Harris Charlaine - Czysta krew 10 - Martwy w rodzinie

Charlaine Harris MARTWY W RODZINIE

PODZIĘKOWANIA Jestem autorką tej powieści, ale nie mogę nie wspomnieć o wielu osobach, które - mniej łub bardziej - pomagały mi w jej tworzeniu od samego początku: Anastasia Luettecke, która sprawdziła dla mnie detale związane z rzymskimi imionami, doktor Ed Uthman, który stanowił dla mnie wsparcie w kwestiach medycznych, Victoria i Debi, moje specjalistki od szczegółów i wątków z poprzednich tomów, Toni L.P. Kelner i Dana Cameron, których subtelne komentarze i uwagi po pierwszej lekturze sprawiły, że ustrzegłam się później licznych błędów, Paula Woldan, której pomoc i przyjaźń dają mi siły do dalszej pracy, graficzka Lisa Desimini, moja wspaniała rzeczniczka Jodi Rosoff, Ginjer Buchanan, redaktorka moich książek, która cierpi w milczeniu, bez jednej skargi. No i moja „ekipa", mój Mod Squad: Michele, Victoria, Kerri, MariCarmen, Lindsay (obecnie), Debi, Beverly i Katie (wcześniej).

Marzec, pierwszy tydzień - Mam wyrzuty sumienia, że zostawiam cię w ten sposób - jęknęła Amelia. Powieki miała podpuchnięte, oczy zaczerwienione. Tak wyglądała niemal bez przerwy od dnia pogrzebu Traya Dawsona. - Musisz zrobić to, co... musisz - odparłam, posyłając jej bardzo pogodny uśmiech. Wyczuwałam u niej mieszaninę potężnych emocji, na którą składały się poczucie winy, wstyd i ogromny żal. - Czuję się o wiele lepiej - uspokoiłam ją. Paplałam radośnie i chyba nie byłam w stanie przestać. Chodzę już całkiem dobrze, a wszystkie rany w moim ciele całkiem się zasklepiły... Widzisz? Znacznie lepiej to wygląda. Opuściłam pasek dżinsów i pokazałam jej ugryzione miejsce. Ślady po zębach prawie nie były już widoczne, chociaż skóra jeszcze niezupełnie się wygładziła i była wyraźnie bledsza niż reszta brzucha. Gdybym nie przyjęła olbrzymiej dawki wampirzej krwi, blizna zapewne kojarzyłaby się oglądającym osobom z ugryzieniem rekina. Amelia zaledwie zerknęła w dół, a potem szybko odwróciła wzrok, jakby nie mogła znieść tego jawnego dowodu napaści na mnie. - Chodzi tylko o to, że Octavia wciąż przysyła mi mejle, w których pisze, że muszę pojechać do domu i poddać się wyrokowi rady, czy też raczej tych czarownic, które z naszej rady pozostały - ciągnęła pośpiesznie. - I muszę dopilnować remontu oraz napraw wykonywanych w moim domu. A ponieważ do miasta znowu zjechało trochę turystów, mieszkańcy wracają i trwa odbudowa, tamta dawna przyjaciółka ponownie otworzyła sklepik ezoteryczny. Mogłabym w nim pracować na część etatu. Poza tym, chociaż bardzo lubiłam tu mieszkać z tobą, to odkąd Tray umarł...

- Wierz mi, rozumiem - ucięłam. Przerabiałyśmy ten temat wiele razy. - Nie obwiniam cię o nic - dodała, usiłując spojrzeć mi w oczy. Naprawdę mnie nie winiła. Wiedziałam, że mówi prawdę, ponieważ potrafiłam wyczytać to z jej myśli. Zresztą, nawet ja sama siebie nie winiłam, co trochę mnie zaskakiwało. Z drugiej strony... Prawda, że wilkołak Tray Dawson, kochanek Amelii, zginął, pełniąc funkcję mojego ochroniarza. Prawda, że poprosiłam o przysłanie obrońcy najbliższe mi stado wilkołacze - groziło mi niebezpieczeństwo, a oni byli mi dłużni przysługę. Tyle że Tray Dawson zginął na moich oczach od miecza, z ręki pewnego wróża; byłam przy tym, więc wiem, kto odpowiada za jego śmierć. Dlatego nie czuję się winna. A jednak, na myśl o odejściu Traya ogarniała mnie chandra, szczególnie że ta tragedia stanowiła ledwie dodatek do wszystkich innych ostatnich okropności. Moja kuzynka Claudine, pełnokrwista wróżka, także umarła w trakcie Wojny z Wróżkami, a jako że była moją prawdziwą dobrą wróżką, strasznie za nią tęskniłam. Poza tym, była w ciąży. Odczuwałam więc ból i żal, cierpiało nie tylko moje ciało, ale również dusza. Amelia zniosła naręcze ubrań na parter, a ja tymczasem stałam w jej sypialni i zbierałam siły. W końcu pochyliłam się i podniosłam pudło z drobiazgami kosmetycznymi. Zeszłam ostrożnie po schodach i powoli ruszyłam do samochodu przyjaciółki. Słysząc moje kroki, odwróciła się od kartonów z ubraniami, które wcześniej umieściła w bagażniku. - Nie powinnaś tego robić! - zauważyła bardzo zaniepokojona i zatroskana. - Jeszcze nie wyzdrowiałaś. - Nic mi nie jest.

- Nie powiedziałabym. Ilekroć ktoś wejdzie niespodziewanie do pokoju, zawsze podskakujesz nerwowo pod sufit, widzę też często, że bolą cię nadgarstki - wytknęła mi. Zabrała przyniesione przeze mnie pudło i wsunęła je na tylne siedzenie. - Ciągle wolisz obciążać lewą nogę zamiast prawej, a kiedy pada deszcz, znosisz prawdziwe męki. I wszystko to mimo całej tej wampirzej krwi. - Już coraz mniej się denerwuję. W miarę upływu czasu nerwowość całkowicie ustąpi... gdy tylko wspomnienia nie będą już tak świeże i przestaną mnie nawiedzać - odparłam. (Jeśli telepatia czegoś mnie nauczyła, to faktu, że jeśli dać człowiekowi odpowiednio dużo czasu i zajęć, potrafi wyprzeć z pamięci najboleśniejsze i najbardziej przykre zdarzenia). Krew nie pochodzi przecież od byle jakiego wampira. To krew Erica. Jest stara i działa potężnie. A co do nadgarstków, są w znacznie lepszym stanie. Nie wspomniałam, że nerwy przegubów dłoni często mi drgają bez powodu i palą mnie niczym gorące węże; działo się to nawet w tym momencie. Jest tak, ponieważ nadgarstki miałam związane bardzo ciasno i przez wiele godzin. Doktor Ludwig, lekarka istot nadnaturalnych, zapewniła mnie jednak, że stan nerwów - i samych przegubów - w końcu wróci do normy. - Tak, mówiąc o krwi... - Amelia głęboko zaczerpnęła tchu i przygotowała się na powiedzenie czegoś, o czym wiedziała, że mi się nie spodoba. Ponieważ usłyszałam jej sugestię, zanim rzeczywiście ją wypowiedziała, nie dałam się zaskoczyć. - Myślałaś o... Sookie, nie spytałaś mnie nigdy o opinię, ale uważam, że nie powinnaś przyjmować od Erica więcej krwi. Chcę powiedzieć... Wiem, że to twój facet, ale musisz myśleć o konsekwencjach. Czasami ludzie z takiego powodu dostają szału, to taki skutek uboczny. Przyjmowanie wampirzej krwi bywa groźne.

Chociaż doceniałam jej troskę o mnie, nie zamierzałam rozwijać tej kwestii. Amelia poruszyła temat zbyt osobisty. - Nie wymieniamy się krwią - ucięłam, po czym dodałam: - Eric najwyżej zliże kroplę z mojej ranki, wiesz, w chwilach rozkoszy. Obecnie Eric miewał, niestety, więcej „chwil rozkoszy", niż ja. Wciąż jednak żywiłam nadzieję, że niedługo znów będę odczuwała przyjemność z seksu. I wierzyłam, że jeśli jakiś mężczyzna potrafi uleczyć moje łóżkowe traumy, tym mężczyzną bez wątpienia jest Northman. Amelia uśmiechnęła się, tak jak na to liczyłam. - Przynajmniej... - Odwróciła się, nie dokończywszy zdania, wiedziałam jednak, że pomyślała: „Przynajmniej masz ochotę na seks". Wcale nie miałam szczególnej ochoty uprawiać seksu, sądziłam po prostu, że ciągle powinnam próbować odkryć na nowo rozkosz. Ale na pewno nie zamierzałam o tym rozmawiać! Umiejętność pozbycia się kontroli, która jest kluczem do dobrego seksu, po prostu podczas tortur jakoś mnie opuściła. Czułam się wówczas kompletnie bezsilna. Teraz mogłam jedynie mieć nadzieję, że również w tej sferze mój organizm się zregeneruje. Wiedziałam, że Eric potrafi wyczuć brak orgazmu. Wcześniej pytał mnie wiele razy, czy na pewno chcę się z nim kochać. Prawie za każdym razem odpowiadałam twierdząco, starając się przezwyciężyć traumę. To tak jak z rowerem. Tak, spadasz z roweru. Ale, tak, chcesz znów na nim jeździć. - Więc jak się wasz związek rozwija? - spytała. - Oprócz bara - bara. Wszystkie rzeczy Amelii znajdowały się już w jej samochodzie. Czarownica odsuwała moment pożegnania, obawiając się chwili, w której faktycznie wsiądzie do auta i odjedzie.

Jedynie duma powstrzymywała mnie przed wykrzyczeniem jej tego wszystkiego. - Sądziłam, że całkiem dobrze się dogadujemy stwierdziłam, z wielkim wysiłkiem siląc się na wesoły ton. Chociaż wciąż nie jestem pewna, co czuję naprawdę, a jakie emocje narzuca mi nasza więź. Całkiem przyjemna wydawała mi się możliwość rozmowy o moim nadnaturalnym związku z Erikiem, a także o starych, dobrych sprawach damsko - męskich. Nawet jeszcze zanim doznałam obrażeń podczas Wojny z Wróżkami, Erica i mnie połączyła - jak ją nazywają wampiry - więź krwi, jako że szereg razy wymieniliśmy się krwią. Od tej pory znam mniej więcej miejsce pobytu Northmana i jego nastrój, a on wie dokładnie to samo o mnie. Myśli o Ericu zawsze jakoś zaprzątały moją uwagę; mogłabym je przyrównać do cichego, monotonnego buczenia włączonego wentylatora albo filtra powietrza. (Dobrze dla mnie, że Eric przesypia cały dzień, ponieważ przynajmniej część czasu mam dla siebie. Może jego ogarnia podobna ulga, gdy kładę się w nocy do łóżka?). Nie powiedziałabym, że słyszę głosy czy coś w tym rodzaju... przynajmniej nie więcej głosów niż zwykle. A jednak, jeśli bywam szczęśliwa, zawsze muszę sprawdzić, czy nie jest to tylko szczęście Erica, które mi się po prostu udzieliło. Podobnie jest z gniewem. Choć Eric bardzo stara się nad sobą panować, czasem bywa rozgniewany, szczególnie ostatnio. Może przejął ten gniew ode mnie, bo obecnie przepełnia mnie prawdziwa złość? Zupełnie zapomniałam o Amelii. Rozmyślałam o własnych sprawach i z wolna popadałam w depresję. Wyrwała mnie z zadumy. - Och, to tylko taka głupia wymówka - odparowała zgryźliwie. - Daj spokój, Sookie. Kochasz go albo nie. Starasz się o tym nie myśleć i stale zrzucasz winę na łączącą was

więź. Ble, ble, ble. Jeśli tak bardzo tej więzi nienawidzisz, dlaczego do tej pory nie wybadałaś metod, dzięki którym mogłabyś się od niej uwolnić? - Oszacowała szybko wyraz mojej twarzy i irytacja opuściła ją w jednej chwili. - Chcesz, żebym spytała o to Octavię? - zasugerowała łagodniejszym tonem. - Jeśli ktoś coś na ten temat wie, tym kimś jest właśnie Octavia. - Tak, chciałabym się dowiedzieć - przyznałam po chwili. Westchnęłam głęboko. - Przypuszczam, że masz rację. Byłam tak bardzo przygnębiona, że odsuwałam od siebie wszelkie nowe decyzje albo działania związane z tymi, które już podjęłam. Eric jest jedyny w swoim rodzaju, tyle że czasem jego osoba trochę mnie... przytłacza. Northman ma naprawdę silną osobowość, a w dodatku jest przyzwyczajony do tego, że wszyscy traktują go jak szychę. Wie również, że czas, który ma przed sobą, jest praktycznie nieograniczony. Mój nie. Nie poruszył jeszcze tego tematu, lecz prędzej czy później na pewno to zrobi. - Przytłacza mnie czy nie, kocham go - podsumowałam. Nigdy wcześniej nie złożyłam tej deklaracji na głos. - I, jak sądzę, tak brzmi konkluzja. - Też mi się tak zdaje. - Amelia usiłowała się do mnie uśmiechnąć, ale niestety, jej próbę można by nazwać jedynie godną pożałowania. - Słuchaj... powinnaś pogłębiać tę samowiedzę. - Stała przez moment w bezruchu z miną zmrożoną w półuśmiech. - No cóż, Sookie, lepiej wyruszę w drogę. Tato na mnie czeka. Gdy wrócę do Nowego Orleanu, natychmiast wpakuje wścibski nos w moje sprawy. Ojciec Amelii jest potężnym, bogatym biznesmenem, który w ogóle nie wierzy w moc mojej przyjaciółki. Popełnia duży błąd, nie szanując jej umiejętności. Amelia, jak każda

prawdziwa czarownica, urodziła się z wielkim potencjałem mocy. Jeśli kiedyś będzie więcej ćwiczyła i narzuci sobie nieco więcej wewnętrznej dyscypliny, stanie się istotą naprawdę przerażającą - to znaczy, jeżeli celowo zechce kogoś przestraszyć, zamiast popełniać „przerażające" pomyłki. Miałam nadzieję, że jej mentorka, Octavia, wie, w jaki sposób należy szkolić Amelię i rozwijać jej talent. Pomachałam jej, gdy zjeżdżała podjazdem, i od razu z mojej twarzy zniknął szeroki uśmiech. Usiadłam na stopniach ganku i najnormalniej w świecie się rozpłakałam. Ostatnio nie trzeba dużo, żeby w oczach stanęły mi łzy, a odjazd ekslokatorki i przyjaciółki okazał się dostateczną ku temu przyczyną. Miałam zresztą naprawdę liczne powody do płaczu. Moją szwagierkę, Crystal, zamordowano. Na przyjacielu mojego brata, Melu, wykonano wyrok śmierci. Tray, Claudine i wampir Clancy polegli na polu bitwy. Ponieważ zarówno Crystal, jak i Claudine były wtedy w ciąży, do listy ofiar musiałam doliczyć jeszcze dwie osoby. Prawdopodobnie fakty te powinny sprawić, żebym pragnęła przede wszystkim spokoju. Zamiast jednak zmienić się w Gandhiego z Bon Temps, skrywam także głęboko w duszy spis istot, którym życzę śmierci. Nie jestem bezpośrednio odpowiedzialna za większość tragedii, które przydarzyły się osobom z mojego otoczenia, dręczy mnie jednak poczucie, że gdyby nie ja, żadna z tych tragedii by się nie wydarzyła. W najmroczniejszych, najbardziej ponurych chwilach - a to był jeden z takich momentów - zastanawiam się, czy moje życie warte jest ceny, którą niektórzy za nią zapłacili. Marzec, koniec pierwszego tygodnia Kiedy wstałam z łóżka w pochmurny, ale rześki poranek kilka dni po odjeździe Amelii, odkryłam, że na frontowym

ganku siedzi kuzyn Claude. Claude nie umie tak dobrze maskować zapachu jak pradziadek Niall. Ponieważ jest wróżem, nie potrafię czytać mu w myślach, mogę wszakże powiedzieć, że - oględnie mówiąc - kuzyn o czymś myśli. Teraz mimo chłodu wyszłam na ganek z kawą, ponieważ picie na ganku pierwszego porannego kubka należało do moich ulubionych czynności przed... przed Wojną z Wróżkami. Nie widziałam kuzyna od kilku tygodni. Dokładniej mówiąc, nie widziałam go ani razu w trakcie wojny, a od śmierci Claudine nie skontaktował się ze mną. Przyniosłam dodatkowy kubek i wręczyłam go kuzynowi, a on przyjął go bez słowa. Brałam oczywiście pod uwagę możliwość, że rzuci mi nim w twarz. Przyznam jednak, że ta niespodziewana wizyta wytrąciła mnie z równowagi. Nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Nagle podmuch wiatru uniósł długie czarne włosy Claude'a i rozrzucił je wokół jego głowy jak falujące gałęzie hebanowca. Oczy w kolorze karmelu były zaczerwienione. - Jak umarła? - spytał. Usiadłam na najwyższym stopniu. - Nie widziałam tego - odparłam, patrząc na swoje kolana. - Przebywaliśmy w tym starym budynku, którego doktor Ludwig używa jako szpitala. Sądzę, że Claudine starała się zatrzymać złe wróżki, żeby nie przeszły korytarzem i nie trafiły do sali, w której ukrywałam się wraz z Billem, Erikiem i Trayem. - Zerknęłam z uwagą na kuzyna, chciałam bowiem mieć pewność, że zna miejsce, o którym mówię. Skinął głową na potwierdzenie. - Jestem raczej przekonana, że zabił ją Breandan, bo kiedy w końcu wpadł do naszego pomieszczenia, z ramienia wystawał mu jeden z jej drutów do robótek. Breandan, wróg mojego pradziadka, był, tak jak Niall, księciem wróżek. Uważał, że ludzie i duszki nie powinni się

krzyżować. Wierzył w to wręcz fanatycznie. Pragnął, by wróżki całkowicie zaniechały wypadów do świata ludzi, mimo że miały duże udziały finansowe w naszym handlu i produkcji - szczególnie w wytwarzaniu produktów, które pomagały im wmieszać się między ludzi i ułatwiały życie w nowoczesnym świecie. Breandan szczególnie nienawidził, gdy wróżki od czasu do czasu wybierały sobie na kochanków istoty ludzkie, oddając się miłostkom, i nie cierpiał dzieci zrodzonych na skutek takich romansów. Chciał, żeby wróżki całkowicie się odseparowały i odgrodziły murem we własnym świecie, a później rozmnażały się wyłącznie między sobą. Najbardziej zdziwiło mnie jednak to, co zrobił pradziadek po pokonaniu zwolenników segregacji rasowej - po całym tym rozlewie krwi Niall postanowił, że pokój wśród wróżek i bezpieczeństwo dla ludzi można osiągnąć jedynie... właśnie zamykając wróżki w ich świecie. Czyli Breandan przez własną śmierć osiągnął swój cel. W chwilach najgorszego samopoczucia myślałam, że wobec ostatniej decyzji Nialla cała ta wojna wygląda na zupełnie niepotrzebną. - Stanęła w twojej obronie - oznajmił Claude, przywracając mnie do teraźniejszości. Nie wychwyciłam w jego tonie żadnych emocji. Nie obwiniał mnie, nie gniewał się, nie kwestionował faktu. - Tak - przyznałam. Najwyraźniej Claudine musiała mnie bronić w ramach swoich obowiązków. Taki rozkaz zapewne wydał jej mój pradziadek. Wypiłam długi łyk kawy. Kuzyn siedział obojętnie na poręczy drewnianej ławeczki wiszącej na ganku. Być może zastanawiał się, czy powinien mnie zabić. Claudine była ostatnią jego żyjącą siostrą. - Wiedziałaś o ciąży - bąknął w końcu. - Powiedziała mi niedługo przed swoją śmiercią.

Odstawiłam kubek i objęłam rękoma kolana. Czekałam na cios. W pierwszej chwili nie miałam nawet nic przeciw niemu, co jeszcze bardziej mnie przeraziło. - Słyszałem - zauważył Claude - że schwytali cię Neave i Lochlan. Dlatego utykasz? Ta nagła zmiana tematu bardzo mnie zaskoczyła. - Tak - odparłam. - Trzymali mnie przez parę godzin. Zabili ich Niall i Bill Compton. A poza tym... Bill zabił Breandana... żelaznym rydlem mojej babci. Chociaż rydel znajdował się w rodzinnej szopie na narzędzia od wielu dziesięcioleci, zawsze kojarzył mi się wyłącznie z babcią. Claude przez długi czas siedział bez ruchu, piękny i pogrążony w myślach, których nie potrafiłam odczytać. Ani razu nie spojrzał wprost na mnie, nie pił też kawy. Ostatecznie wyciągnął najwidoczniej jakieś wnioski, wstał bowiem i odszedł podjazdem ku Hummingbird Road. Nie miałam pojęcia, gdzie zaparkował samochód; równie dobrze mógł przejść całą drogę z Monroe na piechotę albo przylecieć na magicznym dywanie. Weszłam do domu, tuż za drzwiami opadłam na kolana i znów zaczęłam płakać. Ręce mi się trzęsły. Przeguby dłoni bolały jak cholera. Uprzytomniłam sobie, że przez całą naszą rozmowę czekałam na jego ruch. A w następnej chwili uprzytomniłam sobie, że bardzo chcę żyć. Marzec, drugi tydzień - Sookie, podnieś ramię jak najwyżej! - polecił mi JB. Był tak skoncentrowany, że aż zmarszczył ładną twarz. Powoli podniosłam lewą rękę, w której trzymałam dwukilogramowy ciężarek. O Jezu, jak to bolało! Zrobiłam to samo prawą. - Okej, teraz nogi - nalegał JB.

Z wysiłku trzęsły mi się ramiona. JB du Rone nie jest licencjonowanym fizjoterapeutą, pracuje jednak jako osobisty trener, ma więc praktyczne doświadczenie, jeśli chodzi o pomoc osobom, które doznały najrozmaitszych kontuzji. Pewnie nigdy wcześniej nie spotkał się z zestawem takich obrażeń jak moje - ugryzienia, przecięcia i ślady po innego rodzaju torturach - ale nie musiałam wyjaśniać mu szczegółów, a on jakby nie zauważał, że moje problemy z trudem przypominają rany odniesione w wyniku wypadku samochodowego. Nie chciałam, żeby w Bon Temps pojawiły się domysły na temat moich kłopotów zdrowotnych, dlatego od czasu do czasu wyprawiałam się na lekarską wizytę do doktor Amy Ludwig, która podejrzanie przypominała hobbitkę, a o terapię poprosiłam JB du Rone'a, który był dobrym trenerem, ale rozumu nie miał za grosz. Żona JB, moja przyjaciółka Tara, siedziała dziś obok nas na jednej z ławek treningowych. Czytała Czego się spodziewać, gdy spodziewasz się dziecka. Tara, prawie w piątym miesiącu ciąży, postanowiła zostać możliwie najlepszą matką. Ponieważ JB był pełen zapału, ale nie grzeszył inteligencją, przypuszczała, że będzie musiała wziąć na siebie rolę Bardziej Odpowiedzialnego Rodzica. Kiedyś, w trakcie nauki w liceum, dorabiała sobie jako opiekunka do dziecka, miała zatem pewne doświadczenie w tej kwestii. Teraz, gdy odwracała strony, marszczyła brwi i przybierała znajomą minę, którą pamiętam z naszych lat szkolnych. - Wybrałaś już lekarza? - spytałam, gdy skończyłam ćwiczyć podnoszenie nóg. Moje mięśnie czworogłowe błagały o litość, szczególnie ten uszkodzony w lewej nodze. Znajdowaliśmy się w siłowni, w której JB pracował, po godzinach jego pracy, jako że nie byłam członkiem klubu. Szef du Rone'a zgodził się na ten tymczasowy układ, gdyż

lubił JB. Zresztą, JB okazał się jego największym skarbem odkąd podjął tu pracę, liczba nowych klientek klubu fitness znacząco wzrosła. - Tak sądzę - odrzekła Tara. - W pobliżu mieliśmy do wyboru czterech, i odwiedziliśmy wszystkich. W końcu umówiłam się z doktorem Dinwiddie'em, tutaj w Clarice. Wiem, że to mały szpital, ale moja ciąża nie jest wysokiego ryzyka, a placówka znajduje się bardzo blisko. Clarice leży zaledwie kilka kilometrów od naszego miejsca zamieszkania, czyli Bon Temps. Z klubu fitness do mojego domu można dotrzeć w niecałe dwadzieścia minut. - Słyszałam o nim dobre rzeczy - stwierdziłam. Ból, który czułam w mięśniach ud, przeszkadzał mi w myśleniu. Moje czoło pokryło się potem. Zawsze uważałam się za kobietę w niezłej formie i zazwyczaj bywałam radosna jak skowronek. Obecnie, niestety, zdarzały mi się dni, kiedy sił wystarczało jedynie na wstanie z łóżka i pracę. - Sookie - powiedział JB - zerknij na te hantle. Patrzył na mnie, szczerząc zęby w uśmiechu. Po raz pierwszy odnotowałam, że mimo dodatkowego obciążenia na nogach udało mi się wykonać o dziesięć powtórzeń więcej niż zwykle. Odwzajemniłam się uśmiechem. Nie był szczególnie szeroki, ale chciałam być miła. - Może posiedzisz kiedyś z naszym dzieckiem zasugerowała Tara. - Nauczymy je, żeby nazywało cię ciocią Sookie. Oczywiście byłabym ciocią w sensie grzecznościowym. Tak, chętnie zajmę się kiedyś ich dzieckiem. Najwyraźniej oboje mi ufają... Odkryłam, że wreszcie zaczynam myśleć o przyszłości. Marzec, ten sam tydzień

Następną noc spędziłam z Erikiem. Tak jak zdarzało mi się to przynajmniej trzy czy cztery razy na tydzień, obudziłam się zdyszana, przepełniona panicznym strachem, i z kompletnym mętlikiem w głowie. Przylgnęłam do Northmana, jakby był moją kotwicą, a ja statkiem, który bez tej kotwicy odpłynie porwany przez sztorm. Kiedy się obudziłam, już płakałam. Nie pierwszy raz mi się to przytrafiło, tym razem jednak Eric płakał wraz ze mną. Ronił krwawe łzy, które pozostawiały wyraźne ślady na bladej twarzy, tworząc zdumiewający efekt. - Nie płacz - zaczęłam błagać. W jego towarzystwie bardzo starałam się zachowywać jak dawna „ja", choć Eric naturalnie znał prawdę. Widziałam, że podjął jakąś decyzję. Miał mi coś do powiedzenia i zamierzał to obwieścić, niezależnie od tego, czy zechcę go wysłuchać. - Tamtej nocy czułem twój strach i ból - oznajmił zdławionym głosem. - Ale nie mogłem do ciebie przyjść. Wreszcie poruszył kwestię szczegółów, które pragnęłam poznać i na które niecierpliwie czekałam. - Dlaczego? - spytałam, z całych sił próbując zachować spokojny ton. Może wam się to wydać nieprawdopodobne, lecz byłam taka słaba i w tak złej kondycji, że wcześniej nie odważyłam się zadać tego pytania wampirowi. - Victor nie pozwolił mi odejść - dodał. Victor Madden jest szefem Erica, odkąd Felipe de Castro, król Nevady, ustanowił go nadzorcą podbitego królestwa Luizjany. Moją pierwszą reakcję na takie wyjaśnienie mogłabym nazwać wyłącznie gorzkim rozczarowaniem. Słyszałam już wcześniej tę historię: „Bo potężniejszy ode mnie wampir kazał mi to zrobić". Podobnie brzmiała wymówka Billa, kiedy zdecydował się wrócić do swojej stwórczym, Loreny.

- Jasne - mruknęłam zatem. Odwróciłam się na bok i położyłam tyłem do Erica. Poczułam, że ogarnia mnie coraz większe rozżalenie. Postanowiłam wstać, ubrać się i pojechać z powrotem do Bon Temps. Tak, zrobię to... natychmiast gdy zbiorę siły, gdyż w chwili obecnej osłabiały mnie emocje, które wyczuwałam u Erica - napięcie, frustracja i wściekłość. - Ludzie Victora związali mnie srebrnymi łańcuchami tłumaczył leżący za mną kochanek. - Mam wszędzie oparzenia. - Dosłownie - bąknęłam. Usiłowałam nie dopuścić do głosu sceptycyzmu, który czułam. - Tak, dosłownie. Miałem świadomość, że coś się z tobą dzieje. Victor zjawił się tamtej nocy w „Fangtasii", jakby z góry wiedział, że powinien tam być. Kiedy Bill zatelefonował i powiedział mi, że zostałaś porwana, zdołałem zadzwonić do Nialla, ale chwilę później trzech spośród ludzi Victora znów przykuło mnie do ściany. Kiedy... zaprotestowałem... Victor powiedział, że nie może mi pozwolić, bym zajął konkretne stanowisko w Wojnie z Wróżkami. Upierał się, że bez względu na to, co ci się przydarzyło, nie mogę dać się wciągnąć w ten konflikt. - W tym momencie zalała go Fala gniewu tak potężna, że aż ucichł i milczał przez długą chwilę. Mnie w tym czasie udzieliła się jego wściekłość, przetaczając się przeze mnie niczym rwący lodowaty strumień. - Ludzie Victora - podjął w końcu opowieść zdławionym głosem schwytali i umieścili w osobnym pomieszczeniu również Pam, chociaż jej akurat nie skuli. - Pam jest zastępczynią Erica. Billowi natomiast, ponieważ przebywał w owym czasie w Bon Temps, udało się zignorować SMS - y Victora. Niall i Compton spotkali się pod twoim domem, skąd twój pradziadek mógł rozpocząć poszukiwania po śladach. Bill

słyszał wcześniej o Lochlanie i Neave. Zresztą, wszyscy o nich słyszeliśmy. Wiedzieliśmy, że czas pracuje na twoją niekorzyść... Nadal leżałam odwrócona plecami do Erica, ale docierał do mnie nie tylko jego głos, lecz także emocje: żal, gniew, rozpacz. - I jak się... wyrwałeś z tych łańcuchów? - rzuciłam w ciemność. - Przypomniałem Victorowi słowa Felipe'a dotyczące zapewnienia ci ochrony. Dodałem, że król przyrzekł ci to osobiście. Victor udawał, że mi nie wierzy. - Poczułam, jak materac się ugiął, gdy Eric ponownie opadł na poduszki. Niektóre wampiry Maddena okazały się na szczęście silne i honorowe, gdyż pamiętały o zobowiązaniach i lojalności, którą ślubowały Felipe'owi, a nie Victorowi. Chociaż nie przeciwstawiły się bezpośrednio, za plecami Maddena pozwoliły Pam zadzwonić do naszego nowego króla. Pam zatelefonowała i wyjaśniła mu, że ty i ja jesteśmy teraz małżeństwem. Potem skłoniła Victora do rozmowy z władcą, a on nie odważył się odmówić. No i de Castro polecił Maddenowi, by mnie uwolnił. Felipe de Castro został królem Nevady, Luizjany i Arkansas kilka miesięcy temu. Był królem potężnym, starym i bardzo przebiegłym. Był mi też winien dużą przysługę. - Czy Felipe ukarał Victora? Taaa, nadzieja matką głupich. - W tym cały sęk, niestety... - odparł Eric. W którymś momencie swego długiego życia mój kochany wiking czytał najwyraźniej dramaty Szekspira. - Victor oświadczył, że, och, chwilowo zapomniał o naszym ślubie. Nawet jeśli sama czasami próbowałam o nim zapomnieć, ta informacja wywołała teraz we mnie gniew. Victor siedział przecież w biurze Erica wtedy, gdy wręczałam Northmanowi

rytualny sztylet! Zrobiłam to zresztą z powodu absolutnej niewiedzy, że mój gest będzie oznaczał zawarcie małżeństwa w wampirzym stylu. Może ja byłam wówczas nieświadoma konsekwencji tego czynu, ale Madden na pewno nie. - Victor powiedział naszemu królowi, że kłamię, bo staram się ocalić przed wróżkami kochankę. Upierał się, że dla ratowania istot ludzkich nie należy narażać życia wampirów. Powiedział Felipe'owi wprost, że nie uwierzył Pam i mnie, gdy zapewniałyśmy go o obietnicy Felipe'a, który rzekomo przyrzekł ci ochronę po twojej akcji ocalenia go przed Sigebertem. Odwróciłam się i popatrzyłam na Erica. W docierającej przez okno poświacie księżycowej skóra mojego wampira wydawała się ciemnosrebrna. Spotkałam Felipe'a tylko kilka razy i na krótko, wiedziałam jednak, że ten potężny nieumarły, który od pewnego czasu posiadał naprawdę ogromną władzę, z pewnością nie był głupcem. - Niesamowite - oceniłam. - Dlaczego de Castro nie zabił Victora? - Wiesz... oczywiście... dużo na ten temat myślałem. Sądzę, że Felipe z jakichś powodów musi stwarzać pozory, jakoby dawał wiarę Victorowi. Chyba zdaje sobie sprawę z tego, że mianując go swoim porucznikiem zarządzającym całym stanem Luizjana, dał mu nadzieję na kolejne awanse, więc teraz pycha i aspiracje Maddena wzrosły wręcz nieprzyzwoicie. Myśląc nad jego słowami, odkryłam, że potrafię patrzeć na niego obiektywnie. Zbytnia ufność niejednokrotnie w przeszłości sporo mnie kosztowała, i tym razem nie zamierzałam ryzykować, póki starannie nie rozważę wszystkich szczegółów. Jedna rzecz pośmiać się wraz z Erikiem albo cieszyć na nasze nocne spotkania intymne,

zupełnie inna jednak zaufać mu, gdy chodzi o subtelne emocje. I nie, wcale mu na razie nie ufałam. - Byłeś zdenerwowany, gdy przyszedłeś do szpitala zauważyłam wymijająco. Kiedy obudziłam się w budynku po starej fabryce, którego doktor Ludwig używała jako polowego szpitala, rany bolały mnie tak bardzo, że śmierć wydała mi się perspektywą znacznie sympatyczniejszą niż dalsze życie. Okazało się, że Bill, który wyrwał mnie z rąk moich katów, został otruty srebrem po ugryzieniu przez Neave, która miała srebrne koronki na zębach; jego los nadal pozostawał pod znakiem zapytania. Śmiertelnie ranny Tray Dawson, wilkołaczy kochanek Amelii, pożył na tyle długo, by... umrzeć od miecza, kiedy żołnierze Breandana wzięli szpital szturmem. - W czasie, gdy Neave i Lochlan cię torturowali, cierpiałem wraz z tobą - zapewnił mnie Eric, patrząc mi prosto w oczy. - Czułem ten sam ból, tak samo się wykrwawiałem... Nie tylko dlatego, że jesteśmy połączeni więzią, lecz także z powodu uczucia miłości, które do ciebie żywię. Uniosłam sceptycznie brew. Nie mogłam się powstrzymać przed tym gestem, chociaż wiedziałam, że Northman mówi poważnie. Naprawdę chciałam wierzyć, że gdyby tylko mógł, przybyłby mi na pomoc o wiele szybciej. Byłam też skłonna uwierzyć, że kiedy wróżki mnie torturowały, on czuł się równie paskudnie. Wtedy jednak cierpiałam sama. To był mój ból, moja krew i mój strach. Może Eric coś wówczas odczuwał, ale był tak daleko! - Przypuszczam, że zjawiłbyś się, gdybyś mógł powiedziałam, zdając sobie sprawę, jak cicho mówię. Naprawdę tak uważam. Wiem, że pozabijałbyś ich wszystkich.

Oparł się na jednym łokciu, drugą ręką mocno przycisnął moją głowę do swojej klatki piersiowej. Nie mogłam zaprzeczyć, że odkąd zmusił się do tego wyznania, poczułam się lepiej. A jednak nie czułam się tak dobrze, jak miałam na to nadzieję; mimo że teraz wiedziałam, dlaczego nie zjawił się, kiedy go przywoływałam. Potrafiłam nawet zrozumieć, dlaczego tak długo zwlekał z tym wyznaniem. Bezsilność to stan, którego nieczęsto doświadczał. Eric jest wszak istotą nadnaturalną, a w dodatku jest niesamowicie potężny. Wielki też z niego wojownik. Nie jest jednak superbohaterem i nie udałoby mu się pokonać licznych zdeterminowanych członków własnej rasy. Uprzytomniłam sobie jeszcze jedno - Eric dał mi dużo swojej krwi, mimo że w tamtym okresie najwyraźniej sam też jej potrzebował, gdyż goiły się jego rany po kontakcie ze srebrnymi łańcuchami. W końcu przemówiła do mnie logiczność całej historii i ogarnął mnie spokój. Naprawdę uwierzyłam Northmanowi, nie tylko sercem, lecz także umysłem. Czerwona łza spadła na moje nagie ramię i spłynęła po nim. Przesunęłam palcem w górę, po czym wsunęłam go wampirowi w usta. Nie chciałam, że cierpiał. Dość miałam własnego cierpienia. - Myślę, że musimy zabić Victora - oznajmiłam twardo i popatrzyliśmy sobie w oczy. Tak, tak, wreszcie udało mi się zaskoczyć Erica Northmana. Marzec, trzeci tydzień - Więc - powiedział mój brat. - Jak widzisz, ja i Michele wciąż się widujemy. Stał odwrócony do mnie plecami, przewracając befsztyki na grillu. Siedziałam na składanym krześle, popatrując na duży staw i nabrzeże. Wieczór był piękny, chłodny i rześki.

Byłam naprawdę zadowolona, że tu siedzę i obserwuję brata przy pracy; cieszyłam się, że przebywam w jego towarzystwie. Michele została w domu, gdzie robiła sałatkę. Słyszałam, jak śpiewa piosenkę Travisa Tritta. - Cieszę się - odparłam i byłam szczera. Po raz pierwszy od miesięcy przebywaliśmy sami. Wcześniej Jason również nie miał najlepszego okresu. Żona, z którą pozostawał w separacji, i ich nienarodzone dziecko umarli potworną śmiercią. Później brat dowiedział się, że jego najlepszy przyjaciel kochał się w nim czy raczej był chory z miłości. Teraz jednak, gdy tak obserwowałam go, jak grilluje, podczas gdy jego dziewczyna śpiewa w domu, zrozumiałam, że Jason jest twardy. Spotyka się znowu z kobietą, cieszy się na myśl o jedzeniu befsztyków, zapiekanki z ziemniaków, którą przyniosłam, oraz sałatki, którą właśnie przyrządzała Michele. Nie mogłam nie podziwiać determinacji, z jaką poszukiwał przyjemności w życiu. W wielu innych sprawach nie jest najlepszym wzorem do naśladowania, ale... nie zamierzałam się czepiać. - Michele to dobra kobieta - oznajmiłam. Jest taka, chociaż może nie w sensie, w jakim użyłaby tego słowa nasza babcia. Michele Schubert to osoba bardzo otwarta, i to we wszystkich kwestiach. Nie sposób jej zawstydzić, ponieważ nie zrobiłaby niczego, do czego nie mogłaby się po fakcie przyznać. Zgodnie z tą samą zasadą „pełnego ujawnienia", gdyby miała do kogoś żal, ten ktoś dobrze by o tym wiedział. Nowa dziewczyna Jasona pracuje w warsztacie firmowym Forda jako recepcjonistka i osoba obsługująca komputer. Skoro nadal pracuje dla byłego teścia, jest prawdopodobnie wydajna i skuteczna. (Pamiętam, że w tamtych czasach lubił mawiać, że bardziej lubi synową niż własnego syna).

Wyszła właśnie na taras. Miała na sobie dżinsy i koszulkę polo z logo przedstawicielstwa Forda, którą wkładała zwykle do pracy. Ciemne włosy upięła w kok. Michele jest zwolenniczką intensywnego makijażu oczu, dużych torebek i butów na wysokich obcasach. W tej chwili jednak była boso. - Hej, Sookie, lubisz sos wiejski? - spytała. - Bo mogę też zrobić musztardowy. - Nie, dzięki, może być wiejski - odparłam. - Potrzebujesz pomocy? - Nie, radzę sobie. - Zadzwonił jej telefon komórkowy. Cholera, to znowu papcio Schubert. Ten facet nie znalazłby beze mnie własnego tyłka. Wróciła do domu z telefonem przy uchu. - Martwię się jednak, że narażam ją na niebezpieczeństwo - mruknął Jason nieśmiałym tonem, którym zawsze pyta mnie o opinię na temat istot nadnaturalnych. - To znaczy... ten wróż, Dermot, ten, który wygląda jak ja. Nie wiesz, czy przebywa jeszcze w okolicy? Odwrócił się do mnie. Opierał się o balustradę tarasu. Dobudował go do domu, który nasi rodzice postawili, kiedy mama była w ciąży z Jasonem. Rodzice cieszyli się tym domem niewiele ponad dziesięć lat; zginęli, gdy byłam siedmiolatką. A kiedy Jason poczuł się dorosły i postanowił żyć na własny rachunek (we własnym mniemaniu), wyprowadził się od babci i przeniósł właśnie tutaj. Przez dwa czy trzy lata w tym domu odbywały się naprawdę szalone imprezy, potem jednak mój brat się uspokoił. Dziś wieczorem stało się dla mnie całkowicie jasne, że po ostatnich nieprzyjemnych zdarzeniach dojrzał jeszcze bardziej. Wypiłam łyk z butelki. Nie należę do osób pijących dużo alkoholu - dość się napatrzę w pracy na skutki jego nadużywania - ale w ten pogodny wieczór nie byłam w stanie odmówić sobie zimnego piwa.

- Ja również chciałabym wiedzieć, gdzie jest Dermot wyznałam. Dermot jest półwróżem, bratem bliźniakiem naszego dziadka Fintana. - Niall zamknął się w świecie wróżek wraz ze wszystkimi istotami, które postanowiły do niego dołączyć, i ciągle trzymam kciuki za to, żeby Dermot był tam wraz z nimi. Claude został tutaj, widziałam go parę tygodni temu. Niall to nasz pradziadek, a Claude jest jego wnukiem z małżeństwa z inną wróżką czystej krwi. - Claude, striptizer... - Właściciel klubu ze striptizem, który prezentuje swoje wdzięki w wieczory dla pań - poprawiłam brata. - Nasz kuzyn pozuje też do okładek romansów. - Tak, założę się, że dziewczyny mdleją na jego widok. Michele ma książkę z nim na okładce... w kostiumie dżinna. Facet na pewno uwielbia każdą minutę tego zamieszania. Ton Jasona bez wątpienia sugerował zazdrość. - Zapewne. I wiesz, jest trochę upierdliwy - powiedziałam i roześmiałam się, co samą mnie zaskoczyło. - Często go widujesz? - Odkąd zostałam ranna, widziałam go tylko raz. Ale, kiedy wczoraj brałam pocztę, odkryłam, że przysłał mi kilka darmowych wejściówek na noc dla pań w „Hooligans". - Sądzisz, że kiedyś skorzystasz z zaproszenia? - Na razie nie. Może kiedy będę miała... lepszy nastrój. Myślisz, że Eric będzie miał coś przeciw temu, że oglądasz striptiz innego faceta? Tą niby przypadkową wzmianką o moim związku z wampirem Jason próbował mi pokazać, jak bardzo się zmienił. No cóż, plus za dobre chęci. - Nie jestem pewna - przyznałam. - Ale wydaje mi się, że nie poszłabym na striptiz w wykonaniu innego faceta, nie powiadamiając o tym wcześniej Erica. Dam mu szansę, niech

też wtrąci swoje dwa grosze. A ty? Powiedziałbyś Michele, że idziesz do klubu pogapić się na striptizerkę? Jason wybuchnął śmiechem. - Przynajmniej wspomniałabym o tym, choćby po to, żeby usłyszeć, co powie. - Wyłożył befsztyki na duży talerz i wskazał rozsuwane szklane drzwi. - Jesteśmy gotowi oznajmił. Otworzyłam przed nim drzwi. Nakryłam do stołu wcześniej, teraz więc tylko nalałam herbaty. Michele zdążyła już postawić tam sałatkę, gorącą zapiekankę z ziemniaków i sos do befsztyków ze spiżarni. Jason uwielbia ten sos. Posługując się dużym widelcem, położył na każdym talerzu po kawałku mięsa. Parę minut później wszyscy troje jedliśmy. Przyjemne rodzinne spotkanie. - Calvin przyszedł dziś do mojej firmy - oznajmiła Michele. - Myśli o zamianie starego pikapa. Calvin Norris jest dobrym człowiekiem. Ma niezłą posadę i jest nieco po czterdziestce. Dzierży na barkach sporą odpowiedzialność, gdyż jest przywódcą stada, do którego należy mój brat, samcem alfa w pumołaczej społeczności zamieszkującej małą osadę Hotshot. - Nadal spotyka się z Tanyą? - spytałam. Tanya Grissom pracuje w Norcross, tak samo jak Calvin, niemniej czasami przychodzi do „Merlotte'a" pomagać nam przez kilka godzin, kiedy nie może się zjawić któraś z kelnerek. - Tak, mieszka z nią - potwierdził Jason. - Dość często się kłócą, sądzę jednak, że dziewczyna z nim zostanie. Calvin Norris, przywódca pumołaków, robił wszystko, co mógł, żeby nie dać się wciągnąć w sprawy wampirze. Od dnia, w którym wilkołaki i zmiennokształtni ujawnili się społeczeństwu ludzi, Calvin miał sporo spraw na głowie. On

sam oznajmił współpracownikom, że jest dwoistej natury już nazajutrz, w pokoju pracowniczym w firmie. Teraz, kiedy nowina się rozeszła, Norris zdobył jedynie jeszcze większy szacunek. Cieszył się dobrą opinią w okolicy Bon Temps, nawet jeśli na większość mieszkańców Hotshot zerkano nieco podejrzliwie, ponieważ społeczność trzymała się tak bardzo na uboczu, a jej przedstawiciele wydawali się tak strasznie dziwni. - Jak to możliwe, że nie ujawniłeś się, gdy Calvin to zrobił? - spytałam. Takiej myśli nigdy nie wychwyciłam u Jasona. Brat wyglądał na zadumanego i ten wyraz twarzy wydał mi się u niego trochę niesamowity. - Podejrzewam, że po prostu nie jestem jeszcze gotów odpowiedzieć na wiele pytań - odparł. - To osobista rzecz, ta... przemiana. Michele wie i tylko to się dla mnie liczy. Michele uśmiechnęła się do niego. - Jestem naprawdę z niego dumna - oświadczyła, i to wystarczyło. - Gdy zmienia się w pumę, staje się naprawdę odważny. Nic nie może przecież poradzić na to, że musi się przemieniać. Stara się zrobić jak najlepszy użytek z tej sytuacji... Nie narzeka, nie jęczy. Ale ludziom opowie o sobie wtedy, kiedy będzie gotowy. Jason i Michele naprawdę mnie zaskakiwali. - Co do mnie, nigdy nic nikomu nie powiedziałam zapewniłam brata. - Ani przez moment nie brałem pod uwagę możliwości, że mogłabyś to zrobić. Eee... Calvin twierdzi, że Eric jest jakimś ważnym wampirem - rzucił nagle, zmieniając temat. Nigdy i pod żadnym pozorem nie omawiam kwestii wampirzej polityki z osobami, które nie są wampirami. Nie uważam po prostu takiego pomysłu za dobry. Ale Jason i

Michele podzielili się ze mną swoimi myślami, więc uznałam, że jakieś wyjaśnienie im się należy. - Eric ma pewną władzę - odparłam ostrożnie. - Ma też jednak nowego szefa i jego sytuacja to sprawa dość drażliwa. - Chcesz o tym pomówić? Byłam przekonana, że Jason nie jest pewny, czy chce słuchać o sprawach moich i Erica, mocno się jednak starał grać rolę dobrego brata. - Lepiej nie - odparłam i zobaczyłam, że poczuł ulgę. Nawet Michele cieszyła się, że może wrócić do konsumpcji befsztyka. - Ale pomijając kontakty z innymi wampirami, Eric i ja radzimy sobie całkiem dobrze - dodałam. - Związki męsko - damskie zawsze wymagają wzajemnych ustępstw, czyż nie? Chociaż Jason przez te wszystkie lata wiązał się z dziesiątkami dziewczyn i kobiet, dopiero ostatnio nauczył się, na czym polega kompromis. - Rozmawiam znów z Hoytem - wyznał, a ja natychmiast zrozumiałam znaczenie tego oświadczenia. Hoyt, który nie odstępował mojego brata przez wiele lat, potem na jakiś czas odsunął się od Jasona. Narzeczona Hoyta, Holly, który pracowała ze mną w barze „U Merlotte'a", nie przepada bowiem za moim bratem. Zdziwiłam się, słysząc, że przyjaźń kwitnie na nowo, a jeszcze bardziej mnie zdumiał fakt, że Holly godzi się na tę znajomość. - Ogromnie się zmieniłem, Sookie - oznajmił Jason, jakby (przynajmniej raz!) czytał mi w myślach. - Chcę być dla Hoyta dobrym przyjacielem. I dobrym facetem dla Michele. Popatrzył poważnie na swoją dziewczynę i położył rękę na jej dłoni. - I chcę być lepszym bratem. Mamy przecież tylko siebie. To znaczy... oprócz pokrewieństwa z wróżkami, chociaż i o tym pragnę jak najszybciej zapomnieć. - Zapatrzył się w swój talerz, jakby był zażenowany. - Po prostu nie potrafię uwierzyć, że babcia zdradziła dziadka.

- Doskonale cię rozumiem - zapewniłam go. Przez długi czas również nie umiałam się pogodzić z tą informacją. Wiesz, babcia naprawdę pragnęła mieć dzieci, a z dziadkiem ich mieć nie mogła. Myślałam przez jakiś czas, że może Fintan ją oczarował. Wróżki są w stanie zawrócić ludziom w głowach, dokładnie tak, jak wampiry. A wiesz przecież, jakie wróżki są śliczne. - Claudine na pewno. A Claude, jak przypuszczam, podoba się większości kobiet. - Claudine starała się nie rzucać w oczy, ponieważ uchodziła za istotę ludzką. Ta, mierząca metr osiemdziesiąt wzrostu, jedna z dwóch sióstr - bliźniaczek Claude'a, była naprawdę olśniewająco piękna. - Dziadka - powiedział Jason - nie można by nazwać przystojniakiem. - Tak, wiem. Popatrzyliśmy na siebie w milczeniu, rozważając w myślach moc atrakcyjności fizycznej. Po chwili równocześnie spytaliśmy: - No ale babcia? I nie mogliśmy się powstrzymać przed śmiechem. Michele bardzo starała się zachować powagę, w końcu jednak i ona nie zdołała nad sobą zapanować, więc zaczęła szczerzyć do nas zęby w uśmiechu. Każdemu człowiekowi trudno sobie wyobrazić rodziców uprawiających seks, a co dopiero dziadka z babcią? Niewyobrażalne. - Słuchaj, skoro mówimy o babci - powiedział Jason chciałem cię spytać, czy mogę wziąć ten stolik, który trzymała na poddaszu. Wiesz, ten na trójnożnej podstawie, który kiedyś stał w salonie obok fotela? - Pewnie, podjedź któregoś dnia i weź go sobie odparłam. - Prawdopodobnie stoi dokładnie tam, gdzie go

postawiłeś tamtego dnia, gdy babcia poprosiła cię o zaniesienie go na poddasze. Wkrótce potem odjechałam z prawie opróżnionym żaroodpornym naczyniem na zapiekankę i kilkoma befsztykami. Na sercu było mi lekko. Wcześniej zupełnie nie przypuszczałam, że kolacja z bratem i jego dziewczyną będzie jakimś niesamowitym zdarzeniem, a jednak po powrocie do domu spałam tej nocy aż do rana - po raz pierwszy od wielu tygodni, ani razu się nie budząc. Marzec, czwarty tydzień - Hej - powiedział Sam. Musiałam wytężyć słuch, żeby zrozumieć, co do mnie mówi. Ktoś włączył utwór Jace'a Everetta Bad Things i prawie od razu wszyscy goście baru zaczęli śpiewać wraz z wokalistą. - Uśmiechnęłaś się dzisiejszego wieczoru aż trzykrotnie. - Liczysz moje miny? Odłożyłam tacę i przypatrzyłam mu się. Sam Merlotte, mój szef i przyjaciel, jest prawdziwym zmiennokształtnym umie zmieniać się chyba w dowolne stworzenie ciepłokrwiste. Hmm, o jaszczurki, węże i owady nigdy go nie pytałam. - No cóż, dobrze widzieć, że znowu się uśmiechasz wyznał. Przestawił kilka butelek na półce, ot tak, żeby wyglądać na zajętego. - Tęskniłem za tym. - Dobrze czuć uśmiech na własnej twarzy - zgodziłam się. - Nawiasem mówiąc, podoba mi się twoja fryzura. Sam z zakłopotaniem przeczesał dłonią włosy. Były teraz tak krótkie, że wyglądały na jego głowie jak czerwonozłota czapka. - Nadchodzi lato. Pomyślałem, że tak będzie wygodniej. - Prawdopodobnie tak. - Zaczęłaś się już opalać? Moja opalenizna jest słynna na całą okolicę.

- O, tak. Rzeczywiście, w tym roku wyjątkowo wcześnie zaczęłam się opalać. Tego dnia, gdy po raz pierwszy tej wiosny włożyłam kostium i wyszłam, rozpętało się wokół mnie prawdziwe piekło. Na początek zabiłam wróża... To jednak była już przeszłość. Wczoraj włożyłam bikini ponownie, i nic złego się nie zdarzyło. Chociaż przyznam się, że tym razem nie wyniosłam radia na zewnątrz, ponieważ chciałam mieć pewność, że gdyby ktoś się do mnie podkradał, usłyszę go. Na szczęście, nic się nie stało. Właściwie spędziłam niezwykle spokojną godzinę, leżąc w słońcu i obserwując przelatujące od czasu do czasu motyle. Zakwitł jeden z krzewów różanych mojej praprababci i jego zapach jakby coś we mnie uzdrowił. - Dzięki słońcu po prostu czuję się naprawdę dobrze podsumowałam. Nagle przypomniałam sobie, co mówiły wróżki - że pochodzę od tych związanych z niebem, a nie od wodnych. Nic o tych sprawach nie wiedziałam, teraz jednak zadałam sobie pytanie, czy moja miłość do słońca nie ma przypadkiem podłoża genetycznego. W tym momencie Antoine zawołał: „Zamówienie!", pośpieszyłam więc po talerze. Antoine zadomowił się w „Merlotcie" i wszyscy mieliśmy nadzieję, że jeszcze długo będzie gotował w barze. Dziś wieczorem kręcił się po małej kuchni i pracował za czterech. Menu „U Merlotte'a" składa się z dań bardzo podstawowych: hamburgerów, kurzych polędwiczek, sałatki z kurczakiem, frytek z chili, i panierowanych warzyw, ale Antoine opanował umiejętność przyrządzania ich w zadziwiającym tempie. Nasz kucharz ma pięćdziesiąt kilka lat i opuścił Nowy Orlean po Katrinie, wcześniej zaś pracował w barku w Superdome. Szanowałam go za pozytywne nastawienie i postanowienie rozpoczęcia nowego życia po utracie wszystkiego. Był też

dobry dla D'Eriqa, który pomagał mu podczas przyrządzania potraw i sprzątał ze stołów. D'Eriq jest słodkim chłopcem, ale działa powoli. Holly pracowała tej nocy w „Merlotcie" i w którymś momencie pomiędzy roznoszeniem drinków i talerzy stanęła obok Hoyta Fortenberry'ego, swego narzeczonego, który siedział na stołku barowym. Jak się okazało, matka Hoyta z wielką chęcią zajmowała się małym synkiem Holly w te wieczory, które Hoyt chciał spędzić z przyjaciółką. Patrząc na nią, trudno było mi rozpoznać w niej ubraną na czarno posępną wiccankę, jaką była w pewnej fazie swego życia. Teraz włosy nosiła w naturalnym ciemnym odcieniu brązu, długie niemal do ramion, makijaż miała lekki i przez cały czas się uśmiechała. Hoyt, który pogodził się z moim bratem i znów był jego najlepszym kumplem, odkąd spotykał się z Holly, wydawał się silniejszym facetem. Zerknęłam na Sama, do którego właśnie ktoś zadzwonił na komórkę. Mój szef dużo ostatnio rozmawiał przez telefon, toteż podejrzewałam, że się z kimś widuje. Mogłam oczywiście dowiedzieć się szczegółów, gdybym wsłuchała się w jego myśli na wystarczająco długi czas (chociaż umysły istot dwoistej natury są trudniejsze do zgłębienia niż mózgi zwykłych ludzi), bardzo jednak się starałam nie ulec pokusie. Uważam, że naprawdę nieuprzejmie jest wczytywać się w myśli osób, które lubię. Podczas rozmowy Sam stale się uśmiechał i przemknęło mi przez głowę, że przyjemnie widzieć go - przynajmniej przez chwilę - takiego beztroskiego. - Często widujesz wampira Billa? - spytał godzinę później, gdy pomagałam mu zamykać lokal. - Nie. Nie widziałam go od dość dawna - odparłam. Zastanawiam się, czy mnie nie unika. Przechodziłam obok jego domu parę razy, a raz zostawiłam mu sześciopak Czystej Krwi i karteczkę z podziękowaniem za wszystko, co dla mnie

zrobił, kiedy przybył mi na ratunek. Niestety, ani do mnie nie zadzwonił, ani mnie nie odwiedził. - Był tutaj dwa wieczory temu. Akurat miałaś wolne. Sam się zamyślił. - Sądzę, że powinnaś złożyć mu wizytę dodał. - Nic więcej nie mówię. Marzec, koniec czwartego tygodnia Pewnej pięknej nocy, później w tygodniu, postanowiłam poszukać w szafie najsilniejszej latarki, jaką posiadam. Sugestia Merlotte'a, że powinnam zobaczyć się z Billem, naprawdę mnie dręczyła, więc, gdy tego dnia dotarłam do domu z pracy, postanowiłam przejść przez cmentarz i rzeczywiście odwiedzić wampira. Sweet Home jest najstarszym cmentarzem w gminie Renard. Nie ma tu już dużo miejsca na nowe groby, toteż większość zmarłych chowa się obecnie na południowej stronie miasta, na jednym z nowych miejsc wiecznego spoczynku, gdzie zamiast „staroświeckich mogił" są tylko małe płaskie płyty nagrobne. Nienawidzę tej nowej mody. A Sweet Home kocham - nawet jeśli teren jest tu nierówny, porośnięty ogromnymi drzewami, a niektóre części ogrodzenia wokół niego się zapadły, że nie wspomnę o najwcześniejszych kamieniach nagrobnych. Jason i ja bawiliśmy się tu jako dzieci, ilekroć udało nam się uciec babci. Prowadzącą do domu Billa trasę wśród pomników i drzew poznałam doskonale w czasach, gdy wampir został moim absolutnie pierwszym chłopakiem. Dziś szło się przyjemnie żaby i różne owady właśnie zaczęły wydawać radosne letnie odgłosy. Im wyższa temperatura, tym harmider będzie większy. Przypomniałam sobie, jak D'Eriq spytał mnie, czy nie boję się mieszkać obok cmentarza. Uśmiechnęłam się do siebie na tę myśl. Nie, nie obawiam się martwych leżących w ziemi. Chodzący i mówiący martwi są o wiele bardziej

niebezpieczni. Gdy wyruszyłam w drogę, ścięłam jedną różę, którą zamierzałam położyć na grobie babci. Byłam pewna, że babcia wie, że jestem tu i myślę o niej. Z okien starego domu Comptonów, który powstał mniej więcej w tym samym czasie co mój dom, padało przyćmione światło. Zadzwoniłam do drzwi. Jeżeli Bill nie włóczył się po lesie, powinien być u siebie, ponieważ jego samochód stał przed budynkiem. A jednak musiałam trochę poczekać, zanim drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem. Compton włączył światło na ganku, a ja spróbowałam nie wciągnąć gwałtownie powietrza. Wyglądał okropnie! Podczas Wojny z Wróżkami ugryzła go Neave, a jako że miała na zębach koronki ze srebra, Bill cierpiał od tamtego czasu z powodu zatrucia tą substancją. Przyjął zaraz potem - i w kolejnych dniach - duże ilości krwi od znajomych wampirów, zauważyłam jednak z pewnym niepokojem, że skórę ma wciąż szarą zamiast bladej. Chwiał się też na nogach, a głowę zwiesił niczym starzec. - Sookie... wejdź - poprosił. Nawet jego głos nie brzmiał tak mocno jak wcześniej. Chociaż zaprosił mnie uprzejmie, nie potrafiłam odgadnąć, jaki naprawdę ma stosunek do mojej wizyty. Nie umiem czytać w myślach nieumarłym, co zresztą stanowi jeden z powodów, dla których Compton od razu mi się spodobał. Możecie sobie wyobrazić, jak odurzające bywa milczenie po permanentnym niechcianym wysłuchiwaniu myśli wszystkich wokół. - Billu - powiedziałam, usiłując nie okazać szoku. Czujesz się lepiej? Ta trucizna w twoim organizmie... Czy się... wypłukuje? Mogłabym przysiąc, że westchnął. Gestem pokazał, że mam przejść przed nim do salonu. Lampy były tu wyłączone, paliły się jedynie świece. Naliczyłam osiem. Zadałam sobie

pytanie, co wampir robi tutaj, gdy tak siedzi sam w migotliwym świetle. Słucha muzyki? Zawsze uwielbiał swoje płyty kompaktowe, szczególnie utwory Bacha. Szczerze zatroskana, przysiadłam na kanapie, podczas gdy on zajął ulubiony fotel po drugiej stronie niskiej ławy. Bill wydawał się przystojny jak zawsze, ale jego twarzy brakowało wyrazu. Wyraźnie odczuwał ból. Teraz wiedziałam, dlaczego Merlotte chciał, żebym wpadła w odwiedziny. - Dobrze się czujesz? - spytał. - Dużo lepiej - odparłam ostrożnie. Bill był świadkiem najgorszych tortur, jakim mnie poddawano. - Blizny i to... poważne okaleczenie? - Blizny są, ale dużo bledsze, niż mogłam się spodziewać. Brakujące fragmenty ciała... wypełniły się już. Mam coś w rodzaju wgłębienia w udzie - powiedziałam, klepiąc się w lewe kolano. - Ale było przecież z czego wycinać. - Starałam się uśmiechnąć, ale, prawdę mówiąc, za bardzo się martwiłam, więc nieszczególnie mi się udało. - A ty... zdrowiejesz? spytałam ponownie niezbyt pewnym tonem. - Nie jest gorzej - zapewnił mnie. Wzruszył ramionami, unosząc je ledwie dostrzegalnie. - A apatia? - spytałam. - Chyba ciągle jeszcze nie mam na nic ochoty - odparł po dość długiej przerwie. - Nie interesuje mnie już nawet komputer. Nie chce mi się pracować nad nowymi wpisami i edycją bazy danych. Eric przysyła tutaj Felicię, która pakuje zamówione płyty i wysyła je. Gdy tu wpada, daje mi przy okazji trochę krwi. Felicia nie jest zbyt długo wampirzycą, a pracuje jako barmanka w „Fangtasii".

Czy wampiry często chorują na depresję? A może powodem jego złego samopoczucia jest również zatrucie srebrem? - Nie istnieje ktoś, kto mógłby ci pomóc? To znaczy... pomóc ci się całkowicie uleczyć? Uśmiechnął się gorzko. - Moja stwórczym - odparł. - Gdybym mógł wyssać trochę krwi Loreny, do tej pory już bym całkowicie wyzdrowiał. - No cóż, w takim razie do dupy. - Nie mogłam pokazać po sobie, że przejęłam się jego słowami, chociaż tak było. Przecież to ja zabiłam Lorenę. Szybko otrząsnęłam się ze wspomnień. Lorena musiała zginąć i tyle. A teraz jej nie było i już. - Czy ona... powołała do życia również inne wampiry? Bill spojrzał na mnie nieco mniej apatycznie. - Tak, jest jeszcze jedno żywe dziecko. - No cóż, może to by ci pomogło? Przyjęcie krwi od tego wampira? - Nie wiem, może. Ale nie zrobię tego... Nie mogę jej prosić. - Nie wiesz, czy to by pomogło?! Wy, wampiry, naprawdę potrzebujecie jakiegoś podręcznika czy poradnika. - Tak - zgodził się takim tonem, jakby nigdy nie słyszał o pisaniu poradników. - Rzeczywiście, przydałoby się coś takiego. Nie zamierzałam go pytać, dlaczego z taką niechęcią mówi o kontakcie z kimś, kto mógłby mu pomóc. Compton jest upartym, nieustępliwym facetem i wiedziałam, że jeśli podejmie jakąś decyzję, nie zdołam go od niej odwieść. Siedzieliśmy przez moment w milczeniu. - Kochasz Erica? - spytał nagle.

Spojrzenie jego ciemnych oczu skupiło się na mnie z pełną uwagą. Tym właśnie niezwykłym spojrzeniem zaskarbił sobie moje uczucie, kiedy się poznaliśmy. Jak długo wszystkie osoby, które znam, będą mnie ciągle pytać o mój związek z szeryfem Piątej Strefy? - Tak - odparłam spokojnie. - Kocham go. - Czy on mówi, że cię kocha? - Tak. Nie odwróciłam wzroku. - W niektóre noce chciałbym, żeby umarł - wyznał Bill. Ależ byliśmy wobec siebie szczerzy tego wieczoru! - Wiele złego się ostatnio dzieje wokół nas. Ja również mogę wskazać kilka osób, za którymi na pewno bym nie tęskniła - przyznałam się. - Myślę o tym, kiedy opłakuję tych, na których mi zależało, a którzy odeszli, jak Claudine, babcia czy Tray. - I tych troje stanowiło jedynie czubeczek góry lodowej. - Więc, jak przypuszczam, wiem, co czujesz. Tyle że... proszę, nie życz źle Ericowi. Straciłam już naprawdę zbyt wiele ważnych dla mnie osób. - Czyjej śmierci pragniesz, Sookie? W jego oczach dostrzegłam iskierkę zaciekawienia. - Nie zamierzam ci podać ich nazwisk. - Zaśmiałam się. Mógłbyś spróbować pomóc im zejść z tego świata... dla mnie. Tak jak wujowi Bartlettowi. - Kiedy odkryłam, że Bill zabił brata mojej babci, tego, który mnie molestował, powinnam wziąć nogi za pas. Gdybym to zrobiła... czy moje życie byłoby inne? Ale było, minęło. Zbyt późno teraz na takie rozważania. - Zmieniłaś się - wytknął mi. - Pewnie, że tak. W pewnej chwili myślałam, że zostało mi ledwie kilka godzin życia! Cierpiałam jak nigdy przedtem. A Neave i Lochlan mieli z tego wielką radochę. Coś we mnie wtedy pękło. A kiedy ty i Niall ich zabiliście, to było... jak

odpowiedź na najważniejszą modlitwę, jaką kiedykolwiek odmówiłam. Niby jestem chrześcijanką, lecz przez większość czasu nie mogę powiedzieć, żeby pasowało do mnie to określenie. Jest we mnie mnóstwo gniewu. Ilekroć nie mogę spać, myślę o ludziach, których nie obchodziło, jak dużo bólu i kłopotów mi sprawiają. I myślę, że dobrze bym się czuła, gdyby umarli. Fakt, że potrafiłam powiedzieć Billowi o tej strasznej, głęboko skrywanej części mojej natury, był miarą naszej wzajemnej bliskości. - Kocham cię - wyznał. - Nic, co zrobisz albo powiesz, nigdy tego nie zmieni. Gdybyś mnie poprosiła, żebym zagrzebał dla ciebie jakieś ciało... albo kogoś uśmiercił... zrobiłbym to bez skrupułów. - Nie zawsze dobrze nam się układało, Billu, lecz zawsze będziesz miał szczególne miejsce w moim sercu. - Aż się wzdrygnęłam, słysząc, jakich wyświechtanych zwrotów używam. A jednak czasami takie komunały bywają prawdziwe. Ten właśnie taki był! - Chyba nie czuję się godna tak wielkiego oddania - stwierdziłam. Compton zmusił się do uśmiechu. - Co do godności, obawiam się, że zakochanie nie ma wiele wspólnego z wartością obiektu miłości. Ale powiem, że polemizowałbym z twoją oceną własnej osoby. Sądzę, że jesteś wspaniałą kobietą i że zawsze starasz się postępować najlepiej, jak potrafisz. Nikt nie byłby w stanie pozostać... beztroski i pogodny... po tak bliskim kontakcie ze śmiercią jak twój. Wstałam, zamierzając wyjść. Merlotte chciał, żebym spotkała się z Billem i zrozumiała, w jakiej wampir jest sytuacji. Cóż, zrobiłam to. Kiedy Bill podniósł się, chcąc odprowadzić mnie do drzwi, zauważyłam, że nie porusza się z tą błyskawiczną szybkością co dawniej.

- Przeżyjesz, prawda? - spytałam, nagle przerażona. - Myślę, że tak - odparł, lecz takim tonem, jak gdyby ta kwestia nie miała dla niego zupełnie żadnego znaczenia. - A jednak, ot tak, na wszelki wypadek, pocałuj mnie. Objęłam jego kark jedną ręką, tą, w której nie trzymałam latarki, i pozwoliłam mu przytknąć usta do moich. Jego dotyk i zapach natychmiast wywołały wiele wspomnień. Przez czas, który wydawał się bardzo długi, staliśmy przytuleni, ale zamiast się podniecić, uspokoiłam się. Byłam dziwnie świadoma własnego oddechu - powolnego i równomiernego; prawie przypominającego oddech śpiącego. Kiedy się odsunęłam, dostrzegłam, że Bill wygląda lepiej. - Krew wróżek mi pomaga - wyjaśnił. - Och, jestem wróżką ledwie w jednej ósmej. Zresztą, nie wypiłeś ani łyka mojej krwi. - Bliskość - odrzekł lakonicznie. - Zetknięcie skóry ze skórą. - Jego wargi wykrzywiły się w uśmiechu. - Gdybyśmy się kochali, mój proces leczenia znacznie by przyśpieszył. Co za bzdura, pomyślałam. Ale nie mogę zaprzeczyć, że ten znajomy, chłodny głos poruszył coś we mnie w pewnym miejscu poniżej pępka i na chwilę ogarnęło mnie pożądanie. - Billu, to się nie zdarzy - ucięłam. - Powinieneś jednak pomyśleć o odszukaniu tego innego wampirzego dziecka Loreny. - Tak - przyznał. - Być może. Jego ciemne oczy osobliwie błyszczały; mógł to być efekt działania trucizny albo odbijało się w nich światło świec. Wiedziałam, że Compton nie zmusi się i nie wytropi córki Loreny. Cokolwiek moja wizyta w nim wyzwoliłaś to pragnienie już zgasło. Smutna i zmartwiona, choć również leciutko zadowolona (nie powiecie, że nie pochlebiałaby wam czyjaś tak wielka

miłość), wróciłam do domu przez cmentarz. Z przyzwyczajenia pogładziłam nagrobek Billa. Kiedy szłam powoli po nierównym terenie, myślałam - co naturalne właśnie o Comptonie. Był kiedyś żołnierzem konfederatów. Przeżył wojnę, ale później, zanim dotarł do domu, do żony i dzieci, dopadła go wampirzyca. Tragiczny koniec ciężkiego żywota. Po raz kolejny ucieszyłam się, że zabiłam Lorenę. To było coś, co mi się nie spodobało - zdałam sobie bowiem właśnie sprawę, że nie czuję się źle, kiedy zabijam wampira. Coś mnie stale przekonywało, że przecież oni i tak są już martwi i że tamta, pierwsza śmierć była w ich przypadku najważniejsza. Kiedy zabiłam pewną istotę ludzką, której nie znosiłam, moja reakcja była znacznie intensywniejsza. Nagle pomyślałam: można by sądzić, że będę się cieszyła, ponieważ uniknęłam gorszego bólu, zamiast wmawiać sobie, że powinnam mieć większe wyrzuty sumienia po zabiciu Loreny. Nienawidzę, gdy zdarzają mi się próby ustalenia, co jest najlepsze z moralnego punktu widzenia, ponieważ często instynktownie... i tak robię coś innego. A jednak konkluzją całego tego rachunku sumienia była myśl, że zabiłam Lorenę, która teraz mogłaby wyleczyć Billa. Przecież Bill został ranny dlatego, że przybył mnie uratować. Trudno się dziwić, że czułam się za to odpowiedzialna. Z tego też względu zaczęłam się zastanawiać, jak mogę mu pomóc. Zanim uprzytomniłam sobie, że jestem sama w ciemnościach i powinnam być śmiertelnie przerażona (przynajmniej według D'Eriqa), wchodziłam już na dobrze oświetlone podwórko za własnym domem. Może zaduma nad własnym życiem duchowym była mile widzianą odmianą, dzięki której oderwałam się od ciągłego wspominania fizycznych tortur. A może rzeczywiście poczułam się lepiej,

ponieważ właśnie komuś pomogłam - uściskałam Billa i w ten sposób poprawiłam jego stan. Kiedy położyłam się tej nocy do łóżka, mogłam przybrać ulubioną pozycję na boku, zamiast wiercić się i przewracać. I spałam bez snów - w każdym razie rano żadnego nie mogłam sobie przypomnieć. Przez cały następny tydzień nic nie zakłócało mojego snu, dzięki czemu zaczęłam się czuć jeszcze lepiej, niemal tak dobrze jak kiedyś. Zmiana była stopniowa, ale zauważalna. Nie myślałam na razie, jak pomóc Billowi, ale kupiłam dla niego nową płytę kompaktową (z muzyką Beethovena) i zostawiłam ją w miejscu, gdzie na pewno ją znajdzie, gdy opuści swoją nocną kryjówkę. Innego dnia wysłałam mu kartkę przez Internet. Chciałam po prostu, żeby wiedział, że o nim nie zapominam. A za każdym razem, gdy widziałam Erica, byłam odrobinę weselsza. Aż w końcu, kiedy się kochaliśmy, przeżyłam orgazm, tak gwałtowny, jakby miał mi zrekompensować cały wcześniejszy okres bez emocji. - Dobrze... się czujesz? - zaniepokoił się wtedy Eric. Wpatrywał się we mnie niebieskimi oczyma i lekko się uśmiechał, jak gdyby nie był pewny, co robić - klaskać czy wzywać karetkę. - Czuję się bardzo, bardzo świetnie - odparłam szeptem. Pieprzyć gramatykę. - Czuję się tak dobrze, że mogłabym się zsunąć z łóżka i leżeć w kałuży na podłodze. Jego uśmiech stał się nieco pewniejszy. - Więc było ci dobrze? Lepiej niż wcześniej? - Wiedziałeś o tym...? Uniósł brew. - No cóż, oczywiście, że wiedziałeś. Musiałam tylko... poradzić sobie z kilkoma problemami.

- Wiedziałem, że nie może chodzić o mnie, żono moja obwieścił Eric i chociaż jego słowa świadczyły o pewności siebie, mina wampira sugerowała raczej odczuwaną ulgę. - Nie nazywaj mnie swoją żoną. Wiesz, że nasze tak zwane małżeństwo jest tylko pewnym wybiegiem. Wracając do twojego poprzedniego stwierdzenia... Seks z tobą, Ericu, to coś wspaniałego. - Musiałam to powiedzieć, bo taka jest prawda. - Brak orgazmu był jedynie moim problemem, tkwił w mojej głowie. Teraz go rozwiązałam. - Bajerujesz mnie, Sookie - mruknął. - Ale wiesz, pokażę ci naprawdę wspaniały seks. Ponieważ myślę, że możesz doświadczyć kolejnego orgazmu. Jak się okazało, miał rację.

ROZDZIAŁ PIERWSZY Kwiecień Kocham wiosnę ze wszystkich oczywistych przyczyn. Kocham kwitnące kwiaty (co zdarza się wcześnie tutaj, w Luizjanie) i ćwierkające ptaki; kocham wiewiórki przebiegające przez moje podwórze. Kocham odgłosy wilkołaków wyjących w oddali. Nie, nie, tylko żartuję. Chociaż, jak mi powiedział kiedyś nasz nieodżałowanej pamięci Tray Dawson, wiosna jest ulubioną porą roku wilkołaków. Hasa wtedy po lesie dużo zwierzyny, więc polowanie kończy się szybko i zostaje więcej czasu na jedzenie i zabawę. Ponieważ akurat myślałam o wilkołakach, telefon od jednego z nich nie stanowił dla mnie zbyt dużego zaskoczenia. Tego słonecznego poranka w środku kwietnia siedziałam właśnie na frontowym ganku z drugim kubkiem kawy i czasopismem, ciągle jeszcze w spodniach od piżamy i podkoszulku z logo Superwoman, kiedy zadzwonił do mnie na komórkę przywódca shreveporckiego stada. - Że co? - mruknęłam, kiedy rozpoznałam jego numer. Otworzyłam telefon. - Halo - rzuciłam. - Sookie - zagaił Alcide Herveaux. Nie widziałam go od miesięcy. Został wybrany przywódcą stada już rok temu po pewnej wieczornej bitwie. - Jak się miewasz? - Zdrowa jak byk - odparłam, prawie w to wierząc. - I jak ryba. Jak ryba w wodzie. Obserwowałam zająca kicającego wśród traw i koniczyny parę metrów ode mnie. Wiosna. - Nadal spotykasz się z Erikiem? On jest powodem twojego dobrego nastroju? Wszyscy stale o to pytają! - Tak, nadal spotykam się z Erikiem. I ten związek niewątpliwie mnie uszczęśliwia. - Właściwie, jak Eric ciągle

mi powtarzał, „spotykanie się" nie bardzo pasowało do naszej sytuacji. Chociaż nie myślałam o sobie jako o mężatce, bo przecież wręczyłam mu tylko rytualny sztylet (Eric wykorzystał moją niewiedzę jako część swojej strategii), wampiry uważały mnie za połowicę Northmana. Wampirzo ludzkie małżeństwo niedokładnie opiera się na zasadzie „ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość", jak w przypadku naszych par młodych, z pewnością jednak Eric oczekiwał, że dzięki naszemu związkowi zyskam u wampirów poważanie. Od tamtej pory sprawy rzeczywiście wyglądały dość dobrze... Naturalnie, z wyjątkiem jednej ważnej sytuacji, gdy Victor zabronił Ericowi wyruszyć mi na pomoc, kiedy umierałam. Victor, który naprawdę powinien umrzeć! Porzuciłam ten mroczny temat natychmiast; dzięki wieloletniej praktyce mam bowiem wprawę w tej kwestii. I widzicie? Zadziałało. Teraz wyskakiwałam z łóżka codziennie z (niemal) dawną werwą. Ubiegłej niedzieli nawet poszłam do kościoła. Grunt to myśleć pozytywnie! - Co się dzieje, Alcide? - spytałam. - Muszę prosić cię o przysługę - odrzekł, czym również wcale mnie nie zaskoczył. - Co mogę dla ciebie zrobić? - Możemy skorzystać z twojego terenu podczas naszego spotkania podczas pełni księżyca? Jutro w nocy? Powstrzymałam się przed automatyczną zgodą na jego prośbę i zastanowiłam się. Tak, uczę się na błędach, nabieram doświadczenia. Mam duże tereny, których wilkołaki potrzebowały; nie w tym tkwił problem. Wciąż posiadam wokół domu ponad osiem hektarów, chociaż babcia większą część pierwotnej farmy sprzedała, kiedy nagle okazało się, że musi mieć pieniądze na wychowania mnie i mojego brata. Chociaż cmentarz Sweet Home zajmował sporą część ziemi pomiędzy moją posiadłością i majątkiem Billa, miejsca

zostało dość - szczególnie jeśli Bill również nie będzie miał nic przeciwko polowaniu na jego terenach. Przypomniałam sobie, że stado było tu już kiedyś. Starałam się znaleźć dobre i złe strony tego pomysłu. I nie zdołałam znaleźć żadnych oczywistych minusów. - Będziecie tu mile widziani - zapewniłam Alcide'a. Sądzę, że powinieneś porozumieć się także z Billem Comptonem. Bill, niestety, do tej pory nijak nie zareagował na żaden z moich małych gestów świadczących o trosce. Wampiry i wilkołaki raczej się nie zaprzyjaźniają, lecz Herveaux jest człowiekiem praktycznym. - W takim razie zadzwonię do niego wieczorem - odrzekł. - Masz do niego numer? Podyktowałam mu. - Dlaczego właściwie wszyscy nie spotkacie się w twoim majątku, Alcide? - spytałam ze zwykłej ciekawości. Pamiętałam, że kiedyś, podczas jakiejś luźnej rozmowy, mówił mi, że stado Długi Ząb świętuje pełnię księżyca na jego farmie położonej na południe od Shreveport. Większość ziem Herveaux stanowił las, w którym wataha mogła polować do woli. - Zadzwonił dziś do mnie Ham i powiedział, że przy strumieniu obozuje mała grupa jednoistych. "Jednoistymi" wilkołaki, które są natury dwoistej, nazywają zwykłych ludzi. Hama, to znaczy Hamiltona Bonda, znałam z widzenia. Jego farma przylegała do posiadłości Herveaux, a on sam uprawiał kilka hektarów należących do Alcide'a. Członkowie rodziny Bondów należą zresztą do stada Długi Ząb, tak samo jak wszyscy Herveaux. - Pozwoliłeś im się tam rozlokować? - spytałam. - Powiedzieli Hamowi, że mój ojciec zawsze udzielał im zgody, dzięki czemu mogli tam łowić ryby wiosną. No i nie

pomyśleli, żeby zapytać mnie. Może to i prawda. Chociaż nie przypominam ich sobie. - Nawet jeśli mówili prawdę, nie postąpili zbyt uprzejmie - upierałam się. - Powinni do ciebie zadzwonić i sprawdzić, czy pasuje ci termin. Chcesz, żebym z nimi porozmawiała? Potrafię się dowiedzieć, czy nie kłamią. Jackson Herveaux, nieżyjący już ojciec Alcide'a, nie wyglądał mi na mężczyznę, który regularnie pozwala obcym korzystać z dobrodziejstw swojej ziemi. - Nie, Sookie, dzięki. Nie chcę cię prosić o kolejną przysługę. Jesteś przyjaciółką stada, to my powinniśmy strzec ciebie, a nie ty nas. - Nie przejmuj się tym. Możecie tu wszyscy przyjechać, Ale jeżeli chcesz, żebym przywitała się z tymi rzekomymi kolegami twojego taty, mogę to zrobić, naprawdę. Szczerze mówiąc, zainteresowało mnie, że ci ludzie zjawili się na farmie Herveaux tak blisko pełni księżyca. Zainteresowało, ale równocześnie wzbudziło moją podejrzliwość. Alcide zapewnił mnie, że zastanowi się nad sprawą wędkarzy i jeszcze ze sześć razy podziękował mi za zaproszenie na moją posiadłość. - Nie ma sprawy, wierz mi - powtórzyłam i miałam nadzieję, że rzeczywiście nic złego się nie stanie. W końcu Herveaux uznał, że już dostatecznie mi podziękował, więc się pożegnaliśmy. Weszłam do domu z kubkiem kawy. Nie wiedziałam, że się uśmiecham - do czasu, aż popatrzyłam w lustro w salonie. Przyznałam się przed sobą, że tak, cieszę się na myśl o przybyciu wilkołaków. Przyjemnie będzie poczuć, że nie jestem sama w środku lasu. Żałosne, co? Chociaż kilka wspólnych wieczorów spędziliśmy miło, Eric ciągle dużo czasu poświęcał na sprawy wampirze.

Zaczynało mnie to trochę męczyć. No cóż, nie trochę, bardziej niż trochę. Jeśli jest się szefem, powinno się mieć więcej wolnego czasu dla siebie, prawda? To przecież jedna z dodatkowych korzyści bycia szefem. Ale z wampirami, ogólnie rzecz biorąc, jest coś nie tak. Ze smutkiem rozpoznawałam znajome sygnały. Do tej pory nowy ustrój już chyba zdążył funkcjonować jak należy, prawda? Czemu więc Eric nie przyzwyczaił się do nowej roli i sytuacji? Victor Madden powinien się teraz zajmować rządzeniem królestwem z Nowego Orleanu, ponieważ Felipe mianował go swoim przedstawicielem na Luizjanę. Ericowi zatem powinno się pozwolić władać Piątą Strefą wedle uznania, byle robił to sprawnie i skutecznie. Tyle że... ilekroć wypowiadałam nazwisko Victora, niebieskie oczy Erica błyskały niewesoło. Moje zapewne podobnie. W obecnym stanie rzeczy Madden miał nad Erikiem władzę i niewiele mogliśmy na to poradzić. Spytałam Northmana, czy jego zdaniem Victor może być z jakiegoś powodu niezadowolony z jego pracy w Piątej Strefie, gdyż przerażała mnie taka ewentualność. - Na wszelki wypadek staram się mieć w porządku wszystkie papiery, żeby móc udowodnić, że doskonale sobie radzę - odparł Eric. - I trzymam te papiery w różnych miejscach. Nie miałam wątpliwości, że od tego, jak w nowym systemie będzie oceniana praca Erica, zależy życie wszystkich jego ludzi oraz być może również moje. Wiedziałam, jak dużo zależy od niepodważalnej pozycji Northmana, i zdawałam sobie sprawę, że nie wolno mi narzekać. Nie zawsze jednak łatwo jest zakazać sobie pewnych emocji i zmusić się do tych, które są pożądane.

Podsumowując, wycie wokół domu będzie dla mnie stanowiło sympatyczną odmianę. Przynajmniej zdarzy mi się coś nowego, całkiem innego. Gdy dotarłam tego dnia do pracy, opowiedziałam Samowi o rozmowie z Alcide'em. Prawdziwi zmiennokształtni to w naszym świecie rzadkość. Ponieważ w naszej okolicy Merlotte jest praktycznie jedynym, sporadycznie tylko spędza czas z innymi istotami dwoistej natury. - Słuchaj, może również zjawiłbyś się u mnie? zaproponowałam. - Potrafisz zmienić się w wilka, prawda? Jako zmiennokształtny czystej krwi? W każdym razie miałbyś trochę towarzystwa. Sam rozparł się na starym fotelu obrotowym w biurze, zadowolony, że może wykorzystać pogawędkę ze mną jako pretekst do przerwania wypełniania znienawidzonych druczków. Sam Merlotte ma trzydzieści lat, jest ode mnie starszy o trzy. - Wiesz, spotykam się z kimś z tego stada, więc mogłoby to nawet być zabawne - wyznał, rozważając mój pomysł, Po chwili jednak pokręcił głową. - Nie, to byłoby jak ucharakteryzowanie się na Murzyna i pójście na zebranie Krajowego Stowarzyszenia Postępu Ludzi Kolorowych. Jak... udawanie kogoś, kim się nie jest. Właśnie dlatego nigdy nie biegałem z pumami, chociaż Caban zapewniał, że przyjmą mnie ciepło. - Och - jęknęłam zażenowana. - Nie pomyślałam o tym. Wybacz. Naprawdę się zastanawiałam, z kim Sam się obecnie spotyka, ale, cóż, nie była to moja sprawa. - Ach, nie martw się tym. - Znam cię od lat i powinnam więcej o tobie wiedzieć ciągnęłam. - To znaczy o twoich zwyczajach.

- Nawet moja rodzina wciąż je poznaje. A ty wiesz więcej niż oni. Kiedy wilkołaki i zmiennokształtni ujawnili swoją odmienność ludzkiej społeczności, Sam również opowiedział wszystkim o sobie. Jego matka zrobiła to tej samej nocy. Niestety, pozostali członkowie rodziny Merlotte'a z trudem przyjęli te rewelacje. Najgorzej ojczym Sama, który postrzelił jego matkę i teraz się rozwodzili, czego zresztą można się było spodziewać. - Czy ślub twojego brata w ogóle się odbędzie? spytałam. - Craig i Deidra chodzą do poradni. Jej rodzice trochę się martwili, że ich córka ma wejść do rodziny, w której są takie osoby jak ja i mama. Nie rozumieją, że dzieci, które urodzą się Craigowi i Deidrze, po prostu nigdy nie będą mogły zmieniać się w zwierzęta. Ta zdolność jest zarezerwowana wyłącznie dla pierworodnych potomków pary czystej krwi zmiennokształtnych. - Wzruszył ramionami. - Myślę jednak, że bratu i jego narzeczonej uda się przetrzymać ten kryzys. Czekam jedynie, aż ustalą nową datę. Nadal masz ochotę pojechać ze mną na wesele? - Jasne, że tak - odparłam, chociaż poczułam się nieswojo, gdy wyobraziłam sobie, jak mówię Ericowi, że zamierzam wyjechać z naszego stanu z innym mężczyzną. Wcześniej, kiedy obiecywałam Samowi, że będę mu towarzyszyć, mojego układu z Erikiem nie można jeszcze było nazwać związkiem damsko - męskim. - Nie chcesz pojechać ze swoją przyjaciółką - wilkołaczycą, bo uważasz to za afront wobec rodziny Deidry? - Prawdę mówiąc - przyznał Sam - Wielkie Objawienie we Wright nie przebiegło tak dobrze dla istot dwoistej natury, jak tutaj, w Bon Temps.

