Lissa Price 2 Ender

O książce Odpowiedzi, których nie udzielił STARTER PRZEŻYŁA PIEKŁO POKONAŁA ENDERÓW MOŻE WRESZCIE GODNIE ŻYĆ… …ALE SĄ LUDZIE, KTÓRZY NIE ZAMIERZAJĄ JEJ NA TO POZWOLIĆ Los Angeles po wojnie bakteriologicznej jest rządzone przez Enderów, ludzi powyżej sześćdziesiątego roku życia, którzy mogą zrobić wszystko, nawet kupić drugą młodość w ciele obcego nastolatka… Callie, dawniej bezdomna Starterka, teraz mieszka w okazałej rezydencji zapisanej jej przez bogatą Enderkę, Helenę. Obie doprowadziły do tego, że zburzono i zdelegalizowano bank ciał, ale nosiciele chipów umożliwiających zamianę ciał są wciąż porywani przez nieznanych prześladowców. Niebezpieczeństwo grozi także Callie. Czy uda się jej ocalić siebie i innych?

Tego autora STARTER ENDER

Tytuł oryginału: ENDERS

Copyright © Lissa Price 2014 All rights reserved Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. 2015 Polish translation copyright © Elżbieta Piotrowska 2015

Redakcja: Agnieszka Łodzińska Character illustration and cover design copyright: © 2013 by Bob Lea Circuity artwork copyright: © 2012 by Michael Wagner Opracowanie graficzne okładki polskiej: PLUS 2 Witold Kuśmierczyk

ISBN 978-83-7985-257-4

Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ S.C. Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom. Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, 88em

Spis treści Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Rozdział dwudziesty pierwszy Rozdział dwudziesty drugi Rozdział dwudziesty trzeci Rozdział dwudziesty czwarty Rozdział dwudziesty piąty Rozdział dwudziesty szósty Podziękowania

Dla Gene’a, mojego ulubionego Endera

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział pierwszy

Ręka sama powędrowała na tył głowy i mogłabym przysiąc, że tuż pod skórą wyczuwam neurochip. Oczywiście było to niemożliwe, ponieważ był schowany głębiej, pod metalową płytką. Dotykałam jedynie blizny, twardej i pozbawionej czucia. Starałam się od tego powstrzymywać. Niestety, wpadłam w obsesyjny nawyk, natrętny niczym gmeranie palcem przy zadartej skórce koło paznokcia. Prześladował mnie cały czas – nawet teraz, gdy w kuchni szykowałam kanapki. W kuchni niegdyś należącej do Heleny. Zapisała mi swoją rezydencję i mimo że sama już nie żyła, wszystko tutaj przypominało mi, że była jej własnością. Wysmakowane kuchenne wnętrze – od glazury w kolorze morskiej zieleni po przemyślaną w każdym szczególe wyspę kuchenną – było jej wyborem. I także Eugenia, gospodyni rezydencji, która została z nami. To Helena wymyśliła ten szalony plan, żeby działając w moim ciele, zabić senatora Harrisona i w ten sposób pokrzyżować plany Starego Człowieka. Jednak pierwotny błąd popełniłam ja, ponieważ dobrowolnie zgłosiłam się jako dawca ciała. Co prawda zdecydowałam się na to w rozpaczy, aby uratować mojego braciszka Tylera. Tego kroku nie mogłam już cofnąć – tak samo, jak nie mogłam się pozbyć przeklętego chipa wetkniętego w tył mojej głowy. Nienawidziłam go. Był niczym telefon, przez który Stary Człowiek łączył się ze mną, a ja nie mogłam przerwać połączenia i musiałam go słuchać. Taka bezpośrednia linia od niego do mnie, do Callie Woodland. Ostatni raz dał o sobie znać dwa dni temu, kiedy obserwowałam, jak burzą prześwietny gmach Prime Destinations. Mówił głosem mojego ojca, posłużył się nawet naszym umówionym hasłem: „Groźne jastrzębie polują na gołębie”. Ani przez chwilę nie przestawałam o tym myśleć. Stojąc przy kuchennym blacie i smarując masłem orzechowym ostatnie kanapki, doszłam do wniosku, że Stary Człowiek bawił się, dręcząc mnie jedną ze swoich sztuczek. Okrutną, ale ten potwór nie mógł mnie już niczym zadziwić. – Skończyłaś? – spytała Eugenia. Podskoczyłam, słysząc jej skrzekliwy, starczy głos Enderki. Nie wiedziałam, że weszła. Jak długo mnie obserwowała? Gdy się odwróciłam, zobaczyłam dezaprobatę na jej pomarszczonej twarzy. Gdybym była osobą z bajki, żyjącą w zamku, ona pełniłaby rolę brzydkiej macochy. – Już dosyć. Opróżnisz całą spiżarnię – powiedziała. Bzdura. Zrobiłam tylko kilkanaście kanapek, a nasza spiżarnia mogłaby nas wyżywić jeszcze

przez miesiąc. Włożyłam ostatnią kanapkę do próżniowej pakowarki – rozległ się świst zasysanego powietrza i cienka folia błyskawicznie owinęła się szczelnie wokół chleba. – Skończyłam. – Wrzuciłam kanapki do brezentowej torby. Eugenia nawet nie czekała, aż wyjdę, natychmiast zaczęła wycierać blat. Popsułam jej nastrój na resztę dnia. – Nie jesteśmy w stanie wykarmić wszystkich głodujących na tym świecie – burknęła, przecierając niewidoczne plamy. – To prawda. Jedynie paru głodnych Starterów. – Zapięłam torbę i przewiesiłam ją przez ramię.

Gdy wkładałam torbę do bagażnika niebieskiego sportowego samochodu, wciąż prześladowało mnie pełne nagany spojrzenie Eugenii. Powinna być bardziej wyrozumiała, wiedząc, że jestem sierotą. Niestety, uważała, że to ja przyczyniłam się do śmierci Heleny. A przecież to nie była moja wina. W rzeczywistości to Helena była bliska wyprawienia mnie na tamten świat. Zatrzasnęłam bagażnik. Wiedziałam, że Eugenia została z nami, ponieważ uwielbiała Tylera. Więc jest okay, pomyślałam. Nie muszę być jej posłuszna. Nie ona jest moim opiekunem prawnym. Ręka powędrowała znowu na tył głowy i bezmyślnie zaczęłam drapać bliznę. Gdy oprzytomniałam i cofnęłam dłoń, zobaczyłam pod paznokciami ślady krwi. Wzdrygnęłam się. Wyciągnęłam chusteczkę i dokładnie wytarłam palce, po czym wyszłam z garażu drzwiami prowadzącymi na ogród. Omszały chodniczek wilgotny od porannej mgły wiódł do domku gościnnego schowanego w krzakach dzikiej róży. Przywitała mnie cisza, żadnego ruchu za oknami. Zastukałam do drzwi z surowych desek. Żadnej reakcji. Więc nie wrócił. Ze zgrzytem przekręciłam gałkę i wsunęłam głowę do środka. – Michael? Nie byłam w jego chatce, odkąd przeprowadziliśmy się do rezydencji. Wnętrze przenikał jego specyficzny zapach: farb malarskich i świeżo obrabianego drewna. Michael zawsze ładnie pachniał, nawet wtedy, gdy zamieszkiwaliśmy rudery jako dzicy lokatorzy. Jednak o tym, że to jego teren, świadczyły przede wszystkim zdumiewające obrazy na ścianach. Jeden przedstawiał chudych Starterów o głodnych, udręczonych spojrzeniach, ubranych w kilka warstw łachmanów, obwieszonych butelkami z wodą, z nieodłącznymi latarkami na rękach. Na drugim obrazie przedstawiona została scena walki trzech Starterów o jabłko. Jeden leżał na ziemi – pobity i unieszkodliwiony. Tak kilka miesięcy temu wyglądało moje życie. Dlatego jeszcze trudniej było mi patrzeć na kolejny obraz. Była na nim moja przyjaciółka Sara, której nie udało mi się uratować. Opowiadałam o niej Michaelowi. Spędziłyśmy jakiś czas razem w Zakładzie numer 37 – koszmarnym miejscu dla osieroconych Starterów, po których nie zgłosili się dziadkowie. Tam umieściła mnie policja prewencyjna. Obraz wyobrażał Sarę, porażoną śmiertelnie taserem, zawieszoną na drucie kolczastym po tym, jak symulowała ucieczkę, by odwrócić uwagę strażników ode mnie. Michael nigdy się z nią nie zetknął, ale jak większość Starterów widział niejeden akt desperackiej odwagi. W oczach Sary upamiętnił gotowość poświęcenia dla kogoś życia. Oczy mi się zaszkliły i obraz rozmazał. Choćbym żyła milion lat, tak lojalnej przyjaciółki już nigdy nie znajdę. Oddała mi wszystko, a ja pozwoliłam jej zginąć.

Czułam się winna. Ktoś wszedł do domku. Odwróciłam się. W drzwiach stał Tyler. – Jesteś, Małpko! – zawołał. Szybko wytarłam oczy, a on podbiegł i objął mnie rączkami za nogi. Wtedy dojrzałam stojącego za nim na progu uśmiechniętego Michaela. Zamknął drzwi i postawił na podłodze torbę podróżną. – Wróciłeś nareszcie – powiedziałam. Potrząsnął głową, odrzucając z twarzy niesforne blond loki, i zobaczyłam, jak się dziwi, słysząc troskę w moim głosie. Tyler odsunął się ode mnie. – Zobacz, co mi przywiózł Michael. Pomachał małą ciężarówką i przesunął nią po oparciu kanapy. – Gdzie byłeś? – zapytałam Michaela. Po raz ostatni widziałam go w tłumie, gdy wyburzano gmach Prime Destinations. Wzruszył ramionami. – Potrzebowałem odetchnąć przestrzenią. Wiedziałam, że nic nie powie w obecności chłopca. Miałam także świadomość, że widział mnie i Blake’a, wnuka senatora Harrisona, trzymających się za ręce w chwili, gdy tamten gmach się walił. Dwie marionetki Starego Człowieka. – Uwierz mi, że to nic nie znaczyło – odezwałam się ściszonym głosem. – Poza tym ty, ty i Florina… – Z tym koniec. Patrzyliśmy sobie w oczy. Tyler bawił się dalej i choć naśladował warkot samochodu, mógł nas słyszeć. Zastanawiałam się, jak opisać Michaelowi, co czuję, ale szczerze mówiąc, sama tego nie mogłam zrozumieć. Stary Człowiek, Blake, Michael – wszystko się pogmatwało. Bipnęła moja komórka, sygnalizując trzy nieodebrane wiadomości. – Ktoś się do ciebie dobija? – spytał Michael. SMS-y były od Blake’a. Bezskutecznie próbował skontaktować się ze mną od dnia wyburzenia Prime. – To on, tak? – dopytywał się Michael. Wsunęłam komórkę do kieszeni, przekrzywiłam głowę i posłałam mu spojrzenie mówiące: „Nie przypieraj mnie do muru”. Tyler niespokojnie zerknął najpierw na Michaela, potem na mnie. – Idziemy do sklepu – odezwał się Tyler. – Kupić mi buty. – Nie pytając mnie o zdanie? – Przewiesiłam torbę przez ramię i spojrzałam na Michaela. – Bardzo prosił – wyjaśnił. – Jego ukochane buty są już za małe. – Szybko teraz rośnie, kupcie od razu drugą parę o rozmiar większą. Ku naszej wielkiej radości Tyler powrócił do zdrowia, odkąd przestaliśmy pomieszkiwać na dziko w nieogrzewanych pustostanach. – Chodź z nami – poprosił mnie. – Bardzo bym chciała, ale muszę ruszać w drogę. – Dokąd? – spytał Michael. – W nasze stare okolice. Nakarmić Starterów. – Nie chcesz asysty? – A niby po co? Nie mogę pojechać sama? Ledwie mu odburknęłam, a już chciałam cofnąć te słowa, bo wyglądał na głęboko urażonego.

Nawet Tyler otworzył na moment usta ze zdziwienia. – Przepraszam. Dzięki za dobre chęci. Naprawdę. Wydaje mi się jednak, że sobie poradzę. A wy ruszajcie do supermarketu. – Zjedzmy chociaż razem lunch – poprosił Tyler. – Po tym, jak kupimy buty. Chwycił Michaela za rękę, a mnie posłał błagalne spojrzenie. Zastępowaliśmy mu rodziców i robił wszystko, żebyśmy trzymali się razem. Marzyłam, żeby za sprawą jakiegoś cudu powrócili nasi rodzice i byśmy znowu byli normalną rodzinę. Ale w tym momencie miałam się pospieszyć, żeby spełnić drobną prośbę mojego braciszka.

Z brezentową torbą na ramieniu otwierałam boczne drzwi opuszczonego biurowca, który nie tak dawno był domem Michaela i Tylera, i Floriny, gdy ja w tym czasie zarabiałam jako dawca ciała. Weszłam do lobby. Jak zwykle za ladą recepcji nie było nikogo. Za nic nie zwierzyłabym się z tego Michaelowi, ale serce zaczęło mi bić mocniej. Szybciej. Wstrzymałam oddech, nasłuchując oznak ewentualnego zagrożenia. Znałam to miejsce, ale sytuacje się zmieniają. Kto wie, jacy Starterzy teraz tu mieszkają? Podeszłam do recepcji, żeby sprawdzić, czy aby ktoś gotowy do ataku nie kryje się za kontuarem. Nikogo. Postawiłam torbę, rozsunęłam zamek błyskawiczny i wyjęłam ręcznik. Gdy wycierałam z brudu blat, usłyszałam za sobą czyjeś kroki. Zanim się zorientowałam, co się dzieje, ktoś podbiegł i złapał moją torbę. – Hej! – krzyknęłam. Niski, pucułowaty Starter biegł do wyjścia, ściskając zdobycz, z której na podłogę wypadło kilka kanapek. – Miały być dla wszystkich, ty rozbójniku! – wrzasnęłam. Tylko śmignął przez drzwi; nie miałam szans go dogonić. Wybiegłam zza lady i schyliłam się, żeby pozbierać leżące na podłodze kanapki. Sięgałam po jedną z nich, gdy ktoś stanął mi na dłoni. – Zostaw to! – Napastnikiem była Starterka, może o rok młodsza ode mnie. Trzymała w ręku drewnianą pałkę wielkości kija bejsbolowego i przymierzała się do uderzenia. Zardzewiałe gwoździe na końcu pałki nie zachęcały do konfrontacji. Kiwnęłam głową. Zwolniła ucisk stopy i pozwoliła mi wysunąć spod niej rękę. – Weź ją – powiedziałam, wskazując na zgniecioną kanapkę. Chwyciła tę i jeszcze dwie inne. Wgryzła się w chleb przez folię i zaczęła jeść jak dzikie zwierzę. Chuda, z krótkimi tłustymi włosami, prawdopodobnie jeszcze niedawno była dziewczyną z klasy średniej. Jak ja. Znałam taki straszliwy głód, ale nikt nie przychodził wtedy do naszego budynku z jedzeniem. Teraz zrozumiałam dlaczego. Przełknęła jeden kęs. – No, no. – Podeszła bliżej i dotknęła moich włosów. – Jakie czyste. – Potem przyjrzała się mojej twarzy. – Idealna. Jesteś Metal, hę? – Co jestem? – No wiesz, Metal. Jedna z tych z banku ciał. Masz w głowie chip. – Znowu ugryzła kanapkę,

tym razem odwijając folię. – Jak się z tym czujesz? – Okrążyła mnie, żeby przyjrzeć się tyłowi mojej głowy. Miałam na sobie najskromniejsze ciuchy, jakie udało mi się znaleźć w garderobie Heleny. Lecz nic nie mogłam poradzić na to, że moja cera była bez skazy, włosy lśniły i rysy twarzy miałam idealne. Nikt nie mógł mieć wątpliwości, że zostałam zachipowanym niewolnikiem. – Jak czyjaś własność – odparłam.

Mieniące się kolorami centrum handlowe stanowiło skrajne przeciwieństwo okrutnego świata wyjętych spod prawa dzikich lokatorów. Przed sklepami na straży stali Enderzy, obrzucając zimnymi spojrzeniami przechodzących Starterów. Jeden ze strażników obserwował grupkę nastolatków, których brudne twarze i poplamione dżinsy były niczym reklama ich statusu – dzieci nieobjętych opieką dziadków. Po chwili dał sygnał ochroniarzom centrum, a ci bez ceregieli doprowadzili chłopaków do wyjścia. To było miejsce zakupów dla elity, a wojna bakteriologiczna pogłębiła jeszcze przepaść między bogatymi a biednymi. Chociaż nie wszyscy Enderzy byli bogaci, a nie wszyscy Starterzy biedni, najczęściej tak to właśnie wyglądało. Lecz to także tutaj mijałam wielu Starterów w szpanerskich magicznych kurtkach i dżinsach, które pod wpływem ruchu zmieniały kolor i fakturę. Wydawali się egzotycznymi ptakami. Nosili designerskie okulary oraz szaliki i kapelusze z cienką warstwą paneli słonecznych ładujących baterie. Niektórzy w swoich metalicznie połyskujących kurtkach mieli chipy kontrolujące temperaturę. Inni używali gadżetów błyskawicznie zwijających ciepłą kurtkę do takich rozmiarów, że mieściła się w portfelu. Mówiło się, że chodzą w takich ubraniach, żeby się odróżnić od Starterów bezdomnych. Miałam szafę pełną takich ubrań, odziedziczonych po wnuczce Heleny. Jednak to nie był mój styl. Starterzy, po których zgłosili się dziadkowie, mieszkali w równie bogatych rezydencjach jak moja. Byli często nie do odróżnienia od osób, które jak ja przeszły upiększające zabiegi w banku ciał. Od Metalów, jak nazwała mnie tamta dziewczyna. Ci Starterzy, którzy wałęsali się tutaj, po centrum, mieli piękne twarze, ponieważ było ich na to stać. Chodzili do najlepszych dermatologów, dentystów i stylistów, używali najdroższych kosmetyków – wszystko to opłacali ich dziadkowie. Wojna bakteriologiczna w minimalnym stopniu ograniczyła nawyk szastania pieniędzmi. Skarciłam się w duchu. Bo oto osądzałam swoich rówieśników, a przecież oni też stracili rodziców. Być może nie są kochani, tylko traktowani chłodno przez dziadków, którym jest ciężko na sercu, gdy na co dzień oglądają twarze przypominające im zmarłych synów i córki. Ta wojna zmieniła wszystkich. Drapiąc znowu bliznę, rozejrzałam się w poszukiwaniu sklepu z butami. Miałam się spotkać z Michaelem i Tylerem w barze, ale przyszłam wcześniej, bo moja misja się nie powiodła. Z goryczą przełknęłam ślinę. Michael miał rację – nie powinnam była wybierać się tam sama. Do tego zlekceważyłam elementarne reguły ulicy: nigdy nie wypuszczaj torby z ręki; nie stawaj plecami do wejścia; bądź zawsze gotowa do walki. Tyle pracy włożonej w kanapki i nakarmiłam zaledwie dwoje Starterów, którzy nawet mi nie podziękowali. Skupiłam uwagę na interaktywnym ekranie informacyjnym. – Buty – powiedziałam do niewidzialnego mikrofonu.

W powietrzu zawisł pobrany z mapy centrum hologram sklepu z obuwiem. Jedynego z butami sportowymi. Tyler, jak go znałam, z pewnością przymierzał każdą parę. Musiałam spieszyć Michaelowi na ratunek. Ruszyłam w kierunku sklepu, wyprzedzając po drodze Enderkę wspartą na ramieniu ślicznej Starterki, prawdopodobnie wnuczki. Ślicznotka przyciągająca oczy. Zatrzymałam się. Znowu ten sztuczny elektroniczny głos w mojej głowie, który przyprawiał mnie o ciarki. Stary Człowiek. Halo, Callie. Tęsknisz do mnie? – Nie. Ani trochę. – Siliłam się na lekki ton głosu. – Co z oczu, to z serca. Mądra dziewczynka. Nagle przypomniałam sobie, że on patrzy moimi oczami. Czym prędzej schowałam ręce do tyłu, by nie widział, że mi drżą. Nie kupuję tego. Jestem pewien, że myślisz o mnie każdego dnia. Każdej godziny. Każdej minuty. Jakbym nie miała o kim myśleć! – Miałam ochotę to wywrzeszczeć, ale ochroniarze marketu wzięliby mnie za wariatkę. Rzuciłam okiem w ich stronę. Czy patrzą na mnie, bo mówię sama do siebie? Spoko, mogę przecież mówić do słuchawki w uchu. Być może ich uwagę zwróciło moje zdenerwowanie. – Czego chcesz? Twojej pełnej uwagi. I z pewnością zechcesz mi ją poświęcić. Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach. Spójrz na lewo i powiedz, co widzisz. – Sklepy. Wytęż wzrok. Odwróciłam głowę w lewo. – Widzę… sklep z czekoladą, jubilera, zamknięty butik. Nieuważnie patrzysz. Co jeszcze widzisz? Zrobiłam parę kroków do przodu. – Widzę ludzi. Enderów, niektórzy są z wnukami, są też Starterzy… Trafione. Starterzy. Patrz uważnie. Rozejrzałam się wokół. Czy chce, żebym zwróciła uwagę na jakiegoś Startera? – Czy gramy w ciepło-zimno? Raczej w gorąco, bardzo gorąco. Chociaż za chwilę przekonasz się, że to wcale nie jest zabawa. Stałam dalej w miejscu, z obu stron mijali mnie Starterzy i Enderzy. Chciał, żebym wypatrzyła kogoś spośród Starterów. Wiele młodzieży się tu kręciło… O kogo może chodzić? Nagle dostrzegłam dziewczynę z długimi rudymi włosami. Znałam ją. Reece. Dawczyni jak ja. Lauren, moja prawna opiekunka, wynajęła jej ciało i jako Reece poszukiwała swojej wnuczki. Zaprzyjaźniłam się z Reece, ale w rzeczywistości to była Lauren. Prawdziwa Reece nie mogła mnie znać. A tyle miałam jej do powiedzenia. – Reece! – zawołałam. Wyglądała jak zawsze pięknie, ubrana w krótką, wzorzystą sukienkę i srebrne szpilki. Starając

się nie potrącać ludzi, pobiegłam za nią. Dzieliły nas jakieś trzy metry, gdy zatrzymała się i odwróciła. Co chwila ktoś przechodził między nami. – Jestem Callie – przedstawiłam się. – Nie znasz mnie, ale ja znam ciebie. Obrzuciła mnie przedziwnym spojrzeniem, jakiego wcześniej u niej nie widziałam. Kącik ust podniósł się jej z jednej strony w półuśmiechu, lecz nie był to płynny ruch. Jakiś taki mechaniczny. Coś jest nie tak, pomyślałam. Nagle odwróciła się i poszła dalej. – Poczekaj! – krzyknęłam. Nie zareagowała. Zauważyłam, że idzie za nią jakiś Ender i byłabym nie zwróciła na niego uwagi, gdyby nie rzucił mi się w oczy duży srebrny tatuaż na jego szyi. Głowa jakiegoś zwierzęcia. Widziałam ją niedokładnie. Pantery? – To była Reece, tak? Ją miałam wypatrzyć w tłumie? Zawsze mogę na ciebie liczyć, Callie. Czy Reece wie, że idzie za nią Ender z wytatuowaną panterą? Nie byłam pewna. Weszła do sklepu. On stanął przy sąsiedniej witrynie, udając wielkie zainteresowanie naszyjnikiem z pereł. Podeszłam bliżej. Stop, zostaw ją w spokoju. Wyszła po chwili, a wytatuowany mężczyzna ruszył za nią. Trzymając się kilka kroków z tyłu, obserwowałam obydwoje. – Ona jest w niebezpieczeństwie – powiedziałam do Starego Człowieka. Przekonasz się. Ogarnęła mnie fala paniki. – Czy ktoś jest w jej ciele? Bank ciał został zburzony, a jednak Stary Człowiek miał dostęp do mnie. Równie dobrze mógł spowodować, że w ciele Reece znajdował się ktoś inny. Ścisnął mi się żołądek. Ten tatuaż. Ciało Reece miało zostać do czegoś wykorzystane. Reece zbliżała się do sklepu z obuwiem. Zobaczyłam, że Michael i Tyler właśnie do niego wchodzą. – Michael! – zawołałam z nadzieją, że mnie usłyszy mimo gwaru i głośnej muzyki. Dzieliło nas jakieś sześć czy siedem sklepów. Zatrzymał się, rozejrzał, ale mnie nie dostrzegł. Wszedł do środka. Natomiast dosłyszała mnie Reece, ponieważ się odwróciła i popatrzyła na mnie. Niechcący zrobiłam coś złego: dałam szansę wytatuowanemu prześladowcy, by ją dogonił. Powiedział jej coś do ucha, potrząsnęła głową w ten nienaturalny, mechaniczny sposób. Dotknął jej ramienia, a ona – lub osoba znajdująca się w jej ciele – strząsnęła jego rękę. – Co się dzieje? – Zesztywniałam cała, próbując rozwikłać zagadkę. – Powiedz mi. Zniszczyłaś Prime, ale to nie znaczy, że zniszczyłaś także mnie. To nie była moja jedyna baza. W dalszym ciągu mam dostęp do każdego chipa. Reece wymknęła się mężczyźnie i podbiegła pod sklep z obuwiem. Ten dostęp to moja broń. – Nie! – krzyknęłam do niego, do siebie, do ludzi wokół. Wstrzymałam oddech, czas jakby się zatrzymał i wszystko rozegrało się niemal równocześnie. Rzuciłam się za nią w stronę sklepu, tłum naokoło zlał mi się w bezbarwną plamę. Miałam wrażenie, że biegnę zbyt wolno, jakbym poruszała się w stawiającej opór wodzie. Dwa sklepy dzieliły mnie od celu, gdy dopadł mnie czarnowłosy Starter w błyszczącej nadmuchiwanej kamizelce. Mignęła mi przed oczami jego twarz – kwadratowa szczęka, świdrujące

oczy. Rzucił się na mnie, chwycił obiema rękami w pasie i energicznie pociągnął do tyłu. Zanim zdążyłam zareagować, rozległ się rozrywający czaszkę straszliwy huk wybuchu. Dochodził z miejsca, gdzie stała Reece. Siła eksplozji uniosła mnie w powietrze, oczy poraził oślepiająco jasny blask.

Rozdział drugi

Kawałki szkła i metalu spadały z góry jak deszcz i odbijały się od posadzki. Leżałam na plecach, a przykucnięty nade mną Starter osłaniał mnie niczym tarcza. Zamknęłam oczy i zakryłam twarz rękami. Jakaś Enderka krzyczała, że jest ranna. Krzyki zranionych i przerażonych dochodziły ze wszystkich stron. Nie byłam pewna, czy jeden z nich nie wydobywa się z moich ust. Wydawało mi się, że to trwa w nieskończoność, a prawdopodobnie to były zaledwie sekundy. Wreszcie przeraźliwe huki i trzaski ustały. W centrum na moment zaległa cisza, jakby wszyscy wstrzymali oddech. Potem nastąpił zbiorowy wydech i ciszę wyparł harmider, który docierał do mnie przytłumiony niby upiorne echo. Starzy jęczeli, młodzi głośno szlochali, a niektórzy Starterzy wzywali matki i ojców, którzy już dawno zginęli podczas wojny bakteriologicznej. Otworzyłam oczy. Starter, który mnie ochraniał, przyjrzał się skrupulatnie mojej twarzy. – Nic ci nie jest – powiedział. Coś go zaalarmowało, odwrócił głowę. – Wkracza policja – rzucił i poderwał się na nogi. – Zaczekaj. – Zaczęłam podnosić się z ziemi. – Jeszcze się zobaczymy. Gdy wstałam, jego już nie było. Strząsnęłam z siebie okruchy szkła. Dłonie miałam w kilku miejscach skaleczone. Jak to się mogło stać? W jaki sposób Stary Człowiek zrobił z chipa bombę? Tyler. Michael. Boże, błagam, nie! W mgnieniu oka w miejscu największego spustoszenia zlokalizowałam sklep z obuwiem. Ruszyłam tam, potykając się na rumowisku. Przed sklepem strażnik narzucił własną kurtkę na to, co zostało z ciała Reece. Jeden but ofiary – dopiero co podziwiałam te szpilki – leżał na posadzce wśród odłamków szkła, jakby Kopciuszek zgubił swój pantofelek. Trzeszczało mi pod butami, gdy wchodziłam do środka. Ludzie obsiedli ławki przeznaczone do przymierzania obuwia. Poszkodowani siedzieli z przyłożonymi do ran chusteczkami, ręcznikami papierowymi, nawet ze sklepowymi skarpetkami, przy których wciąż wisiały metki. Michaela dostrzegłam za ladą w głębi sklepu. Stał z pochyloną nisko głową, patrzył pod nogi. Pobiegłam do niego, lawirując między stoiskami. – Michael!

Spojrzał na mnie z ulgą w oczach. – Callie. – Gdzie Tyler?! – wykrzyczałam. Mały podniósł się z podłogi i ujrzałam jego głowę nad kontuarem. Miał tylko kilka zadrapań. Okrążyłam ladę i objęłam go mocno. – Co się stało? – spytał. – Była eksplozja – powiedziałam cicho. – Dlaczego? Zobaczyłam lęk w jego oczach. Nie odniósł wprawdzie większych szkód na ciele, ale wiedziałam, że ten incydent pozostawi ślad w jego psychice. – Sama chciałabym wiedzieć – odparłam.

Minęło parę godzin, policja zatarasowała wejście do sklepu, a na zewnątrz zaaranżowała salę przesłuchań. Policyjni detektywi w garniturach zamiast mundurów wypożyczyli stoliki i krzesła z sąsiadujących butików i zorganizowali szereg punktów tak oddalonych jeden od drugiego, żeby świadkowie nie mogli się nawzajem słyszeć. Stojąc z Tylerem w kolejce, trzymałam ręce na jego ramionach i przytulałam go do siebie. Czy powinnam wyjawić, co wiem? Co mogliby ze mną zrobić, gdybym zdradziła, że w głowie słyszę jakieś głosy? Czy mi uwierzą? A może pomyślą, że zwariowałam? Skończyli przesłuchiwać jedną ze Starterek, która już odeszła od stolika. Policjant kiwnął na nas i wskazał Tylerowi jej miejsce. Podeszłam do następnego wolnego punktu i usiadłam na krześle naprzeciwko detektywa, tak wysokiego, że nawet w pozycji siedzącej patrzył na mnie z góry. Wyglądał na mniej więcej sto lat, był nieźle umięśniony jak na Endera, a jego opalenizna kontrastowała z gęstwą białych włosów. Zauważyłam, że ma pistolet, ale dopiero widok tasera mnie zmroził. – Nazwisko? – zapytał. – Callie Woodland. Na ekran wielkości dłoni nagrywał się słowny zapis tego, co mówię. Mogłam czytać od prawej do lewej pojawiający się powoli, słowo po słowie tekst. – Wiek? – Szesnaście lat. – Dziadkowie? Potrząsnęłam głową i wyjaśniłam, że od niedawna moją prawną opiekunką jest Lauren, więc nie mam statusu bezdomnej sieroty, podałam swój adres i numer telefonu. – Co robiłaś tu, w centrum? – Miałam się spotkać z bratem, Tylerem, żeby kupić mu buty. – Czy on jest tutaj? Kiwnęłam głową. Wskazał na ekran. – Muszę to usłyszeć – powiedział. – Rozumiem. Jest przesłuchiwany przy innym stoliku. Podrapałam się bezmyślnie z tyłu głowy, ale na szczęście uprzytomniłam sobie, co robię.

Detektyw przyjrzał mi się – czy zauważył? Wsunęłam dłoń pod udo. – Powiedz, co widziałaś. Wzięłam głęboki oddech. Przygotowywałam się na to pytanie, stojąc w kolejce. Czy odpowiem rzeczowo? – Widziałam dziewczynę idącą wzdłuż wystaw. – Czy potrafisz ją opisać? – Miała długie rude włosy, wzrost około stu sześćdziesięciu pięciu, śliczna… Do oczu napłynęły mi łzy. Usiłowałam je powstrzymać. Nie chciałam, by się domyślił, że ją znałam. Zerknął na mnie. – W porządku. Poczekam, aż będziesz mogła mówić. Kiwnęłam głową. – Okay, już mogę. – Jak była ubrana? – Hm, w zieloną wzorzystą sukienkę. I srebrne szpilki. – Głos mi się załamał. Nasze spojrzenia się spotkały. Zawahałam się. – I…? – Dziwnie się zachowywała. – Jak? Nic nie mów. Ten głos mnie zelektryzował. Detektyw uniósł głowę znad ekranu. – Dobrze się czujesz? Już wiesz, Callie, co potrafię. Rozumiemy się? Kiwnęłam głową. – Możemy kontynuować? – spytał detektyw. – Dziewczyna wydawała się zdenerwowana. Rozglądała się. Oczy przesłuchującego się zwęziły. – Mów dalej. – Stanęła przed sklepem z butami i nagle rozległ się wybuch. Zamknęłam oczy. I… po chwili zobaczyłam, że ona nie żyje. Musiała mieć na sobie bombę. – Głos mi się załamał… Wróciło straszliwe wspomnienie tamtej sceny. Spojrzał na mnie. Twarz mu złagodniała i nawet wydał mi się sympatyczny. Byłam bliska powiedzenia mu prawdy. Jednak zabrakło mi odwagi. – To wszystko, co wiem – dodałam. Przytrzymał mnie jeszcze przez chwilę. Widziałam, że Tyler wstaje z krzesła. Podszedł do niego Michael i ruszyli w stronę wyjścia.

Stary Człowiek dał mi wreszcie spokój – jeszcze zanim wyszłam z centrum. Rozpoznawałam to po pustce w głowie, totalnej ciszy, która zalegała, ilekroć się rozłączał. Domyślałam się, że musiał porozumieć się ze swoimi pomocnikami, na pewno z kimś, kto monitorował biedną Reece. Jakakolwiek była przyczyna, odetchnęłam, bo przestał mnie dręczyć.

Wędrując przez opustoszały pasaż, czułam się jak duch. Przypomniałam sobie, co mówił Redmond, zaprzyjaźniony Ender, spec komputerowy, z którego usług korzystała Helena. Był zdania, że chipy w naszych głowach będą mogły wybuchać jak bomby. Biedna Reece. W jaki sposób Stary Człowiek tego dokonał? Dlaczego? Żeby udowodnić, że choć byliśmy w stanie zniszczyć Prime, jego nie zniszczymy? A może po prostu chciał mnie zastraszyć? Ścisnął mi się żołądek. Nienawidziłam tego chipa – tej rzeczy – w mojej głowie. Nie zamierzałam pogodzić się z tym, że jakiś odrażający Ender będzie mnie kontrolował przez resztę życia. Wielkie słowa, ale wciąż jeszcze trzęsłam się ze strachu. Źle się czułam. Weszłam do korytarza, z którego odchodziły służbowe drzwi, i zrobiłam kilka głębokich wdechów. Wciąż przed oczami miałam Reece i jej leżącą samotnie szpilkę. Nie mogłam się pozbyć tego obrazu. Czy mogłam zrobić coś, żeby ją uratować? Przycisnęłam rękami brzuch, żeby zdusić to w sobie, uspokoić się, wziąć się w garść. Rozejrzałam się. Byłam daleko od miejsca eksplozji, nikt nie mógł mnie tu zobaczyć. Wyciągnęłam komórkę i zadzwoniłam do senatora Bohna. Starałam się zachować spokojny i rzeczowy ton. Byłam pewna, że udało mi się to drugie – rozmawiałam rzeczowo. Senator pomógł mi w zniszczeniu Prime. Był jedną z niewielu osób, które poznały całą historię, i miał odpowiednie koneksje, żeby coś teraz z tym zrobić. Sam próbował zlokalizować Starego Człowieka, jak dotąd bez powodzenia. Opowiedziałam mu, co się teraz zdarzyło. Wyjaśniłam, że to była jego sprawka. – Mam pomysł, jak go znaleźć – dodałam i przedstawiłam swój plan. Senator Bohn wysłuchał mnie uważnie. – Callie – rzekł. – Zobaczę, co uda mi się zrobić. Potrzebny nam będzie list gończy. Jeżeli pociągnę za sznurki, będę go miał za kilka godzin. Kiedy skończyliśmy rozmowę, zadzwoniłam do Lauren, mojej opiekunki prawnej, i jej także opowiedziałam o wszystkim. Czekało mnie coś jeszcze – musiałam złamać daną obietnicę. Michael i Tyler czekali na mnie przy wyjściu z centrum. Widziałam przez przeszklone drzwi, że stojący na zewnątrz policjanci zagradzają drogę do środka. Zatrzymaliśmy się na chwilę i popatrzyliśmy na siebie – wyglądaliśmy jak nieboskie stworzenia. – Jak wam poszło? – spytałam. Michael wyrzucił ręce do góry. – Niewiele mogliśmy im powiedzieć. – Tylko że był wielki wybuch – dodał Tyler, także podnosząc do góry ręce i zataczając nimi wielki krąg. Nie mogłam go nie uściskać. – Złamiesz mi nos – jęknął stłumionym głosem. Wydawało się, że zniósł całe wydarzenie lepiej, niż mogłam się spodziewać. Być może zahartowało go życie na ulicy. Wypuściłam małego z uścisku i zwróciłam się do Michaela. – Czy weźmiesz Tylera do domu i pomożesz mu umyć się i przebrać? Michael przekrzywił głowę. – A ty gdzie się wybierasz? – Idę do toalety, też potrzebuję się trochę obmyć. Potem muszę coś załatwić. Nie wyglądał na uszczęśliwionego. – Idziemy, Tyler. Ona nas dogoni.

Rozłożyłam ramiona i uściskałam ich obydwu naraz. Od Michaela biło przyjemne ciepło. – Nie wiem, co bym bez was zrobiła, chłopaki. – O to nie musisz się martwić – szepnął mi Michael do ucha. Spojrzałam na niego. – Dziękuję. – Poklepałam go delikatnie po plecach, ucałowałam Tylera w policzek i pozwoliłam im odejść. Gdy się oddalili, westchnęłam z wdzięczności do losu, że dał mi Michaela, który może zaopiekować się moim bratem. Potem wyjęłam komórkę i przeczytałam wiadomości od Blake’a.

Jechałam na spotkanie z nim, gdy nagle oczy zaczęła mi zasnuwać mgła. Wiedziałam już, co będzie dalej, ponieważ już mi się to zdarzało. Zaparkowałam przy krawężniku. Atakowały mnie wspomnienia z życia Heleny, jakby to były moje własne. Działo się tak w następstwie transferu umysł–ciało, jakiemu zostałyśmy poddane. W moim umyśle ożywały jej wspomnienia – widziałam obrazy z jej życia i czułam, co ona wtedy czuła. Helena wchodzi po raz pierwszy do Prime Destinations. Witają ją uśmiechy: recepcjonistki, pana Tinnenbauma, na koniec Starego Człowieka. Jej myśli stają się moimi, ale nie dlatego, że słyszę jej głos – autentycznie przeżywam jej rozpacz. Jak ci ludzie mogli ukraść mi Emmę, wyrwać ją z domu i zmienić jej wygląd laserem, i rozciąć jej ciało, i całkiem ją odmienić. To przez nich ją straciłam. Odeszła. Zniknęła. Pewnie nie żyje. Czułam pustkę, w jakiej żyła Helena. Jej bezbrzeżną samotność. Jak większość wspomnień i to było krótkotrwałe – szybko się skończyło. Przetoczyła się jednak przeze mnie fala emocji i smutek nie opuszczał mnie przez resztę drogi. Dlaczego to się zdarzało? Czy spośród dawców ciała tylko ja zostałam skazana na te dziwne pamiątki po transferze umysł–ciało? Na spotkanie z Blakiem wybrałam park Beverly Glen. Serce zaczęło mi bić szybciej, gdy zobaczyłam go siedzącego na stole piknikowym w oczekiwaniu na mnie. Zachodzące słońce podświetlało od tyłu jego włosy i ten widok przywołał wspomnienie naszego niegdysiejszego spotkania tutaj. Ale wtedy w ciele Blake’a był Stary Człowiek. Wybrałam to miejsce, gdyż było niedaleko i miało prywatną ochronę. Być może jednak wybór tego samego parku podyktowała mi podświadomość. Podchodząc, obserwowałam go przez cały czas. Siedział z zaciśniętymi dłońmi, opierając łokcie na udach – tak jak poprzednim razem. Musiałam powtarzać sobie, że to nie jest ta sama osoba co przedtem. Teraz czekał na mnie wnuk senatora Harrisona, prawdziwy Blake, który myślał, że wtedy ciężko chorował, który nic nie wiedział o banku ciał, dla którego jedynym dowodem na naszą znajomość było wspólne zdjęcie w komórce. Wyciągnął rękę i pomógł mi wgramolić się na stół. – Cieszę się, że przyszłaś. – Przykro mi, ale nie mam zbyt wiele czasu. – Dlaczego? – Czekam na ważny telefon. – Zdawałam sobie sprawę, że to kiepska wymówka. – Przyszłam, bo muszę ci coś powiedzieć. – A ja muszę cię o coś zapytać. Ty wiesz o nas wszystko, a ja nie wiem nic.

– Dzisiaj to już nie ma znaczenia. – Dla mnie ma. – Wyciągnął swoją komórkę. – Co powiesz na to zdjęcie? Pokazał mi sielankowy obrazek nas dwojga objętych ramionami. Lecz to był fałsz. W ciele Blake’a na zdjęciu znajdował się Stary Człowiek. Oglądanie tego sprawiało mi ból. – Co robiliśmy? – dopytywał się. – Tamtego dnia. – Jeździliśmy konno. – Na ranczu mojego dziadka? – Tak. – Dziś nienawidziłam tego wspomnienia, a przecież wtedy uważałam, że to jeden z najwspanialszych dni w moim życiu. – Wydaje się, że dobrze się razem bawiliśmy. Westchnęłam. – I tak było. Popatrzył mi w oczy. – Co jeszcze robiliśmy? – Byliśmy w Centrum Muzycznym, w restauracji drive-in. Oglądaliśmy zachód słońca. Nie przekazywałam mu szczegółów, choć pamięć podsuwała mi wyraziste obrazy. Obserwujemy słońce zachodzące za góry, nasze konie stoją obok siebie, grzebiąc kopytami ziemię. On wręcza mi cętkowaną orchideę, pierwszy kwiat, jaki w ogóle dostałam od chłopaka. Te ożywające wspomnienia raniły mi serce. Nie dlatego, że należały do przeszłości, tylko że nie odpowiadały rzeczywistości. To nie działo się z nim. – Nie o to chodzi. Pytam, czy robiliśmy coś więcej? – Wyciągnął szyję, jakby go uciskał kołnierzyk. – Coś… no wiesz? – Nic takiego. Pocałowaliśmy się tylko. Wtedy to nie był dla mnie „tylko” pocałunek. Ale o tym nie musiał wiedzieć. – Żałuję, że tego nie pamiętam. – Szkoda, że nie pamiętasz. Zmarszczył czoło, jakby zastanawiał się nad szczerością tego, co powiedziałam. Potem ostrożnie nachylił się ku mnie, jakby czekając przyzwolenia. Przysunęłam do niego głowę i gdy nasze twarze niemal się dotykały, poczułam ten sam co niegdyś cudowny zapach lasu i trawy. Pocałowaliśmy się. To było… nie tak jak wtedy. Na początku tak samo – miękki dotyk warg, zapach jego skóry. Lecz zabrakło tamtego iskrzenia. Odżyło jedynie w mojej pamięci. Spróbowałam raz jeszcze. Może jednak się powtórzy. Może tego nie wyczułam. Może to moja wina. Mojego zdenerwowania. Rozluźnij się, nakazałam sobie. Spróbuj. Powstrzymałam się jednak i odsunęłam. Nie, nie było tak samo. On także się odsunął i spojrzał gdzieś w dal. Siedzieliśmy wyprostowani obok siebie, unikając dotyku. Przeczesał dłonią włosy. Ja spojrzałam na komórkę. Żadnej wiadomości. – Zdaje się, że chcesz już iść – rzekł ze zrezygnowaną miną. – Nie to, że chcę, tylko mam coś bardzo ważnego… – Schowałam telefon. – Ale miałaś dla mnie jakąś informację? Odwróciłam się do niego. Mogłam wreszcie powiedzieć, z czym przyszłam. – Jesteś w niebezpieczeństwie. Obydwoje jesteśmy. – Co? – Popatrzył na mnie, jakbym oznajmiła, że ziemia jest płaska.

Zrozumiałam, że trzeba zacząć od czegoś, o czym już wie. – Słyszałeś newsa o bombie w centrum handlowym? Zmarszczył brwi. – O bombie? W wiadomościach informowali, że to był wybuch. Podobno wyciek gazu. – To była bomba. Całkiem możliwe, że od wybuchu takiej bomby możemy oboje zginąć. Odsunął się ode mnie. Przekonanie go nie będzie łatwym zadaniem, pomyślałam. – Obiecałam twojemu dziadkowi, że nic ci nie powiem. On chce cię trzymać z dala od tego, ale teraz musisz wszystko wiedzieć. Obserwowaliśmy wyburzanie tamtego gmachu w Beverly Hills, pamiętasz? To było Prime Destinations. Kiwnął głową. – Porwali cię do Prime. Wszczepili ci do głowy chip. Twojego ciała używał, mieszkając w nim, szef Prime Destinations. Tę procedurę nazywają transpozycją. Dlatego nie pamiętasz wydarzeń związanych z tym zdjęciem. Ciebie tam nie było. – A gdzie byłem? – Najprościej mówiąc, twój mózg był wtedy uśpiony. Ale dość o tym. – Machnęłam ręką. – Teraz najważniejsze, żebyś unikał tego mężczyzny. Nazywają go Starym Człowiekiem. Rozpoznasz go, ponieważ ma na twarzy elektroniczną maskę i mówi przyprawiającym o gęsią skórkę sztucznym głosem. Planował wynajem tysięcy Starterów na zawsze, nigdy by nas nie wybudzono. Na szczęście położyliśmy kres tym planom. Blake zareagował nerwowym śmiechem. – To jakieś wariactwo. – Może tak się wydawać, ale to prawda. Ja również mam wszczepiony chip. – Dotknęłam miejsca nad karkiem. Potarł skronie, jakby zabolała go głowa od słuchania o tych niesamowitych rzeczach. Moja komórka sygnalizowała wiadomość z biura senatora Bohna. „Załatwiłem list gończy. Zadzwoń do mnie”. – Muszę iść – powiedziałam do Blake’a. – Już? – Przygarbił się i posmutniał. – Mam milion pytań. – Przykro mi, ale musimy działać, powstrzymać go. Pytaj o wszystko swojego dziadka. Bądź tak dobry i nie mów, że ja ci o tym powiedziałam. Byłam wściekła, że zostawiam go po takim praniu mózgu. Niestety, czekano na mnie. – Nie rozmawiaj z nikim, dopóki nie porozmawiasz z dziadkiem – dodałam jeszcze. Gdy biegłam do auta, czułam bolesne kłucie w klatce piersiowej, jakby wyrywano mi serce. Nie mogłam się okłamywać – tęskniłam do Blake’a. Ale nie do tego. To oznaczało, że tęskniłam do… Nie. Nie chciałam nawet o tym myśleć. To było zbyt straszne. Odrażające. Musiałam natychmiast otrząsnąć się z tych myśli i skupić na naszym zadaniu – zatrzymaniu Starego Człowieka.

Siedziałam z tyłu limuzyny z szefem biura senatora i z Lauren. Jeszcze przed tragicznym wybuchem senator Bohn kierował z ramienia Kongresu badaniem działalności Prime Destinations,

lecz nie dało ono rezultatów. Skonfiskowane w Prime komputery okazały się dokładnie wyczyszczone z danych i nie odzyskano z nich żadnych informacji. Zespół Bohna znalazł się w ślepej uliczce. Eksplozja w centrum stała się dla nas impulsem do wznowienia poszukiwań Starego Człowieka. Z listem gończym, załatwionym przez senatora, jechaliśmy do miejsca, które zgodnie z naszą wiedzą miało biznesowe powiązania z Prime Destinations. Szkopuł polegał na tym, że list gończy z uwagi na tak szybkie jego wydanie zezwalał jedynie na przeszukanie, co oznaczało, że na miejscu będziemy mogli przejrzeć ich dokumenty i komputery, ale bez prawa sporządzania kopii. Miałam więc do odegrania najważniejszą rolę spośród nas trojga, gdyż tylko ja przebywałam jakiś czas w tym miejscu. – Reece… to potworna tragedia – odezwała się Lauren. – Czuję się odpowiedzialna. – To nie twoja wina – pocieszałam ją. – Reece zdecydowała się zostać dawczynią, zanim ty wynajęłaś jej ciało. – W duchu zastanawiałam się jednak, dlaczego Stary Człowiek to zrobił. Czy przez przypadek wybrał na ofiarę dawczynię mojej prawnej opiekunki? Te wątpliwości zachowałam dla siebie, nie chcąc pogarszać samopoczucia Lauren. – Mówiłaś, że ona dziwnie się zachowywała, tak? – spytała Lauren. – Odniosłam wrażenie, że jest zdalnie sterowana. Nie wykazali się jednak profesjonalizmem. Jej mimika i ruchy były mechaniczne. Wyglądało to nienaturalnie. Lauren zadrżała. – No i jeszcze ten Ender – mówiłam dalej. – Mężczyzna, z którym przez chwilę rozmawiała, tuż przed wybuchem. – Jak on wyglądał? – spytał szef biura. – Wysoki, silny, na oko ze sto lat. Na szyi miał wytatuowaną panterę. Tuż przed wybuchem szedł za nią pasażem. – Jak długo rozmawiali? – pytał dalej. – Kilka sekund. – Przełknęłam ślinę. – Wybuch w centrum handlowym, jakby nie było innego miejsca. Gdzie nie ma tylu małych dzieci. – Chciał pokazać, że jego nie zniszczymy, chociaż zburzyliśmy Prime – powiedział szef biura. Dla mnie było jasne, że to nie Lauren miała czuć się winna, tylko ja. Stary Człowiek wybrał miejsce, do którego się wybierałam, na ofiarę wytypował dawczynię mojej prawnej opiekunki, osobę, którą znałam, i udowodnił, że nadal potrafi w nas uderzyć. Przeze mnie zostało rannych wielu ludzi, a Reece poniosła śmierć. Na moment zamknęłam oczy. Kierowca zaparkował. Byliśmy na miejscu. Nie poruszyłam się. – Nie musisz tam wchodzić – powiedziała Lauren. – Wejdę. Po to tu jestem. Znam go lepiej niż wy. Być może trafię na jakiś trop, coś, co ma związek z tym, co do mnie mówił. Nie możecie niczego skopiować, potrzebujecie więc moich oczu. Nienawidziłam tego miejsca, ale musiałam tam wejść. Wysiadłam z auta i spojrzałam na Zakład numer 37. Widok masywnych szarych murów, żelaznej bramy i budki wartownika mnie przytłoczył. Kompleks budynków wyglądał jak więzienie i w istocie nim był. Ściany patrzyły na mnie szyderczo, rzucając wyzwanie. Miałam ochotę się cofnąć. Czyżbym do reszty zgłupiała, żeby tu wracać? Gdy byłam tu ostatni raz, straciłam najlepszą przyjaciółkę. Lauren stanęła obok mnie. Uśmiechnęła się, delikatnie marszcząc kąciki oczu. – Będzie dobrze, Callie. Jesteśmy z tobą. Kierowca został w samochodzie, a my troje podeszliśmy do bramy. Czy mogło mi cokolwiek

grozić? Mieliśmy wpływy i pieniądze znacznie większe niż ci straszni ludzie tutaj. O niebo większe niż ta nędznica Beatty, szefowa ochrony, która znęcała się nade mną, gdy tu byłam więziona. Więc dlaczego trzęsły mi się ręce? Lauren zauważyła to i dotknęła mojego ramienia. – Nie martw się. Nie zobaczysz jej. Będziemy rozmawiać z dyrektorką. Kiwnęłam głową. Prześladowały mnie wspomnienia o Beatty, ale była szansa, że się na nią nie napatoczymy. Prawdopodobnie dręczyła w ponurej celi na oddziale więziennym jakiegoś biednego Startera. Brama otworzyła się z przeraźliwym zgrzytem, a ja zacisnęłam zęby. Spojrzałam na swoje ręce – przestały drżeć. Wkrótce znaleźliśmy się w głównym budynku, czekając na przybycie dyrektorki. Szef biura senatora i Lauren usiedli w starych skórzanych fotelach. Ja byłam zbyt podenerwowana, żeby siedzieć. Przemierzałam pokój, w którym nie było żadnego kolorowego akcentu. Na ścianie wisiał wyblakły obraz przedstawiający scenę angielskiego polowania. Jeden z myśliwych trzymał w ręku martwego lisa. Pasuje do tego miejsca, pomyślałam. Coś błyszczącego na biurku przyciągnęło moją uwagę. Sztylecik do listów z trzonkiem w kształcie węża, który miał oczy z kamieni w szmaragdowym kolorze. Po chwili przeniosłam wzrok na wygaszacz powietrznego ekranu – zamiast typowego wodospadu czy krajobrazu zobaczyłam ujęcie ze strzelanki, w której grający polował na bezdomnych Starterów. Wiedziałam lepiej niż ktokolwiek inny, jak brutalni ludzie tu pracują, ale ten widok zaszokował nawet mnie. Zrobiło mi się niedobrze. Fatalnie się tu czułam. Obyśmy jak najszybciej uzyskali potrzebną informację i mogli stąd wyjść. Tak naprawdę wystarczyłby nam adres, numer telefonu, nawet rachunek bankowy. Jakiś konkret, który doprowadziłby nas do Starego Człowieka. – Callie? Nie chcesz usiąść? – spytała Lauren. Otworzyły się drzwi i zesztywniałam. Znalazłam się twarzą w twarz z Beatty. – Callie – odezwała się swoim szorstkim głosem. – Miło cię znowu widzieć. Wyciągnęła do mnie sękatą rękę. Oszpecające jej twarz pieprzyki chyba się znacznie powiększyły. Skrzyżowałam ręce na piersi. Gdyby mój nienawistny wzrok mógł wzniecać ogień, zostałaby spalona na popiół. Szef biura senatora wstał i stanął obok mnie. – Oczekujemy na dyrektorkę – rzekł. Uśmieszek pojawił się na twarzy Beatty. – Wiem, właśnie przed wami stoi. – Co?! – wykrzyknęłam. – Tak, zostałam awansowana na to stanowisko. Cofnęłam się o krok i chyba jęknęłam, bo szef biura dotknął uspokajająco mojego ramienia. Nie mogłam uwierzyć w awans, ponieważ, moim zdaniem, powinna być aresztowana za wydanie polecenia strzelania do Sary taserem. Wiedziała, że dziewczynka ma chore serce. – Pani jest tu teraz dyrektorką? – spytałam, nie dowierzając. – Tak jest, Callie. – Wymówiła moje imię tak, jakby wzywała mnie na egzekucję. Miała siwe włosy, krótko przycięte po bokach głowy, na szczycie zaś dłuższe, sterczące do góry. Nie nosiła już ponurego szarego uniformu i plakietki. Ubrana była w kosztowny wełniany kostium, ożywiony pomarańczowym szaliczkiem. Miałam ochotę chwycić za jego końce i zaciągać je, póki by jej twarz nie zsiniała. – Jesteśmy tutaj w sprawie dyrektora generalnego Prime Destinations – wyjaśnił szef biura

senatora. – A bliżej o co chodzi? – spytała Beatty. Lauren wstała i podeszła do nas. Szef biura kontynuował: – Mamy dla niego wezwanie do stawienia się przed senacką komisję śledczą – mówił, pokazując kopertę. – I nakaz przeszukania dokumentów dotyczących związków tego zakładu z Prime Destinations. – Czego szukacie? – burknęła Beatty, otwierając kopertę. – Czego konkretnie? – Musimy wiedzieć, gdzie on się ukrywa – powiedziałam. – Z pewnością wiecie, jak można się z nim skontaktować – wtrąciła Lauren. – Macie z nim powiązania biznesowe. Beatty potrząsnęła głową tak energicznie, jakbyśmy prosili o milion dolarów. – To on inicjuje każdy kontakt. Poprzednia dyrektorka nie miała żadnego namiaru na niego. – A nie ma tu kogoś, kto wiedziałby więcej, powiedzmy sekretarka poprzedniej dyrektorki? – spytała Lauren. – Ona też odeszła. – Beatty uśmiechnęła się ze złośliwą satysfakcją i oddała kopertę szefowi biura. – Jak widać, w tym miejscu ludzie, ot tak sobie, znikają. – Nie mogłam powstrzymać się od tej uwagi. – Coś wiesz o tym, prawda? – Beatty nachyliła się tuż nad moją twarzą. Miałam ochotę ją spoliczkować. W tym momencie do gabinetu weszło trzech rosłych Enderów. Ustawili się tak, że każde z nas miało jednego za plecami. Jeden z nich wręczył Beatty jakieś pismo, które podała szefowi biura. – Co to jest? – spytał. – Nakaz wstrzymania postępowania – ochoczo odpowiedziała Beatty. – Na czym to polega? – spytałam Lauren. – Sprawę blokuje sąd wyższej instancji, uniemożliwiając nam dostęp do informacji – wyjaśnił szef biura i spojrzał sponad pisma na Beatty. – Ma pani wysoko ustosunkowanych przyjaciół. Uśmiech wypełzł na jej twarz. – Nie pana sprawa. – Zwróciła się do ochroniarzy. – Wyprowadźcie ich. Najpierw pod eskortą ruszyli do drzwi szef biura i Lauren. Mój ochroniarz wziął mnie za łokieć i prowadził za nimi, ale Beatty coś do niego szepnęła, wtedy puścił mnie i wyszedł sam, zamykając za sobą drzwi gabinetu i zostawiając mnie w środku. Zostałam sam na sam z Beatty. Serce waliło mi jak szalone. Chwyciła mnie za rękę, odciągnęła od drzwi i popchnęła w stronę biurka. – Jak śmiałaś tu przyjść i próbować węszyć w moich prywatnych dokumentach? Powinnaś się wreszcie uspokoić i siedzieć cicho w tej rezydencji w Bel Air. Wiedziała, gdzie mieszkam. Nie byłam tym zaskoczona, ale wyczułam groźbę. Mocniej ścisnęła mnie za rękę. – Chcę stąd wyjść! – krzyknęłam, ale drzwi były grube i zbyt oddalone, żeby ktoś mógł mnie usłyszeć. – Masz teraz wiele do stracenia, Callie. – Jej pełne nienawiści oczy wlepiały się we mnie z pocętkowanej pieprzykami twarzy. – I stracisz wszystko. Nie upłynie wiele czasu, jak się poślizgniesz. Zobaczę cię znowu zapuszkowaną tutaj, bo tu jest twoje miejsce. Tak mocno ściskała mnie za nadgarstek, że aż mi zbielała ręka, a im bardziej próbowałam się wyrwać, tym bardziej jej paznokcie wbijały mi się w ciało. Mogłam ugryźć ją w ramię, żeby się

uwolnić, ale ona tylko na to czekała. Wezwałaby ochroniarzy, by mnie wrzucili do celi, a Lauren potrzebowałaby więcej niż jednego prawnika, żeby mnie stąd wydostać. Zważywszy na koneksje Beatty, być może w ogóle bym nie wyszła na wolność. Popatrzyłam na sztylecik do otwierania listów z trzonkiem w kształcie węża. Wiedziałam, że jego także nie mogę użyć. Jednak uporczywie się w niego wpatrywałam, żeby ją zmylić. Tego triku nauczyła mnie ulica. I okazał się skuteczny, bo na chwilę odwróciła ode mnie wzrok. Ta chwila wystarczyła, żeby jej się wyrwać. Pobiegłam do drzwi, ale były zamknięte na klucz. Z całych sił zaczęłam w nie walić. – Wypuście mnie! Drzwi się otworzyły. Ochroniarz chował do kieszeni klucz, a za nim stali szef biura i Lauren. Objęła mnie ramieniem. – Wszystko w porządku, pani dyrektor? – zapytał ochroniarz. Beatty wygładziła na sobie kostium i podeszła do nas. – Odprowadźcie ich do bramy – rozkazała ochronie. Odchodząc pod eskortą, odwróciłam głowę, żeby po raz ostatni spojrzeć na Beatty, i pożałowałam tego. Stała oparta o framugę drzwi z jadowitym, triumfującym uśmiechem na twarzy. Nie potrafiłabym go pobić. Jeden zero dla niej.

