Hjorth Rosenfeldt Grob W Gorach

HANS ROSENFELD GRÓB W GÓRACH Tytuł oryginału FJÄLLGRAVEN

2003 Tym razem nazywała się Patricia Wellton. Patricia Wellton. Nowe miasta. Nowe nazwisko. Na początku, dawno temu, to było dla niej najtrudniejsze. Zareagować w porę, kiedy była wywoływana przez recepcjonistów albo taksówkarzy. Ale to było kiedyś. Teraz, gdy tylko brała do ręki dokumenty, stawała się nazwiskiem w nich widniejącym. Na razie tylko jedna osoba zwróciła się do niej po nazwisku. Facet z wypożyczalni samochodów w Östersund, kiedy wyszedł, żeby jej powiedzieć, że auto, które zamówiła, jest wysprzątane i gotowe do drogi. Wylądowała o czasie, krótko po piątej w środę po południu, potem pociągiem przejechała z lotniska na dworzec kolejowy w Sztokholmie. To była jej pierwsza wizyta w stolicy Szwecji, ale ograniczyła zwiedzanie do pobliskiej restauracji, w której zjadła dość wczesną i bezpłciową kolację. Tuż przed dziewiątą wieczorem wsiadła do nocnego pociągu, który miał ją zawieźć do Östersund. Zarezerwowała dla siebie cały przedział sypialny. Nie obawiała się, że ktoś mógłby ją zidentyfikować, ale po prostu nie lubiła spać w jednym pomieszczeniu z obcymi ludźmi. Zawsze tak było. Tak było, kiedy jako nastolatka wyjeżdżała na turnieje z drużyną piłki ręcznej. Tak samo w czasie szkolenia, w bazie czy w terenie. Pociąg ruszył, poszła do wagonu restauracyjnego, kupiła małą butelkę białego wina i torebkę orzeszków ziemnych, a potem wróciła do przedziału i zaczęła czytać książkę. I know what you’re really thinking, nowa książka z nieco zastanawiającym podtytułem: Reading Body Language Like a Trial Lawyer. Kobieta, która teraz nazywała się Patricia Wellton, nie wiedziała, czy karniści są szczególnie biegli w odczytywaniu języka ciała, przynajmniej ona nigdy nie spotkała żadnego, który szczególnie wyróżniałby się w tej dziedzinie. Ale książka, choć może niewnosząca nic nowego, była przynajmniej krótka i zabawna. Kilka minut po pierwszej wsunęła się do świeżej, białej pościeli i zgasiła lampkę. Pięć godzin później wysiadła na dworcu w Östersund, zapytała o drogę do hotelu, w którym następnie bez pośpiechu zjadła śniadanie, a potem poszła do biura Avisu, gdzie wynajęła samochód. Podczas gdy samochód był sprzątany i przeglądany, zaproponowano jej filiżankę kawy z automatu. Nowa szara toyota avensis. Po przejechaniu ponad stu kilometrów znalazła się w Are. Przez całą drogę

zwracała uwagę na ograniczenia prędkości. Bez sensu byłoby dostać mandat, choć szwedzcy policjanci nie mieli zwyczaju, może nawet nie mieli prawa przeszukiwać samochodów i bagaży kierowców przy mniejszych wykroczeniach. Gdyby jednak ktoś odkrył, że jest uzbrojona, mogłoby to mocno skomplikować jej zadanie. Nie miała pozwolenia na broń na terenie Szwecji. Gdyby znaleźli u niej berettę M9, zaczęliby grzebać w jej przeszłości i odkryliby, że wprawdzie Patricia Wellton stała przed nimi we własnej osobie, ale nigdzie poza tym nie było śladu jej istnienia. Dlatego zdejmowała nogę z gazu, kiedy mijała zielone trawiaste zbocza lub wjeżdżała do wioski nad jeziorem. Przespacerowała się kawałek, poszła do pierwszego lepszego baru na lunch i zamówiła panini i colę light. Podczas jedzenia studiowała mapę. Miała jeszcze ponad pięćdziesiąt kilometrów do przejechania drogą E14, potem miała skręcić, zostawić samochód i przebiec jeszcze niecałe dwadzieścia kilometrów. Spojrzała na zegarek. Licząc trzy godziny na dotarcie na miejsce, do tego jeszcze jedną na sprzątanie, dwie, żeby wrócić do samochodu i złożyć raport… Powinna zdążyć na samolot z Trondheim do Oslo, a stamtąd w piątek odlecieć do domu. Znów przeszła się po Are z powrotem do samochodu, wsiadła i ruszyła dalej na zachód. Choć podczas podróży służbowych zwiedziła wiele miejsc, nigdy nie widziała takich krajobrazów. Łagodne zbocza pagórków, wyraźnie zaznaczona granica drzew, refleksy słońca na wodzie w dolinie. Poczuła, że mogłaby się tu zadomowić. W tej pustce. Ciszy. Przejrzystym powietrzu. Mogłaby tu wynająć domek i chodzić na długie spacery. Łowić ryby. W lecie zachwycać się światłem, a jesienią czytać książki przy kominku. Może innym razem. Prawdopodobnie nigdy. Zjechała z E14 w lewo, jak wskazywał drogowskaz z Rundhögen. Niedługo potem zostawiła też samochód, wzięła plecak, wyjęła szczegółową mapę gór i zaczęła biec. Zatrzymała się sto dwadzieścia dwie minuty później. Lekko zdyszana, ale nie zmęczona, bo nie dawała z siebie w biegu wszystkiego. Usiadła na zboczu, napiła się wody i jej oddech szybko wrócił do normy. Wyjęła lornetkę i popatrzyła w stronę małego drewnianego domku, mniej więcej trzysta metrów od niej. Była we właściwym miejscu. Wszystko wyglądało tak samo jak na zdjęciu, które dostała od swojego informatora. O ile dobrze zrozumiała, teraz nikt nie mógłby zbudować niczego w tym miejscu, ale powiedziano jej, że domek pochodził z lat trzydziestych. Jakiś urzędnik ustosunkowany na dworze królewskim najwidoczniej potrzebował lokum, gdzie mógłby się ogrzać podczas myśliwskich wypraw w górach. Zresztą trudno to było nazwać domem, a nawet chatką. Ile to mogło mieć? Osiemnaście metrów kwadratowych? Dwadzieścia? Ściany z drewnianych bali, małe okienka i niewielki

komin w dachu ze smołowanej papy. Dwa schodki prowadzące do drzwi, dziesięć metrów dalej mała szopa. Tylko jedna jej część miała drzwi, domyśliła się, że to toaleta, druga połowa to prawdopodobnie składzik drewna, bo stał przed nią pniak do rąbania drew. Jakiś ruch za zieloną siatką na komary. On tam był. Odłożyła lornetkę, znów zanurzyła rękę w plecaku, wyjęła berettę i szybkimi, wprawnymi ruchami przykręciła tłumik. Potem wstała, włożyła broń do specjalnie uszytej kieszeni kurtki, założyła plecak i ruszyła przed siebie. Czasami oglądała się do tyłu, ale nigdzie nie widziała żadnego ruchu. Domek był oddalony od wyznaczonego szlaku i o tej porze roku, pod koniec października, nie było tu zbyt wielu turystów. Odkąd zostawiła samochód, minęło ją tylko dwoje ludzi. Niecałe pięćdziesiąt metrów od celu wyciągnęła z kieszeni pistolet i szła, trzymając go przy nodze. Rozważała różne scenariusze. Zapukać i strzelić, kiedy otworzy, czy założyć, że domek nie jest zamknięty, po prostu wejść i go zaskoczyć. Właśnie zdecydowała się na pierwszy wariant, kiedy drzwi się otworzyły. Kobieta znieruchomiała na chwilę, ale potem błyskawicznie przypadła do ziemi. Na schodkach stanął mężczyzna w wieku około czterdziestu lat. Teren był otwarty. Nie było gdzie się schować. Jedyne, co mogła zrobić, to leżeć nieruchomo. Najmniejszy ruch mógł zwrócić jego uwagę. Mocniej zacisnęła dłoń na pistolecie. Gdyby ją zobaczył, zdążyłaby wstać i zastrzelić go, zanim on zdołałby uciec. Trochę ponad czterdzieści metrów. Na pewno by trafiła, prawdopodobnie nawet by zabiła, ale nie tak to sobie zaplanowała. Zraniony mógł znów ukryć się w domku. Może miał tam broń. Gdyby ją zauważył, wszystko by się skomplikowało. Ale mężczyzna jej nie widział. Zamknął za sobą drzwi, zszedł po schodkach, skręcił w prawo w stronę szopy. Widziała, jak bierze do ręki siekierę tkwiącą w pniaku i zaczyna rąbać drwa. Powoli wstała, zeszła nieco na prawo, tak aby dom ją zasłaniał, gdyby mężczyzna nagle się wyprostował, robiąc sobie przerwę w pracy. Siekiera. Czy mogła być zagrożeniem? Raczej nie. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, on nawet nie zdąży się przestraszyć ani rzucić do walki z siekierą w dłoniach. Zatrzymała się przy domu, odetchnęła głęboko, skupiła się błyskawicznie i wyszła zza węgła chatki. Mężczyzna był co najmniej zaskoczony jej widokiem. Chciał o coś spytać, domyślała się, że chciał wiedzieć, kim ona jest, co robi tu, w górach Jämtlandu, czy potrzebuje pomocy. To nie miało znaczenia. Nie znała szwedzkiego, a on nigdy nie doczeka się odpowiedzi. Pistolet z tłumikiem kaszlnął raz.

Wszystkie ruchy mężczyzny ustały natychmiast, jak gdyby ktoś włączył pauzę w filmie. Potem siekiera wypadła mu z dłoni, kolana wygięły się w lewo, a ciało upadło na prawą stronę. Głuche łupnięcie, kiedy ważący osiemdziesiąt kilo mężczyzna upadł na ziemię. Już był martwy, z kulą w sercu, kiedy padł twarzą w dół, jakby ktoś nim niedbale rzucił. Kobieta podeszła do niego cztery kroki, stanęła na szeroko rozstawionych nogach i spokojnie wycelowała w jego głowę. Strzał w skroń trzy centymetry od lewego oka. Wiedziała, że już nie żyje, ale wpakowała mu w głowę jeszcze jedną kulę, w odległości mniej więcej centymetra od pierwszej. Schowała berettę z powrotem do kieszeni, zastanawiając się, czy powinna coś zrobić z krwią na ziemi, czy pozwolić, by natura się tym zajęła. Nawet jeśli ktoś zgłosi zaginięcie mężczyzny, o czym była przekonana, i przyjdzie do chaty go szukać, i tak nigdy nie znajdzie ciała. Ślady krwi oznaczałyby tylko, że coś mu się stało. Nawet jeśli domyślą się najgorszego, nikt nie będzie w stanie tego potwierdzić. Mężczyzna po prostu zniknie na zawsze. - Tato? Kobieta obróciła się odruchowo, wyjmując równocześnie broń. W głowie miała tylko jedną myśl. Dziecko. Nie miało być żadnych dzieci! TRZĄSŁ SIĘ LEKKO. Ramiona i głowa. Dziwne, to nie zgadzało się ze snem. Czy on w ogóle śnił? Przynajmniej nie swój zwykły sen. Żadnej małej rączki w jego dłoni. Żadnego nieubłaganie zbliżającego się huku wzbierającej wody. Ale to musiał być sen, bo ktoś wypowiedział jego imię. Sebastian. Ale jeśli śnił, czego wcale w tej chwili nie był taki pewien, to w każdym razie był w tym śnie sam. Samotny w ciemności. Otworzył oczy. Patrzył prosto w dwoje innych oczu. Niebieskich. Nad nimi czarne włosy, krótko obcięte, zmierzwione. Poniżej mały prosty nos i uśmiechnięte usta. - Dzień dobry. Przepraszam, ale chciałam cię obudzić przed wyjściem. Sebastian podniósł się z pewnym trudem i podparł łokciem. Kobieta, która go obudziła, najwyraźniej zadowolona z rezultatu swoich wysiłków, przeszła na koniec łóżka, stanęła przed wielkim lustrem i zaczęła zakładać kolczyki, które wzięła z małej półeczki przy lustrze. Sebastian szybko otrząsnął się ze snu, który zastąpiły wspomnienia z wczorajszego wieczora. Gunilla, czterdzieści siedem lat, pielęgniarka. Widzieli się kilka razy w Karolinska

sjukhuset. Wczoraj Sebastian odbył ostatnią wizytę kontrolną, potem razem opuścili szpital, poszli na miasto, a na końcu do niej. Zaskakująco dobry seks. - Już wstałaś. Uświadomił sobie, że stwierdził oczywistą rzecz, ale to było coś, z czym zawsze miał kłopoty. Leżeć nago w obcym łóżku, podczas gdy kobieta, z którą spędził część nocy, jest ubrana i gotowa na spotkanie nowego dnia. Przeważnie to on wstawał pierwszy. Najczęściej starał się nawet ich nie budzić. Tak wolał. Im mniej musiał z nimi rozmawiać przed wyjściem, tym lepiej. - Muszę iść do pracy - wyjaśniła i złapała jego spojrzenie w lustrze. - Co? Teraz? - Tak. Teraz. Jestem już trochę spóźniona. Sebastian wychylił się na prawo i wziął swój zegarek z nocnego stolika. Krótko przed wpół do dziewiątej. Gunilla założyła już kolczyki, teraz zapinała na karku srebrny łańcuszek. Sebastian popatrzył na nią z powątpiewaniem. Czterdzieści siedem lat i mieszkanie w centrum Sztokholmu. Chyba nikt nie mógł być tak naiwny i łatwowierny. - Czy ty nie zwariowałaś? - zapytał, siadając na łóżku. - Poznałaś mnie wczoraj. Przecież mogę wynieść pół twojego mieszkania. Gunilla spojrzała mu w oczy w lustrze. Z lekkim uśmiechem na ustach. - A zamierzasz wynieść pół mojego mieszkania? - Nie. Ale to samo bym powiedział, nawet gdybym zamierzał to zrobić. Gunilla zakończyła zakładanie biżuterii i po kontrolnym spojrzeniu w lustro podeszła do niego. Usiadła na krawędzi łóżka i położyła mu dłoń na piersi. - Znam cię nie od wczoraj, choć dopiero wczoraj z tobą wyszłam. Mam w pracy wszystkie twoje dane. Więc jeśli wyniesiesz mój telewizor, będę wiedziała, gdzie mam cię szukać… Na chwilę w głowie Sebastiana pojawiła się myśl o Ellinor, ale szybko ją przepędził. I tak wkrótce będzie zmuszony poświęcić jej dużo czasu i energii. Ale nie teraz. Gunilla znów obdarzyła go uśmiechem. Żartowała. Sebastian pamiętał to z wczorajszego wieczora. Często się uśmiechała. Lubiła żartować. To był miły wieczór. Gunilla nachyliła się i szybko pocałowała go w usta, zanim zdążył zareagować. Potem wstała. Idąc do drzwi sypialni, rzuciła: - Jocke będzie miał cię na oku.

- Jocke? - Sebastian szukał w pamięci kogoś o tym imieniu, kto miałby z nią jakiś związek ale nikt nie przychodził mu do głowy. - Joakim. Mój syn. Możesz zjeść z nim śniadanie, jeśli chcesz. Też już wstał. Sebastian popatrzył na nią bez słowa. Zatkało go na chwilę. Czy ona mówiła poważnie? Syn? Jest w tym mieszkaniu? Ile miał lat? Jak długo tu był? Całą noc? Sebastian pamiętał, że nie zachowywali się zbyt dyskretnie. - Ale teraz naprawdę muszę lecieć. Dziękuję za wczorajszy wieczór. - To ja dziękuję - wydusił Sebastian, zanim Gunilla wyszła z sypialni, zamykając za sobą drzwi. Potem opadł z powrotem na poduszki. Słyszał, jak powiedziała „cześć”, pewnie do syna, a potem trzasnęły kolejne drzwi. Sebastian przeciągnął się. Nic go nie zabolało. Już od kilku tygodni poruszał się bez bólu, ale nadal się tym rozkoszował. Ponad dwa miesiące temu został dźgnięty nożem. W łydkę i w żołądek. Zranił go Edward Hinde, psychopata i seryjny zabójca. Sebastian był natychmiast operowany i wszystko wyglądało dobrze, nawet bardzo dobrze, ale potem przyplątały się komplikacje. Przez ponad tydzień miał dren w zranionym płucu. Kiedy go usunięto, usłyszał, że całkowite wyzdrowienie jest tylko kwestią czasu. Ale potem pojawiło się zapalenie, a po nim woda w płucach. Znów musieli go nakłuć, odessać i zaszyć z powrotem. Otrzymał ścisłe wytyczne dotyczące rehabilitacji. Zbyt długotrwałej, przykrej i nudnej, żeby jej przestrzegać. Może dlatego nabawił się zapalenia płuc. Może i tak by zachorował. W każdym razie teraz był już zdrowy. Wczoraj stwierdzono to oficjalnie. Ciało było uleczone, ale sprawa Hindego nieustannie powracała w jego myślach, również dlatego, że Hinde zemścił się na nim, zlecając zabójstwa kilku kobiet, z którymi łączyły Sebastiana intymne kontakty. Oczywiście nie mógł sam dokonać tych zbrodni, bo od 1996 roku siedział pod kluczem w więzieniu Lövhaga, po tym jak Sebastian pomógł go ująć. Dzięki pomocy sprzątacza z oddziału Hinde był w stanie częściowo zrealizować swój plan zemsty. Cztery zamordowane kobiety. Jeden wspólny mianownik. Sebastian Bergman. Poczucie, że to on był winny śmierci tych kobiet, było irracjonalne, ale nie mógł się z niego otrząsnąć. Kiedy ujęli sprzątacza, Hinde uciekł z więzienia i porwał Vanję Lithner. Nie był to przypadek. Nie dlatego, że pracowała razem z Sebastianem w zespole do spraw zabójstw policji kryminalnej. Nie, Hindemu w jakiś sposób udało się odkryć, że Vanja jest jego córką.

Hinde już nie żył, ale czasem Sebastian miał obawę, że jeśli on potrafił dotrzeć do prawdy, to ktoś inny też może. Nie chciał tego. Teraz dobrze układało się między nim i Vanją. Lepiej niż kiedykolwiek. Uratował jej życie tam, w opuszczonym domu, gdzie przetrzymywał ją Hinde. To oczywiście miało duże znaczenie. Nie obchodziło go, czy to z powodu wdzięczności Vanja teraz go tolerowała, a nawet więcej. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy sama szukała jego towarzystwa. Najpierw odwiedziła go w szpitalu, a potem, kiedy go wypisali i zanim zapalenie płuc przykuło go do łóżka, zaproponowała spotkanie i wspólną kawę. Sebastian ciągle pamiętał to uczucie, wręcz fizyczne doznanie, kiedy usłyszał jej głos przez telefon. Jego córka dzwoniła, bo chciała się spotkać. Prawie nie pamiętał, o czym rozmawiali. Chciał zachować każdy szczegół, każdy odcień, ale ta chwila była obezwładniająca. Sytuacja go przerosła. Przez półtorej godziny siedzieli w kawiarni. Tylko ona i on. Bo ona tego chciała. Żadnych ostrych słów. Żadnej walki. Nie czuł się tak ożywiony, tak obecny w życiu od drugiego dnia świąt 2004 roku. Wciąż wracał w myślach do tych dziewięćdziesięciu minut, które razem spędzili. Mogło być więcej, będzie więcej. Mógł znów zacząć pracować, chciał znowu pracować. Czasem przyłapywał się nawet na tym, że mu tego brakuje. Funkcjonowania w jakimś kontekście, jasne, ale najważniejsze dla niego było, żeby znajdować się w pobliżu Vanji. Pogodził się z faktem, że nigdy nie będzie jej ojcem. Każda próba odebrania ojcostwa Valdemarowi Lithnerowi skończyłaby się totalną katastrofą. A na razie nie udało mu się zbudować zbyt wiele. Wizyta w szpitalu i dziewięćdziesiąt minut pogawędki przy kawie. Ale zawsze to było coś. Akceptacja. Odrobina troski. Może nawet kiełkująca przyjaźń. Sebastian odrzucił kołdrę i wstał z łóżka. Znalazł swoje bokserki na podłodze, a resztę ubrań na krześle, tam, gdzie je rzucił dziewięć godzin wcześniej. Na koniec zerknął w lustro, przygładził włosy i wyszedł do salonu. Przez chwilę stał w drzwiach. Z kuchni położonej w dalszej części mieszkania dobiegały dźwięki muzyki i brzęk naczyń kuchennych. Jocke najwyraźniej jadł śniadanie sam. Sebastian przeszedł kilka kroków do toalety i zamknął za sobą drzwi. Marzył o prysznicu, ale myśl o tym, że miałby znów się rozebrać do naga w obcym mieszkaniu z synem Gunilli w pomieszczeniu obok, sprawiła, że nie zrealizował zamierzenia. Spuścił wodę, umył ręce, opłukał twarz i wyszedł. Zauważył, że w drodze do wyjścia będzie musiał minąć kuchnię. Ale właśnie to zamierzał zrobić. Minąć. Syn, który tam siedział, zobaczy najwyżej jego plecy, jeśli podniesie głowę. Sebastian szybko przeszedł do przedpokoju. Znalazł swoje buty,

włożył je i zaczął przeglądać wieszaki w poszukiwaniu kurtki. Nigdzie jej nie widział. - Twoja kurtka jest tutaj - usłyszał basowy głos z kuchni. Sebastian zamknął oczy i cicho zaklął pod nosem. Rzeczywiście, wczoraj zdjął buty, ale kurtkę zostawił. Chciał, żeby to wyglądało na krótką wizytę, jakby nie zamierzał zostawać, choć oboje wiedzieli, że było wprost przeciwnie. Zdjął kurtkę w kuchni, podczas gdy ona otwierała butelkę wina. Teraz z głębokim westchnieniem Sebastian poszedł do kuchni. Przy stole siedział młody człowiek, mniej więcej dwudziestoletni, z talerzem jogurtu i elektronicznym czytnikiem przed sobą. Skinął w stronę krzesła po drugiej stronie stołu, nie odrywając wzroku od lektury. - Tam. Sebastian podszedł kilka kroków i zdjął kurtkę z oparcia krzesła. - Dzięki. - W porządku. Zjesz coś? - Nie. - Dostałeś to, po co przyszedłeś? Młody mężczyzna nadal nie odrywał wzroku od czytnika leżącego przed nim na stole. Sebastian spojrzał na chłopaka. Najlepiej dla nich obu byłoby, gdyby Sebastian puścił ostatnią uwagę mimo uszu, odwrócił się na pięcie i wyszedł. Nie chciał jednak niczego ułatwiać. - Masz kawę? - zapytał Sebastian, zakładając jednocześnie kurtkę. Jeśli syn Gunilli go tutaj nie chce, to zamierzał zostać jeszcze chwilę. Było mu wszystko jedno. Młody mężczyzna rzucił mu zdziwione spojrzenie znad lektury. - Tam jest - powiedział i skinął w kierunku Sebastiana, co mogło znaczyć, że kawa jest za nim. Odwrócił się. Nie zauważył żadnego ekspresu, termosu ani niczego podobnego. Potem zwrócił uwagę na półkolisty przedmiot, który przypominał raczej futurystyczny kask motocyklowy, ale miał też coś w rodzaju kraniku i kratkę pod spodem. Z boku znajdowały się przyciski, na górze metalowa pokrywa. Trzy szklane filiżaneczki stały obok, więc Sebastian wywnioskował, że maszyna wytwarza jakiś rodzaj napoju. - Wiesz, jak to działa? - zapytał chłopak, kiedy Sebastian nie wykazywał chęci obsłużenia urządzenia. - Nie. Jocke odsunął krzesło, przeszedł obok Sebastiana i stanął przy blacie kuchennym. - Co ma być? - Coś mocnego. Noc była krótka.

Jocke posłał mu znużone spojrzenie, wyjął jakąś kapsułkę ze znajdującego się obok maszyny stojaka, którego Sebastian nawet nie zauważył, otworzył pokrywę ekspresu, włożył kapsułkę, zamknął, na kratce ustawił filiżankę i nacisnął jeden z przycisków. - No tak. A coś ty za jeden? - zapytał, spoglądając obojętnie na Sebastiana. - Jestem twoim nowym tatą. - Super. Masz poczucie humoru. Powinna cię zatrzymać. Odwrócił się i znów usiadł przy stole. Sebastian nagle uświadomił sobie, że Joakim być może przeżył zbyt wiele takich poranków z nieznanymi mężczyznami w swojej kuchni. Bez słowa wziął filiżankę. Kawa była naprawdę mocna. I gorąca. Sparzył się w język, ale mimo to dopił w milczeniu. Dwie minuty później był już na zewnątrz, otoczony szarym wrześniowym porankiem. Kilka minut zajęło mu zorientowanie się, gdzie jest, i wybranie najkrótszej drogi do domu. Do mieszkania przy Grev Magnigatan. Do Ellinor Bergkvist. Jego współlokatorki, czy jak to nazwać. Jak do tego doszło, w jaki sposób wylądowała u niego w mieszkaniu, nadal pozostawało dla Sebastiana zagadką. Spotkali się mniej więcej w tym czasie, kiedy Hinde zaczął mordować jego partnerki seksualne. Sebastian odszukał wtedy Ellinor, żeby ją ostrzec, co w rezultacie doprowadziło do tego, że zamieszkała u niego. Powinien ją od razu wyrzucić. A jednak ciągle tam była. Sebastian poświęcił mnóstwo czasu na zgłębienie swojego stosunku do Ellinor. Pewne rzeczy wiedział z całą pewnością. Zdecydowanie jej nie kochał. Czy ją lubił? Nawet to nie. Ale w jakiś sposób podobało mu się to, co zrobiła z jego życiem, kiedy zamieszkała u niego nieproszona. Dawała mu coś w rodzaju poczucia normalności. Wbrew zdrowemu rozsądkowi odkrywał, że dobrze się czuje w jej towarzystwie. Gotowali razem, leżeli w łóżku i oglądali telewizję, sypiali ze sobą. Często. Ellinor gwizdała, chichotała. Kiedy wracał do domu, mówiła, że za nim tęskni. Bał się przyznać, ale jej obecność sprawiała, że po raz pierwszy od wielu lat myślał o swoim mieszkaniu jako o domu. Dom. Dysfunkcyjny, ale dom. Czy on ją wykorzystywał? Zdecydowanie tak. Nie przejmował się nią ani trochę. Każde jej słowo wchodziło mu jednym uchem i wychodziło drugim, było dźwiękowym tłem. Ale wspaniale było ją mieć przy sobie w czasie rekonwalescencji. Szczerze powiedziawszy, nie potrafił sobie wyobrazić, jak

przetrwałby bez niej te tygodnie, kiedy zapalenie płuc kompletnie go rozłożyło. Wzięła wolne w pracy w Ahléns i nie odstępowała go na krok. Ale choć był jej za to bardzo wdzięczny, to nie wystarczało. Ellinor była jak pełna uwielbienia, wręcz do samozatracenia, nie do końca zdrowa psychicznie pomoc domowa, z którą uprawiał seks. Nawet jeśli jego życie stało się prostsze i wygodniejsze pod wieloma względami, nie dało się tego utrzymać na dalszą metę. Zwyczajność i codzienność, które ze sobą wniosła, były atrapą, ułudą. Przez jakiś czas ją doceniał, nawet wspierał, ale teraz był pewien, że nie chce tego przedłużać. Znów był zdrowy, zaczął się zbliżać do Vanji i prawdopodobnie zacznie pracować. Początek czegoś, co mogło stać się życiem. Już jej nie potrzebował. Powinna się wynieść. Ale to nie będzie takie łatwe. Wiedział o tym. SHIBEKA KHAN CZEKAŁA. Jak zwykle. Siedziała przy kuchennym oknie na trzecim piętrze podupadłego bloku, jednego z krajowego programu miliona mieszkań w Rinkeby. Za oknem liście zaczęły żółknąć i czerwienieć. Na otwartych przestrzeniach między blokami młodsze dzieci bawiły się hałaśliwie. Shibeka nie pamiętała, ile lat już tak siedzi, przyglądając się rozbrykanym maluchom. To samo okno, to samo mieszkanie, nowe dzieci. Czas biegł tak szybko na zewnątrz. W jej kuchni zdawał się stać w miejscu. Uwielbiała te godziny po wyjściu chłopców, zanim jeszcze dzień nabrał rozpędu. Była aktywna, miała wielu przyjaciół, pracowała jako sprzątaczka w szpitalu, chodziła na kurs szwedzkiego na wyższym poziomie i w zeszłym roku zaczęła szkolenie na salową. Ale w te przedpołudnia, kiedy miała wolne, przez kilka godzin siedziała i patrzyła na świat za oknem. W pewien sposób było to jej drugie życie. Chwila, żeby okazywać swoją miłość i szacunek Hamidowi. Mogłaby dokładnie wyliczyć, ile lat tak przesiedziała. Ale teraz nie miała na to siły. Nie miała siły pamiętać. Po jej chłopcach najlepiej było widać upływ czasu. Mehran chodził do ostatniej klasy szkoły podstawowej. Eyer męczył się w siódmej klasie, nauka nie przychodziła mu tak łatwo jak starszemu bratu. Kiedy Hamid zniknął, Eyer miał cztery lata, a Mehran właśnie skończył sześć. Shibeka pamiętała jego uśmiech, kiedy dostał nowy tornister, czarny z niebieskimi lamówkami, który miał wziąć na rozpoczęcie szkoły. Dostał go od taty. Pamiętała dumę w jego ciemnych oczach, był już taki duży. Uścisk taty i syna. Tydzień później Hamid zniknął. Jakby zapadł się pod ziemię. To był czwartek, bardzo dawno temu. Co dziwne, wraz z upływem czasu coraz bardziej za nim tęskniła. Nie tak intensywnie jak na początku, ale bardziej… ze smutkiem i bólem.

Nagle Shibeka zezłościła się na siebie. Znów była w tym samym miejscu, we wspomnieniach. Właśnie na to nie miała siły. Ale jej myśli napływały bez względu na to, czego chciała. Z łatwością omijały szlabany i punkty kontrolne, i wracały do przeszłości. Do przyjaciół, którzy pomagali w poszukiwaniach, do ciągłych pytań i płaczu dzieci. Przypominał jej się odświętny garnitur Hamida, który odebrała z pralni chemicznej i który od tego czasu nieustannie na niego czekał. Kalejdoskop obrazów i chwil. Napędzany nadzieją, że wspomnienia może wskażą coś, co przeoczyła, coś, co uczyni to wszystko zrozumiałym. Ale zawsze była rozczarowana. Każdy szczegół oglądała tysiące razy, znała każdą twarz. To nie miało sensu. Chcąc umknąć przed galopującymi myślami, Shibeka wstała i podeszła do okna. Był piątek, czyli on zaraz przyjdzie, dobrze o tym wiedziała. Po dzisiejszym dniu przez dwa następne nie pojawi się w ich bloku. Wprawdzie już od dawna nie wierzyła, że cokolwiek dostanie, ale nie chciała się poddać, nadal je wysyłała. Ćwiczyła swój szwedzki oraz charakter pisma na słowach z języka oficjalnego. Nabrała takiej wprawy w pisaniu do władz, że wielu przyjaciół prosiło ją o pomoc w różnych sprawach. Wreszcie go zobaczyła. Listonosza. Jak zwykle przyjechał alejką na rowerze i zaczął swoją rundę od bramy numer dwa, potem cztery i sześć, aż wreszcie miał dojść do ósemki. Do jej bramy. Odczekała, aż wyjdzie spod szóstki, potem ostrożnie przemknęła do przedpokoju. Starała się zachowywać najciszej, jak potrafiła, nie dlatego, że było to konieczne, ale miała nadzieję, że cisza w jakiś sposób zwiększy szanse. Dotychczas to nie pomagało. Stanęła przy drzwiach i nasłuchiwała. Po chwili usłyszała głuchy metaliczny dźwięk otwierającej się bramy na dole. Widziała w duchu, jak listonosz podchodzi do windy i naciska guzik. Zawsze jechał najpierw na samą górę, a potem schodził po schodach. To był jego rytuał. Jej rytuał polegał na bezszelestnym czekaniu w przedpokoju. Przysunęła się bliżej drzwi i nasłuchiwała. Dwa rodzaje dźwięków. Jeden z zewnątrz, z daleka. Jeden z bliska, jej własny oddech i szum lodówki w kuchni. Dwa różne światy oddzielone warstwą drewna i stalową szczeliną na listy. Kroki po drugiej stronie słychać było coraz bliżej, a ona mocniej przylgnęła do drzwi. Te momenty miały w sobie coś religijnego. Albo taka jest wola Allaha, albo nie. Na tym to polegało. Z ogłuszającym hukiem otworzyła się klapka i na podłogę u jej stóp posypał się plik barwnych broszur reklamowych. Dźwięki i cały zewnętrzny świat zniknęły, kiedy w skupieniu schyliła się po papiery leżące na wycieraczce. Pod katalogiem promocyjnym ze spożywczego leżała biała koperta.

Ze szwedzkiej telewizji, SVT. Tym razem Allah zechciał. TO NIE BYŁA JEJ WINA. Albo może była, ale raczej przez pomyłkę. Każdy może się pomylić. Maria była wściekła i nie dało się jej przemówić do rozsądku. Jasne, była zmęczona, ale kto nie był? Przecież wcale nie wybrała dłuższej drogi specjalnie. To była pomyłka. A przecież wszystko było takie wspaniałe, jeszcze kilka godzin temu. Mimo deszczu. W lipcu Maria skończyła pięćdziesiąt lat. Karin zafundowała jej w prezencie wycieczkę w góry. Trójkąt Jämtlandu. Storulvan - Blahammaren - Sylarna. Uważała, że już przez te nazwy podróż wydawała się bardziej luksusowa, niż była w rzeczywistości. To brzmiało bardzo egzotycznie. Góry, ale łatwe do przebycia, taki był zamysł. Żadnych forsownych szlaków. Krótkie dzienne odcinki, potem prysznic, sauna, jedzenie, wino i prawdziwe łóżko w schronisku. Karin wędrowała tym szlakiem z Fredrikiem wiele lat temu i uznała, że to będzie w sam raz. Wzmacniający kontakt z naturą plus odrobina luksusu. Dość czasu, żeby się nagadać. To był piękny prezent. Drogi prezent. Podróż, cztery noclegi i kolacje dla nich dwóch zamknęły się w kwocie pięciocyfrowej, ale Maria była tego warta. Najlepsza przyjaciółka Karin, od lat u jej boku, kiedy inni się pomału wykruszali. Rak piersi, rozwód, śmierć matki. Wszystko to przeszły razem. Oczywiście czasem dobrze się bawiły, ale nigdy jeszcze razem nie chodziły po górach. Maria w ogóle nigdy nie była na północy dalej niż w Karlstad. Teraz więc nadszedł na to czas. Karin wybrała ostatni weekend letniego sezonu, kiedy schroniska górskie są jeszcze otwarte. Z jednej strony dlatego, żeby uniknąć tłoku, z drugiej po to, by Maria miała dość czasu na zaplanowanie wszystkiego i zgłoszenie urlopu w pracy. Karin miała też nadzieję na jesień z rześkim, ostrym powietrzem i pełną gamą barw. Chciała, żeby góry pokazały się jej ukochanej przyjaciółce z jak najlepszej strony. Ale nawet przez myśl jej nie przeszło, że może bez przerwy lać, odkąd tylko wysiadły z pociągu w Enafors. Bo tak właśnie było. - Słyszałem, że ma być ładnie na początku przyszłego tygodnia - powiedział

kierowca, który czekał, żeby zawieźć je do schroniska Storulvan, gdy zapytały go o pogodę. - To znaczy, że ma padać przez cały weekend? - W głosie Marii dał się słyszeć zawód. - Tak mówią - pokiwał głową kierowca. - W górach pogoda może się szybko zmienić - powiedziała Karin pocieszająco, kiedy wsiadły do autobusu. - Będzie dobrze, zobaczysz. I rzeczywiście zaczęło się dobrze. Przyjechały do schroniska, dostały prosty, przyjemny pokój, przespacerowały się po okolicy, odbyły popołudniową drzemkę, poszły do sauny, kąpały się w zimnym źródle, a wieczorem zjadły w restauracji dobrą kolację. Pozwoliły sobie jeszcze na wino do posiłku i likier do kawy. Dzisiaj wstały o siódmej rano. Po śniadaniu każda przygotowała dla siebie prowiant i napełniła termos kawą. Lało. Choć zdawały sobie sprawę, że na niewiele się to zda, miały porządne okrycia przeciwdeszczowe, kalosze i ciepłą odzież na zmianę. Przecięły Storulvan i ruszyły zieloną doliną, która według mapy wiszącej w hotelu nazywała się Parken. Szły powoli. Rozmawiały, czasem przystając, żeby zrobić zdjęcie albo tylko zachwycać się otoczeniem. Miały czas. Między Storulvan i Blahammaren, które miało być ich następnym przystankiem, było tylko dwanaście kilometrów. Po trzech kilometrach wyszły z brzozowego zagajnika i wędrowały płaskowyżem ciągnącym się do szałasu Ulvatjärn. Kiedy dotarły na miejsce, prawie zapomniały, że pada deszcz. Wiedziały, że mają przed sobą długie strome podejście, więc nie żałowały czasu na posiłek i kawę. Zgodziły się, że brzydka pogoda jest okolicznością, którą zapamiętają i będą się z niej śmiać. Za jakiś czas… Po kawie ruszyły dalej, czasem w milczeniu, czasem rozmawiając z ożywieniem. Po kolejnej godzinie zobaczyły schronisko Blahammaren na szczycie góry. Zgodnie stwierdziły się, że prysznic i sauna mają pierwszeństwo. Z zapasem nowych sił szły dalej bezludnym i bardzo mokrym zboczem. Miały przed sobą jeszcze około kilometra, gdy zatrzymały się i wyjęły kubki, żeby napić się wody z pienistego strumienia spływającego z góry. Później Karin nie mogła sobie przypomnieć, dlaczego wyciągnęła plastikową saszetkę z potwierdzeniem rezerwacji. Otworzyła plecak, żeby wyjąć torebkę z orzeszkami i rodzynkami, i przy okazji zerknęła na dokumenty. Nie potrafiła sobie wytłumaczyć tego, co zobaczyła. Spojrzała jeszcze raz, zrozumiała, co się stało, wsunęła dokumenty z powrotem do plecaka i zaczęła się zastanawiać, jak ma powiedzieć Marii o swoim odkryciu. Nic sensownego nie przychodziło jej do głowy. Mogła tylko powiedzieć prawdę. - Niech to szlag trafi - wyrzuciła z siebie, żeby pokazać wyraźnie, że ją też poruszyło to, co właśnie przeczytała. - Co się stało? - zapytała Maria z ustami pełnymi nerkowców. - Jeśli czegoś

zapomniałaś, będziesz musiała wracać sama. Myślami już jestem w saunie, z piwem w ręku. - Nie, tylko spojrzałam na rezerwację… - Aha? - Maria włożyła swój żółty plastikowy kubek do wody, wypiła łyk i wylała resztę. - My… my chyba poszłyśmy złym szlakiem. - Ależ skąd? Przecież schronisko jest tam na górze. Czy przegapiłyśmy coś po drodze? Maria przytwierdziła kubek do plecaka i przygotowywała się już do dalszej drogi. Karin postanowiła postawić sprawę jasno. - Tam na górze jest Blahammaren. A dzisiaj powinnyśmy dojść do Sylarna. Maria zatrzymała się i patrzyła na nią nicnierozumiejącym wzrokiem. - Ale przecież cały czas mówiłaś Blahammaren. Od Storulvan na noc do Blahammaren i stamtąd do Sylarna. Wciąż to powtarzałaś. - Wiem, tak mi się wydawało, ale na dzisiaj mamy nocleg w Sylarna, a jutro wieczorem mamy być w Blahammaren, tak jest napisane w papierach. Maria nadal patrzyła na nią, nic nie rozumiejąc. Nie teraz. Nie kiedy były tak blisko. Karin chyba żartowała. Musiała żartować. - Przepraszam. Karin spojrzała w oczy Marii i ta od razu zrozumiała: Karin nie żartuje. Ale może to nie było takie straszne? Poszły w złą stronę. Ale może wystarczy, że cofną się jakiś kilometr. - No to ile jeszcze do Sylarna? Karin zawahała się. Wiedziała, że Maria zaraz wybuchnie, słyszała to w jej głosie. Ale nie mogła powiedzieć „kawałek” ani „wcale nie tak daleko”. Po raz kolejny pozostawała jej tylko prawda. - Dziewiętnaście kilometrów. - Dziewiętnaście kilometrów! - Między Blahammaren i Sylarna jest dziewiętnaście kilometrów. Jeszcze nie dotarłyśmy do Blahammaren, więc będzie osiemnaście. Może siedemnaście. - Cholera, czyli to jeszcze cztery godziny! - Przepraszam. - Ile mamy czasu, zanim się ściemni? - Nie wiem. - A niech to szlag! To przecież niemożliwe! Może mogą nas przyjąć tutaj na tę

noc, to do Sylarna pójdziemy jutro. Przebukujemy. To chyba jest możliwe? Przez chwilę Karin czuła wielką ulgę. Jasne. To było rozwiązanie. Jakaż ta Maria mądra. Przekonana, że problem da się rozwiązać, wyjęła z plecaka potwierdzenie rezerwacji i komórkę. Okazało się, że nie można przebukować. Wszystkie miejsca były zajęte. Ostatni weekend sezonu cieszył się dużą popularnością. Gdyby miały dmuchane materace i karimaty, mogłyby spać w baraku. Kolacja dla dwóch osób była możliwa po 21.30. Niestety. Przez chwilę to rozważały. W końcu Maria stwierdziła krótko, że nie będzie spała w żadnym cholernym baraku, założyła plecak i ruszyła przed siebie. Z początku nic nie mówiła, potem chyba odpuściła. Tak przynajmniej się Karin wydawało. Mimo rześkiego powietrza Maria była blada. Maria sprawiała wrażenie wykończonej. Ledwie była w stanie odpowiadać na pytania. Karin próbowała ją rozweselić, ale było to coraz trudniejsze. Przecież to nie była jej wina. Chociaż w zasadzie tak, trochę tak, ale przecież to była pomyłka. - Zaczekaj, zróbmy sobie małą przerwę - powiedziała Karin po półtoragodzinnym marszu. - To nie jest dobry pomysł. Lepiej chyba, żebyśmy szły dalej, musimy w końcu dotrzeć do tego cholernego schroniska. - Zjedz trochę orzeszków, dodadzą ci energii. Ja muszę napełnić butelkę. - Karin skinęła w stronę wody szumiącej kilka metrów poniżej płaskowyżu. - Nie uda ci się tam zejść. - Musi się udać. Karin powiedziała to z przesadnym przekonaniem, chciała zachować optymizm i nie poddać się narzekaniu i złemu humorowi Marii. Miała nadzieję, że kolacja i przespana noc nastroją przyjaciółkę bardziej pozytywnie i nie cały wyjazd będzie stracony. Tak myślała, podchodząc do strumienia. Maria miała rację, zejście do wody okazało się trudne, brzeg był bardzo stromy. Trudne, lecz nie niemożliwe. Karin zrobiła jeszcze jeden krok w stronę wody i nagle ziemia usunęła się jej spod nóg. Spadała z krzykiem, na oślep szukając czegoś, czego mogłaby się chwycić. Lewą ręką natrafiła na coś, ale to się ułamało i razem z lawiną ziemi, gliny i kamieni zjechała w dół. Uderzyła się w prawe kolano i zanim zatrzymała się metr od rwącego nurtu, zdążyła jeszcze pomyśleć, że to i tak jej nie przeszkodzi dotrzeć do Sylarna. Kilka kamieni sturlało się za nią i utknęło w błocie. - Boże! Co z tobą?! Żyjesz? Z góry usłyszała zaniepokojony głos Marii. Karin z trudem usiadła. Szybko oceniła sytuację. Jej jasne ubranie przeciwdeszczowe wyglądało tak, jakby miała za sobą dziesięć rund zapasów w

błocie, ale fizycznie wyszła z tego bez większych obrażeń. Tylko kolano trochę bolało, ale to wszystko. - Wszystko w porządku, nic mi nie jest. - Co to za patyki masz w dłoni? Miała coś w dłoni? Karin przyjrzała się temu bliżej i zaraz odrzuciła to z okrzykiem przerażenia. To była ręka. Ręka szkieletu. Patyki były kośćmi przedramienia, odłamanymi w łokciu. Spojrzała w górę zbocza, z którego spadła. Jakiś metr poniżej miejsca, gdzie stała Maria, z gliny wystawało ramię, a obok widać było fragment czaszki. Karin nabrała przekonania, że ten wyjazd był jednak zepsuty na dobre. ELLINOR BERGKVIST. Valdemar Lithner westchnął głośno. Pierwszy raz pojawiła się u niego jakieś dwa miesiące temu. Zadzwoniła i umówiła się na wizytę. Najwyraźniej nalegała, żeby spotkać się akurat z nim. Cel jej wizyty był trochę niejasny i niewiele wyjaśniło się podczas kolejnych spotkań. Zamierzała założyć spółkę i potrzebowała pomocy. Mimo iż wspierał ją, jak potrafił, nadal nic się nie działo. Ellinor wcale nie była bliżej posiadania działającej spółki bardziej niż przy ich pierwszym spotkaniu. Wtedy zapytał, dlaczego chciała rozmawiać akurat z nim. Odparła, że polecił go jej znajomy. Valdemar był ciekaw, kto to był, ale i w tej sprawie udzielała mętnych odpowiedzi. Potem okazało się, że jest wiele innych pytań, na które nie była w stanie odpowiedzieć. Na przykład jakiego typu spółkę chciała założyć i czym firma miałaby się zajmować. Ale dzisiaj mieli się spotkać po raz ostatni i potem chciał zapomnieć o Ellinor Bergkvist na dobre. Idąc do drzwi, przycisnął dłoń do dolnej części pleców, gdzie czuł uporczywy ból, i spróbował się wyprostować. Otworzył drzwi do niewielkiej recepcji. Ellinor zobaczyła go i w tej samej sekundzie wstała z czarnej sofy. - Witam panią. Zapraszam. - Dziękuję. Uśmiechnęła się do niego, kiedy podawali sobie dłonie. Poprowadził ją do swojego biura. Ellinor Bergkvist zdjęła czerwony płaszcz, zanim usiadła na krześle naprzeciwko z wielką torebką na kolanach. - Przyniosłam papiery, które pan mi dał - zaczęła i włożyła dłoń do torby. - Pani Bergkvist - przerwał jej Valdemar i sposób, w jaki wypowiedział jej

nazwisko, sprawił, że przerwała szukanie w torebce i podniosła na niego wzrok. Moim zdaniem nie ma sensu, żeby pani nadal do nas przychodziła. Ellinor zesztywniała. Czyżby on zaczął coś podejrzewać? Czy popełniła jakiś błąd? Może domyślił się, że ona nie przychodzi tu po porady w zakresie przedsiębiorczości, tylko… no właśnie, po co ona tak naprawdę tu była? Chciała tylko zobaczyć, kim on jest, czym on jest. Był w tym pewien dreszczyk emocji, tak siedzieć tutaj, naprzeciwko przestępcy, który miał na sumieniu przekręty gospodarcze, groził jej facetowi, a nawet mógł być zamieszany w morderstwo. Kiedy wprowadziła się do swojego ukochanego Sebastiana, znalazła reklamówkę pełną papierów. Sebastian zdenerwował się, gdy o niej wspomniała, i prosił Ellinor, żeby ją wyrzuciła. Zniszczyła. Ale ona tego nie zrobiła. Przeczytała jej zawartość. Przeczytała, rozpoznała nazwę - Daktea Investment - i zrozumiała, że Valdemar Lithner robił przekręty gospodarcze. Nikt, kto był zamieszany w aferę związaną z Dakteą, o której kilka lat temu rozpisywały się gazety, nie mógł pozostać niewinny, o tym Ellinor była przekonana. Raz, kiedy Sebastian leżał w łóżku z zapaleniem płuc, zapytała go o Valdemara, tak tylko, kto to był, nic więcej. Sebastian się wściekł. Zaczął się dopytywać, skąd zna to nazwisko, co wie. Powiedziała, jak było, że zajrzała do reklamówki, którą kazał jej wyrzucić. Potem musiała już kłamać. Odpowiadając na następne pytanie, musiała powiedzieć, że ją wyrzuciła. Ale jednocześnie się ucieszyła. Silna reakcja Sebastiana przekonała ją, że była na dobrym tropie. Sebastian wyraźnie bał się Lithnera. Naprawdę mu pomagała, kiedy na własną rękę zaczęła sprawdzać Valdemara Lithnera, żeby potem wsadzić go za kratki. Ale teraz śledztwo było skończone. - Dlaczego nie ma sensu, żebym do was przychodziła? - zapytała Ellinor, przesuwając się na brzeg krzesła, w każdej chwili gotowa do ucieczki. - Nie sądzę, żebym mógł pani pomóc. Spotykamy się już czwarty raz, a pani jeszcze nie założyła firmy. - Różne rzeczy stawały mi na drodze… - Wie pani co? Proponuję, żeby najpierw założyła pani firmę i kiedy już będzie funkcjonować, proszę przyjść z dokumentami. Zobaczymy, jak będziemy mogli pani pomóc. Ku wielkiemu zdziwieniu Valdemara Ellinor przytaknęła i wstała z krzesła. - Tak, może rzeczywiście tak będzie najlepiej. Valdemar stał i czekał. Z jakiegoś powodu spodziewał się silniejszego oporu. Przecież spędziła w jego biurze ponad sześć godzin. Płaciła mu za ten czas. I nic z tego nie miała. Spodziewał się, że będzie się nadal upierała. Nie wiedział dlaczego,

ale miał wrażenie, że to byłoby w jej stylu. Zamiast tego zobaczył, że bierze płaszcz z oparcia krzesła i zmierza do drzwi. - W każdym razie bardzo dziękuję. To było bardzo pouczające - powiedziała, otwierając drzwi. - Dziękuję, to miłe, że pani tak uważa. Ellinor uśmiechnęła się do niego, wyszła i zamknęła drzwi. W recepcji włożyła płaszcz, a jej mózg gorączkowo pracował. Czy ją przejrzał? Wzięła głęboki oddech. Uspokoiła się. Spojrzała trzeźwo na całą sytuację. Nadal była zameldowana w swoim dawnym mieszkaniu, nie było nic, co wiązałoby ją z Sebastianem, gdyby Lithner chciał to sprawdzić. To nie wyglądało źle. Chyba jednak było tak, jak mówił, nie mógł jej pomóc. Dalej tą drogą nie może iść. Teraz nadszedł czas, żeby sprawą zajęli się profesjonaliści. Sebastian nie musi się w ogóle dowiedzieć, że to ona przyczyniła się do zniknięcia Valdemara Lithnera. To będzie jej sekretny dar dla niego. Dowód jej miłości. A potem już nic nie stanie na przeszkodzie ich wspólnemu szczęściu. SHIBEKA KRĄŻYŁA po mieszkaniu uradowana. Już od tak dawna czekała na coś takiego, że kiedy to się wreszcie stało, zaczęła się obawiać. Usiadła i jeszcze raz spojrzała na list, który ostrożnie położyła przed sobą na stole. Wzięła go do ręki. Tekst pokrywał tylko środek kartki. Dziwne, że coś tak ważnego może zajmować tak mało miejsca. Szanowna Pani Khan, dziękuję za list. Przykro mi, że odpowiedź kazała na siebie tyle czekać. Dokonaliśmy w redakcji oceny dostarczonych przez Panią informacji i uznaliśmy, że powinniśmy się z Panią skontaktować. Proponujemy niezobowiązujące spotkanie w celu lepszego poznania Pani historii i zorientowania się, co możemy zrobić w sprawie zniknięcia Pani męża. Proszę o kontakt. Łączę pozdrowienia Lennart Stridh Reporter Reporterzy w akcji Na samym dole był adres i kilka numerów telefonów, prawdopodobnie do redakcji. Shibeka ostrożnie odłożyła list. Czy powinna opowiedzieć o tym swoim synom? Raczej nie. Dla niej było normalne, że nadzieja odżywa i umiera, przeżyła

to już wiele razy w ciągu ostatnich lat. Ale dzieci należało chronić. Wystarczająco bolesne było dla nich to, że musiały dorastać bez ojca. Choć ciągle nie była pewna. Czy naprawdę poradzi sobie z tym na własną rękę? Przeczytała list jeszcze raz, żeby doczytać się treści ukrytych między wierszami, ale wciąż miała te same wątpliwości. Co znaczyło „niezobowiązujące”? Czy to był sposób na uniknięcie odpowiedzialności? Jak oni ocenią jej historię? Była prawdziwa, ale czy to wystarczy? Czy naprawdę odważy się spotkać z tym mężczyzną sam na sam? Jej rodzina i przyjaciele nie pochwaliliby tego. W zasadzie mieliby rację, ale ona nie chciała brać nikogo ze sobą. Tylko by ją hamowali. Nie dopuściliby jej do głosu i kazaliby siedzieć cicho. Wtedy wszystko byłoby na darmo. A tego nie chciała. Chciała słyszeć w tej historii swój własny głos. Chciała, by zaniósł ją do samego końca. Jej przyjaciele co prawda wiedzieli, jak walczyła, że za nic nie zamierzała się poddawać, ale czy zrozumieliby, że w Szwecji sprawy załatwia się inaczej? Że tu kobiety mogą się spotykać z mężczyznami bez przyzwoitek? Shibeka miała wątpliwości. A więc nikt nie powinien o tym wiedzieć. Wyszła do przedpokoju i usiadła przy czarnym bezprzewodowym telefonie, który stał na małym stoliczku. Pamiętała, jak z Hamidem przynieśli go do domu. Telefon. Zakupiony w wielkim sklepie obok tego, który teraz nazywa się Bromma Blocks, gdzie było tak dużo telewizorów, że nie mogła w to uwierzyć. Cała ściana ruchomych obrazów. Całe rzędy kartonów i pudełek dosłownie ze wszystkim, od słuchawek do odtwarzaczy DVD. Przesyt. Patrzyli na siebie z Hamidem i uśmiechali się na myśl, że wydawało im się, że mają dużo pieniędzy, a w rzeczywistości mieli bardzo mało. Kupili telefon i najtańszy telewizor, jaki udało im się znaleźć. Said zawiózł ich do domu z zakupami. Pamiętała, jak siedziała na tylnym siedzeniu i niecierpliwie dotykała białego pudełka ze zdjęciem telefonu. Nie mogła się doczekać, kiedy je otworzy i weźmie aparat do ręki. Tak wiele razy próbowali wieczorem dodzwonić się do rodziny i przyjaciół w Kandaharze. To zawsze było trudne. Ich komórki rzadko działały, a kiedy uzyskiwali połączenie, rozmowa mogła się w każdej chwili urwać. Ale mimo to ciepło jej się robiło na wspomnienie tamtych chwil. Kontakt z domem. Radosne głosy w tle. Siedzieli tam razem, blisko siebie, ona i Hamid. Robiła herbatę, on wybierał różne numery i razem czekali w napięciu. Przeważnie nikt się nie zgłaszał, ale kiedy udało się uzyskać połączenie, oboje krzyczeli z radości, ona przysuwała się jak najbliżej telefonu, żeby słuchać wieści z dawnej ojczyzny. On jej pozwalał. Pozwalał jej słuchać. Uśmiechał się do niej. Gładził jej dłoń, a ona siedziała w milczeniu i tylko słuchała. Hamid, jej mąż. Wzięła do ręki słuchawkę i przyglądała jej się przez chwilę. Teraz nie była

używana zbyt często. Ostatnio kontaktowała się z dawnym domem, zwykle od przyjaciół. Siedziała wtedy w kuchni z kobietami i słuchała, jak mężczyźni rozmawiają. To nie było to samo. Wcale nie. Ale sama nie mogła zadzwonić, tamci chcieli rozmawiać tylko z mężczyzną. Nie z nią. Tak po prostu było. Wybrała jeden z numerów z listy. Numer komórkowy. Wiedziała, że Szwedzi częściej korzystali z komórek niż z telefonów stacjonarnych, więc od tego zaczęła. Po dwóch sygnałach odezwał się męski głos. - Słucham, Lennart Stridh. Z początku nie odważyła się odezwać. Miała nadzieję, że nie odbierze, że jeszcze będzie miała czas przemyśleć, o czym będą mówić. Że to jednak się nie dzieje. Ale mężczyzna po drugiej stronie wyraźnie czekał na odpowiedź. - Halo? Tu Lennart, kto mówi? Poczuła, że musi się odezwać, ale jej głos zabrzmiał słabo. - Dzień dobry, nazywam się Shibeka Khan, dostałam od pana list. - Przepraszam, nie dosłyszałem. Zebrała się w sobie, inaczej mężczyzna mógł stracić zainteresowanie rozmową. - List. Dostałam od pana list. Nazywam się Shibeka Khan. Po tym w jego głosie pojawiło się wyraźne ożywienie. - Dzień dobry, cieszę się, że pani dzwoni - powiedział. - Jak pisałem, jesteśmy wstępnie zainteresowani historią zniknięcia pani męża - ciągnął. - Nie mogę na razie nic obiecać, ale uznaliśmy, że należy się temu bliżej przyjrzeć. Mężczyzna mówił szybko, Shibeka nie do końca nadążała za jego słowami. Ale słowo „zainteresowani” zrozumiała na pewno. Dlatego mówiła dalej tak, jakby wszystko zrozumiała. Poczuła, że to ważne, żeby on po prostu jej nie spławił. - To dobrze. - Czy moglibyśmy się spotkać? - Teraz? - Nie, nie teraz, ale… - W słuchawce przez chwilę było cicho. Shibeka pomyślała, że słyszy wertowanie kalendarza. - W poniedziałek o jedenastej? Da pani radę? Czy da radę znaczyło tyle, co czy może. Jej synowie i koledzy z pracy tak mówili. On pytał, czy ona wtedy ma czas. To zrozumiała. Ale nagle poczuła lęk. - Nie wiem. Mężczyzna chwilę milczał, potem zapytał: - Nie wie pani czy pani nie może? - Nie wiem. Tak myślę. - Shibeka nie wiedziała, jak to wytłumaczyć. Chciała, ale

to wydawało jej się niezręczne. - To znaczy, że tylko pan i ja? Mamy się spotkać? - Jeśli nie potrzebuje pani tłumacza. Ale chyba nie będzie potrzebny. Pani świetnie mówi po szwedzku. - Dziękuję, staram się. Ciągle się wahała. W świecie Lennarta Stridha nie było nic nadzwyczajnego w tym, że samotna kobieta spotka się z nieznajomym mężczyzną. W tym kraju to nie było nic szczególnego, a ona teraz tu mieszkała. Shibeka zaczerpnęła powietrza i zebrała się na odwagę. - Gdzie? - Jest taka kawiarenka koło Ahlensa przy TCentralen. Café Bolero. Kawiarenka. Jasne. Szwedzi zawsze pili kawę. Shibeka uświadomiła sobie, że potrzebowałaby czegoś do pisania i kawałka papieru, żeby wszystko zanotować. Ale może zapamięta café i jakoś na b. - Jak się to miejsce nazywa? - Café Bolero przy Ahlens City. - Dziękuję. - O jedenastej? - O jedenastej, dobrze. - Czuła się trochę głupio, powtarzając tylko jego słowa, ale jej rozmówca widocznie nie zwracał na to uwagi. - No to jesteśmy umówieni - powiedział i zakończył rozmowę. Shibeka siedziała jeszcze chwilę ze słuchawką w dłoni, zanim ją odłożyła. Poszło lepiej, niż mogła się spodziewać. TO BYŁO TO samo mieszkanie co przedtem. Wszystkie rzeczy stały na swoim miejscu. Meble wciąż znajdowały się tam gdzie zwykle. Drewniana podłoga nadal skrzypiała przed kuchennymi drzwiami, kiedy Ursula szła na śniadanie. Nawet kwiaty na parapetach rosły, jak gdyby nic się nie zdarzyło. Ale ona nie czuła się tu już jak w domu. Była jakby w obcym miejscu, w którym znała każdy zakamarek, każdy centymetr kwadratowy. Może to z powodu odgłosów, których jej brakowało, może dlatego, że jego garnitur już nie leżał rzucony na brązowym fotelu, a ekspres do kawy nie był włączony, kiedy wracała do domu. Nie wiedziała dlaczego, ale drażniło ją, że czuje się jak intruz w swoim własnym domu i racjonalna część jej osobowości dzielnie usiłowała z tym walczyć, umniejszając znaczenie tego, co się wydarzyło. Przecież w gruncie rzeczy niewiele się zmieniło. Większość dźwięków i tak zniknęła, kiedy Bella przeprowadziła się do Uppsali, a

wtedy nie przeszkadzało jej to aż tak, jak próbowała sobie teraz wmówić. Przecież jej związek z Mikaelem już od lat był czystą formalnością. Oddalili się od siebie, trzeba to szczerze przyznać. Przecież ciągle wszyscy się rozstawali, rozwodzili, wyprowadzali i spotykali nowych partnerów. To, co się stało, było zupełnie naturalne. Ale cała logika świata nie pomogła jej zagłuszyć bolesnej prawdy, którą cały czas miała przed sobą. To nie samotność ją tak dręczyła. Z nią umiała sobie radzić. Chodziło o sposób, w jaki do tego doszło. Fakt, że to on ją zostawił. Tego nie mogła zaakceptować. Przecież powinien o nią walczyć! A nie tak po prostu odejść. Nie Mikael. Jeśli któreś z nich miało odejść, to raczej ona. A jednak on pierwszy podjął taką decyzję. Nawet nie próbował niczego naprawiać. Najwyraźniej odszedł bez żalu. Szybko i zdecydowanie, nie sądziła, że jest do czegoś takiego zdolny. Powiedział, że przerwał związek z tamtą kobietą. Przerwał, ale nie zerwał. Zrobił sobie przerwę, żeby wyjaśnić wszystko z Ursulą, zanim zaangażuje się w coś innego. To nie było do końca tak. Nie chciał nic wyjaśniać, chciał ją tylko poinformować, może przeprosić, a potem się wynieść. Do niej. Do Amandy. Nie był zacięty, mówił łagodnie, choć zdecydowanie. Nie dał jej szansy, żeby mogła spróbować odnaleźć drogę do niego, te drzwi były dla niej zamknięte. Na pocieszenie wziął ją za rękę, kiedy mówił o tym, co ma się stać. Czuła, że omija szczegóły, które mogłyby ją zranić, choć nie bał się mówić prawdy. Ursula kochała go wtedy. Przynajmniej tak się jej wydawało. To było uczucie, jakiego nigdy przedtem nie doświadczyła. Silne i pełne sprzeczności. Jakby na jej mapie uczuć nagle pojawiło się nowe miejsce. Chciała krzyczeć i rzucić w niego czymś ciężkim. Całować go. Błagać. Ale nie była w stanie nic zrobić. To były miłość, gniew i zdziwienie, całkowicie absurdalna i paraliżująca mieszanka. Siedziała tylko i potakiwała. Puściła jego rękę i powiedziała, że rozumie, choć właściwie nic nie rozumiała. Mieszkał tu jeszcze jakiś czas, ale coraz więcej jego rzeczy znikało, wizyty stawały się coraz krótsze, aż pewnego dnia się ulotnił. Wyprowadził się. Zostawił ją. Przeżyli z Mikaelem wiele trudnych chwil. Jego skłonność do uzależnień i jej niezdolność do przeżywania bliskości to były największe przeszkody, z jakimi

musieli walczyć. Przedtem zawsze udawało im się je przezwyciężać. Znajdowali chwile bliskości. Kiedy dzielące ich różnice stawały się jak elementy puzzli, które mimo wszystko do siebie pasowały. Ale nie tym razem. Mówił, że się zakochał. Drugi raz w życiu. Tym razem w kimś, kto dawał mu tyle samo, ile od niego dostawał. Ursula wiedziała, że nie ma szans. Więc pozwoliła mu odejść. Przez kilka dni po tej rozmowie Ursula nie wychodziła z domu, nie miała siły. Po pierwszym szoku pojawiło się tak wiele pytań i spraw, którymi musiała się zająć. Najbardziej martwiła się tym, które z nich powinno opowiedzieć Belli o tym, co się stało. Im więcej o tym myślała, tym silniejsze miała przekonanie, że to na niej spoczywa ten obowiązek. Bo inaczej straciłaby nie tylko męża, lecz także córkę. Bella zawsze była córeczką tatusia. To oni przez te wszystkie lata najlepiej się dogadywali. Oczywiście Ursula też tam była. Trochę z boku. Czasami. Kiedy nie była w pracy. Kiedy nie popadały z Bellą w konflikty, do których tak łatwo między nimi dochodziło. Kiedy Ursula sama chciała i się starała. Tylko wtedy. Na jej warunkach. Próbowała uciekać przed tą myślą jak najdalej, ale ona ciągle wracała w pustym i obcym teraz mieszkaniu. Ursula uświadomiła sobie, że będzie musiała ułożyć na nowo własną relację z Bellą. Prawdziwą, jej własną, a nie dostosowaną do Mikaela. Nie mogła dłużej się na nim opierać. Teraz była sama. Może na początek dobrze byłoby, gdyby to ona powiedziała Belli prawdę. Przynajmniej miała takie wrażenie. Zadzwoniła do Mikaela i poprosiła, żeby pozwolił jej pierwszej porozmawiać z Bellą. Od razu się zgodził, a nawet spodobał mu się ten pomysł. Więc teraz, w wieku pięćdziesięciu lat, stanęła przed zadaniem, z którym wcześniej nieszczególnie sobie radziła. Zobaczyć w swojej córce człowieka. Jako matka.

Prawdziwie. Zmagała się z tym prawie cały dzień, zanim wreszcie odważyła się zadzwonić. Spotkały się w kawiarni w pobliżu uniwersytetu. Bella wybrała miejsce. To był jakiś nowy lokal urządzony w stylu amerykańskim, gdzie ciastka były gigantyczne, a kawę podawano w papierowych kubkach. Ursula przyszła wcześniej, zamówiła latte, usiadła i wyglądała przez okno. Patrzyła na ludzi i samochody na ulicy. Nie zaczęła się jeszcze pora lunchu, więc było dość pusto. Popijając gorącą kawę, Ursula próbowała nadać swoim myślom jeden kierunek, żeby nie rozbiegały się na wszystkie strony. Czy straci Bellę? Czy to była jej wina? Dlaczego nie potrafiła być taka jak inne matki? Dlaczego nie umiała… Nagle stanęła przed nią Bella. Ursula nawet nie zauważyła jej wejścia. - Cześć, mamo. Ursula spróbowała się uśmiechnąć, ale najwyraźniej jej nie wyszło. Bella też zaraz przybrała poważny wyraz twarzy i usiadła. - Coś się stało? Jesteś taka blada. Ursula zaczęła opowiadać. Usiłowała wyważyć sprawę i nie zrzucać całej winy na Mikaela. To była nasza wspólna decyzja, wydusiła z siebie. Dorośli ludzie tak postanowili. Prawdopodobnie nie zabrzmiało to zbyt wiarygodnie. Ale to była dobra droga, pomyślała Ursula. Tu była potrzebna równowaga. Nie mogła zmuszać Belli, żeby wybrała któreś z nich. Wiedziała doskonale, kogo w tej sytuacji by wybrała. Potem przespacerowały się z powrotem na dworzec. Matka z córką. Ursula nie pamiętała, kiedy ostatnio robiły coś takiego. Była już duża, jej córka. Mądra, dorosła i obdarzona umiejętnością kochania, która obezwładniała Ursulę. Napięcie puściło i teraz tylko napawała się tą chwilą. Miała wrażenie, że nigdy nie były sobie tak bliskie. To uczucie nie opuszczało jej, kiedy stanęły na peronie przy pociągu, który miał zawieźć Ursulę z powrotem do Sztokholmu. Tuż przed dworcem Bella zapytała, czy Ursula nie miałaby ochoty zostać na noc, mogła jej pościelić dodatkowe łóżko w swoim pokoju. Przez sekundę Ursula rozważała, czy nie zaskoczyć Belli i nie przyjąć zaproszenia. Ostatecznie jednak się nie zdecydowała. To wykraczało poza jej oczekiwania i nie chciała się narzucać. Wyjaśniła, że musi wracać ze względu na pracę, ale obiecała, że niedługo znów ją odwiedzi. Naprawdę niedługo. - Poradzisz sobie z tym? - zapytała Ursula, powstrzymując chęć pogładzenia córki po policzku. - Tak, nie przejmuj się. Bella nachyliła się i objęła ją ramionami. Ursula nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy coś takiego ostatnio się wydarzyło. W każdym razie dawno temu.

- Nie jestem tak zaskoczona, jak ci się może wydawać - odparła Bella, rozluźniając uścisk. Ursula zesztywniała. Jakiś cichy głosik w jej duszy wołał, żeby tylko uśmiechnąć się w odpowiedzi. Uśmiechnąć i wsiąść do pociągu. Zachować to cudowne uczucie. Ale nie posłuchała go. - Co chcesz przez to powiedzieć? - No wiesz… Rozmawiałam trochę z tatą… Bella odwróciła wzrok, czuła się dość niezręcznie. Ursula usiłowała zrozumieć, co naprawdę znaczyły jej słowa. Pomyślała tylko o jednym. - Wiedziałaś, że on kogoś ma? - Nie, o tym nie wiedziałam. Naprawdę nie. - Ale wiedziałaś, że on chce mnie zostawić? - Nie, nie, nie o to mi chodziło. Przysięgam, że nie miałam pojęcia. - Ale powiedziałaś, że nie jesteś zaskoczona. To znaczy, że się tego spodziewałaś. - Mamo… - Czyli rozumiesz, że on mnie zostawił, bo jestem… tak, bo ze mną nie da się żyć? - Mamo, nie o to mi chodziło. - Ursula zobaczyła łzy napływające do oczu Belli. Dziewczyna wyciągnęła do niej rękę, a Ursula, ku swojemu zdumieniu, zobaczyła, że robi krok do tyłu. Że odwraca się i idzie do pociągu. - Zostań jeszcze trochę wołała za nią Bella. - Pojedziesz następnym pociągiem, będziemy mogły o tym porozmawiać! Ale ona nie została. Nie pojechała następnym pociągiem. Nie odważyła się. Gdzieś tam, w głębi, znajomy cichy głosik mówił, że Bella ma rację, że ma całkowitą rację. Ursula nadal chodziła do pracy, jak gdyby nigdy nic, nie mówiąc nikomu ani słowa. Co miała powiedzieć? Że rzucił ją mąż? Nic z tego! Nigdy nie była osobą, która chętnie dzieliła się z innymi swoimi problemami i przemyśleniami przy kawie. W pracy najbliższą jej osobą był Torkel, jej szef i kochanek, ale właśnie jemu nic nie mogła powiedzieć. Na pewno opacznie by to zinterpretował, mogłaby wzbudzić w nim nadzieję, że ich sporadyczny seks mógłby stać się czymś więcej. Dopóki była z Mikaelem, Torkel sam wykluczał jakikolwiek z nią związek. Ale jeśli Mikael by zniknął, zmieniłby swoje podejście. Więc wolała nic mu nie mówić. Gra i udawanie, że nic się nie zmieniło, przychodziły jej łatwiej, niż się spodziewała. Próbowała skupić się na pracy, a to okazało się trudniejsze niż zwykle. Ich zespół nie miał w tej chwili żadnych zadań, ale ona codziennie przychodziła wcześnie rano do pracy. Sprzątała biurko. Sortowała materiały, katalogowała stare akta. To

wystarczyło na jakiś tydzień. Potem znów była zmuszona zwolnić obroty. Vanja zwykle w takich sytuacjach rozumiała frustrację Ursuli. Też nie była stworzona do spokojnego życia, ale właśnie starała się o przyjęcie na trzyletnie specjalistyczne szkolenie profilerów w FBI i cały czas poświęcała na przygotowania do trudnych egzaminów. Ursula prawie jej nie widywała, a kiedy ją spotykała, Vanja siedziała z nosem w książce albo w monitorze komputera. Billy wrócił na służbę po tym, jak zastrzelił Edwarda Hindego, ale prawie nie bywał w biurze. Chodziły słuchy, że ma nową dziewczynę. Ratunkiem okazał się Sven Dahlén, jeden z jej dawnych kolegów z SKL1 w Linköpingu, który został zwerbowany do nowo powstałego, bardzo rozreklamowanego zespołu Cold Case w Krajowej Policji Kryminalnej. Wcześniej podobna jednostka istniała w Skanii, duży wydział złożony z sześciu śledczych, tam właśnie, gdzie pracował Sven. Teraz ten sukces zamierzano powtórzyć na skalę krajową i miał on odpowiadać za techniczną stronę badania dawnych zbrodni. Jego biuro mieściło się pod nimi, korzystali z jednego laboratorium. Ursula zaczęła coraz częściej zaglądać piętro niżej. Przechodziła obok gabinetu Svena, czasem proponowała mu kawę. Zagadywała. Interesowała się szczegółami i udzielała rad. Starała się regularnie pokazywać i trzymać w pobliżu. Wkrótce dostała pierwsze zapytanie. Chodziło o morderstwo w Haninge. Sprzed ośmiu lat. Czy nie mogłaby im pomóc? Mogła. Torkel domyślał się, o co jej chodzi. Ale nic nie mówił. Lepiej, kiedy miała coś do roboty, niż gdy miotała się jak tygrys w o wiele za małej klatce, czekający, żeby wbić w coś zęby. Więc nic nie powiedział, kiedy bez pytania praktycznie zaczęła pracować w zespole Svena. Późno kończyła pracę. Wcześnie zaczynała. Przez cały czas. Sven mówił, żeby szła do domu. Sugerował, że musi przecież zająć się rodziną. Ursula kłamała, mówiąc, że wszystko jest w porządku. Jest tylko ona i jej zawsze wyrozumiały mąż Micke. Zawsze taki był, kwitowała z uśmiechem. Więc pracowała dalej, z bolesną świadomością, że wykorzystuje pracę jako tarczę do obrony przed wszystkim innym. Alexander Söderling wstał ze swojego drogiego, ergonomicznego krzesła

stojącego przy biurku i podszedł do okna. Mimo późnej godziny na Drottninggatan wciąż pojawiali się pojedynczy przechodnie. Rzucił okiem na zegarek. Dzieciaki już spały. Helena też. Żadnego z nich nie widział dzisiaj przez cały dzień. Przez cały czas był zajęty różnymi spotkaniami. Wszystko się w tej chwili układało. Od pewnego czasu. Firma się rozrastała, ale wraz z tym rosło obciążenie pracą. Wrócił do biura o godzinie szóstej i zastanawiał się, czy nie skończyć na dzisiaj i nie pojechać do domu. Choć raz zawieźć Selmę do klubu jeździeckiego. Zostać tam i popatrzeć, jak ćwiczy. Spędzić godzinkę z Heleną przed pójściem do łóżka. To było kuszące, wybrał jednak kompromis. Nie będzie sobie zawracał głowy papierami, które jego asystentka przed wyjściem położyła na jego biurku, ale za to przejrzy nowe maile. Zajmie to trochę ponad pół godziny. Pewnie nie zdąży na jazdę konną, ale przynajmniej będzie mógł spędzić godzinę z żoną. Czterdzieści pięć minut później był gotów. Zadowolony z siebie zamierzał jeszcze przed wyjściem rzucić okiem na najnowsze wiadomości. Tytuł na pierwszej stronie głosił wielkimi literami: „MASOWY GRÓB W GÓRACH”. W artykule poniżej nie było wielu informacji. Turyści w górach przypadkiem odkryli mogiłę. Kilka ciał od dawna znajdujących się w ziemi. Alexander przeszukał inne strony w internecie. Te same informacje, może w lekko zmienionej formie. Nigdzie nie znalazł innych faktów. Nic o tym, kim były ofiary ani ile ich było, ani jak długo tam leżały. Alexander odchylił się na oparcie fotela. Opuścił ramiona, które przedtem nieświadomie uniósł niemal na wysokość uszu. Odetchnął głęboko, próbował się odprężyć i jasno pomyśleć. Znaleźli ich. Czyż nie? Tak, to na pewno byli oni. Ile masowych mogił mogło się znajdować w Jämtlandzie? Przyniósł kawę. Teraz nie mógł jechać do domu. Pił kawę, stojąc przy oknie i spoglądając na Drottninggatan, a potem znów usiadł przy komputerze. Przez kolejną godzinę surfował w sieci, żeby sprawdzić, czy doniesienia będą aktualizowane, czy pojawią się jakieś szczegóły, ale nic takiego nie nastąpiło. Zakładał, że jutro napiszą więcej. Pozostawało pytanie, co powinien teraz zrobić. Poinformować? Prawdopodobnie też już wiedzieli. Ale jeśli on się nie odezwie, to będzie wyglądało, że się nie angażuje. Że jest niedbałym pracownikiem. Przejęcie inicjatywy będzie błędem, ale większym będzie niepodjęcie jej. Wstał więc od biurka i znów podszedł do okna. Zaczęło padać. Nieliczni przechodnie przyśpieszali kroku, kulili się od wiatru. Alexander wyjął komórkę. Wybrał numer. Po trzecim sygnale uzyskał połączenie. W tle leciała jakaś muzyka.

- Tak? Kobieta z drugiej strony nie powiedziała nic więcej. Alexander rozpoznał muzykę. Lykke Li. Possibility. W biurze często puszczali Lykke Li. - Mówi Alexander. Söderling - dodał dla pewności. Od dawna z nią nie rozmawiał. - Tak, wiem. Podczas każdej innej rozmowy Alexander zapytałby teraz uprzejmie, co słychać i czy wszystko w porządku. Dotychczasowe krótkie odpowiedzi sugerowały, że coś takiego tutaj nie byłoby mile widziane. Więc przeszedł od razu do rzeczy. - Widziałaś gazety? - A co miałam tam widzieć? - Odkryto masowy grób w Jämtlandzie. - Nie, o tym nie wiedziałam. - Piszą o tym w internecie. - Aha. Alexander stał w milczeniu, patrząc, jak krople deszczu spływają po szybie wąskimi dróżkami przypominającymi siatkę żył. Spodziewał się dodatkowych pytań, na przykład co pisały gazety, ale o nic nie zapytała. - Możemy chyba założyć, że to oni - uściślił Alexander, prawdopodobnie zupełnie niepotrzebnie. No bo ile masowych grobów mogło się tam znajdować? - Aha. Tym razem też nie powiedziała nic więcej. Najwyraźniej kobieta, z którą się połączył, nie zamierzała przejmować inicjatywy. Nawet nie sprawiała wrażenia szczególnie zainteresowanej, jakby była nieobecna. Alexander pomyślał, że nawiązanie kontaktu jednak okazało się błędem. - Spróbuję się dowiedzieć, czy policja wie, o kogo chodzi - ciągnął, żeby wykazać się inicjatywą. - A jeśli wie? - Nie sądzę, żeby istniała taka możliwość. Wszystko było bardzo… profesjonalne. - I co zrobimy? - Kobieta w telefonie zawiesiła na chwilę głos. - Czy raczej, co ty zrobisz… - Na razie nic. - Nic? - Tak chyba będzie najlepiej. - To po co dzwonisz?

- Chciałem tylko… Myślałem, że powinnaś wiedzieć, że znaleźli ten grób. - Chcę wiedzieć, czy mamy problem. A mamy problem? - Nie - odparł Alexander. - W takim razie nie chcę wiedzieć. Znów cisza. Całkowita. Nawet Lykke Li ucichła. Rozmowa była skończona. Alexander odłożył telefon. Stał i patrzył pustym wzrokiem przez okno na ulicę w dole. Czy mają problem? Nie, jeszcze nie, ale Alexander był prawie pewien, że wkrótce będą mieli. ZADZWONILI W poniedziałek o wpół do ósmej rano. Torkel właśnie przyniósł sobie pierwszą tego dnia kawę. Poruszył myszką, żeby obudzić komputer ze stanu hibernacji, łyknął gorącej kawy i odebrał. - Torkel Höglund. Głos przedstawił się jako komendantka policji okręgowej w Jämtlandzie Hedvig Hedman. Torkel nie pamiętał nazwisk wszystkich komendantów, ale Hedvig Hedman niedawno została zgłoszona do rzecznika ministerstwa sprawiedli-wości2 za wypowiedź o jednym ze swoich podwładnych. Rzecznik prawdopodobnie w ogóle nie zajął się tą sprawą, ale przynajmniej Torkel dzięki temu kojarzył nazwisko. - W czym mogę ci pomóc? - zapytał i znów napił się kawy, siadając na krześle przy biurku. Kilka minut później odłożył słuchawkę. Znaleziono sześć ciał. W górach. Najwyraźniej długo tam leżały. Hedvig Hedman na samym początku powiedziała, że znaleźli masowy grób. Torkel zastanawiał się, czy sześć ciał wystarczy, żeby można było tak to określać, ale cztery największe gazety tak o tym pisały, więc przyjął, że to było możliwe. Zresztą to nie miało znaczenia. Było wystarczająco dużo ciał, żeby pojechali na północ. Wstał i wyszedł z gabinetu. Christel, jego asystentka, jeszcze nie przyszła, więc zostawił jej kartkę z prośbą, żeby zaraz po przyjściu sprawdziła loty do Östersund i natychmiast przekazała mu informacje.

Potem znów usiadł przy biurku i dopił kawę pogrążony w myślach. Powinien zebrać zespół. Ale przedtem musiał rozważyć jeszcze dwie sprawy. Pierwsza wiązała się z ewentualnym wyjazdem Vanji do Stanów na szkolenie w FBI. Przeszła dalej po pierwszych eliminacjach i teraz była jedną z ośmiu osób zakwalifikowanych do ostatniej rundy. Były trzy miejsca. Torkel był w stu procentach przekonany, że Vanja dostanie jedno z nich. Sam napisał jej najlepszą możliwą opinię. Musiał przyznać, że miał mieszane uczucia. Bardzo lubił Vanję, była fantastyczną policjantką, ważną osobą w jego zespole i naprawdę zasługiwała na wszelkie możliwości dalszego rozwoju i kariery. Ale to oznaczało, że ją straci. Miała wyjechać na trzy lata. Trzy lata bez najlepszej śledczej. Torkel już zaczął się rozglądać za czasowym zastępstwem lub kimś na stałe, w zależności od tego, czy Vanja zechciałaby wrócić do nich po powrocie ze Stanów, czy po szkoleniu wybrałaby inną drogę. Nie ogłaszał, że ma wakat. Częściowo dlatego, że istniała mikroskopijna szansa, że Vanja nie będzie jedną z trzech przyjętych osób, ale również dlatego, że chciał uniknąć długotrwałego procesu rekrutacyjnego, w wyniku którego w najgorszym razie będzie się musiał ustosunkować do setek aplikacji. Torkel zamierzał, z całym szacunkiem, ignorować takie okoliczności jak wysługa lat, kwalifikacje na papierze i pierwszeństwo zatrudnienia. Na pewno naruszał w ten sposób wiele zasad naboru pracowników, ale się tym nie przejmował. Zespół do spraw zabójstw to był team. Jego team. Zamierzał wybrać tego, kto mu będzie pasował. W końcu ważniejsze było, kim się jest, niż czego się dotychczas dokonało. Tak, oczywiście trzeba było być świetnym policjantem, ale to nie wystarczało. Konieczne było coś jeszcze. Coś trudnego do określenia. Ten ktoś musiał do nich pasować. Torkel znał osobiście kilku doświadczonych policjantów, którzy przepracowali pięć, dziesięć albo więcej lat, i prawdopodobnie każdy z nich byłby fantastyczny w pracy śledczej, ale żadnego z nich nie brał pod uwagę. Poza tym większość stanowili mężczyźni, a on chciał zastąpić Vanję inną kobietą. Nie ze względu na parytety, nie istniały żadne zasady równouprawnienia, których musiałby przestrzegać, ale po prostu z doświadczenia wiedział, że mieszane zespoły funkcjonują najlepiej. Zdawał sobie sprawę, do czego to wszystko zmierza. Jego myśli ciągle wracały do aplikacji pewnej młodej kobiety, która właśnie zakończyła praktykę w Sigtunie. Jennifer Holmgren. Napisała do niego kilka tygodni temu. Sama z siebie. Wyjaśniła, że bardzo chciałaby pracować w zespole do spraw zabójstw i to uzasadniła, ale w liście było coś takiego, co od razu ujęło Torkela. Tchnęły z niego zaangażowanie i siła woli.

Nie chodziło jej o wspinanie się po kolejnych szczeblach kariery, tylko o rozwój, postępy, pracę z najlepszymi, możliwość nauki od specjalistów. Kiedy Vanja oznajmiła, że zamierza się starać o przyjęcie do Quantico, Torkel wezwał do siebie Jennifer na krótką rozmowę. Nie dlatego, że miał wątpliwości, czy akurat ona byłaby najlepszym zastępstwem, raczej z ciekawości. Dziewczyna go nie rozczarowała. Była otwarta, energiczna i pełna zaangażowania. Torkel miał wrażenie, że musiała się opanowywać, żeby nie dać się ponieść entuzjazmowi, kiedy opowiadała, czym powinna być praca w policji i czym dla niej była. Przypominała mu Vanję, kiedy spotkał ją pierwszy raz, a to była najlepsza opinia, na jaką mogła liczyć. Przeciwko niej przemawiał oczywiście jej młody wiek i całkowity brak doświadczenia. Sam będzie musiał się z tym zmagać, jeśli zdecyduje się ją wypróbować. Ale można było też spojrzeć na to z drugiej strony i stwierdzić, że udało jej się uniknąć rutynowego myślenia według utartych schematów, że nie będzie się sprzeciwiać nowym pomysłom, mówiąc „ale przecież zawsze robiliśmy to tak”. Była otwarta i elastyczna. Vanja miała dostać odpowiedź za tydzień i wyjechać w listopadzie. Nie zaszkodziłoby już teraz wprowadzić kogoś w zastępstwie. Torkel postanowił zadzwonić do Sigtuny i sprawdzić, czy uda mu się wyciągnąć Jennifer. Drugą sprawą wymagającą przemyślenia była kandydatura Sebastiana. Sebastiana Bergmana. Beznadziejny, ale wybitny. Przy dwóch ostatnich śledztwach udało mu się wkraść do zespołu. Właściwie nikt go tu nie chciał, ale w obydwu przypadkach okazał się przydatny. Co do tego nie było wątpliwości. Zwłaszcza w ostatniej sprawie. Uratował Vanji życie. Jednocześnie jego obecność stanowiła źródło konfliktów, które naprawdę nie były zespołowi potrzebne. Śledztwo w sprawie morderstwa zawsze było wyczerpujące, a z Sebastianem w nieunikniony sposób robiło się jeszcze trudniejsze niż zwykle. Z powodu swojej arogancji, egoizmu i całkowitego braku zainteresowania otoczeniem nieustannie był źródłem napięć. Był jak czarna dziura, która wysysała energię ze wszystkich i rozwalała zespół od środka. Wybitny i konfliktowy. Za i przeciw. Czy powinien znów zaangażować Sebastiana? Decyzje, decyzje. Gdyby nie fakt, że ostatnio nawet Vanja zaakceptowała Sebastiana, Torkel wcale nie brałby go pod uwagę. Ale kiedy niedawno z nią rozmawiał, wręcz sprawiała

wrażenie, jakby nie mogła się doczekać, żeby znów pracować z Sebastianem. Billy go lubił. Torkel w głębi duszy też, choć czasem do szału doprowadzało go to, że jego dawny przyjaciel tak bardzo komplikuje każdą sytuację. Ursula miała dar koncentrowania się na rzeczach istotnych i nie dawała się sprowokować. Bardziej irytował ją fakt, że była stawiana przed faktem dokonanym i nie brała udziału w procesie decyzyjnym. Gdyby tylko wytłumaczył, co zamierza i dlaczego, wtedy Ursula nie protestowałaby przeciwko jego decyzji. Sprawa sześciu zakopanych ciał nie domagała się na pierwszy rzut oka kompetencji Sebastiana Bergmana. Ale oznaczała seryjnego albo masowego mordercę, a nikt w Szwecji nie wiedział o nich więcej niż Sebastian. Decyzje, decyzje. Torkel się zdecydował. Najpierw Sigtuna. Potem zejdzie piętro niżej do Ursuli, żeby poczuła się uwzględniona. Potem Vanja, Billy, a na końcu Sebastian. Tak będzie. Wyciągnął rękę po telefon. - Musisz się wyprowadzić. SEBASTIAN WCISNĄŁ nóż do smarowania w margarynę leżącą na stole i zwrócił się do Ellinor, która właśnie wkładała kubek do zmywarki. Zwlekał z poinformowaniem jej o swojej decyzji. Weekend miała wolny, a Sebastian w żadnym razie nie miał ochoty na czterdzieści osiem godzin naładowanych emocjami dyskusji, wyrzutów, łez i złości, które mogły się skończyć tym, że musiałby własnoręcznie wyrzucić ją za drzwi. Teraz wybierała się do pracy, a była bardzo obowiązkowa. Nie było szans, żeby została w domu, nie uprzedziwszy o tym pracodawcy. O ile dotarłoby do niej to, co by powiedział. Co wcale nie było takie pewne. - Zabawny jesteś - powiedziała, nawet na niego nie patrząc, przez co tylko potwierdziła jego obawy. Ellinor zamknęła zmywarkę, wyprostowała się i spojrzała na niego z uśmieszkiem rozbawienia na ustach. - Ależ mój biedaku, jak ty byś sobie beze mnie poradził? - Poradziłbym sobie znakomicie - odparł Sebastian, nie okazując narastającej irytacji. Nienawidził, kiedy mówiła do niego jak do dziecka. - Naprawdę jesteś zabawny - stwierdziła znowu, podeszła do stołu i dłonią szybko

pogładziła go po policzku. - Musisz się ogolić, drapiesz - uśmiechnęła się, potem lekko pocałowała go w usta. - Do wieczora. Wyszła z kuchni, potem Sebastian słyszał ją w łazience. Znajome dźwięki mycia zębów. Westchnął ciężko. Poszło tak samo jak zawsze. Co on sobie wyobrażał? Każda rozmowa z Ellinor, która nie dotyczyła codziennych, banalnych spraw, zawsze wracała do punktu wyjścia. Ona go nie słuchała. Nie słyszała tego, co naprawdę do niej mówił. Wszystko interpretowała po swojemu. Jeśli czegoś nie dało się nagiąć, po prostu puszczała to mimo uszu. Tak jak teraz. Musisz się wyprowadzić. Tu nie było miejsca na interpretacje. To było jasne. To był fakt. Ale fakty nie były czymś określonym i rzeczywistym w świecie Ellinor. Mogła je kształtować wedle własnego widzimisię. Zbyt wiele razy jej na to pozwalał, ale teraz koniec. Tym razem będzie musiała go posłuchać. Dał upust złości i irytacji, wstał od stołu i podszedł do drzwi łazienki. Otworzył je - Ellinor nigdy się nie zamykała - i stanął w progu. Spojrzała na niego w lustrze. - Nie chcesz wiedzieć, gdzie byłem w czwartek w nocy? Ellinor dalej szorowała zęby, ale jej oczy w lustrze patrzyły na niego wymownie. Nie, nie chciała. - Nie chcesz wiedzieć, dlaczego nie wróciłem do domu? Wypluła pianę do umywalki, odstawiła szczoteczkę do kubka na półce i wytarła się w pasiasty ręcznik frotté, który przyniosła z pracy. - Na pewno miałeś swoje powody - powiedziała, przeciskając się obok Sebastiana do przedpokoju. - Właśnie, ten powód ma na imię Gunilla, ma czterdzieści siedem lat i jest pielęgniarką. - Nie wierzę ci. - Dlaczego? - Bo ty nigdy byś mi czegoś takiego nie zrobił. - Ależ tak, zrobiłbym. Ellinor potrząsała głową, wkładając równocześnie płaszcz. - Nie, nie zrobiłbyś. Bo to by znaczyło, że chcesz mnie zranić, a dlaczego miałbyś tego chcieć? Sebastian przyglądał się jej, kiedy schylała się, żeby włożyć kozaki, szybkimi, niecierpliwymi ruchami. Skóra wyśliznęła jej się z dłoni. Musiała zacząć jeszcze raz, jeszcze bardziej niezgrabnie. Jakby walczyła, żeby nie stracić nad sobą kontroli. Sebastian poczuł, jak jego złość słabnie i zamiast niej zaczyna się pojawiać coś w rodzaju współczucia. Musiał to zwalczyć. Teraz trzeba było okazać

zdecydowanie. A mimo to ku swojemu zdziwieniu usłyszał, że mówi trochę łagodniejszym tonem. - Nie chciałem tego. Chcę tylko, żebyś zrozumiała, że nie możesz tu dłużej mieszkać. - Dlaczego nie? - To była pomyłka, nie powinnaś się tu nigdy wprowadzać. To moja wina, ale czułem coś w rodzaju… sam nie wiem, wyrzutów sumienia. Przez chwilę może nawet mi się wydawało, że tego chcę, ale już tak nie jest. Pierwszy raz, odkąd weszła do przedpokoju, podniosła wzrok i spojrzała mu prosto w oczy. - Czy nie było nam dobrze razem? - Nigdy nie byliśmy razem. Ellinor odpowiedziała milczeniem. Sebastianowi wydało się, że widzi łzy w jej oczach. Czyżby wreszcie się przebił? Choć było więcej dyskusji, niż chciał. Ale wreszcie się udało. Teraz nie mógł jej pozwolić na odwracanie kota ogonem i własne interpretacje. Musiał wbić jej to młotkiem do głowy. - Jesteś jak pomoc domowa, z którą się pieprzę. Nie zależy mi na tobie, a tobie zależy na mnie za bardzo, jak na zdrowy związek. Ellinor nie odpowiedziała, ale Sebastian zauważył zmianę, jaka zaszła w jej spojrzeniu. Zalśniło. Nigdy przedtem nie widział tego błysku. Odniósł wrażenie, że ktoś inny przy innej okazji musiał jej powiedzieć, że jest chora. Może nawet słyszała to nie raz. Jasne, że nie mogło jej się to podobać. - Porozmawiamy o tym wieczorem. Tego twardego brzmienia w jej głosie też przedtem nie słyszał. Przynajmniej raz go wysłuchała. Teraz nie wolno odpuszczać. - Nie, nie musimy o tym rozmawiać. Sprawa jest prosta. Wyprowadzisz się. Nigdy nie powinnaś się tu sprowadzić. - Powiedziałam, że porozmawiamy wieczorem. Ellinor otworzyła drzwi i wyszła na klatkę schodową. Bez całusa na pożegnanie, zawsze to coś. Ale bitwa nie była jeszcze wygrana. O ile Sebastian ją znał, pewnie wróci wieczorem z jakimś prezentem na zgodę, zrobi wspaniałą kolację, przeprosi za kłótnię, to było takie niemądre. Będzie chciała się kochać i zapomnieć o wszystkim. Istniała możliwość, że jej się uda. Zawsze w ten czy inny sposób potrafiła pokonać jego opór. Teraz po prostu nie mógł dać jej szansy. Rzeczy, które Ellinor przyniosła ze sobą, kiedy tu zamieszkała, mieściły się w

zwykłej walizce. Wprawdzie czasami zaglądała do swojego mieszkania i przynosiła jakieś drobiazgi, ale nie miała u Sebastiana zbyt dużego dobytku. Czarna walizka, z którą przyszła, i papierowa reklamówka powinny wystarczyć. Postanowił ją spakować. Zadowolony ze swojego planu poszedł w głąb mieszkania, kiedy rozmyślania przerwał mu sygnał komórki. Szybko sprawdził kieszenie i wyłowił telefon. Spojrzał na wyświetlacz. Obawiał się, że to dzwoni Ellinor, ale zobaczył numer Torkela. Zaskoczyło go, że poczuł dreszcz podniecenia i nadziei, zanim odebrał. I wcale się nie rozczarował. Sześć trupów. Storulvan. Za trzy godziny wylatywali do Östersund. Podczas pakowania miał wrażenie, że cofnął się w czasie o piętnaście lat. Szybko wrzucić do torby kilka niezbędnych rzeczy, nie wiedząc, na jak długo wyjeżdża, z nadzieją, że czeka go wielkie wyzwanie. Od wielu lat nie uświadamiał sobie tego, ale teraz, kiedy krążył między szafą i otwartą walizką, czuł to bardzo wyraźnie. Brakowało mu tego. Nie tylko będzie mógł wykorzystać swoją wiedzę. Będzie to robił z Vanją. Poza tym właśnie pozbył się Ellinor. Nie mogło być lepiej. SHIBEKA WSTAŁA wcześnie rano. Obudziła synów i podała im śniadanie. Świeżo upieczony roht, słodki chlebek z mąki pszennej, z jogurtem i kardamonem, podawany z herbatą chai i talerzem suszonych moreli, które kupiła na targu. Do tego dostali Frosties z mlekiem. Kiedy dzieci były małe, Shibeka postanowiła, że na ich stole znajdą się także szwedzkie potrawy, i obaj bez wahania wybrali Frosties. Pewnie dlatego, że płatki były takie słodkie, ale może też spodobał im się wielki tygrys na pudełku. Próbowała wprowadzić nowe rodzaje, zdrowsze, ale bez powodzenia. Mehran miał dzisiaj zajęcia sportowe, biegi na orientację, więc spakowała mu solidne drugie śniadanie. Eyer patrzył z zazdrością, kiedy wkładała do torby Mehrana resztkę wczorajszej kormy w plastikowym pojemniku. Zapytał szybko, czy też mógłby dostać trochę swojego ulubionego dania. Uśmiechnęła się do niego. Cały Eyer. Z nich dwóch to on zawsze próbował zgarnąć wszystko dla siebie, chciał więcej od życia. Mehran był poważniejszy, bardziej powściągliwy, nie tak rozgadany. Potrząsnęła głową. - Dla ciebie też zostało, ale dostaniesz, jak wrócisz ze szkoły. Eyer skinął i wrócił do swoich płatków. Shibeka przyglądała się, jak jedzą. Jej chłopcy. Cały weekend zadręczała się niepewnością, czy powinna im powiedzieć. Mehran był już na tyle duży, że powinien się dowiedzieć, może nawet mógłby z nią

pójść. Mówić za nią. Chronić ją. Ale ona tego nie chciała. To ona chciała ich chronić. Chciała rozmawiać z tym mężczyzną sama. Dziewięć lat temu ta myśl nie przyszłaby jej nawet do głowy. W jej świecie nie było możliwe, aby kobieta postępowała tak, jak ona teraz. W tym, co zamierzała zrobić, było coś hańbiącego, ale też uwalniającego. Była z siebie dumna, choć gdzieś w żołądku uciskało ją poczucie winy. Chłopcy byli gotowi do szkoły. Przeważnie chodzili razem. Ucałowała ich po kolei w czoło i otworzyła drzwi. Zbiegli po schodach, a ona stała jeszcze w drzwiach i słuchała ich kroków trochę dłużej niż zwykle. Miała naprawdę dwóch wspaniałych chłopców. Grzeczni i pełni szacunku dla starszych, nie jak w niektórych rodzinach, gdzie zderzenie starego i nowego kraju prowadziło do konfliktów. Chciała wierzyć, że miała w tym swój udział. Naprawdę starała się im przybliżyć to, co najlepsze w obu kulturach. To nie było proste, ale się starała. Wróciła do kuchni i dopiła resztkę ciepłej herbaty. Zjadła kawałek chlebka roht, był słodki i smaczny. Potem podeszła do szafy i zaczęła się ubierać. Nie zamierzała się stroić, ale chciała wyglądać godnie. Musiał potraktować ją poważnie. Zdecydowała się na czarny szal, który osłoni jej włosy. Była w żałobie, choć minęło już tak dużo czasu. Pewnie zjawi się na miejscu za wcześnie, ale była zbyt niecierpliwa, żeby zostać dłużej w domu. Wzięła bilet miesięczny i wyszła. Do stacji metra szło się dziesięć minut. Gdyby spotkała kogoś znajomego, mogłaby powiedzieć, że idzie na targ, i mieć nadzieję, że ten ktoś nie będzie jej chciał towarzyszyć. To byłoby kłamstwo. Ale czasem kłamstwa były konieczne. Niebieską linią metra mogła dojechać do TCentralen, nie musiała się przesiadać. Wagon był w połowie pusty. Uświadomiła sobie, że nawet nie byłaby w stanie skontaktować się z tamtym mężczyzną, gdyby nie znalazła tej kawiarni. Nie miała komórki. Nigdy nie pomyślała, że mogłaby jej potrzebować. Obaj chłopy mieli, oni musieli. W Szwecji każde dziecko miało komórkę. Może powinna pożyczyć od nich? Ale to wyglądałoby dziwnie, na pewno zaczęliby zadawać pytania, na które nie chciała odpowiadać. O wielu rzeczach nie pomyślała. Tak bardzo skupiła się na tym, żeby otrzymać jakąkolwiek odpowiedź. A kiedy teraz wreszcie po tych wszystkich latach coś się działo, ona nie była na to przygotowana. Shibeka zdecydowała, że jeśli to, co właśnie zaczęła, będzie miało dalszy ciąg, kupi sobie własną komórkę. Niektórym z jej przyjaciółek, a przede wszystkim ich mężom to by się nie spodobało. Ale i tak nie podobałoby im się to, co zamierzała zrobić. W żadnym wypadku. - CHCESZ, ŻEBYM Z tobą weszła? My naciśnięciem guzika wyłączyła silnik i zwróciła się do Billy’ego siedzącego obok. Właśnie zatrzymali się przed terminalem 4 na Arlandzie. Billy spojrzał szybko na zegarek. Samolot odlatywał za czterdzieści pięć minut.

- Nie, nie musisz. Parking jest tu cholernie drogi. - Okej. Billy odpiął pas, nachylił się ku niej i ją pocałował. - Odezwę się, gdy będę wiedział, ile nam to zajmie. My skinęła. Billy otworzył drzwi i wysiadł. Właśnie przeszedł do tyłu samochodu i wyjął walizkę z bagażnika, kiedy usłyszał otwierające się drzwi kierowcy i zobaczył wysiadającą My. - Kiedy wrócisz… - zaczęła, podchodząc do niego. - Tego nie wiem. - Co? - Nie wiem, kiedy wrócę - wyjaśnił Billy, zamykając bagażnik. - Odezwę się, kiedy będę wiedział. - Nie o to mi chodziło - powiedziała My. Złapała go za rozpiętą kurtkę i znalazła się bardzo blisko niego. - Powiedziałam, że kiedy wrócisz, to… - To co? - Co powiesz na to, żebyśmy zamieszkali razem? Billy z łatwością mógł wymienić dwadzieścia rzeczy, które mniej by go zaskoczyły w tej sytuacji. Może więcej. Nie miał pojęcia, co powiedzieć, a jednocześnie zdawał sobie sprawę, że brak odpowiedzi będzie najgorszym rozwiązaniem. Nigdy nie przeszło mu przez myśl, żeby mieli zamieszkać pod jednym dachem. Jak długo byli razem? Od lata, ile to było? Mniej więcej trzy miesiące. Czy nie było trochę za wcześnie? Mógł tak powiedzieć? Coś przecież musiał powiedzieć. - Nie chcesz - wywnioskowała My z jego zbyt długiego milczenia. - Jestem tylko trochę zaskoczony. - Bo nie znamy się jeszcze wystarczająco długo? - Tak, częściowo dlatego i też… - Nie dokończył zdania. Co miał powiedzieć? Nie miał innych argumentów, ani teraz, ani dziesięć sekund temu. - No, właściwie to o to chodzi - przyznał. - Ale kochamy się i praktycznie mieszkamy razem, choć mamy dwa adresy. To była prawda. Od początku dużo byli razem, u niego lub u niej, a teraz rzeczywiście było tak, jak mówiła My, praktycznie mieszkali razem. Czasem u niego, czasem u niej. Nie pracował dużo. Ostatnio nie miał dużo pracy, a przedtem nie mógł pracować, bo toczyło się dochodzenie Biura Spraw Wewnętrznych, po tym jak zastrzelił Edwarda Hindego. Wyjaśniano wszystkie przypadki, kiedy policjanci oddawali strzały, a zwłaszcza te ze skutkiem śmiertelnym. Wystarczyło kilka rozmów i dwie wizyty u psychologa z Komendy Głównej, Hakana Perssona Riddarstolpego.

Billy zauważył, że My patrzy na niego wyczekująco. Powinien coś powiedzieć. - To zamieszkamy u mnie czy u ciebie? - wydusił. - U ciebie. U mnie. Albo kupimy coś nowego. Możemy o tym jeszcze porozmawiać. Ale ty musisz tego chcieć. - A… ależ tak, ja chcę - powiedział. - Naprawdę - dodał jeszcze z nadzieją, że ona zwróci uwagę raczej na słowa niż na niepewność, z jaką zostały wypowiedziane. - To świetnie, w takim razie zajmiemy się tym, kiedy wrócisz do domu. Powodzenia. - Stanęła na palcach i pocałowała go w policzek. Billy stał w tym samym miejscu, aż My odjechała. Pomachał jej na pożegnanie. Ona też pomachała. Jakaś taksówka zatrąbiła na niego, kiedy przechodził przez ulicę. Spojrzał w jej stronę i zobaczył Vanję na przednim siedzeniu. Pomachała do niego, on też pomachał. Zatrzymał się i zaczekał na nią. Zastanowiło go, że Vanja i My nigdy nie były tak blisko siebie jak właśnie przed chwilą. Obydwie w samochodach przy terminalu. Nigdy się nie spotkały. Teraz mieli razem zamieszkać, on i My, a jego najlepsza koleżanka z pracy i być może najbliższa osoba - w każdym razie kiedyś ją za taką uważał - nawet się z nią nie poznała. Czy to nie był znak, że może wszystko idzie trochę za szybko? Czy może raczej dowód jego tchórzostwa, skoro dotychczas nie odważył się ich ze sobą poznać? Czy to dlatego nie chciał, żeby My weszła z nim do hali lotniska? Był prawie pewien, że Vanja nie polubi My i zachodziło poważne ryzyko, że ta niechęć będzie odwzajemniona. To był problem. Ale teraz sprawa prawdopodobnie sama się rozwiąże. Vanja miała wyjechać do Stanów. Był prawie pewien, że dostanie jedno z trzech dostępnych miejsc. Sam nie starał się o to szkolenie. Wmawiał sobie, że nie chce trzy lata mieszkać za granicą, że nie do końca o to mu chodziło, że wolałby, jeśli już, postawić na coś innego, na sprawy techniczne, to jego działka. To pewnie była część prawdy, ale w głębi duszy wiedział, że jednym z powodów, dla których nie wysłał papierów, była obawa, jak by zareagował, kiedy Vanja przeszłaby w eliminacjach, a on nie. - Cześć, co jesteś taki zamyślony? - zagadnęła Vanja, stając przy nim i ściskając go na powitanie. - Wcale nie… Przez odsunięcie od służby, mniejszą aktywność zespołu i pracowite przygotowania Vanji do testów FBI prawie się nie widywali w ciągu ostatnich miesięcy. Brakowało mu jej, teraz to poczuł.

- Jak tu dotarłeś? - My mnie podwiozła. - Aha, a więc My j est dalej aktualna? Czy mu się wydawało, czy w jej głosie zabrzmiała nutka rozczarowania? - Tak. - Super. Nie zapytała, kiedy może ją poznać. On sam tego nie zaproponował. Ruszyli do wejścia. Billy i Vanja weszli do poczekalni i przy tablicach odlotów zobaczyli Torkela i Ursulę. Obok nich stała młoda kobieta. Dziewczyna. Mogła mieć dwadzieścia pięć lat. Wysoka, wyższa od Vanji, ponad 180 centymetrów. Długie brązowe włosy związane w prosty kucyk, pociągła twarz i jasnoniebieskie bystre oczy, które spojrzały na Billy’ego i Vanję, w chwili gdy Torkel pozdrowił ich ruchem ręki. Po przywitaniach i uściskach Torkel podszedł do kobiety, która przez ten czas stała z boku uśmiechając się nieznacznie. - To jest Jennifer, o której mówiłem. Leci z nami. Vanja wyciągnęła rękę. - Cześć, jestem Vanja. - Jennifer. Ale my się już przecież spotkałyśmy. - Tak? - Tak, w żwirowni w Bro. Znalazłam spalony samochód, którym się zainteresowaliście. Ach tak, właśnie. Vanja pokiwała głową. Nie pamiętała Jennifer z dwóch powodów. Po pierwsze, dziewczyna była wtedy mundurową policjantką, która złożyła jej trzydziestosekundowy meldunek, a po drugie, Vanja starała się ze wszystkich sił wymazać cały tamten dzień z pamięci. Było nieznośnie gorąco, miała kaca i w złości powiedziała Billy’emu, że jest lepszą policjantką od niego, co prawie zniszczyło ich przyjaźń i rozłożyło zespół. Potem wrócili do tej rozmowy i wyjaśnili sobie wszystko. Ale czasem miała wrażenie, że coś się zmieniło i to, co ich łączyło przed tamtym dniem w żwirowni w Bro, nigdy nie wróci. - Znaleźliście tego chłopca? - zapytał Billy, kiedy i on uścisnął rękę nowemu nabytkowi zespołu. - Słucham? - Czy nie szukaliście jakiegoś zaginionego dzieciaka, kiedy natknęłaś się na ten samochód?

- Ach tak. Lukas Ryd. Znaleźliśmy go. Wybrał się na wycieczkę i trochę zabłądził. Jennifer uśmiechnęła się do Billy’ego. To był ktoś, kto w odróżnieniu od Vanji pamiętał zarówno ją, jak i to, czym się wtedy zajmowała. Ktoś, kto ją zauważył. Billy odwzajemnił uśmiech. Vanja cofnęła się o krok. Kiedy Torkel poinformował ich, że zamierza zabrać na ten wyjazd osobę, która ewentualnie miałaby ją zastąpić, Vanja nie sądziła, że to będzie ktoś tak młody. Zauważyła, że kiedy Jennifer się uśmiechała, wyglądała jeszcze młodziej. Ostre linie wokół oczu się wygładzały i sprawiała wrażenie wyluzowanej. Czy ktoś tak młody i niedoświadczony naprawdę byłby w stanie ją zastąpić? Jak Torkel sobie to wyobrażał? Czy nie zasługiwała na coś więcej? Jasne, że tak. Ale przecież miała lecieć do Stanów. To dlatego Jennifer znalazła się w zespole. Właściwie Vanja była zadowolona, że Torkel już teraz pomyślał o zastępstwie. To znaczyło, że jest pewien, iż Vanja się zakwalifikuje. Musiał dbać o swoje podwórko. I, szczerze mówiąc, sama była bardzo młoda i niedoświadczona, kiedy zaczynała pracę w jego zespole. Choć nie aż tak młoda. Z zamyślenia wyrwała ją Ursula, która rzuciła znienacka: - No to możemy się pożegnać ze spokojem. Vanja odwróciła się w stronę wejścia i zobaczyła Sebastiana. Z daleka widać było jego szeroki, nieco zarozumiały uśmiech. Uśmiech, który jeszcze kilka tygodni temu doprowadziłby ją do białej gorączki, ale teraz tylko go odnotowała. - Domyślam się, że czekacie na mnie - powiedział, odstawił walizkę i uściskał Vanję. - Miło cię znowu widzieć. - Ciebie też. Billy przyglądał im się przenikliwie. Nie mógł rozgryźć ich znajomości. Choć nie, w zasadzie ją rozumiał. Vanja zaczęła akceptować Sebastiana, kiedy ten chciał oddać się w ręce Hindego zamiast niej. To mógł zrozumieć. Ale było tam coś jeszcze. Edward Hinde zlecił zamordowanie tylko partnerek seksualnych Sebastiana. Matka Vanji była na tej liście, więc niewątpliwie Sebastian przespał się z Anną Eriksson. Billy próbował to analizować, gdy śledztwo było w toku, ale niczego się nie dowiedział. W zasadzie nie dało się ustalić, kiedy i gdzie miałoby do tego dojść, w dodatku czuł się dość podle, śledząc życie seksualne matki swojej koleżanki. Jeśli nawet Anna Eriksson zdradziła lub zdradzała męża z Sebastianem, to nie powinno go to w żadnym razie obchodzić. Oczywiście mógł spekulować, czy Vanja nadal byłaby tak przyjaźnie nastawiona do Sebastiana, gdyby się o tym

dowiedziała, ale Billy nie zamierzał być tym, kto jej o tym powie. Nie chciał ryzykować kolejnej rysy na ich przyjaźni. - Przepraszam za spóźnienie - powiedział Sebastian, kiedy skończył się ze wszystkimi witać. - Czekałem na ślusarza. - Czyżbyś się zatrzasnął? - zapytała Ursula, a Sebastianowi zdawało się, że widzi u niej złośliwy uśmieszek. - Nie. - I z serdecznym uśmiechem zwrócił się zaraz do Jennifer. - Masz na imię Jennifer, tak? - Tak. Jennifer Holmgren. Sebastian skinął i powtórzył swoje nazwisko. Torkel zobaczył jeszcze, jak Ursula przewraca oczami, i podszedł do Sebastiana. - Mogę cię prosić na chwilę? I nie czekając na odpowiedź, wziął Sebastiana za łokieć i odciągnął kilka kroków na bok. - Nie będziesz próbował zaciągnąć jej do łóżka - powiedział półgłosem, kiedy znaleźli się w bezpiecznej odległości. Sebastian spojrzał szybko ponad ramieniem Torkela na resztę towarzystwa. Jennifer rozmawiała z Billym. Ursula z niechęcią odwzajemniła spojrzenie Sebastiana. Prawdopodobnie domyślała się, jaką Torkel miał do niego sprawę. Sebastian się uśmiechnął. - Myślisz, że ona chciałaby się ze mną przespać? - zapytał, spoglądając na Torkela. - Nie, nie myślę, ale ty masz niezwykły talent w tej materii. Tylko że w tym przypadku nie wolno ci nawet próbować. - Okej. Torkel umilkł. Spojrzał Sebastianowi w oczy. Okej? Tak po prostu? Za łatwo poszło. Nagle pomyślał, że może właśnie niechcący go sprowokował. Jeśli powiedziało się Sebastianowi, żeby czegoś nie robił, on przeważnie postępował dokładnie odwrotnie. Po prostu nie mógł dopuścić, żeby ktoś inny za niego decydował. Czy Jennifer nie stała się właśnie bardziej atrakcyjna tylko dlatego, że Torkel zabronił mu z nią rozmawiać? Istniało takie ryzyko. Było nawet prawdopodobne. - Mówię poważnie - dodał Torkel z naciskiem. - Inaczej wylatujesz od razu. Torkel nie spuszczał z niego wzroku. Miał nadzieję, że radość Sebastiana z powodu powrotu do pracy jest większa niż potrzeba przekory.

- Rozumiem, wszystko rozumiem. Do niczego nie dojdzie. - Okej. Świetnie. Torkel odwrócił się, żeby dołączyć do pozostałych. Sebastian poszedł za nim. - A tak w ogóle, to dlaczego ona jedzie z nami? - Może wkrótce zastąpi Vanję. Sebastian zatrzymał się nagle i chwycił Torkela ramię. Może trochę za mocno, zbyt brutalnie. Nie puścił od razu, kiedy Torkel spojrzał na niego pytająco. - Ale dlaczego? - Sebastian starał się, żeby jego głos nie zdradzał zaskoczenia i emocji. - Co się stało? Co z Vanją? - Stara się o wyjazd na szkolenie w FBI. Sebastian słyszał słowa, rozumiał ich znaczenie, ale sens do niego nie docierał. Nie chciał, żeby do niego dotarł. - Do Stanów? - To było jedyne, co udało mu się wydusić. - Tak, tam zwykle rezyduje FBI, zgadza się. - Na jak długo? Kiedy? - Sebastian poczuł, że zaschło mu w gardle. Sam uznał, że to zabrzmiało jak chrypliwy skrzek. Może dlatego, że w uszach też mu szumiało. Torkel zdawał się nie zwracać na to uwagi. - Szkolenie? - Tak. - Trzy lata. Początek w styczniu. Torkel wrócił do pozostałych. Sebastian nadal nie ruszał się z miejsca. Jakby ktoś przybił mu nogi do ziemi. Trzy lata. Trzy lata bez niej. Kiedy wreszcie udało mu się zbliżyć. Usłyszał swoje imię. Znowu. Zobaczył, że tamci zatrzymali się w połowie drogi do schodów prowadzących do bramek kontrolnych. Pytali, dlaczego nie idzie. Ruszył w ich stronę. Wziął walizkę. Fizycznie był w drodze do Jämtlandu, a psychicznie zupełnie gdzie indziej. LENNART STRIDH wyskoczył z taksówki przy domu towarowym Ahléns naprzeciwko Café Bolero. Był spóźniony pięć minut, więc bez wahania przebiegł przez ulicę, choć światło dopiero zmieniało się na zielone. Jakiś zirytowany kierowca zatrąbił na niego, ale on się nawet nie obejrzał, tylko pognał do kawiarni,

pchnął ciężkie szklane drzwi i wszedł do środka. Pachniało słodko drożdżówkami z kremem budyniowym i mleczkiem do kawy. Rozejrzał się po obszernym lokalu, w którym panował większy ruch, niż się spodziewał. Powinna mieć między trzydzieści pięć a czterdzieści pięć lat. Wiedział, że ma dwóch nastoletnich synów, ale to było w zasadzie wszystko, co o niej wiedział. Jakaś kobieta w czarnym szalu na głowie podniosła się z miejsca i spojrzała w jego stronę. Podeszła niepewnie kilka kroków. Była drobnej budowy, miała ciemne oczy i skórę nieco ciemniejszą niż większość obecnych w lokalu ludzi. To powinna być ona. Usiadła trochę dalej od pozostałych gości, w kącie, gdzie pozostawała prawie niewidoczna. - Shibeka Khan? Skinęła nieznacznie. Podszedł bliżej, wyciągnął rękę. - Dzień dobry, jestem Lennart Stridh. Znów skinęła. Widział, jak bardzo jest skrępowana tym, że stoi na środku sali. Na pewno się denerwuje, pomyślał. Nic dziwnego. Prawie wszyscy się tak czuli, kiedy go spotykali. - Miło panią widzieć. Możemy tu zostać. Jak się pani tu podoba? Po raz pierwszy odpowiedziała. - Tak. Jest w porządku. Jej szwedzki brzmiał lepiej niż w rozmowie przez telefon, sprawiała też wrażenie bardziej swobodnej, jakby niepokój zelżał, kiedy usłyszała swój własny głos. - Napije się pani kawy? - Może herbaty, poproszę. Choć prawie przez cały czas unikała jego wzroku, sprawiała wrażenie silniejszej, niż sądził. Kiedy rozmawiali przez telefon, wyobrażał sobie samotną, załamaną kobietę. Poszedł do kasy, zapłacił za herbatę, czarną kawę i dwie bułeczki z cynamonem. Czekając na zamówienie, przyglądał się jej. Znów była spięta. Dłonie trzymała na kolanach, spuściła wzrok. Wziął napoje i wrócił do stolika. Usiadł naprzeciwko, podsunął jej filiżankę z herbatą i zdecydował, że od razu przejdzie do rzeczy. - Denerwuje się pani? Niepotrzebnie. - To nie jest normalna sytuacja. - Rozumiem, ale załatwimy to całkiem prosto. Zadam pani kilka pytań na temat męża, a pani postara się odpowiedzieć. Wszystko, co pani powie, zostanie między nami. Skinęła głową i ze spojrzeniem utkwionym w blacie stolika odważyła się wypić łyk herbaty. Lennart wyjął notes. Pstryknięciem włączył długopis. Niektórzy z jego kolegów nagrywali wszystkie rozmowy, ale on wolał zapisywać. Magnetofon mógł denerwować ludzi. Nie mogli potem nikomu zarzucić, że ich słowa zostały

przekręcone, dlatego nagrywani mówili ostrożniej, sami się cenzurowali. Takie przynajmniej Lennart miał wrażenie. A tego nie chciał. Teraz chciał uzyskać obraz Shibeki i ocenić potencjał drzemiący w jej historii. Zobaczyć, czy jest wiarygodna, i czy zniknięcie jej męża jest czymś wartym zachodu, czy raczej ślepą uliczką. Lennart zaliczył już kilka takich niewypałów w tym roku i nie chciał ryzykować.