Z lokalnych wiadomości wiedziałam, że nasze miasteczko rzeczywiście miało szczęście. Kiedy tutejsze wilkołaki i inne istoty dwoistej natury, biorąc przykład z wampirów, opowiedziały o swojej inności, nasi obywatele tylko zamrugali i bez większego trudu przełknęli te informacje. - Po prostu powiadamiaj mnie o sytuacji - poprosiłam. - A jeśli zmienisz zdanie i zechcesz pobiegać ze stadem, przyjedź do mnie jutro. - Przywódca stada mnie nie zaprosił - odparł z uśmiechem. - Ale właścicielka ziemska to robi. Przez resztę mojej zmiany nie rozmawialiśmy więcej na ten temat, więc pomyślałam, że Sam znajdzie sobie po prostu inne zajęcie na czas pełni. Comiesięczna przemiana rozciąga się w rzeczywistości na trzy noce - trzy noce, w trakcie których wszystkie istoty dwoistej natury, jeśli mogą, udają się do lasu (albo wychodzą na ulicę) w formie zwierzęcej. Większość zmiennokształtnych, którzy urodzili się z tą zdolnością, potrafi przemieniać się również w innych dniach, ale czas pełni księżyca jest dla nich wszystkich okresem wyjątkowym... także dla tych nieszczęśników, którzy nabyli tę cechę, ponieważ zostali przez zmiennokształtnego ugryzieni. Słyszałam, że istnieje lek, dzięki któremu można powstrzymać przemianę; muszą go zażywać między innymi wilkołaki służące w wojsku. Środek ten jednak jest powszechnie znienawidzony i, jak sądzę, do osób, które go przyjmą, lepiej nie zbliżać się w noc pełni. Na szczęście dla mnie, następnego dnia przypadał jeden z moich dni wolnych. Gdybym musiała wracać z baru do domu późno w nocy, nawet perspektywa tej krótkiej odległości od samochodu do stopni na ganek mogłaby mnie lekko przerazić, bo przecież na wolności grasowałyby już wówczas wilki. Nie jestem pewna, jaki procent ludzkiej świadomości pozostaje w

wilku, który na co dzień jest człowiekiem, a nie wszyscy członkowie stada Alcide'a są moimi bliskimi przyjaciółmi. Ponieważ jednak cały dzień przesiedziałam w domu, myśl o goszczeniu na swoim terenie grupy wilkołaków wydawała mi się całkiem miła. Kiedy przybywa towarzystwo, które będzie polować w naszym lesie, nie musimy niczego specjalnie przygotowywać. Nie trzeba ani gotować, ani sprzątać domu. A jednak planowane odwiedziny uznałam za dobrą motywację do dokończenia pewnych prac na dziedzińcu. Jako że był kolejny piękny dzień, włożyłam jeden z ulubionych kostiumów bikini, na nogi wsunęłam tenisówki, a na dłonie rękawiczki, i zabrałam się do pracy. Patyki, liście i igły sosnowe wrzuciłam do beczki, w której je palę, a potem dorzuciłam tam także gałązki ścięte z żywopłotu. Sprawdziłam, czy wszystkie narzędzia ogrodowe leżą bezpiecznie w szopie, po czym zamknęłam ją na klucz. Zwinęłam waż, którym zwykle podlewam stojące na dziedzińcu rośliny w doniczkach, i ułożyłam go wokół schodów prowadzących na tylny ganek. Sprawdziłam blokadę pokrywy dużego pojemnika na śmieci. Kupiłam kiedyś ten specjalnie zamykany pojemnik, żeby do śmieci nie dobierały się szopy pracze, teraz jednak pomyślałam, że jakiś wilk mógłby się także tym koszem zainteresować. Spędziłam przyjemne popołudnie, kręcąc się w słońcu i śpiewając fałszywie, ilekroć mi coś w duszy zagrało. Ledwie zapadł zmrok, zaczęły nadjeżdżać samochody. Podeszłam do okna. Zauważyłam, że wilkołaki postąpiły taktownie i postanowiły przybyć w grupach; w każdym aucie przyjeżdżało zatem wiele osób. Mimo to, wiedziałam, że do rana mój podjazd będzie kompletnie zablokowany. Jakie to szczęście, że zaplanowałam pozostanie w domu, pomyślałam.

Niektórych członków stada spośród przybywających znałam osobiście, kilkoro innych z widzenia. Hamilton Bond, który dorastał z Alcide'em, zatrzymał pikap i siedział w nim przez chwilę, rozmawiając przez telefon komórkowy. Mój wzrok przyciągnęła postać chudej, żwawej młodej kobiety, która wyraźnie preferowała efekciarskie stroje, kojarzące mi się z kanałem MTV. Po raz pierwszy dostrzegłam tę kobietę kiedyś w „Psim Włosie", barze w Shreveport, pamiętam też, jak otrzymała zadanie dobijania rannych wrogów po zwycięstwie stada Alcide'a w wojnie wilkołaczej; zdawało mi się, że jej imię brzmi Jannalynn. Rozpoznałam również dwie członkinie pokonanego wtedy stada; pamiętam, że pod koniec walk obie się poddały, a później najwyraźniej dołączyły do dawnych wrogów. Wówczas broń złożył wraz z nimi także pewien młody mężczyzna; być może znajdował się teraz gdzieś wśród przybyłych, którzy niespokojnie chodzili po moim podwórzu. W końcu zjawił się Alcide w znajomym pikapie. Przywiózł dwie inne osoby. Alcide Herveaux jest wysoki i krzepki, jak to często bywa w przypadku wilkołaków. Jest też mężczyzną atrakcyjnym. Ma czarne włosy i zielone oczy, no i oczywiście niezłą muskulaturę. Zwykle zachowuje się grzecznie, licząc się z uczuciami innych, ale bez wątpienia bywa też brutalny. Słyszałam plotki (od Sama i Jasona), że odkąd awansował na pozycję przywódcy stada, nie raz, nie dwa ujawnił się ten bardziej okrutny element jego osobowości. Odkryłam, że Jannalynn dołożyła wszelkich starań, by - zanim Alcide wysiądzie - znaleźć się przy drzwiach jego pikapa od strony kierowcy. Kobieta, która wyślizgnęła się za Herveaux, miała pod trzydziestkę i cechowała się mocnymi, szerokimi biodrami. Kasztanowe włosy nosiła sczesane do tyłu w mały kok, a

patrząc na jej podkoszulek khaki, widziałam, że jest umięśniona i wysportowana. W chwili obecnej panna Khaki rozglądała się po frontowym podwórzu niczym rzeczoznawca, który ma ustalić wysokość podatku. Mężczyzna, który wyłonił się z drugiej strony, był nieco starszy i prezentował się o wiele surowiej. Czasami nawet ktoś, kto nie jest telepatą, patrząc na innego człowieka, widzi, że osobnik ów ma ciężkie życie. O tym konkretnym przedstawicielu wilkołaczego stada dokładnie to można by powiedzieć. Ze sposobu, w jaki się poruszał, wywnioskowałam, że mężczyzna jest czujny, jakby wypatrywał kłopotów. Hmm, interesujące. Obserwowałam go również z innego powodu - gdyż miał długie do ramiom ciemne włosy, które poruszały się wokół jego głowy w obłoku spiralnych loczków. Przyłapałam się na tym, że patrzę na nie z zazdrością. Zawsze chciałam mieć właśnie takie włosy. Gdy ostatecznie zapanowałam nad zazdrością o włosy, zauważyłam, że wilkołak ma też piękną cerę - śniada, w odcieniu lodów kawowych. Chociaż nie był tak wysoki jak Alcide, nie sposób było nie dostrzec masywnych ramion i innych zarysów muskularnego ciała. Gdybym miała dzwonek z piosenką Bad to the Bone (Bad to the bone (ang.) - zły na wskroś (przyp. tłum.).), sam by zadzwonił w momencie, gdy pan Loczek postawił stopę na ceglanej ścieżce wiodącej do frontowego ganku mojego domu. - Uwaga, Sookie, niebezpieczeństwo - mruknęłam do siebie na głos. Nigdy przedtem nie widziałam panny Khaki ani pana Loczka. W tym momencie ze swojego pikapa wysiadł Hamilton Bond, ale przyłączył się do jednej z grupek czekających na podjeździe, a nie do Alcide'a, Loczka i Khaki, którzy dotarli już na mój ganek. Ham wyraźnie nie palił się do

rozmowy ze mną. Podobnie Jannalynn, która do niego dołączyła. Odkryłam, że w ostatnim czasie stado Długi Ząb nie tylko poszerzyło szeregi, ale także doszło w nim bez wątpienia do pewnych hierarchicznych przetasowań. Kiedy odpowiedziałam na stukanie do drzwi, uśmiechałam się jak uprzejma gospodyni. Ponieważ uznałam, że bikini mogłoby zostać niewłaściwie odebrane („tak, tak, jestem wolna i chętna!"), włożyłam wcześniej obcięte dżinsy i podkoszulek z logo „Fangtasii". Pchnęłam drzwi siatkowe. - Alcide! - zagaiłam, szczerze ciesząc się, że go widzę. Uściskaliśmy się krótko. Ciało wilkołaka było strasznie ciepłe, szczególnie w kontraście z moimi najnowszymi doświadczeniami, gdyż ostatnio obejmowałam wyłącznie Erica, którego temperatura jest niższa od pokojowej. Byłam trochę zdenerwowana, ale uświadomiłam sobie, że panna Khaki, mimo że uśmiecha się do mnie, nie jest zadowolona z moich uścisków z przywódcą. - Hamilton! - zawołałam. Skinęłam mu głową, ponieważ był zbyt daleko na powitanie innego rodzaju. - Sookie - odezwał się Alcide - chcę, żebyś poznała pewnych nowych członków stada. To jest Annabelle Bannister. Nigdy nie spotkałam nikogo, kto wyglądałby mniej na „Annabelle" niż ta kobieta! Uścisnęłam oczywiście jej dłoń i powiedziałam, że cieszę się, mogąc ją poznać. - Hama znasz, a Jannalynn, jak sądzę, również spotkałaś? - kontynuował Herveaux, odchylając głowę do tyłu. Kiwnęłam głową parze stojącej na dole, przed schodami. - A to jest Basim al Saud, mój nowy ochroniarz i zastępca - dodał.

Wymówił nazwisko Loczka jako „ba - SIM", czyli z akcentem na drugą sylabę, a później powtórzył je kilkakrotnie, jak gdyby przedstawiał mi grupę Arabów. Oki - doki. - Dzień dobry, Basimie - wydukałam, wyciągając rękę. Określenie „ochroniarz" kojarzyło mi się z kimś przerażającym i na moje oko ten mężczyzna całkiem dobrze nadawał się do tej roboty. Z niejakim ociąganiem wyciągnął dłoń i wymieniliśmy uścisk, podczas którego próbowałam poczytać al Saudowi w myślach. Umysły wilkołaków są często bardzo trudne do zgłębienia - ze względu na dwoistość natury tych osób. I rzeczywiście, niewiele się dowiedziałam, „grzebiąc" mu w głowie: nie dotarły do mnie żadne sensowne myśli, raczej jakaś bezładna mieszanina nieufności, agresji i pożądania. Co zabawne, podobne emocje wyłowiłam u Annabelle kobiety o imieniu niedopasowanym do wyglądu. - Jak długo mieszkacie już w Shreveport? - spytałam grzecznie. Zerkałam to na Annabelle, to na Basima, chcąc objąć tym pytaniem oboje. - Sześć miesięcy - odparła Annabelle. - Przeniosłam się tu z watahy Zabójcy Łosi w Dakocie Południowej. Annabelle była w siłach powietrznych. Stacjonowała w Dakocie Południowej, a później została wysłana do bazy lotnictwa wojskowego Barksdale w Bossier City, miejscowości sąsiadującej ze Shreveport. - A ja tu jestem od dwóch miesięcy - powiedział Basim. Uczę się to lubić. Chociaż prezentował się egzotycznie, mówił jedynie z bardzo słabym obcym akcentem, a jego angielski był znacznie staranniejszy niż mój. Sądząc choćby po fryzurze, mężczyzna ten na pewno nie służył w siłach zbrojnych.

- Basim opuścił swoje stare stado w Houston - wtrącił Alcide swobodnym tonem - i cieszymy się, że został jednym z nas. Określenie „my" nie obejmowało Hama Bonda. Może nie byłam w stanie czytać Hamowi w myślach tak wyraźnie jak ludziom, ale odkryłam, że nie jest szczególnym miłośnikiem Basima. Nie lubił też Jannalynn, która z kolei patrzyła na al Sauda zarówno z pożądaniem, jak i z czymś w rodzaju urazy. Ogólnie rzecz biorąc, u wielu członków stada wyczuwałam dziś wieczorem żądzę. Nietrudno było mi to zrozumieć, gdy patrzyłam na Basima i Alcide'a. - Bawcie się dobrze tutaj dzisiejszej nocy, Basimie, Annabelle - oznajmiłam, po czym odwróciłam się do Herveaux: - Alcide, moja posiadłość obejmuje niecałe pół hektara na wschód i kończy się za potokiem, a także jakieś dwa hektary od południa, gdzie sięga do drogi gruntowej wiodącej do odwiertu naftowego, na północy zaś granicę stanowi koniec cmentarza. Przywódca stada skinął głową. - Zadzwoniłem do Billa ubiegłej nocy i zgodził się, żebyśmy skorzystali również z jego części lasu. Nie będzie go w domu aż do świtu, więc nie będziemy mu przeszkadzać. A ty, Sookie? Jedziesz dziś do Shreveport czy zostajesz w domu? - Będę tutaj. Gdybyście potrzebowali mnie do czegoś, po prostu podejdźcie do drzwi. Posłałam im wszystkim uśmiechy. Annabelle pomyślała: „Na pewno, kurde, nie, Blondie". - Ale może zechcesz użyć telefonu - mruknęłam do niej, a ona aż podskoczyła. - Albo czegoś z apteczki. Ostatecznie, Annabelle, nigdy nie wiesz, co ci się przydarzy. Chociaż zaczęłam tę wypowiedź nadal uśmiechnięta, kiedy ją kończyłam, nie było na mojej twarzy uśmiechu.

Ludzie powinni przynajmniej próbować okazywać sobie uprzejmość. - Jeszcze raz dzięki za możliwość skorzystania z twojego terenu. Skierujemy się teraz do lasu - zakończył szybko Herveaux. Ciemność zapadała nieubłaganie i widziałam, jak inne wilkołaki znikają wśród drzew. Jedna z kobiet odrzuciła głowę w tył i zawyła. Oczy Basima były już okrąglejsze i bardziej złote. - Dobrej nocy - pożegnałam się, weszłam do domu i zatrzasnęłam za sobą drzwi siatkowe. Trzy wilkołaki ruszyły po frontowych stopniach w dół. Głos Alcide'a dobiegał teraz z oddali. - Mówiłem ci, że jest telepatką - wytknął przywódca kobiecie imieniem Annabelle, kiedy przechodzili przez podjazd i wchodzili do lasu. Za nimi wlókł się Ham. Jannalynn nagle zaczęła biec ku linii drzew, najwyraźniej jak najszybciej pragnęła się przemienić. A jednak to Basim zerknął na mnie, gdy zamykałam za sobą drzwi drewniane. Spojrzał na mnie tak, jak patrzą na człowieka zwierzęta w zoo. A później na dworze zrobiło się zupełnie ciemno. Zachowanie wilkołaków trochę mnie rozczarowało. Nie robiły tak dużego hałasu, jakiego się spodziewałam. Pozostałam, naturalnie, w domu, zamknęłam wszystkie drzwi na klucz, zasłony na oknach zaciągnęłam, czego na co dzień nie mam zwyczaju robić, bo przecież mieszkam w środku lasu. Pooglądałam trochę telewizję i trochę poczytałam. Nieco później, podczas mycia zębów, usłyszałam wycie. Uznałam, że dochodzi z daleka, prawdopodobnie aż spod wschodniego krańca mojej posiadłości. Wcześnie następnego ranka, niemal dokładnie o świcie, obudziłam się, ponieważ usłyszałam odgłosy uruchamianych

silników. Wilkołaki odjeżdżały. Już się prawie odwróciłam na drugi bok, zamierzając spać dalej, kiedy stwierdziłam, że muszę wstać i pójść do łazienki. Gdy skorzystałam z ubikacji, poczułam się nieco bardziej rozbudzona. Przeszłam po cichu korytarzem do salonu i zerknęłam przez szczelinę w zasłonach na oknie od frontu. Spośród drzew wyszedł akurat Ham Bond w nieco postrzępionym ubraniu. Rozmawiał z Alcide'em. Już tylko ich pikapy pozostały przed moim domem. Po chwili ukazała się Annabelle. Kiedy patrzyłam na wczesnoporanne światło padające na mokrą od rosy trawę, troje wilkołaków przeszło powoli przez trawnik. Byli ubrani tak jak poprzedniej nocy, tyle że buty nieśli w rękach. Wszyscy wyglądali na wyczerpanych, ale szczęśliwych. Ubrań nie mieli pokrwawionych, lecz na ich twarzach i ramionach dostrzegłam czerwone kropki. Bez wątpienia polowanie się udało. Kilka sekund później spośród drzew wynurzył się Basim. W ukośnie padającym słońcu wyglądał jak jakieś leśne stworzenie; w jego rozczochranych włosach tkwiło mnóstwo kawałków liści i gałązek. Było w tym mężczyźnie coś starożytnego. Zadałam sobie pytanie, jak stał się wilkołakiem w pozbawionej wilków Arabii. Kiedy mu się przyglądałam, odwrócił się od pozostałej trójki i podszedł do mojego frontowego ganku. Zastukał cicho, ale mocno. Policzyłam do dziesięciu i otworzyłam drzwi. Starałam się nie patrzeć na plamy krwi. Widziałam, że twarz umył w strumieniu... ale zapomniał o szyi. - Panno Stackhouse... dzień dobry - zagaił uprzejmie. Alcide twierdzi, że powinienem ci powiedzieć o innych istotach, które przechodziły przez twój teren. Zmarszczyłam czoło. - Jakiego rodzaju były to istoty, Basimie?

- Przynajmniej jedna z istot była wróżką - odparł. Możliwe, że nie tylko jedna, ale jedna na pewno. Było to niewiarygodne, mniej więcej z sześciu powodów. - Czy ślady lub... tropy... są świeże? A może sprzed kilku tygodni? - Bardzo świeże - zapewnił mnie. - Wyczułem też mocny zapach wampira. To kiepska mieszanka. - To nieprzyjemna wiadomość, ale musiałam ją usłyszeć. Dziękuję, że mnie poinformowałeś. - Jest też ciało. Gapiłam się na niego, starając się zachować kamienną minę. Mam dużo praktyki, jeśli chodzi o ukrywanie tego, co myślę; każdy telepata musi posiadać tę umiejętność. - Jak stare? - spytałam, kiedy byłam pewna, że panuję nad głosem. - Leży tam około półtora roku, może trochę krócej. Basim nie przywiązywał szczególnej wagi do znalezienia trupa. Po prostu mnie powiadamiał, że zwłoki tam są. - Dość daleko na tyłach posiadłości, zagrzebane bardzo głęboko. Nic nie powiedziałam. O Jezu, to ciało to na pewno Debbie Pelt! Od kiedy Eric odzyskał pamięć i przypomniał sobie tamtą noc, o tę jedną rzecz nigdy go nie zapytałam: gdzie zakopał jej zwłoki po tym, jak ją zabiłam. Ciemne oczy al Sauda wpatrywały się we mnie z wielką uwagą. - Alcide chce, żebyś zadzwoniła, jeśli będziesz potrzebowała pomocy albo rady - powiedział wreszcie. - Powiedz mu, że doceniam jego ofertę. I jeszcze raz dziękuję, że mnie poinformowałeś. Pokiwał głową, i już po chwili był w połowie drogi powrotnej do pikapa, w którym Annabelle siedziała z głową opartą na ramieniu Herveaux.

Kiedy Alcide uruchomił silnik, podniosłam rękę i pomachałam im, a po ich odjeździe zdecydowanym ruchem zatrzasnęłam drzwi. Miałam wiele do przemyślenia.

ROZDZIAŁ DRUGI Wróciłam do kuchni, z przyjemnością oczekując na kawę i kromkę słodkiego chleba jabłkowo - cynamonowego, który Halleigh Bellefleur podrzuciła mi wczoraj do baru. Halleigh jest ogromnie miłą młodą kobietą i naprawdę się cieszę, że wraz z Andym spodziewają się dziecka. Słyszałam, że babcia Andy'ego, stara pani Caroline Bellefleur, nie posiada się z radości, zresztą ani przez chwilę w to nie wątpiłam. Starałam się myśleć o dobrych rzeczach, jak dziecko Halleigh, ciąża Tary czy ubiegła noc, którą spędziłam z Erikiem, niestety, zatrważająca wiadomość, którą przekazał mi Basim, gryzła mnie przez cały ranek. Ze wszystkich pomysłów, które przemknęły mi przez głowę, najkrócej rozważałam telefon do biura szeryfa gminy Renard. Nie potrafiłabym funkcjonariuszom powiedzieć, dlaczego się martwię. Wilkołaki odjechały, a w udzielonej im przeze mnie zgodzie na polowanie na mojej ziemi nie sposób było doszukać się czegokolwiek nielegalnego, ale i tak nie mogłam sobie wyobrazić siebie, jak mówię szeryfowi Dearbornowi, że pewien wilkołak powiedział mi, że przez mój teren przeszły wróżki. Bo właśnie w tym tkwił sęk. Z tego, co wiedziałam, wszystkie wróżki z wyjątkiem kuzyna Claude'a odgrodziły się od świata ludzi. No, przynajmniej wszystkie wróżki w Ameryce. Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się, jak to jest w innych krajach, i teraz zamknęłam oczy, krzywiąc się z powodu własnej głupoty. Pradziadek Niall zamknął wszystkie portale łączące świat wróżek z naszym. Tak mi w każdym razie przedstawił swoje zamiary. Zatem, do tej pory przypuszczałam, że wszystkie odeszły, wszystkie oprócz Claude'a, który mieszka wśród ludzi, odkąd go znam. Jak to więc możliwe, że jakaś wróżka włóczyła się po moim lesie?!

I kogo mogłabym spytać o radę w tej kwestii? Nie mogłam przecież po prostu siedzieć z założonymi rękami i nic nie robić. Pradziadek, zanim zamknął portal, szukał nienawidzącego siebie półczłowieka, renegata Dermota. Musiałam brać pod uwagę możliwość, że Dermot, który jest po prostu szalony, również pozostał w świecie ludzi. Jakkolwiek było, wiedziałam, że bliskość wróżek nie może oznaczać dla mnie niczego dobrego. Musiałam z kimś o tym porozmawiać. Mogłam zwierzyć się Ericowi, ponieważ był moim kochankiem, albo Samowi, gdyż był moim przyjacielem, albo nawet Billowi, jako że jego teren graniczył z moim, i wampir również mógłby się tą sprawą niepokoić. Albo mogłam pomówić z Claude'em, ustalić, co kuzyn myśli na temat tej sytuacji. Siedziałam przy stole z kawą i kromką Pysznego chleba, zbyt zdenerwowana, by czytać lub włączyć radio i wysłuchać wiadomości. Dopiłam pierwszy kubek kawy i nalałam sobie drugi. Później wzięłam prysznic, jakoś tak automatycznie, posłałam łóżko i zrobiłam wszystko, co zwykle robię rano. W końcu usiadłam przed komputerem, który przywiozłam do domu z mieszkania kuzynki Hadley z Nowego Orleanu, i sprawdziłam pocztę. Nie sprawdzam jej regularnie. Znam bardzo niewiele osób, które mogłyby mi przysłać e - mail i po prostu nie nabrałam jeszcze zwyczaju codziennego włączania komputera. Okazało się jednak, że rzeczywiście otrzymałam kilka wiadomości. Nadawcy pierwszej nie rozpoznałam. Najechałam myszką i właśnie miałam kliknąć. Nieoczekiwane stukanie w tylne drzwi sprawiło, że podskoczyłam jak żaba.

Odsunęłam krzesło. Po sekundzie wahania wyjęłam strzelbę z szafy w pokoju od frontu. Potem podeszłam do tylnych drzwi i wyjrzałam przez nowy wizjer. - O wilku mowa - mruknęłam. Ten dzień najwyraźniej miał obfitować w niespodzianki, a przecież było dopiero przed dziesiątą. Odłożyłam strzelbę i otworzyłam drzwi. - Claude - bąknęłam. - Wejdź. Chcesz coś do picia? Mam colę, kawę i sok pomarańczowy. Zauważyłam, że z ramienia Claude'a zwisa wielka torba na zakupy; sądząc po jej kształcie, była prawdopodobnie zapełniona ubraniami. Hmm, nie mogłam sobie przypomnieć, żebym zapraszała kuzyna na imprezę z noclegiem. Wróż wszedł. Wyglądał poważnie i jakoś tak nieszczęśliwie. Bywał u mnie kiedyś, aczkolwiek nieczęsto, toteż teraz rozejrzał się po kuchni. Kuchnia przypadkiem jest nowa, ponieważ stara się spaliła, miałam więc w niej błyszczące, dobrze działające sprzęty, a wszystko prezentowało się ładnie i panował porządek. - Sookie, nie mogę dłużej wytrzymać sam w naszym domu. Mogę pomieszkać z tobą przez jakiś czas... kuzynko? Usilnie próbowałam zamknąć usta, bo po prostu szczęka mi opadła, a nie chciałam, żeby Claude zobaczył, w jak wielkim jestem szoku. A byłam w szoku, bo, po pierwsze, Claude zwierzył się, że potrzebuje pomocy, po drugie, zwierzył się z tego mnie i, po trzecie, najwyraźniej będzie przebywał w tym samym domu, co ja - chociaż do tej pory sądziłam, że zwykle myśli o mnie jak o stworzeniu niewiele lepszym niż jakiś robak. Cóż, jestem istotą ludzką oraz kobietą i obie te cechy w tej sytuacji przemawiają przeciwko mnie. W dodatku, Claudine umarła, broniąc właśnie mnie. - Claude - odezwałam się, usiłując mówić tonem wyłącznie współczującym - usiądź i powiedz, co się dzieje.

Zerknęłam na strzelbę, z niewiadomego powodu zadowolona, że broń znajduje się w zasięgu mojej ręki. Wróż obrzucił strzelbę jedynie pobieżnym spojrzeniem. Po chwili postawił torbę, ale stał nieruchomo w miejscu, jakby nie potrafił wymyślić, co robić. Przebywałam sam na sam w kuchni z kuzynem - wróżem i ta sytuacja wydawała mi się surrealistyczna. Chociaż Claude, jak widać, dokonał wyboru i postanowił pozostać wśród ludzi, wciąż nie był osobnikiem wobec nas ciepłym i przylepnym. Kuzyn, aczkolwiek fizycznie piękny, jest strasznym draniem, jeśli mogę tak to ująć. A jednak poddał się zabiegowi chirurgii plastycznej, w ramach którego upodobnił swoje uszy do ludzkich, dzięki czemu nie musiał tracić energii na udawanie człowieka. I, o ile wiem, utrzymywał kontakty seksualne wyłącznie z osobami swojej płci. - Ciągle mieszkasz w domu, który dzieliłeś z siostrami? Dom stał w Monroe, był zwyczajny, parterowy, w stylu rancho, z trzema sypialniami. - Tak. No dobrze. Postanowiłam rozwinąć ten temat. - Praca w barach nie zajmuje ci całego czasu? Ponieważ wróż posiadał i prowadził dwa kluby ze striptizem („Hooligans" i jakiś nowy, który niedawno przejął), a przynajmniej raz na tydzień również występował na scenie w „Hooligans", sądziłam, że powinien być zarówno bardzo zajęty, jak i raczej zamożny. Jako że był przystojny do entej potęgi, otrzymywał duże kwoty w napiwkach, a pozując od czasu do czasu jako model, dodatkowo zwiększał swój dochód. Na widok mojego kuzyna nawet najbardziej stateczna babcia zaczęłaby się ślinić. Przebywając w jednym pomieszczeniu z kimś tak wspaniałym, większość kobiet czułaby się cudownie... póki Claude nie otworzyłby ust. Tak czy owak, na pewno był dobrze sytuowany, szczególnie że części zysków z klubów nie musiał już oddawać siostrze.

- Zajmuje. I nie brakuje mi pieniędzy. Ale bez towarzystwa istot mojej rasy... czuję, że marnieję. - Mówisz serio? - spytałam bezwiednie i sekundę później miałam ochotę cofnąć to pytanie. Ale informacja, że Claude mnie potrzebuje (albo, jak sądzę, kogokolwiek) wciąż mi się wydawała absolutnie nieprawdopodobna. Jego prośba, by zatrzymać się u mnie, była z kolei zupełnie nieoczekiwana i wcale mi się nie podobała. W tym momencie jednak pomyślałam, że babcia strasznie by mnie złajała za moje zachowanie. Patrzyłam na członka mojej rodziny, jednego z nielicznych wciąż żyjących i/albo dla mnie osiągalnych. Moje spotkania z pradziadkiem Niallem ustały przecież, kiedy książę wróżek oddalił się do swojego świata i zamknął za sobą drzwi. Chociaż pogodziłam się z Jasonem, brat prowadził własne życie. Mama, tato i babcia nie żyli, ciocia Linda i kuzynka Hadley również, a jej małego synka widywałam rzadko. W ciągu kilku minut ogarnęło mnie przygnębienie. - Jest we mnie wystarczająco dużo z wróżki, żebym mogła stanowić dla ciebie pomoc? Żadne inne pytanie nie przyszło mi do głowy. - Tak - odparł po prostu. - Już czuję się lepiej. Ta rozmowa, co niesamowite, brzmiała dla mnie jak echo wymiany zdań z Billem. Claude uśmiechnął się lekko. Gdy był smutny, wyglądał wspaniale, ale kiedy się uśmiechnął, prezentował się wprost bosko. - Pobyt w towarzystwie wróżek uwydatnił tę twoją cechę. Tak na marginesie, mam dla ciebie list - dodał. - Od kogo? - Od Nialla. - Jak to możliwe? Sądziłam, że świat wróżek jest teraz odcięty.

- Niall ma swoje sposoby - odrzekł kuzyn wymijająco. Jest teraz jedynym księciem i kimś bardzo potężnym. Taaa, ma swoje sposoby. - Hmm - bąknęłam. - Okej, zobaczmy co to. Claude wyjął z wielkiej torby kopertę. Miała płowo - żółty kolor i została zapieczętowana kroplą niebieskiego wosku, w której odciśnięto lecącego ptaka z rozpostartymi skrzydłami. - Czyli że istnieje taka wróżkowa skrzynka pocztowa mruknęłam. - I możesz wysyłać i odbierać listy? - W każdym razie ten list. Wróżkom świetnie przychodzi stosowanie uników. Aż sapnęłam ze złości. Wzięłam nóż i wsunęłam go pod pieczęć. Papier, który wyjęłam z koperty, miał bardzo ciekawą strukturę. „Najdroższa prawnuczko" - zaczynał się. - „Istnieją informacje, których nie zdołałem Ci przekazać i wiele rzeczy, których nie zdążyłem dla Ciebie zrobić, gdy moje plany przerwała wojna". Hmm, no tak. - Ten list został napisany na skórze jednego z wodnych duszków, które utopiły twoich rodziców. - O Jezu! - krzyknęłam i upuściłam list na kuchenny stół. Claude w mgnieniu oka znalazł się przy moim boku. - Co się stało? - spytał, rozglądając się po kuchni wzrokiem osoby, która spodziewa się zobaczyć wyskakującego skądś trolla. - To skóra?! Skóra! - Na czym innego miałby Niall pisać? - Kuzyn wyglądał na autentycznie zdumionego. - Eee! Nawet mnie samej własna reakcja wydała się nagle przesadna. Ale, Boże mój... prawdziwa skóra?

- Jest czysta - zapewnił mnie wróż, wyraźnie mając nadzieję, że tym stwierdzeniem rozwiąże mój problem. Wygarbowano ją. Zacisnęłam zęby i podniosłam list od pradziadka. Wzięłam głęboki, uspokajający wdech. Faktycznie, materiał wcale nie pachniał. Tłumiąc w sobie chęć założenia rękawic kuchennych, postanowiłam się skupić na treści listu. „Zanim odszedłem z Twojego świata, upewniłem się, że jeden z ludzi, moich przedstawicieli, porozmawiał z szeregiem osób, które mogą pomóc w zamknięciu dochodzenia prowadzonego przez agencje ludzkiego rządu. Kiedy sprzedałem firmę farmaceutyczną, którą posiadaliśmy, sporo środków spożytkowałem na zapewnienie Ci wolności". Zamrugałam, ponieważ w oczach stanęły mi łzy. Niall może nie był typowym pradziadkiem, lecz, jak Boga kocham, zrobił dla mnie coś naprawdę wspaniałego. - Przekupił jakichś urzędników państwowych, żeby odwołali FBI? Czy to właśnie zrobił? - Nie mam zielonego pojęcia - odburknął Claude, wzruszając ramionami. - Do mnie także napisał, powiadamiając, że przelał mi na konto bankowe dodatkowe trzysta tysięcy dolarów. A Claudine nie zostawiła testamentu, ponieważ nie... Nie spodziewała się, że umrze. Oczekiwała przecież dziecka, które chciała wychować z wróżem, który był jej kochankiem, a którego nigdy nie poznałam. Kuzyn otrząsnął się i podjął wypowiedź złamanym głosem: - Niall okazał ludziom ciało Claudine i spreparował jej testament, żebym nie musiał czekać wiele lat na potwierdzenie, że moja siostra nie żyje. Pozostawiła mi prawie wszystko. Powiedziała o tym naszemu ojcu, Dillonowi, kiedy ukazała mu się w ramach swego rytuału śmierci.

Wróżki rozmawiały ze swoimi wcześniej zmarłymi krewnymi, gdy nieżyjące przybrały już formę duchową. Zastanowiłam się, dlaczego Claudine ukazała się akurat Dillonowi zamiast swojemu bratu i spytałam o to Claude'a, starając się wyrazić swoją wątpliwość najtaktowniej, jak potrafiłam. - Wizję otrzymuje następny pod względem starszeństwa wyjaśnił Claude chłodno. - Nasza siostra, Claudette, ukazała się mnie, ponieważ byłem od niej starszy o minutę. Claudine odprawiła swój rytuał śmierci na oczach naszego ojca, gdyż ja jestem od niej młodszy. - Więc powiedziała twojemu ojcu, że powinieneś przejąć jej udziały w klubach? Dość szczęśliwy traf dla Claude a, że siostra przekazała komuś innemu swoje życzenia. Zadałam sobie pytanie, co by się zdarzyło, gdyby umarła najstarsza wróżka ze wszystkich. Zachowałam sobie jednak tę kwestię na później. - Tak. A także jej część domu i jej samochód. Chociaż mam już jeden. - Z jakiegoś powodu Claude wydawał mi się onieśmielony. I winny. Dlaczego, do diabła, wyglądał na winnego? - Jak ci się udaje prowadzić samochód? - zdumiałam się, odchodząc od tematu. - Przecież wróżki mają taki problem z żelazem. - Noszę niewidoczne na rękach rękawiczki - tłumaczył. Wkładam je po każdym prysznicu. Zresztą, wraz z każdym kolejnym dziesięcioleciem przeżytym w świecie ludzi trochę rośnie moja tolerancja na żelazo. Wróciłam do listu. „Może zdołam zrobić dla Ciebie jeszcze więcej. Dam Ci znać. A Claudine pozostawiła Ci prezent". - Och, Claudine i mnie coś zostawiła? Co takiego? Podniosłam wzrok na wróża, który bez wątpienia nie był

zadowolony. W mojej opinii na pewno nie znał zawartości listu. Gdyby Niall nie wspomniał o spadku po Claudine, Claude być może zataiłby tę informację dla siebie. Wróżki nie kłamią, lecz nie zawsze mówią całą prawdę. - Zostawiła ci pieniądze na swoim koncie bankowym szepnął zrezygnowany. - Na tę sumę składa się jej pensja za pracę w domu towarowym oraz jej udziały w dochodzie z klubów. - Och... Jak to miło z jej strony. Parę razy zamrugałam. Starałam się nie ruszać konta oszczędnościowego, a na rachunku bieżącym nie miałam zbyt dużo, ponieważ opuściłam ostatnio wiele dni w pracy. Napiwki też dostawałam teraz mniejsze, ponieważ wciąż byłam strasznie zdołowana. Uśmiechnięte kelnerki zarabiają więcej niż smutne. Z pewnością mogłam wydać kilkaset dolarów. Może pozwolę sobie na nowe ubrania, i naprawdę musiałam kupić sedes do łazienki w korytarzu. - Jak dokonacie takiego przelewu? - Dostaniesz czek od pana Cataliadesa. To on zarządza majątkiem. Pan Cataliades - jeśli miał imię, nigdy go nie słyszałam był prawnikiem, a także (w dużej części) demonem. Prowadził sprawy prawne wielu istot nadnaturalnych z Luizjany. Kiedy Claude wypowiedział jego nazwisko, poczułam się odrobinę pewniej, ponieważ ja i pan Cataliades nigdy nie mieliśmy na pieńku. No cóż, na razie musiałam się zastanowić, czy przyjąć propozycję Claude'a w sprawie mieszkania. - Wiesz, muszę gdzieś zadzwonić - powiedziałam, po czym wskazałam na ekspres do kawy. - Jeśli potrzebujesz więcej, mogę zaparzyć. Jesteś głodny? Wróż pokręcił głową.

- Zadzwonię do Amelii, a później będziemy musieli odbyć małą pogawędkę. Poszłam do telefonu w sypialni. Amelia wstawała wcześniej ode mnie, ponieważ ja czasem pracowałam do późna. Czarownica odebrała w trakcie drugiego dzwonka. - Sookie - powiedziała, a jej głos nie brzmiał tak ponuro, jak się obawiałam. - Co słychać? Nie mogłam wymyślić żadnego pretekstu, żeby gładko przejść do pytania, które chciałam jej zadać. - Mój kuzyn chciałby zatrzymać się u mnie na jakiś czas wyjaśniłam zatem wprost. - Mógłby korzystać z sypialni naprzeciwko mojej, ale gdyby zamieszkał na piętrze, mielibyśmy więcej prywatności, on i ja. Jeśli zamierzasz wrócić tu niedługo, oczywiście umieszczę go w sypialni na dole. Nie chciałabym po prostu, żebyś przyjechała i odkryła, że ktoś śpi w twoim łóżku. Przez długą chwilę panowało milczenie. Czekałam. - Sookie - zaczęła w końcu Amelia - kocham cię jak siostrę. I uwielbiałam z tobą mieszkać. To było jak dar niebios... mieć dokąd pojechać po tym zdarzeniu z Bobem. Teraz jednak utknęłam na jakiś czas w Nowym Orleanie. Jestem po prostu w samym środku... wielu spraw. Spodziewałam się takiej odpowiedzi, ale i tak przeżyłam trudny moment. Tak naprawdę nie oczekiwałam przecież, że Amelia wróci. Miałam nadzieję, że jej rany prędzej zagoją się w Nowym Orleanie niż tu - i miałam rację, ponieważ nie wspomniała o Trayu. Chyba po prostu było jej przykro. - Dobrze się czujesz? - spytałam. - Tak - odparła. - I trochę więcej ćwiczyłam z Octavią. Octavia, jej nauczycielka czarostwa, jeszcze przed nią wróciła do Nowego Orleanu wraz ze swoim dawno niewidzianym ukochanym. - Zostałam też wreszcie... osądzona. Muszę zapłacić karę za... no wiesz... tę sprawę z Bobem.

Mówiąc „sprawa z Bobem", miała na myśli przypadkowe przemienienie kochanka w kota. Octavia przywróciła wprawdzie mężczyźnie ludzką postać, lecz Bob żywił, naturalnie, żal do młodej czarownicy, podobnie zresztą jak jej mentorka. Chociaż Amelia uczyła się czarów, najwyraźniej nie wolno jej było zajmować się transformacją. - Ale nie zamierzają cię wychłostać ani nic takiego, prawda? - spytałam, siląc się na żartobliwy ton. - Przecież facet nie umarł. Tak, stracił tylko długi okres życia i całkowicie przegapił atak huraganu Katrina; nie był też w stanie powiadomić rodziny, że przeżył kataklizm. - Niektóre z nich, gdyby mogły, na pewno by mnie wychłostały. Ale my, czarownice, tak nie działamy. Wiedziałam, że Amelia próbuje się uśmiechnąć, czułam jednak, że niezbyt jej się udało. - Za karę muszę wykonać, hmm, pewne prace społeczne. - Jak zbieranie śmieci albo uczenie dzieci? - No cóż... raczej mieszanie mikstur i przygotowywanie torebek z podstawowymi składnikami, tak żeby były gotowe do natychmiastowego wykorzystania. Muszę też przepracować dodatkowe godziny w sklepie ezoterycznym i od czasu do czasu zabić jakiegoś kurczaka na rytuały. Dużo czarnej roboty. Bez zapłaty. - To kiepsko - wtrąciłam, ponieważ pieniądze to dla mnie prawie zawsze drażliwy temat. Amelia dorastała w bogactwie, ja nie. Jeśli ktoś pozbawia mnie dochodów, wkurzam się. Przez krótką chwilę zastanawiałam się, jak dużo pieniędzy mogła mieć na swoim koncie bankowym Claudine, i błogosławiłam ją za to, że o mnie pomyślała. - Tak, no cóż, Katrina przetrzebiła nowoorleańskie koweny. Straciliśmy niektórych członków, gdyż nigdy nie

wrócą do miasta, toteż nie dostajemy już od nich składek. A pieniędzy ojca nigdy nie wydam na kowen. - Podsumowując? - podsunęłam. - Muszę tu zostać. Nie wiem, czy zdołam kiedykolwiek wrócić do Bon Temps. I naprawdę żałuję, bo lubiłam z tobą mieszkać. - Ja także. - Zrobiłam wdech, zdecydowana nie dopuścić do głosu smutku. - A co z twoimi rzeczami? - spytałam. - Nie jest ich dużo, ale zawsze. _ Niech na razie zostaną u ciebie. Mam tutaj wszystko, czego potrzebuję, więc zrób z nimi to, co uznasz za stosowne do czasu, aż załatwię kogoś, kto po nie przyjedzie. Porozmawiałyśmy jeszcze trochę, ale właściwie zdążyłyśmy już omówić ważne kwestie. Z tego wszystkiego zapomniałam spytać Amelię, czy Octavia znalazła sposób na poluźnienie mojej więzi krwi z Erikiem. Możliwe zresztą, że tak naprawdę wcale nie interesowała mnie odpowiedź na to pytanie. Tak czy owak, rozłączyłam się, równocześnie przygnębiona i zadowolona. Cieszyłam się, że Amelia spłaca swój dług wobec kowenu i że po śmierci Traya czuje się szczęśliwsza tam niż tu, w Bon Temps; moje przygnębienie natomiast wynikało z faktu, że nie zamierzała wrócić. Przez chwilę w milczeniu żegnałam ją w myślach, a potem poszłam do kuchni i powiedziałam Claude'owi, że będzie miał dla siebie całe piętro. Zagapiłam się na jego przepełniony wdzięcznością uśmiech, następnie zaś poruszyłam kolejny temat. Nie wiedziałam, jak zadać to pytanie, więc rzuciłam je ot tak, bez ogródek. - Czy to ty chodziłeś po lesie za moim domem? Minę miał kompletnie obojętną. - Dlaczego miałbym po nim chodzić? - spytał.

- Nie pytałam o powody. Spytałam, czy tam byłeś. Wiem, kiedy ktoś stosuje uniki. - Nie - powiedział. - To zła nowina. - Dlaczego? - Ponieważ wilkołaki mi powiedziały, że bardzo niedawno po moim lesie chodziła co najmniej jedna wróżka lub wróż. - Ciągle wpatrywałam się Claude'owi w oczy. - Jeśli nie ty tam chodziłeś, kto to mógł być? - Nie zostało zbyt wiele wróżek - przyznał kuzyn. Kolejny unik. - Jeśli w naszym świecie są inne wróżki, które nie odeszły przed zamknięciem portalu, mógłbyś się do nich zbliżyć zauważyłam. - Nie musiałbyś mieszkać ze mną, osobą, w której żyłach płynie tak niewiele krwi wróżek. A jednak jesteś tu, u mnie. I gdzieś w moim lesie przebywa jeszcze jedna wróżka. - Przypatrzyłam mu się z uwagą, oceniając wyraz jego twarzy. - Nie widzę, żebyś się palił do wytropienia, kim jest ten osobnik. O co chodzi? Dlaczego nie popędzisz do lasu i nie odszukasz tej wróżki? Moglibyście stworzyć jakąś więź i byłbyś szczęśliwy. Claude spuścił wzrok. - Ostatni zamykany portal znajdował się właśnie w twoim lesie - odrzekł. - Możliwe, że nie został całkowicie zamknięty. A wiem, że Dermot, twój stryjeczny dziadek, gdzieś tu się kręcił. Jeśli to jego wyczuły wilkołaki, mój widok by go nie ucieszył. Myślałam, że powie coś jeszcze, ale nic więcej nie dodał. To była nie jedna zła wiadomość, lecz kilka naraz. I znów kuzyn pominął milczeniem ważne sprawy. Ciągle miałam wątpliwości co do jego motywacji, jednakże Claude należał do rodziny, a zostało już tak niewielu jej członków...

- Dobrze - powiedziałam, otwierając kuchenną szufladę, w której trzymałam różne drobiazgi. - Tutaj jest klucz. Zobaczymy, jak wszystko się ułoży. Tak a propos, muszę jechać do pracy dziś po południu. Poza tym, musimy coś ustalić. Wiesz, że mam chłopaka, prawda? Czułam się trochę zakłopotana. - Z kim się widujesz? - spytał Claude jakby z zawodowym zainteresowaniem. - Ach, no cóż... z Erikiem Northmanem. Kuzyn gwizdnął, a później popatrzył na mnie jednocześnie z podziwem, jak i pewną ostrożnością. - Eric spędza tu noce? Muszę wiedzieć, czy na mnie nie naskoczy. Odniosłam wrażenie, że nie uważa czegoś takiego za szczególnie przykre. Nie można jednak zapominać, że kontakt z wróżką wprawia wampira w stan naprawdę przyjemnego odurzenia; wróżki działają na wampiry jak kocimiętka na koty. Gdyby Claude był blisko Erica, Northmana kosztowałoby wiele wysiłku powstrzymanie się przed ugryzieniem wróża. - Takie spotkanie prawdopodobnie skończyłoby się dla ciebie źle - wytknęłam mu. - Sądzę jednak, że jeśli trochę się postaramy, damy radę pogodzić te sprawy. Eric rzadko spędzał noc w moim domu, ponieważ lubił wracać przed świtem do Shreveport. Miał tak dużo pracy każdej nocy, że wolał budzić się w swoim mieście. Mam wprawdzie kryjówkę, w której wampir może spać stosunkowo bezpiecznie, nie jest to jednak miejsce tak luksusowe jak dom Erica. Nieco bardziej martwiłam się tym, czy Claude nie będzie sprowadzał do mojego domu obcych mężczyzn. Nie chciałam spotkać kogoś, kogo nie znam, kiedy będę szła do kuchni w nocnej koszuli. Parę razy nocował tu jakiś przyjaciel Amelii,

ale byli to zawsze ludzie znajomi. Zrobiłam głęboki wdech, mając nadzieję, że moje słowa nie zabrzmią zbyt homofobicznie. - Claude, nie chcę ci bronić przyjemności czy zabawy... zaczęłam, pragnąc, żeby ta rozmowa już się skończyła. Spodobała mi się bezwstydna reakcja Claude'a na wiadomość, że mam życie erotyczne; żałowałam tylko, że nie potrafię się zdobyć na identyczną nonszalancję w jego przypadku. - Jeśli zechcę uprawiać seks z kimś, kogo nie znasz, zabiorę go do mojego domu w Monroe - oznajmił kuzyn z szelmowskim uśmieszkiem. W ten sposób odkryłam, że jeżeli tylko chciał, potrafił być spostrzegawczy i przenikliwy. - Albo przynajmniej powiadomię cię wcześniej. Okej? - Pewnie - zgodziłam się, zaskoczona, że tak łatwo się dostosowywał. Mówił w każdym razie to co należy. Odprężyłam się nieco, kiedy pokazywałam mu, gdzie w kuchni znajdują się najważniejsze narzędzia i produkty. Poinstruowałam go, jak używać pralki i suszarki; powiedziałam też, że łazienkę w korytarzu ma do swojej wyłącznej dyspozycji. Potem zaprowadziłam go na górę. Amelia bardzo się starała upiększyć sypialnię, a z drugiego pokoju zrobiła sobie salon. Zabrała ze sobą laptop, ale telewizor wciąż stał na dotychczasowym miejscu. Położyłam na łóżku czystą pościel i zabrałam z szafy większość ubrań dawnej lokatorki. Wskazałam Claude'owi drzwi do garderoby na poddaszu, na wypadek, gdyby chciał coś tam przechować. Kuzyn otworzył je i zrobił krok do środka. Rozejrzał się po nieoświetlonym, zagraconym pomieszczeniu. Pokolenia Stackhouse'ów gromadziły tu przedmioty, których w swojej opinii ludzie ci mogli potrzebować któregoś dnia, i przyznaję, że poddasze jest trochę zaśmiecone i panuje tam bałagan.

- Musisz tu zrobić porządek - zasugerował Claude. Wiesz w ogóle, co tu jest? - Rodzinne szczątki - odrzekłam, zaglądając do wnętrza z niejakim przerażeniem. Po prostu, odkąd babcia umarła, nigdy nie miałam serca wziąć się za sprzątanie. - Pomogę ci - zadeklarował się wróż. - To będzie moja zapłata za pokój. Otworzyłam usta, chcąc mu wytknąć, że Amelia płaciła mi w gotówce, potem jednak przypomniałam sobie ponownie, że Claude jest przecież członkiem mojej rodziny. - Świetnie - mruknęłam. - Chociaż nie wiem, czy dam już radę sprzątać. - Nadgarstki bolały mnie dziś rano, chociaż bez wątpienia były w lepszym stanie niż wcześniej. - Jeśli chcesz pomóc, trzeba też wykonać pewne inne prace wokół domu, które przekraczają moje możliwości. Kuzyn skłonił się. - Z wielką chęcią - powiedział. To była inna jego strona niż ta, którą poznałam i o której wyrażałam się lekceważąco. Najwyraźniej żal i samotność obudziły inne cechy w pięknym wróżu; prawdopodobnie zdał sobie sprawę, że musi okazać nieco uprzejmości ludziom, o ile chce, by i oni byli dla niego mili. Być może zrozumiał, że potrzebuje innych osób, szczególnie teraz, kiedy umarły jego siostry. Tuż przed wyjazdem do pracy zaczęłam podchodzić do naszego nowego układu z trochę większym spokojem. Słuchałam przez jakiś czas, jak Claude kręci się po piętrze, po czym zobaczyłam, że schodzi, niosąc stos produktów do pielęgnacji włosów, z zamiarem ustawienia ich w łazience. Wcześniej wyłożyłam dla niego czyste ręczniki. Kuzyn wydawał się usatysfakcjonowany łazienką, która była bardzo staroświecka. Ale przecież żył już w czasach przed zainstalowaniem w

domach wodociągów i kanalizacji, toteż może patrzył na to z innej perspektywy. Prawdę mówiąc, gdy słyszałam, jak ktoś się kręci po domu, odprężałam się i opadało we mnie napięcie, chociaż wcześniej nawet nie wiedziałam, że je czułam. - Hej, Sam - odezwałam się. Szef stał za barem, kiedy wyszłam z tylnego pomieszczenia, gdzie zostawiłam torebkę i włożyłam fartuszek. W „Merlotcie" nie było dziś dużego ruchu. Holly, jak zawsze, rozmawiała ze swoim Hoytem, który guzdrał się z kolacją. Do podkoszulka z logo „Merlotte'a" Holly włożyła szorty w różowo - zieloną kratę zamiast przepisowych czarnych. - Dobrze wyglądasz, Holly! - zawołałam, a ona posłała mi szeroki uśmiech. Hoyt promieniał, a Holly wyciągnęła w moją stronę rękę i pokazała mi nowiutki pierścionek. Krzyknęłam i uściskałam dziewczynę. - Och, to wspaniale! - powiedziałam. - Holly, jaki ładny! Więc ustaliliście już datę? - To będzie jesienią, prawdopodobnie - odparła. - W ciągu wiosny i lata Hoyt musi pracować przez wiele godzin. To czas, gdy jest najbardziej zajęty, więc pomyśleliśmy, że może wybierzemy październik lub listopad. - Sookie - wtrącił Hoyt. Mówił cicho, a minę miał poważną. - Teraz, kiedy naprawiliśmy nasze stosunki z Jasonem, zamierzam go poprosić, żeby został moim drużbą. Zerknęłam bardzo szybko na jego narzeczoną, która nigdy nie przepadała za moim bratem. Nadal się jednak uśmiechała i nawet jeśli ja potrafiłam wyczuć, że ma zastrzeżenia, Hoyt z pewnością niczego nie zauważył. - Jason bardzo się ucieszy - stwierdziłam. Musiałam pośpiesznie odejść i obejść swój rewir, podczas pracy nie opuszczał mnie jednak uśmiech. Zastanawiałam się,

czy państwo młodzi zorganizują ceremonię ślubną po zmroku. Wówczas Eric mógłby pójść ze mną na wesele! Byłoby wspaniale! Dzięki temu awansowałabym z „biednej Sookie, która jeszcze nigdy się nie zaręczyła" do „Sookie, która przyprowadziła na ślub cudownego faceta". Później obmyśliłam plan awaryjny. Jeżeli ceremonia odbędzie się w świetle dziennym, mogłabym zabrać ze sobą Claude'a! Claude wygląda dokładnie jak facet z okładki ckliwego romansu. Pozował zresztą nieraz do okładek powieści o miłości. (Czytaliście kiedyś coś w stylu Damy i stajennego albo Pikantnej historii małżeństwa Lorda Darlingtona? No to możecie sobie wyobrazić!). Uprzytomniłam sobie ze smutkiem, że myślę o ślubie Holly wyłącznie przez pryzmat własnych uczuć... ale nie ma nic bardziej żałosnego niż być starą panną na weselu. Zdaję sobie sprawę, że głupio jest czuć się starą panną w wieku dwudziestu siedmiu lat, ale coraz częściej miałam świadomość upływającego czasu. Tak wiele moich licealnych koleżanek wyszło już za mąż (niektóre nawet więcej niż raz), a inne miały dzieci lub były w ciąży - jak Tara, która właśnie weszła do baru w wielkim podkoszulku z krótkim rękawem. Pomachałam jej, dając do zrozumienia, że przyjdę z nią porozmawiać, kiedy będę mogła, a następnie zaniosłam mrożoną herbatę doktor Lindzie Tonnesen i micheloba dla Jesse'ego Wayne'a Cumminsa. - Jak leci, Tara? - Pochyliłam się i uściskałam przyjaciółkę, która wcześniej klapnęła przy stoliku. - Potrzebuję dietetycznej coli bezkofeinowej powiedziała. - I wezmę cheeseburgera. Z dużą ilością panierowanych warzyw. - Popatrzyła dziko. - Jasne - powiedziałam. - Zaraz przyniosę colę i przekażę twoje zamówienie.

Gdy wróciłam, odkryłam, że zdążyła już wypić całą szklankę. - Wybacz mi na pięć minutek, muszę iść do łazienki rzuciła. - Jedyne, co robię, to jedzenie i sikanie. Miała strasznie podkrążone oczy i nie najlepszą cerę. Gdzie ten promienny wygląd ciężarnej, o którym tyle słyszałam? - Ile ci jeszcze zostało do rozwiązania? - Trzy miesiące, tydzień i trzy dni. - Doktor Dinwiddie podał ci dokładną datę! - JB po prostu nie może uwierzyć, że robię się taka gruba - wypaliła Tara, przewracając oczyma. - Powiedział ci to? Tymi słowami? - Aha, tak. Tak powiedział. - O Jezu. Ten chłopiec potrzebuje paru lekcji z zakresu konwersacji towarzyskiej. - Zadowolę się, jeśli będzie trzymał zamknięte usta. Tara poślubiła JB, wiedząc, że umysł nie jest jego mocną stroną, i teraz zbierała plon swojego wyboru. A jednak bardzo chciałam, żeby byli szczęśliwi, nie zamierzałam więc mówić: „Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz". - On cię kocha - oznajmiłam, siląc się na uspokajający ton. - Jest tylko... - Jest tylko JB - dokończyła. Wzruszyła ramionami i zmusiła się do uśmiechu. Właśnie wtedy Antoine zawołał, że mam odebrać zamówienie, a ja, dostrzegłszy pożądliwą minę Tary, zrozumiałam, że przyjaciółka bardziej skupia się na jedzeniu niż na braku taktu męża. Wróciła do „Ciuszków Tary" szczęśliwsza i pełniejsza. Jak tylko zrobiło się ciemno, poszłam do toalety i zadzwoniłam z komórki do Erica. Nienawidzę oszukiwać Sama i telefonować w trakcie pracy u niego do mojego

chłopaka, potrzebowałam jednak wsparcia. Teraz, kiedy miałam numer jego komórki, nie musiałam dzwonić do „Fangtasii", co było zarówno dobre, jak i złe. Z jednej strony, nigdy nie wiedziałam, kto tam odbierze, a wśród wampirów Erica nie jestem powszechnie lubiana. Z drugiej strony, nie mogłam porozmawiać z Pam, zastępczynią Erica. Pam i ja jesteśmy właściwie niemal przyjaciółkami. - Jestem tutaj, kochanko - odezwał się w słuchawce Eric. Kiedy usłyszałam jego głos, trudno mi było nie zadrżeć, jednakże pobyt w toalecie „Merlotte'a" nie sprzyjał żądzy. - No cóż, ja też tu oczywiście jestem. Słuchaj, naprawdę muszę z tobą pomówić - powiedziałam. - Wypłynęły pewne kwestie. - Martwisz się. - Tak. I mam dobry powód. - Za trzydzieści minut spotykam się z Victorem - ciągnął Eric. - Wiesz, jakie to prawdopodobnie będzie denerwujące zdarzenie. - Rzeczywiście, wiem. I przykro mi, że niepokoję cię swoimi problemami. Ale jesteś moim chłopakiem, a miły chłopak powinien słuchać swojej dziewczyny. - Twoim chłopakiem. - Zadumał się. - To brzmi... dziwnie. Nie jestem już chłopcem. - O rany, Eric! - Wyprowadzał mnie z równowagi. - Nie chcę, stojąc tutaj, w toalecie, próbować uzgadniać z tobą właściwych terminów! Jaki jest wniosek?! Będziesz miał później trochę wolnego czasu czy nie? Roześmiał się. - Tak, dla ciebie zawsze. Może tu przyjedziesz? Czekaj, poślę po ciebie Pam. Zjawi się w twoim domu o pierwszej, dobrze? Może będę musiała się pośpieszyć, żeby dotrzeć do tej pory do domu, ale było to wykonalne.

- W porządku. I ostrzeż Pam, że... No cóż, powiedz jej, żeby nie dała się ponieść... Słyszysz? - Och, naturalnie, chętnie przekażę jej tę niezwykle konkretną wiadomość - odparował Eric. Rozłączył się. Nie można powiedzieć, żeby miał bzika na punkcie takich słów, jak „do widzenia"; jak większość wampirów zresztą. Och, to naprawdę będzie długi dzień.

ROZDZIAŁ TRZECI Na szczęście dla mnie, ostatni klienci wyszli w miarę wcześnie i w rekordowym czasie zdołałam posprzątać swój rewir. Krzyknęłam przez ramię: „Dobranoc!" i tylnymi drzwiami wybiegłam do samochodu. Kiedy parkowałam za domem, zauważyłam, że nie ma tam auta Claude'a. Więc kuzyn prawdopodobnie nadal przebywał w Monroe, co upraszczało sprawy. Pośpiesznie weszłam do domu, żeby zmienić ubranie i odświeżyć makijaż. Akurat gdy malowałam usta szminką, do tylnych drzwi zastukała Pam. Dziś wieczorem wyglądała szczególnie... jak Pam. Jej zupełnie proste blond włosy błyszczały, jasnoniebieski kostium prezentował się bardzo klasycznie, nosiła też pończochy z szewkiem z tyłu, co pokazała mi, obracając się przede mną. - No, no, no - mruknęłam, gdyż była to jedyna możliwa reakcja. - Wyglądasz świetnie. Na jej tle moja czerwona spódniczka i czerwono - biała bluzka wyglądały naprawdę nijako. - Tak - przyznała z wielkim zadowoleniem. - Wyglądam. Ach... - Nagle kompletnie znieruchomiała. - Wyczuwam zapach wróżki? - Tak, ale teraz nikogo tu nie ma, więc się pohamuj. Był tutaj dziś mój kuzyn Claude. Będzie mieszkał u mnie przez jakiś czas. - Claude, ten apetycznie piękny dupek? Tak, sława Claude'a wyraźnie go wyprzedza. - Tak, właśnie ten. - Dlaczego? Dlaczego zatrzymał się u ciebie? - Jest samotny - odparłam. - Naprawdę w to wierzysz? Pam uniosła z niedowierzaniem jasne brwi. - No cóż... tak, wierzę.

Z jakiego innego powodu miałby chcieć przebywać w moim domu, skąd miał tak daleko do pracy? Na pewno nie chciał mnie przelecieć ani poprosić o pożyczkę. - To jakaś intryga wróżek - oceniła Pam. - Byłaś głupia, że dałaś się wciągnąć. Nikt nie lubi, gdy nazywają go głupcem. Pam przekroczyła pewną granicę, ale przecież nigdy nie grzeszyła taktem. - Pam, wystarczy - syknęłam. Mój głos chyba brzmiał poważnie, ponieważ wampirzyca wpatrywała się we mnie przez całe piętnaście sekund. - Obraziłam cię - zauważyła, chociaż nie wyglądało na to, by ta myśl wydała jej się bolesna. - Tak, rzeczywiście. Claude tęskni za siostrami. I nie miałby z kim intrygować, ponieważ, odkąd Niall zamknął portal, drzwi czy cokolwiek, cholera... w naszym świecie nie zostały żadne inne wróżki. Jestem najbliższą osobą z rodziny Claude'a... co jest raczej żałosne, gdyż mam w sobie jedynie odrobinę z wróżki. - Chodźmy - burknęła wampirzyca. - Eric będzie czekał. Zmiana tematu, gdy Pam nie miała nic do powiedzenia, należała również do jej cech charakterystycznych. Nie mogłam się nie uśmiechnąć i nie pokręcić głową. - Jak poszło spotkanie z Victorem? - spytałam. - Byłoby dobrze, gdyby Victorowi przytrafił się jakiś nieszczęśliwy wypadek. - Naprawdę tak myślisz? - upewniłam się. - Nie. Tak naprawdę to chciałabym, żeby ktoś go po prostu zabił! - Ja także. Wymieniłyśmy spojrzenia, a później Pam energicznie pokiwała głową. Bez wątpienia co do Victora byłyśmy jednomyślne.

- Cokolwiek powie, podejrzewam złe zamiary - wyznała. - Kwestionuję jego każdą decyzję. Myślę, że pragnie przejąć pozycję Erica. Nie chce być już dłużej wysłannikiem króla. Wołałby mieć własne terytorium. Wyobraziłam sobie, jak spowity w futro Victor płynie kanoe Rzeką Czerwoną wraz z indiańską squaw, która siedzi za nim nieruchomo. Roześmiałam się. Kiedy wsiadłyśmy do samochodu Pam, wampirzyca popatrzyła na mnie ponuro. - Nie rozumiem cię - oświadczyła. - Zupełnie cię nie rozumiem. Wyjechałyśmy na Hummingbird Road i skręciłyśmy na północ. - Dlaczego pozycja szeryfa Luizjany miałaby interesować wysłannika Felipe'a, który ma bogate królestwo? - spytałam bardzo serio, pragnęłam bowiem zrozumieć te niuanse. - „Lepiej rządzić w piekle niż służyć w niebie" odparowała Pam. Wiedziałam, że cytuje jakiegoś pisarza, nie miałam jednak pojęcia jakiego. - Luizjana jest piekłem? A Las Vegas niebem? Mogłam niemal uwierzyć, że jakiś wampir kosmopolita uzna mój stan za mniej niż mile widziane miejsce stałego pobytu, ale... Las Vegas jako niebo? Nie, nie sądzę. - To tylko takie powiedzenie. - Pam wzruszyła ramionami. - Victor zapewne uważa, że pora wydostać się spod władzy Felipe'a. Byli razem przez długi czas. A Victor jest ambitny. - To prawda. Jaką, twoim zdaniem, Madden ma strategię? Jak, w twojej opinii, planuje pozbyć się Erica? - Będzie usiłował go zdyskredytować - odparła bez zastanowienia. Czyli że rzeczywiście się nad tą sprawą zastanawiała. - Jeśli mu się to nie uda, spróbuje Erica zabić... ale nie zrobi tego bezpośrednio, w walce.

- Bałby się walczyć z Erikiem? - Tak - odrzekła z uśmiechem. - Naprawdę tak myślę. Dotarłyśmy do autostrady międzystanowej i skierowałyśmy się na zachód, do Shreveport. - Gdyby rzucił Ericowi wyzwanie, Northman miałby prawo wysłać najpierw mnie. Strasznie bym chciała walczyć z Victorem. Jej kły na moment błysnęły w świetle tablicy rozdzielczej. - Czy Victor ma zastępcę? Nie wysłałby go przodem? Wampirzyca przekrzywiła głowę, po czym zaczęła wyprzedzać ciężarówkę z naczepą, ale w czasie tego manewru najwyraźniej równocześnie myślała nad moim pytaniem. - Jego zastępcą jest Bruno Brazell - powiedziała. - Był z Victorem tamtej nocy, gdy Eric poddał Luizjanę Nevadzie. Krótka bródka, kolczyk? Gdyby Eric pozwolił mi walczyć za niego, Victor mógłby wysłać Brunona, tak. Przyznam ci się, że Bruno robi wrażenie, sądzę jednak, że zabiłabym go w pięć minut albo i szybciej. Wierz mi. Pam, która kiedyś była wiktoriańską młodą damą z klasy średniej, gdy stała się nieumarłą, odkryła w sobie dzikość. Nigdy nie pytałam Erica, dlaczego wybrał akurat Pam, lecz byłam przekonana, że zrobił z niej wampira, ponieważ wyczuł w niej tę brutalność. - Słuchaj? - spytałam pod wpływem impulsu. Zastanawiasz się kiedykolwiek, co by się z tobą stało, gdybyś nie spotkała Erica? Milczenie panowało długo, albo przynajmniej mnie się tak wydawało. Zadałam sobie pytanie, czy moja towarzyszka przypadkiem się nie gniewa albo nie smuci z powodu utraconej okazji posiadania męża i dzieci. Zastanawiałam się też, czy może właśnie wraca tęsknie myślami do związku seksualnego ze swoim stwórcą, Erikiem, związku, który nie

przetrwał zbyt długo (jak większość związków pomiędzy wampirami), lecz pewnie był bardzo intensywny. W końcu, kiedy właśnie zamierzałam przeprosić za wścibstwo, Pam mi odpowiedziała. - Myślę, że urodziłam się do tego. - Słaby blask z tablicy rozdzielczej oświetlił jej idealnie symetryczną twarz. Byłabym posępną żoną i beznadziejną matką. Gdybym pozostała istotą ludzką, cecha, która teraz pomaga mi w podrzynaniu gardeł wrogom, jakoś by się przecież ujawniła. Przypuszczam, że zabiłabym kogoś, ponieważ jako człowiekowi nie wolno mi było tego zrobić. Tak czy owak, bądź pewna, że jakoś bym unieszczęśliwiła moją rodzinę. - Jesteś wspaniałą wampirzycą - powiedziałam, gdyż nie potrafiłam wymyślić żadnego innego komentarza. Skinęła głową. - Tak, rzeczywiście. Nie rozmawiałyśmy już więcej, aż do końca podróży. Co dziwne, Eric kupił dom na ogrodzonym płotem osiedlu strzeżonym, na którym panowały surowe zasady. Podobało mu się, że w dzień strażnik pilnuje bramy i jest ochrona. Lubił też domy zdobione kamieniem. W Shreveport niewiele budynków miało piwnice (ze względu na zbyt wysoki poziom wód gruntowych), jednak ten Northmana stał na wzniesieniu. Pierwotnie na parter wchodziło się z tylnego tarasu, ale Eric postawił ścianę i zrobił sobie z niego świetne miejsce do spania. Póki nie połączyliśmy się więzią krwi, nigdy nie byłam u niego w domu. Ta bliskość z Erikiem jest czasami ekscytująca, a czasami z jej powodu odnoszę wrażenie, że znalazłam się w pułapce. Chociaż ledwie mogłam w to uwierzyć, teraz, gdy odzyskałam siły po napaści, było mi z nim w łóżku jeszcze lepiej,

przynajmniej przeważnie. Dziś, ponieważ zbliżałam się do niego, poczułam, jak każda cząsteczka w moim ciele drga. Pam miała jakieś urządzenie, dzięki któremu mogła otworzyć drzwi garażu, i teraz nacisnęła odpowiedni przycisk. Gdy drzwi się rozsunęły, zobaczyłam samochód Erica. Poza lśniącą corvette, garaż był nieskazitelnie czysty: żadnych leżaków, torebek z nasionami trawy ani na wpół opróżnionych puszek po farbie; żadnej drabiny, kombinezonu roboczego czy butów myśliwskich. Northman nie potrzebował takich przedmiotów. W sąsiedztwie znajdowały się trawniki, nawet ładne, z równiutkimi, okrytymi mierzwą grządkami kwiatowymi, ale zajmowały się nimi specjalne służby, przycinając każde źdźbło trawy, okrywając każdy krzew, zagrabiając każdy liść. Kiedy wjechałyśmy do garażu, Pam uruchomiła zamykanie bramy. Żebyśmy mogły przejść z garażu do kuchni, musiała użyć klucza. Kuchnie przeważnie nie przydają się nieumarłym do niczego, chociaż mała lodówka jest potrzebna do przechowywania krwi syntetycznej, a kuchenka mikrofalowa bywa poręczna, gdy trzeba podgrzać krew do temperatury pokojowej. Eric kupił kiedyś ekspres, dzięki czemu mogłam sobie u niego zaparzyć kawę, w zamrażarce trzymał też trochę jedzenia dla nas, istot ludzkich. Czyli - w ostatnich czasach - dla mnie. - Ericu! - zawołałam, gdy przekroczyłyśmy granice domu. Pam i ja zdjęłyśmy buty, co było jedną z zasad panujących u Erica. - Och, weź coś na powitanie! - powiedziała Pam, kiedy na nią spojrzałam. - Mam Czystą Krew i Życie. Przeszłam ze sterylnej kuchni do salonu. W kuchni kolory były mdłe, salon jednak odzwierciedlał prawdziwą osobowość Erica. Chociaż nieczęsto można by się tego domyślić po jego ubraniach, Northman uwielbia intensywne barwy. Za

pierwszym raz, gdy zjawiłam się u niego w domu, jego salon niesamowicie mnie zaskoczył. Ściany miały tu odcień szafirowy, a listwy górne i przypodłogowe połyskiwały czystą bielą. Wyposażenie stanowił zestaw eklektycznych mebli, które Eric gdzieś zobaczył i mu się spodobały, cała tapicerka, nierzadko z misternymi wzorami, była w kolorach ostrych głębokiej czerwieni, błękicie, cytrynowej żółci, zieleniach nefrytu i szmaragdu, złocie topazu. Jako że Northman jest dużym mężczyzną, wszystkie meble były ogromne: ciężkie, solidne, a siedziska zarzucone licznymi poduszkami. Eric wyszedł ze swojego gabinetu. Na jego widok zaczęły we mnie szaleć wszystkie hormony, jakie wytwarza mój organizm. Northman jest bardzo wysoki, włosy ma długie i złociste, a oczy tak niebieskie, że kolor praktycznie wyskakuje z bladej twarzy. Jego twarz jest wyrazista i męska. W Ericu nie ma niczego zniewieściałego czy bezpłciowego. Zazwyczaj nosi dżinsy i podkoszulki z krótkim rękawem, ale widziałam go również w garniturze. Jego zdjęcia pasowałyby jak znalazł do czasopisma „GQ", niestety, Eric uważa, że ma raczej talent do budowania imperium biznesowego niż do pozowania. Dziś wieczorem był bez koszulki, a ciemnozłote włosy rozpuścił, toteż sięgały mu aż do paska dżinsów, lśniąc na tle bladej cery. - Skacz - powiedział, wyciągając ręce i uśmiechając się do mnie. Roześmiałam się. Rozpędziłam się, podbiegłam i skoczyłam. Eric złapał mnie i zacisnął dłonie wokół mojej talii, a później podniósł mnie wysoko, aż głową dotknęłam sufitu. Następnie opuścił nieco i pocałował. Otoczyłam jego tułów nogami, rękoma objęłam za szyję. Na długi moment zatraciliśmy się we wzajemnym uczuciu.

- Wróć na ziemię, małpko - wtrąciła się Pam. - Czas mija. Zauważyłam, że obwinia mnie, nie Erica. Odsunęłam się od niego i obrzuciłam go szczególnym uśmiechem. - Chodź, usiądź i powiedz, co się dzieje - poprosił. Chcesz, żeby Pam również usłyszała? - Tak. Pomyślałam sobie, że i tak jej opowie. Wampiry usiadły zatem na przeciwległych końcach ciemnoczerwonej kanapy, a ja zajęłam miejsce naprzeciwko nich na złoto - czerwonej dwuosobowej małej sofie. Przed kanapą stała wielki kwadratowy stolik na kunsztownie rzeźbionych nogach i z intarsjowanym drewnianym blatem. Leżały na nim przedmioty, których Eric niedawno używał: wydruk książki o wikingach (wydawca poprosił go o weryfikację rzetelności historycznej), ciężka jadeitowa zapalniczka (a przecież Eric nie pali) oraz piękna srebrna czara z emaliowanym wnętrzem w kolorze niebieskim. Rzeczy, które Northman wybierał, zawsze wydawały mi się interesujące. W porównaniu z jego domem, w moim panował pewien chaos. W rzeczywistości przecież nie wybierałam sama wyposażenia (z wyjątkiem nowych szafek kuchennych i sprzętu gospodarstwa domowego), tyle że mój dom w jakimś sensie stanowi historię całej rodziny Stackhouse'ów. A dom Erica przekazuje jedynie historię... Erica. Przesunęłam palcem po drewnianym blacie stolika. - Przedwczoraj - zaczęłam - zadzwonił do mnie Alcide Herveaux. Nie przypuszczałam, że ci dwoje zareagują, słysząc moje nowiny. Reakcja była ledwie dostrzegalna (większość wampirów nie słynie z przesadnej ekspresji), niemniej nie miałam co do jej istnienia żadnych wątpliwości. Eric pochylił się, zachęcając mnie do kontynuacji opowieści. Mówiłam

więc dalej, informując ich także, że spotkałam kilku nowych członków stada Długi Ząb, łącznie z Basimem i Annabelle. - Widziałam tego Basima - przerwała mi Pam. Popatrzyłam na nią z niejakim zaskoczeniem. - Przyszedł do „Fangtasii" pewnej nocy z wilkołaczycą, również nowym nabytkiem... Annabelle, kobietą o kasztanowych włosach. Ona jest Alcide'a nową... panienką. Chociaż to podejrzewałam, i tak się zdziwiłam. - Pewnie dziewczyna ma jakieś ukryte zalety mruknęłam, zanim się zastanowiłam. Eric uniósł brew. - Nie jest taka, jaką twoim zdaniem wybrałby Alcide; kochanko? - Lubiłam Marię - Star - bąknęłam. Podobnie jak wiele innych osób, które poznałam w ubiegłych dwóch latach, poprzednia dziewczyna Alcide'a umarła straszną śmiercią. Opłakiwałam ją. - Przedtem jednak był długo związany z Debbie Pelt wytknął mi Eric, a ja musiałam bardzo się starać, żeby zapanować nad wyrazem twarzy. - Jak widać, Alcide jest dość wszechstronny, gdy chodzi o przyjemności. - Zadumał się na chwilę. - Wzdychał do ciebie, czyż nie? - Jego lekki obcy akcent sprawił, że to nieco przestarzałe wyrażenie zabrzmiało osobliwie egzotycznie. - Od prawdziwej suki, przez osobę z niezwykłym talentem, a później słodką fotografkę, aż do twardej laski, która bez oporów wchodzi do wampirzego baru. Pan Herveaux ma bardzo rozległe upodobania co do kobiet. To była prawda. Chociaż osobiście nigdy nie złożyłam tych faktów do kupy. - Wysłał Annabelle i Basima do klubu w pewnym konkretnym celu. Czytałaś ostatnio gazety? - spytała Pam. - Nie - odparłam. - Nie miałam ochoty czytać gazet.

- Kongres myśli o przyjęciu projektu ustawy, która narzuci na wszystkie wilkołaki i zmiennokształtnych obowiązek rejestrowania się. Ustawodawstwo i sprawy dotyczące zmiennokształtnych mają podlegać Biuru do Spraw Wampirzych, tak jak teraz nasze prawa i sprawy sądowe. Mówiąc to, Pam zrobiła groźny grymas. O mało nie powiedziałam: „Ależ to nie w porządku!". Potem zrozumiałam, jak to zabrzmi - jakbym myślała, że można bez problemu kazać się rejestrować wampirom, ale wilkołaków i zmiennokształtnych nie powinniśmy moim zdaniem do tego zmuszać. Dzięki Bogu, nie otworzyłam ust. - Wilkołaki, co mnie wcale nie dziwi, są wściekłe z tego powodu. Alcide wręcz sam mi powiedział, że w jego opinii rząd wysłał do jego stada na przeszpiegi ludzi, którzy później mają rzekomo przekazać coś w rodzaju tajnego raportu pracującym nad tą ustawą osobom w Kongresie. Alcide nie sądzi, żeby wybrano jedynie jego stado. Herveaux nie jest naiwny. - W tonie Erica dosłyszałam aprobatę. - Tak czy owak, uważa, że go obserwują. Teraz zrozumiałam, dlaczego wilkołaczego przywódcę tak bardzo zmartwiła nowina o mężczyznach obozujących na jego ziemi. Podejrzewał, że nie są ludźmi, za których się podają. - Okropne byłoby, gdyby szpiegowali nas przedstawiciele naszego własnego rządu - stwierdziłam. - Szczególnie jeśli ktoś przez całe życie uważał się za zwykłego obywatela. Znaczenie tej ustawy wciąż mnie szokowało. Zamiast być szanowanym i zamożnym obywatelem Shreveport, Alcide Herveaux (i inni członkowie jego stada) staną się kimś podobnym do... nielegalnych imigrantów. - Gdzie będą musieli się meldować? Czy ich dzieci będą nadal mogły chodzić do szkół z innymi dziećmi? I co się stanie z mężczyznami i kobietami z bazy lotnictwa wojskowego w

Barksdale? Po wszystkich tych latach! Myślicie, że ta ustawa naprawdę ma szansę przejść? - Wilkołaki szczerze się tego obawiają - odparła Pam. Może to paranoja z ich strony. A może mieli jakieś przecieki od członków Kongresu, którzy są dwoistej natury. Być może wiedzą coś, czego my nie wiemy. Alcide wysłał tę Annabelle i Basima al Sauda, żeby mi przekazali, że wkrótce może będą jechali z nami na tym samym wózku. Chcieli też wypytać o regionalną przedstawicielkę Biura do Spraw Wampirzych, jakiego typu to kobieta i w jaki sposób mają sobie z nią radzić. - Kto jest tą przedstawicielką? - spytałam. Czułam się głupia i niedoinformowana. Oczywiście powinnam była to wiedzieć, ponieważ miałam, hmm, romans z wampirem. - Katherine Boudreaux - odrzekła Pam. - Lubi kobiety trochę bardziej niż mężczyzn... tak jak ja. - Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Kocha również psy. Ma stałą kochankę, Sallie, która z nią mieszka. Katherine nie wdaje się w miłostki i jest nieprzekupna. - Z tego wnoszę, że próbowałaś. - Tak, chciałam ją poderwać. A Bobby Burnham usiłował wręczyć jej łapówkę. Bobby jest facetem, który reprezentuje Erica za dnia. Bardzo, bardzo za sobą nie przepadamy, ja i Bobby. Wzięłam głęboki wdech. - No cóż, naprawdę się cieszę, że wiem to wszystko, ale mój prawdziwy problem pojawił się już po wykorzystaniu mojej ziemi przez wilkołaki. Eric i Pam popatrzyli na mnie nagle ostro i z wielką uwagą. - Pozwoliłaś wilkołakom polować na swoim terenie w trakcie ich comiesięcznej bieganiny?

- No cóż, tak. Hamilton Bond twierdził, że jacyś ludzie obozują na posiadłości Herveaux, i teraz, kiedy słyszę od was, co Alcide wam powiedział... zastanawiam się, dlaczego nie powiedział tego wszystkiego mnie... W każdym razie rozumiem teraz, dlaczego nie chciał polować na swoim terenie. Przypuszczam, że uznał tych rzekomych biwakowiczów za przedstawicieli rządu. Jak się będzie nazywać ta nowa agencja? - spytałam. Na pewno nie Biuro do Spraw Wampirzych, prawda? O ile Biuro do Spraw Wampirzych ciągle „reprezentuje" jedynie nieumarłych. Pam wzruszyła ramionami. - W Kongresie padła propozycja nazwy Biuro do Spraw Wampirów i Istot Nadnaturalnych. - Wróć do swojej sprawy, kochanko - polecił Eric. - Oki - doki. No cóż, kiedy odjeżdżali, Basim podszedł do drzwi frontowych i powiedział mi, że wyczuł przynajmniej jedną wróżkę i jakiegoś wampira, którzy przemieszczali się przez moje ziemie. A mój kuzyn Claude mówi, że nie on był tą wróżką. Przez moment panowało milczenie. - Interesujące - zauważył Eric. - Bardzo dziwne - dodała Pam. Northman przesunął palcami po stosie zadrukowanych kartek na stoliku, jak gdyby ów wydruk mógł mu powiedzieć, kto się włóczy po mojej posiadłości. - Nie znam historii tego Basima, poza tym, że wyrzucono go ze stada w Houston, a wtedy Alcide przyjął go do swojego. Nie wiem, dlaczego Basim został wykluczony. Sądzę, że chodziło o jakieś wewnętrzne problemy stada. Na razie sprawdzimy rewelacje, które ci przekazał. - Odwrócił się do Pam. - Ta nowa dziewczyna, Heidi, twierdzi, że jest tropicielką. - Macie nową wampirzycę? - zainteresowałam się.

- Przysłał nam ją Victor. - Eric zacisnął wargi w złowieszczą kreskę. - Nawet z Nowego Orleanu najwyraźniej rządzi całym stanem twardą ręką. Sandy, która miała być łącznikiem, odesłał do Nevady. Podejrzewam, że we własnej opinii nie miał nad nią wystarczającej władzy. - Jak może rządzić Nowym Orleanem, skoro podróżuje po stanie tyle samo co kiedyś Sandy? - Przypuszczam, że zostawia biuro pod opieką Brunona Brazella - powiedziała Pam. - Bruno pewnie udaje, że Victor jest w Nowym Orleanie, nawet kiedy Maddena tam nie ma. Tak sądzę. Reszta ludzi Victora przeważnie nie wie, gdzie szef przebywa. Ponieważ powybijał w pień wszystkie nowoorleańskie wampiry, jakie udało mu się znaleźć, musimy polegać na informacjach naszego jedynego szpiega, który przeżył masakrę. Ma się rozumieć, chciałam zboczyć z głównego tematu i podyskutować o szpiegu - kto był tak odważny i nierozważny, że zgodził się szpiegować dla Erica na terytorium jego nieprzyjaciela? Musiałam jednak zamiast tego omawiać kwestię przebiegłości nowego regenta władcy Luizjany. - Więc Victor lubi być w okopach - mruknęłam, a Eric i Pam popatrzyli na mnie w osłupieniu. Starsze wampiry nie zawsze rozumieją nasze określenia. - Lubi zobaczyć wszystko na własne oczy i zrobić wszystko osobiście, zamiast opierać się na podwładnych - wyjaśniłam. - Tak - przyznała Pam. - A podwładnym Victora na pewno nie ma czego zazdrościć. - Pam i ja rozmawiałyśmy o Victorze podczas jazdy tutaj - kontynuowałam. - Zastanawiam się, dlaczego Felipe de Castro wybrał właśnie Maddena na swojego przedstawiciela w Luizjanie?

Spotkałam Victora osobiście tylko dwa razy i wydał mi się facetem w porządku, co oznaczało jedno - nie można oceniać wampira tylko po jego dobrych manierach i uśmiechu. - W tej sprawie istnieją dwie szkoły - odparł Eric, wyciągając przed siebie długie nogi. Na moment oczyma wyobraźni zobaczyłam, jak wyglądają te nogi rozłożone na zmiętej pościeli, na szczęście zmusiłam się do skupienia z powrotem na obecnym przedmiocie rozmowy. Northman wysunął kły i uśmiechnął się (doskonale wiedział, co czuję), a potem mówił dalej. - Według jednej, Felipe chce trzymać Victora jak najdalej od siebie. W mojej opinii Felipe uważa, że jeśli da Victorowi palec, ten połasi się na całą rękę. - Podczas gdy inni z nas - dorzuciła Pam - sądzą, że król po prostu wyznaczył Maddena ze względu na jego ogromną skuteczność. I że to oddanie wobec Felipe'a jest być może szczere. - Jeśli pierwsza teoria jest właściwa - podjął Eric - król nie ufa całkowicie Victorowi. - A jeżeli poprawna jest druga teoria - wtrąciła Pam - i wystąpimy przeciwko Maddenowi, Felipe nas wszystkich pozabija. - Rozumiem. - Pokiwałam głową, przenosząc wzrok od Pierwszej Teorii (bez koszulki, w błękitnych dżinsach) do Drugiej Teorii (ładny klasyczny kostium). - Nie chciałabym, żeby zabrzmiało to samolubnie, ale powiem pierwszą myśl, jaka przyszła mi do głowy. Ponieważ Victor nie pozwolił wam pójść mi na pomoc, kiedy naprawdę was potrzebowałam... a, tak przy okazji, wiem, Pam, że dużo ci zawdzięczam... W każdym razie, skoro nie pozwolił, to znaczy, że nie szanuje obietnicy Felipe'a, prawda? Król przyrzekł mi przecież, że

będzie mnie chronił. I nic dziwnego, przecież uratowałam mu życie, zgadza się? Przez kilka minut Eric i Pam milczeli, rozważając moje Pytanie. - Myślę, że Victor nie będzie próbował otwarcie ciebie skrzywdzić, aż do czasu... jeśli w ogóle... gdy postanowi spróbować sam zostać królem - podsumowała Pam. - Jeśli zdecyduje się sięgnąć po władzę, wszystkie obietnice Felipe'a przestaną mieć jakiekolwiek znaczenie. Eric kiwnął głową. - Po prostu cudownie. - Prawdopodobnie powiedziałam to rozdrażnionym, egoistycznym tonem, bo dokładnie tak się czułam. - Zakładając, że nie znajdziemy sposobu zabicia go... najpierw - oznajmiła Pam cicho. Wszyscy troje milczeliśmy przez długą chwilę. Nawet jeśli zgadzałam się, że Victor powinien umrzeć, myśl o tym, że naprawdę rozważamy kwestię zamordowania go, przyprawiała mnie o gęsią skórkę. - I myślicie, że ta Heidi, która jest rzekomo tak wspaniałą tropicielką, ma pełnić tutaj, w Shreveport, funkcję szpiega Victora, jego oka i ucha? - spytałam pośpiesznie, usiłując się otrząsnąć z dreszczy, które targały moim ciałem. - Tak - odrzekła Pam. - No, chyba że jest okiem i uchem Felipe'a, wysłanniczką, dzięki której król może kontrolować na bieżąco poczynania Victora w Luizjanie. Przybrała naprawdę złowieszczą minę. Gdy miała takie spojrzenie, nikt nie chciał, żeby jego imię pojawiło się w rozmowie. Gdybym była na miejscu Heidi, trzymałabym się z dala od kłopotów. Imię Heidi kojarzyło mi się z dziewczyną z warkoczami i w szerokiej spódnicy. Uważałam je za zbyt wesołe dla wampirzycy.

- Więc co powinnam zrobić z ostrzeżeniem stada Długi Ząb? - spytałam, wracając do pierwotnego problemu. Zamierzacie wysłać tę Heidi do mojego domu, żeby spróbowała wyśledzić wróżkę? Och, muszę powiedzieć wam coś jeszcze. Basim wyczuł ciało, niezbyt świeże, zakopane bardzo głęboko na tyłach mojej posiadłości. - Oj - mruknął Eric. - No, no, no - dodał, po czym odwrócił się do Pam. - Daj nam chwilę, chcę porozmawiać z Sookie sam na sam. Skinęła głową i wyszła przez kuchnię. Usłyszałam, że zamknęła za sobą tylne drzwi. - Przykro mi, kochanko - powiedział Eric. - Jeżeli nie zagrzebałaś nikogo innego na swojej ziemi i nie ukryłaś tej informacji przede mną, to jest ciało Debbie Pelt. Tego się właśnie obawiałam. - Samochód jest tam również? - Nie, samochód utopiłem w pewnym stawie około dwudziestu kilometrów na południe od twojego domu. Poczułam ulgę. - No cóż, przynajmniej znalazł je wilkołak, a nie ktoś inny - oświadczyłam. - Przypuszczam, że nie musimy się martwić o tę sprawę, no, chyba że Alcide potrafił ustalić tożsamość trupa po zapachu. Ale przecież nie będą wykopywać tego ciała. To nie jest ich sprawa. Debbie, kiedy miałam nieszczęście ją poznać, była dziewczyną Alcide a Herveaux. Nie będę znowu przytaczać całej historii, jednakże to ona pierwsza próbowała mnie zabić. Potrzebowałam trochę czasu, ale w końcu przestałam się obwiniać o jej śmierć. Eric był ze mną tamtej nocy, długo jednak nie pamiętał, co się wówczas zdarzyło. Ale to jest zupełnie inna opowieść. - Chodź tutaj - poprosił.

