Hannah, Sophie - Konstabl Simon Waterhouse 01 - Twarzyczka

Sophie Hannah Twarzyczka Konstabl Simon Waterhouse 01 Little Face

1 Piątek, 26 września 2003 Jestem poza domem. Nie oddaliłam się zbytnio od drzwi wejściowych jeszcze, ale wyszłam i nie ma ze mną nikogo. Gdy się dzisiaj obudziłam, nie sądziłam, że nastał ten dzień. Coś było w nim nie tak, a raczej we mnie było coś nie tak. Przekonał mnie telefon od Vivienne. „Wierz mi, nigdy nie będziesz gotowa – powiedziała. – Musisz skoczyć na główkę”. Miała rację, muszę. Muszę to zrobić. Przecinam wyłożony kostką dziedziniec i wchodzę na błotnistą, żwirowatą ścieżkę, niosąc jedynie torebkę. Czuję się lekko i dziwnie. Drzewa sprawiają wrażenie utkanych z jaskrawej włóczki: czerwienie, brązy oraz, tu i ówdzie, zieleń. Niebo ma kolor mokrej dachówki łupkowej. To nie jest ten sam zwyczajny świat, w którym wcześniej żyłam. Wszystko nabrało większej intensywności, jakby fizyczne tło, które dotychczas uważałam za oczywistość, teraz dopominało się mojej uwagi. Mój samochód stoi zaparkowany na drugim końcu ścieżki, przed bramą, która oddziela

Wiązy od głównej ulicy. Nie powinnam kierować. „Bujda – Vivienne unieważniła tę lekarską opinię głośnym cmoknięciem. – To niedaleko. Gdybyś przestrzegała wszystkich durnych zasad, jakie teraz obowiązują, bałabyś się ruszyć palcem!”. Faktycznie, czuję się zdolna do tego, by usiąść za kierownicą, choć dopiero od paru minut. Rekonwalescencja po operacji przebiegła przyzwoicie. Mogło to być zasługą dziurawca, który sobie przepisałam, lecz niewykluczone, że zadziałała siła ducha: muszę być silna, więc jestem. Przekręcam kluczyk w stacyjce i naciskam stopą mocno na pedał gazu. Auto budzi się do życia z głośnym bulgotem. Wjeżdżam na drogę i powoli zwiększam prędkość. „Od zera do setki w pół godziny”, zwykł żartować mój ojciec, gdy volvo należało jeszcze do niego i do mamy Zamierzam jeździć tym wozem, aż się rozpadnie na kawałki. Nic nie przypomina mi rodziców tak, jak to volvo. Wydaje mi się, że jest ono starym, lojalnym członkiem rodziny, który pamięta mamę i tatę z tą samą czułością co ja. Odkręcam szybę, wdycham świeże powietrze, które uderza mnie w twarz, i myślę, że potrzeba będzie jeszcze wielu strasznych

opowieści o korkach, nim ludzie przestaną kojarzyć jazdę samochodem z wolnością. Mknąc niemal pustą drogą, mijając pola i farmy, czuję się potężniejsza, niż naprawdę jestem. Witam to złudzenie z otwartymi ramionami. Nie pozwalam sobie na myśli o Florence, o rosnącym dystansie między nami. Po jakichś sześciu kilometrach otwartej przestrzeni, droga, którą jadę, staje się główną ulicą Spilling, najbliższego miasteczka. W centrum znajduje się rynek, który okalają długie rzędy przysadzistych, elżbietańskich budynków z pastelowymi fasadami. W niektórych mieszczą się sklepy W innych, jak przypuszczam, mieszkają stare, bogate snoby, czteroocy nudziarze rozprawiający bez końca o dziedzictwie historycznym Spilling. Pewnie jestem niesprawiedliwa. Vivienne z pewnością nie mieszka w Spilling, choć ma tu z domu najbliżej. Gdy pyta się ją o adres, zawsze mówi „Pod Wiązami”, jakby jej dom był dobrze znaną miejscowością. Stojąc na światłach, przetrząsam torebkę w poszukiwaniu kartki ze wskazówkami, które mi dała. W lewo przy małym rondzie, potem pierwsza w prawo i szukać znaku. W końcu go

widzę: „Waterfront” – grube, białe, ukośne litery na granatowym tle. Wjeżdżam na ścieżkę, jadę nią dookoła kwadratowego budynku z kopułą, w końcu zatrzymuję się na niewielkim parkingu na tyłach domu. Lobby pachnie liliami. Widzę, że na niemal każdej płaskiej powierzchni stoi czworokątna waza z tymi kwiatami. Dywan, z różami na granatowym tle, jest ekskluzywny To ten rodzaj, który wygląda czysto, nawet gdy jest zabrudzony. We wszystkie strony kręcą się tu ludzie z torbami sportowymi, niektórzy spoceni, inni świeżo wykąpani. W recepcji spotykam młodą dziewczynę ze stojącymi blond włosami, która bardzo chce mi pomóc. Ma wpięty znaczek z napisem „Kerilee”. Tak się cieszę, że wybrałam dla córki imię Florence – prawdziwe imię z bogatą historią, a nie coś, co brzmi jak wymysł zespołu marketingowego jakiejś piętnastoletniej gwiazdki pop. Bałam się, że David albo Vivienne zgłoszą sprzeciw, ale im też się spodobało. – Nazywam się Alice Fancourt – mówię. – Jestem nową członkinią. – Podaję jej kopertę ze swoimi danymi. Bawi mnie myśl, że Kerilee nie ma bladego pojęcia o powadze tego dnia.

Znaczenie naszego spotkania jest zupełnie inne w naszych dwóch umysłach. – Ach tak, pani jest synową Vivienne. Niedawno pani urodziła! Parę tygodni temu, dobrze mówię? – Zgadza się. – Członkostwo w klubie Waterfront jest prezentem od Vivienne, a właściwie nagrodą za dostarczenie wnuczki. Roczny abonament kosztuje tu chyba tysiąc funtów Vivienne jest jedną z niewielu osób, których szczodrość dorównuje bogactwu. – Jak się czuje Florence? – pyta Kerilee. – Vivienne oszalała na jej punkcie. To cudowne, że Felix będzie miał siostrzyczkę, prawda? Dziwne jest słyszeć, że ktoś w ten sposób mówi o Florence. Dla mnie ona jest pierwsza – moja pierwsza, absolutnie pierwsza, Ale David miał już dziecko. Felix jest dobrze znany w Waterfront. Spędza tutaj prawie tyle samo czasu, co w szkole. Bierze udział w turniejach golfa dla juniorów, w lekcjach pływania i w dniach zabaw dla dzieci, podczas gdy Vivienne dzieli swój pobyt między salę gimnastyczną, basen, salon piękności i bar. Taki układ zdaje się odpowiadać im obojgu. – Więc doszłaś już do siebie? – pyta Kerilee.

– Vivienne opowiadała nam o twoim porodzie. Zdaje się, że miałaś niezłe przejścia. Jestem trochę zaskoczona. – Owszem, było strasznie. Ale Florence nic się nie stało i tylko to się liczy. – Nagle odczuwam przemożną tęsknotę za córką. Co ja robię w recepcji klubu fitness, skoro mogłabym teraz poznawać swoją malutką, piękną dziewczynkę? – Właśnie po raz pierwszy się rozdzieliłyśmy – rzucam w stronę Kerilee. – Pierwszy raz od powrotu ze szpitala jestem poza domem. Bardzo dziwne uczucie. – W normalnych okolicznościach nie zwierzałabym się przed obcą osobą, ale skoro Kerilee już i tak zna szczegóły mojego porodu, dochodzę do wniosku, że trochę szczerości nie zaszkodzi. – Czyli wielki dzień – mówi recepcjonistka. – Vivienne ostrzegała mnie, że możesz być nieco chwiejna. – Tak powiedziała? – Vivienne myśli o wszystkim. – Tak. Kazała zaprowadzić cię do baru i nalać duży koktajl, zanim przejdziemy do innych rzeczy. Śmieję się. – Niestety muszę wrócić do domu samochodem. Choć Vivienne uważa...

– ...że na lekkim gazie kieruje się ostrożniej? – Kerilee dokańcza zdanie i obie chichoczemy. – No dobrze, wpiszmy cię zatem do naszego systemu. – Odwraca głowę w kierunku monitora komputerowego, trzymając palce w gotowości nad klawiaturą. – Alice Fancourt. Adres? Pod Wiązami, zgadza się? Kerilee jest pod wrażeniem. Większość tutejszych mieszkańców zna nazwę domu Vivienne, mimo iż nie wszyscy wiedzą, kto jest jego właścicielem. Dom Pod Wiązami był ostatnim domem Blantyre’ów, znanego lokalnego rodu o królewskich korzeniach, aż do śmierci ostatniego Blantyre’a, po której posiadłość kupił ojciec Vivienne. – Tak – mówię. – Teraz Pod Wiązami. Przypomina mi się nasze mieszkanie w Streatham Hill, w którym żyliśmy z Davidem przed ślubem. Obiektywny obserwator nazwałby je ciemnym i ciasnym, ale ja je uwielbiałam. Było moim przytulnym kątem, moim azylem, do którego nikt nie miał dostępu, a zwłaszcza moi groźniejsi, maniakalni pacjenci. Po śmierci rodziców tylko tam mogłam być sobą i dawać upust swojej rozpaczy i osamotnieniu, nie martwiąc się, że ktoś moje emocje surowo osądzi. Moje

mieszkanie akceptowało mnie jako złamanego człowieka, którym wówczas byłam, do czego świat zewnętrzny najwyraźniej nie był zdolny. Dom Pod Wiązami jest zbyt duży, by mógł być przytulny. Łóżko, które dzielę z Davidem, przypomina mebel, jaki można by zobaczyć we francuskim pałacu, otoczony czerwonym sznurem. Jest ogromne. Zmieściłyby się w nim cztery osoby albo pięć, jeśli wszystkie byłyby szczupłe. Vivienne nazywa ten rozmiar „boskim”. „Podwójne łóżka są dla myszoskoczków”, mawia. Florence ma przestronny pokój dziecięcy z antycznymi meblami, ławeczką w wykuszu i ręcznie rzeźbionym konikiem na biegunach, który należał do Vivienne, gdy była dzieckiem. Felix ma do dyspozycji dwa pokoje: sypialnię oraz długą, wąską bawialnię na strychu, gdzie mieszkają wszystkie jego zabawki, książki i pluszaki. Widoki z najwyższego piętra domu zapierają dech w piersiach. W widne dni wzrok sięga aż do grzbietów Culver Ridge z jednej strony, a z drugiej widać wieżę kościelną w Silsford. Ogród jest tak wielki, że podzielono go na kilka mniejszych. Niektóre są dzikie, inne starannie przystrzyżone – idealne miejsce na spacery z

wózkiem w ciepłe dni. David nie widzi żadnego powodu do przeprowadzki. Gdy podsuwam mu ten pomysł, zwraca uwagę, jak niewiele pieniędzy mamy na kupno domu. „Naprawdę chcesz rzucić wszystko, co mamy Pod Wiązami, żeby zamienić to na dwie sypialnie i taras bez ogrodu? – mówi. – Poza tym pracujesz teraz w Spilling. Mieszkanie z mamą jest dla nas wygodne. Chyba nie chcesz dojeżdżać dalej do pracy?”. Nikomu o tym nie powiedziałam, ale na samą myśl o pracy pogrążam się w smutku, który spowija mnie jak mgła. Zupełnie odmiennie patrzę teraz na świat, nie mogę udawać, że jest inaczej. – Zawołam Rossa, naszego doradcę fitness, żeby oprowadził cię po ośrodku – Głos Kerilee przywraca mnie do teraźniejszości. – A potem, jeśli będziesz chciała, możesz pójść na basen albo siłownię. Czuję zaciskające się wnętrzności. Wyobrażam sobie zrywające się szwy i otwierającą się, wciąż jeszcze zaróżowioną bliznę. – Na to trochę za wcześnie – mówię, jedną dłoń trzymając na brzuchu. – Dopiero tydzień

temu wyszłam ze szpitala. Ale chętnie się rozejrzę, a potem może zamówię sobie ten koktajl. Ross jest niskim Południowoafrykańczykiem z farbowanymi na blond włosami, umięśnionymi nogami i pomarańczową opalenizną. Pokazuje mi obszerną salę siłowni, w której na polerowanej, drewnianej podłodze stoją wszelkie urządzenia, jakie tylko można sobie wyobrazić. Ludzie w spodniach z lycry biegają, chodzą, jeżdżą na rowerach, a nawet wiosłują za pomocą tych lśniących, srebrno-czarnych urządzeń. Wielu z nich ma zatyczki w uszach, inni zadzierają głowy, wpatrując się w rząd zwieszonych z sufitu telewizorów nadających popołudniowe talk-show, i niemiłosiernie tłukąc rękami i nogami w metalowe i gumowe konstrukcje. Zaczynam rozumieć, dlaczego Vivienne wygląda tak młodo jak na swój wiek. Ross pokazuje mi dwudziestopięciometrowy basen i zwraca uwagę na jego podwodne oświetlenie. Woda ma barwę jasnego, błyszczącego turkusu i przypomina gigantyczny, akwamaryn w formie cieczy, chwytający i odbijający światło w ciągłym ruchu. Basen ma kamienne obramowanie, a z

dwóch stron prowadzą do niego rzymskie schodki. Obok znajduje się oddzielone kolumnami z różowego marmuru miejsce na okrągłe, bulgoczące jacuzzi. Jest wypełnione wodą po brzegi, przez które przelewa się piana. Po drugiej stronie basenu jest sauna o słodkim, sosnowym zapachu oraz łaźnia parowa, której szklane drzwi przesłania gorąca para. Zaskakuje mnie nagłe bębnienie. Patrzę w górę i widzę deszcz spadający na oszklony, kopulasty dach. Oglądam sobie przebieralnię dla kobiet, a Ross czeka przed wejściem. Jak wszystko inne w klubie Waterfront, to pomieszczenie też wykracza daleko poza zwykłą funkcjonalność. Podłoga wyłożona jest dywanem w kolorze śliwki, a w toaletach i pod prysznicami są czarne łupkowe kafle. Chyba na każdej powierzchni leży sterta czegoś kuszącego: puszyste ręczniki kąpielowe, szlafroki z wyszytym logo klubu, kremy do rąk, szampony i odżywki, balsamy do ciała, a nawet pilniki do paznokci. Trzy kobiety osuszają się i ubierają. Jedna z nich wyciera ręcznikiem brzuch i na ten widok robi mi się mdło. Druga podnosi wzrok znad zapinanych guzików i uśmiecha się do mnie. Wygląda na silną i zdrową. Skóra jej

nagich nóg jest różowa od ciepła. Będąc ubrana, czuję się krucha, zakłopotana i zażenowana. Zwracam uwagę na ponumerowane, drewniane szafki. Z niektórych, tych lekko uchylonych, zwisają kluczyki; inne, te bez kluczyków, są zamknięte. Obchodzę salę, aż znajduję szafkę Vivienne: numer 131, wybrany z uwagi na urodziny Feliksa, przypadające na trzynasty stycznia, i bardzo wygodną lokalizację – blisko pryszniców i drzwi z napisem „Basen”. Vivienne jest jedynym członkiem klubu z własną szafką, której nie wolno używać nikomu innemu. Klucz trzymają dla niej w recepcji. „Dzięki temu nie muszę każdego dnia wynosić wszystkich swoich rzeczy, jak jakiś uchodźca”, mawia. Gdy wychodzę z przebieralni, Ross czeka na mnie na korytarzu, przy koszu na ręczniki. – Podoba się? – pyta. – Bardzo. – Wszystko odpowiada dokładnie opisowi Vivienne. – Masz jakieś pytania? Wiesz, jak działają szafki? Trzeba wrzucić monetę jednofuntową, żeby je zamknąć. Potem oczywiście ją odzyskujesz. Przytakuję i czekam, aż Ross powie mi, że ja

też dostanę własną szafkę, jednak on milczy. Jestem lekko zawiedziona. Oprowadza mnie po Chafront’s, eleganckiej restauracji, a potem po wesołym, hałaśliwym barze w stylu amerykańskim, o nazwie Chompers, którego Vivienne nienawidzi. Następnie idziemy do baru dla członków klubu, gdzie Ross przekazuje mnie Tarze. Postanawiam być odważna i zamówić koktajl, w nadziei, że mnie trochę uspokoi. Biorę do ręki menu, ale Tara mówi, że już coś dla mnie przygotowała – wysokokaloryczną mieszankę śmietanki i likieru Kahlua. Okazuje się, że Vivienne zamówiła ją dla mnie z wyprzedzeniem. Nie pozwalają mi zapłacić za drink, co mnie wcale nie zaskakuje. „Szczęściara z ciebie”, mówi Tara, mając prawdopodobnie na myśli to, że jestem synową Vivienne. Ciekawe, czy wie o Laurze, której aż tak się nie poszczęściło. Szybko wychylam kieliszek, starając się wyglądać na spokojną i beztroską. W rzeczywistości jestem chyba najmniej odprężoną osobą w całym budynku, myślę jedynie o tym, by wrócić do domu i do Florence. Uświadamiam sobie, że w głębi serca już w pierwszej sekundzie po wyjściu z domu nie

mogłam się doczekać powrotu. Teraz, zobaczywszy wszystko, co ma do zaoferowania klub Waterfront, mogę iść. Wykonałam plan. Przestało padać. Jadąc do domu, łamię ograniczenie prędkości. W mojej krwi buzuje alkohol. Przez krótką chwilę czuję w sobie buntowniczą odwagę. Potem zaczyna mi się kręcić w głowie i martwię się, że przejadę zaraz obok domu Cheryl, mojej położnej, która cmoknie z dezaprobatą, widząc mnie pędzącą rozklekotanym volvem zaledwie dwa tygodnie po urodzeniu córki. Przecież mogłabym kogoś zabić. Nadal biorę tabletki, które mi przepisano, gdy wychodziłam ze szpitala. I właśnie wypiłam mocny koktajl. Co ja wyprawiam? Czyżbym próbowała się otruć? Wiem, że powinnam zwolnić, ale tego nie robię. Nie jestem w stanie. Pragnienie, by znów zobaczyć Florence, jest niczym fizyczny głód. Na widok żółtego światła przyspieszam, zamiast zatrzymać wóz jak zawsze. Mam wrażenie, jakbym zostawiła w domu kończynę lub jakiś ważny organ. Z niecierpliwości dostaję zadyszki w chwili, gdy wjeżdżam na podjazd. Zatrzymuję samochód i biegnę ścieżką do domu, nie dbając o ból w dolnej partii brzucha. Drzwi wejściowe

są uchylone. – David? – wołam. Cisza. Zastanawiam się, czy zabrał Florence na przejażdżkę wózkiem. Nie, to niemożliwe. David na pewno zamknąłby za sobą drzwi. Idę holem w stronę salonu. – David? – krzyczę znów, tym razem głośniej. Słyszę nad głową skrzypienie podłogi i stłumiony jęk – David budzi się z drzemki. Pędzę na górę do naszej sypialni, w której zastaję go siedzącego na łóżku i ziewającego. „Śpię zawsze wtedy, gdy śpi dziecko, jak radzi Miriam Stoppard”, żartuje. Od narodzin Florence jest taki szczęśliwy, niemal nowy człowiek. Całe lata marzyłam, by David mówił mi więcej o swoich uczuciach. Teraz takie wyznania są niepotrzebne. Cała jego radość jest ewidentna w nagłym przypływie energii życiowej, w jego gorącym spojrzeniu i głosie. David jest odpowiedzialny za nocne karmienia. Przeczytał gdzieś, że jedną z korzyści karmienia butelką jest szansa dla ojca, by nawiązać intymną więź z dzieckiem. To dla niego nowość. Gdy urodził się Felix, byli już z Laurą po separacji. Florence to druga próba Davida. Nie mówił mi tego, ale wiem, że z całych sił pragnie, by tym razem wszystko

potoczyło się idealnie. Wziął nawet miesięczny urlop. Chce udowodnić sobie, że bycie złym ojcem nie jest dziedziczne. – Jak było w Waterfront? – pyta. – Dobrze. Zaraz ci opowiem. – Odwracam się do niego plecami, wychodzę z pokoju i idę na palcach w kierunku pokoiku Florence. – Alice, tylko jej nie obudź – szepce za mną David. – Chcę ją tylko zobaczyć. Będę cicho, obiecuję. Słyszę jej oddech przez drzwi. Uwielbiam ten dźwięk: wysoki, szybki, sapiący, głośniejszy, niż można by się spodziewać po niemowlęciu. Popycham drzwi i widzę jej śmieszne łóżeczko, do którego ciągle nie przywykłam. Ma kółka i ścianki z materiału. Podobno pochodzi z Francji. David i Vivienne zobaczyli je na wystawie sklepowej w Silsford i postanowili kupić jako niespodziankę dla mnie. Zasłonki są zaciągnięte. Zaglądam do łóżeczka i na początku widzę jedynie bryłę w kształcie dziecka. Po paru sekundach dostrzegam trochę więcej szczegółów. O, Boże. Czas nieznośnie spowalnia. Serce mi wali i robi mi się niedobrze. Czuję w ustach śmietankowy smak koktajlu pomieszany z żółcią. Gapię się i

gapię. Mam wrażenie, jakbym spadała. Unoszę się w powietrzu, oderwana od otoczenia, nie mogąc się niczego chwycić. To nie jest koszmar. A właściwie rzeczywistość jest koszmarem. Obiecałam Davidowi, że nie zrobię hałasu. Mam szeroko otwarte usta i krzyczę.

2 3/10/03, 11.50 (Tydzień później) Gdy Simon przyszedł do pracy, by zacząć swoją popołudniową zmianę, Charlie czekała na niego na schodach posterunku policji. Zauważył, że po raz pierwszy w tym roku włożyła swój długi płaszcz z czarnej wełny i kołnierzem i mankietami ze sztucznego futra. Jej chudych kostek nie było już widać przez przezroczyste rajstopy, jak przez całe lato. Wraz z następującymi po sobie porami roku nogi Charlie zmieniały się z przezroczystych w matowe i z powrotem. Dzisiaj przyszła kolej na matowe. Niewątpliwa oznaka nadchodzącej zimy. W końcu to już październik. Charlie była taka chuda, że zazwyczaj zaczynała ziębnąć wtedy, gdy jeszcze większość ludzi nosiła sandały Tego dnia miała bladą twarz, a oczy patrzące zza okularów w złotej oprawce zdradzały niepokój. W prawej dłoni trzymała wypalonego do połowy papierosa. Była uzależniona od trzymania papierosów i czekania, aż same się dopalą. Simon prawie

nigdy nie widział, by się zaciągała. Gdy podszedł bliżej, dostrzegł jednak ślady szminki na filtrze. Na końcu papierosa było więcej koloru niż na ustach Charlie. Wypuściła z ust niewielką chmurę, która mogła być zarówno dymem tytoniowym, jak i parą z płuc. Drugą ręką zamachała do niego niecierpliwie. Faktycznie na niego czekała. To musiało być coś poważnego, skoro postanowiła pogadać z nim na schodach. Simon zaklął cicho, wyczuwając bliskość kłopotów i złoszcząc się na siebie za to, że sytuacja go zaskoczyła. Powinien był przewidzieć, że coś się kroi. Chciałby móc powiedzieć, że już od jakiegoś czasu spodziewał się lada chwila odwrócić wzrok i zobaczyć złowieszczą twarz kogoś, kto ma dla niego złe wieści. Twarz Charlie tym razem. Chciałby stawić czoło wszelkim wyrokom losu z pewnością osoby całkowicie niewinnej. Zakrawało na ironię, że znacznie lepiej zniósłby karę, gdyby była niezasłużona. Wiedział, że jest dla niego coś pociągającego w koncepcji męczeństwa. Zdał sobie sprawę, że z trudem przełyka ślinę. Tym razem będzie coś więcej niż upomnienie. Był głupcem, zapominając –

choćby tylko na chwilę i w zrozumiały sposób – że nie jest typem, któremu błędy uchodzą płazem. Te wredne sukinsyny z wydziału dyscypliny wewnętrznej pewnie już opróżniły jego szafkę. Czuł, że żołądek podchodził mu do gardła. Jedna część jego umysłu zajęta była ćwiczeniem obrony, podczas gdy druga tłumiła przemożną chęć ucieczki. W głowie Simona nie byłby to akt tchórzostwa, lecz powolny akt, pełen godności i rozczarowania. Wyobrażał sobie, jak robi się coraz mniejszy i mniejszy, aż w końcu staje się linią, kropką, nicością. Urok wielkiego gestu, ciche odejście. Charlie zostałaby pewnie z myślami o tym, jak dokładnie go zawiodła, i gdy wreszcie by to rozgryzła, żałowałaby, że go nie posłuchała. Nadzieja matką głupich. Wszystkie wcześniejsze odejścia Simona z pracy były szalone, chaotyczne i odbywały się w rytm wykrzykiwanych pogróżek oraz ciosów nóg i rąk rozwalających drzwi i biurka. Zastanawiał się, ile razy człowiek ma prawo do nowego otwarcia, ile razy można zrzucić całą winę na innych, naprawdę w to wierząc. – Co jest? O co chodzi? – zapytał Charlie, dając sobie spokój z uprzejmościami. Czuł się

pusty, jakby ktoś wygrzebał mu wnętrzności łyżką. – Zapal sobie. – Otworzyła paczkę marlboro light i wyciągnęła w jego stronę. – Po prostu mi powiedz. – Powiem, jeśli zachowasz spokój. – Do kurwy nędzy! Co się stało? – Simon wiedział, że przed Charlie nie ukryje swojego strachu, co jeszcze bardziej wytrącało go z równowagi. – Zechciałby pan zmienić ton, detektywie? – korzystała ze swojej rangi, kiedy jej to pasowało. W jednej chwili mogła być przyjaciółką i powiernikiem Simona, a w drugiej przypominała mu o swoim statusie przełożonej. Ciepło i chłód były u niej trybami, które potrafiła aktywować w mgnieniu oka. Simon poczuł się jak małe stworzonko ześlizgujące się po szklanej zjeżdżalni. Stanowił materiał, na którym Charlie przeprowadzała długoterminowy eksperyment, wypróbowując radykalnie różne podejścia w błyskawicznych sekwencjach: opiekuńczość, flirt, chłód. Wynik eksperymentu: obiekt permanentnie zdezorientowany i nieswój. Łatwiej byłoby pracować dla mężczyzny Przez dwa lata Simon uzbrajał się, nikomu o

tym nie mówiąc, myślą, że wystąpi z prośbą o przeniesienie do zespołu innego sierżanta. Nigdy nie zaszedł w swoim postanowieniu zbyt daleko, bardziej od samej zmiany potrzebując świadomości, że jest w stanie w dowolnym momencie jej dokonać. Charlie to świetny przełożony. Dbała o jego interesy. Simon wiedział dlaczego i starał się nie czuć z tego powodu winnym. Jej motywacja jest jej sprawą i on nie powinien zaprzątać nią sobie głowy. Czy przesądnym było przekonanie, że w chwili, gdy nie będzie już cieszył się jej opieką, dopiero zacznie jej potrzebować? – Przepraszam – rzekł. – Powiedz mi, proszę, co się stało. – David Fancourt jest z Proustem w pokoju przesłuchań numer 2. – Co? Dlaczego? Wyobraźnia Simona siłowała się z obrazem inspektora Gilesa Prousta siedzącego w cztery oczy z cywilem. Z prawdziwą osobą, która nie została zredukowana do nazwiska w raporcie jednego z sierżantów. Dla Simona nietypowe prawie zawsze oznaczało złe. Ta sytuacja mogła być bardzo zła. Każda komórka nerwowa jego ciała stała w najwyższej gotowości. – Ciebie nie było, mnie też. Z całego

kryminalnego był tylko Proust, więc przesłuchuje go Proust. – A po co w ogóle przyszedł? Charlie wzięła głębszy wdech. – Naprawdę bym chciała, żebyś zapalił – odrzekła. Simon wziął papierosa, żeby wreszcie ją uciszyć. – Powiedz mi tylko: mam przesrane? – No proszę... – Zmrużyła powieki. – Co za interesujące pytanie. Dlaczegóż to ty miałbyś mieć przesrane? – Charlie, przestań się ze mną bawić. Po co Fancourt tu przyszedł? – Żeby zgłosić zaginięcie żony i dziecka. – Co? – Odpowiedź kompletnie go zaskoczyła, jakby dostał cegłą w twarz. Po chwili dotarło do niego znaczenie słów, które właśnie usłyszał. Alice i jej dziecko zaginęli. Nie. To niemożliwe. – Wiem tylko tyle. Więcej będzie nam musiał powiedzieć Proust. Fancourt jest tutaj prawie od godziny. W recepcji siedział Jack Zlosnick. Fancourt powiedział mu, że jego żona i dziecko zniknęli zeszłej nocy. Nie było żadnego listu i od tamtej pory nie miał od nich żadnego sygnału. Zadzwonił do wszystkich, którzy mogliby coś

wiedzieć – i nic. Simon nie był w stanie trzeźwo myśleć, wszystko mu się w głowie nagle rozmazało. Spróbował odepchnąć Charlie i wejść do środka, ale ona chwyciła go za ramię. – Hej, zwolnij. Dokąd się wybierasz? – Chcę znaleźć Fancourta i spytać go, co tu się, kurwa, dzieje. – Bulgotał w nim gniew Co ten skurwysyn jej zrobił? Musiał się dowiedzieć, natychmiast. Zamierzał zażądać odpowiedzi. – Więc wtargniesz do pokoju przesłuchań, tak? – Jeśli będzie trzeba! Charlie wzmocniła chwyt. – Pewnego dnia przez ten swój temperament stracisz pracę. Mam dosyć pilnowania twojego każdego kroku, żebyś przypadkiem czegoś nie spieprzył. Gdyby mnie wywalili, ona czułaby się gorzej niż ja, pomyślał Simon. Było to jedno z jego zabezpieczeń. Gdy Charlie czegoś chciała, to się to działo. Zazwyczaj. Trzej policjanci spuścili wzrok i pomknęli w stronę komisariatu. Przez podwójne drzwi przeszli z prędkością dźwięku. Simon wyszarpnął ramię z uścisku Charlie, mamrocząc pod nosem przeprosiny. Nie

podobało mu się, że jest bohaterem publicznej sceny Charlie miała rację. Najwyższy czas wyrosnąć z tego rodzaju zachowań. Wyjęła mu papierosa z dłoni i wetknęła do ust, po czym zapaliła. Częstowała fajkami leczniczo, tak jak inni częstują herbatą. Nawet niepalących, a wśród nich Simona. Ale akurat tego papierosa potrzebował. Pierwsze sztachnięcie przyniosło ulgę. Trzymał nikotynę w płucach tak długo, jak tylko mógł. – Posłuchaj, Charlie... – Posłucham, ale nie tutaj. Skończysz palić i pójdziemy na drinka. I wreszcie się uspokój, na miłość boską. Simon zacisnął zęby i starał się równomiernie oddychać. Jeśli ktokolwiek mógł go zrozumieć, to tylko Charlie. Przynajmniej uważnie by go wysłuchała przed zakomunikowaniem mu, że gada bzdury. Jeszcze kilka razy się zaciągnął, a potem zgasił papierosa i wszedł za nią do komisariatu. Siedziba policji Spilling mieściła się w dawnym budynku publicznego basenu. Wciąż pachniała chlorem, jakby przechowywała wspomnienia swojej poprzedniej tożsamości. W wieku ośmiu lat Simon uczył się tu pływać pod okiem szaleńca w czerwonym dresie i z długim,

drewnianym kijem w dłoni. Wszyscy w jego klasie umieli już pływać. Wciąż pamiętał, jak się czuł, gdy sobie to uświadomił. Ta sama emocja towarzyszyła mu dzisiaj, w wieku trzydziestu ośmiu lat, gdy zjawiał się co dzień na swój dyżur. Lęk potwornie mu ciążył, przyciskał do ziemi, zatapiał. Znów ogarnęła go chęć ucieczki, choć nie był pewien, czy nogi poniosłyby go dalej w głąb budynku, czy na zewnątrz. Nie miał żadnego planu, jedynie potrzebę wytrząśnięcia z siebie strachu. Zmusił się do stania bez ruchu za plecami Charlie, która zatrzymała się, by przeprowadzić banalną rozmowę z Jackiem Zlosnickiem, okrągłym, szarym kudłaczem pochylającym się nad biurkiem recepcji, nad którym wiele lat temu pochylał się ponury Morris, z wisielczym wyrazem twarzy wydający zielone bileciki z napisem „Jedna osoba”. Nie było powodów, by zakładać najgorsze, by mówić – choćby tylko sobie – co się wydarzyło. Alice nie mogła stać się poważna krzywda. Simon miał jeszcze czas, by wszystko odmienić. Gdyby było za późno, jakoś by to wyczuł, nie byłby tak świadom teraźniejszości przeciekającej, kropla po kropli, do przeszłości.

Ale to nie był jednak naukowy dowód; wyobrażał sobie reakcję Charlie. W końcu zostawili Zlosnicka za sobą i Simon na siłę naśladował kroki Charlie, która kierowała się do stołówki, wielkiej komory z echem pełnej błyskających świetlówek, zderzających się ze sobą głosów – głównie męskich – i nieprzyjemnych zapachów. W jego obecnym stanie ducha wszystko wydawało się Simonowi groteskowe. Pragnął chronić oczy przed tandetną podłogą z laminatu i ścianami w kolorze moczu. Dwie siwe kobiety w średnim wieku, ubrane w białe fartuchy, stały za okienkiem, wydając wygłodniałym policjantom szarobrązową breję. Jedna z nich przesunęła w kierunku Charlie dwa kubki z herbatą, nie ruszając ani jednym mięśniem twarzy. Simon stał trochę z tyłu. Jego ręce nie były dostatecznie stabilne, by cokolwiek unieść. Trzeba było znaleźć stolik, odsunąć krzesła, z powrotem je przysunąć: nudne czynności, które wprawiały go w zniecierpliwienie graniczące ze ślepą furią. – Wyglądasz na wstrząśniętego. Kręcił głową, choć wiedział, że Charlie ma rację. Wciąż widział przed oczami twarz Alice Fancourt. Otworzyła się przed nim otchłań i ze

wszystkich sił starał się w nią nie wpaść. – Charlie, mam złe przeczucia. Bardzo złe. Fancourt jest w to wszystko jakoś zamieszany Cokolwiek teraz mówi Proustowi, to wszystko łgarstwa. – Nie jesteś w tej sprawie specjalnie obiektywnym sędzią. Masz słabość do Alice Fancourt. Nie próbuj zaprzeczać. Widziałam, jak w zeszłym tygodniu, gdy tu przyszła, straciłeś głowę tylko dlatego, że byliście w jednym pomieszczeniu. Wymawiając jej imię, masz zawsze wyraz twarzy kogoś, kto skrywa tajemnicę. Simon wpatrywał się w swoją herbatę. Obiektywny? Nie. Wykluczone. Nie ufał Davidowi Fancourtowi tak samo mocno, jak dwóm innym mężczyznom w ciągu minionych paru tygodni. Obydwaj okazali się winni. Kiedy Simon im to udowodnił, ponad wszelką wątpliwość, jego koledzy głośno go chwalili, stawiali mu drinki i twierdzili, że od początku wierzyli w jego nosa. Charlie też. Wtedy nie robiła mu uwag o braku obiektywizmu. Jednak w obydwu tych przypadkach, gdy po raz pierwszy dzielił się swoimi podejrzeniami, pozostali detektywi wyśmiewali go, nazywając wariatem.

Większość ludzi poprawia historię tak, aby im pasowała. Robią to nawet ci, których zadaniem jest trzymanie się faktów i odkrywanie prawdy. Simon nie miał pojęcia, jak im się to udaje. Sam chciałby mieć do tego talent. Pamiętał ze szczegółami wszystkie zdarzenia, wygodne i niewygodne, wiedział dokładnie, kto powiedział co i kiedy Jego umysł nie przepuszczał niczego, ani jednej informacji. Nie ułatwiało to życia, ale pomagało w pracy Jeśli Charlie nie widziała, że jego napady gniewu wynikają bezpośrednio z faktu bycia notorycznie niedocenianym przez resztę zespołu, mimo iż wielokrotnie udowadniał swoją wartość, to jaki z niej detektyw? Pal licho obiektywizm. – Mam nadzieję, że nie muszę ci mówić, w jakich będziesz tarapatach, jeśli spotykałeś się prywatnie z Alice Fancourt po tym, jak ci tego wyraźnie zabroniłam – powiedziała Charlie: Znowu ten pouczający ton. Simon nie mógł go znieść. Czyż nie widziała, w jakim on jest stanie? Czyżby nie znała tego uczucia, gdy człowiek jest tak zamknięty we własnych myślach, że wszelkie wyrazy dezaprobaty ze strony innych spływają po nim jak woda po dobrze nawoskowanej masce samochodu? – Jej

sprawa, ta, którą prowadziliśmy, była zamknięta. – Charlie bacznie mu się przyglądała. – Jeśli ona faktycznie zaginęła, mogą cię zawiesić albo gorzej: aresztować. Będziesz podejrzanym, ty zakuty łbie. Nawet ja cię przed czymś takim nie ochronię. Więc lepiej módl się, żeby się znalazła. – Zaśmiała się gorzko i dodała: – Jakbyś już tego nie robił. Usta Simona wypełnione były herbatą, której nie był w stanie przełknąć. Neonowe światło przyprawiało go o ból głowy. Zapach duszonego mięsa dochodzący z sąsiedniego stolika wywoływał w nim odruch wymiotny. – O co dokładnie podejrzewasz Davida Fancourta? – Nie wiem. – Ileż wysiłku, byle tylko utrzymać głos na równym poziomie, by zostać w krześle i przejść ten rytuał cywilizowanej konwersacji. Poczuł skurcz w prawym kolanie – niechybny znak, że całe jego ciało gotuje się do ucieczki. – Ale biorąc pod uwagę to, co stało się z jego pierwszą żoną, widzę zbyt duży zbieg okoliczności. – Simon nie miał ochoty odwoływać się do swojej długiej historii trafnych podejrzeń. Jeśli Charlie wolała skupiać się na jego słabościach, proszę bardzo. Zwłaszcza że nie mógł im zaprzeczyć.

Rzeczywiście nie potrafił jasno myśleć w sprawach dotyczących Alice Fancourt. Owszem, zdarzało się, że działając pochopnie, potrafił schrzanić to i owo, zwłaszcza gdy tępota jego kolegów tak go rozsierdzała, że zatracał wszelki umiar. – Zapomnij o mojej osobie – rzucił ostro do Charlie, kładąc duży nacisk na przedostatnie słowo – i zacznij się przyglądać Davidowi Fancourtowi. A raczej obrazowi, który zaczyna się wokół niego kształtować. Może wtedy dostrzeżesz, co takiego patrzy ci prosto w oczy. Wzrok Charlie uciekł w bok. Zaczęła bawić się włosami, skubiąc luźne końcówki. Gdy ponownie się odezwała, jej głos był miękki i flirciarski. Simon wiedział, że ją przekonał. – Jeden sławny gość, nie pamiętam, kto, powiedział kiedyś: „Stracić jedną żonę to nieszczęście. Stracić dwie to już wygląda na beztroskę”, czy coś w tym stylu. – Albo na brudne sumienie – zauważył Simon. – Śmierć Laury Cryer... – Jest zamkniętą sprawą – Charlie znów przyjęła srogi wyraz twarzy. – Nawet nie myśl o jej rozgrzebywaniu. Po chwili, ponieważ nie lubiła dwuznaczności, dodała: – A co? No wyrzuć to z siebie.

– To po prostu zbyt wiele nieszczęścia jak na jednego niewinnego człowieka – odparł Simon. – Nie wierzę, że naprawdę muszę ci to tłumaczyć. A jeśli Fancourt zamordował swoją pierwszą żonę i uszło mu to płazem? – Zwarł dłonie w pięści. – I jeśli jeszcze raz zamierza spróbować szczęścia? Zrobimy coś, żeby go powstrzymać, skoro mamy go już w budynku, czy pozwolimy sukinsynowi wyjść?

3 Piątek, 26 września 2003 – Co się stało? Co ci jest? – David stoi w pokoiku dziecięcym, z trudem łapiąc oddech. Ja wciąż krzyczę. Z moich ust wydobywa się przenikliwe wycie, niczym dźwięk syreny. Nie sądzę, bym była w stanie przestać, nawet gdybym chciała. Jeszcze ostrzejszy, wyższy jęk dobywa się z łóżeczka. David uderza mnie otwartą dłonią w twarz. – Alice, co w ciebie wstąpiło? Co się dzieje? – Gdzie jest Florence? Gdzie ona jest? – żądam odpowiedzi. Nasz zwyczajny dzień przeobraził się w potworność. – Czyś ty oszalała? Jest tutaj. Obudziłaś ją. No już, kochanie. Sśśś. Mamusia nie chciała cię wystraszyć. Chodź, tatuś cię przytuli. Wszystko będzie dobrze. – To nie jest Florence. Nigdy nie widziałam tego dziecka. Gdzie jest nasza córka? – Co do k... co ty wygadujesz? – David nigdy nie przeklina. Vivienne nie pochwala ostrego języka. – Oczywiście, że to Florence. Zobacz, ma na sobie pajacyk z misiem. Ubrałaś ją w niego

przed wyjściem, pamiętasz? To ubranko jest pierwszą rzeczą, jaką kupiłam dla Florence. Byłam wtedy w szóstym miesiącu ciąży. Jest jasnożółte, jednoczęściowe, z naszytym napisem „Misiowe przytulanie” i obrazkiem brązowego niedźwiadka w objęciach mamy. Zobaczyłam je w Remmicksie, jedynym domu towarowym w Spilling, i tak mi się spodobało, że musiałam je kupić, mimo że już wtedy Vivienne zapełniła pokój dziecięcy na tyle dużą ilością ubranek z najbardziej ekskluzywnych butików, by przez trzy pierwsze lata nie trzeba było robić już żadnych zakupów. – Poznaję oczywiście ten pajacyk. Należy do Florence. David, co to za dziecko? Gdzie jest Florence? Natychmiast mi powiedz! Mamy jakichś gości? Czy to jakiś żart? Bo jeśli tak, to wcale mi nie do śmiechu. Ciemne oczy Davida są nieprzeniknione. Dzieli się myślami tylko, gdy jest szczęśliwy Nieszczęście lub jakiekolwiek problemy powodują, że zamyka się w sobie. Po zaciętym wyrazie jego twarzy poznaję, że odwrót już się rozpoczął. – Alice, to jest Florence. – Nieprawda! Wiesz, że to nie ona! Gdzie jest nasza córka?

– To jakiś twój chory żart, czy oszalałaś? Zaczynam łkać. – Proszę cię, David. Powiedz mi, gdzie ona jest. Co z nią zrobiłeś? – Nie wiem, co w ciebie wstąpiło, ale proponuję, żebyś wzięła się w garść. Florence i ja będziemy czekać na dole na twoje przeprosiny. – Ton jego głosu jest lodowaty. Nagle zostaję sama w pokoiku dziecięcym. Osuwam się na kolana, po czym zwijam się w pozycji embrionalnej na podłodze. Płaczę i płaczę. Wydaje mi się, że trwa to kilka godzin, choć w rzeczywistości są to pewnie sekundy. Nie mogę się rozkleić. Muszę ścigać porywaczy Czas upływa, cenne minuty, których nie wolno mi tracić. Muszę zmusić Davida, by mnie wysłuchał, choć jakaś część mnie wolałaby posłuchać go, przeprosić i udawać, że wszystko jest w porządku, choć nie jest. Wycieram łzy i schodzę na dół. Oboje są w kuchni. David nie patrzy na mnie, gdy wchodzę. – To dziecko nie jest moją córką – rzucam, znowu zamieniając się w potok łez. Jest we mnie tyle bólu i strachu i wszystko ze mnie wypływa tutaj, w kuchni Vivienne. David zdaje się rozważać zignorowanie

moich słów, lecz w końcu zmienia zdanie. Patrzy mi w twarz. – Alice, powinnaś się uspokoić, żebyśmy mogli racjonalnie o tym porozmawiać. – To, że jestem roztrzęsiona, nie oznacza, że nie mogę myśleć racjonalnie. Jestem równie racjonalna jak ty! – To dobrze – odpowiada cierpliwym tonem David. – W takim razie powinniśmy móc wyjaśnić tę sprawę. Jeżeli serio sugerujesz, że to dziecko nie jest naszą córką, to mnie do tego przekonaj. – Jak to? – mam w głowie mętlik. – Czym to dziecko różni się od Florence? Nasza córka nie ma włosów. Ma na nosie białe plamki. Niebieskie oczy. Chyba się z tym wszystkim zgodzisz? – Spójrz na nią! – krzyczę. – Ma zupełnie inną twarz! To nie jest Florence! David patrzy na mnie takim wzrokiem, jakby widział mnie pierwszy raz w życiu. Myśli, że zwariowałam. Nie rozpoznaje we mnie swojej żony. Widzę, że w głowie wytycza już granicę. David unika konfrontacji. Emocjonalnie jest niedojrzały niczym nastolatek. Zastanawiam się, czy wynika to z faktu, że całe życie był pod opieką matki. Nigdy w swoim dorosłym życiu

nie musiał samodzielnie rozwikłać trudnej sytuacji. Wolał wyciąć drugą osobę ze swojego życia, usunąć z pamięci, niż stanąć twarzą w twarz z niedoskonałą rzeczywistością, jaką przedstawiała. O skomplikowanych relacjach, jak ta z ojcem czy z Laurą, w ogóle się nie mówi. Ciekawe, ile czasu minie, nim i ja dostanę wyrok. – David, to niemożliwe, że tego nie widzisz. To nie jest nasze dziecko. Nie ją całowałam na pożegnanie kilka godzin temu. Nie ją przywieźliśmy ze szpitala. To nie jest dziecko, które wiło się i płakało, gdy wkładałam mu pajacyk. Zdejmij go! – krzyczę nagle, przestraszając nie tylko Davida, ale i siebie samą. – To pajacyk naszej córki! Nie chcę, żeby to dziecko go nosiło. Zdejmij go z niej! – Wybiegam do holu. – Zachowujesz się, jakbyś się jej bała. – Nigdy nie widziałam Davida równie zniesmaczonego. – Alice, co się z tobą dzieje? Jest tylko jedno niemowlę. Florence. To ona. – David, spójrz na nią! – wrzeszczę. Stałam się potworem, dziką, niecywilizowaną bestią. – Spójrz na jej twarz. Jest inna. Nie widzisz tego? To prawda, ma niebieskie oczy i białe plamki, ale to mają setki niemowląt. Dzwonię do

Vivienne. Wybiegam z pokoju. W holu rzucam nerwowe spojrzenia na prawo i lewo. Obraz przed oczami jest rozmazany Napływ adrenaliny przyprawia mnie o zadyszkę. Jestem tak zdezorientowana i zdenerwowana, że na chwilę zapominam, co tu robię i czego szukam. I nagle sobie przypominam. Telefon. David przychodzi za mną do holu. Widzę, że jest sam. – Co zrobiłeś z dzieckiem? – pytam. Czułam się nieswojo, gdy ją widziałam. Teraz jest jeszcze gorzej. David wyjmuje z mojej dłoni słuchawkę telefonu i trzaska nią o aparat. – Nie waż się przerywać mamie i Feliksowi wakacji przez te bzdury! Mama pomyśli, że zwariowałaś. Alice, musisz się wziąć w garść. Posłuchaj siebie. Vivienne zabrała Feliksa na Florydę jako prezent z okazji narodzin nowego dziecka. Wolałabym, żeby został z nami, ale ona nalegała, twierdząc, że to najlepszy sposób zapewnienia, by chłopiec nie miał żalu o pojawienie się Florence. Podobno jest to skuteczna taktyka uniknięcia zazdrości. Vivienne jest jedynaczką, która zawsze nienawidziła idei rodzeństwa. Gdy tylko

osiągnęła wiek, w którym mogła zrozumieć tę koncepcję, poprosiła rodziców, żeby nie rodzili następnego dziecka. Najbardziej zaskakujące jest to, że jej posłuchali. Ojciec Davida chciał mieć większą rodzinę. On sam miał pięcioro rodzeństwa. „Powiedziałam mu, że to wykluczone – opowiadała mi Vivienne. – Dziecko powinno dorastać, czując, że jest wyjątkowe. Jak można się czuć wyjątkowym, będąc jednym spośród sześciorga?”. Delikatnie poczekała z tą opowieścią, aż David będzie poza domem. W jego obecności nigdy nie mówi się o ojcu. Nie przywykłam do zmuszania męża, by stawiał czoło niewygodnym faktom z własnego życia. Zawsze starałam się go chronić. – Drzwi wejściowe były otwarte – mówię. – Co takiego? – Jak wróciłam, drzwi wejściowe były otwarte. Ty spałeś. Ktoś musiał wejść, zabrać Florence i... zostawić na jej miejsce to dziecko! David, musimy zadzwonić na policję. Boże, Florence! Gdzie ona jest? A jeśli coś się jej stało? Jeśli ktoś wyrządził jej jakąś straszną krzywdę? – Rwę sobie włosy z głowy, wyjąc. W oczach Davida pojawiają się łzy Odzywa się cichym głosem:

– Alice, przerażasz mnie. Proszę cię, nie rób tego. Naprawdę mnie przestraszyłaś. Uspokój się, proszę cię. Chcę, żebyś poszła do kuchni, dobrze się przyjrzała dziecku w łóżeczku, i chcę, żebyś zrozumiała, że to dziecko to Florence. Bo to jest nasza córka. Dobrze? W jego oczach tli się nadzieja. Jest dla mnie milszy, daje mi ostatnią szansę. Wiem, jak poważną sprawą jest u Davida przyznanie się do strachu. Naprawdę musi mnie kochać, myślę. A teraz ja muszę odebrać mu nadzieję. – Niedobrze. To nie jest nasza córka! Posłuchaj! Posłuchaj jej płaczu! – Biedne dziecko, zagubione, wołające swoją mamę. – To nie jest płacz Florence. Daj mi telefon. – Nie! Alice, proszę cię. To jakieś szaleństwo. Zadzwonię do doktora Dhossajee. Potrzebujesz środka uspokajającego albo... jakiejś pomocy. Powinienem wezwać lekarza. – Natychmiast oddaj mi telefon, bo przysięgam, że wezmę nóż kuchenny i cię nim zadźgam. David się wzdryga. Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałam. Dlaczego nie zagroziłam, że go uduszę? Nie wspomniałam o nożu celowo, ale on na pewno tak teraz myśli. – David, ktoś zabrał naszą córkę! Musimy

szybko coś zrobić! Pozwala mi podnieść słuchawkę. – Do kogo dzwonisz? – pyta. – Na policję. A potem do Vivienne. Ona mi uwierzy, w przeciwieństwie do ciebie. – Zadzwoń na policję, jeśli musisz, ale nie do mamy, proszę. – Bo wiesz, że ona mnie poprze. Dlatego o to prosisz, prawda? – Alice, skoro to nie jest Florence, to kto? Niemowlęta nie spadają z nieba. Spałem tylko dziesięć minut. – Tyle wystarczy. – Są testy, które możemy przeprowadzić, testy DNA, które udowodnią, że to Florence. Możemy to wszystko wyjaśnić przed powrotem mamy. Słuchaj, to jest moja matka, nie twoja. Ja zdecyduję, czy do niej zadzwonimy – plecie David rozgorączkowany. Nie może znieść myśli, że będzie obserwowany w sytuacji osobistego kryzysu. Myślę, że uważa każde nieszczęście za wstydliwą i całkowicie prywatną kwestię. Gdyby Vivienne zobaczyła go w obecnym stanie, zaplątanego w ten okropny ambaras, spełniłaby tym samym jego najgorszy koszmar. – No cóż, ja nie mam matki. – Głos mi się łamie. – Vivienne to moja jedyna namiastka i

możesz być pewien, że do niej zadzwonię. Proszę z policją – mówię do słuchawki. – Nigdy nie powinnam była się godzić na mieszkanie tutaj. Ten dom jest przeklęty. – Tracę kontrolę. – Gdybyśmy zamieszkali gdzie indziej, nigdy by się to nie zdarzyło. – Bredzisz! – David wygląda tak, jakbym go spoliczkowała. Obraziłam jego umiłowany dom rodzinny – Nie możesz oczekiwać, że zostawię swojego syna. – Nikt tego od ciebie nie oczekuje! Zabralibyśmy go ze sobą. – To najbardziej bezpośrednia wymiana zdań, jaką kiedykolwiek miałam z Davidem na temat tego, gdzie powinniśmy zamieszkać. – Świetny pomysł. Odbierzemy go mamie, która opiekowała się nim od śmierci Laury! Nie mogę uwierzyć, że w ogóle to zaproponowałaś! – Halo, policja? Chcę zgłosić... cały czas czekam! – To wszystko minie. Wszystko minie – mamrocze pod nosem David. Siada na schodach i chowa głowę w dłoniach. Mimo całego wysiłku i samokontroli przegrywa w końcu ze wstrząsem i opanowuje go rozpacz. Nigdy wcześniej nie płakał przy mnie. Musi się jednak zastanawiać, czy przypadkiem nie mam

racji, bez względu na to, jak pewny się czuł przed chwilą. Uświadamiam sobie, że nigdy mi nie wybaczy, że byłam świadkiem jego emocjonalnego załamania. – Idź pocieszyć to dziecko. David, słyszysz? Proszę cię. Ona jest przerażona. – Bezbronny, zdumiony szloch przeszywa mi serce. Ze zmęczenia nie mogę nawet wstać. Moja biedna Florence. Nie chcę myśleć, jak potwornie musi teraz cierpieć. Pragnę jedynie przytulić ją do piersi, poczuć na twarzy jej miękki policzek. David wydaje z siebie jęk. – Co ty wygadujesz? Posłuchaj siebie. „To dziecko”. Ona jest naszą córką, naszą Florence. Jak możesz się tak zachowywać? Odłóż słuchawkę! Ty ją pociesz. Jest na mnie wściekły, ale gniewa się też na siebie samego za to, że uwierzył całym sercem w swoją drugą szansę, w nowe życie ze mną i z Florence. Musi się teraz wstydzić, czuć się wyszydzony w swojej euforii, która owładnęła nim przez ostatnie dwa tygodnie. Jest mi smutno na myśl o tym, że rozumiem go lepiej, niż on kiedykolwiek zrozumie mnie. – Pomocy, pomocy, chcę zgłosić... słucham? Słucham? – Kobiecy głos każe mi się uspokoić.

Tak głośno płaczę, że osoba po drugiej stronie nie może zrozumieć, co do niej mówię. – Chcę zgłosić porwanie. – Muszę powtórzyć to dwukrotnie. Rozpacz trzech osób rozbrzmiewa w całym domu. – Moja córeczka, Florence. Tak. Nazywam się Alice Fancourt.

4 3/10/03, 12.10 – Mógłbyś mi to jeszcze raz wytłumaczyć? – powiedziała Charlie. – Sugerujesz, że David Fancourt zabił Laurę Cryer? – To jest logika dla zerówkowiczów! Wobec zniknięcia Alice potwierdziłby to każdy z odrobiną zdrowego rozsądku. Zresztą z tym gościem zawsze było coś nie w porządku. Pomyślałem o tym, jak tylko go poznałem. – Simon próbował zwerbalizować swoją nieufność. – W jego oczach nie ma nic ludzkiego. Patrzyłem w nie i widziałem kompletną pustkę. Pamiętasz tę piosenkę Billy ego Idola, Eyes Without a Face? – Nazwij mnie tępą – powiedziała Charlie, wiedząc, że Simon nigdy by sobie na to nie pozwolił – ale mogłabym przysiąc, że przewodziłam zespołowi, który rozpracowywał tamtą sprawę, i jestem prawie pewna, że wtedy kogoś przyskrzyniliśmy. – Wiem – odparł Simon zniecierpliwionym tonem. W tamtym czasie nosił jeszcze mundur. Charlie była specjalistką. Jednak nie potrafił

uciszyć wewnętrznego głosu, który wykrzykiwał w ciemnościach imię Alice. A jeszcze głębiej drążyło go jedno pytanie: czy to możliwe, że uciekłaby, nic mu nie mówiąc? Czy domyślała się, że jej zniknięcie zmartwi go z osobistego i zawodowego punktu widzenia? Tak naprawdę nic jeszcze nie powiedział ani też nie poczynił prawie żadnych kroków. Jego rodzice byli jedynymi osobami, których zachowanie potrafił przewidzieć ze stuprocentową trafnością: kolacja o szóstej, kościół w niedzielne poranki, prosto do łóżka po wiadomościach o dziesiątej. Dorastał na stabilnym gruncie. Większość ludzi zdawało się tę stabilność interpretować jako szczęście. Za plecami Simona pryszczaty policjant w mundurze grał na automacie. Co jakiś czas pokrzykiwał z zadowoleniem i obijał się o oparcie krzesła Simona. Jednoręki bandyta – jedyna atrakcja policyjnej kantyny. Simon go nie cierpiał, uważając za atrybut niecywilizowanego społeczeństwa. Był przeciwny wszystkiemu, co w jego mniemaniu podpadało pod kategorię hałaśliwych, piszczących urządzeń rozrywkowych. Gdyby kiedykolwiek doczekał się dzieci – mało to prawdopodobne, ale możliwe – zabroniłby w

domu wszelkich gier komputerowych. Kazałby dzieciom czytać klasyków, tak jak on czynił w dzieciństwie. Przyszły mu na myśl słowa kolejnej piosenki z lat osiemdziesiątych, tym razem autorstwa The Smiths: „There s more to life than books, you know, but not much more”. [Są w życiu inne ciekawe rzeczy poza książkami, ale nie jest ich zbyt wiele (wszystkie przypisy pochodzą od tłum.).]

Morrissey miał rację. Sport jest bez sensu, kontakty towarzyskie zbyt stresujące. Simon uwielbiał dokładną, przemyślaną naturę książek. Nadawały rzeczom kształt, uczyły szukania schematów. Takich na przykład, jak czyjaś druga żona znikająca dwa lata po tym, jak pierwszą zamordowano. Jeśli tylko autor starał się dobierać właściwe słowa i układał je w odpowiedniej kolejności, pojawiała się szansa na prawdziwą komunikację, uważny autor przekazywał naukę uważnemu czytelnikowi. Czyli dokładnie na odwrót niż w sytuacji, w której dwie osoby otwierały usta i zwyczajnie wyrzucały z siebie niedopieczone, niezrozumiałe myśli. Mów za siebie, powiedziałaby Charlie. – Domyślam się, że to cudowna Alice podsunęła ci te podejrzenia na temat Fancourta. Co się między wami dzieje? Jak tylko otworzymy sprawę o zaginięcie, i tak

będziesz musiał mi powiedzieć, więc równie dobrze możesz to zrobić teraz. Simon kręcił głową. Zamierzał się zwierzyć w odpowiednim momencie, gdy będzie musiał, ani chwili wcześniej. Na razie nie otwarto nowej sprawy Nie chciał zranić Charlie, a jeszcze mniej przyznać się do tego, jak głęboko zawalił sprawy. Mam nadzieję, że nie muszę ci mówić, w jakich będziesz tarapatach, jeśli spotykałeś się prywatnie z Alice Fancourt. Będziesz podejrzanym, ty zakuty łbie. Niby jak miał się domyślić, że Alice i dziecko nagle zaginą? – Powiedz mi o Laurze Cryer – powiedział. Słuchanie byłoby dla niego pożądanym zakłóceniem. Mówienie stanowiłoby mękę. – Jak to? Przy herbatce? Mamy od cholery roboty. A ty nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – Roboty? – Gapił się na nią oburzony. – Masz na myśli robotę papierkową, którą tak bezmyślnie wyprodukowałem, znajdując dowody, które pomogły nam skazać dwóch winnych w bardzo ważnych sprawach? Czuł zaciętość własnego spojrzenia, drążył nim niczym wiertłem, zmuszając w końcu Charlie do kapitulacji. Czasami, gdy Simon najmniej się tego spodziewał, ustępowała.

– To będzie musiało być szybkie – rzekła szorstko. – Laurę Cryer zabił Darryl Beer, jedna z plag naszej pięknej, żyznej ziemi. Przyznał się do winy. Siedzi. Koniec filmu. – Faktycznie, było szybko – przyznał Simon. – Znam Beera. Parę razy go aresztowałem. Typowy przykład ścierwa z Winstanley Estate, ulice po jego zniknięciu są czystsze. Gdy poznało się dostatecznie wiele indywiduów pokroju Beera, człowiek zaczynał używać schematów, tych samych, których nienawidził, gdy stosowali je inni policjanci, tych, których przysięgał unikać. – Wszyscy parę razy go aresztowaliśmy. Chciałeś to usłyszeć, więc słuchaj: grudzień dwutysięcznego. Nie pamiętam dokładnej daty, ale to był piątkowy wieczór. Laura Cryer wyszła późno z pracy. Była naukowcem, pracowała w lokalnym parku naukowym w Spilling, dla firmy o nazwie BioDiverse. Prosto z laboratorium pojechała do domu swojej teściowej, Vivienne Fancourt, gdzie był jej syn Felix. Zaparkowała tuż za bramą, na tym wybrukowanym kawałku, pamiętasz? Simon przytaknął. Postawił sobie zadanie siedzenia bez ruchu przez cały monolog Charlie. Sądził, że mu się uda.

– Gdy szła z powrotem do samochodu, Beer spróbował ją okraść. Dźgnął ją zwyczajnym nożem kuchennym, jeden cios, po czym zostawił, by wykrwawiła się na śmierć. Uciekł z torebką Gucciego pomniejszoną o pasek, który znaleźliśmy przy zwłokach. Przecięty tym samym nożem. Vivienne Fancourt znalazła ciało następnego ranka. Z DNA nam się poszczęściło. Beer zostawił po sobie tyle włosów, że można by z nich zrobić perukę. Sprawdziliśmy materiał genetyczny i mieliśmy wynik. Prosimy przed szereg, panie Darryl Beer. Charlie uśmiechnęła się na wspomnienie satysfakcji, jaką wtedy odczuła. – Cieszyliśmy się, że możemy przymknąć tego naćpanego pasożyta. – Dostrzegła grymas na twarzy Simona. – Oj, proszę cię! W ciągu dwóch tygodni przed śmiercią Cryer Vivienne Fancourt dwukrotnie dzwoniła na policję, mówiąc, że jakiś młody mężczyzna szwenda się po jej posiadłości. Jej opis zgadzał się co do joty z wyglądem Darryla Beera – farbowane włosy upięte w kucyk, tatuaże. Wtedy go przesłuchaliśmy i wyparł się tego. Powiedział, że mamy jego słowo przeciwko jej. Bezczelny dupek. – Co tam robił? – zapytał Simon. – Dom Pod

Wiązami jest na kompletnym pustkowiu, nie ma tam żadnego pubu ani całodobowego garażu. – A skąd ja mam wiedzieć? – Charlie wzruszyła ramionami. – Nie twierdzę, że powinnaś wiedzieć, ale że ta niewiedza powinna cię zastanowić. – Simona regularnie zadziwiał brak ciekawości u innych detektywów. Aż nadto często w prowadzonych przez nich sprawach raziły go pytania, na które, ich zdaniem, odpowiedź była zadowalająca „To już będzie musiało pozostać niewyjaśnione”. Dla niego było to nie do pomyślenia, on musiał wiedzieć. Zawsze, wszystko. Niejasności sprawiały, że czuł się bezbronny, a to z kolei powodowało ataki furii. – Czy Vivienne Fancourt widziała Beera w dniu morderstwa? – zapytał Charlie. Pokręciła przecząco głową. – Za każdym razem, gdy go widziała, było to... – Na tyłach domu, nad brzegiem rzeki. – Wiedziała, że do tego dojdzie. – Nie w pobliżu miejsca morderstwa. Poza tym większość dowodów materialnych znaleźliśmy na ciele ofiary i na jej ubraniu. Wykluczone, że zostawił je podczas którejś z wcześniejszych wizyt. Bo tę

ewentualność oczywiście też rozważaliśmy, tak jak ty ją teraz rozważasz. – W jej głosie brzmiał gorzki ton. – Więc możesz przestać myśleć, że jesteś samotnym geniuszem pośród watahy idiotów. – Co to ma, kurwa, znaczyć? – Simon nie cierpiał, gdy inni mówili mu, co ma myśleć. – Wydawało mi się, że to jasne. – Charlie westchnęła. – Simon, wszyscy wiemy, że jesteś dobry Czasem wydaje mi się, że wolałbyś, by było inaczej. Zawsze musisz się z kimś ścierać, prawda? – Dlaczego było tyle włosów? Czy to Cryer mu je wyrwała? Stawiała opór? – Chrzanić całe to psychologiczne paplanie. Naprawdę obchodzili go teraz jedynie Laura Cryer i Darryl Beer. Nie zadawał pytań tylko po to, żeby uniknąć wybuchu, choć jego prawe kolano wciąż nerwowo drgało. – Albo stawiała opór, albo gość cierpiał na alopecję. Próbował wyrwać jej torebkę. Walczyła o nią, pewnie bardziej zawzięcie, niż się spodziewał. Musiało tak być, inaczej chyba nie skończyłoby się na dźgnięciu nożem, nie uważasz? – Wspomniałaś o tatuażach. – „Love” i „Hate” [ang. „Miłość” i „Nienawiść”.] na

kostkach dłoni. – Charlie udała ziewnięcie. – Mało oryginalnie. – Więc go aresztowaliście – podpowiedział jej Simon, jakby w nadziei, że przyśpieszając jej relację, szybciej odnajdzie Alice. – Sellers i Gibbs to zrobili. Zgarnęli go, jak tylko dowiedzieli się o najściach na posesję Vivienne Fancourt. Laboratorium spięło się z testami DNA. Powiedzmy, że wyniki specjalnie nas nie zaskoczyły. – Wiedzieliście, dokąd te dowody mają was doprowadzić i proszę: wielka niespodzianka. – Simon, nie mam dziś nastroju na walkę jednego człowieka z systemem, naprawdę. To nie jest cholerna grecka tragedia, tylko komisariat w Spilling. Więc zamknij się i słuchaj! – Charlie przerwała na chwilę, żeby się uspokoić. – Beer utrzymywał, że jest niewinny, co było do przewidzenia. Podał jakieś debilne alibi, które nie trzymało się kupy. Twierdził, że siedział w domu i oglądał telewizję z kumplem, który okazał się wyraźnie mniej wiarygodny od Beera. Nie miał adwokata, więc daliśmy mu obrońcę z urzędu. Siedzieliśmy na nim jakiś czas, żeby go wystraszyć. Oczywiście nie wiedział, że mamy asa w rękawie. – A wy mu nie powiedzieliście – zgadł na

głos Simon. – Stopniowe ujawnianie informacji, wszystko zgodnie z prawem – odparła z wyższością Charlie. – Staraliśmy się nim zakręcić, ale się nie udało. Jak już byliśmy pewni, że niczego nam nie powie, wyciągnęliśmy wyniki DNA. Jego obrońca dostał szału. – A co powiedział Beer? – Nadal zaprzeczał. Ale mu to nie pomogło. Mieliśmy niezbędne dowody W końcu jego adwokat musiał go widać oświecić co do całej sprawy, bo kilka tygodni później szanowny gość Jej Królewskiej Mości w więzieniu Earlmount, Darryl Beer, postanowił zmienić strategię. Przyznał się do winy Nie do morderstwa, ale do napadu z bronią w ręku. Wystąpił jako świadek koronny, wydał paru prominentnych okolicznych mętów, obiecał pójść na odwyk i terapię i w końcu dostał łagodniejszy wyrok. Cholerny wstyd, jak o tym pomyśleć. Ścierwo wyjdzie na wolność, nim się obejrzymy. – Gdzie teraz siedzi? Nie w Earlmount? Charlie zasznurowała wargi i wlepiła wzrok w Simona. Po kilku sekundach powiedziała z niechęcią: – W Brimley.

Więzienie kategorii A/B, jakieś piętnaście kilometrów od Culver Ridge w stronę zdecydowanie nieładnego miasteczka Combingham. Ta żelaziście szara, betonowa zbrodnia na krajobrazie stała zaniedbana pośród ponurych pól, które – ilekroć Simon jechał przez tę okolicę – wyglądały jak przeorane brutalnie i oblane trującymi chemikaliami. – Czy Beer znał szczegóły zabójstwa Cryer? – zapytał. – To znaczy, czy opisał je, gdy się przyznawał do winy? – Przedstawił jedynie mglistą wersję. Twierdził, że był wtedy kompletnie naćpany i ledwie co pamiętał. Właśnie dlatego zredukowano mu zarzut do napadu z bronią w ręku. – Nie powiedział wam, że motywem był rabunek? – A cóż innego mogło nim być? – Charlie spochmumiała. Pytanie, pomyślał Simon. Istotne pytanie, a jednak Charlie przedstawiła je jako odpowiedź. – Beer nie znał Cryer. Nie spotykali się raczej na imprezach towarzyskich. W najoczywistszy sposób kręcił się wcześniej wokół jej domu, czekając na okazję do włamania. To dość oczywisty cel, chyba

przyznasz – największy dom w okolicy. Pewnie był właśnie w trakcie kolejnego rozpoznania, gdy nagle zobaczył Cryer idącą w jego stronę z torebką od Gucciego na ramieniu. Uciekł z torebką, był ćpunem... Tak, powiedziałabym, że bezpiecznie można założyć motyw rabunkowy. Tylko od czasu do czasu wyraz twarzy Charlie, gdy wypowiadała pewne słowa, przypominał Simonowi o istniejącej między nimi różnicy klas. Słowo „ćpun” można powiedzieć w taki sposób, jakby nigdy w życiu się żadnego nie spotkało, jakby ułomni i słabi należeli do równoległego wszechświata. Właśnie w taki sposób wymawiała to słowo Charlie. A ćpunów spotkała w życiu setki. – Zwrócił wam narzędzie zbrodni? I torebkę? – Nie pamiętał, co zrobił z jednym i drugim, a my ich nie odnaleźliśmy Zdarza się, Simon – dodała, jakby w swojej obronie. – To jeszcze nie znaczy, że zwis jest niewinny – Wszyscy przestępcy płci męskiej byli zwisami. Kobiety to dziury. Tajemny język policjantów stanowił niejako drugi mundur. Dawał wszystkim poczucie bezpieczeństwa. – Nóż kuchenny, mówisz. – To się nie zgadzało. – Czy ktoś taki jak Beer nie miałby

raczej gnata? – Raczej mógłby mieć, ale nie miał – odparła spokojnym głosem Charlie. – Napadł ją nożem kuchennym. Skup się na tym, co wiadomo, Simon. Wynik testu DNA. Rana kłuta w klatce piersiowej Laury Cryer. – W bronieniu najbardziej pewnych stron swojej teorii była tak samo wytrwała jak Simon w podkreślaniu tych najsłabszych. Nie zawsze odpowiadała im ta kombinacja. – Przesłuchaliście rodzinę? Fancourtów? – Cholera! Dlaczego o tym nie pomyśleliśmy? Oczywiście, że tak, do cholery David Fancourt i Laura Cryer już od kilku lat żyli w separacji. Trwał rozwód, a on był już zaręczony ze swoją drugą żoną. Nie miał powodu, by chcieć śmierci Cryer. – Alimenty? Opieka nad dzieckiem? – Simon zauważył, że Charlie nie wymienia Alice z imienia. Mógł to jednak być przypadek. – Fancourtowie raczej nie ciułają gotówki. Widziałeś ich dom. I dlaczego zakładasz, że chciałby pełnej opieki nad synem? Nikt nie zabraniał mu spotkań z dzieckiem, a facet miał jeszcze na głowie nowy romans. Opiekowanie się dzieciakiem od rana do nocy mogłoby zniechęcić do amorów.

W jej głosie było coś, co sugerowało, że odpowiada na te pytania po raz pierwszy, co zmartwiło Simona. – Rodzina mogłaby chcieć zewrzeć szyki – powiedział. – Zawsze tak jest, zwłaszcza gdy na horyzoncie jest tak ewidentny podejrzany jak Beer. O wiele łatwiej zrzucić winę na osobę z zewnątrz. – „Osobę z zewnątrz” – powtórzyła szyderczo Charlie. – Mówisz o nim jak o jakimś poszkodowanym przez los, samotnym biedaku. To pieprzony ćpun. Simon, daj już spokój, na Boga. Wiesz równie dobrze, co ja, że w takich sprawach zawsze są dragi. Istnieją trzy rodzaje morderstw: kłótnie rodzinne, które wymknęły się spod kontroli, napaści seksualne i dilujący prochami dranie z gnatami prowadzący terytorialne wojny Ale w gruncie rzeczy większość z nich na jakimś poziomie sprowadza się do narkotyków. – Zazwyczaj tak jest, ale nie zawsze. – Ciało i umysł Simona były odrętwiałe, znieczulone. Cóż takiego wiedział teraz, co wcześniej mu umknęło? Prawda i fakty istotnie się między sobą różniły Zbyt łatwo było chować się za słowami. Wszelkie działanie zdawało się teraz niemożliwe, rozmawiając z Charlie, utknął w

sferze intelektu, w teorii. Dyskutował o życiu kobiety, której nigdy nie poznał, żywej czy martwej. Niewykluczone, że już nigdy nie wstanie z tego krzesła. – No dobrze, w takim razie słucham. Po co David Fancourt miałby zabijać Laurę Cryer? Po co? – Charlie żądała odpowiedzi. – Żyli w separacji. Czy ktokolwiek zapytał, dlaczego? Może powód rozstania był nie bez znaczenia dla sprawy? Mogła być między nimi jakaś animozja. – Ty tchórzu, mówił jego wewnętrzny głos. Zrób coś. Charlie gryzła dolną wargę. – To prawda – powiedziała. – Ale równie dobrze mogło jej nie być. Wiele osób decyduje się na separację, bo przestają się kochać, a mimo to pozostają w dobrych stosunkach. Tak przynajmniej słyszałam. Spójrzmy prawdzie w oczy: żadne z nas nie ma zielonego pojęcia o małżeństwie. Jestem pewna, że nasze wyobrażenia nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. – Na jej twarzy pojawił się znaczący uśmieszek. Simon rozejrzał się za nowym tematem. Charlie uważaj ich bezżeństwo za ich wspólną cechę, ale on wolał myśleć o sobie jako o kimś, kto jeszcze się z nikim nie związał. Słowo

„kawaler” brzmiało zbyt obronnie. A gdy człowiek czuje się zepchnięty do defensywy, to z pewnością nie chce, by dało się to po nim poznać. Charlie sypiała z wieloma mężczyznami i głośno się do tego przyznawała, na ogół w najmniej odpowiednich momentach. Jak na przykład teraz, gdy Simon nie miał głowy do jej komicznego flirtu. Jeśli jeszcze nie wspomniała o seksie, to z pewnością zaraz to zrobi. Udało się jej uczynić ze swojego życia erotycznego powód do rozrywki dla reszty zespołu, co Colinowi Sellersowi i Chrisowi Gibbsowi wystarczało, by codziennie rano przychodzić do pracy na czas i dzięki temu nie stracić kolejnego odcinka. Czyżby codziennie emitowała nowy epizod? Czasami tak to wyglądało. Na miłość nie było tam zbytnio miejsca, jak zauważył Simon. Nie podobało mu się, że mężczyźni wykorzystują Charlie. Nie rozumiał, czemu pozwalała, by się nią zabawiali, a potem porzucali. Ona zasługuje na więcej. Raz podniósł ten temat, bardzo ostrożnie, ale Charlie rzuciła mu się do gardła, twierdząc z naciskiem, że to ona się nimi bawi i odchodzi, że to ona trzyma ster.

Simon pokręcił głową. Charlie zbyt łatwo rozpraszała jego uwagę. To Alice zaginęła. Wciąż jej nie odnaleziono. Nikt nie pojawił się, żeby im powiedzieć, że to wszystko pomyłka. – Marnujesz tylko swój i mój czas na te bzdury Gdy mordowano Laurę Cryer, Davida Fancourta nie było w Spilling. – Naprawdę? A gdzie był? – W Londynie, z narzeczoną. – Chcesz powiedzieć...? – Simon poczuł napływ ciepła pod skórą. Charlie przez cały ten czas milczała o alibi Fancourta. Trzymała swojego asa w rękawie. Pierdolone stopniowe ujawnianie informacji. – Zgadza się. Jego alibi była Alice, choć nikt specjalnie się o to alibi nie wypytywał, bo mieliśmy – czy wspomniałam już o tym? – niepodważalne dowody przeciwko Darrylowi Beerowi. – Charlie wsparła łokcie na blacie stołu i położyła podbródek na dłoniach. – Więc jeśli Alice Fancourt powiedziała ci, że to jej mąż zabił Laurę Cryer, to cię okłamuje albo wtedy kłamała. Tak czy owak, powiedziałabym, że nie jest ona wzorem wiarygodności. Jeśli pamiętasz, to od początku twierdziłam, że jest niezrównoważona. – Twarz Charlie nagle spochmurniała. – Szalona suka, chyba tak to

ujęłam. Simon wiedział, że jeśli teraz się odezwie, to wypowie słowa, które trudno będzie mu cofnąć. Chwycił kurtkę i zabrał się tak daleko od swojej pani sierżant, jak tylko mógł.

5 Piątek 26 września, 2003 Najgorsze rzeczy w życiu zdarzają się tylko raz. Mówię to swoim pacjentom, by ułatwić im zrobienie kroku do przodu i poradzenie sobie z życiowymi tragediami. Gdy ból wreszcie ustaje, cokolwiek by go spowodowało, można zacząć się pocieszać myślą, że drugi raz się nie pojawi. W moim przypadku mechanizm ten się sprawdził, gdy osiem lat temu moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Stałam na ich pogrzebie, czując, że szwy, które przez te wszystkie lata zespalały moją duszę, nagle zaczęły się powoli, boleśnie luzować. Stałam się dwudziestoośmioletnią sierotą, bez rodzeństwa, do którego mogłabym się zwrócić. Miałam przyjaciół, ale przyjaźń wydawała mi się cienka i nieodpowiednia, jak letnia kurtka w środku mroźnej zimy Potrzebowałam, łaknęłam rodziny Nosiłam przy sobie swoich straconych, umiłowanych rodziców niczym wielką dziurę w sercu. Przyjaciół i znajomych zaskoczyła moja silna reakcja. Wszystkim się wydawało, że

mając za sobą dwadzieścia osiem lat miłości i poczucia bezpieczeństwa, będę dobrze przygotowana na poradzenie sobie z nagłą stratą. Szybko zrozumiałam, że spodziewano się po mnie odporności na skrajne cierpienie, odporności wynikającej właśnie z wolnego od lęku, szczęśliwego dzieciństwa. Każdy czekał, aż odbiję się od dna i zacznę się skupiać na dobrych czasach i miłych wspomnieniach. Ich lekceważące założenia były obrazą dla odczuwanej przeze mnie rozpaczy i ze stanu żałoby zepchnęły mnie w głęboką depresję. Odnosiłam wrażenie, że moich znajomych wprost korci, by powiedzieć: „Zdążyli jednak sporo przeżyć”. Tymczasem oni umarli w wieku zaledwie pięćdziesięciu paru lat. Po wyjeździe z Londynu z nikim nie utrzymywałam kontaktów Towarzystwo moich przyjaciół, gdy ich naprawdę potrzebowałam, wpędzało mnie w głębszą samotność, niż mogłoby to spowodować nawet najdłuższe odosobnienie. Oczywiście, nie była to ich wina. Jak mogli, starali się mnie rozweselić. Nie mieli prawa wiedzieć, że ich wymuszona i trochę niecierpliwa wesołkowatość dusiła mnie niczym trujący gaz. Przetrwałam to w jedyny możliwy sposób –

pozwalając sobie na odczuwanie najgorszych emocji tak długo, jak musiały być odczuwane. Będąc na samym dnie, miałam jedno tylko pocieszenie. Przekonywałam siebie, skutecznie, że przynajmniej coś takiego już więcej mi się nie przytrafi. Nie mogłam dwukrotnie stracić rodziców. Cokolwiek los miał dla mnie w zanadrzu, nie byłaby to już ciężarówka wpadająca w poślizg na oblodzonej drodze i zjeżdżająca na złą stronę autostrady Al niedaleko Newark, prosto pod koła samochodu moich rodziców, nowego audi, które kupili, gdy przekazali mi stare, wysłużone volvo. To zdarzenie już było. Już dobiegło końca. Jednak ten koszmar, który przeżywam teraz, trwa. Dopiero się zaczął. Teraz widzę, że kłopoty nie uderzają zawsze z wyraźnym trzask-prask. Czasami pojawiają się w pobliżu jak zła pogoda, podkradają się i tkwią, z każdym dniem przybierając na sile. Nie widzę żadnego wyjścia z obecnej rozpaczy, bo nadal nie wiem, jak bardzo jeszcze moja sytuacja może się pogorszyć. Zamknęłam się w sypialni. David próbował przez drzwi przemówić mi do rozumu, przekonać, cecha po cesze, że dziecko, które mamy w domu, jest w każdym najdrobniejszym

szczególe identyczne z Florence, więc musi być nią. Teraz już się jednak poddał. Nie dopuszczałam do siebie jego głosu. Odgrodziłam się przed wypowiadanymi przez niego słowami za pomocą gąbkowych zatyczek do uszu. Trzymam je w górnej szufladzie szafki przy łóżku. Gdyby nie one, chrapanie Davida nie pozwoliłoby mi spać. Zawsze się burzy, gdy mu o tym mówię. Twierdzi, że ja chrapałam, będąc w ciąży, i wtedy on nie robił z tego problemu. Tyle że David mógłby zasnąć na koncercie rockowym. Nic nie jest w stanie go obudzić. To jeden ze szczegółów, jakie znam na temat swojego męża. Co jeszcze o nim wiem? Ze ma świetną rękę do wszelkiego rodzaju maszyn, zna się na wszystkim, co elektroniczne lub mechaniczne; że jego ulubioną potrawą jest pieczeń wołowa ze wszystkimi dodatkami; że kupuje mi kwiaty na moje urodziny i naszą rocznicę oraz że zabiera mnie na długie weekendy w pięciogwiazdkowych hotelach, by w ten sposób uczcić te i inne okazje. Wiem, że kobiety nazywa „paniami”. Nigdy wcześniej mu się nie sprzeciwiałam. Zawsze uważałam go za zbyt kruchego. Gdy się poznaliśmy, był świeżo po rozstaniu z Laurą i

radził sobie nie tylko z rozpadem nadziei na szczęśliwe życie rodzinne, ale też z bólem spowodowanym separacją z Feliksem. Mimo iż nie lubił mówić, jak bardzo wtedy cierpiał, bez trudu sobie to wyobrażałam. Podchodziłam do niego z niezwykłą ostrożnością, nie chcąc w jakikolwiek sposób potęgować jego zgryzoty. Po nagłej i brutalnej śmierci Laury przed trzema laty David kompletnie przestał mi się zwierzać. Stał się milczący i wycofany, a ja zdałam sobie sprawę, że jestem przy nim jeszcze bardziej taktowna i pojednawcza. Felix zamieszkał z nami, co pewnie uszczęśliwiło Davida, choć jednocześnie musiało zwiększyć jego poczucie winy i spotęgować zamęt w głowie, bo zdarzenie, które doprowadziło do ponownego spotkania z synem, było dla niego niewyobrażalnie bolesne. Z psychoterapeutycznej części mojego szkolenia w homeopatii wiem, że często trudniej jest pogodzić się ze śmiercią bliskiej osoby, jeśli nasze uczucia wobec niej pozostały nie do końca wyjaśnione i w jakikolwiek sposób problematyczne. Sądziłam, że szanując jego uczuciową prywatność i obdarzając go gorącą miłością, w końcu przekonam Davida, by się przede mną

otworzył, ale się myliłam. Gdy już przywykł do życia z Feliksem i pogodził się z nieobecnością Laury, stał się, na powierzchni, dawnym, ujmującym sobą, ale emocjonalny dystans między nami pozostał. David zdawał się tak odporny na moje próby zmniejszenia tego dystansu, że zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem celowo nie buduje muru między sobą a mną. Nie chciałam go popędzać ani do niczego zmuszać. Tłumaczyłam sobie, że gdzieś głęboko w sobie pewnie nadal chowa jakąś boleść, z którą trudno mu się zmierzyć i że aby móc uwierzyć w tę fasadową normalność, musi przynajmniej przez jakiś czas funkcjonować nieco płyciej. Upłynęły trzy lata, a my wciąż nie rozmawialiśmy o śmierci Laury i nigdy nie udało mi się pozbyć uczucia, że muszę stale uważać, bo inaczej zaburzę jego umysłową równowagę. Gdy mnie przed chwilą błagał, żebym otworzyła drzwi łazienki, odmówiłam po części dlatego, że nie byłabym w stanie stawić czoła krzywdzie, jaka w tej chwili mu się dzieje. Boję się, że koszmar, który stał się naszym udziałem, zniszczy go. Vivienne wraca do domu. Przerywa swój urlop z Feliksem, tak jak się spodziewałam.

Jakże mogłaby postąpić inaczej? Nie wiem, co powie Feliksowi, co my wszyscy mu powiemy. Pewnie nic, jeśli przeszłość jest trafnym prognostykiem. Ani David, ani Vivienne nie rozmawiają z Feliksem o Laurze, a w każdym razie nie w mojej obecności. Nie wypowiadają nawet jej imienia. Bardzo bym chciała spędzać więcej czasu z Feliksem. W innych okolicznościach bylibyśmy już pewni dobrymi przyjaciółmi. Mogłabym być dla niego prawie jak matka. Pragnę być dobrą macochą, ale w życiu Feliksa nie ma miejsca na kogoś takiego. Vivienne pełni rolę zastępczej matki. Nawet nazywa ją „mamą”, bo przywykł do tego, że w ten sposób zwraca się do niej David. Nie jestem pewna, czy Felix w ogóle uważa mnie za dorosłą. Odnosi się do mnie, jakbym była jeszcze jednym dzieckiem mieszkającym z nimi pod jednym dachem. David jest sumiennym ojcem. Oboje z Vivienne pilnują, by spędzał z synem przynajmniej jeden pełny dzień w każdy weekend. Uważa Feliksa za test, który musi zdać, i gwałtownie by zaprzeczał, gdybym zasugerowała, że chłopak przypomina mu Laurę – mimo iż ze swoimi lśniącymi, czarnymi

włosami i bladoniebieskimi oczyma jest jej wykapanym obrazem. David jest mistrzem zaprzeczania. Z pewnością będzie się wypierał, że zasnął, zostawiwszy otwarte drzwi wejściowe. Będzie utrzymywał, że jest przykładnym ojcem. Nie pozwoliłby nikomu porwać swojej ukochanej córeczki, owocu drugiego, szczęśliwego małżeństwa. Bardzo już bym chciała, żeby przyjechała Vivienne i policja. Siedzę w milczeniu na łóżku, krzyżując nogi i opierając się o metalową ramę – moje plecy są wciąż obolałe od ciąży – czekając na te dwie, jakże różne, władze. Próbuję sobie wyobrazić następną godzinę, następny dzień lub tydzień, ale mój umysł jest jedną wielką pustynią. W ogóle nie potrafię sobie przedstawić jakiejkolwiek przyszłości. Czuję się tak, jakby czas stanął w chwili, gdy weszłam do pokoiku Florence i zaczęłam krzyczeć. Żałuję, że nie pieściłam jej więcej, że nie wdychałam częściej jej słodkiego, świeżego, niemowlęcego zapachu, gdy jeszcze mogłam. Niemożność przytulenia jej jest torturą, ale od bólu nieporównanie gorszy jest strach. Przede mną potwornie niepewna przyszłość, na którą

mogę nie mieć wpływu. David będzie wszystkim mówił, że dręczą mnie urojenia. Komu uwierzą policjanci? Słyszałam, że są – ogólnie rzecz biorąc – męskimi szowinistami. Co będzie, jeśli uznają, że nie nadaję się na matkę i wezwą opiekę społeczną? Być może nie spędzę już ani jednej nocy w tym pokoju z dużymi, otwieranymi pionowo oknami, prawdziwym kominkiem i widokiem na wzgórza Silsford. Może już nigdy nie zasnę u boku Davida, tu czy gdziekolwiek indziej. Gdy się poznaliśmy, miałam tyle nadziei na nasze wspólne życie. Na myśl o tym czuję przejmujący, bolesny smutek. Nie zamierzam odzywać się do męża, póki nie pojawią się świadkowie. Jakie to dziwne: jeszcze wczoraj wieczorem siedzieliśmy oboje na kanapie Vivienne, pijąc wino i oglądając głupawą komedię romantyczną. Śmialiśmy się, ziewaliśmy, David obejmował mnie ramieniem. Prędkość, z jaką wszystko to uległo zmianie, wciąż przyprawia mnie o zawroty głowy. Słyszę na dole jego głos. – Chodź, Twarzyczko – mówi. To nowa ksywka. Notuję sobie w głowie, żeby wspomnieć o tym policji, gdy się zjawi. Odkąd przyszła na świat, David zawsze nazywał

Florence „Panią Mrugalską”. „Dwadzieścia mrugalskich paluszków, dwoje mrugalskich uszu i jeden mrugalski nosek”, śpiewał jej codziennie, przynajmniej raz. Dzisiaj rano też. Wiem, że David kocha Florence tak samo mocno jak ja. Chęć pocieszenia go tkwi we mnie tak głęboko, że ciężko mi będzie ją stłumić. Będę jednak musiała z nią walczyć, jeśli nie przestanie się upierać, że dziecko, które jest teraz u nas, to nasza córka. Będę zmuszona nauczyć się dystansować wobec jego cierpienia. To właśnie niebezpieczeństwo i strach robią z człowiekiem, z małżeństwem. – Położymy cię na łóżeczku do przewijania na małą chwileczkę? – mówi teraz David. Jego głos unosi się sponad małego salonu, dokładnie pod sypialnią. Zachowuje się sprawnie i ze spokojem – dla mojego dobra, jak sądzę. Odgrywa rolę tego rozsądnego. Nagły zastrzyk adrenaliny zmusza mnie do działania. Aparat fotograficzny! Jak mogłam o nim zapomnieć? Zrywam się z łóżka, biegnę do swojej garderoby i otwieram drzwi. W środku, na szczycie sterty butów, leży moja torba szpitalna, jeszcze nierozpakowana. Przetrząsam ją w panice i znajduję aparat, niewielkie, plastikowe pudełko o zaokrąglonych

krawędziach, w którym są pierwsze zdjęcia Florence. Otwieram klapkę z tyłu i głaszczę kciukiem gładką, czarną kasetkę z kliszą. Dzięki Bogu, szepcę pod nosem. Teraz z pewnością będę wiarygodna.

