Gw iaz dy, kt or e sp lon ely

RECENZJE: Gwiazdy, które spłonęły to książka wielowymiarowa: historia utraconego dzieciństwa, opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi i portret rozpadającego się małżeństwa głównej bohaterki, która wielokrotnie zaskoczy czytelników i zyska ich sympatię. Debiutancka powieść Melissy Falcon Field w pełni ukazuje jej liczne talenty, łącząc niezwykłą zmysłowość z chirurgiczną precyzją. To książka, która może śmiało konkurować z najlepszymi dziełami współczesnych autorów – nie możecie jej przegapić! – Jan Elizabeth Watson autorka Asta in the Wings i What Has Become of You Gwiazdy, które spłonęły to opowieść o miłości, lojalności i poczuciu bezpieczeństwa, o tym, jak ulotna potrafi być codzienność naszego życia, jak nagle potrafi powrócić dawna miłość i wspomnienia szalonej, beztroskiej przeszłości. To właśnie ta pierwsza płomienna miłość wtargnie w spokojne życie młodej matki i zburzy iluzję stabilności, przypominając jej o wszystkim, co musiała porzucić. Pisząc z pasją, Melissa Falcon Field udowadnia, że nie możemy uciec przed tym, co nieuniknione, i że przeszłość zawsze może zapukać do naszych drzwi. – Bill Roorbach autor The Remedy of Love i Life Among Giants To wspaniała, wciągająca powieść – nie mogłam się od niej oderwać. Zamierzałam przeczytać jeden rozdział, a odłożyłam ją dopiero po przeczytaniu ostatniego zdania. Akcja jest dynamiczna, a fabuła naprawdę wstrząsająca. Gwiazdy, które spłonęły nie pozwalają czytelnikowi na złapanie oddechu. Melissa Falcon Field ma prawdziwy dar przenoszenia nas w miejsca, które opisuje – bez trudu przedstawia miasta stanu Wisconsin i wybrzeże Connecticut jako miejsca pełne tajemnic i ukrytych marzeń, znajome, a jednocześnie zaskakujące. – Sarah Braunstein autorka The Sweet Relief of Missing Children

ROZDZIAŁ 1 PAMIĘĆ Jeśli mam być szczera, muszę przyznać, że wszystko zaczęło się psuć jeszcze przed punktem krytycznym: podczas stypendium kardiologicznego Milesa i moich badań nad dziurawą warstwą ozonową nad Antarktyką, gdy jeszcze uznawano mnie za eksperta od czegoś, niedługo po tym, jak się pobraliśmy – właśnie wtedy przeszłość zaczęła nas dręczyć po raz pierwszy. Potrafię określać czas tylko przy pomocy odniesień do pogody. Pamiętam, że były to pierwsze dwa dni ogromnej zamieci w styczniu 2005 roku – sztormu czwartej kategorii, który przyniósł ze sobą arktyczne warunki i w ciągu trzech dni zasypał Nową Anglię prawie dwoma metrami śniegu. Może to ta zamieć przywołała tamte wspomnienia? Tego nigdy nie będę pewna. Tamtego dnia poczułam się w pracy bardzo samotna – zamieć zawsze wywołuje u mnie podobne emocje, a wtedy dodatkowo wszystkie drogi były nieprzejezdne. Miles także został uziemiony w pracy, więc postanowiłam przeczekać ten czas w laboratorium. Pochylając się nad satelitarnym obrazem nagrzanej i rozdartej troposfery, nie mogłam się skoncentrować – wspomnienia przebijały się przez moje skupienie jak meteoryty przez atmosferę naszej planety. To właśnie tam, w laboratorium, siedem lat temu – przed naszym synem, przed przeprowadzką – przeszłość wróciła do mnie jak błyski świateł, w urywkach mojej młodości. Czas, gdy mogłam jeszcze wszystko zatrzymać, gdybym tylko widziała więcej. I miała więcej odwagi. Moja matka odstawiająca piwo taty na stół, trzask drzwi, jej drobna figura uciekająca na zewnątrz, we wczesny zmrok. Bezgwiezdne niebo i gęsta mgła – tak gęsta, że skropliła się w rosę na mojej nastoletniej skórze. Potem przed matką pojawia się ogromny dom na 101 Quayside Lane, jego kontury wyrastają z mgły jak statek widmo. Czułam, jak moje buty zostawiają ślady na pokrytym śniegiem piasku, słyszałam szybkość własnego oddechu, czułam, jak poruszają się moje ramiona, gdy biegłam za matką. Potem zobaczyłam żwirową drogę prowadzącą do domu i sylwetkę mojej matki, zanim zniknęła za ogromnymi, dębowymi drzwiami. Czekałam. Czułam, że wiatr nadchodzący od wody wzmaga się, czułam go w swoich włosach. Śnieg szalał dookoła mnie, a Long Island Sound drżał pod moimi stopami. Nie chciałam widzieć tego, co stało się później, musiałam powstrzymać nadchodzący horror. Zostawiłam niedokończony raport na biurku i wybiegłam z laboratorium, prosto w zamieć. Nie byłam już przestraszoną nastolatką, lecz dorosłą kobietą – i jako dorosła stałam teraz w zamieci. Oddychałam głęboko, zimno wypełniało moje płuca, płatki śniegu przemoczyły moje włosy

i laboratoryjny fartuch. Sama nie wiem, ile czasu tak stałam otoczona śniegiem miotanym przez wiatr. W końcu straciłam czucie. Ukryłam te wspomnienia przesiąknięte magnetyzmem i samotnością – ukryłam je przed Milesem, przed samą sobą. Jednak ta trudna, niejasna przeszłość okazała się silniejsza i z upływem czasu znów zaczęła mnie nękać, odnajdując we mnie ogromne pragnienie, by ją naprawić. Czułam się jak bohaterka jednej z moich ulubionych legend plemienia Khoisan – o małej dziewczynce w kotlinie Kalahari. Lata samotności pod bezlitosnym pustynnym niebem uczyniły ją porywczą. Pewnego dnia sięgnęła prosto w płonące ognisko po garść rozgrzanych do czerwoności węgielków i rzuciła je do góry, w niebiosa. W ten sposób stworzyła Drogę Mleczną, która stała się jej zbawieniem: światło tej galaktyki rozjaśniało pustynię południowej Afryki, dzięki czemu mogli tam przybywać podróżnicy i dziewczynka już nigdy nie była samotna. Po dwunastu tygodniach rozmów z Milesem i Anną, moją terapeutką, widzę wyraźnie, jak powoli stawałam się coraz bardziej samotna: w taki sam cichy, prawie niewidoczny sposób zaczęło się rozpadać nasze małżeństwo. Przestałam poznawać samą siebie – w głębi własnego mroku stałam się niewidzialna. Desperacko szukając ratunku, dokładnie tak, jak dziewczynka z legendy, włożyłam swoją dłoń prosto w ogień. Jednak jedyne, co znalazłam, to tamte wspomnienia, niemal siedem lat później po tej dziwnej nocy w laboratorium badań atmosfery Uniwersytetu Connecticut. Ledwo zdążyliśmy się z Milesem rozpakować po przeprowadzce do Madison w stanie Wisconsin, gdy znów wszystko spowił śnieg. Jednak w dniu moich czterdziestych urodzin głośne wołanie mojego szesnastomiesięcznego syna uratowało mnie przed najgorszymi z nich. To była szósta trzydzieści rano, może siódma. Przez głośnik elektrycznej niani głos dziecka brzmiał poważnie, głęboko; obudził mnie. Jonah krzyczał: – Przyjdź! To pewnie to słowo sprawiło, że w półśnie zobaczyłam widmo mojej matki – oziębłej i zagniewanej, która w wieku czterdziestu lat zeszła po schodach wejściowych ze swoją walizką na kółkach. Pamiętam, że była czerwona, tak jak jej szminka. Miałam czternaście lat, gdy wyszła z domu i zeszła z naszej werandy. Mój ojciec, moja siostra Kara i ja wspólnie obserwowaliśmy, jak idzie wzdłuż muru do końca naszego spalonego podjazdu, wciąż oklejonego policyjną taśmą. Długi, gruby warkocz kołysał się na jej plecach, a ona szła do samochodu, którego nigdy wcześniej nie widzieliśmy. Czekał na nią przed naszym domem, a gdy do niego doszła, zatrzymała się na chwilę i odwróciła w naszą stronę. Pomachała nam na

pożegnanie. Wydawało mi się, że to tylko zabawa. We mgle nie mogłam dokładnie zobaczyć jej twarzy, ale byłam przekonana, że zaraz do nas wróci. Już czułam ciepło jej ust na moim policzku, a w głowie widziałam, jak ojciec obejmuje naszą drobną mamę swoimi silnymi ramionami. Mimo że zachrypł od ciągłego wołania, nie przestawał: – Kat, wróć! Ona jednak nie wróciła, tylko wsiadła do samochodu ze swoją czerwoną walizką na kółkach. Z Karą patrzyłyśmy, jak kierowca samochodu kradnie nam mamę. Widziałyśmy, jak tylne światła samochodu znikają we mgle, i słuchałyśmy, jak tata wciąż ją woła długo po tym, gdy odjechała. Gdy w końcu przestał, bezwładnie osunął się po drzwiach i rozpłakał, ukrywając twarz w dłoniach. Głos Jonaha przerwał wspomnienie o ojcu. Znów byłam w teraźniejszości. – Przyjdź! Mamo, proszę! Odrzuciłam kołdrę i spojrzałam za okno: grube chmury przesuwały się powoli nad śniegiem pokrywającym środkowy zachód Stanów Zjednoczonych. Świtało. Jordan krzyczał głośno, oddychając gwałtownie: – Mamo! Przyjdź! Związałam włosy, zastanawiając się, gdzie teraz jest moja matka. Co bym jej powiedziała, gdybym znów ją zobaczyła? Drzwi łazienki były uchylone, Miles był w środku. Patrzyłam, jak stuka ostrzem golarki o kant umywalki. Stał odwrócony do mnie plecami. Przytył – oponka wokół jego pasa wyraźnie urosła. Przyglądałam się jego twarzy, wprawioną dłonią chirurga dotknął wgłębienia na środku podbródka. Głos Jonaha był pełen desperacji i histerii: – Proszę, mamo! Wstałam, a Miles odwrócił się w moją stronę. Warstwa kremu do golenia nad jego górną wargą wyglądała jak biały wąsik. – Claire, idź do dziecka. Zakładając szlafrok, zastanawiałam się, czy właśnie w wieku czterdziestu lat w końcu go zostawię, poddając się temu niezadowoleniu, którego nigdy nie umiałam dokładnie określić. Czy zrobię to teraz, gdy Jonah jest jeszcze zbyt mały, by cokolwiek pamiętać? Odrzuciłam te myśli. Nie chciałam nawet sobie wyobrażać, jak to wszystko by wyglądało. Wciąż dobrze pamiętałam traumę związaną z odejściem mojej matki. Jej egoizm był tylko pierwszą przewróconą kostką domina i rozpoczął reakcję łańcuchową, której skutków nie mogliśmy uniknąć.

Założyłam kapcie i przeszłam przez naszą sypialnię, opuszkami palców dotykając boazerii z ciemnego drewna, która była na każdej ścianie wynajmowanego domu, ciemnego i zimnego. Mijając wbudowaną komodę, poczułam, jak bardzo tęsknię za domem, który zostawiliśmy na Wschodzie tylko kilka miesięcy wcześniej – słonecznego miejsca, które właśnie skończyliśmy odnawiać i które oddaliśmy za ułamek jego wartości. Nasze wzajemne zaufanie zdawało się upadać równocześnie z rynkiem nieruchomości. Mój mąż, niezłomny doktor Miles Bancroft, wycierał twarz ręcznikiem. Był bez koszulki. Wychylił się z łazienki i zatrzymał mnie, całując. – Claire Elizabeth! – powiedział. – Czterdzieści lat! Wszystkiego najlepszego! Nie odpowiedziałam i minęłam go, idąc do pokoju dziecka. Jonah trząsł barierkami swojej kołyski jak zdenerwowany skazaniec drzwiami swojej celi. Uspokoił się dopiero, gdy wzięłam go na ręce. – Już jestem, kochanie – wyszeptałam mu do ucha. Przytuliliśmy się do siebie. Pamiętałam, jak ciężko było mu przyjść na świat i jak przez pewien czas moja ogromna miłość do niego zupełnie mnie zaślepiła. Zastanawiałam się wtedy – i dziś też zastanawiam się nad tym dość często – jak mogłam spędzić całe swoje dotychczasowe życie bez mojego chłopca. Jonah objął moją szyję, wciskając swoje malutkie stópki w moje żebra. Pocałowałam oba jego uszka, jak każdego poranka. – Spójrz – powiedziałam. Pokazałam mu przez okno, jak na zewnątrz pada coraz więcej śniegu. Kołysaliśmy się przez chwilę. Od Jeziora Mendota nadchodził chłodny front. Wiedziałam, że opady w Madison i południowo-środkowym Wisconsin będą większe, niż zapowiadano. Jonah nie podzielał mojego zainteresowania klimatem – jak każdego ranka zaczął domagać się śniadania, marszcząc brwi i klepiąc mnie po twarzy. – Mamo, jeść! Schodząc po schodach do kuchni z Jonahem w ramionach, wspominałam wszystkie swoje poprzednie urodziny – lata ciast i tortów z różowo-białym lukrem i zawsze to jedno życzenie nie do spełnienia. Nikt nie jest w stanie cofnąć czasu. Wkraczając w monotonię porannej rutyny, przypominałam sobie o świetle przekrzywionych małych urodzinowych świeczek towarzyszącym mi przez czterdzieści lat. Myśląc o śniadaniach i lunchach, które będę musiała zrobić, myślałam o tym, że od odejścia matki minęło prawie dwadzieścia sześć lat. Jej zniknięcie zmieniło wszystko – po nim to Dean zapalał świeczki na moim urodzinowym torcie, jeszcze zanim wyjechał na południe. Pamiętałam dobrze jego ciepły oddech w moim uchu i jego życzenia: – Wszystkiego, wszystkiego najlepszego, Clare!

Dean D’Alessio był moją pierwszą miłością. Mieszkał przecznicę od nas, po drugiej stronie Willard Street, w niebieskim domu w stylu ranczo, takim samym jak dom moich rodziców, z wyjątkiem aluminiowego zadaszenia dodanego przez jego mamę. Dorastaliśmy na identycznych werandach, słuchając dźwięków Long Island Sound, patrząc na wybrzeże Connecticut znikające w oddali. Mewy skrzeczały nad liniami wysokiego napięcia, które łączyły jego stronę ulicy z moją. Pierwszy raz zauważyłam go w śnieżny, listopadowy dzień, zaraz po Święcie Dziękczynienia. Miałam dość dań z indyka, które były jedyną rzeczą w naszej lodówce – zostawiłam jedenastoletnią Karę oglądającą Królika Bugsa i z drobnymi w kieszeni poszłam na zakupy do sklepu pana Miccuciego na rogu naszej ulicy. Śnieg na drodze był bardzo głęboki. Przebijając się przez zaspy, obserwowałam Deana. Spojrzał na mnie; właśnie rozbijał ostatnią bryłę lodu blokującą wyjazd z domu sąsiadów. Wrzucił łopatę na tył swojego pickupa i głęboko naciągnął zimową czapkę – prawie zakryła jego oczy. Dean był wyższy i lepiej zbudowany niż cherlawi chłopcy z mojej szkoły. Jego postura roztaczała aurę pewności. Czekałam na przejściu dla pieszych na zielone światło, trzęsąc się z zimna. – Hej! – zawołał w moim kierunku i zaczął iść w moją stronę. Zerknęłam za siebie. Pod początkami zarostu zobaczyłam jego wyraźne rysy. – Jak masz na imię? – spytał, wpatrując się we mnie swoim intensywnym spojrzeniem. Podekscytowana i pełna nerwów wyszeptałam: – Claire. – Ładne imię – odpowiedział. – I ładna dziewczyna. Właśnie wtedy sygnalizator zabrzęczał, oznajmiając zmianę światła. Dean odwrócił się, wsiadł do swojego samochodu i odjechał. Gdy szłam ulicą, zdawało mi się, że unoszę się ponad chodnikiem. Miałam głębokie uczucie triumfu. Nie mogłam się powstrzymać – spojrzałam za siebie tylko raz i zobaczyłam czerwone tylne światła jego pickupa. Jednak zaledwie kilka minut później, gdy kończyłam kawałek pizzy pod markizą sklepu pana Miccuciego – który podrzucając ciasto do góry, głośno śpiewał swoim głębokim barytonem Wróć do Sorrento – Dean D’Alessio wyjechał zza rogu, opuścił szybę i wykrzyknął moje imię. Pomachałam do niego nieśmiało, z trudem powstrzymując chichot. Od tego czasu podkochiwałam się w nim w sekrecie przez dwa miesiące, aż do ranka 28 stycznia 1986 roku. Tamtego styczniowego dnia, brnąc przez topniejący, brunatny śnieg, niosłam do szkoły papierowy model komety Halleya. Na lekcji mieliśmy oglądać start promu kosmicznego Challenger z Centrum Kosmicznego im. Johna F.

Kennedy’ego,, ale ja myślałam tylko o dwóch listach, które trzymałam w dwóch kieszeniach mojej kurtki. O liście, który ukradłam z biurka mojego ojca, i o tym, który dostałam od Christy McAuliffe. Pani McAuliffe miała trzydzieści siedem lat i była nauczycielką z New Hampshire, którą wybrano z ponad 11 000 zgłoszeń do udziału w podróży Challengera jako „nauczyciela w kosmosie”. Gdy tylko odprowadziłam Karę do szkoły, Dean zatrzymał się przy krawężniku i zaproponował, że mnie podwiezie. – Claire – zawołał – może zawiozę cię do szkoły? Chyba nie chcesz zniszczyć swojej komety w tym śniegu. Przez mój model nagle poczułam się jak małe dziecko. – Czemu nie – odpowiedziałam. – Pewnie. Dean wysiadł z samochodu i wziął moją kometę, otwierając przede mną drzwi. W styczniu tamtego roku właśnie skończyłam czternaście lat i moi rodzice zaczęli przestrzegać mnie przed wsiadaniem do samochodu ze starszymi chłopcami. Mimo ich uwag i świadomości, że byliby temu przeciwni, wsiadłam do samochodu Deana z rumieńcami na twarzy. Brokat z modelu był wszędzie. Chłopak oddał mi mój model i położył swoją dłoń na moim kolanie. Gorąco jego dotyku sprawiło, że poczułam, jakby coś otwierało się wewnątrz mnie. Z nerwów gryzłam wargi. Spytałam go: – Chodzisz do szkoły? – Przestałem, gdy miałem szesnaście lat, rok temu. Właśnie zdałem zaocznie maturę i ani trochę nie brakuje mi tych bzdur. – Odpalił dwa papierosy od jednej zapałki i podał mi jednego. – Zapalisz? Wzięłam od niego papierosa i trzymałam pomiędzy palcami, lecz nie włożyłam do ust. Paliłam już wcześniej – za biblioteką, z moją sąsiadką Staci DiMaggio i Tonym, jej starszym bratem – i nie podobało mi się, jak potem kręciło mi się w głowie. Bardziej podobał mi się kształt płomienia zapałki przypominający łzę i zapach dymu. Jednak nie odmówiłam Deanowi. Trzymałam papierosa w dłoni i strzepywałam popiół do popielniczki, tak jak robił to mój tata, gdy grał w karty. Nad nami świeciło słabe, zimowe słońce. 1986 był rokiem komety Halleya – dlatego zrobiłam jej model na zajęcia. Niebo zdawało się wpływać na wszystko, co wydarzyło się w tamtym roku. Na zajęcia dotarłam z dwugodzinnym opóźnieniem. Dean zabrał mnie nad potok, gdzie chodziliśmy później przez całą zimę, aż do czasu, gdy cieplejsze dni odkryły przed nami inne miejsca, gdzie mogliśmy być sami, we dwoje. W ciągu kilku miesięcy, które nad nim spędziliśmy, potok kilkukrotnie zmieniał bieg i szerokość – stawał się coraz szerszy wraz z wiosenną odwilżą i deszczami, latem zostawiając brzeg, po którym przemykały błękitne kraby i gdzie mogliśmy się opalać.

Woda płynęła od rozlewiska do Long Island Sound, oddzielając Hawk’s Nest – naszą plażę – od rezerwatu ptaków i prywatnej plaży po drugiej stronie. Z samochodu Deana nauczyłam się wypatrywać białe sieweczki, które lubiły przesiadywać na gałęziach krzewów róży, zanim odleciały ku swoim gniazdom schowanym w trawie morskiej. Gdy było ciepło, a poziom wody spadał, podwijaliśmy nogawki jeansów i przechodziliśmy w bród na drugą stronę. Przy wysokim poziomie woda przykrywała mnie całkowicie, lecz Deanowi sięgała tylko do piersi. Jednak tamtego pierwszego dnia brzeg był zmarznięty, a sam potok pokryty warstwą cieniutkiego lodu, który połamałby się na drobne kawałki pod najlżejszym naciskiem. Tamtego pierwszego poranka przed zajęciami po prostu mnie zapytał: – Czy mogę cię pocałować? Trzymając swoją papierową kometę blisko siebie, spojrzałam w niebo, tak jakbym tam mogła znaleźć odpowiedź. Milczałam. Dean ujął mój podbródek i delikatnie poprowadził moje usta ku swoim. Pachniał mentolowymi papierosami, gumą Juicy Fruit i kawą, którą pił z termosu, przez co wydawał się starszy, niż był. Włączyliśmy ogrzewanie w samochodzie i zbliżyliśmy się do siebie, zdejmując warstwy zimowych ubrań. Czułam, jak szybko bije moje serce; czułam je w swoich nadgarstkach, piersiach, w uszach. Zastanawiałam się, czy Dean też to czuł. To było zupełnie inne niż wcześniejsze nieśmiałe i niezgrabne pocałunki z chłopcami w bibliotece, za półkami ze starymi numerami „National Geographic”. Tamtego dnia nad potokiem straciłam poczucie czasu i rzeczywistości. Jego dotyk wyzwolił moje ukryte pragnienia i pozbawił nieśmiałości. Przy nim czułam się pewna siebie i odważna. Teraz nie tylko nie bałam się uciekać z lekcji – chciałam więcej, pragnęłam więcej. Zaskoczyło mnie to uczucie, którego wcześniej nie znałam. Dean był starszy i znał je dobrze: wiedział, czego pragną dziewczyny, nawet jeśli one same tego nie wiedziały. Gdy tylko jego szorstkie dłonie dotknęły mojej skóry, zapragnęłam jeszcze więcej. Jego dotyk był jak płomień rozświetlający wszystkie ciemne pokoje w wielkim domu, a ja desperacko pragnęłam tego światła. Następnego poranka, zanim przyjechał po mnie Dean, na biurku ojca znalazłam zapieczętowany list. Na kopercie było jego imię, Peter – napisane charakterystyczną kursywą mamy. Poczułam, jak wypełnia mnie uczucie dziwnej, nieznanej pustki. Mama rzadko pisała do nas jakiekolwiek listy i od dawna nie odzywała się do taty. Ciekawość wzięła górę: zgięłam kopertę w pół i schowałam do kieszeni kurtki. Otworzyłam list dopiero po tym, jak odprowadziłam Karę do szkoły. Czytałam:

27 stycznia 1986 roku Peter, Ostatniej nocy znów czułam się tak samo – samotna i opuszczona, nawet wtedy, gdy jesteś ze mną w pokoju. Potrzebuję kogoś, kto będzie potrzebował mnie, kogoś, kto sprawi, że poczuję się mniej samotna. Bardzo Cię przepraszam, ale naprawdę nie mogę tak dłużej żyć. Zrobię wszystko, by niczego nie utrudniać Tobie i naszym dzieciom. W południe spotykam się z moim adwokatem. Nie chciałam, by to wszystko było dla Ciebie zaskoczeniem. Kat Słowa matki głęboko mnie dotknęły. Czułam, jak wzbiera we mnie strach. Mama nie chciała już być z tatą, co dla mnie oznaczało, że nie chciała też mnie i Kary. W chwili gdy chowałam pognieciony list z powrotem do kieszeni, zawalił się cały mój świat. W samochodzie Deana, gdzie ciepłe powietrze z klimatyzacji ogrzewało moją twarz i stopy, chciałam zbliżyć się do czegoś, co sprawiłoby, że poczułabym się dobrze; czegoś, co złagodziłoby krzywdę wyrządzoną przez słowa mamy i uspokoiło strach, który we mnie wywołały. Wzięłam jego dłoń w swoją i trzymałam mocno, gdy zaczął opuszczać nasze złączone palce ku swojemu kroczu. Od tamtej chwili minęło wiele lat. Teraz jadłam śniadanie z moim mężem i synem w Madison. Przypadek chciał, że właśnie w ten urodzinowy poranek pierwszy raz od wielu miesięcy zalogowałam się na Facebooka. Pośród wielu życzeń znalazłam prośbę o dodanie do znajomych od Deana, w którym kiedyś tak się kochałam. Dołączył krótką wiadomość: Czy to naprawdę Ty, Claire Spruce? Po tylu latach? Przyglądałam się małemu zdjęciu mężczyzny, którego nigdy nie odważyłam się szukać. Zawsze powstrzymywałam się od wyobrażania sobie jego muskularnej postury. Ale to naprawdę był on: wyglądał znajomo, stojąc na szczycie góry. W powietrzu trzymał kijek narciarski. Miles siedział naprzeciwko mnie. Pił kawę i przeglądał stertę wyników EKG. Nawet nie zauważył tego, że nasz syn rozlał mleko na kuchennym stole. Wyłączyłam komputer i zaczęłam szukać papierowych ręczników do posprzątania tego bałaganu. Wzięłam Jonaha na kolana. Zapach jego włosów sugerował bliski kontakt z syropem klonowym. Ssąc lepki paluszek, który podał mi do ust, myślałam o zdjęciu Deana. Kusiło mnie, by od razu mu odpisać. Spojrzałam na zegarek: godzina czytanek dla dzieci w bibliotece zaczynała się za 20 minut, a dotarcie tam zajmie

więcej niż zwykle przez opady śniegu. Postanowiłam zaczekać i skupić się na odpowiedzi w chwili, gdy będę mogła poświęcić jej całą swoją uwagę – gdy Miles pójdzie do pracy, a Jonah będzie drzemał. Nie mogłam się doczekać. Przeczytałam jego wiadomość jeszcze raz, zatrzymując się nad każdym słowem. „Czy to naprawdę Ty, po tylu latach?” Wyobrażałam sobie, jak tym jednym pytaniem Dean D’Alessio zabiera mnie daleko od tego wszystkiego, co popsuło się między mną a Milesem. Nasz związek nie zawsze był nieszczęśliwy. Często śmialiśmy się razem do utraty tchu na wybrzeżu niedaleko naszego pięknego domu z przełomu wieków w Mystic w stanie Connecticut. Jego rozległą werandę i piękną strukturę pokrywała szara, łuszcząca się warstwa brudu. Oparliśmy o nią cztery metrowe drabiny i zdrapaliśmy z domu warstwy farby, które pokrywały go od stu lat. Byliśmy świeżo po ślubie i właśnie kupiliśmy swój pierwszy dom. Przepełniała nas ogromna radość; byliśmy w sobie zakochani do szaleństwa. Miałam trzydzieści trzy lata. Był późny sierpień 2005 roku i byliśmy małżeństwem dopiero od kilku tygodni. Stałam na najwyższym szczeblu drabiny, zdrapując dłutem farbę z desek, Miles stał na dachu. Gdy obserwowałam, jak delikatnymi i pewnymi ruchami chirurga odbudowywał kamienny komin, zaczął padać delikatny deszcz. Wiedziałam, że powierzchnia, na której stoi, szybko stanie się śliska i obawiałam się, że może stracić równowagę i spaść ze stromego miedzianego dachu. W tamtej chwili nie potrafiłam wyobrazić życia sobie bez niego. Jego brak oznaczałby koniec mnie samej. Wierzyłam, że to właśnie on jest tą osobą, z którą mam zbudować dom i spędzić resztę życia. Nie mogłam się nim nasycić. Przez rok wspólnie odnawialiśmy dom, a ja kochałam i pragnęłam go coraz bardziej. Czułam miłość do niego głęboko wewnątrz siebie, pulsowała jak mięśnie pod skórą. Całymi dniami wspinaliśmy się po drabinach z pasami pełnymi narzędzi, wspieraliśmy się i rywalizowaliśmy ze sobą. Przerywaliśmy pracę tylko na lunch, pochłanialiśmy metrowe kanapki i hektolitry mrożonej herbaty. Byliśmy solidnym, zgranym zespołem i nie baliśmy się niczego – nasz dom stał się przykładem, jak wiele możemy razem osiągnąć. Miesiąc przed Bożym Narodzeniem, w pewien mroźny, niedzielny poranek, postanowiliśmy przygotować kuchnię na świąteczny posiłek. Byliśmy pełni entuzjazmu, jednak widząc, jak Miles maluje pędzelkiem każdy najmniejszy zakamarek, uznałam jego nadmierną dokładność za stratę czasu. – W takim tempie skończymy kłaść wierzchnią warstwę przed dniem świętego Patryka – zażartowałam. Miles odwrócił się w moją stronę i namalował pędzelkiem białą plamę na

moim nosie. – Lepiej uważaj, co mówisz – powiedział. W odpowiedzi przejechałam wałkiem nasączonym farbą po jego policzku i uśmiechnęłam diabelsko. Miles zaczął mnie gonić z dwulitrowym wiadrem farby w ręku, krzycząc: – No, kochana, teraz to ci się oberwie! Uciekając, wyszarpnęłam folię malarską spod jego stóp. Miles wywinął kozła, a wiadro poleciało do góry, obryzgując nasze twarze bielą. Oszołomieni mrugaliśmy jak postacie ze starych telewizyjnych komedii, które właśnie dostały ciastem w twarz. Śmiejąc się do rozpuku, upadliśmy na podłogę. Po chwili przemoczony farbą Miles szukał palcami na moich ustach suchego miejsca do pocałunku. Wstał i wziął mnie na ręce, po czym przeniósł przez próg kuchni prosto do łazienki, w której sam położył kafelki. Rozciął nożycami moje mokre od farby ubranie. Pod strumieniem gorącej wody farba ściekająca z moich włosów wyglądała jak strumień mleka. Przyciągnął mnie do siebie i całował mój kark i ramiona, wsuwając dłoń między moje uda. Byliśmy rozpaleni pożądaniem. – Kocham nasze życie – wyszeptał, a ja zamilkłam, mając nadzieję, że też zawsze będę je kochać. – Jest idealne. Dobrze zadbajmy o to, co mamy – odpowiedziałam, również szepcząc. Osunęliśmy się do wanny. Usiadłam na jego kroczu, wpuszczając go wewnątrz siebie. Z góry lała się na nas woda. W tamtej chwili nie chciałam, by remont kiedykolwiek się skończył; chciałam, by te dni trwały wiecznie. Jednak skończyliśmy prace pod koniec naszego drugiego lata w Mystic. Dom był gotowy. Oprócz wykończeń w całości pomalowaliśmy go na spokojny, zielony kolor. Teraz mieliśmy dużo wolnego czasu: zaczęliśmy rano pływać i biegać boso, ścigając się od huśtawki na ganku i mojego ogródka pełnego pomidorów, aż do piaszczystej drogi prowadzącej na wybrzeże. Morska trawa rosła gęsto obok wydm. Nad wodą zawsze spotykaliśmy Pansy i Sebastiana, parę mopsów. Były regularne jak przypływ, zawsze ubrane w stroje dopasowane do pogody człapały ku falom. Wiosną nasi sąsiedzi zawsze ubierali swoje psy w strój stokrotki, łącznie z przepaską-płatkami. Gdy dni stawały się dłuższe i parne, biedne zwierzaki zmieniały się w gigantyczne trzmiele, paradując w żółto-czarnych koszulkach z podartymi skrzydełkami aż do Święta Pracy. Jesienią pieski przechodziły ostateczną metamorfozę; zmieniały się w lękliwe lampiony w pomarańczowych swetrach, które biegały po piasku za piłeczką do tenisa. Za każdym razem, gdy widzieliśmy te mopsy i ich różowe języczki zwisające z czarnych pyszczków, Miles i ja zastanawialiśmy się: ile poniżenia

może znieść pies? Potem dyskutowaliśmy o tym, ile kiedyś będziemy w stanie wytrzymać od siebie nawzajem. Przez pierwszy rok naszego małżeństwa los Pansy i Sebastiana był najgorszym, co mogliśmy sobie wyobrazić. Wtedy, na plaży, Miles powiedział mi: – Uwielbiam to, że po prostu rozumiesz, dlaczego te nieszczęsne psy są dla mnie tak śmieszne. Wycierał twarz ręcznikiem. – To też zrozumiesz – powiedział, gdy jeden z mopsów przebiegał koło nas w swoim żółto-czarnym sweterku, i wskazał na jego właścicieli, Neda i Sheilę Whitakerów, którzy chodzili po plaży z wykrywaczami metalu. – Spójrz na jego spodenki – powiedział cicho. – Przecież oni mają jeszcze gorzej niż te biedne psy! Patrzyliśmy na Neda, który przechodził obok nas. Przez jakąś zapomnianą dziurę w jego kraciastych spodenkach na piasek wysypała się masa drobnych. Kilka metrów za nim jego żona, nieświadoma tego, co się właśnie stało, skierowała wykrywacz na monety, które właśnie wypadły z kieszeni jej męża. Maszyna zaczęła dzwonić na alarm, a ona padła na kolana i zaczęła kopać w piasku, szukając skarbu. Obserwowaliśmy naszych sąsiadów i śmialiśmy się do łez. Sheila zawołała Neda, by pokazać mu majątek, który właśnie znalazła. Oboje nie mieli pojęcia, że pochodził z dziurawek kieszeni jego spodni. Miles przygarnął mnie do siebie, by mnie pocałować. – Kiedyś tacy będziemy – powiedział. – A ja nie chcę się tak zestarzeć z kimkolwiek innym. Tulił mnie do siebie, a ja czułam jego ciało zimne od wody. Jego mokre kąpielówki przemoczyły moje ubranie. Byłam szczęśliwa, szczęśliwsza niż kiedykolwiek wcześniej. Wierzyłam, że nasza miłość daje nam nie tylko szczęście i radość, lecz także pomaga odnosić sukcesy w pracy – te wszystkie nagrody i wyróżnienia Milesa w centrum medycznym Uniwersytetu Connecticut i moje badania nad globalnym ociepleniem… Przekraczało to nasze najśmielsze marzenia – osiągnęliśmy to wszystko dzięki wspólnej pracy, tak jak nasz dom. Coś się zmieniło w ciągu siedmiu lat, które upłynęły od tamtej chwili. Przestaliśmy odnajdywać siebie nawzajem. Przestaliśmy sobie pomagać i wspierać się w pracy, przestaliśmy nawet śmiać się z absurdów. Wraz ze śmiechem znikła zwykła, codzienna intymność – sposób, w jaki obejmowaliśmy się każdego poranka, w półśnie idąc do kuchni na poranną kawę; to, jak ocieraliśmy się o siebie, gdy wracaliśmy z listami ze skrzynki. Gdzieś zgubiliśmy ten bezwiedny, małżeński dotyk. Gdy przeprowadziliśmy się do nowego domu w Madison, bardzo dokuczał mi brak tego, czego między nami już nie było. Stałam się bardzo smutna.

W nowym domu było za dużo okien sięgających podłogi, kątów i wejść do pomieszczeń, by nie wpuszczały zimna. Miles czekał na mnie w swoim białym fartuchu i skarpetkach nie do pary, jego brzuch spęczniał. Czekał, aż się z nim pożegnam, a ja nie mogłam tego zrobić, bo byłam zbyt samotna i za bardzo tęskniłam za domem. Nie kłóciliśmy się, nie obrzuciliśmy żadnymi słowami nie do przebaczenia – nie próbowaliśmy nawet rozmawiać. Oboje czuliśmy, że to, co nas łączyło, rozpada się. Nie wiedziałam, co się teraz stanie. Nie byłam w stanie do niego podejść. Może przez to, że tak poświęcił się swojej pracy, nie zauważył, jak trudna była dla mnie ta przeprowadzka? Nie widział, jak bardzo pragnęłam emocji i ekscytacji, które dawała mi moja poprzednia praca, jak bardzo tęskniłam za dźwiękiem syren ostrzegających przed mgłą nad zatoką. Nigdy nawet nie spytał mnie, dlaczego każdego ranka tak głęboko oddycham – szukałam chociaż odrobiny soli w suchym, środkowo-zachodnim powietrzu. Oboje zamykaliśmy się w sobie coraz bardziej, oddalając się od siebie po cichu. Przez długi czas nie zamieniliśmy nawet słowa, tylko udawaliśmy, że wszystko jest w porządku. Wcześniej wszystko wyglądało inaczej. Przed czterema latami prób, które w końcu zakończyły się ciążą, zanim sprzedaliśmy nasz dom, a ja w pełni poświęciłam się macierzyństwu i w całości oddałam Jonahowi, lubiłam przynosić Milesowi kawę. – Nigdzie pan nie pójdzie, doktorze Bancroft – droczyłam się, stając w progu. Miles lubił wtedy podwijać mi sukienkę nad uda. Za chwilę oboje byliśmy nadzy i oparci o sosnowe drzwi, rozpaleni pożądaniem. Wtedy pytał mnie szeptem: – A co przewidujesz dla nas dziś, moja pogodynko? Jednak po porodzie i przeprowadzce nie mogłam sobie tego wyobrazić. A Miles nie mógł znaleźć czasu, by znowu podwinąć moją sukienkę i pomóc mi odnaleźć siebie samą. Czułam się coraz bardziej samotna – brakowało mi nie tylko tego regularnego dotyku, lecz także naszego wcześniejszego życia: tego, kim byłam, zanim zostałam matką, mojej pracy, mojego umysłu, moich badań, mojego ciała, tego, czym byliśmy razem z Milesem. Zaczęłam żyć, patrząc w przeszłość, szukając jej i pragnąc do niej wrócić; nie mogłam się odnaleźć w naszym nowym życiu. Zastanawiałam się, czy Miles też czuł się samotny. Ku własnemu przerażeniu odkryłam, że coraz mniej się tym przejmowałam. Tego poranka, w moje czterdzieste urodziny, nie objęłam Milesa przed wyjściem. Nie stanęłam w drzwiach i nie zachęciłam go, by zerwał ze mnie ubranie. Nie powiedzieliśmy sobie nawet, co chcemy robić tego dnia. Zostałam przy stoliku z Jonahem, któremu Miles przesłał pocałunek, zanim wyszedł. Oboje

tak samo go kochaliśmy i w tej chwili tylko to trzymało nas przy sobie. Gdy wyszedł, zmusiłam się, by powiedzieć radośnie: – Czas na bibliotekę! Jonah wyszczerzył do mnie swoje wszystkie dziesięć zębów, zrywając z szyi śliniaczek z napisem „Mały, ale wariat” – prezent od mojej matki, która naprawdę nie znała granic przyzwoitości. Miles uwielbiał ten śliniaczek i ku mojemu rozczarowaniu za każdym razem wyjmował go ze śmieci, gdy usiłowałam się go pozbyć. – Pa, pa, pa! – wykrzyknął Jonah, dając mi do zrozumienia, że jest gotów do wyjścia. Gdy zakładałam zimowe buty na jego szerokie stópki, ponownie zalogowałam się na Facebooka i przeczytałam wiadomość od Deana. Pamiętałam, ile razy obronił mnie w przeszłości, i zastanawiałam się, jak mogło potoczyć się moje życie, gdybym to z nim się związała.

ROZDZIAŁ 2 LISTY Zaczęło się od niewinnych wiadomości. Powiedziałam Deanowi, gdzie mieszkam, i wytłumaczyłam, czym się zajmuję – badaniami laboratoryjnymi klimatu i atmosfery, czyli czymś innym niż prognoza pogody w telewizji. Pominęłam fakt, że rzuciłam pracę. Temu, że od siedmiu lat byłam żoną Milesa, poświęciłam zaledwie jedno zdanie, szybko porzucając temat mojego małżeństwa, by opowiedzieć o tym, jak wspaniały jest mój synek. Nazwałam Jonaha „miłością mojego życia” – powiedziałam Deanowi, ile ma ząbków, jak miękka jest jego piegowata skóra, jak delikatne są jego włosy, jak jego czekoladowe oczy są ciekawe wszystkiego dookoła. Pełna matczynej miłości opowiedziałam, jak swoim słodkim głosikiem recytował Mrugaj, mrugaj gwiazdko ma i że w wieku szesnastu miesięcy znał nazwy trzech konstelacji: Gwiazdozbiór Oriona oraz Wielki i Mały Wóz. Paplałam o Jonahu tak długo, że potem było mi głupio, gdy Dean powiedział, że nie ma dzieci. Większość poranka spędziłam na wysyłaniu mu zdjęć ze swojego życia – poprosił mnie o to. Zrobiłam je sama i byłam na nich z Jonahem: oboje uśmiechaliśmy się pod słońce do obiektywu aparatu, który trzymałam w wyciągniętej dłoni. Wybrałam te zdjęcia, na których wyglądałam jak poszukująca przygody kobieta, którą kiedyś byłam, a nie jak zmęczona, świeżo upieczona matka. Nie wysłałam mu żadnego zdjęcia, na których byliśmy we trójkę – Jonah, Miles i ja. Nie chciałam, by myślał, że jestem niedostępna – poczułam ukłucie winy, gdy świadomie pominęłam mojego męża, lecz zniknęło ono równie szybko, jak się pojawiło. Jeśli dobrze pamiętam, Dean odezwał się do mnie na facebookowym czacie krótko po tym, jak wysłałam mu zdjęcia. Zaczęliśmy pisać do siebie na żywo: wymienialiśmy się komplementami i szczegółami ze swojego życia. DEAN: Świetne zdjęcia, Claire! Macierzyństwo naprawdę Ci służy. CLAIRE: Twoja żona jest przepiękna! Jak się poznaliście? DEAN: Długa historia. Przez przypadek. CLAIRE: Czyli? Opowiesz mi? DEAN: Na tamtej plaży, tej samej, na której pierwszy raz zobaczyłem Ciebie. Była ta sama pora roku – listopad, potwornie zimny. Padało. Zobaczyłem kogoś szalonego surfującego na falach podczas ulewy, z kolorowym latawcem przyczepionym do deski; to była ona. CLAIRE: Nie mogę sobie tego wyobrazić – w nowoangielską zimę??? DEAN: To było bardzo wymagające i ryzykowne – a ja to uwielbiam.

Siedziałem na plaży Hawk’s Nest przez kilka godzin i patrzyłem na nią. Czekałem. Gdy w końcu zeszła na brzeg i zaczęła się przebierać, podszedłem do niej i zaprosiłem ją na kawę. Dwa tygodnie później mieszkaliśmy razem. CLAIRE: Niesamowite! DEAN: A to tylko początek. Na razie powiem tyle: Heather potrafi obudzić się rano i powiadomić, że dziś będzie skakać z samolotu. Jest totalnie spontaniczna… I w tym bardzo przypomina mi Ciebie. CLAIRE: Niestety, te czasy już minęły. Teraz o 21.30 jestem już grzecznie w łóżku. Stałam się potwornie nudna. DEAN: Założę się, że w głębi duszy wciąż jesteś taka, jaka byłaś. Jeśli mam być szczery, bałbym się mieć dzieci z Heather – ona ma totalnego bzika. Jest klasycznym szalonym rudzielcem. Gdy teraz myślę o tamtej rozmowie, widzę, że to Dean przypomniał mi o ryzyku – i o tym, jak niewiele było go w moim obecnym życiu. Sposób, w jaki mówił o swojej żonie, sprawił, że zaczęłam głęboko zastanawiać się nad własnym małżeństwem – chciałam przypomnieć sobie ten czas, gdy Miles też tak o mnie myślał; czas, gdy byłam niesamowita, zabawna, niepojęta, zanim nasz związek stał się tak zwykły i nudny. Zanim zostawiłam to, co było we mnie najlepsze, na tamtym wybrzeżu. Zaintrygowało mnie, że Dean poślubił ekstremalną wersję tej niesamowitej dziewczyny, którą kiedyś widział we mnie mój mąż. Pamiętam, że tamtego dnia po raz pierwszy spędziłam całe popołudnie, przeglądając jego zdjęcia. Chciałam przyjrzeć się bliżej jego życiu: zobaczyć, jakie przygody przeżył ze swoją żoną w miejscu, w którym się urodziłam. Chciałam porównać ich związek do tego, co kiedyś między nami było, i wyobrazić sobie, jak mogłoby wyglądać dziś nasze życie, gdybyśmy zostali razem. Tamtego popołudnia, gdy Jonah spał, Dean po raz pierwszy napisał o naszej wspólnej przeszłości. Pisał coraz mniej o sobie, oprócz spraw z branży nieruchomości. Pracował, przygotowując puste domy, by mogli je obejrzeć potencjalni najemcy. Przez następne tygodnie jego wiadomości skupiały się niemal wyłącznie na intymnych szczegółach naszego dawnego związku. Claire, nie wiem, czy powinienem Ci o tym mówić, ale ostatniej nocy myślałem o Twoich włosach. O tym, jak pachniały. Jak po pływaniu siadałaś na bagażniku mojej ciężarówki i splatałaś je w warkocz, w swoim żółtym bikini i szortach. Były tak gęste, że zdawało się, iż nigdy nie wyschną. Pamiętam, jak uczyłem Cię prowadzić. To było latem, w czerwcu 1986 roku. Byłaś opalona. Na autostradzie jechałaś całe 50 kilometrów na godzinę pasem do jazdy setką. Pamiętasz to klejące coś, czym posmarowałaś wtedy swoje usta? Smakowało jak jagody. Pamiętam, że godzinami delektowałem się Twoim smakiem.

Byłaś tak uroczo nieśmiała, gdy wszedłem za Tobą na górę po schodach i posadziłem na parapecie, by zdjąć z Ciebie ubranie. To było po tym, jak umarł Twój tata. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego potem zacząłem powoli znikać z Twojego życia. Nie wiem, jak mogłem pocałować Cię w Twoje urodziny tamtej zimy i pożegnać na zawsze. Byłem strasznie głupim gówniarzem. Gdy czytałam jego wiadomość, znów stałam się tamtą dziewczyną, o której pisał. Pozwoliłam, by wszystko wokół mnie zniknęło – Madison, rozrzucone zabawki na podłodze, kosz pełen prania, które miałam złożyć – i cofnęłam się w czasie do tej chwili, gdy byłam z nim wtedy na parapecie, w domu drugiego męża mojej matki. Gorące słońce padało przez okno na moją twarz mokrą od łez. To był dzień pogrzebu mojego taty. Dean rozpinał moją niebieską bluzkę; czułam jego gorący oddech na swoim uchu, a jego usta na swojej szyi. Po tym, jak przypomniał mi tamto popołudnie, odkryłam w sobie coś, o czym dawno zapomniałam: pożądanie. Pragnęłam nie tylko jego, ale też samej siebie, takiej, jaką mnie zapamiętał. Pragnęłam tamtej młodości, spontaniczności, tamtej energii, tamtej skóry. Łut szczęścia sprawił, że Dean napisał do mnie właśnie wtedy, gdy byłam najbardziej wrażliwa i bezbronna: po przeprowadzce, w moje czterdzieste urodziny – tę idiotyczną granicę, od której ma się zaczynać wiek średni. Tak jak zasugerował mój terapeuta, ten moment wpłynął na to, jak odebrałam jego wiadomości – czułam, że wszystko już przeminęło: moja kariera, młodość, mój dom. Teraz zdawało mi się, że podobnie przemijało moje małżeństwo. Miles jednak pamiętał o moich urodzinach i w pewien sposób usiłował się do mnie zbliżyć. Może zauważył moje roztargnienie lub dystans, jaki zaczął nas dzielić. Zadzwonił do domu z pracy, co robił bardzo rzadko, i powiedział: – Kochanie, szykuj się. Idziemy świętować twoje urodziny! – Myślałam, że dziś sobie odpuścimy – powiedziałam. – Dziś wieczorem – oznajmił – wrócę do domu i zabiorę cię na miasto. I, przynajmniej ten jeden raz, rzeczywiście to zrobił. Ociągałam się, wkładając czarną sukienkę i parę szpilek. Związałam włosy i pomalowałam usta na czerwono. Myślałam o tym, jak moglibyśmy jeszcze wszystko odwrócić. Przez długi czas spoglądałam w lustro. Obróciłam się i wciągnęłam brzuch. Patrzyłam na zmarszczki przy moich oczach, które próbowałam wygładzić palcami. Bawiąc się moimi nieposkromionymi jasnymi lokami, powiedziałam do siebie w lustrze: – Jasna cholera. Masz czterdzieści lat! Ja się szykowałam, a Miles miał ułożyć Jonaha do snu. Wtedy, gdy usłyszałam delikatne chrapanie, dziwna nastolatka z domu naprzeciwko przyszła z książką, która ważyła więcej niż ona sama. – Wszystkiego najlepszego, pani Spruce – powiedziała do mnie, gdy

dawałam jej elektroniczną nianię, i jak kot zwinęła się w kłębek na naszym fotelu. W samochodzie mój mąż włączył płytę, którą przygotował na moje urodziny w zeszłym roku. – Nie zaplanowałem nic specjalnego – powiedział. – Pomyślałem, że możemy trochę zaimprowizować. Wiem, że to lubisz. Prawdziwa spontaniczność nigdy nie była jego dobrą stroną. Wkrótce krążyliśmy od miejsca do miejsca, z każdej restauracji wychodząc z kwitkiem. Był piątkowy wieczór, początek weekendu absolwentów w naszym miasteczku uniwersyteckim. Wszystkie lokale były zarezerwowane i pełne ludzi w średnim wieku ubranych w kolory uniwersytetu: wiśniową czerwień i biel. Wracali do miejsca, które wiele dla nich znaczyło, które przypominało im o ich młodości. Uwielbiali tu wracać, tu rozegrała się ważna część ich historii. W odróżnieniu od nich przemykaliśmy się bocznymi ulicami w długich, czarnych płaszczach. Korzystaliśmy z naszych iPhone’ów, by odnaleźć drogę w mieście, w którym wciąż czuliśmy się obcy. Zaglądaliśmy przez okna do mijanych restauracji i widzieliśmy pary w naszym wieku wznoszące kieliszki i szklanki do góry. Ich oczy były lekko zamglone od alkoholu, a policzki zaczerwienione nostalgią. Gdy czekaliśmy z nadzieją na wolny stolik w wejściu do kolejnego lokalu, słyszeliśmy salwy śmiechu i widzieliśmy przyjaciół obejmujących się przez stół. To wszystko wywołało u mnie uczucie głębokiej tęsknoty za naszym dawnym życiem na wschodzie. Okrążyliśmy główny rynek Madison trzy razy i nigdzie nie znaleźliśmy wolnego miejsca. W końcu musieliśmy zadowolić się nepalską restauracyjką na State Street. Na szczęście pod oknami lokalu znajdowało się kilka chybotliwych stolików. Byliśmy ubrani zdecydowanie zbyt elegancko jak na takie miejsce. Oboje próbowaliśmy uratować sytuację, czując stres i nadzieję jak na pierwszej randce. – Całkiem tu przytulnie – powiedziałam, gdy przeglądaliśmy brudne i tłuste menu; chciałam dodać nam obojgu otuchy i głęboko ukryć moje rozczarowanie tym miejscem. Na zewnątrz studenci ubrani w kolory swojej drużyny – czerwono-białe kombinezony i czapki z Borsukiem Buckym, maskotką uniwersytetu – trzęśli się z zimna i tulili do siebie, wiwatując i ciesząc się zwycięstwem w meczu koszykówki. Gdy Miles poszedł złożyć zamówienie, wyjęłam telefon, by sprawdzić, czy nie dostałam żadnych wiadomości od naszej niani. Nic nie pisała, ale na Facebooku czekało na mnie zdjęcie od Deana. Tym razem nie wysłał żadnej wiadomości, tylko samo zdjęcie – zeskanowaną fotografię ze starego Polaroida, na którym zdmuchiwałam świeczki z ogromnego tortu. To on napisał na nim „Najlepszych piętnastych urodzin!” różowym lukrem na samym środku. Tamtego dnia pocałował mnie na pożegnanie ostatni raz.

Ogniki świeczek na tamtym torcie przypomniały mi laboratorium chemiczne w moim liceum i mojego nauczyciela, pana Barneta. Pewnego dnia zostałam w laboratorium po zajęciach, mimo że powinnam iść na następne. Nie mogłam oderwać wzroku od niesamowitych płomieni, jakie stworzyliśmy na tamtej lekcji. Umieszczony na obrotowej podkładce sztuczny pożar podnosił się i był w ciągłym ruchu podsycany prądem powietrza przez osłonę z drucianej siatki. Siatka pełniła rolę drzew w pożarze lasu – przepływające przez nią powietrze podrywało płomienie i zmuszało je do wirowania. Byłam kompletnie urzeczona widokiem tego świetlistego tornada i nie mogłam oderwać oczu od jego piękna. Zostałam w klasie długo po dzwonku, wpatrzona w jego niesamowity wir. Pan Barnet przysunął sobie chybotliwy, metalowy stołek i usiadł koło mnie. – Całkiem fajne, prawda? – powiedział. – To jest niesamowite – odpowiedziałam jak w transie, podczas gdy ognisty cyklon nabierał rozpędu. – Tak myślisz? To poczekaj chwilę – powiedział pan Barnet. Otworzył szafkę i wyjął z niej plastikowy pojemnik, który wyglądał jak pudełko po jajkach. W każdej przegródce znajdował się proszek przypominający sól. Pan Barnet wytarł platynowy drut kwasem solnym i zanurzył jego końcówkę w pierwszej przegródce. Potem pomachał nim w ogniu jak różdżką, dokonując prawdziwej magii – kolor płomieni zmienił się z pomarańczowego na błękitny. Roześmiałam się z radości i spytałam: – Jak pan to zrobił? – Arszenik – odpowiedział pan Barnet, przesuwając ciężki tom w moją stronę. To była książka Chemiczna historia świecy. Na okładce widniał knot z odchylonym płomieniem, tak jakby ktoś właśnie pomyślał życzenie i starał się go zdmuchnąć. – Powinnaś ją przeczytać – powiedział. – W 1860 roku napisał ją angielski naukowiec, Michael Faraday, który wygłosił serię bożonarodzeniowych wykładów dla młodych ludzi w brytyjskim Royal Institution. Każdy z jego eksperymentów bada fizyczne i chemiczne właściwości ognia. Mimo że od tamtej chwili minęło tyle czasu – właśnie świętowałam swoje czterdzieste urodziny przy chybotliwym stoliku w nepalskiej restauracji – wciąż potrafiłam wyrecytować tytuł pierwszego z wykładów zawartych w książce: Świeca. Ogień – jego źródła, struktura, mobilność i jasność. Zobaczyłam Milesa wracającego do naszego stolika z tacką pełną świeżego, parującego jedzenia. Schowałam telefon ze zdjęciem swojego tortu z tamtych urodzin do kieszeni mojej zimowej kurtki. Miles usiadł i zaczął mnie przepraszać. – Kochanie, nie tak to sobie wyobrażałem… Nie miałem pojęcia, że całe

miasto będzie tak zatłoczone! Mam nadzieję, że dobrze się bawisz? Zmusiłam się do uśmiechu. Nie chciałam, by zobaczył jak bardzo rozczarowana byłam tym wieczorem, naszym małżeństwem i nowym życiem, które dla nas wybrał. – Jest wspaniale – odpowiedziałam, kłamiąc w sposób, w jaki okłamuje się osobę, którą się kocha. Zmusiłam się do odczucia zwykłej wdzięczności za to, że postawił przede mną talerz. Przy jedynym innym stoliku w restauracji siedziało troje studentów, którzy oceniali urodę dziewcząt obserwowanych przez szybę. Przewodził im chudy chłopiec w fedorze, z oczami jak jaszczurka. – Okej, więc niezła laska to czwórka, a zwykła ładna lala to trójka lub trzy i pół. Laskę, której dałbym dwa, przeleciałbym tylko, gdybym był bardzo pijany. Zastanawiałam się, jak oceniłby czterdziestoletnią kobietę. Wiedziałam, że w naszym poprzednim życiu wspólnie z Milesem śmialibyśmy, słysząc rozmowę tych chłopców, i szybko zaczęlibyśmy ją parodiować. Mówilibyśmy do siebie rzeczy w stylu: „Oceniam cię na mocne trzy i pół, kochanie, ale za resztę twojego dania curry i szybki numerek podbiję do czwórki”. Teraz nic takiego nie miało miejsca. Patrzyliśmy apatycznie w nasze talerze, jedząc słony makaron vermicelli i usiłując odgonić muchę, która jakimś cudem przetrwała zimę i teraz postanowiła świętować moje urodziny razem z nami. Jedyne, czego chciałam w tamtym momencie, to wrócić do domu i zdjąć szpilki. Gdy zastanawiałam się, kiedy właściwie przestaliśmy się śmiać, Miles nagle wstał ze swojego stołka. Wyglądał dostojnie w swoim garniturze i krawacie – zupełnie jakby był na dużym przyjęciu pełnym gości. Odchrząknął i powiedział na głos: – Chciałbym wznieść toast za moją piękną żonę. Studenci zamilkli. Smarkacz w fedorze zaczął klaskać. Miles zauważył, że na nas patrzą, i usiadł z powrotem przy stoliku. Z kubkiem gorącej herbaty wzniesionym do góry – ku naszemu rozczarowaniu w tej restauracji nie podawano wina – zbliżył się do mnie i zaczął mówić po cichu: – Wszystkiego najlepszego, Claire. Kocham cię. Zostawiasz włączone światła w całym domu, zanim pójdziesz spać, twoje chili con queso nigdy nie jest tak dobre, jak moje, i wrzucasz kości kurczaka do młynka do odpadków, co doprowadza mnie do szału. Ale wciąż cię kocham. Kocham to, że sprawiasz, iż każda osoba, z którą rozmawiasz, czuje się najważniejsza ze wszystkich. Kocham twój piękny, głośny śmiech i to, jak bawisz się z Jonahem. Jak razem budujecie statki kosmiczne z koców i kartonów. Jak wystrzeliwujesz go w stratosferę w jego foteliku. Kocham twoje ciasto. Kocham, jak mnie całujesz. Kocham prawdopodobnie najbardziej to, jak tańczysz w samej bieliźnie, gdy jesteś szczęśliwa. Wiem, że nie byłaś w najlepszym nastroju od przeprowadzki, kochanie.

Mam nadzieję, że niedługo znów będziesz tak szczęśliwa, jak dawniej. – Stuknął swoim kubkiem o mój. – Wszystkiego najlepszego, Claire! Sączyłam herbatę i próbowałam powstrzymać łzy. Czułam, jak moja dolna warga drży. Pragnęłam, by macierzyństwo i bycie jego żoną mogły mi pomóc, żeby te dwa przywileje wystarczyły, by naprawić to, co we mnie pękło. Miles wyciągnął z kieszeni prezent: moje ulubione zdjęcie Jonaha, na którym robi groźną minę przebrany za rekina na Halloween. Zdjęcie było oprawione techniką passe-partout i umieszczone w srebrnej ramce 10 na 15 centymetrów z wygrawerowanym napisem „Boo na zawsze!”. Roześmiałam się wtedy dla Milesa, głośno i serdecznie. Łzy ciekły po moich policzkach, a ja rozpoznałam część siebie w uchwyconej minie Jonaha. Zrozumiałam, jakim łącznikiem miłości jest dziecko: Miles i ja zawsze będziemy go kochać bardziej niż ktokolwiek inny, nieważne, co się z nami stanie. Miles umieścił zdjęcie między nami i powiedział: – Mamy takiego wspaniałego chłopca, prawda? Przez tyle lat martwiliśmy się, że nigdy nie będziemy mieć dzieci, a mamy najlepsze dziecko pod słońcem. Wypił resztkę swojej letniej herbaty, przyjrzał się kubkowi i schował go do kieszeni, z której wcześniej wyjął mój prezent. Zauważył moje karcące spojrzenie – zawsze patrzyłam na niego w ten sposób, gdy chciał zwinąć szklankę. Zarumienił się: – To na pamiątkę tej nocy. Wziął kawałek gąbczastego ciasta z zieloną herbatą i zjadł go jednym kęsem, strzepując okruchy ze swojego wystającego brzucha. Podczas zimnej drogi powrotnej do samochodu – było poniżej zera – trzymaliśmy się za ręce. Próbowałam docenić wysiłek Milesa: słodycz jego gestów, tę niecodzienną próbę spontaniczności, oprawione zdjęcie i piękny toast na moją cześć. Czułam jednak, że mimo tego wszystkiego zamykam się w sobie. Po tym wszystkim, co przeżyliśmy po przeprowadzce, kiedy porzuciłam własną karierę, by on mógł realizować swoje marzenia, nadszedł okres wieku średniego – i zaczęłam czuć się staro. Miałam nadzieję, że ten wieczór pomoże mi odzyskać wiarę w to, że wszystko będzie dobrze – i że zawsze będziemy szczęśliwą rodziną. Przed wejściem do domu Miles spytał mnie: – Pocałujesz mnie? Nadstawiłam policzek w jego stronę, zmuszając się do uśmiechu. Przypomniałam sobie moment, w którym Dean prowadził mnie przez potok. Na piaszczystym brzegu obok rezerwatu ptaków odkrywaliśmy nieznane terytoria swoich ciał. W nocy leżeliśmy na piasku, z zapartym tchem patrząc w gwieździste niebo. Było lato i gwiazdozbiór Skorpiona był dobrze widoczny. Wpatrywaliśmy się w jego mityczne żądło. Gdy weszliśmy do domu, powitała nas niania:

– Hej! Wróciliście wcześniej, niż się spodziewałam. Miles miał plik dziesięciodolarowych banknotów spiętych razem spinaczem do papieru; odliczył dwa i dał niani. – Dziękuję – powiedział i sięgnął po jej grubą, puchową kurtkę, która wisiała jak śpiwór na przedpokojowym wieszaku. Gdy on czekał, aż niania wyjdzie z domu, ja zdjęłam buty i poszłam do pokoju Jonaha. Tam zwinęłam się w kłębek na dywaniku obok jego kołyski i zamknęłam oczy. Słuchałam dźwięku fal, jaki wydawał nasz generator białego szumu – dźwięku, za którym wciąż tęsknię najbardziej. Przez drzwi Miles powiedział do mnie szeptem: – Claire, chodź do łóżka. Jednak gdy nie odpowiedziałam, podszedł do mnie i przykrył kocem, który trzymałam na bujanym fotelu. Owinął mnie nim dokładnie, tak, by nie było mi zimno. Kiedyś Miles podniósłby mnie z podłogi i zaniósł do łóżka, wybudzając z senności i pobudzając ku pożądaniu swoimi ustami, oddechem i ciepłymi, zręcznymi dłońmi chirurga. Teraz nawet nie byłam w stanie sobie wyobrazić, żeby zrobił coś takiego, a ja nie byłam w stanie odczuć takiego pożądania. Chciałam wytłumaczyć jego brak przeprowadzką. Tutejsze jeziora były spokojne i stateczne; ich wodzie brakowało regularnego cyklu przypływu i odpływu, który wcześniej pomagał mi utrzymać stabilność. Teraz jednak widziałam, że zaczęłam tracić równowagę na długo przed przeprowadzką do Madison. To stało się siedem lat wcześniej, gdy sceny z przeszłości wróciły do mnie w laboratorium meteorologicznym na wschodzie. Dręczyły mnie, gdy staraliśmy się o dziecko, powracając jak zapętlone wideo. Im gorzej nam szło, tym częściej się pojawiały. Gdy urodził się Jonah, widma przeszłości wracały rzadziej, lecz wróciły ze zdwojoną siłą w czasie przeprowadzki – wtedy naprawdę znalazłam się na dnie. Zanim przeprowadziliśmy się do Madison, przez pięć lat starałam się zajść w ciążę. Dom był gotowy – ciąża stała się moim celem numer jeden. Całe moje życie kręciło się wokół niej. Myślałam o typ non stop – w domu i w pracy. Myślałam o dzieciach w każdej postaci – noworodkach i niemowlakach, małych zwierzątkach, o sobie samej jako o dziecku. Przeszłam wszystkie możliwe badania: owulacji, sprawdzające funkcję jajników, fazy lutealnej cyklu miesiączkowego, hormonu luteinowego, hormonu folikulotropowego, estradiolu, progesteronu, prolaktyny, wolnej trójodotyroniny, całkowitego poziomu testosteronu, wolnego testosteronu, badanie dehydroepiandrosteronu, androstendionu, śluzu szyjki macicy, USG, histerosalpingografię, histeroskopię, laparoskopię i biopsję endometrium. Skłoniłam Milesa, by też się przebadał.