Przybrał moją ulubioną minę i ten widok ucieszył mnie podwójnie, ponieważ nie chciałam zbyt dużo myśleć o Debbie Pelt. - Hmm... Co mi dasz, jeśli przyjdę? - Popatrzyłam pytająco. - Sądzę, że bardzo dobrze wiesz, co ci dam. I wydaje mi się, że strasznie tego chcesz. - Więc... ty nie znajdujesz w tym żadnej przyjemności?! Zanim zdążyłam mrugnąć, Eric padł przede mną na kolana, rozchylił mi nogi i pochylił się, chcąc mnie całować. - Myślę, że wiesz, co czuję - odrzekł szeptem. - Łączy nas więź. Potrafisz uwierzyć, że wcale o tobie nie myślę podczas pracy? Och, ledwie otworzę oczy, a już o tobie myślę, o każdej części twojego ciała. - Szybko poruszał palcami, aż zaczęłam tracić oddech. Wyznanie było bardzo bezpośrednie, nawet jak na Erica. - Kochasz mnie? - spytał, wpatrując mi się w oczy. Trochę trudno było mi odpowiedzieć, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę to, co robiły jego palce. - Uwielbiam być z tobą, czy uprawiamy seks, czy też nie. Och, Boże, zrób to jeszcze raz! Uwielbiam twoje ciało. I wszystko to, co robimy we dwoje. Rozśmieszasz mnie często, i to także kocham. Lubię obserwować, jak coś robisz, cokolwiek. - Pocałowałam go, długo, bardzo długo. - Lubię przyglądać się, gdy się ubierasz. I gdy się rozbierasz. Lubię patrzeć na twoje ręce, kiedy robisz mi... to. Ach! - Z rozkoszy cała zadrżałam. Kiedy na moment się otrząsnęłam, szepnęłam: - Jeśli zadam ci takie samo pytanie, jaka będzie twoja odpowiedź? - Powiedziałbym dokładnie to samo - zapewnił mnie. - I moim zdaniem oznacza to, że cię kocham. Jeśli nie jest to prawdziwa miłość, to na pewno coś najbliższego temu uczuciu. Widzisz, co mi zrobiłaś?

Nie musiał wcale wskazywać, sama doskonale zauważyłam, co się dzieje. - To obrzmienie chyba musi boleć. Mam ci ulżyć w tym problemie? - spytałam najzimniejszym głosem, na jaki się mogłam zdobyć. W odpowiedzi Eric tylko warknął. W jednej chwili zamieniliśmy się miejscami. Klęknęłam przed wampirem, a on położył ręce na mojej głowie i zaczął ją głaskać. Eric jest facetem słusznego wzrostu, do czego musiałam się przyzwyczaić w trakcie kolejnych etapów naszego życia erotycznego. Chyba jednak szło mi coraz lepiej, z czym Northman wyraźnie się zgadzał. Po paru minutach chwycił mnie mocniej za włosy, toteż wydałam cichy odgłos protestu. Wtedy Eric puścił mnie i chwycił się kanapy. Warknął ponownie, głęboko i gardłowo. - Szybciej - polecił. - Teraz, teraz! - zamknął oczy, głowę odrzucił w tył, zrywami to zaciskał dłonie w pięści, to otwierał. Kocham tę władzę nad nim; tak, to jest kolejna rzecz, którą kocham w związku z Erikiem. Nagle Northman powiedział coś w jakimś starożytnym języku i jego plecy wygięły się w łuk. Przyśpieszyłam, a później połknęłam to, co wypłynęło. I wszystko zdarzyło się, chociaż byliśmy niemal całkiem ubrani. - Czy to była dla ciebie wystarczająco wielka miłość? spytał powoli rozmarzonym głosem. Usiadłam mu na kolanach, objęłam go za szyję i przez chwilę tuliłam się do niego. Teraz, kiedy seks znów sprawiał mi przyjemność, po spotkaniach z Erikiem czułam się jak wyżęta. Tymi emocjami również się cieszyłam, chociaż nie przyznałabym się do nich, gdyż za bardzo kojarzyły mi się z artykułami w czasopismach dla kobiet.

Kiedy siedzieliśmy przytuleni, wampir opowiedział mi o rozmowie, którą odbył z pewną miłośniczką kłów w barze, i pośmialiśmy się z tego serdecznie. Ja mówiłam o tym, jak bardzo rozkopana jest Hummingbird Road, chociaż przedstawiciele gminy starają się ją połatać. Przypuszczam, że tego rodzaju pogawędki prowadzą wszyscy zakochani. Wyobrażamy sobie, że ta druga osoba będzie przywiązywać wagę nawet do błahostek, ponieważ te sprawy są ważne dla nas. Wiedziałam, niestety, że Eric ma jeszcze sporo roboty tej nocy, w końcu więc oświadczyłam, że wracam z Pam do Bon Temps. Czasami zostawałam do rana w jego domu, czytając, podczas gdy Eric pracował. Nie jest łatwo pobyć we dwoje z kimś, kto jest szeryfem i biznesmenem, a w dodatku razem możemy być tylko wtedy, kiedy na dworze jest ciemno. Pocałował mnie na pożegnanie z czułością. - Wyślę Heidi do ciebie, prawdopodobnie pojutrze wieczorem - powiedział. - Niech sprawdzi to, co Basim rzekomo wywęszył w lesie. Powiadom mnie, jeśli Alcide do ciebie zadzwoni. Kiedy wraz z Pam opuściłyśmy dom Northmana, zaczęło padać. Z powodu deszczu powietrze nieco się ochłodziło, więc włączyłam ogrzewanie w samochodzie wampirzycy, choć niezbyt mocno. Jej i tak temperatura otoczenia nie robiła różnicy. Jechałyśmy przez jakiś czas w milczeniu, każda pogrążona w myślach. Obserwowałam, jak wycieraczki poruszają się na przedniej szybie. - Nie powiedziałaś Ericowi o tym, że zatrzymał się u ciebie wróż - wytknęła mi. - O cholera! - Zakryłam ręką oczy. - Nie, nie powiedziałam. Było tyle innych kwestii do omówienia, że całkowicie o tym zapomniałam.

- Zdajesz sobie sprawę, że nie spodoba mu się wiadomość o innym mężczyźnie mieszkającym w jednym domu z jego kobietą. - Ten inny mężczyzna jest moim kuzynem, a także gejem. - Ale jest bardzo przystojny i pracuje jako striptizer. Zerknęła na mnie. Uśmiechała się. Uśmiechy Pam są jakoś denerwujące. - Możecie zrzucić wszystkie łaszki... jeżeli jednak się sobie nie podobacie, nic się nie zdarzy - odburknęłam cierpko. - W pewnym sensie rozumiem twój punkt widzenia oznajmiła po chwili. - Tak czy owak, taki atrakcyjny mężczyzna w twoim domu... To nie jest dobre, Sookie. - Żartujesz sobie ze mnie, prawda? Claude jest gejem. Nie dość, że lubi mężczyzn, to preferuje tych z zarostem na twarzy i plamami po oleju na błękitnych dżinsach. - Co to znaczy? - zdziwiła się Pam. - To znaczy, że interesują go robotnicy... faceci, którzy pracują fizycznie. Rękoma lub... pięściami. - Och. To ciekawe. - Widziałam, że nadal ocenia tę sytuację z dezaprobatą. Wahała się przez chwilę, po czym dodała: - Sookie, Eric nie miał nikogo takiego jak ty od bardzo, bardzo dawna. Myślę, że jest dostatecznie rozsądny, żeby nad sobą zapanować, ale musisz mieć wzgląd na jego obowiązki. Od ostatecznej śmierci Sophie - Anne nie jesteśmy bezpieczni my, którzy pozostaliśmy z pierwotnego zespołu Erica. My, shreveporckie wampiry, po dwakroć należymy do Erica, ponieważ jest jedynym szeryfem, który przetrwał ze starego ustroju. Gdy Eric przegra, pociągnie nas wszystkich ze sobą w dół. Jeśli Victorowi uda się go zdyskredytować albo w jakiś sposób przejąć jego bazę tutaj, w Shreveport, wszyscy umrzemy. Nie brałam wcześniej do siebie tej strasznej sytuacji. Zresztą, Eric również niczego takiego mi nie sugerował.

- Jest aż tak źle? - spytałam, popadając w otępienie. - Sookie, Eric to facet, więc będzie udawał przed tobą twardego macho. Faktycznie, jest wampirem wspaniałym i bardzo praktycznym. Tyle że ostatnio nie bywa taki... przynajmniej, gdy chodzi o ciebie. - Twierdzisz, że twoim zdaniem Eric i ja powinniśmy przestać się widywać? - spytałam ją prosto z mostu. Chociaż zazwyczaj cieszyłam się, że nie potrafię czytać wampirom w myślach, czasami mnie to irytowało. Byłam przyzwyczajona, że wiem więcej, niżbym chciała wiedzieć, o tym, co ludzie myślą i czują, toteż często nie musiałam się zastanawiać, czy mam rację. - Nie, nie do końca. - Wyglądała na zadumaną. - Nie chciałabym patrzeć na niego i widzieć, że jest nieszczęśliwy. To samo oczywiście dotyczy ciebie - dodała po chwili zastanowienia. - A jednak, jeśli Eric będzie się martwił o ciebie, nie zareaguje tak samo, jak by zareagował... jak powinien... - Gdyby mnie nie było. Pam nie mówiła nic przez jakiś czas. - Sądzę - podjęła w końcu - że Victor nie uprowadził cię i nie ukrył gdzieś tylko z jednego powodu... ponieważ Eric cię poślubił. Victor wciąż stara się kryć swój tyłek, trzymając się ściśle zasad. Nie jest gotowy na otwarty bunt przeciwko Felipe'owi. Będzie ciągle próbował przedstawiać uzasadnienie wszelkich swoich czynów. Ponieważ o mało nie pozwolił ci zginąć, jego układ z Felipe'em jest teraz kruchy. - Może Felipe wykona za nas tę robotę - zastanawiałam się na głos. Wyglądało na to, że dałam Pam do myślenia. - Byłoby idealnie - stwierdziła. - Ale będziemy musiały na to poczekać. Felipe nie postąpi pochopnie, gdy chodzi o

usunięcie własnego porucznika. Czymś takim zaniepokoiłby innych poruczników, wzbudziłby wśród nich popłoch. Pokręciłam głową. - To marnie. Nie sądzę, żeby Felipe w ogóle miał powody zadać sobie trud i zabić Victora. - A co z tobą, Sookie? - Victor mi przeszkadza, chociaż może nie tak bardzo, jak powinien. - Czyli że wolałabyś to zrobić w ataku wściekłości, ponieważ Victor cię zaatakował... Byłoby to w twojej opinii znacznie uczciwsze niż planowanie usunięcia go i zabicie wtedy, kiedy nie mógłby się skutecznie bronić? Hmm, no dobra, jeśli tak to ujmiemy, moje stanowisko nie ma pewnie zbytniego sensu. Mogłam to zrozumieć - jeśli naprawdę jesteśmy skłonni kogoś zabić, jeśli planujemy zabicie tej osoby, jeśli pragniemy jej śmierci, spieranie się o okoliczności tej śmierci jest absurdalne. - Nie powinno mi to robić różnicy - odparłam cicho. - A jednak robi. Tyle że Victor musi zniknąć. - Zmieniłaś się - docięła mi po krótkiej chwili milczenia. Nie słyszałam w jej głosie zaskoczenia, przerażenia czy obrzydzenia. Z drugiej strony, nie wydawała się też zadowolona. Zachowywała się raczej tak, jakby zauważyła, że zmieniłam fryzurę. - Tak - powiedziałam. Obserwowałyśmy padający coraz mocniej deszcz. - Popatrz! - zawołała nagle Pam. Dostrzegłam lśniący biały samochód zaparkowany na poboczu autostrady międzystanowej. Nie rozumiałam, dlaczego wampirzyca jest taka poruszona, póki nie odkryłam, że opierający się o maskę pojazdu mężczyzna mimo deszczu stoi z rękoma założonymi na piersi w pozie całkowitej nonszalancji.

Kiedy mijałyśmy auto, jak się okazało lexusa, mężczyzna zamachał do nas powoli. Pam zaczęła hamować. - Cholera - warknęła. - To Bruno Brazell. Musimy się zatrzymać. - Zjechała na pobocze, przed lexusem i stanęła. - I Corinna - dodała szorstko. Zerknęłam w boczne lusterko. Z pojazdu wysiadła jakaś kobieta. - Mają nas zabić - szepnęła wampirzyca. - Nie zdołam pokonać obojga. Musisz mi pomóc. - Będą próbowali nas zabić? - upewniłam się. Byłam naprawdę, naprawdę przerażona. - To jedyny powód, jaki potrafię wymyślić, widząc, że Victor wysłał dwoje ludzi ze zleceniem, które może wykonać jedna osoba - wyjaśniła. Wydawała się opanowana. Najwyraźniej myślała dużo szybciej niż ja. - No to do boju! Jeśli można zachować pokój, musimy go zachować, przynajmniej na jakiś czas. - Wcisnęła mi w rękę jakiś przedmiot. - Wyjmij go z pochewki. To srebrny sztylet. Przypomniałam sobie szarą skórę Billa i jego zwolniony chód - efekty zatrucia srebrem. Zadrżałam, natychmiast jednak zezłościłam się na siebie za zbytnią wrażliwość. Wysunęłam sztylet ze skórzanej pochwy. - Musimy wysiąść, co? - mruknęłam. Usiłowałam się uśmiechnąć. - No dobrze... do boju. - Sookie, bądź dzielna i bezlitosna - poleciła mi Pam, po czym otworzyła drzwiczki i od razu zniknęła mi z oczu. Posłałam w myślach Ericowi pełne miłości pożegnanie, wsuwając sobie sztylet z tyłu, za pasek spódniczki. Wysiadłam z samochodu w deszczowy półmrok, ręce trzymałam rozłożone, pokazując wrogim wampirom, że nic w nich nie niosę. Po kilku sekundach byłam całkiem przemoczona. Żeby włosy nie wchodziły mi w oczy, wcisnęłam kosmyki za uszy.

Chociaż lexus miał włączone reflektory, jak dla mnie wokół było bardzo ciemno. Poza tym, od czasu do czasu oświetlał nas jakiś przejeżdżający pojazd, a około półtora kilometra od nas stał samochód ciężarowy z włączonymi światłami. Poza tym, znajdowaliśmy się pośrodku pustki, na jakimś nieznanym mi bliżej fragmencie drogi szybkiego ruchu, z obu stron otoczonej lasem. W tych warunkach wampiry widziały oczywiście o wiele lepiej, niż ja. Na szczęście, dzięki mojemu „dodatkowemu zmysłowi" wiedziałam, gdzie znajduje się każde z nich, ponieważ potrafiłam wyczuć ich umysły. Dokładniej mówiąc, wampiry postrzegam jako „dziury w przestrzeni". Takie śledzenie „przez zaprzeczenie". Nikt się nie odezwał, a jedynym towarzyszącym nam odgłosem było bębnienie kropli deszczu o maski naszych aut. Nie słyszałam żadnych dźwięków sugerujących nadjeżdżające pojazdy. - Cześć, Bruno! - zawołałam odważnie i poczułam się jak wariatka. - Kto ci towarzyszy? Podeszłam do niego. Po drugim pasie, w kierunku zachodnim, przemknął jakiś samochód. Jeśli kierowca zdążył nas dostrzec, prawdopodobnie uznał nas za dwie dobre samarytanki, które zatrzymały się, by udzielić pomocy osobom na drodze, gdyż auto tamtych odmówiło posłuszeństwa. Ludzie widzą to, co chcą widzieć... to, co spodziewają się zobaczyć. Teraz, kiedy byłam bliżej Brunona, zauważyłam, że krótkie ciemne włosy przykleiły mu się do czaszki. Wcześniej spotkałam go tylko raz i teraz miał tę samą poważną minę, którą widziałam u niego wówczas - w tę noc, kiedy stał na moim frontowym podwórzu, gotów wejść i spalić mój dom ze mną w środku. Bruno jest ponurym facetem, a ja. raczej wesołą kobietą. Już sam ten fakt mnie od niego odpychał. - Witam, panno Stackhouse - odezwał się.

Nie był wyższy ode mnie, lecz przysadzisty. Po jego prawej stronie pojawiła się wampirzyca, którą Pam nazwała Corinną. Corinna okazała się Afroamerykanką. Woda kapała jej z końców misternie splecionych włosów. Kiedy kobieta poruszała głową, wplecione w warkoczyki korale uderzały o siebie tak głośno, że słyszałam ten dźwięk mimo bębnienia kropli deszczu. Wampirzyca była chuda i wysoka, szczególnie że włożyła buty na siedmiocentymetrowych obcasach. Chociaż nosiła prawdopodobnie bardzo drogą sukienkę, jej cały strój ucierpiał z powodu paskudnej pogody, toteż wyglądała jak bardzo elegancki... zmokły szczur. Ponieważ byłam strasznie zdenerwowana, po prostu zaczęłam się śmiać. - Złapałeś gumę albo coś w tym rodzaju, Bruno? spytałam. - Nie mogę sobie wyobrazić, co innego mógłbyś robić w tym miejscu podczas ulewy. - Czekałem na ciebie, suko. Nie byłam pewna, gdzie jest w tej chwili Pam, a nie mogłam odwrócić wzroku od wampira i jej poszukać. - Uważaj, co mówisz, Bruno! Nie znasz mnie na tyle dobrze, żeby używać takiego określenia. Domyślam się, że macie kogoś, kto obserwował dom Erica. - Rzeczywiście. Kiedy zobaczyliśmy, że wychodzicie we dwie, moment wydał nam się dobry na załatwienie kilku spraw. Corinna nadal się nie odzywała, a jedynie ostrożnie rozglądała wokół siebie, toteż zrozumiałam, że i ona nie wie, dokąd poszła Pam. Wyszczerzyłam zęby. - Przysięgam na moje życie, że nie mam pojęcia, czemu to wszystko robicie. Przecież na pierwszy rzut oka Victor powinien się cieszyć, że pracuje dla niego ktoś tak bystry jak Eric. Dlaczego nie potrafi tego docenić? I zostawić nas w spokoju?!

Bruno zrobił krok w moim kierunku. Światło było zbyt słabe, toteż nie potrafiłam określić koloru jego oczu, z pełnym przekonaniem mogłam jednak powiedzieć, że wampir ciągle patrzy poważnie. Uznałam za dziwne, że Bruno marnuje czas i podejmuje rozmowę ze mną, uważałam jednak, że korzystna jest dla mnie każda zwłoka. - Eric jest wspaniałym wampirem - zgodził się - ale nigdy nie ugnie się przed Victorem, na pewno nie. Zresztą, Eric rośnie w siłę w tempie, które bardzo Victora niepokoi. No i przede wszystkim, ma ciebie. Twój pradziadek chwilowo może się odciął, ale kto może mieć pewność, że stary nigdy nie wróci? Eric może korzystać z twojego głupiego daru, ilekroć zechce. Victor niechętnie patrzy na tę przewagę Northmana. To powiedziawszy, Bruno otoczył rękoma moją szyję. Wcześniej przemieścił się tak szybko, że nie zdążyłam zareagować, usłyszałam jedynie tupanie, a po swojej lewej stronie wyczułam instynktownie jakiś nagły i gwałtowny ruch. Sięgnęłam za siebie, chcąc wyjąć sztylet, chwilę później jednak nieoczekiwanie znaleźliśmy się wraz z Brunonem na ziemi, a dokładniej, w wysokiej, wilgotnej trawie przy krawędzi pobocza. Kopałam jedną nogą w górę i przed siebie oraz odpychałam wampira, starając się wyrwać. W ten sposób tylko pogorszyłam sytuację, ponieważ po chwili oboje zaczęliśmy się staczać do rowu melioracyjnego. Który, niestety, był wypełniony wodą. Bruno wprawdzie nie mógł utonąć, ja za to owszem. Kiedy byłam na górze, zmusiłam się do dodatkowego wysiłku i wyszarpnęłam sztylet zza paska spódniczki. Wiedziałam, że kolejnej szansy nie będzie. Dźgnęłam napastnika pod żebra. I w ten sposób go zabiłam.

ROZDZIAŁ CZWARTY Pam ściągnęła ze mnie ciało wampira i zepchnęła je do rowu z wodą. Później pomogła mi wstać. - Gdzie byłaś? - gderałam. - Musiałam się pozbyć Corinny - odparła, jak zawsze bez ogródek. Wskazała na ciało leżące obok białego samochodu. Zwłoki na szczęście znajdowały się po naszej stronie, czyli pozostawały niewidoczne od strony drogi, którą sporadycznie ktoś przejeżdżał. W słabym świetle trudno było o pewność, zdawało mi się jednak, że ciało Corinny już zaczyna się rozpadać. Nigdy przedtem nie widziałam martwego wampira na deszczu. - Uważałam Brunona za wielkiego wojownika. Jak to możliwe, że nie wzięłaś go na siebie? - Przecież dałam ci sztylet - odcięła się, doskonale udając zaskoczoną. - A on nie miał broni. - To prawda. - Zakaszlałam i, o rany, ależ bolało mnie gardło. - Więc co teraz zrobimy? - Wyniesiemy się stąd - odrzekła Pam. - Będziemy miały nadzieję, że nikt nie dostrzegł mojego samochodu. Wydaje mi się, że odkąd zjechałyśmy na pobocze, minęły nas jedynie trzy pojazdy. Jeżeli kierowcy byli istotami ludzkimi, istnieje bardzo duża szansa, że z powodu deszczu i kiepskiej widoczności żaden z nich nie zapamięta, kogo widział. Wróciłyśmy do jej auta. - Nie byłoby lepiej, gdybyśmy przesunęły lexusa? syknęłam. - O, dobry pomysł - pochwaliła wampirzyca, a następnie poklepała mnie po głowie. - Sądzę, że zdołasz go odstawić? - Ale dokąd?

Pam zastanawiała się przez chwilę, co mnie cieszyło, ponieważ musiałam odsapnąć. Byłam przemoczona, dygotałam i, ogólnie rzecz biorąc, czułam się okropnie. - Victor nie dowie się, co zaszło? - wydukałam. Wyraźnie nie potrafiłam przestać pytać. - Może i nie. Zresztą, skoro nie miał dość odwagi, żeby dokonać ataku osobiście, musi ponosić konsekwencje swojego tchórzostwa. Stracił dwoje spośród swoich najlepszych ludzi, a w dodatku niczego nie osiągnął. Widziałam, że wampirzyca ogromnie się z tego cieszy. - No dobrze, teraz lepiej stąd odjedźmy. Zanim inni z jego ludzi zjawią się, żeby sprawdzić albo coś. Na pewno nie miałam sił na ponowną walkę. - Bo ciągle zadajesz pytania - mruknęła Pam. - Myślę, że Eric przybędzie tu wkrótce. Lepiej zadzwonię do niego i powiem, żeby trzymał się od tego miejsca z daleka. Wyglądała na lekko zmartwioną. - Dlaczego? Naprawdę strasznie chciałam, żeby Eric przyjechał i wziął sprawy w swoje ręce. - Jeśli ktoś obserwuje jego dom, a Eric nagle wskoczy do samochodu i ruszy w tym kierunku, ponieważ będzie chciał ratować ciebie, dla wszystkich zainteresowanych stanie się całkiem jasne, że jesteśmy odpowiedzialne za to, co spotkało Brunona i Corinnę - wyjaśniła wampirzyca, jawnie poirytowana. - Pomyśl czasem, Sookie! - Mózg mi zamókł - odburknęłam. Jeśli mówiłam trochę drażliwym tonem, cóż, moim zdaniem nikogo nie powinno to dziwić. Pam jednak już trzymała komórkę i wybierała numer zakodowany pod cyfrą na klawiaturze. Kiedy Eric odebrał telefon, usłyszałam jego podniesiony głos.

- Zamknij się, a wszystko ci wytłumaczę - oznajmiła Pam. - Oczywiście, że ona żyje! - dodała. Eric milczał, więc streściła mu sytuację w kilku zwięzłych słowach, po czym podsumowała: - Idź gdzieś tam, gdzie pośpiech jest uzasadniony. Wróć na przykład do baru, żeby rozwiązać jakiś kryzys. Pojedź do całonocnej pralni chemicznej odebrać garnitury. Albo do sklepu kupić Czystą Krew... Nie, nie przyciągaj ich tutaj! Po kilku głośnych okrzykach protestu Eric widocznie dostrzegł sens w słowach Pam. Mówił teraz spokojniej i ciszej, toteż nic więcej nie wychwyciłam. - Na szyi będzie miała siniaki - wtrąciła Pam niecierpliwie. - Tak, sama zabiła Brunona. Dobrze, powiem jej. - Odwróciła się do mnie. - Jest z ciebie dumny obwieściła z lekkim obrzydzeniem. - Pam dała mi sztylet - wykrakałam. Wiedziałam, że Eric mnie usłyszy. - Ale to był pomysł Sookie, żeby przestawić samochód broniła się wampirzyca tonem kogoś, kto zamierza być w porządku, nawet gdyby miał z tego powodu zginąć. - Próbuję wymyślić, gdzie go porzucić. Na postojach dla ciężarówek będą kamery nadzorujące. Sądzę, że zostawimy go na poboczu, gdzieś dobrze za zjazdem do Bon Temps. I tak właśnie postąpiłyśmy. Pam miała w bagażniku ręczniki, które rozłożyłam na siedzeniu auta Brunona. Wampirzyca poszperała w jego prochach, znalazła kluczyki od lexusa, a ja obejrzałam z uwagą tablicę przyrządów i uznałam, że dam radę poprowadzić ten samochód. Jechałam za Pam przez czterdzieści minut, patrząc tęsknie na mijane znaki kierujące do Bon Temps. W końcu zjechałam na pobocze tuż za wampirzycą. Podążając za jej instrukcjami, zostawiłam kluczyki w pojeździe, wytarłam kierownicę ręcznikami (które okazały się już wilgotne), a potem

pośpiesznie opuściłam auto i wróciłam do Pam. Nawiasem mówiąc, gdy wsiadałam, deszcz nadal padał. Później musiałyśmy wrócić do mojego domu. Do tego czasu bolały mnie wszystkie stawy i targały mną lekkie mdłości. Ale w końcu - w końcu! - zatrzymałyśmy się przy moich tylnych drzwiach. Ku mojemu zdumieniu Pam pochyliła się i mnie uściskała. - Bardzo dobrze sobie poradziłaś - pochwaliła mnie. Zrobiłaś to, co trzeba było zrobić. Przynajmniej raz nie wyglądała tak, jakby w duchu naśmiewała się ze mnie. - Mam nadzieję, że ta cała sprawa okaże się warta wysiłku - zauważyłam, a mój głos odzwierciedlał ponury nastrój i wyczerpanie. - Ciągle żyjemy, więc było warto - odparła. Nie mogłam się z tym oczywiście spierać, chociaż miałam na to wielką ochotę. Wysiadłam z samochodu wampirzycy i powlokłam się noga za nogą przez mokre podwórko. Deszcz wreszcie przestał padać. Kiedy dotarłam do tylnych drzwi, otworzył mi Claude. Wyraźnie chciał coś powiedzieć, lecz zobaczył, w jakim jestem stanie, i zrezygnował. Zamknął za mną drzwi, usłyszałam też, że przekręcił klucz w zamku. - Idę pod prysznic - wystękałam - a potem do łóżka. Dobranoc, Claude. - Dobrej nocy, Sookie - odparł bardzo cicho i już nic więcej nie mówił. Doceniłam ten spokój bardziej, niż potrafiłabym to wyrazić słowami. Kiedy weszłam do baru następnego dnia o jedenastej, Sam odkurzał właśnie butelki za barem. - Dzień dobry - powiedział, przyglądając mi się. Wyglądasz jak śmierć na chorągwi.

- Dzięki, Sam. Dobrze wiedzieć, że ci się podobam. Sam poczerwieniał na twarzy. - Wybacz, Sookie, zawsze dobrze wyglądasz. Myślałem tylko o... - Tylko o tych wielkich kręgach pod oczyma? Pociągnęłam w dół skórę policzków i przybrałam szkaradną minę na jego użytek. - Wróciłam naprawdę późno ubiegłej nocy. - Musiałam kogoś zabić, a następnie przestawić jego auto, dodałam w myślach. - Musiałam... pojechać do Shreveport i spotkać się z Erikiem. - Interesy czy przyjemność? - W tym momencie Merlotte pośpiesznie opuścił głowę, jawnie nie wierząc, że o coś takiego spytał. - Przepraszam, Sookie. Moja mama powiedziałaby, że wstałem dziś lewą nogą. Uściskałam go niezbyt mocno, ale serdecznie. - Nie martw się. Ja codziennie rano tak wstaję. Zresztą, ja również muszę cię za coś przeprosić. Wybacz, że do tej chwili nie wiedziałam nic o problemach prawnych, z którymi muszą się obecnie borykać zmiennokształtni i wilkołaki. Tak, bez wątpienia nadszedł czas rozejrzeć się wokół siebie. - W minionych kilku tygodniach miałaś rzeczywiście dobre powody, żeby koncentrować się wyłącznie na sobie odparł. - Nie wiem, czy potrafiłbym zregenerować się tak szybko jak ty. Jestem z ciebie naprawdę dumny. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Zerknęłam w dół, na bar, wzięłam jakąś szmatkę i zaczęłam polerować zaplamiony piwem blat. - Jeśli mnie potrzebujesz do obskoczenia ludzi z petycją albo chcesz, żebym zadzwoniła do naszego stanowego przedstawiciela Kongresu, wystarczy, że szepniesz słówko zapewniłam go. - Nikt ci nie powinien kazać się gdzieś

zarejestrować! Jesteś Amerykaninem. Tu urodzonym i wychowanym! - Patrzę na to w identyczny sposób. Nie stałem się przecież w żaden sposób kimś innym niż wcześniej, nie żyję również jakoś inaczej. Jedyna różnica jest taka, że teraz ludzie znają moje tajemnice. Ale, ale... jak bawiło się u ciebie stado? Z tego wszystkiego prawie zapomniałam o tamtej nocy. - Chyba dobrze, o ile mogę coś na ten temat powiedzieć odparłam z rezerwą. - Poznałam Annabelle i nowego faceta, Basima. Dlaczego Alcide wzmacnia szeregi? Słyszałeś, co się dzieje w stadzie Długi Ząb? - No cóż, tak, mówiłem ci, że spotykam się z jedną ich wilkołaczycą - odrzekł, patrząc nie na mnie, lecz na butelki za barem, jak gdyby starał się znaleźć taką, która nadal jest zakurzona. Pomyślałam, że jeśli będziemy kontynuowali tę rozmowę w takim tonie, niedługo cały lokal będzie lśnił. - A z kim? Ponieważ mój szef wspomniał o tym po raz drugi, uznałam, że mam prawo spytać o detale. Jego fascynacja butelkami przeniosła się na kasę fiskalną. - Och, z Jannalynn. Z Jannalynn Hopper. - Aha - rzekłam jak najbardziej neutralnym tonem. Usiłowałam dać sobie trochę czasu, żeby wysłuchać go spokojnie i bez emocji. - Była tamtej nocy, gdy walczyliśmy ze stadem, które usiłowało przejąć teren Długiego Zęba. Ona, ach... zajęła się rannymi wrogami. To był skrajny eufemizm! Dokładniej mówiąc, Jannalynn roztrzaskiwała im czaszki zaciśniętymi pięściami. Nie chcąc być jednakże nietaktowną, nie wytknęłam mu tego drobiazgu. - Och, tak - odparłam tylko. - Jest, eee, bardzo smukła. I młoda.

- Nie jest taka młoda, jak wygląda - poprawił mnie Sam, sugerując, że zainteresowało go coś więcej niż jej wiek. - Oki - doki. Ile ma lat? - Dwadzieścia. Dwadzieścia jeden. - Och, no cóż, rzeczywiście nie jest już dziewczynką oznajmiłam poważnie. Zmusiłam się do uśmiechu. - A tak serio, Sam, nie oceniam twojego wyboru. - Przynajmniej starałam się. - Jannalynn jest naprawdę, naprawdę... dynamiczna. - Dzięki - odrzekł i twarz mu się rozjaśniła. - Zadzwoniła do mnie po naszej bitwie w wojnie stad. Wiesz, ona ma fioła na punkcie lwów. Sam zmienił się wówczas w lwa, dzięki czemu mógł skuteczniej walczyć. Świetnie sobie poradził jako król zwierząt. - Więc... jak długo się spotykacie? - Rozmawialiśmy od czasu do czasu, a umówiliśmy się po raz pierwszy tylko we dwoje może jakieś trzy tygodnie temu. - No cóż, to wspaniale - zapewniłam go. Narzuciłam sobie spokój i uśmiechnęłam się bardziej naturalnie. - Na pewno nie potrzebujesz zgody jej mamy? Sam rzucił we mnie ścierką od kurzu. Złapałam ją i odrzuciłam z powrotem. - Może przestaniecie bumelować? Muszę porozmawiać z Samem - odezwała się Tanya. Nie słyszałam, jak weszła. Nigdy nie będzie moją najlepszą przyjaciółką, ale dobrze pracuje w barze i chętnie przychodzi w dwa wieczory w tygodniu, gdy już skończy swój dzień roboczy w Norcross. - Chcesz, żebym was zostawiła samych? - spytałam. - Nie, w porządku, możesz zostać. - Przepraszam, Tanya. Czego ci potrzeba? - spytał Sam z uśmiechem.

- Musisz zmienić moje nazwisko na czekach wypłaty poborów - odparła Tanya. - Zmieniłaś nazwisko? - spytałam. Chyba byłam dziś naprawdę wyjątkowo tępa! Ale gdybym nie zadała tego pytania, zadałby je Sam, wyglądał bowiem równie głupawo jak ja. - Tak, ja i Calvin pojechaliśmy do Arkansas i tam pobraliśmy się w urzędzie hrabstwa - wyjaśniła. - Teraz nazywam się Tanya Norris. Sam i ja gapiliśmy się na nią w milczeniu i zdumieniu przez długą chwilę. - Gratulacje! - wypaliłam w końcu szczerze. - Wiem, że będziecie bardzo szczęśliwi. Hmm, nie byłam wcale taka pewna, czy Calvin będzie szczęśliwy, przynajmniej jednak udało mi się powiedzieć coś miłego. Sam przyłączył się do moich gratulacji i dodał od siebie wszystkie właściwe słowa. Tanya pokazała nam obrączkę szeroką, złotą - później poszła do kuchni pochwalić się Antoine'owi i D'Eriqowi, a następnie wyszła z baru tak nagle, jak się w nim pojawiła, gdyż musiała pojechać do pracy w Norcross. Przed wyjściem wspomniała, że potrzebują kilku rzeczy z Target i Wal - Martu, więc Sam pobiegł do biura i zerwał zegar ze ściany, który postanowił dać jej w prezencie od wszystkich pracowników „Merlotte'a". Postawił też słoik na kontuarze i każdy z nas mógł wrzucić do niego dowolną kwotę dla państwa młodych; ja wrzuciłam dziesięć dolarów. Wtedy zaczęli się schodzić goście lokalu na lunch i musiałam się nimi zająć. - Nigdy nie ma czasu, a muszę ci zadać kilka pytań powiedziałam do Sama. - Może zanim wyjdę z pracy? - Jasne, Sookie - odparł i zaczął nalewać do szklanek mrożoną herbatę.

Dzień był ciepły. Jeszcze przez jakąś godzinę podawałam napoje i jedzenie, a potem zdziwiłam się, gdyż zobaczyłam, że do baru wchodzi Claude. Nawet w pomiętym ubraniu, które najwyraźniej podniósł z podłogi i bez oglądania go włożył, prezentował się tak wspaniale i oszałamiająco, że zapierało dech. Na dodatek, włosy ściągnął na plecach w koński ogon i... ta niedbała fryzura wcale nie odbierała mu uroku. Och, to wszystko prawie wystarczyło, by go znienawidzić, wierzcie mi. Podszedł do mnie pewnym siebie krokiem, jakby bywał w „Merlotcie" codziennie... i jakbym sobie tylko wyobraziła jego łaskawość i takt z ostatniej nocy. - Grzejnik do wody nie działa - obwieścił. - O cześć, Claude. Mnie również miło ciebie widzieć mruknęłam. - Dobrze spałeś? Bardzo się cieszę. Ja także spałam dobrze. Domyślam się, że musisz coś zrobić z tym bojlerem, prawda? O ile oczywiście chcesz wziąć prysznic i wyprać sobie ubranie. Przypomnij mi, żebym prosiła cię o pomoc w załatwianiu spraw, z którymi sobie nie radzę, dobrze? Mógłbyś zadzwonić do Hanka Clearwatera. Poszedł już do domu. - Mogę pojechać i zerknąć - wtrącił ktoś. Odwróciłam się i zobaczyłam Terry'ego Bellefleura. Stał za mną. Terry jest weteranem wojny wietnamskiej i ma pewne okropne blizny zarówno takie, jakie można dostrzec, jak i niewidoczne, na duszy. Był bardzo młody, kiedy poszedł na wojnę, ale wrócił z niej jako zupełnie stary człowiek. Kasztanowe włosy siwiały mu teraz, choć ciągle były gęste i na tyle długie, że mógł je spleść w warkocz. Zawsze naprawdę doskonale dogadywałam się z Terrym, który potrafił naprawić dosłownie wszystko, zarówno w domu, jak i wokół niego.

- Doceniłabym to, bez dwóch zdań - odrzekłam. - Ale nie chciałabym cię wykorzystywać, Terry. Bellefleur zawsze był dla mnie uprzejmy. Właśnie on uprzątnął rumowisko po mojej spalonej kuchni, dzięki czemu firma budowlana mogła zacząć prace nad nowym pomieszczeniem. Musiałam wtedy długo nalegać, zanim Terry przyjął ode mnie uczciwą zapłatę za wykonaną robotę. - Ależ nie ma sprawy - mruknął, wpatrując się w swoje stare buty robocze. Terry żył dzięki comiesięcznemu czekowi od rządu, imał się też różnych dziwnych zajęć. Przychodził na przykład do „Merlotte'a" albo bardzo późno w nocy, albo wcześnie rano, po czym sprzątał ze stołów, czyścił łazienki i wycierał wszystkie podłogi. Zawsze powtarzał, że to właśnie praca trzyma go w dobrej formie i jest to absolutna prawda, ponieważ Terry wciąż jest dobrze zbudowany. - Jestem Claude Crane, kuzyn Sookie. Wróż wyciągnął rękę do Bellefleura. Terry wymamrotał własne nazwisko i uścisnął Claude'owi dłoń. Uniósł wzrok i spojrzał wróżowi w twarz. A oczy Terry ma nadspodziewanie piękne, intensywne, złotobrązowe, okolone gęstymi, długimi rzęsami. Nigdy przedtem tego nie zauważyłam! Zdałam sobie sprawę, że nigdy nie myślałam o Terrym jako... o mężczyźnie. Po tym uścisku dłoni Bellefleur wyglądał na nieco przestraszonego. A wiedziałam, że kiedy przychodzi mu się mierzyć z czymś, z czym nie miał do czynienia na co dzień, zwykle reaguje strasznie; nie sposób było jedynie przewidzieć stopnia intensywności reakcji. Na szczęście, w chwili obecnej Terry wydawał się bardziej zaintrygowany niż przerażony czy rozzłoszczony. - Ach, chciałbyś, żebym obejrzał go teraz? - spytał. Mam parę wolnych godzin.

- Byłoby cudownie - odparował Claude. - Chcę wziąć prysznic, i to gorący. - Uśmiechnął się do Terry'ego. - Hej, facet, nie jestem gejem - obruszył się Bellefleur. Kuzyn zrobił minę, która była... bezcenna. Nigdy wcześniej nie widziałam go tak zakłopotanego. - Dzięki, Terry, naprawdę to doceniam - powtórzyłam szybko. - Claude ma klucz i wpuści cię do środka. Jeśli będziesz musiał kupić jakieś części, po prostu daj mi później rachunki. Wiesz, że jestem wypłacalna. Może będę musiała przenieść część wkładu z rachunku oszczędnościowego na bieżący, ale nadal miałam kwotę, którą nazywałam moimi „wampirzymi pieniędzmi", bezpiecznie ulokowaną w banku. A pan Cataliades na pewno przyśle mi niedługo czek na sumkę, którą pozostawiła mi biedna Claudine. Za każdym razem, gdy myślałam o tych pieniądzach, czułam ulgę. Wcześniej nieraz stawałam u progu ubóstwa - tak wiele razy, że niemal się do tego przyzwyczaiłam, toteż świadomość, że posiadam pieniądze, które mogę trzymać w banku, naprawdę ogromnie mnie uspokajała. Terry skinął głową, a potem wyszedł tylnymi drzwiami i zapewne skierował się do swojego pikapa. Posłałam kuzynowi gniewne spojrzenie. - Ten mężczyzna jest bardzo kruchy - uprzedziłam. - Źle przeżył wojnę. Po prostu o tym pamiętaj. Na twarzy Claude'a wykwitły lekkie rumieńce. - Będę o tym pamiętał - zapewnił mnie. - Sam bywałem na wojnach. Cmoknął mnie pośpiesznie w policzek, chcąc pokazać, że nawet jeśli wcześniej jego duma ucierpiała, już się z tego otrząsnął. Wiedziałam, że każda kobieta w barze odczuwa w tym momencie zazdrość.

- Przypuszczam, że zanim wrócisz do domu, wyjadę już do Monroe. Dzięki, kuzynko. Kiedy Claude wyszedł, Sam stanął obok mnie. - Elvis opuścił budynek - obwieścił oschle. - Nie, nie widziałam go od jakiegoś czasu - oznajmiłam stanowczo, jawnie skupiona na czymś innym. Po sekundzie otrząsnęłam się. - Och, wybacz, Sam. Claude jest jedyny w swoim rodzaju, nieprawdaż? - Nie widziałem od jakiegoś czasu Claudine. A jest taka zabawna - odparł Sam. - Claude wydaje się... bardziej typowym przedstawicielem rasy wróżek - dokończył pytającym tonem. - Nie będziemy już widywali Claudine - wyjaśniłam. - O ile wiem, nie zobaczymy już żadnej innej wróżki poza Claude'em. Drzwi są zamknięte. Jakkolwiek to działa... Chociaż podobno jedna czy dwie z tych istot nadal czają się wokół mojego domu. - O wielu sprawach mi nie powiedziałaś - rzucił. - Musimy nadrobić te zaległości - zgodziłam się. - Może dziś wieczorem? Gdy skończysz pracę? Terry ma wrócić i naprawić parę rzeczy, trochę się tego nagromadziło, ale za barem stanie wtedy Kennedy. - Wyglądał nagle na nieco zmartwionego. - Mam nadzieję, że Claude nie będzie się po raz drugi przystawiał do naszego Bellefleura. Claude ma o sobie mniemanie wielkie jak stodoła, a Terry jest taki... Nigdy nie wiadomo, jak zareaguje. - Terry jest dorosłym facetem - przypomniałam Merlotte'owi. Przy okazji, naturalnie, próbowałam rozproszyć własne wątpliwości. - Obaj są dorośli. - Claude w ogóle nie jest facetem - zauważył mój szef. Chociaż jest płci męskiej. Poczułam zatem olbrzymią ulgę, gdy mniej więcej godzinę później zauważyłam, że Terry Bellefleur wrócił.

Zachowywał się całkowicie normalnie i nie wydawał się ani wytrącony z równowagi, ani zagniewany, ani nic. Zawsze starałam się trzymać z dala od jego myśli, ponieważ uważałam, że jego umysł może się okazać miejscem naprawdę zatrważającym. Terry radzi sobie dobrze, póki w danym momencie koncentruje się tylko na jednej rzeczy. Dużo myśli o swoich psach. Zatrzymał jednego ze szczeniaków z ostatniego miotu swojej suki i teraz szkolił malucha. (A powiem wam, że gdyby ktoś potrafił nauczyć psa czytać, tym kimś na pewno byłby Terry). Gdy Bellefleur naprawił poluzowaną gałkę u drzwi prowadzących do biura Sama, usiadł przy jednym z moich stolików i zamówił sałatkę oraz dzbanek słodzonej herbaty mrożonej. Przyjęłam jego zamówienie, a wtedy bez słowa wręczył mi rachunek. Musiał kupić nowy element do bojlera. - Teraz wszystko jest dobrze zamocowane - dodał. - Twój kuzyn mógł sobie wziąć gorący prysznic. - Dzięki, Terry - ucieszyłam się. - Dam ci coś za twój czas i pracę. - Nie ma problemu - odparł Terry. - Twój kuzyn już się tym zajął. - Zwrócił ponownie uwagę na czasopismo, które przyniósł sobie na czas oczekiwania na posiłek. Był to egzemplarz „Polowania i łowienia ryb w Luizjanie". Wypisałam zatem czek na kwotę, jaką zapłacił za uszkodzoną część, i podałam mu, kiedy przyniosłam jedzenie. Terry kiwnął głową i wsunął czek do kieszeni. Ponieważ Bellefleur nie zawsze jest do naszej dyspozycji, Sam zatrudnił kolejną barmankę, dzięki czemu Terry często miał wolny wieczór. Nowa barmanka, która pracowała w barze od paru tygodni, była naprawdę ładna, choć... duża. Ściśle rzecz biorąc, Kennedy Keyes mierzyła metr osiemdziesiąt, co najmniej; na pewno była wyższa od Merlotte'a. Jej wygląd kojarzył się z tradycyjnymi królowymi piękności: miała długie

do ramion kasztanowe włosy z dyskretnymi blond pasemkami, wielkie piwne oczy, białe i równe zęby, które można by nazwać „erotycznym snem ortodonty", a także idealną cerę. I dziewczyna trzymała się prosto jak strzała. Na dodatek ukończyła psychologię na uniwersytecie w południowym Arkansas. No i jeszcze... odsiedziała wyrok. Sam spytał ją, czy chce tę robotę, kiedy weszła na lunch w dzień po wyjściu z więzienia. Od razu się zgodziła, nawet nie zapytała, co będzie robić. Merlotte dał jej podstawowy poradnik dla barmanów, a Kennedy każdą wolną chwilę poświęcała na jego studiowanie, aż opanowała przepisy na wprost niewiarygodną liczbę drinków. - Sookie! - zawołała teraz takim tonem, jakbyśmy były najlepszymi przyjaciółkami od dzieciństwa. Ale taka już jest ta Kennedy. - Jak się miewasz? - Dobrze, dziękuję ci. A ty? - Jak ryba w wodzie. - Wychyliła się za bar i policzyła napoje bezalkoholowe w lodówce ze szklanym, przezroczystym frontem. - Potrzebujemy kilku puszek A&W powiedziała. - Zaraz przyniosę. Wzięłam od Sama klucze i poszłam do magazynu po piwo korzenne. Znalazłam dwa sześciopaki. - Nie zamierzałam cię po nie wysyłać. Mogłam przynieść sama! - Uśmiechnęła się do mnie, gdy wróciłam. A jej uśmiech jest z gatunku tych nieustannych. - Wysoko sobie cenię twoją pomoc. - Żaden kłopot. - Czy wyglądam na trochę szczuplejszą, Sookie? - spytała pogodnie. Odwróciła się, pokazując mi tyłek, i popatrzyła na mnie przez ramię.

Najwyraźniej nie wstydziła się pobytu w więzieniu, nie potrafiła jednakże zaakceptować faktu, że tam przytyła. Powiedziała, że jedzenie było gówniane, bogate w węglowodany. „Ale wiesz, ja często przejadam emocje i problemy" tłumaczyła kiedyś tonem osoby, która mówi o czymś tragicznym. „A w więzieniu było mnóstwo emocji i mnóstwo problemów". Odkąd wróciła do Bon Temps, strasznie starała się ponownie osiągnąć wymiary królowej piękności. A przecież wciąż była piękna. Po prostu było jej więcej, więcej do patrzenia. - Jesteś wspaniała, jak zawsze - zapewniłam ją. Rozejrzałam się za Dannym Prideaux. Sam poprosił Danny'ego, żeby przychodził, ilekroć Kennedy będzie pracowała w nocy. Ten układ miał trwać przez miesiąc, aż Merlotte zyska pewność, że ludzie nie zamierzają oszukiwać Kennedy. - Wiesz - oznajmiła, interpretując moje spojrzenie. Potrafię sobie radzić sama. Wszyscy w Bon Temps zdawali sobie sprawę z tego, że Kennedy potrafi radzić sobie sama, i na tym właśnie polegał problem. Jej reputacja mogłaby stanowić wyzwanie dla pewnych mężczyzn (pewnych mężczyzn, którzy są dupkami). - Wiem, że potrafisz - przyznałam łagodnie. Danny Prideaux był tylko na wszelki wypadek. W tej właśnie chwili wszedł. Był wyższy od Kennedy o kilka centymetrów i wydawał się przedstawicielem mieszanki ras, których nie potrafiłabym wymienić. Miał intensywnie oliwkową skórę, krótkie kasztanowe włosy i szeroką twarz. Jakiś miesiąc temu zakończył służbę wojskową i jeszcze nie wymyślił, co chce dalej robić w życiu. Pracował jedynie na pół etatu w hurtowni części budowlanych. Przez kilka nocy

tygodniowo chętnie dorabiał w „Merlotcie" jako bramkarz, szczególnie że mógł przez cały czas patrzeć na Kennedy. Sam opuścił swoje biuro, chcąc się pożegnać i zamienić słówko z Kennedy na temat klienta, którego czek został odrzucony, a potem ja i mój szef wyszliśmy tylnymi drzwiami. - Pojedźmy do „Crawdad Diner" - zaproponował Sam. Zgodziłam się natychmiast. Chodziło o starą restaurację tuż przy placu, na którym stał budynek administracji hrabstwa. Jak wszystkie przybytki znajdujące się w okolicy placu, który stanowił najstarszą część Bon Temps, lokal miał swoją historię. Pierwszymi właścicielami restauracji byli Perdita i Crawdad Jonesowie. Otworzyli ją w latach czterdziestych dwudziestego wieku. Kiedy Perdita przeszła na emeryturę, sprzedała lokal mężowi Charlsie Tooten, Ralphowi, który postanowił właśnie zrezygnować z pracy w przetwórni drobiu. Umowa była taka, że Perdita przekaże Ralphowi wszystkie swoje przepisy, o ile on zgodzi się zatrzymać nazwę „Crawdad Diner". Ralph cierpiał na artretyzm i w pewnym momencie musiał wycofać się z interesu, toteż - z tym samym zastrzeżeniem - sprzedał restaurację Pinkie Arnett. Dzięki tej dbałości o szczegóły kolejne pokolenia mieszkańców naszego miasteczka mogły zjeść tu najlepszy w całym stanie deser na bazie czerstwego chleba, a spadkobiercy Perdity i Crawdada Jonesów puchli z dumy. Opowiedziałam Merlotte'owi ten fragment lokalnej historii, gdy już zamówiliśmy wiejskie smażone befsztyki z zieloną fasolką i ryżem. - Dzięki Bogu, że Pinkie dostała przepis na ten deser odparł mój szef. - A w sezonie z kolei mam ochotę przychodzić tutaj co drugi wieczór na smażone zielone pomidory. Jak ci się mieszka z kuzynem? - zmienił nagle temat, wyciskając do herbaty sok z plasterka cytryny.

- Właściwie jeszcze nie do końca wiem. Claude właściwie tylko przywiózł trochę rzeczy i tyle go widziałam. Rzadko na siebie wpadamy. - Widziałaś kiedyś, jak wykonuje ten... striptiz? - spytał i roześmiał się. - To znaczy... w pracy oczywiście, w barze? Ja na pewno nie byłbym w stanie zrobić czegoś takiego na scenie na oczach tylu gapiących się osób. W sensie fizycznym Samowi nic nie można było zarzucić. Widziałam go nagiego, kiedy zmieniał się z formy zmiennokształtnej w ludzką. I wyglądał... mniam, mniam! - Nie, zawsze planowałam pójść obejrzeć te popisy z Amelią, lecz odkąd czarownica wróciła do Nowego Orleanu, jakoś nigdy nie miałam nastroju na jazdę do klubu i oglądanie takich rzeczy. Powinieneś spytać Claude'a, czy nie zatrudniłby cię u siebie w twoje wolne noce - dorzuciłam, szczerząc zęby. - O tak, jasne - odburknął z sarkazmem, wyglądał jednak na zadowolonego. Rozmawialiśmy przez chwilę o odjeździe Amelii, a później wypytałam Merlotte'a o jego rodzinę w Teksasie. - Mama otrzymała rozwód - odrzekł. - Ojczym naturalnie nadal przebywa w więzieniu. Jest tam od kilku miesięcy, czyli od wieczoru, kiedy do niej strzelił, i nie widziała go od tamtego czasu. Domyślam się, że teraz główną różnicę stanowią dla niej kwestie finansowe. Mama dostaje emeryturę wojskową po moim ojcu, ale nie wie, czy kiedy skończy się lato, praca w szkole będzie na nią czekała. Gdy mama trafiła do szpitala po postrzale, szkoła zatrudniła zastępczynię na resztę roku szkolnego, a teraz debatują, czy przyjąć mamę z powrotem. Matka Sama, zanim została postrzelona, była sekretarką w szkole podstawowej. Nie wszyscy chcą pracować w jednym biurze z kobietą, która czasem przemienia się w zwierzę, chociaż mają przecież do czynienia z wciąż tą samą osobą co

wcześniej. Myśląc o podejściu niektórych ludzi czułam po prostu konsternację. Kelnerka przyniosła nasze talerze i kosz z bułkami. Westchnęłam na myśl o rozkoszach podniebienia. Dużo przyjemniej jest jeść w lokalu niż gotować dla siebie w domu. - Jakieś nowiny w sprawie ślubu Craiga? - spytałam, kiedy zdołałam się oderwać od wiejskiego befsztyka. - Skończyli nauki przedmałżeńskie - odparł, wzruszając ramionami. - Teraz jej rodzice każą im się udać na konsultacje genetyczne, cokolwiek to jest. - Cóż za szalony pomysł! - Niektórzy ludzie uważają każdą inność za wcielone zło jęknął Sam, kiedy smarował masłem drugą bułkę. - A przecież Craig w ogóle nie jest w stanie się przemieniać. Wiedziałam o tym - tylko Sam, pierworodny potomek pary zmiennokształtnych czystej krwi, czuł zew księżyca. - Przykro mi. Rozumiem, że ta sytuacja jest trudna dla wszystkich członków twojej rodziny. Merlotte kiwnął głową. - Moja siostra Mindy dość dobrze wszystko zniosła. Gdy byłem u nich ostatnio, pozwoliła mi się nawet bawić ze swoimi dziećmi. Zamierzam też pojechać do Teksasu na Czwartego Lipca. W jej mieście odbędzie się duży pokaz fajerwerków i wybiera się cała nasza rodzina. Sądzę, że bardzo mi się to spodoba. Posłałam mu uśmiech. „Mają szczęście, że Sam należy do ich rodziny" - oto co sobie pomyślałam. - Twoja siostra na pewno jest inteligentną kobietą zauważyłam. Zjadłam duży kęs smażonego befsztyka z mlecznym sosem pieczeniowym. Jedzenie było boskie. Merlotte tylko się roześmiał.

- Słuchaj, skoro rozmawiamy na tematy rodzinne... zaczął. - Jesteś gotowa powiedzieć mi, jak się naprawdę czujesz? Wspomniałaś o pradziadku i o tym, co się zdarzyło. Czy twoje rany się zagoiły? Nie myśl, że oczekuję od ciebie dokładnej relacji ze wszystkiego, co się dzieje w twoim życiu. Ale wiesz, że niepokoję się o ciebie. Przez chwilę naprawdę się wahałam, uznałam jednak, że nie stanie się nic złego, jeśli pokrótce streszczę Samowi ubiegły tydzień. - I JB pomagał mi jako fizykoterapeuta - dodałam na koniec. - Chodzisz, jakby nic ci się nie przytrafiło. No, chyba że się zmęczysz - zauważył. - Mam trochę problemów z lewym udem, gdzie ciało zostało wprost... Och, okej, nie wchodźmy w szczegóły. Opuściłam głowę i przez kilka minut wpatrywałam się w serwetkę. - Odrośnie - zapewniłam Merlotte'a. - Większość. Zostanie coś w rodzaju... wgłębienia. Mam też trochę blizn, ale nie są jakieś straszne. Ericowi chyba nie przeszkadzają. Cóż, przecież Northmanowi również pozostało parę szram z czasów, gdy był człowiekiem, chociaż nie były zbyt widoczne na tle jego niemal białej skóry. - Więc, hmm, radzisz sobie z tym? - Czasami dręczą mnie koszmary - zwierzyłam się. - I przytrafiają mi się chwile paniki. Ale nie rozmawiajmy już o tym. - Uśmiechnęłam się do niego, siląc się na najbardziej pogodny z uśmiechów. - Popatrz na nas po tych wszystkich latach. Ja mieszkam z wróżem, mam chłopaka wampira, a ty spotykasz się z wilkołaczycą, która rozwala współplemieńcom czaszki. Czy tego pierwszego dnia, gdy rozpoczęłam pracę w „Merlotcie" przemknęłoby nam przez myśl, że powiemy coś takiego?

Sam pochylił się i na moment położył dłoń na mojej. W tej samej chwili do naszego stolika podeszła właścicielka lokalu, Pinkie, i spytała, jak nam smakuje jedzenie. Wskazałam na swój niemal pusty talerz. - Myślę, że trudno ukryć, jak bardzo mi smakuje oświadczyłam z uśmiechem. Właścicielka się rozpromieniła. Pinkie jest dużą kobietą, która bez wątpienia uwielbia gotować. Teraz jednak weszli nowi gości i poszła wskazać im miejsca. Merlotte zabrał rękę i wrócił do posiłku. - Żałuję, że... - zaczął, po czym umilkł. Przeczesał palcami rudozłote włosy. Ponieważ przyciął je krótko, wyglądały na łatwiejsze do ujarzmienia, jednak tylko... dopóki Sam ich nie zmierzwił. Gdy odłożył widelec, zauważyłam, że i z jego talerza zniknęło prawie wszystko. - Czego żałujesz? - spytałam. Większość ludzi bałabym się prosić o odpowiedź na takie pytanie. My dwoje jednakże przyjaźnimy się od lat. - Żałuję, że nie możesz znaleźć szczęścia z kimś innym powiedział. - Wiem, wiem... To nie jest moja sprawa. I widzę, że Eric naprawdę o ciebie dba, tak jak na to zasługujesz. - Dba, wierz mi - zapewniłam go. - Jest dobry i byłabym naprawdę niewdzięczna, gdybym nie czuła się z tego powodu szczęśliwa. Kochamy się... - Wzruszyłam ramionami. Nie miałam ochoty kontynuować tego tematu. Sam skinął głową, chociaż lekko kpiąca mina sugerowała mi (nawet nie musiałam wsłuchiwać się w myśli mojego szefa), że Merlotte nie uważa Erica za osobnika wiele wartego. Cieszyłam się, że nie słyszę wszystkich jego myśli jasno i wyraźnie. Przemknęło mi przez głowę, że moim zdaniem Jannalynn jest również niewłaściwą osobą dla niego. Sam nie potrzebował tego rodzaju kobiety, okrutnej i dzikiej,

zapatrzonej w przywódcę stada. Potrzebował raczej takiej, która uzna go za najwspanialszego faceta na świecie. Ale oczywiście wcale mu tego wszystkiego nie powiedziałam. Nie możecie mi zarzucić, że jestem nietaktowna, prawda? Okropnie mnie za to kusiło, żeby opowiedzieć Merlotte'owi o tym, co się stało poprzedniej nocy. Ale po prostu nie mogłam. Nie chciałam wciągać go w sprawy wampirze. Nikt nie potrzebuje takich gównianych informacji! Niemniej jednak, przez cały dzień martwiłam się o skutki tych nocnych zdarzeń. Podczas gdy Sam płacił swoją połowę rachunku, zadzwonił mój telefon komórkowy. Popatrzyłam na wyświetlacz. Dzwoniła Pam. Serce podskoczyło mi do gardła. Natychmiast wybiegłam przed restaurację. - Co jest? - spytałam niespokojnym głosem, który oddawał moje uczucia. - Ja ciebie również witam. - Pam, co się stało?! Nie miałam nastroju na dowcipy. - Bruno i Corinna nie zjawili się dziś w pracy w Nowym Orleanie - obwieściła poważnym tonem. - Victor nie zadzwonił tutaj, ponieważ, ma się rozumieć, nie istnieje żaden dobry powód, dla którego ta para miałaby się zjawić u nas. - Znaleziono samochód? - Jeszcze nie. Jestem pewna, że funkcjonariusze drogówki zostawią dziś upomnienie, w którym poproszą właściciela o usunięcie pojazdu. Wydaje mi się, że tak zwykle robią. - Tak, zgadza się. - Nikt nie znajdzie żadnych ciał. Nie będzie nawet żadnych śladów, szczególnie po ulewie z ubiegłej nocy dodała bardzo z siebie zadowolona. - Nikt nie zdoła przypisać nam winy za to zdarzenie.

Stałam z telefonem przy uchu na pustym chodniku w moim miasteczku, ledwie kilka metrów od latarni ulicznej, i muszę wam powiedzieć, że niewiele pamiętam momentów, w których czułabym się bardziej samotna. - Żałuję, że to nie był Victor - oznajmiłam z głębi serca. - Chcesz zabić kogoś jeszcze? - spytała Pam trochę zaskoczona. - Nie, nie, chcę, żeby to się skończyło! Chcę, żeby wszystko było w porządku. W ogóle nie chcę już nikogo więcej zabijać. - W tym momencie Sam wyszedł za mną z restauracji i usłyszał mój zdesperowany ton. Poczułam, że kładzie mi dłoń na ramieniu. - Muszę kończyć, Pam. Informuj mnie na bieżąco. Zamknęłam telefon i odwróciłam się do Merlotte'a. Wyglądał na zakłopotanego. Światło padające z latarni rzucało głębokie cienie na jego twarz. - Masz kłopoty - podsumował. Mogłam jedynie milczeć. - Wiem, że nie możesz o tym rozmawiać, ale jeśli kiedykolwiek poczujesz, że powinnaś coś omówić, wiesz gdzie mnie szukać - dodał. - Tak samo ty - odparłam, ponieważ wyobraziłam sobie, że skoro Sam spotyka się z taką dziewczyną jak Jannalynn, łatwo może znaleźć się w równie kiepskiej sytuacji, jak ja teraz.

ROZDZIAŁ PIĄTY Telefon zadzwonił akurat, kiedy brałam prysznic w piątek rano. Jako że mam sekretarkę automatyczną, zignorowałam dzwonek. Sięgając z zamkniętymi oczyma po ręcznik, poczułam, jak ktoś wciska mi go w dłoń. Gwałtownie sapnąwszy, otworzyłam oczy i zobaczyłam Claude a. Stał tam, całkiem nagi. - Telefon do ciebie - oznajmił i podał mi przenośną słuchawkę z kuchni. Odszedł. Mechanicznie przyłożyłam telefon do ucha. - Halo? - spytałam słabym głosem. Nie wiedziałam, o czym myśleć najpierw: że widziałam Claude'a nagiego? Ze Claude widział mnie nagą? Albo że jesteśmy spokrewnieni i nadzy w tym samym pomieszczeniu? - Sookie? Zabawnie mówisz - usłyszałam znajomy męski głos. - Och, jestem tylko zaskoczona - odparłam. Przepraszam... a kto mówi? Mężczyzna roześmiał się i był to dźwięk ciepły i przyjazny. - Remy Savoy, ojciec Huntera - odrzekł. Remy jest eksmężem mojej zmarłej kuzynki Hadley. Ich syna, Huntera, i mnie coś łączyło; w dodatku powinniśmy ten układ stosownie intensywnie zgłębić. Zamierzałam wcześniej zadzwonić do Remy'ego i zorganizować spotkanie z małym Hunterem, toteż szybko złajałam się w myślach za odwlekanie tej sprawy. - Och, mam nadzieję, że dzwonisz, żeby mi powiedzieć, że mogę spotkać się z Hunterem w ten weekend? - wydukałam pośpiesznie. - Muszę pracować w niedzielę po południu, ale mam wolną sobotę. To znaczy, jutro.

- To cudownie! Miałem właśnie zamiar zapytać, czy mogę go przywieźć do ciebie dzisiaj wieczorem. I może mógłby spędzić u ciebie noc. Hmm, to był długi czas na spotkanie z dzieckiem, którego nie znałam; i, co ważniejsze, dzieckiem, które nie znało mnie. - Remy, masz jakieś szczególne plany... albo coś? - Tak. Wczoraj zmarła siostra mojego ojca i na jutro rano zaplanowano pogrzeb. O dziesiątej. Ale ciało zmarłej zostanie wystawione w domu pogrzebowym dzisiaj wieczorem. Nienawidzę zabierać Huntera na pogrzeby i ostatnie pożegnania, zwłaszcza... zważywszy jego, no wiesz... problem. Ta sytuacja mogłaby być dla niego dość trudna. Rozumiesz, jak to jest.... Nigdy nie mogę mieć pewności, co maluch powie. - Doskonale cię rozumiem. - Bo tak było. Przebywanie z telepatą w wieku przedszkolnym bywa trudne. Moi rodzice mogliby sporo powiedzieć na temat kłopotliwego położenia, w jakim znalazł się Remy. - Ile Hunter ma teraz lat? - Pięć, dopiero co obchodził urodziny. Martwiłem się o przyjęcie urodzinowe, ale na szczęście, wszystko świetnie się udało. Odetchnęłam głęboko. Obiecałam wcześniej byłemu mężowi kuzynki, że pomogę mu z Hunterem. - Dobrze zatem, może u mnie spędzić jedną noc. - Dzięki! To znaczy, naprawdę, naprawdę ci dziękuję. Przywiozę go dziś po pracy. Może być? Bylibyśmy u ciebie gdzieś tak około siedemnastej trzydzieści. Wychodzę zwykle z baru między godziną siedemnastą a osiemnastą, zależnie od tego, czy moja następczyni zjawia się na czas i jak duży ruch panuje w moim rewirze. Podałam Remy'emu numer mojego telefonu komórkowego. - Jeśli nie będzie mnie jeszcze w domu, zadzwoń na komórkę. Wrócę najszybciej, jak się da. Co on lubi jeść?

Przez kilka minut rozmawialiśmy o sprawach związanych z dniem Huntera, a potem się rozłączyłam. Do tego czasu już wyschłam, jedynie włosy zwisały mi w wilgotnych strąkach. Podsuszyłam je, po czym opuściłam łazienkę, postanawiając porozmawiać z Claude'em, kiedy będę już bezpiecznie ubrana w strój do pracy. - Claude! - zawołałam w końcu z dołu, zadzierając głowę. - Tak? - Jego głos brzmiał całkowicie beztrosko. - Zejdź tu, proszę, do mnie! Ukazał się na szczycie schodów, w ręku trzymał szczotkę do włosów. - Tak, kuzynko? - Claude, sekretarka automatyczna nagrywa rozmowy telefoniczne. I, proszę, nie wchodź do mojego pokoju bez pukania, a zwłaszcza nie wchodź bez pukania do mojej łazienki! Postanowiłam, że od tej pory na pewno zacznę używać zamknięcia w łazience, chociaż nie pamiętałam, żebym zrobiła to wcześniej chociaż raz. - Jesteś pruderyjna? - Wydawał się autentycznie ciekaw. - Nie! - odparłam, po sekundzie jednak poprawiłam się: Ale może w porównaniu z tobą, tak, jestem! Cenię sobie prywatność. Chcę sama decydować, kto będzie mnie oglądał nagą, a kto nie. Rozumiesz, co mówię? - Tak. Obiektywnie rzecz biorąc, masz piękne piersi. Poczułam obawę, że za chwilę może wybuchnąć mi coś w głowie. - Nie spodziewałam się tego, kiedy pozwoliłam ci u siebie zamieszkać. Przecież lubisz mężczyzn. - O tak, stanowczo wolę mężczyzn. Potrafię jednak docenić piękno. Nieobce mi są również doświadczenia z dziewczynami.

- Gdybym o tym wiedziała, prawdopodobnie nie pozwoliłabym ci się tutaj zatrzymać - jęknęłam. Claude wzruszył ramionami, jak gdyby chciał powiedzieć: „Czy więc ukrycie tej informacji przed tobą nie było inteligentnym posunięciem?". - Słuchaj... - podjęłam temat, po czym przerwałam, ponieważ byłam naprawdę wstrząśnięta. Niezależnie od okoliczności, widok gołego Claude'a... No cóż, waszą pierwszą reakcją również nie byłby gniew. - Zamierzam powiedzieć ci kilka rzeczy i chcę, żebyś potraktował mnie serio. Claude czekał ze szczotką w ręku, wyglądając jak uosobienie uprzejmości i pilności. - Po pierwsze, mam chłopaka, który jest wampirem, i nie interesuje mnie zdradzanie go... a określenie „zdrada" według mnie obejmuje także oglądanie innych facetów nagich... w mojej łazience. Jeśli nie umiesz tego uszanować, będziesz musiał odejść, nawet jeśli przepłaczesz całą drogę do domu. Po drugie, będzie ktoś u mnie dziś na noc, mały chłopiec, którym muszę się zaopiekować, i lepiej dobrze się przy nim zachowuj. Rozumiesz, co do ciebie mówię? - Żadnej nagości, być miłym dla ludzkiego dziecka. - Dokładnie tak. - Czy to twoje dziecko? - Gdyby było moje, na pewno bym je wychowywała! Wierz mi, możesz postawić na to każdą kwotę. To syn Hadley, która była moją kuzynką, córką cioci Lindy. Była też, hmm, przyjaciółką Sophie - Anne, czyli poprzedniej królowej. Rozumiesz? Hadley została ostatecznie wampirzycą. Huntera urodziła oczywiście wcześniej, zanim spotkało ją to wszystko. Chłopca wychowuje obecnie jego ojciec...

Zadałam sobie pytanie, czy Claude jest spokrewniony z Hadley. Tak, oczywiście, jest więc również krewnym Huntera. Natychmiast zwróciłam jego uwagę na ten szczegół. - Lubię dzieci - oznajmił. - Będę się dobrze zachowywał. I wybacz, że cię zdenerwowałem. Silił się na skruszony ton. - Zabawne, nie wyglądasz, jakbyś przepraszał. Wcale, ale to wcale. - Łkam i szlocham wewnątrz - odparł z niegodziwym uśmieszkiem. - Och, na litość boską - mruknęłam, odwracając się, by dokończyć toaletę w łazience, sama i przez nikogo nieobserwowana. Do czasu, aż wyruszyłam do pracy, uspokoiłam się już. Pomyślałam, że Claude w ciągu swego życia widział prawdopodobnie milion ludzi nago. Większość nadnaturalnych nie uważa nagości za coś szczególnego. Fakt, że Claude i ja jesteśmy dalekimi krewnymi - mój pradziadek był jego dziadkiem - niczego dla niego nie zmieniał; właściwie, coś takiego nie robiłoby różnicy bardzo wielu nadnaturalnym. „No dobra" - powiedziałam sobie twardo - „nic takiego się przecież nie stało". Kiedy znalazłam w pracy wolną chwilę, zadzwoniłam na komórkę Erica i nagrałam się, mówiąc, że będę się dziś wieczorem i w nocy zajmować pewnym dzieckiem. - Jeśli możesz przyjść, wspaniale, ale chciałam, żebyś wiedział z góry, że ktoś jeszcze będzie u mnie w domu powiedziałam skrzynce głosowej, myśląc, że Hunter jest dość skuteczny jako przyzwoitka. Potem zastanowiłam się nad sprawą mojego nowego lokatora z piętra. - Poza tym dodałam - zapomniałam ci powiedzieć coś ważnego tamtej

nocy, i to ci się prawdopodobnie nieszczególnie spodoba. No i tęsknię za tobą. W tym momencie rozległo się kliknięcie. Czas na moją wiadomość się skończył. No cóż... to dobrze. Lepiej nie wnikać, co jeszcze mogłabym powiedzieć. Tropicielka Heidi również miała przybyć do Bon Temps dzisiejszego wieczoru. Odnosiłam wrażenie, że od chwili, gdy Eric postanowił mi ją przysłać, aby sprawdziła moje ziemie, minął rok. Kiedy pomyślałam o jej przyjeździe, trochę się zmartwiłam. Skoro Remy uważał, że Hunter nie powinien brać udziału w pogrzebie, co by powiedział, wiedząc, kto jeszcze ma wpaść do mojego domu? Czy jestem nieodpowiedzialna? Czy narażę dziecko na niebezpieczeństwo? Nie, paranoją byłoby tak sądzić. Heidi przybywała, ponieważ miała powęszyć w moim lesie. I tyle. Porzuciłam bezsensowne dumania do czasu, aż zacznę się przygotowywać do wyjścia z „Merlotte'a". Kennedy zjawiła się, by dziś ponownie objąć stanowisko za barem, ponieważ Sam planował zabrać wilkołaczycę Jannalynn do kasyna w Shreveport, a później gdzieś na kolację. Miałam nadzieję, że Jannalynn jest naprawdę dobra dla mojego szefa, bo zasłużył na miłą dziewczynę. Kennedy wyginała się właśnie przed lustrem za barem, próbując ocenić, czy schudła. Zerknęłam na własne uda. Taka Jannalynn na przykład jest naprawdę, naprawdę szczupła. Cóż, nazwałabym ją wręcz chudą. Jeśli chodzi o biust, Bóg hojnie mnie obdarował, natomiast Jannalynn była posiadaczką małych piersi w kształcie moreli, które podkreślała obcisłymi topami bez ramiączek i bezrękawnikami, pod które nie wkładała stanika. Przypomniały mi się też jej fantastyczne buty, którymi

dodawała sobie prezencji (i wzrostu). Ja nosiłam kedsy. Westchnęłam. - Przyjemnej nocy! - pożegnała mnie wesoło Kennedy. Wyprostowałam ramiona, uśmiechnęłam się, uniosłam rękę i poruszyłam palcami na pożegnanie. Większość ludzi uważa, że wielki uśmiech i dobre maniery Kennedy są na pewno tylko na pokaz. Ja jednak wiem, że dziewczyna jest szczera. Przed konkursem piękności przeszła niezłą szkołę, gdzie uczono ją stale okazywać pogodę ducha i dla każdego mieć dobre słowo. Jedno musiałam jej przyznać: Danny Prideaux w ogóle jej nie peszył, a wiedziałam, że większość dziewczyn by denerwował. Danny ego z kolei bowiem tak wychowano, że stale oczekiwał od świata wszystkiego co najgorsze, uważał zatem, że każdego potencjalnego wroga powinien atakować pierwszy. Teraz również podniósł rękę i dołączył się do pożegnania ze strony Kennedy. Miał przed sobą colę, ponieważ na służbie nie ma zwyczaju pić alkoholu. Zazwyczaj wydawał się zadowolony, że może pograć na Nintendo DS w Mario Kart, albo po prostu siedział przy barze i obserwował Kennedy przy pracy. Z drugiej strony, wielu mężczyzn zachowałoby się bez wątpienia nerwowo, gdyby kazano im pracować z Kennedy, ponieważ dziewczynę skazano za zabójstwo czy też raczej za nieumyślne spowodowanie śmierci. Niektórym kobietom z pewnością w jej towarzystwie również by się trzęsły nogi. Ja jednak nie mam z tym żadnego problemu. Ucieszyłam się, że nasz szef dał jej drugą szansę. Nie znaczy to oczywiście, że aprobuję zabójstwa, ale niektóre osoby same się proszą o śmierć, czyż nie? Przecież sama przez to przeszłam, więc musiałam się do tego przyznać, choćby przed sobą - wiem, co czuję. Dotarłam do domu jakieś pięć minut przed przybyciem Remy'ego i Huntera. Czasu wystarczyło mi jedynie na zdjęcie

i wrzucenie do kosza na brudną bieliznę stroju roboczego oraz włożenie szortów i podkoszulka z krótkim rękawem. Wtedy Remy zastukał do drzwi frontowych. Popatrzyłam przez wizjer, zgodnie z zasadą, że lepiej być ostrożną niż potem żałować, po czym otworzyłam drzwi. - Witaj, Remy! Remy jest dość przystojnym mężczyzną tuż po trzydziestce i ma gęste jasnokasztanowe włosy. Dziś włożył strój odpowiedni na wieczorne pożegnanie zmarłego w domu pogrzebowym: spodnie khaki, elegancką koszulę w białe i brązowe paski, a na nogach miał wypolerowane mokasyny. Miałam wrażenie, że lepiej by się czuł w koszuli flanelowej i dżinsach, które miał na sobie w dniu mojej pierwszej wizyty w jego domu. Popatrzyłam na jego syna. Od czasu, gdy go ostatnio widziałam, Hunter urósł kilka centymetrów. Chłopiec ma ciemne włosy i oczy jak jego matka, Hadley, trudno jednak powiedzieć, do kogo z nich będzie podobny, kiedy dorośnie; obecnie było na to za wcześnie. Kucnęłam i przesłałam mu wiadomość: „Cześć, Hunter". Głośno nic nie powiedziałam, za to uśmiechnęłam się do malca. Hunter prawie zapomniał o naszym pierwszym spotkaniu. Teraz jego twarz wyraźnie się rozjaśniła. „Ciocia Sookie!" - odpowiedział mi w ten sam sposób. Wyczułam, że jest zadowolony i podniecony. - Mam nową ciężarówkę - odezwał się na głos, a ja się roześmiałam. - Pokażesz mi? Wejdźcie, proszę, i usiądźcie. - Dzięki, Sookie - odparł Remy. - Tato, czy ja naprawdę wyglądam jak moja mama? spytał Hunter. - Dlaczego? - Mężczyzna był zdumiony.

- Tak twierdzi ciocia Sookie. Remy zdążył się już przyzwyczaić do tego typu zaskakujących pytań, wiedział też, że z czasem sytuacja jedynie się pogorszy. - Tak, wyglądasz jak twoja mama, a ona była bardzo ładna - powiedział synowi. - Masz szczęście. - Nie chcę wyglądać jak dziewczyna - odburknął niepewnie chłopczyk. „Nie wyglądasz" - zapewniłam go. - Ani trochę - dodałam głośno. - Hunterze, twój pokój będzie tutaj. - Wskazałam otwarte drzwi. - Gdy byłam dzieckiem, też w nim sypiałam - dorzuciłam. Hunter rozejrzał się po pomieszczeniu z uwagą i ostrożnie. Na szczęście, niskie łóżko z białą narzutą, stare meble i wytarty dywanik przy łóżku mogły wydać mu się jedynie przytulne i domowe. - Gdzie ty będziesz? - spytał. - O tutaj, po drugiej stronie korytarza - odrzekłam, otwierając drzwi do mojego pokoju. - Wystarczy, że zawołasz, a przybiegnę. Albo, jeśli będziesz się bał w nocy, możesz przyjść spać do mnie. Remy stał nieruchomo i patrzył, jak syn chłonie wszystkie te nowości. Nie wiedziałam, jak często jego mały chłopiec spędza noc z dala od niego; wnosząc z myśli, które wychwytywałam w głowie malucha, niezbyt często. - Łazienka to następne drzwi od twojego pokoju, widzisz? - Wskazałam. Zajrzał tam i stanął z rozdziawionymi ustami, podziwiając staroświecki wystrój. - Wiem, że wygląda inaczej niż twoja łazienka w domu wyjaśniłam w odpowiedzi na jego myśli, które usłyszałam. To stary dom, Hunterze.

Wanny na nóżkach i czarno - białe płytki na pewno rzadko się spotyka w mieszkaniach czynszowych, takich jak ten, w którym Remy i Hunter mieszkają od czasu Katriny. - Co jest na górze? - spytał chłopiec. - No cóż, zatrzymał się tam mój kuzyn. Nie ma go teraz w domu i wróci tak późno, że może nawet go nie spotkasz. Ma na imię Claude. „Mogę tam wejść i się rozejrzeć?". „Może jutro wejdziemy tam razem. Pokażę ci pomieszczenia, do których możesz wchodzić, oraz te, których używa wyłącznie Claude". Uniosłam głowę i stwierdziłam, że Remy spogląda to na Huntera, to na mnie i nie wie: niepokoić się czy martwić, że potrafię rozmawiać z jego synem w sposób dla niego niedostępny. - Remy, wszystko w porządku - zapewniłam go. - Gdy dorosłam, sytuacja stała się dla mnie łatwiejsza. Wiem, że będzie ci ciężko, ale na szczęście Hunter jest bystrym, zdrowym chłopcem. Ma tylko mały... problem, nieco dziwniejszy niż problemy innych dzieci. - Tak, dokładnie tak powinien na to spojrzeć - zgodził się mężczyzna, lecz nie wyglądał na ani trochę mniej zmartwionego. - Chcesz coś do picia? - spytałam, niepewna, co teraz zrobić z Remym. Hunter zadał mi przed chwilą bezgłośnie pytanie, czy może rozpakować swoją torbę, a ja mu odpowiedziałam - w ten sam sposób - że oczywiście. Chłopczyk wyrzucił więc z małego plecaczka na podłogę w sypialni mnóstwo zabawek. - Nie, dziękuję. Będę się zbierał. Poczułam się jakoś nieprzyjemnie, zdałam sobie bowiem sprawę, że wystraszyłam Remy'ego w ten sam sposób, w jaki

jego syn straszył innych ludzi. Ten człowiek potrzebował mojej pomocy i wiedziałam, że uważa mnie za ładną kobietę, równocześnie jednak - miałam tego świadomość przyprawiałam go o gęsią skórkę. - To ostatnie pożegnanie jest w Red Ditch? - spytałam, mając na myśli miejscowość, w której mieszkali Remy i Hunter. Miasteczko Red Ditch leży jakąś godzinę i kwadrans jazdy na południowy wschód od Bon Temps. - Nie, w Homer. Więc kawałek drogi. Jeśli będziesz miała jakieś kłopoty, zadzwoń do mnie na komórkę, a przyjadę po małego i zabiorę go do domu. W przeciwnym razie zostanę na noc w Homer, pójdę na pogrzeb jutro o dziesiątej, później zjem lunch w domu kuzynki i zjawię się po Huntera po południu. Jeśli to ci pasuje. - Poradzimy sobie - oznajmiłam dzielnie, co było z mojej strony zwykłą brawurą. Nie zajmowałam się żadnym dzieckiem, odkąd opiekowałam się malcami mojej przyjaciółki Arlene, czyli od dłuższego czasu. Nie chciałam o nich myśleć; przyjaźnie, które kończą się tak paskudnie, to zawsze smutny temat. Te dzieciaki Arlene prawdopodobnie mnie teraz nienawidzą. - Mam filmy na wideo, które możemy obejrzeć, mam puzzle i inne gry, mam nawet książeczki do kolorowania. - Gdzie? - wtrącił Hunter, rozglądając się po pomieszczeniu, jak gdyby nagle spodziewał się zobaczyć w nim sklep Toys „R" Us. - Pożegnaj się z tatą i pójdziemy ich poszukać powiedziałam. - Pa, tato - rzucił Hunter i pomachał niedbale Remy'emu. Mężczyzna wyglądał na zakłopotanego. - Chcesz mnie uściskać, bohaterze?

Hunter wyciągnął ręce, a Remy podniósł go i zawirował wraz z nim wokół własnej osi. Pięciolatek zachichotał. Mężczyzna uśmiechnął się ponad jego ramieniem. - Mój chłopczyk - jęknął. - Bądź dobry dla cioci Sookie. Nie zapominaj o manierach. Zobaczymy się jutro. To powiedziawszy, postawił syna - Okej - mruknął rzeczowo Hunter. Remy prawdopodobnie oczekiwał większego zamieszania, ponieważ najwyraźniej nigdy nigdzie nie zostawiał Huntera na tak długi okres. Zerknął na mnie i w końcu potrząsnął z uśmiechem głową. Śmiał się z własnego przewrażliwienia, co uznałam za dobrą reakcję. Zastanawiałam się, jak długo potrwa spokojna akceptacja Huntera. Chłopiec zadarł główkę i popatrzył na mnie. - Nic mi nie będzie - oświadczył, a ja zrozumiałam, że ciągle czyta mi w myślach i interpretuje je na swój własny sposób. Chociaż miałam wcześniej takie doświadczenia, były one przefiltrowane przez umysł i wrażliwość osoby dorosłej, z którą przeprowadzałam ten eksperyment. Mieliśmy sporo uciechy, gdy - chcąc zobaczyć, co się wydarzy - połączyliśmy nasze zdolności telepatyczne. Hunter jednakże chłonął wszystko wokół i interpretował moje myśli w sposób typowy dla dziecka w jego wieku. Po uściskaniu syna, Remy niechętnie odszedł. Hunter i ja znaleźliśmy książeczki do kolorowania. Okazało się, że chłopiec bardziej niż cokolwiek innego na świecie lubi zapełniać rysunki kolorem. Posadziłam go zatem przy stole w kuchni i zabrałam się za przygotowanie kolacji. Postanowiłam nie przyrządzać posiłku od podstaw, lecz wybrać coś gotowego, wyobraziłam sobie bowiem, że będzie to wymagało

mniejszego skupienia, a sporo uwagi musiałam poświęcić dziecku. „Lubisz Hamburger Helper?" - spytałam w milczeniu. Hunter spojrzał w górę, a ja pokazałam mu pudełko. „Lubię" - odparł, rozpoznając obrazek, po czym wrócił do scenki z żółwiem i motylem, którą kolorował. Żółw był zielono - brązowy, czyli taki jak w naturze, a dla motyla maluch wybrał fuksję, żółty, niebieski, szmaragdowozielony i... jeszcze nie skończył. Zauważyłam, że celem Huntera nie jest trzymanie się w granicach szkicu. I dobrze. „Kristen czasem przyrządzała Hamburger Helper" wyznał. Kristen była kiedyś dziewczyną Remy'ego. Mąż kuzynki powiedział mi, że on i Kristen zerwali, ponieważ ona nie potrafiła zaakceptować szczególnego daru jego syna. Hunter po prostu ją przerażał, co mnie wcale nie zaskoczyło. Mnie w dzieciństwie dorośli również uważali za kogoś dziwacznego. Mimo że pojmowałam teraz ich argumenty, wtedy ich opinie były dla mnie niezwykle bolesne. „Bała się mnie" - potwierdził Hunter i zapatrzył się na mnie przez sekundę. Potrafiłam zrozumieć jego spojrzenie. „Po prostu nie rozumiała" - wyjaśniłam. „Nie ma wiele osób takich jak my". „Jestem jedynym poza tobą?". „Nie. Znam jeszcze jedną osobę, pewnego młodego mężczyznę, dorosłego. Mieszka w Teksasie". „Nic mu nie jest?". Nie byłam pewna, co chłopiec ma na myśli, zadając takie pytanie, więc wsłuchałam się w jego myśli trochę dłużej. Hunter myślał o swoim ojcu i pewnych innych mężczyznach, których podziwiał - mężczyznach, którzy mieli pracę i żony

albo przyjaciółki, mężczyznach, którzy pracowali. Zwykłych facetów. „Nie, nie, wszystko w porządku" - odparłam. „Znalazł sposób, by zarabiać na swoim darze. Pracuje dla wampirów. Wampirom nie można czytać w myślach". „Naprawdę?" - spytał chłopiec. „Nigdy nie spotkałem żadnego wampira". Rozległ się dzwonek. - Zaraz wracam - powiedziałam i podeszłam do drzwi wejściowych. Spojrzałam przez wizjer. Na progu mojego domu stała młoda wampirzyca - przypuszczalnie tropicielka Heidi. W tym samym momencie zadzwonił mój telefon komórkowy. Wyłowiłam go z kieszeni. - Heidi powinna już tam być - odezwała się Pam. - Czy podeszła do twoich drzwi? - Kasztanowa kitka, niebieskie oczy, wysoka? - Tak. Możesz ją wpuścić. Bardzo w samą porę. Sekundę później otworzyłam drzwi. - Cześć. Wejdź - zagaiłam. - Jestem Sookie Stackhouse. Odsunęłam się. Nie wyciągnęłam do wampirzycy ręki. Wiem, że nieumarli nie ściskają sobie dłoni. Heidi skinęła mi głową i weszła do domu, posyłając na wszystkie strony szybkie spojrzenia, jak gdyby jawne oglądanie otoczenia wydawało jej się niegrzeczne. Hunter od razu wbiegł do salonu, lecz na widok wampirzycy gwałtownie się zatrzymał. Heidi jest wysoka i koścista, i naturalnie nie mogę jej czytać w myślach. A Hunter mógł teraz własnymi zmysłami sprawdzić moją ostatnią uwagę. - Heidi, to mój przyjaciel Hunter - powiedziałam i poczekałam na reakcję chłopca.

Był zauroczony. Próbował czytać naszemu gościowi w myślach, starał się ze wszystkich sił. I efekt, czyli jej „milczenie", zachwycił go. Wampirzyca kucnęła. - Hunterze, ależ z ciebie ładny chłopczyk - oznajmiła ku mojej uldze. Mówiła z akcentem, który skojarzył mi się z Minnesotą. - Zamierzasz zatrzymać się u Sookie na długo? Uśmiechając się, wysunęła zęby, które były jedynie trochę dłuższe i ostrzejsze, niż mamy my, ludzie, pomyślałam jednak, że Hunter może się wystraszyć. On jednak wciąż przypatrywał się wampirzycy z autentyczną fascynacją. „Przyszłaś zjeść z nami kolację?" - spytał ją w myślach. „Mów na głos, bardzo cię proszę, Hunterze" - przesłałam mu. „Ona różni się od znanych ci osób, ale nie jest też taka jak my. Pamiętasz, co ci mówiłam?". Zerknął na mnie, jak gdyby pomyślał ze strachem, że może się na niego gniewam. Uspokoiłam go uśmiechem i pokiwałam głową na zachętę. - Zje pani z nami kolację, panno Heidi? - Nie, nie, dziękuję ci, Hunterze. Zjawiłam się tutaj, ponieważ muszę pójść do lasu i poszukać czegoś, co tam zgubiliśmy. Nie będę wam dłużej przeszkadzać. Szef prosił mnie, żebym przedstawiła się wam, ale teraz zabiorę się już za wykonanie przydzielonego mi zadania. Nie przestawała się uśmiechać do malca. Nagle dostrzegłam problem. Ależ ze mnie idiotka! Jak mogę pomóc chłopcu, jeśli nie zacznę go uczyć? „Nie pozwól, żeby wiedziała o twojej umiejętności słyszenia różnych rzeczy, Hunter" - ostrzegłam. Hunter popatrzył na mnie oczyma zdumiewająco przypominającymi oczy kuzynki Hadley. Wyglądał na trochę zalęknionego.