6 3/10/03, 13.30 W sali wydziału kryminalnego nie było ani śladu Charlie. Jasny gwint. Bez niej Simon nie miał najmniejszych szans wyciągnięcia od Prousta szczegółów zeznań Davida Fancourta. Colin Sellers i Chris Gibbs, dwaj z pozostałych sierżantów w zespole Charlie Zailer, przetrząsali wysoką stertę teczek, zdradzając nieco przesadny – jak na oko Simona – pośpiech. Wytłumaczenie mogło być tylko jedno. Simon odwrócił głowę i dostrzegł detektywa inspektora Prousta w jego biurze, w rogu pomieszczenia. Było ono bardziej szklanym pudłem niż biurem i przypominało trochę gablotę w galerii sztuki, w której można by znaleźć zdechłe zwierzę w przekroju poprzecznym, tyle że jego dolna połowa wykonana była z taniej płyty gipsowej wyłożonej – z nieznanych przyczyn – dywanem, tą samą ponurą, prążkowaną szarzyzną, która pokrywała podłogę całej sali kryminalnego. Górna połowa ciała inspektora widoczna była przez szybę. Orbitował wokół swojego biurka, w

jednej dłoni trzymając słuchawkę telefonu, a w drugiej kubek z napisem „Najlepszy dziadek na świecie”. David Fancourt najwyraźniej już poszedł. Chyba że Proust przekazał go w ręce Charlie. Może właśnie tam była – w pokoju przesłuchań z tym draniem. Simon usiadł obok Sellersa i Gibbsa i zaczął bębnić palcami w blat biurka. Sala wydziału kryminalnego przytłaczała go odpadającą zieloną farbą, zapachem zatęchłego potu i nieustającym szumem komputerowym. Można się było w niej udusić. Do jednej ze ścian przybite były zdjęcia ofiar, twarze i ciała niektórych z nich zbrukane krwią. Simon nie mógł znieść myśli o Alice w podobnym stanie. Ale z nią nie było tak źle. Nie mogło być. Jego wyobraźnia by na to nie pozwoliła. Coś nękało podświadomość Simona, coś związanego z tym, co Charlie powiedziała mu o sprawie Laury Cryer. Nie starczyło mu mądrości, by przestać się tym zamartwiać i pozwolić sobie mimochodem wpaść na rozwiązanie nieco później. Zamiast tego siedział w swoim krześle, ze skulonymi barkami, i zadręczał swój umysł, grzebiąc się w mrocznych głębiach pamięci. Bez sensu. Zanim jeszcze sobie uświadomił, że podjął

decyzję, stał już na wyprostowanych nogach. Nie mógł siedzieć z założonymi rękoma, nie wiedząc, co się dzieje z Alice. Gdzie, do cholery, podziewała się Charlie? Ten jeden raz uwolniony od jej hamującego wpływu pomaszerował do biura Prousta i zapukał, wybijając rytm pilnej potrzeby Zazwyczaj należało czekać na wezwanie od inspektora, nawet jeśli miało się stopień sierżanta, jak Charlie. Simon słyszał, jak Sellers i Gibbs zastanawiają się szeptem, co takiego mogło go ugryźć. Proust nie był tak zaskoczony, jak się tego można było spodziewać. – Detektyw konstabl Waterhouse – powiedział, wyłaniając się ze swojego boksu. – Właśnie pana potrzebowałem. – Mówił surowym tonem, ale nic to Simonowi nie mówiło. Inspektor zawsze brzmiał srogo. Według jego żony Lizzie, którą spotkał parę razy, Proust używał tego samego głosu w rozmowach z rodziną, w sądzie i na konferencjach prasowych. – Sir, wiem, że był u pana David Fancourt. – Simon przeszedł od razu do rzeczy. – Wiem, że jego żona i córka zaginęły Czy teraz jest z nim Charlie?

Proust westchnął, obdzierając Simona ze skóry swoim spojrzeniem. Był niskim, chudym, łysym mężczyzną w wieku pięćdziesięciu kilku lat. Złe nastroje inspektora miały zdolność przenikania przez jego skórę i zatruwania całych pomieszczeń wypełnionych ludźmi. Tym samym gwarantował sobie, że wszyscy naokoło będą nieustannie próbowali go uszczęśliwiać. Mroźny Bałwan. Proust wiedział o tym przezwisku i nawet je lubił. – Słuchaj uważnie, Waterhouse. Zadam ci pytanie i chcę, żebyś powiedział mi prawdę* nawet jeśli zdajesz sobie sprawę, że może cię to pogrążyć. Jeśli mnie okłamiesz... – przerwał, by spojrzeć złowieszczo na Simona. – Jeśli mnie okłamiesz, Waterhouse, możesz uważać swoją karierę w policji jako chylącą się ku końcowi. Pożałujesz tego dnia. Rozumiemy się? – Tak jest, sir. – W oczywisty sposób żadna z przedstawionych ewentualności nie jawiła się Simonowi jako specjalnie interesująca. – I niech ci się nie wydaje, że nie dowiem się, jeśli mnie okłamiesz. Bo się dowiem. – Sir. – W żyłach Simona pulsowała frustracja, ale starał się zachować spokój. W rozmowach z Proustem nie było dróg na skróty. Trzeba było skakać przez wszystkie przeszkody,

jakie stawiał. Rozpoczynał każdą rozmowę od przedstawienia wyraźnej wizji, jak ma być ona skonstruowana. Przemawiał akapitami. – Gdzie są Alice i Florence Fancourt? – Sir? – Simona wbiło w ziemię. – Czy znasz jakieś inne słowa, Waterhouse? Bo jeśli nie, to z przyjemnością pożyczę ci swój tezaurus. Zapytam jeszcze raz: gdzie są Alice i Florence Fancourt? – Nie mam pojęcia. Wiem, że zaginęły Wiem, że taki był powód dzisiejszej wizyty Davida Fancourta, ale nie wiem, gdzie one są. Niby dlaczego miałbym wiedzieć? – Hmm. – Proust odwrócił głowę, pocierając dłonią nos. Pogrążony w myślach dopieszczał swoją następną kwestię. – Zatem każdy, kto sugeruje, że ty i pani Fancourt jesteście sobie bliżsi, niż powinniście być, jest w błędzie, czy tak? – Owszem, sir. – Simon udał oburzenie. Wydawało mu się, że całkiem dobrze mu to wyszło. Kontrolowane pauzy Prousta tak windowały stawkę, że w efekcie inspektor był zawsze świadkiem pierwszorzędnych występów. – Kto to powiedział? David Fancourt? A może Charlie, zdrajczyni. Simon wiedział jedno na pewno: nie mógł sobie pozwolić na

stratę tej pracy Wykonywał ją lepiej niż inni, najpierw jako szeregowy glina, potem przez siedem lat w wydziale kryminalnym. Z każdej poprzedniej pracy w głębi duszy pragnął być zwolniony, chciał widzieć, jak staje w płomieniach niedocenionej chwały, gdy tylko pojawiały się pierwsze problemy Klinika dentystyczna, biuro informacji turystycznej, towarzystwo budowlane – żadnej z nich nie lubił. Otaczali go zawsze nudziarze bredzący coś o „prawdziwym świecie” na sam widok Simona czytającego książkę. Jakby książki były mniej realne od indywidualnych planów oszczędnościowych. Chryste. Bycie wywalanym z tych miejsc traktował jako wyraz uznania, dowód swojej wyjątkowości. Jego matka się z nim nie zgadzała. Simon wciąż pamiętał, jak opadała jej szczęka na wieść, że został zwolniony z posady strażnika w galerii sztuki, jego czwartej pracy w ciągu czterech lat. „Co ja powiem księdzu?” – zapytała. Mroźny nie odpowiedział. Simon czuł kropelki potu występujące mu na czoło. – Fancourt jest kłamcą, sir – wyrzucił z siebie nagle. – Nie ufam mu. Inspektor wziął łyk ze swojego kubka i

czekał. Zdumiewająco opanowany i chłodny, niczym kostka lodu na karku w upalny dzień. Simon wiedział, że pewnie powinien się zamknąć, ale zdał też sobie sprawę, że nie potrafi. – Sir, czy w zaistniałych okolicznościach nie powinniśmy przypadkiem jeszcze raz przyjrzeć się sprawie morderstwa Laury Cryer? – Trzy lata temu to Proust był nominalnie odpowiedzialny za to śledztwo, choć całą robotę odwalili Charlie, Sellers, Gibbs i reszta zespołu. – Właśnie powiedziałem Char... sierżant Zailer to samo. Alice Fancourt też nie ufała Davidowi Fancourtowi. To oczywiste. A kobiety znają swoich mężów, nieprawdaż? Sir, biorąc pod uwagę fakt, że pierwsza żona Fancourta została zamordowana, a teraz i Alice zniknęła, czy nie powinniśmy uznać Fancourta za głównego podejrzanego? Czy nie powinien to być główny wątek naszego śledztwa? Zazwyczaj nie był tak gadatliwy. Ale słysząc, że Simon uporczywie się powtarza, Proust musiał w końcu dostrzec logikę w jego słowach. – „Kobiety znają swoich mężów”! Simon aż podskoczył. Nagły wzrost głośności uzmysłowił mu, że jego kolej dobiegła końca i że nie wykorzystał jej mądrze. Proust

każe mu zapłacić za to, że spróbował samodzielnie określić bieg ich rozmowy. Nie powinien był mówić tak dużo i w takim pośpiechu. Wprowadził nowy element, czego Proust nienawidził. – Kobiety znają swoich mężów, tak? I na tej podstawie podejrzewasz Davida Fancourta o zamordowanie żony? – Sir, jeżeli... – Pozwól, że ci coś powiem, Waterhouse. W każdy sobotni wieczór moja żona i ja jemy kolację z jakimiś nudziarzami i muszę tam siedzieć jak palant, podczas gdy ona zmyśla historie na mój temat. Giles to, Giles tamto, Giles nie lubi placka cytrynowego, bo wmuszano go w niego w szkole, Giles woli Hiszpanię od Włoch, uważa, że ludzie tam są bardziej przyjaźni. Trzy czwarte tych opowieści to czysta fikcja. Oczywiście jest w większości ziarno prawdy, ale na ogół są całkowicie zmyślone. Kobiety nie znają swoich mężów, Waterhouse. Mówisz tak tylko dlatego, że jesteś kawalerem. Kobiety plotą trzy po trzy, bo je to bawi. Zapełniają powietrze przypadkowymi słowami i nie dbają specjalnie o to, czy mają one choćby elementarny związek z faktami. – Pod koniec tego przemówienia Proust był

czerwony na twarzy. Simon wiedział, że nie może odpowiadać. – Ładna manipulatorka okręca sobie ciebie wokół palca, a ty się dajesz nabrać! Laurę Cryer zabił Darryl Beer, bo nie chciała mu dać torebki. Zostawił na jej ciele połowę swoich włosów. W co ty grasz, Waterhouse? Co? Możesz siedzieć kiedyś w moim fotelu, jeśli tylko właściwie rozegrasz swoją partię. Możesz być naprawdę świetnym detektywem. Byłem pierwszym, który to powiedział, gdy cię tu tymczasowo przenieśli. I ostatnio miałeś kilka szczęśliwych trafień, przyznaję. Ale teraz mówię ci, że nie stać cię na więcej błędów. Szczęśliwych trafień? Pięść Simona zapragnęła pofrunąć w stronę zadowolonej twarzy inspektora. W ustach Prousta brzmiało to tak, jakby każdy mógł osiągnąć w minionym miesiącu to, co stało się udziałem Simona, choć z całą pewnością wiedział, że nikt inny ani nie byłby do tego zdolny, ani by tego nie osiągnął. A już na pewno nikt z obecnego składu wydziału kryminalnego. W każdym razie nikt mu nie dorównywał i to się liczyło, do jasnej cholery. I co to za gadka z tym, że nie stać go na „więcej błędów”? Simon miał na koncie kilka

upomnień dyscyplinarnych, ale nigdy nie było to nic poważnego. Każdy tego doświadczył za drobne wykroczenia dyscyplinarne. Poza tym, o ile pamięć go nie myliła, Proust określił przed chwilą Alice mianem manipulatorki. Ten pogląd musiał wyjść od Charlie, która sama potrafiła zachować się z bezwzględnym makiawelizmem. Simonowi Alice jawiła się jako niezwykle szczera i bezpośrednia, kompletnie niezdolna do przebiegłości. Zacisnął wargi i zaczął liczyć w myślach. Przy trzydziestu dwóch nadal miał ochotę powalić Prousta na ziemię. I Charlie przy okazji też. – Nie rozumiem twoich problemów z kobietami, Waterhouse. Powinieneś znaleźć sobie dziewczynę. Simon zamarł ze wzrokiem wbitym w podłogę. Tego tematu z pewnością nie miał ochoty poruszać. Z nikim, nigdy Stał z pochyloną głową, czekając, aż Proust skończy ciskać gromy. – Nie wiem, co się dzieje w twoim życiu osobistym, Waterhouse, i nie dbam o to, ale w momencie, gdy zaczyna mieć to wpływ na twoją pracę, wtedy zaczynam dbać. Wparowujesz do mojego biura, mówiąc „Charlie to” i „Alice tamto” – to jest wydział kryminalny, a nie

tandetny serial. – Przepraszam, sir. – Nie był to właściwy moment, by zacząć się trząść. Niewątpliwie to skutek tłumionych uczuć gniewu i frustracji. Simon miał nadzieję, że Proust nie zauważył jego drżączki; Proust, który zauważał wszystko. Dlaczego postanowił mówić mu o dziewczynach? – Spójrz tylko na siebie! Jesteś wrakiem! – Ja... przepraszam, sir. – Więc ustalmy to sobie ponad wszelką wątpliwość: z wyjątkiem oficjalnych kontaktów z Alice Fancourt, związanych z jej zarzutami dotyczącymi zniknięcia dziecka, nie utrzymywałeś z nią żadnych stosunków, zgadza się? – Tak jest. – Nie ciągniesz tej znajomości? – Nie. – Przynajmniej to było prawdą. – Niecały miesiąc temu urodziła dziecko. – A w trakcie ciąży? I przed ciążą? – Znaliśmy się zaledwie tydzień. Czy naprawdę działo się to tak niedawno? W miniony piątek? Simonowi zdawało się, że upłynęło znacznie więcej czasu. Simon jechał właśnie po nagrania kamer przemysłowych, które były mu potrzebne w prowadzonym

właśnie śledztwie, gdy usłyszał przez radio głos posterunkowego Robbiego Meakina wzywającego dowolny wóz do posiadłości o nazwie Pod Wiązami przy Rawndesley Road. – Kobieta nazywa się Alice Fancourt. Twierdzi, że porwano jej niemowlę. Simon był zdumiony zbiegiem okoliczności. Minął ten dom zaledwie dwadzieścia sekund wcześniej i dostrzegł otwartą bramę z kutego żelaza, która musiała być wykonana na specjalne zamówienie, by pomieścić nazwę posiadłości w dwóch dużych okręgach: „Pod” na lewym skrzydle, .Wiązami” na prawym. Bardziej wysmakowane niż znaki malowane na drewnie, pomyślał Simon. – Jestem w okolicy, wezmę to – powiedział przez radio Meakinowi. Co prawda niechętnie myślał o otwieraniu nowej sprawy, gdy i tak już miał mnóstwo rzeczy na głowie, ale miałby poczucie winy, gdyby zignorował wezwanie, będąc tak blisko. Poza tym chodziło w końcu o dziecko. Zjechał na pobocze, zawrócił samochód i udał się z powrotem w stronę Spilling. Nie zdążył na dobre przyśpieszyć, a już był na miejscu. Widział długi podjazd, na jego końcu zaś fragment wysokiego, białego domu. Ścieżkę

z jednej strony wyznaczała linia drzew, a z drugiej coś, co wyglądało na stodołę. Przed stodołą, w miejscu najbliżej drogi, był kawałek wybrukowanego terenu, na którym stały zaparkowane dwa samochody, skryte pod pochylonymi drzewami: BMW w kolorze niebieskiego metaliku i rdzawoczerwone volvo, chyba czterystuletnie. Simon czekał, bez przesadnej cierpliwości, aż ruch z naprzeciwka ustanie, by wjechać na podjazd. Stukając palcami w kierownicę, usłyszał w radiu głos Meakina: – Waterhouse? – Tak? – Jesteś sam? – Tak. – To ci się spodoba. Właśnie dzwonił mąż tej kobiety. Uważa, że dziecka nie porwano. – Co? – W domu jest niemowlę. Obydwoje są co do tego zgodni. Mąż twierdzi, że to samo, które przywieźli ze szpitala. Żona – że inne. – Meakin zachichotał. Simon jęknął. – Kurwa żeż mać! – Za późno. Powiedziałeś, że to bierzesz. – Ty skurczybyku.

Wszystkie samochody wreszcie przejechały i Simon mógł skręcić w lewo. Choć w tym momencie nie miał już na to najmniejszej ochoty Dlaczego nie zostawił tego zgłoszenia mundurowym? Był zdecydowanie zbyt sumienny Porwane dziecko to jedno. Poważna sprawa. Ale kobieta twierdząca, że jej dziecko jest cudze, to już zupełnie inna historia. Simon był przekonany, że trafił mu się niezły klops. Alice Fancourt bez wątpienia okaże się nakręconą hormonami panią domu, która wstała dzisiaj lewą nogą i postanowiła zmarnować wszystkim czas. I tyle nowej roboty papierkowej. Absurdalność oskarżenia była bez znaczenia. W dobie etycznego traktowania ofiar każda bzdura musiała być starannie odnotowana, ponumerowana i przekazana sierżantowi, który z kolei oddawał ją detektywowi. W ten sposób policja dawała do zrozumienia, że każdego obywatela traktuje równo, co było oczywiście nieprawdą. Ale nie robota papierkowa martwiła Simona najbardziej. Pełniąc w trakcie tymczasowego przeniesienia do wydziału kryminalnego funkcję oficera dowodowego, czuł się w swoim żywiole. Znacznie mniej odpowiadała mu

zagmatwana i często przerażająca ludzka pantomima, z którą od pewnego czasu stykał się każdego dnia, potężna siła uczuć, jakiej często musiał być świadkiem. Przebywanie w wielu miejscach, gdzie jego obecność była konieczna, mocno go krępowało. Najlepiej pracowało mu się, gdy był sam na sam ze swoimi myślami albo ze stertą akt. Z dala od innych ludzi i ich przeciętnych myśli. – Aha, jeszcze jedno – odezwał się Meakin. – Słucham. – To nie mogło być nic dobrego. – Przy adresie, Pod Wiązami, jest w komputerze jakaś adnotacja. – Jaka? – Napisane jest tylko „Patrz sprawa” i numer sprawy Simon westchnął ciężko i zanotował cyfry. Zamierzał sprawdzić je później. Zaparkował auto obok BMW i rozgruchotanego volva, zauważając, że to pierwsze pokryte jest martwymi liśćmi z rosnących w pobliżu drzew, podczas gdy na masce drugiego leżały zaledwie dwa – czerwony i brązowożółty Simon pokonał podjazd pieszo i zadzwonił do drzwi. Wykonane były z litego drewna i sprawiały wrażenie absurdalnie grubych, jakby ich głębokość dorównywała

szerokości. Dom, z idealnie kwadratową, symetryczną fasadą, wyglądał okazale. Jego pozbawiona wyrazu schludność przywołała w pamięci Simona artykuł, który przeczytał w jakiejś gazecie, traktujący o hotelu zbudowanym z lodu. Wystawiona tu na widok ewidentna doskonałość uderzała czymś nieprzystępnym, co tylko wzmagało w Simonie chęć znalezienia odprysków i pęknięć. Nie znalazł ani odprysków, ani pęknięć. Warstwa białej farby na zewnętrznych ścianach domu i ramach okiennych była nieskazitelna. Po kilku sekundach szczupły, dokładnie ogolony mężczyzna w kraciastej koszuli i dżinsach otworzył drzwi. Był trochę niższy od Simona, a ogrom budynku sprawiał, że wyglądał na jeszcze mniejszego. Miał jasnobrązowe włosy i fryzurę, która musiała drogo kosztować. Simon zgadywał, że większość kobiet uznałaby jego regularne, proporcjonalne rysy za atrakcyjne. David Fancourt. Sprawiał wrażenie dręczonego poczuciem winy, zakłopotanego lub podejrzanego. Coś w każdym razie było na rzeczy Nie, nie poczucie winy Wtedy Simon o nim nie pomyślał, pojawiło się później jako wsteczna projekcja. Jak przy oglądaniu filmu,

który już się kiedyś widziało i wie się, co będzie na końcu. – Nareszcie – powiedział Fancourt niecierpliwym tonem. Trzymał na ramieniu bardzo małe dziecko, a w jednej dłoni butelkę mleka. Główka niemowlęcia była okrąglejsza niż większość główek, jakie widział Simon. Niektóre wyglądały na zgniecione lub ściśnięte. To dziecko prawie w ogóle nie miało włosów, a na jego nosie widniało kilka białych plamek. Patrzyło ze wzmożoną ciekawością, choć Simon był przekonany, że akurat to sobie uroił. Jeszcze więcej trików pamięci. Za Fancourtem ciągnął się przestronny hol, a na końcu kręte schody z ciemnego, polerowanego drewna. Z życia drugiej strony, pomyślał Simon. – Jestem detektyw konstabl Waterhouse. Zgłaszaliście państwo porwanie dziecka? – David Fancourt. Moja żona oszalała. – Jego ton sugerował, że była to, nawet jeśli nie wina Simona, to przynajmniej jego wyłączna odpowiedzialność, teraz, gdy w końcu się zjawił. I wtedy, na szczycie schodów Simon zobaczył Alice.

7 Piątek, 26 września 2003 Przyjechał tylko jeden policjant. Jestem pewna, że do poważnych wezwań wysyłają dwóch. W każdym razie tak się dzieje w filmach. Mam ochotę wykrzyczeć swoją frustrację, ale postanawiam tego nie robić. David powiedział właśnie detektywowi konstablowi Waterhouseowi, że oszalałam, kompletnie postradałam zmysły, więc nie mogę pozwolić sobie na zachowanie, które potwierdziłoby jego opinię. Policjant dostrzega mnie u szczytu schodów i posyła mi krótki uśmiech. Przebija przez niego zmartwienie, ale nawet gdy znika już z jego twarzy, mężczyzna nadal mi się przygląda. Nie potrafię powiedzieć, czy ocenia mój stan psychiczny, czy też szuka wskazówek na mojej sylwetce bądź ubraniu, ale patrzy na mnie naprawdę długo. Nie jest umundurowany. Przedstawił się jako detektyw. Może to dobry znak. Ktoś chyba mówił mi kiedyś, że policjanci w cywilu są wyżsi rangą. Jego aparycja dodaje mi otuchy Nie jest

przystojny, ale sprawia wrażenie solidnego i poważnego. A przede wszystkim uważnego. Nie spowija go aura kogoś, kto kursuje na autopilocie, podejmując jedynie minimalny wysiłek, żeby jakoś przetrwać dzień w pracy. Jego duże, szare oczy wciąż się we mnie wpatrują. Jest dobrze zbudowany, szeroki w barkach, ciężki, lecz nie otyły. Przysadzisty to chyba właściwe słowo. Nasada nosa jest lekko zniekształcona, jakby kiedyś była złamana. Stojący obok niego David wydaje się drobny. I próżny, ze swoją drogą fryzurą z włoskiego salonu. Detektyw konstabl Waterhouse ma krótkie, szczeciniaste, kasztanowe włosy, które wyglądają tak, jakby fryzjer strzygł je za kilka funtów. Ma kanciastą, trochę surową twarz. Ten typ fizjonomii, którą łatwo sobie wyobrazić wykutą w kamieniu. Bez trudu uznaję go za człowieka, który broni i ratuje ludzi, wymierzając sprawiedliwość. Mam nadzieję, że wymierzy jej trochę w mojej sprawie. Zgaduję, że jest mniej więcej w moim wieku, może nieco starszy, i zastanawiam się, jak ma na imię. – Nazywam się Alice Fancourt – mówię. Na nogach, które zdają się słabe i liche niczym wyciory do fajki, idę w jego stronę. Gdy jestem

już dostatecznie blisko, podaję mu dłoń na powitanie. David jest wściekły, że nie udowadniam jego tezy, i bredzi nerwowo: – Jest pijana – mówi. – Wróciła do domu, śmierdząc alkoholem. Nie powinna w ogóle kierować samochodem! Zaledwie dwa tygodnie temu przeszła poważną operację brzucha. Groziła, że zadźga mnie nożem. Wstrząs i ból ściskają mi gardło. Wiem, że jest zdenerwowany, ale jak mógł tak szybko oczernić mnie przed obcą osobą? Mnie byłoby trudno zrobić to jemu. Przecież miłość nie ma wyłącznika, którym w dowolnym momencie można po prostu pstryknąć. Nagle uświadamiam sobie, że to właśnie siła jego uczuć napędza ten gniew. Wolę przyjąć tę wersję. Gdy ostatni raz rozmawiał telefonicznie z Vivienne, zgodził się z nią, że mogę kierować autem, pomimo tego, co powiedziała położna. Teraz najwyraźniej zmienił zdanie. David nie przywykł nie zgadzać się z matką. W obliczu silnych poglądów zazwyczaj milknie i potulnieje. Pod nieobecność Vivienne relacjonuje słowo w słowo jej opinie na temat życia, jakby przymierzał osobowość, która jest na niego za duża. Czasami zastanawiam się,

czy David w ogóle siebie zna. A może to ja go nie znam. – Bardzo pana proszę, panie Fancourt. Nie ma potrzeby być niemiłym – mówi detektyw Waterhouse. – Oboje będziecie mieli szansę przedstawić swoją wersję zdarzeń. Spróbujmy posprzątać ten bałagan, dobrze? – To więcej niż bałagan! Ktoś porwał moją córkę. Musicie natychmiast zacząć jej szukać. – Policjant sprawia wrażenie zakłopotanego, słuchając mnie. Domyślam się, że jest speszony niejako na moje konto. Jak ta kobieta może mówić takie rzeczy, zastanawia się pewnie, skoro jej mąż trzyma przecież na ramieniu niemowlę? Będzie czuł pokusę wyciągnięcia najbardziej oczywistego wniosku: w domu jest dziecko, więc musi ono być naszą córką. – Nikt nie porwał Florence. Nasza córka jest tutaj – wcina się David. – Wydaje mi się, że mój mąż czuje się winny – tłumaczę zniecierpliwiona, zdając sobie sprawę, że moje opanowanie zaczyna słabnąć. Rozumiem, co jest nie tak. W postępowaniu brakuje pośpiechu. Wszystko dzieje się zbyt wolno. To znaczy, że policjant nie daje mi wiary. Słowa wypływają ze mnie rwącym strumieniem? – Wyraża swoje poczucie winy w

formie gniewu. Zasnął, choć powinien był opiekować się dzieckiem. Gdy wróciłam do domu, drzwi wejściowe były otwarte. Nigdy nie są otwarte! Ktoś musiał się wkraść i zamienić naszą córkę, Florence, na... – pokazuję palcem, niezdolna do dalszego mówienia. – To kompletne bzdury. To jest Florence! Proszę zauważyć, inspektorze, które z nas dwojga trzymają na rękach, kto karmi ją mlekiem i pociesza, podczas gdy jej matka odchodzi od zmysłów. – David zwraca się do mnie: – Poczucie winy wyrażane w formie gniewu. Co za kretynizm! Wie pan, inspektorze, czym ona się zajmuje zawodowo? No śmiało, powiedz panu. – Nie jestem inspektorem, tylko detektywem – wyjaśnia Waterhouse. – Panie Fancourt, nie pomaga mi pan swoją agresją. – Nie lubi Davida, ale mu wierzy. – Jest agresywny, bo się boi – mówię. Naprawdę tak sądzę. Moja teoria (przez te wszystkie lata zostałam zmuszona do budowania teorii na temat swojego męża, skoro David nigdy mi się nie zwierza) jest taka, że wiele jego zachowań motywuje lęk. Najwyraźniej on uważa, że mój zawód wystarczy, by uznać mnie za niewiarygodną.

Czuję się zraniona i zdeprecjonowana. Zawsze łaknęłam aprobaty Davida i sądziłam, że ją mam. Jesteśmy małżeństwem od dwóch lat. Aż do dzisiaj ani razu się nie kłóciliśmy, nie wymieniliśmy gorzkich słów, nie dąsaliśmy się na siebie, nie było między nami awantur. Myślałam, że to efekt miłości, ale patrząc wstecz, widzę, że nasza wzajemna uprzejmość była całkowicie nienaturalna. Kiedyś spytałam Davida, na jaką partię głosował. Wykpił się od odpowiedzi i ewidentnie wstrząsnął nim sam fakt, że zadałam to pytanie. Poczułam się jak prostaczka bez wyczucia smaku. Vivienne uważa, że rozmawianie o polityce, nawet z członkami rodziny, to przejaw złych manier. David jest niezwykle przystojnym mężczyzną. Dawniej na sam jego widok czułam, że mój żołądek robi fikołki. Dzisiaj nie potrafię ani wyobrazić sobie, ani przywołać tamtego uczucia. Wydawałoby mi się absurdalne, jak pożądanie ilustracji. Po raz pierwszy przyznaję sama przed sobą, że mój mąż jest mi obcy. Bliskość, jakiej pragnęłam, odkąd się poznaliśmy, wymknęła mi się, wymknęła się nam. David pracuje w firmie produkującej gry komputerowe. Założył ją wraz z przyjacielem,

Russellem. Russell był moim znajomym na studiach i to na jego ślubie spotkałam Davida pierwszy raz. Wreszcie wydostałam się z depresji, choć wciąż odczuwałam bolesną samotność. Za dnia, gdy byłam zajęta, udawało mi się trzymać ją w ryzach, ale wieczorami zawsze mnie dopadała, a wtedy płakałam co najmniej godzinę, na ogół dłużej. Wstyd mi się przyznać, ale stworzyłam sobie w głowie nieistniejącego przyjaciela. Nadałam mu imię i nazwisko: Stephen Taylor. Podejrzewam, że wybrałam zwyczajne, pospolite nazwisko, by wydawał mi się bardziej realny. Zasnąć mogłam tylko wówczas, gdy udawałam, że trzyma mnie w swoich ramionach i szepce do ucha, że zawsze przy mnie będzie. Stephen przestał istnieć w dniu ślubu Russella. Ktoś posadził mnie przy stole obok Davida i tym samym uratował mi życie. Przynajmniej tak wtedy czułam. Niemal pierwszą rzeczą, jaką mi powiedział, było to, że żona zostawiła go, jeszcze zanim urodził się ich syn, że widuje się z Feliksem co jakiś czas, za każdym razem przez dwie godziny. Co za ironia: pamiętam, że podziwiałam go za otwartość. Nie wiedziałam, że potem już nigdy nie będzie mi się w ten

sposób zwierzał. Niewykluczone, że wszystko sobie wykalkulował, a historia z Feliksem stanowiła jego wersję podrywu. Udało mu się. Opowiedziałam mu, rzecz jasna, o swoich rodzicach. Rozmowa z Davidem uzmysłowiła mi, że śmierć jest tylko jednym ze sposobów, w jaki możemy stracić ludzi, których kochamy. Pragnęłam pocieszyć go w jego rozpaczy i by on pocieszył mnie w mojej. Czułam, że poznaliśmy się nieprzypadkowo i byłam w pełni zdeterminowana, żebyśmy się nawzajem uratowali i żeby zostać jego żoną. Chciałam być panią Fancourt, jeszcze raz należeć do rodziny i mieć własne dzieci. Całkowicie pochłaniał mnie lęk przed samotnością, przed byciem samotną do końca życia. Mimo oczywistego smutku spowodowanego rozstaniem z synem David wciąż powtarzał, że nie chce mi psuć zabawy swoim złym nastrojem i przez cały wieczór bawił mnie i komplementował. Opowiedział mi swój walijski dowcip, ale wpierw spytał: „Nie jesteś przypadkiem Walijką, co?”. Żart był o mężczyźnie, który poszedł na policję, żeby zgłosić kradzież roweru. ,Wyszedłem z kaplicy i co widzę? Swój rower,

ukradziony!”, David wypowiedział puentę z okropnym szkockim akcentem, który rozśmieszał mnie jeszcze cały tydzień, ilekroć go sobie przypominałam. Nie mogłam przestać o nim myśleć. Miał najcieplejszy uśmiech i najintensywniejsze spojrzenie ze wszystkich osób, jakie widziałam na tym weselu, i był tak samo karykaturą cudownego, romantycznego bohatera z marzeń jak czarne charaktery w grach projektowanych przez jego firmę, stworzone na podstawie przerysowanej idei zła, wyposażone w czerwono-czarne płaszcze, z ustami wypełnionymi kłami i ogniem. David i Russell nigdy nie mają problemów z wymyślaniem nowych sposobów na zabicie „złych” w swoich grach. Dzięki mojemu mężowi dzieci w całym kraju mogą w zaciszu własnych domów symulować morderstwa, nierzadko w półpornograficznej oprawie. Mimo to zawsze wspierałam Davida w jego przedsięwzięciu, w imię lojalności zgadzając się na coś, do czego normalnie miałabym poważne zastrzeżenia. Jeśli David się tym zajmuje, to musi być w porządku – takie miałam życiowe motto. Sądziłam, że on czuje tak samo w stosunku do mnie. – Czy jest tu jakieś ciche pomieszczenie, w

którym mógłbym odebrać pani zeznanie? – pyta detektyw konstabl Waterhouse. – Nie ma na to czasu! – protestuję. – Co z Florence? Musimy zacząć jej szukać. – Nic nie może się zacząć, dopóki nie złoży pani zeznań – utrzymuje detektyw. David wskazuje na kuchnię. – Proszę ją tam zabrać – mówi do Waterhouse a, jakbym była nieposłusznym psem. – Ja zaniosę Florence do jej pokoiku. Zaczynam płakać. – To nie jest Florence. Proszę cię, musisz mi uwierzyć. – Proszę tędy, pani Fancourt. – Waterhouse prowadzi mnie do kuchni, swoją wielką, niedźwiedzią dłonią trzymając mnie za ramię, tuż nad łokciem. – Może zrobi nam pani herbatę, a ja wtedy zadam kilka pytań? – Nie mogę, jestem zbyt roztrzęsiona – mówię otwarcie. – Proszę sobie zrobić herbatę, jeśli ma pan ochotę. Nie wierzy mi pan, prawda? Widzę to. A teraz jeszcze płaczę, więc myśli pan, że jestem histeryczką... – Pani Fancourt, im szybciej złoży pani zeznania, tym szybciej... – Nie jestem idiotką! Nie zaczął pan szukać

Florence, bo uważa pan, że ona jest na górze z moim mężem. – Niczego nie zakładam. – Nie, ale gdyby w domu nie było żadnego dziecka, gdybyśmy oboje z Davidem twierdzili, że porwano naszą córkę, wszystko wyglądałoby inaczej, zgadza się? Poszukiwania już by trwały. Waterhouse oblewa się rumieńcem. Nie zaprzecza. – Dlaczego miałabym kłamać? Niby co mogłabym zyskać, zmyślając sobie to wszystko? – Ze wszystkich sił staram się utrzymać głos na równym poziomie. – Czemu miałby kłamać pani mąż? Czy może twierdzi pani, że on naprawdę wierzy w to, że w domu jest państwa córeczka? – Nie. – Bardzo starannie dobieram swoje kolejne słowa. Szkalowanie Davida przeczy wieloletniej miłości i przyzwyczajeniom, ale nie mogę taić niczego, co mogłoby wpłynąć na policjanta. – Zasnął w czasie, gdy miał pilnować Florence. Drzwi wejściowe były otwarte. Jeśli przyzna, że to dziecko nie jest naszą córką, to tak jakby przyznał, że pozwolił ją uprowadzić. Oczywiście nie śmiałabym go o nic obwiniać – dodaję szybko. – Bo któż mógłby przewidzieć

coś takiego? Ale sądzę, że o to tu chodzi. David nie dopuszcza do siebie prawdy, bo boi się wynikającego z niej poczucia winy W końcu jednak będzie musiał przyznać mi rację, gdy zrozumie, że jego postawa utrudnia poszukiwania naszej córki! – Desperacja w moim głosie odpowiada stanowi ducha. Muszę mówić wolniej. Detektyw Waterhouse wyraźnie się denerwuje, wygląda na stremowanego, jakby sytuacja zaczynała go przerastać. – Po co ktokolwiek miałby zamieniać czyjeś dziecko na inne? – pyta mnie. Uderza mnie bezwzględność jego pytania, choć wiem, że on nie chce być okrutny Bezwzględność to może zbyt mocne słowo. Niewrażliwość. – Nie może pan prosić matki, by próbowała zrozumieć intencję człowieka, który ukradł jej dziecko – rzucam ostro. – Naprawdę nie przychodzi mi do głowy ani jeden powód, dla którego ktoś mógłby chcieć to zrobić, ale co z tego? Dokąd to nas prowadzi? – Czym różni się dziecko, które przed chwilą widziałem, od pani córki? Każda informacja co do różnic w wyglądzie będzie pomocna. Wydaję z siebie jęk frustracji. David pytał

mnie o to samo. To wybitnie męska rzecz, potrzeba odhaczenia punktów z listy. – Nie ma żadnej wyraźnej różnicy, którą mogłabym wskazać, z wyjątkiem tej jednej, absolutnie podstawowej, a mianowicie, że są to dwie różne osoby! Różne niemowlęta. Moja córka ma inną twarz, inaczej płacze. Jak, do ciężkiej cholery, mam opisać różnicę między jednym płaczem a drugim? – Dobrze, pani Fancourt, proszę się uspokoić. Niech się pani nie denerwuje. – Detektyw konstabl Waterhouse sprawia wrażenie lekko wystraszonego. Przybieram nieco łagodniejszy ton. – Proszę pana, zdaję sobie sprawę, że ma pan styczność z całą masą niewiarygodnych osób. Moja praca jest podobna. Jestem homeopatką. Wie pan, co to znaczy? – Przygotowuję się już do swojego zwyczajowego przemówienia o tradycyjnej medycynie, która jest alopatyczna, podczas gdy homeopata opiera się na koncepcji podobieństwa w leczeniu. Na krótką chwilę otwiera szerzej oczy, po czym przytakuje i znów oblewa się rumieńcem. Leczyłam raz pacjenta, który był policjantem. Choć młodszy ode mnie, miał już

żonę i trójkę dzieci. Cierpiał na głęboką depresję, bo nienawidził swojej pracy Marzył o projektowaniu ogrodów. Powiedziałam mu, że powinien iść za głosem serca. Byłam wówczas tak nastawiona, bo sama niedawno zrezygnowałam z męczącej pracy administracyjnej w urzędzie skarbowym, by zostać homeopatką. Gdy poznałam Davida, gdy wraz z Vivienne wyciągnęli mnie z mojego rozpaczliwego odosobnienia, byłam im tak wdzięczna, że chciałam jedynie pomagać innym. Teraz zastanawiam się, czy faktycznie pomogłam, czy może zaszkodziłam temu biednemu człowiekowi swoją idealistyczną, impulsywną radą. A jeśli rzucił pracę w policji i w efekcie pogrążył się w ubóstwie? A jeśli żona go zostawiła? – Wielu moich pacjentów ma swój własny, unikatowy ogląd świata – mówię. – Mówiąc po ludzku, wielu z nich to świry. Ale ja nie jestem szurnięta, rozumie pan? Jestem normalną, inteligentną kobietą i mówię panu, że dziecko, które jest na górze, to nie moja córka Florence! – Otwieram kieszeń koszuli, wyciągam z niej kasetkę z filmem fotograficznym i kładę ją na stole przed detektywem Waterhouse em. – Proszę. Twardy dowód. Wywołajcie to, a

będziecie mieli mnóstwo zdjęć prawdziwej Florence. Ze mną i z Davidem. W szpitalu i w domu. – Dziękuję. – Bierze kliszę ze stołu, wkłada do koperty i coś na niej pisze, ale nie widzę, co. Powoli, spokojnie, metodycznie. – Teraz poproszę panią o kilka szczegółów. – Wyciąga z kieszeni notes i długopis. Jego brak pośpiechu doprowadza mnie do szału. – Nadal mi pan nie wierzy! – wyrzucam z siebie. – Dobrze, może pan nie wierzyć. Nic mnie to nie obchodzi. Ale proszę, niech pan wyśle grupę detektywów, żeby zaczęli jej szukać. Co się stanie, jeśli się pan myli, a ja mówię prawdę i Florence naprawdę została porwana? Każda zmarnowana sekunda może przybliżać nas do katastrofy – mówię trzęsącym się głosem. – Czy rzeczywiście stać pana na takie ryzyko? – Czy ma pani inne zdjęcia Florence, pani Fancourt? Zdjęcia już wywołane? – Nie. Proszę mi mówić Alice. Jak pan ma na imię? Waha się. – Simon – mówi w końcu, przyparty do muru.

Simon. To imię było na ostatniej liście imion dla Florence, gdybym urodziła chłopca. Twarz wykrzywia mi grymas. Z jakiegoś powodu wspomnienie tej listy jest dla mnie szczególnie bolesne. Oscar, Simon, Henry Leonie, Florence, Francesca. („Fanny Fancourt! Po moim trupie”, powiedziała Vivienne). Florence. Pani Mrugalska. Twarzyczka. – Kobieta, która robi zdjęcia w szpitalu, miała przyjechać i zrobić jej zdjęcie, ale nie przyjechała. Zepsuł się jej samochód. – Zaczynam łkać. Moje ciało trzęsie się, jakby przechodził przez nie prąd elektryczny – Nie mamy „Pierwszego zdjęcia”. O Boże, gdzie ona jest? – Alice, już dobrze. Postaraj się uspokoić. Znajdziemy ją, jeśli... Zrobimy, co w naszej mocy – Są też inne zdjęcia. Vivienne fotografowała nas, gdy przyjechała w odwiedziny do szpitala. Niedługo wróci, powie ci, że nie jestem szalona. – Vivienne? – Matka Davida. To jej dom. – Kto jeszcze w nim mieszka? – Ja, David, Florence i Felix. To syn Davida z pierwszego małżeństwa. Ma sześć lat. Vivienne i Felix są na Florydzie, ale wrócą, jak

tylko znajdzie się jakiś lot. Ona mnie poprze. Powie ci, że to dziecko to nie Florence. – Czyli twoja teściowa widziała Florence? – Tak. Przyjechała do szpitala w dniu jej narodzin. – Czyli kiedy? – Dwunastego września. – A czy Felix widział Florence? Wzdrygam się. To dla mnie bolesny temat. Chciałam, żeby Felix poznał Florence, zanim wyjedzie na Florydę. Mógł przyjść do szpitala po lekcjach, przed odlotem, ale w tym czasie miał zaplanowane zajęcia z nurkowania w Waterfront i Vivienne twardo obstawała przy tym, by je odbył. „Ostatnia rzecz, na jakiej powinno ci zależeć, to żeby Florence kojarzyła mu się z opuszczeniem czegoś, co uwielbia – powiedziała. – Nie ma żadnego pośpiechu. Ma mnóstwo czasu, żeby ją poznać”. – David zgodził się z matką z przyzwyczajenia, a ja się nie przeciwstawiłam, bo wiedziałam, że bała się o Feliksa. Ze strachem nie da się polemizować. Vivienne zakłada, że syn Davida będzie tak samo niechętnie dzielił się swoim królestwem jak ona, gdy była mała. Myślę, że się myli. Nie wszystkie dzieci mają tak wyrobiony zmysł terytorialny jak ona. Będąc dziewczynką, nie

godziła się nawet dzielić uwagi swoich rodziców z psem, który musiał zostać oddany, gdy skończyła trzy latka. Gdy opowiedziała mi tę historię, chciałam spytać, jak pies miał na imię, ale się nie odważyłam. To idiotyczne, ale czułam wtedy, że wykazując zainteresowanie rywalem Vivienne, okazałabym jej nielojalność. – Nie – mówię. – Felix był w szkole, gdy Vivienne odwiedziła mnie w szpitalu, a potem tego samego dnia oboje odlecieli na Florydę. – Nie ma go od dwóch tygodni. Czy to nie koniec semestru? – Owszem. – Z początku nie widzę sensu tego pytania. Ale gdy zaczynam rozumieć, mówię: – Ale szkoła Feliksa jest bardzo przychylna w takich sytuacjach. – Nie mają wielkiego wyboru. Vivienne jest jednym z najhojniejszych członków rady. Nikt nie ośmieliłby się powiedzieć jej, kiedy może, a kiedy nie może zabrać wnuczka na urlop. – Chodzi do szkoły Stanleya Sidgwicka. Simon unosi lekko brwi. Wszyscy słyszeli o Szkole Podstawowej i Gimnazjum dla Dziewcząt im. Stanleya Sidgwicka i większość osób ma na jej temat silne przekonania. Szkoła jest bezwstydnie elitarna, płatna, z oddzielnymi klasami dla chłopców i dziewcząt, kładąca duży

nacisk na dyscyplinę. Vivienne jest jej wielką fanką. Posłała do niej Davida, a teraz Feliksa. Miejsce dla Florence zarezerwowała w dniu, gdy przeprowadzone w dwudziestym tygodniu USG pokazało, że urodzę dziewczynkę. Została zapisana na liście jako „Mała Fancourt”. Vivienne sama zapłaciła trzysta funtów za rejestrację i dopiero po fakcie powiedziała o wszystkim Davidowi i mnie. „Nie ma lepszej szkoły w okolicy, w ogóle w kraju, bez względu na to, co mówią rankingi”, powiedziała zdecydowanym tonem. Prawdopodobnie przytaknęłam ledwie zauważalnym skinięciem i wyglądałam na speszoną. Myślałam wówczas jedynie o bezpiecznym wprowadzeniu swojego dziecka na świat. Nie zastanawiałam się nad szkołami. – Felix nie mieszka ze swoją matką? – ciekawi się Simon. Nie spodziewałam się, że o to zapyta. Podziwiam jego wnikliwe podejście, sposób doprecyzowywania najoczywistszych wątków. Tak samo postępuję ze swoimi pacjentami. Czasami, gdy patrzymy się tylko tam, gdzie ktoś kieruje nasz wzrok, nie zauważamy najważniejszych rzeczy – Matka Feliksa nie żyje.

Bacznie mu się przyglądam, wypowiadając te słowa. Najwyraźniej o niczym nie wie. Niedorzecznością byłoby założenie, że każdy policjant zna szczegóły każdej sprawy Albo wie, tylko jeszcze nie skojarzył. Laura nie miała na nazwisko Fancourt. Nie zmieniła go po ślubie. Była to pierwsza rzecz z nią związana, która wkurzała Vivienne. Pierwsza z wielu. – Zatem kto jeszcze, oprócz Vivienne Fancourt, widział Florence? – Nikt. A, jeszcze Cheryl Dixon – moja położna. Była u nas trzy razy i pełniła dyżur w szpitalu, gdy rodziła się Florence. Dlaczego wcześniej o niej nie pomyślałam? – zastanawiam się na głos. – Cheryl potwierdzi moje słowa. Porozmawiajcie z nią. – Proszę się nie martwić, porozmawiam z każdym, pani... – Alice – nalegam. – Alice – powtarza z zakłopotaniem, złapany w pułapkę bliskości, w której najwyraźniej źle się czuje. – A co z poszukiwaniami? – pytam. Wciąż nie otrzymałam na to pytanie zadowalającej odpowiedzi. – Ktoś mógł coś widzieć. Trzeba zebrać świadków. Mogę wam podać dokładne godziny. Wyszłam z domu zapięć druga...

Simon kręci głową. – Nie mogę tak po prostu rozpocząć poszukiwań – mówi. – Nie tak to działa. Musiałbym zdobyć zgodę swojego sierżanta, ale najpierw muszę porozmawiać z każdym, kto może potwierdzić twoją wersję. Powinienem na przykład przesłuchać sąsiadów, sprawdzić, czy nie zwróciło ich uwagi coś nietypowego. Bo twój mąż... – Nie potwierdza mojej wersji, wiem. Zauważyłam – mówię gorzko. – Nie mamy żadnych sąsiadów. Gdy David po raz pierwszy przyprowadził mnie do domu Pod Wiązami, Vivienne powiedziała dumnie, że jedynymi osobami, z którymi dzieli swój kod pocztowy, są jej goście. Uśmiechnęła się, dając mi wyraźnie do zrozumienia, że zostałam zaliczona do tej kategorii. Poczułam się uprzywilejowana i chroniona. Po śmierci rodziców, gdy uświadomiłam sobie, że nie ma na świecie nikogo, kto naprawdę mnie kocha, straciłam wiele wiary w siebie. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że tragedia to jakaś forma kary. Fakt, że byłam akceptowana przez kobietę pokroju Vivienne, która ani przez chwilę nie wątpiła w swoją wartość i która była absolutnie pewna

swojej każdej opinii, dał mi poczucie, iż muszę być warta więcej, niż mi się zdawało. – Nie mogę zacząć poszukiwań ani podejmować jakichkolwiek innych kroków tylko na podstawie twoich zeznań – mówi Simon przepraszającym tonem. Opadam w krześle i opieram na dłoniach obolałą głowę. Po zamknięciu oczu widzę dziwne, ruchome plamy światła. Czuję nudności. Pierwszy raz w życiu rozumiem ludzi, którzy tracą siłę do walki. Tak trudno jest wykrzykiwać swoje racje, gdy cały świat zdaje się zatykać uszy i gdy to, co się ma do powiedzenia, brzmi tak niewiarygodnie, prawie nierealnie. Nie jestem typem boksera, w każdym razie nie z natury. Nigdy nie uważałam się za osobę silną, a zdarzało się, że byłam zdecydowanie słaba. Ale teraz jestem matką. Muszę myśleć o Florence. Zamiast o sobie. Poddanie się nie wchodzi w rachubę.

8 3/10/03, 14.00 Dziesięć minut po swojej rozmowie z Proustem Simon siedział z powrotem w stołówce. Jednoręki bandyta był łaskawie i nietypowo cichy, jakby z poważaniem dla jego złego nastroju. Inspektor potraktował jego hipotezę z pogardą, nazwał paranoikiem i rozkazał wziąć się w garść. — Nie chcę, żebyś przychodził do pracy w takim stanie. Będziesz tylko dla wszystkich utrapieniem i jeszcze coś schrzanisz – powiedział. Współczucie à la Proust. Co się dzisiaj z wszystkimi działo? Czemu nikt nie widział tego, co Simonowi wydawało się aż nadto oczywiste? Czy to dlatego, że Proust i Charlie byli oboje zaangażowani w przyskrzynienie Darryla Beera? Czy dlatego tak chętnie obsadzali Simona w roli niezrównoważonego ekscentryka, któremu sprawy osobiste przesłaniają prawdę? Tymczasem sprawy osobiste Davida Fancourta pozostawały poza czyjąkolwiek uwagą. Pierwsza żona martwa, druga zaginiona. Fakt.

Simon zamówił sobie herbatę i dał się ponieść fantazjom, w których pięściami wybijał prawdę z Fancourta. Pewne rzeczy warte były więzienia. Co ten skurwiel zrobił z Alice? Co powiedział Proustowi o Simonie? Cokolwiek usłyszał inspektor, musiało to wyjść od Fancourta, nie od Charlie. Wszystkie te pytania były dla Simona męką, która nie przybliżała go do odpowiedzi. Usłyszał za plecami odchrząknięcie i odwrócił głowę. – Proust powiedział, że cię tu znajdę. Właśnie z nim gadałam. Poprawka: właśnie go słuchałam. Długo. Nie jest z ciebie zadowolony Ani trochę. – Charlie! – Na jej widok uwierzył, że jednak jest jakaś nadzieja, że zagładę można przesunąć w czasie, przynajmniej na chwilę. – Udało ci się go uspokoić? Tylko ty to potrafisz. – Nie psuj mi znowu nastroju już w pierwszym zdaniu – powiedziała ponurym tonem, siadając naprzeciwko niego. Simon nie mógł powiedzieć Charlie nic miłego, nie wywołując u niej złości. Od niego chciała tylko jednego komplementu – tego, którego Simon nie był w stanie jej powiedzieć. Wszystkie lżejsze pochwały z jego strony zdecydowana była odrzucać jako przejawy litości lub

miłosierdzia. Czasami zastanawiał się, jak ona w ogóle może na niego patrzeć. Jak mogła, po zeszłorocznej imprezie urodzinowej u Sellersa, widzieć w nim cokolwiek więcej niż żałosnego dupka? Simon odepchnął od siebie to potworne wspomnienie, jak zawsze, gdy tylko wypływało na powierzchnię. – Co powiedział Mroźny? – zapytał. – Że bredziłeś jak potłuczony Uważa, że masz słabość do Alice Fancourt. Jej mąż też tak sądzi. Każdy z parą zdrowych oczu i sprawnym rozumem to zauważy. Jak tylko o niej mówisz, natychmiast przybierasz wyraz twarzy śliniącego się debila. Słowa Charlie kłuły, ale Simon nie próbował się spierać. – Powiedział też, że wypierasz się jakichkolwiek niestosownych kontaktów z Alice. – Wierzy mi? – Bardzo w to wątpię. Więc lepiej dopilnuj, żeby się nigdy nie dowiedział, że skłamałeś. W każdym razie moje instrukcje są takie, żeby uznać matkę i dziecko za zaginione, jeżeli nie zjawią się w ciągu dwudziestu czterech godzin. Simon otworzył szeroko oczy . – Twoje instrukcje? To znaczy, że... – Tak, Proust przydzielił to mnie, naszemu

zespołowi. Ze względu na nasze rozległe doświadczenie w sprawach związanych z państwem Fancourt – dodała z sarkazmem. – Myślałem, że za nic w świecie nie pozwoli mi się zbliżyć do tego śledztwa. Dziękuję! – rzucił Simon w stronę brzęczących świetlówek na suficie. Bardzo mocno wierzył w coś nieokreślonego. Jego matka zawsze marzyła, by został księdzem. Być może nadal miała tę nadzieję. Simon odziedziczył po niej potrzebę chwytania się czegoś, ale nie jej przekonanie, iż tym czymś jest Bóg. Wzdrygał się na samą myśl, że może mieć coś wspólnego z matką. – Proust umie zaskakiwać, to muszę przyznać – powiedziała Charlie. – Uważa na przykład, że możesz być skuteczny właśnie dlatego, że tak ci zależy. Twierdzi, że ty bardziej niż ktokolwiek inny w wydziale chcesz odnaleźć Alice Fancourt. Simon schował głowę w dłoniach. – Jeśli tylko będę miał okazję jej poszukać – jęknął. – Charlie, ta sprawa może mnie naprawdę udupić. Spotkałem się z Alice dwukrotnie, nieoficjalnie. Powiedziała... mówiła mi rzeczy, z których będę musiał się wytłumaczyć, gdy śledztwo ruszy z miejsca. Ty wiesz, że nie zasługuję na to, by stracić tę

pracę. Wiesz, jaki jestem w niej dobry. – Wiem tak jak i ty – powiedziała beznamiętnie, unosząc lekko brew. – Jakże mogłabym zapomnieć? Bez ciebie wszyscy drapalibyśmy się po głowie, niezdolni zamknąć choćby jednego dochodzenia. – Jak się jest beznadziejnym w tylu innych sprawach, trudno nie zauważyć, gdy – wielka, kurwa, niespodzianka – umie się coś robić dobrze. A to, czyli bycie detektywem, ja akurat robię dobrze. – Naprawdę? To czemu nigdy o tym nie wspominałeś. Trzeba było coś powiedzieć. – Odpieprz się. Charlie się roześmiała. – Tylko ty potrafisz kwieciście się przechwalać i jednocześnie udawać ofiarę losu. Tylko ty umiesz poniżać mnie w ten szczególny, czuły, władczy, szyderczy sposób, który sprawia, że mam ochotę przylać ci w twarz, pomyślał Simon. – Wiem, że nie mam prawa cię o to pytać, ale... masz jakiś pomysł, jak mogę się z tego wykaraskać? Charlie nie zaskoczyło to pytanie. Potrząsnęła mu przed twarzą pękiem kluczyków samochodowych.

– Jedziemy. – Dokąd? – Tam, gdzie nas nie podsłuchają. Stołówka była wylęgarnią plotek. Przecisnęli się przez stoły i krzesła pośród głośnych, niezwykle obrazowych dowcipów, by w końcu wydostać się z budynku. Charlie jeździła jak mężczyzna, kierując dwoma palcami, a czasem nadgarstkiem, ignorując ograniczenia prędkości i przeklinając innych kierowców. Wyjechali ze Spilling drogą na Silsford przy dźwiękach programu drugiego radia. Simon słuchał wyłącznie programu czwartego, ale już dawno zarzucił próby przekonania Charlie do kompromisu. Jedynka o poranku, Dwójka od pierwszej po południu – taką miała zasadę. A to oznaczało Steve’a Wrighta po południu, pseudowiadomości, piosenki, które powinny lecieć wyłącznie w windach i hotelowych holach, cała bezbarwność, której tak Simon nie cierpiał. Więc skupił się na płaskim, uporządkowanym krajobrazie, który zbyt szybko przesuwał się za szybą. Zazwyczaj widok ten go uspokajał, ale dzisiaj wydał się zbyt pusty Czegoś w nim brakowało. Simon zdał sobie sprawę, nie bez zakłopotania, że miał

nadzieję zobaczyć Alice. Każda twarz, każda sylwetka, która nie należała do niej, sprawiała mu zawód. Rozpaczliwa panika ustąpiła miejsca wszechogarniającemu smutkowi. Cóż takiego widział w Alice, co przemawiało do jego wnętrza? Była ładna, ale uczucia Simona nie miały nic wspólnego z jej wyglądem. Powodowało je coś w jej sposobie bycia, jakiś ledwie zasugerowany niepokój, wrażenie, że nie była w swoim żywiole, że siłowała się z niewidocznymi przeszkodami. Simon czuł się tak zawsze. Niektórzy ludzie wiedzieli, jak sunąć przez życie bez najmniejszego trudu. On nie wiedział i domyślał się, że Alice również; była zbyt wrażliwa, zbyt skomplikowana. A przecież widział ją jedynie w stanie ekstremalnego cierpienia i nie miał pojęcia, jaka była parę tygodni wcześniej. Charlie nazwałaby go fantastą za to, że wymyśla sobie charakter Alice na podstawie tak lichego materiału dowodowego. Ale czyż nie każda percepcja drugiej osoby opiera się właśnie na takich wymysłach? Czy nie jest szaleństwem zakładać, że nasi bliscy, przyjaciele i znajomi stanowią spójne całości dające się podsumować i zrozumieć? Simon najczęściej czuł się jak zbiór przypadkowych

zachowań, z których każde motywowane było inną obłąkańczą, anarchiczną, kompulsywną potrzebą, całkowicie dla niego niezrozumiałą. Kręcił głową, słysząc przeciętny głos Sheryl Crow. Typowe. Charlie śpiewała z radiem: coś o dniach przypominających kręte drogi. Co za bzdury, pomyślał Simon. Charlie nacisnęła hamulec tuż przed pubem Czerwony Lew, jakieś osiem kilometrów poza miastem, i zatrzymała wóz na parkingu. – Nie mam nastroju – powiedział Simon, czując, że jego żołądek oprotestowuje wizję picia alkoholu. – Nie przejmuj się, nie wejdziemy do środka. Po prostu nie chciałam mówić ci tego w pobliżu komisariatu. – Przetrząsnęła swoją dużą, czarną torebkę z zamszu i wyciągnęła z niej standardowy notes policyjny, taki jaki nosi przy sobie każdy oficer. Każdy incydent, istotny czy całkowicie błahy, musiał być odnotowany wraz ze szczegółowym opisem pogody i warunków na drodze. Simon trzymał swój w wewnętrznej kieszeni marynarki. Charlie rzuciła mu notes na kolana. Był brązowy, dwadzieścia centymetrów na piętnaście, i – jak wszystkie – miał wydrukowany na okładce numer i podpis

sierżanta, w tym wypadku jej własny – Masz na myśli to, czego się domyślam? – To twoja jedyna szansa. Uczyń swoje nieoficjalne spotkania z Alice Fancourt oficjalnymi. Masz okazję napisać historię na nowo. – Nie powinnaś dla mnie kłamać. – Był wkurzony, że miała notes na podorędziu. Wiedziała, że prędzej czy później Simon przyjdzie do niej po pomoc. Żałośnie przewidywalny. – Trudno – powiedziała, krzywiąc twarz. – Ryzyko pozostanie. Jeśli ktoś przyjrzy się uważnie numerom seryjnym... Rozumiesz, mam nadzieję, że jak cię przycisną, to nie dostałeś tego notesu ode mnie. – Będę musiał wszystko pisać na nowo. – Simon zamknął oczy, zmęczony samą myślą o czekającym go wysiłku. – Nie ty pierwszy i nie ostatni. Posłuchaj, wcale mi się to nie podoba, ale nie mogę patrzeć bezczynnie, jak chrzanisz sobie życie. Zbytnia ze mnie despotka. A ty... jesteś najinteligentniejszą, najbardziej natchnioną i inspirującą osobą, z jaką kiedykolwiek przyszło mi pracować – tylko się ze mną nie zgadzaj, bo cię, kurwa, uduszę – i fatalnie by było, gdyby ta

jedna wpadka wszystko zepsuła. Jeśli ktokolwiek mnie spyta, powiem, że wiedziałam o tych spotkaniach i pozwoliłam ci na nie. Simon czuł się poniżony jej starannymi, przemyślanymi komplementami. Charlie nie umiała traktować go jak równego sobie i był pewien, że nie wynikało to jedynie z faktu, iż była sierżantem. Zastanawiał się, czy w ogóle możliwe było usatysfakcjonowanie go. – Obawiam się, że to nie wystarczy. Przecież wszyscy wiedzą, że nie wierzyłaś w zamianę dzieci. Czemu miałabyś upoważnić mnie do dalszych przesłuchań? Charlie wzruszyła ramionami. – Szczycę się swoim sumiennym podejściem do pracy – odparła sucho. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, patrząc na ludzi wchodzących i wychodzących z pubu. – Przepraszam – odezwał się w końcu Simon. – Nie powinienem był cię okłamywać. Źle się z tym czułem. Ale ty nigdy nie wierzyłaś Alice. Uważałaś, że trwoni nasz czas. Dlatego ci nie mówiłem. Martwiłem się o nią i... Słuchaj, ja nie mówię, że wierzyłem w zamianę dzieci, ale... czułem, że nie mogę jej tak po prostu opuścić. Twarz Charlie drgnęła, stężała. Simon

natychmiast pożałował słowa „opuścić”. Rozmawiali o pracy, o konflikcie między jego zawodową oceną a jej, ale nie zmieniało to faktu, że ją okłamał i że jego kłamstwo dotyczyło innej kobiety – Zakładam, że przynajmniej w twoich oczach nie jestem podejrzanym. – Durniem, tak. Podejrzanym, nie. Ale mówią, że jest ślepa, prawda? – Charlie spojrzała przez okno auta, żeby Simon nie widział jej twarzy. – Powinniśmy ruszyć tyłki, mimo że uroczy jest ten romantyczny antrakt – powiedziała. Simon znów wypierał z pamięci wspomnienie imprezy urodzinowej Sellersa. Zamknął oczy, marząc o utracie świadomości. Dzisiejszy dzień okazał się cięższy, niż się tego spodziewał. Próbował pozbyć się z głowy wszelkich myśli. I w tym momencie coś w niej zaskoczyło. Nareszcie to pojął. Zrozumiał, co przez ten cały czas tkwiło w jego umyśle niczym ziarnko piasku. – Wieczór, kiedy zamordowano Laurę Cryer – zaczął. – Gdy Beer próbował ją okraść... – Znowu to? – Była sama, prawda? Mówiłaś, że szła do

samochodu sama. Charlie odwróciła się w jego stronę. – Tak – odparła, pochmurniejąc. – A co? – Nie było z nią Feliksa? – Nie. – Był tego dnia Pod Wiązami z babcią, bo Cryer pracowała do późna – ciągnął Simon. – Tak. I co z tego? – W głosie Charlie pojawiło się zniecierpliwienie. – Dlaczego nie odebrała synka, żeby wziąć go do domu? Domyślam się, że mieszkał z nią. Przez twarz Charlie przebiegł cień niepewności. – Bo... bo widocznie miał nocować u babci. – W takim razie – powiedział Simon – po co Laura Cryer w ogóle pojechała tego wieczoru do domu Fancourtów?

9 Piątek, 26 września 2003 Przyjechała moja położna, Cheryl Dixon. Jest czterdziestokilkuletnią, wysoką, piersiastą kobietą o jasnorudych włosach przyciętych w tę krótką, pierzastą fryzurę, która jest teraz modna, i bladej cerze upstrzonej piegami. Dzisiaj ma na sobie nieco za ciasne dżinsy i welurowy pulower w serek, który podkreśla jej bujny dekolt. Pasją Cheryl jest aktorstwo amatorskie. Obecnie występuje w inscenizacji Mikada w teatrze Mała Scena w Spilling. Pierwszy spektakl dwutygodniowego cyklu przedstawień odbył się dwie soboty temu. Musiałam przeprosić ją za nieobecność spowodowaną urodzeniem dziecka dzień wcześniej. Odniosłam wrażenie, że nie było to dla niej dostateczne usprawiedliwienie. Cheryl dała mojej córce przydomek Wiercipięta, gdy Florence zaczęła z tygodnia na tydzień zmieniać pozycję w łonie. Kiedy zadawałam jej niemądre pytania, nazywała mnie „śmieszną cebulką”. Czasami doprowadzałam ją do rozpaczy swoją nerwicą i

żądaniami niepotrzebnej opieki. „Święta Panienko”, mawiała wtedy. Albo „kurczaki”. Pełniła dyżur w szpitalu w Culver Valley, gdy rodziłam Florence. To ona poradziła mi, żebym wzięła córeczkę do łóżka, gdy ta nie przestawała płakać. „Nic tak nie poprawia dziecku nastroju, jak przytulenie do mamy w jej ciepłym łóżku”, powiedziała, owijając Florence w szpitalny kocyk i kładąc ją pod moim ramieniem. Oczy zaczynają mnie szczypać od napływających łez. Nic dobrego nie przyniosą mi teraz te wspomnienia. – Kiedy po raz ostatni widziała pani Florence Fancourt? – pyta ją Simon. – Nie licząc dzisiejszego dnia. – Spogląda przepraszająco w moją stronę, ale ja uciekam wzrokiem. Siedzimy w pokoju, który nazywamy małym salonem, choć według żadnych norm nie sposób uznać go za mały. To tutaj spędza się wieczory, oglądając telewizję i rozmawiając. Vivienne nie pozwala włączać telewizora, dopóki Feliks nie pójdzie spać. Ale nawet wtedy ogląda wyłącznie wiadomości i programy dokumentalne. Od czasu do czasu natrafi przypadkowo na fragment jakiegoś reality

show, który komentuje słowami „Jakież to paskudne!” albo „Jakież to różne od domowego życia naszej umiłowanej królowej”. Wzdłuż ścian poustawiane są kanapy i krzesła. Zbyt liczne, jakby w każdej chwili miało się zacząć przyjęcie dla dwudziestu osób. W samym środku pomieszczenia stoi prostokątny, niski stolik ze szklanym blatem – pamiątka rodzinna. Podstawa, postawiona na boku litera „S”, wykonana jest z brązu. Zawsze uważałam ten stolik za ohydny. Jest to rodzaj mebla, jaki mógłby mieć w swoim pałacu jakiś wyjątkowo pretensjonalny faraon. W tej chwili nie stoi na nim ani jedna kawa, jedynie koszyk do noszenia dziecka, a w nim niemowlę w pajacyku z misiem, śpiące pod żółtym kocykiem z polaru. Ja siedzę w fotelu w rogu pokoju, obejmując rękami przyciągnięte do klatki piersiowej kolana. W tej pozycji odczuwam ból w miejscu, gdzie mam bliznę po cesarskim cięciu. Fizyczne cierpienie jest niemalże kojące. Nie wzięłam dzisiaj swojej pastylki dziurawca. Niedługo mi się skończą i będę musiała pojechać do swojego biura po więcej albo przerzucić się na gelsemium. Współczułam kobiecie, która leżała w sąsiednim łóżku na oddziale położniczym,

więc dałam jej większość moich tabletek. Mandy. Ona też przeszła cesarkę, ale jej rana krwawiła. Mandy miała mnóstwo blizn po trądziku i była drobniutka, chuda jak wykałaczka. Wyglądała na zbyt małą, by móc pomieścić w sobie dziecko. Jej chłopak gromił ją w obecności całego oddziału, pytając, kiedy wreszcie dojdzie do siebie i wróci do domu, by opiekować się niemowlęciem. Bez końca kłócili się o imię dla dziecka. W jej głosie brzmiało coraz większe zmęczenie, gdy wysuwała kolejne propozycje. Chłopak nalegał na Chloe, przeklinając. Razem z Davidem podsłuchiwaliśmy przez plastikową zasłonę odgradzającą naszą część sali od pozostałych trzech i nie mogliśmy uwierzyć własnym uszom, gdy okazało się, że powodem, dla którego tak mu zależało na Chloe, było to, że tak samo miała na imię jego córka z poprzedniego związku. Mandy próbowała, bez skutku, przekonać go, że jest to powód przeciwko temu imieniu, nie za. Uznałam, że jej bardziej niż mnie przyda się dziurawiec, więc dałam jej cały swój zapas, gdy któregoś dnia jej okropny chłopak sobie poszedł. Podziękowała oschle, jakby nigdy wcześniej nie doświadczyła żadnego miłego

gestu, jakby uważała go nieomal za nieuprzejmość. David siedzi na białej kanapie przy oknie, tupiąc nerwowo prawą stopą. Co jakiś czas bierze głęboki wdech, a wtedy wszyscy na niego patrzymy, spodziewając się, że przemówi. On jednak milczy. Kręci tylko głową, po czym zamyka usta. Nie może uwierzyć w to, co się dzieje. Gdy złożyłam zeznania, on przedstawił swoją wersję. Niedługo usłyszymy oświadczenie Cheryl. Wygląda to trochę tak, jakbyśmy brali udział w przedziwnej ceremonii tajemniczego kultu. Chciałabym móc powiedzieć, że skoro jestem matką, to moje zeznania warte są więcej niż zeznania innych osób razem wzięte, ale boję się, że tak nie jest. Simon nie pozwolił mi powiedzieć połowy rzeczy, które chciałam zeznać. Wciąż powtarzał, że interesują go wyłącznie fakty Nie wolno mi było używać – jak to on określił – kwiecistego języka. Nie mogłam zaczynać zdań słowami ,Wydawało mi się” ani powiedzieć, że podejrzewam, iż ktoś wkradł się do naszego domu i zabrał dziecko, podczas gdy David ucinał sobie drzemkę. Okazuje się, że opinię można włączyć do zeznania typu Hobstaff, cokolwiek to oznacza. Simon wyjaśnił

mi, że moja sytuacja się do tego nie kwalifikuje. W końcu mogłam powiedzieć jedynie, że gdy przyszłam dziś do domu po wizycie w klubie Waterfront, zauważyłam, że drzwi wejściowe są otwarte, co było nietypowe, po czym weszłam na górę i dostrzegłam, że dziecko leżące w kojcu nie jest moją córką, choć na pierwszy rzut oka wyglądała jak Florence. Na razie nie będę więcej mówiła. Nie zamierzam przeczyć Davidowi, cokolwiek by zeznawał. Jaki w tym sens? Simon i tak mi nie wierzy, więc moje słowa nikogo nie przekonają do zmiany zdania. Zachowam swoją kolejną próbę do powrotu Vivienne. – Pani Dixon, pytałem panią, kiedy widziała pani Florence. Cheryl stoi na perskim dywanie w środku pokoju, zaglądając do kosza ze śpiącym dzieckiem. Co parę sekund patrzy na mnie z niepokojem. Nie jest zadowolona z mojego milczenia. Chciałaby, żebym coś powiedziała, tym samym ułatwiając jej zadanie. – Widziałam ją we wtorek, w tym tygodniu. Trzy dni temu. – Czy to niemowlę jest tym samym dzieckiem, które wtedy pani widziała? Cheryl mruży oczy, marszcząc czoło. Muszę

odwrócić wzrok. Jestem kompletnie wyzuta z sił. Mój umysł jest postrzępiony na krawędziach, jakby ktoś nim tarł o twardą powierzchnię. Obejmuję ciaśniej kolana i czekam na odpowiedź Cheryl. – Nie wiem – mówi. – Naprawdę nie jestem pewna. W pierwszych dniach tak bardzo się zmieniają, a ja widuję tyle niemowląt. Czasami dziesięcioro, dwanaścioro dziennie. Jeśli Alice jest przekonana... – Zawiesza głos. Wstrząsają mną szok i zadziwienie. Nareszcie ktoś, kto nie jest stuprocentowo pewien, że się mylę, ktoś, kto naprawdę sądzi, że warto wziąć pod uwagę moje słowa. – Czy teraz coś zrobisz? – błagam. – Nie jesteś pewna? Co to znaczy? Jak możesz tak mówić?! – Panie Fancourt – Simon mówi niskim, autorytatywnym tonem. – Pani Dixon jest tutaj, by nam pomóc. Jeśli zamierza pan ją peszyć, poproszę pana o opuszczenie tego pokoju. – To mój dom! – nie wytrzymuje David. – Nieprawda. Dom należy do Vivienne, która jest w drodze – przypominam mu. Nagle okazuje się, że jednak warto znów się odezwać. – Przykro mi, że nie mówię konkretniej – odzywa się Cheryl. – Po prostu nie pamiętam

dobrze twarzy Florence. Poza tym, tak jak mówię, w pierwszych dniach wygląd niemowląt bardzo się zmienia. – Ale nie zmieniają się w inne osoby – wrzeszczy David i wyskakuje z kanapy. – To czysta groteska! Nigdy w życiu nie zdarzyło mi się coś równie idiotycznego! To Florence! Na pewno! Współczuję mu, ale bardziej współczuję sobie, a najbardziej Florence. Kiedyś myślałam, że jest we mnie dosyć miłości i determinacji, by obdzielić nimi po równo wszystkich, którzy ich potrzebują. Kiedyś. – Sprawdziliście, że to dziewczynka? – mówi Cheryl. Patrzymy na siebie, oniemiałe i sparaliżowane. Cisza rozchodzi się po pokoju niczym kleisty, czarny syrop. – Nie sprawdził pan płci dziecka? – Cheryl pyta Simona, który tężeje na twarzy wobec tej krytyki. – Nie sprawdził, bo nie uważa, że była taka potrzeba – tłumaczę położnej. – Nie wierzy mi. – Jezus Maria – David odwraca wzrok, zniesmaczony. – Proszę, zdejmij jej pieluchę. I tak trzeba ją zmienić. Mogę nawet powiedzieć, jaką dokładnie ma pieluchę. Pampers Baby Dry, rozmiar dla noworodków. – Czekam tylko, aż wspomni o niebieskich oczach, białych

plamkach na nosie i braku włosów. – Wszystkie dzieci noszą te pieluchy – mówię cicho. – David, to nie jest żaden dowód. Miałeś wystarczająco dużo czasu, by ją przewinąć, gdy rozmawiałam w kuchni z Simonem. – Z Simonem? – David patrzy na niego, potem na mnie. – Widzę, że już się zakolegowaliście. – Niepotrzebnie tak pan to wszystko utrudnia, panie Fancourt. Cheryl zaczyna rozpinać pajacyk z misiem. Nie pyta nikogo o pozwolenie. – Czy mogłaby pani przewinąć ją na górze? – mówię roztrzęsionym głosem. – To jest dziecko, nie materiał dowodowy. Moje oczy i mózg są obolałe, a wnętrze nosa podrażnione od ciągłego powstrzymywania łez. Więcej już nie zniosę. – Ją! – David czepia się mojego słowa. – To przecież oczywiste, że jest dziewczynką – mówię. – Widzisz? Wiesz, że to Florence – wytyka mnie palcem. – Straciłaś rozum, ale w głębi duszy wiesz, że to twoja córka. – Doprawdy? – pytam wymijająco. W jego głosie jest taka pewność. Rozglądam się po

pokoju, patrząc po kolei na każdą osobę. Trzy duże twarze, jedna mała. – Nie, wcale tego nie wiem. Wychodzę z pokoju, nie mogę patrzeć na rozbieraną z pajacyka Florence. Stoję przed salonem z zamkniętymi oczami, zdaje mi się, że trwa to kilka godzin. Naciskam czołem na chłodną tapetę w holu. – Dziewczynka – słyszę w końcu głos Cheryl, która krzyczy, by przebić się przez pełen oburzenia płacz. Przypominam sobie, kiedy ostatni raz słyszałam to orzeczenie – podczas USG dwudziestego tygodnia – i zaczynają mi drżeć kolana. Dziewczynka. Będzie pani miała córeczkę. Ale jak długo będzie moja? Nie przyszło mi wtedy do głowy, żeby zapytać. Ile mam czasu, nim ktoś odbierze ją mnie albo mnie jej? Nikt o tym nie wspomniał. – W pieluszce Pampers Baby Dry – dodaje David. – Czy teraz mi pan wierzy? – Ubierzcie ją – dopominam się z holu. – Alice, gdzie jest jej czerwona książeczka? – pyta szybko Cheryl. – Są tam wszystkie szczegóły na temat Florence: waga, wzrost, znaki szczególne. Każde dziecko taką ma – tłumaczy Simonowi. – Pozwoli nam sprawdzić

podstawowe dane. W samochodzie mam wagę. Przyniosę ją. – Książeczka jest w jej pokoju – wołam. – Ja po nią pójdę – mówi David. – To powinno raz na zawsze zakończyć ten cyrk. Nie widzę w tym logiki. Dzieci bez przerwy chudną i przybierają na wadze, zwłaszcza gdy są bardzo małe. Choć ze wzrostem jest inaczej. Tutaj zmiany zachodzą w jednym kierunku. David mija mnie w holu i rzuca zdziwione spojrzenie, jakby brakowało mu pewności, ale myślał, że kiedyś mnie znał. Chcę nawiązać z nim jakiś kontakt, ale uświadamiam sobie, że już na to za późno. Każde z nas wyruszyło w swoją drogę. – Dobrze, mała damo, ty poczekasz tu – słyszę głos Cheryl. – Nie ma sensu ubierać cię i znowu rozbierać, prawda? Zawiniemy cię jedynie w ten śliczny kocyk, żebyś nam nie zmarzła. Tylko bez wygłupów! – Wygłupy to termin, którym Cheryl określa wszelkie czynności fizjologiczne. Niewykluczone, że zaistniała sytuacja nie jest wcale najtrudniejszą, z jaką miała do czynienia w swoim życiu zawodowym. Z pewnością bywa świadkiem prawdziwych tragedii. Wie, jak być opanowaną i praktyczną w najtrudniejszych

okolicznościach. Proszę, niech to nie będzie początek prawdziwej tragedii, modlę się, niech to się okaże tymczasowym horrorem. David idzie po schodach z książeczką w dłoni. Tym razem patrzy na mnie z całkowitą pogardą. Wchodzę za nim do salonu. – Ostatnio ważono Florence we wtorek – mówię. – Wtedy ważyła trzy kilo i siedemdziesiąt dekagramów. To dziecko wygląda na nieco cięższe. – „To dziecko” – mamrocze David. Stoi tyłem do nas i wygląda za okno. Jego głos dochodzi jakby z oddali. W końcu odwraca się, ukazując blade, wściekłe oblicze. – No dobrze. Nie chciałem tego robić, ale sama się prosisz. Powiesz Simonowi o swoim epizodzie psychiatrycznym czy ja mam to zrobić? – Nie gadaj głupstw – mówię. – David, pamiętasz tę kobietę w szpitalu? Mandy? – Alice przez niemal rok po śmierci rodziców leczyła prozakiem depresję. Ponadto, i Cheryl mnie tu poprze, jeden dzień po narodzinach Florence myślała, że jakieś inne dziecko jest jej córką. Jedno z wielu niemowląt w szpitalu. Zastygam. To prawda, ale prawie całkiem o tym zapomniałam. To takie głupie i nieistotne. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że David

wie. Ja na pewno mu nie powiedziałam, więc musiała to zrobić jedna z położnych, gdy następnego dnia przyszedł mnie odwiedzić. W drzwiach pojawia się Cheryl z wagą. Po wyrazie jej twarzy widać, że słyszała, co powiedział David. Patrzy na mnie smutno. Nie chce mnie zdradzać, ale prawdopodobnie rozsądek podpowiada jej, że incydent w szpitalu nie jest bez znaczenia, że może zbyt pochopnie wierzyła w moje zrównoważenie i wiarygodność. – Byłam wycieńczona – tłumaczę. – Dopiero co przeszłam nieplanowane cesarskie cięcie po trzydniowym porodzie. Byłam potwornie zmęczona i dosłownie halucynowałam. – Do dziś halucynujesz – mówi David. – Tylko zobacz, dokąd nas doprowadziły twoje zwidy. – Cheryl zaproponowała, że zabierze Florence, bym mogła się wyspać, a ja się zgodziłam. Potem miałam poczucie winy Powinna to była być moja pierwsza noc z córeczką, a ja z radością się jej pozbyłam. – Nie potrafię powstrzymać potoku łez, opowiadając tę historię. Tamtej nocy jakaś cząstka mnie bała się, że okazałam się najgorszą matką świata. Dobra matka na pewno trzymałaby się swojego skarbu dwadzieścia cztery godziny na

dobę, pilnując, by nie stała mu się żadna krzywda. – Po jakichś dziesięciu minutach wciąż nie spałam, przemęczona i drażniona poczuciem winy. Okrutnie brakowało mi Florence, więc stwierdziłam, że właściwie mogę po nią pójść. Zadzwoniłam po położną i po kilku sekundach zjawiła się Cheryl, trzymająca niemowlę. Myślałam, że to Florence, ale tylko dlatego, że właśnie Cheryl wcześniej ją zabrała. Ze zmęczenia prawie odchodziłam od zmysłów. Od trzech dni ani na chwilę nie zmrużyłam oka! – I gdy tylko weszłam do sali z dzieckiem, natychmiast zrozumiała swój błąd – powiedziała Cheryl. Dzięki Bogu. Nadal trzyma moją stronę. Simon zdaje sobie z tego sprawę i teraz musi traktować mnie poważniej ze względu na to ciche wsparcie ze strony mojej położnej. Dzięki Bogu za Cheryl. – Cheryl, czy pamiętasz Mandy? – pytam ją. – Przez trzy dni doświadczała agonii – mówi David Simonowi. – To nie był nawet normalny poród, tak nam powiedzieli. Dwukrotnie próbowali indukować, ale bez skutku. Nic nie pomagało. W końcu zdecydowali się na cesarskie cięcie, ale znieczulenie nie zadziałało prawidłowo. Prawda? – Patrzy na mnie wyzywająco.

Kręcę głową. – Ból był tak nieznośny, że zemdlała. Ominął ją najlepszy fragment, chwila, gdy Florence wydostała się na zewnątrz. Gdy się w końcu ocknęła, było już po wszystkim. Karmienie piersią też okazało się kompletną klapą, Alice to załamało. Bardzo chciała sama karmić Florence. Nie sądzi pan, że w podobnych okolicznościach każdy przeżyłby traumę i doświadczył... no nie wiem, postnatalnego szaleństwa? Jestem zbyt wstrząśnięta słowami Davida, by cokolwiek powiedzieć w swojej obronie. Wydaje się znać wszystkie fakty, ale ominęła go cała prawda. Czy wtedy tak negatywnie to odbierał? Jeśli tak, to nie dał tego po sobie poznać. Po raz pierwszy wyobrażam sobie jego umysł jako groźny kraj, do którego boję się wjechać. Przez te wszystkie lata czekałam, aż mnie do niego wpuści. Zakładałam, że wiem lub mogę się domyślić, jak wyglądają jego krajobrazy Myślałam o cierpieniu i niepewności związanej z dorastaniem bez ojca, z separacją z synem, z traumą po śmierci Laury. Przypisywałam mu myśli i uczucia, które miałabym, będąc na jego miejscu.

– To droga donikąd – wzdycha Simon. – Zważmy dziecko. Zaczynam pisać w głowie odmienną wersję swoich zeznań, znacznie bliższą prawdy niż te, które podpisałam dla Simona: Mam na imię Alice i kocham swoją córeczkę Florence ponad życie, bardziej niż wszystkie najlepsze rzeczy na świecie razem wzięte. Jej pełne imię i nazwisko to Florence Imogen Fancourt. Ma idealnie krągłą główkę, niewiele włosków, ciemnoniebieskie oczy i malutkie, perfekcyjne usta, które wyglądają jak różowy kwiatuszek. Jej palce u rąk i nóg, a także rzęsy, są zaskakująco długie. Pachnie czysto i świeżo, jak proszek, jak coś nowego. Ma uszy mojego ojca. Gdy obracam Alice w swoich dłoniach, żeby ułatwić jej beknięcie, jej okrągłe ramionka opadają w przód, a z krtani wydostaje się śmieszny dźwięk, jakby płukała gardło. W uroczy sposób składa dłonie i stopki, niczym baletnica, i nie płacze przypadkowym, anarchicznym szlochem charakterystycznym dla niektórych niemowląt. Płacze jak rozgniewany dorosły, któremu ciąży na sercu jakiś głęboki żal. – Dokładnie cztery kilogramy. – I co z tego? Co z tego? To nic nie znaczy.

Po prostu nabrała ciałka. To normalne u niemowląt. W piątek, dwunastego września 2003 roku przyszła na świat w drodze nieplanowanego cesarskiego cięcia w szpitalu Culver Valley. Ważyła trzy kilo i dwanaście dekagramów. Nie był to wcale koszmar, jak utrzymuje mój mąż, lecz najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Gdy lekarze i położne przewoziły mnie z izby porodowej na salę operacyjną, usłyszałam, jak ktoś woła do mojego męża: „Niech pan weźmie jakieś ubranie dla dziecka". Właśnie wtedy uderzyło mnie, że to wszystko dzieje się naprawdę. Skręciłam szyję i zdołałam tylko dostrzec Davida przetrząsającego moją torbę szpitalną. Wyjął z niej biały trykot i biały pajacyk w Kubusie Puchatki i Tygryski. „Puchatek lubi miód, ale Tygrysek uważa, że to śmieszne". Kupiła go Vivienne. „Pierwsze ubranko dziecka winno być białe’’, powiedziała. Pamiętam, że pomyślałam sobie wtedy: te ubranka będzie nosiła moja córeczka. Już niedługo. – Kontaktowaliście się ze szpitalem? – pyta Cheryl. – Jest szansa, że wciąż mają tam łożysko i pępowinę. Można by sprawdzić, czy pochodzą od tego dziecka. Powinniśmy się ich

pozbywać po dwóch dniach, ale szczerze mówiąc, nie zawsze tak się dzieje. Lepiej szybko się do nich odezwijcie. – Na miłość boską, to przecież jakaś farsa! Naprawdę zamierzacie... Gdy wjeżdżałam na salę operacyjną, słyszałam w głośnikach piosenkę Cher. Tę, w której jej głos drży. Momentalnie mi się spodobała i wiedziałam, że już zawsze będzie mi przypominała narodziny mojego dziecka, że będzie to moja piosenka, moja i mojej córeczki. Anestezjolog wycisnął mi na brzuch niebieski żel. „Nie powinien być zimny”, powiedział. – Nie byłoby to bardzo trudne, jak sądzę, pod względem nakładu pracy i środków. Ale trochę trzeba będzie poczekać na wyniki testów. – Widzicie? Pan inspektor nie chce rozgniewać swojego przełożonego marnowaniem publicznych pieniędzy na ewidentne szaleństwo. – Jest jeszcze ta druga kobieta z izby porodowej. Ta Mandy o której wspominała Alice. – Żadna z tych osób nawet nie spojrzała na Florence! – Panie Fancourt, nie pomaga mi pan. Przepraszam wszystkich na chwilę.