Usiedliśmy z tyłu limuzyny: Lauren, ja i szef biura. Kierowca natychmiast ruszył. – Jak to możliwe, że ją awansowano? Po tym, co zrobiła? – pytałam z oburzeniem, lecz odpowiedziała mi cisza. – Więc się poddajemy? Nie znajdzie się sędzia, który to odkręci? Szef biura poruszył się nerwowo. – Możliwe, że nie mają o nim żadnych informacji. Prawdopodobnie Stary Człowiek nalegał na kontakt osobisty, umawiany przez kogoś. Nie zostawiał żadnych śladów cyfrowych. Zrezygnowana zapadłam się w sobie. – Więc jak go wytropimy? Nie usłyszałam odpowiedzi. Podwieźli mnie pod dom. Wysiadając, wiedziałam już, że zrobili, co mogli, i dalej nie mogę na nich liczyć. Lauren wysiadła z limuzyny, żeby mnie uściskać. Przytuliła mnie mocno. – I co teraz? – spytałam. – Masz troszczyć się o własne bezpieczeństwo. – Mam w głowie potencjalną bombę. Już nigdy nie będę bezpieczna ani żaden inny Metal, w tym także twój wnuk, Kevin. Nie wolno ci się poddać. Popatrzyła mi w oczy. – Mam sto sześćdziesiąt jeden lat, Callie. Od siedmiu miesięcy dzień w dzień poszukuję wnuka. Do dziś udawało mi się podtrzymywać w sobie nadzieję, ale teraz… – Głos jej się załamał. – Nie mówię, że rezygnuję, nie wyobrażasz sobie jednak, jaka jestem pusta w środku. Nic mi już nie zostało. – Zamilkła na chwilę. – Ty jesteś młoda. Masz w sobie wewnętrzny ogień. Liczę na ciebie. Patrzyła na mnie błagalnie. Potem odwróciła się i wsiadła do samochodu. Odprowadzałam wzrokiem auto sunące krętym podjazdem, póki nie zamknęła się za nim

automatycznie żelazna brama. Oni ci nie pomogą. Nie potrafią. Zostałaś sama.

Rozdział trzeci

Znowu Stary Człowiek pojawił się w mojej głowie, w moim domu. Nie chciałam, żeby oglądał cokolwiek moimi oczami. To był jakiś koszmar. Callie? Pobiegłam do garażu, zamknęłam drzwi, zgasiłam światło i stanęłam w ciemności pod ścianą. – Kto będzie następny? Kogo dzisiaj wysadzisz w powietrze? Nie musisz siedzieć po ciemku. Nie potrzebuję cię widzieć. Wystarczy, że wyślę sygnał do twojego chipa. Pokazałem ci dzisiaj, co potrafię, prawda? – Wysyłasz sygnał do chipa i ten wybucha? Coś w tym rodzaju. Nie zdradzę ci przecież swoich sekretów. – Ale z mojego chipa nie zrobiłeś bomby. Wreszcie zrozumiałaś, że twój chip jest wyjątkowy. Podobnie jak ty. – Zrozumiałam jedynie, że jesteś potworem i mordercą. Nie ufam ci. Powiem ci teraz coś, co jest prawdą. I będzie nią już na zawsze. Słuchasz mnie? Chciałam go zabić i nie słyszeć już więcej tego metalicznego głosu. – Tak, słucham. Powoli cedził słowa: Nikomu nie ufaj, tylko sobie. Po dłuższym milczeniu dodał: A i sobie też nie zawsze. – To nie ma sensu. Warto, żebyś pamiętała, że chociaż zechcę oszczędzić twój unikatowy chip, to nie ma dla mnie wartości chip Michaela. Ani zresztą on sam. Zacisnęłam pięści. Ani chip Tylera. – O czym mówisz? Tyler nie ma chipa. Owszem, ma. – Kłamiesz. Sprawdzałam. Poczułam krople potu na karku. Sięgnęłam pamięcią wstecz. Byliśmy szczęśliwi, gdy odnaleźliśmy Tylera, wdzięczni za to, że był w dobrej kondycji, nawet lepszej niż przed porwaniem przez Starego Człowieka. Był zdrowszy. W stanie podniecenia i odprężenia nie sprawdziłam go. Ale

przecież zrobiłam to później. A jak sprawdzałaś? – Obejrzałam tył jego głowy. Nie znalazłam żadnej blizny. Stale ulepszamy nasze technologie. Ślad po nacięciu zlikwidowaliśmy laserem. Przyznasz, że wykonaliśmy dobrą robotę. Czy mówi prawdę? Osunęłam się po ścianie, kucnęłam i spuściłam głowę. Miałam jeszcze nadzieję, że to jedna z jego gierek. W przeciwnym razie byłaby to najgorsza z możliwych wiadomości. Tyler byłby jak ja związany ze Starym Człowiekiem. Zacisnęłam zęby i wysyczałam w podłogę. – Zabiłeś Reece, wszczepiłeś chip mojemu bratu. Trzymaj się z dala od niego. Wszystko zależy od ciebie. Podniosłam głowę. Spotkasz się ze mną w wyznaczonym przeze mnie miejscu. Zaschło mi w ustach. – Gdzie? Nikomu nic nie powiesz, nikogo nie zaalarmujesz, nie wyślesz nikomu żadnej wiadomości. Jeżeli to zrobisz, Michaela spotka to samo co Reece. A następny będzie Tyler. Zrozumiałaś? Co mogłam na to powiedzieć? – Wszystko jasne. Jesteś w garażu, to dobrze. Wsiadaj do samochodu. Nie widziałam wyjścia z tej pułapki. Nie miałam do czynienia z przeciwnikiem, z którym można walczyć, przecież on siedział w mojej głowie. Podeszłam do niebieskiego auta i usiadłam za kierownicą. Podał mi nazwę ulicy… nie znałam jej. Uruchomiłam samochód, podniosły się drzwi garażowe. Krętym podjazdem dojechałam do bramy, otworzyła się automatycznie i wyjechałam na drogę. Ściskając kierownicę, jechałam przed siebie, a serce waliło mi w piersi. Nie musisz się niczego obawiać, Callie. Nie skrzywdzę cię. Jesteś mi potrzebna. Nie miałam pewności, o co mu chodzi, ale włosy zjeżyły mi się ze strachu. Jak wydobyć się z tej pułapki? Nie mogłam zaczepić policjanta, nie mogłam zadzwonić do Lauren ani do senatora. Wiedziałam, że cokolwiek zrobię, będzie o tym wiedział. Nawet nie mogłam ostrzec Michaela. I tak zresztą nie miałby się gdzie ukryć. Zbliżałam się do wjazdu na drogę szybkiego ruchu. Przejechałam obok. Myślałam życzeniowo, że im dłużej będę w samochodzie, tym większe będę miała szanse na uniknięcie nieuniknionego. Fatalnie się czułam w roli kukiełki sterowanej na odległość przez Starego Człowieka, ale perspektywa znalezienia się z nim twarzą w twarz budziła grozę. Gdy podczas jego wizyty w Zakładzie numer 37 patrzyłam na niego z bliska, przerażał mnie bardziej niż jakakolwiek znana mi osoba. Miał na twarzy maskę, spod której wydobywał się elektroniczny pobrzęk z trzaskami. Często później miałam koszmary senne, w których byłam z nim sama w ciemności i słyszałam tylko te straszne dźwięki. Jednocześnie, gdy znajdował się w ciele Blake’a, zachowywał się subtelnie i czarująco. Jak to było możliwe? Czy zło potrafi się aż tak kamuflować? Ten człowiek nie ma duszy ani serca. Powinnam to dostrzec, gdy grał Blake’a. Jak mogłam tego nie zauważyć? Widzę, gdzie jesteś. Powinnaś była wjechać na autostradę. – Przecież dopiąłeś swego. Jadę do ciebie. Chcesz mi podpowiadać, którędy mam jechać? Udawałam spokój, żeby się nie zorientował, jak bardzo jestem przerażona. Tymczasem ze

strachu bolał mnie żołądek. – Powiedz przynajmniej, w jaki sposób kontrolujesz nasze chipy? Wkrótce się dowiesz. Pomyślałam o okrucieństwach, jakie popełnił. – Czy Helenę zabiłeś osobiście? Czy tylko przypatrywałeś się temu? Zabił ją ktoś inny. – Kto? To nieważne. Mam od tego ludzi. – Zabiłeś Reece. – Stanęły mi w pamięci sceny z eksplozji w centrum. – Skrzywdziłeś tam wiele osób. Staruszków. Dzieci. Niektórzy zostali ciężko ranni. Cierpieli. Musiałem ci udowodnić, że jestem potęgą. To były nieuniknione ofiary wojny. – Czyjej? Walczysz ze wszystkimi? Ze Starterami, Enderami, z każdym? Zaczynasz mnie rozumieć. Zamilkłam. Miałam go dość. Dość jego odrażającego głosu w mojej głowie. Po jakimś czasie dojechałam do wskazanej przez niego ulicy. Znajdowałam się w Hollywood, blisko wzgórz. Serce zaczęło mi mocniej bić. Nie, tak być nie może. Jeszcze wierzyłam, że jakoś wydobędę się z opresji. Spowodować wypadek? Uciekać? Niczego nie próbuj. Pamiętaj, z jakiego powodu jedziesz do mnie. Poświęcasz się dla Michaela i Tylera. Jakby czytał w moich myślach, ale przecież to było niemożliwe. Wiedział jednak, że ma mnie w garści. – Którędy? W górę wzgórza. Wjechałam w zakręt i musiałam nagle ostro zahamować. Drogę blokował dziwny stalowoszary pojazd. Wyglądał jak skrzyżowanie SUV-a z czołgiem. Stał pośrodku wąskiej ulicy, przodem do mnie. Miał przyciemnione szyby, więc nie widziałam kierowcy. – A to co? – spytałam. Nie usłyszałam odpowiedzi, nie zdążyłam wykonać żadnego manewru, bo nagle otworzyły się drzwi SUV-a i wybiegł z niego facet ubrany na czarno, w rękawicach i w zakrywającej twarz kominiarce. Wcisnęłam przycisk zamykający drzwi. Zobaczyłam, że mężczyzna trzyma w ręku jakiś błyszczący przedmiot i celuje nim w mój samochód. Usłyszałam kliknięcie – puściły zamki w moich drzwiach. Potem wszystko rozegrało się błyskawicznie. Czarny cień przy oknie, jednym szarpnięciem otwarte drzwi, czarny worek zarzucony na głowę, ręce wykręcone na plecy i skute kajdankami. Stawiałam opór, kopiąc i krzycząc, ale worek – gorący i ciężki, jakby był z metalowej tkaniny – skutecznie tłumił mój głos. Mężczyzna wyciągnął mnie z auta, zaniósł, jak mogłam się domyślić, do swojego SUV-a i wrzucił na siedzenie. Usłyszałam trzaśnięcie drzwi od mojej strony, jego szybkie kroki, potem jak siada za kierownicą i zamyka swoje drzwi. Pojazd ruszył, a za moment dotarł do moich uszu jakiś szczęk. Zapewne spychał z drogi mój samochód. Ale to już nie miało dla mnie znaczenia. – Zdejmij mi z głowy ten worek – poprosiłam. – Nie mogę oddychać. – Wytrzymaj jeszcze chwilę.

Zaskoczyło mnie, że ma młody głos, jakby był w moim wieku. Starter? Dziwne, że Stary Człowiek nasłał na mnie Startera. Jechaliśmy w milczeniu. Stało się dla mnie jasne, że nie chciał zdradzić swojego adresu. Miałam dojechać na tyle blisko celu, żeby mógł przejąć nade mną kontrolę i zabrać w miejsce, którego nie rozpoznam. Być może nawet do innego miasta. Kierowca jedną ręką pociągnął za rzep u dołu mojego worka. Ściągnął mi go wreszcie z głowy. W aucie było dość ciemno z powodu przyciemnionych szyb, ale facet zdjął maskę, więc dostrzegałam zarysy jego twarzy – wydatne kości policzkowe, mocną szczękę… i te świdrujące oczy. To Starter, który osłonił mnie sobą podczas eksplozji. Tych oczu nie dało się zapomnieć. W ogóle był tak oszałamiająco przystojny, że aż budził we mnie lęk. – Czy możesz teraz zdjąć mi kajdanki? – Nie, dopóki nie będę pewny, że rozumiesz sytuację. – Co konkretnie? – Że nie mam zamiaru cię skrzywdzić. – Odciągnąłeś mnie z miejsca wybuchu. Nie zaprzeczył. Najpierw ratuje mi życie, a potem porywa? To nie miało sensu. Czy to Stary Człowiek wysłał go po mnie? – Mam na imię Hyden. – Jak ten kompozytor? – Tak, tylko inaczej się pisze. Zauważyłam na ścianach pojazdu i na suficie mnóstwo różnego rodzaju broni, powkładanej w idealnie dopasowane nisze. Dreszcz przebiegł mi po krzyżu. Stanął przy krawężniku, ale nie wyłączył silnika. – Pochyl się do przodu – polecił. Zrobiłam to po chwili wahania. – Nie ruszaj się. Wyciągnął nóż i przeciął nim plastikowe kajdanki. Zrobił to tak zręcznie, że nawet mnie nie dotknął. Wykorzystałam moment, gdy chował nóż, i sięgnęłam do klamki, by uciekać. Drzwi były zablokowane. – Hej, powiedziałaś, że mi ufasz. – Niczego takiego nie mówiłam. Owszem, uwierzyłam, że nie zrobisz mi krzywdy, i tylko tyle. Otwórz drzwi. – Przecież nie chcesz iść tam do niego. – Muszę. Jeżeli nie pójdę, mój brat i przyjaciel zostaną zamordowani. – Przez Starego Człowieka? Zapowiedział to? – Więc wiesz, jaki on jest. Próbowałam odgadnąć, czy chłopak jest Metalem. Przyjrzałam się jego twarzy. Sama doskonałość. Choć nie, niezupełnie. Dostrzegłam skazy – miał kilka ledwie widocznych zadrapań. – Wiem, jaki on jest. Wiem, co myśli. Wiem dokładnie, do czego jest zdolny. Znam go lepiej niż ktokolwiek inny. Mówił rzeczy niebywałe. Skąd mógł znać tak dobrze Starego Człowieka? – Lepiej niż ktokolwiek inny? – spytałam. – Człowieka, który zawsze nosi maskę? Jakim cudem? – Trzymałam się blisko drzwi.

Pochylił się ku mnie i padły słowa, które z trudem i bólem wydobywał z siebie, jakby wypowiadał je po raz pierwszy. – Ponieważ jestem jego synem.

Rozdział czwarty

Po jego wyznaniu długo patrzyliśmy sobie w oczy. Czy uśmiechnie się szeroko i powie, że żartował? Czy kłamał? A może jest szalony? Wyraz twarzy nie zmienił mu się ani na jotę. Wciągnęłam głęboko powietrze. Mówił serio. – Znam go lepiej niż ktokolwiek inny – powtórzył. – I nienawidzę go. Wbijał we mnie świdrujące oczy. Zobaczyłam w nich przebłysk bólu. Prawdziwego czy udawanego? – Jest twoim ojcem? – Starałam się mówić spokojnie. Jeżeli był szalony, wolałam go nie rozdrażniać. Zrobił głęboki wdech, a potem wydech. – Tak. – To niemożliwe. – Wirowało mi w głowie. – Jest Enderem. Wygląda na twojego dziadka. – Charakteryzuje się. – Ma białe włosy… – To peruka. Czy nigdy cię nie zdziwiło, że nie zdejmuje płaszcza nawet w pomieszczeniach? – Mówiono nam, że to z uwagi na zdrowie. Że stale jest mu zimno. – Chyba od lodowatego serca. Stan zdrowia? – Potrząsnął głową. – To wszystko przykrywka, kłamstwo. Tego już dla mnie było za wiele. – Więc mówisz, że jest twoim ojcem i w rzeczywistości jest Middlerem? – Taka jest prawda. – Jakim cudem ocalał? – Dzięki czarnorynkowej szczepionce. Słyszałam, że tak uratowała się część średniej generacji – nieliczni Middlerzy. Nie widywało się ich często, ponieważ pokazywanie się na ulicy nie było dla nich bezpieczne, chyba że należeli do uprzywilejowanej elity, której udostępniono szczepionkę, jak politycy, generałowie, naukowcy. Dostali ją również ustosunkowani Middlerzy z siłą przebicia – gwiazdy ekranu i bogacze. Gwiazdom wybaczano, ci drudzy budzili taką niechęć, że gdy tylko znaleźli się w niewłaściwym miejscu bez osobistej ochrony, z reguły znajdowano ich martwe ciał. – Musiała drogo kosztować.

– Połowę jego majątku. Trudno mi było w to uwierzyć. Mówiliśmy o okrutnym, twardym człowieku. Wątpiłam, że zechciał stracić taką fortunę. – A co z twoją mamą? – Nie żyje. – Z powodu zakażenia? – Nie. Czegoś innego. – Twarz mu się ściągnęła. Nie pytałam dalej, by nie sprawiać mu bólu. Przypomniała mi się kłótnia moich rodziców o szczepionkę. Matka nalegała, żeby ojciec użył swoich wpływów dla pozyskania szczepionki dla nich obojga. Gdyby przeżyli, mogliby się nami opiekować. On jednak z poczucia przyzwoitości odmówił, nie chcąc się stawiać ponad Starterami i Enderami, którzy byli z racji wieku bardziej podatni na zakażenie i jako pierwsi powinni dostać szczepionkę. Podziwiałam go za to i jednocześnie miałam o to żal. Hydenowi zaszkliły się oczy. – Mój ojciec to chodzące zło. Nic więcej nie trzeba dodawać. Wyjrzałam przez okno. Czy on blaguje? Nie wyglądało na to. – Nie wiem, co jest prawdą. Stary Człowiek powiedział, że zagrożone jest życie mojego brata, Tylera, i mojego przyjaciela, Michaela. Że wysadzi ich w powietrze. Dlatego musisz mnie wypuścić. Podjechał jakiś SUV i zatrzymał się obok nas. – Zdaje się, że pojawili się ludzie mojego ojca. – Hyden ściągnął rękawiczki. – Co robisz? – Przygotowuję się. – Opuścił lewą rękę między drzwi i fotel. Miałam nadzieję, że nie sięga po broń. Z SUV-a wyszli dwaj mężczyźni i ostrożnie podchodzili do naszego pojazdu. To byli Enderzy, ich siwiuteńkie włosy wydawały się jeszcze bielsze w kontraście z czarnymi ubraniami. – Callie Woodland? – krzyknął jeden z nich. – Już się nie bój. Jesteśmy tu, by ci pomóc. – Wypuść ją! – wrzasnął drugi do Hydena. – Otwórz moje drzwi – błagałam. – Pozwól mi odejść. Podchodzili do naszych okien. Hyden poruszył się, sądziłam, że zamierza odblokować drzwi. Tymczasem złapał za kierownicę i odbił od krawężnika. – Nie! – krzyknęłam. Chciałam chwycić kierownicę, ale szarpnął się i zasłonił ją łokciem. Spojrzałam do tyłu. Jeden z Enderów wyciągał broń i celował w moją głowę. Czas się zatrzymał, mój oddech i serce. Na szczęście ten drugi odepchnął w bok rękę z pistoletem. Potem obydwaj rzucili się do swego samochodu. – Chcesz się oddać w ich ręce? – spytał Hyden. Wciągnęłam haust powietrza, nie spuszczając oka ze ścigającego nas auta. – Doganiają nas. Hyden zrobił gwałtowny skręt w lewo. – Trzymaj się. Muszę ich wymanewrować. Celowo kluczył, robiąc ostre zakręty. Był świetnym kierowcą i wkrótce ich zgubił. Zaraz potem zajechaliśmy przed podziemny garaż. – Dokąd mnie zabierasz? – Tam gdzie będzie bezpiecznie. – Przed bramą do garażu podniósł do góry komórkę, żeby opłacić wjazd.

Brama się otworzyła i zaczęliśmy zjeżdżać na coraz niższy poziom. Gdy znaleźliśmy się na samym dole, Hyden zaparkował SUV-a na stanowisku w odległym kącie, choć na tym poziomie byliśmy jedynym pojazdem. Wyłączył silnik. – Pozwolę ci wysiąść, ale najpierw mnie wysłuchaj. Nie możesz uciekać. Nie masz dokąd. Daj mi szansę, a wyjaśnię ci wszystko i przekonam cię, że najbezpieczniej będzie ci ze mną. Znalazłam się w potrzasku – sama w podziemnym garażu ze Starterem, synem Starego Człowieka. Nie mogło być gorzej. – No jak? – spytał. Kiwnęłam głową. Odblokował drzwi i wysiedliśmy. Rozejrzałam się w poszukiwaniu wyjścia. Jedne drzwi prowadziły na schody, drugie były dla personelu. Poza tym była jeszcze winda i rampa, którą zjechaliśmy. – Hej – odezwał się, opierając się plecami o bok SUV-a. – Pamiętasz umowę? Teraz mnie wysłuchasz i dasz mi szansę, żebym wszystko wyjaśnił. Stanęłam metr od niego i również oparłam się o SUV-a. Wielu rzeczy nauczyłam się przez rok życia na ulicy, między innymi tego, że gdy kogoś naśladujesz, ten ktoś czuje się z tobą swobodniej. Jego wyznanie – czy odpowiadało prawdzie? Ale dlaczego przyznawałby się do więzów krwi z potworem, gdyby to nie była prawda? Żeby zdobyć moje zaufanie, odpowiedziałam sobie. – Jesteś gotowa mi zaufać? Wysłuchasz mnie? – Już nie wiem, komu mogę wierzyć. Powiedziano mi, żebym nikomu nie ufała. – Niech zgadnę. Powiedział ci to mój ojciec, tak? Wiem. Wiem, że komunikuje się z tobą, słyszysz jego głos w głowie. Dostałam gęsiej skórki z przerażenia. – Zacytuję: „Nikomu nie ufaj, tylko sobie. I sobie też nie zawsze”. Takie były jego słowa? – Hyden skrzyżował ramiona na piersi. Koszmarne uczucie. Ktoś powtarza słowa, które słyszałaś tylko we własnej głowie… to nie da się z niczym porównać. Czułam się gorzej, niż gdyby zobaczył mnie nagą. – Jakim cudem to wiesz? – Dokładnie to samo zwykł mówić do mnie. Mieszał mi w głowie przez wszystkie lata. Jest dobry w mieszaniu w cudzych głowach. – I to na różne sposoby – dodałam. Więc Hyden jest jednak synem Starego Człowieka. – Musimy cię przed nim strzec. To twoje najbezpieczniejsze schronienie. – Stuknął w bok SUVa. Przyjrzałam się dokładniej pojazdowi. Pomalowany matowym stalowoszarym lakierem, miał niskie zawieszenie i był masywny jak czołg. Domyślałam się, że jest kuloodporny. Być może nawet bomboodporny. – Masz na myśli swój pojazd? – Zapewnia mi bezpieczeństwo. A odtąd także tobie. Chciałam zaprotestować, ale nagle usłyszałam szum silnika. Z rampy zjeżdżało jakieś auto. Przysunęłam się do Hydena i niechcący dotknęłam jego ręki. Wciągnął ze świstem powietrze, jakby go sparzyło. – Przepraszam… czy ja… czy to cię zabolało…? Przyłożył rękę do ciała – jak zranioną.

– Nie, nic się nie stało. Coś się stało, bo jego oczy mówiły, że go boli. Nawet głos go zdradzał – Hyden skłamał. Nie była pora na dopytywanie się, ponieważ nasza uwaga skupiła się na aucie, które wjeżdżało na nasz poziom. Sfatygowana półciężarówka. Gdy koło nas przejeżdżała, zobaczyłam za kierownicą Endera w niechlujnym zielonym uniformie. Pewnie ktoś z ekipy porządkowej. Spojrzał na nas nieprzychylnie i zaparkował w przeciwnym rogu platformy. Hyden śledził faceta wzrokiem i dopiero gdy ten wysiadł i zniknął za drzwiami dla personelu, otworzył swojego SUV-a. – Widzisz? – Wskazał na grubą karoserię pojazdu. – To jest jak barykada. – Postukał w drzwi SUV-a. – Cały wyłożony stalą tytanową. – To musiało kosztować fortunę – stwierdziłam. – A ile warte jest ludzkie życie? – Patrzył na mnie. – Nie wiem. – Dla niektórych ludzi jesteś bezcenna – rzekł, uciekając ze wzrokiem. Pogładził bok pojazdu. – Gdy w nim siedzisz, mój ojciec nie ma dostępu do twojego chipa. Dreszcz mnie przeszedł na te słowa. Stałam i rozmawiałam z synem Starego Człowieka. W życiu bym nie przypuszczała, że coś takiego mi się zdarzy. – Czego on ode mnie chce? – spytałam. – Jesteś unikatem. Jedyną osobą spośród Metalów, której chip został specyficznie zmodyfikowany i w rezultacie jesteś zdolna zabijać, gdy ktoś przejmuje nad tobą kontrolę. I zachowujesz przy tym świadomość tego, co czynisz. Jestem pewien, że on chce przebadać twój chip. – Z przyjemnością mu go oddam. Niczego bardziej nie pragnę, niż pozbyć się tego świństwa z mojej głowy. Hyden popatrzył na mnie z powagą. – Gdyby to było takie proste… Ścisnął mi się żołądek. – Tyle rzeczy mam ci jeszcze do powiedzenia – rzekł Hyden. – I wszystko wyda ci się dziwne. – Już nic mnie nie zdziwi. Przecież słyszę w głowie czyjeś głosy, mam chip, który może wybuchnąć, a przed chwilą poinformowałeś mnie, że bezpieczna mogę czuć się tylko w twoim czołgu z tytanowej stali… do końca życia. – Także na bardzo dużej wysokości. Albo głęboko pod ziemią jak tutaj. W takich miejscach zawodzi innowacyjna technologia mojego ojca i nie udaje mu się wyszukać twojego sygnału. – A jednak znalazł mnie, gdy byłam w górach, w chacie mojej renterki. – Wiem. Potrafię namierzyć jego rozmowy… w pewnych zasięgach. – Co? – Czasami wyszukuję jego sygnał, gdy próbuje przejąć kontrolę nad jakimś Metalem, nazywam to pozycjonowaniem chipa. I staram się ojcu przeszkodzić, blokuję go. – Skąd wiesz, jak to robić? – Jeszcze przed moim urodzeniem Brockman, bo tak nazywa się mój ojciec, pracował nad skonstruowaniem chipa, który mógłby służyć do transferu umysł–ciało. Wielu innych naukowców podejmowało takie próby. Matka mówiła mi, że jako dziecko chodziłem do jego laboratorium i wpatrywałem się w tablicę interaktywną. Mówiła, że pilnie wszystko chłonąłem. Ja tego nie pamiętam. Ojciec jej nie wierzył. Pewnego letniego dnia, jak opowiadała, jeszcze zanim potrafiłem mówić, wziąłem do ręki pióro i wykombinowałem równanie, wokół którego od wielu dni kluczył.

– Naprawdę? – Może trochę fantazjowała. – Uśmiechnął się. Przy mnie po raz pierwszy. – Od tamtej pory obserwował mnie i traktował jak kolejny projekt badawczy. Ostatecznie to ja wymyśliłem, jak to ma działać. Razem dopracowaliśmy szczegóły, ale w jednej sprawie nie byliśmy zgodni: czemu ten wynalazek ma służyć? Ja uważałem, że postępowi w medycynie, on uznał chip za maszynkę do robienia pieniędzy. – Dlaczego nie sprzedał patentu, tylko zbudował Prime Destinations? – Prime miało przynosić pieniądze potrzebne do udoskonalania technologii. I promowało ją, budząc zainteresowanie poważnych kontrahentów. – Jakich? – Obcych rządów, terrorystów. – Zdradzałby swój kraj? – To taki człowiek. Myśli tylko o sobie. Dlatego musisz znajdować się w bezpiecznym miejscu. Zaniepokoiły mnie słowa i ton głosu Hydena. – Chcesz powiedzieć, że nie mogę wrócić do domu? – Nie masz wyboru. – Ale co będzie z moim bratem? I z Michaelem? – Po pierwsze będą bezpieczniejsi bez ciebie. Ty jesteś zwierzyną, którą on musi złowić. Zacisnęłam szczęki. – Nie mam zamiaru ich opuścić. Sięgnął do kieszeni i wyjął opakowanie listków miętowych. Wrzucił jeden do ust i zaraz się zawstydził. – Przepraszam, poczęstujesz się? Miętowy listek szybko rozpuścił mi się na języku. – Ale przecież tam w górach mnie dopadł. Hyden przymrużył oczy. – Znał numer identyfikacyjny twojego chipa, co ułatwiło mu dostęp. To niepowtarzalny numer. Stracił jednak inne numery chipów, gdy likwidowano Prime. – Więc w jaki sposób przejął kontrolę nad Reece? – Znalazł ją na skanie. – Przypadkowo? – Szuka Metalów. Ja też to potrafię, ale to jest czasochłonne. – Coś jak wykrywacz metalu? – Widziałam takie urządzenie na jakimś filmie. – Bardziej skomplikowane – odparł. – A teraz, kiedy już wierzysz, że Stary Człowiek to mój ojciec, i zaczynasz rozumieć, jak to wszystko wygląda, jesteś chyba gotowa na część drugą informacji. Ciekawiło mnie, co jeszcze ma w zanadrzu. – Więc mów. – Zorganizowałem przeprowadzkę Michaela i Tylera do chaty w górach. – Co zrobiłeś? – I Eugenii. – Spojrzał na zegarek. – Już powinni tam być. Miałam jeszcze pytania, ale poczułam się śpiąca. Oparłam się o SUV-a. – Dobrze się czujesz? – zapytał. Kiwnęłam głową. – Nic mi nie jest. Jestem trochę zmęczona.

Otworzył drzwi od strony pasażera. Wspięłam się do środka. Opadłam na siedzenie i pomyślałam jeszcze, że mogłabym… przespać… sto… lat.

Rozdział piąty

Miałam sen: Jestem w domu, Tylera jeszcze nie ma na świecie. Siedzimy z tatą na kanapie, przytuleni do siebie, koc okrywa nam nogi. Z kuchni dolatuje zapach maślanego popcornu, który szykuje dla nas mama. Przed nami na powietrznym ekranie stary film – klasyczny western. Tata śmieje się dobrodusznie z rewolwerowców niefachowo trzymających kolty. – To całkiem nie tak – mówi. Nagle w jego ręku pojawia się rewolwer. Wkłada mi go w ręce i wskazuje na ekran. – Trzymaj broń w taki sposób, okay? Moje małe palce z trudem obejmują duży, ciężki rewolwer. Pociągam za spust. Na powietrznym ekranie aktor pada martwy na ziemię. – Zabiłam go, tato! – krzyczę z płaczem. – Zabiłam go! Tata się śmieje.

Obudziłam się z suchością w ustach, kołysząc się w rytm jazdy SUV-a, którym Hyden gnał autostradą. W dole przed nami pulsowały światła miasta. – Cześć, jak się drzemało? – spytał, na sekundę odwracając wzrok od drogi. – Byłam strasznie śpiąca – powiedziałam, przeciągając się. – Zmógł cię nadmiar wrażeń. Zjechał z autostrady. Nie rozpoznawałam okolicy. Zabudowa przemysłowa. Morze asfaltu bez oznak życia, na nim opustoszałe hale i budynki. Podjeżdżaliśmy pod jeden z nich. – Gdzie jesteśmy? – spytałam, wciąż jeszcze półprzytomna. – Tu jest moje laboratorium. Czułam duże zmęczenie. O czym mówiliśmy, zanim zasnęłam? Hyden zajechał na tyły klockowatego budynku bez okien, stanął przed stalowym panelem w murze. Czerwony promień lasera zeskanował jego tablicę rejestracyjną. Panel powędrował w górę, odsłaniając schludny garaż, niezastawiony rowerami ani zabawkami, zobaczyłam jedynie parę dziwnych narzędzi i metalowych pojemników. Hyden wjechał do środka, a panel opadł w dół.

Silnik ucichł, sięgnęłam do klamki. – Poczekaj – rzekł Hyden. – Nie ruszaj się. – Dlaczego? – Muszę najpierw sprawdzić wnętrze. – Przecież to twoje laboratorium, twój dom, czy tak? – Mój bezpieczny dom. Wysiadł i trzymając w ręku jakiś przyrząd, przeczesywał nim każdy kąt garażu, ściany i wszystkie miejsca za pojemnikami. Domyślałam się, że szuka elektronicznych pluskiew. Na jednej ze ścian zauważyłam czujnik termiczny – przesuwająca się czerwona plama odtwarzała ruchy poruszającego się Hydena. Innej nie było, mimo to Hyden sprawdzał wszędzie, patrzył w górę i w dół – trudno byłoby robić to bardziej skrupulatnie. Potem podszedł do staromodnego interkomu w ścianie i nacisnął przycisk. Powiedział kilka słów i wrócił do auta. – Wszystko w porządku. Teraz możesz wyjść z samochodu. Pomógł mi wysiąść z SUV-a i podprowadził pod metalowe drzwi. Nacisnął kilka guzików na tabliczce i otworzyła się winda – z mozolnym zgrzytem przypominającym przesuwanie się głazu zastawiającego wejście do magicznej groty. Gdy zjeżdżaliśmy, powietrze robiło się coraz chłodniejsze i wzrastał mój niepokój. Nie cierpiałam na klaustrofobię, ale zjazd głęboko poniżej poziomu gruntu nie bardzo mi się podobał i budził strach. Hyden wyczytał z mojej twarzy, że coś jest nie tak, bo przesłał mi uspokajający uśmiech. Drzwi windy rozsunęły się, ukazując korytarz. Hyden otworzył metalowe drzwi do dużego skrytego w półmroku laboratorium. Punktowe lampki podświetlały różne miejsca pomieszczenia, które w efekcie przypominało salę muzealną. Każdy kąt wypełniały ekrany powietrzne, a resztę przestrzeni dziwne obiekty, jak zwisające z sufitu metalowe elementy – cienkie, połyskujące spiralne rurki, w których poruszały się jakieś kolorowe drobinki. Gdy przyjrzałam im się z bliska, stwierdziłam, że drobinki mają geometryczne kształty i wirują w nich miniaturowe cząsteczki. Komputerowe szaleństwo. W głębi pokoju zobaczyłam pochylonego nad biurkiem mężczyznę z mierzwą długich siwiuteńkich włosów. Siedział plecami i nie odwrócił się, gdy podchodziliśmy. Czy to…? Czy to on? – Przyprowadziłem kogoś – powiedział Hyden. Ender obrócił się na krześle. Rozpoznałam go mimo kiepskiego oświetlenia. – Redmond! – wykrzyknęłam. Podbiegłam i mocno go uściskałam. Jeszcze zanim się odsunęłam, uświadomiłam sobie niezręczność takiego powitania. Był przecież Enderem, do tego niespokrewnionym ze mną, i z pewnością nie żywił do mnie tak ciepłych uczuć, jak ja do niego. Ściskając go, zatęskniłam aż do bólu do taty. – Callie – rzekł ze swoim brytyjskim akcentem. – To dużo lepsze powitanie niż ostatnim razem, kiedy przystawiałaś mi pistolet do głowy. Czułam, że się rumienię. – Nie żywię urazy – uspokoił mnie. – Myślałam, że porwał cię Stary Człowiek. Redmond spojrzał na Hydena. – Hyden przyszedł do mnie, wyjaśnił, nad czym pracuje, i dałem się zakontraktować. Pobory są dość dobre i nie mam nic przeciwko pracy dla geniusza.

Hyden wzruszył ramionami, niby to udając skromnego. – To kto spalił twoje laboratorium, skoro nie było porwania? – spytałam. – Sam to zrobiłem – odparł Redmond. – Nie chcieliśmy, by cokolwiek tam zostało. Zostawił jednak w skrytce w metalowym pudełku coś dla mnie – pendrive z informacją, w jaki sposób zmodyfikował mój chip. Nie wiedziałam, czy kiedykolwiek mówił o tym Hydenowi, ale nie było powodu, żeby teraz poruszać ten temat. To była kopia zapasowa na wypadek, gdyby mu się coś stało, ale był cały i zdrów. – Więc pracujecie razem? Co macie teraz na warsztacie? – chciałam wiedzieć. – Wciąż nie potraficie usunąć mojego chipa? – Tak twierdził Hyden, ale musiałam się upewnić. Redmond potrząsnął głową. – Nie. Nie dokonałem znaczącego postępu, jeśli o to chodzi. Wiedziałam, że to usłyszę. Może jednak jest jakaś szansa, że pozbędziemy się tego – ja, Michael i mój brat… Przypomniałam sobie nagle, że zanim zapadłam w sen, Hyden mówił coś o Tylerze i chipie. Odwróciłam się do niego. – Powiedziałeś, że oni przenieśli się do chaty w górach, tak? Mój brat, Michael, Eugenia? – Ernie, mój osobisty ochroniarz, dopilnował, żeby dotarli tam bezpiecznie. – Na tej wysokości są bezpieczniejsi – dodał Redmond. – On nie ma dostępu do chipa, jeżeli nie zna jego numeru identyfikacyjnego. Aprobata Redmonda dla tego planu trochę mnie uspokoiła. – To trochę podobnie jak kiedyś były martwe strefy dla telefonów, tak? – spytałam. – Coś w tym rodzaju – rzekł Redmond. – Nie było kiedy tego z tobą uzgodnić – tłumaczył się Hyden. – Gdy się przekonałem, że mój ojciec potrafi spowodować wybuch chipa, musiałem zadziałać, żeby chronić twoją rodzinę. Mój brat. Tak daleko w górach. – Nawet się z nim nie pożegnałam. – Wiem. Bardzo mi przykro z tego powodu. Ale wykombinowałem coś dla ciebie. – Podprowadził mnie pod ekran holograficzny. – Nie zaryzykujemy tego eksperymentu po raz drugi, bo im mniej sygnałów, tym lepiej. Rozumiem jednak, że chcesz zobaczyć na własne oczy. Więc robimy to ten jeden raz. Postawił krzesło przed ekranem, usiadłam. Dotknął ikony i pojawiła się twarz Tylera. – Tyler! – Przysunęłam głowę do ekranu. – Małpko! – Tyler uśmiechnął się radośnie. W tle za nim rozpoznałam kilim dekorujący pokój dzienny w chacie. – Wyglądasz wspaniale. Wszystko w porządku? – Jedliśmy dziś na deser bombę lodową. – Jest późno, powinieneś już być w łóżku. Na ekranie pojawił się Michael. – Pozwolę mu zostać na nogach dłużej, żeby się tobą nacieszył. – Więc wszyscy dobrze się czują. Eugenia też? – Wszyscy czują się znakomicie – rzekł Michael. – Nareszcie. – Co znaczy „nareszcie”? – No wiesz, to było dość niesamowite – mówił Michael. – Zasypiamy sobie w domu, a budzimy się w tej chacie. Żadne z nas nie pamięta, jak się tu dostaliśmy. Ten facet, Ernie, stanął przed nami… – Rzuciłeś się na niego – wtrącił Tyler.

– A co można zrobić, kiedy nagle pojawia się obcy facet… – Middler! – Tyler podskakiwał zachwycony. – Nie przerywaj Michaelowi – poprosiłam. – Wytłumaczył nam – kontynuował Michael – że tu będziemy bezpieczniejsi, ale nie powiedział, jak się tu znaleźliśmy. – Zostaliśmy porwani! – wykrzyknął Tyler pół żartem, pół serio i z nutą przekory, jak to tylko dzieci potrafią. Spojrzałam na stojącego obok mnie Hydena. Wzruszył ramionami, dając tym do zrozumienia, że nie było innego sposobu. Pokazał na zegarek, przypominając mi, że pora kończyć. – Muszę już iść, Tyler. Ale słuchaj się Michaela, okay? – Okay, Callie. Przyjedź do nas szybko. Michael zrobił poważną minę. – Trzymaj się. – Bądź czujny. Ekran pociemniał, a z ich twarzy pozostały rozmazane piksele. – Przykro mi, że nie mogło to trwać dłużej – powiedział Hyden. – Ale nie możemy ryzykować, że przechwyci sygnał. Popatrzyłam mu prosto w twarz. Cofnął się o krok. – Więc czymś ich odurzono, tak? – Prawdopodobnie Ernie podał im jakiś łagodny lek nasenny, żeby nie wpadli w panikę. Nie zapominaj, że musiał ich wywieźć z domu bez zwłoki i komplikacji. Czułam, że płoną mi policzki. – Ze mną zrobiłeś to samo. Ten miętowy listek. Nigdy nie zasypiam w samochodzie. – Dzisiaj był trudny dzień – tłumaczył. – Trzeba było ulokować was wszystkich w bezpiecznych miejscach. I to się udało. Tylerowi nic nie grozi tam, a tobie tutaj. – Nigdy mi już tego nie zrobisz. – Zacisnęłam pięści. – Ani moim bliskim. Najpierw ze mną porozmawiasz. – Jasne – rzekł. – Przepraszam. Zwiesił głowę. Albo było mu naprawdę przykro, albo był bardzo dobrym aktorem. Przeniosłam wzrok na ciemny ekran. Skupiłam się, żeby przywołać śmiejącą się twarz Tylera. Nienawidziłam chipów z miliona powodów, lecz teraz jeszcze bardziej. Stały się przyczyną naszej rozłąki. – Dlaczego mnie tam nie zabierzesz? – Są bezpieczniejsi bez ciebie – rzekł Hyden. – On chce tylko ciebie. – Ile jeszcze razy będę mówiła do zobaczenia? – Wpatrywałam się w ekran, jakbym siłą woli chciała go ożywić. Hyden milczał jakiś czas. – Jest późno – odezwał się wreszcie. – Musisz być bardzo zmęczona. Przetarłam oczy. – Gdzie będę spać? Wprowadził mnie do części mieszkalnej, zaskakująco spartańskiej. Mój pokój, jak pozostałe, wyglądał jak pokoik w internacie. Maciupeńki, z podstawowym tylko wyposażeniem. Było jednak małe biurko i łazienka. – Nie ma luksusu – powiedział Hyden. – Wszystkie pieniądze pakuję w technologie. I staram się zmieniać miejsca pobytu ze względu na bezpieczeństwo. – To musi być uciążliwe.

– Dobrze wiesz, jak to wygląda – powiedział. – Takie przenoszenie się z miejsca na miejsce. Stanęły mi przed oczami obrazy z przeszłości – śpiwory na podłodze, barykady z biurek, ucieczki przed policją prewencyjną. – Ilu, według ciebie, jest Metalów? – spytałam. – Szacuję, że ojciec więzi blisko pięćdziesiąt nastoletnich osób. Więc drugie tyle gdzieś się błąka. – Słyszałeś może o Starterce, która ma na imię Emma? Potrząsnął głową. – Nie, nie przypominam sobie. Czy chcesz ją odszukać? Czy może jej unikasz? – To wnuczka Heleny. Przyrzekłam, że ją odnajdę. – Rozumiem – rzekł z rękami w kieszeniach. – Miej jednak świadomość, że nie każdy z nich chce być odnaleziony.

Tamtej nocy znowu miałam sen: Jest noc, stoję sama gdzieś w polu, wysoka trawa sięga mi do pasa. Przede mną pojedyncze drzewo. Całe czerwone. Zza drzewa wychodzi Stary Człowiek. Na jego masce tańczą piksele, goniąc się nawzajem i świecąc na niebiesko. Towarzyszy temu znany mi cichy pobrzęk. – Callie. Gdzie byłaś? – pyta swoim zgrzytliwym elektronicznym głosem. – Brakowało mi ciebie. – Myślałam, że odszedłeś. – Jestem tutaj przy tobie, Callie. Dobrze wiesz. Nigdy nie odejdę. Zbliżał się, więc się cofnęłam. Wtedy z wysokiej trawy za drzewem podniósł się Hyden. Myślałam, że chce mi pomóc, ale stanął przy ojcu i teraz razem szli do mnie. – Nigdy nie odejdziemy – rzekł Hyden. Gdy byli blisko, przestałam cokolwiek widzieć, tylko migały niebieskie piksele.

Rozdział szósty

Kiedy się rano obudziłam, dobry moment trwało, zanim przypomniałam sobie, gdzie jestem. Bolała mnie głowa. Być może na skutek działania środka nasennego, jaki mi zaaplikował Hyden. A może z powodu chipa w głowie, któremu ostatnio przypisywałam całe zło, które działo się wokół mnie. Ten eksperyment na moim mózgu musiał mieć skutki uboczne. Weszłam do ciasnej łazienki i wzięłam szybki prysznic, ponieważ chciałam spotkać się z Redmondem sam na sam. Niestety, nie zastałam go w głównym laboratorium. Natomiast przy powietrznym ekranie stał Hyden, miał podwinięte rękawy i wstukiwał jakieś kody. Nie zdążyłam się wycofać, kiedy mnie zauważył i przywołał ręką. Otaczała go jakaś niesamowita magiczna plazma – wiązki cienkich nici, których końce pływały w powietrzu, oraz mieniące się płyny w tubach o przezroczystych ściankach. – Co robisz? – spytałam. – Pracuję nad blokerem dla ciebie. – Żeby nie dało się namierzyć mojego chipa? – Nie podniecaj się. To może trochę potrwać. – Redmond zrobił dla mnie prowizorkę. – Dotknęłam płytki z tyłu głowy. – Wciąż tam jest, ale przestała działać. Przypomniał mi się sen z ostatniej nocy. Czy mogę ufać synowi Starego Człowieka? Mama często powtarzała przysłowie: Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Hyden niewątpliwie był jak jego ojciec geniuszem technicznym. Jakie cechy jeszcze odziedziczył? Spojrzał na mnie dziwnie. – Czy budzę w tobie lęk? Wzruszyłam ramionami. Czyżby tak łatwo było odczytać moje myśli? – No tak – powiedział. – Obudziłaś się, zastanawiając się, co robisz w siedzibie syna Starego Człowieka. – Pomachał zagiętymi palcami, aż mnie dreszcz przeszedł. – To, że mam ojca potwora, nie znaczy, że też nim jestem. W gruncie rzeczy dzięki niemu dokładnie wiem, jakim człowiekiem nie chcę być. – A nie jest tak, że synowie stają się podobni do swoich ojców? – Cóż, obserwuj mnie, a przekonasz się, że nie przechodzę na ciemną stronę mocy. – Przesunął ręką po włosach i spojrzał na ekran. – Pracuję dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu, żeby go powstrzymać.

Hyden pewnie czuł ciężar odpowiedzialności, w końcu to on wymyślił tę groźną technologię. – Niestety, teraz ścigamy się z czasem – dodał. – Przyspieszył wszystko tą eksplozją. Wlepiłam wzrok w jedną z tub koło niego. Przepływały przez nią wszystkie kolory tęczy. – Czy zabicie jednego Metala nie było z jego punktu widzenia stratą? – spytałam. – Nie może przecież generować nowych. – Warto było ją ponieść, żeby mieć ciebie. I prawie mu się to udało. Odwracając się, niechcący dotknęłam ręką jego odsłoniętego ramienia. Hyden odskoczył, złapał się za to ramię, zacisnął powieki, jakby chciał odegnać ból. – Nic ci nie jest? – Przypomniała mi się jego reakcja na podobną sytuację, gdy byliśmy w podziemnym garażu. Wciągnął powietrze przez zaciśnięte usta. – Drobiazg. Lecz najwidoczniej cierpiał. Otworzył oczy. Po jego twarzy przemknął cień zażenowania. – Nie przejmuj się tym – rzekł, unikając mojego spojrzenia. – To niechcący – powiedziałam. – Co ci jest, Hyden? Co się z tobą dzieje? Popatrzył na mnie, jakby chciał wyjaśnić, lecz nie mógł znaleźć odpowiednich słów. – Muszę już iść. Przepraszam – rzucił przez ramię, wychodząc.

W sterylnym laboratorium nie było nikogo. Przeszłam do holu, zastanawiając się, gdzie może być Redmond. Nagle poczułam zapach kawy. Idąc za nim, doszłam do kuchni. To było funkcjonalne, racjonalnie urządzone pomieszczenie, tylko z niezbędnym wyposażeniem, ale duże. Redmond stał przy blacie plecami do mnie i parzył kawę. – Witaj, Callie – rzekł, nie odwracając się. – Skąd wiedziałeś, że to ja? – Stawiasz znacznie lżejsze kroki niż Hyden czy Ernie. I wiedziałem, że będziesz mnie szukać. – Odwrócił się i uśmiechnął. – Napijesz się? – Podniósł w górę dzbanek z kawą. – Chętnie. – Przesunęłam wzrokiem po blacie, na którym stały słoje z różnymi rodzajami płatków śniadaniowych. – Myślałam, że wy, Anglicy, pijecie tylko herbatę. Dolałam mleka do filiżanki z kawą i zamieszałam. Przyłożył palec do ust. – Ciii. Tylko nic nie mów królowej – szepnął, puszczając do mnie oko. – Słyszałem, że mieszkasz w domu Heleny? – Zostawiła mi rezydencję. Właściwie połowę. Druga należy się jej wnuczce. Jeżeli ją odnajdę. – Znam Emmę. Widziałem ją kilka razy. Jej matkę również. – Spuścił wzrok. – Przykro mi. – Wypiłam łyk kawy. Matka Emmy, czyli córka Heleny, zaliczałaby się oczywiście do Middlerów. Gdy ktokolwiek mówił o Middlerach, atmosfera robiła się gęsta od smutku. Nie znałam matki Emmy. Ale nie miało znaczenia, czy Redmond znał ją dobrze, czy słabiej, gdyż każda wzmianka o kimkolwiek z Middlerów, kto odszedł, budziła wspomnienia o wszystkich innych, których zabrakło. Ogarnął nas smutek. Nie chciałam, żeby kontynuował wątek zmarłej. – Jaka jest Emma? – zapytałam.

– Wszystkie panie w tej rodzinie to osoby uparte i pewne siebie. To pewnie sprawa genów. A już szczególnie Emma. Uważała, że wie, jak naprawić świat. Typowy Starter, jak ich nazywacie. – Jeżeli ją spotkasz, powiedz jej, proszę, o babce i spadku, okay? – Jeżeli spotkam, powiem. – Wlepił wzrok w swoją filiżankę. – Jak ci się mieszka w domu Heleny? – Jest piękny. I mam wrażenie, że ona jest tam wciąż obecna. – Niezwykła kobieta – rzekł. – Chciała ratować Starterów. Nie wiedziała, niestety, że znienawidzony przez nią człowiek ma syna, Startera, który postawił sobie ten sam cel co ona. Pomyślałam o Hydenie. Wciąż był dla mnie zagadką. – Co jest z jego ręką? – spytałam. – Wiesz coś o tym? – Z ręką? Masz chyba na myśli całe jego ciało? Wprawił mnie w konsternację. – Zasugeruję mu, żeby ci to wyjaśnił – rzekł Redmond. – Czy był ranny? – Po prostu go nie dotykaj i nie będzie kłopotu. Kiedyś niechcący dotknąłem jego ręki. Tydzień upłynął, zanim mógł czuć się przy mnie swobodnie. – I ufa ci? – Na tyle, na ile potrafi ufać komukolwiek. Przypomniała mi się przestroga jego ojca. – Znasz jego ojca? – Wiem coś o nim. I o jego zamiarach. Jeżeli w pełni opanuje tę technologię, nie będzie miał żadnych skrupułów, żeby sprzedać ją jak najkorzystniej. Nawet terrorystom. I dlatego godzę się teraz z życiem płatnego najemnika. – Czy nie możemy temu przeszkodzić? Nawiązać kontakt z Metalami i znaleźć sposób na usunięcie lub unieszkodliwienie chipów? – Tego, co zrobił, nie odwrócimy. Pozostaje nam skupić się na kontrakcji. – A nie należałoby przekazać sprawy rządowi, niech się tym zajmą. – Hyden im nie ufa. Ja chyba też nie. Skandalicznie traktują bezdomnych Starterów, wsadzając ich do zakładów opieki. Zgadzałam się z nim. – Jeszcze jedno pytanie, Redmond. Żeby się łączyć z moim chipem, ktoś musiałby mieć dostęp do technologii. Tę wiedzę mają tylko Hyden i jego ojciec, czy tak? – O ile dobrze wiem, to tak. Chodziło mi o głos, który brzmiał jak głos mojego taty. Gdzie miałby uzyskać dostęp do takiej wiedzy, by móc łączyć się z moją głową? Potwierdzało się, że to niemożliwe. A więc to nie jego słyszałam.

Kiedy znalazłam Hydena w laboratorium, zapytałam, czy możemy porozmawiać, mimo że zastałam go pochylonego nad notatnikiem. Pracował nad jakimiś równaniami, których oczywiście nie byłam w stanie rozszyfrować. W przeciwległym kącie pomieszczenia siedział Redmond. Hyden wstał i poprowadził mnie do sali konferencyjnej. Usiedliśmy przy stole. Dekorowała go

roślina o mięsistych liściach, naświetlana sztucznym światłem. – To pokój do przemyśleń. I rozmów prywatnych – wyjaśnił. Wyciągnął spod blatu szufladę i wyjął dwie supertrufle. – Wydaje mi się, że chętnie zjesz jedną. Rzucił mi ją, byle tylko uniknąć dotyku rąk. – O czym chcesz rozmawiać? – zapytał, odwijając czekoladę z opakowania. – Nie stresuj się, nie o tobie. – Obracałam w palcach truflę. – Twój ojciec udawał mojego tatę. – Naprawdę? Kiedy? – Tego dnia, gdy burzono Prime Destinations. Mówił jego głosem. Znał nawet nasze hasło rozpoznawcze. – Jest zdolny do wszystkiego. Zresztą nietrudno imitować czyjś głos. Wystarczy, że znalazł próbkę w sieci. Jestem pewien, że twój ojciec miał nagranie własnego głosu na swojej stronie. Każdy ma. Przemknęły mi przed oczami migawki z przeszłości – tata łowi ryby, tata mówi do kamery. Jedynie najstarsi Enderzy nie mieli przekonania do dokumentowania różnych epizodów swojego życia i dzielenia się nimi ze wszystkimi. – No tak, teraz wszystko jasne – powiedziałam. – Posłużył się jego głosem, żeby mieć z tobą lepszy kontakt. – Hyden zastanowił się chwilę. – A czym zajmował się twój ojciec? – Był wynalazcą. Członkiem zespołu, który wymyślił naręczną latarkę. – Odwinęłam truflę z papierka. Hyden pochylił się na krześle w moją stronę. – Tę latarkę? Jest super. Nad czym jeszcze pracował? – Nie wiem. Niewiele mówił o swojej pracy. Gdy pytaliśmy, żartował i twierdził, że jest zbyt nudna, by mogła kogoś interesować. I zaczynał opowiadać o hologramach i starych filmach. Kochał je. – Wzięłam głęboki wdech. – On nie znał swoich rodziców. A rodzice mojej mamy zginęli w wypadku samochodowym. Urodziła mnie dopiero po trzydziestce. Zabrała mi ją wojna… – Przykro mi. Wzruszyłam ramionami. – Nigdy nie wiesz, co cię spotka. Zobaczyłam w wyobraźni mamę i nagle ogarnęło mnie znużenie, byłam bliska łez. Nawet czekolada w ustach nabrała gorzkiego smaku. – Widziałam osiadające na jej ramieniu zarazki – powiedziałam cicho. – Świat zamarł dla mnie w tamtej chwili. – Rozumiem. Spojrzał mi przeciągle w oczy. Wiedziałam, że chciał mnie pocieszyć. To był taki moment, kiedy normalnie ktoś dotknąłby twego ramienia lub cię uścisnął. Ale nie Hyden. Przełknęłam ślinę i zmieniłam temat. – Nienawidzisz Enderów? – spytałam. – Wyjąwszy Redmonda, oczywiście. – To nie tak, że nienawidzę wszystkich. Nienawidzę tych, którzy ustalają reguły i ustanawiają prawo zabraniające Starterom pracować i nakazujące umieszczanie ich w zakładach. Czy nie widzą, że stawiają Starterów w sytuacji bez wyjścia? – Potrząsnął głową. – Na pewno też ich nienawidzisz. Pomyśl, co ci zrobili. Zabili ci rodziców, wyrzucili na ulicę. – Nie wszyscy budzą nienawiść. – Zwinęłam w kulkę papierek od trufli. – Niektórzy… wiem to… też się bali. Żyli ze świadomością starzenia się bez widoków na stały dochód. Potrzebowali miejsc pracy.