- Zaczniemy od pani - powiedział, przykładając długopis do papieru. - Przyjechała pani z mężem do Szwecji pod koniec 2001 roku? - Tak, z dziećmi. Miały wtedy dwa i cztery lata. - Z Afganistanu? Shibeka popatrzyła na niego. Powiedział to tak, jakby to było coś najłatwiejszego w świecie. Jakby po prostu wsiedli do samolotu i kilka godzin później wylądowali w Szwecji. Na sekundę wróciła myślami do obozu w Pakistanie, dokąd najpierw uciekli. Wszędzie smród, ścisk, lęk i głośny płacz dzieci. Namioty, w których nocą było lodowato, a w dzień człowiek pocił się z gorąca. Hamid przekonał ją, że muszą się stamtąd wydostać. Jechać dalej. Mężczyźni, którym zapłacili za przewiezienie do Iranu. Koszmarna jazda ciężarówką przez góry i kamieniste pustynie. Dni i tygodnie zlewające się ze sobą. Pamiętała tylko, jak siedzi przyciśnięta do szoferki i kurczowo obejmuje ramionami Eyera i Mehrana. Ból w ramionach od trzymania dzieci był jej jedynym wspomnieniem z ucieczki. Resztę stanowiła mieszanina różnych obrazów. Ale tego bólu nie mogła zapomnieć. Teraz wyprostowała lekko ramiona, jakby chciała się upewnić, że zniknął na zawsze. - Tak. Ale najpierw przyjechaliśmy do Grecji. Dostaliśmy się do Grecji. - A więc Grecja była pierwszym krajem azylowym? Kraj azylowy. Ale wyrażenie. Jedne z pierwszych szwedzkich słów, jakie poznała. To był pierwszy kraj Unii Europejskiej, do którego można było dotrzeć. Tam też odsyłano ludzi, którzy mieli być deportowani do swoich krajów. - A potem przyjechaliście do Szwecji? - pytał dalej Lennart, kiedy nie odpowiedziała. Shibeka skinęła. - Mieliśmy tu przyjaciół i krewnych, więc Hamid tak postanowił. - Ale nie dostaliście azylu? - Na początku nie. Było dużo problemów. Umilkła. Lennart nachylił się trochę bliżej. Już na tym etapie mogło się okazać, czy podziękuje jej i się wycofa, czy też nie. - Hamid nie dostał azylu, prawda? A pani i dzieciom przyznano prawo pobytu dopiero kilka lat później. Wtedy, kiedy on zniknął, tak? Shibeka westchnęła. Już wiedziała, dokąd zmierza ta rozmowa. Tam, gdzie zawsze. Wszyscy szwedzcy urzędnicy wciąż to powtarzali. Miała już tego dość. - On nie zniknął dlatego, że nie mógł tu zostać. Nie uciekł po to, żebyśmy mogli dostać azyl. - Shibeka podniosła głos i po raz pierwszy od początku rozmowy spojrzała Lennartowi w oczy. - Zawsze mówicie, że to dlatego zniknął. Ale to nieprawda!

Lennart przyglądał jej się z uwagą. To nie była już ta ostrożna, uważająca na każde słowo kobieta. Jej oczy płonęły ze wzburzenia i determinacji. Wydawało mu się, że widzi jej wewnętrzną siłę, nagle zrozumiał jej wieloletnią walkę o męża. Siedziała przed nim kobieta, która nigdy się nie poddała, bez względu na to, jaki napotykała opór. - Ja tak nie twierdzę. Ale policja i Urząd do Spraw Cudzoziemców tak twierdzą. Uważają, że Hamid zniknął po wizycie w urzędzie, kiedy się dowiedział, że prawdopodobnie zostaniecie odesłani z powrotem. Shibeka poczuła, że musi zaprotestować. Z całą siłą. Potrząsnęła głową, dłonie zacisnęła w pięści. - Oni nie znają Hamida. On by nas nigdy nie zostawił, nigdy by nie pozwolił, żeby jego synowie dorastali bez ojca. Nigdy. Coś innego musiało się stać. Shibeka niemal błagalnie spojrzała na mężczyznę siedzącego naprzeciwko, który po chwili milczenia odłożył długopis i popatrzył na nią z nieudawaną ciekawością. - A jak pani myśli, co się stało? - Nie wiem. - Ale myśli pani, że to wiązało się z tym mężczyzną? Tym, który was odwiedził tydzień po zniknięciu Hamida? - Tak. - O którym pani sądzi, że był policjantem. - Mówił jak policjant, ale nie miał munduru. - I nie podał żadnego nazwiska? Shibeka popatrzyła na niego pytająco. - Podał? - Uhm, nie powiedział, jak się nazywa? - Nie. - A więc nie wie pani, skąd on był? Potrząsnęła głową. - Pytał jak policjant. - O co pytał? Shibeka namyślała się chwilę. Od czego ma zacząć? Zadawał tak dużo pytań. Wszystkie dotyczyły Hamida i jego kuzyna. Po wyrazie twarzy mężczyzny siedzącego przed nią poznała, że to ważne. Musiał się domyślić, że wizyta tamtego Szweda w ciemnej marynarce miała znaczenie. Że on był ważny. Szukał czegoś. Czegoś, czego nie mogła mu dać, choćby chciała.

- Pytał przeważnie o Hamida - powiedziała powoli. - I o Saida, jego kuzyna. Czy mówili, dokąd się wybierają, czy coś ze sobą wzięli, czy spotykali się z kimś przedtem, czy wyjeżdżali gdzieś kilka tygodni wcześniej, i o… o… Urwała w połowie zdania. To był ten drugi, do którego zawsze wracała w myślach. To on i ten Szwed w ciemnej marynarce mieli coś wspólnego ze zniknięciem Hamida. Była o tym przekonana. - I o Josepha. Lennart wziął długopis do ręki i zapisał to imię. - Kto to jest? - Nie wiem. Jakiś znajomy Saida. - A Said zaginął razem z pani mężem. Skinęła w odpowiedzi. - Said dość często spotykał się z tym Josephem. Hamid go nie lubił. Powiedział mi to. - Ale pani nigdy nie spotkała tego Josepha ani nic więcej o nim nie słyszała? - Nie, nic. Próbowałam go znaleźć, ale się nie udało. Lennart nagle poczuł, że nie wie, co ma o tym myśleć. Kobieta siedząca naprzeciwko sprawiała wrażenie wiarygodnej. Nie wyobrażał sobie, dlaczego miałaby kłamać. Przez długi czas starała się uzyskać wyjaśnienie, co stało się z jej mężem. Gdyby naprawdę wiedziała, nie trwałoby to tak długo. Ale to, że nie wiedziała, nie znaczyło, że było w tej sprawie coś ciekawego dla niego czy dla redakcji. Mogło istnieć mnóstwo powodów takiego zniknięcia. Mogło być tragiczne i bardzo bolesne dla rodziny, ale nie stanowiło materiału dla dziennikarza śledczego ani dla widzów programu telewizyjnego. Ale jednocześnie coś w tej sprawie nie dawało mu spokoju. Coś mu nie pasowało. Nie chodziło o jej opowieść, wierzył w każde jej słowo. Chodziło raczej o reakcje urzędów. Problem był nie w tym, co mówili, ale w tym, czego nie mówili. Kiedy otrzymał list Shibeki, przeprowadził wstępny research, ale nie uzyskał żadnych konkretnych informacji, wręcz przeciwnie. Zaczął od telefonu do Urzędu ds. Cudzoziemców i jak zwykle był wielokrotnie przełączany, zanim skierowano go do właściwej osoby. Otrzymał potwierdzenie, że Hamid zaginął kilka dni po wizycie w urzędzie, co nasunęło podejrzenia, że ukrywa się celowo. Nie dysponowali żadnymi aktualnymi informacjami. Z ostatniej notki wynikało, że czekają na wyniki śledztwa policji. Notatka została dołączona do akt w sierpniu 2003 roku. Od tego czasu nic się nie wydarzyło, oprócz tego, że w 2006 roku żona Hamida, Shibeka Khan, i jej dwaj synowie, Eyer i Mehran, otrzymali prawo pobytu. Potem Lennart zadzwonił na policję. Dowiedział się, że mężczyzna zniknął prawdopodobnie w związku z deportacją, ale poza tym nie potrafili powiedzieć nic więcej o sprawie. W odpowiedzi na

pytanie dlaczego Lennart dowiedział się, że akta śledztwa są utajnione. I to była przyczyna, dla której siedział tu teraz z Shibeką. Nie znał dotychczas żadnego przypadku, by postępowanie o uzyskanie azylu zostało utajnione. No i jeszcze była ta historia z Saidem Balkhi, kuzynem Hamida, który zniknął w tym samym czasie. Przyjechał do Szwecji kilka lat wcześniej i dostał prawo pobytu już w 2000 roku. Był właścicielem sklepu przy Fridhemsplan, który sam prowadził. Hamid czasem pracował u niego. W noc, kiedy zniknęli, zadzwonił do domu i powiedział, że zaraz będzie. Zamknęli sklep, zabezpieczyli wszystko i potem po prostu zniknęli. Żona Saida za kilka miesięcy miała urodzić ich pierwsze dziecko. Nie miał powodu, żeby się ukrywać. Żadnego. Wciąż coś nie pasowało w całej tej historii. Lennart czuł to coraz wyraźniej. Zdecydował się zaufać swojemu instynktowi. Wprawdzie będzie go to kosztowało sporo czasu i mogło trochę nadwyrężyć finansowo redakcję, ale nie zaszkodzi przyjrzeć się tej sprawie nieco bliżej. - Pani Khan, będziemy się dalej zajmować tą sprawą. Niczego nie obiecuję. Ale przynajmniej zaczniemy. Twarz Shibeki się rozjaśniła. O mało nie rozlała herbaty, gdy poderwała się z miejsca. - Dziękuję! Bardzo dziękuję! Lennart nie mógł powstrzymać uśmiechu na widok jej szczerej radości. - Ale proszę pamiętać. Nie mogę niczego obiecać. - Wiem. Wiem, ale tak długo na coś takiego czekałam. Shibeka uspokoiła się, zauważyła, że inni goście na nią patrzą, więc usiadła z powrotem, ale rozsadzała ją radość i nie mogła usiedzieć spokojnie. - Okej, w takim razie przed nami dużo pracy - podjął wątek Lennart. - Proszę o spis wszystkich pani znajomych i krewnych, którzy mogą coś wiedzieć. Potrzebne będą kopie wszystkich listów, które pani wysyłała, i pełnomocnictwa, żeby móc otrzymać dokumenty w urzędach. A potem będziemy musieli usiąść i dogłębnie przeanalizować wszystko, co pani pamięta z okresu, gdy mąż zniknął. Da pani radę? Dużo słów, w szybkim tempie. Nie do końca nadążała, ale zrozumiała na pewno ostatnie pytanie. Umiała na nie odpowiedzieć. - Poradzę sobie ze wszystkim - odparła i spojrzała mu w oczy, a Lennart poczuł, że mówi prawdę. SAMOLOT WYSTARTOWAŁ punktualnie, a lądowanie było przewidziane dziesięć minut przed czasem. Informacja nie dotarła jednak do Sebastiana, który

siedział w fotelu przy przejściu. Nie słuchał też instrukcji bezpieczeństwa. Nie miał pojęcia, jak długo mieli lecieć ani jaka jest pogoda w Östersund. Machnięciem ręki podziękował za ciepłe napoje i kanapkę z rostbefem, oferowane przez personel pokładowy. Vanja wyjeżdża na trzy lata. Nie mógł przestać o tym myśleć. To nie mogła być prawda. To niemożliwe. Co miał zrobić? Wiedział, co chciałby zrobić. Przeprowadzić się razem z nią. Albo przynajmniej za nią. Nic nie trzymało go w Sztokholmie ani w Szwecji. Nic poza Vanją. Chciał być tam, gdzie ona. Ale rozumiał, że to niemożliwe. Nie mógł jechać za nią do Stanów. Pomyślałaby, że zwariował. To byłoby szaleństwo. Zaczęłaby go znów unikać, zresztą słusznie. Przestałaby mu ufać. Znienawidziłaby go. To się nie mogło zdarzyć. Vanja szła w jego stronę, wracając z toalety na końcu samolotu. Sebastian dotknął jej ramienia, kiedy go mijała. Zatrzymała się. - Słyszałem, że masz zamiar szkolić się w FBI. - Tak. Przez chwilę rozważał, czy powiedzieć, co o tym myśli. Czy nie poprosić otwarcie, żeby nie jechała. Ale nie miał nic na poparcie tej prośby. Niczego, co mógłby rzucić w odpowiedzi na nieuniknione pytanie „ale dlaczego?”. - Dokąd doszłaś? - zapytał zamiast tego z nikłą nadzieją, że przed nią jeszcze długie eliminacje. Dużo testów. Trudne sprawdziany, które może się nie powiodą. - Zaliczyłam broń, sprawdzian fizyczny i pisemne testy, a w weekend spotkałam się z psychologiem Perssonem Riddarstolpem, który ma mi wystawić opinię. - Riddarstolpe jest idiotą - odruchowo rzucił Sebastian. - Wiem, że tak uważasz. - Ja tak nie uważam. On taki jest. To fakt, tak samo jak to, że Ziemia jest okrągła. Vanja uśmiechnęła się do niego. Uwielbiał ten jej uśmiech. - Wydaje mi się, że mimo wszystko wypadłam dobrze. Napisze opinię, a wtedy zostaną mi do zaliczenia jeszcze gry symulacyjne, tak mi się wydaje. Jasne, że dobrze wypadła. Ta mała, maleńka nadzieja, na jaką Sebastian sobie pozwolił, właśnie skurczyła się i umarła. Jasne, że poradziła sobie ze wszystkimi testami. Jasne, że zostanie przyjęta. Była najlepsza.

Była jego córką. - Torkel jest przekonany, że się zakwalifikuję - ciągnęła Vanja. - To dlatego zabrał Jennifer. - Tak, mówił mi. Vanja stała jeszcze chwilę w przejściu, jakby czekała na coś jeszcze. Na przykład - gratuluję. Albo - powodzenia. Nic z tych rzeczy. KOMENDANT POLICJI Okręgowej Hedvig Hedman czekała na nich w hali przylotów. Przywitała się i przeprosiła, że nie może zaoferować lepszej pogody. Kiedy dostali z powrotem bagaże, poszli za nią do czekającego na nich minivana. Wyjechali z Frösön, a potem wzdłuż Storsjön dotarli do E14. W drodze do Storulvan Hedvig Hedman opowiadała im, co w tej chwili było wiadomo. Nie było tego dużo. Turystka weszła na luźny nawis ziemi, podmyty najwyraźniej przez deszcze. Część ziemi się osunęła, odsłaniając szkielet. Kiedy policjanci zjawili się na miejscu i zaczęli wykopywać szczątki, znaleźli jeszcze jedną czaszkę. Na koniec mieli sześć ciał zakopanych obok siebie. Hedvig przeczesała wszelkie dostępne rejestry i archiwa, ale nigdzie nie natrafiła na zgłoszenie zaginięcia sześcioosobowej grupy w ciągu ostatnich piętnastu lat. - Wiecie, jak długo tam leżeli? - zapytał Torkel. - Nie, zresztą oni dalej tam są. Nie zaczęliśmy jeszcze oględzin. Chcieliśmy zaczekać na was. Ursula skinęła z aprobatą. Zwykle wiele lokalnych jednostek policji chciało się wykazać. Chcieli sami do czegoś dojść, zanim pojawi się Krajowa Policja Kryminalna. Tutaj panowały inne obyczaje. Właściwe, zdaniem Ursuli. Trzeba pogodzić się z tym, że sprawa prawdopodobnie jest zbyt skomplikowana, i od razu wezwać ekspertów, a nie dopiero wtedy, kiedy zabrnęło się w ślepą uliczkę. - Wiecie, jak oni zginęli? - zapytała, patrząc w oczy Hedvig w lusterku wstecznym. - Większość śladów wskazuje na to, że zostali zastrzeleni. Ale całkiem pewni będziemy dopiero po dokładnym zbadaniu. Jennifer siedziała w milczeniu obok Billy’ego na samym końcu i nie posiadała się z radości. Nie mieściło jej się w głowie, że ma takie szczęście. Jedzie teraz minivanem z zespołem do spraw zabójstw. Sześć ciał. Zastrzeleni. Pochowani w

górach. To było coś innego niż stanie przy drodze i kontrolowanie prędkości albo tłumienie pijackich burd w piątkowe wieczory. To właśnie dlatego została policjantką. Mordercy. Tropy i poszlaki. Skomplikowane śledztwa. Polowanie i napięcie. Radość niemal ją roznosiła. Chciała się nią ze wszystkimi podzielić. Jennifer Holmgren, zespół dochodzeniowy do spraw zabójstw Krajowej Policji Kryminalnej. Z trudem mogła usiedzieć spokojnie. Billy odwrócił się do niej. Jennifer wiedziała, że uśmiecha się mimowolnie, ale nic nie mogła na to poradzić. - Z czego się tak cieszysz? Odpowiedziała zgodnie z prawdą. - Po prostu tak bardzo się cieszę, że tu jestem. Vanja zerknęła do tyłu na swoją zastępczynię. Wydawało jej się niemal, że Jennifer dopowie „że tu jestem z tobą”. Wszystko wskazywało na to, że szybko przypadli sobie do gustu. Siedzieli obok siebie w samolocie, śmiali się i gadali o tym, jakie konta śledzą na Twitterze i o innych podobnych sprawach, które Vanji zupełnie nie interesowały. Zaledwie w kilka godzin Jennifer sprawiła, że Vanja poczuła się stara. Potem znów spojrzała do przodu. Będzie musiała wziąć się w garść. Przecież wkrótce opuści grupę, więc to dobrze, że Billy rozumie się z jej następczynią. Nie była zazdrosna, ale… to było jej miejsce. Jennifer miała zająć jej miejsce. Wprawdzie sama z niego rezygnowała, ale mimo wszystko. Pierwszy raz, odkąd zaczęła się jej przygoda z FBI, poczuła, że nie tylko jest w drodze dokądś, lecz także coś zostawia za sobą. Coś dobrego. W Enafors skręcili w lewo. Przed Handöl pojechali w prawo. W dolinę, w której po obu stronach drogi wznosiły się góry w pięknych, jesiennych kolorach. Wąska droga stała się jeszcze węższa. Nagle ukazał się przed nimi wielki parking, byli na miejscu. Wielki, podłużny budynek z dobudówkami ze wszystkich stron. Do jednej ze ścian szczytowych dostawiono ośmiokątny, przypominający silos obiekt. Szare dachy. Wszędzie. Na pierwszy rzut oka budynek w osiemdziesięciu procentach składał się z dachu. Sebastian nie miał pojęcia o architekturze, ale wiedział, kiedy coś mu się nie podobało. Ten dom był paskudny. Może funkcjonalny jako schronisko w górach, ale wyglądał strasznie. Całe towarzystwo pobiegło do środka, gdzie w recepcji przyjęła ich para młodych ludzi, którzy przedstawili się jako Mats i Klara. Potem rozdali klucze i omówili organizację najbliższych dni. Mogli zostać tak długo, jak tylko chcieli, choć hotel właściwie był już nieczynny. W dzień pojawia się personel, który przygotowuje obiekt na zimę. Niektórzy mieszkają na miejscu, w pokojach dla personelu. Kucharz będzie przychodził, żeby przygotować im lunch i kolację. Śniadanie mają robić sobie sami w kuchni. Ewentualnie mogą się czasem pojawić fachowcy w celu przeprowadzania drobnych napraw, ale tylko w dzień. Jeśli będą czegoś potrzebowali albo mieli jakieś pytania, Mats i Klara zawsze są do ich dyspozycji.

Ustalili, że zaniosą rzeczy do pokoi, zjedzą coś i jak najszybciej pojadą w góry. Póki jeszcze było jasno. Hedvig zostawiła im do dyspozycji dwa pojazdy. W SWOIM POKOJU Torkel położył walizkę na łóżku i podszedł do okna. Wychodziło na rzekę. Poziom wody był podwyższony. Nad nurtem przerzucono wiszący most, dalej widział wydeptaną ścieżkę, którą turyści zwykle wychodzili w góry. Torkel był zadowolony, że tu przyjechali. Nie mógł zaprzeczyć, że z tym wyjazdem wiązał pewne nadzieje. Choć przede wszystkim nie natury policyjnej. Osobistej. Miał nadzieję, że uda mu się odnowić stosunki z Ursulą, może nawet pójść dalej. Długo żyli według trzech reguł, jakie Ursula dla nich ustaliła. Tylko w pracy. Nigdy w domu. Żadnych planów na przyszłość. To były proste zasady, trzymali się ich przez kilka lat i wszystko się dobrze układało. Ale potem coś się zmieniło. Ursula przyszła do niego do domu. Sama wyszła z inicjatywą. Chciała go. W domu, w Sztokholmie. Dwie zasady zostały złamane, tak to odebrał, i to ona je złamała. Torkelowi wydawało się teraz, że to bardzo skomplikowało sytuację. Kiedy się ostatnio widzieli lub rozmawiali ze sobą, odnosił wrażenie, że Ursula się zmieniła. Trochę. Żadnych wielkich zmian, raczej drobiazgi. Szczegóły. Pomyślał, że może się boi, że właśnie zbliżają się do naruszenia również i trzeciej zasady. Może myślenie o wspólnej przyszłości budziło w niej lęk. Nie marzył o niczym innym, ale wiedział, że nie powinien podejmować tego tematu. Wszystko między nimi odbywało się na warunkach Ursuli. Zawsze. On chciał iść dalej, ale teraz nadarzyła się okazja, żeby się cofnąć. Wrócić do tego, co było. Znów trzymać się zasad. Wtedy wszystko było prostsze, bez wątpienia. Miał nadzieję, że uda im się wrócić do tego punktu i stamtąd pójść dalej. Kilka nocy w hotelu z dala od jej męża. Cofnąć się tylko po to, żeby zrobić krok naprzód. Tego właśnie chciał. Taką miał nadzieję. Jak zwykle nie miał pojęcia, co o tym myślała Ursula. Po posiłku składającym się z zupy gulaszowej, chleba, kawy i herbatników w czekoladzie zebrali się przed schroniskiem. Rozpadało się, lało jak z cebra, kiedy szli przez wiszący most do dwóch samochodów z napędem na cztery koła, czekających na nich po drugiej stronie. Sebastian nienawidził deszczu. Bez względu na to, czy był odpowiednio ubrany, i tak po kilku minutach czuł się przemoknięty do gołej skóry, mokry i zziębnięty.

„Nie ma złej pogody, jest tylko złe ubranie”. Coś takiego mogliby powiedzieć tylko miłośnicy natury o kompletnie wypranych mózgach. To była zła pogoda, czysto obiektywnie. Była to gówniana pogoda, obojętnie, w co byli ubrani. Sebastian zastanawiał się przez chwilę, czy nie zawrócić i nie zaczekać w hotelu. Nie musiał przecież oglądać miejsca odkrycia zwłok. Ale już zdążyli dotrzeć do samochodów dających schronienie przed wilgocią. Przecisnął się przed Jennifer i wsiadł pierwszy. Ponad pół godziny później byli na miejscu. Nad znaleziskiem rozstawiono wielki biały namiot. Agregaty napędzane benzyną dostarczały prąd wielkim, ustawionym przed namiotem i w środku reflektorom, które miały pokonać zapadający zmrok. Hedvig zaprowadziła ich do około pięćdziesięcioletniego mężczyzny, który przedstawił się jako JanErik Kask. Uścisnął dłonie wszystkim po kolei i zaczął iść po gliniastej brei do namiotu. - Zbocze osunęło się pod nogami turystki i tak znaleźliśmy to tutaj… Odchylił płachtę namiotu i Sebastian zaraz zniknął w jego wnętrzu. Ursula weszła za nim. Torkel zatrzymał się w wejściu i rozejrzał się dookoła. - Czy wszyscy się tam zmieścimy? - Tak, powinniście wejść. Tylko nie zbliżajcie się do brzegu osuwiska, bo i wy spadniecie. Torkel, Billy, Vanja i Jennifer weszli po kolei do namiotu. W środku było duszno i wilgotno. Reflektory i deszcz wytworzyły klimat jak w motylami, wszyscy od razu porozpinali kurtki. W samym środku znajdował się kwadratowy wykop o wymiarach około pięć na pięć metrów i głęboki na niecały metr. Na dnie wykopu leżało sześć szkieletów ułożonych mniej więcej równo obok siebie. Dwa wyraźnie mniejsze od pozostałych. Dwa z gnijącymi strzępami ubrań zwisającymi z kości. Szkielet leżący najdalej od wejścia miał kość ramienia wyciągniętą poza namiot, jakby sprawdzał, czy na dworze dalej pada. Poniżej słyszeli szum rzeki. JanErik wszedł do namiotu i przykucnął nad wykopem. Wskazał głową w stronę szczątków po drugiej stronie. - To tam się zarwało. Turystka spadła, trzymając w ręce kości przedramienia i dłoni. Mamy je w pudle na zewnątrz. Ursula skinęła głową na potwierdzenie. Zdjęła osłonę obiektywu aparatu. Natychmiast pokrył się parą, tak jak się spodziewała. Oddała aparat Billy’emu i nałożyła cienkie rękawiczki, a potem kucnęła przy wykopie naprzeciwko JanaErika. Sebastian i pozostali ustawili się w szeregu wzdłuż ściany namiotu. To była działka Ursuli, jej show. Oni mogli być tylko widzami. - Sześć szkieletów we względnie dobrym stanie. Porządnie ułożone obok siebie w ziemi, nie wrzucone bezładnie. Mówiła głośno, zarówno do siebie, jak i do reszty zespołu i JanaErika.

- Czy to ma jakieś znaczenie? - zapytała cicho Jennifer, niepewna, czy może się tu odzywać. Ursula rzuciła szybkie spojrzenie Sebastianowi, dając mu do zrozumienia, że może udzielić odpowiedzi. - Może mieć. Może świadczyć o pewnym szacunku dla ofiar. Albo o tym, że ktoś działał w sposób systematyczny i umie zachować zimną krew. - Jak ich wykopaliście? - zapytała Ursula, zwracając się do JanaErika. - Mieliśmy małą koparkę. - A kości nie zostały naruszone? Przez koparkę? - Nie, no chyba że musnęła lekko… Ursula schyliła się nad wykopem i bez słowa wzięła do ręki kość udową. Była szarobrązowa, jakby pokryta pleśnią. Tu i ówdzie oblepiona jeszcze ziemią i gliną. Wśród tych wszystkich ciemnych barw widać było prawie białą rysę. Koparka jednak zrobiła więcej niż lekkie muśnięcie. Wprawdzie nietrudno było zauważyć, które uszkodzenia kości powstały teraz, ale gdyby tamci byli ostrożniejsi, nie trzeba by było teraz tracić czasu i energii na takie rzeczy. Ursula ostrożnie odłożyła kość na miejsce, odwołując równocześnie w duchu wszystkie pozytywne oceny, jakie w drodze na miejsce wystawiła w myślach policji Jämtlandu. Jednak to byli partacze. Wyciągnęła rękę po aparat. Billy zaraz jej go podał. JanErik podniósł się i zwrócił się do Torkela. - Najpierw myśleliśmy, że to są naprawdę stare szczątki. Bardzo stare, znaczy się - dodał dla podkreślenia. - Tutaj w górach ginęło w przeszłości dużo ludzi. Ponad trzy tysiące żołnierzy Karola XII zamarzło tutaj zimą 1718-1719. Czasem jeszcze znajdujemy ich kości. Niezbyt często, od ostatniego razu minęło trochę czasu, ale wciąż się zdarza. - Chyba musieliście od razu poznać, że oni nie mają trzystu lat - powiedziała Ursula, zajęta fotografowaniem zawartości wykopu ze wszystkich stron. - Przecież wszyscy mają w głowach dziury po kulach. - Nie mogliśmy zakładać, że po kulach. Ursula opuściła kamerę. - A co mogłoby to być? - Jakaś okrągła broń kłująca… - Znajdujecie sześć trupów, każdy z dwiema okrągłymi dziurami w czaszce i pierwsza rzecz, jaka przychodzi wam do głowy, to antyczna broń kłująca, a nie kula? - Karolingowie to nie starożytność. Ursula postanowiła puścić ostatnią uwagę mimo uszu i wróciła do

fotografowania. - Czy wielu karolingów chodziło w ciuchach z goretexu? - Opuściła aparat i skinieniem wskazała dwa szkielety, na których widać było szarożółte resztki ubrań. - Te dwa wykopaliśmy na końcu. Leżały najdalej od zbocza. - Głos JanaErika był napięty od tłumionej irytacji. Jego cierpliwość najwyraźniej też miała swoje granice. Sebastian przyglądał się tej scenie z zainteresowaniem. Ursula zawsze umiała zadrzeć z lokalną policją, ale to było ostre nawet jak na nią. Torkel pilnował, żeby nie było konfliktów z miejscowymi funkcjonariuszami. Zawsze o to dbał. To był jeden z powodów ich wielkiego sukcesu. Ursula zdawała sobie z tego sprawę. A mimo to publicznie pastwiła się nad tym biedakiem. Sebastian usłyszał, jak stojący obok niego Torkel odchrząkuje, a potem mówi: - Może niech Billy przejmie zdjęcia, a ty opowiesz nam, co tu mamy. Musimy niedługo wracać. Ursula zatrzymała się i spojrzała na Torkela, który zrobił mały krok do przodu. Spokojnie wytrzymał jej spojrzenie. Mówił cicho, starannie formułując zdania, jakby prosił o przysługę, ale niewielki ruch głowy w jej kierunku wyraźnie wskazywał, że było to polecenie. Sebastian musiał przyznać, że jest pod wrażeniem. Typowe Torkelowskie zachowanie. Wkraczał, żeby przerwać rozwój wydarzeń w niepożądanym kierunku. JanErik na pewno odebrał to tak, jakby Torkel stanął po jego stronie, ale dzięki podkreśleniu ograniczenia czasowego i kompetencji Ursuli nie musiał podnosić głosu ani stawiać jej w trudnej sytuacji. Billy podszedł do niej i przejął aparat. Ursula znów przykucnęła przy wykopie. - Wstępna diagnoza: czworo dorosłych, dwoje dzieci. Biorąc pod uwagę kości biodrowe, można przypuszczać, że dwie dorosłe osoby to kobiety. - Jak długo tu leżały? - Trudno powiedzieć. Wilgotna, porowata ziemia i glina, normalna przepuszczalność… W każdym razie więcej niż pięć lat. - Wstała i zaczęła okrążać grób. - Dwoje z nich pochowano w ubraniach. Pozostała dwójka dorosłych i dzieci są bez ubrań. - Czy ich ubrania nie mogły zniknąć? - zapytała Vanja. - Może się rozłożyły. Jeśli były wykonane z innego materiału, szybciej ulegającego rozkładowi. - Możliwe, ale wokół nich nie ma też żadnego śladu po jakiejkolwiek odzieży. Żadnych guzików, zamków błyskawicznych, niczego. - A może ta czwórka leżała w ziemi dłużej niż ci w ubraniach, jak myślisz? - Nic na to nie wskazuje. Wszyscy leżą na tym samym poziomie. Kości są tak samo przebarwione. Takie samo ułożenie ciał. Moim zdaniem możemy założyć, że zostali pochowani jednocześnie. - Ale dlaczego rozebrano czworo, a tamtych dwoje już nie?

Ursula nie odpowiedziała. Znów przykucnęła i ostrożnie odwróciła dwie czaszki leżące na boku. - Te cztery rozebrane szkielety nie mają też zębów - stwierdziła. - I nie da się tego wytłumaczyć tym, że mogły ewentualnie leżeć tu dłużej. - Dlaczego nie mają zębów? To znów Jennifer zadała pytanie. - To nie od leżenia w ziemi. - Ursula wstała. - Ktoś im je wybił, zanim się tu znaleźli. - Ktoś nie chciał, żeby można było ich zidentyfikować? - zapytała Jennifer. Poczuła dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Została policjantką, żeby przeżywać napięcie i action. Po prostu. Oczywiście rutynowe działania też mogły dawać satysfakcję, jasne, ale ona marzyła właśnie o czymś takim. Szukać, okrążać, znajdować, uderzać, schwytać. Musiała walczyć ze sobą, żeby nie uśmiechnąć się szeroko. Ktoś mógłby to źle zrozumieć. W wilgotnym namiocie panował raczej ciężki i ponury nastrój. - To możliwa hipoteza. - Ursula skinęła głową w odpowiedzi na jej pytanie. Sebastian przez cały czas stał w milczeniu. W końcu musiał wyjść, za wszelką cenę wydostać się z namiotu. W środku było bardzo duszno. Nie dało się oddychać, już deszcz był lepszy. Odwinął płachtę i wyszedł. Prawie przestało padać. Z północy nadchodził zimny wiatr. Sebastian zapiął kurtkę i kilka razy głęboko wciągnął powietrze. Sześć ciał. Dwoje dzieci. Właściwie wszystko wskazywało na egzekucję. Za jego czasów zespół do spraw zabójstw nieczęsto miał do czynienia z mordercami dzieci, ale to się zdarzało. Takie sprawy zawsze były trudniejsze niż inne śledztwa, bardziej wyczerpujące emocjonalnie. Sebastian westchnął głośno. Nie każdy był w stanie zastrzelić dziecko. Już choćby to wskazywało, że mają do czynienia z wyjątkowym sprawcą. Żeby jeszcze potem wybijać im zęby… Tych sześć osób pochowanych w górach nie było pierwszymi ofiarami tego człowieka. I nie ostatnimi. Tego Sebastian był pewien. LENNART PRZECHADZAŁ się tam i z powrotem po biurze open space, stanowiącym serce redakcji programu Reporterzy w akcji. Mieściła się tu od ponad dziesięciu lat, pracowało tu ponad dwadzieścia osób. Trochę im było ciasno na

drugim piętrze betonowego budynku telewizji przy Gärdet. Bezpośrednio sąsiadowali z redakcją programów kulturalnych, zatrudniającą mniej ludzi, a dysponującą większym lokalem. Niektórzy mieli nawet luksus pracy w osobnych pokojach. Lennart też miał swój pokój, jeszcze dwa lata temu, ale potem szefem został Sture Liljendahl i jego pierwszą decyzją było wyburzenie ścianek działowych i stworzenie otwartej przestrzeni, gdzie „kreatywność i spontaniczne pomysły miały lepsze warunki do swobodnego przepływu”. Mówił, że chce poprawić współdziałanie i wymianę pomysłów w ramach zespołu, ale Lennart wiedział, że tak naprawdę chodziło o to, żeby ścisnąć ich na możliwie najmniejszej powierzchni. Teraz wszyscy siedzieli w jednym pomieszczeniu przy zestawionych biurkach. Lennart nie znosił tego. Chciał rozmawiać przez telefon i pracować nad tekstami bez ciągłych zakłóceń, nie cierpiał, kiedy ktoś wciąż mu w tym przeszkadzał. Kiedy poskarżył się Sturemu, usłyszał, że jest konserwatywny i musi rozwijać swoje umiejętności społeczne. Lennart uważał, że jego pragnienie spokoju przy pracy jest czymś zupełnie normalnym. Tym bardziej irytowało go, że sam Sture nadal siedział w osobnym i świeżo wyremontowanym gabinecie, utworzonym z dwóch mniejszych. Kazał nawet wstawić ścianę z grubego szkła i stół konferencyjny, żeby odbywać poufne spotkania i jednocześnie móc obserwować redakcję, niczego nie słysząc. Hasła takie jak przepływ informacji, umiejętności społeczne i współpraca nie odnosiły się, rzecz jasna, do wszystkich. Ale on był przecież szefem. Ich obowiązywały inne zasady. W tej chwili właśnie Sture był u siebie i rozmawiał ze swoją pupilką, Lindą Andersson, ambitną trzydziestolatką, która przedtem pracowała w popołudniówce „Expressen”. Wyglądało na to, że nigdy nie skończą rozmawiać, Lennart nie mógł zrozumieć, jak rozmowa służbowa może tyle trwać. Poprosił Sturego o rozmowę, kiedy zdyszany wrócił ze spotkania przy Sergels torg. Powiedział, że ma ważne informacje, i zapytał, czy Sture ma dla niego czas. Miał. Za chwilę. Nie teraz. Najpierw był umówiony na lunch, potem miał spotkanie z dyrektorem programowym, a potem musi przejrzeć programy zaplanowane do emisji na najbliższą środę. Ale potem jak najbardziej. Tylko że potem była tam Linda. Zgarnęła Sturego, gdy tylko zjawił się z powrotem w redakcji, i nadal rozmawiali. Lennart nagle poczuł wielką ochotę na papierosa, więc szybko włożył do ust nikotynową gumę do żucia o sztucznym aromacie owocowym, 2 mg nikotyny. Rzucił palenie ponad dwa lata temu, ale czasem nachodziła go jeszcze chęć na papierosa, zwłaszcza kiedy był zestresowany albo się nudził. Teraz obie te okoliczności występowały naraz. Owa energia, z jaką przyszedł ze spotkania z Shibeką, zmieniła się w niepokój. Widział, jak tamci za szklaną ścianą się śmieją.

Nigdy nie potrafił zrozumieć Sturego. Kiedy Lennart go nie potrzebował, wisiał nad nim jak sęp, ale gdy jemu zależało na spotkaniu z szefem, zawsze słyszał to samo. Za chwilę. Nie teraz. Zmęczony usiadł przy biurku. Sięgnął po zimną kawę i wypił łyk. Wcale mu nie smakowała. Może powinien sprawdzić swoją skrzynkę mailową, miałby przynajmniej coś do roboty. Włączył komputer i w tej samej chwili otworzyły się drzwi Sturego. Chyba wreszcie skończyli. Linda wzięła kubki po kawie i zebrała papiery. Sture stanął przy drzwiach i skinieniem wezwał Lennarta. Wreszcie. Król udzieli mu audiencji. Lennart odpowiedział na skinienie, przełożył kilka dokumentów na biurku, żeby sprawiać wrażenie, że jest zajęty, potem wstał i powoli ruszył w jego stronę. Nie chciał zrobić tego zbyt szybko, żeby Sture nie myślał, że siedział i niecierpliwie czekał przez cały czas. Nie, on też był zajęty. Bardzo zajęty. Po drodze wypluł gumę. Niestety, nie trafił do kosza, musiał więc się zatrzymać i po nią schylić. Sture nie spuszczał z niego wzroku i Lennart pomyślał, że jego wejście do jaskini lwa mogło wypaść bardziej imponująco. Zaczęło się nieźle. Sture Liljedahl siedział przy stole naprzeciwko i słuchał z zainteresowaniem. Nie przerwał mu ani razu. Lennart od razu poczuł, jak przepełnia go duma. Tym razem naprawdę trafił na gorący temat. Kiedy zakończył prezentację, Sture nachylił się do niego, patrząc w skupieniu. - Jak często się zdarza, że sprawy azylowe są utajniane? - Policjanci, z którymi rozmawiałem, nigdy przedtem czegoś takiego nie widzieli. Nie, jeśli chodzi o sprawy rutynowe - odparł. - A więc mamy dwóch Afgańczyków, którzy zaginęli w sierpniu 2003 roku podsumował Sture. - Policja nazywa to „odstępstwem od procedury azylowej”. Ale przynajmniej jeden z nich nie miał najmniejszego powodu, żeby znikać. Jak się nazywał? - Said Balkhi. Dostał prawo pobytu w 2001 roku, a jego żona była w ciąży. Sture podszedł do wielkiej białej tablicy wiszącej za jego plecami. Była to pierwsza rzecz oprócz szklanej ściany, w jaką wyposażył swój pokój. Uwielbiał na niej zapisywać różne rzeczy. Czerwonym pisakiem. Lennart podejrzewał, że to dawało mu poczucie kontroli. Jego zapiski na tablicy, które wszyscy mogli zobaczyć. Teraz wielkimi literami napisał: Said. - Co wiemy o Saidzie? - Prawie nic. To, co mówiła Shibeka, że był kuzynem Hamida. Prowadził sklep z dwoma kuzynami swojej żony. Zamierzałem z nią porozmawiać w następnej kolejności.

- Żadnych powiązań ze światem przestępczym? - Niczego nie znalazłem. Sture skinął. - Okej. Mamy jeszcze Shilekę… tak się nazywa? - Shibeka. To moja osoba kontaktowa. Na razie tylko ją spotkałem. - Wygląda na wiarygodną? - Bardzo. Dobrze mówi i pisze po szwedzku. Nie wyobrażam sobie, dlaczego miałaby kłamać. Już od 2003 próbuje się dowiedzieć, co się stało z Hamidem. - I sądzi, że jest tu coś niepokojącego? Skąd to przekonanie? - Z jednej strony twierdzi, że Hamid nigdy by nie odszedł, nic jej nie mówiąc, a z drugiej jest jeszcze ten mężczyzna, który ją odwiedził dwanaście dni po zniknięciu jej męża i pytał o niego. - Podejrzewa, że to był policjant? - Albo przynajmniej przedstawiciel jakiegoś innego urzędu. - Choć był ubrany po cywilnemu? Lennart skinął. - Pytał o rodzinę Hamida, jego przyjaciół, różne takie rzeczy. Sture miał nieco sceptyczną minę. - Nie potrafi lepiej go opisać? - Nie. Szwed, około czterdziestki. Ona uważa, że wszyscy Szwedzi są do siebie podobni. Lennart zerknął do notatek i mówił dalej. - Policjanci, z którymi rozmawiałem, twierdzą, że nie wysyłali do niej nikogo w tamtym okresie. Policja z Solny wczoraj to potwierdziła. - Ale może Hamid był zamieszany w coś, o czym jego żona nie wiedziała. Jakieś przestępstwa. Jakaś… szajka, są tysiące możliwości. - To oczywiście możliwe, ale w tamtych latach, na początku tego wieku, działy się różne dziwne historie. Pamiętasz deportacje do Egiptu w 2002? Sture posłał mu lodowate spojrzenie. Co Lennart sobie wyobraża? Że on nie pamięta najgłośniejszego reportażu śledczego, za który konkurencja dostała nagrodę? - Może z czymś podobnym mamy do czynienia tutaj - ciągnął Lennart. Wtedy chodziło o dwóch mężczyzn podejrzanych o terroryzm, którzy na zlecenie CIA zostali błyskawicznie deportowani do Egiptu. Zamieszane były w to zarówno Säpo, jak i UD3 .

Sture zamyślił się. To był ciekawy trop. Nie najbardziej prawdopodobny, ale nie niemożliwy. - A więc twierdzisz, że jest coś niejasnego w tym odstępstwie od procedury azylowej? - Utajnionym odstępstwie od procedury azylowej - uzupełnił Lennart. - Ten Joseph, o którym mówiła Shibeka, co o nim wiemy? Lennart potrząsnął głową. - Nic. Zapamiętała jego imię. Hamid wspomniał o nim tuż przed zniknięciem. Ale Shibeka nie wie nic więcej. Sture napisał na tablicy „Josef” i dodał znak zapytania. Potem usiadł i popatrzył na Lennarta z namysłem. - Właściwie to jest za mało. Skoncentruj się na policyjnym raporcie. To najbardziej konkretna rzecz, jaką mamy. Dowiedz się, dlaczego został utajniony Lennart kiwnął głową i uśmiechnął się do niego. W rozmowach ze Sturem nie robił tego zbyt często. - Właśnie od tego zamierzałem zacząć. Chyba miał zbyt zadowoloną minę, bo Sture nachylił się bliżej i spojrzał mu w oczy. - Chcę, żebyś włączył do tej sprawy Lindę. Uśmiech Lennarta natychmiast zgasł. Właśnie tego chciał uniknąć, udziału kogoś trzeciego. - Ale czy ona nie jest zajęta tą sprawą z AMS? - spróbował. - Anders już mi trochę pomagał, mogę go znów poprosić w razie potrzeby. - Lennarcie, musimy sprawdzić, czy coś z tego się da zrobić, czy nie. Daję ci środki na zbadanie tej sprawy, a Linda jest dobra - powiedział Sture przyjaźnie. - Wiem - przyznał Lennart i skinął - ale chciałbym się tym zająć raczej sam. Wiesz, że tak wolę pracować… Sture kiwnął głową, ale się nie poddawał. To nie było w jego stylu. - Mogę zaproponować kompromis? Opowiesz Lindzie, co wiesz, a ona będzie ci pomagała robić research. Ale to ty prowadzisz tę sprawę, ty dowodzisz. Okej? Lennart nie spuszczał z niego wzroku. To nie ja dowodzę, pomyślał, to ty. Ale co miał powiedzieć. To był program Sturego. On był tylko pionkiem. - To brzmi dobrze - powiedział Lennart i znów się uśmiechnął. Ale tym razem musiał się bardziej zmuszać.

BYŁO JUŻ CIEMNO, kiedy wrócili do hotelu. Wszyscy oprócz Ursuli, która została na miejscu, żeby przeprowadzić badania techniczne i pilnować przenoszenia ciał. Torkel zaproponował, że z nią zostanie, ale nie chciała. Nie miałby zbyt dużo do roboty. Zresztą to była prawda. Ale jedną rzecz mógł dla niej zrobić, korzystając ze swojej pozycji w organizacji. Zwłoki znalezione w Jämtlandzie miały zostać przesłane do zakładu medycyny sądowej w Umea, ale Ursula chciała, żeby Torkel spróbował zamiast tego wysłać je do Sztokholmu. Okazało się, że łatwiej to powiedzieć, niż zrobić. Wywiązała się mała wojna na dwa fronty. W Umea uznali, że jest to wyraz braku zaufania do ich umiejętności, a koledzy ze Sztokholmu wyraźnie dali do zrozumienia, że i bez tego mają dość pracy. Nie potrzebowali jeszcze sześciu nowych ciał do zbadania. I jeśli Torkelowi mimo wszystko by się powiodło, nie mógł liczyć na to, że sprawa zostanie potraktowana priorytetowo. Policjanci wyżsi rangą także z powątpiewaniem podchodzili do jego prośby. Po kilku rozmowach telefonicznych Torkel doszedł do wniosku, że skórka nie jest warta wyprawki. Musieli zostać przy Umea. Ursula jakoś się z tym pogodzi. Powie jej o tym, kiedy wróci z gór. Pomyślał z nadzieją, że może nawet będą wtedy sam na sam. U niego w pokoju. Albo u niej. Kiedy przechodzili przez most do schroniska, zobaczyli, że w ośmiokątnej przybudówce mieszczącej restaurację świeci się ciepłe i przytulne światło. Mats i Klara czekali na nich z kolacją. Umówili się, że mają pół godziny czasu wolnego, a następnie spotkają się w jadalni. Byli zakwaterowani w „pokojach typu komfort”, jak nazywali je Mats i Klara. To by się zgadzało, o ile komfort oznaczało piętrowe łóżko, szmaciany dywanik, prostą szafę ze sklejki bez drzwi, własną toaletę i prysznic. Dla Torkela był to zwykły standard schroniska młodzieżowego. Wziął ciepły prysznic, potem stanął przed lustrem z nożyczkami do paznokci w dłoni, wytarł zaparowane szkło i zajął się usuwaniem niepożądanego owłosienia. Prawa dziurka nosa wymagała trochę pracy. Nienawidził tych kłaków, które w ostatnich latach zaczęły pojawiać się w miejscach, gdzie wcale ich sobie nie życzył. Niewiele rzeczy tak bardzo przypominało mu o starości, jak to, kiedy jego córki, nie bez pewnej złośliwości, przypominały mu, że musi ogolić uszy. Zadzwonił telefon. Wyszedł z łazienki i odebrał. To był Axel Weber z „Expressen”. Czy dobrze zrozumiał, że zespół do spraw zabójstw znajduje się obecnie na północy w dalekim Jämtlandzie? Torkel potwierdził, zdając sobie sprawę, że od razu zostanie to nagłośnione w mediach. Weber był świetnym dziennikarzem, a zaangażowanie policji kryminalnej zawsze cieszyło się zainteresowaniem. Weber pytał, z jakiego powodu tam są i co znaleźli. Albo ściślej mówiąc, czy Torkel może potwierdzić, że odkryto masowy grób. Torkel wyjaśnił, że znaleziono kilka ciał, które długo leżały w ziemi. Nie chciał

spekulować, jak długo, bo tego jeszcze nie wiedzieli. W każdym razie długo. Na temat wieku, płci, liczby ciał, poszlak i ewentualnych motywów Torkel nie chciał się wypowiadać. Kiedy ta stosunkowo krótka rozmowa dobiegała końca, Weber nie wiedział więcej niż na jej początku. - Wiesz, że i tak się wszystkiego dowiem - powiedział na koniec, a Torkel mógłby przysiąc, że słyszy, jak Weber się uśmiecha. - Nie ode mnie. Rozłączył się. Prawdopodobnie ktoś z ludzi Hedvig Hedman już coś chlapnął i pewnie nadal będą przecieki. Spraw o takim medialnym potencjale nie dawało się długo utrzymać w tajemnicy. Od tej chwili będą musieli ograniczyć przepływ informacji. Może nawet wyłączyć z niego Hedvig. Zgłoszenie jej do rzecznika ministerstwa sprawiedliwości wskazywało, że nie ma wokół siebie zbyt lojalnych pracowników albo że jako szef podejmowała błędne decyzje. Ponadto wezwała pomoc z centrali. Czasami miejscowi policjanci czuli się w takich sytuacjach pominięci. Było ich coraz mniej i przeważnie chętnie korzystali z doświadczenia ekspertów i dodatkowych środków, jakie wnosił zespół do spraw zabójstw, jednak wciąż łatwo było nadepnąć komuś na odcisk. Musieli przygotować się na to, że z komendy w Östersund informacje wyciekały jak z dziurawego wiadra. Torkel natychmiast zadzwonił do Ursuli. Miała poprosić kolegów, którzy z nią pracowali w górach, żeby byli szczególnie czujni. Wprawdzie było mało prawdopodobne, żeby ktoś wysłał po ciemku fotografa, żeby uchwycić choć fragment miejsca zbrodni, ale nigdy nie wiadomo. Widzieli już dziwniejsze rzeczy. - A jak poszło w medycynie sądowej? - zapytała Ursula, gdy już mieli się rozłączyć. - Powiem ci, jak wrócisz - odparł wymijająco Torkel. - A więc zostaje Umea. Torkel szybko rozważył sytuację. Mógł skłamać i powiedzieć, że jeszcze nad tym pracuje, ale nic by na tym nie skorzystał. I tak nie był w stanie zmienić tego, że to Umea zajmie się badaniami. - Tak. Próbowałem, ale nic się nie dało zrobić. Kiedy wracasz? - zapytał, żeby nie dać jej zbyt wiele czasu na roztrząsanie negatywnej decyzji. - Właściwie jestem prawie gotowa, może jeszcze jakąś godzinę. - Przygrzeję ci kolację. - Dobrze. Ursula się rozłączyła. Brak pożegnania nie oznaczał, że była zła. Równie dobrze mogło chodzić o to, że chciała szybko wracać do pracy. Że rozmowa jej przeszkodziła. Wybrał tę drugą możliwość i wrócił do łazienki. Dziczyzna duszona z warzywami, pieczone ćwiartki ziemniaków i konfitura z

żurawin. Na zakończenie mus z białej czekolady. Właśnie zabierali się do deseru, kiedy Hedvig Hedman weszła po schodach do części jadalni zwanej loftem. Po krótkim przywitaniu położyła na stole teczkę z dokumentami. - Wydaje mi się, że zidentyfikowaliśmy dwoje z nich. Tych w ubraniach uściśliła. Torkel zaczął przeglądać teczkę. Vanja, która siedziała najbliżej niego, też się nad nią pochyliła. Billy i Jennifer siedzieli naprzeciwko, więc wstali i obeszli stół, żeby zaglądać Torkelowi przez ramię. Sebastian został na miejscu. Zakładał, że Hedvig jeszcze wszystko ustnie podsumuje. I miał rację. - W listopadzie 2003 otrzymaliśmy zgłoszenie o zaginięciu dwojga Holendrów, Jana i Famke Bakkerów z Rotterdamu. Osoba, która zgłosiła zaginięcie, twierdziła, że mieli zacząć wędrówkę w Asen w Norwegii 27 października i zakończyć w Valadalen tydzień później. Oboje mieli duże doświadczenie w pokonywaniu górskich szlaków. Szukaliśmy ich, póki nie spadł śnieg, w tamtym roku to było 18 listopada. - Dlaczego myślimy, że to oni? - zapytał Torkel, spoglądając znad materiałów. Czy to jedyne osoby zaginione w tych okolicach? - Nie, ale to jedyna para, która tu zaginęła. Poza tym w zgłoszeniu była mowa, że mieli na sobie szare ubrania z żółtymi elementami. Hedvig nachyliła się nad stołem i wyjęła plastikową koszulkę, która była na samym spodzie teczki. Zawierała zdjęcie mężczyzny i kobiety, oboje niewiele przed trzydziestką. Zdjęcie było zrobione na jakimś ośnieżonym szczycie górskim, może w Alpach. Oboje mieli okulary przeciwsłoneczne, ich twarze były ogorzałe od słońca i wiatru. Kobieta miała gęste rude włosy związane w kucyk. Mężczyzna był prawie łysy. Uśmiechali się do obiektywu z palcami ułożonymi w znak V. Mieli na sobie odzież trekkingową dobrego gatunku w kolorze szarym z żółtymi elementami. - Wygląda na to, że pasuje do resztek ubrań, które znaleźliśmy w grobie - skinęła Vanja na widok zdjęcia. Torkel potwierdził. Nie było wątpliwości. Ursula powinna rzucić na to okiem, kiedy wróci. Dwie godziny później siedzieli w jednym z pomieszczeń konferencyjnych hotelu. Gdyby nie ciemność za oknem, mieliby wspaniały widok na góry w zamglonych jesiennych barwach. Teraz widzieli tylko własne odbicia w blasku czterech silnych świetlówek, które sprawiały, że wyglądali na bardziej bladych i wynędzniałych niż normalnie. Dzięki filiżankom i termosowi z kawą oraz butelkom wody mineralnej na stole sytuacja wydawała się swojska i znajoma. Wszyscy oprócz Jennifer wiele razy przebywali w podobnych pomieszczeniach. Bez tych wyjątkowych okoliczności był to tylko zwykły pokój zebrań.

Billy wydrukował zdjęcia z wykopu i przypiął je magnesami do białej tablicy. - Zakładamy, że to są ci Holendrzy - powiedział Torkel. - Jeśli to prawda, będziemy mogli określić prawdopodobny czas morderstw. Ale musimy mieć pewność. Vanju, skontaktujesz się z policją holenderską i sprawdzisz, czy możemy dostać karty stomatologiczne, zdjęcia rentgenowskie i inne rzeczy, które pomogą w identyfikacji. Vanja skinęła i wzięła do ręki teczkę, którą Torkel podał jej przez stół. - Skąd oni pochodzili? Wszyscy spojrzeli na Sebastiana, który wstał i nieśpiesznie podszedł do tablicy ze zdjęciami. - Ehm, Holandia… Rotterdam. Sebastian posłał Billy’emu znużone spojrzenie. - Aha, Holendrzy pochodzą z Holandii. Dziękuję, nigdy bym na to nie wpadł. Billy nabrał powietrza, jakby chciał odpowiedzieć, ale zrezygnował i zgarbił się trochę na krześle. - Chodzi mi o to - ciągnął Sebastian i postukał palcem w jedno ze zdjęć. - Sześć osób. Rozebrać ich i wybić im zęby. To musiało trochę potrwać. Czy potem ktoś kopałby dół prawie metrowej głębokości, kiedy sześć ciał leży na widoku? - Może najpierw wykopał grób. - Billy wyprostował się nieco. Szukał zemsty. Sebastian spojrzał na niego jeszcze bardziej ponuro niż przedtem. - A cała szóstka stała obok i czekała, aż skończy? - Nie… - No właśnie. Nie ma znaczenia, w jakiej kolejności to zrobił. Przypuszczalnie nie zostali zamordowani w tamtym miejscu. Więc skąd pochodzili? Wszyscy przytaknęli. Już wcześniej mieli takie przeczucie, ale nikt tego nie zwerbalizował. To było miejsce odkrycia zwłok, a niekoniecznie miejsce zbrodni, wręcz było to bardzo prawdopodobne. Możliwe, że gdy odkryją miejsce morderstw, pojawi się jakiś trop. Billy odsunął krzesło i wstał. - Przyniosę z recepcji mapę. Wyszedł z sali szybkim krokiem. Sebastian wrócił na miejsce i usiadł. Naprzeciwko Ursuli. Odchylił się na oparcie i popatrzył na nią. Najwyraźniej poczuła jego wzrok, bo podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. - Co jest? Jesteś zła? - Nie. - Ale tak wyglądasz. - Nie jestem. Jeszcze nie. - Posłała mu znaczące spojrzenie, które wolał

zignorować. - Wyglądasz, jakbyś była zła i zmęczona - ciągnął. - Wykończona. - Sebastianie… - Ton, jakim Torkel to powiedział, nie pozostawiał wątpliwości, znaczył: Daj spokój. Sebastian odwrócił się w jego stronę i rozłożył ręce. - Ale dlaczego? Wygląda na wykończoną. To pierwszy dzień, a ona już wygląda jak wrak człowieka. Chciałem tylko wiedzieć, jak się czuje. - Więc dlaczego o to nie zapytałeś? - powiedziała Ursula. - Jak się czuję, zamiast mówić, że wyglądam, jakbym była zła. - Przepraszam. Jak się czujesz? - Dziękuję, dobrze. A jak ty się czujesz? Sebastian nie zdążył odpowiedzieć, kiedy drzwi się otworzyły i wszedł Billy z mapą okolicy. Rozłożył ją na stole. Wszyscy się nachylili. Wszyscy oprócz Sebastiana. Znów miał nadzieję, że ktoś będzie komentował, co widzą. - Ciała zostały znalezione tu - powiedział Billy i zaznaczył miejsce na mapie krzyżykiem. Przyglądali się temu w milczeniu. Wszyscy szukali tego samego. I nic nie znaleźli. - Żadnych budynków. Żadnych miejsc osłoniętych przed wiatrem. Żadnego lasu. Nigdzie nie ma schronienia - Vanja podsumowała sytuację z pewnym rozczarowaniem w głosie. Wyprostowali się. Billy wziął mapę ze stołu i przypiął ją do ściany. - Sądząc po celności strzałów, morderca był bardzo opanowany - powiedziała Ursula. - Skuteczny. Czy naprawdę ryzykowałby, że ktoś go zaskoczy? - To był październik - odparł Billy. - Schroniska były pozamykane. Prawie żadnych turystów. Pewnie na to liczył. - A może ktoś to zrobił - powiedziała cicho Jennifer. Na razie przeważnie siedziała, przysłuchując się, ale od kolacji, kiedy przyszła Hedvig z informacją o Holendrach, przez cały czas się nad czymś zastanawiała. Nie miała jednak odwagi się odezwać. Jeśli dobrze rozumowała, to na pewno któreś z nich wpadnie na to samo. Ale na razie jeszcze nikt nie przedstawił podobnej teorii. Jeszcze raz szybko to przeanalizowała. To nie było takie głupie. Wóz albo przewóz. - Ktoś go zaskoczył, miałam na myśli - ciągnęła Jennifer, pochylając się nad stołem. Jej głos był teraz mocniejszy. - Ta dwójka w ubraniach. Którą prawdopodobnie możemy zidentyfikować. Holendrzy. Może oni przechodzili tamtędy i byli świadkami. Nikt się nie odezwał, ale Torkel zauważył, jak Ursula i Vanja skinęły głowami. Popatrzył na Jennifer. To była nie najgorsza teoria. Naprawdę niezła. Torkel

poczuł zadowolenie. Z niej, ale też z siebie. Nieważne, czy okaże się to zgodne z faktycznym przebiegiem wypadków, sformułowana teza wskazywała, że Jennifer potrafi myśleć. To z kolei świadczyło o tym, że on się nie pomylił. - Jeśli pójdziemy dalej tym tropem - Torkel przerwał ciszę - to cztery ciała bez ubrań są ofiarami, na których powinniśmy się skoncentrować. Czy wiemy o nich coś więcej? - Zwrócił się do Ursuli, która potrząsnęła głową. - Dwoje dorosłych, mężczyzna i kobieta. Dwoje dzieci, płeć niemożliwa do ustalenia. Jeśli były przeciętnego wzrostu, powiedziałabym, że mogły mieć od pięciu do ośmiu lat. Sebastian potarł zmęczone oczy. Wstał, okrążył stół, stanął przy oknach i otworzył jedno z nich. Oparty o parapet wciągał w płuca zimne, rześkie powietrze. Jak się właściwie czuł? Nie tak dobrze, jeśli miał być szczery. Nie tak dobrze, jak się spodziewał, w każdym razie. Przecież tak się na to cieszył. Tęsknił za tym. Nawet więcej. Pragnął tego. Spędzać czas z Vanją. Znów pracować. Z nią. Być blisko niej. Poznawać ją. A teraz miała wyjechać. Zostawić go. Odciąć tę jedyną nić łączącą go z czymś, co przypominało normalne życie. I w dodatku dwoje zamordowanych dzieci. Na razie to był beznadziejny wyjazd. - Kilka ofiar miało widoczne uszkodzenia żeber, co może oznaczać, że najpierw zostały postrzelone w pierś, a potem w głowę - ciągnęła Ursula. - To potwierdza tezę, że morderca miał wyszkolenie strzeleckie. Najpierw wybiera większą powierzchnię do trafienia. Sebastian zerknął na Jennifer. Właściwie była co najmniej o piętnaście lat za młoda jak dla niego, ale niewątpliwie dzięki niej ten wyjazd mógłby się stać trochę przyjemniejszy. Choć Torkel zaraz by go wyrzucił, gdyby tylko spróbował się do niej zbliżyć. Już choćby rozmowa i postawienie piwa przy barze wystarczyłyby, żeby ściągnąć podejrzliwe spojrzenia. O ile znał Torkela, to pewnie byłby gotów trzymać straż na korytarzu, jakby byli na szkolnej wycieczce. - Ale to była rodzina? - zapytał Billy. - Taki wniosek sam się nasuwa - skinęła Ursula - choć tego nie wiemy. Analiza DNA pozwoli to ustalić. Ale z drugiej strony co by się stało, gdyby teraz wrócił do domu? Kiedy nie będzie Vanji, nie będzie miał powodu, żeby tu dalej być. Sprawa była tylko przygnębiająca i jak dotąd niezbyt ciekawa.

- Zakładamy, że wszyscy zostali pochowani jednocześnie. Hedvig to już sprawdziła. Żadne inne osoby nie zaginęły w górach przez cały 2003 rok. - Torkel podniósł wzrok znad swoich notatek. - Nigdy nie zgłoszono tu zaginięcia dzieci. - Czy możesz zamknąć okno? Jest zimno. Sebastian został wyrwany ze swoich rozmyślań. Vanja patrzyła na niego wyczekująco. Skinął, zamknął okno i wrócił na swoje miejsce. Jeszcze tu była, na szczęście. Była tutaj, w tym samym pokoju. Miała zostać jeszcze przez trzy miesiące. Trzy miesiące mógł być jeszcze przy niej. To były bezcenne dni, nie mógł ryzykować ich utraty, podrywając kobietę, która pewnie i tak nie będzie chciała iść z nim do łóżka. Zdecydował więc, że będzie udawał zainteresowanie rozmową, która toczyła się przy stole. - Billy, dowiedz się, czy w tamtym okresie były przypadki ucieczek z hoteli bez uregulowania rachunków - powiedział Torkel. - Sprawdź, czy zgłaszano odnalezienie porzuconych samochodów, może jakiś odholowano, albo znaleziono w górach sprzęt do trekkingu lub coś w tym stylu. Może nikt nie zgłosił ich zaginięcia, bo ta nieobecność była usprawiedliwiona. Billy kiwnął głową. - Mogę ci pomóc, jeśli chcesz - zaofiarowała się Jennifer. Vanja zerknęła na nich. Kurczę, ale szybko im poszło z tym zastępstwem. Ale z drugiej strony tak było najlepiej. To śledztwo mogło potrwać jeszcze kilka miesięcy i przypuszczalnie byłoby jej ostatnim. Przyłapała się na myśli, że to będzie wspaniałe uczucie. Pokój, kawa, biała tablica, zdjęcia, teorie. Miała uczucie, że już z tym skończyła. Pora iść dalej. Zrobić następny krok. Rozwijać się. Ale na razie była tutaj. - Wcale nie jest pewne, że ktoś w ogóle odnotował, że oni tu są - powiedziała i odczekała chwilę, aż wszyscy zebrani zwrócą na nią uwagę. - Chodzi mi o to, że nie musieli zostawić po swoim pobycie żadnych śladów. Mogli przyjechać pociągiem i mieszkać w namiocie. Bez noclegów w hotelu, bez samochodu. - Ale tak czy inaczej ktoś musiałby gdzieś zgłosić ich zaginięcie - odparła Ursula. Ktoś na pewno zauważył, że ich nie ma. - Vanju, sprawdzisz zaginione rodziny z dwójką dzieci z jesieni 2003 roku, z całego kraju. Weź też pod uwagę Norwegię. - Okej.

- No i nie wiemy też, czy to jest rodzina - ciągnęła Vanja. - Może to dwoje dorosłych, każde ze swoim dzieckiem. Albo mama, ojczym i przybrane dzieci. A ich prawdziwy tata może jest typem zazdrośnika, posiadaczem broni… Sebastian dostrzegł, że Vanja prawie niezauważalnie zerknęła na Jennifer. Uśmiechnął się w duchu. Jennifer przedstawiła swoją teorię, że Holendrzy mogli być przypadkowymi świadkami. To była dobra teoria. A skoro Jennifer była dobra, to Vanja musiała być lepsza. Najlepsza. To była Vanja. To była jego córka. - W porządku, rozszerzamy poszukiwania o zaginione dzieci albo zaginionych dorosłych z dziećmi - powiedział Torkel. - Nie ma chyba dużo takich przypadków. Przede wszystkim zwracamy uwagę na jesień 2003. Przyjmujemy, że włożono ich do ziemi równocześnie. W tej chwili więcej nie mogli zdziałać. Mieli wrażenie, jakby wyjechali ze Sztokholmu bardzo dawno temu. Byli zmęczeni i potrzebowali snu. Torkel zaczął zbierać swoje materiały. - Powiedzmy, że ta czwórka, obojętnie, czy są rodziną, czy nie, biwakowała w górach. Ktoś przechodził obok i ich zastrzelił. Kiedy zakopywał zwłoki, przechodzili tamtędy Holendrzy, więc był zmuszony ich też zabić. Czy to jest teoria, nad którą możemy dalej pracować? Wszyscy odpowiedzieli twierdząco i przygotowywali się do opuszczenia sali. Nie musiała to być prawda, ale przynajmniej było to coś, na czym można się oprzeć. Będą mogli zmieniać teorię i dopasowywać ją do nowych faktów, które pojawią się w trakcie śledztwa. - Ale to się nie zgadza - powiedział Billy. Wszyscy się zatrzymali i znów usiedli przy stole. - Co takiego się nie zgadza? - zapytał Torkel, który już nie był w stanie ukrywać zmęczenia w głosie. - Jak to się stało, że mamy taką łatwość w zidentyfikowaniu Holendrów, a tamtych czworga nie? - Ta czwórka może doprowadzić do mordercy - wyjaśnił Sebastian, nieco zbyt dobitnie. - Na Boga, jak długo jesteś policjantem? Nic nie wskazuje na to, że mamy do czynienia z szaleńcem i że zostali wybrani przypadkowo. Ktoś poszedł w góry z bronią i wykonał na nich egzekucję. - Tu zwrócił się do Ursuli. - Używał pistoletu czy karabinu? - Tego jeszcze nie można stwierdzić. Zobaczymy, co odkryje Umea. Przy tych słowach rzuciła przelotne spojrzenie na Torkela, któremu wydało się, że słowo „Umea” wypowiedziała ze szczególnym naciskiem. Czyli nie odwiedzi go dzisiaj w nocy, nie miał już wątpliwości. Ale jeszcze trochę tu zostaną…

- Tak czy inaczej - ciągnął Sebastian, wstając - nasz morderca wie, że kiedy zidentyfikujemy tę czwórkę, wzrośnie ryzyko, że on sam zostanie ujęty. - Tak, wiem, ale identyfikacja Holendrów pozwoliła ustalić dość dokładną datę stwierdził Billy, nie chcąc tak łatwo się poddać. - To nam pomoże zidentyfikować pozostałą czwórkę. Sebastian szybko ocenił ten argument i uznał, że coś w nim było, ale nie zamierzał pozwolić Billy’emu wygrać. Nie teraz. Wzruszył ramionami, jakby dla zbagatelizowania tego, co usłyszał. - Albo morderca popełnił błąd i w takim przypadku mamy szczęście, albo dokładny czas ich pochowania nic nie wniesie. - Musi coś wnieść. Ile rodzin z dziećmi zaginęło w październiku 2003 roku? - Na razie nie wiemy o żadnej. - Okej, tu przerywamy - powiedział Torkel i wstał, żeby dodać swoim słowom znaczenia. - Dzisiaj wieczorem do niczego więcej nie dojdziemy, jutro mamy dużo do zrobienia. - Powiódł wzrokiem po pozostałych. - Najwyższym priorytetem jest ustalenie tożsamości tej czwórki. Nie rozwiążemy tej sprawy, nie wiedząc, kim oni są. ELLINOR SPOJRZAŁA szybko na zegarek, zanim pchnęła bramę domu przy Grev Magnigatan. Było już późno. Dobrze po jedenastej. Miała nadzieję, że Sebastian jeszcze nie śpi. Światła zapaliły się automatycznie, kiedy weszła na klatkę schodową. Zerknęła w stronę schodów, jednak zdecydowała się na windę. Już dość się dziś nachodziła. Pracowała aż do zamknięcia sklepu. Do 21.00. Często zastanawiała się, po co muszą mieć tak długo otwarte, ale dzisiaj przez cały czas był duży ruch, tydzień temu ludzie dostali wypłaty. Po pracy poszła jeszcze na chwilę na Västmannagatan. Do swojego dawnego mieszkania. Tak teraz o nim myślała. Swoje dawne mieszkanie. Dom był u Sebastiana. Niepokój i złość, które mniej lub bardziej skutecznie udawało jej się odsuwać od siebie przez cały dzień, wróciły teraz z całą siłą. Sebastian był dzisiaj rano wyjątkowo ostry. Nie, nie ostry. Złośliwy. „Pomoc domowa, z którą się pieprzy”. Obrzydliwe, okropne słowa. I do tego ta wstrętna historia o jakiejś Gunilli. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie wrócić prosto do domu i trochę go nie porozpieszczać. Poprzytulać się i załagodzić sprawę, sprawić, by wrócił mu dobry humor. Nie lubiła, kiedy się kłócili. Ale tym razem on posunął się zdecydowanie za daleko. To on powinien przywrócić zgodę, to on powinien przepraszać, a nie ona. Dlatego też nie dzwoniła do niego przez cały dzień. To było niezwykłe, zresztą

wiele razy była bliska sięgnięcia po telefon, ale zaraz zaciskała zęby. Niech wie, że ją zranił. Jej milczenie było dla niego karą. Zamknęła za sobą kratę i nacisnęła przycisk z numerem 3. W swoim starym mieszkaniu spędziła więcej czasu, niż zamierzała. Na schodach spotkała wdowę Lindell z trzeciego piętra. Oczywiście sąsiadka była wszystkiego bardzo ciekawa. Gdzie też Ellinor się ostatnio podziewa? Prawie jej nie widuje. Właściwie Ellinor pojechała tam, żeby zadbać o swoje rośliny doniczkowe i sprawdzić, czy reklamówka z ICA zawierająca materiały o Valdemarze Lithnerze nadal jest tam, gdzie ją zostawiła, ale wdowa Lindell upierała się, żeby zaprosić ją na herbatę. Naprawdę nalegała. I mimo iż w zasadzie nie miała czasu, Ellinor pomyślała, że może miło by było opowiedzieć komuś o swojej wielkiej miłości, sławnym Sebastianie Bergmanie. Zamierzała jednak przemilczeć fakt, że akurat dzisiaj się pokłócili. Która para się nie kłóci? Życie w żadnym związku nie składa się z samych dobrych dni. Czterdzieści pięć minut później Ellinor weszła do swojego dawnego mieszkania. Wdowa Lindell była pod wrażeniem, Ellinor wyraźnie to widziała, choć sąsiadka próbowała to ukrywać. Udawała nawet, że nigdy nie słyszała o Sebastianie, ale Ellinor nie wierzyła w to ani przez chwilę. Typowe, szwedzka zawiść. Poszła prosto do sypialni, otworzyła szafę i zobaczyła, że torba z dokumentami leży tam, gdzie ją zostawiła. Sama nie wiedziała dlaczego, ale odkąd Valdemar Lithner, przed weekendem, powiedział, żeby nie przychodziła, każdej myśli o nim towarzyszyły nieprzyjemne uczucia. Przeważnie potrafiła się uspokoić, mówiąc sobie, że on - zresztą słusznie - wyczuł, że to do niczego nie prowadzi. Ale czasami wydawało jej się, że ją przejrzał, że on albo któryś z jego kolegów przestępców włamał się do jej dawnego mieszkania, żeby sprawdzić, kim ona tak naprawdę jest i czy wie coś o ich ciemnych interesach. Ale nie widziała żadnych oznak niczyjej obecności. A gdyby ktoś tam był, to chyba nie zostawiłby kompromitujących materiałów tak po prostu w szafie. Nagle zrozumiała, jak bezmyślne było niezrobienie ich kopii. Ale teraz i tak było wszystko jedno. Jutro zaniesie je na policję i niech prokuratura czyni swoją powinność. Zamknęła drzwi szafy i poszła podlać kwiatki. Było już późno, ale nie dzwoniła do Sebastiana, żeby go uprzedzić o późnym powrocie. Przez chwilę nawet rozważała, czy tu nie zostać na noc. A on niech się niepokoi i tęskni za nią. Tylko że jeśli ona nie wróci do domu, wtedy Sebastian nie będzie mógł jej przeprosić. Wtedy nie będą mogli wyjaśnić sobie tych przykrych rzeczy, które pojawiły się między nimi rano. Więc teraz jechała windą na górę do Sebastiana w nadziei, że nie poszedł jeszcze spać. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła po otwarciu drzwi windy, była jej czarna walizka na kółkach. Dlaczego stała na schodach? Z jakąś reklamówką obok. Podeszła bliżej i zajrzała do reklamówki. Jej rzeczy. Czyżby wystawił jej rzeczy przed drzwi? Tego już naprawdę za wiele! Wyjęła z kieszeni klucz.

Dziwne, czyżby nie pasował? Przyjrzała się całemu pękowi, ależ tak, to był właściwy klucz. Spróbowała jeszcze raz, z tak samo mizernym rezultatem. Klucz nie chciał wejść do dziurki. Na klatce zgasło światło. Ellinor podeszła do podświetlonego pomarańczowo przycisku i światło znów się zapaliło. Potem wróciła do drzwi i zadzwoniła. Nikt nie otwierał. Zadzwoniła jeszcze raz, specjalnie dłużej trzymając palec na dzwonku. Z mieszkania nie dochodził żaden odgłos. Nachyliła się i zajrzała przez otwór na listy. W mieszkaniu było zupełnie cicho. Zadzwoniła jeszcze raz, teraz właściwie oparła się o przycisk dzwonka. Nikt nie otwierał. Teraz naprawdę się zezłościła. On nie może jej tak traktować! Dużo znosiła, bo go kochała, ale nawet jej cierpliwość ma swoje granice, a teraz on posunął się stanowczo za daleko. Wyjęła komórkę, w kontaktach poszukała numeru opisanego „Najdroższy” i zadzwoniła. Znów otworzyła otwór na listy, wsłuchując się w odgłosy, ale w mieszkaniu nie było słychać dzwonka komórki. Ellinor wyłączyła telefon, oddychając z trudem. Co ona ma teraz zrobić? Gdzie był Sebastian i dlaczego nie wracał? Spojrzała na swoje rzeczy i zauważyła białą kopertę przymocowaną z boku do walizki. Oderwała ją, otworzyła szybkimi, nerwowymi ruchami. Światło znów zgasło. Zapaliła je ponownie, po czym wyjęła z koperty kartkę i rozłożyła ją. Naprawdę mówiłem poważnie. Musisz się wyprowadzić. Zamki są wymienione. Nie ma mnie w domu i jeszcze przez jakiś czas nie wrócę, więc nie ma sensu, żebyś stała pod drzwiami i dzwoniła. Nie będę odbierał twoich telefonów. Nigdy nie powinnaś się tu wprowadzić. To moja wina, i za to przepraszam. Sebastian Ellinor przeczytała ten krótki tekst jeszcze raz. I jeszcze. Potem zgniotła kartkę i rzuciła w kąt. A potem zaczęła wyć. Jak zranione zwierzę. Echo niosło się po klatce schodowej. Wreszcie się uspokoiła, oddychała głęboko, wciągając powietrze, stopniowo odzyskiwała kontrolę. To za dużo jak na jeden raz. Gniew, szok, lęk. Musiała uporządkować myśli. On nie mógł jej wyrzucić. Nie wolno mu tak po prostu jej wyrzucić. On jej nie wyrzucił. Znów wyjęła pęk kluczy i jeszcze raz spróbowała wsunąć jeden z nich do zamka. Nie dało się, a powinno. Ona tu mieszka! Spróbowała jeszcze raz. Z większym naciskiem. Z tym samym skutkiem. Zaczęła walić kluczem w zamek. Światło znów

zgasło, ale ona prawie tego nie zauważyła. Musi wejść. Musi wrócić do domu! Klucz ślizgał się po drzwiach, poczuła, że rozcięła kciuk o metalowe okucie. Klucze upadły na podłogę, Ellinor przykucnęła, żeby je odnaleźć. Dłońmi sprawdzała kamienną podłogę, ale nigdzie ich nie było. Uklękła i zamaszystymi ruchami zamiatała posadzkę. Potrąciła klucze, które z poślizgiem przesunęły się do drzwi sąsiada. Nie miała siły wstać i po nie pójść. Nie miała siły na nic. Zapadła się w sobie i łzy same popłynęły po policzkach. Nie wiedziała, jak długo tak siedziała, płacząc w ciemnościach, ale wreszcie nadszedł koniec. Tak to poczuła, że to już koniec. Wypłakała wszystkie łzy. Dalsze siedzenie na schodach nic nie da. Wstała opanowana, wierzchem dłoni wytarła mokre policzki. Jeszcze raz zapaliła światło na schodach, krótkimi pociągnięciami udrożniając zasmarkany nos. Schyliła się, podniosła klucze i schowała do kieszeni, potem w jedną rękę wzięła walizkę, a w drugą reklamówkę. Wróci na Västmannagatan i spróbuje to jakoś wyjaśnić. Właściwie nic się nie zmieniło, wmawiała sobie. To było tylko coś przejściowego. Kryzys. Ale oni pokonają ten kryzys. Nie było powodów do paniki czy nieprzemyślanych działań. Miała plan. Musi się go trzymać. Najpierw zajmie się Valdemarem Lithnerem. Potem Sebastianem. SŁOŃCE. Oślepiające słońce. Miał na sobie tylko szorty i ociekał potem. Powietrze było wilgotne. Lepkie. Upał i wilgotność powietrza sprawiały, że najchętniej zaszyłby się w cieniu z książką. Temperatura odbierała mu wszystkie siły. Ale nie jej. Była czystą energią, kiedy tak siedziała na jego ramionach i zmuszała, żeby szedł szybciej. Chciała wejść do morza. Chciała ochłody, zabawy. Zaśmiała się, kiedy się potknął, i przycisnęła swoje małe delikatne rączki do jego zarośniętych policzków. - Tato, ja też chcę mieć takiego. Spojrzał w kierunku, który wskazywała. Jakaś dziewczynka bawiła się nadmuchiwanym delfinem. I już znaleźli się na plaży. Kiedy tylko postawił ją na piasku, poczuł, jak słońce pali go w ramiona. Dwie myśli, niemal równocześnie. Jakoś mało wody dzisiaj. Zapomniał kremu z filtrem.

Pobiegli do wody. Chlapanie, śmiech, krzyki z plaży. Huk. Ściana wody. Widział, jak się zbliża. Pobiegł do niej i złapał ją za rękę. Trzymał mocno. Jej mała rączka w jego dużej dłoni. Wydawało mu się, że czuje pierścionek z motylkiem, który niedawno dostała. Nie może jej puścić. Nigdy nie puszczać. Cała jego siła, cała świadomość. Skoncentrowane. Całe jego życie zaciśnięte w prawej dłoni. Ale jednak zniknęła. Ręka nagle pusta. Puścił. Sebastian obudził się zawinięty w grubą puchową kołdrę. Spocony. Zgrzany. Zdyszany. Skurcz w prawej dłoni rozchodził się aż do łokcia. Chaotycznymi ruchami uwolnił się z pościeli i usiadł na łóżku. Z bólem wyprostował palce prawej ręki. We wnętrzu dłoni była krew. Sen. Ten cholerny sen. Tak prawdziwy. Ze szczegółami. Jak film. Czuł tamten zapach. Jak w rzeczywistości, jak wtedy. Wtedy. Nie pojedyncze chwile, urywane fragmenty, jakie pojawiały się czasami. Kiedy budził się ze zwyczajnym lękiem, który można było opanować, pamiętał lepkie resztki wrażeń, wspomnień i fantazji, które później się rozwiewały. Ale teraz miał wrażenie, że przeżył to wszystko jeszcze raz. Od wielu lat tak mocno go to nie dotknęło. Siedział jak sparaliżowany. Serce waliło jak oszalałe. Cały spływał potem. Płakał cichym płaczem z samej głębi. To przez te dzieciaki. Dzieciaki w tej cholernej mogile. Nie powinien zajmować się martwymi dziećmi. Już nie potrafił sobie z tym radzić. Od razu przypomniało mu to Sabine. Pchało się w sam środek źródła bólu i winy, które przez lata usiłował schować głęboko, ale ciągle coś się wydostawało, stopniowo go zatruwając. A teraz schowek eksplodował, był otwarty na oścież. Zostawił go ze zranioną duszą. Czuł swoje ciało tak samo jak wtedy, po tamtym. Kiedy obudził się na drugi dzień po zagładzie. Był samotny. W końcu wstał. Wyprostował się. Ku swojemu zaskoczeniu odkrył, że nogi mimo wszystko go uniosą. Wtedy, tak samo jak teraz. Niezdarnie podszedł do krzesła, na którym zostawił ubranie, i założył Tshirt. Już nie zaśnie. Która była godzina? Dwadzieścia po czwartej. Trochę ponad cztery godziny snu. Kiedy uda mu się przespać więcej? Już teraz zaczął bać się wieczorem iść do łóżka, mimo iż dzieliło go od tego ponad dwadzieścia godzin. Już nigdy więcej nie chciał spać w tym łóżku. Nie chciał być w tym pokoju. Sebastian otworzył drzwi i wyszedł na korytarz. W hotelu panowała cisza. Na

korytarzu było chłodniej niż w pokoju i przez chwilę się zastanawiał, czy nie wrócić po spodnie, ale zrezygnował. Poszedł dalej na bosaka, minął recepcję i znalazł się w sali restauracyjnej. Podszedł do lodówki z napojami i wziął cocacolę z najwyższej półki. - Zamierzasz za nią zapłacić? Sebastian aż podskoczył i o mało nie upuścił puszki, którą trzymał w dłoni. Odwrócił się. Pod oknem siedziała Ursula. Przed nią na stole stały dwie butelki piwa. Jedna pusta, druga wypita do połowy. - Co ty tu robisz? - zapytał Sebastian i podszedł do niej. - Nie mogłam spać. A ty? - Miałem sen… - Koszmar? - Tak. Sebastian wysunął krzesło z drugiej strony stołu i usiadł. Otworzył puszkę z cocacolą i napił się. Ursula patrzyła na niego badawczo. - Było aż tak źle, że musiałeś wstać? - Tak. - Co ci się śniło? - Dlaczego nie możesz spać? - Ja zapytałam pierwsza. - Dlaczego nie możesz spać? - Sebastian powtórzył swoje pytanie takim samym tonem. Ursula spojrzała mu w oczy, podnosząc butelkę do ust. Nocne rozmowy przy kuchennym stole. Wiele ich kiedyś odbyli. Całkiem miłe, o ile pamiętała. Może potrzebowała wyrzucić to z siebie, pogadać z kimś, jak to się mówi. Równie dobrze to mógłby być Sebastian. Znał ją, ale nie był za blisko. Teraz nie. Już nie. Poza tym będzie umiał podejść rzeczowo i utrzymać pożądany dystans. Nie będzie próbował jej pocieszać ani nieszczerze dodawać otuchy. To mogło się udać. Pod jednym warunkiem. - Ale nie możesz nikomu powiedzieć. - Tajemnice to jedna z moich specjalności. Ursula skinęła, bez wątpienia coś w tym było. Sypiał z jej siostrą w tym samym czasie, kiedy byli razem. Z jej siostrą i Bóg wie z iloma innymi kobietami. Ursula przez cały czas nie miała o tym pojęcia. Przez sprawę Hindego musieli wrócić myślami do przeszłości. Ku swojemu zdumieniu Ursula odkryła, że gniew, który czuła przez wiele lat, gdzieś się ulotnił, a zamiast niego pojawiło się coś, co

przypominało smutek. Tamtego mężczyzny, który ją zawiódł, już nie było. Ten Sebastian, który znów z nimi pracował, był kimś innym. Nadal błyskotliwy, nadal wyjątkowo egoistyczny, wkurzający, zadufany w sobie i na wszelkie sposoby nieznośny, ale odnosiła wrażenie, że teraz musiał się bardziej wysilać, podczas gdy przedtem takie zachowania przychodziły mu w sposób naturalny. I teraz, kiedy zobaczyła go przy lodówce z napojami, gdy nie wiedział, że jest obserwowany bosego, w bokserkach i podkoszulku - wyglądał na samotnego. To było pierwsze słowo, jakie jej przyszło do głowy. Samotny. Przygnębiony albo przynajmniej smutny. Nie wiedziała dlaczego. Sprawa Hindego i osobiste związki ofiar z Sebastianem na pewno mocno go poruszyły, ale dawny Sebastian podniósłby się i poszedł dalej bez większych trudności. Ale nie ten. Nie teraz. Ursula nie wiedziała, jaka była przyczyna. Przed chwilą powiedział prawdę. Rzeczywiście potrafił dochowywać tajemnic. Przynajmniej własnych. Miała nadzieję, że również w sprawach innych osób. Jej sprawach. - Micke mnie zostawił. Sebastian skinął głową. Domyślał się, że to jakieś sprawy rodzinne, ale sądził, że chodziło raczej o Bellę. Wydawało mu się, że to, co działo się w jej małżeństwie, nie dotykało jej tak mocno. Micke był alkoholikiem, miewał nawroty nałogu, jego praca nigdy nie była dla niej interesująca. Mieli córkę, ale poza tym niewiele ich łączyło, o ile Sebastian się orientował. Sądził, że tak było zawsze. Ich małżeństwo stanowiło dla niego zagadkę. - Naprawdę jest ci przykro z tego powodu? Ursula popatrzyła na niego zaskoczona. Sama nie wiedziała, jakiej reakcji się spodziewała, ale na pewno nie takiej. - Mój mąż po dwudziestu pięciu latach zostawia mnie dla innej kobiety. Tak, można się poczuć… - Nie sądziłem, że go kochasz - powiedział Sebastian, odchylając się na krześle z colą w dłoni. Ursula uświadomiła sobie, że do „rzeczowości” i „pożądanego dystansu” musi dodać „brutalną szczerość”. - Nie chciałam zostać porzucona - odparła otwarcie, nie odnosząc się do jego poprzedniej wypowiedzi. - To ty chciałaś porzucić jego, czy o to chodzi? - Sebastian przyglądał się jej w półmroku. - Problemem jest więc nie rozstanie, tylko to, że to on cię zostawił. Bo to ty chciałaś decydować? - Wiesz co, dajmy temu spokój - westchnęła Ursula i położyła dłonie płasko na stole, żeby pokazać, że rozmowa została zakończona. Zamierzała wrócić do łóżka. Sebastian nachylił się i przykrył dłoń Ursuli swoją.

- Nie chciałem, żeby to wyglądało jak drwina. Widzę, że cię to dręczy, tylko nie rozumiem dlaczego. Przecież zdradzałaś go przez dwadzieścia lat. - Dwadzieścia lat temu - poprawiła go Ursula. - Czyli to, że sypiasz z Torkelem, się nie liczy? Ursula zesztywniała. Skąd on to wiedział? Czy może tylko tak rzucił w ciemno? Spojrzała mu w oczy. - Tak, wiem o tym, i nie, on nic mi nie mówił - wyjaśnił Sebastian. - To po prostu widać. Ursula nieco się odprężyła, znów obniżyła się na krześle. To, co przed chwilą powiedział, było prawdą. Nie o Torkelu, choć to też, oczywiście, ale o Mickem. On nie był miłością jej życia. Nie było nikogo takiego. Sebastian kiedyś mógł nią zostać, ale teraz naprawdę myślała, że nie potrafi kochać, w każdym razie nie tak, jak ludzie chcą być kochani. Micke to znosił. Długo. Torkel miał ochotę spróbować, wiedziała o tym. Przyjmować ją taką, jaką była. Całkowicie na jej warunkach. Problem polegał na tym, że ona go nie chciała. Chciała tylko jednego. Po rozstaniu z Mickem nabrało to znaczenia i teraz było jedyną rzeczą, jaka się dla niej liczyła, choć zdawała sobie sprawę, że może nigdy tego nie dostanie. Miłości swojej córki. Popatrzyła na Sebastiana. On zaś siedział w milczeniu, czekając na jej odpowiedź. - Masz rację - przyznała Ursula cicho. - Właściwie tu nie chodzi o Mickego. Tylko o Bellę. - A co z nią? - Zawsze była córeczką tatusia. Ale dopóki byliśmy razem, ja też dostawałam trochę jej uwagi. Sebastian zauważył w słabym świetle, że jej oczy lekko się zaszkliły. Zmiana. Jeśli ktoś nie wierzył, że wszystko jest z góry przesądzone i nie ma znaczenia, co się robi, wtedy każda zmiana pociągała za sobą potrzebę weryfikacji. Jak się tu znalazłem? Co mogłem zrobić inaczej? Co się dzieje? Co mam teraz zrobić? Zmiany zmuszały do rozwijania świadomości, zrozumienia siebie, ale nie zawsze kierowanie spojrzenia do wewnątrz było bezbolesne albo przynosiło korzyści. - Jak myślisz, ile razy odwiedzi mnie w domu, kiedy Mickego już tam nie ma? Sebastian milczał z poczuciem, że ta rozmowa zaczyna za bardzo go dotykać. Córka na odległość. Tęsknota za uczestnictwem w jej życiu. Lęk, że nigdy nie będzie jego częścią. - Nigdy - Ursula sama odpowiedziała sobie na pytanie i potrząsnęła głową, wyobrażając sobie możliwy scenariusz. - Będzie dzwoniła z okazji urodzin i Bożego

Narodzenia, a potem stopniowo zacznie zapominać o urodzinach. - Dlaczego tak myślisz? - Właściwie się nie znamy - stwierdziła Ursula bez ogródek i tak szybko, że Sebastian zrozumiał, iż musiała spędzić dużo czasu na analizowaniu swojej relacji z córką. - To ja zachowywałam dystans, tak robiłam ze wszystkimi. Daję z siebie niewielką część. Z dziećmi tak nie można. One potrzebują ciebie całego, przez cały czas. - Czy powiedziałaś jej to? - Już za późno, jest dorosła. - Nie sądzę - odparł Sebastian z mieszanką przekonania i nadziei w głosie. Naprawdę nie sądzę, żeby było za późno. - Zauważył, że Ursula zwróciła uwagę na zaangażowanie w jego głosie. - Dla ciebie - dodał dla pewności. - Dzięki. Sebastian skinął. Siedzieli jeszcze chwilę w milczeniu. Nie miał nic więcej do dodania, a Ursula najwyraźniej nie zamierzała się dalej zwierzać. Dopiła drugie piwo, odsunęła butelkę na bok i podparła się łokciami na stole. - A ty? - Co ja? - zapytał Sebastian. - Co ci się przyśniło? Sebastian sięgnął po puszkę coli i pił, szybko analizując wszystkie za i przeciw. Jak wyglądała jego sytuacja w zespole? Z Vanją miał dobre stosunki, tak jak z Billym. Torkel to Torkel. Ursula nadal była osobą, o której względy powinien dbać. Zdecydowała się otworzyć. Przed nim. Nie przed kimś innym z zespołu, choć z oczywistych względów powinna być z nimi bliżej. Ale przed nim. Choć kiedyś ją zranił. Choć prosił ją o wybaczenie i go nie otrzymał. Może z jakiegoś powodu nie mógł go otrzymać. Biorąc pod uwagę ich wspólną historię, trochę otwartości z jego strony wcale by nie zaszkodziło. A jednak coś go powstrzymywało. Nie chciał. Taka była prawda. On tego nie chciał. Pozostawało kłamstwo. Ale w tej chwili wolał nie korzystać z tego wyjścia. - Pogadamy o tym innym razem - odparł, wzruszając ramionami, żeby zbagatelizować sprawę. Miał nadzieję, że jej to wystarczy. I wystarczyło. Gdy tylko zrobiło się jasno, Sebastian wyszedł na spacer. Nie miał zbyt dobrej orientacji w terenie, ale zdecydował, że będzie szedł wzdłuż strumienia. Chwilowo nie padało, ale mgła wisiała nad wilgotną ziemią, a gęste chmury sunęły nisko. Niewiele mógł zobaczyć pomiędzy sękatymi i powykręcanymi pniami drzew, kiedy

czasem odrywał wzrok od ziemi i spoglądał przed siebie. Ścieżka była pasmem błotnistej brei pośród korzeni i wybojów, musiał więc patrzeć, gdzie stawia stopy. Siedzieli z Ursulą jeszcze kilka minut w pustej restauracji, ale potem każde z nich poszło do swojego pokoju. Przypomniała mu jeszcze, że obiecał nikomu nie mówić, on odparł, że pamięta, i obiecał jeszcze raz. W pokoju usiadł przy małym stoliku pod oknem. Włączył komórkę. Osiem wiadomości. Wszystkie od Ellinor. W kilku próbowała dyskutować, w innych krzyczała na niego albo przepraszała i obiecywała, że znów wszystko naprawi, jeśli tylko on się odezwie. Sebastian znów wyłączył telefon. Może nie załatwił tego w najlepszym stylu, ale zajmie się zakończeniem tej sprawy, kiedy będzie z powrotem w Sztokholmie. Teraz miał ważniejsze rzeczy na głowie. I siedział tak samotnie w swoim pokoju, na dość niewygodnym drewnianym krześle i usiłował wypracować plan. Coś postanowić. Nie był w stanie. Myśli nie znajdowały żadnego punktu zaczepienia. Koszmarny sen nadal siedział w jego głowie, jak mgła zasłaniająca świadomość. Wspomnienia przybrały niemal fizyczną postać. Wciąż łapał się na tym, że trzyma mocno zaciśniętą prawą dłoń. Wstał. Pochodził po pokoju tam i z powrotem, ale im dłużej chodził, tym bardziej był niespokojny. Potrzebował wyjść na powietrze. Uciec od tego. Ruch, powietrze, natura, samotność bez przebywania w zamknięciu, może to mu ułatwi skupienie. Szedł teraz wzdłuż bystrej rzeki. Ze spojrzeniem utkwionym w ziemi. Ścieżka nagle skręciła w lewo. Coś w rodzaju wiszącego mostu z podwójnych desek i metalowych okuć. Po obu stronach barierki ze stalowych lin. Sebastian wszedł na most i zatrzymał się na samym środku. Jakiś ptak, nie znał jego nazwy, skakał w wodzie i na brzegu, gdzie słabszy nurt strumienia wypłukał trochę ziemi. Sebastian śledził wzrokiem nerwowe, chaotyczne ruchy ptaka, i pozwalał myślom swobodnie płynąć w dowolną stronę. Od sennego koszmaru przez rozmowę z Ursulą do Vanji. Zawsze dochodził do Vanji. To się łączyło. Miała go opuścić. Jasne, mógł ją odwiedzić. Ale ile razy, żeby to nie wyglądało podejrzanie? Raz? Dwa? Mogli do siebie dzwonić, mailować, w najgorszym razie mógł sobie załatwić skype’a. Ale to wszystko były środki zastępcze do podtrzymania kontaktu, a nie do nawiązywania nowego. To byłoby dziwne rozmawiać z nią przez skype’a, kiedy w realnym świecie zamienili ze sobą tak niewiele słów. Może mogłoby się udać za pięć lat, kiedy byliby już przyjaciółmi. Gdyby był kimś, kogo ona szczerze ceniła za to, kim jest, a nie za to, że uratował jej życie.

Teraz tak nie było. Jeszcze nie. Właśnie teraz miał szansę. Teraz mógł się do niej zbliżyć i stworzyć coś wartościowego, bardziej trwałego. Ale tylko jeśli ona tu będzie. Blisko niego. Mały ptaszek najwidoczniej skończył swoje sprawy w wodzie, bo poleciał między drzewa nad brzegiem i zniknął. Sebastian wyprostował się. Właściwie to było całkiem oczywiste. Całkiem proste. Oczywiście nie było to właściwe, ale egoistyczne, miał tego świadomość. W jego zamiarach nie było nic z ojcowskiej troski. Ale tak czy inaczej musi to zrobić. Ruszył z powrotem tą samą drogą, którą przyszedł. Kiedy schodził z mostu, zdecydował, że musi zacząć działać. Nie wiedział jak, ale doprowadzi do tego, że Vanja się nie przeprowadzi. Dopilnuje, żeby została w Sztokholmie. Żeby została z nim. TO BYŁ ORZEŹWIAJĄCY poranny spacer. Barnhusbron, Scheelegatan przy ratuszu, potem w lewo na Hantverkargatan. Ellinor szła szybkim krokiem, mocno trzymając w ręku reklamówkę z ICA. Nie chodziło jej tylko o sprawiedliwość, chciała też ratować związek z Sebastianem. Była zaskakująco ożywiona, biorąc po uwagę, że prawie wcale nie spała. Wczoraj, gdy późnym wieczorem wróciła do swojego mieszkania, wszystko wydawało jej się beznadziejne. Od razu zadzwoniła do Sebastiana. Kilka razy. Zawsze słyszała tylko jego krótkie nagranie w poczcie głosowej. Za każdym razem zostawiała wiadomość, już nie pamiętała, co takiego mówiła, tyle myśli kłębiło się jej w głowie, tyle emocji. W końcu wyczerpana osunęła się na sofę w salonie. Nie umiała powiedzieć, ile czasu tak przesiedziała. W każdym razie późną nocą lub wczesnym rankiem wszystko stało się jasne. Zrozumiała, jak sprawy wyglądały, jak wszystko się łączyło. Że też nie pomyślała o tym wcześniej. Przecież znała swojego Sebastiana. Samotność to siła, tak brzmiała jego dewiza. Miał problemy z emocjami, nie potrafił powiedzieć, czego właściwie chce. Zbyt uparty, żeby prosić o pomoc. Zbyt dumny, żeby okazać słabość. Zbyt zatroskany o Ellinor, żeby obciążać ją swoimi problemami i zmartwieniami.

Choćby to, jak doprowadził do tego, żeby u niego zamieszkała. Jak przyszedł do niej z opowieścią o seryjnym zabójcy, który chce ją zamordować, więc musi opuścić swoje mieszkanie. Zamiast po prostu powiedzieć prawdę, że chce ją mieć przy sobie. Teraz zachował się tak samo. Ale tym razem za jego działaniami kryło się oczywiście coś zupełnie innego. Im więcej o tym myślała, tym większej nabierała pewności. Kiedy to zrozumiała, cała reszta okazała się prosta. Jasna jak słońce. Jaki mógł mieć powód, żeby ją zostawić? Bał się, żeby jej się coś nie stało. Ktoś mu zagrażał. W takiej sytuacji oczywiste było, że nie chciał mieć jej w pobliżu. Widziała takie rzeczy w telewizji. Szantażowany policjant, prokurator czy ktoś w tym rodzaju wysyłał gdzieś bliskie osoby, żeby nie ściągać na nie zagrożenia. To dlatego wyjechał. Zapadł się pod ziemię. Dlatego nie odbierał telefonów. Był gotów poświęcić swoją miłość dla jej bezpieczeństwa. Ale kto mógł grozić Sebastianowi? Valdemar Lithner nasuwał się tu w sposób oczywisty. Więc od niego powinna zacząć. Zobaczy potem, czy sytuacja się zmieni, kiedy on zostanie usunięty. Jeśli nie, zmusi Sebastiana, żeby się przed nią otworzył, będzie musiał zrozumieć, że powinni dzielić troski, tak samo jak radości życia. Że poradzą sobie ze wszystkim, jeśli tylko będą ze sobą szczerzy i zawsze będą razem. Zadzwoniła do Sebastiana jeszcze raz i spokojnym głosem wyjaśniła przekonująco, że wszystko zrozumiała i wszystkim się zajmie. Punktualnie o ósmej Ellinor znalazła się przed bramą Biura ds. Przestępstw Gospodarczych na Hantverkergatan. Ellinor nie znała się na architekturze, ale poczuła się jak przeniesiona do lat siedemdziesiątych, kiedy przeszła obok sześciokondygnacyjnego budynku na Kungsholmen, który wyglądał jakby był w pasy, gdyż okna na wszystkich piętrach miały u dołu czarną płytę. Nic nie zakłócało tej monotonii z wyjątkiem reklamowego baneru jakiegoś przedsiębiorstwa mieszczącego w tym wielkim budynku. Naprzeciwko znajdował się skwer ogrodzony żelaznym ogrodzeniem, a na końcu ulicy wznosiła się wieża Stadshuset. Słońce już od pewnego czasu było na niebie i wszystko wskazywało na to, że po nocnym deszczu zapowiada się piękny jesienny dzień. Ellinor skręciła obok nagiej kobiety z brązu, pchnęła drzwi, spojrzała na tablicę w holu i windą pojechała na właściwe piętro. - W czym mogę pani pomóc? - zapytał młody człowiek, który odebrał ją z recepcji, wskazując krzesło po drugiej stronie biurka. - No więc, jak mówiłam w recepcji, chciałam powiadomić o popełnieniu przestępstwa.

- Gospodarczego? - Tak, to przestępca gospodarczy. - Wypowiedziała te słowa z naciskiem. To było takie ekscytujące, samo mówienie tego. Ekscytująca była jej obecność tutaj. To wszystko było ekscytujące i konieczne. - Okej… - Młody mężczyzna odwrócił się do komputera, kliknięciem otworzył jakiś formularz i położył dłonie na klawiaturze. - Kogo pani chce zgłosić i z jakiego powodu? - Wszystko mam tutaj. Ellinor położyła na biurku pękatą reklamówkę. Policjant po drugiej stronie popatrzył na nią z nieufnością. - A co to takiego? - Śledztwo. Dowody. Wszystko, czego potrzebujecie. Mężczyzna popatrzył na nią, jakby pomyślał o czymś wprost przeciwnym. Uniósł lekko jedno ucho plastikowej torby, spojrzał do środka na plik papierów. Niechcący wyrwało mu się westchnienie. Ellinor uznała, że najwyższy czas podbudować trochę swoją wiarygodność. - Wszystko jest w najlepszym porządku, ja niczego nie zmyślam. Tę sprawę badał policjant. Młody mężczyzna z zainteresowaniem podniósł wzrok znad papierów. - Policjant? - Tak. - Kto? - Trolle Hermansson, tak się nazywa. Albo raczej nazywał. Nie żyje. Mężczyzna uprzejmym skinieniem potwierdził, że informacja do niego dotarła. Najwyraźniej nigdy nie słyszał o takim policjancie. - Co teraz będzie? - zapytała Ellinor. - Przyjrzymy się temu - mężczyzna wskazał reklamówkę - i zdecydujemy, czy zostanie wszczęte śledztwo. - To już jest śledztwo - przerwała mu Ellinor. - Jest tu wszystko, czego potrzebujecie. - Jeśli będzie śledztwo - ciągnął mężczyzna, nie zwracając uwagi na jej ostatnie słowa - to wszystko pójdzie dość szybko. W tego typu sprawach powinniśmy się uporać w ciągu pięćdziesięciu dni. - Nie wiem, jakiego typu jest ta sprawa.

- Dlatego też najpierw się temu przyjrzymy. Ellinor nadal nie wstawała z krzesła. Czy o czymś nie zapomniała? Spełniła swoje zadanie. Pięćdziesiąt dni to wprawdzie długo, ale wynikało to na pewno z nadmiaru pracy. Wstała z krzesła. Mężczyzna uczynił to samo i wyciągnął do niej rękę. Uścisnęła ją, ale jeszcze się wahała. Może jednak udałoby się załatwić, żeby jej sprawę potraktowali priorytetowo? - Im szybciej państwo zamkniecie tego faceta, tym lepiej. Wydaje mi się, że on grozi mojemu partnerowi. - Tak się pani wydaje? - Tak. - Czy pani partner coś zgłaszał? - Nie, ale wyrzucił mnie z mieszkania. Żeby mnie chronić. Ellinor widziała, jak mężczyzna pokiwał głową w taki sposób, jakby jej nie wierzył. Ale na pewno znał ten problem. Był przecież policjantem. Przeczytała gdzieś, że naciski i zastraszanie świadków były rosnącym problemem społecznym. - Zobaczymy, co się da zrobić… - Dobrze, ale im szybciej Valdemar Lithner trafi za kratki, tym lepiej. Ellinor odwróciła się na pięcie i wyszła. Peter Gornack odprowadził ją wzrokiem. Wszystko tak szybko się potoczyło. Telefon z recepcji, przywitanie i prezentacja. Jak zwykle. Ale potem zgłoszenie złożone przez na pozór zwyczajną kobietę zmieniło się w „śledztwo” w plastikowej reklamówce z nieżyjącym policjantem i szantażowanym partnerem w tle. Kiedy torba z ICA znalazła się na jego biurku, Peter poczuł instynktownie, że to będzie strata czasu. Z obowiązku zamierzał przejrzeć część tych papierów, a potem zamknąć tę sprawę. Był pewien, że tak będzie. Ale potem usłyszał nazwisko. Valdemar Lithner. Razem z Vanją studiował w szkole policyjnej. Spotykali się nawet przez jakiś czas na drugim roku. Po kilku miesiącach zerwała z nim. Żadnych dramatycznych gestów. Żadnych problemów. Nadal razem studiowali. Jako przyjaciele. Nigdy razem nie pracowali. Każde wybrało inną specjalizację. Teraz ona pracowała w policji kryminalnej, wiedział o tym, ale od ich ostatniego spotkania minęło wiele lat. Jej ojciec przecież miał na imię Valdemar, czyż nie? Tak, Peter był prawie pewien. Przecież nie może być tak wielu Lithnerów. Czy to było zgłoszenie przeciwko ojcu Vanji? Tym bardziej powinien zakończyć to szybko i bez konsekwencji. Peter przysunął do siebie torbę, wyjął papiery i teczki, potem ułożył wszystko przed sobą na biurku. Otworzył pierwszą teczkę i drgnął zaskoczony.

Kopia policyjnego śledztwa. Z jego własnej agencji. Peter zamknął teczkę, odwrócił się do komputera. Wpisał nazwisko i natychmiast znalazł to, czego szukał. Przeprowadzono dochodzenie wstępne. W 2008 roku. Prokurator postanowił je zamknąć z powodu braku dowodów. Peter znów sięgnął po materiały, które zostawiła mu Ellinor. Dokumenty śledztwa stanowiły zaledwie połowę reklamówki. Reszta to były inne rzeczy. Inne informacje. Nowe dowody. Odłożył teczkę z wierzchu na bok, wziął papiery spod spodu i zaczął czytać. Po minucie natknął się na Daktea Invest. Była to nazwa doskonale znana wszystkim pracownikom agencji, zdecydował więc, że musi zawiadomić o tym swojego bezpośredniego przełożonego. INGRID ERICSSON pamiętała Valdemara Lithnera. Nawet bardzo dobrze. Nie był to największy przestępca, jaki im się wymknął, ale nie był też płotką. Wypłacane tuż przed bankructwem środki wielu firm trafiały na konta bankowe w Panamie i Ameryce Południowej, a „słup” w Szwecji ponosił konsekwencje. Utrudniało to analizę przepływów, nie było też możliwe ustalenie, kto je otworzył, ani gdzie się podziały pieniądze. W grę wchodziło kilka milionów. Dom letniskowy, mieszkanie dla córki, nowy samochód. Valdemar nie bał się wydawać pieniędzy. Najwyraźniej był pewien, że niczego nie można mu udowodnić. Miał zresztą rację, jak się okazało. Ingrid próbowała. Ciężko nad tym pracowała. Jako szefowa wydziału była odpowiedzialna za dochodzenie, z którym przyszedł do niej Peter Gornack, a które teraz znów leżało przed nią na biurku. Peter twierdził, że pewna kobieta przyniosła masę nowych materiałów. Najciekawsze były te powiązane z aferą Daktei. Gdyby się okazało, że Lithner był w nią zamieszany, znaczyłoby to, że bez wątpienia był jednym z największych przestępców, jaki im się wymknął. Jak dotąd. Jeśli materiał, który Ingrid miała przed sobą, był autentyczny, tym razem na pewno go dopadną. Daktea Invest była firmą zorganizowaną w systemie Ponziego. Z pozoru solidny produkt finansowy, w gruncie rzeczy piramida, gdzie odpowiedzialne osoby zniknęły bez śladu, kiedy opadła kurtyna. Tysiące drobnych ciułaczy i inwestorów straciło wszystko. Biuro zaangażowało wielkie środki, żeby namierzyć osoby odpowiedzialne, które bardzo zręcznie ukryły swoją tożsamość dzięki skomplikowanej sieci zależności finansowych, fikcyjnym fundacjom i spółkom holdingowym zarejestrowanym w rajach podatkowych, takich jak Kajmany lub Panama. Była pewna, że Lithner nie należał do największych bossów, ale był konstruktorem piramidy i przywłaszczył sobie duże sumy pieniędzy, co jasno wynikało z dostarczonych materiałów. Tyle jej wystarczyło.

Nie można powiedzieć, że zamknięcie tamtego dochodzenia dotknęło ją osobiście, ale teraz odczuwała satysfakcję na myśl, że wreszcie posadzą osobę, której wina była tak oczywista. Dlatego bezzwłocznie zaczęła działać. Zwykle w jej wydziale na wszczęcie postępowania procedura przewidywała pięćdziesiąt dni od chwili otrzymania zawiadomienia lub od momentu wykrycia nieprawidłowości. Gdyby to zależało od Ingrid, ta sprawa zajęłaby nie więcej niż pięć godzin. Zadzwoniła do prokuratury i porozmawiała ze Stigiem Wenngrenem, który zajmował się śledztwem poprzednim razem. Wyjaśniła, dlaczego chce zająć się nim na nowo, przesłała faksem nowe dokumenty i zaledwie pół godziny później miała zielone światło. Ingrid była bardzo zadowolona. Nie tylko poprawi efektywność pracy wydziału, sprawa mogła też zainteresować media, przez co stałaby się ważnym sygnałem dla wszystkich, którzy tak jak Valdemar Lithner myśleli, że im się udało, że oszukali organa ścigania. Zobaczą, że nawet jeśli to trwa, niekiedy nawet wiele lat, to Biuro ds. Przestępstw Gospodarczych może ich w każdej chwili ująć i nigdy nie mogą czuć się bezpiecznie. Zwołała swoich pracowników. Firma Lithnera, jego interesy, prywatne finanse, wszystko miało zostać zbadane na nowo, ale tym razem dużo lepiej wiedzieli, czego szukają. VERONICA STRÖM nie miała czasu. Naprawdę nie miała czasu. Było jeszcze tyle rzeczy, które musiała załatwić przed przeprowadzką do Nairobi zaplanowaną na luty. Nie chciała siedzieć w kawiarni i udawać, że rozkoszuje się kawą, czekając na Alexandra Söderlinga. Ruchami zdradzającymi tłumioną irytację kartkowała czasopismo leżące na stoliku. „M Magasin”. Dziennikarka od nich wydzwaniała od kilku tygodni i nalegała na wywiad. Veronica zrobiła przecież zawrotną karierę i była dla wielu inspiracją, paplała dziennikarka. Właśnie o takich osobach czytelnicy chcą wiedzieć jak najwięcej. Może to nawet prawda, przyznała Veronica po krótkim zastanowieniu. Po ukończeniu studiów ekonomicznych w Wyższej Szkole Handlowej zaczynała w banku, potem przez redakcje prasowe trafiła do Kancelarii Rządu jako referentka w departamencie PR UD. Po trzech latach została doradcą ministra, a w 2002 roku objęła nowo utworzony w kancelarii etat koordynatora do spraw bezpieczeństwa. Od 2008 roku była szefową sztabu w Ministerstwie Obrony. Do tej chwili, kiedy miała objąć stanowisko ambasadora w Kenii. Veronica nie znała gazety, która się do niej zwróciła, ale sprawdziła w sieci, że ich

główne dziedziny to reportaże, moda, uroda, zdrowie, podróże, domowe finanse i porady dla kobiet 50+. Nie była pewna, czy nie powinna się poczuć urażona. W grudniu miała skończyć dopiero 49 lat. Koledzy zgodnie powiedzieli jej, że to dobre miejsce, żeby się zaprezentować. Oddzwoniła, a dziennikarka nie posiadała się z radości, że się zgodziła na rozmowę. Będzie fantastycznie, powiedziała. Umówiły się na przyszły tydzień. Ale teraz miała inne spotkanie. Gdzież się ten Söderling podziewał? Zaskoczył ją swoim telefonem. Od wielu lat nie poświęciła ani jednej myśli wydarzeniom w Jämtlandzie. Zamknięty rozdział. Uznała, że rozmowa z Söderlingiem nie była wystarczającym powodem, żeby zacząć się niepokoić. Znaleziono ciała, owszem, ale daleka była droga do tego, aby ktoś był w stanie odtworzyć sytuację. Ryzyko, że ktoś mógł tego dokonać, pozostawało nadal znikome. Ta rozmowa była jak mucha w lecie; irytująca, ale łatwo się od niej opędzić machnięciem ręki. Tylko że w weekend zadzwonił jeszcze raz. Chciał się spotkać. To znaczyło, że pojawiły się problemy. Rozejrzała się po lokalu. To on wybrał miejsce spotkania. Jakiś stary lokal na Riddargatan. Kawiarnia zajmowała kilka pięter połączonych kamiennymi schodkami. Małe pomieszczenia były urządzone tak, by sprawiały wrażenie przytulnych, domowych, jakby się było u kogoś z wizytą. Pełne zdekompletowanych krzeseł, starych sof i chwiejących się stolików, na Veronice robiły wrażenie przeładowanych, zakurzonych i zaniedbanych. Czuła się, jakby piła kawę na pchlim targu. Wreszcie zobaczyła, jak wchodzi po schodach i zaczyna rozglądać się po najbliższym pomieszczeniu. Nie od razu ją spostrzegł, zresztą o to jej chodziło. Nie było w tym nic podejrzanego, że się spotykali, ale też nie powinni się zbytnio afiszować. Przywitali się, Alexander przeprosił za spóźnienie i usiadł. Odstawił aktówkę na podłogę przy krześle, potem nachylił się nad stolikiem. - Dużo myślałem o… wydarzeniach z ostatnich dni - zaczął od razu ściszonym głosem. - Za to ja nie - odparła chłodno Veronica. - I jeśli mam być szczera, mam nadzieję, że w przyszłości też nie będę musiała tego robić. Alexander potrząsnął głową. - Niestety, to chyba będzie niemożliwe - powiedział z ubolewaniem w głosie, które wydało jej się szczere. - Potrzebuję pomocy. Veronica westchnęła. Nie chciała nikomu pomagać. Chciała nadal zajmować się przygotowaniem przeprowadzki. Chciała zostać ambasadorem Szwecji i

zapomnieć o jesieni roku 2003. - W czym? - zapytała jednak, świadoma faktu, że wszystko, co Alexander Söderling zrobi, by chronić własną skórę, chroni także ją samą. - Wiesz, tamto odstępstwo od procedury azylowej, które kazaliśmy utajnić… Veronica skinęła. Jedna z prostszych rzeczy w całej sprawie. Telefon do właściwej osoby i załatwione. Policja z Solny i tak miała dość roboty, nie rwała się do szukania dwóch imigrantów uciekinierów, więc przyjęła to niemal z wdzięcznością. Nikt nie zareagował. - Musimy usunąć stamtąd jedno nazwisko - ciągnął Alexander. - Wskazówkę. - Dlaczego? - Przecież znaleźli ciała - powiedział zdziwiony. Najwyraźniej nie pojmował, jak ona może tego nie rozumieć. - Ryzyko, że to połączą, jest niewielkie, ale jeśli im się uda… Nie dokończył zdania. Nie musiał. Zrozumiała od razu. Nitki, które pozostawili, były długie i poplątane, ale można było dojść do kłębka. Rzeczywiście najlepiej było teraz uciąć, ile tylko się dało. Lepiej późno niż wcale. Skinęła. - Zajmę się tym. Coś jeszcze? - W tej chwili nic mi nie przychodzi do głowy. - Więc to będzie ostatnia rzecz. - Miejmy nadzieję. - Dobrze. Wstała i wyszła szybko, nie spoglądając nawet na niego. Nikt nie zwrócił uwagi na jej wyjście. Wykona jeszcze jeden telefon, dopilnuje, żeby to nazwisko zniknęło, a potem zostawi za sobą całą tę przygnębiającą historię. Taki był plan. Dobry plan. Lecz ku jej rozczarowaniu jakiś wewnętrzny głos podpowiadał, że to nie będzie takie proste. DUŻA WSKAZÓWKA na zegarze nad drzwiami przesunęła się na dwunastkę, gdy Torkel wszedł do sali i otworzył spotkanie. Pozostali już byli na miejscu. Umówili się na jedenastą. Torkel przyszedł o jedenastej. Co do sekundy. Vanja domyślała się, że to był przypadek, ale mimo wszystko nie mogła się powstrzymać od uśmiechu. Torkel byłby dumny ze swojego wejścia,

gdyby wiedział. - To co dzisiaj mamy? - powiedział, siadając. - Sprawdziliśmy zgłoszenia z października 2003 roku - zaczął Billy i rzucił kilka spiętych wydruków na środek stołu. Pozostali wzięli po egzemplarzu i nachylili się nad dokumentami. Wszyscy oprócz Sebastiana. Ursula spojrzała na niego z lekkim uśmiechem, kiedy wyciągnęła rękę po materiały Billy’ego. Sebastian odpowiedział na uśmiech skinieniem głowy. Torkel właśnie zamierzał zwrócić się do Sebastiana z pytaniem, dlaczego nie korzysta z materiałów, ale powstrzymał się, kiedy zauważył tę wymianę spojrzeń. Zobaczył, jak Ursula odchyla się na krześle z uśmiechem nieco wyraźniejszym niż przed skinieniem Sebastiana. Przez moment Torkel czuł ukłucie zazdrości, ale szybko się z tym uporał. Ursula i Sebastian. To wykluczone. Nie do pomyślenia. Ursula była w ich zespole osobą, która najbardziej nie znosiła Sebastiana. Pracowali razem w latach dziewięćdziesiątych i Torkel przypominał sobie, że współpraca układała się świetnie. A potem coś się zdarzyło. Nadal współpracowali, ale teraz bardziej… profesjonalnie, oficjalnie. Zniknęło to wrażenie bliskości i przyjaźni, jakim przedtem emanowali. Wreszcie Sebastian się zwolnił. Ursula nigdy się nie skarżyła. Torkel nie wiedział, co się zdarzyło, ale zakładał, że Sebastian musiał w jakiś sposób ją zranić lub sprawić jej przykrość. To była w końcu jego specjalność. Już wtedy. I cokolwiek to było, nadal o tym pamiętała. Kiedy Sebastian ostatnio pracował z nimi, Ursula otwarcie manifestowała niezadowolenie z jego obecności. Po tym, jak najprawdopodobniej uratował Vanji życie, zaczęła go akceptować, ale nic ponadto. - Koncentrujemy się na tym tygodniu, kiedy zaginęła holenderska para powiedział Billy i Torkel skupił całą uwagę na sprawie. - Nikt nie zgłosił ucieczki przed zapłatą, żadnego niezapłaconego rachunku w hotelu, gospodzie ani w okolicznych schroniskach. - Nie znaleziono ani nie odtransportowano porzuconych samochodów, żaden górski sprzęt nie został znaleziony w górach ani nigdzie nie został zwrócony dodała Jennifer. Vanja popatrzyła na nich z uwagą. Upłynęła doba, a oni już uzupełniali swoje wypowiedzi. Jak siostrzeńcy Kaczora Donalda. Albo Chip i Dale. Urocze, ale trochę męczące. - Dostałam wstępny raport z Umea - zaczęła Ursula, a Vanja odwróciła się w jej stronę. - Dziewięć milimetrów. Prawdopodobnie ta sama broń, możliwe, że pistolet automatyczny. Ale, jak mówiłam, to są pierwsze, wstępne diagnozy. Sebastian pokiwał głową. Sprawa od razu stała się bardziej interesująca. Pistolet automatyczny. Wcale nie tak popularny w tej okolicy jak strzelba. Nikt normalnie nie wybierał się z czymś takim w góry. Wszystko wskazywało na to, że morderca

wybrał sobie tę czwórkę. Wiedział, gdzie byli i kiedy można ich tam spotkać. Ofiary znały swojego kata, tego był pewien. Gdy tylko ofiary zostaną zidentyfikowane, zbliżą się znacznie do wyjaśnienia. - Ja szukałam zaginionych rodzin i zaginionych dzieci - zaczęła Vanja, która przejęła pałeczkę. Sebastian nachylił się z uwagą, teraz zaczynały się ciekawe rzeczy. - Na razie mam trzy rodziny, które mogłyby pasować - ciągnęła Vanja. Dwoje dorosłych, dwoje dzieci. Ale żadna z nich nie zaginęła jesienią 2003. Ona też położyła na stole wydruki, po które wszyscy zaraz sięgnęli. Sebastian też wziął kopię. Nie zaszkodzi okazać trochę więcej zainteresowania jej pracą. Miał nadzieję, że to zauważy, że jej materiały były jedyną rzeczą, jaka go zainteresowała. - Jak widzicie, rodzina Thorildsenów z Norwegii zaginęła podczas urlopu w okolicy Trondheim latem 2000 roku. - To blisko. - Billy powiedział to raczej do siebie. - Dzieci w odpowiednim wieku, jeśli Ursula się nie myli - ciągnęła Vanja, nie dając sobie przerwać. - Sześć i osiem lat. Nigdy ich nie odnaleziono. - Ale w takim razie zaginęliby trzy lata wcześniej, zanim znaleźli się w grobie powiedział Torkel. Wiedział, że wszyscy pomyśleli mniej więcej to samo, ale nikt nie chciał być tym, kto wskaże braki w dobrze zapowiadającej się teorii. Nikt oprócz Sebastiana, ale on akurat siedział cicho. To też było dziwne. Zamiast tego Billy powiedział: - A może oni zniknęli w roku 2000, ale zginęli dopiero w 2003? - I gdzie byli przez te trzy lata? W norweskim śledztwie nie ma nic, co mogłoby wskazywać, że ukrywali się z własnej woli - odparła szybko Vanja. Billy nic nie powiedział. Fakt, że ktoś miałby przez trzy lata więzić całą rodzinę, żeby potem wszystkich zabić, zdawał się bardzo nieprawdopodobny. - Idziemy dalej - polecił Torkel i odwrócił kartkę w materiałach, które dostał. - Następna rodzina, nazwisko Hagberg, mieszkali w Gävle. Zniknęli w 2002 roku, ale to zniknięcie wytłumaczono ucieczką do jednego z rajów podatkowych. Kiedy zaczęto badać sprawy tej rodziny, okazało się, że tata Hagberg najwyraźniej sprzeniewierzył duże sumy pieniędzy. Ale wiek dzieci się zgadza. Pięć i osiem. Nikt nie miał dodatkowych pytań ani komentarzy, więc Vanja przeszła do następnej strony. - Ostatnia rodzina, Cederkvist. Zniknęli jakoś po lutym 2004 podczas rejsu dookoła świata, który rozpoczęli w Göteborgu w listopadzie poprzedniego roku. W pierwszym tygodniu lutego brat ojca dostał kartkę z Zanzibaru, a potem nigdy już o nich nie słyszano. Nie znaleziono ani rodziny, ani jachtu. Vanja umilkła. Teraz też nikt nie miał nic do dodania. Torkel wiedział dlaczego.