Żel był zimny.

10 Wpisy w notesie kieszonkowym detektywa konstabla Simona Waterhouse’a (dokonane 3/10/03, 19.00) 27/9/03 Miejsce: komisariat policji w Spilling. Odebrałem telefon od Alice Fancourt (patrz indeks). Powiedziała, ze musi ze mną niezwłocznie porozmawiać, ponieważ ma nowe informacje co do zarzutów, jakoby jej dziecko zostało porwane i zamienione na inne (sprawa nr NSI035–03–Q). Zaproponowałem, by nieco później tego samego dnia towarzyszyła swojej teściowej, Vivienne Fancourt (patrz indeks), która była umówiona na złożenie zeznań. Powiedziałem, że wtedy z nią porozmawiam. Pani Fancourt rozpłakała się i powiedziała, że musi spotkać się ze mną w cztery oczy, z dala od swojej teściowej i męża, Davida Fancourta (patrz indeks). Skonsultowałem się ze swoim

przełożonym, detektywem sierżantem 326 Charlotte Zailer, która upoważniła mnie do spotkania i rozmowy z Alice Fancourt. Pani Fancourt zaproponowała, byśmy spotkali się w borze Chompers, mieszczącym się w jej klubie fitness, Waterfront (przy Saltney Road, Spilling), o godzinie 14.00 w niedzielę 28 września. Powiedziałem, że to niemożliwe i zaproponowałem poniedziałek 29 września. Pani Fancourt mocno się zdenerwowała i powiedziała, że nie wie, czy może czekać tak długo, ale wyjaśniłem jej, że wcześniej nie będę mógł się z nią spotkać. Powiedziałem też, że komisariat policji będzie bardziej odpowiedni niż bar Chompers, ale pani Fancourt nalegała na spotkanie w miejscu „mniej oficjalnym i peszącym”. Następnie powiedziała, że Vivienne Fancourt również jest członkinię klubu Waterfront, ale nigdy nie bywa w Chompers, bo uważała ten bar za „potworną spelunę". Na wypadek, gdyby Vivienne Fancourt pojawiła się w klubie w tym samym czasie, Alice Fancourt poinstruowała mnie, żebym nie wchodził głównym wejściem i przez lobby, ale raczej użył bezpośredniego wejścia do baru od Alder Street. Dzięki temu pani Fancourt będzie pewna, że nawet jeśli jej

teściowa przyjdzie do klubu, i tak mnie nie zobaczy. Powiedziałem, że to wszystko zbyt skomplikowane i ponownie zaproponowałem spotkanie w komisariacie policji. Pani Fancourt odmówiła, wpadła w histerię i oznajmiła, że jeśli nie zgodzę się na spotkanie we wskazanym przez nią miejscu, nie podzieli się ze mną nowymi informacjami. Powiedziała, że bar Chompers jest jedynym miejscem, gdzie Vivienne Fancourt z pewnością się nie zjawi, jako że „z zasady bojkotuje ten lokal". Powiedziałem pani Fancourt. że poproszę swoją sierżant o zgodę, i poleciłem, by zadzwoniła do mnie za dziesięć minut. Następnie odbyłem konsultacje z sierżant Zailer, której powiedziałem, że martwi mnie nietypowa natura żądań pani Fancourt. Detektyw sierżant Zailer stwierdziła, że powinniśmy na nie przystać, aby uzyskać informacje, którymi obiecała się z nami podzielić. Cztery minuty później zadzwoniła pani Fancourt i umówiliśmy się na spotkanie w barie Chompers klubu fitness Waterfront, o godzinie 14.00 w poniedziałek 29 września. Pani Fancourt powiedziała, że jeśli nie zjawi się do 14.30, nie powinienem na nią dłużej czekać. Wyjaśniła, że nie jest pewna, czy będzie mogła wyjść z domu.

Powiedziała to wystraszonym tonem, po czym natychmiast się pożegnała i odłożyła słuchawkę. 29/9/03 Miejsce: Bor Chompers w klubie fitness Waterfront, Saltney Poad 27, Spilling. Godzina 14.00. Gdy przyjechałem, Alice Fancourt (patrz indeks) już tam była. siedziała przy stoliku w sali dla niepalących. Bar był: przepełniony, hałaśliwy, zadymiony, bardzo ciepły. W tle panował nieustanny szum rozmów i śmiechu, a z głośników rozstawionych dookoła pomieszczenia dochodziła głośna muzyka. Po jednej stronie sali znajdował się wydzielony obszar dla dzieci, a w nim zabawki, nadmuchiwany basen wypełniony plastikowymi piłeczkami, małe plastikowe drabinki oraz domek do zabaw. W tej części pomieszczenia bawiło się około dziesięciorga dzieci, w wieku od dwóch do siedmiu lat. Gdy siadałem, pani Fancourt odezwała się do mnie: Mech pan spojrzy na rodziców. W ogóle nie sprawdzają, czy dzieciom nic się nie dzieje. Najwyraźniej żadne z nich nigdy naprawdę nie bało się o ich bezpieczeństwo". Powiedziałem, że nie mają się

o co bać, na co pani Fancourt odparła: „Wiem. Chciałabym tylko móc im powiedzieć, jakie mają szczęście . Z początku sprawiała wrażenie spokojnej, ale gdy zaczęła mówić, stała się bardziej poruszona. Powiedziała, że chce mnie prosić o przysługę. Miałbym pomóc jej odnaleźć ojca męża ( nazwisko nieznane), o którym nie powiedziano jej absolutnie niczego, oprócz tego, że porzucił dom rodzinny, kiedy David skończył sześć lat, i od tamtej pory nie utrzymuje z nimi kontaktu. Wytłumaczyłem pani Fancourt, że nie mogę nic zrobić bez zgody mojego sierżanta, a sierżant Zailer z pewnością nie zgodzi się na poszukiwania ojca Davida Fancourta, ponieważ nie ma żadnego powodu wiązać jego osoby z prowadzoną przez nos sprawą. Spytałem, po co chce odnaleźć teścia, na co odparła: „Chcę zapytać go, dlaczego odszedł, dlaczego porzucił swojego syna. Jakim trzeba być ojcem, żeby zrobić coś takiego? Czemu nikt nigdy o nim nie wspomina? A jeśli...?”. Nie dokończyła tego zdania, mimo że ją do tego zachęcałem. Powiedziała: „Gdybym porozmawiała z ojcem Davida, mogłabym lepiej zrozumieć swojego męża". Powiedziała, że jej mąż najpierw ją idealizował, a teraz demonizuje. „Wie pan, że tak się często

zachowują ludzie, którzy mieli brutalne, pełne przemocy dzieciństwo? To typowa reakcja", wyjaśniła. Następnie pani Fancourt powiedziała, że na oddziale położniczym była razem z nią druga kobieta, z którą chciałaby się skontaktować. Kobieta ta ma na imię Mandy, ale nic więcej o niej pani Fancourt nie wiedziała. Poprosiła mnie, bym ją odnalazł. Początkowo nie chciała powiedzieć, dlaczego interesuje ją ta Mandy, ale potem nieoczekiwanie zmieniła zdanie. Wyjaśniła, że w szpitalu powiedziała Mandy, gdzie mieszka, i że z wyrazu jej twarzy wywnioskowała, że kobieta rozpoznała z opisu dom Pod Wiązami (patrz indeks). Pani Fancourt stwierdziła, że bardzo by ją to uspokoiło, gdyby mogła złożyć jej wizytą i upewnić się, że niemowlę, którym opiekuje się Mandy, jest faktycznie jej dzieckiem, a nie córką pani Fancourt. „Mandy miała potwornego, agresywnego chłopaka ”, powiedziała mi pani Fancourt. „Może bała się, że zrobi krzywdę jej dziecku, więc podmieniła je za Florence, żeby je ochronić. Długo się nad tym głowiłam i naprawdę nie potrafię wymyślić żadnego innego powodu, dla którego ktoś mógłby chcieć dokonać takiego

aktu”. Mówiąc to, pani Fancourt zaczęła mocno panikować i zalała się łzami. „Byłaby to moja wina ", powiedziała. „To ja powiedziałam Mandy, gdzie mieszkamy". Próbowałem ją uspokoić, ale mnie zagadywała, tłumacząc, że choć nie zna imienia ani nazwiska chłopaka Mandy, to może mi go opisać. Zaczęła to robić, ale jej przerwałem i wyjaśniłem, że wątpię, by sierżant Zailer pozwoliła mi iść podanymi przez panią Fancourt tropami. Pani Fancourt zignorowała tę uwagę i kontynuowała opis. Powiedziała, że chłopak Mandy miał brązowe włosy, ale „w jego rodzinie na pewno jest ktoś rudy. Rozumie pan, co mam na myśli? Jestem pewna, że jedno z jego rodziców ma rude włosy. Ma ten rodzaj cery w kolorze kości słoniowej z odcieniem żółci". Przez całą rozmowę pani Fancourt mówiła tym samym, rozgorączkowanym, dziwnym tonem. Zdawała się mieć trudności ze skupieniem uwagi na jednej kwestii, nieustannie przeskakując z tematu teścia na chłopaka Mandy. Odniosłem wrażenie, że była irracjonalnie zaabsorbowana tymi dwoma mężczyznami. W pewnej chwili zdała sobie sprawę, że nie ma przy sobie telefonu komórkowego i bardzo się zdenerwowała,

twierdząc, że musiał go „skonfiskować" jej mąż. Zmartwiłem się jej stanem emocjonalnym i poradziłem, by poszła do lekarza.

11 Piątek, 26 września 2003 Stoję w drzwiach naszej sypialni. David leży w łóżku. Nie patrzy na mnie. Co jakiś czas twarda, lodowata rzeczywistość zaistniałej sytuacji uderza mnie na nowo, jakby pierwszy raz: nieznośny lęk, realne prawdopodobieństwo, że koniec naprawdę może nie okazać się dobry. Teraz też to odczuwam. Moje ciało drży, muszę użyć wszystkich sił, by zachować równowagę. – Chcesz, żebym spała w innym pokoju? – pytam. Wzrusza ramionami. Czekam. Po jakichś dziesięciu sekundach, widząc, że nie zamierzam odejść, David mówi: – Nie. Lepiej już nie mnóżmy komplikacji. I tak jest ich sporo. – Robi to przez wzgląd na Vivienne. Nadal ma nadzieję, że uda mu się przedstawić to, co się stało, jako błahy problem. „Trochę jej tylko odbiło. Naprawdę, mamo, wkrótce się z tego otrząśnie”. Obydwoje unikamy myśli o trosce i cierpieniu, jakie sprawiliśmy jej wieściami z domu. Kiedyś wierzyłam, że tak długo, jak Vivienne będzie

szczęśliwa, również i mnie jako członkowi rodziny nie może stać się krzywda. Druga strona tego przekonania – lęk, że jeśli Vivienne będzie niezadowolona, świat ulegnie zagładzie – okazuje się trudna do zlekceważenia. Kamień spada mi z serca, gdy widzę, że David nie chce mnie porzucić. Może gdy położę się obok niego, da mi nawet zwyczajowego całusa na dobranoc. Czuję się tym dostatecznie zachęcona, by powiedzieć: – Davidzie, jeszcze nie jest za późno. Wiem, że niełatwo jest wycofać się ze słów, które wypowiedziałeś, ale przecież musisz chcieć, by policja odnalazła Florence. Musisz! A umożliwisz im to jedynie, mówiąc, że to ja mam rację. Wtedy zaczną jej szukać. – Staram się utrzymać głos na zrównoważonym poziomie. David boi się przesadnych wyrazów emocji. Nie chcę go bardziej spłoszyć. – Mógłbym powiedzieć ci to samo – odpowiada beznamiętnym tonem. – Nie jest za późno na zrezygnowanie z tej niedorzecznej maskarady. – Dobrze wiesz, że to nie jest maskarada. Davidzie, proszę cię! Co z drugą matką, matką dziecka w naszym domu? Co z nią? Ona tęskni za swoją córką tak jak ja tęsknię za Florence.

Nic cię to nie obchodzi? – Inna matka? – mówi z sarkazmem w głosie. – A, ona. Nie, gówno mnie ona obchodzi. Wiesz, dlaczego? Bo nie ma żadnej innej matki. Myślę o Mandy ze szpitala. Jak potraktowałby ją jej chłopak, gdyby znaleźli się w takiej sytuacji? Tak naprawdę rozmawiałam z nią tylko raz. Powiedziała mi, że mają mieszkanie z jedną sypialnią. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak będą sobie radzić na tak małej przestrzeni po urodzeniu dziecka. .Wiesz, jacy są mężczyźni, gdy przerywa im się sen”, westchnęła. Czułam się okropnie, gdy spytała mnie, jak my mieszkamy Nie chciałam kłamać, więc musiałam przyznać, że mamy duży dom, choć wyraźnie zaznaczyłam, że nie należy do mnie. – Davidzie, pamiętasz Mandy z oddziału położniczego? – Dotykam jego ramienia, ale on je odsuwa. – Powiedziałam jej, gdzie mieszkamy. Wiedziała, o którym domu mówię. – Głos zaczyna mi drżeć. – To znaczy, twierdziła, że go widziała, że wie, przy której stoi drodze. – Nie pojmuję, jak cię na to stać – mówi David cicho. – Tak, pamiętam Mandy Współczuliśmy jej. Co chcesz powiedzieć? Że to

ona ukradła Florence? – Kręci głową. – Nie wiem, skąd masz tupet, by mówić takie rzeczy Teraz widzę, że jest już za późno. Wcześniej próbował ze mną dyskutować, ale wtedy zamknęłam się w sypialni i zignorowałam go. Jest już o jedną traumę za daleko. Wprowadziłam w jego życie panikę i niepewność. Jestem źródłem wszystkich jego kłopotów, potworem. David odwraca się w moją stronę. – Dzisiaj myślałem, że jesteś chora, że zwariowałaś – mówi szeptem. – Ale to nieprawda. Jesteś tak samo zrównoważona, jak ja. – Tak! – Do oczu napływają mi łzy, a ramiona opadają w poczuciu ulgi. – To znaczy, że po prostu jesteś zła. – Znów się ode mnie odwraca z wrogim wyrazem twarzy. – I zakłamana. Mój umysł się buntuje, niezdolny zaakceptować tego, co właśnie usłyszał. Jak on może nazywać mnie złą? Przecież mnie kocha. Wiem, że mnie kocha. Nie może być inaczej. Nawet teraz, po tych strasznych rzeczach, które mówił, nie potrafię wyrzucić z pamięci wszystkich jego cudownych gestów, uśmiechów, pocałunków i czułości. Jak może

być mu tak łatwo zwrócić się przeciwko mnie? – Pójdę się przebrać – mówię cicho i wyciągam koszulę nocną spod poduszki. Nie mamy z Davidem zwyczaju rozbierać się w swojej obecności. Kochamy się zawsze półubrani i po ciemku. Gdy się poznaliśmy, uważałam jego skromność za nietypową. Potem mówiłam sobie, że ta staroświeckość jest urocza, że pewnie wynika z przynależności klasowej. Nigdy wcześniej nie byłam w związku z tak pieczołowicie wyhodowanym osobnikiem. Nim poznałam Davida, nie miałam pojęcia, że mleko należy trzymać w dzbanku, a masło w maselniczce. W domu moich rodziców normą było stawianie butelek mleka na wielkim, wysłużonym, sosnowym stole w kuchni, przy którym jedliśmy wszystkie posiłki. David wstaje z łóżka. Nawet nie zdążyłam się domyślić, co zamierza, a już zatrzasnął drzwi sypialni. Opiera się o nie, nic nie mówiąc i wpatrując się we mnie oczyma bez wyrazu. – Chciałam pójść do łazienki, żeby się przebrać do snu – powtarzam. Kręci głową, stoi bez ruchu. – Davidzie, potrzebuję skorzystać z toalety – muszę powiedzieć. Nie mogę fizycznie usunąć go sobie z drogi. Jest znacznie silniejszy ode

mnie. Patrzy na mnie, potem na koszulę nocną w mojej dłoni, potem znowu na mnie, dając wyraźnie do zrozumienia, co mam zrobić. Nie widzę żadnego wyjścia z sytuacji, nie z tak pełnym pęcherzem. W myślach licząc do dziesięciu, zaczynam się rozbierać. Odwracam się lekko w bok, by ograniczyć mu widok, bo czuję się tak, jakby mi kazano zdjąć ubranie przed nieznajomym, jednak David ostentacyjnie wyciąga szyję, by zobaczyć moje nagie ciało. Na twarzy ma uśmieszek. Chyba wolałabym dostać cios pięścią. Gdy mam już na sobie koszulę nocną, patrzę mu w oczy. Ma tryumfujący wyraz twarzy. Kiwa potakująco głową i odsuwa się, bym mogła wyjść. Przed zwymiotowaniem zdążam jedynie zamknąć drzwi do łazienki i dopaść sedesu. To nie strach wywraca mi wnętrzności, lecz szok. Kimkolwiek jest ta lodowata, bezlitosna osoba w naszej sypialni, z pewnością nie jest nią David. Nie poznaję własnego męża. To nie może być ten sam człowiek, który w pierwszej kartce urodzinowej, jaką mi wysłał, napisał: „Jesteś miarą moich snów”. Później dowiedziałam się przez przypadek, że to słowa z piosenki The Pogues.

David szeroko się uśmiechnął, gdy mu powiedziałam, że to wiem. „No co? Myślałaś, że sam będę pisał romantyczne wersy? – powiedział. – Ja piszę programy komputerowe. Potrafię uwodzić laptopy, ale nie kobiety Wierz mi, lepiej ci będzie, jeśli zostawię cię pod opieką utalentowanego pana Shanea McGowana”. Roześmiałam się wtedy. David zawsze umiał mnie rozśmieszyć. Nie wierzę, że zmuszając mnie do striptizu, David zachowywał się racjonalnie. Coś w jego głowie musiało pęknąć, widocznie przepalił się jakiś bezpiecznik. Fatalnie reaguje na stres. Tak zwykle bywa z ludźmi, którzy nie potrafią mówić o swoich uczuciach. Nie chcę znowu go prowokować, więc wracam do sypialni i bezgłośnie wślizguję się pod kołdrę. David leży na najdalszej krawędzi materaca, odwrócony do mnie plecami. Szybko zapadam w najgorszy rodzaj snu – burzliwą, pełną wstrząsów wędrówkę przez niepokojące sceny i obrazy, przypominającą jazdę przez piekło z prędkością stu kilometrów na godzinę. Widzę Florence, samotną i zapłakaną, lecz nie mogę do niej podejść, bo nie wiem, gdzie jest. Widzę Laurę leżącą na ścieżce między domem a drogą. Jeszcze nie umarła, próbuje wyciągnąć

nóż z klatki piersiowej. Słyszę rytm. Tykanie. Siadam na łóżku, niepewna, czy śnię, czy się obudziłam. Łóżko po stronie Davida jest puste. Przez moment czuję mrożący całe ciało strach. To ja jestem sama, to mnie dźgnięto nożem i ja teraz leżę w nieprzeniknionych ciemnościach. Po chwili mój mózg zalewa zimny, duszący strumień, nagła świadomość, przerażająca konstatacja. Florence. Pragnę mojej Florence. W płucach zalega coś ciężkiego, oddech tkwi uwięziony w krtani. Jestem zbyt zbolała, by płakać. Patrzę na zegar. Prawie piąta. Skradam się do drzwi sypialni i otwieram je tak cicho, jak tylko się da. Drzwi do pokoiku dziecięcego są rozchylone, a na dywan korytarza pada ciepłe, żółte światło. Słyszę szept Davida, ale nie mogę zrozumieć, co mówi. Ból wzbiera we mnie, grożąc eksplozją, która zdradzi, że tu stoję. Powinnam być w pokoju z dzieckiem, a nie na korytarzu, cała drżąca niczym intruz. Ale i to nie byłoby dobre. Nikogo nie powinno być w pokoju dziecięcym. Jeszcze nie teraz. Florence powinna leżeć w koszyku przy moim łóżku. Tego chciałam, ale Vivienne oprotestowała, jak zwykle, te „nowoczesne pomysły”. „Dziecko powinno leżeć we własnym

pokoju, we własnym łóżeczku, od dnia narodzin”, powiedziała zdecydowanym tonem. David się z nią zgodził, więc i ja ustąpiłam. Przez całą ciążę ustępowałam. Ilekroć David wspierał Vivienne, chowałam honor do kieszeni i ukrywałam żal o wyłączenie mnie z podejmowania kolejnej istotnej decyzji dotyczącej mojego dziecka. Wmawiałam sobie, że Davidowi trudno jest sprzeciwić się Vivienne. Jest takim oddanym synem. Zawsze uważałam to za cnotę. Dla postronnego obserwatora musiałam być wzorem posłuszeństwa, lecz w środku płonął we mnie ogień niewypowiedzianego buntu. I w jakiś dziwny sposób ta moja bierność mi nie przeszkadzała, bo wiedziałam, że jest stanem przejściowym. Cały czas zdawało mi się, że tylko odpoczywam, nabieram sił. Florence była moją córką, nie Vivienne, i w odpowiedniej chwili zamierzałam postawić na swoim. Zdarza się, że łapię się na tym, że współczuję Vivienne, jakbym ją zawiodła wykształceniem w sobie umiejętności samodzielnego myślenia. Gdy ją poznałam, właśnie tę jej wtrącającą się, autorytarną naturę pokochałam najbardziej. Pragnęłam mieć ją za teściową w równym stopniu, jak

Davida za męża. Czując, że mój oddech i bicie serca są głośniejsze od orkiestry dętej, podchodzę na palcach pod same drzwi i zatrzymuję się dopiero, gdy słowa Davida stają się słyszalne. – Grzeczna dziewczynka – mówi. – Całe sto gramów. Właśnie tyle potrzeba rosnącej dziewczynce. Zuch z ciebie. Jestem z ciebie dumny, Twarzyczko. – Znowu to przezwisko. Słyszę miękkie cmoknięcie, pocałunek na dobranoc. – Teraz nowa pielucha, jak sądzę. – Zauważam, że mówi o sobie „ja”. Nie „tatuś”, lecz „ja”. Muszę powiedzieć o tym Simonowi Waterhouse owi. Wiem, że to nie jest żaden dowód, ale może wpłynę na jego decyzję. Przez ostatnie dwa tygodnie David odnosił się do siebie w trzeciej osobie, jako „tatuś”. Biegnę z powrotem po korytarzu, nie dbając o to, czy mnie usłyszy, po czym rzucam się do łóżka. Z jakichś głębokich pokładów wydobywam kolejne łzy. Odgłos tego pocałunku mnie wykończył. Pragnę pocałować swoją córkę. Pragnę móc przytulić i ucałować swoich rodziców, ale tego nie zrobię już nigdy Nie mogę tego znieść. Chciałabym, żeby owinęli mnie kołdrą i powiedzieli, że wszystko to tylko zły sen, a rano

wszystko będzie już dobrze. Gdy byłam dzieckiem, co wieczór przechodziłam przed zaśnięciem skomplikowany rytuał. Najpierw mój tata czytał mi bajkę, a potem mama przychodziła na górę, żeby śpiewać mi do kołysanki, zazwyczaj trzy albo cztery Bez względu na to, ile by zaśpiewała, zawsze prosiłam o kolejną i mama zawsze spełniała moje życzenie. Bye-Bye Blackbird, Second-Hand Rose, The Sunny Side of the Street – do dziś pamiętam słowa tych piosenek. Po kołysankach na górę wracał mój tata i odbywał się wielki finał: pogawędka przed snem. Była to moja ulubiona część wieczoru. Zawsze pozwalał mi wybrać temat pogawędki i gdy już go ustaliliśmy, mogłam zadawać tyle pytań, ile tylko przyszło mi do głowy, tym samym jak najdłużej trzymając go przy sobie. Miałam wtedy chyba cztery, może pięć lat. David miał sześć, gdy jego ojciec uciekł z domu. Nie znam nawet imienia mojego teścia i nie rozumiem, dlaczego wydaje mi się, że nie powinnam o nie zapytać. Przez te wszystkie wieczory odpytywałam swojego tatę, żeby tylko przedłużyć wieczorną pogawędkę. Tyle pytań zadaję swoim pacjentom, by zrozumieć, jak najlepiej im pomóc. Zadawanie pytań leży w

mojej naturze. Tylko David sprawia, że się przed nimi powstrzymuję. Jeśli tylko zdaje sobie sprawę, że próbuję zgłębić jakiś aspekt jego osobowości, reaguje tak, jakbym była niegrzeczna i wścibska. „Co to ma być? Przesłuchanie?” – mawia wtedy Albo: „Sprzeciw, Wysoki Sądzie. Oskarżyciel dręczy świadka”. Po takich słowach śmieje się i wychodzi z pokoju, dając wyraźnie do zrozumienia, że rozmowa dobiegła końca. Tłumaczyłam tę defensywną postawę dawnymi urazami i brałam na nie poprawkę. Ciężko jest zerwać z takim zwyczajem. Nawet dzisiaj nie potrafię przestać obwiniać samej siebie za jego zachowania. Zawsze utwierdzałam go w wierze, że zrobię dla niego wszystko, a teraz David widzi, że prawda jest inna. Nawet przed nim odmawiam przyznania, że dziecko w sąsiednim pokoju jest naszą córką. Nie chciałam go zawieść, ale do tego doszło. Pewnych sytuacji nie sposób przewidzieć. Słyszę niski, dudniący dźwięk. Silnik samochodu. Vivienne i Felix. Czy to mnie obudziło? Wstaję z łóżka i podchodzę do okna. Szukam dłonią złotego łańcucha. W domu Vivienne żadnej zasłony nie da się odsunąć

prostym ruchem. Po kilku nieudanych próbach w końcu udaje mi się pociągnąć za sznur w odpowiednią stronę. Zasłony rozsuwają się z gracją. Wzdłuż podjazdu ciągnie się światło rzucane przez przednie lampy mercedesa Vivienne – dwa długie, białozłote snopy świetlistego pyłu. Nieco łagodniejsze światło pada z lampy zawieszonej na ścianie stodoły Rzuca ona przytłumiony, pomarańczowy blask na większą część terenu między domem a drogą. Zamontowano ją po śmierci Laury. Przedtem o tej porze nie dałoby się niczego dostrzec. Zastanawiam się, czy policja zna dokładną godzinę – co do minuty – kiedy zabito Laurę, czy udało im się ustalić taki szczegół. Gdy przesłuchiwali mnie i Davida natychmiast po tym zdarzeniu, mogli nam powiedzieć jedynie tyle, że została dźgnięta nożem między dziewiątą wieczorem a wczesnymi godzinami rannymi. Robi mi się źle na myśl, że dogorywała w kompletnej ciemności. Spotkałam Laurę tylko raz w życiu. Nie polubiła mnie. Umarła, uważając mnie za płytką, pozbawioną woli idiotkę. Sięgam dłonią po sznur, który ściąga zasłony, nie chcę, by Vivienne widziała, że nie

śpię. Serce mi wali. Szybko, szybko. Nie jestem jeszcze gotowa na to spotkanie. Zasłony wracają na swoje miejsce, zostaje w nich jedynie wąska szpara. Patrząc przez nią, widzę Vivienne. Nie wygląda na zadowoloną. Ma na sobie ciemne spodnie w kant i czarny, wełniany sweter. Przez kilka sekund wpatruje się beznamiętnie w dom, jakby planowała najazd, a w końcu wyciąga rękę w stronę Feliksa. Chłopiec ją bierze i oboje maszerują podjazdem ku drzwiom. Obydwoje idą z wyprostowanymi plecami i zdecydowanym krokiem. Vivienne ciągnie za sobą sporą walizkę na kółkach. Nie rozmawiają ze sobą. Przy największym wysiłku trudno by w nich dostrzec dwoje urlopowiczów wracających z odpoczynku na Florydzie. Czuję na plecach oddech Davida. – Słusznie się boisz – szepce mi na ucho. Biorę gwałtowny wdech i niemal tracę równowagę. Byłam tak skupiona na Vivienne, że nie usłyszałam, jak wchodzi do sypialni. – Od razu przejrzy cię na wylot. – Jakżeż musiał liczyć, aż do ostatniej chwili, że się wycofam, gorąco przeproszę za swój atak szału i pozwolę mu przywitać mamę uspokajającymi słowami: „Nie przejmuj się! Wszystko minęło!”. Próbuje mnie przestraszyć, bo sam panicznie się boi.

Udaje mu się. Mam ochotę zadzwonić do Simona Waterhouse a, zawołać go, by przybył mi na ratunek. Chcę się skryć w jego ramionach i usłyszeć, że dzięki niemu mnie i Florence nic nie grozi. Stałam się osobą, w której każdy psychoterapeuta rozpoznałby swojego najbardziej typowego pacjenta. Potrzebująca i niezdolna do spełnienia pokładanego we mnie oczekiwania, że zachowam się jak dorosły człowiek, stworzyłam układ, który w mojej branży określa się mianem trójkąta dramatycznego: ja odgrywam rolę ofiary, David jest moim oskarżycielem, a Simon obrońcą. Drzwi wejściowe otwierają się z kliknięciem, po czym głucho zamykają. Wróciła Vivienne.

12 3/10/03, 21,00 – Nie mówię definitywnie nie. Doprawdy nie wiem jeszcze. Postaram się. – Simon gryzł się w język, by nie powiedzieć: „Czy mi się zdaje, czy już o tym dzisiaj rozmawialiśmy? Co takiego się wydarzyło od tego ostatniego telefonu?”. Zdecydowanie łatwiej było, gdy jego matka pracowała na pełny etat. Wtedy nie dzwoniła tak często. – A kiedy będziesz wiedział? – Trudno powiedzieć. Zależy, jak mi się ułoży praca. Wiesz, jak u mnie bywa. – Gówno wiedziała. Nie miała pojęcia. Uważała, że niedzielny obiad jest ważniejszy. – To co nowego? – zapytała Kathleen Waterhouse. Simon miał ją przed oczyma, mimo że rozmawiali przez telefon. Wiedział, że przyciska słuchawkę mocno do ucha, jakby chciała ją sobie trwale przymocować do głowy. Bała się, że straci połączenie z synem, jeśli nie użyje wszystkich sił. Po rozmowie jej ucho będzie czerwone i obolałe. – Nic nowego. – Odpowiedziałby w ten

sposób, nawet gdyby dzień wcześniej wygrał na loterii albo został zaproszony na rejs promem kosmicznym. W teorii pragnął, by jego pogawędki z mamą były luźne, przyjemne. Często sobie wyobrażał, co jej powie, jak zażartuje, jakie opowie anegdoty, gdy następnym razem będą ze sobą rozmawiać, ale jak tylko słyszał to jej nieśmiałe „Serwus, kochanie. Tu mama”, wszystko to zasychało mu na języku, a on przypominał sobie, że obowiązywał scenariusz, którego nie wolno mu było zlekceważyć, choćby nie wiadomo jak bardzo tego pragnął. Właśnie wtedy mówił „Cześć, mamo. Co słychać?” i poddawał się kolejnym rozważaniom na temat tego, czy będzie mógł przyjść na obiad w najbliższą niedzielę, w następną niedzielę, w każdą cholerną niedzielę. – A co u ciebie? – Jego następna kwestia, wypowiedziana perfekcyjnie, bez zawahania. Powie mu zaraz o jednym zdarzeniu; zawsze tak jest. – Spotkałam dzisiaj Beryl Peach. W pralni. – Tak? – Kevin będzie u nich przez chwilę. Mógłbyś zapytać, czy nie chciałby się z tobą zobaczyć. – Będę pewnie zbyt zajęty.

Kevin Peach był kumplem Simona w latach szkolnych. Krótko. To znaczy do momentu, kiedy Simonowi znudziło się bycie maskotką, szeregowym „palantem” zgranej paczki Peacha. Bawiło ich patrzenie, jak bez powodu wznieca bójki. Namawiali go, by próbował poderwać dziewczyny, u których ewidentnie nie miał najmniejszych szans powodzenia. Przepisywali jego pieczołowicie prowadzone notatki i obwiniali go za swoje niepowodzenia na klasówkach. Nie, dziękuję. Teraz miał nowe życie towarzyskie: po pracy wypady do Brązowej Krowy z Charlie, Sellersem, Gibbsem i paroma innymi. Przyjaźnie policyjne łatwiej jest utrzymać na powierzchownym poziomie, ograniczyć do gadek o sprawach zawodowych. Z wyjątkiem Charlie. Ona zawsze wykraczała poza konwencję, starała się wziąć więcej i dotrzeć głębiej. Wiedzieć więcej. – To kiedy cię zobaczę, jeśli nie w tę niedzielę? – zapytała Kathleen Waterhouse. – Nie wiem, mamo. – Na pewno nie przed odnalezieniem Alice. Simon nie cierpiał spotykać się z rodzicami, gdy był tak roztrzęsiony. Ich towarzystwo i duszna atmosfera domu, w którym się wychował i który od trzydziestu lat pozostawał bez zmian, to

dosyć, by nawet lekką chandrę zamienić w paraliżującą rozpacz. Biedni ludzie; to nie ich wina. Zawsze tak się cieszą na jego widok. – Poczekajmy i zobaczymy, co z tą niedzielą, dobrze? Odezwał się dzwonek do drzwi. Całe ciało Simona zesztywniało. Miał nadzieję, że jego matka tego nie usłyszała. Natychmiast dostałby pełen zestaw pytań: kto to? Ale jak myślisz? Czyż to nie brak kultury dzwonić komuś do drzwi po dziewiątej wieczorem? Czy to możliwe, że któryś z jego znajomych jest do tego zdolny? Kathleen Waterhouse bała się spontaniczności. Większą część swojego życia Simon poświęcił na unikaniu bycia spontanicznym. Zignorował dzwonek w nadziei, że intruz podda się i sobie pójdzie. – Jak dom? – spytała matka. Za każdym razem zadawała to pytanie, jakby chodziło o zwierzę domowe albo dziecko. – Mamo, muszę kończyć. Z domem wszystko w porządku. Naprawdę świetnie. – Dlaczego musisz kończyć? – Po prostu muszę. Zadzwonię jutro. – No dobrze, kochanie. Pa! Z Bogiem. Do usłyszenia później. Później? Simon zazgrzytał zębami. Miał

nadzieję, że to tylko figura retoryczna, że nie oznaczało to późniejszego wieczoru. Nienawidził siebie za to, że nie ma woli, nie potrafi poprosić, żeby dzwoniła do niego rzadziej. Byłaby to zupełnie rozsądna prośba. Dlaczego nie umiał jej przedstawić? Cholerny dom był w porządku. Czteromieszkaniowy segment w cichej ślepej uliczce przy parku, pięć minut piechotą od domu rodziców. Sporo uroku, ale niewiele przestrzeni – prawdopodobnie nie najlepsze miejsce dla osoby jego wzrostu, ale gdy go kupował, nie przyszło mu to do głowy. Teraz był już do niego przywiązany i nie przeszkadzało mu zbytnio pochylanie się przy przechodzeniu z jednego pokoju do drugiego. Trzy lata temu, gdy kupował swój dom, ceny nieruchomości zbliżały się do poziomu groteski i jeszcze dzisiaj cierpiał co miesiąc, spłacając kredyt. Jego matka ani nie chciała, by opuszczał rodzinny dom, ani nie rozumiała, skąd w nim taka potrzeba. Gdyby wyprowadził się dalej od domu, byłaby nieszczęśliwa. A tak mógł powiedzieć: „To tuż za rogiem. Nic się nie zmieni”. Zmiana – powód do lęku. Dzwonek znów zabrzmiał. Idąc do drzwi, Simon usłyszał głos Charlie:

– Wpuść mnie, ty pieprzony odludku! – zawołała przyjaźnie. Spojrzał na zegarek, zastanawiając się, jak długo zamierza u niego siedzieć. Otworzył drzwi. – Chryste Panie, uspokój się. – Charlie przeszła obok niego, trzymając w dłoni brązowy pakunek. Wmaszerowąła do salonu bez zaproszenia, zdjęła kurtkę i usiadła. – Przyszłam tylko, żeby ci to dać. – Rzuciła bąbelkową kopertę w stronę Simona. – Co to? – Wąglik. – Rzuciła mu skrzywioną minę. – Simon, to książka. Tylko książka. Nie ma potrzeby panikować. Przepraszam, że nie zadzwoniłam, ale byłam właśnie w pubie z Olivią, od której mam tę paczkę. Musiała wracać wcześniej do domu, więc pomyślałam, że wpadnę i ci to przekażę, dla mamy. Simon otworzył kopertę i zobaczył czystą, białą, miękką okładkę z napisem „To Risk It Ali”. Shelagh Montgomery, ulubiona pisarka jego matki. Pod nazwiskiem autorki, czarnymi, drukowanymi literami napisano WERSJA PRZED KOREKTĄ. Siostra Charlie, Olivia, była dziennikarką i pisała wiele recenzji książek. Te, które Simon przeczytał, były niepotrzebnie

miażdżące. – Czy to znaczy, że jeszcze jej nie opublikowali? – Zgadza się. – Mama się ucieszy. Dzięki. – Nie dziękuj. Przeczytaj pierwszy akapit, a zobaczysz, że to jedna z najgorszych powieści w dziejach. – Charlie sprawiała wrażenie zakłopotanej, jak zwykle, gdy ktoś przyłapywał ją na byciu sympatyczną. Często dawała mu książki, które dostawała od Olivii, albo dla niego, albo dla jego matki, zależnie od tego, czy były poważne, czy szmirowate. Za każdym razem bezlitośnie je krytykowała, zdecydowana ukryć życzliwość za zasłoną sarkazmu. Zupełnie jakby wstydziła się swoich dobrych cech. – Widzę, że wciąż się nie urządziłeś. – Zmierzyła mieszkanie krytycznym wzrokiem. – Można by pomyśleć, że mieszka tu dziewięćdziesięcioletnia wdowa. Zamaluj wreszcie te ohydne tapety. I te ozdoby! Simon, jesteś młodym facetem. Nie powinieneś trzymać na kominku ceramicznych piesków. To nienormalne. Pieski były prezentem od rodziców do nowego domu. Simon był Charlie wdzięczny za

książkę, więc zdławił w sobie irytację. Byli tak od siebie różni, to cud, że w ogóle udawało im się ze sobą rozmawiać. Simonowi nigdy nie przyszłoby do głowy komentowanie czyjegoś mieszkania, tymczasem Charlie zdawała się pochodzić ze świata, w którym nieuprzejmość była oznaką sympatii. Zdarzało się, że przychodziła do Brązowej Krowy z Olivią i wtedy Simon nie mógł się nadziwić rzucanym jedna po drugiej obelgom. „Pieprzona wariatka”, „stuknięta suka z piekła rodem”, „dziwoląg”, „mongołka” – obydwie wymieniały się tymi i innymi określeniami tak, jakby były najserdeczniejszymi komplementami. Wyśmiewały wzajemnie swoje ubrania, zachowania, postawy Ilekroć Simon widział je razem, czuł ulgę, że nie ma rodzeństwa. W świecie Charlie nie było nic zdrożnego w złożeniu komuś wizyty po dziewiątej wieczorem, bez zapowiedzi, w celu przekazania książki, z którą spokojnie można by odczekać do rana. – Pytałeś, czemu Laura Cryer wyszła z domu Fancourtów sama – powiedziała Charlie, biorąc z poręczy fotela egzemplarz Moby Dicka. Mówiąc, wertowała kartki. – Sprawdziłam w aktach. Pojechała tam zostawić kocyk dla syna. Zapomniała mu go zapakować. Miał zostać na

noc u Vivienne Fancourt. Laura wybierała się na miasto, do klubu. – Do klubu? – Simon nie miał teraz głowy do spraw zawodowych i trudno było mu się przestawić. Głowę wciąż zaprzątała mu myśl o tym, jak się pozbyć Charlie i wrócić do lektury. Zauważył, że właśnie ją odłożyła, nie dbając o zakładkę. Po raz kolejny zdławił w sobie gniew. – No wiesz, do jednego z tych miejsc, do których młodzi ludzie chodzą, żeby się bawić. Cryer była singlem, tuż przed sfinalizowaniem rozwodu. – Może kogoś poznała i Fancourt był zazdrosny? – Nikogo nie znalazła. Jej przyjaciele mówili, że aktywnie szukała. Była samotna – odparła Charlie, nieco agresywnie. Simon czuł się przytłoczony, jakby okoliczności rozmyślnie spiskowały w obronie Davida Fancourta. Musiał być winny czegoś, nawet jeśli nie morderstwa. Choć pewnie jednak morderstwa. Zniknięcie Alice i morderstwo Laury Cryer były jakoś ze sobą związane, Simon dałby sobie za to uciąć rękę. – Miałabyś coś przeciwko, gdybym złożył Darrylowi Beerowi wizytę w Brimley? Charlie jęknęła.

– Owszem, coś bym miała. Po co chcesz to robić? Simon, powinieneś starać się opierać tym swoim... dziwnym wędrówkom. – Chyba że akurat prowadzą mnie do właściwego celu, tak? – Tak. Ale teraz nie trafisz do żadnego celu. Teraz jest odpowiednia chwila na przyznanie się do błędu i zrobienie kroku do przodu. – Doprawdy? A kiedyż to ty coś takiego zrobiłaś? Jesteś równie uparta jak ja i dobrze o tym wiesz. Tylko dlatego, że coś mówisz, wszyscy muszą to uznawać za prawdę objawioną? Zawsze to robisz! – Co zawsze robię? – Próbujesz swoją prywatną opinię przekształcić w jakieś uniwersalne moralne prawo! Charlie odrzuciło. Po kilku sekundach powiedziała: – Zastanawiałeś się kiedyś, czemu jesteś dla mnie takim dupkiem, mimo iż ja wobec ciebie jestem na ogół całkiem miła? Simon gapił się na swoje dłonie. Owszem, zastanawiał się. – To nie jest moja prywatna opinia – ciągnęła cicho – tylko przyznanie się do winy Beera. Materiał DNA. Jedyną osobą w tym

pomieszczeniu, która żywi zmyślone, niczym niepodparte przekonanie, jesteś ty Laurę Cryer zabił Darryl Beer. Uwierz mi na słowo. I tamta sprawa nie ma nic wspólnego z tą, z Alice i Florence Fancourt, Simon przytaknął. – Nie chciałem cię urazić – powiedział. – To jak? Zakochałeś się w niej? W Alice? – zapytała Charlie. Wyglądała na niemal wystraszoną. Gdy tylko wypowiedziała te słowa, Simon zrozumiał, że taki był właściwy cel jej wizyty. Chciała – być może potrzebowała – zadać mu to pytanie. Wcale mu się to nie spodobało. Za kogo ona się uważała, sądząc, że może o to pytać? Tylko zalegające w nim wciąż poczucie winy powstrzymywało go przed wyproszeniem jej z domu, poczucie winy wynikające z niemożności odwzajemnienia jej uczuć. Charlie była jedyną kobietą w życiu Simona, która próbowała go zdobyć. Flirt rozpoczął się w dniu, gdy przydzielono go tymczasowo do wydziału kryminalnego. Na początku sądził, że Charlie się zgrywa, aż w końcu Sellers i Gibbs wybili mu to z głowy. Gdyby tylko Simonowi udało się znaleźć w sobie jakieś uczucia wobec Charlie, obydwoje mogliby być szczęśliwi. Z pewnością ułatwiłoby

to jego życie. W przeciwieństwie do większości mężczyzn – a z pewnością większości policjantów – Simon nie zwracał szczególnej uwagi na wygląd zewnętrzny I co z tego, że Charlie miała duży biust i długie, chude nogi? Jej szczupła sylwetka połączona z ewidentną chęcią i otwarciem na kontakty stanowiła mieszankę, która Simona do niej zrażała. Była zdecydowanie poza jego zasięgiem, jak te dziewczyny w szkole, którymi zawracał sobie głowę, nim niezliczone upokorzenia nauczyły go pokory. Ponadto osiągnęła sukces w dwóch drogach zawodowych. I poradziłaby sobie świetnie w dowolnej dziedzinie, której poświęciłaby dostateczne dużo uwagi. Ukończyła z wyróżnieniem wydział Kultury Anglosaskiej, Nordyckiej i Celtyckiej w Cambridge. Przed przyjściem do policji była przez cztery lata obiecującą akademiczką. Gdy jej zasłużony awans został zablokowany przez kierownika wydziału, zazdrosnego o wyższość intelektualną Charlie i jej liczne publikacje naukowe, rozpoczęła od zera pracę w policji, po czym w rekordowo szybkim czasie zyskała stopień detektywa sierżanta. Jej osiągnięcia imponowały Simonowi, lecz jednocześnie go peszyły Najczęściej jednak sprawiała, że czuł

się kompletnie nie na miejscu. Patrząc wstecz, widział doskonale, jak głupio się zachował. Charlie dała wyraźnie do zrozumienia, że go pragnie, i była niewątpliwie do wzięcia. Zgodnie z konwencją powinien mieć dziewczynę, a poza nią nie było żadnych ochotniczek. Od pierwszego dnia wewnętrzny głos wyrażał swój ostry sprzeciw, ale Simon postanowił go zignorować i powtarzał sobie wciąż, jaka Charlie jest świetna i jaki z niego szczęściarz. W końcu przeprowadziła zdecydowany manewr na imprezie z okazji czterdziestych urodzin Sellersa. Było to rok temu. Simon był kompletnie zaskoczony Z wyrazem twarzy zombie nie musiał wykonać najmniejszego ruchu. Osaczyła go i przejęła pełną kontrolę nad sytuacją. Powiedziała mu nawet, że zarezerwowała dla nich pokój gościnny Sellersa. „Jeśli ktoś zajmie go przed nami, Sellers będzie szukał nowej pracy”, zażartowała. To Simona nieco zaniepokoiło, ale nadal nic nie mówił. Bał się, że w łóżku okaże się taka sama jak poza nim; że całą noc spędzi na wydawaniu rozkazów co do pożądanych przez nią czynności, ich umiejscowienia w czasie i

przestrzeni, a wszystko to w tonie nieznoszącym sprzeciwu. Simon zdawał sobie sprawę, że wielu mężczyzn lubi tego typu grę, ale on na samą myśl o niej czuł zniesmaczenie. I tak wiedział, że wszystko sknoci. Mimo to dał się wciągnąć głębiej. Wraz z kolejnymi pocałunkami entuzjazm Charlie wyraźnie rósł, więc Simon zachowywał się tak, jakby i jemu się on udzielał. Udawał przyśpieszony oddech, powiedział kilka miłych słów, w nadziei, że zabrzmią romantycznie – słów, które nigdy nie przyszłyby mu do głowy, gdyby wcześniej nie usłyszał ich w filmach. W pewnym momencie Charlie zaprowadziła go do małego pokoju gościnnego Sellersa i rzuciła na pojedyncze łóżko. Szczęściarz ze mnie, znów powtórzył sobie w duchu. Większość facetów oddałaby bilety na finał mistrzostw świata w piłce nożnej, by znaleźć się w jego położeniu. Patrzył z przerażeniem i fascynacją na rozbierającą się przed nim Charlie. Używając logiki, racjonalną częścią swojego mózgu podziwiał ją za jej wyzwolenie od tego seksistowskiego, idiotycznego przekonania, że to mężczyzna winien wykonać pierwszy ruch. Jednak choć wstyd mu było się do tego przyznać, calusieńki jego instynkt

burzył się na myśl o agresywnych seksualnie kobietach. Już za późno, pomyślał, gdy Charlie usiadła na nim okrakiem i zaczęła rozpinać jego koszulę. Najlepszym wyjściem było zwyczajnie doprowadzić sprawę do końca. Przebiegł dłońmi po jej ciele, zdając sobie sprawę, że tego się właśnie od niego oczekuje. W tym momencie opowiadania pamięć Simona niezmiennie uciekała od detali, które były zbyt bolesne, by je roztrząsać. Wystarczyło mu wspomnienie, że w pewnej chwili zrozumiał, iż dalej brnąć nie da rady. Zepchnął Charlie ze swoich kolan, wymamrotał jakieś przeprosiny, po czym wybiegł z pokoju, nie oglądając się za siebie. Za jakiegoś tchórza i nieudacznika musiała go mieć. Spodziewał się, że wieści o jego spektakularnej porażce rozniosą się po posterunku już następnego dnia, lecz nikt nie wspomniał o tym ani słowem. Gdy Simon spróbował przeprosić Charlie, natychmiast ucięła: „Byłam urżnięta. Niewiele pamiętam”. Bez wątpienia starała się oszczędzić mu dalszego upokorzenia. – No więc? – powiedziała teraz. – Odpowiedzią było milczenie, jak by powiedział Proust. O co chodzi z tą Alice? Podoba ci się, bo

ma długie blond włosy? – Oczywiście, że nie. Simon czuł się tak, jakby w jego salonie wylądowała hiszpańska inkwizycja. Obrażało go posądzenie o taką próżność. Długie blond włosy nie miały żadnego znaczenia. Chodziło o widoczną w jej twarzy otwartość, bezbronność, fakt, że tylko patrząc na nią, można było rozpoznać jej uczucia. Dotykała go bijąca od niej powaga. Pragnął jej pomóc, a ona wierzyła, że jest do tego zdolny. Nie był w jej oczach ofiarą losu. Alice zdawała się widzieć go dokładnie takim, jakim chciał być widziany A teraz, gdy zniknęła, ciągle widział ją przed oczami, przypominał sobie każde jej słowo, wprost kipiał pragnieniem powiedzenia, że jej wierzy, wreszcie, całym sercem, w każdej sprawie. Teraz, gdy mogło być już za późno, całkowicie pochłaniała jego myśli. Jakby swoim zniknięciem przekroczyła rzeczywistość, stając się legendą. – Zakochałeś się w niej – powiedziała ponurym tonem Charlie. – Bądź ostrożny, dobra? Nie eksploduj. Mroźny uważnie ci się przygląda. Jeśli znowu dasz dupy... – Dziś rano Proust powiedział mi to samo. Nie wiedziałem, o czym mówi. Przyznaję, mam

kilka upomnień, ale nie więcej niż inni. Charlie westchnęła ciężko. – O parę więcej niż inni, jeśli mamy mówić ściśle. Ja nie mam żadnego. Sellers i Gibbs też. – Nie twierdzę, że jestem doskonały – wymamrotał Simon, momentalnie czując się zaszczuty. Sellers i Gibbs nigdy nie będą lepszymi glinami od niego i Charlie to wiedziała. Proust również. – Nie boję się podjąć ryzyka. Wiem, że czasem sprawy wymykają się spod kontroli, ale... – Simon, te wszystkie upomnienia były zaledwie upomnieniami, bo za każdym razem błagałam Prousta na kolanach, by cię lżej potraktował. Nie możesz rozjeżdżać walcem każdego, kto krytykuje trafność twoich sądów! – Dobrze wiesz, że to nie było takie proste! – Mroźny był obiema rękami za tym, żeby cię wywalili. Musiałam lizać mu tyłek, aż mi język zdrętwiał, a on nalizał się tyłków swoich przełożonych. Co mu wcale tak dobrze nie szło. Wszystko to Simon słyszał po raz pierwszy. Nerwy puszczały mu tylko przy tych, którzy na to zasługiwali. – No i niby co to ma znaczyć? – zapytał, czując się jak debil. Powinien wiedzieć o tym więcej niż Charlie. – Czemu nic mi nie mówiłaś?

– Nie wiem! – wybuchnęła. – Nie chciałam, żebyś myślał, że wszyscy naokoło ostrzą sobie zęby na ciebie, choć i tak ewidentnie masz takie wrażenie, cokolwiek byś robił. Słuchaj, miałam nadzieję, że... trochę się utemperujesz. Ostatnio jest z tobą znacznie lepiej i właśnie dlatego nie chcę, żeby cała ta sprawa z Alice wszystko spieprzyła. Obiecałam Proustowi, że będę cię kontrolować, więc... – ...więc zamierzasz teraz kontrolować nawet to, co czuję do innych? – Simon był rozsierdzony Charlie wyciągała go z tarapatów, jednocześnie to przed nim ukrywając. W jego oczach trudno było o bardziej protekcjonalne zachowanie. Zupełnie jakby był dzieckiem, które nie potrafi spojrzeć prawdzie w oczy. – Nie bądź śmieszny. Próbuję ci tylko pomóc. Gdybym ja miała coś sknocić, chciałabym, żebyś mi to odradził. Po to się ma przyjaciół. – W jej głosie dało się słyszeć lekkie drżenie. Simon dostrzegł jej zbolały wyraz twarzy i przeraziła go wizja łez. – Przepraszam. – Mówiąc to, zdał sobie sprawę, że być może powinno mu być przykro, być może tak właśnie było. Przy całej jej gruboskórności Simon wiedział, że Charlie

często czuła się zraniona i zdradzona. Tak jak on. Kolejna rzecz, która ich łączy, jak by zapewne powiedziała. Wstała. – Lepiej już pójdę. Może wyskoczę do jakiegoś klubu – powiedziała znacząco. – Dzięki za książkę. Widzimy się jutro. – Tak, tak. Gdy tylko poszła, Simon zatopił się w fotelu, mocno zdezorientowany, jakby stracił jakąś ważną część siebie. Potrzebował zebrać myśli, przepisać swoją historię życiową tak, by pasowały do niej nowe informacje, które właśnie otrzymał od Charlie. Kłamstwa są zabójcze, bez względu na to, z jak chwalebnych biorą się intencji. Odbierają ludziom szansę dowiedzenia się podstawowych faktów na własny temat. Impuls do ucieczki, do rozpoczęcia wszystkiego od nowa w jakimś odległym miejscu, powrócił w pełnym blasku świeżego pomysłu. Nieprzyjście do pracy następnego dnia byłoby jednak zbyt łatwym rozwiązaniem. Gdyby tylko mógł liczyć na to, że Charlie odnajdzie Alice! Ale bez niego cały zespół nie pracowałby nad tą sprawą z dostateczną starannością, w każdym razie nie według jego

standardów. Z drugiej strony sam sobie teraz nie do końca ufał. Może nie był aż tak dobrym detektywem, jak mu się zdawało. Może w tym płytkim świecie posłuszeństwo i łagodność mimo wszystko liczą się bardziej od pasji i sprytu. Uzyskana z opóźnieniem świadomość, że większość wyższych rangą oficerów chętnie by się go pozbyła, kazała Simonowi wątpić w sensowność własnych poczynań i wysiłków. Właściwie nic nie stało na przeszkodzie, by teraz zrobił naprawdę duże zamieszanie. Co z tego, że chronologia się nie zgadzała? W niczym nie zmieniało to jego odczuć. Dzisiaj czekał go niespokojny sen.

13 Sobota, 27 września 2003 Jesteśmy z Vivienne w komisariacie policji, a dokładnie w pokoju przesłuchań. Jest to jedna z najbardziej nieprzyjemnych przestrzeni, w jakich kiedykolwiek się znajdowałam. Mała, duszna, jakieś trzy metry kwadratowe powierzchni i ohydne, zielone ściany. Gdy weszłyśmy do środka, buty przyklejały się nam do szarego linoleum. Przy każdym kroku musiałyśmy odrywać od niego podeszwy. Jedyne okno ma zamontowane kraty, a wszystkie krzesła są przykręcone do podłogi. Stojący przed nami stół cały jest poprzypalany papierosami. Oddycham przez usta, by nie czuć okropnego smrodu: mieszanki uryny, petów i potu. – Co za potworne miejsce – mówi Vivienne. – To sala dla kryminalistów. Chyba widać po nas, że nie jesteśmy kryminalistkami. Vivienne z pewnością nie wygląda na przestępcę. Ma na sobie garnitur z szarej wełny i szare czółenka z zamszu. Jej krótkie, srebrne włosy są nieskazitelne, a paznokcie obcięte i

pokryte bezbarwnym lakierem jak zawsze. Nikt, kto jej nie zna, nie zorientowałby się, że pogrążona jest w rozpaczy. Moja teściowa nie ma zwyczaju narzekać, szlochać ani robić awantur. Im bardziej cierpi, tym staje się cichsza i lepiej ułożona. Siedzi zamyślona. Patrzy na ściany i przez okna, a jej twarz nie wyraża niczego, zastyga. Nawet dla dobra ukochanego Feliksa nie potrafi dziś udawać, że jest sobą. Trzyma go mocno w ramionach, jakby się bała, że i on może przepaść. Dziś rano zasugerowałam, że chłopiec powinien spędzić ten dzień z przyjaciółmi, ale ona odparła twardo: „Nikt nie wychodzi z domu”. Zawsze wydawała polecenia w ten sposób, niczym nadrzędna siła, pewna swej władzy absolutnej. Gdy David po raz pierwszy mnie z nią poznał, pokochałam sposób, w jaki wykładała mi zasady mojego powrotu pociągiem do Londynu i tłumaczyła, co muszę zjeść w restauracji, do której nas zabrała. Myślałam wtedy, że przyjaciele oferują miłe sugestie, a później nas porzucają, byśmy sami szli przez życie, niosąc na barkach całą odpowiedzialność. Nie próbują za bardzo mieszać się w nasze sprawy ani narzucać nam

swoich poglądów, ponieważ tak naprawdę po prostu nie dbają o nasz los. Gdy Vivienne przejęła pełną kontrolę nad moim życiem, wydawało mi się, że traktuje mnie tak, jak traktowałaby córkę. Musiałam mieć dla niej duże znaczenie, skoro tak się angażowała. No i nie myliła się co do pociągu do Londynu i jedzenia w restauracji. Vivienne nie jest głupia. Podejmowała za mnie lepsze decyzje niż te, które ja mogłabym podjąć. Po upływie dwóch miesięcy od dnia, w którym poznałam Davida, miałam korzystniejszą fryzurę i ubrania, które uwielbiałam i w których świetnie wyglądałam. Sama nigdy nie odważyłabym się ich kupić. Dotarłyśmy na komisariat w samą porę. Vivienne wyjaśniła, kim jesteśmy, a mężczyzna siedzący za biurkiem w holu głównym, umundurowany oficer w średnim wieku, wprowadził nas tutaj i kazał czekać na oficer prowadzącą przydzieloną do naszej sprawy Żadna z nas nie wiedziała, co to oznacza – czy czekamy na osobę, dokument czy może cały komitet. Vivienne przyjechała złożyć swoje zeznania. Błagałam ją, by wzięła mnie ze sobą. Przebywanie w towarzystwie Davida jest dla

mnie zbyt bolesne i przerażające. Jednak teraz jestem bardziej zdenerwowana, niż się spodziewałam. Nigdy wcześniej nie byłam w komisariacie policji i wcale nie podoba mi się to doświadczenie. Wydaje mi się, jakbym w każdej chwili mogła zostać za coś skazana. Otwierają się drzwi i do środka wchodzi Simon, a za nim wysoka, szczupła kobieta o dużym biuście, który pasowałby lepiej do osoby nieco cięższej. Jej szminka jest jaskrawoczerwona i też do niej nie pasuje. Ma krótkie, kasztanowe włosy, a na nosie okulary w owalnych, złotych oprawkach. Ubrana jest w czerwony pulower i czarną spódnicę. Rzuca szybkie spojrzenie na Vivienne, po czym opiera się o ścianę i patrzy na mnie chłodnym wzrokiem. Czuję się kompletnie pozbawiona gustu w swojej kremowej, rozciągniętej w pasie sukience ciążowej. Mój brzuch jest nadal zbyt duży na normalne ubrania. Kobieta ma na twarzy nieprzyjemny, hardy grymas. Już jej nie lubię. Simon rumieni się, gdy nasze spojrzenia się krzyżują. Jestem pewna, że nie powiedział swojej koleżance o naszym spotkaniu, które umówiliśmy na poniedziałkowe popołudnie. Gdy zaproponowałam, że przyjdę na posterunek, bardzo szybko oznajmił, że to

niemożliwe. Vivienne też o tym nie powiedziałam. Simon zwraca się do Vivienne. – Jestem detektyw konstabl Simon Waterhouse, a to detektyw sierżant Charlie Zailer. – Z sierżant Zailer już się znamy – mówi krótko Vivienne. Prędkość, z jaką przechodzi do następnego tematu, mówi mi, że ich wcześniejsze spotkanie związane było ze śmiercią Laury Cryer. – Skoro już państwo przyszli, może zabierzecie nas do jakiegoś milszego pomieszczenia? – Nie mamy milszych pomieszczeń – mówi sierżant Zailer, siadając naprzeciwko nas. Po jej stronie stołu jest tylko jedno krzesło, więc Simon musi stać. – Są cztery pokoje przesłuchań i wszystkie wyglądają tak samo. To jest komisariat policji, nie hotel. Vivienne sznuruje wargi i prostuje plecy. – Detektywie Waterhouse? Zechce pan przedstawić paniom Fancourt aktualny stan naszego śledztwa? – sierżant Zailer podkreśla z sarkazmem ostatnie słowo. Simon odchrząkuje i przenosi ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Sprawia wrażenie mocno zakłopotanego.

– Ani wczoraj, ani dzisiaj, ani w ciągu ostatnich dwóch tygodni nie mieliśmy żadnych zgłoszeń w sprawie zaginionych dzieci – mówi. – Ponadto... dostaliśmy rozczarowującą odpowiedź ze szpitala Culver Valley Nie mają już tam łożyska ani pępowiny Trzymają je tylko przez kilka dni. To niestety oznacza, że nie możemy przeprowadzić testu DNA, który porównałby materiał genetyczny łożyska z DNA dziecka... – Razem ze mną była w szpitalu inna kobieta... – zaczynam, ale w tym samym momencie odzywa się Vivienne i to jej głos jest słyszalny dla wszystkich. Zastanawiam się, czy powinnam jeszcze raz spróbować opowiedzieć im o Mandy Powstrzymuje mnie obecność mojej teściowej. Wiem, co by powiedziała: Mandy jest za głupia, żeby zaplanować coś tak zmyślnego jak podmiana niemowląt. Właściwie przez cały czas mam w głowie odrobinę Vivienne, jakby udało jej się zainstalować w moim mózgu swoją przedstawicielkę, która reaguje podobnie do niej nawet wtedy, gdy rzeczywistej Vivienne nie ma w pobliżu. – Moglibyście pobrać próbki DNA od Davida i Alice i w ten sposób sprawdzić, czy są oni biologicznymi rodzicami dziecka.

Zauważam dobór słów. Dziecka, nie Florence. – Moglibyśmy. – Sierżant Zailer świeci lodowatym uśmieszkiem. – Ale tego nie zrobimy Jeśli chce pani zapłacić z własnej kieszeni za taki test, to może go sobie pani zorganizować. Tak nawet byłoby znacznie szybciej. Tu nie ma żadnej sprawy, pani Fancourt. Nie zniknęło żadne dziecko. Rozmawialiśmy z waszymi sąsiadami i nikt nie widział niczego podejrzanego. Nie ma dowodów na to, że cokolwiek jest nie tak, chyba że w głowie pani synowej. Mój detektyw... – robi pauzę i patrzy wnikliwie na Simona – był niezmiernie pieczołowity Skontaktował się ze szpitalem, by zdobyć dowody w formie łożyska i pępowiny, ale ponieważ tych dowodów nie ma, nic więcej nie możemy zrobić. Nawet jeśli szpital nadal dysponowałby tym materiałem, nasze laboratorium jest zajęte analizowaniem próbek DNA związanych z bardzo poważnymi przestępstwami. To kwestia środków, pani Fancourt. Na pewno to pani zrozumie. Ciekawa jestem, co czuje Simon, gdy słyszy, jak sierżant Zailer określa go mianem „swojego detektywa”. Nawet na mnie nie spojrzała, sugerując Vivienne moje umysłowe

upośledzenie. Czuję fale jej niechęci do mnie rozchodzące się ponad blatem stołu. Jest zajęta i uważa, że ja ze swoją idiotyczną opowiastką o zamianie dzieci zabieram jej czas, ale odnoszę wrażenie, że nie tylko o to chodzi. Ona nie lubi mnie osobiście. Mówię swoim pacjentom, a raczej mówiłam, że najlepszym sposobem na radzenie sobie z czyjąś agresją jest zastosowanie strategii FUO: fakty, ustosunkowanie, oczekiwania. Należy opisać trudne do przyjęcia aspekty czyjegoś zachowania wobec nas i wyjaśnić, jakie uczucia w nas one wywołują. Następnie trzeba zaproponować strategię zmian – najczęściej proponuje się, by druga osoba zaprzestała raniących nas działań – i wskazać pozytywne konsekwencje takich zmian dla wszystkich zainteresowanych stron. Teraz raczej nie zastosuję strategii FUO. – Dziękuję za tę sugestię – mówi Vivienne. – Niewątpliwie zamówię test DNA, by zapewnić bliskim spokój ducha. – W jej głosie nie ma za grosz wdzięczności. – Czy mam rozumieć, że pani też uważa, iż dziecko w waszym domu to nie Florence Fancourt? – pyta sierżant Zailer. Od swojego powrotu z Florydy Vivienne nie

mówi, jakie jest jej zdanie na ten temat. Bardzo pilnie obserwuje mnie i Davida. Jest to dla nas obojga niezwykle stresujące. Woli zadawać pytania niż na nie odpowiadać. Zawsze/ tak było. Strzela nimi całymi seriami, po czym uważnie wysłuchuje odpowiedzi. Gdy ją poznawałam, byłam oczarowana i niezmiernie wdzięczna za to, że dogłębnie interesował ją każdy szczegół mojego codziennego życia, każda moja myśl i emocja. Na ogół oczekuje się tego rodzaju uwagi jedynie od rodziców Wydawało się, że Vivienne ciekawiło dosłownie wszystko. Zupełnie jakby zbierała informacje przed jakimś przyszłym testem. Aż nadto ochoczo pomagałam jej w tym przedsięwzięciu. Im głębiej dane o mojej egzystencji utrwalały się w czujnym umyśle Vivienne, tym bardziej czułam się prawdziwa i ważna. Odkąd zaczęłam ukrywać przed nią pewne fakty ze swojego życia, uczucie to zelżało. – Widziałam Florence tylko raz, w dniu, w którym przyszła na świat – mówi Vivienne. – Potem wyjechałam z wnukiem na Florydę. Gdy wróciłam wczoraj, byłam już po rozmowie z Alice. Wiem, że według niej dziecko, które jest teraz w naszym domu, to nie Florence, i jestem zobowiązana traktować ją poważnie. Pamięć

ludzka jest zawodna, sierżancie Zailer, jak z pewnością pani wie. Test DNA jest jedynym wyjściem z sytuacji. – Wydaje się spokojna, ale w środku musi odczuwać to samo wzburzenie i niesłabnącą ekscytację, które są moim udziałem, odkąd zawartość mojej głowy poddawana jest nieustannemu miażdżeniu. A jednak siedzimy tu, ja i Vivienne, uprzejme i poważne. Obydwie w przebraniu. – Czy dziecko, które jest tutaj, przypomina jakkolwiek niemowlę, które widziała pani w szpitalu? – pyta Simon. Jego delikatny ton wprowadza jakże pożądany kontrast dla opryskliwości jego partnerki. – To nie ma znaczenia, detektywie – rzuca w jego stronę sierżant Zailer. – Nie ma żadnych dowodów przestępstwa. – Zwraca się do niego i szepce coś, co brzmi jak „przymknij się”. – Owszem, bardzo je przypomina – odpowiada Vivienne. – Oczywiście, że tak! – krzyczę. – Nigdy nie mówiłam, że jest inaczej. – Zechciałby pan przekazać drugą złą wiadomość, detektywie Waterhouse? – zachęca Simona sierżant Zailer. Ten wyraźnie nie ma ochoty powiedzieć tego, co ma na myśli jego przełożona, która zmusza go do bycia wobec

nas okrutnym. – Mój detektyw zapomniał języka w gębie, więc ja wam to powiem. Pani Fancourt, dała nam pani film fotograficzny – Tak? – pochylam się do przodu. Vivienne kładzie dłoń na moim ramieniu. – Był uszkodzony. Prześwietlony, tak nam powiedziano. Nie wywołaliśmy żadnego ze zdjęć. Przykro mi – kłamie. – Jak to? To niemożliwe! – Wstaję z krzesła. Mam ochotę uderzyć sierżant Zailer w tę jej zadowoloną, tryumfującą twarz. Nie ma pojęcia, jak to jest być mną, nawet nie próbuje postawić się w mojej sytuacji. Osoba o tak nikłej empatii nie powinna służyć w policji. – Ale... to były pierwsze zdjęcia Florence. Teraz nie będę miała... Boże. – Znowu siadam i wciskam dłonie między nogi, zdecydowana nie płakać w obecności tej kobiety. Nie mogę znieść myśli, że już nigdy nie zobaczę tych zdjęć, nawet raz. Na przykład tego, które zrobił David, gdzie przyciskam swój policzek do policzka Florence. Albo jak całuję ją w czubek główki. David z paluszkami Florence owiniętymi wokół jego kciuka. Florence podczas sesji bekania, wisząca na kolanie położnej i komicznie ziewająca. Zbliżenie na znaczek, który wisiał na jej szklanym kojcu w szpitalu:

różowy słoń trzymający butelkę szampana, a na jego brzuchu napis: „Córka Alice Fancourt”. Wypieram te obrazy z umysłu, nim mnie zniszczą. – To bardzo dziwne. – Vivienne marszczy czoło. – Ja też zrobiłam trochę zdjęć Florence swoim aparatem cyfrowym. – I? – pyta szybko Simon. Sierżant Zailer ostentacyjnie okazuje brak zainteresowania. – To samo. Będąc na Florydzie, zauważyłam, że wszystkie te fotografie zostały usunięte. Po prostu już ich tam nie było. Nie mogłam tego zrozumieć – wszystkie inne zdjęcia zostały w aparacie. Przepadły tylko te z Florence. – Co? – Dopiero teraz mi o tym mówi, w obecności dwojga detektywów. Czemu nie wspomniała o tym, gdy tylko powiedziałam jej, że Florence porwano? Czyżby dlatego, że w pobliżu był David? Kupiłam jej ten aparat cyfrowy na urodziny. Na ogół trzyma się z dala od wszystkich nowinek technologicznych, ale chciała zrobić możliwie najlepsze zdjęcia swojej nowej wnuczki. Wciąż mam w pamięci jej grymas, gdy czytała instrukcję obsługi, zbyt dumna, by przyznać, że zniechęcają ją niezliczone

wskazówki. Była zdecydowana wygrać tę potyczkę z nowoczesną technologią. Nie zgodziła się na pomoc ze strony Davida, choć mógł jej oszczędzić sporo czasu. Gdy była dziewczynką, rodzice Vivienne mówili jej, że nie ma rzeczy niemożliwych, a ona im wierzyła. „Właśnie tak buduje się w dziecku pewność siebie”, powiedziała mi kiedyś. – To niemożliwe – mówi teraz cicho, pogrążona w myślach. – Czy teraz przyznacie, że dzieje się tu coś dziwnego? – żądam reakcji. – Jakie jest prawdopodobieństwo, że dwa zestawy zdjęć przypadkowo ulegają zniszczeniu? To jest dowód! – wołam błagalnym tonem do sierżant Zailer. – Dwa albumy zdjęć, obydwa zniszczone i tak się składa, że obydwa zawierały jedyne fotografie mojej Florence! Sierżant wzdycha. – Tak to wygląda w pani oczach. Obawiam się jednak, że ani policja, ani sąd nie uznałyby tego za dowód w sprawie. – Cheryl Dixon, moja położna, wierzy w moje słowa – mówię przez łzy – Czytałam jej zeznania. Powiedziała, że nie jest pewna, nie była zdecydowana. Widuje każdego tygodnia dziesiątki niemowląt. Na pani miejscu, pani

Fancourt, umówiłabym spotkanie z lekarzem. Wiemy o pani depresji... – Proszę mi nie wmawiać, że jedno ma coś wspólnego z drugim! Straciłam obydwoje rodziców. To była rozpacz, nie depresja! – Przepisano pani prozac – mówi sierżant Zailer z przesadną cierpliwością w głosie. – Może teraz też potrzebuje pani jakiegoś leku. Depresja postnatalna jest częstym zjawiskiem, którego nie należy się wstydzić. Ma wpływ... – Chwileczkę, sierżancie. – Vivienne przerywa zwykle w tak uprzejmy sposób, że mówca wychodzi na gbura, który nie zamilkł na czas. – Alice ma rację w sprawie zdjęć. To po prostu niemożliwe, by ta sama usterka zaistniała w przypadku obydwu aparatów. Mnie nigdy wcześniej coś takiego się nie zdarzyło. – Mnie też nie – mówię. Czuję się jak tchórz, chowając się za dumą odważniejszego, silniejszego obrońcy. Nozdrza sierżant Zailer rozszerzają się, a jej usta wykrzywiają w grymasie tłumionego ziewnięcia. – Przypadki się zdarzają. – Wzrusza ramionami. – Ale uważam, że to nie jest wystarczający powód do wszczęcia śledztwa. – Czy to również pańska opinia, detektywie

Waterhouse? – pyta Vivienne. Dobre pytanie. Simon stara się zachować kamienny wyraz twarzy. – Pani Fancourt, to ja jestem tutaj wyższa rangą i ja mówię, że nie ma podstaw do wszczęcia śledztwa. Może pani przedstawić detektywowi Waterhouse owi swoją wersję zdarzeń, jeśli to panią uszczęśliwi, ale na tym się niestety skończy. Na pewno zgodzi się pani, że wykazaliśmy daleko idącą cierpliwość w całej tej sprawie... – Otóż nie zgodzę się, sierżancie Zailer. – Vivienne wstaje. Przypomina ministra, który za chwilę pogrąży opozycję. Cieszę się, że mam ją po swojej stronie. – Wręcz przeciwnie: nigdy nie widziałam u nikogo większego pośpiechu. Spieszyła się pani, gdy spotkałyśmy się poprzednio, o ile mnie pamięć nie zawodzi. Jest pani osobą, która woli zrobić wiele rzeczy niechlujnie, by tylko odhaczyć kolejne osiągnięcia na swojej liście, niż kilka rzetelnie. Przykro mi, że jest pani przełożoną detektywa Waterhouse a. Wszyscy skorzystalibyśmy na sytuacji odwrotnej. A teraz poproszę o nazwisko pani przełożonego, gdyż zamierzam złożyć na panią skargę.

– Proszę bardzo: detektyw inspektor Giles Proust. Niech pani nie zapomni, pisząc swoje zażalenie, wspomnieć o tym, że opiera pani swoje podejrzenia na dwóch uszkodzonych aparatach fotograficznych i galopującej paranoi kobiety, która niedawno urodziła dziecko. – Twarz sierżant Zailer jest kamienna. – To może przyjmę teraz zeznanie pani Fancourt? – przerywa Simon, by zapobiec dalszej eskalacji napięcia między nami. Spogląda gniewnie na sierżant Zailer, zły, że wywołała całe zajście. Jej podejście wydaje mu się niepotrzebnie złośliwe, ale nie może jej zganić, bo przewyższa go rangą, co jest dla niego niezmiernie frustrujące. Zastanawiam się, czy Simon faktycznie jest moim sojusznikiem, czy też może wszystko sobie uroiłam, przypisując mu pożądane przez siebie myśli. Miałam już wcześniej nieistniejących przyjaciół. – Zamierzam zbadać tę sprawę z pani pomocą lub bez niej – oznajmia Vivienne. – Moje wnuczęta są dla mnie wszystkim, sierżancie, rozumie to pani? Żyję wyłącznie dla swojej rodziny. To prawda. Vivienne mogłaby zdobyć szczyt dowolnej kariery zawodowej, ale nie interesowało jej bycie premierem, szefem

policji, członkiem palestry. Wyznała mi kiedyś, że matka i babcia były jedynymi tytułami, do których kiedykolwiek aspirowała. „Mając karierę, będziesz, jeśli ci się poszczęści, spędzać pięć dni w tygodniu w towarzystwie ludzi, którzy cię podziwiają i szanują – powiedziała. – Ale jeśli uczynisz rodzinę swoim dziełem życia, calusieńki czas spędzisz otoczona ludźmi, którzy cię podziwiają, szanują i kochają. Nie widzę tu żadnego porównania. Moja matka nigdy nie pracowała. Nie podobałoby mi się, gdyby było inaczej”. Rodzina nie jest jednak pojedynczym bytem o jednolitym charakterze. Rodzina, a zwłaszcza rodzina Vivienne, składa się z różnych osób, z których każda ma swoje potrzeby. Bywa, że te liczne żądania zaufania i lojalności są nie do pogodzenia. Czasem trzeba wybierać: dziecko albo wnuk, mąż lub córka, syn lub synowa. Vivienne zgadza się ze mną, że uszkodzone zdjęcia z dwóch aparatów nie mogą być dziełem przypadku, ale zastanawiam się, czy podążyła za swoim przeczuciem do wynikającego z niego logicznego wniosku. Zbyt była zajęta wypominaniem sierżant Zailer jej lekceważącego stosunku do nas obu. Ile minie czasu, nim uświadomi sobie, że skoro nie

działa tu ślepy los, to ktoś musiał zniszczyć zdjęcia Florence celowo. Ktoś, kto miał zarówno motyw, jak i możliwość. Ktoś taki jak David.

14 4/10/03,15.15 Simon siedział w poczekalni Centrum Medycyny Alternatywnej Spilling. Rozmawiał już z refleksologiem, akupunkturystą, uzdrowicielem reiki, a teraz gapił się na książki poustawiane w drewnianej szafce ze szklanym frontem. Nic nie ciągnęło go, by podejść bliżej i lepiej się im przyjrzeć. Jak uleczyć samego siebie, duchowa droga do oświecenia. Simon nie chciał być uleczony ani oświecony przez rozlatującą się książkę w miękkiej oprawie i z pożółkłymi kartkami. Nie podzielał poglądu wyznawanego przez tych wszystkich alternatywnych konowałów, a mianowicie, że duchowość stanowiła szybką drogę do szczęścia. Uważał, że jest na odwrót: uduchowieni cierpią bardziej niż pozostali. Centrum mieściło się w podupadłej, białej, dwupiętrowej kamienicy w zamkniętej dla ruchu kołowego części Spilling, z odpadającą czarną farbą wokół okien. Jedyna widoczna strona budynku pokryta była głębokimi pęknięciami i rdzawymi plamami. Wewnątrz nie

brakowało dowodów inwestycji, inwestycji poczynionych z pieniędzy zarobionych na ludzkich dolegliwościach i troskach. Zielonoszary dywan był gruby i tak miękki, że Simon czuł jego sprężystość nawet przez podeszwy butów. Ściany pomalowano na kremowo, a meble były w stylu minimalistycznym: jasne drewno, kremowe obicia. Ktoś tu głęboko wierzył w koncepcję zharmonizowanej duszy Ale na pewno nie duszy Simona. Uświadomił sobie, że ubrania Alice, ilekroć ją widział, dobrane były według bardzo podobnego schematu kolorystycznego: beże, zielonkawe szarości, kremy Siedział wewnątrz budynku ubranego tak jak Alice. Na myśl o tym zrobiło mu się ciężko na sercu. Zniknąwszy bez śladu, stała się nagle wszechobecna. Widział ją wszędzie. Wstyd mu było się do tego przyznać, ale bez niej czuł się osamotniony Jak to możliwe, skoro ledwie ją znał? Widział się z nią zaledwie cztery razy Towarzystwa dotrzymywało mu jej wyobrażenie, nie sama Alice. Powinien był z większą odwagą wyciągnąć do niej dłoń. Chciał tego, ale bał się, że koniec końców będzie musiał ją odepchnąć. Od chwili, gdy David Fancourt zgłosił

zaginięcie żony i córki, minęły ponad dwadzieścia cztery godziny Otwarto osobną sprawę, a Simon spędził cały ranek na przeglądaniu nagrań z kamer przemysłowych. Na popołudnie Charlie przydzieliła mu zebranie zeznań od znajomych Alice. Fortel, dzięki któremu miał się trzymać z dala od domu Pod Wiązami i Davida Fancourta. Simon rozumiał tę decyzję. Z pewnością uznała, że inny detektyw, ktoś mniej podejrzliwy wobec Fancourta, miał większą szansę na wydobycie od niego cennych informacji. Mimo to Simon czuł się upokorzony, że przesunięto go na boczny tor. Rozmawiał już ze wszystkimi oprócz eksperta terapii wyzwolenia emocjonalnego. Nazywała się Briony Morris. Właśnie przyjmowała klienta, dlatego Simon musiał czekać. O akupunkturze i refleksologii przynajmniej słyszał i ta elementarna swojskość sprawiała, że wydawały się dziedzinami niemalże godnymi szacunku. Terapia wyzwolenia emocjonalnego – nie brzmiało to obiecująco. Nazwa napawała Simona pogardą, zniecierpliwieniem, wręcz lekkim podenerwowaniem. Całe swoje życie spędził, próbując trzymać emocje na wodzy. Nie

cieszył się na spotkanie z kobietą, której dziełem życia było zachęcanie ludzi do przyjęcia dokładnie odwrotnej strategii. Biuro Alice nie dało wskazówek co do miejsca jej pobytu. Było w nim jedynie mnóstwo książek i ulotek o homeopatii, dwie płaskie, czarne teczki wypełnione homeopatycznymi medykamentami o dziwnych nazwach, jak pulsatilla czy cimicifuga, a także pudełko pustych buteleczek z brązowego szkła. W jednej z szuflad Simon znalazł broszurę Szkoły Podstawowej i Gimnazjum dla Dziewcząt im. Stanleya Sidgwicka w lśniącej rdzawoczerwonej oprawie ze szkolnym herbem i mottem pośrodku. Simon nie rozumiał łacińskiej sentencji. Być może znaczyła „Jeśli nie masz dużej gotówki, masz przejebane”. Do okładki przyklejona była żółta karteczka, na której Alice napisała: „Dowiedzieć się o F – kiedy zapis? Ile się czeka?”. Biedna Florence, pomyślał sobie Simon. Nie ma jeszcze miesiąca, a już planują dla niej dyplom z filologii klasycznej w pieprzonym Oksfordzie. Na widok odręcznego pisma Alice zmiękły mu nieco nogi. Dotknął liter palcem wskazującym. Po chwili zazgrzytał zębami i oderwał karteczkę, odsłaniając kolorowe zdjęcie

przedstawiające trójkę szeroko uśmiechniętych dzieci w turkusowych mundurkach – dwie dziewczynki i chłopca – wyglądających na sumiennych i nieźle odżywionych uczniów. W niższej szufladzie Simon znalazł oprawioną fotografię Alice, Davida, Vivienne, i – jak przypuszczał – Feliksa. Wykonano ją chyba w ogrodzie Pod Wiązami. Vivienne siedziała na trawie z Feliksem na kolanach, obejmując go rękoma, a David i Alice stali po jej obu stronach. Vivienne i David byli uśmiechnięci, Alice i Feliks nie. Za nimi płynęła rzeka, a Alice była w widocznej ciąży. Jedyne inne zdjęcie zajmowało centralne miejsce na biurku. Miało grubą drewnianą ramkę i przedstawiało mężczyznę i kobietę, obydwoje w wieku pięćdziesięciu, sześćdziesięciu lat. Mieli usta otwarte w szczerym uśmiechu, jakby właśnie żartowali o czymś z osobą robiącą zdjęcie. Nieżyjący rodzice Alice. Jej matka miała takie same, duże i wyraźne oczy Simon znów poczuł ostry ścisk w klatce piersiowej. Zaledwie kilka dni wcześniej widział ją osobiście i wtedy nie czuł tego, co dziś, jakby płonęła w nim jakaś dziwna, parząca siła. Co takiego się stało, jaka zmiana zaszła, nie licząc

zaginięcia Alice? Nagle zdał sobie sprawę, że nie jest już sam w poczekalni. Wysoka kobieta o wysportowanym, żylastym ciele i z długimi do ramion rudymi włosami stała obok niego, spoglądając w dół. Miała na twarzy kwadratowe okulary bez oprawki i nosiła elastyczną czarną sukienkę. Było coś natrętnego w sposobie, w jaki na niego patrzyła. – Detektyw konstabl Waterhouse? Jestem Briony Morris. Przepraszam, że tak długo pan czekał. Porozmawiamy w moim biurze? Gdy szedł za nią korytarzem, a potem po schodach, dwukrotnie odwracała się, by sprawdzić, czy jej towarzyszy. Robiła przemożne wrażenie osoby, która rządzi, niczym nauczycielka pilnująca uczniów na wycieczce szkolnej. Nadmiar pewności siebie, pomyślał Simon – prawdziwe przekleństwo naszych czasów. – To tutaj. – Biuro Briony było jedynym na poziomie strychu. Otworzyła drzwi i machnęła zapraszająco do Simona. – Proszę usiąść na tamtej kanapie. Pomieszczenie pachniało perfumami, które przywodziły na myśl sałatkę owocową, głównie z grejpfrutów. Na ścianie wisiały dwa duże,

oprawione obrazy, które się Simonowi nie podobały – nagromadzenie unoszących się w powietrzu, kolorowych, wirujących budynków, kwiatów, koni i ludzi, najwyraźniej pozbawionych szkieletów. Części ich ciał były dziwnie poprzestawiane. Simon opadł niezgrabnie na zapadniętą beżową sofę, która nie stawiała większego oporu ani też nie dawała znaczącego wsparcia. Każda z poduszek była wklęsła, zaprojektowana, by wchłonąć w całości każdego, kto na niej siadał. Briony usadowiła się za biurkiem identycznym do tego, które stało w pokoju Alice, na drewnianym krześle o prostym oparciu. Siedziała wyżej od Simona. Czuł się ograniczony, zamknięty. – Jest pan tutaj w sprawie Alice i Florence. Paula mi powiedziała. Paula była refleksologiem. – Zgadza się. Obydwie zniknęły wczoraj, wczesnym rankiem – odparł Simon. Żadnej z przepytywanych przez siebie osób nie powiedział, że dziecko, które zaginęło, nie było, według Alice, jej córką. Gdy kobieta po raz pierwszy zgłosiła rzekomą podmianę niemowląt, Simon mocno optował za tym, by przeprowadzić wywiad środowiskowy i w ten

sposób dowiedzieć się, czy Alice była uważana za wiarygodną i czy jej przyjaciele lub znajomi wiedzieli o jakichś zdarzeniach z przeszłości, które mogłyby rzucić światło na jej obecne, zaskakujące zachowanie. Jednak Charlie zdecydowanie się temu sprzeciwiała. „Nie zamierzam tracić na to więcej czasu – powiedziała. – Alice Fancourt ma historię depresji, brała prozac, właśnie urodziła dziecko w niewyobrażalnie traumatycznych warunkach. Nie jest jej łatwo, przyznaję, ale depresja postnatalna nie jest problemem policji”. Widząc, że go nie przekonała, Charlie dorzuciła: „No dobrze, w takim razie ty mi powiedz. Po co ktokolwiek mógłby chcieć zamienić jedno niemowlę na inne? Jaki mógłby tu być motyw? Wiem, że ludzie kradną dzieci, ale to zdarza się najczęściej, gdy sami nie mogą ich mieć i są zdesperowani”. Simon wiedział, że nie było sensu wspominać o Mandy, kobiecie ze szpitala, o której mówiła mu Alice, tej, której chłopak chciał nazwać ich córkę Chloe od imienia swojej córki z poprzedniego związku. Charlie natychmiast by odparła, że nie ma tu żadnych dowodów. Poza tym na pewno spytałaby, kiedy dokładnie Alice mu o niej

powiedziała. Teraz słyszał siebie, jak mówi do Briony Morris, że Alice i Florence zniknęły wczoraj wczesnym rankiem, co brzmiało na kłamstwo. Czy to znaczyło, że w głębi duszy wierzył w wersję Alice? Dwie osoby zaginęły, ale była jeszcze wcześniejsza, bardziej fundamentalna zagadka, której wciąż nie rozwiązano. Po rozmowie z Charlie zeszłego wieczoru Simon nie czuł się już tak pewien własnych sądów. Zawsze ufał swojemu instynktowi; zawodził go rzadziej, niż to się zdarzało innym. Mimo to znalazł się z tarapatach, nic o tym nie wiedząc? Co jeszcze mógł przeoczyć? – W czym mogę panu pomóc? – spytała Briony Morris. – Chce pan wiedzieć, kiedy widziałam ją po raz ostatni? Pamiętam dokładnie. To był dziewiąty września. Wydaje mi się, że później już nikt tutaj jej nie spotkał. – Faktycznie. – Simon zajrzał do swojego notesu. – Nikt jej nie widział, odkąd odeszła na urlop macierzyński. – Miałam wolny dzień i wtedy mnie odwiedziła, w moim domu w Combingham. Tak, mieszkam w potwornym Combingham, kara za grzechy! – Nagle na jej twarzy pojawiło się zakłopotanie, jakby pożałowała swoich słów.