Skończył supertruflę i wytarł ręce z okruszków. – Czego ty właściwie chcesz, Callie Woodland? – Być znowu z całą moją rodziną. – To co było, już nie wróci. Musisz stworzyć nową rodzinę z tych, którzy ci zostali – powiedział. – Tak jak my wszyscy. Jesteś szczęściarą, bo masz brata. Tyler. Jedyna osoba, która jest w stanie wyzwolić mnie z obsesyjnego myślenia o tym głosie… głosie taty. – Chciałabym, żeby Tyler żył w spokoju. Żeby miał bezpieczny dom i nie bał się, że zostanie porwany przez twojego ojca, przez kogokolwiek. Żeby pozbył się z głowy tego chipa. To na początek. – Nie wiem, czy potrafimy to sprawić… kiedykolwiek. – Spuścił wzrok. – Nie zadowolisz się na razie tym, że są dni, kiedy czujesz się bezpieczna? – Nie. Będę szczęśliwa dopiero wtedy, kiedy on i ja przestaniemy być Metalami. Wyczytałam z jego oczu, że to niemożliwe. – Uważasz, że to się nie spełni? – Niczego takiego nie powiedziałem. – Nie masz pojęcia, jak to jest mieć w głowie obcy obiekt, za pomocą którego wdziera się do twojego umysłu tak nikczemny człowiek, jak twój ojciec. Żyję z tym każdą minutę, każdego dnia. Czasami tak bardzo chcę się tego pozbyć, że myślę o wyrwaniu chipa własnoręcznie. – Nie mówisz tego serio. – Ktoś powinien spróbować mi go usunąć. Pokręcił głową. – Nigdy nie udało nam się wyłuskać chipa. Oczywiście Redmond nie przeprowadzał prób na ludziach, tylko na zwierzętach laboratoryjnych. Wszystkie umierały. – Nie chcę tego słuchać. – Wyrzuciłam papierek po trufli do kosza. – Muszę wierzyć, że przyjdzie dzień, kiedy Tyler i ja nie będziemy mieć w głowach chipów. Uwolnimy się od Starego Człowieka. Jestem pewna, że nie jestem jedynym Metalem, który o tym marzy. Popatrzyłam na zieloną roślinę na stole, ale mgła zaczęła zasnuwać mi oczy – znowu. – Callie? – usłyszałam jeszcze głos Hydena. Dochodził z bardzo daleka. Pamięć Heleny przeniosła mnie do Prime Destinations. Na ekranie zmieniają się wyświetlane wizerunki dziewcząt do wynajmu… i słyszę słowa: „narciarka”, „snowbordzistka”, „tancerka”. Głos Tinnenbauma, mistrza sprzedaży, zachwalającego ich umiejętności. Przeżywam emocje Heleny: Te szczęśliwe twarze… nie mają pojęcia, w co się pakują… ratuj je! – Callie? Wspomnienie się ulotniło. Pozostał jednak przekaz Heleny. Wiedziałam już, co powinniśmy robić. – Powinniśmy się wyprawić na poszukiwanie… dotrzeć do innych Metalów. Hyden spojrzał na mnie, jakbym się odezwała po chińsku. Rzuciłam okiem na roślinę na stole konferencyjnym. Wróciła mi ostrość widzenia rzeczywistości. – Musimy odszukać tych, z których twój ojciec zrobił dawców – powiedziałam. – Trzeba Metalom zapewnić bezpieczeństwo. – Gdzie? – Hyden rozejrzał się po sali. – Tutaj? – A gdzie? To duży obiekt, i to pod ziemią. Tutaj nie dosięgnie ich twój ojciec, nie skaże ich na śmierć w wybuchu i nie wykorzysta w żaden inny sposób. Póki ty i Redmond nie wymyślicie

wreszcie metody na zablokowanie twojego ojca, takie rozwiązanie jest najsensowniejsze. Hyden splótł ręce za głową i utkwił wzrok w suficie. – Myślę, że mamy dość miejsca. Przydałoby się więcej mebli. – Powiedziałeś, że potrafisz ich wyszukiwać. Pokaż, w jaki sposób. Przeszliśmy do laboratorium. Redmond nadal pracował na swoim miejscu. Hyden podszedł do ekranu i zaczął naciskać ikony. Na mapie aglomeracji Los Angeles pojawiła się siatka. Hyden przymrużył oczy i powiększając widok na ekranie, przeglądał kolejne kratki. Wreszcie się zatrzymał na jednej z nich. Pulsowała na niej czerwona kropka. – A to co? – spytałam. – To może być jakiś Metal. – Niedaleko stąd. Możemy sprawdzić na własne oczy – zasugerowałam. – Zaraz, zaraz, mamy skakać na głęboką wodę bez żadnego planu? Mam zaufać temu nieznanemu Metalowi? Sprowadzać ich tu, gdzie prowadzę badania? – A czym oni się różnią ode mnie? Twoje badania naukowe są dla nich niedostępne, nie będą się nimi interesować. Jeżeli masz obawy, to zamykaj laboratorium. Jest zamek. Widziałam, że wciąż ma wątpliwości. – Pomyśl, że gdybyś odnalazł Reece, zanim udało się to twojemu ojcu, to nadal by żyła – przekonywałam go. – Warto więc podejmować ryzyko… wyimaginowane zresztą. Hyden potarł kark. – Nie wiem, Callie. Potrzebna nam pomoc. – Mówiłeś, że twój ojciec polował na Metalów – naciskałam. – Nie chciałbyś go ograć w jego własną grę? Zwęziły mu się oczy. Celnie trafiłam. Wyjął komórkę i przesłał do kogoś wiadomość. Nie upłynęła minuta, a w drzwiach laboratorium stanął jakiś mężczyzna. – Callie, to jest Ernie – przedstawił go. Ernie miał powierzchowność przyciągającą wzrok. Gładka ciemna skóra i tak wydatne muskuły, że jego drogi garnitur niemal pękał w szwach. Najbardziej rzucały się jednak w oczy gęste czarne włosy – rzadki widok u osoby dorosłej. Był Middlerem. Wyciągnął do mnie rękę. Zafascynowana jego czupryną z opóźnieniem uścisnęłam mu dłoń. – To ty zabrałeś Tylera do chaty? – spytałam. – Tak… i jeszcze tamtych dwoje. – Mieszkasz tutaj? – spytałam, bo pojawił się natychmiast po SMS-ie od Hydena. – Tak – odpowiedział za niego Hyden. – Zapewnia mi osobistą ochronę i we wszystkim pomaga. – Zwrócił się do Erniego. – Callie chce szukać Metalów. Zrobimy próbną wyprawę. – Idę przygotować samochód – rzekł Ernie. Skinął w moją stronę i wyszedł. – Jest Middlerem – szepnęłam. – Tak, bezcennym – powiedział cicho Hyden. Zastanawiałam się, jakim cudem ochroniarza stać było na szczepionkę.

Rozdział siódmy

Usiadłam na fotelu pasażera w unikatowym SUV-ie Hydena, Ernie zajął miejsce z tyłu. Hyden wcisnął jakiś przycisk i między nim a deską rozdzielczą ukazał się wielki ekran z mapą pokrytą siatką współrzędnych. Rozejrzałam się po wnętrzu. – A gdzie jest komputer? Ernie podsunął między nas konsolę. Tyle miała przeróżnych elementów, że wyglądała jak urządzenie wielofunkcyjne. – Z tyłu mam drugi komputer – rzekł Hyden. – Nigdy nie można mieć ich za dużo. Ekran spełniał wszelkie wymogi: głębi, trójwymiarowości i animacji. Hyden poklikał i uaktywnił ukrytą podstronę nawigacji. – Będziesz mógł skutecznie skanować, skoro jesteśmy w opancerzonym SUV-ie? – spytałam. – Nie ma blokady sygnału? – Blokada jest tylko na sygnały przychodzące. Ale dodatkowo wysunąłem antenę, żeby poszerzyć zasięg. – Gdzie jest teraz ta czerwona kropka? – Tamta dawno zniknęła – odparł Hyden. – Ale na pewno znajdzie się w pobliżu jakaś inna. Na ekranie zobaczyłam pulsującą czarną kropkę. Przesuwała się w miarę, jak się poruszaliśmy, domyśliłam się więc, że to marker wskazujący naszą pozycję. Skupiłam się na ekranie, wypatrując kropki czerwonej. – Jak długo będziemy szukać? – spytałam. – Moim zdaniem to będzie przypominać wędkowanie – odezwał się Ernie. – Łowiłaś kiedyś ryby? – Tak, na wędkę. – Przyszło wspomnienie chwil spędzonych z tatą. – Więc wiesz, jak to wygląda. Może potrwać nawet caaluutki dzień. – Słowo „caaluutki” wypowiedział tak, jakby miał na myśli wieczność.

Od pół godziny jechaliśmy autostradą, ale niczego nie wypatrzyliśmy. Przed tablicą drogową Ernie zasugerował, żeby zjechać z autostrady i nie wjeżdżać w okolicę o gorszej reputacji, co mu podpowiadało doświadczenie. Wkrótce po tym, jak zjechaliśmy, pojawiła się czerwona pulsująca kropka. Ernie wskazał na ekran. – Uwaga, chip. Hyden zrobił zbliżenie. – Witaj, Metalu, zostań, gdzie jesteś, czekaj, aż podjedziemy – mruknął. – Jak daleko jesteśmy od niego? – spytałam. – Jakieś piętnaście minut… jeżeli nie będzie się ruszał z miejsca. Nie spuszczałam oka z ekranu. Czerwony punkt pozostawał w miejscu. Przejechaliśmy parę kilometrów ulicami miasta. Przed jakimś rządowym budynkiem stała z transparentami grupa protestujących. Enderzy i Starterzy – wymachiwali banerami w stronę przejeżdżających aut. Hasło: „Przywrócić Czerwony Krzyż”, odnosiło się do jednej z wielu instytucji charytatywnych, które w ciężkich czasach straciły dofinansowanie, a mogłyby pomagać Starterom nieobjętym opieką dziadków. Zgadzałam się z protestującymi, choć oni o tym nie wiedzieli. Widzieli przejeżdżającego SUV-a – wielkiego i luksusowego – i wykrzykiwali na nas. Hyden spojrzał na mapę. – Za chwilę tam będziemy. Przejechał jeszcze parę przecznic i zauważyłam, że nasza czarna kropka zbliżyła się do tej czerwonej. – Rozglądajcie się, Metal powinien być gdzieś tu – powiedział, gdy wyszedł z zakrętu. Dwie kropki nałożyły się na siebie. Ernie pierwszy ją zauważył. Starterka siedziała na ławce na przystanku autobusowym. Krótko ostrzyżona Azjatka. – To ona – powiedziałam. – Śliczna dziewczyna z czarnymi włosami. – Sama doskonałość, zero widocznych skaz na urodzie – dodał Hyden. Tymczasem dziewczyna wstała, jakby znużyło ją czekanie na autobus, i ruszyła przed siebie. – Jesteście pewni, że to ta z ekranu, z chipem? – spytałam. – Jest tylko jeden sposób, żeby to sprawdzić. Hyden podjechał do krawężnika. Dziewczyna szła w naszą stronę. Kilka niebieskich światełek zaczęło mrugać w komputerze. Przypomniał mi się monitor Redmonda w jego starym laboratorium, który w taki sam sposób sygnalizował, że mam w sobie chip. – Ruszaj, Ernie – rzekł Hyden. – Zasłoń jej oczy! – Czy nie powinnam najpierw ją przekonać? Ernie trzymał rękę na klamce. – Chcesz z nią porozmawiać? – spytał. – Nie ma zgody – odezwał się Hyden. – Nie możemy jej stracić. Gdy dziewczyna przechodziła obok nas, Ernie wyskoczył z SUV-a i rzucił się na nią. Na jej twarzy pojawiło się zaskoczenie, ale strach jej nie obezwładnił. Odbiła się od Erniego, podskoczyła w górę i zrobiwszy salto w powietrzu, wylądowała na grubym murze. Biegła po nim aż do końca, a zeskakując, złapała się gałęzi. Rozhuśtawszy się, zrobiła skok prosto na jeden ze stolików kawiarni na świeżym powietrzu. Filiżanki poszybowały na boki, goście się rozpierzchli. Ernie próbował ją dogonić, ale umiała go przechytrzyć. Nie potrafił przewidzieć jej kolejnego ruchu. Ona robiła unik w prawo, on rzucał się w lewo.

Obserwowałam to wszystko przez szybę SUV-a. – Nie sądziłam, że to tak będzie przebiegać. – Wiemy przynajmniej, że jej ciało nie jest kontrolowane z zewnątrz. Ma zręczne, płynne ruchy – powiedział Hyden. – Poddane tylko jej woli. – To znaczy? – Widziałaś Reece… poruszała się jak mechaniczna zabawka. – Stary Człowiek potrafił perfekcyjnie kontrolować ludzi. – W sprzyjających okolicznościach. Tutaj nie ma współpracy dawczyni. To inna sytuacja niż w laboratorium w Prime Destinations, gdzie monitorował jednocześnie dawczynię i renterkę. Nadając sygnał na odległość, ma znacznie mniejsze możliwości kontroli obiektu. Kiwnęłam głową, chociaż nie do końca rozumiałam, o czym mówi. Skupiłam uwagę na poczynaniach Erniego. Wreszcie udało mu się przewidzieć manewr dziewczyny. Gdy zamierzała chwycić się krawędzi markizy i zeskoczyć, złapał ją w ramiona. – Ma ją wreszcie – powiedziałam. Hyden otworzył z zamka tylne drzwi i nacisnął przycisk. Uniosły się w górę i Ernie mógł już wrzucić na tył wozu kopiącą, gryzącą i wrzeszczącą dziewczynę. Zakrywając jej oczy ręką, wskoczył za nią do środka. Przestała wrzeszczeć, ale przez moment, gdy zamykał drzwi, bałam się, że wydrapie mu oczy, jednak szybkim ruchem przyłożył rękę do jej szyi i wtedy znieruchomiała. Oczy zaszły jej mgłą, osunęła się na podłogę auta i błyskawicznie zasnęła. – Nic jej nie jest?! – krzyknął Hyden do Erniego. – Śpi jak niemowlę! – odkrzyknął Ernie. Dostrzegłam wewnątrz jego dłoni malutką płytkę. Wsunął ją do kieszeni. Odjechaliśmy. – Dlaczego zakrywał jej oczy? – zapytałam. – Na wypadek, gdyby była sterowana – odpowiedział. – Ale nie była. – Gdybym miał sposobny moment, zawiązałbym jej na oczach opaskę – odezwał się Ernie. – Ale skakała jak króliczek z palącym się ogonkiem. – Siedział przy dziewczynie z tyłu w części bagażowej. – Czy nic jej nie będzie? – upewniałam się, patrząc na jej lśniące włosy. – Śpiąca Królewna się obudzi – rzekł Ernie. – Jak przyjdzie czas.

Rozdział ósmy

Przez całą drogę do siedziby Hydena dziewczyna leżała z tyłu, kołysana delikatnymi ruchami pojazdu. Aż trudno było uwierzyć, że przed godziną wykonywała susy w powietrzu i drapała Erniego jak dzika kotka. Ciekawiło mnie, jaka okaże się po przebudzeniu. – Czy nie byłoby lepiej, gdyby zabrała się z nami z własnej woli? – dopytywałam się. – Teraz będzie wściekła. – Chciałaś ją mieć, więc ją dopadliśmy – rzekł Ernie. Hyden spojrzał na mnie przepraszająco. Wjechaliśmy do garażu. Ernie wysiadł, trzymając w pogotowiu broń. Następnie sprawdził wszystkie kąty, jak to poprzednio zrobił Hyden. Dopiero wtedy wcisnął przycisk na ścianie. – Rozmawia z Redmondem? – spytałam. – Upewnia się, czy wszystko jest w porządku. Ernie wrócił do SUV-a po dziewczynę, przerzucił ją sobie przez ramię jak worek i szedł z nią swobodnie, jakby nic nie ważyła. Położył ją na łóżku w jednym z wolnych pokoi, niedaleko mojego. Obserwowaliśmy to, stojąc pod drzwiami. – Najlepiej by było, gdybyś siedziała przy niej, jak się ocknie – powiedział Ernie, podając mi portfel, który wyłowił z jej torebki. – Ma na imię Lily. Usiadłam na łóżku. Rozmyślałam, jak bym się czuła, gdybym to ja obudziła się w obcym miejscu i zobaczyła gapiącą się na mnie nieznaną dziewczynę. W każdym razie lepiej, że ujrzy mnie, zamiast Erniego. Po kilku minutach wszedł Ernie, niosąc tacę, a na niej kanapkę z indykiem i serem oraz szklankę soku jabłkowego. Wkrótce Lily zaczęła się poruszać i coś tam mamrotać. Po chwili otworzyła oczy… przerażone. – Co jest? – spytała zdezorientowana. – Kim jesteś? – Mam na imię Callie. Nic złego się nie stało. Jesteś tu bezpieczna. Usiłowała się podźwignąć i usiąść. – Poleż sobie jeszcze. Czy jesteś głodna? – Wiedziałam dobrze, że jedzeniem zmienisz wroga w przyjaciela… a przynajmniej kupisz odrobinę zaufania. Podsunęłam jej tacę. Wzięła do ręki kanapkę, powąchała ją. Dopiero potem się w nią wgryzła. – Masz więcej? – spytała. Wiedziałam już, że wszystko się dobrze ułoży.

W ciągu kolejnych dwóch tygodni sprowadziliśmy do laboratorium więcej Metalów. Większość przekonaliśmy rozmową, bez konieczności użycia siły. Ale niezależnie od tego, jak zostali potraktowani, wszyscy chcieli z nami zostać. W kryjówce Hydena powstał prawdziwy internat zapełniony posiadającymi najróżniejsze umiejętności Metalami. Niektóre, jak zapaśnictwo i inne sztuki walki, były Starterom przydatne, gdy wynajmowano ich ciała. Starali się nadal ćwiczyć te sprawności, jeżeli tylko warunki na to pozwalały. Natomiast bardzo użyteczne w naszej nowo powstałej wspólnocie okazały się takie umiejętności, jak gotowanie czy majsterkowanie. Posiłki wydawano na zmiany, żeby każdy mógł je spożywać w jadalni. Przylegała do kuchni, była duża i miała pomalowane na biało ściany, gołą podłogę i stoły, które służyły także do pracy. Śniadanie i lunch jedliśmy w pośpiechu, za to w ulubionej przez wszystkich porze obiadokolacji chciałam ich wszystkich gromadzić, częściowo po to, żeby dzielili się obowiązkami w kuchni, ale także by poczuli się wspólnotą. Tęskniłam do Tylera. Hyden wciąż mnie przekonywał, że kolejna sesja na żywo wiąże się ze zbyt dużym ryzykiem. Sama zresztą nie byłam pewna, czy nie będzie nam po niej jeszcze ciężej. Łatwiej znosiłam rozłąkę, nie słysząc głosu brata. Mogłam się skupić na swojej misji. Misji ratowania Metalów. Hyden i ja nabraliśmy takiej wprawy, że czasami wyruszaliśmy w miasto bez Erniego. Żeby uniknąć z kimś bezpośredniego kontaktu, Hyden używał jako bariery ochronnej ręcznika albo kurtki. Czuliśmy się ze sobą coraz bardziej na luzie, jednak nie zdradził mi, dlaczego nie może nikogo dotknąć. – Hyden, co ci się stało? – zapytałam któregoś dnia, kiedy podczas polowania na Metalów jechaliśmy długim odcinkiem autostrady. – Dlaczego nie można cię dotknąć? Bardzo długo milczał, potem wziął głęboki oddech i wstrzymał powietrze w płucach, jakby zastanawiał się, czy ma mi odpowiedzieć. Zrobił wreszcie głośny wydech, który życzeniowo uznałam za ulgę, a mógł oznaczać irytację. – Pracowałem z moim ojcem w laboratorium. Jeszcze zanim nasze drogi się rozeszły. Była z nami mama, bo przyniosła nam kakao z żelowymi piankami. – Uśmiechnął się. – Niewiele pamiętam z tamtego dnia, ale te pianki tak. Dziwne, co? Pokręciłam głową. Wiedziałam, jak to jest, bo sama miałam utrwalone w pamięci przedziwne szczegóły z życia przed wojną bakteriologiczną. Kiedy jeszcze nie byłam Starterem. Hyden odchrząknął. – Wtedy zdarzył się wypadek. Eksplozja. Nigdy nie wykryliśmy dlaczego, ale doszło do niej. Ojcu nic się nie stało, ale mama i ja zostaliśmy poparzeni. – Głos mu się załamał przy słowie „poparzeni”. – Przechodziliśmy leczenie, operacje, znosiliśmy ból przez miesiące. – To okropne. – Wyleczono nas na tyle, że zaczęliśmy tolerować dotyk materiału na skórze, ale dotyku innej osoby już nie. Próbowali terapii przez odczulanie… zetknięcie skóry terapeuty ze skórą pacjenta. Ale nie mogliśmy tego znieść. To był koszmar. – Kiedy to się stało? Ścisnął mocniej kierownicę. – Dwa lata temu. Powiedziano mi, że mam szczęście, bo przeżyłem, a jeszcze kilka lat wstecz nie potrafiliby mnie „nareperować”. Popatrz zresztą… ani śladu.

Zsunął koszulę z ramienia i uniósł je w górę. Skóra była bez skazy. – Skoro zreperowali ci skórę… – I nerwy również. – I nerwy również, to dlaczego… – Połączenia nerwowe w mózgu. Mój mózg odbiera dotyk jako ból. Skupiłam myśli. – A gdy ty kogoś dotykasz? – Mogę to zrobić wyłącznie z barierą ochronną, jak rękawiczki, kurtka… – Tak było, gdy odciągałeś mnie z miejsca eksplozji. Kiwnął głową. – Czy któregoś dnia to może się także naprawić? – Ja litowałam się nad sobą, ponieważ brakowało mi ciepłych ramion rodziców, tymczasem Hydena nikt nie mógł nawet dotknąć. – Jeżeli potwierdzi się, że to tylko fobia, to tak, ale nie są tego pewni. Patrzyłam na stojące wzdłuż autostrady tablice billboardowe z poszarpanymi reklamami, bo nikogo już nie było na nie stać. Nagle coś zaświtało mi w głowie. – Transfer umysł–ciało miał być na użytek twój i twojej mamy, tak? Dlatego to wymyśliłeś. Znowu ten głęboki wdech. Lecz wydechu już nie słyszałam. – Miałem nadzieję, że ten wynalazek będzie miał rozliczne zastosowania w medycynie. – Głos miał ponury. – I co się stało? – Mama zmarła z powodu komplikacji, zanim go wdrożyłem. – A wtedy twój ojciec miał już własne pomysły? – Okłamał mnie… nie powiedział, czym naprawdę będzie Prime Destinations. – Hyden cedził słowa. – A potem było już za późno. Jechaliśmy jeszcze blisko kilometr, zanim skaner wyłowił sygnał. – Zjedź z autostrady, kieruj się na południe – powiedziałam. Zjechał najbliższą rampą i skręcił w prawo. Gdy ujechaliśmy jakieś półtora kilometra, skaner pokazał, że jesteśmy blisko. Palcem wskazałam przeciwną stronę ulicy. – Dochodzi stamtąd. Nie dostrzegliśmy jednak żadnego Startera. Sami Enderzy. Hyden skręcił w prawo. – To w tej przecznicy. Zobaczyliśmy czarnowłosego Startera, średniego wzrostu, przystojnego, ubranego w niezapiętą koszulę w kratkę, pod którą miał T-shirt. Oparty o betonowy gazon, pił wodę z bukłaka. Hyden zwolnił, przyglądaliśmy się chłopakowi. – Ubrany jest jakoś niechlujnie – skomentowałam. – Jesteś strażnikiem mody? – Nie kpij, wiesz, o co mi chodzi. Nie wygląda na byłego dawcę, na Metala. – Większość z nich znalazła się z powrotem na ulicy. Nie tak jak ty. Nawet im nie zapłacono, kiedy runęło Prime. Miał rację. Zrobiło mi się głupio. Nie chciałam oceniać chłopaka, tylko oznaki pomocne w jego identyfikacji. A jedynie wygląd zewnętrzny mógł nam podpowiadać, czy to rzeczywiście Metal. Przyjrzałam mu się dokładniej – twarz bliska doskonałości. Zamknął bukłak i przewiesił go przez ramię.

Hyden zatrzymał samochód. – Zostań tu. Nie wysiadaj. Zanim otworzyłam usta, już go nie było – szedł w stronę Startera. Hyden pozorował luz, ale chłopak nie odwzajemnił jego uśmiechu. Wyglądał na zaniepokojonego pytaniami, kręcił przecząco głową. Nagle pchnął Hydena i pobiegł przed siebie ulicą. Hyden skręcił się z bólu, ale ruszył w pogoń za nim. Przemieściłam się na fotel kierowcy – okrakiem nad konsolą – i pojechałam za nimi. Zastanawiałam się, co zrobi Hyden, gdy dopadnie chłopaka – przecież nie mógł narażać się na dotyk. Tymczasem Starter wbiegł w ślepą uliczkę i zdał sobie sprawę, że jest w potrzasku. Podjechałam tam i zatrzymałam się tuż za Hydenem. Starter odwrócił się do niego plecami, chcąc wdrapać się na mur, ale Hyden zdążył już wyciągnąć rękę i przyłożyć do jego karku niewielki przedmiot, unikając bezpośredniego dotyku. Starter stracił przytomność. Hyden osłonił ręce kurtką i razem podnieśliśmy chłopaka, przekładając go do SUV-a. Z drugiego końca uliczki wykrzykiwał coś do nas jakiś Ender, ale go zlekceważyliśmy. Hyden usiadł z tyłu przy leżącym Metalu, ja zaś zajęłam miejsce za kierownicą. – Jedź – powiedział. Ruszyłam. – Dokąd? – Kieruj się na autostradę. Włączyłam nawigację i skupiłam się na jeździe. Usłyszałam jakieś poruszenia z tyłu i po chwili ktoś wgramolił się na siedzenie pasażera obok mnie. To nie był Hyden, tylko facet w koszuli w kratkę. Przestraszyłam się, straciłam kontrolę nad kierownicą, samochód zjechał na sąsiedni pas ruchu. Co się stało z Hydenem? Obejrzałam się i zobaczyłam go rozciągniętego na podłodze w części bagażowej. Kraciasta Koszula trzymał lewą ręką kierownicę. – Uważaj na mój samochód – rzekł. Spojrzałam na niego. Uśmiechnął się i coś mnie tknęło… – Hyden? – zapytałam. – Tak, to ja – powiedział Kraciasta Koszula. – Naprawdę ty? – Czułam się dziwnie. – We własnej osobie. Chociaż dla ścisłości w wypożyczonym ciele. – Co ty właściwie wyprawiasz? Zrobiłeś sobie z niego dawcę ciała? – Dla jego własnego dobra. Chciał się bić z nami. – Zdjął rękę z kierownicy i pokazał na drogę. – Skup się. Wjechałam na podjazd na autostradę. Hyden położył rękę na moim prawym ramieniu. Tyle że to nie była jego ręka, lecz Kraciastej Koszuli. Cała sytuacja stała się dziwaczna. Przestałam być pewna, czy mogę Hydenowi ufać. Czy można dobrze znać kogoś, kto jest w stanie zmienić się zgodnie z życzeniem w kogoś innego? – Czy nic się z tobą nie dzieje tam, z tyłu? – Wykręciłam szyję, żeby rzucić okiem na ciało Hydena. – Nie martw się o mnie. – Jak ma na imię? – Kto? – Chłopak, w którym siedzisz.

Hyden poklepał się po kieszeniach. Wyciągnął portfel i spojrzał na zdjęcie siebie samego. – To Jeremy Stone. – Dalej przeszukiwał portfel. – Niewiele ma pieniędzy. Albo jest jednym z tych dawców, którzy zgłosili się na końcu i nie dostali zapłaty, albo po prostu jest spłukany. – Jakim cudem wszedłeś tak szybko w jego ciało? – Zgadnij. Zastanowiłam się. – Masz w głowie chip. – Byłem pierwszy. Testowałem swój wynalazek. Trzymał dalej rękę na moim ramieniu i czułam bijące z niej ciepło. Ale nie podobało mi się to uczucie, budziło we mnie wewnętrzny sprzeciw, chociaż to ciepło mnie przenikało. – Nie tak bardzo różnisz się od swojego ojca – powiedziałam. – On nosi maskę na twarzy, a ty na całym ciele. Patrzył przez przednią szybę. Domyślałam się, że jest zawstydzony. A przynajmniej powinien być. – Nie chciałabyś znaleźć się w mojej skórze, Callie. Czy potrafisz sobie wyobrazić, jakie to uczucie nienawidzić własnego ciała? Czuję się w nim więźniem. Ja byłam autentycznym więźniem – w Zakładzie numer 37 – i uważałam ten czas za najgorszy w życiu. Gorszy niż bezdomność. Na szczęście udało mi się stamtąd uciec. Czy Hyden ma szansę? – Każdy Metal jest więźniem – powiedziałam. – I będzie, dopóki nie pokonamy twojego ojca.

Rozdział dziewiąty

Czując ostry głód, Hyden odgadł, że Jeremy od jakiegoś czasu nic nie jadł. Podjechaliśmy do baru dla zmotoryzowanych i Hyden zaczął zamawiać dla nas jedzenie. – Nie! – zawołałam do automatu. – To samo zamówienie: hamburger, frytki i koktajl czekoladowy, ale razy trzydzieści. – Spojrzałam na Hydena. – Nie możemy wrócić z jedzeniem tylko dla nas. Mamy budzić ich zaufanie. Kiedy dojechaliśmy na miejsce, Hyden miał moment zawahania, zanim wysiadł. – Posłuchaj, wolałbym, żeby nie widzieli mnie w wypożyczonym ciele. Osłupieliby. – Dodał, że ma sekretny pokój, i poprosił, żebym potem tam przyszła. Rozdzieliliśmy się i sama weszłam do windy z naręczem toreb. Nikt z Metalów, podnieconych widokiem jedzenia, nie zwrócił uwagi, że nie siadam razem z nimi do posiłku. Tajny pokój Hydena, z łóżkiem i biurkiem, był dwa razy większy od naszych typowo internatowych pokoików. – Więc to tu się czasami ukrywasz? – spytałam, podziwiając wystrój. – Miło mi, że mnie zaprosiłeś. Ściągnął z półki prześcieradło i rozłożył je na podłodze. – Ma być piknik? – spytałam. – A dlaczego nie? Jedną ścianę zajmowała panorama oceanu z piętrzącym się nad nim klifem, tak realistyczna, że niemal czułam na twarzy wilgotną bryzę. – Piękny krajobraz – powiedziałam. – Poprawia nastrój. – Wzruszył ramionami. – Ale nie jest realny. Rozłożyłam jedzenie na leżącym na podłodze „obrusie”. Hyden nie usiadł, stał, więc ja także. Podszedł do mnie bliżej niż kiedykolwiek przedtem, dzielił nas może mniej niż metr. Wyciągnął do mnie w zachęcającym geście dłonie. – Callie – rzekł miękko. Położyłam ręce na jego dłoniach. Zamknął oczy, jakby smakował nowe wrażenie. Po chwili otworzył oczy. Delikatnie gładził moje dłonie, a potem odwrócił ręce grzbietem do góry i wsunął swoje palce między moje. Staliśmy, trzymając się za ręce. Serce zaczęło mi bić szybciej. Uwolniłam ręce z uścisku. – Coś nie tak? – spytał.

Twarz Jeremy’ego wyrażała zaskoczenie. Musiałam się przyzwyczajać do całej gamy obcych min i gestów – bo to nie były oczy Hydena, nie jego brwi ani usta. – Dziwaczne uczucie – powiedziałam, wskazując na niego. Zbliżył się jeszcze. – Proszę. – Przesunął lekko palcami po grzbiecie mojej dłoni. – Nie uciekaj. To jedyny sposób, żebym mógł cię dotykać. Nie poruszyłam się. Chciałam wiedzieć, co zrobi dalej. – Zobaczmy jego ciało. – Podwinął koszulę. – Mięśnie jak stal! Udawał, że jest zaskoczony silną budową ciała Jeremy’ego. Uśmiechnął się, opuścił koszulę. Ujął moją rękę i delikatnie przyłożył ją do osłoniętego koszulą brzucha. Pozwoliłam na to przez moment. Poczułam suchość w ustach i cofnęłam rękę. – O co chodzi? – To nie jesteś ty – powiedziałam. – Nie chcę w tym uczestniczyć. – Potrząsnęłam głową. – Ukradłeś jego ciało. Zwiesił głowę. Nie widziałam jego twarzy, ale wyczuwałam, że szamocze się ze sobą. – To najlepsze, co mogę zrobić. Wewnątrz jestem taki sam. To ja tu jestem. Wiesz o tym. Owszem, wiedziałam o tym, jednak nie byłam pewna, co naprawdę czuję. – To ja, cały ja jestem w tej skorupie. Bo co ma mnie definiować? Skóra? Wiesz, że można ją wygładzić wiązką lasera. Mięśnie? Można je zbudować elektroniczną stymulacją. Zbędny tłuszcz? Znika po zabiegu zamrażania. Mam nadzieję, że jestem czymś więcej. Czymś więcej niż to. – Machnął przed sobą ręką. – Niż ciało Jeremy’ego Stone’a. Mnie definiuje to, co myślę, w co wierzę. Co czuję. Podniósł rękę do mojej twarzy. Powoli przesunął palcem od mojej skroni do policzka. – Brakuje mi tego – szepnął. Przeciągnął dalej palcem do mojej brody. Zamknęłam oczy, poddałam się pieszczocie. Była subtelna, jak muśnięcie powietrza przy oddechu. Przysunęłam się do niego. Nasze usta zbliżały się powolutku do siebie i zwarły się w pocałunku. Zawirowało mi w głowie, przeszył mnie prąd. Całowaliśmy się namiętnie. Uleciałam w inne miejsce, takie, które nigdy nie będzie skażone czymś tak przyziemnym jak nazwa. I nagle sobie przypomniałam… – Twoje ciało. Odsunął się i spojrzał na mnie zamglonymi oczami. – Jakiś problem? – Zostawiliśmy je w samochodzie.

Jeszcze przed wojną słyszałam o przypadkach zostawienia w samochodzie dziecka lub psa, lecz to było absolutne novum. Pobiegliśmy do garażu. Hyden otworzył SUV-a z pilota i podniósł tylną klapę. Spojrzeliśmy na jego ciało zostawione w części w bagażowej. – Jeszcze oddychasz – powiedziałam. – No pewnie.

Dreszcz mnie przeszedł, gdy patrzyłam na leżące ciało. Hyden otulił je kocem. – Wyglądam słodko. – To nie jest zabawne. – Ja podtrzymam głowę, a ty chwyć za nogi – zarządził. Nieśliśmy to ciało, Hyden szedł na przedzie, ja za nim. Na początku nie wydawało się ciężkie, ale po minucie ważyło chyba z dziesięć razy tyle. Hyden musiał oprzeć się o ścianę, żeby wstukać kod otwierający drzwi garażowe. Gdy wchodziliśmy do windy, Hyden uderzył ciałem, które nieśliśmy, a więc swoim prawdziwym, o ścianę kabiny. – Uważaj. To wciąż jest twoje ciało – powiedziałam. – Wiem, wiem. – Choćbyś pomieszkiwał w wielu osobach, siebie przez to nie zmienisz. Nie znalazł na to odpowiedzi. Ręce mi mdlały od trzymania ciężaru, ale nie śmiałam położyć go na podłodze. Nareszcie dojechaliśmy na poziom laboratorium, otworzyły się drzwi windy. – Nikogo nie widać – szepnęłam. – Pewnie są jeszcze w jadalni – powiedział cicho. Zanieśliśmy ciało do prywatnego pokoju Hydena i położyliśmy je na kanapie. Hyden narzucił koc na nogi. – Jak długo jeszcze będziesz spał? – spytałam. – Kilka godzin. – Wskazał na płytkę na szyi. – Może nawet dłużej. – Nie zamierzasz chyba zostać w ciele Jeremy’ego? Popatrzył na mnie. Nie wiedziałam, czy poddałam mu nowy pomysł, czy też przez cały czas to rozważał. – To rozwiązałoby wiele problemów, nie uważasz? – Tego zrobić nie wolno – powiedziałam ze stanowczością, z jaką mówiła do mnie w krytycznych momentach mama. Potarł czoło i spuścił wzrok. – Tak jest – rzekł w końcu. – Nie mógłbym skrzywdzić Jeremy’ego. Odprężyłam się. – Wierzę ci. Wszystko razem było niesamowite – ta rozmowa z nim wcielonym w Jeremy’ego i popatrywanie na jego prawdziwe ciało leżące na kanapie. – Będziemy musieli wyjaśnić to naszej grupie Metalów. – Ty im powiesz. – A dlaczego nie ty? – Bo zrobisz to dużo lepiej. Zresztą ciebie bardziej lubią. – Wymusił uśmiech na twarzy Jeremy’ego. – To dlatego, że potrafię ich słuchać. Zadzwoniła moja komórka. Spojrzałam na wyświetlacz i zobaczyłam, że to Michael. Michael? Przyjęliśmy zasadę, że nie dzwonimy do siebie, ponieważ telefony mogą być namierzane. – Nie odbieraj – syknął Hyden. – To musi być coś arcyważnego. Michael? Gdzie jesteś? – We Flintridge. W pobliżu starej biblioteki. – A Tyler?

– W chacie w górach z Eugenią. Jest okay. Hyden podszedł, żeby też słyszeć rozmowę. – Dlaczego opuściłeś góry? – spytałam. – Tam było bezpiecznie, nikt nie mógł wykryć sygnału twojego chipa. Hyden kręcił głową. – Dlaczego się stamtąd ruszył? – burknął. – Przypomniało mi się coś ważnego – wyjaśnił Michael. – To się zdarzyło nie mnie, tylko mojemu renterowi. Musiałem wyjechać z chaty, żeby nie namierzono tej rozmowy. – Co ci się przypomniało? – zapytałam. Hyden wyjął mi z ręki telefon. – Nic więcej nie mów – powiedział do Michaela. – Jedziemy po ciebie. Rozłączył się i z oparcia krzesła ściągnął kurtkę. – Przywieziemy go tutaj – rzekł.

We Flintridge dojechaliśmy do budynku mieszczącego niegdyś bibliotekę i zaparkowaliśmy po przeciwnej stronie ulicy. Podczas wojny bakteriologicznej biblioteka była zamknięta i zabarykadowana. Otoczono ją ogrodzeniem z siatki. – Pójdę sama – powiedziałam. – Ty zostań. – Callie. – Hyden sięgnął do klamki. – On mnie zna. Ciebie nigdy nie widział na oczy. A teraz nawet nie jesteś sobą – powiedziałam, patrząc na twarz Jeremy’ego. – Odnajdę go i zaraz będę z nim z powrotem. Wysiadłam i przelazłam przez dziurę w siatce. Morze namiotów zapełniało teren parkingu. Mieszkali w nich Starterzy, po których nie zgłosili się dziadkowie, a także Enderzy, którzy znaleźli się na dnie, kiedy dziesiątki lat temu stracili źródła dochodów. Długie życie nie zawsze jest tym, co najlepsze. Z różnych miejsc przyglądali mi się Starterzy. Nie wyglądałam teraz jak oni. Nie miałam na sobie łachmanów, a moja twarz i ręce były czyste. Nie chodziłam z przewieszoną przez ramię torbą z butelką z wodą ani z latarką na nadgarstku. I nie byłam wychudzona. Starałam się nie okazywać strachu i nie koncentrować na sobie ich uwagi, gdy wzrokiem przeczesywałam tłum. Michael, gdzie jesteś? Dlaczego nie wyszedłeś naprzeciw? Przeszukałam cały parking i zaczęłam od nowa. Ktoś dotknął mojego ramienia, prosząc o pieniądze. Gdy otwierałam torebkę, natychmiast zrobiło się wokół mnie zbiegowisko. Oblał mnie zimny pot. Zachowałam się nierozważnie. Zrobiło mi się duszno. Ludzie chwytali mnie za ramiona, ciągnęli w różne strony. – Przestańcie, proszę. Rzuciłam im trochę banknotów. Porwał je wiatr, rozbiegli się je zbierać, dając mi szansę ucieczki. Pospieszyłam do samochodu i nagle usłyszałam w głowie dobrze znany głos. Cal, dziecko. Słyszysz mnie? Tu tata. Zaparło mi dech. Nie ekscytuj się, nakazałam sobie, to może być Stary Człowiek.

– Tak, słyszę – odpowiedziałam. Zatrzymałam się i zamieniłam w słuch. Ja żyję. Nie martw się. Jakby to on mówił. Ale przedtem też tak było. Callie? – Skąd mam wiedzieć, że to naprawdę ty? – Serce mi waliło jak oszalałe. – Jaką mam pewność? Pamiętasz, co ci dałem na dziesiąte urodziny? Czerwony rower, pamiętasz? Wstrzymałam oddech. To był rower ozdobiony wielką kokardą. – Gdzie go schowałeś? W pralni. Za drzwiami. Serce mi skoczyło. To on. – Gdzie jesteś? Chcę cię zobaczyć. Wiem. I ja chcę zobaczyć ciebie. Co z Tylerem? Napłynęły mi łzy do oczu. – Jest zdrowy. Bardzo do ciebie tęskni. Co wieczór oglądał pamiątkowe hologramy, ale straciliśmy je… Nie martw się, Cal. – Jak to robisz, tato? Jakim cudem słyszę cię w głowie? Nagle zrobiło się cicho, żadnego dźwięku, wrażenie próżni, pustka. Strasznie. Zerwanie połączenia już się zdarzało. Zniknął. Poczułam ssanie w żołądku gorsze niż wtedy, kiedy głodowałam w okresie bezdomności. Powróciłam do rzeczywistości. Z tyłu za mną ustawiło się półkolem kilka osób. Taksowali mnie wzrokiem – gadającą do siebie bogatą dziewczynę. Czy to niebezpieczna wariatka? Czy potencjalna ofiara, którą można zaatakować? Omiotłam ich spojrzeniem… zacieśniali krąg. Pędem rzuciłam się w stronę samochodu. Na szczęście Hyden mnie zauważył i otworzył drzwi SUV-a. Wyciągnął do mnie silną rękę Jeremy’ego. Wskoczyłam do środka, a on ruszył z piskiem opon, zanim jeszcze zamknęłam drzwi. – Gdzie Michael? – zapytał. – Nie wiem, nie znalazłam go. Dociągnęłam drzwi. Za nami biegli Starterzy i Enderzy, jedni i drudzy w łachmanach. Wyglądali jak sfora potworów z twarzami wykrzywionymi złością. Szybko zostawiliśmy ich daleko w tyle. Chciałam powiedzieć Hydenowi o tacie, ale nie była na to pora. – Weź komórkę i zadzwoń do niego – rzucił Hyden. – Trzeba zaryzykować. Zrób to! Wyjęłam telefon, wybrałam numer. Sygnał za sygnałem. – Nie odbiera. W tym momencie z ekranu odezwał się sygnał. Skaner bipaniem oznajmiał namierzenie chipa. – Czy możliwe, że to on? – spytałam, wpatrując się w ekran. – Kierunek góry – rzekł Hyden. Jechaliśmy tropem sygnału. Flintridge położone było u stóp pasma wzgórz, więc wkrótce teren się zmienił. Zabudowa stała się rzadsza, ustępując miejsca terenom ze zgliszczami domów spalonych z lęku przed skażeniem. Modliłam się, żeby sygnał pochodził od Michaela. A stawał się głośniejszy, czystszy i częstszy. – Jesteśmy blisko – powiedziałam. – To tutaj. – Gdzie?

– Tam. – Na wypalonej ziemi ktoś leżał. Hyden wcisnął hamulec, wyskoczyłam z samochodu. Michael leżał twarzą do ziemi. – Michael! – krzyknęłam. Uklękłam przy nim. Doszedł Hyden i stanął za mną. – Michael! – zawołałam znowu, ale nie było odpowiedzi. Przekręciłam go na plecy i przyłożyłam ucho do jego piersi. Wyczuwałam ciepło. – Oddycha – poinformowałam Hydena. Ogarnęło mnie poczucie rozpaczliwej bezradności. Nie wiedziałam, co robić. Okropne było znaleźć go w takim stanie – nieprzytomnego i bezwładnego. Ułożyłam sobie jego głowę na kolanach. – Co się mogło stać? – spytałam Hydena. – Domyślam się, że go dosięgnęli, namierzywszy chip. A potem stracili z nim łączność. Jak w telefonie. – Rozejrzał się. – Nie możemy zostać tutaj na otwartej przestrzeni. Mamy razem trzy chipy. To tak, jakbyśmy oznaczali miejsce naszego pobytu. Spojrzałam w głąb ulicy. Nadchodzili jacyś ludzie. Przyjaciele? Wrogowie? – Musimy go stąd zabrać – rzuciłam szybko. Byłam zadowolona, że Hyden jest teraz w ciele Jeremy’ego i nie potrzebuje bariery ochraniającej go przed dotykiem, bo łatwiej nam będzie przenieść Michaela. – Wiesz, co robić – rzekł do mnie. Objęłam rękami nogi Michaela. Dźwigał go głównie Hyden.

Gdy znaleźliśmy się w laboratorium, Ernie przejął Michaela z naszych rąk. Hyden wyjaśnił mu wszystko w wysłanym wcześniej SMS-ie. – Więc widzę, że wypożyczyłeś sobie ciało – powiedział Ernie, kiwając z aprobatą głową. – Nie mogłem się doczekać, kiedy to zrobisz. Zaniósł Michaela do niezajętej sypialni. Jedna z dziewcząt spośród naszych Metalów, Avery, drobna i subtelna córka pielęgniarki, zbadała go, sprawdzając funkcje życiowe. – Wszystko jest w normie. Ciśnienie tętnicze, temperatura ciała i inne – powiedziała. – Czasami nie pozostaje nic innego, jak tylko czekać. – Przyjrzała się Hydenowi w ciele Jeremy’ego. – To jest Hyden – wyjaśniłam. – Wiem. Ernie już nam powiedział. Wyczułam nutę dezaprobaty. Avery była jednak zbyt grzeczna, żeby wyrazić to wprost. – Zostanę przy nim. Możecie już iść – mruknęłam. Wyszli, a ja nie odrywałam wzroku od leżącego przyjaciela. Dobrze było go znowu widzieć, ale nie w takim stanie. Wyglądał na całkowicie bezbronnego. – Michael. – Przykryłam dłonią jego rękę. – Michael – szepnęłam, jakby mój głos mógł dotrzeć do jego podświadomości. Nie docierał. Nawet jeśli ktoś zawładnął jego ciałem, powinien go już opuścić. Więc dlaczego Michael nie odzyskiwał przytomności? Przysiadłam na jego łóżku, rozmyślając o kruchości ludzkiego życia. A także o tym, co powiedział Hyden… że jesteśmy czymś więcej niż nasze ciało. Zwilżyłam mokrą gąbką czoło

Michaela i zaczęłam mówić do niego cicho, starając się odpędzać od siebie złe myśli. Ale narastał we mnie lęk i zastanawiałam się, czy się kiedykolwiek ocknie. Poruszył powiekami. – Michael? Zaczął kopać i rzucać się z boku na bok. – Michael! To ja, Callie. Przestał się szamotać i otworzył oczy. Patrzyły martwo w sufit. – Michael? – szepnęłam. Miałam wątpliwości, czy w tym ciele jest rzeczywiście on. Poklepywał łóżko wokół siebie, jakby chciał stwierdzić, co się z nim dzieje. Wreszcie spojrzał na mnie. – Callie? Więc to on. – Tak, to ja. Jak się czujesz? Usiadł. Był cały spocony. – Spokojnie – powiedziałam. Przerzucił nogi przez krawędź łóżka i przez moment siedział ze wzrokiem wbitym w podłogę. – Boli mnie głowa – poskarżył się. – Jak się ogólnie czujesz? Poza bólem głowy. – Zamulony. Jakbym obudził się z tysiącletniego snu. – Pamiętasz coś? Potarł czoło. – Rozmawialiśmy przez telefon… – Mówił niepewnie, chyba oczekiwał potwierdzenia z mojej strony. – Tak. Dzwoniłeś do mnie. – A potem rozglądałem się za jakimś miejscem, gdzie mógłbym na ciebie poczekać. Wokół biblioteki było mnóstwo ludzi… Starterzy… Enderzy… Poszedłem w stronę ulicy. Wtedy… właśnie wtedy… – Co się stało? – Pociemniało mi przed oczami. Hyden miał rację. Prawdopodobnie tam koło biblioteki przejęli nad nim kontrolę. Ale dlaczego? Czy żadne z nas nie jest bezpieczne? – Co z Tylerem? – spytałam. – Wszystko okay? Kiwnął głową. – Polubił Eugenię. Nie martw się. Jest grzeczny, Callie. Ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam i zobaczyłam stojących w progu Hydena i Avery. – Usłyszeliśmy, że rozmawiacie – powiedział Hyden. – Doszedł do siebie? – spytała Avery. Weszli do pokoju i ściszyli głosy, jakby przyszli w odwiedziny do pacjenta w szpitalu. – Wygląda bardzo dobrze – rzekł Hyden. – Znakomicie – potwierdziła Avery. – To jest Avery – przedstawiłam ją Michaelowi. – A on? – spytał, przyglądając się Hydenowi w ciele Jeremy’ego. – Ma na imię Hyden – odpowiedziałam. Nie wyjaśniałam, że nie jest we własnym ciele, przyjmując, że tak będzie prościej. Avery zmierzyła Michaelowi temperaturę termometrem czołowym. Uniósł brwi i spojrzał na

mnie z uśmiechem. – Jak się czujesz? – spytała go Avery. Dotknął głowy. – Piekielnie boli. – Przyniosę ibuprofen. I coś do jedzenia. – Wyszła pospiesznie. – Callie mówiła, że masz coś ważnego do powiedzenia – ponaglił go Hyden. – Coś ci się odświeżyło w pamięci. Michael odwrócił głowę, nie patrzył na żadne z nas. – Coś bardzo dziwnego zdarzyło mi się tam w górskiej chacie. Byłem na dworze, pilnowałem Tylera, który łowił ryby w jeziorze, i nagle coś rozbłysło tuż przede mną. Jak ekran w Xperience. Jakbym siedział w takim kinie. Tyle że patrzyłem na film, w którym to ja byłem głównym aktorem – nie… może raczej kamerą. Z takiej perspektywy widziałem siebie idącego korytarzami banku ciał. Wyszedłem właśnie z łazienki i zgubiłem się. Poszedłem złym korytarzem, a za jego zakrętem zobaczyłem na wózku szpitalnym szczupłe ciało, całe zakryte prześcieradłem. To musiała być kobieta i była martwa. Wózek wyjeżdżał z korytarza, był ciągnięty przez kogoś, kto znajdował się już za drzwiami. I wtedy z jej twarzy zsunęło się prześcieradło. To była Enderka. A teraz to najdziwniejsze. Jako aktor jej nie rozpoznałem. Inaczej to pamiętam z perspektywy kamery… tu wiedziałem, kto to jest. Spojrzał na mnie. – Helena. Chociaż domyślałam się, kogo mógł widzieć, ciężko mi było to słyszeć. – Helena – powtórzyłam jak echo. Michael kiwnął głową. – Znam ją z portretów w jej rezydencji. Ale wracam do wspomnienia. Wtedy spostrzegłem, że wózek ciągnie Trax. – Trax? Trax Okularnik? – Oczami wyobraźni zobaczyłam grube czarne oprawki. – Ten zwariowany komputerowiec, który monitorował moje wynajmy w Prime? – Transfery. Najlepiej nazywaj je transpozycjami – odezwał się Hyden jak automat. Wydawał się dość wzburzony. Michael spojrzał na niego, potem na mnie, był jak ja zaskoczony jego reakcją. – Tak, ten gość w okularach. W każdym razie cofnąłem się w porę, więc on mnie nie zauważył. To wszystko. Hyden zrobił się blady. Wyglądał niemal na chorego. Wstał i powoli wyszedł z pokoju. – Co to znaczy? – spytał Michael. – To były wspomnienia twojego rentera. – Zaplotłam ramiona, potarłam je dłońmi. – On był świadkiem tego zdarzenia. – Więc dlaczego ja to pamiętam? – To się zdarza nam wszystkim. Twój renter był wtedy w twoim ciele. I natknął się na tę scenę. – Przeszłam przez pokój w tę i z powrotem. – Ja słyszałam w głowie umierającą Helenę. To Trax ją zabił. – Tego nie wiesz… chcę powiedzieć… że to mógł być ktoś inny. A on po prostu miał za zadanie sprzątnąć. – Ukrywał ciało – powiedziałam. – Najoględniej mówiąc, jest w to uwikłany. Michael spojrzał na mnie z błaganiem w oczach, jakbym miała odpowiedź na wszystko. Bardzo bym chciała.

– Dlaczego prześladują nas tymi wspomnieniami? – spytał. – Czy nie wystarczy, że daliśmy im użytkować nasze ciała? Mogłam tylko się z nim zgodzić. Przymknęłam oczy i pokiwałam głową.

Rozdział dziesiąty

Hyden, wciąż w ciele Jeremy’ego, wiózł mnie do centrum Los Angeles. Michael chciał też jechać z nami, ale Hyden upierał się, że wychodzenie Metalów poza naszą siedzibę należy ograniczać do minimum z uwagi na ryzyko wytropienia nas skanerem. Wyglądałam przez okno na szarą zabudowę i graffiti. – Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? – spytał. – Muszę spróbować. – Mój ojciec ma opanowaną technologię odtwarzania głosów – powiedział. – Może zdobyć stare nagrania rozmów telefonicznych, wszelkie nagrania rozpowszechniane w sieci i z nich zrobić montaż nowych zdań. Nie możesz wierzyć temu, co słyszysz, zrozum wreszcie. Opowiedziałam mu o kontakcie z tatą. Że mówił o prezencie urodzinowym. Hyden upierał się jednak, że to tylko myślenie życzeniowe, że w mojej głowie był jego ojciec, a nie mój. Podparłam czoło dłońmi, szukając sposobu, żeby go przekonać. Czułam w sobie pustkę, tym większą, że nie chciał mnie zrozumieć. – Nic na to nie poradzę. – Spojrzałam na niego. – Gdybyś był mną, kochał swojego ojca i słyszał w swojej głowie jego głos, świadczący o tym, że on żyje, chyba chciałbyś to sprawdzić, mam rację? – Straciłaś słuchacza przy słowach „kochał swojego ojca”. Westchnęłam ciężko. – Zapytał o Tylera. – Bardzo łatwo znaleźć taką informację, zdobędzie ją nawet zwykła osoba. A masz do czynienia z moim ojcem. – Słowo „ojciec” wypowiedział tak, jakby mówił o demonie. – Ale brzmiał dokładnie jak on… sposób, w jaki mówił… – Wytężałam umysł w poszukiwaniu czegokolwiek jeszcze. – I do tego nagle ucięto kontakt. – Miałam słabe argumenty, ale mówiłam dalej: – Gdyby to był twój ojciec, rozmawiałby dłużej. Robiłby mi wodę z mózgu. Hyden patrzył na mnie jak na dziecko, które próbuje przywrócić do życia martwą złotą rybkę. – Chciałbym móc cię przekonać, jak bardzo niebezpieczna dla ciebie jest ta wyprawa – rzekł, wskazując świat za szybą. – Masz chip wysyłający w przestrzeń sygnały łatwe do wychwycenia przez mojego ojca. Podjechał do kompleksu budynków rządowych udekorowanych posągami, niegdyś majestatycznymi, teraz poobtłukiwanymi i rozsypującymi się w piasek. Znudzeni funkcjonariusze

prewencji pilnowali, by protestujący pozostawali po drugiej stronie lin. Hyden zjechał na podziemny parking, skąd wyszliśmy po schodach na poziom ziemi, gdzie na wprost nas zobaczyliśmy budynek z wielkim napisem: ARCHIWUM. – Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Posłałam mu wymowne spojrzenie, jednoznacznie mówiące „dość pytań”, i weszłam na kamienne stopnie. W lobby przechodziliśmy przez bramkę skanującą. Odezwała się, gdy weszłam. Czy to mój chip? Zaczęłam się pocić ze strachu, niepewna, co mam odpowiedzieć na ewentualne pytania. Ochroniarka ruchem ręki nakazała mi stanąć z boku. Przesuwając wokół mnie detektorem, zatrzymała go przy mojej kieszeni. Wyjęłam z niej kilka monet. Idąc dalej, minęliśmy długą kolejkę oczekujących, a na jej końcu dziewczynę, która opierała się o ścianę. Typowa Starterka: kilka warstw ubrań, praktycznie łachmanów, naręczna latarka, nieodłączna butelka z wodą. Ale miała idealną sylwetkę, twarz modelki, żadnych widocznych skaz na urodzie. Metal? Gdyby oglądać jej twarz przez szkło powiększające, być może udałoby się doszukać jakichś oznak zwykłej Starterki – paru pryszczy czy drobnych piegów. Hyden rzucił na nią okiem i szybko odwrócił wzrok. Uśmiechnęłam się porozumiewawczo. – Założę się, że miałbyś ochotę sprawdzić ją skanerem. Przez usta przewinął mu się ledwie widoczny uśmieszek. – Zdaje się, że udajemy się na drugie piętro – rzekł, wskazując schody. Budynek był stary, więc żadne z nas nie miało ochoty zaufać windzie. Niektóre z nowszych budynków dzięki zastosowaniu złożonej technologii były zasilane energią wytwarzaną przez saprofity. Zaczęto wykorzystywać kurz bakteriologiczny, bo przedsiębiorczy ludzie potrafią nawet guano przerobić na złoto. Budziło to oczywiście kontrowersje i niektórzy przestrzegali, że do powietrza dostają się zjadliwe bakterie, więc pewnie niebawem z tego zrezygnują. Na drugim piętrze odstaliśmy swoje w kolejce i wreszcie przedstawiliśmy sprawę Enderce siedzącej za ladą recepcyjną. Ekran powietrzny starego typu, który miała do dyspozycji, wyświetlał obrazy wyblakłe, porysowane, rozedrgane – jak ona. – Ray Woodland? – spytała chrapliwym głosem. – Tak, to mój ojciec. – Jest Middlerem, tak? Skinęłam głową. – Więc on nie żyje, skarbie – powiedziała znużonym głosem, jakby nie pierwszy raz musiała informować nastolatka, że jego rodzic nie żyje. – Oni wszyscy odeszli. – Nie wszyscy – zaprotestowałam. – Osobiście znam jednego Middlera. A co z gwiazdami holofilmów i politykami? – To specjalna kategoria – tłumaczyła mi jak dziecku. – Lecz wszyscy inni… – Pokręciła głową. – Czy mimo wszystko może pani sprawdzić to nazwisko? – poprosił Hyden. Zacisnęła usta i zaczęła przesuwać palcami po ekranie. Reagował powoli, więc musiała ponawiać próby. W końcu uzyskała rezultat. Wcisnęła wyszukaną ikonę i odwróciła tekst, żebym mogła go przeczytać. RAY WOODLAND, lat 55, nie żyje

Poniżej był adres zamieszkania i zawód: wynalazca. – Nie… Czy nie jest możliwe, że to pomyłka? – spytałam. – Tak wielu Middlerów umierało w tym samym czasie, że błędy musiały się zdarzać. Hyden spojrzał na mnie. Na jego twarzy – twarzy Jeremy’ego – malował się smutek. Enderka przekrzywiła głowę. – Współczuję ci, skarbie. Z całego serca. Rozumiem Starterów… najgorsza jest niepewność. Pokażę ci coś, czego naprawdę pokazywać nie powinnam. Ale… Nie dokończyła, jakby nakazała sobie zasznurować usta. – Chcesz? – spytała tylko. – Oczywiście – odparłam. Spojrzałam na Hydena. Obydwoje byliśmy skonfundowani. – Poczekajcie przy tych drzwiach. – Wskazała na drzwi działowe. Posłusznie czekaliśmy, po chwili nas przywołała. Przyłożyła palec do ust. Kiwnęliśmy głowami i weszliśmy za nią do pomieszczenia na zapleczu, gdzie przy biurkach siedzieli Enderzy. Widok był dość niesamowity, gdyż pokój oświetlały jedynie ekrany, a na każdym z nich widać było zwłoki. – Tutaj wprowadza się dane zmarłych osób, przekazywane głównie z placówek leczniczych – wyjaśniła. Pochyliła się nad ramieniem jednej z urzędniczek i coś do niej szepnęła. Ta wprowadziła imię i nazwisko mojego ojca, datę jego urodzenia oraz adres. Pojawił się obraz mężczyzny leżącego na szpitalnym łóżku. Stożkowy identyfikator z nazwiskiem umieszczony na klatce piersiowej opatrzony był wielocyfrowym numerem. Twarz była blada, marmurowa. – Ray Woodland – odczytała z ekranu urzędniczka. Mój ojciec. Martwy. Nadzieja, która kiełkowała we mnie, przepadła. Przeżywałam jego śmierć po raz drugi. Przyłożyłam rękę do ust i poczułam, jak po policzkach spływają mi łzy. Hyden objął mnie ramieniem, a Enderka spojrzała na mnie i pokiwała głową. – Lepiej mieć pewność, skarbie – powiedziała. Te słowa użądliły, były jak trucizna. – Idziemy – powiedział Hyden cicho.

