Jacq Christian - Echnaton i Nefertiti

CHRISTIAN JACQ

Echnato n i Nefertiti Z

francuskiego przełożył Maciej

n

,

-

Swiat Książki

G.

Witkowski

Wstęp

Tajemnica Echnatona

17

listopada 1714 roku ksiądz Claude Sicard, jezuita, prowadzi _ rekonesans ruin Tuna(t) al- Dżabal, w Egipcie Srodkowym, po­ nad 200 km na południe od Kairu. Miejsce to robi ogromne wra-

żenie. O jego niepowtarzalnej urodzie stanowią błękitne niebo, pustynia i ciepłe odcienie łagodnej jesieni. Tuna(t) al- Dżabal to typowe miasto umarłych, świat głębokiego spokoju i przejmującej ciszy, domena wiatrów. Przetrwały tu jedynie grobowce z okresu grecko-rzymskiego. W kilku za­ mieszkały arabskie rodziny. Przed Sicardem rozpościera się pustynia obrzeżona skałami okalające­ go ją dżabla. Jego wzrok przyciąga rzecz na tym odludziu niezwykła - po­ łyskujący w promieniach słońca kamień, na którym wyryto jakieś napisy i postacie. Zaintrygowany podchodzi bliżej. Nie, nie pomylił się. Ma przed sobą dzieło ręki ludzkiej z czasów faraonów. Jego estetyka jest jednak cał­ kowicie odmienna od tego, co dotychczas spotykał. Król, królowa i księż­ niczka mają nietypowe, zdeformowane twarze i sylwetki. Składają ofiarę osobliwemu wizerunkowi słońca, którego promienie są zakończone ma­ lutkimi dłońmi. Claude Sicard nie ma pojęcia, że stoi przed obiektem stanowiącym waż­ ne świadectwo z czasów panowania króla Echnatona i jego małżonki Ne­ fertiti, jedną z tzw. stel granicznych wyznaczających zasięg Miasta Słońca­ Achetaton, nowej stolicy państwa faraonów XVIII dynastii, wzniesionej przez tę królewską parę. Jednak miasto boskiego Słońca -Atona - wcale nie leżało w tym miej­ scu, lecz na przeciwległym, wschodnim brzegu Nilu, 67 km na południe od

ważnej obecnie aglomeracji miejskiej Al-Minia i około 40 km od słynnych skalnych grobów w Bani Hassan, na równinie Al-Amarna 1• Egipt Środkowy, stosunkowo trudno dostępny i w związku z tym rzad­ ko odwiedzany przez turystów, ma jeden z najciekawszych krajobrazów na świecie. Pejzaż ten pozwala zrozumieć realia geograficzne Egiptu z Nilem­ - żywicielem i jego wędrującymi wysepkami, rozpościerającymi się wkoło polami uprawnymi, ograniczonymi urwistymi stokami pustynnych płasko­ wyży, gdzie wydrążono domy wieczności dla tych, którzy uzyskawszy uspra­ wiedliwienie przed trybunałem Zaświatów, mogą napawać oczy wiecznym spokojem tej błogosławionej doliny. Rejon Al-Amarna jest jakby sumą podobnych widoków. Bernard Pierre tak opisał tę dolinę: Ten niezmierzony cyrk, okolony na horyzoncie skalami,

który rozciąga się wzdłuż Nilu, ta poprzecinana uedami pustynia, która roz­ pościera się w tym amfiteatrze, ten soczyście zielony palmowy gaj, który ciąg­ nie się kilometrami wzdłuż rzeki, kryjąc złożone z lepianek osady - wszystko to tworzy jeden z najpiękniejszych krajobrazów, jakie występują jedynie w Egipcie. Al-Amarna to świat zamknięty, otoczony trudnymi do przejścia wyżyna­ mi, które przecina kilka uedów, niejako skupiony w sobie, otwiera się tyl­ ko w jednym kierunku - na Nil. Jest to otwarcie o żywotnym znaczeniu, gdyż rzeka była główną arterią starożytnego Egiptu: kursowało po niej mnóstwo łodzi, transportując ludzi, zwierzęta, żywność i wszelkiego rodza­ ju materiały. Nieopodal, w Hatnub, znajdowały się kamieniołomy alaba­ stru (ściślej: trawertynu). Naprzeciw usytuowane było święte miasto boga T hota - Hermopolis Magna. Miejsce to przypomina hieroglif

rY""Yl � przedstawiający dwa wzgó­

rza, spomiędzy których wyłania się słońce. Znak ten ma wartość fonetycz­ ną achet i oznacza "rozświetlony/świetlany region ", czyli "horyzont".Two­ rzy on pierwszy komponent egipskiej nazwy miasta - Achetaton, która znaczy Rozświetlony lub: Świetlisty region

[ = Horyzont] boga Atona. Ta

zbieżność realiów geofizycznych z nazwą jest zbyt uderzająca, by mogła być dziełem przypadku. Starożytni zawsze dążyli do zharmonizowania miejsca, na którym miała stanąć jakaś święta budowla, z nią samą. A w tym przy-

l Achetaton jest egipską nazwą tego miasta; Al-Amarna (właściwiej Al-Arnarina) to nowo­ żytna arabska nazwa tej okolicy (często też błędnie: Tell lub Tall el-Amarna, wskutek identyfika­ cji z sąsiednią osadą at-Tall); stąd powszechnie przyjęte określenia: np. okres amarneński" lub " "sztuka amarneńska".

padku chodziło o miasto, więcej nawet - nową stolicę poświęconą kultowi Słońca. Jej położenie zatem musiało - symbolicznie i geograficznie - być zgodne z religijną koncepcją "świetlanego regionu", w którym początek bierze wszelkie życie. Stąd też cały okręg Ał-Amarna jest w istocie rodza­ jem hieroglifu - słowa boga, i właśnie tak był rozumiany. Dziś zwiedzający Al- Amarna może doznać uczucia straszliwego zawo­ du. Spodziewa się, że zobaczy wspaniałe świątynie, pałace i wille przesław­ nej stolicy wzniesionej przez tę niezwykłą królewską parę. Ma nadzieję, że ujrzy fascynujące miasto o tajemniczym przeznaczeniu, którego sława przetrwała wieki. Tymczasem święte miasto Nefertiti i Echnatona już nie istnieje. Zniknęło niemal całkowicie, a jego smętne resztki są interesujące jedynie dla specjalistów. Panuje tu teraz pustynia, przeraźliwa cisza i pust� ka. Między Nilem a falezami dżabla rozciąga się wyschnięta, bezkresna� opustoszała równina, której widok napawa dojmującym smutkiem. Nefertiti i Echnaton w pewnym sensie także zostali wyeliminowani z hi­ storii, gdyż ten faraon-heretyk nie figuruje na oficjalnych listach królew­ skich. Odkrycie Sicarda przez długi czas nie wzbudzało żadnego oddźwię­ ku. Podczas swych wojaży po Egipcie w latach 1828-1829 Jean-Fran�ois Champollian nawet nie zauważa Achetaton. W połowie XIX wieku sfor­ mułowano trafną hipotezę, że ów dziwny monarcha był władcą XVIII dy­ nastii i panował po Amenhotepie III, a przed Horemhebem. Jednak dopiero wykopaliska prowadzone w końcu XIX wieku, zarów­ no w samym Al-Amarna, jak i w Karnaku, dostarczyły materiałów doku­ mentalnych, które pozwoliły właściwie usytuować Echnatona w ciągu władców, a także zrekonstruować jego wielką przygodę. W 1891 roku bry­ tyjski archeolog William Matthew Flinders Petrie rozpoczął regularne wy­ kopaliska na stanowisku starożytnego Achetaton. Umożliwiły one odczy­ tanie planów niektórych budowli i lokalizację najważniejszych kwartałów miasta. Okazało się, że ze zrujnowanej stolicy prowadziły ścieżki wiodące do stel granicznych i grobowców wykutych w skalnych urwiskach. Te ostat­ nie zawierają sceny i inskrypcje, które przyniosły wiele istotnych informa­ cji, choć zachowały się w nie najlepszym stanie. Od tego czasu aż po dzień dzisiejszy w Ał-Amarna liczne kampanie wykopaliskowe starają się wy­ drzeć z ziemi tajemnice skrywane przez to niemal całkowicie zrujnowane stanowisko. Niełatwo opisać dzieje Echnatona i Nefertiti, gdyż mało jest konkret­ nych danych. Do pewników należy czas panowania Echnatona - 17 lat. Jed­ nak i tu rodzą się pytania, jak choćby to, w jakim wieku wstąpił na tron?

Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa miał wtedy przynajmniej 16 lat, lecz nie więcej niż 24 lata. Bezwzględne daty panowania Echnatona wciąż są przedmiotem sporów: były to zdaniem Donalda Redforda lata 1377-1360, 1364-1347 zdaniem Bruce'a Triggera i współautorów Historii społecznej starożytnego Egiptu, albo 1353--ok. 1336 zdaniem Jeana Yoyotte'a i Pascala Vernusa, autorów syn­ tetycznego Slownika faraonów. A s ą to tylko trzy najpopularniejsze z wielu hipotez*. Chronologię egipską cechuje brak ciągłości. Gdy kolejny władca wstę­ pował na tron, rok jego intronizacji każdorazowo określano jako rok pierwszy. Co więcej, z powodu zjawiska tzw. koregencji daty panowania po­ szczególnych królów mogą się zazębiać. Przed Okresem Późnym brak jest jakichkolwiek pewnych punktów odniesienia w dziejach krajów ościen­ nych, na których dałoby się oprzeć bezwzględne datowanie wydarzeń w Egipcie. Pomimo wielu ustaleń szczegółowych nie sposób obecnie do­ kładniej sprecyzować dat panowania Echnatona; można jedynie mówić, że rządził około połowy XIV wieku przed Chrystusem. Stąd też tutaj przyjmu­ jemy metodę stosowaną przez samych Egipcjan, tj. posługujemy się latami panowania i posuwamy się od roku l. do roku 17. Tyle mówiono o Echnatonie i Nefertiti, że można by pomyśleć, iż wszel­ kie ustalenia na ich temat opierają się na solidnym naukowym dossier. Prawda jest jednak inna. Książka ta to moja druga praca na ten temat, a już musiałem w niej radykalnie zmienić niektóre poglądy i wnioski, jakie zda­ wały się uzasadnione jeszcze dwanaście lat temu. Kim w istocie byli Nefertiti i Echnaton? Czy naprawdę zbuntowali się przeciwko kapłanom Amona? Czy chcieli stworzyć nową religię i nowe społeczeństwo? Czy byli twórcami monoteizmu? Dokumentacja, na której się opieram, składa się z tekstów religijnych, administracyjnych i dyplomatycznych oraz rozlicznych wytworów sztuki od kolosalnych posągów króla po niepozorne rysunki na odłupanych ka­ wałkach wapienia, czyli ostrakonach lub ostrakach. Materiał ten, wpraw­ dzie fragmentaryczny i często pełen zagadek, pozwala jednak uzyskać sporo konkretnych, niebudzących wątpliwości informacji. Byłoby jednak nieuczciwością ukrywać przed czytelnikiem, że rekonstrukcja życia Nefer• Podobnego zdania jak Yoyotte i Vernus jest Robert Krauss, natomiast Wolfgang Helek opowiada się za latami 1340-1324. Zob. też: T. Schneider, Leksykon faraonów, tłum. R. Darda, E. Jeleń, Z. Pisz, PWN, Warszawa - Kraków 2001 - przyp. tłum.

titi i Echnatona w jakiejś mierze zależy od osobistych przekonań badacza i że w wielu punktach może być kwestionowana. Nie zapominajmy, że Egipt faraonów nie miał takich historyków jak Grecja czy Rzym. Nagie fak­ ty, dokładne daty, na przykład narodzin czy śmierci władców, po prostu nie interesowały starożytnych Egipcjan. Pojmowali historię jako rodzaj nieustającego rytualnego święta, a nie jako ciąg jednostkowych zdarzeń. Na przykład we wszystkich epokach opisy wojen poszczególnych faraonów są skonstruowane według podobnego schematu, są one zawsze metaforą zwycięstwa Ładu nad Chaosem. Wiele przesłanek wskazuje na to, że nie­ które z tych zdarzeń były po prostu fikcją. Dopiero w znacznie późniejszych tekstach pojawiają się konkrety i szczegóły osadzone w rzeczywistości. W każdym razie w epoce Echnatona jest na to jeszcze za wcześnie. Co wię­ cej - skoro król ukierunkował swe panowanie na reformę religijną, to jego teksty i przedstawienia będą oczywiście dotyczyły głównie religii. Sacrum, jak zawsze nad Nilem, jest wartością nadrzędną. Analizując dokumentację naszego zagadnienia, często sami będziemy mogli to stwierdzić i nie wolno o tym zapominać, gdy interpretuje się materiały źródłowe. Królewscy małżonkowie niewątpliwie osiągnęli swój cel. Religia Atona jest tą sferą, co do której jesteśmy najlepiej poinformowani i którą może­ my precyzyjnie opisać. Czy jest nadzieja na odkrycie nowych dokumentów dotyczących Ech­ natona i jego czasów? W egiptologii zawsze można oczekiwać cudu. Otóż stosunkowo niedawno z kilku pylonów Wielkiej Świątyni Amona w Karna­ ku (chodzi tu zwłaszcza o IX Pylon, wzniesiony przez Horemheba) wydo­ byto tysiące niewielkich bloków piaskowca. Jak się okazało, pochodziły one z temenosu Atona, usytuowanego ongiś na wschód od okręgu Amona. Ka­ mienie te, nazwane przez uczonych talatat, mają zwykle wymiar około 52x26 centymetrów, a ich dekoracje często dotyczą pierwszych lat pano­ wania Echnatona, nie mniej enigmatycznych niż lata ostatnie. Dotychcza­ sowe badania nad tymi dekoracjami, choć daleko im jeszcze do końca, rzu­ ciły pewne światło na sposób, w jaki Echnaton i Nefertiti realizowali swoją wizję państwa. Tylko w Karnaku odnaleziono ponad 45 tysięcy bloków bę­ dących elementami gigantycznej układanki. Do dziś udało się odtworzyć zaledwie jej niewielki fragment, czego przyczyną są w znacznej mierze błę­ dy popełnione przez samych odkrywców. Czy któregoś dnia odnajdziemy mumie Nefertiti i Echnatona i czy ich przebadanie pozwoli wyjaśnić przynajmniej niektóre tajemnice? Czy natra­ fimy na teksty lub chociaż rzeźby pochodzące z ostatnich lat ich panowa-

nia? Czy też będziemy musieli zadowolić się jedynie tym, co oparło się działaniu czasu i ludzi? Zamiarem tej książki jest pokazanie tego wszystkiego, co udało się do­ tąd nauce ustalić. Nie należy się jednak łudzić, że wyjaśni ona wszystkie złożone problemy do końca. Zapewne postawi tyle samo pytań, ile da od­ powiedzi. Jednak dossier "Nefertiti-Echnaton" jest już dziś tak obszerne, że usprawiedliwia to próbę stworzenia wizji historycznej odtwarzającej dzieje tego niezwykłego małżeństwa, które postanowiło poświęcić się kul­ towi Słońca.

Rozdział l

Za Echnatonem czy przeciw niemu?

E

chnaton i Nefertiti od chwili pojawienia się na kartach historii wciąż budzą gwałtowne kontrowersje. Amerykański kompozytor Philip Glass, przedstawiciel kierunku minimał musie, napisał operę,

w której Echnaton, porównywany z Einsteinem i Gandhim, jawi się jako re­ wolucjonista. Twórca "miasta idealnego" został przedstawiony jako ten, który wstrząsnął naszym widzeniem świata i jego koncepcją. Autor opery Akhnaten wpisuje się więc w egiptologiczną tradycję "proechnatońską", którą Artbur Weigall zawarł w następujących słowach: Już 3 tysiące lat te­

mu Echnaton dał nam przykład, jaki powinien być mąż, ojciec i człowiek uczciwy, co powinien odczuwać poeta i głosić kaznodzieja, do czego ma dążyć artysta, w co wierzyć uczony i jak myśleć filozof. Tak jak inni wielcy mistrzo­ wie ducha, poświęcił dla swych zasad dosłownie wszystko. Jego życie pokaza­ ło jednak, niestety, jak dalece owe zasady nie sprawdziły się w praktyce! Mocno podkreślano również to, że Echnatona cechowały czułość, do­ broć i wrażliwość. Helen de Campigny uważa, że źródeł takich przymiotów należy doszukiwać się w dzieciństwie przyszłego króla. Pisze tak:

W wieku

8 lat Echnaton na własne oczy widział, jak zgodnie z ówczesnym krwawym

obyczajem żołnierze układają przed jego ojcem, faraonem Amenofisem·, ·

Amenofis to wywodząca się z greckiej transkrypcji dość powszechnie używana w starszych

pracach wersja imienia czterech królów z XVIII dynastii. Obecnie szeroko przyjęła się transkryp­ cja tego imienia wprost z zapisu egipskiego, tj. Amenhotep, i w tej postaci będziemy je tu stoso­ wać. Podobnie, jako bliższe egipskiemu oryginałowi (Dżehutimes, imieniu noszonemu przez czte­ rech innych królów tejże XVIII dynastii) będzie tu stosowane imię Thotmes, a nie zniekształcony przez grekę, używany zwłaszcza przez wielu uczonych starszego pokolenia T[hjutmozis. Kwestia, która z proponowanych wersji jest właściwsza, stanowi przedmiot zażartych sporów specjalistów, które jednak dla samego przedmiotu nie mają większego znaczenia - przyp. tłum.

sterty rąk obciętych poległym w boju nieprzyjaciołom. Widowisko to i towarzy­ szący mu nieznośny odór tak silnie wstrząsnęło młodym chłopcem, że aż się rozchorował. Wyznał, że gdy później wracał do tego wspomnienia z Lat mło­ dości, już na samą myśl o wojnie czuł trupi odór. Takie świadectwo miałoby kapitalne znaczenie, gdyby nie to, że zostało całkowicie zmyślone. Wedle naszej wiedzy żaden z zachowanych egipskich dokumentów nie odnotowuje tych zdarzeń. Amerykanin James Henry Breasted napisał, że Echnaton był człowie­ kiem przepojonym boskością, a jego duch z nadzwyczajną wrażliwością i in­ teligencją reagował na przejawiające się w nim samym przejawy Boga... Miał w sobie dość odwagi, by głosić idee, które przekraczały granice pojmowania nie tylko jego epoki, Lecz także przyszłości. Artbur Weigall, autor książki o Echnatonie, powiedział o tym królu mi­ styku, że był

on pierwszym człowiekiem, któremu Bóg objawił się jako źródło powszechnej, wyzbytej pożądania miłości oraz bezgranicznej dobroci. Z podobnych wypowiedzi można by stworzyć hymn pochwalny na cześć króla i jego amarneńskiego eksperymentu. Trzeba jednak zauważyć, że miałby on charakter życzeniowy, nie mający żadnego oparcia w świadec­ twach pisanych.

Jednocześnie istnieje w egiptologii wyraźny nurt "antyechnatoński", jeszcze silniejszy i bardziej utrwalony. Poglądy niektórych jego przedstawi­ cieli przybierają formę wypowiedzi graniczących niemal z mściwą histerią. Gustave Lefebvre twierdzi, że Echnaton był po prostu kobietą przebraną za mężczyznę. Francuski egiptolog miał tu zapewne na myśli Acenheres, cór­ kę mitycznego króla Horusa, po której nie pozostał w egipskich dokumen­ tach najmniejszy ślad. Według Auguste'a Mariette'a, jednego z pionierów egiptologii francuskiej, "heretycki" faraon miał być wykastrowanym jeń­ cem, pojmanym ongiś przez wojska egipskie w Sudanie, który doszedłszy krętymi ścieżkami do władzy, z czasem popadł w szaleństwo z rozpaczy nad swym kalectwem.

Donald B. Redford, autor najnowszego "uczonego" dzieła o Echnato­ nie i Nefertiti, należy do zajadłych przeciwników króla. W jego opinii król był co najwyżej niezłym

poetą. Poza tym Echnaton to człowiek słabujący na

umyśle i zapatrzony w siebie leń, władca, który nie miał pojęcia o polityce międzynarodowej, panując na skorumpowanym dworze. Przejawiał skłon­ ności dyktatorskie, a odmawiając jednostce najmniejszego prawa do wolności, był prawzorem władcy absolutnego, tyrana wymagającego bez­ względnego posłuszeństwa. Redford daje się ponieść emocjom i i ostatecz-

nie uznaje Echnatona po prostu za wariata, tylko dlatego, że ceremonie ry­ tualne odprawiał w pełnym słońcu, którego żar od marca do listopada jest wszak w Egipcie nie do zniesienia!1 Claude Traunecker, autor znakomitych skądinąd prac o okresie amar­ neńskim, określa jednak eksperyment Echnatona mianem "żałosnej kla­ py". Inni egiptolodzy posuwają się nawet do oskarżania tego "przeklętego faraona" o spowodowanie upadku Egiptu ramessydzkiego, co nastąpiło przecież 300 lat po jego śmierci!

·

Ten wyraźnie emocjonalny nurt "antyechnatoński", nie znalazłszy rze­ telnych podstaw w źródłach, szuka niepodważalnych, "obiektywnych" ar­

gumentów poza nimi. Czyż Echnaton nie był ciężko chorym człowiekiem? " " Specjaliści utrzymują, że mieszanka krwi egipskiej z azjatycką jest szko­ dliwa i że właśnie to mogło sprawić, iż król był "przerafinowanym zwyro­ dnialcem ". Czyż jego wszystkie przedstawienia nie ukazują niepokojąco wydłużonego kształtu czaszki, zbyt grubych warg, za szerokiej miednicy, nienaturalnie wzdętego brzucha i nieproporcjonalnie tęgich ud?

Francuski egiptolog Alexandre Moret daje taki oto "oskarżycielski" opis: Amenhotep W był młodzieńcem średniego wzrostu, o delikatnym kość­

cu i wyraźnie kobieco zaokrąglonych kształtach. Współcześni mu rzeźbiarze wiernie oddali androgyniczne cechy jego ciała. Wydatne piersi, za szerokie bio­ dra i zbyt oble uda nadają mu wygląd dwuznaczny i chorobliwy. Nie mniej osobliwa jest głowa: pociągły owal szczuplej twarzy, skośnie osadzone oczy, miękko zarysowany długi, wąski nos, dość wydatna dolna warg. Nienaturalnie wydłużona czaszka jest wygięta do tyłu, jak gdyby zbyt słaba szyja nie była w stanie jej utrzymac'2. Niemiecki egiptolog Adolf Erman dostarcza nastę­ pującego "świadectwa", które uważa za rozstrzygające: Młody król był psy­ chicznie chory, co pokazują jego portrety; bez wątpienia był duchem niespo­ kojnym i od początku do reformy podchodził z nadmiernym zaangażowaniem, co mogło jej tylko zaszkodzić. Dzisiejsi uczeni posunęli swą dociekliwość tak daleko, że nakłonili lekarzy, by zdiagnozowali przypuszczalną chorobę Echnatona. Orzeczono, że król cierpiał na tzw. zespół Frohlicha *. Angielski egiptolog Cyril Aldred 1 Pomijając już kwestię, że nasz uczony najwyraźniej źle znosi działanie promieni boskiego słońca, pozwalamy sobie tu jednak przypomnieć, że starożytni Egipcjanie znali parasole i balda­ chimy, zresztą dość często spotykane na dekoracjach amarneńskich grobowców. z Patrz rozdział 9, s. 60 i nn. •

Termin używany w krajach francuskojęzycznych. W polskiej terminologii medycznej

odpowiada mu określenie feminizm - przyp tłum.

napisał: Osobnicy dotknięci tą chorobą często przypominają S"Ym "Yglądem kompleksję Echnatona. Genitalia pozostają niedorozwinięte i mogą tak obro­ snąć tłuszczem, że stają się niewidoczne. Rozkład tkanki tłuszczowej bywa wprawdzie różny, jednak z tendencją do rozmieszczenia nadającego [chore­ mu] "Ygląd typowo kobiecy, tj. w okolicach piersi, brzucha, łona, ud i poślad­ ków. Głos chorego nie podlega mutacji; jego genitalia pozostają w stadium dziecięcym; jest on niezdolny do prokreacji, często też okazuje agresję wo­ bec dzieci. Echnaton, niezależnie od swej genialności, byłby więc człowiekiem cho­ rym, a jego niezrównoważenie psychiczne miałoby wyrażać się mistyczny­ mi wizjami. Innymi słowy, był to kierujący się emocjami romantyk, który czasami przezwyciężał nękającą go chorobę. Popadł wtedy w religijność, powoli wyradzającą się w fanatyzm. Mumii Echnatona do dziś nie odnaleziono. Wszystkie opinie medyczne opierają się więc wyłącznie na analizie przedstawień króla, których autora­ mi byli egipscy artyści, tworzący wedle wytycznych faraona i na jego za­ mówienie. Należy tu przypomnieć, że osławione cechy charakterystyczne Echna­ tona, o których mówią wszyscy badacze, występują również, choć często w mniejszym stopniu, w przedstawieniach jego małżonki Nefertiti, człon­ ków jego rodziny, dygnitarzy królewskiego dworu, a nawet urzędników niż­ szego szczebla. Czy płynie stąd wniosek, że dwór Echnatona opanowała epidemia i ze­ spół Frohlicha rozprzestrzeniał się błyskawicznie w całym Egipcie? A mo­ że raczej warto byłoby skierować wysiłki badawcze w inną stronę i uznać na przykład, że to artyści na rozkaz króla stworzyli ten niespotykany dotąd typ wizerunku władcy, który nam wydaje się niezwykły tylko dlatego, że nie ro­ zumiemy jego funkcji czy też przesłania.

Anglosascy egiptolodzy biadają nad chorobli"Ym "Yglądem Amenofisa W i jego kruchą konstytucją. Twierdzą, że ma szczupłą, lecz zmysłową twarz, przygarbioną syl­ wetkę, zbyt długie ręce, za szerokie jak na mężczyznę biodra, a do tego jeszcze ten obwisły brzuch! Co gorsza, zupełnie nie zdradza zainteresowania sprawa­ mi państwa. Zdaniem naszych francuskich kolegów jest to szlachetny ideali­ sta, być może nazbyt pochłonięty S"Ymi mrzonkami, o dość ograniczonym spojrzeniu na świat, co oczywiście musiało doprowadzić do katastrofy. Nikt jednak nie zauważył nieZ"Ykłego spokoju, jaki maluje się na królewskim obli­ czu, jakby skąpanym w łagodnej poświacie nareszcie odnalezionej pewności. Obserwacja Jeana Serviera wydaje się tu raczej dorzeczna:

Nikt jakoś nie pomyślał, że piaskowcowe rzeźby Amenofisa W, które ongiś były ustawione w Kamaku, inicjują tę drogę, którą odnajdzie dopiero wiele wieków później sztuka helleńsko-buddyjska. A zatem problem być może wca­ le nie na tym polega, by zyskać pewność, czy faraon z XW wieku p.n.e. byłby dziś dobrym graczem w krykieta bądź wioślarzem w osadzie Cambridge czy Oksfordu lub czy byłby na miejscu w gronie ministrów Francji za czasów którejś republiki...

Zarówno pochwały, jak i krytyka są tylko jeszcze jednym świadectwem bez­ radności światka naukowego wobec amarneńskiego fenomenu. Wszystkie te opinie, wprawdzie przesadzone i zbyt ogólnikowe, upraszczają jednak to złożone zjawisko, nagminnie lekceważąc jego egipski kontekst. Dlaczego za wszelką cenę próbuje się oceniać Nefertiti i Echnatona w kategoriach nowożytnych koncepcji polityki i religii? Dlaczego uparcie dąży się do wtłoczenia ich w racjonalistyczne schematy historii najnowszej i dlaczego się ich krytykuje z perspektywy współczesności, którą wcale nie ma się co aż tak bardzo pysznić? Spróbujmy teraz posłużyć się dostępną nam wiedzą, nie kryjąc istnieją­ cych w niej luk czy białych plam, aby pojąć ducha tej wyjątkowej epoki i zrozumieć owo na pozór dziwne panowanie.

Rozdział 2

Amenhotep III, ojciec Echnatona, i jego dwór w Tebach

Narodziny królewskiego syna

rzyszły król Echnaton urodził się przypuszczalnie w królewskim pa­ łacu w Malqatta, na zachodnim brzegu Teb. Musimy użyć tu słowa " "przypuszczalnie , ponieważ żaden ze znanych tekstów nie wspomi­ na o tym wydarzeniu. Biologiczne narodziny władcy nie interesowały re­ daktorów królewskich roczników. Dla nich istotna była wyłącznie data ko­ ronacji, i to tylko jako akt sakry. Hipoteza ta jest jednak wielce prawdopodobna, gdyż ów pałac został wzniesiony na rozkaz Amenhotepa III z przeznaczeniem na rezydencję królewskiej rodziny. Wybór miejsca jest interesujący: brzeg zachodni, a nie wschodni, nad którym dominuje Karnak, świątynia-miasto, której panem jest bóg Amon. Wygląda na to, że faraon świadomie chciał się oddalić od domen kapłanów Amona. Jego wystawny pałac stanął na tym brzegu, gdzie bogini "Pięknego Zachodu" przyjmuje dusze udające się na Tamten Świat. Miejsce to wcale nie było smutne czy ponure. Wprost przeciwnie - pa­ łac w Malqatta otaczały ogrody pełne kwiatów, a sądząc z zachowanych po­ zostałości, cieszył oczy swą urodą. Wszystko tu było luksusowe i piękne. Dekoracja, w najwyższym stopniu wyrafinowana, przedstawiała cuda natu­ ry. Malowidła zdobiące ściany i podłogi ukazywały ptaki, ryby, rośliny, sła­ wiąc Dzieło Stworzenia. Gdy urodził się przyszły król Echnaton, jego przeznaczeniem wcale nie było królowanie. Teoretycznie tron należał do jego starszego brata. Król Egiptu bynajmniej nie musiał wybierać następcy spośród członków swojej

P

rodziny ani też z grona szlachetnie urodzonych czy spomiędzy wysoko po­ stawionych dygnitarzy. Drugi syn Amenhotepa III wiódł tedy spokojny żywot w tym pałacu jak ze snów, gdzie jako dziecko podziwiał naturę, a z czasem nauczył się ro­ zumieć przejawy Stwórcy w jej wspaniałościach. Dzieciństwo miał szczęśliwe. Jego ojciec panował nad bajecznie bogatym Egiptem, przeży­ wającym wówczas apogeum świetności. Amenhotep III zbierał plony dokonań swych wielkich poprzedników, którzy stworzyli Nowe Państwo, kiedy to kraj faraonów stał się największą potęgą świata śródziemnomor­ skiego i ośrodkiem ówczesnej cywilizacji. Prestiż Obu Krajów, to znaczy Górnego i Dolnego Egiptu, był niekwestionowany. Państwo żyło w stanie pogodnej równowagi, co sprawiało, że wszelkie wytwory sztuki mają nie­ powtarzalną wymowę. Dzięki znakomicie zarządzanej gospodarce Egipt był bogaty i szczęśliwy. Religijne rozważania tego czasu przepajała nie­ zwykła głębia myśli. Inspirowała ona architektów, malarzy i rzeźbiarzy, to­ też ich dzieła często zdają się tworami samego Boga. Ceremonie religijne osiągają szczyty przepychu, a przyjęcia na dworze cechuje niebywale wy­ rafinowana elegancja. Pomimo to Amenhotep III na ogół nie cieszy się sympatią egiptologów. Zwykle uważają go za typowy przykład "orientalnego despoty". Twierdzą, że był osobnikiem zmysłowym i leniwym sybarytą, spragnionym jedynie dóbr materialnych i przyziemnych uciech, myślał wyłącznie o rozrywkach i spędzał większość czasu na obżarstwie lub niewyobrażalnie kosztownych wielkich łowach. Te niezbyt pochlebne opinie są jednak całkowicie bezpodstawne. Dla przykładu: osławione łowy na lwy miały przecież charakter rytualny - były rodzajem ceremoniału: oto król-łowca próbuje okiełznać chaotyczne siły natury i "ujarzmić złe bestie", będące po prostu symbolami instynktów. Dwór Amenhotepa III w rzeczywistości wcale nie był zbieraniną wiecz­ nie ucztujących leniwych sybarytów. Wprost przeciwnie: na każdym kroku widziało się tam mądrość i powagę, jakże stosowne do rangi największej światowej potęgi, a poczesne miejsce na dworze zajmowała teologia i symbolika. Wielu dworzan to ludzie o wprost wyjątkowych zaletach. Amenhotep syn Hapu, architekci Suti i Hor czy nadzorca spichlerzy Beki są jednocze­ śnie wielkimi mędrcami. Stele i posągi świadczą o głębi i intensywności ich duchowych przeżyć. Oprócz licznych świętych tekstów, które wówczas po­ wstały, wypada zwrócić uwagę na wielki program architektoniczny. Za je-

go sprawą panowanie Amenhotepa III stało się jedną z najświetniejszych kart w dziejach ludzkości. Wymieńmy tu choćby tylko takie dokonania, jak: III Pylon w Karnaku, pałac na południe od Madinat Habu, świątynia w Sa­ łeb w Sudanie, świątynia odrodzenia króla na brzegu zachodnim (pozosta­ ły z niej tylko "kolosy Memnona") czy wreszcie jedno z najdoskonalszych dzieł sztuki egipskiej - świątynia w Luksorze. Wszędzie ten sam świetlisty kamień, ta sama czystość formy. I wszędzie ponadczasowa siła zaklęta w niebywałej lekkości konstrukcji, niezależnie od jej ogromu. Pogodna harmonia w sztuce jest tylko odbiciem harmonii i równowagi panującej w królestwie i opromienia wszystkie dzieła tego okresu.

Polityka zagraniczna Amenhotepa III

Cywilizacja Nowego Państwa czerpie siłę z postawy faraonów wobec świa­ ta zewnętrznego, a zwłaszcza z ich stosunku do najważniejszych krajów ościennych; wśród nich były i takie, które mogły stanowić poważne zagro­ żenie dla Egiptu. Symbolem potęgi i niezależności Egiptu stały się Teby (eg. Uaset). To właśnie tam zrodził się ruch wyzwoleńczy, który w konsekwencji sprawił, że egipskie wojska wygnały byksoskiego najeźdźcę. Wciąż jednak obawiano się inwazji z północy. Władcy tacy jak T hotmes III czy Amenhotep II będą organizować wyprawy wojenne do Azji i demonstracyjnie urządzać tam pa­ rady wojskowe, ażeby pokazać potencjalnym siewcom niepokojów czy na­ pastnikom, że doskonale zorganizowana armia egipska nie będzie tolero­ wała żadnych prób agresji lub buntu. Egipt Amenhotepa III to państwo imperialne, które dysponuje takimi siłami zbrojnymi, że żaden inny kraj, nawet Babilon czy Mitanni rządzone przez "wielkich królów", nie waży się go zaatakować. Doktryna egipskiego " "ministerstwa spraw zagranicznych pozostaje niezmienna od samego po­ czątku Nowego Państwa: Azjaci są agresorami, Egipt tylko się broni. Jego terytorium jest niczym sanktuarium otoczone murami: na północy granicę stanowi wschodni skraj Delty, na południu zaś I Katarakta. W celu lepszej ochrony Doliny utworzono strefy buforowe pozostające pod protektora­ tem Egiptu. Na południu jest to Nubia, prowincja trzymana żelazną ręką

faraona, na północnym wschodzie zaś - istna mozaika maleńkich królestw­ -księstewek, znacznie trudniejszych do utrzymania w ryzach. To stąd po­ nownie może nadejść zagrożenie. Teksty religijne utrzymują, że to sam bóg Amon patronuje panowaniu faraona nad obcymi krajami. Z teologicznego punktu widzenia podlegają one więc Egiptowi. Jeśli ich mieszkańcy występują przeciwko egipskiej zwierzchności, to tym samym łamią prawo boskie i obrażają boskq światłość. Około 1380 roku p.n.e. imperium egipskie rozciąga się od syryjskich wy­ brzeży po Orontes na północy i sięga III Katarakty na południu Nubii. Utrzymuje też dobrosąsiedzkie stosunki z krajem Mitanni i Babilonem. W korespondencji z królem Mitanni Tuszrattą Amenhotep III nie uży­ wa języka egipskiego, lecz babilońskiego. Jest to przejaw wyrafinowanej grzeczności obyczaju dyplomatycznego i zarazem zabieg magiczny. Hiero­ glify, święte "słowa bogów", są zarezerwowane jedynie do "użytku wewnę­ trznego" Egipcjan i dlatego nie należy udostępniać ich mocy obcym w ko­ respondencji dyplomatycznej, mającej przecież świecki, przyziemny charakter. Amenhotep III zgrabnie manewruje, by nie urazić drażliwości przeczu­ lonych na swym punkcie sprzymierzeńców. Na przykład przygotowując za­ ślubiny córki z królem Babilonu, używa norm prawa babilońskiego, a nie egipskiego. Przemoc i represje nie są w mniemaniu Amenhotepa III najodpowied­ niejszymi środkami do utrzymania pokoju na podległych mu ziemiach: wo­ li roztaczać nad nimi dyskretny nadzór, pozwalając ich mieszkańcom na swobodę praktyk religijnych i zachowanie obyczajów. Tu omówimy kwestię o kapitalnym znaczeniu, którą warto zapamiętać. Taka polityka zagraniczna w naturalny sposób prowadzi do wymiany do­ świadczeń w sferze religijnej i społecznej. Dochodzi do prawdziwej "wy­ miany bogów" i braterskiego spotkania bardziej lub mniej komplementar­ nych ideologii. Ludzie różnych ras i wyznań powoli uczą się żyć razem, unikając konfrontacji. Egipt otwiera się na świat, a świat na Egipt. Ten szczególny klimat przysłuży się narodzinom "religii atońskiej". Niezależnie od świetnych dokonań, w jakie obfituje jego panowanie, Amenhotep III musi zmierzyć się z delikatnym, acz palącym problemem, ja­ kim jest wzrost militarnej siły i znaczenia państwa Hetytów w Azji Mniej­ szej. W 1370 roku p.n.e. król Suppiluliuma bierze w swe ręce los tego ludu i wzmacnia armię. Charakter tego nowego władcy również nie wróży dobrze utrzymaniu pokoju w duchu "serdecznej ententy" między mocarstwami.

Suppiluliuma to człowiek o duszy wojownika i zdobywcy. Ma wielkie pla­ ny co do przyszłości Kraju Hatti i dąży do utworzenia silnego państwa, zdol­ nego prowadzić politykę podbojów terytorialnych. A niby dlaczego Hetyci nie mieliby naruszyć dotychczasowej równowagi w świecie na swoją korzyść? Suppiluliuma nie zwleka zatem z zadaniem pierwszego ciosu. Pewien swej siły, otwarcie prowokuje faraona, najeżdżając na ziemie Mitanni, tra­ dycyjnego sprzymierzeńca Egiptu. Wszyscy spodziewają się gwałtownej i natychmiastowej reakcji Egiptu. Tymczasem Amenhotep III nie odpowiada wprost gwałtem na gwałt. Najwyraźniej chce uniknąć nowej ery krwawych konfliktów i decyduje się na zawarcie z Hetytami paktu o nieagresji. Ten wysoce moralny kontrakt precyzuje m.in., że od tej pory ustalone granice będą respektowane przez oba narody i że nie będą one już nigdy dążyły do podejmowania działań mi­ litarnych przeciwko sobie. Sprzymierzeńcy Egiptu nie posiadają się ze zdumienia. Zupełnie nie ro­ zumieją, dlaczego potężne armie egipskie nie zdusiły w zarodku hetyckiej hydry. Syryjscy książęta pozostają wierni Amenhotepowi III, jednak król Babilonu, wyraźnie zaniepokojony, decyduje się na alians z Suppiluliumą. Bo czyż jutro to nie on będzie władcą świata? Niektórzy lokalni władcy, niezdolni do jednoznacznej decyzji, podejmują podwójną grę: zapewniając faraona o swej wierności wobec Egiptu, nie czynią nic, by przeciwstawić się hetyckim intrygom. W tym zamieszaniu, kiedy sytuacja gmatwa się coraz bardziej i staje się coraz mniej przejrzysta, tylko jeden człowiek zachowuje jasność spojrzenia. To Ribaddi, książę Byblos. Głęboko przywiązany do egipskiego sposobu myślenia i cywilizacji nad Nilem, ujawnia podstępnie poczynania Hetytów. To prawda, że unikają oni teraz otwartej konfrontacji, jednak wciąż roz­ maitymi metodami pozyskują zwolenników, budują siatki szpiegowskie, zawierają potajemne przymierza, a ponadto popierają wszelkie działania siejące niezgodę. Amenhotep III, choć rzetelnie poinformowany o tym wszystkim, nie ro­ bi nic, by natychmiast ukrócić ich poczynania. Jest bez wątpienia przeko­ nany, że Hetyci nie odważą się przekroczyć pewnych granic i że niebawem prestiż Egiptu ostudzi ich wojownicze zapędy i ograniczą się do kilku bra­ wurowych popisów bez większego znaczenia. Wydarzenia te z pewnością trwale zapisały się w pamięci młodego Ech­ natona. Z bliska obserwował rozwój sytuacji politycznej, kształtowanie się dyplomatycznych postaw obu stron i towarzyszył powolnym przemianom

w tej sferze. Nie mógł jednak przewidzieć, jak dalece zewnętrzne uwarun­ kowania polityczne zaciążą nad jego własnym losem. Podczas gdy Amenhotep III boryka się ze skomplikowanymi problema­ mi natury dyplomatycznej, w Egipcie tli się już zarzewie innego konfliktu.

W samym centrum imperium Amenhotepa III wznosi się ogromne mia­ sto - prześwietne Teby. Jest wprost niewiarygodnie bogate, gdyż dysponuje trybutami wojennymi ściąganymi do Egiptu przez zwycięskich królów, po­ przedników Amenhotepa III. Teby, wielki ośrodek religijny, miasto wspaniałych świątyń, nie poprze­ stają na zawiadywaniu życiem duchowym. Rządzą również sferą ekono­ miczną. To kosmopolityczne miasto, pełne kupców i cudzoziemskich hand­ larzy, jest znakomitym rynkiem zbytu, toteż troszczy się o stworzenie jak najlepszych warunków do wymiany towarów, dzień po dniu przysparzając Obu Krajom niebagatelnych dochodów. Dawne stolice - Memfis i Helio­ polis - które nadal odgrywają pewną rolę w dziedzinie religii, pozostają w cieniu wspaniałości "stubramnych Teb", wciąż upiększanych przez fara­ onów XVIII dynastii. Bogactwo rodzi jednak pragnienie władzy. Ten problem, początkowo utajony, stopniowo narasta, osiągając w końcu niepokojące rozmiary. Teby są świętym miastem boga Amona- tj. " Ukrytego". To drugorzędne bóstwo za czasów Starego i Średniego Państwa stopniowo zyskuje rangę boga "na­ rodowego" w czasach Nowego Państwa. Wielki Kapłan Amona, wykonaw­ ca jego woli i pragnień, dosłownie króluje "kaście" kapłańskiej o rozbudo­ wanej hierarchii, na której szczycie stoją tzw. Boscy Ojcowie i Prorocy Amona. Owi dygnitarze mają w swej gestii wielkie majątki i znaczne bogac­ twa, w tym ziemię, zapasy wszelkiego rodzaju surowców, niepoliczalne sta­ da bydła itd. Tymi dobrami opiekuje się rozbudowany personel pomocni­ czy, obejmujący skrybów, rzemieślników, robotników i chłopów. Kiedy faraon mianuje kogoś na to najwyższe stanowisko, wypowiada następujące słowa: Jesteś Wielkim Kapłanem Amona. Jego skarby i Jego wo­ jownicy znajdują się pod twą pieczą. Tyś jest przełożonym Jego świątyni.

Za panowania T hotmesa I (1506-1494 p.n.e.) kapłani Amona zajmują się wyłącznie sprawami religii. Król, którego rozkazy są bezdyskusyjne, prowa­ dzi samodzielnie politykę państwa. Suwerennie sprawuje władzę admini-

stracyjną, zaufaniem obdarzając wyłącznie najbliższych, sprawdzonych współpracowników. W zasadzie nie ma punktów spornych między zakre­ sem funkcji króla i Wielkiego Kapłana Amona. Tebański "kler", niezadowolony z takiej sytuacji, stara się poszerzyć zakres swych wpływów. Jego ostateczny cel - decydowanie o wyborze króla - ujawnia się wskutek efektownego posunięcia z wykorzystaniem wyroczni boga. Oto podczas uroczystości celebrowanych w Karnaku kapłani zatrzymują procesję i skłaniają posąg Amona przed młodym księ­ ciem. W ten sposób jednoznacznie wskazują przyszłego faraona, T hotme­ sa III, i sakralizują następcę tronu. Konsekwencje tego wydarzenia są dalekosiężne. Odtąd "kler" Amona wyraźnie się upolitycznia. Kapłani zdecydowanie wykraczają poza sferę ści­ śle religijną i angażują się bezpośrednio w sprawy państwa. Wielki Kapłan Hapuseneb kładzie znaczny nacisk na doczesny wymiar tebańskiego "kle­ ru". Jako przełożony wszystkich robót królewskich, nalega na podporząd­ kowanie sobie ośrodków kapłańskich w całym Egipcie. Jako przełożony wszystkich świątyń, całkowicie nadzoruje życie wewnątrz królestwa i dąży do szerokiego rozpowszechnienia tebańskiej ideologii. Hapuseneb zachowuje się często niczym udzielny monarcha. Uważa, że młody król T hotmes III nie jest mu wystarczająco powolny, toteż odsu­ wa go od władzy. Na tron wynosi królową-faraona, sławną Hatszepsut, która na każdym kroku będzie okazywała swemu protektorowi szacunek i zaufanie. Mianowanie i odwoływanie władcy za pośrednictwem Wielkiego Kapła­ na Amona sprawia, że tebańscy kapłani mają bezpośredni udział w rządze­ niu Egiptem. TymczasemThotmes III odzyskuje tron. Można by teraz oczekiwać, że młody suweren zastosuje surowe represje wobec ludzi, którzy odsunęli go od władzy. Jest to jednak rozumowanie w kategoriach polityki dzisiejszej. Faraon nie dzieli przecież swej funkcji z arcykapłanem, nie musi też zasię­ gać jego opinii. Wszak to on decyduje o mianowaniu zarówno tego wyso­ kiego dostojnika, jak i pozostałych. T hotmes III potrafi znakomicie mani­ pulować ludźmi. Dobrze wie, kto powinien znaleźć się w jego najbliższym otoczeniu: postawi więc teraz na czele tebańskich kapłanów Mencheperre­ seneba, jednego ze swych zaufanych ludzi. Młody król prowadzi też spektakularną politykę zewnętrzną. Często wyrusza z armią za granicę i podporządkowuje Egiptowi wiele rozległych terytoriów, które z nim sąsiadują. Z wypraw tych przywozi wprost niewy-

obrażalne bogactwa, a zarządzanie nimi powierza Wielkiemu Kapłanowi Amona. Tym sposobem kierowanie państwem pozostaje nadal całkowicie w rę­ kach faraona. Teby bogacą się i są coraz wspanialsze, a tebańscy kapłani gromadzą coraz więcej bogactw. Około 1445 roku p.n.e. arcykapłanem zostaje niejaki Mery. W tym cza­ sie jego pozycja dość przypomina stanowisko prezesa wielkiego koncernu. Całkowicie pochłaniają go zadania administracyjne: jest zarządcą " " "Podwójnego Domu Złota i "Podwójnego Domu Srebra , zarządcą pól, spichlerzy i trzód Amona. Jako dyspozytor tych wszystkich dziedzin skarbu państwa, Mery de facto jest najwyższym dostojnikiem imperium. Gdy Mery umarł, T hotmes IV (1412-1402 p.n.e.) na jego miejsce mia­ nował arcykapłanem swojego człowieka o imieniu Amenemhat. Ten 60-let­ ni podówczas mężczyzna to syn mistrza rzemieślników, którzy produkowali sandały w warsztatach przy świątyni Amona. Po latach oddanej pracy w służbie boga Wielki Kapłan Amenemhat nie przejawia żadnych osobistych ambicji. Poświęca się całkowicie teologii i praktykom religijnym, respektując odwieczną zasadę, że faraon jest nie­ kwestionowanym suwerenem Egiptu, któremu Wielki Kapłan całkowicie podlega.

W początkach swego panowania Amenhotep III jest zatem najwyższym przełożonym wszystkich kultów, świątyń i ich kapłanów. Kapłani tebańscy nie stanowią tu wyjątku, chociaż bez wątpienia zajmują wśród egipskiego " "kleru najwyższą pozycję. Inskrypcja na steli informuje, że na stanowisko Wielkiego Kapłana zo­ stał mianowany przez Pana Obydwu Krajów Ptahmes, będący jednocześnie Przełożonym wszystkich Królewskich Robót, aby spełnił przeznaczenie Egiptu.

Co w rzeczywistości kryje się za tymi konwencjonalnymi sformułowaniami? Czy nowy Wielki Kapłan Amona może samodzielnie podejmować jakieś decyzje? Czy może przeciwstawiać się decyzjom króla? W epoce Amenhotepa III z pewnością nie! Monarcha ma wciąż nieogra­ niczone możliwości egzekwowania bezwzględnego posłuszeństwa. Jednak w historii Egiptu nadejdzie taki czas, kiedy Wielcy Kapłani Amona, ulega­ jąc pokusie władzy, sięgną w Tebach po koronę faraonów. W dobie, która nas zajmuje, zarządzanie sprawami państwa całkowicie należało do króla. Byłoby nadużyciem utrzymywać, że "kler" Amona sta-

nowił coś w rodzaju "państwa w państwie". Nie sposób jednak zaprzeczyć temu, że niektórzy kapłani byli żywo zainteresowani władzą doczesną, a wyjątkowa pozycja Amona, wyniesionego do godności "sztandarowego boga państwowego", nadała im uprzywilejowany status. Czy dochodziło do jakichś zdeklarowanych konfliktów między faraonem a tebańskimi kapłanami? Jeśli nawet tak było, to w żadnym ze znanych teks­ tów nie pojawia się ich najmniejszy ślad. Nie zapominajmy wreszcie, że król Egiptu ex definitione był bogiem. Kraj zawdzięczał bezpieczeństwo tej sym­ boliczno-metafizycznej osobowości faraona. Siłą rzeczy "kler" Amona oraz wszelkie inne organizmy państwowe były mu poddane, zarówno w sensie te­ ologicznym, jak i w rzeczywistości. I tylko ewidentna słabość samego monar­ chy mogła to zmienić.

Rozdział 3

Królowa Egiptu

Teje

-

matka Echnatona

la tych, którym nie daje spokoju fizyczny wygląd Echnatona, spra­ wą zasadniczą jest racjonalne uzasadnienie szokujących deformacji jego ciała. A może ich przyczyną jest po prostu nieegipskie po­ chodzenie króla? Przypuszczenie to pozornie potwierdziło się, gdy przeanalizowano zacho­ wane portrety matki Echnatona, królowej Teje1• Zdaniem niektórych bada­ czy ma ona niewątpliwie fizjonomię cudzoziemki, być może Semitki. Twarz królowej jest zwykle poważna i surowa, wyraziste rysy znamionują zdecydo­ wanie i upór. Wygląda na osobę zamkniętą w sobie. Odnosi się wrażenie, że to kobieta z charakterem, mająca niezłomne przekonania i żelazną wolę. Te­ je zupełnie nie przypomina owych pełnych uroku dam, których urodę tak często uwieczniali malarze i rysownicy XVIII dynastii. W jej przedstawie­ niach brak nawet cienia kokieterii czy też c.hęci epatowania kobiecością. Nic jednak nie świadczy o tym, że Teje była obcego pochodzenia. Wiemy z pewnością, że jej rodzicami byli Juja i Czuja2, małżonkowie pełniący funk­ cje kapłańskie i - co niezwykle ważne - niebędący królewskiej krwi! Tekst wygrawerowany na skarabeuszu upamiętniającym królewskie zaślubiny gło­ si: Imię jej ojca jest Juja. Imię jej matki- Czuja. Teje jest małżonką potężnego króla, Amenhotepa III, [władcy królestwa] którego granica południowa znajdu­ je się w Karoj ( = głęboki Sudan), a granica północna w Naharina ( Irak). Ojciec królowej nosił tytuł Boskiego Ojca i był kapłanem boga Mina. Oprócz godności religijnych Juja pełnił jeszcze obowiązki oficera -odpowia-

D

=

1 2

Imię to spotyka się w przeróżnych transkrypcjach, np.: Tii, Teye, Tiji. To imię również bywa r ozmaicie transkrybowane, np.: Tuya, Touyu.

dał przed królem za stan bojowy rydwanów. Matka królowej była "Przełożo­ ną w haremie Mina" i "Przełożoną w haremie Amona". Sprawowanie tych wysokich i odpowiedzialnych stanowisk w hierarchii kapłańskiej kobiet plaso­ wało Czuję w gronie najwyżej postawionych w Egipcie dam. Czuja, która nosiła również poetycki tytuł "Królewskiej Ozdoby" (oznacza­ jący oficjalną nałożnicę władcy), niewątpliwie była Egipcjanką. Dzięki swym funkcjom miała bezpośredni dostęp do prywatnych apartamentów króla w pa­ łacu i z pewnością osobiście poznała najwyższych dostojników w państwie. By­ ła też obznajomiona z zasadami skomplikowanej dworskiej etykiety. Co się tyczy Jui, to możliwe, że był on, jak się często uważa, syryjskim księciem wychowanym na egipskim dworze. Niedawno sformułowana sen­ sacyjna hipoteza czyni zeń nawet biblijnego Józefa. Tak czy owak, dobrze zaadaptował się w Egipcie i znalazł tu odpowiednią żonę, która dzięki swej pozycji umożliwiła mu awans do kręgu dygnitarskich elit królestwa. Ostat­ nie badania raczej obalają tę misterną konstrukcję, gdyż dowodzą, że Juja pochodził z czysto egipskiego miasta Achmim w Górnym Egipcie i zrobił dość błyskotliwą karierę w ściśle egipskich sferach "kleru" i administracji. Wszystko to przemawia za egipskim pochodzeniem królowej Teje i jej przynależnością do "szlachetnie urodzonych " oraz za tym, że miała dosko­ nałą pozycję na dworze i cieszyła się znakomitą reputacją u samego króla. Potem dochodzi do małżeństwa Teje z Amenhotepem III, zdarzenia nie­ zwykłego, przynajmniej w naszych oczach. Oto faraon zamiast wybrać sobie za żonę kobietę królewskiej krwi, wynosi do godności Wielkiej Małżonki Królew­ skiej młodą dziewczynę, która -choć nie można jej niczego zarzucić -nie na­ leży nawet do jego najbliższego otoczenia! Rodzice Teje zostają obsypani bo­ gactwami i obdarzeni godnościami, jakie przysługują jedynie ważnym osobistościom. Decyzja faraona jest dla nich prawdziwym błogosławieństwem, gdyż dzięki niej zyskali nie tylko fortunę, lecz także najwyższy szacunek. Dlaczego król Egiptu wybrał za żonę kobietę z rodziny, która nie była spokrewniona z koroną? Niektórzy egiptolodzy próbują wyjaśnić ten "meza­ lians" przypuszczeniem, że Juja i Czuja byli tylko przybranymi rodzicami Te­ je. Dlaczegóż jednak zatajono prawdę o jej szlachetniejszym -jak ta hipote­ za sugeruje- pochodzeniu? Jeszcze inni uważają, że małżeństwo to było rodzajem wyzwania rzucone­ go Wielkiemu Kapłanowi Amona za pomocą rozmyślnego obyczajowego skandalu godzącego w usankcjonowane przez tradycję normy. Ta romantycz­ na koncepcja nie ma jednak żadnego pokrycia w źródłach. Parniętajmy też, że faraon-bóg przed nikim nie musiał uzasadniać swych decyzji. Wygląda więc

na to, że poślubiając kobietę stosunkowo skromnej kondycji, Amenhotep III z nieznanych nam powodów (a może była to prawdziwa miłość, nieoglądają­ ca się na żadne przeszkody?) po prostu zlekceważył obyczaj nakazujący wład­ cy Egiptu wstępowanie w związek małżeński wyłącznie z kobietami krwi królewskiej. Dzięki małżeństwu Teje stawała się pełnoprawną królową, a jed­ no z jej dzieci nabywało prawa do dziedziczenia tronu faraonów. Teje, ogłoszona Wielką Dziedziczką, Córką Króla, Siostrą Króla i Mał­ żonką Króla, zostaje uznana za królową Egiptu, dysponującą u boku farao­ na pełnią praw i obowiązków związanych z tym stanowiskiem. Teje to postać znacząca w historii Egiptu, a nie zwykła królowa bez wyra­ zu, trzymająca się w cieniu wszechmocnego małżonka. Od samego początku swego "panowania" Teje manifestuje, że jest czynną władczynią - aktywnie uczestniczy w podejmowaniu ważnych decyzji politycznych, a niekiedy nawet je inspiruje. Bierze udział we wszystkich oficjalnych ceremoniach i w obchodach wszystkich świąt i towarzyszy mężowi w jego podróżach po całym kraju. Za­ dziwiające, że Teje jest zawsze obecna obok króla podczas jego publicznych pojawień, które mają na celu eksponowanie władzy faraona. Egipt starożytny nigdy nie był nastawiony mizoginicznie i nie ograniczał kobiety jedynie do roli kury domowej. Egipcjanki mogły ubiegać się o najwyż­ sze godności i funkcje, a ich pozycja społeczna na tle innych kultur była wprost wyjątkowa. Można by nawet stworzyć poczet wielkich dam, które ode­ grały ważną rolę w rządzeniu Egiptem. Są to przede wszystkim księżniczki te­ bańskie, "matki ruchu narodowowyzwoleńczego", który doprowadził do wyg­ nania byksoskiego najeźdźcy i powstania Nowego Państwa. Teje niewątpliwie należy włączyć do owego pocztu. Ta wierna towarzyszka Amenhotepa III działa w sprawach państwa kompetentnie i skutecznie, czego nikt nie podaje w wątpliwość. Wyjątkowa pozycja królowej znajduje najlepszy wyraz we wzniesionej specjalnie dla niej, i to z jej rozkazu, świątyni w Sudanie: wystę­ puje tam zarazem jako fundator i "majster" -budowniczy tej budowli, a więc w rolach zwyczajowo zastrzeżonych dla faraona. Dysponujemy ewidentnym dowodem wpływów królowej i jej kompetencji. W listach króla Tuszratty z Mitanni do nowego suwerena, Amenhotepa IV, znajdujemy takie oto niebywałe formuły: Wszystkie słowa, jakie [kiedykolwiek] zamieniłem z Ojcem Twoim, zna Matka Twoja, Teje. Nie zna ich nikt oprócz Niej i paznasz je tylko od Niej... Od [samego] poczqtku mego królowania, tak długo jak Amenhotep III, Ojciec Twój, bezustannie pisał do mnie o pokoju. I nie było nic in­ nego, o czym by pisał do mnie tak bezustannie... Teje... Ona jedna zna wszystkie te

słowa Ojca Twego, które bezustannie pisał do mnie. Dlatego Teje, Matkę Twoją, musisz wypytać o wszystko na ich temat (Listy Amameńskie, EA 28 i 29). Trudno o lepsze potwierdzenie tego, że Teje miała doskonałe rozeznanie w tajnikach najistotniejszych pertraktacji prowadzonych na najwyższych szczeblach władzy, a niekiedy jako jedyna osoba w państwie, oprócz króla, była zorientowana co do ich wszystkich szczegółów. Teje podzieliła się ze swym synem Echnatonem wszystkimi tymi sekretami. To ona zaznajomiła młodego faraona, zgodnie z własnym punktem wi­ dzenia, z sytuacją państwa, zarówno wewnętrzną, jak i międzynarodową. Echnaton z pewnością nie był ignorantem w tych dziedzinach i miał już wy­ robiony pogląd na wiele spraw; ponadto matka przekazała mu bogaty zbiór archiwalnych "materiałów uzupełniających " nieocenionej wartości. Królowa Teje wywarła zapewne decydujący wpływ na kształt poglądów po­ litycznych Echnatona. Miała konkretne plany i wizję przyszłości państwa. Przede wszystkim nie chciała, ażeby Egipt zamknął się i skupił tylko na sobie. Oba Kraje są bogate, cywilizacja nad Nilem rozkwita jak nigdy dotąd, bogo­ wie obsypują wszelkimi dobrami lud, który ich czci odpowiednio. Królowa jednak nie zadowala się tym powszechnym szczęściem, którego podstawy czę­ sto wydają się dość kruche. Teje cechują szerokie horyzonty myślowe, toteż dąży do połączenia egipskiej ekspansji ekonomicznej z religijno-kulturową. Otwiera Egipt na wpływy z zewnątrz i próbuje utworzyć państwo kosmopoli­ tyczne, w którym różne ludy mogłyby współistnieć w pokoju i poznawać się nawzajem, nie tracąc jednocześnie swej tożsamości. Kładzie nacisk zwłaszcza na wymianę handlową, która umożliwia przekazywanie obcym krainom pew­ nych wzorców i idei oraz przyczynia się do wzajemnego zrozumienia. Wszystko to zapewnia Egiptowi -źródłu powszechnego oświecenia- central­ ną pozycję w nowym porządku świata. W dziedzinie religii Teje wnosi wyraźny wkład w ewolucję idei swej epoki. Jej brat Aanen odgrywa w tym procesie ważną rolę. Wyobrażająca go statu­ etka, która znajduje się w Muzeum Egipskim w Turynie, pokazuje, że był on Wielkim Widzącym w Heliopolis i Drugim Prorokiem Amona. Ta podwójna funkcja nadaje Aanenowi wyjątkowy status. Z jednej strony należy do wszech­ potężnej struktury tebańskiej hierarchii i zajmując w niej wysoką pozycję, do­ brze zna wszystkie jej mechanizmy. Z drugiej zaś związany jest z ośrodkiem heliopolitańskim, zepchniętym na drugorzędną pozycję przez rosnących w potęgę kapłanów Amona. Dzięki rodzinnym powiązaniom Teje doskonale orientuje się w wysubli­ mowanych teoriach rozwijanych w obu tych środowiskach. Podziwia zasady

tak drogiej heliopolitańczykom teologii słonecznej, lecz jednocześnie z uwa­ gą śledzi poczynania tebańczyków i ich rosnące ambicje. Jest wielce prawdopodobne, że dzięki Aanenowi, jednej z ważniejszych postaci tego okresu, królowa Teje dysponowała szczegółowymi i wiarygodny­ mi informacjami o wszystkich newralgicznych dziedzinach życia egipskiego społeczeństwa. Czy brat królowej zadowalał się korzystaniem z prerogatyw, jakie dawała mu pozycja wysoko postawionego dygnitarza, czy też aktywnie przyczynił się do odrodzenia prastarego kultu Słońca, który gdzieniegdzie pojawia się za pa­ nowania Amenhotepa III? Teje w każdym razie musiała podzielać tę wizję sa­ crum, w której bóstwo objawia się w najbardziej oczywisty sposób -pod po­ stacią Słońca. Wyraźnie faworyzuje kapłanów ze świętego miasta Heliopolis, dążąc do przywrócenia stanu równowagi zachwianej przez rosnące wpływy kapłanów Amona, którym mimo wszystko udaje się zachować przewagę. Owo przywracanie stanu równowagi obywa się bez konfliktów. Podczas ce­ remonii na pokładzie statku o nazwie "Wspaniałość Atona" królowa Teje wy­ znaje wobec zebranych dworzan wiarę w słoneczną mistykę. To, że królewska para oficjalnie okazuje cześć bogu Atonowi, w niczym nie uwłacza czci Amona. Dlaczego więc jego kapłani mieliby czuć się urażeni? Właściwie jest to zdarze­ nie o drugorzędnym znaczeniu, potwierdzające tylko teologiczną i duchową rolę małżonki królewskiej, rolę jaką od zawsze odgrywały królowe Egiptu. Czyż Teje nie jest żywą inkarnacją bogini Ma'at uosabiającej Ład-i-Porzą­ dek świata, kosmiczną Harmonię i samą Prawdę, słowem - "Wieczną Zasa­ dę", której podlegają wszyscy i której wszyscy, nawet faraon, muszą przestrze­ gać. Królowa to także Hathor, bogini nieba, Oko Słoneczne, siła kosmiczna, niejako uosobienie każdej kobiety. Jak widać, rola Teje nie zapowiada jeszcze wcale "religii atońskiej". Jest co najwyżej wyrazem pewnej tendencji do pro­ mowania prastarego prądu duchowego i idei, podzielanych zresztą przez jej męża Amenhotepa III. Echnaton nie mógł pozostać obojętny na klimat religijny dworu. Silne oso­ bowości rodziców odegrały zasadniczą rolę w kształtowaniu jego charakteru, zwłaszcza po niespodziewanej śmierci starszego brata, zdarzeniu, które zade­ cydowało o jego przyszłości. Amenhotep III i Teje uznali wtedy swego drugiego syna za zdolnego do objęcia tronu Egiptu. Zasiądzie na nim pod imieniem Amenhotep IV, przedłużając tym samym linię panujących ku chwale Amona.

Rozdział 4

Początki kultu Atona i edukacja przyszłego króla

fera sacrum stanowi fundament cywilizacji egipskiej. Zasadnicze zna­ czenie mają formy, w jakich się ono przejawia. Każdy faraon w trak­ cie swego panowania realizował określony święty program, który był związany z jakimś aspektem boskości. Ośrodkiem myśli Echnatona stanie się bóg Aton. Przyszły faraon odkry­ je jego istnienie w młodości, podczas edukacji na dworze. Czy Aton był wy­ mysłem epoki Amenhotepa III, czy też już od dawna istniał w tradycyjnym panteonie egipskich bogów?