Byli zrezygnowani. Nic nie przemawiało za tym, że znaleźli którąś z tych zaginionych rodzin. Najbardziej pasowaliby Norwegowie, ale zbyt wiele znaków zapytania sprawiało, że czuli się, jakby do niczego nie doszli. - Jeśli chodzi o samotne osoby z dziećmi, lista jest nieco dłuższa - powiedziała Vanja, otwierając materiały na następnej stronie. - Ale niedużo. Trzech mężczyzn zniknęło z dziećmi w latach 2001, 2003 i 2004. Wszystkich podejrzewa się o porwanie i uprowadzenie dzieci do krajów pochodzenia. W raporcie macie wiek dzieci i inne szczegóły. Kobieta z córką zniknęły w Örebro w 2002 roku, matka w głębokiej depresji, podejrzenie o samobójstwo rozszerzone. Nigdy ich nie odnaleziono. Czterolatek zniknął w Trollhättan w 2005, tak samo nigdy go nie odnaleziono. - Vanja odłożyła materiały na stół. Znowu cisza. A przecież wczoraj mieli jednak pewną nadzieję. Gdyby tylko udało im się zidentyfikować ofiary, od razu byliby bliżej znalezienia mordercy. O wiele bliżej. Dwoje dorosłych, dwoje dzieci. Ktoś na pewno zauważył ich brak. Cała rodzina nie może tak po prostu zniknąć. Tym razem wszystko wskazywało, że tak właśnie było. - Musimy rozszerzyć poszukiwania - powiedział Torkel z głośnym westchnięciem. - Skontaktować się z Europolem, nagłośnić na forum międzynarodowym, to jest przecież popularny szlak turystyczny. - Vanju, skoordynuj swoje poszukiwania z Billym i Jennifer, żebyśmy działali na szeroką skalę i możliwie najbardziej efektywnie. Vanja kiwnęła głową i zebrała swoje papiery z uśmiechem zadowolenia. - A bagaże Holendrów - powiedział Billy i odchylił się na krześle, z dłońmi splecionymi na karku. - Co z nimi? - zapytała Ursula. - Nie znaleźliśmy ich. - A powinniśmy? Billy opuścił ramiona, nachylił się do przodu i wzruszył ramionami. - Skoro dostaliśmy ich ubrania, to dlaczego nie plecaki? - Zerknął szybko na Sebastiana, jakby to z jego strony spodziewał się ataku. - Mieli wędrować przez tydzień, na pewno zabrali ze sobą dużo rzeczy.

- Może on je zabrał - podsunęła Vanja. - Morderca - uściśliła. - Dlaczego miałby to robić? Miałby tylko więcej rzeczy do niesienia. - Nie wiemy, jak tu dotarł. Może miał auto z napędem na cztery koła. - Coś w tym jest - wtrąciła się Ursula. - Bagaże mogą się znajdować gdzieś w pobliżu. - Zwróciła się do Torkela. - Chcę, żeby przekopali większy kawałek wokół mogiły. Torkel znów westchnął. To było do niego niepodobne. Nie lubił westchnień i pojękiwań w pokoju zebrań. To psuło energię, wywoływało poczucie porażki, którego chciał uniknąć. - Okej, ale o ile zrozumiałem, to już przedtem były protesty. To jest teren rezerwatu przyrody. - Pracujemy nad morderstwem - odparła sucho Ursula. - Trzeba mieć jakieś priorytety. - Powiedz to tym kolesiom od ochrony przyrody w gminie. - Myślałam, że ty to zrobisz. Uśmiechnęła się do niego i zaczęła zbierać papiery, które leżały przed nią na stole. Dzisiaj już do niczego nie dojdą. Wszyscy przygotowywali się do wyjścia. - Jest jeszcze jedna rzecz… - Głos Jennifer zatrzymał ich na chwilę. - Jedna rzecz, na którą natrafiłam, kiedy szukałam porzuconych samochodów. Usiedli z powrotem, patrząc wyczekująco na nową koleżankę. - Znaleziono w okolicy martwą kobietę w spalonym wraku samochodu, to było 31 października 2003. Niektórzy bezwiednie wyprostowali się przy stole. To było interesujące. To była najbardziej interesująca rzecz, jaka została powiedziana podczas całego spotkania. Billy odwrócił się w stronę Jennifer z nadzieją, że zauważy jego pytający wzrok. Dlaczego mu o tym nie powiedziała? Czuł, jak rodzi się w nim złość. Siedzieli obok siebie i pracowali razem około godziny wczoraj po spotkaniu i dzisiaj przez cały czas od śniadania. Rozumiał, że mogła chcieć coś udowodnić, pokazać, że nadaje się do zespołu - przecież była z nimi tylko na próbę - ale mimo wszystko mogła mu coś wspomnieć. Oczywiście jasne było, że to ona przedstawi tę informację pozostałym. Pozwoliłby, żeby chwała spłynęła na nią. Znów spróbował przechwycić jej spojrzenie, ale ona nie spuszczała wzroku z Torkela. Billy poczuł się niepewnie. Szybko nawiązał dobry kontakt z Jennifer. Naprawdę dobry. Kilka razy mówiła mu, jak bardzo się cieszy, że dostała tę szansę. On też się cieszył. Nie do końca rozumiał, dlaczego, chyba dlatego, że pojawił się ktoś nowy. Kto dopiero się uczył. Kto, otwarcie mówiąc, znajdował się niżej w tej umownej hierarchii. Ale potem coś takiego, i to zupełnie znienacka. Ważne informacje, które przed nim

ukryła. Mimo iż pracowali razem. Dlaczego? Czyżby się pomylił w ocenie jej osoby i jej ambicji? Czyżby chciała zostać pierwszym śledczym w zespole? Chciała być najlepsza? A więc pod każdym względem była nową Vanją? - Nie można było zidentyfikować kobiety, nie miała żadnych dokumentów ciągnęła Jennifer, najwyraźniej nieświadoma pytających spojrzeń Billy’ego - ale auto, w którym ją znaleziono, zostało wynajęte dzień wcześniej w Östersund przez niejaką Patricię Wellton. Tylko że Patricia Wellton nie istnieje. - Jak to nie istnieje? - zdziwiła się Vanja. - Nie ma takiej osoby - potwierdziła Jennifer. - Podrobione dokumenty. Nikt nie wie, kim była. Z raportu wynika, że mówiła po angielsku i miała amerykańskie prawo jazdy. - A czy nie poszukiwali jej w USA? Jennifer potrząsnęła głową. - Z bardzo szczegółowego raportu wynika, że w USA nigdy nie istniała żadna Patricia Wellton urodzona tego dnia i z prawem jazdy o takim numerze. Jennifer zakończyła swoją wypowiedź, kładąc na stole kopie dokumentów. Wszyscy wzięli po egzemplarzu. Torkel szybko przejrzał materiał. - Sprawdźcie wszystko jeszcze raz - polecił, patrząc w stronę Vanji, Jennifer i Billy’ego. - Zobaczcie, czy możemy się dowiedzieć, kiedy wjechała do kraju, ściągnijcie wszystkie materiały na temat tego wypadku. Zdjęcie, protokół sekcji zwłok, wszystko. Mówiłaś, że kiedy ją znaleźli? - Rano 31 października. - Gdzie? Jennifer podeszła do mapy wiszącej na ścianie. Zakreśliła czerwonym pisakiem niewielki obszar przy E14. - Tutaj. Podejrzewano, że straciła panowanie nad samochodem i stoczyła się ze zbocza. - I auto od razu zaczęło się palić? - stwierdziła sceptycznie Vanja. - Tak. Vanja w milczeniu znów zagłębiła się w dokumentach. To było niesłychanie rzadkie, żeby samochód się zapalił czy wybuchł w wypadku bezkolizyjnym. W filmach zwykle tak jest, ale w rzeczywistości wcale nie zdarzało się to często. Kolejna okoliczność, która czyniła ten wypadek jeszcze bardziej podejrzanym. - Niezidentyfikowana kobieta z fałszywymi papierami zginęła w tym samym tygodniu, kiedy sześć osób znalazło się w masowym grobie w górach.

Torkel nie musiał mówić nic więcej. Istniała niewielka możliwość, że te dwa zdarzenia nie miały ze sobą nic wspólnego. Prawdopodobieństwo i doświadczenie mówiły im, że w jakiś sposób muszą się łączyć. Nagle pojawiły się nowe priorytety. - MOGĘ CIĘ PROSIĆ na chwilę? Billy złapał Jennifer, zanim zdążyła wyjść z pokoju. To, co się przed chwilą zdarzyło, będzie go gryzło przez resztę dnia albo nawet dłużej, dobrze o tym wiedział. Lepiej więc zająć się tym od razu. Wyrzucić z siebie. - Jasne, o co chodzi? - Jennifer nadal była zaróżowiona od pochwał, jakie usłyszała, zanim Torkel zakończył spotkanie. Odwróciła się do Billy’ego, który nie miał tak rozradowanej miny, zauważyła to od razu. - Dlaczego mi nie powiedziałaś o tym spalonym samochodzie? - Co takiego? Autentyczne zdziwienie w głosie Jennifer. - Kiedy pracowaliśmy razem - uściślił Billy. - Przed spotkaniem. Dlaczego nie powiedziałaś mi wtedy o spalonym samochodzie? - Szukałam wszystkich informacji z tego okresu związanych z samochodami i wtedy pojawiła się ta historia. - I nie pomyślałaś, żeby mi o tym powiedzieć? - Zanim powiedziałam wszystkim? O to chodzi? - Tak. - A powinnam to zrobić? - Jak sądzisz? Jennifer wzruszyła ramionami, patrząc pytająco na Billy’ego. - Ty miałeś hotele i schroniska. Gdybyś coś znalazł, nie musiałbyś mi mówić. Wydawało mi się, że najważniejsze jest, żeby cały zespół się dowiedział. Billy nie odpowiedział. Niewątpliwie coś w tym było. Z tego powodu między innymi zespół tak często odbywał spotkania. Każdy pracował na własną rękę i o wszystkim informował pozostałych, kiedy się spotykali. Tak właśnie postąpiła Jennifer. Dlaczego więc źle się z tym czuł? Billy zaczął żałować, że tego po prostu nie odpuścił. - Ale jeśli coś jeszcze znajdę, mogę tobie pierwszemu powiedzieć - powiedziała Jennifer, tłumacząc sobie jego milczenie tym, że coś źle zrozumiała. - Nie ma sprawy.

- Nie, nie musisz - odparł cicho Billy. Popatrzył w bok, na korytarz za jej plecami, nie potrafił spojrzeć jej w oczy. - Na pewno? Jeśli chcesz, żebyśmy razem przedstawiali informacje, które się nam uda znaleźć, to też nie ma problemu. - Nie, naprawdę nie trzeba. - Billy spojrzał jej w oczy i zdobył się na słaby uśmiech, który, miał nadzieję, złagodzi trochę jego zarzuty. - Jesteś pewien? - Jennifer nadal czuła się trochę niepewnie. - Całkowicie pewien. Pomyliłem się. Przepraszam. - Czyli wszystko w porządku? - Wszystko w porządku. - To dobrze, bo naprawdę nie chciałabym popełniać błędów i nikogo wkurzać. - Nie zrobiłaś tego. Zapewniam cię. Jennifer posłała mu ciepły uśmiech i odeszła. Billy został na miejscu, trochę zasępiony. Co się z nim właściwie dzieje? Co on wyprawia? Wkurza się, bo Jennifer nie poinformowała go na początku. To by znaczyło, że w jakiś sposób czuje się zagrożony, co z kolei oznaczało, że gadanie Vanji o tym, kto był lepszym policjantem, siedziało w nim głębiej, niż sądził. Wydawało mu się, że zostawił to już za sobą. Że sobie to wyjaśnili. Wrócił do tego, co potrafił najlepiej. Zrozumiał, że każde z nich robiło w zespole różne, ale równie ważne rzeczy. Przynajmniej tak myślał. A potem ta historia z Jennifer. I fakt, że nie starał się o szkolenie w FBI. To były drobne sygnały. Czyżby wątpił w swoje umiejętności? A może stawał się zgorzkniałym gliną, który nie awansuje i jest przekonany, że wszyscy podkładają mu nogę? To nie mogło być to. Nic z tych rzeczy. Był za młody i za bardzo lubił swoją pracę. W takim razie lepiej byłoby, gdyby zaczął od początku. Żeby odszedł z zespołu do spraw zabójstw i poszukał sobie innego miejsca. VALDEMAR LITHNER przekręcił się na prawy bok i popatrzył na budzik na nocnym stoliku. Pora wracać do pracy. Przyszedł do domu na lunch. Zjadł trochę płatków z jogurtem przy kuchennej wyspie, a potem się położył. Był ostatnio bardzo zmęczony. Nie wiedział dlaczego. Spał tak samo dobrze i tyle samo co przedtem, ale nigdy nie czuł się naprawdę wypoczęty. Był to jeden z symptomów zbliżającego się wypalenia, ale jemu nie wydawało się to prawdopodobne. Nie pracował więcej niż przedtem, wręcz odwrotnie, nie czuł się też zestresowany ani zagoniony. Ale miał mniej siły i czasami odczuwał ten uporczywy ból w dole pleców. Może naciągnął mięśnie, choć nie wyglądało na to. Wyszedł z sypialni i przeszedł przez puste, ciche mieszkanie. Za kilka miesięcy stanie się jeszcze cichsze, on będzie się w nim czuł bardziej samotnie. Vanja wyjeżdża do Stanów.

Od wielu lat nie mieszkała z nimi, ale była w domu częstym gościem. W każdy czwartek jedli razem kolację, ale czasem wpadała tak po prostu, bez okazji, pooglądać telewizję, napić się kawy, zjeść coś. Kiedy była w pobliżu, dzwoniła czasem do niego do biura i pytała, czy nie mogliby razem iść na lunch. Teraz to wszystko się skończy. Nie będzie jej długo i będzie bardzo daleko, a Valdemar straci to, co najbardziej cenił w swoim życiu. Bliski kontakt z córką. Oczywiście chciał, żeby pojechała. Był z niej niesłychanie dumny, zawsze tak było. Kiedy została wybrana i podjęła pracę w zespole dochodzeniowośledczym do spraw zabójstw, przepełniały go tylko radość i duma. Teraz uczucia te były wymieszane z pewnym smutkiem, czuł ukłucie tęsknoty w piersiach, kiedy wyobrażał sobie ją daleko stąd, mimo iż miała wyjechać dopiero za kilka miesięcy. Nie zostanie sam. Nie będzie mu brakowało miłości i bliskości. W jego związku z Anną wszystko dobrze się układało, nadal się kochali i kiedy czasami myślał o przyszłości, zawsze widział Annę u swojego boku. Ale z Vanją łączyła go szczególna więź, byli sobie tak bliscy. Zawsze tak było. Kiedy była mała, miał do niej więcej cierpliwości niż Anna. Lubił się bawić, grać w gry, robić różne rzeczy tak, jak ona chciała, a Anna była tylko wdzięczna, że nie musiała tego brać na siebie. Valdemar nie rozumiał, gdy faceci u niego w pracy narzekali na swoje nastoletnie córki, opowiadali o kłótniach, histeriach i wrażeniu, że mają w domu kosmitkę. Zawsze potrafił dyskutować ze swoją córką, przemówić jej do rozsądku i podejmować wspólne decyzje. Może dlatego, że zawsze była dojrzała jak na swój wiek. Ale on wolał wierzyć, że to dlatego, iż ich więź jest tak cenna dla nich obojga, że nigdy nie chcieli sprawdzić jej wytrzymałości. Gdy Vanja dojrzewała, Anna miała z nią trudniejszy kontakt, dlatego zostawiła mężowi większość decyzji i egzekwowanie zasad. W ogóle więź łącząca Annę i Vanję była dość skomplikowana. Nie było między nimi otwartej wojny ani ostrych słów, ale po prostu nie okazywały sobie uczuć. Vanja zawsze była córeczką tatusia. A teraz miała go opuścić. Kiedy opowiadała o swoich planach, jego pierwszą myślą było, że nie może jechać. Chciał jej zabronić. W jakiś sposób ją tu zatrzymać. Pierwszy raz, odkąd sięgał pamięcią, wtedy ją świadomie okłamał. Powiedział, że to świetny pomysł. Przez kolejne tygodnie musiał walczyć ze sobą, żeby nie życzyć jej porażki w kwalifikacjach. Cały czas musiał sobie powtarzać, że to jest coś, czego ona naprawdę pragnie, że to ją uszczęśliwi, więc i on będzie szczęśliwy. Teraz z całego serca życzył jej powodzenia, ale czasem jeszcze to go nachodziło, ta tęsknota. Już teraz, zanim jeszcze wyjechała. Jak będzie się czuł, kiedy ona naprawdę zamieszka w Stanach? Otrząsnął się z tych ponurych myśli, poszedł do kuchni, napił się wody i znów popatrzył na zegar. Naprawdę musiał już wracać do pracy. Wstawił szklankę do zmywarki i poszedł do przedpokoju. Odezwała się jego komórka. Annika, sekretarka. Kiedy odebrał, usłyszał mnóstwo szybkich, chaotycznych zdań. Nie do końca rozumiał, co Annika mówiła, była bardzo wzburzona, miał nadzieję, że się

przesłyszał. Zmusił się, żeby mówić spokojnie, kiedy poprosił, żeby powtórzyła wszystko, ale wolniej. Annika wzięła głęboki oddech i zaraz otrzymał potwierdzenie, że niestety za pierwszym razem dobrze zrozumiał. W biurze była policja, zażądali materiałów z kilku lat wstecz, powinien jak najszybciej wracać. Valdemar rzucił do słuchawki, że już jedzie i rozłączył się. Jeszcze chwilę stał w przedpokoju, usiłując zebrać myśli. Przecież mu się udało. Poszedł na skróty. Dochodzenie wstępne zostało zamknięte. Brak dowodów. Zrobił to dla rodziny. Oczywiście, to było złe. Proste, ale złe. Zostawił to za sobą, zapomniał, wyparł z pamięci. Policja w jego biurze? Mogło równie dobrze chodzić o coś innego. Dlaczego teraz? Dlaczego znowu? Prosty sposób, żeby dać im to, czego inaczej nie mógłby im zapewnić. Nie wracaliby, gdyby nie mieli pewności, że tym razem mogą mu coś udowodnić. Co się stało? Przecież nie był przestępcą, to była tylko bardzo kusząca możliwość. Taka łatwa. Droga na skróty. Pewna droga na skróty. Jak powinien wtedy postąpić? Nowy sygnał przerwał ciszę. Valdemar aż podskoczył, kiedy usłyszał ten dźwięk. Dzwonek do drzwi. Kto to mógł być o tej porze? Nikogo nie powinno być teraz w domu. Otworzył, nadal myśląc zupełnie o czymś innym, ale szybko się okazało, że jego myśli krążą jednak wokół wizyty. Rozpoznał ją. Ingrid Ericsson z Biura ds. Przestępstw Gospodarczych. Obdarzyła go uśmiechem. PO PRZEDPOŁUDNIOWYM spotkaniu wszyscy byli zajęci. Billy miał za zadanie dowiedzieć się, jak Patricia Wellton wjechała do Szwecji. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że była to w najlepszym razie robota bardzo żmudna, a w najgorszym niewykonalna. Jeśli Patricia Wellton, kimkolwiek była, przyjechała pociągiem lub samochodem, wtedy nigdy jej nie znajdą. Musieli jednak podjąć próbę. Billy poprosił Jennifer o pomoc. Chętnie się zgodziła. Podkreślił, że nie musi mu mówić, jeśli coś znajdzie, i jeszcze raz przeprosił za ostatnie nieporozumienie. Machnęła tylko ręką. Nie ma sprawy.

Usiedli naprzeciwko siebie w pustej jadalni, każde z telefonem i komputerem, i zaczęli od początku. Co wiedzieli? Niezbyt dużo. Że Patricia Wellton wynajęła samochód w Östersund rano 30 października. To było w zasadzie wszystko. Dość szybko okazało się, że lotnisko w Östersund w tym czasie nie miało żadnych bezpośrednich połączeń zagranicznych oprócz lotów czarterowych, które zdarzały się bardzo rzadko. Żaden taki samolot nie lądował rano 30 października. Najbliższy był lot z Amsterdamu rano 26 października. Billy i Jennifer rozważali możliwość, że Patricia Wellton spędziła cztery dni w Östersund, ale dość szybko porzucili tę wersję. Pozostawały więc loty krajowe i pociągi. Postanowili zacząć od dwóch największych szwedzkich lotnisk. Jennifer sprawdzała Arlandę, Billy Landvetter. Zanim zabrali się do pracy, napełnili termos kawą, a w jednej z kuchennych szafek znaleźli paczkę markiz. Dopisali je do listy przy barze. Mats i Klara wprowadzili ten system pierwszego dnia. „Bierzcie, co chcecie, ale wszystko musicie zapisywać”. Po powrocie do jadalni nalali kawy do kubków i popatrzyli na siebie ponad stołem. Billy westchnął. - No dobra, to zaczynamy. Stuknęli się kubkami i zaczęli obdzwaniać wszystkie linie lotnicze, które latały do Sztokholmu albo Göteborga 30 października i przez cały poprzedzający tę datę tydzień. Dotarcie do list pasażerów nie było takie proste. Musieli najpierw pokonać kilka biurokratycznych barier, a dane, które potem mogli otrzymać, zawierały tysiące nazwisk. Poza tym istniało duże ryzyko, że informacji, których szukają, już tam nie ma. - Prawdziwa syzyfowa praca - powiedziała Jennifer i uśmiechnęła się do Billy’ego nad laptopem. - Rzeczywiście - przyznał Billy z uśmiechem. Nie był całkiem pewien, co lub kto to był Syzyf, chyba coś z greckiej mitologii, jak mu się kojarzyło, ale nie chciał pytać. Torkel sprawdzał, czy ktoś w USA może mu pomóc w zidentyfikowaniu Patricii Wellton. Prawo jazdy, którym się legitymowała, wyglądało zupełnie normalnie, przynajmniej tak ocenił na podstawie kopii z Avisu. Doskonała podróbka. Tak dobra, że mogła się nim posługiwać już wcześniej. Być może więc amerykańskie władze byłyby w stanie pomóc w jej zidentyfikowaniu. Zakładając, że była Amerykanką. Istniała oczywiście możliwość, że pochodziła z innego kraju i tylko posługiwała się amerykańskimi dokumentami. Ale od czegoś musiał zacząć. Było raczej mało prawdopodobne, żeby Torkel sam znalazł właściwą osobę i uzyskał od niej potrzebne informacje. Na początek zadzwonił więc do IPO, która była jednostką odpowiedzialną za współpracę międzynarodową w Krajowej Policji Kryminalnej. Odebrał Börje Dahlberg. Torkel znał go dobrze i po wymianie kilku zdań na temat pracy i życia, co w przypadku Torkela niestety było jednym i tym

samym, Börje obiecał, że spróbuje się czegoś dowiedzieć i wkrótce oddzwoni. Torkel podziękował i odłożył słuchawkę. W tej chwili nie mógł zrobić więcej. Wyszedł z pokoju. Idąc korytarzem, minął pokój Ursuli, ale się nie zatrzymał. Wiedział, że jej nie ma. Ursula znów pojechała na miejsce znaleziska. Wczoraj wieczorem zaczęli przesiewać ziemię z wykopu, dzisiaj mieli kontynuować i Ursula chciała przy tym być. Przed telefonem do IPO Torkel zajął się sprawą przekopania większego obszaru w poszukiwaniu plecaków Holendrów. Przygotował się na zdecydowany opór, zamierzał naprawdę się postawić jako reprezentant władzy, ale wszystko poszło zaskakująco łatwo. Koparka miała wkrótce wrócić do pracy. Ale oczywiście Ursula nie powinna poznać tej wersji. Miała usłyszeć o kurczowo trzymających się paragrafów gminnych urzędasach, upartych obrońcach przyrody i ciętych dziennikarzach, z którymi Torkel musiał się zmagać nie tylko dla dobra śledztwa, lecz także dla niej. Poszedł do jadalni i popatrzył na Jennifer i Billy’ego siedzących naprzeciwko siebie, oboje byli zajęci telefonowaniem, oboje rozmawiali po angielsku. Torkel wziął kubek z baru i nalał sobie kawy z termosu stojącego na stole. Czekał, aż któreś skończy rozmowę, żeby zapytać, czy nie potrzebują pomocy. ZARAZ PO SPOTKANIU Vanja postanowiła zająć się spalonym samochodem. Mieli wszelkie informacje z przedstawicielstwa firmy Avis w Östersund, a policyjne dochodzenie w sprawie wypadku było przeprowadzone solidnie. Zaskakująco solidnie, powiedziałaby Ursula, jak wyobraziła sobie z uśmiechem Vanja. Ale ona miała nieco większe zaufanie do lokalnej policji niż jej starsza koleżanka. To wcale nie musiało nic znaczyć. Każdy, kto nie uważał, że policjanci na prowincji byli beznadziejnymi amatorami o umiejętnościach na poziomie przeciętnego sześciolatka, miał do nich więcej zaufania niż Ursula. Vanja zdecydowała, że pojedzie do Are. Raport to jedno, ale zawsze można dowiedzieć się czegoś więcej. Zwłaszcza jeśli ludzie, którzy pracowali tam w 2003 roku, nadal byli w czynnej służbie. Zabrała kopię raportu, którą dostała od Jennifer, włożyła kurtkę i ruszyła do wyjścia. - Dokąd się wybierasz? Vanja wykonała półobrót i zobaczyła Sebastiana rozpartego w stojącym na prawo od wejścia fotelu. Miał w rękach stary numer „Hemmets Journal”. Wydawało jej się, że widziała do połowy rozwiązaną krzyżówkę, kiedy odkładał pismo. Vanja pomyślała, że emanuje od niego ogromne znudzenie. - Do Are - powiedziała. - A po co? - Zobaczę, czy można dowiedzieć się czegoś więcej o tamtym wypadku samochodowym.

- Mogę jechać z tobą? W jego głosie była nadzieja. Vanja odnotowała także, że faktycznie zapytał. Stwierdzenie: „Jadę z tobą” byłoby bardziej w jego stylu, ale po sprawie Hindego i wszystkim, co się wtedy zdarzyło, Sebastian nieco się zmienił. Złagodniał, jak jej się wydawało. Nie był już tak nastawiony na konfrontację, przynajmniej nie w kontaktach z nią. Nie miała nic przeciwko temu, tak samo jak przeciwko zabraniu go do Are. - Nudzisz się? - zapytała, skinieniem głowy wskazując sfatygowaną gazetę. - Nie, mógłbym przez cały dzień zastanawiać się nad egipskim bogiem słońca na dwie litery, ale wolę wyjść na powietrze. Vanja pokiwała głową. - No to się pośpiesz. - Daj mi dwie minuty - rzucił Sebastian, a Vanja pomyślała, że widziała lekki uśmiech wdzięczności, kiedy wstał i szybko ruszył do swojego pokoju. Nuda to nie było dobre określenie. Czuł ogromny niepokój i rozedrganie, na które znał tylko jeden skuteczny sposób, ale tutaj nie było nikogo, z kim mógłby się przespać. Rozważał przez chwilę Klarę, ale nigdy nie widział jej oddalonej o więcej niż dwa kroki od męża z kozią bródką. Poza tym otaczała ją aura życia w bliskości z naturą i funkcjonalnych ubrań sportowych, która gasiła jego wszelkie erotyczne zapędy. Może mała przejażdżka z Vanją na chwilę mu pomoże. Poza tym nie miał tu nic sensownego do roboty. Sześć szkieletów i wypadek samochodowy. Raczej nie były to rzeczy, do których mógłby wykorzystać swoje umiejętności. Co miał więc robić? Mimo iż przestało padać i teraz był piękny jesienny dzień, nie miał ochoty na przechadzki. Odbył półgodzinny spacer wzdłuż rzeki, podziwiał krajobraz, to powinno wystarczyć. Nigdy nie rozumiał, co takiego ludzie widzą w tak zwanych wędrówkach na łonie natury. Wielkie, puste przestrzenie są mocno przereklamowane, takie było zdanie Sebastiana. Czy naprawdę o wiele wspanialej było widzieć na odległość kilku kilometrów niż kilkuset metrów? Owszem, wodospady mogły robić wielkie wrażenie, góry były pełne dramatyzmu, ale co z tego. Nie przemawiało to do niego. Wiele podróżował podczas lat spędzonych w Stanach. Widział Wielki Kanion, Góry Skaliste, Niagarę. Słyszał ludzi wydających okrzyki zachwytu, rozprawiających o tym, jak potęga natury przypomina człowiekowi o jego małości. Jakby to było coś pozytywnego. Idioci. Zdjął kurtkę z wieszaka za drzwiami i poszedł z powrotem do wyjścia. Z powrotem do Vanji.

Przez pierwszą część jazdy siedzieli w milczeniu, ale to nie przeszkadzało Sebastianowi. Były różne rodzaje ciszy. Ten był dobry. Nie było w nim nic wrogiego, wykluczającego, nie był to chłodny komunikat bez słów, ale naturalne milczenie dwóch osób, które nie potrzebowały wypełniać każdej sekundy paplaniną. Czasem komentowali coś po drodze, przeważnie Vanja i przeważnie chodziło o jakieś mijane obiekty lub piękne widoki. Powiedziała, że chciałaby kiedyś odbyć taką prawdziwą wędrówkę górską. Przejść cały Szlak Królewski, całą trasę między Abisko i Hemavan. Nie śpieszyć się. Plecak, namiot i coś na komary. Cały program. Ale pewnie to musi jeszcze poczekać, jeśli miałaby najpierw wyjechać do Stanów. Sebastian nie podjął tego wątku. Nie chciał rozmawiać o jej wyjeździe. Chciał się cieszyć tą chwilą, kiedy pędzili po górskich terenach i dobrze się czuli ze sobą. Poza tym już postanowił. Ona nie wyjedzie. Jeszcze nie wiedział, co takiego zrobi, żeby ją zatrzymać. Pojawił się już wprawdzie zalążek pomysłu, ale plan nie był jeszcze dopracowany. - Szlak Królewski nie zniknie tak od razu - powiedział tylko, spoglądając przez okno, z obawą, że coś może zdradzić jego myśli. Vanja posiadała przecież niezwykłą umiejętność rozpoznawania po głosie, czy ktoś kłamie, czy coś ukrywa. - Jeździsz na nartach? - zapytała, kiedy zbliżali się do Are i po lewej stronie zaczęły się pojawiać trasy zjazdowe i metalowe szkielety wyciągów narciarskich. - Nie, a ty? - Niezbyt często i raczej kiepsko, ale na dół zawsze jakoś zjadę. - Ojciec cię nauczył? Vanja przelotnie odwróciła głowę w prawo i rzuciła Sebastianowi pytające spojrzenie. Czyżby w jego tonie było coś… wymuszonego? Sebastian nadal patrzył prosto przed siebie. - Tak. A dlaczego pytasz? - Właściwie bez powodu - odparł Sebastian, wzruszając ramionami. - To chyba taka rzecz, którą zawsze ma się od rodziców. Jak pływanie, pomyślał i poczuł, że jego prawa dłoń się zaciska. Wyprostował palce i oparł ramię o okno. Teraz musiał się pilnować. Sen to była jedna rzecz, na którą nie miał wpływu, ale żeby takie myśli pojawiły się teraz? Tutaj? W samochodzie z Vanją? Mimo że te martwe dzieci w górach nim wstrząsnęły, Sebastian Bergman panował nad swoimi myślami. To była część jego sukcesu, jego wielkości. Potrafił wziąć swój intelekt w cugle, nie pozwalał mu na błądzenie po manowcach, ale zmuszał, żeby dla niego pracował. Pełna kontrola była tym, do czego dążył i najczęściej to osiągał. - Nie byłeś nigdy żonaty? - zapytała Vanja, kiedy przejeżdżali obok Tegelfjäll. Sebastian zesztywniał. Możliwe, że był w stanie panować nad myślami, ale nie

panował nad tą rozmową, poczuł to wyraźnie. Szybko przeanalizował wszystkie możliwe odpowiedzi. Powiedzieć jej, że to nie powinno jej obchodzić. Złe wyjście. Wzbudziłoby podejrzenia, poza tym wprawiłoby ją w zły humor. Kłamać. Zdecydowane nie. Kłamstwo mogłoby zostać ujawnione przy jakiejś okazji i wywołałoby więcej niepotrzebnych pytań. Prawda. Wybrał prawdę. Przynajmniej do pewnego stopnia. - Tak, raz. - Kiedy? - W dziewięćdziesiątym ósmym. - A kiedy się rozwiedliście? Sebastian zawahał się, ale szedł dalej obraną już drogą. - Nigdy. Ona umarła. Vanja umilkła. Sebastian skierował spojrzenie prosto na drogę. Tyle samo powiedział Torkelowi, kiedy się wtedy spotkali w Västeras, nie więcej. Teraz też nie zamierzał pójść dalej. Nikt nie wiedział więcej. Nikt nie wiedział wszystkiego. Jeśli Vanja będzie dalej pytała, zacznie kłamać. A może nie? Czy powinien po raz pierwszy opowiedzieć? Opowiedzieć wszystko. O Lily, o Sabine i fali, która zabrała mu je obie. O tęsknocie. O lęku. O tym, jak blisko był całkowitej katastrofy. O tym, do jakiego stopnia nadal żył na niby. Być może zbliżyłoby to ich do siebie, pogłębiło ich znajomość. Nie wyobrażał sobie, żeby mogło to mieć jakiekolwiek negatywne konsekwencje. A jednak znów poczuł, że nie potrafi. Nie chce. Wykorzystać jedną córkę, żeby się zbliżyć do drugiej. To było niewłaściwe. Jak gdyby wykorzystywał Sabine i z jej śmierci chciał wyciągnąć korzyści dla siebie. Jakby miała posłużyć mu za narzędzie do szantażu emocjonalnego, żeby przywiązać Vanję do siebie. Nie chciał. Nie mógł. - Przykro mi - powiedziała cicho Vanja. Sebastian tylko skinął. Trzymał kciuki, żeby nie pytała o nic więcej. - Jak umarła?

Sebastian westchnął. Musiał to zakończyć. Nie owijać w bawełnę, nie stosować uników. Nie zachęcać do kontynuowania tego tematu przy innej okazji, kiedy indziej. Zakończyć. Na zawsze. Odwrócił się do niej. - Umarła, czy to nie wystarcza? Co chcesz wiedzieć? Chcesz zobaczyć protokół sekcji zwłok? Vanja rzuciła mu szybkie spojrzenie, a potem znów skierowała całą swoją uwagę na kierownicę i drogę przed nimi. Chciała tylko okazać współczucie, ale najwyraźniej teren był ogrodzony drutem kolczastym i niezależnie od swoich pobudek zachowała się niedelikatnie. - Przepraszam, to nie powinno mnie obchodzić. - No właśnie. Vanja nie zareagowała. Co jeszcze mogła powiedzieć? Sebastian skutecznie uciął wszelkie możliwości pogawędki. Dalej jechali w milczeniu. - Czy jesteś pewna, że dobrze trafiliśmy? - zapytał Sebastian, kiedy wysiedli z samochodu. Vanja rozumiała jego sarkazm. Brązowy piętrowy budynek przed nimi wyglądał, jakby był przystosowany na potrzeby salonu fryzjerskiego albo małej pizzerii, ale GPS wyraźnie go wskazywał, poza tym na fasadzie znajdował się szyld policji, więc na pewno dobrze trafili. - Nawet nie mają całego budynku - stwierdził Sebastian i pokazał logo firmy ubezpieczeniowej na ścianie. - Co to za jakaś cholerna komórka. Ile osób tu w ogóle pracuje? - Nie wiem - odparła Vanja i otworzyła drzwi. Za nimi, tuż po prawej, znajdował się kontuar recepcji, a naprzeciwko niego stół i kilka krzeseł. Na stole leżały gazety i broszury informacyjne policji. Na wprost znajdowały się drzwi prowadzące do biura, a obok nich schody na górę. Podeszli razem do recepcji. Vanja przedstawiła siebie i Sebastiana i wyjaśniła, że są umówieni. Recepcjonistka skinęła. - Kenneth! - zawołała głośno w kierunku schodów i potem odwróciła się z uśmiechem do gości. Sebastian odwzajemnił uśmiech. Ile mogła mieć lat? Czterdzieści? Może czterdzieści pięć. Ciemne krótkie włosy, wysokie kości policzkowe, wąskie usta, całkiem duży biust pod starannie wyprasowaną bluzą munduru. Sebastian nachylił się nad kontuarem i po jednym spojrzeniu na jej dłonie oparte na biurku stwierdził, że nie nosiła obrączki. - Zaraz przyjdzie - uspokoiła ich recepcjonistka, gdy właśnie usłyszeli kroki od strony schodów. Po chwili podszedł do nich mężczyzna w wieku około trzydziestu

pięciu lat i przedstawił się jako Kenneth Hultin. - Przygotowaliśmy wszystko dla was - powiedział i poprowadził ich na górę. Na piętrze, w pomieszczeniu na prawo od schodów, stały trzy biurka. Kenneth skierował ich w lewo do maleńkiej kuchni, która widocznie pełniła również funkcję pokoju socjalnego dla personelu. Stół z ceratą w żółte pasy, cztery składane krzesła z jednej strony, z drugiej niewielki blat kuchenny i wciśnięta w kąt lodówka. Na lodówce stała kuchenka mikrofalowa, na blacie ekspres do kawy i suszarka do naczyń z kilkoma kubkami. Całe pomieszczenie było przesiąknięte zapachem smażonej ryby. - Chcecie może kawy albo czegoś innego? - zapytał Kenneth, wskazując głową do połowy pełny dzbanek ekspresu. - Co to jest to coś innego? - zapytał Sebastian. - Co? - Kawy albo czegoś innego, co to jest to coś innego? - powtórzył Sebastian. - Ehm, herbata, woda, może jakiś owoc… - Kenneth machnął ręką w stronę misy z jabłkami na stole. - Nie, dziękuję - przerwała mu Vanja, spoglądając na Sebastiana, który już stracił zainteresowanie i teraz z dezaprobatą przyglądał się wielkiemu kilimowi na ścianie. Kenneth skinął w ich stronę i wyszedł. Vanja usiadła, przysunęła do siebie leżące na stole materiały i zaczęła czytać. Policja otrzymała informację o 8.23 rano, 31 października. Na miejscu byli o 8.57 i stwierdzili, że w spalonym samochodzie na miejscu kierowcy znajduje się ciało. - Wiesz, chyba się trochę przejdę. Vanja podniosła oczy znad raportu i zobaczyła, że Sebastian wskazuje na drzwi. - Myślałam, że pojechałeś ze mną, żeby pomagać. - Nie, pojechałem, żeby się wyrwać z tych przygnębiających gór. Sebastian wyszedł i Vanja z westchnieniem wróciła do swoich dokumentów. Zwłoki w samochodzie były w tak złym stanie, że na miejscu nie dało się stwierdzić płci ani wieku kierowcy. Po numerach udało się przynajmniej zidentyfikować samochód jako wynajęty w Östersund przez Patricię Wellton z Kentucky, USA. Kiedy próbowano odnaleźć jej krewnych, kartę stomatologiczną czy cokolwiek, co pomogłoby potwierdzić tożsamość ofiary, okazało się, że w Kentucky nie mieszkała żadna Patricia Wellton. Nigdy nie istniała. Prawo jazdy było podrobione, dalej nie udało im się dotrzeć. Zakładano, że ciało w samochodzie to była kobieta podająca się za Patricię Wellton, nie zgłoszono zaginięcia żadnej innej kobiety, ale pewności nie miał nikt. W teczce znajdowało się dość dużo zdjęć z miejsca wypadku. Vanja przejrzała je i postanowiła, że zabierze je ze sobą. Ursuli powiedzą więcej niż jej.

Samochód został zabrany z miejsca wypadku, przeprowadzono badania techniczne. Vanja przejrzała raport. Nie stwierdzono w nim nic, co by wyjaśniało, dlaczego zjechał z drogi. Hamulce i układ kierowniczy były w doskonałym stanie. Badanie miejsca wypadku też nie dało odpowiedzi, dlaczego samochód nagle skręcił. Nic nie wskazywało na przebitą oponę czy zderzenie z dzikim zwierzęciem. Brak śladów hamowania i manewru wymijania prowadził do przypuszczenia, że kierowca zasnął albo zasłabł za kierownicą i dlatego zjechał z drogi. Vanja przekartkowała raport z powrotem od końca. Nie dało się stwierdzić, czy kobieta jeszcze żyła, kiedy samochód zaczął się palić. Teoretycznie mogła mieć atak serca. Vanja wróciła do badań technicznych. Na końcu znajdowała się lista przedmiotów znalezionych we wraku. Była krótka. Bardzo krótka. Bagażnik był pusty. Vanja zamyśliła się na chwilę. Kobieta nie musiała mieć bagażu, choć mogło się to wydawać dziwne, zwłaszcza jeśli się założy, że przyjechała do Szwecji z zagranicy. Przecież okazała dokument i zapłaciła za wynajęcie samochodu. Powinna mieć ze sobą torebkę albo przynajmniej portfel. Jednak niczego podobnego nie znaleziono w aucie ani przy niej. Vanja wyjęła notes i w jednej linijce zapisała: PRAWO JAZDY/PIENIĄDZE? A potem zaczęła czytać wszystko od początku, z notesem pod ręką. Kiedy przejrzała materiały jeszcze raz i postawiła kilka znaków zapytania, przywołała Kennetha w nadziei, że wyjaśni przynajmniej kilka z nich. Dwadzieścia minut później Vanja znała między innymi nazwisko mężczyzny, który zgłosił wypadek, i tego, który potem odtransportował wrak. Podziękowała, zebrała materiały, które zamierzała wziąć ze sobą, i zeszła po schodach. Sebastian stał przy recepcji. Kobieta po drugiej stronie kontuaru zaśmiała się głośno i zapisała coś na odwrotnej stronie wizytówki. Numer telefonu, domyśliła się Vanja, kiedy kobieta, puszczając oko, podała karteczkę Sebastianowi. - Skończyłeś? - zapytała Vanja, mijając Sebastiana. - Tak, a ty? Vanja nie odpowiedziała, tylko pchnęła drzwi i wyszła. Idąc do samochodu, głęboko oddychała świeżym jesiennym powietrzem. Przyjemnie było uwolnić się od smrodu ryby i zaduchu pomieszczenia socjalnego komendy. Wyjście na dwór pomogło też stłumić nagłą irytację. To było głupie, przekonywała sama siebie, bez sensu. Przecież wcale nie musiała przejmować się Sebastianem i jego kobietami, ale w tych jego nieustannych próbach zaciągnięcia do łóżka każdej napotkanej kobiety było coś, co ją odrzucało. Wywoływało niechęć. Przyłapywała się nawet na tym, że się za niego trochę wstydzi. Jednocześnie w tym jego zachowaniu było coś do głębi smutnego. Smutnego i desperackiego. Czego mu tak bardzo brakowało? Jaką pustkę próbował wypełnić tymi przypadkowymi kontaktami? Poza tym

Sebastian należał do zespołu do spraw zabójstw Krajowej Policji Kryminalnej i był teraz jej członkiem, więc takie zachowania były wysoce niestosowne. Ale Vanja nie zamierzała z nim o tym rozmawiać. Postanowiła, że powie o tym Torkelowi, to w końcu był jego problem. Vanja usłyszała, że kobieta w recepcji znów się śmieje i woła radośnie „do zobaczenia”, kiedy Sebastian otworzył drzwi i wyszedł. Zaraz znalazł się przy niej, z uśmiechem na ustach. - To co robimy dalej? - zapytał, otwierając drzwi od strony pasażera. - Mam tu adres - odparła Vanja, okrążając auto. - Czyj? - Faceta, który znalazł wrak. - A po co mamy z nim rozmawiać? - Bo to on znalazł wrak. Vanja usiadła za kierownicą. Sebastian stał jeszcze, a w uszach dźwięczała mu ostatnia wymiana zdań. Vanja była zirytowana. Mogło wprawdzie być tak, że to Kenneth ją zezłościł albo rozczarował, ale prawdopodobnie chodziło o to co zwykle. Że to on był powodem. - Czy to przez Bodil? - zapytał, gdy czekali, aż samochody z tunelu pod zboczem przejadą i zrobią miejsce, by mogli wydostać się na E14. - Kto to jest Bodil? - Recepcjonistka. Nie muszę iść z nią do łóżka, jeśli nie chcesz. Vanja wyjechała na drogę krajową i rozpędziła samochód, przekraczając dozwoloną prędkość o piętnaście kilometrów. On naprawdę był zagadką. Vanja nigdy nie wpadłaby na to, żeby rozmawiać z kolegami o swoim życiu seksualnym. Nawet Billy, którego traktowała jak bardzo bliską osobę, nie znał jej intymnych spraw. Nie, żeby miała aż tyle do opowiadania, zwłaszcza ostatnio, ale mimo wszystko. Najwyraźniej była to kolejna blokada, w którą większość ludzi była wyposażona, a Sebastian Bergman był jej pozbawiony. - Dlaczego zakładasz, że interesuje mnie, z kim zamierzasz się przespać, a z kim nie? - zapytała Vanja otwarcie. - Bo jesteś zła. - Ależ nie jestem. Sebastian skinął głową. Koło się zamknęło. Doszli do końca. Z zerowym wynikiem. Już nic się nie zdarzy. Vanja pogłośniła radio. P4 Jämtland. Coś o jakimś niedźwiedziu.

Potem śpiewał Roger Pontare. Dalej jechali w milczeniu. LENNART PRZEZ cały dzień starał się unikać Lindy Andersson. Średnio mu się udawało. Nie ułatwiał mu tego fakt, że siedzieli w jednym pokoju. Sture musiał ją poinstruować, żeby sama się z nim skontaktowała, o ile Lennart nie wyjdzie z inicjatywą, bo krótko po drugiej przyszła sama. Na razie Lennart wymówił się jakimś spotkaniem na mieście. W rzeczywistości krążył po korytarzach gmachu telewizji i zastanawiał się, jak ma rozwiązać tę sytuację. Jako dziennikarka Linda była w porządku, pracowita i zdeterminowana. Nie można było tylko jej zaufać. Gdyby coś poszło nie tak, Sture dowiedziałby się o tym jako pierwszy, zanim Lennart zdążyłby wypracować strategię obronną. A jeśli wszystko pójdzie dobrze? Sture był z a b a r d z o zainteresowany historią Shibeki i to go trochę niepokoiło. Miał tendencje, żeby sobie przypisywać cudze sukcesy, a własnymi porażkami obciążać innych. Najlepiej, żeby Sture nie interesował się za bardzo. I żeby się nie wtrącał ani nie wchodził w drogę. Lennart zdecydował, że będzie trzymał Lindę jak najdalej od najważniejszych informacji. Najlepiej byłoby oddelegować ją do przeszukiwania oficjalnych źródeł, na przykład rejestrów policji, Urzędu ds. Imigrantów czy Urzędu Skarbowego. Należy to zrobić porządnie, mimo że i tak pewnie nic nie znajdzie, ale przynajmniej będzie miała zajęcie przez kilka dni. Sam zamierzał skoncentrować się na sprawach nieoficjalnych, ukrytych i na ludziach w nie zamieszanych, przypuszczał, że właśnie to przyniesie przełom. O ile w ogóle coś z tego wyjdzie. Zadowolony z takiego planu Lennart usiadł w małej kawiarence przy wyjściu i zadzwonił do Lindy. Ucieszyła się z jego telefonu, słyszał to wyraźnie. Była też aż za dobrze zorientowana, kto jest kim, nawet nie pomyliła imienia Shibeki. To dowodziło, że Sture naprawdę dobrze ją wprowadził. Umówili się za pół godziny. Lennart powiedział, że nadal jest w mieście. Zakończył rozmowę i rozejrzał się po prawie pustej kawiarni, której ktoś chciał na siłę nadać nowoczesny styl dzięki dziwacznym fotelom, niskim sofom i wzorzystym tapetom. Niestety, wybór kaw smakujących garbnikami, kanapki zawinięte w plastik i smętne potrawy z mikrofali niweczyły cały efekt. Może lepiej się przejść, pomyślał Lennart. Głupio będzie wyglądało, jeśli Linda zechce wpaść na kawę i go tu znajdzie. Wyszedł przez drzwi automatyczne na asfaltowy placyk przed budynkiem. Zachmurzyło się, ale miał nadzieję, że nie będzie padać. Uświadomił sobie, że jest w samej koszuli, ale w żadnym wypadku nie mógł iść na górę do redakcji po kurtkę. Naprawdę nienawidził tej wielkiej hali, w której był zmuszony przesiadywać. Wolał się przeziębić. Poszedł w stronę Filmhuset, na Gärdet przez wielkie obszary wysokiej żółtej

trawy. Wyjął telefon. Miał trochę za mało dobrych kontaktów w policji. Najchętniej zadzwoniłby do Trollego Hermanssona. Wprawdzie od pewnego czasu nie był już policjantem, ale nadal miał swoje dojścia i naprawdę był niesamowicie skuteczny, jeśli chodziło o wykopywanie różnych brudów dla Lennarta. Ale Trolle nie żył. Został zamordowany. Zeszłego lata znaleziono go w bagażniku samochodu. Nie wiadomo, jak się tam znalazł, ale w jakiś sposób musiał być zamieszany w aferę Hindego, która w lipcu królowała w czołówkach gazet przez kilka tygodni. Policja nie chciała ujawnić, w jaki sposób Trolle był w to zamieszany, więc Lennart z ich niejasnych odpowiedzi wywnioskował, że sami do końca nie wiedzą. Był bardzo zaskoczony całą sprawą. Trolle miewał zwykle wiele zleceń, pracował nie tylko dla Lennarta, lecz także dla „Kalla Fakta” i „Expressen”, więc Lennart nie mógł zrozumieć, skąd u niego nagłe zainteresowanie kimś takim jak Hinde. Trolle, którego znał Lennart, był zainteresowany głównie pieniędzmi. Nie naprawianiem świata i wsadzaniem morderców za kratki. Z tym skończył już dawno temu. Lennart popatrzył na numer komórkowy Trollego, który w jego telefonie był oznaczonym skrótem KP, czyli kontakt policyjny, i uświadomił sobie, że już nigdy więcej go nie wybierze. A jednak nie chciał go skasować. Miał wrażenie, że to byłoby coś ostatecznego, bezwzględnego. To samo było z numerem jego dziadka, który zmarł przed Bożym Narodzeniem zeszłego roku. Jego telefon też wciąż figurował w komórce Lennarta. Przypominało to w pewien sposób wspomnienia. Chciało się je zachować… Po chwili wahania Lennart zdecydował się na drugi numer z kategorii KP. Anitha Lund. Właściwie bardzo trudno było się z nią dogadać i często kontakt z nią stwarzał więcej problemów, niż przynosił korzyści. Nie działała z pobudek finansowych ani dla zaspokojenia próżności. Anithę napędzały gniew i złość, co sprawiało, że wartość dostarczanych przez nią informacji była trudna do ocenienia. Zawsze mogło się okazać, że bardziej zależy jej na prywatnej vendetcie niż na dotarciu do prawdy. Tylko że w tej chwili Lennart nie miał większego wyboru. Odebrała po trzecim sygnale. Ze złością w głosie. - Czego chcesz? - Pogadać - zaczął Lennart lekkim tonem. - Pracuję. Nie lubię, jak mi ktoś przeszkadza. - To dlaczego odbierasz, jeśli jesteś taka zajęta? - Bo mnie dobrze wychowano. Lennart zaśmiał się. Z Anithą trzeba było mieć się na baczności. Tego się już nauczył.

- Dużo można o tobie powiedzieć, Anitho, tylko nie to, że jesteś dobrze wychowana. - No właśnie, jestem prawdziwą bitch - stwierdziła Anitha bez cienia rozbawienia w głosie. - Zapytaj moich szefów czy innych ludzi stąd. Czego chcesz? - Spotkać się. Mam sprawę, o której chętnie bym z tobą porozmawiał. Anitha ucięła natychmiast. - Nie. Nie chcę już dla ciebie pracować. Kiepsko płacisz i nic z tego nie mam. - To nieprawda, wiesz o tym. - Aha, to co ja z tego będę miała? - Dowiesz się pewnych rzeczy. Których nikt nie wie. Zwykle ci się to podoba. Nieprawdaż? - Nie, to tobie się podoba. Jesteś dziennikarzem. Ja jestem tą, której zawracasz głowę telefonami. - Wysłuchaj mnie, Anitho - powiedział Lennart i ściszył głos, żeby podkreślić powagę sytuacji. - Wydaje mi się, że to naprawdę ci się spodoba. Wierz mi. W słuchawce zapadła cisza. Lennart prawie słyszał, jak Anitha na jednej szali waży swoją ciekawość, a na drugiej niechęć do pomagania. Rozmowa potoczyła się w pożądany przez niego sposób. - Zobaczę, zadzwonię jeszcze do ciebie - powiedziała wreszcie. Zła odpowiedź. Nie mógł się na to zgodzić. - Nie, spotkamy się za godzinę. Jeśli nie spodoba ci się to, co mam do powiedzenia, to nie będzie problemu. Daj mi tylko szansę. Musiał chwilę poczekać na odpowiedź. Już zaczął się zastanawiać nad zastępstwem Anithy. Niestety, nikt odpowiedni nie przychodził mu do głowy. Musi zacząć szukać kogoś za Trollego Hermanssona, nagle to sobie uświadomił. - Tam gdzie zawsze, po trzeciej - rzuciła wreszcie Anitha. - Świetnie. Lennart zakończył rozmowę i rozejrzał się dokoła. Przeszedł prawie całą drogę do Frihamnen. Był zmarznięty, zaczęło też lekko mżyć. Drobniutkie kropelki były dosyć orzeźwiające, ale niebo robiło się coraz bardziej szare i groźne. Zawrócił i szybko ruszył z powrotem. Najpierw pogada chwilę z Lindą, a potem wyjdzie znowu, na prawdziwe spotkanie. Ale wtedy założy kurtkę.

VANJA SKRĘCIŁA między dwa krzywe słupki bramki i błotnistymi koleinami wjechała na podwórko przed samotny dom. Wyłączyła silnik, przez chwilę oboje siedzieli jeszcze w aucie, przyglądając się temu, co przed sobą ujrzeli. Na prawo, na środku ogromnej działki, stał zielony piętrowy dom z białymi obramowaniami okien i drzwi. Przynajmniej kiedyś były białe. Teraz farba oblazła płatami, a ciemne, wilgotne drewno w wielu miejscach wyłaziło spod spodu. Farba łuszczyła się też z drewnianych ścian budynku, ukazując tu i ówdzie trochę pleśni. Najbliższe otoczenie domu wyglądało jak złomowisko. Vanja zauważyła co najmniej trzy, mniej lub bardziej kompletne i na pierwszy rzut oka sprawne, skutery śnieżne. Półciężarówka chevrolet, biała furgonetka i zardzewiałe volvo 242 stały obok siebie pod wiatą z drewnianych łat i brezentu, częściowo poszarpanego przez wiatr. Między nią a całkiem dużą szopą wielkości niemal stodoły, wyglądającą tak, jakby w każdej chwili miała się rozlecieć, stały w nieładzie: mechaniczny drwal, rębak, kosiarka, odśnieżarka i bliżej nieokreślony kształt pod wielkim kawałem zielonego brezentu. Świder do lodu i spalinowa kosa stały oparte o czerwoną ścianę budynku. Po drugiej stronie domu za wielką stertą porąbanego drewna stała trampolina przysypana zeszłorocznymi suchymi liśćmi. Dalej nakryte plandekami skuter i motocykl crossowy. Poza tym w niekoszonej trawie i bujnie rosnących krzakach pełno było najrozmaitszych narzędzi ogrodowych i innych mniejszych urządzeń. Przed szopą na grubej linie był uwiązany szary elkhund. Kiedy ich samochód wjechał na podwórze, pies wstał i zaczął szczekać. I nie zamierzał przestać. Vanja i Sebastian wysiedli z samochodu i powoli zbliżali się do budynku. Zanim do niego dotarli, drzwi się otworzyły i na schodki wyszedł mężczyzna. Pod bejsbolówką widać było długie okalające twarz włosy, a bujna, zaczynająca się tuż pod oczami broda praktycznie uniemożliwiała określenie jego wieku. Miał na sobie czerwoną flanelową koszulę w kratę i szerokie zielone spodnie z mnóstwem kieszeni, wpuszczone w ciężkie trzewiki. Vanja i Sebastian odruchowo stanęli w miejscu. Mężczyzna zszedł po schodkach, bezskutecznie spróbował uciszyć psa, krzycząc, żeby się zamknął, po czym podszedł do policjantów. - Czego chcecie? - Czy pan Harald Olofsson? Mężczyzna skinął. - A kim wy jesteście? Vanja przedstawiła siebie, potem Sebastiana, wyjmując policyjną legitymację. Harald nie zaszczycił jej nawet spojrzeniem. - To pan znalazł tu w okolicy w październiku 2003 roku spaloną toyotę, tak? - Może tak. - Chcielibyśmy o tym porozmawiać. - Aha.

Harald splunął tuż obok Vanji i wsunął ręce głęboko do kieszeni spodni. Bujał się lekko na piętach, wbijając wzrok w ziemię, tak że daszek czapki zasłaniał mu oczy. Nie trzeba było być magistrem psychologii, żeby zauważyć, że czuł się bardzo nieswojo w tej sytuacji. - To było 31 października, wcześnie rano - przypomniała Vanja, sięgając po notatnik. - Co pan zrobił, kiedy odkrył pan ten samochód? - No chyba zadzwoniłem na policję. - Nie zszedł pan do samochodu? Harald podniósł jedną rękę i przejechał nią kilka razy po brodzie, tak żeby wyglądało, że głęboko zastanawia się nad pytaniem. Że rozumie, jak bardzo to jest ważne, ale to było tak dawno temu, że musi poszperać trochę w pamięci. W rzeczywistości zastanawiał się, kiedy będzie musiał zacząć kłamać. Ile oni wiedzieli? Czy pytanie o to, czy zszedł do samochodu, było testem? Już wcześniej miewał do czynienia z policją i przeważnie dobrze sobie radził, udzielając wymijających lub lakonicznych odpowiedzi, póki nie odkrył, ile tamci wiedzieli i czego się chcieli dowiedzieć. Potem bez problemu mógł dopasować do tego odpowiedzi i swoją wersję wydarzeń. Ale ci tutaj byli ze stolicy. Sama Krajowa Policja Kryminalna. Nie miał pojęcia, dlaczego interesują się dawnym wypadkiem samochodowym i nie chciał o to pytać. Zamierzał trzymać się swojej roli gburowatego, tępawego norrlandczyka. Potwierdzić uprzedzenia. Będzie odpowiadał, jeśli go o coś zapytają. Wymijająco i lakonicznie. Będzie się trzymał swojej wypróbowanej taktyki nawet w potyczce z nowym przeciwnikiem. Stopniowo na pewno będzie musiał trochę ponaginać prawdę, ale zdecydował, że jeszcze nie teraz. - No - powiedział, kiwając głową, jakby gdzieś w zakamarkach pamięci właśnie odnalazł obraz tamtego poranka. - No tak, zeszłem tam. - Zanim zadzwonił pan na policję? - zapytała Vanja. - No. - A dlaczego? Harald spojrzał spod daszka i po raz pierwszy popatrzył jej w oczy. - Żeby zobaczyć, czy ktoś nie jest ranny. Przynajmniej częściowo było to prawdą. Harald zrozumiał, że szybko zbliża się do momentu, kiedy będzie musiał zacząć kłamać. - Czy dotykał pan czegoś w samochodzie? Wielki krok. Teraz balansował już na granicy. - Chyba nie - odpowiedział niejasno, jakby dla ukrycia kłamstwa, żeby utrzymać się jeszcze po właściwej stronie.

- Tak czy nie. Jeszcze się nie poddawał. - To było dziewięć lat temu - próbował kolejnego uniku. - Ile spalonych samochodów ze zwłokami kobiety w środku znalazł pan od tego czasu? - zapytał z wyraźną irytacją starszy facet u boku kobiety. - Zgaduję, że żadnego. Zgadza się? Harald zmienił obiekt zainteresowania. Teraz spojrzał w oczy mężczyźnie. Bergman, chyba tak się nazywał. Na razie nic nie mówił. Czy to coś znaczyło? Jego pytanie nie było też wcale pytaniem. To było stwierdzenie. Harald odniósł wrażenie, że ten mężczyzna przejrzał jego niedopowiedzenia i uniki. Przyszedł czas na męską decyzję. Prawda albo przekonujące kłamstwo. Zdecydował, że zacznie od tego pierwszego. - No tak. - Kobieta była usmażona jak chrupiący bekon, nie było chyba powodu, żeby sprawdzać jej puls, prawda? - No nie. - Więc chyba nie może być tak trudno sobie przypomnieć, czy dotykał pan czegoś w samochodzie. - No nie. - A więc dotykał pan? Czas na kłamstwo. - Nie. - Na pewno? Harald pokiwał głową na potwierdzenie. Jakby to wspomnienie nagle wróciło z całą wyrazistością. - No bo tak, obeszłem go dokoła, żeby sprawdzić, czy nikt nie wyleciał, to może go dotykałem, chyba to zrobiłem, ale nie byłem w środku. Umilkł. Sebastian odniósł wrażenie, że z wyczerpania po wypowiedzeniu całego długiego i spójnego zdania. Mężczyzna znów splunął i powrócił do wpatrywania się w ziemię tuż przed swoimi stopami. Vanja przyglądała mu się badawczo. Ostatnia odpowiedź różniła się od poprzednich. Zawierała elementy dyskusji, wyjaśnienia. Podawała właściwie więcej informacji, niż potrzebowali. Prawie jak alibi. I potem znów spuścił wzrok. Miała akurat zapytać, czy posiada broń i jeśli tak, to jaką, kiedy znów odezwał się Sebastian. - Ma pan dzieci?

Harald spojrzał na niego z ogromnym zdziwieniem. - Nie. - A tamto? - zapytał Sebastian i skinął w stronę trampoliny. - Nie wygląda pan na osobę, która z tego korzysta. - To od sąsiadów, znudziła im się - odparł Harald, wzruszając ramionami. Sprzedam ją w internecie. Sebastian rozejrzał się dookoła. W zasięgu wzroku nie było żadnych domów. - Nie ma pan sąsiadów - stwierdził. - Kawałek dalej - powiedział Harald i wykonał ruch ręką w nieokreślonym kierunku, wskazując gdzieś za Sebastianem. Sebastian odwrócił się do Vanji, a kiedy ich spojrzenia się spotkały, zauważył, że ona myśli to samo co on. - On kłamał. VANJA W SKUPIENIU prowadziła samochód od samotnego domu z powrotem na drogę krajową. - Wiem - przyznał Sebastian. - Przynajmniej na temat trampoliny. - Myślisz, że jest kradziona? Sebastian wzruszył ramionami. - Może nie on ukradł, ale nie sądzę, żeby miał paragony na te wszystkie graty wokół domu, tak bym to ujął. Vanja pokiwała głową. Kradzież albo paserstwo. Wszystko jedno. Pierwszy na miejscu wypadku, z liberalnym podejściem do kwestii własności, prawdopodobnie mógłby wyjaśnić choć jeden ze znaków zapytania w śledztwie. - Nie znaleziono w aucie torebki - powiedziała, rzucając Sebastianowi szybkie spojrzenie. - Ani portfela. - Mogły się spalić. Jasne, mogło tak być, ale Vanja nie była wcale przekonana. Z dokumentów wynikało, że śledztwo w sprawie tego wypadku zostało przeprowadzone solidnie. Odniosła wrażenie, że znaleźliby resztki torebki lub portfela, gdyby były w samochodzie. - Materiały z komendy w Are leżą na tylnym siedzeniu. Sprawdź, czy znaleziono jakieś odciski palców w aucie, których nie udało się zidentyfikować. Sebastian odwrócił się i z pewnym trudem wziął teczkę, która przesunęła się aż do

drzwi po drugiej stronie. - Billy powinien też sprawdzić, czy on ma w domu broń - powiedział Sebastian, kiedy znów usiadł prosto na swoim fotelu i otworzył teczkę. - Jasne, że ma, przecież każdy z tych buraków poluje. - Ale nie z pistoletu. Vanja skinęła. Nagle ucieszyła się, że nie zdążyła zapytać Haralda, czy ma w domu broń. Mógł się nie zgodzić na przeszukanie domu, a gdyby nie weszli do środka, on w spokoju mógłby pozbyć się broni po ich odjeździe. A tak nawet nie wiedział, że czegoś szukają. Nagle poczuła, że wyjazd do Are, który początkowo wydawał się trochę strzałem na oślep, naprawdę mógł coś dać. Zadzwonił telefon Vanji. Wyjęła go i szybko zerknęła na wyświetlacz. „ANNA”. Przez chwilę zastanawiała się, czy odebrać. Wolała dalej dyskutować o sprawie z Sebastianem. Rozważać i oglądać ze wszystkich stron to, co wiedzą, i to, czego chcieli się dowiedzieć. Jej matka pewnie miała ochotę tylko pogadać. Nawet jeśli coś ją dręczyło albo miała jakieś zmartwienie, Vanja nie miała w tej chwili siły ani czasu. Nie chciała się rozpraszać. - Nie odbierzesz? - zapytał Sebastian, rzucając spojrzenie na telefon w jej dłoni. Anna, czy to nie jest mama? - Tak, tak. - Dlaczego nie chcesz rozmawiać z matką? Vanja westchnęła. Co za pieprzone pytanie psychologa. Normalnie tell me about your childhood. Jeśli w zamian miałaby słuchać domysłów Sebastiana jego i psychologicznych wywodów na temat jej relacji z Anną, to już lepiej było odebrać. - Cześć - powiedziała głosem tak radosnym, na jaki mogła się zdobyć. Kiedy tylko usłyszała głos matki w słuchawce, zrozumiała, że coś się stało. Coś naprawdę poważnego. - CHCESZ WRACAĆ do Sztokholmu? Głos Torkela nader wyraźnie wskazywał, że ma nadzieję, iż się przesłyszał. Vanja stała kilka kroków za drzwiami jego pokoju i przestępowała nerwowo z nogi na nogę. Była wystarczająco zestresowana faktem, że jej ojciec został zatrzymany. Naprawdę jeszcze tylko tego brakowało, żeby Torkel swoim powątpiewaniem i pełnym niechęci spojrzeniem wpędził ją w poczucie winy, że ich zdradziła. Poza tym najwyraźniej, może nieświadomie, źle ją zrozumiał. - To nie jest tak, że ja chcę, ja po prostu muszę - odparła z naciskiem na ostatnie

słowo. - Dlaczego? Vanja zawahała się. Zamierzała powiedzieć prawdę, niezależnie od tego, jak potoczy się sprawa, ale nie teraz. Najpierw musiała dowiedzieć się więcej. Nawet nie wiedziała, w jakim stopniu jej ojciec był podejrzany, a tym bardziej o co. Więc gdyby powiedziała, zgodnie z prawdą, że jej ojciec znalazł się w areszcie, wywołałoby to tylko masę kolejnych pytań. Dlaczego? O co jest podejrzewany? I może najgorsze ze wszystkich: Czy on mógł to naprawdę zrobić? Cokolwiek to było. Vanja musiała sama poznać odpowiedzi na te pytania, zanim będzie mogła powiedzieć o tym komuś innemu. - To się wiąże z moją rodziną. Torkel się zatrzymał i Vanji wydało się, że widzi, jak jego złość niemal natychmiast zmienia się w prawdziwą troskę. Pomyślała nagle, że będzie jej go brakowało w Stanach. Nie umiała sobie wyobrazić, że mogłaby tam mieć choć w przybliżeniu tak dobrego szefa jak Torkel. - Co się stało? - W jego głosie słychać było niepokój. - Przykro mi, ale naprawdę nie mogę powiedzieć nic więcej. Ale wiesz, że nigdy bym stąd nie wyjechała, gdyby to nie było ważne. Torkel przyglądał się swojej najlepszej śledczej. Była poruszona, nie miał co do tego wątpliwości. Coś się musiało stać z jej matką lub ojcem. O ile wiedział, to była jej cała rodzina. Miał nadzieję, że to nie był nawrót raka u Valdemara. Chyba nie tak dawno pokonał chorobę. Oby się nie okazało, że to znów było to. Torkel wiedział, że ona ma rację, była jedną z najbardziej obowiązkowych osób, jakie znał. Nic nie mogło stanąć między Vanją i pracą. W ciągu tych lat nieraz się zdarzało, że ze względu na śledztwo odsuwała na bok swoje sprawy prywatne i życie towarzyskie. Musiał teraz pozwolić jej jechać. To oczywiste. - Czy mogę ci jakoś pomóc? - zapytał i wydawało mu się, że widzi u niej nieznaczne odprężenie. Decyzja o porzuceniu śledztwa musiała być dla niej bardzo trudna. A więc w domu na pewno zdarzyło się coś poważnego. Torkel bardzo chciał, żeby Vanja mu się zwierzyła, ale wiedział, że naleganie tylko pogorszy sprawę. - Nie, przynajmniej na razie - odpowiedziała Vanja i potrząsnęła głową. Dziękuję. Przykro mi, że sprawiam kłopoty.

- Jakoś sobie poradzimy. Zajmij się teraz tym, co najważniejsze. Vanja skinęła i odwróciła się do wyjścia. W drzwiach zatrzymała się jeszcze na chwilę. - Czy ktoś mógłby mi załatwić bilet, kiedy się będę pakowała? - Jasne, zajmę się tym. Vanja posłała Torkelowi uśmiech, który jednak nie rozjaśnił jej oczu. Zaszczuta. Wygląda jak zaszczuta, pomyślał Torkel, biorąc do ręki telefon, żeby zadzwonić do Christel w sprawie biletu dla Vanji. Kątem oka zauważył, że ktoś znów pojawił się w drzwiach. Pomyślał, że to Vanja wróciła. Może postanowiła jednak mu opowiedzieć. Torkel spojrzał w tamtą stronę. To był Sebastian. Stał oparty o framugę. - Vanja chce jechać, co? - Tak. Co się właściwie stało, kiedy razem pojechaliście? - To nie moja wina. Torkel spojrzał na niego zaskoczony, ale zaraz zrozumiał, że ta odpowiedź nie była wcale tak pozbawiona sensu, jak mogłoby się wydawać. Jeszcze niecałe dwa miesiące temu obecność Sebastiana byłaby pewnie jedynym powodem, który mógł sprawić, aby Vanja opuściła rozpoczęte śledztwo. - Wcale tego nie powiedziałem. - Tak to zabrzmiało. - Mówiła, że to jakieś sprawy rodzinne. Byłem ciekaw, czy wiesz, o co chodzi. Sebastian potrząsnął głową. - W drodze powrotnej odebrała telefon od swojej matki, rozmawiały przez kilka minut, a potem bez słowa zaczęła gnać sto czterdzieści na godzinę. - I nie masz pojęcia, co się mogło stać? Sebastian znów potrząsnął głową i podszedł krok bliżej. Odchrząknął, jakby wiedział, że to, co zaraz powie, nie zostanie dobrze przyjęte. - Zamierzam wracać razem z nią. Torkel przerwał pisanie i spojrzał na Sebastiana z tym samym wyrazem twarzy, jaki miał przed chwilą. Znów miał nadzieję, że z jego słuchem jest coś nie tak. - Co ty, u diabła, mówisz? - Zamierzam jechać z Vanją. Do Sztokholmu - uściślił Sebastian, żeby Torkel nie pomyślał, że oto ofiaruje się odwieźć ją do Östersund. - Dlaczego? Sebastian szybko przebiegł w myślach różne odpowiedzi. Bo wiedział, że już

nigdy więcej nie będzie spał w tym pokoju. Bo to śledztwo tak na niego wpływało, że chciał nabrać trochę więcej dystansu. Bo w schronisku było nudno, góry były nudne, sprawa była nudna. Wybrał wersję skróconą. - Bo już nie wytrzymam dłużej w tych cholernych górach. - Ale dlaczego? Nie masz się tu z kim przespać? - Otóż to. Decyzje podejmuję w zależności od podaży odpowiednich partnerek seksualnych. Kiedy wypowiedział te słowa, ze zdumieniem uświadomił sobie, jak bliskie były prawdy. Dzięki Bogu Torkel uznał je za zamierzoną ironię. - Przepraszam, ale jest taka sytuacja - westchnął Torkel. - Vanja jedzie. Nie chcę równocześnie pozbywać się ciebie. - Powiedzmy sobie szczerze, jaki tu ze mnie pożytek? - zapytał otwarcie Sebastian. - Mamy sześć kościotrupów w górskiej dziczy. Potrzebowałbym trochę więcej materiału, żeby cokolwiek zdziałać. Torkel spojrzał na Sebastiana i zrozumiał, że jego dawny kolega ma rację. Utrata Sebastiana nie zmieniłaby aż tak wiele w obecnej sytuacji. Poza tym Torkel domyślał się, że za kilka dni i tak całe śledztwo przeniesie się do Sztokholmu, o ile nie zdarzy się nic szczególnego. Wyrwało mu się głębokie westchnienie. - Zarezerwuję bilet też dla ciebie. - Jeśli naprawdę będziesz mnie potrzebował, wystarczy zadzwonić - powiedział, wychodząc z pokoju. Czuł niemal radość. Najwyraźniej bardzo chciał się stąd wydostać, bardziej, niż sam się przed sobą przyznawał. Teraz pójdzie do Vanji i powie jej, że leci z nią. Niewykluczone, że się trochę ucieszy. MIAŁ NIEDOBRE przeczucie. Kubek z kawą stał na stole, jego zawartość była zimna i prawie nietknięta. Kanapka z pasztetową i serem leżała obok. Zjadł dwa kęsy. Zgniótł czwartego papierosa w popielniczce na stole i wydmuchnął dym z odgłosem przypominającym westchnienie. Zeppo przy piecu podniósł łeb na ten niezwykły dźwięk. Harald Olofsson nie zwykł wzdychać. Wstał, przeszedł do zlewu po wykładzinie w białoczerwoną kratkę i nachylił się do okna. Cztery papierosy wypalone jeden po drugim zadymiły całą kuchnię. Pies śledził jego ruchy. Harald otworzył okno na całą szerokość, stał tak chwilę, napełniając płuca świeżym powietrzem, potem otworzył brązowe drzwi szafki nad kuchenką i wyjął szklankę. Napełnił ją wodą i pił dużymi łykami. Miał niedobre przeczucie.

Harald już miewał do czynienia z policją. Nawet dość często. Z jakiegoś powodu zawsze do niego zaglądali, kiedy w okolicy komuś włamano się do garażu, komuś zniknął skuter śnieżny albo coś w tym rodzaju. Chodzili po łąkach, zaglądali pod plandeki, przeszukiwali szopę. Nigdy niczego nie znaleźli. Mówili, że będą go mieli na oku. Odpowiadał zwykle, że będzie mu bardzo miło, lubi mieć gości. I odjeżdżali. Nigdy niczego nie znaleźli. Nie dlatego, że był czysty. Większość rzeczy, których szukali, zdążyła do niego trafić przed ich przyjazdem albo była właśnie w drodze. Nie mogli go przyłapać na niczym poza mniejszymi wykroczeniami, bo był sprytny. Sprytny, konsekwentny i cierpliwy. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie zrobił, kiedy dwadzieścia lat temu kupił ten dom, było wyrwanie podłogi w szopie i zamówienie niewielkiej koparki. Teraz pod nową podłogą znajdowało się pomieszczenie o powierzchni mniej więcej ośmiu metrów kwadratowych i wysokie na tyle, żeby mógł się wyprostować. Klapa zamykająca strome schody do Lochu, jak nazywał pomieszczenie, była ukryta pod szmacianym dywanikiem, na którym stała odśnieżarka, i jak na razie nikt jeszcze na to nie wpadł. Wszystko, co trafiało w ręce Haralda, lądowało w Lochu. Tam mógł w spokoju decydować, co ma zrobić z poszczególnymi przedmiotami. Sprzedać w obecnym stanie, rozebrać i sprzedawać części, przebudować czy pomalować na nowo. Miał wiele możliwości i zawsze, bez wyjątku, wybierał tę, która dawała mu największy zysk. Najwięcej zarabiał na skuterach, ale musiał też włożyć najwięcej pracy w to, żeby nie dało się ich zidentyfikować. To czasem trochę trwało, ale tak musiało być. Był dobry w tym, co robił. Narzędzia, maszyny i pojazdy. W tym się specjalizował. Sztuka, biżuteria czy inne gówna to nie było dla niego. Kilku kolesi z Norwegii, z którymi współpracował, przywiozło trampolinę jakiś rok temu. Powiedzieli, że to prezent dla niego. Może dostać za nią pięć tysiaków. Co najmniej. Poza tym nie da się jej zidentyfikować. Wszystkie wyglądają tak samo. Wziął ją, ale kiedy sprawdził na eBayu, większość szła poniżej tysiąca i nawet nie chciało mu się jej wystawić. Dotychczas żadna z rzeczy do niego nie wróciła, Gdyby tak się stało, to by mu narobiło kłopotów. Policja była niewielką uciążliwością, niczym więcej. Przestawał o tym myśleć, gdy tylko policjanci opuszczali jego posesję. Tym razem było inaczej. Miał niedobre przeczucie. Stał i patrzył za ich samochodem, kiedy odjeżdżali. Gdy auto zniknęło mu z oczu, poszedł do domu i nastawił kawę. Czuł jakiś niepokój, więc wyszedł po Zeppo i wziął go do domu, żeby mieć towarzystwo. Zrobił sobie kanapkę. Nalał kawy. Zapalił papierosa. To było dziewięć lat temu, kiedy tamto auto zjechało z drogi. Nikt się nim nie interesował w związku ze śledztwem, oprócz przesłuchania na poboczu, kiedy powiedział, zgodnie z prawdą, że przejeżdżał obok, zobaczył dym, zatrzymał się i znalazł samochód na stoku. Harald nigdy nie słyszał, żeby ktoś twierdził, że to nie był wypadek. Ale teraz pojawił się zespół do spraw zabójstw policji kryminalnej, który nie zajmował się raczej wypadkami drogowymi. Tylko morderstwami. Czy

kobieta w tamtym aucie została zamordowana? Tak musiało być. Nie mógł zostać w to wplątany. Domyślał się, że śledztwa w sprawie zabójstw prowadzono z większym zaangażowaniem niż wyjaśnianie kradzieży skutera, za który i tak towarzystwo ubezpieczeniowe zwróci kasę. Jeśli znajdą coś, co go połączy z tym wypadkiem - morderstwem, poprawił się - wtedy sprawdzą wszystko. Wtedy będzie koniec. Wtedy znajdą Loch. Wtedy nic mu nie zostanie. Więc należało zadbać o to, żeby niczego nie znaleźli. Proste. A jednak się wahał. Niszczenie czegoś, co mogłoby pomóc policji w wyjaśnieniu morderstwa, nie wydawało się właściwe. Nawet jeśli sam poruszał się na granicy prawa, nie był pozbawiony pewnych zasad moralnych. Niewielkie paserstwa to inna sprawa. Nigdy niczego nie zamawiał. Nie podżegał do przestępstw. Czasem tylko zarabiał trochę pieniędzy, kiedy szkoda już się stała. Gdyby nie on zarobił, wzbogaciłby się ktoś inny. To była działalność biznesowa. Ale zabić kogoś to była całkiem inna para kaloszy. Ale jeśli po tylu latach szukali tego, ktokolwiek to był, co zabił tę babkę, nie wyglądało na to, żeby mieli go złapać. Z rzeczami, które Harald zabrał ze spalonego auta, czy bez nich. Podjął decyzję, odstawił szklankę na blat i wyszedł z kuchni. Wiedział dokładnie, gdzie znajdują się plecaki i torebka. Czas na małe ognisko. Instrukcje bezpieczeństwa. Identyczne jak poprzednim razem. Potem zaczęli kołować, przyśpieszyli i oderwali się od ziemi. Vanja siedziała przy oknie ze wzrokiem zwróconym na kurczące się w dole miasto. Sebastian obserwował ją kątem oka. Powiedzieć, że ucieszyła się z jego towarzystwa w podróży, byłoby przesadą, ale zaakceptowała fakt, że poleci z nią do Sztokholmu. Oczywiście chciała wiedzieć dlaczego. Sebastian powtórzył to, co powiedział Torkelowi. Po prostu nie wytrzymuje w tych cholernych górach. Billy zawiózł ich do Östersund. Pytał, dlaczego Vanja zdecydowała się ich opuścić, ale usłyszał tylko, że chodzi o rodzinę. Billy umilkł i więcej nie nalegał, ale Sebastian miał wrażenie, że był rozczarowany tym, że Vanja nie chciała mu się zwierzyć. W ogóle Sebastian dostrzegał wyraźną zmianę w ich stosunkach. Coś się wydarzyło, kiedy pracowali razem nad sprawą Hindego, to było jasne. Sebastian nie wiedział co, ale cokolwiek to było, nadal miało wpływ na ich kontakty. Billy wszedł z nimi do hali odlotów, choć Vanja powiedziała, że nie musi. Sebastian odniósł wrażenie, że Billy zrobił to właśnie dlatego. Kiedy przeszli odprawę, a Vanja poszła do toalety, Billy od razu zwrócił się do Sebastiana.

- Dlaczego wyjeżdżasz razem z nią? Sebastian zwrócił uwagę na ton tego pytania. Była w nim pewna podejrzliwość. Dobór słów świadczył o tym, że Billy uważa, iż jego wyjazd jest powiązany z wyjazdem Vanji. Że oni jadą razem, a nie równocześnie. - Nie jadę z nią - odparł. - Lecimy po prostu jednym samolotem. - Dlaczego? - Miło mieć towarzystwo. Billy spojrzał na niego z irytacją i westchnął jak przy rozmowie z małym dzieckiem. - Chodziło mi o to, dlaczego też opuszczasz śledztwo, jeśli to nie ma nic wspólnego z Vanją? Sebastian szybko wyrzucił z siebie swoją standardową odpowiedź na to pytanie. Ale wątpliwe było, czy Billy mu uwierzył. - Czy powiedziała ci coś o tym, co się stało? - zapytał jeszcze. - Vanja? - Tak. - Nie. Nic. Tym razem nie było wątpliwości. Billy mu nie wierzył. Wróciła Vanja i wreszcie się pożegnali. Krótki, nieco wymuszony uścisk, jak zauważył Sebastian. Kiedy odwrócił się w drodze do bramek kontrolnych, Billy’ego już nie było. TERAZ JUŻ LECIELI. Lampka z symbolem pasów bezpieczeństwa zgasła, ale zarówno Vanja, jak i Sebastian zostawili je zapięte. Vanja nadal siedziała na wpół odwrócona od niego. Domyślał się, że jeśli czegoś nie wymyśli, spędzi większą część podróży, siedząc plecami do niego. - Co jest między tobą i Billym? Natychmiastowy efekt. Vanja odwróciła się do niego. - O co ci chodzi? - Wygląda na to, że już nie dogadujecie się tak jak kiedyś. - Tak uważasz? - Tak. Mylę się? Vanja milczała chwilę. Mogła zbagatelizować wszystko i uciąć sprawę, odpowiadając twierdząco na jego pytanie. Kiedyś pewnie by tak zrobiła. Żeby go

uciszyć, ale też dlatego, że pod żadnym pozorem nie przyznałaby, że on ma rację. Ale to było kiedyś. - Nie - odparła. - Jest trochę dziwnie. - Ale dlaczego? Vanja znów się zawahała, ale w końcu zdecydowała się mówić. Odwróciła się do Sebastiana, na ile pozwalały jej pasy. - Powiedziałam mu kiedyś, że jestem lepszą policjantką od niego. Sebastian skwitował tę informację skinieniem głowy. Usłyszenie czegoś takiego od kolegi z pracy mogło niewątpliwie spowodować pewne napięcia w kontaktach zawodowych. - To było głupie, wiem - ciągnęła Vanja, jakby czytała w jego myślach. - Nie musisz nic mówić. - To było głupie - powiedział Sebastian z uśmiechem, który, ku jego radości, odwzajemniła. - Prawdziwe, lecz głupie. - Wiem… Vanja urwała i westchnęła głęboko. Wyraźnie było widać, że nadwyrężona relacja z Billym bardzo jej ciąży. Sebastian rozsiadł się w lotniczym fotelu najwygodniej jak mógł. To była, przynajmniej kiedyś, jego działka. Zaczął tłumaczyć, że Billy oczywiście dobrze wie, że Vanja jest lepsza od niego. Że za bardzo ją lubi, żeby z nią konkurować, ale coś się wyraźnie zmieniło. Z jakiegoś powodu przestał być zadowolony ze swojego miejsca w hierarchii, zaczął się z nią mierzyć i po prostu nie chciał przegrać. Vanja zapytała, co mogłaby zrobić, żeby poprawić sytuację. Sebastian wahał się między pocieszającym kłamstwem a bolesną prawdą. Zdecydował się na to drugie. - Nic - powiedział. - Ty to zaczęłaś, mówiąc, że jesteś lepsza. Tego nie można już cofnąć. Będzie musiał jakoś sobie z tym poradzić, i ty też musisz sobie z tym poradzić. Vanja skinęła z poważną miną. To nie była odpowiedź, na jaką liczyła. Jak wszyscy chciała usłyszeć, że jest proste rozwiązanie, te magiczne słowa, które byłyby w stanie wszystko naprawić. Ale czasami po prostu nie było takich słów. Sebastian spojrzał na nią z rozczuleniem. Musiał powstrzymać odruch, żeby położyć pocieszająco dłoń na jej ramieniu. Należało zachować ostrożność. Rozmawiali. Rozmawiali na temat osobisty. Wprawdzie powiązany z pracą, ale jednak. Jeśli mógł coś jeszcze osiągnąć, to powinien podążać tym tropem. - Mogę z nim pogadać, kiedy wrócą do Sztokholmu – zaproponował. - Dziękuję, ale już jest lepiej, dobrze, że mogłam z kimś o tym porozmawiać. Sebastian szybko kombinował. Właśnie uchyliła mu drzwi, żeby mógł iść dalej. Wejść

głębiej. Poza sprawy zawodowe, w życie prywatne. Może to było za szybko, ale zdecydował, że warto zaryzykować. - Może zrobiłoby ci jeszcze lepiej, gdybyś mogła powiedzieć, co się teraz wydarzyło. Vanja znieruchomiała. Spojrzała mu w oczy. Szukała w nich oznak fałszywej troski, próby zdobycia przewagi czy odkrycia słabości, którą będzie mógł potem wykorzystywać. Szukała w jego oczach dawnego Sebastiana. Nie znalazła. - Ojciec został zatrzymany przez policję - powiedziała i ku swojemu zdumieniu poczuła, jak niepokój trochę zelżał, tylko od samego powiedzenia tego na głos, podzielenia się z kimś. - Co? Dlaczego? - Nie wiem. Anna nie wiedziała. Sebastian poczuł zimny dreszcz wzdłuż kręgosłupa. A jeśli to Biuro ds. Przestępstw Gospodarczych? Mogli w zasadzie od razu wszcząć odpowiednie kroki już kilka miesięcy temu, gdyby dostali materiały na temat Valdemara, które zdobył Trolle Hermansson. Na zamówienie Sebastiana. Wtedy, kiedy jeszcze miał zamiar zniszczyć stosunki między Valdemarem i Vanją. Materiały, które Ellinor miała wyrzucić i twierdziła, że to zrobiła. Ale w przypadku Ellinor prawda była pojęciem względnym. Czy mogła działać na własną rękę? Czy dlatego Valdemar został zatrzymany? Tylko dlaczego miałaby to robić? Bo była Ellinor. Nagle to już nie wydawało się takie niedorzeczne. Pytała kiedyś o Valdemara, właśnie sobie przypomniał, ale czy wiedziała o Vanji? Sebastian usiłował sobie przypomnieć, czy było coś o niej w materiałach, które dostał od Trollego. Nie pamiętał. W najlepszym razie Ellinor przekazała materiały anonimowo. Wysłała je pocztą. Albo złożyła osobiście, nie zostawiając nazwiska. W najlepszym razie. Ale przecież to była Ellinor. Sebastian czuł w głębi duszy, że nie ma co liczyć na scenariusz „w najlepszym razie”. Najbardziej prawdopodobne było, że nie tylko przedstawiła się przy składaniu donosu, lecz także była bardzo dumna z tego, czego dokonała albo miała dokonać. Jeśli tak było, czy to może mu zaszkodzić? Czy Vanja mogła się o tym dowiedzieć? Możliwe, że nie. Wprawdzie była policjantką, koleżanką z pracy, ale ujawnianie informacji z dochodzenia w sprawie jej ojca byłoby naruszeniem przepisów.

- Nic nie mówisz. Głos Vanji sprowadził Sebastiana z powrotem na ziemię. - Ja… ja się właśnie zastanawiałem, jak mógłbym ci pomóc. Znam jeszcze parę osób tu i tam. - Dzięki, ale nie chcę, żebyś był w to zamieszany. To sprawa, z którą musimy sobie poradzić sami. Znów odwróciła się w drugą stronę. Przez okienko patrzyła na chmury, które przypominały pofałdowaną śnieżną krainę. Z powodów osobistych. Vanja opuściła śledztwo z powodów osobistych. URSULA MOCNO skręciła kierownicą w lewo i wjechała na niewielką asfaltową dróżkę, którą zgodnie ze wskazaniami GPSu miała jechać dwa kilometry i potem znów skręcić w lewo. Wiedziała, że złość była bez sensu, ale to nie czyniło jej mniej prawdziwą. Jej mąż ją porzucił, a córka wykazywała pełne zrozumienie dla jego kroku. Czy to nie były powody osobiste? Czy nie było tam nic, czym można było się zająć i wyjaśnić? Jasne, że tak. I nikt nie rozumiałby tego lepiej niż Torkel, gdyby tylko wiedział. Ale różnica między Ursulą i Vanją polegała na tym, że Ursula o tym nie mówiła i chciała pracować. Bardziej niż kiedykolwiek. Tylko nie nad tym najistotniejszym. Torkel odwołał ją z wykopu w górach, gdzie razem z lokalną policją drobiazgowo sprawdzała miejsce makabrycznego odkrycia. Prawie cała ziemia z grobu została przesiana i sprawdzona, ale nie znaleziono niczego, co posunęłoby śledztwo naprzód. Koparka znów wróciła do pracy, Ursula wskazała, gdzie ma zacząć kopać. Potem przestawiała ją jeszcze trzy razy. Nadal nic nie znaleziono. W tej chwili sytuacja wyglądała tak, że sam grób nic nowego nie wnosił. Torkel słusznie zmienił priorytet, przesuwając ją gdzie indziej, ale mimo wszystko była zła. To była robota Vanji, jeździć po złomowiskach i gadać o wypadkach samochodowych sprzed lat. Jennifer i Billy nadal byli zajęci próbą zrekonstruowania podróży Patricii Wellton do Szwecji. Torkel zajmował się kontaktami z Europolem i Interpolem. Każda z organizacji przeszukiwała swoje archiwa w poszukiwaniu zaginionych rodzin z dwójką dorosłych i dwojgiem dzieci w różnych konstelacjach, które zaginęły jesienią 2003 roku. Dotychczas Torkel dostał informacje o trzech możliwych przypadkach, ale szybko okazało się, że żaden nie pasuje.

Sam Torkel też był źródłem problemu, Ursula musiała przyznać, że ją denerwował. Chciał, żeby do niego przyszła, żeby było tak jak kiedyś, kiedy pracowali poza Sztokholmem. Noce bliskości w różnych hotelach w całej Szwecji. Chciał ją mieć. Fizycznie, oczywiście, ale nie tylko. Chciał czegoś więcej, ale teraz jego pragnienie było dla niej tylko męczące i trudne. Najprościej byłoby pójść do niego dziś wieczorem. Przespać się z nim w jego pokoju. Wrócić do siebie o świcie. Udawać, że wszystko jest jak zwykle. Nie wymagałoby to zbyt wielkiego poświęcenia. Ale nie mogła. Nie chciała. Nawet jeśli Torkel nie wiedział, że była w separacji, to sama myśl o kolejnych komplikacjach w życiu z szefem i kochankiem w jednej osobie, który pragnął bliższego kontaktu, w tej chwili ją przytłaczała. Ursula zamierzała ograniczyć kontakty z nim do minimum. Tak samo jak tę wizytę, pomyślała, kiedy GPS poinformował ją, że dotarła do celu i przez otwartą blaszaną bramę wjechała na teren złomowiska. Ursula zatrzymała się przed szarym parterowym budynkiem z szyldem, który informował, że znalazła się w firmie Hammarén och Son Bil AB. Wyłączyła silnik, wzięła z przedniego siedzenia teczkę z materiałami, którą dostała od Torkela, wysiadła i rozejrzała się na boki. Nigdy wcześniej nie była na złomowisku i właściwie sama nie wiedziała, czego się spodziewać. Nigdy też nie zastanawiała się szczególnie nad tym, co się dzieje z samochodami, które zakończyły swój żywot, ale ewentualnie mogła sobie wyobrazić, jak się je rozmontowuje na części i resztę prasuje w małe kostki, a wszystko, co nadaje się do użytku, jest odzyskiwane. Wraki poukładane jeden na drugim, w długich wysokich na kilka metrów rzędach, to był jej zdaniem raczej widok z amerykańskich filmów. Ale tak to właśnie wyglądało. Ogromny, pełen aut teren, otoczony wysokim płotem z rdzewiejącej blachy z drutem kolczastym na górze. Wszystkie możliwe marki i kolory. Rząd za rzędem. Większość miała od dziesięciu do dwunastu metrów wysokości. Samochody na samym dole były spłaszczone przez ciężar tych z góry. Tylko w najbliższym rzędzie Ursula naliczyła około stu samochodów. A takich rzędów było dużo, bardzo dużo. Tysiące samochodów znalazło miejsce spoczynku u Hammaréna i Syna. Otrząsnęła się z tych myśli, gdy usłyszała otwierające się i za chwilę zamykające drzwi. Odwróciła się w stronę szarego budynku i zobaczyła około pięćdziesięciopięcioletniego mężczyznę idącego w jej stronę. Żółtopomarańczowy kombinezon opinał jego wydatny brzuch. Na głowie miał wytłuszczoną czapkę z daszkiem opatrzoną logo firmy, spod której wystawały siwe kosmyki. Miał okrągłą twarz, niebieskie oczy, szeroki nos i szpakowate wąsy, osłaniające wydatne, czerwone usta. Mężczyzna miał pod górną wargą snus, zauważyła to, kiedy

uśmiechnął się, podchodząc do niej. - Dzień dobry, witam, w czym mogę pani pomóc? Ursula przedstawiła się i pokazała policyjną legitymację. Mężczyzna, który nadal nie powiedział, kim jest, nawet nie spojrzał na dokument. - Ursula, czy nie tak nazywała się ta ośmiornica z Małej syrenki? Ta wiedźma? - Być może - odparła Ursula ze zdziwieniem. Takiego wstępu się nie spodziewała, zresztą i tak nie miała pojęcia, jak kto się nazywał w Małej syrence. - Tak, to była ona - stwierdził stojący przed nią mężczyzna, z zapałem skinąwszy głową. - Dzieciaki właśnie były w odpowiednim wieku, kiedy ten film się pojawił. Kaseta chodziła u nas na okrągło, aż padła. Tak, tak, wtedy jeszcze były kasety wideo. Ursula zastanawiała się, czy powinna powiedzieć, że kobiety, niezależnie od imienia, rzadko są zachwycone porównywaniem ich do ośmioramiennych oślizgłych zwierząt, czy też lepiej od razu skierować rozmowę na właściwy tor, kiedy mężczyzna przełożył robocze rękawice do lewej dłoni i wyciągnął prawą na powitanie. Ursula uścisnęła mu rękę. - Nazywam się Arvid Hammarén. Miło panią poznać. W czym mogę pomóc stróżom prawa? - zapytał, odsuwając czapkę na tył głowy. Kolejna wypowiedź, która zaskoczyła Ursulę. Czy naprawdę ktoś jeszcze używał tego wyrażenia? Tak, najwyraźniej pan Hammarén, czy też może Syn, uświadomiła sobie Ursula, kiedy zobaczyła uprzejmy, pytający wyraz twarzy Arvida. - Badamy wypadek, który zdarzył się przy Storlien jesienią 2003 roku. 31 października. - Ach tak… - Pojedynczy wypadek. Pożar. Jedna ofiara śmiertelna. Ursula otworzyła teczkę, którą miała ze sobą, i wyjęła jedno ze zdjęć miejsca wypadku wykonanych przez policję z Are. Podsunęła fotografię Arvidowi. - A, tak, tym autem my się zajęliśmy. Z wypożyczalni, o ile dobrze pamiętam. - Właśnie. - Nie chcieli go z powrotem. - Arvid oddał zdjęcie Ursuli. - Kiedy policja skończyła badania, przywieźliśmy wrak tutaj. Ursula popatrzyła na rzędy ułożonych w stosy samochodów i pomyślała, że może jednak istniała niewielka szansa, że samochód nadal tu był. Jadąc tutaj, nie żywiła na to dużej nadziei. - Czy możliwe, że jeszcze tu gdzieś jest? - Tak, powinien być - odparł Arvid, zdjął czapkę i podrapał się w głowę. - Tylko pytanie gdzie.

- Czy mógłby pan to sprawdzić? - Tak, chyba da się zrobić. Arvid znów założył czapkę, odwrócił się i poszedł do szarego budynku biura. Ursula czekała na zewnątrz, usiłując nie myśleć, jak bardzo zatruta musiała być ziemia, na której stała. Wszystkie te samochody, deszcz i śnieg, które po nich spływały, wymywając ołów, rtęć, freony i oleje, które potem wsiąkały w podłoże. Jeśli Hammarén i Syn kiedyś zdecydują się zwinąć interes, ta ziemia będzie skażona jak Czarnobyl. - Znalazłem go! - zawołał Arvid Hammarén z takim zadowoleniem, że Ursula nie mogła powstrzymać uśmiechu. Pięć minut później stali przed szczątkami szarej toyoty. Była druga od dołu w stosie sześciu samochodów spoczywających na czymś, co kiedyś było jasnoniebieskim volvo 242. Ursula podeszła bliżej i przyjrzała się nadpalonemu, teraz mocno spłaszczonemu wrakowi. - Kiedyś wymontowaliśmy z niej trochę części - wyjaśnił Arvid stojący za jej plecami. - Od tego momentu tu leży. - Czy było coś nadającego się do użytku? - zapytała Ursula ze zdziwieniem. - Tak, silnik był w zaskakująco dobrym stanie, prawie nieuszkodzony. Wygląda na to, że paliło się głównie w kabinie. Ursula zajrzała przez wybite boczne okno do środka i przekonała się, że Arvid miał rację. Mimo iż samochód stał pod gołym niebem, nieosłonięty przed opadami i wiatrem, nadal wyraźnie było widać, że kabina była całkowicie spalona. Ursula obeszła samochód dookoła, na ile to było możliwe, potem porównała wrak ze zdjęciami ze swojej teczki. Wcześniej, kiedy Torkel dał jej materiały, pośpiesznie rzuciła na nie okiem, ale teraz, po dokładniejszych oględzinach, wszystko było jasne. Ogień wybuchł w kabinie i rozprzestrzenił się na zewnątrz. W niewielkim stopniu. Lakier na masce był spalony do mniej więcej metra od przedniej szyby. Dalej był nietknięty. Bagażnik był w zasadzie cały. Gdyby nastąpiła eksplozja baku z benzyną lub gdyby wyciekało paliwo, wrak wyglądałby zupełnie inaczej. Ursula podeszła do tylnej części auta i ukucnęła. Arvid z zainteresowaniem śledził jej poczynania. Ursula oparła się o bagażnik jasnoniebieskiego volvo i głęboko się pochyliła, żeby móc jak najlepiej obejrzeć podwozie toyoty. Nie widziała całości, ale to, co zobaczyła, wystarczyło. Cofnęła głowę i wyprostowała plecy. - Bak jest rozbity - powiedziała jakby do siebie, potem podeszła do miejsca, gdzie zostawiła teczkę ze zdjęciami. - Co to znaczy? - zapytał Arvid z zaciekawieniem, idąc za nią. Ursula nie odpowiedziała od razu. Przejrzała kilka zdjęć z miejsca wypadku. Dość szybko odkryła, że gdyby bak rozbił się na przykład o kamień na drodze, przy tym

położeniu samochodu benzyna wyciekłaby do rowu pod samochodem. Niemożliwe było, żeby pożar był następstwem wypadku. Ktoś chciał uniemożliwić identyfikację kobiety w aucie. Jeszcze raz szybko przejrzała zdjęcia. Mimo wszystko była zadowolona, że jednak to ona, a nie Vanja tu przyjechała. Kiedy okazało się, że samochód nadal istnieje, było to spóźnione badanie miejsca zbrodni. Dokładnie wpatrywała się w każde zdjęcie. Na wszystkich bagażnik był otwarty. Oczywiście klapa mogła się otworzyć pod wpływem siły uderzenia, ale ponieważ Ursula wiedziała na pewno, że ktoś był w samochodzie po tym, jak znalazł się na zboczu, dobrze byłoby to sprawdzić, skoro już tu była. Wróciła na tył toyoty. Arvid znów podreptał za nią z zainteresowaniem. - Czy coś pani znalazła? - zapytał ostrożnie. - Tak - odparła Ursula, przyglądając się bagażnikowi, który nadal był otwarty do tego stopnia, do jakiego pozwalał wrak leżący na górze. Po długim czasie spędzonym pod gołym niebem trudno było to rozpoznać, ale Ursula miała wrażenie, że widzi wokół zamka drobne rysy, których nie tłumaczy wypadek ani obecny stan samochodu. Prawdopodobnie ktoś otwierał bagażnik przy użyciu siły. Ursula przebiegła w myślach informacje, jakie otrzymała od Torkela, i zwróciła się do Arvida. - Czy zna pan Haralda Olofssona? - Kruka? A tak, znam go. Ursula domyśliła się, że to nie zainteresowania ornitologiczne dały Olofssonowi ten przydomek, jednak wolała zapytać. - Dlaczego tak go pan nazwał? Widziała, że Arvid Hammarén poczuł się trochę nieswojo. Jakby już powiedział za dużo. - Nie chcę o nikim źle mówić… - Ależ proszę, niech się pan nie krępuje - zachęciła go Ursula. - Nigdy go na niczym nie złapali - powiedział Arvid niemal przepraszająco. - Więc nie chcę go oskarżać, ale ludzie czasem gadają, że ma lepkie ręce. - Czyli kradnie - stwierdziła Ursula. - On… - Arvid szukał najwidoczniej jakiegoś łagodnego określenia, ale chyba nie znalazł. Wzruszył ramionami i pokiwał głową. - Tak, kradnie. I sprzedaje dalej. Ursula poczuła nagle mrowienie w brzuchu, które zawsze towarzyszyło odkryciom posuwającym śledztwo naprzód. Teraz trzeba było tylko się dowiedzieć, co takiego Harald Olofsson znalazł w bagażniku toyoty.

- ZROBIĘ SOBIE PRZERWĘ. Jennifer podniosła wzrok znad komputera. Po drugiej stronie stołu Billy odsunął krzesło i zamknął laptop. - Okej - powiedziała, patrząc za nim, kiedy szybkim krokiem wychodził z jadalni. Sama też nie miałaby nic przeciwko krótkiej przerwie. Nie mogła się zdecydować, co było nudniejsze, czy poszukiwanie właściwej osoby w liniach lotniczych i przekonywanie jej, żeby przysłała im listy pasażerów, czy monotonne przeglądanie uzyskanych list. Zanim Torkel zaproponował jej wyjazd do Jämtlandu, zanim została częścią zespołu do spraw zabójstw, Jennifer wyobrażała sobie, że tego rodzaju pracę załatwia w policji ktoś inny. Ale oni nie mieli nikogo innego. Byli tylko ona i Billy. A teraz najwyraźniej została tylko ona. Jennifer spojrzała na zegarek. Ponad dwie godziny do kolacji. Mała przerwa bardzo by się przydała. Ale gdyby Torkel przechodził obok zobaczyłby, że nikt nie pracuje nad wyjaśnieniem sprawy Patrici Wellton. Billy wszedł do swojego pokoju i odłożył komputer na stół przy oknie. Miał wyrzut y sumienia, że tak często zostawia Jennifer samą. Najpierw odwoził Vanję i Sebastiana do Östersund, a teraz to. Ale nie był w stanie się skoncentrować. Jego myśli przez cały czas wracały do tego, co się wydarzyło. Vanja zdecydowała się porzucić śledztwo. Coś się stało komuś z jej rodziny. Billy zakładał, że to musiało być coś naprawdę poważnego, inaczej nigdy nie zwolniłaby się, żeby pojechać do domu. Nie chciała mówić, o co chodzi, to mógł jeszcze zrozumieć. Cokolwiek to było, chciała najpierw zorientować się w sytuacji, dowiedzieć się możliwie jak najwięcej i trochę się z tym wszystkim oswoić, zanim zdecyduje, czy może zwierzyć się kolegom z pracy, a jeśli tak, to jak dużo może powiedzieć. Zrozumiałe, całkowicie. To zachowanie Sebastiana było dla niego niewytłumaczalne. Kiedy Vanja oświadczyła, że wyjeżdża, on nagle zdecydował się pojechać z nią. Dlaczego? Najwyraźniej Torkel nie widział w tym nic szczególnie dziwnego. Sebastian nie przydawał się zbytnio na tym etapie śledztwa. To prawda. Ale dlaczego w takim razie Sebastian nie wyjechał wcześniej? Dlaczego udawał, że jego wyjazd nie ma nic wspólnego z Vanją? Kluczowe pytanie: co miał wspólnego z Vanją? Dlaczego? Dlaczego Sebastian Bergman, facet, który nigdy nie przejmował się innymi, nagle

tak bardzo troszczył się o swoją koleżankę. Sama nasuwa się myśl, że chciał się z nią przespać, ale nawet on musiał zrozumieć, że to nigdy mu się nie uda. Więc dlaczego? Torkel nie widział w tym nic dziwnego, ale on nie wiedział tego, co wiedział Billy. Nie wiedział, co łączy Vanję i Sebastiana. Anna Eriksson, mama Vanji, figurowała na liście potencjalnych ofiar sporządzonej przez Edwarda Hindego. Dlaczego? Billy ciągle powracał do tego pytania, a po dzisiejszych wydarzeniach nabrał przekonania, że jeszcze długo nie przestanie o tym myśleć. Czuł się zmuszony wreszcie poświęcić temu trochę czasu, żeby uzyskać odpowiedzi na wszystkie „dlaczego”. Usiadł przy stole, otworzył laptop i wpatrywał się w monitor, próbując nadać swoim myślom jakiś kształt. Co wiedział? Od czego powinien zacząć? Od początku. Wszystkie kobiety na liście Hindego miały kontakty seksualne z Sebastianem. A więc mamę Vanji i Sebastiana łączyła intymna relacja. Kiedy to było? W Västeras Sebastian dał Billy’emu kopertę z adresem, pod którym Anna Eriksson kiedyś mieszkała. Vasaloppsvägen 17 w Hägersten. To wszystko, co Billy miał do dyspozycji. List wrócił do nadawcy, którym była Esther Bergman. Sebastian był wtedy w Västeras, żeby opróżnić i sprzedać dom swoich rodziców. Matka nie żyła. Ile lat temu pisany był ten list? Koniec lat siedemdziesiątych. Grudzień 1979 roku, przypominał sobie Billy. To mogło się zgadzać. Powodem napisania listu przez Annę Eriksson była jej znajomość z synem Esther. Czy to dlatego Sebastian czekał trzydzieści lat ze swoimi poszukiwaniami? Jeśli od tamtego czasu nie mieli kontaktu, w takim razie Sebastian nie wiedział też, że Vanja jest córką Anny. Dlatego nie poprosił jej o adres. Billy westchnął. To rozumowanie nie prowadziło do żadnych odpowiedzi, nasuwało tylko nowe pytania. Dlaczego Sebastian chciał odnowić kontakty? O ile Billy się orientował, Sebastian nie musiał wydzwaniać do dawnych flam, żeby znaleźć towarzystwo do łóżka. Zresztą, sądząc z plotek, było chyba wręcz odwrotnie. Sebastian starał się za wszelką cenę unikać powtórnych kontaktów z kobietami. Dlaczego więc, po upływie trzydziestu lat, tak zależało mu na odszukaniu Anny Eriksson? Dlaczego matka Sebastiana napisała do niej list?

Billy widział wtedy samą kopertę, a nie jej zawartość. Właściwie nie było powodu, żeby matka Sebastiana pisała listy do jego byłej partnerki, o ile nie łączyła ich bardzo bliska więź. Choć raczej nieprawdopodobne było, żeby Sebastian mógł przedstawić rodzicom swoją dziewczynę, a ona w dodatku by się z nimi zaprzyjaźniła. Sebastian wyraźnie i jasno mówił, jak bardzo nie cierpiał swoich rodziców i zerwał z nimi kontakt w wieku dziewiętnastu lat. Ale to było wcześniej. Na pewno list Esther był odpowiedzią. To by znaczyło, że to Anna pierwsza napisała do jego matki. Ale dlaczego? Dlaczego nie napisała bezpośrednio do Sebastiana? Billy wpisał szybko nazwisko Sebastiana do wyszukiwarki i kliknął pierwsze trafienie. Wikipedia. Jacob Sebastian Bergman, urodzony w 1958 roku. Krótki życiorys, następnie najważniejsze daty. Listopad 1979, University of North Carolina, Stypendium Fullbrighta. Powrót do Szwecji w 1983. Billy odchylił się na krześle. Przeanalizował jeszcze raz od początku wszystkie poszlaki, żeby znaleźć braki. Nie znalazł. Sebastian sypiał z Anną Eriksson w 1979 roku albo już wcześniej. W 1979 Anna Eriksson próbuje skontaktować się z Sebastianem, ale on już wyjechał do USA. Pisze więc do jego matki. Esther odpisuje, ale list wraca do nadawcy. Matka zachowuje list i Sebastian go znajduje. Po przeczytaniu listu Sebastian usiłuje odnaleźć Annę Eriksson. Dlaczego? Co takiego było w tym liście? To musiało być ważne, ponieważ Sebastian uznał, że musi ją odnaleźć po trzydziestu latach. Czy wtedy się spotkali? Billy nie przypominał sobie, żeby Vanja i Sebastian kiedykolwiek wspominali, że on zna jej matkę. Dlaczego? Co pisze kobieta do faceta, z którym kiedyś sypiała? Że jest nieszczęśliwa i chce go odzyskać? Że jest szczęśliwa i chce, żeby go to zabolało? Czy matka Sebastiana odpisałaby na list tego rodzaju? Czy w ogóle powinna odpisywać? Dlaczego nie przesłała go do Stanów? Jasne, skoro nie mieli kontaktu, to ona pewnie też nie wiedziała, gdzie on jest. Że ma jakąś chorobę weneryczną? Że jest w ciąży? Billy zatrzymał się na chwilę. Popatrzył jeszcze raz na to, co właśnie zapisał. Co, oprócz swoich teorii na temat listu, wiedział tak naprawdę?.

Wiedział, że Sebastian zaofiarował się zastąpić Vanję, kiedy była zakładniczką Hindego. Że Sebastian walczył o to, żeby znów wrócić do pracy w ich zespole. Że postanowił jechać z Vanją do Sztokholmu, kiedy okazało się, że ma problemy. Jeszcze jedną rzecz Billy wiedział na pewno. Vanja urodziła się w lipcu 1980 roku. Ktoś zapukał do drzwi, Billy drgnął zaskoczony. Zanim zdążył się odezwać, Jennifer otworzyła drzwi i z uśmiechem na twarzy stanęła w progu. - Znalazłam Patricię Wellton. LENNART WSZEDŁ do salonu bingo na S:t Eriksgatan. Lokal został gruntownie odremontowany. Zniknęły świetlówki zamontowane pod sufitem, a także jasne, zniszczone sosnowe stoły poznaczone śladami po gaszonych papierosach, tworzące przedtem klimat pomieszczenia. W części kawiarnianej ściany były odmalowane, a na podłodze leżała ładna, wzorzysta wykładzina, dopasowana kolorystycznie do nowoczesnych owalnych mebli. Oświetlenie składało się z wielu małych punktów świetlnych, które eksponowały białe stoliki i ciemnozielone ściany. Lokal wyglądał teraz raczej jak modna restauracja czy klub nocny niż salon bingo, jeśli pominąć automaty do gry ustawione w długich rzędach na środku sali. Dzięki barwnym, jasnym monitorom i skoncentrowanym graczom rozpartym na wygodnych krzesłach wnętrze wyglądało jak centrala łączności lub pomieszczenie kontrolne z jakiegoś serialu science fiction. Obsługiwane przez bardzo starych ludzi. Bo choć lokal przeszedł lifting, to klienci pozostali tacy sami, nie zostali odświeżeni. Raczej się jeszcze postarzeli, bardziej się przygarbili, zszarzeli i zakurzyli. Lennart był przypuszczalnie najmłodszy w całej sali. Jedyną konkurencją mógł być dla niego mężczyzna w koszulce polo siedzący na oświetlonym podium, ogłaszający numery piłeczek, które wypluwała maszyna obok niego. To było niezwykłe uczucie być najmłodszym. W kawiarniach i restauracjach Sztokholmu czuł się coraz starszy w porównaniu z resztą gości, ale tutaj było odwrotnie. Tutaj stawał się coraz młodszy. Podejrzewał, że to właśnie z tego powodu Anitha tak lubiła to miejsce. Bo tutaj mogła znowu poczuć się młodo. Lennart usiadł w tylnej części sali, zasłonięty od strony ulicy tekturowym stojakiem, reklamującym bingo jako przyjemną rozrywkę i łatwy sposób zarobienia dużych pieniędzy. Popatrzył na swoją kartę i uświadomił sobie, że gdyby postawił pieniądze i zapalił tabliczkę przed sobą, mógłby zakreślać ogłaszane właśnie numery. Numer dwadzieścia cztery. Dwacztery.

Przez moment rozważał, czy rzeczywiście nie powinien zagrać, ale po chwili zobaczył, że ona już idzie. Jak zwykle miała na sobie brązową spódnicę i o wiele za gruby dziergany sweter. Pewnie, żeby ukryć nadwagę, domyślał się Lennart. Brązowe włosy upięła w kok. Twarz starannie umalowana, ale trochę za bardzo i trochę zbyt kolorowo. Chciała wyglądać elegancko, ale sprawiała wrażenie, jakby nie do końca potrafiła. Cała Anitha. Chciała tak dużo, ale nie wiedziała, jak to osiągnąć. Była kimś w rodzaju kadrowej w Komendzie Głównej, ale skonfliktowała się ze wszystkimi. Kilka razy ją przenoszono, aż w końcu skierowano ją na nowe stanowisko administratora do spraw szkoleń i poszerzania kompetencji. Brzmiało nieźle, ale w praktyce nie znaczyło prawie nic. Stemplowała i wpisywała do dziennika napływające podania, a potem odsyłała je dalej do osoby naprawdę kompetentnej. Lennart mógł częściowo zrozumieć jej zgorzknienie, życie nie ułożyło się jej tak, jak chciała. Była klasycznym przykładem pieniacza. Człowieka, który swoje rozczarowanie i złość projektuje na wszystkich, którym powiodło się lepiej. Człowieka, który myśli, że wszystko jest zawsze winą kogoś innego. Człowieka, który widzi wady u każdego, tylko nie u siebie. Tak najczęściej działo się z ludźmi, którzy sprzedawali informacje prasie. Na początku dziennikarskiej kariery Lennart myślał, że ludzie ujawniają nieprawidłowości, bo mają poczucie moralności i chcą naprawić błędy. Ale niestety tak nie było. Większość informatorów miała o wiele bardziej banalne powody: pieniądze, zemsta za doznane krzywdy. To nie było ładne, ale prawdziwe. Anitha też go dostrzegła. Powitał ją uśmiechem, kiedy siadała naprzeciwko. - Cześć, Anitho. - Cześć, Lennarcie. - Mogę zapytać, czy chodzisz tutaj też w wolnym czasie? Odstawiła jasnobrązową torebkę na blat przed monitorem i popatrzyła na niego. - Zdarzało się. Wiesz, to trochę jak moja praca. Ktoś woła, ja stawiam krzyżyk. Znów ktoś woła, stawiam krzyżyk. Jedyna różnica polega na tym, że tutaj można nawet czasem coś wygrać. Popatrzyła na zgaszoną tabliczkę przed sobą, jakby chciała zagrać. - Może kiedyś też powinienem spróbować - powiedział, próbując utrzymać ten swobodny ton. Ale ona wolała od razu przejść do rzeczy. - Co takiego masz, co jest takie cholernie ważne? - Sprawa azylowa, która została utajniona. Zniknęło dwóch Afgańczyków. Nikt nie wie, gdzie są, nikt się tym najwyraźniej nie przejmuje.