Szliśmy w stronę schodów, Hyden podtrzymywał mnie ramieniem. Zatrzymał się na klatce schodowej i popatrzył na mnie. – Jak się czujesz? – Winna. Podał mi chusteczkę. – Niesłusznie. – Chciałam po prostu wiedzieć. – Wytarłam oczy i z wysiłkiem wydobywałam słowa. – Nie przypuszczałam, że taką odpowiedź znajdę. – Wiem. – Przytulił mnie delikatnie. Położyłam głowę na jego ramieniu i nie hamowałam łez. Objął mnie mocniej, jakby chciał

wycisnąć ze mnie ból. To było niemożliwe. I nie mógł mi pomóc jego uścisk, gdyż znowu usłyszałam w głowie ten odrażający, przyprawiający o ciarki głos. Witaj, Callie. Przepraszam, że przeszkadzam. Odsunęłam się od Hydena. – Kim jesteś? – spytałam. Przyjacielem. Męski głos, brzmiący jak Middler. Domyślałam się, oczywiście, kto to może być, a Hyden spojrzał na mnie pytająco. Przyłożyłam palec do ust. Mój prześladowca mógł zobaczyć Hydena w ciele Jeremy’ego, bo patrzył moimi oczami, ale powinien uznać go za osobę obcą, gdyż Jeremy’ego nie znał. Widzę, że jest ktoś z tobą… jakiś przyjaciel. Niech zgadnę… to mój syn tam stoi. Westchnęłam. Stało się. Był cwany jak lis. Tymczasem Jeremy cofnął się i obserwował, miną dając do zrozumienia, że wie, co się dzieje. – Dlaczego tym razem nie posługujesz się swoim elektronicznym głosem? – spytałam Brockmana. To takie pretensjonalne. Dzisiaj postanowiłem być sobą. – Czy to ty naśladowałeś głos mojego ojca? Milczał przez chwilę. O czym mówisz? Na klatce schodowej zrobiło się gorąco. Duszno. Szarpnęłam za bluzę… zabrakło mi powietrza. Być może mojego ojca udawał ktoś inny, niekoniecznie on. Gorąco tam? Dlaczego nie wychodzisz? – Czemu chcesz, żebym wyszła? Hyden się wkurzał. Przymknęłam oczy, żeby nie pozostawał widoczny dla jego ojca. Powiedz mojemu synowi, żeby przestał się wygłupiać, wskakując w cudze ciało. – Sam mu to powiedz. Mam inny pomysł. Spojrzałam na Hydena i dałam mu do zrozumienia, że coś się szykuje. Usłyszeliśmy tupot stóp w dole schodów. Nie cichły, roznosząc się echem po klatce schodowej. Ktokolwiek to był, szedł w górę… do nas. Gotowi? Zjeżyły mi się włosy na głowie. Na schodach ukazała się dziewczyna. Widzieliśmy ją wcześniej. Piękna Starterka, która stała w kolejce. Ale jej oczy… szklane, bez wyrazu. Tak, szykowało się coś złego. – Jest pod ich kontrolą, okupowana! – zawołałam do Hydena. Bystra dziewczynka. – Uważaj! Dziewczyna – a prawdopodobnie jakiś Ender w jej ciele – ruszyła na Hydena. Ręce zgięte w łokciach, typowa postawa do walki. To mistrzyni. Zdobyła czarny pas. – Ma czarny pas! – krzyknęłam do Hydena. Hyden – w ciele Jeremy’ego – zrobił unik. Dziewczyna wylądowała na ścianie. – Jeremy też go ma – skwitował Hyden.

Odwróciła się i rzuciła znowu na Hydena. Zwarli się w zapaśniczym uścisku, tocząc zawziętą walkę. W pewnym momencie dziewczyna odepchnęła Hydena, który huknął głową o ścianę. Walczyli dalej, a tymczasem ja poczułam się dziwnie. Mały palec u prawej ręki poruszał mi się w górę i w dół. Nie byłoby w tym nic niepokojącego, tylko że… Nie poruszałam nim z własnej woli. Widzisz? To ja wprawiam cię w ruch. Jak lalkę. Serce waliło mi jak młotem. Przynajmniej ono nie było pod jego kontrolą. Przyłożyłam rękę do boku i całą siłą woli nakazałam palcom usztywnić się jak stal. Napastniczka zdołała chwycić Hydena za szyję. Zaczął się dusić. Podbiegłam do nich i obiema rękami złapałam dziewuchę od tyłu w pasie. Zdołałam odciągnąć ją od Hydena. – Złap ją za nogi! – krzyknęłam. Szarpała się i wierzgała, ale Hydenowi udało się chwycić jej kostki. Nie była ciężka i znieśliśmy ją po schodach. – Co z nią zrobimy? – spytałam. – Zabieramy ją pod ziemię, do garażu. Dotarliśmy na parter i schodziliśmy dalej schodami prowadzącymi do podziemnego garażu. Po chwili przestała wierzgać i wrzeszczeć. – Schodzimy niżej, czy wystarczy? – Jeszcze jeden poziom. Zeszliśmy, odcinając tym sygnał, i jej ciało stało się bezwładne. I znacznie cięższe. – Już go tam nie ma – rzekł Hyden, wskazując na ciało dziewczyny. – Kogo? – Tego, kto w niej siedział. Któregoś z ludzi mojego ojca. Nogami pchnęliśmy drzwi do hali garażowej. Nie widząc na tym poziomie żadnego strażnika, położyliśmy dziewczynę na betonowej posadzce. – Idę po samochód – rzucił Hyden. Spojrzałam na nią. Z brązowymi włosami rozrzuconymi wokół głowy i ramion wydała mi się nagle bezbronna i łagodna. Wyciągnęłam przed siebie rękę i popatrzyłam na mały palec. Nic się z nim nie działo. Nie poruszał się. Wkrótce podjechał Hyden. Wychylił się przez okno. – Jak ją wkładamy? – spytałam. Patrzył ponad moją głową. – Spójrz tam – rzekł. Odwróciłam się. Zobaczyłam, że dziewczyna się ocknęła i usiadła. Podeszłam do niej. – Cześć, mam na imię Callie. Podparła się rękami, jakby zamierzała, niczym dziki kot, rzucić się do ucieczki. – Spokojnie. Jestem jak ty. – Okręciłam się na pięcie i odgarnęłam z tyłu włosy, odsłaniając bliznę. – Widzisz? – Jesteś Metal. – Mówiła z południowym akcentem. – Tak. I mogę ci pomóc. Wyluzowała się. – Czy ty też masz dziwne sny? Nie tylko w nocy. – Zadrżały jej usta. – Są niesamowite. – Tak, też je miewam – powiedziałam. – Chodź ze mną. Mamy jedzenie i będziesz bezpieczna. – Macie jedzenie, naprawdę?

– W samochodzie są supertrufle. Dziewczyna machnęła ręką w stronę SUV-a. – A są tam Enderzy? – Nie – odparłam. – Tylko Starterzy. Podchodziła do pojazdu nieufnie. Hyden nie ruszył się z fotela kierowcy, tylko odblokował tylne drzwi pasażera. Zawahała się, spojrzała na mnie z pytaniem w oczach. – Wszystko jest okay. On jest ze mną. Wymieniliśmy z Hydenem spojrzenia, tymczasem Starterka wsiadła do auta.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział jedenasty

Dziewczyna miała na imię Savannah. Łapczywie zjadła trzy supertrufle, musieliśmy ją powstrzymać przed dalszym jedzeniem, bo zaczęłoby ją ssać w żołądku bardziej niż przedtem. – Macie rację. Powinnam to wiedzieć lepiej od was. – Wytarła usta grzbietem dłoni. – Mój ojciec był dietetykiem. – Więc chyba wiesz co nieco o medycynie? – spytałam. Każda pomoc w tym zakresie była dla nas cenna. – Nawet sporo. Moja mama była chirurgiem. Wybierałam się na studia medyczne, ale zaczęła się wojna i wszystko się zmieniło. – Dlaczego poszłaś do Prime Destinations? Zesztywniała i spojrzała na mnie kątem oka. Domyślałam się, że rozważa, czy ma opowiadać o sobie. – Nie nalegam. Rozumiemy cię lepiej niż ktokolwiek inny – zapewniłam ją. – Ja zgłosiłam się do nich, bo potrzebowałam pieniędzy, żeby zapewnić jakiś dom choremu bratu. Miał schorzenie układu oddechowego i koczowanie w pustostanach pogarszało sprawę. Nie widziałam lepszego wyjścia. – Ja przysięgłam sobie, że nie dam się złapać policji. Widziałam, jak zabierali inne dzieciaki z naszej ulicy – powiedziała. – Mogłabym zostać w naszym domu, niestety, został uznany za miejsce zakażone. Dlatego zdecydowałam się na bank ciał. – Kiedy? – spytał Hyden. – Kilka miesięcy temu. Wszystkie pieniądze, jakie dostałam, zabrała mi banda renegatów. Zaraz pierwszego dnia po moim wyjściu stamtąd. Pokiwałam głową. Nie pierwszy raz słyszałam taką historię. – Zdaje się, że wam nic takiego się nie przydarzyło. – Obrzuciła wzrokiem wnętrze SUV-a. – Będzie jeszcze dużo czasu, żeby ci opowiedzieć nasze historie – powiedziałam. – Najważniejsze, że możesz nam zaufać. Podciągnęła kolana pod brodę i skulona jak dziecko oparła głowę o szybę. – To brzmi nieźle.

Kiedy już dojechaliśmy na miejsce, pociągnęłam Hydena za koszulę i poruszyłam bezgłośnie ustami: „A co z tym…” – Wskazałam na niego, myśląc o ciele Jeremy’ego. Wzruszył ramionami. – O rety, jak tu ładnie! – wykrzyknęła Savannah, gdy znalazła się w głównej sali. – Dzięki, że przywieźliście mnie tutaj. Więc to twoje siedlisko, Hyden? – Tak, moje. Za to nie oglądasz mojego prawdziwego ciała. To sobie wypożyczyłem – wyznał nagle Hyden. – Naprawdę? Myślałam, że tylko Enderzy lubią wynajmować młode ciała – rzekła, przymrużając oczy. – Zasadniczo tak jest – przyznał Hyden. – A gdzie jest twoje ciało? – spytała. – W innym pokoju – wtrąciłam się. – Czemu pytasz? – Chciałabym zobaczyć – poprosiła. Hyden zaczął kręcić głową, ale go ubiegłam. – Jasne. Dlaczego miałabyś nie poznać autentycznego Hydena. Hyden obciął mnie wzrokiem. Zdawałam sobie sprawę, że nie jest zachwycony, jednak uważałam za istotne, by nikt w naszej wspólnocie nie poczuł się w jakikolwiek sposób wykluczony. Przeszliśmy do pokoju, gdzie leżało jego ciało. Był tam, ten prawdziwy Hyden. Spał na łóżku, ale jakoś dziwnie płytko oddychał i miał bladą twarz. – Od jak dawna spoczywa tutaj to ciało? – spytała Savannah. – Nie tak długo – odparł Hyden. – Bo jeżeli upłynęło sporo czasu, to on potrzebuje płynów. – Wiem o tym – burknął Hyden. – Zajmę się tym. – Nie zwlekaj – powiedziała. – Tym bardziej że to bardzo atrakcyjne ciało – dodała. – Dziękuję – bąknął. Widząc jego zaskoczoną minę, o mało nie parsknęłam śmiechem. Dałam znak Savannah. – Chodźmy. Trzeba znaleźć dla ciebie pokój.

Savannah nie kręciła nosem na lokum. Była tak zmęczona, że padła na swoje małe łóżko, zanim zdążyłam naszykować dla niej ręczniki i przybory toaletowe. Wróciłam do głównej sali i zastałam tam Hydena. W jego własnym ciele. Chociaż stał odwrócony plecami do mnie, z łatwością rozpoznałam go po mocnych ramionach i niesfornych włosach – ani kręconych, ani całkiem prostych. Ugięły się pode mną nogi. Wszystko stanęło na głowie. Był tutaj, a jakby zniknął. A przecież właśnie tak być powinno – znalazł się tam, gdzie miał wrócić. Do własnego ciała. Oznaczało to jednak koniec jakiegokolwiek kontaktu dotykowego. – Hyden? – odezwałam się szeptem.

Odwrócił się. Patrzyłam na niego, tego prawdziwego, na dobrze zapamiętaną przystojną twarz z oczami, w których skrywał się ból. – Tak? – Nie poczekałeś na mnie? Po prostu to zrobiłeś? Przekrzywił głowę. – Przecież tego chciałaś. Może nie? Rzeczywiście chciałam. Lecz stało się to tak nagle. Zdałam sobie sprawę, że w skrytości ducha oczekiwałam czegoś jeszcze… ostatniego pocałunku… przytulenia na dobranoc. Jakiejś krótkiej chwili razem, zanim powróci to okropne „nie dotykaj mnie”. Skarciłam się w duchu za egoizm. – Myślałam, że być może… – Wszystko wiem… ja też… Jakby wyrosła między nami niewidoczna ściana. Na koniec to ja zdołałam wydobyć z siebie parę słów. – Miałam nadzieję… myślałam, że poczekasz na mnie. – Nie mogłem. To trwało już za długo. Savannah miała rację. Moje ciało domagało się płynów. Udawał, że nie ma czym się przejmować, ale gdy skrzyżowały się nasze spojrzenia, oczy go zdradziły. Odwrócił wzrok. Ciało Jeremy’ego leżało na kanapie, a przy nim zobaczyłam minizestaw z ekranem holograficznym. – Jest połączony z komputerem w samochodzie, tak? – spytałam. – Psst… – Hyden przyłożył palec do ust. Jeremy poruszył powiekami, drgnęły mu wargi. Wracał do przytomności. – Czy nie powinieneś jakoś zadziałać, żeby w razie czego móc go opanować? Gdy się ocknie, może się rozszaleć – powiedziałam cicho. – Wezwę Erniego. – Wyjął komórkę i wysłał SMS-a. Niestety, zanim pojawił się Ernie, Jeremy otworzył oczy. Na jego twarzy odmalowała się panika. Usiadł z trudem, wparł plecy w oparcie kanapy. Kręcił bez końca głową, usiłując zrozumieć sytuację. – Spokojnie, Jeremy – odezwałam się. Hyden dał mi znak, żebym zamilkła, ale było już za późno. Usłyszał mnie. – Co? Kim jesteś? – spytał, odwracając głowę w moją stronę. Mogłabym powiedzieć, że tak nie należy zwracać się do dziewczyny, którą się całowało, lecz zapewne nie wypadłoby to najlepiej. Ścisnął rękami głowę, jakby go straszliwie rozbolała. – Mam na imię Callie. – Nie znam żadnej Callie. Od początku miał opryskliwy ton. Jakby z jego ust padały rozkazy, przynajmniej takie to sprawiało wrażenie. – To prawda, nie znasz mnie. Czy mogę być pomocna? Może chcesz się napić wody? Zaczął kiwać głową i natychmiast przestał, niewątpliwie z powodu bólu. – Taa – rzekł cicho. Hyden dał znak, że pójdzie po wodę. Jeremy dostrzegł go dopiero, gdy wychodził z pokoju. – A to kto? – spytał. Cisnęło mi się na usta: „Ten ktoś był przez jakiś czas tobą”, ale się powstrzymałam. – To Hyden. Przyjaciel – powiedziałam.

– Wydaje mi się, że znam tego gościa… Wolałam, żeby nie przypominał sobie, jak Hyden go ścigał. – Niemożliwe. Jesteś trochę zdezorientowany. Ale znalazłeś się wśród Metalów, takich jak ty. – Metalów. Takich jak ja… – bąknął do siebie pod nosem. Hyden wrócił ze szklanką wody, którą Jeremy wypił duszkiem do dna. – Czyli wy obydwoje też macie chipy? Z Prime? Kiwnęliśmy jednocześnie głowami. – Ten bank ciał… Jeżeli kiedykolwiek zobaczę Starego Człowieka, to ukręcę mu tę pomarszczoną szyję, przysięgam! – wykrzyknął. Spojrzałam na Hydena, ale ten nie odrywał wzroku od Jeremy’ego. – Wyglądasz na sportowca. Jakie sprawności zgłosiłeś w Prime? – spytał. – Różne sztuki walki. Taekwondo, kali, gatka. Hyden skinął głową. Na własne oczy widzieliśmy Jeremy’ego w akcji. Mógł zabić. Postanowiliśmy na razie nie ujawniać przed nim za wiele, póki stopniowo nie oswoi się ze wszystkim. Z wyjątkiem mojego zmodyfikowanego chipa, wszystkie inne miały specyficzną blokadę, uniemożliwiającą komukolwiek z Metalów zabijanie podczas wynajmu. Mieliśmy jednak wątpliwości, czy blokada działa również wtedy, kiedy jesteśmy sobą. Zresztą to nie była pora na sprawdzanie tego.

Wieczorem, gdy w kuchni nakładaliśmy na talerze jedzenie, podszedł do mnie Hyden, oczywiście zachowując bezpieczną odległość, i uśmiechnął się szeroko. – Hm? Chili wprowadziło cię w tak dobry nastrój? – Chciałem ci specjalnie podziękować. – Za co? – Za to, na co patrzę. To ty przekonałaś mnie, żeby ich tu razem zgromadzić. – I jesteś z tego zadowolony? Zatem miałam rację. – Taak. Dobrze jest ich widzieć tutaj i chronić przed zakusami mojego ojca. Być częścią wspólnoty Metalów. – Roześmiał się. – I korzystać z lepszej kuchni. Przewróciłam oczami i przeszłam dalej wokół stołu po chleb. W jadalni usiadłam koło Redmonda. Hyden zajął miejsce na drugim końcu stołu naprzeciwko Jeremy’ego. Blisko nich siedziała Lily, akrobatka, i Derek, szczycący się umiejętnościami wspinacza. Podsuwał miskę z sałatą pod nos Savannah, ale ta chichotała z Michaelem. On zaś już skończył jeść i szkicował jej twarz. Reszta Metalów siedziała przy pozostałych stołach. Ktoś postukał łyżką w swoją szklankę z wodą i rozmowy ucichły. To był Jeremy. – Chcę opowiedzieć o prześladujących mnie wspomnieniach – zaczął. – Czy chodzi ci o wspomnienia naszych renterów? – spytała Savannah. – Wiem, że nie tylko ja je miewam. Słyszę różne rzeczy. Pomówmy o tym otwarcie. Kto zacznie? Rękę podniosła Savannah. – Moja renterka, wiedząc, że mam czarny pas, postanowiła, będąc w moim ciele, pobić swojego dawnego przyjaciela, jakiegoś starego Endera. Kiedy w jej wspomnieniach przeżywałam ten incydent

na nowo, doznałam szoku. Nie wiem, jaką krzywdę zrobił jej ten gość, ale czuła satysfakcję, że go ukarała. Michael podniósł rękę. – Mnie wynajął jakiś podejrzany typek. – Wiem, zetknęłam się z nim – mruknęłam pod nosem. – Moje artystyczne umiejętności miały mu służyć do przywabiania atrakcyjnych Starterek. Proponował dziewczynie, że ją namaluje – mówił Michael. – Nago? – spytał Jeremy. – Jasne. Wszyscy zareagowali oburzeniem. – Musisz mieć całkiem interesujące wspomnienia – rzucił Jeremy. – Nie, bo każda mu… czyli mnie… odmówiła. Widać potrafiły przejrzeć tego typka na wylot. Podniosła rękę Lily. – Mnie wynajęła stuletnia umierająca na raka renterka. Jej marzeniem było poszaleć na trapezie. Przeżywałam jej podekscytowanie, czuła się taka lekka. To było cudowne. Skwitowane to zostało jakimiś pomrukami i wszyscy powrócili do wcześniejszych rozmów. W pewnej chwili nachylił się ku mnie Redmond. – A ten kod, który zostawiłem dla ciebie w sejfie? – spytał cicho. – Ten z opisem, w jaki sposób zmodyfikowany został mój chip? Dlaczego pytasz? – Masz go nadal? Zdziwiło mnie, że nagle sobie o nim przypomniał. – Przechowuję go w bezpiecznym miejscu. – To dobrze. – Zwęziły mu się oczy. – Trzymaj go tam dalej. I nikomu nie dawaj. – W jego oczach pojawiła się troska… nie byłam pewna dlaczego. – Chciałam cię prosić o przysługę – powiedziałam. – Nie mogę ci wyjąć tego chipa z głowy, jeżeli to masz na myśli. – Nie chodzi o chip, tylko o tę płytkę w mojej głowie. Założyłeś ją jako blokadę. – I co z nią? – Już nie działa. – Mówiłem ci, że będzie skuteczna bardzo krótko. – Dlatego chcę ją usunąć. Denerwuje mnie. Ciągle się tam drapię. Odsunął miskę. – Najlepiej zostawić ją w spokoju. Nie powodować dodatkowego urazu. Nie dzieje się nic złego, póki tam jest. – To moja głowa. Uważam, że im mniej w niej metalu, tym lepiej. Redmond zacisnął usta, a ja skrzyżowałam ramiona. Nie zamierzałam dać za wygraną, chociaż podejrzewałam, że racja jest po jego stronie. Cóż z tego, kiedy w jakiś sposób czułam, że usunięcie płytki zakrywającej miejsce wszczepienia chipa zbliżyłoby mnie o jeden krok do pozbycia się samego chipa… któregoś dnia.

Redmond uzyskał akceptację Hydena na dokonanie zabiegu, a ja nakłoniłam Michaela, żeby mi

towarzyszył i wspierał psychicznie. Poszliśmy do niewielkiego gabinetu medycznego z umywalką, szeregiem butelek z lekami i szafkami na instrumenty chirurgiczne. Gdy Redmond je przygotowywał, uderzył mnie w nos ostry zapach jakichś odczynników. Michael stanął koło mnie. – Gotowa? – spytał Redmond. Kiwnęłam głową. Ułożył mnie na brzuchu z twarzą w otworze w stole operacyjnym. To nie mogło być przyjemne. Do boków twarzy przylegał papierowy sanitarny ochraniacz, a po chwili poczułam, że Redmond przykłada mi coś zimnego na tył głowy. – Co robisz? – spytałam. – Zabezpieczam pole naokoło płytki wodoszczelną taśmą, żeby chronić twoje włosy. – Płytka jest malutka, a ja mam wrażenie, że zakrywasz mi całą głowę. – Im szersza bariera ochronna, tym bezpieczniej. – Czy to będzie bolało? – spytał Michael. – Nie powinno – odparł Redmond. – Nie przewiduję żadnego cięcia. Wolałabym, żeby ciął i usunął chip. Jednak to, co robił, było drugą najlepszą rzeczą, jaka mogła mnie spotkać. Usłyszałam syk aplikowanego sprayu i poczułam lodowaty chłód na skórze głowy. – To wytworzy skuteczną osłonę dla skóry, dzięki czemu rozpuszczalnik, którego użyję, cię nie poparzy. – Po co ten rozpuszczalnik? – zapytał Michael. Wyobraziłam sobie wyraz jego twarzy. Zapewne przypatrywał się wykonywanym przez Redmonda czynnościom z fascynacją obserwatora eksperymentu naukowego. – Nie życzę sobie oglądać tego na rysunku – uprzedziłam Michaela. Dotknął mojego ramienia. – Hej, a gdzie jest mój blok rysunkowy? – Klej, którego użyłem, żeby ta mała płytka trzymała się z tyłu czaszki, musi zostać rozpuszczony – wyjaśniał Redmond. – Wtedy ona odpadnie. To bardzo mocny klej… wymaga rozpuszczalnika kwasowego… dlatego byłem niechętny usuwaniu płytki. – To ostatnie powiedział głośniej, specjalnie na mój użytek. – Rób swoje, proszę – powiedziałam. – Dobrze, teraz się nie ruszaj. Słyszałam, jak rozpuszczalnik się pieni i bąbelkuje… tuż przy moich uszach. Ostra woń zaatakowała mi nos. – Aua – stęknął Michael. Mogłam sobie wyobrazić, że wymachuje przy twarzy ręką. – Nie podchodź za blisko – skarcił go Redmond. – To tylko szczypce, chwycę nimi za płytkę i ją podważę. Poczułam, jak ją ciągnie. – Poluzowana z lewej strony… teraz jeszcze z prawej. Redmond operował dalej szczypcami i wreszcie klej puścił. – Po wszystkim. Zdjęta – oznajmił. – Doskonale. Pozwól mi tylko oczyścić to miejsce. Ulegałam oczywiście złudzeniu, ale miałam wrażenie, że stałam się lżejsza. Michael pogłaskał mnie po ramieniu. – Dobra robota – rzekł. Redmond odwrócił się po płyn dezynfekujący i w tym momencie z korytarza dobiegło przenikliwe wycie syreny. – A to co?! – krzyknęłam do niego. – Alarm. Zostań tu.

Wybiegł z gabinetu, zamykając za sobą drzwi. Usiadłam. – Nie powinnaś się ruszać, Cal – rzekł Michael, wyraźnie zdenerwowany. Poczułam drapanie w gardle, a w pomieszczeniu jakaś obca woń zmieszała się z zapachem medykamentów. Zakasłałam. Popatrzyliśmy na siebie z lękiem w oczach. Michael też zaczął kaszleć. Spojrzałam w górę i zobaczyłam białą smugę dymu wysuwającą się z wywietrznika niczym oddech smoka.

Rozdział dwunasty

Zlazłam jakoś ze stołu operacyjnego i sięgnęłam po ręcznik. Zmoczyłam go zimną wodą i podałam Michaelowi. – Przyłóż to do ust. Drugi przygotowałam dla siebie. Blokował dostęp dymu, ale oddychania nie ułatwiał. Za drzwiami, w korytarzu, ze wszystkich wywietrzników wydobywało się tyle dymu, że jego gryzący zapach kompletnie nas odurzył. Michael trzymał się blisko mnie. – Redmond?! – zawołałam, na sekundę odrywając ręcznik od ust. Nikt się nie odezwał, w uszach wibrował mi tylko pulsujący dźwięk alarmu. Od zadymionego powietrza piekły oczy. Widziałam najwyżej na odległość metra, więc posuwałam się naprzód, macając ścianę wolną ręką. – Redmond! Hyden! – Przez dźwięk alarmu przebił się głos Michaela. Spojrzałam przez ramię, ale dym zrobił się tak gęsty, że nie widziałam nawet Michaela, mimo że szedł tuż za mną. Oślepiający dym i ogłuszający alarm działały otępiająco. Nagle ktoś chwycił mnie za ramię. Z całej siły. Ktoś obcy. Jakiś napakowany Ender w masce gazowej, która sprawiała, że wyglądał jak przekarmiony kosmita. W ręku trzymał taser, a za paskiem miał wetknięty płaski, lekki pistolet – popularny wśród Enderów. Zahaczyłam nogą o jego nogę od tyłu, by go podciąć, lecz ani drgnął. Michael próbował mi pomóc, ale uderzony kolbą tasera runął na podłogę. Odrzuciłam ręcznik i zaczęłam walczyć obiema rękami, niestety, o wiele silniejszy Ender wkrótce mnie obezwładnił mocnym chwytem za nadgarstki. Nie mając ręcznika przy ustach, nawdychałam się gryzącego dymu i zakręciło mi się w głowie. Ender wycelował we mnie taserem, szczęśliwie zdążyłam zrobić unik, tak że wystrzelone elektrody tylko opaliły ścianę. Wtedy szarpnął mną z całej siły. Bliska omdlenia zobaczyłam tuż przy twarzy maskę przeciwgazową… sekundę potem jego oczy rozszerzone z przerażenia. Runął nagle na podłogę. Za nim stał Ernie z pistoletem w ręku i w masce na twarzy. Nie słyszałam wystrzału, bo zagłuszyło go wycie alarmu. Ernie zdarł Enderowi maskę i podał mi ją. Wahałam się tylko przez moment – przezwyciężyłam wstręt, bo brakowało mi powietrza. – Już dobrze? – spytał stłumionym przez maskę głosem.

Odgarnęłam wystający spod maski kosmyk włosów, kiwnęłam głową i pokazałam palcem za siebie. – Michael. Oberwał. – Jest tu ktoś jeszcze? – spytał Ernie. Potrząsnęłam głową. – A gdzie Hyden? – zaniepokoiłam się. – Nic mu nie jest. Niestety, wszystkich innych zgarnęli. – Ernie przecisnął się obok mnie, żeby w gęstym dymie znaleźć Michaela. – Wszystkich? – jęknęłam. Skóra zrobiła mi się lepka od potu. Spojrzałam na postrzelonego Endera. – Łajdak – bluznęłam na leżące ciało. I zdrętwiałam, bo otworzył oczy. Usiadł i chwycił mnie za kostkę u nogi. – Ernie! – krzyknęłam. Próbowałam wyszarpać nogę, ale trzymał mocno. Na szczęście Ernie zawrócił, wierny ochroniarz, z bronią w ręku i Michaelem tuż za nim. Pochylił się nad Enderem, przystawiając mu pistolet do głowy. – Puść ją natychmiast! Puścił mnie i padł na wznak już całkiem bez sił. – Odejdźcie. – Ernie skinął na nas głową. Cofnęłam się, a Michael objął mnie ramieniem. Dym przerzedził się na tyle, że Ernie i ja mogliśmy zdjąć maski. – Dla kogo pracujesz? – rzucił do Endera. Ten milczał, a na twarzy malowała mu się gorycz porażki. – Słuchaj, dziadku, każda sekunda przybliża cię do wykrwawienia się na śmierć. Myślę, że zostało ci ich nie więcej niż sześćdziesiąt – mówił dalej Ernie. Sięgnął do kieszeni. Wyjął aplikator z preparatem hamującym krwawienie. – Widzisz to? Mogę ci zatamować krwotok. Ender się ożywił, błysnęły mu dziko oczy. – Uratuję twoje nędzne życie. Tylko mów, kto cię wysłał? Spojrzałam na Michaela. Czy napastnik sprzeda informację za życie? Poruszył ustami. – Brockman – wyszeptał i rozkasłał się. – Co zamierza zrobić z Metalami? – pytał dalej Ernie. – Wysadzi ich w powietrze? Ender potrząsnął głową. – Sprzeda ich… potężnym… – Wyciągnął rękę po aplikator. – Daj mi… Ernie uniósł wyżej dłoń z aplikatorem. – Kiedy? – spytał. Twarz Endera wykrzywił grymas bólu. – Za dziesięć… dni. – Komu chce ich sprzedać? – Bogaczom… Enderom… przyjadą z całego świata. – Gdzie? – Wstrzyknij… – Ender wyciągnął rękę. Ernie spojrzał na zegarek i nacisnął kciukiem aplikator. Ender nawet nie drgnął. – Gdzie? – Ernie ponowił pytanie, krzycząc mu w twarz. – Gdzie odbędzie się aukcja? Enderowi zaszkliły się oczy, głowa opadła mu na bok. – Gdzie jest laboratorium Brockmana? – Ernie potrząsnął leżącym.

– Ernie. – Dotknęłam jego ręki. – On nie żyje. Zbadawszy mu puls, Ernie się wyprostował. – Wstrzyknięcie nic nie dało – odezwał się Michael. – Wiedziałem, że go nie uratuje – rzekł Ernie. – Ale przynajmniej coś powiedział. Ruszył przodem i razem dotarliśmy do głównego laboratorium. Czekał na nas Hyden z czarnym workiem podróżnym na ramieniu. Redmond stał w tyle. – Zabrali wszystkich, nikt nie został. – Głos mi się załamał. – Nie wszystkich – powiedział Hyden ze smutkiem w oczach. – Ciebie nie. Na szczęście akurat miałaś zabieg. Przeszliśmy przez salę laboratoryjną. Zdziwiłam się, dlaczego Ernie prowadzi nas donikąd, ale gdy Hyden uderzył w tylną ścianę, jeden z paneli wsunął się w głąb, odsłaniając wąski korytarz. Weszliśmy tam, a otwór zasunął się za nami z trzaskiem. Hyden otworzył drzwi prowadzące na schody i pospiesznie zaczęliśmy się wspinać. Przestałam liczyć kolejne biegi schodów, z trudem łapiąc powietrze, wtedy Ernie wziął mnie pod ramię i pomógł iść dalej. Także Redmond, w końcu był już wiekowym Enderem, dostał zadyszki i zostawał w tyle. Dotarliśmy wreszcie na ostatni podest, Hyden ponownie nacisnął odpowiednie miejsce w maskującym wejście stalowym panelu i znaleźliśmy się w garażu. Panel zasunął się za nami automatycznie. Podchodziliśmy do SUV-a, gdy nagle otworzyły się drzwi windy. Wyskoczyło z niej dwóch Enderów w maskach przeciwgazowych i z pistoletami w rękach. Jeden z nich – wysoki, z długimi białymi włosami, wyglądał jak wiking. Hyden skinął na Erniego, by wsadził nas do SUV-a. Wspięłam się szybko na przednie siedzenie, Michael wskoczył na tył wozu, a Hyden na siedzenie kierowcy. W naszą stronę ile sił w nogach biegł Redmond. Niestety, wyższy Ender był szybszy, dogonił go i złapał od tyłu w pasie. Ernie zawrócił, by mu pomóc, a wtedy drugi z napastników wycelował w niego i strzelił. – Nie! – krzyknęłam. Tymczasem Redmond zaczął szarpać się z tym długowłosym. W trakcie szarpaniny pistolet wypalił i Redmond osunął się na ziemię – dostał w samo serce. Wykrzykiwałam jego imię. Hyden też krzyczał, ale już nie rozróżniałam słów. U tylnych drzwi SUV-a uwiesił się ranny Ernie, stawiając nogę na stopniu, a Michael wciągał go, chwyciwszy za ramię. Tamci dwaj już do nas podbiegali, wtedy Hyden ruszył, i gdy z piskiem opon wyjeżdżał tyłem z garażu, Michael wciąż jeszcze wciągał Erniego do środka. Gonili nas, ale podczas gdy, cały czas tyłem, wyjeżdżaliśmy z garażu, Michaelowi udało się wciągnąć Erniego na tylne siedzenie. Hyden wcisnął przycisk pilota bramy garażowej, która zaczęła się powoli opuszczać. Dwaj Enderzy znaleźli się przy niej w momencie, gdy nasz SUV był już na zewnątrz. Hyden ponownie wcisnął przycisk pilota i tym razem go przytrzymał – rolowana brama zaczęła zjeżdżać w dół pięć razy szybciej niż poprzednio. Wysoki Ender znalazł się w potrzasku, brama opadła na niego jak gilotyna. Odwróciłam oczy, skupiając wzrok na pistolecie, który wyleciał w powietrze z dłoni ofiary i potoczył się po ziemi. Zrobiło mi się niedobrze. – Nie patrz – odezwał się Michael. Hyden odjeżdżał, wciskając gaz do dechy.

W lusterku wstecznym zobaczyłam twarz Michaela. Pobladłą. – Redmond… – Głos uwiązł mi w gardle. Przycisnęłam rękę do ust, do oczu napłynęły mi łzy. – Wiem – powiedział Hyden. Nikt się nie odzywał przez chwilę, gdy ja szlochałam, zasłaniając twarz dłońmi. – Miał szybką śmierć – powiedział Hyden cicho. Kiwnęłam głową. Z tyłu dobiegł jęk Erniego. – Callie, byłoby dobrze, gdybyście obydwoje mieli baczenie na Erniego – poprosił Hyden. Przy nim siedział Michael, zrozumiałam więc, że chodziło mu o to, żebym odwróciła myśli od Redmonda. Zdołałam jakoś wziąć się w garść, obróciłam się do tyłu… na tylnym siedzeniu spoczywał nieruchomo nasz ochroniarz z ręką przyciśniętą do klatki piersiowej na wysokości serca. Na kurtce widniała plama krwi. Zrobiło mi się słabo. Przechyliłam się jednak przez oparcie, żeby lepiej widzieć. – Spróbuj sprawdzić, gdzie jest rana wlotowa – poleciłam Michaelowi. Ostrożnie rozpiął kurtkę Erniego. Wlot kuli znajdował się zdecydowanie powyżej serca. – Został trafiony w ramię – poinformowałam Hydena z uczuciem ulgi. – Czy nie powinniśmy założyć opatrunku uciskowego? Michael przyłożył rękę do rany i mocno przycisnął. – On potrzebuje lekarza – rzekł Hyden, nie odrywając wzroku od drogi. Ernie potrząsnął przecząco głową, starając się okazać hart ducha. Nie był jednak w stanie ukryć grymasu bólu. – Nie chce lekarza – powiedział Michael. – Odbieram mu prawo głosu. To mój szefowski przywilej. Jechał bardzo szybko. System nawigacji w kilka minut doprowadził nas do szpitala Sióstr Miłosierdzia. Wjechaliśmy na teren, minęliśmy betonowe donice z plastikowymi kwiatami – świadectwo, że szpital ledwie wiąże koniec z końcem, będąc jak inne ofiarą trudnych czasów, i skierowaliśmy się do wejścia na ostry dyżur. Ernie pocił się obficie, wydawało mi się, że ma szkliste oczy. Michael trzymał rękę na jego ramieniu i starał się go pocieszać. – Wyjdziesz z tego – powiedziałam. – Już jesteśmy na miejscu. Ernie wyciągnął pistolet i skierował lufę na Hydena. – Zatrzymaj się – rzekł. Hyden stanął tuż przed podjazdem dla pacjentów. – Zaprowadzę cię tam. Jesteś ranny. – To jest wpisane w mój zawód. – Dla emfazy Ernie machnął ręką z pistoletem. – Skończ z tym teatrem, Ernie – powiedział Hyden. – Obydwaj wiemy, że do mnie nie strzelisz. – Jesteście Metalami… nie możecie siedzieć w szpitalu… mogą was namierzyć. – Ernie z trudem wyrzucał z siebie kolejne słowa. – Będzie tak, jak ja chcę… albo wcale. Wyglądało na to, że Hyden się poddaje. Michael i ja wyszliśmy z auta, otworzyliśmy drzwi od strony Erniego i pomogliśmy mu wysiąść. Oparł się o ścianę obok wejścia na ostry dyżur i schował broń. – Przykro mi, że nie uratowałem Redmonda – rzekł. – Człowieku, zrobiłeś wszystko, co w twojej mocy. – Michael poklepał go po ramieniu. – Nas uratowałeś, Ernie. Dziękujemy ci. – Mówiąc to, wierzyłam, że i z nim będzie dobrze. Uścisnęłam jego rękę. – Trzymaj się. – Wynoście się stąd – powiedział z wątłym uśmiechem. Pomachał na pożegnanie, a my wróciliśmy do SUV-a. Patrzyłam, jak sanitariusz wychodzi ze

szpitala z wózkiem dla Erniego. – To twardy facet – odezwał się Hyden, gdy wyjechaliśmy na autostradę, kierując się na wschód. – Skontaktuje się ze mną, jak tylko będzie mógł. Jednak wyczułam nutę zwątpienia w jego głosie. Ścisnął mocno kierownicę, jakby stawiała mu opór. Pomyślałam, że ból związany z dotykiem ciała drugiego człowieka może wiązać się z psychiczną obawą przed dotknięciem jego duszy, serca, emocji. Wiedziałam, że przejął się tym, co stało się z Erniem oraz z Redmondem – ale z pewnością nie chciał tego po sobie pokazać. Obróciłam się i spojrzałam na Michaela. Podobnie jak ja nie otrząsnął się jeszcze z szoku. W tym momencie zaswędziała mnie twarz i podrapałam się po policzku. – Nie rób tego – zareagował Hyden. – Nie dotykaj twarzy. Otworzył schowek pod sufitem auta, wyjął mały zestaw medyczny, a z niego dwa białe pakieciki, każdy wielkości mojej dłoni. Rzucił mi je. – Otwórz to – polecił. Podałam jeden Michaelowi. Na pakieciku widniała jedynie długa nazwa chemiczna, której nie znałam. Rozerwałam go i wyciągnęłam wilgotną chusteczkę. – Najpierw wytrzyjcie twarz, nie pomijając nosa. Potem ręce, nogi, wszystkie odkryte miejsca na ciele – poinstruował nas Hyden. Przyłożyłam chusteczkę do policzka. – Przyjemna w dotyku. – Neutralizuje działanie większości gazów. – Jakie działanie miał ten gaz? – spytał Michael, wycierając się chusteczką. Hyden pokręcił głową. – Wolałbyś nie wiedzieć, uwierz mi. – Biedny Redmond – westchnęłam. Wytarłam twarz i wszystkie odkryte miejsca. – Jeżeli ci to pomoże – odezwał się Hyden – to uświadom sobie, że miał czas się dobrze zastanowić, zanim zaczął pracować dla mojego ojca. Poczułam pustkę w sobie, jak wtedy, kiedy wykurzyli nas dymem z pustostanu i musieliśmy zostawić wszystkie nasze rzeczy, w tym filmy z rodzicami, jedyne po nich pamiątki. Rozpaczliwie zapragnęłam zobaczyć natychmiast Tylera, przytulić go i nie wypuszczać z uścisku. – Nie wytrzymam dłużej bez brata – wyrwało mi się. – Doprowadziłabyś ludzi mojego ojca do chaty w górach. – On ma rację – poparł go Michael. Hyden otworzył skaner. – Co robisz? – spytałam. – Skanuję – odparł, jakby było oczywiste, że powinien to zrobić. Nacisnął przycisk automatycznego pilota i zdjął ręce z kierownicy. – Czy to naprawdę dobra pora? – spytał Michael. – Chcę sprawdzić, czy uda się przechwycić ich sygnały – odparł Hyden, gdy już ekran powietrzny się wysunął. – Mają całą grupę Metalów. Ten ekran powinien rozbłysnąć światełkami jak bożonarodzeniowa choinka. – Uważasz, że ich odbijemy? – spytałam. – To całkiem niezły pomysł – rzekł. Obserwowałam ekran, gdy Hyden go dotykał, poszerzając zasięg poszukiwań. Michael wychylił się z tylnego siedzenia, żeby lepiej widzieć. Ale mapa była martwa. Hyden odczekał jakiś czas, a potem przeciągnął ręką po ekranie – obraz

zdezintegrował się na moment. – Są zbyt sprytni. Mają zabezpieczenia podobne do naszych. – Westchnął z rezygnacją. – Zapadli się pod ziemię. – Trzepnął w kierownicę. – Z całą grupą Metalów, którzy mi zawierzyli. – To co teraz zrobimy? – spytałam. – Nie wiem. Na pewno nie możemy wrócić do laboratorium. Wyłączył automatycznego pilota i przejechaliśmy jeszcze dobre parę kilometrów. Zerknęłam do tyłu i stwierdziłam, że Michael zasnął. – Czy możesz zasunąć przegrodę? – poprosiłam szeptem Hydena. Rzucił okiem w lusterko wsteczne i nacisnął jeden z przycisków. Wysunęła się przegroda z pleksi i dojechała do dachu, odgradzając nas od Michaela, który gdyby się obudził, nie mógłby nas słyszeć. – O co chodzi? – spytał Hyden. – Gdy byliśmy w Archiwum… twój ojciec odezwał się w mojej głowie, ale zrobił wtedy coś nowego. – Co? – Przejął nade mną kontrolę. – W jaki sposób? – Poruszał moim małym palcem. Wbrew mojej woli. – Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? – Bo od tamtego momentu nie mieliśmy chwili spokoju. – To oznacza, niestety, że poczynił postępy. Muszę o takich rzeczach wiedzieć. – Więc teraz już wiesz. – Dotknęłam tyłu głowy, ale to był moment i cofnęłam rękę. – Jest jeszcze coś, o czym nie miałam kiedy ci powiedzieć. – Co takiego? – Spojrzał na mnie zwężonymi oczami. – Nie przyznał się do naśladowania głosu mojego ojca, kiedy wprost o to spytałam. – Typowe dla niego. – Nieprawda, zwykle chełpi się swoimi dokonaniami. – Miesza ci w głowie. Zapomnij o tym. Zjechał z autostrady. Wkrótce znaleźliśmy się na drodze biegnącej wzdłuż suchego koryta rzeki Los Angeles. Hyden przeskoczył SUV-em przez krawężnik i dziurę w bramie, po czym zjechaliśmy stromym nasypem do wybetonowanego koryta rzeki. – Hyden? – Spojrzałam na niego pytająco, trzymając się mocno uchwytu w drzwiach. W przegrodę za naszymi plecami zaczął łomotać rozbudzony wstrząsami Michael. – Co ty wyrabiasz?! – krzyknął. – Departament Wody i Energii Elektrycznej zbudował dla nas przed laty całkiem fajną zjeżdżalnię. Pojedziemy tą rampą w dół. Wjechał do otwierającego się przed nami szybu awaryjnego. – Po jakie licho? Gdzie my jedziemy? – spytałam, ściskając kurczowo uchwyt. – W miejsce głęboko pod ziemią, bezpieczne – wyjaśnił Hyden, zjeżdżając spiralną rampą na coraz niższe kondygnacje. – Bezpieczne i z toaletą – dodał. Na samym dole zaskoczył nas niecodzienny świat. Znaleźliśmy się na zaimprowizowanym targowisku, gdzie kręcili się i Starterzy, i Enderzy – zbiorowisko różnych typów. Podbiegł do naszego samochodu jakiś dziarski Starter z butelką i szmatami w ręku. – Uważaj! – krzyknęłam do Hydena w obawie, że zostanie zaatakowany. – Jest niegroźny – rzekł. – Neutralizuje ewentualne pozostałości kurzu bakteriologicznego.

Starter sprayem spryskiwał SUV-a i przecierał go szmatą, gdy powoli posuwaliśmy się na parking. Wysiedliśmy, a Hyden dał chłopakowi dolara. – Co to za miejsce? – spytałam. – Pchli targ. Ponieważ toalety są na przeciwległym końcu, mamy możliwość, żeby go zwiedzić. – Na co w ogóle czekamy? – spytał Michael, podchodząc do wejścia. Przy stole z tabliczką „Zapłać tutaj” siedziała Enderka z głową przewiązaną zielonym szalem w kwiatowy wzór. Hyden położył na stole trzy banknoty, wtedy otworzyła prowizoryczną bramę z wmontowanym znakiem drogowym zakazu skrętu w prawo. – Bawcie się dobrze – powiedziała z błyskiem w oku. Uderzyło mnie w tej kobiecie coś znajomego. Ale nie chodziło o nią, tylko o ten szal. Taki sam miała moja mama. Trzymaliśmy się Hydena, idąc za nim oniemiali, bez słowa, absolutnie zaszokowani scenerią. Jak lunatycy mijaliśmy sprzedawców siedzących na kocach albo na składanych krzesełkach za stołami, na których wystawione były najdziwaczniejsze pamiątki, niektóre sprzed wielu lat. Michael zauważył duży, płaski metalowy przedmiot. – A to co? – spytał. Sprzedawca, ekscentryczny Ender z długimi białymi włosami zaplecionymi w liczne cienkie warkoczyki, ożywił się, widząc nasze zainteresowanie. – To jest laptop – powiedział. – Komputer. – Chcesz powiedzieć, że to duże pudło to jak ekran powietrzny? – spytałam. – Korzystali z niego, żeby się dostać do sieci? – Nie używali wtedy tej nazwy – wyjaśnił Hyden. – Dawniej ludzie nie dokumentowali każdej sekundy swojego życia, jak to robimy dzisiaj. – Nie wszyscy – odezwał się Michael. Sprzedawca uśmiechnął się, dotknął pudełka, odskoczyło wieczko. Przedmiot wydawał się jeszcze większy. – Spójrzcie na klawiaturę. Jak w maszynie do pisania. – Skinęłam sprzedawcy głową. – Dziękujemy. – Poszliśmy dalej. – Co to jest maszyna do pisania? – spytał Michael. – Nie oglądałeś starych filmów? – Przypomniały mi się filmy, które wyświetlał mi ojciec. Kiedy znowu jakiś obejrzę, taty przy mnie nie będzie. – Dlaczego nazwali ten komputer laptopem? – dopytywał się Michael. – Bo mieli go używać, trzymając na kolanach1 – odpowiedział Hyden. – Ale praktycznie prawie nikt tak na co dzień nie robił. – Dlaczego ci ludzie są tutaj, a nie na górze, na dworze? – zapytałam go. – To jedna ze społeczności żyjących w ukryciu – objaśniał nam dalej Hyden. – Starterzy i Enderzy, którzy boją się nowego ataku bakteriologicznego albo przetrwałych zarazków. – Nie byli szczepieni? – spytał Michael. – Nie wszyscy. Poza tym ta szczepionka nie ochroni przed atakiem nowym rodzajem broni biologicznej. Broń biologiczna. Atak. Przetrwalniki zarazków. Zakręciło mi się w głowie.

W toalecie umyłam twarz i wytarłam ręce papierowymi serwetkami elegancko ułożonymi na blacie. Kobieta w szalu na głowie zwinęła je pewnie ze stoiska z hot dogami. Gdy tak stałam samotnie przed lustrem, wspomnienie tragicznych śmierci na terenie laboratorium uderzyło mnie z siłą ciosu w brzuch zadanego przez jakiegoś renegata. Po ostatnich przeżyciach spacer po tym pchlim targu wydał mi się czymś surrealistycznym. Redmond. Ernie. Dołączyłam do chłopaków czekających w fast foodzie. Siedzieli przy butelkach z wodą i tanich czekoladkach udających supertrufle. Zadowalali się minimalną ilością kalorii – żeby móc powiedzieć, że czymś się pokrzepili. Hyden rzucił mi jedną czekoladkę. – Dla ciebie. Czekoladkę złapałam, ale butelki z wodą, którą po chwili rzucił w moją stronę, już nie i z hukiem walnęła o podłogę. Michael podniósł ją i podał mi. Stanęłam przy nich bez ruchu. – Co jest nie tak? – spytał Hyden. – A co jest tak? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Podszedł do mnie, delikatnie wyjął mi czekoladkę z ręki, odwinął z papierka i podał na wyciągniętej dłoni. Wzięłam ją, nie dotykając jego ręki, odgryzłam kawałek i żułam powoli. – Rozchmurz się – rzekł. Podróbka supertrufli drapała mnie w gardło. – Chcę wrócić do normalnego życia, rozumiesz? – powiedziałam. Chłopcy spojrzeli na mnie w skupieniu. – Zaledwie parę tygodni mieszkałam razem z bratem w jednym domu… jak rodzina, a teraz on jest tam, w górach, a ja gdzieś tu, pod ziemią, i zastanawiam się, czy kiedykolwiek jeszcze uda mi się go zobaczyć. Miałam mu zapewnić normalne życie, a nie nianię. Tymczasem sprawy przybrały taki obrót, że nie wiadomo, czy wszyscy dożyjemy jutra. Hyden zbliżył się do mnie. – Chcę tego samego co ty… zrzucić z siebie te więzy. Chcę, żeby każdy z nas cieszył się swobodą. Ale jeszcze na to nie pora. Dojdziemy do tego stopniowo rozważnymi krokami. Więc zgoda? Spojrzałam w bok. – Jeszcze nie wszystko stracone – rzekł. Z trudem przełknęłam ślinę. Jak mógł tak mówić po tym, co się stało? – Nie wszystko, Callie. Wiem, że zginął Redmond. Że Metale już nie są z nami. Lily i Savannah, i Jeremy, i pozostali. Uświadomiłam sobie, w jakim są niebezpieczeństwie – cokolwiek mówił tamten umierający Ender, ojciec Hydena mógł każdego z nich zamienić w ludzką bombę. – Będziemy nad tym pracować, postaramy się ich odbić. W worku mam spakowane najważniejsze rzeczy. I pieniądze. – Machnął w kierunku SUV-a, gdzie zostawił duży czarny worek podróżny. – Wszystkie badania potrafię odtworzyć, mam je tutaj. – Wskazał palcem głowę. – Co z twoim laboratorium, z komputerami? – spytałam. – Nie dobrali się do moich komputerów – odparł. – Włączyłem przycisk kryzysowy powodujący ich zniszczenie. – A więc je straciłeś. – Pozwólcie, że wam coś pokażę – zaoponował. Doprowadził nas do wyjścia z pchlego targu i poszliśmy w stronę SUV-a.

– Mam skaner. I mam backup. – Pokazał ręką swój pojazd. – To jest przenośne laboratorium. – Gdzie? Otworzył tylne drzwi. Przez całą szerokość przestrzeni bagażowej biegło obite czarną skórą siedzenie, przypominające kanapę i tak wyprofilowane, że zapewniało pełną wygodę osobom siedzącym. Hyden sięgnął za nie ręką i wysunął do góry megakomputer. Michael aż gwizdnął. – To nie to co ten stary wykrywacz Metalów. Rzeczywiście wyglądał niesamowicie, nie widziałam jednak powodów do świętowania. Hyden przekrzywił głowę. – Masz rację, Callie. Nie jest dobrze. Z Metalami. I zginął Redmond. Ale nie poddawaj się. Popatrzyłam na niego, potem na Michaela. Ich siła dała mi moc i obudziła iskierkę nadziei.

Spaliśmy w SUV-ie. Hyden z przodu, ja i Michael z tyłu. Nie mogłam ułożyć się wygodnie bez koca i poduszki i musiało minąć chyba parę godzin, zanim zapadłam w krótki sen, z którego obudziłam się w ciemności całkiem zdezorientowana. Słyszałam rytmiczne oddechy Hydena i Michaela. Małe światełka na desce rozdzielczej i po bokach pojazdu wyglądały w ciemnym wnętrzu jak robaczki świętojańskie w jaskini. Przez przyciemnione szyby dostrzegłam odręcznie wypisaną tabliczkę „Zamknięte”, którą na bramie wywiesiła kobieta w szalu na głowie. Targ był stały i wielu sprzedawców tylko przykryło na noc swoje artykuły ręcznikami i szmatami. Ale były też miejsca puste. Kilku handlarzy spało w swoich samochodach, żeby mieć baczenie na teren bazaru. Gdy wyglądałam przez okno, mój wzrok nagle zogniskował się na samej szybie, a obraz się rozmazał. Kiedy odzyskałam ostrość widzenia, szyba jakby stała się ekranem, a w scenę, która się na nim rozgrywała, zostałam wkrótce wciągnięta. Znajdowałam się w klubie Rune, na parkiecie do tańca, i szłam między szykownymi „nastolatkami”, którzy w większości byli Enderami w wynajętych ciałach dawców, tak jak i mnie wynajęła Helena. Przemknęłam do baru i pokazałam barmanowi mały hologram ze zdjęciem dziewczyny. To była Emma, zaginiona wnuczka Heleny, szlachetnej urody blondynka – miała klasyczny nos Heleny i jej mocno zarysowany podbródek. Było to kolejne wspomnienie Heleny rozgrywające się przed moimi oczami, nieco odmienne od wcześniejszych, bardziej wizualne. Najwidoczniej w moim ciele udała się do klubu Rune, żeby zapytać o Emmę. Ale barman spojrzał na holo i potrząsnął głową. Poczułam jej wielki smutek w swoim sercu. Ten ból Heleny, utrwalona chwila z przeszłości, przechowała się jak w zamrażarce w mojej pamięci. Nie tylko odgrywałam to wszystko na nowo, lecz także odczuwałam jej ból jak własny. Wizja się skończyła, znowu byłam w SUV-ie i wyglądałam przez okno, tylko po policzku spływała mi łza. Helena musiała tam być ponad dwa miesiące temu i tak stare było to wydobyte nagle na powierzchnię wspomnienie. Miałam dość własnych bolesnych wspomnień z okresu wojny bakteriologicznej i z późniejszych czasów. Ale ten epizod z Heleną był dojmujący. Jej determinacja, rozpacz, pasja, z jaką poszukiwała Emmy. I odpowiedzi. Nie rezygnowała. Więc ja miałabym się poddać?

– Znowu nękało mnie wspomnienie z przeszłości – oznajmiłam rano. Obudziliśmy się mniej więcej o tej samej godzinie w pomiętych ubraniach i z niesmakiem w ustach. Podparłam głowę na łokciu, koło mnie na tylnym siedzeniu półsiedział Michael. Hyden podniósł fotel kierowcy do normalnej pozycji i przeczesał palcami włosy. – Znowu spektakl pamięci? – Tak. I zawsze wtedy zaczynam też myśleć o tacie. Michael położył rękę na moim ramieniu. – Wiem, że ci ciężko, Cal. Dotknęły nas nieodwracalne straty. Musiały przewrócić nasz świat do góry nogami. – Rozumiem, ale… – Callie, przypomnij sobie, co widzieliśmy w Archiwum – odezwał się Hyden. – Mimo to coś mnie dręczy. Nie mogę się z tego otrząsnąć. – Co chciałabyś zrobić? – spytał Hyden. Popatrzyłam na jednego i drugiego. – Chcę pojechać do naszego domu.

