga ręka szukała po omacku, jego palce prześlizgiwały się po boku auta Caleba. Jest ranny. Mocno. Nadal byłam jardy od podjazdu. Musiałam zadzwonić po ambulans, wezwać pomoc. Ale miałam sztylet w jednej ręce, a smycz PC w drugiej. Puściłam oba. Klepałam moje kieszenie gdy biegłam, mając nadzieję, że mam przy sobie komórkę. Nie miałam. Cholera. Falin ponownie się zachwiał. Jego ręka opadła z samochodu. Niedługo straci przytomność. - Falin. - krzyknęłam, próbując jego uwagę, żeby był skupiony. Prawie tam byłam. Jeszcze tylko krótki bieg. Falin spojrzał w górę. Jego włosy spływały na jedną stronę jego twarzy, jasne loki były ciemne i klejące. - Twoje oczy świecą. - Wyszeptał.

Następnie jego oczy potoczyły się w tył głowy. Rzuciłam się do przodu, łapiąc jego ramiona gdy opadał. To był niechlujny ruch, a jego ciężar przeważył mnie, rozłożyłam się. Mój tyłek wylądował na chodniku, a plecy Falina na mój brzuch, powietrze ze mnie wyszło. Ale złapałam go, jego głowa uderzyła w moją klatkę piersiową zamiast roztrzaskać się na chodniku. Oczywiście, sądząc po krwi znaczącej jego długie włosy, ktoś już mógł roztrzaskać jego czaszkę. PC przebiegł kółko wokół nas, ciągnąc smycz za sobą, zanim zatrzymał się i zaczął lizać rękę Falina. Mężczyzna ledwie drgnął. - Co ci się stało? - wyszeptałam,nadal próbując odzyskać oddech. Obróciłam głowę Falina pod kątem, który wydawał się bardziej wygodny i taki, który miałam nadzieję da mi lepszy obraz na jego obrażenia głowy, ale nie mogłam niczego zobaczyć pod jego włosami przesiąkniętymi krwią. Oh, jest źle. A było tam więcej krwi niż tylko z rany na głowie. Mój grobowy wzrok sprawił, że jego ubrania były przetarte i zjedzone przez mole, ale pozostały materiał był przesączony krwią po jednej stronie, od środka jego klatki piersiowej do spodni. - Caleb. - krzyknęłam. Proszę usłysz mnie. - Caleb, pomóż mi! Główne drzwi otworzyły się i Caleb wybiegł, Holly była kilka kroków za nim. Próbowałam przesunąć nogi spod przygniatającego je ciała Falina bez trącania go - co żałośnie się nie powiodło. Jego brwi złączyły się, grymas bólu rysował się na jego ostrych rysach, ale nie otworzył oczu. - Co...? - Caleb nagle zatrzymał się kilka stóp dalej. Holly nadal biegła. Opadła na kolana obok mnie. - Alex, co się stało? Co jest? Co jest? Wyraźnie nieprzytomna wróżka leżała na naszym podjeździe. Ale Holly na niego nie patrzyła. Czy był pod glamourem? - Holly, wracaj do środka. - powiedział Caleb, nie ruszając się z miejsca. Patrzyła pomiędzy Caleba i mnie, jej niezdecydowanie było wyraźnie widoczne na twarzy. - Co się dzieje? - Po prostu... - Caleb przerwał, następnie obniżył głos na bardziej cywilizowany poziom i powiedział - Poczekaj w środku. Myślę, że powiedziałby proszę gdyby jego natura pozwoliła, ale nie zrobił tego. Mars Holly pogłębił się gdy spojrzała na mnie, jej oczy pytały mnie co chciałabym żeby zrobiła. Chciałam pomocy dla Falina. Teraz. Nie wiedziałam jaki problem miał Caleb, ale Holly nie mogła zobaczyć Falina jeśli był pod glamourem, więc

nie mogła mi pomóc. Przełykając kwaśny smak adrenaliny, kiwnęłam głową. - Wyjaśnię później. Holly nachmurzyła się, ale wstała i przeszła przez trawnik. Gdy drzwi się za nią zamknęły, spojrzałam na Caleba. - Pomóż mu? Potrząsnął głową. - Przyniosło by to więcej problemów na ciebie i mój dom. - Jest ranny. Musimy coś zrobić. Caleb nie poruszył się. - Wstań, Al. Chodźmy. Zadzwonię do kogoś, kto się nim zajmie. Falin nie potrzebował "zajmowania się" - potrzebował pomocy. I nie zamierzałam go zostawiać póki jej nie otrzyma. - Proszę, Caleb. Pomóż mu. Proszę. Przy moich słowach, byłam świadoma potencjalnego braku równowagi pomiędzy nami. On był mi winien przysługę bo posłuchałam Malika zapomniałam o tej przysłudze - ale prosiłam go o pomoc, ale on był tak przeciwny temu pomysłowi, że jeśli mi pomoże to ja będę tą dłużną. Nie przejmowałam się tym. - Proszę. - powtórzyłam. Skrzywił się. - Alex... - potrząsnął głową i wypuścił długi oddech. - Dla ciebie, Al. Nie dla niego. Powinniśmy go wnieść do środka. Caleb klęknął żeby podnieść ze mnie Falina. Miał on około sześciu i pół stopy i był dobrze zbudowany, ale Caleb podniósł go tylko z lekkim chrząknięciem. Podniósł go w chwycie strażaka i skrzywiłam się. - Myślę, że jest ranny w brzuch. Jeśli Caleb mnie słyszał, zignorował mnie i skierował się za róg domu, do schodów prowadzących do mojego mieszkania. PC brykał przy jego nogach, ciągnąc swoją smycz. Moje nogi drżały od mrowienia i igieł gdy wstałam, ale i tak zmusiłam je do pracy. Po wyłowieniu mojego sztyletu z trawy i wsadzeniu go do buta, pobiegłam za Calebem. Zamknęłam tarcze gdy dotarłam do schodów. W moim grobowym wzroku schody były spróchniałe i podziurawione, a nie chciałam spaść przez schody. Pośpieszyłam w górę, moje kolana drżały od adrenaliny gdy doganiałam Caleba i patrzyłam jak wiotka głowa Falina chwiała się od szybkich kroków Caleba. Dopiero przy drzwiach zdałam sobie sprawę, że skoro grobowy wzrok pozwalał mi widzieć przez glamour, to po zamknięciu tarcz, nie powinnam móc widzieć Falina. Oczywiście, przez

glamour było łatwiej widzieć gdy wiedziało się, że istnieje. Caleb cisnął Falina na łóżko, nie przejmując się obrażeniami mężczyzny. Następnie cofnął się gdy próbowałam pośpiesznie ustawić kończyny Falina w wygodnej pozycji - albo przynajmniej naturalnej. Oderwałam koszulę od jego klatki piersiowej, krzywiąc się we współczującym bólu gdy materiał przykleił się do lepkiej krwi. Wysychająca krew pokrywała skorupą tors, ale ciemna, mokra krew nadal lśniła wzdłuż długiego rozcięcia, który zaczynał się pod żebrami i znikał spod paskiem od spodni. Krew sączyła się z głębokiej rany, a oddech uwiązł mi w piersi. - Musimy zaprowadzić go do szpitala, albo uzdrowiciela, albo... odwróciłam się do Caleba. - Gdzie idą wróżki gdy są ranne? Caleb nie odpowiedział. Po prostu patrzył się na mężczyznę na łóżku. Nie poruszając się. Okay, Caleb widocznie jest ograniczoną pomocą. Więc wszystko zależy ode mnie. - Szpital. - powiedziała. W końcu szpital w Kwaterach będzie na czasie, z wszystkimi najbardziej aktualnymi czarami uzdrowicielskimi. Sięgnęłam po torebkę i komórkę, ale Caleb chwycił mnie za nadgarstek. - Zostaw go. Nic mu nie będzie. - Nic? Nic? Caleb jestem prawie pewna że jest śmiertelnie ranny! - Tak. Gdyby był śmiertelnikiem. Oh, racja. Zerknęłam na łóżko. Nie wiedziałam wiele o obrażeniach, ale te wyglądały źle. Zdecydowanie szpitalne łóżko. Może łóżko w kostnicy. Ale również niewiele wiedziałam o umiejętnościach leczniczych wróżek. Czy Caleb miał rację? Czy on może się z tego sam wyleczyć? A może osobiste urazy Caleba przesłaniały jego ocenę? Opadłam na materac przy Falinie i odsunęłam zakrwawiony kosmyk włosów z jego twarzy. Policzek mu drgnął gdy włosy były odsuwane, ale nie dał żadnej innej odpowiedzi. - Jesteś pewien? - spytałam bez odwracania się. Caleb położył ręce na moich ramionach i lekko uścisnął w, co miało być, gestem dodającym otuchy. Gorąco jego dłoni parzyły moją skórę, ale tylko część mojego mózgu zarejestrowała ból gdy reszta pozostała skupiona na rozpostartej postaci przede mną. - Pozwól mu odpocząć. - wyszeptał Caleb. - Robiłem spaghetti. Powinnaś przyjść na dół i zjeść jakąś kolację. - Nie mogę zostawić go samego. Co będzie jak się obudzi i nie będzie wiedział gdzie jest?

Chwyt Caleba się zacieśnił. - Dokładnie. Huh? Wzruszeniem ramion odsunęła go i odwróciła się do niego. Zmarszczył na mnie brwi. - Jeśli się obudzi zdezorientowany i niepewny... - jego głos stopniowo ucichł. - Nie powinnaś być z nim sama. - Jest ranny. - Jest zabójczy. Spojrzałam gniewnie na Caleba, a on westchnął. Następnie cofnął się, potrząsając głową na mnie. - Pomyśl o tym, Al. Gdzie on był w czasie tego miesiąca? Co on robił? Kto mu to zrobił? - Nie wiem. - brzmiałam nieszczęśliwie, i nie cierpiałam tego, ale taka była prawda. Nie wiedziałam dlaczego zniknął dwa dni po śmierci Colemana, albo dlaczego nie próbował się ze mną skontaktować od tamtego czasu. Nie wiedziałam co się stało, że wylądował w tym stanie na moim frontowym podwórku, albo dlaczego w ogóle do mnie przyszedł. Po prostu nie wiedziałam. - Kolacja, Al. Później możesz przyjść i sprawdzić co u niego. Kiwnęłam głową niechętnie. Nie mogłam zbyt wiele zrobić dla Falina poza siedzeniem i zamartwianiem się, i potrzebowałam jedzenia. Wstanie z materaca wymagało więcej wysiłku niż oczekiwałam. Moja adrenalina w końcu przestała pędzić i jej nieobecność pozostawiła mnie wyczerpaną. Podeszłam do nocnego stolika, otwarłam małą szufladę i wyciągnęłam te kilka leczniczych talizmanów, które posiadałam. Sama je zrobiłam, chociaż moje rzucanie czarów nie było zbyt dobre, a one nie były aż tak potężne, nie mogły zrobić jakiejś krzywdy. Skupiłam zaklęcia w małe drewniane dyski i umieściłam trzy na piersi Falina. Było wystarczająco krwi żeby je uaktywnić i brzęczały lekko gdy zaklęcie zaczęło pracować. Odwróciłam się, a Caleb był już przy drzwiach prowadzących do głównej części domu. Nie skomentował talizmanów, ale przytrzymał dla mnie drzwi. PC już kłusował w dół schodów, więc z nieprzytomną i na wpół żywą wróżką w moim łóżku, opuściłam mieszkanie.

- Czy ktoś zamierza powiedzieć mi co się tu dzieje? - spytała Holly gdy ja przepychałam spaghetti po moim talerzu.

Spojrzałam w górę, a Caleb podniósł brew, ale nic nie powiedział i nalał sobie drugi kieliszek wina. Chyba wszystko zależało ode mnie, ale jak miałam jej wyjaśnić śmiertelnie rannego mężczyznę, którego Holly nawet nie widziała? Oczywiście, było pełno zaklęć niewidzialności na rynku, a Holly wiedziała, że Falin jest z FIB. Odgadnięcie, że jest wróżką nie było trudne. - Falin wrócił. - powiedziałam, głos miałam płaski ale to nie miało znaczenia. Holly upuściła widelec. - Na zewnątrz? - Był pod glamourem. Jest ranny. Dosyć mocno. Leży nieprzytomny na górze. Spojrzała ode mnie na Caleba i znowu na mnie. - A my jemy spaghetti? Skuliłam się. Tak, tak właśnie wygląda sytuacja. Przeturlałam klopsik z jednej strony talerza na drugą. - Jest wróżką. - powiedział Caleb, przesuwając palcem po kieliszku. Kryształ śpiewał pod jego dotykiem. - Naszą opcją było zabrać go do Krainy albo dać mu czas na wypoczynek i leczenie. Druga była bardziej wykonalna. Mogłam wyczuć niedowierzające spojrzenie Holly i przygarbiłam się trochę bardziej nad talerzem. Myślę, że czas zmienić temat. To, albo miałam poczuć się jeszcze gorzej za zostawienie Falina samego na górze. Może powinnam wezwać uzdrowiciela pomimo tego co powiedział Caleb. Przyjęłam kieliszek wina, który podał mi Caleb, podsunęłam go pod nos i spojrzałam na Holly. - Więc gdzie poszłaś dzisiaj rano? - Poszłam. - prychnęła pod nosem. - Miałam szalonego gospodarza zmienionego w pielęgniarkę, który ledwie pozwolił mi wstać z łóżka. - powiedziała to czule, ale było słychać pewną dozę rozdrażnienia. Spojrzała na Caleba. - Wiesz, że jutro wracam do pracy, prawda? To znaczy, jestem trochę posiniaczona i poraniona, ale nic mi nie jest. Uśmiechnął się do niej, ale powiedział tylko. - Jeśli będziesz mieć na to siłę. Zmarszczyłam brwi gdy on ponownie skupił się na swoim talerzu. Czy nie powiedział on, że wyszła dzisiaj rano? Może się pomylił, ale przez fakt, że nie przeciągnął tematu, pomyślałam, że już o tylko z nią rozmawiał. Najwyraźniej to nie była moja sprawa. Ale nie mogłam narzekać, że ktoś

jeszcze ma sekrety. Sama miałam ich wystarczająco. Skończyliśmy obiad w seriach niezręcznych cisz oddzielanych krótkimi rozmowami. Potem, gdy skierowałam się na schody do mojego mieszkania, zdałam sobie sprawę, że mam ogon. Raczej duży, nieszczęśliwie wyglądający ogon. - Zamierzasz mnie niańczyć całą noc? - spytałam Caleba gdy wchodziłam po dwa stopnie na raz. - Tak naprawdę, zamierzałem powiedzieć ci żebyś wzięła jaką piżamę i spędziła noc w głównej części domu. Oh, nie mówił tego poważnie. Zerknęłam do tyłu gdy pchnięciem otworzyłam drzwi do mieszkania. Wyglądał na śmiertelnie poważnego. - Nic mi nie będzie. - nie potrzebowałam opiekunki. Przesadnie reagował. Musiał. Sprawdziłam co z Falinem. Trzy talizmany lecznicze już się wyczerpały, sięgnęłam po zapasy z pierścienia i przekierowałam do nich moc, doładowując je. Nie było tego dużo, ale zawsze coś. Następnie sprawdziłam ranę. Przestała krwawić, co było dobre, ale nie mogłam z całą pewnością stwierdzić czy wyglądała lepiej. Gdy się odwróciłam, Caleb nadal był za mną i nadal wyglądał na zdeterminowanego nie zostawiać mnie w moim własnym mieszkaniu. - Chcę żebyś była na dole, za zamkniętymi drzwiami i moimi ochronami. Ty i PC możecie zostać w gościnnej sypialni. - powiedział, krzyżując ramiona na piersi. - Jesteś mi winna dług i chcę spłaty. Pomógł mi wnieść do góry Falina, a chociaż nie myślałam żeby był wielką pomocą dla drugiego mężczyzny, mogłam poczuć dług pomiędzy nami, i fakt, że musiałam zrobić to co chciał. Westchnęłam. Spanie w gościnnej sypialni nie było złą opcją - zdecydowanie lepszą niż podłoga, co właśnie planowałam, ale byłabym bliżej gdyby Falin potrzebowałby czegoś w trakcie nocy. Teraz nie miałam wyboru. Złapałam spodenki i koszulkę, i skierowałam się do łazienki żeby przygotować się do snu. Gdy się pojawiłam, Caleb nadal na mnie czekał, PC drzemał w jego ramionach. Zrobiłam jeszcze jeden przystanek żeby opatulić Falina jak to tylko było możliwe gdy leżał on nieposłanej kołdrze. Jeśli zignorujesz całą krew, wyglądał prawie spokojnie, jakby po prostu spał. - Naprawdę myślisz, że on jest tak niebezpieczny? - Al, ja nie myślę. Ja wiem. I on ma krew na rękach żeby to udowodnić.

Rozdział 12 Obudziłam się nagle i walnęłam w materac chwilę później jakbym podskoczyła w czasie snu. Moje oczy otwarły się i zamrugałam na chaos kłębów kolorów wypełniających ciemność. Coś było nie w porządku. Zamknęłam tarcze i usiadłam, odrzuciłam kołdrę gdy się poruszałam. Kołdra była ciężka i ozdobiona koronką. Moja kołdra nie ma koronki. Ale ja nie byłam w swoim pokoju ani łóżku - byłam w pokoju gościnnym Caleba. Świecące czerwone cyfry na zegarku przy łóżku pokazywały 3:49 rano. Czy to o to chodzi? Czy to ten obcy pokój? Nie. Coś innego się nie zgadzało. Mrugnęłam, starając się zrozumieć co było nie tak. Powietrze brzęczało znajomym rezonansem Glen - dzielnicą otaczającą Magiczne Kwatery gdzie większość wiedźm i wróżek żyło - i grobowa esencja sięgająca z najbliższego cmentarza pozostawała taka sama jak zawsze. Wtedy zdałam sobie sprawę, że problem nie był tym co nie wyczuwałam, ale raczej czym co byłam. Czułam magię w Glen, a nie czułam bezpieczne brzęczenia ochrony Caleba. Dlaczego ochrona nie działa? Nie wiedziałam, ale miałam zamiar się dowiedzieć. Wysunęłam się z łóżka, przeszłam najciszej jak mogłam poprzez pokój, ale nie byłam zaznajomiona z rozkładem, a światło księżyca przedostające się przez zasłony nie było wystarczające by coś oświetlić. Uderzyłam palcem u nogi w pudło - Caleb używał tego pokoju jako schowka - i zaklęłam pod nosem. Plakietka PC zabrzęczała cicho gdy podniósł głowę, starał się zdecydować gdzie szłam. - Zostań. - wyszeptałam w ogólnym kierunku łóżka, ale chwilę później usłyszałam jak jego pazury wylądowały na podłodze. Sięgnęłam, wyczuwając ścianę, aż moje palce trafiły na włącznik światła.

Wtedy zamrugałam na nagły błysk fluorescencyjnego światła. Nie zabrałam na dół butów, ale wsadziłam sztylet do torebki, która leżała na nocnym stoliku. Wyciągnęłam sztylet i wyjęłam go z pochwy. Miałam nadzieję, że nie będzie mi potrzebny, ale ochrona wyłączona w środku nocy była poważnie podejrzana. Poza tym, gdybym nie wzięła sztyletu, czułabym się jak głupia blondynka w każdym horrorze, która wychodzi nieuzbrojona sprawdzić jakiś dziwny dźwięk. Nic nie kończy się dobrze dla tych dziewczyn. Skradałam się przez pokój, kuląc się gdy deska podłogowa zatrzeszczała pod moją bosą stopą. Oczywiście, włączyłam światło, więc nie byłam jakoś super ukradkowa. Nieświadomy niczego pies podążający za mną też nie pomagał. Otworzyłam lekko drzwi i zerknęłam na korytarz. Przy moim wzroku takim jaki jest, nie widziałam niczego poza smugą światła uciekającą z pokoju gościnnego. Szerzej otworzyłam drzwi, a cień stanął w wejściu. Uniosłam rękę do ust żeby stłumić dźwięk, który chciał uciec spomiędzy moich warg, i odskoczyłam od drzwi. - Al, wszystko w porządku? Caleb. Otworzyłam szerzej drzwi. Jak ja, Caleb musiał obudzić się gdy ochrona została usunięta ponieważ światło z mojego pokoju ukazywało lekko zieloną skórę i ciemne oczy bez źrenic. Caleb nigdy nie chodził wokoło bez swojego glamour. W jednej ręce trzymał młotek, a w drugiej fiolkę zawierającą zaklęcie, które kuło moje zmysły, więc prawdopodobnie uwolnione robiło coś paskudnego. - Co się stało? - spytałam gdy dołączyłam do niego na korytarzu. Potrząsnął głową. - Nie jestem jeszcze pewien. Ochrona została zdjęta od zewnątrz. Chcesz żebym zgadywał kto to mógł zrobić? - jest wyszeptane słowa były ostre, nie pozostawiały wątpliwości do kogo się odnosił: Falina. Nie mogłam wymyślić żadnego powodu, dla którego Falin miałby rozbroić ochronę. Był nieprzytomny gdy ostatnim razem go widziałam, a nawet jeśliby się obudził, ochrona przecież nie uniemożliwiała mu odejście. Otworzyła usta żeby coś powiedzieć, ale ją zamknęłam. Teraz nie był czas na kłótnie. - Zostań tutaj. - wyszeptał Caleb gdy zaczął skradać się wzdłuż korytarza. To była dobra propozycja. Niestety, nie skorzystałam z niej. Zamknęłam PC w sypialni, a następnie, mocno chwytając sztylet, podążyłam za Calebem.

Ktoś włączył światła we frontowej części domu,co było dobre dla moich oczu, ale prawdopodobnie zły znak skoro wyłączyliśmy je gdy skończyliśmy oglądać film, który oglądaliśmy przed snem, i powiedziałam dobranoc Calebowi i Holly. Caleb nakazał mi poczekać gdy on otwierał drzwi do gabinetu. Wszedł do środka i wydał ostry syk. poszłam za nim chwilę później. Co do diabła? Wymówiłam bezgłośnie gdy wpatrywałam się w pokój. Frontowe drzwi stały szeroko otwarte a tuziny kruków wypełniały pokój. Atramentowo-czarne ptaki pokrywały każdą wolną powierzchnię. Cztery przysiadły na płaskim telewizorze, ich szpony drapały o plastik. Przynajmniej tuzin siedziało na kanapie, a więcej na stoliku do kawy i niskich stolikach. Wpatrywały się w nas świdrującymi czarnymi oczami. Każdy co do jednego. - Um, Caleb? - Nie mam pojęcia. - powiedział, jego szept był ledwie słyszalny. Kolejny kruk wleciał przez otwarte frontowe drzwi. Wrzasnął, skrzydła trzepotały gdy się zbliżał, a ja odskoczyłam na bok. Ptak wylądował na framudze, którą minęliśmy przy wchodzeniu do środka, cofnęłam się jeszcze bardziej gdy do pierwszego dołączył drugi. Cholera, będziemy musieli przejść pod ptakami żeby dostać się na tyły domu. Kolejne dwa kruki wleciały do pokoju. - To jest jak w filmie Hitchcocka. - powiedziała, cofając się o kolejny krok od ptaków. Blokowały dojście do frontowych drzwi jak i tych prowadzących na korytarz, ale nie było ptaków pomiędzy nami a drzwiami do garażu, którego Caleb używał jako pracownię albo drzwi przy nich, prowadzących do mojego mieszkania. Wycofałam się w kierunku tych drzwi, starając się mieć na oku wszystkie kruki. Ptaki nadal się we mnie wpatrywały. - Przyprawiają mnie o gęsią skórkę. Czy nie są duże jak na ptaki? - To niedopowiedzenie. - Caleb poprawił swój chwyt na młotku. - Chyba powinniśmy zadzwonić po zwierzęcą kontrolę? Powinniśmy obudzić Holly i wynająć pokój w hotelu na resztę nocy. tak, tylko jak mamy dostać się do Holly? I przede wszystkim co sprowadziło te ptaki do domu? To nie mogło być normalne. Sięgnęłam zmysłami, szukając zaklęcia czy talizmanu, który zwabiłby ptaki. To co znalazłam było poważnie nie tym czego oczekiwałam. - Oh, cholera. Caleb na wpół się do mnie odwrócił, ale nie spuszczał wzroku z kruków.

- Co? - To nie ptaki. To konstrukcje.

Rozdział 13 Konstrukcje. Tak jak cu sith w Kwaterach. Otwarłam tarcze, wiedząc już co znajdę. Przy moim drugim wzroku kruki zniknęły, stały się mglistymi kształtami otaczającymi okropną kępę poskręcanej magii. Ponownie zamknęłam tarcze. - Musimy się stąd wydostać. - wyszeptałam, sięgając za siebie po klamkę na klatkę schodową. Możemy uciec przez mój pokój, a następnie obejdą do tylnych drzwi i zabiorą Holly. Moja ręka zacisnęła się na klamce i szybko ją przekręciłam. Nie obróciła się. Niech to szlak! Nigdy nie zamykamy drzwi na klatkę schodową, ale Caleb nalegał skoro Falin pozostawał do góry. Szarpałam się z zamkiem, w końcu musiałam odwrócić się tyłem do ptaków żeby otworzyć drzwi. Ponownie przekręciłam klamkę, ale nadal pozostał zamknięte. - Zasuwkę też? - spytałam, mój głos podnosił się od mieszanki irytacji i paniki. - Alex. - syknął Caleb i jakby moje imię było czymś w rodzaju sygnału, kruki wrzasnęły. Pokój wypełnił się dźwiękiem skrzydeł uderzających w powietrze, grzmot prawie tak głośny, że blokował wrzaski. Ptaki zanurkowały w naszym kierunku gdy odblokowałam zamek. - Padnij. - krzyknął Caleb i pchnął mnie z powrotem na ścianę. Kruki zanurkowały na nas, lśniące czarne szpony błyszczały, a ostre dzioby rzucały się groźnie do przodu. Caleb odkorkował fiolkę zębami i rzucił ją na najbliższego ptaka. Mglisty zielony wyziew eksplodował wokół kruka. Ostro krzyknął, a następnie spadł. Caleb odkopnął go na bok, ale dwóch więcej już zajęło jego miejsce. Machnął swoim młotkiem. Dźwięk pękających kości sprawił, że się skuliłam, nawet jeśli wiedziałam, że ptaki nie są prawdziwe. Ale te ptaki

nie spadały. Śmiertelne uderzenie Caleba miażdżyło klatkę piersiową i one znikały, mała miedziana moneta spadała na dywan chwilę później. Żadne z nas nie miało czasu na zdumienie ponieważ tam było więcej ptaków, tak wiele ptaków, na zajęcie miejsca pierwszego. Napadały na nas z wyciągniętymi szponami. Zaatakowałam swoim sztyletem, uderzając jednego z kruków w skrzydła. Spadł, ale nie zniknął. Podnosząc się na nogi, kruk rozwinął zranione skrzydło i ruszył na mnie, jego głowa rzucała się do przodu, atakując moje nogi. Cholera. Musisz uderzyć żeby zabić. Kolejny kruk zanurkował na mnie, jego szpony wycelowane były w moje oczy. Zrobiłam unik, a jego pazury zacisnęły się na moich włosach, wyrywając kępę z korzeniami. Krzyknęłam, ale nielotny kruk nadal mnie atakował. Ponownie dźgnęłam sztyletem. Tym razem ptak zniknął. - Jest ich zbyt wielu. - krzyknęłam ponad trzepotem skrzydeł gdy gramoliłam się na nogi. - Masz jakąś propozycje? - spytał Caleb, ciągle wymachując młotkiem, wytrącając ptaki z powietrza. Nie miałam. Gdzieś przy mnie drzwi otworzyły się, obróciłam się. Falin zatoczył się do pokoju, jedno ramie miał przyciśnięte do rany, ale duży sztylet miał zaciśnięty w drugiej. - Wynoś się stąd. - krzyknęłam gdy go zobaczyłam. Nie wycofał się. Jego lodowaty wzrok objął sytuację w jednym szybkim spojrzeniu i wylądował na mnie. Pokuśtykał do przodu, ciężko oddychając z bólu, ale sztylet w jego dłoni przecinał powietrze bez wysiłku. Przy każdym drgnięciu nadgarstka ptak znikał na jego ostrzu, więc małe miedziane dyski zaściełały jego ścieżkę, ciągnąc się w moim kierunku. To byłoby coś do oglądania gdybym sama nie walczyła z tymi przeklętymi krukami. Mój zaczarowany sztylet brzęczał wesoło w mojej ręce gdy dźgałam ptaki. Mogłam wyczuć jego sugestie w mięśniach, próbował prowadzić moją rękę i pozwoliłam mu, ale nawet z pomocą sztyletu, większość moich dźgnięć bardziej je raniło niż rozpływało. Sfrustrowana opuściłam tarcze. Celowałam w plątaninę magi w mglistych formach zamiast części ciał, a ptaki eksplodowały w mgłę wokół mojego miecza. - Skąd one się wzięły? - krzyknął Falin, więcej kruków znikało gdy jego sztylet uderzał ponownie i ponownie. Młotek Caleba zdjął dwa ptaki jednym mocnym zamachem. - Jakbyś nie wiedział.

- Chłopaki. - fuknęłam, ale nic więcej nie powiedziałam. Czułam pieczenie w klatce piersiowej, ciężko oddychałam i bolało mnie ramię od ciągłego ruchu, ale ptaki ciągle wlatywały przez otwarte frontowe drzwi. Postać pojawiła się na granicy mojego wzroku. Okręciłam się, przewidując zobaczyć osobę, która wysłała na nas konstrukcje. Zamiast tego stanęłam twarzą w twarz ze Śmiercią. Jego ciemne oczy rozszerzyły się jakby był zaskoczony, widząc mnie, a w moim szoku, nie zauważyłam jednego z nurkujących ptaków aż był cale ode mnie. Ręka Śmierci wysunęła się, jego palce wbiły się w ptaka. Ono drgnęło i ptak zniknął. Nie rozpłynął się jak ta, które Caleb, Falin i ja zabiliśmy, ale wszystkie ślady jego egzystencji zniknęły - poza dyskiem, który upadł na podłogę. - Zawsze musisz się mieszać, prawda? - powiedział głos za nim, oboje odwróciliśmy się gdy kolekcjoner dusz - ubrana jak imprezowiczka w jaskrawy pomarańczowy top i białe biodrówki z PVC - wystąpiła na przód. Potrząsnęła głową w dezaprobacie, sprawiając, że jej dredy zakołysały się. Następnie przeszła do przodu, przecinając ptaki jej pomarańczowymi paznokciami wyglądającymi jak szpony. Kolejny Żniwiarz, cały w szarościach, podążał za nią, machając srebrną laską z czaszką na szczycie przez ptaki. - Witamy na przyjęciu. - wymamrotałam, celując sztyletem w konstrukcję, która zanurkowała zbyt blisko. - Alex, padnij! - krzyknął Falin, a duża ręka walnęła mnie w plecy, potrącając mnie na podłogę. Potoczyłam się gdy uderzyłam w ziemię, ale z Calebem i Falinem po jednej stronie i kolekcjonerami po drugiej, nie miałam gdzie iść. Moje toczenie skończyło się ze mną na plecach, wpatrującą się w trzy grupy kruków przybywających z różnych kierunków, wszystkie nurkowały do miejsca gdzie byłam ja. Chociaż nie miały szans przeciwko trzem kolekcjonerom i dwóm wróżkom. Zakryłam twarz gdy deszcz zaklętych dysków opadł na mnie. Później nastała cisza. Podniosłam się z podłogi i rozejrzałam się. Frontowe drzwi nadal były otwarte, ale żaden ciemny kształt przez nie nie przelatywał. Uchwyciłam sztylet, czekałam, patrzyłam pewna, że wytchnienie może skończyć się w każdej chwili. Myślę, że wszyscy tak myśleliśmy. Ale nic się nie stało i w końcu zdałam sobie sprawę, że wstrzymywałam oddech. Caleb natychmiast natarł na Falina. - Coś ty zrobił?

- One nie przyszły po mnie. - powiedział Falin, krzywiąc się i opierając o ścianę. Świeża czerwona krew spływała spomiędzy jego dłoni w rękawiczce, którą trzymał przyciśniętą do boku. - Zostaw go w spokoju. - powiedziałam do Caleba gdy zbliżyłam się żeby pomóc Falinowi. Musiał usiąść i nie dbałam o to co powiedział Caleb potrzebował uzdrowiciela. Ręka na moim ramieniu powstrzymała mnie, odwróciłam się, gotowa przyłożyć Calebowi za bycie nadopiekuńczym. Ale to nie był Caleb. to była Śmierć, a wyraz jego twarzy zabił jakikolwiek protest, który mogłam wznieść. - Jesteś ranna? - spytał, jego orzechowe oczy skanowały moją twarz, szyję, ramiona. Odsunął na bok moje włosy, szukając ran, które mogły być ukryte. - Nic mi nie jest. - i byłam mu i innym kolekcjonerom winna za to. Bylibyśmy zmiażdżeni gdyby się nie pojawili. Moje spojrzenie przeniosło się za niego i zobaczyłam dwóch kolekcjonerów zbierających mgłę wiszącą w powietrzu ze znikniętych kruków. Rozpraszały się gdy sięgali po nie na okrągło. Dusze. Jak okropne to było, że wlekliśmy się przez dusze? Chociaż one nie wyglądały jak osoby czy istoty. Większość dusz, które widziałam poza ciałem,nadal wyglądały jak, cóż, oryginalne ciała. - W jaki sposób dusza zmienia się w mgłę? - W żaden naturalny. - powiedział Śmierć, przesuwając dłońmi w dół moich ramion. Imprezowiczka-kolektorka spojrzała na mnie. Chyba nie powinien był mi tego mówić. Nawet jeśli 'w żaden naturalny sposób' mówiło mi wiele. Śmierć zignorował ją. - Jesteś pewna, że nie jesteś ranna? Żadna z tych istot cię nie dotknęła? Nawet zadrapanie? Zmarszczyłam brwi, patrząc w dół na siebie. - Nie sądzę. - nie miałam jeszcze czasu żeby sprawdzić, ale nie czułam bólu. - Na pewno nic poważnego. - Alex, z kim rozmawiasz? - spytał Caleb, zbliżając się w tym samym czasie gdy Śmierć podniósł mój top żeby sprawdzić brzuch i plecy. Caleb zatrzymał się. - Czy ktoś inny widzi jak jej ubrania poruszają się same od siebie? Falin przytaknął. - Tak, nie jest sama. - powiedział, mogłabym przysiąc, że zerknął na przestrzeń gdzie stał Śmierć jakby z zazdrością.

Ale nie miał żadnych praw do tego. Mimo to, ustawiłam moją koszulkę na miejsce i cofnęłam się od poszukujących rąk Śmierci. - Nic mi nie jest. - powiedziałam ponownie. - Alex, to byli roznosiciele. Wystarczy zadrapanie żeby przenieść ich zaklęcie. Pobladłam, wpatrując się w Śmierć. Cholera. Byłam prawie pewna, że nie byłam ranna, ale inni? Odwróciłam się, ale nie miałam czasu spytać zanim kolekcjoner w szarym wystąpił. Jego laska wysunęła się, srebrna czaszka naciskała na pierś Śmierci nie w ciosie, ale raczej ostrzegawczo. - Myślisz, że to rozsądne? - spytał, mając oczy skierowane tylko na Śmierć, który w odpowiedzi piorunował go wzrokiem. Cokolwiek -przeszło między nimi sprawiło, że Śmierć odwrócił wzrok. - Skończyliśmy tutaj. - powiedziała imprezowiczka, a na udowodnienie jej słów, mgły dusz nie było. Śmierć ponownie spojrzał na szarego mężczyznę, który skrzyżował ramiona na piersi, jego laska stukała o jego udo. Następnie odwrócił się do mnie. Jego oczy ponownie mnie omiotły jakby nie był pewny, że nie jestem ranna. Sięgnął, jego ręka nakryła moją twarz. Kciukiem przeciągnął po moim policzku, przez chwilę myślałam, że chce coś powiedzieć. Ale nie zrobił tego. Pochylił się, a jego usta potarły moje, widmo pocałunku, które sprawiło, że całe moje ciało zareagowało na prawie elektryczne uczucie jego skóry na mojej. Następnie zniknął, imprezowiczka i szary mężczyzna zniknęli jedno uderzenie serca później. Wpatrywałam się w przestrzeń gdy on był i dotknęłam ust, nadal czując delikatne ciepło jego warg. Ponownie byłam bez tchu - ale nie od walki. To na prawdę nie był odpowiedni czas. pozwoliłam ręce opaść i odwróciłam się. Obaj Caleb i Falin wpatrywali się we mnie. Przynajmniej nie walczyli ze sobą. Wytarłam nagle wilgotne dłonie o szorty, szarpiąc się niezgrabnie ze sztyletem. - Ja, uh... - potrząsnęłam głową. To bardziej lodowate spojrzenie Falina niż Caleba do mnie dotarło. Przełknęłam i spróbowałam ponownie. - Czy jesteście ranni? To znaczy, bardziej niż gdy tu dotarliście? Najwyraźniej te ptaki były nosicielami zaklęcia, które przenosi się nawet przez małe zadrapanie. - zamilkłam i przystawiłam palce do ust, ale tym razem w alarmie. - Oh, cholera - Holly. - Nie sądzę, żeby obudziła się na walkę. Powinna mieć się dobrze. powiedział Caleb, ale już szedł w kierunku jej sypialni.

Nie bardzo martwiłam się dzisiejszą walką jak o fakt, że ona została raniona przez cu sith w Kwaterach. Nie miałam wątpliwości, że konstrukcje kruków zostały wysłane przez tą samą osobę, a jeśli one nosiły zaklęcie, czy tak samo nosił je cu sith? Rzuciłam się koło Caleba i biegłam sprintem przez korytarz. Dobiegłam do drzwi Holly chwilę przed nim, i gwałtownie je otwarłam. Holly nie było w środku. Nie zamknęłam tarcz, więc kołdra zebrana przy nogach łóżka wyglądała na wyblakłą, zgniłą i pełną wibrujących geometrycznych wzorów. Wyraźnie ktoś spał na pościeli, a w przeciwieństwie do mnie, Holly słała swoje łóżko. Zawsze. Więc tu była, ale łóżko stało puste. Okręciłam się. Zmartwione, szerokie oczy Caleba pasowały do moich gdy szybko przeszukiwaliśmy pokój. Okna były zamknięte, nie było śladów walki i ubranie, które zamierzała jurto ubrać, leżało na komodzie. Jedne co się nie zgadzało w pokoju, to brak Holly. - Tutaj. - zawołał Falin z frontowego pokoju i Caleb i ja pobiegliśmy tam. Słyszałam szczekanie PC w gościnnym pokoju, ale nie zatrzymałam się żeby go wypuścić. Był tam bezpieczny. Gdy dotarliśmy do salonu, zobaczyliśmy Falina ciężko opierającego się o framugę. Wskazał coś na podwórku gdy koło niego pośpiesznie przeszliśmy. Postać leżała skulona na trawniku, czerwone włosy opadły na jej twarz i nagich kolan przytkniętych do piersi. Holly. Opadłam na trawę obok niej. Nie widziałam żadnej krwi, żadnej rany, ale sposób w jaki leżała mógł je zakrywać. poszukałam jej gardła. - Ma puls. - powiedziałam gdy Caleb opadł na kolana przy mnie. Sięgnął do jej ramion, a jej oczy otwarły się. Sapnęła, jej ręce szarpnęły się do jej klatki piersiowej jakby zakrywała się pościelą. - Caleb? - zamrugała, siadając. - I Alex? Okay, ludzie, naprawdę, nie potrzebuję nianiek. Nic mi nie jest. Ja... - zamilkła i rozejrzała się po raz pierwszy. - Uh, dlaczego jetem na zewnątrz? Zerknęliśmy z Calebem na siebie. - Nie pamiętasz jak tu wychodziłaś? - Nie. - zmarszczyła brwi. - Powinnam? Czy lunatykowałam? - dobre pytanie. Miałam nadzieję, że o to chodziło, ale nieprzyjemne uczucie w brzuchu było całkiem pewne, że to co się zdarzyło nie ma nic wspólnego z czymś tak przyziemnym jak lunatykowanie. - Chodźmy do środka i zobaczymy czy możemy coś z tego zrozumieć. powiedział Caleb, pomagając Holly wstać.

Nosiła tylko za dużą koszulkę i wygładziła ją świadomie w miejscu gdzie rąbek kończył się na jej górnej części ud. Caleb i ja szybko poprowadziliśmy ją obok Falina i przez frontowe drzwi, a następnie usadowiliśmy ją na kanapie. Gdy Caleb przygotowywał dla niej coś do picia, ja wzięłam mój telefon. Gdy pierwszy raz zadzwoniłam odebrała poczta głosowa Tamary. Odłączyłam się i spróbowałam ponownie. Tym razem odebrała przy czwartym sygnale. - Alex, jest 4:30 rano. Lepie żebyś miała dobry powód na wyciągnięcie mnie z łóżka. Niestety, miałam. - Tam. możesz tu przyjechać. Myślę, że Holly została zaklęta.

Tamara mieszkała tylko kilka ulic dalej - prawie wszystkie praktykujące wiedźmy w Necros mieszkały w Glen - więc jej samochód wjechał na podjazd mniej niż piętnaście minut później. Do tego czasu, Caleb przeprowadził pełną diagnostykę ochrony domu i wyśledził wszystkie magiczne sygnatury. To Holly unieruchomiła ochronę i nikt nie wszedł do dom, żadna nieznana magia nie otarła się o ochronę zanim ona je zdjęła. Przemierzałam salon aż Holly zaczęła narzekać, że przyprawiam ją o zawrót głowy. Następnie zabrałam się za zbieranie zaklętych dysków, zadanie skomplikowane przez fakt, że zwolniłam grobowy wzrok i głębokie cienie uparcie zakrywały wszystko pomimo wszystkich świateł, które włączyłam w domu. Falin zniknął do czasu gdy skończyłam rozmawiać z Tamarą. Holly powiedziała, że pytał o apteczkę i powrócił do mojego mieszkania. Nie chciałam zostawiać Holly i Caleba, więc miałam nadzieję, że poradzi sobie sam. Planowałam niedługo sprawdzić co u niego. Głośne pukanie Tamary rozbrzmiało gdy wsadziłam miotłę pod kanapę, sprawdzając czy dyski się tam potoczyły. Holly i Caleb skoczyli na nogi, pędząc do drzwi. Zaczęłam wstawać, ale miotła uderzyła w coś większego niż zaklęty dysk. Kołysałam miotłą na boki, wydostając obiekt spod kanapy. Następnie krzyknęłam, odskakując do tyłu. Caleb i Holly okręcili się na ten dźwięk, a Tamara zatrzymała, jej stopa wisiała w powietrzu gdzie przechodziła przez drzwi. Moje serce rozbijało się mocno gdy wpatrywałam się w odsłoniętego kruka. Uniosłam miotłę jak kij bejsbolowy, ale kruk tylko leżał w skulonej stercie. To ten, którego

Caleb oblał zaklęciem, a jego klatka piersiowa podnosiła się w powolnych, ciężkich oddechach, ale inaczej leżał nieruchomo. - Oh, eew. - powiedziała Holly a następnie wbiegła do kuchni. pojawiła się chwilę później z dużym sitkiem, którego Caleb używał wczorajszej nocy przy spaghetti. Rzuciła go na ptaka a następnie stertę magazynów z stolika na kawę, żeby obciążyć sito. - Już. - Co się dzieje? - spytała Tamara,jej oczy obejmowały chaos. Caleb i ja zamarliśmy na widok kruka, a nawet teraz, z ptakiem uwięzionym pod sitem, nie obniżyłam miotły. Wzięłam głęboki wdech i zdjęłam palce z drewnianej rączki. Następnie opadłam na najbliższe krzesło, czując się jakby moje kości zostały stopione w coś nie całkiem stałego. Caleb i ja wprowadziliśmy Tamarę w wydarzenia tej nocy, nie zmieniając się, ale raczej przerywając sobie nawzajem. Holly dołączyła gdy doszliśmy do końca i zrelacjonowała jak ją znaleźliśmy na trawniku. Gdy skończyliśmy, cisza wypełniła pokój. - Zadzwoniliście po policję? - spytała Tamara po kilku minutach. Caleb potrząsnął głową. - Nie sądzę, żebyśmy powinni ich w to mieszać. - Ja myślę, że musimy. - powiedziała Holly, przytulając kolana do piersi. Dodała szorty do swojego stroju, ale przy za dużej koszulce zakrywającej jej drobną budowę, wyglądała bardziej jak przestraszone dziecko niż pewna siebie prokuratorka. Caleb często mówił, że trzy to idealna liczba dla grupy - nigdy nie było zwady przy podejmowaniu decyzji. Skoro ja byłam ostatnim współlokatorem, wszyscy skierowali się na mnie. Zadzwonić na policję czy nie? Wykręciłam się. - Co możesz mi powiedzieć o zaklęciach na Holly? - i Calebie - kruki zrobiły głęboką ranę na jego przedramieniu i obtarły jego knykcie. Jeśli wystarczyło jedno zadrapanie żeby przemieścić zaklęcie, z pewnością go złapał. Tamara zacisnęła wargi i nakazała Holly usiąść na kanapie. Holly usadowiła się na poduszkach najdalej od uwięzionego kurka wszyscy trzymaliśmy się z daleka od sita - i Tamara usiadła na stoliku do kawy, dokładnie naprzeciw Holly. - Mogę? - Tamara wskazała na kołnierzyk koszulki Holly. Holly wzruszyła ramionami. - Ściągnę ją. - Odwróciła się do nas plecami i przeciągnęła koszulkę przez głowę. Nakryła materiałem piersi zanim odwróciła się z powrotem do nas.

Wczoraj zadrapanie cu sitha wyglądało jakby Holly została pogryziona przez tygrysa, ale dzisiaj rozdarcia rozciągające się od jej obojczyka na szczyt jej piersi po przeciwnej stornie, były cieńsze, skóra była różowa i leczyła się szybciej niż najlepsze lecznicze zaklęcie dostępne na rynku. Zestaw śladów po zębach na jej ramieniu wyglądał trochę gorzej. strupy nadal były grube i wyglądały na zaognione, ale z tego co widać, leczenie przebiega niezwykle szybko. Już je zbadałam moją umiejętnością wyczuwania magii i wyczułam szczyptę magii, która wydawała się bardziej jak wspomnienie zaklęcia, ale nic aktywnego czy wrogiego. Teraz ponownie otwarłam tarcze, spoglądając przez wspaniałe kłęby Eteru żeby skupić się na obnażonej ranie Holly. Gdy zmrużyłam oczy, wydawało mi się, że zobaczyłam odcień szarego za zdrowiejąc skórą. Może. Po spoglądaniu na ranę Holly, Tamara spojrzała na Caleba i nakazała mu pokazać jej swoją dłoń i ramię. Badała jego rany przez chwilę a następnie odchyliła się, umieszczając ręce na boki i lekko za siebie na stoliku. - Gdybym tego nie szukała, nigdy nie zauważyłabym zaklęcia. powiedziała, potrząsając głową. - I to dziwne zaklęcie. To znaczy, to bardziej ślad niż coś aktywnego. Cholera. To było to samo co ja zauważyłam. Zamknęłam tarcze i zamrugałam przy nagłej ciemności blokującej mój wzrok. - Czy wyczuwasz co to jest albo jak temu przeciwdziałać? - spytała Holly. Ona była wyjątkowym spellcasterem, ale w ogóle nie była wrażliwa. Tamara wyciągnęła rękę, ale zawahała się zanim dotknęła ramienia Holly. - To może wydać się trochę inwazyjne. Holly przytaknęła i Tamara nacisnęła dłonią na skórę Holly. Oczy Tamary zamknęły się i cokolwiek ona robiła sprawiło, że Holly skuliła się, ale nie odsunęła. - Wydaje się, że zaklęcie hibernuje. - powiedziała Tamara bez otwierania oczu. - Ciężko to wyjaśnić, ale to jest jakby zaklęcie skrystalizowało skorupę. Wątpię żeby mogło coś zrobić wewnątrz całej tej ochrony, ale ledwie można je wyśledzić i nie mogę złapać nitki magii za tym uformowanym kokonem. - Więc ono musi być aktywowane żeby móc je odczarować. powiedziałam podążając za jej logiką, chociaż to w ogóle mi się nie podobało. - Ale nie wiemy co wyzwala zaklęcie ani co ono robi. Tamara opuściła rękę i kiwnęła głową na znak, że skończyła. Holly szybko się ubrała. Caleb odchylił się na swoim krześle.

- Holly wyszła wczorajszego rana. Gdy twierdziła, że nie zrobiła tego, myślałem, że po prostu nie chce żebyśmy wiedzieli z kim poszła się zobaczyć. - spojrzał na nią przepraszająco. - Ale może to było tylko próbne wyjście na dzisiejszy wieczór. To było możliwe. Bębniłam palcami po poręczy krzesła. - Oba zdarzenia miały miejsce w środku nocy. Czy termin opierał się na podejrzeniach twórcy, że nieobecność Holly nie będzie zauważona, a gdy atak będzie niespodziewany, a może gospodarz zaklęcia musi spać? - Świetnie. Nigdy więcej nie będę spać. - powiedziała Holly, osuwając się ciężko. Tak, jakby to była opcja. - Myślę, że powinnaś iść do szpitala w Kwaterach. - powiedziałam jej. Caleb wygłosił swoją zgodę i odwróciłam się do niego. - Ty też. - Nie. - wstał z krzesła. - Holly, tak, zdecydowanie. Powinna być pod obserwacją i pod opieką wykwalifikowanych lekarzy, i uzdrowicieli. Bez obrazy. - zerknął na Tamarę. - Ale nie ja. - Jestem wróżką - zaklęcie może na mnie w ogóle nie działać. - Albo może zadziałać. - prawdopodobnie celowałam w siebie, przecież, ja też byłam częściowo wróżką. Nie powiedziałam jeszcze Tamarze i Holly tego małego detalu, więc nie wypowiedziałam tej myśli. Caleb udzielił mi spojrzenia mówiącego, że nie zmieni zdania, westchnęłam. - Więc co teraz? - Musimy zadzwonić na policję. - powiedziała Holly. Zgadzałam się. Caleb nie. Większość wygrywała i odbyła rozmowę telefoniczną. - Prawdopodobnie musisz znaleźć sposób na naprawienie tego. powiedziała Tamara, wskazując na odległą ścianę pokoju. Odwróciłam się żeby zobaczyć co miała na myśli i krew spłynęła z mojej twarzy. W powietrzu, tam gdzie walczyliśmy z krukami, kręciły się małe, wielkości ukłucia, kosmyki energii z Eteru. Rozdarłam dziurę w rzeczywistości. Ponownie.

Rozdział 14 Było siedem małych dziur - nawet nie zbliżyło się do liczby zaklętych dysków, więc najwyraźniej tylko te kruki, które zabiłam, spowodowały rozdarcia. Nie mogłam zamknąć tylko rozdarć w rzeczywistości, więc Caleb pracował nad zglamourowaniem dziur gdy my czekałyśmy na przybycie policji. Moi przyjaciele spoglądali na mnie z ciekawością, ale żaden nie zażądał wyjaśnień. Jeszcze. wyprosiłam się, zabrałam PC i torebkę z gościnnego pokoju, a następnie skierowałam się na schody żebym mogla się ubrać zanim przyjedzie policja. Złapałam jeden zaczarowany dysk zanim wyszłam. Nie miałam wątpliwości, że policja będzie miała swoich najlepszych ludzi pracujących nad odkryciem zaklęć na dysku, ale stopy, konstrukcje i zaklęcia na moich przyjaciołach łączyły się, a gdy policja skonfiskuje wszystko, nie spojrzałabym ponownie na dyski. Musiałam przeprowadzić dochodzenie. Teraz bardziej niż kiedykolwiek. Wsadziłam dysk do torebki i wschodziłam po dwa stopnie na raz. Dopiero gdy byłam na samej górze i wolną ręką sięgałam po klamkę gdy zdałam sobie sprawę, że moje mieszkanie nie będzie puste. Falin był po drugiej stronie drzwi. A poza chwilami gdy był nieprzytomny i gdy walczyliśmy obok siebie przeciw krukom,nie widziałam go od miesiąca. teraz nie umiałam zdecydować czy perspektywa bycia z nim sam na sam ekscytowała, przerażała czy wzruszała mnie, ale moje palce drżały gdy złapałam za klamkę. Weź się w garść, Alex. Biorąc głęboki wdech pchnęłam drzwi, nie będąc pewną co za nimi znajdę. Nic nie znalezienie nie było tym czego oczekiwałam. Rozejrzałam się. Pokój był pusty. Coś co wydawało się torbą pełną kamieni opadła mi na brzuchu i oparłam się o framugę. Odszedł. PC wił się w moich ramionach, postawiłam go nie wchodząc głębiej do pustego mieszkania. PC, nieświadomy, brykał po pokoju i sprawdził swoją

miskę. Trochę karmy pozostało na dnie, więc radośnie - i głośno - schrupał je na poranną przekąskę. Stałam tam rozglądając się chwilę dłużej. Następnie odepchnęłam się od framugi i zmusiłam do wyprostowania pleców. Więc odszedł. I co z tego? Przecież już wcześniej to zrobił. Zamknęłam drzwi mocniej niż musiałam i upuściłam torebkę obok łóżka które Falin rozebrał zanim wyszedł. Rozejrzałam się, ale nigdzie nie spostrzegłam pościeli. Świetnie. Skierowałam się do komody, ściągając po drodze koszulkę. Wtedy otworzyły się drzwi łazienki. Podskoczyłam, okręcając się na dźwięk i przyciskając koszulkę do piersi w jednym ruchu. Falin wyszedł z łazienki, jego lodowato niebieskie oczy spotkały moje. - Alexis. - moje imię, moje prawdziwe imię, było szeptem przy uśmiechu gdy się zbliżył. Następnie jego spojrzenie przeniosło się niżej, obejmując mój na wpół ubrany stan. Podniósł brwi, a jego uśmiech stał się rozpustny. Przełknęłam i odwróciłam wzrok. - Ja, uh... - myślałam, że doszedł, ale to nie był powód żeby to powiedzieć. - Policja jest w drodze. - powiedziałam w końcu, a następnie odwróciłam się do niego plecami żeby wykopać ubranie tylko jedną ręką. Kosz obecnie był wypełniony czystymi, ale niezłożonymi ubraniami - brudne ubrania były ułożone w stertę przy nim. Poczułam jak ciepło jego ciała ociepla powietrze wokół moich nagich pleców zanim jego dłonie wylądowały na moich ramionach. Jego skóra była przyjemnie ciepła na mojej i poczułam pragnienie oparcia się o jego ciało i wzięcia komfortu w jego ramionach. Ale nie zrobiłam tego. Odszedł bez słowa i pojawił się tak samo nagle. A na dodatek, był zabójcą Zimowej Królowej - i jej kochankiem. Poza tym, nie zajmowałam się związkami. Odsunęłam się od niego. - Muszę się ubrać. - powiedziałam, trzymając ubrania na zmianę i skierowałam się do łazienki. - Alex... - ale ucichnął,nie wypowiadając nic po moim imieniu. Zatrzymałam się w połowie drogi do łazienki i odwróciłam się. - Co się stało z moją poszewką? Zerknął na łóżko. - Moczy się w wannie. Miały na sobie moją krew. - posłał mi słaby półuśmiech i uniósł jedno ramię. Jednak ruch nie był płynny i nie był wystarczająco szybki żeby ukryć grymas.

Jest ranny. Cóż, oczywiście, że był ranny. Pojawił się na wpół żywy wczorajszej nocy i ponownie otworzył ranę w czasie walki. Pomysł, że mógł wyleczyć wszystkie uszkodzenia w ciągu ostatniej godziny były czystą bajką, ale nie wyglądał na wyleczonego. Jego platynowe blond włosy wisiały luźne i czyste wokół jego twarzy i ramion, i nie widziałam żadnych śladów rany na jego twarzy czy głowie. Jego ubrania były tymi, do których przyzwyczaiłam się w czasie naszej wspólnej pracy - materiałowe spodnie i biała koszula - ale co zobaczyłam nie mogło być prawdą ponieważ ubrania, które nosił, były rozdarte i pokrwawione, a nie miał swoich ubrań schowanych w moim mieszkaniu. Prawie otwarłam tarcze żeby zobaczyć co nosi pod glamouerm, ale co jeśli nie nosi nic? A mówiąc o ubraniach, nadal byłam w połowie ubrana i mogłam słyszeć policyjną syrenę w oddali. Cholera. Dałam nura do łazienki i szybko się ubrałam. Gdy pojawiłam się po minucie czy dwóch, znalazłam Falina sztywno siedzącego na łóżku. - Nie mów im, że tu byłem. - powiedział nie wstając. Zatrzymałam się. - Komu? Policji? Przytaknął. - Nie mogę dla ciebie kłamać policji. - Nie proszę cię żebyś kłamała. Tylko mnie nie wspominaj. Zmarszczyłam brwi i przyglądałam mu się. Naprawdę nie znałam Falina. Raz myślałam, że znałam, przynajmniej trochę, albo przynajmniej czułam, że go znam. Ale uczucia mogą być zwodnicze. - Co się dzieje? - spytałam, opierając się o ścianę. Mogłam teraz słyszeć syreny przed domem. Musiałam zejść na dół, ale najpierw chciałam jakichś odpowiedzi od Falina. - Co ci się stało? Falin podniósł się z łóżka. Przeszedł przez pokój i zerknął przez okno zanim odpowiedział. - To skomplikowane. - Skomplikowane? Ktoś próbował się zabić. Nie odpowiedział. Może źle myślałam? Był zabójcą Zimowej Królowej. Może to nie tak, że ktoś chciał go zabić. Może oni próbowali powstrzymać go od zabicia ich. Nadal nic nie mówił. - Falin, dlaczego tu jesteś? Dlaczego teraz? - czy on tylko potrzebował miejsca na ukrycie się w czasie gdy był ranny? Czy to dlatego tu był? Z głównej części domu poniżej słyszałam dzwonek do drzwi. Musiałam iść, ale... Spojrzałam na niego, czekając na odpowiedź.

- Chciałem się z tobą skontaktować. - powiedział, zbliżając się, i nie byłam pewna czy jego słowa znaczyły, że chciał się ze mną skontaktować w czasie tego miesiąca gdy go nie było, czy był tutaj ponieważ chciał się ze mną skontaktować. Sięgnął jakby miał zamiar położyć rękę na moim biodrze. Cofnęłam się w bok, z dala od jego drogi. - Oh, nie. - skrzyżowałam ramiona na piersi. - Nie znikasz na miesiąc,mówisz, że chciałeś się skontaktować, a następnie próbować znaleźć się tam gdzie byliśmy. To w ten sposób nie działa. Jego ramiona się zapadły gdy cofnął się. A później półuśmiech wykrzywił jego usta. - Jesteś na mnie wściekła. - A to zabawne ponieważ? Półuśmiech zmienił się na przekrzywiony uśmiech i stanął prosto. - Nie byłabyś zła gdyby ci nie zależało. Jesteś mną zainteresowana, Alexis. Oh, ten nieznośny, arogancki... Głosy roznosiły się na niższym piętrze. - Muszę iść. - powiedziałam, odwracając się do niego plecami i otwarłam drzwi. Zawahałam się gdy weszłam na klatkę schodową i zerknęłam z powrotem na niego. Chciałam spytać czy będzie tu gdy wrócę, ale nie zrobiłam tego. Bez pożegnania, zamknęłam za sobą drzwi i uciekłam od reszty naszej niezręcznej rozmowy, żeby odbyć o wiele łatwiejszą. To prawdopodobnie zły znak, że uważam za łatwiejsze bycie przepytywanym przez policję.

Oficerowie, którzy przyjechali, nie byli zadowoleni, że czekaliśmy prawie godzinę na zadzwonienie po władzę albo, że wszyscy ubraliśmy się i zaczęliśmy sprzątać miejsce zbrodni. Oh, cóż. Jednostka Przeciw Czarnej Magii wzięła prowadzenie w przetwarzaniu sceny. Pokój był fotografowany, zaczarowane dyski były zbierane i każdy indywidualnie zamykany w torebkach na magiczne przedmioty, a nawet kruk został zamknięty i zabrany. Po oddaniu prowadzącemu, wyglądał na zmęczonego i nazywał się Tepps, naszych oświadczeń - Wszystkie zostały zredukowane o obecność Falina i kolekcjonerów dusz - Tamara odwiozła Holly do szpitala. Caleb odmówił pójścia, a nic z arsenału JPCM nie wykryło czarnej magii na Calebie, więc nie mógł być przyjęty wbrew jego woli.

- Spakowaliśmy trzydzieści trzy dyski. Jeśli były jedna na konstrukcję, wy dwoje mieliście szczęście wyjść z tego tylko z kilkoma zadrapaniami. powiedział detektyw Tepps gdy obserwował swoich ludzi. Przytaknęłam. -Tak, sir. - Mieliśmy. Tylko że było nas sześciu, a nie dwóch. - Czy rozszyfrowaliście którekolwiek z zaklęć na dysku z ataku w Kwaterach? Detektyw Tepps spojrzał na mnie z góry do dołu, jakby oceniając dlaczego chcę wiedzieć - i czy to robiło ze mnie podejrzaną. Miał zarost na brodzie z całego dnia i linię wokół jego głowy, przez co podejrzewałam, że wcześniej tej nocy nosił czapkę. - Zrobiliśmy jakiś postęp. - powiedział, ale nie zaproponował szczegółów. Jeden z techników zawołał go i wymówił się. Kręciłam się na peryferiach śledztwa, mając nadzieję, że usłyszę coś ważnego dla mojej własnej sprawy. Nie usłyszałam. To nie była ważna sprawa - nie było ciała, małe uszkodzenia i nic nie zostało skradzione. Policja zebrała, oznaczyła i ruszyła dalej. Zwijali się gdy FIB, a w szczególności agentka Nori, pojawili się na scenie. - Więc, kolejny atak konstrukcji? - spytała gdy ciekawie zerknęła na torebkę z dowodem. - Tym razem mamy żywy okaz. - powiedział jej Tepps, a ona prychnęła jakby ten fakt nie był szalenie interesujący. - Panna Craft. - powiedziała do mnie gdy wprosiła się do domu Caleba. Rozejrzała się i gdy jej oczy wylądowały na Calebie, ostry, i kompletnie nieprzyjacielski, uśmiech wykrzywił jej twarz. Jeśli FIB zbierało niezależnych na przesłuchania, czy sprowadziłam zagrożenie na Caleba? Nie byliśmy w pobliżu obszaru zalewowego, ale nie byłam pewna jak duża sieć została zarzucona. - Prawdopodobnie potrzebujesz mojego oświadczenia. - powiedziała, wchodząc w osobistą bańkę agentki Nori. Rzuciła na mnie okiem, zdołała spojrzeć na mnie z góry pomimo mojej znacznej wysokości. - Wyobrażam sobie, że już oddałaś swoje oświadczenie. Ale mam kilka pytań. Dla was obojga. - postawiła nacisk na ostatnie oświadczenie. - Agentka Nori. - męski, bardzo znajomy głos rozbrzmiał za nami. Pełny samozadowolenia uśmiech z twarzy Nori zwiędł i odwróciła się, jej głowa strzeliła w górę, a ramiona do tyłu gdy stanęła proście. - Sir, nie słyszałam, że wrócił pan do miasta. - Czy powinienem stwierdzać oczywiste, Agentko? - spytał Falin gdy przeszedł przez drzwi. Frontowe drzwi, nie wewnętrzne z mojego pokoju,

jakby dopiero teraz przyjechał na scenę. - Ja ich przesłucham. powiedział, kiwając głową i kierunku Caleba i mnie. - Ale, sir, konstrukcje są zbudowane na magii wiedźm, więc prawdopodobnie nie glamour, jak panna Craft twierdzi. - Pracowałam nad tą sprawą i... - A teraz ja nad nią pracuję. - Falin ułożył ręce po bokach. Ten ruch spowodował otworzenie się marynarki, odsłaniając ciemny grubszy koniec jego broni na naramiennej kaburze. Marynarka, broń i kabura, to kolejne glamoury - chyba, że ma coś w rodzaju zaklęcia przemieszczania - ale obraz nadal przedstawiał zarówno władzę jak i groźbę. - Ta sprawa przyciągnęła moją uwagę i uwagę jej wysokości. Chcę mieć wszystkie twoje akta na moim biurku gdy dotrę do biura. - Tak, sir. - powiedziała Nori, mięsień na jej policzku zadrgał gdy zacisnęła szczękę. Następnie zaczęła wychodzić z domu. - Czy jesteś boogeymanem w FIB? - spytałam gdy drzwi zamknęły się za Nori. Falin zabłysnął uśmiechem. - Spróbuj agent dowodzący. Świetnie, dobrze wiedzieć. Czy to znaczy, że on stał za łapaniem-ipakowaniem w obszarze zalewowym? Nie, nie mógł być. Nori sygnalizowała, że był poza miastem. Ale może mógłby pomóc mi to powstrzymać. Zaczekałam z pytaniem aż ostatni policjant wyszedł z domu. Falin wypuścił długi oddech i oparł się o ścianę, jakby stanie prosto przez zbyt długo wyczerpało go. - To skomplikowane. To nie był pierwszy raz gdy to dzisiejszej nocy słyszałam. Otwarłam usta żeby spytać o wyjaśnienie, ale Caleb przeszedł obok mnie. - Nie marnuj oddechu, Al. - powiedział, chwycił młotek z miejsca gdzie go wcześniej położył. - Będę w pracowni gdybyś mnie potrzebowała. następnie wszedł do garażu. Struga magii przepłynęła przez powietrze gdy aktywował swoje koło i powiedział - Oh, i Al, bądź ostrożna z tym co mówisz do krwawych rąk jej wysokości.

Rozdział 15 - Co on miał na myśli mówiąc 'krwawe ręce jej wysokości'? - spytałam gdy wróciliśmy do mojego mieszkania. Falin nie odpowiedział, ale obszedł mnie i skierował się do łazienki. Powoli stawiał kroki, jego ręka wracała do boku gdy myślał, że nie patrzę. Gdzieś po drodze jego marynarka zniknęła, a do czasu gdy dotarł do łazienki, glamour nie zakrywał jego zniszczonej i poplamionej krwią odzieży. Oparłam się o ścianę w pobliżu drzwi. Drzwi, których nie zamknął. - Jesteś tu na rozkaz królowej? Ponownie nie odpowiedział. Odepchnęłam się od ściany i zerknęłam przez otworzone drzwi. Falin stał z rękoma podpartymi na zlewie, jego głowa ciężko zwisała pod zgarbionymi ramionami. Spojrzał w górę gdy wślizgnęłam się do środka i posłał mi mały, napięty uśmiech, który nie pasował do grymasu wokół oczu. - Dołączasz do mnie w łazience? To nowy poziom intymności pomiędzy nami. Nie połknęłam przynęty. - Pokaż mi. - Mm, a co dokładnie chcesz zobaczyć? Zmarszczyłam na niego brwi. - Przestań się bawić i pokaż mi swój bok. - jest w porządku. Nie martw się o to. - powiedział, ale wyraźnie kosztowało go wiele odepchnięcie się od zlewu i wyprostowanie się. - Pokaż mi albo zamierzam nafaszerować cię zaklęciem nokautu i zaciągnąć do uzdrowiciela. - to była pusta groźba i on o tym wiedział, ale zaczął rozpinać koszulę. - Dobra, dobra. - zsunął koszulę sztywnymi ruchami. Gdy ja byłam zajęta na dole on zrobił niezłą robotę opatrując ranę. Nie

chciałam naruszać dokładnie przyklejonej gazy, ale krew przesączyła się w kilku miejscach, więc musiała być zmieniona. Zadrżałam gdy zobaczyłam ranę. - Czy nie powinieneś zobaczyć się z uzdrowicielem? - Wyleczyłem się z gorszych. Świta i magia jest teraz słaba. Daj mi dwadzieścia minut i poczuję się o wiele lepiej. - powiedział, sięgając po zapakowane plastry leżące na ladzie. Musiałby być z apteczki Holly ponieważ miały oficjalne znaczki OMUL na wierzchu, a ja nie posiadałam zaczarowanych plastrów. Pomogłam mu się opatrzyć i gdy pracowałam musiałam przyznać, że się leczył. Brzegi rany były różowe,a nowa skóra zrastała długą ranę szarpaną w kilku miejscach. Jeśli uniknie ponownego otwierania rany, powinien wyleczyć się ciągu kilku dni. Gdy gaza była przyklejona na miejscu, wstałam. - Jak głowa? - Wyleczona. - powiedział i uśmiechnął się na moje niedowierzające spojrzenie zanim przechylił głowę żebym mogła sprawdzić. - Rany głowy mocno krwawią, ale ta nie była głęboka. Zbadałam część jego głowy, którą mogłam widzieć, a następnie wsunęłam palce w jego włosy, pozwalając im przeczytać prawdę o jego wyleczonej głowie nawet jeśli moje oczy nie mogły jej widzieć. Bez jego glamour, włosy Falina były bliższe białego niż blond i, jak jego skóra, wydawały się dawać swoje własne światło. Przebiegłam palcami po tych miękkich lokach, podążając za jednym, który opadł na jego policzek i spadał w dół jego gardła. Jego spojrzenie zaczepiło moje. Tam gdzieś nadal mógł być ból w tych niebieskich oczach, ale więcej niż innych było gorąca. Patrzył jak na niego patrzyłam i jego usta rozdzieliły się, jego źrenice rozszerzyły. Tylko wtedy rozważyłam fakt, że miałam dłonie na jego wyrzeźbionych mięśniach brzucha i piersi gdy badałam ranę, następnie we włosach, a teraz... Ciepło rozlało się na moje policzki. Gdy skupiałam się na jego ranach, wszystko było tak kliniczne, ale teraz byłam w pełni świadoma, że jesteśmy w mojej małej łazience, a on był tylko w połowie ubrany. Był również ranny. I zajęty. - Ja tylko.. - wskazałam za siebie gdy zaczęłam się cofać. - Czekaj. - uśmiechnął się. Świt przyszedł i poszedł i musiało być coś co powiedział ponieważ poruszał się łatwo gdy ruszył i otworzył szafkę pod zlewem. - Widziałaś moją szczoteczkę? Skuliłam się.

- Mówiłam ci żebyś ją zabrał z mojej łazienki. - Wyrzuciłaś ją? Boże, chciałabym. Ale nie zrobiłam tego. Ale nie zamierzałam mu tego powiedzieć. A o co chodzi z tymi oczami skrzywdzonego? Czy miałoby to znaczenie gdybym wyrzuciła jego szczoteczkę? Skrzyżowałam ręce na piersi i uniosłam podbródek, co zarobiło dokładnie odwrotną odpowiedź od tego co oczekiwałam - przekrzywiony uśmiech zawładnął jego twarzą. - Znowu jesteś na mnie zła. Mówiłem ci, interesujesz się mną, Alexis. Nie byłabyś zła gdybyś się nie troszczyła. - pokiwał na mnie palcem i wrócił do przetrząsania mojej szafki pod zlewem. - Więc gdzie schowałaś moją szczoteczkę? Stanęłam przed nim, blokując mu drogę do szafki nogami. - Myślisz, że mnie rozszyfrowałeś, huh? Cóż, myślę, że pominąłeś kilka rozdziałów, więc krótko ci je streszczę. Mam problem z zobowiązaniem i porzuceniem. - to nie był wielki sekret - nawet mój ulubiony barman o tym wiedział. - Ty znikający bez słowa? To nie pomogło. A dowiedzenie się, że jesteś kochankiem Zimowej Królowej? Taa, nie. Nie wiem co się działo pomiędzy nami miesiąc temu. Osobiście, winię za to adrenalinę z ataku Colemana. Ale cokolwiek to było, skończyło się. Teraz cieszę się, że nie umierasz na moim frontowym trawniku i cieszę się, że byłeś tu gdy kruki zaatakowały, ale myślę, że już czas żebyś wrócił do domu. Nadal kucał przy podłodze, wpatrując się we mnie, a każde słowo z moich ust zaatakowało jego ekspresję jak werbalny szrapnel. Do czasu gdy skończyłam, jego twarz była zamknięta i zarzuciła tarcze apatii. Z jego napiętymi, ponurymi wargami i zimnym spojrzeniem, podniósł się. Następnie rozejrzał się jakby niepewny dlaczego w ogóle tu był. - W takim razie pójdę. - powiedział obchodząc mnie i wychodząc z łazienki. - Czekaj. - zawołałam za nim, mój gniew zniknął. Zatrzymał się przy moich frontowych drzwiach, ale nie odwrócił się do mnie. - Może moglibyśmy się spotkać na drinka czy coś jeśli sytuacja się zmieni. - powiedziałam ponieważ pomimo, że tego nienawidziłam, ponowne zobaczenie go udowodniło, że iskra istniała. Ale nie mogłam tego tak zrobić. On wdzierający się w moje życie bez uprzedzenia gdy ja czekam aż on znowu zniknie. Gdy wychodził na zewnątrz zerknął na mnie. Poranne słońce przesączające się przez otwarte drzwi utworzyło z włosów aureolę otaczającą jego twarz.

- Uważaj na siebie, Alex Craft. Przyciągasz złą uwagę. Ponownie. I mówiłem poważnie do agentki Nori. Zwróciłaś uwagę królowej, więc bądź ostrożna. Następnie drzwi się za nim zamknęły i nie było go.

Przebiegłam przez pokój i szarpnięciem otwarłam drzwi. - Co to miało znaczyć? - zawołałam, ale podest był pusty, jak również schody. Falin nie był jak Śmierć; nie mógł po prostu zniknąć. Glamour musiał być. - Wiem że tu nadal jesteś. - albo byłam prawie pewna. Brak odpowiedzi. Cholera. Otwarłam tarcze, tylko tyle żeby prześlizgnęła się moja psychika. Rozkładający się świat zmarłych pokrył świat realny jak podwójne narażenie gdy energia Eteru wirowała wokół mnie, wystarczająco blisko żebym mogła ją dotknąć. Spojrzałam przez nie, spoglądając na schody, na podwórko. Zignorowałam zgniłe i spróchniałe schody, brązową i zgniłą trawę. Wśród całego rozkładu nadal nie widziałam Falina. Nie mógł odejść daleko. Ale nic się nie poruszało. Nikt. Jak on...? Odwróciłam się i znalazłam go dokładnie za mną, opierał się w kącie gdzie poręcz stykała się z domem. Po dzisiejszym poranku moje nerwy były wystrzępione i nie przyjęłam dobrze kolejnej niespodzianki. Krzyknęłam, cofając się, i moja stopa przebiła się przez, co moje sensy odbierały, zgniłą deskę. Drewno pokruszyło się pode mną i straciłam grunt, a ganek połknął moją nogę aż do uda. Falin skoczył do przodu, łapiąc moje ramiona. Jego usta wykrzywiły się z bólu od tego ruchu, mięśnie w jego szczęce drgnęły. Zamknęłam tarcze i świat zmarłych odszedł. Ale uszkodzenia zostały już zrobione, moja noga została uwięziona aż do uda. Tak naprawdę, zamknięcie tarcz pogorszyło wszystko ponieważ drewno znowu było mocne wokół mojej nogi. - Nie ruszaj się. - powiedział Falin,zmieniając chwyt pod moje ramiona. Skrzywił się gdy mnie podniósł i nakazałam żeby się cofnął. - Jesteś ranny. Ja to zrobię. Spiorunował mnie wzrokiem, ale napotkałam lód w jego oczach z moim własnym grymasem niezadowolenia. W końcu mnie uwolnił, trzymał ręce w geście poddania i cofnął się. Oczywiście, mówienie, że mogę to zrobić było dużo łatwiejsze niż faktyczne uwolnienie się.

Zajęło mi kilka minut na rozdysponowanie moich ramion i wolnej nogi zanim znalazłam kąt gdzie mogłam wysunąć nogę z dziury. Ciężko oddychałam do czasu gdy ponownie miałam obie wolne nogi na ganku. Zdmuchując lok z twarzy, wytarłam dłonie o spodnie i odwróciłam się twarzą do Falina. - Więc, czy to był pożegnalny dowcip, przez który miałam cię gonić po wyjaśnienia czy...? - Tylko obserwowałem. - Mnie? Czy kogoś innego? - spytałam, ale nie odpowiedział. - Falin co się dzieje? Skrzyżował ramiona na piersi. Jego glamour ponownie skrywał ubrania i oparł się o ścianę jakby nie miał zamiaru nigdzie iść. Westchnęłam. Upór był jednym z panujących cech. - Cóż, jeśli masz zamiar zostać w pobliżu, równie dobrze możesz wrócić do środka. - pchnęłam drzwi i przytrzymałam je szeroko otwarte. Zacisnął wargi, ale się nie ruszył. Czekałam kilka uderzeń serca. Następnie odwróciłam się, pozwalając zamknąć się drzwiom i skierowałam się do łazienki. Zajęło mi tylko chwilę znalezienie tego czego szukałam. Następnie chwyciłam to tak mocno aż mi pobielały knykcie i skierowałam się na zewnątrz. - Tu masz swoją głupią szczoteczkę. - rzuciłam nią w Falina, zamrugał, jego niebieskie oczy były szeroko otwarte z zaskoczenia. - Teraz, jest ledwie siódma rano a już miałam piekielny dzień. Zjedzmy śniadanie i wymieńmy się notatkami. Może będziemy mogli pracować razem. Jeśli nie udusimy siebie nawzajem.

