Jadowska Aneta Dora Wilk Tom 6 Na wojnie nie ma niewinnych

fabryka słów Lublin 2014

Heksalogia o Dorze Wilk to wieloletnia i fantastyczna przygoda. Po drodze spotkałam wspaniałych ludzi, bez których nie byłaby ona możliwa. Jestem im wdzięczna za wsparcie, wiarę i decyzje, które okazały się tymi właściwymi.

Prolog Najpierw uderzył mnie zapach, gęsty, wilgotny, zielony zapach lasu, lekko butwiejącego poszycia, nasiąkniętego wodą mchu. Światła było niewiele, tyle tylko, ile przebiło się przez gęste korony drzew. Podłoże jest nierówne, wznosi się w pagórki po to, by nagle opaść w rozpadlinę przysłoniętą gęstymi pióropuszami paproci. Biegnę. Zwykle cieszyłoby mnie to: bieg, las, wiatr owiewający boki, czysta energia uderzająca do głowy. Nie dziś. Węzeł wściekłości i strachu zbyt mocno zaciśnięty, aby było tam miejsce na radość. Nie mogę się zatrzymać, znajdą mnie. Biegnę pod wiatr, lecz nie mogę zmienić kierunku, są tuż za mną. Polują i to ja jestem zwierzyną. Muszę ją znaleźć. Muszę, choćby to była ostatnia rzecz, jaką zrobię. Zmęczenie uciska żebra, oddech kosztuje coraz więcej wysiłku, ale nie mogę się zatrzymać. Słyszę już ich wycie, zaciskający się wokół mnie krąg. jeden do piętnastu. W pojedynkę żaden nie miałby szans. W piątkę też by nie mieli, ale piętnastu to zbyt wielu, nawet dla mnie. Nie wtedy, kiedy stawką jest coś więcej niż moje życie. Jest ona i to, co jej zagraża. Jej ból, który odbiera mi zdrowe zmysły. Jej krzyk, który odbija się echem w mojej czaszce nawet teraz, kiedy biegnę przez las. I jeszcze bardziej przerażająca cisza, która następuje później. W przypadku tej konkretnej kobiety cisza to nic dobrego. Nigdy nie wie, kiedy zamknąć buzię, więc... nie, nie myśl o tym, biegnij! Napinam całe ciało do skoku, odbijam się tylnymi łapami i płaskim łukiem pokonuję głęboką rozpadlinę, przednie łapy zapadają się w miękki, wilgotny mech, gleba pod nim jest luźna, nie ma w co wbić pazurów. Tylne łapy młócą powietrze, pazury wbijają się w niemal pionową ścianę. Podciągam się i wypełzam na krawędź, ciężko dysząc. Otrząsam futro z błota, które przywarło do brzucha i boków. Muszę biec, dotrzeć do niej, zanim mnie dorwą, zanim będzie za późno. Zanim zostanie po niej tylko cisza, która jest jej przeciwieństwem. Odwracam głowę, słysząc trzask tuż obok. Uginam przednie łapy, przypadam do ziemi i stroszę futro na grzbiecie, warczę i zajadle ujadam, by wiedzieli, co ich czeka, kiedy podejdą, szczerzę zęby, które już zatapiałem w ciele wielu z nich przez ostatnie dni. Nie podchodzą bliżej, czekają. Na co? Niepokój narasta. Zbyt wielu, nie podołam, nie zdążę. Ostry ból szarpie całym moim ciałem, podrzuca mnie na tyle, że tracę kontakt z podłożem. Fala ognia rozrywa od środka, krew w żyłach zamienia się w lawę. Królowo, dopomóż, uratuj, jeśli nie mnie, to ją! Pole widzenia zwęża się, gubi ostrość. Podchodzą bliżej, słyszę ich ostrożne kroki na rozmiękłej ziemi, ich obecność gęstnieje wokół mnie. Pani, dopomóż, przejmij od teraz misję, ja nie dam rady. Palący ból rozlewa się falą na szyi i reszcie ciała. Trzymam strzępki świadomości, ale na darmo, odpływam szybko. Szarpnięcie, kolejne fale bólu, woń mojej krwi przebija się przez gęsty zapach lasu. Resztkę sił wyję w niebo, aby usłyszano moją skargę. Aby ktoś zrobił to, czego ja już nie zdołam.

Ciemność zabiera mnie, zanim wybrzmi echo mojego wycia.