Rozdział trzynasty

Jechaliśmy przez miasteczko w dolinie położonej na północ od Los Angeles, gdzie dorastaliśmy ja i Michael. Teraz było to całkowicie wyludnione przedmieście. Mijaliśmy zabite deskami domy oznakowane namalowanymi czerwoną farbą napisami: „Przesiedleni”, ale najczęściej widniało na nich: „Do rozbiórki”. Odżyły we mnie straszliwe wspomnienia z okresu, kiedy nasi rodzice zapadli na chorobę wywołaną przez zarazki. Przyjeżdżała policja prewencyjna i zabierała ich do placówek leczniczych, gdzie nie podejmowano żadnego leczenia. To były miejsca, w których ludzie po prostu czekali na śmierć. Osieroconych Starterów, po których nie zgłosili się dziadkowie, zabierano do zakładów opiekuńczych. Patrzyłam na domy moich przyjaciół i sąsiadów: Surrattów, Perrych, Rogerów i innych. Teraz wszystkie były opuszczone, trawa wokół nich wyschła i pożółkła, a na każdych drzwiach naklejono wyroki skazujące na niebyt. Do tych domów chodziłam z innymi dzieciakami po cukierki w Halloween, a w ciągu roku na grilla i urodzinowe przyjęcia. Miasteczko wyglądało, jakby zostało opanowane przez zombie. Dotknęłam ręką tyłu głowy. Kiedy mijaliśmy dom Michaela, odwrócił się i powiódł za nim wzrokiem. Nie widziałam wyrazu jego twarzy, ale chyba właśnie tego chciał. – Mamy się zatrzymać? – spytałam. Pokręcił głową. Hyden spojrzał na mnie. – To jego rodzinny dom – wyjaśniłam. Hyden kiwnął głową. – Byliście sąsiadami. – Tak. Ale w rzeczywistości dobrze się nie znaliśmy… – Nie bawiliśmy się razem – dodał Michael. Hyden kiwnął głową. – Aha. Jechaliśmy dalej w milczeniu, dwie przecznice dalej wskazałam dom po prawej stronie. – To tutaj. Hyden się zatrzymał. Prymitywne ogrodzenie z drutu, którym otoczono teren, zdusiło krzaki róż. Te róże – duma mojej matki – umarły, a bezlistne szkielety krzaków wyciągnęły w górę nagie gałązki, wołając o ratunek, i tak zastygły, bo nikt im nie pomógł. Przełknęłam ślinę i powstrzymałam łzy, których byłoby zbyt wiele. Michael wychylił się

z tylnego siedzenia i ścisnął mi ramię. – Gotowa? Wciągnęłam głęboko powietrze. – Idziemy. – Chwyciłam za klamkę. – Poczekaj – rzucił Hyden. – Bo? Hyden wyciągnął rękę z maską gazową dla mnie, drugą rzucił do tyłu Michaelowi. Pomysł, żeby chodzić po domu rodzinnym w takiej masce, był nie do przyjęcia. – Nie włożę tego. To mój dom. – Zapraszałam do niego najlepsze przyjaciółki, często zostawały u mnie na noc. Piekłam tu z mamą czekoladowe ciasteczka. W piątki urządzaliśmy dzień pizzy. Tu nie pasowały maski gazowe. – Wewnątrz może być niebezpiecznie. Nawet jeśli nie przetrwały zarazki, to dom został spryskany chemikaliami – powiedział Hyden. – On wie, co mówi – poparł go Michael, wojując ze sprzączką od maski. Hyden rzucił mu rękawiczki. – Mnie wszystko jedno. – Otworzyłam drzwi i wysiadłam, gdy oni jeszcze zakładali sprzęt ochronny. Wreszcie ruszyli za mną. Hyden natychmiast zabrał się do przecinania szczypcami drutu i zrobił dla nas dziurę w ogrodzeniu. Michael obrzucił wzrokiem ulicę – nigdy nie zapominał o zagrożeniu ze strony renegatów. Ale nigdzie nie było żadnego znaku życia, nawet jednej wiewiórki. Gdy szliśmy ścieżką, poczułam, że nogi robią mi się coraz cięższe. Mój dom. Bawiliśmy się na tym podwórku, było pełne życia i rozbrzmiewało śmiechem. Teraz panowała tu martwa cisza. Puszysty zielony trawnik, na którym tata i Tyler grali w piłkę, przypominał żółtawe ściernisko. Stanęliśmy przed drzwiami od frontu. W poprzek nich przybito gwoździami deski. Na nich widniał czerwony jak krew bazgroł: „Do rozbiórki”. Nagle ciszę zmąciły wesołe dźwięki, na co Hyden i Michael zareagowali nerwowo. To odezwał się mały holopad mojej mamy, aktywowany naszą obecnością. Miała zwyczaj wymieniać filmy wraz ze zmianą pory roku, a na tym upamiętniona została nasza rodzina – tata, mama, Tyler i ja – uśmiechnięci trzymamy wycięte z tektury serce i na koniec melodyjki mówimy chórem: „Zapraszamy”. W rogu holopada dostrzegłam rozpryśniętą kroplę czerwonej farby. Ugięły się pode mną nogi. Michael spojrzał na mnie. – Chcesz to mieć? Bez słowa kiwnęłam głową. Wyjął z kieszeni scyzoryk i wyłuskał holopad. – Masz. Wsunęłam go do torebki. Hyden zsunął podwinięte rękawy, zakrywając ręce aż do rękawiczek. – Powinnaś zrobić to samo – zwrócił się do mnie. – Którędy najlepiej dostać się do środka? – zapytał. Poprowadziłam ich naokoło domu do tylnych drzwi. Ogródek za domem przypominał cmentarzysko – na obumarłej zbrązowiałej trawie leżały poprzewracane zabawki Tylera, jego rowerek, połamany metalowy robot… Gdy stanęliśmy na ganku, przesunęłam ręką wzdłuż panelu otwierającego drzwi. Bez reakcji. – To nie działa, bo nie ma prądu – powiedział Hyden. Michael pomajstrował scyzorykiem przy zamku, Hyden podważył drzwi swoimi szczypcami do

cięcia drutu i wspólnymi siłami udało im się je otworzyć. Wewnątrz było ciemno – tak samo jak tamtego dnia, kiedy z Tylerem uciekaliśmy przed policjantami z prewencji. Wprawdzie słońce usiłowało przebić się przez zasunięte zasłony, ale słabo rozpraszało mrok ciemnożółtym światłem. Przydałyby się nam naręczne latarki, ale ich nie mieliśmy. Michael odsunął jedną z kuchennych zasłonek. – Skąd chcesz zacząć? – spytał. – Z gabinetu ojca. Zwalczyłam pokusę, by zgarniać każdy sentymentalny przedmiot, jaki wpadł mi w oko: ostatni sweter, który robiła na drutach mama, ostatnią książkę, którą czytał tata, niemowlęce buciki Tylera i moje ostatnie świadectwo szkolne przylepione do lodówki. Musieliśmy się sprężyć. Przeglądaliśmy papiery taty, jego teczki z dokumentami. Hyden zajął się jego projektorem holograficznym. – Jest martwy. Muszę go naładować. Machnęłam ręką. – Nie teraz, weź go po prostu. Spędziliśmy w gabinecie ojca więcej czasu, niż zaplanował Hyden – tyle było do przejrzenia pudeł i szuflad. Nie znaleźliśmy niczego, co mogłoby naprowadzić nas na trop, gdzie tata przebywa – jeśli oczywiście jeszcze żyje. Byliśmy prawie gotowi do wyjścia. Jeden karton zapełniłam już różnymi pamiątkami i zastanawiałam się właśnie, czy mam dorzucić tam wizytownik taty, kiedy Hyden zerknął mi przez ramię, gdy pobieżnie przeglądałam notatki i wizytówki. – Czekaj. Stop – powiedział raptem. Wyjął jedną z wizytówek. Z aktywowanego hologramu rozległ się rytmiczny beat, a na krawędzi kartonika zatańczyli Starterzy. – A to co? – spytał Michael. – To klub Rune – odparł Hyden. Nie mylił się; napis na kartoniku mówił wszystko. W tym miejscu możesz być kimś innym To tam poznałam Madison i Blake’a. Patrzyliśmy osłupiali na hologram. – Klub Rune i mój ojciec? Nie mogłam pojąć, jakim cudem znalazła się u niego ta wizytówka. Chodzili tam renterzy i nastolatkowie. Co miałby tam robić jakiś Middler, a tym bardziej mój ojciec? Hyden podniósł przygotowany do wzięcia karton. – Powinniśmy się stąd zbierać – powiedział. – Jeszcze tylko chwila – zaapelowałam. – Proszę. – Nie jesteśmy tu bezpieczni – przekonywał Hyden. – Hej, daj jej jeszcze chwilkę, okay? – Michael podsunął wyżej trzymany na biodrze karton. – Nie rozumiesz sytuacji – powiedział Hyden, stawiając na podłodze swój karton. – A ja tak, bo wiem, jak funkcjonuje system chipowy. – To ty nie rozumiesz sytuacji. – Wzburzony Michael praktycznie rzucił swój karton na podłogę.

– O niej mamy w ogóle nie myśleć? Ty… ty nawet nie możesz jej dotknąć, chyba że wejdziesz w cudze ciało. Popatrzyłam na nich dwóch szeroko otwartymi oczami. – Michael! – krzyknęłam. Hydenowi stężała twarz. Wstrzymałam oddech. Byli niczym dwa dzikie zwierzaki, rozsrożone, gotowe się na siebie rzucić. – Już dość – zgaszonym głosem powiedział Hyden. – On ma rację. – Hyden… – Tak bardzo chciałam wyciągnąć rękę i go dotknąć. Podniósł z podłogi swój karton. – Rób swoje, Callie. Poczekamy na zewnątrz. – Wyszedł z gabinetu. Michael spojrzał na mnie. – Nie musisz się spieszyć – powiedział, zanim ruszył do drzwi. Westchnęłam, stojąc pośrodku gabinetu ojca. Co mam robić w ciągu tych ostatnich cennych minut? Chciałam wziąć jakąś rzecz należącą do niego, ale co? Na stosie papierów na biurku leżał jeden z jego zegarków. Staromodny, taki, jakie widywaliśmy w starych filmach, które tak lubił. Miał ich parę, były rzadkością. Przedmiotami kolekcjonerskimi. Założyłam na rękę. Był za duży, za ciężki. Zsunęłam go z nadgarstka i odłożyłam. Gorączkowo rozejrzałam się po pokoju i zatrzymałam wzrok na regale z książkami. Na krawędzi górnej półki tata zatknął starą fedorę. Posłużyłam się wędką, żeby ją zdjąć. Przyłożyłam kapelusz do nosa i wciągnęłam powietrze. Wciąż miał jego zapach… tweedu i lasu. Trzymałam fedorę przy twarzy, wmawiając sobie, że tata jest przy mnie. Czy naprawdę zdołam zapamiętać woń? Utrwalić ją na zawsze w pamięci, by w chwilach tęsknoty za jego opiekuńczym ramieniem móc ją sobie przypomnieć? Odjęłam kapelusz od twarzy i przesunęłam ręką wzdłuż fałdy w główce. Zachował jego kształt. Ale nie był nim. Położyłam go obok zegarka – niech będą razem, pomyślałam.

Nocą w śródmieściu Los Angeles ruch pieszy na niektórych ulicach tętnił, na innych zamierał. Na ogół było spokojnie, jednak dla bezpieczeństwa miasteczko namiotowe przed ratuszem ominęliśmy szerokim łukiem. Kiedy dotarliśmy do celu, Hyden przecisnął się SUV-em za rzędem zaparkowanych pustych samochodów i podjechał powoli do parkingowych czekających na gości. – To ten klub? – spytał Michael. Kiwnęłam głową i obrzuciłam wzrokiem lokal, w którym tak wiele się wydarzyło. Nigdy bym nie pomyślała, że znowu się tu znajdę. – Witamy w Rune! – zakrzyknął uśmiechnięty Ender w uniformie parkingowego. – Nie ma potrzeby odstawiać na parking – powiedziałam do niego, gdy ja i Michael wysiadaliśmy. – On nas tylko podwiózł. – Wskazałam na siedzącego za kierownicą Hydena. – Bawcie się dobrze – rzucił Hyden przez okno i odjechał. Zastanawiałam się, co miał na myśli. On i Michael ani słowem nie skomentowali spięcia, do jakiego doszło między nimi w moim domu.

Cóż, chłopaki. Wcześniej zatrzymaliśmy się, żeby kupić ubrania wykonane najnowszą technologią, chcąc mieć pewność, że zaliczymy „test przy linie”. Michael miał na sobie superkurtkę, zmieniającą i kolor, i fakturę przy każdym ruchu. Ja krótką, trójwymiarową magiczną sukienkę, na której, zależnie od padającego światła, zmieniały się wzory. Gdy podchodziliśmy do wejścia, zielone liście, opadając, przemieniały się w trzepoczące skrzydełkami czerwone motyle. Mimo że Prime zostało zburzone i skończył się biznes z wynajmowaniem ciał, tłumek przed wejściem nie różnił się od tego, jaki oglądałam tu kiedyś. Nastolatki w dwóch wydaniach: pryszczaci z zaniedbanymi fryzurami i ci piękni z twarzami wygładzonymi laserem, bez żadnych niedoskonałości. Taki makeover mieli zafundowany bądź przez bogate rodziny, bądź przez Prime. A być może niektórych sama natura obdarzyła nieskazitelną urodą. Przy aksamitnej linie odgradzającej wejście stał dandysowaty Ender – wyżelowane włosy, lśniący czarny golf i luźne spodnie, w uszach minisłuchawki. Przerwał rozmowę i zmierzył nas wzrokiem od stóp do głów. – Po raz pierwszy tutaj? – spytał. – Bardzo zabawne – burknęłam oschłym i protekcjonalnym tonem, nie pozostawiając wątpliwości, że należy nas wpuścić. Dwaj Enderzy w liberiach otworzyli przed nami masywne drzwi. Człowiek się czuł, jakby wchodził do egipskiej świątyni. Póki nie znalazł się w środku. Promienie lasera przecinały mrok, wielki taneczny parkiet mienił się różnobarwnymi snopami światła. Sala tętniła hitową muzyką hybrid fusion, nie dając skupić myśli. – Nic się tu nie zmieniło! – zawołałam, przekrzykując muzykę. – Rozumiem, dlaczego Hyden wolał posiedzieć w samochodzie! – odkrzyknął Michael. Hyden miał powód, by unikać tłumu. Ale to miejsce Michaelowi też nie przypadło do gustu. Chętnie by ten barwny tłum szkicował, zamiast się w nim przepychać. Przeszedł koło nas ktoś nieokreślonej płci, prawdopodobnie z obsługi, niosąc tacę z drinkami, które mieniły się na niebiesko i zostawiały smugę białego dymu. W fontannie na bocznej ścianie pokazała się modelka w kostiumie kąpielowym. Woda mieniła się złociście jak oliwa i gdy dziewczyna całkiem się wynurzyła, jej lśniąca skóra upodobniła ją do złotego posągu. Przeszliśmy obok stylizowanego na statek kosmiczny baru do foyer. Nie panował tam taki tłok, jak w sali głównej, ale osób było sporo. Antygrawitacyjne fotele okupowali Starterzy i Starterki – wszyscy oszałamiającej urody. Oczywiście, mogli się tacy urodzić. – Rozpoznajesz tu kogoś? – spytałam. – Nie. I żadnej z tych osób nie chciałbym poznać. Chociaż przyszliśmy po to, żeby szukać wyjaśnienia, dlaczego bywał tu mój ojciec, postanowiliśmy, że jeśli rozpoznamy jakichś Metalów, spróbujemy ich stąd zabrać. Czy znowu Brockman nam ich odbije? Mieliśmy nadzieję, że nie. Obeszliśmy foyer. – Co myślisz o niej? – Michael wskazał przepiękną, smukłą dziewczynę z prostymi blond włosami. Opierała się o lustrzaną kolumnę. Pamiętałam tę twarz. To była jedna z dawczyń, która przyszła do banku ciał, gdy zamykaliśmy tę instytucję przy wsparciu policji. Wtedy jej ciało okupowała renterka. – Ty z nią porozmawiaj – zasugerował Michael. – Nie, chodź ze mną.

– Pójdzie łatwiej, jeżeli podejdziesz do niej sama. Mniejsze ryzyko, że się przestraszy. Oddalił się do baru. Zbliżyłam się do niej, ale wcześniej zerknęłam na komórkę w torebce. Na wyświetlaczu pojawiło się imię Daphne. Uśmiechnęłam się do dziewczyny. – Cześć, Daphne. Otaksowała mnie wzrokiem ze znudzoną miną. – Czyżbyśmy się znały? Więc nie była najsympatyczniejszą Starterką w tym klubie. – Poniekąd tak. Jesteśmy jak siostry, obydwie przeszłyśmy przez bank ciał. – Och. – Otworzyła szeroko oczy. – Niech ci będzie, ale ja staram się nie myśleć o tym parszywym miejscu. – Rozumiem. – Postanowiłam jednak przycisnąć ją trochę. – A mnie się ono nieraz przypomina. Nic na to nie poradzę. Nawiedzają mnie wspomnienia z przeszłości. Ciebie też? – Z przeszłości mojej renterki? O tak. – Wypiła łyk perlistej wody z butelki. – Dręczą mnie te koszmary. Idę w nich po linie nad kanionem. A ja uprawiam gimnastykę, a nie chodzenie po linie. Jak mogli pozwolić jej na to? Moja renterka najwyraźniej nie miała lęku wysokości, ale ja mam. – To przykre. Może któregoś dnia pozbędziemy się tych chipów. – Chętnie wzięłabym do ręki nóż i własnoręcznie wydłubała to świństwo, gdybym miała pewność, że taki zabieg przeżyję. Świetnie, pomyślałam. Wygimnastykowana i waleczna dziewczyna. – Jak sobie radzisz po wyjściu z Prime? – spytałam. – Jest okay? – Zachowałam się rozsądnie. Nie szastałam pieniędzmi. Jej ciuchy wyglądały na nowe, ona sama na zdrową, no i zdała test przy wejściu do klubu. Cokolwiek robiła, wydawało mi się, że jest w porządku. – Od jak dawna tu przychodzisz? – Od kilku miesięcy. Usłyszałam o tym miejscu już po rozstaniu z Prime. Nie mogła mi pomóc w sprawie mojego ojca, skoro klub odwiedzała dopiero od niedawna, ale należała do nielicznej już garstki Metalów, których być może mogliśmy uratować. – Chcę cię poznać z moim przyjacielem – powiedziałam. Doprowadziłam ją do Michaela i zostawiłam ich, żeby sobie pogadali. Sama udałam się do barmana – osoby, która zazwyczaj zna wszystkich klubowych gości. Jak reszta personelu był Enderem z siwiuteńkimi włosami. Wysoki i szczupły, w uszach miał kolczyki. Jego twarz wydała mi się znajoma. Z mojej pierwszej wizyty w klubie, kiedy to wynajmowała mnie Helena? Nie, to było później. Ta twarz pojawiła się we wspomnieniach Heleny. Pokazywała temu barmanowi hologram Emmy. Zamówiłam wodę i pokazałam mu odzyskany holopad z nakręconym przed domem filmem całej naszej rodziny. – Czy rozpoznaje pan tego mężczyznę? – Trudno nie zapamiętać Middlera – odpowiedział, wycierając szklankę. – Nieliczni pozostali. Serce zaczęło mi łomotać, ale starałam się zachować spokój. – Widział go pan? Wyjął mi z ręki holopad i przyglądał mu się przez moment. – Jesteś jego córką? – Tak. – Jak się nazywasz, skarbie? – Callie Woodland. A on ma na imię Ray.

Barman wychylił się i przyjrzał mi się bacznie. – Masz jego oczy. – Odłożył ściereczkę. – Miałem nadzieję, że ktoś wreszcie się pokaże. Chodź ze mną. Nie wiedziałam, o co chodzi, ale poczekałam, aż wyjdzie zza kontuaru. Nie byłam jednak pewna, czy mogę zaufać nieznajomemu Enderowi. – Nie bój się – powiedział cicho, jakby czytał w moich myślach. – Przejdziemy tuż obok. Mam coś od twojego ojca. Co takiego mógł mieć od taty? Przeszliśmy przez salę do bocznych drzwi i znaleźliśmy się na zapleczu klubu. Zaskoczyły mnie niepomalowane ściany i betonowa podłoga. Gdy weszliśmy do małego biurowego pokoiku, zamknął drzwi. Zdenerwowałam się. Uklęknął, wyciągnął mały kluczyk przypięty do paska od spodni i otworzył nim biurko. Szukał czegoś w głębi szuflady. Kiedy znalazł, zamknął szafkę i wstał. – Weź – powiedział, podając mi mały, biały przedmiot, długości około pięciu centymetrów. Wykonany był z jakiegoś twardego materiału, miał kształt spłaszczonego jaja i lśniącą powierzchnię ozdobioną srebrnym wzorkiem w kształcie ptasiego piórka. – Co to jest? – Nie wiem. Ale jestem niezmiernie zadowolony, że się tego pozbywam. – Opadł na krzesło. – Nie masz nic przeciwko temu, że dam nogom odpocząć? Po całonocnym staniu moje nogi przypominają tłuste prosiaczki. – Westchnął. – Twój tata dawał dobre napiwki. I często tu przychodził. – Po co? Wzruszył ramionami. – Zamawiał bourbon i obserwował ludzi. Tuliłam w dłoni lśniące jajko. – W jaki sposób to dostało się w twoje ręce? – Którejś nocy, mniej więcej rok temu, twój ojciec siedział przy barze. Odwrócił się nagle, gdy na salę wkroczyli jacyś mężczyźni i szli w stronę baru. – Enderzy? Kiwnął głową. – Tak, ale potężne dryblasy. Twój ojciec przesunął mi to przez kontuar wraz z dużym banknotem. Powiedział tylko dwa słowa: „Pilnuj tego”. Wsunąłem to do kieszeni i dalej zajmowałem się barem. Więc to jajko jest czymś arcyważnym, pomyślałam. – A co się stało z tatą? – Wstał, żeby wyjść, ale tamci mężczyźni go osaczyli. Wyszedł razem z nimi. – Jak wyglądali? – Jak każdy z nas, Enderów. Mieli białe włosy. Ale byli ponadprzeciętnie wysocy i napakowani. I w okularach przeciwsłonecznych, a przecież przyszli w nocy. – Skrzywił się. Spojrzałam na jajko. – Nie wiem, czy tata żyje. – Przykro mi, skarbie. Chciałbym móc ci powiedzieć, że tak. – Wstał i pogłaskał mnie po ramieniu, ale patrzył na jajko. – Uważaj na siebie. Ci ludzie, którzy chyba po to coś przyszli, byli groźni. Powinnaś znaleźć kogoś, kto będzie tę rzecz przechowywał dla ciebie. Wskazał na drzwi, bym wyszła pierwsza. Wsunęłam jajko do zasuwanej przegródki w torebce.

Gdy wracaliśmy na główną salę klubu, usiłowałam powiązać to wszystko w jakąś logiczną całość. W gruncie rzeczy to niczego nie dowodziło. Ani tego, że tata żyje, ani tego, że zmarł. Z poczucia winy ścisnęło mnie w gardle. Gdyby istniało choćby najmniejsze prawdopodobieństwo, że w mojej głowie odzywał się tata, byłabym gotowa żyć w niepewności nawet przez lata… póki go nie odnajdę. Co nie znaczy, że byłoby łatwo. Wróciłam do foyer i zastałam Michaela siedzącego samotnie. – Dowiedziałaś się czegoś? – spytał. Bardzo chciałam zdać mu relację, ale nie mogłam, póki byliśmy w klubie. – Gdzie Daphne? – zapytałam. – Poszła sobie. – Straciłeś ją? – Zrobiła się podejrzliwa i wyszła. My też powinniśmy. Wysłałam Hydenowi wiadomość. Podjechał po nas przed klub. Mogłam wreszcie pokazać im obu, co dostałam. – Tata zostawił coś w klubie – zakomunikowałam, jak tylko zamknęłam drzwi od swojej strony. Hyden powoli ruszył. – Co? Wyjęłam z torebki jajko. – To. – A co to jest? – Michael wychylił się z tylnego siedzenia. – Nie mam pojęcia. Hyden zjechał do krawężnika i zatrzymał się. Wciąż znajdowaliśmy się na terenie klubu, na końcu długiego łukowatego podjazdu. – Daj mi to, niech zobaczę. – Wyciągnął rękę. Podałam mu jajko. Przyjrzał mu się, a potem chwycił z obydwu końców, pociągnął… i nic. – Nie zepsuj tylko – ostrzegłam. Spojrzał na mnie z uśmiechem. – Sądzę, że sobie z tym poradzę. Pomanipulował i z przerażeniem zobaczyłam, że ma w rękach dwie części. Podniósł w górę tę większą, odsłaniając coś metalowego. – To jest superpojemny pendrive. Magazynuje nieskończoną ilość informacji. – Pendrive? – zdziwiłam się. Hyden skinął na Michaela, żeby się odsunął na bok, po czym przelazł ponad oparciem na tył wozu. – Nie możesz tego pokazać na ekranie skanera? – spytałam. – Skaner nie ma takiej mocy. – Hyden otworzył swój megakomputer i podłączył do niego pendrive taty. Wyskoczył ekran. Ukazały się na nim jakieś śmieci. – Wszystko zaszyfrowane – stwierdził Hyden. – Zresztą wcale się nie dziwię. Twój ojciec nie był naiwny. – Potrafisz to odczytać? – spytał Michael. – To twardy orzech do zgryzienia. Trzeba złamać szyfr – odparł Hyden, przeciągając palcem po ekranie. – Ustawiam odpowiedni program, ale odszyfrowanie może potrwać długo. – Jak bardzo? – zapytałam. – Wiele godzin. Może dni. – Wzruszył ramionami. – Teraz pozostaje nam tylko czekać.

Przez ekran zaczęły przepływać z szybkością światła strumienie cyfr i liter. Zastanawiałam się, co aż tak ważnego przechowywał ojciec na tym pendrivie, że tamci groźni Enderzy koniecznie chcieli to mieć. Barman odczuł wielką ulgę, gdy mi to przekazał – bał się ich. Co zrobili z moim ojcem? Może nie został zabrany do szpitala, tylko tak nam powiedziano? – Czy jest bezpiecznie zajmować się tym tutaj? – spytał Michael. – Dobrze mówisz. – Hyden był gotów ruszyć. Obejrzałam się do tyłu, czy ma wolną drogę. Grupa Starterów czekała na swoje samochody. Do kabrioletu wsiadła wysoka dziewczyna z blond włosami do ramion, parkingowy zamknął drzwi auta. Wydawało mi się, że ją rozpoznaję. Niemożliwe. Czyżby to ona? Wyjęłam z torebki komórkę i namierzyłam dziewczynę. Na wyświetlaczu pojawiło się imię: EMMA.

Rozdział czternasty

Nie spuszczałam jej z oka, gdy uruchamiała swój kabriolet. – To Emma! – wykrzyknęłam. – Ta blondynka? – spytał Hyden. – Tak. Wyłączył ekran powietrzny i wysiadł z SUV-a. – Emma! – zawołał, gdy przejeżdżała obok nas. Zerknęła na Hydena i przyspieszyła. – Przestraszyłeś ją – zganiłam go, wychylając głowę przez okno. – Widziała cię? – spytał. – Nie sądzę – odparł za mnie Michael. – Nie zgub jej – rzuciłam szybko do Hydena. Wskoczył za kierownicę i ruszył. O tak późnej porze nie było ruchu, więc już po chwili zobaczyliśmy tylne światła jej auta. – To na pewno ona. – Ledwie to powiedziałam, między nas wpakowała się furgonetka. – Nie pozwól jej się wymknąć. – Nie martw się, dogonimy ją – uspokajał mnie Hyden. – Tu nie chodzi tylko o to, że ona jest Metalem – wyjaśniłam mu. – Mam dług wdzięczności wobec jej babki. Emma nie wie, że ona zmarła, zostawiając jej połowę majątku. – Myślisz, że chciałaby się tego dowiedzieć… – odezwał się Michael. – Mam jej numer, ale… – Ściskałam w ręku komórkę. – Nie sądzę, że odbierze – rzekł Hyden. – Chyba jest na nią lepszy sposób. – Nasz szperacz! – wykrzyknął Michael. Hyden włączył skaner. Wkrótce zobaczyłam na ekranie świecący punkt. Jej sygnał. – Mamy ją – mruknął Hyden. Zdjął nogę z gazu. Po autostradzie sunęły nieliczne pojazdy, mogliśmy kryć się za nimi, a jednocześnie brak tłoku ułatwiłby pościg, gdyby z ekranu zginął sygnał. – Jak daleko musi się oddalić, żeby zniknąć z ekranu? – spytałam. – Mniej więcej pół kilometra. Ale to zależy od zabudowy. Jechała na wschód przez prawie dwadzieścia pięć minut. Potem zaczęła zmieniać pasy do skrętu w prawo.

– Tam jest – podpowiedziałam. – Widzę. Znalazła się na skrajnym prawym pasie. Odczekaliśmy moment i powtórzyliśmy jej manewr. Wkrótce zjechała z autostrady. – Trzymaj się z tyłu – doradzał Michael. – Chcesz siąść za kierownicą? – Hyden rzucił przez ramię. – Potrafię jechać komuś na ogonie. – Myślisz, że bym nie umiał prowadzić tej fury? – odciął się Michael. – Jak wszystkie inne ma kierownicę i pedały. – Chłopaki, skupcie się na tym, co się dzieje. Emma skręciła w lewo. Pozwoliliśmy się wyprzedzić dwóm samochodom i jechaliśmy za nimi dalej. Znaleźliśmy się w podejrzanej dzielnicy – małe sklepiki z zakratowanymi oknami, szyldy w obcych językach, nieczynne warsztaty samochodowe. – Co ona tutaj robi? – Byłam zdumiona. Michael pokręcił głową. – Bogata dziewczyna, a zapuszcza się w taką okolicę… – Czy nie przyszło wam do głowy, że może ktoś okupuje jej ciało? – spytał Hyden. – Jest sterowana via chip? – Odruchowo pomacałam się z tyłu głowy. – Dlaczego akurat o tym pomyślałeś? – To tylko domysł. Ale zawsze trzeba mieć to na uwadze. Zastanowiłam się nad tym. Gdyby tak było, należałoby podejrzewać ojca Hydena albo kogoś z jego ludzi. Ale czy oni nie posłużyliby się Emmą w sposób bardziej przebiegły? Do nawiązania kontaktu ze mną? – Nie, nie myślę, że jest sterowana – powiedziałam. Wjechała w boczną ulicę. Trzymaliśmy się w pewnej odległości. – Droga Emmo, gdzie ty podążasz? – zadowcipkował Hyden. – Tam. – Pokazałam palcem. W całym rzędzie okratowanych sklepików tylko jeden był otwarty. Blade neonowe światło przebłyskiwało przez okno. Kafejka. Mała norka, spelunka. – Tamta kafejka, widzisz ją? – Księżniczka lubi slumsy – ironizował Hyden. Zostaliśmy w tyle, zatrzymując się obok już zaparkowanych przy chodniku aut, podczas gdy Emma wjechała na maleńki parking z boku kafejki. Był ogrodzony siatką, ale bramę trzymano otwartą dla gości. Dziewczyna wysiadła z auta i weszła do lokalu. – Zbieraj się, Callie – powiedział Hyden. – Michael, siadaj za kierownicą. Zaparkuj parę przecznic dalej i przyjdź do knajpki. Ruszyliśmy w stronę kafejki. – Tylko jej nie wystrasz – upomniałam, zanim weszliśmy do środka. – Nie martw się, rozegramy to dyskretnie. Najpierw rzuciły mi się w oczy szare z brudu firanki w oknach. Cicha muzyka sączyła się z tandetnych głośników zniekształcających dźwięki. Podłoga wyłożona była byle jakimi kafelkami. Całość wyglądała na miejsce, gdzie przychodzi się tylko wtedy, kiedy chce się płakać, pijąc cappuccino. Przy jednym z czterech okrągłych stolików siedział posępny, chudy Ender nad filiżanką espresso. Prawdopodobnie byłby w lepszym nastroju, sącząc coś mocniejszego. Emma stała przy barze, tyłem do nas, wpatrzona w menu na ekranie. Zmieniały się hologramy

przedstawiające specjalności kuchni. Tost z bekonem obrócił się w koło i rozszedł się kuszący zapach. Znudzony barista, Ender, czekał z założonymi rękami, aż Emma podejmie decyzję. Na jeden z pustych stolików wskoczył zaniedbany rudy kot. Pogłaskałam go, udając, że jestem na luzie. Hyden włożył ręce do kieszeni i rozejrzał się. Był w codziennym ubraniu, ale ja i Emma, wciąż w ekstrawaganckich strojach wieczorowych, nie pasowałyśmy do tego miejsca, chociaż wyłączyłam swoją magiczną sukienkę, by zrobiła się biała. Kasjer obrzucił wzrokiem Hydena i mnie, a potem powiedział coś do Emmy. Odpowiedziała mu szeptem i ruszyła do tylnych drzwi. – Idzie do toalety? – mruknęłam do Hydena. – Raczej się wymyka – rzekł. Gdy kasjer odwrócił się plecami, poszliśmy śladem Emmy. Za kotarą ciągnął się ciemny korytarz i zanim nasze oczy przyzwyczaiły się do ciemności, podążaliśmy za stukiem obcasów Emmy. Kiedy mijaliśmy kuchnię, uświadomiłam sobie, że coś tu nie gra. Była kompletnie pusta. Żadnych pojemników z żywnością, żadnych słoików, żadnych okruchów na deskach do krojenia. Emma otworzyła drzwi na końcu korytarza i zniknęła nam z oczu. Za tymi drzwiami było ciemno jak w grobie. Posuwaliśmy się po omacku. Nagle rozbłysły oślepiające światła. Musiałam przymrużyć oczy, a gdy odzyskałam zdolność widzenia, wciąż jeszcze byłam zdezorientowana zbyt ostrym oświetleniem. Przed nami ciągnęła się ogromna hala z mnóstwem jakichś maszyn, komputerów i sprzętu, którego nie potrafiłam zidentyfikować. Wszystkie ściany były nimi obstawione. Zgotowano nam niespodziankę najgorszą z możliwych. Stali naprzeciwko nas z wyciągniętą bronią – Emma i jacyś Enderzy, jeden z nich miał na szyi… wielkie znamię? Nie, wytatuowaną srebrną panterę. To był facet, którego widziałam, jak rozmawiał z Reece moment przed jej śmiercią. Osaczający nas Enderzy byli ubrani na czarno. Wydawało się, że są umundurowani, ale takich uniformów nigdy przedtem nie widziałam. Broń mieli wymierzoną w nasze nogi. Serce waliło mi jak młotem. Jeden z mężczyzn wyrwał mi z ręki torebkę, wykręcił do tyłu obydwie ręce i nałożył kajdanki. Inny zakuł w kajdanki Hydena. – Co się dzieje?! – zawołałam. – Kim jesteście?! Spojrzałam na Hydena. Opróżniali jego kieszenie, zabrali mu komórkę. Był zlany potem. Wiedziałam, że dotyk jest dla niego zabójczy, i podziwiałam go za siłę woli, bo obmacywany od góry do dołu przez jednego z Enderów, nie zdradził swojej słabości. – Nie ma broni – zakomunikował Ender. – Ją też sprawdźcie – rozkazał facet z tatuażem. – Niech nikt nie powie, że odmawiam kobietom prawa do równouprawnienia. Ten sam Ender obmacał mnie i kiwnął głową. – Czysta. – Nie macie prawa nas zatrzymywać. Jesteśmy nieletnimi, ale oficjalnie pod opieką. – Ledwie to powiedziałam, uświadomiłam sobie, że Hyden prawdopodobnie nie ma takiego statusu, ponieważ nie mieszka z ojcem. Facet z panterą wysunął się do przodu. – Gdyby tak było, nie ścigalibyście tej dziewczyny przez całe miasto. – Wskazał na Emmę. – Siedzielibyście w ciepłych domach, z kochającymi dziadkami, i oglądali na holoekranach nudne konkursy talentów. Jesteście Metalami i dlatego się tu znaleźliście. Zaskoczona jego słowami zerknęłam w bok na Hydena, ale patrzył przed siebie. Sprawiał

wrażenie kogoś, kto był już kiedyś więziony i przesłuchiwany. Być może razem z ojcem. – Podprowadziłaś nas, wiedziałaś o pułapce. – Spiorunowałam Emmę wzrokiem. Stała z kamienną twarzą. Facet z tatuażem nie zdążył zareagować, bo rozległ się łomot do drzwi. Natychmiast nakazał przygasić światła. Jeden z Enderów lekko uchylił drzwi, blokując wejście. Zdrętwiałam, gdy zobaczyłam, kto stoi za progiem. Michael. Mrużył oczy, usiłując dojrzeć coś w mroku. Ktoś rzucił na mnie snop światła. – Callie! – Widząc mnie, Michael się uśmiechnął. – Michael, nie wchodź, uciekaj! Niestety, za późno. Niczego nie podejrzewając, wszedł do środka jak jelonek w zastawiony przez myśliwego potrzask. Światła znowu rozbłysły i jeden z mężczyzn nałożył mu kajdanki. Biedny Michael stał i patrzył szeroko otwartymi oczami.

Mnie i Hydena posadzono na twardych metalowych krzesłach, nie zdejmując nam kajdanków. Pilnował nas jeden z umundurowanych Enderów, a mężczyzna z tatuażem i Emma wyprowadzili Michaela przez z drzwi z lewej strony hali. Obrazy z projektora wyświetlały się na ścianie, monitorując pustą teraz kafejkę. Mieliśmy do rozwiązania nie lada łamigłówkę. Do kafejki weszli ponury klient i znudzony barista, teraz w czarnych mundurach, ten pierwszy nie miał już ponurej miny, a drugi znudzonej. Dlaczego wyprowadzili Michaela? – Co oni z nim robią? – spytałam szeptem Hydena. Pilnujący nas Ender trącił mnie kolbą karabinu. – Nie gadać. Wzdrygnęłam się, gdy zimna stal dotknęła mojej skóry. Dlaczego, dlaczego, dlaczego? Dlaczego tu jesteśmy? Tak marzyłam o normalnym życiu, w jednym domu z bratem, i oto znalazłam się tutaj, znowu uwięziona. Tym razem nie w Zakładzie numer 37. Ale w znacznie gorszym położeniu. Tymczasem oprócz obrazów z kafejki oglądaliśmy zmieniające się jak w kalejdoskopie specjalne projekcje przestrzenne. Kolejno wyświetlały się rozmaite sceny, którym towarzyszyły odpowiednie zapachy i dźwięki. Teraz kołysał się na wietrze bambusowy las, słychać było jego szum i czuło się orzeźwiający trawiasty zapach. Nie wiedziałam, czy była to stała dekoracja hali, czy też pomysł na wprowadzenie nas w stan dezorientacji. Jeżeli to drugie, osiągali zamierzony skutek. Hyden spojrzał na mnie. Jego oczy wyrażały przygnębienie. Westchnął i zamknął na moment powieki. Zrozumiałam. To było niewymówione „przepraszam”. Gdyby nie zabroniono mi mówić, powiedziałabym mu, że to nie jego wina. To ja chciałam śledzić Emmę. Gdybym nie nalegała, nie siedzielibyśmy w tej hali w kajdankach, a Michael nie byłby gdzieś w innym pomieszczeniu najprawdopodobniej torturowany. Oczy zasnuła mi mgła. Dobrze wiedziałam, co to znaczy. Nawiedzało mnie kolejne wspomnienie Heleny. Kiedy po sekundzie wróciła ostrość wzroku, miałam wizję tak klarowną, jakbym siedziała w kinie Xperience. Leżałam pod baldachimem na łóżku Heleny w jej sypialni oświetlonej blaskiem księżyca. Zapaliłam lampę na stoliku, wysunęłam się z pościeli i podeszłam do otwartej szafy. Na dole była odwinięta wykładzina, odsłaniająca schowek poniżej podłogi.

Podniosłam wieko leżącej w nim kasety i zobaczyłam pistolet. Wyjęłam go, przyłożyłam do policzka i poczułam jego moc. Metal był lodowato zimny. Wizja skończyła się nagle – jakbym obudziła się ze snu. Było mi zimno. Dygotałam, ale nie mogłam otrząsnąć się z tego wspomnienia. Zrozumiałam, że te wizje nachodzą mnie zwykle w momentach stresu. Czasami pomagają. Jednak znaczenia tej ostatniej nie rozumiałam. To utwierdzało mnie w przekonaniu, że mój mózg tak naprawdę nie należy do mnie. Na jawie i w pełni świadoma znajdowałam się… w lesie bambusowym. Hyden siedział z pochyloną głową i zamkniętymi oczami. Spał? Trudno było powiedzieć. Otworzyły się boczne drzwi i wyszedł z nich człowiek z tatuażem pantery. Sam. – Dajcie dziewczynę – powiedział.

Rozdział piętnasty

Jeden z umundurowanych Enderów podszedł do nas i jednym szarpnięciem postawił mnie na nogi. Hyden uniósł głowę, otworzył oczy. – A co z nim? – zapytał Ender. – Tylko dziewczyna! – wrzasnął mężczyzna z tatuażem. – Nie, weźcie mnie! – wykrzyknął Hyden. – Ja pójdę zamiast niej. – Na ciebie też przyjdzie kolej – powiedział jego strażnik i kopnął go w łydkę. Mój strażnik brutalnie ciągnął mnie przez halę, otworzył drzwi z lewej strony i wepchnął do środka. Znalazłam się w małym pomieszczeniu stwarzającym iluzję skalnej jaskini. Facet usadził mnie na metalowym krześle. – Możesz odejść – odezwał się ktoś do niego. Mężczyzna z tatuażem. Strażnik zawahał się, jakbym była jakimś niebezpiecznym zamachowcem, z którym nie powinien zostawiać swojego szefa. A ten stał i czekał z rękami na biodrach. – Tak, sir – powiedział Ender i wyszedł. Człowiek z wytatuowaną panterą ubrany był w koszulę z długimi rękawami, czarną, z dzianiny i w czarne dżinsy. Jego długie włosy wyglądały jak lwia grzywa. I rzeczywiście, gdy krążył wokół mojego krzesła, wyglądał jak lew osaczający ofiarę. Badał wzrokiem moją twarz z każdej strony. Przeszedł na tył mojego krzesła i przygiął mi głowę do przodu. Rozdzielił mi włosy nad karkiem, odsłaniając bliznę po wszczepionym chipie. Poczułam, jak jego palce uważnie ją obmacują. – Co robisz?! – krzyknęłam. Zignorował to. Skończył ten egzamin i stanął przede mną. – Nie macie prawa przetrzymywać nas tutaj. Żądam prawnika – powiedziałam, podnosząc głowę. Parsknął śmiechem. – Sądzisz, że przejmujemy się paragrafami? Prawnikami? – Nachylił się tak, że patrzyliśmy sobie w oczy. – Jesteś moja. Kukiełka. Zrobię z tobą, co będę chciał i kiedy będę chciał. Łowiłam uchem w jego głosie cień akcentu, ale nie potrafiłam go zidentyfikować. Miał szaroniebieskie oczy, a wokół nich wyraźne zmarszczki. Twarz uchodziłaby za przystojną, gdyby nie grymas okrucieństwa. Miał twarde dłonie z wystającymi kostkami i odciskami. Nie miałam wątpliwości, że jest zdolny do zadawania tortur.

Obiegłam wzrokiem pomieszczenie. Dwoje drzwi. Niczego takiego, co można by użyć jako broni. Spojrzałam na sufit. Ponad projekcją jaskini dostrzegłam jakieś panele. Być może udałoby się tam ukryć. Odszedł i usiadł za stołem. Dalej patrzył mi badawczo prosto w oczy. Nie wiedziałam, o co mu chodzi. Czy chciał wykryć coś szczególnego? Czy też tylko próbował mnie onieśmielić? Nie odwróciłam wzroku. W końcu wstał i podszedł do tych drugich drzwi. Otworzył je i do środka weszła Enderka w uniformie, z krótko ostrzyżonymi białymi włosami. – Zabierz ją – rzucił. Żylasta baba szarpnęła mnie za ramię, podrywając z krzesła. Nie odrywałam oczu od jego oczu, gdy ciągnęła mnie przez pokój. Chciałam pokazać, że stawię mu czoło… choćbym miała umrzeć. Kiedy jednak pomyślałam o Tylerze, opuściła mnie brawura. Miałby Eugenię i dostatnie życie, ale nikogo z rodziny. Zamiast się stawiać, powinnam zorientować się, czego chcą i czy jest sposób na wynegocjowanie wolności. Także dla Michaela i Hydena. Strażniczka poprowadziła mnie przez korytarz – iluzję bystro płynącej rzeki – do pokoju, który wyglądał jak supernowoczesny gabinet lekarski. Na jednej ze ścian wyświetlał się hologram sosnowego lasu, między drzewami przelatywały ptaki. Enderka posadziła mnie na stole do badań i nacisnęła nogą pedał. Zabrzęczał silniczek i zostałam uniesiona na wysokość idealną do badania. Wszedł lekarz. Niski, okrągły Ender. Z powagą skinął do mnie głową. – Muszę cię zbadać – rzekł. Zabrzmiało to tak, jakby potrzebował mojej zgody. – A jeśli powiem nie? – Obawiam się, że takiej opcji nie ma – odparł. – Możemy zacząć? – Nie, odmawiam. Trafiłam tutaj, ponieważ mnie uwięziono. – Potrząsnęłam kajdankami. – Jak pan widzi, założono mi kajdanki. A ja nie zrobiłam niczego złego. Lekarz stał ze zwieszonymi z boku rękami. Być może miałam przed sobą jedyną normalną osobę. Postanowiłam zmienić ton. – Proszę się zachować przyzwoicie – powiedziałam cicho. – Niech mnie pan puści wolno. Wymienił spojrzenia z moją strażniczką. Moje słowa chyba odniosły skutek. Zrozumiał, że nie powinnam być ubezwłasnowolniona w taki sposób. Podszedł do Enderki i coś jej szepnął. Miałam nadzieję, że poprosił, żeby mi zdjęła kajdanki. Były tak ciasne, że wykręcone do tyłu ręce bardzo mnie bolały. Odwrócili się do mnie. Ich surowe, zacięte twarze nie wyrażały współczucia. Strażniczka z całej siły przycisnęła mnie do stołu. Był zimny jak lód. – Co mi robisz?! – krzyknęłam, szarpiąc się z nią. Lekarz stał odwrócony tyłem, ale widziałam, że przygotowuje zastrzyk. Podszedł z podskórną strzykawką. Strażniczka kościstymi palcami ścisnęła mi ramię, a lekarz wbił w nie igłę.

Śniłam, że jestem w naszym domu, typowym domu klasy średniej w stylu ranczerskim, gdzie się urodziłam, a później Tyler. Było sobotnie popołudnie, siedzieliśmy, ja i Tyler, na podłodze w salonie i graliśmy w jakąś głupią grę karcianą. Tyler w moim śnie miał tyle lat, ile ma teraz, co nie miało sensu, bo musiał być wtedy młodszy. Do pokoju wszedł ojciec. – Tata? – Byłam zdziwiona, że go widzę.

– Słucham, skarbie – odezwał się. Z jakiegoś powodu miał na sobie czarny garnitur. Potem weszła mama w powiewnej wieczorowej sukni. Objęła tatę w pasie. – Mama? – zdziwiłam się. Przekrzywiła głowę. – Co, kochanie? – Myślałam, że obydwoje odeszliście na zawsze. – Nie – powiedziała. – Zawsze tu byliśmy i jesteśmy.

Obudziłam się w małym pokoju na wyłożonym grubym materacem łóżku szpitalnym. Miałam wrażenie, że jestem w dziecinnym łóżeczku, tylko zamiast sztachetek otaczały mnie ścianki z przezroczystego pleksi. Nad moją głową migotały gwiazdy. Projekcja? Iluzja dla uspokojenia? A może wywołania dezorientacji? – Obudziła się – powiedział ktoś szeptem. Odwróciłam głowę w stronę głosu. Za drzwiami zobaczyłam kobietę w mundurze, widoczna była tylko połowa jej twarzy, drugą przesłaniały drzwi. Do pokoju weszła Enderka w pastelowym kombinezonie. Niosła jakiś sprzęt, miał coś w rodzaju przewodu, który wyciągnęła na całą długość i przyłożyła mi do czoła, potem do nadgarstka, wreszcie do serca. Dopiero wtedy zorientowałam się, że na nadgarstkach mam pasy, a te są przypięte do boków łóżka. Sprawdziła wyniki pomiarów i wydawała się zadowolona. Wyszła, ani razu nie spojrzawszy mi w oczy. Napięłam ręce i pociągnęłam za pasy, żeby sprawdzić, czy dam radę je zerwać. Nierealne. Panika wlewała się powoli we mnie niczym woda spod drzwi. Szarpnęłam mocniej, ale poczułam tylko piekący ból. Ktoś otworzył drzwi. Tym razem to była Emma. Enderka na warcie za drzwiami została w korytarzu i nawet zamknęła drzwi. Emma niosła reklamówkę. – Cześć, Callie – odezwała się z przesadnym uśmiechem. – Czego chcesz? – Nie ufałam jej, ale nie mogłam wstać i wyjść. – Przyniosłam ci koktajl owocowy. Pomyślałam, że chętnie wypijesz. – Wyciągnęła kubek z reklamówki. – Truskawkowo-bananowy. – Nie mam wolnej ręki. Jeżeli odepniesz pasy… – Przytrzymam ci kubek. Podeszła do łóżka i włożyła mi do ust słomkę. Zabrakło mi woli, żeby odmówić. Byłam bardzo spragniona. I głodna. Zimny i słodki napój spływał rozkosznie do gardła. – Wolniej – powiedziała. – Nie za dużo naraz, bo się zakrztusisz. Emma była bardzo podobna do swojej babki, tym bardziej z bliska. Helena musiała tak wyglądać, gdy była młoda. Szlachetne rysy, wydatne kości policzkowe. Oczywiście nos Emmy został zmniejszony w Prime.

Cofnęła kubek, gdy przełykałam. – Dlaczego to zrobiłaś? – spytałam. – Co? – Odegrałaś rolę przynęty. Wabika… na ich rzecz. Spuściła wzrok, patrzyła na kubek i bawiła się słomką. – Nie miałam wyboru – rzekła, ściszając głos. – Zmusili mnie. – W jaki sposób? – Też przeszłam na szept. Brałam pod uwagę taką możliwość, że nadal ktoś w niej siedzi. Czy mogłam wierzyć w to, co mówiła? – Powiedzieli, że skrzywdzą moją babcię, jeżeli tego nie zrobię – szepnęła. – Twoją babkę? Helenę? – Tak. – Wzdrygnęła się, jakby nie mogła znieść myśli, że coś złego mogłoby spotkać Helenę. Przysunęła krzesło i usiadła z nogą założoną na nogę. Zauważyłam na jej nodze dużą bransoletkę – ostatni krzyk mody – z wygrawerowanym złotymi literami imieniem: Emma – Jest śliczna – powiedziałam, wskazując na nią gestem. – Dziękuję. Dostałam w prezencie od babci. Wciągnęłam głęboko powietrze. Wyglądało na to, że nic o mnie nie wie. Nie ma pojęcia, że jej babka wynajęła moje ciało, żeby zabić senatora Harrisona. A kiedy to nie wypaliło, zmieniła plany i – w moim ciele – rozpoczęła prywatne dochodzenie: postanowiła wykryć, co stało się z jej wnuczką. Miałam świadomość, że prawda będzie dla Emmy trudna do zniesienia. Powinna jednak dowiedzieć się o śmierci Heleny, zwłaszcza że kieruje się błędnym przekonaniem, iż jeszcze może ją uratować. Ale czy Emma mówiła mi prawdę? – Zdaje mi się, że się nie rozstajesz z tą bransoletką – powiedziałam. – Jaką jeszcze biżuterię lubisz? – Jaką biżuterię? – No tak, co lubisz nosić i kolekcjonować? – Różne rzeczy. Broszki. Biżuterię, którą dostałam od mamy. Biżuterię, którą dostałam od babci. Magiczną bransoletkę, którą dostałam od Doris. Kiwnęłam głową. Nikt przez nią nie mówił. Rozmawiałam z prawdziwą Emmą. Widziałam magiczną bransoletkę w jej sypialni, kiedy po raz pierwszy znalazłam się w domu Heleny jako dawczyni ciała. – Też miałam taką. Również od Doris. – Była śliczna. – Smutek zasnuł jej twarz. – Szkoda, że jej już nie mam. Wyraz jej twarzy i ton głosu podpowiadały mi, że coś jest nie tak. Sprawiała wrażenie nieobecnej… jak ludzie długo przetrzymywani w niewoli. Obserwowałam taki syndrom u dziewcząt w zakładzie opiekuńczym – nawet u mojej przyjaciółki Sary. Uległość, apatię, wycofanie. – Kiedy ci ludzie cię dosięgli? – Kiedy? – Skończyłaś wynajem w banku ciał i co było potem?

– Nie mogłam wrócić do domu. Babcia byłaby bardzo zła na mnie. Kłamstwo by nic nie dało. Rozpoznałaby, że zrobili mi makeover. – Więc uciekłaś? – Z kolegą, z Kevinem. Nadstawiłam uszu. Kevin. Tak miał na imię zaginiony wnuczek Lauren. – Czy Kevin również zgłosił się do Prime? – Tak. Mówił, że chce poprawić swój wygląd, ale chyba zrobił to ze względu na mnie. Lubił mnie, ale nie był moim chłopakiem. Dostaliśmy pieniądze z Prime. Chcieliśmy wynająć jakieś mieszkanie. – Ale znalazł cię ten człowiek z wytatuowaną panterą, czy tak? Kiwnęła głową. – Dawson. To właśnie on… przedstawił się jako właściciel mieszkania. – Rozumiem. – Kevin miał przyjść pod ten adres, ale nigdy się nie pokazał. Przyszło mi do głowy, że mogli go schwytać ludzie Brockmana. To nie był jednak temat do rozmowy z Emmą z uwagi na jej stan. – Jak długo jesteś z nimi? – spytałam. – Z ludźmi Dawsona? – Nie wiem. – Potrząsnęła głową. – A jaki dziś dzień? Rzeczywiście nie była w normalnym stanie. Nie doszłabym prawdy – może trzymali ją tutaj tydzień, a może miesiąc. – Emmo, cisną mnie te pasy. Aż do bólu – szepnęłam. – Mogłabyś je poluzować? Strażniczka otworzyła szerzej drzwi, dając do zrozumienia, że czuwa. Emma zerknęła w jej stronę. Usztywniła się. – Callie, chcą cię poddać ważnym testom. – Powiedziała to głośno. Jak wyuczoną lekcję. Nie przerywałam jej. – Wszyscy przez to przechodzimy. Ja też przeszłam. To nic takiego. Po jej oczach poznałam, że kłamie. – Być może dla ciebie – powiedziałam. – Ja się nie zgodzę. Zwiesiła bezradnie ramiona. – Callie, proszę, posłuchaj mnie. Musisz, nie masz wyboru. Do pokoju wszedł Dawson. – Możesz już iść, Emmo – powiedział kategorycznym tonem, jakby wydawał polecenie dziecku. Wyglądała na przestraszoną, ale się nie ruszyła. – Wyjdź, Emmo – rozkazał. Wzięła kubek z resztką koktajlu i wyszła. Dawson oparł się o bok mojego łóżka. Z białymi włosami sięgającymi ramion wyglądał jak zły czarnoksiężnik. – Jak się czujesz? – zapytał bez uśmiechu. – A jak mogę się czuć związana jak zwierzę? – Uwolnimy cię, jeżeli zgodzisz się współpracować. Koniec z kajdankami. Musisz jednak się zgodzić na testy. – Odepnijcie te pasy i wypuście mnie na wolność. Nic więcej nie wchodzi w rachubę. Westchnął. Wcisnął przycisk i boki łóżka zsunęły się w dół do podłogi z głośnym bum. Nie przestrzegano tu zasad bezpieczeństwa. Wyciągnął z kieszeni duży scyzoryk, otworzył go. Błysnęło długie ostrze. Z trudem powstrzymałam się od dygotu, gdy się nachylił nade mną. Wsunął ostrze pod jeden pas i piłował go, póki nie puścił, potem to samo zrobił z drugim. Zamknął nóż i wsunął go z powrotem do kieszeni. Pomasowałam obtarte nadgarstki.

Wstałam z łóżka. Wciąż miałam na sobie ubranie, w którym mnie złapali. – Gdzie są moje buty? – spytałam. Chwycił mnie za ramię i pociągnął przez pokój. Bosą. Strażniczka ruszyła spod drzwi za nami. Szliśmy korytarzem po lodowatej posadzce. Skręcił w prawo, ciągnąc mnie brutalnie za rękę. – To boli – powiedziałam. – Naprawdę? Bardzo przepraszam, królewno. Gdy dotarliśmy na koniec korytarza, usłyszałam stłumiony krzyk. Rozpoznałam ten głos. To był Hyden. Ogarnęło mnie przerażenie. – Co mu robicie? – wrzasnęłam, próbując się wyrwać Dawsonowi. Wzmocnił żelazny chwyt ręki i przycisnął mi twarz do dużego lustra. W pokoju po drugiej stronie zobaczyłam olbrzymią maszynę w kształcie tuby. Projekcja cichego lasu na ścianie pozostawała w ostrym kontraście do sceny rozgrywającej się w bliższej perspektywie. Dwóch Enderów trzymało Hydena za ręce, a on szarpał się i wił, chcąc się uwolnić. Trzeci Ender stał pod ścianą, obserwował to widowisko z uśmiechem rozbawienia, który zniknął mu z twarzy na widok Dawsona. Taka szarpanina byłaby bolesna dla każdego, ale dla Hydena, który odczuwał ból przy lada dotknięciu, musiała być prawdziwą torturą. Dawson skinął lekko głową w stronę dwóch mężczyzn. Ci, zamiast być mniej brutalni, zaczęli Hydena popychać między sobą, jakby rzucali do siebie piłką. Z trudem utrzymywał się na nogach. – Przestańcie! Powstrzymaj ich! – Waliłam rękami w szkło. Skręcało mi wnętrzności, gdy na to patrzyłam. Perlisty pot pokrywał twarz Hydena i był blady jak nigdy. Pod oczami miał czarne sińce. Czy go bili? – Nic nie rozumiecie. To może go zabić – wymamrotałam. – Tylko ty możesz temu zapobiec – rzekł Dawson. – Wiesz, co chcę usłyszeć. Hyden tracił siły, ale Enderzy złapali go, gdy osuwał się na podłogę, i postawili z powrotem na nogi. Potem przyciągnęli go do dzielącej nas szyby, rozpłaszczyli mu na niej twarz. – Hyden – szepnęłam. Czułam, że za chwilę pęknie mi serce. – Zrobię to – powiedziałam do Dawsona. – Poddam się waszym testom. Dawson z uśmieszkiem triumfu skinął do Enderów po drugiej stronie lustra. Odstąpili od Hydena. Nie ruszył się z miejsca, jego ręka sunęła w górę, żeby spotkać się z moją dłonią.

Rozdział szesnasty

Więc znali już moją słabą stronę i potrafili mnie podejść. Nie mogłam na tamto patrzeć, musiałam ich powstrzymać. Wzrosła jednak moja determinacja, żeby znaleźć jakiś sposób na wydostanie stąd nas trojga. – Co jest z Michaelem? – spytałam Dawsona, gdy prowadził mnie z powrotem korytarzem. Szłam boso, ale po raz pierwszy od przybycia tutaj samodzielnie, przez nikogo nieciągnięta na siłę. – A co ma być z nim? – odpowiedział pytaniem. Otworzył drzwi do laboratorium, gdzie jakaś Enderka zakładała na dłonie gumowe rękawiczki. – Gdzie on jest? – nalegałam. – Odpoczywa – odrzekł Dawson i wyszedł. Zastanawiałam się, czy naprawdę Michaelowi nic się nie stało. Być może „odpoczywanie” oznacza, że jakiś Ender okupuje jego ciało. Zostałam w laboratorium z Enderką. Miała na sobie białe gumowe ubranie ochronne, takież spodnie, boty i fartuch. Kazała mi się rozebrać i stanąć na gumowej platformie z odpływem. Gdy woda tryskała na mnie ze wszystkich stron, Enderka założyła gogle i wyszorowała mi ciało szorstką myjką. Przypominało to podobny zabieg w banku ciał, lecz bez tamtego wyrafinowania. To miejsce, czymkolwiek było, musiało mieć znacznie skromniejszy budżet. Gdy wyschłam, podała mi koszulę chirurgiczną. – A to po co? – spytałam. – Co się będzie ze mną działo? Nawet na mnie nie spojrzała. Jakbym nie miała prawa się odezwać. Wzięła mnie za ramię, zanim jeszcze zdążyłam włożyć koszulę. Zakryłam się nią tylko z przodu, a Enderka zaprowadziła mnie do innego pomieszczenia. Tam też czekała kobieta. Ta nowa Enderka, niska i nieprawdopodobnie blada, obserwowała mnie, gdy zakładałam koszulę, po czym poleciła mi położyć się na jakiejś palecie. Założyły mi coś w rodzaju hełmu na głowę, który ścisnął mi ją i unieruchomił. To było okropne. Tętno mi skoczyło, krew pulsowała w skroniach i rozsadzała czaszkę: łup, łup, łup. Ledwie powstrzymałam się od wrzasku. – Odpręż się – usłyszałam. – I tak nic nie wskórasz… Nie ruszaj się. Nacisnęła jakiś przycisk i coś jakby wieko trumny przykryło mnie całą. – Co się dzieje?! – krzyknęłam. Ze zgrzytliwym szumem, przypominającym odgłos piły, paleta wraz ze mną wsunęła się do maszyny w kształcie tuby, która z drugiego końca nie miała otworu, a wejście zostało po chwili

zasunięte, tak że byłam kompletnie odcięta od otoczenia na zewnątrz. Nic nie widziałam. Uruchomił się nawiew, jednak to nie poprawiło mi samopoczucia. Każdym nerwem czułam falę gorąca przenikającą moje ciało… zapragnęłam się z niego wyrwać. Wydawało mi się, że serce eksploduje mi w piersi. Z głośniczka koło mojego ucha odezwał się głos którejś z Enderek. – Wstrzymaj oddech, póki nie powiem, że możesz oddychać. – Już? – Tak. Nabrałam powietrza i nie wypuszczałam go przez bardzo długo. Maszyna wydawała głośne, nieprzyjemne dźwięki, jakby ktoś na zewnątrz pracował wiertarką pneumatyczną. Już miałam wrażenie, że powietrze rozerwie mi płuca, gdy usłyszałam głos Enderki: – Okay, możesz oddychać. To powtarzało się w nieskończoność. Raz nabrałam powietrza za wcześnie i musiałam przechodzić wszystko od początku. Wreszcie „trumna” się otworzyła i zostałam uwolniona. Potarłam szyję. Byłam wykończona, ale czułam ulgę, gdy się stamtąd wydostałam. Następny test polegał na tym, że jedna z Enderek trzymała skaner przy mojej głowie, a druga monitorowała wyniki na komputerze. Oczywiście przechwyciły numer identyfikacyjny mojego chipa: to pierwsza rzecz, jaką ustaliły. Ale czego więcej szukały, nie miałam pojęcia. – Po co to wszystko? – spytałam. – Co chcecie wiedzieć? Nie odpowiedziały na żadne z moich pytań. Byłam dla nich szczurem laboratoryjnym.