- Alex, ciasteczko z płatków owsianych nie liczy się jako śniadanie. powiedział Falin, wpatrując się w paczkowany smakołyk, który mu zaoferowałam. Wzruszyłam ramionami. - Nie jedz. - powiedziałam. Usiadłam na jedynym krześle i otworzyłam laptop. Położyłam świeże poszewki na łóżko i miałam nadzieję, że Falin jeszcze trochę odpocznie. Może mieć jakieś wróżkowe super moce leczenia, ale to mignięcie jego bez glamouru udowodniło, że nadal potrzebował czasu na rekonwalescencję. - Więc, przyciągnęłam uwagę królowej z powodu rozdarcia czy zamku? - Zamku? - brwi Falina uniosły się, i pomimo że może udawać niewiedzę,

brzmiał na autentycznie zdezorientowanego. Potrząsnęłam głową, ignorując jego pytanie. - Okay, więc zgaduję, że ma to coś wspólnego z rozdarciem. - Coś? To wszystko ma wspólnego z rozdarciem. O czym tyś myślała, łącząc rzeczywistości na środku zatłoczonej ulicy? - Uh, myślałam, że Holly zostanie rozszarpana. - powiedziałam grzebiąc w torebce w poszukiwaniu zaczarowanego dysku. - Na jaki rodzaj rezultat patrzę? - Cóż, przyciągnęłaś uwagę przynajmniej dwóch dworów. Zaczynają zadawać pytania. - Zgaduję, że ich ciekawość może być zła dla mojego zdrowia? Falin odłożył nienaruszone ciasteczko owsiane na bok. Następnie ułożył moją poduszkę przy ścianie i oparł się o nią, jego ręce ułożył za głową. - Jeśli nie zdrowie, to zdecydowanie twoją wolność. Jeśli dwory zdadzą sobie sprawę co potrafisz, prawdopodobnie skończysz odosobniona w Krainie Wróżek. Odosobniona? Nie byłam fanem tego wyniku. Odzyskałam dysk i odstawiłam torebkę na bok. - Fred powiedział "oni przyjdą". Myślisz, że tu chodzi o dwory? - Falin otworzył oczy,które zamknęły się gdy mówiliśmy. - Kim jest Fred? - Oh, uh, gargulcem? - wzruszyłam ramionami. - Tak jakby go nazwałam. Wpatrywał się we mnie i wybuchnął śmiechem. - Ten skrzydlaty z twarzą kota? - na moje potaknięcie roześmiał się jeszcze bardziej, przez co skrzywił się i chwycił zraniony bok. - Rozumiesz, że ten szczególny gargulec jest samicą i utrzymuje pozycję wśród gargulców podobną do wysokiej kapłanki albo wielkiej wyroczni? - Oh. - to chyba wyjaśnia dlaczego wydawała się taka rozśmieszona gdy ją nazwałam. Ale odmówiła mi podania imienia, którym mogłabym ją nazywać, a ciężko było rozmawiać z kimś kto nie ma imienia - nawet jeśli ten ktoś zdaje się być kamieniem. - W każdym razie. - powiedziałam. - tuż przed znalezieniem ciebie wczorajszej nocy, powiedziała mi "oni przyjdą". - To dosyć ogólne ostrzeżenie. - Mów mi o tym. Ale nie zrobił tego ponieważ jego oczy ponownie się zamknęły. Pozwoliłam mu odpoczywać i uwagę zwróciłam na zaczarowany dysk. Zaklęcia w nim były teraz bezwładne skoro glamour i dusza zostały oddzielone od magii, ale gdzieś w nim mrowiła pozostałość magii, musiał być ślad zaklęcia, które zakaziło moich przyjaciół. Jeśli znajdę zaklęcie,

będę bliżej do znalezienia przeciw zaklęcia. I, przy odrobinie szczęścia, również znalezienia wiedźmy chowającej się za tym zaklęciem. Skopiowałam runy z dysku na czystą kartkę, upewniając się, że zostawiam je niekompletne na wypadek gdybym wywołała je bez wiedzy co one robią albo czym były. Musiałam wygrzebać szkło powiększające żeby upewnić się, że wszystkie dokładnie skopiowałam - projekt dysku był misterny. A tych kruków było ponad trzydzieści. Ktoś miał zbyt wiele czasu dla siebie. Gdy już skopiowałam nie tylko runy ale i wzór, który tworzyły na dysku, obróciłam dysk i złamałam pieczęć woskową. Wosk pokrywał malutki kawałek papieru, rozłożyłam go i spojrzałam na grube litery. Papier zawierał dwa słowa. Nazwisko. Moje. Cóż, już wiadomo kto był celem ataku. Poszperałam w skrzyni na końcu łóżka aż znalazłam małe zaczarowane pudełko, to które podarował mi nauczyciel gdy skończyłam akademię. Jak torebka na magiczne dowody od JPCM, pudełko bezpiecznie zamykało w sobie magię. To jeden z instruktorów rzucania czarów dał mi to pudełko, myślę, że przypuszczała, że ostatecznie sknocę czar tak bardzo, że będzie musiał zostać zamknięty. Nigdy wcześniej go nie użyłam, ale teraz wrzuciłam tam dysk, papier i wosk, i zamknęłam wieko. Cierniste mrowienie czarnej magii, które skubało moje zmysły przez ostatnią godzinę, przestały i westchnęłam z ulgi. PC, który zwinął się przy Falinie na łóżku, podniósł głowę żeby zobaczyć dlaczego robię tyle hałasu. Musiał ocenić, że moja działalność jest nieciekawa ponieważ po jednym zerknięciu położył głowę na łydce Falina i ponownie zamknął oczy. Potrząsnęłam głową i usadowiłam się przed komputerem. Wśród szesnastu run z dysku, myślałam, że jeden wygląda podobnie do runy zdrowia - chociaż to musiało być archaiczną formą runy - i kolejny wygląda jak coś co widziałam w akademii, ale nie całkiem pamiętałam. Pozostałe czternaście były całkowicie tajemnicze. Otwierając wyszukiwarkę, zanurzyłam się w zadanie rozwiązania tych tajemnic.

Kilka godzin później dorobiłam się poważnego kurczu w plecach i dowiedziałam się, że runa, która myślałam że wygląda na zdrowie, w rzeczywistości była bardzo podobna do archaicznej wersji runy, chociaż starsza wersja również znaczy życie. Czy to ta runa ożywia konstrukcje? Dodałam ten pomysł do mojej listy notatek do sprawy - bardzo krótkiej

list. Odsunęłam się od laptopa i rozciągnęłam. Przedostałam się przez dzbanek kawy od kiedy rozpoczęłam poszukiwania w necie, ale moje zapiaszczone oczy rozmywały się z wyczerpania. Nawet w pewnym momencie zmieniłam biegi i zaczęłam przeszukiwać mapy dla 'grzmiących bram' od kelpie. W końcu, miałam wielorakie kierunki z których mogłam atakować sprawę. Znalezienie zabójcy może doprowadzić mnie do przeciw zaklęcia dla przyjaciół i to wypełni mój obowiązek względem Malika. Przeszukałam internet jak i przestudiowałam kilka map w poszukiwaniu tej bramy. Główne autostrady przechodzące przez Necros miały stylizowane bramy, chociaż one były tylko dekoracjami, niedawny upiększający projekt śródmiejski dodający zielonej przestrzeni, niektóre z nich były bramami, a nawet "sztukę" wyglądającą bardziej jak bramy niż coś innego, ale żadne nie były w pobliżu rzeki i stąd nie były dobrymi kandydatami. Większość z dzielnicy przemysłowej miało łańcuchowe blokady rzeczne, jak wiele zamieszkałych dzielnic, ale nie wiem dlaczego miałyby być nazwane "grzmiącymi". Z moimi skurczami mięśni i zdrętwiałą dupą od zbyt długiego siedzenia,w końcu wyłączyłam komputer i dałam sobie spokój z poszukiwaniami. Czas na małą chodzeniową pracę. Ale najpierw lunch. Falin już nie spał i przetrząsał moją lodówkę. - Co jeszcze powiedziała. - mamrotał, nadal zaspany. Wtedy jego oczy otworzyły się szeroko. Zerknął na popołudniowe słońce rozciągające się po podłodze i jęknął. - Zasnąłem? Powinnaś mnie była obudzić. Wzruszyłam ramionami i wyciągnęłam pudełko z chińszczyzną na wynos z górnej półki lodówki. Którego dnia to zamówiłam? Nie sądziłam żeby to było więcej niż tydzień temu. - Miałam coś do zrobienia. - powiedziałam, chociaż co faktycznie zrobiłam to ustalenie gdzie znaleźć przydatne informacje. Falin dołączył do mnie przy lodówce, jego ruchy były płynniejsze i wyraźnie mniej bolesne niż zanim zasnął. Zerknął nad pudelkiem zanim wyciągnął go z moich rąk. - Hej! Wrzucił karton z powrotem na górną półkę i zamknął lodówkę. - Kupię lunch. - powiedział. Następnie uciął mój protest z: - Muszę wstąpić do biura i wziąć akta Nori. Później zjemy lunch. - Ja też mam ślad do sprawdzenia. - okay, w planie miałam objeżdżenie okolicy Sionan i szukanie bramy, ale to jest rodzaj śladu. - Powinniśmy się

rozdzielić i wojować. - Myślisz, że spuszczę cię z mojego wzroku? Alex, jesteś magnesem na kłopoty, chociaż, na obronę kłopotów, ty je szukasz. Co z wyrywaniem dziur w rzeczywistości na środku zaludnionych ulic i przechadzaniem się z surowym mięsem i przyciąganie wróżki znanej z rozrywania ludzi na kawałki i jedzeniem ich, to cud, że nie jesteś całkowicie uwikłana w kłopoty. - Potrząsnął głową. Jakby on był w jakimkolwiek stanie żeby pomóc mi w powstrzymaniu 'kłopotów' od przychodzenia. Chociaż chyba jego punktem było powstrzymać sytuacje, które ja okazjonalnie - Nie typowo! Naprawdę! wdeptywała. Zanim miałam szansę odpowiedzieć, kontynuował. - Poza tym, - powiedział. - potrzebuję twojego samochodu.

Rozdział 16 Jak się okazało, Falin spuścił mnie z oka i to przy jego nacisku. prosił bym poczekała w aucie gdy on pobiegnie do swojego biura, więc siedziałam w swoim aucie, w cieple połowy sierpnia, patrząc wilkiem. Przyznam, jego rozumowanie było logiczne. Wyznanie Nori, że Falin i ja jesteśmy przyjaciółmi nie było w niczyim najlepszym interesie, ale nie mogłam powstrzymać się od odczuwania, że nasz związek był sekretem, którego nie chciał żeby poznali jego wróżkowi przyjaciele. Hej, dziewczyna ma uczucia. Gdy wrócił niósł tylko jeden niepokojąco wąski folder. To był mój samochód, więc ja prowadziłam, ale przy takiej bliskości akt, kusiło mnie żeby oddać mu kluczyki. Nie zrobiłam tego. Widziałam już wcześniej jak Falin prowadził i nie był godzien zaufania za kierownicą mojego auta. - Więc co tam pisze? - Nadal jestem na pierwszej stronie, Alex. - powiedział, jego głowa była pochylona nad folderem gdy jechałam. Wyrwał dwie strony z akt, złożył je i wsadził do kieszeni kurtki. Obróciłam się na fotelu, tak naprawdę nie odwracając oczu od drogi, ale tylko ledwie. - Co było na tych stronach? - Sprawy dworu. Dobra. To nie moja sprawa. Dlaczego w ogóle tu był? Nie wiedziałam. Skończył czytać akta do czasu gdy dotarliśmy do restauracji. Rozmyślałam nad objechaniem w tym samym czasie, ale chciałam dobrać się do tych akt zanim zmieni zdanie i zdecyduje się nie podzielić. Składając się na jeden z niewygodnych budek z płyt wiórowych, które mają tendencję do pojawiania się we wszystkich lokalach z fast foodem, pochyliłam się nad aktami, ledwie zauważając nuggety z kurczaka, które jadłam. Główną rzecz jaką dowiedziałam się było to, że Nori nie mogła zanotować

w cholerę, i albo pominęła dużo - albo dwie strony, które usunął Falin, zawierały użyteczne informacje - jej śledztwo prowadziło donikąd. Większość wydarzeń w aktach to te, przy których byłam obecna, a moje doświadczenia z pierwszej ręki zawierały więcej informacji niż jej skrócony opis. Jeśli dostała wiadomość od JPCM o zaklęciach na stopach czy dyskach, nie zawarła tych informacji w raporcie. Jedyną dostępną informacją była lista wróżek, które były przesłuchiwane i przesiedlone do Krainy, a była to duża, długa lista. Po przewróceniu ostatniej strony, odsunęłam akta z niesmakiem i zjadłam ostatnią z moich frytek. - Hej, agencie dowodzący, myślę, że twoja podwładna mogłaby sobie pod szlifować, cóż, wszystko. - Wykonuje swoją pracę. - powiedział, co nie całkiem zaliczało się do niezgadzania ze mną, ale skupił się na swoim hamburgerze, oczywiście nie chcąc tego ze mną przedyskutować. Gdy skończyliśmy lunch, dzwonek Johna - piosenka przewodnia z Cops przecięła powietrze. Pogrzebałam w torebce i wyciągnęłam telefon gdy piosenka zaczęła grać drugi raz. - John, dostałeś moją wiadomość? - spytałam jako pozdrowienie. - Dobry wieczór i dla ciebie, Alex. - powiedział, jego niski głos był pełen rozbawienia. - Dostałem twoją wiadomość. Słyszałem również plotkę biurową, że mogłaś mieć jakieś problemy dzisiaj rano. Wszystko w porządku? Podałam mu streszczoną wersję wydarzeń sprzed świtu, następnie zadałam pytanie, na które wydaje się, że nikt nie mógł odpowiedzieć. - Czy JPCM ma jakieś tropy przy zaklęciach na stopach albo dyskach? - Zdecydowanie nie przy mojej sprawie, ale jeśli nasz rację w sprawie osoby odpowiedzialnej za stopy jako tej, która wysłała konstrukcje, prawdopodobnie mogę zdobyć kopię rezultatów z dysków. To znaczy jeśli są jakieś rezultaty. Nie gwarantuję i nie mówię, że będę mógł je podać tobie, ale sprawdzę. - Będę ci winna jednego. - powiedziałam i nagle, siedząc po środku restauracji z Johnem po drugiej stronie miasta, poczułam tworzącą się pomiędzy nami nierównowagę. Cholera. Minie dużo czasu zanim się do tego przyzwyczaję. - Tak, cóż, jestem skłonny powiedzieć ci żebyś pozwoliła policji się tym zając, ale skoro jesteś celem ataków, a Holly złapała się po środku, wiem, że tego nie zrobisz. Próbowałaś skontaktować się Dr. Aaronem Corrie? Nazwisko brzmiało znajomo, ale zabrało mi chwile przypomnienie sobie

dlaczego. - On był jednym z głównych założycieli Organizacji Magicznie Uzdolnionych Ludzi, prawda? - musiałam napisać o nim pracę w akademii. Jak również będąc jednym z założycieli OMUL, pochodził z rodziny, która praktykowała magię pokolenia przed Przebudzeniem i podobno ma jedną z największych kolekcji starożytnych grimoirów (*magiczne księgi) na świecie. - Tak, ale czy wiedziałaś, że on jest miejscowym? - spytał John. - Od czasu do czasu jest konsultantem policyjnym i lubi układanki, więc może ci pomóc za skromną opłatą. Dam ci jego adres. Teraz naprawdę byłam mu dłużna, ale tyle nie powiedziałam - naprawdę nie lubiłam uczucia długu krążącego wokół mnie. Napisałam adres, który podał mi John, na serwetce i wsadziłam ją do torebki. - Więc, wracając do wiadomości, którą mi zostawiłaś. - powiedział John. Skąd wiesz, że będziesz umiała przywołać cień teraz skoro nie mogłaś wcześniej? - Przyprowadzę drugą wiedźmę. Nie obiecuję, że to zadziała, ale pomiędzy nami, możliwe że będziemy mogły przywołać cień z jednej stopy. Czy umożliwisz nam dostęp? Przez dłuższą chwilę na linii była cisza, mogłam wyobrazić sobie Johna ciągnącego się za wąsy gdy rozważał przeciwności. - Cóż, technicznie już jesteś zatrudniona jako konsultant przy tej sprawie, więc zgaduję, że nie będzie trzeba wypełniać dodatkowych dokumentów. innymi słowy, jeśli przeprowadzić kolejny rytuał, wyżsi rangą i przypuszczalnie FIB, nie będą o tym wiedzieć. - Ale nie mogę zapłacić ci za twój czas. Tak, zdecydowanie poza rejestrem. - Nie martw się o to John. Departament już zapłacił mi za mój czas na obszarze zalewowym. Myśl o tym jako o związywanie luźnych końców. poza tym, w tym momencie, Malik płacił mi za śledztwo - przynajmniej w zawiły sposób - i wystawianie rachunku dla dwóch różnych klientów za jeden rytuał byłoby brudne. Dźwięk trzepotania papierów na drugim końcu linii przeniknęło przez telefon i John powiedział: - Skoro nie mamy jeszcze żadnych rezultatów magicznych, profil DNA z pierwszych trzech stóp, które znaleźliśmy, przyszedł. Nic. Nawet jedno dopasowanie. Nadal czekam na rezultaty dla drugiej partii. Chwytam się wszelkich sposobów przy tej sprawie. - rozbrzmiało coś tłuczonego po drugiej stronie mikrofonu od telefonu i wiedziałam że to John potarł ręką

twarz, jego knykcie potarły ustnik. - Okay, - powiedział w końcu. - Co może zaboleć? Poza ego FIB jeśli NCPD pierwsze znajdzie mordercę. Może twój rytuał będzie przełomowy. Co powiesz na jutrzejszy wieczór, koło 6:30? Te garniturki z FIB nigdy nie zostaje tak długo. Zgodziłam się na ten termin i zakończyłam rozmowę. Następnie spojrzałam na Falina, który chciwie przysłuchiwał się tej stronie rozmowy. - Chodź. - powiedziałam, zakładając torebkę na ramię. - Musimy odwiedzić wiedźmę w sprawie runy.

- To ten? - spytał Falin gdy przypatrywał się dużemu ceglanemu murowi z ornamentem fleur-de-lis. Fleur-de-lis wymodelowany z żelaza. Zerknęłam na adres, który napisałam na serwetce i sprawdziłam z dużymi cyframi na cegle. Pasowały. przytaknęłam i wsadziłam serwetkę z powrotem do torebki. Podczas gdy większość wiedźm żyje w Glen, przedmieścia otaczające Magiczne Kwatery, Aaron Corrie mieszkał w Kwaterach. I nie tylko w nich, ale w ich samym centrum. Jego dom górował nad jedną stroną Ulicy Magic, parku pośrodku Kwater. Ulice tak głęboko w Kwaterach są wąskie, brukowane i zarezerwowane tylko dla pieszych i konnych powozów, więc zaparkowałam kilka budynków dalej i resztę przeszliśmy. Teraz staliśmy na chodniku wpatrując się w stary budynek. Okay, więc w mieście około pięćdziesięcioletnim tak na prawdę nie mieliśmy starych budynków, ale w Necros, dom Corrie'a był uważany za stary. Chociaż raczej nie mogliśmy go podziwiać. Wysoki ceglany mur zasłaniał większość domu. Jedynym otworem w murze było przejście ledwie starczające dla dwóch osób idących ramię przy ramieniu - nie chciałam widzieć co zrobiłby Corrie gdyby kiedykolwiek zdecydował się wymienić meble. Wysoka żelazna brama blokowała przejście. Kolejne fleur-de-lis zostało dołączone do misternego projektu bramy, jak również kilka run. Z odległości większej niż jard, już mogłam poczuć mrowienie ochrony Corrie'a - i mdłości od bycia zbyt blisko tak wysokiego stężenia żelaza. - Nie czuję się zbyt mile widziana. - powiedziałam, wpatrując się w bramę. Podczas gdy żeliwo było popularne w okresie przez Przebudzeniem, po nim uważane było za niegrzeczność. I oznakę dogmatyczności.

- Zgaduję, że i tak idziemy? - spytał Falin. Przytaknęłam. Potrzebowałam odpowiedzi i nie obchodziło mnie jeśli osoba, która je miała, nie cierpiała wróżek. Albo może wyciągamy pochopne wnioski. Może po prostu był fanem architektury sprzed Przebudzenia. Przyjrzałam się ścianie, szukając domofonu. Nie było żadnego, i teraz gdy się naprawdę przyjrzałam, zauważyłam, że brama nie ma żadnych elektrycznych zatrzasków. Zgaduję, że sami mamy wejść. Ale od razu nie spróbowałam. Zamiast tego sięgnęłam zmysłami, wyczuwając magię w ochronie, i upewniając się, że stary Corrie nie rzucił niczego wstrętnego na nieproszonych gości. Jego ochrona była potężna, ale jedyne nieoczekiwane zaklęcie, które znalazłam, nasilało żądlenie żelaza. Tyle wyszło z teorii architektury przed Przebudzeniowej. Zbliżyłam się do bramy i fala mdłości mnie zalała. Mój brzuch zacisnął się, język zawinął i, potykając się, cofnęłam dalej od bramy. - Rety, jak sobie z tym radzić? - wyszeptałam, marszcząc nos. Falin obserwował mnie, jego usta wygięły się w dół przy kącikach. - Żelazo wcześniej nie wpływało na ciebie, prawda? Potrząsnęłam głową? - Przyzwyczaisz się. - Tak, dobra. Jeśli to prawda nit byłoby to jednym z powszechnych odstraszaczy dla wróżek. Wzruszył ramionami. - Hej,mogę zaoferować ci nadzieję, prawda? - uśmiechnął się, ale nie było tego dużo. - Przyzwyczaisz się do mdłości, ale pamiętaj że symptomy to ostrzeżenie. Wróżki mogą umrzeć od zatrucia żelazem i jeśli doświadczasz symptomów, ty też możesz. - Dobrze wiedzieć, sensei. Przez dowcipną uwagę dostałam kolejnego marsa i od razu pożałowałam. Jak większość ludzi wychowanych w królestwie śmiertelników, w najlepszym przypadku miałam tylko podejrzane informacje na temat wróżek, bardzo prawdopodobne, że wypełnione wystarczającą ilością luk żeby wypełnić jeden z niekończących się korytarzy w Krainie. Jeśli Falin chciał dzielić się informacjami bez konieczności wymiany, naprawdę nie powinnam go zniechęcać. - Chodźmy, zróbmy to. - powiedziałam, kiwając na bramę. Fala nudności ponownie mnie zalała, ale tym razem poddałam się jej i zmusiłam rękę, żeby i tak sięgnęła do zasuwy. Falin złapał mój nadgarstek zanim

dosięgłam bramy. - Rękawiczki. - powiedział, rozszerzając swoje własne palce w rękawiczce przede mną. Prawda. To ma sens - i wyjaśnia rękawiczki, które cały czas nosi. Falin złapał za zasuwkę i jak tylko jego place w rękawiczce dotknęły żelaza, jego glamour się rozleciał, jego zniszczone i zakrwawione ubrania stały się widoczne dla wszystkich. Zauważyłam, że tym razem jego broń i kabura nie zniknęły. Musiał zabrać je z biura. Broń dodana do jego ubrania nie poprawiała jego wyglądu, a ludzie na ulicy za nami zaczęli się zatrzymywać, wpatrując się w nas. Gestem nakazałam żeby wszedł przede mną gdy tylko otworzył bramę. Podążyłam tuż za nim i w chwili gdy byliśmy w środku, puścił bramę i pozwolił jej zamknąć się za nami. Nie zatrzasnęła się, ale żadne z nas nie przejmowało się dotykaniem jej ponownie żeby dokładnie zamknąć. Spodziewałam się, że glamour Falina ponownie wskoczy na miejsce gdy tylko puści bramę, ale tak się nie stało. Miałam nadzieję, że Corrie nie zerka przez okno, ponieważ zdecydowanie wyglądaliśmy teraz jak podejrzani goście. - Daj mi chwilę na odbudowanie glamouru. - powiedział Falin. Nie oddychał ciężko, ale skóra wokół oczu była ściągnięta i wiedziałam, że lekki kontakt, nawet przez materiał rękawiczki, przeszkadzało mu. A jak zaklęcie Corrie'a pogorszyło efekty? - Żelazo nie tylko wywołuje chorobę u wróżek, prawda? Falin przytaknął gdy ubranie wróciło do nienagannego, glamourowanego stanu. - Żelazo blokuje wróżki od magii Krainy. Więc co to robi odmieńcom? Byliśmy prawie przy drzwiach Corrie'a, więc nie miałam czasu spytać, ale zrobiłam mentalną notatkę żeby unikać żelaza gdy będę z Rianną. Nie żebym dokładnie teraz tego szukała. Podbiegłam w górę frontowych schodów i zatrzymałam się. Przy drzwiach nie było dzwonka, ale duża kołatka. Żelazna kołatka. Klamka również była żelazna. Cicho gwizdnęła. - Człowieku, ten facet nie żartuje. Falin skrzywił się na widok kołatki, ale sięgnął po nią. Tym razem ja go zatrzymała. - Pozwól mi. Ja nie mam glamouru, który może opaść. - powiedziałam i zgodził się z uśmiechem, który był albo wdzięcznością albo rozbawieniem - nie umiałam stwierdzić które.

Przekopując się przez torebkę, wyciągnęłam rękawiczki, które dała mi Rianna gdy odwiedziłam Bloom. nie włożyłam je, jako krótkie białe rękawiczki nie pasowały do mojej szmaragdowej bluzki bez pleców, ale użyłam jednej z nich do chwycenia kołatki. Po trzech głośnych uderzeniach, cofnęłam się i upuściłam rękawiczkę do torebki, czekając. Zaczynałam się bać, że jeszcze raz będę musiała zapukać, gdy duże drzwi otworzyły się. Aaron Corrie stał w drzwiach, albo przynajmniej przypuściłam, że stary człowiek był Corriem po prostu ponieważ nie mogłam widzieć nikogo starszego, a Corrie był młodym mężczyzną w czasie Magicznego Przebudzenia siedemdziesiąt lat temu. Było oczywiste, że kiedyś był wysoki, ale lata ukradły jego wysokość i skrzywiły jego plecy tak, że czubek jego głowy z cienkimi kosmykami srebrnych włosów sięgał nie wyżej niż mój nos. Ale jego zielone oczy były czyste i bystre. - Tak? Kim jesteście? - jego głos był chropowaty jakby jeszcze go dzisiaj nie używał. - Witam, jestem Alex Craft, prywatny detektyw z Języków dla zmarłych. wyciągnęłam rękę. Uścisk Corriego był mocny ale przyjazny, i prawie nieznośnie bolesny. Gorąco jego skóry tylko pogarszało lodowaty ból gdy jego pierścień naciskał na moje ciało. Żelazny pierścień? Poważnie? Ostatnio miałam dużo praktyki z utrzymywaniem mojej twarzy beznamiętnej w czasie uścisku rąk, więc zdołałam nie skrzywić się ani odskoczyć. Gdy puścił moją rękę, zwrócił się do Falina i pośpieszyłam się. - A to jest... - zawahałam się. Najpierw poznałam go jako detektywa Andrews, ale teraz wiedziałam, że nim nie był, przedstawienie go jako takiego byłoby kłamstwem. Nie mogłam również przedstawić go jako Agenta Andrews. Corrie był wróżkofobem i "agent" było zarezerwowane dla FIB. W końcu powiedziałam. - ...mój współpracownik, Falin Andrews. Falin potrząsnął wyciągniętą rękę Corrie'a,jego glamour wytrzymał z zetknięciem z małą ilością żelaza w pierścieniu. Stary mężczyzna zerknął na rękawiczkę Falina, a następnie powoli mu się przyglądał. - Czy możemy wejść? - spytałam, starając się odciągnąć uwagę Corrie'go od Falina. - Czego chcesz, Panno Craft? Jako, nie, nie możemy wejść. Okay. Mogłam z tym pracować. Jakoś. Zmusiłam się do uśmiechu. - Moja obecna sprawa związana jest z runami, których wcześniej nie widziałam, i nie zdołałam ich w moich poszukiwaniach. - albo przynajmniej nie w czasie godzinnego przeszukiwania internetu. -

Powiedziano mi, że mógłby pan pomóc mi przy ich rozszyfrowaniu. Poruszył grubymi wargami i przebiegł dłonią po pozostałości z jego włosów na głowie. - Czy masz kopię tych runów? Przytaknęłam i przeszukałam torebkę aż znalazłam kartkę gdzie naszkicowałam runy. Corrie przyjął kartkę, a następnie poklepał swoją pierś aż jego palce znalazły gruby skórzany sznur. Ciągnął za sznur do czasu gdy mnóstwo talizmanów wysunęło się spod jego koszuli. Przerzucał talizmany, w końcu zatrzymał się gdy jego palce wylądowały na srebrnym talizmanie w kształcie okularów. Odpiął talizman i odwrócił do góry nogami zanim znowu przypiął. jedno z talizmanów wokół niego zamigotał i zmienił się. - Zawsze muszę zmieniać krótkowidzący na dalekowidzący talizman. powiedział gdy schował pęk talizmanów za koszulę. Uśmiechnął się, jakby podzielił się jakimś wewnętrznym żartem. - Zrozumiecie pewnego dnia. Teraz zobaczmy jakiego rodzaju runy macie. - podniósł papier i studiował runy, które drobiazgowo przeniosłam z zaczarowanego dysku. Gdy jego spojrzenie przesuwało się w dół strony, jego oczy rozszerzały się, jego krzaczaste brwi podnosiły. - Teraz to jest ciekawe. Bardzo ciekawe. Cofnął się, usuwając się z progu. Czekałam, ale nie powrócił. Wetknęłam głowę do środka i rozejrzałam się znad na wpół otwartych drzwi. - Uh, halo? - Próbujcie nadążyć. - zawołał Corrie gdy przechodził przez korytarz i zniknął za rogiem. - Wygląda na to, że mimo wszystko zostaliśmy zaproszeni. - powiedział Falin, szerzej otwierając drzwi. Gdyby Corrie nie zniknął już w głębi domu, mitrężyłabym czas w nieskończoność w holu. Ściany były wypełnione półkami, a każdy ich cal bibelotami. Ale to nie była tylko kolekcja tandety - ty kolekcja magicznej tandety. Gdy tylko przeszłam przez drzwi, nacisk setek różnych zaklęć i czarów spadło na mnie, grożąc przytłoczeniem. Wciskały się w moje zmysły, ogłuszając mój umysł na wszystko inne. Wydostanie się i ukierunkowanie siebie byłoby najlepsze, ale na to było o wiele za późno, i myślenie ponad magicznym rykiem żeby nakazać nogom poruszanie się było ponad moje zdolności. W pokoju nie było niczego wrogiego, albo przynajmniej niczego oczywistego, ani nawet czegoś okropnie potężnego. Czułam pociąg, który wypuszczał magiczny dym, lalkę, która rozśmieszała dzieci, lustro odzwierciedlające to czego

najbardziej pożądamy, łyżkę, która utrzymuje ciepło zupy, i inne małe, błahe talizmany. Ale było ich setki. I przepełniały moje zmysły. Rzadko ochraniałam się czymś więcej niż moją bransoletką i mentalnymi tarczami, ale teraz nie miałam wyboru. Mocno zamknęłam oczy i zmusiłam moje skupienie do cofnięcia się - przynajmniej tyle skupienia ile mogłam wezwać. Na zewnątrz mojej ściany winorośli, wyobraziłam sobie drugą ścianę zamykającą moją psychikę. Ta ściana była bańką roztrzaskanych luster, odbijająca powierzchnia oddalała uczucie magii. Gdy bańka utrwaliła się w moim umyśle, ryk magii stracił ostrość, a następnie oddalił się w upiorną magiczną ciszę. Zawsze czułam się ślepa, głucha i niema gdy osłaniałam się tak mocno i całkowicie odcinałam się od przepływu świata wokół mnie, ale na razie tak było lepiej niż bycie przytłoczonym. - Alex! Moje oczy otwarły się na dźwięk krzyku Falina, krzyku tuż przy moich uszach. Falin stał z twarzą tak blisko mojej, że nasze nosy się ocierały. Ciepło jego dłoni naciskało na mój kark, i zdałam sobie sprawę, że no nie było nowe ciepło, ale musiał stać tam przez jakąś chwilę. Musiał też wołać moje imię przez jakiś czas. Gdy zobaczył, że otwarłam oczy, wypuścił oddech z ulgą, a wtedy ciepłe powietrze owionęło moją skórę. Cofnął się, a mój wzrok zatrzymał się na broni w jego ręce. - Zamierzałeś coś zastrzelić? - uśmiechałam się gdy zadawałam to pytanie. Nie odpowiedział uśmiechem. - Czy to była pułapka? - Co? - Pułapka? Czy weszliśmy w pułapkę? Co się stało? W ogóle nie reagowałaś. - Oh. - potrząsnęłam głową. - Żadna pułapka. Tylko niewrażliwy kolekcjoner popisujący się swoim skarbem. Gdzie poszedł Corrie? Falin wskazał na salę, ale nie poruszył się i wpatrywał się we mnie przez kolejne kilka sekund zanim w końcu schował broń. Następnie, najwyraźniej zadowolony, że niebezpieczeństwo minęło, skierował się do sali. Podążyłam za nim, moje kroki były powolne i ciężkie. Znaleźliśmy Corrie'go w sypialni, która została zmieniona na bibliotekę. Siedział przy okrągłym stole w samym centrum pomieszczenia, moja kartka z runami leżała dokładnie przed nim, a stosy dużych i nieregularnych skórzanych książek otaczała go. - Gdzie je znalazłaś? - spytał, jego nos zanurzony był w grimoirze ze stronami tak cienkimi i przetartymi, że używał narzędzia zamiast palców

do ich obracania. - Czy słyszałeś o magicznie skonstruowanej bestii, która zaatakowała pieszych w Kwaterach? Corrie podniósł wzrok i zmrużył na nie oczy. - Oh, jesteś tą dziewczyną. Tak, teraz cię rozpoznaję. - palcem potarł brodę, sprawiając, że luźna skóra zatrzęsła się. - Jak interesująco. Odepchnął się od stołu i pośpieszył do jednego z regałów. - Gdzie moje maniery? - powiedział, wyciągając z półki książkę z popękanym skórzanym grzbietem. - Usiądźcie. Zrobię herbaty. Wolałam kawę od herbaty, ale gdy zobaczyłam gdzie wskazały jego palce, zdałam sobie sprawę, że nie jest ważne co zaserwuje. Na środku stołu stał czarny żelazny czajnik i trzy pozornie delikatne filiżanki na spodeczkach. Żelazne filiżanki, oczywiście. Gdzie on w ogóle znalazł te rzeczy? Jego książka walnęła o stół i Corrie chwycił czajnik. Nalał herbaty i wyciągnął filiżankę jakbyśmy byli lalkami zebranymi na dziecięcym przyjęciu. Przełknęłam mdłości, zaciskając gardło gdy wepchnął ciemny spodek do mojej ręki, postawiłam ją na stole gdy tylko było to możliwe. Falin trzymał swoją filiżankę i spodek, najwyraźniej rękawiczka go chroniła. Gdy Corrie odwrócił się żeby przejść na drugą stronę stołu, Falin klepnął moją nogę swoją. Napotkałam jego wzrok, podniósł filiżankę i potrząsnął głową. Wiadomość była prosta: Nie pij. Chociaż i tak nie zamierzałam. - Jak herbata? - spytał Corrie, pijąc ze swojej filiżanki z uniesionym małym paluszkiem. Nie patrzył na mnie gdy pytał, ale na Falina. I więcej niż na niego patrzył - obserwował Falina, czekał. Falin posłusznie uniósł filiżankę, ale zatrzymał się zanim dotknęła jego ust i dmuchnął na parujący płyn. - Nadal za ciepła jak dla mnie. Stary czarodziej postawił filiżankę, żelazo wydało piszczący hałas gdy kubek potarł o spodek. - Jesteś wróżką, prawda? Falin wpatrywał się w niego na kilka długich uderzeń serca, jego wyraz twarzy nie zmienił się. - Tak. - Ha! Wiedziałem! Corrie skoczył na nogi. - Wynoś się z mojego domu. Nie jesteś tu mile widziany. I ty. - odwrócił się do mnie. - Czy świadomie zadajesz się w wróżką czy zostałaś oszukana? Zamrugałam na niego. Zadał dwa pytania z przeciwnymi odpowiedziami. Wybrałam jedną.

- Tak. - Dobra dziewczyna. Czekaj... to jak jest. Wiedziałaś, że jest wróżką? - Tak. Twarz Corrie'a poczerwieniała. - No to jesteś głupia i też możesz wyjść. Obydwoje. Teraz. Falin i ja wymieniliśmy spojrzenia i równocześnie odepchnęliśmy nasze krzesła, pozwalając nogom podrapać podłogę gdy wstawaliśmy. Ironią było, że gdybym była w pełni człowiekiem, mogłabym skłamać i prawdopodobnie uniknąć wyrzucenia. Ale nie byłam. - Na co czekacie? Wynocha. - Moje runy. - powiedziałam, wyciągając rękę po papier. Corrie pochwycił go ze stołu, ściskając papier pomiędzy dłonie. Patrzył to na nie to na nas, a następnie cofnął się, przyciągając papier do piersi. - To chciałbym zatrzymać. Gdybym myślała, że podzieli się swoim odkryciem,pozwoliłabym mu; w końcu zawsze mogłam skopiować runy. Ale nie podzieliłby się. Potrząsnęłam głową i bardziej wysunęłam rękę. Corrie zrobił kolejny krok w tył. - Nie. Zatrzymuję to. - Na co chciałbyś to przehandlować? - spytał Falin, krzyżując ramiona na piersi. Corrie spojrzał w dół na papier. Jego oczy błyszczały od chciwości albo żądzy - ciężko było stwierdzić które, ale z jakimkolwiek demonem się zmagał, musiało również zmierzyć się z jego uprzedzeniem. Uprzedzenie wygrało. Starzec rzucił papier na nas. - Nie handluję z Krainą Wróżek. To wszystko ustalało. Podniosłam papier, złożyłam, a następnie wyszliśmy.

Rozdział 17 Spędziliśmy resztę popołudnia - i pozostałość zbiornika benzyny szukając "grzmiącej bramy" kelpie. Przejechaliśmy tyle dróg nabrzeżnych ile mogłam znaleźć i przeszliśmy nadbrzeżne obszary dwóch z trzech parków, które przylegały do Sionan. Do czasu gdy opuściliśmy drugi park, zmierzch zapadł niebezpiecznie ciemny i mrużyłam oczy na cienie łączące moje niebieskie auto z asfaltem. Zamrugałam, klucze były w mojej dłoni. Szybko się ściemniało. Nie można było stwierdzić po pogodzie, ale zima była w drodze, a dni robiły się krótsze. Co znaczyło mniej godzin, przy których mogłam przebywać na zewnątrz. - Chcesz prowadzić? - spytałam, odwracając się do Falina. - Nie możesz widzieć? - Może jestem po prostu mila. - rzuciłam klucze w jego kierunku. Usłyszałam bardziej niż zobaczyła jak je łapie i skierowałam się do drzwi pasażera. - Tylko bądź dla niej miły. I przestrzegaj praw drogowych. - Oczywiście. - mogłam usłyszeć uśmiech w jego głosie. Odkąd i tak nie mogłam zbyt wiele widzieć, zamknęłam czy, tylko mrugnięcie. Przynajmniej tak myślałam. Gdy je ponownie otwarłam, Falin parkował samochód. Rozciągnęłam się, sięgnęłam do drzwi. Wtedy się zatrzymałam. Powietrze nie wibrowało magią - nie byliśmy w Glen, co znaczyło, że zabrał mnie gdzieś indziej niż do domu. - Gdzie jesteśmy? - Moje mieszkanie. Nie będziemy tu długo. - wysunął się z auta, ale pochylił się gdy się nie ruszyłam. - Muszę wziąć trochę zaopatrzenia. - Zaopatrzenia? - miałam podejrzane uczucie, że miał na myśli rzeczy żeby wprowadzić się do mojego mieszkania na kilka dni. Gdy wciąż się nie pojawiałam, obszedł samochód i otworzył moje drzwi. - Potrzebuję dodatkowego pistoletu i amunicji, na początek. Jesteś na celowniku i wolę być przygotowany.

Nie miałam na to odpowiedzi. Jego pomoc była niezbędna tego ranka, ale był ranny. Musiał odpoczywać, a nie walczyć z magicznymi konstrukcjami. Poza tym, nie czułam się zbyt komfortowo gdy wskakiwał w moje życie i odgrywał białego rycerza. Na dodatek, nie byłam pewna czy mogę mu ufać. Caleb wydaje się przekonany, że Falin był tu w sprawach Zimowej Królowej, i nie byłam pewna czy tak nie jest. Jaki miał plan? Falin poprowadził mnie do dużego ceglanego kompleksu mieszkalnego, pojechaliśmy windą na siedemnaste piętro. Przy jego wejściowych drzwiach, zawahał się, jego ręce przeniosły się na kieszenie, ale nie sięgnęły do środka. Westchnął, jego ramiona zapadły się z delikatnym odgłosem. Ponownie spojrzał w górę, posyłając mi słaby uśmiech. - Zaczekaj tu chwilę. - powiedział i podszedł do drzwi obok jego. Zapukał. Musiał kilkakrotnie zapukać żeby muzyka w apartamencie ściszyła się i kobieta dwudziestokilkuletnia otworzyła drzwi. Włosy miała uczesane w rozczochrany kucyk, brązowe kosmyki rozkładały się wokół jej twarzy. Długa niebieska farba dekorowała jej policzek gdzie musiała przenieść się z poplamionych palców gdy odgarniała włosy za ucho. Zmarszczyła brwi gdy otworzyła drzwi, ale gdy jej spojrzenie opadło na Falina, jej rysy złagodniały, a oczy rozszerzyły gdy się uśmiechała. - Falin. Hej. Dawno się nie widzieliśmy. Zaczynałam się martwić. powiedziała, wycierając ręce o nogawki jej kombinezonu. - Proszę, wejdź. Ja, uh... - zerknęła na poplamione farbą ręce. - Właśnie sprzątałam. Chcesz drinka czy coś? - Tak naprawdę, Tess, nie mogę dostać się do mieszkania. Czy masz jeszcze mój zapasowy klucz? - Oh, tak. Oczywiście. - szerzej otworzyła drzwi i gestem zaprosiła go środka, po raz pierwszy jej spojrzenie wylądowało na mnie. Zamarła, drzwi zawisły na wpół otwarte. - Oh. Masz towarzystwo. Zaraz przyniosę ten klucz. Zaraz wrócę. Zamknęła drzwi, a ja zerknęłam na Falina. Wpatrywał się na gzyms nad drzwiami Tess, kciuki miał zatknięte za pas. Gdy drzwi ponownie się otwarły, Tess podała mu małe pudełko. Z miejsca gdzie stałam, ciężkie ochrony zakrywające pudełko były oczywiste, jak kilka wstrętnych zaklęć aktywujących się z razie majstrowania. Potrząsnęłam głową i wzdychnęłam ciężko pod nosem. Pudełko było pokryte klasyczną, masywnie produkowaną pandorapułapką. - Zostałeś wykiwany. - powiedziałam Falinowi.

Spojrzał w górę jego, palec zawisł nad pudełkiem. Jego brwi podniosły się w zarozumiałym pytaniu, i wyciągnęłam rękę po pudełko. Zaczął mi go wręczać, ale zawahał się zanim opuścił go na moją rękę. - Tu są wbudowane kary za złe kody. - ostrzegł. - Tak, najpierw czujesz wstrząs, później nudności, a utrata przytomności po tym aż pudełko wyczerpie swoje soki. - trzymałam moją rękę wyciągniętą i położył pudełko na moją dłoń. Owinęłam pudełko moimi zmysłami, a następnie, koniuszkiem palca, prześledziłam runę lojalności na wieczku. Druga runa to miłość. Trzecia... zawahałam się, mój palec zawisł nas wieczkiem. Nie rozpoznałam trzeciej runy, ale prześledziłam projekt, który czułam. Pudełko otworzyło się. Falin wpatrywał się we mnie. Uśmiechnęłam się do niego; wyjęłam klucz i najpierw rzuciłam nim, a następnie pudełkiem w Falina. - Następnym razem szukaj czaru z wrażliwością. Ukrył klucz w dłoni i wpatrywał się w pudełko. - Jaka to sztuczka? - Tak naprawdę to nie sztuczka. - wzruszyłam ramionami. - Tanie pułapki pandory leżą i czekają na właściwą odpowiedź, a jeśli jesteś wrażliwy, one praktycznie nadawają odpowiedź. Drogie pułapki pandory zawierają zaklęcie zakrywające, blokujące nadawanie. - Huh. - posłał pudełkowi rozczarowane spojrzenie i wsadził klucz do drzwi mieszkania. Gdy klucz powrócił do pudełka, Falin posłał Tessie olśniewający uśmiech i podał go jej. - Ratujesz życie, Tess. - Tak. Wiem. Zobaczymy się później. - zatrzasnęła drzwi, a chwilę później muzyka w jej apartamencie ponownie rozbrzmiała, dwa razy głośniej niż gdy zapukał pierwszy raz. Falin nic nie powiedział gdy wprowadził mnie do mieszkania. powietrze wewnątrz pachniało stęchlizną, jakby w kawalerce, w czasie ostatniego miesiąca gdy go nie było, nikt nie otwierał okien. Zmarszczyłam nos i zerknęłam na warstwę kurzu pokrywającą każdą powierzchnię z, w innym przypadku, nieskazitelnego pomieszczenia. Falin podszedł do szafy i chwycił pusty worek marynarski. Upuścił go przy telewizorze leżącym na komodzie i wysunął szufladę. - Czym była trzecia runa? - spytałam gdy się rozglądała. - Nie rozpoznałam jej. - Po prostu symbol, który łatwo pamiętać. - wzruszył ramionami, rozpinając koszulę. - Znam tylko dwie runy. Miłość i lojalność. Miłość nie było niespodzianką. Podczas gdy zaklęcia

prawdziwej miłości uważane są za szarą magię od kiedy naruszały one czyjąś wolną wolę, talizmany mające przyciągać miłość albo pomóc właścicielowi znaleźć miłość można było kupić na stacjach benzynowych, nie mówiąc o sklepach z talizmanami. Ale lojalność - to była rzadka runa. Za tym prawdopodobnie kryła się dobra historia i zrobiłam mentalną notatkę żeby w pewnym momencie o to spytać. - Więc wyobrażam sobie, że brałaś lekcje z run w szkole. - powiedział Falin gdy zrzucał koszulę. Skrzywił się przy tym ruchu, chociaż glamour zakrywał nie tylko ranę, ale również ubranie, więc jego klatka piersiowa wyglądała na gładką i dotykalną. Nie, nie dotykalną. Dobra. Albo, hm, bez szwanku. "Bez szwanku" było o wiele bezpieczniejszym opisem. Oderwałam swoje spojrzenie. O czym my rozmawialiśmy? Runy, to było to. Runy to miły i bezpieczny temat. - Tak, moja akademia wymagała czterech lat z teorii run. Ale nie używam ich często, więc pamiętam tylko te pospolite. A co z tobą? Czy wróżki mają szkoły, do których chodzą małe wróżkowe dzieci i uczą się o Krainie Wróżek i byciu wróżką? - Wątpliwe. - Nie wiesz? - spytałam, zerkając przez ramię. To był zły ruch. Falin pozbył się zniszczonych spodni i teraz przekopywał się przez górną szufladę jego komody w niczym poza glamourem - i nie w glamourze zawierającym ubrania. Z miejsca gdzie stałam, miałam idealny widok na jego szerokie ramiona, linię jego kręgosłupa, wąskiego pasa przechodzącego i szczupłe biodra i napiętego tyłka i gładkich ud. Moje dłonie zacisnęły się w pięści przy bokach gdy dotykowe wspomnienia przebiegania palcami po tej skórze porwały mnie. Oderwałam spojrzenie i wsadziłam zaciśnięte pięści pod pachy zanim moje dłonie zrobiłyby coś zawstydzającego. Teraz byłby dobry czas żeby przypomnieć sobie, że on jest kochankiem Zimowej Królowej. Ale nigdy nie spotkałam Zimowej Królowej, więc ona nie była najlepszym rozwiązaniem zimnego prysznica w tej sytuacji. Potrzebowałam czegoś innego do odwrócenia myśli. - Więc, czy ty i Tess umawialiście się? - spytałam, przechadzając się wokół mebli. Apartament ledwie wyglądał na zamieszkały. Falin posiadał dużą kanapę, komodę w telewizorem leżącym na wierzchu, biurko z komputerem, składany stolik i dwa krzesła - nic więcej jeśli chodzi o meble i nic czym mogłam zająć uwagę.

- Tess? Nie. Przechowuje dla mnie klucz ponieważ pojawiałem się tu bez żadnego zbyt często. Ryzyko zawodowe. Założę się. - Lubi cię. - powiedziałam, wciskając włącznik na jego ekranie. Jego obecność nagle wypełniła przestrzeń za mną. Następnie jego ramiona owinęły się wokół mojej tali, przyciągając mnie do jego piersi. - Zazdrosna? - jego usta otarły się o mój kark gdy pytał, wysyłając dreszcze w dół mojego kręgosłupa. - Proszę powiedz, że masz na sobie ubranie. - wiedziałam, że nie ma koszuli - moja bluzka bez pleców pozostawiała wystarczająco nagie plecy żebym czuła jego skórę na swojej. - Mmm-hmm. - powiedział, jego dźwięk wibrował po mojej skórze. Jego uścisk był wyśmienicie ciepły - nie piekielnie gorący, ale wspaniale,zadowalające ciepło, które sprawia, że moje ciało drży od jego bliskości. Było to również całkowicie nieakceptowalne. Co jest z tobą nie tak, Alex? Tego ranka Śmierć pozostawił twoją skórę śpiewającą od widmowego pocałunku, a teraz topniejesz z powodu Falina? Poważnie musiałam dać przebadać moją głowę. Logika twierdziła, że nie mogę pożądać dwóch mężczyzn na raz, prawda? Ale mogłam. Oh, byłam zdezorientowana, ale to nie zagłuszało pożądania. Zabójca i kolekcjoner dusz - jak schrzanione to było? Próbowałam odsunąć się od Falina, ruch ten sprowadził mój łokieć do kontaktu z jego bokiem. Wessał powietrze i skrzywiłam się w jego imieniu. W pół obrocie wycofałam się w jego ramion i natarłam na niego. - Przep... - ucięłam moje przeprosiny. - Nic ci nie jest? Czy otworzyłam ponownie ranę? - Nic mi nie jest? - wyprostował się jakby jego postawa mogła udowodnić jego stan zdrowia. Mógł mówić, że nic mu nie jest, cały dzień, ale nie widziałam żeby nic mu nie było. Cóż, tak naprawdę, jego glamour sprawiał, że jego gładka pierś wyglądała idealnie, ale oczywiście nie była. - Opuść glamour żebym mogła zobaczyć ranę. Burknął w odpowiedzi, odwracając się ode mnie, więc chwyciłam go za ramię żeby go powstrzymać. - Falin? - powiedziałam jego imię w taki sam sposób w jaki mówi się "proszę", ale bez zaciągania długu. Odwrócił się, emocje prowadziły wojnę na jego twarzy. Wytrwały opór błysną na jego twarzy z szybkim zaciśnięciem ust i przymrużeniem oczu, a następnie poddał się czemuś łagodniejszemu, ale do czasu gdy zrobił krok

do przodu,to znikło i uśmiech, który mogłam tylko opisać jako przebiegły,wykrzywił jego usta. Sięgnął, nakrywając moją twarz dwoma dużymi dłońmi, i pochylił się. - Jeśli tak bardzo się martwisz, możesz mnie pocałować i sprawić, że będzie lepiej. - Nie. Jego uśmiech powiększył się jakby takiej odpowiedzi oczekiwał. - Zmienisz zdanie. - powiedział, a następnie odwrócił się, sposób w jaki to powiedział, po części oczekiwałam, że zmierzwi moje włosy albo trąci mój nos gdy powoli się oddalał. Potrząsnęłam głową, nie byłam pewna czy się roześmiać czy rzucić czymś w niego. Tak czy inaczej, nadal chciałam zobaczyć jego ranę. - Falin. - powiedziałam ponownie, ale tym razem tylko jego imię,mający przyciągnąć jego uwagę. Gdy tylko się odwrócił, rozwarłam tarcze. Mój grobowy wzrok wyostrzył się. Opuściłam tarcze żeby mogła widzieć przez jego glamour i gdy zbliżyłam się żeby zbadać ranę,zdałam sobie sprawę, że tym razem rozkład był korzystny ponieważ mogłam zobaczyć kawałki rozcięcia przez zniszczoną gazę - musiałam być tylko ostrożna żeby jej nie dotknąć. Nie chciałam żeby jego ubranie skończyło jak mój ganek. Zobaczyłam tylko mały skrawek rany, która była ciemna przy migotaniu duszy pod jego skórą, ale widziałam wystarczająco żeby upewnić się, że nie otworzyłam rany ze swoim nieostrożnym łokciem. Zobaczyłam również wystarczająco żeby być zdumioną przez to jak dużo się wyleczyło od dzisiejszego rana. Falin zmarszczył na mnie brwi gdy jego spojrzenie wylądowało na moich świecących oczach. - Mówiłem ci, że nic mi nie jest. - powiedział, odwracając się do mnie tłem i kierując się na komodę. Po wyciągnięciu koszulki z górnej szuflady i włożeniu jej, zaczął wkładać ubrania do worka marynarskiego. - Spróbuj niczego w moim mieszkaniu nie zniszczyć. Chciałbym odzyskać kaucję gdy odejdę. - Racja. - zatrzasnęłam tarcze, a moja wizja wróciła do normalności. - albo przynajmniej do zacienionego krajobrazy, który uchodził za normalny. Zbliżyłam się żeby dokładnie zobaczyć ile Falin pakował, a on klęknął i wyciągnął fałszywy spód z dolnej szuflady. Kolejne zaklęcie z pandory-pułapki zabezpieczało sejf w dolnej szufladzie. Sięgnął jedną ręką i zatrzymał się, zerkając na mnie. - Co, sama chcesz to zrobić?

Cofnęłam się, trzymając płasko przed sobą dłonie. Zaklęcie na sejfie zostało stworzone przez tą samą osobę, która zabezpieczyła pudełko, więc miało te same wady. Falin nie był wkurzony gdy pierwszy raz rozbiłam pułapkę-pandorę, więc założyłam, że to nie o to teraz chodzi. Notka dla siebie: Nie lubi gdy łamię jego glamour. Oczywiście, gdyby nasze role się odwróciły i ktoś mógł chcąc-nie chcąc patrzeć na wszystko co chcę ukryć, też byłabym zła. Odblokował sejf i wyciągnął trzy pistolety i kilka magazynków, jak również odznakę FIB, dodatkową kaburę i dodatkową parę noży. Część z tego znikła w kilku różnych miejscach pod jego ubraniem, a reszta spoczęła w torbie. Zamrugałam na ten łup. - Zamierzasz iść na wojnę? Jesteś pewien, że nie chcesz również zapakować karabinu szturmowego? Spojrzał znad torby. - Poznałaś siebie, prawda? - zamknął torbę. - Więc czy ja też powinnam nieć pistolet? - Obawiałbym się tego dnia. - chwycił marynarkę i zarzucił ją na ramię. Masz dobre ostrze. - powiedział, kiwając w kierunku sztyletu ukrytym w moim bucie. - To był prezent. - Nigdy tyle nie wątpiłem. Jeśli masz zamiar nosić sztylet, powinnaś nauczyć się go używać. Zmarszczyłam na niego brwi. - Wiem jak go używać. Wbijam zaostrzony koniec w to co nie lubię. To zostało nagrodzone uniesieniem brwi i podniósł worek marynarski. - Gotowa? - Wiesz, że nie zaprosiłam się, żebyś nocował u mnie. - Wolisz zostać tutaj? - machnął otwartą dłonią na małe mieszkanie. - Nie, to... - zamilkłam gdy tylko jeden kącik jego ust uniósł się w uśmiechu, który nie umiał ukryć. Specjalnie na mnie naciskał. - Jesteś nieznośny, wiesz o tym? - A ty jesteś niebezpieczna dla siebie. - złapał kluczyki z kredensu, gdzie je rzucił gdy weszliśmy. - Chodź, idziemy.

- Czy zatrudniłaś pokojówkę? - spytał Falin, zatrzymując się w progu mojego mieszkania.

Sama nie weszłam dużo dalej niż próg. Łóżko, na które włożyłam poszewki dzisiejszego rana, ale nic więcej, było zasłane, razem z kołdrą, której nie widziałam od ostatniej zimy, wyłożoną i ułożoną. Ubrania, które zwykle leżą w stercie przed komodą, zniknęły, a książki, które zostawiłam wcześniej na różnych powierzchniach w pokoju, były ustawione w rzędzie na nocnym stoliku. Naczynia w zlewie zniknęły, a PC, który skakał przy moich nogach, miał dużą różową kokardę na cienkiej kępie włosów na jego głowie. - Kto tu był? - spytałam psa gdy podniosłam go z podłogi. Zaatakowałam kokardę jedną ręką. Ktoś przyszedł do mojego domu. Wtargnął w moją przestrzeń, pogwałcił męskość mojego psa i... i... posprzątał? Nie mogłam poluzować kokardy. Wyczuwając mój niepokój, Falin zniżył się i spróbował mi pomóc. Oczywiście, trzy dorosłe dłonie próbujące atakować bardzo małą nitkę zabezpieczającą kokardę, tak naprawdę nie pomagały. PC wił się w moich ramionach, również nie był szczęśliwy z tej sytuacji. - Ty go potrzymaj. Ja ściągnę kokardę. - powiedziałam, pchając na niego psa. - Jak rozumiem nie prosiłaś o wysprzątanie domu? - spytał Falin, jego głos był szeptem przy moim uchu gdy pochylałam się nad PC. - Oczywiście, że nie. Ja... - zatrzymałam się ponieważ zauważyłam coś kątem oka. Kubek skoczył z suszarki i przeniósł się w poprzek mojej podłogi kuchennej. Szybko otwarłam tarcze gdy kubek skoczył na ladę i szafka się otwarła. Gdy grobowy wzrok wypełnił moją wizję, kokarda pod moimi palcami zgniła, włókna wystrzępiły się a nitka utrzymująca ją w miejscu, rozłożyła się w nic. Ale w poprzek pokoju, w mojej małej kuchni, spostrzegłam małą okrągłą postać gdy skoczyła na pułkę w szafce i użyła krótkich ramion żeby ostrożnie położyć kubek koło reszty. Zielone piórkowate włosy spływały na plecy istoty, w dół lady i opadały prawie do podłogi. - Pani B.? - zawołałam, co sprawiło, że mały krasnal się odwrócił. Skoczyła na ladę, następnie na podłogę. - Właśnie tu kończyła. - powiedziała gdy pośpieszyła na drugą ladę. Złapała kolejny kubek z suszarki i skierowała się do szafki. Wpatrywałam się przez chwilę, czując się dziwnie odłączona. Następnie skierowałam się na swoje łóżko, które w moim grobowym wzroku zapadło się pod szmatami pokrywającymi materac z odsłoniętymi sprężynami. - Chyba muszę usiąść. - wymamrotałam. Falin złapał mój nadgarstek gdy dotarłam do łóżka i pociągnął w górę gdy

prawie zatopiłam się w wgnieciony materac. - Nie sądzisz, że powinnaś... - wskazał na moje oczy. Prawda, nie chciałam żeby moje mieszkanie przegniło wokół mnie. Zamknęłam tarcze, zirytowana przez nagłą ciemność naciskającą na mnie. Tylko wtedy opadłam na łóżko. Nacisnęłam nasadą dłoni na moje oczy i powiedziałam. - Zgaduję, że Rianna cię wysłała? - Tak właśnie zrobiła. - niespodziewanie mocny głos Pani B rozległ się z kuchni. - Przyszłam żeby cię znaleźć i odkryłam śmietankę przy drzwiach, ale nikt nie utrzymuje domu. Słyszałam jej bose stopy gnające po podłodze, a następnie łóżko poruszyło się gdy wskoczyła obok mnie. Otwarłam oczy i zobaczyłam, że patrzy na obszarpaną i zgniłą kokardę, którą zniszczyła moja magia. Kokarda była wystarczająco duża żeby ona musiała użyć dwóch swoich małych rąk do uchwycenia wystrzępionego materiału, a przez sposób w jaki jej dolna warga drgnęła,poczułam się winna za zniszczenie tej cholernej rzeczy. - Dom wygląda wspaniale, Pani B. - powiedziałam, ponieważ nagle poczułam, że muszę coś powiedzieć i przeprosić za kokardę. Spojrzała w górę i włożyła kokardę do skórzanego paska okrążającego jej workowatą sukienkę. Machnęła ręką w powietrzu jakby oddalając moje sugerowane podziękowanie, a następnie spojrzała na mnie. - Dziewczyna powiedziała, że masz wiadomość. Przytaknęłam, zgadując, że "dziewczyna" to Rianna. - Powiedz jej żeby spotkała się ze mną w Głównym Komisariacie jutro wieczorem o 6:30. - Uważaj to za przekazane. - zeskoczyła z łóżka, jej włosy podskakiwały, podążając za nią. Gdy dotarła do drzwi, skoczyła, przekręciła klamkę i wyszła. Wpatrywałam się w drzwi długą chwile po tym jak się zamknęły. - Więc, krasnoludek. - powiedział Falin, podchodząc do łóżka. - Chcesz mi wyjaśnić jak zaprzyjaźniłaś się z krasnoludkiem? - Raczej nie. Spojrzał na mnie, odchylając się z kciukami zatkniętymi w kieszenie, i odwrócił wzrok. Włączyłam telewizor, żeby mieć coś do skupienia się. Twarz Lusy pokazała się, ale wyraźnie nie była w studiu. Co ona teraz kombinowała? Przy odrobinie szczęścia co co odwróci uwagę ode mnie. Podeszłam i pogłośniłam. - ... podchodzimy teraz do anomalii. Ted, możesz skupić się na tym? wskazała i kamera zbliżyła na coś ponad jej głową.

Scena była ciemna. Skądkolwiek nadawała nie miało wielu świateł i mogłam wychwycić ciemne kształty drzew. Gdy kamera zbliżyła, złapałam błysk światła księżyca od odbijającej powierzchni. Woda? Złe uczucie skradało się do mojego żołądka. - Masz to? - głos Lusy spytał skądś poza ekranu, a kamera jeszcze bardziej zbliżyła. - Okay, ludzie w domach, nie wiem czy to widzicie, ale wygląda na to, że patrzymy na kolejne rozdarcie do Eteru. To które widzieliśmy dwa dni temu buchało żywą energią, ale przez to przechodzi tylko kilka kosmyków. To coś jest ogromne. Kamera jeszcze bardziej zbliżyła i ona miała rację, to wyglądało na rozdarcie wielkości człowieka. Cholera. Czułam jakbym w spowolnieniu odwracała się do Falina. Jego twarz pociemniała, jego usta zacisnęły się. Oderwał spojrzenie od ekranu i przeniósł je na mnie. - Czy ty? Potrząsnęłam głową. Rozerwałam te małe, wielkości centa, dziury gdy walczyliśmy z krukami, dziurę w Kwaterach podczas pierwszego ataku konstrukcji i, oczywiście, dziurę wielkości pokoju, którą stworzyłam w posiadłości ojca, ale, chyba że połączyłam rzeczywistości z daleka albo rozdarcie przeniosło się, tej nie stworzyłam. Zmrużyłam oczy, przeszukując zamazany ekran mojego starego telewizora i próbowałam wyróżnić szczegóły położenia rozdarcia. Kamerzysta zjechał, oddalił żeby przywrócić Lusę na ekran. powtórzyła informacje o rozdarciu w Kwaterach i to o czym debatują obecnie urzędnicy. No dalej, Lusa, powiedz nam gdzie jesteś. Gdy mówiła, ktoś przeszedł dokładnie przed rozdarciem, zatrzymując się, żeby spojrzeć na kamerę. Ponieważ kamera była skupiona na Lusie, twarz osoby była zamazana. Byłam prawie pewna, że to mężczyzna. Wysokość trudno było ocenić, chociaż był wyższy niż rozdarcie. Nosił ciemny, długi płaszcz, na co nawet po zachodzie słońca było o wiele za gorąco. Przechodzień? Gap? - Czy umiesz stwierdzić kim jest ta osoba? Falin oderwał spojrzenie od telewizora na wystarczająco długo żeby zrobić na mnie marsową minę. - Jaka osoba? - Ta. - wskazałam na postać w tle, a mar Falina zmienił się w zdziwienie. Nie widzisz go? - spytałam. Potrząsnął głową. No to okay. To oznaczało, bardzo możliwe, że mężczyzna był duchem albo kolekcjonerem dusz. Rozdarcie w rzeczywistości przerażało mnie, ale fakt, że była obecna na brzegu rzeki, a

że była tam widmowa postać martwiło jeszcze bardziej. - Tu mówi Lusa Duncan z Witch Watch na żywo z Mostu Lenore Street, kończąc. Byłam na nogach zanim ostatnie słowo wyszło z ust Lusy. Miałam torebkę na ramieniu i byłam w połowie drogi do drzwi gdy zdałam sobie sprawę, że Falin nie był ze mną. Prawda ściemniała i opadła, a on nadal miał moje klucze, co znaczyło, że sama nigdzie nie jechałam. - Idziesz? Wpatrywał się w telewizor i pokręcił głową. - Nie sądzę żebyś powinna przebywać w pobliżu tego rozdarcia. - Co? Dlaczego? - to nie ja rozdarłam rzeczywistość. Byłam tego pewna. Nie zbliżałam się do Mostu Lenore Street ostatnio, co znaczyło ktoś inny ma umiejętność łączenia płaszczyzn istnienia. Chciałam się dowiedzieć kto. Może był tam ktoś kto może nauczyć mnie jak nie łączyć rzeczywistości. Jak również, lokalizacja w pobliżu rzeki martwiła mnie. Nazwij to przeczuciem - co było zdecydowanie niczym pewnym - ale pokrętne uczucie w moich wnętrznościach mówiło mi, że rozdarcie musi zostać sprawdzone w odniesieniu do mojej sprawy. Falin ponownie potrząsnął głową. - Alex, to co potrafisz, gdy sprawiasz, że śmierć manifestuje się w płaszczyźnie śmiertelników czy sprowadzasz tu Eter, to się nazywa tkactwo płaszczyznowe. To umiejętność wróżek. - Tak myślisz? - fakt, że ta umiejętność przeszła na hiperjazdę około Krwawego Księżyca kiedy, podobno, obudziła się moja dusza wróżki, było dobrym wskaźnikiem na związek pomiędzy tymi dwoma. Falin zignorował mój sarkazm. - Tkacze płaszczyzn są rzekomo odpowiedzialni za wiele rzeczy. Za złożone przestrzenie, fakt, że Kraina Wróżek i królestwo śmiertelnych dotykają się tylko w małych przejściach, fakt, że wróżki nie mogą sięgać Eteru... Istnieją legendy i mity sięgające dalej niż wspomnienia najstarszej żyjącej wróżki. - a to byłby bardzo długi okres czasu. Zbliżył się. - Ale, Alex, tkacze płaszczyzn już nie istnieją. - Myślę, że pozwolę sobie na odmienne zdanie w tej kwestii. Jedna strona jego ust podniosła się w krzywym uśmiechu. - Tal. Oczywiście ty istniejesz, chociaż będzie lepiej jeśli dwory nie dowiedzą się czym jesteś. Co miałem na myśli, to, że w Krainie nie ma wróżek tkaczy. - A poza Krainą? - Jeśli dwory dowiedzą się i tkaczach, będą oni w Krainie obojętne czy są

śmiertelnymi, rodem, czy wróżką. To właśnie dlatego, jeśli nie chcesz być zaciągnięta do Krainy, musisz utrzymać głowę nisko. Rozdarcie w Kwaterach już rozniosło plotki po dworach. Nie możesz być widziana w pobliżu tej. - wskazał na ekran telewizora a później odgarnął kosmyk za moje ucho. - Oficjalnie, o ile w wszyscy w Krainie wiedzą, jedyni tkacze, którzy istnieją, są parą śmiertelników. Służą wysokiemu królowi, plotki mówią, że oni są jedynym powodem, przez który on utrzymuje wysoki dwór przez ponad millenium - ale oni są odmieńcami, śmiertelnymi przetrzymywanymi w Krainie, co jest tak dobre jak powiedzenie bezpłodni, więc nie będzie więcej z ich linii. Słyszałem plotki, że Król Cieni ma odmieńca zginacza płaszczyzn, co jest podobne, ale nie takie samo. Ponownie, jego zginacz jest odmieńcem, śmiertelnikiem i końcem linii. Najwyraźniej było więcej tkaczy w minionych stuleciach, ale wróżki tkacze były wymarłe od wieku legend. A ostatnio legendy wracały. Strach, który czułam od czasu specjalnego raportu Lusy, został nasilony, a ucisk w moim brzuchu przeniósł się na płuca aż ciężko mi się oddychało. - Nie jestem legendą. Ale ktokolwiek to otworzył, może być. - kiwnęłam na ekran, który odtwarzał nagranie Lusy. Już zmierzyłam się z legendą zapomnianą w czasie - nie chciałam myśleć jak dużo gorsza niezapomniana legenda może być. - Więc co teraz? - Ja pójdę sprawdzić to rozdarcie. Ty zostaniesz tutaj, i zostaniesz w środku. Nie wiemy kiedy może pojawić się więcej tych konstrukcji. Dobra. Zmarszczyłam brwi na jego plecy gdy zabrał moje klucze i podchodzi do drzwi. Oczywiście, prawdopodobnie miał rację. Nie mogłam pozwolić sobie sobie na jeszcze jakieś związki pomiędzy sobą, a rozdarciami w rzeczywistości. Jedyni ludzie, którzy wiedzieli na pewno,że mogę łączyć płaszczyzny byli ze mną w noc Krwawego Księżyca, a była to krótka lista: Falin, Śmierć, Rianna i Roy... może Casey - nie miałam pojęcia jak wiele ona pamięta. Mój ojciec również wiedział, oczywiście, a w tym momencie Caleb, Holly i Tamara podejrzewali, że przynajmniej mogę tworzyć dziury do Eteru. Ale wszystko inne było spekulacjami i plotkami. Musiałam tylko to utrzymać w takim stanie. Musiałam czekać ze sprawdzeniem rozdarcia aż zamieszanie ustanie. Jeśli ustanie. Westchnęłam, nakarmiłam i wyprowadziłam PC, następnie zadzwoniłam do Holly żeby sprawdzić co u niej. Zatrzymają ją w szpitalu na noc żeby sprawdzić jej sen, ale jeśli nic niezwykłego się nie zdarzy, zostanie wypisana rano. Nie byłam pewna czy to dobra czy zła

wiadomość. Zamierzałam zejść na dół i odwiedzić Caleba gdy Roy pojawił się na środku mojego pokoju. - Alex, nie uwierzysz w to. - powiedział, jego migocząca postać wibrowała z podekscytowanie. - Ten facet, którego miałem śledzić, Maximillian Bell? Właśnie stwierdził, że jest odpowiedzialny za rozdarcie w rzeczywistości.