- Widocznie Säpo się przejęło. Lennart odwrócił się w jej stronę. Myślał o tym już wcześniej, ale było więcej służb, które mogły utajnić dochodzenie. - Dlaczego myślisz, że to było Säpo? - A kto inny miałby to zrobić? Jeśli byli Afgańczykami, byli też muzułmanami. Wiesz, że Säpo włącza się, kiedy sprawa jest poważna. Zagrożenie bezpieczeństwa państwa i takie tam. - Nie musisz mi tłumaczyć, czym się zajmuje Säpo - odparł Lennart z uśmiechem. - Nie, ale potrzebujesz mojej pomocy, prawda? - powiedziała Anitha ostro. - To, do jasnej cholery, możesz przynajmniej posłuchać. Czy może już skończyliśmy? Odchyliła się na oparcie krzesła, żeby pokazać, że to ona ma tu władzę. Niech to diabli, ależ to trudna osoba. - Jasne, że słucham - powiedział Lennart. - Przepraszam - dodał na wszelki wypadek, gdyby przepraszający ton jego głosu nie był dość wyraźny. Anitha znów nachyliła się do przodu. Trochę się uspokoiła, ale Lennart wiedział, że w każdej chwili może znów wybuchnąć. - Czy masz coś bardziej konkretnego? - zapytała nieco łagodniejszym tonem. Lennart skinął i podał jej kartkę A4 z podsumowaniem wszystkiego, czego się dotychczas dowiedział. Anitha wzięła papier i szybko przejrzała krótki tekst. Lennart patrzył w tym czasie na faceta w koszulce polo. Numer czterdzieści siedem. Czwórkasiódemka. Numer trzydzieści sześć. Trójkaszóstka. - Masz bingo? - Anitha spróbowała zażartować, odkładając kartkę na stół. - To zależy od ciebie - odpowiedział żartem Lennart. Nie uśmiechnęła się. - Nie wiem. Trochę cienkie mi się to wydaje - stwierdziła. - I tak już mamy dość imigrantów w tej chwili, nie? Nie rusza mnie specjalnie, kiedy jacyś znikają. Oddała Lennartowi zapisaną kartkę i odwróciła wzrok. Numer siedemnaście. Jedynkasiódemka. - Choć jest coś dziwnego w tym, że utajniają odstępstwo od procedury azylowej,

muszę to przyznać - dodała po chwili milczenia. - Ale niewystarczająco. - Co masz na myśli? - Żeby mnie to zaczęło obchodzić. - Może będę mógł cię jakoś zainteresować? - próbował jeszcze Lennart, choć czuł, jak jego nadzieja powoli umiera. - Nie sądzę. Jak wiesz, to ja ponoszę ryzyko, a ty odnosisz sukces, jeśli coś znajdę. Lennart westchnął. Nie szło dobrze. Numer pięćdziesiąt dwa. Piątkadwójka. Dwa rzędy dalej jakaś kobieta w niebieskiej bluzce z siwą ondulacją krzyknęła: Bingo! - Nie płacimy zbyt dużo za informacje, wiem o tym - powiedział Lennart, podejmując ostatnią próbę. - Ale może jest coś, co mógłbym ci dać. Anitha uśmiechnęła się do niego po raz pierwszy. Wiedział dlaczego. Rozkoszowała się swoją władzą. Poczucie, że jest potrzebna, dawało jej wielką satysfakcję. - Nawet mi nie postawiłeś kawy - powiedziała, wstając z krzesła. - Musisz popracować nad siłą perswazji, panie Reporterze w akcji. Anitha wzięła torebkę i odwróciła się jeszcze do niego. - Może będziesz miał więcej szczęścia w bingo. Trzymaj się. Lennart szedł poirytowany do stacji metra Fridhemsplan. Jeśli Anitha się nie zgodzi, zdecyduje się na drogę oficjalną. Przycisnąć, zagrozić, powołać się na transparentność, prawo obywateli do informacji, ale wtedy, niestety, sam wystawiłby się na widok publiczny. To nie byłoby dobre. Gdyby ze zniknięciem Hamida i Saida rzeczywiście wiązała się jakaś grubsza sprawa, wtedy wieść rozejdzie się po całej policji i będzie ostrzeżeniem dla tych, którzy byli w to zamieszani. Da im czas, żeby przygotować odpór. Lennart w bolesny sposób na własnej skórze nauczył się, że zawsze lepiej zaczekać z użyciem nacisku do momentu, kiedy ma się konkretne dowody, żeby obalić mętne odpowiedzi. Fakty, którym nie można zaprzeczyć ani ich zignorować. Informacje, które wskazywały winnych i sprawiały, że przeprosiny brzmiały fałszywie. Tak właśnie robiło się dobrą telewizję. W tej chwili sytuacja wyglądała tak, że miał tylko utajnione śledztwo i kilka zagadkowych zdarzeń sprzed lat. To było o wiele za mało. Musiał postarać się przycisnąć Shibekę, a przede wszystkim żonę Saida. Może jeśli zacznie tam kopać, coś więcej się znajdzie. Na tym powinien się teraz skupić. To niedużo, ale w tej

chwili nie miał więcej. SHIBEKA SIEDZIAŁA przy kuchennym stole i czytała instrukcję swojej nowej komórki. Strony pełne informacji, jak zachować w pamięci numer telefonu, utworzyć sieć kontaktów, ściągać gry, włożyć kartę SIM. Właściwie potrzebowała tylko ułamka tych funkcji. Chciała być osiągalna, może raz czy dwa zadzwonić. Do synów i do tego faceta z telewizji, Lennarta. Potem może jeszcze da swój numer koleżankom ze szkoły lub z pracy, ale na tym koniec. W jej otoczeniu panowało przekonanie, że samotna kobieta nie powinna mieć własnej komórki. Wiedziała o tym. Dlatego nigdy sobie nie kupiła, choć czasem była jej potrzebna. Zdawała sobie sprawę, że znów przekracza granice akceptowanych zachowań, prowokowała bez potrzeby. Jednak dalej czytała grubą, dwunastojęzyczną broszurę. Przyjemnie było pomyśleć o tych wszystkich możliwościach, choć sama nigdy z nich nie skorzysta. Zadzwonił telefon w przedpokoju. Lennart. Był jakby bardziej zmęczony niż poprzednio. - Dzień dobry, pani Khan. Wszystko w porządku?

- Tak, wszystko dobrze, dziękuję. - To świetnie. Pomyślałem, że mógłbym zajrzeć do pani jutro, jeśli to możliwe. Shibeka skamieniała z przerażenia. - Tutaj do mnie? - Tak, taki miałem zamiar. Muszę jeszcze z panią coś ustalić, może porozmawiać też z pani synami. Chcę też skontaktować się z żoną Saida. Shibeka poczuła w środku lodowate zimno. Z tym się nie liczyła. - To niemożliwe - odparła niemal odruchowo. - Jak to niemożliwe? W głosie Lennarta dało się słyszeć całkowite zaskoczenie. - Nie wiem, jak to wytłumaczyć. Ale to wydaje się niewłaściwe - spróbowała wyjaśnić słabym głosem. - Niewłaściwe? Shibeka zawahała się. Jak może mu to wytłumaczyć? Czy byłby w stanie to zrozumieć? On był Szwedem. Szwedzi mogli zawsze odwiedzać się w domach, kiedy im się podobało. - Nie mogę być z panem sama w domu - powiedziała wreszcie. Znów usłyszała ciężkie westchnienie w słuchawce i pomyślała, że nie poprawiła mu, niestety, nastroju. Istniały jednak pewne zasady, nawet jeśli jemu wydawały się dziwne. - Dobrze, rozumiem - odpowiedział wreszcie ku jej wielkiej radości. - Czy będzie lepiej, jeśli spotkamy się na mieście? - Tak, dużo lepiej. - Ale kiedyś muszę też porozmawiać z pani dziećmi. I z żoną Saida. Inaczej nic z tego nie wyjdzie. Shibeka nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Nie ogarniała do końca zasięgu tego, co zaczęła. Myślała, że spotkają się raz i to wystarczy, wszystko się wyjaśni. Dziennikarz z telewizji dowie się, co się stało z jej mężem i w jakiś magiczny sposób sprawa będzie rozwiązana. Teraz dotarło do niej, że są dopiero na początku drogi. - Muszę się zastanowić. Nie tak to sobie wyobrażałam. - Innej drogi nie ma. Inaczej nic z tego. Właściwie było oczywiste, że tak to musiało wyglądać. Nagle poczuła się wyczerpana. Gdzieś zniknęła radość z tego, że to, o czym tak długo marzyła, wreszcie się spełnia. Że ktoś jej wysłuchał i uwierzył w jej słowa. Teraz musiała za

to zapłacić. - Porozmawiamy jutro - powiedziała po chwili. - Zadzwonię do pana. Kupiłam sobie komórkę. - Świetnie. Mogę dostać pani numer? - Jeszcze jej nie włączyłam. - Nie musi pani jej włączać, żeby znać numer - wyjaśnił Lennart takim tonem, jakby zwracał się do dziecka. - Jest na osobnej kartce. - Wiem, ale tu jest tyle kartek… Lennart westchnął po raz kolejny. - Okej, gdy pani zadzwoni, wyświetli mi się pani numer. Mój numer pani ma, tak? - Tak. Jest w liście. Zadzwonię. - Dobrze, tak zróbmy - zgodził się. W jego głosie słychać było wielkie zmęczenie. Najpóźniej jutro się słyszymy. I rozłączył się. Shibeka stała jeszcze z telefonem w dłoni. Wróciła do kuchni. Usiadła przy stole i popatrzyła na nową komórkę w niebieskim pudełku. Przedtem wydawała jej się symbolem nowych możliwości. Teraz była tylko fałszywym prorokiem. Co ona sobie wyobrażała? Przecież to jasne, że prędzej czy później musiało dojść do konfrontacji. Było to nawet niezbędne, żeby mogła otrzymać odpowiedź na pytanie, które od tak dawna tłukło się jej po głowie. Powinna być wierna swojej woli poznania prawdy, nawet jeśli to okazałoby się bolesne, niezależnie od tego, co ludzie wokół niej będą myśleć. Jej było wszystko jedno, i tak niektórzy uważali, że jest o wiele za… szwedzka. Ale martwiła się o swoich synów. Chłopcy podziwiali starszych członków ich społeczności, widzieli w nich łącznik z dawną ojczyzną, z ojcem. Nie chciała, żeby jej postępowanie zepsuło te więzi. Co powinna zrobić? Shibeka próbowała sobie wyobrazić, co Hamid by jej poradził. Zawsze był taki mądry, zwłaszcza kiedy ona wątpiła. Brakowało jej jego słów, jego myśli. Tak bardzo ich teraz potrzebowała. Rozległ się dzwonek do drzwi i sekundę później chrobot klucza w zamku. To Mehran. Zawsze tak robił, najpierw dzwonił, a potem sam otwierał. Eyer dzwonił i czekał, aż ona mu otworzy. Ale nie Mehran. On zachowywał się tak, jakby mówił: Cześć, to ja, już jestem, ale sam sobie poradzę. Shibeka podeszła do drzwi i popatrzyła na syna. Szczupły, wysoki, zadowolony, że wrócił do domu. Odłożył torbę w przedpokoju i zdjął buty. - Jak tam dzień sportu?

- Tak sobie. Levan i ja trochę pobłądziliśmy. - Długo was nie było? - Jakąś godzinę. Ale zostawiłem jedzenie na starcie i byłem strasznie głodny. Pocałował ją w policzek i poszedł do kuchni. - Co to takiego? - zapytał, spoglądając na pudełko z telefonem na stole. - Telefon - odparła Shibeka, stwierdzając fakt. - Dla kogo? - Dla mnie. Mehran rzucił jej spojrzenie, którego nie umiała określić, potem wziął telefon do ręki i obejrzał. Tani, starszy model. Zaraz stracił zainteresowanie i odłożył aparat. - Uważaj, gdzie go używasz - rzucił jeszcze, zanim poszedł do dużego pokoju i włączył telewizor. Nickelodeon, jak zwykle. Shibeka odprowadziła go wzrokiem. Był już taki duży, jej Mehran. Stawał się mężczyzną. Czasami przerażało ją, jak szybko leciał czas. - Zaparzę herbaty! - zawołała za nim. - Dzięki - dobiegło z pokoju, razem z dźwiękami z telewizora. Shibeka napełniła czajnik wodą, włączyła go i nagle uświadomiła sobie, co ona najlepszego wyprawia. Zachowuje się jak niegodna kobieta, która ma tajemnice i knuje za plecami najbliższych. To nie było właściwe. Wcale nie. Nie mogła dalej tak postępować. To była niebezpieczna droga. Kłamstwa będą narastały, a wraz z nimi jej dystans do synów. Podjęła decyzję. Wzięła głęboki oddech i poszła do syna. Popatrzyła na siedzącego na sofie chłopca. Słowa płynęły jej z ust łatwiej, niż się spodziewała. - Jest jedna sprawa, w którą się zaangażowałam. Muszę ci o niej opowiedzieć. Spojrzał na nią zdziwiony. Kolejny raz zaskoczyło ją, jaki jest duży. Nie był już chłopcem. Opuściła nieśmiało wzrok, usiadła przy nim i wzięła go za rękę. Powinien wiedzieć o wszystkim, a ona posłucha jego rady. - Chodzi o twojego tatę - ciągnęła. Poczuła, że Mehran lekko drgnął. Nie lubił rozmawiać o ojcu. Przez długi czas Shibeka się tym martwiła, ale potem zrozumiała, że to był jego sposób przeżywania straty. Po męsku. Hamid. Zaginiony, ale mimo to ciągle obecny.

Shibeka zaczęła opowiadać. Opowiedziała wszystko. Telewizor był włączony, ale nikt go nie oglądał. Mało co było w stanie zdenerwować Haralda Olofssona. Do wszystkiego, co mu się przytrafiało, czy zaplanowane, czy też nie, podchodził spokojnie i metodycznie, co imponowało większości ludzi z jego otoczenia. Sam nigdy o tym nie myślał. To nie było tak, że pozwalał sobie na zdenerwowanie lub musiał się starać, aby zachować kontrolę. Po prostu był z natury refleksyjny, spokojny i rozsądny. Dlatego czuł się nieswojo, kiedy tętno mu przyśpieszyło, a oddech stawał się płytki. Nie mógł znaleźć plecaków. Choć tak dobrze znosił stres, choć tak świetnie pamiętał, gdzie co ma. Jasne, jego podwórko wyglądało jak zbombardowane złomowisko, ale Harald doskonale wiedział, gdzie każda rzecz leży i skąd pochodzi. W jego branży to była konieczność, musiał mieć kontrolę nad gratami. Rzeczy, które leżały na widoku, nie mogły zostać rozpoznane przez byłych właścicieli. Podobnie w szopie: choć była wypchana do granic możliwości i na pozór chaotycznie zagracona, jej wnętrze układało się według swoistego wzoru. Na wierzchu, najbardziej widoczne, leżały rzeczy tak samo pewne i bezpieczne, jak te na podwórku. Im dalej od wejścia, im mniej dostępne były kolejne przedmioty, tym większym ryzykiem ustalenia ich dawnego właściciela były obarczone. Rzeczy, które pod żadnym pozorem nie mogły tu zostać znalezione, trzymał w Lochu. Dwa plecaki ze spalonego samochodu początkowo spędziły tam trochę czasu, potem przenosił je w różne miejsca. Wreszcie Harald uznał, że nie należą już do kategorii fantów, które trzeba ukrywać, więc nie powinien teraz mieć problemu z ich znalezieniem. Ale miał. I to poważne. Dużo czasu spędził w szopie, przetrząsnął wszystko, potem znów. Teraz był pewien, że plecaków tam nie ma. Więc gdzie się podziały? Czyżby już się ich pozbył? Nie zawierały niczego wartościowego, o ile pamiętał, ale też nie mógł sobie przypomnieć, żeby je wyrzucił albo spalił. Więc gdzie były? Może to nie miało większego znaczenia, bo jeśli on ich nie może znaleźć, to tym bardziej nie uda się to policji, gdyby zechciała złożyć mu kolejną wizytę. Zresztą dlaczego mieliby wracać? Odpowiedział na ich wszystkie pytania i wyglądali na zadowolonych, kiedy odjeżdżali. Wyszedł z szopy, stanął na podwórzu i zmrużonymi oczami popatrzył na zachodzące słońce. Kiedy Zeppo go zobaczył, podniósł się i podszedł do niego, na ile pozwalał mu powróz. Harald zrobił kilka kroków w kierunku psa, poklepał go po łbie, uwalniając zwierzę z uwięzi. Od rana nie był na spacerze. Najwyższy czas. Spacer po lesie dobrze zrobi im obu. Harald poszedł po smycz i gwizdnął na psa. Razem wyszli za ogrodzenie i po przejściu kilkuset metrów po wąskiej, szutrowej drodze skręcili w las. Gdy tylko Harald znalazł się wśród drzew, poczuł, jak dobrze działa na niego panujący tu spokój. Cisza. Oprócz dźwięków lasu nie słyszał niczego. Wziął kilka głębokich oddechów i resztka niepokoju, którą

jeszcze odczuwał, rozwiała się bez śladu. Bez potrzeby się nakręcił. Teraz zapomni o wszystkim, o wypadku i o tych nieszczęsnych plecakach. Wzruszył ramionami, żeby strząsnąć z siebie to wspomnienie, westchnął z zadowoleniem. Prawie spodziewał się, że zobaczy wydmuchiwaną parę. Wieczory były już naprawdę chłodne. W dzień słońce też nie grzało tak mocno. Deszcz padający w weekend był pewnie ostatnim tej jesieni. Jeśli teraz spadnie, to w postaci śniegu. Zapuszczali się coraz głębiej w gęsty jodłowy las. Zeppo przystawał, węszył, biegł za jakimś tropem, potem wracał. Czasem Harald przez dłuższą chwilę nie widział go ani nie słyszał. Szli razem, każdy sobie, zadowoleni z takiego układu. Nagle Harald zauważył, że się ściemnia. Pora wracać. - Zeppo. Pies nie wracał. Zawołał jeszcze raz, ale Zeppo nadal się nie pokazywał. Stanął i nasłuchiwał, ale jedynym dźwiękiem, jaki słyszał, był szum pośród szczytów drzew. Zaklął pod nosem. Zdarzało się czasem, że pies podjął jakiś trop i zapominał o wszystkim. Znikał na dłużej bez śladu. - Zeppo! - zawołał znów Harald. Tym razem głośniej. Nasłuchiwał jakiejkolwiek reakcji. Szczeknięcia czy szelestu ściółki, świadczącego o tym, że pies go dopędzi. Właśnie miał zawołać trzeci raz, kiedy dotarła do niego ta myśl. Leżą na strychu. Plecaki leżały strychu. Pamiętał, gdzie je upchnął, tylko nie wiedział już, dlaczego przeniósł je do domu. Zwykle tego nie robił. Nigdy. Gdyby policja mimo wszystko znalazła w szopie coś kradzionego, teoretycznie istniała szansa wytłumaczenia, że ktoś mu to podrzucił bez jego wiedzy. Gdyby znaleziono taką rzecz w domu, byłoby znacznie gorzej. Dlatego żaden dostawca nie przestąpił nigdy progu jego domu. Ale widocznie uznał, że plecaki to pewna rzecz. Nikt ich nie szukał, pewnie nawet nikt nie wiedział o ich istnieniu. Ale jeśli teraz interesowała się nimi policja kryminalna, naprawdę miał powód, żeby się ich pozbyć z domu. Niech tylko pies wróci. - Zeppo! - ryknął tak głośno, jak tylko potrafił. - Kurwa, wracaj wreszcie! - dodał jeszcze, jakby to miało uświadomić psu powagę sytuacji. Nic się nie poruszyło, nikt nie przyszedł. Harald chodził jeszcze tu i tam, nawołując przez prawie dziesięć minut, aż w końcu usłyszał szelest gdzieś z boku i zaraz pojawił się jego elkhund. Merdał ogonem, jego spojrzenie mówiło, że wspaniale było tam, gdzie właśnie był. To miło, że pan pyta. Oblizał się szeroko. Harald wziął psa na smycz i ruszyli z powrotem przez las. W domu uwiązał psa na podwórzu i pobiegł do domu, prosto na strych. Obydwa plecaki leżały dokładnie tam, gdzie myślał. Harald zaczął oglądać dwa lekko nadpalone plecaki. Nie przejmował się tym, jak działa jego mózg, dopóki jakoś się spisywał. Teraz chciał zakończyć tę sprawę. Zrzucił plecaki na dół przez właz, zgasił lampę i zszedł po drabinie. Część

zawartości wypadła na podłogę, między innymi spalona torebka. Dlaczego ją zachował? Wszystko jedno, teraz i tak zniknie razem z resztą rzeczy. Na dole w kuchni otworzył coś, co przy odrobinie dobrej woli można było uznać za schowek na przybory do sprzątania, wyjął podpałkę w płynie i zapałki. Potem wyszedł na podwórze. Noc nie była jeszcze całkiem czarna, ale było zdecydowanie ciemniej niż o zmroku. Harald zastanawiał się chwilę, czy nie powinien zaczekać do jutra. Czy ognisko w ciemności nie będzie wyglądało podejrzanie? Otrząsnął się z obaw, to było bez sensu, kto mógłby zobaczyć ten ogień? Przeszedł obok szopy, na tył działki. Zeppo zaciekawiony szedł za nim, na ile pozwolił mu powróz. Harald rzucił plecaki na ziemię, odkręcił zabezpieczony przed dziećmi korek podpałki i obficie polał nią czerwonoczarny plastikowy materiał w miejscu, gdzie żwirowogliniasty podjazd przechodził w trawę. Zakręcił butelkę i potarł zapałkę. Potem wszystko zdarzyło się jednocześnie. Ogień buchnął przed nim wielkim płomieniem. W tej samej chwili Zeppo głośno zaszczekał. Sekundę później oślepił go silny snop światła reflektorów samochodu, który nagle wjechał na podjazd. Harald, nic nie rozumiejąc, spojrzał na samochód, potem na palące się u jego stóp plecaki, i znów na samochód, który stał już z wyłączonym silnikiem i zgaszonymi światłami. Zamrugał oślepiony i dostrzegł, że ktoś idzie w jego stronę. - Harald Olofsson? - usłyszał kobiecy głos, a potem zobaczył, jak ktoś, najpewniej właścicielka głosu, rzucił się do przodu i zaczął gasić plecaki. Zeppo dalej szczekał, Harald cofnął się kilka kroków. Był tak blisko. Gdyby ta kobieta, pewnie policjantka, zjawiła się piętnaście minut później, znalazłaby tylko kupkę popiołu i sadzy, a jemu mogłoby się udać. Mogło mu się udać, gdyby nie przypomniał sobie, gdzie leżały plecaki. Mogło mu się udać, gdyby pies w lesie nie uciekł. Dużo tych „gdyby”, za dużo. Zrozumiał, że mu się nie uda. - Zaczniemy od wypadku? Torkel spojrzał na Haralda Olofssona, który siedział po drugiej stronie stołu. Trzymał przed sobą splecione dłonie, opuścił głowę, spojrzenie utkwił w podłodze. Teraz skinął w odpowiedzi. - Na przyszłość musi pan odpowiadać na głos - poinstruował go Torkel i wskazał ręką komórkę, która leżała na stole między nimi. - Ze względu na nagranie wyjaśnił, widząc, że Harald nie zauważył jego gestu. Harald znów skinął głową. Kiedy Ursula zadzwoniła i opowiedziała, co się zdarzyło, co znalazła i że zamierza zabrać Haralda Olofssona na przesłuchanie, postanowili, że najlepiej będzie przywieźć go do schroniska. Dlatego teraz Olofsson siedział przy składanym stole

w pokoju Torkela. Ursula i Torkel usiedli naprzeciwko. Ursula najchętniej od razu zajęłaby się oględzinami resztek plecaków, zanim zostaną odesłane do SKL, ale Torkel nalegał, żeby była obecna przy przesłuchaniu. Normalnie załatwiłby to z Vanją, ale teraz Vanji nie było, a on chciał… właśnie, czego on tak naprawdę chciał? Najlepszego zastępstwa, pomyślał. Jennifer była obiecująca i pracowita, ale jeszcze zbyt świeża w zespole, żeby stawiać ją w sytuacji wymagającej pewnego zgrania. A Billy…? Billy to Billy. Przy przesłuchaniach najlepiej pracowało mu się z Vanją, zresztą Torkel wolał Ursulę. Ursula nie chciała w tym uczestniczyć i Torkel zdawał sobie sprawę, że będzie musiał się przygotować na kolejną samotną noc, ale choć bardzo mu zależało, żeby do niego przyszła, sprawy śledztwa miały absolutny priorytet. - Czy może nam pan opowiedzieć o tamtym poranku? - zapytał Torkel tonem zaciekawienia, który, jak liczył, da Haraldowi Olofssonowi poczucie, że raczej sobie gawędzą, a nie prowadzą przesłuchanie. Harald wzruszył ramionami. - Jechałem autem - powiedział cicho, nadal nie odrywając spojrzenia od podłogi. - Przepraszam - przerwał mu Torkel. - Czy mógłby pan mówić trochę głośniej? Harald podniósł wzrok. - Jechałem autem - powtórzył. - Skąd? - wtrąciła się Ursula. Harald odwrócił twarz w jej stronę. - Co? - Skąd pan wracał? - Od… znajomej z Norwegii. Czasem tam śpię. - Znajomej? - Tak. - Kobieta? - No tak. - Jak się nazywa? - Henny. Henny Petersen. Torkel zapisał jej adres i numer telefonu. Bez względu na to, co z tego wyniknie, i tak pewnie się z nią skontaktują. Pewnie nie będzie pamiętała, czy Harald Olofsson był u niej w nocy z 30 na 31 października. - Wracałem rano do domu. - Harald sam podjął wątek, kiedy Torkel skończył notować. - Zobaczyłem trochę dymu od strony strumienia i stanąłem. Wtedy zobaczyłem tamto auto. - I co pan zrobił? - zapytał Torkel. Wprawdzie już mniej więcej wiedział, ale

zawsze lepiej, żeby przesłuchiwany własnymi słowami opowiedział tak dużo, jak się da. - Zeszłem na dół popatrzeć, czy ktoś nie jest ranny, i zobaczyłem, że tamta osoba nie żyje. - I co pan zrobił? - Ursula jak echo powtórzyła słowa Torkela. Harald przełknął ślinę. Jej spojrzenie było bardziej przenikliwe niż spojrzenie tego faceta. Bardziej nieustępliwe, bezlitosne. Przyjechała do niego do domu. Znalazła plecaki. Pytanie było właściwie formalnością, Harald wiedział, że policjanci już wiedzieli, co zrobił. - Znalazłem jej torebkę, czy raczej to, co z niej zostało. Leżała przy drzwiach, a szyba była rozbita, to… ją wziąłem. Ursula skinęła nieświadomie głową, co tylko potwierdziło domysły Haralda, że oni już wiedzieli, co zaszło tamtego ranka. - A potem? Harald zawahał się, odwlókł na chwilę odpowiedź, upijając łyk wody ze szklanki, którą Torkel przyniósł z łazienki. - Potem poszłem do swojego auta, wziąłem komplet wytrychów, otworzyłem bagażnik i wziąłem to, co tam było - odpowiedział, ostrożnie odstawiając szklankę na stół, przez co nie musiał patrzeć im w oczy. Ursula patrzyła na niego z rosnącą pogardą. Dużo już widziała i właściwie przestała się dziwić temu, co ludzie potrafili zrobić sobie nawzajem, ale w tym brodatym facecie było coś, co ją odrzucało. Znajduje samochód ze spalonymi zwłokami kobiety i jego pierwszą myślą jest obłowić się. Plądrować. To właśnie zrobił Harald Olofsson. Może na niewielką skalę, ale jednak to było plądrowanie. Słownik Ursuli nie zawierał słów wybaczenia za wykorzystywanie i czerpanie korzyści z nieszczęścia innych ludzi. Żadnych słów. - A co tam było? - zapytał Torkel. Jeśli w stosunku do mężczyzny siedzącego naprzeciwko żywił te same uczucia co Ursula, to dobrze je ukrywał. - Dwa plecaki. - Nic innego? - Nie. - Żadnego namiotu? - podpowiedziała Ursula. - Nie. Torkel rozumiał, do czego zmierzała. Nadal nie wiedzieli, gdzie zatrzymały się cztery osoby zabite w górach. - Plecaki - powiedział Torkel - teraz są trochę nadpalone. - Tak. Przepraszam.

Harald popatrzył na nich, a to spojrzenie potwierdzało szczerość, którą słyszeli w jego głosie. Gdyby nie rabowanie zmarłych, Ursula pewnie zaczęłaby go żałować. - Czy były na nich jakieś kartki z adresem, kiedy je pan znalazł? - zapytał Torkel. - Tego nie wiem. - Niech się pan zastanowi. Albo jakieś znaczki, może flagi albo cokolwiek innego, co mogłoby powiedzieć coś o ich właścicielach? - Nie wiem. Ursula oparła się na blacie. Zaczekała, aż Harald na nią spojrzy. To zajęło kilka sekund. - Sprawa wygląda tak - zaczęła, kiedy nawiązali kontakt wzrokowy. - Wszystkie ślady wskazują, że pożar w tym samochodzie zaczął się po wypadku. Że ktoś podpalił auto z premedytacją, może po to, żeby ukryć dowody - ciągnęła tonem wyjaśnienia. Zauważyła, jak Harald drgnął lekko, kiedy sens jej słów do niego dotarł. Jego spojrzenie szybko zmieniło wyraz z przepraszającego na wystraszony. - Albo żeby uciszyć kobietę, która prowadziła - ciągnęła Ursula. - Jeśli pomyśleć, że ona żyła, kiedy auto zaczęło się palić… Nie dokończyła zdania, odczekała, aż ten obraz i sens jej słów zapadną w umysł Haralda. Po chwili zauważyła, że to zadziałało. Jego twarz wyraźnie zbladła. Drżącą dłonią próbował podnieść do ust szklankę z wodą. Ursula wcale nie miała takich danych. Kobieta prawdopodobnie n i e żyła, kiedy zaczęło się palić, w protokole z obdukcji nie było nic na temat dymu w płucach ofiary. Ale Harald Olofsson nie miał o tym pojęcia. - Jeśli żyła, kiedy zaczął się pożar, będziemy mieć do czynienia z zabójstwem podsumowała Ursula i znów odchyliła się na oparcie krzesła. - Nie miałem z tym nic wspólnego! - Harald instynktownie zwrócił się do Torkela. Choć wcale się nie umawiali, nawet o tym nie pomyśleli, zaczęli z Ursulą realizować w stosunku do Haralda taktykę good cop/bad cop. Ursula najwyraźniej zdecydowała się trzymać tę linię. - Może ona tam siedziała, kiedy zacząłeś zabierać jej rzeczy, wtedy się ocknęła, zrozumiałeś, że cię widziała i… sama nie wiem, spanikowałeś? - Nie! - Czy zabrał pan coś jeszcze z samochodu? - zapytał spokojnym głosem Torkel. Harald przez cały czas współpracował, a teraz w dodatku był wystraszony. Należało wykorzystać okazję. - Nie, nic. Przysięgam. Torebkę i dwa plecaki. A potem zadzwoniłem na policję. - Przetrząśniemy każdy zakamarek pańskiego domu, i jeśli nas pan okłamuje…

Torkel umilkł, ale Harald i tak zrozumiał, co chciał powiedzieć. Tak samo jak zrozumiał, że to był koniec. Wszystko się skończyło. Znajdą Loch. Tym razem mu się nie uda wywinąć, ale przynajmniej nie zamierzał dać się wplątać w morderstwo, z którym nie miał nic wspólnego. - Nie kłamię! - Jego spojrzenie wędrowało pomiędzy policjantami, w końcu zatrzymało się na Ursuli, to ją trzeba było przekonywać. - Nie wziąłem nic więcej! Torebkę i dwa plecaki. A auto już było spalone, kiedy je znalazłem. Torkel i Ursula siedzieli w milczeniu. - Przysięgam - zakończył Harald i też umilkł. Uwierzyli mu. To było dla Vanji coś całkiem nowego: przyjść do aresztu w Kronobergu jako rodzina. Tyle razy tam była w związku z pracą i nigdy nie przypuszczała, że kiedyś mogłaby się tu pojawić w innej roli. Miała wrażenie, że kamienne ściany obszernej recepcji ją osaczają. Duszą. Każdy krok wykonany w stronę strażnika był przez to coraz trudniejszy. Wreszcie jednak dotarła. Za szybą siedział Janne Gustavsson. Rozpoznał ją i pozdrowił skinieniem. - Nie wiedziałem, że zespół do spraw zabójstw kogoś u nas ma. - Bo nie ma. Vanja umilkła. Janne spojrzał na nią pytająco. Coś w jej głosie? Nie brzmiał tak pewnie jak zwykle. Prawie jej nie poznawał. Coś się musiało stać. - Chciałabym się spotkać z moim ojcem - odezwała się znów ściszonym głosem. Podobno tu jest. Janne spojrzał na nią zaskoczony i nagle wszystko ułożyło mu się w jedną całość. Lithner. Nawet o tym nie pomyślał, choć nazwisko od razu powinno zwrócić jego uwagę. Lithner. Ilu ludzi jeszcze mogło się właściwie tak nazywać? Pewnie nikt więcej. Oprócz atrakcyjnej blondynki z policji kryminalnej i faceta, który akurat siedział pod 23. Valdemar Lithner. Przywieźli go kilka godzin wcześniej, z polecenia Ingrid Ericsson z Biura do spraw Przestępstw Gospodarczych. Była jedną z niewielu osób, które kojarzyły Jannego, i nawet zwracała się do niego po imieniu. Był ciekaw, czy Vanja też wie, jak on się nazywa. Prawdopodobnie nie. - Valdemar Lithner to twój ojciec? Vanja skinęła nieznacznie i zaczęła nerwowo bawić się włosami. Janne pomyślał, że wygląda w tej chwili jak mała dziewczynka. Zagubiona mała dziewczynka. Nagle zrobiło mu się jej żal.

- Myślisz, że mogłabym się z nim zobaczyć? - To będzie niestety trudne - powiedział współczująco Janne, zerkając na zegar. Wiesz, jest już po piątej, nie jestem pewien, co na to przepisy. - Czy jego areszt jest obwarowany restrykcjami? Janne szperał chwilę w swoich papierach. Choć wiedział, co w nich było napisane. Pamiętał, że Ingrid Ericsson wydała same zakazy. Telefon [NIE] Listy [NIE] Komputer [NIE] Wizyty [NIE] Ericsson zawsze tak robiła. Janne dla pewności jeszcze chwilę przeglądał dokumenty, potem spojrzał na Vanję. - Tak. Niestety. Wszystkie. - Czy naprawdę myślisz, że mogłabym utrudniać dochodzenie? - Nie, ale nie ma znaczenia, co ja myślę - odparł niemal przepraszająco. - To nie ja decyduję. Musisz porozmawiać z Ingrid Ericsson albo z prokuratorem. Zauważył, że Vanja rozbieganym wzrokiem rozgląda się dookoła, jakby spodziewała się, że Ericsson albo prokurator są tu gdzieś w pobliżu recepcji. Właściwie powinien się trochę z tego cieszyć. Zawsze byli tacy do przodu, tacy doskonali, cały ten zespół do spraw zabójstw. Nie spędzali czasu w stróżówce, z ludźmi takimi jak on. Ale jej bezradność w tej chwili bardzo go ujęła. To do niej nie pasowało. Czuł bardziej niezręczność tej sytuacji niż władzę nad Vanją. - Czy masz numer do Ingrid Ericsson? - zapytała w końcu Vanja. Kiwnął głową i zaczął pisać numer na samoprzylepnej karteczce. - Zapiszę ci też numer do prokuratora. Wennberg. Z nim może pójść łatwiej niż z Ingrid. Vanja podziękowała mu skinieniem, kiedy wręczył jej karteczkę. - Dzięki, Janne. A więc znała jego imię. - Powodzenia! - rzucił z przekonaniem. Naprawdę będzie go potrzebowała. Wyszła z budynku. Zanim drzwi się za nią zamknęły, Janne zobaczył jeszcze, że przykłada do ucha komórkę. I zniknęła.

W ciągu dziesięciu lat pracy jako strażnik aresztu widział różne rzeczy. Ale to było coś nowego. Vanja zadzwoniła najpierw do Ingrid Ericsson, wolała zacząć od osoby prowadzącej dochodzenie. Od razu włączyła się poczta głosowa. Pewnie miała wyłączony telefon. Zostawiła krótką wiadomość z prośbą o oddzwonienie, kiedy to będzie możliwe, nie mówiąc, z czym dzwoni. Ingrid pewnie się domyśli, że chodzi o jej ojca, ale tego, o co chciała prosić, nie chciała nagrać na pocztę głosową. Już w bezpośredniej rozmowie będzie to wystarczająco trudne. Potem wybrała numer Stiga Wennberga. Prokuratora. Jego nazwisko, w odróżnieniu od Ingrid Ericsson, Vanja słyszała kilka razy. Cieszył się dobrą opinią. Pamiętała, że niektórzy koledzy bardzo żałowali, kiedy kilka lat temu okazało się, że przechodzi do przestępczości gospodarczej. Wennberg odpowiedział po dwóch sygnałach. W tle słychać było dziecięce głosy, Vanja domyśliła się, że był w domu. Odebrał trochę zdenerwowany, ale potem odprężył się, gdy usłyszał, że jest policjantką. Pomyślał, że być może, dzwoni w związku z jakimś śledztwem i zapytał od razu, jak może jej pomóc. Vanja powiedziała jak. W jego głosie znów pojawiła się nerwowość. - To niemożliwe. Chyba pani rozumie? Jego głos stał się niski i poważny, brzmiał zupełnie inaczej niż kiedy odebrał. To nie będzie łatwe. Vanja wiedziała, że stąpa po cienkim lodzie. Otrze się o wykroczenie służbowe, jeśli będzie za bardzo naciskała. Wcale tego nie chciała. Miała ochotę wykrzyczeć, że musi natychmiast spotkać się ze swoim ojcem. Do diabła z przepisami! Ale to było niemożliwe. Musiała trzymać język za zębami i uważnie sformułować swoją prośbę. - Wiem, że to nie jest przyjęte - powiedziała ostrożnie - ale ja naprawdę muszę zobaczyć się z ojcem. W odpowiedzi usłyszała głębokie westchnienie. - Jestem właśnie w trakcie trudnego śledztwa, masowy grób w Jämtlandzie, może pan o tym słyszał - mówiła dalej Vanja, próbując nowej strategii. Jeśli nie chciał pomóc córce, może zechce się przychylić do prośby policjantki. - Muszę się dowiedzieć, co się stało z moim ojcem, żebym mogła dołączyć z powrotem do kolegów. - Czy pani jest w zespole Torkela Höglunda? - Tak, to mój szef. Usłyszała, jak Wennberg przez chwilę coś rozważa. Może jest jeszcze nadzieja. - Zna pan Torkela? - zapytała neutralnym, jak jej się wydawało, tonem. - Tak, ale niech pani nie myśli, że to coś zmienia.

Drzwi zamknęły się równie szybko, co się przedtem uchyliły. Ale Vanja nie dawała za wygraną. Spróbowała otworzyć je wytrychem, ostrożnie, bardzo ostrożnie, żeby nie rozdrażnić go bez potrzeby. - Ktoś mógłby nadzorować wizytę, rzecz jasna. Zgadzam się na to. - Restrykcje nałożyła policjantka prowadząca, to jej ocena. - Oczywiście. Ale czasem bywają zbyt rygorystyczne. On nie jest podejrzany o morderstwo. Pan, jako prokurator, może dopuścić wyjątek. Wennberg milczał. Ale nie odkładał słuchawki. Zawsze to coś. Póki z nim rozmawiała, miała jeszcze szansę. - Zdaję sobie sprawę, że to nietypowa prośba, ale szczerze mówiąc, nie wiem, w jaki sposób mogłabym panu zaszkodzić. Jeśli coś się stanie, to ja stracę pracę. Tylko ja tutaj ryzykuję. Przez ułamek sekundy pomyślała o swoim szkoleniu w FBI. Czy to mogłoby negatywnie wpłynąć na jej szanse? Zawstydziła się natychmiast. Dlaczego pomyślała o tym właśnie teraz? Miała ważniejsze rzeczy na głowie. Najważniejsze. Tata. To na nim powinna się koncentrować. Nie na sobie. W telefonie dziecięce głosy ucichły, może Wennberg przeszedł do innego pokoju, żeby rozmawiać bez przeszkód. - Niech Torkel do mnie zadzwoni i za panią poręczy. To jedyny sposób powiedział w końcu. - Okej. - Vanja czuła, jak język jej się plącze z radości. - Dziękuję. On zaraz do pana zadzwoni. Obiecuję. Zadzwoni. - Wizyta będzie nadzorowana. Dziesięć minut, nie więcej. - Tak. Dobrze. Oczywiście. Naprawdę bardzo panu dziękuję. - Niech pani podziękuje Torkelowi, jeśli coś z tego wyjdzie. I rozłączył się. Vanja stała jeszcze z telefonem przy uchu. Pierwsza przeszkoda pokonana. Jakoś się wszystko ułoży. Teraz musiała tylko zadzwonić do Torkela. W głowie już układała sobie początek rozmowy, jakiego kiedyś nie potrafiłaby sobie nawet wyobrazić. Cześć, Torkelu. Potrzebuję twojej pomocy. Mój ojciec został aresztowany.

VALDEMAR ZDZIWIŁ się, kiedy strażnik przyszedł po niego do celi. Myślał, że dziś już nic więcej się nie zdarzy. Ale co on wiedział o zwyczajach panujących w areszcie? Długo siedział w tej samej pozycji na twardym łóżku, aż nogi zaczęły mu sztywnieć i cierpnąć, więc jego pierwsze kroki były nieco chwiejne. Strażnik poprowadził go przez pomalowany na zielono korytarz do tego samego pokoju przesłuchań, w którym siedział wcześniej. Posadził go na tym samym krześle przy tym samym stole i kazał czekać. Sztywność nóg już mu przeszła, wrócił za to ból w dole pleców. Czuł się stary i wyczerpany, a co gorsza miał wrażenie, że nie nadąża za rozwojem wypadków. Jakby siedział w tym pokoju i jednocześnie był gdzie indziej. Jego myśli wirowały bezładnie. To wszystko potoczyło się tak szybko. Nagłe pojawienie się policjantki. Pierwsze przesłuchania. Zamknięcie. A teraz widocznie kolejne przesłuchanie. To była chyba część ich strategii, żeby zbić go z tropu. Udało im się. Musiał się skoncentrować i spokojnie pomyśleć. Odpowiadać na pytania, nie wdając się w dygresje i nie tracąc kontroli. Usłyszał jakieś dźwięki za drzwiami i wyprostował się. Zamierzał mówić jak najmniej. To była jego taktyka. Poprzednim razem się sprawdziła. Może i teraz też tak będzie. Ciężkie drzwi znowu się otworzyły, Valdemar zobaczył, że ktoś idzie za strażnikiem. Poczuł niemal panikę. To nie mogła być prawda, to niemożliwe! Osoba z tyłu zniknęła mu z oczu na sekundę, kiedy strażnik stanął w drzwiach i ją zasłonił. Valdemar miał nadzieję, że to było tylko przywidzenie, strażnik znajdzie się w pokoju i okaże się, że za jego plecami nie ma nikogo. Albo będzie to ta zarozumiała baba z policji. Wszystko będzie lepsze. Ale wtedy znów ją zobaczył. Zrozumiał, że to jest fakt. Że ona jest tutaj. Tak samo blada i zagubiona jak on. Jej spoczywające na nim spojrzenie wyrażało coś, czego nie umiał określić. Podjął odważną próbę uśmiechnięcia się, ale wiedział, że to nie ma sensu. Tutaj, w tym pokoju, w tej sytuacji żaden uśmiech nie pomoże. - Cześć, Vanju - powiedział najnormalniej, jak tylko mógł, jak witał ją codziennie. Nie odpowiedziała. W milczeniu wsunęła się do pokoju i podeszła do krzesła naprzeciwko niego, ale nie usiadła. Przez sekundę Valdemar rozważał, czy mógłby odmówić spotkania. Gdyby poprosił strażnika o odprowadzenie do celi, może to wszystko byłoby trochę łatwiejsze. Dla niej. Nie dla niego. On był już stracony, właśnie to zrozumiał. Droga na skróty, którą wybrał, wywiodła go na manowce i teraz był zgubiony. Vanja nigdy mu tego nie wybaczy. Może będzie w stanie zrozumieć, jeśli on naprawdę postara się wyjaśnić. Ale jak

miał wyjaśnić coś, czego sam do końca nie rozumiał. - Co ty zrobiłeś, tato? - zapytała znienacka. Valdemar spuścił wzrok i zaczął wpatrywać się w swoje ręce. One też wyglądały staro. Pomarszczone i żylaste. Zniszczone. Może Vanja już nigdy nie będzie chciała ich dotknąć. Strażnik zamknął drzwi i podszedł do stołu. - Widzenie wygląda następująco - powiedział z godnością. - Macie dziesięć minut. Zostaję w środku. Vanja skinęła. Strażnik odszedł na bok i usiadł na taborecie w rogu pokoju. Oparł się o ścianę i starał się nie okazywać zainteresowania. Valdemar popatrzył na córkę, która nadal stała przed nim. Domyślał się, że musiała bywać w tym pokoju wiele razy, ale nigdy nie przeżyła czegoś podobnego. - Co ty zrobiłeś, tato? - powtórzyła, tym razem głośniej. Valdemar poczuł, że musi odpowiedzieć zgodnie z prawdą. - Coś głupiego, obawiam się. Wysunęła sobie krzesło i ciężko usiadła. Popatrzyła na niego. Wyglądał, jakby w ciągu kilku dni postarzał się o wiele lat. Tyle mu chciała powiedzieć. Tyle miała pytań. Tak dużo chciała wiedzieć. Ale ze strażnikiem siedzącym tuż obok nie mógł odpowiadać na wszystkie jej pytania. Może to nawet lepiej. Spotkanie poruszyło ją bardziej, niż się spodziewała. Potrzebowała jakichś neutralnych pytań, żeby się trochę pozbierać. - Masz jakiegoś adwokata? - Nie - powiedział i potrząsnął głową. - Biuro chciało mi kogoś przysłać, ale odmówiłem. - Dlaczego? - Nie wiem. Myślałem, że wtedy ty byś się dowiedziała. A tego nie chciałem. Nadal nie miał odwagi spojrzeć jej w oczy. - Przecież dowiedziałam się i tak. Co ty sobie wyobrażałeś? Że możesz coś takiego ukryć? Jestem policjantką! Valdemar potrząsnął głową, to nie była prawda. Można ukryć różne sprawy. Pochować je i mieć nadzieję, że tak zostanie. Przedtem to się udawało. - Przesłuchiwali mnie już kilka lat temu, ale potem zawiesili dochodzenie. Miałem nadzieję, że teraz będzie tak samo - powiedział, spoglądając na nią. - Że ty nigdy się o tym nie dowiesz. Vanja zbladła. Valdemar domyślił się, że nie takiej odpowiedzi się spodziewała. Chciała, tak samo jak on, żeby wszystko było jak dawniej. Żeby ta absurdalna

sytuacja była marginalnym, nic nieznaczącym wydarzeniem w ich życiu. Pomyłką, którą można łatwo wyjaśnić, a wtedy zniknie tak szybko, jak się pojawiła. Wiadomość o wcześniejszym dochodzeniu zniweczyła tę nadzieję. - O co chodziło w tamtym śledztwie? - zapytała Vanja zaskakująco rzeczowym tonem. Znał ją dobrze. W chwili gdy weszła do tego pokoju, wszelkie dotychczasowe uczucia zeszły na dalszy plan, a zamiast nich pojawiała się złość. - O to samo, co teraz. Sprzeniewierzenie, oszustwo, działanie na szkodę klienta, przestępstwa podatkowe… - Ale wtedy je umorzyli? - Tak, ale teraz podobno mają nowe dowody. Zatrzymał się, nie chciał mówić więcej, ale znał ją. Wiedział, że jej kolejne pytanie będzie dotyczyło nowych dowodów. I tak się przecież dowie, prędzej czy później. Więc równie dobrze może to usłyszeć od niego. - W sprawie Daktei - dodał cicho. Vanja nachyliła się nad stołem, wpatrywała się w niego, jakby był kosmitą, kimś zupełnie obcym. W jej spojrzeniu pojawiło się coś, czego przedtem nigdy nie było, kiedy patrzyła na niego. Chłód. - Byłeś zamieszany w aferę Daktei? - Nie byłem wprowadzony we wszystko - powiedział, kręcąc głową, jakby nadal sam nie mógł zrozumieć, co się właściwie stało. - Nie wiedziałem, jak duża to była sprawa. Zaufałem niewłaściwym ludziom. Poszukał jej dłoni swoją. Nie chciała jej dotknąć. Jeśli jego dłonie się zestarzały, to jej nabrały obojętności. Zerknął na strażnika, który teraz patrzył na nich z ciekawością. Vanja zasługuje na wyjaśnienie, ale on powinien ważyć słowa. - Chciałem tylko zapewnić nam dobre życie, kochanie. Sam słyszał, jak pusto zabrzmiało to wytłumaczenie. Najwyraźniej ona też tak to odebrała. - Zawsze mieliśmy dobre życie - rzuciła surowo. Miała rację. Jak zwykle. Czego im brakowało? Rzeczy materialnych. Gadżetów. Niczego naprawdę ważnego. Nic z tych rzeczy nie mogło zastąpić tego, co właśnie tracił. Ale tak bardzo chciał być ojcem, który ze wszystkim sobie radzi. Takim, który może zapewnić rodzinie takie życie, jakie mają inni. Kimś, z kogo można być dumnym.

- Tak, ale mama chciała mieć letni domek, ty potrzebowałaś mieszkania i… Wtedy Vanja eksplodowała, znienacka, poderwała się z miejsca. - Mieszkanie?! Próbujesz mnie w to wmieszać? Czy chcesz powiedzieć, że siedzisz w areszcie z mojego powodu?! - Ależ nie, Vanju, skąd. Nie to miałem na myśli. - Co więc miałeś na myśli? Kurczył się pod jej spojrzeniem. Zapadał się w sobie. Był nic niewart. Był kłamcą, zdrajcą. Musiał sprawić, żeby zrozumiała. Żeby zrozumiała, jakie to było proste. Jak kuszące. Jak upojne. Jak dał się wciągnąć i w końcu nawet przestał myśleć, że robi coś zakazanego. To chciał jej powiedzieć, ale nie znajdował odpowiednich słów. - Nie wiem - powiedział tylko. - Ja nie wiem, Vanju. Wszystko było wywrócone do góry nogami. Jedyne słowa, jakie mu pozostały, były banalne. - Kocham cię. Kocham cię tak bardzo, że chciałem… - Urwał, otarł łzę, która zawisła mu na rzęsach. - Chciałem ci dać wszystko. - Nigdy o nic nie prosiłam. Ten chłód w jej głosie był straszny. Wdarł się jak lodowaty, oślizgły robak do jego piersi. Sprawiał, że nie mógł zaczerpnąć powietrza. Ona odrzucała jego miłość. Jak to możliwe? Przedtem to znaczyło dla niej wszystko. Wiedział o tym. Ale ją zawiódł. W najgorszy możliwy sposób. Działał za jej plecami. Po tych wszystkich latach okazał się kimś innym, niż sądziła. Okłamał ją. Czegoś takiego nie robi się Vanji. Była szczera i oczekiwała szczerości. To było proste. Wiedział o tym, wiedział, co powinien zrobić, żeby ją odzyskać. Ale zamiast powiedzieć prawdę, znów skłamał. - Nie zrobiłem niczego nielegalnego. - A co w takim razie zrobiłeś? Zdawał sobie sprawę, że ona przejrzała go na wylot. Był jak szeroko otwarta księga, a jednak jeszcze stosował uniki. Nie potrafił inaczej. - Może trochę się ślizgałem. Pomogłem ludziom, którym nie powinienem pomagać. - Zrobiłeś to - stwierdziła Vanja. W jej głosie nie było żadnych emocji. Równie dobrze mogła mówić o pogodzie. Valdemar umilkł i spoglądał na nią prosząco, kiedy odsuwała krzesło, żeby wstać. - O cokolwiek oni cię oskarżają, ty to zrobiłeś.

Odwróciła się i poszła prosto do drzwi. - Vanju, zostań, proszę - rzucił Valdemar. - Dziesięć minut minęło. Strażnik spojrzał na zegarek i potrząsnął głową. - Nie, macie jeszcze trzy minuty. Vanja spojrzała na strażnika, Valdemar już miał nadzieję, że dostanie te minuty. 180 sekund. Można dużo zrobić przez 180 sekund. - Dziękuję, ale już nie chcę go widzieć. Po tych słowach wyszła. Valdemar ukrył twarz w dłoniach. Miał nadzieję, że już nigdy nie będzie musiał stykać się z tą rzeczywistością. Rzeczywistością, w której nie było jego córki. SERCE MEHRANA waliło mocno ze złości, był rozgorączkowany i spocony. Ale powiedział, co o tym myśli. Zdecydowanie. Trzasnął drzwiami do swojego pokoju tak mocno, że rodzinne zdjęcia spadły ze ściany w przedpokoju. Teraz leżał na swoim łóżku i gapił się w sufit. Nigdy przedtem tak się nie pokłócili. Nawet wtedy, kiedy po kryjomu palił papierosy z Levanem, a ona ich przyłapała. Ale to było co innego. Pod każdym względem. Jego matka ukrywała coś przed nim i Eyerem. Powiedziała, że robiła to dla nich. Że chciała ich chronić. Ale on wiedział, że to nieprawda. Było tak, jak mówił Memel. Shibeka jest zagubiona. Hamid był jej kręgosłupem. Bez kręgosłupa człowiek się chwieje. Musisz jej pomóc, rozumiesz? Zawsze bronił swojej mamy przed tym upartym, starym człowiekiem, który uważał, że ona nie zna swojego miejsca. Mehran opowiadał mu, jak bardzo walczyła, ile dla nich robiła. Była najlepszą matką, jaką syn mógł mieć. Że pracowała i uczyła się, żeby oni mieli lepiej. Że dla nich nauczyła się szwedzkiego. Ale teraz zrozumiał, że Memel chyba jednak miał rację. Jego mama była zagubiona. Nie było innego wyjaśnienia. Posunęła się o wiele za daleko. Nie mówił nic, kiedy wysyłała list za listem do wszystkich, od służb socjalnych przez policję po gazety. Stał w milczeniu obok i pozwalał jej zawracać głowę policji, choć wiedział, że ich to wcale nie obchodzi. Dla ludzi w mundurach była tylko skarżącą się kolorową kobietą. Ale Mehran nigdy nic nie mówił. Zawsze stał po jej stronie. A teraz ona tak mu odpłaca.

Kombinuje na własną rękę za jego plecami. Odwrócił się na bok i sięgnął po odtwarzacz mp3, który dostał na urodziny. Włożył słuchawki. Lubił słuchać house’u. Najlepszy był Avicii. Wybrał Levels. Ustawił głośniej dźwięk. Muzyka miała w sobie coś takiego, że wszystko stawało się trochę wyraźniejsze. Jakby to, co się stało, stawało się jaśniejsze i czystsze, a przez to gniew łatwiejszy do opanowania. Poprzez muzykę widziało się życie jako obraz. Wtedy tak bardzo nie bolało. Wiedział, że jej życie nie jest łatwe. Robiła, co mogła. Ale była zagubiona. Jej ostatni pomysł o tym świadczył. Jasne, świetnie, że nauczyła się szwedzkiego i mogła pomagać jemu, Eyerowi czy przyjaciołom. Ale było w tym też coś niedobrego, tu musiał przyznać Memelowi rację. Bo nie uczyła się tylko języka. Nabywała też nowych umiejętności. Takich, które nie podobały się Memelowi i innym mężczyznom. Wręcz przeciwnie. Byli zaniepokojeni. Bali się o swoje żony. Że one też mogą się zagubić. Mehran lubił Memela. To on otaczał go ramieniem i opowiadał o dawnym kraju i o Hamidzie. To on zabrał go do meczetu, pokazał mu, jak należy się obmyć i przygotować do modlitwy. A Mehran zawsze bronił swojej mamy. Ale teraz spotkała się z jakimś facetem z telewizji. Sama. Ze Szwedem. Po tym wszystkim, co on dla niej zrobił. Gniew wrócił. Nawet Avicii nie pomógł go opanować. Szwed! Szwedzi nigdy dla nich nic nie zrobili, wręcz przeciwnie. To oni byli winni. Jego tata zaginął tutaj. W bezpiecznej Szwecji. Nie w niebezpiecznym Afganistanie. Nie po drodze, ale właśnie tutaj, gdzie trzeba wciąż być wdzięcznym za to, że można zostać. To wszystko okazało się kłamstwem. Szwecja nie była bezpieczna dla wielu z tych, których znał. Zawsze żyli w niepewności. Czy będą mogli zostać, czy nie? Czy zostaną deportowani? A może jeszcze gorzej, po prostu znikną, jak jego ojciec? Pamiętał, jak urzędnik w Urzędzie ds. Cudzoziemców chciał ich wyrzucić, choć ich tata zaginął. Jak Shibeka się martwiła, że pewnego dnia po prostu po nich przyjdą i zawiozą na lotnisko. To wszystko było kłamstwo. Nienawidził kłamstw. A teraz jego mama też kłamała. Mehran wziął głęboki oddech i jeszcze raz puścił Levels. Miał nadzieję, że to pozwoli mu znów odnaleźć ten spokój. Ale nawet nie zdążył się do niego zbliżyć, kiedy ona stanęła w drzwiach. Patrzyła na niego tymi swoimi brązowymi oczami, które teraz wyglądały bardziej na czerwone, pewnie od łez. - Wybacz mi, Mehranie - powiedziała łagodnie. - Czy mogę wejść?

Mehran nie odpowiedział. Patrzył tylko na nią ze słuchawkami w uszach. Usiadła obok niego na łóżku. Pozwolił jej na to, poczuł jej ciepłą dłoń na brzuchu. To uspokajało bardziej niż muzyka. - Czy możesz zdjąć słuchawki? - poprosiła. Mówiła w paszto. Uwielbiał, kiedy to robiła. Na co dzień wolała, żeby mówili po szwedzku. Dla ich dobra. To była jedna z jej zasad. Ale dzisiaj wolała paszto. Wiedział dlaczego. Robiła tak, kiedy zależało jej, żeby rozumieli wszystko, co mówi. Miała inny głos, była bardziej sobą w paszto. Brzmiała bardziej autentycznie. Bardziej jak mama. Niechętnie zdjął słuchawki, ale gniew jeszcze nie minął. - Rozumiem, że jesteś zły - odezwała się spokojnie. - Ale chciałam, żebyś wiedział, że nie zamierzałam cię zranić. Tylko nie wiedziałam, jak mam ci to powiedzieć. Popatrzył na nią. Odezwał się gniewnie. - Dlaczego nie możemy zawsze mówić w paszto? Była zdumiona, to nie było pytanie, jakiego się spodziewała. - Uważam, że lepiej będzie, gdy będziemy mówili po szwedzku. Mieszkamy w Szwecji. - Ale nie jesteśmy Szwedami. Nawet jeśli tobie się tak czasem wydaje. Shibeka wzięła go za rękę. - Mehranie, nie złość się. Myślałam, że on będzie mógł nam pomóc. - Ale jak? - Nie wiem, ale muszę się dowiedzieć, co się stało. Musimy się tego dowiedzieć. - Jego nie ma, mamo. Nie ma. Nie rozumiesz? - Te ostatnie słowa niemal wykrzyczał. Shibeka mocniej ścisnęła jego dłoń. Ale on dalej mówił, mimo jej ręki obejmującej jego palce. - To i tak nic nie pomoże, jeśli się z tym nie pogodzisz. Jesteś zagubiona! Ja jestem zagubiony. - Ale ja nie mogę się poddać. Dlatego, że tak dobrze znałam twojego ojca. Codziennie widzę go w tobie. Codziennie go sobie przypominam. Nie rozumiesz? To niemożliwe. To jakbyś mnie prosił, żebym przestała oddychać. Jakbym musiała przestać kochać. Nagle zaczęła płakać. Mehran od dawna tego nie widział. Na początku, zaraz po zniknięciu Hamida, płakała przez cały czas, ale pewnego dnia przestała. Jakby łzy jej się wyczerpały. Próbował ją uspokoić. Usiadł i spojrzał jej głęboko w oczy. Tak bardzo ją kochał. Ale musiała zrozumieć, że dłużej tak nie może być.

- Ja też za nim tęsknię, mamo. Ale wszyscy mówią, że musisz przestać. Zawsze powtarzałem im, że dobrze się czujesz. Że nie zrobisz niczego głupiego. A potem idziesz, umawiasz się z jakimś Szwedem i nic mi nie mówisz? - Myślę, że on nam może pomóc. - Przestań, mamo. Żaden z nich nam nigdy nie pomógł. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej? Robisz z nas pośmiewisko. Urwał i popatrzył na nią. - Nie jesteś idiotką, mamo. Wiem o tym. Shibeka skinęła i zdjęła dłoń z jego ręki. - Masz rację, Mehranie. Od dzisiaj będę cię słuchała. Ty będziesz decydował. Obiecuję, że będę cię słuchać. Tak samo, jak słuchałabym twojego ojca. Ale najpierw musisz się z nim spotkać. Z tym Szwedem. A potem możesz zdecydować. Przemawiała do niego w taki sposób, w jaki jeszcze nigdy nie mówiła, jak do równego sobie. Wiedział, że będzie musiał też tak postępować. Spojrzał na nią wzrokiem pełnym oddania. - Powiedz mu, żeby przyszedł jutro. - Czy powiemy o tym Eyerowi? Mehran potrząsnął głową. - Nie. On jest za mały. - Ale nie ty. Już nie. - Nie, mamo, już nie. Shibeka uśmiechnęła się do niego nieśmiało, wychodząc z pokoju. Mehran siedział dalej na łóżku. Już nie musiał słuchać muzyki. Dzisiaj dorósł. Muzyka nie była potrzebna, żeby to zrozumieć. To było oszałamiające uczucie. Czy naprawdę był gotowy, żeby przejąć tę odpowiedzialność, jaką dostał? Nie pragnął niczego innego, tak to czuł. Ale było też coś strasznego w tym, że nie będzie mógł już dłużej wykręcać się swoim wiekiem. Że już nie był dzieckiem. Poszedł do przedpokoju i popatrzył, jak jego mama stoi w kuchni i gotuje obiad. Kiedy Eyer wróci do domu, na stole będzie ciepły posiłek. Wszystko miało być tak jak zwykle. Tylko że nic już nie było tak jak zwykle. Ona chyba myślała, że on jest tak inny od niej. Że chce zapomnieć. Ale to nie była prawda. Oni po prostu w różny sposób odczuwali stratę i inaczej to okazywali, to wszystko. Ona dzwoniła, pisała i szukała uwagi. On był milczący. Ona pokazywała to na zewnątrz. On nosił to w sobie. Tak właśnie postępował mężczyzna. Ból, który był zamknięty w środku, czynił mężczyznę twardym. Kobiety płakały. Mężczyźni nie.

Shibeka odwróciła się do niego z uśmiechem, on uśmiechnął się łagodnie w odpowiedzi. Miała swoje tajemnice. On też. Ale jego były zakopane głęboko w dzieciństwie. Czy będzie musiał wydobyć je teraz na światło dzienne? A może lepiej zostawić je w spokoju? Nie wiedział. Ale nigdy nie zapomni mężczyzny ze skrzypiącym głosem. Mężczyzny, przed którym tata go ostrzegał. Josepha. VANJA NIEOCZEKIWANIE zwymiotowała w toalecie dla personelu w budynku aresztu. Zamknęła się w toalecie nie po to, żeby z niej skorzystać, chciała po prostu przez chwilę mieć spokój. Siedziała na opuszczonej klapie, kiedy nagle jej żołądek wywrócił się na lewą stronę. Jego zawartość wylądowała na podłodze między jej stopami. Zaskoczona gapiła się na żółtawą breję. W ustach miała smak kwasu żołądkowego, odruchowo nachyliła się do przodu, na wypadek, gdyby to nie było wszystko. Nie mogła wyjść z aresztu, zanim strażnik jej nie wypuści, a ten musiał najpierw odprowadzić Valdemara do celi. To miało trochę potrwać, ale nie śpieszyło jej się, nie przejmowała się też tym, że zarzygała całą podłogę toalety. Nic już nie miało znaczenia. Wspomnienie ze spotkania z Valdemarem było najświeższe. Pod spodem nie było niczego. Tylko on, w tym pokoju, w którym nigdy nie spodziewałaby się go zobaczyć. Nieprawdopodobne, a jednak się zdarzyło, właśnie to przeżyła. Valdemar nie był niewinny. Jeśli przedtem miała wątpliwości, teraz to wiedziała. Mijał się z prawdą i kluczył. Vanja tak dobrze znała takie zachowania. Często widywała je podczas pracy. Trochę się ślizgał, tak się wyraził. On, który nigdy się nie poślizgnął. Kwaśność w ustach była odpowiednim smakiem po tak koszmarnym dniu. Czuła, że chętnie opróżniłaby tutaj cały żołądek. Chciała wyrzucić z siebie wszystko, pozbyć się tego. Ale już nic więcej się nie pojawiło. Włożyła więc dwa palce do gardła. Robiła to raz za razem, aż poczuła się całkiem pusta. Jej buty i nogawki spodni były trochę zachlapane, ale nie zwracała na to uwagi, czuła się uwolniona, jakby odzyskała kontrolę nad swoim ciałem. Opróżniła je z brudu, który miała w środku. To było wspaniałe uczucie. Chciała wepchnąć w siebie jeszcze więcej. Władować tylko po to, żeby się potem wszystkiego pozbyć.

Dawno już tego nie czuła, całe wieki. Ale pamiętała jeszcze, co ją wtedy tak w tym pociągało. Utrata kontroli i jej odzyskanie. Odczuwanie przyjemności i wstydu równocześnie. Opuściła głowę i przyjrzała się zawartości swojego żołądka na podłodze. Miała siedemnaście lat, kiedy to się zaczęło. Chodziła do liceum Enskilda na Östermalmie. Była bystra i inteligentna, uwielbiała się uczyć i miała dobre oceny. Problemem była ta inna sfera. Socjalna. Wszyscy w szkole sprawiali wrażenie bogatych, pięknych i doskonałych. Było tam tyle niepisanych reguł, kodów, których nie znała. Chciała mieć przyjaciół. Chciała mieć chłopaka. Chciała należeć do paczki. Ale nie należała. Cokolwiek robiła, zawsze coś było nie tak. Choć starała się na wszelkie sposoby, zawsze była tą, która nie pasuje. Więc zaczęła podjadać w drodze ze szkoły, żeby się pocieszyć. Słodycze, ciastka i chipsy. Coraz więcej i więcej. Sól, cukier i tłuszcz stały się jej przyjaciółmi i coraz częściej po nie sięgała. Ale te śmieci, które pochłaniała, jednocześnie ją przerażały i czuła się jeszcze gorzej wśród tych szczupłych, perfekcyjnych ciał, otaczających ją przez cały dzień. Więc zwracała to, co zjadła, żeby nie przytyć. Na początku myślała, że to nic groźnego. Przecież wcale nie robiła tego często i właściwie to była świetna kombinacja. Móc brać te pyszności do ust i pozbywać się ich godzinę później. Ale potem było coraz gorzej. W końcu myślała już tylko o jedzeniu i o tym, jak szybko może się go znów pozbyć. Tylko ta jedna rzecz się liczyła. Kiedyś przeczytała w „Dagens Nyheter” artykuły o zaburzeniach odżywiania. Zwłaszcza o bulimii. Pozostałe teksty z tej serii przejrzała pobieżnie, ale w tym nagle się rozpoznała. Efekty uboczne. Nieregularne miesiączki lub ich całkowity zanik. Uszkodzenia szkliwa. Pobiegła do łazienki i zaczęła nerwowo badać wewnętrzną stronę siekaczy, żeby zobaczyć, czy ma jakieś uszkodzenia. To tam podobno pojawiały się te ubytki. Językiem nie wyczuwała niczego nienormalnego, ale z drugiej strony nie wiedziała, jak by to miało wyglądać. Ale miesiączki nie miała od trzech miesięcy. Zrobiła sobie kilka kanapek, przeczytała artykuł jeszcze raz, z coraz większym poczuciem, że to jest o niej. Wszystko się zgadzało. Potem poszła zwymiotować i się rozpłakała. Była chora. Nie tylko nie pasowała do otoczenia. Była też chora, a z tej choroby bardzo niewiele osób potrafiło wyjść o własnych siłach. Zwierzyła się Valdemarowi. Poszła do jego biura. Nadal nie wiedziała, jak się na

to zdobyła, bo paraliżował ją ogromny wstyd, ale powiedziała mu o wszystkim. Wziął sobie wolne na resztę dnia. Poszli na spacer. Vanja czuła, że w każdej chwili może zemdleć, ale on wszystko z niej wyciągnął. Powolutku, krok po kroku. Kiedy naprawdę, naprawdę był potrzebny, zrobił ten krok i okazał się ojcem, jakiego zawsze chciała w nim widzieć. To było cudowne. Dwa tygodnie później załatwił jej zmianę szkoły. Kończyło się drugie półrocze, więc od jesieni mogła zacząć naukę w Södra Latin. Zajął się wszystkim. W lecie wysłał ją na dwutygodniowy obóz dla dziewczynek z bulimią, żeby nauczyła się, jak ma postępować. Zatrudnił najlepszych terapeutów, a kiedy jej się nie podobali, szukał nowych. Uleczył ją. Swoją bliskością i szczerością. Nie mogła połączyć tego obrazu z mężczyzną, którego właśnie widziała w szarozielonym ciasnym pokoju. Kiedy miała siedemnaście lat, powierzyła mu swój bolesny sekret. To wymagało ufności i odwagi. Dlaczego on nie potrafił zrobić tego samego, mając pięćdziesiąt pięć lat? Odważyła się wyjść do niego i wszystko powiedzieć, ale on, kiedy przyszło co do czego, wolał pozostać zamknięty w sobie. Była z tego powodu bardzo rozgoryczona. To nie była zdrada. To nie było upokorzenie. Było gorzej. Jakby została porzucona. Od tej chwili będzie musiała radzić sobie sama. Naprawdę. Poczucie bezpieczeństwa płynące ze świadomości, że on jest i zawsze będzie mógł jej pomóc w razie potrzeby, właśnie się rozwiało. Tata. Już nigdy nie będzie traktowała go tak jak przedtem. Nigdy. Vanja wstała. Jej buty ślizgały się w cuchnącej kałuży. Chciała tylko stąd wyjść. Wszystko było obrzydliwe. Pomieszczenie, zapach, smak. Zastanawiała się, czy powinna pojechać do Anny, ale to było za trudne. Anna będzie potrzebowała dużo wsparcia i na pewno ma mnóstwo pytań. Wsparcia, którego Vanja nie była w stanie jej dać, a na pytania też nie umiała odpowiedzieć. Anna miała dużo przyjaciółek. Kobiet, które były jej bliższe niż Vanja. One mogły się nią zająć dziś wieczorem, jeśli to będzie potrzebne. Vanja obmyła się i porządnie wypłukała usta. Uświadomiła sobie, że wyjazd do Stanów i szkolenie w FBI były ważne. Ważniejsze niż kiedykolwiek przedtem. To już nie było tylko szkolenie i nowa szansa. To był wyjazd, którego potrzebowała. Teraz, kiedy została sama. Będzie dorosła naprawdę.

Pojedzie, gdy tylko dostanie odpowiedź z działu kadr. Albo nawet jeszcze wcześniej. Po prostu pojedzie. Zostawi zespół do spraw zabójstw. Zostawi wszystko. Stanie na własnych nogach. Nadszedł czas. TORKEL ZNÓW przyszedł ostatni do sali konferencyjnej. To zaczynało stawać się jego zwyczajem. Tym razem był nie tylko spóźniony, był też zły i zmęczony. Najpierw wystraszył go telefon Vanji. Zrobił to, o co prosiła, i zadzwonił do prokuratora. Zaraz potem odezwał się znów Axel Weber. Skojarzył wypadek samochodowy i zabitą kobietę z masowym grobem. Zapytał, w jaki sposób te sprawy się wiążą. Nawet gdyby Torkel wiedział, i tak by mu nie powiedział. Irytowało go, że Weber posiada tyle informacji o ich pracy. Dziennikarz nie wiedział, że auto było wynajęte, kto prowadził ani że Patricia Wellton posługiwała się fałszywymi dokumentami. Na szczęście nie wiedział też nic o tym, co Ursula znalazła u Olofssona. Gdyby się dowiedział, w prasie ruszyłaby lawina spekulacji. Torkel próbował złapać Hedvig Hedman, ale mu się nie udało. Owszem, miała swoje problemy, ale mimo wszystko powinna dopilnować, żeby jej personel na przyszłość trzymał gębę na kłódkę. - Ursula - powiedział, siadając przy stole. Chciał zacząć jak najszybciej, to był długi dzień. - Przejrzałam w miarę możliwości rzeczy, które znalazłam u Olofssona, przed wysłaniem ich do Linköpingu - zaczęła Ursula i otworzyła swój laptop. - Notatki są w naszym wspólnym folderze, a tam leżą wydruki, jeśli ktoś woli. Jennifer i Torkel wzięli po kopii z małego stosiku leżącego na stole. Billy wolał czytać na monitorze. - Jak widzicie, naprawdę ciekawa okazała się torebka. W jednej z kieszonek znajdowały się resztki prawa jazdy na nazwisko Liz McGodalejniewiadomo. - Czy coś nam to dało? - wszedł jej w słowo Torkel, zwracając się do Billy’ego, który oderwał wzrok od komputera. - I tak, i nie. Czy mam to omówić teraz? - Nie. Mów dalej - Torkel znów zwrócił się do Ursuli. - Poza tym w torebce nie było nic szczególnego. Leżała w kabinie i bardziej ucierpiała od ognia niż plecaki. To, co się nie spaliło, roztopiło się z gorąca całkiem albo częściowo. Jak widzicie, udało mi się zidentyfikować zwyczajne przedmioty: szminkę, szczotkę do włosów, klucze i portfel. W środku były resztki banknotów, koron i dolarów, kilka szwedzkich monet, resztki różnych plastikowych kart, ale

wszystkie tak zniszczone, że nie dało się nic rozpoznać. Może w SKL więcej z nich wycisną. - Co z plecakami? - Torkel nie chciał tracić czasu. - Leżały w bagażniku, więc zachowały się we względnie dobrym stanie. Próba spalenia ich przez Olofssona spowodowała tylko nieco większe uszkodzenia z wierzchu. Plecaki zawierały głównie ubrania męskie, damskie i dziecięce dla dziewczynki i chłopca. Niektóre z ubrań miały dziury od kul i ślady krwi. Dziecięce też. - Ciała z grobu w górach - wypaliła Jennifer. Ursula potwierdziła skinieniem. - Prześcieradła i poszwy, przybory toaletowe, kilka zabawek i książeczek dla dzieci. Po szwedzku. To wszystko. - Odciski palców? - rzucił Billy. Ursula potrząsnęła głową. - Po tak długim czasie nie ma substancji tłustych. - Żadnych imion ani niczego, co pozwoliłoby ich zidentyfikować? - zapytał Torkel, choć pewnie wiedziałby o tym, gdyby Ursuli udało się osiągnąć taki przełom w śledztwie. Jak było do przewidzenia, znów potrząsnęła głową. - Nie znalazłam niczego takiego. Koledzy w SKL mają większe możliwości badania i prześwietlania materiałów. Miejmy nadzieję, że oni coś znajdą. - Może powinniśmy pokazać te ubrania w mediach i zobaczyć, czy ktoś je zidentyfikuje? - Możemy spróbować, ale tam nie było nic charakterystycznego. Zupełnie zwyczajne ciuchy, takie miałam wrażenie. - I nie było imion nawet na ubraniach dzieci? - zapytała Jennifer. - Nie. - Chyba zwykle opisuje się dziecięce ubrania? Ursula szybko myślała. Nigdy nie podpisała „Bella” żadnego ubranka swojej córki, choć przedszkole i szkoła zawsze o to prosiły. Czy Mikael to robił? Nie sądziła. Przecież prała jej ubrania wiele razy i pewnie zwróciłaby na to uwagę, prawda? - Czy sprawdzałaś wszywki? Ursula przerwała rozmyślania o swoim byłym mężu i córce i spojrzała na Jennifer. Ona jest nowa, powiedziała sobie w duchu. Nowa i ambitna, chce dobrze. Bądź miła.

- Tak, oglądałam wszywki - odparła spokojnie. - We wszystkich ubraniach. Także tych dla dorosłych… - Pościel. - Torkel przerwał tę zbyt uprzejmą odpowiedź, jednocześnie notując w pamięci, żeby ostrzec Jennifer przed otwartym kwestionowaniem kompetencji Ursuli. - Pościel wozi się ze sobą, kiedy się nocuje w namiocie. - W schroniskach też - powiedziała Jennifer. - Sprawdziliśmy je - wtrącił szybko Billy. - Zróbcie to jeszcze raz - polecił Torkel. - Brak śpiworów, brak namiotu, brak sprzętu do gotowania. Nie wygląda na to, żeby mieszkali w namiocie - podsumowała Ursula. Torkel westchnął. Skąd ci ludzie właściwie się tu wzięli? Gdzie byli przedtem? Co robili w górach? Gdzie zginęli? Kim byli? Miał wrażenie, że wiedzą tyle, ile na początku, kiedy tu przyjechali. Skinął w stronę Jennifer i Billy’ego, siedzących naprzeciwko, z nadzieją, że oni będą mogli wnieść coś więcej. - Kiedy dostaliśmy od Ursuli nowe prawo jazdy, podzieliliśmy zadania - zaczął Billy. Wstał i podszedł do tablicy. Zaczął przesuwać zdjęcia z miejsca odkrycia zwłok, żeby zrobić miejsce na oś czasu. - Jennifer dalej zajmowała się Patricią Wellton, bo to ona znalazła ją na listach pasażerów - ciągnął, wciąż przemeblowując tablicę. - Może najlepiej zaczniemy od tego. Wziął czarny mazak i stał gotowy do pisania. Jennifer zerknęła na wydruki leżące przed nią na stole. - Patricia Wellton przyleciała z Frankfurtu do Sztokholmu 29 października 2003 po południu. Wylądowała na Arlandzie, krótko po piątej. Zakładamy, że potem pojechała nocnym pociągiem z Centralnego do Östersund. - A jak dotarła do Frankfurtu? - zapytał Torkel. - Tego nie wiemy. Ale miała zarezerwowany jeszcze jeden bilet. Z Trondheim do Oslo, na 31 października. Nigdy nie wsiadła do tego samolotu. To wszystko, co o niej wiemy. - Dobra robota - pochwalił Torkel. - Börje Dahlberg z IPO jeszcze niczego się o niej nie dowiedział. Nie ma jej w żadnych rejestrach. To by znaczyło, że nie używała wcześniej tej tożsamości. - Przechodzimy więc do Liz McGocośtam. - Billy przejął pałeczkę. - Ponieważ to prawo jazdy zostało znalezione w aucie przy Wellton, uznaliśmy, że to się łączy, i zaczęliśmy poszukiwania od Frankfurtu. I zgodnie z przewidywaniami znaleźliśmy niejaką Liz McGordon, która przyleciała tam 28 października. Torkel wyprostował się na krześle. Poczuł przypływ nowej energii. To były naprawdę dobre wiadomości. Kolejna osoba w śledztwie. Pojawiła się w tym

samym mieście co Patricia Wellton. Popatrzył na zapis Billy’ego na tablicy. - Dzień wcześniej, zanim Patricia Wellton stamtąd wyjechała - stwierdził. - Ta… Torkelowi wydawało się, że Billy miał nieco zakłopotaną minę. Wcale nie był tak ucieszony, jak powinien być. - Ale będziesz chyba musiał zadzwonić do Börje Dahlberga jeszcze raz powiedział Billy niemal przepraszającym tonem. - Bo Liz McGordon też nie istnieje. Przynajmniej nie ta nasza. - Co, u diabła! - Torkel zgarbił się na krześle, usiłując szybko ogarnąć całą sytuację i jej znaczenie. Dwie kobiety. Dwie fałszywe tożsamości. Nigdy nie widział czegoś podobnego. Co to miało być? - Skąd ona przyleciała? - zapytała Ursula. - Z Waszyngtonu - odparła Jennifer, a Billy zapisał to na tablicy. - Lotem Delta Airlines. Nie mamy żadnych informacji, żeby poleciała z Frankfurtu dalej, ale ona też miała bilet powrotny. Wylot z Oslo, w dniu 1 listopada. - Jak miała tam dotrzeć? - Tego nie wiemy. Torkel zignorował rozczarowanie i zmęczenie, które na chwilę nim zawładnęły. Wstał i zaczął przechadzać się po pokoju. - A więc Liz McGordon leci z USA do Frankfurtu 28 października. Patricia Wellton leci z Frankfurtu do Sztokholmu 29, dalej jedzie do Östersund, gdzie wynajmuje samochód 30 października. 31 ma lecieć z Trondheim do Oslo. Dzień później Liz McGordon ma wylot z Oslo z powrotem do Waszyngtonu. Torkel zatrzymał się i szybko porównał swój wywód z tym, co Billy napisał na tablicy. - Patricia Wellton i Liz McGordon to ta sama osoba. Zapadła cisza, w której każdy analizował słowa Torkela. - Ale Patricia czy Liz, czy jak ona się tam nazywała, nie dociera do Trondheim, bo jej samochód ma wypadek i ktoś go podpala - ciągnął Torkel. - W bagażniku auta leżą plecaki, które najprawdopodobniej należały do czterech osób zamordowanych w górach. Co nam to mówi? - Że to ona ich zamordowała - odpowiedziała Jennifer. - Że w każdym razie była w to zamieszana - poprawiła Ursula. - W aucie nie znaleźliśmy żadnej broni. To brzmiało jak stwierdzenie, ale Torkel spojrzał pytająco na Ursulę, która po raz kolejny potrząsnęła w odpowiedzi głową.

- Może zabrał ją Kruk - rzucił Billy. - Wydaje mi się, że wtedy by się przyznał - odparła Ursula. - Może zdążyła pozbyć się broni - wtrąciła Jennifer. - Robi wrażenie profesjonalistki. Torkel z radością zauważył, że nastrój w pokoju się zmienił. Wszyscy byli jakby przytomniejsi, bardziej czujni. Ton wypowiedzi był zaangażowany, odpowiedzi padały szybko. Różne teorie były sprawdzane albo się utrzymywały, albo były obalane. Może Liz McGordon nie istniała, ale jej pojawienie się tchnęło w śledztwo nowe życie. Teraz trzeba było utrzymać ten klimat i dalej dyskutować. - Jeśli założymy, że Liz i Patricia to ta sama kobieta, to znaczy, że przyleciała z USA, w Europie zmieniła tożsamość, pojechała do Jämtlandu i zastrzeliła osoby, które uznajemy za rodzinę, żeby potem wrócić do USA? Wszystko w ciągu pięciu dni. W tej okolicy przebywała krócej niż dobę. Przecież ta czwórka znajdowała się gdzieś w samym środku dziczy. Jak ona ich znalazła? - Musiała wiedzieć dokładnie, gdzie ich znajdzie. - Jak? - Może ich znała? - zasugerowała Jennifer. - Oni mogli być Amerykanami. - W plecaku były szwedzkie książeczki dla dzieci - przypomniał Billy. - Ale żadna szwedzka rodzina nie zaginęła. Wszyscy spojrzeli na mapę, którą Billy wcześniej przypiął na ścianie. To był naprawdę wielki obszar. Jennifer przyszedł do głowy pewien pomysł, musiała się powstrzymać, żeby nie podnieść ręki. - Może biwakowali z kimś, kto powiedział Patricii, gdzie się dokładnie znajdują. Potem ten ktoś mógł pomóc ich zabić i wykopać grób. Znów cisza. Kolejna teoria pobudzająca nowe skojarzenia. Wszyscy rozważali to, co powiedziała Jennifer. Próbowali znaleźć mocne i słabe punkty. Kilku sprawców. - To wyjaśniałoby, dlaczego nie znaleźliśmy namiotu - ciągnęła Jennifer. Patricia wzięła plecaki, a pomocnik zabrał namiot. - I co zrobił? - zapytała Ursula. Coś się jednak w tym rozumowaniu nie zgadzało. Poszedł w drugą stronę? - Może razem zeszli z góry i z jakiegoś powodu się pokłócili w drodze do Trondheim. Pomocnik zabija Patricię i dalej jedzie sam. - W takim razie powinniśmy znaleźć namiot w aucie. Dlaczego miałby zostawić tylko plecaki? Jennifer nie odpowiedziała. Było coś w tym, co mówiła Ursula. Billy podjął

wątek. - Ktoś ją zabił, tego jesteśmy praktycznie pewni. Jeśli nie był to jej pomocnik… - O ile jakiegoś miała - wtrąciła Ursula. -…to musiał to być ktoś inny - ciągnął Billy, nie zwracając uwagi na wtrącenie. - Trzeci sprawca - powiedziała Ursula wyraźnie sceptycznym tonem. Energia, która jeszcze przed chwilą wypełniała pokój, zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Czasem tak się zdarzało. Kiedy pojawiało się za dużo wątków, kiedy sprawa robiła się zbyt skomplikowana. Kiedy nagle wszystko było możliwe, ale nic nie wydawało się prawdopodobne. Torkel pomyślał, że bardzo brakuje mu Vanji. Właśnie w takich sytuacjach była absolutnie najlepsza. Umiała dopilnować, żeby nie tracili koncentracji, oddzielić rzeczy istotne, a całą resztę odsunąć na bok. Trzymać się wytyczonej drogi i pilnować, żeby pozostali z niej nie zbaczali. Uderzyło go, jak ważna była w zespole. Miał nadzieję, że dobrze się teraz czuje. Że jej ojciec okaże się niewinny i Vanja wkrótce do nich wróci. - Jeden, dwoje, troje sprawców, namiot, brak namiotu, broń, brak broni. Wróćmy lepiej do tego, co naprawdę wiemy - powiedział, próbując skierować rozmowę na właściwe tory. W pokoju zapadła niepokojąca cisza. - Czy nie ma nic, czego jesteśmy pewni? - Wiemy… to, co wiemy. - Billy wskazał ręką tablicę. - A to nie jest dużo. - Dostałam bardzo wstępny raport z zakładu medycyny sądowej w Umea powiedziała Ursula, wyciągając kartkę z niewielkiego pliku papierów, który leżał przed nią na stole. - Przyszły karty stomatologiczne Holendrów i one zdają się potwierdzać nasze domysły, że to zwłoki Jana i Framke Bakkerów. - Przynajmniej tyle. - Torkel nie umiał ukryć rozczarowania, co Ursula najwyraźniej wzięła do siebie. - No przepraszam, ale mówię tylko o tym, czego jesteśmy względnie pewni. - Tak, wiem, tylko że… Torkel nie dokończył zdania. Zrozumiał, że dalej nie pójdą. Nie dziś. Przedyskutowali jeszcze krótko zadania na jutro i zakończyli spotkanie. KIEDY TORKEL został sam w pokoju, usiadł u szczytu stołu, splótł dłonie i oparł brodę na kciukach. Jego spojrzenie powędrowało do białej tablicy, do zdjęć i różnokolorowych strzałek prowadzących do kluczowych haseł, do osi czasu narysowanej przez Billy’ego. Wiedzieli przynajmniej tyle, że chodziło o kobietę z dwiema fałszywymi tożsamościami, z których przynajmniej jedna była na tyle

pewna, że pozwalała jej wylatywać ze Stanów i wracać w dwa lata po jedenastym września. Torkel westchnął głęboko. Miał nieprzyjemne wrażenie, że śledztwo właśnie zmieniło status ze skomplikowanego na wprost piekielnie skomplikowane. SEBASTIAN BYŁ ZAJĘTY oczyszczaniem mieszkania ze wszystkiego, co przypominało mu Ellinor. Kwiaty ze stołu już wyrzucił. Wszystkie te dziwne małe świeczki o zapachu truskawkowym czy waniliowym, które namiętnie kupowała, też powędrowały do kosza. Teraz był w salonie i zwijał małe koronkowe serwetki, które porozmieszczała na prawie wszystkich płaskich powierzchniach. Chciał mieć teraz wokół siebie prostotę, żadnych ręcznie robionych bzdurek pod idiotycznymi figurkami z porcelany. Większość rzeczy, które właśnie zbierał, Ellinor kupiła i przyniosła do jego mieszkania. Część z nich jednak rozpoznawał z dawnych czasów. Musiała przeszukać każdą szafę i szufladę w poszukiwaniu czegoś nadającego się do „upiększenia” mieszkania. Te znane przedmioty przypomniały mu Lily. Nie była wprawdzie tak „nowoczesna i zainteresowana wzornictwem” tych słów używała Ellinor, kiedy mówiła o sobie - ale próbowała nadać mieszkaniu jakiś bardziej intymny i przytulny klimat. Odsunął te myśli od siebie. Nigdy nic dobrego nie wynikało z wracania do przeszłości. Znów pomyślał o Ellinor. Największy niepokój już go opuścił. Jeśli to naprawdę ona w jakiś sposób stała za obecnymi problemami Valdemara, to jeszcze wiele innych spraw musiałoby potoczyć się nie tak, żeby jakiekolwiek podejrzenie padło na niego. Ktoś zadzwonił do drzwi. Sebastian znieruchomiał w trakcie składania wielkiego białego obrusa. O wilku mowa, pomyślał Sebastian. To na pewno Ellinor. Nikt inny nie mógł dzwonić do jego drzwi o tej porze. Właściwie, kiedy się nad tym zastanowił, oprócz niej nie było w ogóle nikogo, kto mógłby dzwonić do jego drzwi. Najpierw chciał siedzieć cicho, póki ona sobie nie pójdzie. Na pewno by się udało, ale ona i tak by kiedyś wróciła i potem znów. Poza tym to było tchórzostwo. Lepiej było pokazać, jak mało dla niego znaczyła. Że wyrzucił ją nie tylko ze swojego mieszkania, lecz także z życia. Dzwonek znów się odezwał. Nawet nie myślał o tym, żeby ją wpuścić, żeby zobaczyła, jak uprzątnął po niej ślady. Musiał zadowolić się drażnieniem jej przez drzwi. Niech wie, że Sebastian jest w domu, ale zamierza ją ignorować. Podszedł szybko do wieży i włączył radio. Radio Spokojne Przeboje 104,7, jej ulubione radio. Sebastian uśmiechnął się do siebie. To wkurzyłoby ją jeszcze bardziej. On jest sam

w mieszkaniu, słucha „jej” stacji, a jej nie chce wpuścić. Nastawił głośniej. Celine Dion śpiewała My heart will go on. Bogowie mu sprzyjali. Ellinor uwielbiała tę piosenkę. Ustawił głos na maksa, aż muzyka dudniła w całym mieszkaniu. Był pewien, że słychać ją na klatce schodowej. Celine dawała z siebie wszystko. Sebastian usiadł na najbliższym fotelu, oparł się i zamknął oczy. Chciał tego nie słyszeć, miał wrażenie, że słuchanie tej banalnej pieśni skraca mu życie. Od strony drzwi nie dobiegały już żadne dźwięki, ale zakładał, że Ellinor nadal tam jest. Ona nie poddawała się tak łatwo. Sebastian postanowił, że zacznie śpiewać refren, żeby upewnić ją, że jest w mieszkaniu. Najpierw jego głos był niepewny. Nie śpiewał, chyba odkąd był nastolatkiem, zresztą wtedy też raczej niewiele. W końcu dał się ponieść muzyce. To musiało brzmieć strasznie. Nie przejmował się tym, nie chodziło mu o wrażenia muzyczne. Chodziło mu o drażnienie Ellinor. Śpiewał więc ze wszystkich sił, pełną piersią. - NEAR, FAR, WHEREVER YOU AAAARE! Muzyka wreszcie się skończyła. W ciszy, która nastała, znów usłyszał dzwonek u drzwi. Ach, ależ mu się podobało. Zaczął się nowy hit, nie kojarzył go, ale miał nadzieję, że to będzie coś o tęsknocie. Ogromnej, przytłaczającej tęsknocie. A może ona wytłumaczy to sobie po swojemu? Sebastian natychmiast wyprostował się w fotelu. Czy mogłaby pomyśleć, że siedział tu teraz sam, puszczał jej ulubione piosenki i śpiewał, bo tak bardzo za nią tęsknił? Cholera, wtedy nigdy stąd nie odejdzie. Wtedy kopem wywali drzwi i wpadnie do mieszkania, żeby wybawić go od samotności. Podniósł się tak szybko, że zakręciło mu się w głowie, potem niezdarnie podszedł do radia i wyłączył muzykę. - Sebastianie, co ty wyprawiasz? - usłyszał zza drzwi. Znieruchomiał. Nastawił uszu. W środku aż go zmroziło. To nie była Ellinor. To była Vanja. - Już idę! - zawołał, po czym ruszył w stronę drzwi wejściowych. Na chwilę, zanim otworzył, ogarnęła go nagła niepewność… czy to naprawdę Vanja? A może się przesłyszał? Celine jednak porządnie zmaltretowała jego bębenki przez te kilka minut. - Czy to ty, Vanju? - zapytał ostrożnie. - Tak - padła szybka odpowiedź. To była ona. Przed jego drzwiami. Szybko je otworzył, ale jego uśmiech zaraz zniknął. To była Vanja, choć jakby nie ona. Wyglądała blado i mizernie. - Co się stało? - zapytał z autentyczną troską w głosie. Wyglądała naprawdę jak cień. - Muszę z kimś porozmawiać. I wybrałaś mnie. - Wejdź - powiedział i wpuścił ją do środka.

Jej twarz błyszczała od potu. Ze wszystkich ludzi na świecie wybrałaś właśnie mnie, kiedy chciałaś porozmawiać. Sebastian musiał się powstrzymać, żeby znów się nie uśmiechnąć. Ten uśmiech, wyrażający dumę i samozadowolenie, nie był tym, czego teraz potrzebowała. Przybrał więc poważną, profesjonalną minę. - Zawsze jesteś tu mile widziana. Jak się czujesz? Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Co robiłeś? Kiedy dzwoniłam do drzwi? Sebastian był zbity z pantałyku. - Ja… ekhm… sprzątałem. Vanja przyjrzała mu się wnikliwie. Potem lekko się uśmiechnęła. A jednak uśmiech nie był całkiem na cenzurowanym. - To ty śpiewasz przy sprzątaniu? Musiał potwierdzić. Co miał zrobić? Powiedzieć prawdę? Że chciał dręczyć swoją byłą przyjaciółkę, która być może wsadziła jej ojca do więzienia? To by jej się na pewno nie spodobało. - Nigdy bym nie pomyślała - stwierdziła Vanja, nadal zachowując ten lekki ton. Sądziłam raczej, że masz sprzątaczkę. Z którą sypiasz. Niezobowiązująca pogawędka chyba dobrze jej robiła. Sebastian zauważył, że trochę się uspokoiła. Więc ciągnął to dalej. Wszystko, żeby tylko lepiej się poczuła. Wszystko, żeby została. Musiał się dowiedzieć, co się stało. - Przy muzyce się odprężam. - Celine Dion? - Tak, do sprzątania jest świetna. - Posłał jej nieśmiały uśmiech. - A ty nie masz swoich dziwactw? Vanja skinęła głową. - Tak, tylko ja nie śpiewam tak głośno. Sebastian rozłożył ręce. - Wiesz, to cały ja, wszystko robię za bardzo. Prawda? Wchodź. Poszedł przodem w głąb mieszkania. Zauważył, że twarz Vanji zaczęła odzyskiwać kolory. Rozglądała się dokoła z ciekawością, którą tak dobrze znał. - Nie wiedziałam, że masz takie imponujące mieszkanie - powiedziała, nie próbując nawet ukryć, że jest pod wrażeniem. - Jak mówiłem, zawsze trochę za bardzo.

- Jeśli kogoś stać. - Kiedyś naprawdę dobrze zarabiałem. Usiądźmy tutaj. Zaprowadził ją do salonu i wskazał komplet wypoczynkowy stojący pod wielkim oknem. Wyglądał zachęcająco. Ellinor przeniosła go tam wbrew jego woli, ale teraz poczuł, że może tam zostać, gdyż dzięki temu pokój sprawiał wrażenie bardziej przestronnego. - Siadaj, a ja zrobię kawy. Vanja potrząsnęła głową. - Poproszę wody. Usiadła na sofie, a Sebastian szybko poszedł do kuchni. Wyjął duży dzbanek, który napełnił lodem, ukroił kilka plasterków cytryny i dołożył do lodu. Sposób podawania wody był jedną z tych rzeczy, przy których zawsze upierała się Ellinor, a teraz Sebastian odkrył, że są naprawdę przydatne. Chciał zrobić jak najlepsze wrażenie. Chciał być kimś, do kogo się przychodzi, ilekroć chce się porozmawiać. Nalał wody do dzbanka. Wziął dwie szklanki i poszedł do Vanji. Kiedy wrócił do salonu, zwrócił uwagę, jak mała mu się wydała. Mała i krucha. Siedziała z ramionami skrzyżowanymi na piersiach, spięta i poważna. Ta chwila luzu w przedpokoju już minęła. Sebastian usiadł naprzeciwko niej. Starał się sprawiać wrażenie delikatnego i zatroskanego, na ile było to możliwe. Nalał wody do szklanek, upił trochę ze swojej i odczekał chwilę, zanim zaczął mówić. Tak jest najlepiej, pomyślał. W takiej sytuacji rozmówca często interpretował milczenie jako szczerość. To dawało poczucie, że osoba słuchająca ma czas, dlatego to, co zostanie powiedziane, potraktuje z większą powagą. - Czy chodzi o Valdemara? - spytał w końcu. Vanja lekko skinęła. - Spotkałaś się z nim? Potrząsnęła tylko głową. Sebastian widział, jak w jej oczach zbierają się łzy. - Nie śpiesz się. Zacznij mówić, kiedy będziesz chciała. Mam mnóstwo czasu, a w kranie nie zabraknie wody. Spojrzała na niego z wdzięcznością. - Odwiedziłam go. W areszcie. - Jest aresztowany? - Zatrzymany. Sebastian skinął ze zrozumieniem. - O co go podejrzewają? - Sprzeniewierzenie, oszustwo, działanie na szkodę klienta… - Wzruszyła

ramionami, jakby chciała pokazać, że nie da rady wyliczyć wszystkiego. - Jest winny - powiedziała, patrząc Sebastianowi prosto w oczy. - Jesteś pewna? Skinęła niepewnie. Widział, że z całego serca pragnęła, żeby to nie była prawda. - Nic z tego nie rozumiem. Biuro ds. Przestępstw Gospodarczych już kiedyś prowadziło dochodzenie przeciwko niemu, ale wtedy zostało umorzone. Tylko że teraz chyba udało im się powiązać go ze sprawą Daktei. - W jaki sposób? - Nie wiem. Jakieś nowe dowody. Zimny dreszcz wzdłuż kręgosłupa, który Sebastian poczuł przedtem, powrócił, tym razem wraz ze skurczem żołądka. Biuro ds. Przestępstw Gospodarczych. Nowe dowody. Daktea. Ellinor. Nie było żadnego innego wytłumaczenia. Co nie musiało znaczyć, że to doprowadzi kogokolwiek do niego, ale musiał mieć czas na zastanowienie. Teraz go nie miał. Uświadomił sobie, że za długo siedział bez słowa. Miał nadzieję, że Vanja potraktuje to jako poruszenie jej sytuacją. Podczas gdy on siedział i rozmyślał nad własną winą w tym dramacie. - To nie brzmi dobrze - udało mu się wreszcie powiedzieć. - Czy wiesz, co takiego teraz odkryli? - zapytał z nadzieją, że pojawi się jakiś szczegół, który oczyści go z winy. Vanja zaprzeczyła ruchem głowy. - Prokurator nazywa się Wennberg, Ingrid Ericsson prowadzi śledztwo. Znasz kogoś z nich? - O Wennbergu słyszałem - powiedział cicho Sebastian. Wstał. Czuł się rozdarty. Chciał wskoczyć na stół i zatańczyć z radości. Jednocześnie był zaniepokojony i nerwowy. Jego plan, w którym Trolle miał mu pomóc, żeby zrzucić Valdemara z piedestału, właśnie się zrealizował i wyglądało na to, że działa lepiej, niż się spodziewał. Z tego punktu widzenia były to więc dobre wiadomości. Póki nie będzie ich można połączyć z nim. On miał stanąć na piedestale. Valdemar miał zostać zrzucony. Zdruzgotany. Teraz trzeba było ostrożnie dążyć do tego, żeby marzenie się urzeczywistniło. Zaczął łagodnie. - Może jest jakieś dobre wyjaśnienie. On pracuje jako doradca ekonomiczny, tak?

- Aha. - Może został w coś wciągnięty bez swojej wiedzy. Poza tym przestępstwa gospodarcze jest bardzo trudno udowodnić. Nie z materiałami, które zdobył Trolle. Jakiś czas temu, teraz wydawało się, że lata świetlne temu, przejrzał dokładnie te papiery. Były tam wyciągi z zagranicznych kont z nazwiskami i datami. Nie było żadnych raportów potwierdzających, dokąd szły pieniądze. Wypłaty dla wirtualnych osób i tym podobne rzeczy. Valdemar był ugotowany. Sebastian nachylił się w stronę Vanji. Dał jej najlepszą radę, na jaką go było stać. - Musisz mu pomóc. Nieważne, czy jest winny, czy nie. Sama o tym wiesz. Skinęła, a jej oczy znów zaszkliły się łzami. Sebastian czuł jej ból. Przepełniała go wielka radość. Zakazana radość. - Dlaczego nic nie powiedział? Dlaczego nigdy o tym nie mówił? - znienacka wyrzuciła z siebie Vanja. - Chyba nie miał odwagi. - Dlaczego? Przecież jest moim ojcem. Już niedługo. Już niedługo. - Ludzie często się tak zachowują - odpowiedział Sebastian spokojnie i wstał, żeby przynieść Vanji chusteczki. - Prawdopodobnie śmiertelnie się bał, że mógłby cię stracić. Umilkł. Czy nie za bardzo bagatelizował winę Valdemara? Może był zbyt wyrozumiały? Teraz musiał manewrować bardzo umiejętnie. Nie mógł zbytnio krytykować Valdemara, zdawał sobie z tego sprawę. Bo przecież Vanja nie przestała go kochać. Wręcz przeciwnie, to z powodu miłości do ojca czuła się tak oszukana. Dlatego siedziała tu teraz z nim. Nie może o tym zapomnieć. Nigdy. Ona kochała Valdemara. I choć bardzo tego chciał, nie mógł poniżać Valdemara zbyt otwarcie. Jednocześnie nie mógł być zbyt łagodny i wyrozumiały, bo wtedy Vanja mogłaby zechcieć mu wybaczyć. Musiał balansować gdzieś pomiędzy jednym a drugim, żeby na dłuższą metę powiększać dystans między nimi, pracować nad tą rysą, która właśnie powstała, aż rozdzieli ich na dobre. Będzie musiał użyć wszystkich znanych sobie środków, żeby ją zdobyć. Teraz była zła i rozczarowana, ale będą takie chwile, kiedy będzie tylko marzyła o odzyskaniu Valdemara. Sebastian zamierzał spowodować, żeby właśnie w takich chwilach zamiast Valdemara wybrała jego. - Nie rozumiem, dlaczego on mi nic o tym nie mówił - mówiła Vanja, siąkając

nosem. - To mnie właśnie tak wkurza. To, że kłamał. Sebastian wrócił i wręczył jej chusteczkę, którą znalazł w jednej z szuflad. Wytarła policzki i głośno się wysmarkała. Sebastian usiadł na sofie obok niej. Bliżej. Musiał odebrać Valdemarowi osobowość. Powoli zmienić go w symbol. Ludzie łatwiej przyjmowali śmierć symboli. To była cała tajemnica politycznych tendencji do uogólniania, wyróżniania ras i grup społecznych. Grupy pozbawione twarzy łatwiej było znienawidzić. Romowie, homoseksualiści, Żydzi i… przestępcy. Musiał sprawić, żeby Vanja widziała w Valdemarze przestępcę, a nie ojca. To nie będzie łatwe. Ale jeśli był ktoś, kto się do tego nadawał, był to Sebastian Bergman. Wiedział o tym. Ale musiał podejść bliżej. Stać się bardziej ludzki, podczas gdy Valdemar coraz mniej. Wziął głęboki oddech. - Miałem kiedyś córkę - powiedział znienacka. - Co? - Vanja zaskoczona spojrzała na niego swoimi czerwonymi od łez oczami. - Z moją żoną, Lily. Nie mówiłem o tym nikomu. Vanja nie spuszczała z niego wzroku. - Co się z nią stało? - Zginęła w tsunami. W Tajlandii. Miała cztery lata. - O mój Boże. - Trzymałem ją za rękę, kiedy nadeszła fala, ale ją zgubiłem. Wyrwała mi ją. Popatrzył na Vanję z całym ciepłem, na jakie mógł się zdobyć. - Więc dość dużo wiem o tym, jak to jest kogoś stracić. - Tak mi przykro, współczuję ci. - Dziękuję. Wziął ją za rękę. Pozwoliła na to. Kiedy tu przyszła, był kolegą z pracy. Teraz był pogrążonym w żalu ojcem. Krok we właściwym kierunku. ZOSTAWILI EYERA przed telewizorem i powiedzieli, że muszą wyjść na chwilę. Spytał, dokąd się wybierają, chciał iść z nimi, ale Mehran spojrzał surowo na brata i powtórzył, że ma zostać w domu. On z mamą muszą wyjść i coś załatwić. Sami. Shibeka była, tak samo jak Eyer, zaskoczona zdecydowanym i stanowczym tonem

Mehrana, jakiego wcześniej u niego nie słyszeli. Ale to zadziałało. Eyer usiadł na sofie i już o nic więcej nie pytał. Mehran spojrzał na zdziwioną minę mamy. - No to idziemy - powiedział i pierwszy ruszył do drzwi. Nawet nie zdążyła odpowiedzieć, tylko poszła za nim. Właściwie chciała iść sama do Meliki, żony Saida. Czekała je trudna rozmowa. Ale kiedy opowiedziała Mehranowi, że musi jej przekazać, że Lennart chce się z nią spotkać, jej syn zareagował tak samo stanowczo, jak teraz. Od tej chwili wszystko mieli robić razem. Chciał uczestniczyć we wszystkim, co ona robiła. W każdym razie we wszystkim, co dotyczyło Hamida i tego dziennikarza. Bez dyskusji. Od teraz Mehran i ona działali razem. Była dumna, że zrobił nagle taki krok i wziął odpowiedzialność, ale jednocześnie miała wrażenie, że jej nie ufa. To było okropne. Przecież chciała tylko wyjaśnić pewne sprawy, dowiedzieć się, co się stało z Hamidem. Ze względu na dzieci, ale też dla siebie. Szli w milczeniu, był chłodny jesienny wieczór, a kiedy słońce zaszło, zrobiło się jeszcze chłodniej. Do zimy pozostało kilka miesięcy, ale mrozy przyjdą w tym roku wcześnie, to się czuło. Skręcili w lewo i przeszli przez pagórki między blokami. Melika i jej syn mieszkali po drugiej stronie wielkiego osiedla Rinkeby, więc dotarcie tam na piechotę zajmie im około kwadransa. Ostatnio Shibeka z Meliką nie spotykały się zbyt często. Na początku, zaraz po zniknięciu mężów, widywały się nieustannie. Teraz jednak było tak, jakby te spotkania za bardzo przypominały im o stracie, a wsparcie, jakie na początku sobie dawały, zamieniło się w wieczne roztrząsanie, co jest złe, a co dobre. Po zaginięciu męża Meliki nigdy nie odwiedził ich żaden Szwed oprócz mundurowych policjantów i kiedy Shibeka raz o tym wspomniała, zaraz się pokłóciły. Melika uważała, że Shibeka wszędzie węszy spisek i konspirację. Shibeka natomiast była zdania, że Melika nie chce dostrzec istniejących możliwości, które trzeba sprawdzić. Każda z nich inaczej zachowywała się w obliczu tego dramatu. Melika miała wrażenie, że wszystkiemu winien był nowy kraj, więc usuwała się w cień, szukając oparcia w wartościach dawnej ojczyzny. Shibeka podchodziła do tego zupełnie inaczej. Chciała uzyskać odpowiedzi i była aktywna. Uczyła się szwedzkiego, poszła do pracy, pisała listy i dzwoniła do urzędów. Chciała znaleźć odpowiedzi, a nie chować się przed światem. Tak naprawdę jednak tak bardzo się od siebie nie różniły. Obie się nie poddawały, i może właśnie to utrudniało im porozumienie. Każda wybrała inną drogę i zdecydowanie nią podążała. Czasem Shibeka myślała, że zbyt zdecydowanie. Kiedy po chwili znaleźli się przy wysokim, szaroniebieskim domu Meliki, Shibekę zaczął boleć brzuch. Czy to ma szansę się udać? Czy nie powinna raczej poprosić Mehrana, żeby zaczekał na zewnątrz? Tak byłoby łatwiej. Zatrzymali się przed bramą. Mehran odwrócił się i popatrzył na nią. Wskazał kilka samotnych huśtawek na placu zabaw po lewej stronie. - Huśtałem się tam z tatą kilka dni przed jego zniknięciem.

- Wiem. - Chyba dlatego teraz prawie tu nie przychodzę. Shibeka skinęła. Chłopiec spojrzał na blok. Prawie we wszystkich oknach się świeciło. - Ona nie będzie z tego zadowolona - powiedział, jakby czytał w jej myślach. - Wiem. - Chce zapomnieć. Tak samo jak wszyscy - dodał ostrożnie Mehran i nagle posmutniał. - Mehranie, ona nie chce zapomnieć. Ona chce, żeby było tak jak przedtem. Ja też tego chcę. Chcemy po prostu osiągnąć to w inny sposób. Mehran wziął ją za rękę i spojrzał na nią z powagą. Jego piękne ciemne oczy miały w sobie smutek, jakiego przedtem w nich nie widziała. - Ale już nigdy nie będzie tak jak przedtem, mamo. Pokiwała głową. - Jesteś mądry, Mehranie. Zawsze będę cię słuchała. Obiecuję. Nagle Mehran objął ją ramionami. To było cudowne uczucie. Przez cały wieczór chciała go przytulić i teraz po tym, jak do niej przywarł, czuła, że on też tego pragnął. Teraz byli razem. Ona i jej najstarszy syn. Hamid żył w nim. BILLY SIEDZIAŁ na tarasie przed schroniskiem. Wielki jasnożółty księżyc wisiał nad najbliższą górą i rzucał zimne światło na ciemną wodę poniżej i węźlasty, rzadki brzozowy zagajnik odrobinę dalej. Oprócz szumu strumienia od czasu do czasu dało się słyszeć wołanie drapieżnego ptaka, którego Billy nie rozpoznawał. Poza tym nic. Rozkoszował się tą ciszą i chłodem. Nie spojrzał przed wyjściem na termometr, ale nie było zbyt dużo powyżej zera albo nawet i to nie. Jemu to nie przeszkadzało. Ubrał się ciepło. Właściwie wyszedł po to, żeby zadzwonić do My. Nie dlatego, że na zewnątrz miał lepszy zasięg, po prostu wolał się swobodnie przechadzać podczas rozmowy. Rozmawiali może kwadrans. Opowiedział jej o śledztwie, tyle, ile mógł, ona zrelacjonowała, co robiła w Sztokholmie po jego wyjeździe. Tęskniła za nim, bez niego było nudno i pusto, pytała, kiedy wróci do domu. Tego nie wiedział, ale też za nią tęsknił. Kiedy już złożyli sobie zapewnienia, jak bardzo za sobą tęsknią, Billy spodziewał się, że My podejmie temat wspólnego mieszkania, ale nic takiego nie

nastąpiło. Pomyślał, że tak tylko wtedy powiedziała, rzuciła temat dlatego, że miał wyjechać, ale po powrocie do domu tego pożałowała. Spojrzała na sprawę z dystansu. Uświadomił sobie, że chyba liczył na coś takiego, i natychmiast poczuł wyrzuty sumienia. Ona pewnie to jakoś wyczuła, bo nagle usłyszał: - Myślałeś może trochę o tym, o czym rozmawialiśmy na lotnisku? - Nie, właściwie nie miałem czasu, żeby…

- Ja myślałam. No jasne. - Chcę, żebyśmy zamieszkali u ciebie. - U mnie? - Chcę mieszkać na Söder. - Okej… Najwyraźniej zadowoliła ją ta odpowiedź. Zmieniła temat. Billy pomyślał, że jego „okej” mogło zostać zrozumiane jako „dobrze, w takim razie sprawa jest załatwiona”. Nie miał już siły precyzować, że raczej chciał powiedzieć: „świetnie, w takim razie znam twoje zdanie na ten temat, jeszcze do tego wrócimy”. Porozmawiali jeszcze kilka minut, zakończyli zapewnieniami o tęsknocie i rozłączyli się. Teraz Billy już od dłuższej chwili siedział na tarasie i patrzył na księżyc. Jego myśli błądziły, ale ciągle wracały do tej samej sprawy. I nie była to perspektywa zamieszkania z dziewczyną. Usłyszał chrzęst żwiru pod czyimiś stopami i odwrócił się. Jennifer szła w jego stronę, w rękach niosła tacę z butelką piwa i dwoma kubkami. Pod pachą miała dwa koce. - Cześć, widziałam, że tu siedzisz. Nie przeszkadzam? - Nie. - Mam piwo i herbatę, nie wiedziałam, co będziesz wolał - powiedziała, stawiając tacę na jednym ze stołów. - Poproszę piwo. - Koc? Podsunęła mu dwa grube, kosmate, ciemnobrązowe koce z nadrukowanym tu i ówdzie logo organizacji turystycznej w brudnożółtym kolorze. Billy odniósł wrażenie, że te koce muszą być starsze od niego. Dużo starsze. Wziął jeden i narzucił na ramiona. Jennifer zrobiła to samo i usiadła na krześle obok. Billy łyknął piwa, ona sączyła herbatę. Wydmuchała powietrze z westchnieniem zadowolenia. Jej oddech zamienił się w parę. - Co tutaj robisz? - zapytała po chwili milczenia. - Nic, zwyczajnie siedzę i myślę. - O śledztwie? - Nie. - Naprawdę?

- Tak. Umiem to wyłączyć, kiedy nie jestem w pracy. Wydaje mi się, że tak trzeba… Jennifer skinęła twierdząco. „Zostawić pracę w pracy” to nie była żadna nowa filozofia, niemniej słuszna. Ona sama nie była w stanie myśleć o niczym innym, odkąd znaleźli się w samolocie do Jämtlandu. Po wieczornym spotkaniu próbowała zasnąć, ale to okazało się niemożliwe. Wstała, żeby sobie zrobić coś ciepłego do picia, i wtedy zobaczyła Billy’ego na tarasie. A teraz tu z nim siedziała. Łyknęła jeszcze raz herbaty. Szybko stygła. - Wyglądałeś na skupionego. Billy skinął. Siedział i rozmyślał. O sprawie, która ostatnio nie dawała mu spokoju. O tym, co w jakimś sensie wydawało się ważniejsze niż śledztwo. Czy Sebastian Bergman naprawdę mógł być ojcem Vanji? Billy nie zdążył przeanalizować wszystkiego jeszcze raz. Chciał ponownie poukładać informacje. Oddzielić to, co wiedział, od tego, czego się domyślał. Co przemawiało za, a co przeciwko. Wziąć pod lupę miejsca, daty, przypuszczenia. Właściwie chciał to zrobić dziś wieczorem, ale potem wyszedł, żeby zadzwonić do My, i się tu zasiedział. To nie było niemożliwe, Sebastian i Vanja. Ta ewentualność była oparta na bardzo wątłych podstawach, na liście, którego nie czytał, przypuszczeniach, których nie miał jak zweryfikować. Ale ta myśl nie dawała mu spokoju. Pewien był tylko jednego: jeśli to była prawda, to Sebastian był jedyną osobą, która tę prawdę znała. Byłoby widać, gdyby Vanja się o tym dowiedziała. Uwielbiała swojego ojca. Czy też raczej tego, którego uznawała za ojca… - Zastrzeliłeś Edwarda Hindego. Billy szybko wrócił do oświetlonej blaskiem księżyca rzeczywistości. Odwrócił się do Jennifer, ale prawie jej nie widział. Na głowie miała kaptur, przy ustach trzymała kubek z herbatą i mówiła znad jego brzegu. - Co? Tak. - Domyślam się, że wszyscy cię stale o to pytają, ale powiedz, jakie to było uczucie? To była pierwsza rzecz, o jakiej pomyślała, kiedy spotkali się na Arlandzie, i uświadomiła sobie, kim jest Billy. Sama nigdy nie wyjęła pistoletu z kabury, ale oczyma wyobraźni często widziała siebie z bronią gotową do strzału. Action. Błyskawiczne decyzje. Pogoń i napięcie. Jednak za każdym razem te fantazje, których naprawdę chciała kiedyś doświadczyć jako policjantka, kończyły się kapitulacją złoczyńców. Czuli się pokonani, pobici, rozpracowani. W swoich snach na jawie nigdy nie wystrzeliła ze służbowej broni, a tym bardziej nikogo nie zabiła. Czasem zastanawiała się nawet, czy w ogóle umiałaby to zrobić, gdyby była zmuszona.

Spojrzała na Billy’ego, który nadal milczał. Próbowała wyczytać z jego twarzy, czy poczuł się urażony, czy tylko zastanawia się nad odpowiedzią. Pewnie to pierwsze. Słyszała sama, jak to zabrzmiało. „Jakie to uczucie?”. Pytanie pieprzonego reportera sportowego. - Nie chodziło mi o to - zaczęła się tłumaczyć. - Miałam na myśli, jak człowiek sobie z tym radzi. Jak ty sobie poradziłeś? Billy zastanawiał się jeszcze chwilę. Nie miał gotowej odpowiedzi, bo z tego, co pamiętał, nikt go przedtem o to nie pytał. Nikt z zespołu. Nawet Torkel. Wszyscy troszczyli się o niego, oczywiście, zapewniali go, że w każdej chwili może wrócić do pracy, że w tamtej sytuacji nie mógł postąpić inaczej, że nie miał wyboru, ale nikt nigdy nie zapytał, jak on się czuł. Tak naprawdę. Ponad to ogólnikowe „jak się miewasz?” albo „czy wszystko dobrze?”. Pytania zadane tonem, który wyraźnie zdradzał, że rozmówca nie oczekuje jakiejś głębszej ani nawet szczerej odpowiedzi. I choć wszyscy byli wyszkoleni w postępowaniu z osobami w szoku lub dotkniętymi traumą, to kiedy dotyczyło to jednego z nich, zachowywali się, jakby najlepszym rozwiązaniem było o tym nie mówić. Od tego mieli psychologów. Właśnie sobie uświadomił, że My też go o to nie pytała. Dużo o tym wszystkim rozmawiali, ale głównie skupiali się na tym, jak powinien wykorzystać to doświadczenie, żeby iść dalej i nie pozwolić, żeby to w negatywny sposób wpłynęło na jego wybór zawodu ani na samoocenę. - On zabiłby Vanję - powiedział w końcu Billy, wzruszając ramionami. - Tak sobie z tym radzę. Sebastian był ranny i Hinde zabiłby Vanję. Nie miałem wyboru. - Ale nawet jeśli to było słuszne, wcale nie musiało być łatwe. Billy spojrzał na Jennifer. Właśnie powiedział, że nie miał wyboru. Większość ludzi zadowoliłaby się tą odpowiedzią. Zrobił jedyną możliwą rzecz. Jeśli nie było wyboru, nie ponosiło się tak naprawdę odpowiedzialności. Ale najwyraźniej Jennifer to nie wystarczyło. Widział w jej oczach szczere zainteresowanie i troskę. Zasługiwała na lepszą odpowiedź. - Nie myślę o tym - powiedział szczerze. - Nigdy o tym nie myślę. - Czy to dobrze? Kiedy się o tym nie myśli? - Nie wiem. Ale to działa. Billy spojrzał na księżyc. Jennifer była chyba w końcu zadowolona. Już więcej nie pytała. Dopiła herbatę i odstawiła kubek na tacę. Jego dwie ostatnie wypowiedzi świadczyły chyba o tym, że nie chce o tym rozmawiać. Tak naprawdę jednak chciał. Właściwie mógł to przyznać. Polubił Jennifer. Sprawiała wrażenie, że chce się dowiedzieć czegoś więcej, nie chodziło jej o sensację czy przemoc. Zdawało mu się, że ona chce się dowiedzieć czegoś o nim. A niewielu tak naprawdę chciało. Może głupio byłoby nie skorzystać z tej okazji.

- To było przyjemne uczucie - powiedział wreszcie tak cicho, że Jennifer musiała nachylić się bliżej, żeby zrozumieć jego słowa. - Zabić go, to było przyjemne. To dlatego nigdy o tym nie myślę. Nie patrzył na nią. Nie odrywał wzroku od księżyca. Sprawiał wrażenie, jakby rozmawiał raczej ze sobą, nie z nią. Jennifer się nie odezwała. Nawet się nie poruszyła. Jakby najmniejszy szmer mógł mu przypomnieć, że nie jest sam, i wtedy znowu by zamilkł. - Nawet jeśli na to zasłużył i o mały włos nie zabił Vanji, to nie powinienem tego tak czuć. Nie sądziłem, że jestem tego typu człowiekiem. Nie chcę taki być. To mnie przeraziło, dlatego nie chcę o tym myśleć. Jennifer nie wiedziała, co ma powiedzieć. Miała nadzieję, że nie musi nic mówić. Billy nadal patrzył przed siebie. Gdyby to był amerykański film, ujęłaby jego dłoń i uścisnęła na pocieszenie. Ale to nie był film, więc tylko siedziała bez ruchu. SIEDZIELI W DUŻYM pokoju. Melika zdziwiła się, kiedy zobaczyła ich przed drzwiami o tak późnej porze, ale zaraz zaprosiła ich do środka. Zaparzyła herbatę i poprosiła, żeby usiedli na czarnej skórzanej sofie, z której Said był kiedyś taki dumny. Teraz wróciła z kuchni z dzbankiem i filiżankami na tacy. Na talerzyku leżało kilka kawałków baklawy. - Nie mam w domu nic więcej, niestety. - Nie przejmuj się, to wystarczy - powiedziała przyjaźnie Shibeka. Melika spoglądała pytająco na swoich gości, stawiając przed nimi filiżanki. Nalała parującej herbaty z pięknego dzbanka. Jedynym dźwiękiem zakłócającym ciszę był chlupot napoju w porcelanie. Shibeka miała się właśnie odezwać, kiedy Mehran zabrał głos. - Mama chce ci coś powiedzieć. Shibeka skinęła mu z wdzięcznością i starała się przybrać swobodny wyraz twarzy, kiedy spojrzy w oczy Meliki. Była przygotowana na to, że rozmowa nie będzie łatwa. - Potrzebuję twojej pomocy. - Co masz na myśli? - zapytała Melika i usiadła naprzeciwko nich. Nie nalała sobie herbaty. To był sygnał. - Rozmawiałam z jednym dziennikarzem z telewizji. O Saidzie i Hamidzie. Oboje zauważyli, że twarz Meliki stężała. Jak gdyby to niejasne uczucie pewnego rozdrażnienia, jakie odczuwała przez cały czas, nagle zmieniło się w otwartą niechęć. Mimo to Shibeka mówiła dalej.