S

Faraon Amenhotep II, którego panowanie rozpoczęło się w połowie XV wieku p.n.e. i trwało około 25 lat, urodził się w Memfis, świętym mieście boga Ptaha. W swym królewskim protokole zamieścił tytuł "boga-regenta He­ liopolis", co podkreślało jego zainteresowanie tym prastarym ośrodkiem egipskiej cywilizacji. Heliopolis, najstarsze teologiczne centrum, było miej­ scem, gdzie egipska mądrość przybrała po raz pierwszy konkretną formę. Respektując głęboko zakorzenioną tradycję, Amenhotep II postanawia dodać jej blasku. Nakazuje eksploatację kamieniołomów w Tura i podej­ muje liczne prace budowlane w Memfis i Heliopolis, by uświetnić te mia­ sta nowymi, wspaniałymi obiektami. Zapewne miał nadzieję, że zrównowa­ ży tym niebezpieczny wzrost znaczenia kapłanów i wyznawców Amona. W mniemaniu Amenhotepa II Panem Bogów nie jest Amon, lecz boska trójca - Amon-Re-Atum, tj. jeden bóg w trzech osobach- który napełnia

serce króla ideą takiego działania, jakie [najlepiej] służy Egiptowi1• W Wielkim Hymnie do Aroona bóg ten określany jest mianem stwórcy

ludzkości, zwierząt, drzewa życia i tra»y, które żywią wszelkie bydlęta. Ten

związek między "zasadą sprawczą" i przyrodą zostanie podjęty w Hymnach do Atona. Widać tam wyraźnie, że Aton przejmuje część charakterystycz­ nych cech Amona. Thotmes IV, następca Amenhotepa II, przeżył na pustyni niezwykłą przygodę. Zmęczony trudami całodziennych łowów, usnął w cieniu Wiel­ kiego Sfinksa, który zesłał nań proroczy sen i obiecał księciu wesprzeć je­ go starania o tron pod warunkiem, że ten odkopie go spod piachu. Thot­ mes IV zastosował się do tego zalecenia, a następnie rzeczywiście został wprowadzony na tron przez Sfinksa-Harmachisa, blisko związanego z reli­ gią heliopolitańską, a nie, jak dotychczas było w zwyczaju, przez Amona. Przybierając imię Tego-który-dokonuje-puryfikacji-Heliopolis-i-cieszy-Re, Thotmes IV wyraźnie odcina się od kapłanów Amona. Deklaracja ta nie jest jedynie czystą teorią, lecz przybiera wkrótce formę konkretnych posu­ nięć natury administracyjnej: Wielki Kapłan Amona zostaje pozbawiony władzy zwierzchniej nad wszystkimi kolegiami kapłanów i traci urząd we­ zyra. Jednakowoż w tekstach oficjalnych Thotmes IV nadal przyznaje, że

Amon jest tym, który daje nrycięstwa i przysparza chwały Krajowi. Przykłady Amenhotepa II i Thotmesa IV dowodzą, że już w przeszłości uwidoczniły się tendencje do zrównoważenia rangi różnych egipskich kul­ tów i pomniejszenia roli bogatych kapłanów z Teb. Amenhotep III nada te­ mu procesowi przyspieszenie, zwłaszcza w sferze religijnej. Będzie wyra­ źnie podkreślał znaczenie boga Atuma, Pierwszego Stwórcy, oraz bogactwo symboliki kultu solarnego. Taki klimat intelektualny ewidentnie sprzyjał najrozmaitszym zmianom. Pozostaje jednak pytanie, dlaczego Echnaton wybrał właśnie Atona na, by tak rzec, porte-parole "Nowego Egiptu"? Aton nie był zupełnie nieznany w religii egipskiej. Już w epoce Thotme­ sa I uchodził za moc sprawczą, i to bynajmniej nie ograniczoną wyłącznie do zewnętrznej formy Słońca. Gdy faraon umiera, jego nieśmiertelna du­ sza wzlatuje do nieba, gdzie łączy się z tarczą słoneczną- Atonem- by pro­ mieniować jego światłem, na wieczność. Jeden z tekstów literackich dotyczą­ cych Amenemhata I mówi tak: I wzniósł się do nieba, i połączył się z tarczą

słoneczną -ciałem Boga, jednocząc się z Tym-który-Go-stworzył. 1

Warto tu zauważyć, że w Nubii, leżącej daleko od wielkich ośrodków Egiptu, bogiem tej sa­

mej rangi co Amon był sokoli bóg o imieniu Horachty

(Horus Obydwu Horyzontów). Zostanie on

wyniesiony w pierwszych latach panowania Echnatona na najwyższe szczyty, co przygotuje grunt dla nadejścia Atona.

Z czasem Aton zaczyna być postrzegany coraz wyraźniej jako ciało boga Re. Rechmire- Ten-[wszystko]wiedzący-niczym-[sam]Re -będzie porównywał swego króla, Amenhotepa III, z Atonem, który objawia się sam [z siebie]. Utożsamiany z osobą faraona, Aton siłą rzeczy zyskiwał coraz szerszą popu­ larność. Już za panowania Thotmesa IV oddawano kult "osobie" Atona. Za Amenhotepa III pojawia się tytuł Intendenta Domu Atona. Wiemy też, że boga tego otaczano podówczas kultem w świętym okręgu Teb. W Heliopolis i w Memfis również istniał "kler" Atona, który stopniowo aktualizował ele­ menty tamtejszej prastarej kosmogonii. Jest oczywiste, że Echnaton architekturę i symbole zaczerpnął ze skarb­ nicy pradawnych form i tradycji. Thotmes IV i Amenhotep III, czyli dzia­ dek i ojciec Echnatona, pozostawali w znacznie bliższych relacjach z boskim Słońcem niż wcześniejsi faraonowie. Thotmes IV na swym kommemoratyw­ nym skarabeuszu określa dysk słoneczny jako Tego-który-zapewnia Zlrycię­ stwo w walce: Książęta Nahariny, przynosząc swe dary, patrzą na Majestat Je­

go, jak wychodzi ze swego pałacu, słyszą jego głos, jako [głos] syna Nut (=nieba). Ma On w swym ręku łuk jako dziedzic Szu (=świetlane powie­ trze). Gdy rusza do boju, mając Atona przed sobą, obala góry i depcze obce kraje (za tłumaczeniem G. Doresse). Poezja dworska mówi o królu jako tar­ czy w jej regionie światłości. Królewski pałac jest w niej domostwem/siedzibą dysku, a Amenhotep III otrzymuje miano On-jest-dyskiem-olśniewającym. Imię Atona staje się składnikiem epitetów, za pomocą których opisywane są kampanie wojenne i królewskie okręty. Suma wielu takich drobnych elementów pozwala twierdzić, że za czasów Amenhotepa III Aton zagościł na dobre w religijnej świadomości Egipcjan.

Lata nauki

Czy przyszły Echnaton wychowywał się choćby przez jakiś czas w Memfis, podobnie jak wielu synów królewskich? Nie potwierdzają tego żadne do­ kumenty. Zapewne jednak bywał w tym wielkim mieście, nazywanym Wa­ gą-Obydwu-Krajów, ważnym ośrodku gospodarczym i religijnym Egiptu. Niedaleko stamtąd leżało On-Junu-Heliopolis, będące od najdawniejszych czasów świętym miastem Słońca.

Re, Borus-Obydwu-Horyzontów (Horachty), Szu, Aton ... Wielu sło­ necznych bogów stanowiło o intelektualnym oglądzie świata tego młode­ go człowieka. Wiele metafizycznych form odciągało jego uwagę od oficjal­ nego kultu Amona, Pana Karnaku i patrona egipskiego imperium. Pałac w Malqatta również mógł czegoś nauczyć niedorostka. Z pewno­ ścią odkrywał tam sacrum, zaklęte zarówno w tworach przyrody, jak i w dziełach stworzonych ręką artystów. Na murach pałacu miał stale przed oczami boską ścieżkę zobrazowaną dziełami genialnych artystów, którzy znakomicie uchwycili w swych malowidłach wszystko, co tylko ist­ niało w świecie przyrody. Młody człowiek z pewnością studiował święte teksty egipskiej tradycji, tak bogatej w różnorodne duchowe doświadczenia. Jak każdy przyszły król, musiał poznać tajniki słów bogów - hieroglifów - i zostać wtajemniczony w sekrety świętej wiedzy. Faraon, wedle praw Ma'at, jest przecież nie tylko uczonym, lecz także prawdziwym mędrcem, Tym-który-wie-wszystko. Niebagatelny wpływ na wychowanie przyszłego władcy wywarł ktoś naprawdę wielkiego formatu, a mianowicie Amenhotep syn Hapu. Ten zdumiewający człowiek, wyniesiony do rangi boga u kresu swej długiej i niezwykłej kariery, był uczonym i genialnym architektem, a także zna­ komitym rządcą i administratorem, cieszącym się nieograniczonym zau­ faniem Amenhotepa III. Król uhonorował swego przyjaciela w sposób zaiste niezwykły - pozwolił mu wznieść własną świątynię na Zachodnim Brzegu, w rzędzie królewskich Domów Milionów Lat! Amenhotep syn Hapu stał na czele wojsk, podlegały mu również zastępy skrybów, jednak najchętniej przedstawiał się jako Naczelnik Wszystkich Ro­ bót Królewskich. Ten najwyższy przełożony wszystkich mistrzów wszelkich możliwych rzemiosł uważany był za prawdziwego herolda bogów, kogoś, kto jest w stanie przeniknąć myśli samego Stwórcy i je urzeczywistnić. Dlatego też, odpowiednio do swych zasług, dożył boskiego wieku 110 lat, stosowne­ go wedele egipskiej tradycji dla prawdziwych mędrców. Amenhotep syn Hapu był żywym symbolem istoty doskonałej, w której harmonijnie łączyły się potęga ducha i moc tworzenia. Jakże wielkie szczę­ ście miał młody książę, mogąc rozprawiać z tym mędrcem nad mędrcami, który równie dobrze znał naturę kamieni, jak i ludzkich serc! W ciszy chłodnych wieczorów, przesyconych upojnymi woniami z pałacowych ogrodów, przyszły król i mistrz architektów długo dyskutowali o sacrum, wspominając Hathor, niebiańską krowę, Anubisa, "szakala" , który oczy­ szcza świat, Horusa, światłość prapoczątków, i wszystkich bogów, którzy

stoją za "Tym Jedynym "- siłą tworzenia, w każdej chwili stwarzającą świat na nowo i przybierającą twarz coraz to innego bóstwa. Niewątpliwie właśnie od Amenhotepa syna Hapu królewski syn dowiedział się, że życie należy budować tak, jak wznosi się świątynię. Przyszły Echnaton bez wątpienia korzystał też z nauk wielu preceptorów, dwór Amenhotepa III pełen był bowiem łudzi najwyższych zalet. Dla przy­ kładu przytoczmy tu jeden z najpiękniejszych tekstów z okresu preamarneń­ skiego- hymn skomponowany przez dwóch braci architektów, Sutiego i Ho­ ra, których zapewne nieprzypadkowo nazwano tak na cześć słynnych boskich braci. Owym architektom powierzono kierowanie budową przybytków Amo­ na, dzięki czemu dołączyli do grona najważniejszych osobistości w państwie. Na ich steli grobowej widnieje tekst, który wbrew wszelkim oczekiwaniom wcale nie opiewa chwały Aroona takiego, jakim jawił się ówczesnym tebań­ czykom, lecz przedziwnego Aroona solarnego, niezwykłe podobnego do Ato­ na. Oto jego fragment, który z pewnością poruszyłby przyszłego króla:

?ozdrowienie Amonowi, gdy wstaje on jako Horus-na-Horyzoncie­ -Wschodnim, od Przełożonego Prac Suti i Przełożonego Prac Hora. Chwała Tobie, który jesteś Re doskonałym, każdego dnia... najczystsze złoto nie da się porównać ze wspaniałością Twoją. Kamieniarzu, który wykułeś sam siebie­ sam uformowałeś swe własne ciało. O Rzeźbiarzu, który nigdy nie zostałeś wyrzeźbiony . .. Wszystkie oczy widzą dzięki Tobie i przestają widzieć, gdy Ma­ jestat Twój idzie spać. To Ty wprawiasz [wszelkie] istoty w ruch. To Twoje pro­ mienie tworzą poranek, otwierają oczy, gdy się budzą ... O, Panie Jedyny, Ty, który codziennie osiągasz skraj ziemi ... (za tłumaczeniem A. Variłłe) . Dysk słoneczny jest tam nazwany Tym-który-stwarza-każdego, co jedno­ znacznie nadaje Amonowi status Stwórcy-Demiurga. A Suti i Hor są prze­ cież, jak wiadomo, dosłownie- służącymi (eg. hemu) Amona. Stąd też rady­ kalne przeciwstawianie "tradycyjnej religii Amona" i " nowatorskiej religii Atona" jest całkowicie nieuprawnionym zafałszowywaniem rzeczywistości.

Amenhotep III i Ato n Wszelkie przesłanki wskazują na to, że Amenhotep III i jego syn doskonale się rozumieli. Łączyła ich więź psychiczna i uczuciowa (co dość oczywiste), mieli także podobne poglądy na zasady kierowania państwem. W pewnym sensie Amenhotep III zbudował podstawy polityki, jaką poprowadzi jego

syn, a chodzi tu zwłaszcza o stworzenie oficjalnych warunków, które umożli­

wiły umocnienie się i okrzepnięcie kultu Atona i prastarego kultu solarnego. Zdarzało się niekiedy, że Amenhotep III opuszczał Teby i Amona. Tak było choćby w przypadku obchodów istotnych dla faraona ceremonii Heb Sed- Jubileuszu 30-lecia Panowania. Na uroczystości te składa się zespół rytuałów rozłożonych na kilka dni, a ich celem jest regeneracja magicznych sił faraona, ulegających z biegiem czasu naturalnemu zużyciu. Wszyscy bo­ gowie gromadzą się wówczas w jednym miejscu, by towarzyszyć ceremo­ niom odrodzenia się istoty panującego. Na obchody swego jubileuszu Amenhotep III wybiera odległe miasto Soleb w Sudanie. Naczelny architekt, Amenhotep syn Hapu, wznosi tam przepiękną świątynię, podobną do świątyni w Luksorze. Zostaje ona dedy­ kowana królewskim małżonkom i magicznej regeneracji sił władcy. W tym miejscu przypomnijmy, że pałac króla, usytuowany na lewym brzegu w Tebach, poświęcony jest Atonowi. Jego nazwę- Dom Faraona Jest Wspaniałością Atona- Echnaton zachowa, tak samo nazywając swoją rezydencję w Achetaton. Nazwa jest dla Egipcjanina czymś niezwykle waż­ nym, wręcz zasadniczym - definiuje najgłębszą naturę istoty lub rzeczy, które określa. Innymi słowy, przez nadanie takiej właśnie nazwy pałacowi Amenhotep III powierzył życie w nim opiece Atona, czym zamanifestował przywiązanie swojej rodziny do tego boga. Na ostatek warto przywołać tu uroczą scenę o wyraźnym podtekście re­ ligijnym. W pobliżu wspomnianego przed chwilą pałacu Amenhotep III nakazał wykopać wielkie sztuczne jezioro. Jego inauguracja nastąpiła w czasie Święta Otwarcia Basenów: król i królowa Teje wstąpili na pokład wspaniałego statku, by po raz pierwszy przemierzyć wody nowego jeziora. Statek ten nosił nazwę "Blask Atona" lub "Aton jest Promieniejący" , co odnotowano w egipskim tekście. Głosi on:

Majestat Jego nakazał, by wykopano wielkie jezioro dla Wielkiej Królewskiej Małżonki Teje -Niech żyje! -w posiadłości " Tego-który-pnegania-zmrok". Długość jego: 3700 łokci, a szerokość jego 700 łokci. Szesnastego dnia tneciego miesiąca Majestat Jego celebrował uroczystość otwarcia jeziora. Majestat Jego odbywał pnejażdżkę królewską łodzią "Aton Promieniejący". Tak oto Amenhotep III dokonywał stopniowo coraz istotniejszych mo­ dyfikacji w religijnej świadomości swej doby. A światłość boga Atona promieniała coraz większym blaskiem.

Rozdział S

Koregencja?

edną z instytucji politycznych starożytnego Egiptu była koregencja, czyli jednoczesne sprawowanie władzy przez starzejącego się króla i jego następcę przez krótszy lub dłuższy okres. Praktyka ta, poświad­ czona wielokrotnie, nasuwa pytanie, czy koregencja była zasadą? Ogromnym walorem koregencji było to, że umożliwiała praktyczne wprowadzenie przyszłego suwerena w tajniki sprawowania władzy przez aktualnego władcę i dawała gwarancję ciągłości rządów. Nie konkurując ze sobą, współwładcy dzielili odpowiedzialność za kraj przez kilka miesięcy, a czasem nawet przez kilka lat. I chociaż następca zawsze nazywany jest " "synem , nie należy tego tytułu brać dosłownie, często bowiem był to przy­ brany "syn duchowy ", niekoniecznie z królewskiego rodu. Czy gdy Amenhotep IV, przyszły Echnaton, został rytualnie koronowa­ ny i uznany za króla Egiptu, jego ojciec Amenhotep III żył jeszcze? Inaczej mówiąc - czy Amenhotep III i jego syn byli koregentami? Pytanie to jest przedmiotem niekończących się sporów między egipto­ logami. Niektórzy obstają przy tezie, że do koronacji Amenhotepa IV do­ szło dopiero po śmierci ojca i zaprzeczają ich koregencji. Tego zdania jest na przykład Donald B. Redford, który utrzymuje, że Amenhotep IV nigdy nie pojawia się na monumentach swego ojca, a istnienie księcia potwierdza tylko jedna współczesna wzmianka - inskrypcja na dzbanie do wina, odna­ lezionym w pałacu w Malqatta. Pewne jest tylko jedno: Teje, Wielka Mał­ żonka Amenhotepa III i matka Echnatona, przeżyła przynajmniej o 12 lat swego męża i była stale obecna u boku syna, wywierając nań wpływ, które­ go znaczenia i zakresu nie sposób bliżej ocenić. W takim kontekście nale-

J

ży raczej mówić o nieco innym rozumieniu koregencji, obejmującym rolę matki przy boku panującego syna. Zwolennicy koregencji mają na jej potwierdzenie różne argumenty. Jedna ze stel pochodząca z któregoś z domów w Al-Amarna (obecnie w British Museum), ukazuje Amenhotepa III i Teje siedzących przed ołta­ rzem zapełnionym stertami wiktuałów. Nad królem jaśnieje tarcza świetli­ stego Atona, którego promienie podsuwają znaki życia pod nos faraonowi. Król przedstawiony jest tu jako człowiek otyły, znudzony, zgarbiony, wy­ raźnie przytłoczony wiekiem, z ręką zwisającą z kolan. Jeśli przyjmiemy, że uwieczniono go jeszcze za życia, mielibyśmy dowód na to, że koregencja obu Amenhotepów trwała przynajmniej 9lat. Tak czy owak, scena ta świad­ czy, że Amenhotep III i Teje brali udział w celebracji nowego kultu. Jeszcze bardziej przekonującym dowodem jest statuetka, na której wi­ dnieją obok siebie imiona obu suwerenów i Atona. Z tego, że należy ona do typu przedstawień, jakie nie pojawiają się przed dziewiątym rokiem pa­ nowania Echnatona, niektórzy uczeni wysnuwają wniosek, że 9 lat po ko­ ronacji syna Amenhotep III nadal cieszył się życiem. Do tego można dodać z pewnością przedstawienie ojca i syna, obu w koronach, widniejące na południowym masywie III Pylonu w Karnaku. Cyril Aldred oblicza, że dwudziesty ósmy-trzydziesty rok panowania Amen­ hotepa III odpowiadają szóstemu-ósmemu rokowi rządów jego syna i że okres wspólnego sprawowania przez nich rządów trwał przynajmniej 8 lat, a prawdopodobnie nawet nieco dłużej. Ci, którzy obstają przy koregencji, za decydujący dowód uważają scenę z bloku pochodzącego z Athribis (obecnie Al-Banha), na którym uwiecz­ niono Amenhotepów III i IV pospołu składających ofiarę przed bogiem. Cechy formalne umożliwiające datowanie tego przedstawienia wskazują wyraźnie, że ukazana na nim ceremonia musiała odbyć się już po korona­ cji Amenhotepa IV. Najbardziej skrajna opinia głosi, że koregencja trwała aż 12 lat! Opar­ ta jest na interpretacji listu króla Tuszratty, odnalezionego w archiwach w Al-Amarna, który wspomina o żałobie na dworze w dwunastym roku pa­ nowania króla Egiptu. Według zwolenników tej tezy chodzi tu bez wątpie­ nia o śmierć Amenhotepa III i ponowne wstąpienie na tron Echnatona, tym razem już w charakterze jedynowładcy. W interpretacji tego dokumentu o kapitalnym znaczeniu dla omawia­ nej sprawy pojawia się jednak pewna, dość istotna wątpliwość. Otóż jest on

uszkodzony w miejscu podającym datę, z której odczytać można tylko cy­ frę " 2 ". Niewątpliwie należy poprzedzić ją znakiem, którym może być wy­ łącznie " 10". Uzupełnienie liczbą " 2 0" nie wchodzi w grę, gdyż panowanie Echnatona nie trwało aż tak długo. Niemożliwe jest również odczytanie te­ go miejsca po prostu jako "rok drugi ", ze względu na wyraźną w tym miej­ scu lakunę *. Czyżby więc koregencji w ogóle nie było? A jeśli była, to jak długo trwa­ ła - 2 lata, 6, 8 czy 12 lat? Czy kiedy Echnaton królował w Achetaton, Amen­ hotep III pozostawał w Tebach? Czy też obaj władcy pospołu rezydowali w nowej stolicy? Na żadne z tych pytań nie da się dziś odpowiedzieć defini­ tywnie.

•

Pozostaje zatem tylko przypuszczenie, że skoro żałoba, o której mowa w liście, me była

związana z Amenhotepem III, to dotyczyła innej ważnej osoby, na przykład Teje, co jest bardzo prawdopodobne - przyp. tłum.

Rozdział 6

Od pierwszego do trzeciego roku panowania - Aton w Karnaku

ierwszy rok panowania Amenhotep IV rozpoczyna tak, jak być po­ winno, rytualną koronacją. Rzecz znamienna, że odbyła się ona nie w świątyni w Karnaku, lecz w Hermontis, położonym poza Tebami, choć należącym do nomu tebańskiego. Wybór tego miejsca nie był przy­ padkowy. Hermontis to "Heliopolis Południa " - miasto będące odpowie­ dnikiem wielkiej solarnej metropolii Północy. Był to więc pierwszy ukłon w stronę pradawnego kultu słonecznego i jego kapłanów. Najprawdopodobniej ceremonię prowadził Aanen, brat Teje, który pełnił wysokie funkcje religijne zarówno w Karnaku, jak i w Hermontis, co potwierdza niewątpliwe związki między różnymi ośrodkami kultu. W początkach panowania Amenhotepa IV brak oznak zerwania z tra­ dycją. W świątyni w Sesebi, w Sudanie, znajdują się krypty, które tworzą część zespołu kultu solarnego. Echnatona przedstawiono tam w towarzy­ stwie różnych bogów, zgodnie z klasycznymi zasadami obrazowania wład­ cy. Również inne znane przedstawienia Echnatona z tego czasu ukazują go w zwyczajowych postawach i scenach przewidzianych w tradycyjnej ikono­ grafii dla królów Egiptu. W tekście z pięknego tebańskiego grobowca Cheruefa Echnaton jest określany nadal mianem "Wybrańca Amona-Re ". Przedstawienia ukazują króla składającego ofiarę Atumowi, Panu Heliopolis, i innym bóstwom, m.in. Hathor, Pani Nieba i patronce Teb Zachodnich. Zauważmy na mar­ ginesie, że Echnaton nie zdecydował się zniszczyć tych scen, w których zo­ stał przedstawiony jako typowy, klasyczny faraon u boku swych rodziców, Amenhotepa III i Teje. Zwróćmy tu jednak uwagę na przedstawienia, w których dokonuje on czynności rytualnych przed Atumem. Ten Wielki

P

Bóg, Stwórca Początków, jest jednoznacznie związany z teologią heliopoli­ tańską, której ślady nieraz spotkamy w religijnej filozofii Echnatona. Niezależnie od znaczącej przewagi Teb Memfis i Heliopolis istotnie wzbogacały duchową sferę życia Egiptu. Władcy Nowego Państwa chętnie przebywali w Memfis, wielkim ośrodku gospodarczym i świętym mieście boga Ptaha, patrona rzemieślników. Prestiż Heliopolis był również prze­ ogromny. Faraonowie, którzy utorowali drogę kultowi Atona, coraz wi­ doczniej opierali swe działania na środowisku heliopolitańskim, usiłując ograniczyć ambicje tebańskich kapłanów. Młody król od początku faworyzuje wszelkie związki z Heliopolis. Nieufny w stosunku do tebańczyków, wyraźnie poszukiwał wsparcia innej wzorcowej korporacji religijnej. Heliopolitańczycy zaś z pewnością musie­ li być zainteresowani solarnymi ideami władcy, dość zbieżnymi z drogim ich sercom kultem. W dżablu na wschód od AI-Amama wykuto "grób Mnewisa", świętego by­ ka z Heliopolis. Więcej nawet - arcykapłan kultu Atona zostanie obdarzony tytułem "Wielki Widzący", a więc będzie nosił taki sam tytuł jak arcykapłan z Heliopolis. Czy fakty te pozwalają twierdzić, że "religia Atona" powstała w Helio­ polis, biblijnym On, gdzie Mojżesz został wprowadzony we wszystkie mądro­ ści Egiptu? Choć zachowane źródła nie pozwalają na jednoznaczną odpo­ wiedź, pewne jest, że myśl heliopolitańska miała decydujący wpływ na koncepcje Echnatona. Kult Atona bowiem, przynajmniej po części, łączy się z reaktywacją pradawnych praktyk religijnych z Heliopolis. Dowodzi tego choćby uprzywilejowana pozycja nadana przez Echnato­ na bogu-sokołowi, Horachty - "Horusowi Obydwu Regionów Światłości ( = Horyzontów)", który symbolizuje twórczy aspekt i moc stwarzania sło­ necznego światła. Król przyzna też poczesną pozycję bogu Szu - świetlane­ mu powietrzu, dawcy wszelkiego życia i warunkowi jego istnienia. Bóstwa te należą do najstarszej skarbnicy egipskiej religii i występują już w Tekstach Pi­ ramid, zapewniających władcom znad Nilu odrodzenie do życia wiecznego w Zaświatach. W Heliopolis Aton często przyzywany był w sl1)'m imieniu Szu. Jak zauważył van de Walle, pierzasta koafiura Szu, jaką nosiły królowa i księżniczki, była umyślnym nawiązaniem do najstarszych tradycji mitolo­ gicznych. Dysk słoneczny, inkarnacja boga Atona, jest formą życia wyrażają­ cą się w postaci światła. Jego promienie, zakończone małymi dłońmi, prawie zawsze trzymają miniaturowy znak Życia - anch. Symbolika ta kładzie wy­ raźny nacisk na jakże istotny akt daru i ofiary. Tym sposobem jest bezpośred-

nią kontynuacją linii filozofii heliopolitańskiej, w której Stwórca - Atum, określany jako Ten-który-jest-i-ten-którego-nie-ma, przywołuje do istnienia wszystko, co zostało stworzone. A zatem między Heliopolis i Al-Amarna nie ma żadnego przełomu - podstawowe zasady tworzące fundament egipskiej cywilizacji pozostają w swej istocie nadal takie same. Echnaton nie zadowala się obraniem Heliopolis Południowego na miej­ sce koronacji. Przybiera niezwykły tytuł, określający go jako Pierwszego Proroka Re-Horachty, który raduje się w s»ym imieniu Szu, którym jest Aton.

Re-Horachty jest więc tu tym, który przyczynia się do nieustannego stwa­ rzania życia, Szu zaś - ożywczą siłą światła słonecznego. Aton natomiast po raz pierwszy pojawia się jako symbol obejmujący naraz wszystkie aspekty tych pojęć. To świetlane bóstwo wibruje, tętni życiem i rozradowuje całą "świetlistą krainę ", czyli- cały świat rozumiany jednak przede wszystkim jako Egipt. Imię owej mocy stwórczej wpisane zostaje w podwójny kartusz, co oznacza jego absolutne władztwo - zarówno niebiańskie, jak i ziemskie - oraz jego efektywne rządy nad wschodem i zachodem i nad cyklicznym pojawianiem się i zanikaniem życia. Amenhotep IV wznosi w Karnaku potężne monumenty na cześć tego sło­ necznego bóstwa, siebie mieniąc jego Wielkim Kapłanem. To pierwszy akt jego panowania, jedyny z tego czasu, którego ślad przetrwał. Teksty głoszą, że monumenty te były podobne do tarczy Słońca i trwałe niczym samo Niebo. Na podstawie inskrypcji zachowanej w kamieniołomach w Dżabal Silsi­ ła wiadomo, że król nakazał prowadzić prace na południu oraz na północy i zatrudnił rzesze robotników do wniesienia w Karnaku wielkiego benben ku czci Re-Horachty, w Jego imieniu: Światłość-jest-w-[tarczy]-słonecznej. Benben był to "kamień niebiański ", pierwszy materialny przejaw Dzie­ ła Stworzenia, który stanowił środek solarnej świątyni w Heliopolis. Amen­ hotep IV wznosząc kolejny benben w Karnaku, świadomie sięga do tego prawzorca sanktuarium z czasów Pierwszego Razu. Czy pierwsze architek­ toniczne dzieło króla było wierną kopią modelu z Heliopolis? A jeśli tak, to czy był to krępy obelisk wzniesiony na wysokim podmurowaniu przypo­ minającym mastabę? Tego nie dowiemy się zapewne nigdy, gdyż "atońskie " budowle w Karnaku zostały później całkowicie rozebrane i przetrwały tyl­ ko w postaci pojedynczych bloków użytych jako wypełnienie pylonów, bu­ dowanych na chwałę Amona. Obeliskiem tym - będącym niejako spetryfi­ kowanym promieniem Słońca, podtrzymującym stałą obecność boga na ziemi i ją zaświadczającym - Egipt uczcił narodziny światłości.

Amenhotep IV wcale nie walczy z Amonem. Nie podejmuje żadnej re­ ligijnej kampanii przeciwko jego kapłanom. Po prostu zamienia cały Kar­ nak w jedną wielką świątynię Atona. Działanie te mogą wydawać się "rewolucyjne ", ponieważ niejako zmie­ nia się przez to boski właściciel świątyni. W rzeczywistości jednak Amon wcale nie zostaje usunięty ze swych włości - w początkach panowania Amenhotepa IV nadal pozostaje ich niekwestionowanym panem, chociaż na scenie religijnej wysuwa się już na czoło nowa, odmienna boska forma. Sanktuaria Atona wzniesiono na wschód od Karnaku, od strony, gdzie co rano wstaje słońce. Było ich cztery i każde nazywało się inaczej: Tarcza Sloneczna-została-znaleziona (eg. gem-pa-Aton); - Dom Pierwotnego Kamienia (eg. hut benben ), który jest w Tarczy-Slonecznej-[która ]-została-znaleziona; nazwa ta determinowana jest zna­ kiem obelisku; - Trwałe są pomniki Tarczy Słonecznej, na wieczność (eg. rud-menu-en-Aton-er-neheh ) ; dekorację tego sanktuarium stanowiły głównie sceny przedstawiające króla, który wśród aplauzu dworu zmierza ku stołom ofiarnym pełnym chlebów, win i ptactwa: - Pelne Chwały są pomniki Tarczy Słonecznej na wieczność (eg. teni-menu­ en-Aton-er-neheh ); to sanktuarium zdobiło mnóstwo scen ukazujących co­ dzienne życie w pałacu. Redford oblicza, opierając się na tekstach zawierających niestety liczne luki, że do pracy przy tych czterech świątyniach zatrudniono około 6800 lu­ dzi. Oczywiste jest więc, że nie chodziło tu o jakieś dyskretne kapliczki ma­ jące uhonorować Atona, ale o wprowadzenie zupełnie nowego kultu w święty okręg Karnaku. W tych nowych świątyniach po raz pierwszy pojawiają się przedstawie­ nia tarczy słonecznej okolonej promieniami, których końce tworzą maleń­ kie dłonie. Imię Atona zawsze otacza kartusz, owalny pierścień, którego w tekstach hieroglificznych używano do wyróżnienia imion faraonów. Aton jest zatem królem i zarazem bogiem, tożsamym z faraonem. Sym­ bolem Atona, Pana i Nieba, i Ziemi, jest tarcza słoneczna otoczona przez węża. Na "szyi " gad ów ma zawieszony słynny egipski "klucz życia ", czyli­ znak anch. Tu warto przypomnieć, że w Egipcie starożytnym wąż wcale nie miał tak negatywnych konotacji jak dziś - związany był przede wszystkim z ideą nieustających metamorfoz życia. Tak zwane talatat, niewielkie bloki, z których wzniesiono owe pomniki chwały Atona, dzięki umieszczonym na nim scenom, wybranym przez Ech-

natona do dekoracji tych świątyń, pozwalają bliżej przyjrzeć się życiu i kulto­ wi epoki. Często w tych scenach pojawia się król w tzw. Błękitnej Koronie w trakcie przejażdżki rydwanem. Jest to akt rytualny, o czym świadczy towa­ rzyszący tym przedstawieniom tekst: Pojawienie się w chwale, na rydwanie, Majestatu Jego, podobnego Tarczy Słońca, pośrodku nieba, opromieniającej Obydwa Kraje. Konie dumnie prężą pierś, ich łby zdobią pyszne pióropu­ sze, zaprzęg zaś zwie się: Stworzony przez Atona. Na jednym z talatat znalezionych w II Pylonie Echnaton ofiarowuje pęki roślin słonecznemu bogu o głowie sokoła. Styl tego przedstawienia odbiega od dotychczasowej, tradycyjnej estetyki dekoracji świątyń. Zarówno król, jak i bóg prezentują ten sam typ figury z wydatnym, nieco obwisłym brzuchem. Zdarzają się też przedstawienia jeszcze dziwniejsze, jak chociażby kolo­ salne statuy króla, blisko 5-metrowej wysokości, które eksponują zdumie­ wające deformacje twarzy i niektórych partii ciała. Twarz jest nienaturalnie długa, niemal końska, o rysach wyostrzonych i pogrubionych. Król ma lek­ ko skośne oczy, małe niczym szparki. Uszy natomiast są ogromne i prze­ kłute, nos jest długi, a podbródek masywny i ciężki. Wydatne wargi cechu­ je zmysłowość. Kolosy te stanowiły podpory filarów jednej ze świątyń Atona w Karnaku. Amenhotep IV w skrzyżowanych na piersiach rękach, o nadgarstkach i bicepsach przystrojonych szerokimi bransoletami zdobny­ mi w kartusze z imionami króla-boga, dzierży biczyk nechacha (w prawej) i pastoralne berło heka (w lewej). I o ile te atrybuty wraz z koroną stano­ wią całkowicie tradycyjne regalia, symbole władzy królewskiej, o tyle ciało ma cechy nigdy dotąd niespotykane w przedstawieniach faraona - zdecy­ dowanie kobiece piersi, uda i biodra. Niektóre z tych posągów przedstawia­ ją króla nago (lub w cienkiej, przezroczystej szacie), bez genitaliów. Ten sposób portretowania Amenhotepa IV wyraźnie nawiązuje do ty­ powych przedstawień króla jako Ozyrysa (tzw. posągów ozyriackich, w skrócie zwanych często ozyriakami). Zmarłemu i ubóstwionemu królo­ wi-Ozyrysowi brak jest tej istotnej części ciała, którą dopiero musi odna­ leźć jego boska małżonka Izyda; jej doczesnym wcieleniem na ziemi jest każdorazowo żona władcy. To Nefertiti, zgodnie z teologią Izydy, jest więc tą, która przywraca królowi zdolność prokreacji. Oto dlaczego pełnię istoty 1

Wedle innej hipotezy te "androginiczne" posągi miały być nieukończonymi rzeźbami,

których artyści nie zdążyli jeszcze "przybrać" w tradycyjne królewskie szaty, czyli przepaskę z far­ tuszkiem. Owa hipoteza jednak zupełnie nie bierze pod uwagę najwyraźniej świadomie nadanych tym rzeźbom cech kobiecych. Budowa miednicy i kształt ud nie pozostawiają w tym względzie najmniejszych wątpliwości.

bóstwa wyrazić może tylko para małżonków'. A czyż ten pozbawiony przy­ rodzenia król nie uosabia najlepiej owej jedności boga w jego dwoistości? Jako mężczyzna i zarazem kobieta, Amenhotep IV byłby tu więc obrazem pierwotnej zasady jedności istoty boga, jeszcze sprzed etapu wyodrębnie­ nia się płci. Jak uważa Jean Yoyotte, te przedziwne kolosy są wyrazem skrajnie sym­ bolicznego znaczenia tych przedstawień, które mają ukazać panującego władcę na podobieństwo samego Atona, tzn. jednocześnie jako ojca-i-mat­ kę wszelkiego stworzenia. Nie przedstawiają one zatem Amenhotepa IV jako konkretnej jednostki, lecz jego rolę króla-boga. Poważnym błędem jest więc wiara w to, że kolosy te są wiernymi por­ tretami monarchy. Faraon zażądał od swych rzeźbiarzy stworzenia nowych środków estetycznego wyrazu, zdolnych oddać nową formułę pełni bosko­ ści, którą postanowił uczynić motywem przewodnim swego panowania. Najprawdopodobniej istnieją tylko dwa "prawdziwe portrety" Amen­ hotepa IV (w dzisiejszym rozumieniu terminu "portret "): jeden znajduje się obecnie w Luwrze, drugi zaś w Muzeum Egipskim w Kairze. Pierwszy, pochodzący z atelier rzeźbiarza T hotmesa z Al-Amarna, ma 64 cm wyso­ kości i jest fragmentem steatytowej grupy rzeźbiarskiej. Ukazuje on króla o całkowicie spokojnym i pełnym pogody obliczu. Drugi, wapienny, przed­ stawia monarchę w Błękitnej Koronie. Ta przecudna rzeźba jest jednak w swoim wyrazie na wskroś klasyczna. Skupieniu, jakie maluje się na twa­ rzy władcy, nadano tu niebywałą wprost intensywność. Oprócz tych dwóch dzieł wspomnieć jeszcze należy gipsową maskę, być może rzeczywisty od­ lew twarzy Amenhotepa IV, pochodzącą również z warsztatu T hotmesa. Portrety te, z wyjątkiem dość grubych warg, nie mają nic wspólnego ze zdeformowanymi obliczami kolosów z Karnaku, które miały dać wyraz no­ wej teologii. Aton, wkraczając w zakres kultu królewskiego, musiał otrzy­ mać odpowiednią nowatorską formę również w sztuce. Działania króla są spójne: nowy bóg został zainstalowany w Karnaku, na jego przyjęcie wzniesiono nowe świątynie, znaleziono nową formułę rzeźby dla wyrażenia nowej teologii - a wszystko to zaczerpnięto ze skarb­ ca pradawnych tradycji religijnych, jakim był ośrodek heliopołitański i od­ powiednio do aktualnych potrzeb twórczo przetworzono. Tak oto poczyniono pierwsze kroki ku "amarneńskiej przygodzie".

Rozdział 7 �

Czwarty i piąty rok panowania - Swięto Odrodzenia Króla i władza Nefertiti

W

czwartym roku panowania Amenhotepa IV niejaki Maja, Wielki Kapłan Amona, otrzymuje rozkaz poprowadzenia eks­ pedycji do kamieniołomów w Wadi Hammamat. Jej cel to wy­ dobycie odpowiedniego bloku kamienia na posąg władcy, z pewnością jed­ nej z tych kolosalnych rzeźb, które miały posłużyć rozpropagowaniu teologii Atona. W czwartym roku panowania Amenhotepa IV kult Atona jest już dość rozpowszechniony: nowe świątynie, tysiące służących, czyli kapłanów, ołtarze zapełnione hojnymi ofiarami z żywności. Miasta Egiptu uznają zwierzchnictwo Atona i przysyłają bogu cenne metale, tkaniny i szaty, ole­ je, wina, mięsiwo etc. Świątynie płacą swoisty podatek na rzecz boga wy­ niesionego na szczyty przez faraona, by zapewnić mu w karnackim terne­ nosie kult godny jego rangi. Te wcale znaczne dary w naturze - rozmaite materiały oraz żywność - mają też aspekt symboliczny. Stanowią wyraz oficjalnego uznania nadrzędnej pozycji Atona przez wszystkich bogów Egiptu. Proces ten jest całkowicie racjonalny i nigdzie nie widać najmniejszych śladów sprzeciwu. Kapłani Amona, podobnie jak reszta egipskiego "kle­ ru", pełnią swe zwyczajowe obowiązki. W sprawowaniu władzy królewskiej nie ma żadnych zakłóceń. A przecież dokonano ważnej i znaczącej innowa­ cji: Aton, odbierający kult w Karnaku, w przeciwieństwie do innych bóstw, takich jak Anubis, Hathor czy Ptah, nie wciela się w żadną konkretną sta­ tuę o jakiejś specyficznej formie. Do stwierdzenia tego należy jednak pod­ chodzić ostrożnie, wziąwszy pod uwagę to, że kolosalne statuy króla mogły być symbolicznymi wizerunkami Atona.

Szeroko rozpisywano się o tym, że Amenhotep IV postanowił nie nada­ wać Atonowi żadnej fizycznej, ikonicznej formy. Nie jest to jednak praw­ da. Po pierwsze, mamy owe kolosalne posągi, po drugie- podwójne kartu­ sze, zawierające imię boga, a po trzecie - istnieją przedstawienia Słońca opromieniającego królewską rodzinę i bezustannie dostarczającego jej nie­ zbędnej energii twórczej. A więc - tak jak inne bóstwa, których kult trwa w najlepsze w całym Egipcie - Aton dostaje wsparcie w symbolach ikono­ grafii, co pozwala wyrazić i przekazać jego najtajniejszą, "ukrytą", czyli prawdziwą naturę. Wielce wymowne są tu podwójne kartusze. Dzięki nim Aton staje się królem bogów, suwerenem niemającym równego sobie, formą władzy królewskiej, której wyrazem jest faraon. Wracamy więc tutaj do teologii so­ larnej okresu Starego Państwa, kiedy panujący był jedynym pośrednikiem między sferą sacrum a ludźmi. W czwartym roku panowania Amenhotep IV podejmuje zaskakującą decyzję: postanawia celebrować swe pierwsze Heb ( Święto) Sed, czyli, mówiąc inaczej, rytuał magicznej regeneracji królewskiej mocy. Dlaczego? Król jest wszak człowiekiem młodym i włada Egiptem zaledwie od czte­ rech lat. Czyżby już odczuwał zmęczenie fizyczne i psychiczne, co uspra­ wiedliwiałoby decyzję o odbyciu tego niezwykłego rytuału? Trudno w to uwierzyć. Jesteśmy raczej przekonani, że Amenhotep IV, który tymczasem zapewne podjął już określone postanowienia co do dalszych etapów refor­ my religijnej, po prostu potrzebował teraz dopływu sił magicznych, pozwa­ lających mu zdynamizować jego " moc stwórczą". Zadania, jakie sobie wy­ tyczył, z pewnością wymagały takiego metafizycznego zasilenia jego sił duchowych przez wszystkich bogów i boginie. Rada "panteonu" zostaje zwołana w Tebach. Poszczególne bóstwa otrzymują do dyspozycji kaplice, do których prowadzą schody. Król wstę­ puje na nie kolejno i oddaje osobny hołd każdemu z zaproszonych nad­ przyrodzonych gości. Oni zaś w zamian obdarzają go wszelkimi siłami Ży­ cia, których są jedynymi depozytariuszami. Znamy miejsce, gdzie odbywały się obchody tego święta regeneracji. Była to świątynia- Tarcza Sloneczna ( = Aton)-zostala-znaleziona, wznoszą­ ca się na wschód od Karnaku. Zbudowana na planie prostokąta o wymia­ rach ok. 120x200 m, była zorientowana na wschód. Na otwartym dziedziń­ cu, otoczonym kolumnadami, stały kolosalne posągi królewskie, zdobne na przemian w tradycyjną Podwójną Koronę i w wysokie pióra boga Szu, sym­ bol promiennego powietrza, które umożliwia krążenie życia we wszech=

świecie. Posągi te, przedstawiające króla w androginicznej postaci, były naj­ prawdopodobniej, jak już wiemy, inkarnacją określonego aspektu Atona jako ojca-i-matki wszelkiego stworzenia. Jak inne budowle Atona w Karnaku, tak i ta świątynia została później rozebrana, a bloków z niej użyto jako materiału wypełniającego w karnac­ kich pylonach. Na wielu z nich widnieją fragmenty scen dotyczących Świę­ ta Sed. Stąd też można przypuszczać, że rytuał regeneracji króla i wzmoże­ nia jego sił zapładniających odbył się właśnie w tym miejscu oddanym władzy Atona, określanego tu jako Bóg [Wiecznie] Ży\1Y, Wielki Bóg, Ten­

-do-którego-należy-Święto-Sed, Pan Nieba i Ziemi. Heb Sed jest teologicznym potwierdzeniem koronacji króla. Utrwala je­ go wszechmoc i wszechwładzę, niejako koncentrując w postaci faraona siły wszystkich bogów. Co więcej, rytuał ten kładzie nacisk na realność sacrum i podkreśla zna­ czenie królewskiej pary. Talatat odnalezione w IX Pyłonie dowodzą, że w obchodach tych ceremonii, których korzenie sięgają czasów I dynastii, Nefertiti i Echnaton odgrywali główne role: Echnaton był tu wcieleniem Re, Nefertiti zaś inkarnacją Hathor. Boskie Słońce jednoczy się w tym ry­ tuale z Hathor - Panią Świata, by ujawnić Dzieło Stworzenia i uczynić je

Pięknością samą. Na murach rzeczonej świątyni Atona widniało wiele przedstawień kró­ la i królowej, manifestujących łączące ich uczucie. Służyły one niewątpli­ wie wyeksponowaniu idei świętości małżeństwa i miłości łączącej króla i królową Egiptu. Wszak królewska para przekazuje boską naturę życia ca­ łej ludzkości ! I choć symbolika ta nie jest w Egipcie niczym nowym, sposób ujęcia te­ matu zdradza skłonność suwerenów do nadania większego realizmu i eks­ presji formom wyrazu, niż było w zwyczaju. Oto przykład: na jednym z blo­ ków widzimy małżeńskie łoże, które opromienia światłość boskiego Słońca, a obok niego - Amenhotepa IV i Nefertiti w scenie czułego uści­ sku. Akt fizycznego zbliżenia - ukazany tu z powściągliwością właściwą egipskiej sztuce w tych sprawach- nabiera wymiaru sakralnego, ponieważ dotyczy pary królewskich małżonków, istot boskich już z natury. Rzecz zna­ mienna - Słońce opromienia tu puste łoże, a nie doczesny, ludzki aspekt zbliżenia małżonków. Dzięki Świętu Sed para władców nabiera nowych sił. Doposażeni przez boską magię w większą moc, mogą teraz żyć i działać znacznie sku­ teczniej.

Nefertiti, królowa-faraon? Nefertiti pojawia się, jak widzieliśmy, w kontekście wydarzenia o kapitalnym znaczeniu, które naznaczyło czwarty rok panowania Amenhotepa IV. Nie jest to z pewnością przypadek. Zdaniem wielu charakter amarneńskiej przy­ gody najlepiej podsumowuje zachwycający uśmiech Nefertiti, dobrze znany dzięki wystawionym w Berlinie i w Kairze popiersiom królowej. Wzrok władczyni wyraźnie zwrócony jest ku wieczności. Król sam, bez swej ukochanej Wielkiej Małżonki zdaje się jakby pozbawiony przynajmniej części swej osobowości. Badania egiptologiczne przeprowadzone w ostatnich latach dowiodły decydującej roli królowej, która dotąd, choć sławna, ucho­ dziła za postać drugoplanową, pozostającą w cieniu męża. Nefertiti była kimś więcej niż tylko żoną króla i matką jego dzieci. Licz­ ne przesłanki pozwalają przypuszczać, że to głównie jej myśl przyczyniła się do nadania kształtu reformie religii, zainicjowanej przez Echnatona, oraz że czynnie uczestniczyła we wprowadzaniu w życie kultu Atona. Nefertiti, tak jak Hatszepsut i Teje, należy do grona tych wyjątkowych królowych, które odcisnęły wyraźne piętno na dziejach Egiptu. Wywarła istotny wpływ na bieg wydarzeń, aktywnie uczestnicząc w sprawowaniu władzy, pełniła funkcję królowej Egiptu z niespożytą energią i odpowie­ dzialnością. Religijne zaangażowanie Nefertiti nie podlega najmniejszej wątpliwości. Reforma realizowana przez męża cały czas skupia jej uwagę. Co więcej, być może to właśnie ona była inspiratorką tego procesu! Aż do chwili śmierci jest stale obecna u boku króla i uczestniczy we wszystkich oficjalnych ceremo­ niach ku czci Atona. Jako Wielka Kapłanka jego kultu codziennie spełnia wynikające stąd religijne obowiązki. Teksty i liczne sceny figuralne podkreślają duchową jednię króla i królo­ wej. Czy stosowanie dworskiej terminologii było tu wymogiem konwencji, czy też rzeczywistym świadectwem wielkiej miłości? Rytualizacja nie musi przecież wcale stać w sprzeczności z prawdziwym uczuciem. Małżeństwo Nefertiti i księcia Amenhotepa bez wątpienia zaaranżowane zostało na sa­ mych szczytach władzy. Wygląda jednak na to, że było równie mało kon­ wencjonalne, jak więzy Amenhotepa III z Teje. Przyszły król powinien wszak poślubić księżniczkę-dziedziczkę tronu, czyli Sitamon. Czyżby za­ tem było to od samego początku prawdziwe małżeństwo z miłości? Nieste­ ty, nic nam o tym nie wiadomo. Można jedynie powiedzieć, że między mał-

żonkami istniała głęboka więź. Artyści z Al-Arnarna nader udatnie uchwy­ cili w swych dziełach szczęście i radość panujące w królewskiej rodzinie, ja­ ko następstwo życia zgodnego z ideałem świętości małżeństwa. Ich miłości nie da się oddzielić od kultu boskiego Słońca i pojęcia siły jego promienio­ wania. Kim była Nefertiti, której przeznaczeniem było zostać suwerenem króle­ stwa Egiptu? Jej imię, znaczące Piękna-która-nadeszła (lub: idzie, nadchodzi), przez długi czas traktowano jako argument przemawiający za obcym pocho­ dzeniem królowej. Uważano, że dotarto do prawdy dzięki wnioskom wysnu­ tym z analizy sytuacji dyplomatycznej. Wobec rosnącej potęgi państwa Hety­ tów Amenhotep III dążył, co oczywiste, do zacieśnienia więzi z tradycyjnymi sprzymierzeńcami Egiptu. W tym celu wysłał swego ambasadora do króla Mi­ tanni Tuszratty, z prośbą o rękę jego córki. Ten rodzaj małżeństw politycz­ nych, powszechnie praktykowany w krajach starożytnego Bliskiego Wschodu, był rękojmią przymierza między stronami zawierającymi taki układ. Alians zaś z potężnym państwem Mitanni miał podówczas znaczenie zasadnicze. Tuszratta zaaprobował propozycję faraona i wysłał doń księżniczkę o imieniu Taduhepa, która bez przeszkód dotarła na dwór Pana Obydwu Krajów. W tym miejscu źródła milkną i po mitannijskiej księżniczce ginie wszelki ślad. Niektórzy egiptolodzy uważają, że stało się tak za sprawą zmia­ ny jej imienia właśnie na Nefertiti. I zamiast poślubić Amenhotepa III, zo­ stała żoną jego syna, Amenhotepa IV. Według tej teorii imię Nefertiti, zawie­ rające czytelną aluzję do przybycia księżniczki nad Nil, ma stanowić koronny argument za jej cudzoziemskim pochodzeniem. Co więcej, często uważa się, że religijny fanatyzm Nefertiti, która z wiel­ kim oddaniem poświęciła się "sprawie Atona", najlepiej można wytłuma­ czyć, uznając, że była z pochodzenia Azjatką. Jeżeli przyjmie się również, że bóg Aton ma azjatyckie korzenie, łatwo zrozumieć postawę Nefertiti wobec bóstwa bliskiego jej sercu. Ta konstrukcja myślowa przypomina domek z kart i naszym zdaniem utożsamianie Nefertiti z Taduhepą jest całkowicie nieprawdopodobne. Rozważmy najpierw imię Nefertiti. Owszem, jego tłumaczenie jako Pięk­ na-która-nadeszła (lub: idzie, nadchodzi) zdaje się wiele mówić. Jest to jed­ nak niemal na pewno przypadek. Argument ten w istocie okazuje się mniej przekonujący, niż to się na pierwszy rzut oka wydaje. Po pierwsze, ten typ bu­ dowy patronimików jest typowo egipski, po drugie, obce księżniczki, które zamieszkały na stałe w Egipcie (a odnotowano mnóstwo takich wypadków), zwykle zachowują swe oryginalne imiona lub przybierają imiona zegiptyzo-

wane, jednak wyraźnie wskazujące na ich cudzoziemskie korzenie. W wypad­ ku imienia Nefertiti nic na to nie wskazuje. Jej imię ma czysto egipską kon­ strukcję i jest dość typowe dla epoki, w której żyła. A co więcej wywód, że Taduhepa i Nefertiti to ta sama osoba, dowodzi raczej czegoś wręcz przeciw­ nego! Piękna-która-nadeszła (lub: idzie, nadchodzi) była więc, wnioskując z najskrupulatniejszych analiz, rdzenną Egipcjanką. Natomiast argument dotyczący "fanatyzmu" królowej jest po prostu nie­ poważny. Po pierwsze, opiera się na bezpodstawnym założeniu o azjatyckim pochodzeniu Atona, który niewątpliwie należy do czysto egipskiej tradycji religijnej i z pewnością wcale nie jest "importem". A po drugie, zakłada ja­ kąś niczym nieuzasadnioną "azjatycką skłonność do fanatyzmu" . W obec­ nym stanie wiedzy żaden dokument nie pozwala przypuszczać, że Nefertiti była ową księżniczką mitannijską wysłaną przez Tuszrattę na dwór Amenho­ tepa III. Nie wiadomo, co się z tą młodą damą stało. Albo wkrótce umarła, albo też przybrała egipskie imię, które do dziś nie pozwala nam jej zidenty­ fikować. Pozostaje nam więc teraz już tylko odszukać prawdziwą rodzinę Nefertiti Egipcjanki.

Tu mamy do wyboru kilka hipotez. Pierwsza zakłada, że Nefertiti była córką Amenhotepa III i królowej Teje- lub też jednej z jego pomniejszych żon albo nawet nałożnic. Echnaton i Nefertiti byliby zatem bratem i siostrą. Teoria ta ma jednak dość poważną wadę, która uniemożliwia jej utrzyma­ nie: Nefertiti nigdy nie jest określana tytułem Córki Króla, do którego mia­ łaby najoczywistsze prawo. Inna hipoteza, bardziej prawdopodobna, czyni z Nefertiti córkę któregoś z wielkich dygnitarzy. Czy możliwe jest ustalenie, który dostojnik był ojcem Pięknej-która-nadeszła? Wiele zdaje się wskazywać na to, że mógł nim być Boski Ojciec Eje, jedna z pierwszoplanowych postaci tego czasu. Człowiek ten, niewątpliwie bliski Amenhotepowi III, zachowa uprzywilejowaną pozy­ cję również na dworze Echnatona i odegra ważną rolę przed "rewolucją amarneńską", w jej trakcie oraz po niej. Eje, znakomity przykład pogodnej opoki w tym burzliwym okresie, był Głównodowodzącym Królewskich Ry­ dwanów i Pisarzem Królewskim. Niezwykły tytuł Boskiego Ojca (lub: Ojca Boga), jaki nosi, ma ewidentnie symboliczny sens, lecz jednocześnie może też wskazywać, że był naprawdę teściem Echnatona. W tym miejscu pojawia się jednak pewna komplikacja. Otóż żona Eje, nosząca imię T ija, nigdy w żadnych tekstach nie została określona mianem

matki Nefertiti. Wiele natomiast zdaje się przemawiać za tym, że była jej pia­ stunką i mamką. Rozwiązaniem byłoby tu założenie, że biologiczną matką Nefertiti była pierwsza żona Eje, która umarła przy porodzie lub wkrótce potem. T ii po­ wierzono wtedy wychowanie dziewczynki, zaznaczając jednak w dokumen­ tach, że nie jest jej matką. Chociaż ta hipoteza właśnie wydaje się nam najbardziej pociągająca, głównie ze względu na silną osobowość Eje, który był jedną z kluczowych po­ staci schyłku XVIII dynastii, to należy powiedzieć, że i w tym wypadku brak ostatecznych dowodów*. Wypada wreszcie zaznaczyć, że imię Nefertiti ma też określone konota­ cje teologiczne. Piękna to przecież bogini Hathor, która przyszła (lub: przy­ chodzi) z dalekich krajów, gdzie się ongiś schroniła przed gniewem Re. Aże­ by miłość i harmonia znów zapanowały nad Nilem, faraon musi dopełnić rytuałów, które pozwolą sprowadzić z powrotem do Egiptu tę, jak ją po­ wszechnie nazywano, Daleką (lub dokładniej: Oddaloną) Boginię. Jak słu­ sznie zauważa Claude Traunecker, Piękna-która-przysz/a (lub: przychodzi) to imię teologiczne, nadane królewskiej małżonce w czasie tebańskich obcho­ dów Święta Sed, o których już mówiliśmy, a więc- w momencie zasadnicze­ go aktu magicznej regeneracji boskich sił władcy. Szczęśliwy przypadek pozwolił przetrwać do naszych czasów zabytkom, które zachowały dla potomności rysy twarzy Nefertiti. Oto jak losy jednego ze słynnych popiersi królowej opisał francuski egiptolog Pierre Montet: Gdy z początkiem lata 1914 r. wykopaliska w Tell el-Amama przerwano na czas bli­

żej nieokreślony, przedstawicielowi Służby Starożytności przedstawiono znalezi­ ska i ich spisy w celu dokonania sprawiedliwego podziału zabytków. W grupie obiektów przyznanych stronie niemieckiej znalazł się ochlapany wapnem blok niewielkiej wartości, który w Berlinie dozna/ cudownejprzemiany w głowę królo­ wej, przybraną w wysokie nakrycie, doskonale zachowaną - dzieło urzekające, by nie rzec najpiękniejsze, jakie kiedykolwiek odkryto w egipskiej ziemi. Jest to Neferet-ity, żona Echnatona... 1 Wszyscy znają tę przecudowną twarz, przepełnioną pogodnym spoko­ jem, który oddano z niebywałym artyzmem. Dzięki tej niezwykłej rzeźbie Nefertiti naprawdę osiągnęła nieśmiertelność. To jednak, co uważamy za ar* Co więcej, obecnie wielu badaczy skłania się raczej ku poglądowi, że Tija była jedyną żo­ ną Eje - przyp. tłum. 1 Wykonawstwo głowy przypisuje się warsztatowi rzeźbiarza Dżehutimesa (Thotmesa) por.: R. Krauss, [w:] "Jahrbuch Preussischer Kułturbesitz", 20 (1983), s. 119-132.

cydzieło, w istocie jest zwykłym gipsowym modelem rzeźbiarskim, i to nie­ dokończonym! Rzeźba ma wprawione tylko jedno oko. Obiekty tego rodza­ ju były rodzajem wprawek egipskiego rzeźbiarza i modelem właściwego dzieła. W Muzeum Kairskim znajduje się inna głowa, nie mniej piękna. Odkrył ją brytyjski archeolog John Devitt Stringfełłow Pendłebury podczas wyko­ pałisk w Ał-Amarna w latach 1932-1933. Na tej rzeźbie brakuje inskrypcji, która formalnie identyfikowałaby królową. Jednak porównanie tej rzeźby z innymi umożliwia atrybucję. Głowa, o szlachetnym, pełnym czaru profilu, o nie inkrustowanych oczach, zapewne miała wieńczyć posąg królowej, wy­ konany prawdopodobnie zgodnie z modą epoki, z innego materiału. Twarz jest tak natchniona i piękna, że nie sposób wyrazić tego słowami. Brak też słów, by oddać głębię duchowości, jaka przepaja oblicze królowej. Wierna wyznawczyni Atona promienieje jego niebiańskim blaskiem, choć jednocze­ śnie uważa się, że mamy tu do czynienia z najprawdziwiej oddaną podobi­ zną Nefertiti. Długa szyja, prosty nos, delikatny zarys warg, spiczasty podbródek: Nefer­ titi- Piękność-która-nadeszła- naprawdę musiała być piękną kobietą. I żaden z tych portretów nie wykazuje ni śladu owych osławionych "amameńskich de­ formacji", które cechują jej sylwetkę na wielu innych przedstawieniach. Na reliefie w niezwykle oficjalnym grobowcu Boskiego Ojca Eje widzi­ my króla, królową i trzy spośród ich córek podczas ceremonii rozdawania złotych naszyjników. Faraon ma tu przesadnie przerysowany podbródek, twarz królowej jednak jest doskonale klasyczna. W owych czasach istniało zatem co najmniej kilka kanonów piękna, toteż nie należy skupiać się wy­ łącznie na tym jednym, najbardziej spektakularnym, bo niezwykłym. Na wielu reliefach z Kamaku Nefertiti ma na głowie tzw. nubijską czuba­ tą perukę, składającą się niekiedy aż z pięciu warstw warkoczyków łub łoków2• Nad czołem królowej widnieje zwyczajowy ureusz, wyrażający jej zwierzchność nad Oboma Krajami. Na architrawie świątyniAton-został-zna­ leziony, odkrytym w IX Pylonie w Karnaku, można przeczytać: Ta-o-czy­

stych/jasnych-dłoniach, Wielka Małżonka Królewska, Ukochana Jego, Pani Obojga Krajów, Nefertiti, niech żyje! Ukochana przez Wielki Żyjący Dysk Sło­ neczny w dniu Jego święta, rezyduje Ona w świątyni Tarczy Słonecznej w Helio­ polis Południowym. I w tej budowli sakralnej, którą Aton obrał sobie na re­ zydencję, Nefertiti celebrowała jego kult. 2

Na temat tej peruki zob. E.K.Werner [w:] Acta Orientalia, 48 (1987), s. 324-331.

Jednak to nie wszystko. Badania talatat pozwoliły zrekonstruować tzw. kolumnadę Nefertiti oraz monumentalne bramy, na których przedstawiono królową oddającą cześć boskiemu Słońcu wyobrażonemu w postaci kręgu, z którego wybiegają promienie zakończone maleńkimi dłońmi. Jedna z tych dłoni trzyma " klucz życia" - anch- i podsuwa go pod nos władczyni, która potrząsa dwoma sistrami nad stołami pełnymi ofiar. Jedynie Nefertiti, i to tylko ona sama, dopełnia w tych przedstawieniach wszystkich czynności litur­ gicznych i wznosi ofiary ku boskiemu Słońcu. Jej małżonek, król Amen­ hotep IV, jest tu nieobecny! Królowa - nosi tytuł Nefer-neferu-Aton - Do­ skonała/Piękna-jest-Doskonałość/Piękno-Atona - tak jakby jej osoba była inkarnacją samej istoty boga. Jak policzono, na zachowanych talatat królowa występuje dwa razy czę­ ściej niż Amenhotep IV. Na bloku pochodzącym z Hermopolis i wystawio­ nym obecnie w Museum of Fine Arts w Bostonie można zobaczyć niezwykłą scenę. Przedstawiono na nim państwową nawę Nefertiti -jedną z tych wielkich łodzi, jakich używano podczas królewskich ceremonii. Na pokładzie stoi królowa w koronie i trzymając jeńca za włosy, masakruje go maczugą. Jest to w repertuarze egipskiej sztuki klasyczna scena. Dotychczas jednak była zare­ zerwowana wyłącznie dla przedstawień faraona. Nigdy dotąd (i nigdy potem) nie pojawiła się w takiej scenie! Nefertiti w tym rytualnym epizodzie występuje więc w roli faraona-męż­ czyzny. Idąc o krok dalej, można powiedzieć, że utożsamiono ją tutaj z po­ stacią władcy, będącego zarazem mężczyzną-i-kobietą, Ojcem-i-Matką Egip­ tu, który unicestwiając " wroga", niejako porządkuje Świat i zmusza do uległości wrogie siły Chaosu, ażeby Egipt mógł pozostać w sferze objętej boską światłością. Dodajmy, że maczuga, używana w tej scenie przez farao­ na, nosi nazwę hedż, czyli oświecająca (dosł. błyszcząca, lśniąca, biała) i służy w tym kontekście nie tyle niszczeniu, ile oczyszczeniu oraz " oświeca­ niu nieoświeconych" . Ten sam akt rytualny widnieje na bloku z Karnaku, na którym Nefertiti zamierza się maczugą na grupę klęczących przed nią branek. Uznanie królowej za " wojowniczą faraonicę" to wyjaśnienie zbyt uproszczone, nie­ oddające istoty sprawy. Scena ta zawiera niewątpliwie symboliczne przesła­ nie- chodzi tu oczywiście o doprowadzenie do triumfu światłości nad siła­ mi ciemności- dzięki wyzwoleniu pozytywnych energii. John R. Harris upatruje w kolosalnych androginicznych statuach z Kar­ naku wizerunku Nefertiti- a to ze względu na jej niezwykły status w kar-

nackich reliefach3. Król i królowa byliby więc żywym wcieleniem pary "pier­ wotnych małżonków", stwórców wszelkiego istnienia: on to Szu, a ona Tefnut. Interpretacja kamacleich kolosów jako Nefertiti jest powszechnie lekce­ ważona. Sama hipoteza jednak nie jest wcale tak nieprawdopodobna, jakby się mogło wydawać, jeśli przyjmiemy, że królowa mogła uchodzić za króla­ -boga. Zresztą, niezależnie od tego, czy będziemy uważali je za Echnatona, czy za Nefertiti, te gigantyczne rzeźby były świadomą kreacją mającą pla­ stycznie wyrażać teologiczną "ideę Atona", u której podłoża leżał pierwotny aspekt boga, zarazem ojca-i-matki wszelkiego stworzenia i wszystkich "żyją­ tek" (eg. anchu) .