Rozdział 18 - Czekaj, Roy - zwolnij. - powiedziałam oba żeby mieć sekundę na wchłonięcie jego słów i ponieważ podekscytowany duch wyglądał jakby miał przemknąć z powrotem w głębiny królestwa śmierci w każdej chwili. - Jakie rozdarcie? To na moście Lenore Street? Roy zmarszczył twarz wokół jego okularów w grubej oprawie. - Nie jestem pewien gdzie. Telefon zadzwonił, a później wszystko było zamazane. Na początku myślałem, że coś pominąłem. Że jego ludzie złapali cię pomimo jego instrukcji żeby podążyć za tobą dyskretnie... Dobrze byłoby o tym wiedzieć wcześniej. - ... ale wtedy Bell i kilku jego zwolenników - przy okazji ta szkoła to kult - wsiedli do aut i pojechali nad rzekę. - To musi być to samo rozdarcie, które znalazła Lusa. - przeniosłam się z pięt na palce. Więc Bell był na miejscu. I przywłaszcza sobie rozdarcie? Roy, czy dokładnie widziałeś Bella rozdzierającego dziurę do Eteru? Duch potrząsnął głową, przesuwając okulary wyżej na nos gdy się osunęły. - Odebrał telefon, pośpieszył na miejsce, a następnie powiedział reporterom i urzędnikom, że rozdarcie jest jego własnością, na jego ziemi, więc wkraczają na teren prywatny. - Więc Bell mógł nie mieć pojęcia, że to rozdarcie tam było aż Lusa puściła swój reportaż. - co miało dużo więcej sensu. Przecież gdyby sam mógł wyrywać dziury w rzeczywistości, dlaczego podszedł do mnie? Chyba że znalazł kogoś innego do tej roboty. Ale kogo? - Czy widziałeś jakiegoś innego ducha na miejscu. - spytałam, pamiętając postać, którą zauważyłam na materiale filmowym Lusy, a Falin nie mógł. prawdopodobnie mężczyzna z ciemnymi włosami. Wyglądało jakby nosił coś w rodzaju płaszcz trenczowy? - Masz na myśli żniwiarza? - spytał duch, a jego postać zamigotała gdy

zadrżał. - Tak, to dlatego uciekłem stamtąd jak diabli. Kolekcjoner dusz? Kolekcjonerzy byli sekretną grupą. Ja "znam" Śmierć przez większość mojego życia, ale w istocie nie wiem nic o nim czy innych kolekcjonerach - nawet nie znam jego prawdziwego imienia. Co kolekcjoner robił przechadzając się wokół dziury do Eteru? Lusa nie była już na ekranie mojego telewizora, najprawdopodobniej dlatego, że Bell wyrzucił ją z jego posesji. Reporter ze studia puścił jeszcze raz jej nagranie rozdarcia, sam komentując gdy wskazywał pewne fragmenty nagrania. Zatrzymał, powiększając obraz gdy kamerzysta przybliżył rozdarcie, znak wyrysowany na ziemi przyciągnął moją uwagę. - Czy to runa? - zbliżyłam się, mrużąc oczy gdy prawie wsadziłam nos w ekran, próbując zobaczyć małe kształty w już wyolbrzymionym obrazie. Te symbole faktycznie wyglądały jak runy, ale powiększenie zdegradowało jakość obrazu do punktu że ktoś mógłby zagrać w kółko i krzyżyk na ziemi i dalej wyglądałoby to jak runa. Pochyliłam się gdy kamera zjechała. Wtedy zlepek pikseli na dole ekrany wyskoczyły na nie. - To zdecydowanie runa. - to była ta sama przeklęta runa, przy której spędziłam pół ranka wpatrując się w nią ponieważ wyglądała znajomo, ale nie umiałam jej umiejscowić. - Mam cię. - powiedziałam, pukając palcem o ekran telewizora. Roy przykucnął przy mnie i spojrzał z miejsca gdzie trzymałam palec na moją twarz. Ponownie przesunął okulary wyżej na nos. - Alex, czy ty rozmawiasz z telewizorem? - Wcale nie. - skoczyłam na nogi, niezdolna pozostać dłużej nieruchomo. Runa dowodzi, że rozdarcie i konstrukcje się łączą. Może nie pochodziły od tego samego rytuału, ale zdecydowanie były wykonane przez tą samą wiedźmę czy sabat czarownic - szansa, że dwie niepowiązane wiedźmy mogły nagle zacząć rzucać nieznane zaklęcia, używając takich samych rzadkich run była mało prawdopodobna. - To jest przełom, którego potrzebowaliśmy. - Czy "my" obejmuje mnie? - spytał Roy, pływając przy mnie gdy przemierzałam pokój. - Ponieważ jeśli tak, jestem zagubiony. - Myślę na głos, ale tak "my" oznacza również ciebie. - złapałam torebkę i wyciągnęłam kartkę z runami. - Mamy jak do tej pory tylko końcowy wynik zaklęć wiedźm. Najpierw były stopy wypełnione ciemną magią. Następnie konstrukcje, które pozostawiały za sobą tylko zaklęte dyski. Wiemy, że były one stworzone przez tą samą osobę ponieważ magia była ta sama, ale nie mogliśmy nigdzie dojść z pozostałościami zaklęć. Ale ta

runa - wskazałam na czwarty znak w wole strony - została wycięta w ziemi koło tego rozdarcia. Ktokolwiek rozdarł tą dziurę musi być również odpowiedzialny za pozostałe dwa, ale teraz mamy miejsce zbrodni. Tam musi być coś co zaprowadzi nad do stwórcy. - a mnie tam nie było. Zerknęłam na telewizor, ale obecnie puszczali reklamy. - Roy, czy mógłbyś pójść i sprawdzić miejsce? Dać mi znać co się tam dzieje? - Gdy Żniwiarz tam jest? Nie ma mowy. - wysunął przed siebie rozłożone ręce żeby zaakcentować jego nie. - Bycie duchem nie jest najlepszym pokazem na świecie, ale nie mam pojęcia co się stanie gdy złapie cię żniwiarz. Diabeł no wiesz i cała reszta. - Prawda, kolekcjoner dusz. - powiedziałam ponownie zaczynając przemierzać tak naprawdę nie słuchając reszty tego co mówił Roy. Dlaczego on tam jest? Czy bierze w ty udział? Kolektorzy zbierali tą... mgłę duszy... która pojawia się gdy w konstrukcje przestanie się wierzyć. Czy to właśnie dostarcza? - ale dlaczego miałby? Dlaczego kolekcjoner miałby brać w tym udział? - Mógł tylko przechodzić. Wygrzebałam telefon z torebki. Musiałam powiadomić Falina o runie. Musiał się upewnić, że obszar jest traktowany jako miejsce przestępstwa zwłaszcza jeśli Bell rości sobie prawa i jego ludzie zajmują miejsce. Włączyłam telefon, ale zawahałam się gdy wyciągnęłam książeczkę adresową. Tak naprawdę nie miałam numeru telefonu Falina. Mój telefon został zniszczony w okresie gdy zaczynaliśmy pracować razem nad sprawą Colemana, a zastąpiłam go dopiero gdy Falin zniknął. Gdy o tym myślę, nie widziałam żeby używał telefonu od kiedy wrócił, więc nawet nie byłam pewna czy go ma. Cholera. Potrząsnęłam głową i wsadziłam telefon do torebki, - Muszę jechać na miejsce. Ale Falin miał rację - nie chciałam przyciągać uwagi Krainy. Jeśli istnieją jacyś inni tkacze płaszczyzn wyrywających dziury w rzeczywistości, dwory mogą jego albo ją wywlec gdzieś. Musiałam trzymać się jak najdalej od rozdarć. A nawet jeśli chciałam iść, jak miałabym się tam dostać? Było ciemno, więc nie mogłam prowadzić. Poza tym, Falin miał mój samochód. Ale co ze sprawą? I Holly? I Calebem - który nie będzie chroniony niczym więcej niż swoją ochroną dziś wieczorem. Ochroną, która dzisiejszego ranka dowiodła, że była łatwa do obejścia przez zaklęcie. Przygryzłam wargę i podeszłam ponownie do telewizora. Ponownie odtwarzali nagranie, które widziałam już dwa razy. Nie musiałam już oglądać odkrycie rozdarcia. Musiałam zobaczyć co się teraz działo na

miejscu. Jedna z "wielkich wiadomości" Lusy byłaby dobra. Oczywiście, zgaduję, że już to zrobiła. Prowadzący przewinął nagranie do miejsca gdzie kolekcjoner przerzedł przed rozdarciem, jego rysy były zamazane. Co on tam robił? - Okay, to koniec. Jadę na miejsce. - tam musi już być tłum. Postaram się wmieszać. Podnosząc komórkę, wcisnęłam dwójkę na liście szybko wybieranych, a następnie pogłośniłam gdy dzwoniłam. Gdy czekałam, zebrałam moje włosy, długości do ramion, na czubku głowy i zabezpieczyłam je - i zakryłam - czapką z napisem WIEDŹMOSTAWA. Jak daleko poszło przebranie, było słabe, ale jeszcze więcej, a będzie widać, że próbuję się ukryć. Wsadziłam ostatnie uciekające loki pod czapkę gdy półprzytomnie brzmiący kobiecy głos odebrał telefon. - Alex? Obudziłaś mnie o czwartej dzisiaj rano. Próbuję nadrobić te godziny, dodatkowo miałam dzień pełen ciał i brak przyczyny zgonu i ja... - powiedziała Tamara, a później jej łóżko zatrzeszczało jakby podniosła się. - Czekaj. Czy coś się stało? Czy Holly...? - Nic jej nie było gdy ostatnio z nią rozmawiałam. Zostaje w szpitalu na obserwację dziś wieczorem. Ale coś się stało i potrzebuję przysługi, i, uh, podwózki.

- Czy wiemy, po której stronie mostu zlokalizowane jest rozdarcie? spytała Tamara gdy kierowałyśmy się na południe w kierunku ulicy Lenore. Potrząsnęłam głową. Most Lenore Street nie był zbyt ruchliwy. Rzeka Sionan oddzielała drapacze chmur i rozkwitającą metropolię śródmiasta Necros od Magicznych Kwater i Wiedźmowego Glen, ale Most Lenore Street był w południowej części miasta. Po zachodniej stronie Sionan stronie Kwater - ulica Lenore była praktycznie wiejską drogą, skoro rozrost nie dotarł jeszcze tak daleko na południe. Po wschodniej stronie stronie miasta - ulica Lenore była raczej drugorzędną drogą do dzielnicy przemysłowej. Zdecydowanie nie była ulicą, którą często jeżdżę. - Będziemy szukać tłumu. - i powinien być jeden. Witch Watch odgrywał nagranie Lusy przez ostatnią godzinę, więc poza wrzawą medialną gwarantującą zgromadzenie, gapie powinni już się zgromadzić. Zawsze byli gapie. Kilku organów ścigania również zbierze się wokół nowego rozdarcia, nawet jeśli jeszcze nie wiedzą, że to miejsce przestępstwa - i

pomimo że jeszcze nie mogłam dowieść, że doszło tam do przestępstwa, nie miałam wątpliwości, że Tamara albo ja odbierzemy magiczną sygnaturę od wiedźmy odpowiedzialnej za niedawne morderstwa. Znalezienie odpowiedniej lokalizacji nie powinno być problemem. Miałam rację. Puste auta zapełniały pobocze drogi gdy zbliżyłyśmy się do rzeki, a gdy most się ukazał, tłum zebrany przy brzegu był łatwy do zauważenia. - Zgaduję, że powinnam była zaparkować na trawie. - powiedziała Tamara, bębniąc kciukami o kierownicę gdy ruch nas zatrzymał na środku mostu. - Jestem pewna, że nie będziemy stać długo. Widzisz, już się ruszamy. okay, to było bardziej jak pełzanie, ale przynajmniej ruszałyśmy się. Mrużyłam oczy gdy próbowałam zobaczyć coś pomiędzy cieniami w dalekim końcu mostu. Moje okulary były w torebce i wyciągnęłam ją. Zwykle pomagają przy zamazaniu, który zadręcza mój wzrok po rytuale, ale nie mogły dużo pomóc przy mojej ślepocie. Nadal, nie zaboli spróbować. Wsadziłam okulary na twarz i pochyliłam się. Wtedy podskoczyła gdy Roy zmaterializował się na konsoli pomiędzy mną a Tamarą. - Okay, to nie jest miejsce, na które celowałem. - powiedział, zerkając na skrzynię biegów naciskającą na jego wewnętrzną stronę ud. - To nie jest dźwignia zmiany biegów, prawda? Ona nie ma zamiaru zmieniać na mnie biegów, prawda? - Jakbyś to poczuł gdyby zmieniła, ale nie. Jest automatyczna. - Alex? - głos Tamary brzmiał na zaniepokojony, ale nie mogłam ją wyraźnie zobaczyć przez migoczącą postać Roya. Ale i tak uśmiechnęłam się w jej kierunku. Ona nie mogła zobaczyć ducha, więc nie miała problemów z widzeniem mnie. - Roy wrócił. - powiedziałam jej zanim ponownie skupiłam się na duchu. Więc, czy widziałeś coś ważnego? - spytałam. Zajęło to trochę przypochlebiania - nadal był wytrącony z równowagi przez prawie wpadnięcie w kolekcjonera duch w pobliżu rozdarcia - ale namówiłam go w małe rozpoznanie dla mnie. Miałam nadzieję na wiadomości o tym co się dzieje bliżej rozdarcia, ale Roy nadal wpatrywał się w dźwignię zmiany biegów niebezpiecznie blisko jego krocza. - Uh, Alex. Zdecydowanie mogę wyczuć dźwignię. I konsolę. - Oh, na litość boską. - zsunęłam pas bezpieczeństwa z piersi i obróciłam się na fotelu aż moje ramiona były przyciśnięte do drzwi od strony pasażera. Gdy tylko moje nagie ramię straciło kontakt z Royem, dźwignia

prześlizgnęła się niegroźnie przez jego migoczącą nogę. Roy odetchnął z ulgą i pozwolił głowie opaść do tyłu jakby został uwolniony od niewypowiedzianej tortury. - Powinnaś mnie uprzedzić zanim coś takiego zrobisz. Przewróciłam oczami. - Hej, to ty zmaterializowałeś się dotykając mnie. Nie moja wina. Kiedyś dawno temu, gdy ważnym momentem jakiegokolwiek tygodnia w akademii była wizyta Śmierci, w której pozwolił mi eksperymentować z czynieniem obiektów namacalnymi dla niego, naprawdę musiałam skupiać się, że pozwolić mu nawiązać kontakt z kubkiem kawy. Już nie. Teraz gdy nawiązywałam kontakt z czymś, kimś - czy jakąkolwiek istotą - przez dotyk to, to mogło również nawiązywać kontakt z czymś innym. Alex Craft, ogniwo łączące - szczęśliwa ja. - Więc, cokolwiek? - spytałam ponownie Roya. - Huh? Oh, tak. Złe wiadomości. Bell ma prywatną ochronę i barykady. Nie pozwala nikomu poza jego wąskim gronem zbliżyć się do szczeliny. - Cholera. - Co się stało, Alex? Cholera co? - spytała Tamara gdy samochód wlókł się po moście. Ruch nieznacznie się poprawił i Tamara nie musiała już siedzieć na hamulcu, ale nie używała również żadnego biegu. Zrelacjonowałam to co powiedział mi Roy i Tamara cmoknęła językiem. - Przysięgam, jeśli stoczyłam się z łóżka żeby tylko stać trzysta jardów od szczeliny, będę wkurzona. Nie tylko ona. Tylne światła przed nami zaświeciły na czerwono i Tamara westchnęła. Po naszej prawej, niebieskie światła migotały w ciemności, rozświetlając tłum przed wysoką drucianą bramą. Vany reporterskie stały blisko granicy, świecąc jasnymi reflektorami na bramę, ale Roy miał rację: nikogo nie wpuszczano do środka. - Roy, czy możesz jeszcze raz się tam rozejrzeć? Również czy możesz dowiedzieć się co Bell i jego ludzie planują zrobić z rozdarciem? - Nie. Już zrobiłem wystarczająco odważnych czynów dzisiejszej nocy. Ten żniwiarz nadal tam był gdy ostatnim razem sprawdzałem. skrzyżował ramiona na swojej niematerialnej piersi. - Zostaję z tobą. Chyba że żniwiarz przyjdzie tutaj. Wtedy, zgaduję, pójdę posiedzieć przy swoim grobie czy coś. Jeśli chodzi o Bella gdy tam byłem kilka minut temu on i jego zwolennicy skupiali się wokół tamtej szczeliny. Świetnie. Tego się obawiałam. Tam widziałam runę. Mogłam tylko mieć nadzieję, że nie depczą po dowodach rytuału.

Nasze ślimacze tempo w końcu doprowadziło nas na żwirowy parking w dole drogi. Zaparkowałyśmy i skierowałyśmy się na most - droga powrotna nie zajęła nawet połowy drogi dojazdowej. Roy podążył za nami, dłonie zaciśnięte w pięści włożył do kieszeni migoczących dżinsów, ale głową poruszał na prawo i lewo jakby myślał, że kolekcjoner może zwalić się na niego w każdej chwili. gdy przeszliśmy przez Lenore, kompletnie stracił nerwy. - Zobaczymy się później. - powiedział. Następnie zniknął nie czekając na moje pożegnanie. Szarpnęłam daszek mojej czapki w dół żeby uniknąć wzroku innych gdy Tamara i ja dotarłyśmy do brzegu zebranego tłumu. Ale nikt nie patrzył na tłum - wszyscy chcieli zobaczyć rozdarcie. - Więc masz plan na przedostanie nas przez ten tłum, nie wspominając tą bramę? - spytała Tamara gdy dołączyłyśmy do obserwatorów. Wzruszyłam ramionami. - Raz spotkałam Bella.” - Tak? A czy poznałaś go wystarczająco dobrze żeby pozwolił nam przejść? - ton, którego użyła zdradził fakt, że spodziewała się nie, i nie musiałam zastanawiać się nad moją krótką rozmową z Bellem w jego limuzynie żeby wiedzieć, że ma rację. Tamara stała na palcach, jej szyja wyciągała się spoglądając znad ramienia ludzi stojących przed nami. W moich butach, byłam tak samo wysoka, albo wyższa niż wszyscy poza najwyższymi mężczyznami w tłumie, więc nie musiałam wytężać wzrok żeby patrzeć ponad ludźmi jak Tamara. Wytężyłam wzrok, kropka, a medialne i ochroniarskie światła pomagały. Bell widocznie zamierzał inwestować i jakiegoś rodzaju przedsiębiorstwo przemysłowe, ale sądząc po niezabudowanej działce, nigdy nie przeniósł się dalej z projektem. Dziewięcio stopowy płot druciany otaczał nieruchomość, ale to był stary płot, zardzewiały i rozpadający się. Jedna jego część upadła całkowicie i wyglądało na to, że ludzie używali otwarcia jako ścieżki przez lata. Dwóch ze zbirów Bella strzegło otwarcia, zatrzymując każdego kto podszedł zbyt blisko, a prawnicy Bella główną bramę. - Nigdy nie było jakiegokolwiek przygotowania na wdrożenie legislacji czyniącej nielegalnym posiadanie otwarcia do Eteru. Chyba że wrócicie z nakazem, nie macie żadnych podstaw na wejście na tą posesję. powiedział mężczyzna w średnim wieku z czerwonymi włosami takiego samego koloru co Holly do umundurowanego oficera gdy my torowałyśmy sobie drogę do bramy. Ojciec Holly był wielki obrońcą z listą

potężnych klientów, i gdy ja nigdy go nie poznałam - relacje Holly z ojcem były prawie tak samo chrzanione jak moje, jeden z wielu powodów dlaczego Holly i ja tak dobrze się rozumiemy - miałam przeczucie, że teraz na niego patrzyłyśmy. Dotknęłam ramienia Tamary i wskazałam na puste miejsce około dwudziestu stóp dalej. Większość tłumu zebrała się wokół bramy, więc mogłyśmy więcej zobaczyć jeśli przejdziemy dalej wzdłuż płotu. Wypraszając siebie obchodziłyśmy ludzi, prześlizgiwałyśmy się przez tłum. Trzymałam głowę nisko gdy przechodziłyśmy koło policji i reporterów, ale nie zwracali na nas uwagi. Zdołałyśmy znaleźć lepsze miejsce przy płocie, ale pomiędzy moim zmarnowanym wzrokiem i błyskającymi policyjnymi światłami nie miałam możliwości przystosować oczu do ciemności, więc nie mogłam nic zobaczyć dalej niż jard czy dwa niezabudowanej działki. - Widzisz rozdarcie? - spytałam, pochylając się do Tamary. - Tak, trochę, i Alex, nie podoba mi się to. Ci muskacze wyciągają surową energię z Eteru bez żadnego filtrowania i minimalnym treningiem. Ja nawet nie sądzę żeby wyrysowali ochronne koło. - potrząsnęła głową z niedowierzaniem. - Surowa magia przesączająca się przez powietrze nadwyręża moje zmysły, ale w ogóle nie wyczuwam koła. Chociaż wiele innych zaklęć. Tak, też to wyczuwałam. Magia była wszędzie. Większość tłumu nosiła talizmany, ochrona Bella mieli ochronę graniczną wzdłuż bramy, więc wiedzieli jeśli ktoś próbuje się przemknąć, a za bramą... Pozwoliłam zmysłom sięgnąć, próbując wyczuć magię przez powietrze. Zamknęłam oczy, rozciągając zmysły, i ręka wylądowała na moim bicepsie. Krzyknęłam, otwierając gwałtownie oczy. - Co ty tu robisz? - znajomy i nie zadowolony głos spytał. - Falin. - przyłapana. Odwróciłam się do niego. - Hej, tak, co do tego... powiedziałam mu o zauważeniu runy gdy Channel 6 odtworzyło nagranie Lusy i o przypuszczeniach, które z tego wyciągnęłam, również moje myśli o obecności kolekcjonera dusz. Jego wkurzony wyraz twarzy zmieniał się w trakcie moich wyjaśnień, i zakończyłam wzruszając ramionami. Wydawało się warte ryzyka. - To może wystarczyć na zdobycie nakazu. - przyznał po chwili wahania, a jego chwyt na moim bicepsie poluzował się. - Teraz powinnaś stąd znikać. - owinął rękę wokół mojego ramienia i spróbował skierować mnie z dala od Tamary i ogrodzenia. - Chodź. Zabiorę cię do domu i w drodze powrotnej zadzwonię w sprawie nakazu.

- Nie, nie zrobisz tego. - powiedziałam, ale już ciągnął mnie do przodu. Zerknęłam przez ramię na Tamarę, która nie wiedziała czy powinna interweniować czy nie. - Zaraz wracam. - powiedziałam jej zanim ponownie odwróciłam się do Falina. Nie miałam nic przeciwko żeby mnie prowadził do miejsca gdzie ludzie nie mogli słyszeć naszej rozmowy okay, kłótni - o tym dlaczego powinnam zostać - w końcu, były aspekty w moim życiu, którymi nie dzieliłam się z przyjaciółmi, a co dopiero obcymi - ale nie zamierzałam odchodzić. - Przyszłam tu... Nie miałam szansy dokończenia skoro kobiecy głos, gładki i odpowiedni na antenę, powiedział - Alex Craft. Gówno. Nie zawracałam sobie głowy uśmiechem gdy rzuciłam okiem w kierunku skąd dochodził głos. - Lusa. - i jej kamerzysta, oczywiście. Co, czy ja miałam znak nad głową przyciągający wszystkich, których chciałam uniknąć? Ledwie uformowałam tą myśl, a zauważyłam agentkę Nori w tłumie. Na szczęście, ona przynajmniej nie patrzyła w moją stronę. - Więc, co cię sprowadza dzisiejszego wieczora nad rzekę, Panno Craft? spytała Lusa, przysuwając do mnie mikrofon. - Mogłabym spytać cię o to samo. Uśmiechnęła się. - Historia. Ty? Zerknęłam na mikrofon przy mojej twarzy i czerwone światełko przy kamerze. - Chyba to co wszyscy inni. - skinęłam na miejsce gdzie powinna być szczelina. Rozdarcie to nie jedyny powód dlaczego tam byłam, ale jeden z powodów. Niestety, Lusa wydawała się zdawać z tego sprawę. - Nie. - powiedziała. - W tym jest coś więcej. Wiesz coś i założę się, że jest to warte opublikowania. Mam nosa na tego typu rzeczy. Wymruczałam pod nosem. - Lusa, wątpię, żeby twój nos był prawdziwy. Jej idealnie proste zęby zgrzytnęły, a kolor wypłynął na jej policzki. Kolor zniknął natychmiast, a jej postawa antenowa była z powrotem na miejscu. - Cóż, to może tak. - powiedziała, opuszczając mikrofon do boku. - To może ja nagram następną historię o temacie 'Alex Craft widziano jak przemyka wokół miejsca, prawdopodobniej sprawdzając jakie uszkodzenia jej najnowsze rozdarcie do Etery spowodowało'? Przy moim boku, Falin zesztywniał, jego palce wpijały się w moje ramię

wystarczająco mocno żeby zabolało, chociaż nie sądzę żeby był tego świadom. Zwalczyłam skrzywienie - które mogłoby wyglądać jak wina w obiektywie kamery - i starałam się uwolnić z jego chwytu. Nie działało; równie dobrze mógł zmienić się w lodową rzeźbę. - Nie możesz puścić tej historii. - powiedział, głos miał niski w ostrzeżeniu. - Detektyw Andrews, ludzie mają prawo znać prawdę. - Tylko że to nie jest prawda. Ja nie otwarłam tego rozdarcia. - Cóż, ludzie mają również prawo do wyciągania własnych wniosków. uśmiechnęła się, wielka, wygłodniała wystawa zębów. - Nie możesz puścić tej historii. Już ktoś wyciągnął mnie z ulicy i chciał żebym otworzyła dziurę do Eteru. - apelowałam do jej lepszej natury, której nie wiedziałam czy nadal ma pod instynktami reportera, ale to Falin zareagował na moje słowa. Obszedł mnie, jego oczy łapały i zatrzymywały się na mnie. Dobra - nie mówiłam mu o mojej małej pogawędce z Bellem. Chociaż teraz nie był odpowiedni czas na zgłębianie się w to. Skupiłam się na Lusie, która wydawała się mniej zaniepokojona moim bezpieczeństwem. - Daj mi lepszą historię, a puszczę ją zamiast tej. Nie mogę tak po prostu wyczarować ci historii. - Cóż, w takim razie, chyba mam już swoje nagranie. Spiorunowałam ją wzrokiem. - Stworzyłaś wielką historię odkrywając rozdarcie - której bardzo chciałabym poznać jak się o tym dowiedziałaś, przy okazji, ponieważ ten smakowity kąsek nie był w twoim programie i nie wyobrażam sobie ciebie wychodzącej tego wieczora z domu i myślącej 'wiem, rozejrzę się wokół opuszczonych magazynów i zobaczę na jaką historię się natknę'. Zwłaszcza nie w tych butach. - skinęłam na jej fioletowe pantofle. - Masz swoją historię, a z powodu barykady Bella, Witch Watch jest jedynym, który ma nagranie rozdarcia z bliska. Więc dlaczego musisz wystawiać cel ponad moją głową żeby osiągnąć własny sukces? - Rozdarcie będzie wkrótce starą wiadomością chyba że wygrzebię coś do dodania jako nowe zdarzenie. Moje oryginalne nagranie jest już zawirusowany i krąży po licznych miejscach w internecie. Potrzebuję czegoś świeżego. Teraz, wyobrażam sobie, że jesteś tu z powodu jednej ze swoich spraw. - podniosła rękę trzymającą mikrofon, nie żeby przystawić go do mojej twarzy, ale żeby wskazać na mnie jednym z wymanikurowanych paznokci. - Podrap mnie po plecach, a ja podrapię ciebie. A ponieważ pytasz, powiem ci jak znalazłam rozdarcie - to jest, jak

tylko to co mi powiesz będzie dobre. Zerknęłam na Falina. Patrzył gniewnie na Lusę, miał ostrą twarz, nieustępliwą i całkowicie nie przyjmował jej pomysłu. Ja, z drugiej strony, byłam skłonna do kapitulacji. Już wcześniej pracowałam z Lusą i wiedziałam, że dotrzymuje słowa. Co znaczy, że mi pomoże jeśli ja pomogę jej, ale to również znaczy, że nie żartowała chcąc użyć mnie przy reklamówce. Ale może ważniejsze niż to, pomimo że kobieta mogła być niezwykle drażliwa gdy jesteś historią, której się uczepiła, była cholernie dobrym badaczem i śledczym reporterem. A mnie zdarzyło się mieć kartkę pełną run, o których musiałam zebrać informacje. - Prywatnie. - powiedziałam, kiwając głową na mrugające światełko kamery za Lusą. - Micky, zrób sobie przerwę. - powiedziała Lusa, podając mikrofon kamerzyście. - Chodź, Craft. W pobliżu mostu jest mniej ludzi. Zaczęłam za nią iść, ale Falin złapał mnie za ramię, wstrzymując mnie. - Naprawdę myślisz, że to najmądrzejszy plan? - spytał, jego głos był szeptem przy moim uchu. Ponownie rozważyłam decyzję, wpatrując się w niego gdy starałam się odgadnąć, której części się sprzeciwia. Nie dowiedziałam się niczego z akt, które wziął z biura FIB, więc nie mógł powiedzieć, że informacje jakie mam są poufne - wszystko co wiem dowiedziałam się sama, w większość przez przeżycie zdarzeń. Runy były magią wiedźm, chociaż glamour udowadnia że jest powiązana z wróżkami, indywidualnie runy nie, więc dzielenie się nimi nie łamało żadnej reguły o 'sprawach najlepiej trzymanych pomiędzy wróżkami' jak ujął to Malik. Nie, nie widziałam nic przez co mógł zaprotestować podzielenie się runami z Lusą. - Jestem pewna. - w zasadzie, nie widziałam żadnych minusów. Jeśli dam jej runy i nic z nich nie wyjdzie, wtedy nic nie stracę. Ale jeśli coś znajdzie... cóż, to może być bardzo korzystne. Falin nadal marszczył brwi i Lusa przyszła z powrotem do nas. Zacisnęła wargi. Nie słyszała tego co mówiliśmy, ale nasz język ciał prawdopodobnie powiedział jej wszystko co musiała wiedzieć o naszej konwersacji. - Detektywie Andrews, - powiedziała uważnie mu się przyglądając. Słyszałam, że został pan wyrzucony z sił przez MIA w czasie sprawy Colemana. Falin nie odpowiedział, ale odsunął na bok marynarkę żeby odsłonić odznakę FIB przypiętej do paska.

- Mój błąd, agencie. - powiedziała zanim odwróciła się do mnie.. - Czy my wciąż dajemy wet za wet? - Tak, zaraz przyjdę. - posłałam jej uśmiech i skupiłam się na Falinie. - To dobry pomysł. - powiedziałam mu. - Czy nie miałeś zdobyć nakazu? - Bardziej zależy mi na zabraniu cię stąd. A mnie zależało na przyjaciołach i ograniczeniu ich czasu z noszeniem jakiegoś cienistego, skrystalizowanego zaklęcia, który tylko czekał żeby obezwładnić ich w nieznanym momencie. - Będę trzymać głowę nisko. - obiecałam. Prychnął pod nosem i przewrócił oczami. - Ponieważ jesteś w tym taka dobra. Jakby akcentując jego punkt, Lusa wybrała ten moment żeby odwrócić się i zawołać. - Panno Craft. Falin i ja skuliliśmy się. Okay, więc w trzymaniu głowy nisko nie byłam najlepsza. - Muszę iść. - powiedziałam, a następnie podbiegłam do Lusy. Falin tym razem mnie nie powstrzymał. Lusa oddalała się od reporterskich vanów i radiowozów do miejsca gdzie ogrodzenie się kończyło przy stali podtrzymującej most Lenore Street. Ruch na moście już się uspokoił. Każdy kto był zainteresowany zamieszaniem już przyjechał, więc most był cichy, spokojny i raczej ciemny. Światła bezpieczeństwa były równomiernie rozmieszczone, ale chciałabym żeby było trochę więcej światła, zwłaszcza że Lusa szła głębiej i most górował nad nami. Musiałam jedno o niej powiedzieć - powiedziałam jej, że chciałam prywatności, a ona znalazła miejsce gdzie nikt nas nie podsłucha czy nam przeszkodzi. I jeszcze nie skończyła. Gdy się zatrzymałyśmy, wyłowiła srebrny naszyjnik spod jej bluzki, ciągnąc za łańcuszek aż pół tuzina talizmanów wysunęło się spod kołnierzyka. Powietrze wokół nas brzęczało gdy sięgnęła po surową magię z kolczyków i przekierowała ją do jednego z czekających talizmanów. Zaklęcie ożyło, brzęcząc wokół nas. - Jesteś wrażliwa, prawda? - spytała, a ja przytaknęłam. - Dobrze, więc wiesz, że aktywowałam wokół nas bańkę prywatności. Nikt poza nami nie będzie słyszał tego o czym mówimy. Teraz, dlaczego naprawdę tu jesteś? Wolałam najpierw usłyszeć skąd dowiedziała się o dziurze w rzeczywistości, ale nie byłam na pozycji żeby żądać pokazania mi jej zanim ja pokażę swoje. Otwierając torebkę, wyciągnęłam kartkę z runami,

którą skopiowałam. Następnie rozwinęłam papier i podałam go Lusie. - To są szkice run z magicznej konstrukcji. Jak prawdopodobnie umiesz stwierdzić, nie są one zbyt znane. Gdy zobaczyłam twoje nagranie, zauważyłam podobne runy wycięte w ziemi przy rozdarciu. Moją teorią jest, że ktokolwiek wysłał konstrukcję również odbył rytuał otwierający rozdarcie. Jestem tu żeby udowodnić tą teorię, i dowiedzieć się wszystkiego co mogę o wiedźmie, która jest za to odpowiedzialna. - Ładnie. To faktycznie może być warte opublikowania. Groziła i prowokowała mnie, ale tak naprawdę nie myślała, że mogę dostarczyć jej historię? Na to wygląda. - Więc, wiesz co robią te runy? - spytała, a ja potrząsnęłam głową. - Trochę poszukałam, ale jak na razie nie znalazłam niczego definitywnego. - zamilkłam, pozwalając jej przyglądać się runom przez chwilę zanim spytałam. - Używałaś Aarona Corrie jako źródła już wcześniej, prawda? Lusa zmarszczyła brwi, czego nigdy nie widziałam żeby robiła w telewizji - prawdopodobnie ponieważ linie, które wytworzyły jej się na czole nie były szalenie atrakcyjne. - Dr. Corrie? Tak. On również nie był w stanie zidentyfikować run? Wydałam niegrzeczny dźwięk i Lusa spojrzała w górę z wyrazem zaskoczenia na twarzy. - Chciałby je zidentyfikować. Niestety nie zależy mu na towarzystwu, z którym trzymam. - powiedziałam, a jej usta uformowały się w idealne O, ale nie wyglądała na zaskoczoną. Skoro znała mężczyznę, na pewno znała jego stanowisko do wróżek. Nie spytałam czy myślała, że Corrie był przeciwny memu towarzystwu przez fakt, że mieszkam w domu wróżki czy byłam partnerką agenta FIB - wróżkofoby starzec miał wiele powodów żeby mi nie ufać - ale jak długo nie wiedziała o moim spadku, nie przejmowałam się tym. - Skoro pracowałaś już z Corriem wcześniej... nie dopowiedziałam, a uszminkowane usta Lusy powoli rozciągnęły się w uśmiech. - Podoba mi się twój sposób myślenia, Craft. Podejrzewam, że zechcesz wiedzieć czego Dr. Corrie i ja dowiemy się z run? - spytała, ale oczywiście przewidziała moją twierdzącą odpowiedź ponieważ na nią nie czekała, zanim powiedziała. - Więc, mamy rozdarcie do Eteru otoczone dziwnymi runami i magiczną konstrukcję zbudowaną z tych samych run, które, kiedy zostają rozproszone, otwierają dziurę do Eteru. Oh, podobała mi się jej teoria - nie sądziłam żeby była prawidłowa, skoro żaden kruk, którego Caleb, Falin i kolekcjonerzy zniszczyli, nie rozdarły

rzeczywistości, ale nie zamierzałam jej poprawiać. W końcu, jeśli wypuści tą teorię w swojej historii, uwaga dla dziur zejdzie ze mnie. Lusa zmrużyła oczy, przysuwając papier do twarzy. - One są niekompletne, prawda? - Zostawiłam lewy górny róg niedokończony. - Idealnie. - złożyła kartkę na pół. - Mogę to zatrzymać? Przytaknęłam. Zawsze mogłam narysować kolejną. - Zamierzałaś powiedzieć mi jak znalazłaś rozdarcie. - Tak. - schowała kartkę z runami. - Chodź za mną. - powiedziała i ostrożnie stawiała stopy gdy ona i jej modne buty poprowadziły mnie bliżej mostu. Przesunęłyśmy się koło filaru wspierającego, do którego przytwierdzone było ogrodzenie, a następnie Lusa weszła pod most, jej kostki trzęsły się gdy kamienie stoczyły się w dół. Gdzieś w cieniach pod mostem rzeka pędziła z nieskończonym szmerem. Chwyciła jedne z ukośnych wsporników żeby odzyskać równowagę, a następnie wskazała poza strumień. - Co widzisz? Zmrużyłam oczy, poszukując czegoś na co wskazywała, ale widziałam tylko atramentową ciemność. - Nic. Grobowy wzrok wypalił moją nocną wizję. - Oh. Słyszałam, że uosobione wiedźmy mają problem z umiejętnościami wypalającymi ich zmysły, ale nie byłam pewna czy w to wierzyć. Cóż, to co nie widzisz to namiot, ufundowany przez miasto, dla bezdomnych. Szukałam możliwych ofiar dla mordercy stóp z obszaru zalewowego. Tak wielu ludzi nie mogło zniknąć bez zauważenia, ale nie nastąpił żaden anormalny przyrost raportów zaginionych osób. To się nie zgadzało. Kiwnęłam głową. Wiedziałam to wszystko z tego co powiedział mi John. Uśmiechnęła się i przeciągnęła palce po swoich brązowych włosach, odsuwając je z twarzy. - Poszłam szukać ludzi, za którymi nikt nie zatęskni, przy jednym z moich poszukiwań okazało się, że bezdomny facet, który spędził noc w więzieniu przez nietrzeźwość siedem dni temu, dowiedział się, że wszyscy jego kumple zniknęli gdy następnego ranka wyszedł. Zgłosił to policji, ale przejezdni ludzie często znikają. Nikt na to nie spojrzał. Nikt poza reporterką szukającą historii. Gdy przeprowadziłam wywiad z Eddim, bezdomnym mężczyzną, przyrzekał, że wszyscy muszą być martwi. Że nie nie mogli po prostu się przenieść ponieważ wszystko za sobą zostawili: ubrania, buty, dobytek -

gdy nie masz nic nie możesz pozwolić sobie na porzucenie wszystkiego. Przyszłam tu żeby obserwować. Natknięcie się na rozdarcie było bardzo szczęśliwym wypadkiem, chociaż jeśli mnie zacytujesz wszystkiego się wyprę. Gdy mówiła, samochód przejechał przez most i podskoczyłam gdy prawie ogłuszający ryk przetoczył się pod strukturą. Dźwięk odbijał się echem od podpór, skarpy, kolumn, wody i z powrotem, jak przetaczający się grzmot. Grzmot. Grzmiące. Moja głowa podskoczyła. Spod mostu, most nie wyglądał jak struktura, która łączy dwa lądy. Wyglądał jak portal, przez który przechodzi rzeka. Brama. 'Grzmiąca brama' od kelpie w ogóle nie była bramą. To most. Może ten most, jeśli Lusa jest na czymkolwiek z jej aspektem z brakującymi bezdomnymi. Rozwarłam swoje tarcze, nieznacznie, tak nieznaczeni, że tylko odrobinka mojej psychiki przekroczyła płaszczyzny rzeczywistości. Chłód grobu, śmierci, wisiał w powietrzu, grobowa esencja sięgnęła po mnie. Grobowa esencja, która emanowała z czegoś bardzo bliskiego. I świeżego. Otworzyłam tarcze trochę mocniej. Cienie w mojej wizji cofnęły się odsłaniając szkielet zardzewiałego i zburzonego mostu Lenore Street. Pomiędzy pogiętymi i zapadającymi się podporami - których starałam się nie dotykać, żeby nie być odpowiedzialną za zawalenie się mostu mogłam zobaczyć pozostałości rozpadającego się podestu i zniszczonych namiotów przy brzegu. Grobowa esencja wyciekała spod porzuconych namiotów. Nie zbyt dużo, tylko niewielka strużka, która szeptała przy mojej skórze jak północny wiatr. Ale esencja oznaczała ciało - albo przynajmniej część jego. A ten był ludzki. - Twoje oczy robią to straszne świecące coś. - powiedziała Lusa, wpatrując się. Zamknęła tarcze. - Lusa, sugeruję żebyś znalazła swojego kamerzystę. To miejsce będzie uznane za miejsce zbrodni.

Rozdział 19 Trzymałam się na uboczu tłumu gdy czekałam aż obszar zostanie uznany za miejsce przestępstwa. Powiedziałam Tamarze co znalazłam zanim zadzwoniłam do Johna. Odkrycie, że było tam ciało, - czy naprawdę część jednego - na miejscu wydobyło z niej niski jęk, ale wyprostowała ramiona i poszła porozmawiać z oficerem prowadzącym. John był w domu gdy do niego zadzwoniłam, ale gdy skończyłam informować gdzie jestem, co wyczułam, i co Lusa odkryła, już był na drugiej linii, idąc do sędziego po nakaz. On, nakaz i psy wykrywające ciała byli w drodze. Teraz pozostało tylko czekać. Krzyk rozbrzmiał w ciemności i tłum wokół mnie ucichł gdy tuziny głów odwróciły się w kierunku dźwięku. Nie mogłam zobaczyć krzyczącego, ale głos był męski, chociaż rozbrzmiewał bólem i odległy. Jeden z muskaczy? Zmrużyłam oczy pomimo że wiedziałam, że nie mam szans na dostrzeżenie go - po moim kontakcie z światem zmarłych pod mostem, cienie stały się ciemniejsze. - Co się stało? - spytał ktoś koło mnie. - Nie jestem pewny. - kolejny powiedział. - Czy możemy się zbliżyć? - spytał trzeci. To pytanie wydawało się odzwierciedlać uczucia całego tłumu. Ramiona ocierały się o moje i gorąca dłoń nacisnęła na moje plecy gdy ludzie ruszyli do przodu. Tłum pośpieszył do płotu, niosąc mnie ze sobą gdy wszyscy walczyli o lepszy widok. Gdzieś przede mną krzyk przeobraził się w pełnogardłowy skowyt bólu, i nagle mogłam widzieć. Nie z powodu spontanicznego odwrócenia wieloletnich uszkodzeń, chociaż aż do tamtego momentu mogłabym powiedzieć, że ta możliwość była tylko trochę mniej prawdopodobna od samozapłonu z magicznego przeciążenia. Nie, mogłam widzieć ponieważ jeden z muskaczy zapalił się, płomień nadawał scenie ponure światło.

Ogień ogarnął człowieka w jednym uderzeniu serca, surowa energia Eteru, którą zebrał, zachowywała się jak paliwo dla nienaturalnego ognia. Rozświetlał grupę muskaczy otaczającą rozdarcie, rozpryskując ich kolorem gdy ogień wypluwał zielone, fioletowe i czerwone iskry. Słyszałam, że pobranie zbyt dużej ilości energii Eteru może spalić wiedźmę od wewnątrz, ale kilka przypadków przeładowania, które znałam, zakończyły się szaleństwem albo niezdolnością dostępu do Eteru po przeeksponowaniu. Nigdy nie słyszałam by ktoś naprawdę się zapalił. Krzyku muskacza rozeszły się, jego zachrypnięty głos wył. Wymachiwał, ale inni muskacze nie odrywali spojrzeń od rozdarcia. Nawet zdawali się nie dostrzegać ich płonącego kompana. - Przepuście mnie. - krzyknęła kobieta nosząca oficjalną plakietkę z OMUL gdy natarła na bramę. Drugi oficer poparł ją. - Możemy pomóc. Reprezentanci straży Bella blokowali wejście, ale rudowłosy prawnik wyrzucił ramiona, nakazując strażnikom cofnąć się. - Otwórzcie tą bramę. Przepuście ich. - krzyknął do strażników, a następnie do przedstawicieli OMUL zawołała. - Pośpieszcie się. Dwóch urzędników i prawnik pobiegli do płonącego muskacza. Tworząc półkole wokół człowieka, pociągnęli za surową magię przepełniającą pod jego skórą, wyciągając ją i rozpraszając niegroźnie w powietrze. Rozwarłam tarcze. Różne płaszczyzny istnienia pojawiły się przed moimi oczami, tworząc noc wokół mnie krystalicznie czystą pomimo ciemności i prawie zbyt chaotycznej do dostrzeżenia. Muskacze świecili się nakrapianym światłem. Większość wiedźm rezonowała jednym albo dwoma kolorami energii Eteru, ale muskacze pobierali każdy kosmyk surowej magii, który wydostał się przez szczelinę. Puchnęli od trującej mieszanki magii, każdy w możliwym niebezpieczeństwie kolejnego samozapłonu. Muskacz, który się palił, przygasł przez wiedźmy wyciągające z niego magię. Płomienie Eteru zgasły a jego krzyki zmieniły się w szloch. Ale wyglądało na to, że nic mu nie będzie. Aż kolekcjoner dusz pojawił się tuż za nim. - Za późno. - wyszeptałam. Chociaż wiedźmy tego jeszcze nie wiedziały. Nadal wyciągały i rozpraszały magię, ich twarz przecinały twarde linie koncentracji, a ramiona miały napięte. Wtedy kolekcjoner, którego pierwszy raz zobaczyłam na nagraniu Lusy, sięgnął do przodu, jego ręka przeszła przez muskacza. Kolana muskacza zadrżały, jego twarz zamarła w niemym krzyku gdy

dźwięk go zawiódł. Jego ciało opadło twarzą do przodu, pusta skorupa upadła na ziemię. Jego dusza pozostała prosto, złapana w pięści kolekcjonera. Za każdym razem gdy widziałam jak Śmierć czy inny kolekcjoner zabiera duszę, wyciągają ją, a następnie przekręcają nadgarstek i dusza szła tam gdzie dusze szły. Ten kolektor tak nie zrobił. Odwrócił się, jego płaszcz rozpostarł się wokół niego przy tym ruchu a ręka nadal trzymała duszę. Wiedźmy ruszyły do przodu, sprawdzając zmarłego. Kolekcjoner obszedł ich, ciągnąc za sobą duszę. Duszę, która wpatrywała się w swoje martwe ciało. W ciągu lat spotkałam kilka duchów, widziałam jak Śmierć zebrał garść dusz, a nawet byłam obecna gdy dusza opierała się zebraniu, ale nigdy wcześniej nie widziałam momentu gdy ktoś został zmuszony do stanięcia twarzą w twarz z faktem, że jego życie się skończyło. Szok i niedowierzanie trwały tylko chwilkę, a później usta muskacza otwarły się, jego rysy mieniły się agonią i wściekłością. Wyrywał się z chwytu kolekcjonera i krzyczał. Ale nie było ludzkich płuc ani strun głosowych żeby objęły krzyk. To był krzyk duszy i sprawiał że chciałam zatoczyć się w tył i zatkać uczy. Kilku ludzi w masie ciał wokół mnie wzdrygnęło się. może ni mogli usłyszeć krzyku własnymi uszami, ale myślę, że wszyscy obecni to poczuli. Kolekcjoner zignorował żałosne cierpienie duszy. - Dlaczego go nie odsyła? - wymamrotałam pytanie do nikogo szczególnego. Mężczyzna przede mną musiał usłyszeć ponieważ odwrócił się, a później wystraszył. - Matko Święta... - cofnął się i wpadł na osobę przy nim. - Twoje oczy. wyszeptał. Następnie pchnął ludzi na bok i cofnął się ode mnie jeszcze bardziej. Ledwie go zauważyłam, ale jego przejście przeszkodziło innym ludziom, którzy się odwrócili. rozbrzmiało więcej okrzyków, nastąpiło większe poruszenie, a wkrótce okrąg pustej przestrzeni rozwarł się wokół mnie. Ja byłam zbyt skupiona na wydarzeniach rozgrywających się po drugiej stronie ogrodzenia żeby się przejmować. Kolekcjoner podszedł do kolejnego muskacza. Trzymała ręce nad głową jakby sięgając po energię Eteru, pomagającą jej przyciągać więcej nadmiernej magii, która truła jej ciało. Pomimo tego, że przekroczyła swój punkt przeciążenia, jedyny wyraz na jej twarzy był czystą i niezmąconą ekstazą. Nie sądzę żeby zauważyła gdy kolekcjoner przepchnął rękę przez jej mostek i wyciągnął z niej duszę.

Nie, ona nie umierała. Przynajmniej jeszcze nie. Ruszyłam do przodu moja bańka pustej przestrzeni otwarła ścieżkę aż do samego ogrodzenia bez odwracania wzroku od kolekcjonera, który teraz trzymał duszę w obu pięściach. Kim on jest? Nigdy nie widziałam kolekcjonera uderzającego zanim przyczyna śmierci gwarantowała zakończenie życia. Dłoń owinęła się wokół mojego ramienia i pociągnęła w tył. - To właśnie nazywasz trzymaniem głowy nisko? - spytał Falin głosem, który ochrypł z gniewu. -Czy ty chcesz zostać zaciągnięta do Krainy? Ponieważ jest taki masz cel, sam cię tam zabiorę. Zamrugałam na niego a następnie szybko przeniosłam spojrzenie na scenę za ogrodzeniem. - Ona nie miała umierać. - albo przynajmniej nie wyglądało jakby miała umrzeć. - Co? O czym ty mówisz? Rety, Alex twoje oczy świecą jak latarnie. Falin podniósł rękę jakby blokując spojrzenie, a zielone światło rozświetliło jego jasną skórę. Światło z moich oczu. Nie miałam czasu się o to martwić. - Zabrał ją, a nie była jeszcze martwa. - wskazałam na gromadę muskaczy, ale nikt poza mną nie zdawał sobie sprawy, że kobieta nie żyje najwyraźniej nawet jej własne ciało nie zauważyło, że nie ma mieszkańca. Kolekcjoner - albo żniwiarz, jak go Roy nazwał i może to była bardziej odpowiednia nazwa - spojrzał w dół na dusze, które trzymał. Nadal nie zniknął mężczyzny, którego krzyki ustąpiły miejsca błaganiu. Dusza kobiety wyglądała na zdezorientowaną, jakby nadal nie rozumiała. Następnie żniwiarz zniknął, zabierając ze sobą dusze. Ciało kobiety w końcu upadło, uderzając w ziemię bez żadnego dźwięku. Wrzawa już poruszyła tłumem poza bramą, ale teraz sięgała nowego poziomu, granicząc z chaosem. Z dwoma ciałami na ziemi, policja nie musiała czekać na nakaz. Ruszyli na miejsce, siłą odciągając muskaczy od rozdarcia, ciągnąc ich gdy nie chcieli współpracować. Muskacze mogli być przepełnieni błogością od kontaktu z Eterem, ale zauważyli odciąganie od źródła. Szamotali się, krzyczeli, walczyli i przeklinali. Wypełnione surową magią, ich przeklinanie i ich gniew, nabrały kształtu. Gdy jeden policjant próbował odciągnąć kobietę, czarna i czerwona mgła nieskupionego gniewu wydobyła się z niej i ogarnęła go. Policjant odskoczył, uderzając w ramiona i pierś jakby ubijając tuziny żądlących owadów. Kolejny policjant opadł na kolana, chwytając się za gardło gdy szlamowata bańka magii otoczyła jego głowę. Jednostka Przeciw Czernej Magii była lepiej przygotowana. Ich osobiste

ochrony i talizmany pomagały ignorować nieskupione zaklęcia, a teraz gdy muskacze używali przeciw nim magii, brali odwet w naturze. Pierwszy muskacz zszedł nieprzytomny przez zaklęcie. Później kolejny. Trzeci został złapany w kole. Pozostali muskacze spoglądali na siebie, a później rozproszyli się, Bell wśród nich. Trzech policjantów ruszyło za dużym mężczyzną, a on się odwrócił. Magia mobilizowała się w jego dłoniach. Dużo magii. - Uważać. - krzyknęłam chwilę zanim Bell cisnął surową magię na najbliższego oficera. Chociaż nikt poza Falinem nie nie słyszał. Oficer mógł być ochraniany przeciw wielu zaklęciom, ale nic nie może ochronić przed napaścią surowej energii Eteru. Uderzyła w jego pierś, zwalając go z nóg, a zapach palonego mięsa rozszedł się po okolicy. Bell pobiegł do rzeki i rzucił się w nurt. oficerowie goniący go zatrzymali się przy brzegu pędzącej wody, promienie ich latarek smyrgały po wzburzonej powierzchni. - Zniknął. - powiedział Falin, potrząsając głową. Przyjrzałam się wodzie, czekając aż Bell wypłynie by zaczerpnąć powietrza. Nie zrobił tego. - Myślisz, że przeżyje? - Nurt jest tu zbyt niebezpieczny. Prawda, a Bell wpadł do wody całkowicie najeżony magią. Z tą ilością surowej energii Eteru do jego dyspozycji, kto wie do czego był zdolny? Chyba że przeciążenie całkowicie zepsuło jego mózg, co było możliwe. Tak czy inaczej zniknął, a muskacze pozostali na miejscu byli rozbici.

Czterech ludzi opuściło działkę w workach na zwłoki, dziewięciu w ambulansie i pięciu w kajdankach. Reszta muskaczy uciekła. - Jest trochę wyższy. - powiedziałam z miejsca gdzie stałam przy jednym z ambulansów. - Jak chmura wokół jego głowy i tułowiu. Omawiany człowiek jęknął gdy kolejny ropniak otworzył się gwałtownie na jego czole. Uzdrowiciel pochylał się nad nim, podniósł dłonie o kilka cali i zerknął na mnie. Przytaknęłam żeby dać mu znać, że był teraz pośrodku chmury. - Czy umiesz wyczuć jakiego koloru kosmyki zostały użyte? - spytał. Nie musiałam ich wyczuwać. Nie zamknęłam tarcz, więc tak naprawdę mogłam zobaczyć cętkowaną chmurę magii, chociaż nie był to fakt, którym się dzieliłam.

- Czerwony, ale ciemny, więc więcej niż jeden kolor. Jednak głównie czerwony. Uzdrowiciel przytaknął i odwrócił się w kierunku swojego pacjenta. Jego palce drżały, więc zacisnął dłonie. Jego jabłko Adama trzęsło się gdy przełykał, ale później zmusił palce do wyprostowania i kiwnął głową jakby doszedł do jakiegoś wniosku. Jego powieki opadły, a spojrzenie skupiło się w głębi i cienka strużka energii pojawiła się pomiędzy jego dłońmi. Strużka powoli rosła, wijąc się prawie dyskretnie przez chmurę magii. Patrzyłam, nadzorując klątwę. Delikatnie jarzące się zaklęcie uzdrowiciela przeplatało się przez mgłę, budując pajęczynę zielonych kanałów. Klątwa w końcu zauważyła i wąsy magii wystrzeliły na boki. - Chmura dzieli się. Nowa sekcja mobilizuje się ponad jego udami. Uzdrowiciel rozłożył ramiona, rozciągając nić magii. Mięśnie napięły się na jego twarzy z obciążenia, ale nadal przepływał równo magię aż jego powoli budująca się konstrukcja magii zakłóciła strukturę magii. Destrukcyjna mgła roztrzaskała się. - Udało ci się. - powiedziałam gdy wyczerpana energia Eteru rozproszyła się. Ręce uzdrowiciela opadły i zawisł tam gdzie siedział. - Dzięki bogom. - powiedział, nawet jego głos był ochrypły od wysiłku rozpraszania chorej klątwy. - Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się na pójście na kurs łamania klątw? jesteś zdecydowanie wystarczająco wrażliwa do diagnostycznej roboty. - Niespecjalnie moja rzecz. - powiedziałam, cofając się poza drzwi otwartego ambulansu. Uzdrowiciel pozostał z tyłu. Nie winiłam go; był wyczerpany. Poza tym, mogłam widzieć Tamarę pomagającą innemu uzdrowicielowi przy ostatnim rannym oficerze bójki z muskaczami, więc nie było więcej pacjentów. Pomachałam ręką sanitariuszowi gdy wyskoczył i zamknął drzwi ambulansu. Następnie odwróciłam się i skierowałam do ogrodzenia i miejsca przestępstwa za nim. Policja zabezpieczyła obszar i kolejny raz wejście za ogrodzenie było ograniczone. Co znaczyło, że nadal nie mogłam przestudiować miejsca rytuału, do którego przyszłam. - Panna Craft, chciałabym powiedzieć, że jestem zaskoczona widząc cię tutaj, - powiedział znajomy głos i skuliłam się. Agentka Nori. Odwróciłam się w kierunku głosu, ale gdy ją zobaczyłam przez mój grobowy wzrok, zdałam sobie sprawę, że nie bym jej nie rozpoznała gdyby się nie odezwała.

Typowy glamour Nori przypominał jej wróżkowe oblicze tylko tym, że dzieliły te same podstawowe kształty. Pod glamourem jej skóra było zabarwiona ciemnym błękitem, a jej rysy miały ostre jak brzytwy krawędzie, jej broda i nos kończyły się ostrymi punktami. Gdy szła w moim kierunku, jej cienkie jak u osy ciało poruszało się jakby biodra miała innego kształtu niż ludzkie albo jakby chodzenie to nie jej najwygodniejszy sposób poruszania się. Patrzyła na mnie dużymi, fasetowymi oczami, jak u muchy i odwróciłam wzrok zanim ona zdała sobie sprawę, że gapiłam się. - Co mogę dla ciebie zrobić? - zapytałam, krzyżując ramiona na piersi i kołysząc się na piętach. - Możesz przestać z tymi świecącymi oczami na chwilę? - Nie, naprawdę nie mogę. - spoglądałam przez płaszczyzny przez ponad godzinę w tym momencie, a mój normalny wzrok zdecydowanie już był wyłączony. Gdyby był środek jasnego, słonecznego dnia, i gdyby nie minęło prawie dwadzieścia cztery godziny od mojego ostatniego snu, mogłam mieć nadzieję, że mój wzrok dostosowałby się gdy zamknę tarcze. Ale był środek nocy i byłam fizycznie wyczerpana nawet bez faktoryzacji użytej przeze mnie magii. Nie chciałam spędzić reszty nocy w kompletnej ciemności. Zwłaszcza nie tutaj. - Dobra. - ale jej ton temu przeczył. Wysoki lamentujący dźwięk przeszył powietrze i rozejrzałam się, zaskoczona. Nori albo nie usłyszała dźwięku albo nie obchodził ją ponieważ kontynuowała bez przerwy. Dowiedziałam się, że anonimowy informator powiadomił Detektywa Matthews o obecności ciała na tych ziemiach. - kiwnęła głową na psy przeszukujące działkę. - Zamierzam przypuścić, że telefon pochodził od ciebie. Skoro nie mogłam zaprzeczyć, pozostałam cicho. Przeszukiwanie opuszczonego namiotu przyniosło jedną lewą stopę, najwyraźniej nadal obutą. Psy przeszukiwały teraz skarpę, ale wiedziałam, że nic więcej nie znajdą. Przynajmniej nie w pobliżu. Gdy nie odpowiadałam, lament, który usłyszałam chwilę wcześniej, ponownie przeciął powietrze. Czy Nori je wydaje? Czy dochodziło zza niej? Przesunęłam się w bok i strzeliłam ukradkowe spojrzenie ponad jej ramieniem. Podwójna para opalizujących skrzydeł jak u ważki prawie zlewała się z jej ciemnym garniturem gdzie leżały złożone na jej plecach. Skrzydła wyrastały skądś w pobliżu łopatek Nori i spływały w dół jak błotnista peleryna, ale całkowicie bym je pominęła gdyby światła stroboskopowe z policyjnych aut i wozów strażackich nie obijały się od

grubych żył. Jej skrzydła drgały w rytm palcach bębniących o jej łokieć gdy patrzyła na mnie, i pocierały się o siebie, wydając dziwne, wysokie piski, które wcześniej słyszałam. - Czy powinnam zgadnąć skąd wiedziałaś, że stopa była na scenie? Może ją tam zostawiłaś. - Wiesz, skąd wiedziałam. - powiedziałam, a następnie przeklęłam się w duchu. Właśnie dostała moje przyznanie się do telefonu. Oczywiście, przecież nie ukrywam mojej zdolności do wyczuwania martwych. Nori uśmiechnęła się, błyskając podwójnym rzędem cieniutkich jak igły zębów. Starałam się nic po sobie nie pokazać, ale po sposobie w jaki jej uśmiech się rozszerzył, wiedziałam, że moja twarz mnie wydała. - Tak to widzę, panno Craft. - powiedziała, ten dziwny lamentowy dźwięk ponownie rozbrzmiał w powietrzu. - Jest druga szczelina pozwalająca Eterowi przeniknąć do królestwa śmiertelnych. Istnieje nieodparty dowód sugerujący, że jesteś odpowiedzialna za pierwsze znane rozdarcie, co znaczy, że ty prawdopodobnie spowodowałaś również drugi. Bliskość do miejsca przestępstwa znaczy, że te dwa prawdopodobnie się łączą. Samo to wystarczy żeby wezwać wróżkę do Krainy na pojawienie się następującego śledztwa. - Ja... Ucięła mnie machnięciem ręki. - Nawet jeśli te dwa później okażą się nie związane ze sobą, obecne dowody wyglądają obciążająco, więc ta wróżka powinna zostać sprowadzona do Krainy dla jej bądź jego dobra. Ludzie mogą być bezwzględni dla tych, których nie rozumieją. Przełknęłam. Groziła mi. Nie było zaprzeczenia w tym momencie, że wiedziała o mojej wróżkowej krwi, i nie dawała mi opcji nie pójścia do Krainy. Czy zakuje mnie w kajdanki i zaciągnie tam właśnie teraz i tutaj? Moje spojrzenie strzeliło za jej głowę, poszukując Falina. Był w pobliżu bramy, rozmawiał z dwoma mężczyznami w garniturach, który, byłam prawie pewna, przedstawili się jako pracownicy Ambasadora Relacji Wróżek z Ludźmi. Spotkałam spojrzenie Falin, tylko na krótko, ale przy odrobinie szczęścia wystarczająco żeby przekazać, że poważnie mogłabym skorzystać z interwencji. Następnie znowu skupiłam się na Nori. - Nie otwarłam tej dziury. - powiedziałam z taką ilości pewności w głosie jaka była możliwa. Zmarszczyła brwi. Nie mogła nalegać że urodziłam się wystarczająco wróżką żeby przetrzymać mnie pod prawem wróżek, ale wystarczająco ludzka żeby kłamać. Chociaż, podejrzewałam, że wciąż może zaciągnąć

mnie do Krainy pod pretekstem chronienia mnie przed ludźmi, który mogą postrzegać mnie jako osobę mogącą otwierać szczeliny. - Czy jest jakiś problem, agencie? - spytał Falin gdy do nas dołączył. I kawaleria przybyła. - Sir. - Agentka Nori wyprostowała się, jej skrzydła rozciągnęły się za nią. - Wierzę, że ta... osoba... powinna być zatrzymana i natychmiast przetransportowana do Krainy Wróżek. - powiedziała, a następnie powtórzyła scenariusz i powody, które podała mi chwilę wcześniej, chociaż tym razem ton jej wypowiedzi nie zawierał gróźb - to były tylko fakty jej sprawy. Falin słuchał jej recytacji i mój puls przyśpieszył pomimo wyczerpania i chłodu gdy kiwnął głową przy kilku jej punktach. Gdyby nie mówiła o mnie albo sugerowała rażącego naruszenia wolności osobistej, pomyślałabym, że stworzyła zajmującą sprawę, co nie było uspokajające. Gdy w końcu skończyła, Falin pocierał brodę przez chwilę, jakby rozważał decyzję. On naprawdę nie pozwoli jej zaciągnąć mnie do Krainy, prawda? Tak naprawdę nie wiedziałam. Zerknęłam za siebie na policjantów przetwarzających miejsce przestępstwa. Spostrzegłam kilka znajomych twarzy pracujących nad miejscem, John był wśród nich, przez co poczułam ulgę. NCPD nie mogło interweniować jeśli Nori mnie aresztuje, ale nie mgła po prostu przenieść mnie do Krainy. Byłam legalnym obywatelem i miałam przyjaciół, który upewnią się, że będę miała uczciwy proces. Oczywiście, to polegało na osobach wiedzących co się ze mną stało. Cofnęłam się o krok, bliżej bramy, i przygotowałam się na zrobienie sceny jeśli będzie trzeba. Na szczęście, to okazało się nie być potrzebne. Po chwili rozważań, Falin potrząsnął głową. - Myślę, że zabranie jej do Krainy teraz byłoby przedwczesne. - odwrócił się do mnie. - Panno Craft, pojawiasz się zbyt często w tym śledztwie. Jeśli cenisz sobie swój czas w królestwie śmiertelnych, sugeruję żebyś bardzo, bardzo dokładnie rozważała swoje czyny. Przytaknęłam, starając się wyglądać odpowiednio napomniana i przestraszona, co, biorąc pod uwagę pomysł zaciągnięcia do Krainy potwornie mnie przerażał, nie było trudne. Poza tym, napuszony przekaz groźby Falina mógł być na pokaz Nori, ale wiedziałam bardzo dobrze, że mówił poważnie. Błona pełzła po fasetowych oczach Nori od zewnątrz w kierunku nosa i z powrotem - mrugnięcie? - i powiedziała

- Sir, chciałabym zaznaczyć, że myślę, że w najlepszym interesie królowej, wróżek, a nawet samej Panny Craft będzie odesłanie jej do Krainy. - Należycie zauważone, Agencie. Możesz odejść. Wpatrywała się w niego, ten lamentowy dźwięk wydany przez jej skrzydła, dysharmonijne nuty wzrastały w decybelach do czasu gdy dźwięk rozbrzmiał w mojej głowie jak paznokcie przeciągnięte po tablicy szkolnej. Falin odwrócił się do niej plecami, akcentując jej dymisję. - Panno Craft, skoro jesteś już na miejscu, jest kilka spraw, które chciałbym z tobą omówić. - powiedział Falin w tym samy profesjonalny, ale nieprzyjaznym tonie, który używał odkąd wtrącił się do sytuacji, ale ponieważ Nori odeszła jego głos ucichł. - Ona sprowadzi kłopoty. wymamrotał, potrząsając głową. Przebiegł dłonią po włosach, ruch był sztywny, nierówny, zmarszczyłam brwi gdy przyglądałam się wyczerpaniu wypisanemu na jego twarzy. Jak sama czułam się gotowa na padnięcie, a chociaż on miał kilka godzin snu więcej niż ja, leczył się również ze śmiertelnej rany. - Nic ci nie jest? - spytałam gdy dotknęłam jego ramienia. Dlaczego ludzie tak robią? Dotykają ludzi, o których się martwią? Jaką wygodę czy otuchę może to naprawdę dać? Ale nawet o tym nie pomyślałam; ja po prostu weszłam w jego przestrzeń i sięgnęłam jakbyśmy mieli jakąś wspólną historię zamiast znajomość, która równałaby się mniej niż tygodniu jeśli dodać do siebie wszystkie wspólnie spędzone chwile. Falin spojrzał na miejsce gdzie do dotykałam i uśmiech wykrzywił kąciki jego ust. Wyraz twarzy nie zmienił ani jednej linii wyczerpania na jego twarzy, ale wyglądał na mniej wymizerowanego, nie aż tak wycieńczonego. Wtedy cofnął się poza mój zasięg i wyprostował się, ponownie stając się nie-nonsensownym agentem dowodzącym FIB. - Chodź. - powiedział, odwracając się do bramy. - Przyszłaś tu żeby obejść to miejsce. twoja obecność zrobiła już wszystkie szkody jakie mogła, więc chodźmy sprawdzić ten rytuał i wynośmy się stąd.

Rozdział 20 Wpisałam się na listę przy umundurowanym oficerze strzegącym bramę. Zdecydowanie nie miałam pozwolenia na przekroczenie taśmy, ale było tyle różnych agentów na miejscu, nie sądzę by zmęczony mężczyzna wiedział kto ma pozwolenie gdzie wejść. Miałam eskortę FIB i to mu wystarczyło. Nie dopuszczenie do sceny przez możliwość zanieczyszczenia było i tak straconą sprawą. Z muskaczami, ochroną Bella i prawnikami, Lusą i jej kamerzystą, sanitariuszami i uzdrowicielami, i magiczną przepychanką, która miała miejsce, tygodniowe miejsce morderstwa było bałaganem. Nie zazdrościłam Johnowi jego pracy. A mówiąc o... - Hej, John. - powiedziałam gdy podeszłam do mojego ulubionego, ale obecnie zirytowanego, detektywa z wydziału zabójstw. - Alex? - przekrzywił głowę na bok, co, biorąc pod uwagę, że był prowadzącym detektywem i ja po prostu weszłam na miejsce zbrodni, było lepszą odpowiedzią niż oczekiwałam. Wtedy jego spojrzenie wylądowało na Falinie i jego postawa napięła się. - Detektywie Andrews, to jest miejsce przestępstwa. - Tak naprawdę Agencie. - powiedział Falin, pokazując odznakę FIB. Mogłam prawie zobaczyć koła obracające się za oczami Johna gdy spojrzał na odznakę i przeniósł Falina do nowego pudełka w swojej głowie, ponownie oceniając wydarzenia sprzed miesiąca i sprawę Colemana z nową wiedzą, że Falin był z FIB. W końcu przytaknął. - Alex, ja nieszczególnie cię tu potrzebuję, więc chyba że...? - John przekrzywił głowę, ukryte pytanie szło do Falina. - Chciałbym oprowadzić ją po miejscu. - Dobra. - John szorstko kiwnął głową. Nie sądzę by chciał to przekazać, ale gdy skupił się na mnie złapałam rozczarowanie w jego spojrzeniu. Następnie odwrócił się ponownie do oficerów CSI i JPCM, z którymi

rozmawiał zanim podeszliśmy. Zwolnienie dotknęło mnie prawie tak bardzo jak wyraz jego oczu, i stałam tam oniemiała przez chwilę. Mam na myśli, to ja zadzwoniłam po niego ze wskazówką o ciele i oboje byliśmy tutaj w środku nocy szukając wskazówek o tym kto spowodował ten koszmar. Oczywiście on był policjantem, więc poszukiwania morderców to jego praca, nie moja, a FIB i policja nie mieli zbyt dobrych stosunków zawodowych. Moje pojawienie się na scenie z Falinem prawdopodobnie wyglądało jakbym bratała się z wrogiem. Z tym w głowie, starałam się nie brać tego do siebie, ale gdy oddalałam się moje kroki wydawały się cięższe niż wcześniej, wyczerpanie bardziej na mnie naciskało. Wolałabym iść prosto do szczeliny, ale jak każdy wiedział, moją specjalnością byli tylko martwi. Miałam pozory do utrzymania, więc Falin zaprowadził mnie do mostu i rozpadającego się namiotu. Obuta lewa stopa została znaleziona wśród stosu butów wewnątrz beczki na ogień. Nikt mi nie powiedział jak wiele butów zostało zabranych w workach na dowody, ale słyszałam dwóch techników wspominających, że wszystkie puste buty były prawe. Jeden lewy but w stercie zawierał stopę. Więc co się stało z prawą stopą? Albo resztą ciała, jeśli o to chodzi. Rozciągałam zmysły gdy szliśmy. Wiele z namiotów i przybudówek nosiło talizmany i jeden czy dwa były nawet chronione, co mnie zaskoczyło, chociaż chyba nie powinno. Nie spędziłam wiele czasu rozważając bezdomnych Necros, ale to mogło zdarzyć się każdemu - normalnemu, wiedźmie czy wróżkopodobnym. Poświęciłam chwilę na zbadanie każdego z talizmanów, o które otarły się moje zmysły, ale większość była talizmanami zapobiegającym przeciekanie albo odstraszające pająki. Żaden nie wydawał się wrogi czy nosił magiczną sygnaturę ze stóp albo konstrukcji. - Chodźmy dalej. - powiedziałam gdy obeszliśmy całe obozowisko. Gdy skierowaliśmy się do skarpy, przewróciłam się o pustą butelkę w połowie zakopanej w luźnych kamieniach i tylko Falin złapał mój łokieć i utrzymał mnie na nogach. Spiorunowałam wzrokiem ubliżającą butelkę, ale prawdziwym problemem było moje wyczerpanie. Nie byłam pewna kiedy zaczęłam się trząść, ale robiłam to już dłuższą chwilę i nie mogłam przestać. Stałam nad otchłanią oddzielającą żywych i martwych - jak również kilka innych rzeczywistości - przez zbyt długo. Później będę za to płacić. Ale na razie musiałam trzymać się grobowego wzroku trochę dłużej. Przynajmniej do czasu aż dobrze przyjrzę się na jakikolwiek rytuał zdarzył

się przy szczelinie. Może być lepiej jeśli przejdę całą scenę i nie przyciągnę uwagi do mojego zainteresowania szczeliną, ale jeśli miałam zobaczyć dziurę, musiałam to zrobić coś koło teraz. Powiedziałam tak dużo Falinowi. Jego usta zacisnęły się w ponurą linię, ale kiwnął głową i poprowadził mnie bardziej dokładną ścieżką. - Myślę, że mamy już wystarczająco psów szukających zmarłych na miejscu. - powiedział złośliwy głos gdy zbliżyłam się do szczeliny. Ciarki przeszły wzdłuż mojej szyi. Jenson. Czy nie przeżyłam już wystarczająco jak na jedną noc? W przeciwieństwie do Nori czy nawet Lusy, Detektyw Jenson nie był kimś kogo mogłam nieć nadzieję, że nigdy już nie zobaczę gdy ta sprawa się skończy. On był partnerem Johna i nie wiedziałam czy wini mnie za postrzał Johna i dlatego miał takie nastawienie do mnie przez ostatnie kilka tygodni, ale byłoby lepiej dla wszystkich gdybyśmy mogli przynajmniej zachowywać się cywilizowanie w stosunku do siebie. Więc zmusiłam się do uśmiechu, którego nie czułam, gdy odwróciłam się w kierunku jego głosu. I wtedy zamarłam w pół ruchu. Jenson stał kilka jardów dalej, jego kciuki zahaczone były przy pasku, jego prawa ręka podejrzanie blisko broni. Ale nie to mnie zatrzymało; to jego twarz mnie zatrzymała. Jego szczęka była szersza niż normalnie i wystawała do przodu w złym zgryzie dostarczając miejsca dwóm kłom wyrastającym tam gdzie powinny być zwykłe. Kły wykręcały się ponad jego górną wargę, skóra wokół nich ściemniała i stwardniała od wielu lat kontaktu. - Na co się gapisz, Craft? - spytał, piorunując mnie wzrokiem. Potrząsnęłam głową, mrugając. Jego obraz się nie zmienił. Reszta jego twarzy była normalna i dokładnie taka sama jak zawsze. Tylko jego szczęka i usta były inne. Jego dusza świeciła normalnym jasnym żółtym, co wiązało się z ludźmi. - Krew trollów? - był to testament tego jak zmęczona byłam, że zadałam pytanie na głos. Próbowałam powstrzymać słowa gdy tylko wyszły z moich ust, ale oczywiście, wtedy było już za późno. Wyraz Jensona ściemniał gdy kolor wpłynął na jego twarzy. - Oh, więc możesz się domyśleć, prawda? - podszedł bliżej. - Spójrz na siebie. Kochanie wydziału zabójstw jest pieprzoną wróżką w ukryciu. Kto by zgadł? Ponieważ Jenson wszedł w moją przestrzeń, Falin ruszył się żeby zablokować mu drogę, ale dotknęłam jego ramienia, zatrzymując go. To jest coś co Jenson i ja musimy sami rozpracować. W ciągu lat, które

pracowałam z policją, nauczyłam się, że dla niektórych z nich, istniały tylko dwa sposoby na zdobycie respektu: pomaganie w sadzaniu złych za kratki i umienie trzymania się swojego. Jenson zawsze był jednym z pierwszych - albo tak myślałam - ale jeśli zmierzał do tego drugiego, interwencja Falina mogła tylko wszystko pogorszyć. Więc wyprostowałam się, przesadnie uwydatniając cal albo dwa, które miałam na Jensona i starałam się zminimalizować drżenie. Jenson zdecydował się stanąć przeciw mnie i myślał, że nie wejdę w kocią walkę na miejscu przestępstwa, sprostam jego wyzwaniu. - To raczej ironiczna zniewaga, biorąc wszystko pod uwagę. powiedziałam cichym głosem skoro nie musiałam mówić głośno przy tej odległości. Pozwoliłam spojrzeniu opaść na jeden z kłów żeby wiedział o czym mówię. Plamy koloru na jego policzkach ściemniały do szkarłatu. - Myślisz, że to zabawne? Zabawne? - Nie nadążam. Masz jakiś problem ze mną? - mój nowo odkryty spadek? Moja praca? Moje umiejętności? Co dokładnie atakował? Tak, zrozumiałam, że on jest feykinem, ale przecież nie miałam zamiaru na niego napaść. - Tak, mam z tobą problem. Wpatrywała się w niego, czekając. - Okay. Co to za problem? Jenson uśmiechnął się szyderczo, jego górna warga zwinęła się nad kły. Następnie przeszedł szybko obok mnie, trącając mnie ramieniem wystarczająco mocno żebym się potknęła. Utrzymałam się na nogach, ale tylko ledwie. O co do diabła tu chodziło? Zerknęłam na Falin, który wyglądał na tak samo zdumionego, patrząc w oddalające się plecy Jensona. Problem Jensona do mojego, albo jego, spadku - albo jakikolwiek ten problem był - nie był problemem, na którego musiałam tracić energię dzisiejszej nocy. Czas mi uciekał, noc szybko zmierzała do świtu. Zamknęłam oczy na chwilę, nie więcej jak sekundę, a świat wydawał się kołysać wokół mnie. Cholera. Musiałam się zbierać, iść do domu, i przespać się zanim padnę tam gdzie stoję - co zaczynał wyglądać jak realna możliwość. Zwróciłam uwagę na rozdarcie w rzeczywistości. Nie wiedziałam jak wygląda okolica widziana tylko z punktu płaszczyzny śmiertelników, ale z moją psychiką przekraczającą różne płaszczyzny egzystencji, miejsce to było bałaganem. Resztki magii wisiały w powietrzu

i zaśmiecały ziemię w mrocznych łatach. Zapach palonej trawy kuł mnie w nos, a dowód walki widać było zarówno w sposobie w jaki Eter poruszał się wokół plam magii, których nie lubił i na ziemi. Ponumerowane plastikowe markery zasłaniały miejsce, zawiadamiając techników o dowodzie, który musieli zbadać. Większość zaznaczała ślady stóp, ale tu i tam zobaczyłam runy narysowane w ziemi. Albo przynajmniej to co zostało z run. Ślady stóp zasłaniały większość, a ten, który przyciągnął moją uwagę w telewizji, miał długą smugę brudu przecinającą go tam gdzie wyglądało jakby czyjaś pięta została przeciągnięta po ziemi. Cholera. Podeszłam bliżej, starając się znaleźć wzór z tego co pozostało z run. Czułam pozostałość koła gdy sięgnęłam zewnętrznego brzegu, i zatrzymałam się zanim go przekroczyłam, pozwalając zmysłom się rozciągnąć. W przeciwieństwie do talizmanów, które czułam w namiotach, koło zdecydowanie posiadało sygnaturę wiedźmy stojącej za morderstwami i zadrżałam na dotyk, pomimo że magiczne koło było całkowicie neutralną magią. - To tu wiedźma zakreśliła koło. - Tyle to zgadłem. - powiedział Falin, a gdy zerknęłam na niego ze zdziwieniem, wskazał na ziemię. - Tu zaczyna się martwa trawa. Zamrugałam i rozejrzałam się. Cała trawa była zwiędła i szara w moim grobowym wzroku, więc nie wiedziałabym tego gdyby mi nie powiedział. jaki rodzaj rytuału zabija całą trawę w okolicy? Nie miałam pojęcia, ale pozostało tylko jedno do zrobienia. Przekroczyłam krawędź koła. Przekraczanie czyjegoś koła, nawet dawno rozproszonego, czyjegoś miejsca rytuału jest zawsze trochę niewygodne dla wrażliwych. Obszar jest zawsze nasączony czarami wiedźmy, a nawet ślad dobroczynnej i przyjaznej magii może być przytłaczające. Chociaż nie oczekiwałam przyjaznych zaklęć po drugiej stronie bariery. Czego nawet mniej oczekiwałam to w ogóle nie znalezienia śladu magii, ale właśnie to znalazła. Mrugnęłam. Przez parę ostatnich godzin stałam się tak przyzwyczajona do widzenia świata przez mgliste kłęby Eteru, że ich nagła nieobecność była wstrząsająca. Zerknęłam za siebie. Poza krawędzią koła Eter nadal wisiał na świecie, ale wewnątrz koła było tylko kilka cienkich wstęg, jak te, które wydobywali muskacze z rozdarcia. Słyszałam już wcześniej o magicznych martwych punktach, ale nie na to patrzyłam, i wiedziałam o tym. To było bardziej jak wyczerpanie. Ale co za zaklęcie zużywa tyle energii?