Simona nie obchodziło, gdzie mieszka. – Ale proszę spróbować kupić rozsądnych rozmiarów dom w Spilling, Silsford czy nawet w Rawndesley za pensję samotnej kobiety To niemożliwe. A w Combingham mam wolno stojący dom z czterema sypialniami, choć otaczają mnie same meliny... – Jaki był cel wizyty Alice? – Simon przerwał jej nerwowy monolog. Może Briony Morris nie była wcale taka pewna siebie, jak początkowo sądził. – Wie pan, czym się zajmuję? Terapia wyzwolenia emocjonalnego. Simon przytaknął, momentalnie czując pod naskórkiem nieprzyjemny napływ ciepła. – Alice była trochę spięta. Następnego dnia o dziewiątej rano miała się stawić w szpitalu na wywołanie porodu. Wie pan, co to znaczy? Chodzi o... – Wiem, co to znaczy – Kolejny raz jej przerwał. Trudno. – Zatem przyszła do pani jako pacjentka? W domu? – Tak, chciała, żebym przeprowadziła z nią sesję. Dla zwiększenia pewności siebie. Taki zabieg na ostatnią chwilę. Wie pan, jesteśmy też przyjaciółkami. A w każdym razie się lubimy Alice nie ma wielu naprawdę bliskich

przyjaciół. – Briony nachyliła się, zakładając włosy za uszy. – Pewnie nie może mi pan tego zdradzić, ale... macie już jakieś tropy w sprawie Florence? Ona ma tylko dwa tygodnie. Wiem, że jest bardzo wcześnie... – To prawda – powiedział Simon. Zastanawiał się, czemu Alice nie wzięła po prostu jakiegoś leku homeopatycznego, skoro stresował ją nadchodzący poród. Swoją drogą niezła fucha, pomyślał, móc się samemu leczyć w stosunkowo prosty sposób i za darmo. Osiem lat temu Simon poszedł raz do homeopaty Nie w Spilling. Specjalnie wyszukał gabinet w Rawndesley, z dala od domu i znajomych rodziców Usłyszał audycję o homeopatii w programie czwartym radia, w której słuchacze opowiadali, jak to pozbyli się psychologicznych blokad i czysto fizycznych dolegliwości, i stwierdził, że najwyższy czas spróbować czegoś nietypowego. Coś na kształt wyrwania się z oków własnego, zwyczajowego „ja”. Wytrzymał zaledwie godzinę. Wybiegł w połowie sesji, którą homeopata określił mianem wstępnej. W kluczowym momencie Simon nie był w stanie powiedzieć temu sympatycznemu, brodatemu, byłemu lekarzowi o imieniu

Dennis, na czym właściwie polegał jego problem. O drugorzędnych kwestiach mówił z łatwością: wspomniał o trudnościach z utrzymaniem zatrudnienia, o obawie, że jego matka jest nim rozczarowana, o gniewie, jaki wywoływała w nim amoralność i bezmyślność współczesnego świata, gniewie, którego sobie nie uświadamiał, dopóki Dennis nie zadał mu konkretnego zestawu pytań. Jednak gdy ich rozmowa zeszła na temat kobiet i związków, Simon wstał i wyszedł bez jednego słowa wyjaśnienia. Dzisiaj tego żałował – nie tyle ucieczki, ile swojej nieuprzejmości. Dennis sprawiał wrażenie porządnego gościa. Świetnie szło mu wydobywanie niewygodnych prawd z Simona, który bał się, że jeśli zostanie dłużej, powie więcej. Nie potrafił sobie wyobrazić, jak by wyglądało jego życie, gdyby ktoś się dowiedział. – Powiedziała pani, że Alice nie ma bliskich przyjaciół? – Proszę mnie źle nie zrozumieć. To urocza, ciepła osoba – ciągnęła Briony. – Wszyscy ją lubimy, no, ja na pewno. Co do innych też nie mam wątpliwości. Nie mówili panu, że tak jest? – pytała rozgorączkowanym tonem, jakby była na amfie. Ale Simon się nie znał. Może wszyscy

wyzwoleni emocjonalnie ludzie tak mówią. – Tak – odparł. Nic nie szkodziło podzielić się tą informacją. Wszyscy znajomi Alice twierdzili, że jest urocza, miła, wrażliwa, że myśli o innych. I, zgodnie z jednogłośnym werdyktem, w pełni zrównoważona. – Ale na głębsze przyjaźnie nie miała czasu. Kompletnie ją pochłaniały sprawy rodzinne. Nieraz zapraszaliśmy ją na różne spędy towarzyskie, do baru, restauracji, na imprezy urodzinowe, ale nigdy nie mogła się zjawić. Każdą wolną chwilę zdawały się jej zabierać bzdurne... – Briony urwała i zakryła dłonią usta. – Przepraszam – powiedziała. – Nie powinnam wtrącać swoich trzech groszy – Wręcz przeciwnie. Bez tego będziemy mieli marne szanse na odnalezienie Alice i dziecka. Wszystko, co pani powie, może nam pomóc. – Chyba nikt nie zrobiłby krzywdy dwutygodniowemu dziecku. – Briony się zasępiła. – To znaczy, wiem, że są ludzie, którzy byliby do tego zdolni. Nie jestem naiwna. Ale większość... Simon znów się wtrącił, zdecydowany przerwać jej niepohamowany strumień słów. – Każdą wolną chwilę zdawały się jej zabierać bzdurne...?

– No... – Briony pocierała obojczyk palcami lewej dłoni, zostawiając na bladej skórze różowe ślady. – Dobrze, w sumie mogę chyba panu powiedzieć. Chodzi o jej teściową. – Odetchnęła z ulgą, że udało jej się wypowiedzieć niewypowiedziane. – Vivienne Fancourt. – Zgadza się, ta stara krowa. Nie znoszę jej. Nieustannie tu zaglądała, żeby mówić Alice o jakichś zupełnych głupotach, z którymi spokojnie mogła poczekać, aż Alice wróci do domu. Zawracała jej tyłek – przepraszam! – gdy była zajęta pracą. Ilekroć Alice umawiała się z nami na jakieś wyjście, zawsze wszystko odwoływała, gdy tylko Vivienne przypomniała jej, że miały gdzieś razem pójść albo Vivienne zorganizowała jakieś przyjęcie niespodziankę lub kupiła bilety na tę czy inną sztukę w Londynie. Chciało mi się wyć. A Alice ewidentnie czciła tę wiedźmę. Wie pan, jaka ona jest – taka wyrozumiała, cierpliwa i uprzejma. Myślę, że szukała zastępczej matki po tym, jak oboje jej rodzice zginęli, ale na miłość boską! O, przepraszam, nie jest pan chrześcijaninem? Wolałabym pójść do klasztoru niż mieszkać z Vivienne Fancourt. Na pewno miałabym więcej swobody.

– Czyli Alice i Vivienne były ze sobą zżyte? – Simon starał się nie czuć urazy za uwagę Briony o chrześcijaństwie. – Nie wiem, czy to właściwe określenie. Alice była nią zauroczona. Gdy zaczęła tu pracować, niemal bez przerwy ją cytowała. Vivienne ma powiedzonko albo zasadę na każdy temat. Trochę to przypominało jakiś rodzaj kultu. Sądzę, że Alice podobało się poczucie pewności, jakie czerpała z tej relacji. – Jakiego rodzaju zasady? – No, nie wiem. Przepraszam, wiem: nigdy nie kupuj dywanu, jeśli nie jest w stu procentach wełniany, to jedna. Alice powiedziała mi to, gdy kupowałam dom. Aha, i broń Boże nie kupuj białego samochodu. Dwa ważne motta życiowe, niewątpliwie się pan ze mną zgodzi – powiedziała Briony z sarkazmem. – Czemu nie? To znaczy, co jest złego w białych samochodach? – Bóg raczy wiedzieć – odparła ze zmęczeniem w głosie. – Na szczęście to cytowanie po jakimś czasie ustało, inaczej musielibyśmy ją udusić. Jakie są, jeśli wolno zapytać, szanse na znalezienie Alice i Florence całych i zdrowych? – Postaram się najlepiej, jak tylko potrafię –

obiecał Simon. – W moim wypadku „najlepiej” oznacza więcej niż u innych detektywów. Tyle mogę powiedzieć. Briony uśmiechnęła się, nareszcie nieco odprężona. – A pańskie najgorsze chwile? Są gorsze niż u innych czy też lepsze? Typowo psychoterapeutyczne pytanie, pomyślał Simon. Niech go diabli, jeśli na nie odpowie albo choćby się nad nim zastanowi. – Czy chciałaby pani mieć bliższą relację z Alice? – zapytał, ciekaw, czy zazdrość Briony mogła zniekształcać jej ogląd sytuacji. Czy złościły ją wpływy Vivienne, bo sama pragnęła dominować nad Alice? Być może Alice miała mnóstwo wolnego czasu, a tylko używała swojej teściowej jako wymówki? Ona też mogła uważać towarzystwo Briony za wyczerpujące. – Nie, całkowicie mi wystarczało to, co miałyśmy. Ale wkurza mnie głupie zachowanie, zwłaszcza u inteligentnych ludzi. Alice powinna była się postawić teściowej i wziąć sprawy w swoje ręce. – Mówiła tonem, który zachęcał Simona do polemiki. – Powiedziała jej to pani? – Zastanawiał się, jak by wyglądała terapia prowadzona przez terapeutę tak zadufanego w sobie.

– Nie, to nie ten typ człowieka, z którym można by się aż tak spoufalić. Ona ma... swoje granice. To właśnie w niej lubię, pomyślał Simon. Choć słowo „lubię” brzmiało zbyt słabo – zaledwie jeden krok od „toleruję”. – Pod wieloma względami jest bardzo skrytą osobą. Na przykład na parę miesięcy przed urlopem macierzyńskim ewidentnie coś ją gryzło. Chyba że po prostu nerwy przed zbliżającym się porodem. Ale coś mi mówiło... – Ze co? – Simon notował w zeszycie. – Ze chodziło o coś innego. A właściwie jestem tego pewna. Gdy widziałam ją po raz ostatni, widziałam, że chce mi się z czegoś zwierzyć. – Briony Morris nagle się szeroko uśmiechnęła. – Potrafię czytać w myślach. Na przykład wiem, że myśli pan sobie, jak taka megiera może być z zawodu delikatną, wrażliwą panią psycholog. Mam rację? – Zdawało mi się, że w waszej profesji unika się krytykowania – odparł Simon, podkreślając z pogardą ostatnie słowo. Jak można być siłą zmieniającą świat na lepsze, jeśli rezygnuje się z krytykowania? Simonowi robiło się niedobrze na myśl o miękkiej empatii praktykowanej przez większość tych speców od zdrowia

psychicznego, o założeniu, że każdy w równym stopniu zasługuje na współczucie i uwagę. Gówno prawda. Choćby świat się walił, on pozostanie przy swoim przekonaniu, iż życie – każdego dnia, w każdej godzinie – jest walką między moralnym zbawieniem a otchłanią. Briony zaskoczyła go, mówiąc: – Cały ten nacisk na pozytywne, umiarkowane uczucia, promowany w świecie medycyny i terapii alternatywnej, to czysty nonsens. Wszyscy doświadczamy negatywnych emocji, każdy z nas kogoś kocha, a kogo innego nienawidzi. Nie da się osiągnąć wyzwolenia bez przyjęcia do wiadomości, że świat składa się z dobrych i złych elementów. Ja uwielbiam westerny Lubię patrzeć, jak John Wayne strzela do bandytów. Simon się uśmiechnął. – Ja też – odparł. – No widzi pan. A Alice by się to nie podobało – ciągnęła Briony. – Jeśli miałabym ją krytykować, powiedziałabym, że jest naiwna. Ma takie dobre serce, że widzi w ludziach dobro nawet wtedy, gdy go im brakuje. – Jak u Vivienne? – Akurat teraz myślałam o Davidzie. Jej mężu. Alice zawsze przedstawia go jako

głębokiego i wrażliwego człowieka, lecz szczerze mówiąc, uważam, że światła są włączone, ale nikogo nie ma w domu. – Nie rozumiem. – David to ten typ człowieka, którego można spotykać raz po raz albo przegadać cały wieczór, a i tak się go głębiej nie pozna. Miałam już w życiu podobne doświadczenia, prywatnie i zawodowo. Czasem jest to mechanizm obronny – taki człowiek może się bać zbliżenia z drugą osobą, więc chowa się za murem, którego nikt nie przeniknie. Ale może też być po prostu płytki. Nie jestem pewna, pod którą kategorię podpada David, ale powiem tak: ani razu nie dostrzegłam podobieństwa między mężczyzną, którego wielokrotnie spotykałam, a mężczyzną, o którym opowiadała mi Alice. Najmniejszego podobieństwa. – Briony wzruszyła ramionami. – Czasami myślałam, że jest dwóch Davidów, którzy podmieniają się wzajemnie, gdy nikt nie patrzy. Simon podniósł wzrok. W oczach miał przerażenie. – Co się stało? Powiedziałam coś nie tak? Zaprzeczył ruchem głowy Briony bawiła się włosami. – Da mi pan znać, jak tylko będzie pan miał

jakieś wieści? – spytała. – Oczywiście. – Nie mogę przestać myśleć o Florence. Biedna dziecinka. Myśli pan, że... – nie dokończyła. Zupełnie jakby samo zadanie pytania ją uspokoiło, nawet jeśli nie wiedziała specjalnie, o co zapytać. Simon podziękował za jej czas i wyszedł. Dwóch Davidów Fancourtów I dwoje niemowląt. Bez względu na to, co mówiła Charlie, teraz już wiedział, że nic go nie powstrzyma przed ponownym zajrzeniem w akta sprawy Laury Cryer.

15 Niedziela, 28 września 2003 Telefon dzwoni, przerywając nam kolację. Wszyscy jesteśmy za to niewypowiedzianie wdzięczni. Nagle znów możemy odetchnąć, zrobić jakiś ruch. Vivienne maszeruje do holu. Oboje z Davidem nachylamy się w tę samą stronę. Chcemy znać wieści, zanim jeszcze do nas dotrą. – Tak, tak – mówi energicznie Vivienne. – Piątek? Ale... Miałam nadzieję, że uda się państwu ustalić wcześniejszy termin. To bardzo pilna sprawa. Wydawało mi się, że wyrażam się jasno. Jestem gotowa zapłacić więcej, jeśli tylko przyjmiecie nas państwo wcześniej. Dzisiaj albo jutro. Cały ranek spędziła, dzwoniąc do prywatnych szpitali. Mogłam nalegać, że sama się tym zajmę, ale potrzebuję wsparcia ze strony Vivienne i uzyskam je tylko pod warunkiem, że nie będę podważać jej autorytetu. Ciekawe, czy ona wie, jak bardzo zależy mi na jej sojuszu. – Dobrze, wygląda na to, że nie mam

wyboru – mówi chłodnym tonem. Zaciskam mocno powieki. Piątek. Prawie tydzień oczekiwania. Nie wiem, czy to zniosę. Po otwarciu powiek widzę, że mój niedojedzony placek cytrynowy z bezą kręci mi się przed oczami – jaskrawożółta breja i sztywna biała piana. Wcześniej zdołałam przełknąć jeden kęs mielonego mięsa z ziemniakami, ale skurcze krtani uniemożliwiły mi dalsze jedzenie. David opróżnił cały swój talerz. Widziałam, że zdziwiło to Vivienne. Jadł szybciej niż zwykle, robiąc wielki spektakl ze zgarniania jedzenia z talerza do ust, jakby dawał jasno do zrozumienia, że chciałby mieć rodzinny posiłek jak najszybciej za sobą. Odkąd usiedliśmy przy stole, ja i David nie spojrzeliśmy na siebie ani razu. W drzwiach staje Vivienne z założonymi rękami. – Piątek rano. O dziewiątej – oznajmia głosem pełnym rozczarowania. – I potem dwa kolejne dni, zanim dadzą nam wyniki. – Gdzie? – pytam. – Szpital Duffield w Rawndesley. – Nie potrzebujemy żadnych wyników – mamrocze gniewnie David. – Jedno z was będzie się musiało grubo

tłumaczyć – mówi Vivienne. – Lepiej od razu przyznać się do kłamstwa, zamiast skazywać nas na agonię tygodniowego oczekiwania. – Patrzy najpierw na Davida, potem na mnie. – No więc jak? Obydwoje nie możecie mówić prawdy. Cisza. – Moje zdjęcia Florence zostały usunięte z aparatu, zanim wyleciałam na Florydę. To znaczy, że usunięto je w szpitalu, w dniu narodzin Florence, bo na lotnisko pojechałam prosto stamtąd. Ktokolwiek to zrobił, wiedział, co się stanie. Mandy była w szpitalu. I jej chłopak. Poza tym Vivienne nie pojechała ze szpitala prosto na lotnisko. Wcześniej zahaczyła o Waterfront, gdzie Feliks miał zajęcia nurkowania. Nie ośmielam się jej tego przypominać. Nie ma sensu. Dowiodłoby to tylko tego, że zapomniała o drobnym szczególe, a nie że ja mówię prawdę i jestem tak samo zdrowa na umyśle jak ona. Zastanawiam się, co zrobiła z aparatem, będąc w klubie. Miała go cały czas przy sobie, w torebce? A może włożyła do szafki? Wiem, że klucz leży w recepcji, ale musi też istnieć jeden klucz uniwersalny. Teoretycznie każdy z pracowników Waterfront mógł włamać się do

szafki i manipulować przy aparacie. Ale wiem, co by powiedziała Vivienne: personel klubu odnosi się do niej z czcią, nikomu nie śniłoby się naruszyć jej prywatności. Poza tym co którykolwiek z pracowników mógłby mieć wspólnego z tą sprawą? To absolutnie niewyobrażalne. – No więc jak? Alice? David? Czy ktoś się do mnie odezwie? – Vivienne czeka, by któreś z nas się przyznało. Ja czekam, aż David powie, że mam rację, że dziecko, które jest w naszym domu, to nie Florence. Twarzyczka. Zastanawiam się, czy mogę tak ją nazywać. Jakieś imię muszę jej nadać. Słowo „dziecko”, przy całym dystansie, jaki się w nim zawiera, rozdziera mi serce. Zdziwione, nierozumiejące oczy Feliksa palą mnie z przeciwległego końca ogromnego mahoniowego stołu jadalnianego. Wszyscy czworo siedzimy przy nim zawsze w tym samym szyku: Vivienne i David po dwóch krańcach, całe metry od siebie, a ja z Feliksem pośrodku, również po przeciwległych stronach. Ze wszystkich pomieszczeń w tym domu jadalnię lubię najmniej. Wszystkie cztery ściany wyklejone są ciemną fioletową tapetą w wypukłe wzory, zasłony są granatowe, a gładka

podłoga wykonana z ciemnego drewna, w dodatku źle wykończona, bo zimą w trakcie posiłków zimne powietrze owiewa nam stopy. Na ścianach wiszą oprawione czarnobiałe zdjęcia przedstawiające umiłowanych rodziców Vivienne i ją samą, gdy była dzieckiem. Matka jest małą, pulchną kobietą o opadających ramionach, a ojciec – wysokim, atletycznie zbudowanym mężczyzną o wyłupiastych oczach i wąsach zasłaniających górną wargę. Żadne z nich nie uśmiecha się do obiektywu. Zawsze trudno mi było uwierzyć, że są to ci sami kochający, spełniający wszystkie zachcianki ludzie, o których tak ciepło opowiada Vivienne. „Kupowali mi wszystko w dwóch egzemplarzach”, powiedziała mi kiedyś. Chodziło o to, by jej koleżanki, odwiedzając ją w domu, mogły bawić się jej zabawkami i w razie czego nic by się nie stało, gdyby je zepsuły, bo Vivienne miała swoje duplikaty, „prawdziwe zabawki”, skrzętnie ukryte przed niepożądanymi dłońmi. – Róbcie, co chcecie – mówi lodowatym tonem. – Prędzej czy później i tak odkryję prawdę. Nie musisz się trudzić, mówię w duchu zniecierpliwiona. To policja odkryję tę cholerną

prawdę. – Jaka jest zwyczajowa rutyna tego dziecka? – pyta Vivienne. – Czy teraz śpi? Rutyna. To słowo wyciska mi łzy z oczu. To jest dzidziuś, krzyczę w myślach. Vivienne chciałaby, żeby wszyscy działali zgodnie z wyraźnie ustalonym planem, nawet noworodki. – Które dziecko masz na myśli? – pyta David. – Oj, przepraszam, chodzi ci o Florence, tak? Bo ona ma imię, wiesz? Nigdy wcześniej nie słyszałam, by tak się do niej odzywał. Przez większość swojej ciąży marzyłam o tym, by się jej postawił. Wiem, że David był równie zaskoczony jak ja, gdy Vivienne pokazała nam list ze szkoły Stanleya Sidgwicka potwierdzający rezerwację miejsca dla Florence w żłobku od stycznia po jej drugich urodzinach. Miałam nadzieję, że David powie „dziękujemy, ale nie”, że nie chcemy posyłać Florence do żadnej szkoły ani żłobka, dopóki nie będzie znacznie starsza niż dwa latka. David nie powiedział jednak ani słowa. Nie sprzeciwił się też, gdy Vivienne zaproponowała opłacenie z własnej kieszeni wszystkich szkolnych należności za Florence. – Nie będę tolerowała złośliwości – mówi teraz Vivienne. – Niech to będzie jasne dla was

obojga. Dopóki cała ta sprawa się nie rozwiąże, będziemy się zachowywać jak cywilizowani ludzie. Czy to zrozumiałe? David, odpowiedz na moje pytanie. Jaką to dziecko ma rutynę? – Śpi całą noc, ale dwa razy budzi się na karmienie. – Znów jest posłusznym chłopczykiem. – Dzisiaj ja chciałabym nakarmić Twarzyczkę – wyrzucam z siebie nagle. – David zawsze to robi i... ja też chcę... – Nie mogę wypowiedzieć tych słów, sprawia mi to zbyt wielki ból. Tak bardzo pragnę robić wszystko to, co robią matki: zamrażać puree z jarzyn w tackach na kostki lodu, szorować każdy nowy ząbek, jak tylko się pokaże, śpiewać kołysanki, usłyszeć pierwszy raz wypowiadane słowo „mama”. Odchrząkuję i mówię dalej, patrząc na Vivienne: – Mam nadzieję, że gdziekolwiek jest teraz Florence, jakaś kobieta opiekuje się nią i zapewnia jej bezpieczeństwo. Chcę zrobić to samo z jej małą, która jest u nas. Skoro nie mogę matkować własnej córce, chcę przynajmniej starać się jak najlepiej opiekować tym dzieckiem, które mam. – Łzy zalewają mi oczy – Tak jak ty opiekowałaś się mną po śmierci mojej matki. Bo tak właśnie działa urok Vivienne. Pod jej

opieką człowiekowi wydaje się, że nie dosięgną go srogie ciosy wymierzane przez los. Gdy byliśmy zaręczeni z Davidem, mój samochód został sfotografowany, gdy przekraczał dozwoloną prędkość o dziesięć kilometrów na godzinę. Dostałam pismo informujące mnie o wszczęciu śledztwa przez policję. Za pomocą niezwykle starannie sformułowanego listu Vivienne sprawiła, że cała ta nieprzyjemna sprawa po prostu przestała istnieć, zupełnie jak wtedy, gdy bank zablokował mi kartę kredytową po nieporozumieniu z jedną opłatą. „Zostaw to mnie”, mówi w takich sytuacjach Vivienne, po czym problemy znikają jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Z wyrazu jej twarzy wnioskuję, że mój obecny problem wcale nie zniknął. Nie jest po mojej stronie, jeszcze nie, w każdym razie nie do końca. A na pewno nie w takim stopniu, w jakim ja bym tego chciała. Czuję się odepchnięta, samotna. Nawet przy wsparciu ze strony Vivienne nie będzie mi łatwo. Bez niej nadchodzące dni będą czystą agonią. – Nie ma mowy – warczy David. – Wybrałaś wydziedziczenie Florence. Nie pozwolę ci się do niej zbliżyć. Jego słowa ranią jak ostrze. Nie rozumiem,

czemu wciąż przeżywam na nowo ten sam wstrząs, ilekroć jest wobec mnie okrutny, ilekroć przypisuje mi najgorsze z możliwych intencji i nie chce uwierzyć mi na słowo. Uświadamiam sobie, że żyłam dotychczas pod kloszem. Jak wiele innych osób, które dorastały, uważając swoje szczęście i poczucie bezpieczeństwa za oczywistość, również i ja mam trudności z uwierzeniem w destrukcyjność, nieuprzejmość, strach, chyba że czytam o nich w gazetach lub widzę w telewizyjnych wiadomościach. Gdy staję z tymi zjawiskami twarzą w twarz w swoim prawdziwym życiu, mój instynkt podpowiada mi, że musiało zajść jakieś nieporozumienie, że na pewno istnieje bardziej niewinne wytłumaczenie wszystkiego. – Mamusiu, czy Alice jest teraz niegrzeczna? – Felix nadal mi się przygląda, jakbym była dla niego najbardziej fascynującym, tajemniczym obiektem. – Skończ deser i idź przebrać się w piżamę. Możesz poczytać przez dziesięć minut, a potem przyjdę zgasić ci światło. – Momentalnie gardzę sobą za ulgę, którą czuję, gdy Vivienne nie mówi: „Tak, Alice jest bardzo niegrzeczna”. – Mama Laura była niegrzeczna, prawda,

tato? – Feliks zwraca się do Davida, jakby miał nadzieję, że on będzie bardziej otwarty. Zastygam. Nigdy wcześniej w mojej obecności Feliks nie wspomniał o Laurze. David patrzy na Vivienne, równie zaskoczony jak ja. – Mama Laura była niegrzeczna, więc umarła. Czy Alice też umrze? – Nie! – wołam. – Felix, twoja mama nie... Nie była... – Milknę. Patrzy na mnie zbyt wiele oczu. Czekam, aż David albo Vivienne powiedzą: „Oczywiście, że Alice nie umrze”, ale żadne tego typu słowa nie padają. Zamiast tego Vivienne uśmiecha się do Feliksa i mówi: – Kochanie, każdy w końcu kiedyś umrze. Przecież wiesz. Felix przytakuje, jego górna warga drży. Vivienne uważa, że dzieci wyrastają na silniejsze jednostki, jeśli mówi im się prawdę o bolesnych aspektach życia. Jej rodzice stosowali tę samą metodę. Nie byli wierzący i wpoili córce przekonanie, iż niebo i piekło to fikcja wymyślona przez słabych, ułomnych ludzi, którzy w ten sposób chcieli uniknąć odpowiedzialności. Nie ma życia po śmierci, w którym jesteśmy nagradzani albo karani; do

sprawiedliwości należy dążyć na tym świecie, zanim się umrze. Gdy Vivienne mówiła mi to po raz pierwszy, podziwiałam jej filozofię, mimo iż moje własne przekonania w kwestii tego, co się dzieje po śmierci, nie są tak ugruntowane. – Ale ty nie umrzesz jeszcze przez wiele, wiele lat, dopiero gdy będziesz bardzo stary – mówi Feliksowi. Zdaję sobie sprawę, że czekam na podobne pocieszenie. O mnie nie mówi jednak ani słowa. – A teraz już chodź. Małe urwisy idą do łóżka. Felix uśmiecha się, słysząc znajome powiedzonko i szybko się przyłącza: – I pod kołdrę kładą uszka! Jak tylko wychodzi z jadalni, odzywam się, chcąc zdążyć, nim odwaga mnie opuści: – Coś ty naopowiadał Feliksowi o śmierci Laury? Dlaczego uważa, że była niegrzeczna? Powiedziałeś mu, że umarła, bo zrobiła coś złego? Nie widzisz, jakie to okropne pozwalać, żeby tak myślał? Cokolwiek zrobiła, cokolwiek byś o niej myślał, Laura jest jego matką. Vivienne sznuruje wargi i opiera podbródek na dłoniach, nie mówiąc ani słowa. Zauważyłam, że nie chce już w ogóle poruszać tematu śmierci Laury Gdy tylko próbuję go

podjąć, odmawia jakiegokolwiek udziału w rozmowie. Mam na ten temat teorię. Uważam, że Vivienne ma Laurze za złe, że nie żyje. Wcześniej były przeciwniczkami, walczyły jak równa z równą. I nagle Laurę zamordowano i cały kraj zaczął jej żałować. Wyniesiono ją tym samym na wyższy poziom, na zawsze uznano za ofiarę, skrzywdzoną kobietę. Dla Vivienne było to równoznaczne ze zdradą, jakby śmierć z rąk nożownika stanowiła tani, łatwy sposób na zdobycie współczucia bliźnich. I już na zawsze Laura była poza zasięgiem. Vivienne nie mogła dłużej z nią walczyć, co oznaczało, że nie zdołała wygrać w sposób, w jaki zawsze chciała i potrzebowała. Wiedziała, że nigdy nie usłyszy z ust Laury słów: „Przepraszam, Vivienne, teraz widzę, że przez cały czas miałaś rację”. Ale Laura, oczywiście, nigdy by takich słów nie wypowiedziała. – Laura nie żyje – mówi David. – A ty jesteś kłamliwą suką. – Jakbym słyszała chłopaka Mandy Nawet gorzej. Ciekawe, co by było, gdybym zadzwoniła do szpitala i zapytała o Mandy. Podaliby mi jej nazwisko i adres? – Przestańcie, obydwoje – mówi Vivienne. – Nie słyszeliście, co powiedziałam? Macie być dla siebie uprzejmi, dopóki mieszkacie w tym

domu. Nie będzie żadnych pyskówek nad stołem. To nie jest dom komunalny. Odsuwam swoje krzesło i wstaję, cała roztrzęsiona. – Jak możesz dbać o maniery w takich okolicznościach? Florence może być martwa! A test zrobią dopiero w piątek, co znaczy, że wcześniej policja nie zacznie jej szukać. Czy nikogo z was to nie obchodzi? Tak, będę się wydzierać, jeśli przyjdzie mi na to ochota. Chcę odzyskać swoją córkę, a czas płynie i nic nie mogę na to poradzić! Każdy dzień, każda godzina. .. Nie rozumiecie tego? W oczach Vivienne widać błysk tryumfu. Lubi patrzeć, jak inni tracą nad sobą panowanie. Według niej dowodzi to, że ona ma rację, a inni są w błędzie, skoro uciekają się do przesadnego wyrażania emocji. – Przepraszam – mówię szybko. – Nie krzyczę na ciebie. Po prostu... Nie mogę tego dłużej w sobie tłumić, bo faktycznie zwariuję. – Lepiej pójdę do Feliksa – mówi Vivienne szorstkim tonem. – Nie zejdę już na dół. Dobranoc. Wsłuchuję się w jej kroki. Wiem, że słowa „Florence może być martwa” tłuką się w jej głowie. Bardzo dobrze. Chcę, żeby zdawała

sobie sprawę z grozy tej sytuacji tak samo jak ja. David wychodzi z jadalni bez słowa. Odkąd jesteśmy wszyscy pogrążeni w rozpaczy, znacznie wcześniej kładziemy się spać. Sprzątam ze stołu powoli, dając mu czas, by zasnął, nim przyjdę do sypialni. Naciskam klamki pokoi gościnnych, ale wszystkie są zamknięte na klucz. Nie mogę spać na dole. Vivienne nigdy by na to nie pozwoliła. To jedna z jej żelaznych zasad i nie mam wątpliwości, że David powiadomiłby ją o mojej nieobecności w naszej sypialni. Mogę ją sobie wyobrazić, jak budzi mnie w środku nocy, oznajmiając, że dom Pod Wiązami to nie studencki hostel. Nie chcę jej do siebie zrażać. Modlę się, by David spał, gdy wejdę do sypialni. Jednak nie zasnął, leży w łóżku na wznak. Na stoliku obok stoi butelka z mlekiem dla niemowląt. Jestem wyczerpana, ale jeśli zmuszę się do wysiłku i nie zasnę, być może pierwsza usłyszę płacz Twarzyczki. Może uda mi się ją nakarmić i ujrzeć cień jej małej, krągłej główki, rzucany przez światło stodoły na ściankę jej łóżeczka. Wyobrażam sobie ten obraz. Tak bardzo pragnę, by się urzeczywistnił.

– Widzę, że jesteś gotowa na wszystko – mówi gorzko David. – Najpierw próbujesz doprowadzić mnie do szaleństwa, wmawiając, że Florence to nie Florence, a teraz chcesz mnie powstrzymać przed karmieniem jej. Jaką krzywdę ci wyrządziłem, żeby na to zasłużyć? – Wcale nie chcę, żebyś przestał ją karmić. – Zaczynam płakać. – Po prostu chciałabym też brać w tym udział. Nie ciągle, od czasu do czasu. – Mimo że według ciebie to nie jest nasza córka. – To, że kobiecie znika dziecko, wcale nie oznacza, że znika też jej instynkt macierzyński – mówię, łkając. – Bardzo ładne, niezwykle przekonujące. Długo nad tym myślałaś? – Proszę cię, Davidzie... – Z kim wczoraj rozmawiałaś przez komórkę? Mówię o tej rozmowie, którą nagle przerwałaś, gdy tylko wszedłem do pokoju. Gapię się w podłogę, przeklinając się za swoją lekkomyślność. Muszę być ostrożniejsza. – Z nikim – mówię cicho. David już się nie odzywa. Wyciągam koszulę nocną spod poduszki i rozkładam przed sobą na łóżku. W jednej chwili postanawiam, że nie

będę próbowała wyjść, żeby się przebrać. Jestem pewna, że David by mi to uniemożliwił, więc nie dam mu tej satysfakcji. Gdy tylko zaczynam z lekkim zażenowaniem ściągać z siebie ubranie, on ostentacyjnie odwraca wzrok, dając do zrozumienia, że nie może już znieść mojego widoku. Nie sądziłam, że może być coś gorszego od sposobu, w jaki mnie poprzedniego dnia pożerał wzrokiem, ale to jest znacznie gorsze. Zniesmaczenie na jego twarzy sprawia mi ból nie do zniesienia. Myślałam, że nie jestem już w stanie się z nim spierać, ale teraz słyszę własne słowa: – Davidzie, proszę cię, pomyśl o swoim postępowaniu. Nie wierzę, że w głębi serca chcesz być dla mnie taki okrutny. Mam rację? – Ja nic nie robię. Zajmuję się tylko swoimi sprawami. – Wiem, że jest ci ciężko, wiem, że to, co się dzieje, jest straszne, ale... Ty nie jesteś taki. Nie chcesz być taki. Znam cię. Nie jesteś złym człowiekiem. To bardzo częsta reakcja – w ekstremalnych sytuacjach ludzie się boją i tracą orientację, przechodzą do ataku, zwracają się przeciwko wszystkim i robią różne okropne rzeczy, dlatego że czują strach. – Zamknij się! – Jego wściekłość mnie

paraliżuje. Siada na łóżku. – Nie obchodzi mnie nic, co masz mi do powiedzenia. Jesteś zakłamana. Cały ten psychologiczny język służy ci tylko do tego, żeby przesłonić prawdę! Chętnie gadasz o uczuciach, ale nie chcesz dyskutować na temat faktów. – Davidzie, mogę z tobą dyskutować, o czym tylko chcesz. O jakie fakty ci chodzi? – Fakty! Gdyby to dziecko nie było naszą córką, dlaczego miałbym mówić, że jest inaczej? Nie sądzisz, że chciałbym tak samo jak ty, żeby się odnalazła? A może uważasz mnie za jakiegoś kretyna, który nie odróżnia własnej córki od innych dzieci? Musisz dopracować swoją teorię, bo na razie nie jest zbyt szczelna. Co dokładnie się tu zdarzyło według ciebie? Jakiś intruz wszedł do naszego domu i zamienił Florence na inne niemowlę? W jakim celu? Po co? A może myślisz, że ja to zrobiłem? Ale znowu: w jakim celu? Chcę mieć swoją córkę, nie przypadkowe dziecko. Podnoszę do góry ręce, by zatrzymać jego pytania. – Nie wiem! Nie mam pojęcia, kto zabrał Florence, dlaczego, ani kim jest to dziecko. Nie wiem! Nie wiem nawet, co ty wiesz, co myślisz, ani czemu mówisz to, co mówisz. Masz rację!

Moja teoria jest nieszczelna, bo nie mam pojęcia, co się wydarzyło. Przestałam cokolwiek rozumieć i to właśnie mnie przeraża. I tego właśnie ty nie pojmujesz. A mnie pozostało już tylko trzymać się kurczowo jednej prawdy, której jestem absolutnie pewna: dziecko, które jest w naszym domu, to nie Florence! David odwraca się do mnie plecami. – No cóż – mówi. – W takim razie nie mamy już o czym mówić. – Nie odwracaj się! – mówię błagalnym tonem. – Mogłabym zadać ci to samo pytanie, które ty mi zadałeś. Sugerujesz, że jestem kretynką, która nie poznaje własnej córki? Nie odpowiada. Czuję taką frustrację, że za chwilę zacznę jęczeć. Chcę krzyczeć Jeszcze nie skończyłam! Mówię do ciebie! Nie mogę uwierzyć, że jest tak pewny swojego zdania, jak twierdzi. Na jakimś podprogowym poziomie moje słowa muszą do niego przemawiać. Muszę trzymać się tej wiary. Jedno po drugim kładę swoje ubrania na łóżko. Sięgam po koszulę nocną, ale David jest szybszy. Zabiera mi ją i zwija w kulę w dłoni. Śmieje się. Zanim zdążam przewidzieć jego następny ruch, zgarnia z łóżka resztę moich ubrań i wstaje z łóżka. Otwiera drzwi szafy,

wrzuca wszystko do środka, po czym zamyka je na klucz. Teraz na mnie patrzy. Czuję, jak jego spojrzenie przesuwa się po mojej zimnej skórze. – Dzisiaj już chyba nigdzie nie pójdziesz – mówi drwiąco. – Ja w każdym razie bym nie wychodził. Nie w takim stanie. Rozważam swój następny krok. Mogłabym zawołać Vivienne, ale nim by tu dotarła, David oddałby mi koszulę nocną i udawał, że wszystko zmyśliłam. Czeka, aż powiem, że muszę skorzystać z toalety, ale ja tego nie zrobię. Nie zamierzam też wyjść z sypialni naga. Wiem doskonale, co by się wtedy stało. David otworzyłby szafę, położył moje ubrania z powrotem na łóżku, po czym wezwał Vivienne, która byłaby na miejscu w kilka sekund. David chce podważyć racjonalność moich zachowań i sądów, a ja mu tego nie ułatwię. Wolę nie przespać całej nocy z powodu pełnego pęcherza. Kładę się do łóżka i nakrywam kołdrą po szyję. David robi to samo. Cała sztywnieję, ale mnie nie dotyka. Czekam, aż wyłączy swoją lampkę, bym mogła się swobodnie rozpłakać. Z powodu Florence, z powodu mojego męża i potwora, w którego się przemienił, i – tak,

nawet teraz – z powodu bólu, jaki musi teraz odczuwać. Okrucieństwo Davida skierowane jest nie tylko we mnie, ale też w niego samego. Przyjął postawę „wszystko albo nic”: skoro nie można naprawić sytuacji, postanowił pogorszyć ją tak, jak tylko się da, tak szybko, jak tylko to możliwe. Wtedy przynajmniej nie będzie już kolejnych powodów do strachu. Moja matka mawiała, że mam lepszą niż większość ludzi zdolność rozumienia i współodczuwania z innymi. Według niej właśnie dlatego, gdy byłam nastolatką, wybierałam tylu nieodpowiednich chłopaków. „Kolejny boski amant”, tak to nazywała. To prawda, że gdy człowiek zaczyna widzieć dowolną sytuację oczami drugiej osoby, trudno mu ją potem skreślić. Tak właśnie zawsze podchodziłam do świata – ze współczuciem. Najwyraźniej byłam głupia, spodziewając się, że świat odwdzięczy się tym samym. Nie mogę wciąż usprawiedliwiać Davida w nadziei na jakąś zmianę. Jeśli nadal będzie się zachowywał jak wróg, będę musiała się nauczyć reagować na niego jak na wroga. Ja, która tylu pacjentom tłumaczyłam, by nie rozważali świata w kategoriach dobra i zła, sojuszników i przeciwników. Powinnam zwrócić im wszystkim

pieniądze. Nie wiem, jak wcześnie David się jutro obudzi, kiedy odda mi ubranie. Czy będzie mi kazał błagać? Myśl, że tak może się stać, jest zbyt straszna, by ją zgłębiać. Cokolwiek się między nami dzieje, muszę to przetrwać. Muszę się trzymać do jutrzejszego popołudnia, do spotkania z Simonem.

16 5/10/03,11.10 – Co znowu? – David Fancourt żądał wyjaśnień. – Czego pani ode mnie chce? Mama już wam wszystko powiedziała. Alice i Florence były tu w czwartek wieczorem. Obydwie poszły spać o zwyczajowej porze. W piątek rano już ich nie było. Do was należy ich odnalezienie, a tutaj na pewno ich nie znajdziecie. Gdyby były w domu, nie zgłosiłbym zaginięcia. Więc może zaczęlibyście szukać? – Przysiadł wyciągnięty jak struna na najmniej wygodnym krześle w całym pokoju – wąskim, drewnianym, z siedziskiem z granatowego aksamitu i oparciem bez obicia. Gniew Davida był dla Charlie równie namacalny, jak gdyby dostała od niego cios w twarz. Współczuła mu i nie dziwiła się tej furii. Vivienne siedziała po drugiej stronie pokoju, na białej sofie. Była kobietą starej daty: przed obcymi nie okazuje się uczuć. – Oczywiście, że zamierzamy ich szukać – powiedziała Charlie. David Fancourt był winny jedynie nieuprzejmości. Tak podpowiadał jej instynkt po pierwszych trzydziestu sekundach

przesłuchania. Paranoiczne teorie Simona były niedorzeczne. Fancourt miał żelazne alibi. Gdy mordowano Laurę, był razem z Alice w Londynie, w zatłoczonym teatrze. – Zawsze zaczynamy w domu zaginionej osoby, mimo że w oczywisty sposób tam właśnie jej nie ma. Wiem, że może to być dezorientujące. – Nie obchodzi mnie, gdzie zaczniecie, bylebyście tylko odnaleźli moją córkę. Charlie zauważyła, że nie wspomniał o Alice. – Proszę spróbować się uspokoić – powiedziała. – Rozumiem, że to dla pana trudna sytuacja, zwłaszcza po tym, co się stało Laurze... – Nie! – Policzki Davida były rumiane. – Jestem zupełnie spokojny, a raczej będę, gdy znajdziecie Florence. Teraz jestem wściekły Najpierw nieomal straciłem Feliksa, a teraz Alice ukradła mi Florence. Chociaż nikt mi nie wierzy, że to jest Florence. Nawet... – wymamrotał coś pod nosem, patrząc w stronę swojej matki. – Nigdy nie powiedziałam, że ci nie wierzę – powiedziała zimno Vivienne, unosząc podbródek. Charlie zastanawiała się, czy tak właśnie w podobnej sytuacji zachowałaby się

królowa. Jak przez mgłę pamiętała, że podczas śledztwa w sprawie Laury Cryer dowiedziała się, skąd pochodził majątek jej ojca, lecz dzisiaj nie potrafiła przywołać szczegółów Był założycielem jakiejś dużej firmy, plastik albo opakowania. Vivienne nie odziedziczyła wielowiekowej fortuny, bez względu na to, jak arystokratycznie się nosiła. Pokój dzienny wydawał się mniejszy, niż w rzeczywistości był, a to z racji ciasno poustawianych mebli. Stały w nim trzy kanapy, siedem krzeseł, monstrualnych rozmiarów niski stolik na kawę, dwa regały z książkami we wnękach po obu stronach prawdziwego kominka oraz niewielki telewizor na stojaku umieszczonym w dziwnym miejscu, bo w rogu pokoju, za fotelem, jakby dla jasnego zasygnalizowania, że w tym domu oglądanie telewizji nie stanowiło istotnego elementu codziennego życia. Charlie zauważyła, że niemal wszystkie książki na półkach były w twardej oprawie. Dzisiaj przyszła tu sama. Wczoraj dom Fancourtów odwiedził cały zespół oficerów, którzy wywrócili dom do góry nogami, metodycznie przeszukując rzeczy należące do Alice Fancourt. W kuchni znaleźli torebkę z

kluczami. Volvo stało na podwórzu. Nie brakowało żadnych ubrań Alice czy Florence, z wyjątkiem tych, które miały na sobie. Tę informację uzyskali od Vivienne, która przekazała ją bez większego zawahania. Charlie musiała przyznać, że był to bardzo zły znak. Najbardziej martwił ją fakt, że według Vivienne Alice miała tylko trzy pary butów i wszystkie znaleziono w jej szafie. W czwartek wieczorem Vivienne zamknęła główne i tylne drzwi, jak zawsze przed snem. Rano Alice i Florence nie było w domu, ale obydwa wejścia pozostały zatrzaśnięte. Nie zauważyła znaków włamania. Vivienne, David i Felix spali głęboko, nie obudził ich żaden hałas, żadne dźwięki przepychanki ani płacz dziecka. Wszystkie te fakty rozważane jako całość niezwykle Charlie frapowały. Czy to możliwe, że ktoś nakłonił Alice do otwarcia drzwi, po czym porwał ją wraz z dzieckiem? Jeżeli tak, to musieli wyjść tylnymi drzwiami. Okno obok nich miało wąski górny lufcik, jakieś piętnaście na czterdzieści centymetrów, który został uchylony, a klucze Alice leżały na mieszczącym się poniżej blacie kuchennym. Porywacz musiał wyciągnąć Alice i Florence na zewnątrz bezgłośnie, zamknąć

drzwi, po czym wrzucić klucze przez lufcik. Albo też zrobiła to wszystko sama Alice. Charlie zastanawiała się, czy mogła być aż tak obłąkana, mimo zaawansowanej depresji postnatalnej, by uciec, zostawiając w domu wszystkie rzeczy należące do niej i do córki. Simon, gdy z nim dzisiaj rozmawiała, potwierdził przekonanie Charlie, że Alice żyła i że nie stała się jej krzywda. – Odnajdę ją – powiedział z determinacją w głosie i ze spojrzeniem, od którego Charlie musiała uciec wzrokiem. – Sierżancie Zailer, David i ja pomożemy pani, jak tylko będziemy mogli – zadeklarowała Vivienne Fancourt. – Ale musimy odnaleźć to dziecko. Rozumie pani? Florence jest... – urwała, z pozoru po to, by przyjrzeć się swojej spódnicy Gdy podniosła znowu wzrok, jej oczy były jasne i przenikliwe. – Przepraszam – wyszeptała. – Nie ma pani pojęcia, jakie to dla mnie bolesne. Nie dość, że zaginęła moja ukochana wnuczka, to jeszcze nie wiem, czy zaginęła w miniony piątek, czy też tydzień wcześniej. Nie wiem, czy widziałam ją tylko raz, czy... – Zacisnęła wargi. – Nierzadko słyszy się o kobietach, które wariują i zabijają własne dzieci – przerwał jej

gniewnie David. – Mam rację? Kobiety w depresji postnatalnej. Okazują dziecku przesadną miłość albo wyrzucają je przez okno. Co może zrobić Alice? Jak często w takich sytuacjach matka wraca z dzieckiem, nie wyrządziwszy mu krzywdy? Na pewno pani wie. – Zakrył twarz dłońmi. – Alice była niezrównoważona, jeszcze zanim zniknęła. Miała obsesję na punkcie kobiety ze szpitala, z którą ledwie zamieniła słowo... – Panie Fancourt, nie ma pewności, że pańska żona porwała pana córkę. Niczego ze sobą nie zabrała. Musimy rozważyć możliwość, że Alice opuściła dom wbrew swojej woli. David zaprzeczył ruchem głowy. – Uciekła i zabrała Florence ze sobą – powiedział. – Co pan miał na myśli, mówiąc, że nieomal stracił pan Feliksa? Nastąpiła kłopotliwa cisza. Po chwili odezwała się Vivienne: – Chodziło mu o to, że Laura robiła, co w jej mocy, by trzymać syna z dala od nas. Zgodziła się, by David widywał Feliksa tylko raz na dwa tygodnie – da pani wiarę? – przez dwie, trzy godziny Ponadto za każdym razem chciała być obecna, by te spotkania nadzorować. Pod jej

lustrującym spojrzeniem niemożliwe było nawiązanie dobrej relacji. Nigdy też nie pozwalała Feliksowi przyjeżdżać do nas i ani mnie, ani Davida nie wpuszczała do swojego domu. Zawsze musieliśmy się spotykać na neutralnym gruncie. – Przerwała, by wziąć wdech. Na jej policzkach pojawiły się dwie różowe plamki. Charlie zmarszczyła brwi. – Ale w dniu, w którym zamordowano Laurę, Felix był tutaj, z wami. Zajmowaliście się nim. – Owszem. – Vivienne uśmiechnęła się smutno. – To była jedyna taka okazja. Laura rozpaczliwie szukała opieki dla Feliksa, by móc pójść na jakąś imprezę w klubie nocnym. Jej ton wyraźnie zdradzał, że nigdy nie była w takim miejscu i być w nim nie zamierzała. Simon powiedział „do klubu?” w ten sam sposób, mimo iż jego obowiązki detektywa regularnie prowadziły go do obskurnych, tonących w stroboskopach nocnych spelun Spilling i Rawndesley. – Znosiliśmy z Davidem zasady narzucone przez Laurę prawie trzy lata – ciągnęła Vivienne. – Karmiliśmy się nadzieją, że godząc się na jej... brutalny reżim, sprawimy, że w

końcu pozwoli nam na częstsze kontakty z Feliksem. Ale niestety oszukiwaliśmy się. Nie widzieliśmy najmniejszych oznak, że zamierza zmienić siebie lub swoje zasady. Byliśmy już tak zrozpaczeni, że zamierzaliśmy właśnie zwrócić się do mojego prawnika o pomoc, gdy... została zamordowana. – Co uczyniło Davida jedynym rodzicem – powiedziała Charlie. Poczuła, że jej pewność nieco traci na sile. Wyobraziła sobie Darryla Beera stojącego przed domem Pod Wiązami z nożem kuchennym ukrytym gdzieś pod kurtką. Po raz pierwszy obraz ten wydał się jej mało prawdopodobny. Po co miałby przychodzić uzbrojony w nóż, skoro celem wizyty była ocena szans na ewentualne włamanie? Po zniknięciu Laury ze sceny David mógł swobodnie poślubić swoją nową dziewczynę i przejąć pełnię władz rodzicielskich nad synem, mając przy sobie matkę gotową wziąć na siebie lwią część obowiązków związanych z opieką nad chłopcem. Sytuacja wygodna dla Davida i dla Vivienne. Wygodna też dla Alice. Szalonej Alice. Może to była rysa na jej zaręczynach – nieszczęśliwy narzeczony pochłonięty myślami o utraconym kontakcie z synem? Za krzesłem, na którym siedział David, na

jednej z półek z książkami, stało zdjęcie z drugiego ślubu. Alice miała na sobie kremową suknię i diadem na głowie. Patrzyła rozpromieniona na męża. Miała blond włosy krótsze niż teraz, sięgały podbródka; z okazji ślubu nakręciła sobie loki. W zeszłym tygodniu, gdy Charlie ją poznała, były proste. David, nieco wyższy od żony, patrzył na nią z dumnym uśmiechem na twarzy. Stanowili atrakcyjną parę, pomyślała Charlie, starając się zignorować gryzącą ją zazdrość. Dlaczego ta kobieta, która była już zamężna, już kochana, zasługiwała na uwagę Simona bardziej niż ona? Gdzie tu sprawiedliwość? Od kiedy Simon tak brutalnie odrzucił jej względy na imprezie urodzinowej Sellersa, Charlie stała się niemal patologicznie wyczulona na jakąkolwiek formę zniewagi, przez co często zachowywała się niepotrzebnie szorstko i agresywnie. Starczało jej inteligencji na dostrzeżenie tego problemu, ale niestety nie na jego rozwiązanie. Cały rok po tamtym fatalnym zdarzeniu wciąż nie miała pomysłu, od czego by zacząć. W całym jej życiu, przed owym incydentem i po nim, jej ego i dusza nie zaznały podobnej krzywdy Nie mogła też znieść myśli, że i on czuł się z tym źle i było mu

naprawdę przykro. Brak premedytacji i złośliwości w jego ówczesnym zachowaniu tylko potęgował jej ból. Nadal miała o nim najlepsze zdanie. Nadal się w nim kochała, na litość boską. A skoro nie on był problemem, to z nią musiało być coś nie tak. Charlie w nieskończoność odgrywała całą scenę w swojej głowie. Na początku Simon wykazywał entuzjazm. „To nie będzie krótki romans – wyszeptał jej do ucha, gdy szli do pokoju gościnnego Sellersa. – Ten związek będzie trwał”. Tak, nie miała wątpliwości, że wtedy jej pragnął. Aż nadto łatwo przychodziło jej precyzyjne zidentyfikowanie momentu, w którym zaszła w Simonie zmiana, zmiana dostatecznie radykalna, by zepchnął ją ze swoich kolan, zrzucił na podłogę i uciekł niczym przed zarazą. Pewnie nie wiedział wtedy, ani dziś, że w pośpiechu zostawił za sobą szeroko otwarte drzwi. Podczas gdy Charlie w szaleńczym pędzie zgarniała swoje ubranie, pojawiło się w nich kilka twarzy, wśród których była też twarz żony Sellersa, Stacey. Nigdy nikomu o tym nie opowiedziała, nawet swojej siostrze Olivii. Wątpiła, że kiedykolwiek zdecyduje się zwierzyć. Na samo

wspomnienie wszystkich szczegółów – w zaciszu własnego umysłu – przeżywała istną agonię. Najgorsze w tej katastrofie (Charlie nie uważała takiego określenia za przesadne, wydawało się jej trafnym opisem) było to, że nie dawała najmniejszych szans na korektę. Stała się. Już zawsze pozostanie czymś, co się stało. Nigdy nie zostanie anulowana, choć Charlie wielokrotnie próbowała usunąć ją z pamięci. W ciągu minionego roku utrzymywała niezobowiązujące kontakty seksualne średnio z jednym mężczyzną na miesiąc. Żaden z nich od niej nie uciekł, ale widziała, że w niczym jej to nie pomaga. Nadal czuła się nieatrakcyjna, a teraz jeszcze tania i łatwa. W jej zachowaniu była spora porcja kompulsji. Następny romans odniesie skutek. Następny mężczyzna wymaże z jej pamięci Simona. Czemu ze wszystkich nieodpowiednich osób musiałam zakochać się właśnie w nim, zastanawiała się. Ale nie była to kwestia świadomego wyboru. Simon był inny od wszystkich mężczyzn, jakich kiedykolwiek znała. Nie potrafiłaby się okłamywać, wmawiając sobie, że jest jednym z wielu, że wystarczy tylko ponownie zarzucić wędkę. Któż, prócz niego, myślałby z nostalgią o czasach, w

których istniało niebezpieczeństwo, że jako katolik mógłby spłonąć na stosie? „Chciałbyś spłonąć na stosie?”, zapytała go, gdy jej o tym mówił. Była pewna, że żartuje. „Oczywiście, że nie – odparł. – Ale w tamtych czasach wierzenia miały znaczenie. Uważano je za niebezpieczne. Myśli i idee powinny być ważne, tylko o to mi chodzi. Ludzie powinni się ich bać, mężczyźni powinni być gotowi za nie ginąć. Dziś nic już dla nikogo się nie liczy”. Charlie zwalczała potrzebę powiedzenia, jak bardzo on się dla niej liczył. – Czułam ulgę, gdy Laura umarła – przerwała ciszę Vivienne. Skutecznie zwróciła na siebie uwagę Charlie. – Nie byłam zadowolona, rozumie pani, po prostu spadł mi kamień z serca. Felix mieszkający z nami to spełnione marzenie. Nie obchodzi mnie, czy wyjdę na osobę bez serca. Chociaż... – Co? – Jakiś czas po jej śmierci uzmysłowiłam sobie, że nigdy nie zapytałam Laury, dlaczego tak usilnie próbowała oddzielić mnie i Feliksa. Teraz już się tego nie dowiem. Nie mogła uważać, że zrobię mu krzywdę. Ja go kocham. – Vivienne zmarszczyła brwi, patrząc na swoje dłonie. Jej usta drgały, jakby powstrzymywała

się przed powiedzeniem czegoś. Mimo wysiłków odezwała się: – Każdego dnia żałuję, że jej nie spytałam. W pewien dziwny sposób utrata wroga jest trudniejsza do zniesienia niż utrata kogoś bliskiego. Człowiek zostaje z tymi samymi silnymi uczuciami, których nie może już do nikogo odnieść. Czuje się wtedy... oszukany. – Wiem, że to nie zabrzmi jak coś, co może mieć specjalnie mocny związek ze sprawą – powiedziała ostrożnie Charlie – ale sądzę, że jeden wątek jest godny uwagi. – Jaki? – Po raz pierwszy od początku przesłuchania w oczach Davida Fancourta pojawiła się nadzieja. – Alice rozmawiała z detektywem konstablem Waterhouse’em o pańskim ojcu. Wiem, że nie utrzymuje pan z nim kontaktów, ale... – Co? – Na jego twarzy pojawiły się zmarszczki oburzenia. – Rozmawiała z nim o...? Vivienne ściągnęła ciasno kąciki ust. Sprawiała wrażenie rozgniewanej. – Niby dlaczego miałaby się interesować Richardem? – Nie wiem. Jakieś pomysły? – Nie mam żadnych pomysłów. Nic mi o tym

nie mówiła. – W jej głosie dała się słyszeć irytacja. Charlie odniosła wrażenie, że Vivienne niespecjalnie lubiła, gdy zostawiało się ją poza obiegiem informacji. – Czy wie pani, jak możemy się skontaktować z Richardem Fancourtem? – Nie. Przykro mi. Nie wspominam go zbyt dobrze i wolałabym o nim nie rozmawiać. Charlie przytaknęła. Dumne kobiety pokroju Vivienne nie lubią, gdy się im przypomina o życiowych porażkach. Ona sama miała te same odczucia na temat większości mężczyzn, z którymi się wiązała: Davida Beadmana, sierżanta z wydziału ochrony dzieci, który na widok pękniętej prezerwatywy powiedział: „Nie martw się, wiem, gdzie jest klinika aborcyjna. To nie mój pierwszy raz”. Przed nim był jeszcze księgowy, Kevin Mackie, którego – jak to sam ujął – „nie kręciło całowanie”. Charlie nigdy nie ufała ludziom utrzymującym serdeczne stosunki ze swoimi byłymi. Za coś nienaturalnego, wręcz chorego, uważała godzenie się na ledwie ciepłą, rozwodnioną pozostałość po dawnej miłości czy pożądaniu, zachowywanie szczątków rozbitego romansu i nazywanie ich przyjaźnią. Ale to nie

dotyczyło Simona. To nie był jej dawny facet. Nigdy nim nie był, myślała ze smutkiem. Dlatego z jego stratą tak trudno było jej się pogodzić. Nieudane związki. Wpływały na wszystko, co przychodziło po nich, niczym radioaktywne katastrofy Zatruwały przyszłość. Co przypomniało jej o kwestii, której jeszcze nie wyjaśniła, a która mogłaby wyjaśnić, pośrednio lub bezpośrednio, nagłe zniknięcie Alice. – Dlaczego rozstał się pan z Laurą Cryer? – zapytała Davida Fancourta.

17 Poniedziałek, 29 września 2003 – Nazywał ją Panią Mrugalską od momentu, gdy ją pierwszy raz zobaczył. To więcej niż przezwisko. Ona była – jest – Panią Mrugalską. Ale do tego drugiego dziecka mówi Twarzyczko. On wie, że to nie jest Florence. Poza tym podsłuchałam, jak mówił o sobie per „ja”, gdy był u niej w nocy i nie wiedział, że stoję za drzwiami. Gdyby mówił do Florence, używałby wyłącznie słowa „tatuś”. – Zdaję sobie sprawę, że powinnam mówić wolniej, że mniej gorączkowy monolog byłby bardziej przekonujący, ale zbyt długo czekałam na okazję, by się tym wszystkim podzielić. Nie potrafię powstrzymać potoku słów. Siedzimy z Simonem w klubie Chompers. Podczas gdy ja rozprawiam o Davidzie, detektyw pilnie mnie obserwuje zza wypolerowanego stołu, sprawiając wrażenie zakłopotanego. Jest zdenerwowany. Siedzi palcem wskazującym linie słojów w blacie. Wokół nas panuje potworny harmider – muzyka, śmiech, rozmowy – ale ja słyszę

jedynie ciszę, która zapadła po tym, jak skończyłam mówić. Milczenie Simona. Jego włosy są czyste, świeżo uczesane. Dżinsowa koszula i czarne spodnie wyglądają na nowe, ale nie pasują za dobrze do siebie ani do brązowych butów. Nie wiem, dlaczego ten zestaw nie działa, ale moją pierwszą myślą, gdy zobaczyłam go w drzwiach, było: „David prędzej by umarł, niż się pokazał w takim stroju”. Zły gust Simona w kwestii ubrań jest uroczy, prawie dodaje mi otuchy. – Obawiam się, że to nic nie znaczy – mówi po długiej pauzie przepraszającym tonem. – Wielu rodziców daje dzieciom po kilka przezwisk. Zdarza się też, że zamieniają jedno na drugie. To, że twój mąż określa się jako „ja”, to też normalne. Najczęściej może używać słowa „tatuś”, a od czasu do czasu „ja”. – W takim razie nie wiem, co mogę powiedzieć, żeby cię przekonać. Skoro moje słowo ci nie wystarcza. – Rozpacz odbiera mi czucie. Nie mam Simona po swojej stronie. Nie mogę na nim polegać. Przez chwilę zastanawiam się, czy wyjawić mu, co mi się przydarzyło dzisiaj nad ranem, po długiej, dręczącej, nieprzespanej nocy Musiałam błagać o swoje ubranie i o możliwość skorzystania z

toalety David w końcu otworzył moją szafę i specjalnie wybrał sukienkę, która była na mnie za mała – obrzydliwą, obcisłą, zieloną szmatę, której nie wkładałam od lat. „Niedobrze, że tak utyłaś podczas ciąży”, powiedział. Bardzo potrzebowałam iść do toalety. Nie miałam czasu na kłótnię, więc wcisnęłam się z zakłopotaniem w sukienkę, po czym poczułam jeszcze większy nacisk na pęcherz. W każdej chwili mogłam stracić kontrolę i David o tym wiedział. Śmiał się z mojej bezbronności. „Dobrze, że nie rodziłaś metodą naturalną – powiedział. – Twoje mięśnie dna miednicy raczej by nie wytrzymały, co?”. W końcu usunął się na bok i pozwolił mi wyjść z sypialni. Pobiegłam do łazienki, zdążając w ostatniej chwili. Nie mogę zmusić się do opowiedzenia Simonowi o torturach Davida. Nie jestem gotowa podzielić się z nim swoim upokorzeniem tylko po to, by usłyszeć, jak mówi, że bezwzględność mojego męża nie dowodzi, iż Twarzyczka to nie Florence. Nadal mam na sobie tę okropną zieloną sukienkę. David nie oddał mi klucza do szafy, więc nie mogłam się przebrać. Vivienne by mi nie uwierzyła, gdybym jej powiedziała, co zrobił. Dałaby raczej wiarę

Davidowi, który z pewnością zaprzeczyłby oskarżeniom, mówiąc, że to ja zamknęłam szafę i zgubiłam klucz; że postradałam zmysły. Czuję wstyd, że jestem w miejscu publicznym w tak paskudnym stroju. Nie mam wątpliwości, że Simon zwracałby większą uwagę na to, co mówię, gdybym była lepiej ubrana. Ale nie jestem i Simon wierzy Davidowi. – Naprawdę nie wiem, co mam myśleć – mówi. – Nigdy nie znałem nikogo takiego, jak ty. Jego twarz wygląda nieco inaczej, niż ją zapamiętałam. Zapomniałam na przykład, jak szeroką ma żuchwę i że jego dolne zęby są krzywe – jedne bardziej wysunięte do przodu od innych. Pamiętałam kształt nosa, ale nie fakturę jego skóry, duże pory i chropowaty obszar wokół ust, który nadaje mu wygląd twardziela. Pytam, co ma na myśli. – Wszystko mówi mi, że nie powinienem ci wierzyć... – Wszystko, czyli sierżant Zailer – mówię gorzko. Wciąż nie wybaczyłam jej kompletnego braku współczucia, jaki okazała mi na komisariacie policji.

– Nie tylko ona, wszystko. Chcesz, żebyśmy uwierzyli, że obcy człowiek lub obcy ludzie włamali się do waszego domu, podczas gdy twój mąż i córka spali, zamienili Florence na inne dziecko, a twój mąż niczego nie słyszał. Po co ktokolwiek miałby robić coś takiego? – Nigdy nie twierdziłam, że zrobił to ktoś obcy! – W takim razie był w to jakoś zamieszany twój mąż, który później zniszczył wszystkie zdjęcia Florence, żeby nikt nie mógł niczego udowodnić. Ale pytam jeszcze raz; po co? Odparłam, że nie mam pojęcia, ale to, że wytłumaczenie nie nasuwa się samo, wcale nie oznacza, że go nie ma. Mówienie oczywistych rzeczy komuś, kto powinien być inteligentny, kto powinien widzieć więcej niż inni, sprawia, że mam ochotę krzyczeć z rozpaczy. – Nikt inny nie zgłaszał ostatnio zaginięcia dziecka, a ty miałaś przypadki depresji. – Słysząc mój jęk oburzenia, dodał: – Przepraszam. Wiem, że umarli twoi rodzice, ale z naszego punktu widzenia i tak liczysz się jako osoba z historią choroby. Najprostsze wyjaśnienie całej tej sytuacji jest takie, że cierpisz na jakiś rodzaj... – Spowodowanego traumą urojenia? –

dokończyłam za niego zdanie. – Ale ty tak nie myślisz, prawda? Choć bardzo się starasz, nie jesteś w stanie w to uwierzyć. Dlatego tu przyszedłeś. Być może, jeśli powiem mu, co myśli, faktycznie zacznie to myśleć. Jestem gotowa spróbować wszystkiego. – W normalnych okolicznościach, w wypadku innego tego typu śledztwa, na pewno bym nie przyszedł. – Simon mówi z bolesnym wyrazem twarzy, jakby był sobą zawiedziony – No więc co odróżnia moją sytuację? – pytam zniecierpliwiona. Bardziej interesuje go jego własna motywacja niż bezpieczeństwo Florence czy moje. – Instynkt mi podpowiada, żeby ci wierzyć – mówi cicho, uciekając wzrokiem. – Ale co to właściwie znaczy? To przecież wewnętrzna sprzeczność. Moja głowa jest bliska eksplozji, mówiąc szczerze. – Wypowiadając te słowa, spojrzał mi w oczy, jakby szukał jakiegoś wsparcia z mojej strony. Nareszcie, promyk nadziei. Może zdołam go przekonać, by mi pomógł, bez względu na to, co mówi złośliwa sierżant Zailer. – To jak ze mną i homeopatią – mówię mu, wymuszając na sobie opanowany ton. – Znam

teorie, na których jest zbudowana, i wszystkie wydają mi się niedorzeczne. Trzeba być głupcem, by sądzić, że coś tak dziwacznego może naprawdę działać. A jednak działa. Wielokrotnie byłam świadkiem pozytywnych skutków terapii. Mam absolutne zaufanie do tej metody, choć z logicznego punktu widzenia nigdy nie powinnam w nią uwierzyć. – Byłem kiedyś u homeopaty Nigdy do niego nie wróciłem. – Simon badał paznokcie swojej lewej dłoni. Nic mnie to nie obchodzi, krzyczę w myślach. Tu nie chodzi o ciebie! Zamiast tego mówię: – To nie jest rozwiązanie dla każdego. Bywa, że przepisane środki początkowo wzmagają symptomy, a to wielu ludzi dezorientuje. Poza tym trafiają się kiepscy homeopaci, którzy stosują złe lekarstwa albo nie słuchają uważnie swoich pacjentów. – Dennis słuchał bardzo uważnie. To nie on był problemem, ale ja. Wystraszyłem się tej rozmowy. W końcu nawet mu nie powiedziałem, po co przyszedłem. – Simon nagle urywa opowieść, mówiąc: – Strata czasu, która kosztowała mnie czterdzieści funtów. Wnioskuję z tego, że nie powinnam zadawać więcej pytań. Na swój sposób próbuje mi się

zwierzyć, ale ma jasno wytyczoną granicę. Dobrze. Im szybciej się przymknie, tym prędzej wrócimy do tematu Florence. Już mam zapytać, czy zrobi coś, żeby mi pomóc, gdy nagle znów się odzywa: – Lubisz swoją pracę? Kogo obchodzi moja durna praca? – Kiedyś lubiłam. Nawet bardzo. – I co się zmieniło? – To, co się właśnie dzieje. – Wykonuję dłońmi szeroki, zagarniający gest. – Utrata Florence. Nie mam już w sobie tej niezachwianej wiary w ludzi. Obawiam się, że stałam się zbyt cyniczna. – Wcale nie uważam, byś była cyniczna – powiedział Simon. – Myślę, że mogłabyś pomóc wielu ludziom. – Te słowa, jak i wiele innych, które wypowiada, wydają mi się bardzo osobliwe. Mówi tak, jakby mnie dobrze znał, choć jest to nasze trzecie spotkanie. Nie mam już ochoty pomagać obcym. Chcę, żeby Simon pomógł mnie i Florence. Może „cyniczna” to nie jest właściwe określenie. Stałam się raczej egoistką. I właśnie puściły mi nerwy. – Zamierzasz szukać mojej córki czy nie? – Słowa wypadają z moich ust, brzmiąc bardziej

oskarżycielsko, niż chciałam. – Wyjaśniłem już... – Chciałam przyprowadzić ze sobą Twarzyczkę. Mówiłam ci? Nie pozwolono mi. – Jestem zbyt wyczerpana, by powstrzymywać się przed wylewaniem żalu. Czuję, jakby moje nerwy grzechotały pod skórą. – Alice, uspokój się... – Gdyby David i Vivienne naprawdę wierzyli, że Twarzyczka to Florence, to chyba chcieliby, żebym spędziła z nią trochę czasu, nie uważasz? Uznaliby to za dobry znak, że chcę ją ze sobą zabrać. No więc wcale tak nie uznali. Zabroniono mi ją wziąć. Moje rozczarowanie było tak ostre, tak przeszywające, że nie mogłam go stłumić. Tak bardzo chciałam spędzić czas sam na sam z Twarzyczką. Wyobrażałam sobie, jak montuję jej fotelik w moim volvie i wkładam do bagażnika torbę wypełnioną pieluchami, ścierkami, mlekiem i z zapasowym pajacykiem. Pewnie zasnęłaby w samochodzie, jak to zwykle robią małe dzieci. Co jakiś czas przestawiałabym lusterko, żeby spojrzeć na jej twarz – cieniutkie powieki w kolorze muszli, jej na wpół otwarte usteczka. – Vivienne powiedziała, że próbuję zastąpić

Florence Twarzyczką – mówię do Simona, łkając. – Twierdzi, że nie powinnam się za bardzo do niej przywiązywać. Stwierdziła, że pozwolić mi wziąć ją ze sobą byłoby zbyt dużym ryzykiem. Jakbym mogła skrzywdzić bezbronne niemowlę! – Alice, musisz spróbować się uspokoić, nabrać dystansu. – Simon głaszcze mnie po ramieniu. Słowa Vivienne były niemal identyczne. Wszyscy są tacy świetni w chłodnym rozumowaniu. Wszyscy poza mną. „Spróbuj się postawić na moim miejscu – powiedziała mi Vivienne. – Ty mówisz jedno, David drugie. Ja muszę wziąć pod uwagę tę ewentualność, że mnie okłamujesz, Alice. Albo że... nie jest z tobą dobrze. Nie rób bolesnej miny – przecież musisz sobie zdawać sprawę, że trudno mi wykluczyć taką hipotezę. Jakże mogłabym pozwolić, byś sama zabrała dziecko z domu? Musisz wiedzieć z własnego doświadczenia, że nawet najmniejsza obawa potrafi rozrosnąć się do nieznośnych rozmiarów. Wyrywałabym sobie włosy z głowy, gdybym straciła to dziecko z pola widzenia”. – Jeśli to moja córka, to powinnam móc ją zabrać, gdzie mi się żywnie podoba! – krzyczę w kierunku Simona. Wiem, że odwracają się w

naszą stronę wszystkie głowy, ale nie dbam o to. – Nie uważasz? – Gdy tylko trochę się uspokoisz, jestem pewien... – Że mi pozwolą? Nic z tego. A bez ich pozwolenia nie będę jej mogła nigdzie zabrać. Z łatwością by mnie unieruchomili. Nawet sama Vivienne jest ode mnie silniejsza dzięki tym maszynom w jej cholernym, przeklętym domu! – Wymachuję rękami, nienawidzę wszystkiego i wszystkich. – Musi podejmować wszelkie decyzje, w każdej sprawie. Łóżeczko, niemal wszystkie ubranka Florence. Zarezerwowała dla niej miejsce u Sidgwicka, nie zapytawszy mnie w ogóle o zdanie! – Przecież to szaleństwo. Tak wcześnie? – Tak! Zrobiła to, gdy jeszcze byłam w ciąży Nie mogła zwlekać! Trzeba je rejestrować przed urodzeniem, bo inaczej nie mają najmniejszych szans, żeby się dostać. Na liście oczekujących jest się pięć lat, co Vivienne do znudzenia mi powtarza. Głupia byłam, sądząc, że Florence będzie mogła... przynajmniej przez chwilę żyć bez presji na... sukces! – Spróbuj się uspokoić. – Simon odchrząkuje. – David cię nie bije, mam nadzieję?

– Nie! Czy ty mnie w ogóle słuchasz? David nigdy by mnie nie uderzył. Prawie mówię to na głos. Nagle uświadamiam sobie, że nie mam pojęcia, do czego on jest zdolny. On zresztą chyba też tego nie wie. Jest inny od Vivienne, której poglądy i działania, bez względu na to, czy się człowiek z nimi zgadza, mają racjonalne podstawy. W wypadku Vivienne obowiązują zasady, gwarancje. W jej zachowaniu jest konsekwencja. Przypomina dyktatora albo bossa mafii. Jeśli się ją kocha i wykonuje rozkazy, można liczyć na wszystkie możliwe przywileje. Davida ponoszą fale emocji, nad którymi nie panuje. Gdy się pojawiają, jego reakcją jest ślepy atak. Teraz widzę, że nawet jego zamknięcie się w sobie po śmierci Laury stanowiło formę ataku. – Nie chcę rozmawiać o Davidzie – mówię Simonowi. Znowu gładzi mnie po ramieniu. Za pierwszym razem byłam mu wdzięczna za ten gest. Teraz już kompletnie mi nie wystarcza. Potrzebuję prawdziwej pomocy. – Charlie... sierżant Zailer powiedziała mi, co się stało z jego pierwszą żoną. Te słowa tak mnie zaskakują, że rozlewam

swoją wodę. – Co się stało? Przepraszam, jeśli... – Nie, nic nie szkodzi. Po prostu nie spodziewałam się, że o niej wspomnisz. Moglibyśmy zmienić temat? – Wszystko w porządku? – Trochę mi słabo. – Kompletnie mnie zażył. Nie chcę teraz rozmawiać o śmierci Laury, nie bez odpowiedniego przygotowania. Muszę najpierw rozważyć, co chcę powiedzieć. Nie mam wątpliwości, że wszystko, co powiem Simonowi, zostanie powtórzone sierżant Zailer. W końcu była to sprawa o morderstwo. A sierżant Zailer nie dba o mój interes, tego jestem pewna. – Chcesz jeszcze wody? Może wolisz zaczerpnąć świeżego powietrza? Mam nadzieję, że nie byłem zbyt bezpośredni. – Nie, nic mi nie jest. Naprawdę. Powinnam już iść. Dzwoni telefon Simona. Gdy wyciąga aparat z kieszeni, ja zastanawiam się, czemu do mnie nikt nie dzwonił. To dziwne, że Vivienne nie sprawdziła jeszcze, czy wszystko u mnie w porządku. Nie wyszłam z domu w najlepszym stanie. Podczas gdy Simon rozmawia z kimś, kto – jak wnioskuję z jego słów – wywiera na

nim presję w kwestii niedzielnego spotkania, szukam swojego telefonu w torebce, żeby sprawdzić nieodebrane połączenia. Aparatu nie ma. Wywracam torebkę do góry nogami, wyrzucając całą zawartość na stół. Serce wali mi jak młotem. Nie myliłam się. Mojego telefonu nie ma. Zabrano mi go. Skonfiskowano. Wstaję i zaczynam wkładać wszystko w powrotem do torebki. Kilkakrotnie upuszczam klucze na podłogę, co sprawia, że mój płacz przybiera na sile. Nic nie widzę przez łzy. Opadam na krzesło. Simon szepce do słuchawki, że musi kończyć. – Pomogę ci – mówi. Zaczyna pakować moje rzeczy. Jestem zbyt rozstrojona, żeby mu podziękować. Wszyscy na nas patrzą. – Dziś rano miałam telefon w torebce. David mi go zabrał! – Może zostawiłaś go... – Nigdzie go nie zostawiłam! Ile jeszcze będę czekała na twoją pomoc? Co się musi wydarzyć? Zamierzasz czekać, aż zostanę zamordowana jak Laura? – Chwytam torebkę i biegnę do drzwi, potrącając po drodze kilka stołów. W końcu wybiegam na ulicę. Nie przestaję biec. Nie wiem, dokąd.

18 6/10/03, 9.05 Simon miał problem z Colinem Sellersem. W kręgach detektywów było powszechnie wiadomo, że Sellers, mąż Stacey i ojciec dwójki małych dzieci, od trzech lat ma romans z kobietą o imieniu Suki. Był to jej pseudonim sceniczny, naprawdę nazywała się Suzannah Kitson. Sellers czerpał radość z dzielenia się z kolegami wszystkimi szczegółami na temat swojej kochanki i stąd Simon wiedział, że Suki jest piosenkarką występującą w miejscowych restauracjach, a czasem na statkach rejsowych. Miała zaledwie dwadzieścia trzy lata i wciąż mieszkała z rodzicami. Sellers miał zawsze podły nastrój, gdy Suki rejsowała – tak to nazywał. Simon nie miał bladego pojęcia o tym, jak to jest być mężem, iść spać i budzić się u boku tej samej osoby, dzień w dzień, rok po roku. Być może nuda była nieunikniona. Rozumiał, że zakochanie się w kimś innym jest niebezpieczne. Bardziej nieznośne były nieustanne przechwałki Sellersa, przed każdym

chętnym słuchaczem, na temat tego, co robił z Suki. „Tylko ani słowa przed sfinksem”, tak kończył każdą sprośną anegdotę, wiedząc, że koledzy spotykali czasem jego żonę na przyjęciach. Może nawet nie obchodziło go to, czy Stacey się dowie. Simon nie widział najmniejszych dowodów miłości, poczucia winy, zaniepokojenia – w ogóle żadnych głębszych emocji. Kiedyś zapytał Charlie: – Myślisz, że Sellers kocha się w swojej kochance? Charlie ryknęła śmiechem. – Kochance? Chryste, z jakiej ty jesteś epoki? – A ty jak byś ją nazwała? – Bo ja wiem? Jego dupą na boku? Seksualną wspólniczką? Nie, nie sądzę, by ją kochał. Myślę, że na nią leci. To piosenkarka, więc zawsze jakaś odrobina blichtru, a Sellers to ten typ faceta, który potrzebuje efektownej panienki. Założę się, że ma małego fiuta. A cokolwiek by ci mówiły kobiety, rozmiar ma znaczenie! Słuchając Sellersa referującego Proustowi swoje i Gibbsa postępy w sprawie Alice i Florence Fancourt, Simon starał się nie myśleć

o długości jego członka. Gdyby Charlie miała rację, Sellersowi z pewnością brakowałoby odwagi, by tak często mówić o swoim narządzie. – Właśnie odwiedził mnie Kapitan Twardziel – miał zwyczaj mówić, kiedy tylko widział na horyzoncie atrakcyjną kobietę. Tego ranka zachowywał się wzorowo pod bacznym okiem inspektora. Proust słuchał uważnie, co jakiś czas biorąc łyk ze swojego kubka najlepszego dziadka na świecie. Sellers mówił trzeźwym tonem człowieka, który składał śluby czystości i wstąpił do klubu abstynentów. Efekt Mroźnego Bałwana. Potężniejszy od tysiąca zimnych pryszniców. – Nie mamy niczego z kamer przemysłowych. To samo z przeszukaniem u Fancourtów. Przejrzeliśmy książkę adresową Alice – głównie starzy znajomi z Londynu. Rozmawialiśmy ze wszystkimi, nikt nie potrafił niczego powiedzieć. Nie znaleźliśmy nic w jej telefonie komórkowym, ani w komputerze domowym i w pracy. Nie mamy żadnych tropów. Dotychczas też nie udało nam się namierzyć ojca Davida Fancourta, ale pracujemy nad tym. Pod ziemię się nie zapadł. Słuchając błyskawicznego raportu Sellersa, Proust mrugał i marszczył brwi. Nie ufał

ludziom, którzy mówili zbyt szybko. Ponieważ monolog Sellersa nie był powolny i przemyślany, inspektor obawiał się, że jego detektyw nie przyłożył się dostatecznie do swojej pracy. W rzeczywistości Sellers był skrupulatnym, a nawet wyjątkowo dynamicznym detektywem. Po prostu nie miał cierpliwości do opisywania każdego kroku, jaki podjął w trakcie śledztwa. Zamiast tego wolał przekazywać wnioski. Simon wiedział, że Charlie nieraz musiała pokazywać Proustowi notes Sellersa, żeby udowodnić, iż ten nie miał zwyczaju chadzać na skróty. Simon starał się wszystkimi siłami skupić na zebraniu, na poważnej twarzy Prousta, ohydnej barwie ścian i dywanu w sali wydziału kryminalnego, na własnych butach – na wszystkim, tylko nie na fotografii Alice przyczepionej do stojącej przed nim tablicy. Starał się bezskutecznie. Nawet gdy nie patrzył na zdjęcie, widział je przed oczyma. Włosy Alice były upięte w kucyk, kobieta uśmiechała się do obiektywu, przechylając lekko głowę na bok. Simon uważał, że jest niezwykle pięknym obiektem. To znaczy nie obiektem, nie w ten sposób. Poza tym nie chodziło o jej wygląd zewnętrzny, lecz o widoczny na pierwszy rzut

oka charakter. O jej duszę. Oblał się rumieńcem, zawstydzony własnymi myślami. Czasami zdawało mu się, że nosi przy sobie świadomość Alice. Bał się, że gdy kobieta w końcu się odnajdzie, okaże się, że w wielu sprawach się mylił. Obawiał się przyzwyczajenia do jej nieobecności, tego, że ta nieobecność stawała się powoli w jego umyśle permanentną cechą charakteru Alice. Popieprzona sprawa, wiedział o tym. Musiał ją odnaleźć, nim sytuacja się pogorszy On, nikt inny. Gdyby na jej ślad wpadł Sellers albo decydujący okazał się trop uzyskany w przesłuchaniu prowadzonym przez Gibbsa, Simon mógłby tego nie znieść. To on musiał być bohaterem. – Detektywie Waterhouse? – głos Prousta wybił go z zamyślenia. – Ma pan coś do dodania? Simon opowiedział reszcie zespołu o swoich rozmowach w Centrum Medycyny Alternatywnej. – Tam też nic ciekawego – podsumowała Charlie, gdy skończył mówić. Miała na zębach ślady czerwonej szminki. – No... – Simon by tego nie powiedział. A może tak bardzo pragnął być dla Alice rycerzem

na białym koniu, że dopatrywał się tropów nawet tam, gdzie ich nie było? – No co, Waterhouse? – dopytywał się Proust. – Jedna rzecz wydała mi się dziwna, sir. Briony Morris, terapeutka wyzwolenia emocjonalnego, zdawała się mocno przejęta losem Florence, a znacznie mniej Alice. To nie ma sensu. Nigdy nie widziała Florence, z Alice zaś od dłuższego czasu się przyjaźniła. – Może to jedna z tych głupich fok, które rozpływają się na samą wzmiankę o dziecku? – zasugerował Sellers, kiwając głową niczym mędrzec. – Pełno jest takich bab. Pewnie jeszcze bardziej by się przejęła, gdyby zaginął kotek. Simon kręcił przecząco głową. – Nie sądzę. Było w tym coś dziwnego. Odniosłem wrażenie, że bardziej martwiła się o Alice, zanim ta zniknęła. – Jest kobietą – powiedział Chris Gibbs. – One wszystkie mają bzika na punkcie dzieci. – Charlie wbiła w niego wzrok, mrużąc powieki z obrzydzeniem. – Nie obchodzi mnie, czy to seksizm, sierżancie. Niektóre uogólnienia są trafne. – Do czego zmierzasz, Waterhouse? –

zapytał Proust. – Jeśli nie do tego, że panna Morris jest, jak twierdzi Sellers, nadmiernie sentymentalna i ma skłonności do histerii, gdy chodzi o dzieci? – Spojrzał znacząco na Sellersa, który spuścił wzrok, tym samym uznając bogatsze i bardziej eleganckie słownictwo inspektora. – Jeszcze nie jestem pewien – odparł Simon. – Wciąż się nad tym zastanawiam. – No to przepraszam, że przeszkodziłem wielkiemu umysłowi w pracy – powiedział Proust. Nastała niepokojąca cisza. Simon nie chciał się zgodzić, aby go upokarzano. – Poinformuj nas o owocach tego procesu myślowego, dobrze? – Tak jest, sir. – Mam teorię na ten temat – odezwała się Charlie. – Briony Morris dobrze zna Alice Fancourt. Wie, jaki z niej alternatywny konował, wie, że leczyła depresję prozakiem, a teraz każe nam biegać po mieście, bo wymyśliła sobie niestworzoną historię o tym, że jej dziecko nie jest jej dzieckiem... – Briony Morris nic o tym nie wiedziała – przypomniał jej Simon, wkurzony, że musi jej mówić rzeczy, o których ona już wie. Czyżby był jedyną osobą w całym wydziale, która miała w

mózgu mechanizm zapewniający elementarną ciągłość myślenia? – Poza tym z niej jest jeszcze gorszy alternatywny konował. – Pracowała z Alice od ponad roku – wypaliła Charlie. – A mówiąc szczerze, sir, wystarczy pogadać z nią parę minut, by wiedzieć, że jest świrnięta... – Świrnięta – powtórzył powoli Proust. – Stuknięta, niewiarygodna, nieważne. Chodzi o to, że każdy, kto zna Alice Fancourt, dojdzie do tego samego wniosku co ja... – Sierżancie Zailer, pozwolę sobie przypomnieć pani, że nie wyciągnęliśmy jeszcze żadnych wniosków – powiedział cicho Proust. – Śledztwo nadal trwa. – Atmosfera zgęstniała. W ułamku sekundy zachowanie każdej osoby w pokoju stało się starannie przemyślane i sztywne. – Oczywiście, sir. Mówię tylko, że mogłoby to tłumaczyć, dlaczego Briony Morris bardziej martwiła się losem Florence. Pewnie podejrzewa, że to Alice ją porwała, a Alice jest niezrównoważoną wariatką, która nie nadaje się nawet do opieki nad rybkami w akwarium, a co dopiero nad dzieckiem! Proust odwrócił twarz w jej kierunku. – Rozumiem. Zatem wykluczamy

ewentualność, że Alice Fancourt została porwana przez osoby trzecie razem z córką, tak? Sierżancie, rozmawiamy o kobiecie, która przepadła w środku nocy, niczego ze sobą nie zabierając. Nawet dziesięciu funtów, nawet jednego buta. Jak się do tego mają pani wnioski? – Każdy z członków zespołu skorzystał z okazji, by przyjrzeć się własnym butom. Nadszedł czas na zejście do podziemia. – Odpowiedzią była cisza! – zawołał Mroźny – Nikt się nie włamał, nikt niczego nie słyszał. Więc chciałbym wiedzieć jedno: dlaczego nie przyglądamy się uważniej Davidowi Fancourtowi jako podejrzanemu? Głównemu podejrzanemu. Dlaczego nie widzę jego imienia i nazwiska na tablicy, zakreślonego na czerwono i z wielką jedynką obok? Czemu nieco niżej nie ma zdjęcia Vivienne Fancourt i numeru dwa? To standardowa procedura, zdrowy rozsądek. Skoro nie było włamania, patrzymy na członków rodziny. Chyba nie muszę pani tego mówić, sierżancie. – Sir, gdy go przesłuchiwałam, odniosłam wrażenie, że David Fancourt jest szczerze skonsternowany... – zaczęła nerwowo Charlie. – Nie obchodzi mnie poziom jego konsternacji! Mówimy o mężczyźnie, którego

pierwsza żona została zamordowana, a druga w zeszłym tygodniu oskarżyła go o kłamstwo w sprawie tożsamości ich dziecka, po czym w tym tygodniu razem z tym dzieckiem zaginęła. Wokół Fancourta jest tyle wątpliwości, że niezbadanie go pod każdym kątem byłoby szczytem zaniedbania. Simon podniósł wzrok. Był zaskoczony To samo mówił w piątek, a wtedy Proust go wyśmiał. Kolejna osoba z zepsutym mechanizmem umysłowej ciągłości. Ależ miał tupet – korzystać z cudzych pomysłów bez słowa o tym, skąd się je ma. Wielkie dzięki, kurwa. – Tak jest, sir – powiedziała Charlie. – Zabierz się do tego! – Tak jest. – Sir. – Simon odchrząknął. – Tak się zastanawiałem, w świetle tego, co pan przed chwilą powiedział... – W świetle tego, co mi przed chwilą ukradłeś i przedstawiłeś jako swoje, ty zadowolona z siebie łysa pało... – Co takiego? – Czy nie powinniśmy przyjrzeć się jeszcze raz sprawie Laury Cryer? Przejrzeć akta, sprawdzić oświadczenia, przesłuchać Darryla Beera?