Raz po raz prosiłam go, by masturbował się do kubka i dostarczył próbkę swojej spermy do badań laboratoryjnych w Ośrodku Zdrowia Uniwersytetu Connecticut, gdzie pracował. Zrobił to dla mnie jedenaście razy – desperacko próbując załagodzić naszą frustrację i zawiedzione nadzieje. – Jesteś pewien? – pytałam, niemalże błagając. – To nie ma sensu! Jak wszystko może być w porządku? Chciałam odpowiedzi, naukowego potwierdzenia, które wytłumaczyłoby naszą porażkę. Po każdym kolejnym badaniu Miles bez słowa wręczał mi wydruk z wynikami testów z laboratorium. LICZBA PLEMNIKÓW: 40 milionów RUCHLIWOŚĆ PLEMNIKÓW: Typ A 90 MORFOLOGIA PLEMNIKÓW: 60 (w normie) KOMÓRKI ROPNE: brak Wszystkie wyniki naszych badań zawsze były w porządku. Tym razem nauka nas zawiodła. Nie mogliśmy uzyskać odpowiedzi na pytanie, dlaczego nie dochodziło do zapłodnienia. Mieliśmy swoje lata, to prawda, ale statystyki były po naszej stronie. Nasze organy działały tak, jak powinny. Mimo naszego „zaawansowanego wieku” trzydziestu siedmiu i trzydziestu ośmiu lat według wszystkich definicji mieliśmy naprawdę wyjątkowo dobry poziom hormonów. Jednak mimo tych wszystkich badań i tabelek, wszystkich schadzek w jego biurze i moim laboratorium, szybkich numerków w samochodzie, nocy w podmiejskich hotelach i małych, nadbrzeżnych gospodach, mimo seksownej bielizny, którą zamówiłam w Internecie, każdego miesiąca czekał nas ten sam zawód – mój okres przychodził regularnie tego samego dnia, prawie dokładnie w samo południe. Powoli przestaliśmy obracać to w żart i zaczęliśmy wierzyć, że zawiedliśmy. Oboje najpierw winiliśmy samych siebie, a potem – po cichu – zaczęliśmy obwiniać siebie nawzajem. W końcu Miles nie wytrzymał: – Nie mogę tak dłużej. Czuję się jak koń rozpłodowy! – I właśnie wtedy zaszłam w ciążę. Bez żadnych specjalnych zabiegów, w czwartą rocznicę naszego ślubu. Tamtego dnia zeszłam po schodach, trzymając sześć pozytywnych testów ciążowych; wykorzystałam całe dwa pudełka. Gdy podeszłam do Milesa, siedział na kanapie i wypełniał formularze stypendialne. Pokazałam mu ten bukiet optymizmu – najpierw spojrzał na mnie, a następnie na każdy z testów. – Widocznie wszystko z nami w porządku – powiedział, obejmując mnie. Przez chwilę trzymał moją twarz w swoich dłoniach. Jego oczy były pełne łez. – W końcu – wyszeptał i przyciągnął mnie ku sobie. Moje ciało zgniotło sterty jego brązowych kopert i pism medycznych. Oddychał mną, całując mój nadgarstek

i prowadząc moje ramiona na swoją szyję. Obejmowaliśmy się przez długi czas, a ja płakałam z radości i wycieńczenia. Lgnęliśmy ku sobie, wciąż w ubraniach, aż w końcu oddaliśmy się pożądaniu. Wkrótce nasze jeansy leżały zmięte na podłodze, a my całowaliśmy się bez pamięci. Kochaliśmy się powoli i świadomie, stopniowo przechodząc w radosny rytm miłości. Notatki Milesa spadły z kanapy i rozsypały się po podłodze. Przez pierwsze czternaście tygodni ciąży Miles każdego wieczoru czytał mi na głos książkę Czego się spodziewać, gdy spodziewasz się dziecka. Zamazał fragment tytułu markerem, wpisując własne słowa – po jego zabiegu tytuł brzmiał: Czego nie możesz się doczekać, gdy nie możesz doczekać się dziecka. Ten nieśmiały humor odzwierciedlał nasze nieśmiałe nadzieje. Wciąż odczuwaliśmy stres, wyczekując drugiego badania USG. Pragnęliśmy usłyszeć bicie serca, które pozwoliłoby nam podzielić się ze wszystkimi naszym szczęściem. Oboje pobiegliśmy na to badanie podczas przerwy w pracy. W ciemnym pokoju wpatrywaliśmy się w ekran komputera z dłońmi złożonymi na kolanach, oczekując na wynik. Echokardiografistka przesuwała końcówkę urządzenia umazaną galaretowatą substancją po moim brzuchu, a ja patrzyłam na czarno-biały monitor. Wyraźnie widziałam główkę naszego dziecka i jego malutkie ciałko. – Hmm – mruknęła. Obraz na ekranie był nieruchomy. – Czy to nie powinno być właśnie tu? – spytałam. – To migotanie? – Proszę chwilę zaczekać – powiedziała do mnie, kiwając głową w stronę mojego męża. Wyszła z pokoju. Ale ja wiedziałam już wcześniej. Z nerwowego oddechu mojego męża, jego ściągniętych brwi i wymuszonego uśmiechu. Wiedziałam, że naszego dziecka już nie ma. – Jest wcześnie – wyszeptał w ciemność. – Nikomu nie powiedzieliśmy. I tak dobrze, że udało nam się zajść w ciążę. Nie wierzyłam własnym uszom. – I tak dobrze? – Możemy spróbować jeszcze raz – powiedział Miles i ścisnął moją dłoń. Nie odwzajemniłam uścisku. Pojechałam taksówką z powrotem do pracy. Miles nigdy nie wspomniał o poronieniu. Następnego dnia kolejną taksówką pojechałam do szpitala, w którym mój mąż miał swoją klinikę, na zabieg łyżeczkowania macicy, który miał zapobiec zakażeniom. Chirurg rozszerzył szyjkę macicy, zanim podano mi znieczulenie, a następnie metodą próżniową usunął martwy płód. Samo łyżeczkowanie wykonał metalowym pręcikiem z ostrą końcówką, którym skrobał i drapał moje

wnętrzności. Czułam się poraniona. Miles nie przyszedł się ze mną przywitać, gdy byłam w sali pooperacyjnej. Powiedział, że chce tam być, lecz poprosiłam go, by nie przychodził – nie nalegał. Pogrążałam się w smutku, chciałam w samotności przeżyć utratę naszego dziecka. Gorycz i rozczarowanie Milesa tylko powiększały moje cierpienie i sprawiały, że czułam się winna – to moje ciało zawiodło nas i nasze małżeństwo. Musiało upłynąć sześć miesięcy zanim ponownie mogliśmy się do siebie zbliżyć. Upiliśmy się na imprezie w pracy Milesa i potem kochaliśmy na dywanie przy kominku. Obudziłam się w szpilkach i wyjściowej sukience przykryta kocem, który położył na mnie Miles, zanim poszedł spać. Następnego ranka podszedł do mnie, gdy stałam przy ekspresie do kawy i przecierałam swoje zmęczone oczy; pocałował mnie w policzek i podał sok pomarańczowy – w szklance, którą ukradł z baru. – Dobrze się bawiłaś? – spytał nieśmiało, oczekując mojego potwierdzenia. Cztery miesiące później, gdy nie byłam już w stanie tego ukrywać, powiedziałam mu, że jestem w ciąży z Jonahem. Pierwszy test ciążowy zrobiłam w pracy, lecz nie pozwoliłam sobie na jakąkolwiek radość – wyrzuciłam go do kosza na bioodpady obok laboratorium, w którym pracowałam. Wiedziałam, że w ciągu tygodnia Miles będzie zajęty pacjentami, więc umówiłam się na spotkania z ginekologiem i na trzy pierwsze USG – w siódmym, dwunastym i dwudziestym tygodniu ciąży. Zobaczyłam więcej zdjęć mojego maleńkiego dziecka niż większość młodszych i bardziej płodnych matek. Nie chciałam, by Miles towarzyszył mi na badaniach. Wiedziałam, że gdybyśmy stracili Jonaha, nigdy nie przeżyłby tego tak, jak ja. Uczyniłam więc ciążę własnym, osobistym przeżyciem. Przez dziewięć i pół miesiąca sama mierzyłam się ze swoim strachem i obawami, chowając je głęboko w sobie. Sama chowałam się do garderoby, gdy potrzebowałam się wypłakać. Jonah przyszedł na świat dwa tygodnie po terminie. Ważył cztery i pół kilo. Miles był przy porodzie i oboje przeżywaliśmy komplikacje z nim związane: cesarskie cięcie, pępowinę owiniętą wokół szyi. Gdy w końcu opuściliśmy szpital – zmęczeni, sponiewierani – długo obejmowaliśmy się w domu, który razem odnowiliśmy i umeblowaliśmy. Gdy Jonah miał siedem lub osiem tygodni – kiedy nie wiedziałam, gdzie kończyłam się ja, a zaczynał mój syn – pożądanie Milesa sięgnęło zenitu. Dawniej sama byłam nienasycona i zachłanna, pragnęłam miłości. Teraz zaczęłam podważać sens naszego małżeństwa, po porodzie nie potrafiłam wyobrazić sobie seksu. Nie mogłam sobie przypomnieć, jak stworzyliśmy tego cudownego chłopczyka, któremu poświęciłam wszystko, co mogłam. Gdy moje piersi wypełniły się mlekiem, a mój pozbawiony snu mózg zaczął przypominać papkę, Miles pragnął mnie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej w naszym

wspólnym życiu. – Claire – szeptał – daj mi się dotknąć. Czułam obowiązek, żeby wynagrodzić jego cierpliwość i nienasycone pożądanie, lecz w tych rzadkich chwilach, gdy próbowałam się dla niego rozebrać, nagle ogarniała mnie nieśmiałość. Mój napięty brzuch, z którego kiedyś byłam tak dumna, nagle zmienił się w miękki twór z zaszytą blizną. Nosiłam swoje ciało jako pamiątkę traumy porodu, którą szczęśliwie przetrwaliśmy. Nie potrafiłam sobie wyobrazić go jako obiektu pożądania, który mógłby kogokolwiek zaspokoić. – Jesteś taka kształtna, pełniejsza i seksowna – powiedział mi Miles jednej nocy, biorąc ode mnie śpiącego Jonaha i kładąc go do koszyka dla niemowląt obok naszego łóżka. – Tęsknię za tobą, Claire. Chcę być blisko ciebie. Zignorowałam go. Byłam wycieńczona. Padłam do łóżka z kanapką w ręku, zastanawiając się, czy kiedykolwiek znów przeczytam książkę, będę w stanie się nad czymś zastanowić, wejdę w swoje jeansy – czy jeszcze kiedyś znów będę sobą. Cały dzień marzyłam nie o kochaniu się z moim mężem, lecz o dokończeniu jednostronnego artykułu z „New York Times” opisującego nadchodzący rój leonidów. Zjawisko osiągało tej listopadowej nocy kulminację. Zaraz obok gwiazdozbioru Lwa o północy rozbłyśnie burza meteorów – dokładnie w tym momencie, w którym moje dziecko obudzi się po raz trzeci i będzie potrzebować opieki. – Jeśli zasnę i przegapię leonidy tej nocy, na następne będę musiała czekać trzydzieści dwa lata – powiedziałam Milesowi. – W tę noc będą najlepiej widoczne: czterdzieści meteorytów na godzinę. To nie kometa Halleya, ale niebo będzie niesamowite. – Nie pozwolę ci ich przegapić – obiecał Miles. Pocałował mnie, zlizując masło orzechowe z mojej górnej wargi, i obrócił się na bok, by nastawić budzik na swoim nocnym stoliku. Obracał się niespokojnie, gdy czytałam artykuł. Kilka sekund później wyrwał mi go z rąk. Znów mnie całował i niepewnie próbował rozpiąć guziki mojego nowego domowego stroju – starej, flanelowej koszuli. – Jestem bardzo zmęczona – powiedziałam. – Pozwól mi się dotknąć, Claire – prosił. – Nie musisz nic robić. Zdjął mi koszulę przez głowę. Jego zarost drapał moje plecy, a ciepłe usta przesuwały po kręgosłupie. Pieścił mnie w ten sposób godzinami, kręg po kręgu. Płacz Jonaha obudził mnie przed budzikiem. Miles jeszcze spał. Zawinęłam mojego maleńkiego synka w kocyk i zeszłam po schodach. Wzięłam z wieszaka kurtkę i wyszliśmy na taras. Usiadłam na fotelu i kołysałam Jonaha, a nad nami błyskały tajemnicze, spadające gwiazdy.

ROZDZIAŁ 3 NOSTALGIA Miles zostawił mnie samą z Jonahem na ostatnie kilka godzin moich czterdziestych urodzin. Położyłam synka koło siebie i przykryłam nas kołdrą. Podciągnęłam kolana do góry i pogrążyłam się we wspomnieniach. Myślałam o chwili, gdy razem jedliśmy kawałek ciasta urodzinowego: oboje zlizywaliśmy lukier ze świeczek i całowaliśmy okruchy z kącików swoich ust. Nie wracałam do tych wspomnień przez większość swojego dorosłego życia. Obok tych radosnych chwil czaił się głęboki smutek, jaki przeżyłam w młodości. Usiłowałam o nim zapomnieć, kryjąc go głęboko w sobie – w ciemnym, opuszczonym miejscu, które zamknęłam na cztery spusty. Jednak teraz, wycieńczona nużącą rzeczywistością macierzyństwa, oderwana od wszystkiego, co było dla mnie ważne, rozczarowana małżeństwem i starzeniem się, bardzo pragnęłam poczuć się tak, jak kiedyś w domu. Pozwoliłam sobie otworzyć drzwi do tamtych wspomnień i pogrążyć się w chwilach z Deanem. Napisałam do niego z samego rana. Drogi Deanie, to była szminka Bonnie Bell – Bardzo Czereśniowa. Używam jej do dziś, chociaż oficjalnie mam – o Jezu! – czterdzieści lat. (Przy okazji, świetne zdjęcie!). Tak, dobrze pamiętam ten parapet po pogrzebie mojego taty. To było w domu męża mojej mamy, a ja miałam na sobie niebieską bluzkę i różowe balerinki. To było strasznie gorące lato, w tamtym pokoju musiało być ze czterdzieści stopni. Powiedziałeś mi, że jest Ci przykro. Że mój tata mnie kochał, że Ty mnie kochasz. Lecz potem zacząłeś powoli się ode mnie odsuwać. Pamiętam, że zawsze, gdy do Ciebie dzwoniłam, odbierała Twoja mama. I zawsze odkładałam słuchawkę. Ale wtedy, w moje urodziny, pierwszy raz od dawna zaskoczyłeś mnie tym ogromnym tortem; myślałam, że wszystko między nami znów będzie tak, jak kiedyś. Lecz zaledwie tydzień później sąsiedzi powiedzieli mi, że pojechałeś do Teksasu razem z Eddiem Gabesem. Wtedy zrozumiałam, że ten tort był Twoim pożegnaniem. Wyjechałam na studia, zanim Ty zdążyłeś wrócić. Nie myślałam o tym od wielu lat. Gdy Dean wkładał ręce pod moją bluzkę, oboje byliśmy w ubraniach, które założyliśmy do kościoła. Moja twarz wciąż była mokra od łez, czułam ich słony smak na jego ustach. Gdy pisałam do niego tę wiadomość, ponownie przeżywałam tamten moment – tę chwilę w domu, który dręczył mnie przez tyle lat, gorąco parapetu, sklepione ściany ogromnego, wiktoriańskiego domu w Quayside. Ten dom był jak statek, na którego pokład moja matka załadowała to, co zostało z nas

po śmierci mojego ojca. Teraz nieustannie miałam przed oczami jego obraz – tego ogromnego, białego domu wyłaniającego się z mgły. Chociaż dzieliło mnie od niego ponad półtora tysiąca kilometrów, myślałam o nim, gdy stałam przy zlewie i kroiłam jabłko dla mojego syna. Gdy Dean powiedział mi, że jest nowym właścicielem domu przy Quayside 101 i że pisze do mnie z pokoju, w którym kiedyś się kochaliśmy, ponownie poczułam tęsknotę – tę samą, którą zawsze czułam w tamtym domu. Claire, żałuję, że nie udało nam się spotkać, gdy jeszcze byłaś w Connecticut. I to w Mystic, zaledwie dwadzieścia minut ode mnie. Moglibyśmy się spotkać i porozmawiać jak starzy znajomi. Muszę Ci coś powiedzieć – nie wspomniałaś o tym, gdy do mnie napisałaś, i jestem zaskoczony, że mama Ci o tym nie powiedziała: kilka lat temu kupiłem dom przy Quayside 101. Spotkałem się wtedy z Kat i Craigiem. Twoja mama wyglądała świetnie, zostaliśmy nawet znajomymi na Facebooku. Odezwała się do mnie tylko raz, około pół roku po załamaniu się rynku mieszkań. Było jej przykro. Wierzyła, że z czasem dom odzyska swoją wartość. Dziwne, prawda? Wcale nie interesowałem się tym domem. O tym, że trafił na rynek, powiedział mi jeden z kolegów, uważał, że to znakomita inwestycją, ale nie miał na nią środków. Udało mu się mnie przekonać. Oczywiście dostał prowizję. Trzymaliśmy ten dom na wynajem – miał generować dochody. Nie zamierzałem w nim mieszkać – w tych ścianach wciąż za dużo jest Ciebie. Jednak wtedy nagle wszystko się zmieniło – w mojej pracy i w moim życiu – i znalazłem się tu, na wybrzeżu. Czy potrafisz to sobie wyobrazić? Mnie, zwariowanego skurczybyka z East End wprowadzającego się do kraju yuppie? To tylko okres przejściowy. Niedługo będę musiał trochę zarobić na tej posiadłości, bo wcześniej skutecznie przeszkodził mi w tym krach na giełdzie. Teraz siedzę przy naszym oknie i jedyne, o czym jestem w stanie myśleć, to Twoja niebieska bluzka i to, co się pod nią kryło. Twój Dean Tego wieczoru Miles usiadł naprzeciwko mnie przy stole w kuchni. Przeglądał dokumentację swoich pacjentów, a ja przy kieliszku wina ponownie czytałam list Deana. Okulary mojego męża zsunęły się mu nisko na nos, podpierał brodę dłonią. Jego stres i zmęczenie pracą były widoczne gołym okiem. – Może ci coś przygotuję? – spytałam, lecz on pokręcił głową. Nawet na mnie nie spojrzał, tylko westchnął i zaczął podpisywać swoje dokumenty. Jonah spał na górze, bezpiecznie zawinięty w swój dziecięcy śpiworek. Leżał

na boku, a ja wpatrywałam się w obraz z kamery przy jego kołysce. Studiowałam jego profil, obserwując jego wyrazisty, orli nosek i wgłębienie w podbródku. Były dokładnie takie same, jak u jego ojca. U Jonaha kochałam je jeszcze bardziej. Poświęciłabym dla niego wszystko. – Czy mogę ci jakoś pomóc? – spytałam Milesa. – Może posegreguję twoje dokumenty? Pokręcił przecząco głową. Znów nawet na mnie nie spojrzał. Odwróciłam się z powrotem do komputera i na Facebooku zaczęłam przeglądać listę znajomych Deana. Gdy patrzyłam na nazwiska, dostrzegłam profil naszego wspólnego znajomego, Eddiego Gabesa. Chodzili do jednej klasy – Eddie był słodkim, niezależnym nastolatkiem, który dorastał, wychowując się w motelu. Wysłał mi zaproszenie do znajomych kilka godzin po tym, jak zaczęłam rozmawiać z Deanem. Wraz z zaproszeniem Eddie wysłał mi krótką wiadomość. Niedawno przeżył ciężki wypadek motocyklowy, w którym stracił prawą rękę – od łokcia w dół. Prosił, bym wspierała go modlitwą w jego drodze ku trzeźwości i zapytał, czy byłabym w stanie dokonać wpłaty na poczet jego rekonwalescencji. Wysłałam sto dolarów w sekrecie przed Milesem. Nie mówiłam mu o tym, nie pochwaliłby tego pomysłu. Przeglądając pozostałych 422 znajomych Deana, natrafiłam na Jimmy’ego Pistritta, kolejnego chłopca z naszego miasta. Z tego, co było mi wiadomo, siedział w więzieniu za obrabowanie sklepu spożywczego, na który napadł ze strzelbą myśliwską. Zawsze się go bałam – jeszcze zanim siłą położył mnie na łóżku w motelu, w którym mieszkał Eddie. Już wtedy widziałam w nim ten mrok i wiedziałam, że kiedyś musi wybuchnąć. Zaraz za profilem Jimmy’ego, zbliżając się do końca listy, znalazłam profil mojej matki – Kat Stackpole. Kliknęłam na jej zdjęcie, by przyjrzeć się mu bliżej – oglądałam jej twarz uśmiechającą się znad książki, na tle piaszczystej plaży i zachodzącego słońca. Facebook zaproponował mi: „Wyślij zaproszenie do grona znajomych”. – Nie, dziękuję – odpowiedziałam na głos i zamknęłam laptopa. Przez okno za ramieniem Milesa patrzyłam na znikający rogalik księżyca. Upłynęło trochę czasu, zanim zauważyłam, że się rozpłakałam. Do dziś właściwie nie wiem dlaczego. Tym razem Miles spojrzał na mnie znad swoich papierów. – Claire, co się stało? Dolałam sobie wina i wyciągnęłam rękę z butelką w stronę jego pustej szklanki po wodzie. – Kochanie, nie uważasz, że wypiłaś trochę za dużo? – To dopiero drugi – powiedziałam z wyrzutem, wycierając oczy w rękaw

swetra. – Wyglądasz na przygnębioną, skarbie. Martwię się o ciebie. Obawiam się, że możesz mieć depresję, a ja nie wiem, jak ci pomóc. – Miles zdjął okulary i położył je na stole obok sterty dokumentów. Muszę mu to oddać: starał się mnie pocieszyć. Następnego poranka zauważył, że jestem zagubiona, że coś we mnie pęka i w niedzielę przyszedł do domu – co robił niezwykle rzadko podczas długich, weekendowych dyżurów. Zaczął mnie przepraszać zaraz po przejściu przez próg. – Kochanie, bardzo cię przepraszam. Sytuacja w służbie zdrowia zmienia się tak szybko, a ta praca jest o wiele bardziej wymagająca, niż myślałem. Staram się pogodzić opiekę nad pacjentami w szpitalu z nauczaniem i badaniami na uniwersytecie. Jestem wycieńczony. Bycie lekarzem wydaje się nie do pogodzenia z byciem naukowcem. Tyle pracuję, a nie dostaję nawet czasu obiecanego na badania, do tego obniżyli mi pensję, a przecież wciąż mamy kredyty studenckie do spłacenia… Nie wspominając o tym, ile straciliśmy na sprzedaży naszego domu. To wszystko mnie dobija. Czy Jonah już śpi? – Już od godziny – powiedziałam oschle. – Jest wpół do dziesiątej. W lodówce jest to, co zostało z obiadu. Łudziłam się, że zjemy go razem, jak rodzina. – Przepraszam, Claire – odpowiedział. – Jeszcze przez jakiś czas mój harmonogram będzie szalony. Trzymał kilka pudełek po butach pełnych zawiązanych plastikowymi torebek wypełnionych powietrzem. Poszedł na górę i zawołał mnie: – Mam dla ciebie niespodziankę! Zaciekawiona poszłam za nim do sypialni i zajrzałam do pudełek, patrząc na srebrne przebłyski światła. – Rybki? – spytałam. Miles nie odpowiedział. Wybiegł z powrotem na dwór, by wyjąć z bagażnika swojego volvo dwustulitrowe akwarium. Szedł z nim powoli i balansował jego ciężarem, starając się nie poślizgnąć na lodzie. Otworzyłam drzwi do sypialni, gdy usłyszałam jego ciężkie kroki na schodach. Ustawił akwarium na drewnianym stojaku, na skos od mojej strony łóżka. Cofnął się, by podziwiać swoje dzieło – z rękami na biodrach stanął na palcach, szczerząc się do mnie jak dziecko, które właśnie dostało lizaka. – Cóż – przyznał – to nie to samo, co prawdziwy przypływ, ale to wciąż woda. Słona woda. Pomyślałem, że oglądanie tych rybek może pomóc ci się zrelaksować. Że może poczujesz się jak w domu, mając własny, mały ocean. – To bardzo miłe z twojej strony. – Chciałam przestać mieć do niego żal za zostawianie mnie samej w weekendy w mieście, w którym wciąż byłam zbyt krótko, by się z kimś zaprzyjaźnić. W mieście, którego nie znałam i nie mogłam

poznać przez wieczne, niekończące się śnieżyce. Usiedliśmy razem w ciszy, lecz była to dobra, przyjemna cisza. Miles sprawdził poziom zasolenia wody hydrometrem. Zainstalował filtry i ogrzewanie, dodał rośliny, piasek i rafę koralową. Wciąż miał na sobie swój strój chirurga i pogięty, biały kitel. Gdy on zajmował się akwarium, ja wyjęłam z pudełek plastikowe torebki pełne rozgwiazd, małych koników morskich, a także dwa srebrne skalary z pięknymi wzorkami. Rozłożyłam torebki z nimi na łóżku i dokładnie przyglądałam się każdemu morskiemu stworzonku z osobna. Powiedziałam Milesowi: – Są naprawdę śliczne. Dziękuję. Odwrócił się do mnie z uśmiechem, a jego ciało rozluźniło się. – Wyglądają tak słodko, że aż chce się je schrupać! Oboje się roześmialiśmy: od czasu przeprowadzki jedynym, na co narzekał Miles, był brak świeżych owoców morza. Twierdził, że przez to musiał zmienić dietę i przestawić się na burgery i ciastka, w efekcie przybierając na wadze siedem kilo. Podśmiewałam się z niego, aż w końcu rzucił się na mnie i przygniótł mnie do łóżka. Jego ręce były mokre aż do łokci. – Sytuacja nie jest idealna – przypomniał mi, siadając na mnie, przyciskając mnie do poduszek. – Ale to doskonałe miejsce do pracy i nauki. Jest tu wszystko, o czym marzyłem: ważne wydarzenia naukowe z poważnymi gośćmi, stypendyści Laskera, ważne odkrycia. To idealna kombinacja, dokładnie to, czego poszukiwałem. Pocałował mnie mocno w policzek i wrócił do akwarium. – Te stworzonka muszą jeszcze trochę pobyć w torebkach – powiedział do mnie, umieszczając je w akwarium z taką samą delikatnością, z jaką kładł Jonaha do kołyski. Wyobrażałam sobie, że właśnie tak operuje swoich pacjentów. – Gdy temperatura wzrośnie do 25 stopni, otwórz torebki i pozwól im się zanurzyć – z kieszeni wyjął mały termometr i położył go na moim nocnym stoliku. – Dziękuję – odpowiedziałam. – To śliczne. – Muszę jeszcze trochę popracować nad plażą. Zapragnęłam bliskości z nim, chciałam, by mnie objął. Pamiętałam o tym, co kiedyś między nami było, i myślałam o tym, co może być. Miles pieścił delikatne miejsce za moim uchem. – Tęskniłem – powiedział, owijając kosmyk moich włosów wokół swojego palca. Wtulałam się w niego i czułam, jak mój ponury nastrój znika. – Ja też – powiedziałam i dokładnie wtedy zapiszczał jego pager. – To pewnie jeden ze stypendystów – powiedział głęboko rozczarowany. Sięgnął do kieszeni, szukając źródła irytującego dźwięku. – Wiem, Claire.

Rozumiem. Też mnie to denerwuje. To wszystko… Ostry dyżur to rzeźnia. Pacjenci są często w tragicznym stanie. Operacje mam zaplanowane na najbliższych kilka miesięcy, a wszyscy stypendyści dopiero rozpoczęli naukę. Muszę ich przeprowadzić przez te bardziej skomplikowane, tak się umówiliśmy. A do tego dochodzą jeszcze badania, terminy… Przepraszam, że cię w to wciągnąłem. Ale to nie będzie trwało wiecznie, kochanie. Wierzę, że w dłuższej perspektywie ta przeprowadzka będzie dla nas dobra. Dla nas wszystkich. Dla całej rodziny. Poczułam, jak opadam z sił. Bezwładnie wysunęłam się z jego objęć. Ta praca była wszystkim, czego pragnął, ale tyle od niego wymagała… Dla Jonaha i mnie nie zostawało prawie nic. Miles zadzwonił do szpitala. Przez chwilę słuchał w ciszy, aż w końcu się odezwał. Beznamiętnym głosem zadał kilka pytań dotyczących pacjenta i powiedział: – Brzmi jak stan krytyczny. Zadzwoń po anestezjologa. Wytłumacz wszystko pacjentowi i przygotuj zespół do zabiegu. Zaraz tam będę. Poszedł po kurtkę i klucze, lecz zaraz do mnie wrócił. – Dajmy temu wszystkiemu jeszcze szesnaście miesięcy. Wypełnię swój dwuletni kontrakt i jeśli życie tu dalej nie będzie ci odpowiadało, pomyślimy o czymś innym. Dobrze? Pocałował mnie w czoło. – Okej – powiedziałam. – Szesnaście miesięcy od teraz? – Tak – powiedział, patrząc na zegarek. – Dziś prześpię się w szpitalu. Jeśli trochę się uspokoi, spróbuję wpaść do domu jutro rano i zobaczyć się z Jonahem. Usłyszałam uderzenie widelcem o talerz, a potem trzask zamykanych drzwi. Miles przeszedł przez podjazd i odjechał na noc do szpitala. Następnego ranka obudził mnie płacz Jonaha. Miejsce w łóżku obok mnie było puste, a pościel zimna. Widocznie Miles był zajęty pacjentami lub został w laboratorium po godzinach: pochylony nad slajdami, z kawą w dłoni, pochłonięty pracą. Być może to właśnie praca go napędzała… Mnie jego ambicja zostawiła osamotnioną. Czułam też stres macierzyństwa – chociaż było wszystkim, czego pragnęłam, nie dało mi poczucia spełnienia, które dawały mi moje badania. Czułam się szczęśliwa, będąc w domu z Jonahem, i kochałam go najbardziej na świecie, lecz jednocześnie byłam do głębi znudzona prowadzeniem domu. Odrzucała mnie prostota domowych obowiązków – chociaż Miles tak bardzo się starał, czułam się niedowartościowana. Pragnęłam stymulujących, rozwijających dialogów, chciałam rozmawiać o czymś więcej niż o tym, ile papieru toaletowego zostało w szafce w przedpokoju. Przeprowadziliśmy się w środku semestru, co bardzo utrudniało mi znalezienie pracy – zdecydowałam się zostać w domu i spróbować być taką mamą,

jakie zawsze podziwiałam i o jakiej zawsze sama marzyłam. Chciałam być mamą, która czerpałaby satysfakcję z upiększania domu, która cierpliwie znosiłaby wszelki płacz i napady histerii swoich dzieci, która uwielbiałaby dla nich gotować. Po tym jak zrezygnowałam z życia zawodowego, wyobrażałam sobie dekorowanie pokoju Jonaha jak tablicę na Pintereście: chciałam wycinać sowy z papieru i naklejać je na murale, które sama namalowałbym na ścianach. Chciałam sama przygotowywać dla niego jedzenie. W większości jednak moje wysiłki kończyły się porażką. Rękodzieło zdecydowanie nie było moją mocną stroną, do mistrza kuchni też było mi daleko. Często czułam, że dryfuję bez celu – nie byłam dobra w tym, co próbowałam robić, a jednocześnie coraz bardziej oddalałam się od tego, czemu poświęciłam prawie dziesięć lat swojego życia: pionierskich badań ozonu i identyfikowania związków chemicznych szkodliwie wpływających na środowisko. To, w czym kiedyś byłam tak dobra, uciekało mi przez palce. Moja wiedza w zastraszającym tempie stawała się nieaktualna i niewystarczająca nawet na najmniej wymagającą profesurę. Mimo że Jonah szybko zaczął mówić i przez większość czasu nie sprawiał najmniejszych problemów (chociaż czasami był tak niespokojny jak ja), wciąż pragnęłam uczucia satysfakcji, które przynosiła mi praca. Brakowało mi go o wiele bardziej, niż się tego spodziewałam – i wstydziłam się tego. Spojrzałam na mój mały ocean, który poprzedniego wieczoru stworzył dla mnie mąż. Usiadłam na łóżku i rozprostowałam nogi. Wtedy zauważyłam mniejszego ze skalarów wciśniętego w filtr. „Nie zdążył się przystosować”, pomyślałam. Zupełnie tak jak ja. Patrzyłam w oczy rybki, białe i martwe. Wstając z łóżka, myślałam, co jeszcze będę musiała poświęcić dla mojego męża i jego naukowych marzeń – jego marzeń o jego sukcesie, za którym ja też musiałam gonić. Gdy dowiedziałam się, że Dean kupił dom przy Quayside 101 – dom, który wciąż skrywał duchy mojej młodości – moje zainteresowanie nim zaczęło zmieniać się w obsesję. Pochłaniało mnie jak złośliwy nowotwór, co nie uszło uwadze Milesa. – Claire, co się z tobą dzieje? – spytał, majstrując przy swoich okularach. – Jesteś rozkojarzona, jakbyś zawsze była gdzieś indziej. Nie śmiejesz się. Nie masz ochoty na zabawę jak kiedyś. Martwię się o ciebie. Wiem, że tęsknisz za naszym życiem w Mystic. Mnie też go brakuje. Ale to miejsce jest dla nas dobre, kochanie. Wstałam od stołu. W ciszy owinęłam się szalem i nałożyłam wełnianą czapkę na głowę. Poszłam do salonu, myśląc o tym, co obiecał mi Miles, gdy

podjął pracę w tym mieście. Przekonywał mnie wtedy, że będzie mieć więcej czasu dla Jonaha i na nasze wspólne, rodzinne życie. Wrzuciłam do kominka kolejne polano. Wiedziałam, że mimo najlepszych chęci nigdy nie będzie mógł spełnić tych obietnic. Z kieliszkiem wina w ręku położyłam laptop na stoliku i usiadłam w fotelu przy ogniu. Przysunęłam się bliżej do płomieni i wyobraziłam sobie inne życie: Deana w domu przy Quayside 101 pijącego kawę w sypialni na trzecim piętrze razem ze swoją piękną żoną. Wyobrażałam sobie jej długie nogi i idealne, białe zęby, słońce w jej oczach i włosach, dokładnie tak, jak na jej facebookowym zdjęciu. To było jedyne jej zdjęcie, które widziałam: siedziała na masce jeepa, obejmując Deana ramieniem. Drogi Deanie, ostatni raz rozmawiałam z moją mamą wiele lat temu, więc nie miałam okazji usłyszeć o tym, że kupiłeś tę posiadłość. Wow! Quayside to naprawdę wspaniały dom. Mimo to zawsze czułam się tam nieswojo. Pewnie już wiesz – mnie i Karze powiedziała o tym mama – że dom został zbudowany wiele lat temu dla kapitana Thomasa Mosesa. Według towarzystwa historycznego kapitan Moses służył na USS Constellation. W okolicach 1810 roku kupił grunt przy plaży i wybudował na nim dom dla swojej żony i siedmiorga dzieci. Mieszkał w nim jednak tylko rok, gdyż zginął w bitwie morskiej podczas wojny brytyjsko-amerykańskiej w 1812 roku. Przez długi czas nad kominkiem wisiał dość upiorny portret kapitana, aż do czasu, gdy Kara i ja wprowadziłyśmy się z mamą. Kara bała się go tak bardzo, że zaczęła moczyć się w nocy, więc w końcu mama zdjęła ten straszny obraz i schowała w stodole. Naprawdę nie jestem w stanie wyobrazić sobie Ciebie ani w tym domu, ani w country klubie White Sands po drugiej stronie ulicy, palącego mentolowe papierosy, pijącego pabsta przeplatanego szotami jägermeistera. Dziewczyny by się za Tobą oglądały! Ale przecież zawsze tak było. I gdy patrzę na Twoje zdjęcia widzę, że nic się nie zmieniło. Tu teraz pada śnieg, zresztą nigdy nie przestaje. Tęsknię za domem – niekoniecznie za tym, w którym teraz mieszkasz, ale za tym, który wyremontowaliśmy wspólnie z Milesem w Mystic. Przez całe swoje dorosłe życie chciałam wrócić i móc znów zobaczyć swojego tatę w jego małym domku na Willard Street, tam, gdzie pierwszy raz widziałam Ciebie odgarniającego śnieg. Czy to nie dziwne, że oboje dorastaliśmy w dwóch maleńkich domkach, dokładnie takich samych, jak ciasta z foremki? Pamiętasz, jak z tarasu można było usłyszeć dźwięk syren? Bardzo brakuje mi mgły nadchodzącej od Long Island Sound, gdy woda była cieplejsza od powietrza. Myślę, że plaża jest najpiękniejsza właśnie o tej porze roku, bardzo za nią tęsknię. Nigdy wcześniej nie czułam się tak

samotna. Mój mąż jest ciągle zajęty swoją nową pracą – aż zazdroszczę jego szpitalowi! To żałosne. Czasami mam ochotę włamać się tam i go porwać. Mam masę mrocznych pomysłów – chciałabym, by to miejsce po prostu zniknęło. Jest nam znacznie ciężej przyzwyczaić się do nowego życia, niż się tego spodziewaliśmy. Przez większość czasu jestem sama. Zajmuję się synkiem i marzę, by jakiś szalony statek kosmiczny przyleciał i zabrał mnie z 3345 Topping Road gdzieś bardzo daleko od tego wszystkiego. Ściskam Claire Drewno trzaskało i strzelało w kominku, a ja sączyłam wino i wpatrywałam się w węgle rozżarzone do koloru letniego zachodu słońca. W końcu spojrzałam z powrotem na ekran, na którym przeglądałam nowe zdjęcia Deana. Wyglądał jak model: krzepki, silny, niedogolony. Na zdjęciach był ubrany w odzież do wspinaczki, z czekanem w ręku podążał ścieżką na Bear Mountain, najwyższy szczyt Connecticut. Padał śnieg, a on z dłońmi na biodrach stał obok znaku z napisem „Skrzyżowanie Rica, szlak Appalachów”. Nie musiałam wytężać wyobraźni – wyglądał lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Jego postura przypominała antyczne rzeźby, a w spojrzeniu kryła się ta sama tajemniczość, którą tak dobrze znałam. Przeglądałam kolejne zdjęcia, powiększając jedno z nich, by bliżej przyjrzeć się kolejnej znajomej twarzy: Jimmy Pistritto, który kręcił się wokół Deana, gdy byliśmy razem, aż do czasu, gdy został aresztowany za kradzież i wysłany do zakładu poprawczego Enfield tuż przed moim wyjazdem na studia. Jimmy marszczył brwi i wznosił do góry piwo. Groźnie spozierał na mnie ze zdjęcia swoimi mrocznymi oczami, które pamiętałam z dawnych czasów. Pozostałe zdjęcia zostały wykonane po zmroku. Góry Taconic leżały przykryte świeżym śniegiem pod niebieskim niebem, jak na widokówkach. Gdy przeglądałam ujęcia dolin i gór, jakich próżno szukać na całkowicie płaskim obszarze środkowego zachodu, Dean napisał do mnie wiadomość na czacie. DEAN: Jesteś? CLAIRE: Jestem! DEAN: Właśnie przeczytałem Twój e-mail. Kapitan Moses, eh? Bardzo mnie cieszy, że pamiętasz, jak uwielbiam gówniane piwo. Pabst to mój ulubiony browar! Właśnie w tej chwili jedno piję. Czy mogę Ci się przyznać, że nie mogę przestać o Tobie myśleć? Zawahałam się. Nie wiedziałam, jak powinnam odpowiedzieć na to, co właśnie napisał. Zachęcająco? Czułam, że nadszedł ten moment, w którym znów mogłam pozwolić sobie z nim na więcej.

DEAN: No więc nie mogę przestać o Tobie myśleć. O nas. CLAIRE: To były dobre czasy. DEAN: Byłaś taka piękna i taka mądra. Ale oboje byliśmy bardzo młodzi. Żałuję, że nie poznałem Cię później, gdy byłem trochę rozsądniejszy. Gdy oboje lepiej rozumieliśmy samych siebie. Gdy wiedziałem, czego szukam. Może wtedy mielibyśmy szansę przetrwać. CLAIRE: A teraz jesteś rozsądniejszy? DEAN: Może nie do końca, ale naprawdę wiele się nauczyłem. CLAIRE: Ja też. DEAN: Umówmy się kiedyś. Na obiad. CLAIRE: Właśnie jem obiad. Przy kominku. DEAN: A co masz na sobie? ;) CLAIRE: Piżamę, sweter, czapkę i szalik. Mogę to wyjaśnić: właśnie zmieniam się w bryłę lodu. Nigdy wcześniej nie byłam gdzieś, gdzie byłoby aż tak zimno. DEAN: Potrzeba Ci więcej ognia… I towarzystwa. Wiesz, mogę to sobie wyobrazić: Ciebie siedzącą przy oknie, we flanelowej piżamie. Taką, jaką Cię zapamiętałem. Trochę mnie to smuci. Chciałbym Cię stamtąd wyrwać i zabrać na prawdziwą randkę, z wieloma pabstami dla mnie i kilkoma litrami czerwonego wina dla Ciebie. CLAIRE: O tak. Bardzo tego potrzebuję. DEAN: Zaraz tam będę. Zaczęłam chichotać jak nastolatka. Jego słowa mile mnie połechtały i chciałam kontynuować naszą małą fantazję, gdy nagle stanął przede mną Miles. Jadł ogromne ciastko z czerwono-zieloną posypką, – Co cię tak śmieszy? – spytał, stając obok mnie i zlizując okruchy z warg. Zaczerwieniłam się, jakby przyłapał mnie na gorącym uczynku. – Rozmawiam z przyjaciółmi. Mój komputer zapiszczał, a na ekranie pojawiła się kolejna wiadomość od Deana. Miles uśmiechnął się i usiadł na poręczy mojego fotela. Spytał, pełen optymizmu: – Przyjaciółmi stąd? – Z domu – odpowiedziałam. – Tu nie mam żadnych przyjaciół. Przysunęłam laptop do siebie, zasłaniając ekran. Skinął głową i ugryzł swoje gigantyczne ciastko. – Zrobiłam je dla Jonaha – powiedziałam mu. – Nie mogę wziąć nawet jednego? Wzruszyłam ramionami i poklepałam go po brzuchu. – To warstwa ocieplająca – powiedział, wciągając brzuch. – Jak tylko

stopnieje śnieg, znów zacznę biegać. A właśnie, kochanie. Mogę cię o coś spytać? – Oczywiście – odpowiedziałam, słuchając go jednym uchem. Patrzyłam w dół, na komputer. Chciałam wrócić do Deana. – Powiedziałaś naszej sąsiadce z naprzeciwka, że będziemy tu tylko do końca roku? – Chyba tak – zatrzymałam się. – Dlaczego pytasz? – Po pierwsze, ponieważ to nieprawda, a po drugie dlatego, że jej mąż pracuje na wydziale medycyny. – No i? – Mamy dwuletni kontrakt, Claire. To absolutne minimum. Dopiero po tym okresie możemy zacząć rozmawiać o czymkolwiek innym. Przecież o tym wiesz. Jej mąż podszedł do mnie w laboratorium i spytał, czy szukam innej pracy. Przecież wiesz, jak ważna jest moja reputacja, kotku. Będzie niezwykle ważna zwłaszcza wtedy, gdybyśmy chcieli coś zmienić. A jeśli mam być szczery, teraz nie chciałbym nic zmieniać. Madison to piękne miasto i myślę, że będzie żyło się nam tu naprawdę dobrze. Ale moi koledzy muszą wiedzieć, że jestem w pełni oddany naszemu wydziałowi i badaniom, które prowadzimy. Sączyłam wino z kieliszka. – Przepraszam – powiedziałam. – A przy okazji – powiedział Miles, żując ostatni kęs ciastka – zostawiłaś włączony piekarnik. Wyłączyłem go, gdy poczułem, że coś się pali. Wczoraj poszłaś do łóżka i też zostawiłaś włączony piekarnik. Czy mogłabyś bardziej uważać? Proszę, kochanie. Może coś cię trapi, ale proszę, uważaj bardziej. – Dobrze – powiedziałam, kiwając głową. Chciałam, by zostawił mnie w spokoju. – Będę uważała. Pochylił się i pocałował mnie w czoło. – Teraz muszę iść do pracy i trochę mi zejdzie. Nie czekaj na mnie. – Dobrze. Dobranoc. Gdy Miles odchodził, szurając kapciami, przeczytałam ostatnią wiadomość od Deana. Claire, czy nie zastanawiałaś się, jacy bylibyśmy razem teraz? Jako dorośli? Mam nadzieję, że nie paplam za dużo. Ale dużo o tym myślę. Tak naprawdę, od dawna się nad tym zastanawiam. Ponieważ nie było go już na czacie, gdy Miles wyszedł z pokoju, napisałam do niego krótki e-mail. Wylogowałam się i poszłam na górę, do łóżka. Zawahałam się przez chwilę, ale w końcu wysłałam mu moje własne, stonowane wyznanie. Deanie, naprawdę, po tym wszystkim, co dla mnie zrobiłeś, możesz mówić tyle, ile tylko chcesz. Przecież tyle razem przeżyliśmy. Dziękuję za komplementy. Przyznam Ci się, że też o tym myślałam. Czasami nawet to sobie wyobrażałam. Mam nadzieję,

że wszystko u Ciebie w porządku i że jesteś szczęśliwy. Całuję Claire Zamykając laptop, wyciągnęłam stopy ku ognisku. Myślałam o naukowej definicji ognia: „samowystarczalna reakcja chemiczna o wysokiej temperaturze, której efektem jest ciepło i płomień”. Byłam przekonana, że płomień dawnego uczucia wciąż rozgrzewał mnie i Deana, w każdym znaczeniu tego słowa.

ROZDZIAŁ 4 OGIEŃ Przez cały pierwszy rok liceum pan Barnet, mój nauczyciel, każdego dnia nosił tę samą czarno-zieloną flanelową koszulę. Lubił podwijać rękawy, by pokazać nam swój tatuaż na przedramieniu przedstawiający układ pierwiastków. Nigdy nie zapomnę jego lekcji o ogniu – to one najbardziej na mnie wpłynęły i uczyniły mnie tą dziewczyną, którą wtedy byłam – i tą kobietą, którą stałam się wiele lat później. Pierwszą lekcję o spalaniu pan Barnet rozpoczął, oznajmiając: – Ogień jest jedyną rzeczą w naturze, która nie jest materią. W głowie wciąż słyszę siłę, z jaką przyciskał kredę do tablicy, gdy pisał drukowanymi literami: OGIEŃ = spalanie OGIEŃ – widoczny i namacalny efekt uboczny zmiany stanu skupienia materii. Odwrócił się do klasy, drapiąc się po bródce. Ktoś beknął. Kapitan drużyny baseballowej, Norwell Jackson, kołysał się na swoim krześle i bawił kostką Rubika. Pan Barnet rzucił w niego swoją gumką i trafił go w ramię. Potem odwrócił się do mnie. Pamiętam, że robiłam wtedy balona z gumy do żucia. Do dziś, gdy tylko widzę płomienie, przypominam sobie to, co wtedy do mnie powiedział: – Ogień jest bronią o nieograniczonej mocy. Pan Barnet włączył grafoskop i pokazał nam na nim rysunek ze starego numeru „Harper’s Weekly” przedstawiający wielki pożar Chicago, o którym uczyliśmy się na historii. Rysunek przedstawiał mroczne, ciemne od dymu niebo i tłumy ludzi uciekających od ogromnych płomieni. – To przykład ognia, który płonął przez trzy dni, od ósmego do dziesiątego października 1871 roku. Przyczyną pożaru mogła być krowa Catheriny i Patricka O’Learych, która miała przewrócić lampę naftową lub, co według mnie jest bardziej prawdopodobne, fragmenty komety Biela będące iskrą, która podpaliła stodołę. Przez południowo-zachodni wiatr ogień szybko się rozprzestrzenił i obrócił miasto w popiół. Pan Barnet pokazał nam na projektorze kolejny rysunek spalonego miasta. Po ugaszeniu pożaru z ceglanych budynków pozostały tylko szkielety konstrukcji. – Ogień to spalanie – powiedział. Palnikiem Bunsena podpalił kawałek papieru i podrzucił go do góry. Papier zmienił się w popiół, zanim zdążył spaść na podłogę.

– Spalanie to proces chemiczny, który sprawia, że rzeczy płoną. W ostatnim rzędzie Norwell Jackson odchrząknął i pstryknął swoją zapalniczką Zippo. Pan Barnet nawet się nie zająknął i mówił dalej. – Ogień wcale nie jest materią. Płomień, który widzicie, to po prostu widoczny efekt proces utleniania, podobny do rdzewienia lub trawienia. Ten proces różni się jednak od tych dwóch tym, że wydziela ciepło i światło. To właśnie dlatego ogień ma taką moc. Jest spektakularny i seksowny. Nigdy wcześniej nie słyszałam, by nauczyciel użył w klasie słowa „seksowny”. Reszta uczniów zdawała się nieporuszona, lecz mnie do głębi to urzekło. Na następnym slajdzie pan Barnet pokazał nam silniki promu kosmicznego napełnianie ciekłym tlenem i ciekłym wodorem. Wytłumaczył, w jaki sposób te dwie substancje razem tworzą paliwo, które w procesie wyglądającym na wyjątkowo ognistą eksplozję wystrzeliło statek na orbitę. Uderzył miernikiem w ekran dokładnie w chwili, gdy płomień stał się czerwony. – Ogień jest żywiołem, który potrafi zniszczyć cały dom w mniej niż godzinę. Jeśli rozpali się go wewnątrz samochodu, strawienie pojazdu zajmie mu trzydzieści minut. Wystrzelenie rakiety w kosmos zajmuje mu tylko dwadzieścia sześć i sześć setnych sekundy. Styczeń 1986 roku – miesiąc moich czternastych urodzin i początek drugiego semestru pierwszej klasy liceum – został nazwany przez NASA „rokiem spotkań astrofizycznych”. Specjalnie wybrano tę porę na start statku kosmicznego, by mógł podążać za ogonem komety Halleya. Naukowcy zamierzali zbadać kometę z wykorzystaniem całej technologii, jaką stworzyli w ciągu siedemdziesięciu pięciu lat – od chwili, gdy kometa odwiedziła nas ostatni raz. Na pokładzie statku była Christa McAuliffe, nauczycielka z miasta w New Hampshire oddalonego o dwie godziny drogi od naszej szkoły. Cały ten zachwyt nie trwał długo. Challenger rozpadł się w powietrzu 28 stycznia, zaledwie siedemdziesiąt trzy sekundy po starcie. Dla mnie wybuch statku okazał się nie tylko symbolem obróconych w popiół marzeń – zawsze będę go kojarzyć z rozpadem małżeństwa moich rodziców. Tego dnia spóźniłam się do szkoły. Wyskoczyłam z samochodu Deana i omijając sale lekcyjne, biegłam przez korytarz prosto do szkolnej auli. W rękach trzymałam model komety i modliłam się do Maryi, Józefa i wszystkich innych świętych, o których uczyliśmy się na lekcjach religii. Modliłam się, by pozwolili mi zdążyć na odliczanie i start promu, na pokładzie którego znajdowała się nasza lokalna bohaterka. Zdążyłam. Gdy statek wznosił się do góry dzięki procesowi spalania, który

objaśnił nam Pan Barnet, z emocji osunęłam się na krawędź krzesła. Challenger sunął wzwyż, zostawiając za sobą biały ślad, tak jakby sam był kometą. Jednak wkrótce po starcie nagle zobaczyliśmy niespodziewany czarny dym wydobywający się spod statku, który nagle rozpadł się na dwie części. Nasi nauczyciele spojrzeli na siebie, a komentatorzy telewizyjni zamilkli. W tamtej chwili wiedziałam, że razem ze statkiem spłonęły nasze marzenia i listy, które napisaliśmy do załogi: do Judith Resnik, drugiej kobiety w kosmosie, i do Christy McAuliffe, nauczycielki, która odwiedziła naszą klasę. Przez większość pierwszego semestru pisaliśmy do niej listy. 5 stycznia 1986 roku Claire Spruce 290 Willard Street East Lyme, CT 0633 NASA Christa McAuliffe, Projekt „Nauczyciel w kosmosie” Centrum Lotów Kosmicznych im. Lyndona B. Johnsona, Houston, TX 77297 Droga Pani McAuliffe, równo za tydzień, o 11.38, wyleci Pani w kosmos z Kennedy Space Center i od tego momentu będzie Pani bohaterką. Dla mnie już nią Pani jest. Chociaż mam dopiero czternaście lat, bardzo dużo myślę o swojej przyszłości. Biegam na bieżni i pracuję nad księgą pamiątkową naszej klasy. Chcę być pierwszą osobą w naszej rodzinie, która pójdzie na studia. W szkole podstawowej byłam harcerką i nauczyłam się podstaw kempingu i przetrwania. Potrafię wykrzesać ogień z kamienia i dwóch patyków i na odznace mam naszyte specjalne znaczki, które to potwierdzają. Sprzedaż ciasteczek nigdy jednak nie szła mi zbyt dobrze. W tym roku moja klasa będzie brała udział w projekcie „Nauczyciel w kosmosie”. Bardzo się cieszę na samą myśl udziału w lekcjach nadawanych ze statku! Czy myśli Pani, że można zobaczyć kometę Halleya, gdy leci dookoła naszej planety? W szkole mamy teleskop, lecz nigdy nie pozwolono nam go użyć – nawet ze specjalną przepustką do sali naukowej. Bardzo chciałabym zobaczyć zdjęcia komety z góry, stamtąd, gdzie Pani będzie. Czy mogłaby Pani wysłać mi swoje zdjęcie z autografem? Chciałabym dołączyć je do mojego projektu na lekcję. Mój projekt nazywa się „Najlepsza wycieczka na świecie”. Robię też model komety Halleya, który również w nim wykorzystam. Mam jeszcze parę pytań. A) Czy ma Pani dzieci? (Strasznie bym się cieszyła, gdyby moja mama poleciała w kosmos obejrzeć kometę!) B) Czy zawsze Pani wiedziała, że chce polecieć w kosmos? (Ja wiedziałam, że chcę badać atmosferę, od kiedy się urodziłam).

Powodzenia! Claire Spruce 1 Klasa Liceum Lyme High School Gdy widziałam fragmenty płonącego statku spadające na ziemię z nieba, wyobrażałam sobie, że wśród nich znajduje się również mój list: rozerwany na małe fragmenty niczym upiorne konfetti spadał wraz z resztą statku do wody i tonął na dnie Atlantyku. Cała szkoła zamilkła. Wraz z kolegami i koleżankami z mojej klasy czekaliśmy w ciszy. Nigdy wcześniej nie byliśmy tak cisi w szkole. Prawdopodobnie były to najcichsze chwile w naszym życiu. Patrzyłam na ściany hali udekorowane czerwonymi, białymi i niebieskimi wstążkami; trąbki, w które wszyscy dmuchaliśmy przy starcie, teraz leżały na naszych kolanach. Z kieszeni wyjęłam list, który dostałam od Christy McAuliffe w odpowiedzi na mój własny. Przytuliłam go do piersi. Cała drżałam. Wiedziałam, że gdy ja ponownie czytałam jej słowa, ona już nie żyła. 10 stycznia 1986 roku NASA Projekt „Nauczyciel w kosmosie” Centrum Lotów Kosmicznych im. Lyndona B. Johnsona, Houston, TX 77297 Claire Spruce 290 Willard Street East Lyme, CT 06333 Droga Claire! Jest mi naprawdę bardzo miło, że poświęciłaś swój czas, by do mnie napisać. Jako czternastolatka nie miałam zielonego pojęcia, co chcę robić w życiu, więc zdecydowanie wyprzedasz mnie swoją determinacją. Jednak od zawsze byłam bardzo aktywną harcerką – tak jak Ty w szkole podstawowej. Ja też od dawna czekałam, aż odwiedzi nas kometa Halleya – teraz będę miała jedyną w życiu szansę, by zobaczyć, jak okrąża Ziemię. Nasz lot w kosmos będzie jednocześnie pierwszą misją specjalnej satelity badawczej SPARTAN-203. To eksperymentalna satelita, dzięki której będziemy mogli obserwować kometę i wykonać jej zdjęcia. Opowiem wam o niej na lekcjach, które będę dla was prowadzić ze statku jako wasza nauczycielka w kosmosie, uczestniczka projektu związanego z lotem i misją Challengera. Jak pewnie sobie wyobrażasz, jestem niezwykle podekscytowana tym, że polecę w kosmos na pokładzie tego statku. Mam nadzieję, że w przyszłości coraz więcej młodych kobiet – takich jak Ty – będzie zainteresowanych karierą w NASA. W odpowiedzi na Twoje pytanie chciałabym powiedzieć, że mam dwoje

dzieci, chłopca i dziewczynkę. Przygotowuję się do lotu w Johnson Space Center w Houston, bardzo daleko od domu, i strasznie za nimi tęsknię. Jednak mimo to cieszę się, że dano mi szansę na udział w tym wydarzeniu i niecierpliwie czekam, aż się rozpocznie. Załączam zdjęcie, o które prosiłaś. Jeszcze raz dziękuję za list. Zabiorę ze sobą w kosmos wszystkie listy, jakie dostałam od Twojej klasy – na szczęście. Z pozdrowieniami! Christa McAuliffe Tragedia załogi Challengera – dla mnie szczególnie strata Christy McAuliffe – ujawniła głęboką prawdę: w chwili, gdy ujrzeliśmy eksplozję statku, kiedy rozpadł się na kawałki, które spadły do oceanu, a jego załoga zginęła na naszych oczach, staliśmy się innymi ludźmi. Od tamtego momentu przestaliśmy być dziećmi – chociaż mieliśmy dopiero czternaście lat, wewnątrz nas dokonał się przełom. Dziewczyny siedzące przede mną na składanych krzesłach już nie trzymały się za ręce i nie uśmiechały do siebie pełne podekscytowania. Każda ze zgromadzonych osób pogrążyła się w samotnym smutku. Nikt nie zjadł swojego kawałka pizzy, a lody rozpuściły się w plastikowych miseczkach przygotowanych z tyłu auli. Pan Barnet wyniósł sprzęt wideo z oczami pełnymi łez. Brutalnie wprowadzeni w dorosłość czekaliśmy, aż głos dyrektora Jensena popłynie z głośników i powie nam to, o czym już wiedzieliśmy – że Christa McAuliffe, trzydziestosiedmioletnia mama dwojga dzieci, tak podobna do naszych mam, nie będzie prowadziła dla nas lekcji z kosmosu. Wypuszczono nas ze szkoły przed czasem. Czekałam, aż przyjedzie po mnie mama, i myślałam, czy kiedykolwiek będę w stanie zapomnieć o tej chwili, na którą czekałam cały rok. Czy będę w stanie zapomnieć o swoich marzeniach. Pytałam sama siebie: czy istnieją jakiekolwiek gwarancje? Jakiekolwiek obietnice, których mogą dotrzymać nasi rodzice, NASA czy nawet prezydent Reagan? Pamiętam też, że to wtedy podjęłam decyzję: oddam się Deanowi, jeśli mnie o to poprosi. Tamtego popołudnia moja mama zrobiła coś, czego nie robiła nigdy wcześniej: wyszła wcześniej ze szpitala w Hartford, gdzie pracowała jako pielęgniarka, i pojechała odebrać mnie i Karę z naszych szkół. Jej samochód stał przed moim liceum, Kara machała do mnie apatycznie z przedniego okna, oznajmiając, że po mnie przyjechały. Oczy mojej mamy i siostry były czerwone od płaczu, lecz ich twarze wciąż

były tak samo piękne. Kara i mama miały takie same, pełne usta, które teraz drżały. Obie były przygnębione. Usiadłam z tyłu i w ciszy pojechałyśmy do domu. Patrzyłam w samochodowe lusterko i widziałam, jak łzy niszczą makijaż mamy. Ciągle mrugała, usiłując je powstrzymać. Siatki z zakupami szeleściły w bagażniku, gdy pokonywałyśmy ostre zakręty prowadzące do naszego podjazdu. Pod domem stał zaparkowany van naszego wujka G, który był hydraulikiem. Obok niego stał poturbowany jeep Rexa, przyjaciela naszego taty. Rex nakleił na zderzaku naklejkę z napisem: „Dajcie nam piwo, a nie wezwanie do wojska”. W środku mężczyźni grali w karty – w każde wtorkowe popołudnie zbierali się w naszym domu i grali w pokera. Tę tradycję zapoczątkował mój tata ze swoimi znajomymi bezrobotnymi z wyboru, tak jak mój wujek, lub dlatego, że właśnie brali udział w strajku, tak jak mój tata i Rex. Czasami dołączali do nich inni mężczyźni z okolicy, lecz zwykle było ich tylko trzech: tata, Rex i wujek G. Razem siadali do gry trapieni tymi samymi problemami. Ciągle tracili pracę i byli zmuszeni szukać nowej, popadali w bezrobocie i wychodzili z niego, żyjąc w takiej niestabilności przez całe lata. Nie grali w pokera od czasów liceum i wprowadziło to do ich życia odrobinę regularności. Nie opuścili nawet tygodnia, aż do czasu, gdy dostali powołanie do wojska na wojnę w Wietnamie. Mój tata był jedynym z nich, który pojechał na front. Wujek G, brat mojej mamy, nie kwalifikował się na żołnierza przez chorobę Ménière’a, która zawsze była jego wymówką, gdy przewrócił się po pijanemu – tata nazywał go „pieprzonym irlandzkim fuksiarzem”. – Rex wymigał się od tego wszystkiego, żeniąc się z Marian – powiedział mi później tata. – Marian była jego pierwszą żoną, najładniejszą ze wszystkich trzech. Wyprowadzili się na odludzie, do Halifax, gdzie zajęli się wyrobem świeczek i sprzedażą solonego dorsza. Tata i Rex spotkali się ponownie dopiero po prawie dwóch latach, jednak w ich relacji nic się nie zmieniło: wciąż byli przyjaciółmi jak wcześniej i znów zaczęli się spotykać w naszym domu w każdy wtorek. W tamto styczniowe popołudnie gdzieś zgubili swoje żetony do pokera i jako zamiennik wykorzystali szkło morskie mojej mamy. Mama była bardzo dumna ze swojej kolekcji, którą trzymała w ogromnych słojach, podzieloną według kolorów. Jeden słój był wypełniony tylko rzadkim niebieskim szkłem, a inne zielonym, białym i brązowym. Najcenniejszy ze słojów był pełny kawałków różowego szkła przemieszanych z fragmentami zabytkowej ceramiki. Mama weszła do domu i z siatkami pełnymi zakupów podeszła do stolika. – Co tu się dzieje, do cholery? – spytała tatę. Miała groźną minę. Tata podrapał się kartami po brodzie. – Kurwa, a na co to wygląda? – odpowiedział. Rex spojrzał na mamę, bawiąc się swoim złotym krucyfiksem, który

spoczywał między bujnymi włosami klatki piersiowej wymykającymi się spod jego swetra. Wydmuchiwał dym papierosowy nosem niczym smok. Obok niego siedział wujek G. Był ubrany w koszulę hydraulika z nadrukiem „Gorący towar” w miejscu, w którym powinna znajdować się plakietka z jego imieniem. Nazywał się Gerald, miał gruby wąs jak detektyw z serialu Magnum, a w ustach trzymał zapalone marlboro. – Nie złość się, bo ci tak zostanie – powiedział do mojej mamy, a swojej siostry. – Nie wiedzieliśmy, gdzie schowałaś nasze żetony, i nie mogliśmy ich znaleźć. Musieliśmy improwizować. Uśmiechnął się i strząsnął popiół do pustej puszki po piwie. Mama pochyliła się nad stołem i bez słowa zgarnęła ręką swoje kolorowe morskie szkło, karty i banknoty do jednej z siatek. Robiąc to, patrzyła na mojego tatę. Nawet gdy była wściekła, była taka piękna… Jej blada, irlandzka skóra zarumieniła się, a usta wykrzywiły w karykaturę pocałunku. – To chyba pas – powiedział Rex, opierając się na krześle. Wujek G otarł czoło wierzchem dłoni. Miał ręce brudne po pracy nad naszym grzejnikiem. W zamian za jego usługi rodzice pozwalali mu zostać u nas przez jakiś czas, gdy właśnie rzuciła go dziewczyna. – Kat, musisz się napić – powiedział do mojej mamy. Wzięła do ręki piwo, które stało przed moim tatą i wypiła je jednym łykiem. – Idę się przejść. Nie czekajcie na mnie. Kara siedziała obok mnie na kanapie w salonie. Kolorowała coś w zeszycie, a ja przyglądałam się rodzicom. Myślałam o liście, który moja mama zostawiła mojemu tacie. Wciąż był w kieszeni mojej kurtki. Mój tata spędził cały dzień na strajkowaniu z Rexem, ponieważ nie oddałam listu. Nie miał pojęcia, co go czekało. – A idź sobie – krzyknął do mamy i pokazał jej drzwi. – Idź się przejść. Może świeże powietrze cię uspokoi. Liczyłam na to, że gdy odrobię lekcje, też będę mogła sobie pójść i spotkać się z Deanem przy potoku. Gdy mój wujek sięgnął po kolejne piwo, ja otworzyłam encyklopedię na literze „k”. Obejrzałam zdjęcie komety narysowanej na ścianie w jaskini i przeczytałam starą mongolską legendę. Według tej opowieści komety były „córkami diabła, które zbliżając się do ziemi, ostrzegały ludzi przed nadchodzącymi pożarami, sztormami, mrozem i zagładą”. Spojrzałam znad książki, którą trzymałam na kolanach: mama właśnie zakładała swoje zielone zimowe buty i wiązała szalik. Wyszła z domu, trzaskając drzwiami. Zastanawiałam się, czy nadejście komety Halleya przepowiedziało tragedię Christy McAuliffe, tak jak mówiła legenda. Nagle poczułam panikę. Zaczęłam się

bać, że tam na zewnątrz, w zimnie i zapadającym zmroku, moją mamę też może czekać jakieś nieznane niebezpieczeństwo. Szybko założyłam kurtkę i poszłam za nią. – Tato… – powiedziałam. – Po prostu idź – odpowiedział. Gdy mama gniewała się, była smutna lub po prostu pragnęła odrobiny samotności, lubiła spacerować po plaży. Tam znajdowała szkło morskie. Od ponad roku sama chodziła na plażę. Pamiętałam czas, gdy spacerowała po niej razem z moim tatą. Pamiętam, że trzymali się wtedy za ręce. Zaledwie rok temu, w Dzień Niepodległości, wszyscy czworo poszliśmy poza potok i falochron. Byliśmy bardzo rozczarowani, gdyż sztorm popsuł pokaz fajerwerków, jednak tata przygotował dla nas niespodziankę, by nam to wynagrodzić: przyniósł dwa latawce – smoka z długim, żółtym ogonem i neonowego motyla. Gdy ja i Kara spacerowałyśmy leniwie po plaży, tata biegł ze swoim latawcem w jednej ręce, ściskając dłoń mamy w drugiej. Ścigali się jak dzieci i biegli wzdłuż plaży, aż smok taty i motyl mamy poderwały się do lotu. Tata zawołał do mnie i Kary: – Dziewczyny, nie ociągajcie się! Wznieśmy je jeszcze wyżej! Gdy w końcu go dogoniłyśmy, Kara była bez tchu, zgięta w pół, z rękoma na kolanach usiłowała złapać oddech. Jej buzia była pomarańczowa od lodów na patyku. Mama trzymała oba latawce, a tata rozwijał dodatkowe szpule sznurka, który trzymał w kieszeni szortów. Mama uśmiechnęła się do mnie. Wiatr zmierzwił jej długie, czarne włosy, które przykryły jej oczy. Okazałe domy spoglądały na nas zza falochronu niczym przyzwoitki. Tata pokazał mi, jak rozwijać sznurek. – Rób to powoli, centymetr po centymetrze. Bądź ostrożna, żeby nie przesadzić, bo zepsujesz swój latawiec. – Zupełnie oszalałeś – powiedziała mama do taty, gdy zaczął rozwijać trzecią szpulkę. Kręciła głową, ale jednocześnie głośno się śmiała. Usłyszeliśmy huk grzmotu. Mama spojrzała na tatę, a potem na nas. – Może już wystarczy? – Jesteśmy uziemieni – odpowiedział mój tata. Kopnął butem w piasek. – Gumowe podeszwy. Mama była bosa. Błyskawica przecięła niebo, które pociemniało i stało się niemalże purpurowe. Mama zaczęła iść w stronę domu, ciągnąc za sobą swój latawiec. Krzyknęła do nas: – Peter? Dziewczynki? Idziecie?