W Kamaku powstała też paradna aleja sfinksów, przy czym jedne miały twarz Amenhotepa IV, a inne Nefertiti. Podkreśla to znaczenie pary królew­ skiej, w której król i królowa byli nierozłączni i uzupełniali się wzajemnie w sprawowaniu świętej władzy, powierzonej im przez Atona. Czy te przesłanki pozwalają wyciągać wniosek, że Nefertiti nie była zwy­ kłą królową i że zachowywała się niczym prawdziwy faraon, sprawując funkcje tradycyjnie przynależne jedynie panującemu? Sama prowadzi ry­ dwan, otrzymuje światłość wprost od słonecznego boga, używa berła mocy (heka) i maczugi oświecenia (hedż), atrybutów najwyższej władzy, prowa­ dzi liturgię i święci ofiary. Określana mianem "boskiej", staje przed ołta­ rzem Atona i sama wchodzi z nim w kontakt, nie korzystając z pośrednic­ twa męża. Na "filarach Nefertiti" pobrzękująca sistrami królowa jest określana jako Ta-która-odnalazła-Atona, czyli, innymi słowy, dokładny od­ powiednik Echnatona. Niektórzy egiptolodzy nie wahają się nawet uważać Nefertiti za prawdzi­ wego króla-faraona, na wzór Hatszepsut. Chociaż hipoteza ta opiera się na mocnych przesłankach, nie należy zapominać, że Nefertiti, w przeciwień­ stwie do Hatszepsut, nie rządzi samodzielnie. Amenhotep IV jest zawsze gdzieś u jej boku. W relacjach małżeńskich jednak, co dość oczywiste, królo­ wa odgrywa znacznie większą rolę niż tradycyjna. Nefertiti jest ważną częścią " "istoty faraona. Co więcej, unaocznia to- podejmując sama praktykę rytu­ ału sprawia, że staje się ona rzeczywistym bytem.

J

Por.: Acta Orientalia, 38 ( 1977), s. 5-10.

Rozdział 8

Czwarty rok panowania wybór miejsca pod nową stolicę

C

zwarty rok panowania Amenhotepa IV obfituje w wydarzenia. W trakci� jednej ze swych inspekcyjnych podróży po kraju zatrzymu­ je się w Srodkowym Egipcie, w pustynnym miejscu zwanym dziś Al­ -Amama. Raczej trudno sobie wyobrazić, że doznał nagłego olśnienia urodą tego miejsca. Doskonale znał swój kraj dzięki wcześniejszym podróżom, a także dzięki znajomości katastrów i zapewne upatrzył sobie owo miejsce już wcześniej. Karnak powoli stawał się dla Atona za ciasny. Boskie Słońce musiało współistnieć tu z Amonem i innymi bóstwami. A przecież jeśli jakaś siła bo­ ska uzyska status boga państwowego, wypada oddać mu we władanie jakieś nowe terytorium, odpowiednie do jego rangi. I tak też było w wypadku Atona. Wzniósłszy mu kilka świątyń w Karnaku, król uznał, że nastał czas, żeby dać bogu ziemię zupełnie dziewiczą i absolutnie niezależną, która mo­ głaby zostać w całości poświęcona wyłącznie Atonowi. Wybór miejsca z pewnością nie był przypadkowy. Przyszłe święte mia­ sto Atona będzie usytuowane w połowie drogi między Tebami - stolicą Po­ łudnia, inkarnacją chwały Nowego Państwa, a Memfis- metropolią Półno­ cy, symbolem nieprzemijającej potęgi Starego Państwa. Nowe stołeczne miasto ma stać się kolejnym wcieleniem Egiptu oraz zastąpić i przyćmić wszystko, co dotychczas zbudowano. Na brzegu wschodnim, naprzeciwko domeny Atona, leżało Hermopo­ lis, święte miasto boga T hota, Pana Słów Boga - tj. hieroglifów. T hot wszystkowiedzący, patron pisarzy i wszelkiego rodzaju skrybów, jest także bogiem-Księżycem, naturalnym wezyrem i pisarzem boga-Słońca. Miasta Słońca i Księżyca położone na przeciwległych brzegach rzeki doskonale

•

o

•

.

.

·

•

.

.

•

•

Pustynia

•

o

•

•

.

Pustynia . .

.

• .

o

o

.

MALlAWI DAJR MAWWAS

AL-ASZMUNEIN

DAJRUT

13,6 km

+-N

TUNA(T) AL-DŻABAL

DALQA o

o

•

•

•

:.

.

.• •

o •

o

o

.

•

.

.

. ..

.

.

.

.'

.

.

.

·

.

.•

V:!

.

•

.·

.

.

Pustynia • .

.

e

. .

.

STELE GRANICZNE

.

· .

Okolice AI-Amar(i)na. (Za Bany J. Kemp, Ancien/ Egypt. Anulomy of a Civilization, London-New

York, 1989).

obrazują jedność kosmosu, którego światłość jawi się pod postacią tych dwóch boskich źródeł światła. Księżyc uważano bowiem za Słońce nocne. Słońce i Księżyc są wreszcie dwojgiem oczu Stwórcy, którego wzrok każdego ranka stwarza świat na nowo. U podstaw decyzji faraona zatem le­ żą oczywiste względy natury zarówno metafizycznej, jak i symbolicznej. W czwartym roku panowania Amenhotep IV składa pierwszą oficjalną wizytę w miejscu, w którym powstanie w przyszłości jego nowa stolica. Ogłasza, że tu powstaną grobowce rodziny królewskiej oraz świętego byka z Heliopolis i kapłanów Atona. Tą deklaracją król wiąże bezpośrednio wprowadzaną przezeń reformę z najstarszymi egipskimi kultami. Od tej pory cześć oddawana słonecznemu bogu staje się najważniejszym religij­ nym przesłaniem jego panowania. Tworząc nową stolicę, Amenhotep IV nie dokonuje więc nieoczekiwa­ nego, brutalnego "rewolucyjnego" przewrotu. Działa systematycznie: do­ konuje wyboru, obwieszcza go publicznie i najprawdopodobniej kilkakrot­ nie wizytuje teren, nim ostatecznie nakaże przystąpienie do robót na wielką skalę. Nie wyobrażajmy sobie ani przez chwilę natchnionego, osa­ motnionego w swych mrzonkach mistyka, który pod wpływem chwili dzia­ ła na oślep, wbrew wrogo nastawionym dostojnikom i zawsze podejrzliwe­ mu prostemu ludowi. W takim wypadku powstanie świętego miasta byłoby niemożliwe, nie mówiąc już o tym, że sytuacja taka w ogóle nie wchodzi w starożytnym Egipcie w rachubę. Amenhotep IV jest władcą absolutnym. Wszystkie organa państwa są mu całkowicie posłuszne. To, że faraon każe pobudować nowe miasto, wznieść nową stolicę, nie jest niczym nadzwyczajnym. W przeszłości zda­ rzało się tak już wielokrotnie. Powołanie do życia nowego miasta staje się najważniejszą sprawą jego panowania. Wymaga zmian w sposobie zarządzania krajem. Jest wielce prawdopodobne, że Amenhotep IV położył tym kres permanentnym reno­ wacjom świątyń w Karnaku. Architekci, rzeźbiarze, rytownicy, malarze i pi­ sarze konturów mają odtąd poświęcić wszystkie siły i zdolności tworzeniu zu­ pełnie nowego miasta. Porlobnie rzecz się miała ze wszystkimi ekipami wysoko wyspecjalizowanych rzemieślników. Poważna część dochodów Teb zostaje skierowana do nowej stolicy. Dwór, służby administracyjne, wysocy urzędnicy i najważniejsze urzędy państwowe muszą przyzwyczaić się do myśli o zmianie miejsca pobytu. Zachowane źródła zawierają informację, że król podczas pierwszej wi­ zyty w Al-Amarna mieszkał pod wielkim namiotem. Bez wątpienia sam

nadzorował wówczas rozpoczęcie prac nad swym wielkim dziełem i po­ czynania mistrzów budowlanych. Przez cały piąty rok panowania wre praca na placach budowlanych. Ro­ dzi się Achetaton - Kraina Światłości Atona. Kamień po kamieniu rosną świątynie, pałace i domy. Król nieustannie kursuje między Tebami i Achetaton. Nil jest bardzo wy­ godną arterią komunikacyjną, która pozwala szybko się przemieszczać. W Tebach zapewne wciąż odbywają się kolejne narady. W ciągu kilku mie­ sięcy król informuje wszystkie instytucje państwowe o podjętych decyzjach. Przeniesienie akcentów w warunkach ściśle określonych zasad funkcjonowa­ nia egipskiej gospodarki wymaga podjęcia złożonych działań i koordynacji wysiłków organów państwa. Bez wątpienia jest to jedna z przyczyn tego, że w piątym roku swych rzą­ dów Amenhotep IV kładzie wielki nacisk na to, by nazywano go Ten-który­ -żyje-z ( = według)-Ma'at. Sam wielokrotnie wyraźnie podkreśla swój zwią­ zek z Ma'at. Zarówno spożywając posiłki, jak i rozmyślając czy też naucza­ jąc, król żyje z Ma'at. W słynnym wspaniałym grobowcu Ramoze, wezyra z Teb, który wyruszy do Al-Amarna u boku swego pana, Amenhotep IV zo­ stał sportretowany pod baldachimem. Za królem stoi bogini Ma'at, która napełnia go wszelką silą i daje mu miliony lat. Ma'at jest "pierwszą spośród równych" wśród egipskich bogów. Opieka, której udziela to ich opieka. Ona jest córką Re - boskiej światłości i przeka­ zideJką tej nieśmiertelnej esencji. I ona jest niewzruszalną "zasadą" warun­ kującą istnienie Uniwersum, ideałem mędrców, Prawdą-i-Sprawiedliwością samą, której nie splamił nigdy nawet najmniejszy błąd. W swych poczynaniach Amenhotep IV- tak jak każdy faraon- ma obo­ wiązek przestrzegać Ma'at, żyć w zgodzie z Nią i sprawiać, by żyła. Gdyby zszedł z tej drogi choć na chwilę, cała cywilizacja znalazłaby się w straszli­ wym zagrożeniu. Bo gdy Ma'at nie panuje w Egipcie, jest on skazany na upadek, nieszczęścia i zagładę. Ma'at bowiem to odwieczny Ład i Porządek świata, stworzonego i istniejącego. Epitet Ten-który-żyje-z-Ma'at przysługuje zwykle bogom. Czy przyjmu­ jąc taki tytuł, Amenhotep IV wykazuje brak umiarkowania? Nic podobne­ go, gdyż sięgając po ten epitet, władca nawiązywał do tradycyjnej frazeolo­ gii Starego Państwa, wyraźnie podkreślającej nieprzemijający, boski status faraona - króla-boga. Amenhotep IV usilnie podkreślał swe uprzywilejowane relacje z Ma'at, najpewniej mając na względzie wymiar podjętej reformy. Jak najjaśniej

chciał wyrazić, że doskonale wpisuje się ona we "właściwy porządek rze­ czy", pozostając w całkowitej zgodzie z odwieczną " Regułą"-Ma'at, a w związku z tym w żaden sposób nie zmierza ku Chaosowi, stanowiące­ mu największe zagrożenie dla istnienia świata. Kwestia ta miała w oczach Egipcjan znaczenie fundamentalne. Jeśli fa­ raon unika Ma'at, jeśli powoduje chaos i nieład, lub choćby tylko je toleru­ je, to jego los jest przesądzony - zmierza bowiem ku nieuchronnej klęsce. Stąd tak ważne było stworzenie przekonania, że Miasto Słońca, tak jak król, pozostaje pod skrzydłami Ma'at. Tak oto wszystko zostaje przygotowane na nadejście nowego wydarze­ nia. Król jest już całkowicie gotów, by dopełnić decydujący akt, który spra­ wi, że nieodwracalnie wkroczy na obraną przezeń drogę. Dziewiętnastego dnia trzeciego miesiąca pory peret* imię Amenho­ tep IV zostaje zapisane na pomniku po raz ostatni.

*Dos!. "Pory Peret (=wychodzenia, wzrostu)", czyli zimy (od połowy listopada do połowy marca) - przyp. tłum.

Rozdział 9

Szósty rok panowania - nadejście Echnatona i narodziny Słonecznego Miasta

do szóstego roku swego panowania następca Amenhotepa III zwie się Amenhotep IV. Imię to znaczy Amon-jest-zadowolony lub Pierwiastek-JUkryty-który-jest (albo: istnieje) -w-swej-pełni, gdy się­ gnie się głębszych warstw znaczeniowych. Grecy przetranskrybowali to imię, czyniąc z niego Amenofisa 1• Imieniem tym linia Amenhotepów od­ dawała więc wprost hołd bogu-patronowi imperium egipskiego i Panu Kar­ naku, Amonowi-Re. W szóstym roku panowania Amenhotep IV podejmuje decyzję, która przez wielu uważana jest za " rewolucyjną": zmienia swe imię*. Porzuca miano Amenhotepa, by stać się Echnatonem. Wraz ze zmianą imienia rodzi się w sposób magiczny nowa istota ludz­ ka, choć nie nowy król. Echnaton nadal pozostaje tym samym faraonem, którym był, gdy nosił imię Amenhotepa IV. Echnaton nie unicestwia Amenhotepa IV i nie zaczyna liczyć lat swego panowania od nowa, po­ czynając od " roku pierwszego". Nie niszczy swych wizerunków, na któ­ rych podpisany był starym imieniem. Eksponuje jednak nowe imię jako lepiej wyrażające wdrażany program religijnej reformy. Przyjęciu no­ wego imienia rzeczywiście towarzyszy nowy kurs, jaki król obiera wobec religii.

A

J Transkrypcja Amenofis jest jednak błędem. Jedyna właściwa lekcja tego imienia to Amen­ hotep. Por.: przypis na s. li. • Rewolucyjność tego posunięcia jest dość wątpliwa; w dziejach Egiptu wielu faraonów zmie­ niało imiona w czasie swego panowania. Prawdą jest natomiast, że wiązało się to zazwyczaj z jaki­ miś ważnymi wydarzeniami łub zmianą kursu w polityce bądź w koncepcji sprawowania władzy przyp. tłum.

W mniemaniu starożytnego Egipcjanina imię jest nieśmiertelną częścią noszącej go istoty. Przeżywa ono nawet wtedy, gdy ten, kto je nosi, przesta­ je istnieć. Imię zawiera energię duchową, która zostaje zachowana, gdy je­ go nosiciel będzie, już jako "usprawiedliwiony głosem", tj. zmartwychwsta­ ły, przemierzał piękne drogi Zaświatów oraz pozwala go jednoznacznie zidentyfikować. Jedną z najcięższych kar, jakie groziły w następstwie procesu sądowe­ go, było skazanie osoby uznanej za winną na zmianę imienia lub, co gor­ sza, na całkowitą jego utratę. Równało się to, ni mniej, ni więcej, tylko uni­ cestwieniu człowieka. Obierając imię Echnatona, król manifestuje swe oddanie Atonowi i wskazuje wprost, że właśnie ten bóg będzie patronował jego panowa­ niu. Jednocześnie jednak faraon Echnaton nie zarzucił tradycyjnej tytu­ latury suwerenów Egiptu, zawartej w Królewskim Protokole, na którą składa się pięć imion mających znaczenie symboli. Pełna tytulatura Ech­ natona, znana dzięki tekstom wypisanym na stelach granicznych w Ache­ taton, to: Horus Żyjący: Byk potężny, ukochany przez Atona, Dwie Władczynie2: Wielki swą królewską władzą w Achetaton, Złoty Horus: Ten, który wychwala imię Atona, Król Górnego i Dolnego Egiptu: Ten, który żyje z Ma'at, Pan Obydwu

Krajów, Piękny przejawami Re, Jedyny w Re, Syn Re: Ten, który żyje z Ma'at, Pan Koron, Echnaton, obdarzonego [dłu­ gim] życiem, oby żył wiecznie. Jak widać, oprócz Atona pojawiają się tu dwa bóstwa: Horus, bóg o gło­ wie sokoła, symboliczna inkarnacja władzy królewskiej od czasów I dyna­ stii, oraz Re, w stosunku do którego Echnaton jest Jedynym w Re, innymi słowy- jedyną istotą zdolną, z tytułu swej funkcji faraona, do przekazywa­ nia światu boskiej światłości. Pierwsze imię króla, będące zwiastunem reformy religijnej, łączyło so­ kologłowego boga Horachty (Horusa Obydwu Horyzontów) z Re: Niech

Żyje Re-Horachty, który raduje się w Krainie Światłości w jego imieniu Świa­ tłość-która-należy-do-Atona. Dwa dalsze imiona uzupełniały symboliczną

2

Tzn. dwie boginie, patronki Egiptu- Górnego (sępica) i Dolnego (wężyca).

charakterystykę króla: Niech Żyje Re, który należy do Krainy Światłości,

który raduje się w Krainie Światłości, Re, który przybył w [Słonecznej]Tarczy oraz: Doskonale objawiający się jako Re3, Jedyny w Re. Ten zestaw imion wykłada pokrótce słoneczną teologię Echnatona.

A cóż znaczy samo imię Echnaton? Najczęściej tłumaczone bywa jako " " " " Służący Atonowi , " Przydatny Atonowi , " Miły Atonowi bądź " Użytecz­ " . Te interpretacje wydają się nam jednak zbyt powierzchowne. ny Atonowi Najbardziej do prawdy zbliża się chyba brytyjski egiptolog Cyril Aldred, który tłumaczy to imię jako " Skuteczny Duch Atona" , a więc rodzaj "kana­ łu świadomości", którym przepływa światłość Atona. Imię Echnaton rozpoczyna się słowem ach, zajmującym w języku i myśli egipskiej miejsce szczególne. Implikuje ono ideę " spełnienia się ludzkiej istoty w światłości": wtajemniczony, który przeszedł zwycięsko przez prze­ rażające próby w Świecie Zmarłych, staje się "świetlanym bytem". Jego promieniowanie będzie dobrodziejstwem dla tych, którzy po nim wstąpią na te same szlaki. Król Echnaton zatem już tylko z racji swego imienia jest

Iym-który-rozpromienia-[boga]-Atona. Poza tym ach ma też konotacje wskazujące na jego " moc" i "użytecz­

ność". W istocie religijna filozofia starożytnego Egiptu nie oddzielała po­ jęcia "światłości duchowej" od pojęcia " skuteczności" czy też "użyteczno­ ści". Duchowość bezcielesna jest tylko ułudą. Duchowość promieniująca jest koniecznie, już ze swej natury "użyteczna" i " skuteczna" , ponieważ da­ je życie i karmi wszelkie istoty tym, co najważniejsze. Nie negowanie przeszłości ani jej porzucenie czy zaparcie się, lecz jej kontynuacja- oto sens zmiany imienia dokonanej przez króla. Jednak na ten aspekt prawie nikt nie zwraca uwagi. Dla przykładu: na pasku na posągu króla w Kairze (nr 6015) widnieje imię Amenhotep, które nie zo­ stało zastąpione imieniem Echnaton. Posąg ten jednak pochodzi ze świą­ tyni Atona w Karnaku, gdzie władca był jeszcze " tylko" przedstawicielem czy też posłannikiem Amona na ziemi. Zmiana imienia zbiega się w czasie z innym działaniem w sferze bar­ dziej wymiernej: chodzi tu o rytualne założenie świętego miasta słonecznej światłości, Achetaton.

3

Wyrażenie to tłumaczy się częściej jako: Piękne (lub: Doskonale) sq formy (lub: pmjawy) Re.

Zmiana idei osobowości faraona oraz zmiana stolicy Egiptu. Oba te ak­ ty, wzajemnie uzupełniające się, są w zasadzie jednością. Oba są sakralny­ mi konstrukcjami tej samej natury. Narodziny Miasta Słońca implikują po­ trzebę wewnętrznej przemiany władcy. A ta z kolei jest konieczna, by mogło powstać miasto Atona.

Teksty podają datę teologicznego założenia Achetaton - świętego miasta Atona: trzynastego dnia czwartego miesiąca Pory Peret (Zimy), szóstego roku panowania. Do tej pory Aton nie miał własnej "siedziby", tj. uprzywilejowanego miejsca na ziemi egipskiej, gdzie mógłby królować w pełni swej doskonało­ ści. Teraz właśnie ją otrzymuje. Achetaton staje się "Siedzibą Atona" par excellence, podobnie jak Memfis było siedzibą Ptaha, a Teby Amona. Mia­ sto rodzi się na żądanie samego boga, ponieważ jest miejscem początków poczynionym dla Atona. To tu od samych prapoczątków potencjalnie istniał przewidziany dla niego tron. Teksty mówią: Aton zna każdego boga i każdą boginię. Zna też wszystkie ich święte miejsca. Dlatego król - jako jego ziemski "tłumacz" - musiał " "odkryć przed ludźmi owo terytorium nienależące do żadnego boga, od prapoczątków zarezerwowane wyłącznie dla Atona, gdzie bóg ten mógłby się objawić w pełni swego majestatu. Miasto Atona powstaje zatem na iście dziewiczej ziemi, nienależnej nikomu prócz niego. Jego powstanie to jakby Akt Stworzenia sam w sobie. Ceremonia założenia musi być czymś niezapomnianym. Przygotowali ją najlepsi znawcy rytuałów. Dzięki tekstom na stelach granicznych możemy odtworzyć jej najważniejsze epizody.

Król pojawił się na s»ym wielkim rydwanie z elektrum\ podobny Atono­ wi, gdy świeci nad s»ym Regionem Światłości i »ypełnia ziemię swą miłością. Specjalnie przygotowaną, ubitą drogą udał się do centrum miasta, gdzie w najlepsze wrą już prace budowlane. Tam złożył ofiarę Atonowi: Ziemia

świętowała i każde serce radowało się, widząc, jak król składa Wielką Ofiarę swemu Ojcu- tj. ofiarę z piwa, chleba, bydła długorogiego i krótkorogiego, dziczyzny, wina, owoców, kadzideł, napojów i warzyw, obficie.

4 Stop złota i srebra; występuje też w naturze jako minerał (czasem z domieszką miedzi i żelaza).

Potem Echnaton zwraca się do zebranego z tej okazji dworu i najwyż­ szych dostojników. Obecni są Wielcy Pałacu oraz naczelni dowódcy armii i pisarze najwyższej rangi. Wszyscy składają głęboki pokłon władcy, padają na brzuch przed Majestatem Jego i całują ziemię pod jego stopami. Echnaton oznajmia, że oto wzniósł pomnik dla swego Ojca, Atona, które­ go głos usłyszał. Sam bóg objawił mu, że ziemia ta po wsze czasy będzie Kra­ iną Światłości Tarczy Słonecznej. Następnie przedstawia plan: pobudować tu świątynie dla Atona i ofiarować mu święte siedziby, wznieść sanktuarium dla królowej Nefertiti, Dom Radości, królewskie apartamenty i pałac, wreszcie­ wykuć okazałe Domy Wieczności (tzn. groby) dla tych wszystkich, którzy tu odejdą ze sfery życia ziemskiego do sfery nieśmiertelności. Patrzcie- mówi Echnaton Aton pragnął tego miasta, by zostało stworzo­ ne dla Niego w celu uwiecznienia Imienia Jego. [Bo] to Aton, Ojciec mój, -

włada tym miastem, a nie jakiś urzędnik czy [inny zwyczajny] człowiek. Nie wiemy dokładnie, jak długo trwały owe ceremonie, można jednak przypuszczać, że przynajmniej kilka dni. Przed Echnatonem stało jeszcze jedno ważne zadanie - ustawienie stel granicznych, wytyczających zasięg włości Atona na ziemiS. W tym celu rusza najpierw w kierunku południa i zatrzymuje swój zło­ cisty rydwan w wybranych miejscach, przed Ojcem swoim -A tonem, które­

go promienie dają życie i zdrowie dla odnowienia Istoty Jego, codziennie. Wzniesiono 14 takich stel, a najbardziej wysunięta na północ znajduje się w Tuna(t) ai-Dżabal. Jest to dowód na to, że święte terytorium Atona zajmowało na zachodnim brzegu Nilu dość pokaźny obszar, oprócz tego, co należało do niego po wschodniej stronie rzeki. Teksty na trzech stelach opowiadają, jak król zaplanował i zadedykował miasto swemu niebiań­ skiemu ojcu. Jedenaście pozostałych powtarza- z niewielkimi zmianami­ taki sam tekst, sławiący Echnatona za to, że oddał te ziemie na własność Atonowi i wzniósł na nich rezydencję królewską związaną z adoracją tego boga. Na pomnikach imię Atona poprzedza " klucz życia" - znak anch, co podkreśla, że to on daje życie każdemu, kto go czci. Sam bóg nazywany jest:

Re-Horachty, który raduje się w Krainie Światłości w s»ym imieniu Szu, które jest Aton, Wiecznie Ży»y. Re, Horus i Szu są tu trzema formami boskiej światłości, której syntezę stanowi Aton. " s Zob.: W.J. Murnane, [w:] "Newsletter American Research Centre in Egypt , 28 (1984), 40-52.

s.

Nefertiti zajmuje na tych stelach miejsce honorowe. Serce Majestatu Je­ go raduje się z jej powodu. W ceremoniach udział biorą również dwie córki królewskiej pary.

Teologicznej fundacji Miasta Słońca towarzyszy ślubowanie Echnatona. Oto jego tekst:

Ślubowanie złożone przez Króla Górnego i Dolnego Egiptu, który żyje z Ma'at, Pana Obydwu Krajów, Nefercheperure, Jedynego w Re, Syna Re, który żyje z Ma'at, Pana Koron, Echnatona, obdarzonego [długim] życiem, oby żył wiecznie. Tak jak żyje Ojciec mój, Re-Horachty, który raduje się w swej Krainie Światiości w swym imieniu Szu, który jest Uako] Aton, który daje życie wiecz­ ne, tak serce moje raduje się z powodu Wielkiej Małżonki Królewskiej i jej dzieci. Długi żywot [niech] zostanie przyznany Wielkiej Małżonce Królew­ skiej, Nefer-Neferu-Aton-Nefertiti, oby żyła wiecznie, w tych milionach lat, pozostając pod opieką Majestatu Jego. Długi żywot [niech] zostanie przyzna­ ny księżniczkom Meritaton i Maketaton, jej dzieciom, pod opieką Królowej, Matki ich. Oto ślub mój, zaprawdę, który wypowiada serce moje i któremu nie sprze­ niewierzę się nigdy. Stela południowa, której miejsce jest na górze na wschód od Achetaton, to stela [graniczna] Achetaton, którą sam ustawię w miej­ scu jej. Nigdy nie przekroczę tej poludniowej granicy. Stela poludniowo-zacho­ dnia została wykonana po to, ażeby była jej odbiciem na górze napoludnie od Achetaton, dokladnie naprzeciwko. Stela środka, która jest na górze wschodniej, to stela [graniczna] Acheta­ ton, którą sam ustawię na wschodniej górze Achetaton. Nigdy nie przekroczę tej wschodniej granicy. Stela środka, która jest na górze na zachód od Ache­ taton, została wykonana, jako jej odbicie na górze południowej, dokladnie na­ przeciwko. Stelę pólnocną Achetaton sam ustawię w miejscu jej. Jest to północna ste­ la [graniczna] Achetaton. Nigdy nie przekroczę tej pólnocnej granicy. Stela północna, która jest na górze na zachód od Achetaton, została wykonana, by była bezpośrednim odbiciem, dokladnie po przeciwnej stronie. Teraz: pomiędzy tymi stelami, od góry wschodniej po górę zachodnią, leży samo Achetaton. Należy ono do Ojca mego, Re-Horachty, który raduje się w swej Krainie Światłości w swym imieniu Szu, który jest Uako] Aton, który da­ je życie, wiecznie, [a także] góry, pustynie, równiny, noweziemie, płaskowyże, po-

la, wodę, neki, ludność, bydło, dnewa i wszystkie inne neczy, które Ojciec mój stwony, na wieczność. Nie spneniewienę się nigdy tej przysiędze, którą złożyłem A tonowi, Ojcu memu. Trwać będzie ona na kamiennej steli na poludniowo-zachodniej i pól­ nocno- zachodniej granicy A chetaton. Nie zostanie zniszczona. Nie zostanie wymazana. Nie zostanie skuta. Nie zostanie zamazana wapnem. Nie zniknie. Gdyby zniknęła, gdyby została unicestwiona lub gdyby stela, na której została zapisana, runęła, odnowię ją w miejscu jej. Król ślubuje, że nigdy nie złamie tej niezwykłej przysięgi. Słoneczne Mia­ sto nie rozprzestrzeni się poza wytyczone i przyznane mu granice. Gdyby królowa lub najbardziej wpływowi doradcy opowiadali, że gdzie indziej istnie­ je jakieś jeszcze piękniejsze miejsce, bardziej stosowne na stolicę, Echnaton nie da im posłuchu. Nigdy nie podejmie budowy innej stolicy. Wybrane miej­ sce jest doskonałe. Zasięg miasta został ustalony ostatecznie. Tak chce sam Aton! Dlaczego Echnaton zobowiązuje się - i to na dodatek w tak oficjalnej formie i wypowiedzianej z taką mocą - nie rozszerzać zasięgu Achetaton poza precyzyjnie wytyczone granice? Teza utrzymująca, że był to wynik kompromisowego układu zawartego z kapłanami Amona, którzy dążyli do ograniczenia ambicji króla, jest całkowicie bezpodstawna. Tebański " kler" nie miał przecież najmniejszych możliwości przeciwstawienia się woli fara­ ona. W żadnym wypadku kapłani nie zdołaliby utworzyć opozycji, zdolnej ograniczyć plany królewskich przedsięwzięć budowlanych. W rzeczywistości to Echnaton sam, z własnej woli, wyznaczył swemu eksperymentowi określone granice w przestrzeni i czasie. I właśnie z tej perspektywy, naszym zdaniem, należy odczytywać panowanie "słonecznych małżonków" . Nefertiti i Echnaton po prostu sami chcieli, by Achetaton by­ ło stolicą tylko na czas jednego panowania i zaledwie epizodem w dziejach wielkiej egipskiej cywilizacji. Bo czyż każde panowanie nie odpowiada nad Nilem realizacji jakiejś symbolicznej idei bądź jakiemuś konkretnemu pro­ gramowi teologicznemu? Nefertiti i Echnaton postanowili, że naczelnym zadaniem ich rządów będzie opromienienie ziemi boską światłością, której nadali imię Aton, toteż utworzyli specjalny ośrodek jego kultu oraz wypra­ cowali odpowiednie po temu środki wyrazu artystycznego w sztuce. Teby i Memfis funkcjonowały na innych zasadach. Karnak był bezustan­ nie rozrastającą się świątynią, i to bez żadnych ograniczeń. Achetaton nato­ miast miało być czymś w rodzaju alchemicznego pieca, atanora, świętego ty­ gla o nienaruszalnych granicach, wewnątrz którego było miejsce tylko dla

Atona. Przestrzeń miasta zawarta między stelami ma wymiar tyleż ziemski, co niebiański, gdyż rozciąga się między urwistymi stokami dżabli ogranicza­ jących Dolinę Nilu- od wschodniego krańca horyzontu po zachodni.

Przeprowadzka dworu W szóstym roku panowania Echnatona królewski dwór opuszcza Teby i przenosi się do Achetaton. Gdy tylko biura i okazałe wille wysokich dy­ gnitarzy stanęły pod dachem, wyruszają oni do nowej stolicy. Zadne z za­ chowanych źródeł nie zarejestrowało nawet śladu nieposłuszeństwa, nielo­ jalności ani tym bardziej buntu czy sprzeciwu. Przenosiny trwały zapewne wiele miesięcy: urzędnicy, artyści, handlarze i kupcy podążali głównie rze­ ką. Starożytni Egipcjanie byli przyzwyczajeni do takich podróży, które naj­ częściej odbywano w okresie wylewu. Król się niecierpliwi. Miasto Atona powstało w rekordowym czasie i już w cztery lata po inauguracji robót zostało zasiedlone. Wyczarowanie w środ­ ku pustyni miasta przyjaznego bogu i ludziom, zirygowanie pokaźnych tere­ nów, posadzenie drzew i urządzenie ogrodów - wszystko to wymagało ogromnych wysiłków. Materiał na budowę Achetaton kamieniarze czerpali przede wszystkim z kamieniołomów numulitycznego wapienia i tzw. alabastru (ściślej: tra­ wertynu), które znajdowały się na Pustyni Wschodniej. Pracując szybko, pod presją czasu, rzemieślnicy wyraźnie większą wagę przywiązywali do terminowości powierzonych im zadań niż do perfekcji ich wykonania. Rzadko teraz wykańczali swe dzieła z precyzją, jaka ich wcześniej cecho­ wała. Trudno jednak zgodzić się z poglądem, jakoby robotnicy zatrudnieni przez króla nie posiadali wystarczających kwalifikacji. Niektórzy egiptolo­ dzy posunęli się nawet jeszcze dalej, twierdząc, że budowniczymi byli tu " "kryminaliści zesłani do kamieniołomów za karę . I to spośród nich, nieja­ ko resocjalizując tę bandę złodziei i bandytów, Echnaton miał ponoć re­ krutować swych wiernych! Prawda jest dużo prostsza. Do Achetaton ściągnięto z Teb mrowie rze­ mieślników, którzy musieli podjąć nierówną walkę z potężnym przeciw­ nikiem - czasem. Echnaton się śpieszy- stąd też szybki postęp prac, który odbijał się jednak na ich jakości. Na święte budowle, symbole wieczno-

ści, egipski architekt tradycyjnie wybierał najlepsze i najpiękniejsze ka­ mienie. Pozostałe budowle wznoszono z mułu i gliny. Tymczasem do budo­ wy nowej stolicy użyto głównie cegły suszonej. Z rzadka tylko w murach okazałych nawet domów można było spotkać tu bloki wapienia czy ala­ bastru. Mury najważniejszych budowli wznoszono z niewielkich bloków kamie­ nia układanych podobnie jak cegły, co pozwalało na szybki postęp prac, i to nawet przy użyciu sił niewykwalifikowanych. Rzeźbiarze również musieli skrócić czas wykonywania posągów. Stoso­ wali też często sposoby pozwalające na łączenie różnych materiałów. Czę­ ści odkryte rzeźbionych postaci, które wymagały większej precyzji, a więc głowę, ręce, ramiona czy stopy, wykonywano z kwarcytu, szaty zaś z mięk­ kiego i łatwiejszego w obróbce wapienia łub nawet z fajansu. Kompozycje te uzupełniały fajansowe i szklane inkrustacje. Achetaton powstawało w pośpiechu. Główne założenia podstawowego programu urbanistycznego zostały w zasadzie zrealizowane i życie, zarów­ no religijne, jak i świeckie, mogło się już tutaj toczyć zgodnie z wymogami stawianymi przez faraona. Jednak nie wszystkie zamiary udało się przepro­ wadzić z planowanym rozmachem. Niemniej wszystkie obiekty o żywotnym znaczeniu dla funkcjonowania stolicy, choć wznoszono je od samych fun­ damentów, szybko zostały oddane do użytku. I taki zapewne był też zamiar Echnatona. Zachowane ruiny pozwalają sądzić, że miasto Atona było właściwie pięknym i przyjaznym mieszkańcom założeniem miejskim z szerokimi ale­ jami, rozległymi terenami zielonymi (parkami i ogrodami) i dobrze zapla­ nowanymi kwartałami zabudowy mieszkalnej. Przybywający tu zastawali już pełne uroku miasto, z pewnością godne miana nowego serca Egiptu. Chociaż w szóstym roku panowania kult Atona awansuje do rangi najważniejszego kultu państwowego, inni bogowie wcale nie przestają ist­ nieć i w innych miastach Obydwu Krajów cieszą się zasłużonym szacun­ kiem i czcią wiernych. Aton jest bóstwem tolerancyjnym, które nie wyklu­ cza istnienia innych form sacrum. Jednak dość powszechnie przyjął się w nieskończoność rozwijany po­ gląd, że między Echnatonem a kapłanami z Teb dochodzi do otwartego konfliktu. Prawda to czy kolejna iluzja?

Rozdział 1 0

" " Złe słowa Echnaton przeciwko kapłanom Amona?

T

ekst wyryty na jednej ze stel granicznych, wprawdzie uszkodzony w interesującym nas miejscu i przez to nie do końca zrozumiały, zdaje się zawierać aluzję do "złej rzeczy", jakiej mieli się dopuścić kapłani za czasów T hotmesa IV. Czy chodzi tu o jakieś wypowiedziane przez nich "złe słowa", czy też o jakieś ich karygodne zachowania w począt­ kach panowania Amenhotepa IV? Kto był tu winien i co się naprawdę zdarzyło? Nie sposób tego dociec. Jak pamiętamy, T hotmes IV, podobnie jak Echnaton, wyraźnie skłaniał się ku heliopolitańskiej koncepcji religijnej. Czy z tych skąpych wskazówek można wysnuć jakieś wnioski? Fredrick Webb Hodge uważa, że pogląd, iż Echnaton prześladował te­ bańskich kapłanów, mija się z prawdą. Jego zdaniem, to kapłani Amona odrzucili króla ze względu na jego anomalie fizyczne mające uniemożliwiać mu sprostanie trudnym zadaniom spoczywającym na egipskim suwerenie. Hipoteza ta jednak nie znajduje oparcia w żadnych materiałach źródłowych. Niektórzy autorzy dają się ponieść wyobraźni, utrzymując, że kapłani Amona zostali wymordowani lub wygnani, że świątynia w Karnaku padła pastwą płomieni i że Echnaton rozpętał istne "polowanie na nieczystych" , żeby wyplenić w Egipcie zło i wypaczenia, których symbolem mieli być te­ bańscy kapłani. Wszystkie te okropności to wyłącznie twór imaginacji. W relacjach mię­ dzy Echnatonem i kapłanami stojącymi na czele tebańskiego "kleru" brak najmniejszego śladu jakiegokolwiek konfliktu, gwałtownych czynów, a tym bardziej - rozlewu krwi. Wielki Kapłan Amona Aanen umiera śmiercią na­ turalną w trzydziestym czwartym roku panowania Amenhotepa III. Jego

miejsce zajmuje Sarnut i dalej bez przeszkód pełni tę funkcję. Jednak tytuł, który przysługuje dotychczas Wielkiemu Kapłanowi Amona, przypada te­ raz trzymającemu stronę Echnatona wezyrowi Ramoze. Odtąd to on jest Przełożonym Proroków Górnego i Dolnego Egiptu. Wszystko poza tym to tylko wymysły. Zmyśleniem jest postać Semity, kapłana Astarte i Baala, który miał zostać mianowany głową tebańskiego " " kleru . Między bajki należy włożyć też historie o tym, jakoby groby Wiel­ kich Kapłanów Amona wydano na łup bandom złodziei i że królewska po­ licja miała na to przymykać oczy z polecenia swego najwyższego przełożo­ nego. Krótko mówiąc, luki w przekazach próbuje się wypełnić całkowicie zmyślonymi faktami. Echnaton w otwartej walce z " klerem" Amona? To zbyt uproszczone i całkowicie współczesne postawienie kwestii nie ma nic wspólnego z egip­ skimi realiami. Cywilizacja faraońska nie mogła prowadzić wojen religij­ nych, gdyż nie znała pojęcia dogmatu wiary. Ż adna egipska instytucja reli­ gijna nie rościła sobie wyłącznego prawa do reprezentowania "jedynie słusznej prawdy" , którą musiałaby narzucać siłą. Faraon nie jest depozyta­ riuszem ani Świętej Księgi, ani dogmatów. Nie musi więc nikogo nawracać, bo i też nie ma powodu. Jako " zbiornik boskości" i Pie!Wszy Sługa Boga oraz pierwszy wśród swego ludu, jest tylko naturalnym pośrednikiem mię­ dzy sferami Nieba i Ziemi. Konflikt między " Kościołem" i " Państwem" nie wchodzi więc nad Ni­ lem w rachubę: jest po prostu niemożliwy, ponieważ nie było tam ani " Ko­ ścioła" , ani " Państwa" . Egipt faraonów to teokracja, władza uświęcona, której pierwszym zadaniem jest podtrzymywanie sacrum w takiej postaci, jaka obowiązywała w danym czasie. Faraon to zatem król-i-kapłan. W istocie jedynie on jest w Egipcie ka­ płanem. To właśnie on i tylko on odprawia wszelkie liturgie w każdej świą­ tyni Egiptu. Postać faraona, widniejąca na reliefach zdobiących mury wszystkich świątyń Obydwu Krajów, magicznie odżywa o świcie. Jego bo­ ska istota wciela się wówczas w postać celebransa, który faktycznie odpra­ wia wszelkie ceremonie w danej świątyni, niejako w zastępstwie faraona, jedynego prawdziwego kapłana. Tu warto przypomnieć, że to faraon powołuje ludzi odpowiedzialnych za różne kulty. Ci, których nazywamy z braku lepszego terminu " kapłana­ mi" *, stanowią ważny " organ państwowy" , rodzaj kolegium specjalistów *

Sami Egipcjanie nazywali ich hemu neczern, tj. służącymi bogów - przyp. tłum.

w kwestiach sacrum, a nie grupę wiernych, których zadaniem jest obrona jakiegoś dogmatu. Zauważył to już William Edgerton, podkreślając, że ka­ płani Amona byli takimi samymi urzędnikami państwowymi jak wojskowi czy nauczyciele. Nic nie wskazuje na to, że Echnaton miał jakiekolwiek powody, by żywić jakąś szczególną, osobistą wrogość w stosunku do Amona. Warto też zauwa­ żyć, że król jako autor słynnych Hymnów do Atona nieraz czerpał inspiracje z bogatego repertuaru świętych tekstów skomponowanych na chwałę Amo­ na. To przecież Amon był u początków pełnej chwały epoki Średniego Państwa, którego władcy za czasów XII dynastii często nosili imię Amene­ mhat, co znaczy Amon-byl-na-początku (lub: Amon-jest-na-czele). Jako Amon-Re, Jedyny Wieloręki, stał się wielkim bogiem państwowym, który sprawiał, że z jego ust wychodzili bogowie, a z oczu - ludzie. Jak " Do­ bry Pasterz " , Amon czuwał nad pomyślnością tego świata. Poniższy hymn ku jego chwale nie odbiega od tekstów sławiących Atona:

On sprawia, że trawa rośnie dla bydląt, A dnewo owocuje dla ludzi. On tworzy to, z czego żyją ryby w nece I ptactwo na niebie. On daje oddech Temu, który jest jeszcze w Sl4)'m jaju... Ludzie nie s ą jedynymi istotami zdolnymi rozpoznać szczodrość Amo­ na; również dzikie zwierzęta, a nawet pustynie opiewają dobrodziej­ stwa, jakimi hojnie szafuje. Wypada tu przytoczyć wspaniały fragment papirusu z Lejdy, który doskonale oddaje symboliczny zakres pojęcia " "Amon :

Tajemny w swej postaci, olśniewający w Sl4)'m objawieniu, bóg pnecudow­ ny o rozlicznych fonnach. Wszyscy bogowie uważają się za [14)'WOdzących się] z Niego, by uróść tym bardziej pnez Piękno Jego, gdyż On jest Bogiem. On jest samym Re, gdy [ten] złączy się ze Sl4)'m ciałem. On jest tym Wielkim, który jest w Heliopolis, on jest Amonem, który 14)'Szedl z Praoceanu. On prowadzi ludz­ kość. On jest Panem Świata, [Uniwersalną] Zasadą, Istotą [samą]. Amon -Je­ dyny, Ukryty pned ludźmi. Objawia się [tylko] bogom, [ale] nikt nie zna jego [prawdziwej] natury, żaden bóg [nawet] nie zna jego prawdziwej postaci. Nie ma [takiego Jego] pnejawu, który można by narysować, jest zbyt tajemniczy, by można było ujawnić Jego chwalę. Jest zbyt rozległy, by można go było zmie-

rzyć... Wszystkiemu, co wychodzi z ust Amona, podporządkowują się bogowie, jakby to były rozkazy ... Edouard Naville w wykładzie wygłoszonym w College de France w 1905 roku postawił tezę, którą przyjęło wielu egiptologów: Wygląda na to,

że Echnaton szczególnie zajadle atakował imię Amona w Tebach, co sprawia wrażenie, że jego nienawiść była skierowana nie tyle przeciwko doktrynie jako ta­ kiej czy przeciwko samemu bogu, ile raczej przeciwko kolegium kapłant5w, pozo­ stających w służbie u [tego] boga, których poczynań mógł się obawiać. Ile jest prawdy w tej interpretacji? Czy Echnaton czuł niechęć do pew­ nych tebańskich dostojników i postanowił odsunąć ich od władzy? Hipote­ za taka jest możliwa, lecz najprawdopodobniej nigdy nie natrafimy na do­ kument, który mógłby ją potwierdzić. Za to jest raczej pewne, że Echnaton postanowił zrównoważyć tenden­ cje religijne, jakie występowały w Egipcie. Ramzes II panujący w wiele lat po heretyku postąpi podobnie. Jako duchowy przywódca "religii atońskiej", Echnaton musiał więc od­ sunąć na dalszy plan "kler" Amona i sprowadzić go do jednego szeregu z innymi kolegiami kapłanów, zmuszając do oddawania czci należnej Ato­ nowi. Tak to niemal z dnia na dzień bogaty "kler" Amona traci pierwszo­ planową rolę. O ile taka zmiana nie stanowiła większej przeszkody w sfe­ rze teologicznej, to inaczej było w wymiarze życia codziennego. Ambicje niektórych wystawione zostały na ciężką próbę, a pewne dobrze zapowia­ dające się kariery zostały złamane. Bogactwa zgromadzone w Karnaku nie należą do kapłanów, lecz do faraona, który może nimi dysponować wedle własnego uznania, aczkolwiek opiekę nad nimi sprawowali dotychczas ka­ płani Amona. Powołanie do życia nowej stolicy - Achetaton - przerywa do­ tychczas istniejący i sprawdzony obieg dóbr. Największe bogactwa przesta­ ją wpływać do skarbca Amona, a ich strumień zostaje skierowany do świątyń Atona. Decyzja taka siłą rzeczy musiała naruszyć prywatne interesy pewnych ludzi. W tej sytuacji król z pewnością mógł niejednokrotnie, usłyszeć "złe słowa" i wykorzystać to jako wygodny pretekst, by odsunąć na bok nie­ których niewygodnych dygnitarzy, uznając ich za niegodnych zajmowania stanowisk w religijnej hierarchii. Czy oznaczało to otwartą wojnę Echnatona z kapłanami z Teb? W żad­ nym razie! Czy było świadectwem jego braku wiary w lojalność niektórych z nich? Bez wątpienia! Jednak w szóstym roku panowania trudno powie­ dzieć coś więcej na ten temat.

Co stało się z "personelem" Amona? Część kapłanów z pewnością po­ dążyła za królem do Achetaton. Wielu funkcjonariuszy musiało jednak zo­ stać w Tebach, by zapewnić ciągłość kultu. Władza Wielkich Kapłanów Amona, pozbawionych teraz tradycyjnych szumnych tytułów, została zatem ograniczona, by moc Atona mogła rozbłysnąć na firmamencie Egiptu jeszcze większym blaskiem. Echnaton króluje. Nowa stolica już istnieje i funkcjonuje. Aton staje się najważniejszym bogiem w Egipcie, tym, którego Pan Oby­ dwu Krajów przedkłada nad wszystkich.

Rozdział 1 1

Dziewiąty rok panowania Echnato n-fanatyk?

W

ósmym roku panowania król odnawia śluby złożone w roku szóstym. Wsiada na swój wspaniały szczerozłoty rydwan i wyrusza na inspekcję stel granicznych ustawionych na południe od miasta. Ósmego dnia pierwszego miesiąca Pory Peret ( = zimy) król ponownie zobo­ wiązuje się respektować granice Miasta Słońca. Jest to forma teologicznej konfirmacji narodzin stolicy dedykowanej Atonowi. Dlaczego konfirmacja królewskiej przysięgi była konieczna? Tego nie wiemy. Czyżby między rokiem szóstym a ósmym panowania jakieś ważne okoliczności zmusiły króla do złamania tak uroczyście danego przyrzecze­ nia? Żaden dokument na to nie wskazuje. W roku dziewiątym pojawia się jednak nowe imię Atona: Re żyjący, Pan

Regionu Światłości, który świętuje w Regionie Światłości w SM-)Im imieniu Re, Ojciec, który przyszedł jako Aton. Inaczej mówiąc, zostały tu usunięte imio­ na słonecznego sokologłowego Horachty i Szu, pana świetlistego powie­ trza. W świętym imieniu, które będzie obowiązywać już do końca panowa­ nia, obok Atona pozostał tylko Re. Aton, wykorzystując całą moc tworzenia Re, staje się Boskim i Królewskim Ojcem. Tylko Aton sam czu­ wa nad faraonem i regeneruje siły Pana Obydwu Krajów, codziennie obja­ wiając się jako przewspaniałe "jądro" energii, siła stwórcza, która daje wszelkie życie, emanując światłość. Chodzi tu nie tylko o światło, jakie ob­ jawia się blaskiem Słońca, lecz także o nadnaturalną "światłość absolutną", która ma całkowitą władzę nad zależnymi od niej stworzeniami. Temu metafizycznemu aktowi towarzyszy niezwykłe posunięcie: Echna­ ton wydaje rozkaz zniszczenia wszystkich wizerunków Amona i skucia ze ścian świątyń wszystkich imion boga. Jak pisze Georges Legrain, z królew-

skiego rozkazu wizerunki Amona zewsząd wygnano lub też zniszczono. Nie­ wiele jest zabytków, grobów, posągów, statuetek, a nawet drobnych przedmio­ tów, które nie doświadczyły tych zniszczeń ... Wspinano się na czubki obeli­ sków, schodzono na samo dno grobów, by zniszczyć widniejące tam imiona i wizerunki bogów. Nie oszczędzono nawet skarabeuszy! Znaki hieroglificz­

ne służące zapisowi słowa "bogowie" jako zaprzeczające pojęciu Boga Je­ dynego zostają usunięte z inskrypcji. Opis tych działań jest jednak zbyt apokaliptyczny. Nie da się zaprzeczyć, że Echnaton nakazał skuć imiona bogów, stwarzając tym sposobem wokół Atona coś w rodzaju magicznej pustki. Nie można jednak pominąć milcze­ niem pewnych dość kłopotliwych zjawisk. Na przykład w grobowcu Ramo­ ze pierwotne imię Echnatona, czyli Amenhotep, zawierające pierwiastek "Amon" nie zostało usunięte. W grobowcu dostojnika Cheruefa imię Amona zlikwidowano wszędzie, z wyjątkiem kartuszy królewskich Amen­ hotepa III i Echnatona! Na steli Amenemhata Amona usunięto, oszczę­ dzając jednak imiona Ozyrysa oraz towarzyszących mu innych pradawnych bogów, takich jak Izyda, Horus, Geb czy Nut. A przecież wymowa steli jest dość prowokująca, gdyż Ozyrys został tutaj określony jako Pierwszy pośród

bogów, Stworzyciel Nieba i Ziemi! Lista imion różnych bogów, których oszczędzono, jest znacznie dłuższa. Poza tym fala zniszczeń niemal całkowicie ominęła na przykład okręg AJ-Fajjum, gdzie, jak się zdaje, wpływy atońskie były raczej nikłe. Usuwając imiona i wizerunki bogów, Echnaton pozbawia ich zdolności inkarnacji, a tym samym również wpływów. Aton pozostaje jedynym Pa­ nem Egiptu. Dzisiejsi zwolennicy i przeciwnicy Echnatona toczą gorące spory, komentując decyzję władcy. Nazywają go wariatem, fanatykiem, sekciarzem, epileptykiem, szalonym marzycielem, upośledzonym na umy­ śle oraz twierdzą, że mścił się na kapłanach, gdyż ich nienawidził. Fran<;ois Daumas porównuje Echnatona z Aśoką, Markiem Aureliuszem i Ludwi­ kiem IX Świętym, uważając, że tak jak oni podjął próbę tchnięcia ducha w sferę wydarzeń politycznych. Uniwersalnemu kultowi Atona towarzyszy uznanie podstawowej równości dzieła jego stworzenia - tj. ludzi. Henri Petiot, czyli Daniel-Rops uderza w nutę liryczną, mówiąc o Echnatonie ja­ ko o królu, któremu wszystkie ziemskie rozkosze i władza zdawały się śmiesz­

ne w porównaniu z ofertą niebios! Dwaj badacze zajmujący się egipską ezoteryką, D. Enel i R.A. Schwał­ Jer de Lubicz, mają radykalnie odmienne poglądy na temat konfliktu, który poróżnił króla z kapłanami Amona. Zdaniem Enela Echnaton po-

pełnił niewybaczalny błąd, otwierając bramy świątyni i ujawniając treści sekretnej nauki oraz udostępniając wszystkim to, co miało być znane jedy­ nie wybranym. Pisze: Łatwo zrozumieć złość, jaką ta profanacja musiała

wywołać wśród wtajemniczonych, którzy musieli uważać to [posunięcie kró­ la] po prostu za świętokradztwo i pogwałcenie tego, co najświętsze w starożyt­ nej nauce. Pogląd Schwallera de Lubicza jest zgoła odmienny, gdyż uważa on, że przygoda Echnatona" doskonale wpisuje się w symboliczny rozwój histo­ " rii Egiptu. Jego zdaniem Echnaton - władca "kobiecy" - stanowi dokład­ ny odpowiednik i logiczne uzupełnienie Hatszepsut, "męskiej" królowej. Schwaller de Lubicz nie wierzy w to, że Echnatonem powodowała głęboka nienawiść do tebańskich kapłanów, i zauważa, iż akcja usuwania imion bo­ gów nie miała charakteru niszczycielskiej furii, wprost przeciwnie - była działaniem metodycznym i dokładnym. Wiele imion zostało zniszczonych tak, aby nadal były czytelne. Echnaton wykonał gest konieczny, a była nim

chwilowa likwidacja zewnętrznego wyrazu tych wszystkich zasad, które musia­ ły ustąpić miejsca nowym, jakie postanowił wprowadzić w życie przez usunię­ cie tego wszystkiego, co wiązało się z kultem reprezentującym owe niejako przeterminowane funkcje. W każdej z tych teorii z pewnością tkwi jakieś ziarno prawdy. Niewąt­ pliwie Echnaton wyjawił pewne aspekty myśli egipskiej, do tej pory trzyma­ ne w tajemnicy. Pewne jest również, że unicestwienie imion boskich było celowym zabiegiem magicznym mającym ograniczony zakres, a nie aktem zemsty czy przejawem nienawiści króla do kapłanów.

Jeśli Echnaton odczuwał potrzebę złożenia ponownego ślubowania i jeśli imię Atona zostaje wprowadzone w miejsca powstałe wskutek usunięcia za pomocą ewidentnie magicznego zabiegu- imion innych bogów (z wyjąt­ kiem, jakże wymownym, Re), to najpewniej dlatego, że trzeba było przy­ śpieszyć wprowadzanie reformy. Tak jak Miasto Słońca zamknięte jest w granicach przestrzennych, których nie przekroczy, tak i życie Echnatona ograniczają ramy czasu, w których musi dojść do objawienia Atona. Nie ma mowy o wojnie religijnej ani też o przymusie czy prześladowa­ niach wobec tych, którzy nie czczą Atona. Decyzji Echnatona nie da się wy­ tłumaczyć względami natury politycznej czy socjologicznej. Ma ona sens czysto magiczny- król zmierza tylko do narzucenia krajowi "programu" , który postanowił wprowadzić w życie za swego panowania.

W wielu regionach i osadach rzeźbiarze pozostawiają nietknięte imio­ na i wizerunki starych bogów. Echnaton nie był aż tak naiwny, by myśleć, że jego ludziom wystarczy czasu, by przemierzyć cały Egipt. Ważne było to, ażeby przeprowadzić tę akcję w punktach newralgicznych. Jean Yoyotte i Pascał Vernus nie wierzą ani w kryzys religii, ani w fana­ tyzm i nietolerancję Atona. Do zaproponowanych tu już przez nas argu­ mentów można dodać wiele innych, nie mniej ważnych. W kraju panował spokój, nie widać żadnego śladu religijnego czy społecznego przewrotu. Egipcjanie zachowują w swych teoforycznych imionach nazwy tradycyjnych bogów i nie zastępują ich wcale Atonem. Świadczy to o tym, że w sferze du­ cha dochowują wierności klasycznemu " panteonowi" Egiptu. Nawet w Mieście Słońca można znaleźć wcale liczne ślady religii tradycyjnej, prak­ tykowanej od wieków. Królewska policja nie podejmuje żadnych działań przeciwko tym, którzy nie oddają czci Atonowi, lecz innym bóstwom. Na steli jednego z dygnitarzy Aton-Jedyny pojawia się nawet w towarzystwie Ozyrysa-Sokarisa i Chnuma! Tradycyjna symbolika religijna nie zostaje wyeliminowana, zniszczona ani zarzucona. Chociaż imię Amona skwapliwie usuwano, romantyczna wi­ zja " amarneńskiego eksperymentu" sprawiła, że przeceniono znaczenie działań króla oraz ich zakres. Nie było tak, iżby hordy fanatyków uzbrojo­ nych w dłuta i pobijaki z zapałem neofitów rzuciły się na świątynie i groby. Akcję powierzono niewielkim grupom rzeźbiarzy wybranych przez króla, którzy systematycznie skuwali imiona Amona po to, by mogło pojawić się imię Atona. Dzięki temu jego chwała przybierała na sile i mocy. Tej magiczno-teologicznej akcji nie należy automatycznie opatrywać, jak to często bywa, etykietką fanatyzmu. Echnaton z pewnością doskonale wie­ dział, że nie zniszczy Amona. Nie zdewastował przecież jego świętej siedzi­ by, Karnaku. Po prostu chciał na czas swego panowania umniejszyć wpływy boga z Teb po to, by lepiej wyeksponować wielkość Atona.

Rozdział 1 2

Armia u steru?

O

drzuciwszy jako nieuprawnione określenie "prześladowanie Amo­ na", zajmijmy się teraz inną teorią, wielokrotnie dyskutowaną przez egiptologów na przestrzeni ostatnich lat. Dotyczy ona roli armii w Mieście Słońca. Ahmad Kadry w swych badaniach zwrócił uwagę na stale rosnące znacze­ nie "klasy" wojskowych w czasach Nowego Państwa1 • Żołnierze faraona od­ nieśli wówczas wiele zwycięstw w Azji i skutecznie strzegli bezpieczeństwa granic egipskiego imperium. W następstwie tego wielu otrzymało różne na­ grody i wyróżnienia i zyskało poważanie egipskiej społeczności. Społeczny awans żołnierzy musiał jednak nieuchronnie doprowadzić do konfliktu z warstwami tradycyjnie uprzywilejowanymi: pisarzami, urzędnikami i zarządcami. Czy Echnaton szukał oparcia w tworzącej się właśnie "kaście" żołnierzy zawodowych? Wysocy dostojnicy amarneńscy, jak Eje czy Horemheb, są wojskowymi. Należą do grona ludzi najbliższych królowi, który zdaje się rozmyślnie lekceważyć tradycyjną tebańską "socjetę", dążąc do stworzenia własnego kręgu oddanych sobie ludzi. Od dawna funkcjonuje wizerunek Echnatona ultrapacyfisty, faraona, którego brzydziła już nawet sama myśl czy wzmianka o wojnie, gdyż odrzu­ cał wojnę jako taką i marzył wyłącznie o wieczystym pokoju. Prawda jest jed­ nak inna. Jak każdy faraon, Echnaton był naczelnym wodzem potężnej i do­ brze zorganizowanej armii. Słynne talatat potwierdzają udział licznych zbrojnych oddziałów w ogólnej radości podczas ceremonii, którym król przel

Zob.: A. Kadry, Officers and Officials in the New Kingdom, Budapest 1982.

wodniczyi w Karnaku. Gdy faraon opuszcza pałac, jego domu strzeże królewska gwardia osobista. Za jego rydwanem zawsze biegną żołnierze z elitarnej jednostki, a wśród nich- nosiciele królewskiej broni: dzidy i mie­ cza. W armii Echnatona służą też cudzoziemcy: syryjscy procarze, słynni nu­ bijscy łucznicy oraz Libijczycy, mistrzowie w rzucaniu pałkami i oszczepami. W grobowcu nr 3 w Ał-Amarna, należącym do Jahmesa, Nosiciela Wachlarza po Prawej Stronie Króla, przedstawiono żołnierzy piechoty z ich bronią: tarczami, oszczepami i toporami. W grobowcu nr 6 należącym do Panehesy'ego król, królowa i ich córki są pokazani w scenie przejażdżki na rydwanach pośród żołnierzy. Obecność wojska w tej scenie nie ma w sobie nic z grozy czy powagi: wojacy wyraźnie dobrze się bawią, raźnie się prze­ krzykują. Towarzyszą im przygrywające muzykantki. Jest więc całkowicie pewne, że w Achetaton byli obecni żołnierze, i to w dużej liczbie. Nie pod­ lega również dyskusji to, że pozostawali pod rozkazami faraona i byli do­ skonale zintegrowani z lokalną społecznością. Jednak przypuszczenie, że Echnaton był zabawką w rękach nieobytych, krwiożerczych wojskowych bestii, którym powierzał najwyższe stanowiska w państwie, nie ma żadnych podstaw. Wyobrażenie, że król był kimś w ro­ dzaju " szefa bandy zbójców" , który posłużył się zbieraniną żołdaków, aby rzucić tebański " kler" na kolana, to koncept rodem z awanturniczej powie­ ści, niemający związku z historią Egiptu. Społeczeństwu faraońskiemu ob­ ca była walka klas i władca nie musiał opowiadać się po stronie tej czy in­ nej grupy społecznej. Armia na pewno nie zagarnęła władzy w Mieście Słońca. Tak jak za pa­ nowania poprzedników Echnatona, wykonywała swoje zadania na rozkaz faraona i oficerów. W jej szeregach ramię w ramię pełnili służbę starzy te­ bańscy wiarusi, ludzie " nowi " oraz "obcy" . Oprócz wojska istniała również policja, którą kierował niejaki Mehu. Jego grobowiec w Al-Amarna, noszący nr 9, to jedyny, jaki ukończono w tej nekropoli. Mehu, wysoki dostojnik, był także człowiekiem czynu. Wokół miasta pobudował na pustyni niewielkie " kasztele" i rozstawił posterunki, aby udaremnić niespodziewany atak na stolicę. Zawsze wszak należało się liczyć z możliwością napaści i rabunku przez jakąś mniej łub bardziej " ucy­ wilizowaną" bandę Beduinów. Egipska policja pustynna wciąż miała pełne ręce roboty i często wyruszała w teren, by zapewnić bezpieczeństwo kara­ wanom. Sceny z grobowca Mehu opowiadają, jak to szef policji z Acheta­ ton udaremnił jeden z takich łupieżczych wypadów i zdusił plany nomadów w zarodku. Na innej widzimy Mehu, jak w obecności wezyra przesłuchuje

jeńców. Oskarża ich o to, że działali z poduszczenia obcego mocarstwa, które zamierzało zakłócić spokój w Egipcie. Owe sceny wyrażają myśl, że policja Majestatu Jego trzyma rękę na pul­ sie i nie lekceważy najmniejszego incydentu. Mehu za swe zasługi zostaje sowicie wynagrodzony. Klęcząc przed królem, królową i ich córką Merita­ ton, skąpanymi w promieniach Atona, szef policji odbiera najwyższe z moż­ liwych odznaczeń- złote naszyjniki tzw. Złoto Zasługi. Achetaton nie było miastem otwartym. Rozstawione wokół niego po­ sterunki straży nadzorowały przepływ ludności. Za " odfiltrowanie" niepo­ żądanych obcych gości, którzy chcieli dostać się do stolicy, odpowiadał nie­ jaki Tutu. On również został odznaczony przez króla za dobrą służbę. Miasto Atona nie było rousseau'owskim wyizolowanym "rajem" na zie­ mi Egiptu. Echnaton nie uważał się wcale za " dobrego dzikusa" i bynaj­ mniej nie prowadził żywota poety z głową w chmurach. Jako najwyższy przełożony armii i policji twardo stąpał po ziemi, a od podwładnych wyma­ gał skutecznych działań na rzecz bezpieczeństwa i porządku publicznego w stolicy. Wojsko i policja nie tworzyły jednak " klasy dominującej" , zdolnej na­ rzucać swą wolę królowi Egiptu. Nie może też być mowy o tym, iżby Ech­ naton był podatny na wpływy wojskowych z Achetaton, łub też o tym, żeby zagrażali mu kapłani Amona z Karnaku. Tak jedni, jak i drudzy są tylko słu­ gami faraona, wobec którego nie śmieliby okazać najmniejszego przejawu niezadowolenia, nie mówiąc już o buncie.

Rozdział 13

Achetaton - stolica królestwa

ielka SJ.rym czarem, miła oczom swą pięknością oto jak jeden z mieszkańcówAchetaton wyrażał się o słonecznym mieście bo­ gaAtona, wyraźnej istnej wizji "niebiańskiego raju na ziemi"*. W końcu dziewiątego roku panowania Echnatona nowa stolica Egiptu jest już w znacznej mierze pobudowana. BógAton otrzymał swe ziemskie siedlisko, gdzie mógł się objawiać ludziom. Echnaton spełnił pierwszy obo­ wiązek faraona - bycia budowniczym Królestwa Obydwu Krajów. Dokład­ ny zasięg tego miasta bez możliwości rozwoju, o granicach wytyczonych w dniu jego założenia przez samegoAtona, oznaczają stele graniczne. Zaj­ muje ono ok. 100 km2 i rozciąga się aż po brzeg zachodni; z północy na po­ łudnie ma 13 km. Chociaż Achetaton zostało zniszczone, archeologom udało się odczytać w podłożu plany budowli, ustalić układ kwartałów i za­ proponować wiarygodne rekonstrukcje. Pozwala to twierdzić, że Ache­ taton tworzyły dwie wielkie dzielnice - północną i południową - każda z własnym przedmieściem. Między dzielnicami znajdowało się centrum królewskiego miasta z pałacem i główną świątynią. Achetaton liczyło co najmniej 40 tysięcy mieszkańców i nie było byle mieściną. Wielki badacz tego miasta John Devitt Stringfellow Pendlebury pisze: W czasie swej krótkiej egzystencji była ona stolicą największego impe­ rium na świecie. Tu rozstrzygane były wszystkie spraJ.ry królestwa. Ulice pełne były przedstawicieli wszystkich znanych nacji: Minojczyków, Mykeńczyków, Cypryjczyków, Babilończyków, Żydów i wielu, wielu innych ras jeszcze, pod­ czas gdy życie Egiptu biegło nieodmiennie SJ.rym odwiecznym trybem.