Heidi spoglądała to na niego, to na mnie, wyraźnie czując, że dzieje się coś dla niej niezrozumiałego. - Heidi, mam nadzieję, że znajdziesz tam coś pożegnałam ją wesoło. - Proszę, powiadom mnie przed odjazdem o efektach poszukiwań. - Nie tylko bardzo chciałam wiedzieć, czy coś ustaliła, lecz także, kiedy opuści mój teren. - To zajmie nie więcej niż dwie godziny - odparła. - Wybacz, że ci nie powiedziałam: „Witaj w Luizjanie" paplałam. - Mam nadzieję, że nie jesteś bardzo rozczarowana z powodu przeniesienia tutaj z Las Vegas. - Mogę wrócić do kolorowanek? - spytał Hunter. - Pewnie, kochanie - odrzekłam. - Za minutę do ciebie przyjdę. - Och, muszę siusiu! - zawołał nieoczekiwanie i usłyszałam, że zamykają się za nim drzwi łazienki. - Kiedy zostałam wampirem - wyznała Heidi - mój syn był w jego wieku. Stwierdzenie padło tak nagle, a wypowiedziała je głosem tak beznamiętnym, że minęła dobra chwila, zanim zrozumiałam znaczenie jej słów. - Strasznie mi przykro - jęknęłam i mówiłam poważnie. Wzruszyła ramionami. - To było dwadzieścia lat temu. Jest teraz dorosły. Bierze narkotyki, mieszka w Reno. - Jej głos wciąż brzmiał bezbarwnie i obojętnie, jak gdyby mówiła o kimś obcym, a nie o synu. - Jeździsz go widywać? - spytałam bardzo ostrożnie. - Tak - odparła. - Jeżdżę go widywać. A przynajmniej jeździłam, zanim mój poprzedni... pracodawca... nie przysłał mnie tutaj. Nie wiedziałam, co powiedzieć, ale ponieważ nadal stała nieruchomo, zaryzykowałam kolejne pytanie. - Pozwalasz mu się widywać?

- Tak, czasami. Raz wezwałam karetkę, bo zobaczyłam, że przedawkował. Innej nocy uratowałam go przed wampirem, który zamierzał go zabić. Tysiące myśli przemykały mi przez głowę i wszystkie były przykre. Czy chłopak wiedział, że obserwująca go wampirzyca to jego matka? Co się stanie, jeśli ten młody człowiek przedawkuje w ciągu dnia, gdy Heidi będzie martwa dla świata? Jak by się czuła, gdyby nie było jej na miejscu, gdy szczęście w końcu go opuści? Nie mogła przecież stale go pilnować. A może został narkomanem, ponieważ matka stale mu się pojawiała, chociaż powinna nie żyć? - W dawnych czasach - zauważyłam, ponieważ czułam, że muszę coś powiedzieć - stwórcy natychmiast wywozili powołane przez siebie do życia wampiry z ich miejsc zamieszkania, tak by nie rozpoznali ich krewni. Opowiedzieli mi o tym Eric, Bill i Pam. - Opuściłam Las Vegas na ponad dziesięć lat, ale wróciłam - wyjaśniła Heidi. - Mój stwórca potrzebował mnie tam. My, zwykłe wampiry, nie mamy tak wspaniałego życia jak nasi przywódcy. Sądzę, że Victor wysłał mnie do pracy u Erica w Luizjanie, chcąc mnie właśnie odsunąć od syna. Mówili, że nie mają ze mnie pożytku, póki kłopoty Charliego odrywają mnie od pracy. Ale przecież talent do tropienia odkryłam w sobie, kiedy szukałam dilera, który sprzedawał Charliemu zanieczyszczone narkotyki. Uśmiechnęła się, a ja się domyśliłam, jaki koniec spotkał tego mężczyznę. Wiedziałam, że Heidi potrafi być istotą niezwykle bezlitosną. - Teraz idę do twojego lasu i zobaczę, co znajdę. Powiadomię cię, kiedy skończę. Kiedy wyszła frontowymi drzwiami, zniknęła wśród drzew tak prędko, że gdy wróciłam, na tyły domu i wyjrzałam przez okno, nie było po niej ani śladu.

Odbyłam w życiu wiele rozmów dziwnych i wiele bardzo poruszających, ale to, czego dowiedziałam się dopiero co od wampirzycy Heidi, zrobiło na mnie prawdziwe wrażenie. Na szczęście, miałam parę minut na odzyskanie panowania nad sobą, kiedy podawałam talerze, a potem patrzyłam, jak Hunter myje ręce. Z radością odkryłam, że chłopiec pragnął przed jedzeniem zmówić modlitwę, więc pochyliliśmy oboje głowy. Smakował mu hamburger, zielona fasolka i truskawki. Podczas kolacji opowiedział mi wszystko o swoim ojcu. Jestem pewna, że Remy byłby zdumiony, gdyby mógł usłyszeć, co syn mówi. Ze wszystkich sił musiałam się powstrzymywać przed wybuchami śmiechu. Przypuszczam, że każdej osobie z zewnątrz nasza rozmowa musiałaby się wydać osobliwa, ponieważ jedynie połowę zdań wypowiadaliśmy na głos, a resztę przekazywaliśmy sobie telepatycznie. Swój talerz Hunter zaniósł do zlewu bez żadnego przypomnienia z mojej strony. Wstrzymałam oddech, kiedy uważnie stawiał go na blat. - Masz psa? - spytał, rozglądając się, jak gdyby zwierzę w każdej chwili miało się zmaterializować. - My zawsze dajemy nasze odpadki psu. - Przypomniałam sobie małego czarnego pieska, którego widziałam, jak biegał po podwórku niedużego domu Remy'ego w Red Ditch. „Nie, nie mam" - odparłam. „O, masz przyjaciela, który zmienia się w psa?" - spytał i zrobił wielkie oczy ze zdziwienia. - Tak, mam - przyznałam. To dobry przyjaciel. Nie liczyłam, że Hunter wychwyci tę myśl. - Mój tato mówi, że jestem bystry - zauważył chłopiec, chociaż patrzył na mnie z powątpiewaniem.

- Pewnie, że jesteś bystry - zapewniłam go. - Wiem, że trudno ci, ponieważ jesteś inny niż reszta, tak jak ja. Ale gdy dorośniesz, będzie ci łatwiej. „A jednak jesteś trochę zmartwiona" - wytknął mi. Zgodziłam się z Remym. Hunter jest naprawdę bystrym małym chłopcem. „Tak, bo gdy dorastałam, było mi ciężko. Nikt nie rozumiał, dlaczego jestem inna. Ludzie ci nie uwierzą", Usiadłam w fotelu przy stole i posadziłam sobie Huntera na kolanach. Obawiałam się, że pod wpływem mojego dotyku chłopiec może poczuć się zbyt przytłoczony, ale malec wydawał się zadowolony, siedząc u mnie. „Wiesz, ludzie nie chcą wiedzieć, że ktoś słyszy ich myśli. Takie osoby jak my zakłócają ich prywatność". Hunter nie do końca rozumiał znaczenie słowa „prywatność", toteż przez jakiś czas rozmawialiśmy o tym pojęciu. Może taka rozmowa byłaby zbyt trudna dla większości pięciolatków, lecz on nie był przeciętnym dzieckiem. „Więc ten z lasu zakłóca twoją prywatność?" - spytał niespodziewanie. „Co?!". Wiedziałam, że zareagowałam zbyt gwałtownie, okazując niepokój i konsternację, chłopiec bowiem wyglądał teraz również na wytrąconego z równowagi. „Nie martw się o to, kochanie" - dorzuciłam szybko. „Nie, on nie jest problemem". Uznałam, że dostatecznie już uspokoiłam Huntera i mogę zmienić temat. Zresztą, koncentracja dziecka gdzieś uciekła, więc pozwoliłam mu zejść. Natychmiast zaczął się bawić klockami Duplo, które przyniósł w plecaku, transportując je z sypialni do kuchni wywrotką. Pomyślałam, że kupię mu klocki Lego jako spóźniony prezent urodzinowy, uznałam

jednak, że ustalę najpierw ten pomysł z Remym i poproszę go o zgodę. Podczas mycia naczyń wsłuchałam się w myśli Huntera. Odkryłam, że jest tak samo zainteresowany swoją anatomią jak większość pięciolatków i że jego zdaniem zabawne jest to, że musi stać, gdy siusia, a ja muszę do tego usiąść. Ustaliłam też, że nie lubił Kristen, ponieważ i ona tak naprawdę go nie lubiła. „Udawała" - powiedział mi wprost, jakby wiedział, że słucham jego myśli. Stałam przy zlewie odwrócona do chłopca plecami, lecz dla naszej rozmowy nie miało to żadnego znaczenia; zauważywszy ten fakt, znów poczułam się dziwnie. „Potrafisz wskazać, kiedy słucham twoich myśli?" spytałam zaskoczona. „Tak, to mnie łaskocze" - odparł. Czy powodem tego był jego młodziutki wiek? Czy ja także poczułabym „łaskotanie" w głowie, gdybym, będąc w jego wieku, spotkała innego telepatę? A może Hunter był osobnikiem jedynym w swoim rodzaju nawet wśród telepatów? - Ta pani, która podeszła do drzwi, jest martwa? - spytał. Wcześniej zerwał się z podłogi, obiegł stolik i stanął przy moim boku. Ja tymczasem wycierałam patelnię. - Tak - przyznałam. - To wampirzyca. - Ugryzie nas? - Nie, nie ugryzie ani ciebie, ani mnie - zapewniłam go. Przypuszczam, że czasami gryzie ludzi, jeśli jej na to pozwolą... - O rany, martwiła mnie ta rozmowa. Tak zapewne rozmawia się o religii z dzieckiem, bez znajomości preferencji wyznaniowych jego rodziców. - Mówiłeś chyba, że nigdy przedtem nie spotkałeś żadnego wampira? - Zgadza się, psze cioci - odparł.

Chciałam mu powiedzieć, że nie musi się tak do mnie zwracać, po chwili powstrzymałam się jednak. Im lepsze maniery będzie miał, tym łatwiej będzie mu się żyło w naszym świecie. - Nigdy nie spotkałem też nikogo takiego jak ten mężczyzna z lasu. Tym razem skupiłam się całkowicie na naszej pogawędce i starałam się zrobić wszytko, żeby nie zauważył obawy, którą odczuwam. Już miałam wypytać go ostrożnie o „mężczyznę z lasu", kiedy usłyszałam, że otwierają się drzwi siatkowe na tylny ganek, a potem ktoś przeszedł po deskach. Po lekkim stukaniu do drzwi domyśliłam się, że to Heidi wróciła ze zwiadu w lesie, dla pewności jednak wyjrzałam przez małe okienko w drzwiach. Tak, to była wampirzyca. - Skończyłam - oświadczyła, kiedy jej otworzyłam. Zbieram się. Spostrzegłam, że Hunter nie podbiegł tym razem do drzwi, jak to zrobił poprzednio. Stał za mną; wyczuwałam, że w jego głowie myśli szaleją. Nie bał się, ale był zaniepokojony, co jest typowym zachowaniem dzieci wobec czegoś im nieznanego. Wiedziałam jedno: chłopiec bez wątpienia cieszył się, że nie słyszy myśli Heidi. Przecież ja także byłam zadowolona, kiedy odkryłam, że mózgi nie - umarłych są dla mnie „bezgłośne". - Heidi, odkryłaś coś? - spytałam z wahaniem, gdyż niektóre informacje mogły nie być odpowiednie dla Huntera. - Tropy wróżek w twoim lesie są świeże i intensywne. Są dwa zapachy. Krzyżują się. - Wciągnęła powietrze z jawną rozkoszą. - Uwielbiam zapach wróżek w nocy. Lepszy niż gardenie. Ponieważ wcześniej zakładałam, że wampirzyca wytropi wróżkę, którą wyczuł i o której poinformował mnie Basim, jej słowa nie były żadną rewelacją. Tyle że Heidi nie miała cienia

wątpliwości, że wśród drzew znalazła ślady dwóch wróżek. To była zła nowina. Potwierdziła się również uwaga Huntera. - Co jeszcze znalazłaś? Odsunęłam się trochę, żeby zobaczyła stojące za mną dziecko. Liczyłam na to, że wampirzyca stosownie „złagodzi" odpowiedź. - Żadna z tych istot nie jest wróżką, którą wyczułam tu, w twoim domu. - Kolejna kiepska nowina. - Oczywiście... wyczułam też wiele wilkołaków oraz wampira... sądzę, że Billa Comptona, chociaż spotkałam go tylko raz. Są tam też jakieś stare zet - wu - eł - o - ka - i, a także drugie, zupełnie nowe, zagrzebane na wschód od twojego domu, na polanie obok potoku. Na polanie rosną dzikie śliwy. Nie przeczę, ta nowina naprawdę mnie zdenerwowała! Stare „zet - wu - eł - o - ka - i", no cóż, spodziewałam się tej informacji i wiedziałam, czyje to ciało. (Przez chwilę myślałam z przekąsem, że też ten Eric musiał zakopać Debbie na moim terenie). Jeśli Bill był tym wampirem przechodzącym przez las, w porządku... chociaż zmartwiłam się, że Compton tylko włóczy się nocami po lasach pogrążony w zadumie, zamiast spróbować zacząć nowe życie. Prawdziwym problemem były jednakże nowe „zet - wu eł - o - ka - i", czyli zwłoki. Basim mi o nich nie wspominał. Czyżby ktoś zagrzebał czyjeś ciało na mojej ziemi podczas jednej z dwóch ostatnich nocy? A może Basim po prostu pominął z jakiegoś powodu ten fakt? Rozmyślając, patrzyłam na Heidi, aż w końcu wampirzyca uniosła pytająco brwi. - No dobrze - podsumowałam. - Dziękuję, że poświęciłaś na to tyle czasu. - Zajmij się małym - odparła, po czym wyszła tylnymi drzwiami i błyskawicznie przebiegła przez ganek. Nie słyszałam, jak obchodziła dom, kierując się do samochodu, ale też wcale tego nie oczekiwałam. Wampiry

potrafią zachowywać się niesamowicie cicho. Dopiero odgłos uruchamianego silnika potwierdził mi, że Heidi odjechała. *** Ponieważ wiedziałam, że moje myśli mogą zasmucić Huntera, zmusiłam się do koncentracji na innych sprawach, co było trudniejsze, niż może się z pozoru wydawać. Od dawna nie musiałam robić czegoś takiego. Widziałam, że mój mały gość jest coraz bardziej zmęczony. Tak jak się tego spodziewałam, protestował trochę, że ma pójść do łóżka, ale nie powiedziałabym też, że się buntował, szczególnie gdy usłyszał, że może przed snem wziąć długą kąpiel w fascynującej go wannie na nóżkach. W czasie, kiedy on bawił się, chlapał i hałasował w wodzie, pozostałam w łazience, przeglądając czasopismo. Przy okazji dopilnowałam, żeby gdzieś pomiędzy zatapianiem łódeczek i gonieniem kaczek chłopiec dobrze się umył. Postanowiłam, że odpuścimy sobie mycie włosów. Uznałam, że byłaby to prawdziwa męka, a na dodatek Remy nie udzielił mi wskazówek na temat tej czynności. W końcu wyjęłam korek z wanny, a Hunterowi bardzo się spodobało bulgotanie wody spływającej otworem odpływowym. Wyratował kaczki, zanim utoną, dzięki czemu został bohaterem. - Jestem królem kaczek, ciociu Sookie - triumfował. - Bo kaczki potrzebują króla - zgodziłam się. Wiedziałam, jakie to głupiutkie stworzenia, gdyż babcia przez jakiś czas hodowała kilka tych ptaków. Nadzorowałam Huntera, gdy się wycierał, później pomogłam mu włożyć pidżamkę. Przypomniałam też, żeby ponownie skorzystał z toalety, a następnie umył zęby, niezbyt dokładnie zresztą. Czterdzieści pięć minut później, po wysłuchaniu kilku historyjek, chłopiec znalazł się w łóżku. Na jego prośbę

zostawiłam zapalone światło w korytarzu, a drzwi uchyliłam na centymetr czy dwa. Stwierdziłam, że czuję się wyczerpana i nie mam nastroju na głowienie się nad rewelacjami Heidi. Nie byłam przyzwyczajona do opieki nad dzieckiem, chociaż Hunter okazał się naprawdę mało wymagający i nietrudno mi było zadbać o jego potrzeby, szczególnie jeśli mówimy o chłopcu, który przebywał z niemal zupełnie nieznajomą kobietą. Miałam nadzieję, że sprawiły mu przyjemność nasze rozmowy telepatyczne i że wampirzyca Heidi nie przestraszyła go za bardzo. Wcześniej usiłowałam nie skupiać się na faktach z jej smutnego życia, ale teraz, kiedy Hunter już spał, odkryłam, że myślę o jej opowieści. Okropne, że musiała wrócić do Nevady za życia własnego dziecka. Zwłaszcza że obecnie wyglądała prawdopodobnie na rówieśniczkę swego syna, Charliego. A co się stało z ojcem młodego mężczyzny? Dlaczego stwórca Heidi kazał jej wrócić? Kiedy Heidi została wampirem, nieumarli nie ujawnili się jeszcze ani Ameryce, ani reszcie świata. W tamtych czasach sprawą nadrzędną było dochowanie tajemnicy. Nie mogłam nie zgodzić się z moją dzisiejszą rozmówczynią. Wampirzy coming out, ich ujawnienie się społeczeństwu ludzi wcale nie rozwiązało wszystkich kłopotów nieumarłych. Mało tego, pojawił się szereg zupełnie nowych problemów. Szczerze mówiąc, wolałabym nic nie wiedzieć o makabrycznej historii Heidi i jej rozpaczy. Po tej myśli, ze względu na to, jak wychowała mnie babcia, natychmiast poczułam wyrzuty sumienia. Czy nie należy zawsze pozostawać w gotowości i bez oporów słuchać smutnych historii innych osób? Jeśli ktoś chce nam opowiadać o swoim życiu, czy nie jesteśmy zobowiązani go wysłuchać? Tyle że teraz miałam wrażenie, że jestem jakoś związana z Heidi, bo

wiem o jej niedoli. Czy było to rzeczywiste pokrewieństwo dusz? I dlaczego mi właściwie to wszystko opowiedziała? Czy do wyznań skłoniła ją moja życzliwość? A może wampirzyca ma w zwyczaju opowiadać o swoim synu, Charliem, każdej nowo poznanej osobie? Jakoś nie potrafiłam w coś takiego uwierzyć. Przemknęło mi przez głowę, że może jej zwierzenia wywołał widok Huntera. Wiedziałam (chociaż nie chciałam przyznać się do tego przed sobą), że jeśli Heidi nadal będzie się tak bardzo trapiła sprawami syna - narkomana, młodego mężczyznę którejś nocy nawiedzi ktoś bezwzględny. Przecież po śmierci własnego dziecka wampirzyca mogłaby skupić całą uwagę na życzeniach pracodawcy. Och, aż zadrżałam na tę myśl. Nie sądzę, by Victor wahał się nawet przez sekundę przed takim czynem, zastanawiałam się jednak: a Eric? Czy mój Eric potrafiłby coś takiego zrobić? Wiedziałam, że odpowiedź brzmi „tak". Z drugiej strony, Charlie był dla Maddena świetnym zakładnikiem, dzięki któremu można było szantażować Heidi. Victor mógłby powiedzieć: „Jeśli nie będziesz dla mnie szpiegowała Erica, my złożymy wizytę twojemu synowi". Gdyby natomiast sytuacja się zmieniła... Te rozmyślania o Heidi były oczywiście sposobem na odsunięcie w czasie rozważenia ważniejszej dla mnie kwestii. Czyje było to świeże ciało w moim lesie?! I kto je tam podrzucił? Gdyby w moim domu nie przebywał Hunter, od razu wzięłabym telefon i zadzwoniła do Erica. Poprosiłabym go o przywiezienie łopaty, a później o pomoc w odkopaniu zwłok. Coś takiego każdy facet powinien zrobić dla swojej dziewczyny, zgadza się? Nie mogłam jednak zostawić chłopca samego, a czułabym się strasznie, prosząc Northmana, żeby poszedł do lasu sam (chociaż wiedziałam, że nie pomyślałby

wcale o mnie źle). Właściwie... prawdopodobnie wysłałby tam po prostu Pam. Westchnęłam. Najwyraźniej nie jestem w stanie pozbyć się jednego problemu, nie zyskując przy okazji kolejnego.

ROZDZIAŁ SZÓSTY O szóstej rano Hunter wskoczył na moje łóżko. - Ciociu Sookie! - powiedział głosem, który prawdopodobnie uważał za szept. Akurat w tej konkretnej chwili wolałabym, aby skorzystał z komunikacji telepatycznej. On jednak, rzecz jasna, zdecydował, że woli porozmawiać na głos. - Uhm? - mruknęłam, myśląc, że to musi być koszmar. - Miałem w nocy zabawny sen. - Eee? Może to sen wewnątrz snu? - Wysoki mężczyzna wszedł do mojego pokoju. Naprawdę? - Miał długie włosy, jakie noszą panie. Wsparłam się gwałtownie na łokciach i popatrzyłam na chłopca. Nie wyglądał na przerażonego. - Tak? - spytałam, co było przynajmniej pytaniem w miarę sensownym. - Jakiego koloru? - Żółte - odrzekł po krótkiej chwili zadumy. Nagle zdałam sobie sprawę, że większość pięciolatków ma zapewne problemy z odróżnianiem i nazywaniem kolorów. O rany. - I co zrobił? - naciskałam. Usiłowałam usiąść prosto. Niebo za oknem ledwo co jaśniało. - Tylko popatrzył na mnie i się uśmiechnął - wyjaśnił chłopiec. - A potem wszedł do szafy. - Hmm - mruknęłam zawiedziona. Nie mogłam mieć pewności (to znaczy, aż do zmroku, gdy spytam), lecz z tego, co usłyszałam, wynikało, że Eric spał w tej chwili w tajnej kryjówce w mojej szafie, martwy dla świata. - Muszę iść siusiu - oznajmił Hunter, zsunął się z mojego łóżka i potruchtał do mojej łazienki.

Jakąś minutę później usłyszałam, jak spuszcza wodę. A potem umył ręce - albo przynajmniej odkręcił na sekundę kran. Opadłam z powrotem na poduszki, myśląc ze smutkiem o godzinach snu, które bezpowrotnie właśnie straciłam. Siłą woli zmusiłam się do wstania z łóżka i włożyłam szlafrok na niebieską koszulę nocną. Wsunęłam stopy w kapcie i gdy chłopiec zwolnił łazienkę, weszłam tam. Po paru minutach znaleźliśmy się kuchni. Zapaliłam światła. Poszłam prosto do ekspresu i znalazłam opartą o urządzenie karteczkę. Natychmiast rozpoznałam charakter pisma i mój organizm zalały endorfiny. Zamiast dziwić się, że jestem na nogach o nieludzko wczesnej porze, czułam się szczęśliwa, że dzielę ten czas z moim małym kuzynem. Tekst został napisany najpewniej na kartce z jednego z bloczków, na których zapisuję sobie rzeczy, które muszę kupić, i brzmiał: „Moja kochanko, przyszedłem zbyt blisko świtu, by Cię budzić, chociaż odczuwałem pokusę. Twój dom jest pełen dziwnych ludzi - wróż na piętrze i małe dziecko na parterze - ale póki nie ma nikogo w komnacie mojej damy, mogę to znieść. Kiedy wstanę, od razu muszę z Tobą porozmawiać". Liścik podpisał wielkimi literami: „ERIC". Odłożyłam ją, próbując nie martwić się o tę rzekomo pilną sprawę, którą wampir pragnie ze mną omówić. Włączyłam ekspres, a potem wyjęłam patelnię. - Mam nadzieję, że lubisz naleśniki - powiedziałam do Huntera i chłopiec natychmiast się rozpromienił. Odstawiał w tym momencie na stół kubek z sokiem pomarańczowym i zrobił to z takim podnieceniem, że nieco płynu przelało się przez krawędź kubka. Akurat miałam mu posłać długie spojrzenie, gdy Hunter podskoczył po papierowy ręcznik i wrócił z nim do stołu. Ścierał sok z większą energią niż dbałością o szczegóły, lecz doceniałam gest.

- Kocham naleśniki - wyznał. - Potrafisz je przyrządzić? Nie wyjmiesz ich z zamrażalnika? Ukryłam uśmiech. - Potrafię, nie będą z zamrażalnika. Mniej więcej pięć minut zajęło mi wymieszanie składników w płynne ciasto, a do tego czasu patelnia już się nagrzała. Położyłam na nią najpierw kilka plastrów bekonu i na twarzy chłopca pojawił się w tym momencie prawdziwy zachwyt. - Nie lubię miękkich i oklapłych - dodał. Obiecałam, że będą kruche, bo też takie lubię. - Cudownie pachnie, kuzynko - odezwał się nagle Claude. Stał w wejściu do kuchni, z ramionami otwartymi szeroko w geście powitania, i wyglądał tak dobrze, jak dobrze można wyglądać o tak wczesnej porze. Miał na sobie rdzawoczerwony podkoszulek z krótkim rękawem i napisem „Uniwersytet Stanu Luizjana w Monroe" oraz czarne szorty treningowe. - Kim jesteś? - spytał Hunter. - Jestem kuzynem Sookie, mam na imię Claude. „On również ma długie włosy, jakie mają panie" - przesłał mi wiadomość chłopiec. „A jednak jest mężczyzną, jak inni". - Claude, to jest mój inny kuzyn, Hunter - przedstawiłam dziecko. - Przypominasz sobie? Mówiłam ci, że mnie odwiedzi. - Jego matka była... - zaczął wróż, a ja popatrzyłam na niego ostro i potrząsnęłam głową. Mógł przecież powiedzieć wiele rzeczy, na przykład: „biseksualna" albo „tą, którą na cmentarzu w Nowym Orleanie zabił ten albinos Waldo". Obie te kwestie były zgodne z prawdą, lecz Hunter nie musiał słyszeć o żadnej z nich.

- Więc wszyscy jesteśmy kuzynami - wtrąciłam. - Czy, stojąc tu, Claude, sugerujesz, że chciałbyś zjeść z nami śniadanie? - Tak, chętnie - stwierdził w wdzięcznością, po czym, nie pytając mnie, nalał sobie kawy z dzbanka. - O ile dla mnie wystarczy. Ten młodzieniec wygląda jak ktoś, kto potrafi zjeść bardzo wiele naleśników. Hunterowi strasznie spodobały się słowa Claude'a, toteż wraz z wróżem zaczęli się licytować, który ile jest w stanie zjeść. Zdumiałam się, że starszy z kuzynów tak swobodnie czuje się z chłopcem, chociaż nie zdziwił mnie oczywiście fakt, że bez wysiłku umiał oczarować dziecko. Claude jest przecież zawodowym czarusiem. - Mieszkasz tutaj, w Bon Temps, Hunterze? - spytał wróż. - Nie - odparł malec, śmiejąc się z niedorzeczności takiego pomysłu. - Mieszkam z tatą. Okej, wystarczy tych zwierzeń. Nie chciałam, żeby nadnaturalni wiedzieli zbyt dużo o Hunterze, a szczególnie o jego wyjątkowym darze. - Claude, wyjmiesz syrop i melasę? - spytałam. - Są w spiżarni, o tam. Wróż zlokalizował spiżarnię i przyniósł z niej dwie butelki. Nawet otworzył obie, żeby chłopiec mógł powąchać i wybrać odpowiednią polewę do swoich naleśników. Wylałam ciasto na patelnię, zaparzyłam więcej kawy, wyjęłam talerze z szafek i pokazałam Hunterowi, gdzie są widelce i noże, tak żeby mógł nakryć do stołu. Stanowiliśmy osobliwą małą rodzinną grupę: dwoje telepatów i wróż. W trakcie naszej rozmowy podczas śniadania musiałam chronić każdego z moich towarzyszy przed wiedzą, kim w rzeczywistości jest i jakie zdolności posiada drugi. A było to prawdziwe wyzwanie, wierzcie mi. Hunter powiedział bez słów, że Claude na pewno jest

wampirem, ponieważ nie słyszał jego myśli, a ja musiałam wyjaśnić również telepatycznie, że istnieją także inne osoby, których myśli nie jesteśmy w stanie słyszeć. Podkreśliłam, że Claude nie może być wampirem, ponieważ mamy dzień, a wampiry mogą wychodzić jedynie w nocy. - W szafie jest wampir - obwieścił wróżowi Hunter. - Nie może wychodzić za dnia. - W której szafie? - spytał chłopca Claude. - Tej w moim pokoju. Chcesz przyjść zobaczyć? - Hunterze - wtrąciłam - ostatnią rzeczą, jakiej pragnie wampir w ciągu dnia, jest zakłócanie jego snu. Zostawmy go w spokoju. - Twój Eric? - spytał wróż. Był przejęty, słysząc, że Northman przebywa w moim domu. Cholera! - Tak - przyznałam. - Wiesz, że nie powinieneś tam wchodzić, prawda? To znaczy... nie muszę być dla ciebie twarda, prawda? Uśmiechnął się do mnie. - Jesteś twarda? - spytał kpiąco. - Ha! Ale ja jestem wróżem. Jestem silniejszy niż jakikolwiek człowiek! Zapytałam w myślach: „Więc jak to możliwe, że przeżyłam waszą wojnę duszków, a tak wiele wróżek zginęło?". Dzięki Bogu, nie powiedziałam tego! Minutę później wiedziałam, jak dobrze się stało, że powstrzymałam się przed tą uwagą, ponieważ z miny Claude'a wywnioskowałam, że aż za dobrze przypomniał sobie, kto wtedy umarł. Ja także tęskniłam za Claudine i natychmiast mu to wyznałam. - Jesteś smutna - zauważył Hunter. Wyłapywał nie tylko myśli, lecz również emocje. - Tak, wspominamy jego siostrę wyjaśniłam. - Umarła i tęsknimy za nią. - Tak jak moja mama - odparł. - Co to jest wróż?

- Tak, jak twoja mama. - W pewnym sensie. Jedyne podobieństwo tkwiło w fakcie, że obie nie żyły. - A wróże i wróżki to pewne szczególne osoby, ale nie będziemy o nich rozmawiać w tej chwili. Nie trzeba było telepaty, by wychwycić zainteresowanie i ciekawość Claude'a, więc kiedy oddalił się niespiesznie korytarzem, chcąc skorzystać z łazienki, poszłam za nim. I rzeczywiście, kuzyn zwolnił kroku i zatrzymał się w sypialni, której używał Hunter. - Idź dalej swoją drogą - mruknęłam. - Och, nie mogę tylko zerknąć? Przecież on nigdy się nie dowie. Słyszałem, że jest taki przystojny! Tylko zerknę, dobrze? - Nie. Pozostałam nieugięta, wiedząc, że lepiej mieć te drzwi w zasięgu wzroku do czasu, aż Claude opuści dom. Tylko zerknie, o mój gruby różowy tyłku! „Co jest z twoimi tyłkiem, ciociu Sookie?". „Ups! Przepraszam, Hunterze, nie powinnam używać takich słów. Powiedziałam tak, ponieważ nie chciałam, by Claude wiedział, że jedynie pomyślałam rzeczone słowo". Wróż zamknął za sobą drzwi łazienki i usłyszałam, że się śmieje. Został w łazience tak długo, że musiałam pozwolić, aby Hunter umył zęby w mojej. Gdy dotarły do mnie odgłosy skrzypienia na schodach, a później z piętra dobiegł dźwięk włączonego telewizora, wreszcie mogłam się odprężyć. Pomogłam chłopcu się ubrać, po czym też się ubrałam i lekko umalowałam (pod czujnym okiem ciekawskiego Huntera). Widocznie Kristen nie pozwalała malcowi obserwować tej czynności, którą wyraźnie uznał za pasjonującą. - Powinnaś z nami zamieszkać, ciociu Sookie - zauważył.

„Dzięki, Hunterze, ale lubię mieszkać tutaj. Mam tutaj pracę". „Możesz znaleźć sobie inną". - Wtedy nie byłoby tak samo. To jest mój dom i kocham go. Nie chcę stąd wyjeżdżać. Rozległo się stukanie do drzwi wejściowych. Czyżby Remy przybył tak wcześnie odebrać Huntera? Czekała mnie jednak kolejna niespodzianka, w dodatku niezbyt przyjemna. Na frontowym ganku stał agent specjalny Tom Lattesta. Chłopiec, co naturalne, popędził do drzwi najszybciej, jak potrafił. Czy nie postępują tak wszystkie dzieciaki? Raczej nie myślał, że to jego tato, ponieważ nie wiedział dokładnie, o której godzinie Remy ma się zjawić; po prostu chciał wiedzieć, kto mnie odwiedza. - Hunterze - odezwałam się, podnosząc dziecko - to jest agent FBI. Nazywa się Tom Lattesta. Potrafisz to zapamiętać? Hunter popatrzył z powątpiewaniem. Starał się parę razy wypowiedzieć nieznajome imię i nazwisko, aż w końcu mu się udało. - Dobra robota, Hunterze! - pochwalił go Lattesta. Próbował zachowywać się przyjaźnie, niestety, wyraźnie nie miał doświadczenia w kontaktach z dziećmi, więc jego wypowiedź zabrzmiała fałszywie. - Panno Stackhouse, mogę wejść na minutę? Popatrzyłam za niego. Był sam. A sądziłam, że zawsze przemieszczają się w parach. - Przypuszczam, że tak - odparłam bez entuzjazmu. Nie wytłumaczyłam, kim jest Hunter, ponieważ nie była to sprawa agenta, chociaż wiedziałam, że mężczyzna jest ciekawy. Dostrzegł też oczywiście, że przed moim domem stoi zaparkowany czyjś samochód.

- Claude! - zawołałam, podchodząc do schodów. - FBI jest tutaj. Dobrze jest powiadomić niespodziewanego gościa, że jeszcze ktoś przebywa w domu. Odgłos telewizora ucichł i wróż zszedł po schodach. Teraz miał na sobie złotobrązowy jedwabny podkoszulek z krótkim rękawem i spodnie khaki; wyglądał jak z plakatu promującego erotyczne sny. Nawet orientacja heteroseksualna Lattesty nie uchroniła go przed pełnym podziwu zagapieniem się na mojego kuzyna. - Agent Lattesta, mój kuzyn Claude Crane przedstawiłam ich sobie, starając się powstrzymać uśmiech. Hunter, Claude i ja usiedliśmy na kanapie, podczas gdy agent zajął duży fotel. Nie zaproponowałam mu nic do picia. - Jak się miewa agentka Weiss? - spytałam. Agentka pracowała w Nowym Orleanie, i to ona za pierwszym razem przywiozła do mnie Lattestę, który na co dzień służył w Rhodes. Później w wyniku pewnych tragicznych zdarzeń Weiss została postrzelona. - Wróciła do pracy - odrzekł agent. - Choć przy biurku. Panie Crane, nie wydaje mi się, żebyśmy się wcześniej spotkali? Nikt nigdy nie zapomina Claude'a. Oczywiście, mój kuzyn bardzo dobrze o tym wiedział. - Nie miał pan przyjemności - odpowiedział agentowi. Człowiek z FBI przez chwilę szukał w głowie odpowiedniej riposty, w końcu się uśmiechnął. - Zgadza się - stwierdził. - Proszę posłuchać, panno Stackhouse, przyjechałem tu dziś, żeby pani powiedzieć, że nie jest już pani przedmiotem śledztwa. Zaszokowała mnie ulga, którą poczułam. Wymieniłam spojrzenia z Claude'em. Niech Bóg błogosławi pradziadka.

Zastanowiłam się, jak dużo pieniędzy wydał i za ile sznurków musiał pociągnąć, zanim osiągnął taki cel. - Jak to? - spytałam. - Nie chodzi o to, że tęsknię za panem, rozumie pan... zastanawiam się jednak, co się zmieniło. - Najwyraźniej zna pani bardzo potężnych ludzi - dociął mi Lattesta z nieoczekiwaną dozą goryczy w głosie. - Ktoś w naszym rządzie nie życzy sobie widzieć pani nazwiska pojawiającego się... publicznie. - I przyleciał pan do Luizjany, ponieważ chciał mi pan to powiedzieć - mruknęłam pełnym niedowierzania tonem, który powinien powiadomić agenta, że uważam jego wymówkę za bzdurę. - Nie, przyleciałem tu, na południe, na rozprawę sądową w sprawie strzelaniny. Okej, to brzmiało bardziej sensownie. - I nie miał pan mojego telefonu? Żeby do mnie zadzwonić? Musiał pan przylecieć, by powiedzieć mi w oczy, że nie prowadzi pan już dochodzenia przeciwko mnie? - Jest w pani coś złego - odparł i widziałam, że przestał udawać. Poczułam ulgę. Teraz jego mina pasowała do jego emocji. - Sara Weiss przeszła jakąś duchową przemianę, odkąd panią poznała. Chadza na jakieś seanse. Czyta książki poświęcone zjawiskom paranormalnym. Jej mąż ogromnie się o nią martwi. Firma się o nią martwi. Jej szef ma wątpliwości, czy powinna wrócić do pracy w terenie. - Przykro mi, że to słyszę, nie wiem jednak, jak mogłabym pomóc. - Zastanawiałam się przez minutę, podczas gdy Tom Lattesta wpatrywał się we mnie z gniewem w oczach. W jego myślach także była złość. - Nawet gdybym do niej pojechała i zapewniła ją, że nie potrafię robić tego, o co mnie podejrzewa, nic by to nie pomogło. Ta kobieta wierzy w to, w co wierzy. A ja jestem tym, kim jestem.

- Więc przyznaje się pani. Chociaż nie chciałam, żeby FBI dalej mnie obserwowało, to zabolało, co mnie zdziwiło. Zadałam sobie pytanie, czy Lattesta przypadkiem nie nagrywa naszej rozmowy. - Do czego niby? - spytałam. Byłam autentycznie ciekawa, co odpowie. Gdy ten mężczyzna stanął na moim progu po raz pierwszy, miał określone poglądy na mój temat. Sądził, że jestem kluczem do jego szybkiego awansu w FBI. - Do tego, że nie jest pani nawet istotą ludzką. Aha! Ten facet naprawdę w to wierzył. Budziłam w nim wstręt i wydawałam mu się odpychająca. Teraz lepiej rozumiałam, jak czuje się Sam. - Przyglądałem się pani, panno Stackhouse. Odsunięto mnie, sprawę zamknięto, ale może być pani pewna, że jeśli uda mi się wszcząć śledztwo w jakiejś sprawie, która doprowadzi mnie z powrotem do pani, zrobię to. Pani jest zła! Wychodzę teraz i mam nadzieję, że pani... - Nie miał okazji dokończyć. - Nie wolno myśleć takich okropnych rzeczy o mojej cioci Sookie! - zawołał Hunter z wściekłością. - To pan jest złym człowiekiem. Osobiście nie potrafiłabym wyłożyć tego lepiej, a jednak dla dobra Huntera żałowałam, że nie zamknął buzi. Lattesta pobladł jak prześcieradło. Za to Claude się roześmiał. - On się ciebie boi, mały - powiedział chłopcu. Wróż uznał, że to świetny żart, mnie zaś ogarnęło uczucie, że starszy z kuzynów od samego początku wie, jaką istotą jest Hunter. Pomyślałam, że uraza, którą chował do mnie Lattesta, może stanowić dla mnie prawdziwe niebezpieczeństwo. - Dzięki, że pan przyjechał i przekazał mi dobre nowiny, agencie specjalny - oznajmiłam najłagodniejszym głosem, na

jaki potrafiłam się zdobyć. - Życzę bezpiecznej jazdy z powrotem do Baton Rouge, Nowego Orleanu czy innego miasta, z którego pan odlatuje. Lattesta wstał i opuścił mój dom, zanim zdążyłam wypowiedzieć następne słowo, a ja zostawiłam Huntera z Claude'em i wyszłam za agentem. Mężczyzna zdążył zejść po zewnętrznych stopniach i szedł właśnie do swojego samochodu, szperając w kieszeni, zanim uprzytomnił sobie, że za nim idę. Zobaczyłam, że wyłącza dyktafon. Odwrócił się i posłał mi spojrzenie pełne złości. - Wykorzystała pani dziecko - warknął. - To podłe. Patrzyłam na niego ostro przez minutę. - Martwi się pan, że pana synek, który jest w wieku Huntera, cierpi na autyzm - obwieściłam. - Jest pan przerażony, że rozprawa sądowa, w której przybył pan wziąć udział, może się skończyć strasznie dla pana i być może dla agentki Weiss. Zdenerwował się pan, ponieważ zareagował na urodę Claude'a. Myśli pan, czyby nie poprosić o przeniesienie do luizjańskiego Biura do Spraw Wampirzych. I jest pan wściekły, że znam ludzi, którzy potrafią odebrać panu śledztwo. Gdyby agent umiał wtopić się w blachę karoserii, na pewno by to zrobił w tym momencie. Jestem głupia, gubi mnie duma! Należało pozwolić mu odjechać bez słowa. - Żałuję, że nie mogę panu powiedzieć, kto za tym stoi ciągnęłam. - Taka informacja naprawdę napędziłaby panu stracha. Gdy się powiedziało „A", trzeba powiedzieć „B", zgadza się? Odwróciłam się i weszłam do domu po frontowych stopniach. Chwilę później usłyszałam, że samochód Lattesty

zjeżdża pośpiesznie podjazdem, prawdopodobnie rozrzucając na wszystkie strony mój piękny żwir. Z kuchni dobiegał śmiech Huntera i Claude'a, a kiedy weszłam odkryłam ich nad zlewem z pozostałą po zmywaniu wodą z płynem do naczyń, w którą dmuchali przez słomki, tworząc bańki mydlane. Chłopczyk stał na stołku, którego używałam, jeśli musiałam znaleźć coś na górnych półkach w szafkach. Miałam przed sobą nadspodziewanie szczęśliwy obrazek. - Więc odjechał, kuzynko? - spytał Claude. - Dobra robota, Hunter. Myślę, że pod wodą czai się potwór jeziorowy! Chłopiec dmuchnął w wodę jeszcze mocniej i krople pomyj wystrzeliły w stronę firanek. Malec roześmiał się trochę zbyt dziko. - No dobra, dzieciaki, dość tego - poleciłam. Czułam, że sytuacja wymyka mi się spod kontroli. Zostawiłam wróża samego z chłopcem na kilka minut i oto co się dzieje. Zerknęłam na zegar. Dzięki wczesnej pobudce Huntera była dopiero godzina dziewiąta. Nie spodziewałam się Remy'ego aż do późnego popołudnia. - Pojedźmy do parku, Hunterze. Claude wyglądał na rozczarowanego, że przerwałam im zabawę, mój mały kuzynek jednak natychmiast zapalił się do pomysłu wyjazdu. Wzięłam swoją starą rękawicę do softballu i piłkę, a potem zawiązałam Hunterowi tenisówki. - Ja również jestem zaproszony? - spytał wróż nieco urażonym tonem. Zaskoczył mnie. - Pewnie, możesz z nami jechać - odparłam. - Tak, byłoby wspaniale. Może powinieneś jednak wziąć swój samochód, bo wiesz, nie mam pojęcia, co będziemy robić później.

Mój zawsze pochłonięty sobą kuzyn najwyraźniej autentycznie znajdował przyjemność w czasie spędzanym z Hunterem. Przyznam, że nigdy w życiu nie spodziewałabym się po nim takiej jego reakcji i, prawdę mówiąc, nie sądzę, żeby on sam ją przewidział. Tak czy owak, kiedy ruszyłam w stronę parku, Claude jechał za nami swoją impalą. Wybrałam Magnolia Creek Park, który rozciągał się po obu stronach zatoczki. Był ładniejszy niż mały park blisko szkoły podstawowej. Magnolia także był niewielki, gdyż Bon Temps nie jest odpowiednio zamożnym miasteczkiem, ale znajdował się w nim wzorcowy plac gier i zabaw ze wszystkimi niezbędnymi dla dzieci urządzeniami, lasek, długa na czterysta metrów trasa spacerowa i mnóstwo otwartej przestrzeni, a od czasu do czasu zestawy ław piknikowych. Hunter z takim impetem dopadł drabinek na placu zabaw, jak gdyby nigdy wcześniej nie miał okazji się wspinać. I może tak było. Red Ditch jest mniejsze i biedniejsze niż Bon Temps. Odkryłam, że chłopiec potrafi wspinać się jak małpka. Claude był gotów podtrzymywać go przy każdym ruchu. Wiedziałam, że gdybym ja była na miejscu wróża, moja opieka denerwowałaby małego kuzynka. Nie byłam pewna dlaczego, lecz bez wątpienia tak wyglądałaby sytuacja. Kiedy udało mi się skusić Huntera, żeby zostawił drabinki i pograł ze mną w piłkę, nieopodal zatrzymał się samochód. Wysiadła z niego Tara i podeszła, chcąc zobaczyć, co robimy. - Kim jest twój przyjaciel, Sookie?! - zawołała. W obcisłym podkoszulku wydawała się jeszcze grubsza niż tamtego dnia, gdy weszła do baru na lunch. Nosiła też szorty sprzed ciąży, które sięgały jedynie do brzucha. Wiedziałam, że w rodzinie du Rone/Thornton obecnie się nie przelewa, miałam jednak nadzieję, że Tara zdoła wysupłać jakąś kwotę z domowego budżetu i kupi sobie porządne

ubrania dla przyszłej mamy. Niestety, jej butik, „Ciuszki Tary', nie prowadził strojów dla ciężarnych. - To mój mały kuzynek, Hunter - odparłam. - Hunterze, to jest moja przyjaciółka Tara. Claude, który wcześniej huśtał się na huśtawce, wybrał ten moment, aby zeskoczyć i podejść do miejsca, gdzie stałyśmy. - Taro, a to mój drugi kuzyn, Claude. No, Tara znała mnie przez całe swoje życie i wiedziała wszystko o członkach mojej rodziny. Miała u mnie plus za obecną reakcję - przełknęła moje słowa bez komentarza, obrzuciła Huntera przyjaznym uśmiechem, który następnie rozszerzyła na wróża. Zapewne go rozpoznała - widziała go przecież w akcji - lecz nawet nie zamrugała powieką. - W którym miesiącu jesteś? - spytał Claude. - Do porodu zostały mi jeszcze nieco ponad trzy miesiące - odparła i westchnęła. Przypuszczałam, że zdążyła się już przyzwyczaić do tego, że ludzie, których widziała pierwszy raz w życiu, zadają jej tak osobiste pytania. Wcześniej powiedziała mi, że dla niektórych osób rozmawiających z kobietą w ciąży nie istnieją żadne tematy tabu. „Ludzie spytają cię o wszystko" - oznajmiła mi wtedy. „A kobiety nie oszczędzą ci opowieści o porodzie i połogu, od których włos jeży się na głowie". - Chcesz wiedzieć, kogo nosisz w łonie? - spytał wróż. Kolejne bezpośrednie pytanie. - Claude - powiedziałam z dezaprobatą. - To jest zbyt osobista kwestia... Wróżki zupełnie inaczej niż my, ludzie, pojmują takie kwestie jak prywatne informacje czy też czyjaś prywatność i jej naruszenie. - Przepraszam - odrzekł kompletnie nieszczerze. Sądziłem po prostu, że może ucieszysz się, wiedząc wcześniej,

zanim kupisz im ubranka. Wydaje mi się, że należysz do kobiet, które ubierają chłopca na niebiesko, a dziewczynkę na różowo. - Jasne - odburknęła Tara opryskliwie. - Jakiej płci jest dziecko? - Obu płci - odparował Claude z uśmiechem. - Nosisz w łonie bliźniaki, chłopca i dziewczynkę. - Mój lekarz usłyszał bicie tylko jednego serca - odparła, próbując łagodnie powiedzieć mojemu kuzynowi, że się myli. - Zatem twój lekarz jest idiotą - odparował wróż wesoło. Masz w brzuchu dwoje dzieci, żywych i zdrowych. Tara najwidoczniej nie wiedziała, co zrobić z tą wiadomością. - Każę mu się lepiej przyjrzeć następnym razem, gdy pójdę do niego z wizytą - rzuciła w końcu. - I poproszę Sookie, żeby cię powiadomiła, co powiedział. Na szczęście, Hunter w dużej mierze zignorował naszą rozmowę. Właśnie nauczył się rzucać piłkę w powietrze i łapać ją, a teraz męczył się, usiłując założyć moją rękawicę na małą rączkę. - Grałaś kiedyś w bejsbol, ciociu Sookie? - spytał. - W softball - poprawiłam go. - Wyobraź sobie, że tak, grałam. Byłam prawym zapolowym, co oznacza, że stałam na murawie zewnętrznej i czekałam, aż pałkarka, czyli dziewczyna uderzająca, wyśle piłkę w moją stronę. Jeśli tak, łapałam piłkę, a następnie rzucałam ją miotaczowi albo temu graczowi, który jej potrzebował. - Twoja ciocia Sookie była najlepszą prawą łapaczką w historii zespołu Lady Falcons - powiedziała Tara; do rozmowy z Hunterem kucnęła. - No cóż, nieźle mi szło - przyznałam. - A ty grałaś w softball? - spytał Hunter moją przyjaciółkę.

- Nie, ale przychodziłam na mecze i kibicowałam Sookie - odparła Tara, co było absolutnie zgodnie z prawdą, niech ją Bóg błogosławi. - Uwaga, Hunterze! - zawołał Claude i rzucił lekko piłkę w stronę dziecka. - Podnieś ją i rzuć z powrotem do mnie. Niesamowite, lecz te dwie spokrewnione ze mną osoby rzucały sobie teraz w parku piłkę, zupełnie nie dbając o celność. Obaj świetnie się bawili. - No, no, no - mruknęła Tara. - Nieźle mnie zaskoczyłaś tą swoją rodziną. Kuzynek? Skąd wzięłaś kuzynka? Nie jest chyba trzymanym w sekrecie dzieciątkiem Jasona, co? - To synek Hadley. - Och... o mój Boże. - Wybałuszyła oczy. Przyjrzała się chłopcu, starając się dostrzec w jego rysach podobieństwo do matki. - A to chyba nie jest jego ojciec? Niemożliwe. - Nie - powiedziałam. - To jest Claude Crane, który jest również moim kuzynem. - Na pewno nie jest synem Hadley. - Tara się zaśmiała. A Hadley była jedyną twoją kuzynką, o której kiedykolwiek słyszałam. - Ach... wiesz, jest wynikiem pewnego nieformalnego związku... - bąknęłam. Nie mogłam powiedzieć więcej, jeśli nie chciałam wchodzić w szczegóły intymnego życia mojej babci. Tara spostrzegła, że temat Claude'a mnie niepokoi, i dała spokój. - A jak ci się układa z wysokim blondynem? - Dobrze - odparłam oględnie. - Nie rozglądam się na boki. - No chyba! Żadna kobieta przy zdrowych zmysłach nie umówiłaby się z żadnym innym facetem, gdyby mogła mieć Erica. Piękno i inteligencja - dodała tęsknie. No cóż, dobrze, że JB jest przynajmniej przystojny.

- Wiesz, Eric potrafi czasem świętego wyprowadzić z równowagi. Jeśli tylko zechce! - Usiłowałam sobie wyobrazić, jak przyprawiam mu rogi. - Gdybym spróbowała spotykać się z kimś innym, mógłby... - Zabić tego kogoś? - Na pewno nie byłby zadowolony - ucięłam, wiedząc, że jest to potężne niedomówienie. - Więc... chcesz mi się zwierzyć, co jest nie w porządku? Położyła mi rękę na dłoni. Tara nie lubi dotykać ludzi, toteż wiedziałam, że ten gest wiele oznacza. - Prawdę powiedziawszy, Taro, nie jestem pewna. Miałam nieodparte wrażenie, że coś jest nie tak, coś ważnego, na razie jednak nie potrafiłam sprecyzować, z czego właściwie wynika mój niepokój. - Nadnaturalni? - podsunęła. Wzruszyłam ramionami. - No cóż, muszę jechać do sklepu - powiedziała. McKenna otworzyła dziś za mnie, ale nie mogę jej prosić o to codziennie. Pożegnałyśmy się, bliższe sobie, niż zdarzało nam się zazwyczaj w ostatnich czasach. Zdałam sobie sprawę, że będę musiała zorganizować dla Tary przyjęcie, na którym wybiera się imię dla dziecka, i nie miałam pojęcia, dlaczego nie przyszło mi to na myśl wcześniej. Tak, trzeba się będzie zabrać za przygotowania. Gdybym wydała to przyjęcie u siebie i wszystkie dania przyrządziła sama... Och, i trzeba by powiedzieć ludziom, że Tara i JB spodziewają się bliźniąt. Ani przez sekundę nie wątpiłam w trafność oceny Claude'a. Pomyślałam, że pójdę do lasu sama, może jutro. Nie będzie już u mnie wtedy Huntera. Wiedziałam, że zmysł węchu i wzroku Heidi (a także Basima, ściśle rzecz biorąc) jest znacznie czulszy niż moje zmysły, czułam jednak nagłą przemożną chęć zrobienia czegoś w tej sprawie, sprawdzenia, ile zdołam sama ustalić. Znowu przeleciało mi przez głowę

jakieś nieokreślone wspomnienie, które... właściwie nie było wspomnieniem. Miało coś wspólnego z lasem... z rannym mężczyzną w lesie. Potrząsnęłam głową, starając się wrócić do rzeczywistości, i nagłe sobie uświadomiłam, że nie słyszę żadnych odgłosów. - Claude! - wrzasnęłam. - Tutaj! Obeszłam kępę krzewów, i zobaczyłam tam wróża i małego chłopca, którzy bawili się na karuzeli. Ja w każdym razie nazywam tę maszynerię karuzelą. A chodzi mi o taki obracający się krąg, na którym staje kilkoro dzieciaków, a kilkoro innych biega wokół i popycha, aż podstawa zacznie wirować i kręci się, póki się sama nie zatrzyma. Claude pchał karuzelę o wiele za szybko, toteż Hunter - chociaż mu się podobało - uśmiechał się dość nerwowo. Wychwyciłam z jego myśli, że spod przyjemności przebija się strach. - Hej, zwolnij nieco, Claude! - poleciłam, próbując mówić opanowanym tonem. - To trochę za szybko dla takiego małego dziecka. Claude przestał popychać, chociaż z pewną niechęcią. Doskonale się przecież bawił. Chociaż Hunter wyśmiał moje ostrzeżenie, wiedziałam, że poczuł ulgę. Uściskał wróża, który właśnie oznajmił, że musi pojechać do Monroe i otworzyć swój klub. - Jakiego rodzaju jest to klub? - spytał Hunter, musiałam więc posłać Claude'owi znaczące spojrzenie i starać się nie myśleć o klubie. - Zobaczymy się później, kolego - odparł wróż do chłopca i również go uściskał. Była pora na wczesny lunch, więc zabrałam Huntera do McDonalda. Jego ojciec nie wspomniał, żeby fast food był zakazany, toteż oceniłam, że jedna wizyta małemu nie zaszkodzi.

Chłopcu bardzo się spodobał Happy Meal, jeździł samochodzikiem z pojemnika po blacie stołu, aż mnie to okropnie zmęczyło. A potem chciał wejść do strefy zabaw dla dzieci. Usiadłam na ławce i pilnowałam go, żywiąc nadzieję, że tunele i zjeżdżalnie zajmą go chociaż na jeszcze dziesięć minut. Chwilę później do ogrodzonej strefy dla dzieci weszła jakaś kobieta z chłopcem mniej więcej w wieku Huntera. Chociaż niemal usłyszałam w głowie ostrzegawczy sygnał, uśmiechnęłam się i liczyłam na to, że nic złego się nie zdarzy. Po kilku sekundach ostrożnego przyglądania się sobie chłopcy zaczęli, wydając radosne okrzyki, biegać po sali zabaw, a ja odprężyłam się przynajmniej częściowo. Zaryzykowałam uśmiech do mamy rówieśnika Huntera, kobieta jednakże patrzyła w dal i wyglądała na pogrążoną w myślach. Nie musiałam czytać w tych myślach, bo bez tego widziałam, że miała kiepski ranek. (Odkryłam, że zepsuła jej się suszarka, a ona nie może sobie pozwolić na zakup nowej jeszcze przez dobre dwa miesiące). - To pani najmłodszy? - spytałam, próbując udawać pogodną i żywo zainteresowaną. - Tak, najmłodszy z czworga - odparła, co wyjaśniało jej rozpacz w kwestii suszarki. - Cała reszta jest na treningu małej ligi. Niedługo letnie wakacje - jęknęła - i wtedy wszyscy będą w domu przez trzy miesiące. Och. Oniemiałam, nie wiedząc, co powiedzieć. Nieskłonna do dalszej pogawędki, pogrążyła się ponownie we własnych ponurych myślach, a ja ze wszystkich sił starałam się w nich nie czytać. Stoczyłam prawdziwą walkę, usiłując trzymać się z dala, niczym od czarnej dziury nieszczęść, w którą coś mnie wciągało. Hunter podszedł, stanął przed kobietą i zagapił się na nią z rozdziawioną z zachwytu buzią. - Witaj - zagaiła kobieta z wielkim wysiłkiem.

- Naprawdę chcesz uciec? - spytał. Był to na pewno moment, gdy można by rzucić najgorsze przekleństwo. - Hunterze, musimy już iść - powiedziałam szybko. Chodź, spóźnimy się! Wyniosłam chłopca z sali, chociaż wiercił się i kręcił, szaleńczo protestując (w dodatku okazał się znacznie cięższy, niż na to wyglądał). W pewnym momencie nawet kopnął mnie w udo, a wtedy o mało go nie upuściłam. Matka drugiego dziecka gapiła się na nas z szeroko otwartymi ustami, a jej mały synek przyszedł i stanął przed nią zaintrygowany nagłą ewakuacją towarzysza zabawy. - Dobrze się bawiłem! - krzyczał mój kuzynek. Dlaczego musimy iść? Popatrzyłam mu prosto w oczy. - Hunterze, bądź cicho do czasu, aż dotrzemy do samochodu - poleciłam i mówiłam poważnie. Niesienie go przez restaurację, gdy krzyczał, skupiało na nas wszystkie spojrzenia, na co bynajmniej nie miałam ochoty. Zauważyłam tam parę znajomych osób i już sobie wyobrażałam te wszystkie pytania, która padną. Wiedziałam, że nie jest to wina Huntera, jednakże fakt ten wcale nie poprawiał mi humoru. Kiedy przypięłam chłopca pasami w samochodzie, zdałam sobie sprawę, że dopuściłam, by Hunter stał się zbyt zmęczony i zbyt ożywiony, więc postanowiłam sobie zapamiętać, że następnym razem nie wolno mi do takiej sytuacji doprowadzić. W tej chwili niemal czułam, jak w jego małej główce szaleją myśli. Maluch popatrzył na mnie takim wzrokiem, jakbym mu złamała serce. - Dobrze się bawiłem - jęknął ponownie. - Ten chłopiec był moim przyjacielem.

Odwróciłam się do niego i spojrzałam mu w twarz. - Hunterze, powiedziałeś jego mamie słowa, dzięki którym odkryła, że jesteś inny... niż reszta dzieci. Ponieważ mój mały kuzynek jest bystry, przyjął do wiadomości to wyjaśnienie. - Była naprawdę wściekła - wymamrotał. - Takie mamy opuszczają swoje dzieci. To prawda, jego matka również go opuściła. Zastanawiałam się szybko, co mogę mu w takiej chwili powiedzieć. Postanowiłam nie rozwijać tego smutnego tematu tu, w samochodzie. Hadley porzuciła Remy'ego i Huntera, a teraz nie żyła, więc nigdy już nie wróci do synka. Tak wyglądały fakty. Nie mogłam nic zrobić, by je zmienić. A Remy chciał ode mnie konkretnej przysługi - miałam pomóc kuzynkowi przeżyć resztę życia. - Hunterze, wiem, że jest ci trudno. Wiem, gdyż przeszłam dokładnie przez ten sam etap. Ja też słyszałam, co matka twojego kolegi myśli, ty jednak wypowiedziałeś jej myśli na głos... - Ale ona to mówiła! W... głowie! - Tak, w głowie, lecz nie na głos. - Ale mówiła! - Myślała, nie mówiła - poprawiłam go. Najwyraźniej uparcie nie chciał dostrzec różnicy. - Hunterze, jesteś bardzo, bardzo młodym chłopcem. Jeżeli nie chcesz utrudniać sobie życia, musisz zacząć się zastanawiać, zanim coś powiesz. - W wielkich oczach dziecka dostrzegłam łzy. - Musisz po prostu najpierw pomyśleć i czasem zdecydować, że jednak nie otworzysz buzi. Dwie duże łzy spłynęły po jego różowych policzkach. Och, dobry Jezu!

- Zrozum, nie można zadawać ludziom pytań związanych z tym, co sobie pomyśleli. Przypominasz sobie naszą rozmowę o szanowaniu prywatności? Kiwnął głową, raz i niepewnie, a potem po raz drugi, tym razem energicznie. Pamiętał. - Ludzie... dorośli i dzieci... mogą się naprawdę zaniepokoić... jeśli odkryją, że potrafisz odgadnąć, co dzieje się w ich głowach. Ponieważ myśli człowieka to jego prywatna sprawa. Na pewno nie chciałbyś, aby wszyscy wokół zaczęli rozprawiać głośno, że myślisz, jak bardzo chce ci się siusiu. Hunter obrzucił mnie piorunującym spojrzeniem. - Rozumiesz? Nie czujesz się w takiej sytuacji dobrze, prawda? - Nie ~ przyznał niechętnie. - Chcę, żebyś dorastał tak... normalnie, jak to tylko możliwe - kontynuowałam. - Dorastanie, kiedy ma się taki dar jak my, jest naprawdę trudne. Znasz dzieci z problemami, które każdy może dostrzec? Po minucie chłopiec przytaknął. - Jenny Vasco - powiedział. - Ma duże znamię na twarzy. - Ty również masz problem, tyle że potrafisz go ukryć, a Jenny nie jest w stanie tego zrobić - wyjaśniłam. Ogarnęło mnie wielkie współczucie dla dziewczynki. W dodatku było mi nieswojo. Być może nie powinno się uczyć małego dziecka, że ma coś ukrywać i robić z czegoś tajemnicę, wiedziałam jednak, że świat nie jest gotów na czytającego w myślach pięciolatka. I prawdopodobnie nigdy nie będzie. Niemniej jednak, patrząc na nieszczęśliwą minę i mokrą od łez twarzyczkę mojego małego kuzyna, czułam się jak podła stara czarownica. - Pojedziemy teraz do domu i poczytamy jakąś historię _ powiedziałam.

- Jesteś na mnie zła, ciociu Sookie? - spytał i miałam wrażenie, że za chwilę się rozszlocha. - Nie - zapewniłam go, chociaż nie byłam oczywiście zadowolona, że mnie kopnął. Ponieważ o tym wiedział, uznałam, że lepiej nie pomijać tej sprawy milczeniem. - Nie spodobało mi się naturalnie, że mnie kopnąłeś, Hunterze, ale już przeszła mi złość na ciebie. Jestem jedynie naprawdę wściekła na cały świat, ponieważ tobie jest ciężko na nim żyć. Przez całą drogę do domu chłopczyk nie odezwał się już ani słowem. Weszliśmy do środka, a gdy Hunter skorzystał z toalety, usiedliśmy we dwoje na kanapie i wybraliśmy dwie książeczki z dawnego zestawu, który zachowałam. Kuzyn zasnął, nim skończyłam czytać Poky Little Puppy. Delikatnie ułożyłam chłopca na kanapie, zdjęłam mu tenisówki i wzięłam własną książkę. Czytałam, podczas gdy on drzemał. Od czasu do czasu wstawałam i robiłam coś w domu. Dziecko przespało niemal dwie godziny. Ten czas wydał mi się nieprawdopodobnie spokojny, chociaż gdybym nie opiekowała się Hunterem wcześniej przez cały dzień, może bym się po prostu nudziła. Kiedy włączyłam pralkę i na palcach wróciłam do pokoju, stanęłam nad śpiącym chłopcem i patrzyłam na niego przez moment. Czy gdybym urodziła dziecko, miałoby ten sam problem, co Hunter? Żywiłam nadzieję, że odpowiedź nie jest taka jednoznaczna. Ma się rozumieć, jeśli mój związek z Erikiem przetrwa dłużej, nigdy nie będzie mi dane zostać matką, chyba że zdecyduję się na sztuczne zapłodnienie. Starałam się sobie wyobrazić siebie, jak pytam Northmana, co czułby, wiedząc, że zapłodni mnie obcy mężczyzna, i wstyd się przyznać, na tę myśl musiałam zdławić chichot. Jeśli chodzi o pewne sprawy, Eric jest bardzo nowoczesnym facetem. Lubi wygodę, jaką daje posiadanie telefonu komórkowego, uwielbia możliwość automatycznego

otwierania drzwi do garażu i chętnie ogląda wiadomości w telewizji. Ale zapłodnienie in vitro..?. Hmm, nie sądzę. Słyszałam kiedyś jego opinię na temat chirurgii plastycznej i miałam potężne przeczucie, że moją sprawę z dzieckiem zaliczyłby do tej samej kategorii. - Co jest takie zabawne, ciociu Sookie? - spytał Hunter. - Och, nic ważnego - odparłam. - Masz ochotę na kilka plasterków jabłka i mleko? - Nie masz lodów? - No cóż, zjadłeś już na lunch hamburgera i frytki. I wypiłeś colę. Sądzę, że jabłko to lepszy wybór. Włączyłam film Król Lew i zabrałam się za przygotowywanie przekąski, którą Hunter zjadł, siedząc na podłodze przed telewizorem. Film zmęczył go (oczywiście widział go przedtem) mniej więcej w połowie i wtedy nauczyłam go grać w Candy Land. Pierwszą grę wygrał, a gdy rozpoczęliśmy drugą, rozległo się stukanie do drzwi. - Tatuś! - krzyknął Hunter i popędził do drzwi. Zanim zdążyłam go powstrzymać, otworzył je. Dobrze, że wiedział, kim jest gość, ponieważ trochę się wystraszyłam. Remy stał w progu w koszuli frakowej, spodniach od garnituru i wypolerowanych, sznurowanych butach. Wyglądał jak ktoś inny. Uśmiechał się do Huntera tak szeroko, jakby nie widział go od kilku dni. W sekundę chłopiec znalazł się w jego ramionach. Ten widok naprawdę radował mi serce. Ściskali się mocno. Ze wzruszenia poczułam w gardle grudę. Sekundę później Hunter opowiadał Remy'emu o Candy Land, McDonaldzie i Claudzie, a Remy słuchał z absolutną uwagą. Kiedy chłopiec na sekundę przerwał, mężczyzna posłał mi szybki uśmiech.

- Synu, może pójdziesz się spakować? Dopilnuj, żebyś czegoś nie zostawił - rzekł Remy. Chłopiec szybko uśmiechnął się do mnie, po czym pobiegł na tyły domu. - Wszystko poszło dobrze? - spytał mężczyzna, kiedy uznał, że Hunter nie może go usłyszeć. Chociaż... w pewnym sensie Hunter zawsze słyszał. - Tak, myślę, że tak. Był bardzo grzeczny - odparłam, postanawiając, że zachowam dla siebie scenkę z kopniakiem. Mieliśmy mały kłopot w sali zabaw w McDonaldzie, ale dzięki temu porozmawialiśmy i mam nadzieję, że wiele mu wyjaśniłam. W tym momencie Remy wyglądał jak człowiek, któremu ktoś zdjął z barków wielki ciężar. - Przykro mi z tego powodu - jęknął i miałam ochotę... no cóż, kopnąć sama siebie. - Nie, nie - odrzekłam pośpiesznie - to był właściwie drobiazg, normalne zdarzenie. Właśnie z powodu tego problemu go tutaj do mnie przywiozłeś i cieszę się, że mogłam pomóc. W ogóle się o to nie martw - dodałam. - Zjawił się mój kuzyn Claude i bawił się z Hunterem w parku, chociaż byłam tam naturalnie przez cały czas. - Nie chciałam, żeby Remy pomyślał sobie, że podrzuciłam chłopca innemu mężczyźnie. Usiłowałam wymyślić, co jeszcze powiedzieć zaniepokojonemu ojcu. - Zjadł naprawdę sporo i pospał zdrowo. Chociaż niedostatecznie długo - dorzuciłam i Remy się roześmiał. - Wiem coś na ten temat - zapewnił mnie. Chciałam powiedzieć, że w szafie śpi Eric i że Hunter widział go przez kilka chwil, uznałam jednak, że byłaby to wiadomość pod tytułem „o jednego mężczyznę za dużo". Już przecież wspomniałam o Claudzie i Remy nie wydawał się

specjalnie zachwycony. Jak sądzę, była to typowa reakcja ojca. - A pogrzeb? Przebiegł zgodnie z planem? Żadnych nieprzewidzianych zdarzeń? Nigdy nie wiadomo, jak pytać o pogrzeby. - Nie, nikt nie rzucił się do grobu ani nie zemdlał - odparł Remy. - To jest wszystko, na co można mieć nadzieję. Kilka słownych utarczek przy stole podczas stypy, bo każde z dzieci chciało coś uszczknąć po zmarłej. Pokiwałam głową. Przez te wszystkie lata mojego życia słyszałam wiele ponurych myśli ludzkich na temat spadków, a po śmierci naszej babci sama musiałam się handryczyć z Jasonem... - Kiedy dochodzi do podziału majątku, ludzie nie zawsze pozostają uprzejmi - zgodziłam się. Zaproponowałam Remy'emu coś do picia, on jednak z uśmiechem odmówił. Wyraźnie chciał już zostać sam z synem. Zapytał mnie jeszcze o zachowanie Huntera (które pochwaliłam) i o maniery przy stole (odpowiedziałam z podziwem). Chłopiec nie był też szczególnie wybredny, jeśli chodzi o jedzenie, co nas oboje cieszyło. Po kilku minutach Hunter wrócił do salonu, niosąc wszystkie spakowane rzeczy, chociaż sprawdziłam szybko i znalazłam jeszcze dwa klocki Duplo, które umknęły jego uwagi. Ponieważ tak bardzo spodobała mu się bajeczka Poky Little Puppy, wsunęłam książkę do jego plecaka, żeby Remy mógł mu ją poczytać w domu. Remy jeszcze kilka razy mi podziękował, jego syn niespodziewanie mnie uściskał, a potem wyszli. Obserwowałam, jak odjeżdżają podjazdem starym pikapem Remy'ego. W domu zrobiło się dziwnie pusto.

Cóż, no tak, Eric spał w szafie, ale będzie martwy dla świata jeszcze przez kilka godzin, a wiedziałam, że mogę go obudzić jedynie w naprawdę skrajnym przypadku. Niektórych wampirów zresztą w ogóle nie sposób dobudzić w ciągu dnia, nawet gdyby wokół się paliło... Odsunęłam od siebie to wspomnienie, ponieważ wciąż jeszcze przyprawiało mnie o dreszcze. Popatrzyłam na zegar. Miałam dla siebie część słonecznego popołudnia, a był to mój wolny dzień. Zanim ktoś zdąży mi powiedzieć: „Opalanie jest dla ciebie niezdrowe", zdążyłam włożyć czarno - białe bikini i położyć się na starym szezlongu za domem.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Natychmiast gdy zaszło słońce Eric wyszedł z kryjówki w szafie stojącej w sypialni dla gości. Podniósł mnie i czule pocałował. Już wcześniej podgrzałam dla niego trochę Czystej Krwi. Skrzywił się, lecz ją przełknął. - Kim jest to dziecko? - spytał. - Syn Hadley - odparłam. Eric poznał Hadley jako dziewczynę Sophie - Anne Leclerq, obecnie ostatecznie martwą królową Luizjany. - Była żoną człowieka? - Tak, zanim spotkała Sophie - Anne - wyjaśniłam. Bardzo miłego faceta nazwiskiem Remy Savoy. - Czy to jego zapach wyczuwam? Wraz z potężnym zapachem wróża? O Jezu. - Tak, Remy przyjechał odebrać małego Huntera dziś po południu. Chłopiec został u mnie, ponieważ jego ojciec musiał pojechać na pogrzeb kogoś z rodziny i uznał, że nie jest to odpowiednie miejsce dla dziecka. Nie wspomniałam o drobnym „problemie" Huntera. Im mniej osób o tym wie, tym lepiej. I dla Erica nie zamierzałam robić wyjątku. - No i? - O tej drugiej sprawie miałam ci powiedzieć tamtej nocy - podjęłam. - To znaczy, o kuzynie Claudzie. Wampir skinął głową. - Spytał, czy może się u mnie zatrzymać na jakiś czas, ponieważ czuł się samotny w domu po śmierci drugiej siostry. - Pozwalasz, żeby mieszkał z tobą mężczyzna? W głosie Erica nie było gniewu, raczej gotowość do rozgniewania się, jeśli wiecie, co mam na myśli. Miałam wrażenie, że jest o krok od wybuchu.

- Wierz mi, on nie interesuje się mną jako kobietą upierałam się, chociaż na moment ogarnęło mnie poczucie winy za wkroczenie wróża do mojej łazienki. - Lubi wyłącznie facetów. - Wiem doskonale, że potrafisz zająć się wróżem, który sprawia ci kłopoty - powiedział Eric po długiej chwili milczenia. Tak, zabiłam już wcześniej wróża. Ale nie chciałam, żeby mi o tym przypominał. - Tak - zgodziłam się. - A jeśli poczujesz się dzięki temu lepiej, będę trzymać na stoliczku obok łóżka pistolet na wodę napełniony sokiem z cytryny. Sok cytrynowy i żelazo - słabe punkty wróżek. - Poczuję się lepiej - przyznał Northman. - Czy właśnie tego Claude'a Heidi wyczuła na twoim terenie? Mam pewność, że czymś bardzo się martwisz, i był to jeden z powodów, dla których przyszedłem do ciebie ostatniej nocy. Łączy nas naprawdę mocna więź krwi. - Heidi twierdzi, że żadną z wróżek, której ślad wytropiła, nie jest Claude - odparłam. - I to mnie rzeczywiście martwi. Ale... - Ja również się martwię. - Eric spojrzał na pustą butelkę po Czystej Krwi, po czym dodał: - Sookie, są pewne sprawy, o których powinnaś wiedzieć. - Och. A właśnie miałam mu powiedzieć o świeżych zwłokach. Byłam przekonana, że gdyby Heidi mu o nich wspomniała, Eric sam zainicjowałby ten temat - temat, który wydawał mi się raczej ważny. Ponieważ mi przerwał, być może nawet sapnęłam w tym momencie ze złością. Tak czy owak, posłał mi ostre spojrzenie. Okej, okej, przepraszam, moja wina, moja wina! Powinnam pewnie całym sercem pragnąć wysłuchać

informacji, które zdaniem Erica pomogą mi się przemieszczać po polu minowym wampirzej polityki. Tak, to prawda, bywały noce, kiedy z wielką przyjemnością dowiedziałabym się więcej o życiu mojego chłopaka. Ale nie dziś! Dzisiejszego wieczoru, po niezwykłej dawce stresów i nerwowości spowodowanych opieką nad Hunterem, chciałam czegoś innego (jeszcze raz przepraszam) - chciałam powiedzieć mu o ciele w lesie i problemach związanych z tym faktem. A potem chciałabym pójść do łóżka, gdzie moglibyśmy się kochać długo i namiętnie. Zazwyczaj Eric bez trudu dopasowałby się do tego programu. Ale nie dziś, najwyraźniej nie dziś. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie przy kuchennym stole. Starałam się nie wzdychać zbyt głośno. - Przypominasz sobie szczyt w Rhodes, na który zostali zaproszeni przedstawiciele pasa stanów od południa do północy? - zaczął Northman. Kiwnęłam głową. Rozmowa nie zapowiadała się szczególnie obiecująco. „Moje zwłoki" były kwestią znacznie pilniejszą! Że nie wspomnę o seksie. - Kiedy przemierzaliśmy Nowy Świat od jednego brzegu ku przeciwległemu, biali żywi również się przemieszczali. Byliśmy pierwszymi badaczami. Pewnej nocy duża grupa nieumarłych zasiadła do rozmów, ponieważ trzeba było podzielić tereny, by łatwiej było nimi rządzić. - Gdy przybyliście do Ameryki, zastaliście jakichś nie umarłych Indian? Wampiry? Hej... a tak w ogóle... byłeś członkiem ekspedycji Leifa Ericsona? - Nie, to nie moja generacja. Dziwne, lecz było tutaj bardzo niewiele Indian - wampirów. A ci, których spotkaliśmy, w wielu kwestiach się od nas różnili.

No, zaczynało się robić interesująco, widziałam jednak, że Eric nie zatrzyma się na tym temacie i nie zaspokoi mojej ciekawości w tej akurat kwestii. - Podczas tego pierwszego narodowego spotkania, około trzystu lat temu, pojawiły się spore różnice zdań. Eric patrzył na mnie bardzo, bardzo serio. - Nie, naprawdę? Wampirze kłótnie? Co za nuda. Zaraz będę ziewać. Northman, niestety, tym razem nie docenił mojego sarkazmu. Uniósł tylko jasne brwi, jak gdyby pragnął spytać: „Mogę kontynuować i dotrzeć do sedna? A może postanowiłaś mnie zdenerwować?". Rozłożyłam ręce. - Mów dalej - jęknęłam. - Postąpiliśmy inaczej, niż zrobiliby to ludzie, i do każdej jednostki administracyjnej włączyliśmy część terenów z północy i część z południa. Sądziliśmy, że w ten sposób zapobiegniemy kłótniom. I tak, część wysunięta najbardziej na wschód, zajmująca przeważnie stany nad oceanem, otrzymała nazwę Klanu Moshup. Słowo pochodzi z języka Indian i oznacza pewną postać mityczną, której symbolem jest wieloryb. O rany, no cóż, przyznaję się, być może wyglądałam w tym momencie na trochę oszołomioną. - Poszukaj sobie informacji o nim w Internecie - mruknął niecierpliwie. - Nasz klan... czyli stany, które spotkały się w Rhodes... nazywa się Amon, od egipskiego boga, a naszym symbolem jest pióro, ponieważ bóg ten nosił na głowie koronę z dwoma wysokimi piórami. Pamiętasz, że wszyscy nosiliśmy tam szpilki z piórkiem? Ach! Nie. Potrząsnęłam głową. - No tak, na szczycie panował duży ruch i tyle się działo zgodził się łaskawie.

No tak, bomby, wybuchy i tak dalej. - Na zachód od nas znajduje się Zeus, od greckiego boga, a ich symbolem jest oczywiście piorun. Oczywiście! Skinęłam głową. Eric chyba wyczuł, że nie podchodzę wystarczająco serio do tematu, gdyż obrzucił mnie kolejnym surowym spojrzeniem. - Sookie, to jest ważne! Jako moja żona musisz to wszystko wiedzieć. Nie miałam zamiaru dać się dziś znowu wciągnąć w dyskusję o naszym rzekomym małżeństwie. - No dobrze, mów - poprosiłam ponownie. - Czwarty klan, leżący na zachodnim wybrzeżu, nazywa się Narajana, z wczesnego hinduizmu, a jego symbolem jest oko, ponieważ Narajana stworzył z własnych oczu słońce i księżyc. Przemknęło mi przez głowę kilka pytań, które chciałabym zadać, na przykład: „Kto, do diabła, powybierał te głupie nazwy?". Gdy jednak poddałam wszystkie te pytania wewnętrznej cenzurze, uznałam, że jedno jest bardziej kąśliwe od drugiego. - A jednak - błysnęłam za to inteligencją - na szczycie Klanu... Amon w Rhodes były pewne wampiry z Klanu Zeusa, prawda? - Tak, świetnie! Bo widzisz na nasze szczyty zapraszamy gości z innych klanów, jeśli są żywotnie zainteresowani omawianymi kwestiami. Albo jeśli są zaangażowani w sprawę sądową przeciwko komuś z naszego klanu. Albo jeśli zamierzają w najbliższym okresie poślubić kogoś z naszego klanu. Uśmiechał się z aprobatą, a w kącikach oczu pojawiły mu się śliczne zmarszczki. Narajana stworzył z własnych oczu słońce, pomyślałam i odwzajemniłam się uśmiechem.

- Rozumiem - stwierdziłam. - Więc jak doszło do tego, że Felipe podbił Luizjanę, skoro my jesteśmy Amon, a on jest... Och, Nevada jest w Narajanie czy może w Zeusie? - W Narajanie. Felipe przejął Luizjanę, ponieważ nie bał się tak bardzo Sophie - Anne jak wszyscy inni. Zaplanował sobie przejęcie naszego stanu, otrzymał zgodę na swój plan od rady... zarządzającej Klanu Narajana i po prostu przeprowadził ten projekt, szybko i precyzyjnie. - Zanim ruszył na nas, musiał przedstawić jakiś plan? upewniłam się. - W taki sposób się to odbywa. Królowie i królowe Narajany nie chcieliby osłabienia swego terytorium, a tak by się stało, gdyby Felipe'owi nie udało się przejęcie i Sophie Anne zdołała z kolei przejąć w dodatku Nevadę. Dlatego musiał naszkicować akcję w ogólnych zarysach. - A nie pomyśleli tam, że może chcemy się wypowiedzieć na temat tego planu? - Nasze uczucia nic ich nie obchodziły. Wyszli z założenia, że skoro Luizjana jest na tyle słaba, że można ją przejąć, to jest łatwą ofiarą i tyle. Sophie - Anne była dobrą przywódczynią i bardzo ją szanowano, ale ponieważ została tak ciężko ranna, Felipe uznał nas za słabych, na tyle słabych, żeby zaatakować. Wiesz, Stan z Teksasu również został ranny w Rhodes, jednak jego porucznik dobrze sobie radził w ubiegłych miesiącach i dzięki temu Teksas zachował integralność. - Skąd wiedzieli, w jak ciężkim stanie jest Sophie - Anne? I jak poważnie ranny jest Stan? - Szpiedzy. Stale szpiegujemy jedni drugich. Wzruszył ramionami. (Wielka mi sprawa, szpiedzy, phi). - A co by się stało, gdyby jeden z władców z Narajany był winny Sophie - Anne przysługę i postanowił królową ostrzec przed przejęciem władzy?

- Jestem pewny, że niektórzy brali to pod uwagę. Ponieważ jednak Sophie - Anne była tak ciężko ranna, uznali, jak przypuszczam, że lepiej sprzymierzyć się z Felipe'em ze względu na szanse powodzenia jego akcji. Przerażające! - Jak możesz komukolwiek zaufać? - Nikomu nie ufam. Poza dwoma wyjątkami. Ty i Pam. - Och - powiedziałam. Spróbowałam sobie wyobrazić takie życie. - To okropne, Ericu - jęknęłam. Myślałam, że wzruszy w tym momencie ramionami. Ale nie, zamiast tego przyjrzał mi się z powagą. - Tak, nie jest dobrze. - Wiesz, kto szpieguje w Piątej Strefie? - Oczywiście Felicia. Idzie jej z tym kiepsko i nie jest wielką tajemnicą, że dziewczyna musi być na czyimś żołdzie, prawdopodobnie Stana z Teksasu albo może Freydy z Oklahomy. - Nie znam Freydy. - Stana poznałam. - Czy Teksas jest w Zeusie, czy też raczej w Amonie? Eric uśmiechnął się szeroko. Byłam jego prymuską. - W Zeusie - odparł. - A jednak Stan musiał zjawić się na naszym szczycie, ponieważ zamierzał zaproponować układ biznesowy związany z pewnym kurortem rekreacyjno wypoczynkowym i do tej sprawy pragnął połączyć siły swego stanu z Missisipi. - Na pewno mu za to zapłacono - wtrąciłam, - Skoro oni mają szpiegów, my ich także mamy, zgadza się? - Naturalnie. - Kogo? Nie potrafię się domyślić? - Spotkałaś Rasula w Nowym Orleanie, jak sądzę. Skinęłam głową. Rasul pochodził z Bliskiego Wschodu i cechowało go poczucie humoru. - Przeżył przejęcie władzy?

- Tak, ponieważ zgodził się zostać szpiegiem Victora, a przez to Felipe'a. Wysłali go do Michigan. - Do Michigan? - Jest tam bardzo duża arabska enklawa i uznano, że Rasul doskonale będzie pasował. Powiedział im, że uciekł przed przejęciem władzy. - Eric zrobił pauzę. - Jeśli komuś o tym powiesz, jego życie się skończy. - No coś ty! - obruszyłam się. - Nikomu nie przekazuję żadnych informacji od ciebie. Po pierwsze, nazwy, które wybraliście dla swoich części Ameryki, te na cześć bogów, są po prostu... - Potrząsnęłam głową. Nie wiedziałam, jakiego słowa użyć. „Patetyczne"? „Głupie"? „Dziwaczne"? - A po drugie, polubiłam Rasula. - Przyszło mi też do głowy, że, cholera, niezależnie od tego, co zgodził się zrobić, decyzja, by skorzystać z okazji i wyrwać się spod władzy Victora, była całkiem sprytna. - Dlaczego mówisz mi to wszystko... akurat teraz? - Sądzę, że musisz wiedzieć, co się dzieje wokół ciebie, kochanko. - Eric nigdy chyba nie patrzył na mnie poważniej. Ostatniej nocy, gdy pracowałem, nagle ogarnęła mnie obawa, że możesz srogo zapłacić za swoją niewiedzę. Pam zgodziła się ze mną. Od kilku tygodni chciała ci streścić naszą historię i hierarchię. Stale jednak myślałem, że taka wiedza będzie ci ciążyć oraz że i bez tego masz dość kłopotów, z którymi musisz sobie radzić. Pam przypomniała mi jednak, że niewiedza może cię nawet... zabić. Za bardzo cię cenię, żeby na to pozwolić. Moją pierwszą myślą było, że naprawdę znajdowałam przyjemność w tej „niewiedzy" i że równie dobrze mogłabym pozostać w tym błogim stanie. Potem jednak uznałam, że trzeba zapomnieć o egoizmie. Eric naprawdę starał się włączyć moją osobę w swoje życie i we wszystkie swoje tajemnice. Usiłował też przecież pomóc mi się przystosować

do swojego świata, ponieważ uważał mnie za jego część. Spróbowałam myśleć o tym ciepło i z czułością. - Dzięki - powiedziałam w końcu. Zastanowiłam się nad jakimś inteligentnym pytaniem. - Hmm, no dobrze, więc królowie i królowe każdego stanu należącego do konkretnej... jednostki administracyjnej... klanu... spotykają się i podejmują decyzje mniej więcej co, eee, dwa lata? Eric przypatrywał mi się przez chwilę z uwagą. Widział, że nie do końca jestem dziś sobą. - Tak - przyznał. - O ile nikomu nie grozi jakiś kryzys, który wymaga omówienia na nadzwyczajnym zebraniu. Poza tym, nie każdy stan jest oddzielnym królestwem. Na przykład, jest władca miasta Nowy Jork i władca pozostałej części stanu. Floryda również jest podzielona. - Dlaczego? - To mnie zdumiało, lecz tylko przez chwilę, do czasu, aż lepiej się nad tym zastanowiłam. - Och, no tak, wielu turystów. Łatwa zdobycz. Duża populacja wampirza. Eric skinął głową. - Kalifornia jest z kolei podzielona na trzy części: Sacramento, San Jose i Los Angeles. Z drugiej strony, Dakota Północna i Dakota Południowa to jedno królestwo, ponieważ oba stany są rzadko zaludnione. Zaczynałam patrzeć na sprawy z wampirzego punktu widzenia. Będzie więcej lwów tam, gdzie gazele tłoczą się przy wodopoju. Mniejszy potencjalny łup, mniej drapieżników. - Jak wyglądają sprawy... hmm... interesy na przykład Amona, powiedzmy... pomiędzy tymi organizowanymi co dwa lata zebraniami? Przecież na pewno pojawiały się jakieś kwestie sporne. - Istnieją swego rodzaju fora dyskusyjne, mamy też inne sposoby przekazywania sobie wiadomości. To najczęściej wystarcza, jeśli jednak musimy spotkać się osobiście, zbierają

się grupy szeryfów, zależnie od sytuacji. Gdybym wszedł w spór z wampirem podlegającym innemu szeryfowi, zadzwoniłbym do tego szeryfa, a gdyby rozmowa z nim mnie nie zadowoliła, jego porucznik spotkałby się z moim porucznikiem. - A gdyby i oni się nie dogadali? - Spór przenosi się wtedy w coraz wyższe rejony hierarchii, aż do samego szczytu. Pomiędzy oficjalnymi zebraniami organizowanymi co dwa lata można z ważnych powodów zorganizować spotkanie nieformalnie, takie, któremu nie towarzyszą żadne szczególne obrzędy czy celebracje. Mogłam zadać w tym momencie wiele pytań, lecz wszystkie one rozpoczynały się od „a co, jeśli", zresztą, nie musiałam akurat dziś znać odpowiedzi na żadne z nich. - Oki - doki - podsumowałam inteligentnie. - No cóż, to było naprawdę interesujące. - Sądząc po twoim tonie, nie jesteś szczególnie zainteresowana. Raczej rozdrażniona. - Bo nie tego się spodziewałam, kiedy odkryłam, że śpisz w moim domu. - A czego się spodziewałaś? - Że przyszedłeś tutaj, ponieważ nie mogłeś się doczekać bajecznego, fantastycznego... seksu ze mną. I, do diabła, ze zwłokami, niech sobie czekają na lepszy moment! - Powiedziałem ci to wszystko dla twojego dobra - odparł Eric poważnie. - Ale teraz, kiedy skończyłem, jestem gotów, jak zwykle, uprawiać z tobą seks i na pewno potrafię sprawić, żeby był fantastyczny. - Zatem, kochanie, przejdź do rzeczy.

Ruchem tak szybkim, że nie byłam w stanie za nim nadążyć, Eric zerwał z siebie koszulę, a potem, podczas gdy podziwiałam jego tors, zrzucił resztę ubrania. - Naprawdę mam cię dopaść i przejść do rzeczy? - spytał, wysuwając kły. Dotarłam ledwie do połowy salonu, gdy mnie złapał, a potem zaniósł z powrotem do sypialni. Było wspaniale. Nawet jeśli doskwierał mi niepokój, został zdławiony w bardzo satysfakcjonujący sposób na całe czterdzieści pięć minut. Eric lubi wesprzeć się na łokciu i leżeć tak, gładząc mój brzuch. Kiedy zaprotestowałam, że - ponieważ mój brzuch nie jest absolutnie płaski - pod wpływem głaskania czuję się tłusta, wampir roześmiał się serdecznie na cały głos. - A kto potrzebuje worka kości? - spytał z całkowitą szczerością. - Nie chcę ranić się o ostre krawędzie kobiety, z którą śpię. Poprawił mi tą odpowiedzią humor bardziej niż jakimkolwiek innym zdaniem, które wypowiedział do mnie od bardzo długiego czasu. - Czy kobiety... Czy w czasach, gdy byłeś człowiekiem, kobiety miały okrąglejsze kształty? - zapytałam. - Nie zawsze od nas zależy, ile kto waży - odparł oschle. W kiepskich latach wszyscy wyglądaliśmy jak kości obciągnięte skórą. W dobrych czasach, kiedy mogliśmy jeść tyle, ile chcieliśmy, byliśmy tężsi. Speszyłam się. - Och, wybacz. - W waszym stuleciu żyje się wspaniale. - Zadumał się na chwilę. - Możecie mieć jedzenie, kiedy tylko zapragniecie. - O ile ma się pieniądze, żeby za to jedzenie zapłacić. - Och, można je ukraść - wytknął mi. - Chodzi o to, że jedzenie jest na wyciągnięcie ręki i można je zdobyć.