Kara robiła gwiazdy na mokrym piasku. Wyglądała jak młodsza siostra bliźniaczka naszej mamy: miała te same piegi, te same piękne policzki i tę samą twarz w kształcie serca. W warkoczyki miała wplecione różowe sznurówki. – Kat, z tobą nie ma żadnej zabawy – zawołał do niej tata. – Kiedyś niczego się nie bałaś. Mama zatrzymała się i spojrzała na niego. Przez chwilę przyglądała się mu w bezruchu. Coś zmieniło się na jej twarzy. Wtedy puściła sznurek, a my mogliśmy tylko patrzeć, jak jej latawiec spada prosto do oceanu. Jednak tamtego dnia gdy śledziłam ją po tym, jak przerwała grę w karty mojemu tacie, mama nie stała spokojnie w miejscu. Pełna gniewu pędziła przed siebie, wyprzedzając mnie o dobre czterdzieści kroków, malejąc w oddali. Jej włosy były splecione w warkocz. Wyglądała zupełnie jak dziewczyna w moim wieku. Gdy dotarłyśmy nad potok, zastanawiałam się, czy mama weźmie rozpęd i przeskoczy nad wodą. Nie wiedziałam, jak wysoki jest poziom wody. Bałam się, że może wpaść do rwącego strumienia, który wypełni jej długą kurtkę i wciągnie na dno. Pobiegłam za nią. Jednak poziom wody był tego dnia bardzo niski i mama po prostu przeszła przez potok, przemaczając swoje zielone buty. Gdy weszła na drugi brzeg, zaczęła biec i biegła aż do falochronu. Wspięła się na ścianę wznoszącą się stopniowo na prawie dwa metry i zeskoczyła na drugą stronę. Na kilka minut straciłam ją z oczu. W końcu też wspięłam się na falochron i stanęłam na jego granitowym szczycie. Czekałam, aż mama odwróci się i mnie zawoła, poprosi, żebym do niej przyszła. Ale ona po prostu biegła dalej, a jej warkocz kołysał się na jej plecach jak wahadło. Zeskoczyłam na plażę. Nie mogłam biec szybko po piasku – spowalniał mnie wiatr i moje ciężkie zimowe buty. Świat za potokiem był zupełnie inny od tego, który znaliśmy i w którym żyliśmy. Tutaj pojedyncze domy były wielkie jak bloki mieszkalne w miastach. Gładkie chodniki prowadziły do eleganckich zajazdów ulokowanych nad oszronionym piaskiem. Gdy je mijałam, nie mogłam dłużej się skupić na biegu – musiałam zwolnić i spojrzeć w ich rozświetlone okna. Myślałam o moim ojcu i o tym, jak bardzo imponowały mu takie domy; zawsze twierdził, że gdybyśmy mieli tylko trochę więcej pieniędzy, moglibyśmy żyć w całkowitym spokoju. Ku mojemu zdziwieniu przy Quayside moja mama zeszła z trasy na żwirową ścieżkę, co pozwoliło mi się do niej zbliżyć. Biegłam za nią, wciąż trzymając dystans, po wybrukowanym podjeździe prowadzącym do chodnika przed domem z ogromnymi drzwiami. Mama otworzyła je i weszła do środka tak swobodnie,

jakby były to drzwi jej własnego domu. Zatrzymałam się i spojrzałam na dom, do którego weszła. Był biały i ogromny, liczył trzy piętra. Musiał zostać wybudowany w epoce wielorybników, gdy kobiety przechadzały się w nim w halkach i wyglądały przez okno na ocean, wypatrując znajomych statków wracających do domu. Gdy stałam w ciemności, drżąc z zimna, w pokoju na drugim piętrze zapaliło się światło. Ujrzałam skórzaną sofę i zawalone dokumentami biurko, obok którego stał ogromny biały teleskop. Był skierowany w stronę oceanu i wyglądał nawet bardziej imponująco niż ten w laboratorium pana Barneta. Nie mogłam uwierzyć, że moja mama może znać kogoś mieszkającego w takim domu, lecz mimo to czułam niepokój. Nagle zobaczyłam mamę. Z zaskoczeniem obserwowałam, jak zdejmuje swoją białą zimową kurtkę i wiesza ją na teleskopie, tak jakby był zwykłym kołkiem. Pomyślałam o uśmiechniętej twarzy Christy McAuliffe na zdjęciu, które dla mnie podpisała, i o tym, jak zaledwie kilka godzin temu moja mama strasznie płakała w samochodzie, gdy wiozła mnie i Karę do domu. Patrzyłam w okno, w którym równie nagle pojawił się mężczyzna ze srebrnymi włosami i podszedł do mojej mamy. Miał na sobie szlafrok, równie biały, jak jej kurtka, teleskop i deski szalunkowe domu. Był biały niczym warstwy śniegu pokrywające falochron. Objął ją. Wstrzymałam oddech. W tamtym momencie chciałam tylko, by moja mama odwróciła się w stronę okna i w jakiś sposób ujrzała mnie w ciemności. Swoją obecnością chciałam ją powstrzymać przed zrobieniem tego, co stało się za chwilę. W pokoju oblanym pomarańczowym światłem lampy mama rozpięła szlafrok mężczyzny i zsunęła go z jego ramion. Zobaczyłam, jak stał przed nią kompletnie nagi – coś, o czym później całe życie usiłowałam zapomnieć. Popchnęła go na biurko i wspięła się na niego, wciąż mając na sobie jeansy i zielone buty. Zaczęła ściągać sweter przez głowę. – Mamo, nie! – krzyknęłam. Wrzask mew dobiegał od falochronu, a we mnie wzbierał gniew. Szybko zastępował zmartwienie i smutek, które przepełniały mnie jeszcze kilka minut temu. Część mnie chciała tam wbiec i powiedzieć: „Wracaj do domu”. Druga część mnie, ta większa, pragnęła, żebym nigdy nie przeskoczyła przez falochron i nie zobaczyła tego, co widziałam. Biegłam do domu, mając żyły pełne adrenaliny. Ślizgając się, wspięłam się na falochron i ruszyłam w stronę potoku. Zanurzona do pasa w wodzie, przedzierałam się przez wzbierające fale. Byłam zdruzgotana, pragnęłam, by ta woda mogła ugasić ogień płonący w moim sercu, lecz on rozpalił się do pożaru,

którego nie zgasiłby nawet ocean. Gdy wróciłam do domu na Willard Street, salon był pusty. Zdjęłam moje mokre levisy i założyłam suche, które wyjęłam z kosza z praniem stojącego na kanapie. Włączony telewizor głośno nadawał przemówienie prezydenta Reagana do pustego pokoju. Prezydent uspokajał zrozpaczony naród, zapewniając, że program „Nauczyciel w kosmosie” będzie trwał nadal. – Będziemy kontynuować nasze badania kosmosu – mówił. – Nowe statki będą latały w kosmos, a nowe załogi zasilą nowi ochotnicy, wśród których znajdą się cywile, nauczyciele i kobiety. Nic się nie kończy. Nasze nadzieje, marzenia i podróże trwają i będą trwać dalej. Spojrzałam na taras. Przed naszym domem, poza zasięgiem uporczywych pytań dziennikarzy do zmęczonego prezydenta Reagana, widziałam sylwetki Rexa, wujka G i mojego taty, który trzymał Karę za rękę. Mężczyźni palili marihuanę i kolejno podawali sobie skręta. Otworzyłam drzwi i ku mojemu zdumieniu usłyszałam, że rozmawiają nie o nagłym wyjściu mojej mamy, lecz o tym, że NASA wciąż nie było w stanie podać przyczyny wybuchu. Mój tata mówił grobowym głosem: – Nie ma najmniejszej szansy, by ktokolwiek z załogi przeżył. Mój dowódca w wojsku powiedział mi kiedyś, że mózg może wytrzymać tylko cztery minuty bez tlenu, zanim zacznie umierać, po sześciu minutach jest po wszystkim. Oni wszyscy zginęli. Rex pokręcił głową, stojąc z założonymi rękami. Mimo chłodu nie założył kurtki. – Teraz nic nam nie powiedzą. Musimy poczekać, aż straż przybrzeżna znajdzie szczątki statku. W oddali usłyszałam wycie syren. Wujek G rzucił niedopałek na podłogę i zgasił go czubkiem buta. – NASA puści tę swoją ściemę z „bez komentarza” i nic nam nie powie o tych astronautach. Mogą już wszystko wiedzieć. Przecież na tej rakiecie było tyle nadajników i innego sprzętu… Ale nam nie powiedzą nic, aż sami nie będą na to gotowi. Jednego możecie być pewni: okaże się, że to na pewno nie była ich wina. – Tato – wtrąciłam się. – Idę pracować nad projektem komety z kolegami. Czy mogę wrócić przed dziesiątą? Chciałam spytać go o mamę, o to, czy wie, kiedy ona wróci do domu, lecz nie mogłam się na to zdobyć. – Świetnie – wymamrotał pod nosem, gapiąc się w niebo. Równie dobrze mógł obserwować Drogę Mleczną. Założył zimową czapkę, którą mama uszyła mu na Boże Narodzenie, i wciągnął ją na uszy. – Idź i zaprowadź siostrę na lodowisko. Odbiorę ją później. Kopałyśmy kamyczek, idąc przez okolicę. Kara przerzuciła swoje łyżwy

przez plecy. Były udekorowane niebieskimi i różowymi pomponikami. – Myślałam, że już zrobiłaś ten swój projekt – powiedziała. – Czy nie zanosiłaś go ostatnio do szkoły? Obie wpatrywałyśmy się w ziemię. – To był inny projekt – skłamałam. – Tamten zrobiłam sama. Ten mam zrobić w grupie. Kara zatrzymała się w pół kroku i położyła swoje łyżwy na ziemi. Wyglądała zupełnie jak mama, nawet jej wyraz twarzy, sposób, w jaki zaciskała usta, był taki sam. – Ci astronauci… Myślisz, że oni to poczuli? – spytała. – Co poczuli? Kara musiała krzyknąć, by mogła usłyszeć sama siebie przez swoje grube nauszniki. – Ten ogień. I to, że wszyscy widzieliśmy, jak spłonęli? Jej głos odbijał się echem od jednakowych domów na naszej ulicy. – Nie – znowu skłamałam. – Myślę, że zginęli, zanim zdążyli cokolwiek poczuć. Jednak sama wyobrażałam sobie wszystko zupełnie inaczej: widziałam spadające maski tlenowe, syreny, drżącą kabinę. Czułam gorąco płomieni i słyszałam przejmujący trzask kapsuły po tym, jak odwróciła się do góry nogami przy wybrzeżu Florydy. Miałam przed oczami każdego z astronautów, widziałam, jak patrzyli na siebie nawzajem zza swoich masek, gdy powoli kończył im się tlen. Widziałam Barbarę Morgan siedzącą na swojej kanapie, jedzącą chipsy i pijącą wiśniową colę ze swoimi dziećmi. Oglądając to wszystko na żywo w telewizji, musiała dziękować Bogu, że zajęła drugie miejsce w konkursie i że to nie ona została nauczycielką w kosmosie. Zbliżałyśmy się do parku Marsh Cove. Wzięłam Karę za rękę i skłamałam jeszcze jeden, ostatni raz, by uchronić ją przed smutkiem, który dostrzegłam w jej oczach. – Nic nie przerwało ich szczęścia. Nawet przez sekundę nie przestali cieszyć się tym, że są tam w górze i lecą za kometą Halleya. – To dobrze… – powiedziała Kara. Pomachała do znajomych, przestępując z nogi na nogę. – Zadzwoń po tatę, gdy skończycie – powiedziałam i dałam jej lśniącą dziesięciocentówkę. Skręciłam i udałam się w stronę potoku, zupełnie jak kilka godzin wcześniej, gdy śledziłam mamę. Teraz na jego końcu zobaczyłam kłęby spalin z samochodu Deana. Nie spodziewałam się, że będzie na miejscu przede mną. Był sam. W ciemności opierał się o otwarty bagażnik swojej ciężarówki i puszczał kółka z dymu swojego papierosa. Był przystojny. Wyglądał jak

twardszy, mniej brytyjski Simon LeBon, wokalista Duran Duran, mojego ulubionego zespołu z tamtego okresu. W jeansach i kurtce moro, z kawą i papierosami sprawiał wrażenie znacznie starszego. Wychowywał się z czterema siostrami w domu bez ojca i musiał odczuwać pełen ciężar odpowiedzialności – w wieku siedemnastu lat miał bardziej stabilną pracę niż mój tata. Ciężka pracował, by zarobić pieniądze dla swojej rodziny, i wydawało mi się, że to właśnie było dla niego najważniejsze. Gdy mnie zobaczył, pokazał na zegarek – Jesteś wcześnie – powiedział. – Cieszę się. Podszedł do mnie po zamarzniętej ziemi i objął ramionami moją szyję. – Myślałem o tobie cały dzień. Staliśmy i obejmowaliśmy się, aż zadrżałam z zimna. – Jest chłodno – powiedział i zaprowadził mnie do samochodu. W środku włączył kasetę Dream Academy i zaczął całować moją twarz i szyję. Zdejmował ze mnie ubranie, a szyby zaparowały od ciepła naszych oddechów. Gdy magnetofon zaczął odtwarzać drugą stronę kasety, Dean wsunął swoją dłoń w moje jeansy. Drugą zaczął rozpinać swój pasek. – Zaczekaj – powiedziałam. Dotknął mojej twarzy. – Nie bój się. Moje oczy wypełniły się łzami. Nie wiedziałam jednak, dlaczego płaczę. – Ufasz mi? – spytał. Skinęłam głową i schowałam wewnątrz siebie, gdy Dean położył mnie na siedzeniu. Całował mnie, schodząc coraz niżej, a ja zastanawiałam się, gdzie jest moja mama. Położył swoją ciepłą dłoń na moim brzuchu i zsunął ze mnie majtki. – Rozłóż nogi – wyszeptał. Nie zareagowałam. Zrobił to za mnie. Wstrzymałam oddech aż do chwili, gdy jego usta ponownie zaczęły wspinać się po mojej szyi, by pocałować moje. Oparł swoje czoło na moim. Jego nos dotknął mojego. Smakował kawą i dymem. Gdy gładził moje włosy, zamknęłam oczy i oddałam mu się. Wyobrażałam sobie statek kosmiczny rozpadający się na dwie części. Kurtkę mamy powieszoną na teleskopie. Mężczyznę zrzucającego szlafrok na podłogę. Zielone buty mamy i jej sweter ponad jej głową. Wtedy po raz pierwszy widziałam płomienie – czerwone, pomarańczowe i niebieskie. Jego dotyk był niezwykle delikatny. Swoimi kciukami Dean kreślił półksiężyce w płatkach moich uszu, wprowadzając mnie w trans. Jego palce i język sprawiały, że coraz bardziej go pragnęłam. Wkrótce pragnęłam go tak bardzo, że aż nie mogłam tego wytrzymać. – Będę ostrożny – wyszeptał.

Poczułam ból, który skończył się tak szybko, jak się zaczął. Nie byłam w stanie o czymkolwiek myśleć. Wtedy skończyła się taśma i przestała grać muzyka. Wraz z dźwiękiem skończył się ten dziwny dzień. Dean ujął moją twarz w obie dłonie i spojrzał mi w oczy. Poczułam się bezpieczna. – Moja dziewczyna – powiedział. Odgarnął włosy z mojego czoła. Uśmiechnął się i zaczął wszystko od początku. Gdy myślę o tym teraz, po tym wszystkim, co stało się przez ostatnie dwanaście tygodni, wierzę, że Dean wiedział wtedy, że część mnie zawsze będzie należeć do niego. Wiedział, że dla mnie seks już nigdy nie będzie czymś zakazanym ani niebezpiecznym. W nocy tego samego dnia, w którym wybuchł Challenger, leżałam w łóżku i nie mogłam zasnąć. Obok spała Kara, cicho chrapiąc spod swojej kołdry. Nie mogłam przestać myśleć o mamie – wciąż miałam ją przed oczami. Widziałam, jak wieszała swoją kurtkę na teleskopie, jak ten mężczyzna zrzucił swój szlafrok na podłogę niczym król i stanął przed nią całkiem nagi. Widziałam jej gołe plecy, gdy zdjęła sweter. Nie mogłam spać. Na piżamę narzuciłam niedbale kurtkę i w kapciach poszłam do samochodu mamy. Gołębica, bo tak go nazywaliśmy, zwykle stała zaparkowana na ulicy, przy krawężniku. Mogłam przysiąc, że mnie wołała; chciała, bym zatrzymała mamę. Samochód był otwarty jak zawsze. Weszłam do środka. Szara tapicerka zwisała z sufitu – gdy jechaliśmy z otwartymi oknami, wiatr poruszał nią jak skrzydłami ptaka. To był stary chevrolet z 1973 roku, którego ciągle trzeba było naprawiać. Tata często stawiał go na cegłach i sam nad nim pracował, lecz gdy wtedy na niego patrzyliśmy, byliśmy tylko pełni obaw: jego ciało nie było już tak silne jak w zeszłym roku, kiedy pracował jak grawer w Colt Firearms. Mama nie przepuściła żadnej okazji, by mu o tym przypomnieć. Udział w strajku sprawił, że jego brzuch stał się miększy. Nie był otyły, lecz pulchniejszy, pełniejszy. Bardziej przypominał brzuch kobiecy niż męski. Tymczasem moja mama stawała się coraz szczuplejsza: ćwiczyła z taśmami wideo Richarda Simmonsa i maszerowała po plaży z puszką dietetycznego napoju. Wnętrze Gołębicy było pełne łatwopalnych materiałów – wycieraczki, pianka w siedzeniach, plastik przy desce rozdzielczej. Na zajęciach pana Barneta dowiedziałam się wszystkiego o podobnych substancjach. Siedzenie pasażera było

zawalone papierowymi kubkami i gazetami, które tworzyły wręcz idealną rozpałkę. Usiadłam, po czym zapaliłam zapałkę. W schowku znalazłam stare zdjęcie mamy i taty zrobione, zanim urodziłyśmy się ja i Kara. Mama jest ubrana w krótką sukienkę, a na jej kolanach siedzi Holiday, ich śmieszny szkocki terier. Tata jest obcięty na jeża i ma na sobie swój wojskowy mundur. Nachyla się ku mamie po buziaka – i wygląda przy tym jak mały chłopiec. Długo patrzyłam na to zdjęcie, zanim schowałam je z powrotem. Zastanawiałam się, jak mama może zostawić mojego tatę, z którym zamieszkała, gdy miała tylko siedemnaście lat, jeszcze przed ślubem. Nie mogłam zrozumieć, jak moja matka może wejść do innego domu, do zupełnie innego życia i zdjąć z siebie ubranie dla tamtego mężczyzny ze srebrnymi włosami. Jednak teraz sobie przypominam, że już wtedy mówiła o innym życiu: o życiu poza naszym zasięgiem, którego zazdrościła innym i którego pragnęła dla siebie i dla swojej rodziny. Ten temat często wypływał, gdy kłóciła się z moim tatą. Zwykle kłócili się o pieniądze, których nigdy nie mieliśmy, lub o to, jaki bałagan zastawała w domu. Wracała z pracy zmęczona, w białym, wykrochmalonym stroju pielęgniarki, a tata i jego przyjaciele grali w karty lub oglądali telewizję. Zawsze miała mu do powiedzenia to samo: – Pracuję dwa dni bez przerwy i wracam do domu w takim stanie! – po czym wytykała mu wszystkie jego niedociągnięcia i niespełnione obietnice: – Gdy się pobraliśmy, obiecałeś, że się nami zajmiesz, Pete. Obiecałeś, że będę mogła zostać w domu i wychowywać dzieci. Czasami tata próbował ją udobruchać, czasami sam się denerwował, zdając sobie sprawę, że nie umie zapewnić jej tego życia, co go frustrowało. Jednak niezależnie od tego, co jej odpowiedział, mama zawsze wychodziła z domu na swój spacer po plaży. Teraz odkryłam, gdzie naprawdę szukała ukojenia. Zgniatałam gazety z siedzenia w kulkę. Były to głównie wydania „Hartford Courant”, tej samej gazety, która zamieściła ogłoszenie o ślubie moich rodziców po tym, jak mój tata został wezwany do wojska w 1969 roku. Zgniotłam całe niedzielne wydanie na podpałkę. Moje ręce były czarne od atramentu. Pan Barnet nauczył mnie, że ogień potrzebuje dwóch rzeczy, by płonąć: tlenu i paliwa. Miałam gazety i paliwo do zapalniczki, które zwinęłam z grilla taty. Grill stał na tarasie, zaraz obok sztucznych stokrotek, które tata trzymał tam przez cały rok. W plastikowej torebce pod pokrywą grilla znajdował się butan i zapalniczka z długą rączką. Rozlałam paliwo na gazety i wnętrze samochodu, i otworzyłam jego tylne okna, by płomienie miały dobry dostęp do świeżego tlenu. Wszystko było gotowe; wysiadłam z samochodu i trzasnęłam drzwiami. Czekałam, aż ktoś przyjdzie i mnie powstrzyma. Wyobrażałam sobie mojego tatę pojawiającego się na schodach wejściowych, wołającego moje imię. „Jezu, Claire, co ty tu robisz?”

Lecz gdy odwróciłam się w stronę domu, nikogo tam nie było. Dom patrzył na mnie jak niezapalony lampion. – Zatrzymaj mnie, długowłosa gwiazdo – zawołałam do komety Halleya. Liczyłam na to, że moje wezwania obudzą rodziców lub Karę i że wyjdą na zewnątrz. Myślałam, że wtedy moglibyśmy spróbować razem rozwiązać nasze problemy. Lecz niebo nie odpowiadało, a dom pozostawał cichy i ciemny. Tej nocy nie widziałam komety. To nie przez nią rozpaliłam ten ogień, lecz ona też mnie przed tym nie powstrzymała. Z nieba patrzył na mnie tylko gwiazdozbiór Oriona. Z maczugą w dłoni bronił nas przed gwiazdozbiorem Byka. Razem z ostatnimi kuponami zniżkowymi z gazet wrzuciłam do samochodu list, który zabrałam z biurka taty. Kciukiem włączyłam zapalniczkę. Nie chciałam, by spełniły się słowa mojej mamy, więc najpierw podpaliłam list, a dopiero potem luźne obicie wnętrza samochodu. Na twarzy i dłoniach poczułam ciepło, a w sercu wzbierający gniew. Zamknęłam drzwi samochodu i w przemoczonych od śniegu kapciach poszłam do domu. Przez moment szłam w ciszy, w całkowitym spokoju. Nagle usłyszałam szum płomieni pochłaniającego tlen i ten wspaniały, szalony ognisty podmuch. Podeszłam do drzwi wejściowych. W oknie widziałam odbicie błysków. Wspinały się na samochód jak fale, pomarańczowe i niebieskie, czerwone z dodatkiem zieleni. Ogarnęły boki auta i zaczęły dobierać się do jego maski. Gdy na nie patrzyłam, poczułam jak wewnątrz mnie samej rozchodzi się ciepło: od mojego serca, przez szyję i ramiona aż do moich zamrożonych palców. To było niesamowite. Zachichotałam. Pamiętam, że musiałam zakryć usta dłońmi, gdy wchodziłam do holu na palcach. Zamknęłam drzwi, zatrzymując się na chwilę, by przyjrzeć się tej niesamowitej rzeczy, temu samemu procesowi, który pozwala na loty w kosmos. Odliczyłam: – Trzy, dwa, jeden, start! Wkradłam się po schodach na górę i wśliznęłam z powrotem do łóżka. Gdy Kara obróciła się we śnie, zamknęłam oczy i udałam, że też śpię. Minęła minuta, może dwie, zanim usłyszałam odgłos podobny do wybuchu fajerwerków. Zaraz po nim usłyszałam eksplozję, która obudziła wszystkich domowników. Tata biegł i krzyczał do mamy, która spała na kanapie: – Kat! Jezu, Kat, to twój samochód! Pali się! – Dzieci! Zabierz dzieci! – zawołała do niego w odpowiedzi. Biegli oboje, on wzdłuż holu a ona na górę po schodach. Zderzyli się na podeście. Jedno z nich zdusiło krzyk. – Dziewczyny! – wrzeszczał mój tata.

Wyskoczyłam z łóżka, wybiegając z pokoju za Karą. Rodzice oglądali pożar przez okno. I właśnie wtedy obejmowali się, mimo wszystkiego, co ich dzieliło, mimo listu, który napisała mama. Przypomniały mi się słowa pana Barneta, teraz tak bardzo prawdziwe. Ogień ma nieskończoną moc.

ROZDZIAŁ 5 PRZEJĘCIE Często myślałam o domu przy 101 Quayside Lane, jeszcze zanim odnowiłam znajomość z Deanem. Myślałam o tym widoku z parapetu, na którym kochaliśmy się po raz ostatni. Przypominał mi wszystko, co zostało skradzione z mojego dzieciństwa z chwilą, gdy moja mama otworzyła tamte drzwi i weszła do „pałacu”. Skutki jej romansu trzymały mnie w moim małżeństwie, wobec którego zaczęłam mieć niejednoznaczne uczucia niedługo po przeprowadzce – chociaż tak naprawdę to wszystko zaczęło się znacznie wcześniej: zaczęłam wątpić w nasz związek niedługo po narodzinach naszego syna. Miles próbował mi pomóc. Nie mam do niego pretensji. Wyczuł, że się od niego oddalam kilka tygodni po tym, jak przyjechaliśmy do Madison. Wierzył, że to tylko przejściowy zły nastrój – tak powiedział mojemu psychologowi: uznawał to za coś, czemu będzie mógł zapobiec, jeśli tylko znajdzie więcej czasu dla mnie i dla domu. Chciałabym, żeby to wszystko było takie proste. Żeby odpowiedzią na wszystkie nasze problemy było to, że Miles sam będzie mył kubek po swojej porannej kawie, sam posprząta górę śmieci w swoim biurze i sterty brudnych naczyń na biurku. Te zajęcia zwykle zostawiał dla mnie i szedł do szpitala. Podczas gdy on bawił się w Boga, ja musiałam sprzątać cały ten bałagan. Nie mogę powiedzieć, że czasami nie miałam tego szczerze dosyć, ale przyczyna naszych problemów tkwiła gdzie indziej – głęboko we mnie samej. Pewnego wieczoru Miles wrócił do domu i zastał mnie zapłakaną, otoczoną starymi zdjęciami domu przy Quayside Lane rozrzuconymi na podłodze. – Może za dużo czasu spędziliśmy w drodze – powiedział. Chodziło mu o dziewiętnaście godzin, które spędziliśmy w samochodzie zawalonym naszymi rzeczami cztery miesiące wcześniej. Przejechaliśmy 1700 kilometrów z wrzeszczącym dzieckiem, w krótki dzień prowadzący ku zimie. W pewien sposób miał rację. Z każdym przejechanym kilometrem coraz bardziej się od niego oddalałam i tworzył się między nami coraz większy dystans: pole magnetyczne zastąpiło magnetyczny pociąg, jaki kiedyś odczuwałam do Milesa. Pożądanie zastępował opór przed zmianą. Nasza pierwsza noc w wynajętym domu rozpoczęła się kłótnią. Byliśmy zmęczeni podróżą i ściganiem się z przeprowadzkowymi ciężarówkami. Gdy w końcu dotarliśmy na miejsce, oni już rozładowywali nasze rzeczy. Trzymałam Jonaha w ramionach, gdy wchodziłam do ciasnego mieszkania, które wynajął dla nas Miles. To był początek semestru zimowego na wydziale medycyny. Znalazł to mieszkanie, gdy starał się o posadę na uniwersytecie. Nie

widziałam go wcześniej. W środku było surowe i kanciaste. Schody miały wąskie, ostre kąty i były bez balustrady. Wszystkie ściany były pokryte ciemnym drewnem, oprócz tej w salonie, która składała się wyłącznie z okien. W sypialniach były żeliwne balkony bez żadnych poręczy – najgorsze z możliwych dla naszego Jonaha, który dopiero uczył się chodzić i wciąż niepewnie stąpał po ziemi. W każdym pokoju znajdował się piękny kominek – lecz żaden nie miał szklanych drzwiczek, których zamknięcie pozwalało zapobiec rozprzestrzenieniu się płomieni. To był piękny dom, lecz nie był domem dla rodziny. Gdy się mu przyglądałam, czułam, że Miles wybrał go dla siebie. Podjął decyzję w pośpiechu, chcąc mieć blisko do szpitala, nie przejmując się bezpieczeństwem Jonaha i mną. Zupełnie na nas nie zważał – teraz tak samo, jak wtedy, gdy nie brał pod uwagę mojej kariery zawodowej i nalegał na przeprowadzkę, mimo że się jej obawiałam. Pochłonęła go ambicja i w ogóle nie myślał o potrzebach naszej rodziny, pracy i wysiłku, jakie niosło ze sobą macierzyństwo. Rozwścieczyło mnie to. – Czy ten dom nie jest wspaniały? – spytał Miles. Otworzyłam pudełko z talerzami i zaczęłam je wkładać do szafki, którą wyłożyłam papierem. – Chyba żartujesz. Czekałam na jego reakcję. Uśmiechnął się od ucha do ucha. – Uwielbiam go. I jest tak blisko laboratorium! Jest idealny. Poczułam, jak wzbiera we mnie gniew. Zrobiłam się cała czerwona na twarzy i coś we mnie pękło – coś, co nosiłam w sobie od długiego czasu. Rzuciłam talerze na podłogę. Rozprysnęły się na dziesiątki małych kawałków. Jonah rozpłakał się w swoim nosidełku. Zaczęłam krzyczeć na Milesa: – Czy tobie w ogóle zdarza się pomyśleć o kimkolwiek oprócz siebie chociaż przez sekundę? Czy w ogóle pomyślałeś o nas, zanim nas tu przywlokłeś? Nie mogłam mu powiedzieć, że oprócz ogromnego gniewu w tamtej chwili czułam równie wielki strach. Miałam trzydzieści dwa lata, gdy pierwszy raz poczułam, że pociąga mnie mój mąż. Stałam razem z Milesem w tłumie fanów Boston Red Sox i byłam po trzech kieliszkach białego wina. Oglądaliśmy rozgrywki, wpatrując się w płaskie ekrany zawieszone w barze. Johnny Damon właśnie rozpoczął próbę przełamania złej passy, która ciążyła nad jego drużyną od osiemdziesięciu sześciu lat. Miles był rok starszy ode mnie i wyróżniał się z tłumu swoją koszulką Cleveland Indians. Wciąż kibicował drużynie z Pasa Rdzy i swojego rodzinnego miasta, które opuścił dawno temu. Miał spokojne, zielone oczy i wydatne usta, a poszarpany T-shirt nosił pod rozpiętą koszulą z rękawami ozdobionymi

monogramem. Prezentował się jak atrakcyjna kombinacja niezdarności z klasą. – Kibicujesz Indiansom? Serio? – spytałam, mijając go, by mieć lepszy widok na mecz. Spojrzał prosto na mnie i podniósł rękę w geście powitalnym Wodza Wahoo, symbolu drużyny. Pogrzebał w kieszeniach spodni i położył na blacie baru kostkę do gitary, prawo jazdy ze stanu Ohio i paczkę żelek, a następnie kupił mi drinka, płacąc plikiem jednodolarówek, które złączył spinaczem. – Za Sox! – podniosłam kieliszek do góry, wznosząc toast. – Czasami kradnę pewne rzeczy – powiedział mi. – Na pamiątkę dobrych chwil. Dotknął mojego kieliszka swoim, który później ukradł. Przez ułamek sekundy opuszki jego palców otarły się o delikatne wnętrze mojej dłoni. Skinął głową, zupełnie jakbym była jego wspólniczką. – Za Sox. Za to, że cię poznałem. W ósmej rundzie Carl Crawford i Aubrey Hoff zdobyli dwa runy. Red Sox przegrało 4 do 9. Gwizdałam razem z tłumem, aż Miles wyciągnął mnie na nadbrzeże. Szliśmy wybrukowanymi alejkami, aż dotarliśmy do portu w Mystic, gdzie wszystkie domy opierały się o siebie zmęczone starością. Wierzby po obu stronach drogi pożółkły od wrześniowego chłodu, a obok latarni pomiędzy nimi latały przyciągnięte światłem ćmy. Dotarliśmy do miejsca, gdzie kończyły się ulice, a zaczynały doki. Przypływ delikatnie pienił się o brzeg, a nad oceanem unosiła się lekka mgła. Biegliśmy przez wioskę. Miles trzymał mnie za nadgarstek, a nie za dłoń. Gdyby ktoś nas zobaczył, mógłby pomyśleć, że mnie porwał, ja jednak świadomie pozwoliłam mu się ciągnąć w ten dziecinny sposób, którym całkowicie mnie rozbroił. – Może wolałbyś moją rękę? – spytałam, prawie krzycząc, by przebić się przez ryk syreny holownika. – Wolę twój puls – odpowiedział. Przez otwarte drzwi pubów przy Main Street usłyszeliśmy głośne buczenie swawolnych fanów Red Sox. Miles przyciągnął mnie do siebie, jakby w reakcji na ich jęki. Staliśmy razem, patrząc na wodę, odwróceni plecami do hałasu. Nie pocałował mnie, lecz wyszeptał, muskając wargami moje ucho. – Jesteś zdenerwowana. – Nie, nie – poprawiłam go. – Podekscytowana. Puścił mój nadgarstek i poprowadził moje palce do swojej szyi. Poczułam, jak szybko bije jego serce. Zatraciłam się w jego rytmie. Wszystko inne przestało do mnie docierać. Wzięłam głęboki oddech. Poczułam sól w powietrzu. Zadałam mu to samo

pytanie, które on zadał mi. – Jesteś zdenerwowany? – Może – odszeptał. W tamtej chwili, gdy patrzyliśmy na płaskie wody Atlantyku, wiedziałam, że razem uciekniemy gdzieś daleko w nieznane. – Piękna noc – powiedziałam. – Ale bezwietrzna – odrzekł. – Gdyby choć trochę wiało, zabrałbym cię na swoją starą łajbę. Ale nie ma silnika, więc pewnie dryfowalibyśmy aż do końca świata. To wcale nie brzmiało tak źle. – Chodźmy popływać – powiedziałam, rozochocona winem. Byłam zauroczona tą delikatną, jesienną nocą. Pociągnęłam go za rękę wzdłuż nabrzeża, niecierpliwie wyczekując, co może się stać. Wskazałam punkt nad horyzontem, zaraz pod półksiężycem. – Dymienie morza – powiedziałam mu. – Woda jest cieplejsza od powietrza. Teraz jest prawdopodobnie najcieplejsza i najspokojniejsza aż do wiosny. Zdjęłam kurtkę i położyłam ją na skrzypiących deskach doku. Zdjęłam sandały i zsunęłam z siebie jeansy. Miles patrzył na mnie. – Jesteś szalona! – powiedział, uważając to za komplement. Wkrótce też zrzucił kurtkę na ziemię i zdjął koszulę, a T-shirt z logiem Cleveland Indians ściągnął przez głowę. – Naprawdę zamierzamy to zrobić? W tamtych czasach jego ciało było smukłe i pięknie wyrzeźbione. Miał posturę pływaka lub biegacza. Wyglądał jak żylasty Iron Man. W ciemności jego uśmiech lśnił jasnym światłem. Chwyciłam go za nadgarstek. Ciągnęłam go tak, ubrana tylko w podkoszulek, stanik i majtki. Nie mogłam wciągnąć go do wody – był cięższy, niż na to wyglądał. Stanęłam na palcach i krzyknęłam: – Gotowy? Raz, dwa, trzy! Wskoczyłam do wody głową w dół i moje ciało szybko przecięło jej spokojną taflę. Wstrzymałam oddech i poczułam chwilowy szok termiczny, po czym otworzyłam oczy. Patrzyłam na bąbelki i srebrne światło, gdy wypływałam na powierzchnię. Miles przyglądał się, jak dryfuję. Był w samych jeansach. – Nie ma mowy! – krzyknął. – Nie bój się! Jest zimno tylko przez chwilę! – odkrzyknęłam. Zrobił kilka kroków do tyłu. Spuścił głowę zupełnie jak zbesztany szczeniaczek. Gdy byłam przekonana, że nic z tego nie będzie, zdjął spodnie i zaczął biec tak szybko, jak tylko mógł – wskoczył do wody „na bombę”. Wypłynął niedaleko mnie i wziął głęboki oddech.

– Jesteś szalona, wiesz o tym? – powiedział do mnie głosem tak pełnym podziwu, że aż się roześmiałam. Byłam wtedy bardzo zadowolona z siebie. Chichotaliśmy jak małe dzieci. Objęliśmy się i zaczęliśmy całować. Całowaliśmy się tak długo, aż Milesowi zaczęły dzwonić zęby. – Chodźmy się ogrzać – powiedział i zaczęliśmy płynąć z powrotem w stronę doku. Wyszłam pierwsza. Wspinałam się po śliskich szczeblach, a Miles mnie asekurował, trzymając za biodra. Śmialiśmy się i podskakiwaliśmy, by się rozgrzać. Wytarliśmy mokrą skórę w kurtki i założyliśmy jeansy na wciąż wilgotne ciało. Już w ubraniach przez chwilę staliśmy i patrzyliśmy na siebie nawzajem. W końcu Miles się uśmiechnął. – Lubię cię – powiedział. Mogłam wtedy myśleć tylko o tamtym pocałunku. Chciałam więcej, więcej pocałunków, więcej jego. Poczułam ogromne pożądanie i wzięłam go za rękę. – Chodź ze mną – powiedziałam. Biegliśmy z butami w rękach pod wiatr po wybrukowanych ulicach. W końcu dotarliśmy do drzwi mojego mieszkania. Przekręciłam klucz w zamku i otworzyłam je przed nim. Spojrzałam do tyłu, na Milesa. – Miałeś rację – przyznałam. – Jestem zdenerwowana. Nie wiedziałam, czy jestem gotowa na to, co miało się wydarzyć, ale bardzo tego pragnęłam. Miles uśmiechnął się do mnie swoim szerokim, promiennym uśmiechem i powiedział pewnym tonem: – Powinnaś być. Wtedy zaczęliśmy się my. Z upływem czasu przekonałam się, że Miles nie jest taki delikatny jak ja. Nieustannie byłam bardziej nerwowa i potrzebowałam więcej. Mój mąż zaczął przekładać moje niezadowolenie na swój dystans i niepewność. Nasza przeprowadzka była ciężka i wyczerpująca, lecz dla Milesa była „tylko przeprowadzką”, o czym lubił mi teraz przypominać. „Nawet nie przez cały kraj, tylko przez pół”. Miał rację – ludzie wciąż zmieniają miejsce zamieszkania i często są w znacznie trudniejszej sytuacji materialnej niż my. Powinnam być wdzięczna, że nasz synek pokonał zapalenie płuc zaledwie w tydzień po tym, jak przybyliśmy do Wisconsin. Czekał tam na nas list od mojej matki, w którym pisała do niego: „Przeprowadzki są ciężkie, mój drogi, drogi chłopczyku. Ale ta odrobina samotności to nic takiego, kochanie”. Ja jednak byłam pewna, że nigdy nie pozwoliła sobie samej spróbować choćby odrobiny

samotności. Od chwili gdy tamte talerze rozbiły się o podłogę, trwałam pogrążona w smutku, którego nie mogłam przepędzić. Może był to skutek braku litu w powietrzu? Byłam zbyt daleko od oceanu, co nigdy nie wpływało na mnie dobrze. Przez prawie czterdzieści lat mojego życia starałam się unikać środka kraju, tej wielkiej, bezwodnej przestrzeni, kurczowo trzymając się wybrzeża. Połowa września nie była dobrą porą na przyjazd – dni stawały się coraz krótsze, zwiastując nadchodzącą zimę. Bałam się jej i tego, że nas uwięzi i sprawi, że poczujemy się obco we własnym kraju, właśnie wtedy, kiedy znowu zaczynałam czuć, że wracam do rzeczywistości po moich niezgrabnych początkach w byciu matką. Być może nie chciałam zaczynać od nowa, bo sama nie wiedziałam już, kim jestem. Ta ekstrawagancka blondynka, którą pamiętałam, była nie do odnalezienia w ciemnowłosej nieznajomej z podkrążonymi oczami, która patrzyła na mnie z lustra. Dean pamiętał mnie taką, jaką kiedyś byłam – może właśnie dlatego wciąż mnie pociągał i miał na mnie taki sam wpływ jak kiedyś. Wychował się z czterema siostrami jako jedyny syn irlandzkiej katoliczki. Gdy byliśmy w liceum, przyznał mi się, że jego siostry wyjawiły mu wiele dziewczęcych sekretów. To był czwarty lipca, Dzień Niepodległości, spotykaliśmy się od siedmiu miesięcy. Siedziałam na bagażniku jego ciężarówki, piliśmy piwo z jednej butelki. – Wiesz, wykorzystałem z tobą wszystko to, o czym moje siostry szeptały między sobą, gdy rozmawiały o chłopcach – powiedział mi. Opieraliśmy się o samochód, licząc świetliki. – Nie mam takich tajemnic – odrzekłam – ale gdy złapałam moją mamę na kłamstwie, spaliłam jej samochód. Dean nie wyglądał na zaskoczonego. Po prostu mnie obejmował, zupełnie jakby zrozumiał, dlaczego to zrobiłam. Nad jego ramieniem widziałam fajerwerki strzelające w niebo. – Wszyscy mamy tajemnice – powiedział, zanurzając twarz w moich włosach. – Założę się, że na starość będziemy mieć masę trupów w szafie. Sam chciałbym spalić trochę rzeczy… Gdybym wiedział, gdzie mieszka mój ojciec, jego dom spłonąłby pierwszy. Siedzieliśmy w ciszy. Może myśleliśmy wtedy o podpaleniu czegoś razem i oboje wyobrażaliśmy sobie ten moment. Dean zeskoczył z samochodu i zaczął iść żwirową dróżką w stronę potoku. Zapalił papierosa. Coś podpowiedziało mi, że chce być sam. Spojrzałam w niebo i znalazłam gwiazdozbiór Skorpiona i Antares, szesnastą najjaśniejszą gwiazdę nocnego nieba. Zastanawiałam się, ile jeszcze tajemnic będę musiała trzymać w sekrecie i ile pojedynków będę musiała jeszcze stoczyć, niczym

Skorpion z Orionem. Gdy odwróciłam się z powrotem w stronę potoku, zobaczyłam, że Dean zdjął jeansy i w samych bokserkach wchodzi do wody. Nigdy nie powiedziałam mojemu mężowi o tym, że spaliłam samochód mamy. Dean był jedyną osobą, która o tym wiedziała. Lubiłam myśleć, że ja i mój mąż możemy powiedzieć sobie o wszystkim, lecz wiedziałam, że tak nie było – przynajmniej ja nie mogłam. Przekonałam się o tym w dotkliwy sposób, gdy na początku naszego związku powiedziałam mu o zdradzie mojej mamy. Później zawsze to przypominał, gdy tylko o niej rozmawialiśmy, drażniąc starą ranę i nie dając jej szansy się zagoić. Boleśnie przypominał mi, jak niebezpieczne było dzielenie się dawnymi tajemnicami. Kiedyś w chwili czułości prawie powiedziałam mu o samochodzie mamy. To było jeszcze przed narodzinami Jonaha. Biwakowaliśmy w zatoce Maho Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych, gdzie świętowaliśmy doktorat Milesa. Byliśmy sami na plaży, spaleni słońcem po całym dniu nurkowania. Piliśmy rum prosto z butelki, ogrzewał nas płomień ogniska. Miles objął mnie ramieniem. – Co takiego jest w ogniu? – spytał. Kochaliśmy się na piasku z otwartymi oczami, Miles jednak nie patrzył na mnie, lecz na płomienie, a ja widziałam, jak odbijały się w jego oczach. Chciałam mu wtedy powiedzieć o tym, co zrobiłam, jak wyścieliłam samochód gazetami i zapaliłam zapałkę, lecz nie mogłam. Miles zawsze wierzył w sprawiedliwość, prawo i porządek, był nieodrodnym synem sędziego. Przyznanie się do tego oznaczałoby otwarcie się na pytania. Odpowiadając na nie, mogłabym dowiedzieć się o sobie czegoś, co zaniepokoiłoby mnie samą, więc ukryłam tamte chwile głęboko w sobie. Jednak Deanowi opowiedziałam, jak wozy straży pożarnej przyjechały na Willard Street zaledwie chwilę po tym, gdy wśliznęłam się z powrotem do łóżka, udając sen, zanim przyszli po nas rodzice. – Mój tata płakał – mówiłam mu szeptem – i ciągnął moją mamę za koszulę tak mocno, że słyszeliśmy jak ją drze. Tak mocno ją trzymał. Puścił ją dopiero, gdy strażacy weszli do domu. – Pamiętam tamten pożar – powiedział Dean. – Czytałem o nim w „Hartford Courant”. W artykule pisali, że twój tata brał udział w strajku w Colt. Miał paść ofiarą wandalizmu, który był rezultatem zmian w okolicy, po tym jak Pratt and Whitney wyniosło się na południe. Moja mama bardzo się martwiła, że jej dom

straci na wartości. – Odgarnął mi włosy z ramion. – Ale to nie była banda zbirów z New London. To byłaś ty. – Tak – przyznałam się mu. – Zrobiłam to, by ukarać moją matkę. Gdy policjanci przyjechali przesłuchać moich rodziców, zaczął padać śnieg. Zadawali im pytania na progu, a ja trzymałam Karę na kolanach i obserwowałyśmy ich z salonu. Pamiętam, że wtedy ostatni raz widziałam, jak mama dotyka mojego tatę. Trzymała dłoń na jego ramieniu, gdy policja podjeżdżała pod nasz dom. Oboje bardzo się bali. Tata złapał ją i nie chciał jej puścić, ale wyrwała się mu pomimo jego błagań: „Proszę, nie rób tego, zaczekaj”. Spłonął jej samochód, ale mama i tak odeszła następnego dnia. Spakowała tylko jedną walizkę, którą wieczór wcześniej wystawiła w holu. To była ta sama czerwona walizka, którą zabrała w podróż poślubną. Pojechali obejrzeć Statuę Wolności, a potem tata musiał lecieć do Wietnamu. Nie zabrała nic oprócz zawartości tej walizki – zostawiła nawet swoje morskie szkło. Obwiniałam siebie za ich rozwód, gdy byłam młodsza. Wiele razy zastanawiałam się, co by się stało, gdybym wtedy dała tacie tamten list. Czy zmieniłby się i stał łagodniejszy, zacząłby się bardziej starać? Czy uratowałby swoje małżeństwo? Może gdyby miał szansę go przeczytać, błagałby ją, by zmieniła zdanie. Gdy dorosłam, zrozumiałam, że zabierając tamten list i podpalając samochód mamy, zaszkodziłam tacie, choć tego nie chciałam. Jej odejście zupełnie go zaskoczyło, nie był na nie przygotowany. Bez własnego samochodu mama nie mogła sama pojechać do domu swojego kochanka, więc następnego dnia przyjechał ją nam odebrać. Dupek, jak później nazywał go mój tata, zabrał ją w mercedesie o kolorze kremowego ciasta bananowego. Razem odjechali spod naszego domu w mgłę. Tata patrzył na nich, stojąc w progu, a na trawniku przed domem wciąż powiewały fragmenty żółtej taśmy policyjnej. Wkrótce po tym, jak mama nas zostawiła, zaczęłam odrzucać odpowiedzialność za to podpalenie. Odepchnęłam ją od siebie tak daleko, że wkrótce wydawało mi się, jakby ta historia przydarzyła się komuś innemu, jakby była tylko zdarzeniem, o którym usłyszałam. Jednak gdy tylko w moim życiu ponownie pojawił się Dean, tamto lato wróciło razem z nim – tamta intensywność, utrata, ogień i ciepło, wszystko, co się wtedy wydarzyło. Droga Claire, skoro możemy rozmawiać ze sobą o wszystkim, muszę Ci coś powiedzieć. Po pierwsze, masz rację. Ten dom jest nawiedzony, ale nie przez duchy. Dla mnie wciąż jest pełen Ciebie. Zaraz po tym, jak go kupiliśmy, Heather chciała się wprowadzić i zrobić z Quayside nasz dom. Kto by nie chciał? Ten widok jest niesamowity. Ale ja nie mogłem mieszkać z nią w miejscu, w którym wciąż wszędzie widzę Ciebie. Kupiłem

więc inną posiadłość i przekonałem ją, że Quayside bardziej nadaje się na biuro dla tych grubych ryb z firmy ubezpieczeniowej niż na dom dla nas. Wprowadziłem się tam dopiero rok temu, po rozstaniu z Heather. Nie mogłem się zmusić, by uaktualnić status swojego związku na Facebooku. To wszystko strasznie mnie przybijało, dlatego do tej pory o tym nie mówiłem. To naprawdę tragiczna historia – jak wszystkie takie historie, prawda? Heather mnie zostawiła, a rok później zaręczyła się z innym facetem. Odeszła ode mnie w naprawdę wielkim stylu. Zabrała swoją biżuterię i nasze pieniądze, zamówiła firmę przeprowadzkową, gdy byłem w pracy. Ogołociła dom ze wszystkich antyków, dzieł sztuki i całego badziewia, które kupiła, i wyprowadziła się do swojego chiropraktyka. Ten koleś miał chyba z dwadzieścia pięć lat i podobno błagał ją, by urodziła mu dziecko. Wydaje mi się, że usiłowała się z nim rozstać, a on chciał dalej ją pieprzyć, więc powiedział jej to, co chciała usłyszeć. To wszystko ciągnęło się przez rok, a on oczywiście musiał to zrobić w dniu jej trzydziestych piątych urodzin – zaraz po tym, jak powiedziałem jej, że mam czterdzieści trzy lata i tonę w długach, i nie jestem pewien, czy właśnie teraz jest najlepszy czas na założenie rodziny. Zrobił się z tego straszny burdel. Mój prawnik powiedział mi, żebym nie walczył z nią o dom, gdyż był zapisany na nią, tylko wziął dom przy Quayside Lane i zaczął od nowa. Jak tylko o tym myślę, robi mi się niedobrze. Ale kto wie? Może pewnego dnia znów będziemy mieszkać razem przy plaży, tak jak zawsze powinno być. A może jednak nie. W tych ścianach wciąż kryje się tyle smutku. Gdy byłaś małą dziewczynką, pewnie strasznie się bałaś tego domu. Może miałabyś ochotę do mnie zadzwonić? Proszę. Zadzwoń. 1 860 555 8468. Ja też jestem samotny. Nie pozwólmy, by ta samotność pochłonęła nas oboje. Twój Dean

ROZDZIAŁ 6 WYPARCIE Odkąd Dean podał mi swój numer, myślałam tylko o chwili, gdy do niego zadzwonię. Następnego poranka znałam ten układ cyfr na pamięć. Gdy Jonah zaczął swoją poranną drzemkę, sięgnęłam po telefon. Po pierwszym sygnale poczułam się jednak niepewnie – nie wiedziałam, do czego może doprowadzić ta rozmowa. Powiedziałam do siebie: „Nie rób tego” i rozłączyłam się. By przestać o tym myśleć, zaczęłam myć naczynia po śniadaniu. Pozwoliłam, by woda po prostu ściekała po moich rękach. Wyobrażałam sobie Long Island Sound. W myślach byłam na naszej starej łodzi, a moje ręce były zanurzone w zimnej wodzie. Sprzedaliśmy tę łódź, tak jak sprzedaliśmy nasz dom i większość naszych rzeczy. Zanim Miles podjął pracę na Uniwersytecie Winsconsin, gdy jeszcze mieszkaliśmy w Connecticut, z okna mojej kuchni mogłam zobaczyć zatokę Niantic. Obserwowałam, jak stare drewniane doki trzeszczą pod naciskiem uderzających o nie fal. Z okna domu, który teraz wynajmowaliśmy, widziałam jedynie sklep Target w centrum handlowym Hilldale. Logo sklepu przedstawiało środek tarczy, symbolizowało strzał w dziesiątkę. Mnie przypominało o wszystkim, co straciliśmy. Moje marzenia o naszym starym domu przerwał głośny dźwięk telefonu. Automatyczna sekretarka włączyła się, zanim zdążyłam odebrać. – Halo? – spytałam, gdy podniosłam słuchawkę, lecz telefon milczał. Odpowiedział mi jedynie monotonny sygnał martwej linii. Zastanowiłam się. Może to Miles dzwonił, by porozmawiać i podziękować mi za to, że przywiozłam mu jego pager? Zawsze przed wyjściem okropnie spieszył się i ciągle czegoś zapominał. Ale gdy tego ranka pojechałam do jego laboratorium razem z Jonahem, przed naszą czytanką o 10 w miejskiej bibliotece, mój maż już był przebrany w strój chirurga i operował pacjenta. Próbowałam zadzwonić bezpośrednio na jego komórkę i do szpitalnego oddziału kardiologii, lecz w obu przypadkach odpowiadała jedynie poczta głosowa. Wtedy zrobiłam coś całkowicie spontanicznego: nie podłączyłam z powrotem telefonu do ładowarki, lecz wykręciłam numer Deana. Jednak po raz drugi tego poranka rozłączyłam się zaledwie po jednym sygnale. – Jesteś żałosna – powiedziałam do siebie. Jonah drzemał dłużej niż zwykle, a ja wynajdowałam sobie kolejne zajęcia tylko po to, by odgonić od siebie myśli o Deanie. Złożyłam małe jeansy i piżamki Jonaha, wyjęłam naczynia ze zmywarki i przejrzałam książkę kucharską w poszukiwaniu przepisu na dzisiejszy obiad. Gdy dezynfekowałam buteleczki

Jonaha i sprzątałam płatki Cheerios spod jego fotelika, wciąż spoglądałam na komputer. – Daj sobie spokój – próbowałam przekonać samą siebie. Z suszarki w piwnicy wyjęłam czystą pościel i zaniosłam ją z powrotem do pokoju. Składałam ją, gdy była jeszcze ciepła, lecz zatrzymałam się, gdy dotarłam do prześcieradeł z gumką, które zawsze doprowadzały mnie do szału. Właśnie wtedy znów zadzwonił telefon. Wyobraziłam sobie Deana rozpoznającego mój numer kierunkowy na swoim telefonie. Przypomniałam sobie jego niski, szorstki głos i odebrałam połączenie. – Halo? Cisza. Serce biło mi jak szalone. Coś stanęło mi w gardle. Czułam, jak robię się cała czerwona. – Halo? – spytałam ponownie. – Słyszysz mnie? – krzyknął mój mąż. – Miles… – odpowiedziałam rozczarowana, siadając na krześle. – Boże, kochanie, cały dzień próbuję się do ciebie dodzwonić – w jego głosie brzmiała panika – ciągle zrywa połączenie. – Coś się stało? – W moim laboratorium – krzyknął – był pożar. Usłyszałam syreny i głosy mężczyzn zadających pytania. – Moje badania – powiedział łamiącym się głosem – wszystko mogło spłonąć. Mówił dalej, ale ja nie mogłam skupić się na jego słowach. Wstałam, wyłączyłam radio i zaczęłam szukać butów. – Chcesz, żebym przyjechała? – spytałam, wyglądając przez okno na śnieg, który zdawał się padać całą wieczność. – Jonah wciąż śpi, lecz mogę go obudzić. – Tak. Proszę. Weź ten niebieski dysk zewnętrzny z mojego biurka. Muszę być pewien, że nie stracę nic więcej. – Dobrze – odpowiedziałam, wchodząc do jego pokoju i szukając dysku wśród sterty papierów i teczek na jego biurku. – Czy jest tam policja? – Straż pożarna odpowiedziała na wezwanie o 10.15 – Miles odchrząknął. – Zadzwonił Clyde z obsługi technicznej. Moje badania, pliki i dane z naszych eksperymentów… Wszystko poszłoby z dymem, gdyby spryskiwacze nie zadziałały i nie przestraszyły podpalacza. – Mój Boże. To musiało się stać dosłownie chwilę po tym, jak przywiozłam ci pager. – Claire, czy zdajesz sobie sprawę, jaka to mogła być tragedia? Ludzie mogli ucierpieć… albo gorzej. Zostawiałem tu na wieczór swój laptop. Chciałem, by

w domu był spokój, wiem, jak bardzo nie podoba ci się to, że spędzam tu tyle czasu, na badaniach i w pracy. Nie chcę, żebyś się na mnie gniewała. Ale wszystko, co tu osiągnąłem, mogło spłonąć. – To straszne. Bardzo mi przykro – powiedziałam, usiłując nie krzyczeć. Chciałam mu uświadomić, ile pracy wciąż przynosi ze sobą do domu. Poczułam, że mnie samą zaczyna ogarniać panika. – To nie twoja wina, kochanie – poprawił się Miles. – Po prostu strasznie się denerwuję. Pożar miał się zacząć zaraz obok drzwi do mojego biura, z tyłu laboratorium. Podpalacz musiał wejść przez drzwi dla ochrony. To jakiś amator. Z tego, co już wiedzą, użył benzyny. – Czy wiadomo już, kto mógł to zrobić? – spytałam. – Nie. Nikt nic nie wie. Ale ja myślę… Czy pamiętasz tego rezydenta, o którym ci opowiadałem? Daltona? Tego, który cierpiał na zaburzenie kontroli impulsów? Ostatnio przyłapałem go na hazardzie w sieci. Ewidentnie coś z nim jest nie tak, ale nie sądzę, by był przestępcą. Obrońcy praw zwierząt zawsze grozili, że doprowadzą do zamknięcia laboratorium, ale tak naprawdę to mógł być każdy. To przerażające. Nigdy nie sądziłem… Nie mogę uwierzyć, że coś takiego się stało. – Oczywiście, że nie możesz. To straszne – powiedziałam, wchodząc do sypialni Jonaha, by go obudzić. – Trzymaj się. Już do ciebie jedziemy – wyszeptałam. Jonah był wciąż senny i ciepły w moich ramionach. Półprzytomny nie mógł podnieść powiek. – Tata nas potrzebuje – powiedziałam do niego i wyjęłam go z kołyski. Wydział Medycyny znajdował się w budynku szpitala uniwersyteckiego. Miles siedział na podłodze obok schodów z kolanami podciągniętymi pod brodę. Jego biały kitel leżał na podłodze. Rozluźnił krawat, który wisiał teraz na jego szyi. Obok niego stał szczupły mężczyzna w eleganckim garniturze, nerwowo stukając palcami o klapę marynarki, i krągły strażak, który wyjaśniał, co się stało. – Nie mamy wątpliwości, to było podpalenie. Podpalacz musiał być amatorem: użył szmaty nasączonej benzyną, czyli zwykłego koktajlu Mołotowa. Sposób, w jaki spaliło się drewno wzdłuż ścian pomieszczenia, sugeruje wykorzystanie zwykłych, prostych środków przyspieszających spalanie ognia. Profesjonalni podpalacze, tacy, którzy mają rozplanowany cały pożar, wykorzystują destylaty ropy naftowej, benzen i ksylen: te substancje tworzą ogromne, szybko rozprzestrzeniające się i trudne do powstrzymania płomienie. W tym przypadku mieliśmy szczęście w nieszczęściu. Podpalacz nie tylko był amatorem, ale też bardzo się spieszył. Gdyby wykorzystał przepływ tlenu z tamtego korytarza, niewiele zostałoby z tego laboratorium. Gdyby ogień zajął

wszystkie chemikalia, jakie się tu znajdują, z całego pomieszczenia pozostałby tylko popiół. Proszę porozmawiać ze swoimi pracownikami, doktorze Bancroft. Pewnie pan wie, jak trudno jest powiązać podpalenie z konkretną osobą… Zrobimy, co w naszej mocy. Smukły, kanciasty mężczyzna w garniturze skinął głową i uścisnął dłoń mojego męża. – Będziemy w kontakcie – powiedział. Czekałam, aż skończą rozmawiać przyciszonymi głosami. Myślałam o ogniu, o tym, jak żywioł może zostać zredukowany do prostego procesu spalania, niszczącej prostej reakcji chemicznej, która fascynowała mnie, od kiedy byłam nastolatką. O tym, jak wpływają na siebie trzy czynniki tworzące ogień – paliwo, tlen i ciepło – przeczytałam po raz pierwszy w Chemicznej historii świecy. To były moje ostatnie wakacje przed pójściem na studia. Nauczyłam się na pamięć treści trzeciego wykładu zawartego w książce: Woda jako efekt spalania, i w kuchni mojej mamy powtórzyłam eksperyment Faradaya. Wzięłam z szafki chłodną szklankę i potrzymałam ją przez chwilę nad ogniem świecy. Natychmiast stała się wilgotna, dokładnie tak, jak mówił Faraday: „Ciepło płomienia świeczki doprowadziło do wytworzenia się znacznych ilości wody”. W rogu laboratorium strażak wciąż rozmawiał z Milesem, lecz ja wiedziałam już, że to wodór w rozmaitej postaci będzie kluczem do rozwiązania śledztwa. Zauważyłam, jak ciepło płomieni zdarło molekuły wodoru i tlenu ze ścian laboratorium, wytwarzając na nich parę wodną, która niczym się nie różniła od tej unoszącej się nad Atlantykiem, który znajdował się o wiele tysięcy mil za daleko, by mógł mieć na nią wpływ. Gdy Miles w końcu zobaczył, że na niego czekamy, podbiegł do nas i mocno mnie uścisnął. Jonah był między nami, objęty naszym ciepłem. – Kocham cię – powiedział. – Dziękuję, że przyszłaś. – Czy mogę ci jakoś pomóc? – wyszeptałam. – Nie wiem – odpowiedział, kręcąc głową. Przez długi czas staliśmy, obejmując się we trójkę. Czując Jonaha między nami, dzieliliśmy się dotykiem, którego nie okazywaliśmy sobie od miesięcy: pełnym potrzeby i pragnienia siebie nawzajem. Przerwali nam mężczyźni w lateksowych rękawicach, którzy wparowali do laboratorium przez podwójne drzwi. Miles odsunął nas na bok. Oddychałam zapachem spalonego papieru i stopionego plastiku. Oboje nerwowo spoglądaliśmy na drzwi, za którymi kryło się prawdziwe zniszczenie. Policjanci zabezpieczyli korytarz taśmą. Tabun niekompetentnych uniwersyteckich ochroniarzy z krótkofalówkami starał się nie wchodzić im w drogę. – Masz ochotę na lunch? – spytałam męża, podając mu zewnętrzny dysk. – Zrób sobie przerwę ze mną i z tym bobasem.

– Lepiej wracajcie do domu – odpowiedział, kręcąc głową. – Muszę wracać do szpitala na obchód, a potem jeszcze wysłać e-maile do wszystkich rezydentów i stypendystów. Muszę się dowiedzieć, czy ktoś widział coś podejrzanego w laboratorium. – Powiedz, jak mogę ci pomóc. – Objęłam go w pasie. – Po prostu zaopiekuj się Jonahem – odpowiedział, odrzucając moją propozycję. – To wszystko mogło się skończyć tragedią… – Postaram się wrócić do domu, zanim zaśnie – odpowiedział, pijąc wodę z plastikowego kubka. Pogłaskał policzek naszego synka wierzchem dłoni. – Dobrze, stary? Wróciwszy do domu z Jonahem, kontynuowałam naszą codzienną praktykę: najpierw lunch, a następnie sprzątanie i zabawa. Poszliśmy do banku i do pralni chemicznej, do sklepu spożywczego i drogerii. Patrzyłam na półki, szukając czegoś specjalnego, co mogłoby pocieszyć Milesa. W drogerii znalazłam dwa pluszowe mopsy – aż pisnęłam z radości! Starsza pani ssąca miętówki, przeglądająca kartki urodzinowe spojrzała na mnie z wyrzutem. Przyłożyła do ust palec, tak jakby chciała mnie skarcić za to, że przerwałam jej przyjemną drzemkę. Gdy szłam do kasy z pluszakami przy piersi, myślałam o Pansy i Sebastianie, psach naszych byłych sąsiadów, jak biegały po plaży w swoich ekstrawaganckich strojach. Roześmiałam się na głos i przytuliłam je mocno do siebie – były idealnym prezentem dla Milesa. Wiedziałam, że podniosą go na duchu, a ja mogłam mu dać je właśnie wtedy, gdy znów mnie potrzebował. Przyniosłam pluszaki do domu, napisałam specjalną kartkę i postawiłam je na stole. Do głowy jednego przyczepiłam prowizoryczne czułki trzmiela, a drugiego udekorowałam opaską z kwiatami. Liczyłam, że mój mąż poczuje się lepiej, gdy zobaczy je po powrocie do domu, że coś, co tak nas kiedyś bawiło, przypomni mu, że go rozumiem i że w naszym nowym życiu też chcę być mu potrzebna. Drogi Milesie, mogło być znacznie gorzej. Mogliśmy kompletnie zwariować, tak jak Ned i Sheila Whitaker! Trzymaj się mocno i trzymaj się mnie. Jestem tu dla Ciebie i Cię kocham. Buziaki! Claire Kilka godzin później znów stałam przy zlewie, obierając ziemniaki na obiad.

Jonah bawił się kolejką i budował miasteczko na podłodze. Co jakiś czas przerywał swoją rozrywkę: przytulając się do moich nóg i bawiąc się palcami moich stóp, domagał się uwagi, chcąc bym podniosła go i przytuliła. Zjedliśmy wczesną kolację, po czym ubraliśmy się i wyszliśmy na spacer. Gdy szliśmy ścieżką w ciemnościach, wyglądaliśmy jak Eskimosi. Gdy przeszliśmy przez wzgórza, pociągnęłam Jonaha na sankach w stronę zasypanego śniegiem pola golfowego. Świst moich spodni narciarskich był jedynym dźwiękiem unoszącym się nad ziemią spowitą nieruchomą warstwą świeżego, białego puchu. – Patrz – powiedziała do Jonaha, gdy wspinaliśmy się na górę. Zatrzymałam się i wyjęłam go z sanek. Pokazałam mu półksiężyc na ciemnym, szafirowym niebie. – To gwiazdozbiór Oriona – powiedziałam, wskazując mu palcem pas jego gwiazd. Obok, po prawej stronie, zobaczyłam gromadę otwartą Plejady. – Siedem Sióstr – powiedziałam i pomyślałam o Karze, mojej jedynej siostrze. Chociaż wysyłałyśmy sobie skromne kartki na święta, prawie dwadzieścia lat minęło od chwili, gdy rozmawiałyśmy ostatni raz. Miałam nadzieję, że jest szczęśliwa w Connecticut, gdzie miała rodzinę i dom niedaleko miejsca, w którym dorastałyśmy. Zastanawiałam się jednak również, czy kiedykolwiek czuła się samotna, zdesperowana i zagubiona, tak jak ja. Miles nie wrócił do domu, zanim nadszedł czas kąpieli Jonaha. Gdy zdejmowałam jego buciki nad wodą z mydłem, usiłowałam sobie przypomnieć chwile, w których klęczał koło mnie i gdy kąpaliśmy syna razem. Dla mnie zawsze był to najprzyjemniejszy moment wieczoru. Ale choć bardzo się starałam, nie mogłam sobie przypomnieć ani jednej takiej chwili. Zrozumiałam wtedy, jak bardzo się od siebie oddaliliśmy, odkąd zaczął pracować w szpitalu. Szliśmy obok siebie, lecz podążaliśmy dwiema różnymi ścieżkami. Nie byłam w stanie wyobrazić sobie momentu, w którym nasze drogi znów mogłyby się przeciąć. Wycierałam pulchne ciało Jonaha i dokładnie mu się przyglądałam, pocałowałam wszystkie niemowlęce fałdeczki na jego kostkach i nadgarstkach, głaszcząc jego delikatne uda. Piszczał z zadowolenia. Roześmiałam się, lecz moja radość była zaprawiona kroplą goryczy. Słodycz macierzyństwa, oglądania jak rośnie mój synek, łączyła się z uczuciem smutku: rósł tak szybko, za szybko… Klęczałam przy wannie i wiedziałam, że wychowuję go sama. Wiedziałam również, że jeśli nie będę w stanie zmienić czegoś w naszym życiu, nie będziemy z Milesem mieć więcej dzieci. Nasza rodzina będzie się składać z Milesa i jego pracy oraz z Jonaha i mnie. Gdy położyłam synka do łóżka, poczułam się bardzo samotna. Zadzwoniłam do męża. Miałam nadzieję, że wróci do domu i że będę w stanie poprawić mu nastrój. Pomyślałam, że może właśnie dziś będziemy mogli wesprzeć się

wzajemnie i że też będę miała realny wpływ na nasze życie. – Cześć – powiedziałam. – Jak się czujesz? Może przyjdziesz do domu i trochę odpoczniesz? – Wciąż kopiuję pliki – odpowiedział sucho. – Naprawdę nie potrzebujesz przerwy po tym wszystkim, co dziś się wydarzyło? – Nawet nie rozpoczęli jeszcze śledztwa – odrzekł, wzdychając. – Strasznie mnie to wszystko stresuje, a do tego dochodzi jeszcze to stypendium. Nie czekaj na mnie, idź spać. Postaram się wrócić jak najszybciej. Zrobiłam tak, jak mnie poinstruował, i zaczęłam wolnym krokiem iść w stronę łóżka. Czułam się bardziej odrzucona niż zmęczona. Zalogowałam się na Facebooka. Chciałam zobaczyć, czy ktoś jest dostępny. Chciałam wyrzucić z siebie to wszystko, wiedziałam jednak, że większość moich przyjaciółek-mam już smacznie spała – na wschodzie kraju była godzina później. Usprawiedliwiałam się tak sama przed sobą, gdy zaczęłam pisać wiadomość do Deana. Drogi Deanie, dzisiaj był bardzo dziwny dzień. Rano ktoś podpalił laboratorium, w którym pracuje mój mąż. On i jego koledzy byli tam zaledwie kilka minut wcześniej. Jesteś w stanie to sobie wyobrazić? Wciąż przeszywa mnie dreszcz, gdy o tym myślę. Na szczęście nikomu nic się nie stało, ale wciąż nie wiadomo, kto to zrobił. Cała drżę. Ale to nie wszystko. Wydaje mi się, że Miles zupełnie mnie nie potrzebuje – nawet teraz. Myślałam, że będzie inaczej – że będzie szukał chociaż odrobiny pocieszenia – ale on wciąż nie wrócił do domu. To niestety nic nowego, jednak wciąż boli tak samo. Praca w szpitalu i badania w tamtejszym laboratorium całkowicie go pochłonęły. Czuję, jakby ten szpital mi go odebrał, i nie mogę tego znieść. Nie wiem, czy to, co do Ciebie piszę, ma jakikolwiek sens. Czy kiedykolwiek czułeś się samotny w małżeństwie? Czy czułeś się tak, jakbyś nie był do niczego potrzebny? Ja właśnie tak się czuję. Trzymaj się Claire Obudziłam się w nocy i zobaczyłam, że Miles leży w łóżku koło mnie. Jego delikatne chrapanie przypominało mruczenie kota. Był odwrócony plecami. Przysunęłam się do niego, czując jego ciepło, i objęłam go. – W końcu – wyszeptałam, patrząc na zegar. Było grubo po północy. Następnego ranka, gdy Miles brał prysznic, wstałam zrobić kawę, zanim obudzi się Jonah. Gdy wyrzucałam wczorajsze fusy z kubków, zauważyłam kartkę, którą napisałam dla Milesa. Leżała obok przewróconych pluszowych mopsów,

nieotwarta i nieprzeczytana – Jak spałeś? – spytałam chłodno, gdy zszedł na dół do kuchni. – Dobrze – odpowiedział, gorączkowo przeszukując najpierw swoją torbę, a potem stół. Podałam mu jego kluczyki. Pocałował mnie w policzek i wziął ode mnie kubek z kawą. – Mam się spotkać z oficerem śledczym, zanim zacznę pracę, więc muszę lecieć. To wszystko nie daje mi spokoju. Z góry zaczął wołać mnie Jonah: – Mamo, mamo. Ruszyłam do jego pokoju, ale odwróciłam się i spytałam mojego męża: – Podobała ci się niespodzianka? – Jaka niespodzianka? – Kartka na stole – odrzekłam. – I te mopsy. Spojrzał na mnie, nie rozumiejąc, o czym mówię. – Pamiętasz Pansy i Sebastiana? – Pokazałam mu pluszaki. – Pomyślałam, że te dwie maskotki cię rozbawią. – O Boże, bardzo cię przepraszam. Jestem tak padnięty, że nawet ich nie zauważyłem. Są śliczne, dziękuję. Wziął łyk kawy i pobiegł do drzwi, poprawiając w lustrze krawat. Nawet nie otworzył kartki, którą dla niego napisałam. Wchodząc po schodach, zastanawiałam się, po co właściwie w ogóle wkładałam w to wszystko wysiłek. Wyjęłam z kieszeni swojego iPhone’a i zalogowałam się na Facebooka, gdzie czekała na mnie krótka wiadomość od Deana. Wysłał ją zaraz po północy. Droga Claire, to straszne! Podpalenie? Nie mogę w to uwierzyć. Czy wszystko u was w porządku? Może powinnaś po prostu wyjechać na kilka dni, zrobić sobie krótkie wakacje… Wrócić do domu, zobaczyć się z rodziną i przyjaciółmi. Zjeść tyle świeżych owoców morza, ile będziesz miała ochotę, i spotkać się ze mną na piwo. Musisz zobaczyć ocean. To zawsze ci pomagało. A może i Twój mąż za Tobą zatęskni? Masz prawo być szczęśliwa. Naprawdę. Zasługujesz na to. I masz rację – małżeństwo nie powinno być synonimem samotności. Wiem, bo moje takie było. Z czasem zacząłem zdawać sobie sprawę, że będąc sam, paradoksalnie czułem się znacznie mniej samotnie. Tak czy siak, jestem tu dla Ciebie. Twój Dean Gdy Jonah jadł śniadanie, wkładając palce w miskę z mlekiem i płatkami, przeczytałam tę wiadomość po raz drugi i odłożyłam telefon na stół. Zaczęłam

wykonywać swoje codzienne obowiązki, lecz myślami byłam gdzie indziej. Wyobrażałam sobie siebie i Jonaha ubranych w zimowe stroje na naszej starej plaży, gdzie Pansy i Sebastian ubrane w jednakowe sweterki goniły za piłkami do tenisa. Zdałam sobie sprawę, że zaczynam się zgadzać z Deanem: może miał rację i to, co odczuwałam, nie było tylko zwykłą tęsknotą za domem. Może mój ambitny rozkojarzony mąż wcale nie potrzebował mojego wsparcia. Coraz częściej wydawało mi się, że nie potrzebował mnie wcale. Dwa dni po pożarze śledztwo wciąż było w toku. Obudziło mnie żółte światło lampy pługu śnieżnego, rozświetlające moją sypialnię. Szybko się ubrałam i na śniadanie zrobiłam naleśniki. Gdy pług odgarniał śnieg sprzed naszego domu, wspominałam, jak sama kiedyś takim jeździłam. Myślałam o tych dawnych chwilach, gdy Dean odgarniał śnieg z końca Willard Street, zgarniając go z podjazdu przed domem mojego taty i zrzucając z falochronu prosto do potoku. Pamiętam, że patrzyłam na morze. Kroiłam naleśnik Jonaha na małe kawałeczki i zastanawiałam się, czy Miles wrócił wczoraj do domu, czy wyszedł przed świtem, zanim się obudziłam. Przy zlewie nie było jego kubka, choć zawsze go tam zostawiał. Skończyłam pić kawę i nalałam Jonahowi odrobinę syropu na osobny talerzyk. Gdy to zobaczył, klasnął w dłonie z radości. – Dip! – krzyknął. Położyłam mu śniadanie na blacie jego wysokiego krzesełka i pocałowałam go w policzek. Odgonił mnie rączką. Wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Sięgnęłam po torebkę, w której zaczęłam szukać portfela. Wypisałam czek dla Sage Andersona, staruszka, który odgarniał śnieg na naszej ulicy. Oburzyła mnie kwota, jaką wpisałam na blankiecie. Tej zimy wydaliśmy małą fortunę na odśnieżanie. Dzwonek zadzwonił ponownie. Odeszłam od Jonaha, by wręczyć czek Andersonowi i podziękować mu za pomoc, lecz gdy otworzyłam drzwi, zaparło mi dech w piersiach. Półtora tysiąca kilometrów i dwadzieścia sześć lat dzieliło miejsce i czas naszego ostatniego spotkania, a teraz znów staliśmy twarzą w twarz: Dean D’Alessio na progu mojego domu. – Claire – powiedział delikatnym głosem.