W

-

• W języku egipskim rzeczownik miasto jest rodzaju żeńskiego - przyp. tłum.

.

o

111111 .

DO GROBÓW POŁUDNIOWYCH

®

® Wielka Świątynia Atona iJ.J Urzędy ® Dom rzeźbiarza Thotmesa ® Dom wezyra Nachla ®l Dom posągu króla ® Piekarnie

@Koszary

@Dom Króla

®Loggia

Wielki Palac

Groby północne

ACHETATON - HORVZONT ATONA

::;; 00 �

?'"

� ...,

r o = 0.. o = l z " :E

_:::

� "' �·

�

"'

.Q.,

ą

c

"'

A :::

""' ,..

�

;:;.

�-

� ;>::: (b 3 '? A :::

�

.,

?. t:O

= '< N

;;;

a" ., ..,

o

l

N

'

AL-AMAR(I)NA obecnie

D , ... ..__ ....

Stela N

MiastoAtona, istne serce Egiptu, gdzie podejmowano wszelkie decyzje dotyczące Obydwu Krajów, było dobrze chronione. Liczne oddziały woj­ ska, w których było wielu Nubijczyków iAzjatów, trzymały straż w mieście i okolicach. Zwiadowcy obserwowali wszelkie podejrzane ruchy w regionie, a oddziały szybkiego reagowania zawsze stały pod bronią. Czy rodzina królewska z własnej woli skazała się na uwięzienie w do­ menieAtona? Zdaniem niemieckiego egiptologa Hermanna Keesa,Al­ A - marna była miastem całkowicie odizolowanym od świata. Funkcjono­ wała we własnym, zamkniętym obiegu gospodarczo-ekonomicznym. Sku­ piona wyłącznie na sobie, zadowalała się zaspokajaniem tylko własnych potrzeb. Wedle tej koncepcji żyła niejako własną chwałą, jakby ignorując resztę świata. Nic nie wskazuje na to, iżby Echnaton trwał zamknięty w swym mieście. Zapewne musiał podróżować w inne regiony kraju w sprawach natury reli­ gijnej bądź politycznej. Wiemy na pewno, że jakiś czas przebywał w Tebach podczas żałoby po śmierciAmenhotepa III. Nie zapominajmy, że jako fa­ raon był władcą całego Egiptu, a nie tylkoAchetaton. Jeden z tekstów zawiera ustalenie, że gdyby król, Nefertiti lub ich najstarsza córka zmarli daleko od stolicy, ich ciała należy sprowadzić i po­ chować w grobowcu przygotowywanym w Górze Wschodniej. Taka lokali­ zacja grobu znakomicie oddaje związki Atona, Słonecznego Mia­ sta i królewskiej rodziny, której zadaniem było szerzenie boskości na ziemi. ŚrodekAchetaton stanowiło miejsce, gdzie główna droga wiodąca z Pa­ łacu Północnego dochodzi do Wielkiego Pałacu. Była to budowla z liczny­ mi otwartymi przestrzeniami i centralnie położonym gigantycznym podwórcem, okolonym kolosalnymi posągami Echnatona. Miała zaświad­ czać o wielkości religiiAtona oraz jego sługi, faraona. Wyobraźmy sobie imponującą budowlę, długości około 270 m, z ogrom­ ną fasadą. Jest ona połączona z pobliską stosunkowo niewielką rezy­ dencją, tzw. Domem Króla - za pomocą przerzuconej nad aleją dzielącą te obiekty loggii, ceglanego krytego przejścia z Oknem Pojawień, w którym królewska para mogła ukazywać się zgromadzonym na ulicy dygnitarzom. Dekoracja pałacu była wykonana niezwykle starannie.Alabastrowe ba­ zy kolumn zdobiły motywy roślinne, ich trzony z malowanego na zielono piaskowca imitowały pęki trzcin, a kapitele miały kształt liści i pąków loto­ sów. Posadzki pokrywały inne motywy ze świata przyrody: bagniste wody, kępy traw i papirusów, wzlatujące ku niebu kaczki. Malowidła ścienne, wy-

konane techniką gwaszu na podłożu z gipsu lub stiuku, wyraźnie przypomi­ nały dekorację pałacuAmenhotepa III w Malqatta. Tak jak tamte, głosiły piękno egipskiego krajobrazu i radość życia w świecie opromienionym do­ broczynnym światłem słonecznegoAtona. Reliefy wzdłuż ramp ukazywały królewską parę, której towarzyszy grająca na sistrum Meritaton, w akcie składania stosów ofiar na ołtarzach. Na fryzach widniały szeregi prowadza­ pych przez króla cudzoziemców korzących się przed bogiem. Wokół tych rezydencji rozciągały się przepyszne ogrody. Na północ od pałacu liczne budynki administracji mieściły biura policji, skarbca i służb zagranicznych. Perłą tej części miasta była Wielka Swiąty­ niaAtona, której wejścia strzegły dwie ceglane wieże, podobne do trady­ cyjnych pylonów. Stamtąd szeroka aleja wiodła w głąb tego Domu Rado­ ści: najpierw była sala kolumnowa, potem ciąg otwartych dziedzińców, wreszcie - samo serce świątyni, Gem-Aton-Aton-został/jest-odnaleziony. Obok siedziby Echnatona istniała skromniejsza świątynia, zw. Domem Atona - rodzaj prywatnej kaplicy królewskiej, której oś wskazywała wejście do uedu, gdzie w skałach przygotowywano grobowiec dla władcy. Wielką Świątynię otaczało mnóstwo warsztatów, pracujących na potrze­ by kultu. Tuż za murami okręgu świątynnego zidentyfikowano m.in. piekar­ nie, mieszczące się w dwu równoległych rzędach niewielkich pomieszczeń. Każde z nich było właściwie odrębną piekarnią, z własnymi okrągłymi pie­ cami i specjalnymi komorami na mąkę i chleby wzdłuż ścian. W dzielnicy północnej, gdzie panował stale ożywiony ruch, mieszkali głównie kupcy i urzędnicy niższego szczebla. Tu mieściły się biura pomniej­ szych skrybów i sklepiki, w których można było kupić najróżniejsze produk­ ty przywiezione statkami, dobijającymi do nabrzeży portowych stolicy. Tuż obok, nad rzeką, wznosił się dobrze strzeżony i wyraźnie odseparowany od miasta Wielki Pałac, oficjalna rezydencja króla. Stąd wychodziła główna ar­ teria stolicy; nieco dalej, w kierunku południowym, przebiegała koło pała­ cu najstarszej królewskiej córy, Meritaton. Sale recepcyjne, łazienki, świą­ tynia słoneczna pod gołym niebem, ogrody, podwórce o ścianach pokrytych malowidłami przedstawiającymi krajobrazy i zwierzęta - wszyst­ ko to składało się na rajską wizję przyrody i było, by użyć określenia Jacques'a Vandiera, doskonałą transpozycją wspaniałego Hymnu do Słońca, skomponowanego przez króla, na płaszczyznę architektury. Wykopaliska ujawniły tu nawet coś w rodzaju niewielkiego ogrodu zoologicznego, z wy­ biegami i karmnikami - czyli z tym wszystkim, czego potrzebować mogą ptaki i inne zwierzęta.

Charakterystycznym elementem dzielnicy południowej, gdzie rezydo­ wali wysocy dostojnicy i mieściło się kilka warsztatów rzeźbiarskich, był dziwny obiekt, tzw. Meru-Aton. Składał się on z rozrzuconych w terenie płytkich stawów, ogrodów, pawilonów-altan i kaplic, stanowiąc zupełnie nowy pejzaż teologiczny, który opiewa dobrodziejstwa i chwałę Atona. Znajdowało się tam również "obserwatorium astronomiczne", urządzone specjalnie dla królowej, której rytualna rola jest w Meru-Aton wyraźnie podkreślana, aby mogła uczestniczyć w codziennych narodzinach tej wy­ jątkowej gwiazdy. Wokół najpiękniejszych willi rozciągały się ogrody, otoczone murami mającymi niekiedy aż 80 m długości. Stajnie, obory, spichlerze tworzyły za­ plecze gospodarskie; odkryto nawet fermę świń, w której skarmiane zbo­ żem zwierzęta trzymano w dających im wiele swobody zagrodach. Mięso wieprzowe po zasoleniu przechowywano w dzbanach powlekanych dla wy­ jałowienia białym gipsem. W willach centralnym pomieszczeniem była obszerna sala recepcyjna, z sufitem podtrzymywanym przez malowane kolumny z drewna. Przyjmo­ wano tutaj gości i tu odbywały się uczty i bankiety. Światła dostarczały okna usytuowane pod sufitem. Z sali tej wchodziło się do różnych innych kom­ nat oficjalnych, gabinetów, salonów i pokoi gościnnych. W głębi domu mie­ ściły się apartamenty prywatne: sypialnie, łazienki z prysznicami, toalety, a niekiedy nawet " salon odnowy biologicznej" z miejscem do masażu. Ogląd średniozamożnych domostw pozwala stwierdzić, że standardowy dom amarneński z reguły był wzniesiony na planie zbliżonym do kwadra­ tu. Parter na podmurówce - niekiedy poprzedzony podwórcem - mieścił hall wejściowy i duże pomieszczenie centralne, skąd prowadziły drzwi do mniejszej lub większej liczby rozmieszczonych wokół niego pokoi, oraz kuchnię na wolnym powietrzu, usytuowaną na tyłach. Klatka schodowa wiodła na piętro lub na urządzony na dachu taras. Właściwie jednak nie da się znaleźć dwóch identycznych domów, gdyż owe typowe elementy były komponowane w najróżniejszy sposób. Dzielnicę robotniczą, rodzaj wiosek na przedmieściach, tworzyły kwar­ tały równoległych uliczek, które przecinały się pod kątem prostym. Tuż przy wejściu do domu rzemieślnik składał narzędzia pracy. Dalej było po­ mieszczenie pobytu dziennego, jeden lub kilka pokoi i kuchnia. Niemal każda rodzina miała własną domową kapliczkę, przy której odprawiano rodzinne uroczystości. Najczęściej czczonymi bóstwami były:Amon, Izy­ da, Bes i Toeris.

Badania nadAchetaton pokazują, że egipskie społeczeństwo było dość spójne, a więzi między populacją miejską i wiejską nigdy nie zostały prze­ rwane. Miasto, nawet jeśli jest stolicą, to nie jakiś zimny, bezosobowy moloch, całkowicie odcięty od natury, lecz właściwie swoisty zespół przyle­ gających do siebie wiosek. W konsekwencji nie sprzyjało to powstawaniu gett czy wytworzeniu się proletariatu miejskiego, gdyż bogaci i biedni mie­ szkali tuż obok siebie. Faraon i rodzina królewska zajmują oczywiście miej­ sce specjalne, wydzielone. Ich szczególna pozycja wymaga osobnego usytu­ owania, w samym środku zespołu budowli sakralnych.

Rozdział 14

Achetaton - miasto Atona

iastoAchetaton było swoistym mikrokosmosem. W tej Krainie Światłości wszystko wzniesiono z myślą o promieniowaniu sło­ necznym. Stołeczne miasto z góry przeznaczono boguAtonowi nadając mu je na własność. Teraz spróbujmy jednak wejrzeć bliżej w samą naturę tego słonecznego boga.

M

Niektórzy przypuszczają, że kultAtona wywodzi się z Syrii i że Echnaton był pod przemożnym wpływem religii azjatyckich. Teza ta jest całkowicie bezpodstawna. Udowodniono, że słowo "Aton" nie ma żadnego związku z semickim "Adon", co znaczy Władca, Wielki Pan lub Senior. Atona przedstawiano pod postacią tarczy słonecznej, z której wybiega­ ją promienie zakończone małymi dłońmi. Niektóre z nich trzymają "klucz życia" - znak anch. U dołu tarczy pręży się ureusz - kobra, która ma za­ wieszony na szyi kolejny anch. Utożsamienie promieni słonecznych z ra­ mionami bóstwa to bardzo stara koncepcja symboliczna. Przedstawienie takie widnieje już na steli z Gizy, datowanej na czasyAmenhotepa II. Zna­ my też tekst, który tak mówi oAmonie-Re: Tyś jest Jedyny, masz liczne ra­ miona i kierujesz swe ramiona ku tym, których kochasz. Cykl słoneczny podobny jest do cyklu całego świata, którym rządzi prawo wężowej sinusoidy- ustawiczna metamorfoza. Dłonie Słońca podające życie i szczęście objawiają siły boskie, które każdego dnia zapewniają właściwy bieg spraw kosmosu.

Echnaton mówi:

Wdycham słodki oddech, Który wychodzi z ust Twoich, Widzę Twe piękno każdego dnia, Pragnieniem moim jest usłyszeć Twój słodki glos, Podobny wiatrowi z północy, Poczuć, jak moje członki napełnia życie Dzięki Tobie. Daj mi Twe dłonie, Które trzymają Ducha Twego, Bym mógł Go otrzymać I żyć dzięki Niemu. Wspominaj moje imię w Wieczności, Aby nie przepadło na zawsze. (tłum. za A.H. Gardinerem)

Jest to prawdziwe miłosne wyznanie, które król czyni swemu bogu; przez słoneczne dłonie spłynie na Echnatona życiodajna energia - Życie samo. Aton, Pan wszystkiego, co tarcza otacza, jest zarazem "nadawcą" i "od­ biorcą". Nadawcą dlatego, że jest źródłem Uniwersum; odbiorcą - gdyż przybiera formę Słońca, które król swymi czynnościami skłania do wstania o poranku. Zbyt często mylono bogaAtona z tarczą słoneczną. Naprawdę jest to tylko jego ulubiona forma. WprawdzieAton najchętniej objawia się jako Słońce, lecz nie jest tylko tą gwiazdą. Aton, siła witalna par excellence, energia, która sprawia, że wszystko rośnie, wybiera "kanał" słoneczny tylko po to, by móc objawić się w blasku największym z możliwych. Tu tarcza słoneczna nie była w pojęciu Egipcjan anonimową siłą. Uwa­ żali ją za prawdziwe oblicze boga i opiewali jego chwałę. Trzeba tutaj dobitnie podkreślić, że religia amarneńska nie jest jakąś naiwną adoracją dziennej gwiazdy; w istocieAton nie jest tarczą słonecz­ ną, lecz źrenicą Słonecznego Oka. Wskazówka ta rozszerza nasz horyzont poznawczy, ponieważ Oko Słoneczne to jeden z wielkich tematów prze­ wodnich myśli egipskiej. W tym świętym oku zawiera się miara wszelkich rzeczy i tajemnica wszystkich stworzeń - dosłownie: "żyjątek" (anchu). Aton, przybierając formę Oka Słonecznego, niejako deklaruje, że posiada

klucz Ma'at-Harmonii wszechświata, a człowiek musi otworzyć swe "oko wewnętrzne", aby zrozumieć zsyłaną mu przez boga mądrość. Aton jest "motorem" świata, który bezustannie, w każdej chwili stwarza go od nowa. On też zawiaduje losem wszystkich istot i rzeczy. Rano, gdy Aton wstaje nad horyzontem, ludzie mogą podziwiać wspaniałości tego od­ nowionego świata; wieczorem zaś, gdy bóg znika za zachodzie, zostają wy­ stawieni na próbę jakby śmierci przemijającej. Aton jest królem, który włada losem świata. Jego imię zapisywane jest w kartuszach - tak jak imię faraona. Wielokrotnie imiona "królaAtona" po­ przedzają imiona Echnatona. Niewątpliwie król uważał siebie za syna tego niebiańskiego suwerena wszechrzeczy i kontynuatora jego dzieła na ziemi z racji swego statusu nieodrodnego syna transcendentnej mocy Słońca. O tym, że kartuszeAtona były obiektem kultu, świadczy górna część ołtarza odnaleziona w jednym z domów wAchetaton, obecnie znajdująca się w Muzeum Egipskim w Kairze (JE 13 255). Aton jest Ż yciem, które daje życie wszystkim. Pan Nieba i Ziemi rezy­ duje w świątyni wzniesionej z kamienia, pośrodku swego miasta, stolicy Egiptu i Świata. Jego przesłanie nie zostało ujęte w postaci doktryny. Wszechmocy świa­ tłości nie sposób przecież zamknąć w ramach dogmatu. Stworzywszy od­ ległe niebo, Aton wzniósł się na nie i z wysokości tej Krainy Światłości podziwia swe dzieło, które wciąż tworzy od nowa. Są w nim obecne milio­ ny form życia; rozdaje je hojnie za pomocą swych promieni. Jego światło przenika do serc jego stworzeń, wypełniając je Miłością - siłą stwórczą par excellence. " " Nauki Atona znamy dzięki pewnej liczbie tekstów, jakie się do dziś zacho­ wały. Ich autorem, a przynajmniej redaktorem, był najpewniej sam Echna­ ton. Owe teksty to inskrypcje ze stel granicznych oraz hymny i modlitwy wy­ pisane na ścianach grobowców amarneńskich dygnitarzy. Te ostatnie są adresowane do samegoAtona bądź też doAtona, króla i królowej. Łączą je nie tylko pewne wspólne tematy, lecz odznaczają się także wyraźnym podo­ bieństwem formy. Najprawdopodobniej wywodzą się z modelowego tekstu napisanego przez parę królewską i powielają tę czy inną jego część. Dwa z tych tekstów - tzw. Mały i Wielki Hymn doAtona - warto przy­ toczyć tu w całości. Ich znajomość jest nieodzowna, by zrozumieć źródła " "religii atońskiej .

Mały Hymn do Atona Ten tekst zdobi ściany pięciu grobowców wAl-Amarna. W trzech wypad­ kach Echnaton sam wypowiada te słowa. W dwóch pozostałych dygnitarze uzyskali zgodę na wypowiedzenie ich w jego imieniu.

O Żyjący Atonie, Panie Wieczysty, jakże jesteś wspaniały, gdy wstajesz! Tyś jest Promienisty, Doskonały, Potężny. Miłość Twoja jest wielka, niezmierzona. Promienie Twoje rozświetlają wszystkie twarze, blask Twój daje życie sercom, gdy wypełniasz Obydwa Kraje (=Egipt) miłością Twoją. Boże czcigodny, któryś stworzył sam siebie, który stwarzasz każdą ziemię i to, co się na niej znajduje, wszystkich ludzi, stada bydła, wszystkie drzewa, które rosną na ziemi-one żyją, gdy Ty pojawiasz się dla nich! Tyś jest ojcem-i-matką wszystkiego, coś stworzył! Gdy pojawiasz się, oczy podziwiają Cię, a promienie Twoje rozświetlają ca­ łą ziemię. Serca wszystkich [istot] radują się, widząc, jak pojawiasz się jako ich władca. Gdy kładziesz się spać w swej Świetlistej Krainie na zachodzie nieba, [one też] idą spać, jakby umierały-nakrywają głowy, mają nozdrza pozbawio­ ne powietrza-aż do chwili gdy znów rozbłyśniesz w swej Świetlistej Krainie na wschodzie nieba. Ich ramiona wznoszą się w adoracji Twego [ducha] Ka, [a] Ty ożywiasz serca ich doskonałością Twoją. Gdy świecisz-żyją, i świętuje każ­ da kraina. Śpiewacy i muzykanci wykrzykują [swą] radość na dziedzińcu kaplicy wy­ niosłego kamienia (= obełisk benben) i we wszystkich świątyniach Achetaton, miejscu sprawiedliwości, w którym Ty się radujesz. W ich wnętrzach ofiarowa­ ne jest Ci pożywienie. Twój syn, szacowny Echnaton, wypowiada Twe modli­ my, o Atonie, który żyjesz w przejawach swoich! Wszyscy, którychś stworzył, podskakują radośnie przed Tobą. Twój syn szacowny wynosi [Cię] pod niebio­ sa, o Atonie, żyjący, szczęśliwy szczęściem codziennym! Twoje potomstwo to syn Twój szacowny, Jedyny z Re (= faraon). Syn Re nie ustaje w wynoszeniu doskonałości Jego, Nefercheperure, Jedyny z Re. Jam jest synem Twoim, który Ci służy, który wynosi imię Twoje. Władza Twoja i moc Twoja są zamknięte w sercu moim. Tyś jest Aton Żyjący, którego symbol przetrwa. Tyś jest, któryś stworzył niebiosa odległe, by lśnić na nich, by przyglądać się temu, co stworzyłeś. Tyś jest Jeden, w którym jest nieskończenie wielka liczba (dosl.: milion) żywotów. Aby mogły żyć, podajesz tchnienie ży­ cia pod nosy ich. Dzięki blaskowi promieni Twoich istnieją kwiaty. To, co ży­ je i rośnie na ziemi, wzrasta, gdy świecisz. Napojone Twym widokiem stada

brykają, a ptaki w swych gniazdach radośnie biją skrzydłami. Sposobią je, by głosić chwalę Atona, Żyjącego, ich Stwórcy.

Wielki Hymn do Atona Tekst tej modlitwy został wykuty w grobowcu powiernika króla, Eje. Dla ułatwienia lektury wprowadzamy na początku każdej części tytuł, który za­ wiera jej główny motyw. AKT ADORACJI

Adoracja Re-Horachty, który raduje się w Krainie Światłości w swym imieniu Szu, które jest Aton, Wiecznie Żywy. Wielki Atonie, Żyjący, któryś jest w świę­ cie odrodzenia, Panie wszystkiego, co obejmuje tarcza [słoneczna 1 Panie Nie­ ba, Panie Ziemi, Panie Domu Atona w Achetaton. [Oto akt adoracji] Króla Górnego i Dolnego Egiptu, który żyje [zgodnie] z Ma'at, Pana Obydwu Kra­ jów, Neferchepernre, Jedynego z Re, Syna Re, który żyje [zgodnie] z Ma'at, Pa­ na Koron, Echnatona, [obdarzonego] wielką długością żywota, oraz jego uko­ chanej Wielkiej Małżonki, Pani Obydwu Krajów, Nefer- Nefern- Aton Nefertiti, niech żyje, na wieczność, w zdrowiu i w młodości. Wezyr, Nosiciel Wachlarza Po Prawej Stronie Króla, Eje, mówi: NARODZINY I PROMIENIOWANIE SŁOŃCA

Ty jawisz się w doskonalości swego piękna Na horyzoncie nieba, Tarczo [słoneczna] żyjąca, Stwórco Życia! Wstajesz na horyzoncie wschodu I wypełniasz każdą krainę swą doskonałością. Tyś jest piękny, wielki, lśniący, Wyniesiony ponad cały świat, Promienie Twoje obejmują wszystkie ziemie, Aż po kres wszystkiego, coś stworzył. Tyś jest Re ( słoneczna zasada), Ty władasz wszystkimi krajami aż po ich skraj, Ty je jednoczysz dla syna Twego, ukochanego. =

BRAK SŁOŃCA PODOBNY JEST ŚMIERCI

Chociaż jesteś oddalony, Promienie Twoje sięgają ziemi I jesteś przed naszymi oczyma, [Chociaż] Twe drogi są nieznane1; Gdy kładziesz się spać na horyzoncie zachodnim, Świat pogrąża się w mrokach, niczym umarły. Ludzie śpią w swych domostwach, Owinąwszy [sobie] głowy (= nakrywszy się razem z głową). Nikt nie rozpoznaje [w nocy] brata swego. I jeśli nawet spode głów ich [ktos1 wyjmie dobra ich, Nie zauważą tego. [Nocą] wszystkie lwy wychodzą ze swych kryjówek I kąsa wszelka gadzina. Świat pogrąża się w ciszy I w najgłębszej ciemności, [Gdy] jego Stwórca spoczywa na horyzoncie2.

POWRÓT SŁOŃCA JEST ŚWIĘTEM DUCHA, SERCA I CIAŁA. CAŁY ŚWIAT DOŚWIADCZA RADOŚCI Z POWROTU BOGA

Oto wstajesz o świcie na horyzoncie, Wy.syłasz promienie swej tarczy słonecznej [by stał się] dzień, Rozpraszasz mroki [nocy] Gdy rozściełasz swe promienie. Obydwa Kraje świętują, Ludzie budzą się I stają na nogi. Ty sprawiasz, że oni wstają. 1 Lub: Twe mchy [po niebie) pozostają niewiadome. Echnaton chce tu powiedzieć, że istota Boga pozostaje dla ludzi niewiadomą, choć ukazuje się im w postaci najbardziej olśniewającego symbolu - słonecznej światłości. 2 Stan "śmierci" spowodowany nieobecnością Słońca nie jest unicestwieniem, lecz tylko czymś w rodzaju przerwy w dostawie energii. W tym czasie jednak wszystko sposobi się do odro­ dzenia życia, któremu zewsząd stale coś zagraża.

Ich ciała są [teraz] czyste ( myją się); ubierają się. Ich ręce czynią gesty adoracji na Twe wstawanie. Cały świat bierze się do pracy, Bydło zadowolone jest ze swego pastwiska, Drzewa i rośliny stroją się w zieleń, Ptaki rozkładają skrzydła i wylatują ze swych gniazd, By złożyć hołd Twej sile życia. Wszystkie bydlęta [radośnie] pobrykują na swych nogach, Wszystkie, które latają i wszystkie, które pełzają, Ożywają [wraz] z Twoim powstaniem. Statki stawiają żagle I ruszają pod prąd lub z prądem [Nilu]. Gdy Ty się pojawisz Rozpoczyna się dzień. W rzece ryby wyskakują Ku Twemu obliczu, Gdyż promienie Twoje Sięgają nawet do serca Wielkiej Zielonej (=w głębiny wód). =

SŁOŃCE JAKO POCZĄTEK WSZELKIEGO ŻYCIA I MOTOR WZROSTU WSZYSTKICH JEGO PRZEJAWÓW

Ty sprawiasz, że zarodek kiełkuje w kobietach, Ty sprawiasz powstanie nasienia u mężczyzn, Ty dajesz życie synowi w łonie matki, Ty zapewniasz mu pokój I to, co powstrzymuje łzy. Tyś jest karmicielką Tych, którzy są jeszcze przy piersi. Ty obdarzasz bezustannie tchnieniem Dającym życie każdemu stworzeniu. Tyś jest, który-w chwili gdy stworzenie opuszcza łożysko, by odetchnąć­ Otwierasz szeroko usta jego I dajesz mu wszystko, co jest mu potrzebne. Małemu ptaszkowi, który jest w jaju jego I popiskuje w swej skorupce, Dostarczasz do wnętrza jej tchnienie swoje

Dając mu [tym] życie. [To Ty] ustaliłeś dla niego Czas dojnewania wyrnienony dokładnie, By doszedł w nim swej pełni. Oto już rozbił skorupkę od środka, Wygramolił się z jaja i popiskuje; W czasie wyznaczonym Wyszedł i stanął na nóżkach swoich.

ZASADA SŁONECZNA- JEDNOŚĆ W WIELOŚCI

Jakże liczne są pnejawy Twego Dzieła Stwonenia, Ileż [z nich pozostaje] ukrytych pned naszymi oczami! Boże Jedyny, niemający równego sobie. Ty stwanasz świat wedle Serca ( = Rozumu) Twego Gdy[ż] jesteś Jeden.

ZASADA SŁONECZNA RÓŻNICUJE RASY, LECZ NIE DYSKRYMINUJE NIKOGO, ROZDAJĄC SWE DOBRA

Ludzie, bydlęta, dzika zwierzyna, u--śzystko, co żyje na ziemi I porusza się na swych nogach, u--śzystko, co jest na wysokościach I lata z rozłożonymi skrzydłami, Krainy Syrii i Nubii, I wszystkie zakątki Egiptu. Tyś jest, który powołuje każdego człowieka do roli jego, Tyś jest, który mu przyznaje to, co się jemu należy. Liczne są języki I sposoby wyrażania [myśli]. Ich ( = ludzi) charakter jest różny, Rozmaite są kolory [ich] skóry, [Gdyż] to Ty zróżnicowałeś obce ludy. Tyś jest, któryś stworzył Nil w świecie podziemnym,

I Ty powodujesz, że wypływa w miejscu [które wybrales1 zgodnie Z postanowieniem Twoim, Dając życie mieszkańcom Egiptu, Wedle tego, coś był uczynil dla siebie samego. Tyś jest ich Panem, I [to] Ty troszczysz się o nich. O, Panie wszystkich krain, Tyś jest, który wstaje dla nich. Tarczo dnia, wielki godnością, Tyś jest, który daje życie każdemu obcemu krajowi, Nawet najodleglejszemu. Tyś jest, który umieszcza Nil na niebie, I on (= Nil) opada na nie, I daje kształt biegom wód, By podlały pola i miasta ich (= ludzi). Jakże doskonale są Twe postanowienia, O, Panie Wieczności. Niebiański Nil Jest Twoim darem dla wszystkich obcych, Dla wszystkich zwienąt pustynnych, które chodzą na nogach. Co do Ziemi Ukochanej (=Egiptu), To jej Nil pochodzi ze Świata Podziemi3.

ATON JAKO ZASADA HARMONII ŚWIATA; STWARZA WSZYSTKO, CO ISTNIEJE, SAM POZOSTAJĄC JEDNOŚCIĄ

Promienie Twe karmią wszystkie pola, Gdy wstajesz, żyją, I rosną dla Ciebie. Tyś jest, który nadaje harmonię pnemianie pór [roku 1

3 W pojęciu Echnatona istnieją, jak widać, dwa Nile; jeden znajduje się na niebie i dostarcza wody i życia obcym krajom. Drugi wypływa ze świata podziemi i dostarcza wody i życia Egipcja­ nom. Słowo " podziemia" jest tu dość niefortunne, ponieważ sugeruje konkretną lokalizację pod ziemią. Tymczasem Świat Podziemny był dla Egipcjan tylko miejscem, w którym gromadzi­ ły się wszelkie potencjalne siły i energie stwórcze.

Tyś jest, który reguluje rozwój wszelkiego stworzenia. Zadaniem zimy jest dać świeżość, Upały mają spowodować, by ludzie docenili Ciebie. Tyś jest, który stwarza odlegle niebiosa, By wznieść się na nie. Okiem s»ym ogarniasz wszelkie stworzenie. Tyś jest, który pozostaje w swej jedności. Tyś jest, który wstaje W postaci żyjącego dysku [słonecznego 1 Który pojawia się i uświetnia, Który jest daleko I który jest blisko. Tyś jest, który wiecznie emanuje Tysiące form z siebie samego, Któryś jest Jednością. Miasta, prowincje, pola, drogi, rzeki, Widzą Cię wszystkie oczy, [Albowiem] Tyś jest tarczą dnia Ponad światem4. Gdy się oddalasz, Każda zrodzona przez Ciebie istota przestaje istnieć, Kiedy nie może Cię podziwiać.

TYLKO ECHNATON ZNA ZASADĘ STWORZENIA

Żadne ze stworzeń, które stworzyłeś, nie widzi Ciebie [naprawdę1 [Gdyż] Ty jesteś tylko w sercu moim. I nie ma nikogo innego, kto by znał Ciebie, Z »yjątkiem Twego syna Echnatona, [Gdyż to] Ty sprawiasz, że on zna Twe plany I moc Twoją.

4 Można to zdanie rozumieć również jako: Widzq Cię wszystkie oczy, [albowiem] Ty.� jest Ato­ nem dnia na ziemi. Fragment ten jest niejasny i każda próba jego tłumaczenia będzie jedynie hi­ potetycznym przybliżeniem.

PORUSZENIA ZASADY SŁONECZNEJ OKREŚLAJĄ RYTM ŻYCIA

Świat przychodzi do istnienia w dłoni Twojej, Taki, jakim go stwarzasz zgodnie z wolą/postanowieniem Twoim. s Żyje-gdy wstajesz, A gdy kładziesz się [spać]-obumiera. Tyś jest Uedyną] trwałą ostoją życia Żyje się [tylko] dzięki Tobie. Oczy wpatrują się bezustannie w doskonalość Twoją, Aż do Twego zachodu: [Gdy] kładziesz się [spac1 na zachodzie, Ustaje wszelki ruch i praca.

KRÓL ECHNATON I JEGO MAŁŻONKA NEFERTITI SĄ PIERWSZYMI BENEFICJENTAMI STWORZENIA. STĄD ICH ODPOWIEDZIALNOŚĆ

Sl1-)'m wschodem Powodujesz, że każda rzecz rośnie dla króla. Ruch ogarnia wszystkie członki, [Albowiem] Tyś jest, który porządkuje [cały] świat. Powodujesz, że pojawia się dla syna Twego, Który 11-)'Szed/ był z Twej Istoty, Króla Górnego i Dolnego Egiptu, Żyjącego [zgodnie] z Ma'at ( = z Harmonią Uniwersum), Pana Obydwu Krajów Syna Re żyjącego [zgodnie] z Ma'at, Pana Koron Echnato na, Oby trwanie Jego żywota było jak najdłuższef l oby Wielka Małżonka Jego, którą [tak] ukochał, Pani Obydwu Krajów- Nefertiti Żyła i młodniała, Zawsze, na wieczność! (tłum. za: T. Andrzejewskim) 5 Lub: Tak, jak stworzyleś człowieka.

Aton i codzienna regeneracja Aton jest Panem Jubileuszy 30-lecia panowania (Heb Sed), które pozwalały na magiczną regenerację sił władcy. Na reliefach promienieAtona dosłow­ nie przynoszą i podają królowi hieroglify oznaczające miliony Świąt Sed. Zrodzony z boga Echnaton jest bowiem sam - tak jakAton -wieczny. DziękiAtonowi owo święto odrodzenia sił królewskich mogło -jak za­ uważyła Marianne Doresse - odbywać się codziennie. I rzeczywiście, teksty potwierdzają, że co rano, gdyAton wstępował na niebo, by rozświetlić zie­ mię, jego promienie spływały na jego syna ukochanego, czyli króla. Dłonie na końcach promieni przynosiły wtedy faraonowi, dziecku zrodzonemu ze światłości, miliony Świąt Odrodzenia. Tym sposobemAton codziennie nie­ jako przekazywał królowi nieskończony wymiar swego własnego żywota od odwieczności poranka po odwieczność wieczoru. W celu odbycia tego święta regeneracji sił, której rytm nadawały rytua­ ły poranny i wieczorny, Echnaton przywdziewał charakterystyczną długą białą szatę, spowijającą całe ciało, taką samą, jaką z okazji Jubileuszu za­ kładali wszyscy jego poprzednicy, którzy obchodzili to święto przed nim przynajmniej raz w życiu.

Aton - Radość i Milość Pojawienie sięAtona wyzwalało falę radości, która ogarniała ludzkie ser­ ca. Ziemia obchodziła święto światłości. Zewsząd rozbrzmiewały radosne okrzyki na powitanieAtona-Króla. KultAtona żywił się tą radością z piękna Dzieła Boskiego Stworzenia. Echnaton z rozmysłem pomija noc i śmierć, wynosi natomiast chwałę wszystkiego, co żyje, co się porusza, co wyraża dynamizm istnienia, nieza­ leżnie od tego, czy chodzi o jedzenie, oddychanie, zabawę czy miłość. Co rano oczekiwano na odrodzenie, kiedy wszystkie stworzenia ponow­ nie były obdarowywane życiem. Za sprawą łaskiAtona rodzi się ludzka ra­ dość, zdrowie, dziecięcy śmiech. Dzięki jego zdolności stworzenia kwitną kwiaty i dojrzewają owoce. Ten, kto wysławia imięAtona w dziękczynnej modlitwie, korzysta w zamian z najsłodszych darów boga - przynoszących

wytchnienie powiewów północnego wiatru oraz ożywczej, chłodnej wody. LedwieAton rozbłyśnie, życie wstępuje w każde stworzenie, bydlęta pory­ kują radośnie, wzlatują ptaki. Serce ogarnia miłe ciepło, a pierś wypełnia rześkie tchnienie poranka. Aton jest także tą siłą miłości, która sprawia, że istoty żywe współistnie­ ją, nie tępiąc się nawzajem, i próbują żyć w harmonii. Wiążąc wszystką rzecz więzami swej miłości, Aton zwraca baczną uwagę zarówno na rzeczy wiel­ kie, jak i małe. On widzi wszystko. Jego myśl powoduje/sprawia życie, a jego miłość ogarnia cały świat. Jeśli ktoś maAtona w sercu, nie zazna nędzy, biedy ni trosk, ponieważ zachwyt nad obecnością boga, Pana wszystkiego Stworzenia, zrekompen­ suje mu wszystko. Nie są znane patetyczne apele do Atona ani błagania o wyzdrowienie czy ratunek, tak często zanoszone - i wcześniej, i później do innych bogów. ReligiaAtona skupia się na radości.A plenność przyro­ dy i obfitość wszelkiego pożywienia są oczywistymi dowodami dobroczyn­ nych skutków działania promiennegoAtona. Aton zauważa John Devitt Stringfellow Pendlebury -jest wyłącznie Demiurgiem. Stworzył wszystkie istoty żywe i zadbał o ich potrzeby, lecz na tym zakończył swe dzieło i nie poszedł dalej. Nie ma w nim nawet śladu chęci do wynagradzania dobra czy karania zła. O ile wymiar moralny - a więc typowo ludzki - jest rzeczywiście wyłą­ czony ze sfery działania boskiej światłości, to ma ona jednak zdolność two­ rzenia losu czy też przeznaczenia. IAton, i król noszą imię Przeznaczenie, które daje życie.A więc już samo pojawienie sięAtona jest odpowiedzią na wszystkie pytania, jakie stawiają sobie jego stworzenia. Jego światło to " "życie absolutne , pełne, istnienie zarówno tu i teraz, jak i w wymiarze wieczności. -

Rozdział 15

Monoteizm?

·czni komentatorzy epoki amarneńskiej, zarówno specjaliści, jak amatorzy, wysunęli koncepcję, że Echnaton jest twórcą monoteizmu. ojawia się ona w różnych książkach tak często, że stała się właściwie pewnikiem, nad którym się już nie dyskutuje, i to niezależnie od tego, jaka jest rzeczywista wartość religijnego eksperymentu Echnatona. A jego kon­ cepcja boga jedynego, wyraźnie zrywająca ze starożytnym politeizmem, po­ wszechnie uchodzi za "prefigurację objawienia Mojżesza". Takie wnioski wydają się nam jednak mocno dyskusyjne, co uzasadnimy. W grobowcu Neferhotepa, datowanym na czasy Horemheba, Aton określany jest jako "Widzialne ciało Re".- Relacje pomiędzy tymi dwiema formami boskiej światłości mają fundamentalne znaczenie. Re jest niejako światłością samą w sobie, w swej boskiej i abstrakcyjnej zasadzie. To czysty akt, który stwarza życie. Jest niewidzialny, lecz jednocześnie widoczny. Aton zaś, nieoddzielny od tej pierwotnej energii, jest jej wcieleniem i naj­ bardziej olśniewającym przejawem. Widzieliśmy już, jak wielkie teksty ku jego czci akcentują rezultaty pojawienia się światła i radość, jaką zjawisko to wywołuje wśród wszystkich stworzeń. Teologiczne imiona Atona i rodziny królewskiej nie pozostawiają pod tym względem żadnej wątpliwości. Zasada boskości nazywana jest Re, Ojciec, który przybył jako Aton. Echnaton to Jedyny z Re, który jest Panem Regionu Światłości - miejsca, w którym wstaje Aton. Swej piątej córce Nefertiti daje imię Nefer-Neferu-Re - Doskonała/Piękna jest Doskona­ łość/Piękno Re, a szóstej: Setep-en-Re- Wybranka Re. Zależność Atona od Re jest tu bardzo dobrze widoczna. Aton bynaj­ mniej nie jest "Bogiem Jedynym", który strąca w nicość wszystkie inne

U

przejawy boskości. Jako znak czasu i symbol panowania jest on tylko jedną z form, które biorą się z samej "zasady światłości". Każda siła boska jest jedyna w swej relacji z tą zasadą. O Amonie na przykład mówiono: Amon, Jeden, Ten-który-jest-Jedyny, Ten-o-licznych-ra­ mionach (Papirus Boulaq 17), co równie dobrze mogłoby być opisem Ato­ na. Przy okazji pozwala to jeszcze raz podkreślić, że w wypadku Egiptu nie może być mowy o jakichkolwiek zasadniczych antagonizmach między poszczególnymi bóstwami ani też o wojnach religijnych między kultami, ponieważ idee religijne tej starożytnej cywilizacji nigdy nie przybierały for­ my dogmatu. Sięgając do heliopolitańskiego systemu solarnego, którego centralną po­ stacią był Re, Echnaton przydaje mu nowy, potężny środek wyrazu, umie­ szczając na swym sztandarze Atona, mało znaczące bóstwo tradycyjnego panteonu. Tym sposobem mianuje Atona kimś w rodzaju "króla wszystkich bogów", którzy- łącznie z Amonem- będą mu odtąd winni szacunek. Aton jest światłością, radością, ruchem. Opiewające go teksty nie wspo­ minają o śmierci i zmartwychwstaniu, czyli, mówiąc inaczej, o domenie Ozyrysa, który sądzi zmarłych i przewodniczy zaświatowemu trybunałowi. W sztuce amarneńskiej nie spotyka się ani symboli, ani przedstawień cere­ monii związanych z kultem ozyriackim. Stela Hetiju dostarcza klucz do rozwiązania tej zagadki. Inskrypcja na owej steli głosi: Pokłon Tobie, Ozyrysie, usprawiedliwiony przed Trybunałem [Zaświatów]! Wstajesz jak Re w Regionie Światłości. Jego tarcza jest Twoją tarczą, Jego obraz jest Twoim obrazem, Jego moc jest Twoją mocą. Z Re, pana sfer niebieskich, i Ozyrysa, pana sfer podziemnych, Echna­ ton czyni jedność. Stapiając w jedno istoty Ozyrysa i Re, niejako włącza Zaświaty do obszaru Regionu Światłości i wpisuje śmierć w sferę radości, jaką daje światłość Słońca. Idea ta nie ma w sobie nic z "herezji". Pojawia się ona już w Tekstach Piramid, najstarszym znanym korpusie tekstów religijnych. Faraon zresztą wcale nie odrzuca swej tradycyjnej, ozyriackiej "jakości" Ozyrysa, czyli: " "Wskrzeszonego . W grobowcu KV 55 w Dolinie Królów, dostarczającym wielu zagadek (do czego jeszcze wrócimy), znaleziono cegły magiczne, które miały zapewnić Echnatonowi skuteczną ochronę. Imię, jakie na nich widnieje, jest wielce wymowne; króla określa się jako Ozyrysa-Nefer-Chepe­ ru-Re. Inaczej mówiąc, Zaświaty Echnatona są Zaświatami Ozyrysa zjedno­ czonego z Re, istoty przemienionej, zespolonej ze światłem prapoczątków, co zresztą jest całkowicie zgodne z najstarszymi egipskimi koncepcjami.

Nie zarzucono też stosowania niektórych klasycznych symboli grobo­ wych, jak choćby skrzynek z tzw. urnami kanopskimi. Naczynia te symboli­ zują Czterech Synów Horusa. Przeznaczone są na wnętrzności zmarłego, który osiągnął "stan Ozyrysa". Zmienił się tylko jeden element. Dotych­ czas narożników skrzyni kanopskiej strzegły zazwyczaj postacie czterech bogiń. W przypadku Echnatona strażnikami są cztery sokoły - żywe wize­ runki słonecznego boga Re-Horachty. Jest to wyraźne podkreślenie scale­ nia Ozyrysa i Re. Rozmaite obowiązkowe roboty w Zaświatach, które mieli wykonać zmarli, wykonywali zamiast nich magiczni "służący" - niewielkie figurki, zw. szabti (lub później- uszebti). Ich nazwa oznacza dosłownie "ci-którzy­ odpowiadają". W zaświatowej rzeczywistości szabti miały odpowiadać na wezwanie zmarłego, który znał odpowiednie formuły pozwalające nakłonić je do pracy. W Metropolitan Museum of Arts znajduje się szabti z wypi­ sanym imieniem Echnatona, wykonane z kwarcytu. Ma ono tradycyjną ozy­ riacką postać mumii owiniętej ciasno całunem, ze skrzyżowanymi na pier­ si rękoma, w których ściska dwa anch- "klucze życia". Jedyne odstępstwa od tradycyjnej ikonografii uszebti to zastąpienie bródki ozyriackiej typową sztuczną brodą faraona i archaiczny kształt peruki z ureuszem. Zachowało się także szabti wyższego oficera o imieniu Hat, dziś wysta­ wione w Muzeum Egipskim w Kairze (JE 39590). Figurka trzyma w zaci­ śniętych dłoniach dwie motyki, jakich używano do pracy w polu. Tekst wy­ pisany na figurce głosi, że Hat prosi Tarczę Żyjącą, która opromienia cały kraj swoją pięknością, żeby dala mu lagodną bryzę z północy, długi żywot na Pięknym Zachodzie (=w Zaświatach) i zawsze świeżą wodę, wino i mleko dla jego Ka (=nieśmiertelnej siły życiowej). Słowem -'całkiem zwyczajne, tradycyjne życzenia. Nadal stosowano też mumifikację, której celem była przemiana ciała śmiertelnego w nieśmiertelne i utożsamienie zmarłego z kosmiczną istotą Ozyrysa. Jednak na skarabeuszu, który umieszczano na mumii, by służył zmarłemu w Zaświatach jako serce, nie pojawia się odpowiedni ustęp z Księ­ gi Umarłych, lecz modlitwa do Atona. W religii atońskiej natomiast konsekwentnie pomija się podziemną, nocną podróż Słońca, kiedy zostaje ono wystawione na rozliczne próby, grożące jego unicestwieniem. Jest to zrozumiałe. Symbolika Atona jest ewidentnie dzienna, radosna i świetlista. Nie uwzględnia zatem geografii Tamtego, mrocznego świata, tak eksponowanej na ścianach grobowców in­ nych faraonów w Dolinie Królów i opisanej w rozmaitych królewskich

Księgach Zaświatów, takich jak np. Księga Tego, co jest w Zaświatach (Amduat) czy Księga Bram. Chociaż straszliwe niebezpieczeństwa zagrażające w świecie podziem­ nym i przed Trybunałem Ozyrysa są w religii atońskiej nieobecne, to ciem­ ności znajdują tam pełny wyraz. Dusza wiernego wyznawcy Atona, gdy Je­ go Światłość znika za horyzontem, popada w rodzaj letargu- snu, który jest pewną formą śmierci. I musi doczekać powrotu Atona o świcie, aby mogła odżyć na nowo. Z zapadnięciem nocy dusza wraca do ciała, by uwięznąć w jego mrokach i bezruchu. Gdy widzialne ciało Słońca znika, cały świat nieruchomieje. Dzięki rytualnemu obrzędowi liturgii odprawianej przez faraona, która towarzyszy wschodowi "nowego Słońca", umarłe, tj. śpiące, dusze budzą się, odradzają i w postaci żywych już podążają za biegiem tej dziennej gwiazdy po niebie. Chociaż pewne aspekty Królestwa Umarłych zostają przyćmione bla­ skiem Atona, nadal wykuwa się w skałach grobowce, Domy Wieczności, które tutaj, na tej ziemi, pełni rolę bram Zaświatów. Zasadnicze znaczenie ma zachowanie tak ważnej "wymiany energii" między duszą a światem żywych, gdyż pomiędzy tym, co oczywiste, a tym, co ukryte, tak naprawdę nie ma różnicy. Egipcjanie uważali, że śmierć jako taka nie istnieje: zmarły po prostu przechodzi do nowego życia, w inny jego wymiar, i wszystko to jest tylko jednym ciągiem przemian, naturalną metamorfozą, której reguły są wieczne. Tak więc dusza Ba Sprawiedliwego (dosł.: usprawiedliwionego głosem, tj. zmarłego), bezustannie ożywiana energią promieni Atona, z przyjemnością wraca do ogrodu przy swym domu, by napawać się niosącym ulgę powiewem bryzy z północy i delektować się świeżością wód wieczności. Dusza Ba, mająca formę ptaka z ludzką głową, regularnie wychodzi z grobowca, ażeby, oczyściwszy się uprzednio, oddać cześć wschodzącemu Słońcu i roztopić się w jego świetle. Zgodnie z regułą obowiązującą od za­ rania cywilizacji egipskiej Ba pragnie, aby imię zmarłego, tj. jego najgłębsze jestestwo i właściwa istota, zostało z szacunkiem zachowane na ziemi. Zna­ jąc właściwe imię, potomkowie zmarłego mogą skutecznie zapewnić mu przetrwanie; wymaga to jednak również poparcia pokaźną ilością odpowie­ dnich ofiar. Dusza bowiem potrzebuje pożywienia, i nie chodzi tu wcale o konkretne produkty, lecz o zawartą w ofiarnym jadle i napojach ulotną esencję, prawdziwą siłę życia. Podczas ceremonii ku czci Atona wspomina się dusze owych niewidzial­ nych współuczestników boskiego bankietu, celebrowanego codziennie jako rytuał składania ofiar na wielkim dziedzińcu świątyni.

W dekoracji grobowców wprowadzono poważną innowację. Postacią centralną staje się teraz Echnaton. W scenach i tekstach, które zdobią te ostatnie ziemskie przybytki, zmarli dają liczne świadectwa relacji, zarówno społecznych, jak i religijnych, jakie łączyły ich z władcą za życia. Uwiecz­ nieni są zazwyczaj w tych epizodach, w których uczestniczył sam Echnaton. Obok wszechobecnego władcy niejednokrotnie przedstawieni są człon­ kowie jego najbliższej rodziny - nader często pojawia się Nefertiti, której towarzyszą jej dzieci. Owe plastyczne wizje uzupełniają teksty; wielkie pła­ szczyzny ścian podziemnych komnat doskonale nadają się do wypisywania hymnów i modlitw do Atona. Członkowie rodziny królewskiej, która w religii atońskiej zajmuje po­ zycję centralną, pełnią w tych grobach funkcję tradycyjnych bóstw. Najgo­ rętszym pragnieniem każdego mieszkańca Achetaton było możliwie jak najczęstsze oglądanie królowej i króla- żywych wcieleń boskości, oraz kon­ templacja wstającego na horyzoncie Atona, personifikacji nieśmiertelnego pierwiastka słonecznych małżonków.

Kontestacja A tona?

Przywiązanie Egipcjan do kultu Ozyrysa jest dla większości egiptologów czymś zupełnie naturalnym. Lecz i to należy wystrzegać się wyciągania pochopnych wniosków z zachowanej ewidencji, często oczywistej tylko z pozoru. Słynne pielgrzymki do Abydos", świętego miasta Ozyrysa, by­ " najmniej nie były czymś w rodzaju tłumnego, pełnego gwaru odpustu. Uda­ wały się tam tylko dusze Sprawiedliwych, a samo Abydos było miastem za­ mkniętym, gdzie w obchodach "misteriów ozyriackich" brali udział tylko wtajemniczeni, i to w bardzo ograniczonej liczbie, a treść tej celebry zacho­ wywano w całkowitej tajemnicy. Tylko nieliczni mieli dostęp do tekstów ezoterycznych, które wykładały sens mitu Ozyrysa oraz boskich rytów. Większość mieszkańców Obydwu Krajów znała Ozyrysa, gwaranta nie­ śmiertelności dusz Sprawiedliwych, jedynie z imienia. Dowodem na rozpo­ wszechnienie się wiary w Ozyrysa u schyłku dziejów Egiptu jest astrono­ miczna wprost liczba zachowanych wotów, co nasuwa skojarzenia z masowym manifestowaniem uczuć religijnych i pielgrzymkami do Lourdes - zjawiskiem, które w epoce Echnatona po prostu jeszcze nie istniało!

To, że Aton zastąpił Ozyrysa w jego roli gwaranta życia wiecznego, naj­ prawdopodobniej nie wzbudziło szczególnych emocji. Ludność Egiptu z pewnością nie okazywała większego zrozumienia dla niuansów teologii boga światłości, podobnie jak to było w przypadku Amona. Ważne było tyl­ ko to, żeby sacrum nadal rządziło sferą życia codziennego, a ludzkie losy nie zostały uniezależnione od działań bogów.

Czy Aton napotkał opór w swej stolicy? Uważali tak niektórzy egiptolodzy, m.in. Adolf Erman, który napisał: Gdy spoglądamy dziś, po kilku tysiącle­ ciach, na Tell el-Amama, będzie nas kusiło, by widzieć tam tylko rajski obraz skąpany w promieniach słońca. Młode królewskie małżeństwo z uroczymi dziewczątkami, rozkwitające miasto pełne czarownych świątyń, pałaców i wil­ li, ogrodów i sadzawek - a wszystko to opromienione aureolą radosnej wiary w Stwórcę pełnego dobroci, sprawiedliwości i laski w stosunku do każdego, nawet jeśli pochodziłby on z obcego ludu. Byłoby to coś tak cudownego i tak rzadkiego na tej ziemi! Niestety! Blask ten był jedynie rodzajem zewnętrznej powłoki, a tragedie i kłopoty nie omijały dworu w Tell el-Amama. Pomimo en­ tuzjazmu króla nowa wiara została odrzucona przez większość ludności, która nadal potajemnie czciła swych dawnych bogów. I o ile rzeczywiście należy ostrożnie podchodzić do wizji rajskiego życia w Al-Amarna, o tyle sformułowanie "potajemna cześć" jest ewidentnym nadużyciem. Król nie mógł nie wiedzieć, że część egipskiej społeczności, zarówno w Al-Amarna, jak i w całym kraju, nadal uprawiała religijne prak­ tyki przodków i że jego bóg nie był jedynym, jaki zamieszkiwał w sercach wielu poddanych. Mieszkańcy Achetaton często noszą imiona pochodzące od imion tra­ dycyjnych bóstw. Król wcale nie zmuszał poddanych do ich zmiany. Wyko­ paliska wydobyły na światło dzienne wiele amuletów i drobnych przedmio­ tów, świadczących o czci dla takich bóstw jak Bes, Izyda, Toeris, a nawet Amon! Na przykład w domu niejakiego Ptahmesa odkryto stelę głoszącą chwałę boga Ptaha. Wśród złotej biżuterii znalezionej w 1822 roku w po­ bliżu królewskiego grobu jest pierścionek z obrotowym oczkiem w formie skarabeusza. Widnieje na nim przedstawienie żaby bogini Heket, a na re­ wersie imię małżonki Amona: Mut, Pani Niebios. Wydaje się nieprawdopo­ dobne, iżby wszystkie te przedmioty trafiły do Achetaton po upadku mia­ sta. Należy po prostu uznać, że obok oficjalnego kultu Atona istniała tam dobrze rozwinięta praktyka wierzeń "ludowych".

Kłopotliwego materiału dostarczyła odkryta przez Williama Matthew Fłindersa Petrie grupa niewielkich figurek, w których dopatrzył się on "zło­ śliwych karykatur rodziny królewskiej". Chodzi o zaprzężone w mał­ py miniaturowe rydwany, którymi powożą dwie inne małpy. Czyżby Echna­ ton i Nefertiti? Bardzo wątpliwe. Wystarczy przypomnieć sobie inne figurki (także rysunki) małp grających na harfach, wyczyniających figle, wreszcie je­ dzących czy pijących jak ludzie. Ich ikonografia odpowiada wzorcom znanym z różnych opowieści łub bajek, a przedmioty znalezione przez Petriego były najpewniej rzeźbiarskimi modelami, wprawkami łub po prostu zabawkami. Dopatrywanie się w nich na siłę satyry politycznej z królewskiej pary jest ab­ surdem- tym bardziej, że w Egipcie symbolika małpy była jak najdalsza od negatywnych konotacji. O ile warto, a nawet trzeba "udomowić" i "trzymać na smyczy" harcującą małpę, która reprezentuje swobodę myśli, o tyle wiel­ kim pawianom, które oddają cześć Słońcu i witają je rankiem, gdy pojawia się na wschodzie, należy się najwyższy szacunek oraz posłuch. Często wciela się w nie nawet sam T hot, Pan Wszelkiej Mądrości i Wiedzy. Wierzenia "ludowe" przetrwały w Achetaton i rozwijały się tam, podob­ nie jak w innych miastach Egiptu. Akceptując pojawienie się nowej boskiej formy - Atona, od którego zależał los, szczęście i pomyślność - zwykli, sza­ rzy ludzie bynajmniej nie rezygnowali ze swego przywiązania do tradycji. Fa­ raon to nie homo politicus, lecz król i bóg zarazem. Nie wolno kwestionować jego autorytetu, gdyż jest klamrą, która spina Niebo i Ziemię, opoką Świata. To z niego bierze się wszelkie dobro, duchowe i materialne, oraz pomyślność całego kraju. To, że dziś w Egipcie forma najwyższego bóstwa jest inna niż za czasów poprzedniego władcy, nie zmienia w niczym statusu samego faraona.

Ani monoteizm, ani politeizm

Czy Echnaton jest twórcą monoteizmu? To źle postawione pytanie. Dwa tysiące łat religijnej ewolucji Zachodu utrwaliły w nas przekonanie, że monoteizm to najwyższa forma religii, a politeizm to przeżytek. I jakkolwiek jest, z pewnością nie tak widzieli tę kwestię sami Egipcjanie. Zarówno monoteizm, jak i politeizm opierają się na dogmatach, a więc kategoriach, które są nieprzydatne do objaśnienia istoty sfery sacrum w starożytnym Egipcie.

Rzecz zasadnicza: Egipcjanie nie wierzyli ani w Boga, ani w bogów. Mieszkańcy Doliny Nilu "poznawali" i "wiedzieli" albo eksperymentowali. Aby dostąpić nieśmiertelności, należało wiedzieć, a nie wierzyć. Stąd też tak duże znaczenie miały teksty i rytuały, które traktowano jako jedyne możliwe wprowadzenia w wymiar boskości. Czego się z nich dowiadujemy? Przede wszystkim tego, że każde bóstwo jest wyrazem Jednego, ale ten Jeden wcale nie eliminuje tej wielości. Bóg monoteistyczny, pozbawiony towarzystwa innych bogów, nie jest dla Egipcjanina w żadnym razie wyrazem postępu, lecz tylko formą okaleczo­ ną, niezdolną wyrazić pełni sacrum. W każdej egipskiej świątyni można więc znaleźć i Tego Jednego, i jego rozmaite przejawy. Amon to także Bóg Jedyny, ten-który-zmienia-się sam z siebie w nieskończoną [ilośc1 form, [tak, że] każdy bóg jest w Nim. Religia egipska jest, ściślej rzecz biorąc, tym, co łączy jednostkę z sa­ crum mnóstwem najrozmaitszych dróg, które zbiegają się w jednym ośrod­ ku. Jednak ośrodka tego nie jest w stanie dostrzec żadna zwykła istota ludzka, gdyż jej duchowe kompetencje są i zawsze będą niewystarczające. Może to zrobić jedynie faraon, gdyż tylko on jest tym-który-wie. Dlatego Wiara, nawet najgłębsza i najszczersza, nie jest w stanie zastąpić Wiedzy, która dla Egipcjan polegała na znajomości symboli i praktykowaniu ry­ tuałów. Echnaton zatem nigdy nie zamierzał ani stwarzać monoteizmu, ani walczyć z politeizmem! Taki sposób ujęcia problemu jest całkowicie obcy mentalności Egipcjan. Duchowość egipska polegała na poznaniu obiegu energii między Jednością a Wielością, czyli mówiąc inacżej, między ośrod­ kiem a jego peryferiami. I każdy faraon sam określał - eksponując taki a nie inny aspekt boskich mocy - własną drogę ku owemu poznaniu.

Aton - bóg uniwersalny?

Angielski egiptolog Alan Hendersan Gardiner uważał, że Echnaton zado­ walał się uprawianiem osobistej mistyki w granicach Al- Amarna i że zupeł­ nie nie interesował się światem zewnętrznym. Inni erudyci obstają przy te­ zie zgoła przeciwnej. Czyż nie wzniósł świątyń Atona w Heliopolis, Memfis, Hermontis, a także w wielu innych regionach Egiptu? Czyż zamiarem Ech-

natona nie było stworzenie religii, która, ogarnąwszy najpierw cały Egipt, nabrałaby z czasem charakteru uniwersalnego? Jaka potęga na świecie zdo­ łałaby obalić imperium, którego Bóg Jedyny byłby rozumiany i czczony od ka­ tarakt na Nilu aż po odległy Eufrat? - pyta Arthur Weigall. Czyż na poparcie tej tezy nie można przywołać "globalistycznej " polity­ ki Thotmesa III, który dublował militarne podboje ekspansją religii? A Arnenhotep III, ojciec Echnatona, czyż nie próbował doprowadzić do współistnienia rozmaitych religii, przyjmując nad Nilem różnych obcych bogów? Aton, stwórca mozaiki ras i języków, swymi dobrami obdzielał jednako­ wo wszelkie swoje stworzenia. Jest zatem wyznaczonym wprost orędowni­ kiem religijnej wspólnoty wszystkich państw utrzymujących jakiekolwiek relacje z Egiptem. Dlaczegóż nie porzucić wreszcie tej zwodniczej mrzon­ ki o wciąż zresztą kwestionowanej militarnej supremacji Egiptu i nie dążyć raczej do utworzenia rodzaju "egipskiej wspólnoty narodów", opartej na jedności kultu? Sokół, pradawny symbol mocy słonecznej, był zrozumiały tylko dla sa­ mych Egipcjan. Echnaton uznał za konieczne zastąpienie go innym symbo­ lem - tarczą słoneczną, jednoznacznie odbieranym przez różne ludy. Każ­ dy na własnej skórze mógł doświadczyć dobroczynnych efektów działania Słońca i cieszyć się tak bezpośrednim kontaktem z wymiarem boskości. Ta "uniwersalistyczna" wizja Atona jest jednak, jak się zdaje, kolejną ro­ mantyczna mrzonką. Musiałaby pociągnąć za sobą zarówno chęć nawróce­ nia się "wszystkich Obcych", jak i prowadzenie intensywnej działalności mi­ syjnej przez Egipcjan- rzecz zupełnie obca religii egipskiej. Nawet Thotmes III, najbardziej konsekwentny kolonizator w dziejach Egiptu, przykładał wielką wagę do pozostawienia autonomii religijnej terytoriom podporządko­ wanym egipskiemu protektoratowi. Sakralny charakter boskiej Światłości ma bez wątpienia wymiar uniwer­ salny. Aton już ze swej istoty nie zna granic. Jednak z metafizycznego cha­ rakteru boga wcale nie wynikała konieczność podjęcia przez Echnatona " "krucjaty w jego imieniu.