Musiałam znieść jeszcze wiele innych testów: badały moją kondycję fizyczną, wzrok, zdolność rozróżniania zapachów i smaków, wrażliwość na dotyk. Nareszcie skończyły, w każdym razie tak pomyślałam, ponieważ dały mi świeże ubranie – oliwkowy T-shirt i spodnie w tym samym kolorze – oraz zwróciły buty. Na koniec kazały mi wypić szklankę jakiegoś czerwonego płynu, po czym natychmiast zasnęłam. Obudziłam się na podłodze w pomieszczeniu o ścianach wyłożonych gąbką. W jednym kącie leżała piankowa poduszka, która mogła służyć także jako taboret, a z dziury znajdującej się w przeciwległym rogu dochodził szum przypominający dźwięk odkurzacza. Domyśliłam się, że to toaleta. A więc to moja cela – urządzona tak, żebym nie zrobiła sobie krzywdy. Bez iluzorycznych projekcji. I nie ma tu moich butów. Zlokalizowałam jedną kamerę monitorującą na suficie, drugą wysoko na ścianie, w samym rogu. Wrzasnęłam do niej: – Przeszłam wasze testy. Gdzie są moi przyjaciele, chcę ich zobaczyć. Patrzyło na mnie obojętne szklane oko. Więc znowu jestem pod kluczem. Zaczęłam walić pięściami w ściany, ale wywołałam jedynie tępe odgłosy. Krzyczałam. Nikt nie reagował. Zostałam odcięta od świata na zewnątrz, daleko od Tylera. Na pewno martwił się o mnie. A sądziłam, że wraz ze zburzeniem banku ciał skończyły się nasze kłopoty. Mieliśmy normalnie żyć, on powinien chodzić do szkoły, a po szkole bawić się, łowić ryby w jeziorze. Chcieliśmy stworzyć rodzinę: ja, Michael, Tyler oraz Eugenia jako jego zastępcza babcia.

Eugenia. Jak sobie tłumaczy to, że Michaela i mnie nie ma tak długo? Czy zawiadomiła władze? Czy stara się pocieszać Tylera, karmi go jakąś zmyśloną historyjką i zapewnia, że jesteśmy bezpieczni? Przejrzałby kłamstwa od razu. Tęskniłam za nim bardzo, za jego króliczymi brązowymi oczami, miękkimi włosami, nieśmiałym uśmiechem. Powrócił do zdrowia, ale tak krótko cieszyłam się spokojem, bo nagle musieliśmy uciekać z rezydencji i zaszyć się w chacie w górach. Więc czy coś się zmieniło? Wyglądało na to, że jesteśmy skazani na ucieczki i kryjówki. Tyle tylko, że teraz uciekaliśmy z większych i bogatszych domów. Co się z nim stanie, jeżeli do niego nie wrócę? Czy Eugenia będzie w stanie się nim zaopiekować? Jego prawnym opiekunem była Lauren, ale czy osobiście zajmie się jego wychowaniem? Przypomniała mi się inna cela. W Zakładzie numer 37. Z pobytu tam nie wynikło nic dobrego. Jak długo leżałam tu bez świadomości? Na pewno uśpili mnie jakimś świństwem. Nagle usłyszałam w głowie męski głos. Callie. Siedziałam cicho jak mysz, czekając, aż się znowu odezwie. Czy mnie słyszysz? Wydawało mi się, że to Dawson, ale nie byłam pewna. – Kim jesteś? – zapytałam. A jak myślisz? – Nie bawię się w zgadywanki. Mam dużo czasu. Poczekam. Nieważne, kim jestem. Najważniejsze, że mnie słyszysz. To Dawson. Byłam już pewna. Jak się czujesz? Przypomniałam sobie, że już raz zadał mi to pytanie – takim samym rzeczowym tonem, w którym nie było cienia troski. – Zmęczona. Zmęczona siedzeniem pod kluczem. Chciałabyś wyjść z tego pokoju? Kpi czy pyta serio? – Tak – odparłam. Otworzyły się drzwi. Jakiś podstęp? Tak czy siak, byłabym idiotką, gdybym nie spróbowała wyjść. Wstałam więc i wyszłam. W zasięgu wzroku nie było żadnej strażniczki ani strażnika. Straż jest zbędna, ponieważ cię obserwujemy. Westchnęłam cicho. Nie martw się, twoich myśli nie słyszę. Są wyłącznie twoje, prywatne. Doszłam do końca korytarza i otworzyłam drzwi. Korytarz za nimi biegł dalej i skręcał w prawo. Jak widzisz, to miejsce jest jak labirynt. – A gdzie jest wyjście? Zaśmiał się. Znowu ten nienawistny śmiech w mojej głowie. Naszło mnie straszliwe pragnienie wybicia tego faceta ze swojej głowy czymś twardym i ciężkim. Poczułabym się o niebo lepiej. Drugi korytarz kończył się kolejnymi drzwiami. Otworzyłam je i znalazłam się w pokoju dziecinnym. Pod ścianami stoliki, na nich piramidy kolorowych drewnianych klocków, różne układanki. Ale nie było ani jednego dziecka. I panował porządek, jakby wyreżyserowany. Znalazłaś się, jak widzę, w pokoju do zabaw. Dlaczego nie siadasz?

Podeszłam do drzwi naprzeciwko tych, którymi weszłam, i spróbowałam przekręcić gałkę. Były zamknięte. Wróciłam więc do pierwszych drzwi – ale one też zostały zamknięte od zewnątrz. Naprawdę powinnaś usiąść. Wysunęłam krzesło i usiadłam. I tak nie mogłam stąd wyjść. Masz przed sobą kilka drewnianych klocków w różnych kolorach i kształtach. Czy możesz wziąć do ręki czerwone kółko? Wzięłam takie kółko ze stolika i podniosłam na wysokość twarzy, żeby mógł je zobaczyć. Doskonale. Połóż teraz kółko na tacce, która leży przed tobą. Zrobiłam, co kazał. A teraz połóż na stole ręce. Niech będą rozluźnione. Nie miałam pojęcia, co chce sprawdzić. Zadania były łatwiutkie. – Zrobię to, ale czy pozwoli mi pan potem… Na wszystko przyjdzie czas. Nie ruszaj się, póki nie usłyszysz kolejnej instrukcji. Czekałam parę chwil. I nagle stało się coś przerażającego. Poruszył się mój prawy kciuk. Tylko że bez udziału mojej woli. Przeszedł mnie dreszcz. – Co się ze mną dzieje? Rozluźnij się. Nic nie mów. Moja prawa ręka drgnęła w sposób niekontrolowany, posunęła się po stole ciut do przodu i cofnęła. Potem uniosła się parę centymetrów i skierowała w stronę czerwonego kółka. Zawisła nad nim, trzęsąc się, a ja nic z tym nie mogłam zrobić, tylko patrzyłam. Zjeżyły mi się włosy na głowie. Rozluźnij się, spokojnie… – Jego głos miał łagodne, miękkie brzmienie, jakby Dawson starał się wprawić mnie w trans. Nagle moja ręka spadła na czerwony klocek – niczym kleszcze w bardzo starych automatach na batonik – i palce niezdarnie go chwyciły. Ręka ponownie się uniosła i zawisła z klockiem przed moim nosem. Potem go upuściła na stół i bezwładnie na niego opadła. – Co pan robi? Kontroluję twoje ruchy. Nie zdołał ukryć w głosie nuty satysfakcji. To było okropne. Skupiłam się. Siłą woli starałam się usunąć go z mojej głowy. Nie wiedziałam, czy to możliwe, ale tak bardzo tego chciałam, że uwierzyłam w swoją moc. Skoncentrowałam się na wyobrażaniu sobie, że on znika, porwany i niesiony przez niewidzialne tornado… opuszcza mnie… mój umysł odzyskuje czystość, jasność i tylko ja nim władam. Nie byłam pewna, czy się wyniósł z własnej woli, czy faktycznie sobie mogłam przypisać sukces, ale nagle nastała cisza.

Siedziałam nieruchomo może przez piętnaście, dwadzieścia minut, póki nie przyszedł Ender w uniformie. Zaprowadził mnie w kolejne miejsce – do hali strzelniczej. – Przejdź do ostatniego stanowiska – zahuczał przez megafon kobiecy głos. Rozejrzałam się. Stała piętro wyżej za przeszkloną ścianą w strefie widokowej przy

dyspozytorni. Wysoka, z upiętymi wysoko białymi włosami, wyglądała elegancko nawet w czarnym wojskowym mundurze. Przy ostatnim stanowisku czekał na mnie karabin. Podniosłam go i przez głowę przeleciała mi myśl, żeby może strzelić do przeszklonej ściany. Czy okaże się kuloodporna? Na sto procent tak – odpowiedziałam sama sobie. Karabin był dla mnie za ciężki. Usłyszałam skrzypnięcie tarczy automatycznie przesuwającej się na swoje miejsce. Był to hologram Endera w stroju terrorysty. Twarz zakrywała mu maska, w rękach trzymał wymierzoną we mnie broń. – Gdy doliczę do trzech, strzelaj – powiedziała Enderka przez megafon. – Jeden. Przycisnęłam karabin do policzka i wycelowałam. – Dwa. Wciągnęłam powietrze. – Trzy. Oddałam jeden strzał do tarczy, celując w serce. Karabin kopnął mnie, ale nie straciłam równowagi. – Przestań strzelać – powiedziała. Tarczę przesunięto do przodu, tak że mogłam ją obejrzeć. Hologram znieruchomiał i mogłam sprawdzić strzał. Otwór po kuli widniał w sercu. Odwróciłam się i spojrzałam na Enderkę. Jej twarz nie zdradzała niczego. Kazała mi kilka razy powtórzyć test i za każdym razem czerwone kółeczko zapalało się w miejscu, które było celem. Trafiałam za każdym razem. Nie zapomniałam nauk pobranych u ojca. Potem tarcza zmieniła się na hologram Enderki, ubranej w sukienkę w kwiaty i trzymającej na ręku szczeniaczka. – Strzelaj – padło polecenie. – Do niewinnej kobiety? – Strzelaj. – Nie. Enderka na górze odwróciła się plecami, nie widziałam jej twarzy. Mogłam się jedynie domyślać, że porozumiewa się z kimś siedzącym w dyspozytorni. Poczułam mrowienie na skórze głowy. Ktoś mnie znowu nawiedził. Callie? Dawson. Och, jak ja nienawidziłam czuć go pod skórą! Nie martw się, mała Starterko. Nic nie musisz robić. Tylko się odpręż. Aha, więc spróbuje ponownie przejąć nade mną kontrolę. Zebrałam się w sobie, żeby dać mu odpór, i ścisnęłam mocniej karabin. Jednak moje ręce mimowolnie się podniosły. To było przerażające. Trzymały karabin gotowy do strzału. Wytężałam się, żeby je opuścić. Niestety, kontrolował moje ruchy. Moja głowa przechyliła się na bok, policzek dotknął karabinu, oko śledziło linię strzału, która prowadziła wprost do serca Enderki z hologramu. Pot zrosił mi czoło. Usiłowałam usztywnić ręce, by nie dały się poruszyć, lecz mój palec powoli się zgiął i pociągnął za języczek spustowy. BUM. Spojrzałam w górę. Enderka za przeszkloną strefą widokową rozmawiała z kimś, kto znajdował się w dyspozytorni.

Tarcza podjechała bliżej. Biedna stara Enderka w kwiecistej sukni została trafiona śmiertelnym strzałem w samo serce… z mojego karabinu. Doskonale. Poczułam, że słabną zaciśnięte na broni palce. Widocznie Dawson kontrolował moje ruchy wstecz. Utrzymanie łączności ze mną wymagało od niego niezwykłej koncentracji już wcześniej i nadal musiał podtrzymać napięcie. – To jest odrażające – powiedziałam. – Jest pan potworem. Czasami musimy robić rzeczy niezbyt ładne. W imię wyższego dobra. Tarcza z Enderką odjechała ze smutnym elektronicznym poświstem silniczka i na to miejsce wsunęła się nowa. Wypróbujemy tę. To był hologram Startera. Z odległości mogłam dostrzec tyle, że to chyba mój rówieśnik i że jak typowy squatter jest ubrany w jakieś łachmany, ma przewieszoną przez ramię butelkę z wodą i na ręku latarkę. Wychudzony i pewnie brudny. Wpatrzyłam się… miał twarz Michaela. Żołądek mi się ścisnął. Chciałam odłożyć karabin, ale nie mogłam. – Nie… Moje ręce uniosły karabin do strzału, a oko zogniskowało się na celu. – Dość tego! – wrzasnęłam. Mój umysł pracował na najwyższych obrotach. Czy w jakikolwiek sposób jestem w stanie zablokować kontrolę Dawsona nade mną? Skoro odprężenie sprzyja jemu, to być może stan paniki zerwie łączność między nami? Niestety, w boleśnie powolnym geście mój palec pociągnął za spust. W żaden sposób nie byłam w stanie temu zaradzić. Wszystko działo się wbrew mojej woli. Karabin z hukiem wystrzelił. Obsługujące dyspozytornię Enderki uruchomiły automatycznie tarczę, która podjechała w moją stronę. Zobaczyłam skutki strzału. Na hologramie Michaela rana obwiedziona była czerwoną linią – kula przebiła mu czoło. Jeżeli to był rzeczywiście on, musiał od niej zginąć. Żołądek podszedł mi do gardła. Za to moje ręce zrobiły się znowu lekkie. I posłuszne mojej woli. Chwyciłam karabin i rzuciłam się pędem do wyjścia z hali. Z głośnika dobiegł piskliwy głos Enderki: – Callie Woodland, wracaj na stanowisko. Powtarzam, wracaj natychmiast! Callie! Głosu Dawsona starałam się nie słyszeć, tylko podsycałam w sobie gniew. Dopingował mnie. Wybiegłam z hali. Czuwający za drzwiami Ender rzucił się na mnie. Wycelowałam w jego nogę i pociągnęłam za języczek spustowy. Nie poruszył się. Mechanizm nie działał. Myślałaś, że nie kontrolujemy broni? Nie działa poza halą strzelniczą, mała Starterko. – Dość nazywania mnie tak! Zamachnęłam się karabinem i uderzyłam kolbą strażnika w brzuch. Zgiął się wpół. Nie mogłam jednak przewidzieć, że inny Ender zajdzie mnie od tyłu. Przycisnął mi coś twardego do kręgosłupa i w jednej chwili wyłączył mi świadomość. Kolana ugięły się pode mną i zrobiło mi się czarno przed oczami.

Rozdział siedemnasty

Ponownie obudziłam się w pokoju z wyłożonymi gąbką ścianami. Miałam potworny ból głowy, suchość w ustach i obłożony język. Otworzyły się drzwi, strażniczka wpuściła kogoś do pokoju i zamknęła za nim drzwi. To była Emma. – Nie przyniosłaś koktajlu? – spytałam. Usiadła na podłodze koło mnie. – Usłyszałam, że trzymają cię pod kluczem – powiedziała. – Co więcej słyszałaś? – Że jesteś znakomitym strzelcem. Ale zaatakowałaś strażnika. – Nie chciałam strzelać do najlepszego przyjaciela. Co oni sobie wyobrażają? – To był tylko hologram. Może chcieli sprawdzić, czy będziesz wykonywała polecenia. Potrząsnęłam głową. – Wiedzieli, że nigdy bym tego nie zrobiła. Dlatego to wszystko wyreżyserowali. Podciągnęła kolana i oparła na nich ręce. Zobaczyłam znowu na jej nodze tę dużą bransoletkę z wygrawerowanym imieniem. – Michael to jakby twój chłopak, czy tak? – Nie, to mój przyjaciel. – Dlaczego o to spytała? Czy to tylko ciekawość? – Co się z nim dzieje? – Jest okay. On wykonał wszystkie testy. – Położyła nacisk na „on”, sugerując, że zachował się jak porządny Starter. – A Hyden? – Bawiła się kosmykiem włosów. – Co Hyden? Ty mi powiedz, co jest z nim? – Też jest okay. Czy on jest twoim chłopakiem? – nalegała. Nie podobało mi się to śledztwo. Im mniej mówiłam, tym lepiej. A do tego filmowały nas kamery. – Nie, nie jest. To też tylko przyjaciel. Gdzie jest teraz? – W innym pokoju. Również odmówił dokończenia testów. Wyobraziłam sobie, że nakazują Hydenowi strzelić do hologramu przedstawiającego mnie. Ucieszyło mnie, że tego nie zrobił. Ale Michael wykonał testy. Czy kazali mu strzelać do mnie? Przeczesała palcami włosy. – Wszystko się wydłuża, kiedy wy, Starterzy, nie chcecie współpracować.

– Jacy Starterzy? Mieliście tu innych Metalów przed nami? Kiwnęła głową. – Gdzie są teraz? – spytałam. – Nie powinnam o tym mówić. – Okręciła kosmyk włosów wokół palca. – Chcę cię o coś zapytać. Powiedzieli mi, że znałaś moją babcię. – Oni ci powiedzieli? – Tak. Że wynajęła twoje ciało. To prawda? – Wydawała się bardziej asertywna niż poprzednio, wtedy robiła wrażenie apatycznej. – Skąd mam mieć pewność, że jesteś Emmą? – Chyba to udowodniłam, kiedy rozmawiałyśmy ostatnio. Rozmawiałyśmy o bransoletce, nie pamiętasz? – Być może tylko podsłuchiwałaś mnie i Emmę? – Moja babcia od zawsze trzymała pistolet w sypialni. – Wielu Enderów tak robi. – I każdy chowa go w szafie w zamaskowanej wykładziną skrytce pod podłogą? W drewnianej kasecie? Glocka osiemdziesiąt pięć? Przekonała mnie. – Okay – rzekłam. – Mówiła, że lepiej być przygotowanym, niż się bać. Myślę, że tego nauczyła ją wojna. – Wojna zmieniła wielu z nas. – Tylko jednego nie mogłam jej wybaczyć… nie zgadzała się na chirurgię plastyczną. Chciałam zmienić kształt nosa. Mama pozwoliłaby mi na to, gdyby żyła. Powiedziałam to babci. Rozpłakała się. Nie wiem, czy z tęsknoty za nią, czy może poczuła się urażona. Jeżeli któregoś dnia uda mi się wrócić do domu, przeproszę ją za te słowa. Stale o tym myślę. W tym momencie nie potrafiłabym powiedzieć Emmie prawdy. Nie była na to gotowa. – Przeprosiłabym ją, chociaż powinna była pozwolić mi na zabieg – ciągnęła. – Miałam nos jak dziób. – Ejże, Emmo, widziałam twoje zdjęcie sprzed zabiegu. Miałaś nos po babce. Wydatny, ale obydwu wam było z nim do twarzy. Wiem, zabrzmi to kiepsko, ale prawda jest taka, że co widać na zewnątrz, nie jest tak ważne jak to, co wewnątrz. – Łatwo ci tak mówić. – Obrzuciła mnie wzrokiem. – No dobrze, zrobiono mi makeover jak tobie, ale to mnie w gruncie rzeczy nie zmieniło. Któregoś dnia obydwie będziemy Enderkami i nie pomogą zabiegi z zielonym laserem, jak wszyscy zestarzejemy się i pokryjemy zmarszczkami. Ale każdy wygląda dużo lepiej, jeśli promieniuje zadowoleniem. Jeżeli wykorzystuje swoją inteligencję i talenty, zamiast przejmować się tym, czy aby w oczach innych jest „śliczny”. Emma zmarszczyła brwi. – W ogóle nie wiesz, jak to jest. Prawdopodobnie nigdy nie byłaś brzydka. – Ani ty. Nie chcę powiedzieć, że nie powinnyśmy wyglądać super. Ale chirurgia plastyczna w wieku szesnastu lat? Trzynastu czy dwunastu? Założę się, że znasz dziewczynki, które wyglądają jak gwiazdy filmowe. – No jasne. – Niech zgadnę: żaden sensowny chłopak nie zwrócił na nie uwagi, bo to były głupie żmijki. Milczała. – Uwierz mi, pechowe doświadczenia z bankiem ciał nauczyły mnie jednego: uroda jest

przeceniana. Piękno nie polega na dorównaniu standardom gwiazd filmowych, lecz na byciu sobą. Uroda przychodzi i odchodzi. Natomiast nikt inny nie może być tobą. Patrzyła na mnie jak na idiotkę. – Nie przekonasz mnie – powiedziała. – Gdybym nie była po zabiegu, namówiłabym lekarza, który tu jest, żeby to zrobił. Potrafi wszystko. – Jaki lekarz? – Chirurg i w ogóle ekspert techniczny. – Rozbłysły jej oczy. Z niewidocznego głośnika odezwał się głos Enderki: – Emmo, wzywają cię do recepcji. Emma skrzywiła się. – Muszę iść. – Wstała i wyszła. Czułam się jak idiotka. Marnowałam energię, namawiając tę dziewczynę do asertywności. Czy ona mnie w ogóle słuchała? Chyba nie. Tymczasem Dawson obmyślał zapewne dla mnie jakąś nową torturę. Dopuściłam się ataku na strażnika, więc wolałam nie myśleć, co mnie za to czeka. Callie? Ktoś w mojej głowie. Ale to nie głos Dawsona. – Hyden? – Zerwałam się na nogi. – To ty? Tak, to ja. – Jak to możliwe? Obiegłam wzrokiem szare ściany z gąbki. Dawson i jego personel podłączyli mnie do jakiegoś urządzenia. Są tutaj. – Rozumiem. – Więc szykuje się jakiś nowy test, pomyślałam. Przepraszam za… – Za co? – Bez świadomej intencji skierowałam kroki w stronę drzwi, które otworzyły się przede mną, a strażnik cofnął się, żeby mnie przepuścić. Ruszyłam korytarzem. Miałam wrażenie, że płynę przed siebie jak we śnie. Idź dalej. Nic więcej nie musisz. Po prostu nie stawiaj oporu. Towarzyszyło mi dziwne uczucie. Jakbym ślizgała się na łyżwach, nie mając na nogach łyżew. Nie stawiałam świadomie kroków, nie próbowałam stawiać oporu. A jednak posuwałam się naprzód. Nie wiedziałam, dokąd idę. Nie tylko gdzie mam trafić, ale czy mam skręcić, czy iść do końca korytarza, czy otwierać jakieś drzwi. Po prostu jedna noga wysuwała się przed drugą i tak szłam. O dziwo, nie byłam przestraszona. Raczej bardzo spokojna. Bo wiedziałam, że kieruje mną Hyden, chociaż polecenia wydaje mu Dawson. Bądź mi posłuszna. Nie byłam aż tak otumaniona, żeby nie zdawać sobie sprawy, że Hyden jest sterowany. Prawdopodobnie Dawson mierzył do niego z broni. Coś się szykowało. Słyszałam zaniepokojenie w jego głosie. Już poznałam, dokąd mnie prowadzi. Do hali strzelniczej. Przy wejściu stał inny strażnik, wyższy i potężniejszy od tamtego, którego zaatakowałam. Otworzył przede mną drzwi, weszłam do hali. Spojrzałam w górę, ta sama elegancka Enderka co przedtem obserwowała mnie z punktu widokowego przed dyspozytornią. Sądziłam, że mam dojść do ostatniego stanowiska, tymczasem zatrzymałam się w połowie drogi. Zrobiłam półobrót i zamiast karabinu zobaczyłam glocka 85. Identyczny miała Helena, chciała mnie

zmusić, bym go użyła. Czyżby o tym wiedzieli? Nie widziałam tarczy. Nie chciałam dotknąć pistoletu, ale byłam całkowicie bezwolna. Hyden robił wszystko za mnie. Moja ręka opuściła się, palce zacisnęły się na zimnym metalu i uniosłam pistolet. Enderka za szybą mówiła coś do kogoś w dyspozytorni. Ale moją uwagę odwróciło poruszenie na linii tarcz. Zamiast tarczy pojawił się tam Ender w czarnym kuloodpornym kombinezonie i kasku na głowie. Stanął twarzą do mnie – żywa kopia makiety terrorysty, do której strzelałam. – To na pewno kuloodporny kombinezon? Tak mi powiedzieli. Hyden uniósł moją rękę i wycelował, używając moich oczu, a następnie moim palcem pociągnął za spust. Ender zachwiał się, ale utrzymał na nogach. – Proszę cel o przejście do przodu – z piętra przez głośnik odezwała się Enderka. Mężczyzna zbliżył się do mnie na odległość trzech metrów. Zobaczyłam, gdzie kula wyszarpała dziurę w jego kombinezonie – w miejscu serca. Nie było wątpliwości, gdyż z porozrywanych włókien uwolnił się czerwony proszek, zaznaczając wlot kuli. – Dobra robota – powiedział Ender, nie zdejmując ochronnego kasku. Przez szybę kasku widziałam jego pełne podziwu spojrzenie. – Cel może odejść – poleciła z góry Enderka. Wyszedł. Zastanawiałam się, co im ta sytuacja udowodniła. Prawdopodobnie przekonali się, że osobie, której ufam, łatwiej jest kontrolować moje ciało. Więc teraz… Nie zrobią tego. A jednak tak. Na linii tarcz zobaczyłam Michaela ubranego w kuloodporny kombinezon i kask. Ale czy na pewno kuloodporny? Próbował odejść, szarpał się, nie mógł jednak oderwać nóg od podłoża. Uziemili go jakimś urządzeniem magnetycznym. Musiał tam stać i czekać. Ten test był straszny. Celem nie był bezimienny atletyczny Ender, tylko ktoś, kogo znałam i kochałam jak brata. A co, jeżeli jego ubiór nie jest kuloodporny? Mam ci przekazać, żebyś się odprężyła. – Nie rób tego, Hyden. Mówią, że nie stanie mu się krzywda. Moja ręka z pistoletem się uniosła. Michael zadrżał. – Skończ z tym, proszę. Sprzeciw im się – apelowałam do Hydena. Będzie tak samo jak przy poprzednim strzale. – Nie rób mi tego, Hyden. Błagam. Patrzyłam na Michaela i przez szybę jego kasku dostrzegłam, że zamknął oczy. – Hyden, nie będę strzelać! – krzyknęłam. Walczyłam do ostatka. Napięcie rozrywało mnie od środka. Nie odzyskałam jednak kontroli nad rękami. – Tak mi przykro – powiedziałam do Michaela. Mój palec pociągnął za języczek spustowy, pistolet wypalił głośno i Michael upadł na plecy na podłogę. W tymże momencie odzyskałam kontrolę nad swoim ciałem. Odrzuciłam pistolet, podbiegłam do Michaela i zdjęłam mu z głowy kask.

– Michael, słyszysz mnie? Poruszył powiekami i otworzył oczy. – Callie? Zobaczyłam w kombinezonie na jego piersi dziurę w czerwonej otoczce – identyczną jak u tamtego Endera – a na jego twarzy osłupienie. – Zastrzeliłaś mnie.

Pojawili się strażnicy i zabrali mnie z hali do pokoju, w którym jeszcze nie byłam – z holograficzną iluzją plaży. Naokoło prostego stołu stało parę krzeseł. Po chwili ci sami Enderzy wprowadzili Hydena i zostawili nas samych. – Jak mogłeś? Rozłożył ręce. – Nie miałem wyboru. – Wrobiłeś mnie w strzelanie do Michaela. Nie mogę w to uwierzyć. – Wymusili to na mnie. Zagrozili, że będą cię torturować, jeżeli nie będę współpracował. – Jego oczy prosiły o zrozumienie. – Powiedzieli, że naboje w magazynku nie są prawdziwe. – On mógł zginąć. Zdarza się, że ludzie giną od ślepych nabojów, jeżeli strzał oddany jest z bliska. – Nie wszyscy jesteśmy ekspertami od broni palnej jak ty. Przeciągnął ręką po włosach. Wyglądał okropnie i miał czarne wory pod oczami. – Bili cię? – spytałam. – Traktowali mnie jak księcia. Rozejrzałam się po pokoju. Domyślałam się, że wszędzie tu są kamery i podsłuchy. – Kim są ci ludzie? – zapytałam szeptem. Potarł czoło. – Nie jestem pewien. – Mówił cichutko. – Chcą mieć mój chip. Mają koncepcję, jak go używać. Chcą wykiwać wszystkich. Zakrył usta dłońmi, żeby kamery nie zarejestrowały ruchu jego warg. – Pozostaje pytanie, czy to ludzie mojego ojca. Taka ewentualność w ogóle nie przyszła mi do głowy. A to by wyjaśniało, dlaczego mieli opanowaną sztukę transpozycji umysł–ciało. Przypomniało mi się, co ojciec Hydena powiedział mi kiedyś: „Nikomu nie ufaj, tylko sobie. I sobie też nie zawsze”.

Przerwaliśmy rozmowę, siedzieliśmy, milcząc, a po chwili przyniesiono nam jedzenie i wodę. Wreszcie. To był tylko chleb i cienka zupa, ale gdyby nie to, chyba umarlibyśmy z głodu. – Gdzie jest Michael? – zapytałam Endera, który przyszedł z posiłkiem.

Zignorował pytanie. – Co mogą z nim teraz robić? – zapytałam Hydena. – To element ich taktyki. Trzymać nas osobno. Kto wie? Może dostaje teraz cheeseburgera i frytki? Zaśmiał się lekko, chcąc mnie rozweselić. Nie podziałało. Bałam się o Michaela, wyobraźnia podsuwała mi najstraszniejsze sceny. Nie wiedziałam, dlaczego z nas trojga chcą przesłuchiwać właśnie jego. Najwięcej mógłby ujawnić Hyden. Czy możliwe, że nie wiedzieli, kim jest? Spojrzałam na niego. – Co? – spytał cicho. – Nic. – Wolałam nie mówić o tym nawet szeptem. Kiedy skończyliśmy jeść, pojawił się ten sam Ender, który przyniósł jedzenie. – Trzymaj się – powiedział Hyden. – Bądź silna. Zdobyłam się na półuśmiech. Kiwnął głową. Strażnik poprowadził mnie korytarzem do małego pokoju, w którym stał jedynie stół i dwa krzesła. Po chwili weszła ubrana na biało Enderka i dała znak strażnikowi, by wyszedł. Usiadła na krześle po przeciwnej stronie stołu. Włączyła ekran na dłoni, żeby nagrywać rozmowę, a gdy się odezwała, zobaczyłam pojawiające się na ekranie z prawej strony do lewej ciągi liter. – Powiedz mi, Callie, od jak dawna masz w głowie wszczepiony chip? – Trzy miesiące, dwa tygodnie i pięć dni. – Czy masz jakieś dolegliwości fizyczne, które byś temu przypisała? – Bóle głowy. – To wszystko? Przemknęło mi przez głowę, żeby nie mówić nic więcej. Zobaczyłam jednak, że w rogu ekranu migało coś w rodzaju wykresu. A więc włączyła także detektor kłamstw i zaczął rejestrować drgania, ponieważ zamierzałam skłamać. – Nawiedzają mnie epizody z przeszłości. Nachyliła się w moją stronę. – Jakie? – Przeżywam raz jeszcze to, co działo się z moją renterką, kiedy ona była w moim ciele, a ja pozostawałam bez świadomości. Takie wspomnienia pojawiają się kompletnie znienacka. – Jak to wygląda? – Jej słowa mignęły na ekranie od prawa do lewa. – Jakbym obserwowała krótki holofilm. Trwający jakąś minutę. – Wzruszyłam ramionami, starając się zbagatelizować sprawę. Jednak Enderka nie dała się zmylić i dociekała dalej: – Mówisz, że są to wspomnienia tego, co przeżywała twoja renterka, tak? A skąd możesz to wiedzieć? – Ponieważ… Zawahałam się i krzywe na wykresie skoczyły w górę. – Po prostu mów prawdę. – Wiem, kim była. Rozpoznaję miejsca, jej sypialnię. – Czy towarzyszą temu jakieś emocje? – Uniosła brwi, oblizała wargi i przysunęła twarz jeszcze bliżej mojej. – Tak. Podczas takiego epizodu przeżywam raz jeszcze to, co przeżywała ona. Nie wiem, o co w tym chodzi. Niczego nowego się nie dowiaduję. I nie rozumiem, dlaczego mnie to nawiedza. Żadnych rewelacji, tylko ten niedorzeczny holofilm w mojej głowie, który nagle się urywa.

Widziałam, jak to, co mówię, zapisuje się na ekranie. Dziwne uczucie. – A kim jest chirurg, którego tu macie? – spytałam. Podniosła na mnie wzrok. Nie zaprzeczyła, że jest taki, ale na pytanie nie odpowiedziała. Dalej mnie indagowała: – A co wiesz o Hydenie? Mięśnie mi stężały. Usłyszałam wysoki jak z ptasiego gardła dźwięk urządzenia rejestrującego. – Odpręż się, proszę – powiedziała. – Uważam, że jego powinna pani pytać. – Moje napięcie minęło i jednocześnie zamilkł pisk z detektora. – Ale pytam ciebie. – A ja mówię, że trzeba pytać jego. Urządzenie zamilkło. Ona również. Zwinęła na dłoni ekran, wstała i bez słowa wyszła z pokoju. Zmienił ją Dawson. Nie widziałam go ostatnio, ale przecież kilka razy okupował moją głowę i cały czas budził we mnie odrazę. Gdy stanął twarzą w twarz przede mną, poczułam się nieswojo. – Jesteś zbyt harda, mała Starterko. Popatrzyłam mu w oczy. Wyciągnął krzesło i usiadł. – Chciałbym wiedzieć więcej o Hydenie – rzekł. – Już powiedziałam Enderce, która była tu przed panem, żebyście pytali jego. – Nie pojmujesz, że wolimy rozmawiać z tobą? – Przymrużył oczy, jakby rozważał jakiś wredny plan. – Niewiele o nim wiem. – Czy to prawda, że to on wymyślił chip, który masz w głowie? – Jak na swój wiek byłby niezwykle rozgarnięty. – I jest. – Przechylił się przez stół i ścisnął mi nadgarstek. – Ale to ciebie, Callie Woodland, chcieliśmy dostać. Tylko ty masz zmodyfikowany chip, chip bez blokady zabijania… możesz zabijać. Jesteś DUD, ty jedna. Usiłowałam wyrwać rękę, ale trzymał ją mocno. – Dawca z Unikatowym Dostępem. Tylko ty, okupowana przez kogoś, nie masz wyłączonego własnego umysłu. Zachowujesz pełnię świadomości. Słyszysz ten obcy głos w głowie. Co oznacza, że może funkcjonować w tobie ta druga osoba. Czegoś takiego nikomu, jak dotąd, nie udało się odtworzyć… żaden inny Metal nie ma tej właściwości. Wbijał mi paznokcie w skórę. – Boli. Czy naprawdę chcesz zrobić krzywdę jedynemu Metalowi, który jest DUD? Puścił mój nadgarstek. Schowałam rękę za plecami, nie chciałam przy nim rozcierać bolącego miejsca. Przypomniałam sobie, co mówił Hyden. Czyżby ci ludzie chcieli wykiwać jego ojca? A może zamierzają sprzedać technologię unikatowego chipa jakiejś grupie terrorystycznej albo wrogiemu państwu. A może sami są terrorystami. – Więc prowadzicie badania nad technologią chipów… – Tak, to prawda – rzekł Dawson. – Z ekspertami… – Mamy wybitnych. – Nie potraficie jednak sami skonstruować takiego chipa jak mój. – To dla nas priorytetowa sprawa i wciąż nad tym pracujemy… – Nie chcemy mieć tych chipów w głowach – przerwałam mu. – Weźcie je sobie. Przypuszczam,

że macie specjalistę, który potrafi je usunąć. – Wiesz, że to bardzo trudne. Bardzo precyzyjny zabieg. Wymaga połączenia umiejętności speca od wybuchów i chirurga głowy. – Wiem. Macie jednak kogoś, kto może się tego podjąć, prawda? Świdrował mnie wzrokiem. Przysięgłabym, że rozważał moją ofertę, jakby miała rozwiązać wszystkie jego problemy. – Pamiętaj, sama o to prosiłaś – powiedział.

Rozdział osiemnasty

Dawson zebrał nas w tej samej hali, do której trafiliśmy na początku. Całą czwórkę: Hydena, mnie, Michaela oraz Emmę. Tym razem otaczała nas iluzja ośnieżonych Himalajów. Gdy podbiegłam do Michaela zapytać go, jak się czuje i czy nie zrobiono mu krzywdy, Dawson mnie skarcił. Na spotkanie z nami przyprowadził nieumundurowanego Endera – zwracał się do niego „doktorze” – i oznajmił, że odbędzie on z nami poważną rozmowę. Doktor mówił ze skandynawskim akcentem… może szwedzkim albo norweskim. – Usunięcie chipa to ryzykowny zabieg – stwierdził. – Na podstawie skanów wiemy, że zespala go z mózgiem pajęcza sieć połączeń. – To wszystko jest bardzo pomysłowe. Sam chip tworzy pajęczynę – wtrącił Dawson. – Z uwagi na indywidualne różnice między ludźmi znalezienie sposobu na odczepienie konkretnego chipa to prawdziwe wyzwanie – ciągnął doktor. Poruszył zakrzywionymi jak haczyki palcami. – No, ale nareszcie znalazł się wśród nas jego wynalazca i możemy zadawać pytania bezpośrednio jemu. Hyden poruszył się i spojrzał na niego. – Musicie pytać mojego ojca. Ja wpadłem na pomysł i zrobiłem wstępne projekty. To on skonstruował chip i wymyślił, w jaki sposób go wszczepiać. Uśmiech na twarzy doktora zgasł. Dawson przysunął sobie krzesło i usiadł. – Czy obserwowałeś zabieg implantacji chipa? – Wielokrotnie – odparł Hyden. – Lecz nigdy jego usunięcia. – Ale można to zrobić? – spytał Dawson. – Teoretycznie tak. Ale praktycznie ja bym go nie ruszał. – Hyden skrzyżował ramiona. – I panu nie radzę. – A to dlaczego? – spytał doktor. – Za duże ryzyko. – Każda operacja wiąże się z ryzykiem – odparł doktor. – Mimo to je wykonujemy. Wszyscy zaczęli mówić naraz, wysuwając argumenty za i przeciw zabiegowi usunięcia chipa, wreszcie nikt nikogo nie słyszał. Wstała Emma. – Chcę, żeby mi go wyjęto.

Gwar ucichł, wszyscy spojrzeli na nią. – Wyjmijcie go – powtórzyła. – I weźcie go sobie. Zaskoczony doktor zwrócił się do Dawsona. – Mamy ochotniczkę. Podniosła rękę. – Tak. Jestem do waszej dyspozycji. – Emmo, czy jesteś pewna? – zapytałam. – A co, czyżbyś chciała iść na stół przede mną? Nie możesz. Zgłosiłam się pierwsza. – Czy zdajesz sobie sprawę z ryzyka, jakie podejmujesz? – zapytał Hyden, kręcąc ledwie dostrzegalnie głową. – Nie wyperswadujesz mi tego. Nienawidzę mieć tego w głowie. To była najgorsza z moich decyzji. Mam dość tego, że mnie śledzą, polują na mnie. – Wymierzyła we mnie palec. – Ty wiesz, wszyscy wiecie, że to się nie skończy, będzie trwało do końca życia każdego z nas. Pozostaniemy ściganą zwierzyną… potrzebują naszych młodych, sprawnych ciał, również chipów. Zróbmy to, miejmy to za sobą, powrócimy do normalnego życia. Ja chcę wrócić do babci. Skończyć szkołę. Chodzić na imprezy. Wojna się skończyła, a ja każdego dnia jestem na wojnie. Mam tego dość. Usuńcie tę absurdalną rzecz z mojej głowy. Proszę. Zapadła głucha cisza. Dawson odchrząknął. – Dobrze – powiedział. – Zrobimy to. Emma się uśmiechnęła. Podeszłam do niej i wzięłam ją za rękę. – Wiemy, że chipy wybuchają. Widziałam na własne oczy, w supermarkecie. Ktoś świadomie spowodował wybuch. – To było coś innego. – Wyrwała rękę. – Teraz nikt nie zamierza wysadzić mnie w powietrze. Mają usunąć chip. Tu miała rację. Podszedł do nas Hyden. – Tamten wybuch to dowód, że jednym z komponentów jest materiał wybuchowy. – Wskazał na jej głowę. – W strukturę mojego pierwowzoru wkomponowano ładunki wybuchowe. – Więc jednak wiesz co nieco… chyba także o metodzie usuwania chipa – odezwał się Dawson. – To jak grzebanie w szufladzie z setką kabelków – tłumaczył Hyden. – Nie potrafię powiedzieć, jak je rozplątać. Dawson popatrzył ostro na Hydena. Po chwili krzyknął do doktora: – Proszę przygotować Emmę do zabiegu. Zanim wyszła, nachyliła się do mojego ucha. – Też pozbądź się swojego. Może nie chcą usuwać wszystkim? Przejdź przez to, póki masz szansę. Była rozpromieniona, gdy wychodziła z doktorem, Dawsonem i strażnikiem. Tak szczęśliwej Emmy wcześniej nie widziałam. Podszedł do mnie Michael. – Naprawdę jej to zrobią? Hyden pokręcił głową. – To szaleństwo. Do mnie jednak przemawiało każde słowo Emmy. Czułam to samo. Pragnęłam ponad wszystko być znowu normalną dziewczyną. Miała rację, mówiąc, że nigdy nie będziemy bezpieczni, póki nie pozbędziemy się chipów. Będą nas ścigać, żeby okupować sprawne ciało albo ukraść chip. Wolałam,

żeby moją głowę otwierał doświadczony chirurg niż jakiś złodziej. Jednak Hyden, który wiedział więcej niż ktokolwiek z nas, wyglądał na przerażonego tym, że Emma ma iść pod nóż. – Słyszałam, że przy próbie usunięcia chipa może on ulec autodestrukcji. Podobno ma mechanizm samoniszczący w celu ochrony dostępu do technologii. Ale może wybuchnąć – zwróciłam się do Hydena. – To był pomysł mojego ojca. Za późno zorientowałem się, że do mojego pierwowzoru dodał materiały wybuchowe. Widziałam, że jest zdenerwowany i roztrzęsiony. Michael, by mnie podtrzymać na duchu, wziął mnie za rękę. W oczach Hydena, który to zauważył, pojawił się ból. A ja pragnęłam, żebyśmy razem przeżywali ten trudny moment czekania na wiadomość o Emmie. Wyciągnęłam do Hydena rękę. Zaskoczyłam go tym. Odwrócił się i odszedł. Wiedziałam, że nie może mnie dotknąć. Ale musiałam wykonać ten gest.

Przyniesiono nam gorącą czekoladę i kanapki. Gorąca czekolada? Gubiłam się w tym wszystkim. Byliśmy więźniami czy królikami doświadczalnymi? Czy usuną nam chipy, na czym nam najbardziej zależało? Ale wtedy przestaniemy im być potrzebni. Chyba naiwnością było mieć nadzieję, że puszczą nas potem wolno. Pozostawało jedynie czekać i przekonać się, czy udało się z Emmą. Stół i krzesła przenieśliśmy w kąt tej ogromnej sali, jednak nie za blisko ścian i drzwi, tak by mieć złudne zapewne wrażenie, że nie kontrolują nas ukryte kamery. Jedliśmy w milczeniu, łapczywie, bo głód dał znać o sobie. Składany metalowy stół miał służyć jedynie praktycznemu użytkowaniu. Być może wszystko zostało wynajęte. To miejsce wyglądało tak, jakby wprowadzili się tutaj zaledwie przed paroma miesiącami. Siedziałam między Michaelem i Hydenem. Gdy skończyliśmy jeść, Michael przysunął swoje krzesło bliżej mnie. Hyden spojrzał na nas… Gdy Michael położył rękę na oparciu mojego krzesła, Hyden wstał i przeszedł do przeciwległego kąta hali, gdzie z pewnością nie mógł nas słyszeć. Było mi go żal – ból przy dotyku był jego przekleństwem. – Hej! – odezwał się do mnie Michael i pociągnął delikatnie za włosy. Ciepły gest i zatroskanie na jego twarzy mówiły mi, że rozumie, co przeżywam. Bałam się o Emmę i bałam się o nas. Nawet gdyby udało im się usunąć chip z głowy Emmy, to co będzie dalej? Nachyliłam się do niego. Miałam nadzieję, że w tej wielkiej hali mój szept nie zostanie wychwycony przez kamery i mikrofony. – Obawiam się, że jeżeli nie wyjmą jej tego chipa, przestanie być potrzebna. Zmrużył oczy, jakby nie chciał podążać za moją myślą. – O czym ty mówisz? – Pytam, co z nią zrobią. Może rozpowiadać. Zna to miejsce. Wie o nich dużo. Rzuciły mi się w oczy plamy z farby na stole. Czerwone. Odwróciłam wzrok. – Nie myśl o tym – powiedział. – A jaki pożytek będą mieli z nas, kiedy już usuną nam chipy?

– Żadnego – odparł. – Więc nas wypuszczą. – Zatrzymają Hydena, ponieważ wynalazł chip – powiedziałam. – Nie kupili tej bajki, że to wszystko wymyślił jego ojciec? – Nie wiem – odparłam. – A ty mu uwierzyłeś? Na moment Michael położył głowę na moim ramieniu. – Nie. – Wyprostował się. – Mój chip różni się od pozostałych. Więc nie wiadomo, czy zaryzykują i będą go usuwać, czy pozostawią go tam, gdzie jest. – Dotknęłam miejsca nad karkiem. – Nie wiadomo, czy zachowa swoje właściwości u innego dawcy, jak myślisz? – Chodzi ci o to, czy nowa osoba też będzie mogła zabijać? – Nie. Zastanawiam się, czy ona też zachowa świadomość, będąc przez kogoś okupowana. Ja słyszę, jak taki ktoś do mnie mówi. Wiem, że widzi moimi oczami. A ja jestem przytomna, mam świadomość tego, co się dzieje. – Musiałaś być przerażona, kiedy obserwowałaś siebie, jak do mnie strzelasz. Ja strasznie się bałem. Przerzuciłam nogi na bok krzesła, żeby siedzieć przodem do niego. – Nie życzę sobie być znowu przez kogokolwiek okupowana. Emma ma rację. Jedyna nasza nadzieja to pozbyć się chipów. – Mówisz jak następna ochotniczka. Jeżeli zginę, pomyślałam, to Tyler zostanie bez rodziny, ale jeżeli przez to przejdę, odzyskam wolność. – Byłabym znowu normalną dziewczyną. Zadowoloną z życia w pięknej rezydencji… z Tylerem i z tobą. Emma też mogłaby wrócić do siebie, mieszkałaby z nami. Parsknął cichym śmiechem. – Mogłaby, zwłaszcza że jest właścicielką połowy majątku. – A ty? Zgłosisz się na ochotnika? – spytałam. – Coś mi się wydaje, że to nie będzie zależało od nas – rzekł. – Ale jeżeli będę miał wybór, to się zgłoszę. Bo inaczej będziemy uciekinierami przez resztę życia. Wojna się skończyła… dla nas nie skończy się nigdy. Spojrzałam mu w oczy. Poczułam na dłoni jego gorącą rękę, która nie wiadomo kiedy przewędrowała w dół z mojego ramienia. Jeszcze niedawno potrącana przez strażników, teraz potrzebowałam ciepłego, krzepiącego kontaktu z drugim człowiekiem. Ludzie powinni być dla siebie serdeczni. Łzy napłynęły mi do oczu, ale je powstrzymałam. To nie było miejsce ani czas na okazywanie uczuć. Słabości. Mieliśmy za dużo do stracenia. Uwolniłam rękę i wstałam. – Czy nie powinni już skończyć? Jak długo to może trwać? Po drugiej stronie pokoju Hyden chodził w tę i we w tę jak zwierzę w klatce. Poszłam tam, pociągnęłam go za kołnierz koszuli. – Ile jeszcze czasu im to zajmie, jak myślisz? – spytałam. – Nie wiem. – Pokręcił głową. – Zgłosisz się na ochotnika? Spojrzał na mnie, jak na wariatkę. – Żartujesz? Nigdy w życiu. Nie jestem samobójcą. Tobie też nie radzę. – To jedyna droga do wyzwolenia… nie będę przez resztę życia czyjąś kukiełką. Oczywiście,

jeżeli naprawdę mi to usuną. – Nie wiem, kim są ci ludzie, ale na pewno nie są geniuszami. Oddać się w ich ręce to ogromne ryzyko. Musimy znaleźć sposób na wydostanie się stąd. – Jakim cudem? Mają broń. Strażników. – Czy byłaś kiedyś więziona i uciekałaś? – Tak. Z Zakładu numer trzydzieści siedem. – Straszne miejsce. A jednak wydostałaś się stamtąd. Enderka stojąca pod ścianą patrzyła na nas lodowatym wzrokiem. – Stąd będzie o wiele trudniej. – Wiem. – Rozejrzał się i ściszył głos. – Strażnicy rozmawiali o moim ojcu i spotkaniu na wysokim szczeblu. – Co powiedzieli? – wyszeptałam. – Potwierdza się to, co słyszałaś od tego Endera, który zginął podczas napadu na moje laboratorium. Nasi wrogowie, nieprzyjazne państwa, jakieś podejrzane organizacje, planują spotkanie w laboratorium mojego ojca. Ma zamiar sprzedać technologię i Metalów, których porwał… temu, kto wylicytuje najwyżej. Przyłożyłam rękę do brzucha. – To straszne. Nie tylko dla tych Metalów, ale także dla kraju. – Tak działa mój ojciec. Zamierzałam wypytywać go jeszcze o ojca i jego ewentualne plany, ale przerwał nam głośny huk wybuchu.

Rozdział dziewiętnasty

Hyden, Michael i ja rzuciliśmy się pędem korytarzem w stronę, skąd doszedł ten straszny dźwięk, biegliśmy wzdłuż ścian z hologramami szumiących wodospadów. Z różnych drzwi wysypywali się strażnicy i biegli za nami. Zbliżając się, usłyszeliśmy przeraźliwe krzyki. Na końcu korytarza przy otwartych drzwiach tłoczyli się zbici w kupę Enderzy. Uderzyło we mnie wszystko naraz – gorączkowe głosy, chaos, gorzki odór w powietrzu. Słyszałam wyjącego z bólu mężczyznę, lecz przesłaniali mi go wysocy strażnicy. Kucnęłam i zerkając między ich nogami, dostrzegłam siedzącego na podłodze Endera. To był doktor. Przyciskał do boku drgającą konwulsyjnie rękę. Dłoń miał spaloną, a rękę czarną do łokcia. Jego krzyki przeszły w budzące dreszcz zawodzenie, po czym dały się słyszeć na nowo, już mniej głośne i rzadsze. Zjeżyły mi się włosy na głowie. Ból musiał być nie do wytrzymania. – Ściągnijcie doktora! – krzyknął ktoś. – Przecież to jest doktor! – odkrzyknął jeden ze strażników. Kilku Enderów odeszło spod drzwi, więc wstałam z kucek, żeby lepiej widzieć. Przesłona oddzielająca pacjenta i chirurga była czarna i popękana, ale prawdopodobnie uratowała życie doktorowi. Ciało Emmy leżało na stole operacyjnym. Ktoś przykrył prześcieradłem tułów i głowę. Widać było jedynie stopy i bransoletkę z grawerunkiem: Emma Dawson podszedł do doktora i przyklęknął przy nim. – Co się stało? – spytał. Doktor walczył z bólem, z trudem wydobywał z gardła pojedyncze słowa. – To… wybuchło. Serce mi się ścisnęło. Mówiąc „to”, miał na myśli Emmę. – Jak tylko dotknąłeś? – pytał dalej Dawson. Doktor zaszczękał zębami. – Miałem za sobą… jakieś trzydzieści procent roboty i… wtedy zrobiłem to feralne cięcie i… – Pokręcił głową. – Bum.

Ból wykrzywił mu twarz, oczy wywróciły się białkami do góry i osunął się na podłogę. Zanim uderzył w nią głową, Dawson chwycił go za ramię. – Zabierzcie go stąd. – Czy on…? – zapytał jeden ze strażników. – Tylko zemdlał – powiedział z obrzydzeniem Dawson. Dwaj strażnicy wwieźli nosze. Emma nie żyła. Tak naprawdę nie poznałam jej bliżej. Uważałam, że będzie na to czas, gdy zamieszka z nami w domu babki. – Wynoście się stąd wszyscy. – Dawson zamaszystym gestem ręki zatoczył krąg. Potem spojrzał na mnie i wymierzył we mnie palec. – Oprócz ciebie. I tych dwóch. Z trudem przełknęłam ślinę. Wyglądało to tak, jakby chciał na nas zwalić winę za ten straszny finał i ukarać. Enderzy wyszli, a na ich miejsce pojawili się strażnicy i stanęli przy Michaelu, Hydenie i przy mnie. Wymieniliśmy niespokojne spojrzenia, gdy zostaliśmy sam na sam ze strażnikami i Dawsonem. I biedną Emmą. Dawson chwycił Hydena za ramię. Musiał mu sprawić straszny ból. Normalną osobę też by bolało, ale dla Hydena to był koszmar. – Niech pan mnie puści – powiedział. – Wiedziałeś, że tak się to skończy! – wrzasnął Dawson. – Mówiłem, że to ryzykowne. Mówiłem o materiale wybuchowym. Pan nie słuchał – bronił się Hyden. Wskazał na Emmę. – Ona też nie słuchała. – Niech mu pan da spokój – odezwał się Michael. – To pan do tego dopuścił – powiedziałam do Dawsona. – To raczej pana wina, a nie jego. To pan tutaj decyduje o wszystkim. Dawson uwolnił Hydena i podszedł do mnie, niemal dotykał nosem mojej twarzy. Nie cofnęłam się, nie odwróciłam wzroku, wytrzymałam jego spojrzenie ze spokojem, na jaki mnie tylko było stać. – Uważasz, że chciałem stracić Metala? Nie jest was tak wielu. I większość w rękach jednego człowieka. Jego ojca. – Wzrokiem wskazał Hydena. Musiało mi się wyrwać ciche „och”, bo znowu spojrzał na mnie. – Och tak, my wiemy. Wiemy wszystko. Ruszył nagle do drzwi, my za nim, za naszymi plecami strażnicy. Przecież pilnowałam się, by niczym się już nie zdradzić. Ile on tak naprawdę wie? – I wiemy też o twoim ojcu, Callie – rzucił przez ramię. – O moim ojcu? – Serce mi zabiło mocniej. Dawson zatrzymał się. – Twój ojciec też zajmował się technologią neurochipów. – Mój tata wynalazł latarkę naręczną. – Cedziłam słowa, niepewna, do czego Dawson zmierza. – A co robił potem? – Nie opowiadał o pracy. Tylko tyle, że to są „badania”. Wkrótce zmarł… jak mama. – Próbował robić to co on i jego ojciec. – Dawson wskazał na Hydena. – Stworzyć neurochip umożliwiający transpozycję umysł–ciało. Ale szczególnie interesował się skonstruowaniem chipa, który komunikowałby się z innymi chipami. Na myśl, że mój ojciec uwikłany był w prace nad technologią chipów, zakręciło mi się w głowie. Dawson był jednak pewien tego, co mówił. Za to Hyden i Michael wbili we mnie oskarżający wzrok, jakbym przez cały ten czas ukrywała przed nimi ten wielki sekret.

– A teraz wy dwoje – wskazał mnie i Hydena – jesteście tu razem. Przypadek? – Pokręcił głową. – Co tak naprawdę kombinujecie? – Niczego nie kombinujemy! – krzyknęłam. – W ogóle nie wiedziałam, co robił ojciec. Hyden nie odzywał się słowem. Uświadomiłam sobie, że lepiej by było, gdybym też milczała. Za późno. – Chciałam tylko, żeby nam usunięto chipy – powiedziałam. – Aha, ale po wielkim buuum z Emmą już pewnie nie chcesz, co? – rzucił kpiąco Dawson. Ścisnęło mnie w gardle. Byłam wykończona. Wszystko mnie bolało. Nie miałam pojęcia, komu wierzyć. Kim był Dawson? Być może zmyślał, żeby mnie skonfliktować z chłopakami. Czy nie wiedziałabym, że mój ojciec zajmował się czymś takim? Skrzyżowałam ramiona na piersi. – Mój ojciec nigdy mi o tym nie mówił. Byłam dzieckiem. Dawson spojrzał na mnie ze złością. – Mam to kupić? Nie jesteś zwyczajnym dzieckiem. Zdobyłam się na lekki śmiech. – Skąd mam wiedzieć, że pan nie opowiada bajek o moim ojcu? – Dość tych kłamstw – rzucił Hyden w twarz Dawsonowi. – Przejrzeliśmy pana. Chce pan wydobyć z nas jakieś sekrety. I opowiada byle co, żeby je poznać. – Już pan wie – odezwałam się – że chipów nie uda się z nas wyłuskać. I wszystko panu powiedzieliśmy, testowani na wszelkie sposoby. Więc proszę nas wypuścić. Głęboko osadzone oczy Dawsona mierzyły nas po kolei. Jego włosy lśniły w świetle gołej żarówki zwisającej z korytarzowego sufitu. – Nie. – Dalej przesuwał po nas wzrokiem. – On dużo wie. – Wskazał głową na Hydena i zwrócił się do strażników. – Zamknijcie ich.

Wsadzili całą naszą trójkę do jednej celi wyłożonej gąbką. Domyślaliśmy się, że są w niej zainstalowane pluskwy i Dawson liczy, że dowie się czegoś z naszych rozmów. Każda myśląca osoba trzymałaby buzię na kłódkę, ale my byliśmy skrajnie wymęczeni i przestało nam zależeć. Zresztą wyglądało na to, że oni wiedzą więcej od nas. Usiedliśmy na podłodze. Staraliśmy się mimo wszystko rozmawiać po cichutku. Jeżeli podsłuchiwali, nie zamierzaliśmy ułatwiać im zadania. – Nie mogę uwierzyć, że ona nie żyje – odezwałam się. – Wyszła, nie mówiąc nawet do widzenia. – Może zarzucicie mi brak wrażliwości… ale czy naprawdę ją polubiliście? – Było za mało czasu, żeby ją poznać – mruknął Michael. – A co w ogóle można w takiej sytuacji powiedzieć? – Walczyłam ze wzbierającą we mnie histerią. – Pozwól, że cię pożegnam, tak na wszelki wypadek, bo może spotkać cię coś strasznego? Michael westchnął, a ja schowałam twarz w dłoniach. – Więc naprawdę nie wiedziałaś, że twój ojciec zajmuje się transpozycjami? – spytał. – Oczywiście, że nie. Przecież bym wam powiedziała. Hyden oparł głowę o ścianę.