Coś poważnego, to na pewno, i cokolwiek to było, zdecydowanie nie podobało mi się. Zmrużyłam oczy. Nie byłam przyzwyczajona do tego, że mój grobowy wzrok otwierał dla mnie wielorakie płaszczyzny egzystencji, ale wiedziałam, że było więcej płaszczyzn niż miałam nazw dla nich. Od czasu do czasu łapałam mignięcie innych płaszczyzn, które nie "pasowały" z krainą śmierci czy Eterem, jednak te dwa były stałymi elementami. Teraz starałam się poszukać innej płaszczyzny, takiej, która może dać mi wskazówkę dla tego co się stało w tym kole. Kolory ochlapały świat. One nie były żywymi, wirującymi kolorami Eteru, ale kolorami, które wydawały się emanować z środków obiektów i przestrzeni. Już widziałam tą płaszczyznę i z tego co wywnioskowałam, absorbuje ona emocjonalne echo ludzi, którzy otarli się o nią. Wokół rozdarcia mogłam wyodrębnić jasne, szczęśliwe punkty gdzie muskacze stali, ale to były tylko pluski koloru, już blaknące. Pod nimi, w samym środku rozdarcia był najwspanialsze światło jakie kiedykolwiek widziałam. To nie był kolor, czy wszystkie kolory - nie byłam pewna. Tworzył postać światła zamiast cienia. Wpatrywałam się w niego, zdając sobie sprawę, że to profil czarownicy, której szukamy, ale nie mogłam wyodrębnić żadnego szczegółu z kształtu poza tym, że wiedźma stała w dokładnie w tym punkcie i czuła nadzieję... radość. Nadzieję i radość? Co się stało w tym kole? Czy myliłam się co do osoby, która go nakreśliła? Odwróciłam się, oddalając od rozdarcia i wtedy potknęłam się ponieważ gdy tylko opuściłam blask nadziei wiedźmy, powietrze stało się gęste z grubymi plamami pulsującej czerwieni. Kolor krwawił z ziemi i pulsował przy mojej skórze. Strach. Ból. Rozpacz. Opadłam na kolana. Mogłam prawie zobaczyć cienie wściekłości zamykające się wokół mnie gdy zakręcały się i zwijały w kole. Samo powietrze brzęczało od złości, drażniąc moje ciało i paląc płuca. Nie mogłam oddychać. Nie mogłam się ruszać. Zatrzasnęłam tarcze, blokując śmierć, kolor, wściekłość, ból. Ciemność mnie zalała i powitałam nagły brak wzroku gdy wdychałam duże łyki nocnego powietrza. - Alex, co się stało? Falin. Był przy mnie, jego ręce były na moich ramionach gdy pomagał mi stać. Pozwoliłam mu. - Oni tu umarli. - wyszeptałam. - Tak wiele bólu. Tak wielu ludzi. - a

wiedźma stała w samym centrum całego tego nieszczęścia i czuła nadzieję.

Nie powiedziałam policji tego co widziałam. Jednostka Przeciw Czarnej Magii miała auramancera i uosobionego jasnowidza, którzy mogli dotknąć rzeczywistości jeśli policja naprawdę chciała wiedzieć co czuli ofiary, chociaż nie chciałabym żeby ktoś poczuł to co ja właśnie poczułam. Gdy zobaczę Johna jutro - albo na prawdę dzisiaj trochę później, jako że było już po północy - powiem mu, że wyczułam tylko jedną wiedźmę w tym kole. To jest coś, co on powinien wiedzieć. Resztę? Nie widziałam jak mogłoby to pomóc. - Zasnęłam w drodze do domu i obudziłam się gdy Falin wyciągał mnie z auta. - M-mm. Postaw mnie; jesteś ranny. - wymamrotałam, słowa wychodzące były trochę zmienione przez mój na wpół śpiący stan. - Nie jestem tak ranny. Prawda. Ale postawił nie i wdrapałam się po schodach sama. Pozwoliłam mu użyć moich kluczy żeby otworzyć drzwi, skoro ja mogłam męczyć się z tym w moim trzęsącym się, na wpół ślepym stanie. Spędziłam o wiele za dużo czasu spoglądając w inne płaszczyzny istnienia. Czego naprawdę teraz chciałam to gorący prysznic i noc dobrego snu, chociaż niekoniecznie w tej kolejności. PC tańczył wokół nas, jego małe szare ciało paliło moje nogi w miejscach gdzie się otarł o moje spodnie. Cholera, nawet nie przywołałam cienia, a byłam zziębnięta do samego rdzenia. Spojrzałam tęsknie na łóżko, ale obiecałam sobie, że przestanę spać z Falinem - w każdym sensie tego słowa - aż dowiem się co naprawdę do niego czuję. I podjęłam tą decyzję zanim odszedł i zniknął. Teraz? Tak, trzymałam się swojej determinacji. - Więc. - powiedziała, odwracając do Falina. - Więc? - zsunął kurtkę i powiesił ją na moim samotnym krześle. Później zrobił to samo z kaburą. - Chcesz łóżko czy podłogę? - dobry gospodarz zaoferowałby mu łóżko, ale wprosił się, więc pozwolę mu być szarmanckim i wziąć podłogę. - Żartujesz, prawda? - Nie. - powiedziałam i to miałam na myśli, ale nawet dla moich uszu, jednosylabowe słowo brzmiało słabo. Może to dlatego, że wpatrywałam się w gładką skórę, która ukazywała się gdy Falin odpinał koszulę.

- Naprawdę? - wysunął koszulę ze spodni żeby odpiąć ostatni guzik, ale nie ściągnął koszuli. Rozsunęła się gdy zrobił krok do przodu, ukazując mignięcie jasnej skóry i twardych mięśni. Podniósł rękę, odsuwając kosmyk włosów z mojej twarzy. W pewnym momencie ściągnął swoje rękawiczki, więc jego palce były nagie i ciepłe na moim policzku. - Ja... - zaczęłam, ale pochylił się. Jego usta otarły moje, pocałunek był niepewny, pytanie z tylko dotykiem oddechu i ciepłem. Cokolwiek planowałam powiedzieć, zniknęło. Podniosłam się na palce, zapraszając więcej i nie zawiódł mnie. Jego usta zamknęły się na moich, twarde i miękkie jednocześnie gdy pogłębiał pocałunek. Jedna z jego dłoni wsunęła się w moje włosy, druga wokół mojej talii przyciągała mnie bliżej, otaczał mnie ciepłem, jego zapachem, jego dotykiem. Ktoś za mną chrząknął. - Proszę powiedz mi, że w tym dostanę veto. Podskoczyłam, zrywając kontakt z Falinem w pół pocałunku. Śmierć opierał się o ladę, kciuki zahaczył o kieszenie, a ciemne włosy spływały na jego twarz. Nie mogłam zrobić nic więcej poza staniem i wpatrywaniem się w niego gdy moje serce waliło w piersi, chociaż nie mogłam stwierdzić czy bardziej zdyszana z powodu pocałunku czy z faktu, że to Śmierć mnie na tym przyłapał. - Nie przeszkadzam, prawda? - spytał. Śmierć mógł wyglądać niedbale i brzmieć na znudzonego, ale jego oczy były skupione na Falinie z ciemną intensywnością. Tak. Bardzo. Chociaż powinnam być wdzięczna - w końcu sobie obiecałam - ale nie mogłam zebrać tego szczególnego uczucia gdy ręce Falina przesunęły się po moich ramionach. - Alexis. - wyszeptał, jego usta naciskały na moje włosy, jego oddech łaskotał w ucho. Dreszcz, który nie miał nic wspólnego z chłodem, a wszystko z uczuciem jego dotyku budzącego moje ciało, przeszedł przeze mnie. Poza niezręcznością, drażniący taniec, który prowadziłam ze Śmiercią ostatnio, nie byłam dotykana, naprawdę dotykana - od miesiąca. Czucie skóry na mojej wysyłało dreszcz przeze mnie jakby to było dłużej niż to. Ale nie mogłam tego zrobić. Zwłaszcza nie przy Śmierci patrzącego na każdą zmianę w moich rysach spod ciężko opadłych powiek. Zrzuciłam ręce Falina. - Ja po prostu wezmę podłogę. - powiedziałam, nie przejmując się więcej

tym kto zajmie podłogę tak długo jak jego ręce i usta, i oczy przestaną wzniecać ogień na mojej skórze. Odwróciłam się do Śmierci. - Co tu robisz? Podniósł ramiona w lekkim wzruszeniu. - W tej chwili? Pełnię rolę przyzwoitki. Dobra. Oczywiście. Jęknęłam cicho i zdałam sobie sprawę, że prawie słyszę nieobecność ruchu gdy Falin zesztywniał za mną. - Kto tu jest? - spytał. Jako odpowiedź, sięgnęłam ręką do Śmierci. Nie byłam pewna czy ją zaakceptuje. Roy lubił stawać się widoczny, ale Pan Super Tajemniczy Kolekcjoner Dusz? U niego nie byłam pewna. Do diabła, z tego co wiem, może zniknąć tylko dlatego, że zdradziłam jego obecność. Ale jeśli miał zamiar zostać i komentować, nie miałam zamiaru być jedyną ofiarą słuchania tego. Śmierć patrzył przez chwilę na moją wyciągniętą rękę, a nastąpienie się uśmiechnął, odsłaniając rząd idealnych zębów zanim wziął mnie za rękę. Opuściłam tarcze i Falin zaklną. - Co on tu robi? spytał, pytanie było skierowane do mnie, a nie do kolekcjonera, chociaż wiedziałam cholernie dobrze, że był teraz widoczny. Falin skrzyżował muskularne ramiona na piersi i patrzył ze mnie na Śmierć. Zmarszczyłam na niego brwi. Celem opuszczenia moich tarcz było to, że nie będą musieli mówić przeze mnie. Śmierć podniósł moją dłoń do ust, przyciągając mnie kilka kroków przy tym ruchu, ale nie tyle pocałował moich knykci jak uśmiechnął się do mojej skóry. Jego oczy obserwowały mnie gdy to robił; jakbyśmy tańczyli, okręcił mnie tak, że plecami byłam skierowana do niego. Puszczając moją dłoń, objął moje ramiona. Był wystarczająco wysoki, że mógłby podeprzeć brodę na mojej głowie. - Słyszałem, że Alex urządza piżamowe party i postanowiłem wpaść. powiedział Śmierć i chociaż nie mogłam zobaczyć, mogłam usłyszeć uśmieszek w jego głosie. Jestem wysoka - byłam od kiedy skończyłam dwanaście lat i w jeden rok wyskoczyłam z przyzwoitej dwunastoletniej wysokości czterech i jedenastu do wychudziałej wysokości pięciu i dziesięciu. Garbiłam się przez resztę roku do czasu gdy opuściłam akademię na wakacje i mój ojciec zagroził, że spędzę całe wakacje w obozie wygładzającym społeczne maniery jeśli nie będę chodziła prosto. Szybko przestałam przejmować się tym, że góruję nad moimi żeńskimi rówieśniczkami i

cieszyłam się faktem, że mogłam patrzeć większości chłopakom w oczy. To było trochę później gdy zdecydowałam, że świetne buty dodające mi dodatkowe trzy cale, były jedynym sposobem działania. W skrócie mówiąc, nie byłam przyzwyczajona do uczucia niskości. Ale z Falinem górującym przede mną, wyglądającym jak jakiś wkurzony grecki bóg wyrzeźbiony z marmuru, i Śmiercią przyciągającym mnie do swojej szerokiej piersi, czułam się wręcz na drobną. Również czułam się jakbym nagle znalazła się w sytuacji, która miała szybko wyrwać się spod kontroli. - Nie powinnaś marnować energii. Musimy zwiększyć twoją temperaturę ciała, a nie zapraszać chłód. - Falin zbliżył się, najwyraźniej decydując, że najlepiej jest całkowicie ignorować Śmierć, potarł dłońmi moje ramiona co było bardziej denerwujące niż pomocne. Ramiona Śmierci owinęły się ciaśniej wokół moich ramion. - Ja mam ciepłotę ciała. - Przestańcie, oboje. - odsunęłam się od rąk Falina, co nagrodzone zostało marsem od wróżki dopóki nie wysunęłam się spod ramienia Śmierci. Wtedy zarobiłam mars od obu mężczyzn. Ale nie mogłam uciec od dotyku Śmierci. Musieliśmy być w kontakcie żeby był widoczny, chyba że zaczęłabym wysyłać spore ilości energii, czego nie chciałam, noże nawet nie mogłam w tym momencie. Więc stałam tam przez niezręczną chwilę, moja dłoń zaciśnięta w jego, ale moje ramię wyciągnięte żeby dodać przestrzeni pomiędzy nasze ciała. W jaki sposób wpadłam w takie coś? Cóż, zawsze istnieje jeden bezpieczny temat: praca. - Wcześniej na miejscu zbrodni był kolekcjoner. Albo przynajmniej myślę, że był kolekcjonerem, Ale zebrał dusze przez śmiercią. - cóż, z muskaczką tak zrobił, chociaż mogłabym przysiąc, że mężczyzna mógł przeżyć zanim pojawił się kolekcjoner i wyrwał jego duszę. - Czy możecie to zrobić? Stać się niecierpliwymi i zabrać duszę wcześniej? Skupiłam się na studiowaniu warstw brudu pokrywających moje buty z ostatniej nieszczęśliwej wyprawy na dwór, ale gdy cisza rozciągała się spojrzałam w górę i znalazłam Śmierć wpatrującego się we mnie. Nie mroczne, ale intensywne wyobrażam-sobie-ciebie-z-o-wiele-mniejsząilością-ubrań spojrzenie, które ostatnio mi posyłał, ale wdepnęłaś-w-cośpo-samą-głowę spojrzenie. - Jak on wyglądał? - spytał. - Mężczyzna. Średnia wysokość. Późna dwudziestka do wczesnej trzydziestki. Ciemne włosy. Długi trenczowy płaszcz. Co myślisz?

Śmierć zmarszczył brwi, jego spojrzenie przeniosło się za mnie. - Czy on mógł brać w tym udział? - Falin przeszedł na tryb policjanta gdy ja nie zwracałam uwagi. - On był na miejscu przestępstwa, która miała szczelinę do Eteru. Czy... kolektor - sposób w jaki powiedział to słowo wyraźnie mówiło, że to nie był tytuł do którego był przyzwyczajony mógł robić dziurę do Eteru? Śmierć potrząsnął głową, ale nie byłam pewna czy on nie zgadza się czy po prostu odsuwa od siebie własne myśli. Wtedy jego oczy ponownie skupiły się na mnie. - Drżysz. - Nic mi nie jest. - powinnam była oszczędzać oddech. - Potrzebuje snu. - powiedział Falin, jego wzrok znowu był lodowaty. - Z tobą jak sądzę? - spytał Śmierć. Falin skrzyżował ramiona. - To jest opcja. - Nic mi nie jest. - powtórzyłam. Ale żaden z nich nie zwracał uwagi - byli zbyt zajęci próbami wypalenia wzrokiem dziur w sobie nawzajem. Idealnie. Tylko tego potrzebowałam. Byłam zimna do samego sedna, magicznie osuszona i daleko poza punktem wyczerpania. - Wiecie co, chłopaki, może macie rację. Bawcie się dobrze w zawodach sikania. Idę do łóżka. - Puściłam rękę Śmierci, zamknęłam tarcze i podeszłam żeby w pełni ubrana opaść na łóżko. Spałam gdy tylko głową dotknęłam poduszki.

Rozdział 21 Obudziłam się uwięziona pod ciepłym ramieniem. Szybkie sprawdzenie położenia pokazało, że nadal byłam w łóżku w pełni ubrana, chociaż moje buty zniknęły w pewnym momencie nocy. Byłam pewna, że ciepłe ciało zwinięte wokół mnie należało do Falina tylko dlatego, że Śmierć wpatrywał się we mnie z miejsca gdzie opierał się o ścianę naprzeciw łóżka. - Zostałeś całą noc? - mówiłam cicho starając się nie obudzić mężczyzny za mną. Śmierć podniósł jedno ramię we wzruszeniu. - Nie zostało wiele z nocy. Bardziej poranek i wczesne popołudnie. - Wiesz, to jest trochę jak straszne prześladownictwo. - To nie ja wpełzłem na łóżko po tym jak zasnęłaś. Dobra uwaga. Mężczyźni w moim życiu byli... skomplikowani. Tyle wyszło z mojej determinacji. Wyciągnęła szyję żeby zerknąć na Falina. Jego twarz była zrelaksowana, spokojna we śnie. Dobrze. Teraz wstanie z łóżka bez budzenia go. Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Starałam się wysunąć spod jego ramienia, ale im bardziej się wierciłam tym bardziej jego mięśnie się napinały, zaciskając wokół mnie. Przyciągnął mnie bardziej do swojej piersi bez budzenia jakby to był odruch. Cholera. Złapałam jego nadgarstek, ściągając z siebie jego ramię. Wtedy się obudził. Łóżko poruszyło się gdy się ruszył i wysunął swój nadgarstek z mojej dłoni, ponownie owinął ramię wokół mnie. Jego oddech połaskotał mnie w szczękę gdy pocałował mnie w wrażliwą skórę pod uchem. - Dzień dobry. - wyszeptał, jego głos był ochrypły od snu.

Moje usta stały się suche, moje ciało budziło się do odpowiedzi na jego w sposób w jaki chciałabym żeby nie robiło - zwłaszcza ze Śmiercią nadal stojącym trzy stopy dalej, patrzącego na mnie. - Ja, uh - muszę siusiu. - wydostałam się z ramienia Falina i stoczyłam się z łóżka. Gdy zsunęłam nogi z łóżka, Falin przetoczył się na plecy. Wpatrywał się w sufit i przeczesał palcami włosy. - Ile godzin powinienem poczekać zanim zacznę przygotowywać śniadanie? - Co? Ja... - Okay, więc chowałam się w łazience ostatnim razem gdy obudziłam się z Falinem w moim łóżku, ale to było inne. - Zaraz będę. Śmierć podążył za mną. Ignorowałam go do czasu gdy dotarłam do łazienki - nie miałam zamiaru uczynić go widocznym i zachęcać do powtórzenia pozerstwa z ostatniej nocy. Gdy zamknęłam drzwi, natarłam na niego. - Wyjdź. To czas samotności. - Jesteś słodka gdy się denerwujesz. Zmarszczyłam na niego brwi. - Mówię poważnie. - No to powinnaś poważnie kazać mu wyjść. - wskazał podbródkiem na wewnętrzną ścianę i jednopokojowe mieszkanie. - On nie jest tutaj w łazience. Śmierć posłał mi spojrzenie mówiące, że wiedziałam co miał na myśli i westchnęłam. - On mi pomaga, okay? Śmierć nadal marszczył brwi i odwróciłam się do niego plecami. Jego odbicie w lustrze patrzyło jak próbowałam rozczesać szczotką plątaninę, w którą zamieniły się moje loki gdy się na nich spało, i wcześniej, godziny targania przez wiatr przy przekraczaniu królestwa śmierci. - Mogą być omlety na śniadanie? - głos Falina zawołał z kuchni, a odbicie Śmierci potrząsnęło głową. Wymamrotał słowo "omlety: pod nosem i ponownie skupił się na mnie. - On ma swój własny plan. Wzruszyłam ramionami i puściłam wodę. - Większość ludzi ma. - wsadziłam szczotkę pod kran, a następnie przeczesałam włosy na mokro żeby opanować loki. - Alex. - zbliżył się, jego ręce chwyciły mnie za biodra. - Co ty tak naprawdę o nim wiesz? Okręciłam się w jego uchwycie, nie żeby uciec, ale stanąć do niego

twarzą. Pozycja była bliska, intymna. Gdybym podniosła się na palce, mogłabym go pocałować. Tak jak było teraz, mogłam ujrzeć kalejdoskop kolorów ukrytych w jego piwnych oczach, - A co wiem o tobie? - spytała i skóra wokół jego oczu napięła się w małym drgnięciu jakby moje pytanie mogło ranić. Obniżyłam wzrok. Gdy byłam nastolatką, Byłam poważnie zadurzona w Śmierci. Tak, wyobraź sobie, nastolatka zakochana w Śmierci - to prowadziło emo do całkiem nowego poziomu. Odwiedzał mnie wtedy rzadziej, przychodził od czasu do czasu z nieznanego powodu. Myślę, że wtedy, moje towarzystwo było rozrywką albo może interesującą nowością - śmiertelniczka, która mogła go widzieć, nawiązywać z nim kontakt. Dla mnie był marzycielskim, ciemnym i tajemniczym starszym chłopakiem. Chyba nadal jest tym wszystkim, ale myślałam, że wyrosłam z młodzieńczego zauroczenia. Najwyraźniej ono rosło razem ze mną. Wzięłam głęboki wdech, cisząc się dreszczem z jego rąk, jego dotyku. Z faktu, że możemy się dotknąć. Miesiąc temu byłoby to nieprzyjemne, on zbyt zimny, a ja zbyt gorąca. Ale teraz to się zmieniło. Ponownie patrząc w górę, przyglądałam się jego twarzy, rozpoznawałam każdą linię jego szczęki, krzywiznę jego brwi. W pewien sposób był moim najbliższym przyjacielem. W inny był całkowicie obcy. Ale przy naszym związku w tym dziwnym, niezręcznym, płynnym bałaganie, cóż, czymkolwiek to jest, nadal czułam jakbym mogła z nim rozmawiać. Mogla powiedzieć mu cokolwiek, wszystko, nawet jeśli on nie mógł zrobić tego samego. W końcu,nikt nie dotrzymuje tajemnic jak Śmierć. - Zawsze mi mówiłeś żebym nie naciskała.- powiedziałam, przenosząc ręce na jego, dłonie na jego łokcie, moje przedramiona na jego. Byliśmy zbyt blisko żebym go nie dotykała bez sprawiania, że wszystko robiło się bardziej niezręcznie. - Nie nalegać na odpowiedzi, których nie możesz mi dać, na sekrety, których nie możesz ujawnić. Cóż, teraz moja kolej. Nie nalegaj na zobowiązania, których nie mogę robić. Zamknął oczy i pochylił się, podpierając brodę na mojej głowie. Ten ruch sprowadził mnie do kontaktu z jego piersią, również się o niego oparłam, czując miękkość koszulki na policzku - koszulki, która, byłam całkiem pewna, że nie istnieje, przynajmniej w warunkach, z którymi jestem zaznajomiona. Poczułam westchnienie, które mu uciekło gdy owinął ręce wokół mnie. - Okay. - jego palce przesuwały się po kawałku obnażonej skóry pomiędzy moją koszulką a biodrówkami. - Okay, przestanę nalegać. Ale oczekuję, że powiesz mu to samo.

- Zaufaj mi, zamierzam. - teraz, czy Falin posłucha? To byłby cud. Jakby słyszał moje myśli, Śmierć się roześmiał, jedno mocne szczeknięcie powietrza. - Jest uparty. Wiesz, że nadal do mnie mówił - pustego powietrza, z tego co wiedział - przez godzinę po tym jak zasnęłaś. Ukryłam uśmiech w ramieniu Śmierci. - Tak, jest uparty. - Mogłaś go wyrzucić. Jęknęłam i odepchnęłam się od Śmierci. - Mówiłam ci, pomaga mi w dochodzeniu. - nie miałam zamiaru utrzeć Śmierci nosa przez fakt, że to nie on mi pomagał, ale to tam było, w jego oczach. Odwrócił wzrok, jakby wiedział, że mogę to zobaczyć. - Co oznacza koniec życia? - spytał Śmierć, zahaczając kciuki o kieszenie. - Co? - Skąd wzięło się to pytanie? Śmierć nie odpowiedział, czy powtórzył; po prostu patrzył na mnie, jego oczy były intensywne jakby słowa, których nie mówił starały się przepalić przez jego spojrzenie. - Filozoficznie, naukowo, czy...? - nie dokończyłam pytania i podniosłam ręce, dłońmi w górę, przy wzruszeniu. Nadal nie odpowiadał. - Okay. - zmarszczyłam brwi i oparłam się o zlew. - Nauka powiedziałaby, że życie kończy się po ostatnim oddechu opuszczającym ciało i serce przestaje bić, albo może gdy aktywność mózgu ustaje. Ale... Śmierć pochylił głowę jakby zachęcając bym kontynuowała. Był kolekcjonerem, a ja rozmawiałam ze zmarłymi, więc naukowe wyjaśnienie prawdopodobnie nie było tym czego szukał. Widziałam ciała, które wykazywały naukowe oznaki życia minutę czy dwóch po tym jak dusza została zabrana, ale wiedziałam z doświadczenia, że jeśli przywołam cień jednego z nich, jego wspomnienie pozostanie tylko z czasu gdy dusza opuściła ciało. Widziałam również, chociaż na szczęście niezbyt często, ciała, które utraciły wszystkie oznaki życia, ale zachowały duszę - ich cienie pamiętają bycie martwym. - Śmiertelne życie kończy się gdy dusza opuści ciało. Śmierć uśmiechnął się, ale nie był to radosny uśmiech. - Więc czym jest paliwo życia i gdzie jeszcze je widziałaś? spytał. Następnie zniknął. Wpatrywałam się w przestrzeń gdzie on był. Dusze jako paliwo. I wiedziałam dokładnie gdzie ostatnio je widziałam. - konstrukcje.

Gdy opuściłam łazienkę, znalazłam Falina szperającego wokół mojej lodówki, noszącego tylko dżinsy. - Musisz iść na zakupy. - powiedział nie spoglądając w górę. - Typowo. Złapałam torbę karmy PC i włączyłam ekspres do kawy gdy koło niego przechodziła. Kawa dopiero zaczęła się zaparzać do czasu go mały pies pochłonął swój posiłek. Wyciągnęłam kubek z szafki następnie wyciągnęłam dzbanek z ekspresu i przytrzymałam kubek dokładnie pod parującym płynem. Gdy spojrzałam w górę znalazłam Falina uśmiechającego się do mnie. - Niecierpliwa? - W pośpiechu. - Zawsze tego potrzebujesz żeby się obudzić? Nie, mając dwóch najlepiej wyglądających facetów, jakich znałam, w sypialni całkiem nieźle radziło sobie z przyśpieszeniem mojego tętna. Ale nie zamierzałam żadnemu z nich tego mówić. Wsadziłam dzbanek pod strumień kawy i chwyciłam w obie ręce do połowy wypełniony kubek. - Nigdy nie odpowiedziałaś mi o omletach. - powiedział, nadal uśmiechając się znad drzwi lodówki. - O co chodzi z tobą i gotowaniem? Wzruszył ramionami. - Żyję sam i nie lubię jeść śmieci. Cóż, przynajmniej nie powiedział, że serwuje śniadanie do łóżka Zimowej Królowej każdego ranka. Również żyłam sama - gdy Falin przypadkowo nie wprasza się do mojego domu - ale nigdy nie ciągnęło mnie do gotowania. Oczywiście, jedzenie śmieci było tańsze i to też był czynnik. Jedyny powód dlaczego miałam jajka w domu to miałam ochotę na murzynki poprzedniego weekendu, a w sklepie nie sprzedawaj dwóch jajek. - Więc tak czy nie ze śniadaniem? Zerknęłam na popołudniowe słońce wpływające do pokoju. Niezupełnie jest to pora na śniadanie. Ale nie zamierzałam odpuścić sobie prawdziwego jedzenia. - Śniadanie. - zgodziłam się. Wyszłam z PC i wzięłam prysznic gdy Falin gotował. Później, po naszym popołudniowym śniadaniu, złożyłam wizytę na dole. Caleb był niezadowolony, że Falin nadal był w domu, ale powiedział mi, że Holly została wypisana ze szpitala - a następnie natychmiast zgłosiła się do

pracy. Przyrzekał, że nie czuł żadnego efektu zaklęcia, ale nadal wyczuwałam drzemiące, opancerzone kryształem zaklęcie, gdzie kruki go podrapały. Do czasu gdy Falin wyszedł spod prysznica, zaparzyłam drugi dzbanek kawy i przemierzałam moje mieszkanie i rozmyślałam nad sprawą. - Znam to spojrzenie. - powiedział, susząc ręcznikiem głosy. - Czujesz jakbyś miała tuzin kawałków układanki, ale nie tylko zdają się do siebie nie pasować, ale zdają się nie odzwierciedlać części tego samego obrazka. - Tak, to wszytko sumuje. - postawiłam kubek na ladzie. Mój umysł nadal wracał do tego co powiedział Śmierć, albo tak naprawdę, do tego czego nie powiedział. Byłam pewna, że miał na myśli konstrukcje gdy wspomniał o tym gdzie jeszcze widziałam dusze, ale sprawił, że najpierw przedarłam się przez ten kawałek o zakończeniu życia. Albo, innymi słowy, przyczyny śmierci. Chwyciłam torebkę z kontuaru. - Zamierzam iść do kostnicy trochę wcześniej. Chcę sprawdzić teorię. Falin odstawił ręcznik do łazienki. - Okay, będę gotowy za pięć minut. Zatrzymałam się w połowie drogi do drzwi. - Nie sądzę żebyś powinien iść ze mną. - w końcu John nie miał najlepszej reakcji gdy pojawiłam się na miejscu przestępstwa z Falinem. - A co jeśli konstrukcje zaatakują? - Jeśli dostaną się na Komisariat, przejdą przez ochronę, strażników, wszystkich policjantów, przedostaną się w dól do kostnicy, jestem całkiem pewna, że będę miała przechlapane. Nawet jeśli ty tam będziesz, myślę, że bezpiecznie jest założyć, że wszyscy będziemy martwi.

Falin wysadził nie przy Głównym Komisariacie. Nie byłam zadowolona, że prowadził moje auto, ale nie zastąpił swojego po tym jak zostało wywiezione miesiąc temu, a potrzebował kółek do pacy nad sprawą. Poza tym, nie byłabym wstanie prowadzić po przywołaniu cienia - jeśli Rianna i ja zdołamy to zrobić - więc miało sens, że weźmie samochód. Po przejściu przez strażników i podpisaniu się na listę u dyżurnego w jej małym biurze, wpięłam odznakę gościa i skierowałam się w dół do kostnicy w podziemiach Głównego Komisariatu. Żarówki halogenowe oświetlały korytarz, sprawiając że podziemne hole były jasne, jeśli nie radosne. Nie spytałam którzy koronerzy dzisiaj popołudniu pracowali.

Biorąc pod uwagę, że Tamara prawie całą noc była na miejscu zbrodni, założyłam, że to nie będzie ona, więc byłam zaskoczona wpadając na nią przed biurem koronera. - Byłam już w grafiku. - powiedziała, zakrywając ziewnięcie grzbietem dłoni. - Więc co się dzieje? Lepiej żeby to nie był kolejny nagły wypadek ponieważ jeśli nie wyjdę o siódmej, przysięgam jeśli nie dojadę do domu, do łóżka i prześpię całej nocy, rozpęta się piekło. - Żadnego wypadu tym razem. Pamiętasz kiedy jadłyśmy lunch któregoś dnia, wspomniałaś że masz kilka ciał w lodówce, przy których nie mogłaś znaleźć przyczyny śmierci? Czy jakąś znalazłaś? Wypuściła powietrze przez zęby i pchnęła drzwi do pokoju sekcyjnego z tymi wszystkimi stalowymi wózkami na kółkach i strasznymi narzędziami medycznymi. - Nie i teraz mam ich więcej. Dlaczego? Myślisz, że ty ją znasz? Miałam teorię.

- To oni. - powiedziała Tamara, wtaczając drugie nosze na środek kostnicy. Kiwnęłam głową. Tamara i ja rozmawiałyśmy o tym i ona wybrała dwa najbardziej niewytłumaczalne śmierci dla nie żebym je przepytała. Nie podała mi żadnych szczegółów o ofiarach, ale nawet w pełni ogrodzona, mogłam wyczuć, że ciała należą do kobiety i mężczyzny. Również młodzi - w moim wieku albo trochę młodsi. Nie mogłam nic więcej powiedzieć przez tarcze, ale grobowa esencja w nich rzuciła się pazurami na mój umysł. - Jestem u kresu wytrzymałości. - powiedziała, patrząc jak ja rozprowadzam kredę, którą kreślę koła w pokojach, na podłodze z linoleum. - W ciągu ostatnich dwóch tygodni, miałam ponad tuzin podejrzanych śmierci z nieznanego powodu na swoim stole. tych dwóch przyszło razem. Są młodzi, w dobrym zdrowiu, żadnych oznak morderstwa czy chorób. A mimo to są martwi. - potrząsnęła głową, jakby ten ruch mógł rozwiać tajemnicę. - Czuję jakby wszechświat nagle zmienił reguły i nikt mi nie powiedział. Dokładnie wiedziałam jak się czuła. Prostując się, zamknęłam kredę i weszłam w środek koła, który narysowałam. Następnie odwróciłam się do niej. - Gotowa? Na jej przytaknięcie, pchnęłam w magię zmagazynowaną w moim

pierścieniu. Wysunęłam najmniejszą porcję energii i skierowałam ją na koło, które wystrzeliło wokół mnie, świecąc lekko na niebiesko dla moich zmysłów. Z barierą oddzielającą mnie od zewnętrznego świata, odpięłam talizman z bransoletki i opuściłam mentalne tarcze. Lodowaty wiatr smagał wokół mnie, przeze mnie, i mój grobowy wzrok zapłonął w istnienie, sprawiając, że świat usechł i zgnił. Grobowa esencja w zwłokach na noszach sięgnęła po mnie, ograbiając moje ciało i umysł swoimi lodowymi pazurami. Otwarłam się i pozwoliłam chłodowi wypełnić mnie. Część mnie urągała na inwazję grobu. Moje ciepło zagotowało się w żyłach, starając się przypomnieć mi, że byłam istotą żywą byłam - przynajmniej ograniczona gorąca. Wypchnęłam to ciepło życia ze mnie. wysyłając je w dwa ciała. Tylko wtedy chłód grobu osiadło wygodnie pod moją skórą, jakby osiągnęłam jakiś balans, jakąś równowagę z grobem i światem zmarłych. Wzięłam głęboki wdech i wydech, sięgnęłam magią. Używając części mojego umysłu, która dotykała śmierci, poprowadziłam magię do zwłok dziewczyny, wysyłając ją głęboko w skorupę, która kiedyś była osobą. Jej duszy już od dawna nie ma, wszystko co kiedyś ją tworzyło zniknęło, ale cień, kolekcja jej wspomnień, przechowywana była w każdej komórce ciała, pozostała. Niedawno zmarła, więc jej cień był silny, pojawił się łatwo gdy pociągnęłam mocą. Mglista postać usiadła przez prześcieradło zakrywające ciało. Mogła mieć dziewiętnaście gdy zmarła, jej rysy jak u pixie były zaokrąglone jakby jeszcze nie straciła całego dziecięcego tłuszczu. Na jej twarzy widniał szok, żadnego smutku. Wszystkie ślady osobowości czy wrażliwości odeszły razem z duszą; teraz wszystko co pozostało to nagranie tego kim kiedyś była. - Jak się nazywasz? - spytałam i cień odwrócił głowę w moim kierunku. - Jennifer McCormic. - Jak zmarłaś, Jennifer? Cień przekrzywił głowę na bok. - Nie wiem. Przestałam żyć. Tak jak myślałam. - Co ostatnie pamiętasz? - Spotkałam się z moim chłopakiem, Andrew. Zamierzaliśmy zjeść lunch. Szliśmy przez kampus i... - zamilkła. - I co? - spytała Tamara, zbliżając się do samego brzegu koła. - I zmarła. - powiedziałam ponieważ wiedziałam, że cień tego nie zrobi. Gdy jej dusza odeszła, jej ciało wcisnęło przycisk STOP w nagrywarce

życia Jennifer. To było to. Koniec. - Czy ktoś do ciebie podszedł zanim zmarłaś? - spytałam cień. Potrząsnęła głową i przygryzłam dolną wargę. Czasem ludzie zauważają mignięcie kolekcjonera zanim umrą, ale nie zawsze, a Jennifer najwyraźniej nie. Skoro nie widziała kolekcjonera, było możliwe, że coś innego przyczyniło się do jej śmierci i nie została skoszona, ale niespokojne uczucie w moim brzuchu kierowało mnie do tego, że przyczyną śmierci było porwanie duszy. - Odpoczywaj teraz. - powiedziała, wpychając cień z powrotem do ciała Jennifer. Następnie odwróciłam się do jej chłopaka, Andrew. - Szliśmy i Jennifer zrobiła taką zabawną minę i upadła. - powiedział Andrew bez śladu emocji w głosie, chociaż patrzenie jak jego dziewczyna umiera tuż przed nim prawdopodobnie sprawiło, że ostatnie momenty były najgorszymi w jego życiu. Oczywiście, nie brzmiało to jakby ten moment trwał długo. - Odwróciłem się, starając ją złapać i zobaczyłem tego mężczyznę. Wsadził rękę w moją pierś. Bingo. - Ten mężczyzna, którego zobaczyłeś tuż przed śmiercią, jak on wyglądał? - Starszy ode mnie, ale nie zbyt stary. Mógł być absolwentem albo podoktoranckim. Miał ciemne włosy i nosił długi, ciemny płaszcz. Strużka lodowatego potu przebiegła mi po kręgosłupie. Ten opis brzmi dokładnie jak kolekcjoner, którego widziałam w pobliżu rozdarcia. - Jak wiele z tych niewyjaśnionych śmierci mówiłaś, że miałaś? - spytałam Tamarę po wsadzenia Andrew do jego ciała. Jej policzki wygięły się do środka gdy przygryzała wnętrze ust i zerkała w kierunku zimnego pokoju gdzie przechowywano ciała. - Więcej niż tuzin. Może czternaście? Ale to tylko śmierci uznane za podejrzane. Co znaczyło, że jeśli żniwiarz uderzył w szpital czy jakiekolwiek inne miejsce gdzie śmierć byłaby uznana za naturalną albo przynajmniej oczekiwaną, było możliwe, że jest o wiele więcej ofiar niż myślimy. Ale jesteśmy prawie pewni o czternastu ofiarach plus dwóch muskaczy, których widziałam jak zabierał. Szesnaście dusz. Nie wiedziałam jaki proces zmienia duszę w paliwo dla zaklęcia, ale kruki zostały rozproszone do niewielkiej ilości duszowej mgły, więc zgadywałam, że dusze podsycające je zostały w jakiś sposób rozbite. Więc co, może trzy czy cztery dusze na trzydzieści dwa ptaki? Dodać duszę dla ataku cu sith, to daje nie więcej niż pięć z ofiar. Było wiele niezliczonych dusz gdzieś tam. I możliwości wielu konstrukcji.

Rozdział 22 John przyjechał do kostnicy o 6:30 co do sekundy nosząc to samo ubranie co wczoraj wieczorem, teraz pomarszczone, i z workami pod oczami wystarczająco dużymi żeby pomieścić pixie. - Rety, John, czy w ogóle nie spałeś? - spytałam gdy Tamara pchnęła ciało Jennifer do chłodni kostnicy. Przycisnął dłoń do jednego oka i przeciągnął w dół twarzy. - Ostatnio? Powietrze wokół Johna lekko brzęczało od magii, co było dziwne bo John był zerowy - W ogóle żadnej magicznej sympatii. Mógł przejść przez magiczną barierę bez zauważenia, że ona istnieje. Nie miał nic przeciwko magii - oczywiście; był, przecież, moim pierwszym kontaktem z policją ale nigdy nie używał talizmanów. Rozciągnęłam zmysły, smakując magię. - Talizman obudzenia? John, one są niebezpieczne. - Tak, cóż, jest to albo kroplówka z kofeiną. Talizman był łatwiejszy. Skupił się na mnie po raz pierwszy. - Wszystko w porządku? Wzruszyłam ramionami, ruch, który zmienił się w drżenie. Przywołanie pary cieni prawdopodobnie nie było najlepszym sposobem na przygotowanie się do trudnego rytuału, ale wiedziałam, że żniwiarz kradł dusze. Nie byłam pewna co z tym zrobić - to znaczy, co śmiertelnik może zrobić łotrowi żniwiarzowi? - o nie mogłam jeszcze dowieść, że dostarczał dusze do konstrukcji, ale zaczynałam składać wszystko w całość. Przy odrobinie szczęścia dowiemy się więcej po przywołaniu cienia ze stopy. - Rianna powinna wkrótce przyjść. - powiedziałam i zerknęłam na duże stalowe drzwi. Przynajmniej miałam nadzieję, że Rianna była w drodze. Nigdy wcześniej nie wysyłałam wiadomości przez krasnoluda. Jon potarł ręką po stale powiększającej się łysinie na jego głowie. - Więc, co to za historia z tobą pracującą dla FIB? Cholera. Naprawdę miałam nadzieję, że o to nie spyta. Trochę zbyt

optymistyczna, Alex. - To skomplikowane. - Tak? - jego wąsy drgnęły, szybki grymas niezadowolenia, ale zostałam uratowana przed odpowiadaniem na pytania przez otwierające się drzwi do kostnicy. Rianna stała w drzwiach, patrząc niepewnie aż jej oczy spoczęły na mnie. Wtedy słaby uśmiech wykrzywił jej twarz i przebiegła przez pomieszczenie, jej buty z drewnianą podeszwą stukały o linoleum. - Cieszę się, że dałaś radę przyjść. - powiedziała, skoro nie mogłam podziękować jej za przyjście. Następnie przyjęłam jej uścisk gdy zarzuciła ramiona wokół mojej szyi. Szybko się odsunęła. - Jesteś zimna. - Zdarza się. - przedstawiłam ją Johnowi i Tamarze, którzy posłali mi pytające spojrzenie gdy użyłam imienia Rianny. Zabrało mi sekundę zrozumienie dlaczego. Oboje byli wystarczająco dobrymi przyjaciółmi żeby wiedzieć, że moja współlokatorka z akademii była cmentarną wiedźmą i nazywała się Rianna McBride - wiedzieli również, że zniknęła wiele lat temu. Nie powiedziałam nikomu, że ją znalazłam, i zdecydowanie nie zamierzałam mówić, że jest ona jeńcem Krainy Wróżek. - Więc z jakiej stopy chcesz żebyśmy spróbowały przywołać cień? spytałam, starając się skupić na biznesowej stronie. - Może ta ze wczorajszej nocy? To dobra zagadka. - John zerknął na Tamarę, która kiwnęła głową i wróciła do chłodni. Wróciła pchając nosze pokryte białym prześcieradłem. Prześcieradłem z małym wybrzuszeniem po środku. - To wszystko? - spytała Rianna. - Wiem, że nie ma tego wiele, ale spróbujemy. Przytaknęła, ale usta wykrzywiły się w dół. Nie obwiniałam jej. Nawet razem, jeśli zdołamy przywołać cień z tak małego okazu, będzie to cud. Przy Riannie przerażonej opuszczeniem Krainy na dłuższy okres czasu, moja prośba by wyszła dla prawie niewykonalnego zadania prawdopodobnie nie mieści się zbyt wysoko w jej książce. Nadal, my dwie przywołałyśmy jakiś naprawdę imponujący cień w przeszłości. Może będziemy w stanie przywołać ten. - Więc, wiesz gdzie stopa była znaleziona. - powiedziała Tamara gdy pchnęła nosze na środek mojego już nakreślonego, ale nieaktywnego, koła. - Jak inne stopy, została odcięta przez nieznaną silą tuż nad kostką. I jak inne, które znaleźliśmy, jest to lewa stopa.

Dlaczego tylko lewa stopa? Dlaczego nie jakaś inna część? - Nie będziemy znać płci dopóki nie przyjdą wyniki DNA, - powiedziała.ale z początkowego badania stopa wydaje należeć do... - Mężczyzny. - powiedziałyśmy z Rianną jednocześnie. Może nie ma dużo ciała, ale jest wystarczająco by wyczuć płeć. John potrząsnął głową. - Okay, geniusze, będziecie miały okazję się wykazać za minutę. - gdy pierwszy raz się spotkaliśmy, John nie mógł uwierzyć, że zawsze mogę określić płeć zwłok. Zawsze. Przywoził nosze za noszami żebym zidentyfikowała je. - Tu jest coś, co, założę się, nie wiecie. - powiedział. But, w którym stopa została znaleziona, był zasznurowany i podwójnie związany. Nie jakby została wepchnięta w zamknięty, ale jakby tam była noga gdy była wiązana. I tu jest prawdziwa zagadka. Stopa została odcięta prawie cztery cale pod szczytem buta, ale nie ma ani kropelki krwi wewnątrz buta i nie został on uszkodzony bardziej niż oczekiwanie w starym, znoszonym bucie. - Więc stopa została wsadzona do środka po odcięciu? - i pozbawieniu krwi. Ale dlaczego? - Albo myślisz, że osoba wrzucająca stopy do rzeki pominęła ten ponieważ był ukryty w bucie? - Tak, to jedna z kilku teorii płynących wokoło - żadna nigdzie nas nie prowadzi. - John znowu potarł łysinę na głowie. - Jakieś szczęście przy rozplątywaniu zaklęć na nim? - spytałam, zerkając na Tamarę. Potrząsnęła głową. - Miałam nadzieję, że skoro ta nie spędziła czasu w wodzie, może zbiorę coś, Ale jest jak przy innych stopach, które znaleźliśmy. Jeśli będziemy miały szczęście, będziemy mogły spytać cień. Odwróciłam się do Rianny. - Jesteś gotowa spróbować? Przytaknęła i wyciągnęła ręce, dłońmi w górę. - Ty prowadzisz czy ja? Rianna była lepsza gdy chodziło o rzucanie czarów, ale ja zawsze miałam silniejsze połączenie z grobem. - Ja prowadzę. Umieściłam dłonie płasko o Rianny i następnie spojrzałam na Johna. - Zaczniemy teraz. - powiedziałam mu i sięgnęłam do włącznika nagrywarki. Skupiłam się na wnętrzu. Wystarczyła tylko mała strużka magii żeby reaktywować moje koło i wystrzeliło wokół nas, brzęcząc cicho. Gdy było już na miejscu, kiwnęłam

głową do Rianny. - Moja magia do twojej woli. - wyszeptała, i chociaż same słowa miały niewielkie znaczenie, zaprawiła je magią, nadając mi kształt i cel. - Jak ją poprowadzę. - powiedziałam, pukając do energii przechowywanej w moim pierścieniu i nadając moim słowom moc. Zaklęcie aktywowało się jak klucz wsunięty do zamka, i gdzie dłonie Rianny i moje dotykały się, jej magia wylewała się na powierzchnię, spływając do mojego ciała, mojej krwi. Dzielenie czyjej magie jest dziwnym, osobistym i z natury złym uczuciem. Jak wdychanie powietrza prosto z czyichś płuc. Bycie tym, który oddaje magię, jest nawet gorsze. Rianna nie narzekała, chociaż skóra wokół jej oczu marszczyła się w grymasie. Czas się za to zabrać. Opuściłam tarcze. Tylko najmniejszy wąs grobowej esencji sięgnął po mnie ze stopy. Wciągnęłam to w siebie, akceptując chłód w moje ciało gdy wypuściłam tą odrobinę ciepła, która mi pozostała, w amputowaną część. Wiatr zerwał się w kole, smagając loki, które wysunęły się z mojego kucyka, w moją twarz i sprawiając, że proste czerwone włosy Rianny rozchodziły się wokół niej. Patyna szarości pełzła po pokoju, a linoleum pod nami uległ rozkładowi, odsłaniając popękany beton. Prześcieradło na noszach stało się spłowiałe i postrzępione, dziury po molach odsłaniały zardzewiały metal. Eter zakwitł w poskręcane kolory wokół nas, kosmyki magii świeciły w słabych odpływach i przypływach, jak olbrzymie magiczne tętno. - Czy to zawsze jest właśnie tak dla ciebie? - spytała Rianna, jej zielone oczy świeciły jasno gdy rozglądała się wokoło. - Świat martwych? Tak, ostatnio. - nie zamierzałam wspomnieć nic o Eterze, zwłaszcza nie gdy byłam nagrywana. Nie zdawałam sobie sprawy, że będzie dzielić moją zdolność widzenia poprzez płaszczyzny gdy będziemy dzielić magię. Sięgnęłam magią zanim ona mogła zadać jeszcze jakieś pytanie. Moja umiejętność przywoływania cieni nie ma nic wspólnego z ilością energii Eteru, jaką mogłam przekierować i wszystko wspólnego z uosobioną umiejętnością, z którą ja i Rianna urodziłyśmy się. Sięgnęłam tą częścią mnie, która dotyka grób, i magia Rianny odpowiedziała. sięgając ze mną. Gdy wlewałam dwie magie w stopę, podążały one razem, skręcając się, owijając, nie jak dwie pojedyncze nuty muzyki, ale jak dwie harmonijne nuty wibrujące razem, wzbierające w crescendo. Sięgnęłam głęboko magią, szukając cienia. W teorii, każda komórka ciała przechowywała życiowe wspomnienia - sztuczką było posiadanie wystarczającej magii czy ciała posiadającego wystarczająco kopii tego

samego wspomnienia żeby uformować cień. Nowe ciało z dużą ilością komórek potrzebowało tylko niewiele mocy do przywołania. Stare ciało zredukowane do popiołu i kości potrzebowało dużo magii do wypełnienia luk pomiędzy wspomnieniami. Z tylko stopą? Musiałyśmy wpompować wystarczająco magii w cień żeby wypełnić brakujące ciało. Trudne. Niemożliwe samemu. Ale razem? Może. Tylko może. Nasza magia wypełniła stopę i spłynęła poza nią. Czułam jak cień formuje się zanim nawet otworzyłam oczy. Zadziała. Albo nie. Wpatrywałam się, przerażona, nie cieniem człowieka, ale pojedynczej, widmowo migoczącej stopy. Tylko stopy. Cienio-stopa skoczyła w poprzek noszy i, pomimo że wlałyśmy wystarczająco energii w nią by przywołać dziesięć cieni, kikut przy kostce prowadził donikąd. - Co do diabła? - John przeszedł przez koło, sprawiając, że Rianna i ja zadrżałyśmy - musiałam porozmawiać z nim o przekraczaniu aktywnego koła. Pochylił się nad stopą, patrząc jak dziwnie tańczy. - Gdzie jest reszta? Dobre pytanie. Jedne, na które nie miałam odpowiedzi. Zerknęłam na Riannę. Jej oczy były szeroko otwarte, białka migotały gdy patrzyła jak niezdrowy cień skacze po noszach. - Czy to znaczy, że zostało odcięte przez śmiercią? - spytała Tamara. Ona przynajmniej respektowała krawędź koła. Oczywiście, tak głęboko zanurzona w magii jak ona była, musiałaby roztrzaskać koło żeby przez nie przejść. - Nie. - powiedziałam, a Rianna potrząsnęła głową. - Przywoływałam cienie z rozczłonkowanych ciał. To nie jest rezultat. pamiętasz tą sprawę, trzy lata temu gdy kawałki zostały znalezione w różnych koszach na śmieci? A torba z głową i prawym ramieniem została znaleziona prawie tydzień po reszcie. Ofiara zmarła przez wykrwawienie gdy kończyny zostały odpiłowane jedna po drugiej. Nadal dostaję mdłości na myśl o tej sprawie, ale nawet pomimo że nie miałam całego ciała do przywołania cienia, kilka kończyn zostało odciętych przed śmiercią, cień nadal pamiętał, że kiedyś miał całe ciało - części po prostu wydawały się odseparowane. Ten cień... wygląda jakby stopa była wszystkim czym mężczyzna ten kiedykolwiek był. - Okay, więc co to jest? - John wskazał na poruszającą się stopę. - Nie wiem. - mało pomocne. Ale tylko to było. Jak stopa mogła

zapomnieć, że była częścią ciała? - Wygląda jakby reszty ciała przestała istnieć. John burknął. - Brzmisz jak tropiciel, z którym się konsultowałem. Dobra reputacja, najlepsze tropicielskie zaklęcia w kraju. Ale próbował wytropić resztę ciała z każdej stopy, a każde zaklęcie zawiodło. Powiedział, że nigdy czegoś takiego nie widział i wyglądało to jakby reszty ciała nie było. Jak to jest możliwe? Nie miałam pojęcia. Cień zeskoczył z noszy i podskakiwał na podłodze. Odbił się od krawędzi koła, wysyłając drżenie przez barierę. Potrząsnęłam głowę. - Dlaczego utkwiło w wiecznym ruchu? - spytałam na głos, chociaż wiedziałam, że nikt nie odpowie. Czy pozostałe rozczłonkowane stopy będą robiły to samo? Przypomniałam sobie o kole na niezabudowanej działce i wściekłości - i bólu - wypełniającym cienie, które byłam prawie w stanie zobaczyć wokół siebie. Zwijały się i krążyły. Czy ten cień nadal tkwił w tym cokolwiek stało się wewnątrz koła? Patrzyłam jak stopa skacze wokoło. Wydawał się wzór w jego ruchach, ale z jedną stopą nie mogłam odgadnąć co to było. - Powinnyśmy odłożyć go z powrotem. - powiedziała Rianna, jest głos był pełen wahania. Gęsia skórka rozciągała się po jej ramionach, chociaż nie byłam pewna czy ze strachu czy z chłodu, i wyglądała na wyczerpaną, zużytą. Chociaż ja też byłam. Przytaknęłam i zaczęłam przyciągać magię, przygotowując cień do spoczynku. Wtedy drzwi kostnicy otwarły się z trzaskiem. Podskoczyłam na ten dźwięk i znajoma wróżka o srebrnej duszy wpadła do pomieszczenia. - Alex, - powiedział Falin , zatrzymując się cale od koła. - musimy iść. Teraz.

Rozdział 23 John natarł na agenta FIB. - My tu prowadzimy śledztwo. - powiedział, lśniący łysy placek na jego głowie zaczerwienił się. - I się skończyło. Alex, chodź. - Falin zastukał w krawędź bariery jakby pukał do drzwi. Iskry światła rozbłysły na barierze przy jego knykciach, moje kolana zadrżały jakby magiczne ostrza przetoczyły się przeze mnie. Przypomina mi się pierwszy raz gdy się spotkaliśmy. Niestety, nie tylko ja poczułam wpływ. Rianna zachwiała się, jej oczy przetoczyły się do tyłu pokazując zbyt wiele białka. Złapałam jej nadgarstki zanim jej dłonie opadły z moich. Nadal dzieliłyśmy magię. Jeśli przerwiemy kontakt w tym momencie, skutki mogą być tragiczne. Prawdopodobnie śmiertelne. - Chyba że chcesz wyciągnąć mnie stąd nieprzytomną, wynoś się od mojego koła. - powiedziałam, patrząc gniewnie na Falina gdy próbowałam utrzymać Riannę w pionie. Falin zerknął na swoją pięść jakby dopiero teraz rozważając skutki swoich czynów. Następnie opuścił rękę i cofnął się o stopę. Chociaż pośpiech w jego twarzy się nie zmienił i nie zignorowałam tego. Coś musiało się stać. Mimo wszystko, pewne magie nie mogły być przyspieszane, a byłam w trakcie takowej. Przyciągnęłam z powrotem moc, która nadała widmowej stopie formę, i zniknęła, dźwięk jej stukającego tańca ucichł. Rianna wypuściła oddech, chwiejąc się przy tym, ścisnęłam jej palce. Pośpiesznie wyciągnęłam ciepło ze zwłok, ta odrobina ciepła zaakcentowała to jak bardzo byłam zimna podczas zanurzenia w grobie. Zadrżałam, ale jeszcze nie skończyła. Nadal musiałam przerwać rytuał z Rianną. - Co moje to moje, co twoje to twoje. - gdy słowa zaprawione mocą

wyszły z moich ust, magia Rianny wypłynęła ze mnie. Puściła moje dłonie i zapadła się w siebie, następnie opadła na kolana. Jej już blada skóra, zsiniała go grobowej szarości, sapnęła jakby nie mogła złapać oddechu. Była lepszą czarownicą, bez wysiłku. Widziałam jak rzucała zaklęcia o których ja mogłam tylko marzyć. Do diabła, wyleczyła mnie z pół drogi do grobu po walce z Colemanem. Ale odstęp pomiędzy naszymi grobowymi umiejętnościami? Wyraźnie się poszerzył w ciągu tych lat gdy byłyśmy osobno. - Nic ci nie jest? - spytałam. Byłam wyczerpana, ale nadal stałam, a przywołałam więcej cieni dzisiaj niż powinnam - prawdopodobnie wkrótce za to zapłacę. Słono. Już drżałam, a jeszcze nie puściłam grobu, co nigdy nie było dobrym znakiem. Rianna przytuliła kolana do piersi, patrzyłam jak mruga szaleńczo. W końcu spojrzała w górę, jej oczy były nieskupione. - Al, nie widzę. - jej głos był cienki, przestraszony. cholera. Klękłam przy niej i położyłam rękę na jej ramieniu. Właśnie dzieliła ze mną magię i patrzyła przez kilka płaszczyzn rzeczywistości po raz pierwszy. A teraz za to płaciła. - Wróci. Daj mu trochę czasu. Łza spłynęła z kącika jej oka. Okay, oficjalnie jestem najgorszą przyjaciółką. - Alex. Musimy iść. - powiedział ponownie Falin. A niech to. Nie mogłam porzucić ślepej Rianny po środku królestwa śmiertelników. Za kilka godzin zapadnie zmierzch, a jeśli jej magiczne reakcje są podobne do moich, minie trochę czasu zanim odzyska wzrok. - Musimy zabrać Riannę do... domu. - powiedziałam do Falina gdy wstała, ciągnąć Riannę za mną. - Nie mamy czasu. Zmarszczyłam brwi, a paznokcie Rianny wbiły się w moje nagie ramię jakby bała się, że odejdę i zostawię ją. Poklepałam jej dłoń, częściowo żeby ją uspokoić i częściowo mając nadzieję, że mnie puści zanim upuści krew. - Ja mogę ją zabrać. - powiedziała Tamara. - Skończyłam pracę osiem minut temu. Posłałam jej słaby uśmiech. - To nic. Mamy po drodze. - Okay, więc dokładnie nie wiedziałam gdzie Falin mnie stąd zaciągnie, ale Rianna musiała dostać się do sekcji dla VIPów w Bloom, a tam do Krainy i w końcu do Stasisu. Nie była to

dokładnie przyjazna dla śmiertelników wyprawa. - Dobra. - było wszystkim co powiedział Falin, ale mogłam usłyszeć irytację jak również nie wypowiedziane "tylko się pośpiesz" Odwróciłam się do Johna. - Muszę iść. Ja... Przerwał mi. - Tak. Widzę. Zwinę tu wszystko. - ale nie brzmiał zbyt szczęśliwie o tej sytuacji i miałam przeczucie, że w przyszłości będę dostawała mniej wezwań. Oh, świetnie, teraz Rianna jest ślepa, Tamara myśli że ją odtrąciłam, a John się na mnie gniewa. Dzisiaj robiłam wspaniale rzeczy ze swoimi przyjaźniami. Falin skrzyżował ramiona i bębnił palcami po łokciu, zdałam sobie sprawę z mojego połączenia z grobem. Lodowaty wiatr, który owiewał mnie, zniknął gdy winorośla otaczające moją psychikę zamknęły się i ciemność przykryła moje oczy jak ciężkie zasłony. Cóż, przecież nie było to nieoczekiwane. Czy coś do czego nie przyzwyczaiłam się. Rozłożyłam koło i klęknęłam, szukając torebki. Ktoś wcisnął skórzane paski do miej dłoni. - Nie możesz widzieć, prawda? - spytał Falin, jego głos był cichy i blisko mnie. Rianna, która nadal trzymała moje ramię, była prawdopodobnie jedyną osobą wystarczająco blisko, żeby słyszeć. Jej palce zacisnęły się. - Al? Wzruszyłam ramionami. - prowadził ślepy ślepego i tak dalej. Nie mogłam zobaczyć wyrazu twarzy Falina, ale przysięgam dźwięk jaki wydał był rodzajem warknięcia. Jego ciepłe palce podniosły lepkie Rianny z miejsca gdzie mnie trzymała i jego ramię owinęło się wokół mojej tali. - Chodźcie. Musimy iść. - ustalił szybki krok, prawie ciągnąc mnie gdy szłam niepewnym krokiem przy nim. - Czekaj. Rianna...? - Jestem z tobą. - powiedziała, jej głos był przerywany sapnięciami, ale brzmiał jakby dochodził z drugiej strony Falina. Wiedziałam kiedy dotarliśmy do drzwi kostnicy tylko gdy słyszałam jak naciska panel automatycznych drzwi - właściwość, której nikt prawie nie używa. Okręciłam się, prawie wdzięczna, że nie mogłam widzieć wyrazu twarzy Johna czy Tamary gdy Rianna i ja wychodziłyśmy.

- Do widzenia! - krzyknęłam i otrzymałam słabe odpowiedzi. I byliśmy na zewnątrz kostnicy, nasze szybkie kroki rozbrzmiewały w długim korytarzu. - Co się dzieje? - spytałam gdy poczułam jak mijamy pierwszy zakręt. Falin był cicho przez tak długo, że myślałam, że nie odpowie. Wtedy powiedział. - Zimowa Królowa wydała rozkaz. FIB ma zaciągnąć cię do Krainy.

- Zostań w środku. Nawet nie otwieraj drzwi. - powiedział Falin gdy zaprowadził mnie do swojego mieszkania. Rianna nadal była na dole w aucie. Falin nie chciał ryzykować zabraniem mnie do Magicznych Kwater, a jego mieszkanie nie było daleko od Głównego Komisariatu i kostnicy. Nadzieją było to, że nikt nie pomyśli żeby szukać mnie w domu innego agenta FIB. Od odwiezie Riannę do Bloom, a później - cóż, miałam nadzieję, że ma plan bo ja nie miałam. - Wrócę za pół godziny. - powiedział, ale później się zawahał. - Idź. Jest dobrze. - okay, więc nie mogłam widzieć i byłam poszukiwana przez FIB, ale poza tym.... W porządku, może dobrze to gruba przesada. Idź. - powiedziałam ponownie. - Alexis. - moje imię, tylko moje imię. Jego ciepło otoczyło mnie, jakby przysunął się albo pochylił. Moje usta otworzyły się lekko gdy jego oddech owionął moją skórę, ale dotyk był tylko powietrzem. Powiedział, że rozkazy dotarły do FIB, że królowa chciała mnie zabrać do Krainy. Więc dlaczego pomagał mi uciec? Sięgnęłam po niego albo w kierunku ciepła wypełniającego przestrzeń pomiędzy nami i to ciepło odsunęło się. - Zostań w środku. - powiedział znowu. Drzwi zamknęły się. Stałam w miejscu gdzie mnie zostawił, słuchając dźwięków sąsiadów roznoszących się przez ściany. Cholera, to się naprawdę dzieje. Musiałam uciekać od Krainy. Poczułam potrzebę zrobienia czegoś, przygotować się albo wziąć odwet. Ale nie było nic co mogłam zrobić poza czekaniem. Cóż, przynajmniej mogłam powiedzieć współlokatorom co się dzieje. Nie, żebym powiedziała mi, że nie mają się o mnie martwić bo sama się o siebie martwiłam, ale może mają jakieś sugestie jak sobie z tym poradzić. Caleb przynajmniej może mieć jakiś pomysł. Przeszukałam torebkę, szukając na oślep zimnego plastiku mojego

telefonu. W końcu znalazłam. Na ślepo nie mogłam wybierać, ale moje oczy wystarczająco często były problemem, że zakupiłam telefon, wiedząc, że to się stanie. prześledziłam palcem krawędź aż znalazłam jeden z nielicznych przycisków w dotykowym telefonie. - Zadzwoń Caleb. - powiedziałam, mówiąc jak najwyraźniej żeby oprogramowanie rozpoznało głos. Chwilę później telefon bibczał przy wybieraniu. Telefon dzwonił siedem razy i gdy byłam pewna, że przełączy mnie na pocztę głosową, głos Caleba odebrał po drugiej stronie. - Dzięki bogom. FIB mnie szuka. Zamierzają zaciągnąć mnie do Krainy i... - Nie, przepraszam, Holly w tej chwili nie ma. - powiedział Caleb, przerywając mi. Co? Oh, nie. - Czy oni tam są? W domu? - Tak. Mówiła coś o bólu głowy i że się położy, ale musiała poczuć się lepiej ponieważ wkrótce potem wyszła. Od tamtej pory jej nie widziałem. Moje serce, już walące w mojej piersi, opadło. - Caleb, czy Holly zniknęła? - Tak, list? Znalazłem go. Jej łóżko, pewnie. List? Musiało być ważne inaczej by o tym nie wspominał. Przestałam mówić, moje gardło było zbyt zaciśnięte żeby przepuścić słowa, ale część mojej rozmowy nie była ważna. Caleb zamilkł na chwilę, jakby słuchał kogoś po mojej stronie; następnie powiedział - Nie wiem czy tu będę gdy ona wróci, ale jeśli ją zobaczę, powiem jej. Nie wie czy tam będzie? Oh, kurwa, zamierzają zabrać Caleba do Krainy. Agentka Nori groziła, że znajomi niezależnych wróżek byli niebezpieczni, ale myślałam, że miała na myśli mnie, nie moich przyjaciół. - Co powinnam zrobić? - wyszeptałam pytanie wokół guli w moim gardle. Caleb milczał przez chwilę zanim powiedział. - Powodzenia. - następnie się rozłączył.

Rozdział 24 Krążyłam po mieszkaniu Falina, moje golenie od czasu do czasu ocierały się o coś albo moje ręce uderzały w coś innego. To dobrze, że nie miał dużo mebli. Nadal trzymałam w ręce telefon, ale nie miałam już do kogo zadzwonić. Holly nie odpowiadała, Caleb był w drodze do Krainy i telefon Tamary był wyłączony, przypuszczalnie ponieważ spała. - Co ja teraz zrobię? - spytałam ciemność wiszącą nad moimi oczami. Jakby w odpowiedzi, głośny metaliczny jęk rozległ się za mną. Odwróciłam się powoli, starając się zidentyfikować dźwięk, ale jedyne o czym mogłam myśleć to nadmiernie przeciążonej belki podtrzymującej. Może budynek osiada? Nie wiem czy chciałam być na siódmym piętrze jeśli budynek wydaje takie dźwięki. Rozległ się kolejny dźwięk, tym razem po nim nastąpił trzask. Jakie są szanse, że to nie jest coś złego? Rozwarłam tarcze, mrugając na eksplozję kolorów i światła gdy patrzyłam na świat przez psychikę. Rozejrzałam się, orientując się jak najlepiej mogłam w nagle rozpadającym się krajobrazie. Stałam przed dużymi szklanymi drzwiami prowadzącymi na balkon - balkon jęczący po masą dwóch masywnych łap prowadzących do umięśnionych nóg, grubych jak mój tułów i pokrytych futrem. Ale chociaż futro przywodziło na myśl ssaka, gdzie przednie łapy się kończyły, były one bezwłose zakończone szponami, jak u ptaka. Olbrzymie pierzaste skrzydła uderzały powietrze, blokując słońce. Składając szesnasto+ rozpiętości skrzydeł na plecach, bestia zeskoczyła z balustrady i pochyliła masywną głowę jak u orła pod podstawę górnego balkonu. Gryf. Albo przynajmniej wyglądało to jak gryf. Była to magiczna konstrukcja, zdecydowanie. Jego zarys nieznacznie się zmieniał, jego forma była trochę

nierealna, ale gdzie inne konstrukcje były mglistymi zarysami - ta wyglądała na bardziej... zastygłą. Chyba znalazłam zaginione dusze. Teraz chciałabym żeby ponownie wyszły. Gryf jedną masywną łapą rozbił drzwi. Szkło roztrzaskało się w eksplozji dźwięku i odłamków błyszczących ostrzy. Uchyliłam się, chowając głowę w ramionach, ale zabójczą częścią nie były odłamki. Był nim cholerny gryf. To skrzeczało gdy szarpało za metalowy pręt wspierający. To nie zatrzyma go na długo. Zerknęłam na frontowe drzwi. Mogłam uciec. Przedzieranie się przez budynek spowolni go, ale zgadywałam, że ma kolejne zaklęcie tropiące wplecione we mnie. Jeśli pobiegnę, to mnie znajdzie, i kto wiedział ilu ludzi zostanie zranionych przy okazji? Dodatkowo, to cholerstwo mogło latać - jeśli wyjdę z budynku stanę się łatwiejszym celem. Przynajmniej wewnątrz budynku nie mógłby na mnie zanurkować. Ale nie mogłam po prostu tam stać. Wyciągnęłam sztylet. Brzęczał w moich zmysłach, podekscytowany możliwym użyciem. Zmarszczyłam brwi i zerknęłam z niego na gryfa. Miałam pięciocalowe zaczarowane ostrze, a to miało szpony tak długie jak moje przedramiona. Ale to nie jest prawdziwe. Ale nie było też całkowicie nierealne. Cofnęłam się gdy jedna olbrzymia szponiasta stopa zamachnęła się na mnie. Stworzenie wcisnęło swoją rękę aż do ramienia przez rozwalone drzwi, a w części mojej wizji patrzącej przez świat martwych, masa połyskującej duszy zakręciła się. Twarz wypłynęła na powierzchnię, twarz złapana w niekończącym się krzyku, i rozpoznałam ją. Muskacz z szczeliny. Nie miałam czasu na gapienie się. Gryf wsadził głowę w przestrzeń gdzie były przesuwane drzwi, szamocząc się żeby szponiastą łapą dopaść mnie. Powiedz mi że utknął. Nigdy nie miałam tyle szczęścia. To jeszcze trochę się powierciło, robiąc miejsce dla drugiej łapy. Cholera. Spojrzałam w dół na sztylet w mojej ręce. To coś rozerwie mnie na strzępy zanim zbliżę się wystarczająco blisko żeby coś uszkodzić. Sztylet się nie zgadzał. Mogłam wyczuć jak myśli, że nic nam nie będzie. Ja nie byłam taka pewna i to ja miałam skórę, którą można zedrzeć. Sztylet nie był dobrą opcją. co jeszcze miałam? Twarz muskacza nadal niemo krzyczała i wystawało z ramienia gryfa. Umiejętność widzenia dusz zawsze przyprawiało mnie o ciarki. Było one lśniące, pełne światła i wyglądały tak, że kusiło żeby je dotknąć. Zwykle

zły pomysł, ale może... Sięgnęłam w stworzenie częścią mnie, która dotykała śmierci. W tej skrzepniętej mgle duszy było coś więcej niż tylko muskacz, ale on był tym co widziałam, mogłam się na nim skupić. Koncentrując moją magię w tej odrobinie muskacza, którą mogłam zobaczyć, pociągnęłam moją mocą. Dusze nie lubią dotyku grobu. To jest dla nich nienaturalne. One są tym co sprawia, że ludzie są żywi, a grób jest dla martwych. Ale te dusze były już poza swoimi ciałami i były bardziej duchami. Pociągnęłam, wlewając moc w ten wysiłek. Nieziemski wiatr świata zmarłych przemykał wokół mnie, pocztę wywiało ze stołu i śmigało po pokoju, poduszki na kanapie pomiętosiło, wydymało w tym najeździe, a pióra na głowie gryfona zadrżały. Nadal ciągnęłam i jak ciepłe toffi się ciągnie, tak dusza oddzieliła się od reszty mgielnej duszy. Gdy dusza oddzieliła się od masy, gryfon skurczył się jakby konstrukcja nie mogła unieść swojego masywnego rozmiaru ze zmniejszonym źródłem energii. Kurczący się gryf to zdecydowanie coś dobrego - poza tym że było teraz wystarczająco małe żeby zmieścić się w drzwiach. Rzuciło się do przodu, jego szpony chciały mnie chwycić. Uchyliłam się w bok, powietrze wyszło ze mnie gdy uderzyłam w ziemię. A ludziom w telewizji wychodzi to tak łatwo. Dusza muskacza, którą uwolniłam, wisiała w powietrzu, wyglądała na zdezorientowaną i patrzyła na mnie. Następnie jego oczy wylądowały na gryfie i krzyknął. - Nie krzycz tylko. Pomóż mi. Rozprosz to! Cienie muszą mi być posłuszne. Duchy nie i on nie był. Gryf nadal był wystarczająco duży, że miał problemy z obracaniem się w ciasnej przestrzeni małego mieszkania, co dało mi kilka sekund. Użyłam ich. Rzucając moją moc, chwyciłam kolejną duszę z mgły. Nie byłam wybredna. Po prostu chwyciłam i dźwignęłam. Wlałam moc w mgłę i kolejna dusza, tym razem starsza kobieta, którą, byłam prawie pewna, widziałam w kostnicy, wynurzyła się wolna. Gryf ponownie się skurczył. teraz byliśmy tej samej wysokości. Oczywiście, nadal miał dwie łapy z długimi szponami i dziób ostry jak brzytwa, więc to nie była dokładnie równa walka, ale przynajmniej blisko. Rzucił się na mnie, ten ostry dziób otwarł się i wrzasnął z wściekłości. Upadłam, mając zamiar odtoczyć się od niego. Niestety, moja koordynacja nie całkiem wzrosła do tego zadania. Skończyłam pod gryfem gdy jego szpony przedziurawiły kanapę. Ostre pazury na jego tylnych łapach były niebezpiecznie blisko mojej twarzy, ale pozycja dawała mi dobry widok na jego brzuch.

Sztylet w mojej dłoni brzęczał, nakłaniając mnie do ruchu, i wbiłam zaczarowane ostrze w miękką skórę pod żebrami gryfa. Wstrząs przebiegł przez moje ramię gdy napotkałam na mięśnie twardsze niż oczekiwałam, ale sztylet zanurzył się aż po rękojeść. - Ty nie istniejesz. - powiedziałam temu, obracając sztylet żeby zanurzyć głębiej ostrze. Gryf eksplodował w chmurę połyskującej mgły dusz. Dysk miedziany wielkości talerza obiadowego spadł na moją pierś, pozbawiając mnie tej małej ilości powietrza, która pozostała w moich płucach. Kaszląc, pozwoliłam ramieniu opaść, ledwie trzymając sztylet gdy moja dłoń uderzyła w dywan. O wiele zbyt blisko Przetoczyłam się na kolana. Moje całe ciało było jak galaretka gdy nadmiar adrenaliny wyciekał z moich mięśni. Potrzebowałam dwóch prób żeby wstać. Zamknęłam tarcze. Nic się nie zmieniło. Zamrugałam. Oczekiwałam, że znowu będę ślepa, ale Eter nadal wirował wokół mnie, świat zmarłych pokazywał mi, że świat był w ruinie. Ale ja nie dotykałam tych światów. Wiatr ze świata zmarłych przestał szczypać moją skórę i szarpać włosy i nie mogłam wyczuć energii Eteru, którą widziałam jak wiruje w powietrzu. Okay, więc używam mojej magii i ślepnę, używam jeszcze bardziej i kończę widząc, ale nie dotykając innych płaszczyzn. Myślę, że wolę ten sposób. Chociaż gdy rozglądałam się wokoło, zdałam sobie sprawę, że w ogóle nie widzę królestwa śmiertelnych. Widziałam tylko jak odzwierciedla się w innych płaszczyznach egzystencji. To może być trochę dezorientujące. Potarłam dłonie o zniszczone spodnie - naprawdę miałam nadzieję, że takie nie były w rzeczywistości - i schowałam sztylet. Gdy spojrzałam w górę, chmura dusz wokół mnie przerzedziła się. Kolekcjonerka balowiczka poruszała się cicho po pokoju, zbierając dusze i wysyłając je w ich drogę. - Naprawdę przydałaby mi się pomoc trochę wcześniej. - jak dziesięć minut temu. Zanim gryf prawie rozerwał mnie na kawałki. Wzruszyła ramionami i odrzuciła swoje jaskrawo pomarańczowe dredy przez ramię i chwytała duszę kobiety, którą wyciągnęłam z gryfa. - Wcześniej nie wiedziałam, że tu były. - chwyciła muskacza. Ruchem nadgarstka, zniknął. On był ostatnią pozostałą duszą. - Czekaj! Zerknęła na mnie, unosząc jedną brew. - Możesz powiedzieć Śmierci, że muszę z nim porozmawiać?