- Nie w Afryce. - Tak, wiem, że w wielu częściach świata ludzie ciągle jeszcze przymierają głodem. Jednak, prędzej czy później, ten dobrobyt dotrze wszędzie. Po prostu rozpoczął się tutaj. Zadziwił mnie jego optymizm. - Naprawdę tak myślisz? - Tak - odrzekł bez wahania. - Zapleciesz mi włosy w warkocz? Wzięłam szczotkę do włosów i gumkę recepturkę. Nazwijcie mnie głupią, ale ta czynność naprawdę sprawia mi przyjemność. Eric usiadł na stołku przed moją toaletką, a ja narzuciłam szlafrok, który mi podarował, piękny, jedwabny, biało - brzoskwiniowy, i zaczęłam czesać jego długie włosy. Ponieważ powiedział, że nie ma nic przeciwko temu, wzięłam trochę żelu do włosów i sczesałam pasma koloru blond w tył, tak żeby żaden nie wisiał luźno i nie wystawał z warkocza. Poświęciłam trochę czasu, ale udało mi się spleć najładniejszy warkocz, jaki potrafiłam zrobić, po czym związałam go na końcu gumką. Gdy włosy nie okalały jego twarzy, rysy Erica wydawały się bardziej surowe, a jednak wciąż pozostawał bardzo przystojnym mężczyzną. Westchnęłam. - Cóż oznacza dźwięk, który wydajesz z siebie? zaciekawił się, a potem odwracał głowę to w lewo, to w prawo, chcąc zobaczyć, jak z każdej strony prezentuje się jego oblicze w lustrze. - Nie podoba ci się efekt? - Uważam, że wyglądasz świetnie - powiedziałam. Jedynie fakt, że Eric mógłby mnie oskarżyć o fałszywą skromność, powstrzymywał mnie przed powiedzeniem: „Więc co, do diabła, robisz ze mną?". - Teraz ja uczeszę ci włosy. Wzdrygnęłam się na tę myśl. Tej nocy, kiedy uprawiałam seks po raz pierwszy, Bill czesał moje włosy tak długo, aż ten zmysłowy ruch zaczął mnie naprawdę podniecać.

- Nie, dzięki - odparłam pogodnie. Nagle uprzytomniłam sobie, że czuję się jakoś dziwnie. Eric odwrócił się i przyjrzał mi się z uwagą. - Czemu jesteś taka nerwowa, Sookie? - Hej, a co się stało z Alaską i Hawajami? - spytałam. Ciągle jeszcze trzymałam w ręku szczotkę i teraz, nie zdając sobie z tego sprawy, upuściłam ją. Spadła z łoskotem na drewnianą podłogę. - Co takiego? Eric popatrzył w dół, na szczotkę, potem w górę, na moją twarz. Wydawał się lekko zmieszany. - Do jakiej części należą? Obie są w Nakamurze? - W Narajanie - poprawił mnie. - Nie, Alaska jest zrzeszona z kanadyjskimi wampirami. Mają własny system. Hawaje pozostają autonomiczne. - To naprawdę nie w porządku. - Byłam autentycznie oburzona. Potem przypomniałam sobie o bardzo ważnej sprawie, o której koniecznie musiałam mu powiedzieć. Domyślam się, że Heidi poinformowała cię, co wywęszyła na moim terenie? Powiedziała ci o zwłokach? Mimowolnie zadrżała mi ręka. Northman obserwował bacznie każdy mój ruch zmrużonymi oczyma. - Rozmawialiśmy już o Debbie Pelt. Jeśli rzeczywiście chcesz, zabiorę jej trupa. Zadygotałam na całym ciele. Chciałam mu powiedzieć, że zwłoki są świeże. Zaczęłam mówić, ale okazało się, że mam problem ze sformułowaniem zdania. Poczułam się jeszcze dziwaczniej. Eric przekrzywił głowę i skupił wzrok na mojej twarzy. - Zachowujesz się bardzo osobliwie, Sookie - powiedział. - Myślisz, że Alcide potrafi po zapachu ustalić, że to ciało Debbie? - spytałam.

Co się ze mną działo?! - Nie po zapachu. - Pokręcił głową. - Trup to trup. Nie zachowuje charakterystycznego zapachu, po którym można by rozpoznać konkretną osobę, zwłaszcza po tak długim czasie. Martwisz się o to, co myśli Alcide? - Nie tak bardzo jak kiedyś - odparłam, po czym plotłam dalej bez sensu i z niewiadomych powodów. - A wiesz, słyszałam dziś w radio, że jeden z senatorów z Oklahomy wyznał, że jest wilkołakiem. Powiedział, że zarejestrował się w jakimś rządowym biurze tego dnia, gdy znaleźli odcisk jego zębów na zimnym, martwym trupie. - Sądzę, że na ostrym sprzeciwie wobec tej sprawy mogą skorzystać wampiry - odparował Eric z niejaką satysfakcją. Oczywiście, zawsze zdawaliśmy sobie sprawę, że rząd będzie nas chciał jakoś kontrolować. Teraz wygląda na to, że jeśli wilkołaki wygrają swoją walkę przeciwko nadzorowi ze strony państwa, nam może się udać to samo. - Lepiej się ubierz - przerwałam mu. Wiedziałam na sto procent, że wkrótce zdarzy się coś złego i Eric powinien mieć na sobie ubranie. Odwrócił się i przejrzał po raz ostatni w lustrze. - Dobrze - zgodził się trochę zaskoczony. Wciąż był nagi, nagi i wspaniały. W tej chwili jednak nie czułam ani odrobiny pożądania. Byłam raczej rozedrgana, zdenerwowana i zmartwiona. Czułam się tak, jakby po mojej skórze wszędzie biegały pająki. Nie miałam pojęcia, co może się stać. Próbowałam mówić, ale zauważyłam, że nie mogę już wcale wydobyć głosu z gardła. Zrobiłam palcami gest sugerujący, żeby Eric się pośpieszył. Posłał mi szybkie, zafrasowane spojrzenie i w milczeniu zaczął szukać ubrania. Znalazł spodnie i je włożył.

Opadłam na podłogę, dłońmi objęłam głowę, odnosiłam bowiem wrażenie, że za chwilę spadnie mi z szyi. Zaczęłam kwilić jak dziecko. Northman upuścił koszulę. - Możesz mi powiedzieć, co się dzieje? - spytał, przysiadając obok mnie na podłodze. - Ktoś nadchodzi - wydukałam. - Czuję się tak... dziwnie. Ktoś się zbliża. Już prawie tu jest. Ktoś z twoją krwią. Uświadomiłam sobie, że w pewnym procencie czułam się podobnie, równie dziwacznie, kiedyś, gdy stanęłam twarzą w twarz ze stwórczynią Billa, Loreną. Ale z Billem nie łączyła mnie więź krwi, nie łączyła mnie zresztą nigdy z nikim innym niż z Erikiem. Szybciej niż w mgnieniu oka zerwał się na równe nogi, a z jego piersi wyrwał się jakiś głuchy odgłos. Blade ręce zacisnął w pięści. Przylgnęłam do łóżka, a wampir stanął pomiędzy mną i otwartym oknem. W sekundę zrozumiałam, że ktoś stoi za oknem, na dworze. - Appiusz Liwiusz Ocella - obwieścił Northman. - Minęło sto lat. O Jezu! Stwórca Erica.

ROZDZIAŁ ÓSMY Pomiędzy nogami Erica dostrzegłam jakiegoś mężczyzną, mocno oszpeconego bliznami i bardzo muskularnego, o ciemnych oczach i włosach. Wiedziałam, że jest niski, ponieważ widziałam jedynie jego głowę i ramiona. Miał na sobie dżinsy oraz podkoszulek z krótkim rękawem i logo Black Sabbath. Na ten widok nie mogłam się powstrzymać, zachichotałam. - Nie tęskniłeś za mną, Ericu? - Rzymianin mówił z akcentem, którego naprawdę nie potrafiłam zidentyfikować, gdyż miał wiele warstw. - Ocella, twoja obecność to dla mnie zawsze zaszczyt odparł Northman. Zachichotałam głośniej. Eric kłamał. - Co się dzieje z moją żoną? - spytał mój kochanek. - Jest zdezorientowana i jej zmysły szaleją - wyjaśnił starszy wampir. - Masz moją krew, a ona miała twoją. W dodatku moje następne dziecko jest tutaj. Łącząca nas wszystkich więź źle działa na jej myśli i odczucia. Serio? Bez kantów? - To jest mój nowy syn, Aleksy - dorzucił w tym momencie Appiusz Liwiusz Ocella. Spojrzałam gdzieś obok nóg Erica. Nowy „syn" był chłopcem w wieku około trzynastu, czternastu lat. Właściwie nie bardzo dostrzegałam rysy jego twarzy. Nakazałam sobie spokój i starałam się nijak nie reagować. - Bracie - bąknął Eric, witając nowego członka rodziny. Słowo zabrzmiało spokojnie i lodowato. Zamierzałam teraz wstać. Ani chwili dłużej nie chciałam się kulić tutaj, na podłodze. Eric wcześniej wepchnął mnie w bardzo małą przestrzeń między łóżkiem i nocną szafką. Po prawej stronie miałam drzwi prowadzące do łazienki. Northman wciąż stał przede mną w postawie obronnej.

- Wybaczcie mi - jęknęłam z wielkim wysiłkiem, a Eric zrobił krok do przodu, dając mi więcej miejsca, lecz wciąż odgradzając mnie od swego stwórcy i od chłopca. Wstałam, opierając się o łóżko. Nadal odnosiłam wrażenie, że mam zlasowany mózg. Popatrzyłam stwórcy Northmana prosto w ciemne, jakby przezroczyste oczy. Przez ułamek sekundy wyglądał na zaskoczonego. - Ericu - powiedziałam - musisz pójść do frontowych drzwi i wpuścić swoich gości. Założę się, że i tak wcale nie potrzebują zaproszenia, by tu wejść. - Ericu, ona ma rzadki dar - obwieścił Ocella. - Gdzie ją znalazłeś? - Jestem dla ciebie uprzejma, ponieważ jesteś ojcem Erica - syknęłam. - Mogłabym po prostu pozostawić cię na dworze. Jeśli to zdanie nie zabrzmiało tak stanowczo jak tego chciałam, cóż, przynajmniej nie jęczałam jak przerażona kobietka. - Ale moje starsze dziecko przebywa w tym domu, więc jeżeli ono jest tam mile widziane, ja również, nieprawdaż? Uniósł gęste czarne brwi. Jego nos... No cóż, patrząc na niego, potrafiłam zrozumieć, dlaczego wymyślono określenie „rzymski nos". - Czekałem na uprzejme zaproszenie mruknął. - A przecież mogliśmy się po prostu nagle ukazać w twojej sypialni. I sekundę później rzeczywiście znaleźli się w środku. Nie skomentowałam tego. Obrzuciłam chłopca spojrzeniem. Jego oblicze było całkowicie obojętne. Na pewno nie pochodził ze starożytnego Rzymu. Nie był wampirem nawet sto lat, tak przynajmniej szacowałam. Zdawało mi się też, że jego rysy wskazują na germańskie pochodzenie. Włosy miał jasne, krótkie, przycięte równo, oczy błękitne, a kiedy zerknął w moje, natychmiast pochylił głowę. - Masz na imię Aleksy? - spytałam.

- Tak - powiedział jego stwórca, chłopiec natomiast milczał. - To jest Aleksy Romanow. Chociaż chłopiec nie pokazał po sobie żadnej reakcji, podobnie zresztą jak Eric, ogarnęło mnie na moment prawdziwe przerażenie. - Nie mogłeś - bąknęłam w stronę Ocelii, który okazał się mężczyzną mniej więcej mojego wzrostu. - Nie mogłeś. - Próbowałem uratować również jedną z jego sióstr, niestety, nie udało mi się i bezpowrotnie ją straciliśmy wyznał stwórca Erica ponuro. Zęby miał białe i równe, chociaż brakowało mu jednego, tuż obok lewego kła. Jeśli człowiek stracił zęby, zanim został wampirem, nie odrastały mu później. - Sookie, o co chodzi? - Eric nie nadążał, przynajmniej tym razem. - Romanowowie - wyjaśniłam, starając się mówić ściszonym głosem, jak gdyby chłopiec nie mógł mnie usłyszeć z odległości dwóch metrów - to była ostatnia rodzina carska. W Rosji. Dla Erica egzekucje wykonane na członkach rodziny Romanowów musiałyby się wydawać czymś, co zdarzyło się wczoraj i być może nie były niczym szczególnie ważnym na tle tysięcy zgonów, które zdarzyły się podczas jego życia, czyli w okresie ubiegłego tysiąclecia. Niemniej jednak teraz pojął, że jego stwórca dokonał najwyraźniej czegoś nadzwyczajnego. Zerknęłam na Ocellę bez gniewu i bez strachu, i zobaczyłam mężczyznę, który, odkrywszy, że jest samotnym wyrzutkiem społeczeństwa, szukał na swoje dziecko najbardziej „znakomitego" kandydata z możliwych. - Czy Eric był pierwszym wampirem, którego „stworzyłeś"? - spytałam Rzymianina. Wyglądał na ogłupionego moim pytaniem i postawą, które uważał za bezczelne. Northman zareagował ostrzej. Kiedy

poczułam, że przetacza się przeze mnie fala jego strachu, zrozumiałam, że Eric będzie musiał spełnić każdy rozkaz, który wyda mu Ocella. Zdawałam sobie z tego sprawę wcześniej, lecz przed przybyciem gości była to tylko jakaś nieokreślona, oderwana od rzeczywistości wiedza. Teraz odkryłam, że jeśli Ocella wyda Ericowi rozkaz zabicia mnie, mój „mąż" będzie zmuszony wykonać polecenie. Rzymianin zdecydował się jednak odpowiedzieć na moje pytanie. - Tak, był moim pierwszym wampirem, pierwszym, którego skutecznie udało mi się stworzyć. Wcześniej... Inni, których próbowałem przemienić... cóż, zmarli. - Może moglibyśmy... bardzo proszę... opuścić moją sypialnię i przejść do salonu? - spytałam. - To nie jest właściwe pomieszczenie, w którym powinno się przyjmować gości. Jak widzicie, starałam się być naprawdę grzeczna. - Tak, przypuszczam, że tak - odrzekł starszy wampir. Aleksy? Jak sądzisz, gdzie znajduje się salon? Chłopiec odwrócił się i wskazał we właściwym kierunku. - Tam zatem przejdziemy, najdroższy - oznajmił Ocella i ruszył za Romanowem. Zyskałam więc chwilę, by spojrzeć na Erica, i wiedziałam, że na mojej twarzy rysuje się pytanie: „Co się tutaj dzieje, do diabła?". Wampir wyglądał jednakże na ogłuszonego i bezradnego. Eric bezradny?! W głowie miałam mętlik. Kiedy zastanowiłam się przez sekundę nad sytuacją, poczułam lekkie obrzydzenie, ponieważ Aleksy był dzieckiem, z którym - ani przez chwilę w to nie wątpiłam Ocella uprawiał seks, tak jak kiedyś, przed wiekami z Erikiem. Nie byłam wszakże niemądra, toteż wiedziałam, że w żaden sposób nie jestem w stanie powstrzymać tego procederu, a mój potencjalny protest niczego by nie zmienił

nawet na jotę. W dodatku, szczerze powiem, zupełnie nie miałam pewności, czy Aleksy w ogóle by mi podziękował za interwencję w tej sprawie, szczególnie że przypomniałam sobie opowieść Erica o pierwszych latach, które spędził jako wampir - był wtedy desperacko przywiązany do swojego stwórcy. Aleksy przebywał już z Ocellą sporo czasu, przynajmniej z naszego, ludzi, punktu widzenia. Nie pamiętałam, kiedy dokładnie bolszewicy rozstrzelali członków rodziny Romanowów, ale zdawało mi się, że egzekucja nastąpiła około roku 1918 i najwyraźniej właśnie Ocella uratował chłopca przed ostateczną śmiercią. Czyli że ich związek trwał już ponad osiemdziesiąt lat. Wszystkie te myśli przemykały mi przez głowę szybko, jedna po drugiej, kiedy szliśmy za gośćmi. Ocella powiedział, że mógł wejść do mojego domu bez ostrzeżenia. Hm, wolałabym, żeby Eric uprzedził mnie o tym zawczasu. Byłoby miło z jego strony... W pewnym sensie go rozumiałam, prawdopodobnie miał nadzieję, że jego stwórca nigdy nie zjawi się z wizytą, więc powinnam mu wybaczyć to przeoczenie, nie mogłam jednak nic poradzić na to, że moim zdaniem, zamiast wykładu na temat metod, jakich wampiry użyły do podzielenia mojego kraju dla własnej wygody, praktyczniej byłoby powiadomić mnie, że Rzymianin może w każdej chwili zjawić się w mojej sypialni. - Proszę, usiądźcie - mruknęłam, gdy Ocella i Aleksy już usadowili się na kanapie. - Ileż sarkazmu - zauważył stwórca. - Nie zamierzasz nam okazać nawet odrobiny gościnności? Zmierzył mnie wzrokiem z góry na dół, a ja zauważyłam, że choć oczy ma intensywnie brązowe, na próżno szukałabym w nich choćby odrobiny ciepła.

Natychmiast uprzytomniłam sobie, jak bardzo się cieszę, że zdążyłam włożyć szlafrok. Prędzej zjadłabym miskę karmy dla psów niż stanęła naga przed tą parką. - Nie podoba mi się to, że stanęliście sobie pod oknem mojej sypialni - oświadczyłam. - Mogliście podejść do drzwi i zastukać, tak jak postępują ludzie kulturalni. Nie mówiłam nic, czego Ocella już nie wiedział. Wampiry doskonale odczytują emocje istot ludzkich. A najstarszym nieumarłym łatwiej niż nam samym przychodzi powiedzenie, co czujemy. - Tak, lecz wówczas straciłbym tak uroczy obrazek. Przesunął wzrokiem po torsie Erica, a ja odniosłam wrażenie, że tym spojrzeniem niemal potrafi go dotknąć. W tym momencie Aleksy po raz pierwszy jakoś zareagował w jego oczach pojawił się strach. Czyżby młody Romanow żywił obawy, że Ocella go teraz odepchnie i rzuci na pastwę tego świata? A może raczej bał się, że stary zatrzyma go przy sobie? Z całego serca współczułam chłopcu, a równocześnie strasznie się go obawiałam. Widziałam, że jest tak samo bezsilny jak Eric. Ocella przyjrzał się Aleksemu z uwagą, która wydała mi się prawie przerażająca. - Miewa się dużo lepiej - mruknął Ocella. - Ericu, sprawia to twoja obecność. Sądziłam, że sytuacja nie może chyba być bardziej krępująca, lecz w tym momencie rozległo się stanowcze stukanie do tylnych drzwi, po którym usłyszałam pytanie: „Sookie, jesteś tu?". Wiedziałam, że ta noc naprawdę może być jeszcze gorsza. Mój brat, Jason, wszedł, nie czekając na moją odpowiedź. - Sookie, gdy podjeżdżałem, zobaczyłem, że pali się u ciebie światło, więc uznałem, że nie śpisz... - zaczął, a potem

urwał raptownie, gdyż zdał sobie sprawę, ile osób jest ze mną; i kim są moi goście. - Wybacz, że ci przeszkadzam, Sookie podjął w końcu powoli. - Ericu, jak się miewasz? - Jasonie, to jest mój... - powiedział Eric - to jest Appiusz Liwiusz Ocella, mój stwórca. Oraz jego inny syn, Aleksy. Eric wypowiedział nazwisko w sposób: „AP - pi - usz liWI - usz o - KE - lla". Mój brat skinął głową obu nieznajomym, unikał jednak wzroku starszego wampira. Dobry odruch. - Dobry wieczór, O'Kelly. Witaj, Alex - wypalił. - Więc jesteś młodszym bratem Erica, co? Jesteś wikingiem, tak jak on? - Nie - odparł chłopiec cicho. - Jestem Rosjaninem. Mówił z dużo słabszym akcentem niż Rzymianin. Patrzył na Jasona z zainteresowaniem. Miałam nadzieję, że nie zamierza ugryźć mojego brata. Wiem, że Jason wydaje się pociągający ludziom (a zwłaszcza kobietom), i wiem dlaczego - ponieważ emanuje żywotnością. Mój brat po prostu ma w sobie najwyraźniej dodatkowe pokłady energii i witalności, i te jego cechy znów znacząco dawały o sobie znać teraz, gdy zacierało się w nim wspomnienie o strasznej śmierci prawie byłej żony. W taki sposób, jak sądzę, u Jasona przejawiał się efekt krwi wróżek, która płynęła przecież również w jego żyłach. - No cóż, miło było spotkać was wszystkich - powiedział teraz, po czym przestał zwracać uwagę na moich gości. Sookie, przyszedłem po ten stolik z poddasza. Podjechałem tu kiedyś, chcąc go zabrać, ale nie było cię w domu, a nie wziąłem ze sobą kluczy. Jason ma oczywiście klucze do mojego domu, na wszelki wypadek, tak samo jak ja trzymam u siebie klucz do jego domu.

Zapomniałam, że prosił kiedyś, podczas wspólnej kolacji o ten stolik. Zresztą, w tym momencie mógłby spytać, czy może mi zabrać meble z sypialni, a ja oddałabym mu je bez słowa oddałabym wszystko, byle tylko przegonić go z mojego domu, gdzie mogło mu grozić niebezpieczeństwo. - Jasne, weź, nie potrzebuję go - odparłam. - Idź na górę. Nie wydaje mi się, żeby stał gdzieś szczególnie daleko od wejścia. Brat przeprosił wampiry, które, wszystkie jak jeden mąż, odprowadzały go wzrokiem, gdy wbiegał na schody. Eric prawdopodobnie tylko udawał, że patrzy, bo przy okazji intensywnie rozważał naszą sytuację. Ocella jednak obserwował Jasona, wyraźnie go oceniając, a Aleksy gapił się nań wręcz tęsknie. - Chcielibyście się napić Czystej Krwi? - spytałam nie umarłych przez zaciśnięte zęby. - Przypuszczam, że nie zaoferujesz krwi swojej ani swego brata - rzekł Rzymianin. - Nie. Odwróciłam się i ruszyłam do kuchni. - Wyczuwam w tobie gniew - zauważył Ocella. - Nie dbam o to - odburknęłam, nie odwracając się do niego. Usłyszałam, że Jason schodzi po schodach, trochę wolniejszym krokiem, gdyż znosił stolik. - Jasonie, wejdziesz ze mną? - rzuciłam przez ramię. Ucieszył się, że nie musi wchodzić do salonu. Chociaż był grzeczny dla Erica, ponieważ wiedział, że go kocham, ogólnie rzecz biorąc, nie czuł się dobrze w towarzystwie wampirów. Postawił stolik w rogu kuchni. - Sookie, co się tutaj wyprawia? - Wejdź do mojego pokoju na sekundę - poprosiłam, gdy wyjęłam butelki z lodówki.

Czułabym się znacznie lepiej, gdybym miała na sobie pełniejszy strój. Jason powlókł się za mną. Kiedy znaleźliśmy się w sypialni, zamknęłam drzwi. - Patrz na wejście - poleciłam. - Nie ufam temu staremu dodałam, a brat posłusznie odwrócił się do mnie plecami i obserwował drzwi, podczas gdy ja tak szybko jak nigdy wcześniej zdjęłam szlafrok i włożyłam ubranie. - Hola, nie tak prędko! - warknął Jason, a ja aż podskoczyłam w miejscu. Odwróciłam się i zobaczyłam, że Aleksy otworzył drzwi i wszedłby do pokoju, gdyby Jason ich nie przytrzymał. - Przepraszam - bąknął chłopiec ciszej i słabiej, niż przedtem. - Przepraszam ciebie, Sookie, i ciebie, Jasonie. - Jason, możesz go wpuścić. Za co przepraszasz, Aleksy? - spytałam. - Daj spokój, chodźmy do kuchni, podgrzeję Czystą Krew. Przeszliśmy wszyscy do kuchni. Teraz znajdowaliśmy się trochę dalej od salonu i istniał cień szansy, że Eric i Ocella nas nie usłyszą. - Mój pan nie zawsze jest taki. Jego wiek... to go zmienia. - Zmienia go w co? W totalnego dupka? W sadystę? W starucha molestującego dzieci? Przez twarz chłopca przemknął nieśmiały uśmiech. - Czasami wszystko to jest prawdziwe - przyznał zwięźle. - Ale, szczerze mówiąc, ja również nie czuję się dobrze. Właśnie dlatego tu jesteśmy. W oczach Jasona pojawił się gniew. Mój brat lubi dzieci, zawsze lubił. Chociaż Aleksy mógłby go zabić w sekundę, mój brat myślał o nim jako o dziecku. Teraz narastała w nim wściekłość i nawet pomyślał, czyby nie wpaść do salonu i nie rzucić Appiuszowi Liwiuszowi Ocelli otwartego wyzwania. - Posłuchaj, Aleksy, nie musisz zostawać z tym facetem, jeśli nie chcesz - powiedział. - Możesz zatrzymać się u mnie

albo u Sookie, o ile Eric cię nie przyjmie. Nikt nie może cię zmusić do... kontaktów z kimś, z kim nie chcesz przebywać. Poczciwy Jason, bez wątpienia nie wiedział, co mówi. Romanow uśmiechnął się, i ten jego blady uśmiech po prostu łapał za serce. - On naprawdę nie jest taki zły. To dobry człowiek, tak sądzę, pochodzi jednak z czasów, których nawet nie sposób sobie wyobrazić. Myślę, że przyzwyczailiście się do wampirów, które próbują... wmieszać się między ludzi. Mój pan... on tego nie próbuje. Jest dużo szczęśliwszy, gdy trzyma się... w cieniu. I tak, muszę z nim przebywać. Proszę, nie kłopoczcie się tym, ale... dziękuję za waszą troskę. Czuję się lepiej teraz, odkąd jestem z bratem. Nie mam wrażenia, że nagle zrobię coś, czego... mógłbym żałować. Jason i ja popatrzyliśmy po sobie. Nie rozumieliśmy go, ale nie da się ukryć, że te słowa szczerze zmartwiły nas oboje. Aleksy rozglądał się po kuchni, jak gdyby rzadko widywał takie pomieszczenia. Przemknęło mi przez głowę, że prawdopodobnie tak właśnie wygląda prawda. Wyjęłam ciepłe butelki z kuchenki mikrofalowej i potrząsnęłam nimi. Na tacy wraz z butelkami położyłam serwetki. Jason wziął sobie z lodówki colę. Nie wiedziałam, co myśleć o Aleksym. Przeprosił za zachowanie Ocelli, jak gdyby Rzymianin był jego gburowatym dziadkiem, lecz było oczywiste, że chłopiec pozostaje pod wielkim wpływem swego stwórcy. Nic dziwnego - Aleksy był dzieckiem Ocelli, i to w pełnym znaczeniu tego słowa. Bardzo dziwnie się czułam ze świadomością, że w moim salonie przebywają prawdziwe postaci historyczne. Pomyślałam o okropnościach, których doświadczył młodziutki Romanow, zarówno przed śmiercią, jak i po niej. Pomyślałam o jego dzieciństwie, gdy był carewiczem, i wiedziałam, że

mimo hemofilii, na którą cierpiał, na pewno jako chłopczyk przeżył wspaniałe chwile. Nie wiedziałam, czy obecnie często pragnie miłości, oddania i luksusu, które otaczały go w okresie od narodzin po rewolucję, ani czy możliwe jest, że (zważywszy na fakt, że został stracony wraz z całą najbliższą rodziną) Aleksy postrzegał los wampira jako coś lepszego niż śmierć w jakimś dole w lasach Rosji. Chociaż hemofilia w tamtych czasach i tak nie dawała mu nadziei na długie życie. Jason dodał lodu do szklanki i zajrzał do słoika ze słodyczami. Nie trzymam już ciasteczek, ponieważ, gdybym je miała, wciąż bym je jadła. Brat ze smutkiem zamknął pusty słoik. Chłopiec pilnie obserwował każdy ruch Jasona i miałam wrażenie, że patrzy z uwagą na zwierzę, którego nigdy przedtem nie widział. Zauważył, że mu się przypatruję. - Dwaj mężczyźni zajęli się mną, dwaj marynarze powiedział, jakby potrafił odgadnąć, jakie pytania krążą mi po głowie. - Nosili mnie na rękach, kiedy ból stawał się trudny do zniesienia. Ponieważ ich świat wywrócił się do góry nogami, jeden z nich molestował mnie, kiedy tylko miał okazję. A drugi umarł, jedynie dlatego, że ciągle był dla mnie uprzejmy. Twój brat trochę mi go przypomina. - Przykro mi z powodu twojej rodziny - wyznałam z zakłopotaniem, ponieważ poczułam się zmuszona coś powiedzieć. Wzruszył ramionami. - Cieszyłem się, gdy odnaleziono w końcu ciała i je pochowano - odparł. A jednak, gdy spojrzałam mu w oczy, wiedziałam, że pod tą cienką warstwą obojętności skrywa ogromny ból i żałość. - Kogo pochowano w twojej trumnie? - spytałam. Zastanowiłam się, czy nie jestem zbyt wścibska. Ale o czym

innym, u diabła, miałam z nim rozmawiać? Jason patrzył to na Aleksego, to na mnie, zadziwiony. O historii mój brat ma równie kiepskie pojęcie jak brat Jimmy'ego Cartera, kłopotliwy Billy. - Kiedy znaleziono duży grób, mój pan wiedział, że wkrótce znajdą też moją siostrę i mnie. Chyba jednak przeceniliśmy umiejętności poszukiwaczy, gdyż minęło jeszcze szesnaście lat. Ale my w tym czasie ponownie odwiedziliśmy miejsce, gdzie zagrzebano moje zwłoki. Czułam, że łzy wypełniają mi oczy. „Miejsce, gdzie zagrzebano moje zwłoki..." - powtórzyłam w myślach. - Musieliśmy - ciągnął - dostarczyć część moich kości, ponieważ dowiedzieliśmy się wówczas o badaniach DNA. W przeciwnym razie moglibyśmy po prostu znaleźć chłopca w moim wieku, i to by wystarczyło. Naprawdę nie mogłam wymyślić niczego stosunkowo normalnego, co mogłabym powiedzieć. - Więc wyciąłeś sobie część kości, żeby włożyć je do grobu - podsumowałam głosem zdławionym i drżącym. - Wycinałem je stopniowo, przez pewien czas. Wszystkie kości odrastały - dorzucił uspokajająco. - Musieliśmy je trochę nadpalić. Wiesz, oni spalili ciała Marii i moje, polali też nasze zwłoki kwasem. - Dlaczego to było konieczne? - wydukałam w końcu. Aby włożyć tam twoje kości? - Mój pan chciał, żebym spoczywał w spokoju - odparł. Żeby nie było żadnych zgłoszeń, jakoby ktoś mnie widział po śmierci. Przekonywał, że jeżeli znajdą moje kości, znikną wszelkie spory na mój temat. Oczywiście, po latach raczej nikt już się nie spodziewał, że mogłem przeżyć, i na pewno nie wyglądałbym przecież tak jak w chwili zgonu... Być może nie myśleliśmy wtedy zbyt jasno. Kiedy człowiek żyje z dala od świata przez tyle czasu. A w pierwszych pięciu latach po

rewolucji widziało mnie parę osób, które mnie rozpoznały. Mój pan musiał się z nimi rozprawić. Minęła minuta, zanim dotarł do nas sens jego słów. Jason popatrzył z obrzydzeniem, ja miałam podobne odczucia. Uznałam jednak, że prawdopodobnie i tak zbyt długo już gawędzimy. Nie chciałam, by „pan" chłopca uznał, że knujemy przeciwko niemu. - Aleksy! - zawołał nagle ostrym głosem Appiusz Liwiusz. - Wszystko u ciebie w porządku? - Tak, ojcze - odparł Romanow i pośpiesznie wrócił do Rzymianina. - Jezu Chryste - bąknęłam, po czym się odwróciłam i poszłam zanieść tacę z butelkami do salonu. Jason wyglądał na jawnie nieszczęśliwego, niemniej jednak podążył za mną. Eric skupiał się na Appiuszu Liwiuszu Ocelli tak, jak patrzyłby w markecie kasjer, który podejrzewa jakiegoś klienta o posiadanie broni. Z drugiej strony, odniosłam wrażenie, że teraz, kiedy Northman miał trochę czasu na otrząśnięcie się z szoku wywołanego niespodziewanym pojawieniem się stwórcy, wyglądał na odrobinę bardziej odprężonego. Przez więź wyczuwałam ślad jego ogromnej ulgi. Zastanowiłam się nad tym i przypuszczam, że zrozumiałam. Erica ogarnęła niewyobrażalnie wielka ulga, że starszy wampir przyprowadził ze sobą nowego kochanka. Northman zazwyczaj obojętnie opowiadał o latach, w trakcie których był erotycznym towarzyszem Ocelli, dziś jednak na widok stwórcy poczuł do niego szaleńczą niechęć. Na szczęście, wszystko sobie przemyślał i się uspokoił. Jedynie na chwilę przypomniał sobie czasy, gdy był świeżym wampirem i „seksualnym" niewolnikiem. Powoli na powrót stawał się szeryfem i biznesmenem.

Niestety, obawiałam się, że Eric nigdy nie będzie do końca taki sam jak wcześniej. Wiedziałam teraz, czego się boi. To nie był fizyczny strach - nie, od Erica emanował raczej lęk przed dominacją psychiczną. Bo Eric nade wszystko nie życzył sobie kontroli swego stwórcy i nie chciał pozostawać pod jego wpływem. Podałam wampirom butelki, umieszczając każdą na serwetce. Przynajmniej nie musiałam się martwić o szukanie przekąsek... no, chyba żeby Ocella rzucił hasło i wszyscy trzej postanowili possać trochę mojej krwi. Gdyby do tego doszło, nie miałabym nadziei na przeżycie dzisiejszej nocy, ale też nijak nie byłabym w stanie się przeciwstawić. Nie należało zatem prowokować Rzymianina; tak, powinnam siedzieć cicho jak trusia i nie rzucać się w oczy. Tyle że... byłam po prostu wkurzona. Eric poruszył nerwowo ręką i wiedziałam, że odczytuje mój nastrój. Chciał mi powiedzieć, że naprawdę lepiej nad sobą zapanować, ochłonąć, nie pakować się pod ostrzał. Może nie chciał ponownie dać się zdominować Ocelli, ale z drugiej strony, naprawdę kochał swego stwórcę. Postanowiłam więc ustąpić i nakazałam sobie spokój. Nie dam Rzymianinowi okazji do ataku. Tak naprawdę przecież go nie znałam. Wiedziałam jedynie kilka niepochlebnych rzeczy o nim, ale przecież na pewno facet ma jakieś zalety, cechy, za które mogłabym go polubić lub które mogłabym podziwiać. Gdyby był prawdziwym ojcem Erica, dałabym mu wiele okazji, żeby mógł pokazać swoją osobowość. Zastanawiałam się, jak dokładnie Rzymianin potrafi wyczuć moje emocje. Był wciąż skoncentrowany na Ericu (i zawsze będzie), a mnie i Northmana łączyła więź. Wydawało mi się jednak, że nie wie zbyt wiele o moich odczuciach; w każdym razie nawet nie spojrzał w moją stronę. Spuściłam wzrok. Muszę się nauczyć działać bardziej dyskretnie, i to

szybko. Zazwyczaj dobrze sobie radzę ze skrywaniem emocji, miałam jednak obawy, że bliskość tego starożytnego wampira i jego nowego protegowanego, a także ich krew (tak jak krew Erica) wytrąca mnie jakoś z równowagi. - Nie jestem pewna, jak mam cię nazywać - przyznałam się, patrząc Rzymianinowi w oczy. Próbowałam naśladować najbardziej uprzejmy głos mojej babci. - Możesz mnie nazywać Appiuszem Liwiuszem - odrzekł. - Ponieważ jesteś żoną Erica. Ericowi zajęło sto lat zdobycie sobie prawa do nazywania mnie Appiuszem zamiast swoim „panem". A potem minęły stulecia, zanim mógł mnie nazywać Ocellą. Czyli że jedynie Northman mógł zwracać się do niego per Ocella. Nie miałam nic przeciwko temu. Zauważyłam, że Aleksy nadal pozostaje w fazie „pana". Chłopiec siedział tak nieruchomo, jak gdyby przyjął ogromną dawkę środka uspokajającego, a jego syntetyczna krew stała na ławie przed nim niemal nietknięta - w butelce brakowało ledwie łyku. - Dzięki - odparłam, zdając sobie sprawę, że w moim tonie trudno by się doszukać rzeczywistej wdzięczności. Zerknęłam na brata. Jason myślał, że doskonale wie, jak mógłby nazwać Rzymianina, wyczułam to jednak i patrząc na niego, lekko pokręciłam głową; lekko, lecz stanowczo. - Ericu, powiedz mi, jak sobie obecnie radzisz - poprosił Appiusz Liwiusz. Wydawał się autentycznie zainteresowany. Podniósł rękę w stronę Aleksego i po chwili zobaczyłam, że głaszcze chłopca po plecach niczym ulubionego pieska. Nie mogłam jednak zaprzeczyć, że nie widzę w tym geście przywiązania i miłości. - Bardzo dobrze - odparł Northman. - Piąta Strefa prosperuje. Jestem jedynym szeryfem w Luizjanie, który

przeżył przejęcie tego stanu przez Felipe'a de Castro. - Starał się mówić rzeczowym tonem. - Jak do tego doszło? Eric streścił starszemu wampirowi sytuację polityczną i udział w sprawie Victora Maddena. - Jak to się stało, że byłeś akurat na miejscu i mogłeś uratować tego młodego mężczyznę? - spytał z kolei, gdy uznał, że Appiusz Liwiusz wie, ile trzeba, o Felipe de Castro i Maddenie. Uśmiechnął się do Aleksego. Pomyślałam, że warto posłuchać tej opowieści teraz, kiedy znam już przerażającą historię Aleksego związaną z „jego" grobem. I tak, podczas gdy młody Romanow siedział w zupełnym milczeniu, Appiusz opowiedział Ericowi, jak wytropił rosyjską rodzinę carską w 1918 roku. - Chociaż oczekiwałem czegoś mniej więcej tego rodzaju, musiałem działać znacznie szybciej, niż przewidziałem powiedział Rzymianin. Dopił krew z butelki. - Decyzja stracenia ich została podjęta tak prędko, a egzekucję wykonano naprawdę pośpiesznie. Bolszewicy nie chcieli dać żołnierzom z plutonu egzekucyjnego zbyt dużo czasu na przemyślenie tego, co mają zrobić. Wielu wojakom własny czyn musiał się wydać straszny. - Dlaczego chciałeś ocalić Romanowów? - spytał Eric, jak gdyby Aleksego wcale tu nie było. A Appiusz Liwiusz po prostu się roześmiał. Śmiał się i śmiał, szczerze i głośno. - Nienawidziłem tych pieprzonych bolszewików odparował. - I miałem więź z chłopcem. Rasputin latami dawał mu moją krew. Przypadkiem byłem już w Rosji. Przypominasz sobie Krwawą Niedzielę w Petersburgu? Eric skinął głową.

- Tak, rzeczywiście. Nie widziałem cię wtedy od wielu lat, a i wówczas dostrzegłem jedynie w przelocie. Northman mówił mi wcześniej o Krwawej Niedzieli w Petersburgu. Wampir imieniem Grigorij wpadł w szaleństwo, które zesłała na niego mściwa menada, i trzeba było dwudziestu wampirów, żeby go unieruchomić, a potem zatuszować efekty. - Po tej nocy, kiedy tak wielu z nas współpracowało podczas sprzątania miejsca zbrodni po ujarzmieniu Grigorija, zapałałem uczuciem do rosyjskich wampirów, a także do rosyjskich ludzi. - Łaskawie kiwnął głową mnie i Jasonowi, jako przedstawicielom rasy ludzkiej. - Pieprzeni bolszewicy zabili tak wielu z nas. Byłem w rozpaczy. Najbardziej nie mogłem odżałować śmierci Fiodora i Wielisława. Obaj byli wspaniałymi, liczącymi sobie setki lat wampirami. - Znałem ich - przyznał Eric. - Zanim zacząłem szukać rodziny carskiej, wysłałem im wiadomość, by uchodzili z kraju. Aleksego potrafiłem wytropić, ponieważ miał w sobie moją krew. Rasputin wiedział, kim jesteśmy. Ilekroć caryca wzywała go z prośbą o uleczenie chłopca, czyli kiedy dochodziło do krwotoków, Rasputin błagał mnie o trochę mojej krwi, dzięki której stan chłopca się poprawiał. Dotarła do mnie plotka, że bolszewicy pragną wybić carską rodzinę w pień, i ruszyłem za zapachem mojej krwi. Kiedy wyruszyłem, aby ich uratować, możesz sobie wyobrazić, jak wielkim krzyżowcem się czułem! Obaj się roześmiali, a ja nagle zrozumiałam, że te dwa wampiry faktycznie widziały w swoim życiu krzyżowców, to znaczy, tych pierwszych rycerzy, obrońców chrześcijaństwa. Kiedy spróbowałam ogarnąć myśl, jak starzy są ci dwaj i czego byli świadkami, jak wiele przeżyli w okresie, którego niemal nikt z chodzących po ziemi nie pamięta... och, z wysiłku aż mnie rozbolała głowa.

- Sookie, masz bardzo interesujące towarzystwo napomknął Jason. - Słuchaj, wiem, że chcesz już iść, ale doceniłabym, gdybyś mógł zostać w pobliżu jeszcze chwilę - poprosiłam. Nie miałam ochoty przebywać ze stwórcą Erica i nieszczęśliwym chłopcem Aleksym tutaj, a ponieważ młody Romanow wyraźnie czuł się dobrze w towarzystwie mojego brata, pomyślałam, że obecność Jasona może pomóc rozładować tę nieprzyjemną sytuację. - Zaniosę tylko stolik do pikapa i zadzwonię do Michele odparł. - Aleksy, chcesz pójść ze mną? Appiusz Liwiusz nie poruszył się, lecz było widać u niego natychmiastowe napięcie. Chłopiec popatrzył na niego z uwagą. Po długiej chwili starożytny Rzymianin skinął Romanowowi na zgodę. - Pamiętaj, drogi chłopcze, jak należy zachowywać się w towarzystwie - pouczył go łagodnie. Aleksy pokiwał głową. Otrzymawszy pozwolenie, carewicz wyszedł na zewnątrz, aby wraz z moim bratem, szefem ekip drogowych, wsunąć stolik na tył auta. Gdy zostałam sama z Erikiem i jego stwórcą, od razu poczułam lekki niepokój. Właściwie, powiedziałabym, że ten niepokój przepłynął do mnie przez więź, która łączyła mnie z Erikiem. Nie ja jedna się martwiłam. Rozmowa wampirów nagle utknęła w martwym punkcie. - Wybacz mi, Appiuszu Liwiuszu - zaczęłam z rezerwą. Ponieważ byłeś we właściwym imperium we właściwym czasie, zastanawiam się, czy widziałeś kiedykolwiek Jezusa? Rzymianin gapił się na korytarz, oczekując powrotu Aleksego. - Cieślę? Nie, nie widziałem go - odparł i wyczułam, że uprzejmość wobec mnie to dla niego w tym momencie duży

wysiłek. - Kiedy zostałem wampirem, Żydzi umierali wokół przez cały czas. Jak dobrze wiesz, miałem wtedy wiele innych rzeczy do przemyślenia. W rzeczywistości zresztą nie słyszałem tego mitu, aż do momentu, gdy w efekcie śmierci cieśli świat zaczął się zmieniać. To byłoby naprawdę zadziwiające - rozmowa z osobą, która widziała żywego Boga... Nawet jeśli Ocella użył słowa „mit". Znowu zaczęłam się bać Rzymianina - nie z powodu tego, co zrobił mnie czy Ericowi, nawet nie z powodu tego, co robił Aleksemu, lecz z racji tego, co mógłby zrobić nam wszystkim, gdyby tylko zechciał. Zawsze starałam się doszukiwać dobra w ludziach, ale najlepszym, co mogłam powiedzieć o Appiuszu, była pochwała jego dobrego gustu, gdy wybierał ludzi, których zmienia w wampiry. Podczas gdy ja pogrążyłam się w myślach, Rzymianin wyjaśniał Ericowi, jak dogodnie wszystko przebiegło dla chłopca w piwnicy domu w Jekaterynburgu. Aleksy wprawdzie niemal wykrwawił się wtedy z względu na odniesione rany, ale Ocella dał mu duży haust swojej krwi działając maksymalnie szybko i pozostając niewidocznym dla plutonu egzekucyjnego. Potem obserwował z ciemności, jak zwłoki wrzucano do studni. Następnego dnia ciała członków rodziny carskiej wydobyto ponownie, ponieważ zabójcy bali się oburzenia, jakie mogłaby wywołać wieść o śmierci Romanowów. - Poszedłem za nimi minutę po zachodzie słońca następnego dnia - opowiadał Ocella. - Przerwali ponowny pochówek. Aleksy i jedna z jego sióstr... - Maria - wtrącił chłopiec cicho, a ja aż w tym momencie podskoczyłam, gdyż wrócił bezgłośnie do salonu i teraz stał za krzesłem Appiusza. - To była Maria. Zapadło milczenie. Rzymianin wyglądał na uspokojonego tym, że Aleksy wrócił.

- Tak, oczywiście, drogi chłopcze - zgodził się i zdołał to powiedzieć takim tonem, jakby naprawdę go to obchodziło. Twoja siostra Maria była całkowicie martwa, w tobie jednakże tliła się jeszcze maleńka iskierka życia. Romanow położył dłoń na ramieniu swego stwórcy, a ten podniósł rękę i go poklepał. - Wcześniej strzelili do niego wiele razy - tłumaczył Ericowi. - Dwukrotnie trafili go w głowę. Wsączałem swoją krew bezpośrednio w otwory po kulach. - Odwrócił głowę i spojrzał na stojące za nim dziecko. - Moja krew działała dobrze, ponieważ straciłeś tak dużo własnej. Mówił tonem człowieka, który wspomina szczęśliwe czasy. O rany! W końcu Rzymianin obrócił się ponownie do nas, popatrzył na Erica, a później na mnie, po czym uśmiechnął się z dumą. Ja jednak widziałam w tym momencie minę Aleksego. Appiusz Liwiusz szczerze uważał się za wybawcę chłopca, lecz nie byłam wcale pewna, czy Aleksy podziela jego przekonanie. - Gdzie jest twój brat? - zaniepokoił się nagle Ocella. Wstałam i poszłam poszukać Jasona. Skojarzyłam fakty i pojęłam, że Rzymianin chce mieć pewność, iż Aleksy nie wyssał krwi z ciała mojego brata i nie porzucił go na podwórku. W tej właśnie chwili Jason wszedł do salonu, wsuwając do kieszeni telefon komórkowy. Zmrużył oczy. Potrafi dostrzec, gdy jestem smutna. - Wybacz - powiedział. - Rozmawiałem z Michele. - Hmm... - mruknęłam. Postanowiłam sobie zapamiętać, że Appiusz Liwiusz martwi się, gdy Aleksy zostaje sam z istotami ludzkimi, i wiedziałam, że fakt ten powinien mnie

mocno przerazić. Noc mijała, a ja musiałam dowiedzieć się jeszcze paru rzeczy. - Bardzo nie chcę zmieniać tematu, ale muszę spytać o kilka spraw. - O co, Sookie? - zdziwił się Eric, patrząc wprost na mnie po raz pierwszy, odkąd znienacka pojawił się tutaj jego Stary Pan. Teraz przesyłał mi przez łączącą nas więź ostrzeżenie. - Och, mam tylko parę pytań - odparłam z najsłodszym uśmiechem, na jaki potrafiłam się zdobyć. - Jesteś w tej strefie od jakiegoś czasu? Znowu spojrzałam w ciemne oczy starożytnego Rzymianina. Trudno mi było zrozumieć Appiusza; odkryłam, że nie umiem patrzeć na niego jak na osobę. Wzbudzał we mnie zbyt duży strach. - Nie - odparł spokojnie. - Nie jesteśmy tu długo. Przybyliśmy z południowego zachodu, z Oklahomy. Właśnie dotarliśmy do Luizjany. - Więc nic nie wiesz o świeżych zwłokach zakopanych na tyłach mojej posiadłości? - Nie, nic. Chcesz, żebyśmy je dla ciebie odkopali? Nieprzyjemne, lecz wykonalne. Chcesz wiedzieć, kto to jest? To była zupełnie niespodziewana propozycja. Eric popatrzył na mnie bardzo dziwnie. - Przepraszam, kochanie - jęknęłam. - Usiłowałam ci powiedzieć, lecz wtedy zjawili się nasi nieoczekiwani goście. - Nie Debbie. - Nie, Heidi twierdzi, że to świeży pochówek. Musimy się jednak dowiedzieć, czyje to ciało. Potem trzeba ustalić, kto je tam umieścił. - Wilkołaki - odparł natychmiast Northman. - Oto podziękowanie, które dostajesz za to, że pozwoliłaś im polować na swoim terenie. Zadzwonię od razu do Alcide'a i zwołamy zebranie.

Wyraźnie się ucieszył, że może wreszcie przejąć inicjatywę i zrobić coś konkretnego. Zanim zdążyłam się wtrącić, wyjął komórkę i wybrał numer Herveaux. - Eric - przedstawił się krótko. - Alcide, musimy pomówić. Usłyszałam na linii jakiś gwar. Chwilę później Eric znów się odezwał: - To niedobrze, Alcide, i przykro mi, że masz kłopoty. Mnie jednak chodzi o inną rzecz. Jest problem. Co zrobiliście na terenie Sookie? Och, cholera! - Powinieneś w takim razie tutaj przyjechać i zobaczyć. Sądzę, że któryś z twoich ludzi zrobił coś złego. Zatem bardzo dobrze. Widzimy się za dziesięć minut. Jestem u niej w domu. Rozłączył się i popatrzył na mnie triumfalnie. - Alcide jest w Bon Temps? - spytałam. - Nie, ale akurat jedzie międzystanową i znajduje się niedaleko zjazdu do ciebie - wyjaśnił. - Wraca z jakiegoś spotkania w Monroe. Stada luizjańskie starają się przedstawić rządowi zjednoczony front. Ponieważ wilkołaki nigdy wcześniej się nie organizowały, chwilowo im nie wychodzi. Prychnął z jawną pogardą. - Wilkołaki są zawsze... Jak to powiedziałaś któregoś dnia o agencji FEMA (FEMA Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego (ang. Federal Emergency Management Agency) (przyp. tłum.).), Sookie? „Za mało i za późno"? Zgadza się? No, ale przynajmniej Alcide jest blisko, a kiedy się tu zjawi, dotrzemy do sedna sprawy. Westchnęłam, starając się zachować roztropność i milczenie. Nie zdawałam sobie sprawy, że sytuacja rozwinie się tak szybko. Spytałam Erica, Appiusza Liwiusza i Aleksego, czy napiją się jeszcze Czystej Krwi, lecz odmówili. Jason wyglądał na znudzonego. Popatrzyłam na zegar.

- Obawiam się, że mam tylko jedno miejsce odpowiednie na nocleg dla wampira. Gdzie zatem planujecie spać? Bo zbliża się świt. Pytam tylko na wypadek, gdybym musiała podzwonić i znaleźć wam odpowiednią kryjówkę. - Sookie - odparł Eric łagodnym tonem - zabiorę Ocellę i jego syna do siebie do domu. Mogą tam zająć trumny dla gości. Northman zwykle sypia w łóżku, ponieważ w jego sypialni nie ma okien. Posiada jednak również kilka trumien w pomieszczeniu gościnnym - lśniących długich przedmiotów przypominających kajaki, lecz przykrytych płytą z włókna szklanego. Trzymał je wsunięte pod łóżka. Najgorsze, że skoro Aleksy i Appiusz Liwiusz zatrzymają się u Erica, ja zapewne zostanę tutaj sama. - Myślę, że twoja ukochana najchętniej weszłaby do naszych kryjówek w trakcie dnia i zatopiła kołki w naszych piersiach - oznajmił Ocella tonem faceta, który opowiada świetny żart. - Jeśli uważasz, młoda kobieto, że potrafisz to zrobić, proszę bardzo, spróbuj. - Och, nie, wcale nie - bąknęłam całkowicie nieszczerze. Nie mogłabym zrobić czegoś takiego tatusiowi Erica. „Choć to niezły pomysł" - dodałam w myślach. Siedzący obok mnie Eric zadrżał nagle na całym ciele; wyglądał zabawnie, jak pies, któremu śni się, że biega. - Bądź uprzejma - upomniał mnie i nie dosłyszałam w jego głosie wesołości. Tak, mój wampir wydawał mi rozkaz! Zrobiłam głęboki wdech. Miałam na końcu języka wypowiedzenie słów, którymi cofnęłabym zaproszenie udzielone Ericowi. Nie miałby już wstępu do mojego domu. Musiałby wyjść, a Appiusz Liwiusz i Aleksy przypuszczalnie dołączyliby do niego na zewnątrz. Cóż, powstrzymało mnie właśnie to maleńkie słowo „przypuszczalnie". Myśl o tym, że

mogłabym zostać sam na sam z Appiuszem Liwiuszem nawet przez sekundę, biła swym koszmarem na głowę przyjemną wizję trzech wampirów opuszczających mój dom tyłem. Prawdopodobnie wszyscy mieliśmy szczęście, że właśnie wtedy rozległ się odgłos dzwonka do drzwi. Zerwałam się z miejsca jak pocisk wystrzelony z rakiety. Dobrze mieć więcej żywych i oddychających osób w pobliżu. Alcide nosił garnitur. Wilkołakowi towarzyszyły Annabelle, która włożyła ciemnozieloną obcisłą sukienkę i czółenka na obcasach, oraz Jannalynn, nowa przyjaciółka Sama. Jannalynn miała wyczucie stylu, chociaż był to styl, który mnie... ogłuszał. Włożyła dziś błyszczącą srebrną kieckę, niewiele zakrywającą, a także zapinane z przodu srebrne sandałki na wysokich obcasach. Widoku dopełniał srebrzysty cień na powiekach mocno podkreślonych oczu. W jakiś straszliwy sposób wyglądała wspaniale. Sam bez wątpienia umawia się z kobietami, które są w jakiś sposób niezwykłe, mój szef nie boi się też osób o silnym charakterze (zanotowałam sobie, że muszę to dokładniej przemyśleć później). Może takie wybory są typowe dla facetów dwoistej natury? Alcide przecież wybierał podobnie... Uściskałam przywódcę stada i powiedziałam „Cześć" Annabelle oraz Jannalynn, która krótko kiwnęła mi głową. - Cóż to za problem, w sprawie którego dzwonił do mnie Eric? - spytał Alcide, kiedy odsunęłam się, dzięki czemu cała trójka mogła wejść do mojego domu. Kiedy wilkołaki uprzytomniły sobie, że w pokoju znajdują się aż trzy wampiry, napięły mięśnie. Zapewne spodziewały się u mnie jedynie Northmana. Spojrzałam z kolei na nieumarłych i odkryłam, że wszyscy trzej wstali i również są spięci; nawet Aleksy wydawał się gotów do działania. - Miło cię widzieć, Alcide - wtrącił się Jason. - Drogie panie, wyglądacie dziś wieczorem niezwykle wspaniale.

Postanowiłam wziąć sprawę w swoje ręce. - No cześć wszystkim! - wypaliłam wesoło. - Jak to uprzejmie z waszej strony, że zjawiliście się tak bezzwłocznie. Ericu, znasz Alcide'a. Alcide, to jest stary przyjaciel Erica, Appiusz Liwiusz Ocella, który przyjechał do miasta wraz ze swoim... hmm... protegowanym, Aleksym. Ericu, nie wiem, czy spotkałeś wcześniej przyjaciółkę Alcide'a, Annabelle, nową członkinię stada, a także Jannalynn, która jest w stadzie Długi Ząb od wieków. Jannalynn, nigdy nie miałyśmy okazji pogawędzić, ale trochę cię znam, ponieważ Sam mówi o tobie przez cały czas. Myślę też, że wszyscy znacie mojego brata, Jasona. Uff! Poczułam się zmęczona jak po maratonie. Jako że wampiry nie podają sobie dłoni, na tym prezentacja się zakończyła. Poprosiłam więc, żeby wszyscy usiedli, i zaproponowałam napoje, lecz nikt nie miał ochoty. W tym momencie inicjatywę przejął Eric. - Alcide, jedna z moich tropicielek przemierzyła teren Sookie po ostrzeżeniu Basima al Sauda, który twierdził, że wyczuł w jej lesie nieznajome zapachy. Podczas swojej misji tropicielka znalazła również świeże ciało zagrzebane gdzieś na ziemiach Sookie. Herveaux popatrzył na Erica bez zrozumienia, jak gdyby Northman nagle zaczął mówić w obcym języku. - Nie zabiliśmy nikogo tamtej nocy - zapewnił nas. Basim powiedział, że przekazał Sookie jedynie to, że wyczuliśmy jakieś stare zwłoki, a także jedną lub dwie wróżki oraz wampira. Nic jednak nie wspominał o świeżym ciele. - A jednak teraz ono tam jest. - Nie mieliśmy z tym nic wspólnego. - Alcide wzruszył ramionami. - Byliśmy tam trzy noce wcześniej, zanim twoja tropicielka wyczuła świeże zwłoki.

- Ale to wydaje się naprawdę potężnym zbiegiem okoliczności, nieprawdaż? Trup pojawia się na terenach Sookie tuż po pobycie na jej ziemi twojego stada. Eric myślał irytująco racjonalnie. - Może to coś więcej niż zbieg okoliczności, skoro na posiadłości Sookie już wcześniej znalazły się jakieś zwłoki. O rany, naprawdę nie chciałam kontynuować tego tematu. Jannalynn w tym momencie dosłownie warknęła na Erica. Interesujący widok, naprawdę, szczególnie że zrobiła to kobieta ubrana elegancko, z makijażem i tak dalej. Annabelle natomiast stała w bezruchu, lecz z jej postawy i nieco odsuniętych od tułowia ramion wnosiłam, że jest gotowa do skoku. Aleksy gapił się gdzieś przed siebie, co wyglądało jak jego pozycja obronna, a Appiusz Liwiusz wydawał się po prostu znudzony. - Uważam, że powinniśmy pójść i sprawdzić, czyje jest to nowe ciało - oznajmił ni stąd, ni zowąd Jason. Popatrzyłam na niego z aprobatą. Zatem podążyliśmy całą grupą do lasu wykopać zwłoki.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Alcide przebrał się w wysokie buty, które miał w pikapie, zdjął też krawat i marynarkę. Jannalynn rozsądnie zrzuciła sandałki na obcasie, a Annabelle skromniejsze czółenka na obcasiku. Dałam im obu moje tenisówki i zaoferowałam Jannalynn stary podkoszulek z krótkim rękawem, który mogła włożyć na błyszczącą srebrną sukienkę, żeby nie podarła jej w lesie. Wilkołaczyca wciągnęła koszulkę przez głowę i nawet mi podziękowała, chociaż nie dosłyszałam w jej tonie prawdziwej wdzięczności. Wyjęłam z szopy na narzędzia dwie łopaty, jedną wziął Alcide, drugą Eric. Jason niósł wielką latarkę bardziej przypominającą latarnię; wyłowił ją ze skrzynki na narzędzia, którą woził w swoim aucie. Latarka była dla mnie, gdyż zarówno wampiry, jak i wilkołaki doskonale widzą w ciemnościach. A i Jason, od kiedy jest pumołakiem, świetnie widzi w nocy. Na tle tej grupki można by mnie nazwać osobą ślepą. - Wiemy, dokąd idziemy? - spytała Annabelle. - Heidi twierdziła, że ciało leży na wschodzie, niedaleko potoku, na jakiejś polanie - odparłam i ruszyliśmy mozolnie we wskazanym przeze mnie kierunku. Ciągle na coś wpadałam, więc po chwili Eric oddał łopatę Jasonowi, po czym kucnął i pozwolił mi przylgnąć do swoich pleców. Niósł mnie, a ja starałam się trzymać głowę tuż przy jego karku, nie chciałam bowiem, żeby gałęzie drzew smagały mnie w twarz. Od tej pory posuwaliśmy się znacząco szybciej. - Wyczuwam to ciało - oznajmiła nagle Jannalynn. Szła przed nami, jak gdyby jej zadaniem w stadzie było torowanie drogi przywódcy. W lesie zachowywała się jak inna osoba. Chociaż nie widziałam zbyt dobrze, fakt ten nie umknął mojej uwagi. Jannalynn była szybka, zwinna i zdecydowana. Teraz podbiegła parę metrów i po chwili zawołała: - Tu jest!

Dotarliśmy tam i znaleźliśmy wilkołaczycę na małej polanie nad hałdą ziemi. Bez wątpienia ktoś tu niedawno kopał, a później starał się zamaskować swoje poczynania. Eric postawił mnie, a Jason oświetlił kopiec latarką. - To nie jest...? - wyszeptałam, wiedząc, że wszyscy zebrani mogą mnie usłyszeć. - Nie - uciął Eric stanowczo. - Zbyt świeże. Czyli że nie było to ciało Debbie Pelt. Leżało gdzie indziej, w jakimś starszym grobie. - Tylko w jeden sposób możemy się dowiedzieć, kto to jest - oświadczył Alcide. Wraz z Jasonem zaczęli kopać, a ponieważ obaj byli bardzo silni, poszło szybko. Aleksy zbliżył się i stanął obok mnie, a ja pomyślałam, że grób w lesie z pewnością przywołał złe wspomnienia. Objęłam chłopca ramieniem, jak gdyby nadal był człowiekiem, chociaż zauważyłam, że Appiusz posłał mi w tym momencie sardoniczne spojrzenie. Romanow skupił wzrok na kopaczach, szczególnie na moim bracie. Wiedziałam, że to dziecko potrafiłoby gołymi rękoma rozgrzebać grób równie prędko, jak ci dwaj robili to przy użyciu łopat, a jednak Aleksy wyglądał tak słabowicie, że trudno było uwierzyć, iż jest tak samo silny jak wszystkie inne wampiry. Zadałam sobie pytanie: ilu ludzi w minionych kilku dziesięcioleciach popełniło ten błąd w ocenie i... zginęło z małej rączki chłopca? Podczas gdy Jason i Alcide kopali, Annabelle i Jannalynn kręciły się po małej polanie, prawdopodobnie próbując coś wyczuć. Mimo deszczu, który spadł dwie noce temu, pod drzewami mogła pozostać jakaś woń. Heidi nie szukała przecież mordercy, usiłowała jedynie sporządzić listę istot, które przeszły przez moją posiadłość. Pomyślałam, że wśród stworzeń włóczących się w moim lesie prawdopodobnie nie

było zwykłych ludzi. Jeśli wilkołaki kłamały, zabójcą mógł być ktoś ze stada. Albo morderstwa dopuścił się jeden z wróżów, gdyż wróżki - jak zauważyłam - są rasą istot gwałtownych. Zabić mógł też oczywiście Bill, ponieważ Heidi sugerowała, że przypuszczalnie wyczuła właśnie Comptona. Ja, naturalnie, nie miałam pojęcia o zapachu zwłok, dopóki nie zostały wykopane, ale mój zmysł węchu nie jest ani w dziesięciu procentach tak czuły jak węch moich towarzyszy. Kiedy jednak zwały ziemi rosły, a otwór się pogłębiał, dotarło do mnie, że tak, trup na pewno tam jest. O tak, cholera, czułam go! Zakryłam nos dłonią, co ani trochę mi nie pomogło Nie umiałam sobie wyobrazić, jak znoszą ten smród pozostali, szczególnie że znacznie intensywniej atakował ich zmysły. Może potrafili zapanować nad wstrętem? A może po prostu byli do takich „aromatów" przyzwyczajeni. W końcu obaj kopiący odłożyli łopaty. - Jest czymś owinięte - powiedział Jason. Alcide pochylił się i grzebał w dole. - Myślę, że dam radę je wyjąć - ocenił po chwili. - Sookie, podaj mi latarkę - poprosił Jason, więc mu ją rzuciłam. Brat poświecił sobie. - Nie znam tego mężczyzny. - Ja znam - zapewnił go Alcide nieswoim głosem. Annabelle i Jannalynn w jednej chwili znalazły się przy grobie. Ja przez chwilę zbierałam siły, aż wreszcie zrobiłam krok w stronę wykopu i spojrzałam w dół. Natychmiast go rozpoznałam. Trzy wilkołaki odrzuciły głowy w tył i zawyły. - To jest ochroniarz stada Długi Ząb - wyjaśniłam wampirom. Zakrztusiłam się smrodem i musiałam odczekać minutę, zanim byłam w stanie kontynuować. - Nazywał się Basim al Saud.

Upływ czasu oczywiście mocno zmienił jego rysy, poznałam go jednak natychmiast. Te śliczne loczki, których mu zazdrościłam, to muskularne ciało... - Kurwa! - krzyknęła Jannalynn, kiedy już przerwali wycie. Tak, to było doskonałe podsumowanie całej sytuacji. Kiedy wilkołaki się uspokoiły, zaczęliśmy rozmawiać. Było dużo kwestii do omówienia. - Spotkałam go tylko raz - powiedziałam. - Na pewno był cały i zdrów, gdy wsiadał do pikapa z Alcide'em i Annabelle. - Powiedział mi, że coś wywęszył w lesie, więc poleciłem, żeby przekazał tę informację Sookie - tłumaczył Alcide Ericowi. - Miała prawo wiedzieć. W drodze powrotnej do Shreveport nie rozmawialiśmy chyba o niczym szczególnym, prawda, Annabelle? - Rzeczywiście - przyznała, a ja zauważyłam, że płacze. - Wysadziłem go pod jego mieszkaniem. Kiedy zadzwoniłem do niego następnego dnia, bo chciałem, żeby mi towarzyszył podczas spotkania z naszym przedstawicielem, odparł, że nie może, ponieważ musi pracować. Zawodowo projektował strony internetowe i podobno miał rozmowę z ważnym klientem. Nie byłem zbyt zadowolony, że nie może ze mną pójść, rozumiem jednak to, że każdy musi zarabiać na życie. - Wzruszył ramionami. - Nie musiał pracować tego dnia - oznajmiła Annabelle. Na chwilę zapadła cisza. - Kiedy dzwoniłeś, akurat byłam w jego mieszkaniu podjęła. Wiedziałam, że z całych sił stara się mówić cicho i spokojnie. - Byłam tam przez kilka godzin. No, no, no! Cóż za nieoczekiwany obrót spraw. Jason wyskoczył z wykopanego dołu i popatrzyliśmy na siebie, przewracając oczyma. Historia zapowiadała się jak temat do

jednej z „oper mydlanych", które moja babcia namiętnie i nabożnie oglądała. Alcide warknął. Rytualne wycie żegnające zmarłego najwyraźniej obudziło w nim wilka. - Wiem - jęknęła Annabelle. - I porozmawiamy o tym później. Przyjmę karę, na którą zasłużyłam. Teraz jednak uznajmy, że śmierć Basima jest ważniejsza niż ukaranie mnie za przewinienie. Moim obowiązkiem jest wyznać ci wszystko, co wiem o zdarzeniach z owego dnia. Zanim zadzwoniłeś, do Basima zatelefonował ktoś inny, lecz al Saud nie chciał, żebym słyszała rozmowę. Dotarło jednak do mnie co nieco, więc wiem, że rozmawiał z osobą, która mu płaciła. Alcide warczał teraz głośniej. Jannalynn stała blisko swej siostry ze stada i miałam wrażenie, że zaraz ją skrzywdzi lekko pochylona wyglądała na gotową do skoku, dłonie rozczapierzyła tak, jakby za chwilę miały z nich wystrzelić pazury. Aleksy już wcześniej podszedł do Jasona, a teraz, gdy napięcie wzrosło, mój brat otoczył chłopca ramieniem. W przypadku tego dzieciaka Jasonowi najwidoczniej równie słabo, jak mnie udawało się oddzielić złudzenia od rzeczywistości. Słysząc odgłos dochodzący z gardła Alcide'a, Annabelle wzdrygnęła się lekko, nie zamierzała jednak przerwać opowieści. - Więc Basim pod jakimś pretekstem wyprosił mnie z mieszkania, a później sam wyszedł. Wiem, bo czekałam w ukryciu, a później usiłowałam go śledzić. Niestety, zgubiłam go. - Miałaś jakieś podejrzenia - wytknęła jej Jannalynn. - A jednak nie zadzwoniłaś z tą sprawą do przywódcy. Ani do mnie. Nie zadzwoniłaś do nikogo. Przyjęliśmy cię do siebie i zostałaś członkiem naszego stada, a ty nas zdradziłaś.

Zupełnie niespodziewanie skoczyła i uderzyła Annabelle pięścią w głowę. Cios był tak mocny, że Annabelle upadła. Wstrzymałam oddech, nie ja jedna zresztą. Ale chyba tylko ja zauważyłam, że Jason siłuje się w tym momencie z Aleksym, starając się go powstrzymać przed jakimś działaniem. Widok przemocy jawnie wyzwalał w młodym Romanowie dzikość. Gdyby wampir był osobnikiem trochę większym, Jason również leżałby już w tej chwili na ziemi. Klepnęłam w ramię Erica i wskazałam mu szamoczącego się brata. Northman skoczył na pomoc Jasonowi i razem próbowali powstrzymać chłopca, który powarkiwał i szarpał się w ich ramionach. Przez moment na ciemnej polanie panowało milczenie; wszyscy obserwowaliśmy zmagania z Aleksym. Appiusz Liwiusz wyglądał na straszliwie smutnego. Bez wahania wszedł w kłębowisko i objął dziecko. - Ciii - szepnął. - Uspokój się, mój synu. I stopniowo Aleksy się uspokoił. - Jannalynn - odezwał się Alcide głosem przypominającym pomruk - jesteś moją nową zastępczynią. Annabelle, wstań. To jest teraz sprawa całego stada i omówimy ją na zebraniu Długiego Zęba. Odwrócił się plecami do nas i odszedł. Wilkołaki po prostu zamierzały opuścić las i odjechać! - Przepraszam! - syknęłam. - Jest jeszcze kwestia ciała, które ktoś zakopał na moim terenie. Myślę, że to cholernie ważne i trzeba coś z tym zrobić. Wilkołaki zatrzymały się i odwróciły. - Tak - dodał Eric, i to jedno słowo miało w sobie wielką siłę. - Alcide, uważam, że Sookie i ja powinniśmy wziąć udział w zebraniu twojego stada. - Tylko członkowie stada - żachnęła się Jannalynn. Żadnych jednokształtnych, żadnych martwych.

Była niedużą istotą, lecz dzięki „promocji na polu bitwy", która wyniosła ją do rangi zastępcy przywódcy, wydawała się teraz twardsza i pewniejsza siebie. Nie miałam cienia wątpliwości, że potrafi być bezwzględna. Pomyślałam, że Sam Merlotte jest człowiekiem bardzo odważnym lub może bardzo... głupim. - Alcide? - spytał Eric spokojnie. - Sookie może przyprowadzić Jasona, który jest osobnikiem natury dwoistej - mruknął Alcide. - Sookie jest wprawdzie istotą jednokształtną, lecz mianowaliśmy ją przyjaciółką stada. Ale żadnych wampirów! Northman zerknął na mojego brata. - Jason, dotrzymasz siostrze towarzystwa? - Jasne - zgodził się Jason. Czyli że postanowiliśmy. Kątem oka zobaczyłam, jak Annabelle chwiejnie wstaje i otrząsa się z szoku. Jannalynn nieźle jej przywaliła, nie ma co. - Co zamierzacie zrobić z ciałem?! - zawołałam za Alcide'em, który zamierzał odejść. - Mamy je ponownie zakopać czy... co? Annabelle ruszyła chwiejnie za pozostałymi wilkołakami. Jazda powrotna do Shreveport nie będzie dla niej przyjemna, na pewno nie. - Ktoś przyjdzie po niego dziś wieczorem! - zawołała przez ramię Jannalynn. - Więc nastaw się na aktywność w twoim lesie i niczego się nie obawiaj. Gdy Annabelle spojrzała za siebie, dostrzegłam krew w kąciku jej ust. Poczułam, że wampiry się ożywiły. Aleksy nawet odstąpił o krok od Jasona i poszedłby za wilkołaczycą, gdyby Appiusz Liwiusz nie chwycił go mocniej. - Powinniśmy go z powrotem zasypać? - zastanawiał się głośno Jason.

- Chyba nie warto, skoro mają przysłać ekipę, która go zabierze. Szkoda naszego wysiłku - odparłam. - Ericu, tak się cieszę, że przysłałeś do mnie Heidi. W przeciwnym razie... Przez chwilę intensywnie myślałam. - Słuchajcie, może... Zagrzebano go na mojej ziemi, żeby ktoś mógł go tutaj znaleźć, prawda? To znaczy... nigdy nie wiadomo, kiedyś ktoś postanowi donieść, żeby przyszli go szukać. Jedynie Jason zrozumiał, o czym mówię. - No dobra, zabieramy go stąd - oznajmił. Z nerwów zamachałam rękoma. - Tak, musimy go gdzieś przenieść - zgodziłam się. Moglibyśmy po prostu podrzucić ciało na cmentarz! - Nie, to za blisko - odrzekł brat. - A staw za twoim domem? - podsunęłam. - Nie, do diabła! Ryby! Nie mógłbym już nigdy żadnej złowić i zjeść. - Ach - jęknęłam. Doprawdy! - Czy zwykle w ten sposób spędzasz z nią czas? - Appiusz Liwiusz zadał to pytanie Ericowi, który na szczęście miał dość rozumu, żeby nie odpowiedzieć. - Sookie - zaczął. - To nie będzie dla mnie przyjemne, ale myślę, że zdołam podnieść trupa i polecieć z nim gdzieś, jeśli tylko jesteś w stanie zaproponować dobre miejsce, w którym mógłbym go umieścić. Odniosłam wrażenie, że mój mózg postanowił przebiec jakiś labirynt i stale natrafia na ślepe zaułki. Zatem naprawdę klepnęłam się lekko w skroń i skoncentrowałam. Udało mi się wpaść na pewien pomysł. - Pewnie, Ericu. Zostaw go w lesie na prawo od mojego terenu, po drugiej stronie podjazdu. Została tam stara droga, ale nie prowadzi do żadnego budynku. Wilkołaki mogą jej użyć jako wskaźnika, gdy przyjadą po ciało. Tu nie może zostać, bo boję się, że ktoś się po nie zjawi, i to szybko.

Eric bez dalszej dyskusji wskoczył do grobu i ponownie zawinął ciało Basima w to samo okrycie. Chociaż w świetle latarki widziałam obrzydzenie na jego twarzy, bez słowa zagarnął rozkładające się już zapewne ciało i wraz z nim wzbił się w powietrze. Po sekundzie zniknął mi z oczu. - Cholera - mruknął Jason. Był pod wrażeniem. Odlotowo. - Zasypmy grób - zaproponowałam. Pracowaliśmy, a Appiusz Liwiusz nas obserwował. Oczywiście, przez myśl mu nie przeszło, że gdyby pomógł, pracę można by wykonać dużo szybciej. Nawet Aleksy zaczął spychać zwały ziemi i wyglądało na to, że dobrze się przy tym bawi. Być może odkrył w sobie trzynastolatka, dla którego taka czynność byłaby normalna. Stopniowo otwór się zapełnił, tyle że widok wciąż kojarzył się z grobem. Carewicz z kolei szarpał małymi rękoma twarde krawędzie. Już miałam zaprotestować, gdy zrozumiałam, co chłopiec robi. Tworzył nieregularne wklęśnięcie w podłożu, wyglądające nadspodziewanie naturalnie - jakby powstało pod wpływem spływającego deszczu lub stanowiło na przykład kreci tunel, który się zapadł. Kiedy Aleksy skończył, uśmiechnął się do nas promiennie, a Jason poklepał go po plecach. Następnie brat wziął gałąź i przesunął nią kilkakrotnie po podłożu, po czym znieśliśmy liście i gałęzie i zarzuciliśmy nimi świeżą ziemię. Ta część zadania Aleksemu również bardzo się podobała. Ostatecznie uznaliśmy robotę za wykonaną. Nie potrafiłam wymyślić, co jeszcze można by zrobić. Strasznie umorusana i dość tym wszystkim przerażona, wzięłam jedną z łopat i ruszyłam w drogę powrotną przez las. Jason chwycił drugą łopatę w prawą rękę, a Aleksy złapał go za lewą, jak gdyby był jeszcze młodszy, niż na to wyglądał. Mój brat nie odtrącił małego wampira, chociaż trzeba było

widzieć przy tym jego twarz! Appiusz Liwiusz wreszcie na coś się przydał, gdyż absolutnie pewnym krokiem poprowadził nas wśród drzew i zarośli. Kiedy dotarliśmy do domu, Eric już w nim był. Zdążył wrzucić ubranie do kosza na śmieci i wszedł pod prysznic. W innych okolicznościach z wielką chęcią dołączyłabym do niego w łazience, ale w tej chwili po prostu nie potrafiłam odczuwać podniecenia. Byłam brudna i czułam się paskudnie, niemniej jednak pozostawałam przecież gospodynią, więc podgrzałam więcej Czystej Krwi dla dwóch wampirzych gości i pokazałam im łazienkę na dole, na wypadek gdyby również chcieli się umyć. Jason wszedł do kuchni i powiedział, że powoli będzie się zbierał. - Powiadom mnie, kiedy odbędzie się to ich zebranie mówił dziwnie przygnębionym tonem. - I wiesz, muszę wszystko zgłosić Calvinowi. - Rozumiem - odparłam, śmiertelnie znużona wszelką polityką wszelkich istot. Zastanawiałam się, czy amerykańscy politycy wiedzieli, jak to będzie, gdy rozważali konieczność rejestracji istot dwoistej natury. Moim zdaniem, lepiej by Ameryka odpuściła sobie ten bzdurny przepis. Nasza polityka jest wystarczająco nudna. Jason wyszedł tylnymi drzwiami, a chwilę później usłyszałam, jak pośpiesznie odjeżdża pikapem. Gdy Appiusz Liwiusz i Aleksy dostali Czystą Krew, Eric wyszedł z mojej sypialni w świeżym stroju (trzymał w moim domu ubranie na zmianę), bardzo mocno pachnący moim morelowym żelem do ciała. Póki jego stwórca był w pobliżu, nie spodziewałam się szczerej rozmowy z Northmanem, nawet gdyby chciał ze mną pomówić. Teraz, kiedy jego ojciec przebywał tutaj, Eric nie

zachowywał się właściwie jak mój ukochany. Mogło być ku temu wiele powodów. Żaden z nich mi się nie podobał. Niedługo później trzy wampiry odjechały do Shreveport. Appiusz Liwiusz podziękował mi za gościnność w tak beznamiętny sposób, że nie miałam pojęcia, czy to aby nie sarkazm. Eric milczał jak zaklęty. Aleksy, tak opanowany i uśmiechnięty, że niemal nie wierzyłam w jego niedawny atak szału, objął mnie chłodno na pożegnanie. Z trudem mi przyszło równie spokojne zniesienie jego uścisku. Trzy sekundy po ich wyjściu dopadłam telefonu. - „Fangtasia", gdzie spełniają się wszystkie wasze krwawe sny - usłyszałam znudzony damski głos. - Pam, słuchaj... - Słuchawkę mam przyciśniętą do ucha. Mów. - Właśnie wpadł do mnie Appiusz Liwiusz Ocella., - Pieprzony zombie! Nie byłam pewna, czy dobrze usłyszałam. - No tak, był tutaj. Zgaduję, że jest twoim... pradziadkiem? Tak czy owak, przywiózł ze sobą nowego protegowanego, a obecnie we trzech kierują się do domu Erica, gdzie zamierzają spędzić dzień. - Czego on chce? - Jeszcze nie powiedział. - Jak się miewa Eric? - Jest bardzo mocno urażony. A poza tym zdarzyło się mnóstwo rzeczy, o których na pewno opowie ci sam. - Dzięki za ostrzeżenie. Pojadę teraz do domu. Jesteś moją ulubioną istotą ludzką. - Och, no cóż... to świetnie. Rozłączyła się. Byłam ciekawa, jakie poczyni przygotowania. Czy wampiry i ludzie, którzy pracują w shreveporckim nocnym klubie otrzymają polecenie szaleńczego wysprzątania domu Erica? Widziałam tam

jedynie Pam i Bobby'ego Burnhama, przypuszczam jednak, że od czasu do czasu zjawia się także ktoś inny z ekipy Northmana. Czy Pam zawiezie tam kilkoro ochotników skłonnych służyć ciałami i grzecznie nadstawić gościom żyły? Co do mnie, byłam zbyt zdenerwowana, żeby myśleć o pójściu do łóżka. Cokolwiek stwórca Erica tu robił, na pewno nie było to coś, co mi się spodoba. I już wiedziałam, że obecność Ocelli nie może być dobra dla mojego związku. Podczas kąpieli pod prysznicem - i zanim podniosłam wilgotne ręczniki, które Eric zostawił na podłodze - naprawdę poważnie myślałam. Wampiry trudno rozgryźć, niemniej jednak próbowałam domyślić się znaczenia zaskakującej wizyty Rzymianina. Z pewnością nie zjawił się w Stanach Zjednoczonych, w Luizjanie, w Shreveport... tylko po to, żeby wysłuchać najnowszych ploteczek o nieumarłych. Może potrzebował pożyczki? Nie byłoby to takie złe. Eric zawsze mógłby więcej zarobić. Chociaż na dobrą sprawę nie miałam pojęcia, jak wyglądają finanse Northmana, sama też miałam trochę na koncie - sumkę na czarną godzinę - gdyż otrzymałam pieniądze, które dłużna mi była za wykonanie zlecenia Sophie - Anne; w dodatku miałam dostać kwotę, którą Claudine uzbierała na rachunku bieżącym. Gdyby Eric potrzebował, dałabym mu. Ale może nie chodziło o pieniądze? Być może Appiusz Liwiusz potrzebował kryjówki, ponieważ gdzieś wpadł w kłopoty. Może bolszewickie wampiry szukają Aleksego! Cóż, to byłoby interesujące. Zawsze mogłabym mieć nadzieję, że dopadną też Appiusza Liwiusza... byle podczas nieobecności Erica. A może Ocellę nasłali Felipe'a de Castro albo Victor Madden, ponieważ chcieli od Erica tego, czego wcześniej im

odmówił, i postanowili wykorzystać jego stwórcę, sądząc, że potrafi być przekonujący? Najbardziej prawdopodobny wydał mi się jednakże taki scenariusz: Appiusz Liwiusz Ocella zjawił się ze swoim nowym „kochasiem" tylko po to, żeby namieszać starszemu synowi w głowie. Na tę możliwość mogłabym postawić każde pieniądze. Z drugiej strony, trudno mi było rozgryźć Appiusza Liwiusza. Chwilami wydawał się nawet sympatyczny. Odnosiłam wrażenie, że zależy mu na Ericu i jest przywiązany do Aleksego. Co do związku Ocelii z Aleksym... hmm... Chłopiec by umarł, gdyby Rzymianin nie interweniował. Choć, biorąc pod uwagę okoliczności - czyli fakt, że carewicz na własne oczy widział, jak zabito wszystkich członków jego rodziny, służbę i przyjaciół - może właśnie śmierć byłaby dla tego dziecka błogosławieństwem. Byłam przekonana, że Appiusz Liwiusz uprawia z młodym Romanowem seks, niemożliwa jednak wydała mi się ocena, czy bierna postawa chłopca ma swoje źródło w molestowaniu, czy też powodem jest uraz spowodowany faktem, że był świadkiem rozstrzelań. Zadrżałam na tę myśl. Wytarłam się i umyłam zęby; miałam nadzieję, że zdołam zasnąć. Uświadomiłam sobie nagle, że powinnam odbyć jeszcze jedną rozmowę telefoniczną, i z wielką niechęcią zadzwoniłam do Bobby'ego Burnhama, dziennego pomocnika Erica. Bobby i ja nigdy się nie polubiliśmy. Bobby jest niesamowicie o mnie zazdrosny, mimo że nie jest gejem i wcale nie napala się na mojego kochanka. Po prostu jego zdaniem odwracałam uwagę i energię Erica od właściwego celu, czyli jego, Bobby'ego, i spraw, które on, Bobby, załatwiał dla Erica w dzień, gdy Northman spał. Jeśli chodzi o mnie, nie trawiłam go, ponieważ, zamiast nie lubić mnie w milczeniu, poważnie i stale usiłował utrudnić mi życie,

zupełnie nie wiem po co. Niemniej jednak musieliśmy jakoś współpracować, bo oboje w jakimś sensie należeliśmy do ekipy Erica. - Bobby, mówi Sookie. - Tak też mi się wyświetliło. Pan Ponury. - Bobby, sądzę, że powinieneś o czymś wiedzieć. Stwórca Erica jest w mieście. Kiedy pójdziesz odebrać polecenia, bądź ostrożny. O ile Eric nie spał u mnie, nad ranem, czyli przed snem swego pana, Burnham zazwyczaj otrzymywał od niego instrukcje. Odpowiedź zabrała Bobby'emu trochę czasu prawdopodobnie próbował wymyślić, jaki to wyszukany kawał usiłuję mu zrobić. - Czy on może chcieć mnie ugryźć? - spytał. - Stwórca? - Nie wiem, czego on chce, Bobby. Uznałam jedynie, że powinnam cię ostrzec. - Eric nie pozwoli mnie skrzywdzić - odparł z przekonaniem. - Och, taka ogólna informacja: jeśli ten facet mówi „skacz", Eric pyta tylko „jak wysoko?". - Nie wierzę - odburknął. Dla Bobby'ego Eric był najpotężniejszym stworzeniem na świecie. - Ależ tak. Każdy wampir musi słuchać swego stwórcy. Nie okłamałabym cię. Bobby na pewno słyszał wcześniej o tej zasadzie. Wiem, że istnieje jakiś portal internetowy lub forum, gdzie mogą zasięgać informacji ludzie pracujący jako dzienni asystenci wampirów. Jestem pewna, że wymieniają się tam wskazówkami, jak najlepiej sobie radzić z pracodawcą. Niezależnie od powodów, Bobby postanowił nie spierać się ze

mną ani nie usiłował oskarżać mnie o próbę wprowadzenia go w błąd, co stanowiło przyjemną odmianę. - Okej - podsumował. - Jestem gotów na spotkanie z nimi. Czy jest... Jakiego rodzaju osobą jest stwórca Erica? - Jego już za bardzo nie można nazwać osobą - odparłam. - A poza tym ma trzynastoletniego przyjaciela, który kiedyś był rosyjskim carewiczem. - Dzięki - stwierdził Bobby po długiej chwili milczenia. Dobrze być przygotowanym. To były najmilsze słowa, jakie kiedykolwiek do mnie wypowiedział. - Proszę bardzo. Dobranoc, Bobby - zakończyłam, po czym się rozłączyliśmy. Ho, ho, udało nam się odbyć grzeczną rozmowę, od początku do końca. Wampiry, łączcie Amerykanów! Przebrałam się w koszulę nocną i wpełzłam do łóżka. Musiałam spróbować trochę się przespać, ale minęło sporo czasu, zanim ogarnął mnie sen. Ciągle miałam przed oczyma leśną polanę i światło latarki tańczące nad brzegami rozkopywanego grobu Basima. Zobaczyłam też twarz martwego wilkołaka. Ale w końcu rysy tej twarzy się rozmazały, zapadła ciemność i zasnęłam. Spałam jak zabita do późnych godzin następnego dnia. Gdy się obudziłam, od razu wiedziałam, że ktoś jest w kuchni i coś gotuje. Wykorzystałam swój dodatkowy zmysł i upewniłam się, że to Claude, który smażył jajka na bekonie. Zaparzył już w dzbanku kawę, lecz do tego odkrycia nie potrzebowałam zdolności telepatycznych; po prostu poczułam zapach. Aromat poranka. Odwiedziłam łazienkę, a później poczłapałam korytarzem do kuchni. Claude siedział przy stole i jadł, ale widziałam, że kawy w dzbanku wystarczy i dla mnie. - Tam jest jedzenie - powiedział, wskazując na kuchenkę.