Rozdział 16

Echnaton, mistrz i przywódca duchowy

ładza duchowa i władza doczesna są nierozerwalnie związane z funkcją Pana Obydwu Krajów. Święte obowiązki i zadania ad­ ministracyjne tworzą powszechną Harmonię- Ma'at, bez której stan szczęśliwości, czyli, innymi słowy, obecność boska na ziemi, nie była­ by w ogóle możliwa. Władca Egiptu rządzący w sferze politycznej był zarazem jedynym prawdziwym kapłanem oraz uczonym-Mędrcem, Wielkim Wtajemniczo­ nym. Aby podołać wadze i różnorodności tych kompetencyjnych ciężarów, faraon po prostu musiał być wybitną osobowością. Echnaton nie jest w tym względzie wyjątkiem od reguły. Sam zresztą kładł szczególny nacisk na swą rolę "nauczyciela" w sprawach boskości, co czyniło zeń, wzorem wielu poprzedników, prawdziwego "Mistrza Duchowego". Podczas koronacji Echnaton przybiera tytuł Największego-z-tych-którzy­ -widzą lub, wedle innej interpretacji, Tego-który-widzi-Wielkiego [Boga]. Ty­ tuł ten z pewnością nie został wybrany przypadkiem. Miano to tradycyjnie przysługiwało Wielkiemu Kapłanowi z Heliopolis, świętego miasta Słońca, i należało do najstarszych i najbardziej szacownych tytułów. Największej chwały zaznał "kler" heliopolitański za czasów Starego Państwa, a więc wie­ le wieków przed Echnatonem. Król jednak nie wahał się przed wskrzeszeniem tak odległej przeszłości. Przybierając tytuł Arcykapłana Heliopolis, ustawia się niejako w pozycji Tego-który-widzi (w rozumieniu egipskim znaczy to: powtarza) całe Dzieło Stworzenia. Echnaton jest jedynym kapłanem Atona i jedynym przedstawicielem tego boga na ziemi, który ma prawo wypowiadać się w jego imieniu. Tekst

W

pochodzący z jednej ze stel granicznych zdaje się wyraźnie wskazywać na to, że jeśli Echnaton przebywał poza stolicą, mianowany przezeń Wielki Kapłan nie miał prawa zastępować króla w składaniu Wielkiej Ofiary na najświętszym podwórcu głównej świątyni Atona. Tę kluczową ceremonię król odprawi sam w miejscu, w którym właśnie będzie. Czyżby megalomania Echnatona? W żadnym razie. Chodzi tu wyłącznie o poszanowanie faraońskiej tradycji, zgodnie z którą jedynie król może od­ prawiać tę największą tajemnicę liturgii, jaką jest Wielka Ofiara dla boga. Kapłani mianowani przez władcę są tylko jego doczesnymi substytutami. Echnaton jest także Tym-który-czyni-wiadomym-imię-Atona. W istocie nikt poza nim nie zna prawdziwej natury boga. Jak pisze Fran<;ois Daumas: Król był - zarówno w sferze prawnej, jak i metafizycznej - dziedzicem i współ­ towarzyszem Stwórcy Jedynego. Był też jedyną [istotą] zdolną naprawdę czcić swego boga, gdyż ten jemu wyłącznie zdradził swe zamiary i moc swej siły. Ta teologiczna afirmacja faraona pochodzi jeszcze z czasów piramid, kiedy to faraon, "centralny punkt" społeczeństwa egipskiego, był jedynym świadomym ziemskim odbiorcą i "zbiornikiem" wszelkich boskich sił, które później miał rozprowadzać dalej, jako Słońce promieniejące. Echnaton, syn boga, jest takim samym królem-kapłanem, jakimi byli fa­ raonowie u zarania Egiptu. Przedstawia się jako jedyny pośrednik między bogiem i ludźmi nie z próżności, lecz dlatego, że zwykły człowiek z natury ma zbyt ograniczone możliwości, by mógł otworzyć bramy świata bogów. Faraon nie jest zwykłą ludzką jednostką. Jest nieśmiertelnym duchem Egiptu, żyją­ cym symbolem egipskiego społeczeństwa, Człowiekiem Kosmicznym, w którym każda istota ludzka ma swe właściwe, jej tylko przypisane miejsce. Echnato n to Sługa Boga, chociaż jednocześnie sam też jest bogiem. Ten stan rzeczy zapisany jest zresztą w słowach bogów, tj. hieroglifach, gdzie do zapisu słowa określającego króla Egiptu - Majestat Jego służył znak hem, co dosłownie znaczy: "sługa". Wobec bogów król jest zatem najbardziej od­ danym i najuważniejszym sługą. Jego zadanie polega na odbiorze tego, co niepoznawalne i niewidzialne. Natomiast wobec ludzi król jest boską wspa­ niałością i wszechmocą- nie jako taki, lecz jako "zbiornik" i "przekaźnik" Wiedzy, Mocy i Energii, jednym słowem tego, co otrzymuje od bogów. Światłość Atona otworzyła w królu świadomość. Jego zadanie polega teraz na podzieleniu się tym objawieniem ze wszystkimi innymi istotami i przekazaniu im doświadczenia sacrum. Dlatego też zachowuje się on jak mistrz i przewodnik duchowy. Wiele tekstów wskazuje na to, że Echnaton codziennie spotykał się z adeptami - "uczniami", którym usiłował wpoić -

zrozumienie istoty Atona. Mówi Majestat (dosł.: Sługa) Jego: Jakże dobrze będzie prosperował ten, kto słucha moich ważkich nauk, ten, kto otwiera swe oczy na Atona. Każdy, kto słucha mej nauki, jest [dobrym] sługą, a serce mo­ je jest zadowolone z każdej rzeczy, którą czyni dla mnie. Król też przeciwny jest temu, który ignoruje nauki Jego, a nagradza tego, który zna ważkie nauki Jego, który słucha Go i postępuje wedle prawa Jego. Postawa tyrana bądź dyktatora? To mało prawdopodobne, gdyż Echna­ ton nie jest głosicielem jakiejś doktryny czy też osobistych odczuć, lecz przedstawia jedynie teologiczne podstawy i objaśnia naturę boskiej świa­ tłości. Jeden z dygnitarzy czyni następujące wyznanie: Echnaton spędza [ca­ łe] dni na pouczaniu mnie, bo tak wielka jest pilność moja, z jaką przykładam się do praktykowania nauki Jego. Przebija go swym zwierzeniem Eje: Pan mój awansował mnie, ponieważ wprowadzałem w życie naukę Jego. Stale sły­ szałem głos Jego; oczy moje oglądały doskonałość Jego każdego dnia - Pana mego, uczonego niczym [sam] Aton, czyniącego (=czerpiącego) szczęście swoje ze sprawiedliwości. O jakże dobrze wiedzie się temu, kto słyszy ważkie nauki Jego. Mistrz rzeźbiarski Bak również wielokrotnie dostąpił zaszczytu osobistych rozmów z królem. Czy Echnaton w szerszym zakresie niż inni faraonowie stosował po­ uczenia? Pewne jest tylko to, że nadał im szeroki rozgłos, co pozwoliło dy­ gnitarzom powoływać się w tekstach wypisanych na ścianach ich grobow­ ców na udzielone im przez króla prywatne audiencje. Z definicji każdy faraon jest Synem Re- słonecznej zasady. Echnaton nie neguje tej przynależności; dodaje jednak do niej coś zupełnie nowego: władca jest także synem Atona, który wyłonił się wprost z istoty Atona, dawcy zwierzchniej władzy nad wszystkimi krajami. Mówi Majestat/Sługa Jego: Tyś jest, który stwarzasz świat. Każdy widzi, jak królujesz w niebiosach, nie zna cię Uednak] nikt, oprócz mnie, który jestem z ciała Twego, który jestem synem Twoim. Każdego ranka Aton ponawia dzieło stworzenia. Przyroda, która usypia i zanika wraz z zachodem Słońca, zostaje zastąpiona nową, która jest podobna, choć jednocześnie inna, nowa. Aton zaczyna od odtworzenia sa­ mego siebie; potem odtwarza króla- swe wierne odbicie na ziemi. Jeden z hymnów amarneńskich głosi: Rodzisz króla [co] rano, w tej samej chwili co własne objawienie. Budujesz Go jako obraz Twój (=swój), w tym samym cza­ sie co tarczę Twoją - Króla Sprawiedliwości, który wyłonił się z Wiecznego. Modlitwa wypisana na ścianie tego samego grobowca (kolumny 1-5) głosi, że promienie Atonazalewają syna jego, króla. Dłonie na końcach pro-

mieni Słońca podsuwają zrodzonemu zeń dziecku miliony świąt Sed. Aton przenika pragnienia serca króla, kocha go i stwarza jako Atona, darząc wiecznością. Aton codziennie stwarza faraona jako swą własną postać, " "buduje Go na podobieństwo swoje, gdyż władca jest tym, który wprowa­ dza w życie Zasadę Ma'at i sam nią żyje. Wart szczególnego podkreślenia jest tu pomysł budowania osoby faraona przez boską światłość. We wszystkich epokach dziejów Egiptu faraona po­ strzegano jako rodzaj "dzieła sztuki". Był przez różne konfraternie bogów " " "budowany tak, jak buduje się świątynię, "wytaczany na kole garncarskim " " lub "odlewany , lub "składany niczym wyrób sztuki metalurgicznej lub jubilerskiej. Posągową boskość Echnatona potwierdza słynna scena z królewskiego grobowca w AI-Amarna, na której widnieje adoracja Słońca Porannego. Echnaton, któremu towarzyszy królowa, został uwieczniony na tle budzą­ cej się przyrody i adorujących Słońce dygnitarzy w dużo większej skali. Naj­ wyraźniej nie należy tu do świata zwykłych ludzi - przedstawia sobą wiel­ kiego Człowieka Kosmicznego, który istotą swą obejmuje cały swój lud. Na płaskorzeźbie znajdującej się obecnie w Cambridge widzimy Echna­ tona, za którym postępuje dygnitarz noszący tytuł Proroka. Czyżby był to dowód na to, że w Achetaton oddawano cześć także ubóstwionej postaci Echnatona? Nie da się tego wykluczyć. Być może założyciel miasta Atona, podobnie jak to będzie później za czasów Ramzesa II, pragnął w ten spo­ sób zaznaczyć dystans między ziemskim Echnatonem i pochodzącym z nie­ ba boskim pierwiastkiem władzy królewskiej, który na czas jego panowania znalazł swe właściwe wcielenie w jego osobie. Echnaton jako syn wieczno­ ści, który wyszedł ze Słońca, odradzający się co rano jako Słońce, w swym boskim aspekcie mógł stać się obiektem regularnego kultu, niemającego żadnego związku z jego własną doczesną osobą. Obiektem kultu byłby tu zatem nie Echnaton - jednostka ludzka, lecz Echnaton - wcielenie poza­ ziemskiej esencji faraona jako takiego. I z takiej perspektywy należy pa­ trzeć na skierowane do króla życzenia: Oby bogactwa Jego były tak obfite jak ziarna piasku na bJZegach JZeki, jak łuski na rybach! [... ] Oby obchodził tyle Jubileuszy, ile piór jest na ptakach i liści na dJZewach!

Rozdział 17

Boska Nefertiti

mię Nefertiti często poprzedza określenie Nefer-neferu-Aton - Dosko­ nała jest Doskonałość Atona. Wynika z tego, że to na królową spadł zaszczytny obowiązek reprezentowania doskonałości boga, a w języku egipskim słowo nefer znaczy również: piękny, dobry, sprawiedliwy. To, co określa się jako nefer, osiągnęło "stan boskiej Harmonii", która nie jest jed­ nak czymś statycznym, nieruchomym. Od doskonałości - nefer w każdej chwili można było oczekiwać, że nadal będzie rosła. Nefertiti jest również Tą, która sprawia, że Aton odpoczywa dzięki słody­ czy jej głosu i pięknym rękom, w których trzyma sistra. Funkcja Wielkiej Ka­ płanki-muzykantki miała w Egipcie długą tradycję. Pełniła ją przełożona żeńskiego kolegium kapłanek bogini Hathor, z którą Nefertiti była po­ wszechnie utożsamiana. W Słonecznym Mieście Nefertiti wykonywała rozliczne zadania. Brała czynny udział w wielu ceremoniach, a niektórym sama przewodziła. Miała w swej pieczy odrębne sanktuarium noszące nazwę Dom Wypoczynku Ato­ na; podlegał jej także kobiecy personel świątynny. Bez wątpienia było tych obowiązków znacznie więcej. Tekst z grobowca Echnatonal mówi, że Aton wschodzi, by okazać swą życzliwość Nefertiti, i kładzie się, powodując zdwojenie milości ku niej. Wielki Hymn do Atona, wypisany na ścianie wschodniej grobowca Eje, adresowany jest do Atona, Echnatona i Nefertiti. Co więcej, ten ważny tekst kończy się wspomnieniem Nefertiti - Wielkiej Małżonki, która kocha Echnatona. Królowa Egiptu pojawia się tu jako ta, która konkretyzuje myśl wypowiedzianą przez jej małżonka, nadając jej wartość wiecznotrwałej rze-

I

-

1 N. de G. Davis,

The Rock Tombs of El·Amama,

IV, pł. XXXI.

czywistości. Obecność królowej ma też znaczenie magiczne: nadaje ona skuteczność wypowiedzianemu słowu, kładzie się niczym pieczęć na tekst sformułowany przez króla, sankcjonuje go przemieniając hymn w łańcuch objawień, które mają oświecić ludzkość boską światłością. Taka ekspozycja roli władczyni jest równoznaczna z umiejscowieniem jej na samym szczycie hierarchii państwowej. Oznacza też jednoznaczne i oczy­ wiste przypisanie jej władzy równej królowi. A także, zapewne, nadanie jej statusu boskiego, identycznego ze statusem Echnatona. Tak uhonorowana Nefertiti przestaje być postacią historyczną, jest królową w wymiarze sacrum, uosobieniem pełnionych przez nią funkcji religijnych, przejawem niebiań­ skich mocy. Pani Obydwu Krajów staje u boku Jedynego z Re, swego małżon­ ka, na zawsze. Podobnie jak król, obchodzi święto regeneracji swych sił. Sło­ wem, żyje w wymiarze Wieczności, którą symbolicznie ucieleśnia na ziemi. Jest jeszcze inna wskazówka, która zdaje się potwierdzać przemianę Nefer­ titi w boginię. Chodzi tu o posągi królowej w Wielkiej Świątyni Atona w Ache­ taton. Na tych kamiennych figurach widnieją kartusze z imionami Atona: po dwa powyżej piersi i na bicepsach, i pojedynczy- w samym "środku" istoty ludzkiej- usytuowany tuż nad pępkiem. A więc wiele wskazuje na to, że w po­ sągach tych widziano wizerunki bogini, do której zanoszono modły. Tak jak w przypadku innych królowych, które pełniły w Egipcie najwyższą funkcję faraona, imiona Nefertiti zawsze pojawiają się w inskrypcjach para­ mi. Zwracając się do niej, często używano słowa dua, tzn. adorować, modlić się, które występuje tylko w kontekstach dotyczących bogów i króla w jego bo­ skim wymiarze. Wreszcie wypada wspomnieć ikonograficzny szczegół o niebagatelnym znaczeniu. Zazwyczaj rogów staranniej wykonanych sarkofagów strzegą cztery boginie. W sztuce amameńskiej ich postacie zastąpiono wizerunkami Nefertiti. Inaczej mówiąc - królowa niejako zawiera w sobie wszystkie bogi­ nie, które były niezbędne do właściwego przeprowadzenia ozyriackiego rytu­ ału wskrzeszania zmarłego. Potwierdzałoby to jednocześnie naszą hipotezę, że królewska para wcale nie zniosła ani nie odrzuciła "Nauki Ozyrysa" jako takiej, lecz po prostu włączyła ją do symboliki atońskiej i z nią zintegrowała. Król i królowa stanowią w istocie cały panteon, który miał zastąpić wszystkie tradycyjne bóstwa i przyćmić blask Atona. Nefertiti byłaby więc zarazem Izydą i Neftydą, dwiema najważniejszymi boginiami cyklu ozyriackiego. Była też Hathor - główną boginią klasycznego cyklu solarnego. Wreszcie, naszym zdaniem, Nefertiti była także boginią naj­ ważniejszą w kulcie Atona- w tej postaci, jaką celebrowano w stolicy.

Rozdział 18 ,

Swięta siedziba Atona

ielka Świątynia Atona, która miała ok. 800 m długości wzdłuż osi zachód-wschód i około 300 m szerokości wzdłuż osi północ-po­ łudnie, była perłą Egiptu i duchowym ośrodkiem jego nowej sto­ licy. Dłuższa oś świątyni biegła prostopadle do pałacu zorientowanego wzdłuż linii północ-południe. Budowla ta, nosząca nazwę Dom Radości ze Spotkania z Atonem, usy­ tuowana była w okręgu per-heb- Dom Święta, co nawiązywało do tradycji świątyń solarnych Starego Państwa. Pojęcie "święta", które miało kapital­ ne znaczenie w Egipcie starożytnym, jest również istotne w kontekście kul­ tu Atona, którego każdorazowe pojawienie się na niebie wyzwala radość całej przyrody. Dziś odwiedzający AI-Amarna nie zobaczą już, niestety, Wielkiej Świą­ tyni Atona, lecz tylko puste miejsce po niej. Po śmierci króla budowla zo­ stała całkowicie rozebrana. Jednak dzięki technice konstrukcji zastosowa­ nej przy jej budowie mamy szansę wyobrazić sobie dość wiernie to dzieło Echnatona. Jacques Vandier pisze: Budowę [świątyni] rozpoczęto od wykopania ro­ wów fundamentowych w szczerym polu, tam gdzie w przyszłości miały stanąć mury. Następnie rowy te wypełniano zaprawą wapienną. Na jej powierzchni naniesiono za pomocą napiętych sznurków, nasyconych uprzednio czarnym barwnikiem, dokładny plan - obrys krawędzi murów. Teren wewnątrz przyszłej świątyni pokryto zaprawą w podobny sposób i na tak przygotowanym podłożu rozrysowano wszystkie elementy wnętrza przyszłej budowli. Powłoka ta, po­ kryta warstwą gruzu powstałego podczas rozbiórki świątyni, zachowała się w zupełnie dobrym stanie. Dzięki temu "cudownemu ocaleniu" archeolo-

W

dzy mieli więc do swej dyspozycji dokładny, niemal kompletny plan świąty­ ni w skali 1:1, co pozwoliło wiernie bez ryzyka popełnienia większych błędów odtworzyć kształt tej budowli. Świątynia Atona różniła się zasadniczo od innych budowli kultowych z czasów XVIII dynastii. W tamtych budowlach z zasady przechodziło się najpierw przez wielkie otwarte podwórce, a potem przez coraz ciaśniejsze pomieszczenia, które prowadziły do małej, pogrążonej w niemal całkowi­ tych ciemnościach sali Świętego Świętych, czyli naosu, gdzie mieszkał bóg. Do naosu wstęp miał tylko król lub wyznaczony przezeń Wielki Kapłan, działający niejako w jego zastępstwie. Każdego ranka dokonywał tam rea­ nimacji posągu boga, aby ziemski świat mógł dalej istnieć. Tradycyjna świątynia starożytnego Egiptu była właściwie niedostępna dla wiernych. Niektórzy z nich uzyskiwali wprawdzie przywilej wstępu na odkryte dziedzińce, jednak do sal krytych dachem mogli wchodzić wyłącz­ nie kapłani. Faraon zaś był jedynym interlokutorem godnym boga, z którym spotykał się w najbardziej tajemnej części świątyni. Świątynią Atona rządzą inne reguły. Oczywiście respektuje się tutaj ideę stopniowego przybliżania się ku bogu i dlatego zachowano w niej amfiladowy układ sal. Całkowicie jednak zrezygnowano z ciemnych po­ mieszczeń; żadna sala nie miała tu dachu. Skoro prawdziwą siedzibą Ato­ na jest niebo, nie można przecież odseparowanć od niej boga, zamy­ kając go w ciemnym pomieszczeniu; jego dom na ziemi musi być otwarty na lazurowy bezmiar nieboskłonu, po którym we wszystkie strony swobod­ nie rozchodzi się słoneczna światłość. Wielką Świątynię otwierała monumentalna brama. Od niej wiodła sze­ roka aleja, obrzeżona szpalerem sfinksów i wysadzana drzewami. Potem przechodziło się przez ciąg podwórców z niewielkimi pylonami, przed którymi stały wysokie maszty z powiewającymi na wietrze długimi flagami, by wreszcie dojść do najświętszego dziedzińca, gdzie rozstawione były licz­ ne ołtarze-stoły ofiarne. Zarówno Aton, jak i Echnaton są w tej śwątyni zewsząd widoczni. Bóg i jego przedstawiciel na ziemi działają tutaj, pozostając w stałym kontakcie i komunikując się ze sobą, w każdym, najdalszym nawet zakątku świątyni. Nie dzieli ich żadna przeszkoda, żaden mur, najmniejszy nawet ekran. Zasadnicza struktura tej świętej budowli jest jednak taka sama, jaka by­ ła zawsze: ciąg sal w amfiladzie, od bramy wejściowej do Świętego Świę­ tych. I tak samo przechodzi się z sali do sali, zgodnie z liczbą etapów litur­ gii, które poprzedzają spełnianą przez faraona Wielką Ofiarę.

Wypada wszak zwrócić uwagę na dwie osobliwości. Pierwsza to 360 po­ stumentów z cegły, przeznaczonych na ofiary z żywności. Jest to najpraw­ dopodobniej liczba znacząca, symboliczna, nawiązująca do sakralnej cza­ soprzestrzeni, której jedynym panem był Aton. Egipski rok liczył 365 dni kalendarzowych, w tym 5 dni epagomenalnych, tj. przejściowych, na prze­ łomie starego i nowego roku. Druga osobliwość to wielka stela przedstawiająca Echnatona i jego rodzi­ nę w akcie adoracji Słońca. Zastąpiła ona w amarneńskiej świątyni heliopo­ litański obelisk- benben; najwyraźniej wolą Echnatona było zastąpienie pra­ starego słonecznego symbolu wizerunkami własnej osoby, żony i dzieci. Związek z Heliopolis jest tu oczywisty. Serce Wielkiej Świątyni Atona, miejsce, w którym bóg się raduje, nosi miano Hut-benben Świątynia (dosł. Dom) Benben, czyli, mówiąc inaczej, kamienia prapoczątków, sakralnego centrum Obydwu Krajów, pamiętającego powstanie czasu. Na nim ongiś przysiadł feniks, ognisty ptak, objawienie wieczności Ducha. Echnaton przy­ wrócił do łask tę prastarą symbolikę, która pozwalała włączyć Atona do cy­ klu wielkiej tradycji solarnej egipskiego Złotego Wieku - Starego Państwa. Ten z pozoru nowy kult Atona był w istocie powrotem do zarania cywilizacji, do pierwszej formuły świetlanej duchowości, która znalazła swój najdosko­ nalszy wyraz w konstrukcji gigantycznych kamieni benben - piramid. W Wielkiej Świątyni Atona znajdowało się mnóstwo posągów ubóstwio­ nych króla i królowej. Ściany pokrywały reliefy, których głównym tematem było składanie przez słonecznych małżonków Wielkiej Ofiary Atonowi. Choć do dziś z tego wszystkiego pozostały tylko okruchy, pozwalają one domyślać się, że ongiś stały tam również kolosalne rzeźby, zapewne podob­ ne do tych z Karnaku, uwieczniające faraona na podobieństwo Atona jako ojca-i-matkę. Większość tych wizerunków jednak przedstawiała Echnatona i Nefertiti przed stołami ofiarnymi i była ściśle związana z praktyką kultu codziennego. Tak jak w przeszłości, świątynia była nie tylko ośrodkiem sakralnym, lecz także centrum gospodarczym. Na zrekonstruowanym fragmencie muru, eksponowanym w Muzeum w Luksorze, widnieją ludzie krzątający się w magazynach, rzemieślnicy uwijający się w warsztatach i w browarze oraz niosący ptactwo chłopi. Wszystko to, co zrodziła ziemia Egiptu, mu­ siało trafić do świątyni w celu poddania sakralizacji, nim zostało redystry­ buowane wśród ludności. Głównym dyspozytorem tych dóbr był zapewne Wielki Kapłan Atona Meryre. W jego grobowcu przedstawiony jest u boku króla odbywającego -

inspekcyjny obchód: pokazuje Echnatonowi rozmaite pomieszczenia świą­ tyni, jej magazyny, obory i warsztaty. Właściwe funkcjonowanie administracji państwowej ma żywotne znacze­ nie dla pomyślności Egiptu. Echnaton nie oddawał się wyłącznie- w każdym razie nie bardziej niż którykolwiek z jego poprzedników - abstrakcyjnemu mistycyzmowi. Kult Atona, tak jak kult każdego bóstwa, wymagał świątyni wraz z obiektami służącymi celom rytualnym. Obok niej powstało "święte miasto" ze wszystkimi instytucjami koniecznymi do właściwego funkcjono­ wania gospodarki. Sakralną rzeczywistość świątyni tworzyły różne grupy zawodowe i kate­ gorie społeczne. Stąd też na murach świątynnych pojawiają się m.in. sceny ukazujące żołnierzy z elitarnej formacji rydwanów, którzy wraz z ich koń­ mi i rydwanami kierują się ku świątyni Atona. Są tam też licznie reprezen­ towani Nubijczycy, muzykanci, pieśniarze, fletniści, lutniści i harfiarze. Wszyscy oni, jak przystoi istotom, które otrzymały życie od Atona, w miarę swych sił i możliwości towarzyszą aktowi ofiary. Pewne fragmenty - o ile zinterpretowano je trafnie - pozwalają przy­ puszczać, że w świątyni Atona znajdowały się także intymne przedstawie­ nia rodziny królewskiej zażywającej chłodu w cieniu winnicy. Ta innowacja byłaby zgodna z wolą słonecznego małżeństwa, gdyż dążyło ono do utrwa­ lenia obrazu swej rodziny jako formy "boskiego bytu", któremu w związku z tym należy się miejsce wewnątrz świętego okręgu. Mylny jest pogląd, że Aton otrzymał od króla tylko jedno miasto i jed­ ną świątynię. To prawda, że najpierw trzeba było podarować Atonowi godne go miejsce - dziewicze, wolne od jakichkolwiek obcych wpływów i zależności. Jednak kiedy już wreszcie wybrano takie miejsce na boską sie­ dzibę, można było przystąpić do budowy innych przybytków Atona. Pomi­ jając Teby, gdzie sanktuaria Atona zapewne nadal funkcjonowały w najlep­ sze, należy brać pod uwagę Heliopolis, Memfis, kilka miast w Delcie oraz przynajmniej choć jedno miejsce w Nubii i w Syrii ponieważ taka była logi­ ka rozwoju kultu bogów awansowanych do rangi "bóstw państwowych". Wynika z tego, że artyści z Achetaton musieli pracować w wielu miejscach w Egipcie, zarówno na północy, jak i na południu, a także w niektórych prowincjach podległych Egiptowi1• l

Oprócz miejsc już wymienionych ślady działalności budowlanej Echnatona stwierdzono

w Athribis, Illahun, Assiut, Tod, Medamud, Armant, a na ziemi nubijskiej - w Amada, Sesebi i Sedeinga.

Wszystko to zgodne było z tradycją i obyczajem i świadczyło, że władza Echnatona obejmuje całe terytorium egipskiego imperium. Echnaton by­ najmniej nie był "monarchą zamkniętym w mistycznym mieście, zewsząd otoczonym przez wrogów". Gdy już Achetaton zostało powołane do życia, należało wprowadzić Atona do możliwie jak największej liczby innych świą­ tyń, gdzie byłby podejmowany przez miejscowe bóstwa. Głównym miejscem jego kultu była jednak nowa stolica, gdyż tam właśnie rezydowała królewska para. Na koniec jeszcze jedna sprawa dotycząca Wielkiej Świątyni Atona. Najprawdopodobniej źródłem inspiracji Echnatona było sanktuarium wzniesione przez Thotmesa I dla Amona w Karnaku. Założenie to również zorientowane było wzdłuż osi zachód-wschód. Potem karnacka świątynia rozrosła się naturalnie we właściwy sobie sposób. Czyżby zatem i tu Ech­ naton próbował nawiązać do przeszłości i pierwotnej formy świątyni?

Rozdział 1 9

Kult codzienny

chnaton mianował Wielkim Kapłanem kultu Atona owego Meryre, Ukochanego przez Re, którego już poznaliśmy. Imię to wyraźnie po raz kolejny podkreśla ścisły związek Re i Atona. W Achetaton prze­ trwał grób tego dostojnika. Na ścianach grobowca jednak to nie Meryre, lecz król z żoną i córkami, Meritaton i Maketaton, składają ofiarę Atono­ wi. Nad tarczą słoneczną widnieje jedyne znane w sztuce egipskiej przed­ stawienie tęczy. Arcykapłan Meryre był niewątpliwie głównym rządcą stołecznej Wielkiej Świątyni Atona, a do jego zadań należało odpowiednie przygotowywanie ceremonii i czuwanie nad ich właściwym przebiegiem. W Egipcie tylko je­ den człowiek mógł celebrować liturgię w pełni - był nią faraon, który, jak pa­ miętamy, sam przejął tytuł Wielkiego Kapłana z Heliopołis - Największy z Widzących. Na podstawie scen, które widnieją na talatat, uważa się, że Echnaton był jedynym kapłanem, który sprawował ofiarę przed Atonem, aczkolwiek towarzyszyli mu Pierwszy Prorok króla-kapłana, Kapłan Przełożony oraz dostojnik noszący taki sam tytuł jak władca- Największy z Widzących. Liturgia obejmowała dwa zasadnicze akty. Pierwszy to uroczysta proce­ sja do głównego ołtarza przez ciąg sal, przerywana postojami przy ołtarzach " "pośrednich . Drugi to dopełnienie Wielkiej Ofiary, które odbywało się przy wielkim ołtarzu będącym zarazem stołem ofiarnym, zapełnianym roz­ maitym jadłem. Egipska nazwa ceremonii semaa-a'abet - sugeruje, że ofiara ta musiała być spełniana rzetelnie. Alexandre Badawy uważa, że ołtarze rozmieszczone po północnej stronie budynku służyły liturgii porannej, sprawowanej o wschodzie Słońca, a ołtarze

E

-

po stronie południowej liturgii wieczornej, odprawianej o zachodzie. Każdy ołtarz symbolizował inny dzień rytualnego roku. Złożone na nim ofiary były obrazem boskiej wszechmocy, która dostarczała strawy dla ducha i ciała. Tańce i pieśni stanowiły integralną część rytuału. Elitarne grupy muzyków i muzykantek były wprowadzone w sens wybranych rytów. Ich zadaniem by­ ło obudzenie w duszy ludzkiej harmonii i współbrzmienia z rytmem właści­ wym duszom bogów. Tu warto zauważyć, że muzykom tym- którym nie wol­ no było oglądać oblicza Atona! - zakładano na oczy specjalne opaski, chroniące ich przed olśniewającym blaskiem promieni słonecznego boga i jednocześnie pozwalające skupić się wyłącznie na sztuce. Co ciekawe, zasada ta nie dotyczyła muzykantek, zapewne z racji ich spowinowacenia ze Złotem Niebios. Niematerialna substancja muzyki i śpiewu - ulotna ofiara przenikająca wprost do jestestwa słonecznej tarczy - stanowiła jej ulubione pożywienie. Wynikało to z bezpośredniego związku muzyki z niebiańską, bo­ ską Harmonią- Ma'at, która, jak wiadomo, była gwarancją szczęścia i wszel­ kiego istnienia. Po tej pełnej życia i radości fazie kultu następował moment ciszy i sku­ pienia, towarzyszący wzejściu Słońca na horyzoncie. Gdy pierwszy promień przebijał mrok, zwiastując narodziny potężnej światłości zdolnej zawład­ nąć całym światem, król i królowa, naśladowani przez towarzyszących im celebransów, zamierali w bezruchu, wstrzymując nawet oddech. W porównaniu z tradycyjną liturgią widoczne jest tu znaczne uproszcze­ nie ceremoniału. W świątyniach takich jak Karnak podczas liturgii poran­ nej, najbardziej rozbudowanej, faraon otworzywszy drzwi naosu, przystę­ pował do budzenia boga. Potem odczytywał długi tekst, którego zadaniem było przywrócić boską obecność na ziemi. W Achetaton ten element rytuału, który stał się zbędny - po prostu znika. Zachowany za to zostaje najważniejszy akt liturgii - tzn. ofiara. Fa­ raon wysławia imię Atona pod niebiosa i daje mu Ma 'at. Ofiara Ma'at to akt symbolicznego zwrócenia bogu tej "zasady życia", którą ów objawił był ludzkości. Zatrzymanie jej na ziemi byłoby aktem zdrady. Zadaniem fara­ ona jest zwrócenie Stwórcy Zasady jego Dzieła - oddać bogu, co boskie. Krótko mówiąc, religia atońska w najmniejszym stopniu nie podważa tego fundamentalnego wymogu, który leżał u podłoża całej egipskiej cywilizacji. Aton oraz jego przedstawiciel na ziemi, faraon podlegają Uniwersalnej Zasadzie- Ma'at. Dobitnie sprecyzowano to już na stelach granicznych; te­ raz nadszedł czas, by wprowadzić to w życie. Dzięki przestrzeganiu Ma'at konsekracja ofiary zyskuje skuteczność, a Egipt opływa we wszelkie dobra.

Niemniej ważne w tej liturgii jest słowo. Aby ofiara była ważna, ko­ niecznie należy wypowiedzieć nad nią odpowiednie formuły konsekracyj­ ne, choćby nawet uproszczone. Czciciele Atona pragną usłyszeć głos Maje­ statu Jego w Domu Kamienia Benben, albowiem to, co król wypowie- stanie się. Dlatego też, by ściągnąć na ołtarz światłość Atona, faraon musi użyć boskiego, sprawczego Słowa, którego jest jedynym ziemskim depozytariu­ szem.

Kult prywatny

Wiele tekstów amarneńskich dowodzi, że religia atońska zachowała rów­ nież fundamentalne pojęcie Ka - stwórczej energii ponadludzkiej natury, która może wcielać się we wszystko, co żyje, nie zmieniając przy tym swe­ go charakteru. Stąd też, gdy człowiek umiera, powraca do swego Ka, owej pierwotnej energii, z której ongiś wyszedł i którą - z lepszym lub gorszym skutkiem- wykorzystywał podczas swego przejściowego pobytu na ziemi. Religia amarneńska zachowuje tradycyjną koncepcję istoty ludzkiej (Ka, Ba, imię), a także pozwala swobodnie rozwijać się formom kultów pry­ watnych, co potwierdzają znaleziska z kilku domostw Słonecznego Miasta. Jednak dominują wśród nich nie, jak dawniej, przodkowie czy tradycyjnie związane z ogniskiem domowym pomniejsze bóstwa, lecz panująca para, przedstawiana w akcie składania ofiary Atonowi bądź otrzymywania odeń życia. W salach amarneńskich na parterze Muzeum Kairskiego można obejrzeć domowe kapliczki, często w kształcie fasady świątyni, służące ja­ ko ołtarzyki, przed którymi oddawano cześć rodzinie królewskiej - święte­ mu pośrednikowi miedzy ludźmi a Atonem. Zgodnie z konwencją obowią­ zującą w sztuce amarneńskiej zazwyczaj widnieje na nich triada złożona z Echnatona, Nefertiti i jednej z ich córek. Na tych miniaturowych wapiennych kapliczkach, zwykle opatrzonych małymi drewnianymi drzwiczkami, rodzina królewska przedstawiana jest w nieoficjalnych, rodzinnych scenach - na przykład podczas opromienio­ nych Słońcem zabaw królewskich małżonków z dziećmi. Wśród znalezisk są też statuetki; niektóre mają piedestał w formie wiel­ kiej litery L i ukazują Echnatona. Jedna z nich wyobraża władcę klęczące­ go i wznoszącego ręce, by powitać wschodzącego Atona. Przedstawieniu

temu towarzyszy malutka stela z wyrytymi na niej kartuszami królewskimi, którym promienie Słońca podają znaki życia. Nad kartuszami widnieją splątane heraldyczne rośliny Górnego i Dolnego Egiptu. Jest to prastary symbol koniecznej unii Obydwu Krajów. Kompozycji dopełniają przedsta­ wiciele obcych ludów - Nubijczyków, Azjatów i Libijczyków - w wierno­ poddańczej postawie. Jak widać, osoby prywatne, wśród których wciąż byli czciciele bóstw tra­ dycyjnych, chętnie trzymały blisko siebie takie małe "pomniki" chwały Ato­ na, niejako podsumowujące i wizualizujące istotę kultu i teologii atońskiej w postaci królewskiej rodziny.

Rozdział 20

Królewscy małżonkowie i ich córki

araon jest istotą kosmiczną, Człowiekiem Uniwersalnym. Łączą się w nim pierwiastki męski i kobiecy. Na szczytach państwa egipskiego wypełnianie uświęconej władzy królewskiej należy do panującego małżeństwa. Tę odwieczną egipską prawdę Nefertiti i Echnaton wypełnią szczególnym blaskiem. Światłość Atona, boskiego Słońca, nie opromienia tylko Echnatona, lecz oboje małżonków: Echnatona i Nefertiti. Teksty jednak utrzymują, że król, Sługa Atona, jest jedyną istotą, która naprawdę zna swego niebiań­ skiego Ojca. Jednakowoż dzięki jedności małżeństwa królowa dzieli z nim tę transcendentną wiedzę. Echnaton i Nefertiti są nierozłączni niczym Re i Hathor. Jak widzieliśmy, w prywatnych miejscach modlitwy osoby prywat­ ne składały ofiary Atonowi za pośrednictwem królewskich małżonków- je­ dynego możliwego " kanału" łączącego świat bogów ze światem łudzi. Ani w epoce Starego Państwa, ani w czasach Echnatona przeciętna jed­ nostka nie mogła zwracać się do boga bezpośrednio. Pomiędzy człowie­ kiem a sferą bogów istniała zbyt wielka przepaść. Tylko osoba faraona, który jest zarazem Niebem-i-Ziemią, sprawiała, że bóstwo, zachowując swą niebiańską naturę, mogło być obecne i skutecznie działać na ziemi. Zwrócenie się do boga niejako automatycznie zakładało konieczność sko­ rzystania z pośrednictwa królewskiej pary. Królewscy małżonkowie zresztą zawsze są obecni przy wszystkich ważnych wydarzeniach, niezależnie od te­ go, czy mają one świecką, czy też religijną naturę. Echnaton i Nefertiti okazują łączącą ich miłość, obejmują się i całują publicznie, przed całym swym ludem. Nie jest to wyraz zwykłej, wzajemnej czułości, lecz prawdziwy rytuał. Światłość Atona obejmuje cały Egipt, Aton

F

bierze w swe promienne objęcia króla1, gdy Echnaton całuje Nefertiti. Tym sposobem, jak słusznie zauważa Claude Traunecker, wprowadza w życie Ma'at, Uniwersalną Zasadę istnienia świata, której ani czas, ani ludzie nie mogą zmienić, a której wcieleniem jest jego ukochana żona. Ze scen, jakie widnieją na ścianach, Domów Wieczności, Egipcjanie wy­ kluczają profanum. Sceny z życia codziennego pojawiają się tam wyłącznie po to, by można je było przenieść w sferę sacrum. Gdy król i królowa cału­ ją się, dopełniają magicznego aktu, nadając symboliczny wymiar Miłości, łączącej Swiatłość Atona z jego Dziełem. Wielokrotnie małżonkowie przedstawieni są nago, na przykład podczas bankietu, jak w grobowcu Huja, lub podczas rozdawania nagród, jak w gro­ bowcu Eje, czy też podążający do świątyni, jak w grobowcu Jahmesa. Egip­ cjan nie gorszyła nagość ludzkiego ciała. Ludzie na polach pracowali prze­ cież rozebrani. W tajemnicy sanktuarium, wobec boga w jego abstrakcyjnej formie, król również był nagi. W największe upały członkowie rodziny królewskiej w swych prywatnych apartamentach chodzili nago i nie było w tym nic nadzwyczajnego. Niezwykłe natomiast było to, że nakazali przed­ stawiać się tak w intymnych scenach, co stało się charakterystyczną cechą sztuki amarneńskiej. W ten sposób Nefertiti i Echnaton po raz kolejny za­ znaczali, że między królewskimi małżonkami a boską światłością nie ma żadnych barier. Życie rodzinne w duchu echnatońskim było najdoskonalszym symbo­ lem prawdziwie boskiej egzystencji. Miało stanowić dla Egipcjan wzorzec codziennego życia, jakie powinien wieść każdy człowiek, by mógł dostąpić łaski wewnętrznego objawienia Atona. Jak zauważył Jacques Pirenne,

miłość małżeńska była [dla Echnatona] najwyższą formą przejawu boskości. Dlatego król wcale nie ukrywał przed poddanymi swego życia intymnego i pu­ blicznie pojawiał się zawsze w towarzystwie małżonki, otwarcie okazując jej czułość. W większości wytworów sztuki amarneńskiej Aton objawiający się pod postacią Słońca jest nieodłączny od świętej jedni, jaką tworzą król i królowa. Echnaton i Nefertiti są arcykapłanami nowego kultu słonecznego, pospołu działającymi na rzecz jak największej szczęśliwości Obydwu Krajów. Ażeby Aton nie pozostał tylko abstrakcyjną ideą zamkniętą wyłącznie w sferze bo­ gów, konieczne było, iżby król i królowa dali odczuć jego moc całemu świa­ tu. Wola i dokonania Stwórcy Świata niejako przechodzą przez tę małżeńską 1

Zob. N. de G. Davis, op. cit., V, pi. II i VI, pi. XXV.

parę, gdyż życie, jakie bóg ten daje ludziom, powstać może tylko dzięki po­ średnictwu panujących małżonków. Przedstawienia, w których miłość małżeńska zajmuje tak eksponowane miejsce, nie są zatem wyłącznie kompozycjami estetycznymi. Mają bardzo konkretny sens i znaczenie teologiczne - służyły unaocznieniu, że miłość w małżeństwie jest najwłaściwszym sposobem osiągnięcia Harmonii-Ma'at przez całe społeczeństwo egipskie. Żyć w Achetaton znaczy rozkwitać w blasku promiennej królewskiej pa­ ry. A także wiedzieć, że właściwym duchowym ośrodkiem miasta Atona jest ofiara dla Słońca, która pozwala niebiańskiej Światłości co dzień rano od nowa stwarzać świat doczesny. Jeśli nasza interpretacja jest właściwa, król byłby celebransem Światłości Porannej, natomiast królowa - Światłości Wieczornej. Razem stanowiliby zatem na ziemi swego rodzaju "zamknięty obwód" - odbicie cyklu kosmicznego.

Sześć córek Echnaton i Nefertiti nie doczekali się męskiego potomka. Dramat osobi­ sty? Rozczarowanie, wynikające z braku następcy tronu? Być może, ale to nic pewnego. Nawet gdyby mieli syna, wcale nie musiałby przecież zostać wybrany na koregenta i sukcesora. Nefertiti wydała na świat sześć córek. Trzy pierwsze - Meritaton, Maketa­ ton i Anchesenpaaton- przyszły na świat jeszcze w Tebach, przed szóstym ro­ kiem panowania, nim królewscy małżonkowie przenieśli się do Miasta Słońca. Czwarta - Neferneferuaton - urodziła się w Achetaton między rokiem szós­ tym a dziewiątym. Dwie ostatnie - Neferneferure i Setepenre, urodziły się między rokiem dziewiątym a dwunastym. Już samo brzmienie ich imion pozwala zauważyć, że do dziewiątego ro­ ku dzieci królewskie powierzano opiece Atona. Potem wyraźnie ich ma­ gicznym opiekunem staje się Re. Ma to swoje znaczenie, gdyż wyraźnie przeczy tezie o nietolerancji i fanatyzmie Atona, wykluczającego możli­ wość istnienia jakiegokolwiek innego boga poza nim samym. We wszystkich sześciu imionach obecna jest boska światłość - najpierw Aton, potem Re. Ten zasadniczy element imienia miał zapewniać wieczyste życie noszącym je dzieciom.

Wiele zagadek otacza córki tego słonecznego małżeństwa. Pierwsza doty­ czy ich wyglądu fizycznego. Na niektórych zabytkach małe księżniczki cechuje specyficzna właściwość fizyczna- wyraźna dolichocefalia, czyli silne wydłuże­ nie czaszki połączone z wyraźnym wcięciem czoła. Proponowano tu wiele rozmaitych wyjaśnień. Uważano, że to artyści ze względów estetycznych świadomie przerysowywali ten detal anatomii księżniczek, być może właściwy królewskiej rodzinie. Wydłużenie czaszki mogłoby też wynikać z noszenia przez księżniczki ściśle przylegającego do głowy dużego, modnego podówczas czepca. Dopatrywano się nawet przy­ czyny tej cechy w zabiegu chirurgicznym związanym z praktyką rytualną, polegającą na sztucznym wydłużaniu czaszki - taki jej kształt miał świad­ czyć o niezwykłym rozwoju ducha obdarzonej tą cechą osoby. Podobne za­ biegi przeprowadzane z powodów religijnych są znane wśród niektórych lu­ dów afrykańskich. Nie wydaje się możliwe, żeby wszystkie córki Echnatona były dotknię­ te taką samą patologiczną deformacją, a przeprowadzanie "operacji pla­ stycznej " nie odpowiada, w naszym przekonaniu, egipskiej mentalności XVIII dynastii. Natomiast idea, jaką owa deformacja symbolizuje, mogła zainspirować Echnato na do włączenia jej do repertuaru środków artystycz­ nych ilustrujących teologię Atona. Z drugą zagadką trudniej sobie poradzić. Niemal wszystkie teksty, które dotyczą dzieci królewskich, mówią, że ich matką była Nefertiti, ale syste­ matycznie pomijają imię ojca. Niektórzy interpretatorzy wyciągają z tego przemilczenia drastyczny wniosek i - podpierając się "patologicznym" wy­ glądem króla - utrzymują, że Echnaton był po prostu impotentem i nie mógł mieć dzieci, toteż imię prawdziwego, biologicznego ojca sześciu księżniczek skwapliwie ukrywano. Sztuka amarneńska zadaje kłam możliwości takiej interpretacji, opartej na przypuszczeniu o bezpłodności króla. Czułość, z jaką odnosi się w licz­ nych scenach rodzinnych do swych dzieci, nie mogła być udawana. Bez wąt­ pienia ojcowska miłość, jaką im okazuje, jest najszczerszej próby. Narodziny dzieci królewskiej pary uważano za błogosławieństwo bogów dla całego Egiptu. Był to oczywisty dowód działania promieni boskiej świat­ łości. Stąd mieszkańcom Achetaton przyznano przywilej częstego oglądania scen z prywatnego życia królewskiej rodziny. Echnaton i Nefertiti wyraźnie podkreślali role ojca i matki. Artystom nakazano jak najczęściej przedsta­ wiać sceny, w których królewscy rodzice okazywali czułość córkom, co mia­ ło unaocznić błogosławieństwo, jakim jest posiadanie potomstwa.

Do czasu panowania Echnatona rodzinę królewską uważano za model uświęconej godności", w której nie ma miejsca na ciepłe, rodzicielskie " uczucia, czułość i sentymenty. Echnaton nie przekreśla tego wyobrażenia modyfikuje tylko środki jego wyrazu: skoro rodzina królewska jest rzeczy­ wiście czymś świętym, dlaczego mąż-król nie miałby okazywać miłości do żony-królowej, a ojciec-król do swych dzieci? Jedna z formuł atońskiej przysięgi znakomicie to wyraża. Król mówi:

[Jest to] tak prawdziwe, jak [to, że] serce moje raduje się królową i jej dzieć­ mi. A częściowo zniszczony relief obrazuje taką oto wzruszającą scenę: sie­ dząca na kolanach króla królowa trzyma w ramionach jedną ze swych córek. Skromna, niedokończona statuetka daje kolejne świadectwo intym­ ności, portretując Echnatona piastującego kobiecą postać niewielkiej po­ stury. Długo uważano, że jest to jedna z jego córek; nie można wszak wy­ kluczyć, że jest to sama Nefertiti. Płaskorzeźby na ścianach grobowców dworskich dygnitarzy ukazują nie tylko królewskich małżonków i ich potomstwo, lecz często także dziadków: Amenhotepa III i Tej e. Nie wolno jednak zapominać, że niezależnie od no­ wych form wyrazu wszystkie te sceny należą do tradycyjnego, typowo egip­ skiego repertuaru tematów rytualnych. Na większości stel rodzinę wyobrażają zazwyczaj tylko trzy adorujące Słońce postacie: Echnaton, największy, za nim, znacznie mniejsza Nefertiti, wreszcie, jeszcze mniejsza, jedna z córek, a niekiedy kilka. Król i królowa wdychają znaki życia - anch, podsuwane im pod nos przez zakończone ma­ łymi dłońmi promienie słoneczne, podczas gdy inna, podobna dłoń rozpo­ starta jest nad głową Nefertiti, jak gdyby ją magnetyzowała. Kompozycje te podporządkowane są ścisłym zasadom świętej geometrii, która pozwala wy­ razić boską jedność reprezentowaną przez rodzinną triadę.

Małe księżniczki otrzymały tradycyjne wykształcenie - połączenie zabawy i nauki. Wśród zabawek Maketaton były m.in. jakże znaczące w swej wy­ mowie przedmioty: paletka skryby i kalamy służące do pisania. Dziewczyn­ ki z wysokich rodów, tak jak chłopców, uczono sztuki czytania i pisania. Niektóre z nich osiągały nawet status i godność zawodowego skryby. Zbyt pobieżny wgląd w sztukę amarneńską może nasuwać wniosek o tym, że Echnaton, " szalony indywidualista", zmierzał do zupełnego odcięcia się od tradycji i że przedkładał nad przepych dawnych królów swój wizerunek jako zwykłego, szarego człowieka i całkowicie banalnego ojca rodziny.

A przecież nie wolno zapominać, że był on przede wszystkim faraonem, tzn. rytualnie wyniesionym na tron królem, znawcą kwestii religijnych wprowa­ dzonym we wszystkie ich tajniki oraz sukcesorem całej duchowej spuścizny swych wielkich przodków. Echnaton dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest kimś zwykłym, takim jak inni ludzie, i że każdy jego czyn czy gest ma znaczenie wzorca. Bogactwo przedstawień rodzinnych w sztuce tego okresu wynika więc z głębokiej koncepcji teologicznej i metafizycznej, a nie z pobudek osobi­ stych: w przekonaniu króla boski prąd światłości, by zyskać skuteczność, obowiązkowo musiał przepływać przez wspólnotę rodzinną. Intymność w gronie rodziny królewskiej, taka, jaką ukazano na reliefach, ma charakter czysto rytualny, a nie anegdotyczny. Przywołuje się tam rodzi­ nę w jej sakralnym, świętym wymiarze. Rodzina umożliwia obecność boskich sił na ziemi, znosząc wszelkie bariery między rodziną bogów i rodziną królów, którzy są ich żywym wcieleniem na ziemi. Dzięki temu zniesiona zo­ staje granica między wymiarami sacrum i profanum. Niezmienna relacja fa­ raon-Bóg zostaje teraz potwierdzona inaczej niż za Starego Państwa, nie w kategoriach siły i surowości, lecz odwołując się do czułości i radości życia, cech warunkujących każdą szczęśliwą rodzinę. Pozostaje jeszcze jedna śmiała hipoteza, której nie sposób definitywnie odrzucić: a może w świecie, w którym symbolika ma tak wielkie znaczenie, Echnaton i Nefertiti świadomie wyeksponowali element kobiecy oraz licz­ bę 6, co nie miało nic wspólnego z rzeczywistą liczbą i płcią ich dzieci? Nie­ którzy egiptolodzy żywią głębokie przekonanie, oparte na zbyt jeszcze sła­ bych przesłankach, że Tutaochamon był synem Echnatona i Nefertiti bądź też króla i którejś z jego drugorzędnych żon lub nałożnic. Nie można jednak zaprzeczyć, że w kontekście dążenia Echnatona do podkreślenia wagi pier­ wiastka żeńskiego, reprezentowanego przez Wielką Małżonkę Królewską i jej córki, nadawanie oficjalnego rozgłosu narodzinom męskiego potomka mogło być dla sprawy Atona rzeczą drugorzędną, bez większego znaczenia.

Rywalka Nefertiti? Zdaniem wielu badaczy Echnaton i Nefertiti są przykładem małżeństwa ide­ alnego, połączonego miłością, która oparła się wszelkim przeciwnościom i próbie czasu.

Pojawienie się w polu badań egiptologów niejakiej Kii zmusza do rewizji tego idealnego obrazu. Echnaton miał co najmniej jeszcze jedną żonę. Czyż­ by więc należało odłożyć do lamusa tę " miłość doskonałą" , jaka miała łączyć króla i królową? Trzeba tu zachować wielką ostrożność. Tak, Kija naprawdę istniała. Nosiła też tytuł Małżonki Królewskiej - przy czym pamiętać należy, że godność ta często miała charakter wyłącznie honorowy. Czy mimo to dzieliła swe życie z Echnatonem? Raczej nie. Wprawdzie Egipcjanie nie nadali monogamii rangi obowiązującego prawa, jednak nie jest znany ani jeden niepodważalny przypadek bigamii. Jeśli zaś chodzi o samych faraonów, to ich żony nosiły tytuł Wielka Małżonka Królewska i pełniły u ich boku funkcję oficjalnych królowych Egiptu. Na dworach przebywały jednak również często niejako drugorzędne żony: niektóre z nich z pewnością były obcymi księżniczkami, poślubionymi faraonowi dla przypieczętowania różnych politycznych przymierzy. I taki też najprawdo­ podobniej był również status Kii, choć nie ma na to żadnego dowodu. W ogóle zresztą niewiele nam wiadomo na jej temat. Niektórzy uważają nawet, że Kija to po prostu inne imię Nefertiti, co jest raczej mało prawdo­ podobne. Kija nigdy nie nosiła tytułu Wielkiej Małżonki Królewskiej, a jej imię ani razu nie występuje w kartuszu zarezerwowanym dla suwerenów. I gdy Nefertiti znika za horyzontem, bynajmniej nie zajmuje jej miejsca! Osoba Kii ma jednak ogromne znaczenie dla niektórych badaczy amar­ neńskiej genealogii. Czy mogła być matką którejś z córek Echnatona, a może nawet Tutanchamona? Żadnego z tych przypuszczeń nie sposób, niestety, dziś udowodnić. Na wielu zabytkach, na których wypisane było imię Kija, zostało ono wymłot­ kowane lub zastąpione innym. Czymże naraziła się tak bardzo, że nie za­ służyła, by przejść do życia wiecznego? Jakkolwiek było, Kija z pewnością nie należała do najbliższej rodziny. Nie pojawia się w żadnych scenach, w których tylko Echnaton i Nefertiti doznają zjednoczenia w miłości Atona2•

2

Zob.: W. Helek,

Kija, [w:]" Mitteilungen des Deutsches Archaologisches Institut- Abtei­

lung Kairo",40 (1984), s. 159-167.

Rozdział 21 .

Zycie

w

Achetaton

ytm codziennemu życiu Słonecznego Miasta nadawały obrząd­ ki liturgiczne ku czci Atona. Król, królowa i ich córki co dzień opuszczali swój wspaniały pałac, by udać się do Wielkiej Świątyni. Mieszkańcy mieli więc stale okazję oglądać przejazd panujących, którzy obejmowali się i często całowali, stojąc na wspaniałym złotym rydwanie, błyszczącym jak samo Słońce. Życia, powodzenia, zdrowia, na wieczność!­ wiwatowały tłumy, gdy król jedną ręką powściągi rumaki, a drugą obejmo­ wał kibić żony. Przejazd królewskiego rydwanu stanowił część rytuału. Był on uroczy­ stą procesją, której trasa wiodła od doczesnego, ziemskiego przybytku władcy, jakim był pałac, do wieczystej siedziby boga - jego Wielkiej Świą­ tyni. Stanowił też znakomitą okazję do zamanifestowania, i to w najbar­ dziej oczywisty sposób i w pełnym blasku Atona, świętego związku łączące­ go parę słonecznych władców. Echnaton i Nefertiti są tylko żywym, ziemskim wcieleniem boskich mocy. To nie ich, lecz samego Atona w ich osobach codziennie wielbi ludność Sło­ necznego Miasta. Ikonograficzny detal na reliefie w grobowcu Jahmesa po­ twierdza tę interpretację. Królowa stojąca na rydwanie zaprzężonym w dwa rumaki z pióropuszami na głowach odwraca się ku całującemu ją władcy. To­ warzysząca im jedna z córek opiera się na kołczanie przytroczonym do ko­ sza pojazdu i patrzy przed siebie. Nad sceną góruje Aton, którego promie­ nie zakończone małymi dłońmi podają całującym się znaki Życia - anch.

R

Jedna ze słonecznych dłoni dotyka lejców. To znaczy, że rydwanem powozi sam Aton i kieruje go we właściwą stronę1• Ta procesja rydwanu pozwalała mieszkańcom Słonecznego Miasta ucze­ stniczyć w kulcie Atona. Przemierzywszy tzw. Drogę Królewską, główną ar­ terię Achetaton, król i królowa znikali za bramą świętego okręgu. Po odprawieniu liturgii królewska para wracała do pałacu. Echnaton udzielał rozlicznych audiencji prywatnych, część czasu przeznaczał na spo­ tkania ze swymi uczniami. Utrzymywał też regularne kontakty ze wszyst­ kimi współpracownikami. W mieście często wdawał się w rozmowy z miesz­ kańcami stolicy. Gromadzący się wokół króla ludzie mogli z jego własnych ust wysłuchiwać nauk, które z zasady dotyczyły świetlistej natury Atona i wspaniałości życia, jakim bóg darzy wszystkich. W królewskich wykładach prowadzonych podczas audiencji publicznych, uczestniczyła również Ne­ fertiti. Jedną z najsłynniejszych scen z życia w Achetaton jest ceremonia ukazania się władcy w Oknie Pojawień, znajdującym się w loggii przerzu­ conej nad ulicą i łączącej pałac z budynkami urzędów państwowych. Ech­ naton chętnie ukazywał się w nim poddanym, naśladując tym wschodzące na horyzoncie Słońce. Z Okna Pojawień rozdawał dostojnikom zasłużo­ nym dla egipskiego imperium tzw. naszyjniki zasługi, zrobione ze słonecz­ nego metalu - złota. Nawet Boski Ojciec Eje uznał za stosowne uwiecznić na ścianach swego grobowca różne zaszczyty, jakimi został obdarzony z ła­ ski faraona. Kiedy miał otrzymać Złoto Zasługi z rąk króla, całe miasto by­ ło tym żywo poruszone: zewsząd ściągały tłumy, by przypatrzyć się wspa­ niałemu widowisku, wkoło biegały dzieci, radośnie pokrzykując. Wszyscy wiwatowali: To dla Eje! Patrzcie! Oto jak faraon obsypuje go złotem i [wszel­

kimi] bogactwami.

Na jednej ze stel, wystawionych obecnie w Muzeum Kairskim, widnieje przedstawienie majordomusa o imieniu Ani po takiej ceremonii. Mając na szyi aż cztery szczerozłote naszyjniki zasługi, krąży swym rydwanem po całym mieście, by podzielić się z jego mieszkańcami rozpierającym go 1

Hans-Wolfgang Miiller zwrócił uwagę na sakralny charakter tzw. promenad, które pojawia­

ją się już w reliefach doby Starego Państwa. Zmarły jako "wędrowiec" przemierza tam ubóstwio­

ną przyrodę, by ucieszyć serce swoje i w tym stanie osiągnąć wyznaczone mu miejsce wieczno­ " ści". Amarneńskie przejażdżki rydwanem, choć pojawiają się w innym kontekście, są zapewne echem tych samych symbolicznych wartości.

szczęściem. Na tę okazję Ani przywdział najpiękniejsze szaty - wspania­ łą, oślepiająco białą suknię, a perukę ozdobił stożkiem wonnego pach­ nidła. Przepełnia go duma. Nagroda, którą otrzymał, najlepiej świadczy o uznaniu, jakim darzy go królewska para. Jego pyszny rydwan prowadzi woźnica, którego imię zachowało się - niejaki Czaj . Ma on wydłużoną czaszkę, zgodnie z kanonami amarneńskiej estetyki; głowa samego Ani natomiast jest jak najbardziej klasyczna, okrągła.

Owe sceny radości nie mają wyłącznie charakteru konwencjonalnego tła, mają również święty wymiar. Złoto jest wszak produktem boskiego Słońca i odzwierciedla jego promienność, a Okno Pojawień to nic innego jak okno w niebiosach, którego istnienie poświadczają najstarsze znane teksty reli­ gijne. Właśnie przez ten otwór kosmicznej natury przedostaje się na ziemię słoneczna światłość. Echnaton zaś z racji swej funkcji, czyli tego, kto rozda­ je z niebiańskiego okna swe łaski w postaci słonecznego metalu jest ideal­ nym ucieleśnieniem Mocy Stworzenia, Tej-która-daje- [wszelkie]-życie. Podczas tych odświętnych obchodów, dostarczających okazji do koncer­ tów na wolnym powietrzu i ludowych bankietów, Nefertiti zawsze stoi u bo­ ku Echnatona. Tym sposobem królewska para oddaje cześć wiernym słu­ gom, będącym wszak również częścią dzieła boskiego stworzenia.

Kult, audiencje publiczne i prywatne, ceremonie dyplomatycznego protoko­ łu - wszystko to są tylko różne aspekty życia w Mieście Słońca, gdzie wład­ ca, choć z pewnością otoczony czujną opieką straży przybocznej, jest niezwy­ kle blisko swoich poddanych. Ludzie zatrudnieni w świątyni, rzemieślnicy i artyści, kupcy i handlarze, nawet zwykli posługacze pędzą w Achetaton ży­ wot podobny do życia w innych miastach starożytnego Egiptu: dni wypełnio­ ne ciężką nieraz pracą, ale też wcale nierzadkie okresy wypoczynku. Trady­ cyjne święta zastępują tu częste publiczne pojawienia się pary królewskiej, co daje okazję do rozprostowania grzbietu i radości. Królewska uczta, taka, jaką utrwalono na murach grobowca Huja, szambelana królowej-matki Teje, z pewnością należała do atrakcji. Służą­ cy wnosili tace z rozmaitymi potrawami, a w kącie zespół muzyków dyskretnie przygrywał na harfach i lirach. Tradycja wystawnych tebańskich przyjęć nie poszła w zapomnienie. Przetrwały też towarzyszące im istne re­ wie mody: elegantki osiadłe teraz w Achetaton nie zaprzestały rywalizacji

co do swych wdzięków i strojów. Wyszukane szaty najchętniej sporządza­ no z cienkiego jak pajęczyna, niemal przezroczystego płótna, doskonale podkreślającego powaby ciała. Ich uzupełnieniem były obfite, wymyślne peruki, bogata biżuteria i ozdobne paski z frędzlami. Najbogatsza dzielnica Achetaton mogła poszczycić się wielkimi rezy­ dencjami, które w niczym nie ustępowały posesjom tebańskim. Wielkie sadzawki i rozległe ogrody w Mieście Słońca sprzyjały spokojnej, sielskiej egzystencji, którą Egipcjanie wszystkich epok uważali za jeden z podstawo­ wych warunków szczęśliwości.

Za panowania Echnatona ani jeden poważniejszy incydent nie zakłócił spokoju stolicy. W każdym razie żaden tekst o tym nie wspomina. Nie ma też żadnego śladu, nawet pośredniego, jakiegokolwiek buntu przeciwko jego autorytetowi. Można więc śmiało powiedzieć, że niczym niezagrożona królewska para panowała udzielnie, a praktykowanie kultu Atona przebie­ gało w całkowitym spokoju. Mieszkańcy Achetaton wiedli spokojny żywot, który niczym właściwie nie różnił się od tego, jaki pędzono w Tebach, wyjąwszy codzienne ceremo­ nie odprawiane tu ku czci boskiego Słońca, które ożywiały dzielnice wokół pałacu i świątyni.

Rozdział 22

Ludzie faraona

A!.

eby zreformować religię, stworzyć sztukę, wznieść stolicę, Echna­ on, jak każdy faraon, musiał wesprzeć się na grupie zaufanych do­ adców, przyjaciół i wysoko postawionych dygnitarzy. Wymyślono zatem, że przedsięwziął szeroko zakrojoną akcję " polowania na czarowni­ ce " , aby wyeliminować swych przeciwników oraz kontestatorów i zastąpił ich wiernymi akolitami i pochlebcami. Źródła przechowały imiona kilku wielkich dostojników tamtej epoki, a także materiały, które pozwalają zbliżyć się do prawdy. Nawet faraon nie mógł jednym ruchem czarodziejskiej różdżki dokonać całkowitego prze­ wrotu w systemie administracji egipskiej. Potrzebował oczywiście czasu, by zmodyfikować jej odwieczne struktury, nie doprowadzając jednocześnie do załamania funkcjonowania państwa, rozpadu potrzebnych instytucji, zanie­ chania przez skrybów weryfikacji przychodów i nadzoru nad rozchodami itd. A gospodarka epoki amarneńskiej wcale nie odbiega od systemu, jaki obowiązywał wcześniej. Tu z pewnością Echnaton nie dokonał żadnej re­ wolucji systemu. Niekiedy rozmyślnie pozostawił na eksponowanych stano­ wiskach ludzi, którzy je piastowali dotychczas.

Wielu tebańskich oficjeli zachowało swą pozycję za panowania Echnatona. Wśród nich należy wymienić ludzi takich jak choćby l pi, gubernator miasta Memfis, który utrzymał swe prerogatywy; Bak, naczelnik rzeźbiarzy w Achetaton i syn Mena, przełożonego rzeźbiarzy za Amenhotepa III, czy wezyr Ramoze, prawdziwy zwornik łączący dawne i nowe czasy. Synowie wielu urzędników najzupełniej legalnie objęli tradycyjnie dziedziczne urzę-

dy po swych ojcach i pełnili te funkcje już to w największych miastach królestwa, już to w nowej stolicy. Jednym z ciekawszych jest tu bez wątpienia casus wspomnianego już wy­ żej Baka, mistrza rzeźbiarskiego. Jego ojciec pracował w świętym mieście Heliopolis, najpewniej w świątyni samego Re. Król Amenhotep III poznał się na jego talencie, a potem również na zdolnościach syna. Inskrypcja z Asuanu potwierdza, że Bak należał do ulubionych uczniów Echnatona. Faraon udzielał mu nauk, przyjmując na osobistych audiencjach, kiedy to wyjawiał i tłumaczył tajemnice misterium Atona. Bak doszedł do godności naczelnego rzeźbiarza i przełożonego królewskich placów budowy. Był nie­ wątpliwie jednym z artystów kreujących nowy styl w sztuce, a także twórcą przynajmniej niektórych amarneńskich arcydzieł, którymi się do dziś za­ chwycamy. Mianowany mistrzem głównej pracowni rzeźbiarskiej stolicy, kie­ rował elitarną grupą rzemieślników, którzy podlegali bezpośrednio królew­ skiemu pałacowi. Architektura, malarstwo i rzeźba nie były pozostawione indywidualnej fantazji twórców, lecz podłegały ścisłym zasadom określonego programu symbolicznego i teologicznego. Działalność tych łudzi miała fun­ damentalne znaczenie. Słowo rzeźbiarz po egipsku znaczy dosłownie Ten­ -który-sprawia-życie. Bo czyż rzemieślnik, który potrafi tchnąć ducha w mate­ rię, nie dotyka najgłębszej tajemnicy, samej istoty życia? Dlatego też we wszystkich epokach Przełożony Robót Królewskich należał do najważniej­ szych dostojników w państwie. Na steli, która obecnie znajduje się w Muzeum Egipskim w Berlinie, wi­ dnieje ciekawe przedstawienie Baka. Zabytek ten, ukazujący mistrza rzeź­ biarzy w towarzystwie żony, Taheret, dedykowany jest bogu Horachty- ży­ jącemu Atonowi. Bak ma potężny brzuch i obwisłe piersi. Ciało jego żony jest również zdeformowane; odznacza się ono zwłaszcza bardzo grubymi udami. Krótko mówiąc, oboje przedstawiono zgodnie z wymogami oficjal­ nej sztuki okresu amarneńskiego. Ten sposób obrazowania postaci śmier­ telników nawiązuje do faraońskiego wzorca króla, ojca-i-matki, jaki znamy z kolosów Echnatona z Karnaku.

W skomplikowanym świecie administracji państwa egipskiego najwyższa władza - wyjąwszy oczywiście faraona -spoczywała w rękach dwóch wezy­ rów. W czasach Amenhotepa III Wezyrem Południa był wspomniany już Ramoze, człowiek niezwykle utalentowany i, jak się okazało, wybitny myśliciel.