ROZDZIAŁ 7 POŻĄDANIE Ten Dean był jeszcze przystojniejszy od Deana, którego zapamiętałam. Jego oczy były tak samo niebieskie, lecz ich kąciki naznaczył upływający czas. Był tak samo wysoki, miał tę samą krzepką posturę i zachowywał się tak swobodnie, jak gdyby zjawił się tu na moje zaproszenie. – Gdy wczoraj przeczytałem twoją wiadomość, nie mogłem się powstrzymać – powiedział, uśmiechając się. – Złapałem pierwszy samolot dziś rano. – To naprawdę ty – powiedziałam cicho. – Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam, zjawiając się tak nagle. – Schował dłonie w kieszenie spodni. – Po prostu… Musiałem cię zobaczyć. Próbowałam się uspokoić. Wypatrywałam Milesa i z nerwów gryzłam paznokcie. Cofnęłam się o krok, nie ufając podekscytowaniu. – Jesteś jeszcze piękniejsza, niż pamiętałem – powiedział. Spojrzałam w dół na spodnie do jogi, które nosiłam przez ostatnie trzy dni. Przesunęłam okulary z oczu na czubek głowy. – Wyglądam strasznie – powiedziałam, wyjmując z włosów spinkę i pozwalając im opaść na ramiona. Z całych sił próbowałam zrobić na nim dobre wrażenie. I właśnie wtedy, gdy Dean i ja obejmowaliśmy się po raz pierwszy od dwudziestu sześciu lat, Sage Anderson podjechał pod mój dom swoim fordem F-150. Wysiadł z niego i zaczął iść w moją stronę, niosąc w ręku żółtą kopertę z fakturą za odśnieżanie. – Nie przeszkadzam? – spytał. – Dzień dobry, Sage – powiedziałam, wręczając mu czek. – Strasznie dziś zimno – powiedział, patrząc na nas. – Wyjątkowo zimno – potwierdził Dean. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie. Obserwowaliśmy, jak Sage kuleje z powrotem do samochodu, a potem przez długą chwilę patrzyliśmy na siebie nawzajem. – Mamo! – zawołał mnie Jonah z wnętrza domu. Pociągnęłam za kosmyk włosów. Nie wiedziałam, jak mam się zachować. Bardzo chciałam zaprosić go do środka. – Mój synek je śniadanie – powiedziałam – a mój mąż może na chwilę wrócić do domu… Dean pogłaskał mnie kciukiem pod brodą. Intymność tego gestu sprawiła, że ugięły się pode mną kolana. – Coś wymyślimy – powiedział.

– Mamo, mamo! – krzyknął Jonah i zaczął płakać. – Idź do niego – powiedział Dean. – Następnym razem. Wziął moją dłoń w swoją i ścisnął ją mocno. – Musiałem przyjechać. Twoje listy były takie smutne. Patrzyłam, jak przeszukuje kieszenie w poszukiwaniu papierosów. Miał szerokie ramiona i posturę dojrzałego mężczyzny wyrzeźbioną przez ciężką fizyczną pracę. Spojrzeliśmy na siebie nawzajem, rozpoznając w sobie ślady tych osób, którymi byliśmy kiedyś. Nagle Dean objął mnie i podniósł do góry. Zniknęłam w jego ramionach i prawie się rozpłakałam. Jego objęcia były tak szczere i prawdziwe, a moje ciało rozpoznało w nich to, co tak kiedyś mnie pociągało. Przytuliłam się do niego i obejmowaliśmy się przez długi czas. Pewnie za długi. Jego dotyk był dla mnie jak powrót do domu – do czegoś, co dobrze znałam i co zawsze dodawało mi otuchy. Jednak zawsze wtedy czułam coś jeszcze: tęsknotę za tym, co tam zostawiłam. – Cholernie się cieszę, że znów cię widzę – wyszeptał. W końcu musiałam go puścić. Zszedł po stopniach i przebiegł przez ulicę w stronę swojego samochodu. Srebrny SUV czekał z włączonym silnikiem. Odjeżdżając, zawołał mnie po imieniu przez otwarte okno. – Będziemy w kontakcie! – Do zobaczenia – odpowiedziałam i zamknęłam drzwi. Byłam zdenerwowana perspektywą ponownego spotkania. Zdawałam sobie sprawę, że Dean podjął niebezpieczną grę i że bardzo chcę wziąć w niej udział. – Mamo! – Jonah wołał mnie przez łzy. Idąc z powrotem do kuchni, spojrzałam w swoje odbicie w lustrze. Od dawna nie brałam porannego prysznica, a na mojej twarzy nie było nawet śladu makijażu. – Jesteś obleśna – powiedziałam do siebie i pobiegłam do mojego chłopca. Wciąż mocno biło mi serce. Syrop wylał się w miejscu, gdzie mój synek nie mógł sięgnąć, prowokując jego płacz i tworząc kleistą plamę. Starłam ją gąbką. Robiąc to, zrozumiałam, że przez nasz internetowy flirt i rozmowy, w których wspominaliśmy o tym, co do siebie czuliśmy wtedy w jego samochodzie, oboje wyciągnęliśmy to, co kiedyś nas łączyło, z odległej przeszłości prosto w teraźniejszość. Niedwuznacznie mówiliśmy sobie również, że chcielibyśmy więcej. Wiedziałam, że jeśli będę nieostrożna, te dawne uczucia mogą mnie pochłonąć. Zaniosłam Jonaha do pokoju dziennego, owinęłam go kocykiem i przytuliłam. Włączyłam Ulicę Sezamkową. Wyjrzałam przez okno. Deana nie było. Wciąż drżałam z paniki, ale i z ekscytacji i radości – tych dwóch doznań, które stały mi się tak obce. Zaczęłam obierać mandarynkę dla Jonaha i próbowałam

zastanowić się nad znaczeniem przyjazdu Deana. Postanowiłam przeprosić go za to, że go wyprosiłam. Chciałam mu powiedzieć, że po prostu mnie zaskoczył i że już teraz żałuję, że nie zaproponowałam, by został na kawę. Zalogowałam się na Facebooka, by wysłać mu wiadomość, lecz tam czekało na mnie jeszcze większy zaskoczenie niż jego poranne odwiedziny: prośba o dodanie do znajomych od mojej matki. Od razu rozpoznałam jej zdjęcie na tle plaży i zachodzącego słońca, pod którym znajdowała się krótka wiadomość: Claire, kochanie! Widzę, że mamy trochę wspólnych znajomych. :) Zaprzyjaźnijmy się! Chcę zobaczyć Twoje zdjęcia i zdjęcia Twoich chłopców, i wasz nowy dom. Co u Ciebie? Nie dostałam od Ciebie żadnej wiadomości, odkąd Miles wysłał mi kartkę z informacją o waszej przeprowadzce. Mam nadzieję, że dochodzą do was moje listy dla małego Jonaha. Uściski Mama Kliknęłam „ignoruj”. Zdenerwowało mnie to, w jaki sposób odnalazła mnie na Facebooku – zachowywała się tak, jakby nic się nie stało. Przez chwilę myślałam, co powinnam jej odpisać, lecz w końcu usunęłam jej wiadomość. Moja uwaga skupiła się na drugiej wiadomości w mojej skrzynce – od Deana, który zdążył mnie uprzedzić i pierwszy przełamał ciszę. Claire, przepraszam, że tak Cię zaskoczyłem. To nie było w porządku, powinienem był Cię uprzedzić. Na swoją obronę mam tylko to, że uwierzyłem Ci, gdy mówiłaś, że chciałabyś, by statek kosmiczny porwał Cię w nieznane. Wiem, że czujesz się samotna. Niestety nie mam statku kosmicznego, ale na szczęście mam telefon. Zadzwoń, gdy będziesz miała wolną chwilę. Zatrzymałem się w hotelu. Chętnie nadrobię stracony czas. Dean Zaczęłam mu odpisywać, gdy nagle napisał do mnie ponownie – tym razem na czacie. DEAN: Wspaniale było Cię rano zobaczyć, Claire! CLAIRE: Właśnie odpisywałam na Twoją wiadomość. Wciąż jestem w szoku! DEAN: Przepraszam, że zjawiłem się bez zapowiedzi. Twoje wiadomości były takie smutne… Od jakiegoś czasu chciałem wyjechać gdzieś na kilka dni, potrzebowałem przerwy. Miałem nadzieję, że uda mi się poprawić Ci nastrój, więc przywiozłem ze sobą parę prezentów: Twoje stare świadectwo ze szkoły

i pierścionek Twojej mamy. Ten, który dał jej Twój tata, a którego nie chciałaś ze sobą zabrać, gdy wyjeżdżałaś. Nosiłem go na łańcuszku długo po tym, jak straciliśmy ze sobą kontakt, a potem schowałem go do szuflady. Nie mogłem zdobyć się na to, by wyrzucić cokolwiek z tego, co kiedyś należało do Ciebie. Mam też Twój stary T-shirt. CLAIRE: Pierścionek mamy? Całkiem o nim zapomniałam. I moje świadectwo? Jakie miałam na nim oceny? DEAN: Naprawdę musisz pytać? Same piątki z przedmiotów ścisłych, oczywiście. Jestem pewien, że wtedy kochałaś swojego nauczyciela bardziej ode mnie. CLAIRE: O Boże, pan Barnet! Nie kochałam nikogo bardziej od Ciebie, ale to on pozwolił mi pobawić się ogniem w szkole. I to on miał teleskop i chyba z tysiąc książek o komecie Halleya. DEAN: Miałaś bzika na punkcie tej komety. Pamiętasz, jak mówiłaś, że to wszystko jej wina? Challenger, rozwód Twoich rodziców, nawet pożary, które wywołałaś. Jeśli się nie mylę, kometa Halleya ponownie odwiedzi nas w 2062 roku. Będziesz miała wtedy dziewięćdziesiąt lat, a ja dziewięćdziesiąt trzy. Jeśli będę miał szczęście i spotka mnie los mojego dziadka, na głowie wciąż będę miał wszystkie włosy. CLAIRE: Pomyliłeś się – kometa przylatuje do nas w 2061. Będę wtedy zgrabną osiemdziesięciodziewięcioletnią dziewczyną. Może wtedy uda nam się umówić na spotkanie. Masz pomysł na miejsce? Jeszcze raz przepraszam, że Cię dziś wygoniłam. DEAN: Spotkamy się tam, gdzie zawsze – przy potoku. Pamiętam, że to właśnie tam powiedziałaś mi, że podpaliłaś samochód swojej mamy i że wtedy na chwilę zapomniałaś o smutku. Powiedziałaś mi, że ogień działa tak samo, jak woda – oczyszcza. CLAIRE: Muszę lecieć, mały się niepokoi. Spotkajmy się niedługo! Postaram się znaleźć dobry czas i miejsce. DEAN: Czy czasami wciąż czujesz coś, co sprawia, że szybciej bije Ci serce? [Claire Spruce nie jest już dostępna] Tamtej nocy Miles znów pracował do późna. Położyłam Jonaha do snu i wzięłam kąpiel. Wciąż czułam kciuk Deana pod swoją brodą. Próbowałam zignorować to niebezpieczne wspomnienie jego dotyku. Ogoliłam nogi i gdy zauważyłam zabawkowy statek mojego synka dryfujący na wodzie, dmuchnęłam w jego żagle, dokładnie tak, jak sama go nauczyłam. Myślałam o tym, jak pod koniec lata ostatni raz żeglowaliśmy wzdłuż Long Island Sound. To był sierpień,

prawie dokładnie półtora roku temu, gdy Jonah był jeszcze noworodkiem. Wtedy też ostatni raz kochałam się z Milesem. Jonah zasnął w kajucie owinięty kocykiem. Na szczęście nie przeszkadzała mu wilgotność. Razem z Milesem zwinęliśmy żagle. Związałam je jak zawsze: siedząc na dziobie statku i patrząc na księżyc. Tamtego wieczoru tylko mały jego skrawek unosił się nad horyzontem. Usłyszałam, jak Miles rzuca kotwicę i odwróciłam się w jego stronę. Uśmiechnął się do mnie i przyłożył palec do ust. Podszedł do mnie powoli, stąpając bardzo cicho, by nie obudzić Jonaha. Zsunął ramiączko mojej sukienki i kciukiem zaczął delikatnie masować moją szyję. Oparł się o maszt naszej łodzi i przyciągnął mnie do siebie. Jego usta były słone jak morska woda. Niebo miało kolor moreli, a on nucił mi do ucha lekką melodię, gdy rozpinał moją sukienkę. Byliśmy cierpliwi i nie spieszyliśmy się. Ten moment był jak nowa wieczność. Nasze dziecko spało w kajucie, a my byliśmy przepełnieni nową, świeżą miłością. Chociaż moje ciało wciąż wydawało mi się obce po porodzie, czułam się pożądana przez Milesa. Czułam, że pragnie mnie bardziej niż na początku naszego związku, kiedy zabiegał o moje względy, dając mi kwiaty, i że szanuje mnie w sposób, jakiego wcześniej nie znałam, jakiego nigdy nie doświadczyłam, gdy jeszcze nie byłam matką jego syna. Pokonałam skomplikowany poród, okazałam się znacznie silniejsza, niż się tego spodziewał. Wszystko to zmieniło się po przeprowadzce. Nie doświadczyłam już więcej takiego pożądania. Może byłam zbyt rozgoryczona po opuszczeniu naszego domu? A może była to wina pracy, przez którą Miles spędzał cały swój czas w szpitalu? Teraz to już się nie liczyło – gdy Dean nagle zjawił się na moim progu, ponownie poczułam ukłucie takiego samego pragnienia. Musiałam sobie powtarzać, że nie chcę skończyć tak, jak moja matka. Nie chciałam rozpoczynać romansu, przez który zostawiłabym męża, by samotnie układał jakąś nową wersję życia rodzinnego. Leżąc w wannie tamtego wieczoru, obiecałam sobie, że postaram się ponownie rozpalić to dawne pożądanie. Wierzyłam, że oboje z Milesem w głębi siebie wciąż je czujemy. Wytarłam się ręcznikiem i zaplanowałam romantyczny wieczór. Na późną kolację przygotowałam stek z ziemniakami i rozmarynem. Pomalowałam usta czerwoną szminką, nie nakładając żadnego innego makijażu – Miles zawsze uważał, że tak byłam najbardziej seksowna. Założyłam czarną sukienkę i zapaliłam w kuchni wszystkie świeczki, jakie tylko znalałam. Gdy nasza kolacja była w piekarniku, usiadłam na krześle ze szklanką czerwonego wina. Czułam się, jakbym była na środku wyspy otoczonej blaskiem świec. Przez czarne okna patrzyłam na śnieg błyszczący pod światłami naszej werandy i czekałam na mojego męża. – Hej – powiedział, gdy w końcu przyszedł do domu. Było wpół do

dziesiątej. Otrzepał buty z błota i rozejrzał się po kuchni. – Wszystko w porządku? – spytał. – Wysiadł prąd? – Nie – odpowiedziałam. – Przygotowałam kolację przy świecach. Pomyślałam, że możemy napić się wina. Miles spojrzał na mnie przepraszająco i włączył światło. Zaczął przeglądać listy. – Bardzo bym chciał, ale muszę jeszcze przeczytać te wszystkie rzeczy. Miałem ciężki dzień w pracy i nie zdążyłem nawet podpisać wszystkich kart pacjentów i innych dokumentów. Termin stypendium mija w przyszłym tygodniu, a teraz jeszcze to śledztwo… Następnym razem? Podeszłam do niego i stając na palcach, objęłam go ramionami, przyciągając do siebie. Z głowy wyrzuciłam niechciane myśli o Deanie. – Odpocznij trochę – powiedziałam. – Przecież i tak musisz zjeść obiad. Pocałowałam go w policzek. W roztargnieniu wytarł ręką ślad mojej szminki. Nalałam mu kieliszek wina. Wyłączyłam światło. Próbowałam obudzić w sobie ekscytację co do reszty wieczoru. Postanowiłam ocalić nasz związek i starałam się trzymać tej decyzji. – Kochanie, naprawdę muszę to skończyć i zdecydować, co będzie najpilniejsze do zrobienia rano. Mam nadzieję, że nie obrazisz się, jeśli zjem w gabinecie? Tam będzie mi znacznie łatwiej to wszystko ogarnąć. Poczułam, że cała się gotuję, lecz trwało to tylko chwilę. Ogarnęło mnie dogłębne uczucie porażki. – Oczywiście – odrzekłam. – Zjedz w swoim gabinecie. – Na pewno? – spytał, dostrzegając mój zawód. – Próbowałam przygotować dla nas miły wieczór – powiedziałam. – Następnym razem. – Ścisnął moją dłoń. – Obiecuję. Będę cały twój. – Idź już. – Wskazałam jego pokój. Dopiłam swoje wino. – Na pewno wszystko w porządku? – spytał. – Dziękuję, że zrobiłaś dla mnie kolację. – Tak, wszystko w porządku. – Nic nie było w porządku. Po chwili Miles zawołał do mnie ze swojego pokoju: − To jest pyszne! Dziękuję! Zostałam sama w kuchni. Moje podekscytowanie całkowicie zniknęło. Usiadłam na środku kuchni, trzymając talerz z daniem, które mieliśmy zjeść razem. Patrzyłam na topniejące świeczki i czułam się strasznie głupia. Patrzyłam na płomienie. Myślałam o ich blasku i o tym, jak przy całej swojej intensywności ogień jest całkowicie zależny od tlenu, bez którego gaśnie. Przypomniałam sobie eksperyment z drugiego wykładu Chemicznej historii świecy zatytułowanego Blask płomienia. Eksperyment udowadniał teorię Michaela

Faradaya, według której rezultatem spalania zawsze była woda, czyli atomy wodoru zmieniające postać. Podkreślałam fragmenty i pisałam na brzegach stron tej starej książki, którą wciąż miałam – była schowana gdzieś na strychu. Z tego wykładu dobrze zapamiętałam jeden opis intensywności i okazałości wszystkich procesów chemicznych składających się na światło i ciepło pojedynczego płomienia. Czyż ten proces nie jest czymś naprawdę pięknym? Sprawia, że nawet coś tak brudnego jak węgiel może rozżarzyć się czystą jasnością. To wszystko dzieje się właśnie przez to – wszystkie jasne płomienie składają się z cząstek stałych. Wszystko, co płonie i produkuje cząstki stałe – zarówno podczas spalania, jak i w przypadku świecy oraz po spaleniu, jak w przypadku prochu i opiłków żelaza – to wszystko daje nam wspaniałe i piękne światło. Świeczki w kuchni zaczęły gasnąć jedna po drugiej. Wkrótce okrył mnie mrok. Otworzyłam laptop, który stał się dla mnie odskocznią od przepaści między mną i Milesem. Wiedziałam, że Dean jest tylko kilka kilometrów ode mnie i że chce mnie zobaczyć. Claire, może uda Ci się wymknąć na drinka dziś wieczorem? Czy bardziej odpowiadałoby Ci lunch jutro? Mogłabyś zabrać ze sobą swojego synka – bardzo chętnie go poznam. Jestem w Conscoursce nad jeziorem, ale mogę spotkać się z Tobą wszędzie. Ty także możesz mnie odwiedzić, kiedy tylko miałabyś na to ochotę. Pokój 1014. Co by Ci najbardziej odpowiadało? Przebyłem tak długą drogę i jedyne, czego pragnę, to kilka chwil z Tobą. Twój Dean Wyobrażałam sobie, jak biorę kluczyki, wsiadam do samochodu, jadę do jego hotelu i pukam do jego drzwi, a on otwiera je przede mną zachwycony moim widokiem, ale nie uległam pokusie. Zamiast tego podeszłam do kominka i otworzyłam jego drzwiczki. Zimne powietrze wtargnęło do środka. Powiedziałam sobie, że pozwolę Milesowi popracować przez godzinę, a potem spróbuję go skusić deserem przy ogniu. Niechciane reklamy i nieotwarty list od mojej matki dla mnie i Jonaha wrzuciłam w płomienie. Przy ich delikatnym świetle czytałam artykuł z niedzielnego wydania „New York Timesa” opisujący sztorm geomagnetyczny. Promieniotwórcze cząsteczki, które uwolnił, podążały w stronę ziemi z prędkością ponad dwóch tysięcy kilometrów na sekundę, według artykułu powinny dotrzeć do powierzchni naszej planety w poniedziałek rano. Patrzyłam, jak listy zmieniają się w popiół, i zastanawiałam się, jak możemy uchronić Jonaha przed dorastaniem w świecie z poważnie skażoną atmosferą. Spojrzałam na monitor, na którym mogłam go zobaczyć – w świetle swojej nocnej lampki wyglądał tak delikatnie i bezbronnie, ukołysany do snu dźwiękami fal

generowanymi przez maszynę. Nalałam sobie wina do kieliszka i przygotowałam jeden dla Milesa. Czekałam. Obudziłam się o północy, drżąc z zimna. Ogień w kominku wypalił się i został po nim tylko czarny popiół. Spojrzałam na wyświetlacz w mojej ręce i poszłam zajrzeć do pokoju Milesa. Siedział przy komputerze, wpatrzony w monitor. W jego niebieskim świetle wyglądał jak rzeźba z lodu. – Chodź do łóżka – powiedziałam. – Już idę – odpowiedział, nie patrząc na mnie. – Za dwadzieścia minut. Poszłam na górę, opłukałam twarz i wytarłam ją w ręcznik, na którym były wyszyte nasze inicjały. Poczułam ogarniające mnie uczucie paniki. Bałam się, że przegrałam. Leżąc w łóżku, zastanawiałam się, czy właśnie tak moja matka czuła się z moim ojcem. Do samego końca chciała, by jej pragnął. Nawet w liście, który wzięłam z jego biurka, skarżyła się wyłącznie na to, że czuła się opuszczona. Zasypiałam, gdy Miles wszedł do sypialni i położył się obok mnie. Postanowiłam zawalczyć o jego uwagę jeszcze jeden, ostatni raz. Obróciłam się w jego stronę i pocałowałam go w tył szyi. Przyciągnęłam jego nagie ciało do swojego, próbowałam do niego dotrzeć mimo tego, jak był zmęczony, milcząco błagając, by zrozumiał, jak bardzo go potrzebuję. Odwrócił się w moją stronę. Zaczął masować moje plecy, kciukami rysując na nich małe kręgi. – Znów zostawiłaś włączony piekarnik – wyszeptał mi do ucha. – O Boże… Przepraszam – odrzekłam cicho, masując jego bark. Położył poduszkę pod moją głową i wypuścił powietrze z płuc. Zbliżyliśmy się do siebie, obejmując się. Czuliśmy ciepło swoich ciał, które budziły się do życia, nasze nogi splotły się w uścisku. Właśnie wtedy głośno zadzwonił jego pager. Brzmiał jak poranny budzik. Miles wyskoczył z łóżka, podnosząc z podłogi swój biały kitel. Przetrzepywał jego kieszenie w poszukiwaniu urządzenia. Stanął w rogu naszego pokoju, przy oknie. W świetle księżyca jego ciało nie było już smukłe i krzepkie, jego brzuch był pulchny i zaokrąglony. Wygiął plecy do tyłu, podpierając je dłońmi. Trzymał telefon między uchem i barkiem i udzielał porad rezydentowi. Słyszałam, że mówił coś o echokardiografii. Nagle zaczął zakładać swój strój chirurga, mówiąc do słuchawki: – To trudna decyzja. Zaraz tam przyjadę, muszę go obejrzeć. Chciałam na niego zaczekać i gdy wróci, zacząć wszystko od chwili, w której przerwaliśmy, wiedziałam jednak, że nie będzie go przez całą noc i zapewne wróci dopiero nad ranem. Ta praca stała się znacznie bardziej wymagająca, niż oboje to sobie wyobrażaliśmy. Nie chodziło tu tylko o czas, który Miles musiał spędzać w szpitalu. Tak naprawdę nigdy z niego nie wychodził,

nawet będąc fizycznie w domu. Zastanawiałam się, czy moja matka musiała zostawić mojego ojca, by przetrwać. Miles wrócił o świcie następnego dnia. Położył się w łóżku, nie zdejmując ubrania. Ścisnął moją dłoń. – Czuję się samotna – powiedziałam na głos. Byłam przykryta poduszkami i przesiąknięta ogromną niepewnością. Pragnęłam, by się do mnie odezwał. Chciałam, by powiedział cokolwiek – „Ja też” lub nawet „Zamknij się!”, ale po paru chwilach po prostu zaczął chrapać. Chciałam nim potrząsnąć i go obudzić, wytłumaczyć mu, jak bardzo potrzebuję jego dotyku, jak bardzo pragnę, by pomógł mi odnaleźć to, co kiedyś do siebie czuliśmy. Chciałam poczuć to, co obudził we mnie Dean, dotykając mnie tamtego poranka. Zamknęłam oczy, czując, jak beznadziejne jest to wszystko. Gdy w końcu udało mi się zasnąć, byłam z powrotem w domu i śniły mi się komety ze świetlistymi ogonami.

ROZDZIAŁ 8 Lucy In The Sky With Diamonds Tamtego lata, po odejściu matki, kometa Halleya zbliżyła się do Słońca najbardziej w ciągu swojej siedemdziesięciosześcioletniej podróży dookoła naszej najbliższej gwiazdy. To był ostatni tydzień kwietnia. W wieczornych wiadomościach prezenterka Gayle King powiedziała, że kometa będzie widoczna na nocnym niebie. Tata obudził Karę i mnie, żebyśmy mogły ją z nim obejrzeć. Krążył między naszymi łóżkami ze szklanką w dłoni. – Wstawajcie, panienki – powiedział, a kostki lodu brzęczały w jego szklance, gdy budził nas ze snu. Poszłyśmy za nim na dół po schodach, wciąż w półśnie. Na piżamy nałożyłyśmy wiatrówki i wyszłyśmy na taras. Staliśmy razem, tuląc się do siebie, i patrzyliśmy w niebo. Żaby pokazały się wcześnie tamtej wiosny. Słyszeliśmy ich rechot, gdy czekały wraz z nami na przybycie komety. Chcieliśmy ujrzeć pył, który zostawiała za sobą, pył, który liczył pięć miliardów lat i tworzył jej piękny świetlisty ogon. Zanim jeszcze tata zdołał podnieść nas z łóżek, wiedziałam, że się pospieszył. Według tego, co powiedział mi na lekcji pan Barnet, z naszego punktu obserwacyjnego na północnym wschodzie będziemy mogli zobaczyć kometę dopiero za dwa dni i trzy godziny. Nie powiedziałam mu o tym, gdyż nawet w półśnie zdawałam sobie sprawę, że obwiniał siebie o wystarczająco dużo błędów. – Dziękuję, że o nas pomyślałeś, tato – powiedziałam i ścisnęłam jego dłoń. Miałam nadzieję, że czuje się doceniony przynajmniej przez własne córki. Tata pogłaskał mnie po włosach i mocno przytulił Karę. – Przydałby się nam teraz teleskop – powiedział, przykrywając nas kocami. Tata kochał mnie i Karę, nigdy nie wątpiłam w jego miłość. Wiedziałam, jak bardzo nas kocha, i zdawałam sobie sprawę, że muszę przed nim ukryć swoją kwitnącą miłość z Deanem. Już wtedy zrozumiałam, że tata nie mógłby znieść, gdyby któraś z nas zakochała się w prawdziwym mężczyźnie. Zawsze twierdziłby, że każdy z nich był dla mnie za stary, zwłaszcza po tym, jak odeszła od niego mama. Tata uważał każdego nastoletniego chłopca za zagrożenie, kogoś, kto może mu nas odebrać. Przez wiele lat jedynym mężczyzną jakiemu pozwalał być w naszym życiu, był on sam. Mimo że Kara wciąż była za młoda na pierwsze zauroczenia, tata wyczuł, że coś mnie zajmowało i szybko zorientował się, o co chodzi. – Mam nadzieję, że nie masz chłopaka – ostrzegł mnie, gdy pewnego razu znalazł mnie z telefonem w ręku. Schowałam się w spiżarni i rozmawiałam

z Deanem przed snem. Napięty kabel ciągnął się przez całą kuchnię. – Rozmawiam z koleżanką – powiedziałam, zakrywając słuchawkę dłonią. – Dobrze – odpowiedział. Uśmiechając się, wyrwał kabel ze ściany. – Możecie porozmawiać jutro rano w szkole. Po tym, jak odeszła od nas mama, tata liczył, że przejmę wszystkie obowiązki, które kiedyś wykonywała: pranie, obiady, odgarnianie śniegu zimą i przygotowywanie ogródka warzywnego latem. Gdybym zawiodła w którejkolwiek z tych czynności, mógł się zawalić cały delikatny porządek, który udało nam się stworzyć bez niej. Gdy teraz o tym myślę, rozumiem, że odgrywałam wtedy podwójną rolę. Nie tylko byłam młodą dziewczyną przeżywającą pierwszą miłość, lecz także musiałam zbierać okruchy połamanej miłości mojego ojca i pomóc mu na nowo złożyć je w całość. Tamtej kwietniowej nocy tata pokazał nam swoją miłość do nas, gdy przywołał dla nas kometę piosenką. Zaczął śpiewać, najlepiej jak potrafił, „Lucy in the sky with diamons, Lucy in the sky with diamons, Lucy in the sky with diamons, aaa…”. Gdy oboje wciąż powtarzaliśmy ten refren, Kara grała w sztole pod lampą na tarasie. – Dobrze, dobrze – powiedziała w końcu. – Chyba wystarczy tego śpiewania. Siedzieliśmy w ciszy przerywanej tylko rechotem żab przez całą wieczność, aż w końcu tata zadał nam pytanie: – No więc, dziewczynki, czy odezwała się do was wasza mama? – westchnął. Moja siostra nie odpowiedziała, patrząc się na swoje sztole. Widziałam, jak jej ręce łapią i wypuszczają te małe kulki. Żadna z nas nie wiedziała, czy tata naprawdę oczekiwał od nas odpowiedzi. Jeśli tak, obie wiedziałyśmy, że lepiej było skłamać. Kara pokręciła głową, a ja zrobiłam to samo. Jednak obie ją widziałyśmy. Przyszła do nas po nocnej zmianie w szpitalu w Hartford. Wciąż miała na sobie swój biały fartuch. Najpierw przyszła do mojej szkoły, znalazła mnie na boisku, gdzie po lekcjach ćwiczyłam bieganie na bieżni. Zatrzymała się tylko na chwilę i powiedziała mi parę słów przez ogrodzenie. – Pięknie wyglądasz, Claire! Bardzo elegancko! Gdy nasz trener zagwizdał, ogłaszając koniec biegania na czas, pobiegłam, by się z nią przywitać. Mama wręczyła mi przekąskę w szczelnym pojemniku, tak jak zawsze to robiła, i poszła do szkoły Kary, by dać mojej siostrze takie samo pudełko. Przypuszczałam, że potem pójdzie odwiedzić swojego chłopaka w jego posiadłości na końcu Quayside, ale tak naprawdę nigdy dokładnie nie wiedziałam,

gdzie się znajduje. Gdy zostawiła nas tamtego poranka, Kara spytała mojego tatę: – Czy mama będzie teraz mieszkać z babcią? – Nie – odpowiedział szorstko. – Mama pojechała do przyjaciółki z pracy. Chociaż dobrze wiedziałam, gdzie jest nasza mama i co zamierza zrobić, nie powiedziałam o tym tacie. Zdawałam sobie sprawę, że jej zdrada może go zniszczyć. Ale tamtego kwietniowego wieczoru, który spędziliśmy bez niej pod gwiaździstym niebem, czując na twarzach chłodny wiatr, wyobrażałam sobie, że mama szuka komety na niebie razem z nami. Wyobrażałam sobie, jak zamyka jedno oko, a drugim patrzy w ten ogromny teleskop przez okno domu wychodzące na morze. Poczułam się lepiej, wierząc, że łączyła nas ta kometa, której razem szukaliśmy na nocnym niebie – jak rodzina. Tęskniłam za mamą – za zapachem jej perfum o poranku, gdy szykowała się do pracy, za tym, jak trzy razy stukała łyżeczką o filiżankę z kawą zanim wzięła pierwszy łyk, za jej różowymi kapciami przy łóżku. Często wchodziłam do jej łazienki i dotykałam buteleczek z kosmetykami i cążek do paznokci, które zostawiła. Jej już tu nie było, ale rzeczy, które wciąż mi o niej przypominały, były wszędzie. Nie doczekałyśmy się komety tamtego wieczoru, chociaż tata wypił dwa kolejne drinki i kazał nam czekać aż do świtu, obiecując, że za chwilę się pokaże. – Jeszcze tylko kilka minut – powiedział Karze, potrząsając nią, gdy osunęła się na niego zmorzona sennością. – Dziewczynki! – mówił do nas zachęcająco. – Nie możemy tego przegapić! Ale Kara i ja zwinęłyśmy się w kłębek pod kocami i śpiworami, i zasnęłyśmy na tarasowych krzesłach. Następnego poranka, gdy jadłyśmy śniadanie, tata oznajmił nam: – Dziewczynki, potrzebuję waszej pomocy. Obie zostaniecie dziś w domu. Nalał sobie kawy do plastikowego kubka, wsadził nas do samochodu i zaczął dokądś wieźć. Minęliśmy przystanek autobusowy, na który zawsze przyjeżdżał po mnie Dean. Wiedziałam, że będzie się zastanawiał, czemu mnie nie ma, ale nie mogłam do niego zadzwonić i go uprzedzić. Radio grało cicho, a my jechaliśmy przez miasto. Minęliśmy centrum i wjechaliśmy na autostradę. Zjechaliśmy na parking przy Stop & Shop i ucięliśmy sobie krótką drzemkę w oczekiwaniu na otwarcie sklepu. Wciąż senne weszłyśmy za naszym tatą do środka i szłyśmy za nim pomiędzy półkami, aż do działu z kosmetykami dla kobiet. Tata przyglądał się półkom. – Czego szukamy? – spytałam. – Farby do włosów – odpowiedział zirytowany tym, że nie mógł jej znaleźć.

– Takiej? – spytała Kara, wskazując na pudełko z uśmiechniętą Carol Alt o ciemnych, lśniących włosach. – Dokładnie takiej – odpowiedział tata. Wybrał pudełko, na którym Carol miała brązowe włosy. Koloryzacja półtrwała, numer 700. – Myślicie, że zadziała? – spytał, pokazując na swoje włosy. Spojrzał na mnie, czekając na odpowiedź. Roześmiałam się, ale jego spojrzenie uświadomiło mi, że nie żartował. Zdjął z półki kilka innych pudełek i przyglądał się kolorom. Wybrał numer 800, ciemny brąz o bursztynowym odcieniu. – Ten kolor będzie lepiej do ciebie pasował – powiedziałam. – Tato, kup mi batona – zaczęła marudzić Kara, gdy szliśmy do kasy. Kopnęłam ją w piszczel, by się zamknęła. Tata wyjął z portfela zwitek zmiętych jednodolarówek, a z kieszeni spodni wyciągnął pięciodolarowy banknot. Wręczył mi pieniądze i pudełko z farbą. – Wróćcie do samochodu, jak zapłacicie. Kup Karze, co będzie chciała – powiedział. Stałyśmy w kolejce do kasy i przyglądałyśmy się rozmaitym słodyczom – lizakom, gumom do żucia i batonikom. Obok nich znajdował się „Time Magazine” ze zniszczonym reaktorem atomowym w Czarnobylu i pokrytymi pyłem polami uprawnymi w Związku Radzieckim. Wyobraziłam sobie dzieci w Rosji stojące pod czerwoną flagą w kolejce do pustego supermarketu, gdzie był tylko jeden rodzaj chleba, a słodyczy nie było wcale, a jedzenie było wydawane na kartki. Przypomniałam sobie, jak byłyśmy szczęśliwe, nawet po tym, jak zostawiła nas mama, a tata powoli tracił rozum. Puszysta kasjerka o pulchnej twarzy z oczami pomalowanymi na niebiesko uśmiechnęła się do Kary, gdy ta położyła przed nią stos słodyczy. Tata czekał na nas na parkingu, siedząc w samochodzie z opuszczonymi szybami. Starą toyotę, którą przyjechaliśmy, pożyczył od wujka G – to był jego zapasowy samochód, z którego korzystał wtedy, gdy jego van się popsuł. Gdy się do niego zbliżałyśmy, usłyszałam brzęczący głos z radia: komentator krzyknął głośno, wspominając, w jak wspaniałym stylu The New York Mets zdobyli punkt poprzedniego wieczoru. Podekscytowany głos przewidywał, że drużyna pomarańczowo-niebieskich sięgnie po złoty puchar w mistrzostwach 1986 roku. – Wszyscy, tylko nie oni – powiedział tata, gdy wsiadłyśmy do samochodu. – Buckner musi uratować naszych Red Sox. Dzieliliśmy się cukierkami i słuchaliśmy audycji w radiu. Dźwięki podekscytowanego tłumu i uderzenia kija w piłkę stworzyły dla nas chwilową kryjówkę w świecie baseballa. – Powinniśmy pojechać do Fenway – powiedział tata, włączając silnik. – Kiedyś was zabiorę. Nie ma drugiego takiego miejsca na świecie. Te ławki, te hot

dogi… Ten stary znak Citgo. Zabrałem tam waszą mamę, gdy wróciłem z wojska. To była nasza pierwsza wycieczka po tym, jak wróciłem do Stanów, zanim się urodziłyście. Powinienem był to robić częściej. Uwielbiała tam być, nawet w dalekich rzędach. Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć, więc spytałam: – Po co potrzebna ci farba? – Mama chciała, żebym bardziej o siebie dbał. Wciąż mi mówiła, że się zaniedbałem – klepnął się po brzuchu. – Ale znów zacznę ćwiczyć i pozbędę się siwizny. Zobaczę, czy wtedy znów na mnie spojrzy. Skinął głową do samego siebie. – Jeszcze zobaczycie, dziewczynki. Wszystko będzie w porządku. Odzyskam ją. Kara i ja spojrzałyśmy na siebie. Milczałyśmy. – Mama przyjdzie dziś do domu po trochę swoich rzeczy – kontynuował. – Muszę dobrze wyglądać. Muszę wyglądać najlepiej, jak tylko mogę. Zobaczę, czy będzie chciała ze mną rozmawiać. Ale nie możemy ufarbować włosów w domu. Nie chcę zostawić bałaganu, bo ona tego nie znosi. – Więc mama zostawiła nas, bo zrobiłeś się gruby i stary? – wypaliła Kara z tylnego siedzenia. – Kara! – krzyknęłam. – No co? – spytała. Tata włączył kierunkowskaz i skręcił w stronę parku stanowego Ferry Landing. – W skrócie – tłumaczył Karze – małżeństwo jest jak twoje rybki. Musisz się nim dobrze opiekować albo umrze. My nie zawsze dobrze opiekowaliśmy się naszym. Dojechaliśmy na miejsce. Przy rzecze Connecticut były miejsca kempingowe, obok których stały stoły piknikowe i publiczne prysznice a także wielki zlew do mycia naczyń. – Zróbmy to tu – powiedział tata, wskazując palcem. – Potrzebujemy tylko wody i czasu. To był wyjątkowo ciepły poranek. Park był pełen mężczyzn czytających gazety i mam bawiących się z dziećmi. Zaparkowaliśmy na trawie. Niedaleko nas para piła herbatę z termosu, trzymając się za ręce. – Zakochani – powiedział tata pod nosem, ostentacyjnie okazując im swoją pogardę, gdy prawie wszedł na ich koc i machając ręką, kazał nam iść za sobą. – Jeśli dobrze pamiętam, gdzieś tu powinna być ławka i publiczna łazienka. Kiedyś zatrzymałem się tu z mamą. Cały dzień byliśmy na rybach. To było zaraz po tym, jak oboje skończyliśmy liceum. Dawno, dawno temu. Tata prowadził nas wzdłuż rzeki, poza główny parking. Szliśmy przez pole,

na którym trawa rosła wysoko i gdzie było pełno żonkili. Idąc za nim w nieznane, czułam się winna: pragnęłam być sama z Deanem i czuć jego dłonie pod moim stanikiem i w moich majtkach. Wstydziłam się myśleć o tym w obecności mojego ojca, ale nie mogłam przestać. W końcu wyszliśmy na polanę. Przy brzegu rzeki stały stoły piknikowe, a wokół nich leżały puste puszki po piwie. Po nocnym ognisku zostały zwęglone drwa. Tata cały zdyszany ciężko usiadł na jednej z ławek. W rękach miał pudełko z farbą: numer 800, ciemny brąz o bursztynowym odcieniu. Podniósł ją do góry niczym trofeum. – Zróbmy to! – powiedział. Otworzyliśmy pudełko. Wyjęłam z niego przezroczyste, plastikowe rękawiczki, a tata zaczął potrząsać pojemnikiem z farbą. – Zdejmij koszulę, tato – powiedziałam. – Może się poplamić. Stanęłam za ojcem, a Kara żuła gumę i czytała nam instrukcję. – Numer 1: Delikatnie wmasuj odżywczą farbę we włosy. Nie dotykaj skóry. Postąpiłam według instrukcji, delikatnie wmasowując farbę o konsystencji syropu klonowego w przerzedzone włosy mojego taty. Słońce rzucało złotą poświatę na polanę, a wiatr przynosił z daleka głosy dzieci bawiących się na huśtawkach. Od strony rzeki dochodziło mruczenie silników łodzi rybackich. Tata ustawił alarm w swoim cyfrowym zegarku – za piętnaście minut farba miała nadać jego włosom nowy kolor. Zaczął przechadzać się po polanie. Jego brzuch był blady i rozciągnięty, a on przezroczystą siatką na głowie schylał się i zbierał żonkile. Patrzyłam, jak pochylony spaceruje po polu i przypomniało mi się, jak kłócił się z mamą kilka miesięcy temu. Mama była zła z powodu niezapłaconych rachunków i tego, że wciąż nie miał pracy. Wrzeszczała na niego, a on jej nie przerwał. Pamiętam, że po prostu słuchał jej z opuszczoną głową i gładził jej ramiona, podczas gdy ona waliła pięścią w stół, kręciła głową i płakała w załamane ręce. W końcu przestała krzyczeć i wstała od stołu. Pełna odrazy rzuciła rachunki na podłogę i powiedziała: „Muszę wziąć prysznic”. Wtedy tata wyszedł na zewnątrz i zerwał kilka żonkili z trawnika przed naszym domem. Związał je w bukiet źdźbłem trawy i położył obok tekturowego serduszka, które wyciął z pustego opakowania po płatkach. Napisał na nim: Damy sobie z tym radę. Kocham Cię. Tamtego dnia, na polanie nad rzeką w Ferry Park, zebrał podobne bukiety, które związał w całość. Zrobił z nich kolię, którą zawiesił Karze na szyi, i koronę, którą położył jej na głowie. Gdy zawołał mnie, zadrżał mu głos. W dłoni miał kolejną kolię, którą zrobił

dla mnie. Chciałam go przytulić, ale przestraszył mnie jego smutek. Widziałam, jak cierpi. Jego ból był tak strasznie oczywisty przez cały czas, odkąd odeszła mama. Zaakceptowałam jego cierpienie i uznałam za normalne. Zapomniałam, że przecież kiedyś go nie było. Założył mi przez głowę naszyjnik z kwiatów. Chciałam mu powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale sama nie miałam tej pewności. Poklepałam go więc po plecach i oznajmiłam: – Czas na płukanie. Za stolikami, przy których siedzieliśmy, znajdowała się publiczna łazienka z cementową podłogą i toaletami niewiele lepszymi od tych przenośnych. Tata wszedł za mną i stanął przy zlewie. Wypełniłam jego styropianowy kubek po kawie wodą z kranu. Dotykając jego głowy tak, jak głaszcze się kota, spłukałam farbę z jego włosów. Gdy było po wszystkim, wyprowadziłam go na zewnątrz, by na słońcu wysuszył swoje nowe włosy. – Odzyskam wszystko – powiedział do mnie. Siedział przy stole z głową schyloną w dół, a ja wycierałam ją jego koszulką. Nagle opadł na stół i ramiona zaczęły mu drżeć. W tamtej chwili Kara próbowała stanąć na rękach w wysokiej trawie, a ja prawie wyznałam mu, że podpaliłam samochód mamy. Chciałam mu powiedzieć, że zrobiłam to, by ukarać ją za to, jak go potraktowała. Pomyślałam, że mógłby poczuć się lepiej, gdyby wiedział, że jestem po jego stronie. Ponadto uwolniłabym się od nieznośnego ciężaru tej tajemnicy. Ale nic takiego nie powiedziałam – położyłam dłonie na jego ramionach i milczałam. – Muszę dobrze wyglądać – wyszeptał, starając się dojść do siebie. Kara zaczęła iść w naszą stronę. Odziana w żonkile wyglądała niczym kwiatowa księżniczka. Z tylnej kieszeni spodni taty wyjęłam grzebień i uczesałam go. – Lepiej? – spytałam siostrę, obracając jego głowę tak, by mogła ją zobaczyć z każdej strony. – Lepiej – odpowiedziała, chociaż jego włosy były czarne jak maska Dartha Vadera. – Czy nie są za ciemne – spytał nas w samochodzie, gdy zobaczył je w lusterku. – Nie – skłamałam. – Rozjaśnią się, gdy wyschną. Wyjechaliśmy z parku i ruszyliśmy w stronę domu, mijając stare szopy i pola truskawek z wypłowiałymi tablicami „Zbierz je sam”. Przyjechaliśmy do domu od zachodu, mijając domy z trawnikami wielkości pola golfowego. Minęliśmy Quayside Beach Association i ogromne, białe domy na wybrzeżu, wśród których znajdowała się biała posiadłość z blaszanym dachem pomalowanym na zielono. Ta

sama, w której odkryłam zdradę mojej matki. Za domem dostrzegłam starą szopę wybieloną latami stania na słońcu. Na jej dachu znajdował się stary wiatrowskaz. Obok stała skrzynka na listy, do której ciągle były przyczepione balony z jakiejś dawnej imprezy. Na trawie umieszczono tabliczkę, na której widniał napis: „Dom Kapitana Thomasa Mosesa – 1810”. Gdy ją mijałyśmy, w naszą stronę zaczął biec stary collie. Moje serce zaczęło bić szybciej i czułam, że robię się cała czerwona. Wypatrywałam znaków obecności mojej mamy. Tata spojrzał na mnie i powiedział: – Wyobraź sobie, jak to jest żyć w takim domu… – Nie potrafię – odpowiedziałam, co tylko częściowo było prawdą.

ROZDZIAŁ 9 NOCNE TELEFONY Dzwonek telefonu nie obudził Milesa. Szamocząc się w ciemnościach, sięgnęłam ponad nim po słuchawkę. Odebrałam, sprawdzając na monitorze, czy Jonah nie zaczął się poruszać. – Halo? – wyszeptałam rozespanym głosem. – Claire? – Tak? – To ja, Dean. Przepraszam, że cię obudziłem. Nie dostałem od ciebie żadnej wiadomości, a zostało mi niewiele czasu. Pomyślałem, że może mógłbym do ciebie przyjść rano, po tym jak twój mąż pójdzie do pracy. Może moglibyśmy porozmawiać przy kawie? Miles obrócił się na drugi bok i włączył swoją lampkę do czytania. – Kto to? – spytał. Zdenerwowana, wcisnęłam przycisk na bezprzewodowym telefonie i rozłączyłam się. – Pomyłka – powiedziałam. Spanikowałam. Przycisnęłam słuchawkę do piersi. Zaczęła dzwonić niemal natychmiast. Miles zabrał mi ją i odebrał. – Jest późno – powiedział. – Kto mówi? Bałam się, że Dean poprosi mnie do telefonu. Zamknęłam oczy i zaczęłam się zastanawiać, jak wytłumaczę to mojemu mężowi. Jednocześnie byłam ciekawa, jak bardzo się tym przejmie. Gdy otworzyłam oczy, Miles patrzył na mnie. – Nikt się nie odezwał – odpowiedział, kładąc telefon po swojej stronie łóżka. Miles zatrzymał się na progu, zanim wyszedł do pracy. Pomachał do Jonaha, mówiąc mu: − Bądź grzeczny − ale patrzył prosto na mnie. Jego oczy były koloru głębokiego jeziora, czarne i bez dna. Wyglądał świetnie w swoim garniturze. Chociaż zachowywał się spokojnie i opanowanie, zmarszczone brwi zdradzały, jak wymuszony był entuzjazm w jego głosie. – Będzie lepiej, Claire. Przepraszam, że wczoraj zjadłem kolację w swoim gabinecie, że musiałem tak długo pracować. Zdrzemnij się, jeśli możesz. Wyglądasz na zmęczoną. Mam jednak dobre wieści: udało mi się zebrać solidne dowody, które dziś przekażę oficerowi prowadzącemu moją sprawę. Dalton

Robertson, ten rezydent, o którym ci mówiłem, na pewno był w laboratorium tamtego poranka, zanim udał się na obchód w szpitalu. Mam świadków, którzy są gotowi złożyć oficjalne zeznania i potwierdzić, że widzieli go w korytarzu przy laboratorium kardiologicznym dosłownie chwilę przed tym, jak włączyły się spryskiwacze. Właśnie idę na spotkanie z głównym dowódcą straży pożarnej, by omówić nasze następne kroki. – Co za ulga – powiedziałam zirytowana tym, że Miles sam wykonał większość śledztwa. To było kolejne obciążenie, które go nam odbierało. W dodatku całkiem niepotrzebne. – But! – krzyknął Jonah z trampkiem w dłoni, podając go swojemu tacie. Miles wziął klucze z wieszaka, dwa razy sprawdził zawartość swojej torby i w lustrze zajrzał w swoje nozdrza. Potrafiłam wyrecytować jego poranną rutynę jak stary rodzinny przepis. Głos w mojej głowie opisywał każdy krok, niczym narrator w początkowych scenach filmu. Miles był bardzo przewidywalny i prawie nigdy nie zbaczał z obranej drogi. Zamknął za sobą drzwi i zanim odszedł, dwa razy sprawdził zamek. Radio na lodówce grało cicho w tle. National Public Radio właśnie nadawało program o pisarzach. Ktoś czytał na głos wiersz Wesa McNaira Żegnaj, dawne życie. Nie rozpłakałam się wtedy, ale czułam, że zbiera mi się na łzy. Brama garażowa otworzyła się głośno. Podniosłam Jonaha z jego krzesełka i mocno przytuliłam. Kołysałam go w ramionach znacznie dłużej niż zwykle, słuchając, jak mój mąż odjeżdża z podjazdu swoim volvo i skręca za róg. Patrzyłam przez okno i gdy straciłam go z oczu, odłożyłam Jonaha i zalogowałam się na Facebooka. Czekałam na wiadomość od Deana. Claire, wczoraj zadzwoniłem zdecydowanie za późno. Przepraszam. Wiem, że to co nas łączy, jest skomplikowane, ale przysięgam, że przyjechałem tu, bo naprawdę bardzo chcę Ci pomóc. Wierzę też, że Ty możesz pomóc mi i że oboje właśnie teraz możemy naprawdę wiele dla siebie zrobić. Proszę, zadzwoń, gdy tylko będziesz mogła. Zostało mi niewiele czasu. 1 860 555 8468. Twój Dean Schlebiał mi jego upór. Odpisałam mu tak szczerze, jak tylko potrafiłam. Miałam dość niespodzianek. Deanie, ja również przepraszam. Za to, że nie zadzwoniłam ani nie napisałam, mimo

że obiecałam się z Tobą spotkać. Jeśli mogę być szczera, jest mi niezwykle trudno się z Tobą nie widzieć. Nie wiem, czy potrafię powiedzieć Ci nie. Ale proszę, zrozum, że spotkanie z Tobą sam na sam byłoby dla mnie czymś bardzo niebezpiecznym. Tyle nas łączyło, a ja jestem taka nieszczęśliwa – i przez to po prostu nie mogę wpuścić Cię do swojego domu. W tych rzadkich chwilach, gdy jest w nim Miles, wszyscy czulibyśmy się niezręcznie. Ściskam Claire Wysłałam wiadomość. Wciąż o niej myślałam, ale usiłowałam skupić się na swoich codziennych zajęciach: przestawiłam meble w pokoju dziennym i bawiłam się klockami Lego z moim synkiem, aż nadszedł czas jego drzemki. Załadowałam naczynia do zmywarki i obejrzałam poranne wiadomości z Moffett Field w Kalifornii. Oglądałam Gillian McGowan, specjalistkę od atmosfery i korespondentkę NASA. Była jedną z moich najlepszych przyjaciółek z czasów studenckich. Mówiła o misji sondy kosmicznej Kepler, która odkryła jedenaście nowych układów planetarnych z dwudziestoma sześcioma nowymi planetami. Zaledwie miesiąc temu Gillie przyjechała z Kalifornii do Madison, gdzie mała wygłosić wykład na Wydziale Nauk o Atmosferze i Oceanie Uniwersytetu Wisconsin. Razem z nią miał wystąpić doktor Doug Hudgings, naukowiec z NASA, którego oboje uwielbiałyśmy w czasach studenckich. Napisała do mnie przed przyjazdem. Spotkałyśmy się w lokalnej herbaciarni, gdzie nad kubkiem gorącej chai opowiedziała mi o najnowszych odkryciach Keplera. Jonah siedział na moich kolanach i pełen werwy kolorował rysunek lokomotywy z kreskówki Tomek i przyjaciele. – Nie tęsknisz za badaniami? – spytała mnie nagle Gillie. Wsunęła kosmyk kasztanowych włosów za ucho i ściereczką wytarła fragment stołu, który pomazał mój synek. – Wiesz – odpowiedziałam, całując tył głowy Jonaha – ten maluch wymaga całej mojej uwagi, a Miles spędza w pracy praktycznie cały swój czas. Uważałam, że chociaż jedno z nas powinno zostać w domu. Wzięłam łyk herbaty, czując potrzebę usprawiedliwienia tego, że rzuciłam pracę. – Tak naprawdę, Gillie, pod koniec te badania zaczęły mnie nużyć. Uśmiechnęła się do mnie i pozbierała połamane kredki, które Jonah rozrzucił po stole. – Jesteś doskonałą mamą – powiedziała. – Ja chybabym oszalała, gdybym musiała zostać w domu z Calebem i Lilą przez cały dzień. A ty byłaś świetną badaczką, Claire. Myślę, że teraz uznałabyś badania za znacznie bardziej

ekscytujące. – Podała mi kredki. – Chociaż nadrobienie zaległości mogłoby być trudne. W ostatnich czasach tak wiele zmieniło się tak szybko. Przed misją Keplera, kiedy jeszcze z nami pracowałaś, wiedzieliśmy tylko o czterystu planetach pozasłonecznych. – Pięciuset – powiedziałam, szukając w torebce na pieluchy czegoś, czym mógłby zająć się Jonah, który zaczynał się nudzić. – Pamiętam, że odkryliśmy pięćset planet pozasłonecznych. – Boże, to było wieki temu. Odkąd odeszłaś, Kepler odkrył ponad dwa tysiące kandydatów na nowe planety, z czego potwierdziliśmy sześćdziesiąt. – Niesamowite – odpowiedziałam, wyjmując naklejkę z kreskówki Dora poznaje świat. – Laboratorium musi pracować dzień i noc. A ty pracujesz z doktorem Hudginsem w NASA! To naprawdę niesamowite, Gillie. Czułam, że próbuje ukryć swoje podekscytowanie, by mnie nie urazić i oszczędzić mi przykrości, jednak oczy jej się zaświeciły i zaczęła szybko mówić, nie mogąc się powstrzymać. – Wszyscy w laboratorium są strasznie podekscytowani. Teraz jest strasznie duże zapotrzebowanie na badaczy atmosfery, wiesz, zmiany klimatyczne… To to samo, czym kiedyś się zajmowałaś, ale teraz ludzie naprawdę chcą wiedzieć, o co w tym chodzi, a biznes jest zdecydowany zaoferować im konkretne rozwiązania. Po raz pierwszy w historii tej nauki można zarobić na niej prawdziwe pieniądze. Gillie mówiła dalej, pełna entuzjazmu, a ja starałam się ignorować rosnącą zazdrość. Wiedziałam, co znaczyły te dwa tysiące nowych odkryć. – Naklejka! – powiedział Jonah, przyciskając mi do twarzy Diega, towarzysza Dory. Uśmiechając się do mojego synka, starałam się przekonać samą siebie, że macierzyństwo jest nagrodą i wystarcza mi do szczęścia. Jednocześnie wiedziałam, że przez odkrycia dokonane od chwili, gdy pięć lat temu po raz pierwszy napisałam o Keplerze, moja praca i lata szkoleń stały się nieaktualne. Zdałam sobie sprawę, że czas poświęcony na badania i cała ciężka praca, jaką w nie włożyłam, poszły na marne. Gdy na studiach zaczęłam pracować nad badaniem globalnego ocieplenia, przyświecał mi taki sam cel, jak Gillie: pewnego dnia pracować w NASA jako specjalista od atmosfery i meteorologii. Moje badania nad warstwą ozonową motywowała fascynacja procesami chemicznymi: tym, jak dwutlenek węgla wytwarzany przez spalanie wpływa na atmosferę, na niebo, które codziennie oglądałam. Ale gdy zakochałam się w Milesie, jego staże i programy stypendialne uziemiły nas na północnym wschodzie, gdzie nie było dla mnie wielu możliwości rozwoju. Moje plany co do kariery zawodowej stawały się coraz bardziej mgliste. Potem jednak osiągnęłam swój pierwszy wielki sukces: podczas pracy w Uniwersytecie Connecticut opublikowałam w prestiżowym czasopiśmie

„Science” artykuł zatytułowany Znaczenie ubytku ozonu w regionie polarnym. Zaczęłam wierzyć, że powoli zaczynam zbliżać się do swojego celu – zaszłam jednak w ciążę. Gdy z ogromnym brzuchem trzymałam Milesa za rękę, w drugiej mając niebieskie baloniki po imprezie baby shower, za wszelką cenę powstrzymywałam łzy. Uniosłam głowę i zmuszając się do uśmiechu, odwiesiłam swój laboratoryjny kitel do szafy. Za chwilę mój mąż pomagał mi wejść do naszego samochodu. Nie zdawałam sobie sprawy, co tak naprawdę robię. Nie wiedziałam, że porzucę swoją karierę naukową i przyszłość w dziedzinie badań klimatu po to, by Miles mógł zrealizować własne marzenia i stać się cenionym chirurgiem. Gdy wyjeżdżaliśmy z wydziałowego parkingu, oparłam głowę o szybę i spojrzałam w lusterko. Moje laboratorium oddalało się coraz bardziej, aż wkrótce zniknęło całkowicie. Obiecałam sobie wtedy, że będę dobrą matką dla mojego synka, że nigdy go nie opuszczę. Nigdy nie porzucę własnego dziecka, tak jak moja mama zostawiła Karę i mnie. Wykonywałam domowe obowiązki i słuchałam Gillie mówiącej o najnowszych odkryciach Keplera. Nie mogłam pozbyć się pragnienia powrotu do laboratorium. Chciałam znów być wśród astronomów i astrofizyków, czuć i dzielić ich entuzjazm, gdy patrzyli na cyfrowe zdjęcia nieba, obliczając czas obrotu nowych planet wokół jeszcze nieodkrytych gwiazd, usiłując zrozumieć, jak te nowe odkrycia na nas wpłyną. Podeszłam do laptopa i otworzyłam stronę internetową NASA. Zaczęłam czytać o pięćdziesięciu czterech planetach wytypowanych przez Keplera. Znajdowały się w regionie, gdzie warunki pozwalały na istnienie wody na ich powierzchni. Wiele z tych planet posiadało księżyce, na których potwierdzono istnienie substancji ciekłych; pięć z nich było wielkości ziemi. Przez chwilę poczułam znajome drżenie w klatce piersiowej oznaczające podniecenie i euforię, które zawsze towarzyszyły mi przy nowym odkryciu, jednak dzwonek do drzwi wyrwał mnie ze świata nauki z powrotem do rzeczywistości. Szłam do drzwi z bijącym sercem. Duża część mnie miała nadzieję, że będzie stał za nimi Dean. Jednak gdy wyjrzałam za zasłonę, zobaczyłam kuriera UPS biegnącego z powrotem do swojego samochodu. Zostawił na śniegu ślady swoich kroków. Gdy jego brązowy van odjechał spod naszego domu, otworzyłam drzwi i wzięłam przesyłkę zaadresowaną do pani Claire Spruce. Na pudełku znajdował się czerwony napis EXPRESS. Zaniosłam ją do środka i w kuchennych szufladach zaczęłam szukać noża do rozcięcia opakowania. W środku znajdował się mój stary T-shirt z wizerunkiem maskotki naszego liceum. Do koszulki była przyczepiona wyblakła fotografia z aparatu Polaroid. Stałam na niej boso w tej samej koszulce, ze srebrnym medalem na szyi –

wygrałam go w wyścigu tamtego lata. Prężyłam mięśnie i uśmiechałam się do kamery. Dean stał obok mnie: w jednej dłoni trzymał papierosa, a drugą położył na moim ramieniu. Dokoła nas były domy udekorowane amerykańskimi flagami i wstęgami – Willard Street przygotowywało się na coroczną paradę z okazji Dnia Niepodległości. W pudełku oprócz koszulki znajdowała się również zaklejona koperta z napisem – NIE ZGINAĆ. Otworzyłam ją i ze środka wyjęłam moje świadectwo i zalaminowany, pożółkły artykuł wycięty z „Hartford Courant” z datą 6 lipca 1986 roku, ze zdjęciem znaku Quayside Beach Association na tle spalonych gruzów stodoły przy Quayside Lane 101 – nieruchomości, którą Dean kupił od mojej matki. Nagłówek artykułu brzmiał: Ponowne podpalenie na plaży w Lyme. Policja bada powiązania między pożarami i serią zwolnień w lokalnych zakładach. Gdy wkładałam artykuł z powrotem do koperty, zauważyłam, że z tyłu miał przyklejoną krótką notatkę, napisaną takim samym drukowanym pismem jak mój adres na pudełku. Claire, Przyjechałem tu nie tylko po to, by się z Tobą spotkać, chociaż ta jedna krótka chwila na Twoim progu była warta całej wyprawy. Tak naprawdę sam musiałem oderwać się od wszystkiego i wyjechać na parę dni. Ostatnio zmagałem się z wieloma problemami, jesteś jedyną osobą, której mogę zaufać. Chciałbym się z Tobą spotkać, zanim wyjadę, i przekazać Ci obrączkę ślubną Twojej mamy. Nie mogłem jej tak po prostu wysłać. Jest zbyt cenna. 1-860-555-8468. Twój Dean Weszłam po schodach na piętro i schowałam zawartość pudełka pod stertą starych swetrów. Powiedziałam na głos: – Czy nie jesteśmy już na to za starzy? Jednak nie mogłam przestać myśleć o tym, czego Dean mógł ode mnie oczekiwać. Znów poczułam to niebezpieczne podniecenie bycia z mężczyzną, który kieruje się własnymi zasadami. Jego tajemnicze wnętrze jednocześnie mnie onieśmielało i pociągało. Nagle obudził tę impulsywną część mnie. Szybko napisałam do niego wiadomość. Deanie, dzisiaj muszę zabrać Jonaha na zajęcia na basenie w YMCA. Postaram się znaleźć nianię na jutro rano – może wtedy moglibyśmy się umówić na kawę? Nie wiem jednak, czy uda mi się znaleźć kogokolwiek tak szybko, to wszystko dzieje się tak nagle. Jestem naprawdę wzruszona tym, że wciąż darzysz mnie tak głębokim zaufaniem, choć minęło tyle lat. Tyle razem przeżyliśmy – ty i ja. Nigdy nikomu nie powiedziałam o żadnej z naszych tajemnic. Zawsze były tylko między nami i zawsze

tak pozostanie. Myślę o Tobie. Claire Nakarmiłam Jonaha, ubrałam go w zimowy strój i wyszliśmy na nasz popołudniowy spacer. Gdy zapinaliśmy wszystkie guziki i zakładaliśmy zimowe buty, zaczął dzwonić telefon: raz, drugi, trzeci. Wstrzymałam oddech, czując, jak moje serce przyspiesza. Nie byłam w stanie powiedzieć, czego oczekiwałam. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu: za każdym razem dzwonił prywatny numer, lecz nie zostawił żadnej wiadomości na poczcie głosowej. Zadzwoniłam do Milesa, obawiając się kolejnych problemów w laboratorium. Nie odebrał żadnego z dwóch telefonów w szpitalu i nie odpisał na żadną z moich wiadomości. Wyjeżdżając spod naszego domu w kierunku basenu dla mamy i malucha, przypatrywałam się samochodom zaparkowanym wzdłuż naszej ulicy, szukając srebrnego SUV-a Deana. Myślałam o zdjęciu, które mi wysłał. Zrobiono je dzień po śmierci mojego ojca. – Uspokój się – powiedziałam do siebie na głos. – Uspokój się! – papugował mnie Jonah. Zerwał z głowy czapeczkę i rzucił rękawiczki na podłogę. Weszliśmy do basenu. Odpływając od schodków, pozwoliłam unieść się wodzie i pogrążyłam się w myślach. Bawiłam się z Jonahem, udając motorówkę przecinającą falę. Myślałam, którą sukienkę powinnam wybrać na wieczorne przyjęcie na cześć uczniów mojego męża, kandydatów na studia doktoranckie. – Musisz dobrze wypaść – powiedziałam do siebie. Moje rozmyślania przerwał głos instruktora proszącego wszystkie mamy o ustawienie swoich maluchów na brzegu basenu. Patrzyłam na piękny, krągły brzuszek mojego synka; widziałam, jak energicznie tupie, nie mogąc doczekać się skoku do wody. Wiedziałam, jak wielkim szczęściem był czas, jaki mogłam spędzić z moim dzieckiem. Tak bardzo go kochałam. Grupa złożona z mam i jednego taty zaczęła zgodnie odliczać: „Raz, dwa, trzy…”. Nie mogłam się powstrzymać, gdy dzieci skoczyły w nasze ramiona. Krzyknęłam do Jonaha: – Kocham cię, kaczuszko! – Plusk! – krzyknął do mnie, uderzając dłońmi w taflę wody. Obejmowałam go, stojąc w wodzie na płytkiej części basenu, i wyszeptałam mu do ucha: – Mamusia wie, jak bardzo jest szczęśliwa, Jonah. Kołysaliśmy się, idąc powoli za resztą rodziców. Tłumaczyłam mojemu

synkowi wszystko najlepiej, jak umiałam. – Mamusia przeprasza cię za to, że nie była tu szczęśliwa, kaczuszko. Postaram się to zmienić. Obiecuję ci to. Twój tatuś i ja jesteśmy wielkimi szczęściarzami. Jesteśmy zdrowi i mieszkamy w bezpiecznym, pięknym miejscu. Możemy sobie pozwolić na to, żebym została z tobą w domu. Ale jestem taka samotna, kaczuszko. Mamusia przeprasza cię za to, że jest taka samotna. – Przeprasza – powtórzył Jonah. Dotknął mojej twarzy i pocałował mnie w policzek. – Moja mamusia – powiedział. Gdy doszliśmy do schodków, wziął mnie za rękę. Wyszliśmy razem, ja i mój najlepszy mały przyjaciel, i poszliśmy do przebieralni, w której założyliśmy na siebie nasze grube, zimowe stroje. Na zewnątrz uderzył nas zimny wiatr, próbując przedrzeć się przez nasze swetry i spodnie. Zmagając się z wichurą, czuliśmy się jak kosmonauci na księżycu: wiatr był niezwykle brutalny, podrywał spadające płatki śniegu do szaleńczego tańca. Sięgając do kieszeni po kluczyki, spojrzałam w stronę mojego samochodu: przy drzwiach kierowcy zobaczyłam męską sylwetkę. Usiłowałam przypomnieć sobie, kiedy Miles ostatni raz zjadł z nami lunch. Byłam podekscytowana. Miałam nadzieję, że koniec śledztwa pozwoli mu odetchnąć i że teraz będzie mógł znów się do nas zbliżyć. – Miles! – krzyknęłam. Był ubrany jak my: opatulony od stóp do głów. Machałam do niego przez ramię, czując się jak młoda dziewczyna na paradzie. Odmachał mi energicznie obiema dłońmi. Poczułam, jak ulatnia się ze mnie stres, jaki czułam wcześniej, gdy nie odbierał ode mnie telefonów. – Tata! – zawołał Jonah. Zbliżył się do nas. Wyciągnął ręce, a Jonah zaczął sięgać w jego stronę, by mógł go objąć. Wtedy zauważyłam, że spod jego czapki wymknął się długi kosmyk jasnych włosów. Ten mężczyzna nie był moim mężem. To był Dean. Szybko podniosłam Jonaha, zdenerwowana, że Dean nas tu znalazł. Przytuliłam syna i zaczęłam iść z powrotem w stronę budynku. – Claire! – zawołał do mnie. Mijałam auta przykryte śniegiem. Główka mojego synka kiwała się w rytm moich kroków. – Mamusiu? Samochód? – spytał. Słyszałam, jak z tyłu pod butami Deana trzeszczy śnieg. – Claire, dokąd idziesz? – wołał mnie. – Zaczekaj! Chcę tylko porozmawiać! Rozejrzałam się dookoła, szukając mojego męża. Moją twarz błyskawicznie przykryły płatki śniegu. Na parkingu nie było nikogo oprócz nas trojga. – Przepraszam, Dean. Ja po prostu… – Zatrzymałam się w pół słowa i ponownie rozejrzałam dookoła. Przecież niedługo wyjeżdżał. Nie mogłam go tak

po prostu zostawić. – Dobrze – powiedziałam. – Możemy porozmawiać w samochodzie, gdy Jonah będzie drzemał. Jonah musiał wyczuć mój stres i zaczął płakać, gdy szliśmy pod wiatr w stronę mojego subaru. Dean szedł za nami. – Może zjesz ciasteczko? – spytałam Jonaha, zapinając go w foteliku. – Mleko? – spytał, delikatnie pochlipując. Wytarłam mu nos i podałam butelkę z mlekiem. – Masz bardzo fajnego synka – powiedział Dean, nonszalancko rozsiadając się na przednim siedzeniu. Nie musiał mnie pospieszać – chciałam jak najszybciej odjechać, gdyż paranoicznie bałam się, że Miles wybierze akurat ten dzień na wspólny lunch. Zapięłam pasy, włączyłam silnik i wrzuciłam bieg. Wyjechaliśmy z parkingu na autostradę. – Dziękuję, że znalazłaś dla mnie chwilę – powiedział Dean. – Wiem, że się wprosiłem. – To klinika mojego męża – wskazałam ceglany budynek szpitala, gdy mijaliśmy uniwersytet. – Wygląda jak forteca – powiedział Dean. – Raczej jak więzienie – odpowiedziałam pełna nerwów. – Prawie w ogóle go z niego nie wypuszczają. Pracuje tam po czternaście godzin dziennie, czasami więcej niż czterdzieści osiem godzin w tygodniu. Jest tam zamknięty, jak postać z jakiejś absurdalnej bajki. Co trzeci wieczór i co drugi weekend ma dyżur, musi odbierać każdy telefon i być na każde wezwanie. Nie może na niczym się skupić. Ma obsesję na punkcie publikowania artykułów naukowych i odkrywania nowych rzeczy. Przypomina mi siebie samą, taką, jaka byłam kiedyś: zawsze mówi o nowinkach w medycynie, nowych cewnikach, nowych rozrusznikach… Na szpitalnym parkingu zauważyłam samochód Milesa. Wtedy nieco się uspokoiłam, przestałam wyrzucać z siebie słowa i pozwoliłam, by uspokoiły mnie płatki padającego śniegu. Minęliśmy centrum medyczne, z którego wyjechały karetki; podążały wzdłuż jeziora, każda do innego, nieznanego mi domu. Droga zrobiła się bardzo pusta, nie było na niej niczego prócz nas i spadającego coraz szybciej śniegu. Po długiej chwili Dean przerwał ciszę. – Wciąż jesteś taka piękna – powiedział delikatnie. Dotknął kosmyka moich włosów, jakby nie mógł się powstrzymać. Położył dłoń na moim kolanie i zostawił ją tam, gdy nie zaprotestowałam. Patrzyłam prosto przed siebie, usiłując zignorować uczucia, jakie we mnie wywoływał. Nie udało mi się. Jechaliśmy przez miasto, mijając budynek za budynkiem. Radio cicho grało i w końcu ukołysało zmęczonego Jonaha do snu, jak zawsze gdy wracaliśmy do

domu. – Oto cała historia – powiedział Dean. – Jesteś gotowa? To pytanie przeniosło mnie w przeszłość. Znowu poczułam ten dreszcz emocji, który zawsze towarzyszył mi, gdy robiliśmy coś razem. Gdy byliśmy razem. – Jestem – odpowiedziałam. – No więc – odchrząknął – mam ogromny problem z domem przy Quayside Lande. Przez ten kryzys strasznie stracił na wartości i obecnie jest wart znacznie mniej niż kredyt, który na niego zaciągnąłem. Sam już nie wiem, co robię. Ostatnie kilka lat było bardzo ciężkie – powiedział, oddychając głęboko przez nos. – Kupiłem ten dom za 950 tysięcy dolarów, a teraz jest wyceniany tylko na 420. Same podatki to 37 tysięcy rocznie. Zarabiam dobrze, ale nie aż tak dobrze. Jeśli sprzedam go teraz za taką cenę, stracę wszystko. Firmę, pieniądze… Wszystko. – Wiem, że przyjechałem bez żadnej zapowiedzi – mówił dalej – ale musiałem coś zrobić. Nie mogłem tego wytrzymać. Nie wiedziałem, do kogo mógłbym się zwrócić. Musiałem cię zobaczyć. Wiem, że pewnie w ogóle nie powinno mnie tu być, ale czasami jedyne, co jestem w stanie robić, to wyobrażać sobie, jak znowu idę razem z tobą wzdłuż brzegu. Claire, pojedź ze mną na kilka dni na wschód. Proszę. To będzie mój spóźniony prezent urodzinowy dla ciebie. Nie musisz nic robić. Wszystko załatwię. Pomyślałam o jego kłopotach finansowych, zdając sobie sprawę, że nie może sobie pozwolić na taki wydatek. Wiedziałam też, że nie mogę tak po prostu zostawić Milesa i Jonaha. – Dean, przepraszam, ale nie mogę. Naprawdę, nie mogę. – Dlaczego nie? Też powinnaś odpocząć, Claire. Weź ze sobą synka i pokaż mu swój dom. Pokaż mu ocean. Odwiedź swoją siostrę. Przypomnij sobie, jak smakują małże. Proszę, przemyśl to. Nasz hotel jest bardzo przyjazny dla dzieci – nalegał, gładząc moje kolano. – Mają te specjalne łóżeczka dla maluchów. Możecie razem poszukać małż na plaży, dokładnie tak jak my, gdy byliśmy dziećmi. Tam jest wszystko, czego ci potrzeba. Okrążyłam ostatni odcinek drogi wzdłuż jeziora i zawróciłam w stronę miasta. Gdy ponownie przyjechaliśmy na parking YMCA, zwolniłam bez słowa. Telefon Deana zaczął dzwonić. Zdjął dłoń z mojego kolana, by go uciszyć, lecz moje ciało jeszcze przez długi czas odczuwało ciepło jego dotyku.