Wzięłam talerz i kubek, napełniłam je, po czym usadowiłam się, ażeby dobrze zacząć dzień. Popatrzyłam na zegar. Była niedziela i baru „U Merlotte'a" nie otwieraliśmy aż do godzin popołudniowych. Sam próbował znów pracować w niedziele, chociaż cały personel miał cichą nadzieję, że nie będzie mu to przynosiło dochodów i szybko zrezygnuje. Kiedy Claude i ja zjedliśmy śniadanie w przyjaznym milczeniu, zdałam sobie sprawę, że jestem taka cudownie spokojna, ponieważ Eric śpi dziennym snem. Dzięki temu nie musiałam czuć stale jego obecności. Jego kontrowersyjny ojciec i nowy „brat" również chwilowo zeszli mi z oczu. Westchnęłam z dużą ulgą. - Widziałem ubiegłej nocy Dermota - oznajmił Claude. Cholera jasna by to wzięła! Czy żądałam zbyt wiele, pragnąc spokoju?! - Gdzie? - wydukałam. - Był w klubie. Gapił się na mnie... z tęsknotą - odparł. - Jest gejem? - Nie, nie, nie sądzę. Nie o moim kutasie myślał. Po prostu chciał być w pobliżu innego wróża. - A taką miałam nadzieję, że odszedł. Niall powiedział mnie i Jasonowi, że Dermot pomógł w zabiciu moich rodziców. Jaka szkoda, że nie znalazł się w krainie wróżek, zanim została odcięta. - Zginąłby na miejscu - zauważył kuzyn. Wypił łyk kawy, a następnie dodał: - W świecie wróżek nikt nie rozumie poczynań Dermota. Powinien od samego początku stanąć po stronie Nialla, ponieważ łączy ich pokrewieństwo i ponieważ jest w połowie człowiekiem, a Niall pragnął oszczędzić istoty ludzkie. A jednak jego nienawiść do samego siebie... tak przynajmniej to sobie wyobrażam... kazała mu przejść do obozu wróżek, które nie mogły znieść jego towarzystwa. A w dodatku jego obóz przegrał wojnę. - Claude wyglądał na

bardzo zadowolonego. - Więc Dermot postanowił... na złość dziadkowi odmrozić sobie uszy, że tak powiem. Och, uwielbiam te wasze powiedzonka. Czasami ludzie tak dobrze potrafią coś wyrazić. - Myślisz, że Dermot ciągle chce skrzywdzić mnie i mojego brata? - Nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek zamierzał was skrzywdzić - odparł wróż, gdy przemyślał sobie moje pytanie. - Sądzę, że mu odbiło, chociaż był całkiem sympatycznym facetem kiedyś... kilka dziesięcioleci temu. Nie wiem, czy za jego szaleństwo należy obwinić ludzką część jego osobowości, czy może raczej jako wróż nasiąknął za bardzo toksynami świata łudzi. Nie potrafię jeszcze wyjaśnić jego udziału w zabójstwie twoich rodziców. Dermot, którego kiedyś znałem, nigdy by się takiego czynu nie dopuścił. Przez chwilę brałam pod uwagę to, czy aby nie wskazać mu, że prawdziwi szaleńcy potrafią naprawdę zranić innych, choć wcale tego nie pragną ani nawet nie zdają sobie sprawy, że to robią. Nic jednak nie powiedziałam. Dermot był moim stryjecznym dziadkiem i według wszystkich osób, które go poznały, wyglądał prawie jak sobowtór mojego brata. Przyznawałam się przed sobą, że myślę o nim z zaciekawieniem. Zastanowiłam się też nad słowami Nialla pradziadek mówił, że właśnie Dermot otworzył drzwiczki pikapa, żeby Neave i Lochlan mogli wyciągnąć moich rodziców i ich utopić. Zachowanie Dermota, o ile mogę coś w tej kwestii powiedzieć, rzeczywiście nie pasowało do tak okropnego wypadku. Czy stryjeczny dziadek uważał mnie w ogóle za członka swojej rodziny? Czy Jason i ja byliśmy w dostatecznym stopniu wróżkami, by przyciągnąć jego uwagę? Wątpiłam w twierdzenie Billa, jakoby czuł się przy mnie lepiej z powodu domieszki krwi wróżek, która płynęła w moich żyłach.

- Claude, potrafisz powiedzieć, że nie jestem wyłącznie istotą ludzką? W jakim stopniu jestem... wróżką? Chodziło mi o konkretny wskaźnik procentowy. - Gdybyś była w tłumie ludzi, wytropiłbym cię z zawiązanymi oczyma i nie miałbym cienia wątpliwości, że jesteś moją krewną - odparł bez wahania - lecz gdybyś znajdowała się w otoczeniu wróżek, bez wahania nazwałbym cię człowiekiem. Twój zapach jest nieuchwytny. Większość wampirów myśli po prostu: „Ona dobrze pachnie" i twoje towarzystwo sprawia im przyjemność. Tak to mniej więcej wygląda. Jeśli konkretny wampir wie, że masz w sobie nieco krwi wróżek, odczuwaną przyjemność po prostu łączy z tym faktem. Czyli że Bill naprawdę mógł czuć się przy mnie lepiej dzięki tej domieszce, szczególnie odkąd o niej wiedział. Wstałam i poszłam opłukać talerz, w przelocie zabierając również pusty talerz Claude'a, a później zamierzałam nalać sobie kolejny kubek kawy. Wróż mi nie podziękował. - Doceniam, że gotujesz - zauważyłam. - Nie rozmawialiśmy jeszcze o udziale w kosztach za zakupy spożywcze czy artykuły gospodarstwa domowego. Popatrzył na mnie lekko zaskoczony. - Nie pomyślałem o tym - wyznał. No cóż, przynajmniej był szczery. - Powiem ci, jak radziłyśmy sobie ja i Amelia - podjęłam, po czym w kilku zdaniach przedstawiłam mu zasady. Claude zgodził się, chociaż wyglądał na nieco zdziwionego. Otworzyłam lodówkę. - Te dwie półki są twoje - podsumowałam - a reszta należy do mnie. - Rozumiem - bąknął.

Jakoś w to wątpiłam. Mówił tak, jakby tylko starał się robić wrażenie, że rozumie i zgadza się na moje warunki. Istniało ryzyko, że będziemy musieli odbyć tę rozmowę ponownie. Kiedy poszedł do siebie, na górę, zabrałam się za mycie naczyń - ostatecznie to on przygotował śniadanie - a gdy się ubrałam, pomyślałam, że poczytam przez jakiś czas książkę. Niestety, okazało się, że niepokój, który odczuwam, nie pozwala mi się skoncentrować na tekście. Nagle usłyszałam, że jakieś samochody przejeżdżają przez las. Wyjrzałam przez okno od frontu. Dwa wozy policyjne! Cóż, byłam pewna, że policja się zjawi. A jednak zrobiło mi się potwornie ciężko na sercu. Czasami nienawidziłam faktu, że potrafię coś tak trafnie przewidzieć. Potwierdziły się moje obawy - ten, kto zabił Basima, zakopał jego ciało na mojej ziemi, ponieważ chciał mnie wplątać w to zabójstwo. - Claude! - zawołałam, patrząc na schody. - Ogarnij się, jeśli łaska. Policja jest tutaj. Wróż, ciekaw jak nigdy, pośpiesznie zbiegł po stopniach. Miał na sobie dżinsy i podkoszulek z krótkim rękawem, dokładnie tak jak ja. Wyszliśmy na frontowy ganek. Bud Dearborn, szeryf (zwykły człowiek, nie szeryf wampirzy), siedział w pierwszym wozie, drugim zaś przyjechali Andy Bellefleur i Alcee Beck. No, no, no, szeryf i dwóch detektywów, pomyślałam. Najwyraźniej uważają mnie za potwornie niebezpiecznego przestępcę. Bud wysiadł z samochodu powoli, tak jak wykonywał obecnie większość czynności. Wiedziałam z jego myśli, że nasz szeryf coraz bardziej cierpi z powodu artretyzmu, miał także pewne obawy związane z prostatą. Mimo to, kiedy wszedł na ganek, uginając się pod ciężarem paska obwieszonego atrybutami władzy policyjnej, po minie na

mopsowatej twarzy zupełnie nie można się było domyślić fizycznego dyskomfortu, który ten mężczyzna odczuwa. - O co chodzi, Bud? - spytałam. - Nie pomyśl, że nie jestem zadowolona, że was wszystkich widzę - dodałam złośliwie. - Sookie, otrzymaliśmy anonimowy telefon - obwieścił szeryf. - Jak na pewno wiesz, organy ścigania niewiele spraw potrafią rozwiązać bez anonimowych wskazówek od ludności, lecz osobiście nie szanuję osób, które nie raczą się przedstawić. Pokiwałam głową. - Kim jest twój przyjaciel? - spytał Andy. Wyglądał na zmęczonego. Słyszałam, że jego babcia, osoba, która go wychowała, jest umierająca. Biedny Andy. Niewątpliwie w tej chwili wolałby być przy jej łóżku niż tutaj. Alcee Beck, drugi z detektywów, autentycznie mnie nie lubił. Dokładniej mówiąc, nigdy za mną nie przepadał, a potem znalazł sobie dobrą podstawę do niechęci - gdy jego żonę zaatakował wilkołak, który usiłował dopaść mnie. Chociaż zabiłam drania, Alcee nadal mnie nie trawił. Może należał do rzadkich osób, które z odrazą reagowały na domieszkę krwi wróżek, płynącą w moich żyłach, choć bardziej prawdopodobne było to, że po prostu mnie nie lubi i już. Tak czy owak, nie było sensu próbować go do siebie przekonać. Kiwnęłam mu głową, na co nie zareagował. - To mój kuzyn, Claude Crane z Monroe - odparłam. - Jakiego rodzaju pokrewieństwo was łączy? - nalegał Andy. Ci trzej mężczyźni znali więzi rodzinne chyba wszystkich mieszkańców naszej gminy. - To trochę krępujące - bąknął Claude. (Nic, ale to nic, nie jest w stanie wprawić w zakłopotanie Claude'a, całkiem dobrze jednak udawał zażenowanego). - Jestem z tego, co nazywacie nieprawym łożem.

Byłam mu naprawdę wdzięczna, że wziął na siebie ten ciężar. Spuściłam wzrok, jak ktoś, kto nie jest w stanie znieść rozmowy na temat hańby rodzinnej. - Claude i ja staramy się poznać, odkąd odkryliśmy, że jesteśmy spokrewnieni - szepnęłam. Wiedziałam, że uwierzyli. - Ale, ale, dlaczego tu przyjechaliście... we trzech? - spytałam. - Co powiedział ten anonimowy... dzwoniący? - Że w twoim lesie leży zagrzebane ciało. Bud odwrócił wzrok, jak gdyby trochę wstydził się tak obraźliwej insynuacji, wiedziałam jednak, że wcale się tak nie czuje. Po latach spędzonych w organach ścigania doskonale wiedział, do czego zdolni są ludzie, nawet ci, który wyglądają najbardziej normalnie. Nawet młode blondynki z dużym biustem. Może szczególnie one. - Nie przywieźliście ze sobą psów tropiących - stwierdził kuzyn. W pewnym sensie miałam nadzieję, że Claude w ogóle nie będzie się odzywał, teraz jednak wiedziałam, że moje pragnienia się nie spełnią. Tak, to było marzenie ściętej głowy. - Myślę, że wystarczymy my sami - odparł Bud. - Miejsce podano naprawdę dokładnie. "A wynajęcie psów tropiących to duży koszt" - pomyślał. - O, cholera - mruknęłam, szczerze zaskoczona. - Jak ktoś może twierdzić, że nie ma związku z przestępstwem, jeśli potrafi podać dokładną lokalizację... zwłok? Zupełnie tego nie rozumiem. Żywiłam nadzieję, że szeryf poda mi jakieś szczegóły, ale, niestety, nie dał się sprowokować. Andy wzruszył ramionami. - Musimy pójść i się rozejrzeć. - Rozglądajcie się do woli - stwierdziłam z wielką dozą pewności siebie. Gdyby sprowadzili psy, może spociłabym się ze strachu, że wywęszą ciało Debbie Pelt lub poprzednie

miejsce wiecznego spoczynku Basima. - Wybaczycie mi, że po prostu zostanę tutaj, w domu, i nie będę wam towarzyszyć we włóczędze po lesie? Mam nadzieję, że nie złapiecie zbyt wielu kleszczy. Kleszcze czają się wśród krzewów, paproci i traw, wyczuwają substancje, którymi pachnie ludzkie ciało, a także jego ciepło, więc kiedy człowiek przechodzi, natychmiast na niego skaczą. Obserwowałam teraz, jak Andy wsuwa spodnie w wysokie buty, a Bud i Alcee spryskują się odpowiednim środkiem. Gdy funkcjonariusze zniknęli wśród drzew, Claude zwrócił się do mnie. - Lepiej mi powiedz - poprosił - dlaczego nie jesteś przerażona? - Przenieśliśmy ciało wczoraj w nocy - wyjaśniłam, po czym odwróciłam się, zamierzając usiąść przy biurku, gdzie zainstalowałam komputer przywieziony z mieszkania Hadley. Tak, niech wróż przemyśli sobie moje słowa! Po kilku sekundach usłyszałam, że, głośno tupiąc, wchodzi po schodach. Ponieważ musiałam czekać na powrót mężczyzn z lasu, równie dobrze mogłam sprawdzić pocztę. Od Maxine Fortenberry, matki Hoyta, dostałam wiele rozsyłanych do wszystkich e - maili, większość z nich natchnionych czy może o charakterze patriotycznym. Skasowałam je bez czytania. Następnie przeszłam do listu od Halleigh, ciężarnej żony Andy'ego Bellefleura. Wydało mi się dziwnym zbiegiem okoliczności, że czytam e - mail od niej, podczas gdy jej mąż przetrząsa las za moim domem, szukając wiatru w polu. Halleigh napisała mi, że czuje się wspaniale. Po prostu wspaniale! Natomiast stan babci Caroline szybko się pogarsza i Halleigh boi się, że pani Caroline nie dożyje narodzin prawnuka i go nie zobaczy.

Caroline Bellefleur jest bardzo, bardzo stara. Andy i Portia wychowali się w jej domu, gdyż ich rodzice zmarli. Caroline Bellefleur jest wdową dłużej, niż była mężatką. Nie miałam zupełnie żadnych wspomnień związanych z panem Bellefleurem i byłam raczej pewna, że Portia i Andy również nie znali go zbyt długo. Andy jest starszy od Portii, a ona rok starsza ode mnie, więc szacowałam w przybliżeniu, że pani Caroline, która swego czasu była najlepszą kucharką w gminie Renard i piekła najlepszy na świecie czekoladowy tort, ma obecnie przynajmniej dziewięćdziesiąt parę lat. „W każdym razie" - pisała Halleigh - „Caroline, bardziej niż czegokolwiek innego na świecie, pragnie znaleźć rodzinną Biblię. Wiesz, że zawsze miała bzika na punkcie różnych rzeczy i teraz uroiła sobie, że najważniejsze jest odszukanie Biblii, która zaginęła całe wieki temu. W dodatku, babcia Andy'ego wpadła na szaloną myśl. Uważa mianowicie, że nasza rodzina jest spokrewniona z jakąś gałęzią rodziny Comptonów. Może spytałabyś swojego sąsiada, pana Billa, czy nie mógłby poszukać gdzieś w swoim domu tej starej Biblii? Wygląda to na strzał w ciemno, ale przecież Caroline nie traci rozumu, jest jedynie osłabiona fizycznie". Powiadamiała mnie w ten sposób subtelnie, że stara pani Caroline porusza temat tej Biblii naprawdę często. Byłam w rozterce i nie wiedziałam, co robić. Doskonale wiedziałam, że Biblia znajduje się w domu Billa Comptona. Wiedziałam też, że gdy Caroline przejrzy księgę, natychmiast odkryje, że rodzina Bellefleurów wywodzi się w prostej linii od Billa. Nikt nie ma pojęcia, jak wtedy stara dama zareaguje. Czy miałam ochotę schrzanić jej światopogląd teraz, gdy leżała na łożu śmierci? Z drugiej strony, czy...? Och, do diabła, zmęczyły mnie próby równoważenia wszystkich szczegółów, miałam zresztą dość własnych kłopotów. Bez zastanowienia przesłałam e -

mail od Halleigh Billowi. Dopiero niedawno nauczyłam się obsługiwać pocztę elektroniczną i nie ufałam jeszcze w pełni tej metodzie komunikacji. Czułam jednak, że w tej sprawie decyzja należy do Billa, więc, jak to się mówi, odbiłam tę piłeczkę w jego stronę. Później poszperałam trochę na eBayu, zachwycając się przedmiotami, które ludzie usiłują sprzedać, aż usłyszałam głosy na podwórzu przed domem. Wyjrzałam i zobaczyłam Buda, Alcee i Andy'ego, którzy otrzepywali się z ziemi i zdejmowali z ubrań gałązki. Andy pocierał ugryzienie na szyi. Wyszłam na dwór. - Znaleźliście jakieś zwłoki? - spytałam. - Nie, nic nie znaleźliśmy - odparł Alcee Beck. - Na pewno jednak ktoś tam przed nami był. - No cóż, jasne - mruknęłam. - Ale żadnego ciała? - Nie będziemy cię już dłużej niepokoić z tego powodu odburknął lakonicznie szeryf. Odjechali w chmurze kurzu. Przyglądałam się, jak odjeżdżają, i dygotałam. Czułam, że gilotyna spadała na moją szyję, lecz zatrzymała się nad nią tylko dlatego, że sznur był za krótki. Wróciłam do komputera i wysłałam e - mail Alcide'owi. Napisałam jedynie: „Właśnie była tu policja". Uznałam, że to wystarczy. Wiedziałam, że przywódca wilkołaków odezwie się do mnie dopiero, gdy zechce, żebym przyjechała do Shreveport. *** Byłam zaskoczona, że na odpowiedź od Billa czekałam całe trzy dni. Okres ten był godny uwagi tylko ze względu na liczbę osób, od których nie miałam żadnych wiadomości. Nie skontaktował się ze mną Remy, co nie było wcale takie niezwykłe. Nie zadzwonił nikt z członków stada Długi Ząb, więc mogłam jedynie założyć, że zabrali zwłoki Basima z

miejsca, w którym zostawił je Eric, a kiedy ustalą termin spotkania, powiadomią mnie. Jeśli ktoś kręcił się po moim lesie i próbował ustalić, dlaczego zniknęło ciało al Sauda, nic o tym nie wiedziałam. Nie wiedziałam też, co u Pam czy Bobby'ego Burnhama; trochę mnie to niepokoiło, ale nie jakoś... strasznie. Najbardziej wkurzyłam się jednak, że nie mam wiadomości od Erica. Dobra, rozumiem, jego (stwórca, pan, ojciec) mentor Appiusz Liwiusz Ocella przebywał w mieście... ale... Jezus Maria, Józefie Święty! Pomiędzy okresami martwienia się poczytałam sobie o rzymskich imionach i odkryłam, że „Appiusz" to jego imię, czyli praenomen, „Liwiusz" to nomen, czyli nazwisko rodowe, przekazywane z ojca na syna, w tym wypadku sugerujące, że Appiusz Liwiusz Ocella jest członkiem rodziny lub klanu Liwii, „Ocella" natomiast cognomen, co oznaczało przydomek i wskazywało na konkretną gałąź rodziny Liwii, w której Rzymianin się urodził; mógł to również być przydomek zaszczytny, przyznany za służbę na wojnie. (Nie miałam zielonego pojęcia, jaka toczyła się wtedy wojna). Istniała także trzecia możliwość - że Ocella został adoptowany, a przydomek ten wskazywał na jego prawdziwą rodzinę. Tak, tak, w świecie starożytnego Rzymu nazwisko człowieka dużo o nim mówiło. Zmarnotrawiłam sporo czasu, usiłując dowiedzieć się tego wszystkiego o stwórcy Erica. Nadal nie wiedziałam, czego stary tu chce albo co zamierza zrobić mojemu facetowi. A musiałam się dowiedzieć, musiałam! Powiem wam, że trochę się dąsałam, byłam posępna, a równocześnie jakaś taka zadziorna i nastawiona wojowniczo (skoro już byłam online, sprawdziłam znaczenie paru słów). Cóż, może to były lekko pretensjonalne emocje, nie chciałam jednak popaść w durne poczucie nieszczęścia.

Kuzyn Claude rzadko bywał w domu. Jedynie raz w ciągu tych trzech dni mignął mi w przelocie, gdy akurat przeszedł przez kuchnię i wyszedł tylnymi drzwiami, a ja na czas dopadłam okna, toteż zobaczyłam, jak wsiadał do samochodu. Wszystkie te sprawy, jak sądzę, wyjaśniają moją radość i zachwyt, które ogarnęły mnie na widok stojącego przy moich tylnych drzwiach Billa. Było to tuż po zachodzie słońca, trzeciego wieczoru po dniu, w którym wysłałam Comptonowi e - mail od Halleigh. Bill nie wyglądał dziś znacząco lepiej niż ostatnim razem, gdy go widziałam, był jednak w garniturze, założył krawat, a włosy starannie uczesał. Pod pachą taszczył wielką Biblię. Zrozumiałam, dlaczego prezentuje się tak szykownie. Wiedziałam, co zamierzał zrobić. - Dobrze - oceniłam. - Chodź ze mną - poprosił. - Twoja obecność pomoże. - Ale pomyślą sobie, że... I wtedy nakazałam sobie milczenie. Nie warto się martwić o rozważania Bellefleurów, czy ja i Bill jesteśmy znowu parą, skoro Caroline Bellefleur lada chwila może się przenieść na łono Abrahama. - Byłoby to takie straszne? - spytał z prostą godnością Bill. - Nie, oczywiście, że nie. Jestem dumna, że byłam twoją dziewczyną - zapewniłam go i odwróciłam się, postanawiając pójść do swojego pokoju. - Proszę, wejdź, a ja tymczasem się przebiorę. Skończyłam niedawno zmianę obiadowo - popołudniową i miałam teraz na sobie szorty i podkoszulek z krótkim rękawem. Ponieważ się śpieszyłam, włożyłam czarną spódniczkę przed kolano i dopasowaną białą bluzkę z krótkim kimonowym rękawem, którą kupiłam na wyprzedaży w Stage.

Wsunęłam w szlufki pasek z czerwonej skóry, a z tyłu szafy wyjęłam czerwone sandałki. Zmierzwiłam włosy i byłam gotowa. Pojechaliśmy moim autem, a prowadząc, odkryłam, że będę musiała nim któregoś dnia podjechać na ustawienie kół. Do posiadłości Bellefleurów nie jedzie się długo; zresztą, w Bon Temps wszędzie jest blisko. Zaparkowaliśmy na podjeździe przy drzwiach wejściowych, ale kiedy przejeżdżałam, kątem oka dostrzegłam kilka samochodów na tylnym parkingu. Było wśród nich auto Andy'ego, a także pojazd Portii; dyskretnie, za nimi, ustawiono starego szarego chevroleta chevette i przyszło mi do głowy, że może pani Caroline ma całodobową opiekunkę. Podeszliśmy do dwuskrzydłowych drzwi frontowych. Bill nie uważał, żeby obejście domu i stukanie do tylnych drzwi było stosowne (tak, właśnie tego słowa użył), a ze względu na okoliczności nie mogłam się z nim nie zgodzić. Compton szedł powoli i z wysiłkiem. Więcej niż raz chciałam zaproponować, że poniosę ciężką Biblię, wiedziałam jednak, że nie pozwoliłby mi na to, więc uznałam, że nie warto zdzierać sobie gardła. Drzwi otworzyła nam Halleigh, dzięki Bogu. Przestraszyła się na widok Billa, bardzo szybko jednak odzyskała panowanie nad sobą i powitała nas serdecznie. - Halleigh, pan Compton przyniósł rodzinną Biblię, którą chciała zobaczyć babcia Andy ego - oznajmiłam na wypadek, gdyby dziewczyna tymczasowo oślepła i nie zauważyła ogromnego tomiska. Halleigh wydawała się trochę rozmamłana. Kasztanowe włosy miała w nieładzie, a zielona kwiecista sukienka wyglądała na równie zmęczoną jak oczy właścicielki. Przypuszczalnie dziewczyna poszła posiedzieć z Caroline po godzinach nauczania w szkole. Była w zaawansowanej ciąży,

o czym Bill - sądząc po minie, którą na sekundę przybrał najwyraźniej zupełnie nic nie wiedział. - Och - jęknęła, a jej rysy w widoczny sposób się odprężyły i na twarzy pojawiła się ulga. - Proszę wejść, panie Compton. Nie ma pan pojęcia, ile pani Caroline o niej marudziła... Pomyślałam, że reakcja i słowa Halleigh są całkiem dobrym wskaźnikiem zachowania starej pani Caroline. Weszliśmy do dużego holu. Przed nami i po lewej stronie ciągnęły się szerokie schody, które, zakręcając ładnym łukiem, prowadziły na piętro. Wiele miejscowych panien młodych robiło sobie zdjęcia na tych schodach. Ja sama zeszłam po nich w butach na obcasie i długiej sukni podczas ceremonii ślubnej Halleigh i Andy ego, ponieważ poproszono mnie o zastąpienie druhny, która niespodziewanie zachorowała. - Sądzę, że byłoby naprawdę miło, gdyby Bill mógł wręczyć Biblię pani Caroline - oznajmiłam. - Ze względu na pewne pokrewieństwo. Nawet słynąca z doskonałych manier Halleigh nie wytrzymała. - Och... jakie to interesujące. - Zesztywniała, wyprostowała plecy, a wtedy zauważyłam, że Bill ocenia wielkość jej brzucha i na sekundę jego usta wykrzywił słaby uśmiech. - Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze zapanowała nad sobą Halleigh. - Wejdźmy na piętro. Ruszyliśmy za nią po schodach i musiałam walczyć z impulsem wzięcia pod łokieć Billa, by pomóc mu trochę we wspinaczce. Muszę coś zrobić, żeby mu pomóc! Jego stan najwyraźniej wcale się nie poprawiał! Zaczęłam naprawdę się o niego bać. Przeszliśmy trochę dalej korytarzem, aż dotarliśmy do drzwi, za którymi mieściła się największa sypialnia. Były

otwarte ledwie na kilka centymetrów. Halleigh wkroczyła do pomieszczenia jako pierwsza. - Sookie i pan Compton przynieśli rodzinną Biblię oznajmiła. - Pani Caroline, czy pan Compton może ją pani podać? - Tak, oczywiście, każ mu ją przynieść - dał się słyszeć słaby głos i oboje z Billem weszliśmy. Caroline Bellefleur królowała w tym pokoju, nie miałam co do tego wątpliwości. Andy i Portia stali po prawej stronie łóżka i wyglądali zarówno na zmartwionych, jak i na zaniepokojonych, co zobaczyłam od razu, gdy wsunęłam się za Comptonem. Nie uszła mojej uwagi nieobecność męża Portii, Glena. Po lewej stronie łóżka siedziała na krześle nieznana mi Afroamerykanka w średnim wieku. Była ubrana w jasne luźne spodnie i wesołą tunikę - strój, jaki często wybierają ostatnio pielęgniarki. Wzór na tunice pasowałby raczej osobie pracującej na oddziale pediatrycznym... Tak czy owak, w tym pomieszczeniu, którego wyposażenie i ściany miały przytłumiony odcień barw brzoskwiniowej i kremowej, trochę koloru wydawało się mile widziane. Pielęgniarka była szczupła i wysoka, a na głowie miała niesamowitą perukę, która przypomniała mi fryzurę bohaterki filmu Kleopatra. Gdy zbliżyliśmy się do łóżka, kiwnęła nam uprzejmie. Caroline Bellefleur, która wyglądała jak prawdziwa matrona i matka rodu, leżała wsparta na licznych poduszkach na łóżku z baldachimem. Pod jej starymi oczyma dostrzegłam świadczące o wyczerpaniu cienie, a ręce na narzucie przypominały pomarszczone szpony. A jednak, kiedy popatrzyła na nas, w jej oczach zamigotał wyraźny błysk zainteresowania. - Panno Stackhouse, panie Compton, nie widziałam was od dnia ślubu - zagaiła z oczywistym wysiłkiem. Jej głos był cienki jak papier.

- To było piękne wydarzenie, pani Bellefleur - odparł Bill z niemal identycznym wysiłkiem. Ja jedynie skinęłam głową. Nie przyszłam tu rozmawiać. - Proszę, usiądźcie - poprosiła stara kobieta i Bill przysunął krzesło bliżej łóżka. Usiadłam metr za nim. - Ta Biblia wygląda na zbyt dużą dla mnie teraz - podjęła stara dama z uśmiechem. - Bardzo to uprzejme z pana strony, że przyniósł ją pan tutaj. Ogromnie chciałam ją zobaczyć. Czy leżała gdzieś na strychu pańskiego domu? Wiem, że niewiele nas łączy z Comptonami, ale pragnęłam zobaczyć tę starą księgę. Halleigh była tak miła, że sprawdziła dla mnie co nieco. - Prawdę mówiąc, ta księga leżała na mojej ławie odrzekł Bill łagodnie. - Pani Bellefleur... Caroline... moim drugim dzieckiem była... córka, Sarah Isabelle. - O mój Boże - powiedziała Caroline Bellefleur, sugerując, że słucha. Nie wiedziała chyba, do czego zmierza ta rozmowa, ale starała się okazać wampirowi grzeczność. - Chociaż nie dowiedziałem się tego, póki nie przeczytałem rodzinnej strony w tej Biblii po powrocie do Bon Temps, moja córka Sarah miała czworo dzieci, chociaż jedno z nich urodziło się martwe. - To zdarzało się często w tamtych czasach - zauważyła. Zerknęłam na wnuki Caroline. Portia i Andy nie byli szczęśliwi, że Compton jest tutaj, wcale nie, lecz również pilnie się przysłuchiwali. Na mnie nie spojrzeli ani razu, co zupełnie mi odpowiadało. Chociaż obecność Billa ich intrygowała, umysły skupiali na kobiecie, która ich wychowała, a teraz w widoczny sposób stopniowo gasła. - Córka mojej Sarah otrzymała imię Caroline, po swojej babci... a mojej żonie.

- Moje imię? - Starsza pani wydawała się zadowolona, mimo że jej głos stał się nieco słabszy. - Tak, pani imię. Moja wnuczka Caroline wyszła za mąż za kuzyna, Matthew Phillipsa Hollidaya. - Jak to?! Przecież to moi rodzice. - Uśmiechnęła się i dziesiątki zmarszczek na jej twarzy poruszyły się. - Więc pan jest... ty jesteś... Naprawdę? - Ku mojemu zdumieniu Caroline Bellefleur roześmiała się. - Pradziadkiem. Tak, jestem twoim pradziadkiem. Portia wydała taki odgłos, jak gdyby nagle zadławiła się jakimś robakiem. Staruszka kompletnie zlekceważyła wnuczkę, nie patrzyła też na Andy'ego - co było szczęśliwym trafem, ponieważ policjant był czerwony jak indycze korale. - No cóż, czy to nie jest zabawne? - spytała. - Jestem pomarszczona jak pomięte prześcieradło, a ty gładziutki jak świeża brzoskwinia. - Autentycznie ją to rozśmieszyło. Pradziadziusiu! Nagle, umierającej damie przyszła do głowy jakaś myśl. - Czy tobie zawdzięczamy ten... nieoczekiwany przypływ gotówki, którą otrzymaliśmy w samą porę? - Pieniądze nie mogłyby naprawdę zostać lepiej spożytkowane - oznajmił Bill z galanterią. - Dom wygląda przepięknie. Kto będzie w nim mieszkał po twojej śmierci? Portia wstrzymała oddech, a Andy wydawał się trochę zdumiony, ja natomiast od razu popatrzyłam na pielęgniarkę. Krótko skinęła mi głową. Tak, pani Caroline zostało bardzo niewiele czasu i stara dama w pełni zdawała sobie z tego sprawę. - No cóż, sądzę, że Portia i Glen tu zostaną - stwierdziła Caroline powoli. Było widać, że szybko się męczy. - Halleigh i Andy chcą, by ich dziecko urodziło się w ich własnym domu i ani trochę ich za to nie potępiam. Nie mówisz chyba, że interesuje cię ten dom?

- Och, nie, mam własny - uspokoił ją Bill. - I cieszyłem się, że mogłem dać wam jako rodzinie środki na remont waszego. Chcę, żeby moi potomkowie nadal w nim mieszkali i żeby spędzili tu wiele szczęśliwych chwil. - Dziękuję ci - szepnęła Caroline ledwie słyszalnym głosem. - Sookie i ja musimy iść - oświadczył Compton. - A ty teraz odpoczywaj spokojnie. - Będę - odparła i uśmiechnęła się, chociaż oczy już jej się zamykały. Wstałam najciszej, jak mogłam, i wyślizgnęłam się z pokoju, a za mną Bill. Pomyślałam, że Portia i Andy może zapragną powiedzieć wampirowi kilka rzeczy. I rzeczywiście, nie chcieli niepokoić babci, więc wyszli za nami na korytarz. - Myślałem, że spotykasz się teraz z innym wampirem? spytał mnie Andy. Jego ton nie wydawał się tak rozdrażniony jak zwykle. - Bo się spotykam - odparłam. - Ale Bill wciąż jest moim przyjacielem. Portia kiedyś przez krótki czas również umawiała się z Comptonem, chociaż nie dlatego, że uważała go za fajnego faceta czy coś. Byłam przekonana, że jej zakłopotanie wzrosło teraz, gdy wyciągnęła do Billa rękę. Powinna się podszkolić z zasad wampirzej etykiety. Chociaż Compton popatrzył na nią nieco zdumiony, uścisnął jej dłoń. - Portio - powiedział. - Andy... Mam nadzieję, że nie było to dla was zbyt krępujące. Byłam wprost nieprawdopodobnie z niego dumna. Bez trudu odkryłam, po kim Caroline Bellefleur odziedziczyła uprzejmość i wytworność. - Nie przyjąłbym tych pieniędzy - wypalił Andy - gdybym wiedział, że pochodzą od ciebie.

Najwyraźniej przyszedł prosto z pracy, ponieważ miał na sobie cały rynsztunek funkcjonariusza policji: odznakę i kajdanki przypięte do paska, broń w kaburze. Wyglądał dość groźnie, ale nie był żadnym przeciwnikiem dla Billa, nawet tak chorego. - Andy, mam świadomość, że nie jesteś miłośnikiem kłów, lecz należysz do mojej rodziny i wiem, że wychowano cię na człowieka, który szanuje swoich przodków. Bellefleur popatrzył na niego straszliwie zdumiony. - Te pieniądze miały uszczęśliwić Caroline i uważam, że tak się właśnie stało - kontynuował wampir. - Więc spełniły swoje zadanie. Przyszedłem zobaczyć się z nią, poinformować ją o łączącym nas pokrewieństwie i dać jej Biblię. Nie będę obarczał was swoją osobą ani chwili dłużej. Prosiłbym jedynie, żebyście zorganizowali pogrzeb późnym wieczorem, ponieważ chciałbym wziąć w nim udział. - Kto kiedykolwiek słyszał o pogrzebach w nocy? warknął Andy. - Tak, zrobimy to. - W głosie Portii nie było ciepła czy serdeczności, na pewno jednak były w nim stanowczość i zdecydowanie. - Pieniądze od ciebie dały jej ostatnie kilka lat wielkiego szczęścia. Uwielbiała zarządzać odnową domu aż do stanu obecnego i ogromnie się cieszyła, że może urządzić nam tutaj ślub i wesele. Biblia to wisienka na torcie. Dziękuję ci za to wszystko. Bill skinął głową obojgu i bez dalszych ceregieli opuściliśmy Belle Rive. *** Caroline Bellefleur, prawnuczka Billa, zmarła nad ranem. Ku głębokiemu zdumieniu mieszkańców miasta, Bill Compton siedział z rodziną w trakcie pogrzebu. Ja usiadłam na tyłach, z Samem.

Nie była to okazja do łez. Caroline Bellefleur miała bez wątpienia długie życie - niepozbawione smutku, lecz też pełne momentów prawdziwego szczęścia. Bardzo niewielu jej rówieśników pozostało przy życiu, a ci, którzy jeszcze żyli, byli - prawie wszyscy - zbyt słabowici, żeby przyjść na pogrzeb. Nabożeństwo wydawało się całkiem zwyczajne, do czasu aż wyjechaliśmy na cmentarz, na którym nie było oczywiście latarni, toteż zobaczyłam, że wokół obrzeza grobu na parceli Bellefleurów umieszczono prowizoryczne światła. Widok był dziwny. Pastor męczył się podczas czytania fragmentów Pisma, więc jakiś członek kongregacji postanowił usłużnie przytrzymać latarkę nad stronicą. Jaskrawe światła w tej ciemnej nocy nieprzyjemnie przypomniały mi odkopywanie ciała Basima al Sauda. Trudno mi było myśleć w sposób stosowny o życiu i spuściźnie pani Caroline, skoro umysł zaprzątały mi domysły na temat tamtego zabójstwa. I dlaczego nic się ostatnio nie stało? Czułam się, jakbym żyła w oczekiwaniu na kolejne nieuchronne zdarzenie. Nie byłam świadoma tego, że zaciskam palce na ramieniu Sama, póki Merlotte nie odwrócił się i nie popatrzył na mnie z niejaką trwogą. Siłą woli rozluźniłam palce i pochyliłam głowę do modlitwy. Rodzina, jak słyszałam, pojechała do Belle Rive na stypę, czyli poczęstunek po pogrzebie. Zastanawiałam się, czy kupili Billowi jego ulubioną krew. Compton wyglądał strasznie. Aby dojść do grobu, opierał się na lasce. Musiałam coś zrobić, na przykład... odnaleźć jego rodzeństwo, ponieważ najwyraźniej sam nie próbował się ratować. Jeśli istniała szansa, że krew brata czy siostry uleczy go, warto było podjąć ten trud. Pojechałam na pogrzeb z Samem, ale, jako że mój dom stał tak blisko cmentarza, powiedziałam szefowi, że z miejsca pochówku wrócę na piechotę. Miałam w torebce małą latarkę i

przypomniałam Merlotte'owi, że znam cmentarz i las jak własną kieszeń. Z tego też względu, gdy wszyscy żałobnicy, łącznie z Billem, odjechali, kierując się do Belle Rive na stypę, poczekałam w ciemnościach, aż grabarze czy też inni pracownicy cmentarza zaczną zasypywać grób, po czym ruszyłam wśród drzew do domu Billa. Nadal miałam klucz. Tak, wiedziałam, że wtrącam się w nie swoje sprawy. I być może postępowałam źle. Ale Billa naprawdę stopniowo opuszczały siły i zdrowie, więc nie mogłam po prostu siedzieć obok i pozwalać mu marnieć. Otworzyłam kluczem frontowe drzwi i weszłam do gabinetu, który wcześniej był oficjalną jadalnią rodziny Comptonów. Sprzęt komputerowy znajdował się na stole, a przy nim stał obrotowy fotel na kółkach, który Bill kupił w Office Depot. Mniejszy stolik służył jako „stanowisko pocztowe" i tam Compton przygotowywał do wysyłki zamówione przez klientów egzemplarze wampirzej bazy danych. Reklamował swój produkt intensywnie w wampirzych czasopismach - „Kłach", naturalnie, i „Martwym Życiu", które wydawano w wielu językach. Najnowszy marketingowy projekt Billa polegał na zatrudnianiu nieumarłych znających obce języki i zajmujących się tłumaczeniem informacji, dzięki czemu Compton mógł rozsyłać po całym świecie obcojęzyczne wydania bazy. Przypomniałam sobie z poprzedniej wizyty tutaj, że na mniejszym stoliku widziałam kilkanaście pudełek z kopią bazy danych na płytach kompaktowych. Dwukrotnie sprawdziłam, czy na pewno mam egzemplarz po angielsku. Takie na przykład rosyjskie wydanie na niewiele by mi się przydało. Język rosyjski przypomniał mi naturalnie o Aleksym, a myśl o Aleksym przypomniała mi w okrutny sposób, jaka

zmartwiona/rozgniewana/przerażona jestem z powoju milczenia Erica. Kiedy rozważałam brak wiadomości od niego, czułam; jak zaciskam usta naprawdę mocno, wykrzywiając nieprzyjemnie twarz. Teraz musiałam jednak skupić się na zadaniu, które sobie wyznaczyłam, więc wybiegłam z domu Billa, zamknęłam ponownie drzwi na klucz i miałam nadzieję, że Compton nie wyczuje w powietrzu mojego zapachu. Przemknęłam przez cmentarz tak szybko, jakbym szła w dzień, a nie w nocy. Kiedy znalazłam się u siebie w kuchni, rozejrzałam się za dobrą kryjówką. W końcu uznałam za najlepsze miejsce bieliźniarkę w łazience na korytarzu i położyłam kompakt pod stosem czystych ręczników. Nie sądzę, żeby nawet Claude był w stanie zużyć pięć ręczników, zanim wstanę jutro rano. Sprawdziłam sekretarkę automatyczną, a potem telefon komórkowy, którego nie wzięłam na pogrzeb. Żadnych wiadomości. Rozebrałam się powoli, usiłując sobie wyobrazić, co mogło się przytrafić Ericowi. Wcześniej zdecydowałam, że nie zadzwonię do niego, bez względu na wszystko. Northman wie, gdzie jestem i jak się ze mną skontaktować. Powiesiłam czarną sukienkę w szafie, postawiłam czarne czółenka na obcasie na półce na buty, a potem włożyłam starą ulubioną koszulę nocną z kanarkiem Tweety. W końcu położyłam się spać, wściekła dosłownie jak osa. I cholernie przerażona.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Claude nie wrócił do domu tej nocy. Jego samochodu nie było przy tylnych drzwiach. Cieszyłam się, że komuś się poszczęściło. Później ostro upomniałam samą siebie, że nie wolno mi być istotą tak żałosną. - Dobrze sobie radzisz - pocieszyłam się, spoglądając w lustro, tak żebym brzmiała bardziej przekonująco. - Popatrz na siebie, dziewczyno! Sookie, cóż za wspaniała opalenizna! Musiałam być w pracy przed zmianą obiadową, więc gdy zjadłam śniadanie, ubrałam się i wyjęłam ukradzioną płytę CD spod ręczników. „Albo zapłacę za nią Billowi, albo mu ją oddam" powiedziałam sobie. Tak naprawdę nie ukradłabym jej przecież, gdybym nie planowała za nią zapłacić... Któregoś dnia. Popatrzyłam na przezroczyste pudełko, które trzymałam w dłoni. Zastanawiałam się, ile dałoby za ten program FBI. Mimo wszystkich prób Billa mających na celu ograniczenie sprzedaży bazy wyłącznie dla wampirów, byłoby to wprost niewiarygodne, gdyby nikt z „oddychających" nigdy jej nie zdobył. Otworzyłam pudełko i wsunęłam płytę w napęd komputera. Napęd przez chwilę szumiał, po czym płyta się uruchomiła i na ekranie pojawiło się logo. „Wampirza baza danych" - napis wykonano gotyckimi literami, czerwonymi na czarnym ekranie. Stereotypowo, czyż nie? „Wprowadź swój kod" - podpowiedział ekran. Hmm... Wtedy przypomniałam sobie, że widziałam małą karteczkę dołączoną do opakowania, i wyjęłam je z kosza na papiery. Tak, był tu jakiś numer. Bill nigdy nie umieściłby kodów na pudełkach, gdyby nie wierzył, że są w jego domu bezpieczne,

i na tę myśl ogarnęło mnie poczucie winy. Nie wiedziałam, w jaki sposób Compton działa, zakładałam jednak, że wysyła szczęśliwemu nabywcy płytę wraz z kodem. A może zostawił ten numer dla takich idiotek jak ja i gdy go wpiszę, komputer wybuchnie mi w twarz? Cieszyłam się, że jestem sama w domu, ponieważ po wpisaniu kodu i naciśnięciu klawisza „Enter" skoczyłam pod biurko i opadłam na kolana, kryjąc się tam. Na szczęście, nic się nie zdarzyło, nic poza kolejną chwilą szumów, więc uznałam, że jestem bezpieczna, i wgramoliłam się z powrotem na krzesło. Na ekranie pojawiły się opcje. Mogłam szukać pod kątem kraju zamieszkania, kraju pochodzenia, po nazwisku lub wpisując miejsce, w którym po raz ostatni widziano danego wampira. Kliknęłam „miejsce zamieszkania" i otrzymałam sugestię: „Jaki kraj?". Można było wybierać z listy. Gdy stuknęłam na „USA", dostałam kolejną podpowiedz: „Jaki stan?" i pojawiła się następna lista. Kliknęłam „Luizjanę", a potem wybrałam „Compton". Tak, pojawiło się zdjęcie Billa wykonane niedawno w jego domu. Rozpoznałam kolor ściany. Compton uśmiechał się w sposób wymuszony i na pewno nie wyglądał jak balangowicz czy ganiający z imprezy na imprezę celebryta. Zadałam sobie pytanie: jak by mu poszło w serwisie randkowym? Zaczęłam czytać jego biografię. I rzeczywiście, ani chybi, na dole widniało: „Stwórczym: Lorena Ball, Luizjana, 1870". Ale nie było spisu „braci" ani „sióstr". Okej, nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Kliknęłam na pogrubione litery, układające się w nazwisko „matki" Billa, nieżyjącej już, nieopłakiwanej przez nikogo pani Ball. Byłam ciekawa opisu, jako że Lorena zmarła ostateczną śmiercią, przynajmniej do czasu, aż nieumarli nauczą się wskrzeszać prochy.

Obok napisu „Lorena Ball" widniał jedynie rysunek. Pomyślałam, że nieźle oddaje podobieństwo. Przekrzywiłam głowę i przyglądałam się z uwagą. Wampirzycą została w roku 1788, w Nowym Orleanie... mieszkała na Południu, lecz wróciła do Luizjany po wojnie secesyjnej... „spotkała się ze słońcem", zamordowana przez „nieznaną" osobę lub osoby. Hę? Że co? Bill wiedział wszak doskonale, kto zabił Lorenę, ale w sumie powinnam być wyłącznie zadowolona, że nie umieścił mojego nazwiska w bazie. Zastanowiłam się, co by się stało, gdyby je tam wpisał. Wiecie, jak to jest. Człowiek uważa, że ma sporo zmartwień, a potem trach! Nagle przychodzi mu do głowy możliwość, której nigdy wcześniej nie brał pod uwagę... I uprzytamnia sobie, że chyba ma jeszcze więcej kłopotów. W porządku, co tu widzimy? „...Stworzyła Billa Comptona (1870 r.) i Judith Vardamon (1902 r.)". Judith! Więc to była „siostra" Billa. Poszperałam jeszcze przez chwilę w bazie i odkryłam, że Judith Vardamon nadal „żyje", lub przynajmniej żyła, kiedy Bill opracowywał tę bazę danych. Wówczas Judith mieszkała w Little Rock. Następnie zauważyłam, że mogę wysłać do niej e - mail. Cóż, rzecz jasna, wampirzyca nie miała obowiązku mi odpisać. Zagapiłam się na swoje dłonie i rozważałam dokładnie wszystkie kwestie. Pomyślałam, jak źle Bill wygląda. Był chyba zbyt dumy, skoro nie skontaktował się jeszcze z tą Judith, chociaż na pewno podejrzewał, że jej krew by go uleczyła. Cóż, Bill nie jest głupcem, więc musiał mieć naprawdę dobry powód, żeby nie dzwonić do drugiego dziecka Loreny. Dobry powód, którego ja... po prostu nie znałam. Skoro Compton zdecydował, że nie powinien się z nią

kontaktować, chyba wiedział, co robi, prawda? Ech, do diabła z tym, co mi tam. Wpisałam adres e - mailowy Judith w okienko odbiorcy i przesunęłam kursor do tematu. Napisałam „Choroba Billa". Pomyślałam, że ten napis wygląda niemal zabawnie (W oryginale: „Bills Ill" (przyp. tłum.).), i omal go nie zmieniłam, w końcu jednak został. Przeskoczyłam do treści e - maila i kliknęłam. Zawahałam się. W końcu napisałam: „Jestem sąsiadką Billa Comptona. Nie wiem, ile czasu nie miałaś od niego wiadomości, więc powiadamiam Cię, że Bill mieszka teraz w swoim starym domu w Bon Temps, stan Luizjana. Bill został otruty srebrem. Bez Twojej krwi nie wyzdrowieje. Nie wie, że wysyłam Ci tę informację. Kiedyś spotykałam się z nim i wciąż się przyjaźnimy. Pragnę, żeby wydobrzał". Podpisałam się, ponieważ wysyłanie anonimów nie jest w moim stylu. Zacisnęłam zęby naprawdę mocno i wybrałam „Wyślij". Chociaż bardzo chciałam zatrzymać tę płytę kompaktową na zawsze i szperać w niej do woli, dał o sobie znać mój mały prywatny kodeks honorowy i wiedziałam, że muszę oddać ją bez przyjemności przeszukania, ponieważ za nią nie zapłaciłam. Schowałam zatem kompakt z powrotem do plastikowego pudełka, wzięłam klucz od domu Billa i ruszyłam na drugą stronę cmentarza. Zwolniłam kroku przy grobowcu Bellefleurów. Na grobie Caroline piętrzył się stos kwiatów. Stał tam Andy i wpatrywał się w krzyż ułożony z czerwonych goździków. Mnie ten krzyż wydał się okropny, uznałam jednak, że pora zdecydowanie nie jest odpowiednia na dzielenie się opiniami w tej materii. I tak zresztą nie sądziłam, żeby pogrążony w żałobie funkcjonariusz policji dokładnie wiedział, co ma przed sobą. Poczułam się tak, jakbym miała na czole wypalone słowo „złodziejka". Wiedziałam wprawdzie, że Andy'ego nie

obeszłoby, nawet gdybym na jego oczach podjechała pikapem pod dom Billa, załadowała wszystkie meble i wraz z nimi odjechała w siną dal. Nie chodziło o Bellefleura, po prostu dręczyło mnie sumienie. - Sookie - zagaił. Nie zdawałam sobie sprawy, że w ogóle mnie zauważył Andy - odparłam ostrożnie. Nie byłam pewna, do czego ta rozmowa nas doprowadzi, a wkrótce musiałam jechać do pracy. - Krewni jeszcze w mieście? Czy już wyjechali? - Wyjechali po lunchu - odparł. - Halleigh udała się rano do szkoły, a Glen do biura, żeby nadrobić zaległości w robocie papierkowej. Najtrudniejsze to było dla Portii. - Pewnie będzie zadowolona, gdy sytuacja wróci do normalności. Stwierdzenie tego faktu wydało mi się w miarę bezpieczne. - Tak, prowadzi przecież kancelarię. - Czy ta pani, która zajmowała się panią Caroline, znalazła kolejną posadę? Niezawodne opiekunki są równie rzadkie jak kurze zęby i znacznie cenniejsze. - Doreen? Tak, przeniosła się tuż za nasz ogród, do sąsiada, pana DeWitta. - Po nieprzyjemnej chwili milczenia dodał: - Wiesz, naskoczyła na mnie po waszym wyjściu. Wiem, że nie byłem uprzejmy dla... Billa. - To był trudny okres dla was wszystkich. - Ja tylko... Wkurza mnie, że dostaliśmy tę... jałmużnę. To żadna jałmużna, Andy. Bill jest członkiem twojej rodziny. Zdaję sobie sprawę, że musi ci się to wydawać niesamowite, i mam świadomość, że niezbyt dobrze myślisz... ogólnie o wampirach, ale Bill Compton jest twoim praprapradziadkiem i pragnął jedynie służyć pomocą wam, czyli swojej rodzinie. Nie czułbyś się na pewno dziwnie,

gdyby zostawił ci pieniądze w spadku, a sam leżał tutaj, w grobie, obok pani Caroline, nieprawdaż? Problem więc tkwi jedynie w tym, że Bill wciąż chodzi po ziemi, a nie leży w niej. Policjant potrząsnął głową tak gwałtownie, jakby brzęczały wokół niej muchy i chciał je odgonić. Zauważyłam, że włosy zaczynają mu rzednąć. - Wiesz, jaka była ostatnia prośba mojej babci? Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. - Nie - odparłam. - Zostawiła swój przepis na ciasto czekoladowe miastu wyznał i uśmiechnął się. - Pieprzony przepis! Wiesz, jacy podnieceni byli w gazecie, gdy im go zaniosłem? Miałem wrażenie, że jest Gwiazdka, a ja daję im prezent w postaci mapy prowadzącej do miejsca, w którym zakopano zwłoki Jimmy'ego Hoffy. - Ten przepis będzie w gazecie?! Mój głos pobrzmiewał ekscytacją, którą również czułam. Założę się, że w dniu ukazania się gazety z piekarników mieszkanek naszego miasta wyjedzie przynajmniej sto czekoladowych tortów. - Widzisz, ty także jesteś strasznie przejęta - wytknął mi Andy tonem faceta o pięć lat młodszego. - Andy, bo to wielka nowina - zapewniłam go. - Słuchaj, wybacz mi, ale muszę iść coś komuś zwrócić. Pośpiesznie pokonałam pozostałą część cmentarza, aż dotarłam do domu Billa. Położyłam kompakt wraz z karteczką z kodem na stosie, z którego wzięłam płytę, po czym pośpiesznie umknęłam. *** Skrytykowałam własny wyczyn po fakcie, raz i drugi, a nawet trzeci. W „Merlotcie" pracowałam w lekkim otumanieniu, z całych sił koncentrując się na zamówieniach

klientów, działając szybko i natychmiast reagując na każdą prośbę. Dzięki dodatkowemu zmysłowi wiedziałam jednak, że mimo mojej dzisiejszej wydajności i skuteczności, ludzie nie bardzo się cieszą na mój widok, i naprawdę nie mogłam ich za to winić. Napiwki dostawałam niskie. Klienci są gotowi wybaczyć czyjąś nieudolność, pod warunkiem że kelnerka się uśmiecha, gdy popełni błąd. Nie podobałam im się natomiast szybka i skuteczna, lecz ponura. Wiedziałam, co myślą. Sam przypuszczał (wiem, bo pomyślał o tym wielokrotnie), że pokłóciłam się z Erikiem. Holly uznała, że mam okres. A Antoine jest... informatorem. Nasz kucharz zatracił się w melancholii. Uprzytomniłam sobie, że jego mózg zwykle pozostawał niedostępny dla mojej telepatii. Teraz najwyraźniej mężczyzna zapomniał „zablokować" przepływ myśli. Czekałam właśnie na zamówienie przed okienkiem i patrzyłam na Antoine'a, który obracał hamburgera, i nagle usłyszałam wprost z jego umysłu: „Nie rzucę tej roboty, żeby spotkać się znowu z tym dupkiem. Niech sobie wsadzi w dupę swoje propozycje. Nic więcej mu nie powiem". Potem nasz kucharz, którego nie tak dawno zaczęłam szanować i podziwiać, przełożył hamburgera na przygotowaną bułkę i z talerzem w ręku odwrócił się do okienka, czyli do mnie. Spojrzał mi prosto w oczy. „O cholera" - pomyślał. - Zanim podejmiesz jakąś decyzję, najpierw porozmawiajmy - poprosił i już na pewno wiedziałam, że jest zdrajcą. - Nie - odparowałam, odwróciłam się i poszłam od razu do Sama, który stał za barem i mył szklanki. - Sam, Antoine jest agentem rządowym - oznajmiłam bardzo cicho.

Mój szef nie spytał, skąd wiem, ani nie zakwestionował mojej oceny. Zacisnął tylko usta, tak mocno, że wyglądały jak kreska. - Pomówimy z nim później - odparł. - Dzięki, Sookie. Pożałowałam teraz, że nie powiedziałam mu wcześniej o ciele wilkołaka zagrzebanym na mojej ziemi. Hm, najwyraźniej zawsze, kiedy nie powiem o czymś Samowi, zadręczam się i martwię. Wróciłam i, nie patrząc Antoine'owi w oczy, wzięłam talerz i zaniosłam na właściwy stolik. W niektóre dni nienawidzę mojego daru bardziej niż w inne. Dziś był jeden z tych najgorszych. Poczułam się dużo szczęśliwsza (chociaż z perspektywy czasu okazało się to nierozsądne), kiedy założyłam, że Antoine jest naszym nowym przyjacielem. Zadałam sobie teraz pytanie, czy któraś z jego opowieści na temat Katriny i Superdome jest w ogóle prawdziwa. Może również były to kłamstwa? A przecież miałam dla niego tyle sympatii i współczucia. Wcześniej ani razu nie podejrzewałam, że udaje kogoś innego. Żadnej wskazówki, aż do tej pory. Jak to możliwe? No cóż, po pierwsze, nie kontroluję stale myśli wszystkich znajomych osób. Staram się raczej blokować umysł przed napływem myśli innych, a szczególnie intensywnie staram się trzymać z dala od głów moich współpracowników. Po drugie, ludzie nie zawsze myślą o ważnych rzeczach pełnymi, wyraźnymi zdaniami. Konkretny facet być może ani razu nie pomyśli: „Okej, sądzę, że teraz wyciągnę pistolet spod siedzenia w moim pikapie i odstrzelę Jerry'emu łeb za pieprzenie mojej żony". W takim przypadku jest dużo bardziej prawdopodobne, że dotrze do mnie co najwyżej sugestia posępnego gniewu, z nutą przemocy. Albo nawet przewidywanie, jak ten mężczyzna by się czuł, gdyby zastrzelił owego Jerry'ego. Ale podczas pobytu w barze, gdy

słuchałabym jego myśli, zdradzony mąż niekoniecznie planowałby zabicie kumpla. Poza tym, ludzie przeważnie nie dają się porwać chęci przemocy, o czym dowiedziałam się dopiero dzięki szeregowi pewnych bolesnych wypadków. I było to dawno temu, kiedy dorastałam. Gdybym spędziła życie na próbach odgadnięcia kontekstu każdej pojedynczej myśli, którą słyszę, nie miałabym... własnego życia. Ale dobrze, że dziś przynajmniej mogłam się nad czymś zastanawiać - poza rozważaniem, co, do ciężkiej cholery, dzieje się z Erikiem i stadem Długi Ząb. Pod koniec zmiany znalazłam się w biurze z Samem i Antoine'em. Szef zamknął za mną drzwi. Był rozgniewany. Nie winiłam go za to. Antoine był jeszcze bardziej wściekły - na siebie i na mnie. Wobec Merlotte'a przyjął pozycję obronną. W każdym razie atmosfera w pomieszczeniu była ciężka od gniewu, frustracji, zawiedzionych nadziei i strachu. - Słuchaj, facet - zaczął Antoine. Stał zwrócony twarzą do Sama. Przy nim mój szef wyglądał na małego człowieczka. Tylko posłuchaj, dobra? Po Katrinie nie miałem gdzie mieszkać ani nic do roboty. Próbowałem znaleźć sobie pracę i żyć dalej. Nie udało mi się dostać nawet pieprzonej przyczepy od FEMA. Sytuacja wyglądała coraz gorzej. Więc... pożyczyłem sobie samochód i postanowiłem pojechać do Teksasu do krewnych. Zamierzałem zostawić auto gdzieś, gdzie rzuciłoby się w oczy gliniarzom, którzy mogliby je oddać właścicielowi. Wiem, że to było głupie. Wiem, że nie powinienem był brać tego, co nie moje. Ale byłem zdesperowany i zrobiłem coś głupiego. - A jednak nie trafiłeś do więzienia - podsunął Sam. Jego słowa były jak bicz, który miał smagnąć Antoine'a.

I smagnęły. Kucharz westchnął ciężko. - Nie, nie trafiłem, i zaraz ci powiem, dlaczego. Mój wuj jest wilkołakiem, członkiem jednego ze stad nowoorleańskich. Więc co nieco o nich wiedziałem. Do aresztu przyjechała pogawędzić ze mną o nich jakaś agentka FBI nazwiskiem Sara Weiss. Babka była w porządku. Ale na drugą rozmowę przywiozła ze sobą tego faceta, Lattestę, Toma Lattestę. Lattesta powiedział, że służy w filii w Rhodes, i nie miałem pojęcia, co właściwie robi w Nowym Orleanie... Tak czy inaczej, powiedział, że wie wszystko o moim wujku i podejrzewa, że wy wszyscy prędzej czy później się ujawnicie, ponieważ tak postąpiły wampiry. Wiedział, czym jesteście, wiedział, że są inni poza... wilkami. I wiedział, że wielu osobom nie spodoba się, gdy usłyszą, że wśród nich... wśród nas żyją ludzie, którzy są po części zwierzętami. Opisał mi też Sookie. Powiedział, że ona również jest jakaś dziwna, chociaż nie miał pojęcia, co takiego niesamowitego w niej jest. Przysłał mnie tutaj i kazał obserwować... miałem czekać, co się zdarzy. Sam i ja wymieniliśmy spojrzenia. Nie wiem, czego spodziewał się Merlotte, dla mnie jednak sprawa wyglądała poważniej, niż sobie wyobrażałam. Zastanowiłam się. - Więc Tom Lattesta wiedział od samego początku? spytałam. - Od kiedy zaczął uważać, że coś ze mną jest nie w porządku? Czyżby odkrył to, jeszcze zanim zobaczył materiał filmowy z eksplozji hotelu w Rhodes, którego użył jako pretekstu do kontaktu ze mną kilka miesięcy temu? - Przez połowę czasu był pewny, że jesteś oszustką. A przez drugą połowę sądził, że jesteś naprawdę kimś. Odwróciłam się do mojego szefa.

- Sam, agent przyszedł któregoś dnia do mojego domu. To znaczy Lattesta. Powiedział mi, że ktoś mi bliski, jeden ze starych krewnych... - nie chciałam mówić o wróżkach konkretniej w towarzystwie Antoine'a - ...że ten ktoś wszystko załatwił i Lattesta musiał zawiesić śledztwo w mojej sprawie. - To wyjaśnia, dlaczego był taki rozzłoszczony - wtrącił kucharz i jego rysy stężały. - To tłumaczy... wiele. - Co kazał ci zrobić? - Sam wrócił do głównego powodu, dla którego się spotkaliśmy. - Lattesta? Powiedział, że zapomną o kradzieży auta, póki będę miał oko na ciebie, Sama, i na inne osoby, które nie są całkowicie... istotami ludzkimi, a przychodzą do baru. Powiedział, że nie może teraz nic zrobić Sookie, i to go straszliwie wkurzało. Sam popatrzył na mnie pytająco. - Mówi prawdę - zapewniłam szefa. - Dziękuję ci, Sookie - oznajmił Antoine. Marnie wyglądał. - No dobrze - zakończył Merlotte, choć najpierw patrzył na kucharza jeszcze przez kilka sekund. - Nadal masz tę pracę. - Żadnych... warunków? - Antoine patrzył na Sama z niedowierzaniem. - On oczekuje, że wciąż będę się wam przyglądał. - Nie stawiam tobie żadnych warunków, ale ostrzegam cię. Jeśli przekażesz Latteście jakąś wiadomość inną niż ta, że jestem tutaj i prowadzę ten lokal, wylecisz stąd z hukiem, i jeżeli - w takim wypadku - wymyślę coś, co mógłbym ci za to zrobić, zrobię to. Antoine aż sapnął z ulgą. - Postaram się z całych sił nie zawieść ciebie, Samie zapewnił uroczyście naszego szefa. - Prawdę powiedziawszy, cieszę się, że ta cała sprawa wyszła na jaw. Mój czyn naprawdę mi ciążył.

- Nie pójdzie tak łatwo - zauważyłam, gdy zostałam sama z Merlotte'em. - Wiem. Lattesta będzie mocno naciskał i Antoine poczuje pokusę wymyślenia czegoś, co mógłby mu powiedzieć. - Myślę, że Antoine jest dobrym człowiekiem. I mam nadzieję, że nie mylę się co do niego. Przedtem nieraz myliłam się co do ludzi. I to w ważnych kwestiach. - Tak, ja również mam nadzieję, że dotrzyma danego nam słowa. - Nagle Sam uśmiechnął się do mnie. Ma piękny szeroki uśmiech, którego po prostu nie mogłam nie odwzajemnić. - Dobrze czasem wierzyć w ludzi i dać komuś drugą szansę. A my oboje będziemy się bacznie przyglądać Antoine'owi. Pokiwałam głową. - W porządku. No cóż, lepiej wrócę teraz do domu. Chciałam sprawdzić, czy nie mam wiadomości w poczcie głosowej komórki i na sekretarce automatycznej telefonu stacjonarnego. I czy nie przyszedł e - mail. Marzyłam też o kontakcie i o dotyku. - Coś jest nie tak? - spytał Sam. Wyciągnął rękę i nieśmiało poklepał mnie po ramieniu. - Mogę coś dla ciebie zrobić? - Och, jesteś wspaniały - odparłam. - Ale próbuję po prostu przetrwać pewną paskudną sytuację. - Chodzi o to, że Eric nie dzwoni? - spytał, udowadniając, że jest naprawdę spostrzegawczy. - Tak - przyznałam. - I zatrzymali się u niego... krewni. Nie wiem, co się, do diabła, dzieje. - Słowo „krewni" o czymś mi przypomniało. - A jak stoją sprawy w twojej rodzinie, Sam?

- Rozwód bez orzekania o winie, poszło szybko - odrzekł. - Mama jest w dość kiepskim stanie, sądzę jednak, że w miarę upływu czasu poczuje się lepiej. Niektórzy ludzie we Wright traktują ją chłodno. Pozwoliła też obejrzeć Mindy i Craigowi swoją przemianę. - Jaką postać wybrała? Wolałabym być raczej zmiennokształtną niż łakiem gdybym oczywiście miała wybór. - Owczarka szkockiego, o ile się nie mylę. Moja siostra przyjęła to naprawdę dobrze. Mindy zawsze była bardziej elastyczna w wielu sprawach niż Craig. Pomyślałam, że kobiety prawie zawsze są „bardziej elastyczne w wielu sprawach" niż mężczyźni, nie uważałam jednak, że trzeba mówić to na głos. Tego typu uogólnienia mogą człowiekowi tylko zaszkodzić. - Rodzina Deidry w końcu się uspokoiła? - Wygląda na to, że ślub jednak się odbędzie, a przynajmniej tak wyglądało dwa dni temu - powiedział Sam. Jej rodzice nareszcie zrozumieli, że ta paskudna cecha... ta skaza... nie może przejść na Deidrę i Craiga ani na ich dzieci, jeśli jakieś im się urodzą. - Więc sądzisz, że ceremonia się odbędzie? - Tak, tak myślę. Nadal chcesz pojechać ze mną do Wright? Chciałam zapytać: „A nadal chcesz mnie zabrać?", uznałam jednak, że byłaby to z mojej strony fałszywa skromność, ponieważ zaprosił mnie już wcześniej. - Kiedy ustalą datę, będę musiała spytać mojego szefa, czy mogę wziąć sobie dzień wolny - odparłam zatem żartobliwie. - Sam, może to wścibskie z mojej strony, że stale o to pytam, ale dlaczego nie zabierzesz Jannalynn? Nie sądziłam, że Sam może wyglądać na tak bardzo skrępowanego.

- Ona jest... No cóż... jest... Mogę tylko powiedzieć, że ona i moja mama na pewno by się nie dogadały. Jeśli miałbym ją przedstawić mojej rodzinie, chyba wolałbym poczekać, aż opadnie napięcie związane ze ślubem. Mama wciąż ma zszarpane nerwy po postrzale i rozwodzie, a Jannalynn jest... no, nie jest osobą spokojną. Osobiście uważam, że jeśli spotykamy się z osobą, której przedstawienie członkom własnej rodziny wydaje nam się kłopotliwe, prawdopodobnie spotykamy się z osobą niewłaściwą. Sam jednak nie spytał mnie o opinię. - Nie, ona na pewno nie jest spokojną dziewczyną zgodziłam się. - I teraz, kiedy ma nowe obowiązki i większą odpowiedzialność, musi się raczej skupić na sprawach stada, jak się domyślam... - Co takiego? Jakie nowe obowiązki? Hmm... - Jestem pewna, że sama ci o wszystkim opowie ucięłam. - Domyślam się, że nie widziałeś jej od paru dni, co? - Nie. Więc oboje mamy chandrę, ty i ja - zauważył. Byłam skłonna przyznać, że jestem raczej smutna. Uśmiechnęłam się do Merlotte'a. - Cóż, można tak to ująć - zgodziłam się. - Skoro stwórca Erica przebywa w mieście, a facet wydaje się straszliwszy niż Freddy Krueger, obawiam się, że jestem skazana na siebie. - Gdyby do tego czasu nasze połówki nie raczyły się do nas odezwać, umówimy się na jutrzejszy wieczór na kolację. Możemy znowu pójść do „Crawdad Diner" - zaproponował Merlotte. - Albo mogę zrobić dla nas befsztyki z grilla. - Brzmi dobrze - przytaknęłam. I szczerze doceniałam ofertę. Czułam się trochę opuszczona i samotna. Jason wyraźnie zajmował się Michele (więc, co mnie zaskakiwało, spędzał wieczory w domu) Eric był zajęty (najwyraźniej), Claude prawie nie bywał u mnie w dzień, Tara skupiała się na swojej ciąży, a Amelia jedynie od

czasu do czasu przysyłała mi e - mail. Chociaż nie mam nic przeciwko przebywaniu od czasu do czasu sama ze sobą czasem nawet naprawdę lubię - to ostatnio przytrafiało mi się to trochę za często. Wolałabym samotność jako jedną z opcji. Czułam ulgę, że odbyliśmy tę rozmowę z Antoine'em. Zastanawiając się, jakie kłopoty może nam sprawić w przyszłości Tom Lattesta, wzięłam torebkę z szuflady w biurku Merlotte'a i skierowałam się do domu. Kiedy zatrzymałam się za budynkiem, odkryłam, że jest piękne późne popołudnie. Myślałam, czyby nie poćwiczyć do programu na płycie DVD, nim zabiorę się za kolację. Samochodu Claude'a nie było, nie zauważyłam też pikapa Jasona, zdumiałam się zatem, widząc brata siedzącego na tylnych stopniach. - Hej, braciszku! - zawołałam, wysiadając z auta. Słuchaj, pozwól, że cię spytam, czy... Wtedy skoncentrowałam się na jego umyśle i odkryłam, że siedzący mężczyzna to wcale nie Jason. Zmartwiałam i nie byłam w stanie zrobić nic więcej poza wpatrywaniem się w Dermota, mojego stryjecznego dziadka półwróża, i zadawaniem sobie pytania, czy przyszedł mnie zabić.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Stałam przed nim tylko kilka sekund, lecz w tym czasie mógłby pozbawić mnie życia ze sześćdziesiąt razy. I chociaż tego nie zrobił, i tak nie potrafiłam oderwać od niego wzroku. - Nie bój się - poprosił w końcu, wstając z gracją, do której Jason na pewno nie był zdolny. Dermot porusza się tak, jakby jego stawy były doskonałą maszynerią, i w dodatku dobrze naoliwioną. - Nie mogę nic na to poradzić - wydukałam, usiłując walczyć z odrętwieniem warg. - Chcę wyjaśnić - ciągnął, zbliżywszy się. - Wyjaśnić? - Pragnąłem być bliżej was obojga - tłumaczył. W tym momencie był już bardzo blisko mnie. Oczy miał niebieskie, tak jak Jason, szczere, tak jak Jason... lecz w przeciwieństwie do oczu Jasona, w jego oczach widziałam prawdziwe, poważne szaleństwo. - Byłem zdezorientowany. - Co wyjaśnić? - Chciałam podtrzymać rozmowę, pewnie dlatego że nie wiedziałam, co może się stać, gdy ją zakończymy. - Kto jest dla mnie na pierwszym miejscu - odparł skłaniając głowę z wdziękiem łabędzia. - Jasne. Opowiedz mi o tym. Och, gdybym tylko miała w torebce pistolet na wodę załadowany sokiem z cytryny! Niestety, kiedy Eric dowiedział się, że Claude postanowił ze mną zamieszkać, obiecałam mojemu wampirowi, że będę trzymać broń na nocnym stoliku, i tam właśnie w tej chwili leżała. A żelazny rydel znajdował się w miejscu, w którym znajdować się powinien, czyli w szopie na narzędzia. - Opowiem - odrzekł. Był już tak blisko, że czułam jego zapach. Pachniał wspaniale. Wróżki zawsze tak pachną. Wiem, że poznałaś mojego ojca, Nialla.

Skinęłam głową. - Tak - przyznałam. - Pokochałaś go? - Tak. - Nie wahałam się. - Pokochałam. I nadal kocham. - Łatwo go kochać, jest uroczy - ciągnął Dermot. - Moja matka, Einin, również była piękna. Nie tak jak wróżki, nie tak jak Niall, ale piękna normalnie, po ludzku. - Tak też mi Niall powiedział - potwierdziłam. Starałam się jakoś lawirować na grząskim gruncie naszej rozmowy. - Czy powiedział ci, że mojego bliźniaka zamordowały wodne duszki? - Czy Niall powiedział mi, że twój brat został zamordowany? Nie, chociaż słyszałam o tym. - Widziałem części ciała Fintana. Neave i Lochlan rozdarli go na strzępy. - Pomogli też utopić moich rodziców - wtrąciłam i wstrzymałam oddech. Byłam ciekawa, co odpowie. - Ja... - Wyraźnie chciał mi wytłumaczyć wszystko naraz. Na jego twarzy pojawiła się desperacja. - Mnie tam nie było... Niall... Strasznie wyglądał, gdy tak wytężał siły, zmuszając się do mówienia. Nie powinnam mieć dla niego litości, bo przecież Niall zdradził mi jego udział w śmierci moich rodziców. A jednak naprawdę nie potrafiłam patrzeć na jego ból. - Więc jak to się stało, że znalazłeś się podczas wojny po stronie wojsk Breandana? - Breandan powiedział mi, że to mój ojciec zabił mojego brata - wyjaśnił ponuro. - A ja mu uwierzyłem. Zwątpiłem w moją miłość do Nialla. Kiedy przypomniałem sobie cierpienie mojej matki po tym, jak Niall przestał ją odwiedzać, pomyślałem, że Breandan ma pewnie rację i rzeczywiście nie powinniśmy mieszać się z ludźmi. Bo dla ludzi spotkania z nami chyba nigdy nie kończyły się dobrze. I znienawidziłem

siebie za to, kim jestem... w połowie istotą ludzką. Nigdy nigdzie nie pasowałem, nigdy nigdzie nie czułem się jak w domu. - Teraz czujesz się lepiej? To znaczy, jako... po części człowiek? - Pogodziłem się z tym. Wiem, że wcześniej działałem w sposób niewłaściwy, i jestem w rozpaczy, że ojciec nie pozwoli mi wejść do świata wróżek. Duże niebieskie oczy patrzyły na mnie ze smutkiem. Z całych sił starałam się panować nad sobą i nie ulec jego wpływowi. Wdech, wydech. Spokojnie, spokojnie. - I teraz myślisz, że Jason i ja jesteśmy... w porządku? Nie chcesz nas już skrzywdzić? Objął mnie. Najwyraźniej trwał w moim życiu okres pod nazwą „uściskaj Sookie" i w dodatku wszyscy robili to bez uprzedzenia. Wróżki są bardzo uczuciowe, emocjonalne do przesady, lubią bliskość, chętnie się spoufalają, jednym słowem, przestrzeń osobista człowieka nic dla nich nie znaczy. Miałam ochotę powiedzieć stryjecznemu dziadkowi, żeby się odsunął, lecz się nie ośmieliłam. Nie musiałam czytać mu w myślach, bo i bez tego wiedziałam, że byle czym można go wyprowadzić z tego względnego stanu spokoju, gdyż jego równowaga umysłowa jest naprawdę krucha. Z całych sił próbowałam oddychać równo, nie dygotać i nie trząść się. Pod wpływem jego bliskości i z powodu napięcia, które odczuwałam w jego obecności, a także potężnej mocy płynącej z jego rąk, wróciłam nagle wspomnieniami do ciemnej zrujnowanej chałupy i dwóch okrutnych wróżek psychopatów, które bezwzględnie zasłużyły sobie na śmierć. Mimo moich starań bezwiednie zadrgały mi ramiona i natychmiast zobaczyłam w oczach Dermota przebłysk paniki.

„Opanuj się" - nakazałam sobie. „Bądź spokojna". Uśmiechnęłam się do niego. Mam ładny uśmiech, tak twierdzą ludzie, chociaż wiem, że jest trochę za szeroki. Do naszej pogawędki jednak pasował idealnie. - Gdy ostatnim razem widziałeś Jasona... - zaczęłam, lecz straciłam koncept i nie potrafiłam dokończyć tego zdania. - Zaatakowałem jego towarzysza. Bestię, która zraniła żonę Jasona. Z trudem przełknęłam ślinę i uśmiechnęłam się jeszcze promienniej. - Prawdopodobnie byłoby lepiej, gdybyś wtedy wyjaśnił mojemu bratu, dlaczego rzuciłeś się na Mela. Zresztą, jak pewnie wiesz, nie Mel ją zabił. - Nie, dobili ją przedstawiciele mojej rasy. Ona jednak i tak by umarła. Nie zamierzał, jak pewnie wiesz, wzywać pomocy. Niewiele mogłam w tym momencie powiedzieć, ponieważ jego relacja ze zdarzeń związanych z Crystal była dokładna. Zauważyłam jednak, że nie udzielił mi sensownej odpowiedzi na moje pytanie, dlaczego nie powiadomił Jasona o zbrodni Mela. - Ale nie wyjaśniłeś Jasonowi... - bąknęłam, po czym zrobiłam najpierw wdech, a potem wydech, bardzo powoli i spokojnie. Miałam szczerą nadzieję, że wydaję mu się opanowana. Wydawało mi się nawet, że im dłużej go dotykam, tym spokojniejsi stajemy się oboje. A Dermot mówi znacznie logiczniej. - Czułem się bardzo rozdarty - oznajmił poważnie, ni stąd, ni zowąd używając języka nowocześniejszego i bardziej potocznego. Pomyślałam, że być może lepszej odpowiedzi od niego nie dostanę. Postanowiłam zmienić temat.

- Chciałeś się zobaczyć z Claude'em? - spytałam pogodnie. - Mieszka ze mną teraz, tylko tymczasowo. Powinien wrócić wieczorem. - Nie jestem jedynym, wiesz - wyznał nagle. Uniosłam głowę i spojrzałam w jego szalone oczy. Zrozumiałam, że usiłuje mi coś powiedzieć. Żałowałam, że nie umiem go skłonić do bardziej racjonalnego myślenia. Choćby na pięć minut... Odstąpiłam od niego o krok i próbowałam domyślić się, czego stryjeczny dziadek potrzebuje. - Nie jesteś jedynym... wróżem, który pozostał w świecie ludzi? Wiem, że jest tu także Claude. Ktoś jeszcze? Cieszyłabym się, gdybym mogła skorzystać z mojego daru i poczytać mu w myślach, chociaż przez dwie minutki. - Tak, tak. Wzrokiem błagał mnie o zrozumienie. Zaryzykowałam więc bezpośrednie pytanie. - Kto z was jeszcze pozostał po tej stronie świata wróżek? - Nie zechcesz go poznać - zapewnił mnie. - Musisz być ostrożna. On do tej pory nie może się zdecydować. Pozostaje ambiwalentny. - Rozumiem. Kimkolwiek był ów „on", nie on jeden miał mieszane uczucia. Chciałabym mieć jakiś klucz do szalonego umysłu Dermota. - Czasami chodzi po twoim lesie. Wróż położył mi ręce na barkach i lekko ścisnął. Odnosiłam wrażenie, że usiłuje w ten sposób przesłać przez moje ciało informacje, których nie potrafił powiedzieć wprost. - Słyszałam o tym - odcięłam się cierpko. - Nie ufaj innym wróżkom - ostrzegł mnie. - Ja nie powinienem był.

Poczułam, że nagle zaczynam pojmować. Jakby zupełnie nieoczekiwanie ktoś zapalił mi nad głową żarówkę i od razu widziałam więcej. - Dermocie, czy ktoś użył przeciwko tobie magii? Ktoś rzucił zaklęcie? Ulga w jego oczach była prawie namacalna. Na dodatek, stryjeczny dziadek szaleńczo pokiwał głową. - Wróżki nie lubią zabijać innych wróżek. No, chyba że toczą wojnę. Wszystkie wróżki, oczywiście poza Neave i Lochlanem. Ci lubili zabijać wszystko, co się rusza. Ja jednak żyję. Jest więc nadzieja. Cóż, może wróżki rzeczywiście niechętnie zabijały przedstawicieli własnej rasy, lecz najwyraźniej nie miały nic przeciwko temu, by jakąś istotę opętać i przyprawić o szaleństwo. - Mogę w jakiś sposób cofnąć to zaklęcie? Albo Claude? Może on mógłby pomóc? - Claude posiada niewielkie zdolności magiczne, jak sądzę - odparł Dermot. - Zbyt długo żyje jak człowiek. Moja najdroższa bratanico, tak cię kocham. A jak się miewa twój brat? Czułam, że znów popada w obłęd. Niech Bóg ma w opiece biednego Dermota. W tym momencie, pod wpływem impulsu ciepło go uściskałam. - Mój brat jest szczęśliwy, stryjeczny dziadku Dermocie. Spotyka się teraz z kobietą, która mu odpowiada i która nie stara się go oszukać. Na imię ma Michele... tak jak moja mama, tyle że jej pisze się przez jedno „1", a nie przez dwa. Dermot uśmiechnął się do mnie szeroko. Trudno mi było stwierdzić, jak dużo z tego, co mówię, w ogóle do niego dociera. - Martwi cię kochają - obwieścił nagle. Zmusiłam się do utrzymania uśmiechu.

- Mówisz o wampirze Ericu? Tak twierdzi. - Inni martwi również. Wciągają cię... Niezbyt pożądana rewelacja. Ale Dermot miał rację. Wyczuwałam przez naszą więź kiedy Eric nie śpi, lecz w każdym momencie nocy pozostawały ze mną również dwie inne osoby: Aleksy i Appiusz Liwiusz. Osłabiało mnie to, z czego zresztą zdałam sobie sprawę sobie dopiero teraz. - Dzisiejszego wieczoru - kontynuował - będziesz miała gości. Och, zatem teraz zaczynał wieszczyć. - Miłych gości? Wzruszył ramionami. - Ocena to kwestia gustu i względów praktycznych. - Słuchaj... stryjeczny dziadku Dermocie? Chodzisz bardzo często po moim terenie? - Za bardzo się boję - odparł. - Niemniej jednak staram się ciebie choć trochę strzec. Właśnie zastanawiałam się: dobrze to czy źle, gdy po prostu... zniknął. Bach! Zobaczyłam jedynie, że jakby się rozmazał, a potem wokół mnie nie było już nic. W jednej sekundzie zaciskał ręce na moich ramionach, a w następnej już ich tam nie było. Uznałam, że być może przytłoczyła go ta długa rozmowa ze mną. O rany! Spotkanie było naprawdę, naprawdę niesamowite! Rozejrzałam się, myśląc, że może zobaczę jeszcze jakieś ślady pobytu Dermota czy jego nagłego odejścia. Poczekałam, licząc na to, że stryjeczny dziadek może nawet postanowi wrócić. Ale nie zobaczyłam niczego i nic się nie zdarzyło. Nie słyszałam też żadnych odgłosów poza prozaicznym burczeniem dochodzącym z mojego brzucha i przypominającym mi, że nie jadłam dziś obiadu, a teraz był już raczej czas na kolację. Weszłam do domu na drżących nogach i ciężko usiadłam przy stole. Rozmowa ze szpiegiem.

Pogawędka z obłąkanym wróżem. Och, tak, zadzwonić do Jasona i ostrzec go, żeby uważał na wróżki. Tyle na pewno mogłam zrobić, nie wstając od stołu. Po telefonie poczekałam, aż nogi przestaną mi się trząść, i wyszłam na zewnątrz po gazety. Na kolację postanowiłam przygotować sobie mięso z jarzynami w cieście Marie Callender, a kiedy potrawa piekła się w piekarniku, przeczytałam gazety z ostatnich dwóch dni. Na długo, niestety, utknęłam na pierwszej stronie, czytając o makabrycznym morderstwie, które popełniono w Shreveport. Prawdopodobnie chodziło o porachunki gangów. Ofiarą był młody czarnoskóry mężczyzna, który wyglądał na członka gangu, co stanowiło wskazówkę dla policji, tyle że mężczyzna nie został zastrzelony, lecz zginął od wielokrotnych ran kłutych, a na koniec poderżnięto mu gardło. A feee! Dla mnie bardziej wyglądało to zatem na morderstwo niż na porachunki gangów. W dodatku jak się okazało, następnej nocy doszło do podobnej zbrodni - tym razem ofiarą padł dziewiętnastolatek, który nosił barwy innego gangu. Umarł w ten sam straszliwy sposób. Potrząsnęłam głową, dziwiąc się głupocie młodych mężczyzn umierających dla zasad, które osobiście uważałam za gówniane, po czym skupiłam się na następnej historii, elektryzującej i bardzo niepokojącej. W świecie wilkołaków narastało napięcie związane z przygotowywaną przez rząd ustawą zmuszającą je do rejestracji. Według gazet, temat wilkołaków wzbudzał wiele kontrowersji. W artykułach rzadko wspominano o innych istotach dwoistej natury, a jednak ja sama znam przecież przynajmniej jedną lisołaczycę, jednego nietoperzołaka, dwa tygrysołaki, szereg pumołaków i innych zmiennokształtnych. Wilkołaki, najliczniejsze spośród tego typu istot, wyzwalały po prostu najgwałtowniejsze reakcje i na nie spadało najwięcej

ciosów. A one reagowały gwałtownie, tak jak można się było tego spodziewać. „Dlaczego mam się zarejestrować, jakbym był nielegalnym emigrantem albo martwym obywatelem?" - pytał cytowany Scott Wacker, generał armii. „Moja rodzina to Amerykanie od sześciu pokoleń i wszyscy służyli w wojsku. Moja córka przebywa w Iraku. Czego jeszcze od nas chcecie?". Gubernator jednego z północno - zachodnich stanów twierdził: „Musimy wiedzieć, kto jest wilkołakiem, a kto nim nie jest. W razie wypadku funkcjonariusze policji powinni mieć świadomość, jak mogą uniknąć zakażenia krwi, ma to też pomóc w identyfikacji". Zagłębiłam łyżkę w spieczonym cieście, chcąc, by potrawa trochę się ochłodziła. Przemyślałam wypowiedź gubernatora. Bzdura - do takiego wniosku doszłam. „Nonsens" - ocenił generał Wacker w następnym akapicie. Mieliśmy więc coś wspólnego, Wacker i ja. „Przede wszystkim po śmierci natychmiast zmieniamy się z powrotem w ludzi. Poza tym, funkcjonariusze policji zawsze wkładają rękawiczki, gdy mają do czynienia z trupami. A identyfikacja naszych ciał nie jest ani trochę trudniejsza niż w przypadku istot o jednej naturze. Dlaczego miałaby być problemem?". Masz rację, Wacker. Według artykułu, o tej sprawie zawzięcie dyskutowali wszyscy ludzie - od zwykłych przechodniów (łącznie z istotami zmiennokształtnymi) po członków Kongresu, od personelu wojskowego po strażaków, od ekspertów w dziedzinie prawa po specjalistów od Konstytucji. Zamiast myśleć globalnie czy skupiać się na całym kraju, spróbowałam oszacować zachowanie gości baru „U Merlotte'a" od czasu Wielkiego Objawienia. Czy dochody Sama spadły? Cóż, tak, odnotowaliśmy lekki spadek na

początku, w następnych dniach po tym, jak klienci obejrzeli przemianę Sama w psa, a Traya w wilka, potem jednak klienci wrócili do starych zwyczajów i piją tyle, co przedtem. Więc groził nam kryzys czy nic się nie stało? Gdy przeczytałam kilka kolejnych artykułów, odkryłam, że nie jest tak dobrze, jak mi się zdawało. Niektórym ludziom naprawdę nie spodobało się, że osoby, które znali przez całe życie, mają... inną cechę, jakieś tajemnicze życie, skrytość (czyż to nie wspaniałe słowo? ...znalazłam je tydzień temu w moim kalendarzu ze Słowami Dnia), że robią coś bez wiedzy ogółu społeczeństwa. Miałam takie podejrzenia już wcześniej i, niestety, najwyraźniej znów się potwierdzały. I żadna ze stron nie zamierzała ustąpić - z tego powodu rósł gniew wilkołaków i przerażenie zwykłych ludzi. Przynajmniej ludzi, którzy głośno wyrażają swoje zdanie. Do demonstracji i zamieszek doszło w kalifornijskim Redding oraz w Lansing, w stanie Michigan. Zastanawiałam się, czy u nas też zaczną się rozruchy; u nas lub może w Shreveport. Trudno mi było w to uwierzyć i wyobrażałam sobie takie zdarzenia z bólem w sercu. Wyjrzałam przez kuchenne okno i zagapiłam się na zapadający zmierzch, jak gdybym oczekiwała, że za chwilę zobaczę tłum mieszkańców Bon Temps maszerujących z pochodniami na „Merlotte'a". Wieczór był dziwnie pusty. Po jedzeniu nie było niemal co sprzątać, niczego nie musiałam wyprać, a w telewizji nie znalazłam żadnego ciekawego programu, który chciałabym obejrzeć. Sprawdziłam e - maile - żadnej wiadomości od Judith Vardamon. Był za to list od Alcide'a: „Sookie, ustaliliśmy datę zebrania stada na poniedziałek wieczór, godzina dwudziesta, w moim domu. Próbowaliśmy znaleźć szamana do rytuału oceny. Spodziewam się Ciebie i Jasona, więc do zobaczenia

wtedy". Minął już prawie tydzień od dnia, w którym wykopaliśmy w lesie ciało Basima, a dopiero pierwszy raz otrzymałam wiadomość od wilkołaków. Ich „dzień czy dwa" rozciągnął się w sześć. Fakt ten oznaczał również, że od dokładnie tak długiego czasu nie miałam żadnych wiadomości od Erica. Zadzwoniłam ponownie do Jasona i zostawiłam mu wiadomość głosową na poczcie telefonu komórkowego. Usiłowałam nie martwić się o zebranie wilkołaków, pamiętałam jednak, że za każdym razem, kiedy przebywałam w otoczeniu całego stada, działo się coś nieprzewidzianego i paskudnego. Znów pomyślałam o nieżyjącym mężczyźnie, którego zakopano na mojej polanie. Kto umieścił go w tym grobie?! Zabójca przypuszczalnie chciał Basima uciszyć, nie sądziłam jednak, by zwłoki zagrzebano na mojej ziemi przez pomyłkę. Czytałam mniej więcej przez trzydzieści minut, aż zapadły całkowite ciemności i poczułam obecność Erica, a później słabsze, lecz niezaprzeczalne towarzystwo dwóch innych wampirów. Gdy oni się budzili, natychmiast ogarniało mnie zmęczenie. Byłam taka podenerwowana, że przerwałam rozważania. Wiedziałam, że Eric zdaje sobie sprawę, jaka jestem nieszczęśliwa i zmartwiona. Nie mógł nie wiedzieć, to było po prostu niemożliwe. Może myślał, że trzymając mnie z dala, chroni mnie? Może nie miał pojęcia, że wyczuwam nie tylko jego, lecz także jego stwórcę i „brata" Aleksego? Odetchnęłam głęboko i po prostu zadzwoniłam do Northmana. Telefon dzwonił, a ja przycisnęłam słuchawkę do ucha tak mocno, jakbym trzymała samego Erica. Ale przez głowę przeleciało mi pytanie, co wydałoby mi się niemożliwe jakiś tydzień temu: „Co, jeśli on nie odbierze?".