Jego tebański grobowiec jest kapitalnym świadectwem okresu przej­ ściowego między tradycyjną religią Nowego Państwa, skoncentrowaną na postaci Amona, a religią amarneńską, w której główną rolę odgrywa Aton. Część scen dekorujących ten grobowiec, nastawiona na wyrażenie ducha epoki Amenhotepa III, wykonana jest w najczystszym "stylu tebańskim " . Pozostałe powstały już w czasach Amenhotepa IV - przyszłego Echnatona - i przepełnia je ekspresja właściwa temu czasowi, zapowiadająca "sztukę amarneńską " . Grobowiec Ramoze to wielce znamienny przykład, który po raz kolejny udowadnia, że nie może być mowy, jak chcą niektórzy, o żad­ nym konflikcie i że oba panowania i obie koncepcje religijne nastąpiły po sobie w całkowitej harmonii, a wytyczony przez faraona plan rozwijał się spokojnie i bez przeszkód! Jak widać, nie było jakiegoś zasadniczego przełomu między starymi a nowymi czasami, zarówno w sferze politycznej, jak i gospodarczej : Ramo­ ze zatwierdzony został na swym urzędzie przez Echnatona, choć jego obo­ wiązki zapewne wzrosły i zmieniły zakres. Wezyr codziennie spotykał się z królem i zdawał mu szczegółowy raport ze swych poczynań. Jego zadanie polegało na tym - żeby wedle określenia zachowanego w jednym z tekstów - wszystkie sprawy były zdrowe i pewne. Ani przez chwilę wezyrowi nie wolno zapomnieć, że nosi symboliczny naszyjnik dedykowany bogini Ma'at, Pani Prawdy, kosmicznego ładu i porządku spo­ łecznego- innymi słowy, Harmonii, Uniwersalnej Zasady istnienia świata. Ramozego wspomagał lub też nawet z czasem zastąpił niejaki Nacht, in­ ny wezyr, którego rezydencję zidentyfikowano w południowej dzielnicy Achetaton. Tak czy inaczej, obaj ci wysoko postawieni dostojnicy dyskretnie, lecz kompetentnie działali na rzecz dobrobytu i porządku w nowej stolicy.

Oczywiście nie sposób było żądać, aby wszyscy kapłani Amona porzucili jego tebańskie świątynie i podążyli za królem do Achetaton. Echnaton nigdy nie zamierzał sprowadzić Teb do roli wymarłego miasta. Pozostała tam zatem z pewnością spora część personelu świątynnego i zarządzają­ cych dobrami Amona, a także liczni urzędnicy miejscowej administracji.

Jak każdy faraon, Echnaton również potrzebował do realizacji swych za­ mierzeń wsparcia oddanych współpracowników. Rekrutowali się oni albo spośród osobistych przyjaciół, albo z grona znaczących osobistości dwor-

skich, którym można było powierzyć zadania zgodne z ich kompetencjami. Teksty amarneńskie pozwalają wierzyć, że Nefertiti i Echnaton osobiście dokonywali wyboru łudzi, którymi się otaczali i którym powierzali główne stanowiska w Achetaton. Imiona i funkcje niektórych z tych dostojników są nam znane. Wspomniany już Meryre, Wielki Kapłan Atona, nadzorował właściwy przebieg ceremonii i liturgii w Wielkiej Świątyni. Hatiaj, architekt i inten­ dent królewskich placów budowy, nie kryje zadowolenia z korzystnego dla siebie obrotu spraw. Wzbogaciwszy się dzięki swemu stanowisku, pobudo­ wał wielką rezydencję, którą wciąż udoskonalał i upiększał. Jest tak dum­ ny ze swego domu, że decyduje się zamurować drzwi frontowe, aby goście musieli obejść całe domostwo, nim trafią do wejścia. Tym sposobem zmu­ szał ich, by najpierw obejrzeli otaczający ten istny pałac wyszukany ogród oraz wystawioną w nim kapliczkę. Naczelnik rzemieślników Maanachttutef mieszkał co prawda w skrom­ nym domu, lecz w centrum miasta. Słynny rzeźbiarz Thotmes widocznie wolał ciszę i otwarte przestrzenie, skoro pobudował się na peryferiach. Tam właśnie, w jednym z pomieszczeń jego warsztatu znaleziono słynne polichromowane popiersie Nefertiti. Jahmes, Nosiciel Królewskiej Pieczęci, Pisarz, Wielki [wśród] Wielkich, Pierwszy [wśród] Dworzan jest ukochanym Majestatu Jego każdego dnia. Parennefer, który pełni funkcję podczaszego, musi zawsze mieć czyste ręce. Raneferowi powierzono niezwykle delikatne i trudne zadanie: powozi kró­ lewskim rydwanem i dba o konie tego wyjątkowego zaprzęgu. Nadworny Medyk Króla, Pentu, zdobywa godność Pierwszego Sługi Tarczy [Słonecz­ nej]. Generał Mai szczyci się tym, że gdy codziennie staje przed królem, na­ pełnia swe uszy prawdą, która wychodzi z ust Majestatu Jego. Dostojnik ten należy do grona łudzi, których Majestat Jego uczynił Wielkimi z powodu ich talentu, zasług i umiejętności sprawnego działania. Jak widać, wśród amarneńskich dygnitarzy jest wielu parweniuszy, którzy zawdzięczają swój awans, fortunę i karierę Echnatonowi. Jeden z nich nosi nawet wiele mówiące imię: Echnaton mnie stworzył. Sam król zresztą również określa swoich zaufanych łudzi mianem Ci-których-uczyni­ łem-że-są, a właściciele grobowców nie wahają się fundować inskrypcji gło­ szących, że Echnaton jest Bogiem-budowniczym ludzi, Tym, który stwarza

wielkich i małych. Echnaton pozbawia funkcji zasiedziałych urzędników centralnych insty­ tucji państwowych i od podstaw organizuje własny aparat kierowniczy,

a najważniejsze stanowiska obsadza swoimi zausznikami. Jak dotąd, nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Jednak wypowiedź majordomusa królowej Teje noszącego imię Huja, o ile została właściwie zinterpretowana, ukazuję tę sytuację w szczególnym świetle. Otóż utrzymuje on, że Echnaton wyszukiwał sobie przyszłych do­ stojników nie spośród szlachetnie urodzonych, jak to było w zwyczaju, lecz wśród najniższych warstw społecznych. Potwierdza to inny urzędnik z AI­ -Amarna, który tłumaczy, że swą obecną pozycję zawdzięcza osobistej in­ terwencji króla; przedtem tonął w nędzy. To z woli Echnatona został jego zaufanym, którego opinie bierze się pod uwagę, i zyskał znaczne bogactwa. Niemal naiwnie wyznaje, że zaskoczyło go to zupełnie, ponieważ nigdy nie przypuszczał, iż któregoś dnia zazna takiego dobrobytu. Jeszcze ktoś inny bez żenady oświadcza wprost, że jego ojciec i matka byli nędzarzami, a on sam żył właściwie jak żebrak. Dopiero król Echnaton osobiście dał mu jeść i wlał weń słowa otuchy. A z czasem wprowadził go do swego najbliższego otoczenia i ofiarował wysokie stanowisko w administracji. Bylem człowie­

kiem ubogim. Król zbudował mnie. On wyniósł mnie. Nie miałem [żadnego] majątku, a On pozwolił mi mieć służących, posiąść [rozlegle] grunty, zmieszać się z wielkimi, choć bylem podlego pochodzenia. Wszystkie te świadectwa można podsumować tekstem, który tak opie­ wa dobroć Echnatona: On jest Nilem dla ludzkości, On ją żywi, On jest Mat­

ką, która daje życie światu. Nie zazna nędzy i [niczego] nie będzie potrzebowal ten, którego pokocha Majestat Jego. Cyril Aldred widzi w tych słowach wyłącznie pochlebstwa, lizusowskie deklaracje, interesowne pochwały. Jego zdaniem wszyscy ci amarneńscy nuworysze, którzy rozgłaszają wkoło swą wdzięczność za to, że zostali wy­ dźwignięci z nędzy, są zwykłymi dworskimi pochlebcami, bezwstydnie pod­ lizującymi się władcy. Łechcą próżność Echnatona, wpajając weń przeko­ nanie, że to on jest fundamentem ich szczęścia, wyłącznie dla korzyści osobistych. Z kolei Hermann Kees jest przekonany, że te wyznania nowych amar­ neńskich dygnitarzy należy traktować serio. Uważa, że rzeźby, dzięki którym możemy poznać twarze wielu mieszkańców Achetaton, wyraźnie dowodzą, iż znaczna część modeli była skromnej kondycji. Rysy tych twa­ rzy, często toporne, miałyby według Keesa stanowić dowód na to, że amar­ neńskie elity istotnie różniły się od tebańskich. Na dodatek w tym okresie obserwujemy wyraźny rozwój języka ludo­ wego, który istotnie odbiega od języka klasycznego, nadal używanego

w Tebach. W amarneńskim dialekcie często pojawiają się zapożyczenia o azjatyckim rodowodzie, co dowodzi kosmopolitycznego charakteru no­ wej stolicy. Inne jeszcze sprawy, jak na przykład niewielki, choć zauważalny wzrost stopy życiowej ludzi najuboższych, skłaniają do przypuszczenia, że Echna­ ton zapoczątkował rodzaj ewolucji społecznej; niektórzy interpretatorzy nie wahają się jej nadać, i tu zaznaczmy od razu - na wyrost, miana "socja­ listycznej " . Tak czy inaczej nie sposób zaprzeczyć, że Echnaton dał władzę oraz zapewnił pomyślność i dostatek wielu ludziom skromnej kondycji i zmodyfikował dotychczasowe zasady rekrutacji na wysokie stanowiska w administracji egipskiego imperium. Nie wytrzymują próby argumenty, które czynią z Echnatona naiwne­ go poczciwca podatnego na bezczelne pochlebstwa. Taka postawa jest zu­ pełnie sprzeczna z innymi cechami jego charakteru. Co więcej, są nawet dowody na to, że potrafił surowo karać, a także na to, że nie ufał ślepo na­ wet tym, których sam mianował na wysokie stanowiska. Dowodzi tego przykład Mai, Kanclerza Królewskiego, Inspektora Stad i Nosiciela Wa­ chlarza po Prawej Stronie Króla. Początkowo piastował on nie byle jakie stanowiska w Heliopolis, a później jeszcze większe zaszczyty i godności spotkały go w AJ-Amarna, gdzie cieszył się wielkim zaufaniem Echnatona. A jednak pewnego dnia jego kariera została brutalnie złamana z rozkazu samego Echnatona - w grobowcu Mai wszędzie skuto jego imię, a jego wi­ zerunki usunięto i pokryto zaprawą - unicestwiając go tym sposobem na zawsze. Jak widzieliśmy, Echnaton był duchowym mistrzem, który nie pomijał żadnej okazji, by osobiście nauczać wszystkich chętnych, którzy mają oczy, by widzieć, i uszy, by słyszeć. Z pewnością lubił bezpośrednie spotkania ze swymi poddanymi, gdyż dawały mu sposobność do tego, aby, jak to czasem określają teksty, stwarzał ludzką istotę. Zdolność rozmówcy do postrzega­ nia światłości Atona nie w sensie mistycznym, lecz całkowicie realnym, po­ zwalającym na zastosowanie królewskich nauk w codziennych czynno­ ściach - była zresztą głównym kryterium, wedle którego władca rozdzielał obowiązki i stanowiska. Pomijanie przez króla kwestii odpowiedniego uro­ dzenia czy przynależności do rządzącej warstwy urzędniczej nie było zre­ sztą wcale jakąś niezwykłą innowacją. Już za czasów Starego Państwa wy­ bitne jednostki wywodzące się z dołów społecznych mogły pełnić najwyższe urzędy w kraju. Sam wielki Imhotep, nim zyskał sławę w służbie u króla

Dżesera, był tylko prostym rzemieślnikiem, który wyrabiał kamienne na­ czynia. Przypisywanie wszystkim novi homines Echnatona hipokryzji byłoby niepoważne. Wielu z pewnością wcale nie musiało udawać, że czci Atona i króla, jego boskiego namiestnika na ziemi. Wysłuchawszy ich opinii i ocen Echnaton samodzielnie podejmował takie decyzje, jakie uważał za słuszne. Zapewne nieraz musiał się pomylić co do kompetencji nowych dygnitarzy. Niektórym z nich z pewnością brakowało doświadczenia. Innym odmiana losu tak zawracała w głowach, że zapominali o obowiązkach związanych ze stanowiskiem. Takim przykładem mógłby być tu niejaki Tutu, być może z pochodzenia Syryjczyk, który został intendentem królewskiego skarbca. Wiele wskazuje na to, że nie odznaczał się on kryształową uczciwością i miał raczej lepkie ręce. Tak czy inaczej okres jego urzędowania nie nale­ żał do najlepszych dla skarbca. Bardziej precyzyjne oskarżenia są dziś po prostu niemożliwe. Wyciąga­ nie z istniejącej dokumentacji źródłowej zbyt daleko idących wniosków byłoby nadużyciem. To prawda, że król otaczał się nowymi ludźmi. Zjawi­ sko to nie jest jednak niczym nowym. Każdy nowy faraon postępował przecież podobnie. To, że Echnaton pozwolił zwykłym ludziom wzbogacić się na państwowej służbie, także nie dziwi. W przeszłości inni monar­ chowie robili przecież tak samo. Ważne byłoby ustalenie, czy działania króla miały tu charakter systematyczny, czy jedynie okazjonalny, sporady­ czny. Bardziej prawdopodobna wydaje się mimo wszystko ta druga możli­ wość. Dwór Echnatona stwarza wrażenie starannie przemyślanego melan­ żu starych tebańskich funkcjonariuszy i osobistości nowych, niejako rzeczywiście stworzonych przez króla. Ewolucja społeczna? - być może. Rewolucja? -z pewnością nie! I na koniec - jeszcze jedna niejasność. Czy w dostępie do urzędów pań­ stwowych Echnaton faworyzował cudzoziemców - Syryjczyków, Babiloń­ czyków lub Mykeńczyków? Ilu ich było w Achetaton i czy odgrywali jakąś inną rolę oprócz zajmowania się handlem? Społeczeństwo Nowego Pań­ stwa ma niemal od początku charakter raczej kosmopolityczny. Wielu Egipcjan podróżuje wówczas za granicę, cudzoziemcy z kolei licznie go­ szczą nad Nilem, a kontakty handlowe i gospodarcze są częste i rozwijają się intensywnie. Nowa stolica najpewniej nie zerwała z tą praktyką i nie za­ mknęła się na wpływy z zewnątrz, jednak dostępne źródła nie pozwalają sprecyzować ich natury, zakresu ani znaczenia.

Boski Ojciec Eje i generał Horemheb Wśród łudzi faraona szczególną uwagę przykuwają dwie postacie. Pierwsza to Eje, który nosił wiele mówiący teologiczny tytuł Boskiego Ojca łub Ojca Boga i był najprawdopodobniej wujem Echnatona. Pełnił on odpowiedzialne funkcje już za czasów Amenhotepa III na dworze w Tebach. Był też jednym z pierwszych, którzy wyruszyli za Echnatonem do nowej sto­ licy, gdzie bynajmniej nie utracił wpływów, wręcz przeciwnie - zyskał na znaczeniu. Niektórzy egiptolodzy nie wahają się przypisywać mu statusu naj­ ważniejszego wśród dygnitarzy tej epoki. Z pewnością wiemy tyle, że należał do kręgu łudzi najbliższych królewskiej parze. Eje, obznajmiony ze wszystkimi zawiłościami egipskiej administracji państwowej , potrafił ominąć każdą pułapkę. Był człowiekiem tak doświad­ czonym, jak mało kto w otoczeniu Echnatona. Znał całą elitę władzy w kra­ ju, nieraz wykonywał karkołomne zadania i był wprost wymarzonym po­ średnikiem między nową stolicą a Tebami. Odegrał wielką rolę za czasów panowania Echnatona, gdyż cechował się wielką umiejętnością dworskiej dyplomacji oraz wprost niewiarygodnym wyczuciem koniunktury politycz­ nej. W końcu sam zasiadł na tronie. Eje twierdził, że pobierał " duchowe nauki" z ust samego króla. Tak czy inaczej, spotkania monarchy z jego Pierwszym Służącym musiały być częste. Eje otrzymał liczne wyróżnienia i tytuły, takie jak Ulubieniec Boga Dosko­ nałego, Pisarz Królewski, Nosiciel Wachlarza po Prawej Stronie Króla, Do­ wódca [Korpusu] Rydwanów, Wielki Koniuszy Rumaków Majestatu Jego. Teksty w amarneńskim grobowcu Eje mówią, że cieszył się poważaniem Oby­ dwu Krajów- czyli w całym Egipcie. Na co dzień faworyzowany przez Ech­ natona, uchodził w jego oczach za dygnitarza o nadzwyczajnych wprost kom­ petencjach. Dlatego też został postawiony na czele rady królewskiej Wszystkich Szlachetnych Królestwa. Co więcej, został nawet przez króla adoptowany! Zawsze na pierwszym miejscu stawiając obowiązki, Eje pilnie

słucha rozkazów Majestatu Jego i wykonuje je bez zwłoki. Jest zawsze prawdo­ mówny, uczciwy i szczery wobec Pana Obydwu Krajów. Jest Sługą Ka Majesta­ tu Jego, który cieszy się, gdy widzi go w jego pałacu. Jest Przełożonym wszystkich Szlachetnych, Towarzyszy Króla i wszystkich sług Majestatu Jego. Dobrze wie, co raduje serce Majestatu Jego, który jest Mędrcem nad Mędrcami i który wie wszystko jak [sam] Aton. Pan Obydwu Krajów słusznie dostrzegł w Eje, który nienawidzi kłamstwa, Ma'at - Uniwersalną Zasadę wszelkiego istnienia.

Dalej Eje prosi władcę, by obdarzył go szczęśliwym przeznaczeniem, do­

statkiem lat i doskonałym pochówkiem w grobowcu, jaki otrzymał [w darze] od Majestatu Jego w górach Achetaton. Historia pokaże, że prośby tego Sługi Do­ skonałego zostały wysłuchane. W rzeczy samej - Eje dożył późnej starości, wyniósł na tron Tutanchamona, wreszcie sam został Panem Obydwu Krajów, a przed śmiercią zdołał jeszcze zapewnić sukcesję Horemhebowi. Co zaś się tyczy jego grobowca w Achetaton, to jest to jedno z najważniejszych świa­ dectw religii okresu amarneńskiego: na grobowych murach uwiecznione zostały fundamentalne teksty, takie jak Wielki Hymn do Atona, hymny do króla i Atona i liczne modlitwy. Rzec by można, że grób ten to istne sanktu­ arium służące propagandzie i bezpośredniemu nauczaniu religii Atona. Ej e był też wielokrotnie nagradzany złotymi naszyjnikami zasługi, oczy­ wiście w obecności wiwatujących tłumów: Zaprawdę, nigdy żaden dworza­

nin nie został uhonorowany w podobny sposób. Wszystkie te materialne dowody uznania dla zasług Eje w zakresie za­ rządzania państwem nie powinny jednak przesłaniać jego roli w sferze reli­ gijnej. Jeden z tekstów w jego amarneńskim grobowcu wyraża największe życzenie żarliwego wyznawcy Atona. Eje prosi króla: Panie mój, pozwól mi

ucałować ziemię uświęconą i stanąć przed Tobą z ofiarami dla Atona, Ojca Twego, jako tego-który-jest-w-Twoim-Ka. Spraw, aby moje Ka pozostało i roz­ winęło się dla mnie... Aby imię moje mogło być z woli Twojej wypowiadane w miejscu świętym, gdyż jestem ulubieńcem Twoim, który jest Twoim Ka. Obym mógł dostąpić łaski Twojej, gdy nadejdzie sędziwy wiek. Eje chce więc przede wszystkim mądrości, a nie władzy. Powracający mo­ tyw Ka uświadamia, że każdy dygnitarz Obydwu Krajów, niezależnie od te­ go, jak wysokie piastuje stanowisko, musi przede wszystkim dbać o tę stwór­ czą energię, od której zależy dosłownie wszystko. Stąd też Eje ze wszystkich sił pragnie na ziemi podążać drogą Ka Majestatu Jego, czyli, mówiąc inaczej dotrzeć do samego źródła tej życiowej energii. Jeśli faraon zezwala Eje, zwykłemu śmiertelnikowi, wejść do Świętego Świętych, to dlatego że jego słowa, wypowiadane tu, na ziemi, zawsze były prawdziwe. Albowiem w życiu wieczystym jedyną rzeczą, która się liczy, jest Prawda-Ma'at!

Sławny generał Horemheb również należał do grupy Wszystkich Szlachetnych Królestwa, którzy głęboko i szczerze byli związani z królem i pełnionym przez siebie urzędem i starali się godnie i jak najlepiej wywiązy­ wać z powierzonych im zadań. A jednak filmowcy szczególnie źle obeszli się

z postacią Horemheba, czyniąc z niego przygłuchego, brutalnego i wiecznie pijanego żołdaka. Trudno o większą karykaturę prawdy historycznej ! Po pierwsze, nie wolno dać się zwieść tytułowi "generał " . Horemheb to przede wszystkim Pisarz Królewski, a więc człowiek wykształcony, o wysokiej kul­ turze, a poza tym był dobrym prawnikiem i nieprzejednanym strażnikiem prawa-Ma' at. W Egipcie często zwierzchnictwo nad siłami zbrojnymi powie­ rzano takim właśnie ludziom - cywilom, którzy mieli odpowiednie kompe­ tencje, by móc zarządzać dużymi grupami ludzi i wszelkiego rodzaju zasoba­ mi. Horemheb nie był zresztą jedynym człowiekiem odpowiedzialnym za stan sił zbrojnych Echnatona, choć z pewnością właśnie jemu podlegały wszystkie służby zapewniające utrzymanie gotowości bojowej wojska i ich odpowiednie zakwaterowanie, wyżywienie i uzbrojenie. Horemheb był człowiekiem miłującym Ma 'at we wszystkich sferach życia. Z pewnego niezbyt jasnego dokumentu zdaje się wynikać, że w Tebach doszło w tym czasie do rabunku grobów. Generał, który prawdopodobnie mógł w pewnych okolicznościach dowodzić także działaniami policji, szyb­ ko przywraca tam porządek i ład i kładzie kres temu karygodnemu proce­ derowi. Horemheb należy do wiernych i zaufanych Sług Echnatona. W czasach amameńskich pozostaje niejako w cieniu pary słonecznych władców i zado­ wala się sumiennym wypełnieniem obowiązków służbowych i rozkazów. Na­ wet mu się nie śni, że czeka go świetna przyszłość i że pewnego dnia sam włoży koronę, o czym będzie jeszcze mowa.

Rozdział 23

Rewolucja w sztuce?

D

aniel-Rops w swej książce o Echnatonie pt. Le Roi ivre de Dieu (Król pijany Bogiem) pisze: Doprowadzenie do zmian w sztuce sta­

nowiło ogromny krok w kierunku wielkiego przewrotu w sferze religii, wyzwolenia się spod ścisłej kontroli kleru Amona nad wizerunkami postaci bogów i wyzwolenia się z obowiązujących sztywnych kanonów. Bez trudu można rozpoznać wytwory egipskiej sztuki okresu amarneń­ skiego, której niezwykły styl, niekiedy nazywany " monstrualnym", wprost rzuca się w oczy. Wielki Budowniczy Echnaton wykreował tę oryginalną sztukę jako najlepszą ilustrację swojej wizji człowieka i świata. Już samo za­ łożenie nowej stolicy niejako implikowało konieczność powołania do życia nowych form w sztuce, jak najlepiej odpowiadających szczególnej wrażli­ wości tej niezwykłej epoki. Czy jednak można mówić, że Echnaton niczym magik wyczarował jakąś zupełnie dotychczas nieznaną sztukę, całkowicie sprzeczną z tradycyjnymi egipskimi kryteriami piękna? Grobowiec Ramoze w Tebach Zachodnich (TT 55) dostarcza tu intere­ sującej odpowiedzi. Część grobowca tego dostojnika dekorowana jest we­ dług klasycznych reguł, reszta zaś odpowiada zasadom sztuki amarneń­ skiej. A więc w jednym miejscu współistnieją dwa, jakże różne style. Kulminacją tej ewidentnej tolerancji jest scena przedstawiająca Echnatona i Nefertiti rozdających poddanym złote naszyjniki zasługi. Opromienieni boskim Słońcem królewscy małżonkowie rozdzielają magiczną wartość ucieleśnianą przez materiał, z którego wykonano te naszyjniki. Styl sztuki amarneńskiej, operujący krzywiznami i kształtami brył, które odkształcają się poza granice wszelkich dotąd obowiązujących zasad, sta­ nowi wyjątkowy moment w dziejach estetyki egipskiej. Jednak obok tych

" " eksperymentów niektórzy artyści z czasów Echnatona nadal tworzą w klasycznym stylu epoki Amenhotepa III. Przypuszczano, że na dworze Echnatona oprócz silnej korporacji rze­ mieślników, z uporem i wbrew nowym tendencjom trzymających się stylu klasycznego, istnieli też liczni "wolni strzelcy" , których " heretyk" zachęcał do poruszania tematów, jakie im się spodobają. Taka supozycja jest jednak zupełnie nieprawdopodobna, ponieważ cał­ kowicie ignoruje realia organizacyjne królestwa Egiptu. Faraon, jako jedyny prawdziwy Mistrz, nadaje sztuce jedyną prawdziwą formę. Bractwa arty­ stów-rzemieślników są posłuszne jego dyrektywom i nie dysponują swobo­ dą twórczą pozwalającą na realizację własnych fantazji. Czyżby zatem dzieła klasyczne w swej formie, pochodzące z epoki amarneńskiej, lecz sprzeczne z duchem określonym przez Echnatona, były wytworami wcześniejszymi, wtórnie spożytkowanymi przez króla, który za­ dowolił się tu zastąpieniem na nich imion ojca własnymi? Hipoteza taka również nie ma racji bytu. Gdyby była trafna, Echnaton z pewnością postarałby się włączyć te tradycyjne w kształcie dzieła w obręb własnej świętej estetyki, której zasady wykładał artystom, jak to wiadomo z różnych tekstów. Jest pewne, że Echnaton bynajmniej nie dążył do zniszczenia dziedzic­ twa Egiptu, odcięcia się od przeszłości i stworzenia zupełnie nowej sztuki przez całkowite odrzucenie dawnej estetyki. Był jak najdalszy od lekcewa­ żenia nienaruszalnych zasad sztuki faraońskiej i próbował je po prostu wzbogacić o nowe doświadczenia. Jakież to wielkie tematy opiewała sztuka amarneńska? Przede wszyst­ kim była to rodzina królewska celebrująca kult Atona. Widzimy ją, jak od­ daje cześć bogu Atonowi i dziękuje mu za jego dobrodziejstwa - w scenach tych można niemal odczuć jej mistyczne uniesienie wobec promieniowania tej boskiej gwiazdy. Jako ziemski odbiorca i zarazem zbiornik boskiej świa­ tłości, królewska rodzina niejako dynamizuje tę pochodzącą z nieba ener­ gię życia i przekazując ją dalej, udostępnia jej dobroczynne działanie całej ludzkości. Tę piękną ideę wyrażają również sceny, w których król i królowa, stojąc w Oknie Pojawień, rozdają nagrody poddanym. Bardziej niż o materialny podarek chodzi tu o czynność symboliczną - dzięki niej człowiek, który zro­ zumiał nauki Echnatona, może uczestniczyć, podobnie jak król, w boskiej sferze rzeczywistości. Po raz pierwszy w sztuce Egiptu pojawiają się zadziwiająco intymne sce-

ny rodzinne. Przywołajmy tu choćby te z nich, które przedstawiają króla ba­ wiącego się z córkami, królową na kolanach króla, króla całującego którąś z córek czy wreszcie roznegliżowanych boskich małżonków przyjmujących prywatnie jakiegoś dygnitarza i jego żonę. Warto tu wspomnieć także słyn­ ne przedstawienie księżniczki delektującej się kaczką, jako że sceny kon­ sumpcji nigdy dotąd nie ukazano w tak realistyczny sposób. Zauważamy też pewne innowacje techniczne, jak na przykład wyraźną tendencję do komponowania rzeźby statuarycznej z rozmaitych rodzajów kamienia. Do wyrzeźbienia ciała często używano miękkiego, łatwego w obróbce wapienia, natomiast elementy istotne wykonano z twardych ka­ mieni: głowę z jaspisu, ręce z kwarcytu, a nogi z granitu. Religijne konota­ cje wynikające z symboliki materiałów są tu ewidentne. Amarneńska sztu­ ka lubuje się poza tym w połyskliwej ornamentyce: stosuje odciskane z formy inkrustacje z różnobarwnej pasty szklanej lub z fajansu. W sztuce amarneńskiej nierzadko występują zwierzęta. Na malowid­ łach ukazane są one na wolności, żyją spokojnie w czymś w rodzaju ziem­ skiego raju, na łonie dzikiej, nieskażonej przez człowieka przyrody. I bynaj­ mniej nie chodzi tu, naszym zdaniem, o rodzaj naiwnego naturalizmu, odzwierciedlającego upodobania króla-marzyciela, miłośnika takich iluzo­ rycznych rajów. Ludzie starożytni żyli w zbyt bliskim związku z przyrodą, by nie wiedzieć, ile to piękno może kryć niebezpieczeństw! Natura więc, tak samo jak królewska rodzina, jest żywym świadectwem boskiej obecno­ ści na ziemi. Amarneńska sztuka eksponuje ptaka nie tylko jako realne stworzenie, lecz także jako symbol - istotę ulotności powietrza, jeden z ele­ mentów stwórczych świata. Dlatego właśnie nigdy nie pojawiają się tak częste wcześniej i później sceny polowań - zabijania czy łapania zwierząt w sidła. Ten "naturalizm " jest głównym środkiem wyrazu sztuki stworzonej przez króla. Był zresztą jak najbardziej stosowny w Egipcie, gdzie już w cza­ sach Starego Państwa na ścianach grobowców umieszczano wspaniałe sce­ ny, wiernie oddające rodzaj czarownego ducha egipskiej flory i fauny. Nie sposób zaprzeczyć, że Echnaton stworzył prawdziwą " filozofię na­ tury" , rodzaj filozofii Światłości. Nie jest to jednak odrębna gałąź filozofii religii, gdyż wiąże się ściśle z obecnością i poszanowaniem Ma' at, odwiecz­ nej boskiej Zasady istnienia świata. Nie ulegajmy jednak złudzeniom. Rzemieślnikom, którym król powie­ rzył zrealizowanie tego jakże konkretnego programu symbolicznego, nie zależało wcale na ukazaniu czystego piękna przyrody jako takiej. Rośliny

błotne, połyskujące sadzawki, wzbijające się do lotu ptactwo, radośnie pod­ skakujące cielęta czy pląsające ryby są tu jedynie inkarnacjami krajobrazu Prapoczątków, wizją pierwotnej szczęśliwości Złotego Okresu, obrazem Dzieła Stworzenia, kiedy to idealnej harmonii Kosmosu, doskonale urzą­ dzonego wedle wiecznej reguły Ma'at, nie zakłócała obecność żadnych złych mocy. Te niezapomniane chwile szczęścia może wskrzesić moc faraona. To on, jako gwarant Ma' at, tej Równowagi i Harmonii Świata, poza których obrę­ bem nie istnieje dla człowieka żadna możliwość osiągnięcia prawdziwej Mądrości - sprawia swą obecnością, że stają się one rzeczywistością, dniem dzisiejszym. Przedstawienia te, znane od zarania sztuki egipskiej, nie są ja­ kąś dowolną, abstrakcyjną kompozycją, lecz " koniecznością absolutną " . Dzięki wizji tych krajobrazów wieczności dusza człowiecza może wznieść się ku Atonowi - pełni jej szczytnego przeznaczenia. Niektórzy historycy sztuki skłonni są dostrzegać w sztuce amarneńskiej jakieś wpływy zewnętrzne. Trop azjatycki nie znajduje już dziś uznania, nadal jednak nie zarzucono myśli o możliwości oddziaływania Krety. Wia­ domo, że po upadku wspaniałego miasta Knossos i splądrowaniu przez achajskich najeźdźców innych ośrodków kultury kreteńskiej tamtejsi myśli­ ciele i artyści zostali niejako zmuszeni do emigracji. Wielu z nich trafiło za­ pewne nad Nil - toteż w przedstawieniach roślin i zwierząt doby amarneń­ skiej nietrudno dopatrzyć się kontynuacji pewnych rozwiązań formalnych, właściwych sztuce kreteńskiej. Trzeba jednak zauważyć, że odwoływanie się do wpływów z zewnątrz nie rozwiązuje problemu niezwykłości sztuki amameńskiej ani nie jest do końca uprawnione. Sztuka amameńska jest bowiem typowo egipska. Jej tematy są tradycyjnie egipskie - nawet jeśli niektóre z nich rozwinięto w specyficznym stylu, to pewne sceny zyskały ponadczasowe uznanie.

Pozostaje jeszcze jedna kwestia dotycząca sztuki amarneńskiej, która spra­ wia szczególny kłopot, a mianowicie - przedstawienia samego Echnatona. Wszyscy mamy przed oczyma jego odrażająco zdeformowane " końskie " oblicze, o niezwykłych rysach, budzących skojarzenia z chorobą. Czyżby największy mistyk w dziejach Egiptu był człowiekiem o niemal odpychają­ cej brzydocie? Przywołajmy tu przede wszystkim bardzo istotne świadectwo, które po­ zwoli spojrzeć na tę sprawę z właściwej perspektywy. Mamy na myśli słyn-

ną gipsową maskę znalezioną w AJ-Amarna. Oddaje ona z pewnością naj­ wierniej prawdziwe rysy twarzy Echnatona - w jego spokojnym, odprężo­ nym i najzupełniej normalnym obliczu nie ma niczego odrażającego. Jeśli uznamy, że maska ta jest wiernym odzwierciedleniem twarzy króla, będziemy musieli przyjąć, że Echnaton sam kazał się portretować w ten jakże dziwaczny sposób. Ten stan rzeczy próbowano wyjaśnić brakami war­ sztatowymi prowincjonalnych artystów, zdolnych tylko do produkcji takich knotów. Argument ten jest jednak po prostu śmieszny. Artyści z Achetaton na pewno nie byli partaczami. Ich dzieła świadczą o znakomitym opanowaniu rzemiosła. Nieprzekonująca jest też opinia, że portrety Ech­ natona to karykatury sporządzone na zamówienie przeciwników politycz­ nych w celu ośmieszenia władcy. Artbur Weigalł proponuje pierwsze możliwe wyjaśnienie tej zagadki. Zauważa on, że tzw. styl amarneński jest po części nawrotem do epoki ar­ chaicznej , kiedy królowie-bogowie Egiptu byli jedynymi depozytariuszami boskich mocy. " Odrażające " , szokujące nas dziś cechy byłyby tu specy­ ficzną próbą adaptacj i surowego stylu Starego Państwa, mającego wyraźną tendencję do geometryzowania postaci. Jest to niezwykle istotna obserwa­ cja, tym bardziej że to zbliżenie na planie sztuki znajduje, jak widzieliśmy, oczywistą paralelę w sferze religii solarnej. Franc;ois Daumas pisze: Zupełnie nie wierzę [w to 1 że Amenofis IV mial

rzeczywiście takie cechy fizyczne, jakie ukazują jego sławne rzewy z Kamaku. Są one [w moim pojęciu oczywistym] 'fryrazem teologii królewskiej. Jacques Pirenne popiera ten pogląd następującym sformułowaniem: Kobiecość cia­ ła Amenofisa IV jest patologiczna nie bardziej niż sokola głowa Re. Czyż Aton nie jest w istocie Ojcem-i-Matką wszystkiego, co żyje na zie­ mi? Król Echnaton, jego przedstawiciel na ziemi, musi zatem mieć postać aseksualną, tak jak to eksponują Jego dziwne statuy z Karnaku. Jak słu­ sznie zauważył Dymitr Mereżkowski: Królestwo Boga nastanie, gdy dwa sta­

ną się jednym, gdy [pierwiastek] męski stanie się żeńskim i nie będzie już nic ani męskiego, ani żeńskiego. Analogiczną myśl odnajdujemy w gnostyckiej ewangelii Tomasza. Teksty ptolemejskie, np. ze świątyni w Isna (Esna), kła­ dą nacisk na symbolikę androginiczności - traktowanej jako " stan ducho­ wy" , będący najdoskonalszym sposobem wyrażeniem boskiej jedni. Co się zaś tyczy fizycznych deformacji w ścisłym rozumieniu tego słowa, najrozsądniej chyba będzie uznać, że jesteśmy po prostu duchowo nieprzy­ gotowani do przyjęcia tej " teologicznej formy wyrazu " Echnatona, jako zbyt odbiegającej od kryteriów naszej estetyki. To oczywiste, że królewskim

rzeźbiarzom nie polecono sporządzić wiernych portretów Echnatona, ich zadanie polegało na stworzeniu jego podobizny symbolicznej. Ten rodzaj estetyki bowiem najlepiej odpowiada teologii, która sama jest formą wyrazu określonej koncepcji rządów. Zatem nie można jej oce­ niać na podstawie jakichś kryteriów natury emocjonalnej, lecz należy po­ strzegać ją tylko jako przejaw pewnego stanu duchowego. Echnaton wcale nie dążył do zrewolucjonizowania sztuki egipskiej, której wszystkich reguł skądinąd przestrzegał. Jak każdy faraon, dążył tylko do stworzenia formy artystycznego wyrazu zharmonizowanej możliwie jak najlepiej z koncepcją swojego panowania. Artystom postawił konkretne zadanie - nadać wizual­ ną formę ożywczym skutkom oddziaływania boskiego światła słonecznego na wszelkie żywe istoty.

Rozdział 24

Dwunasty rok panowania - pokój i wojna

dwunastym roku panowania, drugiego miesiąca Pory Peret, czyli zimy, ósmego dnia ważne wydarzenie naruszyło porządek życia Achetaton. W stolicy zorganizowano wielkie uroczystości z okazji wizyty ambasadorów z różnych stron świata, którzy przybyli, aby złożyć przed Echnatonem i Nefertiti trybuty należne królowi Egiptu z obcych ziem. Cyril Aldred pisze: Podczas ceremonii faraon i królowa zostali przeniesie­ ni w oficjalnym palankinie na trony, umieszczone na paradnej trybunie, pod wielkim złoconym baldachimem; za nimi stało sześć księżniczek i dwór. Tam przyjęto ambasadorów z krain Azji i Afryki. Anonsowani przez wezyra i innych wysokich urzędników, nieśli bogate dary dla swego nowego boskiego suwerena, w zamian oczekując jego błogosławieństwa. Na miejsce ceremionii wybrano - ze względu na tłumy widzów - tereny leżące poza miastem, na wschód od niego. Panuje nastrój pogodnej beztroski. Obecne na uroczystości córki królewskie wesoło szczebiocą. Jedna z nich bawi się z młodą antylopą. Wzruszające w tej uroczystości jest to, że ostatni raz widzimy tu całą królewską rodzinę. Niebawem śmierć uderzy po raz pierwszy. Rozentuzjazmowani są zwłaszcza młodzi żołnierze: klaszczą, śpiewają i tańczą. Widok przedstawicieli obcych krajów składających hołd faraonowi jest dla nich zapowiedzią pokoju. A oto kilka wymownych tekstów opisujących to wydarzenie. Pierwszy po­ chodzi z grobu Meryre II: Rok 12� 2. miesiąc pory peret 8. dzień: Król Górnego i Dolnego Egiptu, który żyje w/z Ma'at, Pan Obydwu Krajów, Nefercheperure, Syn Re, który żyje w/z Ma'at, Pan Diademów, Echnaton, obdarzony długim żywotem, i Wielka

W

Małżonka Królewska, Ukochana Jego, Nefemeferuaton Nefertiti... [Tego dnia] Majestat Jego ukazał się na tronie Ojca Jego, Atona, podczas gdy przywódcy każdego obcego kraju przynosili trybuty i z szacunkiem prosili o pokój, aby mo­ gli oddychać tchnieniem życia.

Drugi tekst pochodzi z grobowca Huja. Pod tą samą datą czytamy: Echnaton i Nefertiti pojawili się na wielkim podium z czystego złota, aby odebrać trybuty z Kraju Chaaru i z Kraju Kusz, od Zachodu i od Wschodu. Nawet »yspy ze środka Wielkiej Zielonej ( Morza Śródziemnego) przynio­ sły trybut Majestatowi Jego, który zasiadł na wielkim tronie w Achetaton, aby odebrać dary od każdej krainy... Król i królowa, trzymając się czule za ręce, przyjmują paradę przedstawi­ cieli krajów uznających zwierzchność Egiptu. Nubijczycy w długich spódni­ cach taszczą worki pełne złota, niosą złote sztaby i ciężkie bransolety, kły sło­ niowe, prowadzą żywe zwierzęta: leopardy, antylopy i pantery. Azjaci, których rozpoznać można po spiczastych br6dkach, niosą naczynia, broń, tarcze, rydwany w częściach, prowadzą lwa i konia. Mieszkańcy cudownej krainy Punt przynieśli swe słynne kadzidła. Libijczycy, których fryzury zdo­ bią pióra, ofiarowują w prezencie strusie jaja i pióra. Darem Kreteńczyków są ich przepiękne, bezcenne wazy. Wszystko zatem wygląda jak najlepiej na tym najpiękniejszym ze światów. Czyż ta wielka publiczna feta nie jest oczywistym dowodem tego, że faraon króluje nad całym światem, a wszechwładzy Egiptu nic nie jest w stanie się oprzeć? Takie są przynajmniej pozory. Czy jednak nie kryje się za nimi inna, o wiele mniej radosna rzeczywistość? Dlaczego zorganizowano tę uroczystość? Dlaczego władcy zależało na nadaniu jej aż tak świetnej oprawy? Czyżby istniały jakieś inne, ukryte mo­ tywy, których nie wyeksponowano w pisemnych relacjach z tej ceremonii? Cyril Aldred jest przekonany, że tak właśnie było. Zdaniem tego wybit­ nego znawcy epoki amarneńskiej Echnaton prezentując się podczas tej ceremonii jako powszechnie uznawany monarcha, tak na zewnątrz, jak i wewnątrz kraju, celebruje tym sposobem objęcie samodzielnej władzy. Aldred uważa, że ceremonia ta odbyła się po śmierci Amenhotepa III, oj­ ca Echnatona, który zmarł po 12 latach koregencji, a przyjęcie ambasado­ rów obcych krajów przez Echnatona miało zamanifestować objęcie prze­ zeń samodzielnych rządów. Niektórzy uczeni odrzucają tę tezę. Skoro żaden z zachowanych tekstów nie podaje daty śmierci Amenhotepa III, jesteśmy w tym względzie zdani wy­ łącznie na domysły. =

Jakkolwiek było, między dziewiątym rokiem (najwcześniej) a rokiem dwunastym (najpóźniej) w rodzinie królewskiej na pewno zagościła śmierć umarła matka Echnatona, królowa Teje. Rezydowała ona w Madinat Gurob, w oazie Al-Fajjum, niezbyt daleko od Achetaton, co ułatwiało kontakty z sy­ nem. Z pewnością często bywała w nowej stolicy, gdzie na jej cześć wydawa­ no radosne bankiety. Niektórzy dygnitarze królestwa z pewnością byli jej osobistymi protegowanymi, jak na przykład szambelan Huja, którego grobo­ wiec wykuto w falezie na skraju Al-Amarna. Echnaton znalazł dla matki godne miejsce w kulcie Atona. Zbudował dla niej niewielką świątynię, gdzie umieszczono pary posągów przedstawiające Amenhotepa III i Teje oraz Echnatona i jego matkę. Cała rodzina królew­ ska miała więc boski status. Jedna ze scen w amarneńskim grobowcu Huja ukazywała Echnatona wprowadzającego matkę do sanktuarium o nazwie " " "Cień Re lub według innego tłumaczenia "Wachlarz (albo: Osłona) Re 1• Wydarzyło się to podczas jednego ze świąt, kiedy Teje złożyła wizytę synowi. Symbolika nazwy tego rodzaju świątyń, jakie istniały już w czasach Stare­ go Państwa, jest niezwykle interesująca, lecz trudna do zinterpretowania. Im­ plikuje ona ideę filtrowania energii słonecznej, która pojawia się niekiedy w tekstach czerpiących z bardzo starych tradycji, gdzie Słońce występowało jako siła z zasady dobroczynna, acz niekiedy złowroga. Egipska mitologia mówi nie tylko o Słońcu, którego promienie dają życie wszystkim stworze­ niom, lecz także i o takim, które świecąc zbyt mocno, sprowadza śmierć. Można więc przypuszczać, Że świątynia o nazwie "Wachlarz/Osłona Re" mia­ ła eliminować z energii słonecznej jej szkodliwe właściwości, aby umożliwić rozprzestrzenienie się po świecie wyłącznie dobroczynnej siły doskonale czy­ stego Słońca. W dwunastym roku panowania Teje z pewnością już nie żyła. Odejście królowej-matki musiało być dla Echnatona poważnym ciosem. Teje miała niewątpliwie znakomite rozeznanie w sytuacji międzynarodowej i na pew­ no często służyła rządzącej parze bezcennymi radami. Najlepszym tego do­ wodem może być ten oto list króla Mitanni, adresowany do Teje: Co do mnie- wszystko w ponądku. Co zaś do Ciebie -oby wszystko [było] w ponądku! Co do Twojego domu, co do Twojego Syna - oby wszystko [by­ ło] w ponądku! Co do wojsk Twoich i co do wszystkiego, co [tylko] do Ciebie należy - oby wszystko [było] w największym ponądku! Tyś jest Tą, która wie, że 1

Takie "cienie boskiego Słońca" znane są również z tebańskich Świątyń Milionów Lat. Są to

rodzaje cokołów łub platform, na których ustawiano ołtarze.

zawsze miałem Amenhotepa III, Męża Twego, w największej przyjaźni i że rów­ nież Mąż Twój też darzył mnie swoją przyjaźnią... TYś jest Tą-która-wie, lepiej niż wszyscy, o wszystkich rzeczach, któreśmy sobie mówili -jeden dntgiemu. Nikt in­ ny ich nie zna... Musisz nadal nadsyłać pomyślne wieści, jedną po dntgiej. Nie za­ niedbuj tego. [Nigdy] nie zapomnę przyjaźni z Mężem Twoim. Bardziej niż kiedy­ kolwiek w tejże chwili mam dziesięć -i dużo, dużo razy więcej przyjaźni dla Syna Twego, Echnatona. TYś jest Tą, która zna słowa Męża Twego, [chociaż] nie przy­ słałaś mi mego prezentu uznaniowego, który nakazal -wysłać dla mnie Mąż Twój. Prosilem Męża Twego o posągi z lanego prawdziwego złota... A Syn Twój [tylko] pozłocił drewniane statuy. Skoro złoto jest jak piasek w kraju Syna Twego, dlacze­ go taką tntdność sprawiło to Synowi Twemu, że mi ich nie dal?... On nie dal mi nawet tego, co Ojciec Jego mial z-wyczaj mi dawać (Listy Amameńskie, EA 26).

Teje była więc znakomicie wprowadzona w arkana pokojowej polityki, ja­ ką uprawiał jej mąż, Amenhotep III. Doskonała znajomość archiwów .po­ zwalała jej skutecznie bronić tego kursu i nie ulega wątpliwości, że stara królowa z oddaniem sprawowała u boku syna funkcję zaufanego doradcy do spraw zagranicznych. Treść listu zdaje się wskazywać, że Echnaton popełniał poważne błędy lub też po prostu lekceważył pewne sprawy. Na Teje spadał wtedy obowiązek łagodzenia ewentualnych negatywnych skutków tych błędów. Jej odejście na pewno pozbawiło go życzliwego i mądrego wsparcia­ od tej pory sam musiał zajmować się kwestiami międzynarodowymi, o któ­ rych miał, na co wiele wskazuje, raczej nikłe i mętne pojęcie. Śmierć królowej-matki nastąpiła w bardzo nieodpowiednim momencie. Jak zobaczymy, za panowania Echnatona doszło do istotnych zmian w sytuacji politycznej w Azji i na Bliskim Wschodzie. Król nie dorastał niestety do samo­ dzielnej analizy zaistniałego stanu rzeczy i wyciągania odpowiednich wniosków. Gdzie pochowano przesławną królową Teje? Zapewne w Tebach. Jej trumna została umieszczona w sarkofagu zewnętrznym, który miał wieko z ce­ dru libańskiego i zamek ze złota. Zdobiące tę skrzynię panneaux ukazywały królową i jej syna w życiodajnych promieniach Słońca. Inne skrzynie i meble, wazy z egipskiego alabastru (trawertynu), fajansowe kosmetyczne naczynka i wytworne sprzęty toaletowe miały towarzyszyć jej w nowym, wiecznym życiu. Mumii Teje nie odnaleziono jednak do dziś; samo miejsce pochówku również nadal pozostaje zagadką*. •

Wiele wskazuje na to, że Teje mogła zostać pochowana w grobie KV 55 w Dolinie Królów,

gdzie odnaleziono wiele elementów wyposażenia grobowego z jej imionami; ostatecznego dowo­ du jednak brak, a inte rpretacja zawartości tego grobowca nasuwa sporo wątpliwości. Zob. niżej s. 1 8 1 i n. - przyp. tłum.

Echnaton - wojownik czy pacyfista? W literaturze Echnaton przedstawiany jest zazwyczaj jako zawołany pacy­ fista, przeciwnik przemocy, człowiek łagodnego i słabego charakteru, pragnący za wszelką cenę uniknąć wojny. Egiptolodzy oponując wykazują, że króla przedstawiano również w tradycyjnych scenach, jako zwycięskiego faraona, masakrującego wrogów Egiptu. Temat ten wcale nie zniknął z amarneńskiej ikonografii. Znamy przecież takie ujęcie: oto dłonie Atona podają władcy zakrzywiony bułat i maczugę - akcesoria służące do dopeł­ nienia tego tradycyjnego rytu. Na wielu reliefach spotykamy przedstawie­ nia żołnierzy, a także charakterystyczne postaci jeńców2. Najprawdopodobniej w dwunastym roku panowania na terenie Nubii przeprowadzono akcję zbrojną. Stele z Buhen i z Amada dowodzą, że egip­ ska armia zbrojnie interweniowała w regionie, gdzie były kopalnie złota, i że siłą stłumiła rewoltę tamtejszych plemion3. Była to jednak raczej typowa ak­ cja policyjna, a nie operacja wojskowa. Nubia w czasach Nowego Państwa jest prawdziwą egipską kolonią, całkowicie podległą Egiptowi. Faraon nie to­ leruje tam żadnych niepokojów. Podówczas sporo Egipcjan mieszka w Nu­ bii, funkcjonują tam również egipskie świątynie*. Jest wśród nich oczywiście sanktuarium Atona. Nubijczycy licznie służą w egipskiej armii, a wielu synów wodzów nubijskich plemion wychowuje się i pobiera nauki w Egipcie. Echnaton nie jest ani pacyfistą marzycielem, ani zwolennikiem stosowa­ nia siły i 'prowadzenia wojen dla nich samych bądź dążenia do konfrontacji za wszelką cenę. Zadowala się kontynuowaniem linii polityki zagranicznej wypracowanej przez Amenhotepa III i Teje - utrzymuje pokój dzięki pak­ tom z obcymi mocarstwami. Na południu, w Nubii, armia i policja egipska interweniuje i przywraca porządek, gdy tylko pojawią się tam najmniejsze oznaki niepokoju. Tak czy inaczej w tym całkowicie niemal zegiptyzowanym rejonie od wielu lat nie dochodzi do poważniejszych incydentów. Tymczasem na północy, na terytorium Azji częściowo tylko podległym 2

Zob. C. Traunecke r, [w:) "Journal of the Society for t he Study of Egyptian Antiquities, 14,

(1984), s. 60--69. 3

Zob. W. Helek, Ein "Feldzug" unter Amenophis IV gegen Nubien, [w:] "Studien zut Altagyp­

tische Kultur" 8, ( 1 980), s. 1 17- 1 26, i A.R.Schulman [w:) Egyptologie in 1979 (CNRS), Paris 1982, s. 299-3 1 6. *

Z reguły były one poświęcone Amonowi; wyraźnie eksponowały jednak również niepodwa­

żalną boskość osoby faraona - przyp. tłum.

Egiptowi, zmienia się niemal wszystko. Przypadek sprawił, że zachowane znaleziska archeologiczne dostarczyły znaczną liczbę różnego rodzaju źró­ deł, które pozwalają przyjrzeć się bliżej wydarzeniom tej doby. W 1887 roku w ruinach Al-Amarna odkryto około 350 tabliczek z su­ szonej na słońcu gliny, pokrytych tekstami zapisanymi w piśmie klinowym, co od razu zaintrygowało uczonych. Znalezisko było zbyt piękne, by mogło być prawdziwe, toteż początkowo tabliczki uznano za falsyfikaty. Po dokła­ dniejszym przyjrzeniu się im musiano jednak zmienić zdanie. Nie ulegało wątpliwości, że owe dokumenty są autentyczne i że wypisane na nich teksty dotyczą stosunków dyplomatycznych między królem Egiptu i władcami wielu obcych krajów. Wykopaliska, z których pochodziły tabliczki, były niestety przeprowa­ dzone potajemnie. Okoliczności, w jakich natrafiono na to znalezisko, po­ zostają niejasne. Ile pierwotnie było tabliczek? Nie sposób tego ustalić. Antykwariusze i kolekcjonerzy prywatni żywo zainteresowali się owymi niepozornymi obiektami, które wkrótce nabrały dużej wartości handlowej. Do dziś udało się zinwentaryzować 382 takie tabliczki. Zostały zapisane w języku akkadyjskim, będącym w tamtej dobie językiem dyplomacji. Latami utrzymywało się przekonanie, że owe tabliczki pochodzą z ory­ ginalnych archiwów ministerstwa spraw zagranicznych w Achetaton, gdzie stanowiły część starannie posegregowanych i pieczołowicie przechowywa­ nych zbiorów dokumentów. Prawda jest jednak nieco inna. Król Egiptu porozumiewał się z obcymi monarchami za pośrednictwem posłańców, których funkcja uchodziła za niezmiernie ważną. Przewozili oni listy faraona do innych władców, a następnie wracali z odpowiedzią. Byli też źródłem wszelkich możliwych nowin i plotek. Faraon, rzecz jasna człowiek piśmienny i wykształcony, co rano wysłu­ chiwał raportów i informacji związanych z sytuacją wewnętrzną i zewnętrz­ ną kraju, które składali mu jego dygnitarze i doradcy. Zaznajamiano go też z posłaniami obcych władców, aby mógł się do nich odnieść. Pisarze tłuma­ czyli na egipski listy napisane pismem klinowym i, stosownie do potrzeby, sporządzali odpowiednią ilość kopii na papirusach. I dopiero te kopie za­ pisane hieroglifami lub hieratyką przekazywano do archiwum, gdzie były klasyfikowane i segregowane zgodnie ze ścisłymi zasadami egipskiej admi­ nistracji. Gliniane tabliczki tworzyły tymczasem uciążliwy zasób zbędnych materiałów, by nie rzec śmieci, które z czasem usuwano. Oryginalne archiwa miasta Atona najprawdopodobniej uległy zniszcze­ niu. Ocalała jednak odnaleziona w ruinach metropolii część tabliczek,

które - ironią losu - przettwały właśnie dlatego, że z punktu widzenia sy­ stemu były bezwartościowymi śmieciami. Te ważkie dokumenty, których wyjątkowego znaczenia nie sposób przecenić, pozwalają zgłębić istotę dy­ plomacji tego burzliwego okresu i lepiej zrozumieć wydarzenia, które spo­ wodowały fiasko dzieła Echnatona. A że dysponujemy tylko niewielkim wycinkiem oficjalnej korespondencji, należy zachować znaczną rozwagę w ich interpretacji. Tabliczki z Al-Arnarna pozwalają jednak bliżej wejrzeć w dramat, który zarysował się za panowania Echnatona.

Badania Adolfa Altrnana wykazały, że stabilność sytuacji politycznej w pro­ tektoratach egipskich, takich jak Byblos czy Arnurru, kończy się wraz z azjatyckimi kampaniami T hotrnesa IV. Proces rozkładu imperium, zagra­ żający bezpieczeństwu sarnego Egiptu, rozpoczyna się więc na długo przed panowaniem Echnatona. Król Hetytów Suppiluliurna był sprawcą naruszenia równowagi sił na te­ renach całego Bliskiego Wschodu, gdzie dotychczas dorninował Egipt. Aż do momentu objęcia przezeń tronu imperium faraonów sprawowało tam nie­ kwestionowaną kontrolę militarną. Suppiluliurna jest jednak władcą niezwyk­ le ambitnym i chce, by jego państwo stało się wielkim imperium. Zaczyna od bezwzględnego podporządkowania sobie we własnym królestwie plemion nieuznających jego władzy. Likwiduje ogniska sporów wewnętrznych i kła­ dzie kres wszelkim niepokojom, które mogłyby zagrozić spójności jego ziem. Po przywróceniu porządku w centrurn pacyfikuje prowincje i tworzy armię, której zapewnia nowoczesne wyszkolenie i wyposaża ją w najlepszą broń. Pozostająca pod zwierzchnictwem Egiptu Syro-Palestyna podzielona jest w tym czasie na trzy prowincje, które podlegają władzy trzech urzędni­ ków. Pietwszy z nich, rezydujący w Gazie, zawiaduje Ziemią Kanaanu, tzn. późniejszą Palestyną, oraz częścią wybrzeża fenickiego aż do wysokości dzi­ siejszego Bejrutu. Drugi rezyduje w Surnur i czuwa nad Krajem Arnurru, rozciągającym się od Byblos aż po tereny na południe od Ugarit i Orontes. Trzeci mieszka w Kudirnu. Podlega mu Prowincja Apu, tj. ziemie rozciąga­ jące się od Kadesz, w Syrii Południowej, po Palestynę Północną i okolice dzisiejszego Damaszku. Obce mocarstwa porozumiewają się z Egiptem za pośrednictwem po­ słańców i ambasadorów, wyposażonych w listy, które zapewniają im bez­ pieczeństwo i swobodę poruszania się. Oto przykład takiego dokumentu, którym posługiwał się wysłannik króla Mitanni:

Do królów Kanaanu, sług Brata mego, Faraona. Król Mitanni mówi: niniejszym ślę, pośpiesznie i pilnie, posłańca mego do Faraona, Brata mego. Nikomu nie wolno go zatrzymać. Zapewnijcie mu bez­ pieczeństwo w drodze do Egiptu i przekażcie go komendantowi fortecy w Egip­ cie. Niech podąża natychmiast. Co zaś się tyczy prezentów [ = opłat tranzy­ towych], nie jest [nikomu] nic winien.

Stosunki z Asyrią nie są tak bliskie, lecz układają się poprawnie. Król Asyrii pisze: Jeśli intencją Twoją jest laskawie przyjaźń, przyślij mi dużo zło­ ta. Mój dom jest Twoim domem. Napisz [też], abyśmy mogli znaleźć to, czego potrzebujesz. Nasze kraje są odlegle. Czy nasi posłańcy muszą stale być w dro­ dze, aby [osiągnąc1 te rezultaty? (EA 16.) Tuszratta, władca bogatego królestwa Mitanni i wasal Egiptu, również dąży do utrzymania pokoju. Pisze do Echnatona: Amenhotep nie umarł, jeśli [to] Ty, Syn Jego najstarszy, zrodzony z Teje, Wielkiej Małżonki Jego, ob­ jąłeś władzę [ w miejsce Jego]. Wszyscy ci władcy starają się, jak widać, zachować przychylność farao­ na i jednocześnie usiłują zapewnić sobie jak najwięcej korzyści. Król Mi­ tanni, wykazując się osobliwą luką w pamięci w kwestii niedawnych kon­ fliktów z Egiptem, pisze: Dawniej, w czasach Poprzedników Twoich, żywili Oni wielką przyjaźń dla moich Przodków. Teraz, [postępując] w zgodzie z na­ szą odwieczną, wzajemną przyjaźnią, sprawiłeś, że stała się [ona] dziesięć ra­ zy większa niż przyjaźń z Ojcem Twoim. Pomimo to dochodzi do poważnego incydentu natury dyplomatycznej: w Egipcie zatrzymano dwóch wysłanników króla Mitanni wraz z ich nie­ wielką eskortą. Oburzony Tuszratta skarży się faraonowi: I oto teraz Brat mój nie pozwala im wrócić i umieścił ich pod ścisłym dozorem. A czymże są wysłannicy moi? Czyż odlecą?- przecież nie są ptakami. W czym to Brat mój poczuł się dotknięty przez wysłanników moich? I dlaczego nie wolno im nawet nawiedzać jeden drugiego? (EA 28.) Nie wiemy, jak dalej potoczyły się losy zatrzymanych. Jedno jest pew­ ne - doszło do zaostrzenia stosunków między Mitanni a Egiptem, czego dowodzi fragment innego listu: Dobra, które Brat mój dawał mi, zostały przez Brata mego poważnie ograniczone. Jestem tym wielce zagniewany... I [nastawienie] moje jest teraz zdecydowanie wrogie. Król Hetytów jest zręczniejszym politykiem. List, wysłany przezeń do Echnatona po śmierci Amenhotepa III, zupełnie nie zdradza jego wojowni­ czych intencji. Suppiluliuma pisze: Poslania, jakie wysyłałem Ojcu Twemu, i prośby, jakie kierowałem do Niego, wypada odnowić między nami. Oto, Królu,

ja nigdy nie odmówiłem [spełnienia] niczego z tego, o co prosił mnie Ojciec Twój. Spełnialem wszystko, jak i On hojnie przyznawał mi wszystko, o cokol­ wiek go prosiłem. Teraz, Bracie mój, wstąpiłeś na tron Ojca Twego i tak samo, jak wymienialiśmy prezenty z Ojcem Twoim, tak trzeba [robić to] i teraz, byśmy mogli być dobrymi przyjaciółmi. Ponieważ wyraziłem [to] pragnienie wobec Oj­ ca Twego, nie lekceważ go! Spełnijmy te życzenia. Dalej hetycki król przypomi­

na, że oczekuje od pana Egiptu wielu cennych wyrobów, złotych posągów i innych prezentów na miarę władcy prześwietnej monarchii faraonów. Uspokajającym słowom hetyckiego króla wkrótce zadadzą kłam jego czyny. Gdy zamordowany zostaje król Mitanni, Tuszratta, Asyryjczycy i Huryci zajmują ziemie, które dotąd pozostawały pod jego opieką. Suppi­ łułiuma, który zapewne miał coś wspólnego z tą zbrodnią, narzuca Mitan­ ni swą zwierzchność, co istotnie poszerza sferę jego wpływów. Tym samym wielkie dzieło T hotmesa III Zdobywcy zaprzepaszczono i podważono pre­ stiż przesławnego Królestwa Egiptu w Azji. Co gorsza, ta bezczelna prowokacja nie miała dla Hetytów żadnych ne­ gatywnych skutków i Egipt wcale na nią nie zareagował. Suppiłułiuma posta­ nawia wykorzystać sytuację i podburzywszy najpierw część mieszkańców Sy­ rii i Fenicji, zajmuje całą Syrię Północną. Władca Hetytów umiejętnie łączy użycie siły ze skrytymi działaniami. Nie atakując wprost wiernych aliantów Egiptu, organizuje na ich terenach sieć szpiegów i agitatorów, którzy różny­ mi sposobami nakłaniają lokalnych prominentów do oderwania się od egip­ skiego imperium i zbliżenia z Hetytami. Intrygi dają wkrótce pożądane skut­ ki, a Suppiłułiuma nie zaniedba żadnej okazji, by wszędzie gdzie się da wspierać rozruchy korzystne dla jego sprawy. Jednak nawet wtedy gdy potęga hetycka zupełnie otwarcie już manife­ stuje swe zamiary, Echnaton nie podejmuje żadnych działań. Ma zapewne nadzieję, że potężne siły zbrojne Hetytów i Mitannijczyków wykrwawią się nawzajem i żadna strona nie uzyska zdecydowanej przewagi. I właśnie tu król Egiptu popełnia zasadniczy błąd w ocenie sił hetyckiej armii. Państwo Mitanni runie pod ciosami Hetytów tak szybko, że wojska egipskie nie bę­ dą miały czasu na interwencję. List EA 42. króla Kraju Hatti do faraona przepełnia agresja i zawiera on otwartą deklarację wojny. Oto jego tekst, tak jak go dziś rozumiemy: Te­ raz co do tabliczki, którą mi przysłałeś: dlaczego umieściłeś swoje imię nad moim imieniem? I kto tu sieje zamęt w relacjach między nami? Czy takie [aro­ ganckie] zachowanie jest ci wrodzone? Bracie mój, czy pisałeś [swój list na­ prawdę] z zamiarem pojednania? Jeśli jesteś Bratem moim, dlaczego wysla-

wiasz [tam] imię moje, skoro dziś nie jestem [dla Ciebie] więcej niż jakieś zwłoki?... Co do imienia Twego, to... usunę je ...

Nawet jeśli interpretować te słowa tylko jako typowo orientalną retorykę i jako pełne swady pogróżki, świadczą one o postępującym rozkładzie egip­ skiego imperium. Wszak nikomu nie wolno tak się odzywać do faraona. Miasta Fenicji ślą na dwór Egiptu rozpaczliwe wołania o pomoc. Z nie­ cierpliwością wypatrują pojawienia się wojsk egipskich i wodza, zdolnego przywrócić porządek. Echnaton jednak wciąż odmawia posłużenia się siłą nie chcąc nakręcać spirali wojny. Wierzy w negocjacje i dyplomację. W tych okolicznościach konfrontacja obu państw jest nieunikniona. Dlatego Echnaton uporczywie śle do króla Hetytów deklaracje pokoju, w zamian domagając się takiej samej postawy. W końcu zabiegi te odnoszą skutek i obie strony decydują się na zawarcie pokoju. Echnaton zapewne zakładał, że przeciwnik ma tak samo szczere inten­ cje jak on sam i że można zaufać jego słowu. Król Hetytów mógł sobie po­ gratulować warunków zawartej umowy. Oficjalnie podpisywał przecież pakt pokojowy jako równy samemu faraonowi! Teraz nic już nie przeszka­ dzało mu w rozbudowie sieci agitatorów, ponieważ sam- jako sygnatariusz pokoju - pozostawał poza podejrzeniami. Przymierze zawarte między Egipcjanami a Hetytami wzbudziło jednak wielkie niezadowolenie króla Babilonu i osłabiło jego zaufanie do egip­ skiego protektora. Oczekiwał od Echnatona dużo bardziej zdecydowanych kroków; uznał też, że podpisując traktat pokojowy, faraon pogodził się z utratą określonych terytoriów i koniecznością oddania ich Hetycie. W re­ zultacie niebawem król Babilonu przejdzie na stronę Hetytów. Ci zaś wcale nie zamierzają zasypiać gruszek w popiele i starają się jak najlepiej wykorzystać zaistniałą sytuację. Pomagają królowi Amurru, jed­ nemu ze swych aliantów, zająć fenickie porty. W tej sprawie pojawiają się dwa niepokojące elementy. Jedni uczeni utrzymują, że armia egipska zo­ stała wysłana do Fenicji i że próba przeprowadzenia przez nią pacyfikacji nie powiodła się. Drudzy dopuszczają jeszcze gorszą możliwość i zakłada­ ją, że wysłany przez Echnatona negocjator zdradził swego władcę i ustępu­ jąc naciskom króla Amurru, ogłosił go prawowitym suwerenem Fenicji! Król ów, o imieniu Aziru, rozlicznymi intrygami wprowadzał jeszcze większy zamęt do i tak już skomplikowanej sytuacji w regionie. Na przykład doprowadziwszy najpierw do zamordowania egipskiego gubernatora Simy­ ry, i wszem wobec głosząc, że jest wiernym wasalem Egiptu, bez przeszkód złupił to miasto, osamotnione i pozostawione całkowicie swemu losowi.