- Śmierć? - posłała mi autentycznie zdezorientowane spojrzenie. Skuliłam się. Oczywiście nie znała mojego przezwiska dla Śmierci. Niech będzie przeklęty za to, że nic mi nie mówi, nawet swojego imienia. - No wiesz, gorącego aż się dymi kolekcjonera. Marzycielskie oczy. Niewymuszony uśmiech. Wypłowiałe dżinsy i ciasna czarna koszulka. - I ty nazywasz go Śmierć? - prychnęła śmiechem i dredy zwisające za jej ramiona zadrżały gdy potrząsnęła głową. - Dziewczyno, naprawdę jesteś wyjątkowa. - Powiesz mu, że muszę się z nim zobaczyć czy nie? Wypchnęła biodro do przodu, umieszczając na nim rękę. - Nie jestem posłańcem. - jej paznokcie wydawały ciche odgłosy gdy bębniła nimi o jaskrawo pomarańczowy materiał z PVC. - I wolałabym żeby trzymał się z daleka. Nasze prawa nie powstały bez powodu. Prawa? - Dobra, w takim razie porozmawiam z tobą. - wyprostowałam się. Przy mojej pełnej wysokości byłam wyższa niż ona, nawet z jej butami na platformach, ale nie wyglądała na pod wrażeniem. Miałam nadzieję, że to zmienię. - Macie niegodziwego żniwiarza po swojej stronie. Wydziera dusze z ludzi, którzy jeszcze żyją i te dusze zasilają magiczne konstrukcje. Chcę wiedzieć jak go powstrzymać. Wyniosła ekspresja opadła z jej twarzy. Następnie, bez słowa, zniknęła. Cóż, to mogło pójść lepiej. Rozejrzałam się po zniszczeniach w mieszkaniu Falina. Kanapa była w strzępach, telewizor był przewrócony i zniszczony, żelazne podpory w ścianach były widoczne za rozwalonego tynku,a szklane odłamki zaściełały dywan. Oh, tak, i jeszcze dziura do Eteru wielkości pięści. Tyle wyszło z kaucji Falina. Syreny brzmiały w oddali, przysuwając się bliżej. Cholera, nie mogłam tu zostać. Gdy policja dotrze na miejsce, FIB nie będzie dużo dalej. Nie było mowy by olbrzymi gryf latający wokół Necros nie został niezauważony, ale ja musiałam.

Rozdział 25 Zdołałam przywołać taksówkę gdy dotarłam do ulicy, co wzięłam za dobry znak, który powinnam odebrać jako wynoś się stąd. Chciałabym móc zostawić wiadomość dla Falina, dać mu znać, że nic mi nie jest, ale nie miałam pojęcia kto jeszcze mógłby ją znaleźć pierwszy. Będzie wiedział przez dysk i dziurę do Eteru - które zostawiałam jak wizytówki ostatnimi dniami - że konstrukcja zaatakowałam oraz, że ją unieszkodliwiłam. Przy odrobinie szczęścia będę w stanie dać mu znać, że nic mi nie będzie gdy dotrę, cóż, gdziekolwiek zmierzam. Niestety nie możesz po prostu powiedzieć taksówkarzowi żeby jechał gdzieś gdzie jest bezpiecznie. Adres jest konieczny. Podałam mu adres dwie ulice z dala od mojego domu i później spędziłam całą podróż niepokojąc się tą decyzją. FIB już wcześniej było w moim domu, więc jaka była szansa, że go nie obserwowali i czekali aż wrócę do domu? Oczywiście, tylko idiota wróciłby do domu i jeśli przyjmę założenie, że założyli, że nie byłam idiotką i stąd nie wrócę do domu, będzie to najbezpieczniejsze możliwe miejsce. Tak, okay, była to głupia logika, ale list, o którym wspomniał Caleb, tam był. Wiedziałam, że wróżki zabrały Caleba, ale nie wiedziałam co się stało z Holly. Zakodowana wiadomość Caleba sprawiała wrażenie, że list da mi wskazówki. Potrzeba było reszty pieniędzy z torebki by zapłacić taksówkarzowi, i dostał tak mały napiwek, że prawie przejechał po moich stopach gdy odjeżdżał. Noc zapadła gdy byłam w samochodzie i cieszyłam się, że mój wzrok nie działał poprawnie - światło nie było tak bardzo ważne gdy nie patrzyłeś na świat przez fizyczne oczy. Przechodziłam przez podwórka, mijając zapomniane zabawki i ponad zraszaczami. Gdy zbliżyłam się do podwórka Caleba, starałam się być niewidoczna z ulicy. Nie wiedziałam gdzie ukryci widzowie mogą czyhać,

ale kiedykolwiek ja musiałam obserwować - nie często, ale przy jednej sprawie zamieszanej w sfałszowanie woli i jakieś sprzeniewierzenie zostawałam w aucie, obserwując poruszenie w domu. - Hej, Alex. - powiedział męski głos, a byłam tak napięta, że naprawdę upadłam na ziemię zanim zdałam sobie sprawę, że głos należał do Roya. Człowieku, wszędzie cię szukałem. Wstałam z ziemi. - To dobrze, bo twoje wyczucie czasu jest idealne. - Oh, nie masz pojęcia. Widziałem jak Bell wczoraj wieczorem ucieka, więc poszedłem za nim. Człowieku, to świecące coś pomieszało mu w głowie. Zgadywałam, że przez "świecące coś" Roy miał na myśli energię Eteru. Przytaknęłam. - Okay, ale, Roy... Nawet się nie zatrzymał, ale przechadzał się gdy coraz szybciej mówił, jego ręce mówiły razem z nim. - Cóż, on i kilku jego zwolenników uciekło, i byli jakby, cóż, naćpani magią. Rzucali różnego rodzaju gówna. Aż się rozbili. Teraz chcą więcej. Bell wysłał swoich ludzi żeby cię znaleźli. Powiedział, że zmusi cię do otwarcia dla niego ścieżki. Świetnie. - Będzie musiał ustawić się w kolejce. Czekałam żeby zobaczyć czy Roy będzie kontynuował, ale widocznie wyczerpał historię. - Więc, uh, dlaczego czaisz się tu po ciemku? - spytał jakby dopiero zauważył lokalizację. - Ponieważ szuka mnie FIB. Potrzebuję przysługi od ciebie. Czy możesz sprawdzić czy ktoś jest w domu? - Nie. Właśnie stamtąd wróciłem. Jest pusty. Idealnie. Trzymałam się nisko gdy przechodziłam przez podwórze. Gdy dotarłam do tylnego ganku, niewłaściwość domu uderzyła we mnie i zatrzymałam się. Ochrona została wyważona z zewnątrz i wyraźnie przeszli niezłą walkę zanim odeszli. Pozwoliłam zmysłom rozciągnąć się ponad teraz zapomnianymi ochronami, szukając jakichkolwiek pułapek i zaklęć alarmujących. Przynajmniej, nie było żadnych stworzonych przez wiedźmy, to było tylko tak dobre jak mogłam się upewnić. Otwarłam tylne drzwi i wsunęłam się do kuchni. Gdy się rozejrzałam, mój wzrok ukazał wszystko w ruinie, ale ruina była

tam gdzie zwykle niezrujnowany odpowiednik był. Popękane talerze były na suszarce, garnki i patelnie z pordzewiałymi dnami wisiały nad kuchenką, która powinna zostać oddana na złom, i nawet połamane krzesła były ustawione schludnie przy stole - wszystko to przeniesione do rzeczywistości wskazywało, że dom wyglądał dokładnie tak jak zawsze. Chyba oczekiwałam, że to miejsce zostanie zdemolowane, zostawione z oczywistymi znakami walki z pojmania Caleba. Ale gdyby ochrona została wyłamana, nigdy bym nie mogła powiedzieć, że cokolwiek było nie tak z domem. Nie włączyłam świateł gdy przechodziłam z pokoju do pokoju - ciemność nie sprawiała trudności mojemu wzrokowi w tym momencie, więc włączenie świateł tylko zawiadomi kogoś kto obserwuje dom o mojej obecności. Skoro nie wiedziałam gdzie jest list, nie byłam pewna jak długo zajmie mi poszukiwanie, więc najlepiej będzie unikać dowodów moich poszukiwań tak cicho jak to możliwe. Caleb wspomniał łóżko Holly gdy rozmawialiśmy przez telefon i nie wiem czy to tam znalazł list czy tam go schował, ale to było dobre miejsce na rozpoczęcie poszukiwań. Skradłam się do jej pokoju, pchając jej zniszczone drzwi bezszelestnie. Duża, wyblakła koperta leżała po środku kołdry. Chwyciłam ją i wsadziłam do torebki. Musiałam ją przeczytać, ale tutaj nie było najlepszym miejscem, skoro nie wiedziałam kiedy FIB może wrócić. - Teraz wymyślić gdzie się udać. - wymamrotałam, bardziej do siebie niż Roya. Odwróciłam się i cichy krzyk rozległ się w pokoju. Schowałam się, moje oczy rozszerzyły. Wtedy zdałam sobie sprawę, że dźwięk nie był krzykiem; to śpiewanie. - dochodzące z mojej torebki. Telefon. Nawet nie pomyślałam o wyciszeniu tej cholernej rzeczy zanim się podkradłam. Wysłałam dzwoniącego na pocztę głosową. Telefon ucichł i ponownie, zanim mogłam wyłączyć głos, znowu zaczął dzwonić. Kto? Mogłam tylko zrozumieć LUSA na ekranie. ostatnim razem gdy ją widziałam, dałam jej diagram z runami użytymi w dyskach konstrukcji. Było możliwe, że się czegoś dowiedziała, co może pomóc mi w znalezieniu Holly. Albo może usłyszała, że wydano nakaz mojego aresztowania. Nie miałam czasu na niezdecydowanie; musiałam powstrzymać to od dzwonienia. Przesunęłam palec na przycisk odbioru. - O co chodzi? - Alex Craft? Dlaczego szepczesz? - przyjemny głos Lusy spytał po drugiej stronie linii.

- To skomplikowane. Czy skontaktowałaś się z Dr. Corrie? Dowiedziałaś się czegoś o runach? - Lepiej uwierz, że tak. Zabrałam runy do Dr. Corrie, jak sugerowałaś. Musieliśmy przeszukać daleko, bardzo daleko, w jego starych czasach żeby znaleźć wzmianki o tych runach, a i tak większości nie zidentyfikowaliśmy. Nawet jego biblioteka staje się dziurawa gdy dotrzesz do kilu stuleci do tyłu, ale wygląda na to, że żadne z nich nie były używane cztery wieki temu, a jeśli chcesz wiedzieć kiedy były znane. musisz cofnąć się przynajmniej sześć wieków. Jednak pamiętaj, że nie był to dokładnie wiek dzielenia się dla czarownic, więc rozbieżności wśród praktyków i sabatów były całkiem ogromne. Więc albo ktoś dokopał się do bardzo starego grimoire albo mamy do czynienia z wiedźmą, która żyje od bardzo dawna. Pomyślałam o glamourowanych konstrukcjach. Znałam miejsce gdzie wiedźma mogła żyć wystarczająco długo by rewolucjonizować się więcej niż raz. Kraina Wróżek. Spytałam do jakich zaklęć runy mogły zostać użyte, ale Lusa i Corrie nadal byli w fazie identyfikacji, więc zakończyłam rozmowę w kilku szybkich szeptach. Lusa nie była szczęśliwa, ale nie mogłam pozwolić sobie na grę w dwadzieścia pytań z reporterką kiedy mogę zostać złapana w kucaniu w salonie przez FIB. Teraz wynosić się stąd. Gdy odwróciłam się do drzwi, pies zaczął na górze szczekać. PC. Zatrzymałam się, niezdecydowana. Uciekałam. Nie wiedziałam dokąd zmierzam. Nie wiedziałam czy wyjdę z tego cała. Ale Caleb był już w Krainie, a Holly zaginęła, więc nie miał kto się zając PC jeśli szybko bym nie wróciła. Nie mogłam zostawić mojego psa. Przeszłam schodami najciszej się dało. Gdy dotarłam do szczytu, lekko otworzyłam drzwi i PC wytoczył się na zewnątrz. - Hej, kolego. - powiedziałam, upuszczając torebkę na górny stopień żebym mogła go podnieść. - Zamierzam wsadzić cię do mojej torebki, a później będziemy musieli być bardzo, bardzo cicho i wymknąć się stąd, okay? Pisnął, po prostu ciesząc się, że mnie widzi, i westchnęłam. To momenty takie jak ta gdy chciałabym żeby ktoś wynalazł zaklęcie, przez które psy rozumiałyby angielski. Cóż, no to idziemy. Wsunęłam psa do torebki. Był małym psem, ale to nie była zbyt duża torebka, a jego przednie łapy i głowa wystawały. Pasek torebki

przełożyłam na klatkę piersiową, PC nie pisnął, więc wydawał się czuć pewnie. Nadal, ramieniem mocniej chwyciłam torebkę gdy schodziłam ze schodów i wychodziłam przez tylne drzwi. - Dwa kroki w bok i jeden do przodu. Gdy świat zgnije musisz zrobić to co jest niezgodne z twoją naturą albo rycerz upadnie. Wystraszyłam się głosu w mojej głowie i okręciłam się. - Fred? Duży kamienny gargulec przysiadł na boku ganku, jego skrzydła owinięte ciasno wokół jego ciała. Gdybym nie była w stanie widzieć słabej, niebieskiej poświaty jego duszy, pomyślałabym że gargulec jest niczym więcej niż kamiennym głazem. - Co to znaczy? - wyszeptałam, ale gargulec nie odpowiedział. Czekałam kilka chwil, ale nie mogłam tam stać i czekać na wyjaśnienia tajemniczego... przeczucia? Zagadki? Musiałam uciekać z domu i poza zasięg wzroku. Dopiero gdy dotarłam do ulicy w miejscu gdzie zostawił mnie taksówkarz, zaczęłam naprawdę zastanawiać się gdzie pójdę. Albo naprawdę, zdałam sobie sprawę, że nie miałam gdzie iść. Jeśli zadzwonię do przyjaciela, mogę wystawić go na niebezpieczeństwo albo od konstrukcji polującej na mnie albo wróżek starających się zaciągnąć mnie do Krainy. Nie wspominając faktu, że FIB prawdopodobnie już sfabrykowało jakiegoś rodzaju nakaz mojego aresztowania, a większość moich przyjaciół było w gałęzi przedstawicieli prawa. Gdzie może dziewczyna z nowo odkrytą zdolnością łączenia rzeczywistości, duchem i małym psem pójść się ukryć? Cóż, istniała jedna opcja, chociaż nie cierpiałam jej rozważać. Było jedno miejsce gdzie nikt przy zdrowych zmysłach nigdy mnie nie będzie szukać. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do ojca.

Skuliłam się pod ochronnymi skrzydłami granitowego anioła, który górował nad cmentarzem trzy bloki od domu Caleba przez ostatnie czterdzieści lat. Statua chroniłam nie od przypadkowych spojrzeń, ale mogłam zerkać na bramę i odrobinę drogi za nią. Wydawało się, że minęła wieczność zanim usłyszałam chrzęst żwiru pod oponami i zobaczyłam jak czarne Porsche z ciemnymi szybami zatrzymuje się przed bramą małego cmentarza. Chciałabym móc wysłać Roya żeby sprawdził kierowcę i upewnił się, że

to nie FIB czy jeden z muskaczy, ale nie mógł wejść na cmentarz. Brama cmentarza ma za zadanie trzymać martwych w środku, co również skutecznie więzi duchy jeśli tam wejdą. On poszedł śledzić działalność Bella - i może tym razem zdobędzie adres - więc byłam sama. Cóż, miejmy nadzieję na najlepsze. Wysunęłam się z mojej kryjówki, moje nogi protestowały po tak długim kuleniu. Zignorowałam mrowienie i igiełki gdy odwróciłam się i podniosłam torebkę - i psa obecnie śpiącego w niej. Następnie pokonałam drogę wokół nagrobków do auta. Drzwi Porsche kliknęły, odblokowując się gdy podeszła. Nie mogłam zobaczyć kto jest w środku, przez co zjeżyły mi się włosy i skóra na mojej głowie wydawała się trochę za ciasna. Jeśli to rzeczywiście mój wóz, cieszyłabym się jakimś kolorem, ale jeśli nie... Drzwi od strony pasażera otwarły się. - Wsiadaj do samochodu, Alexis. - ochrypły głos powiedział. Zamrugałam w zaskoczeniu, rozpoznając głos. nie sądziłam, że mój ojciec po mnie przyjedzie. Mój ojciec i ja nie byliśmy w dobrych stosunkach. Lubię mówić, że to nic osobistego, ale to byłoby kłamstwo. To było bardzo, bardzo osobiste. Spędziłam większość mojego życia wierząc, że nienawidzi mnie ponieważ urodziłam się jako uosobiona wiedźma, a uosobione wiedźmy, zwłaszcza uosobione dzieci, nie mogą ukryć czym są. Nie pasowałam do jego normalnej rodziny, którą zbudował. Później miesiąc temu dowiedziałam się, że jest jednym z Sleagh Maith, arystokratów Krainy Wróżek, i to sprawiło, że musiałam rewaloryzować wszystko co o nim wiedziałam. Końcowy rezultat? Zdecydowałam, że on grał w coś większego i mocniej rozciągniętego niż chciałam wiedzieć, i nie byłam zainteresowana byciem pionkiem w jego grze. Kontynuując status quo ignorowania siebie nawzajem, wydawało się dobrym planem. Aż wróżki zmusiły mnie do powrotu do domu wołając "tatusia". - Myślałam, że wyślesz kogoś. - powiedziałam wsuwając się na skórzany fotel i zamykając za sobą drzwi. - Nie po to. Co to miało znaczyć? - Jak się masz, Alexis? - spytał, odjeżdżając od krawężnika. Nie odpowiedziałam, tylko siedziałam i studiowałam jego profil. Moja psychika teraz najwyraźniej dotykała zarówno płaszczyzny, która akceptowała glamour, i takiej, która nie robiła tego, ponieważ mogłam widzieć glamour, przez który wyglądał wyraźnie jak pięćdziesięcioletni,

szanowany politykiem który chodzi po Necros jako gubernator i przywódca partii Ludzie Pierwsi, oraz ukrytą twarz pod tym glamour, która wydawała się tylko kilka lat starsza niż ja i uderzająco rysy twarzy panującej klasy wróżek. Ale z którego dworu? Nie było wielu Sleagh Maith w królestwie śmiertelnych. Oni byli królewską krwią Krainy Wróżek. Oh, byli oni frontem i centrum gdy wróżki wyszły podczas Magicznego Przebudzenia, skoro byli podobni do ludzi i piękni - przynajmniej w standardach ludzkich - ale z otwartych wróżek, poza jakimiś symbolicznymi postaciami i gwiazdami kina, rzadko było spotkać Sleagh Maith. Przynajmniej bez glamouru. Wydaje mi się, że mówią jak wielu się ukrywało. Ale teraz gdy o tym myślałam, nie znałam żadnego niezależnego Sleagh Maith - poza, miejmy nadzieję, moim ojcem. Okay, dobry sposób myślenia na zdenerwowanie. - Jesteś niezależny, prawda? Mój ojciec spojrzał na mnie. - Nie. Cholera. Dlaczego nie pomyślałam o spytaniu zanim prosiłam o pomoc? Nie zwracałam uwagi na to gdzie zmierzaliśmy, ale teraz gdy zerknęłam na zewnątrz, zdałam sobie sprawę, że nie zmierzamy w kierunku posiadłości, którą nazywał domem. - Wypuść mnie z auta. - Siadaj, Alexis, zanim zrzucisz tego biednego psa na podłogę. powiedział i zauważyłam, że moja torebka, z psem, na kolanach chwiała się. Bardzo. - Nie jestem z zimowego dworu, także nie obchodzi mnie co ta porywcza i samolubna królewiaka ma do powiedzenia. - Oh? - powiedz mi co naprawdę czujesz, Tato. Ale nie mógł skłamać, a w tym zdaniu nie było wiele miejsca na interpretację. Zapadłam się bardziej w fotel i przycisnęłam PC do piersi. - No to w jakim dworze jesteś? Ale jeśli nie jesteś sprzymierzony z zimowym dworem, w jaki sposób tu jesteś? Myślałam, że dworskie wróżki muszą przenosić się z ich dworami. - Jak zwykle. - powiedział, ale nie wytłumaczył odpowiedzi. Zmarszczyłam brwi na jego profil. Wprawdzie nie wiedziałam wystarczająco o wróżkach, ale naprawdę irytowało mnie to, że ludzie ciągle łamali reguły, o których słyszałam. Zauważyłam, że nie powiedział mi również do którego dworu należy - teoretycznie, ja również należałam. Poza tym, że Kraina uważała mnie za niesprzymierzoną. Wiedziałam, że wróżki w Krainie narodziły się w dworach. Mogą je zmienić, ale początkowo należą do dworu, do którego ich rodzice należą. Więc czy

Kraina nie zdaje sobie sprawy, że byłam jego córką? Czy tak bardzo się ukrywa? - Czy twój dwór wie gdzie jesteś? - Alexis. wierzę, że to najbardziej inteligentne pytanie jaki mi zadałaś tej nocy. - Biorę to za "nie". Byłam zaskoczona gdy to zdanie zostało nagrodzone uśmiechem, i nie tym, które posyła wyborcom, ale uśmiechem, który sprawia, że jego ukryta wróżkowa twarz wyglądała psotnie. - Bardzo dobrze, Alexis. - Głębokie ukrywanie to jest. - Więc jak mam ukryć kim jestem? - Teraz. Nie ukryjesz. Twoje oblicze wróżki jest w trakcie pewnego rodzaju metamorfozy. Świetnie. Chyba powinnam byś szczęśliwa, że nie obudziłam się jako karaluch. - Powiedz mi, Alexis, czy odziedziczyłaś coś w Krainie Wróżek? To pytanie zmieniło biegi tak szybko, że mnie zaskoczyło. - A powinnam? - To wystarczająco proste pytanie. Zniszczyłaś złodzieja ciał. Czy odziedziczyłaś jego mienie? Patrzyłam prosto przed siebie, nie wydając dźwięku. Po kilku chwilach, mój ojciec zachichotał. - W końcu nauczyłaś się wartości ciszy. - wydawał się dziwnie zadowolony z tego faktu. - teraz muszę zdecydować czy znam cię wystarczająco by rozszyfrować twoją ciszę. Być może jesteś cicho bo jesteś tak nieswoja z twoją naturą wróżki, że nie chcesz się do niej przyznać. Albo może nie odziedziczyłaś i nadal pragniesz ojcowskiej aprobaty, więc nie chcesz mi powiedzieć. Albo być może po prostu mi nie ufasz. To prawie wydobyło ze mnie reakcję. Prawie. Ja nie szukałam aprobaty George'a Caine'a. Ale zdołałam utrzymać twarz w całkowitej czystości gdy wyglądałam przez okno na mijający świat. Byliśmy w części miasta, do której nie przyjeżdżałam zbyt często. Nie możesz mieć naprawdę starej części miasta, które istniało od pięćdziesięciu czy coś koło tego lat, ale byliśmy teraz w tym co pozostało z domów normalnych zbudowanych po rozłożeniu przestrzeni. - Co my tu robimy? - Podrzucam cię tutaj. Jesteś tu żeby odpocząć.

Skręcił na ulicę wypełnioną wąskimi, jednopiętrowymi domami, zbudowanymi tak blisko siebie, że mogłeś sięgać ze swojego ona i dotknąć kwiatów na parapecie sąsiada. Cała dzielnica potrzebowała zaklęcia odświeżenia i remontu - albo przynajmniej jakiejś farby. Mój grobowy wzrok nie sprawiał, że domy wyglądały dużo gorzej niż w rzeczywistości. Skręciliśmy na podjazd do obskurnego, szarego domu i mój ojciec zgasił silnik Prosche zdecydowanie będzie odstawać w tej dzielnicy. Mogłam sobie wyobrazić sąsiadów patrzących z okien, ale gdy wysiadłam z auta, patrzyłam na podwójny obraz. Porsche było pod spodem, ale klockowata ohyda z dwoma różnymi farbami było tym co widziała reszta świata. Glamour. Kiedy on to zrobił? Spojrzałam w górę i patrzyłam na nieznajomego. Już nie byłam z gubernatorem Necros, ale starszym panem w późnej siedemdziesiątce z pochylonymi plecami i kulącym w trakcie chodzenia. Oczywiście pod tym obrazem była wróżka. usta mi wyschły. Skąd mogłam wiedzieć czy ta wróżka w rzeczywistości jego moim ojcem? Tak naprawdę, wiedziałam o tym. Zachowywał się jak on. Ale nadal, strasznie było patrzeć jak zmienia się w kogoś innego. - Nie guzdraj się. - powiedział, i kulejąc, pokonał drogę do frontowych drzwi. Zastanawiałam się czy też zmienił to jak ja wyglądałam? Oczekiwałam, że porzuci glamour gdy drzwi zamknął się za nami, ale pozostał starym mężczyzną. - Tu jest klucz gdybyś zdecydowała się wyjść - chociaż nie sugeruję tego sposobu postępowania. Ochrona w domu powstrzyma tropiące zaklęcia od zlokalizowania cię jak długo pozostaniesz w środku. Wstąpię w ciągu kilku dni i sprawdzę jak się masz. W międzyczasie, mam krasnala, który zajmuje się domem. On dostarczy wszystkiego czego potrzebujesz. zatrzymał się i odwrócił głowę w kierunku tyłu domu. Był on zbudowany w stylu myśliwskim, frontowe drzwi prowadziły do kuchni, następnie salon/gabinetu, następnie hol z kilkoma drzwiami wzdłuż ścian i tylne drzwi na końcu równolegle do frontowych drzwi. - Słyszałeś, Osier cokolwiek chce. Nie nadeszła odpowiedź ze starego domu, ale to nie zaskoczyło ani zmartwiło go. Odwrócił się do mnie, rozejrzałam się po kuchni. Wszystkie urządzenia wyglądały jakby były nowe w dekadzie, w której powstał ten dom. - Posiadałeś ten dom przez te wszystkie lata? - Wiedziałam z twarzy, którą

ukrywa mój ojciec, że kiedyś nazywał się Greggory Celane, i był gubernatorem Necros gdy pierwszy raz nazwano stan. Wtedy otwarcie był wróżką, jedną z niewielu gubernatorów wróżek. Pięćdziesiąt lat później był częścią Partii Najpierw Ludzie - cierniem w boku wszystkich wiedźm i wróżek. Nie ma co gadać. Mój ojciec wzruszył ramionami. - Na papierze? Nie. Zameldowałem go na ciebie. Starożytne zawiasy frontowych drzwi zaskrzypiały gdy wyszedł. Złapałam drzwi zanim się zamknęły. - Możesz przekazać wiadomość Falinowi Andrew ode mnie? Jego twarz spochmurniała. - Nie. Dobrej nocy, Alexis.

Rozdział 26 - Cóż, PC, wygląda na to, że to nasza tymczasowa baza. Postawiłam torebkę na ziemi, pozwalając PC wyskoczyć na przetarty dywan, który zgadywałam, że kiedyś był czerwony. - Oh, nie. - krzyknął głos gdzieś po prawej. Jedna z drzwi szafki pod zlewem otworzyła się i wyskoczył mały człowieczek. Nosił zielony garnitur, parę zielonych, zamszowych butów i małą zieloną czapkę. Białe włosy uciekały spod czapki na wszystkie strony. - On powiedział zajmij się dziewczyną, więc zajmę się dziewczyną. Wytrę jej zasmarkany nos jeśli będę musiał. Ale nie będę miał tego... - wskazał dużą drewnianą łyżką na PC - ... w moim domu. Nie będę! - Krasnolud zamachnął się drewnianą łyżką jak rakietą do gry w lacrosse i zgarnęłam PC z podłogi zanim mały człowieczek zdoła skrzywdzić mojego psa. - Ty musisz być Osier. - Muszę być? Mogę być. Zmarszczyłam brwi na małą istotę. - Okay, no to kim jesteś? Skrzyżował krótkie ramiona na piersi, łyżkę włożył pod jedną pachę. - Jestem bardzo wkurzony. Dobra. - Czy on może zostać na jedną noc? - Hmph. - Tylko jedną noc. Wyjdziemy z samego rana. - byłam przeganiana z domu przez człowieka, który nawet nie sięga mi do kolana. Jak smutne to było? Drewniana łyżka obniżyła się i dostałam skąpe kiwnięcie głową od małej wróżki. - Tylko jedna noc. - powiedział. Następnie odwrócił się i przemaszerował przez kuchnię, wspiął się pod zlew i zatrzasnął drzwiczki szafki. - Cóż, dobrze jest być mile widzianym. - powiedziałam, stawiając PC z

powrotem na podłogę. - Słyszałem to. - głos Osiera rozbrzmiał, ale na szczęście on nie wyszedł ponownie spod zlewu. Kilka chwil poświęciłam na zwiedzenie domu - i zabrało tylko kilka. Pokoje tuż przy korytarzu dowiodły, że główna sypialnia była wystarczająco duża na podwójne łóżko, komodę i kilka lamp, a po drugiej stronie korytarza, druga, mniejsza sypialnia była używana jako składzik i przestarzała łazienka. PC i ja skierowaliśmy się do głównej sypialni, upuściłam torebkę na łóżko. Sen brzmiał nieznośnie kusząco; w końcu, zużyłam dużo magii w ciągu ostatnich dwunastu czy coś koło tego godzin. Ale miałam zbyt wiele do zrobienia. Przekopując się przez torebkę, wyciągnęłam list, który wzięłam z domu Caleba. Był trochę bardziej podniszczony skoro był w mojej torebce razem z PC. Obróciłam go. W pewnym momencie był zapieczętowany szkarłatnym woskiem, ale Caleb musiał złapać to gdy czytał list. Mała pozostałość szkarłatu pozostała, zmarszczyłam brwi na brzęczenie zaklęcia zamknięte w mrocznym wosku. Sięgając zmysłami, od razu rozpoznałam magiczną sygnaturę - nic zaskakującego, że była taka sama jak przy konstrukcjach. Samo zaklęcie było prostym alarmem mającym powiadomić twórcę kiedy pieczęć zostanie złamana. Więc wiedzieli,że został przeczytany. Ale jeszcze nie przeze mnie. Miałam nadzieję, że nie był zbyt naglący. Wyciągnęłam list z koperty i rozłożyłam pergamin. Cholera. Nadal tak naprawdę nie widziałam swoimi oczami, a to co pokazała mi moja psychika było bardzo wyblakłe. Zmrużyłam oczy, próbując przeczytać schludne ale małe litery. Dużo gapienia się, odwracania wzroku i przybliżania i oddalania od papieru brało udział zanim w końcu złożyłam wiadomość w całość. Chociaż nie była długa. Alex Craft, Twoja przyjaciółka, mimo że użyteczna, nie ma twoich umiejętności. Jeśli chcesz jej bezpiecznego powrotu do domu, przyjdź do starego mostu. Druga nad ranem. Dzisiaj. Nie było podpisu, ale co oczekiwałam, żeby czarny charakter zostawił adres korespondencyjny? Przemierzałam mały pokój, PC podążał na mną. "Stary most" musiał odnosić się do kamiennego mostu na południe od miasta. A jak ja miałam się tam dostać? Moja głowa pękała z bólu. Prawdopodobnie z powodu mieszanki

wyczerpania, zużycia zbyt wiele magii w zbyt wiele dni z rzędu i częste przypływy adrenaliny, które zalewały mój system. Opuściłam głowę, zanurzając twarzy w dłoniach i pocierając oczy, i skronie. Jeśli udam się na most, wejdę prosto w pułapkę. Ale co stanie się z Holly jeśli tego nie zrobię? Potrzebowałam pewnego rodzaju wsparcie. Ostrze. Ale co miałam? - Sztylet i sześciofuntowego psa. Może ducha jeśli się pojawi. Chciałabym wiedzieć jak się skontaktować z Falinem. Chociaż raczej się nie zgodzi na moje pójście na most. Wyciągając telefon z torebki, zadzwoniłam na informację, ale, oczywiście, Falin miał zastrzeżony numer. Przelotnie rozważyłam zadzwonienie do miejscowego biura FIB. Jeśli ktoś miałby wiedzieć jak się z nim skontaktować, będzie to FIB. Ale, jeden, oni prawdopodobnie nie podadzą mi jego numer nawet jeśli go mają, i dwa, z moim szczęściem odgadną kto pyta i wyśledzą połączenie. Ochrona, która chroniła mnie od wyśledzenia, nie robiła wiele dobrego jeśli pozwolę technologii wskazać moje położenie. Nadal przemierzałam pokój. Jeśli pójdę na most sama, nie było gwarancji, że ktokolwiek ma Holly, wypuści ją. Musiałam iść na policję. Zadzwoniłam do Johna. Odebrał po drugim sygnale. - Alex? Dziewczyno, gdzie jesteś? Chociaż nie, nie odpowiadaj. Nie chcę wiedzieć. Czy wiesz, że FIB ma nakaz na twoje aresztowanie? - Tak. To... skomplikowane. - Używaj nadal tego słowa. Co się do diabła dzieje? Pracowałaś dla FIB. Później Falin się pojawia, powoduje scenę, wyciąga cię z komisariatu, i godzinę później dowiaduję się, że otrzymano nakaz. Skuliłam się. John był moim przyjacielem, ale najpierw był policjantem, i wiedziałam nie zaszczepiałam dużo wiary. Prawie mogłam usłyszeć jak myśli, że będzie musiał napisać raport o tym , że się ze mną skontaktował. Wzięłam głęboki wdech. - Nie pracowałam dla FIB, ale myślę, że w pewien sposób, przypadkowo, związałam się z Falinem. Nie miałam żadnego upoważnienia żeby być na twoim miejscu zbrodni. Linia była cicha przez chwilę dłużej. Wtedy niski chichot rozbrzmiał w telefonie. - Przypadkowo związana? Tylko ty, Al. - powiedział, najwyraźniej przebaczając mi za wkroczenie bez słowa. - Złamałaś więcej serc moich chłopaków po jednonocnej przygodzie niż mógłbym zgadnąć, a później ty 'przypadkowo' umawiasz się z największym dupkiem jaki kiedykolwiek

chodził w tym miejscu. Masz rację. To skomplikowane. Przez "chłopców" miał na myśli policjantów. Miałam całkiem reputację na komisariacie, więc pozwoliłam Johnowi na ubaw moim kosztem. Wiedziałam, że następne co powie będzie bardziej ponurej nuty. - Wiec powiedz mi co zrobiłaś żeby wkurzyć FIB. To musiało być coś więcej niż wkroczenie na miejsce przestępstwa. Nakaz jest opieczętowany. Wszyscy w około wiedzą, że to ty masz zostać zatrzymana i przekazana FIB. - To bzdury. Powodem, dlaczego mnie chcą jest fakt, że widzę przez glamour. - co było prawdą - tylko powód dlaczego widzę przez glamour był taki, że spoglądam przez rzeczywistości. Chociaż nie miałam zamiaru dzielić się tym faktem z nikim, nawet z Johnem. Folklor był pełen historii o śmiertelnych oślepionych przez to, że mogli widzieć przez glamour, więc moja umiejętność Widzenia była wystarczającym powodem dla Johna żeby uwierzył, że FIB będzie zainteresowane. - I, John, ich poczucie czasu jest do kitu. Powiedziałam mu skróconą wersję porwania Holly, najnowsze ataki konstrukcji i dzisiejsze spotkanie na mościa. Pominęłam te małe kawałki o niezależnych wróżkach niepostrzeżenie zabieranych do Krainy Wróżek, konstrukcjach napędzanych duszami i moich teorii związanych z żniwiarzem. - Cholera. - wyszeptał John gdy skończyła. On i Holly nie byli bardzo bliskimi przyjaciółmi, ale jako asystentka prokuratora okręgowego i detektyw zabójstw, pracowali razem nad więcej niż kilkoma sprawami. - Więc co mam zrobić? - Musisz wypełnić raport osoby zaginionej. Jest wiadomość z okupem, więc to oczywiste porwanie. - zamilkł. - Tak naprawdę, pozwól mi się tym zając. Nie możesz wejść na komisariat gdy FIB cię szuka. - Jego włosy ponownie zaszeleściły i mogłam stwierdzić, że chodzi. Cóż, tak jak ja. Po chwili powiedział. - Oficerowie zajmujący się zaginionymi osobami rzucą zaklęcie tropiące, chociaż muszę cię ostrzec, że większość porywaczy są wystarczająco mądrzy żeby ukryć ofiarę za ochronami, więc prawdopodobnie nie będzie szybkiego rozwiązania. Oficerowie prowadzący będą próbowali skontaktować się z porywaczem. To prawdopodobnie będzie trudne skoro ty się ukrywasz, ale będą próbowali kupić trochę czasu i zdobyć żądania porywacza. - Już wiemy czego oni chcą. - Alex, nie możesz iść na most. To nie jest dostarczenie pieniędzy, które można zrobić szybko i liczyć na najlepsze. Ktokolwiek to jest, chce ciebie

zamiast nie i nie masz żadnego potwierdzenia, że ona nadal żyje. Moje gardło zacisnęło się. - Nie ma jej mniej niż dzień. - Wiem. - powiedział, a jego głos miał ten bolesny ton gdy nie mają właściwych słów. - To nie mój tym śledztwa. Jeśli dostanę tą sprawę, coś pójdzie bardzo, bardzo źle. Biorąc pod uwagę, że John pracował w wydziale zabójstw, nie mogłam się bardziej zgodzić. Oboje milczeliśmy przez chwilę, jedynym dźwiękiem był szum statyczny gdy domowa ochrona kolidowała z sygnałem mojej komórki. - Zamierzasz iść, prawda? - w końcu spytał. - Tak. Jego ciężkie westchnienie przeniosło się przez telefon. - Wykonam kilka telefonów, zobaczę czy mogę załatwić ci przynajmniej jakieś wsparcie na most. Ale, Al, jeśli to pójdzie na dno, mogę ci prawie zagwarantować, że kawaleria, która przybędzie na ratunek, aresztuje również ciebie. Opadłam na łóżko. - Tak. Wiem. Nie pozostało już nic więcej do powiedzenia. Rozłączył się z obietnicą ponownego skontaktowania ze mną i ostrzeżeniem, żebym uważała. Sprawdziłam czas. 9:30. Miałam cztery godziny zanim będę musiała wyjść, żeby dotrzeć na most na drugą. Cóż, zawsze mogłam trochę się przespać. Odpoczynek może tylko pomóc. Ustawiłam budzik w telefonie na północ. Następnie położyłam się na łóżko, układając się w to, co mogło być ostatnim odpoczynkiem na jaki będę miała czas przez pewien czas.

Do czasu gdy się obudziłam, moje oczy wydobrzały i widzenie przez psychikę przygasło aż inne płaszczyzny widoczne były jako możliwe do zignorowania plamki koloru. O 12:30 zadzwoniłam po taksówkę. Nie miałam już pieniędzy, ale miałam moją kartę kredytową. To pozostawi elektroniczny ślad, którego nie chciałam, ale gliny i tak będą wiedziały dokąd zmierzam. John wysłał dwie wiadomości tekstowe gdy spałam. Pierwsza mówiła, że wydział zaginionych osób nie znalazło nic z zaklęciem tropiącym, a druga byliśmy umówieni na drugą. Już wzięłam prysznic - i byłam zszokowana znalezieniem moich ubrań czystych i złożonych, a moje buty wypolerowane gdy wyszłam - ale nadal

nie byłam w pełni obudzona, więc skierowałam się do kuchni gdy czekałam na przybycie auta. Polowałam na kawę gdy drzwiczki szafki otworzyły się za mną. - Wynocha. Wynocha, - krzyczał Osier, wyskakując spod zlewu. Pacnął moją łydkę łyżką wystarczająco mocno, że zabolało przez grubą skórę moich butów. - Moja kuchnia. Odskoczyłam. - Szukałam kawy. - Małe dziewczynki nie powinny pić kawy. Zahamuje twój wzrost. Nie wiedziałam czego powinnam bardziej się sprzeciwiać: to, że myślał jestem małą dziewczynką czy to, że urosnę jeszcze bardziej. - Wskaż mi właściwy kierunek i zniknę z twojej kuchni w ciągu minuty. - Siadaj. - powiedział, używając łyżki żeby wskazać biały stół przy oknie. - Podejrzewam, że chcesz grillowany ser. Zawsze lubią najbardziej grillowany ser. Co chciałam to kawy, ale teraz gdy o tym wspomniał, prawdziwe jedzenie też będzie dobre. - Co masz na myśli, mówiąc zawsze? - spytałam gdy pogonił mnie do stołu. - Chłopiec zawsze powie hamburger albo spaghetti. Ale, nie, ty krzyczysz grillowany ser, grillowany ser. Krzyczysz więcej niż dziecko. Zawsze musiałem wychodzić po więcej sera. Wpatrywałam się w małego człowieczka. Ja miałam starszego brata i młodszą siostrę. - Czy ja cię już wcześniej znałam, Osier? - Pomagałem cię wychować, czyż nie? - pomachał łyżką i kostka masła i kawałek sera wyleciały z lodówki, patelnia wyskoczyła z szafki nad kuchenką i chleb wyszedł z chlebaka. Osier pomaszerował do kontuaru jak generał nadzorujący swoje wojsko gdy kierował grillowaniem serowej kanapki. Chwilę wcześniej byłabym zdziwiona i zaintrygowana magią potrzebną do tego by kanapka sama się usmażyła, ale teraz, przy jego słowach wciąż rozbrzmiewających w powietrzu, to przez jego oświadczenie brakło mi słów. Nie miałam absolutnie żadnych wspomnień o krasnoludzie. Do diabła, mogłabym przysiądz, że nigdy nie widziałam krasnoluda przed poznaniem Pani B. mniej niż tydzień temu. Jeśli Osier "pomagał mnie wychowywać", jak to ujął, musiałam być młoda. Bardzo młoda. Spędziłam większość czasu w akademii po ukończeniu ósmego roku życia, a mój brat, Brad, zniknął rok wcześniej.

Kanapka, lekko przyrumieniona na zewnątrz ze strumykami sera uciekającego spomiędzy grubych warstw chleba, uniosła się z patelni i przepłynęła przez pokój. Talerz podążył za nią, wysoka szklanka mleka na końcu. - Więc znałeś moją rodzinę gdy byłam dzieckiem? - spytałam. Osier skoczył na stół i usiadł po turecku przede mną gdy najpierw talerz, później kanapka, i w końcu szklanka stanęła pomiędzy nami. - Nadal znam rodzinę, prawda? Chociaż nigdy nie widziałem dużo dziecka i powiedziano mi że chłopca nie ma. Smutne to jest. Był dobrym chłopcem. Lubił więcej niż grillowany ser. - gdy mówił, spojrzał od wspomnianego posiłku na mnie, jego spojrzenie pytało dlaczego nie jem. - To nie jest jedzenie wróżek, prawda? - myślałam, że było to zupełnie uzasadnione pytanie; w końcu samo się właśnie przygotowało. Osier skoczył na nogi i uderzył swoją łyżką o blat. - Niewdzięczna. Samolubna. Rozpieszczona... - Spójrz, spójrz, jem. - powiedziałam, i wierna swoim słowom, podniosłam kanapkę i ugryzłam. - Jest dobra. - i była. To znaczy, to był grillowany ser, więc nie posiadało zbyt wyrafinowanego smaku, którym można się cieszyć, ale była chrupiąca na wierzchu i brejowata pośrodku, co całkiem dobrze klasyfikowało się jako idealne. Gdy jadłam, samochód zatrzymał się na zewnątrz i zatrąbił. Wepchnęłam resztę kanapki do ust i skoczyłam na nogi. - To moja taksówka. - Taksówka? Jest środek nocy. Dziewczyna powinna spać. Nie sprzeciwiłam się, ale niestety powrót do łóżka nie wchodził w gr. Zagwizdałam na PC i Osier najeżył się gdy mały pies wbiegł do kuchni. - Wynocha z kuchni. - krzyknął, rzucając się do przodu z łyżką. Zgarnęłam PC zanim krasnolud mógł go dosięgnąć. - Wyjdzie za sekundę. - powiedziałam i rozejrzałam się w poszukiwaniu torebki. Zostawiłam ją w sypialni. Klakson taksówki rozbrzmiał drugi raz gdy opuściłam PC na łóżko zanim otwarłam torebkę i zachęciłam go by wszedł do środka. Nie podobał mi się pomysł zabrania PC na spotkanie z porywaczem i wymianę - nawet jeśli miałam wsparcie policji - ale pozostawienie go samego z Osierem nie wchodziło w grę. Krasnolud narzekał o dobrych dziewczynach, godzinie policyjnej i czasie snu gdy wychodziłam przez drzwi. Zostawiłam go w spokoju i naprawdę miałam nadzieję, że zobaczę jeszcze zrzędliwego małego człowieczka zwłaszcza dlatego, że jeśli go nie zobaczę ponownie będzie to znaczyło, że jestem w więzieniu. I w drodze do Krainy Wróżek.

Albo martwa. Kierowca nie był zadowolony gdy powiedziałam mu gdzie jedziemy, ale przynajmniej nie narzekał zbyt głośno gdy wsuwałam się na tylne siedzenie. Kierowałam się na most prawie godzinę wcześniej, ale miałam nadzieję na czas przygotowanie zanim porywacz Holly przyjedzie. Nie zdecydowałam czy poczekam wewnątrz magicznego koła czy będę miała jeden gotowy, ale zdecydowanie chciałam mieć czas na przygotowanie jakiegoś. Właśnie dotarliśmy do południowej części miasta gdzie wysokie wieżowce zniknęły na korzyść rozpadających się i słabo oświetlonych magazynów gdy Roy pojawił się w aucie. - Uh, Alex, złe wieści. - powiedział. Miałam czas by się odwrócić, moje usta otwarły się w przygotowaniu na pytanie. Wtedy samochód wyjechał z uliczki dokładnie przed nami, strumień światła z jego reflektorów zalały wnętrze taksówki. Nowy samochód zatrzymał się pośrodku skrzyżowania i taksówkarz wcisnął hamulce. Gdyby hamulce były zasilane przez klątwę, taksówka zatrzymałaby się w przestrzeni. Ponieważ tak nie było, piszczały głośno, a auto wpadło w poślizg z jednej strony. Złapałam PC gdy rozmach rzucił nami do przodu. Moje czoło odbiło się od przedniego fotela, a pas bezpieczeństwa pociągną mocno, siniacząc moje biodra i pierś. Ale taksówka zatrzymała się. Co do diabła? Podniosłam głowę, mrużąc oczy na reflektory, wciąż kąpiące nas w oślepiającym świetle. - Bell? - spytałam, odwracając się do Roya. Kiwnął głową gdy kolejne dwa auta zatrzymało się za taksówką. Cholera. Musiałam się stąd wydostać. Dzielnica przemysłowa nie miała dużego ruchu ulicznego o pierwszej rano, więc nie było mowy by te auta należały do turystów. - Gdy powiedziałam ostrzeż mnie, miałam na myśli zanim nastąpi punkt, w którym mają zablokować drogę. - syknęłam, szamocząc się z pasami bezpieczeństwa. Taksówkarz musiał nadal mieć stopę na hamulcu, ponieważ pas był zaciśnięty wokół mnie bez nawet cala luzu. - Bell się ukrywał. Nie wiedziałem dopóki jego ludzie się nie pojawili. powiedział Roy, jego spojrzenie skupiło się na tylnej szybie. Światło wypełniające taksówkę ściemniało przez chwilę jakby coś - albo ktoś przeszedł przed reflektorami. - Alex, musisz się stąd wydostać. Poważnie. Pas w końcu puścił i wsunęłam pasek torebki na ramię gdy przesuwałam się po siedzeniu.

- Twoja firma ma informacje o mojej karcie kredytowej. - krzyknęłam do taksówkarza, który zaparkował taksówkę i wychodził z taksówki. Nie próbowałam go powstrzymać, ale otwarłam swoje drzwi. Za późno. Muskacze już zalewały taksówkę. Co teraz? - Znajdź Falina. - wyszeptałam do Roya gdy wyskoczyłam z auta. - Ale on nie może... - zaczął duch. Tak, Falin nie mógł zobaczyć Roya. Wiedziałam o tym. Nadal, ktoś musi wiedzieć, że muskacze po mnie przyszli, a mój telefon był w torebce, pod psem, więc tak naprawdę nie miałam czasu zadzwonić pod 911. - Tylko go znajdź. Powiedz co się stało. - Jakoś. Dotarłam do chodnika biegnąc i rzuciłam się wokół najbliższego muskacza. Popędziłam do magazynu rozciągniętego po przeciwnej stronie ulicy - chociaż nie miałam planu gdy już tam dotrę. Torebka na moim ramieniu trzęsła się gdy PC drżał, ale nie miałam czasu go pocieszyć. Za mną, taksówkarz przeklinał, krzycząc na auto blokujące drogę. Nie widziałam zaklęcia, które wysłało go na chodnik, ale wyczułam je: medycznej klasy zaklęcie usypiające. Wyczułam również kilka tropiących zaklęć - prawdopodobnie najlepsze jakie mogli kupić za pieniądze. Nic dziwnego, że znaleźli mnie tak szybko. Miałam jedną stopę na chodniku gdy facet, który spędza zbyt wiele czasu na siłowni, złapał mnie za ramię. Szarpnął mną w tył, popychając w kierunku tylnego zderzaka taksówki. - Hej! - Szef chce cię widzieć. - powiedział. Następnie pchnął moją miednicę o bok taksówki i wykręcił moje ramię za plecy. Żadnego usypiającego zaklęcia dla mnie. Zatrzasnął kajdankę na moim nadgarstku, zacisnął mocno z kliknięciem. Zimny metal natychmiast ogrzał się o moją skórę i zaczął swędzieć, a fala mdłości przetoczyła się przeze mnie. Cholera. Wysoka zawartość żelaza. Dupek. - Myślę, że nastąpiła pomyłka. - powiedziałam, walcząc z jego chwytem gdy próbowałam się uwolnić. Mój wysiłek mógł równie dobrze być porównany do dziecka. Bez wybicia z rytmu, złapał moje drugie ramię i szarpnął za mnie. - Uważaj na psa! Naprawdę się zawahał i myślę, że po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że PC jest ze mną. Obecność psa wydawała się zbić go z tropu. Co, nigdy wcześniej nie widział psa w torebce? To albo pomyślał, że PC jest jakimś gatunkiem szczura bez sierści - to się zdarza. Tak czy inaczej, użyłam jego rozkojarzenia na moją korzyść i wbiłam piętę buta w jego stopę.

- Suka. - złapał moje włosy i pchnął moją twarz o auto. Ból eksplodował na moim policzku, mój wzrok zamazał się na czerwono przez chwilę. Do czasu gdy mogłam poczuć coś jeszcze poza pieczeniem, moje ręce były zakute. Zbir pociągnął mnie, odciągając od taksówki. Zbir dwa - zastanawiałam się gdzie był - otworzył drzwi starożytnej, kwadratowej ohydy samochodu i zostałam w jego kierunku pchnięta. Inni muskacze tylko stali i patrzyli, albo biegli do własnych aut gdy siłą mnie uprowadzali. PC zanurzył się w torebce. Byłam stopę od auta gdy balowiczka wskoczyła w przestrzeń przede mną, blokując drzwi. - Okay, osiągnęliśmy konsensus. - powiedziała, rękę miała na biodrze, a paznokcie wbijały się w plastik jej spodni. - Ale dla jasności, nadal jestem przeciwny. - szary mężczyzna pojawił się obok mnie. Patrzyłam od jednego kolekcjonera do drugiego, a zbir pchnął mnie mocniej. - Powiedziałem wchodź do auta. Okay, więc on może nie być w stanie zobaczyć kolekcjonerów, ale byli bardzo realni i bardzo fizyczni dla mnie, a teraz balowiczka blokowała moją drogę. Jakby właśnie zdała sobie z tego sprawę, kolekcjonerka zerknęła na mojego porywacza i następnie wsiadła do auta. Podążyłam za nią ponieważ zbir nie dawał mi wyboru. Oczekiwałam, że szary mężczyzna wsiądzie po mnie, ale ciało, które wślizgnęło się na siedzenie było bardziej znajome. Śmierć. - Co się dzieje? - wyszeptałam gdy przesunęłam się żeby dać jemu i szaremu mężczyźnie więcej miejsca. Śmierć nie odpowiedział, ale sięgnął i dotknął policzka, które zbir pchnął na taksówkę. Mięśnie napięły się wzdłuż jego szczęki gdy zazgrzytał zębami. Jego spojrzenie pociemniało i skierowało się na dwóch zbirów gdy wspinali się na przednie fotele. Szary mężczyzna nacisnął długością swojej laski o pierś Śmierci, nie dokładnie go powstrzymując, ale jakby przypominając. Tylne siedzenie nie było stworzone dla czterech ludzi, zwłaszcza jeśli dwoje z nich było dobrze zbudowanymi facetami. Stary gruchot ruszył i skończyłam ściśnięta, moje biodra wciśnięte pomiędzy balowiczkę i Śmierć, moje ręce nadal były skute za plecami, a pies na kolanach. Balowiczka była wepchnięta w boczne drzwi, a szary mężczyzna skończył skręcony, jednym biodrem naciskał bardziej na drzwi niż siedzenie.

Gdy moje nagie ramię przycisnęło się o balowiczkę, ona podskoczyła, oczy miała szeroko otwarte. - Co do... - To Alex. - powiedział Śmierć, owijając rękę wokół moich ramion, co dało każdemu trochę więcej miejsca. - Ona dotyka ciebie i samochodu. Oczy balowiczki nadal były zbyt szerokie, jakby nie była pewna czy była pod wrażeniem czy wkurzona. Przesunęła palcem po drzwiach i zastanawiałam się, nie po raz pierwszy, co kolekcjonerzy tak naprawdę widzieli i czuli na tej płaszczyźnie. Ona, w końcu, wsiadła do auta, ale wyraźnie nie było to dla niej całkowicie realne aż do teraz. Tak długo jak przypadkowo nie wciągnę ich wystarczająco głęboko żeby stali się widoczni. A może powinnam. To napędziłoby zbirom niezłego stracha gdyby nagle trzy dodatkowe osoby pojawiły się na ich tylnym siedzeniu. - Dziwne. - powiedziała, opuszczając rękę. - Więc, uh, cześć, ludzie. Pewnie zauważyliście, jestem skuta na tylnym siedzeniu samochodu i zabierają mnie wbrew mojej woli. Więc jest to towarzyska wizyta czy zamierzacie pomóc? Dwóch zbirów odwróciło się na fotelach i spojrzało na nie. - Czy coś mówiłaś? Opuściłam spojrzenie, skupiając się na PC. Drżał w mojej torebce, wyraźnie świadom, że coś było bardzo złego, ale nie był pewien co z tym zrobić. - Co oczekujesz, że zrobimy? Wyrwiemy ich dusze? - spytała balowiczka i zmarszczyłam brwi. - Nawet ten - wskazała na Śmierć - nie jest tak głupi jeszcze. - I zamierzamy to utrzymać w takim stanie. - wymamrotał szary mężczyzna z drugiego końca siedzenia. Dlaczego miałam uczucie, że wylądowałam pośrodku długotrwałego sporu? - Więc dlaczego jesteśmy razem wepchnięci na tylne siedzenie? - Jak powiedziałam, osiągnęliśmy konsensus. - balowiczka obróciła się tak, że mogła lepiej mnie widzieć. - Już i tak wiesz za dużo... - Chociaż on przysięga, że nic ci nie powiedział. - szary mężczyzna poklepał laską z główką w kształcie czaszki o kolano Śmierci. - ... Więc zdecydowaliśmy się zatrudnić twoją pomoc. - powiedziała balowiczka, chociaż nie wyglądała przy tym na szczęśliwą. - Możesz iść do miejsc gdzie my nie możemy. Szary mężczyzna przykrył dłonią czaszkę. - Mianowicie, Krainę Wróżek.

Zmarszczyłam brwi na kolekcjonera. - Nie możecie iść do Krainy? Balowiczka wzruszyła ramionami, a jej dredy otarły się o moje ramię. Były sztywniejsze niż na to wyglądało. - Nasze płaszczyzny się nie dotykają. W Krainie Wróżek nie ma śmierci. uśmiechnęła się jakby opowiedziała żart. Nie roześmiałam się. - Jeśli chcecie żebym gdzieś szła, musicie najpierw wyciągnąć mnie z tego samochodu. - Nie możemy wtrącać się w sprawy śmiertelników. - szary mężczyzna skupił się na Śmierci, nie mnie, gdy mówił. Dobra. Tyle wyszło z ratunku. - Więc co jest w Krainie? Balowiczka zerknęła na dwóch męskich kolekcjonerów. Następnie powiedziała. - Jesteś świadoma, że mamy... sytuację. Kiwnęłam głową. Łajdacki żniwiarz. - Ale jeśli nie możecie iść do Krainy, on również, prawda? - Nie. Ale on ma śmiertelnego wspólnika. - Którym jest ten, co tworzy konstrukcje. - powiedziałam. Już dotarłam do tego wniosku. Podczas gdy konstrukcje są zasilane skradzionymi duszami, były kontrolowane przez magię wiedźm. Te miedziane dyski istniały na płaszczyźnie śmiertelników - kolekcjoner nie mógłby ich dotknąć. Balowiczka kiwnęła głową. - Nasza magia dewaluuje do ordynarności i matowieje przy czarach śmiertelników. - powiedziała, jej usta wykrzywiły się gdy mówiła jakby smakowała coś niedobrego. Dobrze wiedzieć, że jej niechęć do mnie nie jest osobista - nielubi ogólnie śmiertelników. Poruszyłam ramionami, starając się złagodzić ból w rękach i plecach. Niezbyt proste w tej sytuacji. Albo naprawdę, bardziej jak niemożliwe. Swędzenie wokół nadgarstków zmieniło się w monotonne pieczenie, a palce mi powoli drętwiały. Zerknęłam na Śmierć. Był nieznośnie cichy w trakcie rozmowy. - Więc chcecie żebym znalazła wspólnika w Krainie? - Nie, ja nie. - powiedział, a szary mężczyzna ponownie klepnął go laską w kolano. - Ale chcemy żebyś znalazła wspólnika. - powiedział szary mężczyzna, posyłając Śmierci spojrzenie. Konstrukcje to dusze owinięte w glamour i kontrolowane przez zaklęcia

wyryte znakami runicznymi nie używanymi od pół tysiąclecia. To wydawało się wskazywać na Krainę, ale... - Wspólnik nie jest w Krainie Wróżek. Holly została porwana, a wiadomość, którą zostawił, żądała bym przyszła na stary most o drugiej dziś w nocy. Magia w pieczęci jest podobna do tych w konstrukcjach. Wspólnik, którego szukacie, będzie tam. - co było tym większym powodem bym wydostała się z tego auta. Ręka Śmierci zacisnęło się wokół mojego ramienia, ale to szary mężczyzna powiedział. - W takim razie będziemy na tym moście, ale to rendez vous ma oznaki pułapki. Wspólnik może się nie pojawić. Jakbym nie wiedziała. Zgarbiłam się bardziej na siedzeniu. Oczywiście, przy tym tempie, była spora szansa, że ja również się nie pojawię. - Skąd wiecie, że wspólnik jest w Krainie Wróżek? - spytałam. W końcu było możliwe, że wróżka żyjąca w królestwie śmiertelnych pracowała z wiedźmą, która znalazła stary grimoire, może książka przechodziła z rąk do rąk w rodzinie. Wtedy wpadłam na jeszcze lepsze pytanie. - A jak oni się komunikują z żniwiarzem? - jedyni śmiertelni, którzy widzą kolekcjonerów przy każdej okazji innej niż chwila ich śmierci, to cmentarne wiedźmy. Mogą być jakieś wróżki z tą umiejętnością, ale nie byłam tego pewna. Cała trójka kolekcjonerów zamarła. Zerkali jeden na drugiego, nic nie mówiąc. Samochód dodał gazu, spychając mnie. Nadal nic nie mówili do czasu gdy ponownie się usytuowałam. Z mojej długoletniej znajomości ze Śmiercią, wiedziałam, że kolekcjonera nie można ciągnąć za język, więc wyjrzałam za okno, starając się dowiedzieć gdzie zabierają mnie zbiry Bella. Wydawało się, że nadal kierujemy się na południe, wyjeżdżamy z miasta. Szary mężczyzna potrząsnął głową, jeden szybki ruch szyją, ale balowiczka wzruszyła ramionami. W końcu Śmierć odwrócił się do mnie. - My... straciliśmy jednego z naszych. Polował na wspólnika i był na progu Krainy Wróżek gdy to się stało. Stracili? Co mogło zranić, a co dopiero zniszczyć, kolekcjonera dusz? Przygryzłam dolną wargę. - Jak to możliwe? Wy nie jesteście fizyczni. - cóż, dla większości ludzi, mnie nie wliczając. I może dwóch tkaczy płaszczyzn należących do wyższego dworu. Albo być może zbudzona legenda. Pomyślałam o rozdarciu i fakcie, że cała trawa wewnątrz koła była uschnięta, jakby otarła się o świat zmarłych.

Wliczając fakt, że magia użyta zapoczątkowana w trzech rzeczywistościach: śmiertelnych, wróżek i duchów; i kolekcjoner był wystarczająco fizyczny by zabić, wszystko sumowało się do kogoś, kto dotyka wielu płaszczyzn. Głosem wystarczająco cichym, że miałam nadzieję zbiry na przednich fotelach mnie nie usłyszą, przedstawiłam swoje myśli kolekcjonerom. Wydawali się zaskoczeni moimi wnioskami, jakby tego nie rozważali. - Nie mogę nie brać pod uwagi tej możliwości, ale jest inne wyjaśnienie, bardziej prawdopodobne. - powiedział Śmierć po tym jak skończyłam. Istnieje relikt. Został albo zgubiony, albo ukryty w Krainie Wróżek wieki temu, ale ostatnim razem gdy się pojawił, pozwolił on śmiertelnikom i naszemu gatunku spotkać się w... - przerwał. - zagięciach rzeczywistości. Trochę jakby pomiędzy przestrzeniami w miejscach gdzie się dotykają. - Więc myślisz, że ten wspólnik znalazł relikt? Musiałam zadać to pytanie głośniej niż chciałam ponieważ zbir na fotelu pasażera ponownie się odwrócił. - Z kim rozmawiasz? - spytał. - I dlaczego tak siedzisz? Tak, musiało dziwnie wyglądać gdy siedziałam ściśnięta gdy nic nie było wokół mnie. Chociaż zbyt wiele nie mogłam z tym zrobić. Wzruszyłam ramionami. - Jest mi niewygodnie. Możesz ściągnąć kajdanki? Prychnął i potrząsnął głową. - Wkrótce dojedziemy. - następnie, na szczęście, odwrócił się do przodu. Śmierć zmienił położenie więc mógł zgiąć rękę za moją głową. Pocierał kciukiem małe kółka wzdłuż mojego kręgosłupa, masując obolałe mięśnie. Niemal jęknęłam. - Tak, wierzymy, że relikt wypłyną na powierzchnię. - powiedział szary mężczyzna jakby przerwa zbira nie nastąpiła. - On wkracza w kilka rzeczywistości, ale powoduje zmarszczki, małe zakłócenia. - Jak wygląda ten relikt? Kolekcjonerzy wymienili kolejne długie spojrzenie. Oh, no dalej, chcą żebym szukała kogoś kto znalazł relikt, ale nawet nie powiedzą mi co to jest? Balowiczka w końcu wzruszyła ramionami. - Zmienił się w ciągu tego czasu, zależy od tego kto go używał i z dla jakich celów. - I teraz ktoś używa tego do zabijania? - Czy coś takiego mogło zmienić to w jakiegoś rodzaju broń? - Sytuacja jest bardziej tragiczna niż tuzin przedwczesnych śmierci. -

powiedział Śmierć. - Z dowodów jakie widzieliśmy z obszarów rytuałów wspólnika... Obszarów, liczba mnoga. Co znaczyło, że jest ich więcej niż policja wiedziała. - ... wierzymy, że chcą użyć reliktu jako ogniska do otwarcia stałych przejść pomiędzy naszymi płaszczyznami. Spoglądałaś przez płaszczyzny. Jestem pewien, że rozumiesz możliwe konsekwencje gdy przestrzeń pomiędzy rzeczywistościami stanie się zbyt cienka. Przełknęłam, albo próbowałam, ale moje usta nagle stały się suche. Gdyby Eter zawsze był w rzeczywistości gdzie każdy mógł chwycić magię, wypalać się jak muskacze... Zadrżałam. A świat zmarłych? Świat jaki znamy zmieni się na zawsze. - Dlatego oni chcą mnie? - wyszeptałam. Śmierć przytaknął. - Z twoją umiejętnością łączenia płaszczyzn i reliktem jako ogniwem... Ale, Alex, oni mogę cię chcieć, ale nie potrzebują cię. Ostatni rytuał był blisko. Następny może się udać. Co zniszczy świat. Cofnęłam się myślami do tego co mi powiedział Fred i rozkładającym się świecie. Niech to będzie ostrzeżenie, a nie niezmienny wynik. - Miejmy lepiej nadzieję, że wspólnik pojawi się na moście. A mówiąc o moście, samochód przekroczył rzekę i następnie skręcił na starą żwirową drogę. Zmarszczyłam brwi. Jedyne w tym kierunku było cmentarzysko. - Będziemy na moście. - powiedział szary mężczyzna. - Ale na wypadek gdyby wspólnik się nie pojawił... - Zaufaj mi, już szukam tego łajdaka. Wiedząc, że zamierzają po królewsku spieprzyć rzeczywistość, zdecydowanie nie zmniejsza moich powodów do poszukiwań. - Ale najpierw musiałam uciec muskaczom. Szary mężczyzna kiwną głową jakby zadowolony z mojej odpowiedzi. Chrzęst opon na żwirze ucichł gdy samochód zwolnił i zatrzymał się. Dlaczego, do diabła, zabierają mnie na cmentarz? - Jeśli zdołasz znaleźć wspólnika, zadzwoń. - powiedziała balowiczka. - Zadzwonić...? - Tym. - Śmierć się pochylił, jego wargi otarły o moje, ale to było coś więcej niż tylko gładkie usta przy pocałunku. Moc przelała się we mnie, zimna, obca magia, i czułam jak zaklęcie wsącza się w moje ciało. Drżało, paliło jak lód przy mojej skórze. Następnie ciepłe usta Śmierci złagodziły parzenie.

- Czy to naprawdę było konieczne? - balowiczka spytała Śmierć gdy przerwał pocałunek.- Mogłeś przekazać jej zaklęcie przez jakikolwiek dotyk. Śmierć uśmiechnął się, jego oczy błyszczały w świetle lamp ulicznych. - Tak, to było konieczne. - wyszeptał, odpowiadając, ale wpatrując się we mnie. Odwróciłam wzrok, ignorując skręcające, trzepoczące uczucie wypełniające mój brzuch. - Więc jak to działa? - Czujesz zaklęcie, tak? - spytał szary mężczyzna i na poje przytaknięcie powiedział - Dobrze, gdy znajdziesz wspólnika, i oni będą poza Krainą Wróżek, użyj zaklęcia. Poczujemy go. Wszyscy go poczujemy. Jak we wszyscy kolekcjonerzy dusz? Wyobraziłam sobie każdego kolekcjonera na świecie pojawiającego się wokół mnie i zadrżałam, mentalnie zaznaczając sobie żeby poszperać przy tym zaklęciu. Kiwnęłam głową gdy zbiry otwarli tylne drzwi samochodu. Czas się skończył. - Bądź bezpieczna. Mamy nadzieję zobaczyć cię na moście. - powiedział szary mężczyzna zanim zniknął. Balowiczka machnęła ręką w powietrzu, pomarańczowe paznokcie zamigotały jak pazury. - To co on powiedział. Następnie ona również zniknęła. Zerknęłam na Śmierć, oczekując, że on również zniknie, ale nie zrobił tego. Gdy zbity wyciągnęli mnie z tylnego siedzenia, Śmierć podążył. Zacisnął jedną rękę wokół mojego ramienia i użył drugiej żeby przytrzymać torebkę o mnie żeby PC nie upadł bezceremonialnie na ziemię. Zbiry odciągnęli mnie od auta, Śmierć był tuż za mną. Wtedy balowiczka pojawiła się obok niego. - Co za opóźnienie? - przekrzywiła biodro i wpatrywała się w niego. - I tak nie możesz wejść. - wskazała na bramę cmentarza. - Chodź. Nie walczył z nią gdy owinęła ramię wokół jego ręki, ale również nie oderwał ode mnie spojrzenia. - Będę przy moście. - powiedział. Następnie zniknął i zostałam sama z zbirami gdy pół tuzina muskaczy wylało się z samochodów. Wszyscy skierowaliśmy się na cmentarz.

Rozdział 27 Zbiry ciągnęli mnie koło nagrobków i pomników, nie zważając na moje wlekące się stopy. naprawdę przydałaby mi się chwila na skupienie na tarczach, ale nie dali mi żadnej. Media miały tendencję ukazywać cmentarne wiedźmy jako straszne Gotki przesiadujące na cmentarzach Podczas gdy prawdą było, że często pracowałam na cmentarzach, zdecydowanie nie lubiłam tam przebywać. Było tam zbyt wiele ciał, zbyt wiele grobowej esencji rzucającej się na moje tarcze, szukając słabych punktów. Zawsze to ulga wychodzić z cmentarza. Księżyc dostarczał jedyne światło, więc ponownie polegałam na psychicznej wizji, a nie na oczach. Byłam szczęśliwa gdy obudziłam się i dowiedziałam, że w większość odeszło, ale teraz gdy wpatrywałam się w ciemność, chciałabym żeby potrwał jeszcze trochę dłużej. Moja psychika dotykała innych płaszczyzn, ale tylko ledwie, więc scena wokół mnie wyglądała jak akwarela kruszących się pomników pozostawionych na deszczu, więc obraz przygasał i zamazywał się aż ledwie było go widać. Mogłam rozewrzeć tarcze i osiąść pomiędzy płaszczyznami odpowiednio, ale bez koła i przy tak wielu ciałach otaczających mnie, ogromna fala grobowej esencji byłaby niebezpieczna. - Wy chłopaki wybraliście radosne miejsce, co? - spytałam, mówiąc chaotycznie ponieważ miałam tendencje robić tak gdy byłam zdenerwowana. Żaden zbir nie odpowiedział, ale pulchny muskacz z pierścieniami na wszystkich krótkich i tłustych palcach zmarszczył brwi gdy próbował nadążyć za nami. - To tymczasowe. - objął ramiona ponad piersią jakby chronił się przed zimnem. Nawet o pierwszej nad ranem, temperatura musiała sięgać osiemdziesięciu, a nie było bryzy. Zgadywałam, że nie było mu zimno. Mężczyzna rozejrzał się, w jego oczach było widać trochę za dużo białego.

- Nie sądzisz, że duchy naprawdę istnieją, prawda? Pytał o to cmentarną wiedźmę? Nie tylko duchy istniały, ale to cmentarzysko zawierało kilka, a obecnie robiły one to co duchy uwięzione na wieczność na cmentarzu zwykle robiły - podążały za obcymi. Nami. Nie było starych ciał w Necros, ale to był jeden z najstarszych i największych cmentarzy w mieście. Albo naprawdę, na południe od miasta. Nie mogliśmy być więcej niż tuzin mil od starego miasta. Ale oni pewnie mnie tam nie zabiorą. Zbiry zatrzymali się przed dużym mauzoleum. Grawerunek nad wejściem głosił BELL. Żadnej niespodzianki. Wepchnęli mnie do zimnego, stęchłego powietrza wewnątrz mauzoleum. gruby muskacz wyciągnął komórkę i użył ekranu jako latarki. Zbir Jeden miał zapalniczkę. Dobrze być przygotowanym. Nadal, to co widzieli swoimi prowizorycznymi latarkami to prawdopodobnie więcej niż rozmyte ruiny, które ja widziałam, więc niech zbiry mnie prowadzą. W ten sposób nie walnęłabym PC o coś co nie istniało w mojej wizji. Zatrzymali się przed sarkofagiem i Zbir Jeden szarpnął czymś pod rzeźbionym brzegiem. Kliknięcie rozbrzmiało głośno w ciemnym bezruchu, a muskacz z telefonem podskoczył. Następnie duża kamienna pokrywa rozwarła się ukazując schody. Okay, to jest trochę za bardzo jak w szpiegowski filmie jak na mnie. Powiedz mi, że Bell nie ma sekretnej kryjówki pod rodowym mauzoleum. Ale miał. Zeszłam po schodach do dobrze oświetlonego pokoju. Generator brzęczał gdzieś poza zasięgiem wzroku, a syk rozszedł się po pokoju gdy świeże powietrze wpompowane zostało do podziemnej przestrzeni. Sądząc po ilości łóżek przy odległej ścianie, nie tylko Bell tu pozostawał. Nic dziwnego, że Roy nie mógł mnie ostrzec aż do czasu gdy Bell wykonał swój ruch - ukrywali się na cmentarzu cały czas. - Witam. - powiedział Bell, nie wstając z dużego, drewnianego krzesła, które zostało umieszczone na środku pokoju jakby było tronem. Czy to czyniło z niego królem wędrownych szczurów? Uśmiechnął się do mnie, a jego ciemne oczy błyszczały, ale nie z radością. Nie, szaleństwem. Magia lgnęła do niego w kłębach. To nie były dokładnie zaklęcia, ale wysoka koncentracja magicznej siły, a brak umiejętności w układaniu zaklęć - jak kwadratowe kołki wbite w okrągłe dziury. Młotem pneumatycznym.