ROZDZIAŁ 10 KONTAKT Gdy Miles wrócił do domu, powiedziałam mu, że źle się czuję i że nie mogę iść z nim na przyjęcie. – Unikanie imprez nie jest w twoim stylu – odpowiedział, przykładając dłoń do mojego czoła. – Bardzo źle się czujesz? Przycisnęłam czoło do jego dłoni, marząc, by oczarował mnie tak, jak zrobił to Dean w samochodzie. Pragnęłam tego i jednocześnie nienawidziłam siebie za to. – Przepraszam – powiedziałam. – Naprawdę bardzo chciałam wszystkich poznać. Miles przysunął swoją dłoń do mojego policzka, a ja oparłam głowę na jego piersi. – Nie masz temperatury – powiedział. – Boli mnie brzuch – wyszeptałam. Tak naprawdę po prostu nie miałam siły na tę imprezę. Nieważne, jak bardzo się starałam, nie mogłam przestać myśleć o propozycji Deana. Bardzo chciałam znów zobaczyć ocean i wszystko to, co kiedyś było mi tak bliskie. Chociaż od razu mu odmówiłam, wiedziałam, że go nie przekonałam – nie mogłam przekonać nawet samej siebie. Dean też zdawał się o tym wiedzieć: gdy wracaliśmy do YMCA, uśmiechał się w ciszy, tak jakby przyszło mu na myśl jakieś dawne, przyjemne wspomnienie. Myślałam o tej ciszy, gdy zapinałam rękawy koszuli Milesa i wiązałam mu krawat. Jonah przejechał zabawkową kolejką po bucie Milesa i drewnianej podłodze. W telewizji podawano komunikat o zaginionej dziewczynce, którą ostatni raz widziano na przedmieściach Milwaukee. Miles i ja spojrzeliśmy na siebie – przeszył nas ten sam strach, tak dobrze znany wszystkim rodzicom. Mój mąż pokręcił głową i położył dłoń na moim ramieniu. Wyłączył telewizor i uklęknął przy naszym synku. – Jeśli pójdziesz dziś gdzieś z Jonahem – powiedział do mnie – proszę, bądź ostrożna. Wiem, że masz tak dużo na głowie… Martwię się o was zawsze, gdy mnie z wami nie ma. Słysząc to, wyobraziłam sobie, jak przeglądam albumy w poszukiwaniu zdjęcia mojego synka, które mogłabym przekazać mediom, gdyby został porwany. Zmagałam się z tym strachem przez całą ciążę – z obawą, że ktoś może mi go odebrać. Może przesiąknęłam nim, gdy sama byłam dzieckiem? Po separacji moich rodziców te kilka godzin w tygodniu z mamą ja i moja siostra spędzałyśmy głównie w sklepach, gdzie kupowała nam rzeczy potrzebne do szkoły. Pamiętam, jak dłużył nam się czas w sklepach spożywczych, gdzie na półkach stały kartony z mlekiem

z nadrukami twarzy zaginionych dzieci. Mama często przytulała mnie i Karę, mówiąc: „Przypatrzcie im się i zobaczcie, czy kogoś nie poznajecie”. Patrzyłyśmy, jak patrzyli się na nas inni, gdy opowiadała nam o Gretchen Carlocie, małej dziewczynce porwanej ze szpitala podczas jej zmiany. To stało się niedługo po jej wyprowadzce. – Mieliśmy wtedy okropne braki kadrowe i każda z nas miała tyle rzeczy na głowie – opowiadała nam to samo za każdym razem. – I pewnego wieczoru jakiś psychopata po prostu wszedł do pokoju tej dziewczynki i wyszedł z nią ze szpitala. Ścisnęła nas mocno. – Nie mogę bez was żyć, moje córeczki – powiedziała, mimo że sama zdecydowała się nas zostawić. – Wystarczy tych wiadomości – powiedział do mnie Miles, prowadząc mnie do łóżka. – Idź odpocząć. Położę Jonaha do snu, a potem przed wyjściem zrobię ci herbatę rumiankową. Patrzyłam, jak mój mąż w garniturze bawi się na podłodze z naszym synkiem. Wspólnie liczyli małe wagoniki, które Jonah próbował złączyć w wielką kolejkę. „Co ty wyprawiasz?”, pomyślałam. Nie chciałam pozbawiać mojego syna ojca, którego ujrzałam w Milesie. Jeszcze bardziej nie chciałam stracić Jonaha, tak jak moja matka straciła mnie. Ostatni raz czułam, że naprawdę jest moją matką, gdy siedziała na podłodze koło mnie, zupełnie tak jak Miles siedział koło Jonaha tamtego wieczoru. Pamiętam ten dzień: to był pochmurny poranek 11 kwietnia 1986 roku, osiemnaste urodziny Deana. Tamtego wieczoru kometa Halleya zbliżyła się do Ziemi najbardziej od wielu lat, niewidoczna przez zachmurzone niebo. Mama nie mieszkała już z nami, lecz przyszła do domu taty, by zawieźć mnie na szkolną wycieczkę do Mystic Seaport. Zgłosiła się na opiekunkę, by móc spędzić ze mną więcej czasu. Przyjechała wcześnie, zanim zdążyłam się przygotować. Przyniosła tackę z trzema kubkami z kawą: jeden dla siebie, jeden dla taty i jeden dla swojego brata, wujka G, który praktycznie zamieszkał w naszym domu, gdy odeszła. Starała się być miła dla mojego taty, ale on traktował jej gesty jak jałmużnę: na naszych oczach wziął od niej dymiące kubki i wylał ich zawartość do zlewu. Mama nie zareagowała. Minęła mnie i poszła zobaczyć Karę, która wciąż spała w swoim łóżku. Stałam za nią i podziwiałam długi warkocz, który spływał jej po plecach. Była ubrana w sweterek z krótkim rękawem i jeansy w eleganckie prążki. Ich tylne kieszenie były udekorowane miniaturowymi górskimi kryształkami. Wydała mi się bardzo szczupła. W tamtym czasie z dnia na dzień wyglądała coraz młodziej. Nie ubierała się – jak mamy z naszej okolicy – w sportowe bluzy i sztruksowe spodnie. Wyglądała jak studentki, na które tata

i wujek G gwizdali z werandy. Usiadła na plecionym dywanie w sypialni, podczas gdy ja przymierzałam stroje przed lustrem: jeden, drugi, trzeci. Mama sączyła swoją kawę i oglądała, jak przypatruję się sobie. W końcu spytała: – Oprócz wycieczki na co jeszcze się szykujesz? Jej pytania zawsze były bezpośrednie. Nigdy nie wiedziałam, jak powinnam zareagować. Nie oceniała mnie i chociaż instynktownie wiedziała, kiedy je zadawać, nigdy nie próbowała wyciągnąć ze mnie moich tajemnic. Zawsze miała praktyczne podejście, rozmawiając ze mną jak z dorosłą osobą. I właśnie przez to najczęściej wyjawiałam prawdę jej, a nie tacie. – Dziś są urodziny mojego chłopaka – wypaplałam. – Po wycieczce chciałam się z nim spotkać i pójść na koncert w New London. Tacie powiedziałam, że wycieczka zajmie cały dzień. – Więc lepiej załóż czarne jeansy – odpowiedziała w taki sam bezpośredni sposób. Wyjęła moje spodnie ze stosu pomiętych ubrań, wygładziła i położyła je na podłodze przed nami. Próbowałyśmy połączyć je z różnymi koszulkami i stworzyć idealną kombinację, klęcząc jak prawdziwa mama i córka – tak, jak zawsze to sobie wyobrażałam. Pamiętam, że był to ostatni raz, kiedy spędziłyśmy wspólnie czas w ten sposób. Zanim wysłałam Milesa samego na przyjęcie, zatrzymałam się na chwilę w drzwiach i spojrzałam, jak bawił się z naszym synkiem: patrzyłam, jak razem łączą lokomotywę z wagonami, i po raz pierwszy rozważałam powiedzenie mu o prawdy o wszystkim. O wiadomościach i flircie na Facebooku, o wizycie Deana, o tym, że poprosił, bym poleciała z nim do domu. Zastanawiałam się, jak mogłabym mu o tym powiedzieć i jaka byłaby jego reakcja; jak mogłabym prosić go o wybaczenie i jak wyglądałoby nasze dalsze życie. Nie powiedziałam mu o tak wielu rzeczach z mojej przeszłości, miałam przed nim tak wiele tajemnic… Zdawałam sobie sprawę, jak kruchy był nasz związek. Pomyślałam, że wyjawienie mu prawdy jest zbyt ryzykowne i może nam obojgu bardziej zaszkodzić, niż pomóc. Poszłam do łóżka, nie rozmawiając z nim. O północy znów zadzwonił telefon – drugą noc z rzędu. Nie odebrałam go, mimo że byłam sama w domu. Nie miałam wątpliwości, że to Dean usiłuje poznać moją odpowiedź na swoje zaproszenie. Telefon zadzwonił ponownie punktualnie o pierwszej w nocy, a potem o drugiej i trzeciej. Milesa wciąż nie było w łóżku. Pojechał na przyjęcie wiele godzin wcześniej i chociaż wiedziałam, że sama impreza nie mogła trwać tak długo, potrafiłam

wyobrazić go sobie pogrążonego w rozmowie o bazach danych, pacjentach i nowych przepisach w szpitalu, pijącego whisky z kolegami aż do świtu. Wiedziałam również, że nigdy nie zaryzykowałby powrotu do domu samochodem po więcej niż jednym drinku i raczej spędziłby noc na kanapie w laboratorium. Spojrzałam na swoją komórkę, spodziewając się wiadomości tekstowej – jego preferowanego sposobu komunikacji – lecz nic nie znalazłam. Przewróciłam się nerwowo z boku na bok, zaczęłam się martwić. Obudziłam się nagle o czwartej rano. Wzięłam do ręki komórkę i zadzwoniłam do Milesa. Usłyszałam dźwięk dzwonka jego telefonu dobiegający z podłogi – musiał go zostawić w kieszeni swojego białego fartucha. O szóstej rano obudziłam się znowu. W panice pobiegłam do gabinetu Milesa. Otworzywszy drzwi, znalazłam go śpiącego przy komputerze – wciąż miał na sobie swój wyjściowy garnitur. Na podłodze leżały rozrzucone dokumenty medyczne pomieszane z dokumentacją śledztwa. Poczułam uczucie ulgi połączone z frustracją i gniewem. Tak się martwiłam, a on po prostu jak zawsze pracował – tym razem w domu. Mogłam się tego spodziewać. Gdy stałam nad nim, telefon zadzwonił po raz czwarty – i ostatni. Odebrałam połączenie aparatem z jego biurka. Nie odzywałam się. Po drugiej stronie linii panowała cisza. Miles spał głęboko. – Dean? – wyszeptałam. – Chcę wrócić z tobą do domu. Tamtego dnia Miles opuścił dom bardzo wcześnie. Gdy wyszłam przed budynek, by odebrać butelkę z mlekiem, miejsce, w którym zwykle stał jego samochód, było puste. Zaniosłam Jonaha do mojego subaru i posadziłam w foteliku. Gdy zapinałam jego pas bezpieczeństwa, zaczął pokazywać coś palcem. Spojrzałam w tamtą stronę i poczułam, że nie mogę się ruszyć. Przed moim samochodem stał Dean. Był odwrócony do nas plecami i opierał się o zderzak. Palił papierosa i pił coś ciepłego z termosu. Opanowałam się, ale trzasnęłam drzwiami. – Wystraszyłeś mnie! – krzyknęłam. Obrócił się w moją stronę. Był spokojny, wyglądał jak posąg rzymskiego władcy. Uśmiechnął się. Wyobraziłam sobie Wulkana, dawnego boga płomieni. Nie wiedziałam już, czy wciąż chciałam tego, o czym powiedziałam mu wczoraj w nocy. Czułam narastającą niechęć i obrzydzenie do samej siebie. – Posłuchaj... – zaczęłam, ale Dean przerwał mi w pół słowa. – Claire – wyczuł moje wahanie – nie chcę komplikować twojego życia. Chciałaś, żeby ktoś cię uratował, pamiętasz? – ściszył głos i podszedł do mnie.

– Potrzebujesz tego, Claire – powiedział, usiłując mnie przekonać. Oczy zaczęły mu łzawić od mrozu. Otarł je rękawem kurtki. Coś w jego gestach przypomniało mi tego gładko ogolonego chłopca, jakim kiedyś był. Pamiętałam, jak klęczał w kościele na pogrzebie mojego taty i jak płakał, zanim się przeżegnał. Delikatnie objął mnie w pasie i pomógł mi znaleźć miejsce, a potem stał między mną a Karą. Objął nas obie i mocno przytulił. Widziałam, jak wiele razy tulił tak własne siostry, gdy przeżywały pierwsze miłosne zawody. Nie puścił nas nawet na sekundę, gdy wujek G śpiewał żałobną pieśń – miał na sobie jedyny krawat naszego taty. Jego trumna stała przed ołtarzem przykryta amerykańską flagą. W rzędzie przed nami stała mama. Ściskała dłoń swojego męża tak mocno, że zbielały jej palce. Gdy wujek G przejmująco śpiewał ostatnią zwrotkę pieśni, płakałam w rękaw sportowej kurtki Deana. Pamiętam, że nie miał guzików i Dean spiął go dwiema agrafkami. Przytulił mnie do siebie. Czułam jego twarz w swoich włosach. Następnie podniósł głowę i powiedział: – Panie Spruce, obiecuję panu, że zawsze będę się opiekował Claire. Wychodząc z kościoła, mijaliśmy księdza Mottę, matkę z jej mężem, grupę kolegów taty z jego najlepszych lat i gromadę cioć i wujków pogrążonych w żałobie. Dean odprowadził nas do czarnej limuzyny, która zawiozła nas na cmentarz. Spośród rozkwitających lilii, ostróżek i irysów patrzył na nas ciemny, głęboki otwór w ziemi. Po krótkim przyjęciu Dean pożegnał się z moją mamą i przytulił moją siostrę, podnosząc ją do góry, po czym wniósł po schodach mój bagaż do pokoju gościnnego w domu Craiga Stackpole’a. Z okna rozciągał się widok na spaloną stodołę, symbol wszystkiego, co się stało. Jej zwęglone szczątki przypominały zainfekowaną ranę. Kochaliśmy się, a ja płakałam. W ustach czuliśmy słony smak moich łez. Mokre włosy przykleiły mi się do twarzy. Dean otarł mi ją swoim rękawem spiętym agrafkami i kochał się ze mną w pokoju, który stał się moim pokojem i został nim aż do czasu, gdy opuściłam go na zawsze. Pamiętam, że powiedział mi wtedy tylko: „Przepraszam za wszystko”. Jonah zaczął stukać w okno samochodu, wyrywając mnie z moich wspomnień. Na zewnątrz mój dawny opiekun gasił papierosa. Nie miałam powodów, by uważać, że się mylił. – Te kilka dni może pomóc również Milesowi – powiedział mi Dean. – Poza tym jestem nieszczęśliwy. Wiesz, że ty też. Widzę to wyraźnie. Nie możesz mnie

oszukać. Miał rację, nie mogłam. Wierzyłam, że przyjechał wypełnić obietnicę, którą złożył tyle lat temu mojemu tacie: był tu, by opiekować się mną i obronić mnie przed samotnością. Ociągałam się, lecz byłam mu za to wdzięczna. Zgodziłam się na wyjazd. – Potrzebuję przerwy od tego wszystkiego. Ale daj mi jeszcze kilka dni na ustalenie wszystkich szczegółów. Dean postawił termos na masce swojego samochodu i pochylił się w moją stronę. Nasze twarze były bardzo blisko siebie, na odległość pocałunku. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki i wyjął z niej kopertę, wsuwając mi ją w dłoń. – Dałem ci wystarczająco dużo czasu – powiedział delikatnie. – Wysyłaliśmy sobie e-maile przez miesiąc i przyleciałem tu, bo powiedziałaś mi, jak bardzo chcesz się stąd wyrwać. W kopercie jest bilet dla ciebie i dla twojego synka. Wylatujecie w poniedziałek. Patrzyliśmy na siebie. Ponownie ujrzałam w nim tamtego nastolatka, który trzymał mnie mocno, gdy opuszczano trumnę z ciałem mojego taty do grobu. Nie mogłam się oprzeć dorosłemu mężczyźnie, którym się stał i który przebył tak długą drogę, by pomóc mi odzyskać wspomnienie dziewczyny, którą kiedyś byłam. – Wszystko przygotowałem – dodał. – To zbyt dużo – powiedziałam, obawiając się, czy w obecnej sytuacji może sobie pozwolić na tak duży wydatek. – Co mam powiedzieć Milesowi? – Prawdę – odpowiedział. – Powiedz mu, że tęsknisz za domem i że wyjazd na kilka dni bardzo ci pomoże. Przeprowadzki zawsze są stresujące. Poza tym twojego męża wciąż nie ma w domu. Kto wie, może ten wyjazd i jemu dobrze zrobi. Próbowałam znaleźć wymówkę pozwalającą mi odrzucić to zaproszenie, choć tak bardzo chciałam je przyjąć. W końcu powiedziałam mu: − Muszę najpierw porozmawiać o tym z moim mężem − tłumacząc sobie, że praca Milesa tylko go ode mnie oddala. – To naprawdę ci pomoże – skinął głową Dean. Schowałam kopertę do kieszeni kurtki. Poczułam, jak wypełnia mnie uczucie przywiązania, które zawsze do niego żywiłam. Pociągał mnie. Wiedziałam, że przyjechał tu dla mnie i przeze mnie. Delikatnie musnął palcami mój policzek. „Miles w ogóle nie zauważy, że nas nie ma”, pomyślałam i prawie w to uwierzyłam. Miles zgodził się na mój wyjazd praktycznie od razu. Zabolało mnie, że tak łatwo mógł pogodzić się z tym, że jego żona i syn chcą pojechać gdzieś sami.

– Myślałam o wyjeździe do domu na kilka dni – powiedziałam mu. – Mam zebrane punkty z dawnych czasów, więc nic by to nas nie kosztowało. Chcę znowu zobaczyć ocean, odetchnąć tamtejszym powietrzem, zobaczyć starych znajomych. Chciałabym pokazać to wszystko Jonahowi i może nawet spotkać się z moją mamą. Tak dawno tam nie byłam. – Powinnaś pojechać, jeśli myślisz, że to ci pomoże, kochanie. Ja wciąż jestem przytłoczony pracą w laboratorium, a dodatkowo zbliża się termin mojego stypendium. Lista moich pacjentów jest pełna na kolejne pół roku. Może rzeczywiście powinnaś pojechać właśnie teraz. Zatrzymał się na chwilę, jakby o czymś myślał. – Tak, to dobry pomysł. Szef straży pożarnej wciąż uważa, że tamto podpalenie było wymierzone bezpośrednio we mnie. Nie jest przekonany, że Dalton mógł mieć z nim cokolwiek wspólnego. Kto wie? Może ma rację – pokręcił głową. – Szczerze mówiąc, będę czuł się lepiej, wiedząc, że ty i Jonah jesteście z dala od całego tego bałaganu. Resztę tygodnia spędziłam na przygotowaniach do wyjazdu. Pakowałam ubrania dla siebie i Jonaha, przygotowywałam posiłki dla Milesa na okres naszej nieobecności. Pewnego dnia napisał do mnie wiadomość, w której pytał mnie, czy mógłby spędzić z nami trochę czasu, zanim pojedziemy. C– Przepisałem swój pager na jednego z moich pomocników. Chciałbym dziś wcześniej wyjść z pracy i spędzić ten wieczór z Tobą i Jonahem. –M Jednak gdy w końcu udało mu się dotrzeć do domu, było już dawno po obiedzie. Zdążyłam umyć naczynia i przebrać Jonaha w piżamę. Gdy Miles wszedł do domu, siedziałam na dużej walizce pełnej wełnianych swetrów i skarpetek, a także naszych czapek i rękawiczek. Dopełniłam ją parą swoich najlepszych jeansów. Po wielu próbach w końcu udało mi się ją domknąć. – Przepraszam – powiedział Miles, rzucając swoje klucze na stół. – Wszystko trwało dłużej, niż przewidziałem. „Żadna nowość”, pomyślałam. Przyjrzał mi się, szukając wyrzutu, którego nie okazałam. Spojrzał na moją gigantyczną walizkę. – Myślałem, że jedziecie tylko na parę dni – powiedział, delikatnie odsuwając moje dłonie od zamka. Przełożył nasze duże buty i zwinął ubrania Jonaha w rulonik. W zwolnionym miejscu położył parę pluszowych królików. – Te maluchy dotrzymają wam towarzystwa – powiedział i z łatwością zamknął walizkę. – Dziękuję – odpowiedziałam. – Wiem, że jesteś na mnie zła, kochanie – powiedział, kiwając głową. –

Przepraszam. Naprawdę starałem się wyjść wcześniej. Jonah usłyszał głos taty i przybiegł na swoich krótkich, sztywnych nóżkach niczym mały Frankenstein. Wpadł prosto na Milesa i mocno przytulił się do jego kolan. – Mój tata! – krzyczał z radości. Postanowiłam dokończyć pakowanie później i poszłam do kuchni. Podniosłam pokrywkę garnka, by wymieszać gulasz, który przygotowywałam. – Pachnie pysznie – powiedział Miles, stając za mną z Jonahem w ramionach. – Pomyślałam, że zrobię coś, co starczy ci na kilka dni – powiedziałam, nakładając gorące danie na talerz. – Naprawdę bardzo przepraszam – powiedział, klepiąc mnie po plecach. – Jeden z pacjentów zajął mi strasznie dużo czasu. Właśnie miałem wyjść, kiedy został przyjęty. Bałem się zostawić go z którymś z nowych rezydentów. Ale teraz jestem tu, z tobą. Może otworzymy butelkę wina do obiadu? – Otwórz sobie – powiedziałam wciąż zdenerwowana. – My już zjedliśmy. Nalałam mu kieliszek z butelki, którą sama otworzyłam wcześniej. – Proszę, przestań mówić mi, że już jedziesz do domu, i przyjeżdżać dwie lub trzy godziny później. Wolę wiedzieć, że nie zdążysz na kolację niż kolejny raz przeżyć rozczarowanie. Miles poszedł za Jonahem do pokoju, sącząc z talerza sos z gulaszu. Podczas gdy nasz synek wyrzucał na podłogę drewniane klocki z plastikowego wiaderka, my usiedliśmy po przeciwnych stronach kanapy. Cisza między nami przypomniała mi tę, jaka zapadła między moimi rodzicami na krótko przed ich rozstaniem – była specyficzna i dzieliła ich jak ściana. – Zbudujmy wieżę! – powiedział radośnie Miles, usiłując poprawić mi nastrój i ocalić wieczór. Odłożył jedzenie na bok i ukląkł na podłodze. Wkrótce zbudował wieżę wysoką na półtora metra. Jonah błyskawicznie zburzył jego konstrukcję, śmiejąc się przy tym do rozpuku. – Mamusiu, potrzebujemy cię! – powiedział Miles. – Chodź, pomóż nam! – Ty mnie nie potrzebujesz – wysyczałam. – Claire, masz prawo się denerwować – powiedział Miles, poważniejąc. – Rozumiem to. Pojedź do domu na kilka dni. Odpocznij. Obiecuję ci, że gdy wrócisz, zrobię wszystko, by mniej pracować. Spojrzał na mnie. – Może uda mi się nie zawieść cię już nigdy więcej. Dobrze? – Mamo, mamo! – wołał Jonah, ciągnąc mnie w stronę swoich samochodzików. – Chodź! Mój synek mnie udobruchał. Uklękłam przy mężu, a Jonah położył jedną

dłoń na nim, a drugą na mnie. Połączył nas jak łańcuch. Siedząc blisko bawiliśmy się samochodzikami i w wymyślonych rakietach wysyłaliśmy pluszowego królika i sowę w kosmos. Zabawa trwała do chwili, gdy zegar wybił ósmą i Miles zaniósł Jonaha do jego łóżeczka. Kręciłam się po kuchni. Czyściłam butelki Jonaha, gdy Miles wrócił z góry. Przytulił mnie od tyłu i włożył obie dłonie w przednie kieszenie moich jeansów. – Obejrzymy razem film? – spytał. – Jutro rano mam lot – powiedziałam. – Nie dam rady obejrzeć całego. – Jeden odcinek serialu? – odgarnął mi włosy z ramion. – Ty wybierasz. Ja mam już dość na dziś. Nie chcę już pracować. Chcę być blisko ciebie. Usiedliśmy na kanapie. Wybrałam pierwszy odcinek serialu, który oboje widzieliśmy wcześniej. Miles zasnął jeszcze przed końcem czołówki, z pluszowymi mopsami pod głową jako poduszką. Wysunęłam się spod jego ramienia, gdy zaczął chrapać, i ułożyłam go do snu. Wyłączyłam telewizor i postawiłam obok niego elektroniczną nianię. Nie wiedziałam, co na mnie czeka w domu, w którym nie byłam tak dawno. Pełna niepokoju wyszłam na wieczorny spacer. Cztery przecznice od naszego domu w Madison minęłam hałdy śniegu wysokie jak żywopłot. Oddychałam mroźnym powietrzem, tęskniąc za morskim zapachem wybrzeża. Brakowało mi widoku łódek owiniętych płachtami materiału i wschodnich bagien, które zamarzały na zimę i na których ślizgaliśmy się, lawirując wśród trzciny wystającej z lodu, zanim spadł śnieg. Stałam przed Fiendorf Haus, domkiem przy jeziorze otoczonym płytami plexi i rozjaśnionym światłem lamp. Duzi chłopcy z Wisconsin krążyli po lodowisku, ostrzami łyżw tnąc jego taflę; krzyczeli do siebie, wymieniając się krążkiem. Obrońcy zajeżdżali drogę napastnikom, usiłując zablokować ich podania. Uwielbiałam ten prosty dźwięk hokeja: odgłos łyżw na lodzie i ciał zderzających się ze szklaną barierką. Weszłam do domku, by obejrzeć mecz, przypominając sobie, jak kochał ten sport mój tata – przez całą zimę i początek wiosny oglądał w telewizji mecze Hartford Whalers. Zawsze walił pięścią w stół podczas rozgrywek Adams Division i zawsze był tak samo zawiedziony, gdy jego ulubiona drużyna nie zdobyła pucharu. Siedząc w tym domku w dalekim Madison, myślałam o lodowisku do hokeja w moim miasteczku w Connecticut. Znajdowało się na końcu Marsh Cove. Tam Kara i ja nauczyłyśmy się jeździć na łyżwach. Chociaż byłam przykryta zimową kurtką Deana, trzęsłam się z zimna, gdy na niego patrzyłam: podążałam wzrokiem za ruchem jego ciała, gdy przesuwał się z jednej strony na drugą, broniąc bramki

przed atakiem przeciwnej drużyny. Na plecach miał litery LIUT – nazwisko legendarnego bramkarza Whalersów. Przypatrywałam się zawodnikom ubranym w szkarłatne koszulki Uniwersytetu Wisconsin narzucone na ochraniacze. Byłam jedyną osobą na widowni. Ich głosy stawały się coraz głośniejsze: jedna z drużyn zaatakowała i przebiła się przez obronę przeciwnika. Ogromny napastnik usiłował zmylić bramkarza – wyglądali, jakby tańczyli na lodzie. W końcu wbił krążek w sam róg bramki, zdobywając upragniony punkt. Koledzy z jego drużyny krzyknęli z radości i zaczęli śpiewać piosenkę zwycięzców: – Bum-bum, to jest to! Bum-bum, to jest to! Napastnik wyrzucił swój kij poza arenę i zaczął objazd lodowiska. Koledzy jechali za nim w szeregu, śpiewając resztę refrenu: – Bum-bum, szaka-laka, bum-bum, szaka-laka! Roześmiałam się, siedząc samotnie w ciemnościach. Poczułam, że coś we mnie się poruszyło: zazdrościłam im ich młodości i zastanawiałam się, jakim nastolatkiem będzie mój Jonah. Bramkarz przeciwnej drużyny jeździł po lodzie w drugą stronę i wyjechał naprzeciwko ogromnego napastnika, wręczając mu srebrną piersiówkę. Wszyscy zawodnicy stanęli w okręgu i przekazywali ją sobie niczym dobrze strzeżoną tajemnicę. Gdy każdy z nich wziął z niej łyk, rozjechali się z powrotem na swoje pozycje. Rozpoczynała się druga runda. Wyszłam i zaczęłam iść w stronę domu. Zatrzymałam się, widząc parę ogromnych zimowych butów, które ktoś zostawił w śniegu. W prawym bucie była niebieska paczka papierosów i żółta zapalniczka. Rozpoznałam markę American Spirit. Lewy but zawierał puszkę sprayu do stóp i parę wełnianych skarpet. Przeszłam obok nietypowego znaleziska, lecz po chwili wróciłam: poczułam echo ryzykownej młodości, gdy zabrałam zapalniczkę i spray, i schowałam je do kieszeni swojego płaszcza. Oddychałam cicho, chociaż wypełniało mnie uczucie buntu. Pobiegłam w kierunku przeciwnym do tego, gdzie był mój dom. Minęłam zaśnieżone boisko do koszykówki i dotarłam do miejscowej podstawówki. Podążyłam ścieżką obok budynku. Usiłowałam przegonić tę awanturniczość, która zdawała się wypełniać mnie całą. Schowałam się między dwoma zardzewiałymi kontenerami na śmieci i powiedziałam do siebie na głos: – Nie rób tego! Nie mogłam się powstrzymać. Schyliłam się, trzymając spray w lewej dłoni, i środkowym palcem nacisnęłam przycisk na górze puszki. Srebrna mgiełka aerozolu wystrzeliła w powietrze. Nie mogłam powstrzymać chichotania, gdy pomyślałam o tym, co zrobię za chwilę. Kciukiem prawej dłoni potarłam kółko zapalniczki, lecz uzyskałam tylko niewielką iskrę. Rozejrzałam się dookoła

i spróbowałam jeszcze raz. Bez skutku. Wyjrzałam zza kontenerów, patrząc na jezioro. Chłopcy wciąż jeździli po lodowisku. Byłam zdeterminowana. Potrząsnęłam zapalniczką i spróbowałam zapalić ją ponownie. Tym razem udało mi się wykrzesać z niej piękny, złoty płomień. Spojrzałam na niego i przybliżyłam go do puszki ze sprayem. Mgła połączyła się z błyskiem. Poczułam ciepło i ujrzałam błyszczącą chmurę pomarańczy oraz błękitu. Poczułam ogromną radość i zadowolenie. Nie mogłam się powstrzymać – zrobiłam to jeszcze raz. Rozpaliłam kolejny płomień moim amatorskim miotaczem ognia. Wiatr porwał go między kontenery, gdzie leżała sterta kartonów i odpadów przeznaczonych do recyklingu. „Bum-bum, to jest to”, pomyślałam. Ten podmuch płomieni… Pożar rozprzestrzenił się błyskawicznie. Wiatr poniósł jego ciepło jak front atmosferyczny. Wrzuciłam puszkę w płomienie i zaczęłam biec, czując na plecach ich ciepło i kątem oka widząc ich blask. Biegłam, ściskając w dłoni żółtą zapalniczkę. Uciekłam ze szkoły i zostawiłam ją za sobą, wracając na wybrukowaną ścieżkę. Biegłam w ciemnościach, aż straciłam oddech. W końcu zwolniłam i zaczęłam iść. Idąc w stronę lodowiska, mijałam boiska do baseballa i koszykówki. Nikogo już tam nie było. Coś za mną wybuchło. Usłyszałam śmiech hokeistów, jego echo odbijało się od szklanych barierek. Jakby na jego wezwanie nagle rozległ się dźwięk syren. Zobaczyłam wir czerwono-niebieskich świateł zbliżających się w moją stronę. „Jesteś czterdziestoletnią mamą, która tylko wyszła na spacer”, powtarzałam sobie w myślach, celowo starając się iść powoli i stanowczo. Dwóch policjantów wysiadło z radiowozu. Mieli latarki w dłoniach. Jeden z nich był niewiele starszy od hokeistów, do których powiedział przez megafon: – Panowie, musimy was wylegitymować. Zwolniłam kroku i spojrzałam na płomienie za lodowiskiem. Podrywały się do góry i po chwili opadały. Drugi radiowóz wjechał na szkolny parking, oświetlając go reflektorami. Szłam dalej, trzymając ręce w kieszeniach. W jednej ściskałam zapalniczkę. Młody policjant prowadził jednego z hokeistów w kajdankach do radiowozu. Miał przypięty do pasa megafon. Usłyszałam za sobą kroki i nagle zobaczyłam światło i swój wydłużony cień. – Proszę pani? – zawołał do mnie drugi policjant. Odwróciłam się w jego stronę. Serce biło mi jak szalone. Policjant opuścił latarkę.

– Sierżant Murphy – powiedział, podchodząc do mnie. – Czy mieszka pani w tej okolicy? Podciągnęłam barki do góry, usiłując przegonić zimno. Byłam przekonana, że sierżant Murphy może usłyszeć bicie mojego serca. – Tak. Wprowadziłam się kilka miesięcy temu. Mieszkam tam, za górką. Obok pola golfowego na Topping Road. Pokazałam mu kierunek skinieniem głowy. Wypuściłam zapalniczkę i wyjęłam dłoń z kieszeni, podając mu rękę. – Claire Spruce – przedstawiłam się. – Nie zajmę pani dużo czasu, pani Spruce. Mam tylko parę pytań. – Wyjął z kieszeni notatnik i zapisał moje dane. – Gówno prawda – usłyszałam krzyk jednego z hokeistów. – Przeszukajcie, co tylko chcecie. Sierżant Murphy pokazał kciukiem kierunek, z którego dochodził głos. – Mamy paru niepełnoletnich pijących alkohol i bawiących się w podpalaczy. Czy widziała pani coś podejrzanego w okolicach lodowiska lub szkoły podstawowej? – Grę w hokeja? – Naciągnęłam czapkę na uszy, odpowiadając pytaniem na pytanie. Zabrzmiało to, jakbym zgadywała, więc dodałam. – Wyszłam na spacer i przechodziłam tamtędy jakieś czterdzieści minut temu. Widziałam, jak chłopcy grali i śpiewali. Nic innego nie zauważyłam. – Hokej – skinął głową, przyjmując moje zeznania. Schował notatnik w kieszeń kurtki. Jego walkie-talkie zaczęło trzeszczeć. – Dziękuję. Bardzo nam pani pomogła. Skinęłam głową i zaczęłam iść niespiesznym krokiem po ścieżce, którą oświetlił dla mnie latarką. Wspinając się na górę i wracając do domu, myślałam o chłopcu na tylnym siedzeniu radiowozu, kopercie od Deana, którą schowałam w mojej szafie, Jonahu śpiącym w swoim łóżeczku, o podróży jaką mieliśmy razem odbyć. Myślałam o tym, jak Miles nawet się nie poruszył i wciąż chrapał na kanapie, gdy wyszłam z domu. Wyjęłam zapalniczkę z kieszeni i włączyłam ją kciukiem. Miałam czterdzieści lat i byłam kurą domową. Nikt nie mógł mnie o nic podejrzewać. Wszystko, co nosiłam w sobie, było niewidoczne dla świata.

Gdzieś daleko, w tyle twojej głowy Jest twoje prawdziwe życie i życie, które znasz. – Stevie Nicks, Rooms on Fire

ROZDZIAŁ 11 POWRÓT DO DOMU Miles zawiózł mnie i Jonaha na lotnisko. Gdy zatrzymaliśmy się przy krawężniku, spojrzał do tyłu na naszego synka, a potem na mnie. – Claire… – zaczął. – Wiem, że zgodziłem się na ten wyjazd, ale ostatniej nocy zacząłem mieć pewne obawy. Mogę być szczery? Uważam, że to może nie być taki dobry pomysł. Na pewno chcesz jechać? Ostatnio zdajesz się oderwana od wszystkiego. Dziś rano znowu zostawiłaś włączony piekarnik, a w salonie musiałem zgasić zapaloną świecę. Boję się o ciebie i Jonaha w samotnej podróży… Wzięłam głęboki oddech. – Musimy się spieszyć – powiedziałam. – Nie musisz się bać, naprawdę. Czuję się świetnie. Przed nami zaparkowała para, która właśnie skończyła wyjmować bagaż z samochodu; zaczęli się żegnać długo i namiętnie. Mężczyzna wsuwał swoje dłonie w kieszenie jeansów kobiety i przyciągał ją do siebie za każdym razem, gdy próbowała odejść. Zainspirowany jego brawurą Miles zrobił to samo ze mną. Między siedzeniami leżały puste kartoniki po soku i samochodziki matchbox. Pocałował mnie w czoło i wyszeptał: – Jeśli spotkasz mamę, nie kłóć się z nią, dobrze? Nie chcę, żebyś się denerwowała. Oczywiście mama nie wiedziała, że przylatuję, ale pozwoliłam Milesowi wierzyć, że możemy się spotkać. Przez ostatnie dwadzieścia lat rozmawiałam z nią tylko kilka razy. Pierwsze dwa razy rozmawiałyśmy, gdy byłam na studiach, a za trzecim zadzwoniłam do niej, by powiedzieć jej, że wychodzę za mąż. Nie zaprosiłam jej, gdyż nie zgodziła się przyjść bez Craiga. Potem zadzwoniłam do niej po raz czwarty i powiedziałam, że jestem w ciąży z Jonahem. Przez ponad dwadzieścia lat spotkałyśmy się tylko raz, tuż po narodzinach mojego synka, kiedy musiałam spędzić dłuższy czas w szpitalu. Jedyny kontakt, jaki nawiązałam z nią od tamtej pory, polegał na dołączeniu jej do listy osób, którym wysłałam nasz nowy adres w Madison. Zrobiłam to, żeby mogła się z nami skontaktować w przypadku jakiejś kryzysowej sytuacji. Od tamtej pory mama czasami przysyłała prezenty dla Jonaha. Dołączała do nich listy, zwykle zaadresowane tylko do niego, czasami do nas obojga. Zawsze były napisane na tym samym papierze listowym z inicjałami jej i jej męża. Gdy widziałam się z nią po raz ostatni, wyglądała dobrze: pomalowała brwi, by podkreślić swoje stalowo-szare oczy, i była ubrana w sukienkę uwydatniającą jej szczupłą figurę. Jej ogromne srebrne bransoletki uderzały o siebie niczym

cymbałki, gdy z hukiem weszła do mojej szpitalnej sali. Odpoczywałam po trzydziestotrzygodzinnym porodzie zakończonym cesarskim cięciem, które uratowało życie mnie i Jonahowi. Mama rzuciła mi butelkę szampana na kolana, pocałowała Milesa i zostawiła na jego policzku ślad swojej koralowej szminki. Pochylając się nade mną, głaskała czoło Jonaha, mrucząc do niego: – Wygląda zupełnie jak twój tata, nie sądzisz? Ma jego piękną skórę i takie samo wgłębienie w podbródku. Dla mnie to nie był komplement. Wspominając tatę, przypomniała mi o naszej wspólnej stracie, dokładnie wtedy gdy powinnam cieszyć się moim synkiem. Zdenerwowałam się i w afekcie kazałam jej wyjść. Nie pozwoliłam jej nawet go potrzymać. Gdy myślę o tym teraz, uważam, że źle wtedy postąpiłam. Od tamtego momentu nasza korespondencja składała się tylko z jej listów do Jonaha, w których opowiada mu, jak „Mimi” (tak nazywała siebie) podróżuje z Craigiem (którego nazywała „Papą”). Pisała mu, jakie restauracje lubią w Fort Lauderdale, gdzie jej maż kupił apartament na czternastym piętrze wielkiego, różowego wieżowca. Gdy dostaję jej listy, czasami je otwieram i pobieżnie przeglądam, ale zazwyczaj od razu je wyrzucam. Jej pismo zawsze przypomina mi o liście, który dawno temu napisała do mojego taty i który zmienił wszystko. Gdy wsiadałam na pokład samolotu do Connecticut, wiedziałam już, że nie spotkam się ani ze swoją matką, ani z jej mężem. Nie powiedziałam Milesowi o tym, że sprzedali dom przy Quayside Lane Deanowi. Był przekonany, że wciąż mieszkają głównie w Connecticut, do czasu gdy Craig w końcu przejdzie na emeryturę i wycofa się z branży finansowej. Wtedy mają się przeprowadzić na Florydę, gdzie spędzą resztę swoich dni na grze w golfa i pływaniu łódką. Miles nigdy nie pytał o moją rodzinę, więc gdy poprosił mnie, bym nie kłóciła się z mamą, odparłam po prostu: − Nie będę. Obiecuję. Ochroniarz lotniska zagwizdał na nas i powiedział: − Proszę stąd odjechać − dając Milesowi znać, że nie może tu zaparkować. – Niedługo wrócę – powiedziałam z ulgą, ciesząc się, że udało mi się uniknąć długiego pożegnania. Wysiadłam z samochodu prosto w styczniową wichurę i zaczęłam iść w stronę punktu odpraw. – Kiedy wrócisz? – spytał Miles, próbując przekrzyczeć hałas lotniska. – Za cztery dni… Chyba że zdecydujemy się zostać tam na stałe – odpowiedziałam, próbując się droczyć. Miles wyjął Jonaha z jego dziecięcego fotelika i mocno przytulił.

– Musicie wrócić – powiedział do mnie. – Jesteśmy w tym wszystkim razem. Ciągnęłam walizkę, a wiatr chłostał mnie po twarzy moimi własnymi włosami. Miles tulił Jonaha do siebie i klepał go po pupie. − Już za tobą tęsknię, synku − powiedział. Do poganiającego nas ochroniarza zawołał: − Jeszcze chwilę! − biegnąc z nami do stanowiska odprawy. Podeszliśmy do niego we troje. Wyjmując potrzebne dokumenty z kieszeni kurtki natrafiłam na żółtą zapalniczkę wciśniętą między nasze paszporty. Szybko schowałam ją do bagażu, zanim pracownik lotniska wrzucił je na pas. – Zaparkuj gdzieś i wejdź do środka – powiedziałam do mojego męża. Mówiłam poważnie. – Poczekaj z nami na lot. Możemy pójść na kawę i porozmawiać. Ścisnął moje ramię i zmartwionym wzrokiem spojrzał do tyłu na ochroniarza stojącego za naszym samochodem. – Głupio mi was tu zostawiać… Bardzo chciałbym porozmawiać, ale teraz jestem potrzebny na oddziale ratunkowym – powiedział. – Właśnie przywieźli pacjenta, walczy o życie… Podrapał się po brodzie i przyciągnął mnie do siebie w pożegnalnym uścisku. – Muszę lecieć – powiedział. – Bądź ostrożna, dobrze? Porozmawiamy, jak dolecisz na miejsce. Kocham cię. Zaczął iść z powrotem do samochodu. Część mnie chciała pobiec za nim. Chciałam, abyśmy znów się objęli, tak jak po pożarze w laboratorium. Chciałam znów dzielić z nim chociaż małą chwilę i wytłumaczyć, że właśnie zamierzam zawieść jego zaufanie i prosić go, by powstrzymał mnie, zanim będzie za późno. Chciałam go przeprosić za to, że byłam nieobecna i że tak się od niego oddaliłam. Powiedzieć, że dzielę jego ból – że jest mi tak samo przykro z powodu utraconych danych i zniszczonego laboratorium. Przeprosić go za to, że przyczyniłam się do tego dystansu między nami. – Miles – zawołałam, mając nadzieję, że usłyszy mój głos, przybiegnie do nas i obejmie mnie, tak jak to sobie wyobrażałam. On jednak odwrócił się tylko, podniósł rękę w pożegnalnym geście i wsiadł do samochodu. – Pa pa, tatusiu – wyszeptałam Jonahowi do ucha. – Pa pa! – powiedział. Postawiłam go na ziemi. Zaczął powoli iść przede mną, ciągnąc za sobą swój plecaczek w kształcie robota. Przeszliśmy przez drzwi terminala. Obejrzałam się i zobaczyłam tylne światła volvo Milesa. Włączył migacz i wjechał na drogę wyjazdową, znikając nam z oczu. Poczułam ukłucie w środku.

Przylot na lotnisko Bradley International jest jak wizyta w restauracji Chili’s Grill & Bar, tylko z parkingiem dla samolotów. To małe lotnisko, na którym są tylko dwa kioski z kanapkami, Dunkin’ Donuts i stoisko z pamiątkami, na którym można kupić koszulki hokejowe z logo Hartford Whalers, mimo że drużyna wyjechała z Connecticut piętnaście lat temu. Nie zgodziłam się, gdy Dean zaproponował, że odbierze nas z lotniska. Poszłam z Jonahem odebrać nasz bagaż i wyszliśmy w tę ponurą mgłę, która często spowija Nową Anglię podczas zimy. Patrzyłam na pracowników lotniska pomagających wycofać się malutkiemu Airbusowi. Choć tyle się wydarzyło, czułam radość z powrotu do domu. – Jonah! – krzyknęłam. – Jesteśmy! Wsiadłam do samochodu, który wynajął dla nas Dean, i ruszyliśmy autostradą 91 w stronę hotelu Bee and Thistle, gdzie czekał na nas dwupokojowy apartament. Jechałam drogą, którą tak dobrze znałam, i zrzucając z siebie warstwy teraźniejszości, skierowałam nasz samochód prosto w przeszłość. Pamiętałam tę ogromną radość, gdy odebrałam prawo jazdy i po tej samej drodze jechałam swoim pierwszym samochodem. Przejechałam przez Baldwin Bridge, wybierając zjazd numer 22 na drogę numer 9 – ta trasa stała się częścią mojej młodości. Zwolniłam, dojeżdżając do Shoreline Service Center. Byliśmy niedaleko miejsca, w którym tata nauczył mnie, jak nalewać paliwo i sprawdzić poziom oleju w samochodzie mamy, na długo zanim podłożyłam pod niego ogień i sama nauczyłam się prowadzić. Kilkaset metrów dalej zauważyłam podarte markizy jego ulubionego baru – Cherry Stones – do którego musiałam wiele razy przyjeżdżać razem z mamą, by go odebrać, kiedy nie wracał do domu. Kara zawsze spała na tylnym siedzeniu jej samochodu, zupełnie tak, jak Jonah drzemał teraz na tylnym siedzeniu naszego wynajętego auta. Znów byłam na Wschodnim Wybrzeżu. Poczułam motylki w brzuchu. To było specyficzne, dziwne uczucie. Radość z powrotu łączyła się z grozą zrozumienia, że czas nigdy nie stoi w miejscu i że moje dawne ulubione miejsca mogą nie być tak urokliwe, jak je zapamiętałam. Mijając miejsca pamiętane z młodości, zauważyłam żółty znak ostrzegający kierowców przed pieszymi na drodze. Ktoś domalował sprayem ludzikowi na znaku ogromny niebieski penis z jądrami. Za znakiem znajdowały się domy, których mieszkańcom tak kiedyś zazdrościłam ich wygodnego, bogatego życia. Teraz wydawały mi się za duże i zmęczone upływem czasu. Minęłam East Lyme i znalazłam się w zachodniej, bardziej ekskluzywnej dzielnicy miasta, gdzie czekał na mnie mój hotel na wybrzeżu. Patrzyłam na mieliznę pokrytą brązową morską trawą kołysaną przez wiatr i nagimi drzewami patrzącymi na zimę, która zmieniła wszystko w lód i zatrzymała świat w pół kroku.

W Bee and Thistle zameldowałam się według instrukcji Deana – jako Mary Tooke. Było to nazwisko żony Edmunda Halleya, odkrywcy naszej komety. W dawnych czasach Dean pieszczotliwie określał mnie jej imieniem. „Pokój jest pod twoją dawną ksywką” – napisał w instrukcji, którą dał mi w kopercie. – „Za wszystko zapłaciłem gotówką, na wypadek gdyby twój mąż miał jakieś wątpliwości”. Weszłam na piętro po trzeszczących schodach do dwupokojowego apartamentu, w którym było zdecydowanie za dużo serwetek i koronkowych zasłon. Pachniał tym specyficznym, stęchłym zapachem mieszkania nad morzem. W kominku czekał na nas rozpalony ogień. W rogu stało łóżeczko dla dziecka ze świeżą pościelą. Położyłam do niego Jonaha, licząc, że zapadnie w drzemkę i da mi czas na prysznic. Myłam włosy i próbowałam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz byłam w hotelu sama, bez Milesa. To było prawie pięć lat temu, jeszcze zanim przestałam pracować nad meteorologią. Zatrzymałam się w hotelu podobnym do tego, w którym byłam teraz, niedaleko kampusu Uniwersytetu Stanowego Idaho. Spędziłam tam tydzień na konferencji naukowej dla kobiet, na której Barbara Morgan przemawiała do pięciuset studentek i pracownic uniwersytetu w planetarium Rendezvous Complex w dwunastą rocznicę tragicznej śmierci Christy McAuliffe. Barbara Morgan zajęła drugie miejsce w konkursie „Nauczyciel w kosmosie”. Później została specjalistką od misji w NASA i pełnoprawną astronautką – w wieku pięćdziesięciu pięciu lat. Dostrzegłam jej pasemka siwych włosów, gdy wchodziła na podium, by wygłosić swój wykład. Niespiesznie przygotowała mikrofon i nalała sobie szklankę wody. Na projektorze umieszczonym za jej plecami wyświetlano slajdy ukazujące zdjęcia Drogi Mlecznej wykonane teleskopem Hubble’a. Spojrzała na nie i odchrząknęła. – Badamy wszechświat od wielu lat, ale wciąż wiemy o nim bardzo niewiele – zaczęła. – Nie wiemy za dużo nawet o atmosferze naszej planety. To fascynujące, ile odkryć pozostaje wciąż przed nami. Na projektorze zmieniono slajd ze zdjęciem gwiazd na fotografię Barbary Morgan w wieku trzydziestu dwóch lat siedzącej obok Christy McAuliffe. Obie miały na sobie skafandry kosmiczne i trzymały hełmy w dłoniach. Wydawało mi się niesprawiedliwe, że po ponad dziesięciu latach wciąż pozostaje w cieniu McAuliffe, mimo własnych zasług w nauce i kariery astronautki. Barbara Morgan uczciła pamięć Christy McAuliffe minutą ciszy. Mój szacunek dla niej zmienił się w czułość. Widziałam, że mimo własnych dokonań Barbara Morgan zawsze będzie skazana na życie z duchem mojej bohaterki z dzieciństwa i nigdy nie wysunie się poza drugie miejsce.

– Jest bardzo głośno, wszystko się trzęsie, a ciśnienie wgniata w fotel – powiedziała profesor Morgan, wspominając swoją pierwszą misję. – Ciężko się oddycha, ale tego już się nie boję. Jest wręcz odwrotnie: cieszę się, że po trzech i pół godzinie czekania w końcu wylatujemy. Spojrzała na publiczność. – Drogie panie, wyobraźcie sobie prędkość startu w ten sposób: zamknijcie oczy i pomyślcie o miejscu znajdującym się osiem kilometrów stąd. Wyobraźcie sobie, że dotrzecie tam w mniej niż jedną sekundę. Rozpędzacie się od zera do ponad dwudziestu ośmiu tysięcy kilometrów w osiem i pół minuty. Pędzicie szybciej niż płomienie. Podłoga w Bee and Thistle trzeszczała, gdy przemykałam się na palcach z łazienki do pokoju, wycierając włosy ręcznikiem. Gdy poszłam zobaczyć, czy Jonah śpi w swoim łóżeczku, zatrzymałam się w pół kroku – w drzwiach stał Dean. – Jezu – powiedziałam. – Naprawdę musisz przestać to robić. Miał na sobie koszulę na guziki i spodnie w kolorze khaki. W rękach trzymał bukiet lilii tygrysich, moich ulubionych kwiatów. – Ćśśś – przyłożył do ust palec. – Dziecko śpi. Wręczył mi owinięte celofanem kwiaty. Byłam zbyt skrępowana, by coś powiedzieć. Uśmiechnęłam się i powąchałam je, a potem delikatnie położyłam je na fotelu przy kominku. Dean objął mnie i przytulił do siebie. Pocałował w szyję, tuż pod uchem. To był bardzo intymny gest i trwał za długo jak na zwykłe powitanie. Nagle pocałował mnie w usta. Tylko je musnął i oderwał się do tyłu, zmieszany i zdezorientowany całą sytuacją. – Mam drugi klucz – wyszeptał, kładąc go na stoliku przy moim łóżku. Nalał dwie szklanki wina. Jedną dał mi, a drugą wziął sam, mówiąc: – Witaj w domu. Wzięłam łyk, a on usiadł na łóżku i poklepał miejsce koło siebie. – Usiądź – powiedział. – Porozmawiajmy.

ROZDZIAŁ 12 STRATEGIA Na samym początku zaczęłam przeglądać zdjęcia Deana na Facebooku, gdyż chciałam dowiedzieć się, co u niego słychać – gdzie mieszka, czym się zajmuje. Nie chciałam się z nim przespać. Chciałam zobaczyć zdjęcia jego żony, zobaczyć jak wygląda i porównać ją ze sobą. Po prostu byłam ciekawa. Chciałam zobaczyć ich dzieci i gdy dowiedziałam się, że ich nie mają, naprawdę było mi przykro. Chciałam zobaczyć, jakie życie prowadzi teraz Dean, zastanowić się, czy bardzo się różni od tego, jakie moglibyśmy wieść, gdybyśmy zostali razem. Słyszałam wiele szeptów mam w szkole muzycznej, do której zabierałam Jonaha, i cichych rozmów starszych kobiet w przebieralni YMCA, gdzie chodziłam na basen. Wiedziałam, że istnieje całe pokolenie kobiet pochylonych nad iPadami i laptopami, spędzających wieczory na poszukiwaniu swoich pierwszych poważnych chłopaków, podczas gdy ich mężowie pracowali po nocach lub oglądali kanały sportowe, siedząc koło nich w wygodnych salonach. Pokolenie kobiet takich jak ja – unikających ryzyka, jakie napędzało nasze młodzieńcze pragnienia, wolnych od zmartwień, lecz pełnych tęsknoty za młodością ze wszystkimi jej pasjami, których teraz doświadczałyśmy tylko przelotnie, jeśli w ogóle jeszcze pojawiały się w naszym życiu. Ale nigdy nie zamierzałam przenosić tych fantazji ze świata wirtualnego do rzeczywistego, z mojego laptopa do łóżka w Bee and Thistle, na którego brzegu teraz siedziałam z Deanem. Pełni napięcia, stuknęliśmy się szklankami. – Claire – powiedział Dean, jakbyśmy byli na randce – za twój powrót. Na szyi wciąż nosił ten sam medalik świętego Krzysztofa, który miał w wieku siedemnastu lat. Obok niego umieścił złoty pierścionek, który mój tata dał mojej mamie w 1969 roku, dzień po tym, gdy został powołany do wojska i wezwany na wojnę w Wietnamie. Kiedy od nas odeszła, położyła ten pierścionek obok pudełka z biżuterią na mojej szafce z krótką notatką. Napisała ją szybko, rozcierając dłonią atrament: „Claire, zostawiam ci ten pierścionek na pamiątkę, którą może kiedyś będziesz chciała mieć. Kocham Cię, mamusia”. Pasował na mój palec. Zanim go założyłam, spojrzałam na jego wnętrze, gdzie wygrawerowano napis „K&P na zawsze”. Przypomniał mi, że żadna obietnica nigdy nie jest gwarancją czegokolwiek. Przestałam go nosić niedługo po rozwodzie rodziców. Nie mogłam znieść go na swojej ręce. Gdy pewnej nocy kochaliśmy się na plaży, zdjęłam go z palca i dałam Deanowi, składając mu przysięgę innego rodzaju: – Nigdy nie bądźmy jak nasi rodzice – powiedziałam. – To będzie łatwe do spełnienia – odpowiedział i wsunął pierścionek mojej

mamy na swój złoty łańcuszek. Gdy teraz piliśmy wino, Dean zauważył, że patrzę na jego szyję. – Nosiłem go przez długi czas – powiedział, rozpinając łańcuszek. – Daj mi swoją dłoń. Zrobiłam, jak poprosił, a on przycisnął moje palce do swoich ust. Zamknęłam oczy i pozwoliłam mu się dotknąć, chociaż dobrze wiedziałam, że nie powinnam, że to było złe. Gdy jego usta dotknęły mojego małego palca, odwrócił moją dłoń i położył pierścionek na jej wnętrzu. Zamknęłam ją, zaciskając wokół niego pięść. Dean był blisko mnie. Jego uda dotykały moich, czułam ciepło jego ciała. Przenikało mnie pożądanie i wahanie, doprowadzało mnie to do obłędu. Przecież pozwoliłam mu dokonać rezerwacji i dobrze wiedziałam, czego pragnął. Chociaż nie zaprosiłam go do pokoju, jego pragnienie było tym samym, które ja czułam wewnątrz siebie. Teraz, gdy był tak blisko mnie, nie wiedziałam, komu powinnam być wierna. Oddychałam nim, czułam, że pachnie letnim deszczem na gorącym chodniku, czymś czystym i naturalnym, znajomym i przyciągającym. Dawno nie pragnęłam mężczyzny w ten sposób. Wiedziałam, że Dean znowu spróbuje mnie pocałować, jeśli dalej będę siedzieć koło niego na tym łóżku i że ten pocałunek rozpocznie coś, czego nie będę w stanie powstrzymać. Wciąż ściskałam pierścionek mojej mamy. Czułam, jak wypala dziurę w mojej dłoni. Nie chciałam być taka jak ona. Podjęłam tę decyzję ze względu na Jonaha. Obiecałam sobie, że będę dla niego taką matką, jaką moja nigdy dla mnie nie była. Wstałam i nałożyłam pierścionek na palec serdeczny mojej lewej dłoni, nad własnym. Spojrzałam na Deana i pokręciłam głową. – Muszę wysuszyć włosy – powiedziałam i odsunęłam się od niego. Westchnął. Podeszłam do umywalki i patrzyłam na jego odbicie w lustrze. Zastanawiałam się, jak wyglądałby nasz seks, gdy kochalibyśmy się jako dorośli na tym łóżku, z Jonahem śpiącym w pokoju obok. Dean wypił resztę swojego wina i nalał sobie kolejny kieliszek. – Będę nasłuchiwał, czy wszystko w porządku z małym. Nie spiesz się – zawołał do mnie. W lustrze obserwowałam, jak z kieszeni wyciąga świstek papieru i przygląda się mu uważnie. Spochmurniał. Zamknęłam drzwi łazienki i oparłam się o nie plecami. Wzięłam głęboki oddech. Chciałam odrzucić nadzieję, że zaraz otworzy je Dean. Wyobraziłam sobie nas w ciemności, jego ręce pod moim ubraniem, jego zarost drapiący moją skórę. Przycisnąłby mnie do wanny, wszedł do niej i wciągnął mnie za sobą. Przypominałam sobie jego ciało, które znałam tak dobrze, jak trasę, po której

jeździłam tysiące razy. Wiedziałam, gdzie ukryte są miejsca, w których chciałabym zatrzymać się na dłużej. Dean był totalnym przeciwieństwem mężczyzny, za którego wyszłam – Miles był ostrożnym naukowcem i lekarzem, synem bogatej rodziny wiecznie skonsternowanych intelektualistów z Iron Belt. Kiedy poznałam go w Mystic w tę noc, gdy cała Nowa Anglia szalała na meczach baseballowych, nie wiedziałam do końca, jak zachowywać się w jego towarzystwie. Był kimś znacznie mądrzejszym i bardziej interesującym niż ja kiedykolwiek mogłabym być. Był prawdziwym naukowcem, a nie kimś, kto po prostu przewidywał pogodę jak ja. Za szybko przyzwyczaiłam się do stabilności, jaką gwarantowała nam jego praca – gdy go poznałam, nie wiedziałam, jak będę w stanie sama się utrzymać, jeśli moje badania zawiodą. Wybrałam bezpieczeństwo, jakie mi oferował. Z Deanem było inaczej: łączyło nas wiele wspólnych przeżyć, które tkwiły w moim sercu jak strzała. To on pomógł mi, gdy byłam pogrążona w rozpaczy, podpalając stodołę Craiga Stackpole’a, gdzie znaleziono ciało mojego ojca. Zrobił to dla mnie, gdy ja byłam pogrążona w smutku i opętana wściekłością, i na pewno zostałabym przyłapana. Był jak ksiądz wyświadczający ostatnią posługę; uhonorował pamięć mojego ojca, zapalając dla mnie tamtą zapałkę. To był piąty lipca 1986 roku, dzień po śmierci mojego ojca – i dzień po tym jak moja mama wyszła za bankiera mieszkającego w domu przy Quayside Lane 101. Ślub odbył się w Old Saybrook Fish House, w bogatym miasteczku na wschód od naszego. Zalegalizowali swój związek przed państwowym urzędnikiem w towarzystwie czworga przyjaciół i popłynęli statkiem w podróż poślubną. Craig nie miał dzieci, więc nie zaprosił mnie ani Kary na przyjęcie z okazji Dnia Niepodległości. Mamie jednak obiecał, że po ślubie będzie traktował nas jak własne córki. – To impreza dla dorosłych – dodała mama, powiedziawszy nam o swoich zaręczynach. Spotkała się ze mną na szkolnym boisku, w ostatnim tygodniu przed wakacjami. Czuć było od niej silną woń piżmowych perfum, które sprawiały, że prawie nie mogłam oddychać. Tęskniłam za jej dawnym, prostym zapachem cytrusów Jean Naté. – Ty i Kara będziecie świętować z nami jesienią, gdy Craig zabierze nas wszystkich na Arubę na Święto Dziękczynienia – mówiła dalej. – Tak między nami, myślę, że powinnaś zostać w domu z tatą w dzień ślubu. Spojrzała w dół na swoje buty, a potem z powrotem na mnie. Jej oczy były pełne łez. – Tata będzie potrzebował swoich dziewczynek.

Gdy nadszedł czwarty lipca, tata poprosił mnie i Karę, żebyśmy przygotowały przenośną lodówkę. Pojechaliśmy na piknik niedaleko posiadłości Craiga przy Quayside Beach Association. Z naszego miejsca widzieliśmy fotografa robiącego zdjęcia przyszłemu panu młodemu – „dupkowi” – który czekał na pannę młodą przed domem w garniturze z pomarszczonej bawełny. Mama przybyła w białej sukience na ramiączkach długiej aż do stóp. Nie miała woalki, a włosy związała w kok, który udekorowała żółtymi kwiatami. Wzięła go pod ramię, wyszli spod domu w stronę plaży i zaczęli iść wzdłuż brzegu. Gdy fotograf biegł za nimi i próbował uchwycić ich śmiech i radość, mój tata patrzył na nich i wył jak ranne zwierzę. Wiedziałam, że wtedy coś w nim umarło. W końcu tacie udało się uspokoić. Wziął kilka głębokich oddechów i odjechaliśmy od Quayside. Opuściliśmy wszystkie szyby w samochodzie i włączyliśmy radio na pełen regulator. Steve Winwood śpiewał Higher Love, gdy gnaliśmy drogą numer 9. Tata zabrał mnie i Karę do Marty’s Seafood Shack na lody czekoladowe, które zjedliśmy w ciszy. – Tatusiu, czy kiedyś poczujesz się lepiej? – spytała Kara, gdy w końcu skończyła jeść swój deser. Tata uśmiechnął się dla niej i uderzył ręką w stół. – Pewnie, kochanie. Obiecuję. To wszystko minie i niedługo będzie ze mną znacznie lepiej – powiedział, wyjmując piersiówkę z kieszeni. Wlał alkohol do swojego plastikowego kubka z napojem. – Po prostu potrzebuję trochę czasu. Muszę teraz trochę pobyć sam. Gdy to mówił, położyłam swoją dłoń na jego dłoni, jednak nie mogłam się zmusić, by uwierzyć w jego słowa. Tego wieczoru, gdy wróciliśmy do domu, tata wyjął swój stolik, by przygotować go do gry w karty. Nam polecił iść i pobawić się na plaży. Słońce już zaszło i komary zjadały nas żywcem. We troje pospiesznie zapalaliśmy świece na tarasie. Najlepiej zapamiętałam to, jak podniósł mnie i Karę do góry i przytulił do swojego ogromnego brzucha, spryskując nasze ręce i nogi substancją na insekty. – Kocham was – powiedział. – Zawsze o tym pamiętajcie. Bądźcie dobre. Kocham was. Gdy zerknęłam na niego przez ramię, łzy ciekły mu po twarzy. – Idźcie, dziewczynki – powiedział, zauważając moje zmartwione spojrzenie. – Tata potrzebuje chwili dla siebie, zanim wujek G i Rex przyjdą tu i ograją mnie w karty z waszej schedy. – Dzisiaj możecie zostać do północy – powiedział, wyjmując zimne piwo z wiaderka z lodem. Trzymał je wysoko, jakby wznosił toast. – Nie budźcie mnie, gdy wrócicie do domu. Skinął do siebie głową. Wtedy myślałam, że po prostu jest zadowolony z tego, że pozwolił nam tak długo zostać na plaży.