Na wieść o tym Echnaton wysyła do zdrajcy swych posłów. Aziru jednak skraca ich o głowę i nadal robi, co mu się podoba. Kłamiąc w żywe oczy, pisze do Echnatona: Panie mój, zawsze okazywalem szacunek urzędnikom Króla, wysłannikom Pana mego. Nie popełniłem najmniejszej przewiny wobec Króla, Pana mego... Ponieważ Echnaton, być może z powodu braku dostatecznych informa­ cji, nie zastosował wobec niego żadnych represji, Aziru posuwa się dalej i otwarcie grozi gubernatorowi znamienitego miasta Tunip. Ten, przerażo­ ny, śle suplikę do Achetaton: Miasto Twoje płacze, a jego łzy wprost leją się [strnmieniami]. Nie ma dla nas ratunku: ślemy tedy posłańców do Pana na­ szego i Króla. Jednak nie doszło do nas słowo Jego, zaprawdę, ani jedno! Aziru zajmuje Tunip, czym przysparza nowych bogactw swemu hetyc­ kiemu protektorowi. I niemal natychmiast zwraca pożądliwe spojrzenie na jeszcze sławniejsze miasto, Byblos. Książę Byblos, Ribaddi, wierny wasal Egiptu, szczerze podziwia jego wspaniałą cywilizację i kulturę. Trafnie roz­ poznawszy zamiary Aziru, śle na dwór Echnatona list za listem, błagając o interwencję i ratunek dla miasta. Aby odeprzeć zdrajców, prosi o 50 rydwanów i 200 ludzi piechoty, zdol­ nych stawić czoło buntownikom do czasu przybycia łuczników (EA 71.). Ostrzega, że wrogowie Egiptu sprzymierzyli się, a on został w Byblos sam ni­ czym ptak w pułapce (EA 74.). I chociaż bezustannie śle listy do pałacu, nikt nie zwraca na nie uwagi. Czyżby Majestat Jego dawał posłuch jedynie kłamcom i zdrajcom? (EA 75.). Jedyna reakcja Echnatona to narzekanie na zbyt licz­ ne listy od Ribaddiego! Po co śle ich aż tyle? Ribaddi sumituje się. T łuma­ czy, że wszystko to: Z powodu zła, jakie mi wyrządzono uprzednio, a zwłaszcza dlatego, by nic podobnego nie spotkało mnie ponownie (EA 106. ). Echnaton wysyła wreszcie kilka rydwanów oraz, być może, oddział łucz­ ników. Są to jednak siły zbyt szczupłe i docierają na miejsce w najmniej od­ powiednim momencie. Akcja zostaje źle przeprowadzona, wbrew wskaza­ niom samego Ribaddiego, i żołnierze giną. A winą za tę klęskę obciążony zostaje oczywiście Ribaddi! Rozgoryczony, pisze znowu: Hetyci spalili kraj. Zajęli wszystkie ziemie należące do Króla, Pana mego. A Pan mój nie zrobił nic przeciwko nim! I oto teraz mobilizują wojska z krajów hetyckich, by zająć Byblos (EA 126.). Dla obrony miasta Ribaddi błaga o 400 żołnierzy i 30 rydwanów. Tymczasem wojska Aziru są w drodze, wnet rozpocznie się oblężenie. Koniec miasta jest bliski. Ribaddi ciągle prosi: Niech Majestat Jego, Pan mój, pomyśli o słudze Jego. Dzień i noc wyglądam nadejścia łuczników Ma-

jestatu Jego... Jeśli Król, Pan mój, nie zmieni decyzji serca swego -zginę (EA 136. ). Jestem już starcem i ciało moje toczy ciężka choroba... Z tym pismem posyłam mego syna, [oddanego] sługę Króla, Pana mego... Niech Majestat Jego raczy zwrócić uwagę na słowa sługi swego, niech fpilnie] przyśle mi łuczników, bym mógł utrzymać Byblos!

Echnaton popełnia teraz kolejny błąd. O dziwo, wzywa do siebie Aziru - zdrajcę, który wysłał na tamten świat niejednego wiernego wasala Egip­ tu. I słowom takiego to człowieka król daje posłuch w sprawie Byblos! Ja­ ko dobry mówca i człowiek cieszący się zapewne niemałym poparciem na dworze, Aziru przekonuje faraona o tym, że działa w dobrej wierze i jest niewinny, dowodzi, że nigdy nie godził w interesy Egiptu. Ribaddi śle ostatnie, pełne nadziei wołanie o pomoc: Niech Majestat Je­ go, Pan mój, lryruszy sam, odwiedzi swe kraje i odbierze wszystko. W dniu, w którym lryruszysz, wszystkie kraje dołączą do Majestatu Jego, Pana mego. Któż bowiem oprzeć się może armii Majestatu Jego? (EA 362.). Jednak tak wyczekiwane wsparcie nie nadejdzie. Ribaddi, pomimo gróźb coraz bezczelniej poczynającego sobie Aziru, odmawia otwarcia bram miasta i wydania go na pastwę wroga. Zapłaci za to życiem, a Byblos zostanie wyjęte spod władzy Egiptu. Serii nieszczęść dopełniają krwawe napady "dzikich" ludów, takich jak Sutu czy Habiru, niekiedy utożsamianych z Hebrajczykami. Owi nomado­ wie grasują głównie na terenach Palestyny. Zrozpaczeni książęta tych ziem ślą do Echnatona alarmujące listy. Dramatyzm sytuacji dobrze oddaje list niejakiego Abdi-Heba (EA 286.). Zaczyna się on deklaracją wierności królowi i gorzką skargą na dwo­ raków oczerniających go przed władcą, którzy nie zważają na to, że stano­ wisko nadał mu Majestat Jego. Dalej Abdi-Heba pisze: Niech Majestat Jego wejrzy i zadba o potrzeby Królestwa Jego! Wszystkie włości Majestatu Jego, Pa­ na mego, przepadły... Ilekroć przybywali [do mnie] emisariusze Króla, mówi­ łem im: "Oto przepadły ziemie Majestatu Jego". Ale oni mnie nie słuchali. Zniknęli [też] wszyscy burmistrzowie. Nie masz ani jednego, który pozostałby wiemy Majestatowi Jego, Panu memu. Rozbójnicy sieją na drogach postrach i zamęt, dezorganizują wymianę handlową między Egiptem a jego wasalami. Chłopi po wsiach narażeni są na nieustające napady i wielu z nich porzuciwszy ziemię ucieka do Egip­ tu, by ratować skórę. Niemal co dzień dochodzi do napadów na babi­ łońskich kupców, a na pisma ich króla w tej sprawie faraon nie odpo­ wiada.

Jak doszło do tak wyraźnego pogorszenia sytuacji? Dlaczego relacje Egiptu z sąsiadami stały się aż tak złe? Przecież w dwunastym roku pano­ wania Echnaton dostawał jeszcze regularnie zwyczajowe trybuty od wszyst­ kich obcych krajów, także z Azji! Niejako w zamian otrzymywały one z rąk faraona "tchnienie życia" i pozostawały, przynajmniej oficjalnie, pod pro­ tektoratem egipskiego imperium. Król jednoznacznie stwierdza, że wszyst­ kie te ziemie są jego własnością, które słoneczny bóg powierzył mu po to, by odświeżył w nich jego żar i uspokoił je siłą swego ramienia. Tymczasem po dwunastym roku panowania deklaracje te stają się najwy­ raźniej pustymi słowami, niemającymi żadnego związku z rzeczywistością: obce kraje zaprzestają nadsyłać zwyczajowe trybuty na dwór w Achetaton. Kiedy nagle dotychczasowa równowaga załamuje się, nawet oficjalna fraze­ ologia nie jest już w stanie maskować wzrostu napięcia i niezadowolenia wśród wasali Egiptu. Jest wiele dowodów na to, że Echnaton zaniedbał wysyłania odpowied­ niej ilości "podarków" wielu obcym władcom, co wynikało z protokolarnych obowiązków suwerena, Pana Egiptu. Bez wątpienia był to poważny błąd. Echnaton musiał być całkowicie świadom trudności, jakie napotykała egipska polityka. Zachował jednak sztywną, tradycyjną linię postępowania, jak tego dowodzi jego list skierowany do jednego z książąt syryjskich tuż przed inwazją Hetytów: Mam się dobne, Ja, Słońce na Niebie. Moje rydwa­ ny i moi żołniene są bezgranicznie liczni. Od Górnego Egiptu aż po Dolny Egipt, od regionów, gdzie Słońce wstaje, po regiony, gdzie zachodzi -cały kraj jest w dobrej kondycji i ukontentowany. Inaczej mówiąc - "siły Egiptu są znaczne i armie faraona nie mają so­ bie równych! " Już same te słowa w przekonaniu króla powinny ostudzić wojenne zapały wroga i zagwarantować pokój. Echnaton najwyraźniej nie chce użyć sił, jakimi dysponuje. Uważa, że sama możliwość egipskiego ude­ rzenia robi wystarczająco duże wrażenie, by ostudzić zapędy ewentualnych wrogów. Jako król-sędzia uważa, że polityka pokojowa oparta na solidnych podstawach musi przynieść z czasem pozytywne efekty, natomiast inter­ wencje zbrojne mogą jedynie zaognić sytuację. Jego ojciec Amenhotep III wyznawał taki sam pogląd. Stosował jednak dużo bardziej elastyczną taktykę: potrafił podburzać przeciwko sobie róż­ ne plemiona, utrzymywać podziały klanowe i zapobiegać zawiązywaniu się potencjalnie niebezpiecznych koalicji. Umiejętnie wykorzystując nieustają­ ce kłótnie lokalnych książątek w krainach sąsiadujących z Egiptem, Amen­ hotep III twardą ręką sprawował tam władzę.

Echnaton przyznał pierwszeństwo kwestiom natury duchowej i dążył przede wszystkim do stworzenia solidnych podstaw dla nowej wiary. Nie dziwi więc, że nie przywiązywał specjalnej wagi do sprawdzonego systemu intryg, który pozwalał utrzymać stan wrzenia wśród sąsiadów Egiptu na bezpiecznym poziomie. Echnaton, jak się zdaje, zaniechał osobistego nadzoru tej sieci wywiadowczej i powierzył ją ludziom, których lojalność jest niekiedy wyraźnie wątpliwa. Otrzymując fałszywe raporty, faraon nie mógł więc mieć prawdziwego obrazu rzeczywistości. Co więcej, Echnaton musi się zmierzyć jednocześnie z trudną sytuacją gospodarczą wewnątrz kraju, nie dysponując takimi zasobami bogactw jak jego poprzednicy. Amenhotep III obiecał chyba zbyt wiele złota swym wa­ salom i Echnaton nie był w stanie sprostać tym zobowiązaniom. I jeśli na­ wet nadal wysyła jakieś "podarki" władcom wiernym Egiptowi, dopuszcza się przy tym poważnych uchybień. Na przykład król Babilonu skarży się, że przysłane mu złoto było niskiej próby: Niech Brat mój nie powierza więcej złota, jakie zechce mi przysłać, żadnemu urzędnikowi, lecz niechaj sam [oso­ biście] zechce [przedtem] je obejrzeć, opieczętować i wyekspediować. Albo­ wiem złoto przysłane mi przez Brata mego poprzednim razem, którego Brat mój nie sprawdził osobiście, a które zostało opieczętowane i wyekspediowane przez urzędnika Brata mego, było niższej wartości. [Co gorsza,] gdy polożono je na szalach, okazało się, że nie trzyma również wagi! Pomimo deklaracji przyjaźni i braterstwa władca Babilonu otwarcie wy­ raża rozczarowanie. Z pewnością obowiązująca królów kurtuazja sprawia, że o niedotrzymanie warunków umowy i fałszerstwo oskarża on funkcjona­ riusza odpowiedzialnego za królewski skarbiec, a nie Echnatona. Nie zmie­ nia to jednak faktu, że w istocie to faraon złamał dane słowo, wystawiając na szwank prestiż Egiptu. Sprzymierzeńcy Obydwu Krajów są na ogół zaskoczeni postawą Echnato­ na. Nie wiedzą jednak o gospodarczych trudnościach, z jakimi borykają się Obydwa Kraje, i nie do końca są świadomi zagrożenia, jakie stanowią Hety­ ci. Przede wszystkim zdumiewa ich brak zainteresowania faraona, który wy­ raźnie ociąga się z przysyłaniem należnych im "podarunków". I tu zapewne należy głównie upatrywać przyczyny tego, że trybuty z obcych krajów przesta­ ją docierać nad Nil. Armia egipska tymczasem nie straciła nic ani na wartości bojowej, ani na sile. Czy mogła w jakiś sposób okazać dezaprobatę dla postawy króla? Żadne ze znanych źródeł nie pozwala odpowiedzieć na to pytanie. Pewne jest tylko to, że w wojsku egipskim nie było w tym czasie żadnych

buntów i że nadal posłusznie i sprawnie wykonywało ono otrzymywane z góry rozkazy. Echnaton, głęboko przekonany o skuteczności dyplomacji i sile jej ar­ gumentów, nie był jednak typem marzyciela, ślepego na rozgrywające się na jego oczach kryzysy cywilizacji, do czego zresztą sam przyłożył ręki. Rozsądniej będzie więc przyjąć, że często po prostu nie miał wystarczająco dokładnych informacji i że część adresowanych do niego listów - o ile nie większość- nigdy nie dotarła do jego rąk. Dobra organizacja policji w Achetaton wynikała bez wątpienia również z tego, że przynajmniej część ludzi z najbliższego otoczenia władcy wcale nie kochała go aż tak bardzo, jak starała się to publicznie okazywać. Świad­ czyć o tym może postawa niejakiego Tutu, który pełnił odpowiedzialne funkcje w ministerstwie spraw zagranicznych. Do jego zadań należała ana­ liza i klasyfikacja listów od wasali i sprzymierzeńców Egiptu. Wiele z nich to rozpaczliwe błagania do Echnatona o pomoc, które nigdy nie doczeka­ ły się odzewu. Jest wielce prawdopodobne, że Tutu był osobistym przyjacielem Aziru, owego zdradzieckiego wasala, który przeprowadził wiele podstępnych, morderczych akcji przeciwko władcom wiernym królowi Egiptu. I chociaż trudno tu o całkowitą pewność, stawiamy hipotezę, że Echna­ ton został po prostu zdradzony przez niektórych dworzan i że wskutek roz­ myślnej dezinformacji dysponował tylko wyrywkowymi danymi na temat wielkiego zagrożenia, jakim był wzrost potęgi Hetytów. Alexandre Moret był obrońcą tezy, która głosi, że Echnaton pragnął rozpropagować słonecznego boga, upatrując w nim "najlepsze święte ogni­ wo, zdolne połączyć Egipt z sąsiednimi ludami". Bóstwo narodowe, agre­ sywne i wojownicze, nawet w razie zwycięstwa byłoby nadal bogiem wyłącz­ nie egipskim. Natomiast bóg tolerancyjny, niosący pokój, jak Aton, mógłby podbić serca wszystkich ludów, co pozwoliłoby uniknąć wielu konfliktów. Dlatego też Echnaton przewidywał budowę trzech wielkich miast dedy­ kowanych Atonowi: w Egipcie, w Nubii i w miejscu, którego lokalizacji do tej pory nie udało się ustalić. Te trzy miejscowości miały reprezentować w sposób symboliczny cały podówczas znany świat, z miłością zwracający się ku życiodajnym promieniom boskiego Słońca. Jeden i ten sam bóg spo­ wodowałby nawiązanie przyjaznych kontaktów między różnymi ludami. Niepotrzebne byłyby armie, broń i bogactwa. Aton, duchowy ojciec-i-mat­ ka wszystkich żywych istot, sam zatarłby różnice dzielące rasy i oświecił wszystkich jednaką miarą swej boskiej światłości.

I tak oto sami popadliśmy w pułapkę romantycznej mrzonki. Echnaton z pewnością starał się nadać jak najszerszy wymiar kultowi Atona. Nie to­ warzyszyła temu jednak konieczność powszechnego przyjęcia tej "doktry­ ny", gdyż takowa po prostu nie istniała; sama zaś idea religijnej jedności wszystkich ludów na ziemi była całkowicie obca egipskiemu duchowi. Wynika stąd jasno, że Echnatona zwyczajnie przerósł rozwój sytuacji politycznej i militarnej w krajach Azji Przedniej, które znał słabo i których nigdy nie odwiedził, w przeciwieństwie do wielu poprzedników, którzy wo­ leli propagować pokój trzymając broń w ręku.

Ostateczny biłans polityki zagranicznej poważnie obciąża Echnatona. Byblos upadło. Królestwo Mitanni, najważniejszy sprzymierzeniec Egiptu w Azji, przestało istnieć. Syrię zaanektowali Hetyci. W Palestynie bandy rabusiów bezkarnie siały terror i spustoszenie. Niezdecydowanie Echnatona sprawiło, że Egipt zaniechał działania siłą. Król próbuje nadał zawiązywać alianse i paktować, co nie powstrzyma jed­ nak ambicji Hetytów. Zajmują kolejno Mezopotamię, północną Syrię, podbijają Mitanni i zagrażają południowemu Libanowi. Na swej drodze ani razu nie napotykają jednak egipskiej armii. Czy Echnaton mógł powstrzymać hetycką ekspansję? Historycy wojsko­ wości twierdzą, że tak. Jednak powołanie pod broń odpowiednio potężnej armii oznaczało dla państwa wielki wysiłek organizacyjny i militarny. Ech­ naton nie podjął się tego, gdyż mogłoby to poważnie naruszyć tkankę spo­ łeczną Egiptu i jego gospodarkę. Ostatnie badania pozwalają przypuszczać, że Echnaton nie był jednak zupełnie bierny w ostatnich latach swego panowania. Wiele wskazuje na to, że w końcu egipskie wojska wyruszyły do Syrii. Nie wiadomo jednak, o ja­ ki typ interwencji chodziło ani jaki odniosła skutek. Echnaton nie ponosi całkowitej winy za zmierzch potęgi Egiptu, choć niewątpliwie nie potrafił mu zapobiec. Z dwunastego roku panowania Echnatona pochodzi wreszcie niezbyt okazały, lecz wielce wymowny zabytek: zatyczka dzbana do wina z odci­ skiem dwóch pieczęci z imieniem Amona. Wynika z tego tylko jeden wnio­ sek: że nigdy nie przeprowadzono przymusowej i całkowitej eliminacji dawnego patrona egipskiego imperium. "Pax Atonica" nie wynikał wcale z jakiejś "świętej wojny" przeciwko Amonowi!

Rozdział 25

Czternasty rok panowania tragedie rodzinne

tekstach amarneńskich wzmianki dotyczące konkretnych wyda­ rzeń pojawiają się bardzo rzadko. Niewdzięczne zadanie ma hi­ storyk, który próbuje doszukać się śladu jakichś konkretnych zdarzeń w czysto religijnych tekstach i przedstawieniach tej doby, skupia­ jących się na sprawach kultu, liturgii i symboliki. W czternastym roku panowania Echnatona na dworze w Achetaton do­ szło do dwóch dramatycznych zdarzeń. Jedno jest absolutnie pewne, dru­ gie - prawdopodobnie.

W

Śmierć księżniczki W czternastym roku panowania drugą z królewskich cór, Maketaton, do­ pada jakaś choroba. Ile lat ma mała księżniczka? Na to pytanie nie sposób odpowiedzieć dokładnie. Przyjmuje się, że co najmniej dwanaście. Pomimo starań medyków dziewczynka umiera i zostaje pochowana w królewskim grobowcu, który Echnaton szykował z myślą o swojej rodzinie. Artyści dekorujący grobowiec otrzymali polecenie uwiecznienia na ścia­ nach tego pogrzebu. Dzięki temu możemy wziąć udział w ogromie smutku, jaki stał się udziałem Echnatona i Nefertiti. Płaskorzeźby pokazują króla i królową tonących we łzach; obok nich jakaś kobieta próbuje pocieszyć i uspokoić małe dziecko. Przedstawienie to stało się podstawą przypuszcze­ nia, że Maketaton mogła zemrzeć w połogu.

Ze wszystkich tych scen przebija głęboki smutek, który porusza nawet dziś. Przeznaczenie nagłym ciosem dosięgło Echnatona i doświadczyło go w najbardziej bolesny sposób. Dlaczego Aton, Pan Światłości, bóg, którego władca ukochał całym sercem, okazał się tak okrutny i zranił go tak głęboko? Na stelach granicznych, które wyznaczają zasięg świętego terytorium Słonecznego Miasta, królewskie córy zawsze przedstawiane są pod bezpo­ średnią opieką Nefertiti. Wykute obok inskrypcje głoszą, że przyznane im jest długie życie. Maketaton jednak umarła. Jej trzy młodsze siostry również znikają z królewskich annałów. Czyżby i one zmarły? Czy należy dać wiarę hipotezie, że w tym czasie na Bliskim Wschodzie szalała epidemia dżumy, która mimo wszelkich środków ostrożności wdar­ ła się także na dwór króla Egiptu? To bolesne wydarzenie bez wątpienia głęboko wstrząsnęło królewską parą. Utrata dziecka powierzonego opiece Atona było nieszczęściem, które ludność Egiptu mogła odebrać jako zły omen i oznakę dezaprobaty boga dla przedsięwzięć faraona. Poczynając od tej smutnej daty, wszystko ulega zakłóceniu. Dokumen­ tacja staje się coraz uboższa i coraz trudniej ją zrozumieć. Nie sposób od­ tworzyć nawet kolejności najważniejszych wydarzeń tego okresu. Śmierć Maketaton w czternastym roku panowania stanowi wyraźny przełom i odmianę losów całej królewskiej rodziny.

Śmierć Nefertiti? Zejście z tego świata drugiej córki królewskiej z pewnością było dla królo­ wej Nefertiti poważnym wstrząsem, być może nawet ponad jej siły. Po czternastym roku panowania trudno powiedzieć, czy jeszcze pojawia się ona podczas oficjalnych ceremonii, czy też zastępuje ją w tej roli najstarsza córka, Meritaton, wspierana przez siostrę, Anchespaaton. W świątyni zwanej "Cieniem Re", domenie Nefertiti, imię królowej zo­ staje usunięte i zastąpione imieniem najstarszej córki królewskiej Merita­ ton, która najprawdopodobniej przejęła kultowe obowiązki po matce. W dwunastym roku panowania i być może jeszcze w roku czternastym Ne­ fertiti rezyduje w pałacu usytuowanym w północnej części miasta. Dlaczego? Aby uchylić rąbka tajemnicy spowijającej ostatnie lata życia Nefertiti, sformułowano kilka mniej lub bardziej prawdopodobnych koncepcji.

Jedna z nich zakłada, że królowa, uświadomiwszy sobie niebezpieczeń­ stwa, na jakie naraziła Egipt polityka Echnatona, odsunęła się od męża i religii Atona, ażeby ratować kraj przed ostateczną zgubą. Wedle tej kon­ cepcji królowa miała nawiązać kontakty z kapłanami Amona, którzy wyka­ zali jej szkodliwość eksperymentu podjętego przez męża. W reakcji na to Nefertiti wycofuje się do pałacu na peryferiach miasta, zabierając ze sobą młodego księcia Tutanchatona, który z czasem obejmie władzę jako Tutan­ chamon. Wspierana w swojej decyzji przez Boskiego Ojca Eje, królowa miałaby w tym dobrowolnym odosobnieniu przygotowywać młodzieńca do przeję­ cia władzy z rąk Echnatona, trawionego coraz bardziej widoczną chorobą i zgnębionego niekorzystnym obrotem spraw w państwie. W pojęciu Nefer­ titi miało to być jedyne rozsądne wyjście z sytuacji, które pozwalałoby za­ chować ciągłość władzy i przywrócić porządek w kraju. W kontekście pogarszającego się stanu zdrowia "heretyka" miała to być próba zapobieżenia nieuniknionej i strasznej zemście kapłanów Amona na wszystkich, którzy stanęli przeciwko nim, po stronie króla. Dzięki swemu pochodzeniu Nefertiti byłaby wreszcie możliwym do zaakceptowania przez wszystkich swoistym pomostem między "echnatońską rewolucją" i "tebań­ skim konserwatyzmem". Przyszłe zdarzenia miałyby wreszcie potwierdzać słuszność decyzji królo­ wej. Echnaton umiera, a królowa przedstawia wychowanego przez siebie Tu­ tanchatona kapłanom Amona jako prawowitego dziedzica tronu Obydwu Krajów. Ci zaś akceptują jego osobę i młody człowiek zostaje nowym królem Egiptu, zmienia swe imię na Tutanchamon i przywraca naczelną pozycję Amonowi. Ta zgrabna historyjka ma jednak poważny mankament. Zakłada bowiem, że Nefertiti właściwie dopuściła się zdrady, zapominając o latach szczęścia, jakie dzieliła z mężem, i wyparła się nie tylko męża, lecz także Atona. A może należy wziąć pod uwagę hipotezę egiptologów Johna R. Harri­ sa i Julii Samson? Uczeni ci, lekceważeni przez innych, uważają, że imie­ niem najstarszej córki królewskiej zastąpiono nie imię samej Nefertiti, lecz imię drugorzędnej żony króla, Ki i. Ten pomysł, w zestawieniu z kilkoma in­ nymi, ma na celu udowodnienie, że koregent króla o imieniu Semenkare nigdy nie istniał i że było to jedynie inne imię Nefertiti. Po prostu królowa, która od pierwszych lat panowania Echnatona dzieliła z nim władzę, po śmierci króla objęła pełnię władzy - sama zasiadła na tronie i mianowała się faraonem, przybierając imię Semenkare!

Wszystko to jednak w naszym pojęciu jest mocno naciągane. Żaden po­ ważny argument nie potwierdza bowiem tej karkołomnej konstrukcji. Inne z kolei możliwe wyjaśnienie wydarzeń zakłada, że do rozdźwięku między małżonkami doszło nie za przyczyną Nefertiti, lecz z inicjatywy samego Echnatona, który wobec ewidentnej klęski swego "rewolucyjnego eksperymentu" postanowił zbliżyć się do kapłanów Amona i podjął z nimi rokowania. Aby rozpocząć negocjacje, Echnaton miał wysłać do Teb mło­ dego koregenta, Semenkare. Spotkanie rzekomo miało burzliwy przebieg, a urażeni w swej godności kapłani Amona jakoby zmusili niedoświadczo­ nego delegata "heretyka" do przyjęcia wszystkich swoich warunków - łącz­ nie z ukorzeniem się króla. Na dodatek młody koregent miał zająć w sercu Echnatona miejsce Ne­ fertiti. Miłość, która łączyła ongiś króla i królową i pozwalała im przetrwać najgorsze próby, powoli dogorywała. Nefertiti zaś, dowiedziawszy się o decy­ zjach męża i żałosnych rezultatach posłowania Semenkare, miała wpaść w furię, a nawet doprowadzić do zamordowania koregenta. Jednak zdaniem J.D.S. Pendlebury'ego, sławnego badacza ruin Al­ -Amarna, Nefertiti umarła dopiero w trzecim roku panowania Tutancha­ mona, a do tego czasu sprawowała regencję w jego imieniu i w jak najlep­ szej zgodzie z prawem Atona! To ona miała przez te lata powściągać wszel­ kie awanse czynione niepełnoletniemu, mniej więcej dziesięcioletniemu, faraonowi przez kapłanów Amona, którzy próbowali nakłonić go do po­ wrotu do Teb i " przywrócenia wiary przodków". Tak więc " amarneńska he­ rezja" naprawdę skończyłaby się dopiero ze śmiercią Nefertiti! Jeśli przyjmiemy tę wersję wydarzeń, oczywiste staje się, że to Echna­ ton musiał zdradzić własne ideały - bądź wskutek kryzysu wiary i zmęcze­ nia, bądź ze zwykłego tchórzostwa. Król nie miał już sił, by obstawać przy swoim. Nefertiti zaś byłaby tą, która nie zgodziła się na odstąpienie od ich wspólnego dzieła. Piękna-która-przyszła sama objęła zatem władzę, a nie­ zwykła energia, jaką czerpała od swego boga-Słońca, dała jej siłę, by odmówić najmniejszych ustępstw na rzecz tebańskiego "kleru". Rządząc dalej po śmierci Echnatona, królowa przestrzegała linii po­ stępowania określonej w założeniach "rewolucji amarneńskiej" , zachowu­ jąc czystość wiary w Atona aż po kres swoich dni. Co więcej, wychowywa­ ła młodego Tutanchatona w tym duchu i starała się mu przekazać wiarę w Atona w żywej, czystej formie. Taka rekonstrukcja wydarzeń to jednak całkowicie dowolna fantazja, oparta na tym samym i całkowicie nieuprawnionym założeniu o konieczno-

ści negocjowania faraona z kapłanami Amona, pozostającymi wobec niego w jawnej opozycji. Prawda jest zapewne dużo prostsza i znacznie bardziej tragiczna w swej wymowie. W czternastym roku panowania, łub wkrótce potem, królowa Ne­ fertiti, która musiała ciężko przeżyć śmierć córki czy nawet kilku córek, umiera w osamotnieniu w Pałacu Północnym w Achetaton, gdzie najprawdo­ podobniej schroniła się, by ukryć żałobę, a może także zły stan zdrowia. W Egipcie śmierć nie jest wydarzeniem, którego głównym odzwierciedle­ niem jest oficjalny nekrolog, starannie opracowany i ogłoszony przez właści­ wego urzędnika. Śmierć nad Nilem to przede wszystkim rodzaj przejścia w inny stan osobowości, transformacja czy metamorfoza, jak wiele innych. Zejściu każdej ważnej osobistości towarzyszyły zwyczajowo pewne działania rytualne, które miały na celu niejako przedłużenie istnienia jej nieśmiertel­ nej osobowości - Ka, a nie uczczenie jej pamięci w naszym rozumieniu. Po śmierci Neferteti rzeźbiarze w Achetaton mogli odpowiednio zmody­ fikować liczne przedstawienia królowej, ażeby upodobnić je do Meritaton, która - jako najstarsza córka królewska - została pierwszą damą imperium. Jeśli usunięto imiona Nefertiti w jej domenie, zwanej "Cieniem Re", za­ stępując je imionami Meritaton, to nie dlatego, że królowa popadła w nie­ łaskę łub z powodu jej buntu. Ta substytucja imion ma przede wszystkim znaczenie symboliczne. Jak podkreśla Cyrił Ałdred, podstawową funkcją Cienistego Pawiłonu było codzienne odnowienie sił życiowych i mocy stwórczych królowej. Skoro Nefertiti umarła, przekazano to sanktuarium jej córce, która najzupełniej legałnie objęła je w posiadanie. Odtąd to ona będzie tam odbywała codzienną regenerację sił, wedle tajemnego rytuału właściwego dla żeńskiej części społeczności Achetaton. W ciągu zaledwie kilku miesięcy Echnaton traci żonę i córkę, a może i więcej dzieci. Głęboko i boleśnie doświadczony przez los, musi stawić teraz czoło samotności, która jest udziałem każdego władcy. Od samego początku " "amarneńskiej przygody zawsze była przy nim Nefertiti. Dzieliła z nim obo­ wiązki i władzę. Służyła mu zawsze radą i wsparciem. Boska światłość Atona wyrażała się w postaci pary boskich małżonków. Echnaton bez Nefertiti nie może sam odgrywać kluczowej roli teologicznej i symbolicznej, jakiej wymaga kult boskiego Słońca. Musi więc za wszelką cenę znaleźć koregenta.

Rozdział 26

Od roku piętnastego do siedemnastego - ostatnie lata Echnatona

statnie dwa lata panowania Echnatona spowija mrok. Dokumenta­ cja jest skąpa i niespójna. Żadnemu wydarzeniu z tego okresu nie sposób przypisać konkretnej, całkowicie pewnej daty, co uniemoż­ liwia ustalenie ich kolejności. Co wiemy? Pod koniec czternastego roku panowania lub w początkach piętnastego Echnaton wynosi na tron obok siebie człowieka o imieniu Semenkare, co znaczy Ka [boga] Re jest trwale ustalone1• Przy okazji warto zauważyć kolej­ ne odwołanie się do Re, a nie do Atona. Koregencja ta potrwa trzy lata, aż do śmierci Echnatona. Wybór koregenta był ważnym aktem rządów. Echnaton musiał mieć po­ ważne powody, by wybrać właśnie Semenkare. Jakie - tego niestety nie wiemy. Kim był przyszły koregent? Czy był synem Amenhotepa III i którejś z je­ go pomniejszych żon, bratem Tutanchatona, dzieckiem Kii? Nic nie pozwa­ la bliżej określić jego pochodzenia. Nie zachowało się najmniejsze świadec­ two mówiące o jego rodzinie czy rodzicach. Na kilku wapiennych stelach pochodzących z AI-Amarna, obecnie wysta­ wionych w Muzeum Egipskim w Berlinie, widnieją przedstawieni obok sie­ bie dwaj królowie. Przyjmuje się, że są to Echnaton i jego koregent. Musimy tu poprzestać na przypuszczeniach, gdyż wszystkie te zabytki są niedokoń­ czone. Wprawdzie wyryto na nich kartusze, jednak nie wpisano w nie żadne­ go imienia. Ciekawsze wnioski płyną z symboliki tych stel. Echnaton i Semenkare,

O

l

Lub: Re, którego Ka jest tnmle.

będąc koregentami na planie politycznym, w sferze religijnej tworzą " praw­ dziwe małżeństwo": jeden z nich symbolizuje pierwiastek męski, drugi zaś żeński, przy czym Semenkare bywa określany mianem Ukochanej Echna­ tona. Aby uniknąć dwuznaczności, Semenkare otrzymuje dodatkowo jed­ no z imion Nefertiti i podczas uroczystości odgrywa role, jakie dawniej wy­ konywała zmarła królowa. Imieniem tym jest Neferneferuaton - Piękne (lub: Doskonałe] jest Piękno/Doskonałość Atona, które dawniej poprze­ dzało imię własne Nefertiti. Julia Samsan wykorzystała te wskazówki do obrony daleko idącej tezy. Jej zdaniem Semenkare nigdy nie istniał. Powołano go do życia wskutek niewłaściwej interpretacji źródeł i nawarstwiających się błędów erudytów, cytujących wciąż siebie nawzajem i powielających błędy poprzedników. Przykład? Oto na bloku znalezionym w Memfis w 1854 roku Charles Ni­ cholson rozpoznał w dwu niedających się zidentyfikować postaciach "ado­ ratorów tarczy słonecznej". Tymczasem na bloku tym nie ma ani tarczy sło­ necznej, ani promieni, ani imienia Atona; słowem - żadnego widocznego nawiązania do okresu amarneńskiego! Mimo to w 1928 roku Percy Edward Newberry powtarza bezkrytycznie za Ludwigiem Borchardtem, że są to " " " Echnaton i "Semenkare . I tak się już przyjęło, i jest powtarzane przez innych jako pewnik! Ostateczny wniosek Julii Samson: Semenkare to nie kto inny, jak Nefertiti wyniesiona do nowej roli koregenta swego męża. Donald Redford i inni egiptolodzy uważają, że hipoteza ta jest nie do przyjęcia. Neferneferuaton w ich pojęciu nie jest "drugim imieniem " Ne­ fertiti, lecz tylko epitetem o teologicznej wymowie, skądinąd inaczej zapi­ sywanym w przypadku Nefertiti, a inaczej w przypadku Semenkare. Ich zdaniem Echnaton, dodając ów epitet Semenkare, dokonał tym sposobem jedynie symbolicznego przeniesienia osobowości zmarłej królowej na kore­ genta po to, by część jej istoty mogła nadal brać udział w sprawowaniu wła­ dzy. Przez całe panowanie Echnaton wyraźnie podkreślał kwestię pierwot­ nego obojnactwa (androginiczności) swego boga i wypływający stąd wyjątkowy charakter rządzącej pary królewskiej - jedynej, która zdolna jest przyjąć na siebie pierwiastek boskości w jego pełni. Próba dokładnego ustalenia roli, jaką w tym czasie odgrywała Merita­ ton, najstarsza córka królewskiego małżeństwa, również nastręcza sporo trudności. Na niektórych reliefach jej imię zastąpiło imiona Kii, a nawet Nefertiti. W piętnastym roku panowania widzimy ją, jak dokonuje czynno­ ści liturgicznych u boku ojca. Czy to naprawdę ona zamieszkuje teraz Dom Ulubionej? Czy można przyjąć, że nie tylko objęła sukcesję po swej matce

w sferze funkcji religijnych, lecz nawet samodzielnie rządziła przez jakiś czas po śmierci Echnatona?2 Przyjmuje się, że Semenkare i Meritaton się pobrali. Relief w jednym z gro­ bowców w Al-Amama ukazuje ich jako udzielnych władców3. Ponieważ Echna­ ton nie pojawia się w tej scenie, powstaje pytanie, czy wtedy był jeszcze wśród żywych, a jeśli nie, to czy widzimy tu jego pierwszych legalnych sukcesorów? Jednak w szesnastym roku panowania Echnaton na pewno jeszcze żyje, a jego koregent najprawdopodobniej bawi podówczas w Tebach. Wiemy, że w mieście Amona istniała ongiś nawet świątynia Semenkare, w której, zacho­ wując swą pełną atońską tytulaturę, składał on ofiarę Amonowi! Graffiti da­ towane na trzeci, ostatni rok panowania Semenkare jest modlitwą do Amona, jakq recytuje kilplan i pisarz boskiej ofiary dla Amona, w Domu Anchchepernre w Tebach; a imię to jest jednym z tych, jakie nosił koregent Echnatona. Jaki był cel tej podróży Semenkare? Zapewne przygotowanie powrotu dworu królewskiego do Teb. Echnaton jest w tym czasie prawdopodobnie chory, a może nawet już nie żyje. Najwyraźniej jednak nadeszła właściwa po­ ra, aby spokojnie, bez niepotrzebnego zgiełku, zakończyć "atoński ekspery­ ment". Przenosiny dworu, centralnych urzędów i wysokich dygnitarzy wymagały wcześniejszego poczynienia odpowiednich kroków i podjęcia stosownych de­ cyzji administracyjnych. Łatwo wyobrazić sobie, że zadanie takie powierzo­ no właśnie koregentowi. Kiedy jednak wypełnił swą misję, zniknął. Umarł czy tylko zrezygnował ze swej funkcji? W szesnastym roku panowania na rozkaz Echnatona armia egipska inter­ weniuje w północnej Syrii4• Zatem Echnaton w tym czasie jeszcze rządzi. Uznając, że Hetyci posunęli się w swych zapędach za daleko, decyduje się wreszcie na energiczną reakcję. Wojska generała Horemheba atakują, być może nawet Karkemisz. Kampania ta okaże się zbawienna dla bezpieczeń­ stwa Egiptu. Nawet jeśli Hetyci mieli wówczas jakieś projekty inwazji na Egipt, to odstąpili od nich wskutek determinacji wojsk faraona. Rozkaz ten jest ostatnim znanym oficjalnym aktem Echnatona. z W kwestii tych zagadnień zob.: R. Krauss, Das Ende der Amamazeit, Hildesheim 1978. 3

Zob.: N. de G. Davis, op. cit., II, pi. 43 i in. Julia Samson uważa jednak, że nie istnieją żad­

ne dowody, które by potwierdzały osiągnięcie przez Meritaton statusu królowej, a także jej mał­ żeństwo z Semenkare. 4

Zob.: A.R. Schulman, [w:] "Journal of Arnerican Research Centre in Egypt", 15 ( 1 9 .. ),

s. 43-48 i AJ. Spalinger, Egyptian-Hillite Relations at the Close of the Amama Period and Som e Notes on Hillile Military Strategy in North Syria, " Bullelin of the Egyptological Seminar", New York, l ( 1 980), s. 55-89.

Rozdział 27 "

Smierć Echnarona i sukcesja po nim

D

onald Redford uważa, że Echnaton dokonał żywota w spokoju w swej stolicy w lecie 1359 roku p.n.e. O ile samą datę można kwe­ stionować, jest wielce prawdopodobne, że mąż Nefertiti rzeczywi­ ście połączył się z boską światłością, z której był wyszedł, oddając ducha bez _większego rozgłosu w Achetaton. Zadne ze znanych źródeł nie mówi nic o śmierci Echnatona. Zupełnie jakby zdarzenie to przeszło niezauważone. Nie ma w tym jednak niczego nadzwyczajnego. Fizyczny zgon władcy rzadko upamiętniony jest w teks­ tach egipskich. To, co było dla Egipcjan ważne, to jego przejście w "wymiar nieśmiertelności", czemu towarzyszył specyficzny rytuał. Najprawdopodobniej władca został pochowany w królewskim grobow­ cu w Achetaton, gdzie spoczywały już Maketaton i Nefertiti. Notabene dość dziwne jest, że ani teksty, ani dekoracje w tym grobowcu nie wspomi­ nają o pogrzebie żony Echnatona! Po trzech latach koregencji Semenkare znika ze sceny dziejów. Także Meritaton, najstarsza z królewskich cór, nie jest wspomniana ani razu. Tymczasem na scenie pojawia się zupełnie nowa postać, młodziutki Tutan­ chaton - Żyjąca Postać (albo: Wizerunek, albo: Symbol) Atona- który ma wtedy około 10 lat. Z pewnością przebywał do tej pory w Achetaton, być może pod opieką samej Nefertiti. Los sprawił, że to właśnie ten chłopiec zostanie kolejnym faraonem i przybierze imię Tutanchamon - Żyjąca Po­ stać (Wizerunek, Symbol) Amona. Akt magiczny zmienia wektor i odbywa teraz niejako drogę powrotną. Echnaton zmienił swe imię, porzucając Amona dla Atona. Jego następca porzuca Atona na rzecz Amona, ponieważ będzie rezydował w Tebach, a akt koronacji dokona się w Karnaku.

Kto wybrał Tutanchamona na sukcesora "boskiej pary" - Echnatona i Semenkare? Tego nie wiemy. Niewykluczone, że sam Echnaton. Możliwe, że areopag mędrców, który dopatrzył się u chłopca cech predysponujących go do rządzenia wielkim państwem. A może dopiero Nefertiti, Wielka Mał­ żonka Królewska, znalazłszy się na łożu śmierci, wskazała Tutanchatona? Powrót do Teb i kultu Amona odbył się spokojnie, bez śladów jakichkol­ wiek aktów przemocy. Jedna ze stel z Berlina ukazuje Tutanchatona, jesz­ cze przed zmianą imienia, w akcie adoracji Amona-Re. Nie ma więc żad­ nych podstaw, by wyobrażać sobie jakąś wielką kłótnię bogów czy brutalną zemstę Amona na Atonie. Zarówno w Tebach, jak i w Achetaton owo przejście zostało odpowiednio przygotowane rytualnie i ograniczyło się właściwie tylko do przywrócenia do łask dawnych kultów. Słynny Edykt Restauracyjny Tutanchamona rzuca jednak pod adresem Echnatona ciężkie oskarżenia: Świątynie bogów pneżyły czas poniżenia: ich dziedzińce stały się drogami, którymi każdy mógł chodzić. Kraj wycieńczyły pla­ gi, a bogów zaniedbano. Majestat Jego ( nowy król, Tutanchamon) musi zna­ leźć ( odtworzyć) teraz to, co będzie dobre dla Amona... Bogowie odwrócili się od Egiptu. Bogowie i boginie nie pnychodzili, gdy pytano ich o radę. Prawda historyczna to czy zwykła fantazja? Ani jedno, ani drugie. Za panowania Echnatona, przez pierwsze lata jego rządów, jak wiemy, sank­ tuaria tradycyjnych bogów nie były przecież ani burzone, ani dewastowane. Jednak śmierć każdego faraona sprawia, że delikatna równowaga - waru­ nek prosperity Obydwu Krajów - zostaje naruszona. Kraj pogrąża się w chaosie. Wszystko dzieje się tak, jakby nad Egiptem rozszalał się straszli­ wy huragan. Na zażegnanie tego niebezpieczeństwa istnieje tylko jeden skuteczny sposób - na tron musi wstąpić nowy faraon! Pojawienie się Tutanchamona spowodowało, że - zgodnie ze zwyczajowym symbolicznym rozumowaniem - groźne Chaos i Nieład zostają wygnane z kraju i nastę­ puje powrót do czasu Pierwszego Razu - czyli, mówiąc inaczej - Złotego Wieku. Koronacja jest aktem symbolizującym powrót do Pierwszego Razu, do źródła życia i stanu czystej harmonii całego świata. Kapłani tebańscy nie ogłaszają wcale "świętej wojny" i nie ma mowy o żadnych prześladowaniach wyznawców Atona. Przecież należy do nich sam Tutanchamon, nowy władca, którego panowanie przywraca Amonowi pozycję sztandarowego boga egipskiego imperium. Przecież znaczna część jego życia upłynęła pod skrzydłami Atona! Ci, których imiona są znane, czyli, mówiąc inaczej, wszyscy szacowni członkowie bogatych i wpływowych rodów tebańskich wracają na piastowa=

=

ne ongiś stanowiska lub otrzymują nowe, odpowiedzialne funkcje w admi­ nistracji cywilnej i religijnej. Ci zaś, których Echnaton wyniósł do najwyż­ szych godności, muszą odejść, jednakowoż nie wszyscy. Istnieje jeszcze inny, niejako pośredni dowód pokojowej atmosfery, ja­ ka panowała między stolicą Echnatona a Tebami, i to zarówno w sferze świeckiej, jak i religijnej. Gdy Tutanchamon umiera po niespełna dziesię­ cioletnim panowaniu, należałoby się spodziewać, że jego następcą zostanie prawdziwy tebańczyk, który nie miał nic wspólnego z "atońskim ekspery­ mentem". Tymczasem stało się wprost odwrotnie. Na tron wstąpi Eje, naj­ bliższy bodaj zaufany dworzanin Echnatona. To w jego amarneńskim gro­ bowcu widnieje Wielki Hymn do Atona! Niektórzy badacze uważają, że Eje był typowym oportunistą, umieją­ cym odnaleźć się w każdej, najtrudniejszej nawet sytuacji. Wykorzystawszy najpierw Echnatona, doskonale wiedział, jak wkraść się w łaski tebańczy­ ków. Z iście piekielną zręcznością i przebiegłością namotał tyle intryg, że nawet jego amarneńskie koneksje nie mogły mu zaszkodzić w sięgnięciu po najwyższą władzę. Jest to wizja nazbyt uwspółcześniona i upolityczniona, toteż jej nie po­ dzielamy. Moim zdaniem stary, wielce doświadczony Eje był po prostu prawdziwym egipskim mędrcem, który w trakcie całej swej długiej kariery przestrzegał praw Ma'at. Obejmując sukcesję po swym młodym, przed­ wcześnie zmarłym poprzedniku, Eje bynajmniej nie kierował się osobistymi ambicjami. Jego panowanie cechowało dążenie do harmonii i powszechnej zgody w państwie. Doskonale zrównoważony, odznaczał się autorytetem i był wybornym znawcą wszystkich tajników rządzenia i dworskich tajemnic. Panował wprawdzie krótko, bo niespełna dwa lata, lecz był to czas spokoju. U boku młodziutkiego TuŁaneharnona oprócz Eje stał także generał Horemheb. Po śmierci Eje wstąpi na tron, czym przedłuży panownie "linii amarneńskiej". Horemheb, bohater z Azji, gdzie wojował z rozkazu Ech­ natona, któremu zawsze wiernie służył, to zwolennik doktryny silnej ręki w polityce zagranicznej. Miał wystarczająco dużo czasu, by przygotować się do sprawowania najwyższej władzy. Kiedy zostanie faraonem, w kraju będzie postępował jednak nie jak typowy oficer-autokrata, lecz przede wszystkim jak prawnik i wyznawca Ma'at. Wyda m.in. ważny dekret refor­ mujący przebrzmiale prawa, które, nie przystając do nowej rzeczywistości społecznej, jawnie promowały niesprawiedliwość. Najprawdopodobniej ożeniony z siostrą Nefertiti, nigdy nie okazał wro­ gości wobec swego dawnego pana. Na stanowisko Wielkiego Kapłana Re

w Heliopolis mianuje jednego z dawnych amarneńskich dostojników, pod­ trzymując tym tradycję kultu Słońca. I chociaż prawdą jest, że na listach królów Egiptu Horemheb pojawia się jako bezpośredni następca Amenhotepa III - co wymazuje z kart histo­ rii nie tylko Echnatona, lecz także Tutanchamona i Eje - należy tu dobit­ nie podkreślić, że zabieg ten jest dziełem kronikarzy ramessydzkich, doko­ nanym wiele lat później. Wobec Hetytów Horemheb prezentował postawę nieprzejednaną, lecz nie przedsięwziął przeciwko nim żadnych działań wojskowych. Niewykluczo­ ne jednak, że stał za zamordowaniem jednego z synów króla Hetytów, który podążał do Egiptu, by poślubić księżniczkę Anchespaamon*, córkę Echna­ tona i Nefertiti i wdowę po Tutanchamonie, która dając cudzoziemcowi wraz ze swą ręką prawo do tronu, dopuściła się zdrady interesów Egiptu. Jak widać, sukcesorzy Echnatona panowali w spokoju, utrzymując ład i porządek (czyli: Ma'at) w państwie. Nie doszło do bratobójczych walk ani starć zwolenników Amona z wyznawcami Atona. I wielu bliskich zmarłemu królowi sprawowało władzę nad Egiptem jeszcze przez długie lata.

•

Pierwotnie: Anchespaaton - przyp. tłum.

Rozdział 28

Dwa zagadkowe grobowce

robowce w Mieście Słońca zostały wykute w skałach dżabla otacza­ jącego stolicę Echnatona. Dzięki temu ich mieszkańcy wiecznie mogli podziwiać świętą ziemię boga Atona. Miejsce to można przyrównać do okolic Bani Hassan, Ał-Barsza czy Meir. Podobna wielkość, podobnie niezwykła, tchnąca nieziemskim spoko­ jem atmosfera. Liczba grobowców wykutych w tym miejscu - łącznie 43 stwarza jednak pewien problem. Jest nieproporcjonalnie mała w stosunku do liczby mieszkańców Achetaton - nawet jeśli uwzględni się tylko tych, którzy mieli tam własne spore rezydencje. Nie da się inaczej rozwiązać tej zagadki, jak tylko przyjmując, że mamy tu do czynienia wyłącznie z nekro­ polą elity, łudzi osobiście wskazanych przez króla, który na Domy Wiecz­ ności pozostałych mieszkańców wyznaczył zapewne jakąś inną okolicę.

G

-

Królewski grób wAl-Amarna Grób króla odkrył w 1891 roku Ałexandre Barsanti. Jest on usytuowany na zupełnym pustkowiu, z dala od stolicy, około 6 km na wschód od miasta, przy ujściu uedu Abu Hasah al-Bahri. Trudno wyobrazić sobie miejsce bar­ dziej odludne, dzikie i samotne. Grobowiec jest trudno dostępny i trzeba było wielu lat, by brytyjski egiptolog Geoffrey Martin mógł sporządzić jego pełną naukową doku­ mentację, która opublikowana została dopiero niedawno*. •

G.D. Martin, The Royal Tomb of El-Amama, 1-11, London 1974-1989- przyp. tłum.

Dlaczego wybrano takie miejsce? Teksty nie dają żadnych wskazówek w tym względzie. Czyżby należało przyjąć, że rodzina królewska, dla której był przeznaczony, pragnęła tym podkreślić dystans, jaki dzielił ją od pod­ danych i stolicy ludzi żywych? Czy chciała zachować tajemnicę? A może usytuowanie grobu stanowiło część szerszej symbolicznej koncepcji, której sens nam umyka? AI-Amarna składa się wyraźnie z trzech, łatwo dających się wyróżnić elementów: miasta - stolicy Egiptu, usytuowanej na wschodnim brzegu rzeki (choć terytorium Atona rozciągało się daleko także po przeciwnej stronie, aż do Tuna(t) al-Dżabal), zespołu grobowców najwyższych dostoj­ ników wykutych w falezie dominującej nad miastem i wreszcie - grobowca rodziny królewskiej, leżącego poza zasięgiem wzroku żywych, głęboko na pustyni, w samym sercu Czerwonej Ziemi*. Od początku XVIII dynastii faraonowie byli grzebani w przesławnej Dolinie Królów, nierozerwalnie związanej z tebańskimi świątyniami leżącymi na zachodnim brzegu Nilu. Budowlom tym, zwanym Domami Mi­ lionów Lat, jako Święte Świętych, czyli sanktuarium, służył sam grobowiec. Oba te elementy - królewska świątynia i królewski grobowiec - chociaż rozdzielone w przestrzeni, tworzyły symboliczną i funkcjonalną jednię. Po przeniesieniu stolicy do Achetaton Echnaton nie mógł oczywiście kazać się pochować w Dolinie Królów położonej daleko, w Tebach, i co gorsza, zgodnie z egipskimi wyobrażeniami o życiu po śmierci - na zacho­ dzie! Jego Dom Wieczności musiał znajdować się na wschód od miasta ży­ wych. Czyżby i tu grób odgrywał rolę Świętego Świętych Wielkiej Świątyni Atona? Barsanti odnalazł grobowiec w opłakanym stanie. Rabusie splądrowali go i zniszczyli. Dopiero po długich i drobiazgowych badaniach Geoffrey Martin odważył się sformułować pewne hipotezy co do treści scen widnie­ jących ongiś na jego murach, które uległy niemal całkowitemu zniszczeniu. Przedstawiono tam przede wszystkim tematy związane z religią Atona - głównie zaś z adoracją Atona przez królewską rodzinę. Na wapiennej pły­ cie znalezionej w jednym z pomieszczeń tego wielkiego grobu widnieje król, a za nim królowa i dwie córki. Wszyscy wznoszą bukiety kwiatów ku promienistej tarczy słonecznej. Twarze i ciała są mocno zdeformowane, wręcz brzydkie. Piękną Nefertiti trudno rozpoznać, jest wprost okropna. •

Po egipsku

-

Deszeret. Tak Egipcjanie nazywali pustynię, domeną boga Setha, w odróżnie­

niu od Kernet- Czarnej Ziemi, tj. żyznej Doliny i Delty Nilu, Egiptu właściwego - przyp. tłum.

Relief ten to właściwie karykatura. A może był to model rzeźbiarski złożo­ ny w grobie jako rodzaj wotum? Tego osamotnionego grobowca nie przeznaczono wyłącznie dla króla. Znajdują się w nim liczne pomieszczenia, przygotowane wyraźnie dla jego dzieci. W specjalnie dla niej przygotowanej sali złożono doczesne szczątki księżniczki Maketaton. Na ścianach tego pomieszczenia widnieją żałobne sceny, dające świadectwo głębokiej rozpaczy królewskich rodziców po śmierci ukochanej córki. W hypogeum tym nie ma nawet śladu elementów tradycyjnej egipskiej mitologii grobowej i symboliki związanej z Ozyrysem. Ten Dom Wieczno­ ści jest w całości poświęcony Atonowi i stanowi święty zespół architekto­ niczny, w którym królewska rodzina poddana zostaje kolejnemu przeobra­ żeniu w promieniach boskiej światłości. Na Geoffreya Martina czekała niespodzianka. Za tym grobowcem bo­ wiem odkrył kolejny grób. Jest on zbyt zniszczony, by pozwolił na konkret­ ne ustalenia. Możemy jednak przypuszczać, że aneks ten najprawdopodob­ niej był przeznaczony dla Nefertiti. Ten atoński Dom Wieczności składałby się zatem z dwóch elementów, odtwarzających w architekturze obraz królewskiej pary, stanowiącej jednię, której powierzono zadanie przekaza­ nia wszystkim żyjącym istotom boskiej światłości.

Grób KV 55 w Dolinie Królów Wykopaliska w grobowcu KV 55 to jedna z najbardziej ponurych kart w ar­ cheologii Egiptu. Został on odkryty w 1907 roku- przez działającą podów­ czas w Dolinie Królów misję T heodore'a M. Daviesa- między grobowcem Ramzesa IX a tzw. Rest-House'em dla turystów. Odkrywcy natrafili na korytarz zablokowany szczątkami wszelkiego ro­ dzaju zabytków, m.in. złoconych drewnianych kapliczek. Sufit był popęka­ ny, a sącząca się przez całe wieki woda poważnie zniszczyła zdobienia przedmiotów. Niestety wykopaliska przeprowadzono w karygodny wprost sposób. Po­ mimo obecności wykwalifikowanych egiptologów nikt nie prowadził nawet dziennika wykopalisk. Relacje rozmaitych osób, które oglądały grobowiec w trakcie prac, są sprzeczne. Wiele obiektów po prostu zniknęło! Nawet

nie próbowano szukać specjalisty, który mógłby zapewnić znaleziskom choćby podstawową opiekę konserwatorską. Przed sesją zdjęciową wnętrze grobu gruntownie "uporządkowano" i "posprzątano", co uniemożliwia od­ tworzenie pierwotnego rozmieszczenia znalezionych obiektów. Grób najprawdopodobniej nie został doszczętnie splądrowany tak jak inne już w starożytności, ponieważ znaleziono w nim sporo przedmiotów ze złota. Co więcej, zamurowane wejście do grobu było w momencie od­ krycia nienaruszone. Grób KV 55 mógłby zatem dostarczyć wielu infor­ macji na temat "amarneńskiej przygody", gdyby nie żałosny sposób, w jaki przeprowadzono tam wykopaliska. Temu zagadkowemu hypogeum, które zawierało interesujące, zróżnico­ wane wyposażenie i było najwyraźniej kilkakrotnie naruszone jeszcze w starożytności, poświęcono wiele prac dotyczących interpretacji zarówno całego zespołu, jak i omówieniu poszczególnych zabytków. Jedno z panneaux kapliczki ze złoconego drewna ukazuję scenę adoracji Atona przez Echnatona i jego matkę, Teje. Postać króla rozmyślnie stamtąd usunięto - pozostał po nim tylko obrys postaci. Kaplicę tę, o narożnikach z miedzi, ufundował Echnaton z okazji pogrzebu swej matki. Obok panneau leżały cztery naczynia kanopskie, przypisywane Teje, Meritaton lub Semen­ kare, aczkolwiek w rzeczywistości nie ma na nich żadnego imienia! Są tam też odciski pieczęci z kartuszem Tutanchamona oraz magiczne cegły z kartu­ szami Echnatona. W grobie był też antropoidalny sarkofag na łożu ozdobionym lwimi gło­ wami. Gdy łoże zgniło, sarkofag spadł na ziemię. Imiona wypisane ongiś na nim zostały usunięte-z pewnością celowo-a zdobiącą pokrywę złotą ma­ skę zapewne zerwali rabusie. Analiza tekstów widniejących na obiektach z wyposażenia grobowca do­ wodzi, że jego "lokatorem" była kobieta, a nie mężczyzna! A więc nie mogła to być mumia Echnatona. Późniejsze specjalistyczne badania antropologicz­ ne potwierdziły, że ciało z sarkofagu należało do kobiety. Wniosek narzu­ cał się sam- oto mamy przed sobą ostatnią ziemską rezydencję królowej Teje! W 1907 roku antropolog Elliot Smith orzekł jednak, że jego koledzy się mylili. Mumia z sarkofagu jest bowiem mumią mężczyzny, który w chwili śmierci miał około 25 lat i cierpiał na wodogłowie. Wniosek nieunikniony: oto mumia samego Echnatona, na dodatek z charakterystycznymi dla króla deformacjami, tak wyraźnie eksponowanymi w sztuce amarneńskiej! Do dyskusji włącza się kolejny antropolog, Douglas Derry, który twierdzi, że mumia nie ma cech wskazujących na hydrocefalię. Zmarły nie

jest więc Echnatonem, na co zresztą wskazywałby jego zbyt młody wiek. Tymczasem założyciel Achetaton z pewnością przeżył co najmniej 30 lat! Inskrypcje na przedmiotach z grobowca wymieniają tylko imiona Ech­ natona i Teje. Przyjąć zatem można z dużą dozą prawdopodobieństwa, że pierwotnie grobowiec KV 55 król przygotowywał z myślą o swej matce. Czy jednak ostatecznie została tu pochowana? Tego nie wiemy. Co się zaś tyczy mumii, wcale niewykluczone, że jest to mumia Semen­ kare - koregenta Echnatona. "Żeńskie" cechy samego sarkofagu nie są tu żadną przeszkodą, gdyż, jak pamiętamy, Semenkare uważany był za "mi­ styczną małżonkę" Echnatona. Ważną wskazówką w tym względzie jest ry­ tualna postawa samej mumii, typowa dla tradycyjnej postawy królowych Egiptu: lewa ręka zgięta w łokciu i ułożona na piersi, a prawa wyprostowa­ na wzdłuż ciała. Odkrycie mumii Semenkare w takiej właśnie postawie potwierdzałoby wagę, jaką Echnaton przywiązywał do symboliki królewskiej pary małżeń­ skiej. Arnarneńczycy, którzy balsamowali koregenta, byli tego całkowicie świadomi i dlatego nadali zwłokom postawę rytualną, która mimo upływu wieków nie pozostawia najmniejszej wątpliwości w tym względzie. Sarkofag ten jest wystawiony w "amarneńskiej galerii" Muzeum Egip­ skiego w Kairze, gdzie mogliśmy go ostatnio ponownie przebadać. Wyko­ nany jest z drewna złoconego, bogato inkrustowanego wstawkami z korna­ linu i kolorowej pasty szklanej. Biczyk nechacha, który król trzyma w ręku, zrobiony jest z paciorków z ciemnoniebieskiego szkła i pozłacanego drew­ na. Tekst umieszczony na pokrywie sarkofagu, na wysokości ud głosi: Słowa, jakie wypowiada [tu usunięte imię, jakie ongiś widniało w kartu­ szu]: Obym mógł oddychać słodkim tchnieniem, które pochodzi z ust Twoich, obym mógł podziwiać piękno Twoje, codziennie! Życzeniem moim jest usłyszeć glos Twój słodki, podobny północnej bryzie, i to, by moje odrodzone członki by­ ły żywe, dzięki miłości Uaka żywię] do Ciebie! Obyś mógł wyciągnąć ku mnie ra­ miona Twoje, które niosą Twą Siłę Duchową, abym mógł Ją otrzymać i żyć Nią, wieczyście! Obyś mógł wzywać mnie imieniem moim na Wieczność, wieczy­ ście!... zy, któryś jest ... wieczyście żyjący, jak tarcza słoneczna ... Król Górnego i Dolnego Egiptu, żyjący w zgodzie z Ma'at, Pan Obydwu Krajów [tu usunięty kartusz], zy, doskonałe dziecko Atona, który żyć będzie wiecznie ... Wszystkie wypisane na sarkofagu imiona faraona zostały starannie usu­ nięte, nie ocalało ani jedno. W ich miejscach widnieją jakże irytujące dziu­ ry. Tekst, jak widać z przytoczonego powyżej fragmentu, dotyczy wyłącznie spraw wieczności i nie zawiera żadnych szczegółów historycznych.

Gdyby eksploracja grobowca KV 55 została właściwie przeprowadzona, mogłoby to rzucić sporo światła na schyłkowy czas "przygody amarneń­ skiej". Tymczasem musimy zadowolić się pojedynczymi, rozsianymi ele­ mentami tej układanki. W naszym pojęciu pewne jest tu tylko jedno: za­ chowana mumia to rzeczywiście Semenkare, organizator powrotu królewskiego dworu do Teb. Archibald Henry Sayce, wspominając wykopaliska w królewskim gro­ bowcu w Al-Arnarna, napomyka o znalezionych tam szczątkach spalonej mumii mężczyzny. Oficjalny raport z wykopalisk milczy na ten temat. Oczy­ wiście, nie mamy żadnych podstaw, by utrzymywać, że chodzi tu o mumię Echnatona. Jeśli jednak by tak było, to profanację tę należy przypisać ra­ busiom, którzy w XIX wieku często rabowawszy z grobu wszystko, co tylko się dało, podpalali pozostałe tam mumie. Jeśli więc wszystko to, co udało się ustalić, jest prawdą, to grób KV 55 w Dolinie Królów, pierwotnie przeznaczony dla królowej-matki Teje, osta­ tecznie stał się grobem Semenkare. I przez wieki spoczywał on tam, kilka kroków zaledwie od grobu KV 62, gdzie zostały złożone doczesne szczątki jego sukcesora, Tutanchamona.