- On też uważa, tak samo jak ja, że to było dziwne. To, co się zdarzyło. Dalej nie mogła mówić. Melika zerwała się z miejsca i stanęła naprzeciwko niej. Jej głos był piskliwy, słowa same płynęły z jej ust. - Przestań, Shibeko! Nie potrzebuję żadnego nieznajomego mężczyzny, który będzie mi mówił, co jest dziwne. - Nie o to mi chodziło. - Tak, o to. Myślisz, że tylko ty jedna na świecie opłakujesz stratę? A teraz jeszcze poleciałaś z tym do jakiegoś mężczyzny, który ci mówi, że masz rację. Ale ja nie jestem tym zainteresowana! - Nie poleciałam do żadnego mężczyzny - odparła Shibeka opanowanym tonem. Pisałam listy, dzwoniłam i on był jedyną osobą, która mnie w ogóle wysłuchała. - Mężczyzna? Szwed? Którego nie znasz? Shibeka skinęła ledwo zauważalnie. Melika przechadzała się po pokoju tam i z powrotem, pewnie nie usiądzie, póki oni nie wyjdą. - Czy nie słyszysz, jak to brzmi, Shibeko? - Mówiła bardzo szybko. - Ile razy się spotkaliście? Czy spotykałaś się z nim sama? Shibeka spuściła na chwilę wzrok, rozmowa zamieniła się w koszmar i nie widziała możliwości naprawy tej katastrofy. Nagle zrozumiała, że była naiwna. Powinna się domyślać, że Melika właśnie tak zareaguje. Tymczasem Melika jeszcze bardziej podniosła głos. - Czy spotkałaś się z nim sam na sam? Może dlatego on jest tak zainteresowany? Ostatnie zdanie powiedziała złośliwym tonem, wpatrując się w twarz Shibeki, która była coraz bardziej zniechęcona. Wiedziała jednak, że musi zachować spokój. Nie dać się sprowokować. Nieprzemyślane uszczypliwości mogły tylko pogorszyć sprawę. - Oczywiście, że nie - usłyszała nagle spokojny głos Mehrana siedzącego obok. Moja mama wie, jak należy się zachowywać. Shibeka nie wierzyła własnym uszom. Absolutnie się tego nie spodziewała. Prawie zdążyła zapomnieć, że on tu z nią jest. Ale Mehran zdawał się całkowicie nieporuszony. Teraz mówił dalej, jakby przez całe życie nie robił nic innego, tylko kłamał jak z nut. - On wygląda na kogoś, komu można zaufać - ciągnął spokojnie swoim nowym głosem. Głosem, który pojawił się u niego dzisiejszego popołudnia. Może miał go od dawna, ale dopiero teraz Shibeka go usłyszała. Był zbyt pewny, żeby miał być czymś całkowicie nowym. Może po prostu już od pewnego czasu czekał na ten moment, kiedy będzie potrzebny.

Shibeka się nie odzywała. Była pod wielkim wrażeniem zachowania swojego syna, ale też czuła presję. Powinna coś powiedzieć, żeby kłamstwo Mehrana nie wyszło na jaw, ale tak trudno było się zorientować w tym nowym krajobrazie, który Mehran nagle przed nią roztoczył. Tymczasem on poczuł się najwyraźniej jak ryba w wodzie. - Ten dziennikarz chce się z tobą spotkać. Ja i moja mama naprawdę liczymy, że to będzie możliwe. Melika umilkła i patrzyła teraz na matkę i syna. Wreszcie Shibeka odważyła się otworzyć usta. Udzielił jej się spokój syna. - Meliko, wiem, co myślisz. Uważasz, że popełniłam wiele błędów. Ale tym razem naprawdę myślę, że to jest słuszne. Melika nadal miała sceptyczną minę, ale przynajmniej znów usiadła. Chyba i ją uspokoił Mehran i jego opanowanie. - Nie mogę. Gdyby to była kobieta, wtedy mogłabym się z nią spotkać. Ale nie z mężczyzną. Przez szacunek dla Saida. - Rozumiem to - odparła Shibeka. - Porozmawiam z Lennartem… - Ja porozmawiam z Lennartem - poprawił ją szybko Mehran. - Ale to chyba da się załatwić. Melika skinęła głową w odpowiedzi. Mehran posłał jej uspokajający uśmiech. - Dziękuję - powiedziała Shibeka. - Podziękuj swojemu synowi - odparła Melika. SEBASTIAN ZAMÓWIŁ jedzenie z włoskiej restauracji na rogu. Upierał się, że Vanja musi coś zjeść, i nakrył w kuchni. Piękne talerze w kolorze kości słoniowej z delikatnym srebrnym ornamentem, sztućce, ciężkie i wytworne, razem z wysokimi kryształowymi kieliszkami i aromatycznym jedzeniem tworzyły tak zachęcającą całość, że Vanja bez większych protestów zgodziła się zostać. Za oknem zrobiło się ciemno i Sebastian zapalił kilka świec. Jedli z apetytem, prowadzili przyjazną i spokojną pogawędkę. Gdyby popatrzył na nich ktoś z boku, pomyślałby, że to dwójka starych przyjaciół, którzy spotkali się na kolacji u niego w mieszkaniu. Ale to było pierwsze takie spotkanie. Vanja czuła pewne uwolnienie po tym wszystkim, co się stało. Jakby nagle w tej bańce, w której znalazła się całkiem sama, pojawiło się towarzystwo. Nie chciała stąd wychodzić. Chciała za wszelką cenę zostać w kuchni na Grev Magnigatan z tym facetem, który ujawnił u siebie cechy, o które nigdy przedtem go nie podejrzewała. Prostota i szczerość, kiedy opowiadał o tej strasznej tragedii. Jego gościnność. Sposób, w jaki jej słuchał.

Miała wrażenie, że jest ich dwóch. Jeden z wybujałym ego, który nie zważając na nic, deptał po wszystkich dookoła, a drugi to ten szczery mężczyzna, który stracił rodzinę, ale mimo wszystko się nie poddawał. Zawstydziła się. Tak bardzo teraz skoncentrowała się na swojej goryczy, a wcześniej nigdy nie dała mu szansy, żeby mógł pokazać swoją lepszą stronę. Pokazał jej inną perspektywę. Nie miała pojęcia, jak to jest, stracić kogoś naprawdę. Zdrada Valdemara nie była aż tak definitywna. Przynajmniej żył. Powinna po prostu iść dalej, wybrać, czy to będzie życie z nim, czy bez niego. Przynajmniej nie była całkiem sama. Spojrzała na jedzenie na stole. Pasta ze skorupiakami smakowała niebiańsko, ale nie powodowała tego nieodpartego łaknienia. To było jedzenie, nic innego, żaden aspekt psychologiczny. Tylko jedzenie, dobre jedzenie. Czy powinna opowiedzieć Sebastianowi o bulimii? On był wobec niej szczery, opowiedział jej o swojej stracie. Podzielił się swoją tajemnicą. A jednak coś tu nie grało. Przecież nie chodziło o jakieś licytowanie się w cierpieniach. Poza tym ten nawrót był tylko incydentem, to mechanizm obronny w wyjątkowej sytuacji. Zresztą już czuła się o wiele lepiej. Sebastian postawił na stole butelkę białego wina. Sam nie pił, jak wyjaśnił, ale może ona ma ochotę? Trącili się kieliszkami. Wino było idealnie schłodzone, miało świeży, owocowy smak. Tak właśnie powinno wyglądać życie. Teraz Vanja zdecydowała. Opowie mu. Kiedyś, ale nie teraz. Chciała dowiedzieć się więcej o Sabine, ale nie była pewna, czy odważy się zapytać. Nie zamierzała węszyć ani ranić. Była tylko autentycznie zainteresowana, lubiła go takiego, jaki siedział teraz naprzeciwko niej przy stole, i nagle zrozumiała, skąd się brało jego powodzenie u kobiet. Nie można powiedzieć, żeby był szczególnie przystojny. Miał nadwagę, był zaniedbany, po prostu nie przejmował się swoją powierzchownością, ale był obecny duchem. To była bardzo pociągająca cecha. Vanja domyślała się, że to była jego tajemnica. Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiała. Zawsze, ilekroć dochodziła do tego aspektu osobowości Sebastiana, wyłączała jej się logika, a jej miejsce zajmowała złość. On je tylko wykorzystuje, myślała. Ale teraz zaczynała rozumieć, dlaczego tak wiele kobiet się na to zgadzało. Mówił właściwe rzeczy we właściwym czasie. Sprawiał, że czuły się zauważone, nawet pożądane. To była z całą pewnością jego metoda, gra, którą dopracował do perfekcji w ciągu wielu lat. Taka technika. Właściwie zwykły trik. Nagle coś sobie uświadomiła. A jeśli z nią próbował tego samego? Wino, zainteresowanie, zwierzenia. Trik. Czy mógłby być aż tak zimny? Czy to wszystko było zaplanowane po to, żeby zaciągnąć ją do łóżka? Przerwała jedzenie i odłożyła sztućce. Ośmielona winem od

razu przeszła do rzeczy. - Czy przypadkiem nie jesteś taki miły, bo chcesz się ze mną przespać? Sebastian na chwilę przestał przeżuwać. Czyżby jej się zdawało, czy na jego szyi pojawiła się czerwona plama? - Tak sądzisz? - Nie wiem. Ale słyniesz z tego. - Na litość boską… Przecież my razem pracujemy, ty i ja. Wiesz, business and pleasure… Nie odrywała od niego wzroku. W jego szaroniebieskich oczach było coś, czego nie umiała określić. - Musiałam zadać to pytanie. Nigdy przedtem nie widziałam cię takiego. - Jakiego? - zapytał, odłożył sztućce i nachylił się do niej. - Normalnego - odparła, wzruszając ramionami. - Miłego. To pierwszy raz, kiedy jesteś miły. Uniosła kieliszek. - Ale to nie dlatego, że chcę się z tobą przespać. - To dobrze. Ja nie chcę się przespać z tobą. - To dobrze, w takim razie wyjaśniliśmy to sobie - stwierdził Sebastian i uśmiechnął się szeroko. Potem nagle spoważniał. - Ale naprawdę chciałbym zostać twoim przyjacielem. - Ależ jesteś nim. Naprawdę. Chętnie napiłabym się jeszcze wina. Sebastian napełnił jej kieliszek. Znów zabrała się do jedzenia. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio posiłek sprawiał jej taką przyjemność. Sebastian siedział w milczeniu i patrzył na nią. Przyjaźnie, prawie z miłością. Mógłby przysiąc, że odkąd usiedli przy stole, ani razu nie pomyślała o Valdemarze. Była druga w nocy, butelka prawie pusta. Siedzieli i rozmawiali o różnych rzeczach. Sebastianowi udało się pokierować rozmową tak, by omijać smutki i cieszyć się chwilą obecności z drugą osobą. Vanja skłoniła ciężko głowę na oparcie sofy. Wydawało jej się, że ta straszna rzecz, która jej się zdarzyła, była jakby mniej ważna. Teraźniejszość zaś silniejsza. To pewnie przez alkohol. Ale nie tylko. Przyjacielska atmosfera, żarty i śmiech pozwalały jej nie dopuszczać do siebie myśli o Valdemarze. Nie chciała iść do domu. Zamknęła oczy. Nie mogła tutaj zasnąć. Powinna iść do domu. Musiała iść do domu.

Choć tak naprawdę wcale nie chciała. Właściwie łatwiej by było, gdyby on próbował ją uwieść. I tak nic by z tego nie było. Sebastian w najmniejszym stopniu jej nie pociągał. Ale wtedy nie musiałaby wybierać. Podejmować decyzji. Wtedy mogłaby zostać. Zdawała sobie sprawę, że gdyby do czegoś doszło, byłaby to pod każdym względem całkowita katastrofa. Ale w tej chwili prawie tego chciała. Czym prędzej odpędziła tę myśl od siebie. To przecież absurdalne. Obrzydliwe. Spać z nim tylko dlatego, żeby móc tu zostać. Za dużo wypiła. Energicznie wstała z sofy. Była zła na siebie, na pewno było to po niej widać. - Muszę już iść. Sebastian popatrzył na nią lekko zdziwiony, jakby nie rozumiał, o co jej chodzi. - Jasne. Mam zadzwonić po taksówkę? - Tak, proszę. - Uspokoiła się, obeszła stolik przy sofie i poszła do przedpokoju, żeby włożyć buty. - Przepraszam, zasiedziałam się, jest tak późno. - Rozumiem - powiedział. Poszedł za nią i stanął oparty o framugę. - Jeśli chcesz, możesz spać tutaj. Vanja uświadomiła sobie, że jest na niego zła. Ale on zaraz uśmiechnął się rozbrajająco. - Mam dodatkową sypialnię. Dla gości. Co prawda nie była używana od lat, ale jest do dyspozycji. Jeśli chcesz. Nie, musi iść. Tak zdecydowała i nie było o czym dyskutować. Wiedziała, co ją czeka. Valdemar powróci, kiedy znów będzie sama. Była tego pewna. Kiedy będzie chodziła tam i z powrotem po swoim niewielkim mieszkaniu, on znów się pojawi. A razem z nim przemożna chęć jedzenia. - Okej. Dziękuję - usłyszała swój własny głos. Sebastian skinął i poszedł pościelić jej łóżko. Vanja wciąż jeszcze stała, zastanawiając się, co takiego właśnie zaszło. Czyżby jednak próbował ją uwieść? Dlaczego ona nie protestowała? Dlaczego nie wyszła? - Znajdę ci szczoteczkę do zębów - zawołał do niej. Bo nie chciała, właśnie sobie to uświadomiła. Chciała u niego zostać. NIE BYŁ ŚCIGANY, to było raczej wrażenie, że ktoś go obserwuje. Ale był sam w tym obcym pomieszczeniu. Nie pamiętał, jak się tu dostał. Pewnie przez jakieś drzwi, ale tu najwyraźniej żadnych drzwi nie było. Przynajmniej nie za nim. Nie widział, czy były na drugim końcu. Pomieszczenie było duże, a dwa ogromne

reflektory świeciły mu prosto w oczy. Przeszedł kilka kroków po podłodze w szachownicę. Jego kroki odbijały się echem. Pachniało… szamponem. Zrobił jeszcze kilka kroków, ale nie zbliżał się ani trochę do przeciwległej ściany pomieszczenia. Czy w ogóle była jakaś druga ściana? Lampy oślepiały go, a poza nimi była tylko ciemność. Gdzieś odezwał się kurant. Gdzieś daleko. W ciemnościach. Ale dźwięk stawał się coraz głośniejszy, zbliżał się, choć on się nie poruszał. Nagle poczuł ukłucie w bok, pod żebrami. Choć może ukłucie to złe słowo, to było raczej uderzenie. Zdziwiony popatrzył w dół, ale nic nie widział, tylko podłogę w szachownicę. Kolejne uderzenie w klatkę piersiową. Kurant był teraz bardzo blisko. Znał tę melodię, tylko nie pamiętał skąd. - Alexander… Kobiecy głos. Imię. Jego imię. Alexander Söderling otworzył oczy. Leżał obok Heleny, z twarzą w jej długich włosach. Z tyłu za nim dzwoniła jego komórka. Helena szturchała go łokciem w bok. - Tak, tak, już nie śpię… - wymruczał, odwrócił się do niej plecami i odebrał telefon. Pora była bardziej poranna niż nocna. Numer zastrzeżony. Odebrał. - Alexander - powiedział niewyraźnie i odchrząknął. - Alexander Söderling? Głos w telefonie wymawiał jego nazwisko raczej jako „Soderleng”. Amerykanin. Alexander usiadł na łóżku. - Tak. To znaczy yes. Mężczyzna mówiący rozwlekłym, południowym dialektem przedstawił się i powiedział, jaką organizację reprezentuje. Alexander zrozumiał, że to nie będzie rozmowa, jaką chciałby prowadzić przy Helenie leżącej obok, choć chyba znów zasnęła. Wstał z łóżka i cicho wyszedł z sypialni. - W czym mogę panu pomóc? - zapytał, wychodząc na korytarz i zamykając za sobą drzwi. - Wszystko wskazuje na to, że szwedzka policja wyjaśnia śmierć Liz McGordon. Alexander znowu odchrząknął, idąc na bosaka korytarzem w stronę schodów. - Kto to jest? - zapytał i zajrzał szybko do Selmy, a potem zamknął jej drzwi. - Kobieta, która kilka lat temu zginęła w wypadku samochodowym na północy Szwecji. Alexander zatrzymał się w drodze do pokoju syna. Nigdy w życiu nie słyszał o żadnej Liz McGordon.

- Czy mówimy o Patricii Wellton? - zapytał. W słuchawce dało się słyszeć krótkie wahanie. Alexander pomyślał, że słyszy szelest papieru, a potem głos mężczyzny znowu się odezwał. - Tak, możemy uznać, że tak. - Dlaczego pan tak nie mówi od razu? - Alexander poczuł, jak narasta w nim złość. Naprawdę nie chciał odbywać tej rozmowy, nie chciał dyskutować tych spraw u siebie w domu, przez swój telefon. - Znaleźli kilka ciał, o ile wiem - ciągnął mężczyzna, w żaden sposób nie okazując, że usłyszał pytanie Alexandra. Ten zamknął tymczasem drzwi do pokoju Daniela, nie zaglądając do środka. - Tak, też o tym słyszałem - przyznał. - Jeśli dobrze zrozumiałem - ciągnął mężczyzna, którego nazwisko Alexander zdążył już zapomnieć - powiązano jakoś te znalezione ciała i Patricię Wellton. Naprawdę? Tego Alexander nie wiedział. Nie zaglądał do internetu, odkąd wyszedł z biura, czyli od około piętnastej. Postanowił, że spędzi popołudnie i wieczór z rodziną. Był z dziećmi na basenie, potem razem z Heleną ugotowali kolację. Pili wino. Nie pamiętał, kiedy robili to ostatnio. Po jedzeniu pomógł położyć dzieci spać, przeczytał nie jedną, lecz dwie bajki na dobranoc, obejrzał z żoną wiadomości, dokończyli wino, które otworzyli do kolacji, położyli się do łóżka i przed zaśnięciem jeszcze się kochali. Też nie umiał powiedzieć, kiedy im się to ostatnio zdarzyło. Kiedy zmógł go sen, czuł się prawie jak zwyczajny ojciec rodziny, ktoś, kto nie miał pojęcia o masowym grobie w górach i zabitych Amerykankach. Ale to było wczoraj wieczorem. Teraz zza Atlantyku przemawiała do niego rzeczywistość i właśnie schodził po schodach, żeby uaktualnić informacje. - O tym nie wiedziałem - odpowiedział zgodnie z prawdą i przysunął sobie iPada, który leżał na stole w salonie. - Piszą o tym wasze gazety. - Właśnie sprawdzam. Alexander wybrał stronę „Expressen” i sekundę później zobaczył powód tego nocnego telefonu. KOBIETA SPŁONĘŁA W WYPADKU SAMOCHODOWYM MOŻLIWY ZWIĄZEK Z MASOWYM MORDERSTWEM Przejrzał szybko artykuł. Nic o tym, że była Amerykanką. Właściwie tylko tyle, że wypadek połączono z sześcioma zabitymi odnalezionymi w górach. Nie napisano nic o motywach ani o sposobie zabicia. - Znalazł pan? - zapytał głos w słuchawce z wyraźną niecierpliwością. - Tak, właśnie to przeczytałem, ale…

- Po pierwsze - przerwał mu Amerykanin - godny ubolewania jest fakt, że coś takiego w ogóle wypłynęło. Alexander czuł, jak narastająca w nim złość zamienia się we wściekłość. Dzwonić i uskarżać się na coś, na co on nic nie może poradzić. Ani wtedy, ani teraz. - Sprawa wygląda tak - zaczął, nie starając się już o zachowanie uprzejmego tonu. - Jeśli nie chcieliście, żeby ich znaleziono, trzeba było się bardziej przyłożyć do ukrycia ciał, czyż nie? - Po drugie… - ciągnął mężczyzna w telefonie spokojnym, modulowanym głosem, jakby w ogóle nie słyszał wypowiedzi Alexandra. - Niech pan posłucha. - Teraz przyszła kolej Alexandra, żeby przerwać tamtemu. Tutaj jest godzina czwarta rano, jeśli ma pan całą listę punktów, to może niech pan lepiej zadzwoni w godzinach pracy. - Po drugie… - Głos w słuchawce nagle stał się ostry, jego ton sygnalizował, że mężczyzna nie jest przyzwyczajony, by mu przerywano lub kwestionowano jego słowa. I naprawdę nie lubi, kiedy ktoś to robi. - Po drugie, mieliśmy wrażenie, że śmierć Patricii to był wypadek. - Tak…? - Ale o ile zrozumiałem, policja uznaje to za morderstwo. Wielki Boże! Alexander stał jak sparaliżowany. Od razu pojął, co to mogło oznaczać, jeśli to była prawda. Ale czy to mogła być prawda? Nie, to wykluczone. Przeczytał jeszcze raz stosunkowo krótki artykuł. Rzeczywiście. W jednym zdaniu dziennikarz wspominał, że pożar samochodu prawdopodobnie nie był następstwem wypadku. Niech to diabli! - Nic mi o tym nie wiadomo - powiedział Alexander i ku swemu rozczarowaniu zauważył, że jego głos nie brzmi zbyt przekonująco. Znów odchrząknął. - Z informacji, jakie otrzymałem, wynika, że to był wypadek. - Wygląda na to, że został pan wprowadzony w błąd. - Ja albo dziennikarz. Takie rzeczy już się zdarzały. - Miejmy nadzieję. Zapadła cisza. Mężczyzna zawiesił głos po ostatnim zdaniu, żeby Alexander mógł odebrać kryjącą się w nim groźbę. Odebrał i aż przeszedł go zimny dreszcz, kiedy tak stał w samych bokserkach, choć w ich willi zawsze panowała przyjemna temperatura 21 stopni. Klimatyzacja była jedną z rzeczy, które ich urzekły, kiedy kupili ten dom cztery lata temu. Helena chciała wyjechać z miasta, kiedy dzieci będą trochę większe. Zamieszkać z dala od ulicznego zgiełku. Mieć ogród. Dostała trzy tysiące metrów kwadratowych. Widok na morze z nowoczesnego domu na wzgórzu. On odszedł z departamentu obrony i przeszedł do Nuntiusa kilka lat

wcześniej, a Helena robiła karierę w Handelsbanken. Mieli dobre życie, on, Helena i dzieci. Przynajmniej do teraz. Teraz wróciły duchy przeszłości i znów zaczęły go dręczyć. - Staramy się stąd śledzić rozwój sytuacji - powiedział Amerykanin. - Ale naprawdę bylibyśmy wdzięczni, gdyby pan zechciał nas poinformować, kiedy pojawią się jakieś nowe informacje. Znaczyło to mniej więcej: dowiedz się, co się stało, i złóż nam raport. Rozkaz w postaci uprzejmego pytania. Alexander obiecał, że się odezwie, i zakończyli rozmowę. Odłożył telefon obok iPada i popatrzył przez wielkie okno w ciemność. Potem poszedł do kuchni i otworzył lodówkę, SubZero PRO 48, która jego zdaniem była o wiele za droga. Wodził wzrokiem po półkach, a potem stwierdził, że właściwie na nic nie ma ochoty. Zamknął lodówkę. Miał ochotę na szklankę wody, ale po chwili i z tego zrezygnował. Wrócił do salonu, usiadł przy stole na krześle projektu Hansa J. Wegnera i znów przysunął sobie iPada. Jeszcze raz przeczytał artykuł napisany przez niejakiego Axela Webera. Czy powinien się z nim skontaktować? Dość szybko zdecydował, że nie. Biorąc pod uwagę swoją przeszłość, tylko pogorszyłby sprawę. Potem zajrzał jeszcze na stronę „Aftonbladet”, która wcale nie poświęcała dużo uwagi tej sprawie. Może uznali, że to temat konkurencji. Gazety poranne donosiły tylko o odkryciu ciał w górach, nic o spalonym samochodzie i śmierci kierowcy. Alexander westchnął, odsunął od siebie iPada i zaczął się zastanawiać. Wkrótce doszedł do wniosku, że bez względu na to, jak zabierze się do tej sprawy, i tak zawsze dojdzie do tego samego punktu, do tej samej osoby. Musi się dowiedzieć, wziąć byka za rogi. Wyciągnął rękę po telefon, potem z listy kontaktów wybrał numer. Wiele lat minęło od ich ostatniego kontaktu, miał nadzieję, że numer nadal jest aktualny. Odczekał kilka sygnałów. Potem odezwał się mężczyzna. - Charles. Żadnych oznak wybudzenia ze snu. - Tu Alexander - przedstawił się. - Alexander Söderling - dodał jeszcze dla pewności. - Czego chcesz? Od razu do rzeczy. Dlaczego nie? Nie mieli żadnych powodów, żeby ucinać sobie pogawędki. Alexander nie znosił tego faceta i był pewien, że to uczucie było odwzajemnione. Ponadto Alexander był… wystraszony to może za dużo powiedziane. W każdym razie czuł się nieswojo. Jego rozmówca miał w sobie coś wyjątkowo nieprzyjemnego. Jakąś nieobliczalność. - Co się właściwie stało w Jämtlandzie? Z Patricią Wellton? Jankesi właśnie do mnie dzwonili. - Ty tak na serio?

- Tak, czy myślisz, że dzwoniłbym o czwartej nad ranem, żeby ci zrobić kawał? - Nie, miałem na myśli, czy poważnie tak mówisz: „jankesi”. Używasz tego słowa? To brzmi jak z filmu z lat czterdziestych. Alexander pomyślał, że w głosie Charlesa słychać ironię. Jakby to nie była poważna sprawa, jakby go to nie dotyczyło. Zdecydował, że zakończy tę rozmowę jak najszybciej. - Czy miałeś z tym coś wspólnego? - Czy miałem coś wspólnego z czym? - Ze śmiercią Patricii Wellton. - Naprawdę chcesz to wiedzieć? Nie, krzyknął mu jakiś wewnętrzny głos. Nie, nie chcesz tego. Póki nie wiesz, nie musisz decydować ani podejmować żadnych działań. Nie chcesz wiedzieć. Głos miał oczywiście rację, naprawdę nie chciał tego wiedzieć. Ale musiał. - Tak, chcę. - Wtedy może będziesz musiał nakłamać… jankesom. Alexander zamknął oczy. A więc Patricia Wellton została zamordowana. W ciągu kilku minut sytuacja pogorszyła się znacznie i osiągnęła status totalnej katastrofy. - Bo chyba nie zamierzasz im o tym mówić - ciągnął Charles. Teraz Alexander nie słyszał w jego głosie ironii. Wręcz przeciwnie. - I tak nie ma znaczenia, co ja powiem - stwierdził Alexander, starając się nie zdradzać swojego przygnębienia. - Jeśli policja poda do wiadomości, że została zamordowana, oni się tego dowiedzą tak czy inaczej. - To jest problem. - Właśnie. - Ale to twój problem, Alexandrze. Jeśli przez ciebie stanie się on moim problemem, to ja się postaram, żeby twój był jeszcze większy. Kolejna groźba. Gęsto od nich tego ranka. Alexander nie musiał się zastanawiać nad odpowiedzią. Mężczyzna po drugiej stronie się rozłączył. Alexander znów odłożył telefon na stół, wstał i na chwilę znieruchomiał. Nie wiedział, co ma robić. Właściwie wiedział tylko jedno. Dzisiejszej nocy już więcej nie zaśnie. SEBASTIAN NIE MÓGŁ spać. Nie mógł w to uwierzyć. Próbował się uspokoić, ale choć bardzo się starał, nie udawało mu się. Mieszkanie było ciche i spokojne, a jednak miał wrażenie, że pulsuje w nim życie.

Ona tu była. Leżała w pokoju gościnnym, który Lily koniecznie chciała urządzić, na wypadek gdyby ktoś ich odwiedził. Jego córka. Dziękuję ci, Lily, że tak na to nalegałaś. W głowie miał mętlik. Choć starał się ze wszystkich sił, nie był w stanie uspokoić rozbieganych myśli. Było ich za dużo. Lęki i nadzieje mieszały się ze sobą. O wpół do piątej ostatecznie się poddał i wyszedł z łóżka. Drażniła go trzeszcząca drewniana podłoga. Nie chciał, żeby ona się obudziła. Gdy tylko otworzy oczy, pomyśli o tym, że musi iść do domu. Zauważył, jaka była czujna, kiedy szła spać, bała się, że może jej dotknąć, że okaże się tym facetem, którym naprawdę był. A mimo to została. Udało mu się dotrzeć do niej w taki sposób, o jakim kiedyś nawet nie śmiał marzyć. Gdyby tylko mógł się z nią spotykać częściej, wtedy pewnie jej czujność w stosunku do niego zniknęłaby całkowicie. Zrozumiałaby, że nigdy nie będzie chciał od niej tego, czego się obawiała. Kiedy pozbyłaby się obaw, doceniłaby go jeszcze bardziej. Stanąłby na piedestale. Nigdy się nie domyśli, dlaczego on niczego nie próbuje. Nigdy, przenigdy. Skradał się dalej, ale wszędzie skrzypiały stare deski. W końcu przestał zwracać na to uwagę. Poszedł do kuchni i nalał do szklanki wody. Nasłuchiwał, czy się nie budzi, ale w domu panowała cisza. Miniony wieczór pamiętał jak przez mgłę. Choć nic nie pił, miał wrażenie, jakby był pijany. Upoiły go nowe plany. Los ją tu sprowadził. Teraz musiał tylko sprawić, żeby kiedyś wróciła. A potem znowu i znowu, i jeszcze raz. Wtedy wizyty u niego staną się dla niej czymś tak naturalnym, jak kiedyś spotkania z Valdemarem. Podszedł do pokoju gościnnego. Drzwi były zamknięte. Przywarł uchem do pomalowanego na biało drewna. Nic nie słyszał. Wrócił do kuchni i nalał dla niej szklankę wody. Kiedy się obudzi, na pewno będzie spragniona. Wczoraj wypiła dużo wina. Ostrożnie otworzył drzwi i wszedł do pokoju. W środku było ciemno, jedynym źródłem światła był przedpokój za jego plecami. Najwyraźniej spała. Widział tylko kontury jej ciała pod jasnobeżową pościelą i wystające spod kołdry włosy. Spała odwrócona w drugą stronę. Wszedł do środka i delikatnie zamknął za sobą drzwi. Było tu trochę duszno, pachniało potem i alkoholem, typowy zapach kaca. Zapach człowieka. To było cudowne. Pokój, choć niewielki, sprawiał miłe wrażenie. Jasnobłękitne tapety, biała stylowa toaletka i biurko w rokokowym stylu, do tego metalowe łóżko z grubych prętów. To Lily kupiła wszystko na aukcji w Norrtälje. Piękne rzeczy, które idealnie do siebie pasowały. Zwłaszcza z kimś żywym w pokoju. Sebastian ostrożnie przystawił do łóżka krzesło. Jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności, nie potrzebował światła, żeby ją widzieć. Oddychała cicho i miarowo.

Jedna stopa wystawała spod kołdry. Nie zdjęła krótkich białych skarpetek. Sebastian uśmiechnął się do siebie. Rozczulił go ten widok. Chciał ją otulić kołdrą. Poczuł się jak ojciec, którym nigd y dla niej nie był. Ojciec, którym się dla niej stanie. Chciał tam siedzieć, aż świt zajrzy przez firanki i rozświetli jej jasne włosy. Chciał zobaczyć, jak się budzi i rozgląda dookoła, ale wiedział, że byłoby to dla niej coś dziwnego, przerażającego. Postawił szklankę z wodą na nocnym stoliku i oparł się na krześle. Nagle przed oczami stanęła mu Sabine. Nie siedział tak przy niej zbyt często. Wtedy nie zdawał sobie sprawy, jak kruche jest życie, wszystko było takie oczywiste. Raz tak siedział. Sabine miała poważne problemy żołądkowe, a on pokłócił się z Lily, kto ma nad nią czuwać. Sebastian zachował się jak egoista, uważał, że Lily przesadza, mówiąc, że ich córka może się przez sen zakrztusić wymiocinami, ale w końcu się poddał. Podzielili się, jemu przypadła druga zmiana, do rana. Tak jak teraz. Teraz siedział tu znowu i czuwał nad swoją córką. Tym razem nie był zirytowany. Tym razem rozumiał, że trzeba dbać o te chwile, które spędza się ze swoimi dziećmi. A nie o te, które mają nadejść. Teraźniejszość była wszystkim. To cała tajemnica. Nagle coś przyszło mu do głowy. Ostrożnie wstał z krzesła, nachylił się nad Vanją i odgarnął jej włosy. Jej czoło było ciepłe i gładkie. Delikatnie je ucałował, zaledwie musnął wargami. Potem trochę się zawstydził. Stojąc przy łóżku, zastanawiał się, czy nie lepiej odejść. Może powinien być ostrożniejszy, kiedy ona sama do niego przyszła i właśnie zaczynała go lubić. Pewnie tak, ale to było trudne, prawie niewykonalne. Nie było nic piękniejszego niż śpiące dziecko. Podszedł do drzwi, otworzył je, odwrócił się i popatrzył na nią jeszcze raz. Vanja poruszyła się lekko. - Sebastian? - Przyniosłem ci wodę - powiedział szeptem. Nie mogła zauważyć tego pocałunku. Wtedy jej głos brzmiałby zupełnie inaczej. - Która godzina? - Niedługo piąta. Więc pośpij jeszcze. - Mmm. Dzisiaj jest ważny dzień. - Dlaczego? - Chyba dostanę odpowiedź w sprawie wyjazdu do Stanów. Albo jutro.

Sebastian znieruchomiał. - Czy naprawdę zamierzasz tam jechać? Po tym wszystkim, co się zdarzyło? - Właśnie dlatego chcę jechać. Dobranoc. Przez moment zobaczył jej twarz, zanim znów się odwróciła. - Dobranoc. A więc jednak to był tylko sen. Nigdy więcej tu nie zanocuje. Chciała wyjechać. Znów zniknąć mu z oczu. ANITHA LUND wcześnie przyszła do pracy. Zawsze tak robiła. Zanim większość ludzi w ogóle zasiadła do śniadania albo nawet zanim wstała z łóżek. Zwykle zjawiała się o wpół do szóstej. Wtedy co najmniej przez dwie godziny nie musiała znosić swoich kolegów z pracy. Zresztą nie znosiła też tego określenia, które sugerowało, że ludzi z pracy łączą koleżeńskie stosunki. To zjawisko nie występowało w jej wydziale. Poranek zaczynała od kawy z mlekiem w pustej kuchni na trzecim piętrze. Kiedy była szefem, piła kawę we własnym pokoju, ale teraz, kiedy posadzono ją pośród tych zwykłych wyrobników, tylko z kuchni miała porządny widok. Siedziała przy oknie i oglądała rozpościerającą się poniżej Kungsholmen. Jeszcze długo zakradała się do pokoju nowego szefa, żeby tam rozkoszować się poranną kawą, ale kiedyś została przyłapana i od tego czasu wolała tego nie robić. Po kawie, około szóstej, szła do swojego biurka, żeby chwilę popracować. Sortowała nowe podania. To zajmowało jej nieco ponad pół godziny. W ten sposób wykonała dużą część dziennych obowiązków i mogła zająć się tym, co lubiła najbardziej. Surfowaniem w sieci. Szukaniem różnych bzdurek. Wchodziła na Flashbacka i pisała komentarze na każdy temat, od imigracji począwszy, na życiu seksualnym celebrytów skończywszy. To była jej zasadnicza praca. Pół godziny rano i potem godzina w środku dnia. Za to dostawała pieniądze. Tylko tyle. Na początku miała wrażenie, że nowe obowiązki ograniczają ją i umniejszają jej znaczenie, ale potem odkryła Flashbacka i inne plotkarskie portale i nagle zmniejszenie zakresu obowiązków stało się zaletą. Przechodząc obok pokoju Joakima i Viktora, o wiele za dobrze ubranego jak na hetero, zobaczyła, że jego komputer jest włączony. To było niedbalstwo. Według nowego rozporządzenia należało po pracy wyłączać wszystkie komputery. Z powodów bezpieczeństwa, lecz także ze względu na oszczędność energii. Cały Joakim, zawsze myślał, że zasady go nie dotyczą. Mogłaby to wykorzystać w odpowiedniej chwili. Szybko rozejrzała się wokół, biuro było tak samo puste jak przedtem. Joakim nie przychodził nigdy przed wpół do dziewiątej, a Viktor był w

tym tygodniu na szkoleniu. Miała co najmniej pół godziny. Zdąży zobaczyć, czy pan Reporter w akcji rzeczywiście trafił na jakiś trop. Od początku miała taki zamiar. Nie chodziło jej o pomaganie Lennartowi, chciała tylko zobaczyć, czy w jego opowieści rzeczywiście było coś ciekawego i czy w jakiś sposób mogła wyciągnąć z tej informacji coś dla siebie. Usiadła na krześle Joakima i rozwinęła kartkę, którą dostała od Lennarta. Hamid Khan i Said Balkhi, tak się nazywali ci dwaj. Nowi Szwedzi. Na Flashbacku mówiono o nich „kulturowe bogactwo”. Typowe dla państwowej telewizji, która była zawsze tak cholernie poprawna politycznie. Zawsze gotowa do ujawniania nieprawości, o ile nieprawości miały właściwy kolor polityczny. Mówili, że stoją po stronie zwykłego człowieka. Gówno prawda, wcale nie chcieli znać prawdy. Bo prawda była bolesna. Prawda była taka, że Szwecja upadała z powodu tych wszystkich przyjezdnych, którzy nieustannie napływali. O tym Anitha była absolutnie przekonana. Doszła do okienka logowania. Przez chwilę zastanawiała się, czyjego nazwiska powinna użyć. Miała czterech ulubieńców, wszyscy należeli do wyższych rangą przełożonych. Kiedyś udało jej się odkryć ich loginy i hasła. Teraz musiała zdecydować, które nazwisko wzbudzi najmniej podejrzeń. Zdawała sobie sprawę, że przy szukaniu w bazie danych rejestrowane są trzy rzeczy: czas, numer IP komputera i nazwisko zalogowanej osoby. Czas był, jaki był, może powinna zaczekać do lunchu, kiedy w budynku pojawi się więcej osób. Skoro jednak pozostałe dane nie mogły w żaden sposób do niej doprowadzić, czuła się na tyle pewnie, żeby podjąć ryzyko. Szybko wybrała Gunnara Bengtssona. Siedział piętro wyżej i zwykle też wcześnie przychodził do pracy. Mogło się wydawać dziwne, że korzystał akurat z komputera Joakima, ale Anitha się tym nie przejmowała. W razie czego to on będzie się musiał tłumaczyć. Mieli zmieniać hasło co dziewięćdziesiąt dni, ale Gunnar zmieniał tylko cyfry po imieniu swojego psa. Molly1, Molly2 i tak dalej. Teraz doszedł do Molly14. System zaakceptował hasło i Anitha weszła do środka. Ostatnio coraz częściej dyskutowali na temat bezpieczeństwa, zakładano coraz więcej różnych zabezpieczeń, dlatego Anitha nie mogła pojąć, jak to jest możliwe, że nikt nie kontrolował, czy hasła były zmieniane zgodnie z zasadami. Ale nie zamierzała nikomu zdradzać słabych punktów systemu. Czuła się jak łobuz, który chce spłatać komuś figla, była ożywiona, uwielbiała ten moment, kiedy uruchamiała funkcję wyszukiwania. Dwa trafienia na temat Hamida Khana i Saida Balkhi. Pierwsze to policyjny raport z Solny, z datą 3 sierpnia 2003, według którego ich nie odnaleziono, a informacje Urzędu do spraw Imigrantów sugerowały, że zniknęli z powodu ryzyka deportacji, czyli tak zwanego odstępstwa od procedury azylowej. Raport zawierał także dane osobowe obu mężczyzn, nic specjalnego. Poszukiwania nie przyniosły rezultatu, więc Anitha nie mogła ocenić, z jakim nakładem sił i środków je prowadzono. Następna notatka była ciekawsza. Wprowadzono ją tydzień później. Zawierała notatkę o przekazaniu sprawy do Säpo.

To było wszystko. Anitha próbowała otworzyć plik, żeby zobaczyć, czy będzie więcej informacji w zakładkach, ale się nie uruchomił. Przez chwilę siedziała nieruchomo, potem czujnie rozejrzała się dookoła. Wszystko wskazywało na to, że wciąż jest sama. Mimo to podeszła do drzwi i nasłuchiwała przez chwilę. Biuro nadal było puste i ciche. Anitha usiadła i znów skoncentrowała się na monitorze. Nic z tego nie rozumiała. Zgodnie z przepisami powinna znaleźć nazwisko choć jednej osoby odpowiedzialnej za kontakty w tej sprawie, nawet jeśli sama sprawa była utajniona czy w inny sposób uznana za delikatną. Ale tutaj nie było żadnego odsyłacza. To było wbrew regulaminowi. Celem systemu były przede wszystkim przejrzystość i łatwość przeszukiwania dla osób posiadających odpowiednie uprawnienia. Trzeba było wiedzieć, dokąd wysyłać ewentualne pytania. Ale w tej sprawie to było niemożliwe. Anitha nie znała się na procedurach w Säpo, może więc istniało proste wyjaśnienie tej zagadki. A może było inne, jeszcze prostsze wyjaśnienie. Które Anitha uważała za najbardziej prawdopodobne. Chcieli coś ukryć. Może to jednak nie przypadek, że pan Reporter w akcji akurat się tym zainteresował. Wróciła do głównego menu. Dla pewności przeszukała jeszcze sieć po PESELach obu mężczyzn, wpisując osobno i razem, żeby zobaczyć, czy są jeszcze jakieś inne wpisy. Nic nie było. Po raz kolejny wyskoczyły te same pliki. Zamyśliła się. Potrzebowała więcej informacji, żeby móc nad tym pracować. Zapisała nazwisko osoby odpowiedzialnej w Solnie, które znajdowało się w pierwszej notatce. Inspektor policji Eva Gransäter. Prawdopodobnie nic by to nie dało, Anitha nie była pewna, czy powinna się z nią kontaktować, ale chciała być dokładna, zwłaszcza kiedy miała tak mało materiałów. Właśnie miała się wylogować, kiedy przypomniała sobie, że mogła sprawdzić jeszcze jedną rzecz. Datę tych notatek. To mogło coś dać. System był skonstruowany w taki sposób, że przy każdej zmianie i ponownym zapisaniu dokumentu automatycznie pojawiała się data i godzina tych operacji. Może to samo dotyczyło usuwania informacji. Warto było to sprawdzić. Anitha przywołała drugą notatkę i kliknęła dwa razy funkcję daty. Na monitorze pojawiło się białe okienko z jakimiś cyferkami. Odczytała je i twarz jej się rozjaśniła w uśmiechu. Niezła była. Wprawdzie oni traktowali ją jak śmiecia, ale kiedy przyszło co do czego, potrafiła znaleźć to, co inni próbowali ukryć. Drugi plik, z 12 sierpnia 2003 roku, zawierający informację, że sprawę przejęło Säpo, został zmieniony 11 sierpnia 2003. Nie można było rozpoznać, co zostało usunięte. Ani kto to zrobił. Ale wczoraj ktoś nagle poczuł potrzebę usunięcia danych z pliku, który

pozostawał nietknięty od 12 sierpnia 2003 roku. To nie było jakieś zwyczajne odstępstwo od procedury azylowej. To było coś innego. Coś więcej. Dużo więcej. Mogłaby pracować nad tym jeszcze wiele godzin. Małe zlecenie wśród wielu innych, które stanowiły urozmaicenie jej życia. Teraz miała coś do roboty. Pozostawała tylko kwestia, jak ma działać dalej. ZIMNO I SŁONECZNIE, piękny dzień. Tak samo słonecznie powitała go wiecznie uśmiechnięta Klara, kiedy spotkali się na korytarzu. Torkel nawet się nie zastanawiał, jaka jest pogoda. Od samego rana miał mnóstwo innych rzeczy na głowie. Najpierw zadzwoniła Yvonne. - Widziałam, że jesteś w górach - powiedziała. - Czy wrócisz do domu na weekend? Torkel od razu się domyśli, dlaczego o to pytała. Miała jechać z Kristoferem do Finlandii na piątek i sobotę. Tylko we dwoje. Domyślał się, że to miał być romantyczny weekend. Zaplanowany jeszcze w sierpniu. Dziewczynki miały być w tym czasie u niego. Pod warunkiem że nie będzie wtedy siedział w pustym hotelu w Jämtlandzie. Zmęczonym gestem przejechał dłonią po twarzy, poczuł, że znów musi się ogolić. - Nie wiem, a jeśli nawet będę w domu, to nie umiem powiedzieć, ile będę musiał pracować. - W porządku, domyślałam się tego. Poproszę kogoś innego. Tylko stwierdzenie, żadnego oskarżenia ani rozczarowania w głosie. Praktyczny problem, który należało rozwiązać. Yvonne jest naprawdę w porządku, pomyślał Torkel ciepło. Ułatwiała mu życie. - Przykro mi. - Wiem. Dziewczynki się już cieszyły, że trochę z tobą pobędą. Nawet teraz nie zamierzała wywołać u niego wyrzutów sumienia ani żalu, Torkel wiedział o tym. A jednak udało jej się osiągnąć jedno i drugie. - Porozmawiam z nimi i zobaczę, czy coś da się zrobić. - To dobry pomysł.

Torkel spojrzał szybko na zegarek. - Czy są teraz w domu? - Nie, poszły do szkoły. - Zadzwonię wieczorem. - Dobrze. Właściwie już skończyli. Nie było nic więcej, co musieliby omówić. Sprawy praktyczne były omówione i załatwione. A jednak Torkel nie miał wcale ochoty kończyć tej rozmowy. - A tak poza tym? - zapytał lekkim tonem. - Wszystko dobrze w domu? - Tak, ale dużo się dzieje. Jedna w liceum, druga w gimnazjum, a Elin ma chłopaka. - Naprawdę? - Tak, ma na imię Erik. Są razem od kilku tygodni. Chodzi do jej klasy. Jej klasa, HT12, profil turystycznohotelarski w liceum, które Elin zaczęła w sierpniu. Nie rozmawiała o wyborze szkoły z ojcem. Kiedy Torkel usłyszał, jakie córka ma plany, musiał zajrzeć do internetu, żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Nie był zbytnio zachwycony. „Po maturze możesz pracować na przykład jako recepcjonista, animator imprez na konferencjach i wyjazdach grupowych lub jako kelner”. Tak kończył się opis programu. Nie mógł nic na to poradzić, ale gdzieś w głębi duszy miał nadzieję, że Elin będzie miała większe ambicje niż zawód recepcjonistki czy kelnerki. Mimo to nie kwestionował wyboru córki. Jakie miał prawo, żeby wypowiadać się w takich sprawach, jeśli nigdy nie brał udziału w dyskusjach poprzedzających te decyzje? Wydawało mu się, że mają dobry kontakt, on i Elin, ale ostatnio coraz częściej, kiedy pytał o coś lub kwestionował poczynania czy decyzje Elin, słyszał w odpowiedzi: „Jakbyś się bardziej angażował, tobyś wiedział”. To trochę bolało, ale prawda bywa bolesna. Postanowił, że podczas dzisiejszej wieczornej rozmowy odniesie się do sprawy jej chłopaka, wyłącznie pozytywnie. - Spotkałaś go? - zapytał Yvonne. - Tak, sprawia bardzo miłe wrażenie. Nocował u nas w zeszły weekend. - Nocował? - Tak, z piątku na sobotę. Mało brakowało, żeby zapytał o dodatkowe łóżko i osobny pokój, ale uświadomił sobie, że zabrzmiałoby to strasznie staroświecko. Ostatnio jego poglądy były odbierane jako przedpotopowe. - Czy nie powinniśmy mieć w tym względzie… jakichś reguł? - powiedział zamiast tego.

- Tak, mamy. Mogą nocować u siebie tylko w weekendy. Nie kiedy następnego dnia idą do szkoły. Pytając o reguły, nie chciał się dowiedzieć, jak one brzmiały, tylko zasugerować, że powinien uczestniczyć w ich ustalaniu, choć wiedział, co myśli o tym Elin. Uważała, że skoro mieszka z Yvonne, to liczą się tylko reguły matki. - Okej - powiedział tylko. - Ona za trzy miesiące skończy siedemnaście lat, Torkel - odparła Yvonne, która najwyraźniej z tego jednego słowa wywnioskowała jego intencje. - Wiem. Ale czuję się trochę pomijany. - Tylko jedna osoba może to zmienić. - Wiem. - Dziewczynki wszystko ci powiedzą, jeśli je zapytasz. - Wiem - powtórzył, choć uważał, że to nie do końca jest prawda. Już nie. Im były starsze, tym trudniej było mu stać się naturalną częścią ich życia. Pójść dalej, poza banalne pytania, co słychać w szkole i jak tam treningi. Obawiał się rozpoczynania głębszych rozmów, pytań, które dotyczyły naprawdę ważnych spraw. O czym myślały, co czuły, jakie miały marzenia i plany. A one już nie dzieliły się wszystkim tak spontanicznie jak wtedy, gdy były młodsze. Musiał czasem prosić, żeby na chwilę zamilkły, bo zawsze miały tyle do powiedzenia. Z czasem wiedział o nich coraz mniej. Oczywiście to była jego wina. Aby taka komunikacja działała, musi być podtrzymywana. - Wiesz, muszę kończyć - powiedziała Yvonne. Torkel przyjął to z ulgą. - Ja też, muszę zająć się sprawą… - Zadzwoń do dziewczyn wieczorem. - Zadzwonię. Na razie, pa. Wyłączył telefon i siedział jeszcze chwilę z aparatem w dłoni, potem poszedł do łazienki, żeby się ogolić. Znów zadzwoniła komórka. - Börje, IPO, mam nadzieję, że cię nie obudziłem? - odezwał się pełen werwy głos. - Nie, ależ skąd. - Torkel usiadł i przygotował notatnik. - Co znalazłeś? Okazało się, że nie było tego dużo. Albo raczej nic, jeśli chodziło o Patricię Wellton. Według amerykańskich władz nigdy nie istniała kobieta o tym nazwisku, urodzona tego dnia, z obywatelstwem amerykańskim albo która robiła w Stanach prawo jazdy. Może to tylko pseudonim, którym posługiwała się za granicą, pomyślał Torkel, podczas gdy Börje mówił dalej.

Z Liz McGordon miał nieco więcej szczęścia. Nie był to zalew informacji, ale przynajmniej pięć wzmianek na jej temat. Wszystkie dotyczyły wylotów lub przylotów do USA. Pierwsza z kwietnia 2001 roku, kolejne rok później i ostatnia z 2003. - Wyleciała 28 października - powiedział Börje - ale w rejestrach nie ma nic na temat powrotu. Wygląda na to, że nie miała żadnego życia na terenie USA. Nie ma żadnych informacji na jej temat oprócz tych podróży. - Chyba posługiwała się innym nazwiskiem na terenie kraju - stwierdził Torkel i postanowił mówić z Börjem otwarcie. Dobrze go znał i wiedział, że ta informacja zostanie między nimi. - Podejrzewamy, że Patricia Wellton i Liz McGordon to ta sama osoba. - Naprawdę? - Tak, a nie wróciła do kraju w 2003 roku, bo zginęła na północy Szwecji 31 października. - O w mordę. Chcesz, żebym dalej szukał informacji o nich obu? Po namyśle Torkel zdecydował, że to nic nie da. Börje dowiedział się wszystkiego, co było możliwe, o Patricii i Liz. Nie dotrą do nowych informacji, jeśli nie znajdą trzeciej tożsamości. - Nie, nie trzeba - odparł. - Ale chciałem cię jeszcze zapytać o jedną rzecz. - Shoot. - Miała fałszywe amerykańskie paszporty, wystarczająco dobrze wykonane, żeby mogła wjeżdżać i wyjeżdżać z kraju rok po jedenastym września. Kto może tak świetnie sfałszować dokumenty? - Co masz na myśli? Torkel znów się zawahał. To były sprawy, które na razie sam rozważał w duchu, nie dzielił się tym z nikim. - Czy może być tak, że ona… sam nie wiem… była w jakiś sposób na usługach państwa? - Jak to na usługach państwa? - No wiesz, jako… agentka? - CIA? - Albo coś podobnego, nie mam pojęcia. - Czy jest coś, co wskazywałoby, że była kimś takim? - zapytał Börje. W jego głosie pojawiło się wyraźne zainteresowanie. Torkel nie odpowiedział od razu. Tak, uważał, że coś na to wskazywało. Podwójna fałszywa tożsamość, doskonale i efektywnie zaplanowana podróż, udział w masowym zabójstwie w górach, celność strzałów. Ale były to tylko luźne teorie,

myśli, które nie opuszczały jego pokoju. Myśli, które mogły mieć fatalne konsekwencje, gdyby się rozniosło, że miał je szef zespołu do spraw zabójstw Krajowej Policji Kryminalnej. - Wiesz co, zostawmy to lepiej - powiedział do kolegi beztroskim tonem. - To tylko takie majaki zmęczonego umysłu. Taki strzał na oślep. Zapomnij o tym. - Okej. - Dzięki za pomoc. Zakończył rozmowę i poczuł, że jest bardzo głodny. Wyszedł z pokoju, spotkał Klarę, która skomentowała pogodę, i wreszcie wszedł do jadalni. Była tam tylko Ursula, która siedziała nad resztkami śniadania i czytała gazetę przy jednym ze stolików w rogu. Z jej filiżanki nadal unosiła się para, więc Torkel wywnioskował, że Ursula kończy śniadanie kawą i lekturą prasy. Nakładając sobie jedzenie na tacę, zastanawiał się, czy nie nadeszła pora, żeby zakończyć czynności w Jämtlandzie i przenieść śledztwo do Sztokholmu. Celebrowanie śniadania przez Ursulę podpowiedziało mu, że mają tu właściwie za mało do roboty. Nie wiedział, gdzie są Jennifer i Billy. Może jeszcze spali. Podszedł ze swoją tacą do stolika Ursuli i usiadł. - Cześć, dobrze spałaś? - Tak, a ty? - Też. Torkel posypał jogurt cukrem, potem rozejrzał się, żeby sprawdzić, czy naprawdę są sami. - Brakuje mi ciebie - powiedział cicho. Ursula westchnęła. Tego właśnie się obawiała, kiedy zobaczyła zbliżającego się Torkela i zrozumiała, że będą sami. Obawiała się, że temat zejdzie na sprawy osobiste, że będzie chciał rozmawiać o nich. Że będzie chciał ją zmusić, do podjęcia decyzji. Westchnęła. Tymczasem Torkel pomyślał, że to westchnienie odnosiło się do drugiego mężczyzny w jej życiu. - Czy to Mikael? - zapytał. Tak, cokolwiek by powiedziała, niezależnie, czy powie prawdę, czy skłamie, sprawa dotyczyła Mikaela. - Tak - odpowiedziała więc zgodnie z prawdą. Torkel skinął ze zrozumieniem głową. W milczeniu zjadł kilka łyżek jogurtu z płatkami. - Jak… jak między wami jest? - zapytał w końcu, nie podnosząc oczu znad talerza, kiedy Ursula właśnie pomyślała, że wykpiła się tym krótkim „tak”. Znów

westchnęła. Sprawa była właściwie bardzo prosta. Prawda albo kłamstwo. Separacja albo małżeństwo. Trudne albo trudniejsze. - Mam wrażenie, że stopniowo znów się odnajdujemy - odezwała się z lekkim ubolewaniem. - Rozumiem - przytaknął Torkel. - To dobrze. - Więc to nie byłoby teraz właściwe, ty i ja - ciągnęła Ursula. Jeśli już miała kłamać, to zrobi to porządnie. - To dlatego tak się odsuwałam. Muszę dać temu ostatnią szansę. - Oczywiście. Rozumiem. - Torkel wytarł resztki jogurtu z podbródka. Powodzenia - dodał. Naprawdę tak myślał. Szlachetny Torkel. Wiedziała, że prędzej czy później dowie się, że ona i Micke się rozstali, i zrozumie, że kłamała, ale w tej chwili jeszcze się tym nie martwiła. Najpilniejszy problem został oddalony. Teraz Torkel będzie się od niej trzymał na dystans. Zadzwonił telefon Ursuli. Odebrała, zadała dwa krótkie pytania i się rozłączyła. - Dzwonili z miejsca odkrycia zwłok - zwróciła się do Torkela. - Znaleźli bagaże Holendrów. Lennart był zły, Linda Andersson przeszczęśliwa. Siedzieli w jednym z wozów telewizyjnych w drodze do Rinkeby przez Brommę. Linda prowadziła. Słuchała radiowej jedynki, „Echa poranka”. Shibeka zadzwoniła do niego wcześnie rano i zepsuła mu cały dzień. Najwyraźniej żona Saida nie chciała się z nim spotkać, bo był mężczyzną. Za to mogłaby porozmawiać z kobietą. I choć Lennart protestował i prosił, ona nie zmieniła zdania. Taki był warunek Meliki. Inaczej nic z tego. Próbował przedstawić to jako wielki problem, który może przekreślić ich współpracę, ale Shibeka ignorowała jego utyskiwania i groźby, więc w końcu się poddał i obiecał, że przyjedzie z koleżanką. Shibeka podziękowała. Była chyba jedyną osobą, która o tym pomyślała, powiedział sobie w duchu. Linda będzie uszczęśliwiona, Sture też, ale raczej nie przyjdzie im do głowy, żeby mu podziękować. Niefortunnie znalazł się w sytuacji, której przez cały czas chciał uniknąć. Jakby jego własna story wyśliznęła mu się z rąk i niepostrzeżenie stawała się tematem kogoś innego. Gra zespołowa. Przez pewien czas rozważał, czy nie poprosić Anniki Morin, żeby z nim pojechała. Była niezależną dziennikarką i ufał jej, ale gdyby Sture się dowiedział, że zastąpił Lindę kimś innym, byłby wściekły. Na pewno domyśliłby się, że Lennart chciał sam zabłysnąć, więc musiał się podporządkować i nie stwarzać problemów. Zadzwonił do Lindy Andersson i szybko przedstawił jej sytuację. Pół godziny później już czekała w służbowym samochodzie. Była szybka, musiał to przyznać. Musiała obiecać, że informacje, jakie otrzyma od Lennarta, pozostaną między

nimi i że to on zdecyduje, które z nich wykorzystają. Linda mówiła same właściwe rzeczy. Wie, że to jego story, nie zamierza zajmować więcej miejsca, niż on jej przyzna, będzie grała zespołowo. Jasne. Póki Sture tak chciał, niech tak będzie. Lennart powinien być zawsze o krok przed nimi, co dobrze rozumiał. Albo mógł, dla odmiany, zacząć ufać Lindzie. Jeszcze się nie zdecydował. Był już dość zmęczony tym, że zawsze musi wszystko robić sam. Na przebudowywanej Norra länken był korek, tuż przy wielkiej, wypiętrzonej siedzibie głównej banku SEB. Jechali bardzo powoli. Lennart westchnął, wyglądając przez okno. W aucie obok jakaś kobieta ziewała szeroko. Nienawidził korków. Nie rozumiał, jak ludzie codziennie wytrzymywali to wielogodzinne siedzenie w samochodach. W takich sytuacjach cieszył się, że mieszka w śródmieściu i przeważnie jeździ taksówkami lub metrem. Zrezygnowany włożył do ust kolejną gumę nikotynową. Ta była co najmniej dziesiąta, a dzień dopiero się zaczął. Linda uśmiechnęła się do niego. - Kiedy rzuciłeś palenie? - Trzy miesiące temu - skłamał. - Nie uwolnisz się od uzależnienia, dopóki nie przestaniesz używać tej gumy. Wiem, dlatego nie powiedziałem, że rzuciłem dwa lata temu, pomyślał Lennart. Jeszcze byś pomyślała, że nie mam silnej woli. - A ty kiedyś paliłaś? - zapytał. - Nie, ale robiłam kiedyś materiał o gumie nikotynowej, o tym, jak jej produkcja nagle stała się gigantycznym przemysłem. Wiesz, nikotyna jest lekarstwem, a firmy ciągną z byłych palaczy ogromne zyski. Lennart popatrzył na nią sceptycznie. Naprawdę nie chciał teraz dyskutować na ten temat, ale musiał być dla niej uprzejmy. - Bardzo interesujące. - To była jednak jedyna odpowiedź, jaka mu przyszła do głowy. Zresztą powiedział to bez specjalnego zaangażowania, co akurat zupełnie umknęło Lindzie. - Tylko ty i ja tak myślimy. Sture wcale nie był tym tematem zainteresowany. - Może powinnaś pokazać to z innej perspektywy. Sture lubi wielkie afery. Takie w sam raz na Złotą Kamerę. - Takiej jak ta tutaj? - Jeśli coś z tego wyjdzie. Trochę się obawiam, że podążamy tropem, który zaprowadzi nas donikąd - powiedział szczerze. - Musimy przekonać te rodziny. - Zrobię, co będę mogła. Czy wiesz coś o tej Melice? - Nie. W zasadzie nic, więc jesteś dla mnie ważna.

Starał się przybrać możliwie najbardziej przyjazny wyraz twarzy. Dać jej poczucie, że jest jej bardzo wdzięczny. Żeby tylko nie przesadzić. - Tak jak powiedziałam, zrobię, co się da. Światła zmieniły się na zielone i podjechali znów jakieś cztery metry. Lennart już miał ochotę na kolejną gumę. - Dzień dobry, jesteśmy umówieni z Shibeką Khan. Nazywam się Lennart Stridh, a to jest Linda Andersson - powiedział Lennart z przyjaznym uśmiechem do około piętnastoletniego chłopca, który otworzył im drzwi już po pierwszym dzwonku. Chłopiec skinął im na przywitanie, ale nie odwzajemnił uśmiechu. Miał na sobie niebieskie dżinsy i czarną koszulę, jego włosy były krótko przycięte. Wyglądał, jakby wystroił się specjalnie na tę okazję. Patrzył na nich z dystansem i lekką podejrzliwością. - Jestem Mehran Khan. Proszę wejść. Otworzył szerzej drzwi i weszli do obszernego przedpokoju. Mieszkanie było starannie wysprzątane i pachniało środkami czyszczącymi. Na ścianach wisiały portrety rodzinne, na niektórych Lennart rozpoznał Shibekę. Było też kilka makat tkanych złotą nicią. Urządzenie mieszkania tworzyło interesującą mieszankę szwedzkich prostych linii z odrobiną egzotyki i mocnych barw. Mehran bez słowa pokazał im, gdzie mogą powiesić wierzchnie ubrania. Lennart zobaczył Shibekę w dużym pokoju, siedziała na brzegu wielkiej szarej sofy, czarny szal na głowie zakrywał całe jej włosy. Naprzeciwko niej w fotelu siedziała druga kobieta otulona szalem, odwrócona w inną stronę. To pewnie Melika. Lennart pomachał do Shibeki, ale ona szybko zwróciła spojrzenie w inną stronę. Za to Mehran popatrzył na Lennarta wyzywająco. Jego oczy mówiły wszystko. Był teraz u nich domu, tutaj panowały ich zasady. Lennartowi zrobiło się głupio. Przyszedł tu, żeby budować zaufanie. Nie mógł przecież tak po prostu zachowywać się, jakby wpadł z wizytą do kumpla. - Pan zaczeka tutaj, kiedy będziemy rozmawiać - powiedział sucho chłopak i wskazał mu jasną kuchnię przylegającą do dużego pokoju. Nie lubi mnie, pomyślał Lennart. Ani trochę. Zrozumiał, że spotkanie z Shibeką w kawiarni nie spotkało się z życzliwym przyjęciem i będzie musiał teraz zadbać o dobry kontakt z tym chłopcem o stanowczym spojrzeniu. - Miałem nadzieję, że będę mógł porozmawiać z tobą chwilę - spróbował ostrożnie Lennart, ale Mehran wyraźnie nie był zainteresowany. - Może potem. Teraz będę z kobietami. - Zwrócił się do Lindy. - Niech pani zaczeka, zaraz wrócę. Poszedł przodem i poprowadził Lennarta do kuchni. Potem podsunął mu drewniane krzesło przy stole.

- Tu jest coś do picia, jeśli ma pan ochotę - powiedział, wskazując brązowy dzbanek z herbatą. Potem wrócił do Lindy. Lennart usiadł ciężko. Zobaczył, jak Mehran bez słowa zabiera Lindę, prowadzi ją do pokoju i zamyka drzwi. Wkrótce usłyszał przytłumione głosy. Melika najwyraźniej nie mówiła po szwedzku i Shibeka tłumaczyła. Mówili niestety za cicho, żeby mógł coś zrozumieć. Lennart zastanawiał się, czy nie przysunąć się trochę bliżej drzwi, żeby lepiej słyszeć. Przecież po to tu był. Nie po to, żeby siedzieć w kuchni i pić herbatę. Ale potem zdecydował, że tego nie zrobi. Mehran na pewno nie polubi go bardziej, kiedy przyłapie go na podsłuchiwaniu. Czuł się nie tylko pominięty. Czuł się wręcz zdruzgotany. Słyszał dobiegający z pokoju głos Lindy. Był radosny, pełen pasji i energii. Dobrze to rozumiał. Była tam, gdzie on miał być. OBYDWA PLECAKI były identyczne. 65 litrów, Arc’teryx, czarne z czerwonymi elementami. Jan i Framke Bakker należeli do osób, które lubią manifestować poczucie wspólnoty poprzez taki sam strój. Szarożółte ubrania z goretexu, czarnoczerwone plecaki i górskie buty. Wszystko te same modele, tej samej firmy. Ursula wyobraziła sobie, jak latem w takich samych dresach i identycznych crocsach siedzą przed namiotem nad jeziorem. Choć coś takiego się już nie zdarzy i pewnie nigdy się nie zdarzyło. Crocsy nie zostały jeszcze wynalezione, kiedy para wędrowców, tam na górze, wpadła prosto w wir wydarzeń, które kosztowały ich życie. Ursula ostrożnie odwróciła plecaki. Były w zaskakująco dobrym stanie, biorąc pod uwagę, jak długo leżały zakopane w ziemi. Oczywiście były zabrudzone ziemią i gliną, w wielu miejscach wilgoć i pleśń przeżarły materiał, ukazując zawartość. Jednak zdecydowanie były to bardziej plecaki niż resztki plecaków. Znaleziono je kilkanaście metrów od ciał. To tylko potwierdziło teorię, że morderca bądź mordercy nie przejmowali się ewentualną identyfikacją Holendrów. Choć zaskakujące było to, że zadali sobie trud wykopania dodatkowego dołu. Ale Ursula wolała nawet nie spekulować, dlaczego to zrobili. To nie należało do jej obowiązków. Pod jednym z plecaków dwoma paskami przymocowany był namiot. Ursula odpięła go delikatnie i odłożyła na bok razem z ciemnozielonym plastikowym kubkiem, który wisiał obok na metalowym haczyku. Odwróciła plecak na stole tak, aby mieć przed sobą otwór. Na samym wierzchu widać było resztki karimaty i śpiwora przypięte takimi samymi paskami, jakie trzymały namiot. Odpięła je, położyła obok namiotu, a potem otworzyła górną klapę. Plastikowe sprzączki były

zapchane żwirem i ziemią, ale otwierały się całkiem sprawnie. Kiedy odchylała klapę, zauważyła, że jej dwie kieszenie zawierają coś jeszcze. Spróbowała odsunąć suwaki. W tym pokoju, przeznaczonym specjalnie do jej badań, oglądała już bagaże znalezione u Haralda Olofssona. Teraz po raz pierwszy zaobserwowała, jak bardzo dał znać o sobie czas, jaki te przedmioty przeleżały w ziemi. Nie można było otworzyć suwaków. Małym nożykiem, który wzięła ze stołu, po prostu rozcięła materiał wzdłuż zamka, wyjęła zawartość kieszeni. Łyżka, widelec i nóż. Wielofunkcyjny scyzoryk, z boku coś w rodzaju godła z białym krzyżem na czerwonym tle. Plastikowa butelka ze sprayem na komary, resztki chusteczek higienicznych i plastrów na odciski. W drugiej kieszeni było coś trudniejszego do określenia, choć po resztkach opakowań Ursula wywnioskowała, że to musiał być zapas czekolady, orzechów, rodzynek i innych wysokoenerge-tycznych przekąsek. Przecięła cienki sznurek związujący wewnętrzny worek plecaka i od razu zobaczyła, że Jan i Framke Bakker bardzo ułatwili jej pracę. Wszystko w plecaku było starannie zapakowane w plastikowe, szczelnie zamknięte worki. Do niektórych z nich nie wniknęły woda ani wilgoć. Ursula wyjmowała worki po kolei i kładła na stole obok. Sprawdziła wszystkie zewnętrzne kieszenie. Z jednej z podłużnych kieszeni bocznych wyjęła butelkę z wodą, z drugiej denaturat. Na samym dnie leżały kosmetyczka i kuchenka spirytusowa. Kiedy opróżniła plecak, odsunęła go na bok i zaczęła otwierać po kolei wszystkie worki. Większość z nich zawierała ubrania. Domyśliła się, że plecak, od którego zaczęła, należał do Jana, gdyż do niego był przytroczony namiot. W plastikowych torebkach znajdowały się bokserki, Tshirty, kurtka przeciwdeszczowa, gruby sweter, bielizna termoaktywna. Golarka, mydło, kondomy, dezodorant, coś, co kiedyś musiało być tabletkami od bólu głowy, kosmetyczka ze szczoteczką i pastą do zębów. Ursula zatrzymała się na chwilę i popatrzyła na przedmioty, które rozłożyła na stole. Większość była wykonana z plastiku albo w plastik opakowana, dlatego czas prawie nie zostawił na nich śladu. Zwykłe, praktyczne przedmioty spakowane na tygodniowy wyjazd w góry. Długo planowali ten wyjazd i długo na niego czekali, a potem znaleźli się w złym miejscu o złej porze. Ursula z westchnieniem przysunęła do siebie drugi plecak. Teraz też najpierw odpięła karimatę i śpiwór, potem otworzyła górną klapę, z której ciężaru wywnioskowała, że kieszenie też coś zawierały. Już miała rozciąć materiał, kiedy zadzwonił telefon. Nie poznała numeru. Odebrała. - Ursula. - Czy rozmawiam z Ursulą Andersson? - zapytał kobiecy głos śpiewnym norrlandzkim dialektem. - Tak - potwierdziła Ursula i pomyślała, czy jako rozwódka nie powinna wrócić do panieńskiego nazwiska. Nie tyle z powodu samego nazwiska, Lindgren czy Andersson nie robiło wielkiej różnicy, ale po prostu już nie była panią Andersson. A może jednak była? Była nią już tak długo, że chyba mogła nią pozostać nawet bez pana Anderssona u boku.

- Renate Grossman z Zakładu Medycyny Sądowej w Umea - przedstawiła się kobieta, przerywając rozmyślania Ursuli. - Chodzi o te sześć ciał z Jämtlandu, pani jest osobą kontaktową, o ile się zorientowałam. - Tak, albo Torkel Höglund jako odpowiedzialny za całe śledztwo, ale te informacje może pani przekazać mnie. - Przede wszystkim znamy już przyczynę śmierci. - Ursula usłyszała kliknięcie i pomyślała, że Renate otwiera odpowiednie zdjęcie na monitorze. - Cała szóstka została zastrzelona z broni dziewięć milimetrów. Czworo postrzelono w klatkę piersiową, ale nie można stwierdzić, czy te strzały były śmiertelne. Poza tym wszyscy mają po dwa ślady od kul w czaszkach. Strzały z bliskiej odległości, z których każdy mógł być bezpośrednią przyczyną śmierci. - Czy to znaczy, że pozostała dwójka nie miała takich ran, czy że nie możecie tego potwierdzić? - Nie możemy tego potwierdzić. - Okej - skinęła Ursula. - Coś jeszcze? - Mamy wstępne wyniki analizy DNA tych czterech ciał, dwojga dorosłych i dwojga dzieci, które mieliśmy sprawdzić. - Tak? - Dorośli byli rodzicami dzieci. - A więc rodzina. - Tak. Ursula zamilkła. Przez cały czas trzymali się takiego założenia, ale kiedy to się potwierdziło, przeszedł ją zimny dreszcz. Tam, w górach, jedni musieli oglądać śmierć drugich. Dzieci rodziców albo odwrotnie. Sama myśl o tym była przerażająca. - Czy mam omówić przez telefon pozostałe uszkodzenia ciał - ciągnęła Renate Grossman - czy woli pani, żebym wysłała raport? - Proszę wysłać raport, to wystarczy, dziękuję. Jeszcze coś jej się przypomniało. - Czy nie mają nic, co mogłoby pomóc w ich identyfikacji? Renate stukała chwilę w klawiaturę, potem znów się odezwała. - Nie, wszyscy mają wybite zęby, poza tym nie ma nic, żadnych szyn, śrub ani innych śladów po operacjach bądź leczeniu szpitalnym, które mogłyby pomóc. Niestety. - Dziękuję bardzo. - Powodzenia.

Zakończyły rozmowę. Ursula odłożyła telefon, zastanowiła się chwilę, po czym znów wzięła komórkę do ręki i wybrała numer. Torkel odpowiedział natychmiast. - Dzwonili z Umea - powiedziała Ursula bez wstępu - Wstępne badania DNA potwierdzają, że to była rodzina. - Okej - odparł Torkel. - A więc to jedno wiemy - dodał, żeby ta krótka odpowiedź nie została odebrana jako brak zainteresowania ani objaw nadąsania. - Te zaginione rodziny, które znalazła Vanja - ciągnęła Ursula - norweska i dwie szwedzkie. - Tak? - Chcę, żebyśmy odszukali ich bliskich krewnych i pobrali od nich próbki DNA do porównania. - Czy naprawdę zakładamy, że to może być ktoś z nich? - zapytał Torkel sceptycznie. - Przecież żadna z tych rodzin nie zaginęła w tym konkretnym okresie. - Wiem, ale chciałabym ich wykreślić definitywnie. Torkel skinął głową. Jasne, że chciała. Ursula niczego nie pozostawiała przypadkowi. Właśnie dzięki temu była najlepsza. - Zlecę Billy’emu i Jennifer odszukanie ich. - Dobrze. - Jeszcze jedno - powiedział Torkel, zanim Ursula zdążyła się rozłączyć. - Jeśli w bagażu Holendrów nie znajdziesz niczego szczególnego, wracamy do Sztokholmu dziś wieczorem. - Wreszcie. I już jej nie było. Ursula schowała telefon do kieszeni i znów zajęła się brudnym plecakiem leżącym przed nią na stole. Nożem rozcięła tkaninę wzdłuż suwaka na klapie i wsunęła rękę do środka. Coś twardego. Kanciastego. Owiniętego w plastik. Tajemniczy przedmiot był zapakowany w podwójny plastikowy worek. Jeszcze przed otwarciem drugiego worka wiedziała, co jest w środku. Aparat. Mały, poręczny aparat fotograficzny, oczywiście bateria wyładowana dawno temu, ale gniazdo karty pamięci wyglądało całkiem dobrze. Ursula nie miała pojęcia, co się dzieje ze zdjęciami na karcie, która była zakopana w plastikowym worku w ziemi przez prawie dziesięć lat, ale wiedziała, kogo powinna zapytać. Tym razem nie dzwoniła. Poszła poszukać Billy’ego. Shibeka Khan sprawiała bardzo dobre wrażenie. Konkretna i silna, a jej szwedzki był prawie bez zarzutu, z dużym zasobem słów. Linda czuła dreszcz podniecenia,

siedząc na sofie obok kobiety, o której Lennart tyle jej opowiadał. Obok niej, z drugiej strony, siedział chłopiec, który ich wpuścił. Wywnioskowała, że był najstarszym synem Shibeki. Siedział na sofie w milczeniu, ale jego ciemne, czujne oczy śledziły każde słowo, każdy najmniejszy ruch. Linda i Shibeka zaczęły od wymiany uprzejmości. Linda podziękowała za możliwość rozmowy. Shibeka, przyjazna i otwarta, powiedziała, że też się cieszy ze spotkania. Ta druga kobieta, Melika, trochę młodsza i tęższa od Shibeki, wyraźnie nie była zachwycona całą sytuacją. To było widać po jej powściągliwości i po krótkich, urywanych odpowiedziach, kiedy odzywała się w swoim języku. Linda nie musiała znać tego języka, żeby się domyślić, że nie będzie to łatwa rozmowa. W dodatku fakt, że Melika praktycznie nie mówiła po szwedzku i Shibeka musiała wszystko tłumaczyć, jeszcze bardziej utrudniał Lindzie pokonanie bariery wzniesionej przez Melikę i zbudowanie przyjaznej atmosfery. To był paszto, przyjemny dla ucha język. Linda próbowała patrzeć ze zrozumieniem i zainteresowaniem na Melikę, kiedy Shibeka tłumaczyła jej pytania. Gawędziły przez chwilę o pogodzie i o tym, jak kobiety czują się w Szwecji. Szwedzki przeplatał się z paszto. Mogło się wydawać, że Melika jakby nieco złagodniała, bo kiwnęła kilka razy głową i już nie uciekała przed Lindą wzrokiem. Lindzie zależało, żeby wszystko poszło jak najlepiej. Była przekonana, że Lennart nie chciał jej dopuszczać do tej sprawy. Był jednym z najlepszych dziennikarzy w redakcji, ale słynął jako samotnik. Była to więc wyjątkowa sytuacja. Była taka dumna, kiedy do niej zadzwonił i poprosił, żeby z nim pojechała. Chciała, żeby zrozumiał, że jej udział jest korzystny, że potrafi wnieść coś do sprawy, jest sprzymierzeńcem, a nie wrogiem. - Ile ma pani dzieci, Meliko? - zapytała. - Ma jednego syna, skończył osiem lat - usłyszała po chwili odpowiedź przetłumaczoną przez Shibekę. - Jak ma na imię? - Ma na imię Ali. Linda skinęła. - A więc nigdy nie poznał swojego taty? Shibeka znów przetłumaczyła, ale Linda zrozumiała odpowiedź już zanim dostała tłumaczenie. Melika potrząsnęła głową. - Nie, urodził się w listopadzie tamtego roku. To było bardzo smutne. Melika była mniej więcej w tym samym wieku, co ona. Linda w listopadzie kończy trzydzieści jeden lat. Trzy lata temu straciła kota, to była najgorsza rzecz, jaka jej się przydarzyła. Tymczasem Melika straciła męża, kiedy była w ciąży i musiała samotnie wychowywać syna. Może były w podobnym wieku, ale ich losy różniły się diametralnie. - Musiało być pani bardzo ciężko - powiedziała Linda szczerze. - Czy mogę zadać

pani kilka pytań o męża? - Ona pyta po co - przetłumaczyła Shibeka, kiedy Melika znów potrząsnęła głową. - Chcemy zobaczyć, czy będziemy mogli pomóc wyjaśnić, co się stało. Dlatego tu jesteśmy. Żeby wam pomóc. Shibeka spojrzała na Melikę i powiedziała kilka krótkich słów w tym pięknym języku. Melika odpowiedziała. Jej słowa zabrzmiały wrogo. Shibeka spojrzała na Lindę z pewnym zawstydzeniem. - Ona pyta, w jaki sposób możecie jej pomóc. Linda skinęła wyrozumiale głową. Jeszcze nie zamierzała się poddawać. Musiała jakoś dotrzeć do tej opornej kobiety. - Próbujemy dowiedzieć się prawdy. Linda próbowała wzmocnić swoją wypowiedź lekkim uśmiechem. Nie dostała żadnej odpowiedzi. Shibeka odwróciła się do niej. Miała trochę rozczarowaną minę. - Ona pyta, w jaki sposób prawda może nam pomóc. Czy dzięki temu oni wrócą? powiedziała Shibeka i dodała od siebie: - Przykro mi, że ona nie jest chętna do współpracy. - To nic takiego, rozumiem. Ale może lepiej jest wiedzieć, niż nie wiedzieć? - Ona tak nie myśli. - Czy ona nie chce się dowiedzieć, co się stało? - Nie. Ona wie, co się stało. On przyjechał do Szwecji. Ciężko pracował i był uczciwy i dobry. A i tak zniknął. Znowu paszto. Linda odchyliła się na oparcie i starała się wyglądać spokojnie. Powinna okazywać mniej ciekawości. Powinna sprawiać wrażenie osoby godnej szacunku. Nie mówiła w paszto, więc język jej ciała był niezwykle ważny. Shibeka chyba powiedziała coś, co odniosło skutek. W każdym razie słowa Meliki teraz brzmiały łagodniej, bardziej melodyjnie, a nie tak ostro jak przedtem. - Ona mówi, że może pani pytać. Linda zajrzała do swoich notatek. - Said miał prawo pobytu, prawda? - Zgadza się. - Był właścicielem sklepu? - Razem z dwoma kuzynami Meliki. Said miał zamknąć sklep tamtego wieczora, ale nie wrócił do domu. - I kuzyni nic nie wiedzą?

Shibeka potrząsnęła głową. - Sama ich o to pytałam. Wyszli kilka godzin wcześniej. - Proszę zapytać Melikę - poprosiła Linda. - Chcę to usłyszeć od niej. Znów paszto. Zaraz padła odpowiedź. - Ona mówi to samo. - Nie było żadnych problemów finansowych czy jakichś podobnych? Melika uśmiechnęła się, kiedy zrozumiała pytanie. Shibeka też. - My tu mieszkamy. Ale Saidowi dobrze się powodziło - uzupełniła Shibeka. Powiodło mu się lepiej niż innym. Był bardzo pracowitym człowiekiem. Linda uśmiechnęła się do nich obu, ale czuła coraz większą frustrację. To była naprawdę miła rozmowa, ale nie wnosiła nic znaczącego. Musiała trochę zaostrzyć pytania, żeby do czegoś dojść. - Czy jakiś tydzień później pojawił się u niej w domu mężczyzna, który pytał o Saida? Tak jak przyszedł do pani? - Ona mówi, że nie - powiedziała Shibeka. - Nikogo u niej nie było. Linda skinęła. Ależ ona nie tylko mówi „nie”, pomyślał Mehran, wpatrując się w Melikę. Siedział i przysłuchiwał się rozmowie, a jego puls wciąż przyśpieszał. Melika odpowiadała innym tonem, kiedy pytania dotykały drażliwych spraw. Nie sądził, żeby nawet jego mama zauważyła tę różnicę. Melika kłamała. Był o tym przekonany. Ktoś przyszedł do niej do domu, o tym Mehran też był przekonany. Teraz włączył się do dyskusji. - A Joseph? Czy znasz to imię, Meliko? - zapytał ją w paszto. Melika odwróciła się w jego stronę. Wyglądała na przestraszoną. Linda popatrzyła zaskoczona na Mehrana. - Co powiedziałeś? Mehran całkowicie ją zignorował i spojrzał surowo na matkę. - Mamo, nie tłumacz, to jest tylko dla nas! Teraz siedziała przed nim inna Melika niż ta, którą znał. Kobieta, która wcale nie chciała tu być. Wysyczała do niego w odpowiedzi: - Nie wiem, kto to jest. Nigdy nie słyszałam tego imienia. Znów kłamała, on to wiedział. - Said go znał, dobrze o tym wiem. Powiedz teraz prawdę. Nie dla tej tutaj powiedział Mehran, skinieniem wskazując Lindę. - Dla nas. Melika potrząsnęła głową ze złością.

- Przecież mówię, że nie wiem, kto to jest. Umilkli. Linda zdezorientowana wodziła po nich wzrokiem. - Czy ktoś może mi powiedzieć, co ona mówi? Mehran widział, że Shibeka zamierza odpowiedzieć, ale zdążył ją uprzedzić. - Ona mówi, że już nie chce dłużej rozmawiać. Linda rozłożyła ręce. - Ale dlaczego? - Ona tak mówi - odparł chłopiec, wstając z sofy. - A więc skończyliśmy. Linda patrzyła na niego, nic nie rozumiejąc. - Nawet nie zdążyliśmy porządnie zacząć. Linda była rozczarowana. Mehran dobrze ją rozumiał. Wyczuwała, że coś się wydarzyło, ale nie mogła się dowiedzieć co. Prawda wyjdzie na jaw. Przyjdzie nie do tej jasnowłosej Szwedki, z którą rozmawiała jego matka. Ani do faceta czekającego w kuchni. Ona przyjdzie do niego. Josepha. HAKAN PERSSON Riddarstolpe siedział w swoim niewielkim biurze na szóstym piętrze Komendy Głównej i właśnie pracował nad ostatnimi opiniami, kiedy usłyszał pukanie w futrynę otwartych drzwi. Hakan podniósł rękę i bez pośpiechu dokończył zdanie, które właśnie zaczął, a potem odwrócił się z miną pokazującą, że jest bardzo zajęty. To nie miało znaczenia. Gdyż cokolwiek jego sygnał miał znaczyć, w jednej chwili zmienił się w niekłamane zdumienie. Zobaczył, że w drzwiach stoi Sebastian Bergman. Hakan Persson Riddarstolpe mógłby z łatwością wyliczyć sto osób, których wizyty bardziej by się spodziewał, wśród nich króla Karola Gustawa i Meg Ryan - skrycie marzył, że kiedyś to rzeczywiście nastąpi, odkąd w 1989 roku obejrzał Kiedy Harry spotkał Sally. - Cześć, co słychać? - rzucił Sebastian, jakby raz na jakiś czas zaglądał do niego, żeby chwilkę pogawędzić. Hakan podejrzewał, że nie widzieli się od wielu, może ponad dziesięciu lat. - Czego tu chcesz? Hakan nie potrafił ukryć ani zaskoczenia, ani złości w swoim głosie.

- Mogę wejść na chwilę? - zapytał Sebastian i wszedł do pokoju, nie czekając na „nie”, które najprawdopodobniej zaraz by usłyszał. Zdjął papiery z jednego z krzeseł i usiadł. Hakan Persson Riddarstolpe przyglądał mu się z najwyższą niechęcią. Sam wprosił się do jego pokoju. Jakież to typowe. Sebastian Bergman chciał wejść i usiąść. Sebastian Bergman wszedł i usiadł. Nie zastanawiając się nawet przez ułamek sekundy nad tym, czy to komuś pasuje, czy nie przeszkadza, czy ktoś chce mieć gości, czy nie. Nic się nie zmieniło przez te wszystkie lata, kiedy się nie widzieli. Wszechświat nadal kręcił się wokół Sebastiana, wszystko na to wskazywało. Kiedyś dość często ze sobą rozmawiali. Byli mniej więcej w tym samym wieku, mieli podobne wykształcenie i pracowali w tej samej organizacji. Przyjaciele to może za dużo powiedziane, ale w każdym razie mieli w pracy dobry, oparty na szacunku kontakt. Tak przynajmniej myślał Hakan. W 1999 roku Sebastian był u szczytu kariery. Dwie książki o Edwardzie Hinde zapewniły mu wielką i zasłużoną, to Hakan musiał przyznać, popularność. Sebastian stał się prawdziwym autorytetem w swojej dziedzinie. Osobą, którą zapraszano do programów informacyjnych i telewizji śniadaniowych i proszono o komentarz do najbardziej brutalnych zbrodni i profilowanie morderców. Kiedy Sebastian przestał udzielać się w mediach, jego rolę przejął Leif GW Persson, choć to Hakan Persson Riddarstolpe mógł siedzieć w telewizyjnych studiach i pewnym siebie głosem analizować najcięższe zbrodnie. Mógł mieć tę rolę. Powinien ją mieć. Pewnie by ją miał. Gdyby nie Sebastian Bergman. W 1998 Sebastian przeniósł się do Niemiec, do Kolonii, o ile Hakan sobie dobrze przypominał, i zostawił wolne pole dla swojego następcy. Zaledwie miesiąc później w podziemnym korytarzu w pobliżu Sali znaleziono trzy dziewczyny. Gmina postanowiła udostępnić mieszkańcom starą kopalnię zamkniętą w latach pięćdziesiątych i przy okazji kontroli bezpieczeństwa dokonano makabrycznego odkrycia. W jednym z korytarzy siedziały trzy nastoletnie dziewczyny, wśród poduszek, pluszowych przytulanek i wypalonych zapachowych świeczek. Sekcja zwłok dość szybko wykazała, że przyczyną śmierci była trucizna podana doustnie. Na miejscu znaleziono kwiecisty termos z resztkami zatrutej herbaty, a obok każdej nastolatki stała filiżanka. Jako że Sebastian był nieobecny, powstała medialna luka, którą trzeba było wypełnić. Hakan Persson Riddarstolpe, już wtedy zatrudniony w Komendzie

Głównej, zwietrzył dla siebie szansę. Głupio byłoby z niej nie skorzystać. Sprawa była szeroko relacjonowana w mediach, istniała potrzeba, żeby ktoś wyjaśnił, co mogło popchnąć trzy dziewczyny, najwyraźniej dość samotne i zbuntowane, do wspólnego targnięcia się na życie w starej, zamkniętej kopalni. Hakan mógł tę potrzebę zaspokoić. Nagle stał się nie tylko ekspertem od rytualnych, zbiorowych samobójstw, lecz także wnikliwym psychologiem analizującym sytuację młodych kobiet, bezradnych wobec rosnących nacisków społecznych. Wkrótce, jako częsty gość radia i telewizji, rozwodził się na temat nadmiernego przywiązania do wyglądu, wypaczonych norm, rosnących wymagań i braku poczucia własnej wartości u dziewcząt. Był tym, kim chciał być, i tam, gdzie było jego miejsce. Póki Sebastian Bergman nie postanowił wrócić z Niemiec. Później Hakan próbował doszukać się przyczyny jego powrotu, ale nie znalazł nic, poza tym, że Sebastian chciał mu pokazać, kto tu rządzi. Co zresztą załatwił popisowo. Spędziwszy zaledwie jeden dzień w Sali, Sebastian oświadczył, że dziewczynki zostały zamordowane, a kilka godzin później lekarz sądowy przyznał mu rację. Przy kolejnym badaniu ciał znaleziono ślady użycia siły. Ktoś zmusił dziewczyny do zażycia trucizny. Wezwano zespół do spraw zabójstw i choć Sebastian nie brał aktywnego udziału w śledztwie, przypadła mu znaczna, zdaniem Hakana, niezasłużona część honorów, kiedy z czasem ujęto mordercę. Ale nie to było najgorsze. Zdarzało się, że ktoś się pomylił, ale potem mógł wrócić, dostać drugą szansę. Najgorsze było to, że Sebastian w porannym programie informacyjnym całkowicie zniszczył Hakana. Powiedział, że ktoś, kto twierdzi, iż było to zbiorowe samobójstwo, powinien wrócić do szkoły i najlepiej, żeby wybrał inne przedmioty, gdyż psychologia kryminalna nie jest dziedziną, do której ten ktoś się nadaje. Powtarzał słowa i wyrażenia, których użył Hakan, a w ustach Sebastiana brzmiały głupio i bez sensu. Tak, czasami ludzie mogą wrócić, popełniwszy błąd, ale nie, kiedy król zetrze w proch ich wiarygodność i na zawsze nada im miano skrajnie niekompetentnych. Hakan mógł się cieszyć, że zachował posadę w Komendzie Głównej. Wiedział, że po sprawie z Sali dyskutowano, czy się nadaje do tej pracy. Jednak został tu, z dala od mediów, odsunięty od wielkich spraw i spektakularnych śledztw. Zajmował się sprawami personalnymi, sprawdzał predyspozycje do pracy w policji, pomagał przezwyciężać traumy i wystawiał opinie niezbędne do awansów i szkoleń. I nadal tu pracował. Od trzynastu lat. W tym samym pokoju, robił ciągle to samo, z dala od blasku fleszy i dużych pieniędzy. Daleko od sukcesu, jaki stał się udziałem tego, kto go tu zesłał. - Czego chcesz? - Hakan ponowił pytanie, tym razem bardziej neutralnym tonem. Udało mu się odzyskać kontrolę nad głosem.

- Chciałem cię prosić o przysługę - powiedział Sebastian, jakby to było coś tak oczywistego, jak pożyczenie długopisu. Hakan znów zaniemówił. Ze wszystkich możliwych powodów wizyty Sebastiana, jakie był sobie w stanie wyobrazić, przysługa znajdowała się na samym końcu listy. - Dlaczego miałbym ci wyświadczać przysługę? - zapytał, choć zaraz pomyślał, że mimo wszystko lepiej byłoby zapytać, o jaką przysługę chodzi. - Bo masz cholerną przewagę w negocjacjach - odparł Sebastian i spokojnie popatrzył w oczy Hakana. - Co masz na myśli? - zdziwił się Hakan, nadal zachowując czujność. Pamiętał jeszcze, że niewiele osób dobrze wyszło na kontaktach z Sebastianem, o ile w ogóle był ktoś taki. - To, że potrzebuję twojej pomocy w pewnej sprawie, a ty w zasadzie możesz sam zdecydować, co za to chcesz. Ciągle z tą szczerością i otwartością na twarzy. Hakan myślał gorączkowo. Sebastian też go nie lubił. Nigdy wcześniej go nie odwiedzał. Ich niechęć była wzajemna. A jednak tu był. - No więc, czego chcesz? - zapytał wreszcie, a Sebastian nachylił się bliżej do niego. ANITHA SPĘDZIŁA dzień zakopana głęboko w podręcznikach obsługi systemów komputerowych. Zajmowały trzy opasłe segregatory stojące na półce nad wspólną dla całego wydziału kserokopiarką. Segregator numer jeden był mocno wyświechtany od częstego używania. Zawierał podręcznik użytkownika przeznaczony dla laików, z odpowiedziami na najczęściej zadawane pytania. Po krótkich bezowocnych poszukiwaniach Anitha skoncentrowała się na segregatorach numer dwa i trzy. Chciała wiedzieć, jak wygląda system kopii zapasowych i odzyskiwanie plików w razie awarii komputera. Po dwóch godzinach przeszukiwania stwierdziła, że ich główny system posiada dwa systemy backup. Jeden, o ile dobrze zrozumiała, z serwerem równolegle kopiującym wszystkie informacje z serwera głównego co trzy minuty. To był główny backup systemu i jego pierwotne zabezpieczenie. Był to proces całkowicie zautomatyzowany i zaprojektowany tak, by zminimalizować ewentualną utratę danych. Z tekstu nie wynikało, gdzie fizycznie ów kopiujący serwer się znajduje, ale Anitha wyczytała, że odpowiadała za niego firma Itech, twórca całego systemu, i według podręcznika nadal zajmująca się jego aktualizowaniem.

Drugi system był naprawdę przestarzały i składał się z taśm backupowych, które codziennie kopiowały informacje. To wymagało ręcznego sterowania, taśmy musiały być wymieniane i składowane. Z podręcznika nie wynikało, kto się tym zajmował, ale Anitha podejrzewała, że robili to pracownicy wewnętrznego działu komputerowego policji. Zarząd mógłby wykazać się oszczędnościami, gdyby te zadania nadal znajdowały się w rękach policyjnych komputerowców, tymczasem po zakupie systemu Itechu wewnętrzny dział komputerowy nie ograniczył liczby pracowników, co powinien uczynić, gdyby te obowiązki odpadły. Im więcej o tym myślała, tym bardziej była przekonana, że taśmy z kopiami nadal były w budynku policji i jeśli w łańcuchu zabezpieczeń było jakieś słabe ogniwo, to był nim właśnie ten wewnętrzny dział. Ewentualne niedociągnięcia po stronie Itechu były nie do pomyślenia. To byli prawdziwi profesjonaliści. W rzeczywistości program był produkcji izraelskiej, choć formalnie rzecz biorąc, Itech była szwedzką firmą. Oprogramowanie zostało opracowane na potrzeby izraelskiej służby specjalnej Mossad i izraelskiej obrony, a dopiero potem stało się produktem komercyjnym. Anitha była przekonana, że Itech nadal był kontrolowany przez Izraelczyków. Wszyscy wiedzą, że Żydzi znają się na interesach, więc na pewno nie pozwoliliby, żeby taka kasa dostała się w ręce szwedzkich informatyków. Wtedy, gdy przymierzano się do zakupu systemu, dokładnie sprawdziła tę firmę. Napisała nawet anonim do szefostwa Komendy Głównej, w którym dowodziła, że nie powinno podpisywać kontraktu z Itechem ze względu na jego powiązania z państwem syjonistycznym. Oczywiście osobom podejmującym decyzje nie robiło to żadnej różnicy, zresztą anonimy rzadko miały na cokolwiek wpływ. Z drugiej jednak strony, musiała przyznać: firma dostarczyła znakomity produkt. System był stabilny, posiadał niezwykle efektywne opcje wyszukiwania i filtrowania danych. Nic dziwnego, przecież Żydzi żyli w otoczeniu wrogów, musieli więc dostarczać doskonałą jakość, nie tak jak Szwedzi, którzy prawie nic nie produkują, oprócz politycznej poprawności i płytkich opinii. Żydzi musieli dbać o standardy, bo siedzieli wciśnięci między muzułmanów i innych terrorystów. Anitha dalej przeglądała segregatory, żeby się upewnić, czy niczego nie przeoczyła. Zagłębiła się nawet na chwilę w listę meldunków o błędach. Znalazła tam brakujący element. Nazywał się Error 237. Wyjaśnienie było długie i napisane po angielsku, zatytułowane zostało „Soft write error with backupexec”. Czytała dalej i wreszcie na samym końcu obszernego, niezrozumiałego opisu, pełnego technicznych terminów i skrótów, znalazła zdanie: „Please contact your computer support”. Kto szuka, nie błądzi, pomyślała. Zajęło jej to trochę czasu, ale w końcu znalazła rozwiązanie. Taśmy znajdowały się prawdopodobnie w budynku. Usunięcie odsyłacza z pliku na temat dwóch Afgańczyków nastąpiło cztery dni temu, czyli istniała możliwość, że oryginalny plik był jeszcze zachowany. Pozostawało tylko pytanie, jak długo przechowywano backupy. Wiedziała, że

taśmy wykorzystuje się ponownie, niemożliwe byłoby zachowywanie wszystkiego. Powstałyby ogromne ilości taśm, które gdzieś trzeba by było magazynować, a wiedziała, że na to nie ma na dole miejsca. Uznała, że okres przechowywania danych musiał wynosić co najmniej miesiąc, więc szansa, że gdzieś tam pośród zer i jedynek jest oryginalny plik, była bardzo duża. Ale jaką miała możliwość dotarcia do niego? Nie posiadała uprawnień ani wystarczających umiejętności, była więc zmuszona skorzystać z pomocy. Pomyślała, że wie, do kogo może się zwrócić. Sprawiał wrażenie zaskoczonego, kiedy zapukała do jego pokoju. Morgan Hansson miał na sobie białą koszulę opinającą jego brzuch oraz okulary w rogowej oprawie. Miał półdługie, brązowe, kręcone włosy i brodę. Bardzo bujną brodę. Właśnie ona była u niego pierwszą rzeczą, jaka rzucała się w oczy. Z tego powodu w jakimś sensie kojarzył się z dziko rosnącym krzakiem. Drugą rzeczą charakterystyczną były nieodłączne brązowe sandały. Wyglądał jak karykatura komputerowego maniaka, którym zresztą był. Pracował w wiecznie zagraconym pokoju. Wszędzie walały się papiery, półki uginały się od niedbale wrzuconych popsutych monitorów i komputerów. Niewielką wolną przestrzeń zajmowały kłęby szarych kabli, kasety do drukarek, dyski i inny zepsuty sprzęt. Wyglądało to tak, jakby wszystkie uszkodzone akcesoria i sprzęty pochodzące z tego budynku spłynęły właśnie do jego pokoju. Morgan puścił kable, które trzymał w dłoni i przywitał się z nią. Jego ręka była ciepła i wilgotna. To mógł być pot. - Cześć, co tam? - zapytał. Anitha rozejrzała się po bałaganie i poczuła się nieswojo. Nie wiedziała, jak ma mu przedstawić swoją prośbę. - Nic, chciałam się tylko przejść. - Tutaj na dół? - Tak, chciałam przewietrzyć trochę głowę, wiesz, jak najdalej od szefa. Zaśmiał się porozumiewawczo. Anitha uśmiechnęła się do niego i pomyślała, że jest zażenowany jej wizytą, zrobił jej jednak miejsce na krześle zawalonym kartonami. - Proszę, siadaj. Anitha potrząsnęła głową. - Nie, dzięki, pomyślałam, że może miałbyś ochotę zjeść ze mną lunch? Nagle przyszła jej do głowy myśl, żeby na chwilę go stąd wyciągnąć. Już od pewnego czasu podejrzewała, że on czuje do niej miętę. Zawsze to właśnie on oddzwaniał, gdy telefonowała ze skargą do działu informatycznego. Zwykle pozdrawiał ją, kiedy się mijali na korytarzu. Chyba przeczucia jej nie myliły. Morgan zaczerwienił się, jego niepewne spojrzenie błądziło, unikał jej wzroku. W

pewien sposób był nawet uroczy, o wiele za okrągły i zarośnięty, jak kudłate zwierzątko domowe. - Jeśli masz czas, oczywiście - dodała z uśmiechem. Popatrzył jej w oczy, zaskoczony pytaniem. - Jasne, że mam. Rozejrzał się po pokoju, zdjął z oparcia krzesła swoją o wiele za krótką jasnobeżową kurtkę. Anitha była ciekawa, czy miał w ogóle jakąś inną. W każdym razie nigdy nie widziała go w niczym innym niż w tej jasnej, trochę zbyt sportowej kurtce z brązowym skórzanym kołnierzem w stylu Ralpha Laurena. Wcale do niego nie pasowała. Może dobrze wyglądałaby na golfiście albo księgowym, który chciał się odmłodzić, ale nie na takim trollu. - Tutaj czy na mieście? - Na mieście, może być? - rzuciła szybko. Lepiej wyjść stąd na chwilę, poza tym w stołówce dla personelu ktoś mógłby ich zobaczyć razem, a tego Anitha chciała uniknąć. Wyszli na Kungsholmsgatan. Przynajmniej już nie padało, słońce właśnie przedzierało się przez chmury. Morgan zatrzymał się i popatrzył trochę zagubionym wzrokiem. - Dokąd idziemy? - zapytał. Anitha zrobiła szybki przegląd znanych jej okolicznych restauracji. Chciała uniknąć lokalu w pobliżu komendy. - Jest taka włoska knajpka na S:t Göransgatan, całkiem niezła. Pasuje ci? - Brzmi nieźle. Zwykle jadam w tutejszej stołówce. Albo w McDonaldzie, pomyślała Anitha. - W takim razie to będzie miła odmiana, prawda? - powiedziała zamiast tego z uśmiechem, poklepała go po ramieniu i ruszyła w stronę Kronobergsparken. Skinął głową na zgodę i weszli na strome podejście do parku. To był piękny jesienny dzień, choć trawa ciągle była mokra. Minęli kilka kobiet z wózkami dziecięcymi. Im bardziej oddalali się od budynku policji, tym lżej im się szło. Jakby uwalniali się od przytłaczającego kolosa, nawet rozmowa nabrała żywszego tempa, niż Anitha się spodziewała. Starała się, żeby krążyła głównie wokół niego. To nie było trudne. Ona zadawała pytania, a on odpowiadał. Ku swojemu zdziwieniu odkryła, że kiedy przyszło co do czego, był naprawdę miły. Kiedy dotarli do Fridhemsplan, Anitha zaproponowała, żeby przeszli się jeszcze dalej, może aż do Mälarpaviljongen na Norr Mälarstrand. Nadal był otwarty, a ona nie była tam od lat. Morgan nigdy tam nie był, ale powiedział, że chętnie się przejdzie. Anitha mogłaby równie dobrze zaproponować McDonalda na drugim końcu miasta, tak samo chętnie by tam poszedł.

Skręcili nad wodę. Anitha czekała na odpowiedni moment, żeby poruszyć sprawę, która była bezpośrednim powodem ich wspólnego wyjścia. Czy powinna zaczekać, aż gdzieś usiądą, czy lepiej po kawie, a może kiedy będą szli z powrotem? Obawiała się, że im dłużej będzie czekała, tym trudniej będzie w naturalny sposób przejść do tematu. Powinien pomyśleć, że pyta o to, bo tak miło jej się z nim rozmawia i że całkowicie mu ufa. To było trudne. Może lepiej zaczekać do kawy. Musiała mieć bardzo ponurą minę, bo Morgan zatrzymał się i spojrzał na nią badawczo. - Czy coś się stało? - zapytał. - Jesteś jakaś przygnębiona. Podniosła na niego wzrok i zdecydowała, że to jest niezłe wejście. Jeśli odebrał jej niezdecydowanie jako przygnębienie, najlepiej było iść dalej tym tropem. - Muszę ci się do czegoś przyznać. Jej głos brzmiał szczerze i poważnie. Zupełnie inaczej niż przed chwilą. Była zadowolona z tego efektu. - Do czego? - Narobiłam niezłego bigosu. Naprawdę. Wolę ci powiedzieć. Chodzi o system komputerowy. W pracy. Pobladł i na jego twarzy pojawił się wyraz niepokoju. Wyglądało to tak, jakby akurat nad nim zebrały się czarne chmury. - Co się stało? Anitha odwróciła wzrok i popatrzyła na Mälaren. Jego reakcja była trochę za silna. Jeśli się tak zaniepokoił zanim powiedziała, o co jej chodzi, to jak się zachowa, kiedy pozna całą sprawę? Ale już było za późno, żeby zatrzymać ten pociąg. Trzeba było jechać dalej. - Może najpierw zjedzmy. Nie po to wyszliśmy razem na lunch, żebyś teraz rozwiązywał moje problemy. - Starała się, żeby to brzmiało przekonująco, ale równocześnie dawała do zrozumienia, że potrzebuje pomocy. Od niego. - Żebyś przynajmniej już coś zjadł, zanim pomyślisz, że jestem totalną idiotką - ciągnęła, spuszczając wzrok. - Nie sądzę, żebyś była idiotką. - Jeszcze nie wiesz, co narobiłam. - No to mów. Wzięła głęboki oddech i zawstydzona popatrzyła w bok. Chciała wyglądać na słabą kobietkę. - Miałam pomóc koleżance znaleźć jedną rzecz w systemie, ale kliknęłam coś nie tak. Plik zniknął i teraz nie umiem go odnaleźć. Morgan zaśmiał się, wyraźnie odprężony. Nie widział w tym żadnego problemu.

Jasne. Jeszcze do tego nie doszła. - Ale to przecież nic takiego, trzeba to wprowadzić jeszcze raz. Pomogę ci po lunchu. Skinęła w milczeniu. Starała się wyczuć najlepszy moment na zadanie tego pytania. Odeszła kilka kroków od niego. Miała nadzieję, że trochę udawanego niepokoju i osamotnienia odniesie w tej chwili najlepszy skutek. - Ale to jeszcze nie wszystko… Poczuła, że on poszedł za nią. Stał teraz tuż za jej plecami. - A co jeszcze? Odwróciła się do niego. Powoli opuściła głowę. Wpatrywała się w niedopałek leżący na ziemi. Że też ludzie ciągle palili. To wydawało jej się bardzo dziwne. Hitler nie palił. Nienawidził palaczy. Anitha dobrze to rozumiała. - To był plik objęty klauzulą tajności. Wciąż wpatrywała się w niedopałek. Przydeptany żółty filtr. Brudna bibułka, powoli rozkładana przez wilgoć i słońce. Jej fortel był chyba skuteczny, bo Morgan jeszcze nie uciekł. Anitha postanowiła, że zaczeka jeszcze chwilę w tej pozycji i odwróci się w jego stronę jak najpóźniej. Miała wrażenie, że im dłużej tak stała, tym on był bliżej niej, zarówno fizycznie, jak i duchowo, jakby widok jej pleców zmuszał go do zostania. - Nie przejmuj się. To na pewno nic takiego - usłyszała jego głos. - Jeśli nie masz uprawnień, to nie mogłaś usunąć niczego na stałe. Ten plik na pewno gdzieś jest. Mówił łagodnym głosem, chciał jej pomóc, słyszała to wyraźnie. Dotknął lekko jej ramienia. Może przyszedł czas, żeby odwrócić się i spojrzeć mu w oczy. Zdecydowała jednak, że zaczeka jeszcze chwilę. Miała tylko jedną szansę i chciała ją wykorzystać możliwie najlepiej. Zrobić z tego sprawę życia lub śmierci. Musiał poczuć, że oto Anitha składa w jego ręce swoje życie. Wtedy nie będzie mógł odmówić. Szepnęła cicho w stronę niedopałka. - Wyrzucą mnie z pracy. - Nie, na pewno do tego nie dojdzie. Poczuła, jak jego dłoń lekko ściska jej ramię. Dłoń, która zdawała się mówić: jestem tu, żeby ci pomóc. Zdecydowała się wreszcie, odwróciła się do niego i spojrzała bezradnie. Była zła na siebie, że nie umie płakać na zawołanie. To by się teraz bardzo przydało. - Ależ tak, bo zalogowałam się na nazwisko szefa. Nie miałam nawet prawa szukać tych informacji. Wywalą mnie.

Morgan pobladł i stał przed nią w milczeniu. Wyglądał, jakby dopiero teraz zrozumiał cały sens tego, co powiedziała. Słychać było jedynie odgłosy miasta i szelest poruszanych słabym wiatrem liści nad ich głowami. Gdzieś niedaleko zatrąbił klakson. Morgan puścił jej ramię i zrobił krok do tyłu. Anitha pomyślała, że wszystko właśnie się wali. Patrzyła na niego tak błagalnie, jak tylko potrafiła. Musiała jeszcze dodać do tego wymiar moralny, przedstawić się jako dobry człowiek. Nie jako ktoś, kto węszył, bo sprawdzał informacje od Reportera w akcji. - Chciałam pomóc koleżance z policji w Solnie. Eva Gransäter, znasz ją może? Na szczęście Morgan potrząsnął głową, więc Anitha mówiła dalej, ucieszona, że udało jej się zapamiętać nazwisko odpowiedzialnej policjantki. - Miałam jej tylko pomóc dowiedzieć się, do kogo w Säpo ma się zwrócić, ale zamiast tego skasowałam plik. Wszystko zniknęło. Popatrzyła na niego. Najwyraźniej się zastanawiał. Czuła, jak rozważa, czy ma cofnąć się o krok, czy zostać blisko niej i słuchać dalej. Może jednak była za szybka. Powinni najpierw zjeść porządny lunch, ona mogłaby jeszcze trochę go pourabiać, może nawet spotykać się jeszcze przez tydzień. Ale już się stało. Znów odwróciła wzrok, tym razem już nie patrzyła na peta. To była poważna sprawa. To jej ostatnia szansa. Musiał jej uwierzyć. - Przepraszam, nie chciałam cię w nic wciągać, nie będziemy już o tym mówić. Rozumiem. Wybacz. Odeszła od niego kilka kroków. Musiała mu zostawić drogę ucieczki. Dać mu szansę powiedzenia „nie”, kiedy za nią nie pójdzie. Już miała ruszyć dalej i zostawić go z tyłu, kiedy Morgan wreszcie się odezwał. To było zwyczajne, banalne słowo. Nie tak dramatyczne, na jakie w głębi duszy liczyła, ale wystarczyło. - Zaczekaj. Wybrał. Vanja była spóźniona kwadrans, kiedy otworzyła drzwi i weszła do Roppongi. Właściwie nie miała ochoty na sushi, nadal była trochę skacowana i jej organizm domagał się czegoś tłustego, ale Peter zaproponował to miejsce, a ona nie miała siły wymyślać alternatywy. Wypiła wczoraj za dużo wina. U Sebastiana Bergmana. Nigdy by się nie spodziewała, że kiedyś do tego dojdzie. Ale też nigdy nie myślała, że jej ojciec mógł zostać zatrzymany, podejrzany o popełnienie przestępstwa gospodarczego. Wczoraj był dziwny dzień. Świat stanął na głowie. Jej ojciec ją zawiódł, a Sebastian pokazał całkiem nowe oblicze. Wino i jego troska sprawiły, że przez jakiś czas udało się jej nie myśleć o Valdemarze. Dzisiejszego ranka po szybkim śniadaniu u Sebastiana wszystko nieubłaganie powróciło. Musiała dowiedzieć się więcej.