– Nie wierzę! – wymamrotała Charlie. Z jej oczu biło oburzenie. – Beer się przyznał! David Fancourt był w Londynie, gdy mordowano jego żonę. Sir, proszę się zastanowić. Fancourt rozstał się z Cryer. – Przerzucała kartki swojego notesu w poszukiwaniu zapisków, które podparłyby jej tezę. – Była zbyt despotyczna, twierdził. Chciała podejmować wszystkie decyzje w sprawach dziecka, jeszcze zanim się urodziło. Fancourt nie miał wpływu na wybór imienia i na żadne inne kwestie. Rządziła się i kompletnie go zdominowała. Z tego, co mówił, próbowała go kompletnie zdusić. Wytrzymywał tak długo, jak tylko mógł, głównie dlatego, że głupio mu było rozstawać się tak szybko po ślubie, ale w końcu się poddał. Gdy się rozstawali, miał już jej dość. Była – i tu cytuję jego słowa – „fizycznie odpychająca i męcząca”. Ale jej nie nienawidził. Po prostu odczuł ulgę, gdy się od niej uwolnił. Wątpię, by darzył żonę tak mocnymi uczuciami, by zadźgać ją nożem kuchennym. Miał już nową kobietę, Alice, z którą był szczęśliwy Nareszcie zaczęło mu się układać. Nie musiał płacić Cryer żadnych alimentów. Zarabiała kupę szmalu, znacznie więcej niż on. Po co miałby ją zabijać? – Czyli Darryl Beer darzył ją mocnymi

uczuciami, tak? – zapytał Simon. – Skoro twierdzisz, że to on ją zadźgał. – To zupełnie co innego i dobrze o tym wiesz – odparła Charlie rozdrażniona. – Syn Fancourta zamieszkał z nim po śmierci Cryer. – Proust zmarszczył nos, jakby był znudzony bądź zniesmaczony dokładnymi szczegółami. – Jego matka, jak się domyślam, z rozkoszą pełniła rolę darmowej Mary Poppins, dzięki czemu Fancourt miał wolną rękę, by zabawiać się z nową dziewczyną. Innymi słowy, spijał samą śmietankę. Ja tu widzę realny motyw zbrodni. Charlie kręciła głową. – Nie poznał go pan, sir. Po rozstaniu z Laurą Fancourt pragnął tylko jednego: nowego otwarcia. Nie ryzykowałby więzienia, żeby zabić byłą żonę. Za to Alice Fancourt... ją mogę sobie wyobrazić z takimi myślami. – Wyobrazić? – odparł kąśliwie Proust. – Gdybym chciał sobie wyobrażać myśli Alice Fancourt, zatrudniłbym jasnowidza. – Sir, gdybym mógł tylko... – Simon szedł za ciosem. Inspektor prosił o owoce procesu myślowego, więc teraz mógłby go wysłuchać, do cholery – Wczoraj rzuciłem okiem na akta sprawy Cryer.

– Rozumiem. Czyli prosi mnie pan o pozwolenie na coś, co już pan zrobił. – W głosie Prousta dała się jednak słyszeć ciekawość. Ołowiana atmosfera zaczynała się przerzedzać. Wszyscy to odczuli. – Mam kilka wątpliwości. Na dłoniach i ramionach Laury nie było żadnych ran. Jeśli Beer próbował wyrwać jej torebkę, a ona o nią walczyła, na pewno doznałaby takich obrażeń. Charlie wyglądała tak, jakby zamieniła się w słup soli. – Niekoniecznie – powiedział Gibbs. – Nietrudno sobie wyobrazić, że Beer spanikował i od razu wbił jej nóż w piersi. A wiemy, że to zrobił. – Tylko że po otrzymaniu śmiertelnego ciosu Cryer dosyć szybko przestałaby się siłować. Więc skąd na jej ciele tyle włosów i naskórka Beera? Pod jej paznokciami nie znaleziono żadnych obcych komórek. Nic. – Oczywiście, że nie miała pod paznokciami obcych komórek – odezwała się Charlie. – Obiema rękami trzymała torebkę, żeby jej nie wyrwał. Co do włosów i naskórka Beera, to facet pewnie schylił się nad nią po tym, jak już umarła. Mógł przeszukać jej kieszenie, w razie gdyby miała w nich coś wartościowego.

– To po co przecinał nożem pasek torebki? – zapytał Simon, który odbył już tę rozmowę ze sobą. – Została przecięta po obu stronach. To zajęłoby trochę czasu, jeśli skóra była dobrej jakości. Gdyby Cryer leżała martwa na ziemi, Beer mógł po prostu zdjąć torebkę z jej ramienia. – Może założyła ją ukośnie, przez tułów – zasugerował Sellers. – Wiele kobiet nosi tak torebki. Upadając na ziemię, mogła przygnieść pasek swoim ciałem. Jeśli Beer nie miał rękawiczek, pewnie nie chciał ruszać zwłok. – Pasek leżał obok ciała Cryer, nie pod nim – powiedział Simon, nie mogąc uwierzyć, że musi tłumaczyć Sellersowi tak podstawowe fakty Sellersowi, który rozpracowywał tę sprawę. Czyżby nikt w całym zespole nie zwrócił uwagi na ten istotny szczegół? Co się z nimi wszystkimi działo, do kurwy nędzy? – To się po prostu nie trzyma kupy Mam wrażenie, że pasek odcięto i pozostawiono przy zwłokach, żeby zwrócić uwagę na zabraną torebkę i w ten sposób przedstawić morderstwo jako rabunek, który wymknął się spod kontroli. Proust wyglądał na zmartwionego. – Sierżancie, chcę, żebyście jeszcze raz to wszystko szczegółowo zbadali. Spotkajcie się z

Beerem, zobaczcie, co to ścierwo ma do powiedzenia. Od biura prasowego wiem, że jutro i tak wszystko pojawi się w gazetach. Jakiś gnojek wyniuchał związek między nazwiskami Fancourt i Cryer. Jeśli nie będziemy badać na nowo tamtego śledztwa, oskarżą nas o zaniedbanie, nie wspominając już o skończonej głupocie. I będą mieli rację! – A więc to zmieniło podejście inspektora, groźba krytyki ze strony tabloidów, a nie słowa Simona. Równie dobrze mógłby być niewidzialny, pomyślał sobie. Proust spojrzał wymownie na Charlie. – Wszystkie zastrzeżenia Waterhouse’a wydają mi się uzasadnione. Powinnaś była się tym zająć. Charlie oblała się rumieńcem i wlepiła wzrok w podłogę. Simon wiedział, że nieprędko się z tym pogodzi. Nikt nie odważył się zabrać głosu. Simon czekał, aż Proust zamortyzuje uderzenie, mówiąc: „To, rzecz jasna, czysta formalność. Jak sierżant Zailer słusznie zauważyła, Beer jest winny jak diabli”. Ale inspektor nie był typem człowieka, który amortyzuje ciosy Zamiast tego powiedział: – Sierżancie Zailer, możemy porozmawiać w moim gabinecie? Natychmiast.

Charlie nie miała wyboru – musiała iść za nim do jego pokoju. Simona dręczyło irracjonalne poczucie winy, jakby kolaborował w udupieniu swojej sierżant. Ale pal sześć. Całym jego grzechem było zaszczepienie śledztwu odrobiny racjonalności. Charlie zdawała się teraz twardo obstawać przy swoim sztywnym podejściu. Czyżby robiła to jemu na złość? Sellers szturchnął Simona w bok. – Będzie musiała mu zrobić naprawdę pierwszorzędnego loda, żeby się z tego wykaraskać – powiedział.

19 Poniedziałek, 29 września 2003 Czuję się jeszcze gorzej po spotkaniu z Simonem. Parkuję samochód i kolejny raz przygotowuję się do wejścia do ogromnego, zimnego, białego budynku, który ma być niby moim domem. Widzę Vivienne przyglądającą mi się z okna pokoiku Florence. Nie cofa się, gdy odwzajemniam jej spojrzenie. Nie macha też ani się nie uśmiecha. Jej oczy są niczym dwa doskonale zaprojektowane czujniki ruchu, śledzące moją drogę wzdłuż podjazdu. Gdy otwieram drzwi, ona stoi już w holu. Nie rozumiem, jak mogła tak szybko się w nim znaleźć. Vivienne udaje się być wszędzie, choć nigdy nie widziałam, by się gdzieś śpieszyła bądź przesadnie nad czymś wysilała. David stoi za jej plecami, namiętnie się w nią wpatrując. Nawet na mnie nie spojrzał, gdy wchodziłam. Oblizuje nerwowo dolną wargę i czeka, aż jego matka się odezwie. – Gdzie jest Twarzyczka? – pytam, bo nie słyszę żadnych dziecięcych odgłosów, jedynie wibrującą wokół mnie ciszę. Pustą, ogłuszającą

ciszę. – Gdzie ona jest? – W moim głosie brzmi panika. Nie pada odpowiedź. – Co z nią zrobiliście? – Gdzie byłaś, Alice? – mówi Vivienne. – Myślałam, że nie mamy przed sobą tajemnic. Ufałam ci i sądziłam, że z wzajemnością. – O co ci chodzi? – Okłamałaś mnie. Powiedziałaś, że wybierasz się do miasta na zakupy. – Nie znalazłam tego, czego szukałam. – Moje kłamstwo było żałosne, teraz widzę to wyraźnie. Nikt by nie uwierzył, że w moim obecnym stanie mogłabym pójść na zakupy Vivienne pewnie od razu przejrzała mnie na wylot. – Byłaś na policji, mam rację? Dzwonił ten śledczy, detektyw konstabl Waterhouse. Faktycznie powiedziałaś mu, że twój telefon został ukradziony? – Ostatnie słowo wypowiedziała z wyraźnym niesmakiem. – Naprawdę pojechałam na zakupy – mówię, szybko myśląc. – Ale zorientowałam się, że nie mam w torebce telefonu... – Detektyw konstabl Waterhouse powiedział, że zachowywałaś się histerycznie. Bardzo się o ciebie martwił. Ja też.

Bunt wzbiera we mnie niczym fontanna. – Dziś rano mój telefon był w torebce, a wiem, że go z niej nie wyjmowałam! Musiało to zrobić któreś z was. Nie macie prawa zabierać moich rzeczy bez pozwolenia! Wiem, że oboje macie mnie za wariatkę, Simon też, ale nawet chorym umysłowo przysługuje prawo własności! – Simon – mówi David pod nosem, znacząco. Jego jedyny wkład w rozmowę. – Alice, czy nie widzisz, jak irracjonalnie się zachowujesz? – mówi łagodnym tonem Vivienne. – Gubisz jakiś przedmiot i twoją natychmiastową reakcją jest telefon na policję. Znalazłam telefon w twoim pokoju, tuż po tym, jak wyszłaś z domu. Nikt ci go nie zabrał. – Gdzie jest Twarzyczka? – pytam znowu. – Nie wszystko naraz. – Vivienne nigdy nie uznawała naturalnego biegu rozmów. Gdy była dzieckiem, jednym z jej hobby było sporządzanie na piśmie scenariuszy do wszystkich rodzinnych kolacji. Vivienne, jej matka i ojciec, zabierali kolejno głos, przedstawiając swoje „raporty dzienne”, jak je nazywała. Ona zawsze przemawiała jako pierwsza, a ponadto robiła w zeszycie bieżące notatki.

– No dobrze. W takim razie gdzie jest mój telefon? Oddajcie mi go! Vivienne wzdycha. – Alice, co w ciebie wstąpiło? Położyłam go w kuchni. Dziecko śpi. Nikt przeciwko tobie nie konspiruje. Oboje z Davidem bardzo się o ciebie martwimy Dlaczego nas okłamałaś? Bezstronny obserwator zobaczyłby miłą kobietę w średnim wieku próbującą bezskutecznie przemówić do rozumu rozmamłanej, trzęsącej się maniaczce w źle dopasowanej zielonej sukience. Czuję w mózgu głębokie rysy wyczerpania. Wnętrza moich powiek są ziarniste i bolą mnie ścięgna obydwu dłoni – typowa reakcja na brak snu. Nie mam ochoty rozmawiać. Odpycham Vivienne i biegnę na piętro. Będąc przy pokoiku dziecięcym, otwieram drzwi mocnym pchnięciem, bardziej agresywnie, niż zamierzałam. Odbijają się od ściany z tępym łomotem. Za plecami słyszę kroki na schodach. Twarzyczki nie ma w łóżeczku. Odwracam się w nadziei, że zobaczę ją w nosidełku, ale w ogóle nie ma jej w tym pomieszczeniu. Chcę wyjść, ale jak tylko robię pierwszy krok, widzę zamykane od zewnątrz drzwi. Klucz

obraca się w zamku. – Gdzie ona jest? – krzyczę. – Mówiłaś, że śpi! Pozwólcie mi ją przynajmniej zobaczyć. Błagam! – Słyszę, jak moje słowa wpadają na siebie. W niepokojącym stopniu straciłam nad sobą panowanie. – Alice. – Vivienne stoi za drzwiami. Bezcielesny głos. – Proszę cię, spróbuj się uspokoić. Dziecko śpi w małym salonie. Nic jej nie jest. Zachowujesz się jak maniaczka. Nie mogę pozwolić, byś biegała w takim stanie po domu. Boję się, że możesz zrobić krzywdę małej i sobie. Opadam na kolana i opieram głowę o drzwi. – Wypuść mnie – jęczę, wiedząc, że nie przyniesie to żadnego skutku. Nagle widzę przed oczyma obraz Laury Gdyby mnie teraz zobaczyła, nie przestawałaby się śmiać. Zwijam się w kłębek i płaczę, nie dbając o wycieranie łez. Łkam, aż góra mojej ohydnej zielonej sukienki staje się kompletnie mokra. Uświadamiam sobie, że byłam w nią ubrana w dniu mojego jedynego spotkania z Laurą. Wtedy też wypłakałam morze łez, gdy mnie już zostawiła, a ja zrozumiałam, na jaką idiotkę przy niej wyszłam. Może dlatego tak nienawidzę tej sukienki.

Było to, gdy jeszcze pracowałam w Londynie, zanim wprowadziłam się do Davida. Laura umówiła się u mnie na wizytę pod cudzym nazwiskiem, jako Maggie Royle. Później dowiedziałam się, że tak nazywała się jej matka, nim wyszła za Rogera Cryera. Poznałam jej rodziców na pogrzebie. Byłam tak naiwna i arogancka, że poczułam się urażona, gdy okazali mi chłód. David i ja nie chcieliśmy iść na pogrzeb Laury, lecz Vivienne nalegała, byśmy poszli. Powiedziała coś bardzo dziwnego: „Powinniście chcieć pójść”. Większość ludzi ograniczyłaby się do „Powinniście pójść”. Jak wówczas zakładałam, chodziło jej o to, że ważne jest, by spełniać swoje obowiązki z oddaniem, a nie z przymusu i niechętnie. Maggie Royle była tego dnia moją pierwszą pacjentką. Zależało jej na wizycie wczesnym rankiem, bo o dziesiątej miała w pracy ważne spotkanie. Przez telefon spytałam ją, tak jak to czyniłam z każdym nowym klientem, czym się zajmuje. Powiedziała, że „badaniami”, co chyba było zgodne z prawdą. Laura była naukowcem pracującym nad terapią genetyczną, ale pilnowała się, by w rozmowie ze mną nie wspomnieć o nauce.

Pojawiła się moim biurze w Ealing z pełnym, ale subtelnym makijażem, ubrana w granatowy kostium Yves St. Laurenta, ten sam, w którym została zamordowana. Wiem to od Vivienne. „Był cały nasiąknięty krwią – powiedziała mi. A po chwili namysłu dodała: – Krew jest dosyć gęsta. Trochę jak farba olejna”. Vivienne nie kryła nigdy swojego zadowolenia z przybycia Feliksa do domu Pod Wiązami. „Jest tu taki szczęśliwy – mawia. – Uwielbia mnie”. Sądzę, że Vivienne jest całkowicie niezdolna do rozróżnienia między rozwiązaniem najlepszym dla wszystkich a tym, które pasuje wyłącznie jej. Laura była drobna, miała małe dłonie i niemal dziecięce stopy, ale w swoich zamszowych butach na wysokim obcasie i z kanciastymi czubami prawie dorównywała mi wzrostem. Byłam pod wrażeniem barw. Jej skóra miała kolor oliwkowy, ale tęczówki były jaskrawoniebieskie, a białka tak białe, że jej cera wydawała się przy nich ziemista. Miała długie włosy, niemal zupełnie czarne i mocno kręcone, szerokie, pełne usta i delikatną wadę zgryzu, która jednak nie ujmowała jej urody. Pamiętam, że uznałam ją za silną i pewną siebie. Schlebiało mi, że ktoś taki zwrócił się do

mnie o pomoc. Byłam niezmiernie ciekawa – bardziej niż zwykle – co ją sprowadzało do mojego biura. Wielu moich pacjentów to obdartusy z poczuciem porażki w oczach. Ona stanowiła ich przeciwieństwo. Uścisnęłyśmy sobie dłonie i wymieniłyśmy uśmiechy Zaproponowałam, by usiadła. Zrobiła sobie miejsce na kanapie visàvis mojego biurka, krzyżując nogi w kostkach i kolanach i kładąc dłonie przed sobą. Poprosiłam, tak jak to robię z każdym nowym pacjentem, by opowiedziała o sobie wszystko to, co uważa za najistotniejsze. Wygadanych łatwiej jest leczyć, bo dużo ujawniają na swój temat. Laura była bardzo wygadana. Słuchając jej, miałam pewność, że będę mogła jej pomóc. Dzisiaj jest mi głupio na myśl o tym, że siedziałam tam przed nią, potakując i robiąc notatki, kiedy ona myślała cały czas, jaka ze mnie naiwniaczka. Nie wiedziałam nawet, jak wygląda była żona Davida. Laura musiała na to liczyć, niewątpliwie wiedziała, że David zniszczy wszystkie fotograficzne dowody jej istnienia i ich małżeństwa, jak tylko zaczną się problemy. Mówiła głębokim, poważnym głosem. Pomyślałam sobie, że gdybym poznała ją lepiej,

pewnie bym ją polubiła. – Niedawno rozstałam się z mężem – powiedziała. – Jesteśmy w trakcie rozwodu. – Przykro mi. – Niepotrzebnie. Tak jest mi znacznie lepiej, tyle że rozwód mi nie wystarczy – Zaśmiała się gorzko. – Odpowiadałoby mi coś w rodzaju unieważnienia, jakiś certyfikat lub inny oficjalny dokument mówiący, że nigdy nie byliśmy małżeństwem. Chciałabym zmyć z siebie ten brud i udawać, że nic takiego nigdy się nie zdarzyło. Może powinnam zostać katoliczką. – Jak długo byliście razem? – spytałam, zastanawiając się, czy jej mąż stosował przemoc. – Pożałowania godne jedenaście miesięcy. Chodziliśmy ze sobą, zaszłam w ciążę, reszty może się pani domyślić. Wtedy wydawało się to dobrym pomysłem. Zdaje się, że w dniu, w którym od niego odeszłam, byliśmy mężem i żoną od dwóch miesięcy. – Czyli macie razem dziecko? Laura przytaknęła. – Więc... czemu pani odeszła? – Odkryłam, że mój mąż jest opętany W moim zawodzie nieustannie słyszy się

najróżniejsze dziwactwa. Po Maggie Royle moim następnym pacjentem tego dnia była osoba, która wpadała w niekontrolowany gniew, gdy tylko słyszała z ust obcego swoje imię, nawet jeśli ten ktoś mówił o kimś zupełnie innym, kto po prostu miał tak samo na imię. Nieraz z tego powodu wszczynała bójki w pubach. Mimo to zaskoczyło mnie słowo „opętany” w ustach Maggie Royle. W swoim eleganckim kostiumie sprawiała wrażenie osoby racjonalnej, profesjonalnej. Nigdy bym się nie domyśliła, że jest typem człowieka, który wierzy w duchy. – Zezwalam mu na kontakty z naszym synem, ale jak najrzadsze i zawsze pod moim nadzorem – ciągnęła. – Wolałabym całkowicie mu ich zabronić, ale obawiam się, że to niemożliwe. Niech się pani nie martwi, wiem, że nie w tym się pani specjalizuje; jest pani homeopatką, nie prawniczką. Mam już dobrego prawnika. – Mówiąc „opętany”... – mówię ostrożnie. – Tak? – Ma pani na myśli to, co, jak mi się wydaje, chce pani powiedzieć? Laura patrzyła się na mnie oczyma bez wyrazu.

– Nie wiem, co się pani wydaje – odrzekła po chwili. – Jak pani zdefiniuje to słowo? – Opanowany przez obcego ducha. – Złego ducha? – zapytałam. – O, tak – odparła, odgarniając włosy sprzed oczu. – Najgorszego ze złych. Nawet najbardziej niezrównoważone osoby sprawiają wrażenie całkiem normalnych, dopóki się z nimi dłużej nie porozmawia. Postanowiłam przyjąć konwencję i dowiedzieć się jak najwięcej o urojeniach Maggie Royle. Gdybym odkryła – a tego się spodziewałam – że jej choroba umysłowa jest zbyt daleko posunięta, bym mogła ją skutecznie leczyć, skierowałabym ją do psychiatry. – Czy jest to duch nieboszczyka? – spytałam. – Nieboszczyka? – Zaśmiała się. – Chodzi pani o jakiegoś upiora? – Tak. Pochyliła się do przodu, przeszła do ataku. – Wierzy pani w upiory? – Jej ton był protekcjonalny. – Na razie skupmy się na tym, w co pani wierzy. – Jestem naukowcem. Wierzę w świat

materii. Chciałabym móc powiedzieć, że w tym momencie zaświeciła mi w mózgu lampka ostrzegawcza, ale tak się nie stało. Nie miałam powodu sądzić, że siedząca przede mną kobieta była kimś innym niż Maggie Royle. – Nie jestem pewna, czy wierzę w homeopatię – powiedziała. – Pod koniec naszej sesji da mi pani jakiś specyfik, prawda? – Tak, ale na razie nie musimy się tym zajmować. Skupmy się na... – I z czego będzie się składało to remedium? Z jakich substancji? – Zależy, czego według mnie będzie pani potrzebowała. Muszę mieć więcej informacji. – Uśmiechnęłam się życzliwie. – Na razie nie wiem, co to będzie. – Czytałam gdzieś, że leki homeopatyczne to tylko tabletki cukru rozpuszczone w wodzie. Ze gdyby przeprowadzić analizę chemiczną, nie znalazłoby się ani śladu innych substancji. – Teraz ona się uśmiechnęła, wyraźnie z siebie zadowolona. – Jak już powiedziałam, jestem naukowcem. Nie podobał mi się agresywny sposób, w jaki zmieniła temat naszej rozmowy, ani bardziej ogólny gniew, który z niej emanował.

Była to jednak jej sesja. Płaciła mi czterdzieści funtów za godzinę. Musiałam pozwolić, by mówiła o tym, co było dla niej ważne. Powiedziałam sobie, że nie ma się czym przejmować. Niektórzy pacjenci muszą upewnić się co do zasadności homeopatii i dopiero wówczas mogą się odprężyć. – To prawda – odparłam. – Substancje, które rozpuszczamy w wodzie przy produkcji leków homeopatycznych, są najpierw wielokrotnie rozcieńczone i w rezultacie nie zostaje po nich widoczny ślad, tak w wypadku kofeiny, jadu węża czy arszeniku... – Arszeniku? – Laura uniosła swoje perfekcyjnie wyskubane brwi. – Urocze. – Im bardziej je rozcieńczamy, tym silniejszy jest efekt ich działania. Wiem, że brzmi to niewiarygodnie, ale eksperci dopiero teraz zaczynają rozumieć, na czym dokładnie polega homeopatia. Zdaje się, że zachodzi tu proces wdrukowania molekularnej struktury takiej substancji w cząsteczkę wody Ma to więcej wspólnego z fizyką kwantową niż z chemią. – Czy to przypadkiem nie jest stek bzdur? – powiedziała Laura, jakby zadawała pytanie, które miało nie tyle być zwyczajnie nieuprzejme, ile zapędzić mnie w kozi róg. – Czy

trafniejszym opisem nie byłoby stwierdzenie, że to, co się tutaj odbywa, to prosta zamiana: ciężko przeze mnie zarobiona gotówka za butelkę wody? – Maggie... – już miałam powiedzieć coś o jej wrogim nastawieniu, które mogło uniemożliwić mi skuteczne leczenie. – Nie mam na imię Maggie. – Uśmiechnęła się spokojnie i skrzyżowała ręce na piersi. – Słucham? – Ciągle jeszcze nie odgadłam jej prawdziwej tożsamości. – Nie nazywam się Maggie Royle. – Jest pani dziennikarką? – zapytałam, bojąc się, że wrobił mnie jakiś tabloid. One zawsze chętnie wykorzystują okazję, by przyłożyć przemysłowi medycyny alternatywnej. – Powiedziałam już: jestem naukowcem. Ważniejsze pytanie brzmi: kim ty jesteś? Naprawdę wierzysz w te dyrdymały, które wciskasz ludziom, czy może śmiejesz się potajemnie ze wszystkich biedaków, których wykorzystujesz? Pewnie masz całkiem przyzwoity dochód. Założę się, że jesteś nadziana. No śmiało, przyznaj się. Obiecuję, że nikomu nie powiem. Jesteś oszustką? Wstałam. – Chyba musi już pani iść – oznajmiłam,

pokazując palcem drzwi. – Czyli nie poradzisz mi, jak mam się pogodzić z faktem, że jedna chwila słabości z Davidem zrujnowała mi życie? – Davidem? – usłyszałam swój głos. Nawet nie imię mnie zaalarmowało. Jest w końcu dość powszechne. Moją uwagę zwrócił sposób, w jaki je wypowiedziała: jakby wiedziała, że go znam. – Nie wychodź za niego, Alice. Ratuj się, póki jeszcze możesz. I, na miłość boską, nie zajdź z nim w ciążę. W przerażeniu na pewno otworzyłam szeroko oczy. Zakręciło mi się w głowie. Zatrzęsły się posady mojego przytulnego świata. – Nie jesteś oszustką – westchnęła ciężko Laura – ale zwykłą frajerką. Dobra wiadomość dla Davida, bardzo zła dla ciebie. Nigdy nie radziłam sobie dobrze w sytuacjach konfrontacji, ale byłam zdecydowana zademonstrować swoją lojalność. – Wynoś się. Okłamałaś mnie i wykorzystałaś moją dobrą naturę... – I widzę, że nietrudno tego dokonać. Gwarantuję ci, że numer, jaki ci wycięłam, jest niczym w porównaniu z tym, czego wkrótce doświadczysz z rąk Davida i tej kreatury, którą ma za matkę.

– David mnie kocha, Vivienne też – powiedziałam, obracając na palcu swój pierścionek zaręczynowy z diamentem i rubinem, ten, który należał kiedyś do matki Vivienne. Gdy mi go dała, tak się wzruszyłam, że wybuchnęłam płaczem. Wyjawiła mi, że nie chciała go dać Laurze. Ale mnie owszem. – Współczuję ci. Kompletnie ich nie rozpoznaję w twoim opisie... – Daj im trochę czasu – zaśmiała się pogardliwie. – Jeszcze ich rozpoznasz. – Teraz już obydwie stałyśmy, zwrócone twarzami do siebie. – Mówisz o nich, jakby byli karykaturami z wiktoriańskiego melodramatu. Cóż takiego ci zrobili, by zasłużyć na takie traktowanie? Dlaczego trzymasz ich z dala od Feliksa? Vivienne byłaby wspaniałą babcią, a ty uparłaś się, by jej na to nie pozwolić. Myślisz, że to fair wobec Feliksa? – Nie waż się wymachiwać mi przed oczami imieniem mojego syna! – Twarz Laury wykrzywiła się we wściekłym grymasie. – Może właśnie tego się boisz: że Vivienne byłaby bliższa twojemu własnemu synowi niż ty. – Przy całej potworności tego spotkania z Laurą, pamiętam, że sprawiło mi wówczas

przyjemność stanięcie w obronie Vivienne przed jej najzagorzalszym krytykiem. Ona też mnie broniła, gdy jeden z moich pacjentów oskarżył mnie listownie o dawanie mu złudnej nadziei. Vivienne skreśliła odpowiedź, która – punkt po punkcie – obaliła jego argumenty kulturalnym, lecz jednocześnie zabójczym językiem. Kilka tygodni później ten sam pacjent przysłał mi kolejny list, gorąco mnie w nim przepraszając. – Czy to przypadkiem nie Vivienne podsunęła ci tę kwestię? – wyzłośliwiała się Laura. – Niech zgadnę: nie jestem dobrą matką, która pogłębia więź z Feliksem, ponieważ nie porzuciłam pracy i nie potrafię znieść myśli o tym, że ktokolwiek poza mną mógłby wypełnić tę ziejącą pustkę, która powstała z mojej winy w jego życiu. Staphisagria, pomyślałam: idealne remedium dla zgorzkniałej osoby, jaką ewidentnie była ta biedna, dręczona urojeniami kobieta. – Naprawdę uważasz Davida i Vivienne za takie potwory? Dlaczego? Zamordowali kogoś? Torturowali? Czy dopuścili się ludobójstwa? – Alice, obudź się. – Laura chwyciła mnie za barki i mocno potrząsnęła. Poczułam drgania skóry na twarzy i wściekłam się, że dotknęła

mnie bez pozwolenia. – Nie ma żadnego Davida. Osoba, którą znasz jako Davida Fancourta, nie jest człowiekiem, to marionetka w rękach Vivienne. Vivienne mówi „bez ćwiczeń podczas ciąży” – David się zgadza. Vivienne wyklucza szkołę publiczną – David przystaje. Jego osobowość składa się z paru na wpół uformowanych instynktów, kompulsji i lęków, które grzechoczą bezładnie w wielkiej próżni. Otworzyłam drzwi biura, opierając się o nie całym ciałem. – Proszę cię, wyjdź – powiedziałam, wystraszona tym ekstremalnym opisem. Nie wierzyłam w jego prawdziwość, ale mimo to nie potrafiłam wypłukać z pamięci jej słów. – Już idę. – Westchnęła, poprawiła marynarkę i wyszła, zostawiając w dywanie ślady swoich kwadratowych obcasów. – Ale jak będzie już za późno, nie przychodź do mnie z płaczem. Były to jej ostatnie słowa, jakie wypowiedziała, gdy pierwszy i ostatni raz widziałam ją żywą. Po jej śmierci, gdy minęło sporo czasu, zaczęłam miewać regularne sny, w których widziałam jej grób. Słowa „Nie przychodź do mnie z płaczem” wygrawerowane były w

kwadratowym, szarozielonym kamieniu nagrobnym. Jednak w tych snach wciąż przychodzili do niej jacyś ludzie, zalani łzami. Przyjaciele, rodzina, znajomi. Wielkie, gęste, kłębiące się tłumy żałobników przybywały na cmentarz dzień po dniu, płacząc, aż puchły im twarze. Ale nie ja. Nigdy tam nie poszłam i nigdy nie płakałam. Tylko ja posłuchałam jej zakazu.

20 6/10/03, 9.45 Charlie zamknęła za sobą drzwi do biura Prousta, czując w uszach pulsujące tętno. Była tak wściekła, że bała się odezwać. Zamiast tego policzyła bardzo szybko do dziesięciu, wielokrotnie, i powtórzyła w myślach to, co zawsze sobie mówiła w podobnych sytuacjach: że nie zawsze będzie tak źle jak teraz. – Niech pani usiądzie, sierżancie – powiedział ze zmęczeniem w głosie Proust. – Nie chcę, żeby się to przerodziło w kolację z trzech dań, więc od razu przejdę do sedna. Pozwalasz swoim osobistym uczuciom wpływać na pracę. Chcę, żebyś położyła temu kres. Charlie gapiła się w szpilkę u krawata inspektora. Nie usiadła. Na to, co Proust określił mianem osobistych uczuć, składała się obecnie cała artyleria rozgrzanych do białości morderczych impulsów, z których każdy był bardziej zabójczy i wybuchowy od poprzedniego. Odczuwała dokładnie to samo, co na imprezie urodzinowej u Sellersa: czystą, dręczącą umysł niewiarę w to, co przed chwilą

zrobił jej Simon. Po raz kolejny ją zranił, zdradził i publicznie upokorzył. Nic by go to nie kosztowało – absolutnie nic – gdyby najpierw powiedział jej w cztery oczy to, czym się właśnie podzielił z Proustem i resztą zespołu. On jednak postanowił ją ominąć i w rezultacie postawił w sytuacji, w której mogła tylko siedzieć z rozdziawioną gębą i podziwiać jego błyskotliwe teorie. – Sir, nadzorował pan pracę mojego zespołu w tamtym śledztwie. Wie pan równie dobrze jak ja, że Laurę Cryer zabił Darryl Beer. – Charlie zrobiła pauzę, by wziąć wdech. Musiała przede wszystkim stworzyć wrażenie spokojnej i pewnej siebie. Chciała, by Proust zrozumiał, że się przed nim nie broni, lecz jedynie przypomina mu konkretne fakty historyczne. – Sam się przyznał. – I pewnie jest winny. – Proust westchnął. – Tym lepszy powód, by jeszcze raz to sprawdzić. Waterhouse mówił do rzeczy. Zwłaszcza kwestia paska od torebki wydaje mi się niejasnością, którą trzeba rozwiać. Charlie czuła, że nigdy w życiu nie wyszła na większą idiotkę. Oczywiście, że kwestia paska od torebki była niejasna. Była na siebie wściekła, że wtedy o tym nie pomyślała.

Podobno była dobra w tym, co robi. Nie tylko dobra – wyśmienita. Profesjonalizm był jej mocnym punktem, kompensował niepowodzenia w życiu osobistym. Nie mogła znieść myśli o tym, że traci jedyne źródło dumy. – Sierżancie, byłem wtedy przekonany, i nadal jestem, że wykonaliście swoje obowiązki z należytą starannością – powiedział Proust. – Jak słusznie pani zauważyła, nadzorowałem to śledztwo i też wówczas nie miałem wątpliwości. Mieliśmy materiał DNA, przyznanie się do winy, brak alibi, charakter i wcześniejsze wykroczenia sprawcy, wszystko to wiem. Charlie przytaknęła, lecz zamiast lepiej, poczuła się gorzej. Proust był dla niej miły. Pierwszy raz od tych wielu lat, gdy dla niego pracowała, usłyszała w jego głosie litość, co czyniło tę rozmowę jeszcze bardziej żenującą. – Ale ponieważ znowu naszą uwagę zwraca ta rodzina, a Waterhouse ma kilka zastrzeżeń, musimy zacząć od zera, przejrzeć każdy dokument, sprawdzić każde alibi, tym razem jeszcze staranniej. Waterhouse twierdzi, że przed swoim zniknięciem Alice Fancourt była podejrzliwa wobec męża, bała się go. Według niej David Fancourt wiedział, że dziecko w ich domu nie jest ich córką i z rozmysłem kłamał,

że jest inaczej. – Ależ, sir, sam mi pan przyznał rację, że historia z podmianą dzieci to jedna wielka bujda. Zgodził się pan ze mną, że powinniśmy o niej zapomnieć. – Charlie wstydziła się jęczącego tonu w swoim głosie, ale zaczynała właśnie tracić tę, i tak już nie za mocną, równowagę, którą zdołała w sobie znaleźć. Jeśli Proust jeszcze raz odwoła się do Simona niczym do wyroczni, bała się, że zwymiotuje. Inspektor usiadł za biurkiem i złączył dłonie czubkami palców. – Po namyśle doszedłem do wniosku, że mogłem się mylić – powiedział, w wieku pięćdziesięciu ośmiu lat po raz pierwszy próbując, jak smakuje pokora. – W świetle naszych wcześniejszych kontaktów z rodziną Fancourtów powinniśmy byli wziąć tezę o zamianie niemowląt nieco bardziej poważnie. Mogliśmy zrobić test DNA... – Owszem, mogliśmy – przerwała mu gniewnie Charlie. – Po czym czekalibyśmy kilka tygodni na wyniki, a tymczasem Vivienne Fancourt zdążyłaby przeprowadzić test w prywatnej klinice! Sam pan tak mówił. Proust nie spuszczał z niej wzroku. – Sierżancie Zailer, czy zawsze i za wszelką

cenę musi mieć pani rację? Skoro ja mogę przyznać się do błędu, to i pani powinna się na to zdobyć. Kolejny ciężar przygniótł serce Charlie, jeszcze jedna obelga do i tak już długiej listy A wcześniej nie zdarzyło się nigdy, nigdy, żeby Proust podważał słuszność własnych zachowań czy sądów. Wcale by się nie zdziwiła, gdyby się okazało, że sukinsyn kajał się za swoją rzekomą pomyłkę celowo – po to tylko, by wpuścić Charlie w maliny i przypiąć jej etykietkę jedynej nieustępliwej. Nie mogła zrozumieć, skąd u niego ta determinacja, by odmalować ją w najgorszych barwach. Nie była uparta i szalona, tylko wystraszona wizją, że okaże się idiotką, która wszystko spieprzyła. Gdy teraz przypominało się jej, co mówiła podczas zakończonego niedawno spotkania, miała ochotę wyć i walić pięściami w podłogę. Proust miał rację: traciła nad sobą panowanie. Jej uczucia wobec Simona zniekształcały obraz rzeczywistości. Charlie potrzebowała pobyć sama i to szybko. Wściekły gniew na Waterhousea był bestią, którą koniecznie trzeba było nakarmić, a mogła to zrobić wyłącznie w zaciszu własnego umysłu. – Masz traktować Davida Fancourta jako

głównego podejrzanego – powiedział Proust. – Chcę, żebyś przyjrzała mu się z każdej strony, z założeniem, że czegoś jest winien, póki nie udowodnisz ponad wszelką wątpliwość, że jest inaczej. Natomiast nie życzę sobie następujących rzeczy: abyś mu współczuła, bo ma żonę wariatkę, która zamieniła jego życie w piekło, porywając mu córkę; nie chcę, żebyś opowiadała swoim podwładnym o „wnioskach”, do których rzekomo doszłaś, mimo iż brakuje dowodów na podparcie twoich podejrzeń i wciąż jest tyle niewiadomych, że wyciąganie jakichkolwiek wniosków byłoby co najmniej przedwczesne. Zrozumiano? Charlie przytaknęła szybkim ruchem głowy. Nigdy nie płakała na oczach Prousta ani żadnego innego oficera policji. Gdyby teraz to zrobiła, w następnym ruchu złożyłaby dymisję. Cała filozofia. – Przekaż akta sprawy Laury Cryer Waterhouse owi. Pozwól mu spotkać się z Beerem i każdym, z kim zechce rozmawiać. I nie bierz tego do siebie. On przy tym śledztwie nie pracował, w przeciwieństwie do ciebie, Sellersa i Gibbsa. Świeże oko i tak dalej... – Proust uniósł brwi i bębnił palcami w blat biurka. – No i...?

– Tak, sir? – Sierżancie, nie jestem idiotą, doskonale zdaję sobie sprawę, że życzy mi pani śmiertelnej choroby i śmierci w cierpieniach, po której zatańczy pani radośnie na moim grobie, ale zapewniam, że ten gniew jest źle ulokowany Próbuję jedynie pomóc pani skuteczniej wykonywać swoją pracę. Za bardzo bierze pani wszystko do siebie. Zgodzi się pani ze mną? – Nie – odparła Charlie odruchowo. Bycie kobietą w tym zawodzie było dostatecznie trudne, nie zamierzała przyznawać się jeszcze do emocjonalnej reakcji. – Nie – powtórzył Proust z niedowierzaniem w głosie. Charlie wiedziała, że posunęła się za daleko. – Nie wiem, może... – odezwała się, czując na twarzy nagły przypływ ciepła. Było już za późno. – Chcesz, żeby Alice Fancourt okazała się czarnym charakterem w tym filmie, bo Waterhouse się w niej zadurzył. Odkąd zaginęła, facet snuje się po biurze, patrząc zamglonym wzrokiem niczym trzynastolatek przeżywający koniec wakacyjnego romansu. Zdaje się, że całymi godzinami siedzi wgapiony

w jej zdjęcie na tablicy. A ty jesteś zazdrosna, bo chciałabyś dobrać mu się do portek. Przepraszam, że uraziłem twą wrażliwość. Wszystkim wam się wydaje, że w kwestiach osobistych jestem oderwanym od rzeczywistości starcem, który ma za sobą tyle lat małżeństwa, że nic już nie pamięta z tych rzeczy. A tymczasem wiem tyle, co wszyscy. Dochodzą do mnie te same plotki. Zresztą nie trzeba geniusza, żeby dostrzec zżerającą cię zazdrość. Nie dopuszczasz żadnej hipotezy, zgodnie z którą Alice Fancourt mogłaby być czymś więcej niż tylko rozhisteryzowaną kobietą, kulą u nogi, totalną i kompletną stratą czasu. Nie widzisz przez to oczywistych faktów. – A co z Simonem? – odgryzła mu się Charlie. – On może jest obiektywny? Jeśli sądzi pan, że ja mam przechył, powinien pan porozmawiać z nim. W jego oczach Alice Fancourt jest świętą. Dlaczego nie wezwał go pan do siebie, żeby mu zmyć głowę tak jak mnie? Z nas dwojga to on... – Dosyć! – krzyknął Proust. Charlie aż podskoczyła. – To poniżej twojego poziomu. A raczej powinno być poniżej twojego poziomu. Dobrze wiem, że między Waterhouse’em a doskonałością jest taka sama odległość jak

między Przylądkiem Białym a Igielnym, ale bacznie mu się przyglądam. I skoro tak ci zależy na porównaniach, to wiedz, że w tej chwili jego rozumowanie uważam za znacznie ostrzejsze od twojego. Charlie miała wrażenie, jakby uderzono ją czymś ciężkim. To dlatego, że nie wiesz nic o istnieniu jego zapasowego notesu pełnego kłamstw, pomyślała, ani o jego dwóch potajemnych spotkaniach z Alice Fancourt, za które niechybnie wyleciałby z pracy, gdyby Charlie nie przyszła mu na ratunek. I co to, kurwa, miało znaczyć „te same plotki”? Krew w jej żyłach zamieniła się w ołów w chwili, gdy zdała sobie sprawę, że Proust może wiedzieć o incydencie z imprezy u Sellersa. Zawsze zakładała, że Simon nikomu o nim nie powiedział. Teraz nie była już tego taka pewna. Jakby chciał jeszcze bardziej ją pognębić, Proust dodał: – Bo widzisz, Waterhouse został przez los obdarzony tą ważną cechą, której tobie najwyraźniej brakuje: zdolnością powątpiewania w siebie. – Tak, sir – powiedziała Charlie. Nigdy w życiu nie czuła się bardziej niezdarna, odsłonięta i odarta z godności. Zapragnęła być

kimś innym, kimkolwiek innym. Powątpiewanie w siebie? Proust miał chyba na myśli te sporadyczne, krótkie okresy, kiedy Simon odpoczywał od swojego zapierającego dech w piersiach zarozumialstwa. – Musi się pani wziąć w garść, sierżancie. Zamiast rozglądać się za kimś, kogo mogłaby pani za wszystko obwinić, lepiej zebrać myśli i przyłożyć się bardziej do pracy. Niech się pani otrząśnie z tej idiotycznej zazdrości i wreszcie dorośnie. Jeśli nie podoba się pani Waterhouse owi, nie ma na to rady. Powiedziałem wszystko, co miałem do powiedzenia, więc dłużej nie będę pani trzymał. – Jednym machnięciem zakończył rozmowę. Charlie odwróciła się, by wyjść, czując co najmniej kilka różnych odmian wstydu. Wiedziała, że Sellers, Gibbs i Simon, którzy siedzieli w głównej sali wydziału kryminalnego, zrobią wszystko, by tylko uniknąć jej wzroku, gdy będzie wychodziła od Prousta. Nie mogła znieść myśli o tym, że będzie musiała omówić z nimi jakieś kwestie dotyczące śledztwa, jakby nic się nie stało. Gdyby jednak postanowiła ich unikać, wszyscy uznaliby, że jest przybita po tym, jak Proust zmył jej głowę. Nie była pewna, która ewentualność jest gorsza.

– Aha, jeszcze jedno, sierżancie. – Tak? – Ta kobieta, o której Alice Fancourt wspominała Waterhouseowi... Z oddziału położniczego. – Mandy Odszukam ją. – Niech sobie Proust marnuje środki wydziału kryminalnego na weryfikowanie bezpodstawnych spekulacji Alice Fancourt, jeśli bardzo chce. Niech dla odmiany to on w końcu wyjdzie na debila. – Nie zaszkodziłoby pobrać od niej i od jej dziecka materiał genetyczny i sprawdzić, czy do siebie pasują. Charlie przytaknęła. A może pobrać DNA od wszystkich dziewczynek urodzonych w minionym roku w szpitalu Culver Valley? Tak dla pewności, w stylu króla Heroda. Co za farsa. Bardzo ostrożnie zamknęła za sobą drzwi do gabinetu Prousta i minęła swoich detektywów, zanim którykolwiek zdążył się odezwać. Simon spojrzał na nią, Sellers i Gibbs spuścili wzrok. Charlie przyspieszyła kroku, kierując się do toalety. Tylko tam mogła się bezpiecznie skryć na wypadek, gdyby Simonowi przyszło do głowy pójść za nią i spytać, czy wszystko w porządku. Ze wszystkich rzeczy na świecie tego pytania

Charlie nienawidziła najbardziej. Będąc już w środku, zamknęła się w najbliższej kabinie, oparła o drzwi i przez kilka sekund głęboko oddychała, pozbywając się częściowo narosłego w jej ciele napięcia. Potem opadła na podłogę i zaczęła szlochać.

21 Wtorek, 30 września 2003 Siedzę w małym salonie, osowiała od nadmiaru snu, lecz równie zdezorientowana jak wczoraj, gdy nie spałam w ogóle. Przede mną siedzi lekarka, której nigdy wcześniej nie widziałam. Oznajmia mi, że nazywa się Rachel Allen. Nie wiem, czy mam jej wierzyć. Vivienne mogła ją zatrudnić. Niewykluczone, że to aktorka. Jest bardzo młodą, wysoką kobietą o groszkowatej sylwetce. Ma krótkie blond włosy i przesadnie różową cerę. Nie nosi makijażu. Jej grube łydki są nagie i plamiste, pokryte cienkimi, jasnymi włoskami. Za każdym razem, gdy nasze spojrzenia się krzyżują, tryska radością. Wiem, że Vivienne podsłuchuje za drzwiami, w zniecierpliwieniu oczekując diagnozy, jakakolwiek by się miała okazać. Doktor Allen pochyla się do przodu, bierze moją dłoń i ściska ją obiema swoimi. – O nic się nie martw, Alice – mówi. Nigdy w życiu nie słyszałam głupszego zdania. Któż w mojej sytuacji mógłby się niczym nie martwić? – Nie denerwuj się. Już niedługo poczujesz się

lepiej. Jej twarz znowu rozpromienia uśmiech, po czym lekarka wręcza mi kartkę papieru. Są na niej zapisane pytania. Czy zdarza mi się myśleć o skrzywdzeniu samej siebie? Często, czasami, nigdy Czy czuję, że nie mam na co w życiu liczyć? Często, czasami, nigdy. – Co to jest? – pytam. Muszę coś zjeść. Brakuje mi sił z głodu. Wydaje mi się, jakby o wnętrze mojego żołądka drapały czyjeś dłonie, wyciągające się, szukające, lecz znajdujące jedynie pustkę. – To nasz kwestionariusz depresji postnatalnej – tłumaczy doktor Allen. – Wiem, co myślisz: formularze, formularze i jeszcze więcej formularzy! Zgadzam się z tobą. Wypełnij te głupie rubryki, a wtedy porozmawiamy jak trzeba. – Gdzie jest doktor Dhossajee? – pytam. – Wolę rozmawiać z moim lekarzem. – Nie ma jej. Dlatego ja przyszłam. Wypełnij teraz ten formularz. Dać ci coś do pisania? – Przeszukuje kieszeń i wyciąga z niej niebieski długopis. Czytam wszystkie pytania. Opierają się na zbyt daleko idących uproszczeniach. – To bez sensu – mówię. – Te pytania nie są

właściwe w mojej sytuacji. Odpowiedzi niczego wam nie powiedzą. Doktor Allen przytakuje życzliwie, znów pochylając się w przód na swoim krześle. – Płakałaś dziś rano, Alice? – Tak. – W ostatnich dniach właściwie tylko płaczę. Płakałam, gdy Vivienne zamknęła mnie w pokoju dziecięcym. Zwinęłam się w kłębek na dywanie i szlochałam, przytulając się do Hektora, pluszowego misia Florence, aż zasnęłam. Obudziwszy się szesnaście godzin później, znów się rozpłakałam. Odkąd wyszłam na spotkanie z Simonem, nie widziałam Twarzyczki. Muszę ją zobaczyć, tylko raz, nawet jeśli nie pozwolą mi jej dotknąć. – Biedactwo! Jak często płaczesz? – Ochoczość, z jaką doktor Allen próbuje mi pomóc, jest prawie namacalna. – Bardzo często. Przez większość czasu. Ale to dlatego, że zabrano mi córkę, nie wiem, gdzie teraz jest i nikt mi nie chce wierzyć. – Czujesz, jakby nikt nie chciał ci wierzyć? – Doktor Allen sprawia takie wrażenie, jakby za chwilę sama miała się rozpłakać. – Tak. – Czujesz, że ludzie i całe twoje otoczenie konspiruje przeciwko tobie?

– Owszem. Bo tak jest. Moja córka zniknęła, a ja nie mogę tego udowodnić, ani mężowi, ani policji. To jest fakt, nie odczucie. – Mówię jak osoba lodowata, bez serca. Kiedyś je miałam, ale zostało rozerwane na strzępy. Przestało istnieć. – Ależ oczywiście! – mówi z zapałem doktor Allen. – Bardzo mocno wierzę, że uczucia są faktami. Traktuję uczucia swoich pacjentów z największą powagą. Pragnę ci pomóc. Masz wszelkie prawo czuć to, co czujesz. Bardzo często kobiety tuż po porodzie doświadczają potwornych emocji: wydaje im się, że są prześladowane, wyobcowane... – Pani doktor, moja córka została porwana. Wygląda na skołowaną. – A... co powiedziała policja? – Nic w tej sprawie nie robią. Stwierdzili, że nie ma powodów do wszczęcia śledztwa. Nie wierzą mi. – Wyraz ulgi na twarzy doktor Allen jest dla mnie jak zdrada. Odpowiada jej sytuacja, w której opinie innych ekspertów kształtują jej własny osąd. – Wyglądasz na zmęczoną – mówi. – Przepiszę ci środki nasenne... – Nie. Nie potrzebuję tabletek. Właśnie przespałam ponad pół doby. Wypełnię ten

kwestionariusz, ale niczego nie łykam. Nic mi nie jest. Jeśli wyglądam na zmęczoną, to dlatego, że spałam za długo. Proszę mi dać ten długopis. Wręcza mi pisak. Zaznaczam strategiczne kilka pól, staram się wyjść na jak najbardziej zrównoważoną. – Jak się czujesz fizycznie? – pyta. – Od czasu do czasu kręci mi się w głowie – przyznaję. – Bierzesz cocodamol? – Tak. To od tego te zawroty głowy? – To bardzo mocny środek przeciwbólowy Jak dawno temu miała pani cesarskie cięcie? – Odstawię go – mówię. Muszę zachować jasność myśli. Nigdy nie odpowiadało mi branie alopatycznych lekarstw, ale Vivienne powiedziała mi, że to konieczne. Uwierzyłam jej. – Biorę też dwa remedia homeopatyczne: hypericum i gelsemium. – Dobrze. – Doktor Allen uśmiecha się tolerancyjnie. – Pewnie ci nie pomogą, ale na pewno też nie zaszkodzą. Protekcjonalna suka, myślę sobie. W końcu oddaję jej wypełniony kwestionariusz. Pytanie dodatkowe za sto punktów: czy Alice zwariowała?

– Dziękuję – mówi zachwycona, jakbym właśnie przekazała jej klejnoty koronne. Zabiera się do czytania moich odpowiedzi z wielką uwagą, ciężko nad nimi dysząc. Przypomina tym osobę siłującą się z jakimś niezwykle trudnym problemem. Albo konia. – A jeśli to dziecko jest chore? – szepcę. – Twarzyczka. Może ona jest poważnie chora? – Podniecenie i lęk, wywołane nowym pomysłem, przyprawiają mnie o zawroty głowy. – Może dlatego ktoś chciał zamienić ją na Florence, która jest zdrowa. – Przypominam sobie test Guthriego, pobieranie krwi z pięty Florence. David zażartował, że test polega na odtwarzaniu niemowlętom utworów Woodyego Guthriego i sprawdzaniu, ile z nich są w stanie rozpoznać. Wyniki naszej córki okazały się dobre, nic jej nie dolegało. – Wydaje się zdrowa, ale... może... mogłaby pani zorganizować dla Twarzyczki jakieś badania? – Zaczynam szybko i głęboko oddychać. – To może być to! – Zaciskam dłonie. – A jeśli mam rację i właśnie dlatego Mandy albo ktoś inny podmienił dzieci, to znaczy, że Florence nie grozi niebezpieczeństwo! Rozumie pani? Doktor Allen wygląda tak, jakby trochę się mnie bała.

– Przepraszam cię na chwilę, Alice – mówi. – Wyskoczę tylko na sekundę, żeby zamienić słowo z Vivienne. Gdyby choć trochę interesowała mnie jej opinia, protestowałabym przeciwko dzieleniu się nią z Vivienne, a nie ze mną, ale ponieważ wiem, że nie zwariowałam, nie obchodzi mnie, co ta kobieta powie i komu. Patrzę, jak wychodzi pośpiesznie z pokoju. Chciałabym, żeby już sobie poszła. Chciałabym, żeby David i Vivienne też zniknęli. Mogłabym zabrać Twarzyczkę z tego domu i już nigdy tu nie wrócić. Nie zaznałabym więcej tortur z rąk Davida. Wiem jednak, że nie stać mnie na tak spontaniczny akt Ktoś zauważyłby mój samochód. Zobaczyliby mnie z Twarzyczką. Zostałybyśmy odnalezione i przywiezione z powrotem. Słyszę zza drzwi rozmowę doktor Allen z Vivienne. – No i? – pyta matka Davida. – Jaki jest werdykt? – Mój Boże, bardzo się o nią martwię – mówi doktor Allen. Ani ona, ani Vivienne nie przejmują się tym, że je słyszę. Lekarka powtarza niemal wszystko, co jej powiedziałam. Czuję się okropnie,

słysząc, jak opowiada, że życzę Twarzyczce choroby, bo oznaczałaby ona, że Florence jest zdrowa. Nie chciałabym, by cokolwiek złego stało się jakiemukolwiek niemowlęciu, jakiemukolwiek dziecku. To powinno być oczywiste. – Proszę spojrzeć na to – mówi doktor Allen do Vivienne. – Przy pytaniu „Jak często się zdarza, że nie radzi sobie pani ze stresem?” zaznaczyła „nigdy”. To jeden z naszych ważniejszych sygnałów ostrzegawczych. Każdy, komu właśnie urodziło się dziecko, czasami czuję się przytłoczony To normalne. Więc ci, którzy temu zaprzeczają... – ...oszukują samych siebie – kończy jej myśl Vivienne. – Tak. I narażają się na problemy Takie zaprzeczanie kładzie na człowieku zbyt wielki ciężar. W końcu coś musi pęknąć. Tak mi przykro – jęczy doktor Allen. – Sądzę, że Alice powinna spotkać się z psychoterapeutą. Bardzo bym chciała. Taka osoba musiałaby być po mojej stronie, to jedno z zadań terapeuty. Byłoby mi o wiele łatwiej, gdybym miała wsparcie choć jednej osoby Ale Vivienne nigdy by nie pozwoliła, bym oddała się w ręce profesjonalnego psychiatry. Według niej tacy

ludzie chcą tylko panować nad cudzymi myślami. – Odnoszę wrażenie, że u Alice to urojenie jest głęboko zakorzenione – mówi doktor Allen. – Skąd ta pewność, że to urojenie? – pyta Vivienne. Moje serce rzuca się niczym dzikie zwierzę. Jak bardzo musiała ucierpieć moja pewność siebie, skoro reaguję taką wdzięcznością na najmniejszą oznakę czyjegoś sojuszu? – Czy mogę zadać pani pytanie? – Oczywiście. – Florence była od samego początku karmiona butelką. Nie chciała ssać piersi. Dziecko, które jest w naszym domu, zdaje się w pełni usatysfakcjonowane tym samym mlekiem Cow and Gate, jakie dawaliśmy Florence. Czy to zwiększa prawdopodobieństwo, iż tym dzieckiem jest Florence? Kiwam głową z aprobatą. To dobre pytanie. Vivienne zachowuje otwarty umysł. Próbuje podchodzić do problemu logicznie. – Cóż... – waha się doktor Allen. – Dziecko karmione piersią mogłoby protestować, gdyby nagle wprowadzić butelkę. Ale jeśli od początku karmiono je z butelki... – Ale są jeszcze różne marki mleka dla

niemowląt – mówi Vivienne z niecierpliwością w głosie. – Czy zamiana jednego mleka na inne nie spowodowałaby protestów dziecka? – Możliwe, ale niekoniecznie. Cow and Gate to jeden z liderów rynku. Poza tym każde dziecko jest inne. Jedno będzie piło tylko mleko matki, inne z kolei nie będzie miało żadnych preferencji. Fakt, że to dziecko pije mleko, które dawaliście Florence, niczego nie udowadnia. – Doktor Allen sprawia wrażenie zakłopotanej, najwyraźniej chce już wyjść. Zastanawia się pewnie, czy wszyscy mieszkańcy domu Pod Wiązami postradali zmysły Czuję się pokrzepiona. Wobec braku konkretnych dowodów doktor Allen i Vivienne są kompletnie zagubione. Wprawdzie jestem nieszczęśliwa, dręczona przez męża, oderwana od córki i pozbawiona nadziei na pomoc, ale przynajmniej znam prawdę. Przynajmniej pod tym względem mam nad wszystkimi przewagę.

22 6/10/03, 9.45 Simon nigdy nie przywykł do wizyt w więzieniach. Nie cierpiał wystawania w kolejce z innymi gośćmi, spośród których część – to wiedział z przygnębiającą pewnością – miała przy sobie ukryte, nierzadko nawet wetknięte w intymne miejsca na ciele, kawałki heroiny, w odpowiednim momencie przekazywane później pod stołem uwięzionym bliskim. Strażnicy, w większości skorumpowani, wiedzieli o tym procederze i nie robili nic, by mu zapobiec. Simon stał razem z półnagimi, niedożywionymi kochankami tej czy innej miernoty albo gangstera, zależnie od punktu widzenia. Ich odkryte nogi pokryte były fioletowymi plamami od zimna. Chwiały się na wysokich obcasach, chichotały i coś między sobą szeptały. Simon dosłyszał słowo „pies”. Nawet bez munduru był rozpoznawalny. Po staniu w kolejce następowało przeszukiwanie i wszyscy goście byli obwąchiwani przez policyjne psy. Przeszedłszy weryfikację, Simon udał się przez obskurną

salę wizyt w stronę wewnętrznego podwórza więzienia Brimley, czekając na dobrze mu znane okrzyki „Pieprzony psie! Ścierwo! Ty szmato!”, rzucane przy akompaniamencie grzechoczących krat. Podwórze było otoczone celami, z których zawsze dobywał się entuzjastyczny śpiew. W końcu o lepszą rozrywkę tym ludziom było niełatwo. Simon patrzył prosto przed siebie, aż dotarł do bloku o zaostrzonym rygorze. Strażnik, który mu towarzyszył, zaprowadził go do małego pomieszczenia w kolorze musztardy i z wytartym brązowym, prążkowanym dywanem. Standardowy zestaw: stół i dwa krzesła. Do ściany przymocowana kamera, łypiąca swoim ciemnym, kwadratowym okiem. Na stole stała popielniczka z grubego plastiku. Każdy zdrowo myślący detektyw wiedział, że nie było sensu przychodzić tu bez tytoniu i bibułek albo paczki benson&hedgesów, jeśli hojność dopisywała. Więźniowie oczekiwali tego tak samo jak kelnerzy napiwków. Opcjonalny obowiązek. Simon czuł się nieswojo, zdawało mu się, że wszystko go swędzi. Pomieszczenie cuchnęło zatęchłym potem i jeszcze bardziej zatęchłym dymem. Do tego dochodził jeszcze słonawy zapach seksu. O tym Simon nie chciał myśleć.

Wiercił się w swoim krześle. Dziś rano brał prysznic, starał się czuć czysty mimo okoliczności. Spójrz, gdzie jesteś, odezwał się wewnętrzny głos. Jakżeż przygnębiające było to, że właśnie taki brudny świat zamieszkiwał, lata świetlne od Alice Fancourt, od domu Pod Wiązami. Wyobraził sobie Alice taką, jaką ją widział po raz pierwszy – stojącą z wyprostowanymi plecami na szczycie krętych schodów, a potem siedzącą na kremowej kanapie w salonie, z długimi blond włosami ułożonymi na poduszce. Tacy jak ona nie powinni dzielić jednego świata z mętami, które lądowały tutaj. Simon nie był pewien, czy ma na myśli Beera, czy siebie. Charlie poinstruowała go, unikając kontaktu wzrokowego i bez uśmiechu, by wypytał Beera o narzędzie zbrodni i torebkę Laury Cryer. Cokolwiek Proust powiedział jej podczas ich rozmowy w cztery oczy, okazało się to skuteczne. Czyniła ze swojej nowej skrupulatności wielki spektakl. Na tablicy w sali wydziału kryminalnego wisiała niepotrzebnie duża jedynka, a obok niej słowa „David Fancourt”. Ponadto zaczęła donośnym głosem rozprawiać o tym, jak ważne jest przejrzenie wszystkich akt sprawy Laury Cryer.

Simon jednak nie był przekonany i wątpił, by Proust też dawał się zwieść. Charlie już wcześniej odstawiała ten sam numer, wykonując wzorowo swoje obowiązki, a jednocześnie dając jasno do zrozumienia, że całym sercem sprzeciwia się przyjętej strategii. Niedojrzałość i brak powagi. Ale najbardziej denerwowało Simona to, że najwyraźniej był głównym obiektem jej wrogości. Nie rozumiał, co takiego zrobił, by sobie na nią zasłużyć. Podzielił się cennymi uwagami na temat śledztwa w sprawie Laury Cryer. Miał nadzieję na pochwały, oczekiwał niechętnych wyrazów podziwu i gorącej dyskusji. Zamiast tego Charlie przestała patrzeć mu w oczy Mówiąc do niego, wyglądała jak zombie czytający z kartki. Sellers i Gibbs zdawali się niczego nie zauważać. Wobec nich była uroczo uśmiechnięta, jakby dla wzmocnienia efektu. Simon wielokrotnie słyszał opinię, że kobiety zachowują się irracjonalnie, ale zawsze uważał Charlie za wyjątek. Musiała wiedzieć, że nie jest odpowiedzialny za to, że Proust zmył jej głowę. To jej własna niefrasobliwość wpakowała ją w tarapaty, głupie opinie, które wypowiedziała na spotkaniu, a które bardziej przypominały plotki niż policyjne ustalenia.

Drzwi do cuchnącego pokoiku otworzyły się i młody mężczyzna został wepchnięty do środka przez jeszcze młodszego klawisza. Rozpoznanie Beera zajęło Simonowi kilka sekund. Fryzura na jeżyka zastąpiła wcześniejszy kucyk. Poza tym Beer przybrał na wadze. Kiedyś był z niego chudy sukinsyn. Miał wygląd i zachowanie podnieconego gryzonia szukającego resztek jedzenia. Teraz jego twarz była pełniejsza, wyglądała zwyczajniej, jak twarz faceta, który mógłby spędzić sobotnie popołudnie, kupując meble ogrodowe, wiertarki i podpałkę do grilla. Simon się przedstawił. Beer wzruszył ramionami. Nic go nie obchodziło, kim był jego gość i czego od niego chciał. Simon znał tę postawę: pies to zawsze pies, a żadne spotkanie z psem nie może być miłe. – Mam kilka pytań w sprawie morderstwa Laury Cryer. – Napadu z bronią w ręku – poprawił go instynktownie Beer, krzyżując ręce na brzuchu. Miał na sobie zbyt ciasną koszulę. Kawałek ciała wydostał się na zewnątrz, wylewając się nad paskiem od spodni. – Zadźgać kobietę nożem kuchennym, zostawić ją, by wykrwawiła się na śmierć: ja to nazywam morderstwem.

Beer ani drgnął. Simon wyjął z kieszeni paczkę marlboro i zapalniczkę, po które Beer wyciągnął dłoń, tę z napisem HATE na kostkach. Zapalił papierosa, głęboko i powoli się zaciągnął, potem jeszcze raz. – Ty ją zabiłeś? – zapytał Simon. Na twarzy Beera najpierw zarysowało się zaskoczenie, a po chwili rozbawienie. – Wkręcasz mnie? – zapytał. Simon potrząsnął głową. – Przecież się przyznałem. – Co zrobiłeś z jej torebką? I z nożem? – Wiesz cokolwiek o tym, kim była Laura Cryer? Czym się zajmowała? – zapytał Beer tonem niezobowiązującej konwersacji. – Gdyby żyła do dziś, mogłaby wynaleźć lekarstwo na raka. Jej zespół badawczy kiedyś w końcu tego dokona dzięki projektowi, który ona rozpoczęła. Wiedziałeś, że była jedną z osób, które przekonały bank Morley England, by zainwestował czterdzieści milionów dolarów w BioDiverse i tym samym sfinansował badania? Mogła doczekać się sławy I ja byłbym wtedy sławny. – Co zrobiłeś z torebką i nożem? – Nie pamiętam. – Beer szeroko się uśmiechnął, uszczęśliwiony tym, że nie

pomaga. Podrapał się po odsłoniętym brzuchu przerośniętymi paznokciami dłoni z napisem LOVE. – Byłem naćpany Po co ci teraz te informacje? – Czy w ogóle pamiętasz dźgnięcie Laury Cryer? – zachowanie Beera dolało oliwy do ognia, jaki płonął w Simonie. W jego brzuchu buchały płomienie. Wszystko to z powodu Beera czy też może tkwiło w nim wcześniej, uśpione? Wyobraził sobie, że znajduje gaśnicę i ją uruchamia, co wielokrotnie doradzała mu Charlie. „Pomyśl o mokrej pianie – powiedziała mu kiedyś. – Nawet brzmienie tych słów jest wilgotne”. Podziałało. Czy to możliwe, że rozsądna kobieta, która dała mu tę wskazówkę, i przerośnięta licealistka biegająca dzisiaj po wydziale kryminalnym, były jedną i tą 'samą osobą? – To musiałem być ja, nie? – powiedział Beer. – Było tyle dowodów. – Śpiewny sarkazm w jego głosie był zamierzoną prowokacją. Miejsce na jego gębę było w popielniczce. Simona świerzbiły dłonie, by ją tam umieścić. – Słuchaj, gnojku. Zaginęła matka z dzieckiem. Mała ma niecały miesiąc. Jak powiesz mi prawdę, pomożesz nam je znaleźć. – W dzieciństwie Simon przeżył raz mycie ust

mydłem, gdy zaklął w obecności matki. Słyszał, jak inni gliniarze rzucają mięsem z charakterystyczną niedbałością. Jego przekleństwa były przemyślane i znaczące. Pełne osobliwego wdzięku. Delektował się słowami pochodzącymi ze świata, do którego nie mieli wstępu jego rodzice. Beer wzruszył ramionami. – Marnujesz czas, psie. Według mnie wasza zaginiona para już nie żyje. Simon oddychał głęboko. To nieprawda. A jeśli Charlie też tak sądziła? Czemu nie był w stanie znaleźć w sobie odwagi, by ją zapytać? Przed swoim zniknięciem Alice wprawiła go w zakłopotanie, podając w wątpliwość jego wartość jako obrońcy. Jej śmierć potwierdziłaby wszystkie lęki Simona co do własnej osoby. Tylko kiedy uważał ją za żywą i zaginioną, mógł usunąć z pamięci jej rozczarowanie i skupić się na nadziei, jaką kiedyś w nim pokładała. Ta historia jeszcze nie dobiegła końca. – Moim zdaniem było tak – powiedział. – Twój obrońca doradził ci, żebyś poszedł na układ. Po badaniach DNA byłeś udupiony. Usłyszałeś, że jeśli nie przyznasz się do winy, dostaniesz dożywocie. Żadna ława przysięgłych nie da wiary takiemu kmiotowi jak ty – Simon

dostrzegł w oczach Beera cień dyskomfortu. Naciskał dalej. – Większość niewinnych osób wpadłaby w furię, chwytałaby się każdej szansy na oczyszczenie się z zarzutów. Ale to raczej ci z klas średnich, prawda? Tacy, których społeczeństwo dobrze traktuje. Znam twoją historię. Trochę sobie o tobie czytałem, Beer. Bieda, wagary, rozbita rodzina, wykorzystywanie seksualne – z taką przeszłością każdy prawnik ci mówi, że zostaniesz wrobiony w coś, czego nie zrobiłeś, to mu wierzysz. Mam rację? Bo właśnie to się przytrafia takim śmieciom jak ty. – To przez takich śmieci jak ty życie wygląda jak wygląda dla mnie i moich ludzi – powiedział Beer w końcu obudzony z letargu. Dziwne sformułowanie, pomyślał Simon. Zastanawiał się, kogo miał na myśli Beer, mówiąc o „swoich ludziach”. Facet nie miał żony ani dzieci. Czyżby chodziło mu o kryminalny półświatek, jakby stanowił on grupę społeczną, do której przynależność była powodem do dumy? A może miał na myśli bardziej ogólnie pojętą klasę nieuprzywilejowaną? Simon przysunął się z krzesłem bliżej stołu. – Posłuchaj mnie – powiedział. – Jeśli to nie

ty zabiłeś Laurę Cryer, to chyba wiem, kto to zrobił. Mówię o rozpieszczonym, nadzianym chłopczyku, który mieszka w ogromnym domu ze swoją nadzianą mamusią. To jemu pomagasz wywinąć się z morderstwa. – Nikomu nie pomagam. – Znowu nieprzenikniona maska. – Niedługo przed śmiercią Cryer widziano cię dwukrotnie w ogrodzie za domem Pod Wiązami. Co tam robiłeś? – Za domem pod czym? – Pod Wiązami. To dom, przed którym zadźgałeś Cryer. – Doktor Cryer, jeśli można. Dla ciebie jest tylko martwym ciałem, co? – Co robiłeś przed tym domem? Kolejne wzruszenie ramionami. – Nie pamiętam. – Jeśli boisz się wyroku za fałszywe przyznanie się do winy, to niepotrzebnie – powiedział Simon. – Prawdopodobnie zostałbyś skazany, ale licząc to, co już przesiedziałeś... Chyba że właśnie wyjścia na wolność się boisz? Narobiłeś sobie kilku wrogów jako świadek koronny Zakapowałeś paru kumpli, co? Martwisz się, że długo nie pożyjesz na ulicy? – To ty wyglądasz na zmartwionego, piesku.

– Beer wyjął z paczki kolejnego papierosa i zapalił go. – Nie ja. Simon nie był w stanie niczego odczytać w jego wyrazu twarzy. – Ktokolwiek teraz by na ciebie polował, za pięć czy sześć lat nadal będzie to robił. Bez względu na to, kiedy wyjdziesz, i tak będziesz potrzebował naszej ochrony Więc na twoim miejscu... – Simon zabrał ze stołu paczkę marlboro i włożył z powrotem do kieszeni – zacząłbym się zastanawiać nad tym, w jaki sposób zachęcić nas, żebyśmy chcieli ci pomóc. Za chmurą gęstego dymu widać było, jak Beer mruży powieki. – Następnym razem, gdy tu przyjdziesz, postaraj się wiedzieć trochę więcej o Laurze Cryer, o tym, co osiągnęła w życiu. Chcesz, żebym gadał, bo pomoże ci to w innej sprawie, nic cię nie obchodzi Laura. Ani ja. Laura. Facet nawet jej nie znał. Ile czasu minęło, odkąd Simon po raz ostatni pomyślał o Alice jako o „pani Fancourt”? Bliskość i znajomość to dwie różne rzeczy. – Gówno cię obchodzi prawda, mam rację? Interesuje cię tylko, żebym powiedział to, co chcesz usłyszeć. – O czym ty mówisz?

– I wszystkie pieski żyły długo i szczęśliwie. Koniec. Faktycznie koniec. Mimo usilnych starań, Simonowi nie udało się już wyciągnąć z Beera ani słowa więcej.

23 Środa, 1

października 2003

Otwieram oczy ze zduszonym jękiem. Pobudka jest najtrudniejsza, kolejny skok na główkę w cały ten koszmar. Davida nie ma w łóżku. W drzwiach stoi Vivienne, ubrana w elegancki czarny kostium ze spodniami i szarą bluzkę polo. Jej twarz pokrywa zwyczajowa maska subtelnego makijażu. Czuję zapach perfum – Madame Rochas. Czuję się brudna, odrażająca. Nie kąpałam się ani nie myłam od poniedziałku. Mam opuchnięte, wysuszone wargi i potargane włosy. – Wypoczęłaś? – pyta mnie. Nie odpowiadam. Jestem półprzytomna, nie mogę rozchylić ciężkich powiek. Tak działa nieszczęście, to nie może być nic innego. Po rozmowie z doktor Allen odstawiłam co–codamol. – Zrób sobie długą kąpiel – proponuje Vivienne, uśmiechając się stanowczo. Kręcę głową. Nie mogę wstać z łóżka, gdy ona tam stoi. – Alice, nikomu z nas nie jest łatwo, nie

tylko ty cierpisz. Mimo to musimy zachowywać się jak cywilizowani ludzie. Słyszę Davida w pokoju dziecięcym, mówiącego ożywionym głosem do Twarzyczki, która odpowiada radosnym gaworzeniem. Czuję się wygnana, tysiące kilometrów od jakiejkolwiek szansy na szczęście. – Chcę się opiekować małą – mówię, nie panując nad łzami. – Dlaczego David mi nie pozwala? Nie daje mi nawet się do niej zbliżyć. Vivienne wzdycha. – Dziecku nic nie jest. A David po prostu się o ciebie martwi. Alice, nie sądzisz, że powinnaś zaopiekować się przede wszystkim sobą? Masz za sobą okropne przejścia. – Jej troska miesza mi w głowie. – Ten długi poród, a potem nieplanowane cesarskie cięcie. Uważam, że obarczasz się zbyt wielkim ciężarem. To samo mówiła, gdy powiedziałam jej, że nie mogę pogodzić się ze śmiercią rodziców. „Nie zwalczaj swojego żalu – poradziła mi wtedy. – Obejmij go czule, zaprzyjaźnijcie się. Znajdź dla niego miejsce w swoim życiu. Zaproponuj, by został tak długo, jak będzie chciał. Zobaczysz, że w końcu nad nim zapanujesz”. To była najlepsza rada, jaką kiedykolwiek dostałam. Stało się dokładnie tak,

jak mówiła. – Zabiorę dziś małą ze sobą – oznajmia. – Podrzucimy Feliksa do szkoły i pojedziemy na zakupy. – Nie chcesz jej zostawiać ze mną i z Davidem, mam rację? Nie ufasz nam. – Dzieci lubią świeże powietrze – mówi stanowczo Vivienne. – Dobrze im robi. A tobie dobrze zrobi kąpiel. Naprawdę poczujesz się odnowiona, jeśli się umyjesz i włożysz świeże ubranie. Twoje problemy nie znikną, ale poczujesz się bardziej jak człowiek. To znaczy, jeśli masz dostatecznie dużo siły. Nie chcę, żebyś się przemęczała, jeżeli nie jesteś gotowa. Wierzę, że Vivienne chce, bym ją kochała. Nawet więcej: sądzę, że moją miłość uważa za swoje prawo. Według niej nieważne jest to, że zamknęła mnie w pokoju dziecięcym, że podważa moje poczucie rzeczywistości i traktuje mnie jak inwalidę. Liczą się jedynie wszystkie serdeczne i pomocne gesty, jakie wykonała pod moim adresem przez wszystkie minione lata. Kładę się na boku, plecami do niej. Zrozumiawszy tę jej nową troskę, czuję się jak idiotka. Vivienne chce, żebym była chora. To oczywiste. Najbardziej dla niej pożądanym rezultatem nie jest ujawnienie zniknięcia

Florence, lecz potwierdzenie faktu, że to ja jestem psychicznie niezrównoważona. Przypomina mi się życzliwie nastawiona doktor Allen, która uważała, że życzę Twarzyczce jakiejś przewlekłej choroby. – No dobrze, odpoczywaj sobie. – Vivienne jest zdecydowana nie reagować na moje negatywne nastawienie do niej. Pochyla się nade mną i całuje w policzek. – Pa, kochanie. Do zobaczenia później. Zamykam oczy i zaczynam liczyć w myślach. Vivienne zabiera Twarzyczkę na zakupy. Wszyscy mogą sobie wychodzić i wracać wedle uznania, tylko nie ja. Co by było, gdybym powiedziała to samo, co przed chwilą oznajmiła mi Vivienne? „Zabieram dziś małą do miasta”. Oczywiście by mnie powstrzymano. Słysząc trzaśnięcie drzwi, a po chwili uruchamiany silnik samochodu, otwieram oczy i patrzę na zegarek. Jest za kwadrans ósma. Vivienne nie ma. Wyczołguję się z łóżka i niepewnym krokiem wychodzę z pokoju. Mam wrażenie, jakbym szła pierwszy raz od kilku lat. Pocieram nagimi stopami o aksamitny w dotyku wełniany dywan w kolorze kamienia i spoglądam na długi korytarz i białe drzwi po obu jego stronach. Czuję się jak we śnie, w

którym każde z tych wejść prowadzi do pokoju o jakimś wyraźnym znaczeniu, innym niż wszystkie inne, gdzie czekają mnie radykalnie różne rozwiązania. Dlaczego w domu panuje taka cisza? Gdzie jest David? Drzwi pokoiku dziecięcego są otwarte. Ważę potrzebę pójścia do toalety w porównaniu z szansą na wejście bez niczyjego nadzoru do pokoju mojej córki. Decyzja jest prosta. Wchodzę ostrożnie, jakbym wkraczała nielegalnie na cudzy teren. Podchodzę do pustego łóżeczka. Zniżam twarz i wdycham zapach nowego dziecka – ten cudowny, świeży aromat. Pociągam za sznurek zwisający z uśmiechniętego słoneczka zamocowanego na ścianie nad łóżeczkiem. Rozbrzmiewają pierwsze takty kołysanki. Serce mi krwawi. Mam tylko nadzieję, że Florence – gdziekolwiek teraz jest – nie cierpi nawet w jednej setnej tak bardzo jak ja. Otwieram drzwi wbudowanej szafy i gładzę sterty jej świeżo upranych ubranek: różowe, żółte i białe grzbiety, warstwy sprężystej wełny i polaru tak miękkiego, jak miękkie muszą być chmury Taki optymistyczny, radosny widok powinien wprawić mnie w dobry nastrój, lecz pod nieobecność Florence wywołuje odwrotny

skutek. Zamykam szafę sparaliżowana smutkiem. Powinnam stąd wyjść. Przebywanie w tym pomieszczeniu tylko pogłębia moją depresję, lecz pomimo rosnącej potrzeby skorzystania z toalety nie potrafię zmusić się do zrobienia pierwszego kroku. Ten pokój jest dowodem na to, że mam swój skarb, córeczkę. Stanowi łączność z Florence. Siadam w fotelu bujanym w rogu pokoju, gdzie kiedyś wyobrażałam sobie głupio, że będę spędzała długie godziny na karmieniu mojej małej, na trzymaniu i głaskaniu Monty’ego, jej pluszowego zajączka z długimi, oklapłymi uszami. Tęsknota za dzieckiem drażni każdy nerw w moim ciele. Fizyczny dyskomfort zmusza mnie w końcu do ruchu. Upewniam się, że po moim wyjściu drzwi zostają uchylone pod takim samym kątem, jak je zastałam. Nagle uświadamiam sobie, że nikt nie zabraniał mi wchodzenia do tego pokoju. Czyżby zżerała mnie paranoja? – David! – wołam, stojąc na korytarzu. – David? Nie słyszę odpowiedzi. Zaczynam panikować. Obydwoje na dobre mnie opuścili. Zostałam sama. Zawsze byłam sama. – David? – wołam jeszcze raz, teraz już

głośniej. Nie ma go w łazience. Zaczynam podnosić pokrywę sedesu i wtedy zauważam, że wanna jest wypełniona wodą. Bez piany ani olejków, samą tylko wodą. Obie z Vivienne dolewamy do kąpieli olejki zapachowe, choć jej specjały są znacznie kosztowniejsze od moich. Kiedyś była to moja ulubiona wanna. Jest duża, emaliowana, subtelnie kremowa – kolor zdrowych zębów. Z łatwością mieszczą się w niej dwie osoby Czasem korzystamy z tego z Davidem, gdy mamy gwarancję, że Vivienne będzie poza domem przynajmniej przez godzinę. Poprawka: korzystaliśmy. Marszczę brwi, mocno zdziwiona. Nie pamiętam, by David kiedykolwiek wziął kąpiel i zapomniał opróżnić i spłukać wannę. Vivienne uznałaby to za przejaw braku dobrych manier. Sprawdzam wodę dłonią. Jest zimna i – co zauważam po chwili – zupełnie czysta. Ani śladu mydła. Dlaczego David wykąpał się, nie używając mydła, a potem wyszedł, nie spuszczając wody? Słyszę za plecami głuchy huk. Biorę gwałtowny wdech i odwracam się w stronę drzwi. David uśmiecha się do mnie złowieszczo. Zamknął drzwi i teraz się o nie opiera, z rękami

w kieszeniach dżinsów. Z jego wyrazu twarzy wnioskuję, że dałam się złapać w pułapkę. Musiał od dłuższego czasu stać za drzwiami. – Dzień dobry, kochanie – mówi z sarkazmem w głosie. – Przygotowałem ci kąpiel. Sądzę, że to miło z mojej strony, biorąc pod uwagę okoliczności. Jestem przerażona. W jego okrucieństwie pojawiła się komiczna nuta, która zastąpiła dotychczasowe zgorzknienie. Cokolwiek to znaczy, na pewno nie jest dobre. Albo dba o mnie mniej niż kiedykolwiek lub zupełnie przypadkowo zasmakował w sadyzmie, który zrodził się z jego bólu i zagubienia. – Zostaw mnie w spokoju – mówię. – Nie krzywdź mnie. – Nie krzywdź mnie – przedrzeźnia moją prośbę. – Urocze! Przecież ja tylko przyszykowałem ci kąpiel, żebyś mogła się spokojnie, długo popluskać. – Woda jest lodowata. – Wskakuj do wanny, Alice. – W jego głosie jest groźba. – Nie! Muszę się wysiusiać. – Mówiąc to, uświadamiam sobie, jak pilna stała się ta potrzeba. – A kto ci przeszkadza?

– Ty, stojąc tutaj. Wyjdź. Zostaw mnie w spokoju. David się nie rusza. Wpatrujemy się w siebie nawzajem. Moje oczy są kompletnie suche, umysł zdrętwiały i pusty. – Na co czekasz? – odzywa się David. – Sikaj. – Pierdol się! – Tylko na tyle mnie stać. – Bardzo elegancko. Nie mam innego wyboru, skoro brakuje mi siły fizycznej, by wypchnąć go z łazienki. Zawartość moich jelit zmieniła się w wodę. Ruszam w kierunku sedesu. David doskakuje do mnie z zaskakującą szybkością. Zagradza mi drogę. – Przykro mi – mówi. – Zmarnowałaś swoją szansę. – Co? – Nie mogę uwierzyć, że działa spontanicznie. Musiał zaplanować każdy etap tego horroru, każde swoje słowo. Żaden człowiek nie jest zdolny do zaimprowizowania podobnej tortury. – Zaklęłaś na mnie, więc wskakuj prosto do wanny. – Nie. – Wbijam paznokcie w dłonie. – Nigdzie nie będę wskakiwać. Odsuń się i pozwól mi skorzystać z toalety.

– Wiesz, że mógłbym dopilnować, byś już nigdy w życiu nie zobaczyła Florence? – mówi spokojnym tonem. – Nie sprawiłoby mi to najmniejszego kłopotu. – Nie, proszę cię, nie możesz tego zrobić. Obiecaj, że nigdy tego nie zrobisz! – Potworny strach zatruwa mi krew, roznosząc się do wszystkich komórek mojego ciała. David mówi poważnie, jakby naprawdę tak zamierzał. – Mogę wyrządzić i wyrządzę ci znacznie głębszą krzywdę, niż ty możesz wyrządzić mnie. O wiele głębszą. Pamiętaj o tym. Mogę i zrobię to. – Więc przyznajesz, że wiesz, gdzie jest Florence. Gdzie? Proszę cię, powiedz mi. Czy jest bezpieczna? Gdzie ją ukrywasz? Kto z nią jest? Przygląda się w milczeniu swoim paznokciom. Mam ochotę krzyczeć i walić głową w ścianę. Osobowość mojego męża przerodziła się już trwale w ten nowy, monstrualny kształt. Przyjął rolę kata i delektuje się nią. Może tak właśnie się to zawsze odbywa. Myślę o wszystkich potwornościach świata i ludziach, którzy je popełniają. Musi być dla nich jakieś wytłumaczenie. Zawsze jest jakieś wytłumaczenie.