– Będą chcieli dowiedzieć się czegoś, badając to, co zostało z chipa Emmy. – Czy będą w stanie zrobić z niego duplikat? – Michael przeciągnął się i ułożył na plecach. Hyden potrząsnął głową. – Nie zostało z niego tyle, żeby zaszli tak daleko. – A ty potrafiłbyś wykonać więcej neurochipów? – spytał Michael. – Bez ojca nie dam rady. On był mocny w hardwarze. – A on z kolei też nie poradzi sobie bez ciebie, czy tak? – dociekał Michael. – Tak. Dlatego chce wyłapać wszystkich Metalów. – Hyden obiegł wzrokiem miękkie ściany. – Nie sądzę, żeby zamierzali trzymać nas pod kluczem akurat tutaj. – Co, twoim zdaniem, zrobią? – spytałam. – Mogą wszystko. Zapadło milczenie. Położyłam się na plecach na podłodze, licząc na to, że uda mi się zasnąć, ale nie pozwalała gonitwa myśli. To, co stało się z Emmą, mogło zdarzyć się każdemu z nas. Jako Metale wciąż byliśmy narażeni na różne niebezpieczeństwa. Mój ojciec naukowcem pracującym nad technologią neurochipów? Pamiętałam kłótnię rodziców w sprawie szczepionki. Mamę oburzało to, że niektórzy spośród dorosłych zdobywali szczepionkę na czarnym rynku, a uprzywilejowani – wysocy urzędnicy i wybitni naukowcy – dostawali ją na mocy decyzji rządu. Jednocześnie nie zaszczepiono wielu Enderów i Starterów. Część rodziców ogarnęła wręcz paranoja strachu – uwierzyli pogłoskom, że szczepionka powoduje paraliż, a nawet coś gorszego. Były odmowy szczepienia. Mama uważała, że ojciec może szczepionkę dostać. Więc musiała wiedzieć, nad czym on pracuje i jakie to jest ważne. Mama nie była złą osobą. Walczyła o przetrwanie rodziny. O nasze życie.

Śniło mi się, że słyszę tatę. Raz po raz wykrzykiwał moje imię. Otworzyłam oczy. I słyszałam go nadal. Callie? Serce o mało nie wyskoczyło mi z piersi. – Tata? – szepnęłam. Koło mnie z jednej strony leżał odwrócony plecami Michael, spał twardo. Z drugiej spał na plecach Hyden z nogą założoną na nogę. Na tle jednostajnego szumu z toalety w podłodze mój głos był nieco stłumiony. Być może tylko wydawało mi się, że słyszę głos ojca. A może przyśniło? – Tatuś? Słyszysz mnie? To on! Jego głos. – Słyszę cię, tato. Słyszę. Cal, skarbie. – Powiedz, że to ty. – Głos mi drżał z przejęcia. Z trudem przebiłem się do ciebie. Ta ciepła nuta w jego głosie. Zapragnęłam znaleźć się w jego ramionach, żeby mnie objął niedźwiedzim uściskiem i chronił. – Mówili mi, że pracowałeś nad neurochipami. Skąd wiedziałeś, że mi wszczepili chip?

Wysłuchaj mnie, Cal. Mamy mało czasu. Zostawiłem coś dla ciebie… pendrive… w klubie o nazwie Rune. – Wiem. Mam go, ale jest zaszyfrowany. Jest bezcenny. – Powiedz, gdzie jesteś. Nie próbuj mnie szukać. To niebezpieczne. – Jakie to miasto? Powiedz mi, tato, gdzie cię znajdę. To za daleko, wokół pustynia. I ten człowiek jest niebezpieczny. Przestałam go słyszeć, tylko jakieś zniekształcone dźwięki. – Tato? Tato! – Mój krzyk, choć cichy, obudził chłopców, którzy zaczęli się ruszać. – Z kim rozmawiasz? – spytał Michael sennie. Włożyłam palce do uszu, mając jeszcze nadzieję, że głos taty powróci. Że znowu się odezwie, poradzi, jak się stąd wydostać i dotrzeć do niego. Niestety, miałam wrażenie, że ktoś gwałtownie zerwał transmisję. Poczułam ucisk w piersi. Michael już się ocknął i przysunął do mnie. Mówiliśmy do siebie szeptem. – Co jest? – spytał. – Słyszałam w głowie ojca. – Ejże, co mówisz? Usiadł Hyden. – Co się dzieje? – Przed chwilą w mojej głowie mówił do mnie tata. – Skąd wiesz, że to nie mój ojciec znowu tobą manipuluje? – Powiedział, że zostawił dla mnie pendrive. Hyden wyprostował się. – Co jeszcze mówił? – Że jest więziony. – Powiedział gdzie? Potrząsnęłam głową. – Nie. Tylko że gdzieś na pustyni. Kiedy padło słowo „pustynia”, Hyden drgnął. Z wyrazu jego twarzy odczytałam, że mi w końcu uwierzył. – To znaczy, że jest z moim ojcem – rzekł.

Rozdział dwudziesty

– Mój ojciec kocha pustynię, bo tylko twardzi ludzie tam przeżywają – kontynuował. Siedzieliśmy głowa przy głowie, żeby móc mówić szeptem. Jeżeli ojciec Hydena porwał mojego ojca, to z pewnością sfałszował w archiwum dokumenty o jego śmierci. Możliwe, że więził tatę przez cały rok. Przez ułamek sekundy pozwoliłam sobie pomarzyć o rodzinnym spotkaniu. – Mam nadzieję, że pożyjemy jeszcze trochę i w końcu się zobaczymy. A radość Tylera, gdy się dowie… – Mogę cię podbudować, bo jestem pewien, że mój ojciec niczego bardziej nie pragnie, niż mieć twojego tatę żywego – powiedział Hyden. – Uczy się od niego. – Upłynął rok, nie myślisz, że już zdążył się dokształcić? – Ścisnął mi się żołądek. – Musimy go odnaleźć. Poszperaj w pamięci, nie znajdziesz czegoś, co ci podpowie, gdzie jest to laboratorium? Jakiś w miarę pewny trop? Cokolwiek? Usłyszeliśmy jakieś odgłosy za drzwiami. Zamilkliśmy, wpatrzeni w nie. Uchyliły się lekko. I tak pozostały. Hyden wyjrzał na korytarz. Przywołał nas ruchem ręki. Korytarz był pusty. Żadnego strażnika w zasięgu wzroku. Szliśmy wzdłuż iluzji tropikalnego lasu. Byłam przygotowana, że w każdej chwili ktoś może na nas wyskoczyć. Hyden zatrzymał się przy drzwiach z przeszklonym otworem. Zajrzał do środka. Pokój był nieoświetlony, ale blask ekranu skanera do chipów, pozostawionego w trybie czuwania, rozpraszał trochę mrok. Hyden skinął na nas, weszliśmy do środka i wtedy ekran rozbłysnął pełną jasnością. Nie potrzebowaliśmy zapalać światła. Na jednej ścianie bawiła oczy projekcja lodowca. Poza tym znajdował się tu jedynie podstawowy sprzęt: jeden stół pod skaner, drugi z nielicznymi przyborami biurowymi oraz kilka składanych krzeseł. Na ekranie wyskoczył najpierw numer identyfikacyjny chipa Hydena, potem dwóch pozostałych – mojego i Michaela. Hyden pokazywał je nam kolejno. – Ten jest mój, ten twój – skinął na mnie – a ten twój – wskazał na Michaela. Wrócił do numeru swojego chipa i dwukrotnie dotknął palcem w tym miejscu ekranu, uzyskując połączenie z chipem w głowie. – Jestem w komputerze – szepnął.

– Widzi twój chip – też szepnęłam. Obserwowaliśmy Hydena z podziwem. Oczy zwęziły mu się w szparki, przeglądał pliki, ale już nie używał palców – sterował komputerem myślą. Poszukiwania obiektu „Brockman” nie dały jednak rezultatu. – Nie wiedzą, gdzie jest – oznajmił. Przeniósł się z poszukiwaniami na inny obszar i zlokalizował folder „Security”. Posłużył się umysłem – oraz swoim chipem – i w błyskawicznym tempie przejrzał pliki. Znalazł plik systemu alarmowego, a potem sposób, jak go wyłączyć. – O rany – szepnął Michael z uznaniem. Roześmialiśmy się, kiedy nagle ktoś otworzył drzwi. Na progu stanęła Enderka w czarnym kombinezonie. Szczupła, zgrabna, z długimi białymi włosami sięgającymi jej poniżej ramion. Weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. – Spokojnie – powiedziała. – Nie bójcie się. Rozpoznałam jej głos. – To pani była w hali strzelniczej w biurze na piętrze i przekazywała instrukcje. Enderka odezwała się ściszonym głosem. – Widziałam, co z wami wyprawiali, to niegodziwe. – Dlaczego chciałaby pani nam pomóc? – spytał Hyden. – Jestem babcią. Byłam. Podczas wojny straciłam nie tylko dzieci, ale także jedyną wnuczkę. Nie zgodziła się na szczepienie… nie miała zaufania do rządu. Zauważyłam, że Hyden zmienił ustawienie ekranu, pojawiła się tapeta. – Straszliwie was skrzywdzą, jeżeli tu zostaniecie. Dlatego pomogę wam wydostać się stąd, chociaż ryzykuję utratę pracy. Wymieniliśmy niespokojne spojrzenia. – Musicie uciekać natychmiast. – To pani otworzyła zamek drzwi naszej celi, prawda? – spytałam. – Tak. Miałam zamiar was wyprowadzić, ale przechodził jeden ze strażników, więc musiałam odwrócić jego uwagę. – Sięgnęła do kieszeni i wyjęła kluczyki samochodowe. – Proszę. Zauważyłam, że rozbroiłeś nasz alarm – rzekła do Hydena. – Idźcie już. – Rzuciła Hydenowi kluczyki. Pobiegliśmy we wskazanym przez nią kierunku, pokonując po drodze kilkoro drzwi, potem krótki korytarz z iluzją pola. Ostatnie drzwi prowadziły na zewnątrz. Dały się otworzyć bezgłośnie, nie włączył się alarm. Wyszliśmy na świeże, słodkie nocne powietrze. Na wolność. – Gdzie SUV? – spytałam. Michael pokazał ręką odległy róg budynku, gdzie kończył się parking i zaczynała ulica. – Tam. Przebiegliśmy przez ulicę i popędziliśmy we wskazanym przez Michaela kierunku. Chowaliśmy się za samochodami i w cieniu, gdzie tylko to było możliwe. Kiedy wreszcie dopadliśmy SUV-a, otworzyłam go kluczykiem. Hyden uruchomił silnik. Warkot rozerwał nocną ciszę. – Gazu – rzuciłam. Jechaliśmy pustą ulicą, Hyden prowadził, Michael wychylił się przez oparcie i przybił ze mną piątkę.

– Jeszcze nie świętujcie – odezwał się Hyden. – Muszę się oddalić na bezpieczną odległość od tamtego miejsca. Odwróciłam się, zerkając na tył samochodu. Ekran powietrzny był niewidoczny, ale spod osłony przebijało wątłe światełko. – Pendrive taty – przypomniałam im. – Może skończyło się rozszyfrowywanie. Żeby zapoznać się z tym, co zostawił tata, musieliśmy się znaleźć w bezpiecznym, spokojnym miejscu. Hyden znał takie, otwarte też w nocy – podziemny ogród hydroponiczny, utrzymywany przez dobrowolną wspólnotę. – Co to takiego? – zapytałam. – Dostaniemy tam świeżą, zdrową żywność – odparł. – Niech zgadnę. Mają uprawy pod ziemią, bo chcą je chronić przed kurzem bakteriologicznym? – Jakiś nowy rodzaj „żywności organicznej” – orzekł Michael. – To jedno – powiedział Hyden. – A poza tym są ludzie, którzy starają się spędzać jak najwięcej czasu pod powierzchnią. Enderzy przychodzą tam zaraz po pracy. Aż tak bardzo boją się kolejnego ataku. Na miejscu wysiedliśmy z SUV-a. Jakiś Starter natychmiast go przetarł, odkażając, podobnie jak na pchlim targu. Oblepiło nas wilgotne i ciepłe, pachnące ziemią powietrze. Nie krzywiliśmy się na to, szczęśliwi, że wyrwaliśmy się z łap Dawsona. Zanim wpuszczono nas na teren zielonego targu, musieliśmy zdezynfekować buty w płytkich korytach napełnionych mętnawym płynem. Było ich kilka. – Chodzi o to, żeby nie wnieść bakteriologicznego kurzu? – spytałam Hydena, chlupocząc butami w korycie. – W wodzie jest jakiś środek chemiczny. – Wyszedł ze swojego. – Mamy szczęście, że nie ma dzisiaj nadzorczyni ogrodu. Każe wkładać na ubranie papierowy fartuch. Spojrzałam na prawo – Michael otrząsał buty z płynu niczym kot łapy po deszczu. Wewnątrz marketu były stoły, a na nich pomidory, ogórki, sałata – te stoiska obsługiwali zarówno Enderzy, jak i Starterzy. – Światło dochodzi przez wiele szybów prowadzących na powierzchnię – wyjaśniał Hyden. – Używają też przenośnych akumulatorów, które ładują w samochodach. Za stołami, na których leżały płody, rozciągał się ogród. Wielkie tace z warzywami zanurzone były w większych pojemnikach z wodą. Obserwowałam przez chwilę ogrodników zraszających rośliny wodą. – Ludzie tutaj to… – zaczęłam, ale Hyden wszedł mi w słowo. – Rozmaici – powiedział, ściszając głos. – Łączy ich to, że nie mają zaufania do żywności sprzedawanej tam, na górze. – Trudno im się dziwić – rzekł Michael. Wybraliśmy dla siebie pomidory, ogórki oraz soki i zapłaciliśmy za te produkty. Potem wróciliśmy na parking. Michael pozostał na zewnątrz, oparty o samochód pogryzał ogórka. Ja z Hydenem usiedliśmy z tyłu, a on aktywował system. Pojawił się ekran. Proces deszyfracji został zakończony i materiał na pendrivie był gotów do odczytu. Hyden kliknął i na ekranie ukazała się twarz mojego ojca. Wyglądał na zmartwionego. Był nieuczesany, a pod oczami miał czarne kręgi. Wydawało mi się, że gdy mówi, patrzy wprost na mnie, jakby przeczuwał, że któregoś dnia będę to oglądała. – „Ten pendrive zawiera materiały chronione prawem autorskim i nie może być przegrywany. Ja, Ray Woodland, oświadczam, że w razie mojej śmierci korzyści materialne wynikające z moich

badań mają przypaść moim dzieciom, Callie i Tylerowi”. Robił to dla mnie. Ukłuło mnie w sercu. – „Callie, jeżeli to odsłuchujesz, wiedz, że wyniki mojej pracy zapewnią byt tobie i Tylerowi. Opracowałem metodę transpozycji, czyli transferu umysł–ciało. Wiem, że nie działam jedyny w tej dziedzinie, inni też odnieśli sukces, a nawet mnie prześcignęli, jednakże moje odkrycie transpozycji odwrotnej jest unikatowe i wierzę, iż nikt inny, jak dotąd, na to nie wpadł. Będziecie mogli ten patent sprzedać i żyć z niego”. – Odwrotna transpozycja? – spytałam. Hyden, dotknąwszy ekranu, zatrzymał odtwarzanie. – Polega na tym, że ciało dawcy, na przykład twoje, wraca do ciała renterki i przejmuje nad nim kontrolę. Do tej pory nikt nie znalazł na to sposobu. Ja? Miałabym kontrolować ciało okupanta? Patrzeć jego oczami? Sterować jego ruchami? Coś nieprawdopodobnego. – To wciąż tylko teoria – orzekł Hyden. Dotknął ekranu, puszczając dalszy ciąg. Mój ojciec mówił dalej. Tak poważnego jeszcze nigdy go nie widziałam. – „Być może nie będę już żył, kiedy to będzie odtwarzane. Mam tego świadomość”. Zabolały mnie te słowa. Ale przecież dopiero co był w mojej głowie, więc na pewno żyje. Chyba że… – „Przez ostatni miesiąc byłem śledzony, atakowany i dręczony, ponieważ nie zgodziłem się pracować dla człowieka, którego wizja perspektyw tej technologii nie odpowiadała mojej. Utrwaliłem kluczowe aspekty moich badań na tym dysku na wypadek, gdyby coś się ze mną stało. Chrońcie te dane i wykorzystajcie je mądrze”. Jego twarz zniknęła i na ekranie zaczęły migać z ogromną szybkością ciągi liczb i formuł. Hyden wpatrywał się w nie zafascynowany. Nagle ekran zrobił się czysty. Wszystko znikło. – Co się stało? – spytałam. – Spokojnie, wszystko tam jest – powiedział. – Nie martw się. Przejrzę to później. Ta wideowizyta mojego taty była boleśnie krótka. A ja najchętniej puszczałabym ją wciąż na nowo. – Widziałaś te liczby śmigające przez ekran? – mówił Hyden. – Teraz, używając jego programu, będę w stanie zmodyfikować twój chip. Otworzę ci drogę do odwrotnej transpozycji. – I wtedy, kiedy Brockman mną zawładnie, będę mogła patrzeć jego oczami – powiedziałam, cedząc słowa. – Będzie robił, co mu każę. Byłam pewna, że tacie nigdy przez myśl nie przeszło, że to ja osobiście wykorzystam jego odkrycie. Ale musieliśmy jeszcze nad tym popracować.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Hyden uważał, iż transmisję będzie łatwiej przeprowadzić na zewnątrz. Byliśmy pod presją czasu, a on chciał zwiększyć szanse na ostateczny sukces, więc gdy wyjechaliśmy spod ziemi, wkrótce zatrzymał się w pobliżu nieczynnego miniaturowego pola golfowego. Drut kolczasty na szczycie płotu wprawił mnie w nastrój smutku i lęku. Było późno i ciemno, ale dostrzegłam, że wiatrak za płotem jest uszkodzony, zostały mu tylko dwa skrzydła. Przypomniałam sobie, że w podobnym miejscu byłam z mamą tego dnia, kiedy opadła na miasto chmura zarazków. – Wychodzisz, Callie? – Michael stuknął mnie palcem w ramię. Ruszyłam, a Hyden otworzył tylne drzwi SUV-a i uruchomił komputer. Używając programu mojego ojca, podjął próbę bezprzewodowego zmodyfikowania mojego chipa. – Stań tam – polecił, pokazując niewysokie drzewo parę metrów dalej. – Nie daję gwarancji, że zadziała. Musimy to sprawdzić. Michael stanął za Hydenem i zaglądał mu przez ramię. – Co teraz robisz? – spytał. – Wprowadzam identyfikator jej chipa. Już. Mam go. Następnie Hyden usiadł wygodnie na swoim fotelu z tyłu i zamknął oczy. Po kilku sekundach usłyszałam go w swojej głowie. Czy mnie słyszysz? – Słyszę cię głośno i wyraźnie. Czułam się dziwnie z Hydenem znowu w mojej głowie. Tym bardziej że poprzednim razem Dawson za jego pośrednictwem zmuszał mnie do strzelania do Michaela. Tym razem jednak to my pociągaliśmy za sznurki. Okay, nie ruszaj się, nic nie rób. Wprowadzam system kontroli. Stałam z ramionami zwieszonymi z obu boków. I wkrótce moja prawa ręka uniosła się powoli w górę aż nad głowę. Dobrze. Sprawdzę teraz, czy potrafisz stawić opór. Ja będę trzymał twoją rękę w górze, a ty próbuj ją opuścić. To przypominało siłowanie się na rękę z niewidzialnym przeciwnikiem. Hyden miał przewagę, mentalną, ja natężałam się, nawet zaciskałam szczęki, ale ręka pozostawała w górze. – Nie potrafię – powiedziałam.

To dlatego, że się nie boisz. Wiesz, że to bezpieczne. Okay, opuszczę twoją rękę. Opadła. Miałam poczucie porażki. Spróbujemy odwrócić role. Postaraj się wejść we mnie. – W jaki sposób? Znalazłem instrukcję w zapiskach na dysku twojego taty. Sugeruje, żeby się skupić na wyobrażaniu sobie, że łączy nas linka. Mocna i napięta. Zobacz wokół niej niebieskie światło płynące ode mnie do ciebie. A potem nowa wizja: złote światło płynące od ciebie do mnie. Masz zamienić światło niebieskie na złote. I widzieć, jak płynie od ciebie do mnie. Starałam się wywołać wizję, o jaką prosił. Rozumiałam, o co mu chodzi, ale czym innym było urealnienie tego. Wysilałam się przez dobre kilka minut, ale nie udało mi się dostać do jego głowy choćby na sekundę i widzieć to, co on widzi. Pozostawałam w swoim ciele. Teraz miałam już poczucie kompletnej porażki. – Jakoś nie działa – orzekł. Opuścił swój fotel. Widać sprawdzał program, bo wpatrywał się w ekran. Potem wyskoczył z samochodu i podszedł do mnie. – Program zainstalowałem dobrze, sprawdziłem to. Powinien działać. Podszedł też Michael, objął mnie ramieniem. Hyden rzucił okiem na samochód. – Wypróbujemy inne miejsce – rzekł. – Czy nie ryzykujemy, że nas namierzą? – spytał Michael. – Jeżeli tak się stanie i on znajdzie się w jej głowie, będziemy mieli prawdziwy test – odparł Hyden. Wsiedliśmy do SUV-a i Hyden ruszył. Uświadomiłam sobie nagle, że ponieśliśmy poważną stratę. – Nie mamy telefonów. – Zostały w siedzibie Dawsona. – Hyden machnął głową do tyłu. – Chcesz wracać? – Roześmiał się. Otworzyłam lodówkę samochodową i podałam butelkę wody Michaelowi. Odwracając się, zauważyłam na pustej poza tym drodze zbliżający się pojazd. Masywny SUV. Z wygaszonymi reflektorami. – Nie jesteśmy sami – poinformowałam chłopaków. Michael się obejrzał. Wielki SUV był coraz bliżej. Hyden zerknął w lusterko wsteczne. – Jak długo siedzi nam na ogonie? – Dopiero go zobaczyłam. – Być może jakiś kretyn zapomniał włączyć świateł – powiedział Michael z nadzieją w głosie. – Nie sądzę – rzekł Hyden. – Ludzie Brockmana? – spytałam. Hyden kiwnął głową. – Nie powinienem robić testów na dworze. Zlokalizowali nas skanerem. – Trzepnął ręką w kierownicę. – Trzymajcie się. Postaram się ich zgubić. Dodał gazu i ostro skręcił w jedną z uliczek przemysłowej dzielnicy, w jakiej się znajdowaliśmy. Przed samochód wyskoczył kot. – Uważaj! – krzyknęłam. – Widzę go! – odkrzyknął Hyden. Wykonał unik w bok, uderzył w pojemnik na śmieci, strącając go na jezdnię. SUV za nami

przejechał po nim, wyrzucając w górę furę odpadków. Odwróciłam się. – Michael, kogo widzisz za kierownicą, Startera? Spojrzał do tyłu. – Ano. Chłopaka. – Wygląda mi na to, że nim sterują – powiedziałam. – A ty wiesz, dokąd jedziesz? – zwróciłam się do Hydena. – Nie! Próbuję go jakoś zgubić – odparł, mocno trzymając kierownicę. Wyciągnęłam ekran nawigacji i stwierdziłam, że prujemy ślepą uliczką. – Droga nieprzejezdna – oznajmiłam. – Nie wyjedziesz stąd. – To dobrze – rzekł Hyden. – Dobrze?! – wrzasnął Michael. Hyden przyspieszył. Starter siedział nam na ogonie. Przed sobą widziałam już wysoki betonowy mur na końcu ulicy. – Jedziemy prosto na ten mur! – krzyknęłam. – Wiem. – Hyden mocniej ścisnął kierownicę. – Nie uderzymy w niego. – Mur szybko wyrastał przed nami. – Uderzymy w tamtego. Przygotujcie się. – Wcisnął pedał hamulca i wrzucił wsteczny. SUV z tyłu wbił się w nas z przeraźliwym, ogłuszającym chrzęstem metalu. Wystrzeliły nasze poduszki powietrzne, dając bezpieczną osłonę. Wstrzymałam oddech. – Jak tam, wy dwoje, w porządku? – Hyden wcisnął przycisk, poduszki sflaczały i poluzowały się pasy bezpieczeństwa. – Tak się zdaje – odparłam. Ale cała się trzęsłam. – Michael? – Jestem w dużo lepszym stanie niż tamten chłopak. – Michael nie odrywał wzroku od SUV-a za nami. Hyden chwycił karabin, ja również i wyszliśmy z samochodu. – Ty zostań – rzucił do Michaela. Pojazd Hydena był praktycznie jak czołg, ale nie spodziewałam się, że wyjdzie z tej kraksy bez jakiegoś wgniecenia. Tymczasem przód tamtego SUV-a po zderzeniu z nami zwinął się w harmonijkę, a pojazd Hydena nie doznał szwanku. Podchodziliśmy powolutku. Hyden, z bronią gotową do strzału, najpierw zajrzał do auta od strony kierowcy, potem otworzył drzwi. Metal wypadł na jezdnię. – Nie przypiął pasa – rzekł Hyden. – Nie żyje. Krew leciała mu z głowy, oczy miał otwarte, zastygłe w ostatnim spojrzeniu. Hyden przeszukał mu kieszenie, ale nic nie znalazł. Upewniłam się, że nikogo poza nim w SUVie nie ma. Otworzyłam drzwi od strony pasażera, zajrzałam do schowka. Nie było żadnych dokumentów, które by podpowiedziały nam, skąd jest ten chłopak. Hyden przestąpił jego ciało i z fotela kierowcy włączył ekran nawigacyjny, by uzyskać potrzebną informację. – Chcę wiedzieć, skąd on tu przyjechał. Za moment wszystko było jasne. – Joshua Tree – oznajmił. – Jeszcze niedawno uczęszczany park narodowy. Na pustyni słynącej z drzew Jozuego. Siedlisko Brockmana.

Dwie godziny później w ciemności nocy gnaliśmy z rykiem silnika przez pustynię, omijając podświetlone księżycem kaktusy. Na zewnątrz SUV-a hulał wiatr, wdmuchując przez nawiew słodki zapach pustynnej trawy, a wszystko to razem powodowało, że drżałam z lęku i podniecenia. Pustynia mnie przerażała – miała bezlitosny klimat. W nocy człowiek mógł zamarznąć na śmierć, a w dzień usmażyć się na skwarek, jadąc kilometrami bez schronienia przed słońcem i bez wody. To nie było miejsce moich marzeń, ale mnie hipnotyzowało – podobnie jak lubiłam oglądać w Halloween filmy grozy. Mimo że był środek nocy, nie czułam zmęczenia, tylko euforię. – Co zrobimy, jak już się tam znajdziemy? – spytał Michael. Hyden oderwał na moment wzrok od drogi i spojrzał na mnie. – Hm, pewnie weźmiemy to miejsce szturmem – rzekł z półuśmiechem. – Powinniśmy raczej poczekać do rana – denerwował się Michael. – Zawiadomić kogoś z Enderów, choćby Lauren, żeby postawili na nogi policję, albo coś w tym stylu. Hyden zerknął na mnie. – Chcesz czekać? Przed oczami wciąż miałam udręczoną twarz taty z wideo. – Nie. Jesteśmy już bardzo blisko. A jak będą uciekać przed policją i stracimy ich z oczu, co wtedy? – Robimy rozpoznanie – zdecydował Hyden. Michael opadł na siedzenie. Byłam pewna, że uważa nas za szaleńców skłonnych do brawury. Nie miałam do niego pretensji – to nie jego ojciec był tam więziony.

Nawigator zasygnalizował, że zbliżamy się do celu. Poderwał się silniejszy wiatr, napędzając na drogę wielkie kule szarłatu. Daleko przed nami w poświacie księżyca dostrzegłam niski budynek. Gdy podjechaliśmy bliżej, okazało się, że jest to kompleks betonowych budynków stojących na środku pustyni. Wpatrywałam się w ten obiekt przez przednią szybę upstrzoną porozbijanymi o nią chrząszczami. – Czy to tu? – spytałam. Hyden kiwnął głową. – Gdzieś tam jest mój ojciec – powiedział. – Mam nadzieję, że i mój. Hyden spojrzał na mnie. W jednej sekundzie to nas ze sobą związało. Michael zgłosił wątpliwości. – Przez cały ten czas Brockman mógł naśladować głos twojego ojca… skąd mamy wiedzieć, że tak nie było? – Mieliśmy nagranie wideo od mojego taty. Widziałam go. – Sama, kiedy chciałaś ściągnąć renterów do Prime, zrealizowałaś fałszywe nagranie… niby to Starego Człowieka. Więc dobrze wiesz, że to, co się ogląda, nie musi być prawdziwe. – Michael

walnął dłonią w tył mojego zagłówka. – Pakujemy się w pułapkę. – A co, według ciebie, powinniśmy zrobić? – warknęłam. – Zrezygnować? Siedzieć jak krety pod ziemią… w jakimś podziemnym garażu? Przez cały ten rok uważałam, że już nie mam ojca. Nie będę pewna, jak jest, póki nie zobaczę go na własne oczy. I teraz spróbuję. – Jeżeli chcesz, zostań w aucie. Będziesz czekał w pogotowiu, gdybyśmy musieli uciekać – powiedział Hyden. Michael głośno wypuścił powietrze. Tymczasem znaleźliśmy się jakieś czterysta metrów od budynków. Hyden zwolnił i zatrzymał samochód. Spojrzałam na niego z podniesionymi brwiami. – Nie możemy tam podjechać – oświadczył. – Narobimy hałasu. – Ale nasze chipy wyłapie ich radar – powiedziałam. – Mają tam mnóstwo głów z wszczepionymi chipami, więc być może nas przegapią. – Odwrócił się do Michaela. – Więc jak będzie? Zostajesz czy idziesz? – Idę. Tam przyda się wam każda pomoc. Hyden ściągnął z wieszaków pistolety i podał mi jeden z nich. – Jest naładowany – ostrzegł. – Michael, a ty potrafisz strzelać? – Ano tak, umiem… – odpowiedział. – Bo wiesz, Cal, chodziłem z tatą na ćwiczenia w strzelaniu do celu. Zrobiłam zdumioną minę. – Nigdy mi o tym nie mówiłeś. – Nie było potrzeby. Przecież nie mieliśmy broni. Hyden dał mu pistolet. – Teraz masz. Też jest naładowany. I zabezpieczony. – Hyden rozdzielił także kabury na szelkach, noże i kajdanki z pleksi. – Dużo tego sprzętu – powiedział Michael niepewnie. – A może sami zaalarmujemy policję? – A jak często przyjeżdżają, kiedy się ich wzywa? – spytał Hyden. – Poza tym, co im powiesz? Mamy tę broń po to, żeby uniknąć wielkiej strzelaniny? Gdyby przyjechali, a nie przyjadą, mielibyśmy bitwę gangów. Lekki wiaterek niósł słodką woń jałowca, księżyc rzucał niebieskawy blask na kaktusy, niemych świadków naszej wędrówki. Mały skorpion przeciął moją ścieżkę i umykał, by zejść nam z drogi.

Rozdział dwudziesty drugi

Skradaliśmy się ostrożnie w milczeniu po żwirowatym piasku, kryjąc się za drzewami Jozuego i krzakami. Myślałam o tym, czego pragnę. Być może zobaczę tatę. Pozbędę się chipa. Może uda się zmusić Brockmana, żeby powiedział nam, jak usunąć chipy. Znowu będę zwyczajnym Starterem, a nie Metalem. Patrzyłam pilnie pod nogi, by nie rozdeptać jakiegoś stworzonka. Prawdopodobnie dlatego sunącego wprost na nas jeepa zauważyłam dopiero, gdy znalazł się w odległości stu metrów. Miał wygaszone światła. Gdy ostatnim razem widzieliśmy pojazd jadący bez świateł, nie było fajnie. Byliśmy teraz za daleko od naszego SUV-a – bez szans, by do niego dobiec. Przyłapano nas nocą na pustyni. – Na boki! Schowajcie się za czymś! – krzyknął Hyden. – Za krzakami albo skałami. Michael i ja rzuciliśmy się szukać możliwie najwyższej osłony. – Wyciągnijcie broń! – krzyknął jeszcze Hyden. Padłam na ziemię za kępą krzaków z pistoletem gotowym do strzału. Chłopcy zrobili to samo, więc utworzyliśmy trójkąt obronny. Jeep zatrzymał się w pewnej odległości. Kierowca zgasił silnik i otworzył drzwi. Serce mi łomotało, a w uszach słyszałam miarowe łup, łup. Ten człowiek miał długie białe włosy i okulary w czarnych oprawkach. Był wysoki, ubrany w dżinsy i koszulę z długimi rękawami. – Nie bójcie się. Nie mam złych zamiarów – powiedział, podnosząc do góry ręce. Rozpoznałam ten głos. To Ender, spec komputerowy z Prime. – Trax? – odezwałam się. – We własnej osobie. To ty, Callie? Hyden podniósł się z ziemi, ale nadal celował do niego z pistoletu. – Dlaczego jesteś tutaj? – Ej, Hyden, czyżbyś nie mógł zgadnąć? Michael został w krzakach, z tyłu za Traxem, który chyba go nie zauważył. – Musisz mi coś powiedzieć, Trax – odezwałam się. – Czy to ty zabiłeś Helenę? Opuściłam pistolet, ale wciąż trzymałam go w ręku. – Dlaczego miałbym to zrobić? – Bo pracowałeś dla mojego ojca – rzekł Hyden.

– Pracowałem dla Starego Człowieka – powiedział Trax. – Starego Człowieka. Wyjechałem naprzeciw wam z własnej inicjatywy, Brockman nic o tym nie wie. Chcę was ostrzec ze względu na starą przyjaźń. – Przed czym? – zapytałam. Trax zbliżył się do mnie, wciąż z rękami w górze, choć trochę je opuścił. – Tutaj nie jest bezpiecznie. Nagle błyskawicznym ruchem wyciągnął pistolet, obezwładnił mnie, zarzucając mi rękę na ramiona, i wycelował do Hydena. – Rzuć broń – rozkazał. Hyden przyklęknął i położył pistolet na ziemi. – A teraz ręce do góry! – komenderował Trax. – Gdzie jest ten drugi? – Nie mówmy o nim, tylko o tobie. Ty zabiłeś Helenę, tak? – napadł na niego Hyden. – Tinnenbaum mi kazał. A jemu polecenie wydał twój ojciec. – Trax przekrzywił głowę. – Narobiłaby nam poważnego kłopotu. Trax zaczął mnie ciągnąć do tyłu w stronę jeepa. Z przyciśniętą do piersi ręką trzymałam pistolet lufą w dół. Czy trafię go w stopę? – zastanawiałam się. Czy postrzelę własną? – Zagrażała wszystkiemu – kontynuował Trax. – Nie mógł na to pozwolić. Szarpałam się, by się uwolnić. – Więc to Stary Człowiek kazał ją zabić? – spytałam. Trax przestał mnie ciągnąć. – Stary Człowiek? Nie wiesz, kto to naprawdę jest, nie wiesz? – To Brockman – odparłam. Wydawało mi się, że im dłużej podtrzymam rozmowę, tym lepiej. Trax się roześmiał. – Nie, ale blisko, blisko. Brockman to ojciec Starego Człowieka. Zmrużyłam w zdumieniu oczy. O czym on mówi? – Brockman to Middler. Nie może być ojcem Starego Człowieka. Sam nim jest. Spojrzałam na Hydena, oczekując, że mi przytaknie, tymczasem on stał i milczał. Cisza zawisła w powietrzu. – Co ty opowiadasz? – spytałam po chwili Traxa. – Hyden wie, o czym mówię. – Kiwnął na niego głową. – Powiedz jej prawdę. No, kim jest człowiek w masce? Nie rozumiałam nic z tego, co mówił. – Wyjaśnij jej – naciskał Trax. – Albo zrobię to za ciebie. Takiego wyrazu twarzy, jaki miał w tym momencie Hyden, chyba nigdy przedtem nie widziałam. Jakby uświadamiał sobie, że połknął truciznę, która jest w drodze do żołądka. Zaczął bezgłośnie poruszać wargami. – Ona cię nie słyszy – odezwał się Trax śpiewnym tonem. – Ja nim jestem – oświadczył Hyden cicho, patrząc na mnie. – Stary Człowiek to ja. Zaśmiałam się nerwowo. – To niemożliwe. Jesteś Starterem. – A jednak to ja – rzekł jeszcze ciszej. Na moment zatrzymało mi się serce. Mózg zastygł. I najwyraźniej uszy też odmówiły posłuszeństwa… jakbym miała w nich watę. Nie byłam w stanie tego słuchać. – O czym wy mówicie? – spytałam. – Potrzebny jej jakiś dowód. – Trax wyciągnął coś ze swojej torby i rzucił w stronę Hydena.

To coś, czego nie rozpoznałam, wylądowało na ziemi. – Podnieś – zażądał Trax. Hyden pochylił się, wziął tę rzecz do ręki i już wiedziałam. Maska Starego Człowieka. – Nałóż ją – rozkazał Trax, mierząc do niego z broni. Hyden nie drgnął. Patrzył na maskę w taki sposób, że przypomniał mi się Hamlet i czaszka. Hyden Starym Człowiekiem? Niemożliwe. To jakaś sztuczka wymyślona przez Traxa. – On tego nie nałoży, bo to dowód, że mówię prawdę. Maska jest biokompatybilna z jego skórą. Tylko on jest w stanie ją uaktywnić. – Trax przyciągnął mnie do Hydena. – Włóż mu to na twarz – rzekł do mnie. Musiałam się przekonać. Wyjęłam Hydenowi z rąk maskę. Zachował spokój, gdy naciągałam mu ją na twarz. Forma pasowała idealnie do jego rysów. Na moment zaparło mi dech. – Poczekaj chwilę. Zobaczysz, jak przepięknie rozbłyśnie – powiedział Trax. Maska się rozświetliła. Pulsowała zimnym niebieskim światłem. Piksel po pikselu wyłaniał się wizerunek twarzy. A potem przeobraził się w inną twarz. – Oto magia. Maska stu tysięcy twarzy – powiedział Trax. Hyden nacisnął guzik na dole maski, koło szyi. I z Hydena wydobył się ten przerażający metaliczny głos – głos Starego Człowieka. – Przepraszam cię, Callie. Chciałem ci to wyznać wcześniej. – Ach, ach, co za niesamowity głos. Stęskniłem się za nim – drwił Trax. Miałam wrażenie, że jakieś malutkie robaczki pełzną w górę po moich rękach i nogach. – Nie! – krzyknęłam, starając się opanować przerażenie, jakie mnie ogarnęło. – Nie jesteś nim. Był wyższy. Potężniejszy. – Użyj wyobraźni, moja droga – rzekł Trax. – Nosił pełny kostium i stosował różne triki. Obszerny płaszcz, rękawiczki, podwyższone obcasy… w peruce i w kapeluszu wyglądał jak stuprocentowy Ender. Sam się nabrałem, zanim Brockman zdradził sekret. To był jakiś obłęd. Przez cały ten czas nie kto inny, tylko Hyden. Nie jego ojciec. On sam. – Brzydko postąpiłeś, szefie, zostawiając mnie na lodzie po krachu Prime. – Trax mówił teraz do Hydena. – Gniłbym w więzieniu jak Tinnenbaum, gdyby twój tata mnie stamtąd nie wydostał. – Odkryłem, że obydwaj bawiliście się w szpiegów i kablowaliście na mnie do ojca – odparował Hyden tym metalicznym głosem. – Miałem ratować zdrajcę? Od maski biło cały czas niesamowite niebieskie światło, gdy zmieniały się i nawracały na niej w chaotycznych cyklach rozmaite twarze. Wyciągnęłam rękę i zerwałam ją Hydenowi z głowy, rozrywając przy tym pasek. Przedarła się na boku. Rzuciłam ją na ziemię. Przez chwilę, karmiona resztkami energii Hydena, jeszcze pokazywała jakąś twarz, ale już szarzała i umierała – zdezorientowany kameleon. W końcu twarz całkiem zniknęła i świeciły tylko niebieskie piksele. – Okłamywałeś mnie! – krzyknęłam. – Przez cały czas! – Czybyś mi wierzyła, znając prawdę? – zapytał. – Czybyś mi pozwoliła chronić cię przed niebezpieczeństwem? Walnęłam Hydena w szczękę tak mocno, że aż zabolała mnie pięść. Nawet nie próbował się bronić. Chciałam się na niego rzucić, ale Trax szarpnął mnie za ramię. – Ile jeszcze kłamstwa w sobie nosisz, Hyden? Jak mogłeś?! – krzyknęłam. Trax pociągnął mnie do jeepa. Nawet z nim nie walczyłam, tak byłam skoncentrowana na Hydenie. Ale zanim Trax otworzył drzwi, zza jeepa wyskoczył Michael i od tyłu złapał zaskoczonego

Endera w pasie. Zaczął nas odciągać od auta i Trax, zmuszony z nim walczyć, nie dał rady jednocześnie mnie trzymać. Wywinęłam mu się i pobiegłam przed siebie. Gdy się odwróciłam, zobaczyłam, że Michael trzyma Traxa za rękę z pistoletem, a ten, stawiając opór, strzela w powietrze, cały czas usiłując mierzyć w Hydena, a nawet we mnie. Hyden ruszył na pomoc i wybił pistolet z ręki Traxa kolbą własnego. Pistolet, wyrzucony z siłą, kręcił się na ziemi. Trax chciał do niego podbiec, ale Michael go przytrzymał. Hyden wyciągnął kajdanki, podał je Michaelowi, który założył jedne na przeguby rąk, a drugie na kostki nóg Traxa. Obserwowałam to, pocierając obolałe od chwytu Traxa ramię. – Czy to prawda, że Brockman nie wie, że wyjechałeś nam naprzeciw? – spytałam go. Kiwnął głową. – A ty skąd wiedziałeś, że się zbliżamy? – Widziałem was na skanerze. To część mojej roboty. – Dlaczego nikogo o tym nie poinformowałeś? – zapytał Michael. – Bo miał własny plan – odezwał się Hyden. – Chciał się zemścić. Twarz Traxa zakrywały jego długie białe włosy. Odgarnął je. – Mam wystarczającą satysfakcję. Upokorzyłem cię w obecności twojej dziewczyny. – Nie jestem jego… – nie byłam w stanie powtórzyć tego słowa. – Nigdy nikim nie przejmował się tak jak tobą. – Spojrzał na Hydena, ciekaw jego reakcji. Milczeliśmy zażenowani. – Co z nim zrobimy? – spytał wreszcie Michael. – Zostawimy go tutaj. – Hyden obmacał Traxa i wyjął z jego kieszeni jakiś metalowy przedmiot. Michael odciągnął mnie na bok. – Co teraz robimy? – spytał, ściszając głos. Potarłam skronie. Pustynia zaczęła płatać mi figle. Kaktusy poruszały się, wibrowały. – Jestem tak blisko ojca. – Ale czy możemy ufać Hydenowi? To jakaś pułapka. Ogarnęły mnie wątpliwości. Jednak zależało mi na powodzeniu przedsięwzięcia. – Możecie mi zaufać! – krzyknął Hyden. Odwróciłam się i zrobiłam kilka kroków w jego stronę. – Dlaczego? – Bo Trax w jednej sprawie nie skłamał. Gdy mówił o mnie i tobie. – To podstęp. – Michael wziął mnie za rękę, odciągnął od Hydena. – Nie słuchaj go. Ścisnął mi się żołądek. Podejrzenia Michaela były zasadne. Ale potrzebowaliśmy Hydena. – Gdyby wciągał nas w pułapkę, Trax nie zrobiłby tego, co zrobił. Próbował nas skonfliktować. Poza tym Hyden mu nie pomagał, walczył z nim. – Potrząsnęłam głową. – Nie wiem. Gubię się w tym wszystkim. Obejrzałam się na Hydena – oświetlona księżycem sylwetka na pustyni. – Tyle czasu krył się za maską. Pomyśl o tym – upierał się Michael. A ja przypomniałam sobie te wszystkie chwile spędzone ze Starym Człowiekiem, kiedy był w ciele Blake’a. Bardzo go polubiłam – jego, a nie prawdziwego Blake’a. I przypomniałam sobie swoje przerażenie, gdy dowiedziałam się, że to Stary Człowiek. Nie wiedziałam wtedy, jak mam dalej z tym żyć. A teraz okazywało się, że to nie był odrażający Ender, lecz Starter. I teraz tego Startera poznałam.

Ale kim był naprawdę? Czy mogłam mu ufać? Jakkolwiek jednak było, tylko jedno było dla mnie ważne. Mimo Hydena i jego oszustwa. – Musimy ratować mojego ojca – powiedziałam. – Ruszajmy. – Z nim? Nie powinniśmy założyć mu kajdanków? Rozważałam to przez chwilę. – Co dobrego z tego wyniknie? Żeby zwyciężyć z Brockmanem, potrzebujemy pomocy. Wierzę, że Hyden nienawidzi ojca. Tak samo jak my chce się z nim rozprawić.

Zakutego w kajdanki Traxa zostawiliśmy na tylnym siedzeniu jego jeepa. Ruszyliśmy dalej na piechotę, ale odwróciłam się jeszcze, żeby rzucić okiem na maskę leżącą na twardym piasku pustyni. Jeszcze pulsowały na niej pojedyncze piksele, a na ich smutny taniec patrzyły jedynie kaktusy i gwiazdy. Do kompleksu budynków Brockmana mieliśmy do przejścia jeszcze spory kawałek. – Porozmawiaj ze mną, Callie – odezwał się Hyden. – Wiem, że masz milion pytań. – Nie rozmawiam z takimi, co kłamią, a ty jesteś kłamcą nad kłamcami. – Proszę, pytaj… o co tylko chcesz. Mówię poważnie. Powiem wszystko, cokolwiek będziesz chciała wiedzieć. – Od czego miałabym zacząć? – Wzruszyłam ramionami. – Jakie to zamysły z piekła rodem ci przyświecały? I dlaczego? – Nie jest tak, jak myślisz – odparł. – Chciałem ratować tych Starterów, po których nie zgłosili się dziadkowie. – Czyniąc ich ciałami do wynajęcia? Usypiając ich na zawsze? – Nigdy nie miałem takiego zamiaru. Chciałem tylko, żeby Enderzy w to uwierzyli. Miałem wszystko pod kontrolą. Nigdy bym nie pozwolił na skrzywdzenie Metalów. Zatrzymałam się, potrzebowałam to przetrawić. – Wykorzystałeś nas. Sprzedawałeś nasze ciała dla zysku. – Musiałem rozwinąć biznes, żeby przyciągnąć bogatych Enderów. Oswoić ich z ideą zamiany ciał. Rewolucja niesie koszty. – Więc zamierzałeś pozabijać Enderów? – Trzymać ich w głębokim śnie. Ktoś musiał działać – mówił. – Miałem zamiar nastawić ich budziki tak, by dzwoniły nie później niż minutę po tym, jak uczynię ten świat lepszym miejscem. Starałam się to przyswoić, ale wszystko było skrajnym przeciwieństwem wizerunku Starego Człowieka, jaki dotąd miałam. – Miałem zamiar ustalić, gdzie lokują pieniądze, żeby oczyścić ich rachunki bankowe – powiedział. – Więc jesteś złodziejem. – Te pieniądze chciałem wykorzystać na zmiany w finansach. Przeznaczyć je na wydobycie Starterów z zakładów, a potem w ogóle zlikwidować taki system opieki. – Ale w sprawie Heleny nie maczałeś palców? – Ona budziła moje podejrzenia. Śledziłem ją i dzięki temu poznałem ciebie. W klubie Rune. – I potem śledziłeś mnie, żeby móc śledzić ją.

– Mniej więcej. – Chciałeś ustalić, jak działa mój zmodyfikowany chip. – Powiedzmy. – Chciałeś wiedzieć, czy mogę zabijać. I mało brakowało, a bym to zrobiła. – Przyszedłem z pomocą. Wybawiłem cię od tego i uratowałem ci życie. Spojrzałam na Michaela. Maszerował z rękami w kieszeniach i tylko słuchał. – Co o tym myślisz? – spytałam go. – Mamy mu wierzyć? – Chyba żartujesz? – Wymierzył palec w Hydena. – Porwał twojego brata i wszczepił mu chip. – Nigdy bym tego nie zrobił. To Tinnenbaum, Trax i lekarz… chodzili u mojego ojca na pasku. – A w jaki sposób zaszedłeś tak wysoko… jak zostałeś szefem Prime? – spytałam. – Kiedy ojciec postanowił sprzedać rezultaty naszych badań złym ludziom, musiałem przeobrazić się w Endera, żeby móc stanąć na czele Prime. Udało się. Ludzie uwierzyli, że jestem Enderem. Już wcześniej przywykłem do noszenia kilku warstw odzieży… – Bo bałeś się, że ktoś cię dotknie? – spytałam. Kiwnął głową. – Dodałem parę elementów stroju i tak powstał kamuflaż. Ale Prime miało działać tylko po to, żeby położyć kres niewolnictwu Starterów. Podniósł wzrok na księżyc wiszący nad pustynnym krajobrazem. – Jednak kiedy doprowadziłaś do zburzenia Prime, mój plan też runął. – Skąd mam wiedzieć, że nie współpracujesz teraz z ojcem? Przyznał się, że używał elektronicznego głosu Starego Człowieka. Hyden kiwnął głową. – Tak, odezwał się w twojej głowie w supermarkecie, kiedy był wybuch. Od czasu wyburzenia Prime za każdym razem to był on. – Dlaczego to robił? – spytał Michael. – To był test. Chciał mieć dostęp do chipa Callie, żeby go odwzorować. Prime już nie działało i Trax mógł skupić się na nowej technologii. – Test – powtórzyłam. – Tak, i mącenie ci w głowie. Pokaz siły – kontynuował Hyden. – To właśnie lubi mój ojciec. – Co jeszcze jest kłamstwem? Co więcej powinnam wiedzieć? – Reszta to prawda. Mój ojciec to zły człowiek. Zaplanował licytację dla najbogatszych Enderów na świecie, sprzeda Metalów i technologię za najwyższą stawkę. Obawiam się, że nabywca wykorzysta zdobycz przeciwko nam. Przeciwko naszemu krajowi. – Ale wspomniałeś – machnęłam oskarżycielsko palcem – o mąceniu mi w głowie, demonstrowaniu siły… przecież… to jakbyś mówił o sobie. – Nie – zaprotestował. – A jednak. Jesteś bardzo podobny do swojego ojca. Być może dlatego tak dobrze go rozumiesz. Moje słowa wywołały oczekiwany przeze mnie efekt – Hyden wyglądał na mocno urażonego. Zatrzymałam się i spojrzałam mu prosto w oczy. – Jesteś nam potrzebny. Musimy działać razem. Ale to nie znaczy, że ci przebaczam. I nie mogę ci ufać po tym, co robiłeś. – Nie mam pretensji – rzekł Hyden. – Daj mi szansę na odzyskanie twojego zaufania. Na tym etapie nie miałam ochoty obdarzać go czymkolwiek.

Siedziba Brockmana znajdowała się w środku pustyni, a wyglądała, jakby w ogóle nie była chroniona. – Żadnego ogrodzenia. Jak to możliwe? – zdziwił się Michael. – Wokół pustkowie – dodałam. – Mur czy płot przyciągałby uwagę. Są groźniejsze bariery od płotów – rzekł Hyden. – Oni ogłaszają światu: nasz system bezpieczeństwa chroni lepiej niż jakiś żałosny płot. Nie podeszliśmy do wejścia od frontu, obeszliśmy obiekt z boku. Rzucał się w oczy brak dbałości o teren, na obrzeżu rosły tylko niewysokie kaktusy. Otwory okienne zaczynały się powyżej parteru, zbyt wysoko dla nas, żeby je wykorzystać, choć zapewne wpuszczały dość światła w ciągu dnia. Hyden podszedł do tylnego wejścia, a ja w tym czasie zlustrowałam olbrzymi parking na tyłach budowli. Mógł pomieścić ponad sto samochodów. Była noc, a doliczyłam się zaledwie siedmiu. Zgadzałoby się to z tym, co mówił Trax. I dawało nadzieję, że nie czekają nas przytłaczające wyzwania. Hyden wyjął z kieszeni kartę magnetyczną do zamka, machnął nią przed metalowym panelem z prawej strony wysokich dwuskrzydłowych tylnych drzwi. Usłyszeliśmy kliknięcie. W zupełnej ciszy otworzyło się jedno skrzydło. – Dziękujemy ci, Trax – szepnął Hyden. Skinął na nas. Weszliśmy za nim do środka. Znaleźliśmy się w przestronnym holu. Na szklaną podłogę projektor rzucał iluzję zielonych bambusowych pni. Z prawej strony zauważyłam dwoje drzwi z tabliczką: „Szatnia dla personelu” na każdych. Jedno pomieszczenie dla kobiet, drugie dla mężczyzn. Wszyscy troje wpadliśmy natychmiast na ten sam pomysł. Michael i Hyden zniknęli w szatni dla mężczyzn, ja wślizgnęłam się do tej dla kobiet. Wnętrze jak w luksusowym spa – takie widywałam tylko w filmach. Więcej trójwymiarowych podłóg, wszędzie tekowe drewno, wielkie ozdobne bambusy i orchidee, nawet sztuczny wodospad. Prawdopodobnie w ciągu dnia puszczali tu relaksującą muzykę fletową. Otworzyłam jedną z szafek i znalazłam w niej krótkie białe kimono – ich wersję fartucha laboratoryjnego. Włożyłam je na swoje ubranie i przewiązałam w pasie. Na głowę założyłam biały czepek chirurgiczny. Gdy wyszłam do holu, zobaczyłam, że Michael i Hyden są również w kimonach i czepkach. – Co teraz? – spytałam szeptem. – Zabieramy się do pracy – odparł Hyden. Otworzył drzwi prowadzące do głównej części kompleksu. Zza jego ramienia widziałam ciągnący się w nieskończoność ciemny korytarz. Ja i Michael zatrzymaliśmy się na progu, Hyden wszedł w mrok, ale okazało się, że korytarz rozkwita przed idącym delikatnymi światłami, zdecydował więc, że się rozdzielamy – on miał szukać komputera, a ja odnaleźć tatę. Na skręcie korytarza zniknął mi z oczu. Michael miał iść jako ostatni i wypatrywać naszych przyjaciół Metalów. Szłam sterylnym korytarzem, posuwając się naprzemiennie od kręgu cienia do plamy światła. Tuliłam pod kimonem kaburę z pistoletem, mając nadzieję, że nie będę musiała go użyć. Otworzyłam drzwi na końcu korytarza i na moment stanęłam jak wryta, oszołomiona tym, co widzę. Przede mną ciągnęła się ogromna sala z mnóstwem krzewów ozdobnych i nisko

rozgałęzionych niewysokich drzew. Wkroczyłam do tej bujnej oazy, chłonąc ciepłe, wonne powietrze z silnym zapachem ziemi. W zamyśle miała to być widocznie miniatura lasu tropikalnego – w kontraście do pustyni na zewnątrz. W jednym z bocznych pokoi zauważyłam Hydena pracującego przy ekranie powietrznym. Podniósł głowę i skinął na mnie. Podbiegłam do niego. – Jestem tu zajęty, więc weź to. – Dał mi magnetyczną kartę Traxa. Przemierzyłam salę imitującą dżunglę i otworzyłam drzwi na szeroki korytarz. W połowie jego długości znajdowała się ścienna fontanna, rozchodził się od niej odgłos pluskającej wody. Idąc, zaglądałam przez otwarte drzwi do kolejnych pomieszczeń – biurowych i konferencyjnych. Wnętrza utrzymane były w różnych stylach narodowych – indyjskim, rosyjskim, japońskim. Rozpoznawałam je, tę wiedzę wyniosłam ze szkoły. Szkoła. Czy kiedykolwiek do niej wrócę? Nie do wirtualnej, tylko prawdziwej, do jakiej chodziłam przed wojną. Od połowy korytarza, za fontanną, wszystkie kolejne pokoje były zamknięte. Poluzowałam pasek kimona, żeby w razie czego móc szybko sięgnąć po broń, i podeszłam do pierwszych drzwi. Przyłożyłam do nich ucho, ale z wewnątrz nie dochodził żaden dźwięk. Przysunęłam więc magnetyczny klucz Traxa do metalowej płytki z prawej strony drzwi, a gdy usłyszałam kliknięcie, ostrożnie je otworzyłam. Oczy szybko przyzwyczaiły mi się do półmroku. Uderzyła mnie kliniczna surowość tego pomieszczenia, pozostająca w ostrym kontraście do klimatu spa całej reszty. Żadnej rośliny, żadnego obrazka. Tylko ciasno upchnięte metalowe platformy służące jako łóżka. Nad nimi ciąg punktowych lampek oświetlających leżące ciała. Każde doskonałe, z twarzami bez skazy, wszystkie pogrążone we śnie. Metale. Przymocowani paskami wokół nadgarstków do łóżek. Ścisnęło mi się serce. Brockman był gorszy niż Hyden mówił, był potworem. Jednej rzeczy nie rozumiałam – każdy z Metalów miał w nosie rurkę, która prowadziła do małego plastikowego woreczka przymocowanego paskami do klatki piersiowej. Co to mogło być? Gdy się rozejrzałam, rozpoznałam niektóre twarze. Briony, Lee, Raja. Ileś czasu spędziłam z tymi ciałami, ale nie z prawdziwymi osobami. Bo znałam ich tylko jako dawców, ich ciała okupowali wtedy Enderzy – Doris, Tinnenbaum i Rodney – straszna trójca z Prime Destinations. Śledzili mnie. Przynajmniej wtedy tak myślałam. Teraz wiedziałam już, że Doris i Rodney czuwali nade mną na polecenie Hydena. Żebym nie zabiła senatora. I żeby mnie nie spotkało nic złego. Tinnenbaum natomiast miał mnie na oku, bo tak mu zlecił Brockman. Weszłam na poluzowaną deskę i gdy zaskrzypiała, Lee, który leżał najbliżej, poruszył się. Przy moim następnym kroku otworzył oczy. Prawdziwy Lee – nieprawdopodobnej urody Azjata. Patrząc na mnie w półmroku, zmrużył oczy. – Kim jesteś? – spytał półprzytomny. Na dźwięk jego głosu obudziła się leżąca obok Briona. Odwróciła się, żeby mi się przyjrzeć. – To jakaś nowa – powiedziała powoli. Piękna jak zawsze, ze lśniącą skórą w kolorze brązu, w oczach miała rozpacz i strach. – Jakim cudem jesteś tak ubrana? – spytała. – Przyszłam wam pomóc – powiedziałam, modląc się, żeby nie mówiła za głośno. – I pozwolili ci chodzić tutaj tak swobodnie? Bliżej leżący zaczęli się budzić. Najpierw Raj, trzeci z tej trójki. Ale żadne z nich nie mogło usiąść, byli przywiązani do łóżek. Przyjrzałam się pasom Lee i zauważyłam na nich małe metalowe płytki. Wyjęłam klucz Traxa i przytknęłam go do takiego zamka na pasie trzymającym prawą rękę Lee. Pas puścił, ale Lee się nie poruszył.