Kara pobiegła ze swoimi przyjaciółkami. Wspólnie przygotowały stoisko, na którym przez resztę wieczoru sprzedawały lemoniadę i wypieki ludziom z sąsiednich miast, którzy przyszli na plażę obejrzeć fajerwerki. Ja zostałam trochę dłużej. – Tatusiu, czy na pewno wszystko w porządku? – spytałam. – Kochanie – powiedział, odpędzając mnie ręką. Wziął duży łyk swojego piwa. – Idź. Poszłam. Późno w nocy telewizja nadawała powtórkę wiadomości, pokazując Weekend Wolności w Ameryce. Klipy z prezydentem Reaganem świętującym stulecie Statui Wolności, promienia nadziei rozjaśniającego cały świat z Nowego Jorku… Wróciłam do domu trzydzieści minut po północy, podchodząc do drzwi na palcach. Weszłam do domu cicho, bo nie chciałam obudzić taty, jednak równie dobrze mogłabym wbiec do niego z hukiem i rozbić wszystkie meble. Mój tata był w stodole Craiga Stackpole’a przy Quayside Lane 101 oparty o waniliowego mercedesa. Miał na sobie jeden ze starych T-shirtów mamy, złoty krzyżyk, który zawsze nosił na szyi, i parę hawajskich kąpielówek. Krew ciekła mu z ust i spływała po karku. Po delikatnym kolorze luksusowego samochodu nowego męża mojej mamy spływała czerwień jego mózgu. Na ziemi obok niego leżał Colt 45, a na stole warsztatowym kilka kroków dalej zostawił notatkę: Kat, nigdy nie wrócisz do domu, a ja nie potrafię bez Ciebie żyć. Przepraszam za wszystko. Kocham Cię. Kocham nasze córeczki. Proszę, obiecaj mi, że będziesz dla nich lepszym rodzicem niż ja. K&P na zawsze. Peter Kiedy policja przyjechała do nas następnego ranka, Kara ćwiczyła stanie na rękach na trawniku przed domem. Powiedziała mi później, że mama siedziała na przednim siedzeniu radiowozu z twarzą ukrytą w dłoniach, a Craig Stackpole siedział za nią. Byłam jeszcze w łóżku, gdy usłyszałam krzyk mojej siostry. Był przerażający. Wyskoczyłam z łóżka pełna obaw, że coś się jej stało. Pobiegłam na dół po schodach. Przez siatkę w drzwiach zobaczyłam moją siostrę i mamę szamoczące się na trawie. Kara kopała i krzyczała, a mama próbowała ją zatrzymać. Craig Stackpole i policjant stali obok. Gdy zobaczyłam Karę, wiedziałam, że nie mam już taty, mimo to pobiegłam do jego pokoju. Łóżko było pościelone. Poczułam, że wypełnia mnie panika, nie mogłam oddychać. W samych skarpetkach zbiegłam po schodach na taras z tyłu

domu, gdzie znalazłam tylko kilka pustych butelek i wypalonych świeczek. Bluza taty z logiem Boston Red Sox leżała na kozetce. Rozpacz sparaliżowała nas obie. Tego wieczoru Kara i ja obejmowałyśmy się w moim dużym łóżku. Moja siostra miała na sobie bluzę taty. Naciągnęła kaptur na głowę i przytuliła się do mnie, obejmując rękoma moją szyję. W tamtej chwili przypomniała mi niemowlę, którym kiedyś była, tę małą dziewczynkę, która prosiła tatę, żeby przeczytał jej ulubioną bajeczkę pięć razy z rzędu, zanim zgasił światło i położył ją spać. Dzieliłyśmy jeden pokój, odkąd Kara skończyła dwa lata. Znałam jej zwyczaje tak dobrze, jak własne. Wiedziałam, w jaki sposób pociera stopami przed snem, jak bierze głęboki oddech, zanim zamknie oczy. Przez pewien okres, gdy miała trzy albo cztery lata, budziła się wieczorem i wchodziła do mojego łóżka, ciągnąc za sobą po podłodze starą maskotkę królika. Od tamtego czasu nie spałyśmy razem – aż do momentu śmierci ojca. Od tamtej nocy Kara i ja spałyśmy we własnych objęciach przez prawie miesiąc, gdy mama została z nami w domu taty. Później zmusiła nas do przeprowadzki do domu Craiga. Kara dostała własny pokój, a ja już nigdy jej nie przytuliłam. W tamtą pierwszą noc mama spała w łóżku taty, swojej starej sypialni w domu na Willard Street. Przez większość nocy słyszałam jej stłumiony płacz. Craig spał na kanapie na dole – poddał się po wielu próbach przekonania nas, byśmy poszły z nim do „domu”, jak mama nazywała posiadłość na Quayside Lane. Kara i ja nie ruszyłyśmy się z naszego pokoju na milimetr. Pierwszej nocy w jego domu nie zmrużyłam oka. Leżałam w łóżku i zastanawiałam się, jak mogłam powstrzymać tatę przed odebraniem sobie życia. Dean spalił stodołę, w której go znaleziono, ponieważ go o to poprosiłam. Cierpienie rozrywało mi serce. Zadzwoniłam do Deana tamtej nocy i powiedziałam: – Spalę tę jebaną stodołę. Przysięgam, zrobię to. – Głos drżał mi ze wściekłości. – Nie musisz – odpowiedział szeptem. – Zrobię to za ciebie. – Kiedy? – spytałam. Usłyszałam dźwięk syreny gdzieś w oddali. Dean przełknął ślinę. – Teraz. Dla ciebie. Prawie pięć lat temu, w 2007 roku – jeszcze przed kryzysem finansowym i załamaniem na rynku nieruchomości – Dean kupił to, co zostało z nadbrzeżnej posiadłości Craiga od niego i mojej matki. Zaczął kupować domy na wybrzeżu, które w tamtych czasach zdawały się kilkukrotnie zyskiwać na wartości w krótkim czasie. Uważał, że jeżeli tylko kupi ten dom i nie sprzeda go od razu, to na pewno

zarobi na nim duże pieniądze. W jednej z naszych pierwszych wiadomości na Facebooku opisałam mu swój smutek po sprzedaży naszego domu w Mystic: jak straciliśmy wszystko, w co włożyliśmy tyle pieniędzy, i jak musieliśmy wziąć pożyczkę z banku, żeby doprowadzić sprzedaż domu do końca. Odpisał mi, opisując w szczegółach, jak kupił dom przy Quayside Lane 101. Claire, kupno domu to wielki ciężar emocjonalny. Robię to zawodowo, ale wciąż trudno było mi kupić ten dom od twojej mamy i Craiga. Pamiętałem, jaką tragedię tam przeżyłaś. Wyobraziłem sobie Twojego tatę wychodzącego z niego po raz ostatni… Nie mogłem zostać wobec niego obojętny. Zacząłem zastanawiać się, jak powinienem uhonorować pamięć Twojego taty, kiedy budynek już będzie należał do mnie. W tamtych czasach ludzie bili się o domy nad wybrzeżem, każdy uważał, że to najlepsza z możliwych inwestycji, że nigdy nie można na niej stracić. Kupcy oferowali czterdzieści lub nawet pięćdziesiąt tysięcy więcej, niż wynosiła początkowa cena – zrobiłem to samo i srogo przepłaciłem. Jednak gdy tylko dom trafił w moje ręce, zacząłem budować na jego tyłach. Postawiłem kamienny mur na miejscu, gdzie kiedyś stała tamta stodoła. Jedynym, o czym mogłem myśleć, byłaś Ty. Zbudowałem kamienny mur, wewnątrz którego stworzyłem niewielki ogród – posadziłem w nim lilie, skowronki, chryzantemy i inne kwiaty, które lubił Twój tata i które sam hodował na Willard Street. Zrobiłem to dla niego, wiesz? Dla niego i dla Ciebie. Dom to coś więcej niż wydatki. Twój Dean Wyszłam z łazienki. Gdy szłam w stronę łóżka, na którym na mnie czekał, podłoga trzeszczała mi pod stopami. Usiadłam koło niego, jednak już nie tak blisko, jak wcześniej. Dean wręczył mi mój kieliszek wina. Nasłuchiwałam, czy Jonah się nie obudził, lecz cały apartament wypełniała cisza przerywana jedynie trzaskaniem drewna płonącego w kominku. Jego ciepło ogrzewało zimne powietrze wpadające z drugiego pokoju. Upiłam łyczek wina i z zamkniętymi ustami skinęłam głową. Niebieskie oczy Deana przewiercały mnie na wylot. Patrzyliśmy na siebie pełni niepewności. Żadne z nas nie wiedziało, co się stanie, gdy nasza przeszłość przetnie się z teraźniejszością. Poczułam, że ulegam tej chwili. Dean ścisnął moją dłoń. – Chodź, coś ci pokażę – powiedział. Poprowadził mnie przez pokój i odsunął ciężkie zasłony, ujawniając sofę

stojącą przy oknie. Usiedliśmy blisko siebie i patrzyliśmy na zachód słońca. Nad Long Island Sound wisiały ciężkie chmury. Odbijało się w nich różowo-pomarańczowe światło wieczoru rozciągające się nad całym horyzontem. Dean objął mnie ramieniem. Patrzyłam przed siebie, lecz słyszałam, że oboje zaczynamy oddychać coraz szybciej. – Atlantyk – wyszeptał. – Dla ciebie. Nie mogliśmy dłużej znieść oczekiwania. Odwróciliśmy się ku sobie. Dean zbliżył się do mnie. Był bardzo czuły. Nasz pocałunek był jak pierwszy płomień. Tak jak za czasów naszej młodości, ten płomień szybko przerodził się w ogień. Oboje otworzyliśmy usta i daliśmy się mu pochłonąć. Całowaliśmy się coraz mocniej, dotykając się i obejmując. Nasze ciała stawały się coraz bardziej gorące, a nasza skóra mokra od potu. Dean wdrapał się na mnie, a pocałunki przeniosły nas w przeszłość. Przygniótł mnie do szyby. Usłyszałam jego głos. – Przez te wszystkie lata… Wsunął dłoń pod mój sweter i położył ją na moich plecach. Zwolniliśmy i całowaliśmy się delikatniej. Dean całował moje uszy i szyję, ustami muskając obojczyk. Oparłam głowę o szkło. Jego chłód ostudził mój policzek. Czułam ręce Deana na swoim ciele. Jego twarde, męskie dłonie przesuwały się po moich barkach i piersiach. Wsunął palce pod mój koronkowy stanik, a potem przesunął je niżej – po żebrach, wzdłuż brzucha, aż dotarł do moich spodni. Zamknęłam oczy i wszystko sobie przypomniałam. – Spójrz na mnie – wyszeptał Dean. W świetle zachodu słońca wyglądaliśmy jak jedna sylwetka zrzucająca ubranie. – Powinniśmy przestać – wyszeptałam. – Potrzebuję cię, Claire – powiedział Dean. I stało się to, co musiało się stać. Siedzieliśmy przy oknie, obejmując się. Dean głaskał mnie dłonią po wewnętrznej stronie uda. – Z tobą jest jak w niebie – powiedział mi. – Byłem takim głupcem. Nigdy nie powinienem był cię zostawić. Naciągnęłam sweter na ramiona, czując chłód wieczornego powietrza, i spojrzałam w jego oczy. Ich błękit był bezgraniczny jak błękit nieba. – Szukałeś mnie – powiedziałam mu – a ja pragnęłam być odnaleziona.

– Zawsze mieliśmy siebie nawzajem, kiedy naprawdę tego potrzebowaliśmy – odpowiedział. – Prawda? Słońce zachodziło za horyzont. Nad oceanem zaczęła unosić się gęsta mgła. – Tak – odpowiedziałam pełna uniesienia. Ścisnął moją dłoń i pochylił się, by pocałować mnie w czoło. Zamknęłam oczy i nagle poczułam się strasznie podle. Pomyślałam o Milesie i zdałam sobie sprawę z tego, co właśnie zrobiłam. Z przerażeniem zrozumiałam, że zachowałam się jak moja matka. Stałam się jedyną osobą, którą nigdy nie chciałam się stać. – Wiesz, Claire – powiedział Dean, przywołując mnie z powrotem do rzeczywistości. – Czuję się, jakbym się topił. – Topił? – spytałam. – To ten dom – powiedział. – Czasami zdaje mi się, że wysysa ze mnie wszystko. To dziwne uczucie. Pewnie tak musiał czuć się twój tata. Patrzyłam na niego, próbując zrozumieć, co chce mi powiedzieć. – Mamo! – krzyknął Jonah głośno i pełny niepokoju. Obudził się w nieznanym miejscu, co musiało bardzo go przestraszyć. – Mamo! – wołał mnie. – Musimy znaleźć jakiś sposób – powiedział Dean, muskając kciukiem moją dolną wargę. Wstałam i zaczęłam się ubierać, próbując się uspokoić. – Mamo, przyjdź! – wołał mnie Jonah, płacząc. – Mamo! Poszłam do mojego synka, czując dziwną mieszankę winy i pożądania. Gdy wyjęłam go z łóżeczka, wziął pod ramię swojego królika i położył głowę na moim ramieniu. – Moja mamusia – powiedział. Kołysałam go, gdy dochodził do siebie. Te delikatne ruchy uspokoiły jego płacz. Gdy położyłam go, by zmienić mu pieluszkę, Jonah zdjął skarpetki i westchnął głośno. – Mniam mniam? – poprosił od razu, po czym dodał po chwili. – Tata? Poczułam w piersi ukłucie paniki. Zmieniłam mu pieluszkę, założyłam spodenki i przygotowałam mleko, a potem przejrzałam nasz bagaż w poszukiwaniu jego pojemnika na śniadanie. Gdy wróciliśmy do pokoju, zauważyłam, że poduszki były ułożone z powrotem na łóżku, a szklanki do wina odstawione na stół. Dean siedział na fotelu. Ubrany. – Dzień dobry, śpiochu – powiedział do Jonaha. – Masz bardzo ładną mamusię. Usiadłam z Jonahem na łóżku i opierając się o poduszkę, karmiłam go przecierem jabłkowym. Patrzyliśmy w okno we trójkę w ciszy, obserwując koniec dnia. Karmiłam

Jonaha i myślałam o cieple oddechu Deana na swojej skórze, sile jego dłoni obejmujących mnie w talii i przygniatającym mnie ciężarze jego ciała. Nie mogłam przestać czuć się winna i jednocześnie przestać pragnąć więcej i więcej. – Claire – powiedział nagle Dean. Jego głos brzmiał dziwnie – Czy myślisz, że powinniśmy… może powinniśmy z tym skończyć? – Z czym skończyć? – poczułam, jak przeszył mnie dreszcz. – Z tym domem – odpowiedział. – Z domem przy Quayside Lane. Złamałam kanapkę z masłem orzechowym na dwie części i podałam jedną Jonahowi. – Nie rozumiem. – Tak jak mówiłem – odpowiedział. – Czuję się jak samotna łódź na rozszalałym oceanie, a ten dom ciągnie mnie na dno. Przez długi czas nie miałem żadnego pomysłu, co powinienem zrobić. Ale wtedy pomyślałem… – zaczął mówić szybciej. Był rozgorączkowany – Pomyślałem: Co by się stało, gdyby zdarzył się jakiś wypadek? Pożar? Dom jest ubezpieczony na 950 000 dolarów. Mógłbym spłacić kredyt hipoteczny i nie straciłbym swojej firmy. Mógłbym w końcu zostawić to wszystko za sobą. A wtedy… Kto wie? Może mogłabyś przyjechać tu z małym, na dobre. Wrócić do domu i zacząć od nowa. Ze mną. Patrzył mi w oczy, szukając potwierdzenia. Myślałam o tym, co właśnie mi powiedział, i zaczęłam się bać. Podkładając ogień pod dom przy Quayside, musiałabym go podłożyć również pod całe moje obecne życie. Musiałabym zostawić Milesa i przejść przez rozwód. Nie wiedziałam, jak wpłynęłoby to na Jonaha, który tak bardzo kochał swojego tatusia. Nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć. Jego propozycja całkowicie mną wstrząsnęła. Wtedy pomyślałam o ogniu – poczułam, jakby to było, gdyby pozwolić mu strawić dom horrorów, miejsce, które dręczyło mnie przez te wszystkie lata. – To nie może się udać – wyszeptałam. – Też tak myślałem – odpowiedział. – Ale nagle zacząłem myśleć, że jednak może. Oczywiście musielibyśmy upozorować pożar, sprawić, by wyglądał na nieszczęśliwy wypadek. Czy twój tata nie cieszyłby się, gdyby to miejsce spaliło się do cna? – Ucieszyłby się – zgodziłam się. Wiedziałam, że mój tata niczego nie pragnął bardziej od widoku zgliszczy domu Craiga Stackpole’a. Myślę, że gdyby żył, pewnie sam podłożyłby pod niego ogień. Dean włączył lampkę. Światło rozjaśniło ciemny pokój. – W końcu już kiedyś to zrobiliśmy – powiedział.

ROZDZIAŁ 13 CZYSTA TEORIA Tej nocy Jonah spał ze mną w łóżku. Trzymałam go blisko siebie i gdy obudziłam się rano, zobaczyłam jego malutką rączkę trzymającą samochodzik matchbox. Bawił się nim, jadąc w dół po mojej ręce, aż do miejsca, gdzie koszulka odkryła część mojego brzucha. – Droga – powiedział, sunąc paluszkiem po purpurowej bliźnie po cesarskim cięciu. Chociaż ten zabieg uratował nam obojgu życie, zostawił po sobie ranę, która wciąż wydawała się świeża. Na stoliku przy łóżku zadzwonił mój telefon. Gdy po niego sięgałam, strąciłam jedną z dwóch szklanek po winie. Przypomniałam sobie toast Deana, jego usta, jego ręce i dotyk, i to, na jak wiele sposobów sprawił, że znowu poczułam się jak w domu. – Mamusiu, telefon! – krzyknął radośnie Jonah, słysząc znajomy dzwonek. W delikatnym świetle poranka, z kręconymi blond włosami i w jednoczęściowej piżamce bardziej przypominał niemowlę niż chłopczyka. Pogłaskałam go po twarzy i czułam, jak wypełnia mnie ta ogromna miłość, której nie znałam aż do chwili jego narodzin. Dzwonek telefon rozbrzmiał po raz trzeci – to dzwonił Miles. Nie chciałam teraz z nim rozmawiać, ale odebrałam. Odczuwałam zarówno wdzięczność, jak i wyrzuty sumienia. – Jak się czujesz? – spytałam. – Dobrze. Chyba – westchnął. – Przestałem zajmować się śledztwem. Zostało przekazane służbom. Postanowiłem skupić się na stypendiach. – To dobrze – powiedziałam. – Niedługo będziemy w domu. Podałam słuchawkę Jonahowi, mówiąc: – Przywitaj się z tatusiem. – Ciasteczka? – spytał mój synek, przykładając telefon do ucha. Pokazał palcem na pudełko ciasteczek wystających z jego torby na pieluszki. Miles dał je mu, gdy jechaliśmy na lotnisko. Teraz powiedział coś, co sprawiło, że Jonah pisnął z radości. Upuścił słuchawkę na poduszkę i wrócił do zabawy swoimi samochodzikami. – Zaczęli już remontować twoje laboratorium? – spytałam, biorąc słuchawkę z powrotem do ręki. – Tak – powiedział Miles i odchrząknął. – Powinni skończyć w ciągu ośmiu tygodni. W końcu udało nam się zebrać poparcie wystarczające na bezterminowe zawieszenie Daltona, nawet jeśli teraz nie możemy powiązać go z pożarem. Zaczął zachowywać się jeszcze gorzej, odkąd został oskarżony o udział w podpaleniu, więc przynajmniej ten problem mamy rozwiązany. A jak ty się czujesz? Spotkałaś

się z mamą? Martwię się. Wszystko w porządku? – Wszystko okej. – To za mało – powiedział Miles. W jego głosie brzmiało zmartwienie. – Wiem, że ostatnio nie miałem dla ciebie czasu… Czy wszystko między nami w porządku? – Mama i ja dobrze się dogadujemy – odpowiedziałam, omijając jego ostatnie pytanie. Kłamstwo sprawiło, że zrobiło mi się niedobrze. – Zatrzymałaś się u swojej siostry? – W hotelu – odpowiedziałam. – Rozumiem – Miles zamilkł na chwilę. – Mówiłaś mi, że będziesz nocować u Kary. – Musiałam zmienić plany – wybełkotałam. – Zadzwoń dziś wieczorem, po pracy. Postaram się mieć już wszystko zaplanowane i powiem ci, kiedy dokładnie wracamy. – Będę czekał na lotnisku, nieważne, kiedy przylecicie – zapewnił mnie Miles. – Wracajcie szybko. Dean zapukał do moich drzwi. – Muszę lecieć – powiedziałam, zrzucając kołdrę. – Puk puk! – wrzeszczał Jonah. – Kocham cię – powiedział Miles. – Ucałuj naszego chłopca. – Dobrze. Pa. Gdy wpuszczałam Deana do środka, czułam ciężar zdrady i kłamstwa, dokładnie tego, czego nienawidziłam w swojej matce. Teraz nienawidziłam siebie samej za to, że pozwoliłam wszystkiemu zajść za daleko. Było już za późno, by cokolwiek zatrzymać. Dean wszedł do pokoju z torbą sportową, papierowym opakowaniem i dwoma plastikowymi kubkami z Dunkin’ Donuts. Sportową torbę położył na podłodze przy łóżku, a mi podał gorącą kawę. Paczkę pełną ciasteczek położył obok Jonaha. – Ciasto? – spytał Jonah, marszcząc brwi. – I to pyszne! – zachęcał go Dean. – Wszystkie są dla ciebie, kolego. – Ups! – powiedział Jonah, rozsypując ciastka na łóżku. – Myślałaś o tym, co powiedziałem, Claire? – spytał Dean, pochylając się, by pocałować mnie w czoło. Usiadł na łóżku koło mnie, błagając mnie wzrokiem o odpowiedź. – Ten dom mnie wykończy. – Wiem – powiedziałam. Położyłam rękę na jego kolanie i poczułam dreszcze. Zrozumiałam, że prosił o przysługę, którą byłam mu winna za ryzyko podjęte przez niego wiele lat temu. – Pożar – powiedział Dean. – Pozbędziemy się Quayside. To pomoże też tobie. Ogień strawi wszystko to, co tam się stało.

Pochylił się nad krawędzią łóżka i rozpiął sportową torbę, którą postawił przy łóżku. Wyjął z niej zwinięte plany budynku. Nie mogłam mu się oprzeć. Wzięłam od niego dokumenty, czując dotyk jego palców na wnętrzu swojej dłoni. W tamtej chwili pożar przestał być abstrakcją, o której tylko rozmawialiśmy, czymś, czego nawet dobrze nie przemyśleliśmy, i stał się konkretną decyzją wymuszoną przez miejsce, które dręczyło nas oboje. – Do czego właściwie jestem ci potrzebna? – spytałam, patrząc na plany. – Właściciel zawsze jest pierwszym podejrzanym – odpowiedział, sącząc gorącą kawę. – Ty mieszkasz tysiące kilometrów stąd i masz małe dziecko. Nikomu nawet nie przyjdzie do głowy cię o coś oskarżyć. Zauważył, że na niego patrzę. – Znam cię, Claire. Wiem, że gdzieś tam w środku chcesz spalić ten dom tak samo, jak ja. Jeśli ktoś ma to zrobić, powinnaś być to ty. Miał rację. Chciałam to zrobić. Chciałam obrócić go w popiół. Przeklęte miejsce, które odebrało mi tatę… – Ale byłbyś tam, na miejscu? Pomógłbyś mi? – Myślałem, żeby zrobić to tak – powiedział, wkładając mi kosmyk niesfornych włosów za ucho. – Pójdę na śniadanie z Fergusem Shannonem z miejskiego zarządu planowania, a ty pójdziesz do domu. Potrzebuję alibi. Muszę je mieć, gdy posypią się pytania. – Więc mam iść tam sama? – Tak – odpowiedział Dean. Pochylił się nade mną, delikatnie wsuwając dłoń pod moją koszulę. – Musisz pójść tam sama. Nie mogę też zabrać cię tam wcześniej. Nie chcę, by ktokolwiek nas tam zobaczył. Na tych rysunkach możesz zobaczyć, jak wygląda budynek, ale przecież dobrze go znasz. Wiesz, gdzie co jest. Nic się nie zmieniło. To zajmie tylko chwilę. Wejdziesz i wyjdziesz. – A co z Jonahem? – spytałam. – Nie możesz wziąć go ze sobą? – Mam wziąć ze sobą swojego synka i iść spalić twój dom? – Nie mamy dużego wyboru – odpowiedział, drapiąc się po głowie. Spojrzałam na Jonaha. Patrzyłam na jego piękną, miękką skórę i malutkie usteczka. Siedział na krawędzi łóżka. Miał na brodzie galaretkę z ciasteczka, które właśnie zjadł. Zawsze najbardziej bałam się tego, że go stracę. Umarłabym, gdyby ktoś mi go odebrał. Po raz pierwszy zrozumiałam, jak wielkie podjęłam ryzyko i na jak ogromne niebezpieczeństwo nas naraziłam. Wystarczy, że popełnię jeden mały błąd, a stracę wszystko. – A co, jeśli nie będziemy mogli się wydostać? – spytałam. – Co, jeśli coś pójdzie nie tak? Nie mogę go zabrać. To zbyt niebezpieczne. – Nie możesz zostawić go tutaj? – spytał Dean. – Załatwić wszystko, gdy on będzie spał? Albo zostawić w jego łóżeczku trochę zabawek, żeby miał się czym

zająć? Słysząc to, zrozumiałam, że rozmawiam z kimś, kto nie miał dzieci, kto nie był w stanie zrozumieć tego ogromnego strachu i wielkiej miłości, uczuć, jakie mogli znać tylko rodzice. To było coś, co nas dzieliło. Poczułam, że pożądanie, które ku niemu czułam, ulatnia się i znika. Ta poranna rozmowa, w której spokojnym głosem omawiał plany domu i rozważał różne sposoby, by go podpalić, sprawiła, że prysł czar, jakim mnie opętał. Jednak ogień, ten wieczny żywioł, wciąż miał nade mną władzę. Czułam, że tylko płomienie mogły mnie ukoić. Chciałam, by ten dom spłonął. Pragnęłam tego tak bardzo, jak kilka godzin temu pragnęłam Deana. Już wyobrażałam sobie jego ruiny. Czułam ciepło płomieni i zapach popiołu. – Jonah musi być bezpieczny – powiedziałam, próbując się opanować. – Oczywiście – odpowiedział Dean, ale widziałam, że się tym nie przejmuje. Zrozumiałam, że nigdy nie będę w stanie wytłumaczyć mu, jak to jest obawiać się o własne dziecko. Nie mogłam sprawić, by poczuł strach, który ja czułam, gdy tylko myślałam o tym, że Jonahowi może stać się krzywda. – Szkoda, że twoja mama – ciągnął Dean, nie zwracając na mnie uwagi – zleciła wymianę instalacji elektrycznej, zanim sprzedali dom. Wzięli najlepsze materiały. Gdyby nie to, moglibyśmy po prostu przeciążyć jakieś gniazdko. To byłaby bułka z masłem. – Tak, to wielka szkoda – odpowiedziałam, zszokowana i zirytowana jego nonszalancją. Przez moment poczułam, jak przytłacza mnie ciężar ryzyka, jakie właśnie zamierzałam podjąć, jednak po chwili znów miałam przed oczami wizję spalenia znienawidzonego domu. Spaliłam samochód mojej mamy, gdy byłam małą dziewczynką, i nikt nawet nie pomyślał, by o coś mnie podejrzewać. Dwa dni temu policjant w Madison puścił mnie wolno. Nie rozpoznał we mnie podpalaczki. Nie dostrzegł płomienia, jaki nosiłam w sobie. Ten płomień widział tylko Dean. – Cokolwiek zrobimy, nie może to wyglądać na wandalizm – kontynuował. – To musi być wypadek, wada w konstrukcji lub błąd ludzki. Włączony piekarnik może wystarczyć, ale one zwykle nie robią wystarczających szkód. Nie chcę, by zostało coś do odbudowania. To musi być totalna demolka. Ten dom musi obrócić się w pył. Nie może zostać po nim nic oprócz kupy popiołów. A ty… – przerwał. – Ogień fascynował cię od czasów liceum. Zawsze lubiłaś opowiadać mi rozmaite ciekawostki o płomieniach. Już wtedy miałaś duszę podpalaczki. Bawiłaś się zapalniczkami, podpalałaś serwetki i papierki po cukierkach. Studiowałaś kierunek przyrodniczy, prawda? Czy nie uważasz, że po prostu powinniśmy spalić ten pieprzony dom i usunąć go z powierzchni ziemi? – Nie studiowałam chemii ani fizyki – powiedziałam, kładąc Jonaha na kolanach. – Ale wiem to i owo. Wiem, jak rozwija się ogień.

Byłam podekscytowana, zaczęłam mówić szybciej. – Dom będzie jak kominek. Ogień najpierw się rozpali i osiągnie pełen potencjał, a potem będzie stopniowo wygasał. Jeśli chcesz szybko spalić cały dom, będziesz potrzebował naprawdę niszczących płomieni. Ich ciepło będzie musiało dosłownie eksplodować. Musi szybko przekroczyć temperaturę zapłonu, co spowoduje gwałtowne zapalenie się gazów i szybkie rozprzestrzenienie się płomieni do wszystkich pomieszczeń w domu – mówiłam. – Jako akceleratora użyjemy destylatu ropy. Umieścimy go niedaleko instalacji gazowej. – Napiłam się stygnącej kawy i wytarłam puder z brody Jonaha. – Gdzie znajduje się system zapłonowy? – spytałam. Dean uśmiechnął się. Ucieszyło go moje pytanie. – Tędy idą rury. Z piwnicy przez kuchnię po ścianie na drugie piętro – powiedział, pokazując mi schemat. – Prosto do głównego pokoju. Trafiają do kominka. Heather wstawiła go podczas renowacji, zanim ode mnie odeszła. Dziwka zostawiła mi go w prezencie. – Rozumiem – odpowiedziałam. – Coś jeszcze? – W domu są dwie kuchenki gazowe – powiedział, pokazując palcem na rysunek. – Jedna jest tu, przy ścianie, ale jest jeszcze mały piekarnik wbudowany w sam środek domu. O tutaj. Dałam Jonahowi jego butelkę z mlekiem i spojrzałam na Deana. – Piekłeś w nim coś? – Indyka – odpowiedział. – Będziemy potrzebować tłuszczu – powiedziałam mu. Dean ścisnął moją dłoń. Zbliżyłam się do niego. – Ogień pali się według pewnych zasad, które determinują, czy pożar jest powierzchowny, czy dogłębny – tłumaczyłam. – My potrzebujemy tego dogłębnego. Nie liczy się, co palisz, ale jak to palisz. Nieważne, czego używasz. To ogień podsyca i rozprowadza płomienie. Otwórz kilka okien na każdym piętrze, ale nie na oścież. Nie chcemy, by gaz uciekł na zewnątrz. Uchyl je lekko, a do domu dostanie się dokładnie tyle tlenu, ile potrzebujemy. – Kobieto – powiedział Dean i dał mi szybkiego całusa – uwielbiam twój sposób myślenia. Pojechaliśmy do Home Depot w Norwich. Dean uważał, że byliśmy wystarczająco daleko od East Lyme, by czuć się bezpiecznie. Posadziłam Jonaha w pomarańczowym wózku na zakupy i ruszyliśmy na poszukiwanie produktów, w których znajdował się węglowodór. – Potrzebujemy czegoś z benzyną, butanem lub nawet terpentyną – powiedziałam Deanowi, który szedł przede mną – w formie ciekłej. Potrzebujemy

też zamgławiacza, takiego na owady. Nie możemy użyć sprayu. Muszę wcisnąć przycisk, zostawić go i szybko uciec. Szliśmy między półkami wypełnionymi niekończącymi się puszkami farb, kloszami i przenośnymi grzejnikami. – Muffin! – marudził Jonah. – Mamusiu, mniam, mniam! – Jeszcze tylko chwila, kochanie… – Zostawiłam w samochodzie torebkę ze smakołykami. – Mamusia zaraz ci wszystko da. Już wychodzimy. Minęliśmy dział ogrodowy pełen wypłowiałych poinsecji i przecenionych plastikowych mikołajów. Gdy w końcu wyszliśmy z alei środków owadobójczych, zobaczyłam czekającego na nas Deana. Gdy do niego podeszłam, wziął mnie za rękę. – Zastanawiałaś się kiedyś, czy to mogliśmy być my? – powiedział. – Czy mogliśmy być rodziną? Gdy to wszystko się skończy, mogę się wami zaopiekować. – Nie! – krzyknął Jonah. – Nie! Nie ten! Pokazał na wielkiego, plastikowego renifera za nami. – Mamusiu, ten! Ten! – On zaraz dostanie szału – powiedziałam do Deana. – Muszę go nakarmić. Jonah złapał za pudełko na wystawie i pociągnął je. Cała konstrukcja butelek i puszek rozsypała się na podłogę, zastawiając drogę naszego wózka. Był cichy dosłownie przez sekundę, po czym rozpłakał się w sposób, w jaki potrafi płakać tylko małe dziecko: głośnym i przeraźliwym piskiem. Cały się trząsł i łkał, gdy wyjęłam go z wózka i przytuliłam do piersi. Dean posprzątał cały bałagan. – Nic się nie stało – szeptałam synkowi do ucha. – Ciii, ciii. Już po wszystkim. Jonah krzyczał i szamotał się. Uderzył mnie w twarz. Dean aż podskoczył i uciekł w alejkę obok. Wrócił z żółtą puszką. – Czy o to chodzi? – spytał. – Pokaż mi ją. Muszę wiedzieć, co jest w środku – odpowiedziałam, kołysząc synka. – Hej, kolego – powiedział Dean do Jonaha. Podszedł do mnie i pokazał mi etykietę. – Musisz się trochę zrelaksować. W puszcze znajdował się „butan i łatwopalne destylaty ropy naftowej”. – Idź sobie! – wrzeszczał Jonah. Zamachnął się na Deana. Podniosłam go do góry i spojrzałam mu w oczy. – Będziesz grzeczny? – spytałam. – Nie! – krzyczał. Postawiłam go na ziemi, a on natychmiast położył się na podłodze, kopiąc i krzycząc. – Nie, nie, nie, nie chcę!

– Dokładnie tego potrzebujemy – powiedziałam do Deana, a on zdjął z półki ostatnie siedem puszek i włożył je do naszego wózka. – Chcę tatusia! – Jonah krzyczał. Łzy ciekły mu po twarzy. – Potrzebujemy znacznie więcej niż te siedem puszek – powiedziałam Deanowi. Podniosłam mojego syna z podłogi i trzymałam go pod pachą jak piłkę. Wyjęłam swoją torebkę z wózka, a Dean dał mi kluczyki do samochodu. Podszedł do nas starszy mężczyzna w pomarańczowych szelkach. Miał na sobie pas z narzędziami, znad którego wystawał jego obfity brzuch. Jego twarz zdobiły ogromne wąsy przypominające kierownicę od roweru. – Czy mogę w czymś pomóc? – spytał. – No nareszcie – powiedział Dean, pokazując mu puszkę – potrzebujemy dużo takich. Zostawiłam go, by dokończył zakupy, i wyszłam ze sklepu z Jonahem pod pachą. Uspokoił się, gdy poczuł zimne powietrze. Zaczął głęboko oddychać. Podniosłam go do góry, a on objął rękoma moją szyję. – Gdzie poszedł tamten pan? – spytał. Szłam przez parking i oddychałam głęboko jak mój synek. Usiłowałam się uspokoić, licząc do dziesięciu. Gdy szukałam w samochodzie czegoś słodkiego, Jonah darł się wniebogłosy. Nagle zadzwonił mój telefon. Nie rozpoznałam numeru. Mój iPhone powiedział mi, że 954 na jego początku oznaczało połączenie z Fort Lauderdale. „Mama”, pomyślałam. Potem przypomniałam sobie o wszystkich przyjaciółkach, które spędzały zimę z dziećmi na Florydzie. Odrzuciłam połączenie. Jonah uśmiechnął się do mnie i wyjął owoce z torebki. Jego dziecięca radość zadziałała na mnie uspokajająco. Rozluźniłam się. – Banan – powiedział i sam obrał owoc ze skórki, kołysząc się z dumy. Sprawdziłam pocztę głosową. Nikt nie nagrał wiadomości. Czekając na Deana, zaśpiewaliśmy dwie zwrotki Mrugaj, mrugaj gwiazdko ma, po czym przeszliśmy do Krowy pani O’Leary. Śpiewając te piosenkę z Jonahem, pomyślałam o Catherine O’Leary, kobiecie którą oskarżono o wywołanie wielkiego pożaru w Chicago. W 1871 roku ogień przez dwa dni strawił ponad dziesięć kilometrów zabudowy miasta. Winą obarczono biedną Catherine, podczas gdy prawdziwą przyczyną był łatwopalny osad z komety Biela. Myślałam o tym, jaki wpływ na moje życie mogła mieć kometa Halleya. Jakie pożary jeszcze mogła wywołać? Jonah buczał do rytmu, a ja zmusiłam się, by przegonić swój strach, i zaśpiewałam ostatnią zwrotkę: Wczoraj w nocy, Kiedy wszyscy smacznie spali,

Stara pani Leary zostawiła lampę w stodole. Krowa przewróciła ją kopniakiem, Mrugnęła i powiedziała na głos: „Dzisiaj noc w mieście będzie gorąca!”. Kiedy głośno wykrzyczałam trzy ostatnie słowa piosenki – OGIEŃ, OGIEŃ, OGIEŃ – usłyszałam nadchodzącego Deana. Prowadził wózek z trzema kartonami wypełnionymi łatwopalnymi substancjami.

ROZDZIAŁ 14 AKCELERATORY Mój tata przyłapał mnie na kłamstwie dwa tygodnie przed tym, jak odebrał sobie życie. Tamtego wieczoru obiecałam sobie, że już nigdy nie skłamię. Powiedziałam mu, że moja drużyna biegaczek organizuje piżama party i że oprócz moich koleżanek będzie na nim również nasza kapitan Lauren Lombardino, która mieszkała w bloku w centrum miasta. Tata nie pozwalał mi spędzać nocy poza domem, lecz tym razem udało mi się go uprosić. – To ostatnia impreza w tym roku – powiedziałam. – Mama by mnie puściła. Tata pokręcił głową, ale powiedział: – Masz wrócić do domu rano i odebrać Karę. Po odejściu mamy zaczął znowu pracować – raz w tygodniu stał za barem, a w weekendy pracował na pierwszej zmianie w restauracji Sound View Beach Cantina. – Twoja mama i dupek przywiozą ją o dziewiątej, a ja muszę iść otworzyć bar – powiedział. Skinęłam głową. Wrzuciłam do plecaka moje czarne bransoletki, leginsy w prążki, buty Reebok, T-shirt z Madonną i budzik z radiem. Tata stał obok mnie, patrząc na wszystkie rzeczy, jakie spakowałam. Gdy odwróciłam się, by pocałować go na pożegnanie, spytał: – Po co ci budzik? Nie mogą obudzić cię rodzice twojej koleżanki? Poczułam, że robię się cała czerwona. Policzki mi płonęły. – Chcę mieć pewność, że wrócę do domu na czas. Tata skinął głową i wyszedł z pokoju. Za godzinę zaczynał pracę. Schodząc po schodach, krzyknął do mnie: – Nieważne, co się będzie działo, Claire, masz zrobić wszystko, żeby wrócić do domu i odebrać swoją siostrę. Nie wybierałam się na piżama party. Zamierzałam świętować koniec szkoły z Deanem, który wynajął dla nas pokój w hotelu specjalnie na tę okazję. Nigdy wcześniej nie spędziliśmy razem nocy. Rozmawialiśmy o tym wiele razy, całując się w jego samochodzie, gdy odwoził mnie do domu. Zatrzymywaliśmy się na końcu ulicy, gdzie zawsze się żegnaliśmy. Gdy tata poszedł do pracy, a Kara odjechała z mamą, Dean podjechał na koniec naszej ulicy. – Hej – powiedziałam, wsiadając do samochodu. Jechaliśmy drogą numer 9, skręcając obok pasażu na Sound View niebezpiecznie blisko baru, w którym pracował mój tata. Żeby do niego dotrzeć,

trzeba było minąć dwie plaże od Willard. Na deptaku stały automaty do gry, budka z włoskimi lodami, karuzele i niesławny hotel Brantmore, który oferował open bar ze spaghetti z klopsikami i zatrudniał transseksualną tancerkę w ramach występów na żywo. Za pasażem ciągnął się pas barów dla motocyklistów, przez które plaża zmieniła się w wielką popielniczkę pełną poplamionych szminką niedopałków i małych słomek do drinków. Najsłynniejszy z tych barów nazywał się The Cage i to przed nim usiedliśmy wtedy na kocu. Pod pochmurnym, wieczornym niebem słuchaliśmy zespołu grającego akustyczną wersję Runaway Bon Jovi i czekaliśmy na Jimmy’ego – kolegę Deana, który miał przynieść nam piwo. Cały dzień myślałam o chwili, gdy powiem mu o zdradzie mojej matki. Wiedziałam, że muszę zrobić to właśnie dzisiaj. Jej romans był ciężarem, którego nie mogłam już sama unieść. Wiedziałam, że jego rodzice też nie byli sobie wierni, i myślałam, że może dzięki temu będzie w stanie mnie zrozumieć i pocieszyć. Gdy bar wypełniał się ludźmi, Dean zaczął udawać, że gra na gitarze. Spojrzałam na dalekie światła Long Island, miejsca, które wydawało mi się znacznie lepsze i bardziej cywilizowane od Connecticut. Tam domy były zbudowane z czystych, białych cegieł, a ojcowe w garniturach wychodzili rano do pracy w mieście. – No więc – powiedziałam do Deana, nie wyobrażając sobie, że za dwa tygodnie mój tata nie będzie już żył – moja mama spotyka się z tym obleśnym, starym facetem. Wiem, że robiła to, zanim od nas odeszła. Sama ją na tym przyłapałam. Tylko ja wiem, że zdradziła naszego tatę i że robiła to przez długi czas. Kara nie zdaje sobie tego sprawy i nawet wydaje się zadowolona, że już jej nie ma. Dean usiadł obok mnie na kocu i zmarszczył brwi. Kiwał głową w rytm muzyki. – Nie mów im o tym. Twój tata tylko się zdenerwuje i będzie czuł się jeszcze gorzej. A Kara jest za młoda, by to zrozumieć. Grupa ludzi na tarasie baru śmiała się i krzyczała, prosząc zespół o kolejne piosenki. – Nie uważasz, że to obrzydliwe? – spytałam Deana. – Tak – odpowiedział. Westchnął i wciągnął mnie na siebie, wsuwając mi ręce pod koszulkę. – Chcesz się przejść? Szliśmy w ciszy wzdłuż brzegu i oddalaliśmy się od zgiełku Sound View. Woda obmywała nasze kostki. – Mój tata miał kilka kochanek, gdy byliśmy mali – powiedział Dean po chwili. – Zostawił mamę z piątką dzieci i nigdy nie zapłacił nawet centa w alimentach. Dlatego zacząłem tak wcześnie pracować. Rzuciłem szkołę i poszedłem zarabiać na swoje utrzymanie. Przez całe lata patrzyłem, jak mama przez niego płacze.

Mówił to bez emocji. W jego głosie była pewność siebie, której mi brakowało. – To naprawdę straszne – odpowiedziałam. – Czy będziesz w stanie kiedyś mu wybaczyć? Nie wiem, czy kiedyś wybaczę mamie to, co zrobiła mojemu tacie. Nie wiem, jak mam mu pomóc. Jest z nim naprawdę źle. – Moja mama przyjęłaby mojego tatę z otwartymi ramionami, ale nawet nie wiemy, gdzie mieszka. Ja nie chcę go więcej widzieć – powiedział. – Gdybym go zobaczył, spuściłbym mu łomot. Robisz dla swojego taty wystarczająco dużo. Po prostu bądź i wysłuchaj go, gdy będzie tego potrzebował. I opiekuj się Karą. Przerwał i przycisnął mnie do falochronu. Wokół nas rozlegał się dźwięk fal uderzających o beton. Pocałował moją szyję i przesunął się do góry; w uchu poczułam jego ciepły oddech. – Nie musisz się martwić. Ja jestem lojalny. Oddany tobie. Obronię cię przed wszystkim – obiecał, wsuwając ręce pod moją bluzkę. Rozpiął rozporek. Słyszałam wołanie ptaków i szum oceanu. Był wewnątrz mnie. Zamknęłam oczy. Wracając do Sound View, przechodziliśmy obok salonu tatuażu Painted Princess. Dean obejmował mnie ramieniem i patrzył na logo lokalu. – Chcesz tatuaż? – spytał. – Będzie bolało? – odpowiedziałam pytaniem. – Tylko troszeczkę. W studiu przywitał nas mężczyzna z nagim torsem, ogoloną głową i wielką flagą Portoryko wytatuowaną na plecach. Opierał się o blat łokciem, z którego patrzyły na nas smoki z długimi językami. – Hola! W czym mogę wam pomóc? Serca? Nombres? – Gwiazdy – powiedział Dean. – Z płomieniami. Wiesz, fuego? Ścisnął moją dłoń. Odwzajemniłam ucisk. – Płacę gotówką – powiedział Dean do mężczyzny. Razem przeglądaliśmy katalog wzorów i wybraliśmy te, które podobały nam się najbardziej; mężczyzna narysował je na brudnej kartce, ćwicząc przed wytatuowaniem ich na naszym ciele. Dean poszedł pod igłę pierwszy. Wkrótce jego skóra zaczerwieniła się wokół pięcioramiennej gwiazdy na jego bicepsie. Wzdłuż ramienia rozciągały się płomienie. Mężczyzna spojrzał na swoje dzieło znad okularów. – Musisz utrzymywać tatuaż w czystości – powiedział.

Dean skrzywił się. Nadeszła moja kolej. – Mała kometa – powiedziałam do mężczyzny, który wziął do ręki moją stopę i delikatnie badał jej podbicie. – Cometa pequeño – odpowiedział. Ścisnęłam dłoń Deana i opuściłam głowę, z trudem powstrzymując krzyk. Czułam, jak ogon komety wypala ślad na mojej skórze. Kulałam, wychodząc ze studia. Dean musiał chwycić mnie pod ramię. Minęliśmy tłumy i wróciliśmy na nasz koc, na którym czekał na nas Jimmy – widząc go, poczułam ukłucie zawodu. Tej nocy mieliśmy być tylko we dwoje. – Zabawmy się! – powiedział Jimmy na nasz widok, podając nam dwa plastikowe kubki z ciepłym piwem. – Patrz na to – powiedział Dean, prężąc do niego swój biceps z kometą. Ja wskazałam na swoją stopę. – Bawmy się, przyjaciele! – krzyknął Jimmy. Wypił duszkiem swoje piwo i wybekał pierwsze cztery litery alfabetu. Wznieśliśmy w górę nasze kubki. Dean mrugnął do mnie, a ja do niego. – Za nas! – powiedział. – Za nas – odpowiedziałam. Wypiliśmy piwo i zaczęliśmy wracać na parking. Dean niósł mnie na plecach, mijając rzędy Harleyów zaparkowanych przed barem. W samochodzie usiadłam między Deanem a Jimmym. Wyjechaliśmy z parkingu i z opuszczonymi szybami gnaliśmy Hartford Avenue. Z głośników leciało Why Can’t This Be Love Van Halen. Wiatr rozwiał moje włosy, które przesłoniły mi oczy, Dean i Jimmy zapalili papierosy, osłaniając dłońmi płomień zapalniczki. To był gorący, letni wieczór, jechaliśmy drogą 156, a słońce powoli zachodziło za horyzont. Gdy zatrzymaliśmy się na światłach w East Lyme, niebo miało kolor truskawkowego sorbetu. Właśnie wtedy Dean mnie pocałował, a ja poczułam, jak coś we mnie kwitnie i obejmuje mnie całą. Wiedziałam, że go kocham – jego opaloną skórę i piękne, jasne włosy, sposób, w jaki układały się mięśnie jego ramion, słony smak jego ust, to, że zawsze pachniał papierosami, kawą, gumą Juicy Fruit i deszczem. Kochałam jego spontaniczność, to, że zaproponował tatuaż, że przychodził po mnie w nocy i w tajemnicy zabierał na spacery po plaży, że przekupywał dozorcę, by po lekcjach pozwolił mu zostawić bukiet kwiatów w mojej szkolnej szafce – bez okazji, tak po prostu. Niczego się nie bał. Jeździł szybko i kupował alkohol, legitymując się podrobionymi dokumentami. Kochałam to, że był niebezpieczny – że przejeżdżał przez skrzyżowanie na czerwonym świetle, jechał pod prąd jednokierunkowymi ulicami i zapalał papierosa obok znaku zakazującego palenia. Łamał zasady, gdy

tylko mógł, lecz czasami się powstrzymywał – ze względu na mnie. – Zrobię teraz coś szalonego, ale bez ciebie – mówił. – Nie mogę narażać twojego bezpieczeństwa. To właśnie kochałam w nim najbardziej – jak się mną opiekował i jak o mnie dbał. Wiedziałam, że jego przyrzeczenia nie były pustymi słowami. Wierzyłam, że zawsze będzie mnie uwielbiał i bronił przed każdym niebezpieczeństwem. I że zawsze będę jego dziewczyną. Pocałował mnie szybko jeszcze raz i wcisnął gaz, gdy światło zmieniło kolor na zielony. Rozpędziliśmy się, jadąc na wschód po Old Shore Road. Jimmy stuknął mnie w ramię i spytał: − A mi nie dasz buziaka? Jimmy Pistritto był przeciwieństwem Deana. Miał ciemne, kręcone włosy i skórę naznaczoną bliznami po trądziku. Byli kolegami od piątej klasy, kiedy obaj trafili na specjalną lekcję dla dzieci potrafiących dobrze czytać. Dean powiedział mi, że Jimmy był pulchnym dzieckiem, w co teraz trudno było uwierzyć – wyrósł na wysokiego i szczupłego chłopaka. Był miły i zabawny, lecz potrafił również dokuczyć, a czasem nawet przerazić. Zwykle nosił T-shirt, marynarkę i sprane jeansy – wyglądał jak bohater serialu Policjanci z Miami. Jimmy przyglądał się, jak Dean uczy mnie zmieniać biegi: położył swoją rękę na mojej i pokazał mi, jak z dwójki wrzucić bieg na trójkę, trójkę na czwórkę i na koniec na piątkę. Jechaliśmy bardzo szybko – czułam się, jakbyśmy lecieli odrzutowcem. Do parku stanowego Rocky Neck dotarliśmy w kilka minut, skręcając do Bayberry Motor Lodge. Zatrzymaliśmy się tam, mieląc żwir kołami hamującego samochodu. – Pamiętacie Eddiego Gabesa? – spytał Dean. – Tego chłopaka, który wyglądał jak Theo Huxtable z The Cosby Show? Chodziliśmy razem na kurs prawa jazdy i obaj zdaliśmy egzamin tego samego dnia. Latem pracuje tu razem z mamą. Mają darmowe HBO, a w dodatku mama pozwala mu trzymać tu lodówkę pełną piwa. Nieważne, gdzie się znajdowaliśmy, Dean zawsze znał kogoś w okolicy. Ciągle jednak liczyłam na to, że tej nocy będziemy tylko we dwoje. Marzyłam o wspinaczce na wzgórza wyglądające na zatokę Niantic, pieszczotach na huśtawkach w parku McCook, romantycznym spacerze wzdłuż torów kolejowych. Nie spodziewałam się, że będzie z nami Jimmy i że Dean zamierza się spotkać z Eddiem Gabesem. Gdy okłamałam tatę, mówiąc, gdzie spędzę noc, wyobrażałam sobie, że mój prawdziwy wieczór będzie wyglądał zupełnie inaczej. Marzyłam o randce, chciałam spać (i nie tylko spać) u boku Deana przez całą noc. Starałam się ukryć rozczarowanie, gdy zrozumiałam, że miał inne plany.

– Wygląda świetnie – powiedziałam, obejmując go w pasie, gdy wchodziliśmy do motelu, który przypominał bramkę poboru opłat na autostradzie, tylko większą. Wewnątrz zobaczyliśmy Eddiego tańczącego do You Talk Too Much Run DMC włączonego na cały regulator. Zobaczył nas, ale bez żadnego skrępowania tańczył dalej. – Hej, co tam? – zawołał do nas, usiłując przekrzyczeć zgiełk muzyki wydobywającej się ze srebrnego magnetofonu. Zza Eddiego wyłoniła się jego mama, która podeszła do nas, by się przedstawić. Zgasiła papierosa na podłodze swoim neonowym butem na obcasie, wyglądając zdecydowanie zbyt młodo, by być jego mamą. Ściszyła muzykę, mówiąc do nas: – Tylko nic nie zniszczcie, słyszycie? – Odwróciła się w moją stronę i podała mi rękę. – Pilnuj tych chłopców – powiedziała. – Miło mi panią poznać – odpowiedziałam. Paznokcie pani Gabes były udekorowane małymi kryształkami. – Będę w pokoju numer dwa, gdyby coś im odbiło i gdyby sprawiali problemy. Rozmawiając ze mną, położyła dłoń na biodrze i lekko odchyliła się do tyłu. Była seksowna i wiedziała, jaką daje jej to siłę. Gdy szła do drzwi, odwróciła się do nas i krzyknęła: – Mam nadzieję, że wszyscy macie osiemnaście lat! – A co? Wyglądam na przedszkolaka? – odpowiedział Dean. – Tak – zawołała przez ramię i trzasnęła drzwiami. Patrzyliśmy, jak jej małe stopy chybotały się na obcasach, gdy szła przez parking do małego pokoju po drugiej stronie budynku. Pomachała do nas, zanim weszła do środka. – Jezu Chryste – powiedział Jimmy. – Chyba bym padł, gdyby moja mama tak wyglądała. – To chyba dobrze, że nie wygląda – odparł Eddie. – Nie masz się czego obawiać. Eddie miał urodę swojej mamy. Ubierał się jak dzieciak z bogatego domu, chociaż wychowywał się w skromnych warunkach – jak my wszyscy. – Masz moje rzeczy? – spytał Deana, który skinął głową i podał mu czarną sportową torbę, uginającą się pod ciężarem swojej zawartości. Wiedziałam, że nie powinnam pytać, co było w środku. Domyślałam się, że były to radia samochodowe. Jimmy i Dean okradali samochody. Szukali takich z ręcznymi zamkami i z wysuwanymi radiami w środku. Jakiś kolega sprzedał im wytrych, który wyglądał jak długa, srebrna linijka. Wsuwali go w szczelinę między szybą a drzwiami i odpowiednio manewrując, otwierali zamek. Miesiąc temu Dean

obiecał mi, że już więcej nie będzie tego robił. Sprzedał radia w lombardzie, by spłacić swoje karciane długi. Obiecał mi, że już więcej nic nie ukradnie, jednak gdy podawał torbę Eddiemu, złapał mnie za rękę i ścisnął ją, dając mi znać, że widzi moje zmartwienie, i jednocześnie prosząc, bym się nie przejmowała. Eddie schował łup w szafce za ladą. Spojrzał na Jimmy’ego. – Człowieku, co ty masz na sobie? – spytał. – Dla kogo się tak wystroiłeś, bo chyba nie dla nas? Jimmy miał na sobie bluzę z podwiniętymi rękawami, pastelowy T-shirt i stylowo podarte jeansy do kompletu. Położył dłoń na piersi. – Ten strój czyni cuda, chłopaku. Właśnie wracam z randki z Kelly Jenkins. Nie mogłem się od niej uwolnić. Kelly była niegdyś dziewczyną Deana. Spotykał się z nią, gdy ja byłam jeszcze zdecydowanie zbyt młoda, by w ogóle myśleć o chłopcach. – Kelly była bardzo fajna – powiedział mi kiedyś. – Ale niezbyt błyskotliwa. Nie była tak mądra, jak ty, Claire. Mimo jego zapewnień poczułam ukłucie zazdrości, gdy usłyszałam jej imię. Kelly była ode mnie starsza i miała włosy jak Kim Basinger – długie blond loki sięgające aż do pasa. – Jimbo, bujasz się z byłą panną Deana? – spytał Eddie. – Nie ma jakichś zasad bractwa czy czegoś podobnego zakazującego takich rzeczy? – Dobrze się składa, że nie należę do żadnego bractwa – odpowiedział Jimmy, uderzając Eddiego w ramię. Eddie był jednym z niewielu czarnych chłopaków w mieście, ale miał skórę jaśniejszą od Jimmy’ego, który był Sycylijczykiem. – Który chcecie pokój? – spytał, patrząc na Deana. – Pokój numer siedem – odpowiedział Dean. – Coś czuję, że to będzie szczęśliwa noc. – Pokój miłości – powiedział Eddie, uśmiechając się do mnie. Rzucił Deanowi klucze. – Idź pierwsza – powiedział do mnie Dean. – Ja zaraz przyjdę. Przez moment poczułam strach. Obawiałam się, że chłopcy coś przede mną ukrywają. Nie byłam jednak w stanie domyślić się, jaka mogłaby to być tajemnica. Parking przed motelem był pełen samochodów z bagażnikami na dachach. Przed pokojem numer siedem było czuć zapach kociego moczu, ale oprócz tego wejście było czyste. Otworzyłam drzwi, z trudem przekręcając klucz w zardzewiałym zamku. W środku przywitało mnie przykryte kołdrą łóżko. Gdy na niej usiadłam, zmarszczyła się jak papierowa serwetka. Wciąż bolała mnie świeżo wytatuowana stopa. Położyłam ją na poduszce i włączyłam MTV. Oglądałam program muzyczny, w którym Julie Brown prezentowała dziesięć najlepszych teledysków.

Patrzyłam na swoje odbicie w wielkim lustrze naprzeciwko łóżka. Czekałam na Deana. Zmierzwiłam włosy i rozpięłam koszulkę nieco bardziej niż zwykle. Rozpinałam ostatni guzik, gdy do pokoju nagle wparował Jimmy. – Cześć, mamusiu – powiedział. – Gdzie jest Dean? – spytałam zmieszana i zaskoczona. Pomyślałam, że pani Gabes nie usłyszałaby mojego krzyku. – Czy to ważne? – odpowiedział, siadając obok mnie na łóżku. – Masz tu teraz takiego przystojniaka. Złapał mnie za ręce i przygwoździł do łóżka. Trzymał mnie mocno, jego uścisk bolał. – Będzie bara-bara z Deanem, co? – spytał, ocierając się o mnie. – Złaź ze mnie, Jimmy! – krzyczałam, usiłując się mu wyrwać. Przycisnął swoje usta do moich, usiłując wepchnąć język przez moje zaciśnięte zęby. Zaczął szorować swoją twarzą po moich piersiach – mocno ugryzł je przez koszulkę, zostawiając na niej ślinę. – Wyruchałbym cię tu i teraz, gdyby Dean nie był moim najlepszym przyjacielem – powiedział, ściągając spodnie i pokazując mi jak bardzo był podniecony. Rzucił je mi w twarz i założył kąpielówki. – Ty dziwko – wyszeptał. – Spodobałoby ci się to. Ułożył palce w znak V i włożył między nie język. Wyszedł z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami. W tamtej chwili pragnęłam tylko jednego: być na piżama party z Lauren Lombardino i moimi koleżankami – na imprezie, którą wymyśliłam jako wymówkę dla mojego taty. Rozsunęłam zasłony. Patrzyłam na basen na środku placu. Jimmy stał na końcu trampoliny, kołysząc się na palcach. Dean i Eddie pili piwo i siedzieli na skraju basenu. Po chwili Dean przyszedł do pokoju. – Chłopaki chcą, żebyś skoczyła do wody nago – powiedział, podając mi puszkę piwa. – Powiedziałem im: „po moim trupie”. – Boję się Jimmy’ego – powiedziałam mu. Dean przytulił mnie i poprawił poduszkę pod moją stopą. Spojrzał na miejsce, które wciąż mnie bolało. Bardzo delikatnie położył mnie na łóżku. Muskał tył mojej szyi zewnętrzną stroną swojej dłoni. Był drugi tydzień czerwca, jego skóra zaczynała brązowieć. – Nie chcesz wyjść i pobyć z kolegami? – spytałam. – Chcę być z tobą – powiedział, kładąc palec na moich ustach. – Dziwnie się czuję, wiedząc, że są tam na zewnątrz. Jesteś pewien? – wyszeptałam. – Tak. Chcę być tylko z tobą.

Wsunął ręce pod moją spódniczkę i zaczął delikatnie zsuwać moje majtki. Dotykał ich jakby zaraz miały rozpaść się na kawałki. Z wielką troską zsunął je przez moje kolana, a następnie przez obie stopy. Spojrzałam przez okno i zobaczyłam zachód słońca odbijający się w tafli basenu. Zamknęłam oczy. Dean zaczął całować moją kostkę i powoli przesuwał się do góry. Gdy dotarł do moich ud, oboje byliśmy już bardzo podnieceni. Gdy otworzyłam oczy, ujrzałam uśmiech Jimmy’ego gapiącego się na nas przez okno. Zauważył, że go widzę, i zaczął udawać, że ssie niewidzialnego penisa. – Przestań – powiedziałam do Deana, odpychając go i ściągając spódniczkę w dół. – Jimmy na nas patrzy. – Co? – Dean podskoczył do góry i zaczął krzyczeć w stronę okna. – Chcesz, żebym ci przyjebał? – Sorry – odkrzyknął Jimmy. Dean wybiegł na zewnątrz i przycisnął Jimmy’ego do szyby. – Jeśli jeszcze raz zachowasz się tak wobec mojej dziewczyny, to ci wpierdolę. Rozumiesz? – Sorry, stary – powiedział Jimmy, odsuwając się od niego. Dean pacnął go w tył głowy. – Nie skończyłem, dupku! Jimmy pokazał mu środkowy palec i pobiegł przez parking. Dean wrócił do pokoju, zasłonił okna i położył się obok mnie na łóżku. – Przepraszam – powiedział, obejmując mnie ramieniem. Wydawał się przejęty tym, co się stało. Przyciągnął mnie do siebie. – Jutro z nim pogadam. Już nigdy tego nie zrobi. Pocałował mnie na przeprosiny i zaczął dotykać wewnętrznej strony moich kolan czubkami palców. Był niezwykle delikatny. – Masaż? – zaoferował, podwijając moją spódnicę aż do bioder. Obrócił mnie na brzuch i zaczął masować mój kark i ramiona. W telewizorze przed nami pokazywano reklamę gumy do żucia zalecającą dłuższe pocałunki. Gdy zdjął spodnie, wcisnęłam twarz w poduszkę. – Spokojnie – wyszeptał. – Zrelaksuj się. Rozluźniłam się i dokładnie w tej samej chwili drzwi otworzyły się na oścież, uderzając klamką w ścianę. Sekundę później poczułam, jak ciężar ciała Deana znika z łóżka. Jęknął z bólu, uderzając o podłogę. Pełna strachu obróciłam się z powrotem na plecy. Nad łóżkiem stał mój tata. Miał na sobie hawajską koszulę i czarne spodnie, które zakładał, gdy pracował jako barman w restauracji w Sound View. – Ubieraj się i do samochodu – powiedział do mnie. Zrobiłam się cała czerwona ze wstydu. Założyłam spódnicę i otarłam łzy

dłonią. Spojrzałam w dół na swoją bolącą stopę. Krwawiła i pobrudziła cały materac. – Tatusiu – zaczęłam błagalnie, lecz on wyciągnął Deana z pokoju, trzymając go za włosy. Na parkingu trzasnął nim o drzwi swojego samochodu. Wujek G siedział na miejscu pasażera i patrzył przed siebie. Nie zdradzał żadnych emocji. Mój tata uderzył Deana kolanem w brzuch, rzucając go na ziemię. Nigdzie nie było Jimmy’ego i Eddiego. – Tatusiu, przestań – wybiegłam z pokoju na zewnątrz. Przerażał mnie jego gniew. – Proszę, tatusiu – błagałam. – Nie bij go. – Claire, powiedziałem ci, że masz iść do samochodu – odpowiedział mi, kopiąc leżącego Deana. Byłam przerażona. Minęłam ich, otworzyłam drzwi samochodu i usiadłam na tylnym siedzeniu. – Niedaleko pada jabłko od jabłoni – powiedział wujek G. Nie wiedziałam, czy mówi do mnie, czy mówi o mojej mamie… Może miał na myśli Deana. – Ty pieprzony śmieciu! – wrzeszczał mój tata. Odwrócił się i powiedział do wujka G – Przygotuj rzeczy. Wujek G wysiadł z samochodu. W lusterku widziałam, jak podchodzi do bagażnika, otwiera go i coś z niego wyjmuje. Za nim, w krzakach z lewej strony basenu, schowali się Jimmy i Eddie. Wujek G zamknął bagażnik i podszedł do mojego taty. W rękach trzymał puszkę farby, pędzel i taśmę klejącą. Dean leżał skulony na ziemi w podartej koszuli. Krwawił z ust. Mój tata uklęknął obok niego i związał mu ręce taśmą. Zębami oderwał kolejny kawałek, którym unieruchomił jego nogi. – Nie zbliżaj się więcej do mojej córki albo cię zabiję – powiedział. – A ja pomogę – powiedział wujek G. Wujek stanął na czatach. Swoim wojskowym nożem, który zawsze trzymał w kieszeni spodni, tata rozciął bokserki Deana. – Proszę, nie róbcie tego – błagał Dean. Był nagi i drżał. Wujek kluczykami otworzył puszkę farby. Tata zanurzył w niej pędzel. – Przepraszam, przepraszam… – skomlał Dean. Tata zaczął mazać krocze Deana zieloną farbą, tą samą, którą zawsze malował swoją łódkę. Dean usiłował się obrócić i chronić swoje genitalia, błagając go: – Już nie będę, naprawdę, obiecuję! Wujek G przytrzymał go za nogi. Tata dokończył i wziął do ręki puszkę z resztą farby. Rzucił ją przez parking, opryskując drzwi do pokoju i zaparkowany przed nimi samochód. Obróciłam się, gdy odjeżdżaliśmy. Jimmy wciąż siedział schowany

w krzakach, podczas gdy Eddie biegł do Deana. Zaczęłam płakać. Łzy kapały mi z nosa, gdy jechaliśmy w absolutnej ciszy. Tata zaparkował pod domem. Nie odwracając się, powiedział do mnie: – Nigdy więcej mnie nie okłamuj. Wujek G spojrzał na mnie i pokazał palcem moją wytatuowaną stopę. – Pewnego dnia spojrzysz na to i będziesz tego bardzo żałować. Wysiadłam z samochodu pewna, że wejdą ze mną do domu. Zaczęłam kuśtykać w stronę drzwi. Oni jednak odjechali w nieznane. Byłam sama. Wykręciłam numer Deana. Chociaż dzwoniłam bez przerwy, nikt nie odbierał. Zastanawiałam się, czy jeszcze kiedyś go zobaczę. Pomyślałam o tym, jak zostawiłam go tam, na parkingu. Obawiając się gniewu taty, pozwoliłam mu skrzywdzić jedynego chłopaka, który zawsze mnie bronił. Byłam zbyt zdenerwowana, by zasnąć. Spojrzałam na mój strój kąpielowy wiszący na sznurku na tarasie. Po chwili przebierałam się w naszej ogrodowej łazience i powoli kuśtykałam drogą między domami, oddalając się od nich i zbliżając do plaży. W ciemnościach weszłam do zimnego Atlantyku. Płynęłam, aż przestałam czuć dno. Słona woda paliła moją ranną stopę żywym ogniem. Położyłam się na plecach, pozwalając się ponieść falom. Zaczęłam trząść się zimna. Gdy zaczęłam tracić czucie, uderzyłam rękoma w wodę i zaczęłam płynąć do domu. Mama przyjechała z Karą następnego poranka. Wybiegłam im na powitanie. Widziałam, że bacznie mi się przygląda. Starała się dostrzec, czy coś było nie tak. – Kochanie – spytała w końcu. – Wszystko w porządku? Może chcesz mi coś powiedzieć? – Tak… – Ponieważ byłam jabłkiem z jej jabłoni, powiedziałam jej o wszystkim, podczas gdy Kara oglądała Smerfy na małym, czarno-białym telewizorze w pokoju na górze. Nic nie mówiła, gdy opowiadałam jej o wszystkim, co się stało. Nie przerwała nawet mojego płaczu. Po prostu siedziała na fotelu na tarasie i słuchała. Odezwała się tylko kilka razy. Była precyzyjna i oszczędna w słowach. Gdy Kara przyszła do nas z góry, mama wyprosiła ją i zatrzasnęła drzwi. Wiedziałam, że traktuje mnie jak dorosłą osobę. W tamtej chwili byłyśmy równe sobie. – Chłopcy robią czasami naprawdę głupie rzeczy – powiedziała, mając na myśli Jimmy’ego. – Wiem, że Dean nie pozwoli nikomu na coś takiego. Spojrzała za taras, gdzie łódka taty stała na przyczepie. – To specjalna farba używana do ochrony łodzi przed rozmaitymi skorupiakami – powiedziała. – Przez nią nie mogą się do niej przyczepić. Jedyny problem w tym, że przez to bardzo trudno ją zmyć; można to zrobić tylko szmatką

nasączoną terpentyną, centymetr po centymetrze. Dean może potrzebować twojej pomocy. Możecie to zrobić u mnie, mamy wolną łazienkę na pierwszym piętrze, zaraz obok przedsionka. Dziś i jutro będziemy z Craigiem poza domem. Poruszyła dłonią. Światło odbiło się w wielkim diamencie pierścienia, jaki miała na dłoni. Zauważyła, że na niego patrzę i schowała dłoń pod kolanem. – Mieszkamy na Quayside Lane 101 – powiedziała. – Wiem, gdzie mieszka twój chłopak – odpowiedziałam. Przełknęłam ślinę. – Mąż czy kim on tam jest. – Tylko uważaj żeby… – zaczęła. – …nie zajść w ciążę? – dokończyłam za nią. – To też – powiedziała. – Uważaj, żeby nie wygadać się ojcu. Jak sama widzisz, kompletnie mu odbiło. Przysunęła się do mnie. – Tak czasem bywa – powiedziała, odgarniając mi włosy sprzed oczu. – Dorastanie to trudny okres. Nigdy później nie doświadczyłam uczucia tak intymnej bliskości, które można poznać, pomagając komuś przejść przez coś niezmiernie wstydliwego. Poznałam je, klęcząc przy Deanie siedzącym w wannie mojej matki i czyszcząc jego genitalia szmatką nasączoną terpentyną. Klęczałam przy chłopcu, któremu się oddałam i który mnie fascynował, który mnie kochał, bronił i odrobinę przerażał. Delikatnie ścierałam farbę z jego skóry. Schodziła razem z nią, odsłaniając żywe ciało. Jego penis był cały czerwony i bezbronny. Nie rozmawialiśmy. Ciszą usiłowałam oszczędzić mu upokorzenia. Siedział w wannie z twarzą w dłoniach. W końcu się odezwał. – Gdybyś była moją córką, zrobiłbym dokładnie to samo – powiedział. Poczułam wtedy coś, czego wcześniej nie znałam. Delikatność i ostrożność wypełniły mnie i pokierowały moimi rękami. Dotykałam go najdelikatniej, jak potrafiłam, i tym dotykiem błagałam go, by wybaczył mi to, co się stało. Wiedziałam już, że to, co jest między nami – tak jak to, co było pomiędzy moimi rodzicami – już nigdy nie będzie takie samo.