- Wybacz niekonwencjonalny sposób twojego zatrudnienia. - powiedział, ale wymamrotał słowa. Nie sądziłam by alkohol miał coś wspólnego z jego kondycją. - Widzisz, wyczerpaliśmy magię. Zostaniesz dobrze wynagrodzona. Bzdura. On był zbiegiem, a z pożądliwego wyglądu zebranych muskaczy, wielu z nich było uzależnionych od ich starcia z Eterem. Chcieli dokładki. Nawet jeśli otworzę szczelinę dla nich - co nie wchodziło w grę większość spali się jak ćma w płomieniach. - Jak powiedziałam ci wcześniej nie możesz zatrudnić mnie do otwarcia dziury do Eteru. - chciałabym powiedzieć, że nie mogłam tego zrobić, ale to byłoby kłamstwo, a słowa utknął mi w gardle. Bell zamrugał na mnie. Następnie kiwnął głową na zbiry za mną. Zgrzyt i kliknięcie pistoletu wypełniły pokój. Zimny dreszcz przeszedł mi po kręgosłupie i zamarłam, przyrosłam do cementu pod moimi stopami. Twarda lufa pistoletu została dociśnięta do mojego ciała pod uchem. Moje serce rozbijało się o klatkę piersiową, pozbywając się powietrza z moich płuc, ale nie odważyłam się odetchnąć zbyt mocno. Mogłam zginąć właśnie tutaj, w tej dziurze w ziemi, i nikt się nigdy nie dowie. Muskacze byli wystarczająco szaleni by to zrobić. Nikt nie wydawał się zaskoczony gdy patrzyli jak zbir wciska broń w moją skórę tam mocno, że puls wybijał eksplozje w moim uchu. Będę po prostu kolejną osobą nawiedzającą ten cmentarz. Śmierć nie będzie w stanie do mnie dotrzeć i utknę tu aż będę zapomniana i stopniowo zniknę. Zerknęłam na duchy, które podążyły za nami do mauzoleum. Unosiły się, rozmawiając ze sobą. Jedna kobieta, tak niewyraźna, że była ledwie cieniem, uśmiechnęła się do mnie. Nie wiem czy zdała sobie sprawę, że mogę ją widzieć albo czy myślała, że wkrótce do niej dołączę. Nie dziś wieczorem. Okay, punkty dla brawury, ale nawet jeśli gdybym otworzyła szczelinę w rzeczywistości - czego nie byłam pewna czy potrafię na rozkaz - nie było gwarancji, że Bell mnie uwolni. A kto wiedział jak wiele szkód mogą zdziałać muskacze w błogim szaleństwie jeśli mieli by nieograniczony dostęp do Eteru? To nie było opcją. Musiałam znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji, które nie zagrażało nieznanej liczbie ludzi podczas gdy muskacze karmili by swoje uzależnienie. - Jesteś strasznie milcząca, Panno Craft. - powiedział Bell, a lufa broni mocniej nacisnęła na moją skórę. Przełknęłam, czując kwaśny smak strachu. Mój sztylet nucił w moim bucie, ale nawet jeśli moje dłonie nie byłyby związane, jedyne co

mogłabym zdziałać przez wyciągnięcie go to doprowadzenie do własnego postrzelenia. Oczywiście, miałam jeszcze coś innego. Miałam cały cholerny cmentarz. Idioci zaciągnęli mnie do siedziby mocy cmentarnej wiedźmy. Chociaż grobowa magia nie była skuteczna przeciw żywym, ale czego naprawdę potrzebowałam to wystarczająco duże odwrócenie uwagi żebym mogła stąd uciec. Moje spojrzenie przeniosło się na duchy nadal pływające po pokoju. One mogły mi dostarczyć tego. Ale najpierw musiałam przekonać Bella żeby usunął moje kajdanki. - Okay, Bell, przekonałeś mnie. Przeprowadzę rytuał. - nie określiłam jaki rytuał, ale wątpiłam by zauważył. - Wspaniale! I mówiłem żebyś nazywała mnie Max. Teraz, jak długo zajmie przygotowanie rytuału? - Nie długo. - albo przynajmniej miałam nadzieję. - Ale jeśli mam to zrobić, twoi ludzie muszą mnie rozkuć - i zabrać tą przeklętą broń z mojej głowy - żebym mogła nakreślić koło. - Moi ludzie mogą nakreślić dla ciebie koło. Nie. To nie zadziała. Musiałam pozbyć się kajdanek. Ucieczka stąd będzie o niebo łatwiejsza jeśli będę mogła używać rąk. - Ja muszę go nakreślić. Moja magia jest... szczególna. - okay, to było prawie kłamstwo. Moja magia jest szczególna, to prawda, i musiałam narysować koło żeby mieć wymówkę do uwolnienia, ale te dwa zdania nie łączyły się. To było niesamowite jak ogólnikowość i aluzje pozwalają mi się poruszać. Będę pamiętać o tym gdy następnym razem będę radzić sobie z wróżką. Bell zmarszczył brwi, ale po chwili kiwnął głową i zbiry odpięli kajdanki. Uwolnienie od drażniących więzów było szokiem, co spowodowało, że uwolnienie było bardziej bolesne niż więzy. Przeniosłam ręce do przodu i pomasowałam bolące nadgarstki, które były czerwone i opuchnięte. PC polizał moje dłonie, oferując jego własne pocieszenie. - Czy potrzebujesz czegoś do narysowania koła? - spytał Bell i zanim mogłam odpowiedzieć, kobieta z włosami, które wyraźnie nie czesała od kiedy się obudziła, zbliżyła się i podała mi kawałek kredy. To nie była niemal niewidoczna kreda woskowa, której zwykle używałam do rytuałów odbywających się we wnętrzu, ale gruby jak pięść kawałek neonowo-różowej kredy. Dobra. Przyjęłam ją i zmarszczyłam brwi gdy proszek pokrył moje palce, a następnie się rozejrzałam. Duchy w pomieszczeniu traciły zainteresowanie w muskaczach i odlatywały. To nie było dobre. Potrzebowałam zainteresowania duchów. Wielkiego

zainteresowania. Duch, który uśmiechnął się do mnie wcześniej, unosiła się przy klatce schodowej. Zaczęłam iść w jej stronę, ale jeden ze zbirów złapał mnie za ramię zanim zrobiłam dwa kroki. - Dokąd się wybierasz, Panno Craft? Nie myślisz o przechytrzeniu mnie, prawda? - spytał Bell i kiwnął na Zbira Dwa, który podniósł pistolet. Zdradzenie mnie może być bardzo złe dla twojego zdrowia. - Tylko staram się zdecydować o najlepszym miejscu dla mojego koła. - To może właśnie tu na środku pokoju? - ponieważ nie było duchów pośrodku pomieszczenia? Ale prawdę mówiąc, skoro nie miałam zamiaru ożywiać koła, nie miało znaczenia gdzie je narysuję. Podeszłam tam, gdzie Bell wskazał i zaczęłam ciągnąć neonowo-różową kredę po cementowej podłodze. Byłoby łatwiej gdyby torebka i PC nie wisieli przy moim tułowiu, ale nie byłam pewna czy następne kilka minut nie odegra ważnej roli i chciałam żeby PC był ze mną, na wypadek gdybym nie miała czasu na nic więcej poza ucieczką. - Pssst, hej. - wyszeptałam, starając się zdobyć uwagę najbliższego ducha gdy rysowałam najbardziej skrupulatnego - i fluorescencyjnego - koła w moim życiu. Duch nie spojrzał na mnie, ale jeden z muskaczy tak. - Czy mówisz do mnie? - Nie. - pokazałam mu trochę zębów i dokończyłam koło. Gdy się wyprostowałam, oddałam kredę kobiecie, która mi ją dała. Całe moje dłonie były pokryte jaskrawym różowym proszkiem. Z grymasem, wytarłam ręce o uda i następnie przeszłam na środek koła. - Zamierzam teraz zacząć. - powiedziałam do Bella, ale nie aktywowałam koła. Rozejrzałam się. Pozostały tylko trzy duchy w pokoju. Cholera. Ale nie mogłam nic z tym zrobić. Cóż, do dzieła. Przesuwając PC, przycisnęłam torebkę i psa do piersi i zamknęłam oczy. Następnie zdjęłam bransoletkę z talizmanami, wsadziłam ją do kieszeni i szeroko rozwarłam tarcze. Grobowa esencja uderzyła we mnie. Nigdy wcześniej nie pracowałam cmentarzu przy nieaktywnym kole, i żadnym innym czasie, mogłabym powiedzieć, że jest to samobójczo-głupi pomysł. Teraz była to kwestia konieczności. Przyjmowanie esencji tuzinów grobów było jak nurkowanie na główkę w górę lodową, ale nie zatrzymałam się, nawet nie próbowałam zwolnić przypływu. Pozwoliłam esencji wlewać się we mnie, wypełniać mnie, i mieszać się z moją magią. Wiatr rozszalał się wokół mnie, gwałtownie przemieszczając co pokoju. Więcej niż jeden muskacz wydał

duszone, zaskoczone dźwięki. A ja dopiero zaczęłam. Otwarłam oczy. Teraz duchy wpatrywały się we mnie, więcej wpływało po pokoju gdy moje ciało wypełniało się grobem. Roy kiedyś powiedział mi, że normalnie wyglądam jak każdy śmiertelnik, może tylko trochę czystszy niż większość, ale gdy zaczynam przekierowywać grób zapalam się, świecę jak latarnia. To był powód dlaczego przywołuję cienie tylko wewnątrz koła - nie wszystko w świecie zmarłych było przyjazne. Mogłam poczuć śmierć wokół mnie, ciała wołały mnie i obiecywały uwolnienie od wojny odbywającej się w moim ciele gdy żyję, moje ciepło, odgradzające się od grobowej esencji wypływające powoli z każdej komórki mojego ciała. tak wiele ciał, tak bardzo wiele ciał, a wiele o wiele starszych niż cmentarz miał być, o wiele starszych niż Necros. Moja moc otarła się o coś starożytnego, potężnego i świadomego, odsunęłam się od tego, odciągając moc zanim mnie zauważy. Miałam wystarczająco. Teraz przejść do sedna. Duchy unosiły się wokół mnie, ich wyblakłe i połyskujące ubrania, i włosy szamotały się na wietrze wiejącym przez świat zmarłych i przeze mnie jak gwałtowna burza, ale chociaż duchy były ciekawe, utrzymywały dystans. Moje spojrzenie przeniosło się na kobietę ducha, która uśmiechnęła się do mnie, i wyciągnęłam do niej rękę, wnętrzem dłoni w górę. Wpatrywała się we mnie, a następnie bardzo powoli, podleciała żeby wziąć mnie za rękę. Gdy tylko mnie dotknęła, pchnęłam grobową esencję pomieszaną z moją magią i życiem w nią. Ukazywałam Roya kilka razy przez ten miesiąc. Zwykle przenosiłam tylko tyle mocy żeby był widoczny, okazjonalnie namacalnym, ale w tego ducha wlewałam moc jak to zrobiłam pod Krwawym Księżycem. - Co to jest? Czy to rozdarcie? - jeden z muskaczy spytał. - Wygląda inaczej. - powiedział kolejny. - Przybiera ludzką postać. - powiedział trzeci. Rój duchów zdał sobie sprawę co robiłam przed muskaczami. Gdy kobieca forma się wypełniła, jej suknia zakwitła w głęboki burgund, a jej włosy ściemniały, inne duchy ruszyły do przodu. - Pomóż mi. - błagałam ją gdy uwolniłam jej rękę. Wypełniłam ją moją własną siłą życiową jak również magią, ale nie mogłam przymuszać duchów. One nie musiały mnie słuchać. Nie mogłam ich zmusić. Ale tym razem mi się poszczęściło. Gdy inne duchy zebrały się wokół mnie, zobaczyłam jak kobieta rzuciła

się na zbirów. Krzyki wypełniły pokój, ale nie mogłam niczego zobaczyć przez tłum połyskujących ciał wokół mnie. Duchy sięgnęły po mnie, ich widmowe palce chwytały mnie gdy wszyscy chcieli dotknąć mojej skóry, mojej mocy. I dałam im to. Moja magia wylała się ze mnie do zachłannych, widmowych rąk, a każdy duch, który mnie dotknął, stał się solidny, bardziej realny. Żaden nie okazał się tak pełen siły jak pierwsza kobieta, ale przeszli wystarczająco na drugą stronę by stać się dobrymi i prawdziwymi poltergeistami. Chaos wybuchł gdy teraz widoczne duchy wzięły pełną korzyść ich w większości cielesnego stanu. Pośpieszyli na muskaczy, a krzyki zatrzęsły podziemną przestrzenią. Gruby muskacz, z którym rozmawiałam zanim dotarłam do mauzoleum, stał się biały jak prześcieradło i uderzył w ziemię gdy stracił przytomność. Dwóch innych muskaczy przebiegło nad nimi gdy umykali w kierunku schodów. Duchy wyły i śmiały się, i krzyczały gdy unosili się ponad pokojem, trącając łóżka, rzucając rzeczy o ściany, i potrącając muskaczy. Niektórzy naprawdę próbowali mi pomóc, ale większość robiła to tylko dlatego, że mogła. To mi pasowało. To działało. Muskacze rozproszyli się, duchy ruszyły w pościg. Wystrzał rozbrzmiał, ogłuszający w ciasnej, podziemnej przestrzeni i opadłam na podłogę, kucając nad PC, który wydał przeraźliwy pisk. Drugi, później trzeci i czwarty wystrzał rozbrzmiał w pokoju, a skoro nie zostałam jeszcze trafiona, zaryzykowałam spojrzenie w górę. Obaj zbiry wyciągnęli bronie i opróżniali magazynki na duchach. Ale nie można zabić czegoś, co już jest martwe. Chociaż rykoszet od betonowych ścian mógł uszkodzić żywych. Czas wynosić się stąd. Tylko Bell patrzył gdy ja popędziłam do schodów, ale jego grzmiące krzyki pogrążone były w chaosie. Nadal stałam nad krainą śmierci, co sprawiło, że schody były niebezpieczne. Kilka stopni skruszyło się pod moimi stopami gdy biegłam i wiedziałam, że naprawdę powodowałam uszkodzenia, ale nie dbałam o to. Wypadłam z mauzoleum. Na terenie cmentarza duchy goniły muskaczy, którzy uciekali. Jeśli muskacze pobiegną do bramy, duchy nie będą mogły za nimi podążyć, ale albo o tym nie wiedzieli albo byli zbyt przerażeni by zdać sobie sprawę z kierunków. Zamiast tego biegali wokół nagrobków, potykali się o znaczniki, podczas gdy na wpół manifestacyjne widma podążały tuż za nimi. PC był jak piec przy mojej piersi gdy biegłam. Byłam zimna. Naprawdę

zimna i chłód nadal wsączał się w moją skórę z wszystkich stron. Ale nie odważyłam się jeszcze uwolnić chwytu na grobie. Pobiegłam sprintem do bramy, ale zatrzymałam się tuż przed nimi. Jeśli przekroczę tą bramę, mogę nie odzyskać mojego ciepła. Nie mogłam zostawić fragmentu moich sił witalnych. Odwracając się, sięgnęłam po moją moc. Mauzoleum był po drugiej stronie cmentarza, duchy nadal pod spodem a inne biegały po dużym cmentarzu. Nigdy nie próbowałam używać mocy na odległość tak dużą. Chociaż nie miałam zbyt wielkiego wyboru. Znalazłam moje ciepło, moją moc i przyciągnęłam ją. Podążyła po wydeptanej ścieżce przez moją psychikę z powrotem do mojego ciała, co wiele nie zrobiło, a nawet poczułam się jeszcze zimniejsza. Zatrzasnęłam tarcze,, blokując esencję nadal chwytającą się mnie. Następnie odwróciłam się i pobiegłam na trzęsących się nogach poza cmentarz.

Rozdział 28 Zatrzymałam się na parkingu. Kilka aut, które przyjechały z nami, zniknęły, więc wiedziałam, że kilku muskaczy zdołało uciec, ale wiele aut pozostało. teraz byłby dobry czas na znajomość zapalania auta bez kluczyka. Mogłam nawet widzieć. Tak jakby. W ja-właśnieprzekierowałam-olbrzymią-porcję-mocy-i-moja-psychika-zajęła-miejscemoich-oczu sposób. Prowadzenie nie będzie bezpieczne, ale mogłabym prawdopodobnie powstrzymać samochód od wjechania w drzewo. Niestety zapalanie samochodu bez kluczyka nie było częścią mojego repertuaru. Cóż, nie mogłam tam tak po prostu stać. Teraz gdy odzyskałam ciepło od duchów, będą one mniej cielesne, co znaczyło, że mskacze będą mnie lada chwila gonić. Jeśli zbiry nie postrzelili ich przypadkowo. Pobiegłam przez parking, kamienie przesuwały się pod moimi stopami i nie robiły nic z moją już niepewną równowagą. Miałam do wyboru trzymanie się drogi albo przedzieranie się przez las. Szybciej i dalej dojdę na drodze, ale muskacze będą również łatwiej do złapania mnie gdy wsiądą w auta. Chociaż w lesie też mogą mnie znaleźć - nadal mają te przeklęte tropiące zaklęcia, bez wątpienia - ale szanse były nieznacznie większe po mojej stronie. Moje płuca paliły jak lód w piersi, a mięśnie w moich udach bolały od wysiłku. Zatrzymałam się, opierając się o drzewo gdy łykałam powietrze. Trzęsłam się tak bardzo, że PC wkrótce będzie cierpiał na uraz kręgosłupa, ale musiałam biec dalej. Zamknęłam mocno oczy. Gdy tylko odzyskam oddech. Jeśli to przetrwam, zamierzam zacząć biegać. Wydobywając telefon spod PC zerknęłam na zegarek. Prawie druga. Jakoś musiałam dostać się na most i wymknąć się muskaczom, których mogłam słyszeć jak przedzierają się przez las w oddali za mną. Mogłam zadzwonić

do Johna, ale nie byłam zaznajomiona z tym obszarem. Gdzie miałaby powiedzieć mu, że się spotkamy? Do diabła, teraz wiedziałam tylko, że byłam gdzieś na zachód od cmentarza i mogłam słyszeć rzekę. Schowałam telefon do torebki i moje palce otarły się o zaczarowaną uzdę, którą Malik pożyczył mi zanim poszliśmy szukać kelpie. Zatrzymałam się. Mogłam słyszeć rzekę, więc nie byłam daleko, a koń może pokonać odległość o wiele szybciej niż ja. - To szalony pomysł. - powiedziałam PC pomiędzy świszczącymi oddechami. Spojrzał na mnie swoimi dużymi, brązowymi, bardzo przestraszonymi oczami. Dźwięki muskaczy przedzierających się przez zarośla zbliżały się. Musiałam znowu się ruszać. Skierowałam się na dźwięk płynącej wody. Oszukanie mięsożernego konia, który lubił topić i zjadać ludzi, którzy wspięli się na jego grzbiet to szalony pomysł. Ale nie miałam lepszego. Gdy dotarłam na brzeg rzeki, wyciągnęłam sztylet i przycisnęłam go do ciała mojego palca. Ostatnie cięcie nawet się jeszcze nie wyleczyło, a byłam tu, ponownie krwawiąc do rzeki. Miałam tylko nadzieję, że jej ciekawość weźmie nad nią górę i odpowie. Stałam na brzegu drżąca i czekałam, trzymając uzdę za plecami, przez wydawało się wieczność. Każdy dźwięk z lasu sprawiał, że się odwracałam, oczekując zobaczyć muskaczy biegnących w moją stronę. Wtedy woda zawirowała gdy duża ciemna głowa się wynurzała. - Kusisz smakiem. - powiedziała, jej duże nozdrza falowały gdy wdychała mój zapach. - Czy zmieniłaś zdanie? Chciałabyś się przejechać? - Właściwie, tak. Koń spojrzał na mnie zaskoczony. Nie spędziłam dużo czasu przy koniach, tylko jedno lato gdy mój ojciec wysłał Casey i mnie na obóz, więc nie byłam zaznajomiona z ich wyrazami. Nie zdawałam sobie sprawy, że koń może wyrażać zadowolone zaskoczenie, może nawet oczekiwanie. Podpłynęła do brzegu i wspięła się na wilgotny piasek. Zapomniałam jak duża ona była aż znalazłam się wpatrującą oko w oko z jej bokiem. Pochyliła się, rozciągając przednie nogi i obniżając się. - Wespnij się. Okay, to jest to. Zbliżyłam się, sięgając do jej szyi. Następnie rzuciłam uzdę nad jej głowę. Malik powiedział gdy ją rzucę jestem w stanie złapać konia. Zadziałało. Kelpie krzyknęła, głośno, w przypływie furii. - Uwolnij mnie w tej chwili.

- Przysługa i cię puszczę. Jej ciemne oko okręciło się w oczodole, skupiając na mnie i odrzuciła głowę jak pies otrząsający sierść. Woda i wodorosty odrywały się od niej, uderzając mnie, ale nie puściłam lejców. Po chwili sapnęła i odwróciła głowę w moim kierunku. - Wypowiedz swoją prośbę. Teraz trudna część. Musiałam odpowiednio dobrać słowa albo ona znajdzie lukę, którą prawdopodobnie wykorzysta gdy nadarzy się okazja i zje mnie. Zbir Jeden, a może Zbir Dwa - trudno stwierdzić który, wyszedł z lasu za mną. Cholera, czas się skończył. - Proszę o podwiezienie dla mnie i mojego psa, nad wodą. Zawieziesz nas do starego mostu najszybciej jak umiesz i pozwolisz nam zsiąść całym i zdrowym. - miałam nadzieję, że niczego nie pominęłam. - Dobra. Kelpie ponownie obniżyła przednie kończyny i wspięłam się na jej plecy gdy zbir biegł w naszym kierunku. Miałam czas zobaczyć jak podnosi broń. Następnie kelpie przeszła od stania do nienaturalnego skoku i świat mignął obok mnie. Uchwyciłam się lejców jedną ręką, torebki i PC drugą, i trzymałam kolana przyciśnięte mocno do boków kelpie. Nigdy nie jeździłam bez siodła i oczekiwałam, że będę musiała walczyć żeby utrzymać się na kelpie, ale łuski były lepkie, utrzymywały mnie na miejscu. Cóż, jak inaczej mogłaby utrzymać jeźdźców na swoich plecach gdy ich topiła? Drzewa były zamazane gdy galopowała koło nich, a następnie olbrzymi łuk mostu pojawił się przed nami. Zwolniła na środku i zatrzymała się u podstawy mostu. Ześlizgnęłam się, moje nogi trzęsły się z czegoś więcej niż wyczerpanie. Kelpie potrząsnęła głową i uzda zsunęła się z niej. Spojrzała na mnie i chuchnęła oddechem śmierdzącym zgniłymi rybami w moją twarz. Następnie się odsunęła, wchodząc do wody. - Nie zdobyłaś przyjaciela dzisiejszego dnia, feykin. - powiedziała gdy zanurzała się w wodę. - Wiem. - Ale nie przeprosiłam. Zatrzymała się tylko swoimi ciemnymi oczami i spiczastymi uszami nad wodą. - Być może twoi prześladowcy będą chcieli podwiezienia. - następnie zniknęła. Może byłam znużona, ale nie mogłam zmusić się do przejmowania tym

czy zje zbirów.

Kolekcjonerzy czekali na mnie na środku mostu. Nie widziałam policji gdy szłam wzdłuż brzegu, ale wyobrażam sobie, że gdziekolwiek są na pewno mnie widzą. Zastanawiam się co myśleli o tym wejściu? Postawiłam PC i torebkę pod mostem, schowałam poza zasięg wzroku za filarem. - Zostań. - powiedziałam, wskazując na niego. Zapiszczał, ale położył się, torba poruszała się przy tym ruchu. Jeśli będę musiała szybko stąd uciekać, ciężko będzie się do niego dostać, ale przeszedł dużo już przeszedł. Jeśli wszystko pójdzie źle, chciałam żeby nie ucierpiał. Śmierć uśmiechnął się gdy wdrapywałam się na górę, ulga rozjaśniała jego orzechowe oczy. Nie kłopotałam się walczyć z uśmiechem, który we mnie przywołał, ale dołączyłam do niego i dwóch innych kolekcjonerów. Środek mostu wydawał się dobrym miejscem jak każdy inny do narysowania koła. Koła, który tym razem zamierzałam użyć. - Wygląda na to, że zdążyłaś w samą porę. - powiedział szary mężczyzna i wskazał czaszką kończącą jego laskę. Woda na dalekim końcu mostu zabulgotała i zawirowała gdy duży cień rozszerzył się pod powierzchnią wody. Olbrzymia zielona głowa wynurzyła się. Wyglądała jak głowa aligatora z długim, twardym pyskiem kończącym się na płaskim czole i grubymi grzbietami oczu - ale sama głowa była wielkości aligatora. Wąż morski? Wtedy kolejna głowa się wynurzyła. I kolejna. Cofnęłam się aż do barierki gdy jeszcze dwie głowy się pojawiły, na długich łuskowych szyjach. Jak wiele z nich tam było? Siedem. Głów, co najmniej. Wtedy pierwsza olbrzymia szponiasta łapa chwyciła bok mostu gdy stwór podciągnął się, i zdałam sobie sprawę, że wszystkie głowy były przymocowane do jednej bestii. Hydra. I kolejna konstrukcja. Jak wiele dusz napędzało to coś? Mgła pod formą z glamouru była solidna, całkowicie zakrywająca zaczarowany dysk w mieszaninie dusz. Policja, której nie widziałam, krzyczała do radia, wzywając wsparcie. Zerknęłam na brzeg mostu, zastanawiając się czy miałam szansę dostać się do brzegu - zasięg tego czegoś był wielki. Wtedy moje zmysły wyłapały

znajomą magię, która nie była częścią konstrukcji. Moje oczy podążyły za zmysłami. Tam, wokół szyi środkowej głowy była olbrzymia obroża, a z niej zwisał rubin nasączony magią Holly. Nigdy nie widziałam jej bez tego talizmanu. Policja ruszyła do przodu, strzelając do hydry. Ich kule były zbyt małego kalibru żeby mierzyć się z gruba skórą hydry, ale kolekcjonerzy byli bardziej efektywni gdy rzucili się na głowy i wyrywali dusze. - Czekajcie! Ona nosi jeden z talizmanów Holly. Może ma mnie gdzieś zabrać. - krzyknęłam, wpatrując się w głowę z klejnotem przypiętym do szyi. Napotkałam jej czerwone oczy, szukając oznak inteligencji, zamiarów. Zamrugała dużymi, gadzimi oczami na mnie. Następnie zaatakowała. Olbrzymie kły pędziły w moim kierunku, ale Śmierć dotarł do mnie pierwszy. Rzucił mnie na ziemię, jego dłoń za moją głową, chroniąc czaszkę od roztrzaskania o kamienie. Głowa hydry przecięła powietrze nad nim, zabierając część barierki mostu gdzie stałam. Śmierć obrócił się, patrząc jak głowa wycofuje się. Następnie odwrócił się do mnie. - Ukochana, jedyny sposób w jaki ten stwór ma cię gdzieś zabrać to jeśli zderzysz się z jego kłami. Nie próbuj temu do rozsądku. - powiedział, jego twarz była tak blisko,że jego oddech owiewał moje usta gdy mówił. Nie tylko jego twarz była blisko. Cały przód jego ciała naciskał na moje. Wydawał się zdać z tego sprawę w tej samej chwili co ja ponieważ uśmiech rozszedł się po jego twarzy. - Naprawdę chciałbym żeby tu hydry nie było. - powiedział, jego głos był niski. Następnie stoczył się ze mnie i pomógł mi wstać. Przeklęta hydra. Śmierć cofnął się, ponownie skupił się na hydrze. Oh, chciałam zniszczyć tą konstrukcję. Strasznie. Zerknęłam na mój sztylet. Gdyby mój zasięg był zły przy gryfie, był astronomicznie gorszy przy hydrze. Sztylet był zbyt mały. Tylko jedna inna opcja. Opuściłam tarcze. Mogłam wyczuć groby w ciemności. Esencje małych martwych zwierząt, niektóre nie tak małe, a niektóre zdecydowanie nie były zwierzętami, sięgały po mnie. Świeże groby. Stare groby. A niektóre groby odczuwałam jako wiekowe gdy esencja sięgała po nie, starając się wsączyć pod moją skórę. Nie miałam wystarczająco czasu na coś więcej niż próba zablokowania wdzierającej się esencji gdy jedna z głów hydry rzuciła się na mnie.

Zanurkowałam w bok, sięgając mocą. Gdy głowa wycofywała się do kolejnego ataku, pociągnęłam swoją magią. Dusza wydostała się. Głowa skurczyła. Jedna dusza mniej. Ktoś głośno krzyknął i obróciłam się. Koło mnie, balowiczka przyciskała dłoń do ramienia - ramienia przemoczonego krwią. Hydra może ich ranić? Moje szaleńczo bijące serce potknęło się w klatce piersiowej, pomijając kilka uderzeń gdy przeniosłam spojrzenie do miejsca gdzie Śmierć wymykał się atakującym głowom, jego ręce sięgały za każdym razem gdy jakaś zbliżyła się za bardzo. Głowa zawsze cofała się mniejsza, kolejna dusza mniej. Wtedy dwie głowy rzuciły się na niego. Nie! Wepchnęłam moją moc w głowę atakującą jego plecy i wyszarpnęłam dusze siedzące w środku. Jedna. Dwie. Trzy dusze zostały uwolnione. Następnie spadałam do przodu, most pędził na spotkanie z moimi kolanami. Szary mężczyzna stał nade mną, wbijając laskę w nozdrze głowy wypełniającej przestrzeń gdzie przed chwilą stałam. - Uważaj na swoje własne plecy, dziewczyno. On będzie uważał na swoje. - powiedział wysuwając laskę. - Przydałoby nam się więcej miejsca do manewru. Bestia celuje w ciebie. Prowadź na brzeg. Będziemy się osłaniać. Dobra. Wstałam, następnie natychmiast zanurkowałam w bok gdy kolejna głowa rzuciła się do przodu. Zdołałam zrobić tylko kilka kroków przy każdym biegu, ale wierny swoim słowom, szary mężczyzna chronił mnie przez całą drogę po moście. Dwóch ludzi w mundurach spotkało mnie przy brzegu. - Kule nie przebiją jej skóry. - powiedziałam, odwracając się żeby ponownie sięgnąć mocą. Ręka, którą podniosłam, trzęsła się zbyt mocno żeby ją utrzymać. - To wróżka, prawda? - jeden z mężczyzn spytał gdy odpiął broń z kabury. Broń, której nie znałam, ale większa niż Glocki, które nosi większość detektywów z wydziału zabójstw. Była również zaczarowana. Nacisnął spust i jedna z głów eksplodowała. Patrzyłam na niego zaskoczona, szeroko otwartymi oczami, jak oddaje jeszcze trzy strzały. Kolejna głowa zmieniła się w mgłę. My już zniszczyliśmy dwie, a gdy odstrzelał kolejną rundę strzał, kolekcjonerzy wykończyli ostatnie trzy głowy. Następnie wszystko co zostało to ciężkie ciało. Kolekcjonerzy rzucili się na nie gdy strzelec ścisnął spust jeszcze dwa razy. Uśmiechnął się gdy bestia zniknęła, a dysk wielkości blatu od stołu

uderzył w ziemię. - Zaczarowane żelazo. - powiedział, wyraźnie myśląc, że jego kule załatwiły sprawę. Tak bardzo chciałam go rozczarować, ale nie zrobiłam tego. Odwrócił się do mnie i wyciągnął rękę. - Jestem Tucker. - Alex Craft. Kamizelka Tuckera miała naszywkę z JPCM na przedzie. Jednostka Przeciw Czarnej Magii? Gdy John załatwiał wsparcie, nie żałował. Albo może zdobywałam reputację kłopotów. Zostawiłam Tuckera pokazującemu broń kilku umundurowanym oficerom i użyłam zdolności wyczuwającą magię żeby wyśledzić rubinowy talizman Holly. Znalazłam go w trawie przy podstawie mostu. Następnie, trzymając amulet w pięści, podeszłam do trzech kolekcjonerów, którzy skupili się na zaczarowanym dysku. - Nic ci nie jest? - spytałam, wskazując głową na balowiczkę. Wzruszyła ramieniem, które nie było zranione. - Wyleczę się, ale to zaszło za daleko. Musimy znaleźć wspólnika. - Nie sądzę żeby oni się pokazali tutaj. - powiedział szary mężczyzna, obracając laską jak batutą, jego blade brwi zmarszczyły się. - Mówiłem ci, że to brzmi jak pułapka. A sądząc po eskalacji aberracji, wierzę, że przeszłaś od potencjalnego narzędzia do potencjalnego zagrożenia. Ten przyszedł po twoje życie, zaklęcie przymusu było dodatkiem. Nie sprzeciwiałam się. Uchwyciłam się amuletu Holly mocniej gdy moje palce groziły upuszczeniem go na ziemię. - Więc, co teraz? Śmierć przysunął się do mnie, owijając ramię wokół mojej talii, co zostało nagrodzone marsem jego towarzyszy. Chociaż nie wydawał się tym przejmować. - Teraz spróbujemy dowiedzieć się gdzie uda się wspólnik. Musimy go znaleźć, albo ją, zanim znowu spróbują rytuału. I przy odrobinie szczęścia żadne z tych - wskazał kciukiem na miedziany dysk - nie zostanie stworzony. Zgadzałam się. W tej konstrukcji musiało być trzydzieści dusz. Gdzie żniwiarz zebrał te dusze? Musiał kraść je nie tylko z Necros - mamy dużo niewyjaśnionych śmierci, ale nie aż tyle. Zmarszczyłam brwi na dysk. - Myślisz, że wspólnik jest wiedźmą, która może stwarzać glamour, a może wróżką, która umie czarować?

Spojrzeli na siebie i potrząsnęli głowami. Tak, okay, wspólnik był wielką tajemnicą. Nigdy nie słyszałam o człowieku, który może używać glamour. Oczywiście, nawet te wróżki, które mogły korzystać z energii Eteru - jak Caleb - nie mogły stworzyć mieszaniny zaklęć jak te zawarte w dysku. Więc coś bardzo, bardzo rzadkiego, co znalazło relikt umożliwiający interakcję pomiędzy płaszczyznami. Przygryzłam dolną wargę. Brzytwa Ockhama mówiła, że najprostsze rozwiązanie jest zazwyczaj najlepsze. Więc może nie szukamy jednego wspólnika, który używa różnych typów magii, ale dwóch wspólników. Bawiłam się amuletem w mojej ręce. Było coś więcej niż tylko magia Holly utkane w to. Tamara również była obecna. Jako zeszłoroczny prezent Tamara zaczarowała wszystkie ulubione części biżuterii Holly zaklęciem, które powstrzyma ją od zgubienia ich. Mogła nie tylko wyśledzić amulet, ale zaklęcie sprawiało, że amulet aktywnie będzie próbowało wrócić do Holly przez skierowanie tego kto je znajdzie w kierunku Holly. Mogłam wyczuć zaklęcie, było aktywne, ale nie ponaglało mnie do niczego. To znaczyło, że Holly jest martwa - nie do zaakceptowania - otoczona ochroną, albo poza zasięgiem zaklęcia. Prawdopodobnie gdzieś jak Kraina Wróżek. Glamour, archaiczne runy, lokalizacja zaginionego kolekcjonera - wszystko ciągle wskazuje na Krainę. - Jeśli założymy, że wspólnikiem jest wiedźma i sądząc po runach, których używa, bardzo starych, bardzo prawdopodobnie szukamy odmieńca zerknęłam na niebo. Byliśmy wystarczająco daleko od miasta, że światła nie sięgały tutaj, więc z tego co mogłam zobaczyć, wszystko było atramentowo-czarne pokryte tysiącami punkcików światła. Nie miałam pojęcia ile czasu minęło, ale wydawało się, że jest późno, albo wcześnie, zależy od perspektywy. - Rianna powiedziała mi, że magia Krainy Wróżek chroni odmieńców poza wschodami i zachodami. Jeśli odmieńcy pozostaną poza Krainą w czasie tych czasów, wszystkie ich lata doganiają ich. Nie możemy być więcej niż kilka godzin od świtu. Odmieńcy prawdopodobnie kierują się z powrotem więc on albo ona nie utknie w czasie świtu. Co znaczyło, że idę do Krainy Wróżek.

Decyzje zostały podjęte, zabrałam PC i czekałam na przyjazd FIB. Szary mężczyzna i balowiczka odeszli, ale Śmierć czekał ze mną. Siedziałam na

moście, opierając się o jego ramię. - Obudź się, Alex. - powiedział, potrząsając mną lekko. Otwarłam oczy. Agentka Nori, jej garnitur tak sztywny jakby przed chwilą skończyła go krochmalić, szła po moście. Wstałam, ponownie sytuując PC w torebce. - Panna Craft. - powiedziała, akcentując mocno każdą spółgłoskę. - Jak pewnie już słyszałaś, mam nakaz twojego aresztowania. - Ale ty tak naprawdę mnie nie aresztujesz, prawda? Ponieważ nic nie zrobiłam. Zmarszczyła brwi, jej oczy uciekały w bok jakby osądzając kto był w zasięgu słuchu. - Nie. Nie robię tego. Jesteś odprowadzana do Krainy Wróżek dla twojego własnego bezpieczeństwa. - Świetnie. No to chodźmy. Spojrzenie, które mi posłała, było rozdarte pomiędzy podejrzeniem, że wykręcałam jakiś numer, a możliwością, że byłam idiotką. Naprawdę miałam nadzieję, że nie to drugie. Wspólnik działał w Necros, a jedyne drzwi do Krainy prowadziły do zimowego dworu. Rianna zademonstrowała, że nie trzeba było należeć do dworu żeby nadal używać drzwi, ale miałam nadzieję, że znajdę wspólnika w zimowym dworze. Miałam również nadzieję, że idąc dobrowolnie zarobię jakąś przysługę. Tak, dużo nadziei i nie zbyt dużo faktów, ale musiałam pracować z tym co miałam. Chciałabym żeby Falin tu był. On znał Krainę i najlepiej wiedziałby gdzie szukać wspólnika - i Holly - gdy już tam trafię. - Co jest z psem? - spytała Nori gdy otwarła tylne drzwi sedana. - Długa historia. - wsunęłam się na siedzenie, Śmierć podążył za mną. Zasnęłam w drodze i nie czułam się wiele lepiej gdy Śmierć mnie obudził. Stopnie Eternal Bloom wyłaniały się za oknem od strony pasażera. Przełknęłam strach pełznący w górę mojego gardła i uchwyciłam się PC trochę mocniej. - Proszę sprawdzić - Oh, witam, Agentko Nori. - bramkarz Bloom, który wydawał się być albo faunem albo satyrem, biorąc pod uwagę kopyta widoczne pod luźnymi spodniami, powiedział gdy weszłyśmy. Odsunął się, pozostawiając ścieżkę do sekcji dla VIPów czystą. Agentka Nori wyjęła swoją broń i podała ją bramkarzowi, który, w odpowiedzi, dał jej odcinek pokwitowania. Następnie skierowała się do wewnętrznych drzwi. - Nie powinnyśmy się wpisać do rejestru? - spytałam gdy Nori przeszła

obok mnie. Zawsze tak nalegali na tą przeklętą książkę. Zerknęłam na bramkarza, mając nadzieję, że mnie wesprze, ale jego uwaga była skierowana na czyszczeniu paznokci czubkiem rogu wystającym z jego głowy. - Czas nie jest dla ciebie problemem, panno Craft. - powiedziała Nori, każąc mi iść do przodu. Wpatrywałam się w drzwi. To jest to. Śmierć podążył za mną całą drogę do progu i chyba tylko tak daleko mógł wejść. Nadal trzymał moje ramię, jego palce przesunęły się do mojego nadgarstka, mojej dłoni aż uczepił się koniuszków moich palców. - Wróć do mnie. - wyszeptał gdy drzwi się zamykały. Oh, zamierzałam. Ale teraz musiałam odwiedzić Krainę Wróżek.

Rozdział 29 Było mniej wróżek w barze niż przy mojej poprzedniej wizycie. Ci, którzy byli obecni, zerknęli na nas gdy weszłyśmy, a później natychmiast patrzeli w dół, najwyraźniej pochłonięci na ich piwach. Cisza zapanowała w barze. Boją się Nori? Albo bardziej prawdopodobne, władzy, którą reprezentowała. Uchwyciłam PC mocniej, przytulając go do piersi. Gdy to robiłam, zerknęłam na moje dłonie. Ponownie krew plamiła dolną stronę moich palców i pokrywała dłonie. Cholera. Zapomniałam o tym. Zatrzymałam się żeby wyciągnąć rękawiczki spod PC i Nori odwróciła się. Błonka prześlizgnęła się po jej oczach gdy mrugała, a jej skrzydła wydały ostry lamentujący dźwięk, ale nic nie powiedziała gdy wciągałam rękawiczki. Ona, zauważyłam, nie miała krwi na rękach. Nikt nie próbował nas zatrzymać gdy eskortowała mnie do starego drzewa rosnącego pośrodku pokoju. Następnie byłyśmy w zamrożonych korytarzach zimowego dworu, gwiazdy złapane w lodzie nad naszymi głowami i cisi lodowi strażnicy stojący w linii przy ścianie jaskini. Osłabłam, całkowicie się zatrzymując krok za filarem. - Lód nie jest ani zimny, ani śliski. - powiedziała Nori, źle interpretując moje wahanie. Oczywiście, nie mogła wiedzieć, że przechodziłam już tędy wcześniej. Zrobiła ogólny gest ręką. - To tylko korytarz. Przejście łączące miejsca. Kiwnęłam głową, ponownie za nią stając. Gdy Rianna przyprowadziła mnie tutaj, widziałam Krainę tylko moimi oczami. Tym razem moja psychika sięgała poprzez płaszczyzny, ale gdy tylko przeszłam obok filaru, wstęgi energii Eteru i rozkład świata zmarłych zniknął. Oba były nikłe w Bloom, ale były widoczne. Teraz ich nie było. Czy moje tarcze nagle ponownie znalazły się na swoim miejscu? Rozglądałam się wokoło gdy szłam. Pokryte lodem ściany świeciły mocą, której nigdy wcześniej nie

widziałam, a mieniące się glify mocy pływały po powierzchni wyrzeźbionych strażników. Cóż, zdecydowanie nie zauważyłam ich ostatnim razem. Wyraźnie nadal widziałam przez wiele płaszczyzn. Ale... - Nic tu się nie rozkłada, prawda? Agentka Nori odwróciła się do mnie. - Tam są wiekowe pola bitewne z wczesnych wieków. Polegli nadal wpatrują się w niebo, czerwona krew wsiąka w ziemię. "Nie" byłoby wystarczające. Kontynuowałam rozglądanie się w zdumieniu. Wiedziałam, że nie widzę zasadniczo moimi oczami - czy prawdopodobnie w ogóle moimi oczami. Widziałam Krainę jaką była, tylko czystą Krainę Wróżek z jej dziwnymi magiami i interesującymi pojęciami rzeczywistości. I była piękna. Agentka Nori zatrzymała się. - Chwileczkę. - powiedziała, a następnie wydawała się otrząsać. Podwójny obraz wokół niej mienił się, ludzka twarz zniknęła więc tylko ostre, niebiesko zabarwione oblicze wróżki zostało. Westchnienie uciekło jej gdy się rozciągała, a jej opalizujące skrzydła ważki chwytały światło z zamarzniętych gwiazd gdy zatrzepotała nimi. - Czy to boli? - spytałam, zarabiając kolejne spojrzenie, co w jej teraz obcych rysach było albo zdumieniem albo dezorientacją. Nie mogłam stwierdzić które. - Owinięcie w glamour. - powiedziałam, wyjaśniając. - To jest... ograniczające. - Więc dlaczego to robisz? - nie oczekiwałam od niej odpowiedzi. Mówiłam ponieważ byłam zdenerwowana, a cisza sprawiała, ze dziwne lodowe korytarze były bardziej złowieszcze. - Wróżki są zależne od wiary śmiertelników, a jednak większość wróżek ukrywa się za glamour. Czy nie lepiej byłoby być widocznym? Jeśli glamour jest również niewygodny...? - Nie jestem jak ty urodzona w świecie żelaza. Ani nie spędziłam wystarczająco czasu w świecie śmiertelników by zbudować tolerancję, którą nabyło wielu niezależnych. Muszę nosić mój glamour. Pomaga odizolować mnie od trucizny. Ale tutaj... - jej skrzydła zamazały się gdy uniosła się nad ziemię. Teraz gdy byłyśmy w Krainie Nori zachowywała się bardziej rozluźniona, przyjazna. Najwyraźniej ten kij w jej tyłku był glamourem. Nie, żebym nie była wdzięczna za zmianę. Przez chwilę, myślałam że może odlecieć. Później zerknęła na mnie i poprawiła garnitur, jakby ruch pomagał jej odzyskać poważną rolę, ale nie wylądowała. Latanie wyraźnie było dla niej bardziej naturalne. - Pośpiesz się. - powiedziała i miałam wyraźne przeczucie, że wyszczekała rozkaz tylko dlatego, że czuła potrzebę ponownego ugruntowania swojej

władzy. Nie sprzeciwiałam się, ale dostosowałam się do jej tempa. W końcu, nie wiedziała o tym, ale zabierała mnie dokładnie tam gdzie chciałam iść. Gdy szłam, wydostałam amulet Holly z torebki. Ulga rozlała się po mnie gdy zaklęcie się obudziło. I ona była tu w Krainie. Zmarszczyłam brwi. Gdzieś. Zaklęcie ciągnęło mnie w kilku kierunkach jednocześnie. Albo źle funkcjonowało albo krajobraz Krainy dezorientował magię. To drugie by mnie nie zaskoczyło, nie przy tylu działających drzwiach. Rozkład Krainy Wróżek mógł być zaprojektowany przez Escher (*holenderski malarz i grafik). Strażnicy - albo przynajmniej, podobni strażnicy - których widziałam przy pierwszej podróży do Krainy kiwnęli głowami do Nori gdy ich mijałyśmy, wyraźnie rozpoznając jej prawa do przebywania w korytarzach, i poprowadziła mnie przez zakręconą trasę przez lodowe jaskinie. W końcu zatrzymała się przed otworem drzwiowym. Zerknęłam wokół niej by spojrzeć do środka. Był to mały, pusty pokój. Zmarszczyłam brwi. A gdzie to naprawdę prowadzi? - To tutaj - powiedziała. - Wchodź do środka. Dobra. Cóż, tylko jeden sposób by dowiedzieć się gdzie idę. Przeszłam przez przejście i weszłam nie do małego pokoju, ale do przestronnej sali balowej z ludźmi. Pokój był masywny, sufit gubił się w cieniach nad moją głową. Tysiące płatków śniegu opadało leniwie, świecąc w świetle dochodzącym z niewidocznego źródła. Jedyny raz gdy opuściłam Necros na dłuższy okres czasu był gdy przebywałam w akademii, a to było nawet bardziej na południe. Mogłam policzyć na palcach ile razy widziałam śnieg, więc nie mogłam powstrzymać się o uśmiechu gdy latał wokół mnie. Wyciągnęłam dłoń, ale płatki znikały gdy tylko dotknęły mojej skóry, nie pozostawiały za sobą nawet wilgoci. Rozejrzałam się. Muzyka wypełniała wspaniałą salę balową, śpiewak z głębokim barytonem, którego głos wydawał się omijać uszy by jego melodia była słyszalna przez samą duszę. Chciałam zamknąć oczy, by po prostu cieszyć się dźwiękiem jego głosu, ale nie mogłam oderwać oczu od tancerzy. Wróżki różnych kształtów, każdego rozmiaru, każdego koloru i nawet natury wirowały po podłodze. Żadna nie nosiła glamour i nigdy wcześniej nie widziałam tak wielu wróżek w jednym miejscu. Nie mogłam nawet nazwać wszystkich rodzajów jakie widziałam. Oczekiwałam, że dwór będzie wypełniony Sleagh Maith, a ich uderzająco piękne twarze były widoczne w tłumie, ale większość tancerzy miało rogi, czy skrzydła,

albo ogony czy łuski. tańczyli w dużym kole, nosząc stroje, które mogły wyjść prosto z dworu króla Louisa XIV we Francji podczas złotych czasów dla sztuki. Stałam tuż za progiem - co po tej stronie było dużym gotyckim łukiem - i gapiłam się. Tak jakbym weszła do snu. Tylko sny zawsze są lekko mętne i nierealne. Ten bal kręcił się wokół mnie w pełnych kolorach, wyraźnych dźwiękach i, zdałam sobie sprawę, mieszaninie odurzających zapachach, jak przechodzenie koło piekarni stojącej przy kuchni, w której gotowano jedzenie o jakim nie śniłaś. Ślinka mi naciekła, i odwróciłam się by zobaczyć stoły bankietowe wzdłuż ścian, każdy pokryty mięsem, chlebami i słodkościami. Nie jedź jedzenia Krainy Wróżek, przypomniałam sobie, chociaż mój brzuch był całkiem pewny, że warto zaryzykować. - Witaj w zimowym dworze. - powiedziała Nori, przelatując obok mnie. Chwyciła dwa oszronione kieliszki z szampanem z tacy noszonej przez wróżkę mającą gałęzie jemioły sięgające ziemi wyrastające z czubka jej głowy. Nori podała mi jeden kieliszek i gestem nakazała iść do przodu. Przyjęłam szklankę, ale nie piłam lśniącego na niebiesko płynu, który był w środku. Amulet w mojej dłoni w końcu podjął decyzję. Chciał bym wyszła stąd. Co miało sens - były tylko jedne drzwi do tej sali balowej, a Holly nie była tu obecna. Oczywiście, to nie znaczyło, że wspólnika również. Wpięłam amulet do bransoletki z talizmanami. Duży rubin był ciężki przy nadgarstku, ale chciałam mieć do niego dostęp bez ciągłego grzebania pod moim psem gdy chciałam sprawdzić zaklęcie. Gdy Nori prowadziła mnie w tłum tancerzy, rozciągnęłam zmysły, szukając ciżbie magii. Szukałam jakiejkolwiek sygnatury magii, nawet najmniejszego talizmanu, który odczuwałam jak zaklęcia w miedzianych dyskach, które ożywiały konstrukcje. Nic. Ani jednego talizmanu czy zaklęcia. tancerze odsuwali się gdy przechodziłam, niektórzy rzucali ciekawskie spojrzenia na mnie, inni uśmiechali się, błyskając całym zasobem zębów i kłów. Sleagh Maith z włosami tak jasnymi, że pawie transparentnymi podniósł kieliszek w cichym toaście gdy przechodziła. Uśmiechnęłam się, ale nie odwzajemniłam gestu. Nie wiedziałam jakie zasady tu obowiązują. Lepiej być nadto ostrożnym. Nadal badałam gdy szłam, moja wolna ręka bezmyślnie drapała głowę PC. Wtedy zauważyłam znajomą twarz. Caleb, bez glamour więc jego skóra widoczna nad wyszukanym płaszczem i fularem była blado zielona, uśmiechnął się do mnie. Było to duży, gwałtowny uśmiech odkrywający wiele płaskich, ciemnozielonych zębów - i był on niezgodny z wyraźnym ostrzeżeniem w jego oczach. Ale nie

zrobił żadnego ruchu by odezwać się do mnie gdy odwrócił się do swojej partnerki, wróżki, która wyglądała jakby została wyrzeźbiona z żywego lodu. Gdy zrobił krok do przodu zauważyłam lodowy łańcuch przytwierdzający go do parkietu, Miałam opóźniona reakcję. Łańcuch był cienki, ledwie widoczny, i zniknął w lodowej podłodze, rozciągając się by dostosować z jego krokami tanecznymi zanim zniknął ponownie, ale nie miałam wątpliwości, że go ogranicza. Ponownie przeszukałam tłum i zauważyłam kilka wróżek przywiązanych łańcuchem, który opadał z ich kostek i znikał w podłodze. Więźniowie? Nie wszyscy. Nawet nie większość z nich. Ale wystarczająco by byli oni większą liczbą, a wszyscy byli dzikim typem wróżek, którzy skłaniali się ku niezależności. Zmarszczyłam brwi na wystawny bal wokół mnie. Wystawną farsę mówiąc dokładniej. Magiczny śnieg wokół mnie stracił swój czar, piękni i straszni tancerze ich urok. Zgrzytałam zębami do czasu gdy wydostałyśmy się z tłumu tancerzy by podejść do podium wyrzeźbionego z lodu. Śpiewak, którego słyszałam, stał przy podstawie podium, jego szpiczaste łokcie wystawały pod dziwnymi kątami gdy palce z ich zbyt wieloma stawami wydobywały nuty z dużej harfy. Jego ogromny nos podskakiwał, jego głos unosił melodie, które wypełniałyby każdą salę koncertową. Gdy podchodziłam, skierował ciemne, pełne wyrzutu oczy na mnie. Malik. Lodowy łańcuch utrzymywał go w miejscu, ale nigdy nie opuścił nuty. Nad nim, na środku podium, kobieta siedziała na dużym, migoczącym tronie z lodu. Jej dusza świeciła wspaniałym srebrem pod jej już bladą skórą, sprawiając, że promieniała gdy wpatrywała się we mnie spojrzeniem zagrażającym odmrożeniami jeśli będzie się w nie patrzeć zbyt długo. Jej rysy były wystarczająco ostre by ranić, ale czerwone usta były pełne, oferujące dotyk łagodnej kobiecości do jej twarzy. Sople spływały jak diamenty z jej długiej sukni i mieniąca się warstwa szronu pokrywała doskonałe ciemne loki wokół jej twarzy. Nawet jeśli nie siedziałaby na tronie, wątpiłam by ona być pomylona na coś innego niż królowa. Była zapierająca dech i gapiłam się. Nie mogłam nic na to poradzić. Była tego rodzaju piękna, że chcesz być blisko niej, mając nadzieję, że to się zetrze. Chciałam ją uszczęśliwić tylko po to by zobaczyć jak jej twarz łagodnieje. Rozśmieszyć ją by zobaczyć czy jej głos będzie jak muzyka. Potknęłam się do przodu, ledwie świadoma swoich stóp. Z torby nadal rozciągniętej na mojej piersi, PC wydał głośny, szczęśliwy pisk.

Zamrugałam, wydobyta z trasu mojego spojrzenia przez ten dźwięk. Oh, nadal musiałam sprawić by Zimowa Królowa się uśmiechnęła, czułam to każdym nerwem mojego istnienia, ale potrzeba nie była już przytłaczająca. Zaczarowanie? Nie wiedziałam, ale teraz będę bardziej ostrożna. Odwróciłam wzrok i zdałam sobie sprawę po raz pierwszy, że nie była sama na podium. Przy niej, stojąc z jedną ręką na jej ramieniu, był Falin.

Rozdział 30 - Witam w moim dworze, tkaczu płaszczyzn. - powiedziała królowa, pochylając się. Ledwie zauważyłam. Nadal zataczałam się od widoku Falina. Od niego stojącego przy niej. Od niego dotykającego jej. Zaschło mi w ustach, a nawet przejmujący głos Malika ucichł do brzęczenia w moich uszach. Coś w mojej piersi zamarzło. Może to moje płuca ponieważ nie mogłam oddychać. On jest z nią. I oczywiście, że jest. Spójrz na nią. Ona była... I spójrz na mnie w mojej bokserce i biodrówkach z dużą różową plamą w kształcie dłoni na moim udzie, moje włosy były plątaniną od wiatrów wiejących przez świat zmarłych. Zacisnęłam pięści przy bokach. Wiedziałam, że Falin jest kochankiem królowej. Wiedziałam. Falin nie patrzył na mnie, ale prosto przed siebie, ponad tancerzami. Ciepło paliło moje policzki. Zawstydzenie, może. Gniew, zdecydowanie. Na niego. Na mnie. Oderwałam spojrzenie. Miałam robotę do wykonania: odnaleźć wspólnika żniwiarza i przyjaciółkę do uratowania. Cóż, tak naprawdę, więcej niż jednego przyjaciela - nie zamierzałam zostawić Caleba w niewoli w zimowym dworze. Gdy się odwróciłam znalazłam ostre spojrzenie królowej na mnie,obserwującej, oceniającej. - Wpatrujesz się w mojego rycerza. - powiedziała, sięgając by pogłaskać jego dłoń gdzie spoczywała na jej ramieniu. - Czy zastanawiasz się nad łańcuchem? On był... nieprzewidywalny ostatnio. Niech to nie niepokoi twojego umysłu. Zamrugała i tylko wtedy zauważyłam gruby na palec łańcuch, ogniwa lśniły od lodu, przykuwająca Falina do królowej. Co do diabła się dzieje? Nie zachowywał się jak więzień, ale znowu, również nie zachowywał się

jakby chciał tu być. Poza dłonią dotykającą jej ramienia, nie zauważał jej bardziej niż mnie. Oczywiście, łańcuch krępujący go był cienki i zrobiony tylko z lodu. Gdyby chciał go zerwać, na pewno by mógł. Przestań o tym myśleć, Alex. - Urządziłam ten bal na twój honor. - powiedziała królowa, sprowadzając moją uwagę do niej. - Czy ci się podoba? Otwarłam usta i ponownie je zamknęłam. Rozegraj to mądrze, Alex. Nie miało znaczenia, że chciałam wyrwać wszystkie doskonałe włosy królowej w tej chwili. Rozmawiałam z regentem miejsca gdzie nie znałam reguł. Musiałam być bardzo, bardzo ostrożna. Ale również nie mogłam kłamać. To wszystko komplikowało. Rozejrzałam się. - Jest czarujące. - Prawda, czyż nie? - uśmiechnęła się. - Podczas gdy stanowczo sądzę, że nigdy nie potrzeba powodu do urządzenia balu, myślę również, że trzeba uczcić nowo zbudzonego Sleagh Maith dołączającego do dworu. Uh, tylko że tego nie robiłam. Z tego co Rianna i mój ojciec mi powiedzieli, byłam całkiem pewna, że wybieranie dworu było, cóż, wyborem. Ułożyłam usta w uśmiech i podrapałam PC za uchem. - Gratulacje. A kto dzisiaj dołącza do zimowego dworu? Zmarszczyła brwi. - Moja kochana, ty zbudziłaś się na moim terytorium. Oczywiście dołączysz do mojego dworu. Ale powiedziała "dołączysz" co znaczyło, że moje podejrzenie było właściwe: decyzja należy do mnie. - Zamierzam zobaczyć trochę więcej Krainy Wróżek zanim zobowiążę się do czegokolwiek. - powiedziałam, a następnie dodałam. - Słyszałam, że wysoki dwór ma złote korytarze. - Wesel się z nami, tkaczu płaszczyzn. - powiedziała i nie byłam pewna czy ignorowała moje oświadczenie czy po prostu mówiła dalej przy oczywistym panie oczarowania mnie wspaniałością jej dworu. - Pozwól, że znajdę ci partnera. Wskazała i człowiek, który wydawał się być w moim wieku, wystąpił. Sądząc po jasnej żółci jego duszy, zgadywałam że był ludzkim odmieńcem. - Jarrid jest wspaniałym tancerzem. - powiedziała gdy podszedł do podium. Uśmiechnęła się do niego, ale powiedziałam: - Nie jestem zainteresowana tańcem. - w końcu, z mojego doświadczenia,

tancerze w Krainie byli niebezpieczni. Okay, więc bal nie miał tej szaleńczej, uzależniającej energii Nieskończonego Tańca, ale nadal, lepiej dmuchać na zimne. Królowa zmarszczyła brwi i odprawiła Jarrida ruchem ręki. Następnie wskazała ponownie na tłum. - To jest Alrick, jeden z ostatnich jego rodzaju. Wróżka, którą wskazała, była kształtu człowieka, ale zamiast skóry, łuski, które lśniły jak oszlifowane szafiry, pokrywały jego skórę. Gdy dotarł do podium, pokłonił mi się, wyciągając dłoń zakończoną złotymi paznokciami. - Nie jestem odpowiednio ubrana. To była wymówka, kiepska, którą królowa zlekceważyła machnięciem ręki. Albo przynajmniej myślałam, że lekceważyła wymówkę. Wtedy zarys przesunął się nad moimi ramionami. Spojrzałam w dół. Moja bokserka i biodrówki zniknęły, zastąpione przez jasną suknię odkrywającą ramiona, haftowaną srebrną nicią i zaakcentowaną delikatnymi lodowymi kwiatami. Moja czerwona torebka zniknęła, PC teraz wisiał na nabijanym lodem srebrnym nosidełku. Mogłam widzieć przez glamour, więc widziałam jak rzeczywistość chwiała się, zarówno moje ubranie jak i suknia były solidne. Następnie rzeczywistość usadowiła się na sukni, a moje ubrania po prostu przestały istnieć. Oh, to jest bardzo niesprawiedliwe. A glamour królowej nie tylko oszukał rzeczywistość, ale faktycznie zmienił ją, znaczyło, że jest niezwykle potężna. Przez jej glamour zniknęły również rękawiczki, które dała mi Rianna, i Ściszony gwar rozbrzmiał przez salę balową jak moje dłonie zostały odsłonięte na widok wszystkich. Cienkie brwi królowej uniosły się, tylko odrobinę, a machnęła ponownie ręką. Jasne rękawiczki z najmiększego materiału, który kiedykolwiek dotykałam, pojawiły się na moich dłoniach. Pasowały do sukienki, utkane ze srebrnej nici sięgały aż do połowy bicepsów. Rubinowy amulet Holly ,zwisający z mojej srebrnej bransoletki, odznaczał się jak rana przy śnieżnym materiale. - To piękna - niechciana. - sukienka. Ale muszę zrezygnować z tańca. Królowa zacisnęła usta. Następnie przyjrzała się tłumowi jakby niepewna. W końcu wskazała na Sleagh Maith, który wzniósł toast gdy przyjechałam. - To jest Ryese, syn mojej ukochanej siostry. Spojrzałam na wróżkę o kryształowych włosach. Królowa zaoferowała mi teraz trzech partnerów, każdy wyższej rangi niż poprzedni. Zwykle jest znaczenie przy trzykrotnych czynach, i miałam przeczucie, że jeśli

ponownie odmówię, będę nie tylko odrzucać ofertę jej dworu, ale obrażę jej rodowód. Co mam zrobić? Rozejrzałam się po zebranych wróżkach, moje spojrzenie przesunęło się po ponad tuzinie z lodowym łańcuchem krępującym ich. - Wspaniały partner, ale muszę zrezygnować. Ryese wyglądał na ogłuszonego, ale królowa na rozdrażnioną. - Czy jest w moim dworze ktoś, kto cię interesuje. - Jest. - Jesteś honorowym gościem. Musisz dołączyć do jednego tańca zanim noc się skończy. Więc wybierz partnera, tkaczu płaszczyzn. Mój dwór jest do twojej dyspozycji. Nie spojrzałam na Falina. Potrzebowałam każdej uncji samokontroli w moim ciele, ale nawet na niego nie zerknęłam. Był przykuty do królowej wątpiłam by mi go dała, nawet jeśli spytam. Co nie zrobiłam. Ale przez sposób w jaki królowa powiedziała "muszę" kazało mi wierzyć, że naprawdę muszę dołączyć do tańca. Odwróciłam się, przeszukując tłum wróżek. - On - wskazałam na Caleba. - Niezwykły wybór. - machnięciem kazała mu podejść. - Zdejmij najpierw ciężar. Spojrzałam w dół na PC, nie chciałam oddalać się od niego - był strasznie małym psem - ale spojrzenie królowej mówiło mi, że to nie podlegało negocjacjom. Zsunęłam torbę i postawiłam ją na brzegu podestu. - Zostań. - szepnęłam. Pisnął i natychmiast wyskoczył z torby, i pobiegł po podium. Zatrzymał się przed Falinem i tracił łapą jego nogę. Falin nie poruszył się, ale kącik jego ust, po przeciwnej stronie niż królowa, drgnął w górę, tylko odrobinkę, i mogłabym przysiąc, że jego spojrzenie mignęło w moim kierunku. - Zły pies. - wymamrotałam, a następnie Caleb poprowadził mnie na parkiet. Ja nie tańczę. To pewnego rodzaju osobista zasada. Nigdy nie byłam w tym dobra do punktu gdy tanieć zaczyna być zabawą. Ato nie był zwykły tanieć. Ten tanieć ma wyznaczone kroki. Taniec rozpoczął się ukłonem i nie zdałam sobie sprawy, że powinnam dygnąć, a nie ukłonić się dopóki kobieta przy mnie chrząknęła. Następnie kobiety utworzyły linię i tańczyły w małym kółku. Byłam całkiem pewna, że powinnam jakieś ruchy robić moimi stopami, ale i tak nie były one widoczne pod suknią, więc po prostu próbowałam utrzymać tempo. Wtedy

mężczyźni zaczęli tańczyć ponieważ, oczywiście, to nie byłby taniec gdzie mężczyźni i kobiety robili to samo w tym samym czasie. Ponownie zgrzytałam zębami do czasu gdy linia mężczyzn i kobiet połączyła się. - Nic ci nie jest? - spytałam gdy Caleb i ja okrążaliśmy się, nasze prawe dłonie były złączone. - Nie jestem już w lochu, więc to jest plus. - uśmiechnął się promiennie, co było całkowicie sztuczne. - Dobre zachowanie wygrywa nagrody, jeśli nie zaufanie. - następnie odwrócił się i wyciągnął lewą dłoń. Pary wokół nas zmienili kierunek, ale zabrało mi niezręczną chwilę by to odkryć i do czasu gdy się okręciłam, tancerze ruszyli do następnej figury. Pozostawałam nieustannie jeden krok za tancerzami. Nie dbałam o to. Obserwowałam Caleba i łańcuch za nim. Wydaje się móc poruszać gdzie chce w sali balowej, ale miałam przeczucie, że nie mógł wyjść. Co znaczyło, że to musi zniknąć. To zdecydowanie była magia, ale nie miałam pojęcia jak działała. ja dopiero zaczęłam odczuwać magię wróżek. Ale miałam swój sztylet. Sztylet był zaczarowany by ciąć wszystko, a z jego ciężaru przy mojej nodze, mogłam prawie wyczuć jego zgodzę, że może wykonać to zadanie. Najpierw musiałam po niego sięgnąć. Królowa nie zmieniła moich butów, prawdopodobnie dlatego, że suknia ciągnęła się po ziemi, więc nikt nie mógł patrzeć mi na nogi. Problem? Dostanie się do pochwy pod suknią balową było prawdziwą suką. Czekałam aż piosenka się skończyła, gdy jeszcze raz dygała, a nawet wtedy wyciągnięcie sztyletu nie poszło gładko. Było to bardziej jak podnieś-sukienkę-i-przekop-się-przez-warstwy-materiału-aż-znajdzieszswoją-nogę ruch. Nie miałam wątpliwości, że zostałam zauważona. Ale z tym co miałam zamiar zrobić, nie mogłam uniknąć niezauważenia. Opadnięcie z dygnięcia do klękania przed Calebem, przesunęłam ostrze przez na wpół prawdziwy łańcuch. Rozpuścił się. - Al, coś ty zrobiła? - syknął Caleb, jego spojrzenie przeczesywało pokój jakby sprawdzał kto to zauważył. Większość wróżek przeszła do kolejnego tańca, ale królowa wstała. Mogłam poczuć jej spojrzenie na nas. Nie byłam jedyna, Caleb wyraźnie również wyczuł jej spojrzenie. - Musimy się stąd wynieść. - owinął ramię wokół mojej talii i pociągnął do przodu. - Nie. Caleb, ja - miałam robotę do wykonania. I PC tu był. I... Caleb nie dał mi okazji do protestowania. Jego ramię zacisnęło się na mnie i podniósł mnie z podłogi, biegnąć ze mną do holu gdy przemykał się koło tancerzy. - Zatrzymać ich! Przyprowadzić ich do mnie. - głos królowej krzyknął tuż przed tym jak Caleb zanurkował w otwór drzwiowy.

Muzyka ucichła, dźwięki tancerzy zniknęły, a zapach jedzenia rozwiał się gdy bezruch korytarzy usadowił się wokół nas. Caleb postawił mnie, zerkając najpierw w prawo później w lewo. Oba kierunki wyglądały dokładnie tak samo, zaklął gdy złapał mnie za ramię i pociągnął d korytarz po prawej. Próbowałam się uwolnić, podpierając nogami. - Caleb. Puść mnie. Muszę zostać. Pociągnął mocniej. - Nie. Musimy się stąd wynosić, Al, zanim... Nigdy nie doszedł do następnego słowa. Oczekiwałam strażników, których widziałam wcześniej, by nas łapali, ale to złowieszcze statuy wzdłuż ścian ruszyły do akcji i miałam dobre pojęcie tego, o co się martwił. Każdy strażnik niósł duży na trzy stopy miecz. Kto do diabła nosi miecz? Oczywiście oni byli bardziej "co" niż "kto" i było ich wielu. Caleb zatrzymał się z poślizgiem gdy trzech strażników zagrodziło nam drogę. Oboje okręciliśmy się, ale kolejni strażnicy stali za nami, a więcej wychodziło ze ścian, ich miecze uniesione. Otoczeni. - Jak z nimi walczymy? - szepnęła, a Caleb potrząsnął głową. Świetnie. Mogłam widzieć glify na strażnikach, ale nie wiedziałam nic na temat magi glifów wróżek i zdecydowanie nie wiedziałam jak unieszkodliwić zaklęcie. Moja umiejętność patrzenia przez płaszczyzny nie pokazywała niczego użytecznego. Oni nie byli jak konstrukcje, które mogłam usunąć z rzeczywistości przez niewiarę, ale lód dawał cel. Nawet sztylet w mojej dłoni, który zawsze był skory do małej akcji, czuł się niepewnie. Strażnicy zbliżali się aż Caleb i ja byliśmy zmuszeni stanąć plecami do siebie by nie zostać nadzianym na szpikulec. - Spocznijcie. - znajomy głos zawołał. Falin wyszedł zza rogu i zatrzymał się. - Nie. - Caleb szepnął. Poświęciłam chwilę by zerknąć na Caleba zanim skupiłam się na Falinie. Łańcuch zniknął i był sam. Albo przynajmniej był daleko przed innymi ścigającymi nas. Dotarł do rzędu strażników i, chwytając dwóch za ramiona, szarpnął ich do tyłu by utworzyć ścieżkę bez ostrych szpikulców pomiędzy nami, a nim. Strażnicy odwrócili się, a następnie jak jeden, cofnęli się. Nie zniżyli mieczy, ale przynajmniej miałam miejsce do oddychania. - Nie wracamy. - powiedział Caleb. Złapał za mój sztylet, wyszarpując go z mojej dłoni.

Krzyknęłam, czując pieczenie w nadgarstku. - Hej! Caleb uniósł sztylet, wymierzając nim w Falina. Złapałam go za ramię. - Caleb, przestań. Falin zbliżył się. - Nie chciałbym was skrzywdzić. Co nie znaczyło, że tego nie zrobi. Widziałam już jak Falin zabija. Byli ty źli faceci, ale chyba "źli" zależy od punktu widzenia. Caleb wyżej uniósł sztylet. Falin zerknął na lodowych strażników. Dwóch podeszło, szybciej niż myślałam, że jest możliwe dla automatów, i złapało Caleba za ramiona, pociągając go w dół. - Co ty sobie wyobrażasz, że... - nie dokończyłam ponieważ nagle byłam owinięta w ciepłe, silne ramiona. Falin przyciągnął mnie mocno do swojej piersi, trzymając mnie blisko. - Tak się martwiłem. - wyszeptał, jego oddech tańczył w moich włosach. On się martwił. Więc mnie obejmował. W korytarzu. Z dala od niej. - Nie. Dotykaj. Mnie. Falin odskoczył jakby moje słowa go parzyły. - Alexis... - Nie. Przestań. - skrzyżowałam ramiona na piersi i wpatrywałam się w niego. Nerw drgał pod moim okiem. - Po prostu przestań, okay? Teraz powiedz żeby puścili Caleba. Ramiona Falina zapadły się. - Nie mogę. - Co masz na myśli mówiąc nie możesz. - Moja królowa rozkazała mi przyprowadzić was do niej. Cóż, to dowodziło temu, prawda? Jeśli potrzebowałam jeszcze jakichś dowodów na to gdzie stałam, właśnie je dostarczył. Ten wniosek musiał ukazać się na mojej twarzy ponieważ Falin zbliżył się. Podniósł dłoń jakby chciał mnie dotknąć, ale opuścił ramię do boku. - Spróbuj zrozumieć. Muszę być posłuszny jej rozkazom. Nie mam wyboru. Nie mógł kłamać, wiedziałam, że nie mógł, a jednak ta boląca część mnie nie chciała mu wierzyć. Zerknęłam na Caleba, który w końcu przestał szamotać się ze strażnikami. Miał cierpienie w oczach, ale kiwną głową, potwierdzając słowa Falina. Musiał być posłuszny? Potrząsnęłam głową. Zasady zdają się ciągle

zmieniać, a ja ledwie rozumiałam grę. Ale stawka była wysoka. Śmiertelna. Falin zbliżał się aż rąbek mojej sukni otarł się o jego nogi. - Alexis, zmieniłbym wszystko w Krainie dla ciebie jeśli to byłoby w mojej mocy. To "nie nie jest" pozostało niewypowiedziane poza jego oczami gdzie mogłam zobaczyć echo tych słów. Wyciągnął rękę, jego ciepła dłoń prześlizgnęła się po moim nagim ramieniu. Nie odsunęłam się, ale również nie przysunęłam do niego. Pochylił się, zamykając przestrzeń pomiędzy nami. Nadal stałam twardo przy swoim stanowisku, a jego usta otarły się o moje, dotyk tak lekki, że mógłby być pocałunkiem wiatru. - Wybacz mi. - wyszeptał. Mówił poważnie, tak poważnie, że brak równowagi pomiędzy nami sprawiło, że oboje wzdrygnęliśmy się. Następnie jego dłonie wsunęły się z moich ramion na nadgarstki. Jego palce zacisnęły się wokół nich jak kajdany. Co? - Oh, czy to nie jest wzruszające? - szorstki kobiecy głos powiedział i podskoczyłam. Falin puścił moje ręce i okręcił się, opadając na kolana w tym samym czasie. - Moja królowo. Zimowa Królowa stała pośrodku korytarza, jej dłonie były zaciśnięte przy pasie. PC, który najwyraźniej podążył za nią, popędził koło strażników. Chwyciłam go w ramiona i przycisnęłam mocno gdy królowa podeszła do przodu, trzymając spódnicę długiej sukni. Zatrzymała się dokładnie przed klęczącą postacią Falina. - Czy naprawdę myślałeś, że utrzymasz tajemnice pomiędzy moimi własnymi korytarzami, rycerzu? Falin nie odpowiedział i wsunęła palce w jego włosy. Ruch ten zaczął się jako pieszczota kochanki, a skończył z jej pięścią zaciśniętą na jego włosach z tyłu czaszki. Szarpnęła w górę i on wstał przy tym ruchu. Ona była drobna, więc musiała uwolnić go zanim w pełni się wyprostował. Obeszła go, ciągnąc go za przód koszuli aż stał twarzą do mnie. - Zastanawiałam się. - powiedziała, przeciągając dłoń w dół jego piersi. Żaden mięsień w jego ciele nie drgnął. - Zawołałam mojego rycerza do domu, a on przyszedł, jak powinien, nawet jeśli wiedział, że jestem zła za to, że nie wywiązał się z zabicia złodzieja ciał w odpowiednim czasie. A następnie, gdy wiedział, że wkrótce mu wybaczę, uciekł z mojego więzienia, przy wielkim osobistym koszcie dla niego. - wbiła palce w jego

bok gdzie miał ranę ciętą gdy go znalazłam. Brzegi jego oczu zdradziły grymas, ale nie udzielił żadnej innej reakcji. - Właśnie słyszałam pogłoskę o tkaczu płaszczyzn. Wysłałam, że może on sam poszedł pozyskać tkacza płaszczyzn. Być może by sprezentować go mnie jako podarek by odzyskać moje dobre łaski. Teraz zgaduję dlaczego. - natarła na mnie. Falin był ranny uciekając zimowy dwór? By dostać się do mnie. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc napotkałam spojrzenie królowej, nic nie mówiąc. Syknęła przy wdychaniu. Następnie odwróciła się do Falina. - Zabierz siebie do Rath. - spojrzała na mnie przez ramię. - To będzie sala tortur dworu. Skoro nie masz żadnego interesu w moim bankiecie, być może wizyta tam będzie cię bardziej interesować. - Moja królowo... - zaczął Falin i ponownie wbiła place w jego bok. - Jeśli błagasz dla siebie, rycerzu, wybaczę ci. Ale jeśli błagasz dla niej, nie spodobają ci się wyniki. Zerknął na mnie, a następnie zamknął oczy i pozostał cicho. Królowa odwróciła się w kierunku strażników trzymających Caleba. - Zabierzcie go do lochów z resztą opornych niezależnych. Ty - wskazała na dwóch innych strażników - zabierzcie ją do komnaty gdzie może czekać na powrót mojej cierpliwości. - odwróciła się do mnie, lód w jej oczach był zabójczy, pełen nienawiści. - Powinnaś modlić się by wróciła szybko. Tkacz płaszczyzn, który nie dołączy do mojego dworu na ograniczoną wartość.

Rozdział 31 Walczyłam by utrzymać bezpieczny chwyt na PC i nie potknąć się, i upaść w tej cholernej sukni gdy lodowi strażnicy ciągnęli mnie z daleka od królowej, Falina i Caleba. - Zwolnijcie. - krzyknęłam, potykając się. PC wiercił się. Nie zwolnili. Nawet się nie zatrzymali bym odzyskała równowagę. Obróciłam się, zerkając do tyłu na królową. Patrzyła, wyglądając po królewsku, delikatnie i na całkowicie zadowoloną z siebie. - Czy ty przetrzymujesz Sleagh Maith nie z twojego dworu wbrew jej woli? - głęboki męski głos zapytał z korytarza przede mną. Korytarza, który był pusty chwilę wcześniej. Odwróciłam się. Po środku korytarza stała nieznana wróżka - kolejny szlachecki Sleagh Maith, z wyglądu jego prawie zbyt przystojnych by patrzeć rysów. Miał czarne włosy zaczesane mocno za głowę, więc nie mogłam zobaczyć jak długie naprawdę były, i czarną brodę, która tworzyła ostry czubek na jego podbródku i prawdopodobnie ratowała jego twarz od zbyt kobiecego wyglądu. Za nim, korytarze zniknęły w duży pokój okryty głębokimi cieniami. Ale cienie były tylko romboidalnym obszarem wokół wróżki; lodowa jaskinia była widoczna wszędzie indziej jakby otwór został rozerwany pośrodku korytarza. - Ty. - nie mogłam widzieć królowej, ale jej głos był ciepły jak lodowiec. Nie masz tu żadnych interesów. - Pozwalam sobie mieć odmienne zdanie. - zrobił ruch ręką i krzyk rozbrzmiał w lodowatej jaskini. Dwa atramentowo czarne postacie ruszyły do przodu. Widmowe w obszarpanych ubraniach z ich włosami zwisającymi w plątaninie za nimi, nowo przybyli machnęli mieczami, które ciągnęły ciemność za sobą, jakby ociekały cieniami. Oczywiście, zjawy wydawały się czymś więcej niż

ożywionymi cieniami. Lodowi strażnicy uwolnili mnie gdy sięgali po miecze. Jaskinia trzęsła się od zderzenia strażników z cieniami. Uchwyciłam się PC, cofając się o krok. Szczęk mieczy wypełniał powietrze, uchyliłam się gdy lodowe ostrze zmierzało dokładnie na mnie. Nie dobrze. - Alexis, tędy. - mężczyzna w rozdarciu krzyknął. - Nie! - głos królowej rozbijał się o ściany. - Brać ich, wszyscy. Zatrzymać ją. Okręciłam się. Lodowi strażnicy królowej ruszyli do przodu w tłumie. Nawet tych dwóch , którzy trzymali Caleba, złapali za miecze i dołączyli do boju. Caleb spojrzał na mnie, spojrzał na mężczyznę w rozdarciu, a następnie odwrócił się i pobiegł w przeciwnym kierunku. Nie winiłam go. Więcej zjaw cieni wyleciało z rozdarcia by wstrzymać nową napaść lodowych strażników, ale lodowi strażnicy nie byli jedynymi, którzy przychodzili. Falin rzucił się do przodu, odparowując uderzenia zjaw. - Alexis, pośpiesz się. - powiedział nieznajomy, wyciągając rękę. Zdecydowanie nie był białym rycerzem przybyłym by mnie uratować, nie przy całej tej naoliwionej czarnej zbroi, która prawie wtapiała go w tło cieni wokół niego, ale na pewno był pewnego rodzaju ratunkiem. Miecz przeszedł cale od mojej piersi - i PC. Biały grzebień włosów na jego głowie dygotał gdy on się trząsł. Musiałam się stąd wynosić. Zerknęłam na wróżkę nadal wyciągając rękę do mnie. Cóż, zimowy dwór i tak był niewypałem ze wspólnikiem i Holly. Może będę miała więcej szczęścia gdzie indziej. A może będę wstanie nie wkurzyć rządzącego regenta. Wkładając PC pod jedno ramię, zebrałam spódnicę sukni jedną ręką, podciągając ją do kolan, i następnie pobiegłam do rozdarcia. Mężczyzna sięgnął po mnie. Upuściłam spódnicę i złapałam go za rękę w tej samej chwili gdy ktoś złapał mnie za ramię. Nieznajomy ciągnął mnie do przodu, w górę do rozdarcia. Lodowa jaskinia zniknęła; ręka na moim ramieniu nie. Wpadłam do ogromnego przedpokoju wypełnionego gigantycznymi gotyckimi łukami i spiralnymi kolumnami. A Falin podążył za mną. Wróżka, która wciągnęła mnie, odwróciła się, poziomując miecz, który nie odbijał światła,jakby został wykuty z samych cieni. Zamachnął się na Falina, który odskoczył do tyłu. Falin podniósł dwa sztylety wystarczająco długie by uchodzić za krótkie miecze. Weszłam pomiędzy nich, plecami do Falina. Jego ręce natychmiast zamknęły się na moich ramionach, płazy ostrzy dotykały mojej nagiej skóry.