Telefon dzwonił, a ja wstrzymałam oddech. Po kolejnym dzwonku Eric odebrał. - Data zebrania stada została ustalona - wyrecytowałam pośpiesznie. - Sookie - powiedział. - Możesz tu przyjechać? *** W drodze do Shreveport zadawałam sobie przynajmniej cztery razy pytanie: czy postępuję właściwie? Doszłam jednak do wniosku, że dumanie, czy słusznie robię (pędząc na spotkanie z Erikiem chwilę po tym, gdy mnie poprosił), to po prostu w tym momencie próżne rozważanie. Łączyła nas więź krwi i tyle. Więź krwi, która dawała o sobie znać w każdej chwili, kiedy o sobie myśleliśmy. Wiedziałam, że Eric jest zmęczony i zdesperowany. On wiedział, że ja jestem rozgniewana i zraniona, że czuję się nieswojo. A jednak się zastanawiałam. Czy gdybym zadzwoniła do niego i powiedziała to samo, co on mnie, on też wskoczyłby do samochodu (albo może wzbił się w niebo) i przybył niezwłocznie na mój próg? Powiedział, że wszyscy są w „Fangtasii". Zaszokowało mnie, kiedy zobaczyłam, jak niewiele pojazdów zaparkowano przed jedynym wampirzym barem w Shreveport. „Fangtasia" jest potężną atrakcją turystyczną w mieście, które szczyci się stałym wzrostem liczby turystów, spodziewałam się więc, że będzie tu panował tłok. Niemal równie dużo aut jak przed głównym wejściem widziałam wszakże na tyłach, na parkingu dla personelu. Przyznam, że nie pamiętam podobnej sytuacji. Maxwell Lee, afroamerykański biznesmen, który także przypadkowo jest wampirem, pełnił dziś służbę przy tylnych drzwiach i jego obecność tutaj również stanowiła dla mnie nowość. Tylnych drzwi nigdy szczególnie pilnie nie strzeżono, ponieważ wampiry z zasady są pewne, że bez dodatkowych

ochroniarzy świetnie poradzą sobie z każdym problemem. A jednak Lee, chociaż w typowym dla siebie trzyczęściowym garniturze, wykonywał zadanie, który zazwyczaj powinien uważać za niegodne jego osoby. I wcale nie wyglądał na urażonego; raczej na zmartwionego. - Gdzie są? - spytałam. Wykonał szybki ruch głową w stronę głównej sali baru. - Cieszę się, że tu jesteś - oznajmił nieoczekiwanie i zrozumiałam, że wizyta stwórcy Erica nie przebiega najlepiej. Jakże często odwiedziny gości spoza miasta bywają kłopotliwe, czyż nie? Pokazujemy im lokalne atrakcje, staramy się ich karmić i zapewniać im rozrywki, w końcu jednak naprawdę chcemy, żeby wreszcie wyjechali. Nietrudno mi było dostrzec, że Eric jest o krok od wybuchu. Siedział na kanapie przy ławie wraz z Appiuszem Liwiuszem Ocellą i Aleksym. Aleksy oczywiście wyglądał zbyt młodo, by przebywać w takim barze, i powiedziałabym, że jego widok tylko zwiększał absurdalność tej chwili. - Dobry wieczór - odezwałam się chłodno. - Ericu, chciałeś mnie widzieć? Northman w okamgnieniu przysunął się bliżej ściany, robiąc mi miejsce, więc usiadłam obok niego. Appiusz Liwiusz i Aleksy powitali mnie: Appiusz z nerwowym uśmiechem, Aleksy ze znacznie większą beztroską. Kiedy byliśmy we czworo, odkryłam, że ich bliskość przynosi mi odprężenie, i miałam wrażenie, że rozluźnia się łącząca nas więź. - Tęskniłem za tobą - oznajmił Eric tak cicho, że początkowo sądziłam, że tylko sobie wyobraziłam jego słowa. Nie łączyłam tej uwagi z faktem, że nie kontaktowaliśmy się od kilku dni. I Eric o tym wiedział. Musiałam bardzo nad sobą panować, żeby wypowiedzieć jedynie odpowiednie do sytuacji zdania.

- Jak próbowałam przekazać ci przez telefon, stado wyznaczyło datę zebrania w sprawie Basima na poniedziałkową noc. - Gdzie i kiedy? - spytał tonem, po którym wiedziałam, że nie jest najszczęśliwszy. No cóż, moglibyśmy podać sobie ręce. - W domu Alcide'a. To znaczy, w domu, który kiedyś należał do jego ojca. O dwudziestej. - I Jason pojedzie z tobą? Na pewno? - Nie rozmawiałam z nim jeszcze, ale zostawiłam mu wiadomość. - Byłaś na mnie zła. - Martwiłam się o ciebie. Na temat moich uczuć nie byłam w stanie powiedzieć mu nic, czego by już nie wiedział. - Tak - stwierdził. Jego głos brzmiał pusto. - Eric jest wyśmienitym gospodarzem - obwieścił carewicz, może mniemając, że oczekuję z jego strony raportu. Szybko zmusiłam się do uśmiechu. - Dobrze to słyszeć, Aleksy. Co porabialiście... wy dwaj? Pewnie nigdy wcześniej nie byliście w Shreveport. - Nie - przyznał Appiusz Liwiusz. - Nie byliśmy tutaj nigdy z wizytą. Bardzo przyjemne miasteczko. Mój starszy syn ze wszystkich sił próbował znajdować nam zajęcia i odsuwać od nas problemy. No cóż, wydawało mi się to trochę sarkastyczne. Wnosząc z nerwowości Erica, chyba nie udało mu się „odsunąć" wszystkich problemów. - Rynek światowy to coś wspaniałego. Można tu kupić towary z całego świata. A miasto Shreveport było przez jakiś czas stolicą stanu oraz twierdzą konfederatów. - O Jezu, muszę bardziej się postarać. - Jeśli pójdziecie do miejskiej sali

koncertowej, możecie zwiedzić garderobę Elvisa - paplałam radośnie. Zadałam sobie pytanie, czy Bubba kiedykolwiek ją odwiedził, żeby zobaczyć swoje niegdyś ulubione pomieszczenie. - Miałem bardzo dobrego nastolatka ubiegłej nocy wypalił Aleksy, równie wesołym tonem jak mój. Hmm, powiedział to tak, jak gdyby mnie informował, że przebiegł na czerwonym świetle. Otworzyłam usta, lecz żadne słowa się z nich nie wydobyły. Gdyby w tym momencie wyrwało mi się coś głupiego, mogłabym zginąć na miejscu. - Aleksy - odezwałam się w końcu dużo spokojniejszym tonem, niż się czułam - musisz na to uważać. To jest tutaj wbrew prawu. Obaj, twój stwórca i Eric, mogliby z tego powodu bardzo ucierpieć. - Kiedy żyłem z moją ludzką rodziną, mogłem robić wszystko, co tylko chciałem - odparował Aleksy. Zupełnie nie potrafiłam zinterpretować jego tonu. - Byłem taki chory, że pobłażali mi we wszystkim. Eric się skrzywił. - Wierz mi, potrafię to zrozumieć - kontynuowałam. Każdą rodzinę kusi, by na wiele pozwalać choremu dziecku. Ale ponieważ teraz czujesz się dobrze i miałeś wiele lat, by dojrzeć, wiem, że zrozumiesz, iż robienie absolutnie wszystkiego, na co ma się ochotę... to nie jest dobry plan. Przyszło mi do głowy co najmniej dwadzieścia innych rzeczy, które mogłabym mu powiedzieć, a jednak się powstrzymałam i w tym momencie zamilkłam. I dobrze zrobiłam. Rzymianin popatrzył mi prosto w oczy i niemal niepostrzeżenie skinął głową. - Nie wyglądam jak dorosły - zauważył Aleksy.

I znów odkryłam, że mogę skorzystać z wielu różnych odpowiedzi. Bo ten chłopiec - stary, stary chłopiec - bez wątpienia oczekiwał ode mnie jakiejś odpowiedzi. - Nie, nie wyglądasz - przyznałam. - I strasznie ci współczuję z powodu tego, co przytrafiło się tobie i twojej rodzinie. Ale... Wtedy carewicz wyciągnął rękę i wziął moją dłoń, a ja oczyma wyobraźni zobaczyłam dokładnie, co przydarzyło się jemu i członkom jego rodziny. Zobaczyłam piwnicę, rodzinę carską, lekarza, pokojówkę... wszyscy stali zwróceni twarzami do mężczyzn, którzy przyszli ich zabić. Później usłyszałam wystrzały z karabinów i kule trafiły w cel; choć w przypadku kobiet pociski nie przebiły ubrań, gdyż wszystkie przedstawicielki rodziny carskiej zaszyły w nich klejnoty, chcąc je wykorzystać podczas ucieczki, która nie była im dana. Klejnoty rodowe uratowały im życie, na całe kilka sekund opóźniając śmierć, gdyż wówczas żołnierze dobili ich wszystkich jęczących, krwawiących i krzyczących. Jego matkę, ojca, siostry i lekarza, pokojówkę matki, kucharza, pokojowego ojca... oraz psa młodego Romanowa. A gdy skończyli strzelać, ruszyli na obchód z bagnetami. Myślałam, że zaraz zwymiotuję. Zakołysałam się i o mało nie spadłam z kanapy. Na szczęście, Eric objął mnie zimnym ramieniem. Aleksy wcześniej puścił moją dłoń i chyba nigdy w życiu nie byłam z niczego bardziej zadowolona. Za nic w świecie nie dotknęłabym ponownie tego dziecka. - Widzisz - triumfował Aleksy. - Widzisz! Powinienem mieć prawo pójść własną drogą. - Nie - upierałam się. I poczułam dumę, że mówię tak mocnym głosem. - Bez względu na to, jak bardzo cierpimy, mamy zobowiązania wobec innych ludzi. Musimy być na tyle pozbawieni egoizmu, by spróbować żyć we właściwy sposób i nie chrzanić życia innym.

Aleksy popatrzył buntowniczo. - To samo mówi mój pan - mruknął. - Mniej więcej. - Twój pan ma rację - wytknęłam mu, chociaż czułam niesmak, wypowiadając te słowa. Jego „pan" pomachał do barmanki i do naszej ławy podeszła Felicia. Felicia jest wysoka, ładna i tak łagodna, jak tylko łagodna może być wampirzyca. Dziś na szyi miała świeże ranki. - Co mogę wam podać? - spytała. - Sookie, może ci przynieść piwo albo na przykład...? - Mrożona herbata byłaby świetna, Felicio - ucięłam. - I Czysta Krew dla was wszystkich? - upewniła się. - Albo mamy butelkową Królewską. - Eric zamknął oczy i barmanka zrozumiała nietakt, jaki popełniła. - W porządku - zakończyła dziarsko. - Czysta Krew dla Erica, herbata dla Sookie. - Dziękuję ci! - powiedziałam, uśmiechając się do niej. Do ławy podeszła Pam. Wlókł się za nią tren zwiewnej czarnej sukni, którą nosiła w „Fangtasii". Nigdy nie widziałam jej tak spanikowanej. - Wybaczcie mi - bąknęła, kłaniając się. - Ericu, Katherine Boudreaux zjawiła się w „Fangtasii" dziś wieczorem. Towarzyszy jej Sallie i mała grupka ludzi. Miałam wrażenie, że Eric zaraz wybuchnie. - Dziś wieczorem - powtórzył i te dwa słowa zabrzmiały bardzo wymownie. - Ocella, z wielkim żalem muszę prosić ciebie i Aleksego, żebyście wrócili do mojego biura. Appiusz Liwiusz wstał, nie prosząc o dalsze wyjaśnienia, a Aleksy, ku mojemu zaskoczeniu, poszedł w ślad za nim bez żadnych pytań. Gdyby Eric oddychał, teraz, po wyjściu gości, na pewno by gwałtownie sapnął z ulgą. Powiedział za to kilka słów w jakimś starożytnym języku, lecz nie wiedziałam w jakim.

Sekundę później stanęła przed nami atrakcyjna korpulentna blondynka po czterdziestce, a za nią dostrzegłam jeszcze jedną kobietę. - Ty jesteś pewnie Katherine Boudreaux - zagaiłam uprzejmie. - Jestem Sookie Stackhouse, przyjaciółka Erica. - Cześć, kochanie, jestem Katherine - odparła. - To moja partnerka, Sallie. Jesteśmy tutaj z kilkorgiem przyjaciół, którzy są ciekawi, jak pracuję. Staram się odwiedzać w trakcie roku wszystkie wampirze firmy, a w „Fangtasii" nie byliśmy już od kilku miesięcy. Skoro mam biuro właśnie tutaj, w Shreveport, powinnam wpadać do tego przybytku częściej. - Bardzo się cieszymy, że przyszłaś - stwierdził Eric bez zająknienia. Brzmiał jak kiedyś. - Sallie, zawsze miło mi ciebie widzieć. Jak firma podatkowa? Sallie, smukła brunetka, choć już powoli siwiejąca, roześmiała się. - W świecie podatków koniunktura, jak zawsze odrzekła. - Powinieneś o tym wiedzieć, Ericu, dość sporo ich płacisz. - Przyjemnie patrzeć, jak nasi wampirzy obywatele współpracują ze zwykłymi ludźmi - spostrzegła Katherine rubasznie, a potem rozejrzała się po barze, w którym było tak niewielu klientów, jakby wcale nie został dziś otwarty. Ściągnęła na moment jasne brwi, był to wszakże jedyny objaw, że zauważyła, jak słabo się kręci interes Erica. - Wasz stolik jest gotowy! - wtrąciła się Pam. Machnęła ręką, wskazując dwa zestawione ze sobą stoły. - Wybacz mi, Ericu - powiedziała przedstawicielka Biura do Spraw Wampirzych. - Muszę zająć się moim towarzystwem. Po wymianie uprzejmości i „cieszę się, że cię poznałam" ja i Northman zostaliśmy wreszcie sami, o ile tak można określić siedzenie na kanapie przy ławie pośrodku baru. Pam

zaczęła coś mówić, ale Eric podniósł palec i powstrzymał ją. Wziął moją dłoń w jedną rękę, a na drugiej wsparł czoło. - Możesz mi powiedzieć, co się z tobą dzieje? - spytałam otwarcie. - To jest okropne. Bardzo mi trudno wierzyć w nas, skoro nie wiem, co się dzieje. - Ocella miał pewne sprawy, które chciał przedyskutować ze mną - odparł Eric. - Pewne przykre sprawy. I, jak widziałaś, mój przybrany brat niedomaga. - Tak, podzielił się ze mną tą nowiną - odburknęłam. Wciąż było mi ciężko uwierzyć w to, co widziałam i co cierpiałam wraz z tym dzieckiem poprzez jego wspomnienie śmierci wszystkich osób, które kochał. Rosyjski carewicz, jedyny ocalały z masowej zbrodni, powinien moim zdaniem skorzystać z pomocy psychologa. Może on i Dermot mogliby trafić do tej samej grupy terapeutycznej? - Nikt nie jest w stanie przeżyć czegoś takiego i wyjść bez szwanku na umyśle. Chociaż, co mogę powiedzieć, jeśli nigdy niczego takiego nie doświadczyłam...? Wiem natomiast, że musiało to być dla niego piekło, ale muszę też stwierdzić... - Ty również nie chcesz przez to przechodzić - dokończył za mnie Eric. - I nie jesteś w tym osamotniona. Jego wspomnienia najdokładniej widzimy my: Ocella, ja, ty. Ale Aleksy potrafi dzielić się nimi także z innymi ludźmi. Tamci nie mają tak szczegółowych wizji, jak mi powiedzieli. Ale nikt nie chce tego oglądać, nikt! Wszyscy mamy dostatecznie dużo własnych złych wspomnień. Obawiam się, że młody Romanow może nie przetrzymać jako wampir. - Położył przed sobą pustą butelkę po Czystej Krwi i obracał ją na ławie. Wiesz, to conocna harówka, namawiać Aleksego do wykonania najprostszych zajęć. I powstrzymywać go przed wykonywaniem... innych. Słyszałaś tę uwagę o nastolatku. Nie chcę wchodzić w szczegóły, jednak... czytujesz ostatnio gazety... gazety ze Shreveport?

- Chcesz powiedzieć, że Aleksy może być odpowiedzialny za te dwa morderstwa? - Znieruchomiałam i tylko patrzyłam na Erica. - Rany kłute, podcięte gardła? Ale przecież... on jest taki mały i taki młody. - Jest szalony! - syknął Eric. - Ocella w końcu powiedział mi, że Aleksy miał wcześniej takie wyskoki... choć nie był aż tak okrutny. Z tego powodu, mimo że bardzo niechętnie, zaczynamy się zastanawiać, czy nie zadać mu ostatecznej śmierci. - Sugerujesz, że chcecie go uśpić? - spytałam, niepewna, czy dobrze go usłyszałam. - Jak psa? Eric spojrzał mi w oczy. - Ocella kocha tego chłopca, ale nie można dzieciakowi pozwolić zabijać ludzi lub innych wampirów. On miewa mordercze ataki. Przecież o tych zbrodniach pisze prasa. A jeśli Aleksy zostanie schwytany, co wtedy? Co się stanie, jeżeli jakiś Rosjanin go rozpozna i odkryje jego złą sławę? Jak to wpłynie na nasze stosunki z rosyjskimi wampirami? I co najważniejsze, Ocella nie może go pilnować przez cały czas. Dwa razy już mu się wymknął. I jaki wynik? Dwa zgony. W mojej strefie! Swoim postępowaniem ten dzieciak zniszczy wszystko, czego próbujemy dokonać tutaj, w Stanach Zjednoczonych. I nie chodzi o to, że mój stwórca przywiązuje wagę do mojej pozycji w tym kraju - dorzucił z niejaką goryczą. Poklepałam go mocno po policzku. Nie, nie spoliczkowałam go. Po prostu mocno go poklepałam. - Tak, nie zapominajmy o dwóch martwych mężczyznach - podsunęłam. - Których Aleksy zamordował, zadając im bolesną i straszną śmierć. To znaczy... rozumiem, że mówimy o tobie, twoim stwórcy oraz waszej wiarygodności, niemniej jednak pochylmy się choć na chwilę nad losem zmarłych... facetów, których zabił.

Eric wzruszył ramionami. Martwił się o siebie, wręcz odchodził od zmysłów i wcale go nie obchodziła śmierć dwóch istot ludzkich. Był prawdopodobnie wdzięczny losowi, że Aleksy wybrał ofiary, które nie zyskałyby zbytniej sympatii i których zabójstwo można było dość łatwo wytłumaczyć. Członkowie gangów mordują się przecież przez cały czas. Odpuściłam zatem i nie kontynuowałam tematu. Przynajmniej częściowo, ponieważ przemknęła mi przez głowę pewna myśl: gdyby Aleksy potrafił się zwrócić przeciwko członkom własnej rasy, może moglibyśmy go nasłać na Victora? Wzdrygnęłam się i przeszły mnie ciarki. - Czyli że twój stwórca przywiózł do ciebie Aleksego, mając nadzieję, że utrzymasz przybranego brata przy życiu i nauczysz go panować nad sobą... albo że wiesz, jak to zrobić? - Tak. To jedna z przyczyn, dla których Ocella zjawił się tutaj. - To, że Appiusz Liwiusz uprawia z tym dzieciakiem seks, nie może pomóc Aleksemu w zachowaniu zdrowia psychicznego - zauważyłam, bo po prostu nie mogłam tego nie powiedzieć. - Proszę, zrozum. W czasach Ocelli coś takiego nie miało znaczenia - upierał się Eric. - W tamtej epoce Aleksy byłby do tego wystarczająco dorosły. A mężczyźni z pewną pozycją społeczną mieli prawo dogadzać sobie w ten sposób i mało który miał z tego powodu wyrzuty sumienia czy dylematy moralne. Ocella nie umie o takich rzeczach myśleć w sposób nowoczesny. Kiedy to się zdarza, Aleksy staje się taki... No cóż, już nie uprawiają seksu. Ocella jest mężczyzną honorowym. W tonie Erica wychwyciłam oddanie i wielką powagę, być może czuł, że musi mnie przekonać o uczciwości swego stwórcy. A przecież troszczył się o faceta, który go kiedyś

zamordował! Ale, jeśli Eric podziwiał i szanował Ocellę, ja musiałam traktować Rzymianina tak samo? Przemknęło mi również przez myśl, że Northman nie robił dla swojego brata niczego ponad to, co ja bym zrobiła dla mojego. A później przyszła mi do głowy kolejna niemiła myśl i aż zaschło mi w ustach. - Skoro Appiusz Liwiusz nie uprawia seksu z Aleksym, z kim go uprawia? - wydukałam cicho. - Wiem, że to twoja sprawa, ponieważ jesteśmy małżeństwem... na co ja nalegałem, a co ty stale umniejszasz dociął mi i gorycz wróciła do jego głosu. - Mogę ci jedynie powiedzieć, że nie uprawiam seksu z moim stwórcą. Ale gdyby mi powiedział, że tego chce, nie miałbym wyboru. Usiłowałam wymyślić jakiś sposób, dzięki któremu mogłabym zakończyć tę rozmowę i odejść z godnością. - Ericu, jesteś zajęty, masz gości. - Mogłabym w tym momencie dodać: „Zajęty w sposób, którego wcześniej nigdy sobie nie wyobrażałam". - Pojadę na to zebranie w domu Alcide'a w poniedziałkową noc. Powiem ci, co tam się zdarzy, kiedy i jeśli zadzwonisz do mnie. Jest kilka spraw, które muszę ci przekazać, żebyś był na bieżąco, i zrobię to, jeżeli kiedykolwiek znajdziesz dla mnie czas i zjawisz się u mnie w domu. Spraw takich jak na przykład nagłe pojawienie się Dermota na moim progu. Tę historię na pewno Eric pragnie usłyszeć, a ja, Bóg mi świadkiem, chciałam mu ją opowiedzieć. Teraz jednak pora nie była właściwa. - Jeśli zostaną do wtorku, zamierzam zobaczyć się z tobą, bez względu na to, co będą robili - zapewnił mnie tonem, który przypominał mi dawnego Erica. - Będziemy się kochać. Mam ochotę kupić ci prezent.

- Zapowiada się dla mnie wspaniała noc - ucieszyłam się, czując ogarniającą mnie falę nadziei. - Nie potrzebuję prezentu, tylko ciebie. Zobaczymy się we wtorek, niezależnie od wszystkiego. Tak powiedziałeś, prawda? - Tak powiedziałem. - Dobrze, w takim razie do wtorku. - Kocham cię - powiedział głosem człowieka wycieńczonego. - I jesteś moją żoną, w jedynym sensie, który się dla mnie liczy. - Ja ciebie także kocham - odparłam, pomijając drugą część jego wypowiedzi, gdyż nie wiedziałam, co chciał przez to powiedzieć. Podniosłam się, żeby odejść, a wtedy u mego boku zjawiła się Pam i wiedziałam, że odprowadzi mnie do samochodu. Kątem oka zobaczyłam, że Eric wstaje i idzie do stolika tej Boudreaux; zapewne po to, by sprawdzić, czy jego ważni goście są zadowoleni. - On zrujnuje Erica, jeśli zostanie dłużej - oświadczyła Pam. - Jak to? - Chłopiec zabije znowu i nie będziemy w stanie tego zatuszować. Potrafi się wymykać, kiedy na moment zamkniesz oczy. Bezustannie trzeba go obserwować. A mimo to, Ocella nie potrafi podjąć decyzji i go zneutralizować. - Pam, pozwól, niech Ocella sam o tym zadecyduje ostrzegłam ją. Pomyślałam, że skoro jesteśmy same, mogę pozwolić sobie na wielką poufałość i nazywać stwórcę Erica jego przydomkiem. - Mówię serio. Jeśli samowolnie zabijesz Aleksego, Eric będzie musiał pozwolić Ocelli zabić ciebie. - Przywiązujesz do tego wagę, nieprawdaż? - spytała, niespodziewanie wzruszona. - Jesteś moją kumpelką - odrzekłam. - Oczywiście, że obchodzi mnie twój los.

- Jesteśmy przyjaciółkami - powiedziała Pam. - Wiesz o tym. - To się nie skończy dobrze - dodała, gdy wsiadłam już do auta. Nie wymyśliłam żadnej sensownej riposty. Pam miała rację. Po dotarciu do domu zjadłam bułkę cynamonową Little Debbie, uznałam bowiem, że naprawdę sobie na ten smakołyk zasłużyłam. Byłam taka przygnębiona, że nie mogłam jeszcze nawet skupić się na myśli ó pójściu do łóżka. Aleksy pokazał mi maksymalnie wyraziście swój osobisty koszmar. Nigdy przedtem nie słyszałam o wampirze (ani żadnej innej istocie, ludzkiej czy nie), który byłby w stanie w taki sposób przesyłać wspomnienia. Uderzyło mnie i wydało się szczególnie straszne, że ten dar otrzymał akurat Aleksy, chłopiec, który mógł się dzielić z innymi jedynie tak potwornymi wspomnieniami. Przed oczyma stanęły mi upiorne obrazy i znów na nowo „przeżyłam" straszliwą mękę rodziny carskiej. Doskonale rozumiałam, dlaczego młody Romanow jest obecnie taki, jaki jest, i postępuje tak, jak postępuje. I rozumiałam też, dlaczego być może trzeba go będzie „uśpić". Wstając od stołu, wsparłam się na blacie. Czułam się straszliwie wyczerpana. Byłam gotowa pójść do łóżka. Niestety, mój plan legł w gruzach, bo właśnie w tym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. Można by pomyśleć, że ludzie, wybierając się do kogoś, kto - jak ja - mieszka za miastem, w środku lasu, na końcu długiego podjazdu, będą mnie wcześniej uprzedzać o swojej wizycie. Cóż, nie zawsze tak jest, zwłaszcza jeśli chodzi o nadnaturalnych. Nie rozpoznałam kobiety, którą zobaczyłam przez wizjer, wiedziałam jednak na pewno, że jest wampirzycą. To oznaczało, że mój gość nie może wejść do domu bez

zaproszenia z mojej strony, uznałam zatem, że bez obaw mogę spróbować się dowiedzieć, dlaczego tam stoi. Otworzyłam drzwi, głównie przepełniona ciekawością. - Cześć, mogę ci jakoś pomóc? - spytałam. Zmierzyła mnie wzrokiem z góry na dół. - Ty jesteś Sookie Stackhouse? - Tak. - Napisałaś do mnie mejla. Och, wizja Aleksego najwidoczniej nadpaliła część moich komórek mózgowych. Okropnie tępa byłam dzisiejszej nocy. - Judith Vardamon? - Dokładnie tak. - Więc Lorena była twoją panią? Twoją stwórczynią? - Tak. - Proszę, wejdź - powiedziałam i odsunęłam się na bok. Może popełniałam życiową pomyłkę, ale już przecież prawie porzuciłam nadzieję, że Judith odpowie na moją wiadomość. A ponieważ przejechała całą tę drogę z Little Rock aż pod mój dom, uważałam, że jestem jej winna choć odrobinę zaufania. Wampirzyca uniosła brwi, przekroczyła próg i znalazła się w moim domu. - Chyba kochasz Billa, w przeciwnym razie jesteś głupia stwierdziła. - Ani jedno, ani drugie, mam nadzieję. Chcesz Czystej Krwi? - Nie teraz, dziękuję. - Proszę, usiądź. Przysiadłam na brzeżku dużego rozkładanego fotela, Judith natomiast zajęła kanapę. Przemknęło mi przez głowę, jakie to niewiarygodne, że Lorena „stworzyła" zarówno Billa, jak i ją. Pragnęłam zadać jej wiele pytań, lecz nie chciałam obrazić ani rozdrażnić wampirzycy, która już przecież wyświadczyła mi ogromną przysługę.

- Znasz Billa? - spytałam, by przejść do rozmowy, którą musiałyśmy odbyć. - Tak, znam go. Odnosiłam wrażenie, że jest ostrożna, co wydało mi się zastanawiające, szczególnie kiedy rozważyłam, o ile jest ode mnie silniejsza. - Jesteś młodszą siostrą? Wyglądała na jakieś trzydzieści lat, więc pewnie zmarła, będąc w takim wieku. Miała ciemne włosy i niebieskie oczy, była niska i ładnie zaokrąglona. I była na oko (przynajmniej na pierwszy rzut oka) jednym z najmniej groźnych wampirów, jakie kiedykolwiek spotkałam. Na dodatek, wyglądała dziwnie znajomo. - Przepraszam, co takiego? - Lorena przemieniła cię w wampira po Billu? Dlaczego cię wybrała? - Byłaś kochanką Billa przez kilka miesięcy, z tego co rozumiem? Wyczytałam to między wersami twojej wiadomości... - Tak, byłam. Teraz jestem z kimś innym. - Jak to możliwe, że nigdy ci nie powiedział, jak poznał Lorenę? - Nie wiem. Jego wybór. - Bardzo dziwaczne. Patrzyła na mnie jawnie nieufnie. - Możesz myśleć, że to jest dziwne, ale tak właśnie było zapewniłam ją. - Nie wiem, dlaczego Bill mi nie powiedział, ale nie powiedział. Jeśli ty chcesz mi opowiedzieć tę historię, świetnie, opowiedz. Tyle że szczegóły tej sprawy nie są tak naprawdę ważne w tym momencie. Chodzi o to, że Bill nie czuje się dobrze. Ugryzła go wróżka, która miała na zębach srebrne koronki. Gdyby przyjął twoją krew, być może by wyzdrowiał.

- Czy Bill zasugerował ci jakoś, że powinnaś mnie poprosić? - Nie, wierz mi, niczego mi nie sugerował. Nie mogę jednak patrzeć, jak cierpi. - Czy w ogóle wymienił moje nazwisko? - Ach, nie. Znalazłam je sama, ponieważ chciałam się z tobą skontaktować. Wydaje mi się, że jeśli jesteś tworem Loreny, musiałaś wiedzieć, że Bill cierpi. W pewnej chwili zaczęłam się zastanawiać, dlaczego sama się nie zjawiłaś. - Powiem ci, dlaczego. - Jej głos zabrzmiał złowieszczo. Och, doskonale, kolejna opowieść o bólu i cierpieniu. Wiedziałam, że nie spodoba mi się ta historia. I miałam rację.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Judith zaczęła od pytania. - Spotkałaś kiedyś Lorenę? - Tak - odparłam krótko. Widocznie nie wiedziała dokładnie, jak poznałam jej stwórczynię, co nastąpiło na kilka sekund przed tym, jak wbiłam kołek w jej serce i zakończyłam długie, paskudne życie okrutnej wampirzycy. - Więc wiesz, że jest bezlitosna. Skinęłam głową. - Musisz zrozumieć, dlaczego trzymałam się z dala od Billa przez te wszystkie lata, mimo że bardzo go lubię ciągnęła. - Lorena miała ciężkie życie. Niekoniecznie uwierzyłabym we wszystko, co mi mówiła, ale również od kilku innych osób słyszałam opowieści, które potwierdzały jej słowa. Chociaż nadal siedziałam przed nią, Judith nie widziała mnie już. Całkowicie skupiła się na swojej przeszłości. - Ile miała lat? - spytałam, ot tak, dla podtrzymania tematu. - Gdy Lorena spotkała Billa, była już wampirzycą od wielu dziesięcioleci. Przemienił ją mężczyzna nazwiskiem Solomon Brunswick i było to w roku 1788. Spotkał ją w jakimś domu publicznym w Nowym Orleanie. - To znaczy, wybrał ją spośród... dostępnych? - Niedokładnie. Przyszedł tam pobrać krew od innej dziwki, takiej, która specjalizowała się w zaspokajaniu co dziwniejszych potrzeb mężczyzn. W porównaniu z żądaniami innych klientów, małe ugryzienie nie wydawało jej się prośbą nadzwyczajną. - A Solomon długo już był wampirem? Wbrew sobie interesowałam się tymi zagadnieniami. Wampiry są jak żywa historia... Odkąd się ujawniły społeczeństwu, często zjawiały się na wykładach w

college'ach. Wystarczyło zaprosić na zajęcia z historii wampira, który opowie fakty ze swego życia, a frekwencja na wykładzie będzie znakomita. - Solomon był wówczas nieumarłym od dwudziestu lat. Został nim przez przypadek, można by rzec. Był kimś w rodzaju druciarza. Sprzedawał garnki i patelnie, reperował uszkodzone. Handlował też innymi towarami, które trudno było wtedy znaleźć w Nowej Anglii: oferował igły, nici, tego typu drobiazgi. Miał wóz i konia, i jeździł od miasta do miasta, od farmy do farmy, całkiem sam. Pewnej nocy, gdy obozował w lesie, napotkał jednego z nas. Powiedział mi, że przeżył to pierwsze spotkanie, lecz wampir następnej nocy wytropił go w kolejnym obozowisku i ponownie zaatakował. Ten drugi atak skończył się źle, toteż Solomon dołączył do grona nieszczęśników, którzy zostali przemienieni niechcący. Ponieważ nieumarły, który go wyssał, zostawił go na pewną śmierć, nie powiadamiając o przemianie... tak w każdym razie lubię myśleć... Solomon nie został przeszkolony i musiał wszystkiego nauczyć się i dowiedzieć sam. - Brzmi naprawdę okropnie - oceniłam i mówiłam poważnie. Judith pokiwała głową. - Na pewno było to okropne. Solomon przemieszczał się na południe, co jakiś czas porzucając swój świat i ludzi, którzy mogli się zastanawiać, dlaczego mimo upływu lat ich druciarz się nie starzeje. Dojechał aż do Nowego Orleanu, a tam natknął się na Lorenę. Dostrzegł ją na dziedzińcu, gdy wyszedł po zaspokojeniu się krwią prostytutki. Lorena stała z jakimś mężczyzną. Klient najwyraźniej próbował odejść bez uiszczenia zapłaty za usługę, a Lorena w mgnieniu oka dopadła go i poderżnęła mu gardło.

Tak, coś takiego bez wątpienia pasowało do stwórczym Billa - takiej, jaką znałam. - Jej okrucieństwo zrobiło na Solomonie prawdziwe wrażenie, a zapach świeżej krwi ogromnie go podniecił. Złapał umierającego mężczyznę i wyssał go do cna, a kiedy porzucił ciało na podwórzu sąsiedniego domu, z kolei Lorena była pod wrażeniem i zafascynowana. Chciała być taka jak Solomon. - To brzmi mniej więcej w porządku. Judith uśmiechnęła się słabo. - Lorena była prostaczką, lecz równocześnie osobą wytrwałą i wytrzymałą, potrafiła wiele przetrwać. Solomon był od niej znacznie inteligentniejszy, ale i łagodniejszy, toteż zabijanie nie wychodziło mu najlepiej. Do tej pory dowiedział się już wielu rzeczy o wampiryzmie, uznał więc, że chyba potrafi ją przemienić w nieumarłą. Później czasami wymieniali się krwią i dzięki temu odważyli się poszukać takich istot jak oni, by nauczyć się od nich tego, czego potrzebowali do prawdziwego życia, a nie tylko wegetacji. Ćwiczyli na sobie, jak być szczęśliwymi wampirami, testowali granice nowej natury i stworzyli wspaniały zespół. - Więc Solomon był twoim dziadkiem, ponieważ spłodził Lorenę - powiedziałam, używając słowa, które wydało mi się biblijne. - Co zdarzyło się później? - W końcu, mówiąc obrazowo, Lorena pokazała, na co ją stać - podjęła Judith. - Stwórcy i ich dzieci pozostają ze sobą dłużej niż przeciętne pary, lecz również nie na zawsze. No i Lorena zdradziła Solomona. Została schwytana nad na wpół osuszonym ciałem martwego dziecka, a jednak potrafiła dość przekonująco udawać zwyczajną kobietę. Wmówiła ludziom, którzy ją złapali, że dziecko zabił Solomon, a potem kazał jej wynieść zwłoki i dlatego cała była we krwi małego. Solomon ledwie uszedł z miasta żywy - a byli akurat w Natchez, w

stanie Missisipi. Nigdy więcej nie zobaczył Loreny, nigdy też nie spotkał Comptona. Lorena znalazła Billa po wojnie secesyjnej. Jak Bill później mi powiedział, pewnej nocy Lorena wędrowała przez te tereny. Coraz trudniej było jej się przemykać i pozostawać niezauważoną, szczególnie na obszarach wiejskich. Nie mieszkało na nich wprawdzie zbyt wielu ludzi, którzy mogliby ją wytropić, a komunikacja między mieszkańcami była zbyt słaba, więc jedni drugich nie byli w stanie ostrzegać. Z drugiej strony jednak, każdy obcy natychmiast rzucał się w oczy i przyciągał powszechną uwagę. Gdy Lorena chciała się pożywić, nie miała zbyt dużego wyboru ze względu na słabe zaludnienie. Śmierć każdego z mieszkańców była od razu odnotowywana, więc ciało trzeba było ukrywać bardzo starannie albo drobiazgowo pozorować wypadek. Oczywiście, organa ścigania nie były wtedy także zbyt dobrze zorganizowane. Przypomniałam sobie, że nie wolno mi robić oburzonej czy zniesmaczonej miny. Ta wiedza nie była dla mnie niczym nowym. Tak żyły wampiry, i to do niedawna. - Lorena zobaczyła Billa i jego rodzinę przez okna ich domu. - Judith zapatrzyła się w dal. - No i zakochała się w Comptonie. Przez wiele dni stała wieczorami i słuchała, co się dzieje w rodzinie. Na dzień wykopała sobie dziurę w lesie i tam się zagrzebywała. Co noc wracała i obserwowała. Ostatecznie zdecydowała się działać. Miała świadomość... tak, nawet Lorena była do tego zdolna... miała świadomość, że Bill nigdy by jej nie wybaczył, gdyby zabiła jego dzieci, więc czekała, aż Compton wyjdzie z domu w środku nocy, by sprawdzić, dlaczego pies nie przestaje szczekać. No i kiedy Bill wyszedł ze strzelbą, Lorena zaszła go od tyłu i skoczyła na niego.

Pomyślałam o niej, o Lorenie, która przebywała tak blisko mojej rodziny mieszkającej przecież w tym samym lesie co Comptonowie... Równie dobrze mogła przyglądać się życiu moich prapradziadków i bez trudu zmienić los również mojej rodziny. - Przemieniła go tamtej nocy w wampira, zagrzebała ciało, a trzy noce później pomogła mu powrócić do życia. Nawet nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak wielki wstrząs przeżył wówczas Bill. Cała sytuacja zdarzyła się przecież tak szybko: jego całe dawne życie legło w gruzach, wszystko zmieniło się tak znacząco, a on „otrzymał" nową, straszną postać. - Domyślam się, że zabrała go stąd. - Zadumałam się. Tak, to było niezbędne. Wcześniej zainscenizowała jego śmierć. Pozostawiła na polanie sporo jego krwi i porzuciła tam jego broń wraz z podartymi ubraniami. Bill powiedział mi, że miało to wyglądać na atak pumy. Później podróżowali razem, a Compton, chociaż był z Loreną bardzo związany, jednocześnie mocno jej nienawidził. Czuł się w jej towarzystwie nieszczęśliwy, lecz ona wciąż miała na jego punkcie obsesję. Po trzydziestu latach usiłowała go uszczęśliwić, zabijając kobietę, która z wyglądu bardzo przypominała jego żonę. - O cholera - wyrwało mi się. Starałam się zapanować nad przypływem mdłości. - Ciebie, prawda? Właśnie dlatego jej twarz wydawała mi się znajoma. Widziałam przecież stare rodzinne fotografie Billa. Judith przytaknęła. - Bill najprawdopodobniej zobaczył, jak wchodziłam do domu sąsiada, który zaprosił naszą rodzinę na wydane przez siebie przyjęcie. Poszedł za mną do domu, a potem mnie obserwował, ponieważ przyciągnęło jego uwagę moje

podobieństwo do jego żony. Kiedy Lorena odkryła jego nowe zainteresowanie, pomyślała, że Bill zostałby może z nią dłużej, gdyby dostarczyła mu towarzyszkę. - Przykro mi - bąknęłam. - Naprawdę, naprawdę mi przykro. Wampirzyca wzruszyła ramionami. - To nie była wina Billa, ale rozumiesz dlaczego musiałam dobrze się zastanowić, zanim postanowiłam zareagować na twoją wiadomość i przyjechać tutaj, do Bon Temps. Solomon przebywa obecnie w Europie, w przeciwnym razie poprosiłabym, żeby przybył tu wraz ze mną. Obawiałam się kolejnego spotkania z Loreną i bałam się... boję, że tu będzie. Bałam się, że ją też poprosiłaś o pomoc dla Billa. Pomyślałam również, że może to ona zmyśliła całą tę historię z chorobą Billa, bo chciała mnie do siebie ściągnąć. Czy ona... czy jest tutaj? - Lorena nie żyje! Nie wiedziałaś? W pierwszej chwili otworzyła szeroko oczy i jej niebieskie tęczówki stały się jeszcze większe. Nie mogła wprawdzie bardziej pobladnąć, po sekundzie jednak zamknęła oczy i trwała tak przez długi moment. - Poczułam ostre szarpnięcie i ból jakieś osiemnaście miesięcy temu... Czy wtedy Lorena zmarła? Kiwnęłam głową. - Oto dlaczego mnie nie wezwała. Och, to cudowna, cudowna nowina! - wybuchnęła wreszcie. Wyglądała teraz jak zupełnie inna kobieta. - Chyba jestem trochę zaskoczona, że Bill nie skontaktował się z tobą i nie przekazał ci tej wiadomości. - Może sądził, że wiem o śmierci Loreny? Dzieci i stwórcy są ze sobą silnie związani. Ja jednak nie byłam pewna. Wydawało mi się to po prostu zbyt dobre, żeby mogło

być prawdziwe. - Judith uśmiechnęła się i nagle wyglądała ładnie; nawet mimo kłów. - Gdzie jest Bill? - Mieszka kawałek dalej, trzeba przejść przez las. Wskazałam we właściwym kierunku. - W swoim starym domu. - Będę w stanie go wyśledzić, gdy znajdę się na dworze zapewniła mnie radośnie. - Och, być z nim bez Loreny w pobliżu! Hmm... Co takiego?! Do tej pory spokojnie siedziała w moim salonie i gadała jak najęta, a teraz nagle była gotowa wystartować i pędzić do Billa jak poparzony kot. Zmrużyłam oczy i, tkwiąc w bezruchu, zastanawiałam się, co ja narobiłam. - Uleczę go i jestem pewna, że podziękuje ci za to serdecznie - paplała, a ja poczułam się tak, jakby mnie ktoś odprawił. - Czy Bill tam był, kiedy Lorena umarła? - Tak - odparłam. - Czy otrzymał dużą karę za zabicie jej? - Bill jej nie zabił - wyjaśniłam. - Ja to zrobiłam. Zmartwiała i gapiła się na mnie jak na kogoś, kto właśnie oznajmił, że jest King Kongiem. - Zawdzięczam ci wolność - oświadczyła w końcu. - Bill musi mieć o tobie bardzo wysokie mniemanie. - Mam nadzieję, że tak jest - przyznałam. Ku mojemu zażenowaniu pochyliła się i pocałowała mnie w rękę. Wargi miała zimne. - Bill i ja możemy być teraz razem - powtórzyła. Nareszcie! Spotkam się z tobą następnej nocy i powiem ci, jaka jestem wdzięczna, ale teraz muszę do niego iść. I wybiegła z mojego domu, po czym popędziła przez 'as, kierując się na południe, a ja nawet nie zdążyłam się pożegnać.

W jakimś sensie miałam wrażenie, że trzasnęła mnie pięścią przez łeb. Ale wiedziałam, że byłabym wredną suką, gdybym czuła cokolwiek innego niż radość z powodu szczęścia Billa. Teraz Compton może żyć z Judith przez całe stulecia, jeśli tylko zechce. Będzie miał nigdy niestarzejącą się kopię własnej żony. Zmusiłam się do wesołego uśmiechu. Skoro udawanie szczęśliwej wcale mnie nie uszczęśliwiło, postanowiłam zrobić dwadzieścia pajacyków, a po tym ćwiczeniu wykonałam jeszcze dwadzieścia pompek. No dobra, pomyślałam, leżąc na brzuchu na podłodze w salonie. Jest lepiej. Teraz z kolei zawstydziłam się z innego powodu - bo mięśnie ramion mi drżały. Przypomniałam sobie treningi, które odbywałam, gdy grałam w softballowym zespole Lady Falcons, i wiedziałam, że trenerka Peterson, gdyby mogła mnie widzieć w tej chwili, po prostu skopałaby mi tyłek za moją kiepską kondycję. Z drugiej strony, nie miałam już siedemnastu lat. Kiedy przetoczyłam się na plecy, rozważyłam tę kwestię na poważnie. Nie po raz pierwszy odczuwałam skutki upływającego czasu, lecz po raz pierwszy zauważyłam, że moje ciało staje się mniej wydajne. Nie mogłam się równać z wampirami, które znałam. Przynajmniej dziewięćdziesiąt dziewięć procent z nich zostało nieumarłymi w kwiecie wieku, czy też w najlepszym momencie swego życia. Było kilka wyjątków - młodszych, jak Aleksy, i starszych, jak Starożytna Wieszczka - większość jednak w momencie pierwszej śmierci liczyła sobie od szesnastu do trzydziestu pięciu lat. Nigdy nie będą musieli występować o rentę ani korzystać z rządowego programu opieki medycznej dla osób w podeszłym wieku. Nigdy nie będą musieli się martwić o protezę stawu biodrowego, nie zachorują na raka płuc ani na artretyzm.

Do czasu aż osiągnę wiek średni (o ile będę miała szczęście go dożyć, ponieważ mój tryb życia można by nazwać „wysoce ryzykownym"), będę miała coraz więcej problemów. Zmarszczek będzie wyłącznie przybywać i będą coraz głębsze, skóra straci jędrność, pojawią się przebarwienia, włosy mi się przerzedzą. Obwiśnie mi podbródek i piersi. Stawy zaczną mnie boleć, gdy zasiedzę się zbyt długo w jednej pozycji. Do czytania będę musiała używać okularów. Może będę miała często zbyt wysokie ciśnienie krwi, a może nawet przytrafi mi się zator tętniczy. Dopadnie mnie arytmia i serce będzie biło nieregularnie. Zwykła grypa i będę bardzo chora. Będę się bała choroby Parkinsona, Alzheimera, udaru mózgu, zapalenia płuc... i innych chorób, które czają się pod łóżkiem starszych ludzi, tylko czekając, by zaatakować. A co, gdybym powiedziała Ericowi, że chcę być z nim... wiecznie? Załóżmy, że nie uciekłby natychmiast z wrzaskiem w przeciwnym kierunku, załóżmy, że rzeczywiście by mnie przemienił w nieumarłą... Usiłowałam sobie wyobrazić, jak wyglądałoby moje życie jako wampirzycy. Patrzyłabym, jak wszyscy moi przyjaciele starzeją się i umierają. Spałabym w kryjówce w podłodze szafy. Gdyby Jason poślubił Michele, jego żona mogłaby nie chcieć, żebym brała na ręce ich dzieci. Miewałabym ochotę, żeby napaść na ludzi i ich gryźć; wszyscy wyglądaliby dla mnie jak chodzące krwiste burgery. Myślałabym o istotach ludzkich wyłącznie jako o jedzeniu. Zagapiłam się w wentylator sufitowy i starałam się sobie wyobrazić, jak mam ochotę ugryźć Andy'ego Bellefleura albo na przykład Holly. Straszne! Z drugiej strony, nigdy bym nie chorowała i żyłabym sobie, o ile nikt by mnie nie zastrzelił, nie ugryzł mnie zębami ze srebrnymi koronkami, nie przebił kołkiem czy nie wystawił na słońce. Mogłam chronić słabych ludzi przed zagrożeniami.

Mogłabym być z Erikiem wiecznie... poza drobiażdżkiem, że wampirze pary zwykle nie zostają ze sobą tak długo. Okej, ale i tak mogłam być z Erikiem przez dobre kilka lat. Jak bym zarabiała na życie? W „Merlotcie" mogłabym pracować jedynie na późniejszą zmianę, a i to dopiero po zapadnięciu ciemności... o ile Sam by mi pozwolił zachować posadę. Zresztą, Sam również w końcu by się zestarzał i umarł. A nowy właściciel mógłby zwolnić „zatrudnioną na stałe" barmankę, która może pracować tylko na jedną zmianę. Cóż, mogłabym wrócić do college'u i studiować wieczorowo, poszłabym także na kurs komputerowy. Potem zdobyłabym jakiś stopień naukowy. W jakiej dziedzinie? Dotarłam do ściany. Nawet wyobraźnia ma swoje granice. Podniosłam się do klęku, a następnie wstałam z podłogi, zadając sobie pytanie, czy to lekkie zesztywnienie stawów naprawdę czuję, czy też je sobie wymyśliłam. Mimo bardzo długiego i bardzo okropnego dnia sen długo nie przychodził. Jakoś mi ciążyła panująca w domu cisza. Claude zjawił się dopiero nad ranem, a w dodatku pogwizdywał. Kiedy wstałam następnego ranka, nie o brzasku, lecz i tak o wiele za wcześnie, byłam niemrawa i zniechęcona. Gdy szłam z kawą na ganek, znalazłam wsunięte pod drzwi wejściowe dwie koperty. Pierwszy liścik pochodził od pana Cataliadesa i doręczyła go osobiście bratanica prawnika, Diantha, o trzeciej nad ranem, co odnotowała na kopercie. Zrobiło mi się przykro, że straciłam okazję pogawędzenia z Dianthą, chociaż byłam też wdzięczna, że mnie nie obudziła. Ze zwykłej ciekawości otworzyłam tę kopertę najpierw. „Droga Panno Stackhouse" - napisał pan Cataliades. „Oto czek na kwotę, którą w momencie śmierci miała na

koncie Claudine Crane. Chciała, żeby przyjęła Pani te pieniądze". Krótko, treściwie i na temat, czyli lepiej niż w przypadku większości osób, z którymi ostatnio rozmawiałam. Odwróciłam czek i odkryłam, że chodzi o sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów. - O mój Boże! - powiedziałam. - O mój Boże! Upuściłam czek, ponieważ nagle straciłam władzę w palcach, i kawałek papieru sfrunął na podłogę ganku. Niezdarnie schyliłam się po niego i ponownie odczytałam sumę, chciałam bowiem mieć pewność, że wcześniej się nie pomyliłam. - Och - bąknęłam. Trzymałam się tych klasycznych wyrażeń, gdyż żadne inne słowa nie przychodziły mi do głowy. Nawet nie umiałam sobie wyobrazić, co zrobię z tak dużą kwotą. To także mnie przerastało. Pomyślałam, że muszę dać sobie trochę czasu, a kiedy się uspokoję, zastanowię się nad tym niespodziewanym dziedzictwem i wtedy skonstruuję jakiś sensowny plan. Wniosłam ten zadziwiający czek do domu i schowałam go do szuflady, przerażona, że coś się z nim stanie, zanim zdążę go zanieść do banku. Dopiero gdy byłam pewna, że jest bezpieczny, w ogóle pomyślałam o otwarciu drugiej koperty. List był od Billa. Poszłam z nią na ganek, usiadłam na krześle i wypiłam łyk stygnącej już kawy. Rozerwałam kopertę. „Najdroższa Sookie! Nie chciałem Cię przerażać, stukając do Twoich drzwi o drugiej w nocy, więc zostawiam Ci list, żebyś go przeczytała w świetle dziennym. W zeszłym tygodniu zadawałem sobie pytanie, po co zjawiłaś się w moim domu. Wiedziałem, że weszłaś, i wiedziałem, że prędzej czy później poznam Twoją motywację. Powiem krótko - dzięki

Twojej wspaniałomyślności otrzymałem lekarstwo, którego naprawdę potrzebowałem. Po moim ostatnim rozstaniu z Judith nie sądziłem, że ją jeszcze zobaczę. Miałem swoje powody i dlatego nie zadzwoniłem do niej przez te lata. Rozumiem, że powiedziała Ci, dlaczego Lorena wybrała ją na wampirzycę? Widzisz, Lorena, zanim zaatakowała Judith, w ogóle nie spytała mnie o zgodę. Proszę, uwierz w to. Nigdy nikogo nie skazałbym na nasze życie, chyba że ta osoba naprawdę by tego chciała i powiedziała mi o swoim pragnieniu jasno i wyraźnie". W porządku, Bill doceniał, że potrafię myśleć, i to na poziomie niemal nadmiernie abstrakcyjnym. Tyle że... nigdy nawet nie przyszłoby mi do głowy, że Bill mógłby poprosić Lorenę o coś takiego - o znalezienie kobiety podobnej do jego zmarłej żony. „Sam nigdy nie miałbym dość odwagi, żeby skontaktować się z Judith - ze strachu, że mnie znienawidziła. Tak bardzo się cieszę, że znowu ją widzę. A jej krew, dana dobrowolnie, już wspaniale zadziałała, niesamowicie przyśpieszając proces gojenia". Świetnie! O to mi właśnie chodziło. „Judith zgodziła się zostać przez tydzień, żebyśmy mogli nadrobić zaległości. Może dołączysz do nas któregoś wieczoru? Na Judith wielkie wrażenie zrobiła Twoja dobroć. Ściskam, Bill". Patrząc na złożoną kartkę, zmusiłam się do uśmiechu. Zaraz mu odpiszę, jak bardzo się cieszę, że poczuł się lepiej i że odnowił stary związek z Judith. Cóż, nie byłam szczęśliwa, kiedy spotykał się z Selah Pumphrey, kobietą, która pracowała w agencji handlu nieruchomości, ponieważ wtedy ja i Bill dopiero co zerwaliśmy i nie miałam wątpliwości, że tak naprawdę ta kobieta nic go nie obchodzi. Teraz postanowiłam, że będę się cieszyć jego szczęściem. Nie zamierzałam być

jedną z tych strasznych osób, które dąsają się i zieją nienawiścią, kiedy były partner lub partnerka poznają kogoś nowego. Takie zachowanie to hipokryzja i posunięty do skrajności egoizm; miałam nadzieję, że jestem ponad coś takiego. W każdym razie byłam zdecydowana udawać altruistkę. - No dobrze - oznajmiłam mojemu kubkowi z kawą. Wyszło wspaniale. - Może wolisz porozmawiać ze mną zamiast ze swoją kawą? - spytał Claude. Wcześniej przez otwarte okno usłyszałam kroki na skrzypiących schodach i zarejestrowałam bliskość innego funkcjonującego mózgu, nie przewidziałam jednak, że kuzyn przyjdzie do mnie na ganek. - Późno wstałeś - zauważyłam. - Chcesz, żebym ci nalała filiżankę kawy? Dużo zaparzyłam. - Nie, dziękuję ci. Zrobię sobie sok ananasowy. Jest taki piękny dzień. Claude był bez koszuli. Na szczęście, nosił ściągnięte tasiemką spodnie od dresu Dallas Cowboys. Ha! Chciałbyś, kuzynie! - Tak - zgodziłam się z nim, chociaż z kompletnym brakiem entuzjazmu. Wróż uniósł jedną z idealnie ukształtowanych czarnych brwi. - Ktoś ma chandrę? - spytał. - Ależ nie, jestem bardzo szczęśliwa. - Tak, właśnie widzę radość wypisaną na całej twojej twarzy. O co chodzi, kuzynko? - Dostałam czek na wypłatę z konta Claudine. Niech ją Bóg błogosławi. Jakież to było hojne z jej strony. - Uniosłam głowę i patrzyłam na Claude'a, starając się wyglądać jak uosobienie szczerości. - Mam nadzieję, kuzynie, że nie jesteś

na mnie zły. Chodzi po prostu o to, że... to tak dużo pieniędzy. Nie mam zielonego pojęcia, co chcę z nimi zrobić. Wzruszył ramionami. - Tego życzyła sobie Claudine. A teraz powiedz mi naprawdę, co się dzieje. - Claude, musisz mi wybaczyć, że jestem zaskoczona tym, jak bardzo się wszystkim interesujesz. Powiedziałabym, że wcześniej miałeś kompletnie w nosie to, jak się czuję. A teraz... byłeś taki słodki dla Huntera i zaoferowałeś swoją pomoc w sprzątnięciu poddasza. - A może zacząłem się o ciebie martwić, jak kuzyn o kuzynkę? - Znów uniósł brew. - A może nie wierzę w cuda? Wybuchnął śmiechem. - Staram się być bardziej człowiekiem - zwierzył się. Ponieważ będę żyć długo pomiędzy ludźmi, jak widać, próbuję być bardziej... - Sympatyczny? - podsunęłam. - Auuu - jęknął, choć w rzeczywistości wcale nie czuł się zraniony. Czułby się skrzywdzony, gdyby liczył się z moim zdaniem. A tego na pewno nie można się nauczyć, prawda? - Gdzie twój chłopak? - spytał. - Jak ja kocham zapach wampira wokół domu. - Ubiegłej nocy widziałam go po raz pierwszy od tygodnia. I nawet chwilę nie byliśmy sami. - Pokłóciliście się? - Usiadł jednym pośladkiem na poręczy ganku i wyraźnie zamierzał mi pokazać, że potrafi się interesować życiem innej osoby. Ogarnęła mnie lekka złość. - Claude, piję swój pierwszy dzisiejszy kubek kawy, nie spałam zbyt wiele w nocy, a w ogóle ostatnio miałam kilka kiepskich dni. Mógłbyś po prostu sobie pójść i wziąć prysznic, albo coś?

Westchnął, jakbym złamała mu serce. - Umiem, naturalnie, zrozumieć aluzję - oznajmił. - To naprawdę nie była żadna aluzja, raczej bezpośrednia prośba. - Och, pójdę. Ale kiedy się wyprostował i zrobił krok ku drzwiom, zdałam sobie sprawę, że mam mu coś jeszcze do powiedzenia. - Cofam to, co powiedziałam - rzuciłam szybko. - Jest coś, co musimy omówić - dodałam. - Nie miałam okazji powiedzieć ci wcześniej, że był tutaj Dermot. Claude stanął jak wryty. - Co powiedział? Czego chciał? - Nie jestem pewna, czego chciał. Myślę, że tak jak ty chciał być blisko kogoś innego, kto ma w sobie chociaż odrobinę krwi wróżek. I pragnął mi powiedzieć, że został zaczarowany. Claude zbladł. - Kto rzucił na niego czar? Czy dziadek wrócił przez wrota? - Nie - odparłam. - Lecz może jakaś wróżka rzuciła na niego urok, zanim drzwi się zamknęły? Sądzę też, że powinieneś wiedzieć o tym, że po tej stronie portalu, wrót czy jak nazywasz to przejście... przebywa jeszcze jedna pełnej krwi wróżka. Z tego co wiedziałam o zasadach moralnych wróżek, Claude nie mógł mi w tym momencie po prostu skłamać. - Dermot jest szalony - odparł. - Nie mam pojęcia, jakie będzie jego następne posunięcie. Skoro zbliżył się do ciebie tak bezpośrednio, najwyraźniej jest pod straszliwą presją. Wiesz, jak ambiwalentny jest jego stosunek do istot ludzkich. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

- Nie - przyznał Claude - nie odpowiedziałem. I istnieje ku temu powód. - Odwrócił się plecami do mnie i spojrzał na dziedziniec. - Lubię mieć głowę na szyi. - Czyli że po okolicy chodzi ktoś jeszcze i ty wiesz, kto to jest. A może wiesz coś o tych zaklęciach więcej, niż mi mówisz? - Nie zamierzam o tym rozmawiać. To powiedziawszy, wszedł do domu. Po kilku minutach usłyszałam, że wychodzi tylnymi drzwiami z budynku, a po chwili jego samochód minął mnie i ruszył podjazdem do Hummingbird Road. Czyli że zdobyłam niezwykle cenną wiedzę, która... była dla mnie kompletnie bezużyteczna. Nie mogłam wezwać tego nieznajomego wróża czy wróżki i spytać jego lub jej, dlaczego wciąż przebywa po tej stronie i jakie ma zamiary. Ale, gdybym musiała zgadywać, musiałabym powiedzieć, że Claude na pewno by się nie bał słodkiej wróżki, która pragnęłaby szerzyć dobroć i pokój. Zresztą, naprawdę miła wróżka nie rzuciłaby zaklęcia na biednego Dermota, co go tak skonfundowało. Odmówiłam jedną modlitwę czy dwie, żywiąc nadzieję, że w ten sposób odzyskam swój normalny dobry nastrój, niestety, dziś ten sposób się nie sprawdził. Możliwe, że nie rozpoczęłam modlitwy z pozytywnym nastawieniem. Komunikacja z Bogiem to nie pigułka szczęścia - to coś zupełnie innego. Włożyłam sukienkę i sandałki, a potem poszłam na grób babci. Rozmowa z nią zwykle przypominała mi, jak trzeźwo myślała i jak była mądra. Dziś babcia głównie kojarzyła mi się z jej lekkomyślnym, zupełnie dla niej nietypowym związkiem z półwróżem, związkiem, którego skutkiem były narodziny mojego ojca i jego siostry, Lindy. Moja babcia uprawiała seks z półwróżem, ponieważ (być może) mój dziadek nie mógł

mieć dzieci. Tak czy owak, dwukrotnie zaszła w ciążę i urodziła dwoje dzieci, które wychowała z miłością. I oboje pochowała. Kiedy kucnęłam obok kamienia nagrobnego i spojrzałam w dół, na trawę, która na grobie babci rosła gęstsza, zastanowiłam się, czy powinnam wyciągnąć z faktu śmierci jakieś wnioski. Można by argumentować, że babcia zrobiła coś, czego robić nie powinna... że otrzymała coś, czego dostać nie powinna. Zatem, gdy to dostała, musiała to stracić w najbardziej bolesny sposób, jaki można sobie wyobrazić. Bo co może być gorsze niż utrata dziecka? Utrata dwójki dzieci. Ale można też dojść do wniosku, że wszystko, co się zdarzyło, było jedynie zbiegiem okoliczności, przypadkiem, a babcia w tamtym momencie po prostu musiała podjąć decyzję i podjęła najlepszą z możliwych, tyle że - zupełnie nie z jej winy i zupełnie bez jej wpływu - nie udało się to, co sobie zamierzyła. Ciągłe obwinianie lub absolutne uniewinnienie? Nie, nie, musiała istnieć doskonalsza alternatywa. Postanowiłam zrobić rzecz dla mnie najlepszą z możliwych. Założyłam ładne kolczyki i poszłam do kościoła. Wielkanoc już się skończyła, ale kwiaty na ołtarzu w kościele metodystów nadal wyglądały pięknie. Ze względu na przyjemną temperaturę na dworze okna budynku pozostawiono otwarte; kilka obłoków zbierało się na zachodzie, lecz przez następne kilka godzin na pewno nie musieliśmy się martwić zmianą pogody. Słuchałam każdego słowa kazania i śpiewałam hymny wraz ze wszystkimi, chociaż raczej niewiele głośniej niż szeptem, ponieważ mam okropny głos. Nabożeństwo mi się przydało - przypomniało mi babcię i moje dzieciństwo, wiarę, czyste sukienki i niedzielny obiad: zwykle pieczeń z ziemniakami i marchewką, potrawę, którą babcia wkładała do piekarnika tuż przed

naszym wyjściem z domu; czasem przyrządzała również placek lub ciasto. W kościele nie zawsze jest przyjemnie osobie, która potrafi czytać innym w myślach, lecz bardzo się starałam blokować umysł przed ich napływem i skupiać się na własnych sprawach, usiłując odwołać się do okresu dorastania, do tego, co było we mnie dobre i miłe; i na własnym rozwoju. Kiedy nabożeństwo się skończyło, porozmawiałam chwilę z Maxine Fortenberry, która była w siódmym niebie z powodu ślubu Hoyta i Holly, zobaczyłam też Charlsie Tooten taszczącą wnuka, a później pomówiłam z moim agentem ubezpieczeniowym, Gregiem Aubertem, który przyszedł z całą rodziną. Jego córka zaczerwieniła się, widząc, że na nią patrzę, ponieważ wiedziałam o niej kilka rzeczy, z powodu których miała wyrzuty sumienia. Nie zamierzałam jednak nijak dziewczyny osądzać. Każdy z nas od czasu do czasu źle się zachowuje. Różnica jest tylko taka, że jednych przyłapują, a innych nie. W kościele był również Sam, co mnie naprawdę zaskoczyło, bo nie widziałam go tam nigdy przedtem. Mało tego, o ile wiem, Merlotte nigdy nie był w żadnym kościele w Bon Temps. - Cieszę się, że cię widzę - zagaiłam, starając się nie mówić zbyt zdumionym głosem. - Chodziłeś do tej pory na msze gdzie indziej czy może jest to dla ciebie zupełna nowość? - Po prostu poczułem, że nadszedł czas - odparł. - Po pierwsze, lubię kościoły. Po drugie, zaczyna się dla nas, istot dwoistej natury, kiepski okres, więc wolę, żeby w Bon Temps uważano mnie za przyzwoitego faceta. - Ludzie byliby głupcami, gdyby już tego nie wiedzieli zauważyłam spokojnie. - Dobrze cię widzieć, Sam.

Odeszłam, ponieważ jakaś para czekała na sposobność rozmowy z moim szefem i zrozumiałam, że Merlotte próbuje ugruntować swoją pozycję w naszej społeczności. Usiłowałam przez resztę dnia nie martwić się o Erica ani o nic innego. Tara i JB przysłali mi SMS - a z zaproszeniem na wspólny lunch i chętnie pojechałam spędzić trochę czasu w ich towarzystwie. Okazało się, że Tara poszła do doktora Dinwiddiego, by dokładnie wszystko sprawdził - i rzeczywiście, tym razem usłyszał dwa bijące serduszka. Zarówno moją przyjaciółkę, jak i jej męża potwierdzenie tej wiadomości ogłuszyło, lecz wyglądali na szczęśliwych. Tara przygotowała potrawkę z kurczaka z bułeczkami, zapiekankę ze szpinakiem i sałatkę owocową. Naprawdę przyjemnie było w ich małym domku, a JB przy okazji obejrzał przeguby moich dłoni i powiedział, że wszystko niemal całkowicie się zagoiło. Tara była ogromnie przejęta, ponieważ ciocia JB postanowiła wydać dla niej w Clarice przyjęcie, na którym będą wybierane imiona dla dzieci; przyjaciółka zapewniła mnie, że otrzymam zaproszenie. Wybrałyśmy też datę na podobne przyjęcie w Bon Temps i Tara obiecała, że roześle wici w Internecie. Jeszcze zanim dojechałam z powrotem do domu, postanowiłam, że zrobię pranie. Wyprałam też matę kąpielową i powiesiłam ją na sznurku, żeby wyschła. Wychodząc na dwór, wsunęłam do kieszeni mały plastikowy pistolet na wodę pełen soku cytrynowego. Nie chciałam znów dać się komuś zaskoczyć. Nie mogłam tylko zrozumieć, czym sobie zasłużyłam na zainteresowanie najwyraźniej (oceniając po reakcji Claude'a) wrogo nastawionej wróżki, która włóczy się po mojej posiadłości. Kiedy wlokłam się do domu w ponurym nastroju, zadzwoniła komórka.

- Hej, siostra - zagaił Jason, a w tle słyszałam odgłosy skwierczenia. - Razem z Michele robimy mięsko na dworze. Chcesz przyjechać? Mam mnóstwo befsztyków. - Dzięki, ale jadłam u JB i Tary. Może następnym razem. - Jasne, nie ma sprawy. Słuchaj, odebrałem twoją wiadomość. Jutro o dwudziestej, zgadza się? - Tak. Pojedźmy razem do Shreveport. - Pewnie. Zabiorę cię o dziewiętnastej spod twojego domu. - Więc do zobaczenia. - No to pa! Jason nie lubi długich rozmów telefonicznych. Zrywał wcześniej z dziewczynami, które chciały ot tak pogawędzić, podczas gdy goliły nogi lub malowały sobie paznokcie. Chyba niezbyt dobrze świadczy o moim życiu fakt, że perspektywa spotkania z gromadą niezadowolonych wilkołaków wydawała mi się przyjemną rozrywką... albo, no w każdym razie, okazją do interesującego spędzenia czasu. *** Gdy weszłam do baru następnego dnia, za kontuarem stała Kennedy. Powiedziała mi, że Sam ma ostatnie spotkanie z księgowym w sprawie przedłużenia kredytu, gdyż wyjątkowo długo załatwiał wszystkie formalności. Kennedy wyglądała tak ładnie jak zawsze. Nie zgodziła się nosić szortów, które większość z nas, kelnerek, wkłada, gdy na dworze jest ciepło, i zamiast nich wybrała dopasowane spodnie khaki i fantazyjny pasek na podkoszulku z logo „Merlotte'a". Jej makijaż i włosy przywodziły na myśl konkursy piękności. Mechanicznie zerknęłam na stołek barowy zwykle zajmowany przez Danny'ego Prideaux. Był pusty. - Gdzie Danny? - spytałam, kiedy podeszłam do baru po piwo dla Suma Hennessy'ego.

Sum jest szefem Jasona, więc nie zdziwiłabym się, gdyby brat wszedł i przyłączył się do niego, na razie jednak przy stoliku Hennessy'ego siedzieli tylko Hoyt i dwaj inni robotnicy drogowi. - Musiał dziś pójść do swojej drugiej pracy - odparła Kennedy, siląc się na obojętny ton. - Sookie, doceniam, że Sam chce mi zapewnić ochronę podczas pracy, ale naprawdę nie sądzę, żeby groziły mi jakieś kłopoty... W tym momencie ktoś gwałtownie trzasnął drzwiami prowadzącymi do baru. - Jestem tu, by zaprotestować! - wrzasnęła jakaś kobieta, która wyglądała jak czyjaś babcia. Miała przy sobie tablicę z napisem i teraz ją podniosła. Napis głosił „ŻADNEJ KOABITACJI ZE ZWIERZĘTAMI". Widać było, że w trakcie tworzenia tablicy kobieta sprawdzała trudne słowo w słowniku; każda litera „koabitacji" była napisana wyjątkowo starannie. - Zadzwoń najpierw na policję - poleciłam barmance. - A potem do Sama. Powiedz mu, żeby tu wracał, obojętne o czym rozmawia. Kennedy kiwnęła głową i odwróciła się do telefonu na ścianie. Nasza protestująca babcia była ubrana w niebieskobiałą bluzkę i czerwone spodnie, które prawdopodobnie kupiła w Bealls albo może w sklepie Stage. Kobieta miała krótkie włosy z trwałą ondulacją, pofarbowane na jasny kasztan, na nosie okulary w drucianych oprawkach, a na jednym z wykrzywionych od artretyzmu palców skromną obrączkę ślubną. Mimo tego kompletnie przeciętnego wyglądu myśli w jej głowie płonęły z ogniem typowym dla fanatyczki. - Proszę pani, pani powinna stąd wyjść. Ten budynek jest własnością prywatną - odezwałam się, nie mając pojęcia, czy używam właściwej formułki.

Nigdy przedtem nikt u nas w barze nie protestował. - Ale to jest miejsce publiczne. Każdy może tutaj wejść odparowała autorytarnym tonem. Uznałam, że nie jest bardziej obeznana z prawem niż ja. - Nie, jeśli Sam nie chce kogoś tutaj, a ja jako przedstawicielka, każę pani wyjść. - Nie jesteś ani Samem Merlotte'em, ani jego żoną. Jesteś tą dziewczyną, która sypia z wampirem - odwarknęła jadowicie. - Jestem w tym lokalu prawą ręką Sama - skłamałam - i mówię pani, żeby pani wyszła albo panią stąd usunę. - Tknij mnie palcem, a naślę na ciebie policję - syknęła, wykonując nagły ruch głową ku wyjściu. Ogarnęła mnie wściekłość. Naprawdę, naprawdę nie lubię pogróżek pod moim adresem. - Kennedy - mruknęłam i sekundę później barmanka stanęła obok mnie. - Wydaje mi się, że we dwie mamy dość sił, żeby złapać tę panią i wyrzucić z baru. Co ty na to? - Całkowicie się z tobą zgadzam. Kennedy wpatrywała się w kobietę z góry, jakby tylko czekała na sygnał do ataku. - A ty jesteś tą dziewczyną, która zastrzeliła swojego chłopaka - jęknęła kobieta i teraz wyglądała na odpowiednio przerażoną. - Tak, to ja. Byłam wtedy naprawdę wkurzona na niego, a w tej chwili jestem dość wkurzona na panią - odcięła się Kennedy. - Więc niech pani zabiera stąd swój tyłek i tę tabliczkę, najlepiej od razu! Starszą kobietę wyraźnie opuściła odwaga, więc pośpiesznie pobiegła do drzwi, w ostatniej chwili przypominając sobie, że powinna trzymać głowę wysoko, a plecy prosto, gdyż jest jednym z żołnierzy Boga. Wzięłam to określenie bezpośrednio z jej głowy.

Sum zaklaskał na cześć Kennedy, a kilka innych osób dołączyło do niego, lecz większość gości baru siedziała w milczeniu. Chwilę później usłyszeliśmy dobiegający z parkingu monotonny śpiew, więc wszyscy od razu ruszyliśmy do okien. - Jezu Chryste - wysapałam. Na parkingu stało przynajmniej trzydzieścioro protestujących. Większość z nich była w średnim wieku, dostrzegłam jednak również kilkoro nastolatków, którzy powinni znajdować się w tej chwili w szkole, rozpoznałam też paru facetów, o których wiedziałam, że mają ledwie po dwudziestce. Z widzenia znałam niemal wszystkich. Byli członkami pewnego „charyzmatycznego" kościoła z Clarice, który niezwykle szybko się rozrastał (jeśli powiększająca się budowla może być jakimś wskaźnikiem). Ostatnim razem, gdy przejeżdżałam obok budynku (udawałam się na fizykoterapię z JB), widziałam tam dużą aktywność. Wolałabym, żeby protestowali sobie tam, gdzie jest ich miejsce, a nie tutaj. Właśnie miałam zrobić coś idiotycznego (na przykład wyjść na parking), gdy podjechały dwa wozy policji Bon Temps i zatrzymały się, błyskając światłami. Wysiedli Kevin i Kenya. Kevin jest chudzielcem rasy białej, a Kenya krągłą Murzynką. Oboje są dobrymi funkcjonariuszami policji i kochają się bardzo... lecz potajemnie. Kevin zbliżył się do grupy śpiewających z absolutną pewnością siebie. Nie słyszałam, co im powiedział, jednak wszyscy zwrócili się ku niemu i zaczęli mówić jeden przez drugiego. Policjant uniósł ręce i zamachał nimi w geście „uspokójcie się i cofnijcie", Kenya natomiast okrążyła zebranych i stanęła za nimi. - Może powinnyśmy tam wyjść? - spytała Kennedy. Jak zauważyłam, nie miała w zwyczaju siedzieć na tyłku i czekać, aż sytuacja sama się wyjaśni. Przesadna aktywność nie jest

zwykle bardzo złą rzeczą, uznałam jednak, że nie pora na prowokację, która może jedynie zaognić konflikt. A nasza obecność na pewno by się do tego przyczyniła. - Nie, uważam, że musimy zostać tutaj, w środku powiedziałam twardo. - Nie ma sensu dolewać oliwy do ognia. Rozejrzałam się po sali. Żaden z klientów baru nie jadł nic ani nie pił; wszyscy patrzyli przez okna. Pomyślałam, czyby ich nie poprosić o powrót do stołów, wiedziałam jednak, że moje namowy nie odniosą skutku, skoro ludzie nie mają ochoty siedzieć przy stołach, lecz oglądać kino za oknem. Antoine wyszedł z kuchni i stanął obok mnie. Przez długą chwilę oceniał sytuację. - Nie miałem z tym nic wspólnego - zapewnił mnie. - Nigdy nawet nie pomyślałam, że mogłeś mieć odparłam zaskoczona. Kucharz wyraźnie się odprężył, nawet myśli w jego głowie przestały szaleć. - To akcja jakiegoś zwariowanego kościoła - wyjaśniłam. - Pikietują przed „Merlotte'em", ponieważ Sam jest istotą dwoistej natury. Ale kobieta, która weszła tutaj, dużo wiedziała o mnie i znała też historię życia Kennedy. Mam nadzieję, że ta akcja jest jednorazowa. Nie chciałabym przez cały czas być zmuszana do kontaktów z demonstrantami. - Jeśli coś takiego będzie się powtarzało, Sam zbankrutuje - zauważyła cicho barmanka. - Może powinnam stąd odejść. Fakt, że tu pracuję, nie może Samowi pomóc. - Kennedy, nie rób z siebie męczennicy - obruszyłam się. - Mnie również nie lubią. Ci, którzy nie uważają mnie za wariatkę, sądzą, że muszę mieć w sobie element nadnaturalny. Wszyscy musielibyśmy porzucić pracę dla Merlotte'a. Popatrzyła na mnie bacznie, chcąc się upewnić, czy mówię szczerze, po czym szybko kiwnęła głową. W końcu znowu wyjrzała przez okno.

- Och - rzuciła. Danny Prideaux podjechał swoim chryslerem LeBaronem, rocznik 1991 - pojazdem, który tylko trochę mniej go fascynował niż Kennedy Keyes. Zaparkował tuż przy grupie manifestantów, wyskoczył z auta i ruszył biegiem ku barowi. Wiedziałam doskonale, że postanowił sprawdzić, czy nic się nie stało Kennedy. Albo mieli policyjne pasmo radiowe w hurtowni budowlanej, w której pracował, albo usłyszał wiadomość od jakiegoś klienta. W Bon Temps nowiny przenoszą się szybko, zwłaszcza te złe. Danny miał na sobie szary bezrękawnik, dżinsy i wysokie buty, a szerokie oliwkowe ramiona lśniły mu od potu. - Wygląda tak, że aż mi ślinka leci - zauważyłam, patrząc, jak mężczyzna kroczy ku drzwiom. Kennedy położyła sobie dłoń na ustach, by stłumić wybuch śmiechu. - Tak, wygląda nieźle - przyznała, siląc się na niedbały ton. Roześmiałyśmy się. Ale wtedy zdarzyło się coś nieprzyjemnego. Jeden z protestujących, rozgniewany, że policja przegania go spod „Merlotte'a", podniósł tablicę z napisem i uderzył w maskę chryslera Prideaux. Słysząc ten odgłos, Danny natychmiast się odwrócił. Zmartwiał na moment, a następnie skierował się najszybciej, jak potrafił, w stronę „grzesznika", który zniszczył lakier jego samochodu. - O nie! - zawołała Kennedy i wystrzeliła z baru niczym z procy. - Danny! - krzyknęła. - Danny! Przestań! Prideaux zawahał się i obrócił głowę ledwie o parę centymetrów, żeby zobaczyć, kto go woła. W susach, z których dumny byłby niejeden kangur, dziewczyna stanęła obok niego i go objęła. Danny zrobił niecierpliwy ruch i być może chciał się jej pozbyć, potem jednak chyba zaświtało mu

w głowie, że wzięła go w objęcia ta Kennedy, na którą godzinami gapił się z uwielbieniem. Stanął więc z opuszczonymi rękoma i tak trwał, prawdopodobnie obawiając się poruszyć. Nie miałam pojęcia, co Kennedy mu mówi, lecz Danny patrzył jej w twarz, całkowicie na niej skupiony. Jedna z demonstrantek zapomniała się na tyle, że na jej twarzy pojawił się zachwyt, szybko jednak zapanowała nad tym ludzkim gestem i znowu zaczęła wymachiwać tablicą z napisem. - Zwierzęta, wynocha! Zostają tylko ludzie! Niech Kongres wskaże drogę! - wołał akurat jeden ze starszych manifestantów, mężczyzna z czupryną białych włosów, gdy otworzyłam drzwi i wyszłam. - Kevin, zabierz ich stąd! - krzyknęłam. Policjant, który z troski marszczył pociągłą, bladą twarz, starał się rzeczywiście wygonić mały tłum z parkingu. - Panie Barlowe - powiedział do białowłosego - wasza demonstracja jest nielegalna i mogę pana zamknąć w areszcie. Proszę mnie nie zmuszać, żebym to zrobił. - Chętnie damy się aresztować za nasze przekonania odparował mężczyzna. - Nie jest tak, ludzie? Niektórzy z członków kościoła nie wyglądali na absolutnie co do tego przekonanych. - Może i teraz jesteście chętni - obwieściła Kenya - ale musicie wiedzieć, że w jednej z cel siedzi właśnie Jane Bodehouse. Zgarnęliśmy ją z jakiejś dłuższej popijawy i biedaczka co pięć minut wymiotuje. Wierzcie mi, nie chcielibyście tam z nią utknąć. Kobieta, która wcześniej weszła do „Merlotte'a", lekko pozieleniała. - To jest teren prywatny - dodał Kevin. - Nie możecie tutaj manifestować. Jeśli nie odejdziecie z tego parkingu w ciągu trzech minut, aresztujemy was wszystkich.

Minęło może raczej pięć minut, lecz w końcu na terenie przed „Merlotte'em" nie został ani jeden z protestujących. Wówczas dołączył do nas na parkingu Sam i zaczął dziękować Kevinowi i Kenyi. Ponieważ nie widziałam szefa podjeżdżającego pikapem, jego pojawienie się zaskoczyło mnie. - Kiedy wróciłeś? - spytałam. - Niecałe dziesięć minut temu - odparł. - Wiedziałem, że jeśli wyjdę, znowu się nakręcą, zaparkowałem więc na School Street i pokonałem całą drogę stamtąd tutaj na piechotę. - Cwane - przyznałam. Goście obiadowi opuszczali właśnie bar i incydent już powoli przeradzał się w lokalną legendę. Jedynie kilkoro gości „Merlotte'a" wyglądało na zaniepokojonych, reszta oceniała demonstrację jako przyjemne widowisko. Przechodząc, Sum Hennessy poklepał Sama po ramieniu i nie był jedynym, który zdobył się na dodatkowy wysiłek i okazał mojemu szefowi wsparcie. Byłam ciekawa, jak długo utrzyma się u nas to niezwykle tolerancyjne podejście. Jeśli pikietujący będą się tu nadal pojawiali, wiele osób może zdecydować, że lepiej nie narażać się na kłopoty i wybrać inny lokal. Nie musiałam wyrażać swojej opinii na ten temat głośno. Wszystko to było wypisane na twarzy mojego szefa. - Hej - powiedziałam, otaczając jego barki ramieniem. Oni odejdą. Wiesz, co trzeba zrobić? Powinieneś zadzwonić do pastora tego kościoła. Oni są wszyscy z kościoła Tabernakulum Świętego Słowa z Clarice. Powiedz temu pastorowi, że chcesz przyjść porozmawiać z nim w jego kościele. Pokaż im, że jesteś takim samym człowiekiem jak inni. Założę się, że osiągniesz pokój. Wtedy zdałam sobie sprawę, jak sztywne są barki Sama. Merlotte był wstrząśnięty i rozgniewany.

- Nie muszę się nikomu z niczego tłumaczyć - odwarknął. - Jestem obywatelem tego kraju. Mój ojciec służył w wojsku. I ja byłem w wojsku. Płacę podatki. Ale nie jestem takim człowiekiem jak inni! Jestem zmiennokształtnym. A oni muszą przełknąć tę żabę, pogodzić się z faktami. Odwrócił się na pięcie i poszedł z powrotem do swojego baru. Aż się wzdrygnęłam, chociaż wiedziałam, że jego gniew nie jest skierowany na mnie. Patrzyłam, jak Sam odchodzi, i powtarzałam sobie, że w tej sprawie w ogóle nie chodzi o mnie. A jednak... nie mogłam się powstrzymać przed uczuciem, że mam swój udział w nowych kłopotach mojego szefa. Nie tylko przecież pracowałam w „Merlotcie", lecz w dodatku, demonstrantka, która weszła do lokalu, wprost dała wyraz swojej niechęci do mnie. Ale wcale nie przestałam uważać osobistego kontaktu z tym za dobry pomysł. Było to wyjście rozsądne i kulturalne. Tyle że Sam nie był dziś w nastroju rozsądnym i kulturalnym, co oczywiście rozumiałam. Nie wiedziałam tylko, jak zamierza sobie poradzić z wściekłością. Godzinę później do baru wszedł dziennikarz z gazety i pytał nas wszystkich, co myślimy o, jak je nazwał, „zajściu". Errol Clayton jest facetem po czterdziestce, który pisze niemal połowę artykułów do gazety naszego małego Bon Temps. Nie jest właścicielem dziennika, lecz udaje mu się go prowadzić mimo głodowego budżetu. Nie miałam żadnego specjalnego stosunku do tej gazety, lecz, co naturalne, wiele osób trochę się z niej nabijało i niemiłosiernie przekręcało nazwę „Bon Temps Bugle". - Chce się pan czegoś napić, panie Clayton? - spytałam, gdy Errol czekał, aż Sam skończy rozmowę telefoniczną. - Na pewno doceniłbym mrożoną herbatę, Sookie odparł. - Jak się miewa twój brat?

- Dobrze, dziękuję. - Doszedł już do siebie po śmierci żony? - Sądzę, że już się z nią pogodził - odparłam, co mogło oznaczać wszystko. - To była straszna tragedia. - Tak, okropna - przyznał Errol Clayton, po czym dodał, jakbym mogła zapomnieć: - I doszło do niej tutaj, na tym parkingu. Na tym samym parkingu, gdzie znaleziono wcześniej ciało Lafayette'a Reynolda. - Zgadza się, to prawda. Ale w żadnym z tych zdarzeń Sam nie zawinił ani nie miał z nimi nic wspólnego. - Z tego co pamiętam, za zabójstwo Crystal nigdy nikogo nie aresztowano. Odsunęłam się nieco i obrzuciłam Errola twardym spojrzeniem. - Panie Clayton, jeśli przyszedł pan tutaj, żeby narobić komuś kłopotów, może pan równie dobrze od razu wyjść. Chcemy, żeby sytuacja się poprawiła, a nie pogorszyła. Sam jest dobrym człowiekiem. Chodzi na zebrania do Klubu Rotarian, wspomaga liceum, sponsoruje młodzieżową drużynę bejsbolową każdej wiosny i ma swój udział w przygotowaniu fajerwerków z okazji Czwartego Lipca. Poza tym jest wspaniałym szefem, a także weteranem i obywatelem, który płaci podatki. - Merlotte, masz fanklub - oznajmił Errol Clayton do Sama, który właśnie stanął tuż za mną. - Mam przyjaciółkę - odrzekł Merlotte skromnie. - Jestem szczęśliwym posiadaczem licznych przyjaciół i świetnego lokalu. Nie chciałbym patrzeć, jak ktoś to rujnuje. Usłyszałam przepraszającą nutę w jego głosie, a równocześnie szef poklepał mnie po ramieniu. Wracając do swojej pracy i zostawiając Merlotte'a pogrążonego w rozmowie z dziennikarzem, czułam się dużo lepiej.

Do czasu, aż wyszłam z baru i pojechałam do domu, nie miałam szansy ponownie porozmawiać z Samem. Musiałam zatrzymać się przy sklepie, żeby kupić parę rzeczy - Claude naruszył moje ukryte zapasy chipsów ziemniaczanych i płatków zbożowych - ale po prostu nie wyobrażałam sobie, że w sklepie będzie tak wielu ludzi, którzy będą rozmawiali o tym, co zdarzyło się w porze lunchu w „Merlotcie". Za każdym razem, gdy wychodziłam spomiędzy rzędów półek, zapadało milczenie, co oczywiście nie sprawiało mi żadnej różnicy; i tak wiedziałam, co ludzie myślą. Większość nie podzielała przekonań manifestantów. Ale sam fakt incydentu skłonił niektórych z wcześniej obojętnych mieszkańców miasta do myślenia o kwestii istot natury dwoistej i ustawie, która miałaby im odebrać część praw. A niektórzy z nich byli wręcz za.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Jason przyjechał na czas i natychmiast wskoczyłam do jego pikapa. Przebrałam się w błękitne dżinsy i cienką jasnoniebieską koszulkę z krótkim rękawkiem, którą kupiłam w sklepie Old Navy. Widniał na niej nadruk „POKÓJ" wykonany złotymi gotyckimi literami. Miałam nadzieję, że nie wygląda to na aluzję. Jason, w zawsze stosownym podkoszulku drużyny New Orlean Saints, wyglądał jak ktoś gotowy na wszystko. - Hej, Sookie! - powitał mnie wesołym głosem, w którym pobrzmiewało podniecenie. Nigdy przedtem nie był oczywiście na zebraniu wilkołaków i nie zdawał sobie sprawy, jakie te istoty potrafią być niebezpieczne. A może był tego świadom i właśnie z tego wynikał jego entuzjazm? - Jasonie, muszę ci powiedzieć kilka rzeczy o zebraniach wilkołaków - uprzedziłam. - W porządku - odparł trochę poważniejszym tonem. Wiedząc, że mówię bardziej jak przemądrzała starsza siostra, a nie jak młodsza, którą jestem, wygłosiłam krótki wykład. Powiedziałam, że wilkołaki są drażliwe, dumne i dbałe o przestrzeganie ustalonych przez siebie zasad. Wyjaśniłam, że potrafią się wyrzec członka stada. Podkreśliłam, że Basim był w miarę nowym nabytkiem, który szybko awansował na bardzo odpowiedzialną pozycję; zdradził okazane mu zaufanie i fakt ten jeszcze bardziej rozsierdził stado, toteż może im się nie podobać, że Alcide wybrał go swoim ochroniarzem i zastępcą. Może nawet zakwestionują pozycję Alcide'a jako przywódcy. Wyrok stada w sprawie Annabelle był z kolei zupełnie niemożliwy do przewidzenia.