Nawet teraz nie mogę pozbyć się nadziei na poprawę. Niewykluczone, że faktycznie zwariowałam. Wyobrażam sobie Davida jako jedynego ocalałego z klęski żywiołowej, mówiącego: „Nie wiem, co we mnie wstąpiło”. Gdyby tak to ujął, jako aberrację, tymczasowe opętanie niszczycielską siłą, pewnie mogłabym mu wybaczyć. Cała miłość, jaką do niego czułam, nadal we mnie żyje, tętni słabo pod powierzchnią, subtelnie wpływając na kształt moich myśli, niczym wybrzuszona stara tapeta pod warstwą nowej farby. Muszę jedynie wytrzymać do piątku. Wobec nowej groźby ze strony Davida nie stać mnie na ryzyko. Muszę poświęcić własną dumę i godność, jeśli tylko w ten sposób mogę uratować Florence. Trzęsą mi się nogi. W całym ciele pulsuje adrenalina. Jestem w agonii od nacisku na pęcherz i jelita. – Dobrze – mówię. – Nie krzywdź Florence. Zrobię wszystko, co chcesz. David marszczy się w wyrazie obrzydzenia. – Nie krzywdzić jej? Sugerujesz, że mógłbym skrzywdzić własną córkę? – Nie. Przepraszam. Przepraszam za wszystko. Powiedz, czego ode mnie chcesz. Chwilowo zdaje się udobruchany.

– Zdejmij koszulę nocną i wejdź do wanny – mówi powoli i z wykalkulowaną cierpliwością, jakbym była niedorozwinięta. – i siedź w niej tak długo, aż powiem, że możesz wyjść. Wykonuję jego polecenia, lecz by nie myśleć o tym, co się dzieje, nucę w myślach piosenkę, jedną z kołysanek, które śpiewała mi mama, gdy byłam dzieckiem. Czuję ból w stopach, na kostkach i łydkach, gdy wchodzę do wody. David każe mi usiąść. Gdy to robię, moim sercem szarpie nagły wstrząs. Lodowata woda ma efekt, który przewidziałam i który David też musiał przewidzieć. Uczucia bólu i poniżenia są tak obezwładniające, że na chwilę tracę oddech. Pierwszy raz w życiu rozumiem, dlaczego ludzie czasem chcą przestać żyć. Gdy znowu słyszę głos Davida, dochodzi do mnie jakby z daleka. – Jesteś obrzydliwa – mówi. – Spójrz na siebie. Spójrz, co zrobiłaś. Nigdy nie widziałem czegoś równie ohydnego. Co masz na swoje usprawiedliwienie? – Przepraszam – wyjąkuję, szczękając głośno zębami. Stoi nade mną z założonymi rękoma, spoglądając w dół. Kręci głową i cmoka, pławiąc się w moim wstydzie.

– Nie powinienem był się z tobą żenić. Zawsze byłaś dla mnie na drugim miejscu, kimś gorszym od Laury. Wiesz o tym? – Proszę cię, pozwól mi wyjść – mówię szeptem, cała się trzęsąc. – Jestem skostniała. To boli. – Chcę, żebyś przyznała, że kłamiesz w sprawie Florence – rozkazuje mi David. – Masz powiedzieć mamie i policji, że wszystko zmyśliłaś. Zrobisz to dla mnie? Chowam twarz między kolanami. Prosi mnie o tę jedną rzecz, której nie mogę zrobić, ale panicznie się boję, że jeśli odmówię, to wymyśli dla mnie jeszcze gorszą karę i spełni swoją groźbę, że uniemożliwi mi kontakt z Florence. Podejrzewam, że dla niego cała przyjemność tkwi w samym grożeniu, w przewadze psychologicznej, którą mu ono zapewnia, jednak nie mogę ryzykować. David wzdycha i siada na zamkniętym sedesie. – Nie jestem agresywnym człowiekiem. Czy kiedykolwiek ruszyłem cię choćby palcem? W agresywny sposób? – Nie. – Nie. I nie jestem nieracjonalny. Nie chcę tego wszystkiego robić, ale nie dajesz mi

wyboru. Jeszcze przez jakiś czas przemawia do mnie na tę nutę, usprawiedliwiając swoje działanie, przerywając co jakiś czas, by mnie obrazić albo wyśmiać. Gdy podciągam kolana do piersi, mówi, że nie wolno mi tego robić. Mam trzymać nogi płasko na dnie wanny. Nie mogę też zakrywać piersi ramionami. Wykonuję wszystkie polecenia, ale oprócz tego staram się go nie słuchać. Dochodzi do mnie jedynie bezwzględne, napastliwe ględzenie mężczyzny, który przez całe lata był zdominowany przez matkę. Mam przed oczami obraz kwiatu przywiązanego do patyka, żeby rósł w zaplanowany sposób. Tym właśnie jest David. A teraz narkotyzuje się poczuciem władzy, obżera się nim, jak wygłodzona osoba, która boi się, że nie będzie miała kolejnej szansy się najeść. Nie wiem, jak długo każe mi siedzieć w tej lodowatej, brudnej wodzie. Dostatecznie długo, bym w pewnym momencie straciła czucie w nogach, które przybierają upiorną, błękitną barwę. Czuję się jak zwierzę, gorzej niż zwierzę. Przynoszę hańbę temu domowi. To, co mi się stało, jest z mojej winy Większości ludzi takie rzeczy się nie przytrafiają. Nikomu się nie przytrafiają. Jestem najgorszą z najgorszych.

Nie potrafię nawet chronić własnej córki. W końcu David wzdycha, otwiera drzwi łazienki i mówi: – Mam nadzieję, że wyciągnęłaś z tego doświadczenia jakąś naukę. Powinnaś się umyć. I wyczyścić wannę. Nie zapominaj, że jesteś gościem w domu mojej matki. Po tych słowach wychodzi, gwiżdżąc pod nosem.

24 8/10/03, 14.40 Simon wyjechał ze Spilling na Silsford Road, a z Silsford kierował się czarnobiałymi drewnianymi znakami i krętą drogą prosto do Hamblesford, miasteczka, w którym mieszkali rodzice Laury Cryer. Z wydziału kryminalnego wyszedł pół godziny przed czasem. Wolał w razie czego czekać przed domem Cryerów, niż spędzić jeszcze jedną minutę w towarzystwie Charlie. Cały ranek go prowokowała. „Założę się, że ma duże cycki i ładny, chudy tyłeczek – spekulowała na głos na temat Suki Kitson, dziewczyny Sellersa na boku. – Spójrzmy prawdzie w oczy. Stacey urodziła dwójkę dzieci. Sellers pewnie miota się w niej jak marynowany korniszon w torbie listonosza”. Simon rozpoznał groźbę w głosie Charlie. Gdy jej mowa schodziła na poziom anatomii, należało uciekać. Wymienianie części kobiecego ciała było jej sposobem dokuczania mu, co go wkurzało i wytrącało z równowagi. Obawiał się, że tą metodą przypomina mu jego niegodne

tchórzostwo na urodzinach Sellersa. Jeśli Charlie nie zacznie się wkrótce zachowywać bardziej normalnie, Simon będzie zmuszony porozmawiać z Proustem. Charlie ma być jego dowódcą, a tymczasem jej gniew i sarkazm uniemożliwiały mu skupienie się na pracy. Wciąż musiał myśleć o tej cholernej gaśnicy strzelającej mokrą pianą, żeby powstrzymać się przed nawymyślaniem jej albo spoliczkowaniem. Czy to możliwe, że do tego już doszło? – pomyślał. I dlaczego teraz? Simon nie mógł zrozumieć, co spowodowało to nagłe, błyskawiczne pogorszenie ich relacji. Dotychczas, pomimo licznych napięć, jakie między nimi występowały, pozostawali zawsze przyjaciółmi. Charlie była na dobrą sprawę jedynym przyjacielem Simona, jak się nad tym zastanawiał. Nie chciał jej stracić. Kto by mu został? Sellers i Gibbs? Jak bardzo by cierpieli, gdyby mieli go już nigdy nie zobaczyć? Charlie otwarcie wyrażała zadowolenie z porażki, jaką poniósł Simon na spotkaniu z Beerem. „Biedactwo! Chciał samodzielnie naprawić błąd wymiaru sprawiedliwości, a ten złośliwy dupek wszystko mu zepsuł. Większość ludzi zauważa w takich sytuacjach: Nie lubię mówić «wiedziałem, że tak będzie». Ale nie ja. Ja

uwielbiam to zdanie”. Simon nie martwił się tym, że jego pierwsza wizyta w Brimley okazała się bezowocna. Nie tracił nadziei, że Beer w końcu zacznie śpiewać, gdy już znudzi mu się wykorzystywanie tej namiastki władzy, jaką nad nim miał. David Fancourt miał mocne alibi. Spędził z Alice wieczór w Londynie, oglądając Pułapkę na myszy. Kilku świadków zeznało, że oboje byli w teatrze przez cały czas trwania przedstawienia. Dla Simona, gdy się nad tym głębiej zastanowił, alibi to było aż za dobre. Przyłapał się nawet na rozważaniu, parkując obok pomnika ofiar wojny, naprzeciwko błoni Hamblesford, czy pokazywana wówczas sztuka nie została dobrana ze względu na swoją symboliczną wymowę. David Fancourt był inteligentnym człowiekiem. Żył z projektowania skomplikowanych gier komputerowych. Stać go też było na mściwość, co Simon widział na własne oczy Mógł czerpać satysfakcję z tak ironicznego akcentu, jakim było zaproszenie narzeczonej do teatru na sławny kryminał w noc, w którą zlecił komuś zamordowanie żony. Czy tym kimś mógł być Darryl Beer? Czy to możliwe, że winni byli obaj z Fancourtem? Wypróbowałby tę teorię na Charlie, gdyby ich

relacje nie były tak napięte. Zamiast tego próbował porozumieć się telepatycznie z Alice. Nie wierzył w te bzdury, ale nigdy nic nie wiadomo... Czasem miał uczucie, jakby była namacalnie obecna, niewidzialna dla oka, obserwująca w milczeniu i zastanawiająca się, jak długo zajmie mu uratowanie jej i dziecka. Alice wierzyła w siłę Simona, przynajmniej początkowo. Wystarczyło, żeby ją odnalazł, żeby odnalazł Florence, a przekonałaby się, że go nie doceniała. Na myśl o tym, co może jej powiedzieć, gdy znów stanie z nią twarzą w twarz, robił się niespokojny i niepewny. Rodzice Laury mieszkali w niewielkiej białej willi obok zakładu rzeźnika. Nie mieli ogrodu przed domem, od głównej drogi miasteczka oddzielał ich jedynie wąski chodnik. Pokryty strzechą dach owinięty był czymś, co przypominało siatkę na włosy. Simon zastukał czarną kołatką z drewna i czekał. Zawsze w takich chwilach odczuwał zawstydzenie, delikatny lęk przed przedstawianiem się obcym ludziom. Nie został wychowany w atmosferze towarzyskości. Całe dzieciństwo i młodość obserwował, jak jego matka tężała z nerwów, ilekroć słyszała dzwonek do drzwi, chyba że akurat spodziewała się księdza albo bliskich

krewnych. „A kogóż to niesie?”, jęczała zazwyczaj, otwierając szeroko oczy w strachu przed nieznanym. Rodzice nigdy mu nie pozwalali zapraszać kolegów do domu. Jego matka uważała, że akt jedzenia jest zbyt intymny, by dzielić go z obcymi. Będąc zbyt młodym, by myśleć strategicznie, Simon nie ukrył tego faktu przed kolegami ze szkoły, którzy natychmiast zaczęli bezlitośnie się z niego naśmiewać. Dzisiaj, jako dorosły mężczyzna, rozumiał, jaką krzywdę wyrządziła mu Kathleen, stosując swoją zasadę, jednak nie potrafił znaleźć w sobie gniewu. Zawsze wydawała mu się zbyt krucha, by móc przyjąć krytykę. Gdy był nastolatkiem, Simon stłumił w sobie frustrację i traktował matkę ulgowo, choć w tym samym czasie jedno krzywe spojrzenie lub złośliwa uwaga ze strony kogokolwiek innego budziły w nim wściekłą złość, prowadziły do aktów wandalizmu i do rozlewu krwi. Wielokrotnie zawieszano go w prawach ucznia. Gdyby nie był najzdolniejszy ze swoich rówieśników, wywaliliby go na dobre, tego Simon był pewien. Dziś rano Kathleen znów zadzwoniła do niego na komórkę z pytaniem, czy przyjdzie w niedzielę na obiad. Jego wizyta w zeszłym

tygodniu w ogóle się nie liczyła. Nie było chwili wytchnienia. Presja nie słabła ani na moment. Po kilku sekundach drzwi domu Cryerów otworzył mężczyzna w średnim wieku, z wydatnym torsem. Miał na nosie okulary dwuogniskowe i ubrany był w granatowy pulower golfisty, granatowe spodnie i bambosze. – Detektyw konstabl Waterhouse? Roger Cryer. Simon uścisnął jego dłoń. – Proszę, niech pan wejdzie – powiedział Cryer. – Moja żona robi herbatę. O, już idzie! – Mówił z mocnym akcentem z Lancashire. Maggie Cryer wyglądała na dwadzieścia lat starszą od męża. Jemu Simon dałby sześćdziesiąt, jej – osiemdziesiąt. Nie sposób się było dowiedzieć, rzecz jasna. Matka Laury była chudą i niską kobietą, najwyżej metr pięćdziesiąt dwa wzrostu. Miała wykrzywione artretyzmem dłonie, w których taca z serwisem herbacianym lekko drżała. Ubrana była w zieloną podomkę, cieliste rajstopy i niebieskie kapcie. – Proszę się częstować herbatą – powiedziała, stawiając niepewnie tacę na stojącym przed nią stoliku. Przycupnęła obok

męża na małej wiklinowej kanapie, visàvis Simona, którego krzesło, również z wikliny, skrzypiało i było bardzo niewygodne. – Mam nadzieję, że to nie potrwa zbyt długo – odezwała się Maggie. – Cała ta sprawa jest dla nas koszmarem, mimo iż upłynęło już tyle czasu. Telefon z policji... – Rozumiem, pani Cryer. Bardzo mi przykro. Uważam jednak, że to konieczne. W kominku buchał ogień, rozgrzewając pokój do nieznośnej temperatury. Jak wiele tego typu domów, willa Cryerów miała małe okna i nawet za dnia pogrążona była w półmroku. Ciemność połączona z błyskającymi płomieniami sprawiała, że Simon czuł się jak w jaskini. Na kominku stały trzy oprawione zdjęcia Laury Ani jednej fotografii Feliksa. – Widzieliśmy w wiadomościach, że zaginęła jego druga żona. – Roger – rzuciła ostrzegawczo Maggie Cryer. – Razem z małą. To w tej sprawie pan przyjechał? – Tak. Przyglądamy się jeszcze raz sprawie Laury – powiedział Simon. – Myślałam, że nie ma żadnych wątpliwości – zdziwiła się pani Cryer. – Tak nam wtedy

mówili. Ze... na sto procent zrobił to Beer. Tak nam powiedzieli. – Skubała rękawy opuchniętymi palcami. – Mam do państwa tylko kilka pytań – odezwał się Simon łagodzącym tonem. W ten sposób przepytywałby własną matkę, choć delikatne podejście było prawdopodobnie stratą czasu. Maggie Cryer nie dało się uspokoić, nie sposób było dodać jej otuchy Simon gotów był założyć się o wszystko, co miał, że matka Laury Cryer żyła w stanie permanentnego pobudzenia. Odkąd zamordowano Laurę czy od zawsze? – Nie napije się pan herbaty? – zapytała. – Nie, dziękuję. – Zapomniałaś o mleku, kochanie – powiedział jej mąż. – Naprawdę nie trzeba – powtórzył Simon. – Proszę się nie trudzić. – Ja bym chciał kapkę mleka – nalegał Cryer. – Zaraz przyniosę. – Maggie podskoczyła i szybkim krokiem poszła do kuchni. Gdy zniknęła z pola widzenia, jej mąż nachylił się w stronę Simona. – Tak między nami – powiedział. – Nie mogę o tym mówić przy żonie, bo się denerwuje. To

Davidowi Fancourtowi powinniście się przyglądać. Najpierw ginie Laura, a teraz znika jego druga żona z dzieckiem. Zbyt duży zbieg okoliczności, nie uważa pan? Poza tym czemu Darryl Beer miałby zabijać naszą Laurę? Po co? Gdyby chciał ją okraść, na pewno dałaby mu tę cholerną torebkę. Nie pozwoliłaby sprawom przybrać takiego obrotu. To była rozsądna dziewczyna. – Mówił to pan policji w trakcie pierwszego śledztwa? – Żona mi nie pozwoliła. Twierdziła, że możemy narobić sobie kłopotów, no wie pan – z prawem, jeśli zaczniemy mówić nieprawdę. Ale w dziewięciu przypadkach na dziesięć mordercą jest ktoś, kogo ofiara znała. Dziewięćdziesiąt procent, jeden ekspert mówił o tym w telewizji. – Jaki motyw mógłby mieć David Fancourt? – zapytał Simon w nadziei, że usłyszy z cudzych ust swoją własną teorię. Roger Cryer gapił się na niego zdziwiony, jakby jego pytanie rodziło kilka innych, bardziej fundamentalnych. Pytań o kompetencje detektywów z wydziału kryminalnego Culver Valley, pomyślał gorzko Simon. No tak, odpowiedź była oczywista. Dla każdego z wyjątkiem Prousta, Charlie, Sellersa, Gibbsa i

całej reszty. – Prawo do opieki nad Feliksem – powiedział Roger Cryer. – i zemsta za cierpienia, jakich mu przysporzyła. Laura go rzuciła, a on nie przyjął tego najlepiej. Moim zdaniem całkiem się po tym rozsypał. Simon zanotował to w swoim zeszycie. Nieco inna wersja zdarzeń niż ta, którą przedstawiali Vivienne i David Fancourt w rozmowie z Charlie. Co mówiła na ostatnim spotkaniu? Była fizycznie odpychająca i męcząca. Odczuł ulgę, gdy się od niej uwolnił. Tak to relacjonowała. Słowo w słowo. Pamięć Simona obejmowała więcej niż Rogera Cryera czy Davida Fancourta. A zatem rozbieżność. – Skąd pan wie, że się rozsypał? – Od Vivienne Fancourt, jego matki. Robiła, co tylko mogła, by przekonać Laurę, żeby dała Davidowi jeszcze jedną szansę. Była nawet u nas, prosiła, żebyśmy na nią wpłynęli. Vivienne i Laura nigdy się nie lubiły. Więc czemu tak by jej zależało, jeśli nie ze względu na syna? Widziała, jak był załamany, więc – jak każda matka w podobnej sytuacji – próbowała wszystkiego, by mu pomóc. Mimo to nie udało się jej. Laura zawsze wiedziała, co robi. Gdy podjęła decyzję, trzymała się jej i nikt nie mógł

tego zmienić. – Proszę bardzo. – Maggie Cryer wróciła z małym niebieskim dzbankiem. Zaczęła nalewać herbatę do filiżanek, wszystkich trzech, mimo iż Simon podziękował. Jej mąż wyglądał, jakby walczył z potrzebą powiedzenia więcej. Walka nie trwała długo. – Zemsta. – Sam sobie przytakiwał. – David ma już taką naturę. Po śmierci Laury mieliśmy z Maggie problemy z widywaniem Feliksa. – Oj, przestań, Roger. Proszę cię. Co to zmieni? – Wie pan, kiedy ostatni raz go widzieliśmy? Dwa lata temu. Już nawet nie próbujemy Udajemy, że nie mamy wnuka. A poza Feliksem nie mamy innego. Tylko że stało się to dla nas zbyt bolesne. Po śmierci Laury z dnia na dzień wszystko się zmieniło. Dosłownie z dnia na dzień. Zmienili mu nazwisko z Felix Cryer na Felix Fancourt, wypisali ze żłobka, który uwielbiał, w którym był naprawdę szczęśliwy i miał swoje miejsce, po czym wcisnęli do tej idiotycznej szkoły dla snobów. Wyglądało to tak, jakby Vivienne i David chcieli z niego zrobić innego człowieka! Pozwalali nam spotykać się z nim co kilka miesięcy, zawsze najwyżej przez dwie godziny I nigdy we trójkę,

zawsze pod czujnym okiem Vivienne, która go pilnowała, a nam współczuła. – Jego twarz stopniowo stawała się coraz bardziej czerwona. Maggie zamknęła oczy i czekała, aż jej mąż skończy mówić. Swoją sztywną posturą zdradzała, że nie zgadza się z jego słowami. W miarę jak Simon słuchał Cryera, rosło w nim zdziwienie. Według Charlie Vivienne Fancourt dokładnie o to samo miała pretensje do Laury Cryer – że trzymała Feliksa z dala od niej i Davida, że godziła się na spotkania wyłącznie w jej obecności. Czy to możliwe, że David zgotował jej rodzicom ten sam los po śmierci swojej żony? Czyżby widział to jako walkę Cryerów z Fancourtami o nagrodę, którą był Felix? – Próbowaliśmy rozmawiać z Davidem, nawet go błagaliśmy – ciągnął Roger Cryer. – Ale ten człowiek jest z kamienia. O cokolwiek byśmy go prosili, zawsze odmawiał. I nigdy nie tłumaczył dlaczego. – Twierdzi pan, że Vivienne Fancourt wam współczuła – powiedział Simon. – Co miał pan na myśli? Maggie Cryer kręciła głową, jakby wypowiedzenie się na ten temat było ponad jej siły.

– Wiedziała, że chcielibyśmy się częściej widywać z Feliksem i że David nam to uniemożliwia – odparł Roger. – W oczywisty sposób było jej nas żal. Powtarzała wciąż, jakie to dla nas musi być trudne, i faktycznie było, ale mówiąc to, tylko pogłębiała nasz smutek. Zwłaszcza gdy opowiadała w kółko o tym wszystkim, co robiła razem z Feliksem. – Właśnie dlatego się poddałam – powiedziała szeptem Maggie. Jej dłonie wciąż drżały Simon zauważył, że były upstrzone brązowymi plamkami. – Bo spotkania z Feliksem oznaczały spotykanie się z nią, a... – wzdrygnęła się. – Po tych spotkaniach zdarzało się, że zapadałam na zdrowiu. Czara goryczy przelała się w dniu, gdy powiedziała mi, że Felix zaczął nazywać ją mamą. Po tym po prostu nie mogłam dłużej tego znieść. – W dodatku zupełnie nie miała wyczucia – dodał Roger, poklepując żonę po jej kościstej ręce. – Niemal w tym samym zdaniu powiedziała nam, że przed przyjechaniem do nas musiała mu przypomnieć, kim jesteśmy. Tak długo nas nie widział, że zapomniał. Zdała sobie sprawę, jak źle to zabrzmiało i natychmiast przeprosiła, ale naprawdę nie musiała tego mówić.

Simon się zdziwił, gdy Maggie Cryer cmoknęła z niezadowoleniem, odpychając rękę męża, jakby była pająkiem, który wdrapał się na jej kolano. – Roger zupełnie nie zna się na kobietach – powiedziała. – Nie miała wyczucia?! Mówiła to z premedytacją. I wszystko inne też. Wcale nam nie współczuła. – Co ty opowiadasz? – Jej mąż był zdumiony – Oczywiście, że współczuła. Ciągle to powtarzała. – Bo wiedziała, że w ten sposób najmocniej nas zrani. A my nigdy nie bylibyśmy w stanie udowodnić, że celowo się nad nami znęca. – A tak pani uważa? – Simon też był mocno skonfundowany. – Oczywiście. Jak człowiek powie coś bolesnego przez pomyłkę, to później stara się nie powtarzać tego samego błędu. Nie mówi tej samej rzeczy tym samym osobom. Jeśli tak inteligentna kobieta jak Vivienne Fancourt wciąż powtarza te same bolesne uwagi, to znaczy, że chce zadać ból. Simon spojrzał na dłonie Maggie Cryer. Były zaciśnięte. Dwie malutkie pięści wetknięte między kolana.

25 Środa, i

października 2003

Wanna jest idealnie czysta. Nikt by się nie domyślił. Nikt się nigdy nie dowie. Zadowolona z osiągniętego efektu biorę prysznic, szoruję każdy centymetr ciała i zastanawiam się, czy jeszcze kiedykolwiek będę się czuła czysta. Owijam się dwoma dużymi ręcznikami kąpielowymi i idę szybkim krokiem do sypialni. Szafa jest otwarta, a klucz tkwi w zamku. Wybieram ubranie: luźne spodnie i pulower. Będą świetnie na mnie leżeć. Nienawidzę siebie za tę żałosną wdzięczność, którą teraz czuję. Większość ludzi uważa za całkowicie normalne, że mogą sami sobie dobrać strój. Nic nie powstrzymuje mnie przed wyjściem z domu i ucieczką. Nic poza groźbą Davida: mógłbym dopilnować, byś już nigdy w życiu nie zobaczyła Florence. Dźwięk dzwoniącego telefonu sprawia, że nerwowo podskakuję. Jestem pewna, że to Vivienne chce mnie sprawdzić. Zastanawiam się, czy powinnam odebrać, aż w końcu słyszę na dole głos Davida. Z początku mówi zbyt

cicho, bym mogła cokolwiek usłyszeć. Gdy w pewnej chwili podnosi głos, zdaję sobie sprawę, że jest czymś zdenerwowany i bardziej interesuje go przekazanie własnej opinii niż wybadanie poglądu osoby, z którą rozmawia. To na pewno nie Vivienne. Słyszę, jak mówi: – Właśnie tak, do nastoletnich chłopców, gwarantuję, że im się to spodoba. Nie. Nie, bo nie tak byśmy to reklamowali. Nie, w piątek nie dam rady Nie mogę i już. Niby czemu nie możemy teraz o tym pogadać? – Russell. Partner biznesowy Davida. Nadarza mi się okazja. Na samą myśl o tym sztywnieję. David będzie rozmawiał co najmniej kwadrans. Jego dyskusje z Russellem nie są krótkie, zwłaszcza gdy się w czymś nie zgadzają. David nigdy nie powiedział mi, o co się spierają. Idę na palcach do pokoju Vivienne i otwieram drzwi. Łóżko jest posłane, jak zwykle. Na liliowej kołdrze nie ma ani jednej fałdy Na toaletce stoją cztery zdjęcia Feliksa, na dwóch z nich jest też Vivienne. Pomieszczenie pachnie kremem, który kładzie co wieczór na twarzy Widzę pod łóżkiem jej haftowane chińskie czółenka, ustawione starannie jeden obok

drugiego dokładnie tak, jakby stały, gdyby miała je na nogach. Wzdrygam się, spodziewając, że zaraz ruszą w moją stronę. Mój telefon. To po niego tu przyszłam. Otrząsam się z przesadnej zadumy, podchodzę do szafki nocnej i otwieram jej jedyną szufladę. Bingo. Wiedziałam, że tu go znajdę. Jest wyłączony Jeśli jestem wariatką, jak wszyscy sądzą, to skąd mogłam wiedzieć, że mój telefon będzie tu leżał? Vivienne mówiła, że położyła go w kuchni. Uruchamiam telefon i dzwonię do Simona Waterhouse’a. Podczas naszego ostatniego spotkania zapisał mi swój numer komórkowy, nie chcąc, bym dzwoniła do niego na komisariat. Podarłam potem tę kartkę, ale numer zapamiętałam. Zostawiam mu wiadomość przez pocztę głosową, mówiąc półszeptem, że musi się ze mną spotkać jutro w Chompers, bo mam mu do przekazania pilną sprawę. Tym razem rozmowa nam się uda, mówię sobie w duchu. Wróci po niej do biura, wierząc mi. Będziemy sojusznikami, a on mi pomoże. Zrobi wszystko, o co poproszę. Wychodzę z powrotem na korytarz i krążę chwilę, by się upewnić, że David wciąż rozmawia z Russellem. Tak też jest. Nie wiem

już, co dokładnie mówi – jestem za daleko – ale w jego głosie jest ten konwersacyjny ton, który miałam nadzieję usłyszeć. Jestem niemal pewna, że ich rozmowa jeszcze potrwa. Zdaję sobie sprawę, że powinnam schować swój telefon w szufladzie szafki nocnej Vivienne, żeby nie wzbudzać podejrzeń, ale jakoś nie mogę się do tego zmusić. Odczuwam silną potrzebę zostawienia go przy sobie. Telefon symbolizuje moją niezależność. Niech Vivienne myśli, że zakradanie się do jej pokoju i kradzież telefonu to kolejne symptomy mojego szaleństwa, mojej choroby. W myślach gorączkowo szukam miejsca, gdzie mogłabym schować aparat. Jeśli włożę go z powrotem do swojej torebki, Vivienne z pewnością znowu mi go zabierze, jak to niewątpliwie już raz zrobiła. Jest tylko jeden pokój, do którego nigdy nie wchodzi: gabinet Davida. Nikt nie ma tam wstępu poza Davidem, a nawet on nie był w nim od narodzin Florence. Sprzątaczki Vivienne, które przychodzą na cały dzień raz w tygodniu, mają surowy zakaz wstępu. W efekcie gabinet Davida jest znacznie bardziej zakurzony i zabałaganiony niż reszta domu. Są tam komputery Davida, odtwarzacze muzyki, stojaki na kompakty zawierające

wyłącznie muzykę klasyczną oraz pełną kolekcję płyt zespołu Adam and the Ants, powieści science fiction – ułożone w długich rzędach grzbiety z dziwnymi, zniechęcającymi tytułami – i kilka szaf na dokumenty Rozejrzawszy się po pokoju, stwierdzam, że przestrzeń za jedną z tych szaf byłaby najlepszym miejscem na schowanie telefonu. Już mam to zbadać, gdy nagle mój wzrok pada na komputer Davida. Jeszcze jeden sposób komunikowania się ze światem zewnętrznym, normalną rzeczywistością za murami domu Pod Wiązami. Opadam na krzesło obrotowe i uruchamiam komputer, mając nadzieję, że jego brzęczący odgłos nie będzie słyszalny. Mówię sobie, że to tylko chwilowa nerwówka. Jeśli David coś usłyszał, będzie tu za sekundę. Serce wali mi jak młotem, podczas gdy ja siedzę i czekam. Nic się nie dzieje. Słyszę głos Davida przez podłogę. Znów jest zły, wciąż w samym środku rozmowy z Russellem. Powoli wypuszczam powietrze z płuc. Bezpieczna. Tym razem. Na ekranie komputera pojawia się komunikat mówiący, że aby się zalogować, muszę wprowadzić hasło. Zakładałam, że komputer Davida, tak jak mój w pracy, będzie

miał swoje hasło zapisane w pamięci, co uczyniłoby proces logowania automatycznym. Wstukuję „Felix”, ale system powiadamia mnie, że to hasło jest niepoprawne. Próbuję „Alice” i „Florence”, ale te również zostają odrzucone. Skóra mi cierpnie ze strachu, gdy wpisuję słowo „Vivienne”. Znów porażka. Dzięki Bogu przynajmniej za to. Niewykluczone, że mężczyźni rzadziej od kobiet wybierają na hasło imię bliskiej osoby, tłumaczę sobie. Ale cóż innego ma dla Davida znaczenie? Nie kibicuje żadnej drużynie piłkarskiej. Nagle przychodzi mi do głowy, że mógł zachować się sprytnie i postawić na słowo, którego nikt by z nim nie skojarzył, coś całkowicie przypadkowego: tombola, kandelabr. Albo nazwa geograficzna. Wpisuję „Spilling”, ale bez skutku. Zamykam oczy i przeczesuję gorączkowo swój umysł. Co jeszcze? Co jeszcze? Nie wiem, po co w ogóle tracę na to czas. Spośród miliardów słów każde może być hasłem do komputera Davida. Nawet gdybym wyeliminowała wszystkie te, na które z pewnością by się nie zdecydował... Niemal parskam śmiechem na myśl o następnej, niedorzecznej ewentualności. Ale sprawdzić nie

zaszkodzi. W końcu wiem od niedawna, że mój mąż gustuje w chorych dowcipach. Wpisuję słowo „Laura” i wciskam ENTER. Okienko z hasłem znika, a na ekranie pojawia się niebieskie tło. W prawym dolnym rogu widzę symbol klepsydry i w tym samym momencie komputer zaczyna znów cicho warczeć. Jestem wstrząśnięta. David kupił to urządzenie zaledwie pół roku temu. Tak niedawno wybrał imię znienawidzonej przez siebie byłej żony na hasło dostępu. Dlaczego? Zawsze byłaś dla mnie na drugim miejscu, kimś gorszym od Laury. Wiesz o tym? Nie, to nie może być prawda. Jestem absolutnie przekonana, że David powiedział to tylko po to, by mnie zranić. Ale nie mam już czasu, żeby o tym myśleć. Tak szybko jak tylko mogę, wchodzę na stronę Hotmail i zakładam nowe konto. Trwa to dłużej, niż myślałam, i zaczynam się pocić, pokonując kolejne, wydawałoby się niekończące się etapy. Po pewnym czasie, który w mojej głowie wydłużył się do kilku godzin, mam wreszcie własną skrzynkę pocztową pod adresem [email protected]. Znowu słyszę głos Davida. – No nic... – mówi.

Coś w brzmieniu tych słów sprawia, że wpadam w panikę. Słychać w nich zbliżający się koniec rozmowy, David wyraźnie chce mieć już ją z głowy Może nawet zastanawia się, co ja robię na górze. Zbyt długo pozostaję bez nadzoru. Wciskam przycisk wyłączający komputer i ekran momentalnie czernieje. Biegnę z gabinetu Davida do naszej sypialni, zostawiając drzwi lekko uchylone i stając za nimi. – Nie, zadzwonię do ciebie w weekend – mówi David. – Aha. A kiedy wracasz? Dobrze. W takim razie przeczytaj mi ten ich list, jeśli masz go przy sobie. Zamierzałam napisać mejla do Briony, dziękując jej za pluszową zabawkę, którą przysłała dla Florence, i proponując spotkanie za kilka tygodni, gdy wszystko wróci do normy. Muszę wierzyć, że tak się w końcu stanie. Gdybym miała czas, opisałabym szczegółowo potworność minionego tygodnia, powiedziałabym Briony o zniknięciu Florence i pojawieniu się Twarzyczki. Czuję wielką potrzebę podzielenia się z nią tym wszystkim – wiem, że ona na pewno by mi uwierzyła – ale nie mogę ryzykować powrotu do komputera. W moim obecnym stanie podwyższonego napięcia

nie potrafię ocenić, jak brzemienny w skutki okaże się fakt, iż nie wysłałam tego listu. Laura. Ileż razy słyszałam, jak Vivienne nazywa ją potworem, despotką, harpią, przed jej śmiercią i po niej? Straciłam już rachubę. Zawsze sądziłam, że David czuje tak samo, ale teraz po raz pierwszy uświadamiam sobie, że nawet jeśli nie zgadzał się z matką, to nigdy nie miałby odwagi, by otwarcie swój sprzeciw wyrazić. Po tym wszystkim, co mi zrobił, nie mogę uwierzyć, że chce mi się płakać, bo sześć miesięcy temu wybrał imię Laury zamiast mojego na hasło swojego komputera. – Czekaj, czekaj – słyszę, jak mówi do Russella. – Kompletnie źle nas zrozumieli. Przecież mieliśmy idealnego dostawcę, ale oni podyktowali warunki, które... Wpatruję się w swój telefon komórkowy. Wracając do gabinetu Davida, kusiłabym los, ale gdy zaczynam myśleć o jakiejś innej kryjówce – na przykład w sypialni – nic nie przychodzi mi do głowy. Postanawiam zaryzykować gabinet, głównie dlatego, że ani David, ani Vivienne nigdy nie pomyśleliby, że mogłabym tam wejść w jakimkolwiek celu, a już na pewno nie po to, żeby coś schować. Wciskam dłoń w przestrzeń między

najbliższą szafę a ścianę. Może będzie dostatecznie szeroka, ale raczej na styk. Natrafiam dłonią na jakiś róg. W dotyku przypomina karton, lecz jest zbyt ciasno, bym mogła dobrze chwycić. Wstaję i próbuję lekko przesunąć szafę. Granatowa teczka, która była przyciśnięta pionowo, spada na podłogę. Podnoszę ją i otwieram. W środku są trzy czasopisma pornograficzne. Zaglądam do jednego z nich i wzdrygam się na widok fotografii przedstawiającej nagą kobietę przywiązaną do stołu. Zastygam, na mojej twarzy rysuje się wstrząs, nie wiem, jak mam to rozumieć. Davida nie pociągałoby coś takiego. Skąd się to wzięło w jego gabinecie? Nie mogę uwierzyć w to, co jednak trzymam w dłoniach. Dostrzegam na podłodze kilka kartek papieru, które wypadły z jednego z czasopism. Jedna z nich jest listem – błękitny arkusz filigranowego papieru. „Drogi Davidzie”, tak się zaczyna. Spoglądam na dół strony Jest tam podpis. „Twój kochający ojciec, Richard Fancourt”. Otwieram szeroko oczy. Nareszcie poznaję jego imię. Dowód na istnienie ojca Davida. To przynajmniej tłumaczy czasopisma. Mają

odwrócić uwagę od tego, co David naprawdę chciał ukryć. Na pewno uznał, że gdyby któraś z nas – Vivienne bądź ja – znalazła tę teczkę, to widząc te okropne zdjęcia, nie brnęłybyśmy głębiej. Część uwagi skupiając na Davidzie i jego rozmowie z Russellem, przeglądam pośpiesznie list w poszukiwaniu kluczowych wiadomości. Ojciec Davida ponownie się ożenił. Wysyła swój list do domu Vivienne, bo słyszał, że jego syn nadal tam mieszka. Jest mu przykro, że nie był lepszym ojcem. Żałuje, że przez te wszystkie lata nie utrzymywał z nim kontaktu, choć tak pewnie było najlepiej. Długość listu jest frustrująca. Próbuję zarejestrować wszystkie słowa naraz: żona w ciąży... braciszek albo siostra... Jeśli nie przez wzgląd na mnie, to przynajmniej dla niej albo dla niego... mam nadzieję, że nawiążemy kontakt... poród we wrześniu... nie pracuję już na uczelni... zacząłem grać w brydża... – Alice! Co robisz? – Ubieram się – wołam, omdlała od nagłego przerażenia. Wciskam listy i czasopisma z powrotem do teczki i wkładam ją tam, gdzie znalazłam, po czym przyciskam szafę do ściany. Tak bardzo boję się, że zostanę

przyłapana, że tracę równowagę i upadam do tyłu, kopiąc nogą jakiś mały, twardy przedmiot. Biorę go do ręki razem z telefonem i wybiegam z gabinetu, pędząc do łazienki i zamykając się w niej na klucz. David ciągle rozmawia z Russellem. Przerwał rozmowę, żeby sprawdzić, co robię – tak mi nie ufa. Gdy jestem już bezpieczna, patrzę, co trzymam w dłoni. Jest to miniaturowy dyktafon z kasetą w środku. Prawdopodobnie nagrane są na niej jedynie uwagi Davida co do jakiejś gry komputerowej, ale i tak zamierzam ją przesłuchać. Spoglądam na cienką ścianę łazienki i postanawiam, że tutaj nie jest właściwe miejsce. Aż nadto łatwo przychodzi mi wyobrażenie sobie nieruchomej postaci za drzwiami. W tym domu światło padające przez szpary pod drzwiami często zakłócane jest ciemnymi plamami w kształcie stóp. Chowam telefon pod stertą czystych ręczników w szafce. Na jakiś czas powinno to wystarczyć. Następnie wkładam dyktafon z taśmą do kieszeni spodni, gdzie będzie całkowicie zakryty obszerną bluzą. Schodzę na dół z wymuszonym luzem, jak kobieta, która coś ukrywa.

26 Wpis w notesie kieszonkowym detektywa konstabla Simona Waterhouse’a (dokonany 5/10/03, 4.00) 2/70/03.11.15 Miejsce: bar Chompers przy klubie fitness Waterfront, Saltney Road 27, Spilling. Przybyłem na miejsce spóźniony piętnaście minut i spotkałem Alice Fancourt (patrz indeks), która już tam była. Stała przy barze, trzymając dłoń na płatnym aparacie telefonicznym. Gdy zapytałem, czy chce do kogoś zadzwonić, powiedziała, że zamierzała wykręcić mój numer komórkowy i sprawdzić, ery już jadę. Usiedliśmy przy stoliku. Nie zamówiliśmy drinków. Alice Fancourt wyglądała na zmęczoną. Miała opuchnięte i przekrwione oczy. Nie płakała, gdy wchodziłem do baru, ale gdy tylko mnie zobaczyła, natychmiast zalała się łzami. Powiedziała mi tonem, który wydał mi się histeryczny, że muszę wysłać zespół śledczych „na ulicę, niezwłocznie”, żeby szukali jej córki, i

że z każdym dniem, kiedy tego nie robię, zmniejszam prawdopodobieństwo, że Florence (patrz indeks) odnajdzie się cała i zdrowa. Powiedziałem pani Fancourt, że nie mam prawa inicjować takich przedsięwzięć, ale ona zignorowała moje słowa, mówiąc „Musi być coś, co może pan zrobić. Jest pan oficerem prowadzącym tę sprawę. Nie mogę uwierzyć, że mi pan nie pomaga, mimo iż mógłby pan to robić". Zapytałem ją o kradzież telefonu komórkowego, o której mówiła podczas naszego poprzedniego spotkania (patrz indeks). Odparła, że aparatu nie ukradziono, że go zawieruszyła, a zgubę znalazła jej teściowa, Vivienne Fancourt (patrz indeks). Spytałem, czemu w takim razie zamierzała skorzystać z płatnego telefonu w barze, na co odparła, że zostawiła swoją komórkę w domu. Wyjaśniła, że ją schowała, tak aby już więcej nikt jej nie ukradł. Najwyraźniej zapomniała, że chwilę wcześniej zaprzeczała kradzieży. Ody zwróciłem jej uwagę na tę niekonsekwencję, natychmiast się wycofała. Oznajmiła, że nie chce na ten temat dalej rozmawiać. Spytałem ją, czy jej mąż David Fancourt (patrz indeks) w jakikolwiek sposób ją dręczy.

Miała umęczony wyraz twarzy, ale nie potwierdziła ani nie zaprzeczyła. Odniosłem wrażenie, że albo się boi, albo wstydzi odpowiedzieć. Nadal płacząc, pani Fancourt zapytała mnie, czy według mnie możliwe jest, by cała rodzina była przeklęta. Odparłem, że nie. Powiedziała mi. że Fancourtowie mają bogatą przeszłość „zerwanych" – jak to ujęła – więzów między rodzicami i dziećmi. Następnie je wymieniła (pełna lista w indeksie): Richard Fancourt porzucający Davida Fancourta, gdy ten był dzieckiem, Laura Cryer i Felix Cryer (rozłączeni przez śmierć Laury), a teraz – powiedziała – ona sama i jej córka Florence zostały rozdzielone. Wyraziła przekonanie, że nad Fancourtami wisi klątwa. Według niej wyrok na nią zapadł w dniu, w którym weszła do ich rodziny, a ponadto uważa, że została specjalnie wyselekcjonowana do bycia doświadczoną przez los, bo przecież to jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Zapytałem, przez kogo zostało wyselekcjonowana, na co odparła: „przez Boga, przeznaczenie, jak tylko chce pan to nazwać". Powiedziałem jej, że według mnie to zwykły przesąd, który nie jest oparty na faktach.

Dalej pani Fancourt powiedziała mi, że ma nową teorię na temat tego, co mogło się stać z Florence lub – jak to ona sama określiła – „nowy szlak śledztwa, którym może pan pójść, o ile się panu chce trudzić, rzecz jasna". Według niej David Fancourt miał kochankę, która zaszła z nim w ciążę mniej więcej w tym samym czasie co ona. Alice Fancourt zasugerowała, że jej mąż wraz z kochanką podmienili niemowlęta i że Florence może przebywać w domu tej kobiety. Pani Fancourt stwierdziła, że to tłumaczyłoby brak zgłoszeń o zaginionych dzieciach. Spytałem ją, po co pan Fancourt mógłby chcieć zrobić coś takiego. Powiedziała, że być może wraz ze swoją kochanką chcieli pozbyć się jej, Alice, i żyć długo i szczęśliwie z dwójką dzieci, ale David wiedział, że gdyby rozwiódł się z żoną, to prawdopodobnie ona wygrałaby w sądzie prawo do opieki nad dzieckiem, czego jej mąż by nie zniósł, straciwszy już wcześniej prawo do opieki nad synem Feliksem z pierwszego małżeństwa z Laurą. Zgodnie z jej teorią – powiedziała – David i jego kochanka postanowili zamienić dzieci, wmówić wszystkim, że ona, Alice, postradała zmysły, a następnie bądź przejąć władzę rodzicielską nad Florence na podstawie choroby

psychicznej i/lub odrzucenia dziecka bądź – w najgorszym wypadku – zamordować ją i upozorować samobójstwo, co byłoby wiarygodne, jeśli wcześniej wszyscy uwierzyliby, że Alice Fancourt cierpi na histerię postnatalną. Powiedziałem pani Fancourt, że jej hipoteza jest bardzo mało prawdopodobna i nie ma oparcia w faktach. Wzruszyła na to ramionami i odparła: „Nic innego nie przychodzi mi do głowy". Dodała, że dotychczasowe zdarzenia były tak nietypowe, iż rozwiązanie zagadki musi okazać się mało wiarygodne. Przypomniałem jej, że wcześniej o zamianę niemowląt podejrzewała kobietę, z którą leżała na oddziale położniczym i która według niej bała się, że jej chłopak skrzywdzi małą, więc postanowiła zapewnić jej lepsze życie. Zapewniłem panią Fancourt, że powtórzę obydwie teorie sierżant Zailer, która następnie zdecyduje, czy sprawdzać te wątki, ale powiedziałem, że według mnie to bardzo mało prawdopodobne. Dodałem, że byłoby czymś skrajnie nieprawdopodobnym, gdyby panu Fancourtowi udało się zapłodnić dwie kobiety, które następnie urodziłyby dzieci niemal w tym samym czasie. Powiedziałem też, że pan

Fancourt z pewnością nie liczył, że coś takiego ujdzie mu płazem, biorąc pod uwagę łatwą dostępność testów DNA. Pani Fancourt powiedziała, że dzień wcześniej znalazła list zaadresowany do jej męża, a napisany przez jego ojca Richarda, który powiadamiał syna, iż jego druga żona spodziewa się dziecka, przyszywanego brata lub siostry Davida. Alice Fancourt spytała mnie, co sądzę o tym, że jej mąż ma rodzeństwo, o którym nigdy nie powiedział własnej żonie. „I to jemu pan i pańska sierżant wierzycie, nie mnie”, powiedziała tonem, w którym słyszałem gniew. Bardzo martwiła się faktem, że nie zauważyła, czy list nosił datę nadania. „A jeśli Twarzyczka jest córką Richarda, siostrzyczką Davida? – powiedziała. — Dziecko miało przyjść na świat we wrześniu, to pamiętam doskonale. Florence urodziła się dwunastego września! Musicie coś zrobić!”. Próbowałem jej wyjaśnić, że z punktu widzenia policji sprawa była zamknięta, a ona powinna teraz czekać na wyniki testu DNA. Podzieliłem się swoją opinią, że pochopny jest sąd, jakoby niemowlę przebywające w domu Pod Wiązami było dzieckiem Richarda Fancourta. Brakowało na to dowodów. „To by

tłumaczyło, czemu David jest taki dobry dla Twarzyczki, tak o nią dba, skoro jest jego siostrą", powiedziała pani Fancourt. Powtórzyłem, że nie ma powodu tak sądzić, i przypomniałem jej, że zaledwie kilka minut wcześniej próbowała mnie przekonać, iż niemowlę przebywające w jej domu jest dzieckiem jej męża i jego kochanki. Pani Fancourt się rozgniewała i odparła: „Nie mogę wygrać, prawda? '. W trakcie trwania naszej rozmowy pani Fancourt okazywała mi to wrogość, to obojętność, często przyjmując też postawę błagalną. Zanotowałem sobie w pamięci, by podzielić się z sierżant Zailer swoją troską o zdrowie Alice Fancourt i zaproponować kontakt z jej lekarzem.

27 Czwartek, 2 października 2003 Wracając ze spotkania z Simonem, zastaję Vivienne, Davida i Twarzyczkę w ogrodzie. Jest rześki, jasny dzień, a ich twarze upstrzone są plamami słońca i cienia – efekt promieni padających przed liście drzew. Gdy do nich podchodzę, pozostają w idealnym bezruchu niczym trzy postacie na obrazie, widziane tylko z większej odległości. Twarzyczka jest w swoim wózku, owinięta w koc, w żółtej wełnianej czapeczce. Mimo woli przypominam sobie dzień, w którym kupowaliśmy ten wózek. Było to następnego dnia po tym, jak dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Nie chciałam kusić losu, ale Vivienne utrzymywała, że musimy to jakoś uczcić, więc pojechałyśmy do wielkiego sklepu Mamas and Papas w Rawndesley, gdzie spędziłyśmy godzinę na testowaniu wózków spacerowych, głębokich i fotelików samochodowych. Wszyscy byliśmy wtedy szczęśliwi. Vivienne pozwoliła nawet Davidowi na małą drwinę, stwierdziwszy, że jedynie staromodne wózki warte są zachodu.

– To zupełnie nie w twoim stylu, mamo, optować za tradycyjnym rozwiązaniem – powiedział, a ona się uśmiechnęła. Zazwyczaj sprzeciwia się podobnym uwagom, uważa je bowiem za skryty przejaw braku szacunku. – Gdzie byłaś? – Vivienne zaciska dłonie na uchwycie wózka, który wówczas wybraliśmy, oczywiście tego, który jej podobał się najbardziej. – Dlaczego nie powiedziałaś nam, że wychodzisz? – Pojechałam na przejażdżkę – mówię, unikając wzroku Davida. Udaję, że jest martwy Przez ułamek sekundy żałuję, że tak właśnie nie jest. Nie sądzę, bym pogodziła się z upokorzeniem, jakiego doznałam, tak długo jak będę wiedziała, że ich wspomnienie żyje nie tylko w mojej, ale i w jego pamięci. Vivienne jest niezadowolona. Nie wierzy mi. – Zamierzałam pójść z małą na spacer po parku. Chcesz iść z nami? – Och, tak. – Jestem zachwycona. Tereny wokół domu są olbrzymie, więc będę miała szansę pobyć przy Twarzyczce dobre pół godziny, może nawet dłużej. – Chcesz poprowadzić wózek? – pyta Vivienne. – Tak! Dziękuję.

Patrzę na Davida. Jest wściekły Tłumię w sobie impuls, by się do niego uśmiechnąć. Z przerażeniem uświadamiam sobie, że jakaś część mnie, która przed dzisiejszym rankiem nie istniała, delektuje się jego cierpieniem. – David zabierze twoją torebkę do środka – mówi Vivienne. Zdejmuję ją z ramienia. David wyszarpuje mi ją z rąk i wraca do domu. – No to chodźmy. – Vivienne puszcza wózek i pozwala mi go prowadzić. Gdy tak popycham Twarzyczkę przez ogród, moje serce niemal eksploduje. Wykonuję czynność, którą każda matka bierze za oczywistość, mam ochotę płakać z radości. – Coś nie tak? – pyta Vivienne. – Wyglądasz na zmartwioną. – Tak tylko sobie myślę... to jest cudowne, ale... choć naprawdę lubię Twarzyczkę, wolałabym pójść na spacer z moim własnym dzieckiem. – Wycieram łzę. Vivienne odwraca twarz. Mam wrażenie, że żałuje swojego pytania. Idziemy wzdłuż starej stodoły w kierunku ogrodu warzywnego. – Nie masz nic przeciwko temu, żebyśmy przetrzymali twoją torebkę, prawda? Nie potrzebujesz tego obciążenia.

Jestem zaskoczona. – Nie – mówię. – W każdym razie nie na spacerze. – Przecież nie będziesz w najbliższym czasie potrzebowała pieniędzy Ani swojego terminarza i innych rzeczy. Nie w trakcie rekonwalescencji. Potrzebujesz teraz dużo odpoczynku, musisz sobie pomóc jak najszybciej dojść do pełnego zdrowia. Czy twoje kluczyki samochodowe też w niej są? Przytakuję, sparaliżowana nowym strachem. – Dobrze, posłuchaj, na jakiś czas zaopiekuję się twoimi rzeczami. Położę torebkę na blacie kuchennym, gdzie będziesz ją widziała, ale... nie jesteś teraz na siłach, by samodzielnie wychodzić z domu. – Traktujesz mnie, jakbym była dzieckiem – mówię cicho. – Taki mam zamiar, w najlepszym znaczeniu tego sformułowania – odpowiada. – Czemu tak bardzo chronisz swoje przedmioty? Gdy byłaś w ciąży, zauważyłam, że chodzisz po domu, trzymając kurczowo najróżniejsze rzeczy jak pasażer pociągu podmiejskiego, przerażony, że go okradną. Czyżby Vivienne podejrzewała mnie o bycie

paranoiczką już w trakcie ciąży? To prawda, często chodziłam po domu z notesem i długopisem w dłoni albo z torebką czy książką lub podręcznikiem dla matek, ale to tylko dlatego, że chciałam mieć niektóre rzeczy pod ręką na wypadek, gdybym ich nagle potrzebowała. Pod Wiązami to ogromny dom, a ja byłam taka ciężka i nieporadna w końcowych miesiącach ciąży, że robiłam, co mogłam, by zminimalizować wysiłek chodzenia wte i wewte. Wiem, że nie powinnam się spierać. Piątek jest już blisko, zaczyna się w czwartkową noc, o dwunastej. Idziemy przez padok w stronę rzeczki. Nachylam się, by pogłaskać Twarzyczkę po jej miękkim policzku. Nie mogę się powstrzymać i mówię z irytacją w głosie: – Torebkę i kluczyki samochodowe zatrzymam przy sobie. Nie chcę, żeby leżały w kuchni. Vivienne wzdycha. – Alice, wolałabym nie musieć o tym mówić... – Co? – pytam zaniepokojona. Czyżby było jeszcze coś, co mogą mi z Davidem odebrać? Już nic mi nie zostało z wyjątkiem głupiego dyktafonu, który mam nadal w kieszeni spodni. Zapomniałam o nim aż do teraz.

– Gdy wróciłam wczoraj do domu, zastałam łazienkę w stanie absolutnie nie do przyjęcia. – Czuję na twarzy falę gorąca, przypominając sobie wydarzenia dzisiejszego ranka, ale jednocześnie nie mam pojęcia, o czym ona mówi. Szorowałam wannę na kolanach, aż zaczęła lśnić. – Widzę, że wiesz, do czego nawiązuję – zauważa Vivienne. – Nie. Nie. Wcale... Unosi dłoń, by mnie uciszyć. – Nie mam ochoty wchodzić głębiej w tę kwestię. Powiedziałam, co chciałam. Tonę w niedowierzaniu. Moja percepcja, cały mój sposób postrzegania świata po raz kolejny walą się w gruzy. Opanowuje mnie agresja, ściskam uchwyt wózka, aż bieleją mi kostki w dłoniach. Nie chcę sobie wyobrażać, co ma na myśli Vivienne, żeby nie dochodzić do oczywistego wniosku. Jak David mógł upaść tak nisko? – Gdy wychodziłam z łazienki, była czysta – szepcę przerażona. – Alice, obydwie wiemy, że to nieprawda – mówi cierpliwym tonem Vivienne i przez chwilę myślę, że może rzeczywiście oszalałam. – Jesteś w ewidentnie gorszym stanie, niż sądziłam. Musisz przyznać, że zupełnie nie wiesz, co

robisz. Nie masz nad sobą kontroli. Przełykam ślinę i kiwam głową. Jeśli przyznam się do choroby, Vivienne mi zaufa. Ona chce, bym była chora. – Znalazłam też twój telefon w szafce z ręcznikami. Próbowałaś go ukryć? – Nie – odpowiadam cicho. – Nie wierzę ci – mówi Vivienne. – Alice, musisz pogodzić się z faktami. Jesteś chora. Cierpisz na głęboką depresję postnatalną. – Klepie mnie po ramieniu. – Nie ma się czego wstydzić. Każdy z nas od czasu do czasu potrzebuje czyjejś opieki. Jesteś w lepszej sytuacji niż większość ludzi. Masz mnie.

28 9/10/03, 12.00 Charlie i Simon usiedli obok siebie na dużej zielonej kanapie pokrytej mlecznobiałymi i beżowymi plamami. Byli w domu Mony i Richarda Rae, dawniej Richarda Fancourta. Budynek był dwupiętrowym bliźniakiem przy szerokiej, trzypasmowej drodze w Gilligham w hrabstwie Kent. Jazda ze Spilling była krępująca, rozmowa sztywna i uprzejma, ale przynajmniej Charlie nie okazywała aktywnej wrogości. Naprzeciwko Simona, w fotelu, który na samym środku oparcia miał ciemną, tłustą plamę w kształcie głowy, siedział chłopiec ubrany w rdzawoczerwony sweter szkolny i czarne spodnie. Miał zmierzwione włosy w kolorze piasku, a w dłoni trzymał na wpół zjedzoną kanapkę. Jego widok przypomniał Simonowi Gorse Hill, państwową szkołę średnią, do której uczęszczał w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. – Mama i tata za chwilę przyjdą – powiedział Oliver Rae, którego szkoła była tego dnia –

zamknięta z powodu awarii centralnego ogrzewania. Simon patrzył, jak chłopak żuje grube kromki chleba wyglądającego na nieapetycznie zdrowy. Przyszywany brat Davida Fancourta. Jakieś trzynaście lat, ocenił Simon. Zdecydowanie nie mała dziewczynka. Nie Twarzyczka, jak podejrzewała Alice w desperacji. Drzwi do salonu, niepasujące do framugi, wreszcie się otwarły i wbiegł przez nie duży labrador, głośno szczekając i wciskając nos prosto w krocze Simona. – Leżeć, Moriarty! Spokój! – krzyknął Oliver. Pies z niechęcią wykonał polecenie. Do pokoju weszła Mona Rae, otoczona chmurą mocnych piżmowych perfum. Była krągłą kobietą o prostych, siwych, równo podciętych włosach i z odrobiną piegów na nosie i policzkach. Simon dostrzegł podobieństwo z Oliverem. Miała na sobie fioletowy golf, czarne spodnie i czółenka oraz nierzucające się w oczy złote kolczyki z perłą. Kobieta z gustem, jak powiedziałaby jego matka. Jej elegancki wygląd był zaskoczeniem. Sądząc po panującym w domu nieładzie, Simon spodziewał się kogoś bardziej niechlujnego.

Przywykł już do widoku domów doprowadzonych do znacznie gorszego stanu niż ten, ale na ogół nie były tak duże. Zazwyczaj należały do miasta, a mieszkali w nich narkomani, dilerzy i oszuści ubezpieczeniowi. I znacznie chudsze psy, które nie wabiły się Moriarty. Salon, w którym siedzieli, miał dwa duże okna wychodzące na ulicę, w górnej części wypełnione matowym szkłem. Ramy były przegniłe. Ilekroć wiał wiatr, szyby głośno stukały. Dywan był cienki i lśniący, uderzał po oczach rdzawoczerwonym blaskiem. Ale sześć obrazów, wiszących asymetrycznie na ścianach, było prawdopodobnie oryginałami, zatem państwo Rae musieli mieć nieco pieniędzy do roztrwonienia. Simon nie mógł zrozumieć, czemu wydali je na ogromne płótna pokryte kolorowymi plamami. Doszedł do wniosku, że Mona i Richard muszą mieć znajomego, który jest walczącym o uznanie malarzem, więc kupili jego obrazy z litości. Wszystkie narożniki, gdzie ściany zbiegały się z sufitem, były sczerniałe, jakby naznaczone kiedyś ogniem. – Rozumiem, że trochę wam zajęło namierzenie Richarda – powiedziała Mona. – Bo zmienił nazwisko – wyjaśniła Charlie.

Colin Sellers, gdy w końcu znalazł ojca Davida Fancourta, głośno przeklinał mężczyzn, którzy przyjmują po ślubie nazwisko żony. Charlie nazwała go neandertalczykiem, ale Simon po cichu przyznał mu rację. Tradycja to tradycja. Do pokoju wszedł, powłócząc nogami, mały skulony człowieczek przypominający ogrodowego krasnala. Jego szary sweter na guziki był krzywo pozapinany, a sznurówki rozwiązane. Stan, w jakim znajdował się jego dom, nagle stał się zrozumiały Richard Rae pośpieszył, by przywitać się z Charlie i Simonem. Gdy ściskał kolejno ich dłonie, kołysał całym torsem w przód i w tył, w pewnym momencie prawie uderzając w Charlie głową. – Richard Rae – powiedział. – To miło z waszej strony, że przyjechaliście z tak daleka. Jak już mówiłem przez telefon, nie wiem, czy będę mógł wam pomóc. – Czy widzieli się państwo lub słyszeli z Alice Fancourt od minionego czwartku? – zapytała Charlie. Simon słyszał, że wcześniej, przez telefon, zadała mu to samo pytanie. Cała wyprawa do Kent była prawdopodobnie bez sensu. – Nie.

– Czy próbowano nawiązać z państwem jakiś nietypowy kontakt? Może przychodzi wam do głowy jakieś dziwne zdarzenie, które nastąpiło w ciągu minionych kilku tygodni, coś, co wydało się wam osobliwe? Może ktoś kręcił się wokół państwa domu? Wszyscy troje kręcili głowami. – Nie – odparł Richard. – Nic z tych rzeczy Jak już mówiłem, nigdy nie poznałem Alice. Nie wiedziałem nawet, że David ponownie się ożenił. – Czyli o pierwszym małżeństwie pan wiedział? – No... – Richard zamilkł. Spojrzeli na siebie z żoną wymownie, po czym oboje popatrzyli na syna. – Oliver, kochanie, idź odrobić lekcje – powiedziała Mona. Młodszy brat Davida Fancourta wzruszył ramionami i spacerowym krokiem opuścił pokój, najwyraźniej zupełnie nieprzejęty obecnością dwojga detektywów. W jego wieku Simon też posłuchałby matki bez narzekania, z tą różnicą, że zżerałaby go ciekawość, co takiego się dzieje. Richard Rae stał pośrodku salonu, wciąż mocno się kołysząc.

– O czym to mówiliśmy? – O Laurze dowiedzieliśmy się dopiero po jej śmierci – powiedziała Mona, rzucając mężowi pełne boleści spojrzenie. Usiadła w miejscu, które opuścił jej syn, i położyła dłonie na kolanach. – Zatem w ogóle nie kontaktował się pan z Davidem? – dopytywał Simon. – Nie. – Richard zmarszczył czoło. – Niestety nie. – Czy mogę zapytać, dlaczego? – Rozstałem się z jego matką. – Przecież mógłby pan nadal widywać się z synem – powiedziała Charlie. Sama nigdy nie pozwoliłaby żadnemu facetowi ograniczać jej kontaktów z dziećmi. Niech no by tylko który spróbował. – No... niby tak... ale wiecie, jak to jest. Człowiek nie zawsze wie, jakie rozwiązanie jest najlepsze. Simon i Charlie spojrzeli po sobie porozumiewawczo. Mona Rae zagryzała dolną wargę. Jej twarz zalał rumieniec. – Czyli zdecydował pan, że najlepiej będzie, jeśli zerwie pan wszelki kontakt z synem, czy tak? – pytała Charlie ostrym tonem. – Miał matkę, która mu w zupełności

wystarczała jako rodzic. Vivienne jest jak ojciec i matka w jednym. Ja byłem zawsze zbędny Mona Rae głośno westchnęła. – Dzieciom nie służy nieustanne kursowanie między rozwiedzionymi rodzicami – powiedział Richard, kierując tę uwagę bardziej do żony niż do Charlie i Simona. – Musiał pan tęsknić za Davidem – naciskała Charlie. – Nigdy pana nie kusiło, żeby do niego napisać? Na Boże Narodzenie, urodziny? Po przyjściu na świat Olivera? Richard Rae kołysał się teraz energiczniej. – Wspólnie z Vivienne zdecydowaliśmy, że lepiej będzie nie mieszać mu w głowie – odparł. Mona mamrotała coś pod nosem. Simon zastanawiał się, czy kobieta wie, że jej mąż kłamie. Był co najmniej jeden list, ten, o którym opowiedziała mu Alice. Ciekawe, czemu Rae o nim nie wspomniał. Charlie wyraźnie traciła cierpliwość. Zdjęła okulary i potarła nasadę nosa. Był to znak dla Simona. Czas na starą sztuczkę. Robili to już nieraz. – Czy mogę skorzystać z toalety? – zapytał Simon. Obydwoje Richard i Mona odetchnęli z ulgą, prawdopodobnie sądząc, że każde inne pytanie sprawiłoby im większą trudność. Mona

zaproponowała mu trzy łazienki do wyboru. Wybrał najbliższą, która okazała się większa od jego sypialni. Panował w niej przeciąg. Stała też rzeźba przedstawiająca apetycznie krągłą, nagą kobietę. Simon nie mógł zrozumieć, dlaczego ktokolwiek chciałby trzymać w domu taki przedmiot. Zamknął za sobą drzwi, wyjął telefon i zadzwonił do Charlie na komórkę. – Charlie Zailer – powiedziała do słuchawki. Simon nie odpowiedział. – Tak. Przepraszam, ale muszę porozmawiać na zewnątrz – usłyszał Charlie tłumaczącą się państwu Rae. Poczekał na trzaśnięcie drzwi wejściowych, po czym spuścił wodę w sedesie dla zachowania efektu. Wyszedł po cichu na korytarz, zakradł się pod drzwi do salonu i nasłuchiwał. Mona Rae zdążyła już uruchomić potok słów. – Nie mogę cię słuchać, jak bronisz tej kobiety! – ganiła męża. – Dlaczego powiedziałeś im, że wspólnie z Vivienne postanowiłeś zerwać kontakt z Davidem? Niczego wspólnie nie postanowiliście! Ona cię wygoniła, a potem zatruła Davidowi umysł nienawiścią do ciebie! – Skarbie, spokojnie. Na pewno nie było tak jak mówisz. – Co ty wygadujesz? – Głos Mony przybrał

na sile i stał się wyższy. – Było dokładnie tak jak mówię. – To już przeszłość. Nie denerwuj się. Nie ma sensu roztrząsać dawnych nieprzyjemności. – Z odpowiedzi Davida na twój list o Oliverze wynikało jasno, że nauczono go pogardy do ciebie. – Mona Rae mówiła jak ktoś, dla kogo roztrząsanie wcale nie spadło z porządku dnia. – Skarbie, proszę cię. Zepsujesz mi humor. – Może powinien się trochę zepsuć. Może powinieneś się wściec jak ja! David cię uwielbiał i Vivienne nie mogła tego znieść, taka jest prawda. Musiała być tą jedyną. Gdyby taka kobieta miała mieć dzieci, skorzystałaby z banku spermy Jest megalomanką, o czym dobrze wiesz! Więc czemu – do jasnej cholery – o tym wszystkim nie mówisz, jak cię pytają? – Skarbie, a co by to dało? Widzisz jakiś związek z zaginięciem żony i córki Davida? – Jesteś moralnym bezkręgowcem! – Tak, skarbie. Masz rację. Ale bez przesady. Przecież gdybym wiedział coś o jego żonie i córeczce, to wszystko bym powiedział. – Wiesz, co się stało z jego pierwszą żoną – powiedziała Mona. Simon uniósł brwi. Zamarł w oczekiwaniu. Doznał dziwnego uczucia bycia

zupełnie nieprzygotowanym. – Przecież ją zamordowano! – Daj spokój, Mona! – Richard Rae sprawiał wrażenie lekko poirytowanego. Z tego, co dotychczas słyszał, Simon wątpił, by facet zdolny był do pełnego gniewu. – Nie można ot, tak sobie, oskarżać ludzi o morderstwo. Jesteś niesprawiedliwa. – Niesprawiedliwa?! Boże, zupełnie jakbym gadała z gąbką! Czemu nie chcesz im powiedzieć, że pisałeś Davidowi o Oliverze? – To nie ma znaczenia. Oni szukają Alice i dziecka. Jaki to ma związek z moim listem? – Zrobiłbyś to samo jeszcze raz, mam rację? – powiedziała gorzko jego żona. – Gdybyśmy się rozstali, a ja postanowiłabym być suką i odcięła ci dostęp do Olivera, tobyś mi na to pozwolił, prawda? Czy według ciebie warto jest o cokolwiek walczyć? – Jesteś niemądra. Po co nam ta kłótnia? Nie spieraliśmy się o to przed przyjściem policji. A przecież nic się nie zmieniło. – To fakt. Nic się tutaj nie zmienia. – Oj, proszę cię... – Wiesz, jak się nazywa wychowawczyni klasy Olivera? Wiesz, jaki jest ulubiony przedmiot twojego syna?

– Skarbie, uspokój się... – Tylko ze względu na mnie w ogóle nawiązałeś kontakt z Davidem! To ja napisałam za ciebie ten list, każde jego słowo. A ty go przepisałeś! Gdybym pozostawiła wybór tobie, nawet byś nie spróbował. A przecież on jest bratem Olivera, jedynym, jakiego kiedykolwiek będzie miał. Simon zastanawiał się, co by się stało, gdyby jego rodzice się rozeszli. Kathleen chciałaby mieć syna wyłącznie dla siebie. Czy jego ojciec walczyłby o równe prawa do opieki? Nie mógł już dłużej słuchać oskarżycielskiej mowy Mony Rae. Właśnie miał zapukać do drzwi salonu, gdy nagle zdał sobie sprawę, że ktoś za nim stoi. Odwrócił się i zobaczył na schodach Olivera, teraz już ubranego w przyduże dżinsy i koszulkę z Eminemem. – Ja tylko... – Simon szukał wymówki, żeby wyjaśnić swoje podsłuchiwanie. Jak długo chłopak tam siedział? Richard i Mona Rae nie starali się zniżyć głosu. – Pani Pickersgill. Tak się nazywa moja wychowawczyni – odezwał się Oliver. Przez chwilę wydawał się starszy, niż wskazywałby na to jego wygląd. – A mój ulubiony przedmiot to francuski. Jak chcesz, możesz powiedzieć tacie.

29 Czwartek, 2 października 2003 Siedzę na fotelu bujanym w pokoju dziecięcym, trzymając Twarzyczkę na kolanach i karmiąc ją z butelki. Vivienne sugerowała, że powinnam to zrobić. David zrobił się purpurowy ze złości, ale nie odważył się sprzeciwić. Byłam odpowiednio wylewna w swojej wdzięczności i starałam się nie okazywać podejrzliwości. Wydaje mi się, jakby minęły lata, odkąd przyjmowałam życzliwe gesty z ufnością. Vivienne zmienia pościel w łóżeczku, obserwując mnie bez patrzenia w moją stronę, sprawdzając, czy zachowuję się poprawnie. Co jakiś czas Twarzyczka spogląda na mnie poważnymi, skupionymi oczami. Zdaniem ekspertów, noworodki przed szóstym tygodniem nie potrafią skupić wzroku, ale ja w to nie wierzę. Sądzę, że zależy to od inteligencji dziecka. Vivienne z pewnością by się ze mną zgodziła. Często opowiada historię własnego porodu, kiedy to położna powiedziała jej matce: „Ojojoj, to maleństwo już tu chyba kiedyś było”. Nie wyobrażam sobie Vivienne, nawet jako

noworodka, w jakimkolwiek innym stanie niż pełne skupienie. Twarzyczka ucieka głową od butelki. Wierci się na moim kolanie. Jej usteczka wykrzywiają się w grymas płaczu, ale nie wychodzi z nich żaden dźwięk. Skończywszy z łóżeczkiem, Vivienne otwiera drzwi szafy Florence. Zaczyna wyjmować ubrania i wkładać je do dużej reklamówki. Patrzę, jak wpada do niej pajacyk z misiem, piżama z różowymi serduszkami, aksamitny kostiumik. Jedno po drugim, Vivienne zdejmuje ubranka z wieszaka. Chyba nigdy nie widziałam niczego równie brutalnego. Cała się wzdrygam. – Co robisz? – Zabieram rzeczy Florence na strych – mówi Vivienne. – Pomyślałam, że oszczędzę ci wysiłku. Jeśli tu zostaną, będą tylko pogłębiały twoją gorycz. – Uśmiecha się do mnie współczująco. Czuję narastające mdłości. Nie wiedząc, gdzie jest Florence i co się mogło jej stać, Vivienne gotowa jest opróżnić jej szafę, jakby mała przestała istnieć. – David powiedział mi, że nie chcesz, by to dziecko nosiło ubranka Florence – dodaje. – Nieprawda. – Nie potrafię ukryć gniewu. –

Twarzyczka musi się w coś ubierać. Powiedziałam tak tylko na początku, bo byłam zdenerwowana. Po prostu ciężko mi było patrzeć na nią w pajacyku Florence. Vivienne wzdycha. – Pojadę do miasta i kupię jakieś ubranka z drugiej ręki. Będą dla Twarzyczki, jak oboje z Davidem wciąż ją nazywacie. Wybacz srogi ton, ale te ubranka należą do mojej wnuczki. Muszę zacisnąć usta, by powstrzymać wypełniający je krzyk. Twarzyczka zaczyna płakać, z początku cicho, ale wkrótce to kwilenie przeradza się w przenikliwy szloch. Jej twarz czerwienieje. Nigdy wcześniej nie widziałam jej w takim stanie. Wpadam w panikę. – Co się z nią dzieje? Co się stało? Vivienne patrzy w naszą stronę niewzruszona. – Dzieci płaczą, Alice. To u nich normalne. Jeśli nie potrafisz się z tym pogodzić, nie powinnaś była rodzić. – Wraca do opróżniania szafy. Przekładam sobie małą przez ramię i klepię lekko po pleckach, żeby się jej odbiło, ale ona jęczy jeszcze głośniej. Jej ból dręczy mnie tak bardzo, że i ja zaczynam płakać.

W drzwiach zjawia się David. – Coś jej zrobiła? – wrzeszczy na mnie. – Oddaj mi ją. Vivienne pozwala, by wyrwał mi Twarzyczkę z rąk. David przytula ją mocno do piersi. Gdy tylko jej policzek przygniata się do jego ramienia, mała momentalnie milknie, na jej buzi rysuje się zadowolenie. Powoli zamyka powieki. Tworząc razem doskonały obraz ojca z dzieckiem, opuszczają pokój. Słyszę, jak David mruczy pod nosem: – No już, już kochanie. Tak lepiej, prawda? U tatusia jest o wiele lepiej. Ocieram twarz muślinową ścierką, tą samą, którą trzymałam przed chwilą pod brodą Twarzyczki, gdy karmiłam ją mlekiem. Vivienne stoi nade mną z rękami na biodrach. – Płacz to jedyny dostępny dziecku sposób komunikacji. Dlatego robią to tak często. Nie panują nad tym. – Robi krótką pauzę dla pewności, że wszystko zrozumiałam. Potem mówi: – Wiesz, że nie pochwalam emocjonalnej niepowściągliwości. To trudny okres dla nas wszystkich, ale spróbuj wziąć się w garść. Kawałek po kawałku moja dusza i ego są niszczone. – Cokolwiek byś mówiła, widzę, że jesteś

bardzo przywiązana do... Twarzyczki. – Jest malutkim dzieckiem. To wcale nie znaczy, że próbuję zastąpić nią Florence. Vivienne, jestem równie zdrowa na umyśle jak ty! – Na jej twarzy widzę niedowierzanie. – Policja nie znalazła żadnego niemowlęcia. Jestem pewna, że w końcu odzyskamy Florence. Chyba wiesz, że tylko tego pragnę. I żeby Twarzyczka trafiła z powrotem do swojej rodziny – Muszę odebrać Feliksa ze szkoły. Poradzisz sobie beze mnie przez jakąś godzinę? Przytakuję. – Dobrze. Powiem Davidowi, żeby zrobił ci coś do jedzenia. Domyślam się, że nic dziś nie jadłaś. Zaczynasz wyglądać mizernie. Moje gardło się kurczy, utrudniając oddech. Wiem, że żołądek odrzuci wszystko z wyjątkiem wody. W milczeniu patrzę, jak Vivienne opuszcza pokój. Znów jestem sama. Przez chwilę – nie jestem pewna, jak długą – siedzę, płacząc. Łzy się kończą. Czuję się pusta, jakbym miała w sobie otchłań. Muszę przypominać sobie o myśleniu, o ruchu, o tym, by nadal istnieć. Nigdy bym nie podejrzewała, że rozpadnę się tak szybko. Nie minął nawet tydzień. Wiem, że muszę zejść na dół, skoro

Vivienne kazała Davidowi przyrządzić mi coś do jedzenia. Już mam to zrobić, gdy przypominam sobie, że ciągle mam w kieszeni jego dyktafon. Przesłuchałam taśmę jakiś czas temu w łazience. Nie było na niej nic ciekawego, tylko list, który David dyktował z głowy. Nie mogę się zmusić, by wejść do jego gabinetu. Jest dla mnie niewyobrażalne, że wcześniej znalazłam w sobie odwagę, by to zrobić. Wkładam więc dyktafon do kieszeni wiszących w szafie spodni Davida, których nie miał na sobie od lat. Siadam przed toaletką i szczotkuję włosy Nie dlatego, że dbam o swój wygląd, lecz dlatego, że robiłam to każdego ranka, nim moje życie legło w gruzach. Schodzę na dół, potykając się co parę kroków. Mój mózg jest zamglony i stargany, jakby powoli zaczynał się rozkładać. Tę umysłową mgłę co chwilę przerywa pojedyncza, sensowna myśl. Jedna z nich podpowiada mi, że lepiej jest odszukać Davida niż być przez niego wezwaną. Jeśli zgotował mi kolejny horror, to chcę jak najszybciej mieć go z głowy. Zastaję go w kuchni z Twarzyczką, która leży przy drzwiach na przewijaku z Kubusiem Puchatkiem, energicznie wierzgając nóżkami. W tle gra program trzeci radia, a może Radio

Classic. To jedyne dwie stacje, których słucha David. Kuchnia jest zadymiona i przepełniona zapachem smażonego mięsa. Staram się nie zakrztusić. David zaczyna recytować beznamiętnym głosem: – Jajka sadzone, boczek, parówki, fasola, pieczarki, pomidory, tosty. – Co? – Dobrze wychowani ludzie mówią „słucham”. Takie jest menu. Nie jadłaś śniadania, więc pomyślałem, że zjesz teraz. Przepraszam bardzo, czyżbyś wolała inne dania? Wędzonego łososia? Kawior? – Nie jestem głodna – mówię. – Mama kazała mi coś dla ciebie ugotować, więc to robię. Widzę, że moja torebka, kluczyki samochodowe i telefon komórkowy leżą na blacie pod oknem. Vivienne mówiła, że tam je położy. Jak zawsze niezawodna. – Gotowe – mówi David. – Podgrzałem ci nawet talerz. Dziękuję mu, na co on reaguje irytacją. Nie jest przyjemne wyobrażanie sobie myśli sadysty, ale się do tego zmuszam, zastanawiając, czy wolałby, bym się buntowała, przynajmniej na początku. Wówczas

delektowałby się widokiem mojego ducha rozlatującego się pod wpływem jego okrucieństwa. Może właśnie to zapewnia mu dreszczyk emocji. – Nie dam rady zjeść tego wszystkiego – mówię. – Przykro mi. Nie najlepiej się czuję. – Spróbuj – mówi David. – Zjedz jedną fasolę, jedną pieczarkę i zobacz, jak zareagujesz. Może nabierzesz apetytu. – Dobrze. – Siadam przy stole i czekam, aż poda mi talerz. – Co ty wyprawiasz? – pyta. – Myślałam, że chcesz, żebym zjadła. – Nie tutaj, głuptasku. – David parska śmiechem. Odwracam głowę i widzę, że położył talerz na podłodze, tuż obok kosza na śmieci. – Klękaj i jedz – mówi. Zamykam oczy Jak on może to robić w obecności Twarzyczki, malutkiego, bezbronnego dziecka? Jej obecność, jej niczego nieświadome gaworzenie tylko pogłębiają potworność tej sytuacji. – Proszę cię David, nie każ mi tego robić. – Widzę, jak puchnie z zadowolenia. Nie jestem pewna, do kogo zanoszę swoją prośbę: do Davida tyrana czy rozsądnego, życzliwego mężczyzny, za którego wyszłam.

– Nie jesteś udomowiona – odpowiada. – Możesz jeść z podłogi, jak zwierzę. Mój umysł błyskawicznie się kurczy. Jeśli odmówię, David ochoczo przypomni mi, że jest w stanie na zawsze rozdzielić mnie z Florence. Nie wiem, czy tak faktycznie jest ani czy zdecydowałby się na taki krok, ale byłoby niemądrze zakładać, że blefuje. Już zbyt długo byłam naiwna. Klękam więc koło talerza z gorącym jedzeniem. Unosi się znad niego para, zwilżając mi twarz. Zapach mnie odrzuca i niemal wymiotuję. – Nie mogę. Zaraz się pochoruję – mówię cichym głosem. – Proszę cię, nie każ mi tego robić. – Nadwerężasz moją cierpliwość, Alice. Biorę do ręki pieczarkę. – Odłóż to! – krzyczy David. – Nie używaj rąk. Połóż je za plecami. Jedz tylko ustami. Jestem tak roztrzęsiona, że wątpię, by udało mi się spełnić jego polecenie, nie tracąc równowagi. Gdy mu to mówię, odpowiada z udawaną otuchą w głosie: – Spróbuj. Biorę głęboki wdech i zniżam twarz, wzdrygając się od zapachu tłustego jedzenia.

Jakimś cudem udaje mi się powstrzymać przed wymiotowaniem żółci z żołądka, lecz nie panuję nad łzami. Skapują mi po podbródku na talerz. – Żryj – rozkazuje David. Chcę być posłuszna, bo wiem, że muszę, a poza tym pragnę mieć to już za sobą, ale fizycznie nie jestem w stanie umieścić twarzy w pomarańczowożółtej brei fasoli i jajek. Rozglądam się wokół siebie. Widzę wierzgające różowe stopki Twarzyczki, szczeciniastą wycieraczkę przy drzwiach, nogi od stołu i krzeseł, włoskie buty Davida z brązowej skóry odbijające się na tle białych, lśniących listew przypodłogowych. Wszystko wygląda tak normalnie, tak na miejscu. Pokój wypełnia dźwięk orkiestry grającej utwór, który znam jako ilustrację muzyczną do filmu Spotkanie. Podnoszę głowę i patrzę na Davida, bezradna i bezsilna, zalana łzami. Jego twarz wykrzywia grymas złości. Rusza w moją stronę z podniesioną ręką. W tym ułamku sekundy jestem przekonana, że mnie uderzy, może nawet zabije. Cofam się przed nim i przewracam na bok. Upadając, opieram się łokciem o talerz, który wylatuje do góry Ugotowana papka ląduje na mojej twarzy, szyi i klatce piersiowej. Jest gorąca i parzy mi skórę

nawet przez bluzę. – Nie rób mi krzywdy! – Krzywdy? Alice, nie miałem najmniejszego zamiaru choćby cię dotykać. – David stoi nade mną i patrzy, jak leżę na plecach, jęcząc. Udaje wstrząs. – Chciałem tylko zabić muchę, która siedziała na koszu, ale już jej nie ma. Siadam na podłodze i strząsam z siebie jedzenie. – Nie jestem brutalnym mężczyzną, Alice. Przez cały tydzień wystawiałaś moją cierpliwość na próbę swoimi kłamstwami i intrygami, a mimo to trzymałem nerwy na wodzy Wielu mężów nie okazałoby takiej wyrozumiałości. Masz szczęście, że wyszłaś za mnie. Nie uważasz? – Tak – mówię, życząc mu śmierci. – Tylko popatrz na siebie, cała jesteś upaprana jedzeniem. Brudna Świnia. – David wyjmuje spod zlewu szufelkę i zmiotkę, po czym zaczyna strzepywać ze mnie brud, ale jedynie głębiej go wciera w sweter. Mój niegdyś kremowy pulower ma na środku wielką, mokrą, pomarańczowobrązową plamę. Próbuję wytrzeć twarz, ale David chwyta mnie za rękę i przyciska ją mocno do mojego boku.

– O, nie – mówi. – Nie będzie tak, że narobisz bałaganu i najzwyczajniej w świecie po sobie posprzątasz, jakby nic się nie stało. Pozwoliłem ci na to z wanną, ale najwyższy już czas, byś się nauczyła żyć z konsekwencjami swojego postępowania. Byłaś zdecydowana nie zjeść pysznego posiłku, który ci przygotowałem, więc możesz go teraz na sobie nosić. – Podaje mi zmiotkę i szufelkę. – A teraz zamieć ten syf z podłogi i gdy już zbierzesz, ile się da, połóż na talerzu. Będziesz mogła to zjeść na kolację. Może do tego czasu zgłodniejesz. Wpatruje się we mnie, a ja w niego. Co to za dziwna gra, w której jesteśmy przeciwnikami? Surowa maska na twarzy Davida lekko drży, jakby myślał o tym samym: że czytamy kwestie z jakiegoś osobliwego scenariusza, nie zastanawiając się – bo byłoby to zbyt trudne – nad rolami, które gramy.

30 9/10/03, 18.30 Pub Brązowa Krowa znajdował się parę kroków od komisariatu policji i oba budynki właściwie mógłby łączyć kryty pasaż, tak chętnie zaglądali tam zarówno mundurowi, jak i detektywi. Niedawno został odnowiony ciemnym, polerowanym drewnem. Dodano też salę dla niepalących i rozszerzono kartę dań o piersi kurczaka nadziewane serem Brie i musem winogronowym, a także bardziej tradycyjne potrawy, które Simon zwykł jadać w podobnych lokalach. Dzisiaj nie miał jednak apetytu. Alice zniknęła z dzieckiem sześć dni temu. Nie działo się dostatecznie dużo, jeśli nie liczyć wnętrza jego głowy, gdzie pogłębiające się zaabsorbowanie osobą Alice i tym, co dokładnie dla niego znaczyła, zaczynało odbierać komórkom mózgowym niezbędny do życia tlen. Umysł Simona przypominał ciemną pułapkę. Nie mógł już uchylić się od świadomości, że ją zawiódł, prawdopodobnie narażając dwoje dzieci na niebezpieczeństwo.