Dowiedzieć się wszystkiego. Zrobiła przegląd wszystkich znajomych osób, które mogłyby jej pomóc. Najlepiej ktoś z Biura ds. Przestępstw Gospodarczych. Czy miała tam kogoś? Ależ tak, miała Petera Gornacka. Był jej dawnym kolegą ze studiów, byłym chłopakiem, ale no hard feelings. Pracował tam jeszcze kilka lat temu. Czy był tam nadal? Zadzwoniła do centrali i poprosiła o połączenie z Peterem Gornackiem. Nie był idiotą, oczywiście od razu się domyślił, dlaczego dzwoni. Ostatni raz widzieli się kilka lat temu, a teraz nagle chciała z nim zjeść lunch, akurat kiedy jego wydział prowadzi postępowanie w sprawie jej ojca. Ale i tak się zgodził. Zaproponował lokal i czekał na nią, kiedy spóźniła się kwadrans. Wstał z barowego stołka stojącego przy umocowanym w ścianie stoliku, pod dużym oknem wychodzącym na Hantverkergatan. Miejsce było dobre. Stoliki w głębi sali stały za blisko siebie, a Vanja nie chciała, żeby ktoś słyszał, o czym rozmawiają. - Cześć, dawno się nie widzieliśmy - powiedział i przez sekundę zawahał się, czy ma ją uściskać, czy nie. Vanja ułatwiła mu sprawę, obejmując go ramionami. - Rzeczywiście - przyznała, potem powiesiła kurtkę i usiadła na stołku obok. - Jak się miewasz? - Bywało lepiej. - Rozumiem… Umilkli. Vanja spojrzała na menu. Danie dnia. Tori katsu z majonezem chili. Nie wiedziała, czy to pozostałości upojenia alkoholowego, czy jej dawna choroba wywołała to nagłe łaknienie, ale dzięki majonezowi chili tori katsu stało się oczywistym wyborem. Kiedy podeszła kelnerka, Vanja zamówiła danie i wodę mineralną. Peter zdecydował się na dużą porcję sushi. - To miło z twojej strony, że chciałeś się ze mną spotkać - powiedziała Vanja. - Ależ to oczywiste, tylko nie możemy mówić o śledztwach przeciwko twojemu ojcu - odparł Peter i spojrzał na nią poważnie. - Właśnie, słyszałam, że było już jakieś, które do niczego nie doprowadziło powiedziała Vanja, jakby nie słyszała jego słów. - Dlaczego je wznowiono? Co się zmieniło? Peter westchnął. Przeczuwał, że rozmowa będzie dotyczyła jego pracy, kiedy zgodził się na to spotkanie. Mógł mieć pretensje tylko do siebie, zresztą mógł powiedzieć trochę, nie popełniając wykroczenia. Musiał tylko uważać na słowa. - Stare śledztwo zostało uzupełnione - powiedział i napił się lekkiego piwa, które zamówił, czekając na Vanję. - W jaki sposób? Właśnie, co on sobie wyobrażał? Może, że ona przynajmniej spróbuje to jakoś

lepiej ukryć? Że zaczną od małej retrospektywy, dawki wspomnień, pogawędki, co porabiali od ostatniego spotkania, każdy opowie coś o swojej pracy, może sięgną do wspólnych dawnych przeżyć, ale najwyraźniej nic z tego. Właściwie nie był aż tak zaskoczony. Vanja, którą kiedyś znał, zadowoliłaby się tylko pełną wiedzą. Poza tym była bardzo niecierpliwa. - Możesz chyba powiedzieć, w jaki sposób zostało uzupełnione - naciskała. - Jeśli zostanie aresztowany i przedstawią mu zarzuty, i tak przeczytam postępowanie wstępne. Peter znów westchnął. Przyglądał się Vanji, kiedy kelnerka postawiła na stole butelkę wody i szklankę. Oczywiście miała trochę racji. Valdemar zostanie aresztowany, a potem usłyszy akt oskarżenia, tego był właściwie pewien. Postanowił, że będzie szedł małymi krokami. Najpierw myśleć, potem mówić. Wtedy wszystko się ułoży. - Pewna kobieta przyszła do nas i przyniosła reklamówkę pełną materiałów na temat twojego ojca - powiedział powoli. - Dawne śledztwo policyjne uzupełnione o nowe informacje, między innymi potwierdzające jego udział w aferze Daktei ciągnął, nie czekając na pytanie o zawartość reklamówki. - W jaki sposób ona dotarła do tego śledztwa? - zapytała Vanja, nalewając sobie wody. - Tego nie wiemy. - Peter wzruszył ramionami, żeby podkreślić znaczenie swoich słów. - Mówiła, że brał w tym udział Trolle Hermansson. Vanja drgnęła, rozlewając trochę wody na stolik. - Wiesz, kto to jest? - zapytał Peter, zdziwiony. - Tak, dawny policjant. - Podobno nie żyj e - dodał Peter. - Wiem, znalazłam go w bagażniku auta. Vanja wstała i przyniosła kilka serwetek z baru. Nie rozumiała, o co tu chodzi. Trolle Hermansson, były policjant, którego nigdy w życiu nie spotkała i nigdy przedtem o nim nie słyszała, nagle pojawia się w jej życiu dwukrotnie w ciągu zaledwie kilku miesięcy. Co on miał wspólnego z Valdemarem? - Czy ten Hermansson brał udział w śledztwie przeciwko mojemu ojcu? zapytała, wycierając blat stolika. - W pierwszym śledztwie? - Tak. - Nie, przynajmniej nic nam o tym nie wiadomo. Ale ta kobieta powiedziała, że to Trolle Hermansson zdobył te materiały, które otrzymaliśmy teraz. Vanja prawie nie słuchała Petera. Szczerze powiedziawszy, nie spodziewała się

zbyt wiele po tym spotkaniu. Nie sądziła, że Peter będzie mógł lub chciał jej pomóc. Ale potem znów na horyzoncie pojawił się Trolle Hermansson, razem z jakąś kobietą, która najwyraźniej postanowiła wysłać jej ojca za kratki. Vanja musiała zacząć od nitki, żeby dojść do kłębka. Hermansson nie żył, pozostawała tylko tamta nieznajoma. - Wiecie, kim ona jest? - zapytała Vanja. - Kobieta, która z tym przyszła? uściśliła. - Nie, ale nie szukaliśmy jej specjalnie. Dochodzenie w sprawie śmierci Hermanssona jest zamknięte. - Jak się nazywała? - Vanja nachyliła się bliżej, jakby nie chciała stracić ani jednej głoski jej nazwiska. Tym razem Peterowi wyrwało się głośne westchnienie. Nawet nie musiał się nad tym zastanawiać. Przekazanie Vanji tego nazwiska byłoby czymś całkowicie niewyobrażalnym. Zdradzić nazwisko informatora komuś z rodziny podejrzanego, coś takiego naruszało wszelkie istniejące reguły. Nawet jeśli ta osoba była policjantką, w dodatku, musiał to przyznać, nadal szalenie atrakcyjną. - Daj spokój, Vanju - powiedział w końcu. - Wiesz przecież, że nie mogę ci tego powiedzieć. Vanja skinęła. Wiedziała, oczywiście. Ale wiedziała też, że nie zamierza wyjść stąd bez tego nazwiska. Szybko przeanalizowała różne możliwości wyciśnięcia go z Petera. Odrzuciła tę najbardziej oczywistą, przecież nie wiedziała nawet, czy był singlem. Zamiast tego postanowiła zaapelować do policjanta Petera Gornacka, zrobić z tego wspólną sprawę. - Wiem, że mój tata nie jest niewinny - zaczęła, patrząc Peterowi głęboko w oczy. - Ewentualnie dopilnuję, żeby miał dobrego adwokata, ale to wszystko, co zamierzam zrobić w jego sprawie. Nachyliła się nad stolikiem, rozejrzała dookoła, żeby sprawdzić, czy nikt ich nie słucha, a potem zaczęła mówić ściszonym głosem. Peter też musiał się nachylić, żeby ją słyszeć. - Znalazłam zwłoki Trollego Hermanssona w samochodzie. Został zamordowany przez mężczyznę, który zabijał na polecenie Edwarda Hindego, który z kolei uciekł z Lövhagi, porwał mnie i groził śmiercią. Gornack tylko skinął głową, słyszał oczywiście co nieco o sprawach, o których Vanja opowiadała, ale nie wszystko. Zresztą nie potrafił ukryć zaciekawienia. Ucieczka i śmierć Edwarda Hindego ciągle bywała tematem rozmów między kolegami z różnych jednostek policji. - Jeśli Trolle był zaangażowany w ujawnienie spraw mojego ojca - ciągnęła Vanja - to może to się jakoś łączy. Trochę za dużo tych przypadków. Emerytowany

policjant pojawia się dwa razy w śledztwach, które mają związek ze mną, nie uważasz? - No… - Ja tylko się jej przyjrzę, obiecuję. Popatrzyła na Petera tak wielkimi i proszącymi oczami, na jakie tylko było ją stać. Przyszedł jej do głowy kot z filmów o Shreku, ale nie chciała przesadzić. Zamiast tego spojrzała w bok, żeby sprawdzić, czy nikt się nie interesuje ich rozmową. - Nie będę się do niej zbliżać, nie będę z nią rozmawiać, a jeśli coś odkryję, przekażę informacje tobie, a ty zdecydujesz, co dalej z tym zrobić. Peter oparł się wygodnie na krześle. Widziała, że myśli o tym, co powiedziała. Nie o tym, jakich słów ma użyć, żeby powiedzieć, że nie może jej pomóc, nie, on się wahał. Analizował słabe punkty. Usiłował przewidywać, co mogłoby mu ewentualnie zaszkodzić. Nie znajdzie nic takiego. Połknął haczyk. To było jasne. - Jeśli te zabójstwa kobiet i Hinde w jakiś sposób łączą się z Valdemarem, ty chyba też chciałbyś to wiedzieć? - mówiła dalej, żeby rozwiać resztki wątpliwości. - Bergkvist - powiedział Peter cicho. - Nazywa się Ellinor Bergkvist. - Dziękuję. Vanja musnęła lekko jego dłoń. Kelnerka właśnie przyniosła jedzenie i podczas gdy Vanja maczała kawałki smażonego kurczaka w majonezie chili, pytając, jak mu się teraz żyje, Peter obawiał się, że przez resztę lunchu będzie niespokojny, bo powiedział o wiele za dużo. Wielki rottweiler rwał się naprzód, chciał iść dalej. Ruszać się. Siedział obok mężczyzny na ławce i patrzył na niego błagalnie brązowymi oczami. Charles rejestrował znaczące spojrzenia zwierzęcia, świadomy, że spacer nie spełniał jego oczekiwań pod względem rekreacyjnym. Miał nadzieję, że będzie mógł jakoś uporządkować wydarzenia z ostatnich godzin, kiedy wyjdzie z psem do pobliskiego lasu, ale to mu się nie udało. Powietrze było przejrzyste i chłodne, nawet drzewa, które najdłużej opierały się jesieni, musiały się poddać utracie chlorofilu, a on i jego pies byli w tej chwili jedynymi użytkownikami ścieżki. Idealne warunki, żeby poukładać myśli wywołane poranną rozmową telefoniczną, ale miał wrażenie, że ilekroć stawia stopę na ziemi, wszystko, co już sobie ułożył, znów się rozsypuje. Nie miał się czego uchwycić. Wszystko się rozmywało. To było coś niezwykłego, wręcz przerażającego. Zawsze umiał analizować informacje i na bieżąco podejmować szybkie decyzje. W tym zawodzie nie mógł liczyć na to, że można posiedzieć i rozważać różne możliwości. Czasem tak, a czasem nie. Cała jego edukacja miała na celu wytrenowanie szybkości myślenia w sytuacji przymusowej. W takich przypadkach prawie zawsze występował podwyższony poziom adrenaliny. Ciało i umysł pracowały na najwyższych obrotach. Rozmowa z Alexandrem Söderlingiem wprawiła go raczej w stan przygnębienia. Męczyło go, że te tak odległe w czasie wydarzenia, z którymi już się

pogodził, znów stawały się aktualne. Zaledwie po kilku kilometrach usiadł na jednej z ławek stojących przy ścieżce treningowej biegnącej wzdłuż jeziorka. Co oni wiedzieli, czego mogli się dowiedzieć, a czego nigdy nie będą w stanie wywnioskować? Fakt, że powiązali pożar samochodu z ciałami na zboczu, był godny ubolewania, ale to wszystko. A przedtem. Tych dwóch mężczyzn, czy właściwie czterech. Zwykłe zlecenie, ochrona. Uczyć się od najlepszych, twardych i nieubłaganych. A czasy wymagały bycia twardym. Sam tego spróbował. Kiedy myślisz, że już dłużej nie dasz rady, nie przestajesz jeszcze przez dwadzieścia sekund, a potem jeszcze dziesięć, mówili nieubłagani. Ciągle i od nowa. A w międzyczasie pytania. Gdzie? Kiedy? Kto jeszcze? Wciąż i od nowa. Gdzie? Kiedy? Kto jeszcze? Błędy wtedy, błędy potem. Kiedy się spodziewał, że uzyska pomoc, kiedy miał nadzieję, że ten, kto zawsze był oparciem, jeszcze raz okaże się lojalny i solidny. Zdrada. Trudna decyzja. Patricia Wellton. Pamiętał, jak na nią czekał. Była spóźniona wiele godzin. I jaka była wściekła, kiedy wreszcie się zjawiła. Wykrzykiwała coś o niedostatecznych informacjach, jak, do kurwy nędzy, ma wykonywać swoją robotę, kiedy informacje o obiekcie się nie zgadzają. Nie zrozumiał, o czym ona mówi. Wyjaśniła mu. Do tego momentu wszystko pamiętał, potem było gorzej. Uderzył ją. Szybko i mocno. Była całkowicie zaskoczona, a on był dobrze przygotowany do tego rodzaju ataków, więc upadła. Straciła przytomność. Potem do auta, podjechać do zbocza, posadzić ją za kierownicą i zepchnąć auto z drogi. Iść za nim, opróżnić bak i podpalić. Niefortunny wypadek. Do teraz. Czy to dlatego nie był w stanie się skupić? Czy to dlatego, że niepokój mieszał się z tak długo tłumionym smutkiem? Bo wypadek okazał się morderstwem. Zamordował Patricię Wellton, a ci, dla których pracowała, byli znani z tego, że nie zapominają i nie wybaczają. Na razie nic jeszcze nie było przesądzone. Na razie to były jedynie spekulacje jednej z popołudniówek, ale już go namierzyli, wiedział o tym dobrze. Gdy spekulacje zostaną oficjalnie potwierdzone, na pewno zaczną na niego polować. Może lepiej się już przygotować. Byli tacy, którzy mogli go

ochronić. Miał dostęp do tego, co było najskuteczniejsze, kiedy chciało się skłonić potężnych ludzi, by udzielili pomocy. Informacje. Wstał z ławki. Pies od razu zerwał się na cztery łapy. Ale spacer dobiegł końca. Miał nadzieję, że groźba skierowana do Alexandra Söderlinga dotarła, ale nadszedł czas, żeby się upewnić. Nadszedł czas, żeby działać, zatroszczyć się o swoje sprawy. W tamtym czasie, niemal dziesięć lat temu, poświęcił o wiele za dużo. Jeśli teraz przyjdzie mu zapłacić za tamte czyny, postara się, żeby nie był jedynym, który upadnie. SK071 WYLĄDOWAŁ o 20.35, spóźniony dziesięć minut. Kolejny kwadrans później Torkel, Ursula, Billy i Jennifer stali przy taśmie, czekając na bagaże. Milczeli, nie mówili też zbyt dużo w samolocie. I choć nikt tego nie powiedział na głos, wszyscy byli rozczarowani tym, jak mało udało im się osiągnąć w czasie spędzonym w Jämtlandzie. Zidentyfikowali Holendrów i powiązali śmierć Patricii Wellton vel Liz McGordon z ofiarami z górskiej mogiły. Ale to było wszystko. Nadal nie mieli żadnych informacji o zamordowanej rodzinie, nie znali też prawdziwej tożsamości Patricii Wellton vel Liz McGordon. Jedyna ich nadzieja wiązała się teraz z aparatem, który Ursula znalazła w bagażach Holendrów, ale na razie nie udało się nic z niego wyciągnąć. Kiedy Billy odebrał aparat od Ursuli, od razu stwierdził, że nie ma odpowiedniego kabla ani ładowarki, więc nie może naładować baterii. Potem próbował wyjąć kartę pamięci i tu przyszło kolejne rozczarowanie. Mimo iż aparat był zawinięty w plastikową folię, powietrze i wilgoć dostały się do środka. Metalowy element karty, cały zardzewiały, zaklinował się w gnieździe. Bez odpowiednich narzędzi Billy nie odważył się wyjąć karty, więc teraz aparat znajdował się w jego bagażu podręcznym w stanie nienaruszonym. - Cześć, witaj w domu. Billy odwrócił się, przed oczami mignęła mu sylwetka My i zaraz była przy nim, wspinając się na palce, żeby go pocałować. Ujęła jego policzki w dłonie i przycisnęła się do niego całym ciałem, jakby chciała zatrzymać ten moment jak najdłużej. Po upływie co najmniej minuty, jak się Billemu wydawało, przerwał powitalny pocałunek, robiąc krok w tył, trochę zakłopotany tym emocjonalnym przyjęciem. - Nie znasz jeszcze moich kolegów - powiedział, odwracając się do pozostałych, którzy uśmiechali się do niego dokładnie tak, jak się spodziewał. Przedstawił wszystkich, każdy po kolei przywitał się z My, która przy każdym uścisku dłoni lekko uginała nogi w kolanach. Billy nigdy przedtem tego u niej nie widział, ale też nie pamiętał, żeby przedstawiał ją swoim kolegom. Uznał, że to było urocze, choć

także trochę dziwne, gdy dorosła kobieta dygała w ukłonie, może dlatego, że tak rzadko się to widywało. Gdy Jennifer przedstawiła się i podała jej rękę, My powiedziała z uśmiechem: - Ach tak, myślałam, że ty jesteś Vanja. - Nie, Vanja musiała wcześniej wrócić do domu - wyjaśniła Jennifer. My skinęła głową i kiedy skończyła rundę powitań, wsunęła rękę pod ramię Billy’ego i zaczęła gawędzić ze wszystkimi jak jego druga połowa. To było przyjemne, na pewno. Cieszył się, że ją widzi, tęsknił za nią, teraz to sobie uświadomił. Jeśli tęsknił za nią zaledwie po kilku dniach, to czy nie znaczyło to, że chce ją widywać częściej? Stale? Czy to nie znaczyło, że wspólne zamieszkanie wcale nie było takim głupim pomysłem? Przyjechały walizki. Każdy wziął swoją i ruszyli do wyjścia. - Gdzie mieszkasz? - My zwróciła się przy drzwiach do Jennifer. - W Sollentunie. - Będziemy tamtędy przejeżdżać, podrzucić cię? - Chętnie, dzięki. Billy i Jennifer pomachali ostatni raz Torkelowi i Ursuli i podążyli za My. - Weźmiemy taksówkę na spółkę? - zapytała Ursula, odrywając z walizki naklejkę z symbolem lotniska. Mogła zaproponować wspólną jazdę taksówką. I tak miała wysiąść pierwsza, a Torkel i tak nie będzie liczył na pytanie, czy nie chce wpaść na chwilę. Miał świadomość, że była mężatką. Miał świadomość, że w domu czekał na nią mąż. Przyłapała się na tym, że chciałaby, żeby miał rację. - Mam auto na parkingu lotniska - odparł Torkel i wykonał bliżej nieokreślony gest w stronę wielkich okien hali. - Muszę jechać do Yvonne, żeby zobaczyć się z dziewczynkami, inaczej mógłbym cię podrzucić. - W porządku, wezmę taksówkę. - Zobaczymy się jutro. - Cześć, do jutra. Torkel poszedł do autobusu, który miał go zawieźć na parking. Ursula stała jeszcze chwilę i patrzyła za nim. Oto rozczarowany facet, pomyślała. Choć spędzili tyle czasu w Storulvan, nic się nie wydarzyło. Nie tylko nie spędzili razem nocy, ale nawet nie porozmawiali normalnie. Ani nie byli razem na spacerze. Nie spotykali się w ogóle poza pracą, nie licząc tamtego krótkiego śniadania. Ursula pomyślała, że nie musiała być aż tak zdystansowana, i obiecała sobie, że będzie trochę bardziej przystępna, kiedy jutro spotkają się w biurze. Potem wzięła walizkę i ustawiła się w kolejce do taksówki. Trzy kwadranse później wysiadła z taksówki, wyjęła walizkę z bagażnika i wcisnęła kod do bramy. Zajrzała do skrzynki na listy, nadal opatrzonej naklejką

głoszącą, że należy do M. U. i B. Anderssonów. Pomyślała, że to ona powinna ją wymienić. Nagle uświadomiła sobie, że na kolejnej będzie napisane tylko U. Andersson. Nie zastanawiała się nad tym dłużej. Dziś wieczorem i tak nie zamierzała się tym zajmować. Mieszkanie było jeszcze bardziej puste, niż zapamiętała. Odstawiła walizkę w przedpokoju i weszła dalej. Wszystko wyglądało tak samo jak wtedy, gdy wyjeżdżała. Odkąd Micke się wyprowadził, zawsze tak było, ilekroć wychodziła z domu, ale po kilkudniowej nieobecności jeszcze wyraźniej było widać, że mieszka sama. Że była sama. W środku panował zaduch. Podeszła do okna w salonie i otworzyła je. Wróciła do przedpokoju, zdjęła buty, zostawiła je na podłodze, a kurtkę rzuciła na stojącą pod lustrem niską skrzynię obitą czerwonym sztruksem. Poszła do kuchni i otworzyła lodówkę. W samolocie dostali kawę i małą kanapkę, więc nadal była głodna, na co, niestety, jej lodówka nie była przygotowana. Ursula znalazła kawałek sera i tubkę pasty kawiorowej, ale kiedy spojrzała na kuchenny blat, stwierdziła, że nie ma chleba. Z półki na drzwiach wzięła jogurt, przeterminowany od trzech dni. Z mlekiem było to samo. Powąchała jedno i drugie, chyba się jeszcze nadawały, ale ona straciła apetyt. Jej lodówka robiła naprawdę przygnębiające wrażenie, oto życie świeżo rozwiedzionej kobiety w pełnej krasie. Ale pewnie zawsze tak by to wyglądało, gdyby Micke nie przynosił jedzenia. Robienie zakupów, dbanie o to, żeby zawsze było coś dla Belli, też należało do jego obowiązków. To też. Ursula zamknęła lodówkę, wzięła do ręki pocztę, usiadła na sofie i zaczęła otwierać koperty. Nic, co mogłoby ją zainteresować czy poprawić humor. Telewizja? Spojrzała na zegarek. Mogłaby obejrzeć wiadomości na TV4, ale nie miała ochoty. Wyjęła telefon i przez chwilę obracała go w palcach. Czy powinna zadzwonić? To przecież nic takiego, powiedzieć córce, że się wróciło do domu. Nigdy przedtem tego nie robiła, ale postanowiła, że od dzisiaj będzie rodzicem, który właśnie tak robi. Od jej wizyty w Uppsali rozmawiały dwa razy. Za każdym razem poruszały tylko bezpieczne tematy, jak studia czy praca, konsekwentnie unikając rozmowy o tym, co się stało na dworcu. Ale mimo wszystko to gdzieś tam było. Jak kolejna cegła w tym i tak za wielkim murze, który przez lata wyrósł między nimi. Ursula zdawała sobie sprawę, że to ona musi próbować go zburzyć. Bella zgłosiła się po trzecim sygnale. - Cześć, to ja - powiedziała Ursula i poczuła, jak mimowolnie się prostuje, siedząc na sofie. - Przeszkadzam? - Troszeczkę, jestem w knajpie ze znajomymi. Ursula usłyszała w tle dźwięki, które jednoznacznie to potwierdzały. Śmiechy, muzyka, głośne rozmowy. - Chciałam ci tylko powiedzieć, że już wróciłam. - A wyjeżdżałaś? Ursula szybko powiedziała sobie, że nie ma prawa czuć rozczarowania. Skąd Bella miała wiedzieć, gdzie ona była? Gdyby chciała, żeby córka o tym wiedziała,

powinna zadzwonić i ją uprzedzić. Postanowiła, że w przyszłości właśnie tak będzie robić. - Tak, byłam w Jämtlandzie. - W sprawie tego masowego grobu? - Tak. - I jak poszło? - Jeszcze nie skończyliśmy, śledztwo jest przeniesione do Sztokholmu. Przez chwilę w telefonie było cicho. - Masz jeszcze jakąś sprawę? - zapytała Bella po kilku sekundach. Ursula nie odpowiedziała od razu. Jaką miała sprawę? Chciała powiedzieć, jak pusto jest w domu, kiedy się wraca z daleka, chciała wprosić się do Uppsali, zapytać, czy mogłyby za miesiąc gdzieś razem wyjechać. Gdzieś, gdzie będzie ciepło i słonecznie. Uciec przed tym obrzydliwym listopadem. Tylko one dwie. To chciała powiedzieć. - Nie, wszystko dobrze u ciebie? - odparła zamiast tego. - Tak, mam dużo nauki, ale poza tym w porządku. Czy to był ukryty sygnał, że nie miała czasu na gości ani na wizyty u swojej rozwiedzionej matki, czy może Ursula była przewrażliwiona, a to po prostu był zwykły opis sytuacji? - No, to tyle, chciałam się tylko odezwać. - Okej, to może zdzwonimy się w weekend? - Dobrze, w weekend. A teraz wracaj do swoich przyjaciół. - Okej, to do usłyszenia. - Właśnie. Bella już się rozłączyła. Ursula siedziała z telefonem w dłoni. Wiedziała, że się dziś nie uspokoi, nie sama w tym mieszkaniu. Wstała, poszła do przedpokoju i znów się ubrała. To nie był wprawdzie jej wymarzony scenariusz, ale w tej chwili bardzo kogoś potrzebowała. NERWOWYM GESTEM przeczesała palcami włosy i obciągnęła kurtkę, zanim nacisnęła dzwonek. - Kto tam? - usłyszała po kilku sekundach zza drzwi. - To ja. Ursula. Rozległ się chrobot otwieranego zamka.

- Cześć, to naprawdę ty? - powiedział, otwierając drzwi. - Masz ochotę na kolację? Spojrzał na zegarek. - Jest za piętnaście jedenasta. - To będzie późna kolacja. Popatrzył na nią uważnie. Ursula wiedziała, że nic z tego nie rozumiał. Oczywiście, że na kolację było za późno. Czy może chodziło o jego towarzystwo? Choć przedtem dość wyraźnie dawała mu do zrozumienia, że sobie go nie życzy. Widziała w jego oczach, że naprawdę nie spodziewał się jej wizyty. Kiedy jednak przyszła, był z tego powodu szczerze zadowolony. - Jestem tylko trochę zaskoczony, to wszystko - powiedział, potwierdzając jej domysły. - Rozumiem. Ja też jestem trochę zaskoczona, to wszystko - odparła szczerze. - Chcesz gdzieś iść czy mam coś przygotować? - Możesz coś przygotować - powiedziała, wchodząc do środka. Spoglądając za nią niemal z rozbawianiem, Sebastian zamknął drzwi. PRZYSZLI WCZEŚNIE rano. Stary Memel przewodził delegacji starców, którzy prawem swego wieku weszli do ich przedpokoju i do ich życia. Mehran znał wszystkich pięciu mężczyzn. Przyglądali się badawczo jego matce i jemu. Shibeka była niemal w szoku, ale Memel koncentrował się tylko na Mehranie, patrząc surowym, nieporuszonym wzrokiem. Nie było to żywe, niemal młodzieńcze spojrzenie, które Mehran tak u niego lubił, pełne uroku i życzliwości. Teraz widział jedynie szorstkie i kwaśne oblicze, jakby patrzył na coś śmierdzącego. - Musimy z wami porozmawiać - powiedział. - Macie czas? Właściwie to nie było pytanie, nie mogli odpowiedzieć przecząco. Mehran nie miał wątpliwości. Melika się poskarżyła. Prawdopodobnie zaraz po tym, jak wczoraj od nich wyszła. Mehrana ogarnęła wściekłość. Nie dość, że Melika coś ukrywała, to jeszcze wciągała w to innych. - Ależ oczywiście - powiedział Mehran przyjaźnie i z szacunkiem. Pokazał im drogę do dużego pokoju, gdzie Eyer oglądał telewizję. Mehran szybko wyłączył odbiornik i kazał Eyerowi, który był jeszcze w piżamie, iść do swojego pokoju. Poranne zmęczenie chłopca natychmiast ustąpiło, gdy tak szedł do siebie na bosaka, patrząc na przybyłych wielkimi oczami. Miał choć tyle rozumu, żeby skłonić się każdemu z szacunkiem, kiedy ich mijał, zauważył z radością Mehran. To dobrze, że brat umie się odpowiednio zachować w takich sytuacjach. Następnie Mehran zwrócił się do Shibeki, która została w przedpokoju, i poprosił ją o

przygotowanie poczęstunku dla gości, ale Memel pokręcił głową. Nie przyszli tu na poczęstunek. Mężczyźni usadowili się na sofie. Memel zajął miejsce w fotelu, przed pozostałymi, żeby przemówić w ich imieniu. Mehran usiadł naprzeciwko nich, czekając na Shibekę. Choć ze zdenerwowania czuł skurcz w żołądku, był też zadowolony. To do niego Memel się zwracał, to on miał przemawiać w imieniu rodziny. Przedtem, tak samo teraz jak jego młodszy brat, zostałby odesłany do dziecięcego pokoju, kiedy dorośli mieli rozmawiać o ważnych sprawach. Wyprostował się, żeby pokazać, że dojrzał do tego zadania. Shibeka weszła do pokoju i usiadła obok niego. Poprawiła szal zasłaniający włosy. Mehran pomyślał, że dawno nie robiła tego tak starannie, ona też rozumiała powagę sytuacji. Czarny materiał podkreślał bladość jej twarzy. Przez chwilę panowała cisza. Potem Memel powiódł wzrokiem po zebranych i zaczął mówić. - Słyszeliśmy, czym zajmuje się Shibeka. Chcemy z wami o tym porozmawiać. Dać wam szansę na wyjaśnienie. Mehran zobaczył, jak matka spuszcza wzrok. To on powinien odpowiedzieć. Początkowo był trochę zawiedziony brzmieniem swojego głosu. Wydawało mu się, że nie jest tak poważny, jak by sobie życzył. - Próbujemy tylko się dowiedzieć, co się stało z moim ojcem i Saidem – powiedział. - Rozumiemy to - odrzekł po chwili Memel. - Ale jesteśmy zaniepokojeni. Ludzie przychodzą do nas i pytają, czy twoja matka naprawdę wie, co robi. - Przykro mi, jeśli ktoś czuje się dotknięty. Ale nie ma powodu do niepokoju. Wiemy, co robimy. Memel westchnął. Te odpowiedzi mu się nie spodobały. Czy ten chłopak myślał, że tak łatwo się z tego wywinie? Nachylił się trochę bliżej do matki i syna. - Mehranie, kręci się tu jakiś Szwed. Czy on jest żonaty, czy nieżonaty? Z jakimi kobietami się widuje? Czego on chce? - On tylko chce wiedzieć, co się wydarzyło. Jest dziennikarzem. Jestem na wszystkich spotkaniach. - Czy rzeczywiście tak jest? Słyszeliśmy coś innego. Memel posłał im lodowate spojrzenie. Shibeka się wyprostowała. Czuła, jak napinają się jej mięśnie wokół ust, zawsze tak było, kiedy była zła. Ze wszystkich sił starała się zachować spokój, spojrzała na Mehrana. Ten skinął do niej, następnie zwrócił się do Memela i starców siedzących na sofie. Teraz jego głos był mocniejszy. Jakby z każdym wypowiedzianym słowem głębiej wchodził w swoją

nową rolę. - Moja matka darzy mnie i mojego ojca najwyższym szacunkiem. Nigdy nie zrobiłaby niczego bez mojej wiedzy. Jeśli już musicie kogoś winić, to raczej mnie. Zapadła cisza. Twarz Memela nadal wyrażała powątpiewanie. - I tak mi się to nie podoba, Mehranie. To nie jest zgodne z naszym sposobem życia, wiesz o tym dobrze. - A jaki jest nasz sposób życia? - rzuciła ostro Shibeka. Emocje, które usiłowała stłumić, gwałtownie wybuchły. - Siedzieć cicho? Nie robić nic? Milczeć? Memel odezwał się do niej gniewnie. - Kto jak kto, ale ty nie musisz pytać, bo doskonale wiesz! Mehran poczuł, że sytuacja zaczyna wymykać mu się spod kontroli. Jedną rzecz wiedział na pewno: z Memelem lepiej nie zadzierać. Nikt nie chciał mieć w nim przeciwnika. Mehran uświadomił sobie, że będzie musiał pokazać swój status w rodzinie i przywrócić porządek. Odwrócił się do matki i syknął ostro. - Cicho. Masz być teraz cicho. Przez sekundę wydawało mu się, że Shibeka wybuchnie. W jej spojrzeniu zapłonęła czerń. Niewiele brakowało, by doskoczyła do niego, jednak umiała się opanować. Wypuściła powietrze, skierowała spojrzenie w podłogę i przygarbiła się lekko. Mehran walczył z emocjami. Z jednej strony podobało mu się, że się przed nim ugięła, a z drugiej to było okropne uczucie. Zwrócił się znów do Memela. Starał się wyglądać tak uniżenie, jak tylko potrafił. - Moja matka nie miała nic złego na myśli. Ona jest w rozpaczy. To były dla niej trudne lata. Proszę o wybaczenie. Memel najpierw nie był przekonany, ale potem najwyraźniej zdecydował się uznać przeprosiny. - To były trudne lata dla wielu, ale musimy się trzymać razem. Robić to, co właściwe. O to nam chodzi. Rozumiesz, Mehranie? Chłopak skinął z powagą. - Rozumiem. - Jeśli naprawdę rozumiesz, to skończycie z tym od razu. Melika nie chce być w to wciągana ani nikt z nas. Nie możecie myśleć tylko o sobie, musicie pamiętać o nas wszystkich. Mówiąc to, podniósł się z fotela. Pozostali starcy też wstali, jak na komendę, Mehran również. Memel podszedł do niego i spojrzał mu głęboko w oczy. Było to spojrzenie pełne miłości, ale zawierające też ostrzeżenie. - Mehranie, jesteś podobny do ojca, dostrzegłem to dzisiaj. Pokaż to. Czyń to, co

jest właściwe. Potem poklepał go po ramieniu, prawie po przyjacielsku. - Obiecuję ci, Memelu. Nie będziesz żałował. Memel uśmiechnął się do niego. - Dobrze. A więc nie będziemy już więcej do tego wracać. Dziękuję, że mogliśmy do was wejść. Wyszli równie szybko, jak się pojawili. Nikt nie spojrzał na Shibekę, która siedziała nadal na taborecie w dużym pokoju z opuszczoną głową. Jakby nie istniała. Tylko Mehran na nią patrzył. Położył jej dłoń na ramieniu. - Wszystko będzie dobrze, mamo. Zobaczysz. Sam już nie wiedział, czy w to wierzy. LENNART ZAMIERZAŁ pracować w domu cały dzień. Potrzebował trochę spokoju, żeby zebrać myśli i się uspokoić. Materiał, z którym wiązał tak duże nadzieje, właśnie się rozłaził. Linda Andersson nie była w stanie wydobyć żadnych informacji od żony Saida. Wręcz przeciwnie, spotkanie zakończyło się katastrofą i zostali wyproszeni sekundę po tym, jak Melika wyszła, trzasnąwszy drzwiami. Kiedy wychodzili, Shibeka unikała jego spojrzenia. Wszystko z powodu syna, tego chłopca o ponurym spojrzeniu. Najwyraźniej nie podzielał entuzjazmu matki do współpracy z Reporterami w akcji w sprawie wyjaśnienia przyczyn zniknięcia jego ojca. Może to kwestia kulturowa. Mógł się czuć zagrożony tym, że jego matka podejmowała samodzielne działania. Może nie chciał rozdrapywać dawnych ran i wciąż przeżywał utratę ojca. Ale niezależnie od powodów miało to fatalne skutki. Bez udziału żon zaginionych mężczyzn nie mógł nawet zacząć reportażu. Porażka bardzo bolała. Próbował dodać sobie animuszu. To wcale nie było takie straszne. Nie pierwszy raz traci temat. W redakcji ciągle pojawiały się nowe pomysły, ale tylko niektórym udawało się przejść całą drogę od koncepcji do końca realizacji. Tak po prostu było. Mogło być o wiele gorzej. Gdyby na przykład poświęcił miesiące pracy na ten reportaż, a na końcu musiałby go zarzucić. Przecież dobrze o tym wiedział. Tak to działało w rzeczywistości. Czasem nie znajdował nic albo znajdował za mało na dobry materiał do telewizji. Tylko że Lennart nie potrafił tak po prostu zostawić sprawy. Zawsze miał z tym problem. Właściwie to była dobra cecha w tym zawodzie. Upór był pomocny. Ale to go wyniszczało. Miał swoją dumę, nie zadowalały go łatwe rozwiązania. Nie przestawał szukać, do skutku. A opowieść Shibeki go poruszyła. Zawierała wszelkie elementy idealnego reportażu: zaginiony mąż, atrakcyjna żona, która nigdy się nie poddała mimo upływu lat, a do tego trop wiodący do służb bezpieczeństwa. Długo

szukał takiego tematu. Historia, która wyjątkowo nie dotyczyła pieniędzy czy zakłamanych polityków, miała niemal oczyszczające działanie. Przypomniała mu, dlaczego dawno temu zdecydował się zostać dziennikarzem. Nie po to, żeby tak jak teraz ujawniać nielegalne interesy wiodących polityków albo piętnować dyrektorów za oszustwa i unikanie podatków. Nie słyszał swojego głosu, kiedy relacjonował te historie. To był głos pogoni za sensacją. Chwilą. Historia Shibeki bardziej mu odpowiadała. Chciał przecież opowiadać o losach ludzi. Pragnął do nich docierać, sprawiać, żeby przejrzeli na oczy, poruszyć ich: popatrzcie, takie rzeczy dzieją się dzisiaj w Szwecji, nie traktujemy wszystkich równo. Jego przyjaciele często kpili z niego, że jest niepoprawnym idealistą, który wierzy, że można zmienić świat za pomocą kamery. Musiał jeszcze raz spotkać się z Shibeką. Tylko on i ona. To była jedyna szansa. Dzwonił kilka razy na numer, który mu podała, ale nie odbierała. Postanowił się przejść i przewietrzyć głowę. Może zadzwoni do kumpli, żeby zaplanować wyjście na niedzielny mecz. Hammarby grało z Brage. Powoli założył kurtkę i ruszył do drzwi. Zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu pokazał się numer Shibeki. O mało co nie upuścił telefonu, tak bardzo się śpieszył, żeby odebrać. Ledwie słyszał, co mówiła. Kiedy w końcu jej słowa do niego dotarły, zrozumiał, że to koniec, katastrofa. Próbował ją namawiać i przekonywać, że naprawdę może pomóc. Żeby wiedziała, że on się tak łatwo nie poddaje. Nie pomogło. To ona się poddała. To był koniec. Mehran siedział w kuchni, przysłuchując się rozmowie z przedpokoju. Nie dlatego, że jej nie ufał, ale chciał mieć pewność, że zrobi tak, jak obiecała, że to się na pewno skończy. Dziwnie się czuł, tak podsłuchując matkę, choć wydawało się, że jej to nie przeszkadza. Przez cały czas mówiła zdecydowanym głosem, nie ugięła się ani na chwilę, choć Mehran prawie słyszał, jak ten Szwed prosił i nalegał, w końcu niemal ją błagał. Nic to nie dało. Shibeka nie przeciągała rozmowy, nie było o czym dyskutować. Dopiero kiedy odłożyła słuchawkę i osunęła się na krzesło obok telefonu, Mehran zaczął rozumieć. Zobaczył wnętrze jej duszy. Widział, jak jej marzenie umiera i kończy się pewna część jej życia. Podszedł do niej. Starał się być tak łagodny, jak tylko umiał. Był z niej dumny, choć ona pewnie by tego nie zrozumiała. - Był rozczarowany - powiedziała, nie patrząc na niego, kiedy stanął obok. - Ty też, prawda, mamo? Skinęła ze smutkiem głową.

- Nie chcę cię okłamywać, tak jak obiecałam. Walczyłam o to tak długo, że… Mehran usiadł przy niej. Czuł jej ból i chciał pokazać, że cierpi razem z nią. Nie chciała przecież nigdy świadomie zranić jego ani nikogo innego. Wydarzenia po prostu tak się ułożyły, bez niczyich złych zamiarów. A teraz znaleźli się w tym punkcie. - To było konieczne. Rozumiesz to, prawda? Ujął jej dłoń. Chciał pokazać, że wszystko znów jest dobrze. - Właściwie nie, Mehranie. Nie rozumiem tak naprawdę, dlaczego to było niewłaściwe. Tacy ludzie jak ty i ja potrzebują kogoś takiego jak Lennart, który będzie dla nas walczył, bo nas nikt nie chce słuchać. - Ale jeśli będziemy dalej iść tą drogą, zostaniemy sami, A tak nie może być. Nie chcemy tego. - Jesteśmy sami, Mehranie. Jak myślisz, kto nam pomoże? Memel? Wypowiedziała to imię trochę tak, jakby chciała splunąć, i zaraz wstała, chyba żeby się ruszyć, odsunąć bezruch, smutek i rozczarowanie. Może to zadziałało. Kiedy stała, sprawiała wrażenie silniejszej. Odwróciła się do syna i podała mu swoją komórkę. - Co mam z nią zrobić? - spytał zaskoczony. - Nie wiem. Zatrzymaj ją, daj Eyerowi. Ja już jej nie potrzebuję. Mehran ostrożnie wziął aparat. Wydawał mu się ciężki, o wiele cięższy, niż był naprawdę. Pełen podeptanych marzeń i rozbitych nadziei. - Obiecaj mi jedną rzecz, Mehranie - odezwała się Shibeka poważnie. - Nie słuchaj tylko tego, co mówią inni. Słuchaj siebie. Może ja poszłam trochę za daleko, ale słuchaj też własnego głosu. Poszła do swojego pokoju, weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. Zostawiła za sobą smutek i rozczarowanie. Teraz należały do niego. W SZWECJI MIESZKAŁY dwadzieścia trzy kobiety, które nazywały się Ellinor Bergkvist, z tego trzy w Sztokholmie. Vanja wydrukowała ich dane, ale zamierzała skoncentrować się na tych ze stolicy. To samo imię i nazwisko, różne osoby. Dwadzieścia dwie żyły swoim życiem, odległym od jej życia. Może przez przypadek ich ścieżki skrzyżują się kiedyś w przyszłości, ale to było raczej mało

prawdopodobne. Jedna z nich natomiast miała swój udział w wydarzeniach, które zaprowadziły ojca Vanji do aresztu, może nawet była zamieszana w śmierć Trollego Hermanssona. Vanja usiadła wygodnie na sofie i słuchała szmeru drukarki z pokoju obok. Niestety nie mogła żadnej z nich odwiedzić. Nie dlatego, że obiecała to Peterowi Gornackowi, ale ponieważ coś takiego świadczyłoby o jej kompletnej niekompetencji. Próba wywarcia nacisku na dostarczyciela informacji, utrudnianie śledztwa w sprawie członka rodziny. Wtedy całkowicie przekreśliłaby swoje szanse na szkolenie w FBI. Ale w jakiś sposób musiała zdobyć więcej informacji. Przez chwilę rozważała, czy nie zadzwonić do Billy’ego, ale pewnie ciągle był w górach, a poza tym ich kontakty nadal nie były tak bezproblemowe, żeby mogła go prosić o małe prywatne śledztwo. Poza tym oboje mieliby nieprzyjemności, gdyby to się wydało. Billy znalazłby się w trudnej sytuacji, a to odczułaby prawie tak samo, jakby sama to zrobiła. Potrzebowała pomocy. Sebastian. Dziwne. On przyszedł jej do głowy jako pierwszy. Przedtem, ilekroć potrzebowała pomocy, zawsze najpierw myślała o Valdemarze. W niektórych sprawach o Billym, ale teraz pojawił się Sebastian. Jeszcze cztery miesiące temu nie brałaby go w ogóle pod uwagę. Sebastian Bergman nie robił niczego, jeśli sam nie miałby na tym skorzystać, to było powszechnie wiadome. Ale po wydarzeniach minionej doby czuła, że może zrobiłby dla niej wyjątek, może wyświadczyłby jej przysługę, z czystej życzliwości, nie dla własnej korzyści. Warto było spróbować. Poza tym jego związek z zespołem do spraw zabójstw był dość luźny, a sumienie miał na tyle pojemne, że nie sprawiłoby mu problemu zmyślenie jakiejś historyjki, gdyby ktoś na coś wpadł. Tylko co tak naprawdę miałby dla niej zrobić? Odwiedzić te wszystkie kobiety i zapytać, czy to one pomogły wsadzić do aresztu Valdemara Lithnera za przestępstwa gospodarcze? Żadna z nich, oprócz jednej, nie wiedziałaby, o co chodzi, a ta jedna na pewno by skłamała. Czyżby Ellinor Bergkvist była tropem bez znaczenia? Czy jedyna informacja, jaką posiadała, miała okazać się ślepym zaułkiem? Czy w ogóle warto podejmować próbę? Valdemar był winny, tego była pewna. Powiedział to podczas ich krótkiego spotkania. Sposób, w jaki to powiedział. Spojrzenia. Tak, areszt był najwłaściwszym miejscem dla niego. Czy w takim razie było ważne, jak tam trafił? Albo kto doprowadził do tego, że koledzy w Biurze ds. Przestępstw Gospodarczych o wszystkim się dowiedzieli? I dlaczego to zrobił? Przecież była w drodze do Stanów, jak najdalej od tego wszystkiego. Czy nie powinna tego po prostu zostawić?

Vanja wstała z sofy i poszła do sypialni, gdzie stała drukarka. Wyjęła wydruki i przeglądała je, wracając do salonu. Dwadzieścia trzy nazwiska i adresy. Jedno z nich było właściwe. Kiedy była tuż przy sofie, zadzwonił telefon. - Vanja - zgłosiła się, nie patrząc na wyświetlacz. - Dzień dobry, mówi Harriet z działu personalnego. - Cześć. - Nie przeszkadzam? - Ależ nie. Nie mogła powstrzymać uśmiechu. Jej ciało aż zadrżało z radosnego wyczekiwania. Harriet była odpowiedzialna za doskonalenie zawodowe i wymianę międzynarodową w Komendzie Głównej. To ona miała otworzyć przed nią drzwi. Vanja powinna wyjechać, patrzeć tylko przed siebie. Potrzebowała przestrzeni, żeby złapać oddech, i czasu, żeby skoncentrować się tylko na sobie. Oczywiście zamierzała śledzić proces, ale na odległość. Dzięki fizycznemu dystansowi będzie mogła stać z boku. Potrzebowała tego. Za długo była tą dzielną dziewczynką, która zawsze robiła to, czego inni od niej oczekiwali. Kiedyś będzie musiała zająć się na nowo swoimi kontaktami z ojcem, kiedyś znów staną się sobie bliscy, tego była pewna, ale żeby to osiągnąć, musiała nabrać sił. Teraz ich nie miała. Była zmęczona. Miała ledwie trzydzieści lat i była już taka zmęczona, praktycznie wszystkim. FBI i wyjazd do Stanów przywrócą jej radość życia. Chciała zostawić wszystko za sobą i dać nura w te drzwi, które Harriet jej otworzy. - Jest mi naprawdę bardzo przykro - powiedziała Harriet, a Vanja nie miała pojęcia, o czym ona mówi. Czyżby wiedziała o sprawie Valdemara? To możliwe. Policja to takie samo miejsce pracy jak każde inne, plotki rozchodziły się po korytarzach z prędkością światła. - Dziękuję, ale po prostu jest, jak jest. W tej chwili niewiele mogę zrobić w tej sprawie - powiedziała Vanja, odłożyła wydruki na stolik i podeszła do okna, żeby popatrzeć na Gärdet widoczne za przerzedzającą się zielenią. W słuchawce zapadła cisza. Cisza wynikająca z zaskoczenia, które powstaje wtedy, gdy ktoś nagle traci wątek. - Nie całkiem rozumiem… - przyznała się Harriet. - Mój ojciec - odparła Vanja tonem, który miał sygnalizować, że nie ciąży jej to aż tak bardzo, żeby musiały to roztrząsać.

- Co z nim? - Został przecież… - zaczęła Vanja, ale zaraz urwała. Harriet o niczym nie wiedziała, choć zaczęła rozmowę stwierdzeniem, że jest jej przykro. Gdzieś w okolicy przepony Vanja poczuła gulę niepokoju. - Zresztą nic, nic takiego - dodała. - A co chciałaś powiedzieć? Znów cisza, tym razem inna, niewynikająca ze zdziwienia, lecz raczej z zakłopotania. Taka cisza powstaje, kiedy ktoś zbiera się, żeby zakomunikować niedobrą wiadomość. Gula w przeponie rosła. - Nie zostałaś zakwalifikowana na szkolenie do FBI. W jednej chwili gula osiągnęła wielkość futbolówki, wyparła powietrze z płuc, zabrała oddech. To nie mogła być prawda. Wykluczone. W jakiś dziwny sposób to nie było rzeczywiste. - Jesteś pewna? Głupie pytanie. Harriet była bardzo sumienna. Nie było już wielu kandydatów. Jasne, że była pewna. - Tak, jest mi naprawdę bardzo przykro. - Ale dlaczego? - wykrztusiła Vanja. Możliwe, że to jednak była pomyłka. Gdyby tylko poznała przyczynę, mogłaby wszystko naprawić. - Chodzi o to… przecież tak dobrze mi szło. - Hakan Persson Riddarstolpe - powiedziała Harriet i zrobiła przerwę, żeby dać Vanji szansę skojarzyć, o kim mowa. Jakby to było potrzebne przy tym nazwisku. Natychmiast pojawił się obraz mężczyzny w zagraconym biurze, mały wąsik i zmrużone oczy. Ale to nic jej nie dało. Przecież dobrze jej szło u Hakana Perssona Riddarstolpego, naprawdę dobrze. Nawet sam to powiedział, kiedy już wychodziła. Uścisnął jej rękę i powiedział: „Naprawdę dobrze pani poszło”. Co się stało? Czyżby kłamał? Po co? Musiała to wiedzieć. - Tak… - powiedziała Vanja, żeby potwierdzić, że wie, o kim jest mowa. - W swojej opinii - ciągnęła Harriet - wyraźnie napisał, że się nie nadajesz i nie powinnaś jechać. - Dlaczego? To było jedyne słowo, jakie była w stanie z siebie wydusić, jedyne, o czym myślała. Wszystko inne nagle przestało istnieć. - Podał przyczyny, ale dla nas ważna jest sama rekomendacja. - Ale to tylko opinia jednej osoby. - FBI i tak by cię nie przyjęło, jeśli biegły psycholog twierdzi, że się nie nadajesz powiedziała Harriet tonem, który miał złagodzić brutalną szczerość słów.

- Ale ja się nadaję! - Vanja prawie krzyknęła w odpowiedzi. - Możesz zapytać, kogo chcesz. Nie ma nikogo, kto nadawałby się bardziej ode mnie. - Vanju, naprawdę mi przykro. - To nie wystarczy - rzuciła Vanja gwałtownie. To się nie działo naprawdę. Nie zamierzała się z tym pogodzić ani się poddać. Tak właśnie działała. To dlatego była najlepsza. - Załatwię nową opinię, od kogoś innego. On się myli. Chyba mogę się od tego odwołać? - Hakan zawsze wystawia opinie w sprawach tego typu i one są dla nas wiążące. Vanja umilkła. Co jeszcze mogła powiedzieć? Drzwi, przez które miała polecieć w świat, zatrzasnęły jej się przed nosem tak mocno i nieodwołalnie, że niemal fizycznie poczuła uderzenie. - Będą jeszcze inne możliwości. - Harriet próbowała ją pocieszać. - Nie w tym roku, nie w następnym, ale na pewno będą. - Dobrze. Dziękuję. Vanja rozłączyła się. Nadal stała przy oknie i patrzyła na ludzi za drzewami, spacerujących, biegających i jeżdżących na rowerach. W drodze do miejsc, w których dalej będą prowadzić swoje życie, przez chwilę, kilka godzin, może dłużej. A co ona miała zrobić? Jak miała dalej żyć? Odwróciła się w stronę pokoju. Chciała płakać, ale nie mogła. Była całkiem pusta. Jakby to szkolenie było kruchą podstawą, na której opierało się wszystko inne, dzięki której jakoś funkcjonowała, a kiedy jej zabrakło, wszystko się zawaliło. Wróciła na sofę. Nie wiedziała, jak długo tak siedziała, gapiąc się przed siebie. Nagle jej spojrzenie padło na leżące na stoliku wydruki. Patrzyła na nie, jakby nie wiedziała, co to jest ani jak się tu znalazło. W końcu przysunęła papiery do siebie i zaczęła czytać. To samo nazwisko, różna pisownia, różne adresy. Świadoma myśl. Pierwsza od tamtej rozmowy telefonicznej. Teraz będzie mogła odszukać Ellinor. Powstrzymywało ją tylko ryzyko utraty miejsca na szkolenie, teraz to sobie uświadomiła. Nie wyrzucą jej z pracy za coś takiego. Nie chciała grozić ani zastraszać, tylko poznać wszystkie fakty. Dać do zrozumienia, że wie o sprawie, nic więcej. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, pomyślała, sama tym zaskoczona. Wstała z sofy z wydrukami w dłoni. Tak po prostu przyszło jej to do głowy, może dlatego, że wszystkie inne myśli i uczucia nadal były sparaliżowane.

Co za bzdura. Nic dobrego się już dzisiaj nie zdarzy, tego była pewna. MORGAN HANSSON CZUŁ w ustach smak krwi. Oczywiście to nie była krew, tego się nie obawiał. To był smak stresu, niepokoju i strachu, smak żelaza. Ciekawe, że niektóre uczucia też mają smak, pomyślał. Że też coś tak abstrakcyjnego można tak fizycznie odbierać. Potem przyszło mu do głowy, że miłość powinna mieć smak czekolady. Ale tak nie było. Smakowała właśnie tak. Zatrzymał się i oparł plecami o szarą szorstką cementową ścianę. Próbował się uspokoić. Od wczoraj nic nie jadł, za bardzo bolał go brzuch, żeby mógł odczuwać głód. Zamiast tego pił duże ilości wody gazowanej ze swojej maszyny w kuchni. Zwykle tak robił, kiedy chciał się odprężyć, pił dużo wody gazowanej. Pewnie dlatego potem kotłowało mu się w brzuchu i kwaśno odbijało. Uspokajał się, że to tylko lekkie zdenerwowanie, nic innego. Nikt przecież nie mógł wiedzieć jego zamiarach. Był po prostu informatykiem w drodze do działu komputerów znajdującego się pod parkingiem. Miał odpowiednie uprawnienia, przedtem już wiele razy tam chodził. Raz niósł nawet dwa twarde dyski 10 TB, żeby wyglądało, że ma tam coś do zrobienia. Nie miał przecież na czole tabliczki z napisem: „Oto mężczyzna, który zamierza złamać prawo”. Złych zamiarów nie widać, choć teraz miał nieco inne wrażenie. Zamiar był niewidzialny, dopóki nie przerodził się w czyn. A czynu, którego zamierzał dokonać, nikt nie mógł zobaczyć. Nie zamierzał niczego stamtąd zabierać ani robić wydruków. Miał tylko sprawdzić, czy pewien plik z odsyłaczem, który został omyłkowo usunięty, jeszcze się zachował. Znaleźć nazwisko. To nie było łamanie prawa. To mógł być przypadek graniczny. Może. Zezłościł się na siebie. Jasne, że to było coś złego, kogo próbował oszukać? Przecież tu chodziło o utajniony plik. Chciał wrócić do swojego pokoju pełnego zepsutych urządzeń, kabli, dysków, kaset do drukarek, wśród których tak dobrze się czuł. Anitha będzie musiała to jakoś przyjąć. Mogła się nawet złościć. To nie było na jego nerwy. Albo jeszcze lepiej, mógł skłamać i powiedzieć, że pliku nie było, że przez pomyłkę taśmy zostały skasowane. To była przyjemna myśl, prosta i uwalniająca. Wymagała tylko małego kłamstwa, którego nikt nigdy nie sprawdzi. Ale to było niemożliwe, przecież jej obiecał. Potrzebowała pomocy. Przecież powinno się pomagać swoim przyjaciołom, zwłaszcza jeśli się chciało, żeby stali się czymś więcej. Szedł więc dalej. Doszedł do ostatnich drzwi zabezpieczających i wyjął kartę identyfikacyjną. Przyłożył ją do czytnika i zaczekał na kliknięcie, które nastąpiło po kilku sekundach. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Tutaj korytarz był węższy i

było o wiele cieplej. Pokój serwerów za pierwszymi drzwiami miał klimatyzację i część ciepła wytwarzanego przez agregat chłodzący wydostawała się na korytarz. Wkrótce na pewno zacznie się pocić. Kierował się do pomieszczenia, w którym przechowywano taśmy backup, znajdującego się za serwerami. Morgan uważał, że ten system to była czysta epoka kamienia łupanego. Jaki nowoczesny urząd dzisiaj miał jeszcze kopie na taśmach? Ten system wywodził się z lat sześćdziesiątych, kiedy twardy dysk był czymś zupełnie nieznanym i wszystko przechowywano na taśmach magnetycznych. Rozwiązanie to było nadal korzystne cenowo jeszcze do przełomu wieków, ale potem ceny bardzo pojemnych dysków zaczęły spadać, a mimo to Komenda Główna zdecydowała o zachowaniu tego systemu. Może była to kwestia przyzwyczajenia, ewentualnie lenistwa albo zwykłej głupoty. Oprócz większego ryzyka uszkodzenia taśm system miał tę wadę, że wymagał większego nakładu pracy. Ktoś po prostu fizycznie musiał je regularnie wymieniać. Wyjąć, włożyć, magazynować, rozmagnetyzować do powtórnego użytku. Ale może właśnie to było przyczyną utrzymywania tego systemu, chodziło o zachowanie miejsc pracy. Morgan pewnie i tak nie wiedział wszystkiego. Cieszył się, że to nie on musiał regularnie się tym zajmować. Został przeszkolony, na wypadek gdyby Göransson zachorował albo z innego powodu był nieosiągalny. Był czymś w rodzaju backupu do backupu, który zajmował się backupem. Chyba jako jedyny na świecie widział w tym coś zabawnego. Otworzył drzwi i wszedł do pomieszczenia. Miał przed sobą maszynę, połączoną światłowodami z salą serwerów. IBM TS2250 LTO piątej generacji, zakupiona w 2011 roku. Odetchnął z ulgą. We wcześniejszych modelach trzeba było szukać informacji, odtwarzając wszystko po kolei, co zajmowało dużo czasu. W nowym modelu można było odczytywać taśmę jak twardy dysk, gdzie poprzez katalog plików dało się bezpośrednio dotrzeć do szukanych treści. Dzięki temu mógł zaoszczędzić dużo czasu. Göransson utrzymywał tu wzorowy porządek. Taśmy leżały poukładane datami. Morgan wiedział, że przechowywano je przez trzy miesiące, zanim ponownie je nagrywano. Anitha mówiła, że zmiany zostały wprowadzone dwa dni temu. Może powinien wziąć taśmę o kilka dni wcześniejszą i zobaczyć, jak wtedy wyglądał ten plik. Ostrożnie wziął do ręki taśmę i trzymał ją przez chwilę. Była cięższa, niż zapamiętał, ale może to było to samo, co ze smakiem w ustach, co innego ważyło tak dużo. Wziął głęboki oddech. Zamiar miał zostać wprowadzony w czyn. MEHRAN SZEDŁ w stronę centrum. Musiał wyjść na chwilę z mieszkania, poczuć się znów jak normalny nastolatek, którym był, zanim to wszystko się zaczęło, kiedy jego największym problemem było, czy uda im się wejść na imprezę

na Lövgatan w przyszły weekend i czy będzie tam Miriam. Wysłał do Levana SMS z pytaniem, czy impreza jeszcze trwa, ale nie dostał odpowiedzi. Powinien się cieszyć, że to wszystko tak się skończyło, ale nie odnajdował w sobie radości, kiedy tak szedł przed siebie. Przedtem myślał, że odnajdzie spokój, kiedy wreszcie będzie tak, jak on i inni mężczyźni chcieli, ale te ostatnie godziny nie dawały mu spokoju, gryzło go to i męczyło. To było dziwne uczucie, jakby ten prezent, o którym od dawna marzył, w gruncie rzeczy nie okazał się czymś tak wyjątkowym, jak myślał. Melika kłamała. Mama przez cały czas miała rację. Ale to i tak jej nie pomoże. Teraz wszyscy będą inaczej patrzyli na Shibekę. Chociaż posłuchała, ugięła się i zrezygnowała. Jej kontakty z tamtymi będą teraz ograniczone. Tak to działało. Nie wystarczyło czynić dobrze, nigdy nie wolno było popełnić błędu. O to chodziło. Teraz będzie kimś, z kim inni coraz mniej rozmawiają, kto powoli będzie się stawał raczej wspomnieniem niż żyjącym człowiekiem. Tak po prostu było. Shibeka, która zawsze nad nim czuwała i nigdy się nie poddała. Nowy kraj dał jej nowe możliwości walki. Tutaj nie musiała akceptować wszystkiego ani odsunąć się od świata jako wdowa. Ten kraj dał jej siłę. Coś szczególnego. To właśnie podobało się temu dziennikarzowi i innym Szwedom. Kobieta, która do czegoś dąży. A właśnie tego Memel i inni bali się najbardziej, nienawidzili tego. Mieli go za to wynagrodzić, jeszcze bardziej mu zaufać. Bo on, w odróżnieniu od niej, pokazał, że na nim można polegać. Bronił swojej rodziny, ale kiedy przyszło co do czego, postępował słusznie. Czuł się, jakby jechał na gapę, wykorzystał własną matkę, odebrał jej siłę i zostawił ją w tyle. I od tej chwili będą się poruszać w przeciwnych kierunkach, On naprzód, ona do tyłu. Pośrodku między nimi tkwiło kłamstwo Meliki. Kto ma je teraz sprawdzić? Kto odkryje prawdę? Nikt. To mu się nie podobało. Wcale. Zatrzymał się na chwilę przy centrum. Widział kilku starszych chłopców z liceum, stali w grupce przy pralni chemicznej. Podnosili ręce, żeby go pozdrowić. Nie miał ochoty się z nimi spotykać. Skinął w ich kierunku głową i poszedł dalej. Nie widział nigdzie Levana, ale z nim już też nie miał ochoty się widzieć. Poszedł pod dom Meliki. Zatrzymał się przy niewielkim placu zabaw obok bloku. Usiadł na huśtawce, czego tata zawsze mu zabraniał. Choć bardzo prosił, czasem nawet płakał, Hamid pozostawał nieubłagany, i powtarzał: „Ona jest dla starszych dzieci”. To stało się czymś w rodzaju rytuału. Gdy chciał się pohuśtać, Hamid mówił: „Jak będziesz większy”. Marudził, ale Hamid był konsekwentny, zawsze taki był. Mehran ostrożnie usiadł na huśtawce. Dzisiaj nie była żadną atrakcją, składała się z wielkiej opony umocowanej na łańcuchach. Hamid pozwalał mu bujać się na huśtawce obok, bo miała pod spodem dodatkową małą oponę, żeby

małe dzieci nie wpadły do dziury. Stalowe łańcuchy były zimne w dotyku, tak samo jak wtedy. Zaczął się huśtać. Rama zaczęła rytmicznie trzeszczeć, kiedy się porządnie rozhuśtał. Do przodu i do tyłu. Do przodu i do tyłu. Ilekroć jego ciało frunęło do przodu, w głowie pojawiało mu się nowe pytanie. Dlaczego Melika kłamała wtedy u nich w domu? Do tyłu. Co ona wiedziała o Josephie? Do tyłu. Dlaczego tak się zdenerwowała, że aż musiała poskarżyć się Memelowi? Do tyłu. Powinien to załatwić właściwie. Nie mógł tak po prostu pójść teraz do mieszkania Meliki. To było nie do pomyślenia. Nie mógł ryzykować, że ona zaraz poleci do Memela i znów naskarży. Może powinien zajrzeć do sklepu Saida. Był tam kilka razy z tatą. Hamid czasem pomagał w sklepie, żeby mieć coś do roboty. Said był właścicielem razem z dwoma kuzynami Meliki. Rafi i… jak on się nazywał… Turyalai, tak się Mehranowi wydawało. Rafiego pamiętał najlepiej. Zawsze z nim żartował i dawał mu lizaki. Mehran dawno o nich nie myślał. Wiedział od mamy, że nie mieszkali w Rinkeby, tylko w Vällingby. W każdym razie wtedy tam mieszkali. Kilka razy odwiedzali Melikę w ciągu pierwszych lat. Mehran wiedział, że mama dostała od nich trochę pieniędzy, ale to było dawno temu. Widywał ich coraz rzadziej, kiedy Shibeka przestała się spotykać z Meliką. Może oni coś wiedzieli. Said prawie przez cały czas przebywał z nimi. Zatrzymał huśtawkę i zszedł na ziemię. Jeszcze raz popatrzył w górę na okna Meliki, a potem ruszył na stację metra. Teraz, kiedy wykorzystali go do uciszenia jego mamy, tylko on mógł się dowiedzieć prawdy. Pierwsza Ellinor Bergkvist mieszkała przy Grönviksvägen 107 w Nockeby. Vanja wprowadziła adres do nawigacji, nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek była w Nockeby. I teraz, jadąc ruchliwą drogą, zastanawiała się, jak powinna podchodzić do tych wszystkich kobiet. Nie powie, że jest z policji, to było jasne. Ale co w takim razie powie? Jak najmniej, pomyślała, kiedy skręciła na parking i zostawiła samochód przed jasnoszarymi blokami ustawionymi w kształt litery V. Szeroką asfaltową ścieżką doszła do budynku numer 107. Przy końcu ścieżki zobaczyła pas szarosinej wody. Wyglądał jak kanał, ale domyślała się, że jest to raczej część jeziora Mälaren. Drzwi z metalu i szkła. Zamknięte. Popatrzyła na przyciski domofonu na ścianie. Bergkvist, drugie piętro. Vanja nacisnęła guzik z nazwiskiem Levin z trzeciego piętra i powiedziała, że ma kwiaty dla Bergkvistów, ale nikogo nie

ma w domu, więc czy mogłaby wejść i zostawić bukiet na klamce? Kiedy znalazła się na chłodnej klatce schodowej, postanowiła wejść po schodach. Bergkvist mieszkała zaraz na lewo od schodów. Vanja zadzwoniła. Otworzyła jej kobieta w wieku około trzydziestu pięciu lat. W tle słychać było jakąś wrzaskliwą kreskówkę dla dzieci. Kobieta miała brązowe włosy związane w koński ogon, dyskretne złote kolczyki. Miała dobry, choć niezbyt świeży makijaż. Była ubrana w lekką błękitną bluzkę, wąską spódnicę i rajstopy. Vanja pomyślała, że na pewno po drodze z pracy odebrała dzieci i właśnie przed chwilą wróciła do domu. - Ellinor Bergkvist? - zapytała Vanja, kiedy kobieta spojrzała na nią lekko zdziwiona. - Tak. - Nazywam się Vanja Lithner - powiedziała Vanja i umilkła, czekając na jakąś reakcję. Jej nazwisko było na tyle rzadkie, że jeśli ktoś był zaangażowany w sprawy jej ojca, musiałby je znać. Vanja patrzyła na nią z uwagą, czy kobieta nie zdradzi się żadną reakcją. Umiała zauważyć najdrobniejsze znaki, wyczuć niuanse, mimowolne mrugnięcia, przenoszenie ciężaru ciała. Była w tym dobra. U kobiety stojącej przed nią w drzwiach nie widziała niczego takiego, tylko szczere zdziwienie. - Ach tak? - Valdemar Lithner to mój ojciec - dodała Vanja i znów umilkła. Czekała i obserwowała. - Przepraszam, ale o co pani właściwie chodzi? Z głębi mieszkania dobiegł krzyk, potem wołanie o pomoc oraz informacja, że Hugo się bije, co zostało zaraz zdementowane stwierdzeniem, że Linnea kłamie. - Już idę! Nie bijcie się! - zawołała kobieta w stronę dzieci i znów odwróciła się do Vanji. - Czy nie miała pani nic wspólnego z moim ojcem i mężczyzną o nazwisku Trolle Hermansson? - Nie, nie mam pojęcia, o czym pani mówi. Stres w oczach i w głosie, przypuszczalnie dlatego, że Linnea głośno obwieściła, że Hugo jest głupi, bo zmienił kanał. Pierwsza Ellinor nie okazała się tą właściwą, tego Vanja była pewna. - Przepraszam, w takim razie chyba podano mi zły adres, najmocniej przepraszam - powiedziała, wycofując się. Kobieta szybko skinęła i z trzaskiem zamknęła drzwi. Vanja usłyszała jeszcze kolejny przeraźliwy krzyk, po nim płacz, a potem głos Ellinor Bergkvist, która pytała, gdzie jej syn ma rozum: czy zamierza rozwiązać konflikt, waląc siostrę

pilotem w głowę. Vanja zeszła schodami na dół. Jeszcze dwie Ellinor Bergkvist w Sztokholmie. Dwadzieścia w całym kraju. Ale jej się wcale nie śpieszyło. Przecież i tak nie jechała do Ameryki. MEHRAN POJECHAŁ niebieską linią do Fridhemsplan. Bezpośrednio, bez przesiadek. Pamiętał, że niewielki sklep znajdował się przy stacji metra, ale nie był pewien, którędy ma wyjść. Nie był tam prawie dziesięć lat i uświadomił sobie, że nie może polegać na swoich wspomnieniach. Wtedy odległość mogła mu się wydawać ogromna, a w rzeczywistości może to być sto metrów. Kiedy Mehran kierował się z peronu do szerokich tuneli prowadzących do kilku wyjść, dostał SMS od Levana, który pisał, że impreza rzeczywiście jeszcze trwa. Mehran wyłączył wiadomość. Był teraz zajęty innymi, ważniejszymi rzeczami. Wiedział, że sklep nie znajdował się przy dużych schodach prowadzących na Fridhemsplan, tylko przy mniejszym wyjściu, w stronę Stadshagen. Szedł za strzałkami wskazującymi Mariebergsgatan. Wydawało mu się, że kojarzy tę nazwę. Znalazł sklep o wiele szybciej, niż się spodziewał. Był wciśnięty w wąskie przejście podziemne, w otoczeniu szarych cementowych ścian i schodów prowadzących na poziom miasta. Zobaczył trzy brudne zakratowane okna i napisane ręcznie tabliczki z promocjami. Stalowe drzwi były szeroko otwarte, żeby pokazać nielicznym przechodniom, że sklep jest czynny. Lokal nie wyglądał tak samo, jak go zapamiętał. Nie wiedział od razu, co się zmieniło, ale potem uświadomił sobie, że inne były kolory szyldu. Wtedy były to jasnoczerwone litery na szafranowożołtym tle. Mehran nie wiedział, co było tam napisane, nie umiał jeszcze czytać, ale pamiętał te mocne barwy, może dlatego, że kojarzyły mu się z ojczyzną. Teraz były tam czarne litery na białym tle. Sklep wielobranżowy. Krótko i zwięźle, ale to nie budziło żadnych wspomnień. Ostrożnie wszedł do środka. We wnętrzu sklepu pachniało tak samo jak przedtem, słaba woń podziemi metra wymieszana z kurzem i czymś słodkim. Rozejrzał się dookoła. Przenieśli kasę bliżej wyjścia. Za ladą siedział na oko pięćdziesięcioletni mężczyzna w czarnym swetrze i czytał gazetę. Miał krótkie siwe włosy z zaczątkami łysiny. Mehran go nie pamiętał. Chłopiec podszedł bliżej i uśmiechnął się przyjaźnie. Zaczął mówić w paszto, z przyzwyczajenia. - Dzień dobry, czy jest Rafi? Mężczyzna spojrzał znad gazety nic nierozumiejącym wzrokiem. - Co mówiłeś? - zapytał po szwedzku z wyraźnym akcentem. Mehran usiłował rozpoznać ten akcent, zgadywał, że to mógł być arabski, ale dla pewności też przeszedł na szwedzki.

- Rafi. Szukam Rafiego, czy może jest tu w sklepie? - Nie znam żadnego Rafiego. - Do niego należy ten sklep. Mężczyzna spojrzał na niego jeszcze bardziej zdziwiony. - Nie, ten sklep należy do mnie i mojego brata. Mehran kiwnął głową. Jasne, mógł się domyślić. To dlatego od dawna nic nie słyszał o sklepie. Sprzedali go. - Kupiliśmy go od Afgańczyków - ciągnął mężczyzna za ladą. - Może to o nich ci chodzi? - Tak myślę. Rafi i Turyalai? - Nie pamiętam, jak się nazywali, ale wydaje mi się, że było ich trzech. Mehran potwierdził skinieniem. Zgadza się. Tym trzecim był Said. - Czy ten trzeci nie nazywał się może Said? - zapytał jeszcze dla pewności. Mężczyzna wzruszył ramionami. - Nie wiem. To mój brat się wszystkim zajmował. Czy to twoi krewni? - Właściwie nie. Mój tata był zaprzyjaźniony z Saidem. Mężczyzna napił się kawy z kubka stojącego przed nim. - Brat długo się z nimi użerał. Nie podobali mu się. Same problemy, kłócili się z nami, kłócili się między sobą. Mehran drgnął. Nie tak pamiętał Saida i tamtych dwóch. - A o co się kłócili, pamięta pan może? - Myślę, że nie byli zgodni, czy sprzedają, czy nie. Raz tak, raz siak. Myśleliśmy już, że nigdy nie ubijemy interesu. Ale potem nagle zadzwonili. Załatwiliśmy to w jeden dzień. Nie mogliśmy uwierzyć. Już nawet zaczęliśmy szukać innego lokalu. Mehran poczuł nagle suchość w ustach. Nie mógł pogodzić tej historii, którą opowiadał mu mężczyzna, ze swoim własnym obrazem Saida i jego wspólników. Chyba byli przyjaciółmi. Przecież należeli do jednej rodziny, wprawdzie tylko przez żonę Saida, ale zawsze. Chyba trzymali się razem? Zawsze tak myślał. Czy był tam jakiś konflikt, którego jako dziecko nie zauważał? To możliwe. Ale wtedy Shibeka powinna z nim o tym porozmawiać. Przecież ona ostatnio nie myślała o niczym innym. Coś tu się nie zgadzało. - Jak długo macie ten sklep, jeśli mogę spytać? Mężczyzna odchylił się do tyłu na zniszczonym biurowym krześle. - Jeśli o mnie chodzi, o wiele za długo. Dziewięć lat, tak mi się wydaje, ale mój brat będzie więcej o tym wszystkim wiedział. Mogę do niego zadzwonić, jeśli

chcesz. - Tak, proszę. Jeśli to nie kłopot. - Czy wyglądam na takiego, co ma za dużo roboty? - odparł sarkastycznie mężczyzna i omiótł wzrokiem pusty sklep. Wziął do ręki bezprzewodowy telefon, który leżał obok gazety. Wybrał numer, wstał i zaczął szybko mówić po arabsku. Mehranowi udało się wyłapać kilka słów, ale za mało znał ten język, żeby zrozumieć choćby kontekst. Znów rozejrzał się po sklepie. Ile razy przychodził tu jako dziecko? Dziesięć, może piętnaście. Przeważnie był tu Said, czasem Rafi, a Turyalaia nigdy nie widywał. Spotkał go kilka razy u Meliki. Za mało jednak, żeby teraz przywołać z pamięci jego wygląd. Turyalai był z nich największy, to pamiętał. Nie żeby był bardzo gruby, ale zarówno Said, jak i Rafi byli wysocy i szczupli, więc w porównaniu z nimi wydawał się wielki. Okrągła twarz, krótkie włosy, trochę skwaszony. Mehran od dawna o nich nie myślał. A już nigdy o każdym z osobna. Zawsze traktował ich jako całość, trzech przyjaciół, trzech krewnych, Said i tych dwóch. A teraz dowiedział się, że może wcale nie byli takimi przyjaciółmi, jak sądził. Mężczyzna za ladą skończył rozmawiać i znów odłożył telefon na blat. - Kupiliśmy ten sklep w 2003 roku. We wrześniu. A przedtem przez rok nie mogliśmy się dogadać. Mehran skinął automatycznie, ale nie mógł wydusić z siebie żadnej odpowiedzi. Kuzyni sprzedali sklep zaledwie miesiąc po tym, jak jego tata i Said przepadli bez śladu. Nie wiedział, czy to coś znaczyło, ale jedno po drugim nastąpiło zdecydowanie za szybko. I kłócili się o sprzedaż. Dlaczego Melika nigdy o tym nie wspominała? To byli przecież jej kuzyni. Powinna powiedzieć, że sprzedali sklep. Dlaczego on o tym nie wiedział? Dlaczego myślał, że oni nadal tu byli? Coś tu nie grało. - Czy pana brat pamiętał, kto się upierał, żeby nie sprzedawać? - odezwał się wreszcie Mehran. - Wydawało mu się, że ten Said, o którego pytałeś, ale nie był pewien. W każdym razie Saida na pewno nie było, kiedy doszło do transakcji, brat myślał, że się obraził. Saida już wtedy nie było, pomyślał Mehran, zniknął. Razem z moim tatą. Wyszedł ze sklepu i ruszył szybkim krokiem. Zbiegł po ruchomych schodach na dół. Nie wiedział, dokąd ma teraz jechać, ale wiedział, że coś było nie w porządku. Była tylko jedna osoba, z którą mógł o tym porozmawiać. Która musiała wiedzieć. Jego mama.

DRUGA ELLINOR mieszkała na Västmannagatan, w centrum miasta. Najpierw Vanja przez prawie dwadzieścia minut szukała parkingu, aż wreszcie poddała się i zostawiła samochód o wiele za blisko przejścia dla pieszych. Nie chciała korzystać z piętrowego parkingu w centrum. Cena za zostawienie tam samochodu albo wzbudzała śmiech, albo mogła spowodować wylew, zależy w jakim się było humorze. Wolała zaryzykować i mieć nadzieję, że uda jej się uniknąć mandatu w ciągu tej pół godziny, którą zamierzała tu spędzić. W bramie był nowoczesny domofon z panelem do wystukania kodu. Vanja trzymała się blisko drzwi. To był całkiem duży dom. Na pewno wiele z mieszkających tu osób będzie wracać z pracy, a może zechce zabawić się na mieście wczesnym wieczorem. Czekała prawie dziesięć minut, aż z bramy wyszło dwóch chłopaków, którzy zaraz skręcili w stronę Odenplan. Vanja zdążyła podejść, zanim brama się zatrzasnęła. Kolejna klatka schodowa, kolejna lista mieszkańców. Bergkvist, trzecie piętro. Vanja ruszyła po schodach na górę. Przy właściwych drzwiach nacisnęła dzwonek. I jeszcze raz. Nikt nie otwierał. - Szuka pani Ellinor? Vanja odwróciła się. Starsza dama w o wiele za dużym płaszczu właśnie pokonywała ostatnie stopnie schodów. Pod kapeluszem z szerokim rondem zobaczyła białe jak śnieg włosy i twarz tak pomarszczoną, że bardziej przywodziła na myśl mumię niż wyschnięte, zawierające przynajmniej odrobinę wody jabłuszko. Staruszka zbliżająca się do Vanji wyglądała na całkowicie wysuszoną. Za to jej oczy zalśniły jasno i ciekawsko, kiedy stanęła obok. - Tak. - Jeśli nie ma jej w domu, to pewnie jest w pracy. Mogę pani jakoś pomóc? Nazywam się Tyra Lindell, mieszkam piętro wyżej. Starsza pani wskazała na sufit chudym palcem. Wszystko w niej wydawało się wysuszone i kruche. Vanja była zdziwiona, że nie korzystała z windy, ale potem zauważyła, że kobieta nawet nie dostała zadyszki od wspinaczki po schodach. - Nie, muszę skontaktować się z Ellinor Bergkvist. Wie pani, gdzie ona pracuje? - Tak, w Ahlénsie, sprzęty domowe i przybory kuchenne, czy jak to się nazywa. - Okej. Dziękuję pani. Vanja uśmiechnęła się do staruszki, skinęła na pożegnanie i ruszyła ku schodom. - Czasem zamykają dopiero o dziewiątej. - Ach tak, właśnie. Dziękuję - rzuciła Vanja przez ramię wraz z kolejnym

uśmiechem i zeszła dwa stopnie w dół. - A jeśli tam jej nie będzie, to może być u swojego przyjaciela - ciągnęła Tyra Lindell, jakby nie zauważyła, że Vanji już przy niej nie ma. Tymczasem Vanja zatrzymała się, wróciła na podest. - Czy wie pani może, gdzie on mieszka? - Nie, nie mam pojęcia. Ale jeśli wierzyć Ellinor, to nie powinno być trudno go znaleźć. - Ach tak, a dlaczego? Tyra Lindell nachyliła się do Vanji i konspiracyjnym szeptem powiedziała. - Bo on jest podobno bardzo znany i sławny. - Przewróciła oczami, żeby pokazać, że sama w to wątpi. - Kiedy Ellinor raz do mnie zajrzała i opowiadała o nim, to się prawie zezłościła, że go nie znam. W końcu musiałam udawać, że tak. - A czy pamięta pani, jak on się nazywa? - O tak, Sebastian, Sebastian Bergman się nazywa. Jest podobno psychologiem. Vanja patrzyła oniemiała na starszą panią. To nie mogła być prawda. Na pewno się przesłyszała. To nazwisko nie powinno się tu pojawić, nie teraz. Znów poczuła to, co wcześniej w domu. To nie mogła być prawda. Na pewno jakiś practical joke. Jeden z tych głupich programów telewizyjnych realizowanych z ukrytej kamery. Zaraz ktoś wyjdzie zza rogu, zacznie się śmiać i powie, że dała się nabrać, szkoda, że siebie w tej chwili nie widzi. Co za ubaw! Na pewno znalazłoby się paru chętnych, żeby to nakręcić. - Sebastian Bergman jest przyjacielem Ellinor - powtórzyła Vanja i ku swemu zdziwieniu zauważyła, że jej głos zabrzmiał normalnie. Tyra skinęła. - Tak. I psychologiem. I powiem pani, tak między nami. - Staruszka znów pochyliła się do przodu, położyła nawet swoją pomarszczoną dłoń na ramieniu Vanji. - Wydaje mi się, że czasami Ellinor naprawdę potrzebuje psychologa. - Jest pani pewna? - Nie, ale ona jest trochę dziwna, naprawdę dziwna. - Chodziło mi o to, czy pani jest pewna, że mówiła o psychologu Sebastianie Bergmanie. - Tak. Całkowicie pewna. Ona tam często mieszka. Albo mieszkała. Ostatnio więcej ją widzę tutaj… Może facet wreszcie poszedł po rozum do głowy. Tyra uśmiechnęła się do niej, ale Vanja nawet tego nie zauważyła. Miała wrażenie, że dwa równoległe światy zderzyły się na klatce schodowej domu na Västmannagatan i stworzyły alternatywną rzeczywistość. Pomyślała, że jeśli ktoś chciał wyskoczyć zza rogu i śmiać się z jej głupiej miny, to teraz miał świetną

okazję. Ale nikt się zjawił. Naprawdę żałowała. ANITHA STARAŁA SIĘ nie rzucać w oczy po lunchu z Morganem Hanssonem. Zajmowała się tylko tym, co należało do jej obowiązków, nie logowała się nigdzie pod innym nazwiskiem, nawet nie pisała na Flashbacku. Może trochę przesadzała z tą ostrożnością, ale odpowiadało jej ograniczenie ruchów do chwili, kiedy usłyszy coś od Morgana. Miał zejść do serwerów pod parkingiem zaraz rano, tak obiecał, ale jeszcze się nie odezwał. Ile czasu może zająć przeszukanie kilku taśm? Na chwilę zaniepokoiła się, że zamiast jej pomóc, może na nią nakablować. Może dlatego teraz siedział cicho. Uspokoiła się, kiedy przypomniała sobie, jak blisko niej stanął, zanim się wczoraj rozstali, spojrzenia, które jej posyłał. Doskonale to rozegrała. Teraz jej nie zawiedzie. Problemem będzie raczej pozbycie się jego towarzystwa, kiedy będzie po wszystkim. Tego obawiała się bardziej. Po południu już nie mogła dłużej wysiedzieć. Zdecydowała, że pójdzie do niego na dół. Musiała wiedzieć. Czy powinna najpierw zadzwonić, czy po prostu się tam zjawić i go zaskoczyć? Pomyślała, że zaskoczenie będzie najlepsze. Chciała patrzeć mu w oczy, kiedy będzie jej to mówił. Wtedy będzie wiedziała, czy nie kłamie. Szybkim krokiem ruszyła do wielkich schodów, nawet podbiegając, zeszła na parter i zwolniła dopiero przed jego pokojem. Nie było go. Dyskretnie przeszła się po piętrze. Starała się sprawiać wrażenie, że ma tu coś do załatwienia, choć tak naprawdę szukała go trochę na oślep. Zobaczyła go przy drugich, mniejszych schodach. Najwyraźniej wybierał się na górę, pewnie do niej. Szedł pogrążony w myślach. Widziała, że to zrobił. Przyśpieszyła kroku, chciała do niego podbiec, ale z trudem się powstrzymała. To wyglądałoby co najmniej dziwnie, a nie chciała przecież zwracać na siebie uwagi. Dogoniła go akurat w momencie, gdy znalazł się przy ciężkich szklanych drzwiach. - Morgan - powiedziała tak normalnym tonem, na jaki tylko mogła się zdobyć. Odwrócił się i obrzucił ją obojętnym spojrzeniem, którego nie potrafiła zinterpretować. Nie było ani nerwowe, ani radosne. Po prostu patrzył. - Cześć, jak poszło? - zapytała. Nie odpowiedział od razu, tylko skinieniem pokazał wejście na klatkę schodową. Poszła za nim. Morgan zaczął iść schodami w dół. Ich kroki odbijały się echem na betonowych stopniach. Najwyraźniej chciał zejść na sam dół, zanim cokolwiek powie. Pewnie chciał uniknąć echa na klatce schodowej, które mogłoby spowodować, że jego słowa trafiłyby do niewłaściwych uszu. To było rozsądne, choć Anitha nie mogła znieść tej ciszy, tej niepewności. W końcu zatrzymał się

przy ostatnich drzwiach i zaczekał na nią. Starała się wyglądać obojętnie, kiedy pokonywała ostatnie stopnie, żeby stanąć przy nim, choć ze wszystkich sił pragnęła złapać go za ramiona i potrząsnąć, żeby wreszcie coś powiedział. - Zrobiłem to - odezwał się wreszcie szeptem. - Bardzo ci dziękuję - powiedziała Anitha ciepło. - Już się trochę niepokoiłam… - To było rzeczywiście głupie, ale chciałem wam pomóc, tobie i Evie. - Evie? - rzuciła Anitha odruchowo, zanim sekundę później skojarzyła, kogo on miał na myśli. Morgan patrzył na nią sceptycznie. - Tak, Evie, tej policjantce z Solny, twojej koleżance, o której wspominałaś. - A, właśnie, Eva Gransäter - potwierdziła Anitha pewnym siebie tonem, przeklinając równocześnie swoją głupotę. Jak mogła zapomnieć własne kłamstwa? - Jestem trochę zestresowana - dodała, chcąc się wytłumaczyć. - Też byłem zestresowany, możesz mi wierzyć - powiedział Morgan z rozbrajającą szczerością. - Myślałem, że dostanę tam na miejscu zawału. - I udało się? - Tak. Adam Cederkvist, to jest nazwisko, którego szuka twoja koleżanka. Wiesz, kto to taki? - Nie mam pojęcia - odparła Anitha. Poczuła falę rozczarowania. Miała nadzieję, że to będzie nazwisko, które zna, kogoś postawionego na tyle wysoko, że jego kompromitacja - o ile sprawa rzeczywiście miałaby przyszłość - smakowałaby wybornie, lepiej niż splamiony honor jakiegoś anonimowego urzędnika. - To wszystko? - zapytała, przy czym nie do końca udało jej się ukryć swoje uczucia. - To jest ten odsyłacz, który usunęłaś. - Morgan wskazał głową. - A teraz ja chciałbym cię o coś prosić - powiedział z krzywym uśmieszkiem. - Jasne - odparła Anitha, choć domyślała się, że zaraz tego pożałuje. Morgan nagle stał się zbyt pewny siebie jak na jej gust. - O co tu tak naprawdę chodzi? - Nie rozumiem? - Logujesz się pod fałszywym nazwiskiem i szukasz informacji wśród tajnych plików Säpo? Anitha starała się zachować spokój. - Już mówiłam. W ten niemądry sposób chciałam pomóc koleżance. Po jej słowach zapadła cisza. Morgan pokiwał głową, jakby potwierdził sobie kłamstwo i nachylił się do niej. - Sprawdziłem ją. Evę Gransäter. Już nie jest policjantką. Odeszła w 2007 roku.

Anitha poczuła, że jej policzki płoną. Nie wiedziała, co powiedzieć. To było bardzo dziwne uczucie. Ona, która zawsze ukrywała się w cieniu, została postawiona w pełnym świetle. - Czy mógłbym się dowiedzieć, co tu się dzieje? - ciągnął Morgan spokojnym tonem. - A może wolisz o tym opowiedzieć przełożonym? - Nie - odparła cicho. - Powiem ci. - Świetnie, i chcę wiedzieć wszystko. Morgan spoglądał na nią z nowo zdobytą pewnością siebie. Anitha zrozumiała, że już nigdy się go nie pozbędzie. Pewnie czeka ją wiele kolacji w jego towarzystwie. Nie wiadomo, kto tu kogo ograł. KURWA, ALEŻ MUSIAŁ szybko myśleć. Niecałą minutę temu stał w kuchni i smażył sznycle, kiedy ktoś zadzwonił do drzwi. Wyłączył palnik i zdjął patelnię, a potem poszedł do przedpokoju. Zapytał, kto tam, myśląc w tej samej chwili, że powinien wreszcie zamontować wizjer. Zza drzwi odezwała się Vanja. Sebastian poczuł, jak jego serce fiknęło z radości koziołka, choć ona nie była w najlepszym humorze, co można było poznać po krótkim „tu Vanja”. Sebastian wziął głęboki oddech. Prawdopodobnie dostała odpowiedź w sprawie szkolenia FBI i była zrozpaczona. Potrzebowała pocieszenia. Otworzył. Nie była zrozpaczona. Była wściekła. - Ellinor Bergkvist - rzuciła, gdy tylko drzwi się otworzyły. Stała przed nim z ramionami skrzyżowanymi na piersiach. - Co z nią? - zapytał odruchowo. - Znasz ją. To nie było pytanie. Sebastian powinien być wdzięczny opatrzności, że nie zapytał „kto to jest?”, kiedy usłyszał nazwisko kobiety, z którą przez pewien czas mieszkał pod jednym dachem. - Tak. Krótka odpowiedź. Nie było sensu wdawać się w długie wywody, dopóki nie dowie się więcej. - To ona przyniosła do agencji materiały obciążające mojego ojca. Vanja wbiła w Sebastiana wzrok w taki sposób, w jaki nigdy wcześniej na niego nie patrzyła, nawet kiedy najbardziej go nie znosiła.

Musiał myśleć bardzo szybko. Kurwa, ależ musiał szybko myśleć. Odsunął się na bok i wpuścił ją do mieszkania. Szybko przekroczyła próg. Zatrzymała się tuż za drzwiami. Najwyraźniej nie zamierzała zdjąć kurtki ani butów. - Opowiadaj - powiedział Sebastian, żeby zyskać na czasie. - Twoja przyjaciółka przyniosła do Biura ds. Przestępstw Gospodarczych papiery obciążające Valdemara, więc może lepiej, żebyś to ty coś opowiedział. Ramiona miała skrzyżowane. Patrzyła na niego wyzywająco. Sebastian zdecydował, że powie prawdę, a przynajmniej pewien jej aspekt. Tak bliski prawdy, jak to tylko możliwe, z wykluczeniem pewnych szczegółów. Wyrwało mu się głębokie westchnienie, potem popatrzył na nią ze smutkiem. Nawet nie musiał udawać, ta sprawa mogła zrujnować to wszystko, co udało mu się zbudować przez ostatnie dni. - Ta myśl przemknęła mi przez głowę, ale… - Tu urwał i pokręcił niedowierzająco głową. - Miałem nadzieję, że do tego nie dojdzie. - Do czego nie dojdzie? Sebastian nabrał powietrza. Musiał iść na żywioł, wóz albo przewóz. Najgorsze w tej sytuacji byłoby, gdyby próbował kręcić. - Kilka miesięcy temu przyszedł do mnie Trolle Hermansson i dał mi worek zawierający dokumenty śledztwa w sprawie Valdemara. - Ale dlaczego? - przerwała mu Vanja. - Dlaczego dał je akurat tobie? - Nie wiem. Chyba wiedział, że czasem razem pracujemy i że już nie jestem w policji kryminalnej. - Ale dlaczego Trolle w ogóle badał sprawę mojego ojca? Sebastian wzruszył ramionami. Mógł ciągnąć dalej swoją zmodyfikowaną prawdę. - O ile dobrze wiem, to Trolle przyjmował najróżniejsze zlecenia, wszystko, co się dało. - Znałeś go dobrze? - Pracowaliśmy razem, ale wyrzucili go, zanim ja odszedłem z policji. Kiedy to było… może piętnaście lat temu. - A teraz? Kontaktowałeś się z nim teraz? - Czasami się widywaliśmy. Był bardzo samotny. Wiesz, rozwiódł się, stracił rodzinę. To był kawał skurwiela, niewiele osób mogło z nim wytrzymać. - Poza takim samym skurwielem.

- Tak sądzę… Vanja umilkła, rozważając to, co przed chwilą usłyszała. Sebastian z radością odnotował, że opuściła ramiona i trochę się rozluźniła. Z jednej strony dobrze, z drugiej źle. Kiedy minął największy gniew, kiedy dała się wciągnąć w rozmowę, od razu zaczęła rozważać i analizować. To było nawet groźniejsze. Teraz kierował nią intelekt, nie emocje. - Ale dlaczego Trolle po rozpracowaniu mojego ojca dał te papiery tobie? Na to trudne pytanie była prosta odpowiedź. Bo to Sebastian zlecił Trollemu wyciąganie trupów z szafy Valdemara Lithnera, ale to była jedyna rzecz, której za żadne skarby nie mógł powiedzieć. Teraz musiał całkowicie pożegnać się z prawdą. - Nie wiem. Może się nie dogadali w sprawie zapłaty, może Trolle się wkurzył z jakiegoś powodu i chciał komuś zrobić na złość. - Więc zamiast tego dał wszystko tobie. - Tak. Ciągle wracali do tego punktu. Sebastian sam słyszał, jak niewiarygodnie brzmiały jego wyjaśnienia. Istniało więcej scenariuszy, które byłyby bardziej prawdopodobne. Trolle mógł pójść na policję. Trolle mógł zniszczyć zebrane materiały. Trolle mógł je po prostu włożyć do szuflady. Dlaczego dał je akurat Sebastianowi? Powinien teraz zmusić Vanję, żeby przestała o tym myśleć. Musiał uwiarygodnić motyw. - Nie wiem, może bał się trzymać to u siebie w domu, a może chciał, żeby ktoś zobaczył, co odkrył. Jak mówiłem, był dość samotny. - I co zrobiłeś, kiedy to dostałeś? - zapytała Vanja, która najwyraźniej na chwilę przestała myśleć o tym, jak dokumenty trafiły w ręce Sebastiana. Czas wrócić do prawd częściowych. - Nic. Przejrzałem je i zdecydowałem, że nic z tym nie zrobię. A potem, kiedy Trolle zginął, to… - A co on miał wspólnego ze sprawą Ralpha i Edwarda, powiedział ci? - przerwała mu Vanja. Szybko zbliżali się do kolejnego punktu, który mógł być naprawdę kłopotliwy. Trzeba było przedstawić jakieś sensowne wytłumaczenie tego, że dawny policjant, który przepadł na piętnaście lat, nagle pojawił się w dwóch różnych sprawach w ciągu kilku miesięcy. Wspólnym mianownikiem był tu oczywiście Sebastian, ale teraz musiał wyciąć i wstawić coś innego.

Kogoś innego. Vanję. - Ja też się nad tym zastanawiałem - zaczął Sebastian, w zamyśleniu gładząc się po policzku. - Jedyne wyjaśnienie, jakie przyszło mi do głowy, jest takie, że kiedy zaczął rozpracowywać Valdemara, znalazł się blisko ciebie i odkrył, że bierzesz udział w dużym, ważnym śledztwie, więc wymyślił sobie, że mógłby na własną rękę wyjaśnić te morderstwa i zagrać policji na nosie, ale… zginął. Sebastian wstrzymał oddech. Za dużo? Zbyt gładkie? Zbyt przemyślane? Widział, jak Vanja kiwa w zamyśleniu głową. Zdecydował, że powinien mówić dalej, kiedy już wyszedł na prostą, nie dawać Vanji czasu do namysłu. - Tak czy inaczej zdecydowałem, że wyrzucę materiały, które od niego dostałem, ale potem zostałem postrzelony, chorowałem i prosiłem Ellinor, żeby to zniszczyła. Najwyraźniej mnie nie posłuchała. - Kim ona właściwie j est, ta Ellinor? Czas wrócić do prawdy. - To… chora kobieta, która u mnie przez jakiś czas mieszkała. Kiedy zaczęły się morderstwa kobiet, z którymi sypiałem, ostrzegłem ją i… wprowadziła się tu. Po prostu została. Nawet na własny użytek nie miał lepszego wyjaśnienia tej sprawy. - Już nie jesteśmy razem - dodał. - Kazałem jej się wynieść. To wariatka powiedział jeszcze raz, żeby podkreślić, że on nie ma nic wspólnego z tym, co zaszło. Vanja nie ruszała się ze swojego miejsca i tylko patrzyła na niego. Zdawało mu się, że widzi, jak ona przetwarza informacje, które usłyszała, żeby potem zdecydować, czy ma mu wierzyć, czy nie. Podszedł do niej krok bliżej i położył rękę na jej przedramieniu, czekając, aż ona zauważy jego szczerze współczujące spojrzenie. - Jest mi naprawdę ogromnie przykro, że do tego doszło, i nie chciałbym, żebyś sądziła, że miałem z tym cokolwiek wspólnego. Vanja wytrzymała jego spojrzenie, szukała w nim oznak kłamstwa, jakiegoś słabego punktu w tej historii. Trolle, Ellinor, materiały, wszystko wiązało się z Sebastianem. To mógł być przypadek. Zrządzenie losu. A jeśli nie, to co, zastanawiała się. Nadal nie była w pełni zadowolona z wyjaśnienia, dlaczego Trolle dał materiały Sebastianowi, ale chyba powinna mu uwierzyć. Czasami takie rzeczy po prostu się zdarzają. Ludzie działają według własnej, niepojętej logiki. To był najwyraźniej jeden z takich przypadków. No bo jaki interes mógł Sebastian Bergman mieć w tym, żeby wsadzić jej tatę do więzienia?

Żadnego. Był jej przyjacielem. Skinęła głową. Widziała, jak mu ulżyło. Jak się ucieszył. Ale kiedy ulotniła się złość i niepewność, nie mogła dłużej powstrzymywać łez. Nagle napłynęły jej do oczu wraz z cichym szlochem, aż musiała odwrócić wzrok. Sebastian patrzył na nią zrozpaczony, zrobił gest, jakby chciał podejść bliżej i ją objąć, ale się zawahał. Wtedy Vanja zrobiła krok do przodu, żeby pokazać, że nie ma nic przeciwko temu. Sebastian otoczył ją ramionami. - Nie zakwalifikowałam się na wyjazd do Stanów - wymamrotała w jego pierś przystrojoną w kuchenny fartuch. Przypomniały jej się wszystkie rozczarowania z ostatnich dni. Szloch wstrząsał jej ciałem, a Sebastian ją pocieszał. Jak ojciec. Potrzebował jej, to dlatego poszedł do Riddarstolpego. Ona też go potrzebowała. Najlepiej dla nich obojga będzie, jeśli Vanja nigdzie nie pojedzie, powtarzał sobie, delikatnie gładząc ją po włosach. VALDEMAR LEŻAŁ NA plecach na pryczy w celi, patrzył w sufit i starał się myśleć o czymś innym niż te powoli ustępujące bóle pleców. Ta sama prycza, cela i sufit, ale od kilku godzin on znajdował się pod opieką resortu więziennictwa, a nie policji. Był aresztowany, to już nie było zatrzymanie. Po południu odbyła się rozprawa o zastosowanie wobec niego aresztu. Nigdy przedtem nie był na sali sądowej i spodziewał się, że to będzie wyglądało tak jak w amerykańskich serialach i dramatach sądowych, ale nie do końca tak było. W każdym razie nie w tej sali Sądu Rejonowego w Sztokholmie, do której został zaprowadzony o 13.05, razem z Karin Svärd, adwokat, którą w końcu zdecydował się zaangażować. Z przodu znajdowało się podium ze stołem sędziowskim i miejscami dla pięciu osób. Zza stołu wystawały wysokie oparcia obitych zielonym suknem krzeseł, które sprawiały wrażenie bardzo wygodnych. Dwa krzesła były zajęte przez sędziego i registratora. Przed stołem sędziowskim stały dwa półokrągłe biurka, umieszczone ukośnie, żeby siedzący za nimi widzieli się nawzajem, ale też mogli nawiązać kontakt z osobami siedzącymi za stołem sędziowskim. Przy stole dalej od drzwi, przez które wprowadzono Valdemara, siedziały dwie osoby. Powiedziano mu, że jedną z nich jest prokurator Stig Wennberg, a drugą asystent. Karin go nie znała. Kiedy usiedli, Valdemar zerknął na ławy dla publiczności. Była tam Anna, rzecz jasna. Vanji nie było, tak jak sobie życzył. Powiódł wzrokiem po pozostałych, zanim wrócił do Anny. Nikogo nie znał. Z biura nikt nie przyszedł. To musieli być jacyś ciekawscy, którzy mają za dużo wolnego czasu. Popatrzył na Annę. Wyglądała na przemęczoną. Posłał jej nieśmiały uśmiech, na który ona odpowiedziała tym samym, choć jej oczy nie rozjaśniły się jak zawsze przy

uśmiechu. Szybko odwróciła wzrok i skierowała go na mężczyzn za stołem sędziowskim. Zaczęła się rozprawa i Valdemar musiał odwrócić głowę do przodu. Sędzia przedstawił obecnych i zreferował krótko sprawę, a potem poprosił prokuratora o odczytanie wniosku o areszt. Stig Wennberg odchrząknął cicho i zaczął. Lista była długa. Valdemar zerkał w stronę Anny i wydawało mu się, że jej twarz tężała z każdym nowym zarzutem, który odczytywał prokurator. Od zatrzymania nie rozmawiali ze sobą. Czy ona wierzyła w jego niewinność? Żyli naprawdę dostatnio, mogli sobie pozwolić na wiele rzeczy, ale czy ona naprawdę wierzyła, że on tyle zarabia? Nie obchodziło jej to, czy może się domyślała, że ten majątek pochodzi z jakiegoś innego, szemranego źródła? Tego nie wiedział. Nigdy o tym nie rozmawiali. Z jej miny wnioskował, że to dla niej zupełne zaskoczenie, i ona najwyraźniej też nie wątpiła w jego winę. Valdemar nie widział zaprzeczania nieprawdopodobnym oskarżeniom prokuratora ani spojrzeń wyrażających współczucie, że tu się znalazł. Wręcz przeciwnie, wyglądała, jakby postanowiła wcale na niego nie patrzeć. To bolało, ale sam był sobie winny. To był cios dla jego żony i córki, a one, w przeciwieństwie do niego, były przecież całkowicie niewinne. Nic dziwnego, że się od niego dystansowały. Miał przed sobą długą drogę do odzyskania ich miłości i zaufania. Może za długą. Nie rozumiał jeszcze tak do końca, jak się tu znalazł. Nie mógł się zasłaniać niewiedzą. Rozumiał, że działalność Daktei i realizowanie ich zleceń były nielegalne. Ale nie był świadomy zasięgu tych działań. Dopiero kiedy wybuchła bomba, uświadomił sobie, w co został wciągnięty. Wiedział też, że są zręczni i sprytni, że z jego pomocą zbudowali system ślepych uliczek i ogromną liczbę trudnych do prześledzenia transakcji. Z biegiem czasu czuł się coraz pewniej. Był tylko trybikiem w maszynie. Dlaczego mieliby złapać właśnie jego? Wennberg zakończył swoje wystąpienie i sędzia zapytał Valdemara, czy czuje się winny, czy niewinny wobec postawionych mu zarzutów. Valdemar zerknął szybko na Karin, która lekko skinęła głową. Poinstruowała go, jak ma odpowiadać, nawet jeśli to było kłamstwo. - Niewinny - powiedział. Rozprawa trwała jeszcze około pół godziny. Karin ze wszystkich sił próbowała podważać argumenty prokuratury, ale Valdemar nie miał większej nadziei, że to się jej uda. I słusznie. Kiedy sędzia zabrał głos, nastąpiło to, czego się obawiał. Został aresztowany pod zarzutem ciężkich przestępstw gospodarczych. Prokurator wnioskował o utrzymanie wszystkich restrykcji i sąd przychylił się do jego wniosku. Rozprawa została zakończona. Anna wstała od razu i jako jedna z pierwszych wyszła z sali. Valdemar miał wrażenie, że powstrzymywała łzy. To było najgorsze. Nie poniżenie, nie zamknięcie, nie czekająca go kara, ale krzywda, jaką wyrządził swoim najbliższym. To było właściwie ponad jego siły. Miał nadzieję, że uda mu się zamienić z nią kilka słów, ale zamiast tego musiał

poprosić Karin, żeby przekazała Annie, aby pod żadnym pozorem nie mówiła Vanji o jego aresztowaniu. Karin obiecała, że przekaże jego prośbę. Pożegnali się i Valdemar został odprowadzony z powrotem do celi. Leżał potem na pryczy i niewiele więcej mógł robić. Po mniej więcej godzinie znów poczuł te znane już bóle pleców. Cierpiał raczej nie dlatego, że za długo leżał w tej samej pozycji, mimo to ułożył się inaczej. Nie pomogło. Poprosił o środki przeciwbólowe. Leżał na plecach na pryczy w celi, patrzył w sufit i starał się myśleć o czymś innym niż powoli ustępujące bóle pleców. Jego myśli cały czas krążyły wokół Anny i Vanji, a przez to ból stawał się jeszcze dotkliwszy. Z pewnym trudem wstał z pryczy, podszedł do niewielkiej wbudowanej w ścianę toalety. Opuścił spodnie, które nie miały rozporka, i wysikał się. Czy to światło płatało mu figle? Skończył sikać i nachylił się nad muszlą, jeszcze niżej. Trochę przesunął głowę, żeby światło lampy pod sufitem mogło oświetlić toaletę. Woda była czerwona. Czerwona jak krew. ROZESZLI SIĘ. Torkel zebrał wszystkich w pomieszczeniu, które zawsze nazywali Pokojem, żeby po raz ostatni omówić wszystko przed weekendem. Sześć krzeseł wokół owalnego konferencyjnego stołu, na podłodze szarozielona wykładzina. Na jednej ze ścian wisiała biała zmywalna tablica, na której Billy odtworzył oś czasu, pomagając sobie materiałami przywiezionymi ze Storulvan. W Pokoju było cicho. Mieli przedyskutować postępy poczynione podczas ostatniej doby, opowiedzieć, co kto robił i czego się w związku z tym spodziewał. Niestety, mieli przygnębiająco mało materiału do omówienia. Torkel opowiedział na początek, że przed południem zadzwonił do Hedvig Hedman w Östersund i poinformował ją, że mają całkowitą pewność co do tożsamości holenderskiej pary. Przyjęte było, że zespół do spraw zabójstw informował o pewnych etapach śledztwa lokalną policję, która zwracała się o pomoc w rozwiązaniu danej sprawy. To miały być tylko etapy, dzięki którym lokalna policja miała poczucie uczestnictwa w pracach rozpoznawczych, a przy okazji zespół z Krajowej Policji Kryminalnej zachowywał kontrolę nad przepływem informacji. Dlatego w rozmowie z Hedvig Torkel nie wspomniał o ich przypuszczeniach, że Holendrzy przypadkiem znaleźli się w niewłaściwym miejscu. Ani słowa też o znalezionym w bagażach aparacie ani o postępach śledztwa. I całe szczęście. Torkel musiał przyznać, że nawet nie był szczególnie zaskoczony, kiedy po południu w internetowym wydaniu „Expressen” znalazł całostronicowy artykuł z

nagłówkiem: „ZGINĘLI NA URLOPIE MARZEŃ”. We wstępie podawano, że policja ma pewność co do tożsamości dwojga z sześciu ciał znalezionych w górach. Byli to Jan i Framke Bakker z Rotterdamu. Materiał zawierał zdjęcie małżonków oraz dość łzawy tekst o tym, jak bardzo marzyli o tygodniowej wędrówce po górach w Szwecji, krótki wywiad z dawnym znajomym Bakkerów, który wyrażał radość, że ich zaginięcie wreszcie się wyjaśniło, a zakończony był ramką ze skrótem informacji o „grobie w górach”, jak media ochrzciły sprawę. I jeśli przedtem Torkel mógł mieć wątpliwości, to teraz był całkowicie pewny. Zamiast przekazywać informacje Hedvig Hedman z policji w Östersund, mogli równie dobrze wydać oświadczenie dla prasy. Zakończył podsumowanie, podkreślając, jak ważne jest, żeby to on i tylko on kontaktował się z prasą. Wszyscy w zespole pokiwali głowami. A więc to samo co zwykle. Następnie Jennifer złożyła raport o tym, co robiła przez cały dzień. Dużo pracy, zero rezultatów. To było najlepsze podsumowanie poszukiwań zaginionych rodzin, które mogłyby pasować do czterech niezidentyfikowanych ciał. Przewertowała wszystkie możliwe rejestry międzynarodowe, żeby coś znaleźć. Zresztą okazało się, że Torkel wiedział prawie o wszystkich rodzinach, jakie udało jej się znaleźć. Część z nich sama mogła z łatwością wykreślić, gdyż dzięki wynikom badań z Uppsali dysponowali już pewnymi danymi, znali przybliżony wiek i dość dokładny wzrost ofiar. Teraz przyszła kolej na Ursulę, która zaraz przekazała pałeczkę Billy’emu. Pierwszą rzeczą, jaką Billy zajął się dzisiejszego ranka, był aparat znaleziony w plecaku Holendrów. Udało mu się dopasować kabel, ale aparat nie chciał się ładować. Billy zakładał, że za długo leżał w ziemi. Można się było spodziewać, że dziewięć lat w ziemi to jednak trochę za dużo dla takiego sprzętu, mimo starannego opakowania w folię. Zamiast tego Billy skupił się na karcie pamięci, ale dość szybko zauważył, że wyjmując ją z gniazda na siłę, ryzykuje jej zniszczenie. Skonsultował się z Ursulą, która podzielała jego obawy. Wysłali więc aparat kurierem do SKL w Linköping z prośbą o jak najszybsze odzyskanie zdjęć. Po południu Ursula zadzwoniła jeszcze do swoich dawnych kolegów z pracy, aby się upewnić, że aparat dotarł na miejsce, ale też, aby podkreślić, jak pilna to była sprawa. Uzyskała zapewnienie, że aparat został potraktowany priorytetowo, gdy tylko znalazł się w laboratorium, i że wszystko wyglądało nieźle. W poniedziałek powinni dostać zdjęcia. Torkel z aprobatą skinął głową. To było coś, co pomoże podtrzymać nastrój nadziei przez weekend. Ursula dodała, że nie myliła się w sprawie odcisków palców na plecakach znalezionych u Haralda Olofssona, nie było tam nic przydatnego. Nadal trwały badania poszczególnych części garderoby, znaleziono kilka włosów, które w Umea miały zostać dopasowane do ciał. Na koniec odeszli od tematu śledztwa. Zaczęło się od tego, że Jennifer zapytała,

jakie mają plany na weekend. Billy powiedział, że wybiera się z My na grzyby, pieprzniki. Miało to być jego pierwsze grzybobranie. Starał się podchodzić bez uprzedzeń, ale nie sądził, żeby to mogło się stać jego nowym hobby. Jennifer wybierała się w odwiedziny do matki, choć nie omieszkała podkreślić, że w razie potrzeby zawsze można ją złapać na komórkę. Codziennie, przez całą dobę. Nie powiedziała tego na głos, ale w duchu była przekonana, że gdy tylko wyjdzie z Pokoju, nie będzie mogła się doczekać poniedziałku. Ursula powiedziała, że zamierza jechać do Uppsali odwiedzić Bellę. To nie była prawda. Nie miała jeszcze planów, ale obawiała się, że znów może wylądować u Sebastiana. Torkel zamierzał spędzić weekend z córkami, zadowolony, że może dotrzymać obietnicy. W Pokoju na krótko zapanował nastrój, jaki rzadko tutaj gościł. Zwykle rozmowy tu prowadzone dotyczyły nagłej, brutalnej śmierci, założeń dotyczących zbrodni i zbrodniarzy. Nie odbiegały od określonej tematyki, a wychodząc, wszyscy zostawiali je tutaj, by nie sączyły trucizny w ich życie prywatne. Ale teraz przez chwilę było inaczej, byli kolegami z pracy, po prostu kolegami. Mówili o życiu zamiast o śmierci. Wstali od stołu i zaczęli weekend. Jak normalni ludzie. Dziwne uczucie. JEJ DŁOŃ BYŁA tak samo ciepła jak zawsze. Opowiedział jej wszystko i teraz ściskał jej rękę tak mocno, jak tylko mógł. Zareagowała na to ze zdziwieniem i niepokojem. Przeszła kilka razy nerwowo po pokoju, a potem uklękła przed nim. Przypomniał sobie, że kiedy był mały, jej ręka wystarczała mu za wszystko, kiedy szukał pociechy. Wtedy jego piąstka niemal ginęła w jej czułym uścisku. Teraz było inaczej. Teraz on mógł objąć palcami prawie całą jej dłoń. Czułość między nimi płynęła jak wcześniej, zmieniła tylko kierunek. Teraz to ona potrzebowała pociechy. Siedzieli pogrążeni w milczeniu. Czuł, że ona usiłuje znaleźć znaczenie tego, co jej opowiedział. Nagle Shibeka puściła jego dłoń, wstała i powoli podeszła do czarnobiałego zdjęcia Hamida, które, odkąd pamiętał, stało zawsze na tym samym miejscu w dużym pokoju. Wzięła je do ręki i palcem dotknęła szkła ramki w miejscu, gdzie były jego usta. Mehran pomyślał, że byli w podobnym wieku, on i tata z tego zdjęcia. Młodzi i wysocy. Na progu życia. - Hamid powiedział kiedyś, że Said żałował tego zakupu. Ale to była jedyna rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam na temat sklepu, że wiązały się z nim jakieś problemy. Jesteś pewien, że oni się kłócili? - powiedziała w końcu. - Nie wiem na pewno, ale dlaczego on miałby kłamać na ten temat?

Shibeka potrząsnęła głową. Też tego nie rozumiała. - Melika mówiła, że jej kuzyni sprzedali sklep, ale myślałam, że to było kilka lat temu. - A do sprzedaży doszło zaledwie miesiąc po ich zniknięciu. Może to dlatego Melika tak postąpiła. Nie chciała, żebyśmy się dowiedzieli. Shibeka ostrożnie odstawiła zdjęcie na miejsce. Z miłością spojrzała na mężczyznę, który był tak ważną częścią jej życia, nawet po tym, gdy zniknął. - Dostałam je od rodziców, gdy miałam trzynaście lat. Miałam zobaczyć, jak wygląda mężczyzna, za którego mam wyjść za mąż. Siedziałam z tym zdjęciem w rękach i zastanawiałam się, jaki on jest w rzeczywistości. Czy będzie dobrym mężem? Czy będzie miły? Surowy czy łagodny? Nie miałam pojęcia. Bardzo się bałam. Nie miałam odwagi z nikim o tym rozmawiać, i dalej się bałam. Potem postanowiłam sobie, że on będzie dobrym mężem. Patrzyłam na to zdjęcie i pomyślałam, że jego oczy są zarówno ciekawe świata, jak i przyjazne. I że wygląda na mądrego człowieka. I wiesz, co było dalej? Spojrzała z czułością na Mehrana. - Nie wiem, mamo. - I tak mnie zaskoczył. W rzeczywistości okazał się sto razy lepszy. Milszy i mądrzejszy, niż sobie wyobrażałam. Bardziej kochający, niż mogłam sobie wyobrazić. Dlatego tak bardzo kocham to zdjęcie. Ono daje mi nadzieję. Podeszła z powrotem do Mehrana. Jej oczy były zamglone wspomnieniami. - Nadzieję, że rzeczy mogą mieć się lepiej, niż człowiekowi się wydaje - ciągnęła. Że nasz niepokój nie musi być uzasadniony. Nadal w to wierzę. - Ale wiesz, że Melika kłamała, prawda? O Josephie - dodał na końcu. Shibeka skinęła. - Więc może kłamała też w innych sprawach? - ciągnął chłopiec. - Które dotyczą sklepu. - Może. Ale co mamy zrobić, Mehranie? - Muszę z nią porozmawiać. I tym razem nie pozwolę jej się tak łatwo wykręcić. Mehran wiedział, co musi zrobić. Użyje swojego nowego głosu, żeby dotrzeć do prawdy. Może nawet dlatego Allah mu go dał. Nie po to, żeby się puszył przed Memelem i innymi, jak mu się początkowo wydawało, tylko po coś o wiele ważniejszego. O wiele trudniejszego. Shibeka popatrzyła na niego i po chwili skinęła. A więc niech tak będzie.

TYM RAZEM VANJA musiała czekać ponad pół godziny przed domem na Västmannagatan, by wejść do budynku. Mężczyzna i kobieta w średnim wieku, idący chodnikiem pod ramię, zatrzymali się przy bramie, wystukali kod i weszli do środka. Vanja szybko wśliznęła się za nimi. Spojrzeli na nią podejrzliwie, gdy czekali na windę, a ona przeszła obok. Vanja niemal się spodziewała, że będzie musiała się wylegitymować, ale nikt nic nie powiedział. Odprowadzili ją tylko wzrokiem, jakby chcieli zapamiętać jej wygląd, gdyby później mieli na przykład być wezwani na świadków. Vanja szybko poszła na trzecie piętro. To pewnie był niemądry pomysł, ale musiała wiedzieć. Nie została długo u Sebastiana. Wypłakała się, wyrzuciła z siebie wszystkie zgryzoty. On obejmował ją ramionami i tak stali razem w przedpokoju, aż najgorsze minęło. Potem Sebastian zaproponował, żeby została - właśnie smażył sznycle - ale odmówiła. Chciała być sama, przemyśleć to, co usłyszała od niego, co wiedziała. Tak bardzo chciała mu wierzyć, ale zauważyła, że nie może mu ufać tak po prostu. To nie było takie oczywiste. Był nowym i lepszym człowiekiem, ale to jednak ciągle był Sebastian. Inteligentny, z liberalnym podejściem do kwestii sumienia, pozbawiony skrupułów - wszystko, co jeszcze niedawno uznawała za zalety, teraz przemawiało przeciwko niemu. Dlatego znów znalazła się na klatce schodowej domu przy Västmannagatan. Żeby się dowiedzieć, żeby Sebastian nadal mógł być przyjacielem, którego tak rozpaczliwie potrzebowała. Zadzwoniła do drzwi Ellinor Bergkvist. Zbliżała się północ, ale Vanja się tym nie przejmowała. Znów zadzwoniła. Uparcie nie zdejmowała kciuka z przycisku przez dłuższą chwilę. Widziała, że w wizjerze coś się poruszyło, zaraz szczęknął zamek i drzwi otworzyły się na tyle, na ile pozwalał łańcuch. - Dobry wieczór, mam na imię Magdalena - powiedziała Vanja. - Chciałabym porozmawiać z panią o Sebastianie Bergmanie. - A o co chodzi? - zapytała Ellinor z mieszanką podejrzliwości, radości i niepokoju w głosie. - Czy mogę wejść na chwilę? - Nie. Dla podkreślenia tej odmowy pchnęła drzwi, tak że została tylko wąska szpara. Przycisnęła do niej policzek i jednym okiem zerkała na Vanję. - Co z Sebastianem? - powtórzyła. Vanja zaczęła od wytłumaczenia, że jest policjantką, mając nadzieję, że Ellinor nie przyjdzie do głowy prosić jej o legitymację. Miała szczęście. Vanja opowiadała dalej, że śledztwo prowadzone przez Biuro ds. Przestępstw Gospodarczych

doprowadziło do Sebastiana i teraz mógł mieć kłopoty. Choć w szparze drzwi widać było niewielką część twarzy, to i tak Vanja widziała, że Ellinor jest przerażona. Daktea, sprawa śmierci Trollego Hermanssona i materiały dostarczone przez osobę powiązaną z Sebastianem, wszystko to spowodowało zainteresowanie policji Sebastianem. Obecnie zbiera na jego temat dodatkowe informacje. To była skomplikowana sprawa, a kiedy w dochodzeniu pojawia się kolega po fachu, policja rutynowo bada sprawę bliżej. Ellinor skinęła z powagą, a Vanja z dumą pomyślała, że posiadła trudną sztukę kłamstwa. Potem Ellinor zaczęła opowiadać. Vanja odniosła wrażenie, że jest dumna z tego, co zrobiła, a jednocześnie martwi się, żeby Sebastian na tym nie ucierpiał. Tak, prosił ją o wyrzucenie tej torby, ale ona przeczytała papiery i zdecydowała, że mu pomoże. Nie, Sebastian nigdy nie mówił, że Valdemar stanowi dla niego jakieś zagrożenie ani w żaden sposób nie wyrażał chęci zaszkodzenia mu, to Ellinor samodzielnie wyciągnęła taki wniosek. Możliwe, że się pomyliła. Tak, chyba dostał te materiały od jakiegoś Trollego, ale nie była pewna. Vanja czuła, jak kamień spadł jej z serca, kiedy Ellinor potwierdziła słowa Sebastiana. Ostatnio za dużo było wokół niej zawirowań, żeby jeszcze mogła znieść to, że z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu aktywnie przyczynił się do zamknięcia jej ojca. Teraz wyglądało na to, że było odwrotnie. Chciał ją chronić. Ratować ją. Znowu. Tak samo jak z Hindem. I udałoby mu się, gdyby nie ta kobieta, przyciskająca teraz połowę twarzy do szpary w drzwiach. Vanja poczuła, jak wzbiera w niej gniew. Miła odmiana po tej mieszance smutku, bólu, podejrzliwości i zagubienia. - Czy Sebastian już wrócił? - Vanja usłyszała pytanie Ellinor wypowiedziane z nadzieją w głosie. - A dlaczego? - Chciałabym się z nim spotkać. Normalnie Vanja by jej współczuła, uznałaby, że Sebastian potraktował ją tchórzliwie i bezdusznie, kiedy wyrzucał ją z mieszkania i nie chciał nawet porozmawiać, że postąpił wobec niej jak ostatnia świnia. Byłaby całkowicie po jej stronie. Normalnie. - On mówił, że już nie jesteście razem - oświadczyła z brutalną szczerością. - Powiedział tak tylko po to, żeby mnie chronić - zaprzeczyła Ellinor. - Przed czym? - Przed Valdemarem Lithnerem.

Oprócz gniewu Vanja poczuła zniecierpliwienie. Ellinor sama sobie przeczyła. Przecież dopiero co powiedziała, że Sebastian nie uznawał Valdemara za zagrożenie. W tych okolicznościach Vanję korciło, żeby się z nią podrażnić. Tyle przykrości spadło na nią w ostatnim czasie, więc nadszedł czas na mały rewanż. Kobieta za drzwiami naprawdę jej zaszkodziła, poza tym to będzie przysługa dla Sebastiana. - Wyrzucił panią, bo jest pani wariatką i nie chce pani nigdy więcej widzieć powiedziała, wpatrując się w oko w szparze. Ellinor podskoczyła, jakby dostała w twarz. - On tego nie powiedział. - Ależ tak, powiedział. - Vanja rozkoszowała się poczuciem kontroli. Może jutro już nie będzie z tego taka dumna, ale to będzie jutro. Teraz postanowiła jeszcze pogrzebać w tej ranie. - Mówił, że jest pani chora i on pozwalał pani mieszkać u siebie, bo jest miły, ale w końcu nie wytrzymał. Zwłaszcza po tym, co pani zrobiła Valdemarowi Lithnerowi. Światło na klatce schodowej zgasło. Natychmiast zapadła nieprzenikniona ciemność i Vanja nie mogła zobaczyć, że oko Ellinor w szparze zwęziło się i pociemniało. Z nienawiści. - Niech się pani trzyma z daleka od Sebastiana - usłyszała Ellinor z ciemności, a potem postać z klatki schodowej zniknęła. Nie zapaliła światła. Zamykając drzwi, Ellinor pomyślała, że może miało to wyglądać dramatycznie. Poszła do sypialni i stanęła przy oknie. Jeśli ta Magdalena przetnie ulicę i pójdzie w lewo, mogła ją zobaczyć. Tak właśnie się stało, Ellinor odprowadzała ją wzrokiem, aż dziewczyna zniknęła jej z pola widzenia. Potem rzuciła się na niezaścielone podwójne łóżko. Jakie straszne rzeczy ona mówiła. Straszne i prawdziwe? Valdemar Lithner siedział w areszcie. Teraz nikomu już nie mógł zagrozić, a jednak Sebastian się nie odezwał. Nie prosił, żeby wróciła, kiedy niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Czy może ta młoda kobieta mówiła prawdę? Sebastian nigdy się nie bał Valdemara, a ona źle zrozumiała sytuację. W takim razie… Nie była w stanie dokończyć tej myśli. W takim razie wszystko w jego liście było prawdą, on naprawdę tak myślał. W takim razie nie mówił tych okropnych rzeczy i nie wyrzucił jej z mieszkania po to, żeby ją chronić. On się nią znudził. Naprawdę widział w niej tylko pomoc domową, którą może pieprzyć. Teraz i to się skończyło. Ta pielęgniarka, o której mówił, przespał się z nią. Z nią i Bóg wie z iloma jeszcze.

Ellinor go kochała. On się nią bawił. SOBOTĘ SPĘDZIŁ sam na sam z ulubioną muzyką i myślami. Myśli napływały falami, w tę i z powrotem, zatrzymywały się, a potem znikały, ale jednej myśli nie mógł się pozbyć i wieczorem już wiedział, co powinien zrobić. Musiał przycisnąć Melikę. Nie mogła już dłużej kłamać. Jego mama na pewno chciałaby z nim iść, gdyby wiedziała. Rozumiał to, ale rozumiał też, że lepiej będzie, jeśli zrobi to sam. Kiedy będzie sam, Memel i tamci nie będą mogli się przyczepić. Jeśli coś pójdzie nie tak i będą jakieś problemy, lepiej, żeby na niego spadła odpowiedzialność. Mógłby wszystko wytłumaczyć, wyłożyć karty na stół. Opowiedzieć o kłamstwach Meliki, a oni przynajmniej musieliby go wysłuchać. Shibeki nie musieli słuchać. Między kobietami i mężczyznami była wielka różnica, powinien się nauczyć ją wykorzystywać. Dzisiaj rano Shibeka przygotowała mu śniadanie. Zjadł je z apetytem, a potem powiedział, że wychodzi, ale nie wyjaśnił dokąd. A teraz stał przed domem Meliki. Chciał ją całkowicie zaskoczyć, nie pozwolić jej się przygotować, uderzyć znienacka, bez ostrzeżenia. Nie wiedział tylko, jak to zrobić. Gdyby zadzwonił do drzwi, na pewno byłaby zaskoczona, ale nie mógł się wepchnąć na siłę, a dyskusji na schodach zdecydowanie wolał uniknąć. W końcu nadarzyła się okazja. Godzinę temu widział, że Melika wybiera się gdzieś z przyjaciółką, a teraz pojawił się jej syn, Ali. Zbliżał się do niego z grupką kolegów, ale na skrzyżowaniu chłopcy zatrzymali się i rozdzielili. Ali szedł w stronę domu, a jego koledzy poszli w drugą stronę. Ich głosy ucichły. Mehran ukrył się za drzewem. Patrzył na chłopca, który beztrosko maszerował do domu. Oczywiście znał Alego, choć to Eyer był jego rówieśnikiem i częściej się z nim spotykał. Jednak nawet z nim już od dawna nie rozmawiał. Mehran wyprostował się i wielkimi krokami ruszył w stronę chłopca. Ali rozpromienił się na jego widok. - Cześć, Mehran - przywitał go wesoło. Chyba naprawdę cieszył się, że go widzi. Wspaniale, pomyślał Mehran, chyba mama nie opowiadała mu o problemach z rodziną Khan. To ułatwi sprawę. - Cześć, Ali. Wszystko w porządku? - zapytał jak najbardziej obojętnie. - Tak. A u ciebie? - Mogę do was wejść na chwilę? - zapytał Mehran, wskazując głową blok. Zapomniałem klucza, jest trochę zimno, a moja mama wróci dopiero za kilka godzin. Starał się sprawiać wrażenie zmarzniętego, żeby być bardziej wiarygodnym. Ali kupił to bez wahania.