- Może jej się przytrafić coś naprawdę okropnego ostrzegłam Jasona. - Jeśli tak będzie, musimy przyjąć ten fakt do wiadomości i zaakceptować ich opinię. - Twierdzisz, że mogą w sposób fizyczny ukarać jakąś kobietę za to, że zdradziła przywódcę stada z jego zastępcą? spytał Jason. - Sookie, ostrzegasz mnie w taki sposób, jakbym nie był również istotą dwoistej natury. Uważasz, że nie wiem tego wszystkiego? Miał rację. Dokładnie tak go traktowałam. Westchnęłam. - Przepraszam, Jasonie. Ciągle myślę o tobie jako o zwykłym człowieku, moim bracie. Nie zawsze pamiętam, że jesteś kimś więcej. Z ręką na sercu wyznam ci, że jestem po prostu przerażona. Widziałam już wcześniej, jak wilkołaki zabijają swoich, tak jak wy, pumołaki, zabijacie i okaleczacie członków swego stada, gdy uważacie, że to jest słuszne. Najbardziej przeraża mnie nie fakt, że tak postępujecie, chociaż jest to dla mnie straszne, tylko to, że zaczęłam akceptować wasze poczynania, ponieważ... tak po prostu działają istoty dwoistej natury i już. Kiedy ci demonstranci zjawili się dziś pod barem, byłam okropnie na nich wściekła, że nienawidzą wilkołaków i zmiennokształtnych, mimo że tak naprawdę nic o nich nie wiedzą. Teraz jednak zastanawiam się, co by ci ludzie myśleli, gdyby faktycznie wiedzieli więcej na temat funkcjonowania stad; co by czuła nasza babcia, gdyby odkryła, że potrafię obserwować, jak ktoś bije lub nawet zabija kobietę za pogwałcenie jakichś zasad, według których ja osobiście wcale nie żyję. Jason milczał przez długą chwilę. - Sądzę, że dobrze, że od tamtej sprawy minęło kilka dni. Alcide miał czas ochłonąć - oznajmił w końcu. - Mam nadzieję, że inni członkowie stada także wykorzystali ten okres na przemyślenie wszystkich kwestii.

I wiedziałam, że w ten sposób podsumował całą sprawę najlepiej, jak można było. Przez chwilę milczeliśmy. - Nie możesz podsłuchać, co myślą? - spytał nagle brat. - Myśli pełnokrwistych wilkołaków dość trudno mi się czyta. W przypadku jednych osobników trochę łatwiej, w przypadku innych dużo trudniej. Ma się rozumieć, zobaczę, co da się zrobić. Potrafię blokować umysł, gdy sobie postanowię, a jeśli zdecyduję, że opuszczam barierę... - Wzruszyłam ramionami. - W tym przypadku chcę się dowiedzieć wszystkiego co mogę, najszybciej jak mogę. - Kto twoim zdaniem zabił tego kolesia z grobu? - Trochę na ten temat myślałam. I widzę trzy główne możliwości. Ale kluczem do moich podejrzeń w każdej z tych trzech historii jest miejsce pochówku, czyli fakt, że ciało pogrzebano na mojej ziemi. I muszę założyć, że nie wybrano tego miejsca przypadkowo. Jason skinął głową. - No dobra - podjęłam. - Po pierwsze, Basima mógł zabić Victor Madden, nowy wampirzy przywódca Luizjany. Victor chce wykopać Erica z jego stanowiska szeryfa. Szeryf to dość ważna pozycja... Brat popatrzył na mnie jak na idiotkę. - Może nie wiem wszystkiego o ich fantazyjnych tytułach i układzikach - odparł - ale potrafię rozpoznać faceta, który ma władzę. Skoro mówisz, że ten Victor przewyższa rangą Erica i chce go usunąć, wierzę ci. Pomyślałam, że muszę przestać lekceważyć umysł mojego brata. - Być może Madden uznał, że jeśli zostanę aresztowana za morderstwo... ponieważ ktoś dał cynk policji, że na moim terenie zakopano ciało... Być może Madden uznał, że wówczas pociągnę za sobą Erica w dół. Może takie zdarzenie

wystarczy ich wspólnemu królowi, żeby odebrać Northmanowi jego pozycję. - Nie byłoby prościej podrzucić zwłoki do domu Erica i wezwać policję? - Celna uwaga. Ale wiesz, znalezienie ciała w domu Erica oznaczałoby złą prasę dla wszystkich wampirów. Drugą osobą, która pasowała mi na zabójcę Basima, jest Annabelle, która pieprzyła się zarówno z zamordowanym, jak i z Alcide'em. Może zrobiła się zazdrosna albo może Basim powiedział, że zamierza poinformować o nich przywódcę. Więc zabiła go, a ponieważ wcześniej biegali po mojej posiadłości, pomyślała, że tu byłoby łatwo ukryć zwłoki. - Jeśli miałaby przejechać z ciałem w bagażniku, czekałaby ją długa droga. - Jason się zadumał. Wyraźnie zamierzał odgrywać rolę adwokata diabła. - Pewnie, łatwo jest się doszukiwać dziur w moich pomysłach - burknęłam, tym razem tonem absolutnie odpowiednim dla młodszej siostrzyczki. - A przecież miałam dużo roboty z wymyśleniem ich! Tyle że, hmm, masz rację. To byłoby ryzyko, którego nie chciałabym podejmować dodałam dojrzalej. - Mógł to zrobić Alcide - zauważył Jason. - Tak, rzeczywiście. Ale byłeś tam, pamiętasz? Sam powiedz, czy wydawało ci się... czy istniała choćby niewielka możliwość, że wiedział, kto leży w grobie? Że to Basim? - Nie - przyznał. - Uznałem wtedy, że Alcide jest w strasznym szoku. Natomiast na Annabelle w ogóle nie patrzyłem... - Ani ja. Więc też nie wiem, jak wówczas reagowała. - Masz jeszcze inne koncepcje? - Tak - odrzekłam. - Ta jest moją najmniej ulubioną. Pamiętasz, jak ci mówiłam, że wampirzyca Heidi zwęszyła w lesie wróżki?

- Ja też wyczułem ich zapach - przyznał brat. - Może powinnam cię namówić, żebyś regularnie odwiedzał nasz las - mruknęłam. - W każdym razie, Claude zapewnił, że nie on się tam włóczył. Zresztą, Heidi go wykluczyła. Ale może Basim podejrzał, że Claude spotyka się z innym wróżem albo wróżką? Gdzieś niedaleko mojego domu, tam gdzie zapach Claude'a wydałby się każdemu naturalny? - Kiedy to się stało? - Tej nocy, której stado biegało na moim terenie. Claude'a nie było w domu, ale mógł się kręcić w pobliżu i mnie obserwować. Widziałam, że Jason zastanawia się nad następstwem zdarzeń. - Więc Basim ostrzegł cię, że poczuł zapachy wróżek, nie powiedział jednak, że widział chociaż jedną? Myślę, Sookie, że to wszystko nie trzyma się kupy. - Masz rację - zgodziłam się. - I nadal nie wiemy, kim jest ten drugi wróż albo wróżka. Jeśli rzeczywiście były dwie, jedną z nich nie jest Claude, a drugą nie jest Dermot... - No tak, co najmniej jednego wróża czy wróżki na pewno nie znamy. - Jasonie, Dermot jest nieźle popaprany. - Martwią mnie oni wszyscy - wyznał brat. - Nawet Claude? - Słuchaj, jak to możliwe, że zjawił się akurat teraz? Teraz, kiedy usłyszałaś o innych wróżkach kręcących się po lesie? I czy to nie brzmi zwariowanie, gdy mówi się o tym głośno? Zaśmiałam się, ale tylko krótko, przez chwilę. - No tak, cała ta sytuacja jest trochę zwariowana. I rozumiem, co chcesz mi powiedzieć. Ja także nie ufam całkowicie Claude'owi, nawet jeśli w jakimś sensie należy do

rodziny. Żałuję, że pozwoliłam mu się do mnie wprowadzić. Z drugiej strony, nie wierzę, że mógłby chcieć mnie skrzywdzić... mnie lub ciebie. Zresztą, Claude ostatnio trochę się zmienił, nie jest już takim dupkiem, za jakiego go uważałam. Spróbowaliśmy wysunąć jeszcze kilka teorii na temat śmierci Basima i omówić je po kolei, w każdej jednak znajdowaliśmy zbyt wiele luźnych wątków i szczegółów, które nie łączyły się z innymi. Tak minął nam czas, aż dotarliśmy na miejsce. Dom, do którego Alcide wprowadził się po śmierci ojca, był ogromnym dwupiętrowym budynkiem z cegły i stał na wielkim, zadbanym terenie o imponujących widokach. Posiadłość...? Rezydencja ziemska...? Tak czy owak, była to bardzo dobra dzielnica Shreveport. Oczywiście. Właściwie z domu Herveaux można było dość szybko dostać się do tej części miasta, gdzie mieszkał Eric. Dręczyła mnie myśl, że mój wampir jest tak blisko mnie i w tak dużych kłopotach. Zmieszanie, które czułam poprzez łączącą nas więź krwi, pogarszało się po każdej kolejnej nocy. Szczególnie że obecnie nie byłam związana jedynie z Erikiem, lecz także z dwiema innymi osobami. Miałam wrażenie, że wszyscy trzej to się oddalają, to zbliżają do mnie, co wykańczało mnie emocjonalnie. Najgorszy był Aleksy. Był bardzo, bardzo martwym małym chłopcem - tylko w ten sposób potrafiłam go określić; był dzieckiem, które utknęło w jakiejś wiecznej szarzyźnie, dzieckiem, które w „nowym życiu" doświadczało wyłącznie sporadycznych przebłysków przyjemności i „koloru". Po wielu nocach, w trakcie których miałam poczucie, że Aleksy Romanow mnie nie opuszcza, że w jakimś sensie zamieszkał w mojej głowie, że niemal przeżywam wraz z nim jego życie, uznałam jednoznacznie, że jest jak kleszcz żywiący się umysłem Appiusza Liwiusza,

Erica i - teraz - także moim. Był niczym komar, który codziennie wysysał z nas trochę krwi. Appiusz Liwiusz już najwyraźniej tak bardzo przyzwyczaił się do tego ciągłego „osuszania" ze strony Aleksego, że akceptował ów wieczny drenaż jako nieodłączną część własnej egzystencji. Być może - to możliwe Rzymianin czuł się nawet odpowiedzialny za kłopoty, które sprawiał Aleksy, gdyż sam przemienił go w wampira. Jeśli tak było, pomyślałam, że w tym przekonaniu Appiusza Liwiusza jest sporo sensu. Byłam pewna, że Ocella przyprowadził Aleksego do Erica, licząc na to, że obecność „brata" osłabi psychozę nieszczęsnego chłopca. Stwórca podjął prawdopodobnie w ten sposób ostatnią, rozpaczliwą próbę uleczenia swego „dziecka". A Eric, mój kochanek, wpadł w tę pułapkę i znalazł się w samym środku chaosu, chociaż miał już i tak dość kłopotów, choćby problem z Victorem. Z każdym mijającym dniem coraz mniej czułam się... dobrą osobą. Teraz, kiedy szliśmy podjazdem prowadzącym do frontowych drzwi domu Alcide'a, przyznałam się przed sobą, że od mojej ostatniej wizyty w „Fangtasii" stale pragnę, żeby oni wszyscy umarli - Appiusz Liwiusz, Aleksy, Victor. Jednakże teraz musiałam odsunąć te rozważania na później i całkowicie skoncentrować się na teraźniejszości, bo przecież miałam wejść do domu pełnego wilkołaków. Nagle Jason objął mnie i lekko uściskał. - W którymś momencie będziesz musiała mi wytłumaczyć, jak to możliwe, że robimy, to co robimy stwierdził. - Bo zdaje mi się, że chyba zapomniałem. Roześmiałam się, bo tego oczekiwał. Uniosłam rękę, chcąc zadzwonić do drzwi, ale, zanim dotknęłam dzwonka opuszkiem palca, drzwi się otworzyły. Stała w nich Jannalynn w staniku sportowym i szortach do biegania. (Jannalynn stale

wybiera stroje, które mnie zaskakują). Szorty podkreślały jej płaski brzuch i sterczące kości biodrowe. Westchnęłam i pomyślałam, że, mówiąc o swoim ciele, nigdy pewnie nie użyję określenia „sterczące kości". - Wybierasz się do nowej pracy? - spytał ją Jason, robiąc równocześnie krok do przodu. Wilkołaczyca miała do wyboru - cofnąć się lub zablokować mu drogę. Wybrała to pierwsze i wycofała się nieznacznie. - Urodziłam się do tej roboty - odparowała. Nie mogłam się z nią nie zgodzić. Jannalynn bez wątpienia uwielbiała przemoc. Jednocześnie zadałam sobie pytanie, jaką posadę mogłaby otrzymać w „realnym" świecie. Gdy zobaczyłam tę dziewczynę po raz pierwszy, stała za barem w należącym do wilkołaków lokalu w Shreveport. Wiedziałam, że właścicielka tego baru zginęła w walce między stadami. - A gdzie teraz pracujesz, Jannalynn? - spytałam, uznając, że chyba nie jest to jakieś tajne zajęcie. - Zarządzam „Psim Włosem". Prawo własności lokalu przeszło na Alcide'a, który uznał, że potrafię się tym zająć. Mam pomocników. To wyznanie mnie zaskoczyło. Po drugiej stronie holu, obok otwartych drzwi do salonu czekał na nas Ham, który obejmował ramieniem ładną brunetkę ubraną w letnią sukienkę na ramiączkach. Poklepał mnie na powitanie i przedstawił mi swoją towarzyszkę, Patricię Crimmins. Rozpoznałam ją jako jedną z kobiet, które dołączyły do stada Długi Ząb po przegranej wojnie wilkołaczej, toteż usiłowałam teraz skupić na niej uwagę. Niestety, stale traciłam koncentrację. Patricia się zaśmiała. - Niezła chata, co? - spytała.

Bez słowa pokiwałam głową. Nigdy przedtem nie byłam w tym domu i teraz mój wzrok przyciągnęły drzwi balkonowe na końcu dużego pokoju. Wielki ogród za budynkiem był intensywnie oświetlony, toteż widziałam, że nie tylko został otoczony parkanem, który miał chyba ponad dwa metry wysokości, ale porastały go również rzędy strzelistych cyprysów, wyglądających jak pas stojących włóczni. Pośrodku tarasu znajdowała się fontanna, która pewnie stanowiła dogodny wodopój, gdy mieszkańcy domu zmieniali się w wilki. Wokół, na kamiennych płytach, stało wiele mebli ogrodowych z kutego żelaza. No, no, no. Wiedziałam wcześniej, że panowie Herveauxes są dobrze sytuowani, teraz jednak odkryłam, że posiadłość jest doprawdy imponująca. Co do samego salonu, został urządzony bardzo w stylu męskiego klubu. Błyszcząca ciemna skóra i boazeria, a także kominek - pokaźny, taki, jakie w dzisiejszych czasach wybierają dla siebie bogacze. Na ścianach powieszono łby zwierząt, co uznałam za dość zabawne. Wszyscy mieli w rękach napoje i po chwili zlokalizowałam bar - był w miejscu, gdzie stało najwięcej wilkołaków. Nigdzie nie dostrzegłam Alcide'a, który z racji wzrostu i postury zwykle wyróżniał się w każdym tłumie. Zauważyłam za to Annabelle. Klęczała w centralnym punkcie pomieszczenia, chociaż nie była związana i nikt jej nie pilnował. Dokoła niej panowała kompletna pustka. - Nie zbliżaj się do niej - uprzedził mnie cicho Ham, kiedy zrobiłam krok w tamtym kierunku. Zatrzymałam się gwałtownie. - Możesz z nią porozmawiać później... prawdopodobnie szepnęła Patricia. To „prawdopodobnie" naprawdę mnie zaniepokoiło. Cóż, to nie była moja sprawa, lecz stada, a ja przebywałam na ich terenie.

- Wezmę sobie piwo - oznajmił Jason po szybkiej ocenie sytuacji Annabelle. - Czego się napijesz, Sookie? - Musisz iść na górę - wtrąciła się Jannalynn bardzo cicho. - Nie pij niczego wcześniej. Alcide ma dla ciebie napój. Skinęła głową, wskazując schody, które znajdowały się po mojej lewej stronie. Ściągnęłam brwi, a Jason chyba zamierzał zaprotestować, jednak wilkołaczyca wykonała ponownie ten sam ruch. Znalazłam Alcide'a w gabinecie na piętrze, tuż przy schodach. Patrzył przez okno. Na biurku, na podkładce stała szklanka z mętnym żółtym płynem. - Co to? - spytałam. Zaczęłam się obawiać, że ten wieczór będzie jeszcze gorszy, niż sądziłam. Herveaux odwrócił się i spojrzał na mnie. Jego czarne włosy wciąż były zmierzwione i mógłby się ogolić, powiedziałabym jednak, że jego wygląd nie miał nic wspólnego z charyzmą, która otaczała go jak kokon. Nie miałam pojęcia, czy wzmocniła go tak pełniona rola przywódcy, czy też raczej dorósł i przyzwyczaił się do roli, której się podjął, ale mogłam stwierdził jedno: przeszedł daleką drogę od tego czarującego, przyjaznego faceta, którego poznałam dwa lata temu zimą. - Nie mamy już szamana - obwieścił bez wstępów. - Nie mamy żadnego od czterech lat. Trudno znaleźć wilkołaka, który byłby skłonny objąć takie stanowisko, a poza tym i tak trzeba mieć do tego talent... nawet do rozważenia takiej propozycji. - Aha - bąknęłam, czekając na dalszy ciąg. Bardzo chciałam wiedzieć, do czego Alcide zmierza. - Jesteś najbliższą szamanowi osobą, jaką mamy. Jeśli wcześniej miałam podejrzenia, teraz zmieniły się w złowieszczą pewność.

- Nie jestem szamanem - obruszyłam się. - Właściwie nie potrafię sobie wyobrazić, o czym mówisz. I nie macie... mnie. - Szaman - odparł Alcide - jest osobą z darem do interpretowania zjawisk i umiejętnością stosowania magii. To określenie wydaje nam się lepsze niż „czarownik" czy „czarownica". Teraz z pewnością rozumiesz, o czym mówię. Gdybyśmy mieli w stadzie szamana, osobnik ten wypiłby dziś płyn z tej szklanki i dzięki temu byłby nam w stanie pomóc w ustaleniu, co rzeczywiście przytrafiło się Basimowi i w jakim stopniu każda z osób zaangażowanych w jego śmierć ponosi winę. Potem stado mogłoby zadecydować o karach stosownych do winy. - A co w tym jest? - spytałam znowu, wskazując na płyn. - Coś, co pozostało z ukrytych zapasów ostatniego szamana. - Czyli co?! - Och, jakiś narkotyk - odrzekł. - Zanim jednak po prostu stąd wyjdziesz, pozwól, że ci powiem, że poprzedni szaman pił ten płyn wiele razy bez żadnych trwałych skutków ubocznych. - Trwałych - powtórzyłam. - No cóż, nazajutrz miał skurcze żołądka. Ale kolejnego dnia był w stanie wrócić do pracy. - Był oczywiście wilkołakiem i mógł jeść rzeczy, których ja bym nie strawiła - dodałam. - Jak twój organizm zareagowałby na to? Albo... mój? - Zyskałabyś inną percepcję rzeczywistości. Tak w każdym razie twierdził szaman. Ponieważ jednak najwidoczniej nie byłem materiałem na nowego szamana, nic więcej mi nie zdradził. - Dlaczego miałabym wypić jakiś narkotyk o nieznanym działaniu? - spytałam, szczerze zaciekawiona.

- Ponieważ, jeśli tego nie zrobisz, nie będziemy w stanie dotrzeć do sedna problemu - wyjaśnił. - Obecnie widzę tylko jedną osobę, która ponosi jakąś winę. Jest nią Annabelle. Ale może zawiniła jedynie niewiernością wobec mnie? Nienawidzę tego mówić, lecz w mojej opinii za coś takiego nie zasłużyła sobie na śmierć. Tyle że... jeżeli nie zdołam się dowiedzieć, kto zamordował Basima i zakopał jego ciało na twoim terenie, myślę, że stado skaże za tę zbrodnię właśnie Annabelle, gdyż tylko w jej przypadku udało się ustalić jakiekolwiek powiązania z al Saudem. Domyślam się, że ja również mógłbym być podejrzewany o to morderstwo, ponieważ miałem motyw: zazdrość. Ja jednak mogłem to zrobić legalnie, no i nie zakopałbym ciała na twojej posiadłości, przerzucając na ciebie winę. Wiedziałam, że to prawda. - Zabiją ją - powtórzył, podkreślając detal, który powinien przemówić do mnie najsilniej i wywrzeć największe wrażenie. Miałam w sobie niemal tyle siły, żeby wzruszyć ramionami. Niemal tyle siły, lecz... - Nie mogę spróbować zrobić tego po swojemu? spytałam. - Dotykając ich...? - Sama mi powiedziałaś, że w przypadku umysłów wilkołaków trudno ci otrzymać klarowne myśli - wytknął mi Alcide prawie ze smutkiem. - Sookie, miałem nadzieję, że pewnego dnia będziemy parą! Teraz, kiedy jestem przywódcą stada, a ty kochasz się z zimnym, martwym Erikiem, zgaduję, że do czegoś takiego nigdy nie dojdzie. Uważałem niegdyś, że możemy mieć duże szanse na udany związek, ponieważ nie byłabyś w stanie czytać mi w myślach tak wyraźnie jak innym. Odkąd o tym wiem, sądzę, że nie mógłbym polegać na twojej opinii, gdybyś zaczęła dotykać moich ludzi i próbować grzebać im w głowach. Miał rację.

- Rok temu - docięłam mu - nie poprosiłbyś mnie o coś takiego. - Rok temu - odparował - wypiłabyś ten płyn bez najmniejszego wahania. Podeszłam do biurka i wychyliłam zawartość szklanki.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Zeszłam po schodach wsparta na ramieniu Herveaux. Czułam się już trochę oszołomiona, w końcu po raz pierwszy w życiu spożyłam nielegalny narkotyk. Byłam idiotką. Idiotką, która czuła coraz większe ciepło i komfort. Rozkoszny efekt uboczny napoju szamana był taki, że przestałam mieć mentalny kontakt z Erikiem, Aleksym i Appiuszem Liwiuszem. I to była niewiarygodna ulga. Mniej przyjemnym skutkiem ubocznym okazał się lekki bezwład nóg, których po prostu nie czułam. Być może właśnie dlatego Alcide trzymał mnie tak mocno za ramię. Przez myśl przemknęły mi jego niedawne słowa - jak to kiedyś miał nadzieję, że zostaniemy któregoś dnia parą - i pomyślałam, że jednak byłoby miło pocałować go i przypomnieć sobie te emocje. Postanowiłam jednak, że może lepiej skieruję te ciepłe, kosmate uczucia ku innym osobom i skupię się na poznaniu odpowiedzi na pytania, które nurtowały przywódcę tego stada. Tak zrobiłam, i to była świetna decyzja. Byłam strasznie z siebie dumna. Szaman prawdopodobnie znał kilka sztuczek, które ułatwiały mu skoncentrowanie się na sprawach do załatwienia. Wykonałam ogromny wysiłek, usiłując zwiększyć skupienie. Podczas mojej nieobecności grupa w salonie rozrosła się; teraz znajdowało się tutaj całe stado. Potrafiłam wyczuć tę całość, tę kompletność. Kiedy zeszliśmy po schodach, oczy wszystkich zwróciły się ku nam. Jason wyglądał na zaniepokojonego, lecz posłałam mu uspokajający uśmiech. Chyba nie był przekonujący, gdyż rysy brata się nie wygładziły. Zastępczyni Alcide'a, Jannalynn, zbliżyła się do klęczącej Annabelle i stanęła obok niej. Jannalynn odrzuciła głowę w tył i wydała z siebie serię skowytów. Ja z kolei znalazłam się

teraz obok Jasona, który natychmiast mocno mnie chwycił. Najwyraźniej Herveaux przekazał mnie pod opiekę bratu. - O Jezu - mruknął Jason. - Czemu tak machasz ręką i po co taki odgłos? Zakładałam, że skowyt jako wezwanie nie przystoi dumnej pumie. Mnie się ta sytuacja wydawała w porządku. Uśmiechnęłam się do brata. Czułam się bardzo jak Alicja w Krainie Czarów po zjedzeniu kawałka grzyba. Znajdowałam się teraz po jednej stronie Annabelle, a Alcide był po jej drugiej stronie. Herveaux rozejrzał się, chcąc przyciągnąć uwagę członków stada. - Zebraliśmy się tutaj dziś wieczorem wraz z dwojgiem gości, żeby zdecydować, co powinniśmy zrobić z Annabelle oznajmił bez zbędnych wstępów. - Jesteśmy tu, by osądzić, czy miała coś wspólnego ze śmiercią Basima albo czy za tę śmierć ponosi winę ktoś inny. - Dlaczego są z nami goście? - spytała jakaś kobieta. Próbowałam dostrzec w tłumie jej twarz, niestety, wilkołaczyca stała tak daleko z tyłu, że nie byłam w stanie jej zobaczyć. Szacowałam, że w pomieszczeniu znajduje się około czterdziestu osób w wieku od szesnastu lat (zmiany zaczynają się po okresie dojrzewania) aż do siedemdziesiątki. Ham i Patricia byli po mojej lewej stronie i nieco za mną. Jannalynn wciąż stała obok klęczącej. Kilkoro innych członków stada, których znałam po imieniu, rozproszyło się w tłumie. - Słuchaj uważnie - polecił Alcide, patrząc prosto na mnie. „Okej, Alcide, odebrałam twoją wiadomość". Zamknęłam oczy i słuchałam. No cóż, to było absolutnie, kurwa, zadziwiające. Odkryłam, że wiem, kiedy spojrzenie Herveaux przesuwa się po tłumie, gdyż wyczuwałam falę

strachu wilkołaków, która podążała za wzrokiem przywódcy. Widziałam ten strach. Był ciemnożółty! - Ciało Basima - ciągnął Alcide - znaleziono na ziemiach Sookie Stackhouse. Ktoś podrzucił je tam, usiłując zapewne właśnie ją obciążyć odpowiedzialnością za jego śmierć. Przybyła policja, szukając zwłok, w dodatku funkcjonariusze zjawili się tam tuż po tym, jak usunęliśmy ciało. Zobaczyłam falę zaskoczenia. Zaskoczeni byli... prawie wszyscy. - Przenieśliście ciało? - upewniła się Patricia. Otworzyłam szeroko oczy. Dlaczego Alcide postanowił zachować tę informację w tajemnicy i wyjawił ją dopiero teraz? Tak najwyraźniej postanowił, ponieważ teraz Patricia i kilka innych osób, dowiedziawszy się, że ciało Basima nie leży wciąż na polanie, było w totalnym szoku. Jason przesunął się bliżej mnie, stanął za mną i odstawił piwo. Wiedział, że musi mieć wolne ręce. Mój brat może nie jest geniuszem intelektu, ale nikt nie odmówi mu instynktu. Zadziwiła mnie pomysłowość, z jaką Alcide przygotował dzisiejsze zebranie. Może nie potrafię wyraźnie czytać wilkołakom w myślach, lecz ich emocje... tak, tego Alcide po mnie oczekiwał. Teraz, kiedy się skoncentrowałam, skupiwszy się na istotach przebywających w pokoju, i niemal opuściłam własne ciało z powodu intensywności tego skupienia, zaczęłam postrzegać Herveaux jako kulę czerwonej energii, tętniącej i przyciągającej; z tego też względu inne wilkołaki krążyły wokół niego. Zrozumiałam po raz pierwszy, że przywódca stada jest w wilkołaczym kosmosie planetą, wokół której wszyscy inni orbitują. Członków stada widziałam teraz jako światła w różnych odcieniach czerwieni, fioletu i różu, zależnie od oddania Alcide'owi. Jannalynn miała dla mnie postać płonącej smugi w intensywnym odcieniu szkarłatu; dzięki uwielbieniu dla przywódcy niemal dorównywała mu

kolorem. Nawet Annabelle, mimo niewierności, była rozmytą jasnoczerwoną plamą. Dostrzegłam jednakże kilka punktów... zieleni. Wyciągnęłam rękę przed siebie, jak gdybym nakazywała reszcie świata, że ma się zatrzymać i poczekać, aż przemyślę sobie wszystko i odpowiednio zinterpretuję to, co widzę. - Dzisiejszego wieczoru Sookie jest naszym szamanem obwieścił Alcide tubalnym głosem gdzieś w oddali. Spokojnie mogłam go zignorować. Wystarczyło, że podążę za kolorami, a one wszystko mi zdradzą. „Zielony, szukać zielonego!". Zmusiłam się do wykonania tego zadania i bez otwierania oczu szukałam zielonych ludzi. Ham był zielony! I Patricia. Rozejrzałam się. Dostrzegłam jeszcze jedną zieloną osobę, mężczyznę, lecz w jego przypadku odcień ulegał wahaniom oscylował pomiędzy bladożółtym a jasnozielonym. „Ha!" - powiedziałam sobie. „Pan Ambiwalentny. Jeszcze nie zdrajca, ale ktoś, kto wątpi w zasadność przywództwa Alcide'a". Przyjrzałam się baczniej temu niezdecydowanemu młodemu mężczyźnie i uznałam go za osobnika mało znaczącego. Spojrzałam znowu na Annabelle. Nadal była jasnoczerwona, chociaż od czasu do czasu migotała odcieniem złocistożółtym - wtedy, gdy jej strach był silniejszy niż lojalność. Otworzyłam oczy. Co miałam powiedzieć? „Oni są zieloni, bierzcie ich!"? Odkryłam, że się poruszam, przemieszczając się wśród członków stada niczym balonik unoszony wiatrem wśród drzew. W końcu stanęłam przed Hamem i Patricią. Pomyślałam, że teraz przydadzą się ręce. „Ha! To jest zabawne!". Roześmiałam się. - Sookie? - spytał Ham.

Patricią cofnęła się i puściła towarzysza. - Nie idź nigdzie, Patricio - poleciłam jej z uśmiechem. Wzdrygnęła się, gotowa uciekać, lecz w tym momencie chwycił ją tuzin rąk. Członkowie stada trzymali ją mocno. Popatrzyłam na Hama i przyłożyłam palce do jego policzków. Gdybym miała farbę na palcach, Ham wyglądałby już jak filmowy Indianin na ścieżce wojennej. - Taki zazdrosny - szepnęłam. - Ham, powiedziałeś Alcide'owi, że na jego ziemi nad potokiem obozują jacyś ludzie, i dlatego stado musiało biegać po moim lesie. Sam zaprosiłeś tych mężczyzn, prawda? - Oni... nie. - Och, rozumiem - przerwałam mu, dotykając czubka jego nosa. - Rozumiem. - Słyszałam teraz jego myśli tak wyraźnie, jakbym znalazła się nagle w jego głowie. - Więc byli z rządu. Próbowali zbierać informacje na temat stad wilkołaczych w Luizjanie i chcieli wiedzieć o złych uczynkach, które mają na sumieniu stada. Poprosili cię, żebyś przekupił Basima, ochroniarza i zastępcę Alcide'a. Miał ci opisać całe zło, jakiego się dopuścił. Dzięki takim informacjom rząd mógłby przepchnąć tę ustawę, która nakazuje wszystkim zmiennokształtnym rejestrować się gdzieś... niczym cudzoziemcom. Hamiltonie Bond, wstydź się! Chodziło o to, żeby Basim opowiedział, dlaczego wyrzucono go ze stada w Houston. - Nic z tego nie jest prawdą, Alcide! - upierał się Ham. Starał się mówić tonem Dużego Poważnego Mężczyzny, dla mnie jednak brzmiał piskliwie jak mała mysz. - Alcide, znam cię przez całe moje życie. - Dlatego myślałeś, że Herveaux ciebie mianuje swoim zastępcą - podsunęłam. - A on zamiast ciebie wybrał Basima, który w poprzednim stadzie był ochroniarzem.

- Basima wyrzucono ze stada w Houston - warknął Ham. - Dlatego że był zły. Jego gniew wzrósł, czego dowodem były pulsujące kolory - złoty i czarny. - Spytałabym go i poznała prawdę, lecz teraz, niestety, nie mogę, zgadza się? Ponieważ go zabiłeś i zakopałeś w zimnej, zimnej ziemi. Ściśle rzecz biorąc, nie było już tak zimno, ale czułam, że mam prawo popisać się swobodą twórczą. Inwencja napływała do mnie falami. Widziałam tak wiele, i tak wiele rozumiałam. Czułam się jak Bóg. To było... zabawne. - Nie zabiłem Basima! No cóż, może zabiłem go, ale tylko dlatego, że posuwał przyjaciółkę przywódcy naszego stada! Nie mogłem znieść takiego braku lojalności! - Hej, hej, nie tędy droga! Spróbuj jeszcze raz! Rozczapierzyłam palce na jego policzkach. Musimy dowiedzieć się czegoś jeszcze, czyż nie? Potrzebowaliśmy odpowiedzi na kilka innych pytań. - Basim spotkał jakąś... istotę w twoim lesie podczas naszej comiesięcznej nocy księżycowej - wypalił Ham. - On... nie wiem, o czym rozmawiali. - Jakiego rodzaju istotę? - Nie wiem. Jakiegoś... faceta. Kogoś... Nigdy nie widziałem nikogo takiego jak on. Był przystojny. Jak gwiazdor filmowy albo ktoś taki. Miał długie włosy, naprawdę długie jasne włosy. W jednej chwili był, a w następnej po prostu zniknął. Rozmawiał z Basimem, podczas gdy al Saud był w postaci wilka. Basim był sam. Zjedliśmy upolowanego jelenia, a potem zasnąłem przy jakiejś kępie wawrzynów. Kiedy się obudziłem, usłyszałem, że rozmawiają. Facet starał się wrobić ciebie w coś za coś, co mu zrobiłaś. Ale nie wiem co. Basim zamierzał chyba kogoś zabić i zagrzebać na twojej

ziemi, a później wezwać gliny. Policja zajęłaby się tobą, a wtedy ten jasnowłosy... - Ham ucichł. - Wiedziałeś, że to był wróż - oświadczyłam, uśmiechając się do niego. - Wiedziałeś. Więc postanowiłeś wykonać tę pracę sam. - Alcide nie chciałby, żeby Basim coś takiego zrobił, prawda, Alcide? Herveaux nie odpowiedział, lecz jego kolor pulsował jak fajerwerk, co widziałam kątem oka. - I powiedziałeś Patricii. A ona ci pomogła - ciągnęłam, gładząc jego twarz. Chciał, żebym przestała, lecz nie odważył się tego powiedzieć. - Jej siostra umarła na wojnie! Patricia nie potrafiła się przystosować do zasad nowego stada. Tylko ja jeden byłem dla niej miły, tak powiedziała... - Ojejej, jakie to wspaniałomyślne być miłym dla ładnej wilkołaczycy - stwierdziłam kpiąco. - Dobry Ham! Basim miał kogoś zabić i zakopać, a zamiast tego ty zabiłeś Basima i zagrzebałeś jego ciało. Basim miał dostać nagrodę od wróża, więc pomyślałeś sobie, że może ty ją otrzymasz. Ponieważ wróżki są bogate, czyż nie? - Poddałam się impulsowi i wbiłam mu paznokcie w policzek. - Basim potrzebował pieniędzy, żeby uciec tym z rządu. A ty chciałeś pieniędzy tylko... ponieważ chciałeś je mieć. - Basim miał wielki dług krwi w Houston - jęknął Ham. Nie rozmawiałby z przeciwnikami wilkołaków bez powodu. Nie mogę pójść na śmierć z tym kłamstwem na duszy. Basim chciał spłacić dług za zabicie pewnego człowieka, który był przyjacielem stada. To był wypadek, do którego doszło, gdy Basim był w wilczej postaci. Człowiek chciał go przegonić, zamachnął się motyką, więc al Saud go zabił i tyle.

- Wiedziałem o tym - wtrącił Alcide, który do tej pory się nie odzywał. - Zapewniłem Basima, że pożyczę mu te pieniądze. - Pewnie chciał zarobić je sam - mruknął Ham żałośnie. (Odkryłam, że smutek pali się intensywnym fioletem). Myślał, że spotka się ponownie z wróżem, dowie się, co właściwie tamten każe mu zrobić, wykradnie pierwsze lepsze ciało z kostnicy albo może poszuka zwłok jakiegoś pijaczka gdzieś w bocznej uliczce i zakopie na terenie Sookie. Uznał, że w ten sposób prawdopodobnie spełni żądanie wróża, a nikomu nie stanie się krzywda. Ja jednak zdecydowałem zamiast niego... - Zaczął łkać i teraz jego kolor był spraną szarością, odcieniem utraconej nadziei. - Gdzie zamierzałeś spotkać się z tym wróżem? spytałam. - Jak dostałbyś zapłatę? Zarobiłeś, nie twierdzę, że nie... Byłam dumna z własnej uczciwości. Uczciwość jest niebieska. Oczywiście! - Zamierzałem spotkać się z nim w tym samym miejscu w twoim lesie - odparł Bond. - Na południowej stronie, obok cmentarza. Później... dziś wieczorem. - No dobrze - mruknęłam. - Nie czujesz się teraz lepiej? - Tak, czuję się - odparł bez śladu ironii w głosie. Naprawdę czuję się lepiej i jestem gotów uznać wyznaczoną mi przez stado karę. - A ja nie! - krzyknęła Patricia. - Uniknęłam śmierci w wojnie stad, ponieważ się poddałam. Pozwólcie mi zrobić to jeszcze raz! - Padła na kolana jak Annabelle. - Błagam o wybaczenie. Zawiniłam jedynie tym, że pokochałam niewłaściwego mężczyznę. Tak jak Annabelle, pochyliła głowę, a jej ciemny warkocz zsunął się po ramieniu i zwisł z boku. Patricia uniosła do twarzy złożone dłonie. Wyglądała ładnie, jak z obrazka.

- Nie kochałaś mnie - oznajmił Ham, autentycznie zaszokowany. - Pieprzyliśmy się tylko. Byłaś zła na Alcide'a, bo cię nie wybrał do swojego łóżka. Ja byłem na niego wściekły, ponieważ nie wybrał mnie na swojego zastępcę. To nas połączyło! - Ich kolory naturalnie stają się teraz coraz jaskrawsze zauważyłam. Namiętność wzajemnych oskarżeń zwiększała ich aury do czegoś wybuchowego. Spróbowałam podsumować sobie to, czego się dowiedziałam, ale wszystko mi się mieszało i plątało. Może Jason pomoże mi później uporządkować szczegóły. Ta praca szamana była naprawdę ciężka, wymagała ode mnie sporego wysiłku. Czułam, że wkrótce będę wyczerpana, ale też tak, jakbym już widziała metę na końcu wyścigu. - Czas zdecydować - ponagliłam, patrząc na Alcide'a, którego wspaniała czerwona łuna wciąż pozostawała tak samo intensywna. - Myślę, że Annabelle powinna zostać ukarana, ale nie wygnałbym jej ze stada - odparł Herveaux. Odpowiedzią był chór protestów. - Zabić ją! - krzyknęła Jannalynn. Na jej dzikiej małej buzi dostrzegłam determinację. Była gotowa zabijać. Zastanowiłam się, czy Sam naprawdę wie, że związał się z osobą tak okrutną. Sam, który był teraz tak daleko... - Podam wam powody swojej decyzji - podjął Alcide bez mrugnięcia okiem. W pomieszczeniu zapadła cisza, stado słuchało swojego przywódcy. - Według nich - tu wskazał na Hama i Patricię - Annabelle jest winna jedynie w sensie moralnym, ponieważ spała z dwoma mężczyznami w tym samym czasie, przy czym jednego z nich na pewno zapewniała o swojej wierności. Nie wiemy, co mówiła Basimowi.

Alcide powiedział prawdę... przynajmniej swoją prawdę, tak jak ją widział. Popatrzyłam na Annabelle i zobaczyłam ją taką, jaka była naprawdę: zdyscyplinowana kobieta, która służyła w lotnictwie wojskowym, kobieta praktyczna, która usiłowała pogodzić przynależność do stada z innymi aspektami własnego życia, kobieta, która - kiedy chodziło o seks - przestawała nad sobą panować, traciła kontrolę i porzucała powściągliwość. Teraz jej ciało widziałam jako tęczę, zestaw barw; żaden z kolorów nie oznaczał niczego radosnego, może poza wibrującą białą linią sugerującą ulgę, ponieważ Annabelle wiedziała teraz, że Herveaux nie zamierza jej zabić. - Co do Hama i Patricii - podjął Alcide. - Ham zamordował innego członka naszego stada. W dodatku, zamiast otwarcie wyzwać go na pojedynek, zaatakował z ukrycia. Za taki czyn kara musi być surowa, może nawet Hamowi należy się śmierć. Powinniśmy jednak wziąć pod uwagę fakt, że Basim był zdrajcą... Mimo że był nie tylko członkiem stada, lecz także zastępcą przywódcy, chciał zawrzeć układ z kimś spoza stada, spiskował przeciwko interesom stada i chciał obarczyć odpowiedzialnością za swój czyn przyjaciółkę stada. - O! - szepnęłam do Jasona. - To o mnie. - A Patricia, która ślubowała lojalność temu stadu, złamała przysięgę - kontynuował Herveaux. - Ją więc należy skazać na wieczne wygnanie. - Przywódco, jesteś zbyt miłosierny - wytknęła mu Jannalynn. - Ham na pewno zasługuje na karę śmierci z powodu nielojalności. Przynajmniej on. Zapanowało długie milczenie, ale po chwili wszyscy zaczęli coraz głośniej dyskutować. Rozejrzałam się po pokoju. Teraz widziałam, jak kolor rozwagi (naturalnie, brązowy)

zmienia się w najrozmaitsze odcienie wraz z rosnącymi namiętnościami. Stojący za mną Jason objął mnie w pasie. - Musisz stąd wyjść - wyszeptał, a ja zauważyłam, jak jego słowa stają się różowe i ciepłe. Brat kochał mnie. Położyłam sobie dłoń na ustach, żeby nie roześmiać się głośno. Zaczęliśmy się wycofywać z salonu - krok, drugi, trzeci, czwarty, piąty. I nagle stanęliśmy w holu. - Musimy odjechać - upierał się Jason. - Skoro zamierzają zabić dwie takie ładne dziewczyny, jak Annabelle i Patricię, nie chcę być w pobliżu i tego oglądać. Jeśli nie jesteśmy świadkami jakiegoś zdarzenia, nie możemy później zeznawać w sądzie, gdyby do tego doszło. - Nie będą dyskutować - zauważyłam. - Sądzę, że ostatecznie Annabelle doczeka jutra. Alcide da się jednak pewnie przekonać Jannalynn, że trzeba zabić Hama i Patricię. Tak mi mówią jego barwy - dodałam. Jason zagapił się na mnie. - Nie wiem, co połknęłaś, paliłaś albo wdychałaś tam na górze - ocenił - lecz z pewnością musisz teraz stąd wyjść! - W porządku - zgodziłam się i nieoczekiwanie zdałam sobie sprawę, że zaczynam się czuć naprawdę paskudnie. W ostatniej chwili dopadłam zarośli w ogrodzie Alcide'a i zwymiotowałam. Później odczekałam chwilę, aż przetoczy się kolejna fala mdłości; dopiero wtedy zaryzykowałam i wsiadłam do pikapa Jasona. - Co by powiedziała o mnie babcia, widząc, że odchodzę bez oglądania rezultatów swoich poczynań? - spytałam brata ze smutkiem. - Odjechałam też po wojnie wilkołaczej, kiedy Alcide świętował zwycięstwo. Nie wiem, jak wy, pumołaki, świętujecie, ale wierz mi, nie chciałam być w pobliżu, gdy Herveaux dorwał i przeleciał jedną członkinię stada.

Wystarczył mi paskudny widok Jannalynn dobijającej rannych. Z drugiej strony... Straciłam wątek i zapomniałam, co chciałam powiedzieć, bo, niestety, znów musiałam się poddać kolejnej fali nudności, chociaż nie była tak potężna jak poprzednie. - Babcia powiedziałaby ci, że nie masz obowiązku obserwować, jak ludzie się zabijają, i nie ty spowodowałaś to wszystko, lecz oni - odrzekł Jason pośpiesznie. Wiedziałam, że mój brat, chociaż mi współczuje, nie jest zachwycony, że całą drogę do Bon Temps miałby wieźć kogoś z takimi mdłościami. - Słuchaj, może po prostu podrzucę cię do Erica? zaproponował. - Wiem, że ma łazienkę, a może i dwie. W ten sposób nie zabrudzisz mi auta. W innych okolicznościach odmówiłabym, ponieważ sytuacja wokół Erica była obecnie bardzo napięta. Ale czułam się słaba i ciągle jeszcze widziałam kolory. Zażyłam dwie znalezione w schowku tabletki środka zobojętniającego nadmiar kwasu żołądkowego i wielokrotnie płukałam usta sprite'em, który Jason miał w pikapie. Musiałam się zgodzić na sugestię brata, że będzie lepiej, jeśli spędzę tę noc w Shreveport. - Mogę wrócić po ciebie rano - zaoferował się. - Albo niech jego dzienny pomocnik odwiezie cię jutro do Bon Temps. Bobby wolałby transportować stadko indyków. Gdy się wahałam, odkryłam, że teraz, kiedy nie otaczają mnie wilkołaki, wyczuwam poprzez więź krwi jakieś nieszczęście. Była to najsilniejsza, najmocniejsza emocja, jaką dostałam od Erica od kilku dni. Czułam nie tylko to, że jest nieszczęśliwy, ale że również cierpi ból fizyczny. Jason zaczął pytać, jaki właściwie środek przyjęłam przed zebraniem stada.

- Zabierz mnie do Erica - przerwałam mu. - Szybko, Jasonie. Dzieje się coś złego. - Tam też? - jęknął żałośnie, ale już z piskiem opon zjeżdżaliśmy podjazdem Alcide'a. Dosłownie trzęsłam się z niepokoju, kiedy zatrzymywaliśmy się przy bramie, żeby strażnik Dan mógł mnie sobie dobrze obejrzeć, gdyż nie rozpoznał pikapa Jasona. - Chcę się widzieć z Erikiem, a to jest mój brat oznajmiłam, starając się zachowywać normalnie. - Przejeżdżajcie - powiedział Dan z uśmiechem. - Minęło trochę czasu - dodał. Kiedy dotarliśmy na podjazd domu wampira, dostrzegłam, że drzwi prowadzące do jego garażu są otwarte, chociaż w środku nie paliło się światło. Właściwie cały dom tonął w kompletnych ciemnościach. Być może wszyscy znajdowali się w „Fangtasii". Nie! Wiedziałam, że Eric jest w środku. Po prostu wiedziałam. - Nie podoba mi się to - powiedziałam i usiadłam na siedzeniu nieco bardziej prosto. Toczyłam swoją prywatną walkę, usiłując przezwyciężyć skutki narkotyku. Chociaż czułam się trochę normalniej niż kilka minut temu, ciągle jeszcze odnosiłam wrażenie, że oglądam świat przez firankę lub woal. - Nie zostawia ich otwartych? - Jason wyjrzał nad kierownicą. - Nie, nigdy tego nie robi. I patrz! Drzwi do kuchni również są uchylone. Wyskoczyłam z samochodu. Usłyszałam, że Jason także wysiada. Światła pikapa włączyły się automatycznie na kilka sekund, dzięki czemu bez najmniejszego trudu dopadłam wejścia do kuchni. Zawsze stukam do drzwi, chyba że Eric się mnie spodziewa, ponieważ w przeciwnym razie nigdy nie wiem, kto jest u niego albo o czym rozmawia z gośćmi. Tym

razem jednak po prostu pchnęłam je szerzej. Widziałam tylko część kuchni. Zło docierało do mnie w chmurach, które wyłapywałam swoim nadnaturalnym zmysłem (tym, z którym się urodziłam) wzmocnionym dodatkowo przez narkotyk. Cieszyłam się, że Jason jest tuż za mną. Słyszałam oddech brata, zbyt szybki i głośny. - Eric - odezwałam się bardzo cicho. Nikt mi nie odpowiedział. Z domu nie dochodziły żadne dźwięki. Weszłam do kuchni i w tej samej chwili reflektory pikapa zgasły. Teraz jedyne światło dawały latarnie uliczne, lecz była to raczej tylko blada łuna. - Ericu?! - zawołałam. - Gdzie jesteś?! Z powodu odczuwanego stresu głos mi się załamał. Coś było nie tak, coś było strasznie nie w porządku. - Tutaj - odparł z dalszej części domu, a mnie aż ścisnęło się serce. - Dziękuję Ci, Boże - powiedziałam. Wyciągnęłam rękę, wymacałam przycisk i włączyłam światło, które natychmiast zalało pomieszczenie. Rozejrzałam się. Kuchnia była tak nieskazitelnie czysta jak zawsze. Czyli że tutaj nic strasznego się nie zdarzyło. Przekradłam się ostrożnie z kuchni do dużego salonu. Wiedziałam natychmiast, że ktoś tutaj umarł. Wszędzie wokół siebie widziałam plamy krwi. Niektóre ślady wciąż jeszcze były wilgotne, gdzie indziej z kolei krew kapała. Usłyszałam, że Jason wstrzymuje oddech. Eric siedział na kanapie z głową zatopioną w dłoniach. Poza tym, w pomieszczeniu nie było nikogo „żywego". Chociaż zapach krwi prawie mnie dławił, od razu podbiegłam do Northmana. - Kochanie? - spytałam. - Spójrz na mnie.

Kiedy uniósł głowę, zobaczyłam okropną ranę ciętą na jego czole; krwawiła obficie. Zaschniętą krew Eric miał w wielu miejscach na twarzy. Kiedy się wyprostował, zobaczyłam krwawe plamy również na jego białej koszuli. Rana głowy goiła się, lecz inne... - Co masz pod koszulą? - szepnęłam. - Połamane żebra, które przebiły skórę - wyjaśnił. Wyzdrowieję, ale to wymaga czasu. Będziesz musiała wepchnąć mi je do środka, tam gdzie być powinny. - Powiedz mi, co się stało - poprosiłam, siląc się na opanowany ton. Eric oczywiście wiedział, że nie jestem opanowana. - Ten martwy facet tutaj! - zawołał Jason. - To człowiek! - Kto to jest, Ericu? Ostrożnie podniosłam nagie stopy wampira na sofę, żeby mógł się położyć. - To Bobby - odparł. - Starałem się wyprowadzić go stąd na czas, ale był taki pewny, że potrafi mi pomóc... powiedział nieprawdopodobnie zmęczonym głosem. - Kto go zabił? Nawet jeszcze nie przeskanowałam domu na swój sposób, dzięki czemu mogłabym wyczuć obecność innych istot, i teraz niemal zakrztusiłam się, myśląc o własnym niedbalstwie. - Aleksy stracił nad sobą panowanie - odrzekł. - Dziś wieczorem opuścił swój pokój, kiedy Ocella przyszedł tutaj, żeby ze mną porozmawiać. Wiedziałem, że Bobby wciąż przebywa w domu, lecz po prostu nie pomyślałem, że może mu grozić niebezpieczeństwo. Była tu też Felicia i Pam. - Dlaczego Felicia tutaj była? - spytałam, ponieważ Eric zazwyczaj i z zasady nie zaprasza do siebie do domu swoich pracowników. A Felicia, barmanka z „Fangtasii" znajdowała się na samym dole wszelkich hierarchii.

- Spotykała się z Bobbym. Bobby miał jakieś papiery, które musiałem podpisać, więc przyjechał, a ona mu towarzyszyła. - No i Felicia...? - Zostały tu resztki po wampirze! - zawołał nagle mój brat. - Większość chyba wyparowała! - Spotkała ją ostateczna śmierć - odparł Eric. - Och, tak mi przykro! - Objęłam go, a po chwili mięśnie jego ramion wreszcie nieco się rozluźniły. Nigdy wcześniej nie widziałam Erica tak przygnębionego. Nawet tej okropnej nocy, kiedy otoczyły nas wampiry z Las Vegas i musieliśmy się oddać w ręce Victora Maddena, a Eric obawiał się, że być może wszyscy umrzemy, nie był taki miał wtedy w sobie iskrę energii i determinacji. Teraz wydawał się dosłownie przytłoczony zmartwieniem, gniewem i poczuciem bezradności. A wszystko z powodu jego pieprzonego stwórcy, który uznał za stosowne ożywić z martwych chłopca, który wcześniej, za życia, przeżył prawdziwy koszmar. - Gdzie jest teraz Aleksy? - spytałam, starając się mówić głosem najsilniejszym, na jaki mogłam się zdobyć. - I Appiusz? Gdzie jest? Nadal żyje? Do diabła z wymogami w postaci praenomenu i nomenu. Pomyślałam, że byłoby świetnie, gdyby Aleksy okazał się dostatecznie pomocny i zabił starego wampira, oszczędzając mi kłopotu. - Nie wiem - bąknął, kompletnie zdołowany. - Jak to? - Byłam autentycznie wstrząśnięta. - To przecież twój stwórca, Ericu! Wiedziałbyś, gdyby umarł. Skoro ja przez ostatni tydzień stale wyczuwałam obecność was trzech, co dopiero ty... Nie mam wątpliwości, że wyczuwasz Ocellę jeszcze silniej. - Judith powiedziała mi, że poczuła jakieś szarpnięcie w dzień śmierci Loreny, chociaż wtedy nie

rozumiała, co ten fakt oznaczał. A Eric żyje tak długo, że śmierć stwórcy może faktycznie wywołałaby u niego nawet fizyczną krzywdę... W mgnieniu oka całkowicie zmieniłam front. Przecież Appiusz powinien żyć tak długo, aż Eric uleczy swoje rany! - Musisz wyjść stąd i go znaleźć! - Prosił, żebym za nim nie szedł, kiedy pójdzie po Aleksego. Ocella nie chciał, żebyśmy wszyscy umarli. - Więc zamierzasz po prostu siedzieć w domu, bo tak ci powiedział? Mimo że nie wiesz, gdzie są, co robią ani komu to robią?! Nie wiedziałam, czego właściwie chcę od Erica. Co miałby zrobić? Narkotyk ciągle szalał w moim organizmie, chociaż działał już chyba nieznacznie słabiej - już tylko od czasu do czasu widziałam kolory tam, gdzie nie powinno ich być. A jednak w bardzo niewielkim stopniu panowałam nad myślami i słowami, które wypowiadałam. Po prostu usiłowałam skłonić Erica, żeby zachowywał się jak... Eric. I chciałam, żeby z jego ran przestała płynąć krew. I żeby Jason zamiast mnie wepchnął żebra Northmana, które rzeczywiście sterczały, widziałam to. - Ocella poprosił mnie o to - odparł Eric i obrzucił mnie spojrzeniem przepełnionym złością. - Och, czyli że poprosił? Nie brzmi to dla mnie jak bezpośredni rozkaz, lecz raczej jak... prośba. Popraw mnie, jeśli jestem w błędzie - dorzuciłam, najkąśliwiej jak mogłam. - Nie - odrzekł Eric przez zaciśnięte zęby. Czułam, że jego gniew rośnie. - Nie był to bezpośredni rozkaz. - Jason! - krzyknęłam. Pojawił się mój brat, minę miał groźną. - Proszę, wepchnij żebra Erica do jego klatki piersiowej - oznajmiłam. Hmm, wypowiedziałam kolejne zdanie, którego jakiś czas temu pewnie nie potrafiłabym sobie we własnym wykonaniu nawet wyobrazić.

Bez słowa, za to mocno zacisnąwszy usta, Jason położył ręce po obu stronach ziejącej rany. - Gotowy? - spytał, nie podnosząc wzroku ponad nos Erica. Nie czekając na odpowiedź, wepchnął żebra na miejsce. Eric wydał z siebie straszliwy ryk, zauważyłam jednak, że krwawienie natychmiast ustało i sekundę później rozpoczął się proces gojenia. Jason popatrzył na swoje czerwone od krwi dłonie i odszedł poszukać łazienki. - No dobrze, co teraz? - zapytałam, wręczając Ericowi otwartą butelkę Czystej Krwi, która stała do tej pory na ławie. Wampir skrzywił się, ale wypił. - Co zamierzasz zrobić? - Później będziemy musieli o tym porozmawiać - odparł i obrzucił mnie kolejnym spojrzeniem. - Och, dla mnie świetnie! - Przeszyłam go wzrokiem pełnym złości, lecz postanowiłam, że nie dam się sprowokować. - Ale skoro już mówisz, co mam robić, to, jak zamówić ekipę sprzątającą? - Bobby... - zaczął, a potem nagle umilkł. Tak, Bobby by zadzwonił po odpowiednich ludzi. - No dobra, zrobię to za niego - zadeklarowałam się i zadałam sobie pytanie, gdzie może być książka telefoniczna. - Bobby miał spis ważnych numerów w moim gabinecie, w szufladzie biurka po prawej stronie - odrzekł Eric bardzo cicho. Znalazłam nazwę wampirzej firmy usługowej zajmującej się sprzątaniem. Jej siedziba mieściła się w połowie drogi pomiędzy Shreveport i Baton Rouge, a firma nazywała się „Fangster Cleanup". Ponieważ było to przedsiębiorstwo wampirze, mieli otwarte. Gdy zadzwoniłam, od razu odebrał jakiś mężczyzna, któremu opisałam problem.

- Będziemy tam za trzy godziny, o ile właściciel domu jest nam w stanie zapewnić bezpieczne miejsce do spania. Na wypadek gdyby prace się przedłużyły - oznajmił. - Nie ma sprawy, tu jest mnóstwo takich miejsc. Nie miałam pojęcia, gdzie przebywają w tej chwili pozostałe dwa wampiry, które mieszkały ostatnio na stałe w domu Erica, czy w ogóle żyją, czy wrócą przed świtem. Jeśli się zjawią, mogą we trójkę spać w dużym łóżku Erica albo w innej pozbawionej okien sypialni, a wtedy gościom można będzie oddać do dyspozycji trumny. Zdawało mi się, że również w pralni jest kilka kapsuł z włókna szklanego. Czyli że dywany i meble wyczyści zamówiona firma usługowa. Musieliśmy tylko upewnić się, że nikt więcej nie umarł tutaj dziś wieczorem. Gdy odłożyłam słuchawkę, poczułam się superskuteczna i superwydajna, ale miałam też w sobie dziwną pustkę, co przypisałam wymiotom - przecież pozbyłam się wszystkiego, co znajdowało się w moich trzewiach. Ponieważ byłam taka lekka, kiedy szłam, niemal płynęłam... Och, no dobra, może miałam w organizmie więcej narkotyku, niż sądziłam. Nagle uderzyła mnie pewna myśl - przypomniałam sobie, że Eric wspomniał o Pam; podobno też była w domu. Gdzie zatem jest teraz? - Jason! - krzyknęłam. - Proszę, proszę, odszukaj Pam! Wróciłam do paskudnie cuchnącego salonu, przeszłam do okien i otworzyłam je po kolei. W końcu odwróciłam się i przyjrzałam mojemu facetowi, który jeszcze wczoraj był butny, błyskotliwy, uparty, tajemniczy i podstępny; to, naturalnie, tylko niektóre z wyróżniających go cech. Nigdy chyba nie bywał tak niezdecydowany, nigdy nie widziałam go tak bardzo beznadziejnie biernego jak teraz. - Jaki jest plan? - spytałam go.

Eric wyglądał nieco lepiej teraz, kiedy Jason pomógł mu z żebrami. W każdym razie żadne kości już nie wystawały. - Nie ma żadnego - jęknął, lecz przynajmniej wydawał się z tego powodu winny. - Jaki jest plan? - twardo powtórzyłam pytanie. - Powiedziałem ci. Nie mam żadnego. Nie wiem, co robić. Ocella może być do tej pory martwy, jeśli tylko Aleksy był wystarczająco zręczny i go dopadł... Krwawe łzy spłynęły mu po policzkach. - Heeej! - warknęłam. - Wiedziałbyś, gdyby Appiusz Liwiusz nie żył. To twój stwórca! Więc co z tym planem? Eric wstał i jedynie lekko się skrzywił. To dobrze. Najwyraźniej udało mi się skłonić go do działania. - Nie mam żadnego planu! - ryknął. - Obojętne co zrobię, ktoś umrze! - Jeśli nic nie wymyślisz, wtedy na pewno ktoś straci życie. I dobrze o tym wiesz. Zresztą, nawet w tej sekundzie ktoś prawdopodobnie umiera! A Aleksy to szaleniec! Ustalmy coś! Rozłożyłam ręce. - Dlaczego tak dziwnie pachniesz? - Eric wreszcie dostrzegł mój podkoszulek z napisem „POKÓJ". Wilkołakami i narkotykami. W dodatku wymiotowałaś. - Przeszłam już dzisiejszej nocy przez piekło obwieściłam, być może trochę wyolbrzymiając niedawne zdarzenia. - A teraz przejdę je po raz drugi, ponieważ ktoś musi ruszyć twój starożytny tyłek. Ktoś musi cię wyprawić w drogę, wikingu. - Co mam zrobić? - spytał dziwnie spokojnym głosem. - Czyżby ci nie przeszkadzało, że Aleksy zabije Appiusza? To znaczy... cóż, mnie by nie przeszkadzało, pomyślałam jednak, że ty byś na to nie pozwolił. Najwidoczniej się pomyliłam.

Jason wszedł do pokoju chwiejnym krokiem. - Znalazłem Pam - oznajmił, po czym gwałtownie opadł na fotel. - Potrzebowała krwi. - Może chodzić? - Ledwo, ledwo. Ma mnóstwo ran ciętych na ciele, obite i popękane żebra, a lewa ręka i prawa noga są złamane. - O Boże - mruknęłam i pobiegłam poszukać mojej wampirzej przyjaciółki. Zdecydowanie nie myślałam trzeźwo - prawdopodobnie z powodu narkotyku - ponieważ w przeciwnym razie po pierwszej rozmowie z Erikiem na pewno od razu skupiłabym się na Pam. Odkryłam, że Aleksy najwyraźniej zaatakował ją w łazience, więc po jego odejściu usiłowała doczołgać się stamtąd do salonu. Najbardziej rzuciły mi się w oczy rany od noża, ale Jason miał też rację, gdy wspomniał o złamanych kościach. Pam wyglądała źle, chociaż przecież już przyjęła krew od Jasona. - Nic nie mów. - Chrząknęła. - Gówniarz mnie zaskoczył. Jestem taka... głupia. Co z Erikiem? - Nic mu nie będzie. Mogę ci pomóc wstać? - Nie - odparła zgryźliwie. - Wolę dalej się czołgać po twardej podłodze. - Jędza - mruknęłam, po czym kucnęłam i pomogłam jej się podnieść do pionu. Szło mi ciężko, ale ponieważ mój brat dał wampirzycy sporo swojej krwi, nie chciałam znowu prosić go o pomoc. Ostatecznie jakoś dotarłyśmy do salonu. - Kto by pomyślał, że Aleksy może narobić tak wielkich szkód? Wygląda tak mizernie, a z ciebie przecież wielka wojowniczka. - Pochlebstwa - prychnęła chrypliwie - nie mogą być w tym momencie skuteczne. To była wyłącznie moja wina. Ten wstrętny gówniarz łaził za Bobbym i zobaczyłam, że wziął

wcześniej z kuchni nóż. Próbowałam jakoś przyciągnąć jego uwagę, do czasu, aż Bobby opuści dom. Sądziłam, że Ocella uspokoi małego gnojka. Niestety, Aleksy dopadł mnie znienacka. A jest szybki jak wąż. Zaczynałam wątpić, czy zdołam doprowadzić Pam do kanapy. Eric podniósł się niepewnie i objął wampirzycę ramieniem. Razem doszliśmy z Pam do kanapy i wtedy Eric się odsunął. - Potrzebujesz mojej krwi? - spytał, po czym dodał pośpiesznie: - Dziękuję ci za to, że starałaś się go powstrzymać. - To członek również mojej rodziny - odparła Pam, z ulgą osuwając się na poduszkę. - Poprzez ciebie też jestem spokrewniona z tym małym mordercą. Northman podniósł rękę. - Nie, mój panie, potrzebujesz całej swojej krwi, żeby wyśledzić dzieciaka. Moje obrażenia przecież się zagoją. - Ponieważ dostałaś litr czy dwa mojej - wtrącił Jason słabym głosem, któremu brakowało zwykłej dla mojego brata butnej nuty. - Przydała się. Dziękuję ci, pumo - powiedziała, a ja odniosłam wrażenie, że Jason się uśmiechnął. W tym momencie jednak zadzwoniła jego komórka. Znałam ten dzwonek, był to fragment jego ulubionego utworu, We Are the Champions zespołu Queen. Brat wyjął telefon z kieszeni i otworzył. - Cześć - rzucił w słuchawkę, a potem przez chwilę słuchał rozmówcy. - Nic ci nie jest? - spytał, po czym znów wysłuchał odpowiedzi. - W porządku. Dzięki, kochanie. Zostań w środku, zamknij na klucz wszystkie drzwi i nie otwieraj nikomu, póki nie usłyszysz mojego głosu... Nie, nie, czekaj! Nie otwieraj nikomu, póki do ciebie nie zadzwonię,

dobrze? - Zamknął telefon. - To była Michele - wyjaśnił. Aleksy zjawił się właśnie pod moim domem. Szukał mnie. Michele podeszła do drzwi, ale gdy zobaczyła wampira, nie wpuściła go. Powiedział jej, że chce się ogrzać moim życiem, cokolwiek to miało znaczyć. Wyśledził mnie z twojego domu po zapachu. Jason popatrzył z lekkim zażenowaniem, jak gdyby obawiał się, że zapomniał użyć dezodorantu. - Nie było z nim starszego wampira? - spytałam. Oparłam się o ścianę, która na szczęście znajdowała się tuż za mną. Zaczynałam się czuć naprawdę zmęczona. - Tak, zjawił się mniej więcej po minucie. - I co Michele im powiedziała? - Oświadczyła, że powinni wrócić do twojego domu, siostra. Wyobraziła sobie, że skoro są wampirami, pewnie mają raczej jakiś związek z tobą niż ze mną. Cała Michele, bez dwóch zdań. *** Telefon zostawiłam w pikapie Jasona, więc zadzwoniłam do domu z komórki brata. Odebrał Claude. - Co tam robisz? - spytałam. - Zamknęliśmy już, dziś przecież poniedziałek - odparł. Po co dzwonisz, skoro nie chciałaś, żebym odebrał? - Claude, w stronę mojego domu kieruje się bardzo, bardzo zły wampir - ostrzegłam. - W dodatku ten wampir może wejść bez zaproszenia, bo był tam już wcześniej. Wynoś się stamtąd natychmiast. Wsiądź do samochodu i odjedź. Szaleństwo Aleksego plus pociąg wampirów do takich istot jak mój kuzyn - wróż? Iście śmiertelna kombinacja. Jak widać, ta straszna noc nie miała się szybko skończyć. Zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle się kiedyś skończy. Może nigdy nie minie... Przez okropną minutę wyobrażałam

sobie niekończący się koszmar przechodzenia od kryzysu do kryzysu, zawsze o krok z dala od rozwiązania. - Daj mi kluczyki, Jasonie - poprosiłam brata. - Zostajesz. Nie jesteś w stanie prowadzić auta po takiej utracie krwi, a Eric nadal jest rekonwalescentem. Brat wyłowił kluczyki z kieszeni i rzucił mi je. Byłam mu wdzięczna, że nie próbuje się buntować i nie pcha się na siłę do auta. - Ja jadę - oświadczył Eric i znowu wstał. Pam wcześniej zamknęła oczy, ale teraz, kiedy zrozumiała, że wychodzimy, ponownie je otworzyła. - Dobrze - odpowiedziałam, ponieważ wiedziałam, że będę potrzebowała każdego rodzaju pomocy. A Eric, nawet tak słaby, i tak był silniejszy niemal od wszystkich innych istot. Powiedziałam Jasonowi o zamówionej ekipie sprzątającej, a potem ja i mój wampir wyszliśmy i udaliśmy się do pikapa. Towarzyszyły nam głośne protesty Pam, która zapewniała, że jeśli ją zabierzemy, dostatecznie zregeneruje się po drodze. Jechałam szybko. Nie było sensu pytać Erica, czy może latać, dzięki czemu dotarlibyśmy pod mój dom prędzej, bo i bez pytania wiedziałam, że Northman latać w tej chwili nie może. Po drodze nie rozmawialiśmy. Nie mieliśmy sobie zbyt dużo do powiedzenia, czy też raczej niedostatecznie dużo, by warto było na to tracić energię. W odległości jakichś czterech minut od mojego domu wampir zgiął się wpół z bólu. Zauważyłam to, zresztą ja także poczułam jakieś szarpnięcie. Działo się coś ważnego. Na pełnym gazie wjechałam na podjazd domu około czterdziestu pięciu minut po wyjeździe ze Shreveport, co stanowiło naprawdę niezły czas. Reflektor zewnętrzny domu oświetlał dziwną scenę na frontowym dziedzińcu. Jasnowłosy wróż, którego nigdy przedtem nie widziałam, stał, przyciskając plecy do pleców

Claude'a. Nieznajomy dzierżył długi, cienki miecz czy też szpadę, mój kuzyn natomiast trzymał w każdej ręce po jednym z dwóch najdłuższych noży kuchennych, jakie miałam w domu. Aleksy, który wyglądał na nieuzbrojonego, chodził wokół nich niczym jakaś biała maszyna do zabijania. Był nagi i cały upaćkany plamami we wszystkich odcieniach czerwieni. Ocella leżał rozciągnięty na żwirowym podjeździe. Całą twarz miał pokrytą ciemną krwią. Hmm, najwyraźniej krew jest motywem przewodnim tej nocy. Zatrzymałam gwałtownie samochód Jasona i pośpiesznie się wygramoliłam. Aleksy uśmiechnął się, więc uświadomił sobie nasze przybycie, nie przestał jednakże okrążać dwóch wróżów. - Nie przywiozłaś Jasona! - zawołał. - Chciałem go zobaczyć. - Jason musiał ofiarować Pam dużo swojej krwi, w przeciwnym razie już by nie żyła - wyjaśniłam. - Później był zbyt osłabiony. - Powinien pozwolić jej umrzeć! - odkrzyknął Romanow, a następnie błyskawicznie skoczył do jasnowłosego wróża i nie zważając na miecz tamtego, uderzył mężczyznę pięścią w brzuch. Jak się okazało, chłopiec miał w ręku nóż, chociaż wydawało się, że raczej się bawi niż atakuje. Nieznajomy wróż zamachnął się mieczem ruchem tak szybkim, że niemal umknął on mojej uwagi, i zdołał drasnąć ostrzem Aleksego, dodając kolejny krwawy strumyczek do już płynących po klatce piersiowej chłopca. - Przepraszam, możesz przestać? - spytałam uprzejmie dzieciaka. Zachwiałam się, ponieważ jawnie opadałam z sił. Eric objął mnie ramieniem.

- Nie - odparł Aleksy wysokim chłopięcym głosikiem. Miłość, którą Eric do ciebie czuje, przepływa przez naszą więź, Sookie, a jednak nie mogę przestać. Nie czułem się tak wspaniale od dziesięcioleci. Rzeczywiście czuł się świetnie, wiedziałam o tym, ponieważ jego emocje docierały do mnie dzięki łączącej nas więzi krwi. Chociaż wcześniej narkotyk osłabił więź, teraz czułam różne subtelne niuanse, które zresztą składały się na mieszaninę sprzecznych emocji, toteż miałam wrażenie, jakbym stała w wiejącym wietrze, który ciągle zmieniał kierunek. Eric próbował doprowadzić nas oboje do miejsca, gdzie leżał jego stwórca. - Ocella - spytał. - Żyjesz? Rzymianin otworzył jedno czarne oko, dla którego tłem była maska krwi. - Po raz pierwszy od stuleci sądzę, że wolałbym nie żyć. Ja również wolałabym, abyś nie żył, pomyślałam i poczułam na sobie jego spojrzenie. - Ona mnie zabije bez żalu, ta dziewczyna - oznajmił, niemal wesoło. Tym samym tonem dodał: - Aleksy przeciął mi rdzeń kręgowy i póki mój kręgosłup się nie zrośnie, nie będę w stanie się ruszyć. - Aleksy, proszę, nie zabijaj wróżek - jęknęłam. - To jest mój kuzyn Claude, a nie zostało mi już zbyt wielu członków rodziny. - Kim jest ten drugi? - spytał Romanow, wykonując niewiarygodnie wyglądający skok, podczas którego pociągnął Claude'a za włosy, a także przeskoczył drugiego wróża, którego miecz tym razem nie był dostatecznie szybki. - Nie mam pojęcia - odparłam. Chciałam dodać, że ten nieznajomy nie jest moim przyjacielem, mało tego, jest prawdopodobnie wrogiem,

ponieważ to on zmawiał się z Basimem, nie chciałam jednak patrzeć, jak kolejna osoba umiera... no, może poza Appiuszem Liwiuszem. - Nazywam się Colman! - ryknął obcy wróż. - Pochodzę z duszków nieba i moje dziecko nie żyje... z twojego powodu, kobieto! Och. To był ojciec dziecka Claudine. Kiedy Eric mnie puścił, musiałam wytężyć wszystkie siły, żeby utrzymać się na nogach. Aleksy wykonał kolejny ze swoich błyskawiczny wypadów i uderzył Colmana w nogę tak mocno, że wróż o mało nie upadł; zadałam sobie pytanie, czy nie złamał mu przypadkiem nogi. Z kolei, gdy Aleksy był blisko, Claude zdołał ukłuć go nożem w plecy i zranił w okolicach łopatki. Gdyby chłopiec pozostał człowiekiem, już by nie żył, jednak jako wampir tylko poślizgnął się na żwirowym podjeździe, utrzymał się w pozycji stojącej i dalej szalał. Mimo to, wampir czy nie, Aleksy chyba się powoli męczył. Nie odważyłam się odwrócić wzroku i sprawdzić, co Eric robi i gdzie właściwie jest. Nagle przyszedł mi do głowy pomysł. Pod wpływem impulsu pobiegłam do domu, chociaż nie mogłam posuwać się w linii prostej ani równomiernie, a w drodze na górę po stopniach prowadzących na ganek musiałam się nawet zatrzymać i złapać powietrze. W szufladzie nocnego stolika leżał srebrny łańcuch, który trzymałam tam od czasu, gdy osuszacze porwali Billa Comptona dla jego krwi. Złapałam teraz zabójcze ogniwa i wyszłam chwiejnym krokiem z domu, skrywając łańcuch w dłoni, którą trzymałam za plecami. Przysunęłam się do trzech walczących, starając się być jak najbliżej wciąż tańczącego lub wirującego Aleksego. Chociaż nie było mnie tutaj przez

tak krótki czas, teraz odnosiłam wrażenie, że chłopiec porusza się wolniej. W dodatku, Colman klęczał na jednym kolanie. Czułam nienawiść do własnego planu i nie miałam ochoty na kolejny akt przemocy, wiedziałam jednak, że młodego szaleńca trzeba powstrzymać. Z tego też powodu, gdy Romanow po raz kolejny przesuwał się niedaleko mnie, byłam gotowa, dzierżąc w obu rękach luźny łańcuch, i - najszybciej jak potrafiłam zarzuciłam go Aleksemu na kark, skrzyżowałam ręce i pociągnęłam. Chwilę później chłopiec znalazł się na ziemi, wrzeszcząc, lecz niezbyt długo, gdyż zjawił się właśnie Eric z konarem, który zapewne sam odłamał od jakiegoś drzewa. Sekundę później Northman podniósł obie ręce i zamachnął się gałęzią na Aleksego. I w następnej minucie carewicz Rosji zmarł śmiercią ostateczną. Sapnęłam, gdyż z powodu wyczerpania nawet nie miałam siły krzyknąć, po czym osunęłam się na ziemię. Dwaj wróże stopniowo się odprężyli i porzucili postawę bojową. Claude pomógł Colmanowi wstać i położyli jeden drugiemu ręce na ramionach. Eric stanął między nimi a mną i popatrywał na nich czujnym okiem. Colman był moim wrogiem, nikt nie miał co do tego wątpliwości, a Eric postanowił zachować ostrożność. Skorzystałam z okazji, że Northman na mnie nie patrzy, zostawiłam szczątki Aleksego i podpełzłam do bezbronnego Appiusza, który z uśmiechem przyglądał się, jak podchodzę. - Chcę cię zabić, i to natychmiast - oznajmiłam bardzo cicho. - Bardzo chcę, żebyś umarł. - Ponieważ jednak przystanęłaś, aby sobie ze mną pogawędzić, wiem, że nie zamierzasz tego zrobić - oznajmił z całkowitym przekonaniem w głosie. - I posłuchasz Erica. Chciałam mu udowodnić, że się myli, i to w obu przypadkach. Ale tej nocy było wokół mnie już tyle śmierci i

krwi. Zawahałam się. W końcu jednak podniosłam odłamany konar. Po raz pierwszy Appiusz wyglądał na trochę zmartwionego. A może był po prostu zrezygnowany? - Nie rób tego - poprosił mnie Northman. I rzeczywiście, słysząc błagalną nutę w jego tonie, nie mogłam zabić stwórcy mojego wampira. - Wiesz, co mógłbyś zrobić, jeśli naprawdę chcesz służyć pomocą, Appiuszu Liwiuszu...? - spytałam, lecz w tym samym momencie Eric wrzasnął. Zobaczyłam w oczach Rzymianina odbicie jakiegoś błysku i poczułam, że natychmiast muszę się stąd wynosić. Rzuciłam się na bok, wykorzystując resztki sił, jakie mi jeszcze pozostały. Wrogi wróż zaatakował właśnie mieczem i choć celował we mnie, ostrze trafiło prosto w Ocellę. Appiusz Liwiusz od razu dostał drgawek, a okolica wokół rany poczerniała ze wstrząsającą szybkością. Colman, który przez chwilę patrzył zaszokowany na przypadkową ofiarę swojego wypadu, niespodziewanie zesztywniał i usiłował ściągnąć barki. Potem zaczął się przewracać, a ja zobaczyłam, że spomiędzy łopatek wystaje mu sztylet. Eric odepchnął drżącego Colmana na bok. - Ocella! - wrzasnął Northman przerażonym głosem. Chwilę później Appiusz Liwiusz znieruchomiał. - No cóż, dobrze - mruknęłam ze znużeniem i odwróciłam ciężką głowę, chcąc zobaczyć, kto rzucił sztylet. Claude patrzył w dół, na dwa noże kuchenne, które ciągle trzymał w dłoniach, jak gdyby sądził, że jeden z nich za chwilę zniknie. Oboje byliśmy tak samo zdezorientowani. Eric chwycił rannego Colmana i przyssał się do jego szyi. Wróżki są nieprawdopodobnie wprost atrakcyjne dla wampirów (to znaczy, wampiry pociąga ich krew), a Eric miał ważne powody, by zabić tego konkretnego wróża.

Teraz w ogóle się nie hamował i powiem wam, że widok był dość obrzydliwy. Odgłosy przełykania, krew ściekająca po szyi Colmana, jego szkliste oczy... Właściwie obaj mieli szkliste oczy, jak sobie uświadomiłam. Tyle że w spojrzeniu Erica widziałam żądzę krwi, a w oczach wróża z wolna pojawiała się śmierć. Colman miał zbyt wiele ran i był zbyt osłabiony, więc w ogóle nie walczył z Erikiem. A Eric z każdą sekundą wydawał się bardziej rumiany. Claude przykuśtykał do mnie i usiadł obok, na trawie. Odłożył moje noże ostrożnie na ziemię, przy mnie, jakbym wcześniej wierciła mu dziurę w brzuchu, nalegając na ich zwrot. - Próbowałem go przekonać, żeby wrócił do siebie, do domu - tłumaczył. - Spotkałem się z nim jedynie raz czy dwa. Przybył tu z misternym planem, w wyniku którego miałaś trafić do więzienia, zwykłego, dla ludzi. Wcześniej zamierzał cię wprawdzie zabić... ale tylko do czasu, aż zobaczył cię z Hunterem w parku. Pomyślał też o porwaniu dziecka, lecz mimo targającej nim wściekłości nie potrafił się zmusić do takiego czynu. - Wprowadziłeś się do mnie, żeby mnie chronić zauważyłam. Była to naprawdę zadziwiająca decyzja ze strony kogoś tak egoistycznego jak Claude. - Moja siostra cię kochała - odparł. - Colman lubił Claudine i był bardzo dumny, że wybrała go na ojca swego dziecka. - Domyślam się, że należał do stronników Nialla. Powiedział, że jest jednym z duszków nieba. - Tak, „colman" oznacza gołębia. Teraz to wszystko nie miało już znaczenia. Współczułam nieszczęsnemu.

- Na pewno wiedział, że nic, co bym powiedziała nie powstrzymałoby Claudine przed wykonaniem zadania, które uważała za słuszne - szepnęłam. - Wiedział - przyznał kuzyn. - Właśnie dlatego tak naprawdę nie umiał się zmusić do zabicia ciebie, nawet zanim zobaczył cię z dzieckiem. I właśnie dlatego rozmawiał z wilkołakiem, dlatego uknuł taki... niebezpośredni plan. - Wróż westchnął. - Gdyby Colman naprawdę był pewny, że Claudine umarła z twojego powodu, nic by go nie powstrzymało. - Ja bym go powstrzymał - rozległ się czyjś głos. Z lasu wyszedł Jason. Nie, to było Dermot! - Okej, ty rzuciłeś sztylet - mruknęłam. - Dzięki, Dermot. Nic ci nie jest? - Mam nadzieję... - Dermot popatrzył na nas. - Colman rzucił na niego urok - spostrzegł Claude. - Tak przynajmniej sądzę. - Powiedział, że nie masz w sobie dość magii oznajmiłam kuzynowi. - Tak, powiedział mi o zaklęciu, w każdym razie próbował powiedzieć. Wtedy pomyślałam, że musiał mu to zrobić inny żyjący wróż lub wróżka. Ale, popatrz, Colman nie żyje, a urok działa na niego nadal. Claude zmarszczył brwi. - Dermocie, więc to nie Colman rzucił na ciebie czar? Stryjeczny dziadek opadł na ziemię przed nami. - Tak dużo dłużej - obwieścił zagadkowo. Przez dobry moment usiłowałam rozwiązać tę łamigłówkę. - Mówi chyba, że został zaczarowany dużo wcześniej stwierdziłam w końcu, czując lekkie ożywienie. - Twierdzisz, że rzucono na ciebie czar kilka miesięcy temu? Dermot wziął moją rękę w swoją lewą, a rękę Claude'a w swoją prawą.

- Sądzę raczej, że zdarzyło się to znacznie dawniej. Lata temu. Łzy spłynęły po policzkach starszego wróża. - Założę się, że zrobił mu to Niall - oceniłam. Prawdopodobnie wszystko sobie dokładnie obmyślił. Dermot zasłużył na to, za... no, nie wiem... ponieważ miał skrupuły związane ze swoim wróżkowym dziedzictwem czy coś. - Mój dziadek jest osobnikiem bardzo kochanym, lecz niezbyt... tolerancyjnym - powiedział Claude. - Wiesz, jak zdejmuje się zaklęcia w opowieściach o wróżkach... w naszych baśniach? - spytałam. - Tak, słyszałem, że ludzie opowiadają sobie historie o wróżkach zwane też baśniami - mruknął Claude. - Tak, powiedz mi, jak w baśniach odczarowuje się kogoś, na kogo rzucono czar. - Cóż, w baśniach sprawę załatwia pocałunek. - Łatwo sprawdzić - ucieszył się kuzyn, a potem oboje jednocześnie, jakbyśmy wcześniej ćwiczyli synchronizację, pochyliliśmy się i pocałowaliśmy Dermota. I udało się! Stryjeczny dziadek zadygotał na całym ciele, a potem zaczął patrzeć na nas oboje coraz inteligentniej. Wybuchnął płaczem, bardzo serio i bardzo rozpaczliwym, a po chwilowym zaskoczeniu Claude wstał i pomógł się podnieść także Dermotowi. - Zobaczymy się za jakiś czas - oznajmił kuzyn i ruszył wraz ze starszym wróżem do domu. Eric i ja zostaliśmy sami. Northman już od jakiegoś czasu kucał w pewnej odległości od trzech ciał wciąż jeszcze zalegających mój frontowy dziedziniec. - Normalnie scenka w stylu Szekspira - jęknęłam, szacując wzrokiem ludzkie szczątki i krew wsiąkającą w ziemię.

Zwłoki Aleksego łuszczyły się i rozpadały, lecz proces ten przebiegał znacznie wolniej niż w przypadku jego starego stwórcy. Teraz, kiedy Aleksy spotkał ostateczną śmierć, jego kości podrzucone do grobu w Rosji także zapewne znikną. Eric pchnął wcześniej zwłoki wróża Colmana na żwirowy podjazd, gdzie zaczęły się obracać w proch w sposób typowy dla ciał nieżyjących wróżek. Ten rozpad był zupełnie inny, niż to się działo w przypadku ostatecznie martwych wampirów, lecz efekt można by nazwać równie dogodnym. Czyli że, oczywiście, nie będę miała trzech trupów do ukrycia. Tak bardzo zmęczyłam się całym tym koszmarnym dniem, że ta myśl uszczęśliwiła mnie jak żadna inna w minionych godzinach. Northman wyglądał i pachniał jak istota z horroru. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Mój wampir odwrócił wzrok jako pierwszy. - Ocella nauczył mnie wszystkiego co trzeba, żeby być wampirem - oznajmił szeptem. - Nauczył mnie, jak się pożywiać, jak się ukrywać, kiedy bezpiecznie jest mieszać się z ludźmi. Nauczył mnie uprawiać seks z mężczyznami, a później uwolnił, pozwalając uprawiać miłość z kobietami. Chronił mnie i kochał, choć także powodował przez dziesięciolecia ból. Dał mi życie. A teraz nie żyje. Mój stwórca. Mówił tonem kogoś, kto ledwie wierzy w to, co się zdarzyło, i na razie nie wie, jak powinien się wobec tej sprawy czuć. Przez długi czas nie potrafił odwrócić wzroku od kruszącej się masy wiórków, która kiedyś była Appiuszem Liwiuszem Ocellą. - Tak - zgodziłam się. Starałam się nie mówić zbyt radosnym tonem. - Teraz nie żyje. I nie ja go zabiłam. - Ale zabiłabyś go! - wytknął mi. - Myślałam o tym - przyznałam. Nie było sensu zaprzeczać.

- O co zamierzałaś go prosić? - Zanim Colman go zadźgał? - Chociaż „zadźgał" raczej nie było właściwym słowem. Bardziej by tu pasował czasownik „przebić kogoś mieczem". Tak, to określenie było celniejsze. Czułam, że mój mózg pracuje jak żółw. - No cóż podjęłam. - Zamierzałam powiedzieć mu, że chętnie pozostawię go przy życiu, jeśli zabije dla ciebie Victora Maddena. Moja odpowiedź wstrząsnęła Erikiem - w takim stopniu, w jakim można zaskoczyć kogoś tak wypompowanego. - Byłoby dobrze - odparł powoli. - Niezły pomysł, Sookie. - Tak, no cóż, był. To się nie zdarzy. - Miałaś rację - oświadczył Northman, ciągle mówiąc bardzo powoli. - Koniec jak na ostatniej stronie którejś ze sztuk Szekspira. - Tylko my zostaliśmy. Brawo dla nas. - Jestem wolny - szepnął Northman. Zamknął oczy. Dzięki ostatnim pozostałościom narkotyku mogłam niemal obserwować, jak krew wróżek przepływa przez jego żyły. Równocześnie widziałam też, jak wzrasta poziom energii mojego wampira. Wszystkie fizyczne obrażenia goiły się i teraz, wraz z krążącymi w jego organizmie kroplami krwi Colmana, Eric zapominał, że powinien opłakiwać stwórcę i brata; zamiast żalu czuł jedynie ulgę, ponieważ pozbył się ich obu. - Jest mi tak dobrze. - Naprawdę zaczerpnął nocnego powietrza, nadal jeszcze skażonego wonią krwi i śmierci. Wydało mi się, że wampir wręcz delektuje się tym zapachem. - Jesteś moją najdroższą - oznajmił, a jego oczy stały się obłędnie błękitne. - Cieszę się, że to słyszę - odparłam, tak zmęczona, że nie miałam nawet siły się uśmiechnąć.

- Muszę wrócić teraz do Shreveport i zająć się Pam. A także pozałatwiać pewne rzeczy, skoro Ocella nie żyje - podjął Eric. - Ale najszybciej jak będę mógł, spotkamy się, ja i ty, i nadrobimy stracony czas. - Brzmi dobrze - oceniłam. Znów byliśmy tylko we dwoje w naszej więzi, chociaż nie była już tak silna jak wcześniej, gdyż dawno jej nie odnawialiśmy. A jednak nie zamierzałam niczego proponować Ericowi, nie dzisiejszej nocy, na pewno nie. Northman spojrzał w górę, ponownie zrobił coś w rodzaju wdechu, po czym wzbił się w nocne niebo. Kiedy wszystkie ciała rozpadły się całkowicie, wstałam i weszłam do domu, odnosząc wrażenie, że z powodu zmęczenia fizycznego ciało za chwilę zsunie mi się z kości. Pomyślałam, że powinnam czuć choćby lekki triumf. Nie byłam martwa, a moi wrogowie tak. Ale wobec pustki pozostawionej przez narkotyk miałam jedynie świadomość pewnej srogiej satysfakcji. Zanim zamknęłam drzwi łazienki, słyszałam, jak stryjeczny dziadek i kuzyn rozmawiają w drugiej, tej w korytarzu; płynęła tam też woda. Po prysznicu, gdy byłam gotowa do łóżka, otworzyłam drzwi do mojej sypialni i odkryłam, że obaj tam na mnie czekają. - Chcielibyśmy położyć się obok ciebie - oznajmił Dermot. - Wszystkim nam się będzie lepiej spało. Uznałam ten pomysł za niewiarygodnie niesamowity i dziwaczny, tak osobliwy, że aż poczułam gęsią skórkę... A może tylko sądziłam, że tak powinnam oceniać jego propozycję. Tak czy owak, byłam po prostu zbyt zmęczona, więc nie zamierzałam się z Dermotem sprzeczać. Położyłam się do łóżka, Claude zajął miejsce po jednej stronie, stryjeczny dziadek po drugiej. Akurat gdy przemknęło mi przez głowę, że nigdy nie zasnę, że ta sytuacja jest naprawdę zbyt

niezwykła i paskudna, poczułam coś w rodzaju błogiego rozluźnienia, nieznanego mi wcześniej dobrego samopoczucia. Tak, byłam z rodziną. Byłam z krewnymi. I zasnęłam.