- Nie krzywdź go. Nieznajomy przekrzywił głowę. Następnie odwrócił się do rozdarcia. - Teraz, chłopcze. - krzyknął, a przyodziana figura, której nie zauważyłam stojącej przy brzegu rozdarcia, zrobiła krok do przodu. Postać była wielkości dziecka, ale to nic nie znaczyło skoro wróżka mogła obejmować wielkość od bardzo, bardzo małej to ogromnej. Wepchnął ręce do przestrzeni przy każdym końcu rozdarcia i jakby chwycił dziurę za brzegi. Gapiłam się, zdumiona, jak szarpie za rozdarcie, zamykając je. Zginacz płaszczyzn dworu cieni? Rozdarcie mierzyło mniej niż stopę szerokości gdy lodowy strażnik sięgnął do środka. Strażnik zanurkował do otworu, jego miecz był wysunięty, wycelowany dokładnie na zginacza płaszczyzna. - Padnij! - krzyknął mój wybawiciel, rzucając się do przodu. Zginacz płaszczyzn upadł na podłogę gdy czarny miecz przeleciał nad jego głową, odparowując uderzenie strażnika. Nieznajomy chwycił lodowy nadgarstek i pchnął, próbując wcisnąć ramię z powrotem przez otwarcie podczas gdy unikał zamarzniętego ostrza. Zginacz kucnął i ponownie złapał za brzegi rozdarcia. Mogłam poczuć magię - nie energię Eteru, ale magię, którą odczuwałam zarówno jako obcą i niezwykle znajomą. Ciągnął, zbliżając rozdarcie wokół ramienia strażnika. - Rycerzu. - powiedział głos królowej, wbijając się do pomieszczenia przez nadal częściowo otwarte rozdarcie. Falin skupił się za mną. Cholera. Rycerzu, złap tkacza płaszczyzn i... Głośne pęknięcie rozbrzmiało w powietrzu, następujące przed roztrzaskiwanym lodem. Głos królowej ucichł w pół zdaniu, a ramię strażnika nadal trzymające miecz upadło na podłogę. Natychmiast roztopiło się, pozostawiając dużą kałużę za zginaczem płaszczyzn, a rozdarcie w Krainie zostało zszyte, zamykając się pozostawiając nie więcej jak szew. Szczęka mi opadła. Mogłam poczuć jak wisi w zdumieniu, ale nie byłam w stanie przekonać jej do zamknięcia. Zginacz płaszczyzn wstał, otrzepując ręce o spodnie, a nieznajomy kiwnął do niego głowę. - Dobra robota. - powiedział czule i sięgnął do kaptura jakby mierzwiąc włosy noszącego. W Krainie Wróżek nie było rozkładu, więc nie mogłam niczego spostrzec pod ciemną peleryną, nawet migotanie jego duszy. Ciemna wróżka następnie dotknęła ramienia postaci, i jakby został zwolniony, postać czmychnęła do cieni. Później wróżka odwróciła się do mnie.

- Teraz co my zrobimy z nim? - wskazał ponad moim ramieniem na Falina. Palce Falina napięły się na moim ramieniu. Pochylił się aż jego usta były na poziomie moich uszu. - Moja królowa nakazała mi cię pochwycić i... zgaduję, że "i" zależy od mojej decyzji. - nadał ostatniej części wystarczająco dwuznaczności, że ciepło rozlało się po moich policzkach - i kilku niższych miejscach pomimo moich najlepszych intencji. Cholera. Powinnam być na niego wściekła. Byłam na niego wściekła. Ciemnowłosa wróżka zerknęła na rękę Falina na moim ramieniu i podniosła miecz. - Uwolnij ją. Ona jest gościem mojego dworu i pod moją ochroną. Jeśli Zimowa Królowa i jej krwawe ręce chcieliby przetrzymywać ją wbrew jej woli, będziecie musieli przedostać się przeze mnie. Uchwyt Falina na moim ramieniu zacieśnił się i pociągnął mnie krok do tyłu, ale tym razem nie było w tym dwuznaczności. Zaklął, jego głos był cichym pomrukiem, mogłam prawie usłyszeć jak mocno jego zęby zgrzytają. Następnie pochylił się i wyszeptał. - Alex, rozkazała mi cię pochwycić. Nie mogę cię puścić aż albo będziesz niesprawna albo poddasz się mojej niewoli. - Nie bób nic takiego, Alexis. - ciemna wróżka w zbroi powiedziała, skacząc do przodu, zamachnął mieczem. - Przysięgam na własną krew, chłopcze. Nie znajdziesz we mnie łatwego przeciwnika. Falin podniósł jednego z jego dużych sztyletów by zablokować miecz cieni i w tym samym ruchu przesunąć mnie za niego. - Nie mam zwady z tobą, Królu Cieni. Król? Druga wróżka nadal podchodziła, jego miecz ciągną za sobą ciemność. - Grozisz mojemu rodowi, więc zdecydowanie masz zwadę ze mną. chłopcze. Ród? - Przestańcie. Oboje. Przestańcie! - tym razem nie weszłam pomiędzy nich ponieważ ich miecze niewyraźnymi plamami gdy poruszali się zdeterminowani by się nawzajem pozabijać i nie chciałam dostać się w sam środek. Nie przestali na moje słowa, więc powiedziałam. - Falin, poddaję się. Złapałeś mnie i jestem twoim więźniem czy cokolwiek. - Alexis, nie. - powiedział nieznajomy, jego miecz zawahał się na jedną chwilę. Falin skorzystał z tej chwili i odskoczył, wycofując się. Nie opuścił ostrzy,

ale podniósł ręce i zwrócił sztylety na boki tak by czubki i ostrze nie wskazywały drugą wróżkę. To nie była kapitulacja, po prostu ruch przerywający walkę pojednawczo. - Czy to znaczy, że mi wybaczasz? - zawołał Falin przez ramię. Czy mu wybaczałam? Prawdopodobnie nie. Prawie to powiedziałam, ale wtedy zdałam sobie sprawę co on robił. Jeśli mu wybaczę, ten ogromny dług pomiędzy nami był mój by go zażądać. Król Cieni zerkał pomiędzy nami, jego miecz w końcu opadł jakby w końcu odgadł w co graliśmy. Falin kiwnął do niego głową i również zniżył swoją broń. Podszedł, jego niebieskie oczy zamknięte były na mnie, ostrożne, ale pełne oczekiwania. Czułam dług pomiędzy nami. Nadal był tylko potencjalny. Nie mogłam wybaczyć mu tylko słownie - naprawdę musiałam to czuć. Ale czy mogłam mu wybaczyć? Rozważałam to, co widziałam w korytarzach zimowego dworu. Robił to, co mu królowa nakazała. Podporządkował się i przyszedł na jej wezwanie, ale nie miał wyboru. Caleb zgodził się, że Falin musi się podporządkować. Mogłam wybaczyć mu w tym, czym nie miał wyboru. Kiwnęłam do niego głową i poczułam jak dług pomiędzy nami wzmacnia się. - Jesteś mi winien przysługę. - powiedziałam, uważnie dobierając słowa. Jestem twoim więźniem, ale uwolnij mnie, a twój dług będzie oczyszczony. Skrzywił się i pochylił głowę. - Nie mogę przyznać ci przysługi, która przeczy bezpośredniemu rozkazowi mojej królowej. Cóż, cholera. Może byłam w błędzie. Może tylko chciał wiedzieć czy wybaczam mu i nie ma to nic wspólnego z długiem. Ponownie na mnie spojrzał, a w zimnych błękitach jego oczy były pytania, prawie wołanie. Nie, on chce bym o coś go prosiła. Ale co? Co może mi pomóc, ale co nie przeczy królowej? Nie mógł mnie uwolnić, ale nie dokończyła swojego rozkazu, więc co on ma ze mną zrobić? Prawdopodobnie zaciągnąć mnie z powrotem do zimowego dworu. To może być złe. - Dobra. - powiedziała, - Jestem twoim więźniem, ale proszę być nie zwracał mnie zimowemu dworowi. - Zrobione. - ostro kiwną głową, ulga wygładziła wgłębienie, które zgromadziło się nad jego nosem. Spojrzał na drugą wróżkę. - Czy to jest dla ciebie wystarczające, Królu Cieni?

- Całkiem. - król schował miecz do pochwy. - Teraz, moja najdroższa Alexis, mamy tak wiele do podyskutowania. - powiedział, podchodząc do mnie z wyciągniętymi ramionami jakby chciał mnie objąć. Król Cieni może mnie właśnie uratował z zimowego dworu, ale stare powiedzenie o patelniach i ogniu było jak moje życie lubiło chodzić, więc nie zamierzałam spocząć. Albo być obejmowaną przez dziwną wróżkę. Zrobiłam krok w kierunku Falina i król zatrzymał się, marszcząc brwi. Spojrzenie jakie posłał Falinowi było bardziej niż nieprzyjazne. - Nie witam krwawych rąk Zimowej Królowej w moim dworze. Powinieneś iść, chłopcze. - powiedział. Wzruszyłam ramionami. - Wskaż nam wyjście. Król zakrztusił się, jego przystojne rysy pokazywały prawdziwy szok przez chwilę zanim opanował się. - Ale właśnie powróciłaś do domu, moja najdroższa bratanico.

Rozdział 32 Dom? A może nawet większe pytanie - Bratanica? Król Cieni uśmiechnął się i podczas gdy widniała chyba prawdziwa sympatia na jego twarzy, nie było łagodności. Jego przystojność posiadała śmiertelną krawędź więc nawet gdy był zrelaksowany, była czujność w jego ruchach, możliwość przemocy. - Tak naprawdę, moja bratanica prastryjeczna, ale takie rozróżnienie jest męczące. Rodzina to rodzina. Zamrugałam na niego i pozwoliłam PC zsunąć się na ziemię. Wuj Świat wydawał się trochę bardziej zamazany niż chwilę wcześniej, nawet bardziej nieprawdziwy. Miałam wuja? Cóż, prawuja. Nigdy nie znałam nikogo z mojej dalszej rodziny. Moja matka zmarła gdy byłam mała, a ojciec nie chciał rozmawiać na ten temat. Teraz miałam wuja. I jest on królem dworu Krainy Wróżek. - Mój ojciec...? Król potrząsnął głową i wziął moje dłonie w swoje. - On jest, czasem, moim drogim przyjacielem, ale nie rodziną i nie pochodzi z mojego dworu. Nie, to twoja śliczna matka, ukochana feykin, który był mojej krwi. Moje kolana osłabły i nagle ręce króla nie trzymały moich rąk, ale podpierały mnie gdy opadałam w kierunku ziemi. Jeśli świat zamazał się na pomysł, że król jest moim wujem, odkrycie, że moja matka była feykin całkowicie odwróciło go do góry nogami. Potrząsnęłam głową, ta myśl walczyła z wszystkim co znałam i rozumiałam jako prawdę. - Może powinnyśmy się trochę przejść i pooddychać świeżym powietrzem. - powiedział król. - To może być dobre. - wymamrotałam i nawet mnie słowa wydawały się bardzo oddalone jakbym słyszała je z końca długiego tunelu. Król pomógł mi wstać. Owinął ramię wokół mojej talii by pomóc mi

odzyskać równowagę i trzymał moją rękę w swojej tak, że moje ramię rozciągało się na przedzie jego ciemnej zbroi w pozie jakiejś wywołanej szokiem promenadzie. Gdy prowadził mnie w kierunku drzwi zauważyłam jak bardziej miękka jego zbroja była niż na to wyglądało, oraz, że była ciepła od jego ciała. Było to prawie piekielne gorąco tak jak głos Falina wołającego moje imię, które wytrąciło mnie z otępienia. Wyszarpnęłam moją rękę z uchwytu króla i wysunęłam się z jego ramienia, prawie potykając się o moją spódnicę. Gdy się ruszyłam, zauważyłam dłonie, które mnie trzymały i zatrzymałam się jakbym utknęła pomiędzy jednym krokiem, a drugim. Jak moje, jego dłonie były pokryte krwią, ale krew na dłoniach Króla Cieni była gęstsza, ciemniejsza i świeższa niż krew na moich. Zerknęłam na stworzone przez glamour rękawiczki. Były nieskazitelnie czyste, pomimo tego, że ich dotykał. Musiał zauważyć, że się wpatrywałam ponieważ spojrzał na swoje dłonie i wzruszył ramionami. - Krew moich wrogów i wrogów mojego dworu. W przeciwieństwie do niektórych, ja ich nie ukrywam. - spojrzał znacząco na Falina. No dobra... Złapałam przód mojej ogromnej spódnicy i podniosłam ją wysoko bym mogła swobodnie się poruszać. Następnie cofnęłam się do miejsca gdzie stał Falin. On podniósł PC w pewnym momencie - za co byłam niezmiernie wdzięczna; nie chciałam wiedzieć co czaiło się w gęstych cieniach wiszących w każdym kącie pokoju. A przy tych wszystkich podporach i łukach było pełno kątów. Szepty, tysiące, wydawały się wypełzać z cieni,chociaż nic w nich nie widziałam. Wolałam ich unikać. Uśmiechnęłam się z podziękowaniem do Falina za pomoc przy sprowadzeniu mnie do moich sensów i odwróciłam się do króla. - Sir... - Możesz nazywać mnie wujem. Uh, nie. Nie mogłam. - Czy masz jakieś inne imię? - Król Cieni. Król Tajemnic. Król wszystkich rzeczy ukrytych w ciemności. Tak, wszystko to pasuje do króla i jego dworu. Cóż, tak naprawdę, z jego dworu widziałam tylko zginacza płaszczyzn jak na razie, ale tajemnice, cienie i wszystkie rzeczy ukryte w ciemności były dokładnym opisem tego pokoju. Chociaż nie bardzo imię jakiego szukałam. - Czy masz jakieś krótsze imię? Roześmiał się, a następnie ukłonił się lekko.

- King Nandin, do twoich usług. - uśmiechał się gdy się wyprostował i był to dobry, przyjazny uśmiech, który zmienił prawie zbyt przystojną twarz w coś łagodniejszego. - Byłem zasmucony gdy twoi rodzice zdecydowali się opuścić Krainę Wróżek, a jeszcze bardziej gdy dowiedziałem się jak okrutnie królestwo śmiertelnych traktowało moją biedną bratanicę. Choroba, co za strata. - potrząsnął głową. Nawet dziewiętnaście lat później, wspomnienia śmierci mojej matki wysyłały zimno przez moje żyły. Ukłucie straty nigdy tak naprawdę nie odeszło, ale ostatecznie zapominasz to czuć chyba, że czasami coś ci o tym przypomina. Dzisiejszej nocy to przepłynęło przeze mnie ostrzej niż w ostatnich latach. Czy powiedziałabyś mi czym jesteś, czym jestem, gdybyś żyła? Nie miałam pojęcia i nie miałam możliwości spytać. Jej cień nie mógł być przywołany. - Ale spójrz na siebie, moja droga. - kontynuował Nandin, nieświadom moich mrocznych myśli. Okrążył mnie jakbym była jakąś niezwykłą lalką na wystawie. W sukni Zimowej Królowej, czułam się jak lalka, ale wciąż nie podobało mi się badawcze spojrzenie, chociaż muszę przyznać, że przynajmniej część mnie była zadowolona, że ten długo zaginiony wuj patrzył na mnie z aprobatą. Jego ciepły uśmiech był miły gdy ponownie wziął mnie za rękę. - Nigdy nie wyobrażałem sobie, że córka mojej bratanicy będzie prawdziwej krwi. I tkacz płaszczyzna do tego. Jestem prawdziwie zachwycony, że wróciłaś do mojego dworu. Zamarłam. Czy o to w tym wszystkim chodzi? Spojrzałam w te łagodne oczy, które były tak ciemne, że źrenice traciły się w tęczówkach. Nic dla mnie nie odzwierciedlały. Tu nie chodziło o rodzinę. Tu chodziło o dodanie tkacza płaszczyzn do jego dworu. odwróciłam wzrok. - Ja nie... - zaczęłam, ale Nandin mi przerwał. - Moja najdroższa, wyglądasz jakbyś miała paść tam gdzie stoisz. Tu jestem ja, nadaję gdy ty potrzebujesz snu. Możemy kontynuować tą rozmowę rano. Mam apartament dla gości przygotowany dla ciebie. klasnął w dłonie i dwie kobiety wyszły z cieni po naszej stronie. Cóż, nie dokładnie kobiety. Dwie wróżki zdecydowanie były kobietami - ich nagie piersi potwierdzały to - ale ich nosy i górne wargi łączyły się i rozciągały w haczykowate i śmiertelnie ostre dzioby. Żadna kobieta nie miała rąk tylko duże skrzydła w miejscach gdzie powinny one być, z podobnymi do kosy pazurami na środkowych stawach. Miały również duże szpony wyrastające z ich palców u stóp - których miały przy na stopę - jak również z pięty, co przy drugim spojrzeniu można uznać za czwarty palce. Każda wróżka miała

proste upierzenie, jedna tak czarne, że przypominała mi konstrukcję kruków, a druga w brązowe plamy przypominała jastrzębia. Harpie. Musiały nimi być. Nigdy tak naprawdę nie widziałam harpii, ale nawet jeśli tak nie nazywały się te wróżki, musiała być to jedna z nazw nadana przez ludzi w którymś momencie historii. Uważałam się za osobę o otwartym umyśle, ale było coś w konglomeracie ludzkich i ptasich rysach w harpiach co powodowało, że trudno się na nie patrzyło. - Podążaj za nami. - jastrzębio-upierzona harpia powiedziała w ostrym, skrzeczącym głosie. Chciałam się cofnąć i nie iść za nimi, ale to był tylko strach, a nie chciałam być kontrolowana przez uprzedzenia. W Krainie pozory oznaczały nawet mniej niż w w świecie ludzi. Piękno mogło skrywać najokrutniejszych i zabójczych, podczas gdy okropny potwór mógł być tym najchętniejszym do pomocy i błogosławieństwa. Zerknęłam na Falina. Ciasne linie zmartwienia znaczyły kąciki jego oczu i pogłębiły kąciki ust. Pochylił się szepnął - Byłoby niegrzecznie odmówić gościnności króla. I wtedy mogłabym mieć wrogów w dwóch władcach Krainy Wróżek. Zmarszczyłam brwi i dotknęłam amuletu Holly. Jak to było w korytarzach zimowego dworu, amulet mówił mi, że Holly jest w różnych kierunkach jednocześnie. Zaklęcie naprawdę nie lubi drzwi w Krainie. Oczywiście, drzwi w Krainie wydają się szalenie niekonsekwentne, więc to prawdopodobnie nie wina zaklęcia. Westchnęłam. Nandin nie był w błędzie: czy tej ilości magii, którą zużyłam przy małej sztuczce z muskaczami i walką z hydrą, nie wspominając o ucieczce pełnej adrenaliny z zimowego dworu, a następnie z szoku dowiedzenia się, że mam rodzinę w Krainie Wróżek - i było to więcej niż tylko mój ojciec, który nie był tym jakim się wydawał - byłam gotowa się załamać. Tak naprawdę nie spodziewałam się, że wpłynę do Krainy, znajdę Holly i wspólnika, i wrócę w ciągu jednej nocy. Chociaż dziewczyna może marzyć, prawda? Nie byłam w stanie wywalczyć mojej drogi wyjścia z dworu cieni jeśli odmówię i Nandin przyjmie to źle. - Okay, podążymy za tobą. - w końcu powiedziałam ponieważ nie było mowy bym dziękowała mu za pokój i stworzyła długo pomiędzy nami. Dwie harpie przekrzywiły głowy w ruchu, który był bardziej ptasi niż ludzki. Następnie zerknęły na Nandina jakby szukając odpowiedzi na pytanie, którego nie słyszałam by zadawały. Co ja takiego powiedziałam? Król przebiegł kciukiem i palcem wskazującym po szpiczastej brodzie. - Podejrzewam, że możemy przygotować pokój również dla krwawych rąk

Zimowej Królowej. Falin zbliżył się jakby chciał coś powiedzieć, złapałam go za rękę. - On może zostać ze mną. - ponieważ czułam się o niebo bezpieczniej gdy był ze mną, nawet jeśli może zdradzić mnie dla słowa jego królowej. Król zamrugał zaskoczony, a następnie jego usta wykrzywił grymas niesmaku. - Twój ojciec na pewno jego nie pochwala. Jakby obchodziło mnie co mój ojciec myśli. Nie podzieliłam się tą szczególna opinią z królem, wątpiłam by pomogło to mojej sprawie. gdy po prostu stałam tam bez słowa - jedna umiejętność, którą mogłam przypisać nauce ojca - Nandin odwrócił się. - Dobra. Porozmawiamy ponownie przy późnym śniadaniu. Gilda i Naveen dostarczą ci wszystko co potrzebujesz tej nocy. - odwrócił się, jego peleryna trzepotała za nim gdy odchodził. Zatrzymał się tuż przed jednym z łuków. - Słodkich snów, moja najdroższa bratanico. - powiedział, prawie jakby była to spóźniona refleksja. Tym razem w jego słowach nie było sympatii. Następnie przeszedł przez łuk i zniknął. To zostawiło nas z harpiami i zaszurałam nogami, z jakiegoś powodu nawet bardziej skrępowana ich obecnością niż wcześniej. Obserwowały mnie swoimi oczami, które były trochę zbyt okrągłe, ale nic nie powiedziały gdy prowadziły mnie i Falina przez liczne ciemne korytarze. nasze kroki rozbrzmiewały echem w pozornie nieskończonej przestrzeni, kontrastujące z szeptami sączącymi się z cieni. Nie zobaczyliśmy żadnej żywej istoty aż harpie stanęły przed dużymi drewnianymi drzwiami. Wtedy niska skryta za peleryną postać wyszła z cieni. Wyglądała ona jakby zginacz płaszczyzn, który otworzył dla mnie drzwi w Krainie. Nie byłam pewna, ale był odpowiedniej wysokości. Chciałabym go przesłuchać i spytać jak zamknąć rozdarcie, ale krucza harpia odwróciła się do niego. - Jego wysokość powiedział, że masz z nią nie rozmawiać. Nie dzisiejszej nocy. - powiedziała. Postać stała bardzo nieruchomo przez chwilę; następnie przód peleryny rozsunął się i ukazała się ręka. Była to mała ręka, gdzieś pomiędzy rozmiarem dziecka a nastolatka, a dusza pod spodem mieniła się tylko śladem złotego. Człowiek. Sięgnął jakby miał mnie dotknąć, a harpie stanęły pomiędzy nami, ich skrzydła rozciągnięte gdy skrzeczały. Cofnęłam się, daleko od trzepotu masywnych skrzydeł, a Falin tak samo nagle przede mną, podając mi PC i wyciągając sztylety. A wtedy, tak szybko jak sprzeczka się zaczęła, skończyła się. Harpie złożyły skrzydła,

odsuwając się, a postać w pelerynie zniknęła,prawdopodobnie tam skąd przyszła. Dlaczego Nandin nie chce by ludzie rozmawiali ze mną? Albo być może to zginacz w szczególności. Nie miałam okazji spytać. Chociaż harpie i tak by mi nie powiedziały gdybym spytała. Jastrzębia harpia użyła pazura przy stawie skrzydła by szarpnąć za okrągłą klamkę, a drewniane drzwi otworzyły się. Apartament, który mi pokazały, zawierał trzy pokoje, dwa z nich były tak duże jak moje mieszkanie i bogatsze niż rezydencja mojego ojca. jastrzębia harpia oprowadziła Falina i mnie po całym apartamencie podczas gdy krucza harpia czekała przy drzwiach. Gdy już zobaczyliśmy całe mieszkanie, odwróciła się do mnie. - Czy potrzebujesz czegoś? - sypała i następnie przyjrzała się mojej całkowicie niestosownej sukni balowej. - Ubrania? Jedzenie? - Nic mi nie trzeba. - powiedziała,a następnie zerknęłam na Falina. Potrząsnął głową, co mi odpowiadało. Wolałam nie przyjmować podarków od wróżki, a moim celem było nie jeść gdy byłam w Krainie - co znaczyło, że miałam nadzieję szybko znaleźć Holly i wspólnika. Harpie kiwnęły głowami, a następnie wyszły bez słowa. Dopiero gdy drzwi się zamknęły i usłyszałam zatrzask, zdałam sobie sprawę, że w środku nie było klamki. Falin i ja byliśmy zamknięci w apartamencie, pokój był naszą klatką. Podczas gdy mogło to być najładniejsze więzienie jakie widziałam, klatka to nadal klatka.

Rozdział 33 PC dokładnie zbadał apartament dla własnej satysfakcji i zwinął się w kłębek na samym środku łóżka, w którym mogłoby się zmieścić dziesięciu, ale ja nadal chodziłam. Powiedziałam Falinowi podstawy tego, co się dowiedziałam od kiedy zostawił mnie w swoim mieszkaniu. Nie powiedziałam mu wszystkiego - sienie w pokoju szeptały i bałam się, że mogły również słuchać - ale powiedziałam mu o Holly i sednie tego co zamierzał wspólnik. Wtedy był czas bym ja zażądała jakiś odpowiedzi. - Więc dlaczego tu jesteś? Chodzi mi w Krainie Wróżek. Byłam więcej niż trochę zszokowana widząc cię w zimowym dworze. - Jeśli przestaniesz chodzić, powiem ci. - poklepał miejsce na łóżku obok niego, gdzie siedział na brzegu. Nie dołączyłam do niego. Jeśli wczołgam się na łóżko, zasnę. Do diabła, nie byłam pewna czy nie zasnę nadal stojąc, ale chciałam porozmawiać zanim poddam się snu. Chociaż przestałam chodzić, zmusiłam się do spokojnego stania. - Mogło to cię zszokować, ale wystraszyłaś mnie jak diabli. - wstał i podszedł do mnie, skoro nie chciałam iść do niego. - Powróciłem do mojego mieszkania i, cóż, wyobraź sobie co dokładnie znalazłem. Pobojowisko po ataku gryfa. - Policja i FIB już tam byli. Najpierw myślałem, że już cię złapali i wysłali do Krainy. Gdy dowiedziałem się, że tego nie zrobili, poszedłem cię szukać. Spędziłem większość nocy przeszukując każde miejsce gdzie myślałem, że mogłaś pójść. Przy okazji, gdzie byłaś? - Nie uwierzysz mi jeśli ci powiem. - odpowiedziałam, co było prawdopodobnie prawdą ale znowu, przy cieniach szepczących po kątach, nie chciałam odsłaniać zbyt wielu sekretów, nawet jeśli należą one do mojego ojca. - Cóż, trochę po północy wróciłem do twojego mieszkania, a te drewniane

bloki poleciały na mnie. Następnie długopis sam uniósł się w powietrze i zaczął pisać litery. - Roy. - naprawdę zdołał znaleźć Falina i przekazać mu wiadomość. Oczywiście, brzmiało to jakby była to zła wiadomość. - Więc jeśli Roy powiedział ci, że zostałam schwytana przez muskaczy, jak skończyłeś w Krainie? - Zajęło mu trzydzieści minut napisanie 'Alex porwana', a gdy dotarł tak daleko, po prostu założyłem... Nieprawidłowo, najwyraźniej. - Falin odwrócił wzrok. - Zadziałało. - powiedziałam i wzruszyłam ramionami, ale ruch wypadł z drogi i zmienił się jakoś w lekki kołysanie. - Chodź, prześpijmy się trochę. - powiedział Falin, jego ręce spoczęły na moich i ustabilizował mnie. - Nie możesz uratować świata jeśli padniesz z wyczerpania. Pozwoliłam mu poprowadzić się do łóżka, ale gdy szliśmy wymamrotała. - Nie próbuję uratować świata. Ja tylko pomagam przyjaciołom i... ucięłam gdy minęliśmy duże hebanowe łóżko. Na środku blatu leżał pięciocalowy sztylet z ozdobną rękojeścią. Sztylet, który dziwnie przypominał mój sztylet, który ostatnio widziałam gdy Caleb upuszczał go w korytarzu zimowego dworu. Odsunęłam ręce Falina i podeszłam do biurka, widok sztyletu odepchnął moje wyczerpanie, przynajmniej trochę. - Jak się to tu dostało? Sztylet lekko zabrzęczał gdy go podniosłam. To zdecydowanie był mój sztylet. - Jest wiele możliwości. - powiedział Falin, patrząc na sztylet ponad moim ramieniem. - Jest zaczarowany. To jest Kraina Wróżek i rzeczy poruszają się niespodziewanie. Sztylet cię lubi. Może połączenie tego wszystkiego. Może całkowicie coś innego. Dobra. Walczyłam ze spódnicą sukni i wsadziłam sztylet z powrotem do pochwy. Jakkolwiek dotarło do mnie, przynajmniej ponownie byłam uzbrojona. Jakby to przyniosło mi wiele dobrego jeśli musiałabym szybko się do niego dostać. Co był nie dała by odzyskać moje biodrówki, nawet z plamą z różowej kredy. Wznowiłam chód, zużywając energię, którą dostarczył przypływ adrenaliny. Falin westchnął gdy przechodziłam koło niego. - Gdybym odgadła jak się otwiera rozdarcie jak drzwi zginacza płaszczyzn, mogłabym w całej Krainie poszukać Holly. - powiedziałam, bawiąc się amuletem przyczepionym do mojej bransoletki. Widziałam chłopca blisko rozdarcia. Czy drzwi mogły otworzyć się tak łatwo?

Wspólnik może przygotowywać się do następnego rytuału podczas gdy my byliśmy uwięzieni jako goście w dworze cieni. Zatrzymałam się, kołysząc na piętach. Mogłam spróbować otworzyć rozdarcie. Mogłam pomyśleć o kilku gorszych scenariuszach, ale żadne bardziej niż świat zmarłych łączący się z królestwem śmiertelnych, a zapobiegnięcie temu było jednym z punktów na liście do zrobienia - gdy już wydostanę się z tego pokoju. Obniżyłam tarcze. Nie mogłam całkowicie opuścić tarcz poza kołem czy ciężkimi ochronami od lat bez grobowej esencji sięgającej po mnie. Do diabła,nawet wewnątrz koła, świat zawsze rozkładał się wokół mnie i zimny wiatr chłostał moją skórę. Ale nie było świata zmarłych w Krainie Wróżek. Opuściłam tarcze, było to jakbym zrzucała ciężar, który dźwigałam do tak dawna, że nie zauważałam go aż nagle zniknął. Nic dziwnego, że Rianna woli zostać w Krainie. Mogłam niebezpiecznie przywyknąć do tej wolności. Nie było nawet energii Eteru by oplatać moją psychikę czy ja mogłabym przypadkowo wciągnąć w rzeczywistość. Oczywiście, to również znaczyło, że nie miałam magii poza zapasem w moim pierścieniu, a nie mogłam wykorzystać grobu. Uczucie wolności znikło przy bezsilności, chociaż magia nadal wisiała w powietrzu, tylko nie magia, do której przywykłam. Ale mogłam ją poczuć, co znaczyło, że mogłam ją dotknąć. Co nie znaczyło, że powinnam. Pomyślałam o muskaczach stojących wokół rozdarcia przy rzece, pobierających energię, której nigdy nie powinny byli móc dotknąć aż jeden muskacz naprawdę się zapalił. Zostawiłabym obcą energię w spokoju. Biorąc głęboki wdech, skoncentrowałam się na przestrzeni dokładnie przed moją twarzą. Nie było Eteru, nie było krainy zmarłych, ale zdecydowanie były różne rzeczywistość. Mogłam je poczuć. Okay, do dzieła. Podnosząc ręce, skupiłam swoją wolę na rozsunięciu powietrza przede mną gdy rozsuwałam dłonie. Rzeczywistość poruszyła się, ale nie otwarła. Zmarszczyłam brwi na powietrze przed moim nosem. Nie zdołałam otworzyć szczeliny, a co dopiero drzwi. A otwierałam szczeliny przypadkowo przez cały tydzień. Takie moje szczęście, że gdy próbuję robić to, co robiłam przypadkowo i kończę z kompletnym niepowodzeniem. No dobrze, nie całkowitym niepowodzeniem. Powietrze przede mną było puste, jak w żadna rzeczywistość tam nie istniała. Przypadkowo oczyściłam przestrzeń tak, że nic poza Krainą w niej nie istnieje.

Sięgnęłam moją mocą i pchnęłam. Rzeczywistość ponownie się poruszyła, marszcząc się przy brzegach pustej przestrzeni jak prześcieradła odepchnięte na brzeg łóżka. Pomachałam ręką przez tą przestrzeń nie używając mocy. Nic się nie stało. Pchnęłam mocą, a rzeczywistość poruszyła się. Co jest dziwne, ale nie pomocne. Poruszanie warstwami rzeczywistości nie pomoże nam wydostać się z tego pokoju. Ponownie sięgnęłam, a następnie zachwiałam się na trzęsących kolanach. Falin złapał mnie za ramiona. - Okay, teraz nalegam na to, że pójdziesz do łóżka. - Nic mi nie jest. - Trzęsiesz się i ledwie stoisz. Okay, tu mnie miał. Oparłam się o jego pierś, moje powieki ciężkie. - Ty po prostu chcesz mnie w łóżku. Zachichotał, dźwięk wibrował przeze mnie w miejscu gdzie się dotykaliśmy. - Nie zaprzeczę temu, ale nie sądzę by było z ciebie wiele zabawy dopóki się nie wyśpisz. Prawda. Pochylił się i zgarnął mnie z podłogi. Podniosłam ciężką rękę wokół jego ramion i oparłam się o niego. - Czy ją kochasz? - wyszeptałam pytanie tak cicho, że nie byłam pewna czy wydałam jakiś dźwięk, ale Falin zesztywniał, każdy mięsień napięty gdy zamarł. - Co? Jeśli mnie słyszał, wiedział o kim mówię, więc nie spytałam drugi raz. Gdy cisza rozciągała się,moja klatka piersiowa zaciskała się jakby strach, który czułam, stał się dłonią przyciskającą moje płuca, spowalniając serce. W końcu Falin powiedział. - Kiedyś, myślałem, że tak. - Czy nadal? - Ona jest zimna, wyrachowana i okrutna poza chwilami gdy chce być miła. - powiedział, co zauważyłam nie znaczyło dokładnie "nie", ale znowu zaczął iść. - Dlaczego oni cię nienawidzą? To jest, inne wróżki? - Caleb, mój ojciec i Nandin, wszyscy go nie lubią, a ja nie widziałam wiele dowodów, że członkowie jego własnego dworu lubią go bardziej. - I dlaczego nazywają cię krwawymi dłońmi królowej?

- Twoje drugie pytanie odpowiada na pierwsze, przynajmniej częściowo. powiedział gdy kładł mnie na brzegu łóżka. Następnie cofnął się o krok i konflikt ukazywał się wyraźnie w ostrych kątach jego twarzy. Wpatrywał się we mnie przez chwilę zanim osiągnął jakiś wniosek, chociaż wydawało się, że nie podoba mu się jego decyzja. Zamknął oczy i ściągnął rękawiczki. Otworzył ponownie oczu i otworzył dłonie, wnętrzem w moją stronę, ale nie podnosił wzroku, nie patrzył na mnie. Gęsta, ciemna krew pokrywała, albo bardziej dokładnie, przesycała, dłonie Falina. To mnie nie bardzo zaskoczyło. Już widziałam jak Falin zabija. Do diabła, zabił, albo przynajmniej śmiertelnie zranił, gremlina by mnie uratować zanim jeszcze byliśmy przyjaciółmi. Głębia krwi mnie zaskoczyła, przynajmniej trochę. Mogłam prawie zobaczyć jak gromadziła się na jego skórze, jakby miała skapnąć w każdej chwili. Jak wielu zginęło z jego rąk, że jest tam tak dużo krwi? Spojrzał na mnie, tylko szybkie zerknięcie, i cokolwiek zobaczył na mojej twarzy sprawiło, że jego ramiona napięły się tak szybko i dłonie cofnęły się o cal. Nie wiedziałam co mu pokazałam, albo czy zobaczył w moim wyrazie twarzy to, czego oczekiwał, ale gdy zaczął naciągać rękawiczki, skoczyłam na nogi. Sięgnęłam po niego, po jego krwawe dłonie. Tak, krew mnie niepokoiła, fakt, że zabił tak wielu ludzi przerażał, ale ufałam, że zasługiwali na zabicie. A poza tym, nie byłam dokładnie na pozycji by osądzać kogoś po ich krwawych dłoniach. Gdy sięgnęłam po jego ręce, odsunął się ode mnie. - Nie. - Wiem, że to się nie rozmazuje czy zmywa. - powiedziałam mu. Cofnął się jeszcze o krok, nadal poza moim zasięgiem, i uważnie patrzył na moją twarz gdy wciągał rękawiczki. - To prawda, dotykałaś Króla Cieni. - potrząsnął głową. - Nigdy nie dotknął bym cię tymi dłońmi, Alex. Nie tutaj. Wpatrywałam się w niego. Następnie zrolowałam jedną z długich, operowych rękawiczek, które królowa dla mnie stworzyła i ściągnęłam je z palców. Wyciągnęłam moją własną krwawą dłoń. Oczy Falina rozszerzyły się. - Nie. - wyszeptał, potrząsając głową. Następnie złapał moją dłoń w obie swoje w rękawiczkach. - Nie, Alex. Kto... - zatrzymał się. - Coleman. Przytaknęłam. - Niezupełnie liliowo biała również. Delikatnie pchnął moje palce aż zwinęły się nad dłonią, następnie cała

pięść zniknęła pod jego dłońmi. - Nie powinnaś być tym splamiona. Pozwól mi zabrać to od ciebie. - Co masz na myśli? - Pozwól mi zabrać od ciebie te plamy. poprowadził mnie z powrotem do łóżka gdy mówił, co było dobre, skoro zaczynałam doświadczać tych elektrycznych zawrotów głowy, które zdarzają się gdy mrugasz gdy jesteś bardzo, bardzo zmęczony. Zakryłam ziewniecie grzbietem dłoni nadal zakrytej rękawiczką gdy opadłam na łóżko, a on powiedział. - Nie wiem czy mogę zabrać je od kogoś poza dworem, ale pozwól mi spróbować. Zamrugałam na niego, moje wyczerpanie sprawiało, że ciężej było nadążyć za rozmową. Wtedy bardzo ważna część tego co powiedział, uderzyła mnie. - Czekaj - więc krew na twoich dłoniach, nie jest cała od ludzi, których zabiłeś. Zabrałeś plamy od innych ludzi? - Zabiłem wystarczająco, Alex, uwierz mi. Ale nie, tylko kroplę tej krwi osobiście rozlałem. Noszę wszystkie ofiary zimowego dworu. Piętno każdego pojedynku, każdy monarcha, który zabił by wzrosnąć albo zabezpieczyć moc, i każdy żołnierz, który zabił w każdej wojnie gdy całkowicie pierwsza zima przyszła do świata. Mój brzuch wykonał lekki przewrót. - Jak stary jesteś? - Nie tak stary jak myślisz w tej chwili. - powiedział i uśmiechnął się do mnie po raz pierwszy od rozpoczęcia tej rozmowy. - Narodziłem się po Magicznym Przebudzeniu i podjąłem się roli krwawych rąk królowej tylko kilka dekad temu. Było wielu wcześniej przede mną, którzy zabijali na polecenie królowej i nosili piętno dworu. - Więc, wracając do mojego pierwszego pytania, nienawidzą cię ponieważ masz najgorszą możliwą pracę? Ponownie się uśmiechnął, ale tym razem nie był to szczęśliwy uśmiech. - Niektórzy nienawidzą. Niektórzy boja się. Niektórych po prostu odrzuca. Noszę wiele śmierci na moich dłoniach. Prawie nieśmiertelne istoty nie lubią przypominania o ich śmiertelności. Krew również daje mi jakieś korzyści, które sprawiają nieufność innych wróżek. Każda broń, którą dzierżę, jest zabójcza, nawet jeśli normalnie nie jest dla wróżek. Rany, które zadaję, są bardziej prawdopodobnie śmiertelne, podczas gdy ja mogę przetrwać rany, które normalnie by zabiły... Tak, widziałam to z pierwszej ręki. - ... krew również przekazuje mi wiedzę i umiejętności od wojowników, którzy istnieli przede mną, więc pomimo faktu, że jestem czymś tylko

trochę starszym niż dziecko dla wielu wróżek, mogę walczyć ze starożytnymi i prawdopodobnie wygrać. To przeraża wróżki i sprawia, że jestem raczej nieproszony. Mogłam zobaczyć dlaczego. Wpełzłam bardziej na łóżko, a Falin podążył za mną. - Pozwól mi zabrać to piętno od ciebie. Dla mnie nie sprawi to różnicy, ale dla ciebie tak. - Nie. - odsunęłam od niego dłonie i wsunęłam rękawiczkę na palce. Podczas gdy chciałam by krew zniknęła, nie byłoby sprawiedliwie by ją oddać. To jak zabiłam Colemana. Do diabła, bardziej niż go zabiłam, zkanibalizowałam jego duszę, co musi być gorsze. Podczas gdy Falin może zabrać krew, którą Kraina wymusiła do ukazania na moich dłoniach, nadal nie jest w stanie wymazać faktu, że zabrałam życie. Podjęłam decyzję i nawet jeśli nawiedza moje koszmary, nadal myślę, że to była dobra decyzja. Gdy już wsunęłam rękawiczkę, opadłam na środek łóżka obok PC. Poduszki były puszyste i miękkie, prześcieradła pode mną jedwabiste i gładkie. Moje oczy zamknęły się. - Alex, chcesz ściągnąć suknię, albo przynajmniej buty? - nie kłopotałam się otwieraniem oczu. - Raczej nie. - zapadałam w sen - prawdopodobnie czy mi się to podobało czy nie. Poza tym, nie wiedziałam jaką pobudkę król zaplanował na poranek. Nie chciałam być złapana naga czy bosa. Łóżko nawet się nie poruszyło gdy Falin do mnie dołączył. Leżałam na posłanych nakryciach, więc nie próbował wpełzać pod nie. Wsunął rękę pod moją szyję, a ja przytuliłam się do niego, kładąc głowę na jego ramieniu. PC wstał, obszedł dwa kółka, a następnie najwyraźniej zdecydował, że wili ludzką wygodę bardziej niż poduszkę. Wspiął się na mnie i próbował wwiercić się pomiędzy nasze biodra, chociaż sześciofuntowe mięśnie nie dawały mu wiele siły. Skończył rozciągnięty na nas obojgu. - Naprawdę namieszałam z królową, prawda? - spytałam, wystarczająco bliska snu, że myślałam na głos. Ramię Falina zacisnęło się wokół mnie. - Na początku radziłaś sobie dobrze. Tancerze byli testem. Pierwszy był zniewagą. Gdybyś zaakceptowała odmieńca, mówiłoby to, że nie jesteś wystarczająco wróżką by traktować cię z respektem na jaki zasługują Sleagh Maith. Drugi był bliski twemu statusowi i był apelem do twojej wyjątkowości. Oferując trzeciego akceptowała cię jako królewską i

podczas tańca z Ryesem, planowałaby twoją ceremonię zaślubin do końca nocy. Myślę, że oniemiała gdy odmówiłaś wszystkim trzem, a wybrałaś swojego niezależnego zielonego człowieka. - kciukiem rysował małe kółka na jej ramieniu. - To moje czyny prawdopodobnie sprowadził ci wroga. - Więc dlaczego jej służysz? - Nie mam wyboru. Jestem z nią związany, z jej wolą i słowem. Gdy stałem się jej krwawymi dłońmi, stałem się jej całkowicie i naprawdę. Krwawe dłonie monarchini mogą być jej śmiertelnym tematem, więc więź jest przeklętym zabezpieczeniem. Sprawia, że jestem bronią przeciw wrogom królowej oraz zapewnia, że jej nie zagrażam. - przyciągnął mnie do siebie. - Nie będę związany na wieczność. Klątwa zostanie przekazana następnym krwawym dłoniom gdy moja służba się zakończy. Myślałam o tym gdy sen mocno na mnie napierał, ale nie byłam jeszcze gotowa by przyszedł. - Dlaczego stałeś się jej krwawymi dłońmi? Dlaczego ktoś miałby? potęga, może, chociaż przychodzi ona ze stratą wyboru i woli, więc nie wydaje się tego warta. Miłość? Skuliłam się, boją, że będzie to tym, co mi powie. Jego dłoń w rękawiczce przeniosła się na moją twarz i odgarnął moje loki. - Narodziłem się by być tym, czym jestem. - gdy rozciągnęłam się żeby na niego spojrzeć, ciągnął dale. - Zostałem podmieniony gdy byłem niemowlęciem i dorastałem wierząc, że jestem człowiekiem. Gdy miałem szesnaście lat, zostałem przyprowadzony do dworu po raz pierwszy by dowiedzieć się czym miałem zostać. Zabójcą królowej. Jej rycerzem. Jej krwawymi dłońmi. Sleagh Maith, podczas gdy większość ludzko wyglądających wróżek miało niską tolerancję na żelazo i technologię. Przy zmianach w świecie od przebudzenia, chciała by jej rycerz był w stanie funkcjonować jako jej wielki mistrz w Krainie jaki i świecie śmiertelników. To dlatego kazała mnie zamienić. - zamilkł. - Widuję kobietę wróżkę, która mnie urodziła od czasu do czasu. Pozwoliła chłopcu, którego zmieniła dożyć czterech lat. Jest przystojnym chłopcem. Zastanawiam się kim byłby gdyby nie ja. Owinęłam ramię mocniej wokół niego i uściskałam go ponieważ nie wiedziałam co powiedzieć. Chociaż jego przekaz informacji był swobodny, była w tym surowość, która mówiła o starym bólu. Rozpoznałam to. Słyszałam go już wcześniej we własnym głosie. Więc trzymałam go, a on trzymał mnie, żadne z nas nic nie mówiło. Dryfowałam gdy w końcu przerwał ciszę.

- Alexis? - Mmm? Był cicho tak długo iż myślałam, że już zasnął. Rozwarłam moje oczy i znalazłam go wpatrującego się we mnie. Następnie, jakby zmienił zdanie o tym co chciał powiedzieć, wycisnął pocałunek na czubku mojej głowy. - Idź spać. I tak zrobiłam.

Rozdział 34 Znowu miałam koszmar. Krwawy księżyc wisiał czerwony i spuchnięty nad moją głową. Coleman stał przy łóżku mojej siostry, sztylet trzymał w rozkładającej się dłoni. Spojrzał na mnie, połowa jego twarzy odrywała się gdy spoglądał lubieżnie. Uniósł ostrze. Krzyknęłam i próbowałam biec,ale potknęłam się o rąbek sukni. Suknia wykończona delikatnymi lodowymi różami. Nigdy wcześniej nie nosiłam sukni w śnie. - Alex! Alex, obudź się. Nagle Falin był w moim śnie, stał przy mnie. potrząsnął moje ramiona. - Obudź się. Zamrugałam na niego. Krwawy Księżyc zniknął. Jak również łóżko i Coleman. Ale ja nadal stałam w dokładnie tym samym punkcie, Falin trzymał mnie za ramiona. PC trącał powietrze łapą przede mną. Rozejrzałam się. Byliśmy otoczeni przez cienie przy niezauważalnym źródle. I nic więcej. Zrobiłam krok do przodu i luźny piasek przesunął się pod moimi stopami. Gdzie w Krainie Wróżek jest pustynia piasku i cienie? Zmarszczyłam brwi. I skąd mogłam wiedzieć gdzie są cienie w ciemności? Nie wiedziałam, ale wiedziałam, że cienie jakoś były odseparowane od ciemności. - Gdzie jesteśmy? Zanim Falin mógł odpowiedzieć, krzyk roztrzaskał ciemność. Moja głowa poderwała się gdy człowiek w pasiastej piżamie mknął w powietrzu, kierował się dokładnie na nas. Wymachiwał ramionami, ale to nie spowolniło jego upadku. Umknęłam, co nie było najracjonalniejszą decyzją, ale jak często ludzie spadają na mnie? Nie dokładnie sytuacja, na którą byłam przygotowana. Gdy mężczyzna nadal był tuzin czy więcej jardów nad naszymi głowami, zniknął tak nagle jak się pojawił. Wyprostowałam się, z trudem łapiąc oddech, którego nie pamiętałam bym

straciła. - O co tu chodziło? - Nie wiem. - powiedział Falin, wpatrując się w niebo. - Ale zrobił tak już kilka razy. Nigdy nie dociera do ziemi. Dobra. Chwyciłam PC, przytulając go do ramion. Trzęsący się pies nie miał nic przeciwko uwadze. - Gdzie jesteśmy? - spytałam ponownie. - Jeśli miałbym zgadywać? W królestwie koszmarów. Oh, teraz to brzmi jak fajne miejsce. - Jak się tu dostaliśmy? Falin potrząsnął głową. - Gdy się obudziłem ty krzyczałaś, już tu byliśmy. Idealnie. Czy ktoś nas tu sprowadził? Ale kto? Król Cieni? I, ważniejsze, dlaczego? - Jak się stąd wydostaniemy? - spytałam, przeszukując ciemność i cienie szukając drzwi, czy nawet ściany. Ciemność wyglądała dokładnie tak samo po każdej stronie. - Myślę, że wybierzemy kierunek losowo. - powiedział Falin a następnie wskazał na lewo. Wyglądał tak dobrze - czy dokładniej, tak strasznie - jak każdy inny kierunek. Drobny piasek przesuwał się pod naszymi stopami gdy szliśmy. Musieliśmy się zatrzymać w pewnym momencie gdy trupa klownów z jaskrawymi włosami i sztucznymi nosami goniła kobietę po naszej ścieżce, pozostawiając za sobą dźwięk piszczących butów. Następnie mijaliśmy mężczyznę w krześle dentysty, które wydawało się wyskoczyć prosto z piasku. Nastoletnia dziewczyna stała naga przed swoją szafką gdy grupa nastolatków stała wokół niej, śmiejąc się. Mały chłopiec kulił się pod kocem, przytulając mocno wypchanego żółwia gdy coś ze świecącymi pazurami i oślizgłymi łuskami wypełzało spod jego łóżka. - Ich tu tak naprawdę nie ma, prawda? - spytałam, patrząc jak ściany do niczego nie przymocowane zwalają się na skulonego człowieka. Zarówno on jak i ściany zniknęli gdy zwaliły się na niego. - Tak i nie. To prawdziwe sny psychiki człowieka. Ale fizycznie? Nie. powiedział Falin, trzymając dłoń w dole moich pleców. Nie byłam pewna czy ten dotyk był na moją korzyść czy jego. Jak wyglądałby jego koszmar? Prawdopodobnie nie chciałam wiedzieć. - Nie ma szansy byśmy śnili w tym momencie, huh? - spytałam gdy samolot nurkował na piasek, znikając przy zderzeniu. - Ten sam sen? Ty, ja i pies?

Okay, ma rację. Cienie wokół nas zbliżały się. Myślałam, że to prawdopodobnie moja wyobraźnia - w końcu, nadal nie byłam przekonana, że tu są cienie - ale pomiędzy jednym krokiem a następnym, cienie rzuciły się do przodu. Solidna ściana ciemności wyrosła wokół nas ze wszystkich stron. Jest stare powiedzenie mówiące o przepaści i przepaści wpatrującej się w ciebie. Ta ciemność wpatrywała się w nas. Przełknęłam, mocniej ściskając PC. Falin wyjął z pochwy swoje sztylety. Ostrza świeciły się jakby odbijały światło, którego nie mogłam dostrzec. Walczyłam z moją ogromną spódnicą, starając się dostać do własnego sztyletu, ale trzymając PC jedną ręką, sięgnięcie do buta nie było łatwe. Moje serce wcześniej nie miało spokojnego, równego tempa, ale teraz rozbijało się tak głośno, że nic więcej nie słyszałam. Chciałabym również nie widzieć. W ciemności był kształt. Umysł ma skłonność do odgradzania siebie od tego z czym nie umie sobie poradzić, więc akceptowało tylko kawałki. tuzin pazurów tu, trzy calowe kły tam, jakieś łaty wyliniałego futra, duży wypełniony ropą ropień, łuski. Koszmary zbliżały się. Tu szczypię się i budzę, prawda? Tylko że nie mogłam zmusić ciała do poruszania. Moje usta wisiały otwarte, ale już dawno zabrakło mi powietrza na krzyki. Ciemność nadchodziła. Następnie koszmary wlały się we mnie. Straciłam z oczu Falina gdy tuziny szorstkich rąk chwytały mnie za skórę i plątały moje włosy, suknię. Skuliłam się wokół PC. Zapiszczał, głośny, piskliwy krzyk paniki. Straciłam grunt pod nogami na ciemność. Straciłam poczucie góry i dołu. Była tylko ciemność i stwory. Czułam jakbym latała albo ślizgała się albo może królestwo koszmarów poruszało się wokół mnie. Nie wiedziałam. Wiedziałam tylko, że koszmary znalazły mnie. I koszmary zabierały mnie.

Rozdział 35 Warkot, niski i dudniący, przedarł się przez przemieszczające się i bełkoczące koszmary. Dawno zaprzestałam szukania mojego sztyletu czy walczenia z tuzinem rąk chwytających mnie, a teraz po prostu uchwyciłam się PC, starając utrzymać go od wyrwania z moich rąk. Gdy groźny pomruk rozległ się ponownie, PC ponownie pisnął z czystego przerażenia. Jego serce rozbijało się przy mojej dłoni, jego dreszcze groziły roztrzaskaniem go na kawałki. Chciałabym móc go pocieszyć, ale czułam się dokładnie tak samo. Pomruk rozbrzmiał trzeci raz, a następnie usłyszałam głośny, mięsisty, głuchy odgłos. Świergot koszmaru wzrósł w tonacji zanim zamilkł całkowicie. Następnie, tak szybko jak koszmary się zjawiły, odsunęły się, uwalniając mnie i cofnęły. Piasek ponownie chrzęścił pod moimi butami i opadłam na kolana. Mój oddech przychodził w szybkich, płytkich sapnięciach - zbyt szybkich. Byłam bliska hiperwentylacji. Zmusiłam się do głębszego oddechu i przytrzymałam gdy się rozglądałam. Byłam sama w ciemnościach. Całkiem sama. Żadnych cieni. Żadnych koszmarów. I żadnego Falina. Przełknęłam i wzięłam kolejny głęboki oddech. Przednie łapy PC były zamknięte wokół mojego ramienia, jego pazury wbijały się w biceps. Już miałam kilka jasnych różowych zadrapań od nich, ale jak dokładnie mogłam stwierdzić po szybkiej ocenie, to były jedyne obrażenia, których doznałam pomimo przerażającej obecności koszmarów. Moja sukienka nie była nawet podarta. Ciemność ponownie wezbrała. Próbowałam wstać, ale moje nogi drżały i wylądowałam ponownie tyłkiem na piasku. Ale ciemność mnie nie dotknęła. Spieniła się kilka jardów dalej i odsunęła się jak kurtyna, odsłaniając Falina.

Podniosłam się na nogi, zmuszając je do przejścia po nierównym piasku. Potknęłam się więcej niż raz, a on spotkał mnie w połowie drogi. - Nic ci nie jest? - spytał, chwytając mnie za łokieć i pomagał utrzymać równowagę. - To ja powinnam cię o to spytać. - podczas gdy koszmary pozostawiły mnie bez obrażeń, on był pokryty w głębokich zadrapaniach, jego elegancji garnitur był zniszczony i poplamiony. Obejrzał mnie i kiwnął głową. - Nic mi nie będzie. Puścił moją rękę gdy się rozglądał. Najwyraźniej usatysfakcjonowany, że nie byliśmy w bezpośrednim zagrożeniu, rozerwał kawałek mniej czy bardziej czystego materiału ze zniszczonej koszuli i metodycznie ścierał krew z jednego później drugiego sztyletu. Patrzyłam tylko przez chwilę następnie odwróciłam się by spojrzeń na przytłaczającą ciemność. - Jak myślisz dlaczego się wycofali? - spytałam, szukając cieni bez źródła. Falin potrząsnął głową, a niskie, dudniące warknięcie, które słyszałam wcześniej, wypełniło ciemność przede mną. Zamarłam. Głowa Falina poderwała się, sztylety trzymał w dłoniach, gotowe do zabijania. Zwalisty cień oddzielił się od ciemności, jego chód był powolny i ostrożny. Na początku mogłam tylko odróżnić jego jasne, zaczerwienione źrenice, ale później rozpoznałam psią formę i zdałam sobie sprawę, że widziałam już wcześniej podobną istotę. To był barghest, jak ten, którego widziałam w Bloom z Rianną. W zasadzie, to może być ten sam barghest. - Desmond? - spytałam, mój głos brzmiał tam samo jak przerażona i niepewna się czułam. To tyle jeśli chodzi o odgrywanie twardziela. Barghest pochylił głowę, co mogło znaczyć, że przyjął to do wiadomości albo szykuje się do ataku. Jego oczy przesunęły się na Falina, skupiając na wciąż wyciągniętych sztyletach zanim przeniosły się z powrotem na mnie. Następnie psia wróżka uniosła się na tylnych kończynach. Balansował w ten sposób, prostując się, a gdy się prostował, zmieniał się, więc do czasu gdy stał prosto był mężczyzną, nie bestią. - Nie powinnaś być w królestwie koszmarów, stara przyjaciółko mojej Dziewczyny Cienia. - powiedział, podchodząc. Falin stanął przede mną, blokując drogę barghestowi, a bestia-zmienionaw-człowieka zatrzymała się. Przyjrzał się nam oczami, które się w ogóle nie zmieniły, nadal ciemne z zaczerwienionymi źrenicami. Jego włosy miały atramentową czerń jego bestialskiego futra, i harmonizowały z ciemnym płaszczem, który nosił jak żywe cienie rozciągnięte wokół jego

ciała. Umieściłam dłoń na ramieniu Falina. Mógł poczuć drżenie moich palców, ale nie chciałam by atakował barghesta chyba że naprawdę będzie stanowić zagrożenie. Dziewczyna Cień to nazwa jaką wróżki nadali Riannie i nie pominęłam zaborczości jakiej używa gdy odnosi się do niej. Poza tym, słyszałam jak warczy zanim koszmary się nie cofnęły. On mógł być powodem ich cofnięcia. Czy to oznaczało, że pomoże nam czy nie dopiero zostanie ustalone. Najpierw chciałam potwierdzenia, że jest tym, kim myślałam. - Ty jesteś Desmond, prawda? Przytaknął. - To jedno imię jakiego używam. Teraz musimy opuścić to miejsce. Mieszkańcy Krainy Wróżek nie mogą przebywać w tym królestwie. Dlaczego w ogóle mieliby ty przychodzić? Nie zadałam tego pytania. Zamiast tego spytałam. - Czy znasz drogę wyjścia? Ponownie Desmond przytaknął. Zerknęłam na Falina. Jego oczy były zmrużone, wyraz twarzy ostrożny, ale wzruszył ramionami. Jaki mieliśmy wybór? I tak nie radziliśmy sobie przy wydostaniu się stąd. Falin schował jeden sztylet, ale zatrzymał drugi w ręce, ale skierował go na ziemię, nie Desmonda. - Którędy? - spytałam, powracając uwagą na Desmonda. - Oh, to jest dobre. - nowy głos powiedział, sprawiając, że podskoczyłam. - Krwawe dłonie Zimowej Królowej, barghest i tkacz płaszczyzn, wszyscy weszli w koszmar. Jaka będzie puenta? Okręciłam się. Za mną wcześniej nie było niczego poza piaskiem, ale teraz, nie dalej jak trzy stopy, stał duży czarny fotel pokryty skomplikowanymi rzeźbieniami, które przypominały trochę za bardzo koszmary. A na fotelu siedziała wróżka, jego noga zwisała na jednym ozdobnym ramieniu, a jego plecy opierał o drugie, ręce miał za głową. Nosił uśmiech, który wyglądał komfortowo na jego twarzy, bardzo podobnie jak kot Cheshire, jakby posiadał sekret, który bawił go naszym kosztem. Ciemne włosy zwisały wokół wysokich kości policzkowych w pewnego rodzaju chaotycznej zmierzwinie, która miała tyć zamierzona. Zdałam sobie sprawę, że patrzyłam na włosy goth-emo, to był pierwszy Sleagh Maith, który miał włosy krótsze niż do ramienia. PC warknął i potarłam jego głowę w roztargnieniu, starając się go uciszyć podczas gdy ja wpatrywałam się w nowo przybyłego. Nie było go tutaj chwilę wcześniej, ale mogłam widzieć przez glamour, a zarówno on i fotel

byli prawdziwi. Sądząc po siedzeniu przypominającym tron, musiał być on miejscowym monarchą. Ale czy Desmod nie powiedział, że to miejsce jest zakazane dla wróżek? - Czy jesteś królem królestwa koszmarów? - spytałam. - Nie ma króla w królestwie koszmarów. - powiedzieli Falin i Desmond, prawie jednocześnie. Nowa wróżka uśmiechnął się szerzej. - Ah, ale gdyby był, ja byłbym nim. Kyran, do usług. - nie powstał, ale z jego opartej pozycji poruszył nadgarstkiem w powietrzu jakby się kłaniał. - On jest wygnańcem. - powiedział Desmond, jego głos przypominał warknięcie. - Padlinożerca wyskrobujący odpady, których pozbyły się dwory. - Wolę myśleć o sobie jako o oportuniście. - powiedział ogłoszony przez siebie król, zsuwając nogę z ramienia fotelu by móc wstać. - Dlaczego to wspaniałe miejsce ma się zmarnować tylko dlatego, że wysoki król boi się śmiertelnych? - Co się dzieje? O czym oni rozmawiają? - szepnęłam do Falina. Ponownie się uzbroił, ale teraz tylko patrzył na pozostałe dwie wróżki. Falin zerknął na mnie i przez chwilę myślałam, że nie odpowie. Wtedy powiedział - Z tego co słyszałem, gdy wysoki król i królewski dwór zdecydowali, że wróżki ujawnią swoje istnienie śmiertelnikom, zostało również zarządzone, że dworom nie będzie wolno budować swojej potęgi używając strachu śmiertelnych. Ustalono, że gdyby śmiertelni dowiedzieli się, że strach jest tak samo potężnym źródłem magii jak bezwiara, odwrócą się przeciw nam. Król Cieni był zmuszony do odcięcia królestwa koszmarów od swojego dworu, zmieniając go z jednego z najpotężniejszych dworów przed Przebudzeniem do najmniej potężnego po Przebudzeniu. Nie wiem kto to jest, - Falin wskazał na próżną wróżkę. - ale wyraźnie próbuje stworzyć dwór w królestwie koszmarów. - Próbuje? - powiedział Kyran. - Próbuje? Ten dwór sam się zbuduje. Kraina Wróżek może odciąć się od tego królestwa, ale śmiertelni zawsze bali się ciemności. Zawsze wyobrażali sobie potwory w mrocznych cieniach, a tu te potwory ożywają od tego strachu. - Ale są tu uwięzione. - powiedział Desmond. - Tylko śpiący wchodzą do tego miejsca, a gdy się budzą, koszmary pozostają. - Na razie. - Kyran ponownie się uśmiechnął, uśmiechem, który mówił, że wie coś co nikt inny. - Na razie jestem jedynie królem snów, ale pewnego dnia? - podniósł dłonie w przesadnym wzruszeniu ramion.

- Dlaczego nas tu sprowadziłeś? - spytałam, trzymając mocno PC. - Ja przyprowadzić was tutaj? Moja droga, ty jesteś tkaczem płaszczyzn. Wśniłaś siebie i twoich przyjaciół prosto do twojego własnego koszmaru. Powinnaś lepiej się ochraniać. - Przesunął stopą tak, że siedział przodem do nas i pochylił się. - Muszę powiedzieć, to było niezwykłe wejście. Daję ci dziewięć punktów za styl, ale tylko trzy za sam koszmar. To znaczy, naprawdę, co to było? Musisz mieć lepszą wyobraźnię niż tylko przerabianie tego samego snu noc po nocy. Odwróciłam wzrok. Jedyną osobą, której powiedziałam o moich koszmarach był Śmierć i tylko dlatego, że był tam i musiałam z kimś porozmawiać. Nie podobało mi się, że ten przypadkowy chcę-być-królem patrzył na mój nocny terror. - Powinniśmy iść. - powiedziałam, zerkając na Desmonda. Barghest przytaknął, czerwony jego oczu świecił pomimo braku realnego światła. - Idziecie tak szybko? - spytał królewiątko koszmarów. - Ale nadal mamy czas. - sięgnął do tyłu tronu i wyciągnął cienki słup z dużą klepsydrą zawieszoną na pierścieniu u góry. - Czekajcie. - powiedział, wyciągając jeden palec - I... teraz. - obrzucił szkło i drobny biały piasek zaczął zsypywać się z jednej półkuli do drugiej. - Widzicie, dużo czasu. - powiedział Kyran i następnie spojrzał na szkło ponownie. Piasek nie wylewał się z górnej półkuli, ale nie czołgał się również. - Cóż, może nie dużo. - Czas aż co? - spytał Falin, jego spojrzenie było skupione na klepsydrze. Kyran tylko się uśmiechnął tym uśmiechem kota Cheshire. Pochyliłam się do Falina. - Czy jesteśmy pewni, że ten facet ma być królem, a nie błaznem nadwornym? - Słyszałem to! A ja chciałem wam pomóc. - wbił słup z klepsydrą w piasek i ponownie rzucił się na tron. - Pomóc nam z czym? - głos Falina brzmiał na bardziej niż tylko podejrzliwy. - Dlaczego, ze znalezieniem drzwi, których ona szuka. - Kyran wskazał na mnie. Drzwi? Szukałam jakiś szczególnych drzwi? tak naprawdę, może szukałam. Umieściłam dłoń na amulecie Holly, szukając czaru. W przeciwieństwie do prawie każdego innego czasu, kiedy sprawdzałam zaklęcie w Krainie, tym razem dało mi silne pociągnięcie w tylko jednym kierunku. Moje serce zatrzepotało. Znalazło ją. albo przynajmniej znalazło

właściwy kierunek. - Tędy. - krzyknęłam, zaczynając biec. - Oh, to powinno być dobre. - głos Kyrana powiedział kiedy ruszyłam w kierunku, który wskazał amulet Holly. Nie kłopotałam się zerknięciem do tyłu. Przynajmniej, nie do czasu ręka Falina zamknęła się na moim ramieniu. Wtedy spojrzałam w tył. Nadal biegłam pełną szybkością, albo przynajmniej moje nogi powiedziały mi, że tak jest, ale on stał spokojnie, a ja nie ciągnęłam do przodu. Co do diabła? - Królestwo koszmarów, pamiętasz? - powiedział Kyran ze swojego tronu, który nadal był za mną. - Koszmary nie istnieją w prawdziwej przestrzeni, a jednak istnieją wszędzie. Tworzy to bardzo interesujący krajobraz, nie sądzicie? Nie, ja nie. Teraz tworzyło irytujący krajobraz, zwłaszcza gdy myślałam, że mam swój pierwszy trop od czasu dochodzenia w Krainie Wróżek. - Mogę? - spytał Kyran, wyciągając swoją dłoń. gdy tylko na niego spojrzałam, skinął brodą na rubinowy amulet przypięty do mojej bransoletki z talizmanami. - Dlaczego? - Czy nie powiedziałem wam, że zamierzam pomóc znaleźć wasze drzwi? Teraz, marnujecie czas. Spójrzcie jak wiele piasku już straciliście. Wszyscy spojrzeliśmy na powoli wypełniającą się dolną półkulę klepsydry. - Jaki czas to odmierza? - spytałam. Jak wtedy gdy Falin spytał, Kyran tylko się uśmiechnął. Następnie odrzucił ręce nad głowę i rozciągnął się. - Spytajcie jeszcze raz. Może wam odpowiem. Dobra. Odwróciłam się do Desmonda. - Powiedziałeś, że możesz nas stąd zabrać? Kiwnął głową. - Czekaj! - Kyran zeskoczył z tronu. - Barghest może wyprowadzić was z tego królestwa, ale nie może zaprowadzić was tam, gdzie jest to co szukasz. Pozwólcie mi znaleźć wam drzwi, a będą to te, co chcecie. - A dlaczego miałbyś to zrobić? - spytał Falin, oceniając królewiątka koszmarów. Teraz gdy naprawdę stał prosto, a nie garbił się czy pochylał nad klepsydrą, okazał się być tak wysoki jak Falin, ale chudy jakby ktoś rozciągnął go do tej wysokości. Kyran uśmiechnął się. - Tak podejrzliwy, ale znowu, spójrz komu służysz. Masz powody takim

być. - obszedł Falina dużymi, przesadnymi krokami bez zginania kolan. Być może moim celem jest być zapamiętanym życzliwie przez najmłodszego tkacza płaszczyzn w Krainie. Czy to wyjaśnienie będzie wystarczająco prawdziwie politycznie brzmieć dla ciebie? Nie zaskoczyłoby mnie to, chociaż on tak dokładnie nie powiedział, że to jego cel. - Jeśli znajdziesz mi moje drzwi, nic ci nie będę winna? Nie proszę o twoją pomoc. - powiedziałam mu, a on lekko się ukłonił. - Oczywiście, że nie. Nie będziesz miała długu wobec mnie. Wpatrywałam się w niego, szukając luk w jego wypowiedzi, ale jeśli naprawdę może nam pomóc tylko by zyskać moją dobrą wolę, nie widziałam w tym minusów. - Jak to działa? - spytałam, nadal ostrożna gdy szukałam haczyków. - Prosto. Królestwo koszmarów dotyka każdego ciemnego cienia gdzie każdy bał się, co może ukrywać się w jego głębiach albo wierzył, że zostało rzucone przez potwora - co znaczy tak długo jak twój pokój ma cienie, mogę znaleźć drzwi. - I nic nam się nie stanie gdy przejdziemy przez te drzwi? - Solennie na to przyrzekam. - powiedział, unosząc dłoń w przysiędze. Zerknęłam na Falina. Nadal wyglądał na sceptycznego, ale wzruszył ramionami. Decyzja należała do mnie. W końcu kiwnęłam głową. - Okay. - Wspaniale. - powiedział Kyran w tym samym czasie gdy Desmond się zbliżył. - Jeśli pójdziesz jego tropem, ja nie podążę. - powiedział barghest. Przyglądałam mu się. Nie znałam również jego motywów pomocy, ale interesowała mnie jego opinia. - Czy ta ścieżka jest niebezpieczna? - Nie bardziej jak każda inna. - powiedział, a następnie cofnął się o krok. Bądź bezpieczna, stara przyjaciółko Dziewczyny Cienia. Ona cię potrzebuje. - poleciał do przodu, a gdy jego ręce miały uderzyć w ziemię nie były już dłońmi, ale łapami, a on był tym samym przerośniętym czarnym psem, którego najpierw spotkałam. Następnie odwrócił się i już go nie było. - Ja nadal potrzebuję talizmanu. - powiedział Kyran, wyciągając ponownie rękę. Amulet to jedyny łącznik z Holly i moja jedyna szansa na odnalezienie jej i wspólnika. Jeśli coś się z tym stanie... przygryzłam dolną wargę.

- Zwrócisz to? - Myślę, że jesteś nawet bardziej sceptyczna niż on. Jesteś na to za młoda. - powiedział, ale gdy nadal nie podałam mu tego, zerknął na piasek w klepsydrze, a następnie powiedział. - Tak, cholera, zwrócę to. W tym samym stanie i nawet w stosownej chwili. Zadowolona? Biorąc głęboki wdech, odpięłam amulet Holly i podałam mu. Gdy dłoń Kyrana zamknęła się wokół rubinu, cienie wokół nas zmieniły się, poruszając szybko. Oczekiwałam, że koszmary powrócą i złapią nas, ale ostatecznie cienie uspokoiły się. Dokładnie przede mną stała ogólnie prostokątny cień jakby był rzucany przez niewidoczną garderobę. - Wierzę, że to będą te. - powiedział, oddając mi amulet. Owinęłam palce wokół niego. On miał rację. amulet wskazywał na prostokątny cień. - Co teraz? - spytał Falin i zauważyłam, że jego sztylety ponownie się pojawiły. Musiał również pomyśleć, że koszmary wracają. - Teraz przejdziemy. - Kyran wyciągnął ręce do nas. Mieliśmy przejść przez cień? Cóż, dlaczego nie? Od kiedy przybyłam do Krainy przechodzę przez ściany, otwory drzwiowe, które nie pokazywały prawidłowych pokoi za ich progami, i dziury w rzeczywistości. Dlaczego nie przejść przez cień? Przypięłam amulet do bransoletki zanim przyjęłam dłoń królewiątka. - Sugeruję wziąć głęboki oddech. - powiedział. - To będzie zimne. Następnie ruszył do przodu i cień pochłonął nas.