Czuł się nieswojo, miał wrażenie, że gdzieś w głębokich pokładach jego intelektu kiełkuje jakaś myśl. Jaka? Coś o Cryerach? O Richardzie i Monie Rae? Nie miał ochoty pić z Charlie, ale ona nalegała. Musieli porozmawiać, stwierdziła. No więc siedzieli teraz w pubie, każde ze szklanką piwa, w nieznośnie nerwowej atmosferze. Jak dotąd udało im się omówić temat kont bankowych. Podczas gdy Charlie i Simon przesłuchiwali Raeów, Sellers z Gibbsem spędzili popołudnie na badaniu finansów rodziny Fancourtów. Nie natknęli się na żadne nieprawidłowości, nie stwierdzili istnienia pokaźnych sum, które zniknęły bez śladu. Innymi słowy, myślał ponuro Simon, nie było żadnych dowodów na to, że David Fancourt czy jego bliscy zapłacili Darrylowi Beerowi za mokrą robotę. Detektyw wbił wzrok ponad głową Charlie w wiszący na ścianie obraz, który przedstawiał – a jakże! – brązową krowę. Zwierzę stało bokiem na tle leśnej polany. Simon uważał, że obraz jest niezły, aż do momentu, gdy zauważył, że światło padające na krowę nie było naturalne. Przypominało bardziej snop reflektora niż promienie słoneczne. Przez sekundę wydawało

mu się, że może uchwycić ulotną myśl formującą się w jego głowie, ale chwila ta minęła i Simon nie posunął się w tej sprawie do przodu. Czyżby miało to coś wspólnego z pieniędzmi? – Jeśli Fancourt ma romans, to nieźle go ukrywa – Charlie zakończyła wątek finansowy. – Tak twierdzi Sellers, a kto jak kto, on wie, co mówi. Jest ekspertem w tej dziedzinie. – Simon czekał, aż usłyszy jakąś pikantną uwagę na temat życia seksualnego Sellersa i zdziwił się, nie doczekawszy się jej. Nie wykorzystać takiej okazji nie było w jej stylu. – Aha, i ta cała Mandy. Wygląda na to, że razem ze swoim chłopakiem wzięli dziecko i dokądś wyjechali. Paru sąsiadów twierdzi, że do Francji. Na alkoholowe zakupy Ale nie jestem pewna, czy udałoby im się tak szybko załatwić paszport dla dziecka. Poza tym sąsiedzi mogli się mylić. Albo kłamać – mówimy tu w końcu o ludziach z osiedla Winstanley Kto się wyprawia po alkohol dwa tygodnie po narodzinach dziecka? – Ciekawe – powiedział Simon, czując, że serce zaczyna mu szybciej bić. Może nie tylko ciekawe, ale nawet znaczące. Coś mu mówiło, że zbliżali się do przełomu. – No nie wiem. W każdym razie Mroźny ma

teraz sporą zagwozdkę. – Charlie pozwoliła sobie na mściwy uśmieszek. – Musi zdecydować, czy dalej podążać tym tropem wyłącznie na podstawie twierdzeń Alice, czy poczekać w nadziei na rychły powrót Mandy. – Co ty sądzisz? – Prousta nie obchodzi, co ja sądzę. – Charlie westchnęła. – Sama nie wiem. Gdyby decyzja należała do mnie, pewnie poszłabym dalej. – Spojrzała na Simona. – Tej Mandy nawet nie wypisali z oddziału położniczego. Nikomu nie powiedziała o wyjeździe, ani położnej, ani pielęgniarce środowiskowej, ani swojemu lekarzowi. Nikomu. To oczywiście nie znaczy, że ma małą Florence, ale... – Wzruszyła ramionami. – Simon, przepraszam, że byłam dla ciebie taką suką. – Dobra. – Ulżyło mu. To był pewny sygnał, że zamierza wrócić do swojego normalnego zachowania, a Simonowi tylko na tym zależało. Lecz nagle przepełniło go uczucie żalu. Teraz, gdy już wiedział, że jest jej przykro, gdy potwierdziła, że to ona tu nawaliła, mógł bez wahania odmówić jej przebaczenia. Prywatnie. Na zewnątrz nie okazałby jej bowiem swoich prawdziwych uczuć. Uśmiechnęła się do niego, po czym on

natychmiast doznał poczucia winy Simon zawiódł ją poważnie na imprezie u Sellersa, co ona mu wybaczyła. Charlie była beznadziejna w ukrywaniu uczuć. Wiedział, że mimo wszystko nadal ma o nim dobre mniemanie. Czemu więc tak rozsmakowywał się tą okazją, by żywić do niej urazę? Czyżby miała rację? Czy to możliwe, że krępowało go uzależnienie od bycia czyjąś ofiarą? – Myślę, że powinniśmy przeprowadzić długą, szczerą rozmowę – powiedziała Charlie. – W przeciwnym razie nasze relacje staną się nieznośne. – Zapadła kłopotliwa cisza. Simon stężał. Co się zbliżało? – Dobra, to może ja zacznę – odezwała się Charlie. – Bardzo mnie zabolało, że mówiłeś te wszystkie rzeczy przed Proustem i resztą zespołu, zamiast porozmawiać wcześniej ze mną. – Chodzi ci o sprawę Cryer? – Simon znów poczuł, że coś drgnęło w głębokich pokładach jego pamięci. Co to było, do cholery? – Tak. Celowo robiłeś ze mnie idiotkę? – Nie. – Dlaczego tak w ogóle myślała? – Szczerze mówiąc, z nikim nie planowałem się tym dzielić. Byłem pewien, że mnie zgasicie. Nie miałem pojęcia, że Proust jest za ponownym zbadaniem tamtej sprawy, dopóki sam tego nie

powiedział. A jak tylko to zrobił, pomyślałem: to moja szansa. Charlie zmarszczyła brwi. – I nie przyszło ci do głowy, że chciałabym wiedzieć o tym z wyprzedzeniem? – A co to ma za znaczenie? – spytał Simon zniecierpliwiony. – Pracujemy razem, nie? – Przez ciebie wyszłam na kretynkę. Powinnam wiedzieć, co się dzieje, a ty wyraźnie dałeś wszystkim do zrozumienia, że tak nie jest. – Normalnie pewnie bym ci o wszystkim wcześniej powiedział, ale nie sądziłem, że będziesz chciała mnie słuchać. Powiedziałaś jasno, że nie masz wątpliwości co do winy Beera. Charlie westchnęła. – Miałeś kilka cennych spostrzeżeń. Według mnie z rachunku prawdopodobieństwa wynika, że to Beer jest naszym sprawcą, ale nie jestem aż tak uparta, żeby nie rozważyć innego podejścia. Musisz myśleć, że jestem do dupy w tym, co robię, skoro mnie o to podejrzewałeś. – Wcale tak nie myślę – odrzekł Simon, zaskoczony. – Ale może tak jest. Dlaczego żadna z tych rzeczy, o których mówiłeś, nie przyszła mi do

głowy? To ja kierowałam tym śledztwem. – Simon nigdy wcześniej nie słyszał, żeby Charlie podawała w wątpliwość swoje umiejętności. Poczuł się nieswojo. – No więc? – No więc co? – Uważasz, że jestem do dupy w tym, co robię? – Nie bądź głupia. Jesteś genialna. Wszyscy tak sądzą. – To może byś mi to czasem powiedział, do ciężkiej cholery – odparła cicho Charlie. – Zawsze każesz mi błagać o uznanie? – Nieprawda! – Właśnie to zrobiłeś! Rozmowa nabierała tempa i stawała się coraz mniej przewidywalna. Simon wziął głęboki wdech. – Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, ani nikomu innemu w zespole, że potrzebujesz wyrazów uznania – powiedział. – Jesteś zawsze taka pewna siebie. Czasem aż za bardzo. Charlie chwilę milczała. Jej kolejne pytanie, gdy je w końcu postawiła, było niepożądane: – Mówiłeś komukolwiek o tym... co się stało na imprezie u Sellersa? Właśnie dlatego Simon unikał długich, szczerych rozmów.

– Nie. Oczywiście, że nie. – Nikomu? Nie proszę cię o listę nazwisk. Chcę tylko wiedzieć, czy wszyscy śmieją się ze mnie za moimi plecami, nic więcej. Rozmowę przerwała komórka Simona. Spojrzał na Charlie z zakłopotaniem. – Nieważne – rzekła i zapaliła papierosa. – Lepiej odbierz. Dzwonił posterunkowy Robbie Meakin. Uratowany, pomyślał Simon. – Badacie śledztwo w sprawie Laury Cryer, zgadza się? – spytał Meakin. – Kto to? – spytała Charlie. Nie znosiła nie wiedzieć, z kim Simon rozmawia, i nieustannie przerywała mu rozmowy, dopóki jej nie powiedział. Jeden z jej wkurzających zwyczajów. – Meakin – odparł Simon. – Przepraszam, tak. Zgadza się. A co? – Właśnie aresztowaliśmy chłopaka za posiadanie narkotyków klasy A. Nazywa się Vinny Lowe i jest kumplem Beera. W jego kryjówce znaleźliśmy długi nóż kuchenny. Lowe zarzeka się, że należy do Beera. – Gdzie ta kryjówka? – Wyobraź sobie, że w klubie fitness. Waterfront, przy Saltney Road.

Klub, do którego uczęszczała Vivienne Fancourt. I Alice. I wtedy, zupełnie nagle, Simon zrozumiał. Przypomniał sobie dokładnie słowa Richarda Cryera i przetrawił ich sens. Mało brakowało, a zwróciłby się do Charlie i wyrzucił to z siebie w niekontrolowanym odruchu. Powstrzymał się jednak na czas. Nie mógł ryzykować, że ten wątek zostanie przydzielony Sellersowi i Gibbsowi. W ważnych sprawach Simon wolał pracować sam.

31 Czwartek, 2 października 2003 – Co, u licha? — Vivienne odsuwa się ode mnie zniesmaczona, widząc zaschnięte kawałki jedzenia na mojej twarzy i szyi i rozmazaną plamę na bluzie. Siedzę przy stole kuchennym. David nie pozwolił mi wyjść. „Myślałem, że chcesz spędzić więcej czasu z dzieckiem – powiedział. – Oczywiście nie możesz jej dotknąć, nie w takim stanie”. Vivienne patrzy na niego ze złością. – Czyżbym wymagała od ciebie zbyt dużo, prosząc, byś przez kilka godzin pilnował porządku? – Felix stoi za nią, ubrany w turkusową bluzę i spodnie, mundurek szkoły Stanleya Sidgwicka. Patrzy na mnie w sposób, w jaki ludzie przyglądają się scenie wypadku drogowego: przerażony i zafascynowany – To nie moja wina! – David jęczy niczym bachor. – Ugotowałem jej posiłek, ale ona nie chciała jeść. Próbowała rzucić we mnie jedzeniem. Złapałem ją za ramię, by ją powstrzymać, i wtedy wszystko spadło na nią. Jak widać. – Dlaczego nie kazałeś jej się natychmiast

przebrać? Jest cała zapaskudzona. Ma brudną twarz. – Nie chciała! Powiedziała, że nie obchodzi ją, jak wygląda. – Bierze Twarzyczkę na ręce i kładzie na ramieniu. Jej obrócona na bok główka wpasowuje się w zagięcie jego szyi. Nie śpi, ale gdy tylko David poklepuje ją po pleckach, zaczyna zamykać oczy. Vivienne podchodzi do mnie wolnym krokiem. – Alice, twoje zachowanie jest zwyczajnie nie do przyjęcia. Nie pozwolę na nie w moim domu. Rozumiesz? Kiwam głową. – Wstań! Patrz na mnie, jak do ciebie mówię. Robię, co mi każe. Stojący za jej plecami David uśmiecha się perfidnie. – Wszystkie te ubrania muszą iść do pralki. Masz wziąć prysznic i się przebrać. Nie zgadzam się na takie... niechlujstwo. I nie obchodzi mnie, jak bardzo jesteś chora. Po incydencie z wanną sądziłam, że wyrażam się jasno i że mnie rozumiesz. Najwyraźniej się myliłam. Nie przychodzi mi do głowy żadna odpowiedź, więc stoję w milczeniu.

– Widzę, że nie stać cię nawet na przeprosiny. Wiem, że Vivienne wymierzy mi zaraz karę i boję się, co to będzie. Z jej głosu wnioskuję, że wyczerpałam już jej cierpliwość. Gdybym powiedziała „przepraszam”, mogłoby ją to uspokoić, lecz nie jestem w stanie tego z siebie wydobyć. Jestem bryłą lodu. – Dobrze. Rób jak chcesz – mówi. – Od dzisiaj w ogóle nie będziesz się ubierała. Zabieram wszystkie twoje rzeczy i chowam na strychu razem z ubrankami Florence. Będziesz nosiła koszulę nocną i szlafrok, jak pacjentka kliniki psychiatrycznej, dopóki nie zmienię zdania. Zrozumiano? – Ale... test DNA. Na to będę musiała się ubrać – mówię drżącym głosem. Vivienne oblewa się rumieńcem. Rozjuszyłam ją swoją celną uwagą. W gniewie ewidentnie zapomniała o naszej wizycie w szpitalu i niemożliwości pogodzenia jej z pokutą, którą mi właśnie zadała. – Ani słowa więcej – mówi, zaciskając w złości wargi, aż zamieniają się w cienkie białe kreski. – I nie mogę już patrzeć na to obrzydliwe, brudne ubranie. Dosyć tego! Zdejmij je, zrobię pranie. Powinnaś się

wstydzić, mnożysz tylko cudze obowiązki swoimi... paskudnymi protestami! Odwraca się w stronę okna. David patrzy na mnie z szerokim uśmiechem na twarzy. Zaczynam liczyć w głowie do dziesięciu, zdejmując pulower. Biały biustonosz też jest poplamiony, ściągam go więc. Uśmiech Davida robi się jeszcze szerszy. Kiwa głową, pokazując na wszywany pasek w moich spodniach, gdzie jest kolejna tłusta plama. Wiem, że dla Vivienne nawet najdrobniejsze zabrudzenie ubrania jest nie do przyjęcia. Trzęsącymi się rękami zaczynam zdejmować spodnie, modląc się o to, by nie okazało się, że jedzenie z talerza dotarło głębiej. Vivienne odwraca się do mnie. Gdy mnie widzi, jej szczęka opada, a skóra na szyi zaczyna drżeć. – Co ty wyprawiasz, na miłość boską?! Nieruchomieję. Jestem kompletnie zdezorientowana. – Wkładaj spodnie! Jak śmiesz? Wydaje ci się, że jesteś w salonie masażu? Jak śmiesz stać nago w mojej kuchni? – Przecież... kazałaś mi zdjąć ubranie, bo chciałaś je uprać – mówię, łkając. David zakrywa usta dłonią, by ukryć

rozbawienie. Vivienne i tak by go nie zauważyła. Roznosi ją furia, bo sądzi, że celowo staram się ją sprowokować. Twarz zalewają mi łzy, zakrywam rękoma swoje nagie piersi. Dłużej nie zniosę tej niesprawiedliwości i poniżenia. – Myślałam, że mam to zrobić natychmiast – próbuję się wytłumaczyć, choć wiem, że nic mi to nie da. Vivienne patrzy na mnie z obrzydzeniem. – Chodziło mi o to, żebyś poszła na górę, wykąpała się i przebrała i dopiero wtedy przyniosła na dół swoje brudne ubranie. Nie życzyłam sobie striptizu w biały dzień, na samym środku swojej kuchni. Zasłony są rozsunięte! Ktoś mógłby cię zobaczyć! – Przepraszam. – Ani słowa więcej, Alice. Idź się umyć i włóż koszulę nocną. Natychmiast! Wybiegam zapłakana z kuchni. Powtarzam sobie w duchu, że przeszłam najgorsze, że nic straszniejszego już nie może mi się przytrafić, a tymczasem wciąż okazuje się, że się mylę. Ta ostatnia kompromitacja boli mnie bardziej niż poprzednie, bo sama ją na siebie sprowadziłam. To oczywiste, że Vivienne nie chciała, bym rozbierała się w kuchni. Powinnam była to

wiedzieć – wiedziałabym, gdyby w ciągu ostatnich kilku dni David ze swoim chorym umysłem tak bardzo mnie nie wymęczył, wypaczając moją percepcję, wykrzywiając mój sposób patrzenia dosłownie na wszystko wokół. Ach, jak bardzo musiał się radować, widząc, jak poddaję się degradacji, której nawet nie planował i której się nie spodziewał. Zdawał sobie sprawę, że tak bardzo mnie poniżył, iż jestem gotowa sama odebrać sobie godność. Zamykam się w łazience i płaczę tak długo, aż puchną mi powieki i rozmazuje mi się obraz przed oczami. Nie śmiem spojrzeć w lustro. Tak długo myślałam o piątku jako o ostatecznym celu. Po nim policja pozostanie bez wyboru, będzie musiała się zaangażować. Nareszcie doczekam się pomocy Ale jakim człowiekiem się stanę, nim nadejdzie ten dzień? Czy będę się nadawała na matkę dla Florence, nawet przy założeniu, że mi się poszczęści i dostanę tę szansę? Teraz pierwszy raz w to wątpię.

32 9/10/03, 8.00 – Nie rozumiem was! – Vinny Lowe kręcił głową ze znużeniem. – O co to całe zamieszanie? – Kokaina to narkotyk z klasy A – odparł Simon. On i Lowe, który przypominał buldoga na środkach uspokajających, siedzieli w pokoju przesłuchań na komisariacie. Obok Lowe’a siedziała jego obrończyni, szara myszka w średnim wieku i tanim garniturze. Jak dotąd nie powiedziała ani słowa, co pewien czas tylko ciężko wzdychała. – Tak, ale przecież nie chciałem jej sprzedawać. Miałem jej mało i na własny użytek. Nie ma potrzeby tak na mnie nacierać. – Kierownik klubu Waterfront widzi to inaczej. Towar był ukryty na jego terenie, w pokoiku dla dzieci, w pomieszczeniu do przewijania. Masz to wyczucie. – Moja dziewczyna pracuje w tej przechowalni – powiedział Vinny. Simon spochmumiał. – I co ma z tego wynikać?

– No, że niby gdzie miałem to schować? Tylko do przechowalni miałem dostęp. Jak wpadałem odwiedzać Donnę. Czy ona straci pracę? – Oczywiście. Pomagała ci przetrzymywać w przechowalni dla dzieci narkotyki klasy A – tłumaczył powoli Simon. Lowe kręcił głową z niedowierzaniem, jakby chciał powiedzieć, że żyje w szalonym świecie, jeśli może się w nim zdarzyć coś podobnego. Jego obrończyni znów westchnęła. – Słuchaj, gadałem już z psami, którzy mnie zgarnęli. I nagle oni postanowili, że mam jeszcze gadać z tobą. Po co? – Jesteśmy zainteresowani nożem, który był schowany razem z narkotykami. – Mówiłem już, że nie mam z tym nic wspólnego. Nóż musiał należeć do Daza. – Daz to Darryl Beer? – Zgadza się. Leżał tam od dawna. Ja go nie ruszałem. – Co to znaczy „od dawna”? – Nie wiem. Ponad rok. Dwa lata? Naprawdę nie pamiętam. Zawsze tam był. Simon spróbował złapać kontakt wzrokowy z obrończynią. Nic dziwnego, że trudno jej było grać swoją rolę, skoro miała za klienta takiego

kretyna. – Czy ten nóż pojawił się w skrytce przed czy po tym, jak aresztowano Beera? – A żebym to ja kurwa pamiętał! Ale pewnie przed. – Widziałeś, jak Beer go tam wkładał? Mówił ci o tym? – Nie, ale nóż musi być jego. Nikt inny nie wiedział o naszym magazynie. Tak to nazywaliśmy – Lowe szeroko się uśmiechnął. – Powiedzmy, że ci wierzę. Ale skąd Beer miał dostęp do przechowalni? Też miał dziewczynę, która pracowała w klubie? – Nie, ale kumplował się z Donną. Wszyscy się kumplowaliśmy, cała nasza trójka. – Myślisz, że mógł schować nóż bez wiedzy Donny? – No pewnie. Przewijalnia jest oddzielnym pokojem, tuż obok sracza, więc łatwo się tam dostać niezauważonym. – Vinny Lowe zdawał się pęcznieć z dumy – To całe piękno naszego magazynu – powiedział. Simon zwolnił tempo, przez chwilę się zastanawiał. Darryl Beer został aresztowany u siebie w domu, w sobotę rano, jeden dzień po tym, jak zamordowano Laurę Cryer. Przechowalnia dla dzieci klubu Waterfront

otwarta była w soboty od dziewiątej rano, w dni powszednie pół godziny wcześniej. Beer mógł pójść tam od razu po zabójstwie, schować nóż i wrócić do siebie. Ale czemu nie schował tam też torebki Laury? Może wrzucił ją do jakiegoś kosza na śmieci i ludzie Charlie po prostu jej nie znaleźli? Simon pragnął już tylko nadejścia jutra, żeby mógł wreszcie wykonać telefon, który tak bardzo chciał wykonać. Po tym wszystko już będzie łatwe, jego wiedza będzie pełniejsza. – Czy w przechowalni można zostawić dziecko w dowolnym wieku? – zapytał. – Są jakieś ograniczenia? Lowe był zdziwiony – Do pięciu lat – powiedział. – A co? Masz bachory? Simon nie odpowiedział. Wyjął z kieszeni zdjęcie z Vivienne, Alice, Davidem i Feliksem, które stało na biurku u Alice w pracy. – Poznajesz kogoś z tej fotografii? – zapytał. – Tak, ten chłopaczek przychodził do przechowalni. Donna nazywała go Małym Lordem, bo mówił z takim eleganckim akcentem. Na nią mówiliśmy Damulka. – Kiwał głową uśmiechnięty. Zachowywał się jak człowiek pozbawiony trosk. Może był zbyt głupi, żeby zrozumieć, że idzie siedzieć za posiadanie

narkotyków. – Ona ma coś wspólnego z tym małym elegancikiem? – Widziałeś ich kiedykolwiek razem? – Nie. – Dlaczego Damulka? – Takie wymyśliliśmy jej przezwisko. Każdą chwilę spędzała w basenie albo jacuzzi. – Byliście z Beerem członkami tego klubu? – Simon nawet nie próbował ukryć zdziwienia. – Nie żartuj. Nie zapłaciłbym takiej ceny. Po prostu omijaliśmy recepcję i wchodziliśmy przez bar, Chompers. Każdy debil mógłby to zrobić, ale nie wszystkim się chce. – Obrończyni Lowe a rzuciła mu pogardliwe spojrzenie, po czym znów skupiła się na odpryśniętym, jasnoróżowym lakierze do paznokci. – Damulka przychodziła tam prawie codziennie i my też – powiedział Vinny. – Lubimy wygodę, wiesz, jak to jest. Chociaż może i nie wiesz. Mogę przysiąc, że przysłuchiwała się naszym rozmowom. Mieliśmy niezły ubaw, śmialiśmy się, że pewnie na nas leci i dlatego wszędzie za nami łazi. Musiała wiedzieć, że nie jesteśmy członkami, ale nikomu nie powiedziała. Według nas kręciły ją nasze gadki. – O czym najczęściej rozmawialiście?

– O interesach – odrzekł Lowe zarozumiale. – O czasie spędzonym w pudle. Jak nas słuchała, to na maksa przesadzaliśmy: gadaliśmy o zabójcach, o eliminowaniu ludzi. Daz twierdził, że jak zgrywaliśmy twardzieli, to jej się robiło... – Lowe mrugnął porozumiewawczo. – Ale gadaliśmy bzdury Wcale jej nie podniecaliśmy Po prostu było z niej wścibskie krówsko. – Czy kiedykolwiek wspomnieliście przy niej o swojej kryjówce? – Pewnie tak. Często się z tego śmialiśmy, że wszystkie te zadzierające nos mamuśki przewijają swoje pociechy na naszym towarze. – Towarze? Przed chwilą mówiłeś, że przechowywałeś narkotyki na własny użytek. – To tylko takie sformułowanie. W normalnych okolicznościach Simon wpadłby w furię, widząc pętaka pokroju Vinny’ego Lowe’a wciskającego mu kit, ale teraz w jego głowie panował istny kocioł nerwowych myśli. Gniew wymagałby zbyt dużego skupienia, na które nie było go obecnie stać. Znalazłszy bezpośredni związek między Fancourtami a Darrylem Beerem, Simon miał wrażenie rosnącego pędu i walczył z lekką dezorientacją, która zawsze towarzyszyła mu na

tym etapie śledztwa. Jakaś jego część bała się odkrycia prawdy. Nie miał pojęcia, czemu. Miało to coś wspólnego z zawężającym się spektrum możliwości. Wywoływało w nim uczucie, jakby jakaś siła wpychała go we wjazd do tunelu. Simon był pewien, że Charlie, Sellers i Gibbs nie mieli nigdy takiego wrażenia. Gdyby już nastał jutrzejszy poranek! Ale to była w zasadzie tylko formalność, jeden telefon. Simon znał już prawdę. A może było coś jeszcze? Czyżby bał się nowych faktów? Nie mógł strząsnąć z siebie złego przeczucia, że coś czyha na niego za rogiem, coś, czego nie zdoła uniknąć, bo wciąż się do tego rogu zbliża. Alice. To go przerażało. Czego się o niej dowie? Modlił się, patrząc na jej rodzinną fotografię, by nie było to nic złego. Nagle się wzdrygnął. Nie chciał dłużej jej oglądać. Nie chciał nawet myśleć. Dlaczego? – Gwoli wyjaśnienia – odezwał się do Lowe’a, głównie po to, by odwrócić swoją uwagę od niechybnie dochodzącej do niego złowieszczej świadomości. – Którą z dwóch kobiet na tym zdjęciu nazywaliście z Beerem Damulką? Lowe wskazał Vivienne. Simonowi spadł głaz z serca.

33 Czwartek, 2 października 2003 Siedzę przy toaletce, szczotkując włosy, gdy do sypialni wchodzi David. – Pamiętasz nasz miesiąc miodowy? – mówię do niego, chcąc odezwać się, zanim on otworzy usta. – Pamiętasz pana i panią Głowajakstolików? I rodzinę Rodów Stewartów? Wieczory na tarasie, gdy piliśmy retsinę? Pamiętasz, jacy wtedy byliśmy szczęśliwi? – Wiem, że kilka wspólnie wymyślonych przezwisk nie przywróci tamtych uczuć, ale chcę, żeby David przypomniał sobie, że w ogóle istniały. Niech i on trochę pocierpi. Jego twarz wykrzywia pogardliwy grymas. – Może ty byłaś szczęśliwa – mówi. – Ja nie. Wiedziałem, że nigdy nie będziesz dla mnie znaczyła tyle, co Laura. – Nieprawda. Mówisz to tylko, żeby mnie zranić. – Pojechaliśmy do Grecji. Każdy może pojechać do Grecji. Z Laurą byliśmy na Mauritiusie. Na nią nie szkoda mi było wydać takich pieniędzy.

– To nie ma znaczenia, ile wydajesz pieniędzy. Nigdy nie miało. Twoja matka i tak zawsze daje ci, ile chcesz. Ile razy przez te wszystkie lata Vivienne ratowała twoją firmę? Założę się, że więcej niż raz. Gdyby nie jej szczodrość, pracowałbyś pewnie w jakiejś zatęchłej fabryce. David zaciska zęby i wychodzi z pokoju. Ja dalej szczotkuję włosy. Czekam. Kilka minut później wraca. – Odłóż szczotkę – mówi. – Chcę z tobą porozmawiać. – Nie mam ci nic do powiedzenia, Davidzie. Trochę już za późno na rozmowy, nie uważasz? – Odłóż szczotkę! Zobacz, co mam. – Pokazuje mi zdjęcie, na którym jestem ja i moi rodzice. Zrobiono je, gdy byłam dzieckiem. Musiał wyjąć je z mojej torebki. To moja ulubiona fotografia naszej trójki. David o tym wie. Wie, że jeśli cokolwiek się z nią stanie, nie będę w stanie jej odzyskać. – Uważam, że z tamtą fryzurą było ci bardziej do twarzy – mówi. Na zdjęciu mam pięć lat i nietwarzową, chłopięcą fryzurę z krótkimi włosami z tyłu i po bokach. Moi rodzice nie przywiązywali przesadnej wagi do mody Nic ich nie obchodził wygląd zewnętrzny.

– Nie lubię włochatych kobiet – oznajmia rzeczowo David. – Im mniej włosów, tym lepiej. – Laura miała długie włosy – nie mogę się powstrzymać przed tą uwagą. – Owszem, ale nie były tak oklapłe i tłuste jak twoje. Poza tym nie miała włosów na całym ciele. Zauważyłem, jak robiłaś dzisiaj swój mały striptiz w kuchni, że już dawno nie goliłaś się pod pachami. – Ktoś porwał moją córkę – mówię monotonnym głosem. – Wygląd nie zaprząta mi teraz głowy. – To widać. Założę się, że nóg też nie golisz. – Zgadza się – mówię. Wiem, co mnie czeka, ale po raz pierwszy widzę drogę wyjścia. Najpierw jednak muszę ugrzęznąć głębiej. – Dlaczego to zrobiłeś? – pytam. – Co takiego? – Czemu powiedziałeś, że nie chciałam się przebrać, mimo że to ty nie pozwoliłeś mi zdjąć brudnej bluzy? – Bo na to zasługujesz – mówi David. – Bo ty jesteś brudna, w głębi duszy I najwyższy czas, żeby mama zdała sobie z tego sprawę. Kiwam głową. David podchodzi do mnie. Wkłada rękę do kieszeni i wyciąga z niej kuchenne nożyczki z

białym uchwytem i jednorazową maszynkę do golenia. Trzyma mi przed twarzą czarnobiałe zdjęcie moich rodziców. – To był szczęśliwszy okres w twoim życiu, prawda? – mówi. – Pewnie chciałabyś zawrócić czas. – Tak. – Wtedy nie byłaś kłamczuchą. Nie byłaś odrażająca i owłosiona. Nic nie odpowiadam. – No to teraz dam ci szansę. – Skinięciem głowy pokazuje na nożyczki i maszynkę do golenia. – Obetnij włosy tak jak na zdjęciu. A gdy już skończysz, masz zdjąć koszulę nocną i zgolić resztę włosów. – Nie – mówię. – Nie każ mi tego robić. – Niczego ci nie każę. Masz całkowicie wolną rękę. Ale ja również. Pamiętaj o tym, Alice. Ja również. – Co chcesz, żebym zrobiła? Powiedz dokładnie, co mam zrobić. – Weź nożyczki – zaczyna powoli, jakbym była niedorozwinięta. – Obetnij wszystkie te cienkie, potargane, zasmarkane włosy Potem zdejmij koszulę nocną i ogól nogi i pachy A jak już to zrobisz, możesz ogolić się między nogami. A potem przejdź do włosów na rękach i do brwi.

Jak już to wszystko zgolisz, pozwolę ci pójść do łóżka. Jutro ważny dzień. – A jeśli odmówię? – To podrę to na drobne kawałki. – Macha mi zdjęciem przed oczyma. – Pożegnasz się z mamą i tatą. Znowu. Nagły wstrząs burzy mur obronny, który zbudowałam wokół swojego serca kierowana drętwym niedowierzaniem i koniecznością. Krzywię twarz w bólu, co widząc, David uśmiecha się, zadowolony, że trafił w dziesiątkę. – Dobrze, zrobię to – mówię. – Ale nie przy tobie. – Nigdzie się nie wybieram. Ty mnie skrzywdziłaś, więc mam prawo patrzeć. Do dzieła. Jestem zmęczony, chciałbym już pójść spać. – I pewnie powiesz Vivienne, że zrobiłam to z własnej woli, tak? Kolejny dowód na moją deprawację. – W piątek, gdy zaczęłaś udawać, że nasza córką jest obca, miałem już wszystkie dowody, jakich potrzebowałem. Ale niektórych ludzi trudniej przekonać. Mama na ogół działa szybciej, nie tak jak z tobą. Choć wydaje mi się, że już zaczyna rozumieć sytuację. Ten dzisiejszy

spektakl... Jak zobaczy, co zrobiłaś z włosami, z brwiami i gdy znajdzie stertę włosów na podłodze sypialni... Bo taki z ciebie świntuch, że przecież po sobie nie posprzątasz... Dla moich celów powiedział już dostatecznie dużo. Podchodzę do szafy, otwieram ją i wyjmuję dyktafon, który schowałam dziś rano w kieszeni jego spodni. Naciskam guzik „stop”, upewniając się, że David mnie widzi, po czym robię krok w tył, trzymając małe, srebrne urządzenie za plecami. – Wszystko, co tu powiedziałeś, jest nagrane na taśmę – mówię mu. Jego twarz momentalnie pąsowieje. David robi krok w moją stronę. – Nie ruszaj się – mówię. – Bo zacznę krzyczeć. Nie zdążysz zabrać mi kasety i zniszczyć jej, nim Vivienne tu przybiegnie. Dobrze wiesz, jak szybka jest, gdy dzieje się coś, nad czym nie ma jeszcze kontroli. Więc zrobisz, co ci każę, o ile nie chcesz, żeby twoja mamusia dowiedziała się, jaki z ciebie chory, pokręcony typ. David tężeje. Stara się nie dać po sobie poznać, jak bardzo się przejmuje, ale ja wiem, co się kotłuje w jego głowie. Zawsze odgrywał przed swoją matką rolę idealnego chłopca. Nie

przeżyłby, gdyby został zdemaskowany jako perwersyjny sadysta. – Na szczęście dla ciebie ja nie jestem tak zepsuta jak ty – mówię. – Chcę od ciebie tylko tego, żebyś zostawił mnie w spokoju. Nie mów do mnie ani nawet na mnie nie patrz. Przestań wymyślać nowe sposoby tortur. Udawaj, że w ogóle mnie tu nie ma. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, ty żałosna kanalio. – David wzrusza ramionami, udając, że nie zrobiłam na nim wrażenia. – Aha, jeszcze jedno. – Co znowu? – Gdzie jest Florence? Co z nią zrobiłeś? Powiedz mi, to zniszczę taśmę. – To akurat bardzo łatwe – mówi David z pogardą. – Leży w swoim pokoiku. Jest tutaj, w naszym domu, cały czas. Kręcę smutno głową. – Dobranoc, Davidzie – mówię. Wychodzę z pokoju i mocno ściskając w dłoni dyktafon, cicho zamykam za sobą drzwi.

34 10/10/03, 9.00 – Czy to nowo odkryty ósmy krąg piekła? – powiedziała Charlie, komentując panujący wokół niej chaos. Była z Simonem w Chompers, należącym do klubu Waterfront barze, hałaśliwym, stylizowanym na amerykański i pełnym sztucznie opalonych rodziców w ubraniach sportowych i ich zakatarzonych, piskliwych pociech. The Eye of the Tiger zespołu Survivor leciało z głośników ustawionych na pełny regulator. – Skąd tutaj taki tłum? – Czekają na otwarcie przechowalni dla dzieci – powiedział Simon. – Powinna być otwarta od pół godziny Domyślam się, że były problemy ze znalezieniem zastępstwa za dziewczynę Lowe’a. Popatrz. – Skinął głową na wchodzącą właśnie do baru piegowatą kobietę z rudymi włosami upiętymi w kucyk. Stanęła w drzwiach i zamachała. Na jej widok większość dorosłych podskoczyła z krzeseł i zaczęła gromadzić swoje dzieci i torby. – Lisa Feather – rzekł Simon. – Była asystentką Donny. Może

teraz jest szefową. – Skąd ty to wszystko wiesz? – zapytała Charlie. – Przyszedłem wcześniej. Sprawdziłem już przechowalnię. Nie chciałem tego robić w obecności dzieciaków. – Potarł pasek zegarka kciukiem i palcem wskazującym prawej dłoni. – I co? I po sprawdzeniu przechowalni, czekając na Charlie, wykonał dwa telefony Wczoraj sądził, że wystarczy jeden, ale w środku nocy usiadł nagle w łóżku, gdyż zrozumiał, dlaczego czuł niepokój, patrząc na to cholerne zdjęcie Alice, Davida, Vivienne i Feliksa zrobione w ogrodzie za ich domem. Uzmysłowił sobie wtedy, że będzie musiał zadzwonić w dwa miejsca, nie jedno. Teraz, gdy już to zrobił, spełniły się jego nadzieje, ale wraz z nimi również najgorsze obawy Nic już nie kołatało się w jego podświadomości, wszystko wypłynęło na powierzchnię. Simon widział pełen obraz tak wyraźnie jak w tej chwili twarz Charlie. – Simon? Co z tą przechowalnią? – Lowe miał rację. Pokój do przewijania jest obok kibla. Od głównego pomieszczenia odgradzają go zamknięte drzwi. Schowanie tam

czegokolwiek byłoby bułką z masłem. Charlie przytaknęła. Czuła się, jakby rozpoczęła właśnie długotrwałą rekonwalescencję po ciężkiej chorobie. Była rozbita na drobne kawałki i miała jedynie dwie możliwości do wyboru: pogrążyć się głębiej lub walczyć o odzyskanie równowagi. Zdecydowała się na to drugie. Simon jej nie kochał i tak już miało zostać. Nie wiedziała, dlaczego odepchnął ją na imprezie u Sellersa ani czy komukolwiek o tym powiedział, i nigdy już nie miała się tego dowiedzieć. Było coś pocieszającego w zaakceptowaniu, że niektóre rzeczy pozostaną poza jej wpływem. Ale tylko niektóre. Charlie wiedziała, gdy tylko była w stanie racjonalnie to rozważać, że jej wartość jako człowieka nie miała związku z opinią Simona na jej temat. Była pewną siebie kobietą, jeszcze zanim się pojawił, i była zdolna znów się nią stać. I dopóki nie nadejdzie ten dzień, bez względu na to, jak źle się będzie czuła, zamierzała zachowywać się poprawnie. Postanowiła odnosić się do Simona z życzliwością, zamiast od razu odrzucać jego poglądy tylko dlatego, że to on je wyrażał. Miała nadzieję, że nie okaże się na tyle głupia, by pozwolić facetowi, który jej nie doceniał,

spieprzyć jej pracę, jedyną rzecz, w jakiej zawsze uważała się za dobrą. – Tędy wchodzili Beer i Lowe. – Simon pokazał na drzwi prowadzące na Alder Street. – Tym wejściem wchodziłem na spotkania z Alice Fancourt. Przy obydwu okazjach. – Czyli Beer korzystał z klubu fitness bez płacenia i tutaj, w przechowalni dla dzieci, ukrył nóż, którym zabił Laurę Cryer, tak? To nasza teoria? Czy to cała nasza teoria? Simon nie był jeszcze pewien, czy powiedzieć Charlie część tego, co ustalił, czy nic. Na pewno nie wszystko. Ale jeśli wyjawi część, to sama może wykonać telefon i dowiedzieć się całej reszty. Cholera. Nie cierpiał stać w narożniku. – Beer i Lowe nazywali Vivienne Damulką – powiedział. – Podobno często podsłuchiwała ich, jak ględzili o swoich przygodach z wymiarem sprawiedliwości. Wiedziała, że DNA Beera będzie w naszej bazie danych, nie jest głupia. Chciała śmierci Cryer, bo Cryer ograniczała jej dostęp do wnuka, ale nie zaryzykowałaby zabicia jej, gdyby nie miała pewności, że nie zostanie złapana. Nie ma na to lepszego sposobu niż wrobienie kogoś innego i podrzucenie materiału genetycznego na miejscu

zbrodni. Zwłaszcza gdy tym innym jest dobrze znany policji przestępca. – I co? Pewnego dnia wychyliła się z jacuzzi i wyrwała Beerowi z głowy kosmyk włosów? – Jaki jeden przedmiot każda osoba ma cały czas przy sobie w takim miejscu jak Waterfront? No, pomyśl: pływalnia, jacuzzi, sauna – co byś ze sobą wzięła? – Fajki. – Ręcznik – powiedział Simon. – Vivienne musiała tylko zamienić swój ręcznik z ręcznikiem Beera. Albo poczekać, aż Beer wyrzuci swój i potem go zabrać. Byłoby na nim pełno jego włosów i naskórka. – Na pewno by ją zobaczył – odparła Charlie. – A jeśli zawsze zostawiał swój ręcznik w przebieralni i nie brał go ze sobą na pływalnię? – A jeśli go brał? – nie poddawał się Simon. – Jeśli Vivienne obserwowała go tygodniami, miesiącami, opracowując swój plan? Przez ten czas poznałaby jego nawyki, nie uważasz? Wiedziałaby, kiedy najlepiej zabrać mu ręcznik. – Niech już to kupi, modlił się w myślach. Nie mógł się zmusić do wyjawienia reszty, choć wiedział, że w końcu będzie musiał to zrobić. Chyba że Vivienne Fancourt się przyzna. Ale

niby czemu miałaby to zrobić? – To wszystko tylko spekulacje – westchnęła Charlie. – Wiem. – Simon zacisnął usta w zniecierpliwieniu. Były teraz cienką kreską. – Ale skoro już tu jesteśmy, nie zaszkodzi sprawdzić, jak wygląda sytuacja z ręcznikami. Charlie wzruszyła ramionami i przytaknęła. Warto było rzucić okiem, pomyślała. – David i Vivienne Fancourt musieli się nieźle ucieszyć, gdy Beer się przyznał – mamrotał pod nosem Simon. – Czyli zakładasz, że działali wspólnie? – Zakładał całe mnóstwo rzeczy i Charlie wiedziała, że swoim pytaniem idzie mu na rękę. Cholera. Czy byłaby równie gotowa pójść za Sellersem i Gibbsem, gdyby to oni postanowili zweryfikować swoje niemożliwe do udowodnienia przeczucie? Czy zachowywała się wobec Simona poprawnie, jak to sobie obiecała, czy traktowała go jednak preferencyjnie? – Nawet jeśli masz rację, to tylko zgadujesz. Nie masz żadnych dowodów. Oczy Simona płonęły determinacją. – Dzisiaj znajdę Alice – powiedział. Charlie pomyślała o ubraniach, butach, samochodzie i kartach bankowych, których

Alice nie wzięła ze sobą. I o wszystkich rzeczach Florence pozostawionych w domu Pod Wiązami. Obawiała się najgorszego. – Jesteś w niej zakochany, prawda? – zapytała. Nie było nic złego w zadaniu tego pytania, pomyślała. Jako przyjaciółka. – Wcześniej może nie byłeś, ale teraz jesteś. Zakochałeś się w niej w dniu, w którym zaginęła. Właśnie to uczyniło ją w twoich oczach idealną kobietą. – Mówiąc te słowa, czuła, że znajduje brakujące kawałki układanki. – Mamy robotę – odparł szorstko Simon. – Na basen trzeba zjechać windą. Charlie weszła za nim do wyłożonego dywanem wewnętrznego korytarza wypełnionego brzęczącym dźwiękiem i zapachem lilii. Naprzeciwko nich wisiała miedziana tabliczka z napisem „Recepcja”, a pod nią czarna strzałka. Szli obok siebie w wyznaczonym kierunku, nie zamieniając słowa. Umysł Charlie szalał, wypełniając luki w jej nowej teorii. Simon, jasnoczerwony na twarzy, starannie unikał jej spojrzenia. Na pewno miała rację. Nie chciał kobiety w swoim życiu, nie naprawdę. Wolał fantazję, kogoś wyobrażonego i nieosiągalnego. Któż byłby lepszy od

zaginionej kobiety? Charlie weszła za Simonem do windy, której trzy z czterech ścian pokryte były od połowy w górę lustrami, i nacisnęła guzik oznaczony „NP”. Tutaj było im jeszcze trudniej unikać swoich spojrzeń. Podróż z parteru na niższy parter zdawała się niemożliwie długa. W pewnym momencie Charlie zdała sobie sprawę, że wstrzymuje oddech. Teraz wiedziała, jakie to uczucie utknąć w windzie, a ta, którą jechali, nie zepsuła się przecież. Wyjście przyniosło ulgę. Kolejny korytarz wyłożony dywanem. Tym razem miedziana tabliczka na ścianie mówiła „Pływalnia”. Charlie słyszała odbijany echem plusk wody i niski bulgot, szmer wibrujący u jej stóp. – Jesteśmy – powiedziała. Po ich lewej były dwa wejścia. Przebieralnie. – Prawdopodobnie można przez nie przejść bezpośrednio na basen – rzekł Simon. – Boże, każdy debil by tu wszedł. Mogliby trochę zacieśnić kontrolę. Charlie wzruszyła ramionami. – Wątpię, żeby było wiele osób, którym przyszłoby do głowy zakraść się do klubu fitness bez płacenia. Każdy raczej by założył, że to niewykonalne. Klub, do którego chodzi moja

siostra, jest jak Pentagon. Bez karty magnetycznej bramka się nie otworzy – Spójrz. – Simon pokazał na duży drewniany kredens stojący tuż przed nimi. Po jednej stronie jego blatu leżała sterta białych ręczników. W drugiej był spory kwadratowy otwór. – Czy to jest to, co myślę? – Kosz na ręczniki. Gdy Charlie wypowiadała te słowa, jedne z drzwi otwarły się i wyszła z nich kobieta z mokrymi włosami, w jednej ręce trzymając zwinięty ręcznik, w drugiej niosąc torbę sportową Nike. Miała przekrzywioną głowę, ściskając między barkiem a uchem różowy telefon komórkowy. – ...cholerny basen i prysznice były zimne – powiedziała wściekła do słuchawki. – Jeden z bojlerów jest zepsuty Jak do jutra czegoś z tym nie zrobią, zażądam zniżki za następny miesiąc. – Wrzuciła ręcznik do kwadratowego otworu. Nie spadł zbyt nisko, z innych ułożona już była pokaźnych rozmiarów sterta. Kobieta cmoknęła i poszła w stronę schodów, teraz już trzymając telefon w dłoni i wciąż się skarżąc. – Musiałbym tylko sięgnąć, żeby wyciągnąć jej ręcznik – powiedział Simon. – I wrobić ją w morderstwo.

Charlie wiedziała, że jej partner ma rację. Miał rację co do tego, że to było możliwe, ale niekoniecznie co do tego, że tak właśnie było. – Simon, jesteś prawiczkiem? – spytała.

35 Czwartek, 2 października 2003 Stoję w kuchni, ściskając w dłoni kasetę od dyktafonu. Nie mogę uwierzyć, że mój zrodzony z desperacji plan zadziałał. Davidowi nawet przez myśl nie przeszło, że blefuję. Moja torebka leży na blacie kuchennym, pod oknem, a obok niej klucze, telefon komórkowy i zegarek – wszystkie moje skonfiskowane rzeczy Biorę zegarek i zakładam na rękę, niemalże spodziewając się, że za chwilę zacznie wyć alarm. Zastanawiam się, czy powinnam schować taśmę do torebki, ukryć gdzieś indziej, czy zniszczyć. Wtedy słyszę czyjś oddech za plecami. Zaciskam dłoń na kasecie i odwracam się. Vivienne stoi jakieś pół metra przede mną. Ciekawe, czy zamierzała mnie dotknąć. Ma na sobie swoją granatową podomkę narzuconą na piżamę z białego jedwabiu. Jej skóra błyszczy od nocnego kremu, najlepszego, jaki ma do zaoferowania salon piękności Waterfront. Twarz Vivienne jest tłusta i biała. Przypomina widmo. – Co robisz? – pyta mnie. Zazwyczaj nie

schodzę na dół, gdy ona leży już w łóżku. Nikt wtedy nie schodzi. Vivienne nie może zasnąć, wiedząc, że ktoś inny jest na nogach. To jedna z wielu niepisanych zasad jej domu. Ta zmiana mojej zwyczajowej rutyny wyczuliła ją na potencjalne niebezpieczeństwo. Postanawiam zastosować jej własną taktykę i odpowiadam pytaniem na pytanie. – Denerwujesz się jutrzejszym dniem? – Nie jest zadowolona z mojego wścibiania nosa w jej życie psychiczne. To ona jest tą, która zadaje pytania. Zawsze. – Mnie jest łatwiej – ciągnę. Przy każdym słowie serce skacze mi do gardła. – Wiem, jaki będzie wynik testu. Ty nie. To musi być dla ciebie straszne. To wyczekiwanie w niepewności. – Gdyby nie mój niedawny tryumf nad Davidem, nie miałabym odwagi odzywać się w ten sposób do Vivienne. Mam wrażenie, jakby zapłonął znów zapalnik mojej wewnętrznego poczucia wartości, choć płomyk jest wciąż bardzo słaby. Jej oczy błyszczą gniewnie. Vivienne to dumna kobieta. Nienawidzi, gdy się jej wytyka, że jest w gorszym położeniu niż ktoś inny. – Dowiem się na czas – mówi. Nagle, jakby zdała sobie sprawę, że przyznała się do niepewności, dodaje: – David jest moim synem.

Wierzę mu. Ty ostatnio nie byłaś sobą. Wiesz o tym. – Dlaczego nazywasz ją „dzieckiem”, jeśli wierzysz Davidowi? Od powrotu z Florydy ani razu nie powiedziałaś o niej „Florence”. Nie pieścisz jej. Opiekujesz się nią, lecz jej nie dotykasz. Vivienne zwilża wargi językiem. Jeszcze raz próbuje się uśmiechnąć, ale tym razem jest jej jeszcze trudniej. – Chciałam być taktowna – mówi. – Miałam na względzie twoje samopoczucie. – Nieprawda. W głębi duszy nie potrafisz całkowicie odrzucić tego, co mówię. Jestem matką Florence. Wiesz, co to znaczy być matką. Poza tym zawsze mnie lubiłaś i darzyłaś zaufaniem. Nazywasz Twarzyczkę „dzieckiem”, bo tak jak ja nie wiesz, kim jest. I przeraża cię jutrzejszy dzień, ponieważ już wkrótce będziesz musiała stawić czoło tej samej prawdzie, którą ja poznałam w piątek: Florence zaginęła. Nie będziesz mogła dłużej się łudzić. – To jakieś psychobrednie – syczy, plując mi w twarz. Ścięgna jej zaciśniętych pięści wystają niczym sznury. – Będzie mi brakowało Twarzyczki – mówię szeptem. – Gdy będziemy musieli ją oddać.

– Oddać? – Vivienne zaczyna tracić głowę. – Policji. Przecież nie pozwolą nam opiekować się nie naszym dzieckiem. Zabiorą ją nam. Nie będziemy mieli żadnego dziecka. – Mój głos drży. Vivienne rzuca się na mnie i popycha mocno obiema rękami. Krzyczę zaskoczona i tracę równowagę. Opadając na podłogę, uderzam barkami w piekarnik. Z bólu przez kilka minut nie mogę się ruszać. Zwijam się w kłębek, leżąc na boku. Vivienne pochyla się nade mną. Czuję ostry konwaliowy zapach jej kremu do twarzy. – To wszystko twoja wina! – krzyczy przeraźliwie. Dźwięk jej niekontrolowanego gniewu jest dla mnie bardziej wstrząsający niż fizyczny atak na mnie. Nigdy w życiu nie słyszałam, by tak wrzeszczała. – Jaka matka wychodzi sama z domu i zostawia dziecko w domu, bez ochrony przed porywaczami? Jaka matka robi coś takiego? – Jej twarz wisi nad moją. Widzę jej usta, otwarte szeroko niczym ciemna grota. Czuję woń miętowej pasty do zębów i mojego własnego potu, mojego strachu przed Vivienne. A po chwili znów jestem sama w kuchni. Mocno ściskam w dłoni kasetę do dyktafonu.

36 10/10/03, 10.00 – Dziś nie jest pierwszy kwietnia? – Inspektor Giles Proust walnął kubkiem o stół i wziął do ręki swój kalendarz, przyglądając mu się z przesadną uwagą. Mały pokaz dla Charlie i Simona. Charlie zauważyła, że terminarz Prousta i w tym roku pochodził z fundacji charytatywnej „Stopy i usta”, dla której pracowała jego żona. Nie chodzi o choroby stóp i ust, wyjaśnił inspektor kilka lat temu, ale o ludzi bez rąk, którzy malują nogami i ustami. – Nie, sir – odparła Charlie. – Tak też myślałem. Czyli to nie jest kiepski żart. Naprawdę sugerujecie, że powinienem roztrwonić cenne fundusze naszego wydziału na przetrząśnięcie jakiegoś domu w poszukiwaniu jednej torebki. – Zgadza się. – Wymyśliliście to w saunie? Spędzacie ostatnio dużo czasu w takich miejscach? Waterhouse? Simon poprawił się w krześle. Powiedz coś,

palancie. Powiedz mu, co wiesz. – Co w ogóle dzieje się w takich klubach? – zapytał Proust. – Pływanie, sir. Są też siłownie i sale do ćwiczeń. Jacuzzi, sauna, komory parowe. W niektórych są też baseny z lodowatą wodą. – Jak to? – Wskakuje się do nich po sesji w saunie albo komorze parowej – wyjaśniła Charlie. Proust kręcił głową. – To znaczy, że najpierw człowiek się rozgrzewa, żeby potem się schłodzić? – Podobno to dobre na krążenie. – A jacuzzi? To wysiadywanie w ciepłej, bulgoczącej wodzie, zgadza się? Charlie przytaknęła. – To bardzo odprężające. Proust spojrzał na Simona. – Kręcą cię takie rozrywki, Waterhouse? Jak zwykle Charlie odczuwała pokusę, by wtrącić się i odpowiedzieć za Simona. Powstrzymała się jednak. Nie jej zadaniem było go bronić. Powinna pozwolić mu mówić za siebie, tak jak zrobiłaby to w wypadku Sellersa i Gibbsa. – Nie, sir – odparł Simon. – To dobrze.

Wciąż nie odpowiedział na jej pytanie, to, które zadała mu w klubie Waterfront. Nie powtórzyła go. Czyżby rozcieńczała fakty, by uratować swój honor? Raczej nie. Im głębiej badała swoje podejrzenia, tym stawały się mocniejsze. Wszystko trzymało się kupy Simon nigdy nie miał dziewczyny, nigdy nie wspominał dawnych romansów ani poważnych związków. Gibbs z Sellersem zawsze mówili, że jest pewnie jedną z tych aseksualnych osób, jak ten komik Stephen Fry, czy jak mu tam... Morrissey? Na pewno był prawiczkiem. Bał się seksu, nie chciał nikomu zdradzić swojego łóżkowego niedoświadczenia. Właśnie dlatego uciekł od niej na imprezie Sellersa i dlatego nie angażował się w miłosne związki. Nieobecna Alice Fancourt była dla niego idealna. Cokolwiek do niej czuł, emocje te musiały pozostać w sferze teorii. Gdybym nagle zniknęła, może i we mnie by się zakochał, pomyślała Charlie. I wtedy przypomniała sobie kolejne ze swoich najnowszych postanowień: nie myśl o nim, gdy powinnaś skupić się na pracy. – Sir, gdybyśmy mieli nakaz przeszukania... – zaczęła. – Przepraszam, sierżancie, ale nie jestem

przekonany. Beer siedzący w tej samej ciepłej wodzie co Vivienne Fancourt to mógł być czysty przypadek. Sellers i Gibbs gadali z nim jeszcze raz i nadal twierdzi, że to on zabił Laurę Cryer. Po co miałby kłamać? – Boi się dłuższej odsiadki – odparła Charlie. – Nie wyjdzie mu to na zdrowie, jeśli przyzna się, że skłamał pod przysięgą, żeby dostać łagodniejszy wyrok. Możliwe też, że boi się tego, co go czeka na ulicy. Ci sami ludzie, którzy kiedyś go chronili, teraz będą na niego polować. – Beer przywiązał się do swojego wyobrażenia Laury Cryer – powiedział Simon, grając na czas. – Ma na jej punkcie lekkiego bzika. Kiedy u niego byłem, odniosłem wrażenie, że wydaje mu się, iż jest między nimi jakaś więź. Może przyznanie się, że to nie on ją zabił, przerwałoby tę więź. Proust prychnął. – Bardzo głębokie, Waterhouse. Bardzo psychologiczne. Posłuchajcie, nóż, który według laboratorium mógł być użyty do zamordowania Cryer, właśnie znalazł się w kryjówce Beera. – Charlie otworzyła usta, ale inspektor uniósł dłoń, by ją uciszyć. – Nawet jeśli macie rację, że David i Vivienne Fancourt zamordowali Laurę i

wrobili w to Beera, to po takim upływie czasu szanse na znalezienie torebki w ich domu są nikłe. – Niektórzy zabójcy trzymają pamiątki – rzekła Charlie. – Zwłaszcza gdy morderstwo miało charakter osobisty, gdy ofiara coś dla nich znaczyła. Proust nagle się zezłościł. – Dlaczego w ogóle tracę na to czas? – powiedział. – Przesłuchajcie Vivienne i Davida Fancourtów, niech zaczną śpiewać. Czemu opcja, która przychodzi wam do głowy jako pierwsza, wymaga czasu i pieniędzy, na które mnie nie stać? Zaczyna się, pomyślał Simon. Kolejne kazanie Prousta. – Wiecie, jak niemożliwe są moje dni w pracy? Macie choćby zielone pojęcie? Nie? Tak podejrzewałem. Pozwólcie zatem, że wam powiem. Przychodzę tu każdego dnia rano z listą rzeczy do zrobienia, którą przynoszę z poprzedniego dnia. Problem polega na tym, że nim zdążę zająć się pierwszą pozycją na tej liście, ni stąd, ni zowąd pojawiają się nowe zadania – robota papierkowa, idioci mnożący bez powodu problemy, ludzie, którzy muszą się ze mną zobaczyć albo muszą ze mną

porozmawiać. – Proust się skrzywił, najwyraźniej dla zaznaczenia, jak zdumiewający, według niego, poziom zepsucia wyraża się w obu tych potrzebach. – Tak właśnie wygląda życie detektywa inspektora. To jakby stać przed pękniętą zaporą wodną i dawać się nieustannie pchać do tyłu. Każdego dnia, gdy wracam do domu, mam ze sobą listę zadań dłuższą niż ta, z którą wychodziłem rano do pracy Teraz przynajmniej mogę skreślić jedną pozycję: Mandy Buckley. Charlie podniosła wzrok i patrzyła na Prousta wyczekująco. – Poczekamy jakiś czas w nadziei, że się pojawi. Przykro mi, sierżancie. Rozmawiałem z kilkoma osobami i panuje zgoda co do tego, że nie sposób usprawiedliwić jakichkolwiek wydatków w tym względzie. Nie mamy żadnych dowodów, by ją o cokolwiek podejrzewać. Charlie nie mogła się z tym zgodzić. Zaczynam za bardzo ufać instynktowi, jak Simon, pomyślała ze smutkiem. Simon odchrząknął i pochylił się do przodu. – Sir, Charlie, jest coś, o czym wam jeszcze nie powiedziałem. Mroźny jęknął. – Moje tętno przyspiesza, Waterhouse. O co

chodzi? A o tym, że wcześniej nam tego nie powiedziałeś, porozmawiamy sobie podczas dochodzenia dyscyplinarnego. No więc? Simon czuł na sobie pełne niepokoju spojrzenie Charlie. – Chodzi o szkołę Feliksa Fancourta, czyli szkołę Stanleya Sidgwicka. Alice powiedziała mi, że Vivienne zapisała do niej Florence, zanim jeszcze dziewczynka przyszła na świat. Podobno trzeba tak robić, bo mają tam bardzo wielu chętnych. Na miejsce czeka się kilka lat. – I co w związku z tym? – dopytywał się Proust. – To jest wydział kryminalny, nie kuratorium oświaty Do czego zmierzasz? – Gdy byłem u rodziców Laury, jej ojciec powiedział mi, że zaraz po jej śmierci Vivienne zabrała Feliksa z jego żłobka i umieściła w szkole Stanleya Sidgwicka. Ale jak to mogła zrobić, jeśli już wcześniej nie zapisała go na liście? Nie mieliby dla niego miejsca. A skoro był zapisany wcześniej... Skąd Vivienne mogła wiedzieć, że to ona zdecyduje, do jakiej szkoły pójdzie Feliks? – Cholera! – wymamrotała Charlie. Umysł Simona nie przestawał jej zadziwiać. Nic nie umykało jego uwadze. – Uznałem, że musiała wpisać go na listę

oczekujących, i zastanawiałem się, kiedy to zrobiła. Możliwe, że planowała morderstwo latami. Z drugiej strony niewykluczone, że zarezerwowała mu miejsce tak jak Florence, w nadziei, że Laura dostrzeże sens w posłaniu Feliksa do tej szkoły. Z tym że jeśli Feliks nie zająłby swojego miejsca w odpowiednim wieku, szkoła przydzieliłaby je innemu uczniowi. – Musiałaby to zrobić – powiedziała Charlie. Proust przebiegał palcem wskazującym po krawędzi kubka. Milczał. – Zadzwoniłem dziś rano do szkoły Stanleya Sidgwicka – ciągnął Simon. – Vivienne faktycznie zarejestrowała Feliksa, nim się urodził. Miał zacząć od przedszkola we wrześniu tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku, po skończeniu dwóch lat. Szkołę zaczynają w wieku trzech lat. – To o wiele za wcześnie – wtrącił się Proust. – Moje dzieci były w domu aż do skończenia pięciu lat. Ale ty na pewno nie, pomyślała Charlie. To Lizzie Proust siedziała z bachorami, zdrapując z dywanu zaschniętą papkę Gerbera. Simon zignorował tę dygresję. – Ale Felix nie poszedł do Sidgwicka we wrześniu dziewięćdziesiątego dziewiątego.

Laura wtedy jeszcze żyła i nie miała najmniejszego zamiaru go tam posyłać. Jednak jego miejsca nie przydzielono nikomu innemu. – Co takiego? – zaciekawił się Proust. – Dlaczego? – spytała Charlie. – Bo Vivienne Fancourt od początku opłacała czesne, tak jakby Felix chodził na zajęcia. Podobno twierdziła, że płacąc, zmusza ich do rezerwowania jego miejsca. I w listopadzie tego samego roku oznajmiła sekretarce szkoły do spraw przyjęć nowych uczniów, Sally Hunt, że Felix rozpocznie naukę w styczniu dwa tysiące pierwszego, na początku wiosennego semestru. Laura zginęła w grudniu dwutysięcznego. – Simon powoli wypuścił powietrze z płuc. To im na razie wystarczy. Nie przyjdzie im do głowy, że wciąż coś zataja. – Cholera jasna! – Charlie kręciła głową. – Z rocznym wyprzedzeniem wiedziała, że zamorduje Laurę Cryer i wiedziała, w którym dniu. Dlaczego tak długo zwlekała? Simon wzruszył ramionami. – Może to wcale nie tak długo, gdy się planuje morderstwo. Nigdy wcześniej tego nie zrobiła, musiała się do tego mentalnie przygotować. Niewykluczone też, że czerpała satysfakcję z tego oczekiwania. Ilekroć

odwiedzała Laurę podczas tych napiętych spotkań, kiedy matka Feliksa zdawała się mieć nad nią kontrolę, Vivienne w duchu tryumfowała. Proust klepnął dłońmi o blat biurka. – Jak już mówiłem: przesłuchajcie Vivienne Fancourt. Wymuście z niej zeznania. Z tym co już mamy, bez trudu skłonimy ją, żeby sama oddała nam torebkę Cryer, jeśli jeszcze ją ma. Prawdopodobnie przyzna się do winy w kilka minut. – Wątpię – powiedziała Charlie. – Nie zna jej pan. – Proust nie znał nikogo. Czasami wydawało jej się, że cała jego wiedza o świecie opierała się na tym, co mówi mu Lizzie, ona i jego agenci w terenie. – Vivienne Fancourt nie boi się mnie i Simona. – Zwróciła się do niego po wsparcie. – Mam rację? – Simon wzruszył ramionami. Wciąż nie oskarżyli jej o morderstwo i wrobienie niewinnej osoby. – No proszę cię. Wiesz, jaka ona jest. Uważa nas za parę gówniarzy – powiedziała Charlie. Wiesz, jaka ona jest. Gdzie Simon słyszał to albo podobne zdanie? Pamiętał, że wtedy zabrzmiało mu osobliwie, ale nie pamiętał, kto je wypowiedział, na czyj temat ani w jakim kontekście. Zmarszczył brwi, próbując

odświeżyć pamięć. Charlie stukała niecierpliwie palcami w kolano. – Sir, wydaje mi się... – Czy ma to związek z ręcznikami? – Nie. – Dobrze to słyszeć. – Sir, jest pan mniej więcej w wieku Vivienne Fancourt. Jest pan starszym oficerem. Tej kobiecie wydaje się, że mnie i Simona może sobie owinąć wokół palca, bo jesteśmy od niej znacznie młodsi. Ale gdyby pan się do niej wybrał... Bez urazy, sir, ale jeśli pan chce, bywa pan naprawdę groźny. – Ja? – Proust był zdumiony Chwycił krawędź biurka obiema rękami. – Nie chcesz chyba powiedzieć, że to ja powinienem ją przesłuchać? – Uważam, że to świetny pomysł. – Charlie pochyliła się w przód. – Mógłby pan zmrozić ją swoim chłodem, to by jej napędziło strachu. Jest pan jedynym z nas trojga, który mógłby wyciągnąć z niej przyznanie się do winy. Pańska siła perswazji jest nieodparta. Proust zauważał pochlebstwa i im sprzeciwiał się tylko wtedy, gdy były kierowane do kogoś innego niż on sam.

– Nie wiem... I nie bardzo rozumiem, co masz na myśli przez „mrożenie jej swoim chłodem”. – Proszę pana, sir. To by naprawdę wiele zmieniło. Do mnie Vivienne Fancourt już przywykła. Jeśli pójdziemy wszyscy troje... – Charlie zamilkła. Jeszcze kilka dni wcześniej byłaby zbyt dumna i uparta, by prosić Prousta o pomoc. Przez ułamek sekundy poczuła irytację na myśl o tym, że stała się bardziej dojrzała. Niby czemu miałaby być lepszą osobą, skoro nikt inny nie podejmował podobnego wysiłku? A już na pewno nie Simon i Proust. – Jeśli pójdziecie obydwoje – powiedział Simon – ja nie idę. On miał już dokąd iść. Wie pan, jaka jest Alice. Tyle tylko, że po raz pierwszy, odkąd zobaczył ją na szczycie schodów, nie był pewien, czy faktycznie wie.

37 Piątek, 3 października 2003 Wchodzę na palcach do pokoju dziecięcego, zostawiając za sobą lekko uchylone drzwi. David się nie obudził, Vivienne też nie. Nikt mnie nie słyszał. Jeszcze. Muszę być szybka, tak szybka, jak to możliwe, ale bez głupich błędów. Pokonuję długość pokoju obserwowana bacznie przez drewnianego konia na biegunach. Podchodzę do łóżeczka mocno zdenerwowana, jakby spodziewając się, że nie zastanę w nim Twarzyczki, lecz jedynie pościel i pluszaki. Kolejny z okrutnych żartów Davida. Na szczęście jest tu, gdzie powinna być. Jej policzki wyglądają na ciepłe w świetle nocnej lampki z Kubusiem Puchatkiem. Po jej oddechu wiem, że śpi głęboko. To najlepszy moment. Zresztą innego nie będzie. Spod łóżeczka wyciągam koszyk. Jest już w nim prześcieradło i kocyk. Nie biorę niczego innego – żadnych ubrań, akcesoriów, nawet butelki z mlekiem. Nie chcę, by moje zniknięcie wyglądało na zaplanowane. Wszystkie książki, które czytałam, będąc w ciąży, mówiły, że

wyjście z domu z małym dzieckiem wydaje się wielką wyprawą ze względu na ilość bagażu, jaki trzeba ze sobą wziąć. Nie musi tak być, zwłaszcza gdy jest się dobrze przygotowanym, a ja jestem. Wszystko, czego będziemy potrzebowały, czeka na nas w Combingham. Podnoszę jej malutkie, śpiące ciałko i kładę ją delikatnie w koszyku, zakrywając żółtym kocem. Następnie, tak cicho jak tylko potrafię, opuszczam pokój i schodzę po schodach, ciągle ubrana w koszulę nocną i w klapkach zamiast butów, żeby nie robić hałasu. Nie wkładam kurtki. Stanie przez kilka minut na zimnie w samej tylko koszuli nocnej będzie niczym w porównaniu z tym, przez co przeszłam w tym tygodniu. To bułka z masłem. Moja kurtka zostanie jutro znaleziona na wieszaku w holu. Idę do kuchni, biorę kluczę, które ciągle leżą na blacie pod oknem, i otwieram tylne drzwi domu. Główne drzwi są grube i ciężkie. Otwarcie ich i zamknięcie byłoby zbyt głośne. Będąc już z Twarzyczką na zewnątrz, zamykam drzwi. Cała się trzęsę, ale nie jestem pewna, czy to z zimna, czy z nerwów. Stawiam koszyk na mokrej trawie i wspinam się na palcach, żeby wrzucić klucze przez okno.

Lądują w idealnym miejscu: między torebką a telefonem. Gdy Vivienne zgłosi moje zniknięcie, policja uzna za istotny fakt, że wszystkie moje rzeczy zostały w domu. Łatwiej będzie im przyjąć tezę, że opuściłam dom Vivienne wbrew własnej woli, że musiała mi się stać jakaś krzywda. Nie mam poczucia winy, że wprowadzam ich w błąd. Naprawdę stała mi się większa krzywda, niż sobie to wyobrażałam kilka miesięcy temu. Zresztą nie byłoby sensu brać torebki. Jeśli użyję gotówki lub karty płatniczej, zostanę namierzona w mgnieniu oka, nim jeszcze policja na dobre rozpocznie dochodzenie. Biorę koszyk i okrążam dom. Mokre źdźbła łaskoczą moje gołe stopy, gdy pokonuję trawnik, kierując się w stronę podjazdu. Na chwilę się zatrzymuję i patrzę przed siebie na czerniejącą w oddali żelazną bramę. W końcu ruszam w tamtym kierunku, stopniowo przyspieszając kroku. Czuję się jak samolot na pasie startowym. Idąc w stronę szosy, mijam mój samochód. Bardzo nie chcę go zostawiać, ale auta są zbyt łatwe do wytropienia. To tylko metal i farba, mówię sobie, próbując opanować łzy Jeśli moi rodzice patrzą teraz na mnie, na pewno

rozumieją. Jednak mam nadzieję, że mnie nie widzą. Mieli szczęśliwe życie i wolałabym, żeby śmierć okazała się jego końcem, by nie musieli żyć w jakiejś duchowej formie, bojąc się o mnie tak, jak ja się boję o Florence. Gdy czyjś duch ogarnięty jest strachem i niepewnością, zaczyna obumierać. Gdy tylko przechodzę na drugą stronę bramy, czuję się lżejsza, jakby ktoś zdjął mi z pleców ogromny ciężar. Trochę to dziwne, że większość ludzi teraz śpi, podczas gdy Twarzyczka i ja czekamy w cieniu przy drodze. Zastanawiam się, ile razy ja spałam w najlepsze, nie zdając sobie sprawy że gdzieś w pobliżu ktoś obcy skrada się przez ciemność ku niepewnej przyszłości. Stoję za drzewem o grubym pniu, koszyk z małą mam przy nodze. Jak zawsze o tej porze Twarzyczka ciągle śpi, dzięki Bogu. Jeszcze godzina, a zacznie się przebudzać. Jej ciało będzie jej podpowiadać, że czas na karmienie. David nie wie, że w większości wypadków ja też się budzę, gdy tylko ona wydaje pierwsze pomruki, ponieważ znam jej biologiczny zegar równie dobrze jak on. Patrzę na drogę w kierunku Rawndesley Widzę samochody, bo jezdnia jest oświetlona,

lecz kierowcy mnie raczej nie dostrzegają w tym ciemnym miejscu między ogrodzeniem domu Vivienne a rzędem drzew. Spoglądam na zegarek. Jest dokładnie wpół do drugiej. Lada chwila. Nie będziemy już czekać długo. I właśnie w tym momencie widzę zbliżającego się czerwonego fiata punto. Podjeżdżając do bramy, zwalnia. Nasz transport.

38 10/10/03, 11.00 Charlie miała nadzieję, że nie popełniła błędu, prosząc Prousta, by poszedł z nią. Nie zrobił nic złego – na razie, jeszcze nawet nie dotarli na miejsce – ale już żałowała obecności inspektora. Brakowało jej Simona. W tym wypadku wyłącznie w sensie zawodowym. Obydwoje przeprowadzili wspólnie wiele przesłuchań, znali dobrze procedurę, przekazywali sobie i odczytywali tajne sygnały. Była zdenerwowana, gdy jechali do domu Pod Wiązami renault laguną Prousta. Nie mogła się powstrzymać przed rzucaniem inspektorowi ukradkowych spojrzeń kątem oka. Jak dotąd szło mu dobrze. Wydawał się spokojny, zrównoważony. Mimo to Charlie czuła się, jakby była jedyną opiekunką nieprzewidywalnego dzieciaka. W każdej chwili zdarzenia mogły przybrać zły obrót. Narzekała w duchu na brak muzyki. Raz zasugerowała posłuchanie radia, gdy wiele lat temu jechali razem na jakąś konferencję, ale zamiast audycji wysłuchała wykładu o ryzyku

związanym ze słuchaniem w trakcie jazdy czegokolwiek poza silnikiem. Można wtedy przegapić dźwięk zbliżającego się niebezpieczeństwa – ledwie słyszalne dudnienie pod maską wieszczące rychłą eksplozję. Proust kupował nowy samochód raz na dwa lata, po czym roztaczał nad nim opiekę, której mogliby pozazdrościć jego najbliżsi. Dotarli do domu Fancourtów i przejechali przez otwartą bramę. Charlie wyobraziła sobie, że jej skrzydła zamkną się za nimi niczym metalowe kły Było coś zbyt sztywnego w idealnie prostej, wąskiej ścieżce prowadzącej od jezdni do wielkiej, białej bryły domu. Nie ma drogi powrotnej, zdawał się mówić ten podjazd. Przesadna liczba drzew rosnących wśród przystrzyżonej trawy przesłaniała teren cieniem. Zadzwonili do drzwi i czekali. Charlie zasłoniła dłonią uśmiech, gdy zobaczyła, że Proust poprawia marynarkę tak, by tego nie zauważyła. Otworzył im David Fancourt. Wyraźnie schudł, ale ubrany był równie elegancko jak wtedy, gdy ostatnio Charlie go widziała. Miał na sobie beżowe spodnie i granatową koszulę. – Nie macie pewnie żadnych wieści –

powiedział smutnym głosem. – Jeszcze nie, przykro mi. Zna pan detektywa inspektora Prousta. – Mężczyźni dali sobie znak skinieniem głowy – Czy to policja? – Charlie usłyszała wołanie Vivienne. Nim David zdążył odpowiedzieć, matka pojawiła się u jego boku. Jednym sprawnym, subtelnym ruchem odepchnęła go łokciem, zajmując jego miejsce. David wzruszył ramionami i zrobił krok w tył. Miał beznamiętny wyraz twarzy. Nie obchodziło go, kto stoi przed kim. Bliscy zaginionych osób po jakimś czasie tracą nadzieję albo udają. Być może nie mogą znieść litości w oczach policjantów, którzy przychodzą do nich dzień po dniu, czasem całymi miesiącami, nie przynosząc dobrych wieści. Charlie rozumiała, że w takiej sytuacji człowiek może chcieć pokazać się innym jako całkowicie zrezygnowany Nie ma nic gorszego od protekcjonalnej delikatności. Była absolutnie pewna, że David Fancourt nie wie, gdzie jest jego żona i córka. Jego matka natomiast... Było coś tak osobliwego w oczach Vivienne Fancourt, że Charlie postanowiła nic nie mówić, tylko czekać. Inspektor miał obojętny, lecz jednocześnie gorliwy wyraz twarzy Charlie

próbowała go imitować, wiedząc, że sama nie chciałaby, by ktoś tak na nią patrzył. Było to spojrzenie, które nie dawało adresatowi absolutnie nic: żadnych informacji, żadnego pocieszenia. – David, zostaw nas, proszę – powiedziała po chwili Vivienne. – Dlaczego? Zaginęła moja córka... – Tu nie chodzi o Florence, mam rację? – Spojrzała na Charlie. – Zgadza się. – Więc o co? – David, bardzo cię proszę. Fancourt westchnął, ale w końcu się wycofał. – Wiecie już, mam rację? – powiedziała Vivienne. Charlie kiwała głową, broniąc się przed wrażeniem nierealności. To nie mogło być aż tak łatwe. Nigdy nie jest tak łatwo. To znaczy czasem bywa, ale nie teraz, na miłość boską, nie w obecności Prousta. Inspektor ruszył nogami, delikatnie zmieniając pozycję. Charlie wiedziała, że jest tak samo zaskoczony jak ona. Domyślała się jego myśli. To w tym niezwykle trudnym przesłuchaniu miał pomóc? W przesłuchaniu kobiety, która tak bardzo chce

przyznać się do winy, że robi to niemal w progu? W drodze powrotnej Proust powie pewnie „bułka z masłem” albo coś równie nieznośnego. – Lepiej niech państwo wejdą. Charlie i Proust poszli za Vivienne do pokoju, który nazywała „małym salonem”, tego, w którym stało oprawione zdjęcie ślubne Davida i Alice. Do tej pory, z jakiegoś powodu, Charlie nie mogła przestać myśleć o tej fotografii. Prawdopodobnie z zazdrości. Nikt nie usiadł. – Jeśli zamierzacie mnie oskarżyć, to chciałabym mieć to już za sobą. – Oskarżyć o...? – Charlie zawiesiła pytanie w powietrzu. Wcale nie podobała jej się zaistniała sytuacja. – O porwanie – odparła Vivienne, wyraźnie zniecierpliwiona. – Wie pani, gdzie jest Florence – powiedziała Charlie. Proust słuchał w milczeniu, trzymając ręce za plecami. – Oczywiście, że nie. O czym pani mówi? – Powiedziała pani „porwanie”... – Nie porwałam Florence. – Vivienne zaczynała się gniewać, jakby uważała, że Charlie brakuje inteligencji, przez co wlecze się

z tyłu. – Porwała pani... to drugie dziecko? – Charlie wciąż nie była przekonana co do istnienia owego mitycznego „drugiego dziecka”. Więc o czym ona mówiła? Odzyskaj kontrolę, rozkazała sobie w duchu. Chwyć za cugle. – Więc jednak wcale nie wiecie – powiedziała Vivienne z wyrazem wyższości na twarzy. – Czemu nie powiedziała pani żadnemu detektywowi, że regularnie widywała pani w swoim klubie fitness Darryla Beera? Ani śladu oznak strachu. Niech to szlag. Vivienne wyglądała na zaskoczoną. – A po co miałabym o tym mówić? – Więc to prawda? – Tak. Ale nie miało to dla mnie znaczenia. Widuję tam całe mnóstwo osób. – A co by pani powiedziała, gdybym oskarżyła panią O zamordowanie Laury Cryer i wrobienie w to Beera? Vivienne spojrzała ze złością na Prousta. – Czy to ma być żart, inspektorze? Ja? Wrabiająca kogoś w morderstwo? Oczekuję wieści w sprawie wnuczki, a wy macie mi do powiedzenia tylko to? – A gdybym powiedziała, że mogę to udowodnić? – odezwała się Charlie, nim Proust

zdążył się odezwać. – Odparłabym, że musiała się pani pomylić – rzekła beznamiętnie Vivienne. – Ponieważ opisane przez panią fakty nigdy się nie zdarzyły, nie jest możliwe ich udowodnienie. – Zabrała pani jego ręcznik z pływalni. Zdjęła pani z niego włosy i kawałki naskórka, które potem rozrzuciła pani na ciele Laury Cryer po zamordowaniu jej. Vivienne niemal się uśmiechnęła. W ostatniej chwili jej rysy ułożyły się w grymas niedowierzania. – Nie może pani szczerze w to wierzyć. Charlie wbiła w nią wzrok. Nawet niewinna osoba już by się zaczęła denerwować. – Powiedziała pani sekretarce w szkole Stanleya Sidgwicka, że Felix rozpocznie naukę w styczniu dwa tysiące pierwszego roku. Skąd pani to wiedziała? Laura by się na to nie zgodziła. Felix był zadowolony ze żłobka blisko jej domu i z pewnością chciałaby, żeby tam został. Musiała pani wiedzieć, że ta przeszkoda zniknie. Vivienne się roześmiała. – Doprawdy, ma pani bujną wyobraźnię, sierżancie. Jednak Laura przystała na zmianę szkoły To prawda, że początkowo miała

zastrzeżenia, ale w końcu udało mi się ją przekonać. Felix zapisałby się do Stanleya Sidgwicka w styczniu dwa tysiące pierwszego, nawet gdyby nie została zamordowana. – Nie przekonała jej pani – powiedziała Charlie – tylko zamordowała ją. Ona pani nienawidziła, sama mi to pani przyznała. Niby czemu miałaby przystać na pani propozycję? – Może dlatego, że gotowa byłam opłacić czesne, a to najlepsza szkoła w kraju – odparła cierpliwie Vivienne. – Tylko głupiec odrzuciłby taką ofertę, a Laura nie była głupia. Charlie miała ochotę wrzeszczeć. Ta wersja była równie prawdopodobna. Ponieważ Laura nie żyła, niemożliwe było udowodnienie Vivienne kłamstwa. Znała ten typ ludzi. Vivienne żywiła tak bezgraniczną pogardę dla wszystkich ludzi z wyjątkiem siebie, że bez trudu przychodziło jej mówienie największych kłamstw z kamienną twarzą, nawet bez zbytnich starań, by brzmiały wiarygodnie. To gówniane, żałosne łgarstwo, ale na kogoś takiego jak ty powinno wystarczyć – oto jej podejście. – Może wrócimy do porwania? – odezwał się ozięble Proust. Charlie zastanawiała się, co teraz myśli inspektor.

– Pośrednio przyczyniłam się do śmierci Laury, to jestem gotowa przyznać – powiedziała Vivienne. – W dniu, w którym ją zamordowano, odebrałam Feliksa ze żłobka bez pozwolenia Laury. Nigdy by mi go nie udzieliła, a miałam serdecznie dość tego, że nie mogę spotkać się ze swoim wnukiem w odpowiednich warunkach i sama. Więc go uprowadziłam. Okazało się to zaskakująco łatwe. Pracujące tam nastolatki przekazały mi go bez mrugnięcia okiem. Potworne miejsce – wymamrotała. – Zdaję sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie złamałam prawo i że gdybym tego nie zrobiła, Laura nie przyjechałaby tutaj i nie została zamordowana. Żyłaby do dziś. Przyjechała, żeby odebrać syna od wrednej babki – takie miała o mnie zdanie. Nie oddałam go. Nawet nie otworzyłam drzwi. Tego wieczoru nie weszła do domu, sierżancie. Zatem aresztujcie mnie za okłamywanie policji, za porwanie Feliksa. Proszę bardzo. Ale nie ma mowy, bym wzięła na siebie moralną odpowiedzialność za zamordowanie Laury. To jej irracjonalne zachowanie zmusiło mnie do podjęcia tych kroków – Zadarła buńczucznie głowę, dumna ze swojego przemówienia, z tego, że stanęła w obronie zasad. – Gdzie są Alice i Florence? – zapytał

Proust. – Wie pani, gdzie przebywają, prawda? – Nie wiem. – Czy możemy przeszukać pani dom? – odezwała się Charlie. – Tak. Czy mam prawo spytać, w jakim celu? – W jej głosie pojawiła się twarda nuta sarkazmu. – Felix jest nadal ze mną, jeśli to jego szukacie. Teraz mieszka tutaj, legalnie. Zgodnie z prawem. – Wygładziła dłonią spódnicę. – Jeśli to wszystko, to was zostawię, znajdziecie drzwi. Za kwadrans mam umówione spotkanie z manikiurzystką w Waterfront. Radziłabym wam, abyście zaprzestali wymyślać teorie i odnaleźli moją wnuczkę – dodała cicho, wychodząc z pokoju. Charlie zacisnęła usta. Dlaczego pod koniec każdej rozmowy z tą kobietą czuła się jak niegrzeczna uczennica? Nie potrzebowała też wcale spojrzenia, które rzucał jej właśnie Proust – tego, które mówiło jej, jak głęboko spieprzyła sprawę. – I co teraz, sierżancie? – zapytał. Było to cholernie dobre pytanie.

39 Piątek, 10 października 2003 Słyszę dzwonek do drzwi. Jestem z Twarzyczką w kuchni. Tutaj najtrudniej nas zobaczyć. Są tu drzwi z matową szybą i jedno okno w bocznej ścianie domu, wychodzące na ścieżkę, płot i kilka drzew. Siedzę na fotelu, plecami do okna. Odkąd opuściłam dom Vivienne, zmieniłam znacząco swój wygląd. Nie mam już długich blond włosów, lecz krótkie i ciemnobrązowe. Noszę też okulary, których nie potrzebuję, i charakterystyczny dla nastolatek, przesadny makijaż. Przypominam nieco tę pozbawioną serca przełożoną Simona. Prawdopodobnie wcale nie muszę aż tak się ukrywać, ale czuję się bezpieczniej. Zawsze istnieje prawdopodobieństwo, że zobaczy mnie jakiś przechodzień albo ktoś, kto akurat będzie myć szyby. Już od kilku dni moje zdjęcie drukowane jest w gazetach. Twarzyczka leży obok mnie w foteliku i śpi. Dźwięk dzwonka, dla mnie tak głośny i znaczący, jej nie budzi. Nawet się nie ruszyła.

Odruchowo wstaję i zamykam drzwi między kuchnią a przedpokojem. Słucham kroków na schodach. Procedura ta została przećwiczona wielokrotnie. Nazywamy ją „alarmem pożarowym”. Jak dotąd wszyscy goście byli łatwi do zbycia. W poniedziałek przyszedł kontroler z gazowni, żeby odczytać wskazanie gazomierza. Wczoraj listonosz przyniósł paczkę, która wymagała pokwitowania. Gdy jestem z Twarzyczką sama w domu, nie otwieram drzwi. Ponieważ nikt nie wie, że tu jestem, nie wzbudza to podejrzeń. Podstęp z remontem na razie skutecznie trzyma znajomych i rodzinę na dystans. Przyciskam głowę do drzwi i nasłuchuję. – Detektyw konstabl Waterhouse. Nie spodziewałam się pana. – Mogę wejść? – Wygląda na to, że już pan wszedł. Niech się pan mną nie przejmuje. Przyszedł Simon. Jest w drzwiach. Tak samo jak równo dwa tygodnie temu, tyle że to jest inny dom. Nie jestem tak przerażona, jak się spodziewałam. Oczywiście wielokrotnie wyobrażałam sobie tę sytuację. Wiedziałam, że w końcu mnie odnajdzie. Gdy znika matka z

małym dzieckiem, każdego przesłuchuje się kilka razy. To zupełnie normalna procedura. Nie zamierzam panikować, dopóki nie będę musiała. Simon nie wejdzie do kuchni, chyba że ma nakaz przeszukania. Zastanawiam się, ile czasu mi zostało, kiedy nie pozostanie mi nic innego, jak wyjść tylnymi drzwiami, by z Twarzyczką na rękach pobiec do samochodu zaparkowanego przy sąsiedniej ulicy. Uzgodniony wcześniej plan B. Nie mam ochoty uciekać. Tutaj jest o wiele przytulniej niż Pod Wiązami. Mamy z Twarzyczką sypialnię na tyłach, bez okna. Ściany są koloru bladożółtego z nieregularnymi plamami bieli w miejscach, w których odpadła farba. Podejrzewam, że był to pokój nastoletniej osoby, a białe plamy zostały po plakatach ulubionych zespołów, zdartych i zabranych, gdy poprzedni właściciele wyprowadzali się do nowego domu. Dywan ma kolor ciemnozielony, a w rogu przy oknie jest ślad po przypaleniu – pamiątka po ukradkiem palonym papierosie. Mimo wszystkich tych pozostałości po poprzednim mieszkańcu już teraz czuję się tutaj z Twarzyczką jak u siebie. Pełno tu wszystkich rzeczy, których potrzebujemy. Butelki, ubranka, koce, pieluszki, muślinowe

szmatki, pudełka z modyfikowanym mlekiem – w proszku i gotowym – parowy sterylizator, przenośne łóżeczko. Wszystko to było już na miejscu, gdy przyjechałam. Nie mamy zbyt wiele przestrzeni, zwłaszcza w porównaniu z naszym luksusowym zakwaterowaniem Pod Wiązami, ale jest tu ciepło i przytulnie. Cały dom przenika serdeczny, niewinny nastrój. Myślę, że zawsze byłam świadoma ciemnej, ogłupiającej atmosfery panującej w domu Vivienne, nawet na długo, nim zaczęłam tam być nieszczęśliwa. Być może wyczuwałam obecność czegoś niewypowiedzianego albo wmawiam to sobie teraz, patrząc z perspektywy czasu, ale wydaje mi się, że od początku wiedziałam, iż ten dom coś skrywa. Doskonale pamiętam rozmowę, którą przeprowadziłam z Davidem, gdy zaproponował, byśmy się wprowadzili do domu jego dzieciństwa, dzieciństwa jego matki. Staliśmy w oranżerii. Vivienne zostawiła nas samych i poszła zrobić kawę. Na początku się zaśmiałam. – Nie bądź niemądry Nie możemy mieszkać z twoją mamą. – Niemądry? – Usłyszałam w jego głosie groźny ton i zobaczyłam w oczach niepokojący

błysk, jakby w tamtej chwili David, którego znałam i kochałam, zniknął i został zastąpiony przez kompletnie inną osobę. Chciałam, by ten obcy natychmiast sobie poszedł, a David powrócił, więc szybko się wycofałam i udałam, że opacznie mnie zrozumiał. – Chciałam powiedzieć, że ona na pewno nie będzie chciała nas tu gościć. – Oczywiście, że będzie chciała – rzekł David. – Będzie uradowana. Wielokrotnie o tym mówiła. – Aha, no to... Świetnie! – odparłam z takim entuzjazmem, na jaki tylko było mnie stać. David się rozpromienił, a ja odczułam wielką ulgę i radość, więc powiedziałam sobie, że nieważne, gdzie będziemy mieszkać, byle tylko razem. Potem już nigdy nie sugerowałam, że coś, co mówi David, jest niemądre. Zabawne – do dzisiaj ani razu nie myślałam o tamtym zdarzeniu. Czy były też inne znaki ostrzegawcze, które zignorowałam, a które wrócą do mnie jeszcze w przebłyskach grozy? – Nie pracuje pani dzisiaj? – Nie pracuję w piątki. Słowa są coraz cichsze. Podchodzę na palcach do radia, by je wyłączyć. – W czym mogę pomóc?