ROZDZIAŁ 15 FERWOR Long Island Sound powoli pokrywało się białą pierzyną. Płatki śniegu obficie spadały z nieba, gdy skręciłam w Willard Street, zatrzymując się przed moim rodzinnym domem. Zaparkowałam przed wejściem. Wyobraziłam sobie, że podchodzę do drzwi, otwieram je i wchodzę do środka, a tam przy stole czeka na mnie mój tata ubrany w swój szlafrok i kapcie, jak zawsze pijący poranną kawę. Wzięłam głęboki oddech i powoli wypuściłam powietrze. Wciąż tak bardzo mi go brakowało… Przypomniały mi się słowa słynnego astronoma, Carla Sagana: „We wszystkich miliardach galaktyk nie znajdziesz drugiego domu”. Włożyłam rękę do kieszeni płaszcza i poczułam plastik żółtej zapalniczki. Dodała mi otuchy. Uwierzyłam, że przyniesie mi szczęście. Z mojego samochodu wszystko wyglądało tak samo obskurnie i beznadziejnie, jak w dniu, kiedy stąd wyjechałam. Matka przyjechała po mnie i Karę z Craigiem Stackpole’em, zabierając nas i nasz bagaż: swetry i spódnice, gumki do włosów i opaski, lalki Barbie Kary i nasze wspólne pluszowe misie. Wszystko, co posiadałyśmy, mieściło się w czterech czarnych workach na śmieci, które ciągnęłyśmy za sobą niczym trupy, zanim wrzuciłyśmy je do bagażnika samochodu Craiga. Opuszczając ten dom, czułam, jakbym opuszczała również swojego tatę i zostawiała go na zawsze. Ta głęboka tęsknota nigdy mnie nie opuściła. Teraz znowu tu byłam. Widok mojego dawnego domu przywołał wspomnienie tamtego dnia. – Zabierzcie tylko to, co najbardziej potrzebne: ubrania, szczoteczki do zębów, zabawki. Wszystko inne wam kupimy. Wrzuciła wszystko, co miałyśmy, do worków na śmieci: nasze buty i skarpetki, nasze pamiętniki i kasety. Jej mąż czekał na zewnątrz, słuchał muzyki z walkmana, trzymając ręce w kieszeniach swoich sportowych spodenek. Wciąż pamiętam, jak brzmiał jej głos tamtego letniego dnia. Był lekko zachrypnięty od płaczu. – Wszystko wam kupimy – powiedziała delikatnie, kiwając głową. Jej kolczyki trzęsły się nad jej ramionami. – Pójdziemy na zakupy. Wszystko będzie dobrze. Zobaczycie. Ale tamtego dnia nic nie było dobrze. Odjeżdżałyśmy spod naszego domu luksusowym samochodem z białymi, skórzanymi siedzeniami – tym samym, na który opadło ciało mojego ojca po tym, gdy strzelił sobie w głowę. Przez resztę moich licealnych czasów szukałam na nim śladów jego krwi, chcąc znaleźć jakiś makabryczny dowód jego obecności.

Teraz siedziałam we własnym samochodzie z moim synkiem na tylnym siedzeniu. Silnik pracował na jałowym biegu, a na obrzeżach drogi leżały hałdy brudnego śniegu. Zastanawiałam się, czy samobójstwo taty nie pomogło w jakiś sposób mojej mamie. Czy poczuła ulgę, wiedząc, że już go nie ma? Często o tym myślałam. Kara znienawidziła mojego ojca za to, co zrobił. Ja po jego śmierci odczuwałam tylko smutek. Nie winiłam mamy za jego śmierć, ale wiedziałam, że jej decyzje się do tego przyczyniły. Odbierając sobie życie, tata oszczędził jej walki o prawa do opieki nad nami, umożliwiając jej zrealizowanie swojego wielkiego marzenia – obie córki w wielkim domu jej nowego męża. To było zupełnie inne życie niż to, które wiodłyśmy wcześniej. Wierzyła, że będzie dla nas lepsze, gdyż już nigdy nie zabraknie nam tego, czego będziemy potrzebować. Mama ciągle usiłowała przekonać mnie i Karę do swojej wizji. Gdy dorastałyśmy, wciąż powtarzała nam, że powinnyśmy znaleźć partnera, mężczyznę, który będzie odnosił sukcesy i zapewni nam bezpieczeństwo i majątek potrzebny do założenia rodziny. Nigdy nie sugerowała, że powinnyśmy być silne i niezależne i własnym wysiłkiem i pracą stworzyć dla siebie życie, o jakim marzyłyśmy. – Kupię ci nowy samochód i zapłacę czynsz za mieszkanie, jeśli tylko zostaniesz w Connecticut i pójdziesz do szkoły tutaj, a nie będziesz gdzieś wyjeżdżać – powiedziała do mnie, gdy w drugiej klasie liceum pokazałam jej list o przyznaniu stypendium zapraszający do udziału w programie naukowym. Zawsze pragnęłam więcej niż bezpieczeństwo, o którym mówiła, jednak gdy rozważałam rozwód z Milesem i powrót do Connecticut, by być z Deanem, wiedziałam, że nie chciałam, by Jonah czuł to, co sama czułam podczas rozwodu moich rodziców. Nie chciałam, by rozwód odebrał mu radość życia, tak jak odebrał ją wtedy nam wszystkim. Myślałam jednak: przecież wciąż jest małym dzieckiem, gdybym teraz odeszła od Milesa, niczego by nie pamiętał. Nad oceanem zaczęła unosić się mgła, która przyćmiła poranek. Drzwi naszego starego garażu na Willard Street powoli zaczęły otwierać się, unosząc do góry. Zobaczyłam światło żarówki, pod którą kiedyś parkował mój tata. Spodziewałam się, że w każdej chwili może wyjść z garażu, lecz zobaczyłam tylko mężczyznę w moim wieku: z brązową torbą w ręku szedł do swojego samochodu, zamykając za sobą drzwi. Z okna w domu patrzyła na niego kobieta w fioletowym szlafroku, trzymała na rękach małą dziewczynkę. Dziecko pomachało do swojego taty. Mojego taty już nie było. „K&P na zawsze”, pomyślałam, patrząc na pierścionek mamy, który nosiłam nad własnym. Ścisnęłam kierownicę. Moje ręce straciły kolor, stały się białe. – Pierdolę cię, mamo – powiedziałam szeptem. Odjechałam od domu, zmierzając w stronę potoku. W lokalnej stacji radiowej Bruce Hornsby śpiewał That’s Just the Way It Is, a ja płakałam tak, jak nie płakałam od momentu, gdy pierwszy raz wzięłam Jonaha na ręce. Jego

narodziny były dla mnie jak ponowna strata mojego taty. Odkąd zaszłam w ciążę, pragnęłam chłopca. Chciałam, by mógł stać się takim mężczyzną, jakim chciał zostać mój tata, któremu nigdy się to nie udało. Jednak gdy trzymałam na rękach mojego synka, wiedziałam, że on nigdy go nie pozna, że mój tata nie zobaczy, jaką będę mamą. Nie zobaczy, jak jego wnuk jest do niego podobny i nie zobaczy mnie w najważniejszej roli w moim życiu. Poczułam, że romans mojej mamy odebrał mi też tę chwilę. Bałam się, bo nie wiedziałam, co mój skomplikowany związek z Deanem może odebrać mojemu synkowi. Przejechałam przez most i jechałam dalej żwirową drogą. Jechaliśmy przez bagna w kierunku Quayside. Zdawałam sobie sprawę, że czas na podłożenie ognia szybko się kurczy. Minęliśmy plażę, na której mama uwielbiała spacerować latem, szukając swojego ulubionego morskiego szkła. Zastanawiałam się, czy mogłabym powstrzymać tatę, gdybym tamtego wieczoru wróciła do domu o czasie, prosto po fajerwerkach. Czy te trzydzieści minut zadecydowało o jego życiu? Gdybym punktualnie wróciła do domu, mogłabym spotkać go na schodach. Mogłabym go wtedy spytać: „Tato, dokąd idziesz?”. A on mógłby odpowiedzieć swoim ojcowskim tonem: „Pozwól, że odpowiem pytaniem na pytanie, Claire. Gdzie byłaś?”. Myślałam o tym setki razy, wielokrotnie odgrywając tę scenę w swojej głowie. Zamiast do szopy Craiga Stackpole’a tata wychodzi ze mną na taras, gdzie mówi mi o wszystkim, a ja staram się go pocieszyć. Niebo jest pełne meteorytów, a my wciąż śpiewamy Lucy in the Sky with Diamonds, tak jak kiedyś, aż do momentu, gdy Kara w piżamie z kucykami schodzi do nas na dół i każe nam iść spać. Poczułam dreszcze, włączyłam ogrzewanie. Nie chciałam zostawiać Jonaha samego w samochodzie w taką pogodę, lecz nie chciałam również brać go ze sobą do domu. Wiedziałam, że bezpieczniej będzie, gdy zaczeka na mnie w aucie. Patrząc na termometr na desce rozdzielczej, czułam strach i wstyd, lecz gdy skręciłam w wąską drogę, nie mogłam ukryć podekscytowania. Na ulicy obok Quayside Lane 101 znajdowała się posiadłość, w której kiedyś mieszkał Ansel Sterling, były przedstawiciel stanu Connecticut w Izbie Reprezentantów. Teraz znajdował się tam country klub White Sands stworzony dla Quayside Beach Association. Pamiętałam, jak tata zabrał nas tam na piknik w dzień drugiego ślubu mojej matki i jak płakał, oglądając z daleka jej sesję zdjęciową. Zaparkowałam za kortami do tenisa, gdzie na czas pracy zostawiała swoje samochody obsługa klubu. Obok mnie stało pomarańczowe volvo kombi z naklejką na zderzaku: „Surfuj albo zdechnij”. Do jego dachu była przywiązana długa deska surfingowa, którą pokrywała gruba warstwa śniegu. Siedziałam w samochodzie i patrzyłam na parking. Miałam nadzieję, że ktoś

mnie zauważy i powstrzyma przed tym, co zamierzałam zrobić dla Deana, dla mojego taty, dla siebie samej. Parking był pusty. Według Deana w klubie serwowano brunch o 8.15. Była równo 8, więc obsługa musiała być zajęta zbieraniem zamówień i przygotowaniem posiłków. W soboty poza sezonem White Sands zawsze było pełne ludzi. Jeśli wszystko pójdzie według planu, nikt nie zauważy, że tu byłam. Odwróciłam głowę w drugą stronę i spojrzałam na dom przy Quayside Lane 101 raz pierwszy od ponad dwudziestu lat. Wśród płatków śniegu wyglądał arogancko i wyniośle. Ten narcyzm w jego konstrukcji obudził we mnie dawny gniew. Zauważyłam, że w oknie pokoju na drugim piętrze wciąż świeci się pojedyncza lampa – ta sama, która oświetliła biurko Craiga Stackpole’a i moją matkę wdrapującą się na jego chude ciało. Poczułam się dziwnie. Wypełniło mnie przeczucie ogromnej rozpaczy i beznadziejności całej sytuacji. Poczułam dreszcze, lecz tym razem były inne od tych, które poczułam wcześniej. W ustach czułam smak krwi. – Mamusia musi na chwilę wyjść – powiedziałam do Jonaha. Wyjmując dla niego śniadanie z torebki, myślałam, że niczym nie różnię się od własnej matki, flirtując przez Internet i okłamując Milesa. Nie wiedział, gdzie jestem, z kim jestem i co właśnie zamierzam zrobić. Ale gdy stanęłam w cieniu tego domu, poczułam, że muszę go spalić – nie tylko dla Deana, lecz również dla mojego taty. Musiałam odzyskać część siebie, która wciąż była tam uwięziona. To tam rozpoczęły się wszystkie moje cierpienia. – Mamusia musi tam pójść – powiedziałam, pokazując Jonahowi dom. – Zaraz wrócę. Zjedz swojego muffinka i poczytaj historyjkę. Podałam mu książkę i ogromne ciastko, które trzymał obiema rękami. – Mamusiu, mleko? – spytał słodkim głosem. Wziął duży gryz muffina. Z pełnymi ustami oznajmił. – Wielkie ciastko! Patrzyłam na niego. Był podobny do mojego męża – miał jego oczy, nos i wgłębienie na podbródku. Lecz skórę miał po moim ojcu – taką samą, delikatną i bladą, co kiedyś zauważyła moja matka. Im bardziej rósł, tym częściej w jego rysach widziałam odbicie dziadka – dziadka Petera, którego nigdy nie pozna. Gdy patrzyłam na mojego synka jedzącego ciastko, zrozumiałam, że mogę trafić do więzienia i po raz drugi w życiu stracić wszystko, co było dla mnie najważniejsze. Lecz wiedziałam również, że jeśli nie zrobię teraz nic, to nigdy nie odzyskam spokoju ducha – nigdy nie będę w stanie żyć tak, jak pragnęłam nie tylko dla siebie, lecz również dla Jonaha. Przez chwilę nie wiedziałam, jak się zachować, targały mną rozmaite uczucia. Strata, podekscytowanie, skrucha. Wyszłam z samochodu. – Mamusia bardzo cię kocha – powiedziałam do mojego chłopca, tak jak mój tata powiedział do mnie i do Kary, gdy widział nas ostatni raz.

Wzięłam głęboki oddech i sięgnęłam po torbę z rękawiczkami, maską gazową i trzydziestoma pięcioma puszkami. Sprawdziłam kieszenie. Miałam w nich akceleratory i żółtą zapalniczkę – mój talizman. – Wrócę za pięć minut – powiedziałam do Jonaha, naciągając rękawiczki. Czułam panikę. Dean obiecał, że będę widzieć samochód z okien domu, lecz mimo to nie chciałam zostawiać w nim mojego synka. „Kiedy tego domu już nie będzie, odzyskam spokój. Będę mogła się skupić i zacząć być dobrą mamą”, powiedziałam do siebie w myślach. Ścisnęłam rączkę mojego synka. Wsunęłam końcówki kocyka, którym był przykryty, pod jego fotelik i naciągnęłam mu czapeczkę na uszy. – Mamusia będzie się bardziej starać – powiedziałam mu. – Mamusia już nie będzie smutna. Mamusia będzie szczęśliwa. Będziemy szczęśliwi razem. Jonah skinął główką. – Ciastko – powiedział, oferując gryza postaci z ilustracji. Zamknęłam drzwi samochodu na klucz i pobiegłam w stronę domu. Zatrzymałam się, gdy dotarłam do miejsca, gdzie kiedyś stała stodoła. – Tatusiu – powiedziałam na głos – nigdy nie zobaczyliśmy razem komety. Śnieg skrzypiał pod moimi butami, z oczu ciekły łzy. Nie zatrzymałam się jednak, lecz biegłam do przodu. Puszki pobrzękiwały w mojej torbie. Martwiłam się, że ktoś zauważy moje ślady i odnajdzie mnie po rozmiarze i rodzaju mojego obuwia, jednak gdy dotarłam do domu, zauważyłam, że Dean odśnieżył schody i posypał je solą, tak jak obiecał. Czułam zapach oceanu, słony zapach przypływu zmieszany z wonią dymu z kominka i smażonego bekonu serwowanego w White Sands po drugiej stronie ulicy. Otworzyłam drzwi przedsionka. Ostatni raz zamknęłam je, gdy skończyłam liceum. Spojrzałam do tyłu: samochód stał tam, gdzie go zaparkowałam. Moje serce przyspieszyło. W środku domu poczułam zapach gazu ulatniającego się z rur przedziurawionych przez Deana. Zrobił to, zanim wyszedł, tak jak zaplanowaliśmy. Dziurawiąc rury biegnące od piwnicy do kuchni, spełnił swoją część obietnicy – teraz nadeszła moja kolej. Postanowiłam działać szybko. Podłoga skrzypiała pod moimi stopami, gdy podeszłam do starego zegara stojącego w rogu. Jego wahadło chybotało się lekko za każdym razem, gdy mała wskazówka odmierzała kolejną sekundę. Gdy weszłam do kuchni i naciągnęłam na głowę maskę gazową, poczułam się jak złodziejka. – Szybko, szybko – szeptałam do siebie. Dean wysmarował kuchnię grubą warstwą tłuszczu. Podłoga z twardego drewna lśniła jak pokryta woskiem, tak samo jak schody prowadzące na piętro. Musiałam uważać, by się nie poślizgnąć, gdy podchodziłam do kuchenki.

Odkręciłam kurki z gazem. Spojrzałam przez okno, wypatrując mojego samochodu wśród płatków śniegu. Martwiłam się o Jonaha. Wiedziałam, że mam tylko kilka minut. Rozłożyłam puszki w kątach dużego pokoju i włączyłam funkcję wydzielania substancji. Łącznie rozłożyłam osiem puszek, które miały uczynić z kuchni epicentrum pożaru. Spojrzałam na zegarek – minęły dwie minuty. Szybkim krokiem poszłam do jadalni. Gdy wyjmowałam kolejne puszki z torby, przypomniałam sobie, jak moja mama lubiła opierać się o kamienny kominek. Długie, czarne włosy spływały po jej plecach, gdy Craig trzymał ją za pośladek w Boże Narodzenie. Wspominając to, poczułam napływ świeżego gniewu. Pamiętam, że patrzyłam wtedy na świąteczną pieczeń, z której krew spłynęła na mój talerz – pięćdziesiąt metrów od szopy, w której mój ojciec wykrwawił się na śmierć. Telefon wibrował w mojej kieszeni, wyrywając mnie z przeszłości z powrotem w teraźniejszość. Wyjęłam go i spojrzałam na wyświetlacz: jedno nieodebrane połączenie z laboratorium Milesa. Poczułam ogromny wstyd. – Musisz dać radę – powiedziałam do siebie. Wbiegłam po schodach na piętro. Zajrzałam do byłego pokoju gościnnego. Zamieszkałam w nim po śmierci taty, a teraz znajdował się tam gabinet Deana. Oddychałam coraz szybciej, mój oddech zamglił szybkę maski gazowej. Położyłam tam sześć puszek i przeszłam do sypialni obok, w której kiedyś spała Kara – zostawiłam tam sześć kolejnych. W łazience postawiłam jedną puszkę, a w pokoju obok niej cztery. Obok kominka gazowego w korytarzu położyłam jedną puszkę i weszłam do głównej sypialni. Rozłożyłam puszki po całym pomieszczeniu, zostawiając ostatnią w miejscu, w którym kiedyś stał teleskop. Spojrzałam przez okno. Mgła przesuwała się po wodzie od Long Island Sound, wylewając się na brzeg. Ostatni raz stałam tu, gdy przyjechałam odwiedzić Karę, która właśnie skończyła studia. Miałam dwadzieścia cztery lata, a ona dwadzieścia dwa. Wypiłyśmy ostatnią butelkę białego wina naszej mamy i razem patrzyłyśmy przez okno. Kara już dawno zaakceptowała Craiga jako swojego przybranego ojca. Krzywiłam się za każdym razem, gdy mówiła do niego „tatusiu”, i czułam, że coraz bardziej się od siebie oddalamy. Zakradłyśmy się do tej sypialni, gdy mama i Craig byli poza domem. Na zmianę patrzyłyśmy przez ogromny, biały teleskop. Samolot pasażerski Boeing 747 rozbił się przy brzegu Long Island – wszystkie 230 osób na pokładzie zginęło. Wypatrywałyśmy jego płonących szczątków niczym meteorytów na nocnym niebie. Program trzeci pokazywał fragmenty samolotu płonące w paliwie rozlanym po oceanie.

Spędziłam tu wtedy kilka tygodni. Skończyłam studia, ale nie rozpoczęłam jeszcze pracy badawczej, a Kara nie zaczęła jeszcze pracować w biznesie reklamowym. Chodziłyśmy razem na plażę i zamiast kolorowego morskiego szkła szukałyśmy kawałków spalonego plastiku. Wrzucałyśmy nasze znaleziska do specjalnych pojemników pozostawionych przez służby, które stały tam aż do czasu zakończenia badań wypadku. Myślałam o siostrze, gdy stawiałam na podłodze ostatnią puszkę. Wciąż mieszkała ze swoją rodziną w Connecticut. Miałam nadzieję, że uda mi się z nią spotkać, gdy będzie już po wszystkim. Ponownie spojrzałam przez okno. Mój samochód stał na parkingu. Jonah czekał na mnie w środku – musiałam skończyć to, co zaczęłam, i szybko do niego wrócić. Kuchnia zaczęła wypełniać się szkodliwym, chemicznym dymem, który stanowił idealne warunki dla rozprzestrzenienia się płomieni. Na środku kuchni stała pochodnia, którą przygotował dla mnie Dean – zrobił ją, owijając kij od miotły starymi gazetami. Z lekcji chemii pamiętałam, że ruchy konwekcyjne ciepłego powietrza są kluczowe przy rozprzestrzenianiu ognia. Wiedziałam, że ściany i sufit zapalą się szybciej niż podłogi i że płomienie będą unosić się do góry, a nie w dół. Zaniosłam pochodnię Deana do tej samej łazienki, w której kiedyś go opatrywałam. Teraz musiałam tylko ją podpalić i na zawsze skończyć z tym miejscem. Zegar wybił piętnaście po ósmej. Pomyślałam o klientach White Sands delektujących się swoimi posiłkami i o Jonahu czekającym na mnie w zimnym samochodzie. Był sam i pewnie się bał, może nawet zaczął płakać ze strachu. Wiedziałam, że będę mieć tylko kilka sekund na ucieczkę. Sięgnęłam do kieszeni po żółtą zapalniczkę, wyjęłam ją i potrząsnęłam nią. Byłam gotowa. Czułam strach i podekscytowanie. Oddychałam szybko jak dyszący pies biegnący po piłkę rzuconą mu przez pana. Pomyślałam o dwutlenku węgla i o tym, jak dawniej nazywano go „kwasem węglowym”. W piątym wykładzie zatytułowanym Istota atmosfery Michael Faraday badał knot świecy wytwarzający sadzę, wodę i specjalny rodzaj gazu będący w stanie zgasić ten sam płomień, który go stworzył. Faraday udowodnił, że dwutlenek węgla był wrogiem ognia. Pstryknęłam zapalniczką i wstrzymałam oddech. Cała się trzęsłam. Wydobyło się z niej tylko kilka iskier. Spróbowałam jeszcze raz, lecz bez skutku. Wzięłam głęboki oddech i przyłożyłam zapalniczkę do ucha. Potrząsnęłam nią jeszcze raz, słysząc chlupot paliwa w środku. Pstryknęłam raz, drugi i trzeci – nic. Próbowałam i próbowałam, aż poczułam, że zdzieram sobie skórę z kciuka. Zegar wybił dwadzieścia pięć po ósmej. Miałam coraz mniej czasu. Pobiegłam do kuchni, ślizgając się na otłuszczonej podłodze.

Przeszukiwałam szuflady i szafki, zaglądając za talerze i plastikowe opakowania, między łyżki i widelce. Szukałam zapałek, lecz znalazłam tylko plastikowe kubki i talerze. Pobiegłam do jadalni i zaczęłam ręką przeczesywać przestrzeń nad kominkiem. Szczęśliwie wymacałam pudełko zapałek. Było srebrne, z logiem Patty’s Irish Pub. Wiedziałam, że czas ucieka w straszliwym tempie. Niedługo klienci White Sands skończą swój brunch i zaczną wychodzić na zewnątrz. Nie mogłam pozwolić, by ktokolwiek mnie zobaczył. Złapałam pochodnię Deana i wsadziłam ją między kolana. Otworzyłam srebrne pudełko, z którego wyjęłam ostatnią zapałkę. Potarłam nią o draskę i przyłożyłam ją do gazet, gdy nagły prąd powietrza zgasił jej wątły płomień. Poczułam, że chce mi się płakać. Z trudem wzięłam głęboki oddech. Ostatni raz pstryknęłam żółtą zapalniczką. Tym razem mnie nie zawiodła – moim oczom ukazał się piękny płomień. Podpaliłam pochodnię i wsadziłam ją do kuchni przez uchylone drzwi. Rozpaliła się od razu i błyskawicznie rozświetliła całe pomieszczenie. Serce biło mi tak szybko, jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. Na chwilę oślepił mnie błysk. Zasłoniłam oczy, otworzyłam wejściowe drzwi i zaczęłam biec tak szybko, jak tylko mogłam. Poczułam ciepło na plecach i usłyszałam dźwięki strzałów – jeden po drugim, jakby ktoś strzelał z karabinu. Biegłam pod wiatr do mojego synka. Minęłam miejsce, w którym mój tata popełnił samobójstwo. – Kocham cię, tatusiu. Wybacz mi – wyszeptałam. Zimno zatkało mi obie dziurki w nosie. Za plecami usłyszałam kolejną eksplozję, a potem syczenie tysiąca węży. Wbiegłam na parking i dotarłam do swojego wynajętego samochodu. Otworzyłam drzwi i wskoczyłam do środka i zapięłam pasy – Wszystko w porządku, słonko? – spytałam, patrząc w lusterko wsteczne. Jonaha nie było w samochodzie. Poczułam, że nie mogę się ruszyć. – Jonah? – zawołałam sparaliżowana ze strachu. Odwróciłam się i zajrzałam na tylne siedzenie. Niedojedzony muffin i książeczka z Elmo leżały na podłodze. Dotknęłam pustego fotelika. Kocyk leżał obok. Wyszłam z samochodu i zajrzałam do bagażnika. Poczułam się głupio i zamknęłam go z hukiem. Obeszłam samochód, a następnie cały parking, wołając głośno imię mojego synka. Nie byłam w stanie rozpoznać własnego głosu, który przypominał mi kwilenie zranionego ptaka. Z oddali zaczął dobiegać dźwięk syren. – Gdzie jesteś? – krzyczałam, szukając go. Może się schował? Przecież nie był wystarczająco duży, by samodzielnie rozpiąć pasy i wyjść z samochodu. A może był?

Byłam coraz bardziej zdenerwowana. Naprzeciwko mnie dom zaczął płonąć niebieskozielonym płomieniem, wypuszczając chmury czarnego dymu. „To kara Boża”, pomyślałam, czując, jak w moim sercu zbierają się chmury czarniejsze niż dym pożaru, który wywołałam. Wbiegłam do country klubu White Sands. Nie byłam już w stanie opanować paniki, gdy podbiegłam do stanowiska hostess. – Potrzebuję pomocy – powiedziałam do nastoletniej dziewczyny ubranej w obcisłą sukienkę. – Proszę poczekać – odpowiedziała, uśmiechając się; gryzła końcówkę ołówka, a przy uchu trzymała słuchawkę. – Potrzebuję pomocy! – ledwo powstrzymałam się od krzyku. – Już zawiadomiliśmy straż – odpowiedziała, przykładając palec do ust – klienci przy stoliku numer pięć zauważyli dym. – Nie, nie – powiedziałam, biorąc głęboki oddech. – Nie o to chodzi. Szukam mojego synka. Chłopiec, blond włosy… Widziała go pani? – Nie – powiedziała, zakrywając słuchawkę dłonią. Przyłożyła ją z powrotem do ucha, zanotowała rezerwację i znowu zakryła. – Czy sprawdziła pani w toaletach? Pobiegłam do damskiej toalety, otwierając po kolei drzwi wszystkich kabin. – Jonah! – krzyczałam. Pusto. Pobiegłam do męskiej toalety. Zatrzymałam się przed drzwiami i zawołałam: − Czy ktoś tam jest? Gdy nikt nie odpowiedział, wbiegłam do środka. Minęłam pisuary i kabiny – nigdzie nie było Jonaha. Pobiegłam do głównej sali, patrząc pod stoliki. Bez skutku. „A kuku”, pomyślałam. – Jonah! – krzyknęłam na głos, prawie płacząc. – Gdzie jesteś? Wybiegłam z powrotem na zewnątrz. Byłam w stanie myśleć tylko o wszechobecnym zimnie i o wozach straży pożarnej, które zaraz wjadą na parking. Nikt nie zauważy mojego małego synka i mnie, odpowiedzialnej za jego śmierć. Próbowałam odepchnąć od siebie jeszcze ciemniejsze myśli: Jonaha niecierpliwiącego się coraz bardziej, idącego chybotliwym krokiem szukać mnie w płonącym domu… – Jonah! – krzyknęłam. Nie mogłam oddychać; wskoczyłam do samochodu i objechałam cały parking. Zatrzymałam się z boku i załamałam ręce. W końcu zaczęłam się modlić. Nie spodziewałam się, że zostanę wysłuchana. Po drugiej stronie ulicy ogień rozprzestrzeniał się coraz szybciej. Pod dom zaczęły podjeżdżać pierwsze radiowozy.

Wyjęłam telefon z kieszeni jeansów i wykręciłam numer Milesa. Odebrał po pierwszym sygnale. – Halo? – spytał. Nie mogłam wydusić z siebie słowa, z trudem łapałam oddech. Płakałam, nie mogłam ułożyć słów w zdania. – Nie mogę go znaleźć! – krzyczałam. – Nigdzie go nie ma! – Spokojnie! – powiedział Miles. – Kogo nie ma? – Jonaha. Jonah zniknął. O Boże… Zostawiłam go w samochodzie, na minutę – włączyłam wycieraczki, by przetrzeć przednią szybę – i teraz nigdzie go nie ma. Dom przy Quayside 101 żarzył się jak wylot silnika rakiety kosmicznej. – Jak to? – głos mojego męża był spokojny. – Czy w pobliżu jest twoja siostra? Może zabrała go do domu. Jonah nie jest w stanie sam wyjść z samochodu, Claire. Z okien na drugim piętrze wyleciały szyby. Teraz wydobywał się z nich czarny dym. Karetki zatrzymywały się przy hałdach brudnego śniegu, a strażacy wyważali drzwi wejściowe. Spojrzałam do tyłu na puste siedzenie. – Oddzwonię do ciebie – powiedziałam do mojego męża i rozłączyłam się. Wyjechałam na ulicę. Jechałam zdecydowanie za szybko. Widziałam, jak mijają mnie policyjne radiowozy jadące w przeciwnym kierunku. Przebiłam się przez ruch i skręciłam w poboczną drogę, która zaprowadziła mnie do hotelu Bee and Thistle, przed którym stał samochód Deana. – Boże, błagam – powiedziałam, wyskakując z samochodu. Zostawiłam kluczyki w stacyjce i wbiegłam po schodach do naszego pokoju. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam Jonaha skaczącego na łóżku. W jednej dłoni trzymał zielony balonik, a w drugiej ciasteczko. – Mamusia – krzyknął wesoło na mój widok – mamusia! Oparł się o Deana i wypuścił balonik, wyciągając do mnie ramiona. Rzuciłam telefon na stolik obok łóżka i złapałam go, przyciskając do siebie. – Au! – krzyknął. Poczułam, jak mój ogromny strach zmienia się w niezwykłą ulgę, gdy wdychałam jego słodki zapach. – Zabrałeś mojego syna? – spytałam, patrząc na Deana. – Nie dostałaś mojej wiadomości? – spytał, podnosząc okulary przeciwsłoneczne na czoło. – Wiadomości? – spytałam. Całowałam Jonaha po szyi, oczach, uszach, włosach i całej twarzy. – Zostawiłem ci wiadomość w samochodzie. Bałaś się o jego bezpieczeństwo, więc napisałem, że będziemy tu na ciebie czekać. Pomyślałem, że

będzie ci nieco lżej, wiedząc, że jest ze mną. – Nie znalazłam żadnej wiadomości – powiedziałam, odsuwając się od niego i ściskając Jonaha. – Wiesz, jak mnie przeraziłeś? Myślałam, że go straciłam. Zadzwoniłam do mojego męża. – O Boże, Claire. Przepraszam. To była szybka decyzja. Bałem się, że miałaś rację, że może mu się coś stać. Nie chciałem, żeby był tak blisko tego wszystkiego, więc otworzyłem zamek i go zabrałem. Wydawał się zadowolony na mój widok. Prawda, kolego? – odwrócił się w stronę Jonaha. Dopiero teraz zauważyłam wytrych leżący między nami na łóżku, obok planów domu. To był ten sam wytrych, którym Dean włamywał się do samochodów w młodości. – Nie gniewaj się, proszę. Chciałem dobrze – powiedział. – Jest bardzo zimno. Nie powinien zostawać sam w samochodzie. Złapał balonik i podszedł do mojego synka. Wyciągnął do niego rękę, oferując mu go. Jonah nie zareagował. – Cieszę się, że macierzyństwo cię nie zmieniło – powiedział mi wtedy. – Wciąż nie boisz się podjąć ryzyka. – Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz – odpowiedziałam. W tamtej chwili zrozumiałam, że Dean pragnął nie mnie, lecz dziewczyny, którą kiedyś byłam. Pragnął Claire, którą pamiętał z młodości. Tamta Claire zostawiłaby swojego synka w pokoju obok i oddała mu się tu i teraz. Lecz tamtej Claire już nie było. Zostało po niej tylko wspomnienie, jak po domu przy Quayside Lane 101. Przyjechałam na wschód, wiedząc, że mnie pragnie. Chciałam, by to pragnienie mnie wypełniło, sprawiło, bym nie czuła się już taka samotna. Przez chwilę chciałam stać się dla niego tą dawną Claire, jednak wiedząc, że włamał się do mojego samochodu i zabrał Jonaha, zdałam sobie sprawę, jak bardzo przeraża mnie jego nieprzewidywalność. – Już po wszystkim – powiedział do mnie, gładząc moje ramiona. – Naprawdę dałaś czadu, kochanie. Nic nie zostanie z tego domu. Napijesz się ze mną? Musimy to uczcić. – Powinieneś już iść – powiedziałam, rozglądając się po pokoju. Chciałam wiedzieć, gdzie są nasze rzeczy, by móc je szybko spakować. – Nie jest zimny – powiedział Dean, wyjmując z torby butelkę szampana. – Ale wystarczy. Otworzył butelkę i zlizał piankę z szyjki. – Muszę wracać – powiedziałam. – Muszę zapomnieć o tym miejscu i wrócić do domu. – Przecież jesteś w domu, kochanie – odpowiedział. Nalał dwa kieliszki i wyciągnął jeden w moją stronę. Pokręciłam głową. Na stoliku zaczął wibrować mój telefon. Dean wypił oba kieliszki szampana i wziął go

do ręki. Spojrzał na wyświetlacz, po czym mi go wręczył. – Wiadomość od twojego męża – powiedział. Spojrzałam na wyświetlacz: „Właśnie rozmawiałem z Twoją matką i Twoją siostrą. Gdzie jesteś? Gdzie jest nasz syn?”. Poczułam, jak coś we mnie pęka. Dean podszedł do drzwi i zadzwonił kluczami. „Zadzwonię później” – odpisałam – „Jonah jest ze mną. Wszystko w porządku. Wciąż jestem w Connecticut. Jutro wieczorem będę w domu”. Gdy podniosłam wzrok znad ekranu, Dean patrzył prosto na mnie. – Zostaję dziś u mamy. Jeśli będziesz mnie potrzebować… – zaczął. – Nie będę – powiedziałam. Jonah położył głowę na moim ramieniu. – Tego nie wiesz – powiedział delikatnie Dean. – Wiedz, że was przyjmę. Zmrużył oczy, widząc poranne światło przemykające się do pokoju przez okno. Wyciągnął dłoń w moją stronę. – Nie możesz tam wrócić, Claire. Wiem, jak się tam czujesz. Widziałem to na własne oczy. Siedzisz sama dwa dni z rzędu w piżamie i pijesz do lustra. Dużo pijesz. To żadne życie. Nikt nie powinien tak żyć. A zwłaszcza ty. Poczułam, jak zaczynam się bać. Po plecach zaczął spływać mi zimny pot. – Jak to? – spytałam. – Skąd to wiesz? Podglądałeś mnie? Dean zrobił krok w naszą stronę. – Przyglądałem ci się – powiedział. – W Madison. Byłem tam przez kilka dni, zanim zadzwoniłem do twoich drzwi. Gdy rozmawialiśmy na Facebooku, często byłem w swoim samochodzie. Parkowałem tuż przed twoim oknem. Pokręciłam głowa, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszę. Chciałam wierzyć, że Dean przyjechał do Wisconsin, by mnie wspierać, tak jak zawsze to robił, by zobaczyć, jaką moglibyśmy być parą. – Czy… czy – zaczęłam pytać, nie mogąc wydusić z siebie słowa. – Czy ty to wszystko zaplanowałeś? Czy przyjechałeś do Wisconsin po to, bo chciałeś, bym podpaliła ten dom? – Tak – powiedział. Zauważył, jak na niego patrzę i podszedł bliżej. – Nie zrozum tego źle, Claire. Byłem ciekaw, kim się stałaś. Przypatrywałem ci się przez kilka dni, bo chciałem wiedzieć, jak bardzo pragniesz się stamtąd wyrwać, zanim poproszę cię o coś tak szalonego. Zanim poproszę cię o pomoc. Byliśmy na odległość pocałunku, lecz ja nie mogłam się ruszyć. Czułam się oszukana i wykorzystana. Dean dotknął wierzchem dłoni mojego policzka, a drugą ręką chwycił moją wolną dłoń. Przycisnęłam do siebie Jonaha. – Nie mogłem przestać o tobie myśleć – zaczął mówić. – Wyobrażałem sobie twoje życie zupełnie inaczej. Wyszłaś za lekarza, więc powinnaś mieć piękną rodzinę, jak na filmie. Myślałem, że przesadzasz, gdy mówiłaś mi, jak bardzo czujesz się samotna. Ale wtedy zobaczyłem to na własne oczy. To było straszne. Jeszcze gorsze, niż mi opowiadałaś. Nie mogłem tego wytrzymać. Serce mi pękało,

gdy widziałem kobietę, którą tak kochałem, niedocenioną i porzuconą. Nie mogłem tak po prostu odejść. Musiałem coś zrobić. – Chciałem zmienić wszystko na lepsze, Claire – mówił. – Dla ciebie. Ale nie udało mi się. Miles wciąż nie zwracał na ciebie uwagi po pożarze w laboratorium. Sama mi to powiedziałaś. Wtedy wiedziałem, że powinnaś być ze mną. Że powinniśmy być razem, tutaj, w domu. Wiedziałem, że gdy spalimy dom przy Quayside Lane i dostaniemy za niego pieniądze, będziemy mieć wszystko, czego tylko potrzebujemy. Ty, ja i Jonah. Nie mogłam oddychać. Poczułam do niego ogromną odrazę i ostatkiem sił powstrzymywałam się przed wybuchem agresji. Dean zachował spokój, zasysając powietrze przez zaciśnięte zęby. – Mówiłaś mi, że marzyłaś o tym, by ktoś wysadził to laboratorium w powietrze, pamiętasz? – powiedział. – Powiedziałaś, że chciałabyś, by któryś z naukowców pomylił się w jakimś eksperymencie i wysadził cały budynek. – Więc ty to zrobiłeś? – wyszeptałam. W końcu zrozumiałam, że jego ciemna strona wzięła górę. To już nie był ten Dean, którego znałam. – Ty zniszczyłeś laboratorium Milesa? – Wcześniej upewniłem się, że nikogo tam nie ma. Nigdy nie pozwoliłbym na to, by komuś stała się krzywda. Zrobiłem to dla ciebie – spojrzał na mnie czule. – Tak jak ty zrobiłaś to dla mnie. Odwróciłam się do niego plecami. Cała się trzęsłam. Nienawidziłam się za to, co zrobiłam. Nienawidziłam się za to, że pozwoliłam Deanowi wykorzystać mnie do popełnienia przestępstwa. Podglądał mnie i zniszczył laboratorium mojego męża, by osiągnąć swój cel i przeciągnąć mnie na swoją stronę. Do dziś czuję obrzydzenie, gdy widzę jakim pionkiem byłam w jego grze, jak zaplanował wszystko bez mojej wiedzy. Uwodząc mnie, jednocześnie szykował mnie do udziału w podpaleniu, które zaplanował dawno temu. Zdawszy sobie z tego sprawę, po raz pierwszy w życiu poczułam, że się go boję. Przerażał mnie. – Claire, zaczekaj! – złapał mnie za ramię. Wyrwałam mu się i posadziłam Jonaha na łóżku. Wyglądał, jakby zaraz miał się rozpłakać. Wzięłam do ręki telefon, by zadzwonić po pomoc. – Wynoś się! – krzyknęłam. – Nie przesadzaj – powiedział delikatnym głosem. – Wszystko już za nami. – Mogę trafić do więzienia! – krzyczałam. – Gdyby ktokolwiek cię o coś podejrzewał – powiedział, idąc w stronę drzwi. Kręcił głową. – Gdyby ktokolwiek o coś pytał, wezmę wszystko na siebie. Wiesz o tym, Claire. – Mamusiu – Jonah zaczął płakać. – Mamusiu, mamusiu! – Wyjdź – powiedziałam. – Proszę, wyjdź. – Dziękuję – powiedział. – Za wszystko.

Wychodząc z pokoju, puścił mi całusa. Zamknęłam drzwi na zamek. Czułam się, jakbym zaraz miała zwymiotować. Oparłam głowę o drzwi, pełna wyrzutów sumienia. Zabrałam Jonaha z łóżka i poszłam do łazienki, płacząc razem z nim. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. W świetle lampy widziałam spalone końcówki włosów i sadzę na policzkach. Jonah przytulał się do mnie, opierając twarz na mojej szyi. Jego powieki były coraz cięższe i coraz częściej ziewał. – Przepraszam – wyszeptałam do mojego synka. – Mamusia tak bardzo cię przeprasza. Pocałowałam jego twarzyczkę i ręce. Wzięłam oba duże paluszki jego małych stópek i przyłożyłam je do ust. Pomyślałam o Milesie. Zastanowiłam się, czy jeszcze kiedykolwiek mi zaufa. Byłam matką, która zgubiła własne dziecko, żoną, która przespała się z innym mężczyzną, i kobietą, którą od najmłodszych lat chorobliwie fascynował ogień. Nienawidziłam się i nie wierzyłam, że kiedykolwiek będę zasługiwać, by mi wybaczył. – Uspokój się – powtarzałam przez płacz. – Spokój, spokój – powtarzał za mną Jonah. Głaskał mnie po twarzy. Wzięłam głęboki oddech: jeden, drugi, trzeci. Rozebrałam nas oboje i zmyłam z siebie resztę chemikaliów. Patrzyłam, jak Jonah mruga oczkami pod prysznicem, usiłując wypłukać z nich wodę. Przytulaliśmy się do siebie, a ja płakałam z tęsknoty za moim tatą, z żalu po tym, co zrobiłam, ze wstydu za wszystko, do czego byłam zdolna. Wiedziałam, że będę musiała odpowiedzieć za wszystkie kłamstwa, jakie powiedziałam Milesowi, i że dzień sądu nadejdzie szybko.

ROZDZIAŁ 16 ROZPAD Następnego dnia spakowałam nasze rzeczy i po raz ostatni spojrzałam na Atlantyk z hotelowego okna. Dotknęłam dłonią fotela, na którym kochałam się z Deanem. Wtedy wierzyłam, że ponownie odnaleźliśmy siebie nawzajem, teraz wiedziałam, w jakim byłam błędzie. Gdy jechaliśmy na lotnisko, pomyślałam, że powinnam zobaczyć dom, który odnowiliśmy z Milesem w Mystic. Zobaczyć miejsce, które stworzyliśmy we dwoje. Wierzyłam, że może mi pomóc wrócić do rzeczywistości. Jednak gdy jechałam na wschód wzdłuż wybrzeża, zaczęłam się obawiać, że widok tego domu może tylko bardziej mnie załamać. Zawróciłam na parkingu Dunkin’ Donuts. Zamiast do naszego starego domu pojechałam do Marty’s Clam Shack, miejsca, które tak lubił mój tata. Uwielbiał tam chodzić i zawsze chwalił ich krewetki i kraby. Restauracja była opustoszała. Tylko paru okolicznych mieszkańców jadło zupę z owoców morza podawaną w wydrążonym bochenku chleba, podczas gdy jeden z dwojga pracowników starał się zatrzymać zimno na zewnątrz, uszczelniając okna i drzwi plastikową folią. Wysunęłam Jonaha z jego zimowej kurtki i posadziłam na wysokim krzesełku stojącym przy żółtym piknikowym stole. Kołysał się wraz z dokiem, na którym dryfowała restauracja. Zimna morska bryza wdzierała się do środka przez szczeliny w podłodze, niwecząc wszelkie próby ocieplenia lokalu. Na zewnątrz latały mewy – lubiły siadać na oknie, przez które wydawano zamówienia na wynos. Z naszego miejsca mogliśmy zobaczyć elektrownię nuklearną Millstone i most nad rzeką Niantic. Patrzyliśmy na długi sznur srebrnych wagonów jadących z Nowego Jorku do New London. Nad naszymi głowami wisiały stare boje i sieci pełne plastikowych krabów, a tuż za oknem fale uderzały w falochron w Black Point. Był przypływ. Ciemne chmury zbierały się nad oceanem – wiedziałam, że to znak nadchodzącego sztormu. W zimę w Nowej Anglii oznaczało to przenikający do kości zimny deszcz. Zastanawiałam się, czy przez to opóźni się nasz lot i czy kiedykolwiek będę w stanie uzyskać spokój ducha, wiedząc, że nie ma już domu przy Quayside Lane 101. Postanowiłam uczcić pamięć mojego taty. Zamówiłam jego ulubione danie, które zamierzałam zjeść wspólnie z Jonahem. Tata uwielbiał „talerz kapitana” ze smażoną rybą i frytkami. Sama nigdy w życiu bym tego nie zamówiła… Czekałam, aż kucharz przygotuje nasze zamówienie. – Za dziadka Petera – powiedziałam do Jonaha, wyobrażając sobie tatę

przynoszącego do naszego stolika cały słój sosu tatarskiego i wylewającego połowę jego zawartości na swój papierowy talerzyk. Robił to w każdy z tych letnich wieczorów, kiedy zabierał ze sobą Karę i mnie na wczesną kolację. Zawsze tak bardzo spieszył się, by zdążyć przed letnikami, którzy zlatywali się na gotowane kraby i kolby słodkiej kukurydzy z masłem. Nastolatka w kapeluszu przypominającym samolot z papieru wywołała przez mikrofon numer naszego zamówienia do pustej sali. Gdy niosłam czerwone koszyki ze smażoną rybą do naszego stolika, zaburczało mi w brzuchu. Pokazałam Jonahowi jak działa „dip” – tak nazywał ulubioną przyprawę mojego taty. Zanurzyłam kawałek smażonej ryby w sosie tatarskim i plastikowym widelcem połamałam go na mniejsze części. Nagle Jonah zmienił wyraz twarzy. Uśmiechnął się i klasnął w dłonie. – Podoba ci się? – spytałam. – Mniam, mniam? Umiesz powiedzieć „sos tatarski”? – Tata! – krzyknął Jonah. Poczułam, że ktoś dotyka mojego ramienia. Odwróciłam się i zobaczyłam starszą kobietę przypominającą moją matkę. Obok niej stali Miles i Kara, która trzymała swoją dłoń na ramieniu mojego męża. – O mój Boże – powiedziałam. Miles spojrzał na mnie tylko przez chwilę. Podszedł do Jonaha i wyjął go z krzesełka. – Nie! – krzyknął Jonah. – Posadź! – Więc byłaś tu tyle czasu i nawet nie zadzwoniłaś? – spytała Kara, krzywiąc się na mnie. Była jeszcze piękniejsza, niż ją zapamiętałam. – Spokojnie – powiedziała mama. Miała włosy zwinięte w kanciasty kok. Prawie cała osiwiała. Różowawy szal przykrywał jej ramiona. – Wszyscy się o ciebie martwiliśmy, kochanie – powiedziała. – Claire, o co właściwie tu chodzi? – Miles w końcu się do mnie odwrócił. Nigdy nie widziałam go bardziej zagubionego. – Dlaczego tu przyjechałaś? – Wszystko w porządku – powiedziałam. Patrzyłam, jak mój mąż kołysze Jonaha, który usadowił się w objęciach swojego taty. – Po prostu… chciałam się trochę oderwać. Pojechać na parę dni do domu. Naprawdę, wszystko w porządku. Miles spuścił wzrok i wziął głęboki oddech. Miał na głowie czapkę Cleveland Browns, tę samą, którą ciągle wrzucałam do kosza na rzeczy, jakie mieliśmy oddać na cele dobroczynne. Zaczął kręcić głową, miotając we wszystkie strony pomarańczowym pomponem. Wiedziałam, że mi nie wierzy. Kara poklepała go po ramieniu i wyjrzała przez okno na ocean. Spojrzałam na moją matkę. Była jedyną osobą, która patrzyła bezpośrednio na mnie. – Musiałam tu przyjechać – powiedziałam, podnosząc głos. Zaczynałam się

bać. – Musiałam przemyśleć parę rzeczy. Chciałam zadzwonić, ale potrzebowałam więcej czasu. – Po prostu cieszymy się, że znaleźliśmy was całych i zdrowych – powiedziała do mnie, zmuszając się do uśmiechu. Chociaż starała się stać wyprostowana, widziałam, że z trudem znosi ciężar swojej zimowej kurtki. Wydawała się bardzo krucha – była zupełnym przeciwieństwem kobiety, którą zapamiętałam. Ostatni raz widziałam ją szesnaście miesięcy temu, kiedy urodził się Jonah. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie jest chora. Może oceniała mnie w taki sam sposób, widząc na mojej twarzy identyczne skutki upływu czasu. – Wiedziałam, że tu będzie – powiedziała Kara do mojego męża, zupełnie jakbym była w innym pomieszczeniu. – Mama znalazła cytat o tęsknocie za domem na jej Facebooku, a to jest ulubione miejsce jej taty. – Naszego taty – powiedziałam. Spojrzałam na matkę. – Jak mogłaś to zobaczyć? Nie przyjęłam twojego zaproszenia. Dlaczego w ogóle jesteś tutaj, a nie na Florydzie? – Nie ustawiłaś prywatności – wymamrotała Kara. – Cieszymy się, że udało się nam cię znaleźć. Miles zadzwonił do nas obu. Bardzo się martwił. – Nie szpiegowałam cię, kochanie, naprawdę. Po prostu się martwiłam. Tak dawno cię nie widziałam – powiedziała i objęła mnie ramionami. Przytuliła mnie mocno. Jej włosy pachniały zimnem i lekką wonią kominka. Kara odwróciła się w naszą stronę. Była niesamowicie piękna i miała olśniewająco czarne, gęste włosy. – Mama i ja bardzo się o ciebie martwiłyśmy po śmierci taty, Claire. Nie odzywałaś się do nas przez tyle lat. Bardzo się od nas oddaliłaś. Pozwoliłyśmy ci na to, a powinnyśmy coś zrobić dawno temu. Cokolwiek się stało, czuję, że to również nasza wina. Poczułam ukłucie paniki, słysząc słowa mojej siostry. Wyrwałam się z objęć mamy, rozumiejąc, że to przeze mnie tutaj przyjechała. Spojrzałam na Milesa, usiłując przewidzieć jego reakcję. Pochłonęła mnie panika: wyjrzałam przez okno, wypatrując sanitariuszy czekających na odpowiedni moment, by zabrać mnie do szpitala dla psychicznie chorych lub strażaków chcących zadać mi parę pytań. Może gdzieś tam czaił się Dean, chcący potępić mnie za wszystko, co zrobiłam. Lecz nic takiego nie zobaczyłam. Na zewnątrz kołysały się tylko niedobitki morskiej trawy poruszane podmuchami wiatru płynącymi od oceanu. Obok niej stał rząd wyprostowanych, ponurych brzóz. W tym opuszczonym przez wszystko mieście byliśmy tej zimy jedyną atrakcją. Pod restauracją nie było żadnych karetek i radiowozów, tylko nas pięcioro siedzących w środku wokół żółtego piknikowego stolika, wpatrzonych w koszyk

pełny smażonych ryb i wielką kadź sosu tatarskiego. – Tęskniłem za tobą, stary – powiedział Miles do Jonaha. Potem spojrzał na mnie. – To prawda, Claire. Wszyscy po prostu cieszymy się, że jesteś cała i zdrowa. Miał przekrwione oczy, pod którymi wisiały czarne worki. Zawsze wyglądał tak po tym, jak musiał nagle stawić się w szpitalu. Zwykle nie okazywał emocji otwarcie, przez co często trudno mi było go zrozumieć, często czułam się, jakbym przebijała cienki świder przez grubą taflę lodu, gdy próbowałam dowiedzieć się, co myśli. Jednak teraz zauważyłam pęknięcia w jego charakterystycznym opanowaniu. Nerwowo chodził obok mojej matki i siostry, przestępując z nogi na nogę. Widziałam, jak napięte były mięśnie jego szyi i jak zaciskał szczękę. Był zdenerwowany. Zastanawiałam się, ile już wiedział. – Tata! A kuku! – krzyknął Jonah, zasłaniając mu oczy. – Przepraszam, że cię okłamałam – powiedziałam, decydując się na bezpośredniość. Miałam nadzieję, że w ten sposób pomogę mojemu mężowi odzyskać spokój. – Przecież wiesz, że możesz mi powiedzieć wszystko, Claire. Wszystko – odpowiedział. Na zewnątrz zbierało się coraz więcej chmur. Sztorm był coraz bliżej. Patrzyłam na ciemniejące niebo i myślałam o nocy, kiedy poznałam Milesa. Na niebie nie było wtedy ani jednej chmury. Światło księżyca oświetlało nas oboje, gdy skakaliśmy do wody, nie czując strachu. Teraz byłam bezpieczna, w restauracji na pływającym doku, a mimo to czułam jedynie strach, który ciągnął mnie na dno. – Wiem, że to wszystko musi wyglądać bardzo dziwnie – powiedziałam do mojego męża. Wciąż byłam zszokowana, widząc go z moją matką i siostrą. – Ale naprawdę wszystko w porządku. Wiedziałam jednak, że moje słowa nikogo nie mogły przekonać. Sama nie byłam w stanie w nie uwierzyć. – Ale z niego piękny, duży chłopiec! – przerwała mi mama, całując Jonaha w policzek. Jonah się zarumienił, a ona udawała, że nasze wspólne spotkanie po latach jest najnormalniejszą rzeczą pod słońcem. – Usiądźcie – powiedziała do nas, siadając przy stole. Miles, Kara i Jonah usiedli razem z nią. Ja stałam dalej. – Karo, opowiedz siostrze, co u ciebie słychać – powiedziała mama. Kara nie podjęła jej gry. Z trudem powstrzymywała łzy i miętosiła parę skórzanych rękawiczek swoimi długimi, zgrabnymi palcami. – Nawet do mnie nie zadzwoniłaś, Claire. Przez tyle czasu. A teraz to, cokolwiek to właściwie jest. – Kara wybiera się do Key West wraz ze swoimi trzema córkami, Craigiem i mną – przerwała jej mama. – Jej mąż, Luke, dużo podróżuje służbowo, więc gdy

tylko jedziemy w jakieś fajne miejsce, zawsze staramy się ją ze sobą zabrać. Skinęłam głową, nie wiedząc jak się zachować. Miles patrzył na mnie i wziął malutką rączkę Jonaha w swoją. Drzwi otworzyły się z dźwiękiem zamontowanego nad nimi dzwonka i do restauracji wszedł starszy mężczyzna w zimowej czapce. Otwierając drzwi, wpuścił do lokalu podmuch zimnego wiatru, który strącił ze stołu na podłogę nasze plastikowe kubki i papierowe talerze. Trzymając Jonaha w ramionach, Miles poderwał się, by je pozbierać. Kara pobiegła za nim w swoich butach na wysokim obcasie, zostawiając mnie i mamę samą przy stole. – Miles zadzwonił do mnie, jeszcze zanim wyjechałaś do Connecticut – powiedziała do mnie. – Nie był pewien, czy powinnyśmy się spotkać. Nie miałam pojęcia, o czym mówi, ale nie chciałam wpędzić cię w kłopoty, więc po prostu przytaknęłam i zarezerwowałam bilet do Connecticut. Zatrzymałam się u Kary, w jej domu w Essex, ponieważ to tylko kilka kilometrów od miejsca, gdzie spodziewałam się cię znaleźć. Odkąd tu przyleciałam, przejechałam drogę numer 9 kilkaset razy, niczym jakiś szalony kierowca rajdowy. Wypatrywałam cię wszędzie, gdzie tylko mogłam. Pomyślałam, że musisz bardzo tęsknić za ojcem. – Brakuje mi go każdego dnia – powiedziałam jej. – Ja też bardzo przeżyłam jego śmierć, kochanie – objęła mnie ramieniem. – Ja też za nim tęsknię. Każdego dnia winię siebie za to, że go nie ma. Noszę w sobie tę winę. – Naprawdę? – spytałam. – Tak. Naprawdę – ścisnęła moją dłoń. Przez chwilę się nie odzywała, ważąc słowa. – Muszę ci powiedzieć tylko jeszcze jedną rzecz, zanim Miles wróci, kochanie. Zadzwonił do mnie później po raz drugi i powiedział, że zaginął Jonah. Miał masę pytań, ale powiedziałam mu tylko, że jeszcze się nie spotkałyśmy. On naprawdę cię kocha i bardzo się o ciebie martwi. Wszyscy się o ciebie martwimy. Przyjechałam tu, żeby ci pomóc, bo też się o ciebie martwię. Z torebki wyjęła egzemplarz „Hartford Courant”, pokazując mi stronę tytułową. Widniało na niej duże, kolorowe zdjęcie domu przy Quayside Lane 101 pożeranego przez pomarańczowe płomienie. Mama położyła gazetę na stole i przesunęła ją w moją stronę. – Nic z niego nie zostało – powiedziała. Przeczytałam nagłówek i poczułam, jak zaczynam się rumienić. To wszystko była moja wina. Eksplozja zniszczyła zabytkowy dom przy Quayside Beach 11 STYCZNIA 2012 ROKU Trzech strażaków zostało rannych przy próbie ugaszenia pożaru domu przy

Quayside Lane 101. Jeden z nich jest w stanie krytycznym. Dochodzenie w sprawie pożaru prowadzi lokalny oddział straży pożarnej stanu Connecticut. „Wczoraj ogień doszczętnie zniszczył zabytkowy, czteropiętrowy dom”, powiedział William McMahon, przedstawiciel służb porządkowych w East Lyme. Budynek liczył ponad pięćset metrów kwadratowych i od załamania na rynku nieruchomości stracił na wartości ponad pół miliona dolarów. Policjanci podejrzewają, że zabytkowy dom mógł paść ofiarą długiego rozwodu, w którym walczyli o niego skłóceni małżonkowie. „Usłyszałem wielki huk, a potem syk, wszystko się zatrzęsło. Wybiegliśmy na taras, myśląc, że to jakaś strzelanina”, powiedział Clyde Reynolds, sześćdziesięciosiedmioletni prezes Quayside Beach Association mieszkający obok domu. „Ten dom był naprawdę pechowy. Wszyscy pamiętamy samobójstwo w stodole i pożar w czerwcu 1986 roku, a teraz to. Mieliśmy szczęście, że teraz nikt nie zginął”. Dean D’Alessio, właściciel posesji, został zatrzymany i przesłuchany wczoraj wieczorem po tym, jak Mario DeVito, zastępca rzecznika departamentu policji w Hartford, poinformował, że na miejscu zdarzenia znaleziono sporą ilość podejrzanych puszek. Zarówno D’Alessio, jak i jego pozostająca w separacji żona nie odpowiedzieli na nasze prośby o komentarz.

ROZDZIAŁ 17 POWŚCIĄGLIWOŚĆ – Claire i ja potrzebujemy trochę więcej czasu – powiedziała mama do Milesa i Kary, gdy wrócili do stołu, niosąc kubki z gorącą kawą dla nas i kakao dla Jonaha. Kara usiadła obok mamy i objęła ją w pasie. Położyła jej głowę na ramieniu, przytulając ją. Miały takie same, ciemne oczy i duże usta, które aż lśniły od szminki. Odkąd pamiętam, były tak samo piękne. Różniły je tylko upływające lata. – Nie spieszcie się – powiedziała Kara do mamy. – Pomogę Milesowi ubrać Jonaha i pozbierać jego rzeczy. Trzymałam gazetę z artykułem pod pachą. Paliła mnie żywym ogniem, zupełnie niczym pożar, który opisywała. Stałam obok mamy. Wszyscy mogli przejrzeć mnie na wylot i zobaczyć, co zrobiłam. – Może chcesz trochę wody, kochanie? – Miles podał mi kubek i pogładził mój kark. W rękach trzymał moją zimową kurtkę, czapkę i rękawiczki. Wypiłam duszkiem. Miles wziął moją dłoń i położył kciuk na moim pulsie. Zmarszczył brwi. Spojrzał mi w oczy i delikatnie skinął głowa. – Jonah jest po prostu prześliczny – powiedziała Kara do niego, chowając samochodziki do torby z pieluszkami. – Może powinnaś wrócić z mamą do hotelu – Miles wypuścił z ręki mój nadgarstek. – Tam będziecie mogły porozmawiać. Zarezerwuję nowe bilety i wrócimy razem. Nie chcę być bez ciebie ani Jonaha nawet przez sekundę. Kara przygryzła dolną wargę i zaczęła patrzeć na ściany, jakby szukała odpowiedzi wśród malunków przedstawiających ocean i wybrzeże. – Jeśli ja i Luke możemy wam jakoś pomóc, powiedzcie tylko. Możecie zostać u nas, jest dużo miejsca. Bardzo chciałabym spędzić więcej czasu z twoim maluchem. – Dziękuję – powiedziałam i skinęłam głową. Patrzyłam, jak pomaga Milesowi szukać rękawiczki Jonaha. Wiedziałam, że musi być dobrą matką dla swoich trzech córek. Poczułam wyrzuty sumienia. Nie pozwoliłam Jonahowi mieć cioci i kuzynek, bo nie mogłam znieść Craiga, który zaadoptował Karę po tym, jak wyjechałam na studia. – Tęsknię za czasem, gdy dzieci są takie małe – powiedziała Kara, podziwiając wieżę z kubków ułożoną przez mojego synka. – To najlepszy okres – zgodziłam się. Starałam się uśmiechnąć i wyglądać normalnie, lecz musiałam złożyć ręce, by powstrzymać ich dygotanie. Zastanawiałam się, ile czasu zajmie mojej rodzinie odkrycie mojej zbrodni.

– Ty masz fotelik, Claire – powiedział Miles, całując mnie i sadzając Jonaha na moich kolanach – zabierz ze sobą naszego malucha i mamę. Kara odwiezie mnie do hotelu, a potem przyjedzie po mamę i zabierze ją do siebie. Tam się spotkamy, a wy spędzicie razem trochę czasu w samochodzie. Odpocznij. Zajmę się tobą. Przytulił mocno mnie i Jonaha i poszedł w stronę Kary, która stała w drzwiach i rozmawiała przez telefon. Trzymałam Jonaha blisko siebie i nerwowo wypatrywałam policyjnych radiowozów. Mama owinęła się szalem, zabrała mi gazetę i wrzuciła ją do torby. – Zmywajmy się stąd – powiedziała. Podążałyśmy za Milesem i Karą, którzy szli kilka kroków przed nami. Oboje trzymali ręce w kieszeniach i rozmawiali o dzieciach. – Chciałbym, by się poznały – powiedział Miles. – Chciałbym, żeby Jonah miał kuzynki, z którymi mógłby się przyjaźnić. Kara zatrzymała się, czekając na mnie, Jonaha i mamę. – Claire – powiedziała. – W ogóle nie utrzymujemy ze sobą kontaktu. Bardzo się od siebie oddaliłyśmy, co naprawdę mnie smuci. Wskazała na Jonaha, wiercącego się w moich ramionach. – Spójrz, co tracę – powiedziała. – Jesteś moją jedyną siostrą, Claire. A on jest moim jedynym siostrzeńcem. Postawiłam Jonaha na ziemi koło siebie, a on wyciągnął z mojej kieszeni kluczyki i zaczął się nimi bawić. – Wiem – powiedziałam. – Ja też chcę poznać twoje dzieci. Straciłyśmy tak dużo czasu. Kara wyciągnęła telefon w moją stronę, pokazując mi zdjęcie swoich córek: trzy dziewczynki w takich samych różowych koszulkach stały koło siebie. Najmniejsza z nich w samym środku najszerzej się uśmiechała. Brakowało jej jednego zęba. – Pokochają Jonaha – powiedziała. – Wiem, że wolałabyś nie spotykać się z Craigiem, ale on jest naprawdę w porządku. Dobrze się opiekuje mamą i lubi moje dziewczynki. Pokręciła głową, zdając sobie sprawę, że popełniła błąd, usiłując mnie do niego przekonać. – Mogłabyś do nas przyjechać – powiedziała. – Mogłybyśmy spędzić razem wakacje, ty, ja, Miles, Luke i nasze dzieci. To byłby dobry czas dla nas wszystkich. Przerwała w pół słowa i przytuliła mnie tak mocno, że aż straciłam oddech. Ostatni raz zrobiła to ponad dziesięć lat temu, zaraz po swoim ślubie. Nie widziałam jej od tamtej chwili – aż do dzisiaj. Stałyśmy i obejmowałyśmy się, a ja czułam delikatny zapach jej olejku do włosów, waniliową woń jej perfum, i nie mogłam powstrzymać łez. – Porozmawiamy o tym, gdy wszystko się uspokoi – powiedział Miles.