- Jasne, że możesz. Ale mojej mamy chyba nie ma, więc nie dostaniesz nic do jedzenia. - Nie szkodzi, możemy pooglądać telewizję. Mehran był bardzo podekscytowany, kiedy Ali otworzył drzwi i weszli do środka. Nie miał pojęcia, jak się to potoczy, ale czuł, że będzie miał przewagę, kiedy Melika wróci do domu i zastanie go na swojej sofie. Jeśli wróci sama. Jeśli nie, wtedy będzie musiał wymyślić plan B. Spędzili z Alim godzinę przed telewizorem, rozmawiali o Eyerze, o szkole i kolegach, a potem skończyły im się tematy. Mehran miał co innego na głowie. Jeśli Ali czuł się nieswojo, to tego nie okazywał. Wyglądał raczej na ucieszonego, że ktoś starszy od niego siedzi razem z nim i ogląda kreskówki. To było zresztą zrozumiałe, wszyscy jego koledzy mieli braci i siostry, tylko on był jedynakiem. W końcu usłyszeli chrobot klucza w zamku. Ali zawołał radośnie. - Mama wraca. - Dobrze - odparł Mehran i poderwał się gwałtownie z sofy. Spojrzał surowo na chłopca. - Idź do swojego pokoju. Ali nic nie rozumiał. - A dlaczego? - Mówię ci, idź do swojego pokoju. W tej chwili. Ali spojrzał na niego wzrokiem pełnym sprzeciwu. To był jego dom, nie zamierzał wychodzić. Mehran się zirytował, że nie poszło mu lepiej. Wyraźnie jego autorytet nie był wystarczający. Ale nie chciał się pastwić nad Alim, to był tylko niewinny chłopiec, taki sam jak on kiedyś. To był właśnie jego problem. Był zbyt wrażliwy. - Muszę porozmawiać z twoją mamą - powiedział nieco łagodniej. - Sam na sam. Ali nie zdążył odpowiedzieć, kiedy do mieszkania weszła Melika. W ręce miała reklamówkę z zakupami. Była zaskoczona widokiem Mehrana. - Co tu robisz, Mehranie? - Myślałem, że wiesz. Minął Alego, który stał nieruchomo, nie wiedząc, jak ma się zachować. - Co się stało, Ali? - zapytała jego matka z niepokojem. Mehran odpowiedział zamiast niego. - Prosiłem go, żeby poszedł do swojego pokoju. Wiem, że kłamiesz. Myślałem, że on nie powinien tego słyszeć.

Melika zbladła i upuściła zakupy na podłogę. - Wyjdź stąd, Mehranie. Natychmiast.

Mehran potrząsnął głową. Nigdy się nie podda. Przenigdy. - Nie musisz opowiadać tego mojej mamie. Ale mnie musisz opowiedzieć wszystko. - Opowiedzieć o czym? Czego ty w ogóle chcesz? - Pojechałem do sklepu Saida, twojego męża, taty Alego. Wiesz, co mi tam powiedzieli? Przez sekundę nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Mehran widział, że jego słowa do niej dotarły, sforsowały mur z kłamstw. Stała, nic nie mówiąc, jak gdyby miała nadzieję, że milczeniem skłoni go, żeby się poddał i odszedł. Ale nie było szans, czuł się silniejszy niż kiedykolwiek. Jego zdenerwowanie zastąpiła determinacja. - Mogę o tym opowiedzieć Memelowi, jeśli chcesz. Wydaje mi się, że może go zainteresować, że twoi kuzyni kłócili się z Saidem. Że sprzedali sklep miesiąc po jego zniknięciu. A może on już o tym wie? Może wszyscy wiedzą oprócz mnie i mojej mamy? - To nieprawda - odparła słabym głosem i osunęła się na taboret stojący przy drzwiach. - Co nie jest prawdą, Meliko? Patrzyła na podłogę, na swoje stopy. Potem podniosła wzrok na syna. - Idź do swojego pokoju, jak on ci powiedział. Ali spojrzał na nią zaskoczony. - Jak to, mamo? - Idź, jak ci mówię! - krzyknęła. Mehran słyszał, że jej głos traci moc. Za to on odnalazł swój z powrotem. Ali poszedł do siebie. Już nigdy nie spojrzy na Mehrana jak przedtem. W końcu Melika popatrzyła mu w oczy. Jej wzrok nie był już wrogi, tylko smutny. - Nie wiem, co wtedy zaszło, Mehranie. Naprawdę nie wiem. - Ale wiesz więcej, niż powiedziałaś, prawda? Skinęła prawie niezauważalnie. - Kim jest Joseph? Jej twarz zrobiła się biała jak kreda. - To zły człowiek, to wszystko to jego wina. W jej oczach zamiast smutku pojawił się teraz lęk, dojmujący niepokój, może wręcz przerażenie. Mehran wyciągnął do niej rękę. Chciał być łagodny. Pomyślał, że prawda tego wymaga.

- Opowiedz mi wszystko - poprosił. Przez weekend Anitha miała okazję poznać nowe oblicza Morgana Hanssona. On wcale nie był trollem. Był czymś znacznie gorszym. Sybarytą. Naprawdę umiał rozgrywać karty, jakie mu rozdano. Kiedy wyznała mu prawdę o Lennarcie z Reporterów w akcji, o tym, jak się z nią skontaktował, prosząc o pomoc, Morgan, dokładnie jak się tego spodziewała, zaproponował wspólną kolację. Skoro już tak dobrze się poznali i nie mają przed sobą tajemnic, to byłoby miłe, prawda? Nie mogła odmówić. Wiedziała, że będzie musiała być miła i zgadzać się na wszystkie jego propozycje. Może nawet przez resztę życia, a w każdym razie dopóki będzie pracowała w policji. W piątkowy wieczór poszli do jego ulubionej knajpy, Texas Longhorn na Sankt Paulsgatan i Anitha przy okazji dowiedziała się następujących rzeczy: 1) Uwielbiał gadać, zwłaszcza kiedy trochę wypił. 2) Uwielbiał czerwone mięso w dużych ilościach. Do tego pieczone ziemniaki ze śmietaną i cheddarem. Kiedy zobaczyła, ile potrafi w siebie wpakować, była zdziwiona, że nie jest grubszy. 3) Lubił ale i hałaśliwe puby, chętnie na Söder. Jego zdaniem był to najlepszy sposób na zakończenie kolacji, lubił też wychodzić jako ostatni. 4) Miał fioła na punkcie wody mineralnej. Ze szczegółami opowiedział jej, jak bardzo uszczęśliwiło go posiadanie urządzenia do gazowania wody i teraz w kuchni Anithy też stała podobna maszyna. Próbował się do niej wprosić, żeby pomóc w jej zainstalowaniu, ale udało jej się do tego nie dopuścić. Tym razem. To była tylko kwestia czasu, kiedy zadomowi się w jej kuchni, żeby produkować wodę gazowaną. Wiedziała o tym. 5) Uwielbiał galerię handlową Kista. To tam kupili maszynę. Podobało mu się, że jest tam tylu ludzi. Różne kultury z różnych części świata. Uważał, że to takie nieszwedzkie. Musiała przyznawać mu rację, choć w środku coś w niej krzyczało. Dziś wieczorem mieli iść do kina, tak postanowił Morgan. Zawsze tak robił w niedzielę. A od teraz pewnie ona też. Wybrał jakiś film w 3D. Nie miała odwagi się przyznać, że nigdy nie widziała filmu w 3D, bo wtedy na pewno zmusiłby ją do obejrzenia wszystkiego, co zostało kiedykolwiek nakręcone w tym formacie. Anitha usiłowała znaleźć w nim jakąś zaletę. Nie znalazła. Ani jednej.

Tak nie mogło dłużej być, tego była pewna. Musiała mieć poczucie, że przynajmniej coś z tego ma, z tej drogi przez mękę, jaką teraz stało się jej życie. Jej duma tego wymagała. Inaczej równie dobrze mogła położyć się i po prostu umrzeć. A tego nie chciała. Musiała mieć kontrolę. Postanowiła zadzwonić do Lennarta Stridha. Przynajmniej od niego mogła wyciągnąć trochę pieniędzy. Wiedziała, że to nie będzie dużo. Za informacje płacili śmiesznie mało, ale lepsze to niż nic. Poczucie, że jeszcze miała nad czymś kontrolę było bezcenne. Tego potrzebowała. Zdecydowała, że poda mu to nazwisko. To nie było wiele. Ale zapłaci za to więcej niż kiedykolwiek przedtem. URSULA SIEDZIAŁA NA sofie i oglądała jakiś program telewizyjny. Na sofie Sebastiana, w telewizorze Sebastiana. Z Sebastianem. Wylądowała tam w piątek po pracy. Została na noc. Nie poszli do łóżka. Ku jej zdziwieniu nawet nie poruszył tego tematu. Bez żadnych aluzji ani podchodów po prostu pościelił dla niej łóżko w pokoju gościnnym. Następnego dnia obudził ją na śniadanie. Po południu wróciła do siebie. Zastanawiała się nawet, czy nie zrobić tak, jak mówiła wcześniej, czy nie pojechać do Uppsali i nie zrobić Belli niespodzianki. Czy tak właśnie nie robią rodzice? Krótkie niezapowiedziane wizyty, kilka niezobowiązujących godzin, wspólny lunch i szybki powrót. To była bardzo przyjemna myśl, ale nigdy jej nie urzeczywistniła. Po prostu nie miała odwagi. Zamiast tego spędziła sobotę na sprzątaniu, robieniu zakupów i praniu, na sprawach, które samotna kobieta musi załatwiać w weekendy. Dzisiaj rano znów do niego pojechała. Ucieszył się. Zjedli razem drugie śniadanie, a potem, kiedy u Sebastiana zjawili się fachowcy, poszli na długi spacer. Sebastian stwierdził, że w niedzielę było drożej, ale przynajmniej przychodzili punktualnie. Mieli zamontować wizjer za 1850 koron. Na spacerze rozmawiali o różnych rzeczach. Ursula czuła ulgę, że mogła z nim otwarcie rozmawiać, bo on wiedział wszystko o niej i Mickem. Nie musiała zastanawiać się nad każdym zdaniem. Wspominali śledztwo, ale Sebastian wyraźnie nie był tym zbyt zainteresowany i nie zamierzał się angażować, przynajmniej nie na tym etapie. Szkielety, plecaki i listy pasażerów zupełnie go nie interesowały. Ta Amerykanka zamieszana w morderstwa - o ile rzeczywiście

pochodziła ze Stanów - była interesująca, ale też już nie żyła. Potrzebował ludzi, żywych, poszkodowanych, pokręconych, chorych. Ludzi, których pojmowanie rzeczywistości i obraz świata stanowiły dla niego wyzwanie. Których zrozumienie wymagało wysiłku, których inni, by sobie ułatwić życie, określali jako złych. Wtedy zaangażowałby się z radością. Ale póki ktoś taki się nie pojawi… W końcu wylądowali w jakiejś knajpie z bilardem na Söder. Zagrali coś w rodzaju ósemki z zastosowaniem własnych reguł. Ursula wygrała trzy z czterech partii. Zaskoczyło ją, gdy chciała postawić mu piwo, a on poprosił o colę. W czasach, gdy byli razem, pił alkohol. Nie w dużych ilościach, ale zawsze chętnie korzystał z okazji. Zaczęła się zastanawiać, co się z nim stało. - Co ci się wtedy śniło? - zapytała znienacka. - Wtedy, w górach… Rzucił jej zdziwione spojrzenie znad stołu. Popatrzyła mu w oczy, nie pokazując po sobie, co myśli. Sebastian nie mógł powstrzymać uśmiechu. Był zaskoczony, kiedy zjawiła się niespodziewanie w tamten czwartkowy wieczór, ale to było nic w porównaniu z tym, kiedy przyszła następnego dnia i w dodatku została na noc. A teraz ten powrót do wydarzeń z tygodnia spędzonego w Storulvan, temat rzucony jak gdyby nigdy nic. Ani jej spojrzenie, ani ton nie zdradzały, co myśli, to wynikało z samego pytania. Wynikało mianowicie, że ich krótkie spotkanie w jadalni górskiego hotelu było czymś, do czego należy wrócić. Była ciekawa. Jego. Do tego dodać wizyty w jego mieszkaniu. Dwa wieczory, co prawda żadnego seksu, ale Sebastian czuł, że mimo wszystko, albo właśnie dlatego, powoli, bardzo powoli wracali do tego, co było między nimi, zanim się dowiedziała, że spał z jej siostrą. To było miłe, ale zastanawiał się dlaczego ona to robi. W tamtym czasie Ursula wyraźnie dała mu do zrozumienia, że nie zamierza mu wybaczyć, nigdy, więc o co jej teraz chodziło? Na pewno rozwód sprawił, że na różne rzeczy spojrzała inaczej, ale czy to był powód? Czyżby prowadziła z nim jakąś grę? Może dążyła do jakiejś wyrafinowanej zemsty? Zamierzała go zranić? Niezależnie od tego było to intrygujące. Była to najciekawsza rzecz, jaka wydarzyła się podczas tego beznadziejnego śledztwa. - Dlaczego chcesz to wiedzieć? - zapytał. - Mówiłeś, że mi powiesz. - No tak, ale dlaczego to cię interesuje? Ursula wzięła do ręki butelkę i łyknęła piwa. Sebastian przyglądał się jej przenikliwie. Wydawało mu się, że widzi jej emocje. Zastanawiała się, jak ująć to,

co chce powiedzieć. Wiedziała, że gdy odpowie mu, że jest po prostu ciekawa, niewiele osiągnie. Musiała być szczera, sprowokować go, albo przedstawić jakąś tezę, którą będzie musiał obalić. - Bo jak wtedy wszedłeś do jadalni, kiedy nie wiedziałeś, że na ciebie patrzę… - Tak? - powiedział Sebastian niecierpliwie, kiedy zawiesiła głos. Wszystko wskazywało na to, że wybrała szczerość. Niemal widział, z jaką starannością dobierała słowa. - Wyglądałeś jak ktoś, kto stracił wszystko - powiedziała wreszcie Ursula. Człowiek, który nie ma nic. Sebastian nie odpowiedział od razu. Precyzyjna odpowiedź. Właściwie żadna prowokacja i na pewno nic, co mógłby podważyć. To było szczere i, niestety, bardzo prawdziwe. - Kiedyś ci opowiem - odparł cicho. - Ale na pewno nie tutaj i chyba nie dziś wieczorem, ale kiedyś. Obiecuję. Ursula skinęła powoli głową. Słyszała w tonie jego głosu i widziała w oczach, że była bliska prawdy. W pełni rozumiała, że nie chce jej się teraz zwierzać, siedząc na barowym stołku, ze starym przebojem Eurythmics w tle. Zresztą też nie chciała tego słuchać tutaj. - Mam nadzieję, że kiedyś będzie wkrótce - powiedziała. Więcej do tego nie wracali. Kiedy wrócili do domu, fachowcy skończyli pracę i teraz na środku drzwi znajdował się wizjer. Zrobili wczesną kolację, a po jedzeniu wylądowali na sofie. Sebastian nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio siedział tak z kimś na sofie, od niechcenia przerzucając kanały, z nogami wyciągniętymi na stoliku. To chyba musiało być z Lily. - Czy mogę zostać na noc? - zapytała Ursula, wyciągając rękę po pilota, żeby przełączyć reklamy. - Jasne. - No to zostanę. Utknęła na jakimś survivalowym programie na Discovery. Sebastian spoglądał na nią kątem oka. Wróciły wcześniejsze myśli. O co jej chodziło? Gra? Zemsta? Nie wiedział. Ale, co było ważniejsze, nie przejmował się tym. LENNART WŁAŚNIE dojeżdżał do Söderstation, stojąc razem z Benkem i Stigiem w przepełnionym wagonie pełnym kibiców Hammarby, gdy zadzwoniła

Anitha. Jechali na mecz z Brage i ledwie ją słyszał w potwornym hałasie. Musiał odejść na bok, na koniec wagonu, i zasłaniać ucho, żeby choć trochę zrozumieć jej słowa. Mówiła szybko, wyglądało na to, że rzeczywiście coś znalazła. Nic wielkiego, ale zawsze coś. Nazwisko. Adam Cederkvist. To on jesienią 2003 przejął sprawę zaginionych Afgańczyków. Tyle wiedziała. Dalszą część rozmowy poświęciła kwestiom finansowym. Zamierzała przesłać mu rachunek za lunch w Mälarpaviljongen, za który miał jej zwrócić. Poza tym oczekiwała bardziej konkretnego zadośćuczynienia. Lennart obiecał, że zobaczy, co da się zrobić w sprawach finansowych, powiedział, że oddzwoni, kiedy tylko sytuacja się trochę uspokoi. Odparła, że liczy na solidne wynagrodzenie, bo była zmuszona ponieść dla tej sprawy wielkie ofiary. Kiedy zapytał, czy wpadła w tarapaty, Anitha powtórzyła, że najważniejsze są pieniądze, i się rozłączyła. Jego przyjaciele patrzyli na niego pytająco. Wyjaśnił, że to sprawy służbowe. Byli rozczarowani, a kiedy chwilę później chciał wysiąść w Skanstull i wracać do domu, kumple wyraźnie się zmartwili. Namawiali go ze wszystkich sił, zwłaszcza Benke, który właśnie wrócił z dwutygodniowego pobytu w Hiszpanii i bardzo się cieszył na mecz i spotkanie z przyjaciółmi. Nic nie jest tak ważne, żeby nie mogło zaczekać, teraz jest mecz, a oni od tak dawna się umawiali. W końcu Lennart się poddał. Była niedziela, i tak nie mógłby wiele zdziałać. Po powrocie do domu zacznie przeszukiwać internet. Przegapił dwa ostatnie mecze, a piłka nożna była ostatnio jedyną okazją, żeby spotkać się z kumplami. Znali się jeszcze ze szkoły, ale byli tak zajęci rodzinami i pracą, że jakoś nigdy się nie składało. Lennart postanowił, że popracuje z godzinkę po meczu. To już nie miało znaczenia. Sprawa Shibeki była w zasadzie zamknięta, już powiedział Sturemu Liljedahlowi, że rodzina się wycofała. Trzeba było sprawdzić, czy telefon Anithy mógł tchnąć w tę historię nowe życie. Jeśli tak, musiał znaleźć coś jeszcze. Jedno nazwisko mogło nie wystarczyć. Siedzieli przy dłuższym boku boiska. Benke załatwił roczny abonament. Co roku obiecywał, że to zrobi, ale w tym roku naprawdę mu się udało. Nastrój był świetny, mecz na poziomie, ale przez cały czas gdzieś z tyłu głowy Lennart miał to, co powiedziała Anitha. Teraz miał przynajmniej nazwisko, konkretną osobę, której będzie mógł się przyjrzeć. Może jednak warto było się tym zająć. Gdy tylko wróci do domu, poszuka w Google. Sigurdsson strzelił fantastyczną bramkę pięć minut przed końcem meczu, cały stadion ogarnął szał radości. Hammarby wygrało i Lennart ryczał w euforii razem z innymi. Stig namówił go, żeby wyskoczył z nimi na piwo. Upierał się, że i tak jest już za późno na pracę, i Lennart w końcu zgodził się na kompromis: dwa piwa, a potem wraca do domu. Z tego zrobiło się osiem piw i kilka setek wódki i wkrótce głos obowiązku został zagłuszony przez alkohol i hałaśliwych przyjaciół. Potem pojechał z nimi na imprezę gdzieś w pobliżu Zinkensdammu, gdzie mimo silnej pokusy udało mu się nie zapalić papierosa, choć to raczej nie była jego zasługa. Stał na zagraconym balkonie u kogoś, kogo prawie nie znał, trzymając w dłoni niezapalonego papierosa, kiedy zobaczył to Benke i próbował mu go odebrać. Wywiązała się

walka, właściwie w żartach, ale byli tak pijani, że Lennart rozciął sobie dłoń na stłuczonym kuflu do piwa. W końcu zjawił się Stig, rozdzielił ich i owinął skaleczenie mokrym ręcznikiem. Potem siedzieli we trójkę, zalewając się łzami i składając deklaracje, jak bardzo się kochają, choć na trzeźwo nigdy sobie czegoś takiego nie mówili. Około trzeciej pojawiła się policja i wszystkich wyrzuciła z imprezy. O wpół do piątej Lennart dotarł do domu i padł na łóżko. Ostatnią jego myślą było, że miał dzisiaj coś jeszcze zrobić. Tylko nie za bardzo pamiętał co. KIEDY CZŁONKOWIE zespołu zebrali się w poniedziałek rano, stwierdzili, że nic szczególnego się nie wydarzyło. Przyszły bardzo wstępne wyniki testów DNA krewnych tych kilku zaginionych rodzin. Ojciec kobiety z rodziny Thorilsenów z Norwegii, która zaginęła w okolicach Trodnheim. Siostra matki z rodziny Hagbergów z Gävle i mieszkający w Oskarshamn brat ojca rodziny Cederkvist, która prawdopodobnie zatonęła gdzieś na Oceanie Indyjskim. Nikt z nich nie pasował do rodziny z górskiej mogiły. Nie byli zbytnio rozczarowani, przecież spodziewali się tego. Jednak wszystko, co można było definitywnie wykreślić, umożliwiało większą koncentrację na innych tropach. Billy siedział przy biurku, kiedy jego komputer zasygnalizował wiadomość. SKL odzyskało zdjęcia z karty pamięci aparatu, dziewięćdziesiąt trzy fotografie w pliku, który był gotowy do ściągnięcia. Billy wszedł do sieci, załadował zdjęcia i zaczął je przeglądać. Stwierdził, że obejmowały okres od wczesnej wiosny do ich śmierci. Przyjęcie urodzinowe jakiejś dziewczynki, nie ich córki, pewnie dziecka przyjaciół, bo nie pojawiało się na dalszych zdjęciach. Fotografie z wypraw rowerowych, imprez, kąpieli, spacerów, meczów piłkarskich. Radośni, uśmiechnięci ludzie. Czasami pojawiało się zdjęcie, które mogło być zrobione w domu małżeństwa Bakkerów. Normalka. Ciekawych było ostatnich trzydzieści siedem zdjęć. Jedno z lotniska w Trondheim. Framke z plecakiem stała przed budynkiem terminalu i uśmiechała się do obiektywu. Na kolejnym zdjęciu już byli w górach. Tym razem to Jan pozował, wskazując szczyty gór w oddali, jakby chciał pokazać, dokąd zmierzają. Potem zdjęcia z postojów, noclegów i różnych mijanych po drodze miejsc. Billy zaznaczył i wydrukował wszystkie fotografie z gór i kiedy drukarka realizowała polecenie, przeglądał na monitorze ostatnie. Framke zwija namiot. Przechodzenie w bród przez rwący strumień. Renifery wysoko na zboczu.

Wejście do doliny, na pierwszym planie Jan pijący wodę ze strumienia. Ostatnie zdjęcie. Promienny Jan, uśmiechał się do aparatu i do żony. Billy popatrzył na datę. 30 października. Dzień ich śmierci. W tle rozciągała się dolina, po prawej niewielki domek, po lewej płaskowyż, błękitne niebo i więcej górskich grzbietów w tle. Billy zatrzymał się przy tym zdjęciu. Znał te wierzchołki na drugim planie. Przecież tam był. To na tym płaskowyżu znaleziono ciała. Trudno było ocenić odległość, ale Billy przypuszczał, że Jan i Framke Bakker mieli przed sobą godzinę marszu. Godzinę życia, z czego ten uśmiechnięty mężczyzna oczywiście nie zdawał sobie sprawy. Ale Billy o tym wiedział i patrzył na zdjęcie ze smutkiem. Już miał zamknąć plik, gdy jego uwagę przykuł pewien szczegół. Dom. Mały domek stojący w dolinie u stóp góry. W pobliżu grobu. Szukali miejsca zbrodni, kiedy tam byli, i niczego nie znaleźli. Bo tam nie było żadnego domu. Ale w dniu 30 października 2003 roku najwyraźniej był. Billy powiększył na monitorze ten fragment zdjęcia. Ściany z drewnianych bali, komin, małe schodki przed drzwiami. Niezbyt duży. Domek myśliwski. Billy wstał, przeszedł przez cały Pokój do ściany, na której umieścił mapę zabraną ze schroniska. Miejsce odkrycia zwłok było zaznaczone czerwonym krzyżykiem. Wiele osób przyglądało się tej mapie, ale chciał sprawdzić jeszcze raz. Nie było na niej żadnego domu w miejscu, gdzie powinien się znajdować według fotografii Bakkerów. Przysunął do siebie telefon stojący na stole konferencyjnym i jeszcze raz rzucił okiem na ścianę. Wizytówka Matsa i Klary. Wybrał numer. Klara odebrała po drugim sygnale. LENNARTA OBUDZIŁY promienie słońca na twarzy. Bolały go od tego oczy, więc odwrócił się, żeby dosięgnąć sznura rolety i ją opuścić. Zamiast tego zrzucił całą konstrukcję, która spadła prosto na jego zabandażowaną dłoń. Zerwał się z łóżka z okrzykiem bólu. Całkiem już przytomny poszedł do łazienki, z fiolki wyjął dwie tabletki alvedonu 500 mg, który zawsze miał pod ręką. Obmywając twarz zimną wodą, pomyślał, że powinien je połknąć, zanim położył się spać. To zwykle pomagało na kaca, ale kilka godzin temu nie był tak przewidujący. W ogóle nie był w stanie myśleć o niczym, tak naprawdę. Przyglądał się z ciekawością bandażowi na lewej dłoni. Ależ to był wieczór, znacznie bardziej szalony, niż się spodziewał. Mężczyzna w lustrze definitywnie powinien dzisiaj pracować w domu. Praca, no właśnie. Anitha dzwoniła wczoraj. Miała nazwisko tego faceta z Säpo, który był odpowiedzialny za sprawę w 2003 roku. Jakiś Adam… Adam… Lennart

zesztywniał. To chyba niemożliwe, żeby zapomniał to nazwisko, przecież myślał o nim przez cały wieczór. Na pewno do piątego czy szóstego piwa. Głęboki oddech. Nie stresować się teraz, bo wtedy nazwisko, które miał już na końcu języka, zniknie bezpowrotnie. Za nic w świecie nie chciał dzwonić do Anithy. Wyszedłby wtedy nie tylko na osobę niepoważną, lecz także na kompletnego idiotę. Którym się zresztą w tej chwili czuł. Całkowitym i totalnym idiotą. Adam. Adam. - Adam i dalej coś na C - powiedział głośno sam do siebie. - A może D? Nie, C. Przez cały czas zastanawiał się nad tym nazwiskiem, więc musiało gdzieś być. Nie zniknęło. Tylko gdzieś się ukryło. Chwilowo, miał nadzieję. Postanowił wziąć zimny prysznic, żeby przerwać tę gonitwę myśli. To rzeczywiście zadziałało. Cedergren albo Cederkvist. Adam. Jedno z nich. Przynajmniej miał od czego zacząć. Wiedział, że facet pracuje w Säpo. Usiadł przy telefonie w swoim małym gabinecie i zaczął dzwonić. Jakąś godzinę później wiedział już, że żaden Adam Cedergren ani Cederkvist nie pracował w policji, ani w Säpo, ani w tej zwyczajnej. Znalazł za to zarchiwizowaną notkę, że niejaki Adam Cederkvist wraz z żoną i dziećmi zaginął podczas dalekomorskiego rejsu u wybrzeży Afryki w 2004 roku. Nigdy ich nie odnaleziono. Lennart zadzwonił do swojego kolegi z „Dagens Nyheter”, researchera, z którym często współpracował, i poprosił go o pomoc. Powiedział, że przygotowuje reportaż o żeglarzach zaginionych podczas długich rejsów i chciałby prosić kolegę, żeby zajrzał do swojego archiwum, które było znacznie większe niż to, które Lennart miał do dyspozycji, i sprawdził, czy może znaleźć coś o tej rodzinie. Dwadzieścia minut po tym, jak odłożył słuchawkę, dostał mail. Nie było tego dużo, ale zbliżał się do sedna. Adam Cederkvist, w czasie gdy zaginął, przebywał na urlopie w pracy w policji. Z informacji nie wynikało niestety, czy pracował w Säpo. Zostawił brata, Charlesa Cederkvista, nie miał innych krewnych. Lennart zamyślił się głęboko. Naprawdę nie chciał dzwonić do Säpo i wypytywać o Adama Cederkvista. Ktoś od nich naprawdę się postarał, żeby ukryć jego tożsamość. Jeśli teraz dziennikarz z Reporterów w akcji zacznie dzwonić i o niego pytać, mogłoby to wszystko zniszczyć. Nie miał wiele innych możliwości, więc musiał zachować ostrożność. Ale to, co miał, bardzo mu się podobało. To był początek niezłej konspiracji, jeśli Adam Cederkvist naprawdę pracował w Säpo. Dlaczego musieli ukrywać nazwisko jednego ze swoich, który nie żył od 2004 roku? Wyjaśnienie chciał usłyszeć wtedy,

kiedy już będzie znał odpowiedź. Postanowił skontaktować się z bratem i zobaczyć, czy coś wie. W Oskarshamn mieszkał Charles Cederkvist, to powinien być on. Mężczyzna odebrał po pierwszym sygnale. Brzmiał rześko i energicznie, zupełnie inaczej niż Lennart się czuł. - Czy rozmawiam z panem Charlesem Cederkvistem? - upewnił się Lennart. - Tak… - Dzień dobry, nazywam się Lennart Stridh i pracuję dla programu Reporterzy w akcji w szwedzkiej telewizji. - Ach tak… Charles nagle zabrzmiał nieco mniej pewnie, ale tak było prawie ze wszystkimi, kiedy Lennart mówił, skąd dzwoni. Zresztą Reporterzy w akcji mieli wywoływać u ludzi niepokój, taki był zamysł tego programu. - Miałbym kilka pytań dotyczących pańskiego brata, Adama Cederkvista - ciągnął Lennart. - On nie żyje. Nie żyje już od dawna. Mężczyzna był zdziwiony. Bardzo zdziwiony. - Wiem o tym. Zaginął podczas rejsu jachtem, prawda? - Tak. A czym się pan zajmuje? Pytanie było uzasadnione, pomyślał Lennart. Musiał go uspokoić. - Jego nazwisko pojawiło się w pewnej sprawie, nad którą pracuję, i chciałbym tylko zapytać, czy mógłbym się z panem spotkać, zupełnie niezobowiązująco. - A o co chodzi? - Może najpierw się umówmy, a potem panu wszystko wyjaśnię - nalegał Lennart. Nie miał najmniejszej ochoty powtarzać całej historii przez telefon. Wrócił ból głowy. Ile on tak naprawdę wczoraj wypił? - Nie umówimy się na spotkanie, jeśli mi pan nie powie, o co chodzi - powiedział Charles, a Lennart pomyślał, że mówi poważnie, więc uległ. - To się wiąże z jego pracą w Säpo i pewnym zaginięciem z 2003 roku. - Jakim zaginięciem? - To wolałbym wyjaśnić na spotkaniu - Lennart spróbował wykręcić się jeszcze raz. W odpowiedzi w słuchawce zapadła cisza. - Nie zamierzam w najmniejszym stopniu pomawiać pańskiego brata, przysięgam. Chcę tylko mieć jasność. - On nigdy nie mówił o swojej pracy - odparł Charles, a Lennartowi wydało się, że jego początkowy opór trochę zelżał.

- Może powiedział coś, na co pan nie zwrócił uwagi, ale co mogłoby mi pomóc w mojej sprawie. W słuchawce na chwilę zapadła cisza. - Okej. Ale ja mieszkam w Oskarshamn. - Mogę do pana przyjechać. - Dobrze. Kiedy? - Zaraz? - zapytał Lennart. - Dobrze. Lennart nie mógł powstrzymać uśmiechu. Poszło lepiej, niż się spodziewał. Sprawa ożyła. NIECO PONAD godzinę po tym, jak Billy przejrzał zdjęcia z aparatu Bakkerów, wszyscy zebrali się w Pokoju. Torkel zadzwonił do Sebastiana i Vanji. Vanja nie odebrała, więc nagrał jej wiadomość. Sebastiana udało mu się złapać i posłużył się niemal rozkazem, żeby go ściągnąć. Wrócili do Sztokholmu i jeśli Sebastian uważał się za członka zespołu do spraw zabójstw, to po prostu musiał się zjawić. Więc teraz cztery z sześciu krzeseł wokół stołu konferencyjnego zajmowali Torkel, Ursula, Jennifer i Sebastian. Billy przypiął zdjęcie Jana Bakkera pijącego wodę przy strumieniu i powiększenie myśliwskiej chaty na białej tablicy pokrywającej niemal cały dłuższy bok pokoju. Stał teraz przy tablicy i wskazywał nieostre zdjęcie. Sebastian wyciągnął się nad stołem po wodę mineralną. - To jest powiększenie tego domku tutaj - wyjaśnił Billy i wskazał zdjęcie Jana przy strumieniu. - Żebyście zrozumieli, gdzie się znajdujemy… Przeszedł do mapy. - Tutaj wykonano to zdjęcie - powiedział, wskazując miejsce oddalone jakieś dziesięć centymetrów od krzyżyka oznaczającego mogiłę, który wskazał zaraz potem. - Tutaj znaleziono ciała, a to znaczy, że dom znajdował się mniej więcej tutaj - ciągnął, znów wskazując palcem miejsce na mapie, tym razem zaledwie jakiś centymetr od miejsca odkrycia zwłok. Otworzyły się drzwi i Billy przerwał, kiedy zobaczył, że do Pokoju wchodzi Vanja. Torkel odwrócił się w jej stronę. Wygląda na przemęczoną, taka była jego pierwsza myśl. - Cześć, jednak jesteś? - powiedział zamiast tego głosem wyrażającym radosne zaskoczenie. Vanja skinęła głową, przysunęła sobie wolne krzesło i ciężko usiadła. - Zostawiłem ci wiadomość - powiedział Torkel, kiedy zdejmowała kurtkę. Czyżby

schudła, czy tylko tak mu się wydawało? - Wiem, dlatego tu jestem - odparła Vanja. - Jak tam twoje sprawy? - zapytał Torkel ze szczerym zainteresowaniem. Vanja nie odpowiedziała do razu. Spojrzała na Sebastiana, który skinął do niej zachęcająco. - Nie zakwalifikowałam się na szkolenie FBI - oznajmiła spokojnym tonem, bez żadnych emocji w głosie. - Co? Dlaczego? O co chodzi? Torkel zdawał się całkowicie zaskoczony, najwyraźniej nikt go o tym nie poinformował, pomyślał Sebastian. - Hakan Persson Riddarstolp - odparła Vanja, wzruszając ramionami. - Uznał, że się nie nadaję. Wokół stołu zapadła cisza. Cisza tego rodzaju, kiedy każdy wie, że powinien powiedzieć coś współczującego i pocieszającego, ale nikt nie wie tak naprawdę co. Torkel nie mógł pojąć tego, co Vanja właśnie powiedziała. Hakan Persson Riddarstolpe był kompetentny. Nie należał może do czołowych specjalistów, ale Torkel nigdy nie słyszał, żeby popełnił aż taki błąd. Przynajmniej nie od tej historii z Sali wiele lat temu. Co się stało? Nikt nie nadawał się lepiej niż Vanja. Wszyscy muszą się o tym dowiedzieć, zanim będzie za późno. - Czy jest coś, co mógłbym zrobić? - zapytał Torkel, przerywając ciszę. Vanja potrząsnęła głową. - Nie można się odwoływać. - To idiota, zawsze to mówiłem - wtrącił Sebastian. - Ewidentnie doszło do jakiejś pomyłki, zobaczę, co się da zrobić - powiedział Torkel. Vanja posłała mu słaby uśmiech wyrażający wdzięczność. Sebastian zastanawiał się, jak duże wpływy mógł mieć w policji Torkel. Czyżby jego drogo okupiona wizyta u Riddarstolpego miała pójść na marne? Jennifer podniosła ostrożnie rękę. - Może to nie najlepszy moment, ale jeśli ja miałam zastępować Vanję… - Zajmiemy się tym później - przerwał jej Torkel. Vanja włączyła się do rozmowy. - Lepiej zostań, mnie i tak często nie będzie. Mój ojciec jest w areszcie… Zobaczyła, jak Ursula, Billy i Jennifer, którzy jeszcze nie wiedzieli, drgnęli zaskoczeni.

- Zamierzam przyjrzeć się postępowaniu przygotowawczemu i chyba będę trochę… rozdarta. Sebastian łyknął wody mineralnej. To było dla niego coś nowego i wcale mu się to nie podobało. Vanja zamierzała pomagać Valdemarowi. Sebastian był zmuszony znów przeciągnąć ją na swoją stronę, znów zrobić z jej ojca przestępcę, tego, który ją zdradził. Nie chciał się jej narzucać po zajściach z FBI i Ellinor, zakładał, że sama się z nim skontaktuje, gdy będzie chciała. Jednak nadszedł chyba najwyższy czas, żeby znów się uaktywnić. - Byłaś u niego drugi raz? - zapytał, starając się nadać głosowi obojętny ton. Vanja potrząsnęła głową. Zawsze to coś. - Porozmawiamy o tym później - upomniał go Torkel. - Mamy nowe informacje dotyczące naszej rodziny z gór. - Skinieniem udzielił głosu Billy’emu. - Jak już mówiłem, w 2003 roku stała tu chata - powiedział Billy, znów wskazując miejsce na mapie. - To był stary domek myśliwski z lat trzydziestych. Spalił się w styczniu 2004. Wrócił na swoje miejsce, usiadł i spojrzał na monitor laptopa stojącego przed nim. - Do 1969 roku obiekt znajdował się w prywatnych rękach, potem przekazano go wojsku. Od 1970 pracownicy resortu obrony i ich rodziny mogli go wynajmować na urlop. Wszyscy pochylili się z zainteresowaniem. To było naprawdę coś. To powinno im dać wreszcie oczekiwany przełom, coś, co pozwoli pójść dalej. Nazwisko. - Czy wiemy, kto wynajmował domek w tamtym tygodniu w roku 2003? zapytała Vanja, która wbrew sobie dała się jednak porwać wydarzeniom i napięciu. - Najpierw musieliśmy znaleźć właściwą osobę w departamencie obrony, potem trzeba było ją namówić do odszukania list sprzed ponad dziesięciu lat… - Wszyscy wiemy, że ciężko pracujecie - przerwał mu zniecierpliwiony Torkel. Podaj nam to nazwisko. - Adam Cederkvist wynajmował w tym czasie domek - powiedziała Jennifer. - Był tam z rodziną. - Lena, Ella i Simon Cederkvist - dodał Billy. Wszyscy poczuli, jak uchodzi z nich powietrze. Przykre zaskoczenie. - Ale to nie oni byli tam pochowani. - Vanja powiedziała to, o czym wszyscy pomyśleli. - W listopadzie wypłynęli w rejs dookoła świata. W lutym wysłali kartkę z Zanzibaru.

Ursula zaczęła wertować swoje papiery, choć wiedziała na sto procent, co tam znajdzie. Miała rację. - DNA brata Adama, Charlesa Cederkvista, nie pasowało ani do mężczyzny, ani do dzieci z grobu. - Dajcie spokój, przecież to muszą być oni. Znów ktoś głośno wyraził to, co wszyscy pomyśleli, tym razem Sebastian. Wstał i zaczął przechadzać się po pokoju. - Adam z rodziną wynajmują domek w tym samym tygodniu, w którym jakaś rodzina zostaje zamordowana sto metrów dalej, domek zostaje strawiony przez ogień kilka miesięcy później, a Adam i jego rodzina giną bez śladu gdzieś u brzegów Afryki. Czy wy nie słyszycie, jak to brzmi? Sebastian urwał. Oczywiście każdy z zebranych przy stole słyszał, jak to brzmiało. Życie było pełne przypadków, o tym też każdy wiedział, ale tu było ich o wiele za dużo. - Czy Adam był zatrudniony w resorcie obrony? - zapytała Vanja. - Nie, ale jego brat, Charles, tak - odparła Jennifer. - Zresztą dalej tam pracuje. Wywiad wojskowy, MUST4 . Mieszka w Oskarshamn. - A co robił Adam? - zapytał Torkel. - W pewnym sensie był jego kolegą po fachu. Säpo. MUST, teraz możliwość, że to wszystko mogło być dziełem przypadku lub zrządzeniem losu, wydawała się całkiem nieprawdopodobna. - Załóżmy więc, że to jest Adam, ale jak to udowodnimy? - powiedział Billy. - Krewni żony - zaproponowała Vanja. - To potrwa kilka dni - stwierdziła Ursula. - Zróbmy tak. - Torkel skinął głową i wstał. - Za dużo jest tych znaków zapytania. Billy i Jennifer, wy spróbujecie znaleźć kogoś, kto widział tę rodzinę po październiku. Koledzy z pracy, sąsiedzi, ktokolwiek. Billy i Jennifer jak na komendę wstali z miejsc. Teraz Torkel zwrócił się do Vanji. - Vanju, skontaktuj się ze szkołą i dowiedz się, czy dzieci w ogóle wróciły do szkoły po feriach jesiennych. Vanja skinęła. To prawda, że miała dość tych długich godzin spędzanych w różnych pokojach konferencyjnych, białych tablic i mnóstwa teorii, ale kiedy działo się coś takiego, kiedy następował przełom, kiedy poszukiwanie stawało się polowaniem, wtedy, musiała przyznać, to było uczucie nieporównywalne z niczym innym. - Ursulo, zadzwoń do SKL i poproś, żeby jeszcze raz sprawdzili DNA Charlesa polecił Torkel na koniec. - Ja się skontaktuję z policją z Oskarshamn.

- A co ja mam robić? - zapytał Sebastian. - W tej chwili nic. Ale jeśli jest tak, jak przypuszczamy, chciałbym, żebyś porozmawiał z bratem. TORKEL WSZEDŁ DO swojego gabinetu, usiadł za biurkiem i sięgnął po telefon. W komputerze znalazł numer do kolegów z Oskarshamn i zadzwonił do recepcji. Wkrótce został połączony z oficerem, który wiedział, kogo wtedy wysłano do pobrania próbki DNA, ale nie było go akurat na posterunku. Można go złapać na komórkę. Torkel zapisał numer, wystukał cyfry i czekał. Kiedy męski głos w słuchawce powiedział „Jörgen”, Torkel wytłumaczył, kim jest i w jakiej sprawie dzwoni. Dowiedział się, że jak najbardziej, to on pod koniec zeszłego tygodnia pojechał do domu Charlesa Cederkvista. Tak mu polecono. Powiedział, w jakiej sprawie przyjechał, Charles go wpuścił i zaproponował kawę. Do pokoju Torkela weszła Ursula. Przywołał ją ruchem dłoni, pokazał, żeby usiadła i przełączył rozmowę na tryb głośnomówiący. To przecież była jej działka. - I pobrał pan od niego DNA? - zapytał Torkel, choć odpowiedź zdawała się oczywista. Przecież Jörgen po to tam pojechał. - Tak, a raczej on sam je pobrał. Torkel spojrzał w stronę Ursuli i napotkał jej pełne nieufności spojrzenie. - Ale widział pan, jak to robił? - No niezupełnie, bo on wtedy wyszedł. Torkel poczuł, jak ogarnia go wielkie zmęczenie. Przeczuwał, jak się to wszystko rozegrało, potrzebował tylko potwierdzenia. - A gdzie pan wtedy był? - Siedziałem w kuchni i piłem kawę. Ursula westchnęła głośno, odchyliła się na oparcie. Mieli kolejny dowód na to, że kompetencje policji spadały dramatycznie wraz ze wzrostem odległości od centrali na Kungsholmen. Oskarshamn było najwyraźniej na tyle daleko, że tamtejsi policjanci zeszli do poziomu Klinga i Klanga z książek o Pippi. - Czy był w domu ktoś jeszcze w tym czasie, kiedy pan tam był? - Jego dziewczyna była w domu, ale spała. Wróciła z nocnego dyżuru. - Czy mogło się zdarzyć, że kiedy Cederkvist wyszedł, żeby pobrać próbkę, poszedł do sypialni? - Tak, chyba tak, nie mam pojęcia, gdzie był. - A czy możliwe jest, że oddał próbkę śliny swojej dziewczyny zamiast własnej?

Na linii zapadła cisza. Torkel podziękował za informacje i odłożył słuchawkę. - W SKL nie sprawdzili, czy próbka pochodzi od kobiety, czy mężczyzny? - zapytał Torkel, wybierając kolejny numer. - Nie, jeśli poprosiliśmy ich tylko o porównanie dwóch próbek - odparła Ursula i wzruszyła ramionami, jakby chciała ich wytłumaczyć. - Ale przecież tamta była podpisana Charles - nie odpuszczał Torkel. - Nie powinni j akoś zareagować? - Nie jestem pewna, czy technicy w ogóle widzieli imiona na próbkach. Mieli tylko szukać podobieństwa. Torkel uzyskał połączenie. Znów policja w Oskarshamn. Chciał rozmawiać z tym oficerem, z którym rozmawiał wcześniej. Poprosił, żeby zatrzymali Charlesa Cederkvista. Czekając na połączenie, spojrzał Ursuli w oczy, ale nic nie powiedział. To mu się nie podobało. Jeśli faktycznie znaleziono zwłoki Adama Cederkvista, to znaczyło, że ktoś zaangażował niemałe środki, żeby zainscenizować rejs dookoła świata. Poza tym mieli faceta z wywiadu wojskowego, który podał fałszywe DNA, martwą kobietę z dwiema tożsamościami, która najprawdopodobniej w profesjonalny sposób zamordowała cztery osoby, z czego jedna pracowała dla Säpo. To była jakaś grubsza sprawa. Większa niż masowe morderstwo. To się Torkelowi naprawdę nie podobało. CHARLES POINSTRUOWAŁ dziennikarza, jak ma jechać, odłożył słuchawkę i przez chwilę stał w salonie. Teraz zlatywali się ze wszystkich stron. Okrążali go i próbowali zagonić do narożnika. Musiał podjąć działania, jak zawsze. Po prostu miał tylko trzymać się planu, racjonalnie i metodycznie. Przez chwilę pozwolił sobie na myśli o swoim bracie, o dzieciakach, ale te myśli tylko mu przeszkadzały. Obciążały go, zatrzymywały w miejscu i sprawiały, że czuł się ofiarą. Działanie było jedynym wyjściem, będzie zamykał każde drzwi, które uda im się otworzyć. Póki się da. Tu już nie chodziło o niego, tylko o bezpieczeństwo państwa. Szybko spakował torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami i poszedł do samochodu. Spojrzał na swój dom, jak sądził, po raz ostatni. Dobrze mu się tu mieszkało, to był wspaniały dom. Wspaniałe życie. Szkoda, że to już nigdy nie wróci. Czy powinien napisać list do Marianne? Ona nigdy by tego nie zrozumiała. Lepiej będzie, jak do niej zadzwoni. Później. Kiedy wymyśli, jak ma jej to wytłumaczyć i ją uspokoić. Będzie zdruzgotana.

Znowu uczucia, zauważył Charles. Tak nie można, to go niszczyło. Dziewięć lat temu pozwolił, by wzięły górę i wtedy Patricia Wellton zginęła. Teraz musiał iść naprzód. Nie było innej możliwości. Wsiadł do samochodu i odjechał. Dotarł do skrzyżowania i skręcił na drogę krajową. Kiedy już przejechał kawałek, zobaczył, że z naprzeciwka nadjeżdża radiowóz. Zwolnił do przepisowych 80 kilometrów. Policjanci przemknęli w pędzie obok niego, ale Charles zobaczył w lusterku wstecznym, że zaraz zwolnili i włączyli prawy kierunkowskaz. Nie wiedział tego na pewno, ale poczuł, że jadą po niego. A więc się nie mylił, już nigdy tam nie wróci. VANJA PODZIĘKOWAŁA i odłożyła słuchawkę. Rozmawiała z dyrektorką szkoły Vallhamraskolan w Märsta. Pracowała tam dopiero pięć i pół roku, ale wezwała jedną z nauczycielek nauczania początkowego, która była zatrudniona w szkole od ponad piętnastu lat i bardzo dobrze pamiętała Ellę i Simona Cederkvistów. Cała szkoła była pogrążona w głębokim smutku po ich śmierci. - Charlesa Cederkvista nie ma w domu - powiedział Torkel, zanim Vanja zdążyła powiedzieć, z czym przyszła. - Jest w pracy? - Jego szef twierdzi, że nie. - Torkel pokręcił głową. - Wyślemy list gończy? - Nie wiem - powiedział Torkel z powątpiewaniem. - Nie za bardzo mamy podstawy. - Niestety, nie mogę wam dać nic więcej. Vanja weszła w głąb pokoju i usiadła na podłokietniku jednego z foteli. - Dzieci nie wróciły do szkoły po feriach jesiennych, ale też nie miały wracać. - Jak to? - zapytała Ursula. Vanja zwróciła się w jej stronę. - Ze względu na rejs. Miały chodzić tylko do ferii jesiennych, a potem uczyć się w domu. Ich matka była nauczycielką. - I nikt ich potem nie widział? - upewnił się jeszcze Torkel. - Nie, ale jak mówiłam, to o niczym nie świadczy. - Dziękuję. Miejmy nadzieję, że Billy i Jennifer coś znajdą. Vanja skinęła i wstała z fotela. - Wiecie może, gdzie się podział Sebastian? - Chyba poszedł do bufetu - odparła Ursula.

Vanja już była przy drzwiach, kiedy Torkel ją zatrzymał. - Vanju… Przystanęła i odwróciła się do niego. - Zamierzam porozmawiać z Harriet o tej sprawie z FBI. Jeśli będzie trzeba, pójdę jeszcze wyżej. - Dziękuję, ale nie sądzę, żeby to coś dało. Vanja wyszła z pokoju. Torkel patrzył za nią smutnym wzrokiem. Ursula wyprostowała się na sofie. - Popatrz na plusy, zostanie u ciebie. - Tylko że ona nie tego chce. - Nie zawsze dostajemy to, czego chcemy - odparła sucho Ursula. Torkel skinął twierdząco. Akurat jeśli chodziło o Ursulę, boleśnie tego doświadczał. MEHRAN WYSIADŁ Z wagonu zielonej linii metra w Vällingby. Melika twierdziła, że Joseph mieszkał na Härjedalsgatan. Przynajmniej kiedyś. Nie wiedziała, czy nadal można go tam znaleźć. Nie chciała tego wiedzieć, jak mówiła. Mehran spojrzał na GPS w komórce i poszedł w tamtym kierunku. Nie śpieszyło mu się, nie wiedział nawet, co zrobi, jeśli adres będzie aktualny i zastanie Josepha w domu. Ciągle miał w uszach opowieść Meliki, kręciło mu się od tego w głowie. To były fragmenty historii, urywki zdarzeń sprzed wielu lat, które powodowały więcej pytań, niż dawały odpowiedzi. Najważniejsze było to, że ona się bała. Melika była śmiertelnie przerażona. Wierzył jej. Mehran nigdy przedtem nie widział takiego strachu. Nosiła go w sobie i teraz, kiedy się otworzyła i zaczęła opowiadać, wylał się szeroką rzeką. Była wiarygodna, choć nie potrafił z jej słów odtworzyć obrazu całości. Said i jej kuzyni pożyczyli pieniądze na otwarcie sklepu, mówiła Melika. Pożyczyli od rodziny i przyjaciół, ale interes nie przynosił wielkich zysków, więc kuzyni chcieli go sprzedać, zwłaszcza kiedy coraz więcej osób zaczęło domagać się zwrotu pożyczki. Mieli nawet chętnych kupców. Dwóch braci. Said był przekonany, że sklep powoli będzie się rozkręcał i chciał go zatrzymać. Ale nie miał pieniędzy, żeby spłacić wspólników. Wciąż się kłócili i to bardzo pogorszyło ich stosunki. Melika stała między nimi. Musiała być lojalna wobec kuzynów, a jednocześnie kochała męża, choć czasem wydawał jej się nieco naiwny. Poważne problemy zaczęły się wtedy, gdy Rafi, młodszy z kuzynów, który zawsze żył ponad stan, pożyczył większą sumę pieniędzy od mężczyzny imieniem Joseph. Właściwie tamten nazywał się Mohammed Al coś tam, Melika nie pamiętała tak dobrze, ale wszyscy mówili do niego Joseph. Nikomu się nie podobało, że Rafi wszedł z nim w konszachty. Na jego temat krążyły różne pogłoski. O tym, skąd

bierze pieniądze. O tym, że zna różnych ludzi. Nie tylko dobrych ludzi. Że niebezpiecznie jest z nim zadzierać. Na początku był miły i pomocny, zwłaszcza w stosunku do Rafiego, ale potem coraz częściej zaczął się pojawiać w sklepie. Do wszystkiego się wtrącał. Zaczął się zachowywać tak, jakby sklep należał do niego. To doprowadzało Saida do szału. Rafi i Turyalai próbowali pośredniczyć, ale sprawy miały się coraz gorzej. Said ciągle oskarżał Josepha, że miesza się w sprawy, które nie powinny go obchodzić. Joseph twierdził, że dzięki pożyczce udzielonej Rafiemu stał się udziałowcem. Said upierał się, że pożyczka Rafiego nie miała nic wspólnego ze sklepem. Joseph utrzymywał, że ten butik to jego zabezpieczenie, że tylko dogląda swojej inwestycji. Kłótnie nie ustawały. Kuzyni wreszcie zdecydowali się wkroczyć pomiędzy nich i poprosili Josepha, żeby się wycofał. Obiecali, że spłacą dług. Joseph się zgodził. Sporządził plan spłaty z odsetkami, które miały być oprocentowane, gdyby części spłaty się opóźniały. Malowniczo przedstawiał, co może ich spotkać, jeśli nie dostanie swoich pieniędzy. Rafi i Turyalai zaczęli podkradać ze sklepowej kasy, żeby spłacać Jospeha. W końcu Said ich na tym przyłapał. To było okropne, opowiadała Melika. Said zaczął oskarżać całą jej rodzinę. Opowiedzieli mu o Josephie, jak bardzo się go bali. Said się wściekł, zaczął się odgrażać, że on Josephowi pokaże. Kto okradał sklep, okradał Saida, a nikt nie mógł bezkarnie okradać Saida! Nikt! Razem z Hamidem pojechał do Vällingby. Nikt nie wiedział, jak tego dokonali, ale wrócili z pieniędzmi. Joseph mógł zatrzymać tyle, ile faktycznie im pożyczył. Resztę odebrali. Chwalili się, jak go nastraszyli. Said był bohaterem. Był nieustraszony. Kuzyni się z nim pogodzili i znów byli przyjaciółmi. Przeprosili go, a on przeprosiny przyjął. Obiecali sobie, że teraz będą się wspierać, koniec z kłótniami. Miało być tak wspaniale… Ale nie było. Kiedy Melika opowiadała dalej, z oczu płynęły jej łzy. Miesiąc później Said i Hamid przepadli bez śladu. Shibeka pierwsza się zaniepokoiła, kiedy nie wrócili do domu. Dzwoniła do wszystkich. Hamid nie był człowiekiem, który mógł tak po prostu zniknąć. Szukali wszędzie, dzwonili do wszystkich znajomych. Ale ich nie było. Nikt o niczym nie wiedział. Rafi pomyślał, że Joseph mógł być w to zamieszany, zebrał się na odwagę i próbował z nim porozmawiać. Ale Joseph był w Egipcie i Rafi go nie złapał. Kilka tygodni później Joseph przyszedł do sklepu. Stanął przed nimi i zażądał z

powrotem swoich pieniędzy, kiedy nie mogli już chować się za plecami Saida. Wtedy Rafi namówił brata i wreszcie sprzedali sklep. Zapłacili wszystko Josephowi, pospłacali innych wierzycieli. Udział Saida oddali Melice. Nie potrafili niczego udowodnić, ale w pewien sposób nie mogli uwolnić się od myśli, że to Joseph stał za zniknięciem Saida. Nie wiedzieli, tylko podejrzewali. Zwłaszcza Rafi miał ogromne poczucie winy. To on zaciągnął pożyczkę, wykradał pieniądze. Gdyby tego nie zrobił, może do niczego by nie doszło. To go o mało nie zabiło. Nie chciał już widywać Meliki. Ani też swojego brata. W końcu przeprowadził się do Malmö. Jego brat pojechał za nim. Melika mówiła, że od tamtego czasu nie widziała żadnego z nich. Mehran nie rozumiał, dlaczego nic nie mówili. Zapytał ją, jak mogli to tak po prostu zostawić. Nie próbując dowiedzieć się prawdy. Przecież Said był jej mężem. Ojcem jej dziecka. Ojcem Alego. Trudno było to wytłumaczyć, choć z drugiej strony bardzo łatwo. Nie mieli odwagi. Nie wiedzieli. I kiedy postanowili milczeć, najprościej było po prostu milczeć dalej. I tak wyglądało jej życie od zniknięcia Saida. Najpierw bała się, że to prawda. Bała się Josepha. Potem bała się, że Shibeka i inni się dowiedzą. Strach towarzyszył jej zawsze. Mehran wcześniej myślał, że może jej nienawidzić. Ale teraz nie mógł. Wprawdzie on i Shibeka żyli w niepewności, ale nie było to życie w ciągłym lęku. Właściwie nawet jej współczuł. Zmusił ją jednak, żeby podała mu adres. On się nie bał. Chciał zrozumieć. Ze względu na Shibekę. Ale nic jej nie mówił, bo nie pozwoliłaby mu tam pojechać. Tylko by się niepokoiła. Więc udawał, że jak zwykle idzie do szkoły. Dotarł do Härjedalsgatan. Okolica była dość nieszczególna. Czerwone domy, niższe niż w Rinkeby. Trzypiętrowe. Starsze, choć w lepszym stanie. Wielki jak pole trawnik zielenił się przed budynkiem w kształcie litery L. W jego dłuższym boku znajdował się numer 44. Mehran rozejrzał się dookoła, potem zerknął na kartkę, którą dostał od Meliki. Numer 44, wszystko się zgadzało. Dwoje starszych ludzi przeszło chodnikiem nieopodal. To wszystko. Poza tym było tu pusto i cicho. Wszedł w tę ciszę. Chciał tylko wiedzieć, czy Joseph tam jest. Nic więcej. Nie zamierzał robić nic więcej. Powiedzieć tylko, że jest synem Hamida i zobaczyć, jak on zareaguje. To wszystko. O ile on jeszcze tam mieszkał. To był adres sprzed wielu lat. Powoli podszedł do bramy. To wcale nie było takie łatwe, jak mu się wydawało. Im bliżej podchodził, tym ciężej mu było stawiać kolejne kroki. Musiał pokonywać sam siebie. Czuł, że jest zgrzany i spocony na plecach, choć na dworze było chłodno. Ale przecież nie po to przejechał całą drogę, żeby teraz nie wejść na górę. Obiecywał sobie, że będzie ostrożny. I dorosły. Był synem Hamida. Kiedyś, dawno

temu, jego tata wszedł przez te same drzwi, żeby spotkać się z Josephem. Teraz przyszła kolej na niego. Brama nie wymagała wstukania kodu, więc cicho wsunął się na ciemną klatkę schodową. Nie chciał zapalać światła. Popatrzył na spis lokatorów na dole. Był tam jakiś M. Al Baasim. To było jedyne nazwisko podobne do tego, które próbowała sobie przypomnieć Melika. Powoli wszedł schodami na pierwsze piętro. Stanął przed drzwiami. Próbował wyobrazić sobie, jak jego tata stał tu ze swoim przyjacielem Saidem. Jak zadzwonił i zmusił mieszkającego tu mężczyznę do oddania pieniędzy, które Rafi ukradł. Był ciekaw, jak to się odbyło. Czy to jego tata był tym najsilniejszym? Czy może on tylko towarzyszył, raczej stanowił wsparcie? Mehran był pewny, że to Hamid był najsilniejszy. Zupełnie tak jak on. On teraz podążał śladami ojca. Otworzył mu potężny nieogolony mężczyzna. - Czego chcesz? - zapytał. Mehran nie poznawał tego głosu. Nie był pewien wielu rzeczy związanych z Josephem, ale ten skrzypiący głos poznałby wszędzie. Był pewien. To nie Joseph stał przed nim. - Szukam Josepha - powiedział, wkładając w te słowa tyle przekonania, ile zdołał. Mężczyzna popatrzył na niego. Mehran nie był pewien, co to spojrzenie miało oznaczać. - Joseph? On tu już nie mieszka. Wyniósł się dawno temu. A kto pyta? - Nazywam się Mehran. Mehran Khan. Jestem synem Hamida. - Nie znam żadnego Hamida. - Ale Joseph go znał. Czy wie pan, gdzie mogę go znaleźć? Mężczyzna zaśmiał się, odsłaniając rząd żółtych, nierównych zębów. - Nie, ale jeśli go zobaczysz, to powiedz, że jest mi winien forsę. Kiedy przejąłem mieszkanie, nie zapłacił za wodę ani za prąd. Mehran nie zdążył odpowiedzieć, kiedy mężczyzna już zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Stał jeszcze chwilę, potem zszedł po schodach na dół. Nie wiedział, co ma teraz robić. W mieszkaniu mężczyzna o żółtych zębach stanął nieruchomo przy drzwiach, spoglądając przez wizjer. Uważnie obserwował plecy chłopca. Patrzył, jak idzie do schodów. Z pokoju dziennego dobiegło kilka arabskich słów. Powiedziane głosem, który przypominał skrzypiący świst. - Kto to był? - Kłopoty, obawiam się - odparł mężczyzna.

VANJA WYSIADŁA Z windy na parterze, poszła korytarzem w lewo, skręciła w prawo i przez otwarte przeszklone drzwi wkroczyła do stołówki pracowniczej. Po prawej stronie znajdowała się strefa samoobsługowa, cztery duże lady z różnymi propozycjami lunchu. Mięso, ryba, danie wegetariańskie lub sałatka. Dwie kolejki do kas i dalej do sali, gdzie na długim stole stały napoje, chleb i przyprawy. W pomieszczeniu znajdowało się około czterdziestu stolików nakrytych białą ceratą z wzorkiem w borówkowe gałązki. Przy największym stole mogło usiąść szesnaście osób, przy najmniejszym cztery. Zawsze było tu dużo ludzi. Kolejki do kas, nieustanny gwar, pobrzękiwanie sztućców i talerzy. Vanja stanęła jak wryta, kiedy zobaczyła, kto właśnie odszedł od kasy i szukał miejsca. Hakan Persson Riddarstolpe. Śledziła go wzrokiem, zastanawiając się, czy nie powinna podejść, zapytać o swoje wyniki, jaki popełniła błąd. Kiedyś przecież musi się dowiedzieć. Nie będzie mogła tego tak po prostu zostawić i przejść nad tym do porządku, pozostawiając niewyjaśnione sprawy. Tylko nie była pewna, czy to odpowiedni moment i miejsce. Właściwie dlaczego nie? Weszła między stoliki, biorąc kurs na plecy Hakana. I wtedy zauważyła Sebastiana siedzącego przy stoliku pod oknem. Hakan Persson Riddarstolpe właśnie miał go minąć. Sebastian podniósł głowę i spojrzał na kolegę. Vanja zwolniła, chciała zobaczyć, czy Sebastian jakoś zareaguje. Byłaby szczęśliwa, gdyby go zwymyślał i podważył jego kompetencje przed stołówką pełną ludzi. Hakan Persson Riddarstolpe wciąż się zbliżał do Sebastiana, który cały czas na niego patrzył. Zaraz Hakan minie jego stolik i pójdzie dalej. Jeśli Sebastian miał działać, powinien zrobić to w tej chwili. I zrobił, ale nie to, czego Vanja się spodziewała. Sebastian przymknął oczy i kiwnął głową. Kiwnięcie głową. Vanja nie wierzyła własnym oczom. Tylko skinienie, i to nie tyle jako pozdrowienie, co raczej potwierdzenie, ciche porozumienie. Chore. Sama była chora. Sebastian nie lubił Hakana Perssona Riddarstolp. Nienawidził go. Bardzo możliwe, że nie chciał urządzać sceny, ale to skinienie? Czyż to nie było nieznaczne, uprzejme skinienie? Może nawet lekko służalcze? Może źle to zinterpretowała? Ależ nie, przecież widziała na własne oczy. To było przytaknięcie, z przymkniętymi oczami, coś takiego posyłało się komuś, kto zrobił coś, co zostało docenione. Stanowiło potwierdzenie.

Ale to było chore. Co Hakan Persson Riddarstolpe mógł zrobić takiego, co mogło się tak spodobać Sebastianowi? Nic, Sebastian mógł ewentualnie jeszcze bardziej go nie znosić po wydarzeniach ostatnich dni. Ignorować go, patrzeć z niechęcią, traktować z widoczną arogancją. Wszystko oprócz posyłania znaczących skinień. Ta myśl pojawiła się znikąd. Sprawiła, że zabrakło jej tchu. To było niemożliwe. Nie było naprawdę żadnego powodu, żeby tak myśleć. Ona naprawdę była chora. Ale wydarzenia ostatnich dni. Nic dobrego. Valdemar, Trolle, Ellinor i FBI. I jeden wspólny mianownik. Sebastian Bergman. Ale dlaczego? Z jakiego powodu, akurat teraz? Z żadnego. To była szalona myśl, ale już się zadomowiła. Wyjaśnienie, dlaczego Trolle zostawił materiały akurat Sebastianowi, nie było przekonujące, a teraz jeszcze to porozumiewawcze kiwnięcie. Vanja wycofała się ze stołówki. Wsiadła do windy i nacisnęła guzik z numerem sześć. Otworzyła drzwi na korytarz szóstego piętra i wyszła z windy. Rozejrzała się. W czasie lunchu całe piętro wyglądało na opustoszałe i ciche. Szła korytarzem. Pierwsze pokoje były puste. Potem usłyszała, jak drzwi, przez które właśnie weszła, otwierają się i zaraz zamykają. Odwróciła się i zobaczyła ciemnowłosą kobietę z fryzurą na pazia o brązowych oczach, niosącą reklamówkę z lunchem. - Dzień dobry, czy mogę pani w czymś pomóc? - zapytała kobieta, kierując się do małej kuchenki przy drzwiach. Vanja cofnęła się kilka kroków i stanęła na progu. Ciemnowłosa kobieta stała przy kuchennym blacie i wypakowywała jedzenie. - Tak, może tak… Nazywam się Vanja Lithner i pracuję w zespole do spraw zabójstw. - Ach tak…? - Może to zabrzmi dziwnie, ale mam kolegę, który nazywa się Sebastian… - Bergman? - zapytała kobieta i odwróciła się do Vanji z uśmiechem. - Tak, właśnie. Czy pani go zna? - Znam. Po tej krótkiej odpowiedzi i uśmiechu, który pojawił się na twarzy kobiety, Vanja zrozumiała, że ona znała Sebastiana w sensie biblijnym. Spali ze sobą, tego Vanja była pewna. Nie mogła powstrzymać westchnienia. - Był u nas w zeszły czwartek - ciągnęła kobieta, wkładając jedzenie do jednej z mikrofalówek na półce. Vanja stała jak sparaliżowana. Przyszła przekonać się, że szaleństwem byłoby wierzyć, iż Sebastian był zamieszany w to, co się jej

przytrafiało. Przyszła tu, żeby ostatecznie wyeliminować taką możliwość. - Tutaj? - zdołała jedynie wydusić z siebie. - Tak, miał się spotkać z Hakanem - rzuciła przez ramię kobieta, ustawiła timer na minutę czterdzieści pięć sekund i zatrzasnęła drzwiczki. Plątanina myśli. Nie było innego określenia na to, co się rozpętało w głowie Vanji. Zadzwoniła jej komórka. Spojrzała na wyświetlacz. Anna. Tego już było za wiele. Przerwała połączenie. Ciemnowłosa kobieta oparta o blat patrzyła na Vanję, jakby spodziewała się dalszego ciągu rozmowy, ale Vanja stała przed nią pogrążona w myślach. Nie wiedziała, jak ma je sobie poukładać. Z niewytłumaczalnego powodu wylądowała w domu u Sebastiana. Kolacja. Nocleg. Wieczór, kiedy naprawdę zdobył jej zaufanie. I nie po to, żeby się z nią przespać, jak mówił. Ale po co? Telefon odezwał się znowu. To jeszcze raz Anna. - Jestem zajęta - syknęła Vanja do komórki, kiedy odebrała. - Czy to coś ważnego? Tak, to było coś ważnego. LENNART OD RAZU pojechał do budynku SVT i wypożyczył jeden ze służbowych samochodów. Miał wrażenie, że to dobry pomysł, żeby pojawić się w firmowym wozie. Dla mężczyzny, z którym miał się spotkać, to będzie coś w rodzaju wizytówki. Nikomu w redakcji nie mówił, dokąd jedzie. Nic nikomu nie zdradził. Najpierw chciał sam sprawdzić ten trop, żeby zobaczyć, czy do czegoś doprowadzi. Dopiero potem może się dowiedzieć Linda i ewentualnie Sture. Jeśli nic z tego nie wyniknie, nie będzie musiał nic mówić, przynajmniej uniknie wstydu. Najbardziej martwiło go w tej chwili to, ile może mieć promili we krwi. Wiadomo, że alkohol utrzymuje się około dwunastu godzin, a on wypił ostatnie piwo mniej więcej o wpół do czwartej lub czwartej nad ranem. Istniało pewne niebezpieczeństwo, ale postanowił jechać ostrożnie. Już przedtem radził sobie w takich sytuacjach. Trochę czasu stracił w siedzibie telewizji, Valhallavägen była zapchana ciężarówkami z Frihamnen, ale kiedy wydostał się na Essingeleden, ruch w kierunku południowym był już płynny. Charles Cederkvist zadzwonił i zaproponował, żeby spotkali się lepiej trochę na północ od Söderköping, gdyż wyjeżdżał już z domu i wybierał się na północ. To było Lennartowi akurat bardzo na rękę. Krótsza droga. Zaprogramował na nowo GPS. Nieco ponad dwie godziny jazdy. Pomyślał, że szczęście mu dopisuje. Miał nowy trop, ruch na E4 przebiegał sprawnie. W radiu nadawali akurat bardzo interesujący reportaż o skutkach katastrofy w Fukushimie. To Kanał wiedzy. Jeśli coś naprawdę go angażowało, to sprawy energetyki atomowej, od dawna się nimi interesował i nadal z dumą wspominał jeden ze swoich najlepszych reportaży poświęcony uchybieniom w

zakresie bezpieczeństwa w elektrowni Forsmark. Zresztą dostał za niego nominację do nagrody telewizyjnej. To była naprawdę świetna story. Kiedyś umiał je wynajdywać. Odezwał się GPS i przerwał jego rozmyślania. Najwyraźniej powinien zjechać z głównej drogi. Czyżby był już na miejscu? Zjechał na pobocze i zatrzymał się. Przyjrzał się dokładnie wskazówkom GPSu. Adres, który podał mu Charles, znajdował się widocznie nieco dalej od autostrady, niż początkowo przypuszczał. Bardzo blisko Braviken. Znów ruszył, wjechał na jezdnię i na najbliższym skrzyżowaniu skręcił w mniejszą drogę lokalną. Był w świetnym humorze. Droga była wąska i kręta. Właśnie taka, jakie uwielbiał, stanowiąca wyzwanie dla kierowcy. To była jedna z nudniejszych stron mieszkania w Sztokholmie, brak takich dróg. Był tak skoncentrowany na prowadzeniu auta, że nie zauważył czarnego samochodu, który wyjechał z jakiejś mniejszej polnej drogi i trzymał się w pewnej odległości za nim. KAROLINSKA SJUKHUSET, klinika urologii. To tam przewieźli jej męża. Ktoś z personelu więziennego zadzwonił przed południem i powiedział, że Valdemar miał tak silne bóle pleców, że na chwilę stracił przytomność, kiedy próbował podnieść się z pryczy. Na pogotowiu szybko stwierdzono, że trzeba go przewieźć na oddział urologiczny i godzinę temu Anna weszła przez główne wejście do budynku A2. Valdemar był akurat na badaniach, więc usiadła, żeby zaczekać, i postanowiła w tym czasie zadzwonić do córki. Teraz zjawiła się i Vanja. Objęły się na powitanie. Na widok Vanji Anna pomyślała najpierw, że jej córka wygląda na zestresowaną i zmęczoną, jak gdyby trzymała się prosto jedynie siłą woli. Vanja zapytała, czy wiadomo, co się stało. Anna odparła, że nie wie. Usiadły obok siebie na jednej z jasnoniebieskich sof w poczekalni. Anna zastanawiała się, czy powinna zapytać, kiedy Vanja wróciła i dlaczego nie odezwała się po tym, jak się dowiedziała o zatrzymaniu Valdemara, ale postanowiła tego teraz nie poruszać. Nic dobrego z tego nie wyniknie. Nie było tajemnicą, że Vanję i Valdemara łączyła szczególna więź. Byli sobie bliżsi niż Vanja i Anna. Tak po prostu było. Gdyby Anna teraz zadała Vanji te pytania, usłyszałaby pewnie, że telefon działa w obie strony, co zresztą było prawdą. Anna też do niej nie zadzwoniła. - Wiedziałaś? - usłyszała nagle głos Vanji. - Nie - odparła Anna. To była prawda, niezależnie od tego, co Vanja miała na

myśli. - Jak to możliwe? Anna odwróciła głowę w stronę Vanji, która nadal siedziała, patrząc przed siebie. - Masz na myśli to, że jest chory? - Nie. - Masz już trzydzieści lat, widziałaś, jak żyliśmy. Czy ty wiedziałaś? - Nie. Vanja odwróciła się do niej i popatrzyła jej w oczy. Anna zobaczyła w tym spojrzeniu smutek, ale nie była pewna, czy związany tylko z tym, co spotkało Valdemara. - Przepraszam - powiedziała Vanja cicho i położyła dłoń na ręce matki. Anna nieco zaskoczona poklepała ją lekko. Do poczekalni wszedł lekarz i skierował się w ich stronę. Wstały równocześnie, zanim mężczyzna przy nich stanął. Przywitał się i przedstawił, Omid Sahab. Zaproponował, żeby przeszli do jego gabinetu. To nie mogło wróżyć nic dobrego, pomyślała Anna. - Czy mogłabyś sama z nim porozmawiać? Ja chciałabym tu zaczekać na Valdemara. Vanja skinęła i poszła za lekarzem. Anna odprowadziła ich wzrokiem. Może to wydawało się dziwne, ale nie miała siły, żeby wysłuchać negatywnej diagnozy dla swojego męża. Miała tego dosyć. Już więcej nie mogła. W gabinecie lekarz wskazał Vanji krzesło stojące przy biurku. Sam usiadł na krześle na kółkach i podjechał blisko do niej. To nie jest dobry znak, pomyślała Vanja. Bliskość i poważny, współczujący wyraz twarzy w gabinecie lekarskim. To było coś poważnego. - Zrobiliśmy USG - zaczął Omid Sahab i zawiesił na krótką chwilę głos. - I co? - zdążyła wtrącić Vanja. - Potem od razu został zabrany na tomografię komputerową, żebyśmy mieli całkowitą pewność, ale wiele wskazuje na to, że pani ojciec ma raka nerki. Tylko nie to. Nie znowu, pomyślała Vanja. Przecież dopiero co został wyleczony. Czyż nie dość nieszczęść na nich spadło? - Całkiem niedawno miał raka płuc - poinformowała lekarza. - Tak, wiemy - przytaknął Omid Sahab. - To mogą być przerzuty, które przedostały się z krwią i zagnieździły w nerkach. - Dobrze, a więc co teraz będzie?

- Musimy się dowiedzieć, w jakim jest stadium - wyjaśnił lekarz, starając się mówić zrozumiale. - Będziemy musieli operować, w najlepszym razie rak nie rozprzestrzenił się poza nerki. Vanja nie potrzebowała pytać, co będzie w najgorszym razie. Zwróciła uwagę na słowo „rozprzestrzenić”. Całe ciało jej ojca mogło być pełne komórek rakowych. Z tego oczywiście już by nie wyszedł, ona też nie. Ale było tam też inne słowo, które zapamiętała. Nerki. W liczbie mnogiej. - Czy obydwie nerki są zajęte? - zapytała, choć wydawało się jej, że zna odpowiedź. Lekarz potwierdził skinieniem i dodał: - Na USG wyglądało tak, że obydwie nerki są zaatakowane. Jeśli tak jest, nie będziemy mogli przeprowadzić operacji, zanim nie znajdziemy dawcy. - Ja mogę być dawcą - rzuciła Vanja bez namysłu. - Rozumiem, że to jest pierwsza myśl, która się pani nasuwa, ale to poważny zabieg. Zarówno dla biorcy, jak i dawcy - powiedział lekarz, potrząsając głową. Trzeba to naprawdę dobrze przemyśleć. - Nie, wcale nie trzeba - przerwała Vanja. - Oddam mu nerkę. Lekarz spojrzał na młodą kobietę, która przed nim siedziała. Miał wrażenie, że nie ma znaczenia, co on powie. Ona już postanowiła. - Umówię panią na pobranie próbek - powiedział po chwili. „LENNART STRIDH ZGINĄŁ W WYPADKU SAMOCHODOWYM”. Nagłówek zajmował cały ekran jego iPada. To była ważna wiadomość. Jeden z najsłynniejszych dziennikarzy śledczych w kraju zjechał z drogi, wpadł do wody, stracił przytomność od uderzenia o szybę i utonął. „Pas bezpieczeństwa mógł go uratować” głosił podpis pod zdjęciem wyciąganego z wody samochodu z wyraźnie widocznym z boku logo SVT. To nie była prawda. Od tej chwili, w której Lennart postanowił zadzwonić do Charlesa Cederkvista, nic już nie mogło go uratować. Charles otworzył szybko stronę innej popołudniówki. Ten sam tytuł, ale treść zawierała jeszcze informację, że policja nie wyklucza prowadzenia pojazdu po spożyciu alkoholu. Znakomicie. Jeszcze przez chwilę czytał internetowe doniesienia. Nigdzie nie było napisane, żeby ktokolwiek podejrzewał morderstwo. Kolejne drzwi zamknięte albo przynajmniej przymknięte. W najgorszym razie Lennart mógł powiedzieć w redakcji, dokąd się wybiera i z kim zamierza się spotkać. Jeśli nie, to czy ktoś będzie się zastanawiał, co robił w okolicy Braviken? To prowadziłoby do telefonu komórkowego. Lennart Stridh dzwonił do niego. Gdyby ktoś nagle zechciał przyjrzeć się ostatnim działaniom Lennarta i odkrył to

połączenie, natknąłby się na nazwisko powiązane z innym dochodzeniem. Charles odłożył tablet na przednie siedzenie, włączył silnik i ruszył w stronę Sztokholmu. Za dużo tych „jeśli” i „może”. Czuł się tak, jakby obserwował wielką tamę, w której powstaje coraz więcej pęknięć, coraz więcej przecieków. Zatykał je, jak i czym się dało, ale prawie wszystko wskazywało na to, że tama jednak pęknie i wszystko się wyleje. Charles musiał dopilnować, żeby być wtedy gdzieś bardzo daleko. Zadzwonił telefon. Charles spojrzał na wyświetlacz. Imię, którego nie widział od bardzo dawna. Pomyślał szybko, że lepiej nie odbierać, ale potrzebował jak najwięcej informacji, żeby jak najdłużej wyprzedzać ich o krok. - Czego chcesz? - Mówi Joseph - usłyszał skrzypiący głos z silnym akcentem. - Wiem - powiedział Charles. - Czego chcesz? - Był tu u mnie chłopak. Syn Hamida. Charles milczał, co Joseph wytłumaczył sobie tym, że jego rozmówca najwyraźniej nie pamięta, kim był Hamid. - Jednego z tych, których wydaliśmy Amerykanom - dodał wyjaśniająco. Charles przypomniał sobie tamten widok. Dwaj skuci mężczyźni na podłodze. Wtedy nie wiedział, jak się nazywali. Byli na miejscu, kiedy on się tam zjawił. Miał tylko ochraniać całą operację. Reprezentować szwedzkie służby przy akcji amerykańskich agentów na terytorium Szwecji. Potem miał złożyć raport, może czegoś się nauczyć. - Czego chciał? - Spotkać się. Charles zamknął oczy. Kolejna dziura w tamie. Trzeba było jak najszybciej ją zatkać, żeby się nie powiększyła. - Spotkaj się z nim, zabierz go ze sobą i zadzwoń, kiedy będziesz go miał. Zakończył rozmowę, zanim tamten zdążył odpowiedzieć. Charles dodał gazu, jadąc dalej na północ. Teraz musiał załatwić dwie rzeczy. Zdobyć nowy samochód i postarać się, żeby nie musiał rozwiązywać tej sprawy sam. Epic fail. Totalna katastrofa. Wszystko eksplodowało na jego oczach. Zdawał sobie sprawę, że to było niewątpliwie wbrew przepisom, może nawet stanowiło naruszenie prawa, ale sądził raczej, że nie jest to nic niebezpiecznego. Tymczasem było jeszcze gorzej. To było śmiertelnie niebezpieczne. Nie można było inaczej wytłumaczyć wiadomości z pierwszej strony internetowego wydania „Aftonbladet”. Zginął dziennikarz. Lennart Stridh.

Wprawdzie napisali, że to był wypadek, ale blada twarz Anithy mówiła coś innego. Kiedy nieskładnie opowiadała, że kilkanaście godzin temu podała mu nazwisko, które Morgan znalazł w systemie, wtedy wszystko zrozumiał. Nie mógł widzieć całej sytuacji, to było zbyt skomplikowane, ale za dużo tu przypadków. Nie mógł złożyć ich na karb losu, choćby nie wiadomo jak się starał. To wszystko się ze sobą łączyło. Musiał oprzeć się o jej biurko, żeby nie upaść. Miał na rękach krew. Człowiek został najpewniej zamordowany, gdyż pomógł jej zdobyć informacje. A przecież on chciał tylko, żeby Anitha go zauważyła. Miał dobre zamiary, szukał miłości. Kogoś, z kim mógłby dzielić życie. Tylko tyle. I do tego to doprowadziło. Do nielegalnego zdobycia danych i śmierci. Wiedział, że postąpił źle. Ale przecież to było tylko nazwisko, nic więcej. A potem wykorzystał tę swoją wiedzę. To był jego największy grzech. To było głupie i prymitywne. Szantażem nie można nikogo zmusić do miłości. To tak nie działa. Ale miał nadzieję, że jeśli tylko Anitha będzie się z nim częściej spotykać, wtedy zmieni swoje nastawienie. Pozna wszystkie jego zalety, może nauczy się go lubić. Choć trochę. Tyle by mu wystarczyło. Zamierzał wymuszać na niej spotkania przez dwa tygodnie, może miesiąc. Jeśli do tego czasu nie poczuje do niego sympatii, zamierzał się poddać. A teraz został ukarany. Nawet jeśli kara była niewspółmierna, nie potrafił sobie tego inaczej wytłumaczyć. Za wszystko, co robisz, musisz zapłacić. Z odsetkami. Teraz musiał zrobić to, co należało. Nawet jeśli Anitha już nigdy więcej się do niego nie odezwie. Mówiła, że to byłaby katastrofa dla nich obojga, gdyby ktoś się dowiedział. Pewnie miała rację, ale on nie mógł milczeć. Problemy nie znikały, kiedy zamiatało się je pod dywan. Zwłaszcza jeśli zginął człowiek. Tutaj należało postawić granicę. I jeżeli był dobrym człowiekiem, to powinien teraz to pokazać. Powiedzieć prawdę. Tylko komu? Nie miał pojęcia. Po pierwsze, ta wiedza była najwyraźniej niebezpieczna, a po drugie, istniało ryzyko, że nikt mu nie uwierzy. Od czego w ogóle zacząć? Powinien porozmawiać z jakimś dobrym znajomym. Z kimś, kto wiedział, że on nie przesadza ani nie zmyśla. Ten ktoś powinien też mieć możliwość przekazania sprawy dalej, nie mieszając w to jego. A więc policjant. Choć Morgan pracował w siedzibie policji od tak wielu lat, nie znał zbyt wielu

policjantów. Jego koledzy z pracy byli przeważnie pracownikami cywilnymi i nie byliby w stanie mu pomóc. Jedyną osobą, która przychodziła mu do głowy, był pewien chłopak z zespołu do spraw zabójstw, który dzielił jego pasję do komputerów. Czasami trochę rozmawiali, najczęściej o twardych dyskach i sieciach. Zawsze był miły i sprawiał wrażenie, że zna się na rzeczy. Poza tym policjanci z kryminalnego chyba potrafią utrzymać w tajemnicy nazwisko informatora. Może Morgan najpierw zapyta go, co ma zrobić. Billy Rosén powinien wiedzieć. Przynajmniej taką miał nadzieję. Nie wtajemniczał w swoje plany Anithy, to nie miało sensu. Rozumiał, że to był koniec ich znajomości, czy jak można było nazwać te wymuszane spotkania. Musiał się z tym pogodzić. Teraz chodziło o to, żeby ratować siebie. Zespół do spraw zabójstw mieścił się na trzecim piętrze. Znów miał ten smak w ustach. To już nie była miłość. To był lęk. Poprosił Billy’ego o rozmowę w cztery oczy. JENNIFER NIE MOGŁA się nadziwić, jak szybko czasem mogą się toczyć sprawy. Siedziała na tylnym siedzeniu auta wyjeżdżającego z podziemnego parkingu pod siedzibą policji na Kungsholmen. Ponad pół godziny temu Billy’ego odwiedził jakiś brodaty, gruby facet w za małej o kilka rozmiarów jasnobeżowej kurtce. Morgan Hansson, przedstawił go Billy, kolega z działu komputerowego. Morgan ledwie do nich zajrzał i od razu zaczął nalegać, że chce z nim rozmawiać na osobności. Pięć minut później Jennifer zobaczyła, jak Billy pędzi do gabinetu Torkela i za chwilę wszyscy zostali wezwani do Pokoju. Wszyscy oprócz Vanji. Nikt nie wiedział, gdzie ona jest, nie odbierała telefonu, ale w tej chwili chyba tylko Sebastian się tym przejmował. Reszta koncentrowała się na Billym, który pisał na tablicy i jednocześnie opowiadał, że jego kolega wyświadczył znajomej przysługę i w plikach backup odnalazł nazwisko usunięte z pewnego raportu. Podał to nazwisko swojej znajomej, która z kolei przekazała je Lennartowi Stridhowi z Reporterów w akcji. - On nie żyje, wiecie o tym? - wtrąciła Jennifer, trochę niepewna, dokąd to ma ich zaprowadzić i czy już wiedzą. - Zginął w wypadku samochodowym kilka godzin temu. Wszyscy pokiwali głowami. Wiedzieli. Billy mówił dalej. - Tamten raport dotyczył odstępstwa od procedury azylowej, sporządzonego jesienią 2003 roku. Zaginęli Hamid Khan i Said Balkhi. Policja w Solnie miała

zakończyć poszukiwania, bo sprawę przejęło Säpo. Oficerem odpowiedzialnym był Adam Cederkvist. W Pokoju zapadła cisza. To, co właśnie usłyszeli, zdawało się tak niewiarygodne, że Ursula musiała się upewnić. - Mówisz o naszym Adamie Cederkviście? Billy skinął. - Ale jak to się wiąże z ofiarami zamordowanymi w górach? - zapytała Jennifer. - Nie wiem, ale Lennart Stridh wczoraj dostał to nazwisko, a dzisiaj już nie żyje. - Dlaczego Reporterzy w akcji się tym interesowali? - zastanawiał się głośno Torkel. - Morgan tego nie wiedział. - Kto jest tą osobą, której pomagał? Po pięciu minutach na krześle przed nimi siedziała Anitha Lund. Najpierw urażonym tonem oznajmiła im, że zna swoje prawa i nie zamierza nic mówić. Po minucie cichej rozmowy z Torkelem zmieniła zdanie. Wiedziała tylko, że żona Hamida Khana, Shibeka, skontaktowała się z Lennartem. Anitha zainteresowała się tą sprawą, kiedy zobaczyła, że odsyłacz do osoby odpowiedzialnej w Säpo został usunięty z oryginalnego raportu. - Kiedy usunięto to nazwisko? Podała im datę. Zaledwie kilka dni po odnalezieniu ciał w górach. Dwie minuty później mieli w rękach kartkę, którą Anitha dostała od Lennarta, i adres Shibeki Khan. Teraz Billy puścił sprzęgło i wyjechał z ronda na końcu Ralambshovsleden. Mieli być w Rinkeby za niecały kwadrans. MEHRAN WYSIADŁ na Fridhemsplan, żeby się przesiąść do innej linii. Nie miał ochoty jechać od razu do domu, więc wyszedł z podziemi i zajrzał do centrum handlowego Västermalmsgallerian, które znajdowało się obok stacji. Łaził bez celu, oglądając okna wystawowe. Wiedział, że tak naprawdę powinien jechać prosto do domu i opowiedzieć wszystko matce, ale najpierw chciał się dowiedzieć czegoś więcej. Shibeka powinna poznać prawdę. Wiedza o tym, co zaszło, zakończy jej wieczną niepewność. Potrzebowała zakończenia. Prawdziwego zakończenia. On zresztą też. Znów wyszedł na Fleminggatan. Tłum ludzi w ciągłym ruchu. Zatrzymał się pośród tych napędzanych stresem postaci. Spojrzał w stronę

wysokiego żółtego domu na wzgórzu, który górował nad innymi. Poniżej znajdowało się wejście do metra, gdzie Said miał swój sklep. Gdyby tak przechodził tamtędy wcześniej, odkryliby wszystko o wiele szybciej. Ale Mehran wiedział, dlaczego tego nie zrobił. Było kilka takich miejsc, w których bywał ze swoim tatą i dlatego później świadomie ich unikał, nie chciał tam chodzić. Jednym z nich był sklep, innym boisko piłkarskie w połowie drogi do Tensty, gdzie Hamid nauczył go jeździć na rowerze, kolejnym plac zabaw przed domem Meliki. Zawsze myślał, że te miejsca za bardzo będą mu przypominały tatę. Nie chciał czuć tęsknoty, lepiej było zamknąć ją w sobie, otoczyć skorupą i zostawić. W każdym razie tak mu się wydawało. Ale chyba tak nie było. Potrzebował tych miejsc i wspomnień, to nie bolało. Poza tym one mogły mu coś opowiedzieć. Bo niektóre z ich wspomnień okazały się fałszywe. Okazało się, że osoby, które uważał za przyjaciół, wcale nimi nie są. Sklep, w którym dostawał słodycze, zaprowadził go do ciemnej wiedzy. Melika nie była zła, tylko wystraszona. Ale jedna rzecz trwała niezmiennie. Tęsknił za swoim tatą, jako dziecko i jako dorosły. Właściwie życie to była dziwna sprawa. Jego znajomi chcieli od życia wszystkiego, gadżetów, sukcesów i szacunku. On też był taki. Ale tym, czego naprawdę człowiek pragnął, były znajome miejsca i twarze, rzeczy, na których się znał, wspomnienia, które się nie zmieniały, przyjaciele, na których można było polegać. Rodzice, którzy zawsze byli przy dziecku. To były właściwie proste sprawy, ale Mehran coraz bardziej rozumiał, że coś takiego naprawdę trudno znaleźć. Jego komórka zadzwoniła i przerwała mu rozmyślania. Nie rozpoznał numeru z wyświetlacza. Ale kiedy jego rozmówca się odezwał, wszystko stało się jasne. - Mehran? - powiedział zachrypnięty głos. Odpowiedział w ciągu sekundy. Dwóch sekund. No, może trzech. - Tak. Mężczyzna nie zwlekał. Jego głos znów zaskrzypiał Mehranowi w uszach i żądał odpowiedzi. - Mówi Joseph. Słyszałem, że mnie szukałeś. Mehran nie odpowiedział. Stał w milczeniu i patrzył na przejeżdżające obok samochody. Głos w słuchawce był tak pewny siebie, że chłopak musiał się rozejrzeć, czy Joseph nie stoi gdzieś w pobliżu i na niego nie patrzy. Nie widział go, ale to nie musiało nic znaczyć. - Dawno cię nie widziałem, Mehranie. Jak ci się żyje? - Skąd masz mój numer?

- To proste, znam dużo ludzi, którzy potrafią mi pomóc w różnych sprawach. Groźba nie była nawet szczególnie zawoalowana. Chciał pokazać Mehranowi, kto kogo może odnaleźć. Mehran postanowił, że będzie twardy. Tak łatwo nie da się zastraszyć. - Chcę się spotkać - powiedział tak spokojnie, jak tylko mógł. - Po co? - Bo tego chcę. Chcę z tobą porozmawiać. Wydaje mi się, że ty też chcesz rozmawiać ze mną. Głos w słuchawce na chwilę umilkł. - Możesz tu do mnie przyjechać - powiedział w końcu. - Dobrze, niech tak będzie - odparł Mehran. - Powiedz tylko dokąd. SEBASTIAN SZEDŁ ZA Jennifer i Billym po schodach domu na Stavbygränd. To było takie typowe. Młodzi i zapalczywi biegli przodem, rozum szedł z tyłu. Właściwie nie miał tam nic do roboty, ale wolał pojechać z nimi, niż siedzieć i martwić się o Vanję. Poza tym sprawa zaczęła się rozwijać w ciekawym kierunku. Jeśli Adam Cederkvist odpowiada za sprawę zaginionych Afgańczyków i to doprowadziło do śmierci jego i całej jego rodziny, to śledztwo wykryło nie tylko ekscytującą konspirację; to była zupełnie unikalna historia. Brat Adama usiłował ukryć jego tożsamość. To przemawiałoby za tym, że był zamieszany w sprawę. Może nawet mogło tu chodzić o fratricid, bratobójstwo. Niesłychanie interesujące. Jeśli to była prawda. Miał nadzieję, że uda mu się spotkać Charlesa i będzie miał okazję poznać mechanizmy obronne, racjonalizacje i projekcje, którymi niemal na pewno się posługiwał. Jennifer i Billy byli już przy drzwiach z nazwiskiem Khan. Zadzwonili. Sebastian stanął za nimi i obserwował. Miał wrażenie, że za dużo ich w tym wąskim korytarzu. Chłopiec, który otworzył drzwi, musiał pomyśleć to samo. Popatrzył na nich wielkimi oczami. Chudy, mniej więcej trzynastoletni chłopiec w dżinsach i koszuli. - Dzień dobry, szukamy Shibeki Khan - powiedział Billy przyjaźnie. - Jesteśmy z policji - dodała szybko Jennifer i pokazała legitymację. Najwyraźniej uwielbiała to zdanie, pomyślał Sebastian, patrząc na nią. To było oczywiste, że postrzegała się przede wszystkim właśnie jako policjantkę. Sebastian przypuszczał, że pewnie dlatego Torkel ją wybrał. Jej chęć działania i zaangażowanie kompensowały brak doświadczenia. - Czy coś się stało? - zapytał z niepokojem chłopiec w drzwiach.

- Chcielibyśmy porozmawiać z twoją mamą, czy jest w domu? - zapytał Sebastian, starając się brzmieć mniej jak z policyjnego filmu. Przecież mieli przed sobą dziecko. Chłopiec kiwnął głową i zniknął w głębi mieszkania. Zawołał coś w obcym języku. Jennifer zwróciła się do Billy’ego. - To chyba muzułmańska rodzina. Być może ona będzie chciała rozmawiać tylko ze mną. Billy najwyraźniej to zaakceptował. Wyszła do nich kobieta w wieku około trzydziestu pięciu lat. Była piękna, miała czarne jak węgiel inteligentne oczy i szlachetne rysy, stylowo okolone czarną chustą zakrywającą włosy. Sebastian uśmiechnął się mimowolnie, kiedy na nią patrzył. Uświadomił sobie, że nigdy jeszcze nie spał z muzułmanką. Biorąc pod uwagę ich obyczaje, byłoby to trudne do realizacji, ale z drugiej strony nigdy nie próbował. - Shibeka Khan? - zapytała Jennifer, nadal skupiona na właściwym postępowaniu. Kobieta pozdrowiła ich skinieniem. - Tak, to ja. - Jesteśmy z policji. Czy możemy wejść? - zapytał przyjaźnie Sebastian, podszedł bliżej i stanął przed Jennifer. Dziewczyna gapiła się na niego zaskoczona, ale on nie zwracał na nią uwagi. - Czy coś się stało Mehranowi? - zapytała kobieta i omiotła ich niespokojnym spojrzeniem. - Nie. A kto to jest Mehran? - odpowiedział pytaniem Sebastian. - Mój syn, mój starszy syn. - Nic mu się nie stało. A jesteśmy tutaj, bo wiemy, że rozmawiała pani z Lennartem Stridhem z Reporterów w akcji - zaczęła Jennifer, ale Sebastian przerwał jej, przemawiając najbardziej empatycznym i wyrozumiałym tonem, na jaki mógł się zdobyć. - Nie wiem, czy mogę pytać, skoro jestem mężczyzną… - Szczególnie mocno zaakcentował słowo „mężczyzna”. - Ale nie zajmiemy pani dużo czasu. - W porządku - powiedziała Shibeka i odsunęła się, żeby wpuścić ich do środka. Cała trójka weszła do porządnie wysprzątanego przedpokoju. Z kuchni rozchodziły się apetyczne zapachy. Szafran i jakaś inna przyprawa. Shibeka wzięła syna za rękę i patrzyła na nich wzrokiem pełnym niepokoju. Sebastian uśmiechnął się do nich uspokajająco. - Wspaniałego ma pani syna.

Shibeka nie odpowiedziała, ale zanim zdążył coś więcej powiedzieć, w Jennifer znów obudziła się policjantka. - Pani mąż, Hamid, zaginął dziewięć lat temu, czy to prawda? - zapytała. Shibeka skinęła i dodała: - Lennart Stridh był jedynym człowiekiem, który mnie wysłuchał. Wy nie zrobiliście nic. Sebastian widział, że Jennifer zamierza powiedzieć coś jeszcze, pewnie o Lennarcie. Przerwał jej. Nie było powodu, żeby Shibeka dowiedziała się o jego śmierci, zanim się upewnią, że te dwie sprawy łączą się ze sobą. - Czy ktoś odwiedził panią po zniknięciu męża? - zapytał. Po reakcji Shibeki Sebastian domyślił się, że to było pytanie, na które długo czekała ze strony policji. Bardzo długo. - Może tydzień po zaginięciu Hamida przyszedł jakiś mężczyzna. Zawsze myślałam, że on był z policji. Ale nie pojawił się już nigdy więcej. - Pamięta pani, jak się nazywał? - Nie. Nie podał nazwiska. Sebastian zwrócił się do Billy’ego i wyciągnął rękę. - Masz to zdjęcie? Billy poszperał w swojej teczce, szybko znalazł zdjęcie i dał Sebastianowi, który podsunął je Shibece. - Czy to był ten człowiek? Shibeka wpatrywała się w zdjęcie wielkimi oczami. Sebastian już znał odpowiedź, zanim jej udzieliła. On tu był. Adam Cederkvist. Wszystko się wiązało. PO KRÓTKIEJ ROZMOWIE z Anithą Lund Torkel skontaktował się z Brittą Hanning z Säpo. Właściwie nie znali się zbyt dobrze. Widywali się czasami, kiedy ich drogi krzyżowały się w sprawach zawodowych, ale rzadko i na krótko. Byli w podobnym wieku i mniej więcej podobnie wyglądała ich kariera w policji, ale to nic nie znaczyło. Britta Hanning była z Säpo i dokładnie tak jak Torkel się spodziewał,

zapytanie o sprawę azylową, która znalazła się w ich rękach dziewięć lat temu, nie doczekało się odpowiedzi. Dopiero kiedy powiedział, że w górskiej mogile znaleźli szczątki jej byłego pracownika, o którym wszyscy sądzili, że zginął podczas żeglugi dookoła świata, okazała zainteresowanie. - Jaką macie pewność, że to Adam? - dopytywała się jeszcze. - Jesteśmy pewni - odparł Torkel zdecydowanie, choć nie mieli jeszcze żadnych dowodów technicznych. - Czy nie zauważyliście jego zniknięcia? - Miał urlop po feriach jesiennych. Planował z rodziną roczny rejs dookoła świata. - Ktoś postarał się, żeby wszystko wyglądało tak, jakby wypłynęli, ale on zginął w październiku w górach Jämtlandu. Britta milczała przez chwilę, potem powiedziała, że oddzwoni. Dziesięć minut później zadzwoniła i zgodziła się na spotkanie. Torkel siedział właśnie w narożnym pokoju na najwyższym piętrze budynku komisariatu od strony Polhemsgatan. Kronobergsparken z jednej strony i zielone dachy domów na Kungsholmsgatan po drugiej. Podziękował za kawę, ale zaczekał, aż asystentka przyniesie Britcie jej filiżankę, zanim zaczną rozmawiać. Domyślił się, że Britta nie miała ochoty na pogawędkę, gdyż przeprosiła go, że musi wysłać kilka maili i odwróciła się do komputera. Torkel patrzył przez okno na park. Rano zaczął wiać wiatr, a teraz był tak silny, że liście z parku naprzeciwko wirowały aż na wysokość szóstego piętra. Słońce nadal przygrzewało, przynajmniej przez szybę, ale wkrótce miało się stać tylko źródłem światła na kilka godzin dziennie, świecącą obietnicą ciepła w odległej przyszłości. Asystentka zapukała do drzwi i weszła z kawą, którą postawiła przed Brittą na biurku. Uśmiechnęła się do Torkela i wyszła, zamykając za sobą drzwi. Gdy tylko drzwi się zatrzasnęły, Britta odwróciła się od komputera w stronę gościa. - Opowiadaj - poprosiła. Torkel zaczął od rozmowy z Hedvig Hedman z Östersund i skończył na wydarzeniach z ostatnich godzin, które doprowadziły do tego, że część jego ludzi udała się właśnie do Rinkeby. Pominął jedynie nazwiska policjantów, którzy nielegalnie zdobyli tajne dane, ale był pewien, że Britta i tak je odkryje, skoro już wiedziała, gdzie ma szukać. - Rozmawialiście z Charlesem Cederkvistem? - To było jej pierwsze pytanie, kiedy Torkel umilkł. - Nie możemy go nigdzie złapać. Britta westchnęła głośno, sięgnęła po filiżankę i odwróciła się do okna. Torkel milczał, zostawił jej czas do namysłu. Dla kogoś z boku byłoby oczywiste, że różne wydziały policji pomagają sobie. Zresztą w większości przypadków tak było, ale tutaj w grę wchodziło Säpo. Trzeba było mieć naprawdę ważne powody, żeby

otrzymać dostęp do ich materiałów, przynajmniej w ramach zaimprowizowanej wizyty, bez nacisków z wyższych szczebli organizacji. Britta wreszcie przeanalizowała wszystko, bo odwróciła się z powrotem do Torkela, odstawiła filiżankę i powiedziała: - Okej. Potem podsunęła mu teczkę, która leżała przed nią na biurku. Torkel nachylił się i wyciągnął rękę po dokumenty. Zanim zdążył przysunąć teczkę do siebie, Britta położyła na niej rękę. Torkel podniósł na nią pytające spojrzenie i napotkał jej twardy wzrok. - To zostanie tutaj - powiedziała, odrywając dłoń od akt. Torkel odchylił się na oparcie krzesła i otworzył teczkę. Nastawił się na kilka minut skupionego czytania, podczas gdy Britta będzie dopijała swoją kawę, ale kiedy zobaczył zawartość teczki, stwierdził, że zajmie to o wiele mniej czasu. Przebiegł wzrokiem krótki tekst, zamknął teczkę, położył na kolanach i popatrzył na Brittę, nie ukrywając nieufności. - To wszystko? - Tak. - Ale przecież tu prawie nic nie ma. To nie była przesada. Według dokumentacji Adam Cederkvist został poinformowany, że Hamid i Said byli podejrzewani o działalność terrorystyczną albo przynajmniej kontakty z terrorystami, i dlatego było raczej nieprawdopodobne, żeby przyczyną ich zniknięcia była deportacja, zwłaszcza że Said miał stały pobyt w Szwecji. Przypuszczano, że zamiast tego wyjechali z kraju, żeby przeprowadzić ataki lub się do nich przygotowywać. Czyli sprawa pozostawała w gestii Säpo. Najwyraźniej Adam Cederkvist nie zadowolił się tą teorią. Wnikliwie badał sprawę, odwiedził żony obu mężczyzn. Z jakiegoś powodu nabrał przekonania, że to nie było dobrowolne zniknięcie, wręcz przeciwnie. Ostatni zapis na samym dole kartki był jedyną rzeczą, która mogła się przydać Torkelowi. Nachylił się nad biurkiem i odłożył teczkę na blat. - Pod koniec jest wzmianka o amerykańskich agentach… - Tak, widziałam to i sprawdziłam wszystko przed twoim przyjściem. W tym okresie nie było żadnej aktywności zagranicznych służb na naszym terytorium. - Oficjalnie - uzupełnił Torkel. - W tym okresie nie było żadnej aktywności zagranicznych służb na naszym terytorium - powtórzyła Britta tonem, który jasno powiedział Torkelowi, że rozmowa zaraz może się skończyć, jeśli nie będzie trzymał się zasad. Jej zasad. Zrozumiał to i przeszedł do innej kwestii.

- Skąd pochodziły informacje, że Afgańczycy mogli być zamieszani w działalność terrorystyczną? - zapytał. - Nie mogę powiedzieć. - Nie potrzebuję żadnego nazwiska. Britta odpowiedziała milczeniem. Torkel westchnął cicho. Rozumiał w pełni sprawy bezpieczeństwa państwa i wszystko, co się z tym wiązało, ale czasem te zabawy w kotka i myszkę wydawały mu się głupie. - Zapytam inaczej - zaczął jeszcze raz Torkel. - Czy zdarza się czasem, że MUST dzieli się swoimi informacjami? - Owszem. - Czy zdarzyło się w tym przypadku? - Naprawdę nie wiem. Torkel przyglądał się wnikliwie kobiecie po drugiej stronie biurka. Sprawiała wrażenie szczerej, ale to nie miało w tej chwili znaczenia. Nie dowiedział się tego, czego chciał. Oparł się znów na krześle i wrócił do swoich wniosków. Załóżmy, że tak było. Że MUST dowiedział się, że przygotowywany jest atak terrorystyczny na amerykańskie cele. Może miał się odbyć wkrótce. Hamid i Said zostali wskazani jako uczestnicy spisku. Aresztowano ich i pozwolono Amerykanom… co zrobić? Gdyby Afgańczycy zostali wywiezieni z kraju, chyba ktoś by o tym słyszał? Kiedy w 2004 roku ujawniono, że Amerykanie w 2001 wywieźli ze Szwecji dwóch Egipcjan, rozpętała się wielka awantura. Gdyby coś podobnego powtórzyło się dwa lata później, także i to pewnie zostałoby odkryte. A może wyciągnięto wnioski? Może potem lepiej to ukrywali. Czy amerykańscy agenci zjawili się w Szwecji i wywieźli Hamida i Saida z kraju? Torkel popatrzył na Brittę. Nie było sensu potwierdzania tej teorii z nią. Nawet gdyby wiedziała, nigdy by się nie przyznała. Zdecydował się więc na inną drogę, ostatnie podejście. - Jeśli Adam sądził, że amerykańscy agenci działają na terytorium Szwecji, dlaczego nie zbadano tej sprawy bliżej? - Sama się nad tym zastanawiałam, kiedy to przeczytałam. Nieoczekiwana szczerość w jej głosie zaskoczyła Torkela. - A więc nie wiesz? - Nie. - A co o tym myślisz? - Myślę, że ktoś dopilnował, żeby to nie było możliwe. Skierowała wskazujący palec ku górze. Ponieważ znajdowali się na najwyższym piętrze i nie było nad nimi żadnych konkretnych osób, które mogła mieć na myśli,

a to, że Bóg miałby osobiście interweniować w sprawach policyjnych, wydawało się mało prawdopodobne, jej gest mógł oznaczać tylko „wyższą instancję”. Ale to nie było jedyne znaczenie uniesionego palca. Oznaczał także kłopoty. Torkel wracał do siebie, kiedy pomyślał, że mógłby się trochę przejść, przewietrzyć głowę. Z okna Britty jesienne wirujące liście wyglądały tak pięknie. Jak z reklam, gdzie radośni ludzie, w grubo dzierganych swetrach biegają wesoło z dziećmi i psami, by później zasiąść przed kominkiem, przytulić się do siebie i rozkoszować reklamowanym produktem. Przez krótką chwilę wyobraził sobie Ursulę i siebie, ale natychmiast wyparł to ze świadomości. Spacer, trochę tlenu, to mu na pewno dobrze zrobi. Zaraz jednak przekonał się, że przyjemniej było oglądać tę piękną jesień przez okno, niż czuć ją fizycznie, bo gdy wyszedł przed budynek, wiatr zaczął szarpać jego ubraniem. Skulił się w sobie i skręcił w lewo, do kawiarni na rogu, gdzie kupił kawę na wynos. Wiatr dął w plecy, kiedy usiadł na ławce w parku. Nie było to zaciszne miejsce, poza tym w cieniu, więc Torkel natychmiast zaczął marznąć. Nawet gorąca kawa nie mogła nic pomóc. Ale skoro postanowił posiedzieć chwilę na dworze, nie zamierzał się tak łatwo poddawać. Skoncentrował się na sprawie. Tyle znaków zapytania, nic nie układało się w sensowną całość. Jeśli założyć, że MUST zabrał Hamida i Saida, to dlaczego informowano o tym Säpo? Dlaczego nie wystarczyło uznać tego za odstępstwo od procedury azylowej i po prostu zostawić? Bo odstępstwo od procedury azylowej nie było sprawą zamkniętą, Torkel odpowiedział sam na swoje pytanie. Krewni mogli przekonać kogoś, że to nie było zniknięcie dobrowolne i jeśli byliby dość zdeterminowani, mogli zmusić policję do podjęcia śledztwa na nowo. Do szukania, badania okoliczności. A tego ktoś za wszelką cenę chciał uniknąć. W tej chwili wszystko wyglądało tak, że policja w Solnie zakończyła sprawę. Nikt nie mógł podjąć tego tematu w Zbrodni tygodnia, Poszukiwanych czy w popołudniówkach. Udział Säpo stanowił pieczęć, której nie dało się złamać. Poza tym pośrednio świadczył o tym, że obaj muzułmanie nie mogli być niewinni. Jeśli Säpo się kimś interesowało, w większości przypadków oznaczało to, że ten człowiek miał cośna sumieniu. Lennart Stridh, Anitha Lund i Morgan Hansson złamali tę pieczęć, a teraz jedno z nich nie żyło. Torkel wstał, rozważał jeszcze, czy się nie przespacerować, ale zdecydował, że ma już dość świeżego powietrza. Pogrążony w myślach ruszył z powrotem do biura. Charles Cederkvist otrzymuje ostrzeżenie o akcji terrorystycznej. Łapią Hamida i

Saida. Kontaktują się z CIA. Hamid i Said znikają. Charles prosi brata, żeby przejął sprawę i zamknął dochodzenie. Do tego momentu wszystko się zgadzało. Torkel miał wrażenie, że widzi wyjście z labiryntu, po którym błądziły jego myśli. Okej, ale co dalej? Adam nie poprzestał na tym, co mu polecono. Zaczął badać sprawę, poszedł dalej. Powiązał zniknięcie mężczyzn z nieoficjalną obecnością amerykańskich służb w Szwecji. Czy dlatego zginął? Kto za tym stał? Chyba Charles nie zamordował własnego brata, gdy ten zaczął odkrywać niewygodną prawdę? Światełko znów oddaliło się w tunelu. Otwierając drzwi do budynku, Torkel stwierdził z westchnieniem, że choć był na dobrej drodze, to do celu było jeszcze daleko. ALEXANDER SÖDERLING wszedł do biura, recepcjonistkę, która w odpowiedzi na powitanie rzuciła:

pozdrowił

Hannę,

- Masz gościa. Alexander szybko przejrzał w pamięci kalendarz. Wydawało mu się, że spotkanie, z którego właśnie wrócił, było ostatnie na dziś. - Kto to? Hanna skinieniem wskazała nowoczesną sofę, na której siedział Charles Cederkvist i właśnie odkładał na stolik najnowszy numer „Dagens Industri”. Potem z pewnym trudem podniósł się z niskiej ciemnoróżowej skórzanej sofy, pełnej żółtych i białych poduszek o nieregularnych kształtach, i z uśmiechem ruszył w stronę Alexandra. - Dziękuję - powiedział Alexander i podszedł do Charlesa. Uścisnęli sobie dłonie, Alexander przypomniał, jak długo się nie widzieli, i oświadczył, że bardzo się cieszy ze spotkania. Teatr dla Hanny. Gestem zaprosił gościa do gabinetu. - Muszę zniknąć, wyjechać gdzieś daleko i na długo - rzucił Charles, gdy tylko Alexander zamknął drzwi. - Nie mam pojęcia, jak mógłbym ci w tym pomóc. Charles spojrzał na niego wzrokiem, który wyraźnie mówił, że on nie zamierza mu tego tłumaczyć. Alexander rozłożył ramiona w takim geście, jakby miejsce, w którym się znajdowali, było wystarczającym wytłumaczeniem, jak nierealistyczne są jego oczekiwania.

- Jestem teraz szefem tej firmy, nie mam żadnych możliwości, żeby ci pomóc. Spojrzał Charlesowi w oczy, ale nie dostrzegł w nich zrozumienia. - To było trudne nawet wtedy, gdy pracowałem w MUST, teraz to jest po prostu niemożliwe. - Nie ma rzeczy niemożliwych - odparł Charles, podszedł do okna i wyjrzał na ulicę. Ludzie chodzili pochyleni, walcząc z wiatrem hulającym po Drottninggatan. - Masz kontakty i pieniądze albo przynajmniej kontakty z pieniędzmi - ciągnął. Użyj ich. Alexander podszedł do biurka i usiadł w swoim wygodnym fotelu. To była niepożądana wizyta, która przypominała mu to, o czym chciał zapomnieć. Nie było powodu, żeby miało to jakiś dalszy ciąg. - Nie wyciągajmy pochopnych wniosków - odparł spokojnym tonem. - Znaleźli ciała, badają wypadek samochodowy, ale to… Charles przerwał mu krótkim, ponurym śmiechem. Odwrócił się do mężczyzny za biurkiem. Dziesięć lat starszy, piętnaście kilo cięższy. Alexander naprawdę był naiwny. Spokojne lata w firmie PR przytępiły jego umysł. Zrobiły z czujnej pantery leniwego domowego kota. Wtedy, wiele lat temu, Alexander Söderling twierdził, że informacji nigdy nie za dużo. Teraz najwyraźniej nie wiedział o podstawowych rzeczach. Należało uaktualnić jego wiedzę. - Dzwonił Joseph, syn Hamida go odnalazł - powiedział Charles cichym, zdecydowanym głosem. - Mnie szuka policja, zidentyfikowali Adama, facet z Reporterów w akcji zaczął węszyć i, jak wiesz, to tylko kwestia czasu, kiedy CIA wpadnie na to, że Patricia Wellton została zamordowana, o ile już tego nie wiedzą. Alexander patrzył, jak Charles odwraca się od okna i patrzy na niego, żeby sprawdzić, czy informacje dotarły. Alexander niemal poczuł, jak blednie. To wyglądało źle, naprawdę źle, pod każdym względem. Ale najgorzej przedstawiała się chyba sprawa tego reportera. Lennart Stridh został wyciągnięty wraz z samochodem z Braviken. Wielki Boże, w co też Charles chciał go wciągnąć? - Zobaczę, co da się zrobić - powiedział i ku swojej radości zauważył, że jego głos zabrzmiał pewnie. - Nie, ty po prostu to zrobisz - odparł Charles i podszedł dwa kroki do biurka. - Za dużo poświęciłem, żeby teraz dać się złapać, bo ty jesteś zbyt leniwy i boisz się zadrzeć z przyjaciółmi. Nachylił się nad biurkiem Alexandra i wziął długopis. Mam nowy numer telefonu - powiedział i zapisał dziesięć cyfr na wierzchu pliku papierów przy lewej ręce Alexandra. - Masz czas dziś do wieczora. Potem wyprostował się i poszedł do drzwi. - Co teraz zrobisz? - zapytał Alexander, choć jakiś głos wewnętrzny podpowiadał

mu, że lepiej wiedzieć jak najmniej. - Zajmę się Josephem i chłopakiem. - Czy Lennartem Stridhem też się zająłeś? - Alexander usłyszał, jak zadaje pytanie, choć tym razem był pewien, że nie chce znać odpowiedzi. - Zajmij się swoimi sprawami, a ja zajmę się moimi. I wyszedł. Drzwi zamknęły się za nim z przytłumionym trzaśnięciem. Alexander został sam w gabinecie. Odetchnął głęboko. Ogromny natłok myśli. Najważniejsze, to jak ma teraz postąpić? Charles był wyraźnie zdesperowany, co czyniło go nieobliczalnym i groźnym. Alexander dobrze go znał. Jeśli chciał uciekać, to znaczyło, że czuje się naciskany z tak wielu stron, że już nie może sobie poradzić. A jeśli uznał, że wszystko skończone, to jak Alexander sobie poradzi? Uświadomił sobie, że to niemożliwe. Przynajmniej nie bez pomocy. Wyjął komórkę i odszukał właściwy numer. Odebrała po kilku sygnałach. - Miałem dzwonić tylko w przypadku, jeśli pojawi się problem - zaczął Alexander, bez przywitania. Zakładał, że ona wie, z kim rozmawia. Po krótkiej przerwie dodał: - I teraz mamy problem. VERONICA STRÖM zakończyła rozmowę, po czym wzięła głęboki oddech, żeby zachować spokój. Owszem, mieli problem. W najgorszym momencie. Zwróciła się do kobiety siedzącej po drugiej stronie jasnego stołu konferencyjnego. Mężczyzna siedzący obok niej właśnie odłożył aparat. Zrobił kilka zdjęć, kiedy telefonowała. Przez moment Veronica pomyślała z przerażeniem, że mogli słyszeć, co mówi. Przypomniała sobie, że udzielała tylko jednosylabowych odpowiedzi i zakończyła rozmowę obietnicą, że się zajmie sprawą. Kobieta za stołem, była dziennikarka, nazywała się Maria Stensson. Nazwiska mężczyzny nie zapamiętała. Zapomniała je w tej samej chwili, gdy się przedstawił. - Przepraszam, ale muszę zadzwonić w ważnej sprawie. - Uśmiechnęła się przepraszająco. - Nie szkodzi - odparła kobieta i odwzajemniła uśmiech. Veronica widziała, że fotograf chciał zaprotestować. Chciał zrobić kilka zdjęć w jej gabinecie i kilka na zewnątrz, może nad wodą za siedzibą parlamentu, zanim będzie za ciemno. - To nie potrwa długo - uprzedziła go Veronica, otworzyła drzwi i wyszła na korytarz mieszczący większą część klubu parlamentarnego socjaldemokratów. Zamierzała zająć się tą sprawą, dokładnie jak obiecała Alexandrowi Söderlingowi.

Wybrała +1, a potem numer, który znała na pamięć. Po drugim sygnale męski głos rzucił w słuchawce krótkie „yes”. Veronica przedstawiła się i w skrócie wyjaśniła sprawę. Tłumaczyła się, że nie chce przeszkadzać, ale pojawiły się problemy. Mężczyzna, z którym się połączyła, z wyraźnym akcentem z południa Stanów zapytał, jak może jej pomóc. Veronica zaczęła mówić. MEHRAN JESZCZE NIGDY nie wyjeżdżał tak daleko na południe. Raz był z Levanem u kolegi we Flemingsbergu. Teraz właśnie minął tę stację i kolejka toczyła się dalej w kierunku Tullinge. Miał wysiąść na przedostatniej stacji, która nazywała się Södertälje hamn. Tam będzie na niego czekał Joseph. Mehran miał do niego zadzwonić, kiedy minie Östertälje. Nie mógł usiedzieć spokojnie, ciągle podchodził do białoniebieskiej tablicy przedstawiającej trasę kolejki i jej wszystkie stacje. Zostało jeszcze siedem. Jeszcze sześć. Po każdej stacji podchodził znów i sprawdzał. Jakby liczba stacji miała się zmienić, kiedy zostanie na siedzeniu. Metal w kieszeni był całkiem ciepły, choć normalnie powinien być chłodny. Załatwił to przez Levana. Zmodyfikowany pistolet startowy, który trochę głupio wyglądał z wąską lufą, w dodatku był miedzianoczerwony, ale kumpel Levana przysięgał, że działa. Tylko wycelować i nacisnąć spust, powiedział. Sześć strzałów. Mehran liczył na coś lepszego, ale Levan, ten, co zawsze się tak przechwalał, kogo to on nie zna, nie mógł załatwić nic innego. W każdym razie nie w tak krótkim czasie. Mehran nie miał pojęcia, jak skombinować broń, i cieszył się, że w ogóle udało mu się zdobyć cokolwiek.