Rozdział 29

Zagłada Achetaton

brew temu, co często pisano, po odejściu Echnatona wcale nie nastąpił powrót do ortodoksji. Powód, który należy tu wyraźnie podkreślić, jest taki, że ortodoksja religijna jako taka w Egipcie po prostu nie istniała! Żadne miasto nad Nilem nie miało patentu na do­ gmat. Żadne kapłańskie kolegium nie dysponuje prawdą absolutną. Boska jednia wyraża się nad Nilem mnogością kultów i świątyń, które dopiero ra­ zem wzięte tworzą jej prawdziwy obraz*. " Gdy zabrakło Echnatona i Nefertiti, "amarneński eksperyment dobiegł kresu. Czas nowej stolicy minął. Istnienie w Tebach świątyni koregenta- Se­ menkare - dowodzi, że powrót dworu do dawnej stolicy był częścią progra­ mowego działania. W atońskich świątyniach w Karnaku jednak nadal pracują rzemieślnicy i oddaje się tam kult tarczy słonecznej! Zdaniem Donalda Redforda wszystkie świątynie Atona były czynne jeszcze przynajmniej trzy lata po śmierci Echnatona. Kolegia kapłanów nadal służyły słonecznemu bogu. Co najmniej przez dziesięć lat kult Atona celebrowano w Tebach, Memfis i Heliopolis- trzech najważniejszych teologicznie miastach Egiptu! To prawda, że sytuacja religijna zmieniła się. Aton stał się bowiem ta­ kim samym bogiem jak pozostali. Amon znowu wrócił na sztandary egips­ kiego imperium. Imienia faraona nie strzegł już Aton, lecz Amon. Tutan­ chaton stał się Tutanchamonem. Wielka Małżonka Królewska również

W

•

Na ten temat zob. niezwykle ważną pracę Erika Hornunga Jeden czy wielu? Koncepcja boga

w starożytnym Egipcie, tłum. A. Niwiński, Warszawa 1991.

zmieniła swe imię: Anchesenpaaton - Ta-która-żyje-dla-Atona - jest teraz Anchesenpaamon - Ta-która-żyje-dla-Amona 1• Utrzymywanie, że natychmiast po śmierci Echnatona fala prześladowań objęła pamięć słonecznych małżonków i zwolenników Atona, jest zatem zupełnie bezpodstawne. Nie istniała zepchnięta na margines egipskiej spo­ łeczności "sekta atończyków", nie było też żadnej "atońskiej mniejszości", fanatyków skłonnych oddać życie za swego boga. Egipska religia nie funk­ cjonowała na zasadach kategorii wiary, wcale też nie zmuszano do jej wy­ znawania. Aton to "opiekuńczy geniusz" panowania konkretnego władcy, a nie wcielenie prawdy objawionej raz na zawsze. Jeśli świątynie Atona zostały zamknięte w kilka lat po odejściu królew­ skich małżonków, to dlatego, że straciły rację bytu. Aton, Echnaton i Nefer­ titi tworzyli rodzaj boskiej triady, która chwilowo zastąpiła typową tradycyj­ ną boską komórkę rodzinną. Gdy owa triada przestała istnieć, pozostałe kulty mogły rozwinąć się na nowo. Horemheba często oskarżano o to, że zniszczył Achetaton oraz zdradził pamięć swego pana, czyniąc zeń heretyka i złego władcę. Prawda jednak całkowicie odbiega od tej całkowicie zmyślonej wersji wydarzeń. Gdy Horemheb wstąpił na tron (ponad 10 lat po śmierci Echnatona), tak jak każdy prawowity faraon XVIII dynastii stał się Naczelnym Budow­ niczym kraju. Podjął wiele zakrojonych na szeroką skalę prac budowlanych w Karnaku, w tym budowę IX Pylonu. Zgodnie z tradycją jako materiału użył elementów architektonicznych pochodzących z budowli poprzedni­ ków. W tym wypadku były to bloki pozyskane z nieczynnych już świątyń Atona w Karnaku Wschodnim. W Tebach rozebrano wzniesione przez Echnatona temenosy, pieczoło­ wicie i systematycznie, blok po bloku. Była to więc rytualna rozbiórka, przeprowadzona z zachowaniem wszelkich zasad, a nie dzika destrukcja, dokonywana przez rozjuszonych i podekscytowanych fanatyków wyłado­ wujących nienawiść na pomnikach znienawidzonego heretyka. Bloki te, sławne talatat, na które powoływaliśmy się wielokrotnie, zostały wtórnie użyte jako wypełnienie Pylonów II i IX w Karnaku; ich starannie ułożone warstwy stanowiły znakomity materiał wypełniający. Pierwsi archeolodzy, którzy dokonali odkrycia tych bloków, nie rozu­ mieli zupełnie znaczenia tego znaleziska. Gdyby było inaczej, zauważyliby, l

Zob. R. Hari, La "Damnatio memoriae" amamienne, [w:] Melanges Adolphe Gutbub, Mont­

pellier 1984,

s.

95-102.

że talatat układano systematycznie, w porządku odwrotnym niż pierwotny, sprzed demontażu. Nie traktując tego wypełniska jak gruzu, tylko odwra­ cając kolejność bloków zgodnie z logiką systemu, łatwo mogliby odtworzyć kompletną dekorację pierwotnych ścian, na które ongiś składały się te blo­ ki. Niestety, wiele z nich wyciągnięto i zmagazynowano w różnych miej­ scach. Często potem przestawiane, latami niszczały na wolnym powietrzu. Oczywiście nie było mowy o odpowiedniej dokumentacji. Krótko mówiąc, dziś uczeni muszą włożyć ogromny wysiłek, by w tym bałaganie odnaleźć pasujące do siebie bloki tej gigantycznej łamigłówki. A wystarczyłoby prze­ cież trochę więcej uwagi i zastanowienia w odpowiedniej chwili... Skądinąd po dziś dzień prace nad tym zagadnieniem wciąż dalekie są od ukończenia, a propozycje rekonstrukcji wielu scen wzbudzają nieuchronną krytykę. W skład imienia Horemheba wchodzi miano boga Horusa, który był je­ go szczególnym opiekunem. Król równie często rezydował w Memfis gdzie znajduje się jego pierwszy grobowiec, który szykował sobie, gdy był jeszcze tylko generałem - jak i w Tebach. I wykorzystując do budowy mo­ numentów elementy świątyń swego antenata, nie podejmował żadnych wrogich działań przeciwko Echnatonowi bądź Atonowi, lecz zgodnie z tra­ dycją realizował odwieczną "politykę budowlaną" faraonów. A co stało się z Achetaton, stolicą powołaną do życia przez słoneczną parę? W początkach panowania Tutanchamona miasto było jeszcze zamie­ szkane, chociaż jego życie stopniowo traciło rozmach. Przenosiny mini­ sterstw i pozostałych urzędów z powrotem do Teb musiały trwać wiele mie­ sięcy. Można więc przyjąć za Donaldem Redfordem, że stolica opustoszała zapewne nie wcześniej niż 3 lata po śmierci Echnatona. Arthur Weigall, opierając się na znaleziskach kości psów w królewskiej psiarni i szczątków zwierząt w zagrodach, twierdził, że Achetaton zostało opuszczone w pośpiechu. Co więcej, jak pamiętamy, większość grobów jest tu nieukończona. I w niewielu tylko znaleziono mumie. Te argumenty nie dowodzą jednak wcale masowego i pośpiesznego exo­ dusu. Z pewnością elity i wysocy urzędnicy wyruszyli jako pierwsi. A jako ostatni- rzemieślnicy i chłopi. Za czasów Tutanchamona funkcjonowały tu jeszcze warsztaty produkujące wyroby z fajansu. Co się zaś tyczy bogaczy, to wielu zadbało o to, by przed odjazdem zamurowano wejścia do ich roz­ ległych rezydencji. Wreszcie jednak musiał nastąpić ten ostatni dzień, kiedy po raz ostatni słońce wzeszło nad umierającym miastem, które opuszczały ostatnie grupy wychodźców. Załadowali się na okręty i odpłynęli, jedni na północ, ku

Memfis, inni na południe, ku Tebom. Kolejna karta dziejów Egiptu za­ mknęła się definitywnie. Miriam Lichtheim, specjalistka od literatury egipskiej, dostarczyła ta­ kiego oto wytłumaczenia "atońskiego eksperymentu" i nieuniknionego, jej zdaniem, upadku Słonecznego Miasta - Achetaton. Przypomina ona, że aby Egipcjanin mógł kontynuować życie w Zaświatach, musiał obowiązko­ wo zdobyć wiedzę i mądrość bogów, w szczególności Ozyrysa. W Acheta­ ton tymczasem ich nie było. Do kogo w takim kontekście należało zwrócić się z prośbą o wieczny żywot? Oczywiście do królewskiej rodziny, gdyż ze swej natury była ona gwarantem życia w wieczności wszystkich Egipcjan. Albowiem Ka ( duch) każdego Egipcjanina może trwać tylko dzięki ze­ spoleniu się ( = komunii) z rodziną królewską, adoratorami - personifika­ cjami Atona. Jednak gdy Echnaton umiera, wraz z nim umiera również jego stolica. Achetaton było nierozerwalnie związane z królem, toteż nie sposób od­ dzielić go od osoby Echnatona. Bóg, miasto i faraon stanowili jednię. Gdy rodzina królewska, będąca realnym wyrazem owej jedni, znika, święte mia­ sto Atona traci rację bytu. Zwrot ku innym formom boskich istot i innym formom władzy staje się nieunikniony. =

Echnaton przeklęty? Zdaniem niektórych autorów około pół wieku po śmierci króla w Egip­ cie pojawia się potężny nurt antyechnatoński. Echnaton jest określany mianem "łotra" lub nawet "zbrodniarza". Jego imiona zostają usunięte ze wszystkich oficjalnych dokumentów, a także z istniejących jeszcze tu i ówdzie pomników. Święte miasto planowo całkowicie unicestwiono. Bliższa analiza zachowanych materiałów wymaga pewnej korekty tego poglądu. Prawdą jest, że dwaj wybitni faraonowie XIX dynastii, Se­ thi I i Ramzes II, dążyli do zlikwidowania wszelkich możliwych śladów " "atońskiego eksperymentu . Należy jednak pamiętać, że chodzi tu o decy­ zje podjęte z pozycji "urzędu" faraona, a nie o jakiś masowy "antyatoński" sprzeciw czy szczególną nienawiść do Atona lub osoby króla. Epitety takie jak "łotr" czy "zbrodniarz" łatwo mogą wprowadzić w błąd. Zachowane dokumenty określają Echnatona dosłownie jako " Upadły

(cheru) z Achetaton", co dosłownie znaczy: Ten-który-przestał-istnieć. Sfor­ mułowanie to w najmniejszym stopniu nie implikuje idei wrogości do osoby króla, a tym bardziej jego winy. Kwestia ta jest nader delikatna, gdyż Ramzes II nosi imię, którego głównym elementem jest miano boga par excellence słonecznego - Re. Z kronik królewskich usuwa on, wzorem Horemheba, imiona Echnatona, Tutanchamona i Eje. W ten sposób Horemheb staje się bezpośrednim na­ stępcą Amenhotepa III. A przecież Horemheb był jedną z najbardziej eks­ ponowanych postaci okresu amarneńskiego! A może raczej chodziło tu nie tyle o samego Echnatona, ile o chęć przy­ ćmienia specyficznej postaci słonecznego boga, której na imię Aton, na rzecz wyeksponowania jej starszego przejawu- Re? Wiele wskazuje na to, że właśnie taki był główny motyw postępowania Ramzesa II. Warto też zauważyć, że jednak nie wszędzie usunięto imię Echnatona. Bloków z jego świątyń użyto wtórnie - a więc niejako je "resakralizowa­ no"- nie tylko w II Pylonie w Karnaku, lecz także w pylonie świątyni, którą Ramzes II wzniósł w Heliopolis. Inne fragmenty architektoniczne, w tym również te, na których widnieją przedstawienia związane z kultem Atona, zachowały się w świątyni tegoż Ramzesa w Antinoe. Najwyraźniej Ramzes II idzie tropem Horemheba. Rozbiera budowle Atona, ale ich nie niszczy, lecz wykorzystuje bloki pochodzące z rozbiórki jako materiał do wypełnienia pomników własnej chwały. Tym razem ekipy rzemieślników demontują świątynie Atona w opuszczonym od lat Achetaton. Wiele bloków trafia do Hermopolis, na przeciwległy brzeg Nilu. Sporo zostanie wykorzystanych w innych świątyniach ramessydzkich w Abydos, a nawet w samym Karnaku. Inne temenosy Atona również do­ świadczą podobnego losu. Nie należy jednak mówić tu o "zniszczeniu", lecz, jak to słusznie zauważa Donald Redford, o rytualnej rozbiórce, syste­ matycznie przeprowadzonej według określonego planu. Święte budowle Achetaton zostały rozebrane aż do fundamentów. Po­ zostałości eksploatowano niczym kamieniołom. Porzucone przez miesz­ kańców miasto nie miało już racji bytu. Miasto Słońca narodziło się z pobudek teologicznych; unicestwiono je również z tych samych powodów. Odbyło się to na modłę egipską, co pole­ gało na transformacji jego elementów i ich integracji z nowymi formami in­ nych budowli. Działań Ramessydów nie można więc uznać za wyraz ich osobistej nienawiści do "przeklętego Echnatona", lecz trzeba potraktować jako zwykłe postępowanie faraonów mające co prawda wymiar symbolicz-

ny, lecz pozostające w całkowitej zgodzie z obowiązującymi w Egipcie nor­ mami realizacji władzy. Wiele typowo atońskich "formuł" wchodzi zresztą do repertuaru tek­ stów ramessydzkich. Różne atońskie obrazy i symbole na dobre zadomo­ wiają się w liturgii. Hymny adresowane do T hota, Ozyrysa czy Ptaha będą bliskie formule amarneńskiej. Echnaton i jego materialna stolica zniknęły. Przetrwało jednak posłanie do boskiego Słońca. A zatem zachowane zosta­ ło to, co w egipskim pojęciu jest najważniejsze!

Rozdział 30

Biblijna pamięć

D

uchowy eksperyment Echnatona i teksty epoki amarneńskiej wciąż fascynują chrześcijańskich badaczy, którzy zajmują się tym okre­ sem. Czy w pewnym sensie można uznać wiarę Echnatona za ro­ dzaj prefiguracji chrześcijaństwa? I czy jego głębokie przekonanie o jedno­ ści boskiej istoty było postacią monoteizmu? Z pewnością Aton jawi się nam jako istota czysto duchowej natury, która poczęła życie jako takie. Daniel-Rops pod wrażeniem rozmachu tej koncepcji stawia następujące pytanie: Czy bóstwo [to 1 takie jak je pojmuje­ my, jest już Bogiem? Jeśli uznamy, że starożytne religie, a w szczególności religie starożytne­ go Bliskiego Wschodu, były niejako podświadomym przygotowaniem do nadejścia Chrystusa, należałoby pewno powiedzieć, że bóg Echnatona wy­ kazuje zdumiewające podobieństwo do Boga pierwszych chrześcijan. Taki pogląd bierze się jednak z pewnego ewolucjonistycznego przekonania, którego nie podzielamy. Spróbujmy zatem podejść do tej kwestii z innej strony. Czy nie mogło być tak, że wpływy atońskie w jakiś sposób, niejako na odległość, wywarły wpływ na rodzące się chrześcijaństwo? Trzeba by tylko założyć możliwość "przekazania" idei i symboli, co jest oczywiście możliwe. Jeden z papirusów z Oxyrhynchos przytacza taką apokryficzną naukę Chrystusa: Pytacie, kim są ci, którzy prowadzą nas do Królestwa? Pytacie, czy Królestwo [to] jest w niebie? Ptaki w powielnu i wszystkie stwonenia, które są pod ziemią i na ziemi, i ryby w monu - oto ci, którzy prowadzą was do Króle­ stwa niebieskiego, które jest w was [samych].

Zadziwiająco wyraźnie pobrzmiewa tu echo tekstów z Al-Amarna. Chrystus, wypowiadając te słowa, nie popada w sentymentalny naturalizm, lecz wyjaśnia swym uczniom, że tajemnica boskości zapisana jest w przyro­ dzie. Obserwując ją i łącząc się z nią, człowiek odkrywa, że tajemnica życia zapisana jest nie gdzie indziej, a w jego własnym sercu. Nauka Echnatona nakłaniała do obrania identycznej drogi. Można by cytować jeszcze wiele innych tekstów chrześcijańskich, mniej lub bardziej zbieżnych z myślą Echnatona. Przede wszystkim należy tu wspomnieć najsłynniejszy z nich- Psalm 104 ( 103*), którego pewne frag­ menty są jakby żywcem przeniesione z Wielkiego Hymnu do Atona. We wstępie do tego psalmu jego autor wychwala Jahwe, który jest Odziany we wspaniałość i majestat, światłem okryty jak płaszczem*. Ten Bóg promienie­ jący czyni wiatry swymi posłańcami, osadza Ziemię w jej posadach, spra­ wiając, że na zawsze będzie trwała nieporuszenie. Nadaje harmonię wszechświatu, zupełnie tak samo jak staroegipski demiurg. Jahwe, tak jak Aton, zakreśla też granice swego Dzieła po to, by siły przyrody mogły stać się elementami składowymi ich arcydzieła, łączącego surowość i piękno. Dalej idą wersy, jakże znajomo brzmiące dla czytelnika, który miał okazję poznać Wielki Hymn do Atona: Ty zdroje kierujesz do strumieni, co pośród gór się sączą: poją one wszelkie zwierzęta polne, [tam] dzikie osły gaszą swe pragnienie; nad nimi mieszka ptactwo powietrzne, spomiędzy gałęzi glos swój wydaje. Z Twoich komnat nawadniasz góry, aby owocem Twych dzieł nasycić ziemię. Każesz rosnąć trawie dla bydła I roślinom, by człowiekowi służyły [...] Tyś stworzył księżyc, aby czas wskazywał; słońce poznało swój zachód. Mrok sprowadzasz i noc nastaje, w niej krąży wszelki zwierz leśny. •

Tu i dalej cytaty za Biblią Tysiąclecia, Pallotinum 1980- przyp. tłum.

Lwiątka ryczą za łupem, domagają się żeru od Boga. Gdy słońce wzejdzie, wracają i kładą się w swych legowiskach. Człowiek wychodzi do swojej pracy, do trudu swojego aż do wieczora. Jak liczne są dzieła Twoje, Panie! Ty wszystko mądrze uczyniłeś; ziemia jest pełna Twych stworzeń. [ ...] Wszystko to czeka na Ciebie, byś dal im pokarm w swym czasie. Gdy im udzielasz, zbierają; gdy rękę swą otwierasz, sycą się dobrami. Gdy skryjesz swe oblicze, wpadają w niepokój; gdy im oddech odbierasz, marnieją i powracają do swojego prochu. Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi. [ ...] Autor psalmu 104 ( 103*) niewątpliwie dobrze znał treści wiary atoń­ skiej i uznał jej idee za godne włączenia do tekstu sławiącego Jahwe. Dzię­ ki temu za pośrednictwem Biblii myśl Echnatona zyskała nieśmiertelność. Wiadomo, że hebrajscy skrybowie przetłumaczyli mnóstwo egipskich tekstów, w szczególności zaś tzw. Nauki (zw. też Mądrościami), i wiele z nich włączyli do skarbca własnej myśli religijnej. Któż nie zna, przynajmniej w ogólnym zarysie, historii Mojżesza, tego zdumiewającego ludowego przywódcy, który mając 80 lat ośmielił się rzu­ cić wyzwanie faraonowi ciemiężącemu w niewoli jego hebrajskich współ­ braci? Konflikt między przywódcą synów Izraela i królem Egiptu, w którym znaczącą rolę odegrały magiczne zawody, zakończył Exodus - Żydzi wyszli z Egiptu i wyruszyli na poszukiwanie Ziemi Obiecanej. Mojżeszowi udało się nakłonić Hebrajczyków - których pozycja społeczna notabene nie była wcale tak zła, jak to odmalowuje zamieszczony w Biblii tekst polemiczny­ by porzucili swe domy nad Nilem i wrócili do koczowniczego życia.

Mojżesz musiał użyć całego autorytetu, aby przekonać pobratymców do opuszczenia Egiptu i wyruszenia na tułaczkę. Na swej drodze zaznał zresztą wielu rozczarowań i niepowodzeń, tym bardziej że w szeregi Hebrajczyków wmieszali się też ludzie wyjęci spod prawa i różne podejrzane elementy. Kiedy doszło do tego wielkiego wydarzenia? Po długich wahaniach przyjęto, że Wyjście Żydów z Egiptu musiało nastąpić około 1220 roku p.n.e. - a więc za panowania faraona Merenptaha, syna i sukcesora Ram­ zesa II. Inna możliwość datowania to cofnięcie Exodusu o około 70 lat, a więc w okolice 1290 roku p.n.e. Niezależnie od tego, którą z tych dat przyjmiemy, wiadomo, że Mojżesz żył w czasach Ramessydów- właściwych " "likwidatorów atońskiego eksperymentu . Tradycyjnie często porównuje się Mojżesza z Echnatonem, czyniąc zeń te­ go, który zebrał plon duchowego dziedzictwa "faraona-heretyka". Biblia przypisuje Mojżeszowi znajomość wszystkich egipskich mądrości. Oznacza to znajomość tajemnic nieba i ziemi, praw Dzieła Stworzenia i wszelkiej wiedzy świętej, jakiej nauczano w murach egipskich świątyń. Mojżesz, którego imię ma egipski źródłosłów*, najprawdopodobniej wy­ chował się i odebrał wykształcenie na dworze króla Egiptu. Wedle legendy wyratowała go z wód Nilu, a następnie adoptowała córka faraona. Nie od rzeczy będzie tu powiedzieć, że w symbolice egipskiej epitet �-ryratowany z wód znaczy: ten, który dostąpił nieśmiertelności. Mojżesz, uznany w tradycji żydowskiej za proroka, który obudził świado­ mość Hebrajczyków, jest także w świetle tradycji faraońskiej uosobieniem mędrca, znawcą całej wiedzy starożytnych Egipcjan. Dwa ramessydzkie pa­ pirusy wspominają osobliwą postać niejakiego Moze. Był to najwyraźniej człowiek niezwykle wpływowy: miał prawo karać urzędników za ich przewi­ ny, a nawet- rzecz wprost niesłychana- złożyć z funkcji samego wezyra! Je­ śli biblijny Mojżesz i historyczny Moze to jedna i ta sama osoba, to nic nie stoi na przeszkodzie, by uznać świadectwo Biblii, że przyszły bohater Exodu­ su w istocie był prawą ręką samego faraona. Inna historia, w której trudno oddzielić zmyślenie od prawdy, opowia­ da, że Mojżesz miał brać udział w jakiejś zwycięskiej wyprawie przeciwko Etiopom. To on miał stłumić ich rewoltę, a wskutek pochwalnych raportów o tym wyczynie dostąpił wielkich zaszczytów. Sukces ten niebawem zamie•

Wywodzone bywa od rdzenia

ms.s,

co znaczy dosłownie: ona (go) zrodziła- przyp. tłum.

nił się w istny triumf, gdyż faraon postanowił podzielić się z nim władzą i mianował go- koregentem! Ezoteryczna tradycja żydowska potwierdza te rzekome fakty, przynaj­ mniej w sferze symboliki. Nazywa niekiedy Mojżesza bogiem-i-królem, a więc określeniami przysługującymi faraonowi: Gdy Bóg uczynił go królem, Mojżesz otrzymał święte imię; został koronowany światłością i włożył suknię jasności. Gdy zasiadł na tronie niebieskim, otrzymał berło boskiego ognia. Trzeba przyznać, że trudno o lepszy opis symboliki koronacji faraona. Z tego wszystkiego jedno wynika na pewno: Mojżesz jako wódz wojsk i przywódca swego ludu wiele zawdzięczał cywilizacji i myśli starożytnego Egiptu. Stojąc blisko najwyższych dostojników w państwie, dobrze poznał łudzi rządzących Egiptem i znakomicie potrafił wykorzystać swe wpływy, by wyprowadzić Hebrajczyków z Egiptu.

Czy coś naprawdę łączyło Echnatona i Mojżesza? Obaj, zarówno Mojżesz, jak i Echnaton, uchodzą za inspiratorów wiel­ kich przemian społecznych. Jednak, jak widzieliśmy, w przypadku Echna­ tona wcale nie odpowiada to prawdzie. Obaj mają bezpośredni kontakt z Bogiem, który do Mojżesza prze­ mówił jasno i wprost. W Księdze Powtórzonego Prawa powiedziano: I nie powstał więcej w Izraelu prorok podobny do Mojżesza, który poznał Pana twa­ nq w twan. Ten sam przywilej Aton przyznał Echnatonowi. To od niego wprost faraon otrzymał swe pierwsze objawienie, fundament, na którym wzniósł gmach głoszonej przez siebie religii. Potem Echnaton nadał żył w ustawicznym kontakcie z Atonem. Mojżesz, książę proroków, osobiście nauczał Słowa-Dekalogu, jaki otrzymał od Boga. Postępując jak prawdziwy duchowy przywódca, najpierw dzieli się swym objawieniem z Wielkim Kapłanem, potem z jego dwoma sy­ nami, wreszcie z radą starców. Na koniec zwraca się do .całego ludu i ob­ wieszcza mu Słowo Boże. Równie wielką wagę do swej roli duchowego przewodnika przywiązywał Echnaton, który, jak wiemy, wiele czasu po­ święcał upowszechnieniu "nauki Atona" w swym otoczeniu. W obu wypadkach widzimy więc takie same, bezpośrednie związki z bóstwem i podobny sposób dzielenia się doznanym objawieniem. Analo­ gia ta jest jednak pozorna, gdyż już ze swej natury każdy faraon bezpośre­ dnio kontaktował się z boskimi mocami, które reprezentował na ziemi, i był naturalnym duchowym przywódcą Egiptu.

Doszukiwano się również podobieństwa Mojżesza i Echnatona w samej ". Bóg przemówił do Mojżesza po to, by rozgłosił on w świecie doktrynie " prawdę, że jest on tym, który jest Bogiem Jedynym, który objawił się w swej jedynej świetności/wspaniałości. Andre Neher uważa, że perypetie Mojżesza służyły poznaniu Boga in­ nego niż wszyscy inni - Boga Jedynego, Stwórcy i Posiadacza ziemi i nieba, którego krystalicznie czysta wola jest jednoznaczna z ideałem sprawiedliwości i prawości. Neher, który wprost nie znosi egipskiej cywilizacji, zmuszony jest przyznać, że życie Echnatona było pełnym pasji poszukiwaniem Jedno­ ści, jedności Dobra i Prawdy, jedności przeciwstawnych sil [tkwiących] w tar­ czy słonecznej oraz jedności życia i śmierci zawartych w jego stwórczej sile. Te­ oria ta opiera się jednak na uznaniu Echnatona za twórcę monoteizmu. A to, jak widzieliśmy, jest czystą iluzją. Koncepcja Boga Jedynego, której Hebrajczycy nadali formę skrajnie radykalną, istniała wszak w egipskiej myśli teologicznej już u jej zarania. Bóg oznajmia Mojżeszowi, że jest Bogiem wszystkich narodów. Wybrał jednak lud Izraela, by on połączył go z wszystkimi ludami. W tych słowach dopatrywano się echa uniwersalistycznych zapędów Echnatona. Czyż Aton nie miał zjednoczyć wszystkich ludów? Czy Mojżesz, jako herold chwały hebrajskiego Boga Jedynego, nie wskrzeszał tej samej idei na nieco innych podstawach? I tu należy dać odpowiedź przeczącą. Jak widzieliśmy, Ech­ naton nigdy nie snuł projektów globalizacji, gdyż po prostu nie widział po­ trzeby nawracania kogokolwiek. Czy wreszcie Echnaton i jego "nauki" nie były inspiracją dla Mojżesza? Brak na to jakichkolwiek dowodów, niezależnie od współczesnego poglą­ du, który utrzymuje, że początków chrześcijaństwa nie sposób zrozumieć bez odwoływania się do duchowości egipskiej1•

l Na temat Mojżesza i jego związków z Egiptem por.: J. Lehman, Moses- Der Mann aus A'gypten. Religionsstifter, Gesetzgeber, Staatsgriinder, Hamburg 1983 i J. Assmann, Moses, the Egyp­ tian. The Mernory of Egypt in Western Monotheism, Cambridge (Mass.) 1998.

Zakończenie "

Swiatłość słoneczna po wieki wieków

E

chnaton nie był ani humanistą, ani prawzorem dobrego chrześcija­ nina, nie był też romantykiem kochającym wszystkich ludzi ani ode­ rwanym od życia mistykiem. Nie musiał prowadzić walki ze swymi poddanymi, którzy wcale przeciw niemu nie występowali. Ani Echnaton, ani Nefertiti nie byli fanatycznymi apostołami sekty religijnej. Nie prowa­ dzili też żadnej "świętej wojny" z "klerem" Arnona. Słoneczni małżonko­ wie panowali w spokojnych czasach, mając na swe usługi wierną warstwę: oddanych kapłanów, silną armię, sprawną policję, a także kompetentne urzędy centralne i terenowe. Echnaton, ukształtowany przez światłych mentorów i wprowadzony w tajniki pradawnych symboli, jest przede wszystkim faraonem, dziedzi­ cem mądrości Egiptu. Nie dokonał żadnych zmian w zasadach funkcjono­ wania państwa ani w statusie władzy faraona, gwaranta realizacji boskiej i kosmicznej Reguły-Zasady, czyli Ma'at na ziemi. Nie zmienił niczego w świętym charakterze egipskiego państwa i w strukturze jego społeczeń­ stwa, ani też w roli świątyń i Domów Życia, tradycyjnych ośrodków wie­ dzy. Tak jak inni egipscy monarchowie, Echnaton zajmował się właściwie tylko jednym - źródłem życia. Sztuka amarneńska opisuje władzę królew­ ską jako siłę nadprzyrodzoną, pozostającą poza zasięgiem ludzkich norm i wcielającą się w tajemne formy, których sens wymyka się logice i rozu­ mowi. Claude Traunecker pisze: Obraz [Echnatonaj, jaki stopniowo wylania się z obecnych badań, ukazuje go jako odpowiedzialnego i energicznego władcę, odważnego i postępującego logicznie króla, który, co może było jego błędem, konsekwentnie dążył do zrealizowania swych myśli aż do końca; króla, który pragnął przywrócić władzy jej boską naturę z czasów początków Egiptu.

Za Bruce'em G.Triggerem można przyjąć, że Echnaton nigdy nie myślał o wprowadzeniu w Egipcie doktryny monoteizmu i że wysuwając na pierw­ szy plan kult Atona, nie robił tego w określonych celach politycznych, a w jego osobowości nie stwierdza się najmniejszego rysu patologicznego, toteż był całkowicie zdolny do sprawowania władzy faraona. Echnaton bynajmniej nie był władcą słabym. To, że wprowadził pewne in­ nowacje w sposobie rekrutacji najwyższych urzędników państwowych, mające skądinąd precedensy, nie jest niczym nadzwyczajnym. Mocno dzier­ żył berło Egiptu i, tak jak jego poprzednicy, był najwyższym dowódcą sił zbrojnych. Co więcej, przywracając symboliczne prerogatywy władcy z cza­ sów Starego Państwa, Echnaton stał się prawdziwym królem-bogiem. Wy­ niósł na szczyt pojęcie faraona jako ziemskiego wcielenia boskości. Tarcza słoneczna jest nie tylko symbolem ducha stworzenia, lecz także gwarantem władzy faraona, mającej moc uświęcania. Przytoczmy tu wspaniałą modlitwę za Echnatona, wyrytą na ścianach jednego z grobowców w Al-Amarna: O, Boskie Słońce, spraw, by Echnaton mógł żyć wiecznie wraz z Tobą, we­ dle pragnienia serca Twego, i pozwól, by [wiecznie] mógł podziwiać doskona­ łość-i-piękno Twoje. Daj mu życie, radość, pełnię. Oby wszystko, co obejmu­ jesz, było u stóp Jego, gdy spełnia ofiarę dla Twego Ka, On, Syn Twój, którego zrodziłeś. Południe i Północ, Wschód i Zachód, J.iYSPY pośrodku Wielkiej Zie­ lonej (tj. Morza Śródziemnego) wznoszą radosne okrzyki na cześć Twojego Ka. Granica południowa sięga [tak daleko 1 jak wieje wiatr, a północna [tak dalekoL jak świeci Słońce. Wszyscy książęta są pokonani i bezsilni wobec siły Twojej, doskonałej, która wprawia Obydwa Kraje w świąteczną radość i która stwana [wszystko] to, czego potnebuje cała ziemia. Oby Majestat Jego na za­ wsze był z Tobą, gdyż uwielbia On podziwiać Ciebie. Daj Mu mnóstwo Świąt Odrodzenia i lat w pokoju. Dozwól Mu spełnić to, czego serce Twoje pragnie, tak [długo]jak [długo]piaski będą leżeć na bnegach, neczne ryby będą mia­ ły łuski, a bydło sierść. Dozwól Mu mieszkać tu tak [długo] aż łabędź stanie się czarny, a kruk biały, aż ruszą góry, a wody skierują się ku SJ.iYm źródłom, podczas gdy ja będę służył temu Bogu Doskonałemu - Majestatowi Jego, aż wskaże On na grób, który mi przyznał.

Nefertiti i Echnaton, słoneczna para małżonków i symbol boskości, byli pośrednikami między boską Światłością Prapoczątków a ludem Egiptu. Codziennie król i królowa osobiście odprawiali liturgię w świątyni kultu

Atona i cały Egipt łączył się wówczas z nimi. Każda istota żyjąca powinna bowiem łączyć się ze wszystkim, co żyje, by poczuć swą wspólnotę z rozwo­ jem kwiatu, rytmicznym pluskiem wody, instynktowną radością zwierzęcia i wszystkimi przejawami doskonałego boskiego arcydzieła - cudu Stwo­ rzenia. Królewska para, zrodzona z boskiego Słońca i codziennie przez nie odradzana, manifestuje wobec świata swą miłość. Pokazując łączące ich duchowe uczucie, królewscy małżonkowie niejako co dzień przedłużają ów Pierwszy Poranek, w którym światłość Atona pojawiła się na ziemi. Atoński eksperyment eksponuje rangę i święty charakter małżeństwa. Wielka Małżonka Królewska Nefertiti nie jest tu pasywną partnerką, lecz przeciwnie - ma rolę czynnej animatorki. Jej głos witano okrzykami rado­ ści. Słowa, jakie wypowiada, wypełniają radością serca [wszystkich] żyją­ cych. Jej piękne ręce wykonują gesty rytualne miłe Bogu. Porównywano ją wprost ze świetlistą gwiazdą. Najdoskonalszego bodaj portretu Nefertiti dostarcza tekst wyryty na jednej z granicznych stel: O jasnym obliczu, Radośnie przybrana w [koronę z] podwójnym piórem, Władczyni szczęścia, Obdarzona wszelkimi cnotami. O głosie, który raduje, Pani pełna czaru, wielka miłością, Której uczucia radują Pana Obydwu Krajów... Dziedziczna księżniczka, Wielka laskami, Pani wszelkiego szczęścia, Rozświetlająca [wszystko] swymi dwoma piórami, Radująca swym głosem wszystkich, którzy go słyszą, Oczarowująca serce Majestatu Jego, Zadowolona z tego, co On mówi, Wielka i Ukochana Małżonka Majestatu Jego, Pani Obydwu Krajów, " " Doskonała/ Piękna jest Doskonalość/ Piękno Atona , " " Piękna/ Doskonala, która przyszła , Żyjąca, na wieczność!

Światłość Słoneczna po wieki wieków- takie jest naszym zdaniem prze­ słanie eksperymentu podjętego w imię Atona, co skądinąd znakomicie od­ powiada duchowi egipskich wyobrażeń. Eje prosił króla: Przyznaj mi przybytek Atona, bym mógł bezustannie sy­ cić się widokiem Twoim. W kulcie Atona istnieje miejsce na medytację samej Istoty Boga. Kontemplacja Słońca i uświadomienie sobie tego, że przekazuje ono nam swą boskość, jest świętym aktem. Próba zrozumienia " "amameńskiej przygody niejako wymusza na każdym refleksję nad boską naturą światłości, której wymiar jest wieczny, ponad historią...

Księgozbiór DiGG

t3

2012

Bibliografia

Badania nad okresem amarneńskim z racji bogactwa studiów szczegółowych przekształciły się w osobną gałąź egiptologii, czego najlepszym dowodem jest opublikowany przez Centre National des Recherches Scientifiques tom komu­ nikatów wygłoszonych na kongresie egiptologicznym w Grenoble w 1973 r. H.A. Schlogl opublikował szczegółową bibliografię tego okresu pt. Echnaton­ -Tutanchamon, którą dopełniają kontrybucje E. K. Wernera zamieszczane pod wspólnym tytułem The Amama Period of Eighteenth Dynasty w "Newsletter of the American Center in Egypt" (nr: 95, 97/98, 101/102, 110, 114, 120 i 126). W przypisach w tekście przywołaliśmy wiele publikacji, dlatego w bibliogra­ fii umieszczamy tylko wybór książek i artykułów, które miały największe zna­ czenie dla badań nad dziejami "amarneńskiego eksperymentu". Aldred C., Akhenaton. Mysterious Pharaoh, London 1972 Assmann J., Die "Hiiresie" des Echnaton. Aspekte der Amama-Religion, "Sa­ eculum" 23 (1972), s. 109-126 Assmann J., Die "Loyalistiche Lehre" Echnatons, Studien zur Altagyptische Kultur 8, (1980), s.1-32 Badawy A., Le symbolisme de l'architecture ii Amama, [w:] Egyptologie en 1979 (Colloques du Centre National des Recherches Scientifiques) II, Paris 1982, s. 187-194 Behrens P., Nofretete, [w:] Lexikon der A.gyptologie, IV, 519-524 Bouriant U., Legrain G., Jequier G., Monuments pour servir ii l'etude du cul­ te d'Atonou, I, Le Caire 1903 Cooney J.D., Amama Reliefs from Hermopolis, Brooklyn - Museum of Fine Arts, 1965 Davis N. de Garis, T he Rock Tombs of El-Amama, I-VI, London 1903-1908

Doresse M. i J., Le culte d'Aton sous la XVIIle dynastie avant Le schisme amar­ nien, [w:] "Journał Asiatique" 236 (1945) Engełbach R.E., Material for Revision of the History of the Heresy Period of the XV/Ilth Dynasty, [w:] "Annałes du Service des Antiquites Egyptien­ nes", XL (1940) s. 133-182 Giłes F.J., Iknaton. Legend and History, London 1970 Gunn B., Notes on the Aten and his Names,[w:] "Journał of Egyptian Archaeołogy", I X (1923), s. 168-176 Hanke R.,Amama-Reliefs aus Hermopolis, Hiłdesheim 1978 Hornung E., Echnaton. Die Religion des Lichtes, Miinchen 1995 Kemp B.J. i in., Amama reports I, London 1984 Kemp B.J., Ancient Egypt. Anatomy of a Civilization, London-New York 1989, s. 260-317, (rozdz. Egypt in Microcosm: the City of El-Amama) Kemp B.J., Tell el-Amama, [w:] Lexikon der A'gyptologie, VI, 309-319 Krauss R.,Das Ende der Amamazeit, Hiłdesheim 1978 Lettres d'El-Amama (Les). Correspondence diplomatique du pharaon, tłum. W.L. Morgan przy współpracy V. Hass i G. Wilhelm, Paris 1987 Manniche L., A la cour d'Akhinaton et Nefertiti,[w:] "Dossiers de I'archeołogie" 142 (1989), s. 24-31 Martin G.T., T he Royal Tomb of El-Amama I-II, London 1974-1989 Nefertiti and Cleopatra, katalog wystawy w Londynie, Londyn 1985 Peet T.E., Woołey C.L., Frankfort H., Pendłebury J.D.S. i in., T he City of Akhenaton,I-III, London 1923-1951 Pendłebury J.D.S., Les Fouilles de Tell el-Amama et l'epoque amamienne,Paris 1936 Petrie W.M.F., Tell el-Amama,London 1894 (repr. Warminster 1974) Redford D.B., Akhenaton. The Heretic King, Princeton, New Jersey 1984 Regne du Soleil: Akhenaton et Nefertiti (Le) - katalog wystawy w Brukseli, Bruxełłes 1975 Reeves C.N., A Reappraisal of Tomb 55 in the Valley of the Kings, [w:] "Jour­ nał of Egyptian Archaeołogy" 67 (1981), s. 48-55 Roeder G.,Amama-Reliefs aus Hermopolis, Hiłdesheim 1969 Samsan J., Amama. City of Akhenaten and Nefertiti: Nefertiti as Pharaoh, Warminster 1978 Sandman M., Texts from the Time of Akhenaten, Bruxełłes 1938 Schafer H.,Amama in Religion und Kunst, Leipzig 1931 Traunecker C., Akhenaton et sa ligende, [w:] Egypte, Paris 1984, s. 157-187 Traunecker C., Amenophis et Nefertiti: Le couple royal d'apres les talatafes du JXe pylone de Kamak, [w:] "Bułłetin de la Societe Franc;aise d'Egypto­ łogie" 107 (1986), s. 17-44

Trigger B.G., Kemp B.J., O'Connor D., Lloyd A.B.,Ancient Egypt. A Social History, Cambridge 1983, s. 183-241 Tyldesley J.,Nefertiti. Egypt's Sun Queen,London 1998 (polskie tłumaczenie: Nefertiti. Słoneczna królowa Egiptu, tłum. J. Aksamit, Warszawa 2003 Vandersleyen C., L'Egypte et la Vallee du Nil,II, Paris 1995, s. 409-465 . Wenig S., Amenophis W, [w:] Lexikon der A gyptologie, I, 210-219

Dramatis personae

Amenhotep IV

(Amon jest spokojny lub: zaspokojony)- pierwotne imię

Echnatona. Echnaton

(Skuteczny Uest] Duch Atona)- imię przybrane przez Amenhotepa IV w szóstym roku panowania.

Nefertiti

(Piękna, która przyszła lub: idzie lub: przychodzi}­ Wielka Małżonka Amenhotepa IV (Echnatona) i mat­ ka jego sześciu córek.

Kija

drugorzędna żona Echnatona.

Meritaton

najstarsza córka Echnatona i Nefertiti. Umiera w czternastym roku panowania Echnatona.

Maketaton

druga córka Echnatona i Nefertiti.

Anchesenpaaton/ Anchesenpaamon

trzecia córka Echnatona i Nefertiti. Przyszła żona Tutanchatona{futanchamona.

Amenhotep III

faraon, syn T hotmesa IV i Mutemui, ojciec Amenhote­ pa IV - Echnatona.

Teje

Wielka Małżonka Królewska, żona Amenhotepa III i matka Amenhotepa IV - Echnatona.

Czuja i Juja

imiona ojca i matki królowej Teje.

Semenkare

koregent Echnatona w ostatnich trzech latach jego pa­ nowania.

Thtanchamon

faraon, w Achetaton nosił imię Thtanchaton (Żyjące są postaci Atona). Jako dziecko objął tron po Echnatonie i Semenkare i powrócił do Teb, gdzie po niespełna dziesięciu latach zmarł. Pochowany w Dolinie Królów w grobowcu KV 62, odkrytym w 1922 roku przez H. Car­ tera. "Boski Ojciec". Być może ojciec Nefertiti. Na dworze Echnatona w Achetaton pełnił odpowiedzialne funkcje. Po śmierci Tułaneharnona objął tron Egiptu.

Ej e

Horemheb

generał i sędzia za czasów Echnatona, następca Eje na tronie faraonów.

Amenhotep syn Hapu

naczelny budowniczy i przyjaciel króla Amenhotepa III, po śmierci ubóstwiony. Najprawdopodobniej wycho­ wawca młodego Amenhotepa IV - Echnatona.

Bak

Naczelnik Rzeźbiarzy w Achetaton.

Dżehutimes (Thotmes)

rzeźbiarz. To w jego warsztacie w Achetaton odkryto słynne popiersie Neferiti; obecnie wystawione w Muzeum Egipskim w Berlinie.

Najważniejsze miasta Egiptu

Achetaton

(Świetlista Kraina [ = Horyzont] Atona) - egipska nazwa stolicy wzniesionej przez Echnatona w Egipcie Środkowym. Obecna na­ zwa arabska: Ał-Amar[i]na.

AI-Amarna

(właściwie: AI-Amarina) - dziś arabska nazwa terenów, gdzie ongiś leżało Achetaton.

Deliopolis

jedno z najstarszych świętych miast Egiptu; ośrodek kultu Słońca od czasów Starego Państwa, prawie całkowicie zrujnowane. Obe­ cnie dziełnica Wielkiego Kairu - Al-Matarija.

Hermopolis

święte miasto boga T hota i Ogdoady (Wielkiej Ósemki Prabogów - stwórców świata) położone w Egipcie Środkowym na zacho­ dnim brzegu Nilu, niemal naprzeciwko Achetaton.

Karnak

obecna nazwa miejsca, w którym wznosi się Wiełka Świątynia Amona. Na wschód od niej Echnaton wzniósł pierwsze chramy ku czci Atona; obok znajdują się także temenosy kultu Montu i Mut.

Luksor

dzisiejsza nazwa miasta Teby; miejsce lokalizacji wielkiej świątyni Amona-Kamutefa i królewskiego Ka, wzniesionej przez Amen­ hotepa III i później rozbudowanej przez Ramzesa II.

Malqatta

dzisiejsza nazwa miejsca położenia pałacu Amenhotepa III na za­ chodnim brzegu Nilu w Tebach.

Memfis

święte miasto boga Ptaha, stolica Egiptu w okresie Starego Pań­ stwa, także później najważniejsze miasto Egiptu. W czasach No­ wego Państwa druga obok Teb stolica i miejsce edukacji przy­ szłych królów. Na zachód od miasta rozciągały się królewskie nekropole, od północy: Giza, Abusir, Sakkara i Dahszur. Dawne Memfis to dziś Miet al-Rahina, na południe od Kairu.

Teby

stołeczne miasto Egiptu w czasach Średniego Państwa (XI dyna­ stia) i Nowego Państwa (dynastie XVIII-XIX). Odgrywało waż­ na rolę także w Okresie Późnym. Ośrodek kultu Amona, Montu, Mut, Chonsu i Hathor. Obejmowało swym zasięgiem także Kar­ nak i zachodni brzeg Nilu, gdzie znajdują się nekropole (Dolina Królów i Dolina Królowych), groby dostojników oraz liczne świą­ tynie, głównie tzw. Domy Milionów Lat władców Nowego Pań­ stwa. Dawne miasto Teby to dziś Luksor.

Krótka chronologia

Daty panowania (p.n.e.) podano w przybliżeniu.

OKRES ARCHAICZNY Dynastie "0"-II

3150-2640

STARE PAŃSTWO Dynastie III-VI

2640-2134

ŚREDNIE PAŃSTWO Dynastie XI-XII

2040-1650

NOWE PAŃSTWO

1552-1070

Dynastia XVIII

1552-1306

Jahmes

1552-1527 1527-1506 1506-1494 1494-1490 1490-1468 1490-1436 1438-1412 1412-1402

Amenhotep I Thotmes I Thotmes II Hatszepsut Thotmes III Amenhotep II Thotmes IV

Amenhotep III

1402-1364

Amenhotep IV/Echnaton

1364-1347

Semenkare

1350-1347

Tutanchaton{futanchamon

1347-1338

Ej e

1337-1333

Horemheb

1333-1306

Dynastia XIX

1306-1187

Ramzes I

1306-1304

Sethi I

1304-1290

Ramzes II

1290-1224

Indeks

A

Aanen, brat królowej Teje, kapłan 28, 29, 39, 69 Abdi-eba, książę 162 Abu Hasah al-Bahri 179 Abydos 189 Acenheres, królewna 12 Achetaton, Miasto Słońca 5-7, 35, 38, 58, 60-68, 72-74, 76-99, 104-106, 112-122, 126, 127, 131-134, 137-139, 141, 143, 149, 151-153, 156, 161, 163, 165, 167-168, 171, 175, 176, 179, 180, 183, 185-190 - Wielka Świątynia Atona 82, 84, 114-119, 131, 139, 180 - Dom Atona 84, 91, 113 Achmim 26 Afryka 151 Al-Amarna (dzisiejsze ruiny miasta Achetaton) 6, 7, 37, 40, 41, 44, 48, 49, 51, 52, 55-58, 79, 82, 83, 90, 105, 107, 112, 115, 139, 140, 149, 153, 156, 157, 167, 170-172, 174, 179, 180, 184, 192, 197, 198 Al-Barsza 179

Al-Fajjum 75, 153 Al-Minia 6 Aldrid Cyril, egiptolog 14, 37, 62, 139, 151, 152, 171 Altman Adolf, egiptolog 157 Amada 118, 155 Amenemhat l, faraon 31 Amenemhat, Wielki Kapłan 23, 75 Amenhotep II, faraon 18, 30, 31, 87 Amenhotep III (gr. Amenofis), fa­ raon 7, 11, 16-27, 29, 30, 32, 34-39, 48-50, 60, 69, 75, 83, 84, 108, 128, 135-137, 142, 146, 152-155, 158, 163, 164, 172, 178, 189 Amenhotep IV, faraon, patrz: Echnaton Amenhotep syn Hapu, dostojnik 33-35 Amenofis IV (gr.), faraon, patrz.: Echnaton Amon, bóg 8, 9, 16, 19, 21, 23, 24, 26, 28-31, 33-35, 41, 42, 45, 55, 62, 63, 66, 69-75, 77, 80, 85, 101,

105, 107, 119, 137, 145, 155, 166, 169, 170, 171, 174-176, 185, 186, 197 Amon-Re, bóg 39, 60, 71, 87, 176 Amurru 157, 160 Andrzejewski Tadeusz, egiptolog 97 Anchesenpaaton (Anchesenpaamon), żona Tutanchatona/ Tutanchamona 126, 168 178, 186 Ani, dostojnik 132, 133 Antinoe 189 Anubis, bóg 33, 45 Apu, prowincja 157 Armant 118 Assiut 118 Astarte, bogini fenicka 70 Asuan 136 Asyria 158, 159 Aśoka, władca indyjski 75 Athribis (dziś Al-Banha) 37, 118 Aton, bóg 5, 6, 9, 19, 29-35, 37, 39, 40-50, 52-55, 57, 58, 61, 63-68, 71-77, 80-99, 100-127, 129-134, 136-138, 140-143, 146, 148, 149, 152, 153, 155, 156, 165, 166, 168, 170-173, 175-183, 185-189, 191, 192, 195, 196, 198-200 Atum, bóg 31, 39 Aziru, król Amurru 160-162, 165 Azja, Azjaci 49, 78, 83, 123, 151, 152, 154, 155, 159, 162, 166, 177 B

Baal, bóg kananejski 70 Babilon 18-20, 80, 160, 164 Badawy Alexandre, egiptolog 120 Bak, rzeźbiarz 111, 135, 136

Bani Hassan 6, 179 Barsanti Alexandre, archeolog 179, 180 Bejrut 157 Beki, dostojnik 17 Berlin 48, 51, 136, 162, 166 Bes, bóg 85, 105 Bliski Wschód 49, 154, 157, 168, 191 Borhardt Ludwig, egiptolog 173 Boston 53 Breasted James Henry, egiptolog 12 Buhen 155 Byblos 20, 157, 161, 162, 166 c

Cambridge 112 Campigny Helen de, egiptolog 11 Chaaru, kraj 152 Champollian Jean-Franc;ois, egiptolog 7 Chennef, dostojnik 39, 75 Chnum, bóg 77 Chrystus 8, 191 Cypryjczycy 81 Czaj, woźnica 133 Czuja, dama, przełożona haremu 25, 26 D

Damaszek 157 Daniel-Rops, właśc. Henri Petiot, pisarz, religioznawca 75, 145, 191 Daumas Franc;ois, egiptolog 75, 110, 149 Davies T heodore, egiptolog 181 Derry Douglas, antropolog 182 Dolina Królów 101, 102, 154, 180, 181, 184

Doresse Marianne, orientalistka 98 Dżabal Silsila 41 Dżehutimes (T hotmes), rzeźbiarz 51 E

Echnaton (przedtem Arnenho­ tep IV), faraon 5-16, 20, 25, 27, 29-81, 83, 84, 87, 89, 90-92, 95-98, 100-102, 104, 106-120, 122, 124-146, 148-180, 182-198 Edgerton William F., egiptolog 71 Einstein 11 Eje, Boski Ojciec, potem faraon 50-52, 78, 91, 111, 113, 125, 132, 142, 143, 169, 177, 178, 189, 200 Enel D., ezoteryk 75, 76 Erman Adolf, egiptolog 13, 105 Etiopowie 194 Eufrat 108 F

Fenicja 159, 160 G

Ganhdi 11 Gardiner, Alan Henderson, egiptolog 88, 107 Gaza 157 Geb, bóg 75 Giza 87 Glass Philip, kompozytor 11 Grecja, Grecy 9, 60

Hathor, bogini 29, 33, 39, 45, 47, 51, 113, 114, 124 Hatiaj, architekt 138 Hatnub 6 Hatszepsut, kobieta-faraon 22, 48, 54, 16 Hatti, Hetyci 19, 20, 49, 157-161, 163-166, 174, 178 Hebrajczycy 162, 193-196 Heket, bogini 105 Helek Wolfgang, egiptolog 8, 130, 155 Heliopolis 21, 28-32, 40, 41, 57, 71 107, 109, 117, 118, 120, 136, 140, 178, 185, 189 Hermontis (Heliopolis Południa/Południowe) 39, 52, 107 Hermopolis 6, 53, 55, 189 Hetiju, urzędnik 101 Hodge Fredrick Webb, antropolog 69 Hor, architekt 17, 34 Horachty, bóg 31, 33, 40, 61, 74, 136 Horemheb, generał, potem faraon 7, 9, 78, 100, 142-144, 174, 177, 178, 186-189 Horus, bóg 12, 31, 34, 61, 64, 75, 102, 187 Huja, dostojnik 125, 133, 139, 152, 153 Huryci 159 Hyksosi 18, 27

H

Habiru, nomadowie 162 Hapuseneb, Wielki Kapłan 22 Harris, John R., egiptolog 53, 169 Hat, oficer 102

I

Illahun 118 Imhotep, architekt 140 Ipi, dostojnik 135

Irak 25 Isna (Esna) 149 Izrael 193, 196 Izyda, bogini 43, 75, 85, 105, 114 J

Jahmes, Nosiciel Wachlarza i Kró­ lewskiej Pieczęci 79, 125, 131, 138 Jahwe 192, 193 Józef 26 Juja, ojciec Teje 25, 26 K

Kadesz 157 Kadry Ahmad, egiptolog 78 Kair 5, 44, 48, 52, 62, 89, 102, 122, 183 Kanaan 157, 158 Karkernisz 174 Karnak 7, 9, 15, 18, 22, 33, 37, 39, 41-47, 52-55, 57, 60, 62, 66, 69, 7�7� 79, 8� 11� 11� 121, 13� 136, 149, 175, 185, 186, 189 - Wiełka Świątynia Amona 9, 69, 77 - sanktuaria Atona 42-47, 62, 185, 186 Karoj 25 Kees Herman, egiptolog 83, 139 Kija, druga żona Echnatona 130, 172, 173 Knossos 148 Krauss Robert, egiptolog 8, 51, 174 Kreta, Kreteńczycy 148, 152 Kudimu 157 Kusz, Kraj 152

L

Lefebvre Gustave, egiptolog 12 Legrain Georges, egiptolog 74 Lejda 71 Liban 166 Libijczycy 123, 152 Ludwik IX Święty, król Francji 75 Luksor 18, 35, 117 M

Maanachttutef, naczelnik rzemieślników 138 Ma'at, bogini 29, 33, 58, 59, 61, 65, 89, 91, 97, 109, 112, 121, 125, 126, 137, 142-144, 147, 148, 151, 177, 178, 183, 197 Madinat Gurob 153 Madinat Habu 18 Mai, generał, Kanclerz Królewski 138, 140 Maja, Wielki Kapłan 45 Małqatta 16, 33, 37, 84 Marek Aureliusz, cesarz rzymski 75 Mariette Auguste, egiptolog 12 Martin, Geoffrey, egiptolog 179-181 Maketaton, księżniczka 65, 120, 12� 128, 16� 16� 175, 181 Medamud 118, Mehu, dostojnik 79, 80 Meir 179 Memfis 21, 30, 32, 40, 55, 63, 66, 107, 118, 135, 173, 185, 187, 188 Men, rzeźbiarz 135 Memnona, kołosy 18 Mencheprreseneb, Wielki Kapłan 22, 23

Merenptah, faraon 194 Mereżkowski Dymitr, pisarz 149 Meritaton, księżniczka 65, 80, 84, 120, 126, 168, 171, 173-175, 182 Mery, Wielki Kapłan 23 Meryre, Wielki Kapłan 117, 120, 138, 151 Mezopotamia 166 Min, bóg 25, 26 Minojczycy 81 Mitanni 18-20, 27, 49, 50, 153, 157-159, 166 Mnewis, święty byk 40 Mojżesz 40, 100, 193-196 Montet Pierre, egiptolog 51 Moret Alexandre, egiptolog 13, 165 Mut, bogini 105 Miiłłer Hans-Wolfgang, egiptolog 132 Mykeńczycy 81 N

Nacht, wezyr 137 Naharina 25 Naviłłe Edouard, egiptolog 72 Nefemeferuaton, księżniczka 126 Nefemeferure, księżniczka 100, 126 Nefertiti, królowa 5, 7-9, 11, 12, 14, 15, 43, 45, 47-54, 64-66, 91, 94, 95, 97, 100, 106, 113-114, 117, 122, 124-130, 132, 133, 138, 145, 151, 152, 167-171, 173, 175-178, 180, 181, 185, 186, 197-199 Neftyda, bogini 114

Neher Andre, religioznawca 196 Nawberry Percy Edward, egiptatol 173 Nicholsan Charles, kolekcjoner 173 Nił 5-8, 20, 28, 40, 49, 51, 58, 64, 66, 67, 70, 83, 93, 108, 139, 141, 148, 164, 171, 180, 185, 189, 193 194 Nubia, Nubijczycy 18, 19, 83, 94, 118, 123, 152, 155, 165, Nut, bogini 32, 75 o

On, biblijne Hełiopołis 40 Orontes 19, 157 Oxyrhynchos, papirusy z 191 Ozyrys, bóg 43, 75, 77, 101-105, 114, 181, 190 p

Pałestyna 157, 162, 166 Panehesy, Wielki Kapłan 79 Parennefer, podczaszy 138 Pendłebury, John Devitt Stringfełłow, archeolog 52, 81, 99, 170 Pentu, Medyk Króla 138 Petrie William Matthew Flinders, archeolog 7, 106 Pierre Bernard, historyk 6 Pirenne Jacques, egiptolog 125, 149 Ptah, bóg 30, 40, 45, 63, 105, 190 Ptahmes, Wielki Kapłan 23 Punt, kraina 152 Pustynia Wschodnia 67

R

Ramoze, wezyr 58, 70, 75, 135, 136, 137, 145 Ramzes II, faraon 72, 112, 188, 189, 194 Ramzes IX, faraon 181 Ranefer, woźnica królewski 138 Re, bóg 31-34, 47, 51, 58, 61, 62, 64, 65, 71, 74, 76, 90, 91, 97, 100--102, 111, 114, 120, 124, 126, 136, 149, 151, 153, 168, 171, 172, 177, 189 Re-Horachty, bóg 41, 64, 65, 91, 102 Rechmire, dostojnik 32 Redford Donald B., egiptolog 8, 12, 36, 42, 173, 175, 185, 187, 189 Ribaddi, książę Byblos 20, 161, 162 Rzym 9 s

Samsan Julia, egiptolog 169, 173, 174 Samut, Wielki Kapłan 70 Sayce Archibald Henry, asyriolog 184 Schwaller de Lubicz R.A., ezoteryk 75, 76 Sedeinga 118 Semenkare, faraon 169, 170--176, 182-185 Semici 70 Servier Jean, historyk 14 Sesebi 118 Setepenre/Setep-en-Re, księżniczka 100, 126 Seth, bóg 180 Sethi I, faraon 188 Sicard Claude, podróżnik 5, 7

Simyra 160 Sitamon, księżniczka 48 Smith Elliot, antropolog 182 Soleb 18, 35 Sudan 12, 18, 25, 27, 35, 39 Surnur 157 Suppiluliuma, król hetycki 19, 20, 157-159 Suti, architekt 17, 34 Sutu, nomadowie 162 Syria, Syryjczycy 19, 20, 26, 87, 94, 11� 141, 15� 15� 163, 16� 174 Syro-Palestyna 157 Szu, bóg 32, 33, 40, 41, 45, 54, 64, 65, 74, 91 T

Taduhepa, księżniczka z Mitanni 49, 50 Taheret, żona rzeźbiarza 136 Teby 16, 18, 21-23, 28, 29, 31, 32, 35, 38-40, 46, 51, 55, 57, 58, 63, 66-70, 72, 73, 76-79, 83, 118, 126, 134, 137, 139, 140, 142, 144, 145, 153, 154, 169, 170, 174-177, 180, 184-188 Tefnut, bogini 54 Teje, królowa 25-29, 35-38, 48, 50, 128, 133, 139, 153-155, 158, 182-184 T hot, bóg 6, 55, 106, 190 T hotmes I, fraon 21, 31, 119 T hotmes III, faraon 18, 22, 108, 159 T hotmes IV, faraon 23, 31, 32, 69, 157 T hotmes, rzeźbiarz 44, 138 T ija, żona Eje 50, 51 Tod 118 Toeris, bogini 85, 105

Tomasza, ewangelia 149 Traunecker Claude, egiptolog 13, 51, 155, 197 Trigger Bruce, historyk 8, 198 Tuna(t) al-Dżabal 5, 64, 180 Tunip 161 Tura 30 Turyn 28 Tuszratta, król Mitanni 19, 27, 37, 49, 50, 158, 159 Tutanchaton(futanchamon, faraon 129, 130, 143, 169, 170, 172, 175-178, 182, 184, 185, 187, 188 Tutu, dostojnik 80, 141, 165 u

Ugarit 157

V

Vernus Pascal, egiptolog 8, 77 Vandier Jacques, egiptolog 84, 115 w

Wadi Haromamat 45 Walle, Baudouin van de, egiptolog 40 Weigall Arthur, egiptolog 11, 12, 187 Y

Yoyotte Jean, egiptolog 8, 44, 77

ż

Żydzi 193, 194

Słynna głowa Nefertiti, która dała pretekst licznym interpretacjom psychologizującym i wychwalającym głębokość uduchowienia i godność epoki Echnatona.

W rzeczywistości jest to portret "idealny" wieczy­ stego oblicza Królowej Egiptu jako Zasady Harmonii, Równowagi i Mądrości. Ta przepiękna rzeźba, wykonana według "klasycznych " standardów sztuki egipskiej, nie ukazuje deformacji, typowych dla sztuki "amarneńskiej".

Kolosalna rzeźba z piaskowca przed­ stawiająca Echnatona, znaleziona w Karnaku wschodnim, na terenie temenosu Atona. Ukazuje ona króla, bezpodstawnie określanego mianem heretyka, w tradycyjnej postawie wskrzeszonego Faraona-Ozyrysa. W skrzyżowanych na piersiach rękach król trzyma insygnia władzy. Paryż, Muzeum Luwru.

Piaskowcowa rzeźba przedstawiająca Echnatona w postaci androgynicznej, zarazem mężczyznę jak i kobietę. Jest wizualizacją abstrakcyjnego pojęcia Ojca-i-Matki w jednej osobie. Faraon jako stojący "ponad " kategoriami płci, jest wcieleniem Boga-Stwórcy. Kair, Muzeum Egipskie.

Najważniejszy moment liturgii: królewska para, której towarzyszą córki, składa ofiarę Bo­ skiej Światłości, tu wyobrażonej w formie tarczy słonecznej, emitującej zakończone dłoń­ mi promienie. Jedne z nich dokonują sakralizacji ofiar (bukietów kwiatów i tołów ofiar­ nych), inne podają oficjantom tchnienie życia. Sens tej liturgii polegał na nakłonieniu Słońca do nieustannego opromieniania ziemi życiodajną energią- tą najdo konalszą for­ mą pożywienia dla całego Egiptu. Kair, Muzeum Egipskie.

Kwarcytowa głowa amarneńskiej księżniczki ukazująca zdumie­ wającą deformację czaszki. Wciąż trwają dyskusje, czy jest to przedstawienie naturalistyczne, czy symboliczne. Niewykluczone, że artysta wykorzystał tę cechę fizyczną właściwą rodzinie Echnatona i wyolbrzymił ją, by podkreślić znaczenie głowy jako siedziby zdolności percepcji. Kair, Muzeum Egipskie.

Zachowane niewielkie fragmenty polichromii dają wyobrażenie o wspaniałości malowideł, które zdobiły nie tylko ściany, lecz także posadzki pałaców Nowego Państwa. W rezydencjach Ech­ natona i Nefertiti często przed­ stawiały one rośliny i zwierzęta, tworząc barwny hymn ku czci Boskiej Światłości.

Bóg Amon, tj. "Ukryty", został w czasach amarneńskich odsunięty w cień, ustępując nie­ jako swego miejsca Atonowi, słonecznej tarczy, wcieleniu Boskiej Światłości. W szóstym roku panowania Echnaton porzuca Teby, gdzie wspomnienie Amona jest zbyt żywe, i przenosi się do Achetaton, będącego wyłączną domeną Atona. Po śmierci Echnatona i Nefertiti Karnak i Amon odzyskują swe dominujące pozycje. Kwarcytowy posąg Amo­ na z Wielkiej Świątyni Amona w Karnaku, z twarzą o rysach Tutanchamona.

�

:c

__. 8

=.;...___ .

Echnaton i Nefertiti.

"'

:.0 o u

Stela-kapliczka ukazująca rytualny bankiet: królewska rodzina spożywa jadło uświęcone przez Boską Światłość. Scena ta symbolizuje dobrobyt, jaki powstaje dzięki komunii Nieba i Ziemi. Nieznajomość istoty przesłania sprawia, że ten typ przedstawień uchodzi często za "sceny z życia rodzinnego".

Tutanchaton i Anchesenpaaton spędzili dzieciństwo na dworze Echnatona i Neferttiti, gdzie zostali wychowani w duchu Atona. Po epizodzie amarneńskim wrócili do Teb, by zapewnić ciągłość władzy. W związku z restauracją kultu Amona zmienią wtedy swe imiona na Tutanchamon i Anchesenpaamon. Oparcie tzw. złotego tronu, znalezionego przez Howarda Cartera w 1922 r. w odkrytym przezeń grobowcu króla (KV 62) w Doli­ nie Królów. Kair, Muzeum Egipskie.