Dezorientacja uderzyła mocno gdy pomiędzy jednym krokiem, a następnym moje buty pozostawiły piasek i wylądowały na szkarłatnym dywanie. Mój brzuch zakręcił się jak w chwili na kolejce górskiej wisisz do góry nogami, ale grawitacja jeszcze cię nie chwyciła, więc jesteś zawieszony zanim wpadniesz w ramienne uprzęże. Jeśli się rozejrzę i odkryję, że stoję a suficie, czekając aż rzeczywistość zda sobie sprawę i upuści mnie, nie byłabym tym zaskoczona. Ale nie byłam na suficie. Byłam w prostym, ubogim pokoju. Cień, przez który przeszliśmy, był rzucany przez dużą szafę, która dominowała na jednej ze ścian; małe łóżko stało po przeciwnej ścianie; a w dalekim rogu pokoju była Holly. Pozwoliłam PC zsunąć się na podłogę gdy przeszłam pokój w trzech krokach. Jej oczy były otwarte i siedziała doskonale prosto, dłonie miała

złożone na kolanach. Nosiła różowe spodnie od piżamy i białą krótką haleczkę, w którą musiała się przebrać zanim się położyła i klątwa przejęła władzę. Nie poruszyła się gdy podchodziłam. - Holly? - nawet nie drgnęła. Pomachałam ręką przed jej twarzą. - Hej. Falin dołączył do mnie. Delikatnie przesunął jej twarz w naszą stronę, ale ona nawet nie mrugnęła. - Ona jest w transie. - Ale ładna lalka. - powiedział Kyran. Wystraszyłam się, okręcając by spojrzeć na królewiątko koszmarów. Nie zdałam sobie sprawy, że on nadal jest w pokoju. Spodziewałam się, że wróci do jego królestwa po tym jak dostarczy nas do Krainy, ale gdy oparł się o ścianę, wyglądał jakby miał zamiar zostać. Zmarszczyłam na niego brwi. - Ona nie jest lalką. - Wszyscy odmieńcy są lalkami. Niektórzy tylko są bardziej niezależni od innych. Strach wślizgnął się pod moją skórę. Ona nie była odmieńcem. Prawda? jak wiele czasu w Krainie mogło minąć w czasie dnia w królestwie śmiertelnych? - Cholera, Holly, otrząśnij się z tego. - potrząsnęłam jej ramionami. Osunęła się do przodu, a strach wpełznął jeszcze głębiej w moją skórę. Znalazłam ją. Przewędrowałam przez trzy dwory, ale znalazłam ją. I nadal nie mogłam jej uratować. - To nie pomoże. - piszczący, wysoki głos powiedział, a ja podskoczyłam. Drewniana klatka wisiała w rogu pokoju, ale istota w środku nie była ptakiem. Była to mała wróżka. Była nie większa niż pięć cali i pokryta futrem, ale jego twarz była bardziej ludzka niż zwierzęca oraz nosił ubrania jak człowiek. Wstałam i podeszłam do klatki. - Co nie pomoże? - Wołanie, potrząsanie czy cokolwiek przez co chcesz zyskać jej uwagę. powiedziało małe stworzenie, podchodząc bliżej brzegu klatki, ale nie zbliżając się do krat. - Pani nie była pewna czy jej potrzebuje, więc ognista wiedźma czeka. Nic jej nie obudzi poza panią. Potrząsnęłam głową. - To nie do przyjęcia. - wyniesiemy ją stąd jeśli będzie trzeba. Cóż, prawdopodobnie poproszę Falina by to zrobił, ale wydostaniemy ją z Krainy. Podeszłam bliżej klatki i zachwiałam się. Coś było nie tak w tym kącie

pokoju; mogłam poczuć to każdym atomem swojej istoty. - Żelazo. - syknęłam gdy rozpoznałam lekkie mrowienie. - Żelazo jest wtopione w kraty klatki. - co znaczyło, że wróżka nie jest zwierzątkiem domowym, ale więźniem. Sięgnęłam do drzwi, ale Falin złapał mnie za nadgarstek, odciągając mnie. - Nie wiesz czym on jest, dlaczego tam jest albo co zrobi gdy go uwolnisz. - powiedział Falin. Zmarszczyłam brwi i przyjrzałam się małej istocie. Miało małe różowe uszy, które wyglądały jak miękkie mysie uszy, i wystawały spod jego brązowej czapki, duże, okrągłe oczy nad ludzkim nosem i ustami. Nie wyglądał szczególnie niebezpiecznie - ale wygląd może być mylący. - Kim jesteś? - spytałam małą istotę. - Tiddlywinx, najlepszy przędzarz glamour w dębowym kręgu. powiedział, zdejmując szpiczasty kapelusz i kłaniając się głęboko do mnie. - Czy dębowy krąg to miejsce? - spytałam Falina pod nosem. - Prawdopodobnie po prostu krąg dębów, a ten mały kolega może być jedynym, który tam żyje skoro jest najlepszym przędzarzem glamouru. powiedział. Powiedziałam bezgłośnie, Oh, a Tiddlywinx zwinął małe pięści na biodrach i spiorunował wzrokiem Falina. - Rujnujesz dobry tytuł, Sleagh Maith. Przędzarz glamour, huh? - Myślę, że spotkałam hydrę, którą stworzyłeś. - powiedziałam małemu człowieczkowi. Podniósł na to głowę, dłońmi klasnął przed sobą. - Moja hydra? Widziałaś ją? Czy była to najlepsza hydra jaką widziałaś? - Była to jedyna hydra jaką widziałam. - cóż, teraz wiemy skąd wzięło się glamour na konstrukcjach. Pytaniem było czy Tiddlywinx był chętny współpracować, jak jego podniecenie sugerowało, czy przymuszenie, jak zdawało się przez klatkę. Falin musiał pomyśleć o tym samym ponieważ spytał. - Dlaczego stworzyłeś te glamoury? - Ponieważ gdy odmawiałem przynosiła więcej żelaza. - wzruszył ramionami. Wyobraziłam sobie, że wróżka tak mała jak on nie wytrzymuje zbyt wiele żelaza. - A co zrobisz jeśli zostaniesz uwolniony? - spytałam go ponieważ jeśli nie będzie istotą najwyższej ciemności, zamierzałam wypuścić do z klatki - Będę winny ci ogromny dług, Sleagh Maith. Zaskoczona spojrzałam na Falina.

- Ma na myśli ciebie. - wyszeptał. - Oh, ja nie... - tak naprawdę nie miałam pojęcia czym byłam czy nie byłam w tym momencie. Zostawiłam zdanie niedokończonym i zmieniłam kierunek. - A po tym gdzie pójdziesz? - Z powrotem do mojego kręgu dębów. Muszę zobaczyć czy wiewiórki ukradły cały mój zapas, który zbierałem na zimę. Wystarczająco dobre dla mnie. Ale nadal miałam jedno pytanie. - Twoja pani - kim ona jest i gdzie poszła? Mały człowieczek potrząsnął głowa. - Wiedźma mocy. Była uwięziona do niedawna i teraz gdy jest wolna, nadal nie może być z jej jaśniepańską miłością. Myślę, że to zepsuło jej mózg. A gdzie ona poszła, nie wiem. Cóż, przynajmniej jest to więcej niż wiedzieliśmy wcześniej. Zwolniłam zasuwę przy klatce i otworzyłam drzwi. Falin nie próbował mnie powstrzymać tym razem, ale cofnął się gdy mały człowieczek wyskoczył wolny. - Oh, o wiele lepiej. - powiedział Tiddlywinx, truchtając małe kółka po dywanie. PC, który leżał z głową na łapach, skoczył i zaczął gonić. Gdy Tiddlywinx zobaczył PC, pisnął głośno, co nic nie zrobiło by przekonać psa, że mała wróżka nie była zabawką. - Nie! Zły pies! - krzyknęłam, ale PC już pogrążył się w grze, której zaczęłam być częścią gdy próbowałam go złapać. Tiddlywinx nagle się odwrócił i nie był już słodką mysią wróżką, ale olbrzymim rosomakiem. PC zaskowyczał, zatrzymując się tak szybko, że jego tylne łapy poślizgnęły się pod nim. Rosomak zaatakował. - Nie! Nie krzywdź mojego psa. Bestia zatrzymała się i nagle zmieniła z powrotem na Tiddlywinx gdy Falin zgarnął mojego teraz przerażonego psa. - Nie miałem złych zamiarów. - powiedziała mała wróżka. - Jestem ci zobowiązany, droga pani. czego sobie ode mnie życzysz? - Czy możesz przełamać klątwę Holly albo przynajmniej powiedzieć mi jak? - To jest magia sięgająca daleko poza moją moc. Okay, to było do kitu. Zerknęłam na Falina, a jego usta zacisnęły się chwilę zanim powiedział. - Czy możesz dostarczyć nam transport do baru zwanego Eternal Bloom? gdy posłałam mu pytające spojrzenie, powiedział tylko. - Nie możemy przejść przez zimowy dwór. Racja. Królowa prawdopodobnie była żądna mojej krwi, a Falin - cóż, jeśli

wróci, był znowu jej. Tiddlywinx osunął się, wydymając usta. - Mogę stworzyć glamour najpiękniejszych koni jakie kiedykolwiek widzieliście, ale nie mogę stworzyć drzwi, które mogą was wyprowadzić. I to byłoby rozwlekłym "nie". Westchnęłam. Jak do diabła zdołamy wrócić do Necros jeśli jedyne drzwi otwierające się w mieście są przywiązane do zimowego dworu? Zgadywałam, że moglibyśmy zabrać następne najbliższe i wynająć samochód by dojechać. To będzie do chrzanu, ale zadziała. - Ja może będę mógł wam pomóc, - powiedział Kyran, odpychając się od ściany. - Ale jeśli zamierzasz pomóc swojej przyjaciółce, lepiej się pośpiesz. - sięgnął do cienia i wciągnął klepsydrę na słupie do pokoju. Nie kłopotałam się pytaniem go o to tym razem. Ale on miał rację. Musiałam wymyślić co zrobić z Holly. Odwróciłam się do niej, a Tiddlywinx truchtał wokół mnie. Złapał się nogawki spodni Holly i wdrapał się na jej kolano. - Dobra pani, nadal jestem ci winien przysługę. - powiedział, balansując na udzie Holly. Nie wzdrygnęła się. Jej uwaga nawet się nie przesunęła, a ona brzydziła się wszystkim, do którego może odnosić się słowo "gryzoń". Miałam przeczucie, że Tiddlywinx może zaliczać się do tego w jej opinii. To nie jest dobry znak. - Musimy przedyskutować szczegóły później. - powiedziałam mu. - Ale... - Słyszałeś ją. - powiedział Kyran. Odwróciłam się i zmarszczyłam na niego brwi. Zauważyłam, że Falin zrobił to samo. O co chodzi z tym facetem? Przypominał mi takiego chłopaka ze szkoły, który naprawdę chciał się z tobą zaprzyjaźnić, ale ty po prostu go nie lubiłaś. Chociaż nie znałam Kyrana wystarczająco długo by go nie lubić; po prostu mu nie ufałam. Tiddlywinx czekał jeszcze minutę. Następnie powiedział "Dobra" i zniknął. Zakołysałam się na piętach i obserwowałam Holly. Musiało być coś co mogłam zrobić. Sięgając zmysłami, zbadałam jej klątwę. Była teraz aktywna, udrapowana na niej jak sieć zrobiona z pajęczej nici. Nie miałam magii potrzebnej by złamać klątwę, ale może teraz gdy została wyjęta ze swojej skorupy, może mogę coś z nią zrobić. Może. Tylko może. - Alex? - Falin wpatrywał się we mnie, jego oczy omiatały moją twarz. - O co chodzi? Masz to spojrzenie jakbyś miała pomysł i wiesz, że jest zły, ale

i tak go spróbujesz. Miałam pomysł. I miał rację. - Mogę widzieć magię. - powiedziałam, przenosząc się dokładnie przed Holly. - To znaczy, od kiedy zaczęłam widzieć Eter, zaczęłam widzieć różne kształty magii i kolory zaklęć. Każdy może widzieć magię wewnątrz Eteru, a większość wiedźm sprawdza swoje zaklęcia gdy tam są by się upewnić, że nie ma tam ciemności albo czy zepsucie nie zanieczyściło zaklęcia albo ich ciała podczas rzucania czarów. Wewnątrz Eteru magia może być dotykana i rozrywana, oddzielana jasność od ciemności. Jeśli wiedźma była przeklęta i może dostać się do Eteru, może wyciągnąć klątwę z własnej psychiki, bez potrzeby przeciwzaklęcia. Oczywiście, musi to zrobić sama. Uzdrowiciele pracowali od lat nad sposobem wciągnięcia pacjentów do Eteru z nimi, ale jak na razie nikt nie znalazł sposobu by sprawić, że dwie psychiki znalazły się w tym samym miejscu. Ale ja nie musiałam przenosić się do Eteru żeby widzieć magię - czy ją dotknąć. Płaszczyzna Eteru była tutaj bliska nieistnieniu, ale magia nadal funkcjonowała. Co znaczyło, że to może się udać. Otwarłam tarcze. Dusza Holly, którą już dostrzegałam jako blado żółtą, stała się wyraźniejsza, prawie rozjaśniała jej rysy. Ale nie wszystko świeciło. Ślady ugryzienia z konstrukcji wyleczyły się i zniknęły z jej skóry, dzięki zaklęciom leczniczym, ale okaleczyły jej duszę z wijącą się pajęczyną czarów. Zaklęcie było głęboką szarością z żyłami czerwieni. Nie jest to najbardziej wrogie zaklęcie jakie widziałam, ale wyraźnie dość skuteczne. Cóż, do dzieła. Sięgnęłam obiema dłońmi i psychiką. Część mnie chciała zamknąć mocno oczy ponieważ byłam przerażona, że przypadkowo mogę złapać jej duszę zamiast zaklęcia, ale jeśli zamknę oczy, ta możliwość rośnie. Po prostu bądź ostrożna. Dla moich zmysłów zaklęcie wydawało się oślizgłe. W kontraście, jej dusza pod spodem była ciepłem i życiem. Łatwo można było odróżnić jedno od drugiego, ale nie tak łatwo oddzielić je. Potrzebowałam czegoś do czego mogłam przyczepić zaklęcie albo może czegoś do zakłócenia. Wykorzystując moc zmagazynowaną w moim pierścieniu, wysłałam skupione wicie czystej magii w to zaklęcie. W teorii, zaklęcie może albo uchwycić się nowego źródła mocy i przeskoczyć na mnie - chociaż miałam nadzieję, że będę szybsza i będę miała czas by odciąć strumień zanim zaklęcie zmieni gospodarza - albo magia doda zaklęciu kopa. Albo może nic nie zrobić,ale to była zła opcja więc nie myślałam o tym zbyt

dużo. Zarys zaklęcia stał się zamazany gdy moja magia uderzyła w niego. Brzegi podwinęły się jak nogi umierającego pająka i skorzystałam z okazji. Chwyciłam zaklęcie w samym środki i pociągnęłam. Wyciągnęłam to i poruszało się w moim uchwycie przez chwilę. Następnie, bez fizycznego połączenia z Holly by go podtrzymać, zaklęcie rozpuściło się. Holly zamrugała. - Alex? Oh, mój Boże, Alex! - rzuciła ramiona na moją szyję. - Czy naprawdę zniknęło? - ciepło jej skóry paliło moje nagie ramiona i cofnęła się. - Boże, Al, jesteś zimna. Czy to sople na twojej sukni? - To długa historia. - wstałam, pociągając ją za mną. - Holly, czy wiesz co się z tobą działo? Kto to zrobił? - Pamiętam. - objęła się ramionami gdy jej oczy przybrały odległy, nawiedzony wygląd. - Al, ona jest szalona. Wyszła nie dawno temu, mówiąc, że musi rzucić jeszcze jedno zaklęcie. Powiedziała, że ten rytuał ją uwolni. - Holly potrząsnęła głową i nagle całkowicie zamarła. Dłoń uniosła do ust, palce docisnęła do warg. - Ja nie. - wyszeptała. - Ty co nie? - Oh cholera, jaką chorą rzecz wspólnik kazał Holly zrobić gdy była pod zaklęciem? Łzy spływały z policzków Holly. - Zjadłam. Zjadłam jedzenie Krainy Wróżek.

Rozdział 36 Jedzenie Krainy Wróżek. Było ono uzależniające dla śmiertelnych. Nawet jeden gryz. Uścisnęłam moją przyjaciółkę ponieważ tego potrzebowała. - Wymyślimy coś. - obiecałam. Możemy je przewozić czy coś. Znajdziemy sposób. To nie musi być koniec świata. Ale jeśli nie znajdziemy i powstrzymamy wspólnika zanim zdoła połączyć rzeczywistości, świat jaki znamy zmieni się. - Wiem, że to zabrzmi zimno, ale musimy zająć się twoim jedzeniem później. Teraz musisz mi powiedzieć o tej wiedźmie. Ona odprawia rytuał dziś wieczorem? Czy mówiła gdzie się odbędzie? Oczy Holly zamknęły się, blokując więcej łez gdy potrząsnęła głową. Odwróciłam się do Falina. - Musimy dostać się do królestwa śmiertelników, teraz. - Alex, nie wiem nawet na jakim dworze jesteśmy. - Przechadzał się po małym pokoju, rzucając okiem na zawartość jakby skąpe wyposażenie dałoby mu jakieś wskazówki. Nie wiedziałam wystarczająco o dworach by zgadywać, ale nic w tym pokoju nie mówiło nic o sezonach. Czy możemy być w Stasisie? Zamarłam. Stasis. Potężna wiedźma, która była odmieńcem. Odmieńcem, który niedawno został uwolniony, ale nadal nie w pełni wolny. Chore uczucie pełzło po mojej skórze. Znałam kogoś, kto odpowiadał temu opisowi. Rianna. - Holly, jak wyglądała wiedźma? - spytałam, a mój głos brzmiał nisko, zdystansowanie. - Ja... - potrząsnęła głową. - Nie wiem. Nosiła pelerynę. Cholera. Gdy pierwszy raz widziałam Riannę pod Krwawym Księżycem, gdy nadal była związana z Colemanem i służyła jako Dziewczyna Cień, nosiła szarą pelerynę. Nie. Nie mogłam podejrzewać przyjaciółki z

dzieciństwa o bycie morderczynią bez serca. A może mogłam? Czułam nadzieję zabójcy, jej radość w tym kole przy rzece. Tiddlywinx powiedział, że wiedźma chciała być z ukochanym. Jeśli rytuał był otwarciem drogi do bycia z prawdziwą miłością, to może spowodować dużo nadziei i radości. Miłość może powodować wielkie i straszne rzeczy. Zatopiłam się na piętach, oddalając się od Holly gdy uchwyciłam się kurczowo własnych kolan. Części pasowały. Przedział czasowy pasował. Rianna wiedziała co umiem robić. Prosiła mnie o pomoc mniej więcej w czasie gdy to się zaczęło. Ona również zwróciła mój sztylet, który teraz podążał za mną i miał tendencję do rozrywania dziur w rzeczywistości gdy go używałam. Pasowało. - Alex, o co chodzi? - spytał Falin, patrząc się na mnie. Rozejrzałam się wokoło. Ten pokój może być w moim własnym zamku. To nie może być Rianna. Ale to wszystko pasuje. Nie, nie wszystko. A co z Desmondem? Podejrzewałam, że ją kocha i nie było nic co trzyma ich z dala od siebie. A jeśli Rianna była tym wspólnikiem i już poszukiwała mnie gdy przybyłam do Krainy Wróżek, dlaczego wtedy mnie nie uwięziła? Więc nie wszystko pasuje. Wydychałam westchnienie gdy ta mała cząstka nadziei wytworzyła wystarczająco miejsca w mojej piersi bym mogła oddychać. Ale nie za wiele. To chore, zaprawione strachem uczucie nadal mocno mnie trzymało. Wstałam i odwróciłam się do Kyrana. - Powiedziałeś, że możesz sprowadzić nas do Necros bez przechodzenia przez zimowy dwór? Zabłysnął uśmiechem. - Moja kochana, z pewnością mogę znaleźć cień wiedźmy, której szukasz, ale myślę, że musimy się śpieszyć. Czas się kończy. - ponownie spojrzał na swoją klepsydrę. Spojrzałam na opadający piasek i ponownie spytałam. - Co się stanie gdy się skończy? - Chwila w czasie, nic więcej. Ale taka, której nie chciałbym pominąć. Dobra. - Chodźmy. - mamy cień do znalezienia i rytuał do powstrzymania.

- To będzie ten. - królewiątko koszmarów powiedziało gdy cienie w

królestwie koszmarów rozdzieliły się by pokazać jeden, czy naprawdę cienie, które miał na myśli. Cienie tańczyły, skacząc i kręcąc się przy bladym piasku. Nie tylko jeden czy dwa cienie, ale ponad tuzin, wszystkie w ciągłym ruchu. Wpatrywałam się w nie. To nie może być właściwe. Było zbyt wiele ruchu. Zbyt wiele ludzi. To wyglądało bardziej jak przyjęcie. - Być może trochę dalej od akcji. - Kyran podniósł ramiona i cienie przesunęły się po piasku. Kształty, które je zastąpiły, były duże i zbyt nieforemne dla mnie by rozszyfrować co je tworzy, ale przynajmniej były nieruchome. - To, jak myślę, zadziała dobrze. - powiedział. Kiwnęłam głową. Jeśli wylądujemy bezpiecznie w mieście, mamy większą szansę znaleźć wspólnika - nie Rianna, proszę nie Rianna - niż jeśli utkniemy w Krainie Wróżek. Czekałam, ale Kyran nie zrobił żadnego ruchu by poprowadzić nas przez cień. - Muszę wyznać. - powiedział, odwracając się do mnie. - To są drzwi, których potrzebujecie, ale nie mogę ich otworzyć. Co ma na myśli, nie może ich otworzyć? Ręka Falina na mojej talii drgnęła. Przełknęłam wokół bryły, która nagle znalazła się w moim gardle, ale starałam się utrzymać głos spokojnym gdy spytałam. - Czy potrzebujemy kolejnego cienia? Kyran potrząsnął głową. - Moja moc nie pozwala mi otworzyć drzwi prowadzących do Królestwa śmiertelników. Ale twoja tak. Cholera. I to będzie haczyk. - Co się stanie jeśli otworzę drzwi? - Możesz swobodnie przechodzić od królestwa koszmarów do królestwa śmiertelnych aż świt nie przesunie cieni, a królestwa przestaną się dotykać. Nie ma możliwości interpretacji, więc to musi być prawda. Co on z tego zyska? nagle do mnie dotarło. - Jeśli my możemy przechodzić, koszmary również. - Bardzo dobrze. - powiedział z uśmiechem, autentycznie zadowolony. - Alex, o czym on mówi? - wyszeptała Holly, zbliżając się do mnie. Nie mówiłam jej nic o tym całym feykin tkacz płaszczyzn. Wygląda na to, że muszę trochę powyjaśniać - jeśli to przetrwamy. Ale nie teraz. Potrząsnęłam głową. - Później, Holl. - ponownie skupiłam się na Kyranie. Stał z dłońmi w kieszeniach, cały jego ciężar na jednej nodze, jego drugie kolano luźne jakby nie sprawiało mu różnicy jaką decyzję podejmę. - Co zrobią

koszmary w królestwie śmiertelnych? Wzruszył ramionami. - To samo co robią tutaj. Stworzą terror. Strach ich odżywia. - zerknął na klepsydrę. Tylko cienka linia piasku pozostała na górnej półkuli. - Czas ci się kończy. Spojrzałam na klepsydrę. - Co się stanie gdy piasek się przesypie? Uśmiechnął się z wyższością. - Ah, w końcu, zadałaś pytanie trzy razy. - powiedział i przypomniałam sobie zbyt późno, że trzy często jest znaczące. Ciężar rozciągnął się pomiędzy nami. Nie był on taki sam co uczucie przy otwiera się dług, ale to była takiego samego rodzaju magia. - Klepsydra odlicza czas kiedy wszystkie drzwi otworzą się przy połączeniu płaszczyzn - czy moment w którym można temu przeszkodzić. Ciężko powiedzieć które, ale tak czy inaczej, to się wkrótce zdarzy. Cholera. No naprawdę oszukiwał mnie cały ten czas. Zerknęłam na klepsydrę. Przy tempie opadania piasku, miałam może dwadzieścia minut aż w górnej półkuli zabraknie piasku. A wtedy cały świat jaki znamy zostanie zmieniony. Albo ktoś powstrzyma rytuał. Przełknęłam gorzki smak w gardle i spojrzałam na otaczające mnie cienie. Kilka godzin koszmarów albo świat jaki znamy i nieznane rzeczywistości zbiegną się. Albo może ja przeceniałam moje zaangażowanie. Może kolekcjonerzy sami to powstrzymają. Albo policja. Albo jakiś przypadkowy dobry obywatel, który przypadkowo tam będzie. Ale mogę podjąć to ryzyko? Spojrzałam na Falina. - Co mam zrobić? Potrząsnął głową. - Powiedziałbym, że mniejsza krzywda dla większego dobra, ale nie mogę za ciebie dokonać wyboru. - Głosuję za powstrzymaniem złych ludzi. - powiedziała Holly. Ona była prokuratorem - jej życie polegało na wsadzeniu złych ludzi za kratki. Wytarła dłonie o spodnie od piżamy. Nerwowy pot? - Chyba to będzie trochę bardziej praktyczne podejście niż moje normalne podejście. powiedziałam, uśmiechając się do mnie słabo. - Ale ktoś zasługuje na masywną porcję zemsty. A więc koszmary. Tylko jest jeden problem. - Nie wiem jak otworzyć drzwi. - próbowałam wcześniej; nie działało. - Tak, widziałem twoje próby w dworze cieni. - powiedział królewiątko

gdy okrążał klepsydrę. - Widziałeś? - to znaczyło, że przyglądał mi się długo zanim wpadłam przez ten koszmar. Z tego co wiem, on wysłał mi złe sny. Złożył ręce za głowę, więc łokcie obramowywały jego twarz. - Zginacz płaszczyzn nagina Krainę Wróżek - stąd imię. Bierze dwa miejsca, które normalnie się nie dotykają i pcha je aż spotkają się i drzwi można pomiędzy nimi otworzyć. Bardzo brudne i bardzo potężne. Twoja moc nie jest. Nie jest w twojej naturze by pchać rzeczywistości. Twoja moc polega na spleceniu płaszczyzn razem. - A skąd wiesz tyle na temat tkaczy płaszczyzn? - Kyran tylko się uśmiechnął. - Ten cień istnieje zarówno tutaj jak i w królestwie śmiertelnych. Stoją dokładnie nad sobą. Wszystko co musisz zrobić to związać je razem tak byś mogła przejść pomiędzy nimi. Oh, tak, bardzo łatwe. Ale musiałam spróbować. Podałam PC Holly. Nie chciałam go trzymać gdy będę próbować manipulować nieznaną magią. Jeśli coś pójdzie strasznie źle, nie chciałam by dostał się pomiędzy efekty uboczne. Następnie obniżyłam tarcze i skupiłam się na cieniu najbliżej mnie. Mentalnie sięgnęłam po niego, dotykając go moją mocą i spróbowałam skoncentrować się na fakcie, że nie tylko on istniał tutaj, ale również był rzucany przez coś w królestwie śmiertelnych. Na początku wszystko co widziałam to cień na piasku. Następnie cień pogłębił się, ściemniał, i mogłam stwierdzić, że był rzucany przez drzewo. Tak naprawdę, więcej niż jedno drzewo. Mogłam je widzieć. Zadziałało? Rozmowy rozbrzmiały w ciemności wokół mnie. Następnie ciemność ruszyła do przodu. Gdzieś za mną Holly krzyczała, ale koszmary nie rzucały się na nas. Celowały w drzwi i nic nie mogło je powstrzymać. Koszmary wylały się przez drzwi, które otwarłam - tuziny, setki. Może tysiące. Przełknęłam, patrząc jak potwory, które wypuściłam, uciekają do niczego niepodejrzewające królestwo śmiertelnych. Niech to będzie właściwa decyzja. Następnie koszmarów nie było, ciemność dziwnie pusta bez nich. - Czym to było? - spytała Holly, nadal bez tchu od krzyków. Nikt nie odpowiedział, Falin patrzył gniewnie na otwarcie i zastanawiałam się czy nadal uważa, że żniwiarz i wspólnik byli bardziej niebezpieczni niż to co wypuściłam. Ale teraz zostało to już zrobione. Kyran podniósł klepsydrę, używając słupa jako laski. O mało nie podskoczył gdy zmierzał do drzwi.

- Idziecie? - spytał, zerkając najpierw na mnie później na klepsydrę. Tylko okruchy piasku pozostały. - Wygląda na to, że koniec, tak czy inaczej, wkrótce nadejdzie.

Rozdział 37 Weszłam przez cień do całkowitej ciemności. Oh, królestwo ciemności było ciemne i pełne cieni, które były bardziej fizyczne niż jakikolwiek cień powinien być, ale w czasie moich godzin w Krainie Wróżek przywykłam do spoglądania na świat oświetlany przez żadne oczywiste źródło. Gdy przeszłam przez drzwi, które stworzyłam, rzeczywistość spadła na mnie z ciemnością, która pełzła po mojej wizji i pozostawiła mnie ślepą. Ciężar grobu, od którego byłam cudownie wolna przez kilka godzin, również wrócił by walić lodowatymi pięściami w moje tarcze. - Kurwa. - szepnęłam, moja ręka poruszała się tam i z powrotem gdy starałam się coś odróżnić, cokolwiek. Dłoń nakryła moje usta gdy ramię owinęło wokół talii i zamarłam, krzyk musował w mojej piersi. Ale ramię ciągnące mnie do tyłu było znajomo ciepłe bez gorąca. Falin. Pozwoliłam mu mną poruszać gdy ja nadal mrugałam, starają się skoncentrować. Ubranie otarło się o korę gdy wcisnął nas oboje pomiędzy nakrycie drzew, ale nadal nie mogłam widzieć. Mrugałam na nieprzeniknioną ciemność wypełniającą moją wizję. Nie pomagało. Byłam ślepa. Prawdopodobnie byłam od kiedy walczyłam z hydrą. Kraina po prostu bardziej lubiła moje oczy. Cholera. Rozwarłam tarcze, drżąc gdy pierwszy ślad grobowej esencji wtargnęło głębiej w moją psychikę, ale gdy opuściłam tarcze, cienie rozstąpiły się. - Wyłącz pokaz świateł. - syknął Falin, jego głos był surowym szeptem. - Muszę widzieć. - ponieważ zdecydowanie nie podobał mi się pomysł chodzenia niewidomą, zwłaszcza jeśli Kyran miał rację i byliśmy blisko rytuału wspólnika. Rozejrzałam się, starając się rozpoznać swoje

położenie. Gdy pierwszy raz zdałam sobie sprawę, że cienie tworzone są przez drzewa, myślałam, że byliśmy w lesie, ale teraz zobaczyłam, że byliśmy wśród małej grupki drzew w jednym z parków w Necros. W oddali mogłam usłyszeć szum wody, a kilka stóp przede drzewem, do którego przyciskał mnie Falin, była duża, szmaragdowo zielona ściana. Ściana, która oddychała. - Czy to jest smok? - spytała Holly z miejsca gdzie klęczała za zaniedbanym krzakiem przy moim drzewie. Jej palce drżały gdy uchwyciły się amuletu, który ponownie wisiał na jej szyi, jedną ręką, a PC drugą. A może to PC drżał. Był niezwykle cichy, więc na pewno zdawał sobie sprawę, że coś było nie tak. - Konstrukcja. - powiedziałam. - Tak, a tam są jeszcze dwie. - wyszeptał Falin gdy wyciągał sztylety z ich pochwy. Jego ostrze migotało w świetle księżyca przebijającym się przez gałęzie drzewa, gdy wskazywał. Po drugiej stronie polany niebieski smok rozciągał skrzydła, które musiały sięgać dwudziestu jardów wszerz, co spowodowało, że srebrny smok zatrzymał się w miejscu gdzie przemierzał brzeg polany. Nie, smoki nie przemierzały. Bardziej patrolowały. Trzy konstrukcje strzegły koła, które zostało wzniesione pośrodku polany. Bariera brzęczała lekko na czerwono przy moich zmysłach, uniemożliwiając mi odczucie magii w środku koła, ale mogłam widzieć energię, a ona wirowała w chaotycznym sztormie. Cienie, które widzieliśmy w królestwie koszmarów naprawdę byli tancerzami. Kręcili się i skakali przez powietrze gdy magia mknęłam wokół nich jakby byli kołami zębatymi w olbrzymim magicznym przewodniku. A w samym środku koła stała zakapturzona postać grająca na fujarce, która wyglądała na trochę zbyt prawdziwą w moim drugim wzroku. Relikt, którego szukają kolekcjonerzy. - No dalej, bądź tutaj. - szeptała Holly gdy klepała swoje kieszenie. Uśmiech rozszedł się po jej twarzy i wyciągnęła komórkę. Użyła telefonu by wyświetlić nasze położenie GPS - park rzeczny niedaleko Magicznych Kwater - i następnie wybrała 911. - Powiedz im by zabrali wielkie spluwy. - wymamrotałam, patrząc się na polanę. Wspólnik stał wewnątrz koła, ale gdzie był żniwiarz? Nie było go w kole czy pomiędzy drzewami, które mogłam dostrzec. Wysunęłam się bardziej zza drzewo i Falin pociągnął mnie z powrotem. - Ujawniasz naszą pozycję. Spójrz na mnie. - powiedział, a następnie

sięgnął i umieścił dłonie na moich oczach. Gdy odsunął je, dodatkowy ciężar naciskał na moją twarz. Podniosłam palce, ale złapał mnie za rękę, powstrzymując. - To tylko okulary przeciwsłoneczne by zmniejszyć blask twoich oczu, ale nie dotykaj. Twoja magia ma tendencję do rozwalania glamour. Dobra uwaga. Opuściłam rękę i wyjrzałam z naszej kryjówki. Nadal nie widać żniwiarza, ale mamy wspólnika. Śmierć powiedział by wezwać go gdy zlokalizuję wspólnika. Aktywowałam zaklęcie, które wcisnął w moją skórę i podmuch nieznanej magii przeszedł przeze mnie, budując się aż wybuchnął z mojej skóry. Potarłam moimi dłońmi zakrytymi rękawiczkami po ramionach by odgonić mrowienie, które pozostało po zaklęciu. Cóż, teraz wiedziałam jak czuje się pistolet sygnałowy. Rozejrzałam się, spodziewając ujrzeć cudownie ukazującego się Śmierć. Nie zrobił tego. No to okay. Zerknęłam na rytuał. Magia nadal budowała się w kole gdy tancerze okręcali się i skakali. Zadrżałam, przypominając sobie ból przy ostatnim miejscu rytuału. - Musimy zakłócić to zaklęcie. - ilość energii w kole stała się wystarczająco gruba by plamić powietrze jak wielokolorowa mgła. Zamrugałam. Nie może być. trzymając się kurczowo PC, wyjrzałam z naszej kryjówki. Falin złapał mnie za ramię jakby bał się, że wbiegnę na polanę i docisnęłam się do drzewa. - Czy to tylko ja czy czubki ich głów znikły? Wszyscy wyjrzeli. Holly nakryła usta dłonią i wydała ciche dziwne odgłosy, ale nie krzyknęła. Falin tylko kiwnął głową, jego twarz była ponura. Gęsia skórka ukazała się na mojej skórze, strach sięgał stanu nasycenia i chciał wypłynąć z mojej skóry. Śmierć powiedział, że dusze są paliwem życia i myślałam, że robi aluzje tylko do napędzania konstrukcji. Ale ten rytuał... Patrzyłam na powoli rozpuszczające się ciała. Ten rytuał był napędzany tancerzami - przez ich ruchy i samą ich esencję, ciała i duszy. Te stopy... Wszystkie te stopy. Wszystkie lewe, a żadne ze śladami narzędzi. A gdy przywołałam cień, stopa zapomniała, że miała ciało oraz tańczyła. Będą tańczyć aż nic z nich nie zostanie by skończyć następną figurę taneczną. Aż zostanie tylko pojedyncza stopa. Musimy to powstrzymać. Odwróciłam się do Falina. - Podejrzewam, że zasugerowanie zastrzelenia flecistki będzie zbyt prostym rozwiązaniem by naprawdę zadziałało?

- Byliśmy w Krainie Wróżek. - powiedział z grymasem. Co znaczyło żadnej broni. - Jedyną broń jaką mam to sztylety, ale są zaczarowane więc nigdy nie przedostaną się przez koło. Cholera. - Więc musimy rozbić koło. - Ale jak? - Mam pomysł. - powiedziała Holly. - Mogę pożyczyć nóż? Kiwnęłam głową i kucnęłam gdy walczyłam z spódnicą mojej sukni. Przekleństwa paliły mój język gdy siłowałam się z materiałem blokującym moje buty, ale przełknęłam je. Gdy już wyciągnęłam sztylet, podałam go Holly, a ona podała mi PC. Uszy małego psa zadrżały, ale spojrzał na mnie z oczami, które ufały, że bezpiecznie sprowadzę go do domu. Chciałabym mieć taką samą pewność. Holly użyła sztyletu by uciąć paski kory z drzewa i poczułam jak sięga po własny zapas magii gdy używała magii by wyryć małe runy w korze. Jej magia popędziła, sadowiąc się w prowizorycznym talizmanie, wypuściła oddech, który brzmiał jakby od dawna go wstrzymywała. Wbijając ostrze sztyletu w ziemię przy jej stopach, podniosła korę, sprawdzając nacięcia. Następnie podała go mi. - Zaklęcie zakłócenia. Przyjęłam zaklęcie, czując jak mrowi przy moich palcach. Cholera, była dobra. Nie mogłabym stworzyć tego zaklęcia w dobry dzień, a ona zrobiła to bez rytuału czy koła i tylko z magią, która zmagazynowana była jej niej. Z zaklęciem zakłócenia, wszystko co musimy zrobić to dotknąć koła, a zaklęcie powinno zburzyć całą barierę. Ale najpierw musimy przenieść zaklęcie pomiędzy smokami strzegącymi rytuał. - Myślisz, że możesz uderzyć w koło stąd? - spytałam, podając zaklęcie Falinowi. Falin balansował korą-zmienioną-w-talizman w dłoni, podrzucał żeby sprawdzić wagę. Następnie potrząsnął głową. - Jest zbyt lekkie. Nigdy nie będę w stanie rzucić tym tak daleko. Co znaczy, że jedno z nas musi zanieść to do koła. Ale jak przejdziemy koło smoków? Przygryzłam dolną wargę. Jednego smoka moglibyśmy pokonać. Będzie to straszne zadanie, ale prawdopodobnie nie niemożliwe. Ale trzy? Potrząsnęłam głową. Potrzebowaliśmy pomocy. Gdzie są ci kolekcjonerzy? Trąciłam jeszcze raz to zaklęcie by upewnić się, że naprawdę aktywowałam go za pierwszym razem. Tym razem nie było fali magii, więc ufałam, że zadziałał za pierwszym razem. - Mam kolejny pomysł. - powiedziała Holly, ale nie spojrzała mi w oczy gdy się odwróciłam. - Możemy spowodować zamieszanie, odciągnąć

smoki i ktoś mały, ktoś kto nie będzie zauważony, może zanieść talizman zakłócający do koła. - Ktoś mały? - to zdecydowanie wyklucza Falina z biegu, a również nie byłam mała. Holly była drobna, ale nie sądzę by chodziło jej o nią. Oczy przeniosła na PC siedzącego na moich kolanach. - Nie. Nie, nie, zdecydowanie nie. Holly, to jest pies. - Jest malutki, a smoki olbrzymie. One prawdopodobnie nie będą w stanie go zobaczyć. Miała rację, ale... Przytuliłam mocniej PC. Nadal potrząsając głową. - To nie jest zły plan. - powiedział Falin. - Chociaż sugeruję by stać się przynętą na smoki tylko jeśli one zauważą PC. Holly i ja możemy zając pozycje po obu stronach polany, a ty możesz wysłać go do koła ze środka. Jeśli jeden ze smoków go zauważy, osoba najbliżej zaatakuje. Jestem pewien, że bestie są zaczarowane by chronić koło od zagrożenia w kształcie ludzi, nie od psów. Jego argument nie powstrzymał mojej głowy od potrząsania. Jeśli cokolwiek, powodowało to, że plan mniej mi się podobał. Jeśli ktoś będzie musiał odciągnąć smoka, ten ktoś będzie sam. Nie podobało mi się to. Wcale. Zerknęłam na koło. Tancerze rozpuścili się do punktu gdy większość nie miała już oczu, więc ich twarze dochodziły do środka nosa i zatrzymywały. Byli martwi. Wszyscy. Oh, nadal tańczyli, ale już nie można było ich uratować. Oczywiście, chodziło o więcej niż tylko życie ludzi wewnątrz koła. Zadrżałam, wpatrując się w energię zlewającą się za flecistką. Jak wiele jeszcze potrzebowała by zderzyć wszystkie płaszczyzny z rzeczywistością? - Alex? Śmierć. Obróciłam się w przysiadzie, spodziewając się tuzinów kolekcjonerów, ale znalazłam tylko Śmierć, szarego mężczyznę i balowiczkę. - Spodziewałam się więcej. - Więcej? - spytała Holly, niezdolna zobaczyć kolekcjonerów. - Byliśmy najbliżej. - powiedział szary mężczyzna, kucając by pozostać poza widokiem. Prawda, Holly i Falin mogą nie widzieć kolekcjonerów, ale konstrukcje mogą. Balowiczka potrząsnęła głową gdy opadła do przysiadu. - Cholera, one są olbrzymie. Falin w końcu odgadł, że kolekcjonerzy przybyli ponieważ jego zmrużone oczy skierowały się na przestrzeń, do której mówiłam.

- Troje z nich? - spytał. Dobry był. Przytaknęłam. Śmierć przyjrzał się polanie, jego szczęka zacisnęła się gdy ponownie kucnął. - Musimy znaleźć drogę do środka koła. I byliśmy z powrotem przy kole. Falin wyjaśnił obecny plan pomimo moich protestów. Mógł nie być w stanie widzieć czy słyszeć kolekcjonerów, ale oni mogli słyszeć jego. I, niestety, podobał im się plan. Byłam przegłosowana pięć do dwóch ponieważ doszłam do tego, że jeśli PC rozumiałby co się dzieje, głosowałby przeciw temu pomysłowi. Ale mieli rację. Jeśli jedno z nas spróbuje przebiec polanę i umieścić zaklęcie, smoki przybędą w ciągu kilku sekund. Używając PC, możemy uniknąć wykrycia przez smoki aż bariera będzie rozwalona. Może. Nie podobał mi się ten plan, ale mieli rację. Falin przyczepił zaczarowaną korę do obroży PC wstążką zrobioną z glamour. W teorii, skoro PC był niemagiczny, przebiegnie przez barierę jakby jej tam nie było, ale glamour i talizman zostaną, a zaklęcie zakłócenia zostanie aktywowane. Albo przynajmniej taki był plan. - Gotowi? - spytał Falin. Holly przytaknęła jej piegi były mocno widoczne przy bladej twarzy. Wypuściłam głęboki oddech i posmakowałam cierpkiego strachu, ale przytaknęłam. Następnie szary mężczyzna poszedł z Holly, a balowiczka z Falinem. Śmierć został ze mną. Klęknęłam przy krzakach, drapiąc głowę PC, Śmierć był przy moim boku. - Będziemy uważać na niego. - powiedział i ponownie przytaknęłam. Zauważyłam, że nie powiedział PC nic nie będzie. Te same cechy powodujące, że nadawał się do tej roboty sprawią, że ciężko będzie go zauważyć gdy zrobić się paskudnie. - Powinni być już na pozycjach. Wiedziałam. Podpełzłam do przodu, dźwigając PC aż byliśmy prawie na polanie. Jeśli smoki skupią się na miejscu mojego ukrycia, będę miała przechlapane, ale PC potrzebował czystej, prostej linii do koła. Postawiłam małego psa na trawie przede mną. Odwrócił się, od razu próbując wspiąć się na moje kolana. Mądry pies. Postawiłam go ponownie i potrząsnęłam ręką jakbym miała zabawkę. Spojrzał na moją dłoń, jego uszy zostały postawione z ciekawości. Wydałam niski piszczący dźwięk ustami, a ogon PC podniósł się, machając. Potrzeba było chwili potrząsania i piszczenia, ale podrażniłam go wystarczająco niewidzialną zabawką, że nie odrywał oczu od mojej dłoni. Następnie, w najwyższym

akcie desperacji, odchyliłam rękę do tyłu i udałam że rzucam zabawką w kierunku koła. PC pomknął za niewidzialną zabawką. Mały pies był maleńką plamą szarego i białego przebiegającą po trawie. Jak było w planie, przebiegł brzeg koła. Oczyścił. Zaklęcie zakłócenia pozostał z tyłu. Promienie czerwonego światła przebiegły przez barierę wokół zaklęcia, iskry rozchodziły się jak szybko ukazujący się szron. Chodź, PC, wracaj. Zatrzymał się wewnątrz koła, jego ogon opadł gdy tancerze poruszali się obok niego, ale nadal szukał zabawki, jego mała główka poruszała się tam i z powrotem. Nie zapomniałam całkowicie o smokach, oczywiście, ale byłam tak skupiona na moim psie, że nie zauważyłam podchodzącego zielonego smoka aż duży pysk wypełnił przestrzeń przede mną. Pysk zatrzymał się, jedno olbrzymie nozdrze pokryte łuskami cale od mojej twarzy, Zamarłam, nie poruszałam się, nie oddychałam, nawet nie mrugałam. Nozdrze smoka zafalowało i siła jego wydechu przeciągnęła powietrze po mojej twarzy, sprawiając, że włosy i suknia zatrzepotały. Smok podniósł głowę i olbrzymi pysk zniknął. Mięśnie w moich nogach stały się luźne od uczucia ulgi przelewającej się przeze mnie. Ulgi zbyt szybkiej. Głowa powróciła, smok patrzył do mojej kryjówki ogromnym czerwonym okiem. Pionowa źrenica ściągnęła się, skupiając. Cholera. Rozwarłam bardziej tarcze. Każda konstrukcja, z którą walczyłam, była bardziej solidna, bardziej realna niż ostatnia, a smok był jak na razie najbardziej realny. Ale wiedziałam, że to zaklęcie napędzane duszami i owinięte w glamour. Wiedziałam. Musiałam tylko przekonać rzeczywistość. W moim drugim wzroku, oko było wirującą masą prawie solidnej mgły, kolor i kształt nałożony na wierzch. Zaciskając pięść, wbiłam rękę w oko konstrukcji. Moja skóra natrafiła na wodnisty opór i odrzuciłam to uczucie. Ono nie istniało. Oko zniknęło. Smok nie. Smok ryknął z wściekłości gdy jego oko zniknęło, pozostał tylko pusty oczodół białej mgły. Cofnął się, uderzając mnie brzegiem jego głowy. Mój oddech wyleciał z moich płuc gdy poleciałam do tyłu, ale nie było czasu na oprzytomnienie zanim wściekła bestia zaatakowała. Jedna masywna łapa wyrwała drzewo gdy sięgała po mnie i nie trafiła. Śmierć złapał mnie pod ramiona, podnosząc na nogi, ale później oboje musieliśmy zanurkować, unikając kolejnego ataku smoka. Rzuciliśmy się za drzewo, ale musieliśmy albo się ruszać albo odwrócić i

walczyć ponieważ drzewo nie powstrzyma konstrukcji. I gorzej, jego ryki wściekłość sprowadzały dwa pozostałe smoki. Kurwa! Co teraz? Zerknęłam zza drzewa w samą porę by zobaczyć srebrną plamę lądującą przed smokiem. Dusza Falina płonęła jasno w mojej wizji gdy uchylił się przed zamachem smoka, a następnie złapał za pazur tylnej części łapy i użył jej do wskoczenia na nogę bestii. Złapał za skrzydło w miejscu gdzie łączyło się z ciałem, podciągnął się wyżej, z trudem wchodząc na długi kark stworzenia. Szalejąca bestia nawet zdawała się nie zauważać Falina aż wróżka wciskając swoje sztylety pomiędzy grube łuski smoka, wbijając w kręgosłup. Wtedy smok zamłócił. Wyciągnął swoją szyję i walną w Falina skrzydłami, ale Falin uczepił się sztyletów, wciskając je głębiej. Niezdolny sięgnąć źródła powodującego ból, dragon potoczył się, jego pazury świsnęły gdy uderzył w ziemię. Falin opadł i sam się potoczył by uniknąć zabójczych szponów. Sztylety nie wypadły, ale smok nie zginął. Wyprostował się, podnosząc na łapy i otrząsając brud i trawę z łusek. - Musimy pomóc. - krzyknęłam, podnosząc spódnicę sukni i biegnąc do przodu. Sięgnęłam mocą i chwyciłam dusze wewnątrz bestii, wyrywając je. Siłą wyrzuciłam trzy dusze do czasu gdy dotarłam do brzegu polany, a Falin ponownie wspiął się na plecy smoka. Śmierć i balowiczka dołączyli do walki, wyrywając dusze przy każdym ruchu. Poprzednie konstrukcje kurczyły się przy każdej uwolnionej duszy, ale albo zaklęcie zostało poprawione albo to coś ma dużo dodatkowych dusz napędzających go ponieważ się nie zmieniał. Cofnęłam się, unikając dużego pazura i wyciągnęłam kolejną duszę podczas gdy Falin wyszarpnął sztylety z karku smoka. Wbił ostrza w kolejną parę łusek, a smok zamarł. Jego szczęka opadła jakby zszokowany; następnie jego forma eksplodowała w chmurę mgły. Miedziany dysk wielkości niskiego stolika uderzył w ziemię. Falin wylądował koło niego, sztylety miał w dłoniach, a spojrzenie już skierowane było na podchodzące smoki. - Uważać. - Holly krzyknęła gdy wybiegła z lasu. Moja głowa skierowała się tam gdzie pokazywała. Magiczne koło teraz miało jaskrawe czerwone pęknięcia jak żyły krwi wijące się na barierze, w tym momencie miejsce gdzie talizman dotykał jej, bariera wybrzuszyła się, gęsta magia wewnątrz naciskała na słaby punkt. Jak szpara w tamie, magia zaczęła wysączać się przy talizmanie. Pełna siła magii będzie następna.

Odwróciłam się, zamierzając biec do schronienia pomiędzy drzewami. Nie miałam czasu. Ręce chwyciły mnie, pociągając w dół, przyciskając do ziemi. Magia przedarła się nad moimi plecami, rozrywając skórę na nagich ramionach. Zapach przypalonych włosów i spalonych ubrań spotkał mój nos gdy wstrząs podmuchu przygasł. Próbowałam pchnąć się na kolana i odkryłam, że nie jedno, ale dwa ciała zakrywają mnie. - Pozwólcie mi wstać, chłopaki. - powiedziałam, wysuwając się spod plątaniny rąk. - Wszyscy cali? Otrzymałam natychmiastowe kiwnięcie głową od Śmierci. Falin po prostu przetoczył się na nogi i zaoferował mi rękę. Cóż, troje z nas przetrwało. Rozejrzałam się by ocenić resztę grupy. Drugi miedziany dysk leżał na ziemi, smok najwyraźniej został schwytany pomiędzy podmuch magicznej fali. Drugiego smoka nie było widać,przynajmniej na razie. Szary mężczyzna i balowiczka nie kłopotali się chronieniem przed podmuchem i wyglądali świetnie. Nie widziałam Holly ani PC. Moje gardło zacisnęło się. Pies był wewnątrz koła gdy ostatnim razem go widziałam. Podmuch nie złapałby go od środka. Tancerze cały czas okręcali się i podskakiwali, więc najwyraźniej wybuch magii zadziałał tylko na tych na zewnątrz. Ale gdzie jest Holly? Wtedy zobaczyłam jej czerwone włosy gdy mijała tancerza, który rozpuścił się do mostka. Z rozbitym kołem, zaklęcie zaczarowanej fujarki rozeszło się. Wszyscy tancerze świecili bladym żółtym kolorem, który łączyłam z ludźmi. Jako inny jedyny człowiek na polanie, Holly została wezwana do tańca.

Rozdział 38 - Holly! Jej głowa obróciła się w moim kierunku, jej zielone oczy duże i przerażone, ale nie przestała tańczyć. Nie mogła. Koło zniknęło i magia rozeszła się wokół polany, ale magia nie zniknęła. Flecistka nadal grała, zaklęcie nabierało kształtu za nią. rzuciłam się do przodu tylko po to by zostać powaloną przez podmuch powietrza. Brud i liście wirowały wokół mnie gdy ostatni pozostały smok zanurkował z nieba. Wylądował pomiędzy mną a rozbitym kołem, blokując mi drogę. Falin złapał moje ramiona, odciągając mnie od bestii. Ona otwarła paszczę i ogień wypełnił powietrze. Ściana gorąca odcięła nam drogę. Cholera. - Musimy powstrzymać flecistkę. - ponieważ niezależnie od tego kto jest pod peleryną, ona zamierza rozpuścić moją najlepszą przyjaciółkę. Smok rozłożył srebrne skrzydła i wypuścił kolejną ognistą kulę. Zanurkowałam w prawo, Śmierć i Falin byli przy moim boku, a balowiczka i szary mężczyzna zanurkowali w przeciwnym kierunku. Powietrze podgrzało się, moje płuca paliły przy każdym spanikowanym oddechu. Zerknęłam na zniszczone koło. Holly nadal tańczyła i nadal wyglądała na całą, ale... Jak długo tak pozostanie? - Rozprosz to. - krzyknęłam ponad ścianą ognia teraz oddzielającą Falina, Śmierć i mnie od balowiczki i szarego mężczyznę. - Jak rozproszyć? - krzyknął w odpowiedzi szary mężczyzna gdy walczyłam by wyciągnąć sztylet. - Myślisz, że polubiłby sonet? Jakby w odpowiedzi, smok zamachnął się na szarego człowieka, jego strasznie ostre pazury przecinały powietrze. Zanurkował w bok, a konstrukcja złapała trawę. Teraz albo nigdy. Rzuciłam się do przodu, Falin i Śmierć podążali za mną.

Falin podniósł swój sztylet gdy biegł. Zmienił chwyt jakby chciał rzucić sztyletem, ale gdy jego oczy przecięły ponad tancerzami, potrząsnął głową. - Nie mam czystego strzału. Nie przestałam biec, ale wysłałam swoją moc przodem. tancerze byli martwi. Moja moc rozpoznała ten fakt. Martwe ciało nie było naturalnym miejscem dla duszy. Sięgnęłam przez zaklęcie, które trzymało ciała w tańcu jakby go tam nie było, a dusze wyskoczyły wolne. Pięć ciał opadło, zaklęcie uwolniło je skoro nie mogły napędzać rytuału. Czyste okno zostało otwarte do flecistki. Dotarliśmy do brzegu rozbitego koła, a Falin rzucił sztylet bez spowolnienia. Ostrze lśniło w świetle księżyca, stal wykuta przez wróżkę nie zniszczyła się przy moim grobowym wzroku. Jego cel był dobry. Flecistka spojrzała na zbliżające się ostrze, jej peleryna zatrzepotała przy ruchu. Wtedy wszystko poszło źle. Pojawił się żniwiarz w długim płaszczu. Odepchnął flecistkę na bok, a ostrze wróżki przeszło niegroźnie przez jego tors. Odwrócił się, uśmiechwarknięcie wykrzywiło jego usta gdy skupił się na nas. Flecistka uderzyła w ziemię, a muzyka ucichła. Wszędzie wokół nas, tańczące ciała zamarły, martwe mięśnie napinały się. Upadły, uderzając w podeptaną trawę z mięsistymi odgłosami. Tylko jeden tancerz pozostał stojący, jej czerwone włosy dziko otaczały jej twarz, a policzki lśniły. Ręce Holly uniosły się do głowy, jej palce sprawdzały czaszkę. - Nic mi nie jest, prawda? Ja nie...? - Wszystko dobrze. - nie przestałam biec. Flecistka już podnosiła się z ziemi. Rzuciłam Holly desperackie spojrzenie. - Uciekaj poza zasięg słuchu tego zaklęcia. - A co z tobą? Nie powiedziałam jej, że nic mi nie będzie - to może być kłamstwo. Mój uchwyt na sztylecie zacieśnił się, a mały pies zapiszczał. PC skoczył na nogę dziwnie skręconą pod leżącym tancerzem, i prawie się zatrzymałam, mój bieg został ucięty na krótko gdy fala ulgi przeszła przeze mnie. Ale nie miałam jeszcze czasu na świętowanie. - Zabierz ze sobą PC. - krzyknęłam do Holly. - Ale... Już nie słuchałam. Żniwiarz rozsunął płaszcz i wyciągnął zwinięty bat z paska u spodni. Bat świsnął przy rozwijaniu. Poruszył nadgarstkiem i głośne trzaśnięcie rozbrzmiało na polanie. Zawahałam się, moje dłonie

zakryły uszy bez przytomnej myśli z mojej strony. Następnie nowy dźwięk rywalizował z dzwonieniem w moich uszach. Muzyka fletu wypełniła noc, a moje ciało odpowiedziało na ten dźwięk. Nie. Nie. Nie mogłam tańczyć. Nie mogłam powstrzymać się od ruchu, moje stopy prowadziły mnie do obrotu, podskoku. I nie tylko ja tańczyłam. Falin, zgrzytający zębami i zaciskający dłonie wokół pozostałego sztyletu, również tańczył. Grała teraz dla dusz wróżek. Tylko, że ona nie grała. Fujarka sama grała, magia łączyła się w powietrzu, strumieniami wypływając z nich. - Rianna, dlaczego? - krzyknęłam gdy moje nogi niosły mnie w tańcu. Flecistka odwróciła się, jej peleryna zatrzepotała gdy przechyliła głowę. Następnie zrzuciła kaptur i nie wpatrywałam się w głębię zieleni oczu Rianny i proste rude włosy, ale twarz nieznajomej. ulga przelała się przeze mnie, chociaż długo nie trwała. - Powinnaś była mi pomóc. Powiedzieć mi jak dotknąć śmierci. Otworzyć dla mnie rzeczywistości. - powiedziała, marszcząc brwi, i zdałam sobie sprawę z chorym uczuciem szoku, że rozpoznaję jej bardziej przystojne niż piękne rysy. - Jesteś kobietą z Bloom. Tą, która podziękowała mi za uwolnienie z nieskończonego tańca. - Tak. - uśmiechnęła się, ale był on zabarwiony smutkiem i zaciemniony nienawiścią. - Uwięzienie mnie w Wiecznym Tańcu było pomysłem jakiegoś idioty na ironiczną karę, ale uwolniłaś mnie i wkrótce nic i nikt nie będzie trzymał mnie z daleka od mojej miłości. Jej miłości. Żniwiarz. Kolejne trzaśnięcie przecięło powietrze z batu żniwiarza, ale nie miałam wystarczająco kontroli nad swoim ciałem by się skulić, a co dopiero zobaczyć co się dzieje. Flecistka - Edana, tak się przedstawiła - zamknęła oczy, głowa przechyliła się do tyłu gdy magia przelała się przez nią i fujarkę. Nie, nie tylko magia. Niestabilna szczelina otwarła się za nią, brzegi falowały, migotały przez płaszczyzny istnienia. Nie. Nie mogła połączyć rzeczywistości. Ale to robiła. Szamotałam się z zaklęciem, walczyłam by przerwać taniec. By zatrzymać się. Moje ciało nadal obracało się i podskakiwało. Poza kołem, szary mężczyzna i balowiczka walczyli ze smokiem, wyszarpując dusze jedna po drugiej, ale konstrukcja nie zmniejszała się. Podskok i obrót skierowało mnie z dala od Edany, więc nie mogłam

widzieć rozciągającej się szczeliny. Ale mogłam widzieć żniwiarza. Jego bicz wił się na zewnątrz, owijając wokół szyi Śmierci. Śmierć skrzywił się, ale złapał za długość bicza, trzymając go nieruchomo gdy żniwiarz próbował szarpnąć nim do przodu. Śmierć trzymał się, nie ustępując. Później magia uderzyła w jego plecy. Śmierć wywrócił się do przodu, opadając na kolana. Kobiecy śmiech zmieszał się z muzyką fujarki. Nie mogłam widzieć Edany, ale mogłam grube czarne linie zaklęcia, które rzuciła. Zaklęcie z linami nie tylko uderzającymi Śmierć magią, ale również wyciągającymi coś z niego. Jego esencję. - Jesteś dokładnie tym czego potrzebujemy. - powiedziała, a taniec obrócił mną, sprowadzając ją ponownie do mojego wzroku. - Przestań. Zostaw go! Zerknęła na mnie. - Będziesz miała swój własny czas by napędzić zaklęcie. Bądź cierpliwa. Przełknęłam. Falin i ja byliśmy teraz częścią zaklęcia. Mogłam widzieć go w marginesie wizji, nadal cały i żywy. Zaklęcie, trzymające nas, powoli nas zabijało. Cokolwiek robiła Śmierci, wyczerpywało go szybko. Musiałam ją powstrzymać. Grobowa esencja wypływała z ciał tancerzy, magia ich dusz, która zebrała się w powietrzu, i energia Eteru przecinała to wszystko. Szczelina się rozszerzała, ciała najbliżej środka koła rozkładały się gdy świat zmarłych dotykał ich. Energia Eteru wirowała w powietrzu, ciemne wicie wokół Edany jakby wetknęła siebie w samo źródło magicznego królestwa. Zmusiłam się do rozszerzenia tarcz, otwierania się na wszystko, niczego nie blokowania, Chłód grobu pośpieszył w moje ciało, ale było w tym więcej magii niż samej tylko grobowej esencji. Przyciągałam ją niewybrednie, wciągałam moc aż moja skóra gotowa była wybuchnąć. Następnie pozwoliłam jej wybuchnąć z mojego ciała, naprowadzając na Edanę. Ona nie była zwłokami, więc moja moc nie mogła wsączyć się w nią czy wyszarpnąć z jej ciała duszy. Ona przesunęła się po jej skórze, jej życie i tarcze chroniące ją. Nie. Musiałam coś zrobić. Musiałam. Fred powiedział mi, że gdy świat zacznie się rozkładać musiałam zrobić coś, co jest przeciwne mojej naturze. Według Kyrana, moją naturą było splatanie rzeczywistości, ale mogłam również je rozdzielać. Więc to właśnie zrobiłam. Odepchnęłam. Z wszystkim co miałam w sobie, pchnęłam rzeczywistości skupiające się

wokół Edany. Zaczęłam przy jej skórze, pchając na zewnątrz. Jak to było w dworze cieni, rzeczywistości naparły i następnie zaczęły poruszać się pod dotykiem moich magicznych palców. Wepchnęłam więcej mocy w ten wysiłek, pchając moją magią. Zaczarowana fujarka wysunęła się z dłoni Edany jakby nie mogla ich dłużej utrzymać, a muzyka zamilkła. Opadłam na ziemię, moje nogi załamały się pode mną. Moje całe ciało drżało, ciemniejące zawroty głowy gromadziły się tuż za moimi oczami. Nadal pchałam mocą. Warstwy rzeczywistości oddalały się od Edany, pozostawiając obszar jak olbrzymią bańkę wokół niej, czystą od wszystkiego poza rzeczywistością śmiertelnych. Zaklęcie osuszające Śmierć wygasło z egzystencji. Opadł do przodu, a ja uwolniłam moc przechodzącą przeze mnie. Próbowałam wstać, ale wszystkie mogę kończyny były zdrętwiałe, zbyt ciężkie, zbyt powolne. Krzyk przerwał dźwięk szczękania moich zębów. Edana cofnęła się przez szczelinę, którą stworzyła, a bańka, którą ja stworzyłam, poruszała się z nią. Warstwy rzeczywistości zostały odepchnięte, kłębiąc się wokół rozdarcia. Gdy osunęły się na swoje miejsce, cienka już szczelina zamknęła się, rzeczywistość odzyskała równowagę wszędzie poza bańką, którą stworzyłam wokół niej. Edana ponownie krzyknęła, nadal się cofając. - Nie! Coś ty zrobiła? Coś ty zrobiła? Żniwiarz upuścił bicz, pozwalając mu opaść na trawę gdy biegł w jej kierunku. - Miłości, co się stało? - spytał ją i zatrzymał się trzy stopy od niej. Tuż przy brzegu bańki. Nie mógł wejść. Jego rzeczywistość nie istniała wokół niej. Walił w puste powietrze. - Nie! Co się dzieje? Gdy Edana podniosła ręce nagle uschłe i poznaczone brązowymi plamami do szybko marszczącej się twarzy, zastanawiałam się to samo. Przed moimi oczami ona starzała się aż jej plecy wygięły się, a skóra stała cienka jak papier wokół szkieletowej formy. Następnie pokruszyła się, zmieniając w pył. Przełknęłam. Odcięłam ją od wszystkich rzeczywistość, wszystkich magii. Nawet Krainy Wróżek. Wszyscy odmieńcy podlegają na magii Krainy Wróżek by utrzymać się od nadgonienia wieku. Wkrótce wszystko co pozostało z Edany to ciemny, niezdrowy żółty duch stojący pośrodku martwego punktu. Ale świat zmarłych nie istniał w bańce, a jej energia rozproszyła się gdy próbowała zachować sens samej siebie.

Następnie zbladła zupełnie. - Nie! - krzyknął żniwiarz, nadal waląc w bańkę rzeczywistości. Następnie okręcił się by stanąć do mnie twarzą. - Ty. - jego oczy były twarde, zacięte, a gdybym mogła się cofnąć, zrobiłabym to. Ale moje ciało nadal nie pracowało. Żniwiarz ruszył na mnie, powietrze rozbijało się wokół niego. - Ty to zrobiłaś. Odebrałaś mi ją. - rzucił się na mnie, jego pięści walące w - i przez- moją klatkę piersiową. - Alex! - Śmierć skoczył na swoje niepewne nogi. Nie będzie wystarczająco szybki. Oboje wiedzieliśmy o tym. Pozostali dwaj kolekcjonerzy skończyli ze smokiem, ale nadal byli zbyt daleko by dotrzeć do mnie na czas. Wpatrywałam się na miejsce gdzie nadgarstek żniwiarza znikał w moim mostku, wiedząc co nastąpi zaraz. Wyciągnie moją duszę i wszystko się skończy. Wtedy coś przemknęło w świetle księżyca gdy szybowało ponad moją głową. Ostrze wykonane przez wróżkę zanurzyło się w piersi żniwiarza. Zamrugał, patrząc na to, jakby nie mógł uwierzyć, a jego ręka opadła ze mnie. Sztylet Falina spadł gdy tylko żniwiarz mnie puścił i ja przestałam działać jako most pomiędzy nim a rzeczywistością. Ale szkoda została dokonana. Ciemna krew wysączała się z jego rany na piersi, a balowiczka złapała go od tyłu. Owinęła długie paznokcie wokół jego ramion. - Koniec liny. - powiedziała i zniknęła. Falin podniósł mnie na nogi i trzymał mnie gdy mogłam upaść. - Trzymam cię. - wyszeptał. - Nic ci nie jest? Czy on zniknął? Kiwnęłam głową, opierając się o Falina. Moja dusza może być trochę nadszarpnięta, ale przetrwam. Śmierć w końcu do mnie dotarł, ale szary mężczyzna złapał go za ramię, odpychając go. - Nic jej nie jest. - szary mężczyzna powiedział. - Upewnię się co do tego, ale w między czasie, ty musisz iść. - gdy Śmierć chciał zaprotestować, potrząsnął głową. - Idź. Śmierć zmarszczył brwi, jego spojrzenie przeniosło się ponownie na mnie. Następnie zniknął. Szary mężczyzna przeszedł po trawie, zbierał w połowie rozpuszczone dusze zmarłych tancerzy. Jego okrężna trasa sprowadziła go ponownie przede mnie, wpatrywał się we mnie, studiując albo oceniając, nie byłam pewna. - Pamiętaj ten dzień. Pamiętaj to miejsce. - powiedział, ręką otaczając

pozostałości rytuału. - To dlatego wy dwoje nigdy nie możecie być. wpatrywał się we mnie przez kolejną długą chwilę. Następnie zniknął. Nas dwoje? Śmierć i ja. Zmarszczyłam brwi na puste miejsce gdzie on stał przez dłuższy czas aż szelest pomiędzy drzewami spowodował, że Falin obrócił się, zabierając mnie sobą. Kyran wszedł na polanę, nadal nosząc swoją klepsydrę, cały piasek był teraz w dolnej połowie. - Brava, brava. - powiedział, opierając słup w zgięciu ramienia tak, że mógł przesadnie zaklaskać. - Muszę powiedzieć, byłem trochę zmartwiony o smoki w pewnym momencie, ale wspaniała robota. - Patrzyłeś cały ten czas? - spytałam przez zgrzytające zęby. - Ależ oczywiście. Powiedziałem, że nie pominąłbym tego. Cóż, moja droga, wierzę, że będziemy mieli większe towarzystwo. - ukłonił się lekko. - Do następnego snu. Zniknął pomiędzy drzewami, a Holly w tym samym czasie wyszła na polanę. Niosła PC pod jednym ramieniem, a w ślad za nią wyszło kilku oficerów JPCM z pełnym taktycznym sprzętem. Rozejrzałam się. Falin i ja byliśmy jedynymi pozostałymi na polu czarnej magii i ciał. jak to jest, że gdy kończę w takiej sytuacji, źli ludzie zawsze rozpadają się?

Rozdział 39 Siedziałam pośrodku mojego łóżka, skulona pod kocami. Tym razem nie spędziłam nocy w szpitalu, co bardzo mnie zszokowało zważając na to, że większość światków tego co się stało byli kolekcjonerami dusz i nie byli skłonni rozmawiać z policją. Gdy wprowadzałam detektywów w mocno skróconą wersję wydarzeń otaczających rytuał Edany, przypomniałam sobie, że Edana była mi winna przysługę. Nie musiałam chyba jej niszczyć. Nie chciałam całkowicie usunąć ją z wszystkich płaszczyzn musiałam ją powstrzymać. i to zrobiłam. Ale teraz miałam więcej krwi na rękach. Wyjaśnienia tego co się stało rozciągnęło moją nowo odkrytą niezdolność do kłamstwa, więc policja wiedziała więcej niż Kraina miała chęć docenić. Oczywiście, wróżki nie były jedynymi z rzeczami, które nie chcieli by śmiertelni nie wiedzieli i łączyli z tym bałaganem - kolekcjonerzy mieli więcej niż kilka swoich własnych sekretów niepewnie blisko powierzchni tej historii. I, mówiąc o kolekcjonerach dusz. nie widziałam Śmierci od jego zniknięcia. Minął dopiero dzień, a przecież nie pokazywał się codziennie, ale martwiłam się o niego. Martwiłam się również o to co powiedział szary mężczyzna. Chociaż nie widziałam Śmierci, nie mogłam powstrzymać Falina od kręcenia się w pobliżu. Straciłam nawet mój psychiczny wzrok do czasu gdy zostaliśmy wypuszczeni z miejsca przestępstwa, a mój wzrok nie polepszył się od snu. Więc teraz siedziałam na łóżku, słuchając wiadomości ponieważ nie mogłam widzieć. - ... Nadal nie ma wyjaśnień dziwnych snów, które zaatakowały miasto dwa dni temu. - transmisyjny głos Lusy mieszał się z dźwiękami statycznymi zanim się oczyścił. - Podczas gdy koszmary są powszechnym zdarzeniem często powodowanym przez stres i inny życiowe wydarzenia, duża liczba ludzi, którzy zadzwonili na policję we wczesnych godzinach

porannych ponieważ myśleli, że ich sny są prawdziwe, doprowadziła ekspertów do podejrzenia, że zewnętrzne siły mogły być w to zamieszane. Pomimo liczby telefonów na pogotowie, nikt nie został ranny, ale OMUL nadal prowadzi dochodzenie. W innych wiadomościach... Wyłączyłam telewizor gdy łóżko poruszyło się pod ciężarem Falina. Wcisnął parujący kubek w moje dłonie, a zapach aromatycznej kawy napotkał mój nos. Następnie podniósł kołdrę z moich ramion tak by mógł przysunąć się bliżej zanim ponownie owinął nas oboje w nakrycie. Moja skóra reagowała nie tylko na ciepło jego ciała, skupiłam się na kubku z kawą, którego nie mogłam zobaczyć. Nie wiedziałam czy cieszyć się zawrotami głowy, które wybuchały w moim ciele z każdym zabłąkanym dotykiem ciała Falina czy uciec i zaprzeczyć tym emocjom. Jak mogłam bardzo pragnąć pozostać tutaj, teraz, z Falinem i nadal martwić się o Śmierć? Pragnęłam zobaczyć Śmierć i dowiedzieć się, że nic mu nie jest, zobaczyć ten prostu uśmiech ukrywający tak wiele sekretów i dowiedzieć się co by się stało gdyby na moście nie było hydry. Czułam się jakbym próbowała biec w przeciwnych kierunkach w tym samym czasie. Nawet jeśli nic poważnego nie mogło wydarzyć się pomiędzy mną i Falinem. Nie w tym momencie, przynajmniej. Holly zabrała PC na spacer i mogła wrócić w każdej chwili. Biedna Holly. Próbowała zjeść jedzenie śmiertelnych po powrocie do domu, ale zmieniło się ono w popiół na jej języku. Nigdy więcej nie będzie mogła jeść jedzenia nie pochodzącego z Krainy Wróżek - jeśli wymyślimy jak trochę dla niej zdobyć. Falin zostawił wiadomość w Bloom dla Rianny. Miałam nadzieję, że będzie mogła wysłać Panią B. czy Desmonda z jedzeniem dla Holly, ale jeśli to nie zadziała, będziemy musieli pomyśleć o czymś innym. Co może oznaczać wysłanie Holly do zamieszkania w moim zamku. Rozczulała się nad sobą w moim mieszkaniu większość wczorajszego dnia, my troje czerpaliśmy pociechę z obecności siebie nawzajem i unikaliśmy rozmów na każdy ważny temat jak odmieńcy, tkacze płaszczyzn czy krwawe dłonie królowej. - Więc jeśli wróżki nie mogą powiedzieć 'dziękuję' jak wyrażają uznanie? spytałam, myśląc o tym, że nie mogłam podziękować Falinowi za uratowanie mi życia. Oczywiście, zgadywałam, że ja również uratowałam jego, więc byliśmy prawdopodobnie kwita. Odsunął włosy z mojej szyi i pochylił się. - Podarki albo gesty. Czyny mówiące więcej niż słowa mogłyby. - otarł

pocałunek w punkcie gdzie moja szyja spotyka się z ramieniem i dreszcz przeszedł przez moje ciao, prawie powodując, że wylałam kawę. Zbliżył się, jego ciepło prześlizgiwało się po moich plecach. Następnie głośne pukanie rozbrzmiało przy frontowych drzwiach i podskoczyłam. Tym razem rozlewając kawę. Holly wpuściła siebie do środka, PC truchtał wokół niej, jego pazury klikały na drewnianej podłodze. Gdy tylko uwolniła go ze smyczy, rzucił się na łóżko i ulokował na moich kolanach. Holly usiadła na łóżku chwilę później, materac poruszył się lekko pod jej ciężarem, ale nie mogła się usadowić zanim kolejne pukanie rozbrzmiało przy drzwiach, Otwarły się i poczułam jak Falin sztywnieje. - Moja królowo. - wyszeptał, zsuwając się na nogi. Oh, cholera. Co Zimowa Królowa robiła w moim domu? Przysunęłam kołdrę bliżej i rozwarłam tarcze. Nic się nie stało. Wypaliłam zarówno fizyczny wzrok jaki i psychiczny. Mogłam usłyszeć klikanie jej obcasów gdy wchodziła do mojego małego mieszkania, ale nie mogłam nic zobaczyć. - Witaj, rycerzu, tkaczko płaszczyzn. - Zatrzymała się. - Śmiertelniczko. mogłam sobie wyobrazić jej niewzruszone spojrzenie oceniające niedopasowane meble i zepsuty telewizor. Rozważałam próbę wstania z łóżka, ale co zrobię później? Będę zataczać się po omacku? Pozostałam na środku łóżka, PC na moich kolanach i kubek kawy w dłoniach. - tkaczko płaszczyzn, wierzę, że nasza znajomość ucierpiała przy pierwszym spotkaniu. Tak myślisz? Może to mieć coś wspólnego z jej groźbami mojego torturowania. - Alex. - powiedziała. - Przepraszam? - Mam na imię Alex. Nie tkaczka płaszczyzn. - Al-ex. - przeciągała sylaby i sądząc po jej tonie, nie była pod wrażeniem. - Co za okropnie męskie imię. Myślę, że będę nazywać się Lexi. Świetnie. - Jak mówiłam, Lexi, nasze pierwsze spotkanie mogło przebiec lepiej. Jako gest dobrej woli, przyprowadziłam ci twojego przyjaciela. Drzwi otwarły się ponownie i rozpoznałam dotyk znajomej magii, która świsnęła w powietrzu. - Caleb! - krzyknęła Holly.

Dzięki bogom. Miałam nadzieję, że uciekł gdy Król Cieni pomógł mi wydostać się z zimowego dworu, ale gdy wróciliśmy do domu, odkryliśmy, że nadal go nie było. Oczywiście, tylko dlatego, że ona zwróciła Caleba nie znaczy, że uwolniła resztę niezależnych. - A co z resztą? - spytałam. Prawie mogłam usłyszeć bezruch w pokoju. Następnie obcas królowej zaklikał na podłodze, jedno szybkie kliknięcie jakby stuknęła stopą. - Rozważę ten pomysł. Teraz, słyszałam, że masz rodzinę w dworze cieni i przyjaźń w parweniuszem w królestwie koszmarów. Nie zapominaj. droga Lexi, że jest coś - albo przynajmniej ktoś - kto interesuje cię w moim dworze. Pomimo, że nie cierpię dzielić się swoimi zabawkami, zawsze jestem chętna wymiany, a posiadanie tkacza płaszczyzn w moim dworze by mnie zadowoliło. - jej spódnice zaszeleściły gdy się odwracała, a drzwi otwarły. - Chodź, rycerzu. Słyszałam, że będziesz potrzebował nowego domostwa, więc równie dobrze możesz pokazać mi to okropne miasto. Z tym, wyszła, drzwi zamknęły się za nią z trzaskiem. Myślałam, że Falin podążył za nią, ale wtedy dłoń prześledziła krawędź mojego policzka, jego palce wplątały się we włosy gdy oparł czoło o moje. - Czy nie powinieneś za nią iść? - moje pytanie było szeptem ponieważ chciałam by odpowiedź brzmiała "nie" nawet jeśli wiedziałam, że taka nie będzie. Zamrugałam, pragnąc ponad wszystko móc teraz widzieć. - Alexis. - szepnął. Następnie mnie pocałował, jego usta wzięły w posiadanie moje jakby wszystko co nie zostało powiedziane mogło być przekazane przez nasze wargi, języki, oddechy. - Wow. - Holly szepnęła za mną i usłyszałam jak Caleb chrząknął. Nie dbałam o to. Odwzajemniłam pocałunek. Delektując się naciskiem jego ust, jego smakiem. I wiedząc, że ten pocałunek był pożegnaniem. - Rycerzu. - królowa zawołała zza drzwi, a Falin przerwał pocałunek. Ale nie odsunął się. Jeszcze nie. Jego usta wykrzywiły się w uśmiech tuż przy moich i powiedział. - Nie waż się wyrzucać mojej szczoteczki do zębów. Następnie wyszedł.

Koniec