Odebrał broń na placu. Levan musiał poręczyć za niego i przyjechał na Sergels torg zaraz po telefonie od Mehrana. Facet powiedział, że kosztuje 1500 koron. Mehranowi udało się wymienić go za komórkę kupioną przez Shibekę, którą miał w torbie. Levan musiał mu pożyczyć 200 koron na naboje. Mehran był wkurzony, że musiał płacić za nie osobno. Ale Levan i tamten koleś wytłumaczyli mu, że tak to wygląda. Pistolet jest jak auto, naboje jak paliwo, powiedzieli. Mehran zaczynał rozumieć, że robią go w balona, ale nie miał wyboru. Nie mógł przecież nieuzbrojony pojechać na spotkanie z człowiekiem, który najprawdopodobniej zabił jego ojca. Wykluczone. Jeśli ktoś tu miał zostać zaskoczony, to Joseph, a nie on. Gładził palcami pistolet. W kieszeni zdawał się ciepły, ale nie dawał mu takiej pewności, jakiej się spodziewał. Rozejrzał się po wagonie. Miał wrażenie, że wszyscy pasażerowie na niego patrzą. Pewnie dlatego, że pomiędzy stacjami chodził tam i z powrotem do mapki linii, ale nie mógł pozbyć się wrażenia, że wszyscy widzą broń w jego kieszeni. Widzą, że nie powinien tam być, że być może popełnia wielki błąd. Nagle zadzwoniła jego komórka. Podskoczył na ten dźwięk i zaczął niespokojnie jej szukać. Nie znalazł telefonu i nagle uświadomił sobie, że włożył go do tej samej kieszeni, w której miał pistolet. To było idiotyczne. Co będzie, jeśli niechcący wyciągnie pistolet, gdy będzie sięgał po komórkę? Wtedy broń wylądowałaby na podłodze u jego stóp i wszyscy, którzy coś podejrzewają, będą już wiedzieć na pewno. Gorączkowo szperał w ciasnej kieszeni w poszukiwaniu komórki. Pistolet, który przecież był taki mały, nagle zrobił się wielki i ciągle mu zawadzał. Po chwili zrozumiał, że telefon nie był razem z ciepłym metalem. To nie stamtąd dobiegały sygnały. W końcu znalazł go w kieszeni kurtki. Tam go zawsze trzymał. Właściwie to było oczywiste. Akurat kiedy go wyjął, telefon przestał dzwonić. Odetchnął głęboko kilka razy, żeby się uspokoić. Próbował wziąć się w garść, a potem ostrożnie zerknął na wyświetlony numer. To nie był Joseph, tylko jego mama. Nie chciał z nią teraz rozmawiać. Naprawdę nie. Nawet nie chciał o niej myśleć. To tylko jeszcze bardziej podkopałoby jego zdecydowanie. Ale ona chciała rozmawiać z nim. Zadzwoniła znowu. Nie podda się, póki on nie odbierze. Dobrze ją znał. W jej głosie słyszał radość i energię. To mu nie pasowało. Jak ona mogła się cieszyć? - Mehranie, gdzie jesteś? - Łażę po mieście. - Posłuchaj. Była u nas policja. Oni mi wierzą. Mehran nic nie rozumiał. O czym ona mówiła?

- Co? Policja? - Tak, byli tu. Musisz wracać do domu. Dobrze usłyszał. Choć nie mógł zrozumieć, jak to było możliwe. - Nie mogę, mamo. - Musisz, Mehranie. Nie rozumiesz? Było tu troje policjantów. Tym razem traktują tę sprawę poważnie. - Nie mogę, mamo. Znalazłem Josepha. Jadę się z nim spotkać. Usłyszał, jak Shibeka łapie powietrze. To zabrzmiało tak, jakby ktoś uderzył ją w twarz. - Co? O czym ty mówisz? - Znalazłem go. Dowiem się prawdy, mamo. Muszę to zrobić. - Wracaj do domu, Mehranie - prosiła. - Wróć do domu. - Potem. Kiedy się dowiem. Kiedy będę wiedział, co się stało. Obiecuję. - Mehranie…! - Usłyszał jej krzyk i odsunął telefon od ucha. Słyszał jeszcze, jak go zaklina, ale już się rozłączył. To było złe, wiedział o tym. Należy słuchać swojej mamy. Ale nie miał wyboru. Niezależnie od tego, co policja wiedziała, a czego nie. Przez dziewięć lat Shibeka czekała na to, żeby jej wysłuchali. Przez dziewięć lat on czekał na Josepha. Dzisiaj miały się spełnić pragnienia ich obojga. Eyer nie rozumiał, dlaczego jego mama krzyczy. Objął ją i próbował pocieszać. Prawie nie zwracała na niego uwagi. Nadal trzymała w dłoni słuchawkę telefonu. Raz po raz wybierała ten sam numer. Ale Mehran nie odbierał. Po kilku kolejnych próbach osunęła się na podłogę. Eyer starał się objąć ją jeszcze mocniej. Rozumiał tylko tyle, że nie może jej puścić. Nigdy. W końcu uspokoiła się na tyle, żeby na niego popatrzeć. Jej oczy były pełne łez. Ale nie była smutna w taki sposób, w jaki wcześniej jej się zdarzało. Tym razem to było coś całkiem innego. Przerażenie, jakiego nigdy nie widział. Zrozumiał, że może się stać coś okropnego. Jego objęcia zdawały się zupełnie bezsilne. - Co się stało, mamo? - To Mehran. To Mehran. On… Urwała i mocno go przytuliła. Wtuliła twarz w jego włosy. Nie wiedziała, czy powinna, czy w ogóle potrafi powiedzieć mu więcej. Jak mogła wytłumaczyć coś, co sama ledwo rozumiała. Jak mogła opowiedzieć o imieniu, które jak duch krążyło wokół niej przez tyle lat, o cieniu, w którego istnienie czasem wątpiła.

Joseph. Mehran właśnie jechał na spotkanie z nim. To miało się zdarzyć znowu, tak samo jak za pierwszym razem, kiedy pojawiło się imię Josepha. Mehran też zniknie, tak jak jego ojciec. Mężczyzna, który był tylko imieniem, znów skrzywdzi jej rodzinę. Shibeka to wiedziała. To była jej wina. To ona znów go wpuściła, bo nie mogła zapomnieć. Utrzymywała potwora przy życiu. Żywiła go, a teraz oddała mu pierworodnego syna. Mocno obejmowała Eyera, jakby chciała trzymać go tak do końca życia. Ale musiała coś zrobić. Nie mogła się poddać. Zauważyła leżącą przy telefonie wizytówkę. Dostała ją od tego tęgiego policjanta, który patrzył na nią w taki sposób, jaki jej się nie podobał. I choć policja wcześniej jej nie pomogła, teraz nie miała nikogo innego. Musiała sprawić, żeby on zrozumiał. CHARLES MIKAEL CEDERKVIST, urodzony w 1966 roku w Hedemorze. W nieformalnym związku z Marianne Fransson, od 2006 mieszkają w Oskarshamn. Bezdzietny. Brat Adam był o dwa lata młodszy. Billy stał w Pokoju, w którym zebrali się wszyscy oprócz Vanji. Sebastian dzwonił do niej kilka razy, ale nie odbierała. Zaczął się poważnie niepokoić. Zniknęła w porze lunchu i od tego czasu nikt jej nie widział. Zdecydował, że wieczorem zajrzy do niej do domu. Teraz usiłował się skupić na mężczyźnie, który za sprawą projektora zajmował jedną ścianę pokoju. To był ten, który w najlepszym razie zabił własnego brata. - Rodzina przeniosła się do Södertälje, kiedy miał trzynaście lat i ojciec dostał pracę w zakładach Skanii - mówił Billy. - Charles odbył tam służbę wojskową, potem starał się o przyjęcie do szkoły oficerskiej i dalej przeszedł szereg szkoleń. Zwerbowany do MUST w 1998 roku. I to wszystko, co wiemy na jego temat. Powiódł wzrokiem po zebranych. - MUST nie udziela informacji, nawet nie chcieli potwierdzić, że Charles tam pracował. Jeśli chcemy mieć więcej informacji, musimy je zdobyć drogą oficjalną, na przykład za pomocą formalnego zapytania między instytucjami. Popatrzył na Torkela, który skinął na znak, że rozumie. Droga oficjalna oznaczała biurokratyczne procedury i powolne działanie, niestety. Billy zmienił zdjęcie w laptopie i teraz zaczęła mówić Jennifer. - Szefem MUST w 2003 roku był Alexander Söderling, generał dywizji - ciągnęła. - W 2008 odszedł ze służby i podjął pracę w sektorze prywatnym. Jest prezesem firmy Nuntius, to agencja PR na Drottninggatan. Jeszcze się z nim nie skontaktowaliśmy.

- To nie ma sensu - westchnął Torkel. - Jeśli MUST nie chce przyznać nawet tego, że Charles jest ich pracownikiem, to on też raczej nic nam nie powie. Zadzwoniła komórka Sebastiana. Szybko wyjął ją z kieszeni, z nadzieją, że to może być Vanja. Ale to nie była ona. Jakiś numer, którego nie rozpoznawał. Zignorował poirytowane spojrzenia pozostałych, wstał od stołu, odebrał telefon i zaraz wyszedł z pokoju. - Skontaktowałam się z redakcją Reporterów w akcji - ciągnęła Jennifer po przerwie. - Szef Lennarta… Szybko zajrzała do swoich notatek. -…Sture Liljedahl, powiedział, że o ile mu wiadomo, Lennart zarzucił sprawę Shibeki. Nie miał pojęcia, co Lennart robił przy Braviken, ale zamierzał przejrzeć jego komputer i odezwie się do nas, jeśli coś znajdzie. Nie mogła mówić dalej, bo Sebastian gwałtownym ruchem otworzył drzwi. - To Shibeka. Jej syn ma się spotkać z jakimś Josephem. - Kim jest Joseph? - zapytała Ursula przytomnie. - Ona nie wie - wyjaśnił Sebastian - ale on kręcił się koło Hamida i Saida. Shibeka sądzi, że miał coś wspólnego z ich zniknięciem. Chłopak jest najwyraźniej o tym przekonany. - Gdzie mają się spotkać? - zapytał Torkel, już zwarty i gotowy, żeby w każdej chwili wyjść z Pokoju. - Tego nie powiedział. - Czy to może być Charles? - zapytała Jennifer. Torkel skinął. - Możliwe, nawet prawdopodobne. - W takim razie musimy znaleźć go jak najszybciej. Billy? Billy już siedział przy swoim komputerze. - Jeśli dzwonił, to ma przy sobie komórkę, mógłbym spróbować ją zlokalizować. Popatrzył na Sebastiana. - Jaki ma numer? - Skąd ja mam to widzieć? - Może mógłbyś się dowiedzieć, jak sądzisz? Sebastian zadzwonił do Shibeki. Krótko opisał jej sytuację i przekazał słuchawkę Billy’emu. - Dzień dobry, mówi Billy Rosén, potrzebuję numer komórki… Spojrzał pytająco na Sebastiana.

- Mehrana - podpowiedział mu Sebastian. -…komórki Mehrana, żebyśmy mogli go zlokalizować. Shibeka podała mu numer, który Billy zapisał w notatniku leżącym na stole. Zapytał też o nazwę operatora (Tre), typ telefonu (taki do przesuwania palcami po ekranie) i na kogo był abonament (na Shibekę). Powiedziała, że może odszukać paragon. Billy podziękował za pomoc, oddał Sebastianowi komórkę i wziął do ręki swoją. Zadzwonił do operatora Tre, podał trzycyfrowy numer oraz hasło identyfikujące go jako pracownika policji. Pół minuty później miał numer IMEI. Zakończył rozmowę w tym samym momencie, kiedy Shibeka zadzwoniła do Sebastiana, żeby powiedzieć, że znalazła paragon. Dla pewności Billy sprawdził jeszcze, że IMEI się zgadza, podziękował i wpisał piętnastocyfrowy numer do komputera. - Co to za cyfry? - zapytała Jennifer, która obeszła stół i stanęła za jego plecami. - Numer IMEI, unikalny numer identyfikacyjny każdego telefonu. Jeśli chłopak ma komórkę włączoną, to… Nie dokończył zdania, skupiony na monitorze komputera. - Wyprowadzę samochód - powiedział Torkel, wychodząc z Pokoju. - Bingo! - zawołał nagle Billy, po czym odchylił się do tyłu, splatając dłonie na karku. Najwyraźniej był zadowolony z rezultatu swoich działań. Sebastian spojrzał na monitor, na którym z szarego tła wyłonił się niebieski punkt. - Gdzie on jest? - zapytał Sebastian niecierpliwie. - Zaczekaj - rzucił Billy, unosząc rękę. Wokół niebieskiego punktu powoli, kawałek po kawałku, ukazywała się mapa. Na koniec pojawiły się nazwy i inne punkty odniesienia. Billy znów pochylił się nad komputerem, analizując obraz na monitorze. Przeciągnął palcem wzdłuż grubej czarnej kreski, po której poruszał się niebieski punkt. - To są tory kolejowe. Siedzi w pociągu, zaraz dotrze do Södertälje. - Tam Charles Cederkvist odbywał służbę wojskową - powiedziała Jennifer. Billy zamknął komputer. Razem z Jennifer szybko wyszli z pokoju. SHIBEKA DZWONIŁA tyle razy, że musiał wyciszyć komórkę. Wibrowała przez cały czas, ale ją ignorował. Szybko, między dwoma jej telefonami, zadzwonił do Josepha, kiedy pociąg wjeżdżał na stację Östertälje. Tak jak się umawiali. Skrzypiący głos odezwał się od razu. Miał czekać na następnej stacji. Stać na parkingu przed dworcem. Głos nie powiedział nic więcej.

Mehran też nic nie mówił. To było niepotrzebne. Mehran stanął przy drzwiach z jedną dłonią w kieszeni. Metal już nie był taki ciepły. On też nie. Oblał go zimny pot, od którego prawie się trząsł. Jedyny błąd, jaki mógł popełnić, to nie mieć odwagi. Wojownicy się boją, teraz to zrozumiał. To, co nazywano odwagą, to była zdolność działania mimo strachu. Po chwili pociąg zaczął zwalniać. Södertälje hamn. Wyszedł na peron. Zobaczył czerwony budynek dworca nieopodal. Ruszył w tamtą stronę. Tam powinno być wyjście. Lepiej się czuł, kiedy był w ruchu. Wilgotny strach nadal go nie opuszczał, ale ruch pomagał mu go opanować. Znalazł się w dość dużym ceglanym budynku. Zobaczył wielkie drzwi prowadzące na parking. Nie wiedział, co zrobi, jeśli Joseph naprawdę tam stoi i czeka na niego. Cieszył się, że spotykają się w miejscu, gdzie przynajmniej są inni ludzie. To było bezpieczniejsze niż spotkanie w mieszkaniu. Kilku innych pasażerów szło za nim, więc zwolnił, żeby ich przepuścić. Nie śpieszył się. Czuł się pewniej, mając innych przed sobą. Wyszedł za nimi z budynku, zobaczył kilkanaście samochodów stojących na niewielkim parkingu. Do czerwonego forda stojącego przed wejściem wsiadło dwoje pasażerów. Kilku innych poszło do pobliskiego przystanku autobusowego. Pozostali rozpierzchli się w różnych kierunkach. Zaraz zostanie sam. Stał przy wyjściu i rozglądał się na wszystkie strony. Jakiś mężczyzna wysiadł z czarnego, lśniącego czystością bmw. Stanął przy aucie i nie spuszczał wzroku z Mehrana. Chłopak nie poznawał tego mężczyzny. Miał około pięćdziesięciu lat i arabskie rysy. Dobrze zbudowany, krótkie siwe włosy i zarost z kilkoma czarnymi smugami. Miał na sobie czarną skórzaną kurtkę, dżinsy i mokasyny. Samochód i kurtka świadczyły o jego zamożności. Potędze. A może to wyobraźnia trochę go ponosiła. W końcu mężczyzna skinął na Mehrana, chłopak odpowiedział tym samym. Powoli zaczął iść w stronę Mehrana. To mu pasowało. Joseph powinien przyjść do niego, nie odwrotnie. Nie wiedział tylko, co ma zrobić z rękami. Bał się dotykać metalu w kieszeni, może ów mężczyzna zauważy ten ruch i domyśli się, że on ma broń? Zwiesił luźno ramiona, nie było to zbyt wygodne, ale nie wiedział, co innego mógłby zrobić. Nie chciał pokazać, że się denerwuje. Nie chciał dawać temu facetowi, Josephowi, jak się domyślał, żadnej przewagi. Niestety mężczyzna szedł do niego krokiem zupełnie swobodnym, jakby zamierzał odegrać rolę dobrego przyjaciela. Jego ciało nie zdradzało niepokoju. To wkurzało Mehrana. Chciał, żeby Joseph się go bał. Żeby się lękał. A nie odwrotnie, jak teraz. - Chciałeś ze mną rozmawiać - powiedział mężczyzna, kiedy dzieliło ich już tylko pięć metrów. To był on. Dziwnie było usłyszeć ten głos na żywo, a nie w telefonie. Nie jako wspomnienie, tylko teraz, i to tak blisko. Mehran znów nie wiedział, co ma zrobić z rękami.

- Mam kilka pytań w sprawie mojego taty - powiedział tak wyraźnie, jak tylko mógł. Jego głos się nie łamał. Zawsze to coś. - Hamid, czy tak? To był twój tata? - zapytał Joseph i zatrzymał się. Mehran skinął głową w milczeniu. - Prawie go nie znałem. To był przyjaciel mojego przyjaciela. - Said nie był twoim przyjacielem. Wiem, że pożyczyłeś pieniądze jego kuzynowi Rafiemu. Joseph wzruszył ramionami. - Pomagam wielu ludziom, jeśli chcesz wiedzieć. Naprawdę wielu. - Joseph uśmiechnął się do niego. - Taki już jestem. - Mój tata zniknął. Próbuję się dowiedzieć, co się stało. - Pytasz niewłaściwą osobę. Mehran spojrzał Josephowi w oczy. Były głębokie jak grób, pomyślał z przerażeniem. W oczach Josepha nie było żadnej nadziei, nie było przyszłości. Mehran żałował, że nie ma w tej chwili w dłoni pistoletu. Ale nie mógł go wyjąć, nie tutaj. Za dużo ludzi było wokół. Cofnął się o krok. Nic nie mógł na to poradzić. - Naprawdę? - powiedział, starając się panować nad głosem. - Myślę, że wiesz, co się z nim stało. - Nie wiem, dlaczego tak o mnie mówisz. - Joseph starał się mówić łagodniej. - To musi być jakieś nieporozumienie. - Nie wydaje mi się. - Jestem tego pewien. Może pójdziemy gdzieś i wyjaśnimy tę sprawę? - Możemy ją wyjaśnić tutaj. Joseph zaśmiał się. - Nie. Albo pójdziesz ze mną, albo damy sobie z tym spokój. Odwrócił się i poszedł z powrotem do swojego samochodu. - Nie będziesz miał kolejnej szansy - rzucił do Mehrana. Nie wiedział, co robić. Dalej nic nie zaplanował, po tym, jak już spotka się z Josephem. Uświadomił sobie, że powinien działać. W jakiś sposób wstrząsnąć tym facetem, zaskoczyć go. Może wyjąć pistolet i przyłożyć mu do czoła. Ale nie mógł tego zrobić tutaj. Nie w miejscu, gdzie kręcili się inni ludzie. Musiał mieć go dla siebie, ale za nic nie powinien wsiadać do samochodu. To byłoby zbyt niebezpieczne. Joseph stał już przy swoim bmw, teraz odwrócił się do niego. - Idziesz? - zawołał z lekkim zniecierpliwieniem.

Mehran pomyślał, że może powinien się teraz poddać. Pogodzić się z tym, że to koniec drogi. Nie skompromitował się, nie stchórzył, więc mógł teraz odejść z podniesioną głową. Ale to nie byłby koniec. Teraz wiedział, że Joseph istnieje naprawdę. Następne spotkanie lepiej zaplanuje. Ale przecież nie to sobie obiecywał. Obiecał sobie odkryć prawdę. Dla Shibeki. Wsunął dłoń do kieszeni. Metal znów był ciepły. Był gotowy, Mehran też. Ruszył w stronę Josepha. Zacisnął palce na kolbie. - Zaczekaj! - zawołał. Rozejrzał się dookoła. Parking był pusty. To mogło się udać. Musiało się udać. Gdyby tylko przy użyciu broni zmusił mężczyznę, żeby wsiadł do samochodu, zanim ktoś przyjdzie, wtedy mogło się udać. Metal w dłoni dawał mu poczucie siły. Mehran przyśpieszył, starając się wyglądać swobodnie, jak gdyby zmienił zdanie i jeszcze nie był pewien. Nie chciał, żeby było coś widać. Zagrożenie miało znajdować się w jego kieszeni, nie w jego ciele. Joseph otworzył drzwi z lewej strony. Mehran mocniej ścisnął pistolet i już przygotowywał się, żeby go wyjąć. Uśmiechał się do siebie w duchu. Tego stojącego przed nim mężczyznę czeka prawdziwa niespodzianka. Kiedy zostało mu tylko parę metrów, usłyszał je. Dwie dziewczyny wychodzące zza przystanku autobusowego. Obie mniej więcej dwudziestoletnie, zaśmiewały się głośno w drodze do pociągu. Mehran instynktownie wypuścił kolbę z dłoni i zatrzymał się, żeby je przepuścić. Pomyślał jednak, że zdradziłby się, gdyby stał zbyt długo. Joseph mógłby zauważyć, że on nie podchodzi do samochodu, dopóki dziewczęta są w pobliżu. Musiał więc iść dalej w stronę Josepha, który odwrócił się do niego z uśmiechem na ustach. - Przychodzisz do mnie i rzucasz oskarżenia - powiedział łagodnie i powalił Mehrana jednym celnym ciosem. Mehran upadł i wylądował na żwirze obok samochodu. Joseph popatrzył za dwiema dziewczynami, jednocześnie kopiąc chłopaka w głowę. Dwa razy. Po drugim kopniaku jęki ucichły. Dziewczyny najwyraźniej niczego nie zauważyły, rozmawiały tak samo jak przedtem. Joseph odczekał, aż znikną mu z oczu, po czym wciągnął chłopca za samochód stojący obok. Potem szybko wskoczył do swojego bmw i wycofał w stronę nieprzytomnego Mehrana. Wrzucając go do bagażnika, pomyślał, że waży mniej, niż się spodziewał. Miła niespodzianka. Trudno było poradzić sobie z ciałami, które za dużo ważyły. Potem wyciągnął komórkę i zadzwonił do Charlesa. Charles zgłosił się od razu. Zawsze tak robił.

JECHALI NA SYGNALE. Jennifer prowadziła. Właśnie wyjechali na Essingeleden i gnali prawie 140 na godzinę. Torkel z przyzwyczajenia trzymał się mocno uchwytu w suficie, dawało mu to namiastkę bezpieczeństwa. Właściwie wolałby, żeby to Billy prowadził. Był najlepszym kierowcą w zespole, dobrze sobie radził, jeśli chodziło o duże prędkości, ale teraz siedział na tylnym siedzeniu schylony nad laptopem i śledził impulsy komórki Mehrana Khana. W drugiej ręce Torkel trzymał swoją komórkę. Dzwonił do Britty Hanning z Säpo. Tym razem była nieco bardziej chętna do współpracy. Zwrócił się do Billy’ego. - Oni znają tego Josepha. Britta nie chciała mi powiedzieć, jak on się właściwie nazywa, ale najwyraźniej to jeden z ich tak zwanych przyjaciół. - Przyjaciół? - zapytała Jennifer zaintrygowana. - Informatorów. To ludzie, którzy dostarczają im informacji o ekstremistach i innych ugrupowaniach - wyjaśnił Torkel. Billy podniósł głowę znad komputera. Nie wierzył własnym uszom. - A więc ścigamy jednego z naszych „przyjaciół”. - Wszystko na to wskazuje. Samochodem zarzuciło, kiedy mijali polskiego tira. Torkel mocniej ścisnął uchwyt. Jennifer zachowała całkowity spokój. - Ale skoro pomagał Säpo, może też dostarczał informacje innym, na przykład MUST - powiedziała, zmieniając pas. Torkel kiwnął głową. To nie było nieprawdopodobne. Nic nie było niemożliwe w tej sprawie. To były nowe czasy, kiedy plan działania tych, których zadaniem była obrona kraju, koncentrował się wokół walki z terroryzmem i ekstremizmem. Nagle musieli mierzyć się z niewidzialnym wrogiem. Dlatego zmieniły się reguły gry. Tajemnice były skrzętniej ukrywane, metody brutalniejsze. Otwarte społeczeństwo dawno zostało zamknięte. Dojrzały zatrute owoce tajemnic, a ich soki powoli wyciekały wokół. Torkel pomyślał o piętnastoletnim chłopcu, który niespodziewanie znalazł się w samym środku tej afery. Chłopiec, który stracił ojca. Do tego zmierzały wszystkie tajemnice. Do tragedii rodzinnych. Odwrócił się jeszcze raz do Billy’ego. - Masz sygnał jego komórki? Billy siedział pochylony nad monitorem. Potrząsnął głową. - Nie, na chwilę straciłem połączenie z serwerem. Ostatnio był przed budynkiem stacji Södertälje hamn. Poproszę Södertälje, żeby wysłali tam swój patrol.

Torkel usłyszał, jak Billy zaczął szybko uderzać w klawiaturę laptopa. Starzeję się, pomyślał. Przypomniał sobie, jak musiał dzwonić do kolegów i szukać kogoś z psem tropiącym. A teraz Billy siedział w aucie i sam to wszystko załatwiał. O ile serwer działał. - Sądzę, że możemy tam być za kwadrans - odezwała się Jennifer, dodając gazu. Torkel poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. - Już go tam nie ma - rzucił Billy z tylnego siedzenia, ciągle wpatrzony w monitor. - Teraz jest w drodze do E20. Torkel zwrócił się do Jennifer. - Gaz do dechy. POWRÓT W TO SAMO miejsce. Wejście 1. Almnäs. Södertälje. Odbywał tu służbę wojskową. Traktował to wtedy jako zło konieczne, ale wkrótce się w tym rozsmakował. Sam nie wiedział dlaczego. To chyba miało coś wspólnego z procedurami, dyscypliną, surowością, którym należało się poddać, nie lubił, jak większość jego kolegów, traktować ich niepoważnie. Najpierw spodobał mu się fizyczny aspekt ćwiczeń, ale im dłużej był w wojsku, tym bardziej interesowały i fascynowały go strategie, rozważania, jak przechytrzyć i unieszkodliwić wroga. Odkrył u siebie dwie rzeczy. Zamiłowanie do wojskowego życia, o którym nie wiedział, oraz ducha rywalizacji, jakiego u siebie nie podejrzewał. Oczywiście razem z bratem uprawiali w dzieciństwie różne dyscypliny sportu, ale nigdy szczególnie nie lubił współzawodnictwa. Dopóki nie znalazł się w wejściu 1. Może musiało chodzić o życie lub śmierć, żeby chciał się w pełni zaangażować. Zaczął trenować jak szalony. Dbać o swoje ciało. Kochać je. Musiał na nim polegać jak sportowiec wyczynowy, żeby osiągać jak najlepsze wyniki. Broń to było narzędzie, jakiego używał w pracy. Nauczył się posługiwać każdym rodzajem. Z koncentracją i szacunkiem. Już po odbyciu połowy służby złożył podanie do szkoły oficerskiej i oczywiście został przyjęty. Tak, w tym miejscu rozstrzygnęło się jego życie, miał stąd dobre wspomnienia. Ale nie tylko. Drugim razem był tutaj w sierpniu 2003 roku. Wtedy jednostka już od sześciu lat była w stanie likwidacji. Swedint prowadził tu jeszcze jakąś działalność, ale większość tych od zawsze bezosobowych czworokątnych budynków z lat siedemdziesiątych stała pusta i niszczała. Alexander polecił mu udać się do Almnäs i spotkać z dwoma Amerykanami, którzy mieli rozmawiać z dwoma Afgańczykami. Dowiedzieli się o nich od Josepha. Akcja Amerykanów na szwedzkim terytorium wymagała szwedzkiej

obecności. Tajemnicze volvo stało zaparkowane przy pustych magazynach demobilu. Stojący obok mężczyzna palił papierosa. Wyrzucił niedopałek i ruszył w stronę Charlesa, gdy wysiadał ze swojego samochodu. Przywitali się. Charles się przedstawił, ale mężczyzna z volvo nie. Charles ze zdziwieniem stwierdził, że tamten wygląda bardzo młodo. Dobrze zbudowany, jak zawodnik drużyny futbolu amerykańskiego. Rudowłosy, może Irlandczyk z pochodze-nia. Weszli do magazynu. W środku był ten drugi Amerykanin. On też się przedstawił. Trochę starszy, szczuplejszy, bardziej żylasty. Podłużna twarz, trochę zbyt wielki nos, przedziałek z boku i grzywka, która opadała na jedno z ciemnych szkieł okularów pilota, których nie zdjął ani na moment. Na podłodze leżało na wznak dwóch mężczyzn. Ich stopy i dłonie były przypięte kajdankami do metalowych uchwytów wmontowanych w podłogę. Ręce wyciągnięte nad głową do granic możliwości. Szarpali się, próbowali się uwolnić, nieustannie mówili, prosili, żeby ich wypuścić, zapewniali, że to pomyłka, krzyczeli, domagali się odpowiedzi. Nikt nie reagował. Mężczyźni byli rozebrani, mieli na sobie tylko majtki. Charles nie widział ich twarzy. Zakrywały je ręczniki. Chudy w ciemnych okularach, bez słowa złapał wiadro z wodą i wylewał ją na materiał zakrywający twarz jednego z leżących mężczyzn. Jego ciałem wstrząsnął wymiotny spazm, a potem natychmiast ucichł i znieruchomiał. Drugi musiał wyczuć, że coś się stało, gdy jego kolega zamilkł, bo głośno zawołał go po imieniu. Hamid! Szczupły Amerykanin dalej lał wodę na ręcznik. A Hamid szarpał się ze wszystkich sił. Charles widział, jak metalowe obręcze rozrywają mu skórę, jak zaczyna krwawić. Potem strumień wody ustał. Rudowłosy ukląkł przy mężczyźnie i zdjął mu z twarzy ręcznik. Hamid dysząc łapał powietrze, niemal hiperwentylował. W jego oczach był tylko strach. Utkwił spojrzenie w Charlesie i zaczął błagać o litość. Rudy Amerykanin uderzył go w usta i mężczyzna nagle umilkł. Wtedy zaczęły się pytania. Co wspólnie planowali? Na kiedy? Kto jeszcze brał w tym udział? Hamid najwyraźniej nic nie rozumiał, potrząsał tylko głową. Usiłował wykrztusić z siebie coś w rodzaju „wrong” i „please”, zanim znów położono mu na twarzy ręcznik. Zaczął krzyczeć, drugi mężczyzna również. Tym razem obydwaj Amerykanie wzięli wiadra i jednocześnie polewali wodą obu mężczyzn. Zdecydowanie i nieprzerwanie.

Charles miał napełniać wodą kolejne wiadra. Robił to, co mu kazali. Podawał im pełne wiadra, kiedy opróżnili swoje. I znów napełniał. Przykucali. Ręcznik z twarzy. Gdzie? Kiedy? Kto jeszcze? Bez skutku. W pewnej chwili Hamid podjął desperacką próbę uwolnienia się i Charles usłyszał chrupnięcie kości w przegubie, kiedy mężczyzna rzucił się najdalej jak tylko mógł w prawo, żeby uniknąć nieubłaganego strumienia wody. Gdzie? Kiedy? Kto jeszcze? Charles nie miał pojęcia, jak długo to trwało, później on też mógł spróbować. Stanął na rozstawionych nogach nad głową jednego z więźniów i przechylił wiadro. Woda lała się spokojnym, lecz wartkim strumieniem na tkaninę i uniemożliwiała zaczerpnięcie powietrza. - Kiedy myślisz, że już nie wytrzymają więcej - powiedział Amerykanin w okularach - lejesz jeszcze przez dwadzieścia sekund, a potem jeszcze dziesięć. I jeszcze raz, i znów od nowa. Obaj mężczyźni krwawili obficie wokół stóp i przegubów dłoni, a lewa ręka Hamida zwisała bezwładnie. Żaden nie krzyczał, nie mówił, nie prosił. Nie byli w stanie nawet szeptać. Ich wzrok był już martwy, gdy ręczniki odsłaniały twarze i padały pytania. Oddychali coraz płycej. Ledwo dyszeli. Gdzie? Kiedy? Kto jeszcze? I jeszcze raz, i znów od nowa. Zrobili sobie przerwę. Wyszli na papierosa. Nie mówili wiele. Weszli z powrotem do hali i dalej robili to samo. Said umarł pierwszy. Po prostu przestał oddychać. Zakrztuszenie, stwierdził rudy. Zastosował sztuczne oddychanie. Bez rezultatu. Chudy nachylił się nad bezwładnym ciałem i zaczął masaż serca, podczas gdy ten drugi nadal próbował wpompować trochę powietrza w uszkodzone płuca. Bez rezultatu. Charles czuł narastające poczucie zniechęcenia. To wyglądało źle. Naprawdę źle. Żaden z Afgańczyków nie był obywatelem Szwecji, ale ten martwy miał prawo stałego pobytu. Ta brutalna metoda przesłuchania była wystarczającym problemem, ale to dałoby się ostatecznie wytłumaczyć. Społeczeństwo otwarte było narażone na atak. Demokracji trzeba bronić. Nasze czasy wymagają zdecydowanych działań. Ale to? Jak się z tego wytłumaczą? Amerykanie przestali się zajmować martwym mężczyzną. Teraz skupili się na Hamidzie. Charles spodziewał się, że go wypuszczą, przerwą to. Oczywiste było, że on nic nie wie. Ale Amerykanie zaskoczyli Charlesa. Zerwali ręcznik z twarzy Hamida i zmusili do patrzenia na przyjaciela. Jedyną reakcją był słaby jęk, potem

znów położyli mu ręcznik na twarz i zaczęli lać wodę. Wytrzymał jeszcze pół godziny. Rudy i ten w okularach wyjechali z kraju. Charles zameldował Alexandrowi, że Hamid i Said zaginęli definitywnie. Jeśli da się zamknąć dochodzenie w sprawie odstępstwa od procedury azylowej, które wszczęła policja z Solny, sprawa może nie wypłynąć. Charles znał kogoś, kto się znakomicie do tego nadawał. Tak mu się wydawało. Ale Adam zdradził, nie rozumiał. Nie chciał zrozumieć. Zamiast po prostu przejąć sprawę i ukręcić jej łeb, zaczął badać. Odwiedzał rodziny, szukał informacji w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Alexander oczywiście dopilnował, żeby śledztwo zostało przerwane, ale Adam wciąż stanowił problem. Charles był zaskoczony. Wprawdzie Adam zawsze miał silne poczucie dobra i zła, to dlatego wybrał zawód policjanta, ale Charles liczył na to, że wykaże się rozsądkiem, gdy w grę wchodziło bezpieczeństwo państwa. Społeczeństwo otwarte było stale zagrożone. Na Boga, przecież tej jesieni zamordowano minister spraw zagranicznych w domu towarowym! Toczyli długie dyskusje. Adam chciał wiedzieć więcej, chciał wiedzieć wszystko. Charles podawał mu fragmenty prawdy, ale Adam ciągle nie był zadowolony. Powiedział Charlesowi, że zamierza zbadać sprawę gruntownie i jeśli to, co podejrzewa, okaże się prawdą, nie będzie mógł przymknąć oczu. Nawet dla brata. Charles prosił go, żeby się jeszcze wstrzymał. Żeby spojrzał na wszystko z dystansu. Przemyślał. Niech da sobie tydzień. Wynajął chatę w górach Jämtlandu. Czy Adam nie mógłby wyjechać tam i w spokoju przemyśleć wszystko jeszcze raz? Jeśli po powrocie nie zmieni zdania, wtedy zrobi to, co uzna za konieczne. Tydzień. Taki dystans zawsze dobrze robi. Przecież kocha góry. Adam wyjechał. Ktoś wezwał Patricię Wellton. Charles nie wiedział, kto nawiązał ten kontakt, Alexander albo ktoś z UD, ale przypuszczał, że w chaosie, jaki powstał po zamordowaniu Anny Lindh, raczej nie był to p.o. ministra. Charles pojechał na umówione miejsce, żeby po fakcie spotkać się z Patricią. Przyjąć raport. Kiedy się wreszcie zjawiła, bardzo spóźniona, była wściekła. Nikt nie mówił o dwójce dzieciaków i kobiecie. Jak, do jasnej cholery, miała wykonać swoją robotę, jeśli informacje o celu operacji się nie zgadzały.

Adam, głupi, poczciwy, przywiązany do rodziny Adam. Charles od razu wszystko pojął. Adam zabrał ze sobą w góry całą rodzinę. Lenę, Ellę i Simona. Lena chodziła z Charlesem do jednej klasy w liceum w Södertälje. Przyjaźnili się, albo raczej to ona przyjaźniła się z nim. On się w niej podkochiwał. Nigdy tego nie okazywał, bał się, że nie będzie chciała go znać, kiedy się dowie, co do niej czuje. Często bywała u nich w domu. Dwa lata starsza od Adama. W tym wieku zwykle dziewczyny myślą, że młodsi chłopcy są dziecinni, niedojrzali i mało interesujący. Ale Lena nie była taka jak inne dziewczyny. W klasie maturalnej zaczęła chodzić z Adamem. On miał siedemnaście, ona dziewiętnaście lat. Charles musiał patrzeć, jak leżą razem na kanapie, przytulają się, oglądają telewizję. Słyszał ich w nocy przez ścianę. Postanowił to przeczekać. To była młodzieńcza miłostka, nikt nie sądził, że się utrzyma. Ale się trzymała. Z roku na rok. Pobrali się w 1990 roku, kiedy Adam miał dwadzieścia dwa lata. Ella urodziła się pięć lat później, jej brat dwa lata potem. Szczęśliwa rodzinka przeniosła się do Sztokholmu. Charles zamieszkał w Oskarshamn. Często się widywali, lubili wspólnie spędzać czas. Charles był chrzestnym Simona. Kochał chłopca i jego siostrę, ale nigdy nie pozbył się uczucia, że Adam zabrał coś, co należało do niego. To posądzenie było zupełnie irracjonalne i niesłuszne. Gdyby Adam znał jego uczucia do Leny, odsunąłby się na bok, tego Charles był pewien. Dobry, szlachetny Adam. Patricia Wellton. To było straszne, kiedy zrozumiał, że zabiła Lenę i dzieci. Oni nie mieli umrzeć, mieli żyć. On miał żyć. Kto wie, co mogło się zdarzyć w przyszłości. Może nic. Ale to nie dlatego wysłał Adama do górskiej chaty, absolutnie nie. Zrobił to, bo musiał. Chodziło o bezpieczeństwo państwa. To była ofiara, jaką musiał ponieść, żeby chronić zagrożoną demokrację. Ale Lena i dzieci nie miały zginąć. A zginęły. Patricia ich zabiła, więc on zabił Patricię. Charles drgnął, wyrwany ze wspomnień. Nadjeżdżał samochód. Patrzył, jak światła przesuwają się po fasadach opuszczonych budynków, gdy auto skręcało na teren kompleksu wojskowego. Jak długo stał tak pogrążony w myślach? To przez to miejsce. Powinien wybrać coś innego, za dużo tu wspomnień. Popatrzył na zegarek i wyjrzał ostrożnie przez rozbitą szybę na parterze. Przyjechał Joseph. Czas na jeszcze jedno zakończenie.

Budka strażnika w koszarach była zrujnowana. Miała powybijane szyby, a na gnijącej ścianie ktoś nabazgrał „Walka zbrojna”. Od lat nikt tu nie zaglądał. Joseph uważnie przejechał pod podniesionym szlabanem. Powoli jechał dalej, pod górę. Asfalt był zaniedbany, pełen dziur i wybojów, z trawą wyrastającą ze szczelin. Za szczytem wzniesienia zobaczył rząd budynków koszar. Zaparkował jak najdalej od nich. Rozejrzał się dookoła, ale nikogo nie zauważył. Budynki miały dawno za sobą czasy świetności, ale to miejsce, gdzie się zatrzymał, wyglądało bez porównania gorzej. Wszędzie rupiecie i potłuczone szkło, wszystkie powierzchnie pokryte graffiti, tu i ówdzie spalony wrak samochodu. To było naprawdę odpowiednie miejsce, żeby pogrzebać dawne grzechy. Kiedyś młodzi mężczyźni ćwiczyli tu, żeby bronić ojczyzny. Teraz było to miasto duchów. Wyłączył silnik i zrobiło się całkiem cicho. Z bagażnika nie dobiegały żadne odgłosy, to dobrze. Byłoby źle, gdyby ten gówniarz zaczął się drzeć czy kopać. Raz zdarzyło mu się coś takiego, w Jordanii. Był wtedy młody, ciężko było tak jechać. I tak miał dość problemów z tą sprawą. A teraz na dodatek chłopak odnalazł go po tylu latach. Byłoby bardziej zrozumiałe, gdyby wtedy zaczęli zadawać pytania, tuż po tamtych wydarzeniach. Nawet się tego obawiał, ale potem z biegiem lat czuł się coraz pewniej, aż w końcu prawie o tym zapomniał. Życie toczyło się dalej, jego obawy malały z każdym dniem, aż w końcu stały się tak małe, że przestał je zauważać. Teraz zrozumiał, że pozostawione dzieci nie zapominają. Pragnienie znalezienia wyjaśnienia z roku na rok stawało się u nich silniejsze. Aż w końcu musiały poznać prawdę. Przynajmniej jeśli wiedziały, kogo mają szukać. Ten chłopak jakoś się dowiedział, jak on się nazywa. Ktoś musiał puścić farbę. Rok 2003 to był zwariowany czas. Wszyscy zabijali się o informacje. Amerykanie, Brytyjczycy, Szwedzi, Egipcjanie. Ciągle chcieli więcej i więcej, jakby myśleli, że w takim małym kraju jak Szwecja aż roi się od potencjalnych terrorystów i to przekonanie sprawiało, że wydawali na to wielkie pieniądze. Joseph znajdował się w samym środku tego szaleństwa, więc szybko i sprawnie znalazł dla siebie miejsce. Ważni ludzie zaczęli go słuchać. Jego knucia dawały mu władzę i pieniądze. Upajał się tym. Sam decydował o życiu lub śmierci, wystarczyło tylko kogoś wskazać. Ale wraz z pieniędzmi przyszły żądania. Nieustannie chcieli nazwisk. Przez cały czas. Coraz więcej i więcej. Byli paranoiczni i nienasyceni. Dlaczego ten a ten tam pojechał? Z kim się tam spotkał? Co ten imam robi w Szwecji? Kto go zaprosił? Czy nie mógłby się bardziej zbliżyć do tej grupy? Dzięki niemu byli zadowoleni, a on wypychał pieniędzmi kieszenie. Teraz było inaczej. Już nie polegali na informatorach tak jak kiedyś. Udoskonalili metody, informacje potwierdzali w kilku źródłach, porównywali. Zaostrzyli reguły, a płacili mniej. Tymczasem przeciwnicy wypróbowywali nowe sposoby walki.

Amerykanie wysyłali bezzałogowe bombowce, wykonujące misje, kiedy oni leżeli w łóżkach, a ekstremiści znajdowali wciąż nowe obszary dla swojej aktywności. To było jak cyrk objazdowy odwiedzający coraz to biedniejsze kraje. Joseph dawno temu zrozumiał, że najlepszy czas ma już za sobą, żyła złota się wyczerpała. Powinien szybko znaleźć coś innego. Najgorsze było to, że inni zleceniodawcy zniknęli w ciągu ostatnich lat. Nie było Kadafiego ani Mubaraka. Libijczycy byli najlepsi, lepsi niż wszyscy z Zachodu razem wzięci. Ich paranoja nie miała granic i chętnie płacili za informacje, które właściwie łatwo było znaleźć. Ali był na spotkaniu z libijskimi uchodźcami. Tarek okazywał zainteresowanie ich stowarzyszeniem. Mahmed wypowiadał się negatywnie o synach Kadafiego. Takie banalne informacje wymieniał na pieniądze. Kiedyś miałem własne morze, mówił sobie czasem w myślach, w którym łowiłem ludzi i informacje i sprzedawałem na moim targu rybnym. Przeważnie ludzie, których sprzedał, byli winni. Hamid i Said do nich nie należeli. Sprzedał ich, bo musiał kogoś dostarczyć, a oni go poniżyli. Był pod presją. Trudno było znaleźć nowe nazwiska. Wszystko, z czym przychodził do Charlesa, oni już wiedzieli, tak przynajmniej mówił. Pieniądze się kończyły, musiał sprzedawać. Najlepiej kogoś naprawdę groźnego. Zdawało mu się, że to będzie idealne rozwiązanie. Podrzucił im informację, że Hamid i Said biorą udział w planowaniu nowego zamachu na terytorium amerykańskim. Charles nigdy o nich nie słyszał. Dostał nowe nazwiska, mógł się wykazać, a Joseph miał swoją zemstę. Hamid i Said przyszli do niego do domu i poniżyli go. Ukradli mu pieniądze. Chyba nie zdawali sobie sprawy, kim on jest, jakie ma kontakty. Ale on im pokazał. Potem zrozumiał, że postąpił głupio. Że ci, którzy płacili, zaczęli w niego wątpić. Przesłuchanie Hamida i Saida do niczego nie doprowadziło. Oczywiście. Ale on uczył się na błędach, już nigdy tego nie powtórzył. Myślał, że wszystko zostało zapomniane. Póki nie pojawił się ten chłopiec. Kolejny błąd, który trzeba naprawić, pomyślał. Wysiadł z auta i podszedł do bagażnika. Może lepiej było, żeby chłopak sobie tam poleżał, aż przyjdzie Charles. Przekaże go tylko i odjedzie. Tak to wyglądało, nigdy nie pobrudził się krwią, tylko ich dostarczał. Zapalił papierosa i rozejrzał się dookoła. Popatrzył w stronę czegoś, co kiedyś było strzelnicą. Teraz pole zarosło chaszczami, ale wciąż można było dostrzec zardzewiałe ramy, na których kiedyś znajdowały się tarcze. Chłopak pewnie

oprzytomniał, pomyślał Joseph. Nachylił się nad bagażnikiem i nasłuchiwał. W środku nadal było cicho. Trochę się zaniepokoił, nie chciał dostarczyć martwego ciała. Otworzył bagażnik, żeby sprawdzić, jak się czuje. Kula trafiła go w prawe ramię tuż pod obojczykiem, a on zdziwiony poleciał do tyłu. Nie bolało aż tak, jak sobie wyobrażał postrzał, ale czuł, że jego koszula szybko nasiąka krwią. Chłopak wyskoczył z bagażnika i stanął nad nim. Wymachiwał czymś, co wyglądało jak pistolet zabawka i wystrzelił jeszcze raz. Chybił, gdy Joseph rzucił się w bok. Skoczył naprzód, złapał chłopaka za dłoń lewą ręką, gdyż prawą miał niesprawną, i wykręcił mu ją tak, że pistolet upadł na ziemię. Mehranowi udało się kopnąć go w zranione miejsce. Joseph znów upadł na ziemię z krzykiem. Ostatkiem sił złapał leżący obok pistolet i przyciągnął go do siebie, żeby chłopak nie mógł go zabrać. Usłyszał, że Mehran zaczyna biec, i kiedy podniósł się na kolana, zobaczył, jak ucieka w stronę strzelnicy. - Załatwię cię, ty gnoju! - ryknął za nim Joseph. - Tak samo jak załatwiłem twojego ojca! Podniósł się. Ból w ramieniu był naprawdę silny, teraz prawie wcale nie mógł ruszać prawą ręką. Lewą podniósł z ziemi mały pistolet. Nie wyglądał szczególnie, ale mógł się przydać. W tym momencie usłyszał z tyłu chrzęszczące na potłuczonym szkle i żwirze kroki. Odwrócił się z uniesionym do strzału pistoletem. To był Charles. Joseph opuścił rękę z bronią i wskazał w stronę pola. - Tam pobiegł. - Widziałem - odparł Charles. Nie ruszał się z miejsca. Joseph czuł narastający stres. - Wymknie się. - Wskazał na swoje krwawiące ramię. - Musisz mi pomóc. Charles skinął głową i wyjął zza pasa duży czarny pistolet automatyczny. Wyglądał bardziej profesjonalnie niż broń Josepha. - Jasne, że pomogę - powiedział Charles i odbezpieczył broń. Potem zaczął iść w stronę strzelnicy, gdzie zniknął chłopiec. Joseph westchnął z ulgą. Zanim go minął, Charles odwrócił się jeszcze w stronę Josepha. - Ale żebyś wiedział, że to będzie ostatni raz. Przyłożył pistolet do głowy Mohammeda Al Baasima i szybko nacisnął spust. Dwa strzały. Ciało nie zdążyło jeszcze upaść, kiedy Charles odwrócił się na pięcie i ruszył na poszukiwania Mehrana. Nie mógł uciec daleko.

UTKNĘLI W KORKU tuż przed Södertäljebron. Roboty drogowe zredukowały liczbę pasów ruchu do jednego i przez kilka minut poruszali się ruchem wahadłowym. Ale najgorsze było to, że Billy stracił sygnał komórki Mehrana. Torkel zaczął się denerwować. - Gdzie widziałeś go po raz ostatni? - zapytał poirytowany. - Na E20, ale albo wyłączył komórkę, albo wjechali na teren, gdzie jest słaby zasięg. Nie mam pojęcia. - Niech to szlag - zaklął Torkel. Rozumiał, że to nie wina Billy’ego, ale to była katastrofa, kiedy znaleźli się tak blisko i nagle gubili trop. Jennifer znów przyśpieszyła, gdy wydostali się z korka. Spojrzała pytająco na Torkela. - Gdzie mam jechać? - Jedź dalej na E20. Tam mieliśmy go ostatnio. - Torkel znów odwrócił się do Billy’ego. - Daj mi mapę i pokaż, gdzie go zgubiliśmy. Billy pokazał mu monitor i wskazał palcem miejsce. Torkel szybko przyjrzał się mapie. - Jeśli padła mu komórka i pojechali dalej E20, to przegraliśmy. Musimy założyć, że skręcili z głównej drogi. Billy zrozumiał, co miał na myśli. - Okej, ale czy będziemy tak zgadywać, gdzie mogli zjechać? - Almnäs leży tu gdzieś niedaleko - powiedziała Jennifer, nie odrywając wzroku od jezdni. - Tam Charles był w wojsku - dodała tonem wyjaśnienia. Torkel skinął głową i znów popatrzył na mapę. Las, jeziora i kilka miejscowości. Almnäs. Zaledwie kilka kilometrów od miejsca, które Billy wskazał mu przed chwilą. - To możliwe - powiedział Billy pośpiesznie. - To najlepsze, co mamy w tej chwili. - Ściągnij helikopter - polecił Torkel. - To duży obszar. Potrzebujemy ich pomocy. - Już się robi - rzucił Billy, sięgając po komórkę. Nadal nie spuszczał wzroku z monitora. Ale nie widział żadnego niebieskiego punktu, który pokazywałby pozycję telefonu chłopca. Musieli mieć nadzieję, że ich założenia były słuszne i zdążą na czas. MEHRAN USŁYSZAŁ dwa strzały i rzucił się do gliniastego rowu, żeby się schronić. Najpierw myślał, że Joseph strzelał do niego, ale kiedy ostrożnie

wystawił głowę, żeby się rozejrzeć, przez trawę i krzaki zobaczył obcego mężczyznę, który zdecydowanym krokiem szedł w jego stronę w szarzejącym zmroku. Miał ciemne ubranie, jasne, krótko ostrzyżone włosy, sprawiał wrażenie wysportowanego. Szwed, domyślił się Mehran. Nigdy przedtem go nie widział. Mężczyzna trzymał coś w dłoni, na pewno pistolet. Jego przypuszczenia potwierdziły się, kiedy chwilę później zobaczył nieruchome, skręcone ciało Josepha, leżące na ziemi przy czarnym samochodzie. Spanikował i znów schował się w rowie. Zimno przenikało go do szpiku kości, kiedy glina i błoto zmoczyły jego ubranie. Nie przejmował się tym. Myślał o ważniejszych sprawach. Musiał się stąd wydostać. Szybko. Niedaleko widział liściasty zagajnik, a około pięćdziesięciu metrów dalej zaczynał się las. Musiał tam dotrzeć. Zejść z otwartej przestrzeni, na której teraz się znajdował. W lesie było więcej możliwości ukrycia. To była jego jedyna szansa. Nawet nie miał odwagi patrzeć w stronę mężczyzny, który podchodził coraz bliżej. Zaczął pełznąć w stronę zagajnika. Miał nadzieję, że znajdzie się dość blisko, zanim będzie musiał wyjść z rowu. Woda była zgniła i śmierdząca. Część rowu, w której nie było wody, była porośnięta ostrą, podobną do trzciny trawą, która utrudniała mu poruszanie się. Nie miał się czego uchwycić, tylko przebierał nogami w błocie. Każde pokonane dziesięć centymetrów, było okupione wielkim wysiłkiem. Uświadomił sobie, że nie powinien poruszać się zbyt szybko, aby wysokie trawy nie zaczęły się gwałtownie chwiać i nie zdradziły w ten sposób jego kryjówki. Był w pułapce. Prawdopodobnie mężczyzna z pistoletem dotrze do rowu, zanim on zdąży się schronić w zagajniku. Będzie tak leżał w błocie, aż tamten go zobaczy. Musiał podjąć większe ryzyko, jeśli chciał się uratować. Powinien się zerwać i biec, tak szybko, jak tylko potrafi. Musiał liczyć na to, że mężczyzna nie od razu zauważy go w półmroku. Podniósł się z błota i przygotował do opuszczenia rowu. Wtedy usłyszał, jak tamten go woła. Był o wiele bliżej, niż Mehran się spodziewał. A co gorsza, ten mężczyzna wiedział, kim on jest. - Mehranie, wyjdź! - wołał tamten tak głośno, że echo niosło się po okolicy. Jestem z policji! Mehran znów przypadł do ziemi. Próbował się skurczyć, na ile się tylko dało. - Wyjdź, Mehranie. Chcę ci pomóc! - wołał dalej mężczyzna. Mehran miał mętlik w głowie. Niczego już nie rozumiał. Skąd ten mężczyzna wiedział, kim on jest? Czy to jego Shibeka miała na myśli, kiedy mówiła o policji? Czy przyszli, żeby mu pomóc? Ale jak oni mogli go tu odnaleźć? Na jakimś polu, nie wiadomo gdzie. To nie mogła być prawda. To było niemożliwe. Poza tym dlaczego policjant miałby dwoma strzałami zabijać Josepha? Znów zaczął pełznąć. Próbował bardziej pomagać sobie nogami, żeby mieć więcej

siły. Szło to bardzo mozolnie. Błoto rozjeżdżało się na boki, ślizgał się, nie znajdował oparcia dla stóp. Wszystko go bolało, w uszach pulsowała krew. Mężczyzna wciąż go wołał, podchodził coraz bliżej. Mehran próbował ignorować ten głos, wyrzucić go ze świadomości, traktować go tylko jako wyznacznik odległości od mężczyzny. Tylko tyle. Nadal posuwał się do przodu, ale to było coraz trudniejsze. Odczuwał jeszcze skutki ciosów Josepha, miał zawroty głowy, mdłości, był osłabiony. Ale nie mógł się poddać, musiał znaleźć siły, adrenalinę. To, co sprawiało, że ludzie potrafili przetrwać. Po chwili uświadomił sobie, że okrzyki mężczyzny stają się coraz cichsze, zanikają gdzieś w oddali. To mu dodało energii. Sunął dalej naprzód. Pełznął, czołgał się, wbijał się paznokciami w ziemię, żeby podciągnąć się dalej. Całe jego ciało krzyczało z bólu, ale on metr po metrze przesuwał się coraz bliżej celu. Już od pewnego czasu nie słyszał swojego prześladowcy. Miał nadzieję, że ciągle oddala się od niego, ale nie miał już siły nasłuchiwać. Wreszcie zobaczył zagajnik. Niedawno, całą wieczność temu, zagajnik wydawał się nieosiągalny, a teraz był tuż przy nim. Został tylko kawałeczek. Podjął decyzję. Ostatni odcinek chciał przebiec. Do zagajnika, a potem dalej, w bezpieczny las. Będzie biegł i biegł, i nigdy się nie zatrzyma. Ucieknie z tego śmierdzącego rowu, od trawy raniącej mu dłonie. Został taki mały kawałek, powtarzał sobie. Tylko mały, malutki kawałek. Dasz sobie radę, Mehranie, dasz radę. Wyskoczył z rowu. Utrzymał się na nogach. Niemal go to zaskoczyło. Za to kręciło mu się w głowie i po kilku metrach stracił równowagę. Upadł, ale się podniósł, biegł dalej. Odzyskał kontrolę nad ciałem. Przynajmniej nie musiał używać bolących ramion i kiedy się rozpędził, miał wrażenie, że nogi są mocniejsze, niż mu się wydawało, bo usłyszał, jak mężczyzna go woła. Najwyraźniej go zauważył. Mehran się nie odwracał. Po prostu biegł, biegł, tak jak sobie obiecał. Minął zagajnik, znalazł się na łące po drugiej stronie, las był coraz bliżej. Zostało może jeszcze trzydzieści metrów. Nasłuchiwał strzału, ale nic nie słyszał. Może mu się uda. Może mu się uda. Nie zauważył tej dziury. Kiedy ją zobaczył, było już za późno. Coś w rodzaju bunkra lub schronu. Okop czy wykop. Próbował przeskoczyć na drugą stronę, ale zachwiał się, stracił równowagę i wpadł do środka. Wylądował na wykręconej stopie i krzyknął z bólu, kiedy w kostce coś nieprzyjemnie chrupnęło. Upadł twarzą na dno wykopu. Starał się nie wydawać żadnych dźwięków. Nie chciał, żeby go było słychać, ale to było niemożliwe. Płakał, choć bardzo chciał się powstrzymać. Krzyczał, choć nie wolno mu było krzyczeć. Charles widział, jak chłopiec wpada do okopu. Sam wiele razy tam ćwiczył i

wiedział, jak trudno jest go dostrzec, kiedy się biegnie. Taki był zresztą cel takich okopów - żeby wróg ich nie zauważył. W czasie gdy był plutonowym, jeden z jego żołnierzy popełnił ten sam błąd. Teraz miał wrażenie, że tamto to było inne życie, kiedy najgorszą rzeczą, jaka mogła się zdarzyć, było skręcenie nogi na ćwiczeniach. Przyśpieszył kroku. Usłyszał krzyk chłopca. Wyglądało na to, że coś sobie zrobił, więc będzie tam leżał, kiedy Charles do niego dotrze. Choć nie był taki pewny. Ten chłopak okazał się twardzielem. Pewnie jak jego ojciec. CZUŁ SIĘ TAK, jakby już leżał w grobie. Pokryte mchem, szorstkie cementowe ściany okopu tworzyły prostokąt, ponad którym wysoko widział czarne niebo z pojedynczymi gwiazdami. Słońce już zaszło. Mehran niemal poczuł na sobie cień, kiedy mężczyzna bezszelestnie podszedł na skraj okopu. Był tylko ciemniejszą sylwetką, fragmentem mroku, który tkwił tam w górze i patrzył na niego w dół. W dłoni trzymał pistolet. Mehran zobaczył, że lufa pistoletu powoli się unosi. A jednak odkrył prawdę. Może nie w szczegółach, ale te najistotniejsze rzeczy. Śmierć jego ojca wiązała się ze sprawami, o których nie miał pojęcia. Te niewyjaśnione przez cały czas miały logiczne wyjaśnienie, tylko brakowało mu kilku fragmentów układanki. Teraz miał przynajmniej ten najważniejszy. Jego ojciec nie żył, został zamordowany. Nie opuścił rodziny dobrowolnie. Nie przestał ich kochać i nie porzucił. Mehran czuł niemal satysfakcję. To dziwna rzecz, śmierć, myślał. Człowiek jest przekonany, że powinien się jej bać, ale ona pojawiała się razem z wiedzą o tym, jak rzeczy wyglądały naprawdę. Najcięższe będzie to dla mamy, tego był pewny. Shibeka weźmie na siebie całą winę. On miał najłatwiejszą rolę. To była druga prawda o śmierci. Najtrudniej było tym, którzy pozostawali przy życiu. Boleśnie się o tym przekonał. Szedł w ślady swojego ojca wcześniej, niż się spodziewał. Wkrótce się spotkają, ojciec i syn. Chciał tego i nie chciał zarazem. Jednak wybór nie należał do niego. Tylko nie zamierzał umierać zapłakany. Nie chciał dawać temu facetowi satysfakcji, ale choć tak bardzo próbował, nie udało mu się powstrzymać łez. Szlochał. Ze strachu. Ale nie wstydził się tego. Odwaga to tak naprawdę umiejętność działania pomimo strachu. - Co się stało z moim ojcem? - krzyknął do góry w ciemność. Mężczyzna nie odpowiedział. Nie chciał. Nie mógł. Charles patrzył na chłopca leżącego w dole wśród kamieni i kawałków gałęzi. Wyglądało na to, że złamał nogę, ale się nie poddawał. Jeszcze nie. Płakał, ale

ciągle patrzył na niego odważnie. Był silny. To zawsze imponowało Charlesowi. Chłopiec był tak młody, właściwie jeszcze dziecko. A mimo to był w nim taki duch walki. Charles wycelował w niego. Nagle się zawahał. Czy musiał zabijać jeszcze i to dziecko? Czy rzeczywiście na to mu przyszło? Chłopak tam na dole miał sześć lat, kiedy zaginął jego ojciec. Simon też miał sześć lat, kiedy tamto się zdarzyło. Czy Patricia Wellton zawahała się, zanim do niego strzeliła? Pewnie nie, zawodowcy tacy jak ona nigdy się nie wahali. On też był zawodowcem, a jednak się wahał. Nie był zwykłym mordercą. Próbował tylko pozamykać drzwi, chronić tajemnice. Chłopak znów zapytał o ojca. Właściwie zasłużył na to, żeby się dowiedzieć. - Nie żyje, niestety. Ale chyba to już wiedziałeś. Chłopiec pokiwał głową. Patrzył na Charlesa z jeszcze większą nienawiścią. To równie dobrze mógł być Simon, tam na dole, pomyślał Charles. Miałby teraz piętnaście lat, tyle samo, co chłopak w okopie. Prawie szesnaście. Simon obchodziłby urodziny w listopadzie. 18 listopada. Ciekawe, kiedy się urodził ten chłopak. Może to nie był przypadek, że byli rówieśnikami. Może właśnie o to w tym wszystkim chodziło? Żeby zobaczyć konsekwencje swoich działań. Zrozumieć, że nie dało się zamknąć wszystkich drzwi. Że cena była zbyt wysoka. Nagle usłyszał odgłos helikoptera. Coraz szybciej zbliżał się w ich stronę. Rozpoznawał ten dźwięk, to był Eurocopter EC135, policyjny. Za dwie minuty znajdzie się nad jego głową. To koniec, złapią go. Czy wtedy będzie ważne, czy chłopiec żyje, czy został zastrzelony? Dla niego to była różnica. Zabić dziecko, kiedy wszystko jest już stracone. Wtedy nie jest się już obrońcą. Wtedy nie jest się żołnierzem. Jest się potworem. Opuścił pistolet, przeskoczył przez okop i zaczął biec w stronę lasu. Chciał dostać się z powrotem do samochodu. Jeśli zatoczy szeroki łuk, w najlepszym razie uda mu się ominąć obszar działań policji. Istniała pewna szansa. Jeśli go złapią, będą potem o tym rozmawiać, opowiadać, jaki był zły, jaki potworny. Będą go nazywali

psychopatą. Nie przejmował się tym. Zrobił to wszystko, bo w coś wierzył. Wojna to wojna, wymaga ofiar. Wszyscy chcieli mieć wspaniałe, wolne społeczeństwo, ale nikt nie chciał za nie płacić. Czy będą pamiętali, że oszczędził chłopca? Czy dojrzą w tym jego dobroć? Prawdopodobnie nie. Ale jemu to nie przeszkadzało. Przynajmniej on będzie pamiętał o jednym. Nie był potworem. TORKEL, BILLY i Jennifer wyskoczyli z samochodu i wyciągnęli broń. Dla Jennifer to był pierwszy raz. Trzymając pistolet oburącz, skierowała go w ziemię. Między budynkami, na drugim końcu wielkiego dziedzińca koszar zobaczyli oddział specjalny przy zwłokach mężczyzny, który na pierwszy rzut oka nie mógł być Charlesem Cederkvistem. Nigdzie nie było śladu jego, ani chłopca. Zaczęli przeszukiwać teren, najpierw przy najbliższych budynkach, ale wkrótce uznali, że niezbędne będzie wezwanie posiłków. Helikopter krążył nieustannie w górze, przeszukując ziemię swoimi wielkimi reflektorami. - Rozdzielcie się - polecił Torkel. Billy i Jennifer szli między budynkami i posuwali się wzdłuż ciemnych, zniszczonych fasad po prawej stronie i lasu po lewej. Jennifer widziała Billy’ego tuż przed sobą. Nagle skręcił w lewo i zniknął jej z oczu. Szła dalej wąską dróżką. Gdzieś na jej końcu gęstniał mrok. Budynki. Dawne magazyny amunicji, jak zapamiętała z mapy. Latarka oświetlała metr ziemi przed jej stopami. Stąpała po kamienistej drodze, wyczulona na każdy szmer. Za plecami słyszała głosy członków grupy specjalnej, ale było ich słychać coraz mniej, w miarę jak zbliżała się do dawnych magazynów. I wtedy usłyszała ten dźwięk. Z lasu po prawej stronie. Zatrzymała się i błyskawicznie odwróciła w tamtą stronę. Snopem światła z latarki oświetlała drzewa. Znów to usłyszała, tym razem trochę dalej. Zdecydowanie ktoś się poruszał. Jennifer oświetlała skraj lasu i nagle kilka metrów przed sobą zobaczyła czarno ubraną postać przy pniu jednego z drzew. - Stój! - zawołała Jennifer, ale jej słowa odniosły odwrotny skutek. Mężczyzna rzucił się do ucieczki. Zniknął w ciemności. Jennifer przyśpieszyła kroku, nie przestając oświetlać lasu. Znów go zobaczyła. Udało mu się zwiększyć dystans. Jennifer rzuciła się w pogoń, usiłując cały czas kierować światło latarki na uciekającego mężczyznę. Kilkanaście metrów przed nią wybiegł na drogę i jeszcze bardziej przyśpieszył. Biegła, ile sił w nogach, wzywając jednocześnie posiłki przez krótkofalówkę przytwierdzoną do ramienia. Kiedy oświetliła uciekającą postać, zobaczyła, dokąd zmierzał. Przy magazynie amunicji stał samochód. Światło latarki odbiło się w szkle reflektorów.

- Stać! - zawołała znowu, bez większych nadziei, że tym razem jej posłucha. Jak przewidywała, uciekający mężczyzna nawet nie zwolnił. Jennifer czuła, że adrenalina pcha ją naprzód. Właśnie tego pragnęła. Action. Szybkie decyzje. Pogoń i napięcie. Została policjantką, żeby przeżywać coś takiego. Kiedy mężczyzna, którego uznała za Charlesa Cederkvista, miał do przebiegnięcia kilkanaście kroków, światła samo-chodu zamrugały i zamki otworzyły się z kliknięciem, które usłyszała, choć oddychała głośno z wysiłku. Był szybki. Jennifer nie zwalniała. Charles już był przy aucie i otwierał drzwi od strony kierowcy. Potem zdarzyło się coś dziwnego. Zatrzymał się. Stał przy otwartych drzwiach, jakby pozował do zdjęcia. Jennifer zwolniła i uniosła pistolet. - Ręce do góry i odejdź od auta - powiedziała, robiąc kilka ostrożnych kroków naprzód. Charles się nie poruszył. Jennifer nie widziała jego dłoni ukrytych za otwartymi drzwiami. Jeszcze raz powtórzyła polecenie. Gdzie się podziewali tamci? Charles nadal stał nieruchomo. - Ręce do góry i odejdź od auta - powiedziała po raz trzeci. Dlaczego on się nie poddawał? To było jak w jej śnie. Polowanie się skończyło. Stała przed nim z bronią gotową do strzału. Powinien czuć się pokonany, zwyciężony, pobity. Teraz Charles powinien się poddać. Jennifer popatrzyła w dół. Mogłaby trafić go w stopy pod drzwiami samochodu albo w lewe ramię ponad drzwiami. Może. Choć najchętniej wcale by nie strzelała. Nie zrobi tego, pomyślała, kiedy Charles błyskawicznie położył jedną dłoń na drzwiach i wystrzelił dwukrotnie. Jennifer rzuciła się w bok. Cederkvist wskoczył do samochodu i z miejsca ruszył. Musiała uskoczyć, żeby jej nie rozjechał. Zobaczyła, jak czerwone tylne światła znikają w mroku. Potem przez moment widziała Billy’ego, kiedy oświetliły go reflektory auta. Rzucił się w bok, a potem, klnąc głośno, pognał za uciekającym samochodem. Pobiegł do ich wozu tak szybko, jak tylko mógł, i wskoczył za kierownicę. Ruszył, wycofał i podjął pogoń, wzywając przez radio grupę specjalną. Docisnął pedał gazu do dechy. Trochę dalej przed sobą, od czasu do czasu, na niewielkiej krętej drodze widział czerwone światła auta Charlesa. Być może Billy nie był wybitny w innych dziedzinach, ale samochód prowadził jak mało kto. Nocna pogoń, wszystkie zmysły w stanie skrajnego napięcia. Światła samochodu wyłuskiwały z ciemności drzewa, krzaki i drogowskazy, które szybko znikały w mroku. Był coraz bliżej, nadzieja na zwycięstwo dodawała mu skrzydeł. Zobaczył, że helikopter też namierzył samochód Cederkvista. Przyśpieszył jeszcze. Chciał zakończyć pościg na tej małej, prawie nieuczęszczanej drodze, bez stwarzania zagrożenia na większej drodze. Systematycznie zbliżał się do ściganego pojazdu. Zaraz go dogoni. Nie dałby rady tu wyprzedzić, droga była zbyt wąska. Billy był zaledwie parę metrów za nim. Obawiał się, że Cederkvist zechce nagle zahamować. Wtedy Billy wpadłby mu na tylny fotel. Ale Charles najwidoczniej nie zamierzał

zwalniać. Nagle Billy zobaczył, że światła wozu Cederkvista oświetliły znak ostrzegający przed ostrym zakrętem w lewo. Billy zdecydował się to wykorzystać. Jeszcze bardziej zbliżył się do ściganego auta, a kiedy Charles zwolnił przed zakrętem, Billy zmienił bieg, przekręcił kierownicę w lewo i nacisnął pedał gazu. Uderzył samochód Charlesa na wysokości tylnego koła. Tyłem wozu zarzuciło, Billy’emu wydawało się, że widzi, jak Charles usiłuje zapanować nad siłą uderzenia. Na próżno. Billy nacisnął hamulec i zobaczył, jak ten drugi samochód wypada z drogi i koziołkuje na pole poniżej. Billy szybko odpiął pasy i wysiadł. CHARLES W JEDNEJ chwili uświadomił sobie dwie rzeczy. Nie był nieprzytomny. Leżał na suficie. Trzecia rzecz dotarła do niego, kiedy chciał się poruszyć. Gdzieś go bolało i krwawił. Szybko ocenił sytuację. Helikopter nadal nad nim krążył i kierował strumień światła na leżący na dachu samochód. Ułatwiło mu tu sprawę. Zobaczył pistolet leżący pod oknem od strony pasażera i wyciągnął po niego rękę. To był koniec. Sprawa dwóch Afgańczyków rozrastała się jak hydra. Na miejscu każdej ściętej głowy wyrastały dwie nowe. Nie dało się tego dalej ciągnąć. Koniec. Ścisnął mocno pistolet w dłoni i wypchnął drzwi. Z trudem próbował się wydostać z samochodu. Billy właśnie schodził po nasypie, kiedy zauważył ruch przy samochodzie, który wylądował kilkanaście metrów dalej na środku pola. Wyjął pistolet, odbezpieczył go i trzymał z lufą skierowaną w dół. Charles wygramolił się z rozbitego samochodu. Cały był zakrwawiony, miał podarte ubranie. Billy podszedł bliżej. Kiedy Charles przytrzymał się samochodu, żeby wstać, zauważył, że Billy trzyma broń. Podniósł więc do góry swój pistolet. - Rzuć broń! - krzyknął Billy, starając się przekrzyczeć huk helikoptera. Charles nadal walczył, żeby utrzymać się w pionie, ani drgnieniem nie zdradzając, czy usłyszał Billy’ego, czy nie. - Rzuć broń! - zawołał znów Billy, najgłośniej jak mógł. Charles stanął wreszcie na nogi, niepewnie i chwiejnie, potem powoli odwrócił się

w stronę Billy’ego. Nagle scenę na polu rozjaśniło ostre światło. Samochód z grupą specjalną właśnie ich dogonił, a jego reflektory oświetliły Charlesa, który zdecydowanym ruchem uniósł pistolet i wymierzył prosto w Billy’ego. Billy oddał dwa strzały. Obydwa w serce. Charles martwy osunął się po samochodzie. NOC I CIEMNOŚĆ. Jedynym źródłem światła w pokoju była biurowa lampa skierowana na ścianę. Sebastian i Torkel siedzieli w półmroku. Ich ciała rzucały długie cienie. Za oknem wiatr szarpał blaszanym parapetem. Gdyby Sebastian pił, siedziałby z whisky w dłoni, co w pewien sposób dopełniłoby ten obraz. Ale nie pił. Za to Torkel trzymał w ręce piwo. Pił prosto z butelki, drugie albo trzecie. - Dawno już tak nie siedzieliśmy. - Torkel przerwał ciszę. - Nigdy tak nie siedzieliśmy - odparł Sebastian. - Jeśli zamierzasz być tak obrzydliwie ckliwy, to idę do domu. Torkel uśmiechnął się i pociągnął z butelki. Wydawało mu się, że tym razem Sebastian inaczej traktował pracę i ludzi z zespołu, ale czasem jeszcze bywał sobą. - Dlaczego nie poszedłeś do domu? - zapytał z zainteresowaniem. - A dlaczego ty nie poszedłeś? - Jestem samotny - powiedział Torkel otwarcie. - Nie lubię już być w domu. Umilkł. Sebastian czuł, że powinien coś powiedzieć, Torkel chyba na to czekał. Nie miał najmniejszej ochoty wdawać się w rozważania na temat życia uczuciowego Torkela, więc zdecydował się odpowiedzieć na pierwsze pytanie i odsunąć uwagę od spraw osobistych. - Jestem wściekły. To nie Charles Cederkvist stał za zniknięciem tych Afgańczyków czy zastrzeleniem brata i całej jego rodziny. Torkel pokiwał twierdząco głową. - Ale był w to zamieszany. Sebastian prychnął tylko z niezadowoleniem. - Jak sądzisz, co się wydarzyło? - zapytał. Torkel odchylił się na oparcie sofy, łyknął piwa i przez kilka sekund zastanawiał

się nad odpowiedzią. Wreszcie odezwał się powoli. - Sądzę, że była tu CIA i zabrała albo zamordowała obu Afgańczyków. Sądzę, że w MUST o tym wiedzieli i Charles poprosił swojego brata, żeby zamknął postępowanie, ale on dowiedział się za dużo i został zamordowany w górach. - Przez Patricię Wellton? - Tak - przyznał Torkel. - A dlaczego później ktoś zabił ją… Tego nie wiem. - Charles nie żyje. Czy myślisz, że jest jedyną osobą, którą będziemy w stanie z tym powiązać? - W głosie Sebastiana dało się słyszeć wyraźne niezadowolenie. Torkel pochylił się do przodu, oparł łokcie na kolanach i przyglądał się siedzącemu naprzeciwko mężczyźnie, którego chciał nazywać swoim przyjacielem. - Nie sądziłem, że w ogóle cię to obchodzi, wiesz, kwestia sądu, winy i kary. Cel jest niczym, liczy się droga. Czy nie tak zawsze mówiłeś? - To nie znaczy, że chcę, żeby im się upiekło - odparł kwaśno Sebastian. - Ale czasem tak się dzieje - powiedział Torkel spokojnym tonem i znów rozparł się na sofie. - Poza tym droga była tym razem tak cholernie nudna - dodał Sebastian, chcąc dodatkowo wytłumaczyć swoją irytację. - Billy zastrzelił jedyną choć trochę intrygującą osobę. - Może byłoby ciekawiej, gdybyś uczestniczył w śledztwie przez cały czas - odparł Torkel z prowokującym uśmieszkiem. - Miałem inne rzeczy na głowie. Torkel wyprostował się, czekając na odpowiedź. - A co z Vanją, odzywała się do ciebie? Sebastian potrząsnął głową. - Nie odpowiadała przez cały dzień. - Bardzo się przejęła tą historią z FBI - odpowiedział Torkel w zamyśleniu. - Vanja jest silna. - W każdym razie świetnie gra taką rolę. Ale jeszcze ta sprawa z Valdemarem, obawiam się, że może być bliska załamania. Sebastian poczuł irytację pomieszaną z niechęcią i może jeszcze czymś, czego nie odczuwał od bardzo dawna, przynajmniej sobie tego nie przypominał. Poczuciem winy. A to był temat, którego zdecydowanie wolał nie drążyć. - Wiemy tak dużo - powiedział, sprowadzając rozmowę z powrotem na główny tor. I miał nadzieję, że Torkel dołączy. - Lennart Stridh musiał mieć jakichś kolegów. Moglibyśmy podsunąć im trochę informacji.

Torkel potrząsnął głową i znów nachylił się bliżej do Sebastiana, jakby chciał mówić bardziej poufnie. Sebastian naprawdę nie lubił u niego tej pozy. - Wiesz, dlaczego tu jestem i trzymam się na tym stanowisku od tylu lat? - Nie, ale też nigdy się nad tym nie zastanawiałem - przyznał szczerze Sebastian. - Bo wiem, kiedy należy się wycofać - oświadczył Torkel i pociągnął z butelki. Wybieraj wojny, Sebastianie. Angażuj się tylko w te, które możesz wygrać. - To nie jest do końca w moim stylu. - Życie staje się prostsze. - I bardziej nudne. A skoro o nudzie mowa… Rzucił znaczące spojrzenie na zegar i wstał. Torkel tylko się uśmiechnął do niego i też się podniósł. - Ja też już pójdę, muszę jeszcze załatwić jedną rzecz. Najwyraźniej dzisiaj mimo tych wszystkich wydarzeń nie można go było niczym zirytować. Może to był jego sposób radzenia sobie z frustracją. Uśmiechać się do problemu. Sebastian wziął kurtkę i ruszył do drzwi. Torkel zgasił lampkę na biurku. - Jak daleko to sięga, jak myślisz? - Nieważne. I tak nigdy się tego nie dowiemy. - I będziesz mógł z tym żyć? - Tak, i ty też. Wyszli z pokoju. W ciszy jechali windą na dół. Torkel miał oczywiście rację. Będzie mógł z tym żyć, tak samo, jak musiał żyć ze wszystkim innym. POLICJANT WŁAŚNIE wyszedł. Shibeka go nie znała. Nazywał się Torkel Höglund i najwyraźniej odpowiadał za jakiś zespół od morderstw. Był ciepły i życzliwy. Kilka razy pytał o samopoczucie Mehrana, o prognozy lekarzy, naprawdę był tym zainteresowany. Ale kiedy zaczęli mówić o tym, co się stało i ile oni widzieli, zaczął mówić to samo, co już tyle razy słyszała. Nie wiedzą dużo. Nie chcą spekulować. Znali się na słowach. Ale nie na prawdzie. A może zrozumieli, że cena byłaby o wiele za wysoka. Może to było takie proste. Że byli mądrzejsi od niej. Że mimo tej całej gadaniny o wolności i otwartości istniały sprawy, których lepiej nie ruszać. Przecież ona o mało co nie straciła syna przez to, że tego nie rozumiała. Czy było warto?

Nie, nigdy. Ale czy naprawdę będzie umiała milczeć? Teraz w szpitalu z synem, pobitym i w gipsie, wybór był oczywisty. A za trzy miesiące? Sześć miesięcy? Kiedy te pytania powrócą? Nie wiedziała, czy będzie umiała sobie z tym poradzić. Wzięła Mehrana za rękę. Silne środki przeciwbólowe najprawdopodobniej zaczęły działać, bo odzyskał trochę kolorów na twarzy. Jego oczy były piękniejsze niż kiedykolwiek przedtem. Oczy Hamida. - Mamo? - odezwał się cicho. - Tak? - Oni wiedzą więcej. Na pewno. - Nie myśl o tym teraz. Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę. Nachyliła się nad nim, chciała go objąć, mocno, nigdy go nie wypuścić, ale wiedziała, że to byłoby bolesne dla jego posiniaczonego ciała. Zamiast tego ścisnęła mocniej jego dłoń. Mehran popatrzył na nią ze smutkiem. - Przepraszam, mamo, że ci nie powiedziałem, co zamierzam zrobić. - Nie musisz przepraszać - odpowiedziała szeptem. - Jeśli ktoś tu powinien przepraszać, to ja. - Za co? - Za to, że cię w to wciągnęłam. - Ty też nie musisz przepraszać. Nigdy więcej. Shibeka widziała, jak do jego pięknych oczu napływają łzy. - On nie żyje, mamo. Zamordowali go. - Wiem. Właściwie zawsze o tym wiedziałam. - Ale nie wiemy jak. Ani dlaczego. - Później o tym porozmawiamy. O tym, jak ważne jest to jak i dlaczego. Umilkli. Mehran popatrzył na nią. Przyszła mu do głowy myśl. Prosta, oczywista, ale nie pamiętał, czy kiedykolwiek ją wypowiedział. Chyba zakładał, że nie musi, że ona o tym wie. - Kocham cię, mamo - powiedział. Nie mogła się dłużej powstrzymywać. Poderwała się i w odpowiedzi mocno przycisnęła go do siebie. Bolało, ale było też bardzo przyjemnie. - Mogłabyś mi o nim trochę opowiedzieć? - szepnął cicho, kiedy Shibeka znów usiadła przy łóżku. - O Hamidzie?

- Tylu rzeczy nie wiem. Wcześniej nie chciałem wiedzieć. Zawsze się bałem, że będzie za bardzo bolało. - Tak, wiem, Mehranie. Popatrzył na nią i dodał: - Ale tak nie jest. Dzisiaj to zrozumiałem. Jest odwrotnie. To przez nasze wspomnienia on żyje nadal. Daje nam siłę. Nam, którzy zostaliśmy. Shibeka spojrzała na syna. Wspomnienia. Tyle ich było. Tak dużo. Wreszcie mogła się nimi z kimś podzielić. ALEXANDER SÖDERLING miał za sobą przyjemny poranek. Pozwolił sobie trochę dłużej pospać, po czym zjadł śniadanie z rodziną. Kiedy wszyscy się rozeszli do swoich zajęć, w iPadzie przejrzał poranną prasę. Nigdzie nie było powiązania między wydarzeniami w Almnäs i ciałami z grobu w górach czy dwójką zaginionych Afgańczyków. Nikt też nie łączył Charlesa ze śmiertelnym wypadkiem Lennarta Stridha. Znalazł wzmiankę, że chłopak przeżył, miał tylko złamaną nogę. Alexander miał nadzieję, że ktoś wykazał się sprytem i wytłumaczył mu, że w pewnych okolicznościach lepiej trzymać buzię na kłódkę. Wszystko wskazywało na to, że im się udało. Znowu. Veronica Ström dotrzymała swojej obietnicy i wszystkim się zajęła. Kwadrans po dziesiątej Alexander wyszedł z domu. Poszedł do samochodu. Zwykle wyjeżdżał do pracy wcześniej, żeby zdążyć przed porannym szczytem. Teraz pewnie będzie potrzebował godziny, żeby dostać się do centrum. Ale dzisiaj mu to nie przeszkadzało. Otworzył swoje audi, schodząc ścieżką w dół. Rzucił szybkie spojrzenie na wielki trawnik. Pełno liści. Cholerny sąsiad, nie mógłby wreszcie pozbyć się tych klonów? Nie dość, że w lecie zasłaniały mu światło, to jeszcze dziewięćdziesiąt procent liści lądowało na ich posesji. Nieraz już się zastanawiał, czy nie zakraść się w nocy i nie wbić w pień miedzianego gwoździa. Ile czasu musi upłynąć, zanim te pieprzone drzewa od tego padną? Pewnie całe lata, o ile to w ogóle zadziała. Może to tylko mit. Piła spalinowa na pewno by pomogła. To była kusząca alternatywa. No i co by mu mogli zrobić? Grzywna i odszkodowanie? Ktoś by o tym napisał w gazecie? Może jednak warto spróbować? Przynajmniej drzewa mieliby z głowy. Otworzył drzwi od strony kierowcy, wrzucił do środka aktówkę i usiadł za kierownicą. Coś go zakłuło w okolicy lędźwi. Jak użądlenie osy albo… Pomacał dłonią oparcie i znowu się ukłuł. Igła. Do diabła, jak coś takiego mogło się znaleźć w tapicerce fotela? Skąd to się tu wzięło? Już miał otworzyć drzwi, żeby sprawdzić,

jak może się jej pozbyć, kiedy zaczęło się z nim dziać coś dziwnego. Serce waliło mu jak oszalałe. Nie przyśpieszyło ani nie zaczęło mocniej bić. Tłukło, jakby miało za chwilę wyskoczyć z piersi. Wyprostował się i spróbował zapanować nad oddechem. Musiał się uspokoić, wziąć głęboki oddech, ale to nie pomogło. Jego ciało zachowywało się tak, jakby włączył mu się autopilot. Puls go ogłuszał, w piersiach czuł ból. Pomyślał, że zaraz dostanie ataku serca. Nie było szans, żeby jego serce dłużej zniosło ten wysiłek. Położył ręce na przycisku klaksonu, żeby kogoś zaalarmować. Nie był w stanie zatrąbić. Bębnił pięściami w kierownicę. Żadnego dźwieku. Skurcze w klatce piersiowej były coraz silniejsze. Oddech coraz bardziej płytki. Tętnice szyjne pulsowały boleśnie. Potrzebował pomocy, jak najszybciej. Tylko skąd? O tej porze ulice osiedli willowych są praktycznie opustoszałe. Po drugiej stronie ulicy, jakieś dwadzieścia metrów dalej, stał samochód. Bordowy volkswagen, którego wcześniej tu nie widział. W środku siedziało dwóch mężczyzn. Alexander próbował zwrócić na siebie ich uwagę. Wymachiwał rękami, uderzał w szybę. Tylko tyle mógł zrobić, nie miał siły wstać, nawet gdyby udało mu się otworzyć drzwi. Czy mu się wydawało, czy oni patrzyli na niego? Jeden z nich, rudowłosy, na pewno. Drugi skrył spojrzenie za ciemnymi okularami. Dlaczego nie reagowali? Poczuł, że jego serce za chwilę wyrwie mu się z piersi i w tej samej chwili odpowiedział sobie na swoje pytanie. Jego ostatnia myśl, tuż po tym, kiedy serce przestało mu bić, nie dotyczyła, ku jego zdziwieniu, Anniki ani dzieci. Pomyślał o Veronice i wreszcie zrozumiał, co miała na myśli, kiedy mówiła, że się wszystkim zajmie. BILLY WŁOŻYŁ DWIE kromki chleba do tostera. Podszedł do lodówki i wyjął masło, ser i dżem, po czym ustawił wszystko na tacy na kuchennej wyspie. Odwrócił się do blatu i wyłączył czajnik. Złożył omlet na pół i zostawił go jeszcze na gorącej płycie. Otworzył szafkę nad zlewem i wyjął dwa kubki. Nie musiał się śpieszyć, znów został czasowo zawieszony. Drugi raz w ciągu kilku miesięcy. Niezbyt dobrze to wyglądało. Media byłyby zachwycone, gdyby się o tym dowiedziały, ale na razie udawało się tego uniknąć. Wyjątkowo mało miejsca media poświęciły wydarzeniom w Almnäs. Tym więcej Billy o tym myślał. Charles wychodzi z samochodu. Broń skierowana w niego. Czy mógł postąpić inaczej? Celować w ramię albo na przykład w nogi? Tylko go unieszkodliwić? Nie pamiętał wszystkiego, co wtedy zaszło, ale jedną rzecz pamiętał z bolesną dokładnością. Napięcie i wyczekiwanie, kiedy schodził w dół do rozbitego samochodu.

W postępowaniu Biura Spraw Wewnętrznych Torkel będzie oczywiście zeznawał na jego korzyść. Charles Cederkvist był zawodowym agentem służb specjalnych i celował do niego z odległości zaledwie kilku metrów. Nawet ranny stanowiłby śmiertelne zagrożenie. Było dość świadków. Nie, Billy nie martwił się specjalnie wynikiem postępowania. Dręczyło go za to co innego. Choć nie pamiętał okoliczności, w jakich doszło do strzelaniny, doskonale przypominał sobie uczucie, jakiego doznał potem. Fala ciepła ogarnęła jego ciało, kiedy zobaczył, jak Charles osuwa się bezwładnie na ziemię. Było w tym więcej endorfin niż adrenaliny, był tego pewien. Odczuwał przyjemność. To nie było normalne, ale mógł to porównać jedynie z błogością, którą czuł po seksie. Po dobrym seksie. Kiedy czajnik się wyłączył, Billy nalał wody do kubków i włożył do każdego torebkę herbaty. Odstawił czajnik i wziął z szafki miód. Zdjął z płyty patelnię, przełożył omlet na talerz i ustawił wszystko na tacy. Potem przyjrzał się tacy jeszcze raz. O niczym nie zapomniał. A tak, tosty. Wyjął je z tostera i położył na świeżej ściereczce. Wychodząc z kuchni, pomyślał, że My miała na niego duży wpływ, ale największy chyba na jego upodobania kulinarne i zwyczaje w kuchni. Z kieszeni kurtki wiszącej w przedpokoju wyjął klucz, położył go koło noża do masła i ruszył w stronę sypialni. My spała na lewym boku. Cienka strużka śliny spływała jej z kącika ust na poduszkę. Nawet to wydało się Billy’emu słodkie. Dobrze mu to robiło, związek z nią naprawdę dobrze mu robił. Na początku może trochę głupio wyszło, kiedy myślał, że nie będzie go kochała, jeśli będzie tym, kim jest, czyli człowiekiem zadowolonym ze swojej skromnej pozycji w pracy. Wydawało mu się, że ona pomoże mu zmienić jego życie. To dlatego pokłócił się z Vanją. Wszystko sobie wyjaśnił, i z Vanją, i z My, choć musiał przyznać, że z Vanją jeszcze nie do końca. Obudził ją delikatnie. Zaraz oprzytomniała, jakby miała przełącznik on/off. Rano od razu rześka i rozbudzona, wieczorem zasypiała w ciągu dwóch sekund. Teraz usiadła na łóżku, dyskretnie wycierając usta. Billy ostrożnie postawił tacę na pościeli i usiadł koło niej. - Jesteś cudowny - powiedziała i pocałowała go w policzek, zanim zaczęła jeść. Kiedy chciała wziąć do ręki nóż, zatrzymała się na chwilę. Podniosła to, co leżało obok. Klucz. - Co to jest? - To jest klucz. - Nie sądziłam, że tego chcesz. - Ja też nie sądziłem, że tego chcę. Ostrożnie, żeby nie wywrócić tacy, nachyliła się ku niemu i objęła go ramionami. Długo tak siedzieli. Billy odwzajemniał uścisk. Tutaj był taki, jaki chciał być. Ona nie znała tego innego Billy’ego, tego, który czuł satysfakcję przy zabijaniu. Tylko Jennifer go znała. Czy mógł zamieszkać z My, nie mówiąc jej o tym? Co się wtedy

stanie? Jennifer zbytnio to nie zbulwersowało, ale ona była policjantką i nie z nią miał układać sobie życie. -…maju. Billy uświadomił sobie, że My mówi coś do niego, prosto do jego ucha. Wysunął się z jej objęć. - Przepraszam, co w maju, co mówiłaś? - Teraz możemy wziąć ślub w maju. Billy nie był w stanie wydusić z siebie ani słowa, siedział jak sparaliżowany, nie mógł się nawet uśmiechnąć. Za to My się śmiała. - Żartowałam! Żartowałam, kochanie. Ujęła w dłonie jego głowę i pocałowała go w usta. Zadzwoniła jego komórka. Wygramolił się z łóżka i odebrał. To była Vanja. Ucieszyła się na jego widok. Na pewno się o nią niepokoił, widziała to, kiedy wszedł do sali i zobaczył ją w szpitalnym łóżku. Choć była ubrana i właściwie siedziała, a nie leżała, to był to mimo wszystko szpital, a ona była pacjentką. Uspokoiła go od razu, że chodziło tylko o pobranie próbek i rozmowę przed transplantacją nerki. Była dawcą, więc naprawdę nie musiał się przejmować. Billy przysunął sobie krzesło do jej łóżka i zaczął opowiadać, co się zdarzyło, odkąd widzieli się ostatni raz. O tym, że zamieszkał razem z My, ale głównie o rozwoju śledztwa. - Nie miałeś wyboru - stwierdziła Vanja, kiedy dotarł do momentu zastrzelenia Charlesa Cederkvista. - Wiem - skłamał Billy. Ujęła go za rękę. Widziała, że ten gest go zaskoczył. Sebastian powiedział, że nie mogła nic poradzić na to, co się zdarzyło między nią i Billym, że piłka jest teraz po jego stronie, ale mimo wszystko chciała spróbować. Poza tym wiarygodność Sebastiana została mocno nadszarpnięta w ciągu ostatnich dni. - Nie powinnam była mówić, że jestem lepsza od ciebie. - Ale jesteś - powiedział Billy, wzruszając ramionami. - Naprawdę potrzebuję przyjaciela, a ty jesteś najlepszym, jakiego kiedykolwiek miałam - powiedziała z taką szczerością, że Billy trochę się zmieszał. - Spokojnie, jestem twoim przyjacielem, tamto się nie liczy. Vanja spojrzała na niego z tak ciepłym uśmiechem, z taką ulgą, że musiał się bardzo starać, żeby nie uciec wzrokiem w bok. Na stoliku wibrował jej telefon. Billy sięgnął po niego z ulgą i spojrzał na wyświetlacz.

- Sebastian - powiedział, podając komórkę Vanji. - Niech dzwoni - rzuciła obojętnie i Billy, nieco zdumiony, odłożył komórkę z powrotem. Po chwili dzwonek umilkł. Sebastian. Vanja pomyślała, że chciałaby się komuś zwierzyć. Tak długo dusiła to w sobie, że to mogło ją zniszczyć. Pragnęła opowiedzieć o tym przyjacielowi. - Wydaje mi się, że Sebastian… Zawahała się. Sama słyszała, jak dziwnie to brzmiało, kiedy chciała powiedzieć to głośno. Billy pomyśli, że zwariowała. Najpierw zarozumiała koleżanka, a teraz szalona. Naprawdę stawiała przyjaciołom wysokie wymagania. - To, co się stało z moim tatą, i to, że nie dostałam się na szkolenie do FBI zaczęła jeszcze raz, teraz mówiła powoli, ważąc słowa. - Tak…? - Wydaje mi się, że Sebastian maczał palce w obu tych sprawach. Billy spojrzał na nią z takim wyrazem twarzy, który potwierdzał jej obawy; brzmiało to wyjątkowo idiotycznie. - Dlaczego miałby to robić? - Billy zadał pytanie, które samo się nasuwało. - Nie wiem. Też się nad tym zastanawiałam i najlepsze wyjaśnienie, jakie przychodzi mi do głowy, to to, że jest chory. Z jakiegoś niepojętego powodu chce zniszczyć moje życie. Billy skinął, żeby ukryć swoje zaskoczenie. Trudno było pogodzić słowa Vanji z jego przemyśleniami na temat niej i Sebastiana. Dlaczego Sebastian chciałby jej zaszkodzić, skoro był jej ojcem? - To wydaje się trochę… szalone. - Dlatego mu się to udaje - powiedziała siląc się na spokój i pewność. - To jest tak szalone, że nikt nie uwierzy, że on to zrobił. Podejrzewam, że on jest psychopatą. Co miał powiedzieć? Drzwi do sali otworzyły się i wszedł lekarz. Billy stwierdził z ulgą, że Vanja nie kontynuowała tematu. - Może pani jechać do domu - powiedział doktor Omid Sahab. - Dobrze. A kiedy mam wrócić? - Nie musi pani wracać. Nie może pani być dawcą. Pani nerka nie pasuje. Vanja nic nie rozumiała, jakby nagle przemówił do niej w obcym języku. - Jasne, że pasuje. Jestem jego córką. - Niestety. - Lekarz rozłożył ręce, jakby prosił o wybaczenie. - Czasem to się zdarza. Naprawdę mi przykro.

- Jaką ona ma grupę krwi? - zapytał Billy. - Wiele rzeczy musi się zgadzać, nie tylko grupa krwi - padła wymijająca odpowiedź. - W tym przypadku oceniliśmy, że ryzyko odrzucenia byłoby zbyt duże. - Ja mam grupę 0. - Vanja odpowiedziała na pytanie. - A jaką ma twój tata? - Billy zwrócił się teraz do Vanji. - Nie wiem. Zostawiła Billy’ego i odwróciła się do Omida Sahaba stojącego po drugiej stronie łóżka. Doktor patrzył gdzieś w bok, podrapał się po brodzie. W Vanji obudziła się policjantka. Omid Sahab coś ukrywał. - Jaką on ma grupę krwi? - powtórzyła pytanie. - Nie mogę tego powiedzieć - próbował się wykręcić. - To poufne informacje. - To jest mój ojciec. Tak czy inaczej się tego dowiem, najdalej za kwadrans, więc może lepiej powie mi pan teraz? Omid Sahab jeszcze się wahał. Nie wolno mu było zdradzać tego rodzaju informacji nikomu, nawet członkom rodziny, ale był przekonany, że Vanja i tak zdobędzie tę informację. Nie sądził, żeby potrzebowała całego kwadransa. - Ma grupę AB - powiedział cicho. Vanja natychmiast zrozumiała, co to oznacza. Nawet jeśli nie pamiętała schematu dziedziczenia ze szkoły podstawowej, to dzięki współpracy z Ursulą i jej analizom miejsca zbrodni udało się Vanji nieco odświeżyć wiadomości. Rodzic z grupą krwi AB nie mógł mieć dziecka z grupą 0. Nie docierało do niej, co znaczą słowa, które właśnie usłyszała. Tego już było naprawdę za wiele. Billy nachylił się nad łóżkiem i wziął ją w ramiona. Vanja przytuliła się mocno do niego. Bała się, że inaczej się rozpadnie. Billy myślał w ciszy. Był ciekaw, jaką grupę krwi ma Sebastian Bergman. I był prawie pewien, że nie było to AB. ELLINOR ODPIĘŁA OD bluzki plakietkę z nazwiskiem i odłożyła ją do małej metalowej szafki, jakich wiele znajdowało się wzdłuż ścian w pomieszczeniach dla pracowników domu towarowego Ahléns. Wzięła kurtkę i torbę i zamknęła

drzwiczki szafki. Torebka była cięższa niż zwykle, ale chyba tylko jej się wydawało, że może to wyczuć. 874 gramy to niedużo, a jednak miała wrażenie, że czuje różnicę. Może to była kwestia psychiki, jak wtedy, gdy ktoś myśli, że łyka lekarstwa i czuje się lepiej, choć te lekarstwa to placebo. Przewiesiła torebkę przez ramię, jednak była trochę cięższa, i poszła do wyjścia dla personelu. Po drodze pożegnała się z trzema koleżankami. Miały iść na wino, Ellinor wiedziała o tym, nawet pytały, czyby się nie dołączyła, ale odmówiła. Miała inne plany. Wyszła na Mäster Samuelsgatan i zapięła kurtkę. Rozejrzała się. Najpierw zamierzała coś zjeść. Jensens Bofhus była w pobliżu, tylko kilkaset metrów dalej przy tej samej ulicy. Jedną ręką przytrzymała kurtkę pod szyją, żeby ochronić się przed wiatrem, i ruszyła w stronę restauracji. Minęła po drodze wielu ludzi, nikt nie zwrócił na nią uwagi. Nikt nie wiedział, że jest chorą psychicznie gosposią, którą się pieprzy. Nikt nie wiedział, że jej torebka trochę więcej dziś waży. Nikt nie wiedział. Jeszcze nie. Nie śpieszyła się. Zamierzała najpierw zjeść porządną porcję mięsa, do tego wypić lampkę wina, może dwie. Zakończyć posiłek kawą i małą truflą, jeśli będą mieli. Miała dużo czasu. Do metra też nie było daleko, jeśli potem zdecyduje, że nie chce jej się iść pieszo do domu Sebastiana. MIESZKANIE LŚNIŁO czystością. Torkel dbał o porządek, kiedy nie był akurat zajęty pracą. Dom więc nie zdążył jeszcze zarosnąć brudem, ale i tak postanowił, że przeprowadzi generalne porządki, głównie po to, żeby mieć jakieś zajęcie i żeby czas szybciej zleciał. Pozbierał rozrzucone rzeczy, odkurzył, wytarł na mokro, wytrzepał na podwórku dywany i poduszki, zmienił pościel. Otworzył szafę i zastanawiał się, czy nie przeprowadzić wietrzenia ubrań, ale poczuł, że dotarł do granicy. Skończył o ósmej. Wziął prysznic, usiadł na swojej odkurzonej sofie i włączył telewizor. Po chwili miał dość oglądania i wyłączył go. Poszedł do kuchni i otworzył lodówkę. Nie był głodny. Wziął butelkę piwa i usiadł nad poranną gazetą. Kwadrans później zadzwonił telefon. - Dobry wieczór, mówi Axel Weber z „Expressen” - usłyszał w słuchawce, kiedy się zgłosił. - Dobry wieczór. - Przepraszam, że dzwonię tak późno, ale czy udało wam się coś ustalić w sprawie tych ciał znalezionych w górach?

Najpierw zaskoczyło go pytanie, ale po chwili uświadomił sobie, że przecież nikt oprócz niego i jego zespołu nie wie, kim są odnalezione w górach ofiary. Według wersji oficjalnej ciała z górskiej mogiły pozostawały niezidentyfikowane. Należało wybierać swoje wojny. Torkel podał Weberowi oficjalną wersję i zakończył rozmowę. W sprawie strzałów w Södertälje wręcz nie było wersji oficjalnej. MUST utajnił wszystkie informacje. Nie chcieli nawet komentować informacji, że nieżyjący Charles Cederkvist był u nich zatrudniony. Jeśli Torkel właściwie interpretował doniesienia prasowe, sprawa miała przycichnąć już za dzień, dwa, by następnie całkowicie zniknąć z mediów. Nie było żadnego procesu, który można by relacjonować, żadnych pogrążonych w żałobie krewnych, którzy mogliby się wypowiedzieć, nie było powiązań z gangami ani z mafią. Bez tych atrakcyjnych dodatków strzelanina pod Södertälje ze skutkiem śmiertelnym nie była zbyt długo interesującym newsem. Po zakończeniu rozmowy z Weberem Torkel siedział jeszcze chwilę z telefonem w dłoni. Axel Weber, reporter kryminalny. Namolny, ale znał się na swojej robocie. Gdyby poznał tożsamość ofiar, od razu powiązałby ciała z masowego grobu z Charlesem Cederkvistem, w najlepszym razie połączyłby to wszystko z człowiekiem zamordowanym w Almnäs, którym najwyraźniej był mężczyzna zwany Josephem. Może nawet udałoby mu się dotrzeć do zaginionych Afgańczyków, Hamida i Saida. Torkel spotkał się dzisiaj z wdową po Hamidzie i jej synem. Okłamywał ich, unikał jednoznacznych odpowiedzi. Dawał do zrozumienia, że wraz ze śmiercią Josepha i Charlesa kończą się ich możliwości działania. Dalej nie da się iść. Ale potem zadzwonił Weber. Należało wybierać swoje wojny. Albo sprawić, żeby ktoś inny za nas je toczył, pomyślał Torkel i wybrał numer. Po trzech sygnałach uzyskał połączenie. - Dobry wieczór, mówi Torkel Höglund… Pięć minut później odłożył telefon. Postąpił zgodnie z przyjętym zwyczajem i poinformował szefa lokalnej policji, tego, który zwrócił się do nich o pomoc, o wynikach śledztwa. Właściwie niewiele mieli już do powiedzenia. Dostali nazwiska pozostałych czterech osób z górskiej mogiły i mogli zamknąć sprawę. Oczywiście zakładał, że Hedvig Hedman i jej ludzie nie przekazują nikomu tego rodzaju informacji… Zadowolony z siebie, z poczuciem, że zrobił coś zakazanego, wstał z sofy i zaczął chodzić po mieszkaniu. Nie czuł tego od czasów, gdy był nastolatkiem. Wieczór nadal był dość młody. Zapragnął wyjść z domu.

Zadzwonił do córek. Czy nie chciałyby się może wybrać do kina? Mogły wybrać film. Chciały, ale nie mogły. Innym razem. Torkel przez chwilę rozważał, czy nie zadzwonić do Ursuli, ale nie przychodził mu do głowy żaden dobry pretekst, więc zrezygnował. Zamiast tego wstał i przyniósł butelkę whisky oraz szklankę. Potem znów usiadł na sofie, włączył telewizor i nalał do szklanki. Picie w samotności nie było dobre, ale gdyby tego nie robił, to kiedy mógłby się napić, do diabła? Niemal duszkiem wychylił pierwszą szklankę i zaraz nalał sobie drugą. URSULA SIEDZIAŁA w kuchni z lampką wina, podczas gdy Sebastian nakładał na talerze jedzenie, które właśnie przyniósł. Zdziwiłby się ten, kto znał ich historię i zobaczyłby teraz tę scenę. Co ona wyprawia? Czwarty raz w ciągu tygodnia. Czasami sama się zastanawiała. Ale wymyśliła określenie, które wyrażało istotę jej kontaktów z Sebastianem. Zero oczekiwań. Właśnie czegoś takiego teraz potrzebowała. Ucieczki, wypełniania czasu, nie wiedziała sama, co to jest, ale dobrze się czuła w jego towarzystwie. Mogła się odprężyć. Jemu nigdy nie przyszłoby do głowy, że może z tego być coś więcej, zresztą jej też nie. On nigdy nie powiedziałby „kocham cię”. W każdym razie nie myślałby tak. Lepiej niż być samą, ale nadal na jej warunkach. Z otwartymi oczami. Nie był monogamistą. Ona też nie. Kiedyś bardzo go kochała. Wtedy on ją zdradził. Ale to dlatego, że miała nierealne oczekiwania. Wobec bycia razem. Wierności. Wobec życia. Poza tym miło spędzało się z nim czas. Mieli o czym rozmawiać, poza tym kiedy Sebastian był z nią sam na sam, coś się z nim działo. Stawał się lepszym słuchaczem, był bardziej otwarty, zainteresowany. Ursula nie miała złudzeń, że to ona była powodem tej zmiany, najprawdopodobniej zawsze tak się zachowywał, obojętnie, jaka kobieta siedziała z nim przy stole. Włączał się autopilot. Od tak dawna nałogowo uwodził kobiety, że w takich chwilach jego mózg automatycznie wyłączał gen niewrażliwego bydlaka. Wszystko po to, żeby doprowadzić do stosunku. Tym razem z Ursulą do tego nie doszło. Jeszcze nie, dodała w myślach, kiedy Sebastian postawił na stole talerze i obdarował ją uśmiechem. - No to jedzmy - powiedział, odsunął krzesło i usiadł. TELEWIZOR DALEJ coś nadawał, ale butelka była już prawie pusta. Torkel zauważył to, kiedy chciał sobie nalać kolejnego drinka. Nie była pełna, kiedy zaczynał pić, ale i tak wlał w siebie dość dużo, bez wątpienia. Dość, żeby się wstawić. Na sofie, samotnie przed telewizorem. Żałosne. Wyprostował się, trochę

kręciło mu się w głowie. W żołądku paliło. Powinien coś zjeść, ale tu znów był ten sam problem. Samotność. To przygnębiające gotować tylko dla siebie. Jeszcze bardziej przygnębiające jest iść samotnie do restauracji. Córki miały na ten wieczór inne plany. Będzie musiał się do tego przyzwyczaić, tak będzie coraz częściej. Ale powinien przynajmniej poznać tego chłopaka, przypomniał sobie. O ile jeszcze będzie aktualny, to czasem szybko się kończy w tym wieku. Myślenie życzeniowe? Yvonne miała Kristoffera. A co on miał? Kogo miał? Nikogo. Pomyślał o Sebastianie. Sebastian zawsze miał kogoś. Na zawołanie. Gdyby tylko Torkel miał choć ułamek tego powodzenia u kobiet, jakie miał Sebastian, byłby zadowolony. U jednej kobiety. U Ursuli. Taka była prawda. Nawet jeśli udałoby się wyjść i spotkać kogoś albo zarejestrować się w sieci na jakimś portalu randkowym, to i tak nie było tam nikogo, kogo chciałby spotkać. Z tego co wiedział, a wiedział, chciał Ursulę. Czy to naprawdę była wojna, której nie może wygrać? Miała męża, ale przecież wcześniej to jej nie przeszkadzało. Ta ostatnia sytuacja, gdy znów się zbliżyli, to na pewno było chwilowe. Micke nie był tym, kogo Ursula chciała i potrzebowała. Ona też zdawała sobie z tego sprawę. Może po prostu potrzebowała wyraźnego sygnału z jego strony, żeby odważyła się wyrwać z tamtego związku. Mieć pewność, że on będzie czekał i ją przejmie. To była kiepska metafora. Ursula nie potrzebowała nikogo, kto miałby ją przejmować. Nie znał nikogo z większym poczuciem integralności, ale faktem było, że ona nie wiedziała, co on do niej czuł. Nie mógł wygrać, jeśli nie wyruszy na pole bitwy. Wziął do ręki telefon i wybrał jej numer. Jeszcze zanim się zgłosiła, Torkel wstał i zaczął się przechadzać po pokoju. Kręciło mu się w głowie. Wypił naprawdę dużo. - Ursula - usłyszał w słuchawce. - Cześć, to ja - powiedział wesoło. - Torkel - dodał dla pewności. - Tak, widziałam. Co słychać? - Wszystko świetnie. Naprawdę dobrze. - Wziął głęboki oddech, który po drodze przerodził się w kwaśne beknięcie. Udało mu się zamaskować to chrząknięciem. A jak tam u ciebie? - Też dobrze, dziękuję. - To dobrze. - Masz jakąś sprawę? - zapytała Ursula po kilkusekundowej ciszy. Torkel stanął przy oknie i podrapał się w głowę. Nie przychodził mu do głowy żaden dobry powód, więc powiedział prawdę. - Nic, chciałem tylko z tobą porozmawiać.

- Okej, tylko że w tej chwili nie bardzo… Ursula zerknęła na Sebastiana, który wstał od stołu i zaniósł ich talerze do zmywarki. - Kocham cię. Cieszyła się, że w tej chwili Sebastian był odwrócony do niej plecami. Nie wiedziała, jak wyglądała jej reakcja, ale o mało co nie upuściła komórki, więc zdziwienie to za mało powiedziane. Co miała odpowiedzieć? To była zdecydowanie ostatnia rzecz, jaką spodziewała się usłyszeć od swojego szefa. - Wiem, że masz Mickego i całą resztę - ciągnął Torkel, wybawiając w ten sposób Ursulę od odpowiedzi na to wyznanie miłości - ale… gdyby to się nie utrzymało… Będę czekał. Kocham cię. Ursula nadal milczała z telefonem przy uchu. Teraz czuła na sobie pytające spojrzenia Sebastiana, ale nie chciała na niego patrzeć. - Dobrze - wydusiła z siebie, głównie dlatego, żeby w ogóle coś powiedzieć. W słuchawce znów zrobiło się cicho. Naprawdę chciała to przerwać, ale nie miała pojęcia, co powinna powiedzieć. Torkel odchrząknął, jakby zrozumiał, że postawił ją w trudnej sytuacji. - To głupie tak do ciebie dzwonić, ale chciałem, żebyś wiedziała. - Wiedziałam. - Właśnie. Przepraszam - dodał jeszcze. - Zobaczymy się jutro. - Tak, do jutra. I się rozłączył. Ursula powoli odłożyła telefon na stół, usiłując w tym czasie zapanować nad wyrazem twarzy, myślami i głosem. Kiedy uznała, że znów ma wszystko pod kontrolą, spojrzała na Sebastiana. - To był Torkel. - Czego chciał? - Niczego specjalnego. Praca. Chyba trochę wypił, tak mi się wydaje… Sebastian najwyraźniej zadowolił się tymi informacjami, podniósł dwie filiżanki i zaparzacz do kawy. - Kawa w salonie? Ursula skinęła i wstała. Będzie potrzebowała dużo czasu, żeby zapomnieć o rozmowie, którą właśnie zakończyła. ELLINOR WYSTUKAŁA kod, a kiedy odezwał się brzęczyk, pchnęła bramę i weszła. Włączyła światło i rozejrzała się po dobrze znanym holu. Na pewno myślał,

że jest głupia i że przyjdzie, kiedy on się tego spodziewa, że zadzwoni do drzwi i odstawi scenę, albo będzie go prześladowała SMSami i telefonami. Ale ona trzymała się z daleka. Nie dzwoniła, nie pisała, nie przychodziła. Cierpliwie czekała. I jeśli Ellinor dobrze znała Sebastiana, a teraz, niestety, sądziła, że zna, to on na pewno już zdążył o niej zapomnieć. Na pewno się cieszył, że tak łatwo udało mu się jej pozbyć i nie poświęcił jej ani jednej myśli, odkąd ją wyrzucił i tak bardzo poniżył. Ale ona nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Sebastian musiał zrozumieć, że nie można jej tak traktować. Mężczyźni już przedtem tego próbowali. Na przykład Göran. Członek cywilnej obrony kraju z Aspudden. Tak się przedstawiał: Göran Jönsson, członek obrony cywilnej. To, co dla większości było czymś pomiędzy złem koniecznym a nieco staroświeckim sposobem spędzania wolnego czasu, dla niego było prawdziwym powołaniem. Naprawdę traktował swoją rolę z największą powagą. Może nawet dałby radę sam uratować Szwecję, gdyby przyszli ruscy. Bo to ruscy mieli przyjść, tego nauczyła się Ellinor. Zawsze chodziło o ruskich. Ale Göran musiał opuścić swoją ukochaną organizację. To była jego wina. Gdyby nie groził, że ją pobije, nie miałaby potrzeby myśleć o tym, żeby się uzbroić. Nigdy nie zainteresowałaby się jego glockiem o wadze 874 gramów. Szła na górę tak dobrze znanymi schodami. Tyle razy niemal wbiegała po nich, żeby jak najszybciej się z nim spotkać. Jakby dopiero wtedy zaczynała żyć, kiedy była w jego domu. Reszta dnia, kiedy nie byli razem, była nudna i bezbarwna. Wtedy była pewna, że on czuje to samo. Ale tak nie było, nigdy tego nie czuł. Ellinor dotarła wreszcie na właściwe piętro i podeszła do jego drzwi. Wizjer. Czy to z jej powodu? W takim razie zostawiła przynajmniej po sobie jakiś ślad w tym mieszkaniu. Za chwilę zostawi jeszcze jeden. Właśnie wymyśliła, jak tego dokona. Sebastian nalał kawy do filiżanek. Ursula usiadła wygodnie na sofie, wstrząsnąwszy najpierw poduszki za plecami. - Zostanę na noc, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Nie musisz pytać. Masz swój pokój. - Muszę spać w gościnnym? Sebastian ostrożnie odstawił na stół zaparzacz do kawy, jakby gwałtowne ruchy mogły sprawić, że Ursula zrozumie, co właśnie powiedziała, i zmieni zdanie. - Nie… Ursula kiwnęła z zadowoleniem głową i założyła nogi na sofę. - A teraz opowiedz - poprosiła z uśmiechem wyczekiwania.

- Co? - Twój sen. Sebastian westchnął głęboko, siadając w fotelu naprzeciwko. Naprawdę miał nadzieję, że nie będą musieli do tego wracać. Zwłaszcza teraz, kiedy w duchu już widział sceny, które będą się rozgrywały w sypialni w niedalekiej przyszłości. - Cholera, znowu marudzisz o tym samym. - Cholera, znowu się uchylasz od odpowiedzi. Jeśli nie powiesz, śpię w gościnnym. Albo idę do domu. Sebastian popatrzył na nią, widział, że się uśmiecha, ale rozumiał, że mówi poważnie. - Mam się wyspowiadać w zamian za seks? - Dokładnie. - Myślisz, że ten szantaż ci się uda? - Tak. Znów westchnął. Dobrze go znała. Ale nie musiał startować w biegu, żeby dostać nagrodę. Drobne kłamstwa nie były mu obce. - I poznam od razu, jeśli będziesz chciał mnie okłamać - powiedziała Ursula, jakby czytała w jego myślach. Właśnie, dobrze go znała. Za dobrze. - Najpierw muszę do ubikacji. Ursula nachyliła się nad stołem i zajrzała do swojej filiżanki. - Masz mleko? - W lodówce. Wiesz, gdzie jest. Wstała i z westchnieniem rozbawienia poszła do kuchni. Ellinor czekała na klatce schodowej. Potem zgasło światło. Przez kilka sekund jej oczy przystosowywały się do mroku, a kiedy to nastąpiło, dojrzała w oku wizjera światło z mieszkania. Bez problemu zauważy, kiedy Sebastian podejdzie, żeby wyjrzeć. Ależ będzie zaskoczony, o ile zdąży. Zadzwoniła do drzwi i wsunęła rękę do torebki. Sebastian sikał w ubikacji, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. - Ja otworzę! - zawołała Ursula, która właśnie wyszła z kuchni. Podeszła do drzwi i z przyzwyczajenia przyłożyła oko do wizjera. To było głupie, przecież to nie był nikt do niej, a przyjaciół Sebastiana nie znała. Szczerze powiedziawszy, zdziwiłaby się, gdyby się okazało, że jakichś ma. Na korytarzu było całkiem ciemno. Czyżby osoba za drzwiami nie zapaliła światła?

Ellinor widziała, jak maleńki niczym łebek szpilki jasny punkt zniknął, kiedy z drugiej strony ktoś przyłożył oko do wizjera. Przystawiła glocka do wypukłej soczewki i nacisnęła spust.

PODZIĘKOWANIA Jak zwykle dziękujemy wszystkim w wydawnictwie Norstedts. Evo, Lindo, Catherine, Saro, Tulle, Zandro, Loveino i wszyscy inni, którzy pracują nad tym, żeby nasze książki były czytane, naprawdę doceniamy wysiłek, jaki w to wkładacie. Po raz kolejny, zwłaszcza Susannie Romanus i Peterowi Karlssonowi, dziękujemy za niezachwiany optymizm i nieustające wsparcie, które tak dużo dla nas znaczą. Dziękujemy naszym zagranicznym wydawcom za to, że w nas wierzycie i angażujecie się, żeby Sebastian był znany na świecie. Jak zwykle dziękujemy Rolfowi Lassgardowi za udział w tworzeniu postaci Sebastiana Bergmana. To ogromna przyjemność wymieniać z tobą pomysły, jesteś dla nas prawdziwą inspiracją. HANS: Chciałbym szczególnie podziękować fantastycznemu personelowi w klinice St Eriks Ögonsjukhus, a wyjątkową wdzięczność winien jestem doktorowi Manojowi Kakarowi, którego zręczność i ogromna wiedza uratowały mnie od konieczności czytania brajlem w przyszłości. Camilli Ahlgren, mojej drogiej przyjaciółce, która od dwudziestu lat nieustannie czyni moje życie łatwiejszym, biorąc na siebie dużą część odpowiedzialności w projektach, nad którymi pracujemy. I oczywiście mojej rodzinie: Lotcie, Sixtenowi, Alice i Ebbie. Za całą miłość i radość. MICHAEL: Chciałbym podziękować wszystkim kolegom z firmy Tre Vänner, z Jonasem, Mikaelem, Tomasem, Johanem i Fredrikiem na czele. Gorące podziękowania, jak zwykle, kieruję także do mojej cudownej rodziny. To wy pomagacie mi trzymać się prosto w każdej życiowej sytuacji. Caesar, William, Vanessa i moja najdroższa Astrid, kocham was. Jesteście naprawdę wspaniali i najważniejsi dla mnie. Miliony uścisków. I jeszcze więcej. 1.

SKL - Statens Kriminaltekniska Laboratorium - Centralne Laboratorium Kryminalistyczne (przyp. red.)

2.

Justitie Kanslern - nie ma odpowiednika w Polsce (przyp. red.).

3.

UD - Utrikesdepartementet - Ministerstwo Spraw Zagranicznych (przyp. red.).

4.

Militära Underrättelse - och Säkerhetstjänsten - szwedzki wywiad wojskowy (przyp.red.).