– Co ty wyrabiasz? – odezwał się. – Wpakujesz mnie w kłopoty. – Co oni wam zrobili? – spytałam. – Co to za rurki? – Karmią nas w taki sposób, kiedy nie pracujemy – wyjaśnił Lee. – Dzięki temu utrzymujemy stałą wagę. – I zależymy od ich łaski i niełaski – dodał Raj swoim śpiewnym hinduskim akcentem. – Proszę, uwolnij mnie – odezwała się Briona. – Mam koszmary. Zmuszali mnie do robienia takich rzeczy… przeżywam je w snach. Coraz więcej Metalów wybudzało się ze snu. Raj spojrzał na Brionę. – Zamknij się – powiedział. – Ona ci nie pomoże. Jest tu więźniem jak my. Nie widział, że uwolniłam Lee, nie wiedział, co potrafię. Otworzyłam teraz zamek od pasa Briony. Usiadła i zaczęła pocierać nadgarstki. – To ty nie gadaj. Spójrz na mnie. Jestem wolna – odparowała. – Teraz ja! – krzyknęła dziewczyna z blond włosami. – Cii! – uciszyłam ją. – Uwolnię wszystkich. Ale w tej chwili nie damy rady wyprowadzić was stąd. Zrobimy to później. Teraz mówcie, co wiecie o tym miejscu. Lee zdobył się wreszcie na odwagę i usiadł. Przesuwałam się dalej, odpinając pasy pozostałym. W tym pokoju było ze dwadzieścioro Metalów. I kolejna znajoma twarz wśród nich. Blake? Wyglądał tak żałośnie i obco z rurką wychodzącą z nosa. Jeszcze był zaspany. Szarpał się, jakby chciał usiąść, ale pasy trzymały. – Blake, to ja, Callie. – Odpięłam go. – Callie? – Jak długo tu jesteś? – spytałam. – Za długo. Ale inni są jeszcze dłużej. Niektórzy od miesięcy. Ciebie też porwali? – Nie, przyszłam was stąd wydostać – powiedziałam. – Jest was tu więcej? Kiwnął głową. – Ilu? – Jeszcze trzy takie sypialnie – rzekł Lee. A więc byłoby tu około setki uwięzionych Metalów. – Czy ktokolwiek z was widział Middlera, który nazywa się Ray Woodland? Ma ciemnobrązowe włosy, jest wysoki, przystojny. Ma bliznę na policzku, o, tutaj… – Pokazałam palcem na twarzy. Potrząsali głowami. Nie mogłam przyjąć do wiadomości, że taty tu nie ma. Widocznie Brockman go ukrywał. Byłam tego pewna. – Gdzie są ochroniarze? – spytałam. – Nie wiemy. Może śpią, w końcu jest późno – odezwała się Briona. – Nie wszyscy, zawsze ktoś w nocy jest na nogach. – Podszedł do nas Raj. Miałam nadzieję, że mówi o Traxie. – Czy czujecie się na siłach walczyć? – zapytałam. – Oczywiście – zapewnił Lee. Zadałam jeszcze inne pytania, chętnie odpowiadali. Przyrzekłam, że ja i moi dwaj przyjaciele pomożemy im w ucieczce. Wcześniej jednak muszę odnaleźć swojego ojca. I nagle usłyszałam głos w głowie.

Callie Woodland? – Kto to? – Z kim ona rozmawia? – zdziwiła się Briona, patrząc na pozostałych. Odeszłam od nich i stanęłam przy drzwiach, żeby lepiej słyszeć. Jestem rozczarowany. Wydawało mi się, że jesteś inteligentną dziewczyną. Oczywiście wiedziałam, kto mówi. Chociaż miałam dotąd nadzieję, że śpi i nie wie, kto włamał się do jego siedziby. – Mam nazywać pana Brockmanem czy po prostu ojcem Hydena? Zachichotał. Jestem szczęśliwy, że nareszcie się zjawiłaś. Taką miałem nadzieję. – Nadzieję? Otworzyłam drzwi i skinęłam na Starterów, żeby szli za mną. Briona, Lee, Ray i kilkoro innych się ruszyło. Odwróciłam od nich oczy, Brockman nie powinien ich widzieć. Mojemu najnowszemu i najmłodszemu nabytkowi nie udało się przywieźć ciebie tutaj. – Temu kierowcy? Tak. Poniosłem wielką stratę, to był cenny towar. Za plecami wsunęłam klucz Traxa w ręce Briony i przymknęłam powieki, dając szansę wybudzonym Starterom na przejście dalej korytarzem. Gdy otworzyłam oczy, już ich nie było, prawdopodobnie weszli do kolejnej sypialni, gdzie inni jeszcze spali. Potrzebowałem was dwojga, lecz Hyden nie raczy podtrzymywać ze mną kontaktu. – Więc kierowca został wysłany na wabia? I udało się, może nie? Przyjechaliście. – Zamilkł na moment. – Czego tu szukacie? – Mojego ojca. Gdzie on jest? Chciałabyś go zobaczyć? – To chyba oczywiste. Mogę to zaaranżować. Ale wykorzystajmy okazję… Może najpierw my się spotkamy. Co ty na to? Nie odpowiedziałam, bo ni z tego, ni z owego znieruchomiałam. Stałam jak wrośnięta w ziemię, uświadamiając sobie, że ktoś przejmuje kontrolę nad moim ciałem. To było takie uczucie, jakby mój kręgosłup wypełniał się od dołu do góry amalgamatem. Odrętwienie zaczęło się od stóp, potem objęło nogi, biodra, brzuch, klatkę piersiową i ramiona. Nawet gardło miałam ściśnięte. Gdy jakaś Starterka wybiegła z pokoju na korytarz, z trudem wydobyłam z siebie chrapliwy głos. – Uciekaj. Uciekaj i chowaj się! – krzyknęłam, ale nie tak głośno, jak bym chciała. Strach wykrzywił jej twarz. Zawahała się, ale rzuciła się do ucieczki, chyba ostrzegła pozostałych. Uczucie drętwienia objęło szyję, dotarło do głowy. Wydawało mi się, że zamieniłam się w głaz. Znienacka wysunęła się do przodu moja prawa stopa, potem lewa. Poruszałam się kanciastymi ruchami jak robot. Po chwili stały się płynne, tak że postronny obserwator dałby się oszukać, myśląc, że nad nimi panuję. Zakładam się, że jesteś ciekawa, gdzie idziesz. Chciałam mu odpowiedzieć, lecz tym razem było inaczej niż wielokrotnie przedtem, gdy byłam okupowana – teraz nie mogłam mówić. Doprowadził mnie do końca korytarza i skręcił mną w prawo. To było przedziwne uczucie tak się poruszać. Kiedy sterował mną Hyden w laboratorium Dawsona, byłam jak dziewczynka, która uczy się tańca, trzymając stopy na butach swojego taty. A teraz czułam się jak owładnięta przez złego

ducha, lecz w pełni tego świadoma. Kiedy na końcu korytarza stanęłam przed drzwiami i moją rękę wyrzuciło do przodu, by je otworzyć, przeraziłam się, ale starałam się nie pokazać tego po sobie. Przypomniała mi się nagle próba z odwróceniem ról. Wtedy się nie udało… może teraz. Skoncentrowałam się, by zmusić rękę do cofnięcia się, zanim otworzy drzwi. Niestety, palce owinęły się wokół klamki. Nie, mówiłam w duchu, nie rób tego. Puść klamkę. Ale nie miałam kontroli nad dłonią i Brockman zwyciężył w tym pojedynku. Moja ręka otworzyła drzwi. Znalazłam się w wielkim przeszklonym holu, z wysokim sufitem i galerią na piętrze. Podeszło do mnie kilku ochroniarzy. Oddałam im całą broń. Moje własne ręce obmacały mnie od góry do dołu, czy nic nie zostało. Odeszli z bronią, zostawiając mnie samą. Dotarło do mnie, że odzyskuję swoje ciało. Zaczęło się od czubka głowy – poczułam świdrujące mrowienie wędrujące w dół i ogarniające kolejno twarz, szyję, klatkę piersiową, brzuch, biodra, nogi i na koniec stopy. To przypominało wrażenie, jakie się ma, gdy wraca czucie w stopie po tym, jak ścierpła podczas snu. Rozejrzałam się, w którą stronę uciekać. Zaczęłam biec na oślep, ale usłyszałam hałas nad głową – na piętrze. – Dokąd biegniesz, Starterko? A może nazywać cię Metalem? – Spojrzałam w górę. Oparty niedbale o grubą, kuloodporną szybę stał mężczyzna. Middler. Uśmiechał się do mnie niczym siedzący na drzewie kot z Cheshire. Wyglądał na jakieś czterdzieści lat, postawny i elegancki, w ubiorze zmieniającym kolor, gdy się poruszał. Przystojne rysy, wydatne kości policzkowe, sportowa sylwetka – kopia Hydena. Więc to jego ojciec. Brockman.

Rozdział dwudziesty trzeci

Brockman patrzył na mnie z góry z założonymi na piersi rękami w postawie nadętego dyktatora. Ponieważ władałam już swoim ciałem, podeszłam do schodów wiodących na górę. Nagle skądś wychynął ochroniarz i zablokował mi drogę. Z biura na piętrze dobiegł wzmocniony przez megafon głos Brockmana: – Okazało się, że bardzo łatwo cię kontrolować. – Gdzie mój ojciec? – Wkrótce go zobaczysz – powiedział, uśmiechając się. – Ja sam nie mogę się doczekać chwili, kiedy popatrzę na wasze spotkanie. Ale najpierw porozmawiamy. Jesteś wyjątkową dziewczyną, Callie Woodland. A jeszcze do tego jesteś jedynym DUD. Och, gdybyśmy tak mieli więcej takich unikatów. – Ale nie macie. I mnie też tak naprawdę nie macie. – I tu się mylisz. – Popatrzył gdzieś ponad moją głową. – A czy wiesz, kogo jeszcze mamy? Skinął głową na kogoś z tyłu za nim, lecz patrząc z dołu, nie widziałam, kto jeszcze jest tam, w biurze. Za moment przy Brockmanie pojawili się dwaj ochroniarze, siłując się z kimś, kogo prowadzili między sobą. Michael. Ręce miał na plecach skute kajdankami. Jakoś im się wyrwał i podbiegł do szklanej ściany. – Nie próbuj go skrzywdzić – ostrzegłam Brockmana. – Nie będzie takiej potrzeby – odpowiedział. – Wystarczy, że ty niedługo zrobisz dokładnie to, co będziemy chcieli. Dał znak ochronie, żeby odciągnęli Michaela do tyłu. – A czego takiego chcecie ode mnie? – spytałam. – Mam znamienitych przybyszy z różnych krajów, goszczą u mnie. Teraz, skoro się tu znalazłaś, urządzimy prezentację nowej technologii. A potem odbędzie się aukcja. Tętno mi chyba oszalało. – Chce pan nas sprzedać jak niewolników? – Nikt was nie skrzywdzi. Po zainwestowaniu w was pieniędzy na pewno będą się wami bardzo dobrze opiekować. – Myśli pan tylko o pieniądzach? Naprawdę w nic pan nie wierzy? – Dla pieniędzy ludzie są zdolni zrobić wszystko. – Oglądał swoje paznokcie bez emocji. – Jeszcze tego nie wiesz?

Czułam do niego straszną nienawiść. Okrutny człowiek, Hyden mówił prawdę. Nie do zniesienia było widzieć u niego, nikczemnika niezasługującego na miano istoty ludzkiej, tak wiele z Hydena – mieli podobne rysy twarzy, głos, nawet gesty. Dlaczego dobrzy ludzie, jak na przykład moja matka, poumierali, a ta szumowina przeżyła? – Mój syn jest najwyraźniej zauroczony tobą i rozumiem dlaczego. Masz wszystko: inteligencję, urodę i jedyny na świecie neurochip do zabijania. Odwrócił się, zszedł po schodach i zbliżył się do mnie. – No tak, twoja uroda jest nieskazitelna. Licytanci będą zachwyceni. Zostali zawiadomieni o twoim przybyciu i już się szykują. Jeden z goryli szepnął mu coś do ucha. – Wspaniale. Wprowadźcie go. Pod eskortą do atrium wszedł Hyden. Brockman zlustrował go od stóp do głów. – Masz wygląd sportowca. Przyjemnie popatrzeć na ciebie bez tamtego idiotycznego przebrania. Skoro jesteście tu razem, coś wam zademonstruję. Patrząc na mnie, nacisnął palcem miejsce za uchem. Ogarnęło mnie znowu to straszne uczucie drętwienia – poczynając od stóp po czubek głowy. Nie mogłam się odezwać ani nawet mimiką zasygnalizować Hydenowi, co się ze mną dzieje. Byłam jednak pewna, że się domyślił, bo poczerwieniał na twarzy. – Dość! – krzyknął do ojca. – Zostaw ją w spokoju! Moje ciało odwróciło się do Hydena, podniosła się ręka i trzepnęła go z całej siły w twarz. Brockman ryknął śmiechem. – Uwielbiam manewrować Metalami. A z tobą to jeszcze większa przyjemność, Callie, bo wszystkiego jesteś świadoma. Przeżywamy takie doświadczenie razem. Czuję dreszczyk podniecenia. Hyden wbił w niego wzrok i znienacka do niego dopadł. Walnął go pięścią w szczękę, a potem złapał za ramiona. Zaskoczony atakiem Brockman dał się powalić na podłogę. Wyglądało na to, że wściekłość wzięła u Hydena górę nad lękiem przed dotykiem. Natychmiast jednak podbiegli ochroniarze i odciągnęli go od leżącego ojca. Ja zaś odzyskałam kontrolę nad własnym ciałem w momencie, gdy Brockman dostał cios pięścią. – Hyden! – krzyknęłam. Rozciągniętego na podłodze przytrzymywał jeden z goryli. Brockman wyrwał drugiemu taser i wycelował go w leżącego Hydena. Niebieskie światło przebiegło po linii łuku. Hyden zatrząsł się cały i krzyknął rozdzierająco. – Dosyć! – wrzasnęłam. Brockman wyłączył taser, ale przyrząd zrobił swoje. Hyden nie mógł się ruszyć i cały czas krzyczał z bólu. Nagle całkiem ucichł. Stało się z nim coś niedobrego? Klęknęłam przy nim. – Hyden. – Nie myśląc, odpięłam górne guziki jego koszuli i wsunęłam rękę, by wyczuć, czy bije mu serce. Biło. Spojrzałam potem na swoją rękę i dotarło do mnie, że o czymś zapomniałam. Tymczasem on otworzył oczy – z trudem, bo powieki miał jeszcze ciężkie po wstrząsie – i spojrzał na moją dłoń. Przesłał mi prawie niedostrzegalny uśmiech. Czyżby tolerował mój dotyk? A może był jeszcze bez czucia po uderzeniu taserem. Brockman niczego nie zauważył. Wygłaszał swoją kwestię na okoliczność tego zajścia.

– Widzieliście? Mój syn podejmuje złe decyzje. Dlatego to ja będę patronował sprzedaży naszej technologii. Cofnęłam rękę, gdy podszedł ochroniarz. Szarpnięciem za ramię postawił Hydena na nogi. Ja też wstałam z klęczek. – Zabiłeś Reece! – Hyden wyrywał się w stronę Brockmana. Ochroniarz go przytrzymał. – I Helenę. – Była bliska zabicia senatora – odwarknął Brockman. – Zaprowadźcie ich do pokoju numer czternaście – rozkazał ochronie. – Posiedzą tam do prezentacji.

Cela nie miała okien, za to ściany i podłoga obite były stalą. Grube stalowe drzwi nie dawały szans na ucieczkę. – Nie musieli się fatygować nakładaniem nam kajdanków – powiedziałam. Hyden westchnął. – Bo, niestety, stąd nie ma jak się wydostać. – Dlatego wsadzili nas tutaj razem? – Jesteśmy jego najcenniejszym towarem. Dlatego dzielimy ten uniemożliwiający ucieczkę apartament. Spojrzałam na migające jarzeniówki przymocowane do wysokiego sufitu. – Jaki człowiek potrzebuje tego typu pomieszczenia? – Człowiek, który ma więcej wrogów niż przyjaciół – odparł Hyden. Siedzieliśmy na podłodze, opierając się plecami o ścianę. – Żaden z Metalów nie widział mojego ojca – poinformowałam Hydena. – W ogóle o nich nie mów. W razie… – ściszył głos. – Myślisz, że on podsłuchuje? – zapytałam szeptem. Wzruszył ramionami. – Jeżeli nie jest zbyt zajęty przygotowaniami do aukcji. – Nie ma znaczenia, o czym teraz rozmawiamy. Przecież nas stąd wywiozą. Prawdopodobnie bardzo daleko, do obcego kraju – powiedziałam. – I najpewniej nie będziemy razem – rzekł. Popatrzyłam mu w oczy. – Czy naprawdę zamierzałeś wydać pozyskane pieniądze na likwidację zakładów opiekuńczych? – Na lobbing wśród senatorów… wszystko zaplanowałem. Miałem nawet gotowe projekty zamiany zakładów na szkoły wyposażone w najnowocześniejsze holoekrany i indywidualne programy. – Przykro mi, że w tym przeszkodziłam. – Nie. Nieprawda, nie mów tak. To ja dzięki tobie się uczyłem, poznając działanie twojego zmodyfikowanego chipa, wcieliłem się w Blake’a, żeby być blisko ciebie i móc trzymać rękę na pulsie, kontrolując zmianę pozwalającą na zabijanie, ale przede wszystkim chodziło mi o ciebie. Czułem się za ciebie odpowiedzialny. Wszystko w twoim życiu wyglądałoby inaczej, gdyby nie było Prime.

– Aha… współczułeś mi? – Nie. – Spojrzał mi w oczy. – Zakochałem się w tobie. Zamarłam. Czas się zatrzymał. Nie czułam lodowato zimnej podłogi, bo znalazłam się poza tą celą. Byłam gdzie indziej i walczyłam, żeby powiązać wszystkie wątki. Nie miałam dotąd czasu na przemyślenie rewelacji, że to Hyden był Starym Człowiekiem. A to tak wiele wyjaśniało. Teraz dopiero zrozumiałam, dlaczego czułam się z nim związana. Wiele miłych chwil spędziliśmy razem, kiedy występował w ciele Blake’a. Poczułam promieniujące od serca ciepło. Hyden czekał na moją reakcję, ale nie potrafiłam wyrazić jej słowami. Na wewnętrznej stronie jego nadgarstka zobaczyłam ślad po oparzeniu. Miał kształt diamentu. Ciekawiło mnie, czy jego niewrażliwość na mój dotyk, kiedy sprawdzałam, czy mu bije serce, nie była przypadkowa. Wyciągnęłam rękę w jego stronę, nie cofnął się. Palcem wskazującym obwiodłam ślad oparzenia. – To po taserze – powiedziałam. W jego oczach pojawiła się oznaka bólu, ale pozwolił się dotykać. – Mogę? – spytałam. – Niełatwo wytrzymać. – Przełknął ślinę. – Ale warto. – To jakiś przełom. – Cofnęłam rękę. – Jak się było rażonym tyloma woltami, to mogła nastąpić po tym taka reakcja, jak sądzę. – Może. No i dostawałeś w skórę i tutaj, i tam, u Dawsona. – Czyli znieczulić się albo umrzeć – rzekł. Według mnie jednak to konfrontacja z potworem, który był źródłem jego bólu, zrobiła swoje. Ale powody zmiany nie były istotne. Uniosłam zgiętą w łokciu rękę, mając nadzieję, że on pamięta tę chwilę, kiedy u Dawsona dzieliła nas szyba. Też uniósł rękę. Nasze dłonie spotkały się w powietrzu. Wyczułam w nim napięcie, ale trzymał rękę w górze. Zamknął na chwilę oczy, a kiedy je znowu otworzył, wydawał się bardziej rozluźniony. Wsunął palce między moje, wnętrza naszych dłoni dalej się stykały. Przyciągnął mnie, nachylił się i pocałował w usta. On mnie pocałował. Po raz pierwszy on we własnej skórze. Nie jako Blake ani Jeremy, ani ktokolwiek inny. Nigdy przedtem nie było tak dobrze. Niestety, otworzyły się drzwi.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział dwudziesty czwarty

Briona trzymała w ręku klucz Traxa. Skinęła na nas. – Chodźcie – powiedziała cichutko. – Spoko, to Briona – szepnęłam do Hydena. – Wiem, była w Prime. – Gdzie reszta? – spytałam. – Ukrywają się. Niektórzy szukają jedzenia. – Nikogo nie złapali? – spytał Hyden. – Trudno mi powiedzieć. Nikogo, kogo znam. A poza tym wszyscy się rozproszyli. – To mi się nie podoba – powiedział Hyden. – Wiem, gdzie jest twój tata – powiedziała do mnie Briona. – Woodland, tak? – Tak. Gdzie jest? – Zabieram cię do niego. Jeden ze Starterów znalazł dane w komputerze. Tędy. – Czy jest zdrowy? – dopytywałam. – Widziałaś go? – Nie było czasu. Chciałam najpierw przyjść po ciebie. Serce biło mi jak szalone na myśl, że za chwilę zobaczę wreszcie tatę. Żywego… Jeszcze ostatni zakręt w korytarzu i oto drzwi oznaczone numerem 511. – Powinien być tutaj – powiedziała Briona, zatrzymując się. Ale minę miała niepewną. Już miałam pchnąć drzwi, gdy chwyciła mnie za ramię. – Czekaj. Z tego pomieszczenia wchodzi się do teatru, od tyłu. – Nie dbam o to, ważne, że tam jest mój tata. – Odsunęłam ją i otworzyłam drzwi. Ledwie przekroczyłam próg, usłyszałam oklaski. Z drugiej strony okrągłej sceny małego teatru stał Brockman – dzieliło nas niewiele ponad pięć metrów. – Oto nasza gwiazda, panie i panowie – powiedział do mikrofonu. Wszedł na scenę, odwracając się tyłem do publiczności, a twarzą do mnie. Hyden był tuż za mną. Wraz z Brioną wciąż staliśmy przy wejściu. – No nie, to pułapka! – krzyknął Hyden. Odwróciliśmy się, by uciekać, ale na korytarzu natychmiast znalazło się trzech ochroniarzy, zagradzając nam drogę. Zmusili nas do odwrotu i wejścia na scenę. – Nie pomyśleliście o tym, że wszędzie mamy kamery? – Syknął mi do ucha jeden z nich.

Brionę, bardzo tym wszystkim zdenerwowaną, odciągnęli na bok. Ewidentnie dała się nabrać, posłużono się nią. Być może, gdybym jej posłuchała tam pod drzwiami 511, które obudziły jej podejrzenia, zdołalibyśmy uciec. Choć niekoniecznie, bo na pewno nas przez cały czas obserwowali. Teatr, na planie koła, miał w centrum małą scenę, którą otaczały wznoszące się siedziska dla publiczności. Oślepiały mnie reflektory, więc nie widziałam dobrze, kto siedzi na widowni. Na oko było tam około dwudziestu Enderów. Mężczyźni w smokingach, kobiety w wieczorowych sukniach, a niektórzy w barwnych strojach narodowych. Ogromne klejnoty błyszczały na damach, a morze zmieniających kolory magicznych materiałów przyprawiało o zawrót głowy. Jakiś goryl zabrał Hydena na prawo poza zasięg reflektorów. Inny doprowadził mnie do stojącego na środku sceny Brockmana. Na lewo od nas był mały stolik, a po prawej większy, na którym leżały rozmaite kolorowe przedmioty. – Jest trochę speszona, panie i panowie. To Callie Woodland, jedyny okaz DUD, czyli Dawcy z Unikatowym Dostępem, a znaczy to mniej więcej tyle, że więcej niż jedna osoba może okupować jej ciało w tym samym czasie. I mogą się ze sobą komunikować. To jak dwuosobowy rower. Zaśmiał się. Miałam ochotę walnąć go w twarz, jak to zrobił Hyden. Nic bym tym jednak nie zwojowała. A nie mogłam sobie pozwolić na głupie zachowania. Musiałam zdać się na swój spryt, jeżeli chciałam to przeżyć i uratować tatę. – Ale to nie wszystko. Pozostali dawcy mają zainstalowany w chipach program blokujący zabijanie. Wszyscy z wyjątkiem jej jednej. Tylko ona, gdy jest okupowana, może zostać użyta jako broń. A u Callie koordynacja nerwowo-mięśniowa, czyli przełożenie: mózg mówi, mięśnie robią, jest fenomenalna. Ponadto jest wyborowym strzelcem, obeznanym z każdym rodzajem broni, więc zlikwiduje waszego przeciwnika, rywala, terrorystę. Wyobraźcie to sobie. W jej ciele może znajdować się jednocześnie cała ekipa, dajmy na to agent wywiadu, haker, saper itd. Kiedy znajdą kryjówkę terrorysty czy waszego byłego pracownika, który ukradł sekrety firmy, każdy z was osobiście będzie mógł mieć satysfakcję i patrzeć jej oczami, jak go likwiduje. I przeżywać dreszcz emocji. Czy jest lepsza oferta od tej? Międzynarodowy tłum wystrojonych Enderów zarechotał i zaczął bić oklaski. Spojrzałam na prawo, gdzie stał Hyden. Kręcił głową, sygnalizując mi, żebym nic nie mówiła i nic nie robiła. – Ale zobaczmy ją w akcji – powiedział Brockman. Gdy odwracał głowę, zauważyłam, że ma miniaturowe słuchawki, które niemal wtapiały się w jego włosy, połączone z malutkim dyskiem, który przylegał mu do karku. Domyśliłam się, że to moduł łączności bezprzewodowej, dzięki czemu nie musi siedzieć przy komputerze. – Potrzebuję kogoś na ochotnika. Kto chciałby tu przyjść? Zgłosiła się Enderka w lśniącej wieczorowej sukni i z wysoko upiętymi włosami. W asyście ochroniarza weszła na scenę i usiadła, jak jej wskazał, przy małym stoliku, na który położono zestaw białych kart. – Mógłbym poruszać Callie jak kukiełką, ale wówczas nie miałaby pani pewności, czy rzeczywiście wykonuje ona dawane jej polecenia. Przedstawię dowód na to, że kontroluję jej ciało. Będzie pani wybierać, jakie przedmioty Callie ma podnieść z tamtego stolika. Czy jest pani gotowa? Przez sekundę Brockman patrzył gdzieś w przestrzeń. Poczułam ociężałość i ogarnęło mnie złe przeczucie, że znowu stracę kontrolę nad ciałem. Będę miała w sobie lokatora. I rzeczywiście przyszło to nieznośne doznanie, że on mną steruje, ulegle się bowiem odwróciłam, żeby nie widzieć tej kobiety i karty, jaką będzie wybierała. – A teraz – zwrócił się do niej – uprzejmie proszę wybrać jedną kartę i pokazać ją tu obecnym. Dobry wybór, bardzo dziękuję.

Moja ręka uniosła się i zawisła nad kolorowymi przedmiotami na blacie. Było ich co najmniej dwadzieścia. Ręka opuściła się nad brzydkim misiem z różowego pluszu. Podniosłam go. Publiczność zareagowała ochami i achami, a potem oklaskami. Powtarzałyśmy taki pokaz kilka razy, potem kobieta wróciła na swoje miejsce. – A kto chciałby sterować jej ruchami? – spytał Brockman. Połowa obecnych podniosła ręce. Szanse odebrał im stary Ender z rozwianymi srebrnymi włosami w zielonej szacie, który wyrwał się z widowni na scenę. Brockman miał dla niego miniaturowe słuchawki, identyczne jak swoje. – Wyposażymy pana w te oto akcesoria i Callie będzie do pańskiej dyspozycji – zapewnił Brockman. – Proszę tylko przypomnieć sobie, co mówiłem wcześniej… i skoncentrować się. Widocznie przed moim przybyciem odbył z nimi jakąś sesję treningową. Poczułam, że słabnie kontrola Brockmana nad moim ciałem, ale trwało to tylko chwilę, gdyż ten stary Ender w zieleni już zaczął mnie przejmować. Najdziwniejsze, że wyczuwałam różnicę. Nie potrafiłabym tego opisać, ale wiedziałam, że zasiedla mnie nowy lokator. Ender zmusił mnie do spojrzenia na publiczność i pomachania im ręką. – Świetnie – orzekł Brockman. – Pojął pan to od razu. Czy widzicie, jakie to łatwe? Następnie z woli Endera przemierzyłam scenę, kręcąc przesadnie biodrami, jakbym znajdowała się na wybiegu dla modelek. Potem stanęłam na skraju sceny, uśmiechnęłam do publiki, obróciłam się do niej plecami, ruszyłam z powrotem. Zatrzymał mnie. Co teraz wymyśli? Ten łajdak zmusił mnie, bym zatrzęsła pośladkami. To było okropne. Potem musiałam odwrócić się twarzą do publiczności. Poczułam, że otwierają mi się usta. Chyba nie będę mówiła! A jednak mnie zmusił. – Jestem taka śliczna – padło z moich ust. Głos nie brzmiał jak mój własny, ale nie był także jego głosem. – Doskonale – pochwalił go Brockman. – Błyskawicznie pan chwycił, na czym to polega. Po tym pokazie wszystkie męskie ręce podniosły się do góry. Niektórzy mężczyźni wykrzykiwali coś we własnym języku. Jeden, ubrany w smoking, wskoczył na scenę w momencie, gdy starzec w zieleni oddawał słuchawki Brockmanowi. Niby odzyskiwałam kontrolę nad ciałem, ale nie w pełni, nie do końca panowałam nad sobą, znajdowałam się jakby w stanie zawieszenia. Zerknęłam na Hydena. Był czerwony na twarzy z wściekłości. Ochroniarz nie pozwalał mu się wyrwać. Nowy ochotnik był opalony, miał krótko ostrzyżone włosy i pierścień z ogromnym brylantem. Brockman założył mu słuchawki. Ten długo się koncentrował. Nic się nie działo. Widzowie zaczęli się wiercić. Ktoś zakaszlał. Po chwili moja ręka podniosła się i ruszyła w górę mojej bluzki. Dotknęła górnego guzika. Odpięła go. Nie. Chyba nie ma zamiaru… a jednak tak. Moje ręce odpinały kolejne guziki, a biodra kołysały się, jakbym była tanią striptizerką. Z zamkniętymi oczami odrzuciłam do tyłu głowę – chciał, bym symulowała ekstazę. Odpięłam ostatni guzik, odsłaniając krótką halkę. Szczęście, że miałam ją na sobie, ale czy on nie posunie się dalej? Wszyscy wstrzymali oddech, łącznie ze mną. Zmusił mnie do zdjęcia bluzki, zakręcenia nią ponad głową i odrzucenia jej do publiczności. Chwycił ją mężczyzna w afrykańskim ubiorze i wymachiwał nią triumfalnie. Mój lokator wymyślił, że mam drażnić publiczność, podnosząc dół halki i pociągając nią to w jedną, to w drugą stronę. Potem podciągałam ją w górę, eksponując biustonosz. A po chwili ściągnęłam halkę przez głowę i ją także rzuciłam publiczności ku zadowoleniu innego odrażającego

Endera. Okupujący mnie Ender zażyczył sobie, żebym skupiła na nim spojrzenie i podeszła do niego. Czego jeszcze zażąda ode mnie? Z każdym krokiem moja wyobraźnia rysowała coraz gorsze scenariusze. – Dość tego! – To był głos Hydena. Udało mi się przenieść wzrok na niego, mój okupant stracił widać koncentrację. Hydena trzymało teraz dwóch goryli. – Wystarczy – oznajmił Brockman. – Zrobimy teraz dla państwa spektakularną prezentację, która unaoczni wam całą potęgę tej technologii. Czegoś takiego nigdzie indziej nie zobaczycie i nigdy tego nie zapomnicie. Jeden z ochroniarzy podał mi bluzkę, którą czym prędzej włożyłam na siebie. Wbiłam wzrok w faceta z brylantowym pierścieniem. – Zboczeniec – syknęłam. – Zaczynamy – ogłosił Brockman. Otworzyły się drzwi po prawej stronie od sceny i na rolkach wjechała decha dłuższa niż drzwi z przywiązanym do niej w pozycji stojącej – za nadgarstki i kostki – jakimś mężczyzną. Wyglądało to na zapowiedź niebezpiecznego pokazu cyrkowego. Miał ciemne włosy i brodę. Middler. Gdy wwieziono go na scenę, wiedziałam już, kto to. Middler, którego nie widziałam ponad rok. Middler, o którym wciąż myślałam, nie wierząc, że go kiedykolwiek zobaczę, ponieważ powiedziano mi, że nie żyje. Middler, z którym łączyły mnie wspomnienia całego życia. I umówione hasło. Mój ojciec. Podbiegłam do niego. – Tato! – Callie – odezwał się słabiutkim głosem. Worki pod oczami miał większe niż na wideo. Był chudy, wymizerowany – straszny kontrast z ojcem, którego znałam. – Mogliście ich nie dosłyszeć, więc informuję, że to jej ojciec – powiedział do mikrofonu Brockman. Odwróciłam się gwałtownie i wbiłam w niego wzrok. – Co mu zrobiliście? – Złe pytanie. Właściwe brzmi: co ty z nim zrobisz teraz? – Uśmiechał się wrednie. Zrobiło mi się słabo na myśl o tym, co może się stać. Przejął nade mną kontrolę w sposób raptowny. Musiałam odejść od ojca na odległość około trzech metrów. Podszedł do mnie ochroniarz z tacą, na której leżał pistolet. – Panie i panowie, ta dziewczyna za moment zabije własnego ojca. To ostatnia prezentacja dla przekonania was o niezawodności tej technologii – przemówił Brockman. – Jeżeli sprawimy, że Callie to zrobi, osoba, która odjedzie stąd z pakietem, który dzisiaj oferuję, będzie mogła wykorzystywać ją do zabijania… kogokolwiek zechce. Oblał mnie zimny pot. Niemożliwe, że zamierza zrobić to, o czym mówi. Mój ojciec ma wiedzę, na której Brockmanowi zależy. Nie, nie, niemożliwe, na pewno tego nie zrobi. Widownia się rozemocjonowała, tylko jedna kobieta wstała i wyszła. Brockman wyłączył mikrofon i nachylił się do mnie. – Potrzebowaliśmy jedynie raportu z jego badań. Dziękujemy za dostarczenie pendrive’a. Zaczęliśmy już odszyfrowywanie zapisu. Za kilka godzin będziemy znali rewelacyjny wynalazek

twojego ojca. A więc znaleźli samochód Hydena. Mieli teraz wszystko, czego potrzebowali. Sami to tutaj przywieźliśmy. Ojciec przestał być im potrzebny. Brockman włączył mikrofon. – Obserwujcie pilnie – zwrócił się do obecnych. Moja ręka chwyciła pistolet. Tata patrzył na mnie. Tak dużo miałam mu do opowiedzenia – o tym, jak zastępowałam Tylerowi i matkę, i ojca, jak starałam się robić wszystko, żeby go chronić, tak jak mnie uczył. Jak mimo moich najlepszych starań wszystko potoczyło się jak najgorzej. Pragnęłam poczuć się znowu małą córeczką tatusia, zwinąć się na jego kolanach i usłyszeć od niego, że mimo wszystko będzie dobrze. Nagle zaczęło się dziać najgorsze z możliwych. Poczułam mrowienie w ręku z pistoletem. Uniosła się i bez udziału mojej woli wycelowała lufę dokładnie w głowę mojego ojca. Tata nie widział mnie od roku i prawdopodobnie pogodził się z tym, że już nigdy mnie nie zobaczy. I oto stałam przed nim, mierząc do niego z pistoletu. Ostatni widok w jego ziemskim życiu. Jestem. Kontroluję cię. Wspaniałe uczucie. Słysząc głos Brockmana w głowie, zapragnęłam wydostać się z własnego ciała. Wytężyłam wolę, próbując odzyskać kontrolę nad ruchami – usiłowałam poruszyć rękami i nogami, czymkolwiek, żeby nie stała się ta straszna rzecz. Niestety, jedynie strumienie łez płynące mi po twarzy nie podlegały cudzej woli. Błagam, nie każ mi strzelać do ojca. Usłyszałam w głowie głos Brockmana. Idealny test. I jest w tym pewna ironia, ponieważ to ojciec nauczył cię tak dobrze strzelać. – Spokojnie, Callie. To nie twoja wina – odezwał się tata. Miał smutne oczy, ale pełne łagodności i dobroci. – Cokolwiek się stanie, wiedz, że cię kocham. Wiem, że nie ty to robisz. To nie twoja wina. I wtedy krzyknął Hyden: – Callie, walcz! Odwróć proces! Z powodu traumy całkiem o tym zapomniałam. Musiałam podjąć próbę. Przypomniałam sobie, czego, według metody mojego ojca, uczył mnie Hyden. Wyobraź sobie linkę, wokół niej światło… Jakiego było koloru? Niebieskiego. Niebieskie światło płynie od Brockmana do mnie. I złote światło płynące ode mnie do niego. Mam zamienić niebieskie na złote. Kontroluję cię, Callie. – Zahuczał w mojej głowie głos Brockmana. Mój biedny tata stał sztywno, a nad nim wisiała groźba śmierci, bo pistolet wciąż był w niego wymierzony. Nakazałam sobie koncentrację i wtedy zobaczyłam ową linkę, niebieską zmieniającą się na złotą. A potem wyobraźnia odtworzyła Brockmana, jak go ostatnio widziałam – stoi nadęty na scenie – i jednocześnie zobaczyłam siebie z wyciągniętymi rękami, które odpychają go jak najdalej, jak najdalej. Ręka z pistoletem zaczęła drżeć. To była najtrudniejsza rzecz, jaką robiłam w życiu. Gdy na sekundę osłabłam, moja ręka się znowu usztywniła. Zrozumiałam, że muszę zapomnieć o pistolecie, o tacie, o wszystkim poza tą wirtualną złotą linką. Trzymałam ją naprężoną, chociaż fizycznie odczuwałam to jak wstrzymanie oddechu na dłużej, niż to jest w ludzkiej mocy. Ręka już nie drżała, cała się trzęsła. Callie… – Głos Brockmana w mojej głowie brzmiał desperacko, a w wyobraźni widziałam, jak łajdak robi się coraz mniejszy.

Kiedy odzyskałam kontrolę nad ruchami ręki, upuściłam pistolet na podłogę. Widzowie wydali zbiorowe „och”, a Brockman wpił we mnie wzrok. Chciałam podbiec do taty, jednak musiałam doprowadzić proces do końca i znaleźć się w ciele Brockmana. Poczułam, jak wchodzę w niego. Zrobiło mi się zimno, jakby w żyłach popłynęła mi lodowata woda. Ale zawładnęłam jego ciałem. Nakazałam mu podejść do leżącego na podłodze pistoletu. Wyczułam w łajdaku opór, więc przesłałam mu komunikat: Nie ma sensu walczyć ze mną. Nie potrafisz mnie zmusić – usłyszałam w głowie odpowiedź. – Więc popatrz tylko – powiedziałam na głos. Wymogłam na nim, by się schylił i podniósł pistolet. Jeszcze próbował się opierać, ale toczył beznadziejną walkę. – No i jak się z tym czujesz? – spytałam. Obróciłam go, zmusiłam do wycelowania broni w stojących z tyłu sceny ochroniarzy i wydania im rozkazu: – Odłóżcie broń! – zakomenderował. Zawahali się, mieli zaskoczone miny. – Wykonać to natychmiast! I rzucić na podłogę kajdanki! – Wymuszałam na nim kolejne komendy. Ochroniarze posłuchali, kładąc na podłodze broń i kajdanki. – Ręce do góry! – rozkazywał dalej Brockman. Publiczność, ewidentnie zdezorientowana, zaszemrała. Niektórzy sądzili, że to część prezentacji. – Spokojnie, to element widowiska! – zawołał zbok z brylantowym pierścionkiem. On bawił się świetnie, śmiał się. Parę osób nerwowo zachichotało mu do wtóru. Przymusiłam Brockmana, żeby skierował lufę pistoletu w stronę zboczeńca z pierścieniem. Śmiech zamarł mu na ustach. – Prezentacja zakończona – ogłosiłam ustami Brockmana. Sterowany przeze mnie Brockman podniósł następnie pistolet wysoko w górę, celując w ostatni rząd, ponad głowami widzów i wystrzelił kilka razy. Tłumek zerwał się miejsc i rzucił do wyjścia, zaplątując się w długie szaty i suknie, potrącając się nawzajem. Zrobiłam Brockmanem półobrót, by pogonił jeszcze ochroniarzy. Rozproszyli się, żeby nie dać się stratować publiczności szturmującej wyjście. Gdy Brockman oddał kilka serii w ściany, wybiegli ostatni ochroniarze. Został mój ojciec i Hyden, ale jeszcze o nich nie myślałam. Patrzyłam nadal oczami Brockmana i kontrolowałam jego ciało. Sprawiłam, że podszedł do kajdanków porzuconych przez ochronę, podniósł jedną parę, odłożył pistolet na podłogę. Zatrzasnął sobie kajdanki na kostkach nóg. Ja wzięłam drugą parę i skułam mu ręce w nadgarstkach. Zadanie wykonane. Pora była opuścić to odrażające ciało. Wyszłam z niego i wkrótce patrzyłam na otoczenie własnymi oczami. Brockman zaczął wrzeszczeć, ile sił w płucach. Podbiegłam do ojca. – Tato! – Cal, skarbie.

Rzuciłam mu się na szyję i całowałam w policzki, póki nie nadszedł Hyden, żeby go uwolnić z pasów. Tata wstał niepewnie na nogi i przytulił mnie do siebie. – Callie, dziecinko. – Ręką przyciskał moją głowę do swojej piersi.

Rozdział dwudziesty piąty

Około trzydziestu policjantów przybyło, żeby aresztować Brockmana, jego ochroniarzy i tych miliarderów, którzy nie uciekli helikopterami. Po zabezpieczeniu holoekranów zebrali wszystkich Metalów – więźniów była ponad setka – i posadzili ich w audytorium, gdzie mieli zostać przesłuchani. Zobaczyłam, że są tu wszyscy, którzy zostali porwani z naszego podziemnego laboratorium, a najbardziej ucieszyłam się na widok Savannah, Avery, Lily i Jeremy’ego. Na szczęście nikt nie został ranny. Ogarnęła mnie radość, gdy dostrzegłam Kevina, wnuka Lauren. Ona wpadnie w prawdziwą euforię, pomyślałam. Zebraliśmy się wszyscy na dole w dużym atrium, ja i tata w części klubowej, dokładnie pod biurem, gdzie za przeszkloną ścianą stał Brockman, kiedy go po raz pierwszy zobaczyłam. Policjanci wprowadzili jeszcze jednego Metala – Michaela. Całego i zdrowego. Podbiegłam go uściskać. – Co się tobą działo? – spytałam. – Udało mi się uciec gorylom i dołączyłem do Starterów. Usiedliśmy razem koło taty. Objął mnie ramieniem i przytulił. Był potwornie chudy, sama skóra i kości. Stracił dobre kilkanaście kilogramów od czasu, kiedy go widziałam po raz ostatni. Rok w niewoli widać też było w jego oczach. Ale żył. Patrząc na niego, nie mogłam przestać się uśmiechać. Zobaczyłam Hydena wchodzącego drzwiami, od których dzieliła nas cała długość atrium. Stał przy nich szef zespołu śledczego. Za Hydenem weszła grupa ubranych na czarno Enderów. Dawson i jego banda. Zdenerwowałam się, spojrzałam na Michaela. W jednej chwili poderwaliśmy się i podeszliśmy do głównego śledczego. – Ten człowiek… nas więził. – Wskazałam Dawsona. Dawson się zbliżył. Mięśnie mi stężały na widok jego i wytatuowanej pantery. Machnął mi przed oczami holoplakietką. Cała gama ostrych kolorów biła od jakiegoś symbolu, którego nie potrafiłam rozszyfrować. – Witaj, Callie. Jestem Matt Dawson, szef Zespołu do Badań nad Transpozycją. – Nie wierzę, żeby pan działał z ramienia rządu. Podszedł Hyden, stanął obok mnie. Z drugiej strony stał Michael. Dawson ściszył głos do konspiracyjnego szeptu: – Działamy półlegalnie. Oficjalnie nie istniejemy. Podejmujemy działania pozaprawne, bo

musimy. Przesunęły mi się przed oczami obrazy, jak skandalicznie nas traktowali. – A śmierć Emmy? – To był tragiczny wypadek. – Enderzy – mruknęłam pod nosem do Michaela i Hydena. – A sposób, w jaki pan nas traktował… ta brutalność? – Jeszcze tego nie rozumiałam. Czy naprawdę był po naszej stronie? – Nigdy nie byliście w wojsku – powiedział. – Nie mieliśmy prawa niczego ujawniać na tamtym etapie. Nie wiedzieliśmy, na ile można wam ufać. – A te wszystkie testy? – spytał Michael. – Musieliśmy ocenić stopień zagrożenia dla bezpieczeństwa narodowego. Zaczęłam powoli kojarzyć. – Więc chcieliście, żebyśmy przyjechali tutaj? Kiwnął głową. – Sami nie mogliśmy zrobić nalotu na to miejsce. Było oczywiste, że wówczas Brockman wszystko zniszczy, zabije Starterów, naukowców, w tym twojego ojca. – I stracimy technologię – dodał Hyden drwiąco. – Musieliśmy złapać go na gorącym uczynku, by oskarżyć o zdradę jego i tych niebezpiecznych ludzi, którzy zamierzali kupić i wykorzystywać jego technologię. Wkroczenie w odpowiednim momencie było sprawą kluczową. – Użyliście nas jako przynęty – burknął Michael. – Nie obchodziło was, czy przeżyjemy – dodałam. – Ale przeżyliście. Wszyscy troje. I spisaliście się na medal – rzekł Dawson. – I dlatego chcemy zwerbować was jako pierwszych kandydatów do naszej specjalnej akademii. Kto przejdzie szkolenie, dołączy do naszego zespołu. Spojrzałam na chłopaków. Z pewnością myśleliśmy tak samo: dlaczego niby mielibyśmy chcieć pracować w ekipie, której szefuje Dawson? Podeszła do nas i stanęła obok Dawsona Enderka, którą rozpoznałam. To ona, rzekomo litując się nad nami, dała nam klucze od siedziby Dawsona. Objęła go ramieniem w pasie. Uśmiech rozjaśnił mu twarz. – To moja żona – powiedział.

Trzy dni później stałam w wartowni Zakładu numer 37. Wartownik, Ender, sprawdził mnie wykrywaczem metalu, a potem jeszcze Enderka oklepała mnie twardą ręką od stóp do głów. – Jest czysta – oznajmiła. Ender wcisnął przycisk i brama otworzyła się ze zgrzytem. Na moment przymknęłam oczy, bo ten odgłos przypomniał mi dzień, w którym zginęła Sara. Uciekłam stąd wtedy dzięki jej ofierze z własnego życia. Maszerowałam do budynku administracyjnego pod eskortą wartowników. W ciemnym śmierdzącym stęchlizną holu nasze buty stukały głośno, aż się niosło echo. Podeszliśmy pod drzwi dyrekcji, które otworzyły się, zanim wartownik zapukał.

Na progu stanęła Beatty. Nie zdziwiłam się, ponieważ przy bramie słyszałam ją w interkomie. Miała na sobie drogi kostium, ale cały efekt psuła jej tęga, bezkształtna sylwetka. Idealna do munduru, jaki przedtem nosiła. – Callie, co za miła niespodzianka. Wartownicy chcieli wejść ze mną, ale powstrzymała ich, podnosząc rękę. – Zostaniemy same, dziękuję wam – powiedziała. – Możecie odejść. – Ponieważ się zawahali, zapytała: – Czy ją dokładnie przeszukaliście? Obydwoje? – Oczywiście – odparła Enderka. – Więc dam sobie z nią radę. – Pociągnęła mnie za nadgarstek do środka. – Jak zawsze – dodała. Zamknęła drzwi, nie bacząc na ich zdziwione miny. Wyrwałam rękę z jej uścisku i potarłam nadgarstek. – Przypominam ci, Callie, że mam przy sobie taser. – Poklepała wybrzuszenie w kieszeni żakietu. – No jasne – rzekłam. I pomyślałam o Sarze. Twarz Beatty była zacięta i brzydka – jak zwykle. Ale coś się w niej zmieniło… wyglądała trochę mniej szkaradnie. – Jak widzę, pozbyła się pani pieprzyków. Rozszerzyły jej się oczy. – Na to się przepuszcza dyrektorską pensję – dodałam. – Widzę, że nie pozbyłaś się złych manier. Przeszła do biurka. Wyglądało po wojskowemu – na blacie jedynie ekran powietrzny, sztylecik do otwierania listów, szklanki i do połowy opróżniona butelka z jakimś bursztynowym płynem. Napełniła nim dwie szklanki, każdą do jednej czwartej. – Wznieśmy toast za twoje odwiedziny. – Wyciągnęła rękę ze szklanką, ale jej nie wzięłam. – Chociaż skosztuj. – Wtykała mi ją nachalnie. – Co to jest? – spytałam. – Szkocka, ma dwieście lat. Lepsza niż syrop klonowy. – Jestem nieletnia. Nie wolno mi. Uśmiechnęła się protekcjonalnie, odstawiła szklankę na biurko. – Nie chcesz, to nie. – Upiła trochę swojej whisky, delektując się. – Więc dlaczego tu jesteś, Callie? I dlaczego przyszłaś zupełnie sama? Sądziłam, że jesteś roztropniejsza. Coś się zmieniło w twoim życiu? Opiekunka ma ciebie dość? Ewidentnie nic nie wiedziała o Brockmanie. – Mam newsa do przekazania. Stary Człowiek. Stary? To nastoletni chłopak. Rozszerzyły jej się źrenice. Nie miała o niczym pojęcia. – No i co? Starała się ukryć zdumienie. – Wykupywał Starterów z tego zakładu – mówiłam. – Żeby ich wypuścić na wolność. Odstawiła drinka i zaplotła ręce. – A co mnie to obchodzi? Płacił mi. – Chyba nie za dużo. Przecież to Starter. – Dziesięć tysięcy dolarów za dziecko. To kwota nie do pogardzenia. – Sprzedawała je pani, wiedząc, że będą wykorzystywane przez Enderów, wynajmowane być może przez resztę życia.

Wsunęła rękę do kieszeni z taserem. – Mnie to zaboli, ale nie zabije – powiedziałam. – Będzie inaczej niż z Sarą. – Sara była słaba. – Wiedziała pani, że ma chore serce. Mimo to pozwoliła pani wartownikom użyć tasera. – Z mojego zakładu nikt nie ma prawa uciec. – Zwęziła oczy i podniosła szklankę. – Ani Sara. Ani ty. Chlusnęła na mnie whisky, zalewając mi twarz i koszulę. Gdy wycierałam chusteczką oczy, dostrzegłam, że Beatty chwyta coś z biurka. Sztylecik do listów. Ściskała go w garści, jakby to był miecz. Cofnęłam się o krok. Zaśmiała się i też o krok zbliżyła się do mnie. Na coś takiego nie byłam przygotowana. Nie miałam żadnej broni. Tętno mi przyspieszyło, gdy uniosła rękę ze sztylecikiem. Ale zamiast zaatakować mnie, dźgnęła się nim w drugie ramię. Wrzasnęła tak głośno, że aż mi ścierpła skóra. – Nie! – krzyczała. – Nie rób mi krzywdy! Strużka krwi spływała jej po rękawie. Wciskała mi w dłoń trzonek sztylecika, a ponieważ go nie chwyciłam, upadł na podłogę. W tym momencie otworzyły się drzwi. Odwróciłam się, przez ułamek sekundy bałam się, że wejdą wartownicy. Ale oczywiście to był Dawson z dwoma policjantami. – Dziabnęła mnie. – Beatty zaprezentowała zranione ramię. – Bierzcie ją – rzucił Dawson do policjantów. Gdy do nas podchodzili, uraczyła mnie złośliwym uśmieszkiem, którego nikt poza mną nie zauważył. – Dzięki Bogu moi wartownicy was wezwali. Tym mnie dźgnęła. – Pokazała leżący na podłodze sztylecik. Dawson spojrzał i pokręcił głową. – Ona tego nie zrobiła. – Zrobiła. To niebezpieczna dziewczyna. – To akurat prawda – rzekł. – Jednak ona nawet pani nie dotknęła. – Niech pani da spokój, Beatty – odezwałam się. – On widział, co się działo, moimi oczami. Słyszał moimi uszami. Szczęka jej opadła, patrzyła to na mnie, to na Dawsona. – On… w twojej głowie? – Kompletnie osłupiała, stała nieruchoma jak kamień, niczym troll oświetlony promieniami słońca. Dawson skinął na policjantów. Jeden z nich zatamował krwawienie, przyciskając chusteczkę do rany. – Dobra robota – pochwalił mnie Dawson. – Wykonałam tylko swoje zadanie w ramach umowy. – Jakiej umowy? – spytała Beatty. – Obiecałam spełnić jego prośbę pod warunkiem, że pomoże mi panią zdegradować. Skinęłam na policjantów, a ci skuli jej ręce na plecach. – Protestuję. Nie macie prawa. Jestem tu dyrektorem. Mam znajomości. – Wściekłość wykrzywiła jej twarz. – Już nie – powiedział krótko Dawson. Gdy ją zabierali, nie odmówiłam sobie satysfakcji posłania triumfalnego uśmiechu, żeby tak mnie sobie zapamiętała.

Rozdział dwudziesty szósty

Tydzień później stałam przed tajnym obiektem w głębi pustyni – imponującym kompleksem ciemnoszarych budynków. Nad wejściem była płyta z logo Centrum Badań nad Transpozycją Dawsona. Obok, obejmując mnie ramieniem, stał tata, a kilka metrów od nas Michael zabawiał Tylera. Głowę miałam zaprzątniętą wywodami Dawsona. – Nasi wrogowie planują podporządkować nas sobie, osaczają nas od zewnątrz i prowadzą krecią robotę wewnątrz. Musimy ich powstrzymać. – Mam zostać szpiegiem? – Nie tylko dla dobra kraju. Potencjalni kupcy, którzy uciekli, będą ścigać ciebie i Tylera, bo macie chipy. I twojego ojca, bo ma specjalistyczną wiedzę. Praca u mnie to najlepsza gwarancja bezpieczeństwa dla twojej rodziny. Tęskniłam za normalnym życiem z tatą i Tylerem, ale mając wszczepiony chip, musiałam pogodzić się z tym, że moja przyszłość rysuje się inaczej. Brockman siedział w więzieniu, lecz odmawiał jakiejkolwiek współpracy. Nawet jeżeli wiedział, jak usuwać chipy, nie chciał tego zdradzić. Nie do pomyślenia było oglądanie się do końca życia przez ramię, ustawiczny lęk – jakbym żyła nie we własnym, tylko w wypożyczonym ciele. Miałam wraz z innymi przejść szkolenie – nieliczni, którzy podołają temu trzymiesięcznemu ciężkiemu treningowi, dołączą do ekipy Dawsona. Wielu Metalów, których znałam, zgłosiło się na pobyt tutaj, ale ja wyglądałam tylko jednego. Nie miałam kontaktu z Hydenem od dnia, kiedy aresztowano jego ojca. Nie odpowiadał na telefony. Bo też trudno mi było wyobrazić sobie, że dołączy do nas po tym, co przeszliśmy u Dawsona. Bus, który nas tu przywiózł, czekał za nami. W drodze były następne ze zwerbowanymi Metalami. Gdy zaczęła wysiadać pierwsza grupa, podszedł do mnie Michael. Wśród przyjezdnych byli: Savannah, posiadaczka czarnego pasa i sporej wiedzy medycznej, Lily, akrobatka, Jeremy, mistrz sztuk walki. Briona, Lee, Raj. Blake. Witaliśmy się z każdym, gdy jeden za drugim szli do budynku Centrum. Zostaliśmy na parkingu do odjazdu ostatniego busa. – Może przyjechał wcześniej – zgadywał Michael.

– Nie wierzę. – Przełknęłam ślinę. – On pewnie w ogóle nie przyjedzie. Tata poklepał mnie po ramieniu. – Pora się pożegnać, Cal, skarbie. Uścisnęłam go mocno. Podeszłam do Tylera. – Będziesz pilnowała, żebyśmy byli bezpieczni – powiedział. Mocno go przytuliłam. – Bądź grzeczny. Wsiedli do swojego busa i odjechali. Tyler machał ręką i machał, aż wreszcie zniknął mi z oczu. Wraz z Michaelem ruszyliśmy w stronę budynku, ale słysząc za sobą warkot silnika, odwróciliśmy się jednocześnie i nad pustynnym szlakiem zobaczyliśmy chmurę kurzu. Nadjeżdżał jeszcze jeden bus. Zatrzymaliśmy się i poczekaliśmy. Zmrużyłam oślepione słońcem oczy, a wtedy otworzyły się drzwi i go zobaczyłam. To był Hyden. Wysiadł i podszedł do nas. Spojrzał na mnie, uśmiechając się lekko, ale z jego oczu wyczytałam, że przez ten tydzień musiał cierpieć prawdziwe katusze, podejmując tę decyzję. Spojrzał na kompleks Centrum. – To jest coś – powiedział, przysłaniając oczy ręką. Gdy kiedyś, przed innym budynkiem, postawiłam wszystko na jedną kartę, sprawy nie przybrały takiego obrotu, jak sobie wyobrażałam. Patrząc teraz na Centrum, miałam nadzieję, że tym razem będzie inaczej. Będziemy ze sobą współpracować: Starterzy i Enderzy, Metale i naukowcy. Ostatecznie Starterzy staną się Middlerami, a potem Enderami i nowsze generacje nie będą doświadczać luki pokoleniowej jak my. Być może przestanie mieć tak wielkie znaczenie, czy jesteś młody czy stary, bogaty czy biedny, i jak wyglądasz. Wciągnęłam powietrze głęboko do płuc. Ten dzień był zupełnie inny od tamtego, kiedy stałam przed Prime Destinations. Tym razem nie wchodziłam do środka sama. Towarzyszyło mi dwóch chłopaków, którzy oddaliby za mnie życie. A ja za nich. – Gotowi? – spytał Michael. – Taki się urodziłem – odparł Hyden. Kiwnęłam głową. – Więc do dzieła. Wzięłam za rękę Michaela, wyciągnęłam drugą do Hydena, który zawahał się na moment, ale zacisnął na niej dłoń. Dostrzegłam błysk bólu w jego oczach, który po chwili znikł, a on uspokoił mnie uśmiechem. Trzymając się za ręce, ruszyliśmy naprzód na spotkanie jutra, w którym sami będziemy kształtować własną przyszłość.

Podziękowania

Dziękuję wszystkim Starterom, Middlerom i Enderom, którzy pomagali mi przy pisaniu tej książki. Deanowi Koontzowi, mistrzowi suspensu – Twoja życzliwa ocena powieści Starter dla debiutującej autorki była nieocenionym wsparciem. Będę za nią wdzięczna po wieki. Moim cudownym agentkom, Barbarze Poelle i Heather Baror, oraz wnikliwej redaktorce Wendy Loggii – dziękuję za pomoc i wsparcie. Dziękuję utalentowanym przyjaciołom z warsztatów literackich, Derekowi Rogersowi i Liamowi Brianowi Perry’emu – teraz kolej na Was. Mojej przyjaciółce Dawn, życzliwym pisarzom, S.L. Cardowi, Suzanne Gates, Lorin Oberweger i Ginie Rosati – dziękuję za kapitalne uwagi. Jestem ogromnie wdzięczna Kami Garcii za jej życzliwą opinię i cenne wsparcie. Dziękuję Michaelowi Messianowi – byłeś nieugiętym promotorem tej serii. A mojemu mężowi, Dennisowi – dziękuję za zrozumienie, jak ważna była dla mnie ta książka, i za to, że nigdy nie skarżyłeś się, choć omijały nas koncerty, filmy i przyjęcia. Wszystkim innym, którzy mi pomogli: wydawcom z wielu krajów, recenzentom, blogerom, bibliotekarzom, nauczycielom – dziękuję za to, że od samego początku uwierzyliście w tę serię. Na koniec dziękuję wszystkim cudownym Czytelnikom na świecie – jestem Wam wdzięczna za wyrozumiałość i lojalność. Zawsze możecie mnie znaleźć na www.LissaPrice.com.

1

Lap – kolana (ang.).