– Wolałbym, żeby nie mówiła do mnie pani jak do imbecyla. Gdyby chciała mi pani pomóc, zrobiłaby to pani jakiś czas temu. Mam rację? Nagle miękną mi nogi, jakby rozpuściły mi się kości. Otulam się rękoma, żeby powstrzymać drgawki. – Co takiego? Oskarża mnie pan o ukrywanie jakichś informacji? Niby co mam wiedzieć? – Bez kitu. Nic dziwnego, że nie martwiła się pani o Alice, jak powiedziałem, że zaginęła. Dobrze pani wie, gdzie ona jest. Powinienem był się domyślić w sobotę, jak tylko powiedziała pani ,Wie pan, jaka jest Alice”. Trochę tu pani nawaliła, co? Nie mogła pani wiedzieć, że się z nią spotkałem, gdyby sama jej pani nie widziała w minionym tygodniu. Poza tym była pani pierwszą osobą, która przedstawiła mi Vivienne Fancourt w niekorzystnym świetle. Mocno panią świerzbiło, żeby przekazać mi ten komunikat. – Vivienne? A co ona ma z tym wspólnego? – Wie pani równie dobrze jak ja. Nie przyszło pani do głowy, że mogę być po waszej stronie? Powinnam być już z Twarzyczką w drodze do samochodu. Usłyszałam dostatecznie dużo,

by wiedzieć, że Simon domyślił się wszystkiego lub prawie wszystkiego. W każdej chwili może zacząć się rozglądać po domu. Nie rozumiem, dlaczego nie stosuję się do uzgodnionej strategii. Sam fakt, że Simon przyznaje się do bycia po mojej stronie wcale nie znaczy, że naprawdę tak jest. Czyżbym wciąż jeszcze nie wiedziała, że słów można użyć do stworzenia iluzji i zastawienia sideł? – Nie rozumiem. – Chce pani ochronić Alice przed Vivienne. Ja też. I Florence. W sobotę nie martwiła się pani o Alice, ale o Florence owszem. Bo gdy Alice uciekła z domu, przyjechała tutaj. Powiedziała, że ktoś porwał Florence i zostawił na jej miejsce inne niemowlę. Pewnie dodała też, że policja jej nie wierzy i nie podejmuje żadnych kroków, by odnaleźć jej córkę. Czy Alice przyjechała do pani z tym drugim dzieckiem? – Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. – Owszem, dobrze mnie pani rozumie. Jak pani sądzi, po co ją tu przywiozła? Dlaczego nie zostawiła jej w domu Vivienne? – Zupełnie pan spudłował. – Bo bała się tego, co David i Vivienne mogą jej zrobić? Czy którekolwiek z nich dwojga

mogłoby skrzywdzić bezbronne niemowlę? Wątpię. A pani? A może chodziło o to, że gdy zaginie to drugie niemowlę, będziemy musieli zacząć szukać Florence? Jak pani uważa? Zapada cisza. Ani ona nie wie, ani Simon. Tylko ja znam odpowiedź na to pytanie. Jestem napięta, zesztywniała z lęku, trudno mi uwierzyć, że ta rozmowa faktycznie się odbywa. – Gdzie jest Alice z dzieckiem? – Nie wiem. – Wrócę tu z nakazem przeszukania domu. Oczywiście one będą mogły wcześniej uciec, ale dokąd? Ta sprawa jest we wszystkich mediach. Wszyscy szukają kobiety z dzieckiem. Simon ma rację. W wiadomościach mówili też, że mogłam zmienić wygląd. – Ależ pani uparta. Niech pani posłucha. Jestem wkurzony, że mnie pani okłamała, ale powtarzam: jestem po waszej stronie. Więc zrobimy tak: powiem pani, co wiem, mimo iż mogę przez to stracić pracę. Dzięki! Dzięki! – Pewnie nie pierwszy raz. – Co to ma, kurwa, znaczyć? – Domyślam się, iż zawsze uważa pan, że ma rację, bez względu na to, co mówią inni. – To, co mówią inni, jest przereklamowane.

– Czyli powie mi pan, co wie? Nie bacząc na ryzyko zawodowe? Jestem zaszczycona. – Proszę sobie darować te głodne kawałki. Dobrze, dobrze, zgadzam się w duchu. Teraz jest czas na współpracę. To moja jedyna nadzieja, moja i Florence. Staje się to coraz bardziej oczywiste. – W zamian za to mam nadzieję, naprawdę, kurwa, mam nadzieję, że zacznie pani ułatwiać mi życie zamiast je utrudniać. Niech pani pomyśli, czego w tym momencie chciałaby Alice. Spodziewa się po pani i po mnie, że pomożemy jej przygwoździć Vivienne. – Przygwoździć? Nie rozumiem. – Chrzanić to! Uważamy... ja uważam, że Vivienne Fancourt zabiła Laurę Cryer. Darryl Beer, czyli facet, który siedzi w więzieniu, bo przyznał się do winy, spędzał dużo czasu w klubie Waterfront, którego Vivienne jest członkiem. Sądzimy, że wrobiła Beera, podrzucając na miejsce zbrodni tkankę zdjętą z ręcznika, którego używał na pływalni. – Aha. Przytakuję, choć nikt mnie nie widzi. Poszczególne słowa, szczegóły są dla mnie nowością, ale rozpoznaję całość jako wersję zdarzeń, którą chciałam usłyszeć z ust Simona,

odkąd go pierwszy raz zobaczyłam. Sama bym ich nie zrekonstruowała. – Już po zaginięciu Alice znaleźliśmy nóż kuchenny, który według nas był narzędziem zbrodni. Schowano go w pokoiku do przewijania, w przechowalni dla dzieci w Waterfront. Beer i jego kumpel Vinny Lowe używali przewijalni jako magazynu, głównie na narkotyki. Mamy powody sądzić, że Vivienne o tym wiedziała. Lowe przyznał, że wielokrotnie w jej obecności o tym rozmawiali. Umyślnie przechwalali się, jeśli wiedzieli, że ich podsłuchuje. Beer mógł schować nóż w przewijalni, ale równie dobrze mogła to zrobić Vivienne Fancourt, żeby stworzyć pozory zachowania charakterystycznego dla Beera. Niczego nie jesteśmy w stanie udowodnić. Beer ciągle utrzymuje, że to on zabił. Otwieram oczy ze zdumienia. Felix spędzał w przechowalni Waterfront niemal tyle samo czasu, co w domu, zanim przekroczył limit wieku. Wzdrygam się na myśl, że wraz z innymi dziećmi bawił się w pomieszczeniu, w którym ukryte było narzędzie egzekucji. – Jeśli tylko Alice ma jakikolwiek inny, konkretny dowód na to, że Vivienne zabiła Laurę, bardzo by się on nam przydał. Pilnie. Na

przykład teraz. – Dowód? Jaki dowód? – Torebkę Laury Czy Alice widziała ją Pod Wiązami? Wiem, że to mało prawdopodobne, ale... może znalazła ją gdzieś, gdzie nie powinna była szukać. Czy to zrodziło w niej pierwsze podejrzenia wobec Vivienne? Muszę to wiedzieć. Torebka nie została odnaleziona. Moglibyśmy przeszukać dom Fancourtów, ale nie wiążę z tym wielkich nadziei. Ludzie o inteligencji Vivienne nie trzymają w domu obciążających ich dowodów. – Nie bardzo rozumiem. Proszę wybaczyć, teraz bawię się w detektywa. Ktokolwiek zamordował Laurę, dlaczego nie schował torebki razem z nożem? Albo obydwu rzeczy nie wyrzucił? – Vivienne chciała, żeby nóż w końcu został znaleziony w miejscu związanym z Beerem. Noża można po umyciu użyć ponownie. Po co Beer miałby trzymać torebkę po wyjęciu z niej gotówki? Nie chowałby jej i nie zrobiłby tego też ktoś, kto chciał zwalić winę na niego. Kręcę głową. To nie jest właściwe wytłumaczenie. Ale nie mogę jednocześnie myśleć i nasłuchiwać. – To co? Przeszukacie ich dom?

– Nie. Szef nie wyraził zgody. Zresztą nie miałoby to sensu. Jestem prawie pewien, że torebka Laury dawno przepadła i nigdy już jej nie odnajdziemy. Znów kręcę głową. Myślę o swojej własnej torebce, leżącej na blacie kuchennym, w domu Pod Wiązami. Wyobrażam sobie jej zawartość: mój notes z listą imion, mój kokosowy balsam do ust, zdjęcie z rodzicami, to, które David chciał podrzeć. Zabierając kobiecie jej torebkę, zdobywa się nad nią władzę. Czyż istnieje lepsze trofeum, lepszy symbol pomyślnie i słusznie przeprowadzonej egzekucji niż torebka ofiary? Vivienne z pewnością ją zachowała, choć nie tylko z powodów sentymentalnych. Nie chciałaby wypuścić z rąk przedmiotu wiążącego ją z morderstwem. Po niej spodziewałabym się, że ukryje torebkę w miejscu, w którym będzie mogła regularnie sprawdzać, czy wciąż tam jest i czy nikt jej nie znalazł lub w niej nie grzebał. Vivienne czuje się bezpiecznie tylko wtedy, gdy wszystko, co dla niej istotne, znajduje się w zasięgu ręki. Gdzie mogłaby schować niewygodny przedmiot i mieć absolutną pewność, że żadna jego część nie wpadnie w niepożądane ręce?

I w tym momencie wiem. Wiem, gdzie jest ta torebka. Otwieram usta, ale szybko je zamykam, by nie wykrzyknąć. Mam wielką ochotę otworzyć drzwi kuchni, pobiec do Simona i o wszystkim mu powiedzieć, ale nie mogę tego zrobić. Jeśli tylko się ujawnię, w pierwszej kolejności odbierze mi Twarzyczkę. W końcu mi uwierzył, a jeszcze nie jestem gotowa się z nią rozstać. Muszę się na to wewnętrznie przygotować. Podchodzę na palcach do stołu kuchennego, biorę do ręki długopis i notuję na kartce krótki liścik. Potem zdejmuję kluczyki samochodowe z haczyka na ścianie i wkładam je do kieszeni. Tak delikatnie, jak tylko potrafię, wyjmuję Twarzyczkę z fotelika, starając się jej nie obudzić. Uświadamiam sobie, że powinnam wziąć ze sobą mleko, ale go wcześniej nie przygotowałam. Nie mogę zrobić nowego bez umycia butelki, a to wymagałoby odkręcenia gorącej wody. Nie mogę podjąć tego ryzyka. Bojler do wody jest zbyt głośny, Simon na pewno by mnie usłyszał. Układam Twarzyczkę w koszyku na podłodze. Pogrążona jest nadal w głębokim śnie. Nie mogę jej ze sobą zabrać. Tutaj będzie jej lepiej. Nawet jeśli Simon wyjdzie teraz albo

za chwilę, minie sporo czasu, nim dostanie nakaz rewizji, a bez nakazu nie wróci. Mogę wrócić przed nim i dać mu dowód, którego potrzebuje. A ja będę miała czas na zastanowienie się, co mu powiedzieć, jak wytłumaczyć swoje postępowanie. – To może opowie mi pani o swojej pracy detektywistycznej? A raczej o bawieniu się w detektywa. Udawaniu śledztwa. Niezwykle trudno jest mi oderwać się od ich rozmowy, ale muszę to zrobić. Muszę wiedzieć, czy mam rację w sprawie torebki. Całuję Twarzyczkę w policzek, a ona porusza wargami przez sen, jakby leniwie przeżuwała jakiś smakołyk. Muszę ją zostawić. – Wrócę niedługo – mówię jej na ucho. W końcu otwieram tylne drzwi, wyślizguję się na zewnątrz i zamykam je za sobą. Idę ścieżką z boku domu i wychodzę na drogę. Wiatr i światło atakują moje zmysły. Więc tak pachnie i smakuje bycie na powietrzu. Nie śpieszę się. Wiem, że powinnam, ale chcę nacieszyć się doświadczeniem spacerowania po ulicy jak normalny człowiek. Kręci mi się w głowie. Trochę nie dowierzam. Nikt nie widzi, jak wchodzę do czarnego volkswagena golfa i odjeżdżam. Moje całe ciało

drży ze strachu, niecierpliwości i przypływu adrenaliny. Teraz moja kolej na małe śledztwo.

40 10/10/03, 11.10 – Co to? – Simon wykrzywił twarz w grymasie, gdy przenikliwy, mechaniczny, wstrząsający hałas zaatakował jego uszy Cały pokój zdawał się wibrować. – Cholerny bojler! – Briony Morris uniosła brwi i ciężko westchnęła. – Zdaje się, że w rurach utknął szlam i za każdym razem, gdy włączane jest ogrzewane, słychać ten dźwięk. Ale tak głośny jeszcze nie był. Będę musiała znowu zadzwonić do gazowni. Nieważne. Co pan mówił? Coś o moim udawaniu detektywa? – Założyła nogę na nogę, ale szybko cofnęła ten ruch. – Przyznaje się pani? – Nie ma sensu udawać, skoro pan wie. – Detektyw sierżant Briony Morris. – No dobrze, proszę się nade mną nie znęcać. Kto panu powiedział? Pewnie sekretarka ze szkoły? – Sally Hunt. Była zdziwiona, że pytam. Powiedziała, że odbyła identyczną rozmowę z policjantką, która dzwoniła w pierwszych

dniach lipca. Zapamiętała nazwisko. Nie co dzień ma się kontakty z detektywami z wydziału kryminalnego. Albo ludźmi, którzy ich udają. – Simon przerwał. – Ona była zaskoczona, ja nie. Nie zdziwił mnie fakt, że się z nią pani kontaktowała. – Nie? – Briony sprawiała wrażenie skonfundowanej, być może nawet trochę zawiedzionej. – Wiedziałem, że Alice wie o Vivienne. Na początku się nie domyślałem, sądziłem, że jestem szybszy od wszystkich, że tylko ja znam prawdę – Simon mówił tonem pełnym pogardy dla samego siebie. – Po prostu dopasowałem coś, co ojciec Laury Cryer powiedział na temat Vivienne zapisującej Feliksa do Stanleya Sidgwicka tuż po śmierci jego córki, do uwagi, która padła z ust Alice, na temat długiej listy kandydatów. Jak się okazało, Alice celowo o tym wspomniała. Już wcześniej Simon zrozumiał wreszcie, co go tak poruszyło podczas przesłuchania Vinny ego Lowe’a, kiedy gapił się na fotografię Alice, Davida, Vivienne i Feliksa, stojących w ogrodzie domu Pod Wiązami. Nie dręczyło go samo zdjęcie, lecz to, gdzie je widział po raz pierwszy: na biurku w gabinecie Alice. Jak tylko

przypomniał sobie, co jeszcze znalazł w tym biurku, cała reszta zaskoczyła. Obraz się dopełnił. – W gabinecie Alice, w szufladzie jej biurka, leżała broszura szkoły Stanleya Sidgwicka – tłumaczył dalej Simon. – Do okładki przyklejona była karteczka, na której Alice zanotowała: „Dowiedzieć się o F – kiedy zapis na listę? Ile się czeka?”. Gdy przeczytałem to po raz pierwszy, uznałem, że F to Florence, taki ze mnie kretyn. W rozmowie ze mną Alice nie zostawiła suchej nitki na szkole Stanleya Sidgwicka. To Vivienne chciała, by Florence się tam uczyła, nie Alice. Nie, F oznaczało Feliksa. Imię dla Florence Alice z Davidem wymyślili już po jej urodzeniu. Potwierdziłem to u Cheryl Dixon, położnej Alice. Ponieważ od porodu Alice nie była w swoim gabinecie, F musiało oznaczać Feliksa. I wtedy to zrozumiałem: notatka na broszurze była wiadomością dla mnie, dla policji. Alice wiedziała, że to Vivienne zabiła Laurę i chciała, żebyśmy też to wiedzieli. Simon spodziewał się oporu, ale Briony przytakiwała. – To był pomysł Alice, żeby zadzwonić do szkoły – powiedziała. – Ja wykonałam telefon, bo ona się wstydziła. Będąc w ciąży i widząc,

jak zmieniło się zachowanie Vivienne, która miała obsesję na punkcie przejęcia kontroli nad swoją wnuczką, Alice nabrała przekonania, że to ona zamordowała Laurę. Na początku myślałam, że hormony mieszają jej w głowie, mimo że zawsze nienawidziłam Vivienne. Za to Alice zawsze ją uwielbiała – co za ironia! W każdym razie wyśmiewałam tę nową teorię Alice. Aż któregoś dnia powiedziała mi: „Vivienne wciąż powtarza, jak długo trzeba czekać, żeby dostać miejsce w Sidgwicku. Jak to możliwe, że Felix zaczął naukę dzień po śmierci Laury?”. Właśnie wtedy zadzwoniłam do szkoły i... – Briony kręciła głową. – Przerażające jest odkryć, że osoba, którą się zna, jest wyrachowanym mordercą. Namawiałam Alice, żeby poszła na policję, ale ona nie chciała. Twierdziła, że Vivienne bez trudu ze wszystkiego się wyłga, mówiąc, że znacznie wcześniej zapisała Feliksa za wiedzą i zgodą Laury A ponieważ Laura nie żyła, nikt nie byłby w stanie udowodnić, że było inaczej. Simon potakiwał ze smutkiem. – Udowodnienie winy Vivienne będzie prawie niemożliwe. Darryl Beer nadal utrzymuje, że to on zabił, a poza tym jest całe mnóstwo dowodów DNA. Nie zdołamy

udowodnić, że Vivienne go wrobiła. Mamy jedynie poszlaki. – Alice potwornie się bała, że Vivienne dowie się o jej podejrzeniach. Twierdziła, że Vivienne by ją zabiła. Gdyby nie ten strach, sądzę, że poszłaby na policję. Ale nie odważyła się, tak się bała, że podczas przesłuchania Vivienne mogłaby się dowiedzieć, skąd padło podejrzenie. – Gdzie jest Alice? – zapytał nagle Simon. – Gdzieś w tym domu, prawda? Niech ją pani przekona do przyjścia tutaj. Chcę z nią porozmawiać. Nie pozwolę Vivienne jej skrzywdzić. Briony uciekła wzrokiem. – A co z Florence? – spytała. – Alice mówiła, że jej pan nie wierzy, że odmawiał pan poszukiwania Florence. Za tym wszystkim stoi Vivienne, na pewno pan to wie. – Skąd Vivienne wzięła drugie dziecko? – Nie mam pojęcia! Naprawdę. Alice też nie wie. – Obserwowali się nawzajem w milczeniu. Po chwili Briony westchnęła i powiedziała: – Niech pan tylko znajdzie Florence, dobrze? Cała ta sytuacja staje się zbyt dziwna jak dla mnie. To ja i Alice wszystko zaplanowałyśmy Wiedziałyśmy, że nie ma najmniejszych szans

na to, że Vivienne pójdzie siedzieć za zabicie Laury, więc Alice zaplanowała ucieczkę z Florence. Ja miałam dać im schronienie na jakiś czas, dopóki nie znalazłyby bezpieczniejszego miejsca. Jestem niezłą aktorką, jak pan już wie. Bez trudu przekonałabym Davida, Vivienne i każdą inną osobę, że nie mam pojęcia, gdzie jest Alice. Ale nagle, w środku zeszłego tygodnia, Alice zadzwoniła do mnie w panice i powiedziała, że Florence zniknęła, że ktoś zamienił ją na inne dziecko! Odnoszę wrażenie, że żyję w jakimś równoległym wszechświecie. Co się tutaj dzieje? – A jednak pomogła im pani uciec, zgadza się? – Każde dziecko, każdy dorosły zresztą też, powinno żyć jak najdalej od tego domu grozy – Briony się wzdrygnęła. – Proszę mi odpowiedzieć na pytanie. Zdaje się pan wiedzieć wszystko. Czy wie pan, gdzie jest Florence? Simon się nad tym zastanawiał. Czy wiedział? To, że często miał rację, nie oznaczało, że był niezdolny do błędu. Nie jesteś obiektywnym sędzią. – Tak mi się zdaje. – Czy nic jej nie grozi? – Jeśli mam rację, to jest bezpieczna.

Seria głośnych, szczękających dźwięków dobiegła z odległej części domu. Brzmiały tak, jakby ktoś grał w domino kawałkami blachy. Potem dał się słyszeć świst, który ucichł tak nagle, jak się odezwał. – Cholera! – powiedziała Briony. – Przepraszam. Zdaje się, że mój bojler eksplodował. Z ciszy wyłaniać się zaczął ledwie słyszalny jęk, stopniowo zyskujący na sile, aż w końcu przerodził się w pełen skargi płacz. Z początku Simon myślał, że to zawodzenie kota, ale zmienił zdanie, jak tylko dostrzegł zmieszanie na twarzy Briony. Wstał i pomaszerował w kierunku, z którego dobiegał szloch, ignorując prośby Briony, by na nią poczekał. Otworzył pchnięciem białe drewniane drzwi na końcu korytarza i znalazł się w kuchni. Przed nim wisiał na ścianie niedziałający bojler, a nieco niżej koszyk z dzieckiem. Dzieckiem z domu Fancourtów Przestało płakać, gdy zobaczyło utkwiony w nie wzrok Simona. Nigdy wcześniej nie trzymał ani nie zagadywał niemowlęcia, więc szybko odwrócił głowę. Na stole leżał liścik. Był krótki, ale dostatecznie treściwy Briony wbiegła za Simonem do kuchni.

– No cóż. Wszystko jasne. Cholera! Simon wyjął z kieszeni telefon i zadzwonił do Charlie. – Znalazłem je – powiedział, jak tylko odebrała. – Dziecko jest ze mną. Wyślij mundurowych, żeby je zabrali. A potem jedź do Waterfront tak szybko, jak tylko możesz. Albo szybciej.

41 Piątek, 10 października 2003 Ogarnia mnie otępiały spokój w chwili, gdy wchodzę do przebieralni dla kobiet. Pływalnia jest dzisiaj zamknięta, bo jeden z bojlerów się zepsuł i woda ma za niską temperaturę. Tutaj też jest chłodniej niż zwykle i ciszej, bo telewizory nie działają. Światła są wyłączone, z wyjątkiem przyćmionych kwadratowych lamp awaryjnych w rogach pomieszczenia. Trzymam w dłoni kluczyk do szafki numer 131. Dostałam go od Rossa, tego samego człowieka z południowoafrykańskim akcentem, który oprowadzał mnie po klubie dwa tygodnie temu. Pamiętał mnie z tamtej pierwszej wizyty i pamiętał, że jestem synową Vivienne. Uwierzył w moje kłamstwo, że to ona mnie przysłała. Zauważyłam, że nosi tabliczkę z napisem „Kierownik”. Poprzednim razem był zaledwie doradcą w sprawach członkostwa. W którymś momencie w trakcie moich dwu tygodni tortur Ross został awansowany Uderza mnie myśl, że jesteśmy bardziej oddaleni od innych ludzi, niż chcielibyśmy wierzyć. Z pewnością każdego

dnia mijamy na ulicy osoby, których zewnętrzna powłoka może skrywać surową, wrzącą agonię, jakiej nigdy byśmy sobie nie wyobrażali. Jestem zdenerwowana, podekscytowana, niemal rozbawiona, wiedząc, jak niewiele mi brakuje, by nareszcie znaleźć coś, czego będę mogła użyć do udowodnienia swoich podejrzeń. Jednak gdy przechodzę przez pomieszczenie, euforia rozpływa się i mam wrażenie, że mój mózg odrywa się od mojego fizycznego „ja”. Czuję się odgrodzona od rzeczywistości, otwierając szafkę Vivienne, jakby ktoś pociągał za niewidzialne sznurki i w ten sposób wprawiał mnie w ruch. Kilka sekund później gapię się na dużą białą torbę podręczną, tak pękatą, że ledwie mieści się w szafce. Wyciągam ją na zewnątrz, kładę na jednej z drewnianych ławek i otwieram suwak. Ze środka wyłania się mocny zapach cytrusów, prawdopodobnie proszek do prania, a do tego słaba woń ulubionych perfum Vivienne, Madame Rochas. Kolejno wyjmuję z torby parę spodni, koszulę, rajstopy. Bielizna, doskonale biała. Pod nią znajduję suchy kostium kąpielowy i zestaw do makijażu. Powoli mój umysł opanowuje rozczarowanie, ale nie chcę

przyjąć do wiadomości, że się myliłam. Odwracam torbę do góry nogami i potrząsam mocniej, niż trzeba. Wstrząsam i wstrząsam, ciężko dysząc. Zaczynam panikować. Nic z niej nie wypada. Słyszę jęk i uzmysławiam sobie, że padł z moich ust. Nie panuję nad swoimi ruchami. Po twarzy płyną mi łzy. Rzucam wypatroszoną torbę na ławkę i zrezygnowana opadam na nią całym ciężarem ciała. W tym samym momencie czuję w górnej części uda ostry ból, jakbym usiadła na czymś z ostrą krawędzią. Jednak torba Vivienne jest pusta. To niemożliwe, żebym coś przeoczyła. Wstaję i jeszcze raz dokładnie przyglądam się torbie, tym razem bez histerii. W pewnej chwili zauważam, że z jednej strony ma ona dodatkową kieszeń. Pod suwakiem widzę kanciastą wypukłość. Moje tętno gwałtownie przyspiesza. Dłużej tego nie wytrzymam. W ciągu minionych dwóch tygodni mój duch był zabijany i przywracany do życia, zabijany i wskrzeszany. Tak wiele razy miotałam się między nadzieją a rozpaczą, że trudno jest mi zbudować trwałą więź z rzeczywistością. Palcami, które zdają mi się niezdarne i bezużyteczne, otwieram boczną kieszeń torby i

wyjmuję z niej małą płową torebkę, której pasek został odcięty Z boku widnieje znak firmowy Gucci. To torebka Laury, pamiętam ją z jej wizyty w moim gabinecie w Ealing. Dziwnie jest widzieć ją w tym kontekście, całe lata po śmierci Laury, lecz jeszcze dziwniejsze jest to, że jestem tym widokiem wstrząśnięta. Ilekroć udowadniam sobie samej to, co już wiem, nie mogę w to uwierzyć. Jakaś naiwna część mojej osobowości wciąż powtarza: „To niemożliwe!”. Otwieram torebkę Laury i wyjmuję ze środka portfel pełen niemowlęcych fotografii Feliksa, beżową szminkę „karmelowy krem” i małą czerwoną portmonetkę ze skóry. Pęk kluczy z breloczkiem restauracji Silsford Baiti House. Drobne akcesoria brutalnie skróconego życia. Uderza mnie fala bólu i muszę usiąść. – Witaj, Alice – słyszę głos za plecami. Podskakuję na równe nogi, w żyłach pulsuje mi adrenalina. Vivienne. – Odsuń się ode mnie! – krzyczę. Śmiertelny strach. Wielokrotnie słyszałam to sformułowanie, ale nigdy go w pełni nie rozumiałam. A oznacza to, co teraz czuję. To gorsze niż każdy inny rodzaj strachu, paraliżujący lęk, który chwyta za gardło na chwilę przed śmiercią. Mam ochotę rozpaść się

na kawałki, poddać się, położyć na ziemi i pozwolić, by stało się to, co ma się stać. Wtedy przynajmniej przestałabym się bać. Jedynie myśl o Florence pcha mnie w tył, w kierunku niebieskich drzwi po przeciwległej stronie przebieralni, podczas gdy Vivienne zbliża się do mnie z uśmiechem na twarzy. Trzymam w prawej dłoni torebkę Laury, ściskając ją mocno. Vivienne ma wolne ręce. Zastanawiam się, gdzie chowa narzędzie, którym zamierza mnie zabić. – Gdzie moja wnuczka? Gdzie jest Florence? – pyta mnie. – Nie wiem! – Kim jest to drugie dziecko? Kim jest Twarzyczka? To ty je zamieniłaś, prawda? Chciałaś trzymać Florence z dala ode mnie, tak jak Laura rozdzieliła mnie z Feliksem. – To ty zabiłaś Laurę! – Alice, gdzie jest Florence? – Nie wiem. Spytaj Davida, on ci powie. Vivienne kręci głową. Wyciąga w moją stronę dłoń. – Chodźmy do domu – mówi. – Razem go zapytamy. Cofam się chwiejnym krokiem, aż napotykam opór. Dotarłam do drzwi pływalni.

Otwieram je, pchając plecami. Vivienne wścieka się, nagle rozumiejąc, co zamierzam, zaledwie kilka sekund po tym, jak ja sama to wymyśliłam. Nie jest dostatecznie szybka. Gdy jestem już po drugiej stronie, zamykam za sobą drzwi i opieram się o nie, modląc się, by nie okazało się, że istnieje inne wyjście z przebieralni na basen. Słyszę tłukące o drzwi dłonie Vivienne. Te same, z którymi chodzi tutaj do salonu piękności, by wcierać w nie drogie kremy. – Wypuść mnie, Alice. Musimy porozmawiać. Nic ci nie zrobię. Nie odpowiadam. Byłaby to strata energii. Potrzebuję całej siły, by przytrzymać dzielące nas drzwi. Czuję nacisk z drugiej strony i wyobrażam sobie napierającą Vivienne, wkładającą maksymalny wysiłek w odepchnięcie mnie. Vivienne jest lżejsza, ale silniejsza ode mnie dzięki wszystkim urządzeniom na piętrze nad nami. Jej ciało ma za sobą wiele godzin treningu, jak ciało żołnierza. Drzwi uchylają się na centymetr, po czym szybko zamykają – drobne ruchy w obie strony. I nagle opór niknie. Nie przeciwstawiam się żadnemu naciskowi. Vivienne dała za wygraną.

Słyszę, że wzdycha. – Jeśli mnie nie wypuścisz, będziemy musiały porozmawiać przez drzwi. Ale wolałabym cię widzieć. – Nie! – Dobrze. Alice, wbrew temu, co sądzisz, nie jestem diabłem wcielonym. Czy miałam jakiś wybór? Laura nie pozwalała mi widywać się z moim wnukiem. Naprawdę uważasz, że skrzywdziłabym Feliksa? Ja uwielbiam tego chłopca. Czy wyrządziłam mu jakąś krzywdę, odkąd wprowadził się do nas po śmierci Laury? Wprost przeciwnie, hołubię go. Niczego mu nie brakuje. Żadne inne dziecko na świecie nie ma tyle miłości. Dobrze o tym wiesz, Alice. Staram się nie słuchać jej słów, rozumowania osoby niebezpiecznie, psychotycznie nierozumnej. Strasznie jest słuchać tych usprawiedliwień. Są niczym trucizna skapująca mi do uszu. Opieram się mocno o drzwi. Vivienne może w każdej chwili przypuścić nagły atak. – Czy David wie, że zabiłaś Laurę? – Oczywiście, że nie. Ty też nie miałaś się dowiedzieć. Zawsze pragnęłam chronić was oboje przed nieprzyjemnościami, przecież wiesz. A wierz mi: to było bardzo nieprzyjemne. I jest

to niedopowiedzenie. Nigdy nie dźgnęłaś człowieka nożem, więc nie możesz mieć pojęcia, jakie to potworne. – Wrobiłaś niewinnego człowieka! Pogardliwe chrząknięcie. – Nie powiedziałabyś tak, gdybyś go znała. Trudno nazwać go niewinnym. To ty jesteś niewinna. Nie masz pojęcia, do czego ludzie są zdolni. – Znowu napiera na drzwi. Wszystkie moje mięśnie są obolałe od wysiłku. Naprzeciwko mnie są drugie niebieskie drzwi, identyczne z tymi, o które się opieram. Mogłabym przebiec przez męską przebieralnię i do recepcji, ale Vivienne byłaby szybsza. Złapałaby mnie. – Wrażenie towarzyszące wbijaniu komuś noża w pierś – mówi zadumana. – Chciałabym móc je zapomnieć. Człowiek wyobraża sobie, że to nietrudne, jak krojenie piersi kurczaka, ale tak nie jest. Czuje się teksturę wszystkiego, co się tnie – kości, skóry, mięśnia. Warstwy oporu. A potem, gdy się już przez to wszystko przebrnie, nagła miękkość. Miąższ. – Milcz! – Z perspektywy czasu myślę, że pistolet byłby lepszy, ale skąd u licha ktoś taki jak ja miałby wytrzasnąć broń palną? W końcu nie

obracam się w odpowiednich kręgach. Poza tym nie umiem celować. Nie, jednak nóż był jedynym wyjściem. – Ukryłaś go w przechowalni. Felix się tam bawił. Jak mogłaś? – Leje się ze mnie pot. Czuję, jak z twarzy spływają strumyki makijażu. – Felix nie miał o niczym pojęcia! – Vivienne jest oburzona. – Na nic go nie naraziłam. Osoba w moim położeniu nie może sobie pozwolić na sentymentalizm. – Jesteś potworem. Vivienne wzdycha. – Alice, akurat ty powinnaś wiedzieć najlepiej, jak mało daje przesadny krytycyzm w takich sytuacjach. Nie masz pojęcia, na jakie cierpienia wystawiła mnie ta kobieta. Po prostu za nie zapłaciła. Zabicie jej nie było dla mnie przyjemne, lecz nieuniknione. I od tamtej pory to ja cierpiałam. Nie ona. Ja! Zastanawiałam się, w czym zawiniłam, dlaczego tak mnie nienawidziła. Teraz nie znajdę już dobrego rozwiązania. Myślisz, że mnie to cieszy? Przesuwam lekko stopy, by stanąć pod lepszym kątem. Zamykam oczy i wyobrażam sobie prostą linię moich pleców i linię drzwi, przyparte do siebie nawzajem tak mocno, że nie

zmieściłoby się między nimi nawet ziarenko piasku. – Laura nie umarła od razu – mówi Vivienne. Jej głos dochodzi teraz jakby z oddali. Domyślam się, że usiadła na jednej z drewnianych ławek. – Błagała mnie, żebym uratowała jej życie, zabrała do szpitala. – Przestań! Nie chcę tego wiedzieć! – Trochę już na to za późno, moja droga. Próbowałam chronić cię przed prawdą, ale ty mi na to nie pozwoliłaś. Teraz przed nią nie uciekniesz. – Jesteś szalona! – Powiedziałam jej naturalnie, że nie mogę tego zrobić. Obiecała, że pozwoli mi widywać Feliksa tak często, jak tylko będę chciała. Zaproponowała nawet, że mi go odda. Wszystko, powiedziała, byle tylko mogła dalej żyć. – Pauza. – Nie myśl sobie, że się nad tym nie zastanawiałam. Nikt nie lubi widoku drugiego człowieka wykrwawiającego się na śmierć. Ale wiedziałam, że nie mogę jej ufać. No i co za egoizm. Wciąż tylko powtarzała: „Nie chcę umierać, nie chcę umierać”. Zawsze myślała wyłącznie o sobie. Cała się trzęsę, jest mi niedobrze. Krztuszę

się i krtań wypełnia mi żółć. Zakrywam dłońmi uszy Muszę jakoś ją powstrzymać, nim włoży mi do głowy kolejne obrazy, które – jeśli to przeżyję – sprawią, że będę się bała zostawać sama ze swoimi myślami. Uzmysławiam sobie, że straciłam czucie w jednej stopie od zbyt silnego zapierania się o podłogę. Muszę zmienić pozycję. W momencie gdy przesuwam nieco całe ciało, przyciskając dłonie do uszu tak mocno, że boli mnie żuchwa po obu stronach, czuję, że coś mnie taranuje. Wydaję z siebie jęk, padając na ziemię. Gdy podnoszę wzrok, widzę, że Vivienne stoi nade mną. Musiała rzucić się na drzwi z większej odległości. Zawsze miała talent do odgadywania, kiedy dokładnie druga osoba jest akurat najsłabsza. Wiedziała, że nie będę mogła znieść jej dumnego komentarza na temat śmierci Laury. Podnoszę się i biegnę, nie bacząc, dokąd. Jest już za późno, gdy zdaję sobie sprawę, że biegnę w kierunku pływalni. Gdybym ruszyła w przeciwną stronę, miałabym szansę przedostać się przez przebieralnię dla mężczyzn i pobiec schodami szybciej niż Vivienne. – Oddaj mi torebkę Laury – słyszę jej głos. – Oddaj mi ją, udawaj, że nigdy jej nie widziałaś i

więcej nie będziemy do tego wracać. Idzie w moją stronę, wyciągając lewą dłoń. Nie mogę się cofnąć, bo tuż za plecami mam basen, więc rzucam się w bok. Vivienne chwyta mnie za ramię. Próbuję je wyrwać, ale jej uścisk jest zbyt mocny. Znów leżę na ziemi. Wymachuję rękami nad głową. Nie jestem w stanie utrzymać torebki, która wpada z pluskiem do wody. Przychodzą mi na myśl zdjęcia Feliksa, prawdopodobnie te, które Laura lubiła najbardziej, skoro chciała je mieć stale przy sobie. Teraz będą zniszczone. Próbuję się wywinąć i wstać, ale Vivienne przygniata mnie do ziemi. Leżę teraz twarzą do dołu i jestem ciągnięta do przodu. Czuję ostry ból w niskiej partii brzucha. Moja blizna. Wzdrygam się, wyobrażając sobie, że się otworzyła i krwawi. Górna część mojego ciała wisi teraz nad wodą. Chwytam oburącz kamienny brzeg. – Proszę! Nie! – łkam, ale brakuje mi sił. Nie mam już nadziei ani energii, by walczyć. Wiem, że przegram. Żaden człowiek nie wygra, mając za przeciwniczkę Vivienne. – Jesteś śmieszna! – wołam. Skoro mam umrzeć, to zamierzam powiedzieć jej, co o niej sądzę. – Musisz wiedzieć, że nigdy nie będziesz miała tego,

czego tak pragniesz. Łakniesz kochającej rodziny, lecz nigdy się jej nie doczekasz! – Już ją mam. David i Felix mnie uwielbiają. Florence też mnie pokocha. – Nigdy nie będziesz wiedziała, którzy ludzie cię kochają, a którzy tylko udają, bo się boją, co im zrobisz, jeśli nie będę ci okazywać uczuć. Albo dlatego, że obrzucasz ich pieniędzmi i prezentami, a oni są zbyt płytcy i tchórzliwi, by się temu przeciwstawić. Jak David. On cię nienawidzi! Sam mi mówił. Naprawdę głęboko cię nienawidzi! Żałuje, że to ty nie odeszłaś zamiast ojca. Vivienne ryczy, jak dzikie zwierzę, ciągnie mnie dalej do przodu i wpycha mi głowę do wody. Opadam w jasnobłękitną, zimną ciecz. Woda otula moją głowę, ramiona i tors. Mam wrażenie, że serce za chwilę wyskoczy mi z piersi. Próbuję wyciągnąć głowę nad powierzchnię, ale Vivienne trzyma ją mocno pod wodą, która wypełnia moje usta i płuca. Chcę bić pięściami i wierzgać, lecz jestem galaretą, cieczą. Czekam już tylko, aż to wszystko się skończy, co nastąpi niebawem. Teraz jestem już całym ciałem w wodzie. Vivienne chwyta mnie za szyję i trzyma pod powierzchnią. Widzę feerię barw, a po chwili

ciemność. Cały świat się oddala. Już nigdy nie zobaczę Florence. Nigdy nie zobaczę mojej Twarzyczki, a ona była moja, nawet jeśli tylko krótką chwilę. Wszystko się kurczy: myśli, słowa, żale, nawet miłość. To koniec. Rzeczywistość wyparowała. Wyparowuje nawet teraz. Ucisk znika. Jestem wolna, unoszę się bezwładnie. Czy tak właśnie odczuwa się śmierć? Czuję wiele rąk na moich rękach i nogach. Jak się to jej udaje? Otwieram oczy i kaszlę. Widzę nad sobą rozmazane sylwetki. Nie tonę już w wodzie. Piersi i krtań przeszywa piekący ból, a ja wykrztuszam wodę z płuc. Ktoś klepie mnie po plecach. Unoszę wzrok. To Simon. Widzę też inne rzeczy: sierżant Zailer zakuwającą Vivienne w kajdanki; przyglądającego się wszystkiemu łysego mężczyznę w marynarce i koszuli ociekającej wodą. I Briony – Florence – mówię szeptem. – Już dobrze – mówi Simon. – Mamy ją. Nic jej nie jest. Gdzieś głęboko we mnie czuję, że coś puszcza, coś napiętego nagle zwalnia. Opadam w jego ramiona.

42 13/10/03, 9.30 Simon stał przed domem Pod Wiązami i przyglądał się fasadzie budynku. Nie mógł uwierzyć, że był tu dopiero drugi raz. W ciągu minionych kilku tygodni ten dom zajmował wiele miejsca w jego myślach. No i proszę, oto stoi: pusty symbol, ledwie kamienie, drewno i farba. Każdy mógłby w nim mieszkać. Tego dnia biel ścian nadawała mu neutralny, beznamiętny wygląd. Wszystkie zasłony były zaciągnięte. W każdym oknie wisiały fałdy ciężkiego, grubego materiału. Simon wyobraził sobie kilkadziesiąt – wcale nie uważał, by był to przesadzony szacunek – ciemnych, głównie pustych pokoi, których nie było widać z zewnątrz. Na dworze świeciło słońce. Ostatni lokator domu zdecydował nie wpuszczać do środka jasności dnia. Simon zgłosił się na ochotnika do rozmowy z Davidem Fancourtem. Tłumaczył to tym, że według niego syn Vivienne lepiej zniesie kontakt z mężczyzną. Po namowach Charlie wyraziła zgodę. Jeśli zdawała sobie sprawę z

ukrytych intencji Simona, to nie dała tego po sobie poznać. Prawda była taka, że chciał – więcej niż chciał – pójść jeszcze raz do tego domu przed rozmową z Alice. Musiał zobaczyć dom, który ona uznała za swoje więzienie, doświadczyć tego wielkiego, przytłaczającego bezruchu, który podczas swojej pierwszej wizyty wyczuwał intuicyjnie. Sądził, że może wtedy zrozumie, czemu zrobiła to, co zrobiła. Może wtedy nie byłby na nią taki zły. Widząc ją żywą, przeżył prawdziwy wstrząs. W dodatku jej wygląd... sprawiała wrażenie, jakby celowo chciała się upodobnić do Charlie. Simon był tak zniesmaczony zarówno samym tym pomysłem, jak i rzeczywistością, którą miał przed oczyma, że z początku nie mógł się ruszyć. Dopiero usłyszawszy krzyk Charlie, rzucił się, by oderwać Vivienne od Alice, co udało mu się wyłącznie dzięki pomocy Prousta. Niewiele brakowało, a byłoby za późno. Simon wiedział, że widok Alice powinien był go ucieszyć. A jednak w tamtej chwili czuł jedynie gryzący strach. Pod jej nieobecność wyobrażał sobie, że pragnie jakiegoś związku z nią. Z dawną Alice, nie tą, która wyglądała jak jego sierżant. Być może jednak ta osoba, którą – jak mu się wydawało – widział pierwszego

dnia u szczytu schodów, już nie istniała. Może nigdy jej nie było. I nawet gdyby Simonowi udało się ją odnaleźć, wiedział, że jego kompleksy i wewnętrzne blokady i tak, prędzej czy później, wszystko by zepsuły Kompleksy i to, co teraz o niej wiedział. Jest tylko jeden sposób, by kogoś naprawdę dobrze poznać – do takiego wniosku doszedł Simon. Obserwować jego lub jej czyny i wyciągać na ich podstawie odpowiednie wnioski. Zamiast skupiać się na tym, za kogo uważał Alice, i próbować przewidzieć, jaki będzie jej następny krok, powinien był zacząć od faktów i kierować się w swoich rozważaniach wstecz. Co takiego musiała zrobić? A co za tym idzie, jaką jest osobą? Może najlepiej w ogóle się do nikogo nie zbliżać. Ludzie włażą zbyt głęboko w cudzą psychikę. Zadają zbyt wiele niewygodnych pytań. Simon, jesteś prawiczkiem? Simon zdawał sobie sprawę ze swojej złości. Nie był to jednak wściekły gniew, do którego zdążył już przywyknąć, lecz raczej wyrachowane, męczące rozczarowanie osiadłe w jego żołądku niczym bryła ołowiu. Pierwszy raz nie czuł, że musi bić i pluć, dopóki nie usunie go z organizmu. Nie miał ochoty na żadne

nieprzemyślane działania. Ta nowa emocja wymagała ukrycia i pielęgnacji. Była dumna i złożona, z całą pewnością nie dało się jej pośpieszać. Trzeba było trochę się z nią pomęczyć. Simon nie był pewien, czy w ten stan wpędziła go Alice, Charlie czy obydwie kobiety Wiedział jedynie, że chciałby zostać na jakiś czas sam na sam ze swoimi myślami. Dokładnie w chwili, gdy Simon zamierzał zadzwonić po raz trzeci, David Fancourt otworzył drzwi. – To pan – powiedział. Miał na sobie rdzawoczerwoną piżamę w turecki wzór i brązowy szlafrok frotte. Jego twarz zaciemniał kilkudniowy zarost, a oczy były zaczerwienione i łzawe. – Czy to dobry moment? Fancourt zaśmiał się gorzko. – Niełatwo będzie się go doczekać. Może pan wejść teraz. Simon poszedł za nim do kuchni i usiadł. Na tym samym krześle siedziałem wtedy, pomyślał. David usiadł po drugiej stronie stołu. W środku dom wyglądał teraz zupełnie inaczej. Każdą powierzchnię zagracały brudne talerze i kubki. Śmieci nie mieściły się w koszu i leżały rozrzucone na podłodze. W holu Simon

dostrzegł stertę podartych gazet, które wyglądały tak, jakby ktoś rozkopał je zabłoconymi butami. – Wygląda na to, że nie radzi pan sobie zbyt dobrze samemu – powiedział. Współczuł Fancourtowi, który ewidentnie nie pogodził się z myślą, że jego matka jest morderczynią. Gdy Charlie mu to oznajmiła, podobno nie odezwał się nawet jednym słowem. Tylko się na nią gapił. – Nie powinien pan teraz mieszkać sam. Nie wolałby pan być teraz z synem? Fancourt zrobił nachmurzoną minę. – Feliksowi będzie lepiej beze mnie – powiedział. – Czemu? Nie rozumiem. – Tak będzie lepiej. Simon zniżył głowę, próbując nawiązać kontakt wzrokowy – Panie Fancourt, nie zrobił pan nic złego. Nie powinien pan winić się za coś, co zrobiła pańska matka. – Powinienem był się domyślić. Wtedy, gdy zginęła Laura. Powinienem był wiedzieć, że ta historia nie trzyma się kupy. – Jaka historia? – Laura, która prosi mamę, żeby zaopiekowała się Feliksem, podczas gdy ona pójdzie bawić się w klubie. Ona nigdy by tego

nie zrobiła. Nienawidziła mamy Zawsze uważałem, że to trochę dziwne, ale... Byłem zbyt głupi, żeby domyślić się, jak było naprawdę. – To nie głupota. Żaden syn nie podejrzewałby własnej matki o morderstwo. Na pańskim miejscu postąpiłbym tak samo. – Jestem tego pewny, Simon. – Fancourt rzucił w jego stronę przerysowany, fałszywy uśmiech. – Jeśli chodzi o Feliksa... Może wkrótce zmieni pan zdanie. – Nie zmienię. Simon westchnął. Nie był to najlepszy moment, by nękać Fancourta nowymi informacjami, ale trzeba było to zrobić. Nadeszły wyniki testu DNA. Simon nie znajdował wymówki, by o nich nie wspomnieć. Poza tym, choć wyraźnie dręczony przez depresję i apatię, Fancourt nie sprawiał wrażenia osoby cierpiącej na urojenia bądź w jakikolwiek inny sposób niezrównoważonej. W podobnej sytuacji każdy człowiek wpadłby w depresję. Simonowi jego reakcja wydawała się całkowicie naturalna. Może nawet słusznie postąpił, oddając Feliksa Maggie i Rogerowi Cryerom. W trakcie rekonwalescencji ojca

chłopiec powinien przebywać w stabilnym otoczeniu. Simon czuł się winny, że posądzał Fancourta o najgorsze, podczas gdy jedynym jego przewinieniem była szorstkość i zwiększona drażliwość pod wpływem stresu. Za to tylko, a także z powodu własnej zazdrości, Simon go nienawidził i oczerniał. Był mu teraz winien prawdę. Jeśli cokolwiek było w stanie wytrącić Fancourta z tego odrętwienia, to właśnie ta informacja. – Odnaleźliśmy pańską córkę – powiedział delikatnym tonem Simon. – Znaleźliśmy Florence. Fancourt wreszcie spojrzał mu w oczy. Wyraz jego twarzy był jednoznaczny: znudzenie. – Jej też tutaj nie chcę. Oddajcie ją Alice. – Ale... – Alice jest dobrą matką. Ja w niczym nie jestem dobry. Nie zmienię zdania. – Czuję, że jestem panu winien przeprosiny – Dostałem to, na co zasłużyłem. Nosił wilk razy kilka, jak to mówią. Simon nie mógł go zrozumieć. Czy Fancourt zamierzał walczyć o swoją żonę i córeczkę, o szansę na szczęście? Niezależnie od tego, czy go to interesowało czy nie, Simon musiał

przekazać mu wiadomość, z którą do niego przyszedł. Postanowił więc kontynuować zaplanowane przez siebie przemówienie. – Odnaleźliśmy Alice i Florence w domu Briony Morris, przyjaciółki Alice z pracy. Po... zajściu w klubie fitness zarządziliśmy przeprowadzenie testów DNA. Ani śladu reakcji ze strony Fancourta. – Wynik był pozytywny – ciągnął Simon. – Dziecko, które Alice zabrała stąd w piątek trzeciego października, było jej córką. – Westchnął, kręcąc głową. Chciałby czuć choć ułamek obojętności Fancourta, przy założeniu, że była szczera. – Było tylko jedno dziecko, panie Fancourt. Panie Fancourt? David? Rozumiesz, co mówię? Było tylko jedno dziecko. Tylko Florence. David Fancourt ziewnął. – Nie musiał mi pan tego mówić – powiedział. – Od początku to wiedziałem.

43 Wtorek, 14 października 2003 Simon siedzi po przeciwnej stronie długiego, wąskiego salonu w domu Briony, która zajęła miejsce obok niego na kanapie. Cieszę się z jej obecności. Do końca przemeblowania jeszcze daleko, więc meble pokryte są białymi prześcieradłami. Odnoszę wrażenie, że otaczające nas przedmioty są teatralną scenografią, nie rzeczywistością. No i nasza trójka w jednym pomieszczeniu – trochę to dziwne i irytujące. Choć jestem wdzięczna za towarzystwo Briony – i czuję, że Simon też, bo inaczej nasza rozmowa mogłaby nas zbytnio krępować – to między mną i Simonem jest więź zrozumienia, z którego jest ona wyłączona. Jej obecność będzie nas zmuszała, byśmy jeszcze trochę odgrywali nasze role. Widzę, że on już wszystko wie. Gdy przyjechał, wszyscy troje poruszaliśmy się niepewnie i podejrzliwie, jak podekscytowane lwy, które nie widzą swojej ofiary dostatecznie wyraźnie, by się na nią rzucić. Briony nie

poprosiła Simona, żeby usiadł. Czekając niecierpliwie na wieści dotyczące Florence, zapomniała o manierach. To Simon zaproponował, byśmy usiedli, co mnie ucieszyło. Powiedział, że ma wieści. Chciałam je usłyszeć w wygodnej, nieruchomej pozycji. Na taką chwilę nie sposób się przygotować. Z drugiej strony w normalnym życiu niewiele jest takich chwil. Większość osób nigdy ich nie doświadcza. Simon odczekał, aż usadowię się w krześle. I wtedy nam powiedział. Było, a właściwie jest, tylko jedno dziecko. Niemowlę, które zabrałam z domu Pod Wiązami 3 października, to moja córka. Twarzyczka to Florence. Oznajmiał to na trzy sposoby, jeden po drugim, jakby przekazywał nam trzy oddzielne fakty Briony mogła być zdziwiona jego powtarzaniem się, ale ja wiedziałam, o co mu chodzi: nie ma takiego punktu widzenia ani sposobu opisania zaistniałej sytuacji, który dopuściłby istnienie jakiejkolwiek innej możliwości. Z myślą o mnie i Briony Simon zdecydowany był wyeliminować wszelkie dwuznaczności, po czym wywlec je na otwartą przestrzeń, gdzie mógł rzucić na nie chłodne światło swojej rzeczowej analizy. I teraz siedzimy tu w milczeniu, jakby

odcięto nam języki. Nie będzie to trwać w nieskończoność. Ktoś w końcu przerwie tę ciszę. Ja tego nie zrobię. Może taka jest właśnie rola Briony: mówić wtedy, gdy ja i Simon nie potrafimy. – Co pan sugeruje? – pyta w końcu. – Dziecko, które jest na górze, to Florence? Twarzyczka to Florence? Bezpośrednio po testach DNA pozwolili nam wziąć ją do siebie. Ja dochodziłam jeszcze w szpitalu do siebie po ataku Vivienne, więc oddali Twarzyczkę pod opiekę Briony. Byłam mocno zdziwiona. Zakładałam, że pojadą z nią prosto do Davida. – Nie – kręcę głową. – To nieprawda. – Owszem – mówi Simon z takim samym naciskiem. – Test DNA udowodnił to ponad wszelką wątpliwość. – Test DNA udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że Darryl Beer zamordował Laurę. A teraz już wiemy, że tego nie zrobił. – Nie będę tracił czasu na komentowanie tej uwagi. Dobrze wiesz, co różni obydwie sytuacje. – Musiała zajść jakaś pomyłka – mówię. – Wiedziałabym. To moja córka. Ja bym wiedziała. – Opadam niżej w krześle. Moja dolna warga drży. Próbuję ją unieruchomić,

zagryzając zębami. Muszę teraz wyglądać na prawdziwą wariatkę. W całkowitym szaleństwie byłaby spora doza ulgi. Nikt nie mógłby mnie za nic obwiniać. Briony podeszła do mnie i teraz się nade mną pochyla. – Alice, uspokój się. Nie przejmuj się, dobrze? Wyjaśnimy to... nieporozumienie. To oczywiste, że wyniki testu mogą być błędne. A policja... Proszę się nie gniewać – spojrzała na Simona – ale jak dotąd myliliście się co do wszystkiego. – Nie wiem, o których policjantach pani mówi, ale z pewnością nie o mnie – mówi Simon kamiennym głosem. – Ja popełniłem tylko jeden błąd. Bardzo duży, jak się okazuje. Nie podoba mi się to – brzmienie jego głosu, dobór słów. Mogę sobie wyobrazić, że jest pamiętliwy. Bo tak mocno się starał, na swój niezdecydowany sposób, przyjść mi na ratunek. Czyż życie u boku Davida nie nauczyło mnie jeszcze, że sadyzm bywa drugą stroną rycerskości, gdy obiekt czyjejś uwagi nagle spada z piedestału? – Twarzyczka jest moją córką. Przysięgam – mówię szeptem. – Muszę się napić wody. Moje gardło jest tak suche, że za chwilę zacznie mnie

boleć. – To on tak twierdzi – tłumaczy mi cicho Briony, trzymając dłoń na moim ramieniu. – Nie, to znaczy... Florence. Florence jest moją córką. – Muszę porozmawiać z Alice na osobności – mówi Simon. – Muszę się napić wody – proszę, ale nikt mnie nie słyszy – Teraz nie jest chyba najlepszy... – Briony zaczyna protestować. Nie chce, żeby Simon wywierał na mnie presję. Boi się, że mój umysł tego nie zniesie. – Teraz – nalega Simon. – Dobrze – mówię. – Briony, nic mi nie jest. Naprawdę. Poradzę sobie. Idź na górę i zobacz, co u małej. Nie przekonałam jej, ale zostawia nas samych. Opuszcza pokój wolnym krokiem. Dobra przyjaciółka. Gdy już jej nie ma, patrzę Simonowi w oczy, a on odwzajemnia się pustym spojrzeniem. Jego zacięta determinacja opuściła chyba pokój razem z Briony Jeszcze przed chwilą bałam się trochę jego gniewu. Teraz wydaje mi się, że nie dotrzemy już do siebie, ani w złości, ani w porozumieniu. Jesteśmy od siebie tak odcięci, jakby dzieliła nas ściana ze szkła. Zabawne: w

obecności Briony miałam wrażenie, że tylko ona stoi między nami. Najwyraźniej się myliłam. – Świetny występ – mówi Simon. – Wręcz doskonały. – Co? Nie rozumiem. – Jak się czujesz? Po...? No wiesz. Zresztą... to nie moja sprawa. Powinniśmy porozmawiać o Laurze Cryer. Muszę odebrać twoje zeznania. – Simon, o czym ty mówisz? Jaki występ? Ostentacyjnie mnie nie słucha. I nie dziwię mu się. Powinnam spróbować przeprowadzić z nim szczerą rozmowę, tak jak to sobie wielokrotnie wyobrażałam. Jednak w moich myślach nie wyglądało to tak, jak teraz – Simon nie był zimny i niedostępny. Czuję się zraniona. Ale to chyba dobry znak. Po wszystkim, co przeszłam, wciąż zdolna jestem doświadczać normalnych emocji. Moje serce nie odgrodziło się kompletnie od świata. – Wiedziałaś, że to Vivienne zabiła Laurę. Zacznijmy od tego. – Simon mówi beznamiętnym tonem, notując. – Od kiedy wiedziałaś? Nie jest gotowy na rozmowę o Twarzyczce. Ja chyba też nie. – Ta sprawa ze szkołą: kiedy się domyśliłaś? – Gdy byłam w ciąży Wcale nie wiedziałam,

w każdym razie nie od razu. Miałam tylko przeczucie. Intuicję. Nigdy nie miałeś wrażenia, że wokół ciebie czai się zagrożenie? Jednak Simon jest zdecydowany opowiedzieć tę historię na swój sposób. – Dopóki nie zaszłaś w ciążę, dobrze ci było pod skrzydłami Vivienne. Potem jej nastawienie uległo zmianie. – Podnosi wzrok, po raz pierwszy przyznając, że jesteśmy partnerami w tym dialogu. – Zgadza się? Coś we mnie więdnie. Simon jest ze mną taki rzeczowy. Wydaje się, jakby moje cierpienia nie miały dla niego najmniejszego znaczenia. Owszem, zachowanie Vivienne wobec mnie uległo zmianie. Nagle przestała być moją zagorzałą, łaskawą opiekunką. Miałam coś, czego pragnęła bardziej, nieporównanie bardziej, niż kiedykolwiek pragnęła mnie. Ja byłam jedynie nosicielką. Zaczęła nadzorować moją dietę, zakazywała zabaw poza domem. Nie wolno mi było chodzić do pubów ani pić kieliszka wina do kolacji. – Zauważyłam, że chciała mieć decydujący wpływ na każdy aspekt życia Florence. Domyślałam się, że z Laurą musiało być tak samo. Wcześniej wierzyłam Davidowi, gdy mówił, że Laura zachowywała się jak

irracjonalny dyktator, nie pozwalając nikomu zbliżyć się do Feliksa. – Kręcę głową. – Byłam głupia i naiwna. Vivienne chciała mieć Feliksa na własność, a Laura się na to nie godziła. Gdy już to zrozumiałam, nie potrafiłam uwierzyć, że śmierć Laury nie miała z tym nic wspólnego. W dodatku moja ciąża... W ciąży ma się wyostrzone zmysły Zdarza się, że płatają figle rozumowi i z początku zastanawiałam się, czy przypadkiem nie wyolbrzymiam tego przeczucia, że jesteśmy z Florence zagrożone. Ale było ono przemożne, nie mogłam się go pozbyć. Simon marszczy brwi. Odnoszę wrażenie, że wszelkie subtelności go drażnią, chyba że pochodzą od niego. – Vivienne popełniła błąd – mówię. – Gdy zapisała Florence do Stanleya Sidgwicka, jak byłam w piątym miesiącu ciąży. Nie powinna mi była wspominać o długiej liście kandydatów. Pewnie sądziła, że jestem zbyt głupia, by pomyśleć o Feliksie. Zresztą wątpię, by w ogóle podejrzewała, że kiedykolwiek zwrócę się przeciwko niej. Darzyłam ją bezgranicznym uwielbieniem. – Vivienne jest dumna ze swojego czynu – mówi Simon.

– Próbuje przekuć winę w zasługę. Wydaje się, że jej celem jest sprowokowanie publicznej dyskusji na temat kwestii praw dziadków do opieki nad wnukami. – To wariatka. Czy Vivienne nie kwalifikuje się formalnie jako psychopatka? – Kobieta pokroju Vivienne jest poza zasięgiem mojej wiedzy psychologicznej. Fakt, że razem z Florence zamieszkujemy ten sam świat co ona, jest dla mnie trudny do zaakceptowania. – Prawdopodobnie będzie częstym gościem mediów. Simon próbuje mnie zranić. Mówiąc o możliwej medialnej sławie Vivienne, brzmi niemal chełpliwie. Chciałabym go spytać, czy to pewne, że Vivienne spędzi resztę życia w więzieniu, ale boję się, że skorzysta tylko z okazji, by wymierzyć mi kolejny cios. – Jesteś na mnie wkurzony, że zmarnowałam czas policji. – Wkurzony? – W śmiechu Simona nie ma odrobiny ciepła. – Nie. Jestem wkurzony, jak muszę stać w korku. Wkurza mnie, jak wyleję sobie kawę na czystą koszulę. – Simon, niby jak mogłam ci powiedzieć? To byłoby zbyt duże ryzyko. A jeśli ona dowiedziałaby się o moim podejrzeniu?

Skończyłabym tak, jak Laura. – Trzęsę się cała na w upomnienie klubu Waterfront, wody zamykającej się nad moją głową i spychającej mnie na dno. Jak tylko poznałam Simona, pragnęłam mu o wszystkim powiedzieć. Już wtedy porzuciłam nadzieję, że kiedykolwiek będę mogła podzielić się swoimi myślami z mężem. Tak bardzo chciałam porozmawiać szczerze z Davidem po tym, jak Briony zadzwoniła do szkoły. Ale on by mnie nie słuchał. W jego oczach Vivienne była wcieleniem dobra. Uważał, że mi pomagała w trakcie ciąży. Wciąż powtarzał, jacy oboje powinniśmy być wdzięczni, a tymczasem ja czułam się coraz bardziej wykorzystywana, coraz ciaśniej więziona. Biedny David. Domyślam się, jak bardzo jest zdruzgotany. Żal mi tego człowieka, którym mógł się stać, gdyby jego życie potoczyło się inaczej, żałuję potencjału, jaki w nim tkwił. Współczuję sześcioletniemu chłopcu, którego porzucił ojciec i który musiał kochać swoją matkę, bez względu na to, kim była, bo innego rodzica nie miał. David potrzebował wiary w Vivienne i doskonale go rozumiem. Muszę starać się o nim nie myśleć. Chcę wykąpać się we wrzącej wodzie, by zmazać z

siebie jego piętno, choć wiem, że krzywdy, jaką mi wyrządził, nie da się łatwo usunąć. Nie dbam nawet o to, że odebrał mi wszelką nadzieję na długotrwałą miłość między mężem i żoną. Nie mam ochoty na kolejny ślub. Prawdziwie tragiczne jest to, że David zniszczył moją wiarę w samą siebie. Okazało się, że byłam głupia, zakochując się w nim, głupia, decydując się na małżeństwo. W minionym tygodniu tyle razy ta moja głupota była mi przypominana, że część mnie zaczęła wierzyć, iż zasłużyłam na to, co mi się przytrafiło. Moi pacjenci robią to nieustannie. Obwiniają się za krzywdy, które wyrządzają im inni. Mówię im, że nie mogą tak myśleć, że nikt nie prosi o bycie ofiarą ani na to nie zasługuje. Czasem irytuję się, gdy nie widzę u nich żadnej poprawy, gdy wcale nie rośnie ich pewność siebie w wyniku moich mądrych rad. Teraz wiem, że mądrość i psychologiczny wgląd mają swoje ograniczenia. Mogą pomóc w zrozumieniu, dlaczego żywimy pogardę do samych siebie, ale nie w pozbyciu się jej. Nie wiem, czy cokolwiek jest w stanie umożliwić ten proces. – Czyli... ponieważ bałaś się do nas przyjść, porwałaś własną córkę – mówi Simon drętwym

tonem. – Wiedziałaś, że jeśli znikniecie, policja przyjrzy się waszej rodzinie, odkryje, że już wcześniej zdarzyła się w niej poważna zbrodnia, którą następnie zacznie głębiej badać. Co też zrobiliśmy. – Zabrałam Twarzyczkę i uciekłam – mówię ostrożnie. – Moją córkę porwał ktoś inny. Simon nie zwraca uwagi na moje słowa. Nie bardzo wiem, dlaczego wciąż w tym tkwię. Czy to odruch? Czyżbym bała się jego drwin? – Zabrałaś Florence i uciekłaś, wiedząc, że ponownie zbadamy morderstwo Laury Zgadza się? – Nie! Zabrałam Twarzyczkę i uciekłam, bo wówczas każda osoba, nawet twoja pani sierżant, musiałaby uznać Florence za zaginioną. Chciałam, żebyście zaczęli szukać Florence. – Wciskasz mi kit i dobrze o tym wiesz. Pewnie usłyszałaś, jak mówię to samo Briony, gdy chowałaś się w kuchni. A teraz to ćwiczysz, myśląc, że będę na tyle głupi, żeby w to uwierzyć, skoro to moja własna teoria. Daleko mu do bycia głupim. Jest o wiele inteligentniejszy, niż sądziłam. – Problem polega na tym, że to nigdy nie była moja teoria. Już wtedy znałem całą

prawdę. Chciałem tylko, żeby Briony zastanowiła się, czemu mogłaś chcieć uciec z dzieckiem, które rzekomo nie było twoje. Nie jest ci głupio, że ją tak okłamywałaś, że traktowałaś ją jak idiotkę? Mimo wsparcia, jakiego ci udzieliła? Łzy napływają mi do oczu. Briony, w przeciwieństwie do Simona, rozumie, że muszę robić wszystko, byle tylko chronić swoją córeczkę. – Chciałaś, żebyśmy wiedzieli, że Laurę zabiła Vivienne – ciągnie Simon beznamiętnie. – Zostawiłaś tę broszurę z przyklejoną karteczką, w nadziei, że ją znajdziemy. Jaki był pierwotny plan? Uciekasz z Florence do Briony, a my wszczynamy śledztwo, nabieramy podejrzeń w sprawie Laury, zaczynamy się przyglądać Vivienne? Wtedy znajdujemy broszurę i wrzucamy Vivienne za kratki, a wy wreszcie jesteście bezpieczne? Ale jak mieliśmy cokolwiek udowodnić? Przyszło ci to do głowy? Wzruszam bezradnie ramionami. – Jesteście policjantami. Prędzej wy znaleźlibyście dowody niż ja. – Mądre posunięcie z tą kartką na okładce broszury. Jesteś całkiem niezła w komunikacji niebezpośredniej, co? W manipulowaniu

ludźmi. Wiedziałaś, że tylko wtedy zrozumiemy tę wiadomość, gdy już wcześniej zaczniemy podejrzewać Vivienne. W przeciwnym razie uznalibyśmy, że F oznacza Florence i nie przywiązalibyśmy do tej kartki żadnego znaczenia, biorąc ją za zwykłą, praktyczną notatkę, która miała ci pomóc w zapisaniu córki do szkoły. Nigdy nie domyślilibyśmy się, że podejrzewasz Vivienne, gdybyśmy sami jej nie podejrzewali, gdybyśmy nie zaczęli zdawać sobie sprawy z tego, jak jest groźna. A wiedząc to, nie pozwolilibyśmy jej wpaść na trop twoich podejrzeń, co niechybnie uczyniłoby cię jej następnym celem. Trafność tego wywodu robi na mnie ogromne wrażenie. Simon mówi tak, jakby mieszkał wewnątrz mojej głowy A jednak wciąż czuje do mnie odrazę. – Ta ostrożność była konieczna – mówię. – Miałam nadzieję, że skontaktujecie się z Darrylem Beerem, a on powie, że tego nie zrobił. A skoro ja i David byliśmy tej nocy w Londynie, musielibyście zacząć podejrzewać Vivienne. Więc przy każdym naszym spotkaniu starałam się dyskredytować szkołę Stanleya Sidgwicka. Miałam nadzieję, że gdy już zniknę, a ty znajdziesz broszurę, to zaczniesz się

zastanawiać, czemu chciałam zapisać Florence do szkoły, której nienawidzę. – No i tak było, zastanawiałem się nad tym. Jak pieprzona tresowana foka myślałem o wszystkim, o czym chciałaś, żebym myślał... – Simon, proszę cię... – ...aż do teraz. Moje serce nieruchomieje. – Jak to? – Jestem niezmiernie ciekaw, skąd zmiana planu. Miałaś zamiar uciec z Florence do Briony, a stamtąd w kolejne, bezpieczne miejsce. Wszystko było ustalone, mamy to w zeznaniach Briony Więc dlaczego to zmieniłaś? – Ktoś porwał Florence... – mówię. – Kłamstwo. Mów prawdę, teraz to już bez znaczenia. Wiem, co się stało. Stała się Florence, mam rację. Urodziłaś Florence i nagle okazało się, że twój plan nie wystarczy, prawda? Potrzebowałaś głębszego ukrycia. Nie czułaś się dostatecznie zabezpieczona myślą, że w odpowiedniej chwili uciekniesz wraz z Florence. Zaczął cię zjadać prawdziwy strach. Vivienne była w drodze do szpitala, wkrótce miała po raz pierwszy zobaczyć swoją wnuczkę. Nie mogłaś znieść tej myśli. Morderczyni dotykająca twojej córki, budująca z nią więź.

– Do czego zmierzasz? – Czuję się kompletnie odkryta, jakby otwarto na oścież mój mózg i serce. – Vivienne, zabójca w twojej rodzinie, jechała na spotkanie z twoim dzieckiem. Już wtedy chciałaś uciec, już wtedy chciałaś się schować, by do tego nie dopuścić. Do zatrucia twojej córki uwagą ze strony niewyobrażalnie złej kobiety. – Zaczynam płakać, słysząc, jak Simon opisuje mi moje własne uczucia. Chciałabym, by robił to z mniejszą dokładnością, nie tak elokwentnie. – Ale przecież nie mogłaś się ukryć. Nie mogłaś schować Florence. Był z tobą David, który z niecierpliwością oczekiwał chwili, gdy pokaże małą swojej matce. Musiałaś tam zostać i wszystko wytrzymać. Więc zaczęłaś wymyślać inne sposoby ucieczki, zastanawiać się nad tym, jak się przed kimś ukryć, pozostając tuż przed jego oczyma. – Simon podnosi wzrok. – W każdej chwili możesz mi przerwać i dalej opowiadać sama – mówi. – Nie wiem, o czym mówisz. – Owszem, wiesz – odpowiada cicho. – Nie powiedziałem Charlie... sierżant Zailer, że ty i Briony wiedziałyście o Vivienne. Nie wspomniałem ani słowem o waszym telefonie

do szkoły Stanleya Sidgwicka. Chroniłem was obie przed najróżniejszymi zarzutami. Jeśli ktokolwiek się o tym dowie, prawdopodobnie wyrzucą mnie z pracy. – Dziękuję – mówię, ocierając łzy Nadal nie potrafię rozszyfrować jego uczuć wobec mnie. Zapewne są różnorodne, ale byłoby mi znacznie łatwiej, gdybym poznała to dominujące. – Jeśli twoim zamiarem jest udawanie depresji postnatalnej, która rzekomo odpowiada za twoje tymczasowe szaleństwo i fakt, że nie rozpoznałaś własnej córki, marnując czas policji... No cóż, może nawet przymknę na to oko. Jeśli chcesz, nadal będę cię ochraniał. – Simon ciężko wzdycha. – Ale w zamian żądam prawdy. Prawdy z twoich ust. Jeśli proszę o zbyt dużo, to idź w cholerę. Ściany domu Briony zaczynają się wokół nas zacieśniać. Od samego początku coś nas popychało ku tej chwili. – Co chcesz, żebym powiedziała? – Chcę usłyszeć całą historię, chcę usłyszeć prawdę. Czy mam rację? Jak dotąd, tak. – Owszem – przyznaję. – Wszystko, co powiedziałeś, jest prawdą. Simon zamyka oczy, jego głowa opada na

oparcie krzesła. – Słucham – mówi. – Bałam się. – Pod wieloma względami to zdanie stanowi dostateczny, opis. Strach był niewątpliwie głównym motywem, czynnikiem, który zdominował wszystkie inne rozważania. – Kiedy urodziła się Florence, zrozumiałam, że gdybym z nią uciekła, Vivienne zaczęła by nas szukać. Nawet gdyby nigdy nas nie znalazła, żyłabym w nieustającym lęku, zawsze oglądając się za siebie. Pewnie wiedziałam to wszystko, jeszcze zanim Florence przyszła na świat, ale wtedy nie przyszło mi do głowy, że potrafię zrobić więcej, by nas obie uchronić. – A potem? – podpowiada mi Simon. Mówi słabym głosem, jakby stracił całą swoją energię. – Powiedziałeś to lepiej, niż ja bym umiała. Potrzebne mi było głębsze ukrycie i przyszedł mi do głowy pewien... pewien pomysł. Wydawał mi się szalony, ale... – Wzruszam ramionami. – Liczyłam na to, że okaże się dostatecznie szalony, by zadziałać. Gdyby udało mi się przekonać Vivienne, że dziecko przebywające w jej domu nie jest jej wnuczką, jeszcze przed jej zniknięciem... – Łamie mi się głos. Nigdy wcześniej o tym nie mówiłam. Mam wrażenie,

jakbym uczyła się nowego języka. Takiego języka, którym można opisać jedynie najbardziej prymitywne, instynktowne myśli i emocje, które miałam zaraz po urodzeniu Florence. – Vivienne mi ufała. Liczyłam na to, że mi uwierzy. Nie tylko po to, by ułatwić sobie zadanie. Jak mam mu wytłumaczyć, że nawet wiedząc, iż jest morderczynią, i tak potrzebowałam wsparcia z jej strony? Emocjonalnie wcale się od niej nie uwolniłam. Nadal nie jestem pewna, czy przerwałam te więzy. – Miałam nadzieję, że nie uzna mnie od razu za wariatkę. Po walce o Feliksa za bardzo się boi utraty wnucząt. Jakkolwiek obiektywnie starała się zachowywać, czekając na wyniki testu DNA, wiedziałam, że w głębi duszy mi wierzy. To, co mówiłam, pobrzmiewało straszliwym tonem prawdziwości, bo wyrażało jej najgorsze lęki. Ludzka natura. Bez trudu wierzymy, że nasze najgłębsze koszmary staną się rzeczywistością. Vivienne wierzyła w moją wersję zdarzeń, bo odzwierciedlała ona jej własny niepokój. – Gdyby sierżant Zailer ci uwierzyła, test DNA zostałby przeprowadzony tego samego

dnia – mówi Simon. – Co byś wtedy zrobiła? – Musiałabym działać szybciej, grać na zwłokę tak długo, jak to tylko możliwe, a w końcu skorzystać z okazji na ucieczkę. Wiedziałam, że jeśli policja nie zgodzi się na test DNA, to Vivienne sama go zamówi. Jak się okazało, miałam prawie tydzień na przygotowania. Pamiętasz nasze drugie spotkanie w Chompers? Simon nie odpowiada. Na pewno je pamięta. – Gdy przyjechałeś, dzwoniłam z automatu. Rozmawiałam z Briony. Byłam w takim stanie, że ciężko mi było myśleć strategicznie, ale musiałam. Próbowałam nawet wysłać do niej przyjazny, lecz luźny mejl proponujący spotkanie w niedalekiej przyszłości, żebyście nie szukali mnie u niej w domu. Wiedziałam, że sprawdzicie komputer Davida. – Nie znaleźliśmy żadnego mejla. – Simon marszczy brwi. – Przerwano mi. – Kiedy powiedziałaś Briony o fikcyjnym porwaniu Florence? Właśnie wtedy, przez telefon? – To też chciałam napisać w mejlu – przypominam to sobie na bieżąco. – Nie. Powiedziałam jej, gdy przyjechała nas odebrać

w ten wieczór, gdy... opuściłyśmy dom Vivienne. – Dlaczego nie powiedziałaś Briony prawdy? Przecież jej ufasz, prawda? Przytakuję. – No więc? – Nie wiem – mamroczę, spuszczając wzrok. Naprawdę nie wiem. Mogłam jej powiedzieć o mojej nagłej potrzebie znalezienia głębszego ukrycia. Na pewno by zrozumiała. Mogłam jej powiedzieć, a jednak tego nie zrobiłam. – Nie chciałaś, by pomyślała, że postradałaś zmysły – mówi Simon. – Teraz oczywiście może sobie tak myśleć, nic zdrożnego w depresji postnatalnej, to takie zwyczajne szaleństwo, wyobrażanie sobie, że własna córka jest obcą osobą. Nie przeszkadzało ci, że wszyscy tak myśleliśmy. Wiedziałaś przecież, że prędzej czy później nastąpi cudowne uzdrowienie i rozpoznasz Florence: szczęśliwe spotkanie po nigdy nieistniejącej rozłące. Taki był plan? Znowu przytakuję. – Do tego rodzaju szaleństwa z urojeniami nietrudno się przyznać, prawda? Nie wiąże się z nim żadna odpowiedzialność. Jest bezradne, niewykalkulowane. Straciłaś kontakt z rzeczywistością i miotasz się po prostu,

halucynując. Nikt by cię za to nie winił. Natomiast starannie przemyślany plan, by udawać, że własna córka jest kimś innym... To też szaleństwo, ale świadome, precyzyjne. Ktoś mógłby nawet powiedzieć, że niemoralne. – Nie bałam się oskarżeń – mówię. – Właśnie mi uzmysłowiłeś, czego się bałam. Nie chciałam tłumaczyć się z czegoś, co w moich oczach miało sens, co musiałam zrobić, co jawiło mi się jako logiczne i nieuniknione, całkowicie słuszne. Bałam się dzielić tym z innymi, nawet z Briony, by potem słuchać, jak mówią, że oszalałam. Bo ja wiedziałam, rozumiesz? Wiedziałam, że choćby wyglądało to na skrajne szaleństwo, to nic innego mi nie pozostało. Musiałam to zrobić. – Widzę w tym jakąś logikę. Może Briony też by ją dostrzegła. „Dostatecznie szalone, żeby zadziałało”, powiedziałaś. Mogę to zrozumieć. Chciałaś, żeby Vivienne sądziła, że to David trzyma jej wnuczkę z dala od niej, nie ty. Po waszym zniknięciu miała nabrać podejrzeń, że jej syn pozbył się was tuż przed testem DNA, by nie dało się udowodnić, że od samego początku kłamał w sprawie tożsamości Florence. – Simon mówi tak, jakby odczytywał mi kolejne punkty z listy zarzutów przeciwko mnie. Niewykluczone,

że w jego głowie taki dokument faktycznie istnieje. Ciekawa jestem, czy Vivienne zdolna by była podejrzewać własnego syna o taką bezwzględność, czy też do końca szukałaby dla niego jakiejś wymówki. – Nie chciałam, by tylko Vivienne mi uwierzyła – mówię. – Miałam nadzieję, że przekonam Davida, jeśli tylko pokażę dostateczną pewność siebie. Było to trochę, jak... – kończę to zdanie w myślach: jakbym próbowała uczynić Florence moją i tylko moją, wpływając na myśli Davida i Vivienne, na ich najbardziej podstawowe przekonania, tak by patrząc na Florence, widzieli nie swoją córkę, nie wnuczkę, lecz kogoś obcego. Florence leżałaby tuż pod ich nosem, jednocześnie pozostając w ukryciu. Ta sprzeczność mocno do mnie przemawiała. Tak zamierzałam chronić swoje dziecko, dopóki bym z nim nie uciekła. – Nie chciałam mówić Briony całej prawdy – ciągnę. – W pewien sposób była ona... zbyt osobista. Był tylko jeden człowiek, któremu pragnęłam wyjawić wszystko, a byłeś nim ty, Simon. Nie miałam żadnych dowodów na udowodnienie mojego twierdzenia, że Florence to nie Florence, a mimo to prawie mi

uwierzyłeś, prawda? – Całkowicie ci uwierzyłem – poprawia mnie. – Nigdy mi tego nie powiedziałeś. Nigdy nie stwierdziłeś bez wahania: „Wierzę ci, Alice”. Gdybyś to zrobił, powiedziałabym ci o wszystkim. O Laurze, o wszystkim. Czekałam tylko na ten znak, że mogę ci zaufać, że bez względu na wszystko ty mi wierzysz. – Proszę cię. – Jego twarz wykrzywia grymas odrazy. – Trudno mi przyjąć coś takiego z ust osoby, która od samego początku tylko mnie okłamywała. – Teraz cię nie okłamuję. – Bo postawiłem cię w sytuacji bez wyjścia. – Simon odchrząkuje i prostuje plecy – Zaginione osoby, pod warunkiem, że nie są doświadczone w zwodzeniu policji, zazwyczaj są w końcu odnajdywane. Z tobą i Florence nie byłoby inaczej. – Widzę, że stara się przywołać mnie do porządku, wprowadzić między nas właściwy, zawodowy dystans. – Vivienne nalegałaby na przeprowadzenie testu DNA i cała twoja gra zostałaby zdemaskowana. I gdybyśmy nie przyjrzeli się na nowo sprawie Laury albo doszli do tych samych wniosków, co wcześniej, trafiłabyś do punktu wyjścia.

– Może pozostałabym w ukryciu. Poszukiwanie mnie w końcu przestałoby być sprawą priorytetową. Mielibyście inne, pilniejsze śledztwa. Ograniczylibyście swoje wysiłki. – Mieszkałaś w domu przyjaciółki i koleżanki z pracy. Znaleźlibyśmy cię. – Wyprowadziłabym się stamtąd. Prędzej czy później. Ale pewnie masz rację. Nie jestem typem osoby, która umie zniknąć i zacząć za granicą nowe życie, tak jak w filmach. Jednak musiałam spróbować. I wiem, że z czasem policja się poddaje. Nie ma wyboru, bo jest potrzebna gdzie indziej, w innych dochodzeniach, w poszukiwaniu nowych zaginionych. Natomiast Vivienne nigdy by się nie poddała, nigdy Właśnie dlatego skłamałam, że Florence zamieniono na inne dziecko. Nie mogłabym szczęśliwie i łatwo żyć ze świadomością, że Vivienne wie, iż mam jej wnuczkę i co z nią zrobiłam. Całe dzieciństwo Florence spędziłabym w oczekiwaniu na karę. Wiem, że to brzmi nieprawdopodobnie, że Vivienne nie jest wszystkowiedzącą, wszystkowidzącą boginią, ale mimo to nie potrafiłam pozbyć się myśli, że kiedyś w końcu mnie znajdzie.

Simon kiwa głową. – Więc zrobiłaś tak, by nie zależało jej na szukaniu. A to mogłaś osiągnąć tylko wówczas, gdyby Vivienne sądziła, że dziecko, z którym uciekłaś, nie jest jej wnuczką. Ale ta część planu też była krucha. Vivienne zależałoby jednak na odnalezieniu cię. Zależało jej na przeprowadzeniu testu DNA i zdobyciu dowodu. Wzdycham. – Nie doceniłam jej. Nie wzięłam pod uwagę, jak bardzo będzie chciała udowodnić, że Twarzyczka to Florence. Sądziłam, że w momencie mojej ucieczki będzie już całym sercem wierzyła w moją wersję. Nadal żądałaby testu DNA, dla pewności, ale byłam prawie pewna, że na długo przed przeprowadzeniem badania miałaby już wyrobione zdanie. A wówczas, jak liczyłam, odczułaby niemal ulgę, dowiadując się, że to „drugie” dziecko zaginęło. Vivienne nie ścierpiałaby u siebie w domu dziecka, które uważała za obce. Jeszcze nie była tego pewna, a już źle się czuła w tej sytuacji. I sądziłam, że gdy zacznie szukać Florence – a wiedziałam, że zacznie i nigdy nie przestanie – to będzie szukała tylko Florence, a nie mnie i drugiego dziecka. – Alice, drugie dziecko nie istnieje.

Kręcę głową. Simon nie może mnie teraz źle zrozumieć. – Ja też chciałam, by Twarzyczka była moją córeczką – mówię. – Ale tylko po zniknięciu Vivienne, dopiero gdy zyskałabym pewność, że nie grozi nam z jej strony żadne niebezpieczeństwo. – Wiedziałaś, że Twarzyczka to Florence. – Owszem, lecz... w głębi serca nie czułam wcale, że kłamię. Wszystko, co mówiłam, wydawało mi się prawdziwe. Florence była moim dzieckiem, bez wątpienia. Z Twarzyczką było całkiem inaczej. Twarzyczka była niemowlęciem, które w każdej chwili mogło być mi odebrane. Albo ja mogłabym zostać zabrana od niej. Nie byłam pewna, gdzie w końcu znajdzie swoją rodzinę. Rozumiesz mnie? – Wyrzekłaś się własnej córki. Nigdy w życiu nie widziałem lepszego kłamcy w akcji. – Bo nie miałam wrażenia, że kłamię! To była agonia – mówię, zalewając się łzami. – Wiesz, co było najgorsze? Absolutnie najgorsze? Zniszczenie wszystkich zdjęć, jedynych zdjęć Florence. – Ten straszny moment, gdy otworzyłam aparat, czując, że wpuszczam do środka nie światło, lecz najgorszą ciemność. – Jednak to zrobiłam. Simon, musiałam to

zrobić. To było tak, jakby mnie popychała jakaś... jakaś siła, która mnie do tego wszystkiego zmuszała. – Okłamywałaś mnie. A ja ci ufałem. Nie pytam go: więc czemu nigdy nie czułam, że mam twoje wsparcie? Dlaczego ani raz nie powiedziałeś „wierzę ci”? – Musisz spróbować mnie zrozumieć – mówię. – A co, do cholery, robię, jak myślisz? Uważam, że idzie mi całkiem nieźle, jeśli się nad wszystkim zastanowić. Idzie mi naprawdę nieźle. Chociaż nie doskonale, o nie. Niektórych rzeczy wciąż nie jestem w stanie pojąć. – Simon, szczegóły są nieistotne... – Tylko szczegóły są istotne. Po co te bzdury o Mandy Buckley z oddziału położniczego? Po co prosiłaś, żebym odnalazł ojca Davida? – Bo jego ojciec był mężem Vivienne, od której odszedł! Coś go tak do niej zraziło, że nie utrzymywał nawet kontaktów z synem. Kontakty z synem oznaczałyby kontakty z Vivienne. Zgadywałam, być może mylnie, że musiał wiedzieć, jaka ona jest naprawdę. Może nawet rozważał, kiedy przeczytał w gazetach o śmierci Laury... – I po to mieliśmy go znaleźć, żeby nam to

wszystko powiedział? – Tak. – No tak. – Z Simona powoli schodzi powietrze. – Pewnie powinienem był się domyślić. A Mandy? Wzruszam ramionami z zakłopotaniem. – Skoro utrzymywałam, że ktoś podmienił mi dziecko, to musiałam wymyślić jakąś teorię. Spanikowałam. Wtedy mój umysł nie działał już na pełnych obrotach. – Opowiadając takie głupoty, zmniejszałaś swoją wiarygodność. Między innymi dlatego... – przerywa. Na jego twarzy pojawia się lekki rumieniec. – Między innymi dlatego w pełni mi nie wierzyłeś? – Czuję się zrehabilitowana. – Simon, czy spróbujesz się na mnie nie gniewać? Postarasz się mnie zrozumieć? Ja wciąż próbuję zrozumieć samą siebie. Niełatwo mi będzie skonstruować spójną relację ostatnich zdarzeń. Wiem na razie tylko tyle, że przez chwilę istniało dziecko o imieniu Twarzyczka. Miała idealnie krągłą główkę, niebieskie oczy, białe plamki na nosku. Nikt nie był pewien, do kogo należała. Simon wstaje z krzesła. – Mogę cię chronić przed niektórymi

skutkami, ale nie przed wszystkim – mówi. – Mimo usprawiedliwiającej cię sytuacji, jednak porwałaś córkę Davida i zmarnowałaś mnóstwo czasu policji. Depresja postnatalna może zostać uznana za okoliczność łagodzącą, ale... Nie mogę zagwarantować, że sprawa nie będzie miała dalszego ciągu. – Chowa się za oficjalnym językiem. Nie jest to Simon Waterhouse, lecz reprezentant policji. – A co z naszą przyjaźnią? – pytam, ale sama się zastanawiam, czy ta przyjaźń istnieje. Być może łącząca nas więź zniknie w chwili, gdy nasza wspólna sprawa dobiegnie końca. Jednak Simon wniknął w mój umysł w sposób, w jaki nigdy wcześniej nikomu się to nie udało. Trudno mi będzie się go pozbyć. – Czy nasza przyjaźń zajdzie dalej? Simon nie odpowiada. Patrzymy na siebie. Nie wiem, co teraz myśli. Ja sądzę, że nigdy nie nadejdzie dla żadnego z nas chwila, w której padnie odpowiedź na ostatnie pytanie. Na zawsze pozostaną między nami niepowiązane końcówki, zwisające nam nad głowami nitki tego, co niewyjaśnione, niezadowalające. Florence przyszła na świat, w którym brakuje porządku, i przyjdzie czas, gdy będę musiała jej wytłumaczyć, że nie zawsze pomogę jej go

zrozumieć i że czasem sama nie będzie umiała go sobie wyjaśnić. Ale będziemy kroczyć naprzód, potykając się, ręka w rękę, wprost w naszą bezładną przyszłość. Będziemy miały siebie.