Kara wypuściła mnie ze swoich objęć. Otarła łzy ze swoich oczu, a następnie z moich. Mama wsunęła się między nas i objęła nas obie w pasie. Znowu byłyśmy jej córeczkami. – Claire, wiedz, że Craig też bardzo chce cię zobaczyć – powiedziała. – Chciałby cię lepiej poznać i zobaczyć naszego wnuczka. – Wiesz, mamo – powiedziałam, czując jak wzbiera we mnie dawny gniew. – Zawsze wydawało mi się, że ty i Kara po prostu zastąpiłyście tatę kimś innym. – Musisz pogodzić się z tym, że go nie ma, kochanie – powiedziała mama, delikatnie głaszcząc mnie po włosach. – To dlatego tu przyjechałaś? Myślałaś, że tu znajdziesz spokój? – Nie wiem, po co tu przyjechałam – wzięłam Jonaha za rękę i zaczęłam iść w stronę wyjścia. – Teraz chcę po prostu o wszystkim zapomnieć. Wyszliśmy z restauracji i udaliśmy się do naszych samochodów. Nikt się nie odzywał. W końcu Kara przerwała ciszę: – Claire, podrzucę Milesa do hotelu i zaczekam na mamę, a potem muszę lecieć odebrać dzieci. Ustalcie czas i spotkajmy się wszyscy później. – Miles otworzył dla niej drzwi jej czarnego sedana. Spojrzała na mnie i zawołała: – Trzymaj się, Claire! – Do zobaczenia niedługo, mój mały kolego – Miles zawołał do Jonaha i usiadł na miejscu pasażera. – Jedź bezpiecznie, Claire. Odjechali, a Jonah pomachał im na pożegnanie. Poszliśmy przez parking do mojego samochodu, gdzie posadziłam go w foteliku. Dałam mu słuchawki do jego przenośnego odtwarzacza DVD. Nie mogłam go zapiąć. Mama otworzyła drzwi i zaoferowała pomoc. – Może razem nam się uda – powiedziała. Próbowałyśmy zapiąć jego pas. Nagle mama złapała mnie za rękę i ścisnęła mocno. – Już go zapięłam – powiedziałam. – Claire… Ten pożar? – Nie puszczała mnie. Patrzyłam jej w oczy: skóra wokół nich była jak krepina, delikatna i pomarszczona. Pamiętałam, jak wyglądała, gdy była w moim wieku, wtedy kiedy wybuchł Challenger. Jak długi warkocz chybotał za jej plecami, gdy w zielonych butach przebiegała przez potok, i jak jej biała kurtka zwisała z tego ogromnego teleskopu. To wtedy poczułam tę ogromną wściekłość, która nigdy mnie nie opuściła. – To ty podpaliłaś ten dom – wyszeptała. To nie było pytanie, lecz stwierdzenie. Zauważyłam, że mimo zimna na jej nosie pojawiły się niewielkie krople potu. Przypatrywała mi się uważnie, czekając, aż się przyznam. Czułam, że poczucie winy zaraz mnie przygniecie. Zatrzasnęłam drzwi Jonaha i usiadłam za

kierownicą, przekręcając kluczyk. Mama usiadła na siedzeniu pasażera i wyciągnęła rękę w moją stronę. Trzymała kawałek papieru, który podniosła z siedzenia. – Coś ważnego? – spytała. Na papierze była wiadomość od Deana, ta, której nie mogłam znaleźć. Napisał tylko kilka słów: „Mam twojego chłopca. Czekamy na ciebie tam, gdzie zaczęliśmy”. Poczułam dreszcz. Zgniotłam papier w kulkę i wrzuciłam pod siedzenie. Za nami Jonah oglądał film na ekranie swojego przenośnego odtwarzacza, nucąc dziecięcą piosenkę. Ścisnęłam kierownicę i spojrzałam prosto przed siebie. Zaczęłam się zastanawiać, jaki nadejdzie sztorm. Starałam się ocenić niestabilność atmosfery, podczas gdy szare chmury powoli zakrywały ostatnie promienie słońca. – Ten pożar? – powiedziała znowu mama i położyła swoją dłoń na mojej. Rozpłakałam się. Nie mogłam powstrzymać szlochu, który wstrząsnął całym moim ciałem. Mama trzymała mnie za rękę i nic nie mówiła. – Chciałam to zrobić już dawno temu, mamo – powiedziałam jej w końcu przez łzy. Powiedziałam jej prawdę, tak jak zawsze, gdy się jej zwierzałam. Ścisnęła moją dłoń bez słowa. – To, co tam zrobiłaś… z Craigiem… to go zabiło. Tatę – powiedziałam. – Spaliłam go. Spaliłam ten dom wspólnie z Deanem. – Znam Deana – powiedziała mama spokojnie i spojrzała przed siebie. – A mój samochód? Wtedy, na Willard Street? Mewy krążyły nad nami, starając się zakrzyczeć wiatr. – To też byłam ja – powiedziałam. Mama nawet nie mrugnęła. Ściskała moją dłoń i spytała tym samym spokojnym głosem: – A stodoła? Laboratorium Milesa? Chociaż to Dean podłożył ogień wiedziałam, że to ja wywołałam tamte pożary. To ja ich pragnęłam. On tylko je zrealizował. – To też moja wina – powiedziałam, biorąc za nie odpowiedzialność. – Dobrze – powiedziała mama, nie dodając nic więcej. Poczułam nieprzyjemne uczucie w brzuchu. Jonah wciąż oglądał swój film i kopnął moje siedzenie. – Lepiej jedźmy do hotelu – powiedziała mama. – Miles pewnie zaczyna się martwić. – Proszę, nie mów mu o tym – błagałam ją. – Nic mu nie powiem – odpowiedziała. – Ale muszę wiedzieć, czy płaciłaś w sklepach swoją kartą? Czymś, co może pozwolić komukolwiek cię odnaleźć? Dzisiaj w każdym sklepie są kamery.

– Dean wszystko kupił – powiedziałam jej. – Ja czekałam w samochodzie. Jestem pewna, że nasze plany i wszystkie rachunki spłonęły. Mama siedziała obok mnie. Guziki jej płaszcza były rozpięte. Owinęła się szalem wokół szyi i mówiła dalej. Nie osądzała, słyszałam w jej głosie wręcz nutę wdzięczności, jakby chciała, żebym zauważyła, że docenia moją szczerość. – Dźwigasz straszny ciężar, który bardzo ciężko unieść w samotności – powiedziała. Oparłam głowę o kierownicę i ponownie się rozpłakałam. Mama objęła mnie i wyszeptała: – Niczego się nie bój. Znam ludzi, którzy będą mogli ci pomóc i pokierować, nawet dać leki, jeśli będziesz ich potrzebowała. Wolną dłonią podniosła moją brodę i skierowała moją twarz w swoją stronę. – Claire, kochanie – powiedziała. Jej oczy wypełniły się łzami, rozmazując makijaż. – Tak mi przykro, że straciłaś tatę. On tak bardzo cię kochał. Pomyśl, jak kochasz Jonaha. On kochał cię tak samo, a może nawet bardziej. Patrzyła na mnie przez chwilę, po czym otarła łzy i mówiła dalej. – Jak już wiesz, małżeństwo nie jest prostą sprawą. Nawet w najlepszych warunkach ciężko przejść przez wszystkie problemy. Twój tata i ja byliśmy bardzo młodzi, kiedy się pobraliśmy. To były takie dziwne czasy… – Głos się jej załamał, lecz udało się jej uspokoić i odzyskać nad nim kontrolę. – Byliśmy praktycznie dziećmi, Claire. Gdy zamieszkaliśmy razem, twój tata miał dziewiętnaście lat, a ja siedemnaście. Wyszłam za niego rok później. Byliśmy bardzo młodzi i bardzo głupi. Próbowaliśmy to naprawić, naprawdę się staraliśmy. Ale twojego tatę wciąż prześladował jego romans. Wciąż mówił, że to przez to, że za dużo wypił i stracił kontrolę, a potem pił, bo nie mógł wybaczyć sobie tego, że mnie skrzywdził. Nie chciałam się zemścić, to wcale nie było tak. Po prostu poznałam Craiga i polubiłam go. I nie wiedziałam, jak zostawić twojego tatę po tym, jak mnie zdradził. Zrobiłam to w bardzo zły sposób, masz rację. Ale nie mogłam już dłużej znieść jego picia i tego, że wiecznie nie miał pracy. Chciałam innego, lepszego życia. Dla siebie i dla was. – Zaraz, jak to? On cię zdradził? – spytałam, patrząc na nią. Byłam w szoku. Wytarłam łzy w rękaw kurtki. – O czym ty mówisz? Mama zamknęła oczy i przygryzła wargę. Dobrze znałam ten wyraz twarzy, tak pełny bólu. Często widziałam go w lustrze. Chociaż Jonah nie mógł nas usłyszeć, przysunęłam się bliżej i wyszeptałam jej do ucha: – Chcesz mi powiedzieć, że to tata zdradził? Skinęła głową. Wciąż miała zamknięte oczy. – Myślałam, że wiedziałaś – powiedziała. – Myślałam, że powiedział ci wujek G lub Rex, zanim wyjechałaś na studia. Rex powiedział Karze wieki temu.

Byłam przekonana, że tobie też. Spojrzałam w lusterko, wypatrując twarzyczki Jonaha. Chciałam go zobaczyć, by się uspokoić. Poczułam, że wszystko, co do tej pory znałam – mój dom, mój tata – oddala się ode mnie i rozpływa w oddali. – Nie wierzę ci – powiedziałam jej. Zobaczyłam, że płacze. Łzy spływały jej po policzkach i zatrzymywały się w kącikach ust. – Nie musisz mi wierzyć – odpowiedziała. – To stało się kilka miesięcy po tym, jak się urodziłaś. Chciałam, żeby mi wszystko wytłumaczył. Dlaczego był tak cichy, dlaczego tak się od nas oddalił. Zagroziłam mu, że go zostawię, i to go złamało. Przyznał się do wszystkiego. Powiedział, że to był zwykły skok w bok z jakąś kobietą, którą poznał w barze. Oboje byli pijani. Błagał mnie o przebaczenie. Powiedział mi, że nie przeżyłby, gdybym od niego odeszła i gdyby stracił ciebie. – Przerwała i spojrzała w niebo. Mrugała, próbując powstrzymać łzy. – Nigdy nie wybaczył sobie tego, że mnie skrzywdził. Teraz wiem, że ja też nigdy nie mogłam mu tego wybaczyć. Nie mogłam wydusić z siebie słowa. Mój obraz ojca runął w gruzach. Rzeczywistość brutalnie odebrała mi ostatniego bohatera mojego dzieciństwa. Nie zginął w wypadku rakiety – zabiła go pokusa. Zniszczyła go zdrada, której sam dokonał. Przez te wszystkie lata myślałam, że tylko mama potrafiła kłamać i zdradzać, nigdy nie zauważyłam jego wad. Nie chciałam wiedzieć, że był dokładnie taki, jak ona. Byłam jak oni oboje. Naprawdę byłam ich córką. Wyrzuciłam z życia własną matkę przez coś, co tylko w połowie było prawdą – zawsze obwiniałam za cierpienie mojego taty wyłącznie ją, nigdy nawet nie myśląc, że to on mógł skrzywdzić ją pierwszy. Wrzuciłam bieg i ruszyłam z parkingu. Myślałam o tym, jak bardzo się pomyliłam. Byłam taka młoda, ale uwierzyłam, że wszystko zrozumiałam, i to przekonanie przeniosłam w dorosłość. Mama otworzyła okno po swojej stronie samochodu. Wystawiła twarz na wiatr, który rozwiał jej srebrne włosy i różowy szal nadający odrobinę koloru temu zimowemu wieczorowi. Musiałam się zatrzymać na skrzyżowaniu w Niantic. Jadący na południe pociąg zbliżał się do mostu. Ku uciesze Jonaha stanęliśmy na jedynym przejeździe kolejowym w mieście. – Ciuchcia! – krzyknął. Na uszach wciąż miał słuchawki. Gdy minęła nas lokomotywa, maszynista wyciągnął do nas rękę. Wyglądał jak indiański wódz. Jonah zaczął chichotać, a napięcie między mną a mamą powoli się ulotniło. – Claire – powiedziała, gdy mijały nas kolejne wagony. – Naprawdę

myślałam, że wiedziałaś. Śnieg zaczął padać mocniej. Pełna obaw włączyłam radio i zaczęłam szukać stacji nadającej prognozę pogody. W końcu ją znalazłam. Pamiętałam głos spikera, który słyszałam wielokrotnie w samochodzie taty, gdy wieczorem wracaliśmy do domu. „W nadbrzeżnych regionach wiatr będzie wiał od północnego wschodu, termometry pokażą do pięciu stopni poniżej zera. Przewidywane opady deszczu. Rano temperatura wzrośnie do zera stopni, niebo będzie bezchmurne. A teraz zapraszamy państwa na ciąg dalszy naszych wiadomości: domy wciąż idą z dymem, dosłownie i przenośni. Po załamaniu się rynku nieruchomości firmy ubezpieczeniowe zgłaszają kolejne przypadki oszustw. Nie widząc innego wyjścia z kryzysu, właściciele coraz częściej podpalają własne domy. Plaga pożarów objęła cały kraj, nie oszczędzając Connecticut. Dziś po południu czterdziestotrzyletni Dean D’Alessio z East Lyme dobrowolnie poddał się karze, nie zaprzeczając zarzutom o podpalenie. Jego ponadpięćsetmetrowa posiadłość doszczętnie spłonęła, dołączając do grona domów zniszczonych po utracie wartości. Po przerwie reklamowej Diane Smith opowie państwu wszystko o tej sprawie.” Światła ostrzegawcze odbijały się od mokrej nawierzchni. Nasze twarze – moja, mamy i Jonaha – świeciły na czerwono, a ja czułam się, jakby znowu objęły mnie płomienie. Minął nas pociąg, głośno stukając kołami o tory. – Dean wziął wszystko na siebie – powiedziała mama. – Tak jak obiecał – odpowiedziałam. – Ochronił mnie. Zapory przejazdu uniosły się do góry. Jonah zawołał: – Pa pa! Przejechałyśmy przez tory. Czułam dziwną mieszankę ulgi i niepokoju. Wiedziałam, że Dean wybawił mnie od wszelkich kłopotów związanych z tym, co zrobiłam, lecz jednocześnie rozumiałam, że nic w moim życiu nie było już tak oczywiste, jak mogło się wydawać. Sięgnęłam do tyłu i ścisnęłam malutką stópkę mojego synka. Ogromna miłość, jaką do niego czułam, była teraz jedyną rzeczą, której byłam pewna. Zastanawiałam się nad siłą matczynego uczucia – ile dla niego poświęcałyśmy, ile nam odbierało, ile dawało nam siły. W tamtej chwili wybaczyłam mamie wszystko. Zanim wysiadłyśmy z samochodu na hotelowym parkingu, mama i ja głęboko schowałyśmy nasze wspólne tajemnice i złożyłyśmy sobie wzajemne obietnice. – Jeśli Miles nie ma żadnych planów, a ty masz jeszcze trochę siły –

powiedziała – mogłybyśmy dziś zjeść razem kolację lub zabrać Karę na kawę, zanim wyjedziecie. Może potrzebujesz więcej czasu… Mogłabym kiedyś do ciebie przyjechać. Przytuliłam ją. – Wszystko będzie w porządku? – wyszeptałam pytanie w jej szal. – Mam taką nadzieję – odpowiedziała szeptem. – Miles cię kocha. Czułam pikantny zapach jej piżmowych perfum. Wciągnęłam go z powietrzem, smakując go, i powiedziałam jej: – Dziękuję, że przyjechałaś. – Kocham cię – powiedziała, trzymając moją twarz w swoich zimnych dłoniach. Przyłożyła swoje czoło do mojego. – Jesteś moją córką. Jedyne, co możemy zrobić, to uczyć się na naszych błędach. Wskazała głową do tyłu. – Kocham twojego chłopca. On jest dla ciebie tym, kim ty i Kara byłyście dla mnie. Nauczy cię wszystkiego, czego będziesz potrzebowała. Gdy szłyśmy do Milesa, który czekał na nas przed wejściem do hotelu, Jonah poderwał się i pobiegł do swojego taty. Kara wyszła zza rogu ulicy, gdzie zostawiła samochód. Rozmawiała przez telefon. Myślałam o tym, jak wielkie były tajemnice mojego ojca i moje. Pomyślałam o tym, jak jego własna zdrada zatruła mu serce i jak musiała złamać serce mamy, gdy jej o niej powiedział. Zadali sobie głębokie rany, które nigdy nie mogły się zagoić. Spojrzałyśmy na Karę, która wołała do mamy przez otwarte okno samochodu. – Mamo, naprawdę muszę lecieć po dzieci. Luke znowu utknął w biurze – pokazała na zegarek i posłała mi całusa na pożegnanie. – Claire, zadzwoń do mnie później. Przyjedź do nas. Zostań z nami na trochę. Mamo, musimy iść! Mama położyła dłonie na moich ramionach i spojrzała mi prosto w oczy. – Kocham cię i chcę ci pomóc. Zrobię dla ciebie wszystko, co tylko będę mogła – powiedziała i przytuliła mnie w mocnym uścisku. Czułam, jaka była drobna. Pod ciężką kurtką kryły się same kości. Zanim odeszła, zdjęła z szyi swój szal i zawinęła go wokół mojej. – Tobie bardziej pasuje – powiedziała. – W jej oczach lśniły łzy. – Dbaj o siebie i o swoich chłopców. – Pocałowała mnie na pożegnanie, szepcząc: – Do zobaczenia. Miles przywitał mnie szybkim pocałunkiem w policzek. Trzymał Jonaha na rękach. Ich widok wyrwał mnie z rozmyślań o przeszłości i sprowadził z powrotem w teraźniejszość, której teraz musiałam stawić czoła. – Długo na was czekaliśmy – powiedział. – Jak poszło? – Dobrze – odpowiedziałam. – Dobrze? – powtórzył, stawiając Jonaha na ziemi.

– Tak. Pogodziłyśmy się. Jestem gotowa zaakceptować ją taką, jaką jest. – Cieszę się – powiedział Miles. Weszliśmy do hotelu we trójkę, biegnąc przez lobby za Jonahem, który usiłował nas przegonić. Dotarliśmy do końca korytarza, gdzie znajdowały się windy. Miles podniósł Jonaha do góry, pozwalając mu wcisnąć przycisk. Jonah wyciągnął ramię do góry i ścisnął nos swojego taty. – Piiiiisk! – krzyknął Miles i oboje roześmiali się z żartu, który tak uwielbiali. Byliśmy jedynymi pasażerami windy. Jonah wcisnął wszystkie guziki i rozświetlił cały panel. Na trzecim piętrze Miles wysiadł i przytrzymał dla nas drzwi, mówiąc do mnie: – Cieszę się, że pogodziłaś się z mamą. Może zaakceptujesz też mnie? Wybaczysz mi trochę? Nauczysz mnie, czego potrzebujesz? – Wyjął z kieszeni klucz do drzwi naszego pokoju. Sprawdził, czy ma właściwy numer, i mówił dalej. – Pomożesz mi odzyskać tę cudowną, słodką kobietę, która kiedyś mnie kochała, Claire? Tak bardzo za nią tęsknię. Brakuje mi ciebie. – Chętnie. Bardzo chętnie – powiedziałam. W pokoju czekało na nas świeżo pościelone łóżko i pudełka z jedzeniem na wynos, które Miles przyniósł z hotelowej restauracji, gdy ja rozmawiałam z mamą. Telewizor wyświetlał animowany film, który wybrał dla Jonaha, dźwięk był wyłączony. Wszystkie jego gesty był tak słodkie i czułe. Poczułam się jeszcze gorzej, wiedząc, jak wobec niego postąpiłam. Miles wyjął Jonaha z jego zimowego stroju i pomógł mi zdjąć kurtkę. Wyobraziłam sobie żółtą zapalniczkę wypadającą na podłogę i wszystkie pytania, jakie musiałyby paść. Wzięłam od niego kurtkę i sprawdziłam wszystkie kieszenie, upewniając się, że wyrzuciłam ją do kosza, zanim tu przyjechałam. – Masz ochotę na obiad? – spytał, otwierając plastikowe pudełka z makaronem i sałatą. Zaczął smarować chleb masłem. Jedliśmy w ciszy we trójkę, dzieląc się posiłkiem. Używaliśmy jednego widelca. Byłam wykończona. Zdjęłam buty i wsunęłam się pod białą kołdrę. Miles położył się obok mnie, kładąc między nami Jonaha. Tuliliśmy się do siebie. – Kochanie – powiedział Miles, dotykając jedną dłonią Jonaha, a drugą mnie. – Zrobię dla ciebie wszystko. – Przepraszam, że uciekłam – powiedziałam. – Przepraszam, że cię okłamałam. Byłam zawstydzona i wycieńczona. Zasnęłam, zanim zdążyłam cokolwiek mu powiedzieć.

ROZDZIAŁ 18 ŚLAD Wróciliśmy do domu, do Wisconsin pokrytego pierzyną ze śniegu. Siedziałam naprzeciwko mojego męża, trzymając Jonaha na kolanach. – Cieszę się, że wróciłaś do domu – powiedział. – Nie pozwolę ci spisać nas na straty. Był lepszym partnerem dla mnie, niż ja byłam dla niego. Nie wiem, czy byłabym w stanie mu wybaczyć, gdyby nasze role się odwróciły, ale wierzyłam, że on przyjechał szukać mnie w Connecticut właśnie po to: chciał naprawić to, co się między nami zepsuło, przebaczyć mi kłamstwa, których nie znał. Wiedziałam, że pragnął mnie na zawsze. Wybaczyłam mu wszystko, co kiedyś miałam mu za złe, lecz nie potrafiłam wybaczyć samej sobie tego, o czym mu jeszcze nie powiedziałam. Tego, co zrobiłam z Deanem. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie wybaczyć sobie śmierć mojego ojca, chociaż teraz wiedziałam, że jej przyczyny były bardziej skomplikowane, niż myślałam. Wiedziałam też, że poznałam prawdę tylko dlatego, że podjęłam ryzyko i pojechałam na wschód z Deanem. Zawsze jednak będę się zastanawiać, czy mogłam go powstrzymać, gdybym wróciła wtedy do domu na czas. Wiedziałam, jak bardzo musiał cierpieć. Zawsze będę się czuć odpowiedzialna za jego śmierć. Byłam w domu, z moją rodziną. Byliśmy razem, a dom przy Quayside spłonął i zabrał ze sobą wszystkie koszmary przeszłości. Miałam nadzieję, że Miles da mi drugą szansę i pozwoli mi zrealizować moje największe marzenie: o życiu, w którym nie zawsze dostajemy dokładnie to, czego potrzebujemy, ale zawsze mamy siebie nawzajem. Pragnęłam tego, odkąd byłam małą dziewczynką. Odstawiłam miskę z zupą na bok i powiedziałam do mojego męża: – Będę się bardziej starać. – Już to robisz – odpowiedział. – Będę się bardziej starać dla nas – powtórzyłam. – Potrzebujemy więcej radości, więcej intymności. Nie możemy się od siebie oddalać. Musimy być blisko, bardzo blisko siebie. Miles zapalił świeczkę na stole. – Masz na myśli romantyczne sprawy? – spytał, podnosząc brew do góry. Droczył się ze mną, ale wiedziałam, że pyta poważnie. Postawił zapaloną świeczkę między moim kieliszkiem wina a kubkiem Jonaha, zaraz obok sterty nieotwartych kopert. Jonah siedział między nami. Wziął jedną z kopert i zaczął kolorować ją kredką. – Rozumiem – powiedział Miles. – Potrzebujemy więcej bliskości. Więcej

zabawy. Dobrze. – Wstał od stołu i podbiegł do lodówki, otwierając ją. – I więcej lodów! Jonah klasnął z radości. Powiedziałam: – To wy ich potrzebujecie, nie ja. Gdy Jonah i Miles jedli lody prosto z pudełka, ja przeglądałam kolorowe magazyny i pisma medyczne. Czytałam spis treści „Magazynu Astronoma”, w którym znalazłam artykuł opisujący alfa Centaurydy. Autor tak opisał ten rój meteorów: Będzie poruszał się z prędkością od sześciu do dziesięciu meteorów na godzinę i podążał wzdłuż alfa Centauri – najjaśniejszej gwiazdy w gwiazdozbiorze Centaura nazwanej na cześć półczłowieka, półkonia z mitologii greckiej, który panuje nad tą częścią nieba i oznacza wszystko, co jest dzikie i nieobliczalne, pełne pasji i pożądania. Miles wydmuchał nos w ścierkę do naczyń. – Pełne pożądania – wyszeptałam, patrząc na mojego męża. Wyrzuciłam magazyn do kosza. Przeglądałam koperty, oddzielając rachunki od reklam. Nagle wyciągnęłam jedną ze znajomym adresem zwrotnym. 61 Willard Street, East Lyme, CT 06333. Poczułam niepokój w piersi. Schowałam list między kolana. Starając się ukryć drżenie głosu, spytałam Milesa: – Mam zanieść Jonaha do łóżka, czy ty chcesz to zrobić? – Ja to zrobię – odpowiedział Miles, wrzucając łyżeczki po lodach do zlewu. Podniósł naszego synka z jego krzesełka. Jonah miał twarz pomazaną lodami i w ręce ściskał swoje kredki. Oparł zmęczoną główkę o pierś swojego taty i pomachał do mnie, mówiąc: – Dobranoc, mamusiu. Miles wchodził po schodach powoli, głaszcząc go po plecach. Czekałam, aż znikną mi z oczu, czując ciepło listu między kolanami. Gdy usłyszałam, jak wchodzą do łazienki, jak Miles odkręca wodę i śpiewa: „Myj, myj, myj swoje ząbki”, wyjęłam list i rozdarłam kopertę. Dean napisał do mnie niebieskim długopisem na kartce niechlujnie wyrwanej z notatnika. Miała poszarpany bok. Na górze narysował fale, nad którymi umieścił gwiazdę lecącą przez bezchmurne niebo. Najdroższa Claire, próbowałem odpisać na twoją ostatnią wiadomość, ale system mi na to nie pozwala, mówiąc mi, że jestem zablokowany. Nie odważyłem się zadzwonić. Przeciwko mnie toczy się dochodzenie. Pomyślałem, że najbezpieczniej będzie po prostu napisać do Ciebie list – długopisem, na kartce papieru. Chciałem Ci powiedzieć, że wziąłem wszystko na siebie. Nie musisz niczego się obawiać. Ale to nie wszystko, co muszę Ci powiedzieć. Piszę do Ciebie, aby się z Tobą

pożegnać. Już więcej mnie nie zobaczysz. To sprawia mi ogromny ból, ale wiem, że tak musi być. Wiem, że chcesz dać Jonahowi to, czego żadne z nas nie miało. Przyznam Ci się, że na Twój widok poczułem jednocześnie pożądanie i smutek – widziałem, jak bardzo kochasz swojego synka. Zastanowiłem się wtedy, jak mogłoby wyglądać nasze wspólne życie, jaki mógłby być nasz synek. Do kogo byłby podobny? Czym by się interesował? Kim byłby bardziej, mną czy Tobą? Cóż. Teraz już chyba za późno, by się nad tym zastanawiać. Mówię Ci to wszystko dlatego, bo chcę, żebyś wiedziała, że pragnąłem Ciebie dla Ciebie samej, a nie tylko dla tego, co zrobiłaś. Gdy Ci się przypatrywałem, zacząłem marzyć, że może oboje podłożymy płomienie pod nasze życia i na ich gruzie zbudujemy coś nowego, razem. Teraz to nieważne, bo wiem, że poświęcisz wszystko dla swojej rodziny. Mogą na Tobie polegać. To jedna z tych cech, które najbardziej w tobie kocham, Claire. Nie wiem, co będzie ze mną. Mój prawnik uważa, że jeśli na podstawie paragonów z Home Depot można stwierdzić, że to ja kupiłem tamte puszki, mogę dostać pięć lat nadzoru sądowego – w najgorszym przypadku zarzut zaniedbania i grzywnę za uszkodzenie mienia i od sześciu miesięcy do roku więzienia. Ale twierdzi również, że jest niezwykle trudno udowodnić umyślne podpalenie, nawet jeśli na miejscu znaleziono odciski palców sprawcy – których oni nie mają. Ponieważ tego typu produkty niosą ze sobą ryzyko pożaru – na pieprzonych etykietach mają napisane jak bardzo są łatwopalne – będziemy się bronić i twierdzić, że to był nieszczęśliwy wypadek. Zwykły, niewinny, może i głupi, ale wypadek. To nieważne. Ważne jest to, że tego domu już nie ma. Jesteś wolna. I jeśli Twoja ostatnia wiadomość znaczy, że się mylę, wiesz, gdzie mnie znaleźć – w domu mojej mamy na Willard Street. Zawsze otworzę drzwi, jeśli to Ty będziesz przed nimi stać. Twój na zawsze. Kocham Cię. Dean Odłożyłam list. Wiedziałam, że dostałam podarunek od Deana – zwracał mi moje życie w Madison i chronił moją tajemnicę na zawsze, jeśli tylko będę tego chciała. Wiedziałam jednak także, że decyzje, które podjęłam, odcisnęły na mnie piętno – nie mogłam tak po prostu wrócić do Milesa i udawać, że nic się nie stało. Za dużo się wydarzyło. Wiedziałam, że dałam się wplątać w plan Deana i że mnie uwiódł. Poczułam do niego tak dużo, że byłam w stanie złamać dla niego prawo. Nawet jeśli nikt nigdy się o tym nie dowie, zawsze będę nosić w sobie ten ciężar

i będę musiała żyć z jego skutkami. Przez głośnik elektronicznej niani słyszałam, jak Miles czyta Jonahowi bajeczkę na dobranoc w jego pokoju na górze. Jego głos działał uspokajająco również na mnie. „Dobranoc, gwiazdy – mówił do Jonaha – dobranoc, powietrze, dobranoc wszystkie dźwięki dnia”. „To dobry mężczyzna, Claire. Szkoda byłoby go stracić” – powiedziała mi mama. Teraz dzieliłyśmy nowy sekret. To ona zachęcała mnie, bym odnowiła swoje małżeństwo i odbudowała to, co zagubiliśmy. Przycisnęłam do ust list od Deana, po czym wyciągnęłam rękę nad świecę stojącą na środku stołu. Płomień szybko strawił żółty papier i kopertę, zamieniając je w czarny pył. Przypomniały mi się ostatnie słowa z szóstego wykładu w Chemicznej historii świecy. Teraz przejdźmy do niezwykle interesującej części naszego zagadnienia: do związku między spalaniem świecy i specyficznym rodzajem spalania, jakie dokonuje się w każdym z nas. W każdym ciele płonie płomień życia, który jest bardzo podobny do płomienia świecy – i to właśnie muszę wam wytłumaczyć. Nasze życie nie przypomina palącego się knota tylko w metaforycznym, poetyckim sensie znaczenia tego pojęcia. Myślę, że jeśli za mną podążycie, uda mi się wam to pokazać. Miles powoli zszedł po schodach, odganiając dym ręcznikiem. – Co tu się stało? – spytał. – Bawiłam się ogniem – odpowiedziałam. W palcach wciąż trzymałam fragment koperty, stół przede mną był pokryty popiołem. Miles zaniósł nasze kieliszki do zlewu i wrócił z gąbką. Usunął popiół sprzed miejsca, przy którym siedziałam. Wziął świecę do ręki. Wyglądała między nami jak zapalona latarnia. Wziął mnie za rękę i poprowadził w ciemność. Przeszliśmy przez salon, wzdłuż korytarza aż do miejsca, gdzie stworzyłam pokój zabaw dla Jonaha. Wczołgał się pod rozłożone prześcieradła i kołdry, zachęcając mnie bym weszła za nim. W środku tego domowego fortu postawił świecę na plastikowym pudełku z klockami Lego i przesunął się w stronę poduszek, dookoła których leżało kilkanaście pluszowych misiów. Położył mnie na nich, wkładając pod głowę pluszowego delfina. Zsunął mi ze stóp kapcie i zdjął skarpetki. Masował mi palce i podbicia stóp. Mój tatuaż już dawno wyblakł i zmienił się w niebieską plamę, która wyglądała jak stary siniak. Przesuwał ręce do góry, masując moje łydki i uda. Dotykał mojego brzucha i dotarł do moich piersi. Położył ręce na moich ramionach i wdrapał się na mnie, siadając mi na pasie. Przycisnął mnie do podłogi i całował moje usta, uszy, szyję i twarz. Czułam, że mnie pragnie. Całował mnie tak, jakby jutra miało nie być. – Zacznijmy od nowa – wyszeptał.

Rozpinaliśmy swoje ubrania przy wątłym świetle gasnącej świecy. Poczułam szczęście, jakie może wywoływać tylko coś przewidywalnego, co dobrze znamy. – Dobrze – powiedziałam. – Dla Jonaha. – Dla nas wszystkich – odparł. – Obiecaj mi. Pomyślałam, że życie może trwać bez światła i ciepła płomieni. Oceany były tego dowodem. Pewnie kiedyś pojawi się na planetach odległych od naszej, których nie oświetla Słońce. Leżałam na ziemi, a Miles mnie poszukiwał. Chciał, bym obiecała mu, że znowu będę jego żoną. Myślałam o ogniu: ten ogień, który rozpalił we mnie Dean, nie był czymś potrzebnym do przetrwania, był reakcją chemiczną, którą podsycało pożądanie. Pomyślałam, że płomienie może zdmuchnąć wiatr lub ugasić deszcz, lecz nie powstrzyma on ludzi. Dalej będziemy istnieć, rozwijać się, żyć. Nawet na bezkresach prerii, gdzie często zmieniają się warunki pogodowe i wysycha gleba, ognie same potrafią rozpalić się na nowo. Patrzyłam na cień Milesa delikatnie poruszający się po suficie naszej dziecięcej fortecy i powiedziałam: – Tak. Zacznijmy od nowa. We dwoje. Ale najpierw muszę ci powiedzieć o wszystkim, co zrobiłam. Zrobiłam wiele złego. Nie jestem z tego dumna. – Dobrze. Powiedz mi, Claire – powiedział, głaszcząc mnie po włosach. – Razem możemy przejść przez wszystko. Nie byłam wtedy taka pewna i dwanaście tygodni później wciąż nie jestem. Ale to właśnie wtedy powiedziałam mu o wszystkim. Leżeliśmy pod kocami, a ja wyliczyłam wszystkie kłamstwa, wszystkie złe decyzje. Powiedział mu o pożarze w jego laboratorium, za który byłam odpowiedzialna. Nie wiedziałam, jak zareaguje. Wiedziałam jednak, że muszę powiedzieć mu całą prawdę i że nie mogę go dłużej oszukiwać. Brakowało mi słów. Nie wiedziałam, jak wytłumaczyć to wszystko mojemu mężowi. Wtedy przypomniał mi się cytat, który pod wpływem chwili wysłałam do Deana, zanim wsiadłam na pokład samolotu: „Jesteśmy jak komety. Zostawiamy za sobą pył naszego życia, który wciąż do nas powraca”. Chciałam dać mu nadzieję, pokazać, że nasze ścieżki jeszcze kiedyś mogą się przeciąć. Chciałam mu również powiedzieć, żeby nie winił siebie za wszystko. Jednak chwilę po tym, jak wysłałam tę wiadomość, poczułam wstyd i zażenowanie; wiedziałam, że to były ostatnie słowa, jakie ode mnie usłyszy. Powiedziałam Milesowi wszystko. Gdy mnie pocałował, oddałam się mu całkowicie. Przypomniałam sobie, jak bezpieczna była nasza miłość, i wierzyłam, że uda nam się odbudować nasz związek i stworzyć więź, której już nic nie przerwie. Wiara w nowe, lepsze życie, przez które będziemy iść razem i w którym uda nam się ponownie rozpalić nasze uczucie, dała mi siłę, by zacząć wszystko jeszcze raz, od początku.

Jednak nic nie było takie proste, jak się nam wydawało. Anna, nasza terapeutka, powiedziała mi, że wszystko, co zdarzyło się w Quayside, pomogło mi zerwać z przeszłością – z Deanem – ale pozostawiło również trwały ślad na mojej psychice, przepełniając mnie poczuciem winy, przez które nie mogłam zaznać spokoju. To, jak się czułam, zależało od nastroju Milesa – tego, czy był wobec mnie wyrozumiały, czy pełen żalu. Przez dwanaście tygodni od naszego powrotu nie udało mi się naprawić krzywd, jakie mu wyrządziłam. Rany nie zaczęły się goić, lecz otwierały się coraz bardziej. Miles wierzył, że będzie w stanie wszystko mi wybaczyć, lecz nie spodziewał się, jak bardzo i dogłębnie go zdradziłam. Tamtej nocy kochaliśmy się i płakaliśmy. Szeptał: „Jak mogłaś?”, „Nie, chcę to usłyszeć. Muszę wiedzieć”, „Oczywiście, że ci wybaczę”. Trzy miesiące później znalazłam go samego na dworze, stojącego w śniegu z butelką whisky. Próbował rozpalić ognisko. Obudziłam się, słysząc szczekanie psa. Była późna, piątkowa noc. Miejsce w łóżku obok mnie było puste. Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam dym. Zeszłam cichutko na dół po schodach. Lampa na tarasie była włączona. Miles siedział w fotelu pomimo marcowego zimna. Zimy w Wisconsin były bardzo długie i niezwykle mroźne. – Co ty tu robisz? – spytałam go, otwierając drzwi. Nie odpowiedział. Dym unosił się w górę z rozpalonego przez niego ogniska. – Kochanie? – powiedziałam. Pokręcił głową, pijąc whisky ze szklanki. Założyłam buty i zaczęłam iść w jego stronę. Płomienie ogniska były pomarańczowe i niebieskie. Miles poruszył w nim kijkiem, gdy do niego podeszłam. Uklęknęłam przy nim. Patrzył prosto w ogień, w którym spłonął nasz biały album ślubny. Została z niego tylko kupa spalonego i zwęglonego plastiku. Płomienie pochłaniały ostatnie fragmenty, sycząc i trzeszcząc. Poczułam bolesne ukłucie w sercu. Nie mogąc opanować drżenia kolan, usiadłam na kłodzie drewna obok niego. Zamarznięty śnieg pod moimi stopami błyszczał w świetle ognia. Objęłam się ramionami, by zdusić w sobie krzyk i powstrzymać ból. Pamiętałam koronkową suknię, jaką założyłam na nasz ślub, jej delikatny materiał, który pieścił moje ciało i ciągnął się za mną po ziemi. Przypomniał mi się oddech naszego dziecka w moich włosach i radosną twarz Milesa czekającego na mnie w altance. – Jak mogę to wszystko naprawić? – spytałam go.

Patrzył przed siebie. Podniósł szklankę do ust, nie odzywając się do mnie. Zauważyłam, że na palcu nie miał obrączki. Pomyślałam, że może powinnam go teraz zostawić samego. Czułam jednak również, że zasługuję na jego gniew. Miał do niego pełne prawo, niezależnie od tego, w jaki sposób chciał go okazać. Czekałam więc w ciszy. – Miles? – spytałam w końcu. Sięgnął do torby, która leżała między nami i wyjął z niej kolejny album. Palcem, na którym zwykle nosił obrączkę, wskazał na słowo DOM, wygrawerowane złotymi literami na okładce. – Kochanie – powiedziałam, łapiąc go za rękę. – Proszę, nie rób tego. Zamachnął się i wrzucił album do ognia. Płomienie syknęły i wzbiły się do góry, sięgając naszych stóp. – Nie opuszczaj mnie – wyszeptałam. Pomarańczowe płomienie ogniska trawiły albumy ze zdjęciami naszego ślubu i domu, który odnowiliśmy w Mystic. Miles sam zrobił je swoim Nikonem, wstając wcześnie rano, by uzyskać najlepsze światło. Po zakończeniu remontu sam wywołał fotografie. Ten album dał mi w prezencie na pierwszą gwiazdkę, którą tam spędziliśmy. Teraz na moich oczach zmieniał się w popiół. Zdjęcia naszego pięknego domu rozpływały się w płomieniach. Wyciągnęłam do niego rękę. Odsunął się ode mnie. Niebieskie płomienie pochłaniały wspomnienia naszego wspólnego życia, wyrzucając do góry kłęby czarnego dymu. Był trujący i toksyczny – Przepraszam – wybełkotałam. Miles skrzywił się w grymasie i wylał resztkę alkoholu do ogniska. Wstał i zaczął iść do domu. – Wstydź się, Claire – krzyknął, oddalając się ode mnie. Od dwóch dni żyję w niepewności. Nie jestem w stanie przewidzieć, jak zachowa się Miles. Potrafi poklepać mnie po kolanie rano w łóżku i chwilę później patrzyć na mnie surowym wzrokiem. Znów padał śnieg i teraz miejsce, w którym rozpalił ognisko i spalił nasze albumy, przypomina wejście do króliczej nory. Pomyślałam o Alicji biegnącej za Białym Królikiem, wpadającej w otchłań, która prowadziła w sam środek dziwacznej i strasznej Krainy Czarów. Miles i Jonah siedzieli przy stole. Ostrożnie usiadłam koło nich. Wzięłam do ręki niedzielną gazetę, szukając prognozy pogody. Miałam nadzieję, że wkrótce nadejdzie odwilż. Miles przygotowuje kawę, Jonah macza swój pędzelek w pojemniku

z farbami. Tej zimy mieliśmy sto czterdzieści śnieżnych dni, podawał „The Wisconsin State Journal”, przypominając o przepowiedni słynnego świstaka – Phila z Punxsutawney w Pensylwanii, który miał przewidzieć wyjątkowo długą i mroźną zimę. Pomyślałam o marcowych przymrozkach. Zamarznięty śnieg przykrywał wszystko, ale jednocześnie chronił trawę i nasiona przed mrozem, konserwując je, gdy czekały na nadejście wiosny, kiedy będą mogły rozkwitnąć. Jonah uderza pędzelkiem o szklankę. – Bardzo ładnie – mówię do niego, chwaląc jego rysunek. Gdy Miles stawia przede mną kubek gorącej kawy, powtarzam w głowie mantrę, którą przeczytałam na drzwiach gabinetu Anny: „Żyj tu i teraz. Ciesz się chwilą”. Powtarzam ją sobie, gdyż nie mogę żyć inaczej. Czuję strach i smutek, gdy myślę o przyszłości, i nienawidzę siebie samej, gdy wspominam przeszłość. Nie mogę jednak cieszyć się chwilą bez zaakceptowania konsekwencji tego, co zrobiłam. Staram się wybaczyć sobie na tyle, by móc być dobrą mamą dla mojego słodkiego synka, który siedzi obok mnie i właśnie skończył malować trzy tęcze. – Dla mamusi, dla tatusia i dla Jonaha – powiedział. Maluje czerwone, zielone, żółte i niebieskie linie na białym papierze, tak jak go nauczyłam. Miles przewraca naleśniki na drugą stronę i podchodzi popatrzeć na jego rysunek. Głaszcze go po włosach, mówiąc: – Ale z ciebie mały artysta! W przyszłym tygodniu nasz chłopiec skończy dwa lata. Miles zachęca mnie, by zapisać go do uniwersyteckiego przedszkola, i zapewnia, że to wspaniałe miejsce. Gdy Jonah pójdzie do „szkoły”, jak je nazwaliśmy, zacznę pracować jako specjalistka w dziedzinie ochrony środowiska w Midwestern Energy Manufacturers. Potrzebują kogoś na to stanowisko, gdyż mają problem ze zbyt dużym stężeniem ozonu. Miles zobaczył ich ogłoszenie i powiedział mi, że nie pozwoli mi się nie zgłosić. Przeszłam pomyślnie wszystkie trzy etapy rekrutacji, lecz mimo to byłam zaskoczona, gdy odebrałam telefon z informacją, że zostałam przyjęta. To będzie moja pierwsza praca od czasu, gdy zaszłam w ciążę. Wiem, że na początku będę bardzo się stresować. Boję się nadrabiania zaległości, które nagromadziły się podczas dwóch lat wychowywania mojego synka, i tego, że będę musiała zostawić go pod opieką kogoś innego, chociaż nie tylko te zmartwienia spędzają mi sen z powiek. Co się stanie, gdy nie będzie mógł zasnąć? Jak damy radę wszyscy rano wyjść z domu? Co, jeśli źle odczytam wydruk ze spektrometru? Tak naprawdę martwię się tym, że przyjęcie tej pracy będzie oznaczać ostateczne porzucenie mojego dziecięcego marzenia: nigdy nie zostanę korespondentką NASA, tak jak moja przyjaciółka Gillian. Wiem, że jeżeli się z tym pogodzę, zawsze będę się zastanawiać, czy Miles nie zachęcał mnie, żebym podjęła

pracę, bo chciał uczynić mnie finansowo i emocjonalnie niezależną, by kiedyś ode mnie odejść. Tego ranka staram się myśleć pozytywnie. Wiem, że wraz z upływem czasu poznam odpowiedzi na te pytania, więc staram się żyć tu i teraz – pracując z Anną nad sobą samą i nad naszym małżeństwem, mając nadzieję, że Miles będzie mi towarzyszył na tej krętej ścieżce. Mam nadzieję, że uda mi się wykorzystać to, czego się nauczyłam, by dokonać zmian na lepsze. Miles kładzie talerze na stół. Biorę łyk gorącej kawy i oddycham głęboko. – Mogę ci pomóc? – pytam. Kręci głową i kładzie na stole talerz pełen naleśników. Jonah wyciąga rękę z pędzelkiem w jego stronę i zostawia na nosie taty niebieski kleks. Przepełniony dumą nasz mały chłopiec obejmuje ramionami nas oboje. Mianem ciemnej materii określa się wszystko, czego zdaje się brakować we wszechświecie, coś, co musi istnieć, lecz pozostaje dla nas niewidoczne. Jedynym dowodem na jej istnienie ma być przyciąganie grawitacyjne, przez które oddziałuje na inne obiekty. Ja tak samo czuję mroczny magnetyzm rzeczy, których nie mogę zobaczyć – mojego martwego taty, domu, który spaliłam, może nawet Deana. Zrozumiałam, że Miles nigdy nie był w stanie mnie przed tym obronić. Nie mógł pomóc mi uciec z uścisku przeszłości i ocalić przed samotnością, w jakiej się pogrążyłam. W tamtym trudnym okresie naszego małżeństwa – podczas przeprowadzki, gdy czułam się tak osamotniona – byłam bardzo słaba. Jedynym, co dodawało mi wtedy sił, była przeszłość, która okazała się silniejsza ode mnie. Niczym mała dziewczynka z legendy plemienia Khoisan rzuciłam w niebo garść rozgrzanych do czerwoności węgielków, jednak w mojej wersji tej legendy nie stworzyły one Drogi Mlecznej, lecz rozświetliły mroczne sekrety mojej przeszłości. Wierzę, że płonący dom przy Quayside Lane i wszystko, co mnie do niego zaprowadziło, nauczyło mnie czegoś ważnego. Byłam bardzo wrażliwa na punkcie wspomnień z dzieciństwa, jak wszyscy, ale zrozumiałam, że obsesja na punkcie przeszłości, ze wszystkimi jej błędami, może przekreślić lata, które dopiero nadejdą. Jedyne, czego teraz pragnę, to by Miles znowu mi zaufał. Jeśli Bóg da mi drugą szansę, chcę wykorzystać ją dla nas wszystkich. Chcę znowu być matką, żoną i uczoną, którą kiedyś pokochał, którą, mam nadzieję, wciąż kocha. Wiedziałam, że najważniejszą rzeczą na świecie jest dbanie o dobro mojego syna, mojego męża i mnie samej oraz pielęgnowanie naszej rodziny. Nie mogliśmy poświęcać naszej relacji dla indywidualnych ambicji i zatracać się w sobie. Każdy potrzebuje niezależności. Teraz wiem, że nieważne, jak silnie przyciągałaby mnie przeszłość, jestem w stanie ją pokonać i przetrwać w teraźniejszości – tu i teraz.

Zrobię wszystko, by w naszym pokiereszowanym gwiazdozbiorze znowu zaświeciły wszystkie gwiazdy. Naprawię wszystkie błędy, które tak dawno temu przyniosła ze sobą kometa Halleya.

ROZMOWA Z AUTORKĄ Która z postaci z Gwiazd, które spłonęły jest pani najbliższa i dlaczego? Gwiazdy, które spłonęły to historia Claire – to o niej czytelnik dowiaduje się najwięcej. Widzi świat jej oczami, czuje jej samotność, jej stratę i widzi jej zawiłą osobowość. Gdy pisałam tę książkę, była mi bardzo bliska – tak jak ja była młodą matką. Dobrze znałam ten stale zmieniający się świat wczesnego macierzyństwa i wszystkie poświęcenia, których wymaga. Sama wciąż próbowałam pogodzić się z faktem, że mam małego synka i że muszę zawiesić karierę pisarki i nauczycielki i skupić się na nim. Jednak podczas wprowadzania poprawek do pierwszej wersji powieści, poczułam wielką sympatię do Milesa – jest tak skupiony na zapewnieniu swojej rodzinie godnego życia, że prawie ją traci. Najwięcej czasu poświęcałam właśnie jego scenom – zwłaszcza tej, w której pożar niszczy jego laboratorium. Wtedy po raz pierwszy możemy zobaczyć, jak naprawdę jest wrażliwy. Wydaje się tak samo bezradny jak Claire. Ten kryzys pokazał, jak bardzo jest bezsilny. Stałam się wobec niego czuła, wręcz delikatna, szczególnie w chwilach, które pokazują, jak załamuje się jego profesjonalizm i entuzjazm. Chciałam pokazać czytelnikom, jak był bezsilny, gdy stracił swoje laboratorium i leciał szukać Claire i Jonaha w Connecticut. Ciężko pracowałam, by dobrze przedstawić jego emocje i wrażliwość, by pokazać, że on też cierpi, że nie jest mu łatwo. Na końcu książki przechodzi metamorfozę – to on rozpala ognisko i wrzuca do niego albumy ze zdjęciami ze swojego ślubu i swojego domu. Miałam nadzieję, że czytelnicy dostrzegą podobieństwo Milesa do ojca Claire – obaj pragną odzyskać małżeństwo, którego nie pielęgnowali, i za późno zdają sobie sprawę z własnej roli w jego rozpadzie. Lecz w przeciwieństwie do ojca Claire Miles wciąż ma szansę uratować swój związek. Co zainspirowało panią do napisania tej powieści? Przez większość mojego dorosłego życia oprócz pisania pracowałam jako nauczycielka – najpierw w południowym Bronxie, potem w San Jose w Kalifornii, na końcu w Bostonie. Na moje lekcje przychodziło wielu uczniów z rozmaitymi problemami – wśród nich było trzech nastoletnich podpalaczy. Jedną z nich była czternastoletnia dziewczyna, którą oprócz ognia fascynowało niebo – tak jak mnie. Ta młoda kobieta wiele przeszła. Narkotyki odebrały jej rodziców, gdy była małą dziewczynką, dzieciństwo spędziła w domach dziecka. Zanim podłożyła ogień pod szkołę, w której wtedy pracowałam, i trafiła do aresztu dla nieletnich,

pracowałyśmy razem nad jej projektem badawczym. Spędziłyśmy dużo czasu pochylone nad mapami nieba, patrzyłyśmy na gwiazdozbiory i czytałyśmy legendę o komecie Halleya. To wszystko tak nas zachwycało – zawsze się zastanawiałam, co się z nią stało, gdzie może teraz być i czy mogłam ją jakoś uratować przed sobą samą. Zastanawiałam się również, kim mogłaby zostać, gdyby jej życie potoczyło się inaczej. W postaci Claire jest trochę mojej dawnej uczennicy i trochę mojej własnej rodziny. Mój dziadek ze strony matki, Jim Horan, był strażakiem w Hartford i zginął w tragicznym wypadku rok przed moimi narodzinami. Mimo że dorastałam bez niego, jego praca była najczęstszym tematem rozmów mojej mamy i jej czterech braci przy świątecznym stole. Często wspominali o wielkim pożarze cyrku w Hartford z 1944 roku i o tym, jak dobrze mój dziadek rozumiał ogień i trafnie identyfikował przyczyny pożarów. Jakie rady ma pani dla początkujących pisarzy? Piszcie codziennie – choćby jedno zdanie, jedno słowo. Idźcie na spacer i myślcie o tym, co chcecie powiedzieć. Myślcie o tym, gdy kołyszecie do snu swoje dziecko. Bardzo łatwo jest zgubić wątek, a niezwykle trudno odnaleźć go w zgiełku codziennego życia. Piszcie gdziekolwiek i na czymkolwiek, w każdej wolnej chwili. Przez długi czas nie wiedziałam, czy kiedykolwiek uda mi się skończyć historię Claire. Musiałam pogodzić pracę nauczycielki z przeprowadzką na drugi koniec kraju. Byłam bardzo zajęta i musiałam opiekować się małym dzieckiem praktycznie sama – mój mąż też dużo pracował i często nie było go w domu. Chociaż nie otrzymywałam wielkiego wsparcia i często w siebie wątpiłam, część mnie zawsze wracała do Claire. Była czymś tylko moim i stała się dla mnie prawdziwa, z prawdziwą osobowością i prawdziwym życiem. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale naprawdę chciałam się dowiedzieć, co ona chce mi powiedzieć, więc ciągle do niej wracałam. Myślę, że wszyscy aspirujący pisarze powinni pójść tą samą prostą ścieżką. W pewne dni napiszecie tylko jedno słowo lub zdanie, ale w inne już cały akapit. Później zauważycie, że zapisujecie całe strony. Oczywiście podczas pisania musicie też czytać – i to bardzo dużo. To najważniejsze. Musicie czytać jak pisarz, przyglądać się strukturze tekstu, zastanawiać nad decyzjami podjętymi przez autora. Zrozumieć, jak stworzył swoją opowieść. Czy na potrzeby książki czytała pani o podpaleniach i podpalaczach? Zawsze wydawało mi się, że nie lubię przedmiotów ścisłych. Były moją słabą stroną w czasach szkolnych. Jednak od zawsze lubiłam rozpalać ogień – małe ogniska za miejscowym sklepem spożywczym i większe na plaży. Do dziś, gdy

ktoś w moim domu zapali świeczkę, muszę jej dotknąć. Wiedziałam, że za jej płomieniami kryją się skomplikowane procesy chemiczne, ale nie potrafiłam się przemóc, by je zgłębić – aż do czasu, gdy znalazłam stare wykłady Michael Faradaya z londyńskiej Royal Institution. Po prostu się w nich zakochałam: eksperymenty były fascynujące, kilka z nich po prostu musiałam powtórzyć sama. Najbardziej spodobał mi się ten z arszenikiem zmieniającym kolor płomieni na niebieski. To wszystko było dla mnie całkowicie nowe, mimo że kiedyś uczyłam się o tym w szkole. Na potrzeby książki dowiedziałam się dużo o ogniu – jak się zachowuje, jak rozprzestrzenia się w zamkniętych pomieszczeniach. Mój synek smacznie spał, a sąsiedzi kosili swoje trawniki, gdy wyszłam do swojego ogródka w Madison i podpaliłam piłeczki do ping-ponga, a później zrobiłam miotacz ognia z puszki z aerozolem. Chciałam dogłębnie poznać proces spalania, by zrozumieć, dlaczego Claire tak fascynują płomienie. Dlaczego zdecydowała się pani umieścić fabułę powieści w dwóch różnych miejscach? Czy widzi pani znaczne różnice między Wschodnim Wybrzeżem a Środkowym Zachodem? Jestem dziewczyną z Nowej Anglii. Często zmieniałam miejsce zamieszkania, lecz dopiero niedawno po raz pierwszy zamieszkałam w miejscu z dala od oceanu. Gdy przeprowadziłam się z mężem do Madison trzy lata temu, myślałam: „Przecież mają tu jeziora. To woda. Będzie tak samo, jak nad oceanem”. Ale już pierwszej zimy przekonałam się, jak bardzo warunki pogodowe uzależnione są od wody. Śnieg pokrywający zamarznięte jezioro zostaje na nim przez długi czas. Wiatr od oceanu przywiewa zamiecie, lecz ten śnieg topi się znacznie szybciej. Często po takiej zamieci następuje powódź, która powoduje erozję wybrzeża. Obie zimy różnią się od siebie, lecz są równie srogie. Pod tym względem Nowa Anglia i Środkowy Zachód są tak samo spektakularne. Podczas tych długich zim często czujemy się samotni i musimy na własną rękę szukać piękna: gniazd ptaków schowanych w zaroślach czy lodu pokrywającego nagie gałęzie brzóz. Myślę, że zafascynowało mnie właśnie to, jak bardzo różna potrafi być pogoda, i dlatego wybrałam badania atmosfery jako pasję Claire. Claire jest główną bohaterką pani książki i czasami sprawia wrażenie niewiarygodnego narratora. Czy trudno było pani pisać z jej perspektywy? Dlaczego przedstawiła ją pani w ten sposób? Uważam, że taki narrator jest szczególnie przydatny w przypadku fabuły, w której równowaga między życiem zawodowym i osobistym danej postaci jest kompletnie zachwiana. Claire jest lekko przerysowaną wersją tego, jak według

mnie wiele matek czuje się po narodzinach pierwszego dziecka. Zwłaszcza kobiet w średnim wieku, takich jak ja. Miały pracę, z którą się identyfikowały, a tu bum! Nagle znalazły się w domu z dzieckiem, które często muszą wychowywać same. Claire i Miles utracili tę równowagę, gdy zostali rodzicami, co starałam się oddać, przedstawiając ją w ten sposób – zwiększając jej zwyczajny niepokój i obawy w skrajność, zmieniając ją w nieobiektywnego narratora, który zawsze mnie pociągał w literaturze. Co w pisaniu sprawia największą przyjemność? To, że nie wiem, dokąd zmierzam. Gdy byłam małą dziewczynką, rodzice zabierali mnie i moją siostrę Kristen na samochodowe „podróże w nieznane”. Tak to nazywali – jechaliśmy naszym starym kombi bez wyznaczonej trasy. Nigdy nie wiedzieliśmy, dokąd dojedziemy, często jechaliśmy po prostu na lody. Uwielbiałam te wycieczki tak samo, jak teraz uwielbiam pisanie – nigdy nie wiem, dokąd mnie zaprowadzi, dopóki się tam nie znajdę. Jestem niezwykle wdzięczna mojej agentce, Jennifer Gates, i jej partnerce, Lanie Popovic, które były moimi towarzyszkami podróży. Wysłałam Jen pierwszą, wczesną wersję Gwiazd i pracowałyśmy nad nią we trzy. Potem dołączyła do nas moja edytor, Shana Drehs, i we cztery dotarłyśmy do końca tej historii. Redagowanie tekstu jest naprawdę satysfakcjonujące, prawie tak samo jak wymyślenie nowej fabuły. Czasami musimy wyciąć niektóre sceny lub pozwolić bohaterom ponieść porażkę – mimo pokusy, by ich przed nią uchronić. Miałam przez to problemy z niektórymi scenami z Claire. Uwielbiam to. Opowiadanie historii do samego końca i pisanie jej na nowo, gdy wiemy dokładnie, co się wydarzy. Pisarze zwykle pracują w samotności, więc opinie od uważnych czytelników i poprawa błędów w fabule i treści jest dla mnie tą chwilą, w której naprawdę zaczyna się magia. Ta ponowna podróż trasą, której wcześniej nie znaliśmy, jest dla mnie jako pisarki największą przyjemnością. Czy uważa pani, że czynniki społeczno-gospodarcze odgrywają istotną rolę w pani powieści, a zwłaszcza w sytuacji Claire? Claire przechodzi ze świata pracowników fizycznych do klasy wyższej, lecz nie czuje się częścią żadnego z nich. Dowiadujemy się, że była pierwszą osobą w rodzinie, która poszła na studia, i że jej mama wcale nie musiała jej do tego namawiać – to był jej własny cel, tak samo jak kariera naukowa. Poznając ją bliżej, zrozumiałam, że chociaż bardzo tęskni za przeszłością i domem na Willard Street, nie jest już częścią tamtego świata. Opuściła go na wszelkie możliwe sposoby. Dean jest jedynym prawdziwym przedstawicielem tamtego miejsca i także dlatego

tak bardzo ją pociąga – Claire jest kulturowo i fizycznie odseparowana od swojej historii, nie może znaleźć dla siebie miejsca w lepiej sytuowanym świecie medycyny, w którym żyje jej mąż. To pogłębia jej uczucie osamotnienia i skłania do udziału w planie Deana. Jak ocenia pani internetowy romans Claire? Pomaga jej czy raczej powstrzymuje ją przez zmianami? Claire ma obsesję na punkcie tego, co było kiedyś. Starałam się pokazać, jak bardzo rozczarowana jest tym, co ma teraz. Chciałam, by uległa pokusie tego „bezpiecznego” romansu na odległość, i dlatego jej pierwszy kontakt z Deanem ma miejsce na Facebooku. Tam mogła pozwolić sobie na flirt. Claire błędnie wierzy, że jej romans jest czymś całkowicie prywatnym i bezpiecznym, i pozwala sobie na coraz więcej intymności – aż do chwili, gdy zaczyna marzyć o innym życiu, tak jak jej matka i Emma Bovary po balu w La Vaubyessard. Było mi bardzo ciężko pozwolić jej kontynuować ten romans w rzeczywistości. We wcześniejszej wersji książki zatrzymywałam ją w ostatniej chwili, zanim poszła z Deanem o krok za daleko. Ale podczas kolejnych poprawek doszłam do wniosku, że internetowy romans nie wystarczy, by popchnąć ją ku zmianom. Postanowiłam umieścić ją samą w pokoju z Deanem i zobaczyć, co się stanie. W hotelu oboje pragną siebie nawzajem, lecz takich, jacy byli kiedyś. Chcą odzyskać swoją młodość. Nie mogłam ich zatrzymać. Claire zdradziła wtedy nie tylko męża, lecz także samą siebie – to dla mnie najbardziej rozedrgana emocjonalnie część książki. Musiałam pozwolić swojej narratorce upaść i nie wiedziałam, czy będzie w stanie się podnieść. Bardzo trudno to zrobić, gdy czuje się więź ze swoją postacią. Ja jednak widzę zdradę Claire, jej klęskę wierności małżeńskiej, jako część procesu, który zmusza ją do spojrzenia w głąb siebie. To w tym momencie ostatecznie zrywa łańcuchy przykuwające ją do przeszłości. Używa pani wielu metafor i opisów nieba, szczególnie komety Halleya. W pierwszym rozdziale napisała pani: „1986 był rokiem komety Halleya. Niebo zdawało się wpływać na wszystko, co wydarzyło się w tamtym roku”. Czy może nam pani powiedzieć, dlaczego zdecydowała się pani wykorzystać obraz komety jako środek stylistyczny? Sama dorastałam w epoce komety Halleya – pamiętam, że uczyłam się o niej w szkole. Miałam na jej punkcie całkowitą obsesję, zresztą nie tylko ja: inne dzieci zaczęły nosić koszulki z kometą, jeść cukierki z logiem komety, nawet sprawdzać czas na zegarkach z kometą Halleya na tarczy. Bardzo mnie interesowała, lecz równie bardzo bałam się legend, jakie o niej opowiadano. Wiele wróżb dotyczyło

komet – podczas ich przelotu miały rodzić się dwugłowe cielaki, umierać królowie i upadać imperia. Później, gdy już byłam nauczycielką, wykorzystywałam lekcje jako wymówkę, by do nich wrócić, i opowiadałam moim uczniom na lekcjach o gwiezdnym folklorze. Od początku wiedziałam, że zjawiska naturalne będą odgrywały ważną rolę w historii Claire, pokazując, jak świat przyrody często zdaje się odzwierciedlać to, co dzieje się w naszym życiu. Zawsze fascynowała mnie astronomia i jej powtarzające się sekwencje. Kometa Halleya pojawia się nad ziemią co kilkadziesiąt lat, raz w czasie życia przeciętnej osoby. Jest idealny motywem służącym odmierzaniu czasu w powieści – zwłaszcza takiej, w której starzenie się odgrywa istotną rolę. W mojej książce kometa ma wiele znaczeń: historyczne, naukowe i co najważniejsze – osobiste. Wybaczenie samemu sobie i odkupienie są motywami przewodnimi tej powieści. Kto według pani najskuteczniej odkupił swoje grzechy? Czyj grzech jest największy i najtrudniejszy do wybaczenia? Jeśli chodzi o wybaczenie, najbardziej interesowały mnie relacje Claire i Kat – matki i córki. Po latach życia w poczuciu krzywdy w końcu się spotykają. Claire nosiła w sobie odpowiedzialność i winę za śmierć swojego ojca i nagle dowiedziała się, że historia związku ich rodziców była znaczenie bardziej skomplikowana, niż kiedykolwiek sobie wyobrażała. Opisując dwie historie niełatwej miłości (Kat i Petera, Claire i Milesa), mogłam poznać to uczucie z wielu stron, co było niesamowite. Zobaczyłam, na jak wiele sposobów można je okazać i że istnieją różne leki pozwalające uśmierzyć ból złamanego serca – jednym z nich jest przebaczenie. Według mnie to właśnie Claire wyrządza najwięcej krzywdy w całej książce – nie zawsze świadomie. Jest wściekła na swoją matkę i zła na męża, chociaż nie zna wszystkich faktów. Jej gniew często skupia się na niewłaściwym celu. Ale musimy pamiętać, że to właśnie ona musi zrobić najwięcej, by uzyskać przebaczenie – zarówno od innych, jak i od siebie samej. Chciałam przedstawić jej małżeństwo z Milesem jak zniszczoną bajkę, dlatego tak bardzo podoba mi się okładka, która przedstawia książkę z historyjką dla dzieci schowaną bezpiecznie w pudełku z zapałkami. Claire wkracza na drogę, która doprowadzi ją do moralnej ruiny. Nie potrafi docenić tego, co ma, i po pierwszym kontakcie z Deanem popada w nostalgiczne fantazje o przeszłości, przez które coraz bardziej oddala się od monotonnej teraźniejszości rodzinnego życia. Nie może od niego uciec, więc próbuje oszukać samą siebie, przez co krzywdzi się coraz bardziej i ostatecznie ryzykuje rozpadem małżeństwa i bezpieczeństwem swojego ukochanego synka. Tylko ona może zapłacić za te grzechy. Jednak na samym końcu książki Miles także musi zatrzymać się na chwilę i dostrzec, jak bardzo zaniedbał własną żonę.

Nie zauważył jej problemów, które ostatecznie popchnęły ją ku zdradzie. Całkowicie stracili do siebie zaufanie i muszę sobie wzajemnie wybaczyć, jeśli chcą podnieść swoje małżeństwo z gruzów. Większość postaci w pani książce wkracza w wiek średni. Dlaczego zdecydowała się pani przedstawić nam je właśnie na tym etapie życia? Zawsze uwielbiałam powieści o dorastaniu, a wkraczanie w wiek średni jest dla mnie jak ponowne dorastanie. Gdy zdajemy sobie sprawę, że nasza młodość powoli zaczyna odchodzić w przeszłość, zatrzymujemy się, by przemyśleć parę rzeczy. Zastanowić się, co zostawić za sobą, a co zatrzymać. Zdecydować, kim chcemy być i jak chcemy spędzić resztę naszego życia. Osoby w średnim wieku często przechodzą takie „przebudzenie” – zwłaszcza kobiety. I właśnie to mnie interesuje. Jest coś fascynującego w zaczynaniu od nowa – podejmowaniu zupełnie nowej pracy, całkowitej zmianie stosunków z rodziną i nawet innym podejściu do seksu. To, co kiedyś nas pociągało, okazuje się wywołane nie własnym pożądaniem, lecz czymś zupełnie innym, często niezależnym od nas. Osoby w tym wieku potrafią zaakceptować proste, nieskomplikowane życie i życie pełne fantazji, zależnie od ich charakteru. Potrafimy całkiem odrzucić to, jak kiedyś definiowaliśmy samych siebie. Nie możemy zatrzymać procesu starzenia – dotyka on zarówno naszych partnerów, jak i kochanków – więc musimy na nowo zdefiniować pojęcie piękna i szukać go pod tym, co zostało z dawnej młodzieńczej urody. Bardzo miło mi się pisało o tych postaciach, gdyż pozwoliło mi to również odnieść ich rozważania do samej siebie. Claire ostatecznie poddaje się temu procesowi, który jest jednocześnie brutalny i przekształcający, i właśnie dlatego tak bardzo chciałam go opisać. PODZIĘKOWANIA Jestem niezwykle wdzięczna moim przyjaciołom, bez których ta książka nigdy nie mogłaby powstać. Szczególnie ważni byli moi pierwsi czytelnicy, którzy oferowali mi cenne uwagi, porady i bardzo potrzebną krytykę: Don J. Snyder, Debra Monroe, Dagoberto Glib, Suzanne Matson, Jan Elizabeth Watson, Sarah Braunstein, Dina Guidubaldi (najostrzejsza ze wszystkich), Jaquira Diaz, David DeVito, Lucie Scholz (złoty medal za najwięcej przeczytanych rozdziałów w najszybszym tempie), Julie Michaud, Antonya Nelson i szczególnie zasłużony – Bill Roorbach. Specjalne podziękowania dla moich koleżanek z Madison Fiction Writer’s Group: Susanny Daniel, Michelle Wildgen i Jeannie Reynolds. Page, Jesse Lee Kercheval i Judith Claire Mitchell – dziękuję Wam, że przeprowadziłyście mnie przez proces korekty pełne miłości, mądrości

i entuzjazmu i że uczyniłyście Madison moim pisarskim domem. Bread Loaf Writer’s Conference dała mojej opowieści świeże perspektywy. Tam też poznałam nowych znajomych-pisarzy, którzy pomogli mi znaleźć inspirację przy ostatnich poprawkach. Oddział Sequoya Biblioteki Publicznej Madison zapewnił mi piękne miejsce do pracy nad moją opowieścią, a kochana Mary Ellen Marchant zaopiekowała się moim synkiem, pozwalając mi zanurzyć się w jej świecie. Niczego nie osiągnęłabym bez pomocy mojej edytorki, Shany Drehs, która zrozumiała Claire od samego początku, i bez genialnego zespołu mojego wydawcy, Sourcebooks, którzy tak wspaniale się mną zaopiekowali. Błyskotliwy talent i przyjaźń mojej agentki, Jennifer Gale i savoir faire Lany Popovic pozwoliły mi odkryć prawdziwą głębię tej historii. Kocham was obie! Jen, podjęłaś ryzyko, biorąc mnie pod swoje skrzydła. Zawsze będę Ci za to wdzięczna. Chciałabym również podziękować wszystkim z agencji Zachary Shuster Harmsworth, którzy przeczytali moją książkę i powiedzieli mi, co o niej myślą. Naprawdę niezmiernie Wam dziękuję. Dziękuję mojej siostrze, Kristen Falcon-Shannon, i naszym wspaniałym rodzicom, Kathleen i Patrickowi Falconom, za te wszystkie spacery po plaży i lata w połowie lat osiemdziesiątych pełne lodów, które znalazły odbicie w tej książce. Philipie Horan – Twoje wspomnienie wciąż żyje w nas wszystkich, na zawsze wyryte na tamtym pasmie piasku. Na samym końcu chciałabym podziękować komuś naprawdę szczególnemu, kto na równi poświęcił się swojej pracy i wychowywaniu naszego skarbu, Noaha, i kto zawsze nakłaniał mnie, bym zdobyła się na odwagę: Michaelu Fieldzie, pamiętasz, jak powiedziałeś mi, że kiedyś Ci podziękuję za to, jak niekonwencjonalne jest nasze życie? Dziękuję Ci właśnie teraz, kochanie. Dziękuję!