Rozdział 1 To było zdecydowanie tu. Mocno pofałdowany teren, jakby olbrzym wtykał paluchy w hałdę mokrego piachu, a potem wszystko obsadził drzewami, głównie sosnami. Zielona wersja San Francisco, same pagórki, dolinki, strome podejścia i rozpadliny. Właśnie dlatego poznałam ten kawałek lasu, kiedy zobaczyłam go we śnie. Byłam w tej okolicy dwa razy. Za pierwszym razem dwóch gówniarzy wyniosło z pobliskiego poligonu niewybuchy i jeden z nich nie doliczył się palców, po tym jak już sobie dokładnie obejrzał łuski. Za drugim grzybiarz dostał udaru i skręcił kark, spadając na samo dno jaru. Rutynowe sprawy. Tym razem było gorzej. Nie tylko dlatego, że to nie obcy dzieciak czy nieznany mi wcześniej emeryt, ale członek mojego stada, wilk, któremu zawdzięczałam życie, z którym łączyło mnie nawet więcej, niżbym chciała. O ile ja byłam zdeterminowana, by go znaleźć, wilczyca rezydująca w moim ciele była zdecydowana rozszarpać każdego, kto tknął palcem jej wybranka. Wilcze zmysły rozbuchały się tak bardzo, że niemal bez szukania od nalazłam trop, ślady wilczej krwi, należące do więcej niż jednej osoby (czego ja nie potrafiłabym rozpoznać bez oddania próbek do laboratorium, ale wilczyca nie miała z tym problemów), zapachy piżma (znów kilku samców, a Varg był jednym z nich) i adrenaliny, splecione z nutą wilgotnej od porannej rosy ściółki, ciemnozielonego mchu, iglaków i próchna. Wspaniała mieszanka, która uderzała mojej wilczycy do głowy i odbierała jej rozum, a mnie kontrolę na tyle, że chwilami traciłam zdolność widzenia kolorów. Skala barw się zawężała, zielenie szarzały i zlewały się z żółcieniami. Czerwone plamy krwi kontrastowały z przyszarzałą zielenią trawy całkiem wyraźnie. Moje oczy teraz zapewne wyglądały obco, może całkiem wilczo ze srebrzystym blaskiem i rozszerzonymi źrenicami. To, że wilczyca czaiła się tak płytko pod skórą, nie było dla mnie dobre, ale nie mogłam jej winić, nie mogłam się dziwić. Była wściekła. Nie wątpiła w wiarygodność snu. Ktoś skrzywdził jej partnera, ktoś na niego polował, ktoś sprawił mu ból, ktoś za to zapłaci własną krwią. Nie interesowały jej półśrodki i coraz mocniej napierała na mnie, domagając się działania. Wysyłała mi naturalistyczne obrazy, wskazując, co dokładnie zamierza zrobić. Nie bardzo potrafiła się ze mną komunikować za pomocą słów. Jeśli już, były to pojedyncze wyrazy, nie umiała budować opisowych zdań, ale by wyrazić swoje marzenia, potrzebowała pojedynczych czasowników i niewiele więcej. Zabić, rozszarpać, wykrwawić, gryźć, drapać. Odzyskać, uratować, związać. Operowała emocjami, zapachami, obrazami, warczeniem. Teraz nawet nie szukała słów. Buzowała wściekłością, której dotąd dała mi posmakować tylko raz. Kiedy byłam porwana i torturowana. Wtedy chodziło o nasze być albo nie być. Z jej perspektywy teraz też o to szło. Oddychałam ciężko, próbując uspokoić ją na tyle, bym odzyskała zdolność widzenia

kolorów. Zanim przejmie całkowitą kontrolę. To też już się nam zdarzyło i wolałabym tego nie powtarzać. Zwłaszcza że umiejętność logicznego myślenia może nam się teraz przydać. To ja odpowiadałam za tę część. Ona operowała wściekłością i żądzą krwi. Przyjdzie na to czas, gdy zawiedzie rozum. Uspokajałam ją, na ile mogłam, znajdowałam nowe zajęcia dla jej wyostrzonych zmysłów, by jak najwięcej dowiedzieć się o tym, co się tutaj stało. Im więcej danych do analizy, tym większa szansa, że go odnajdziemy. Zanim będzie za późno. Wyparłam z pamięci statystyki, które mówiły, że z każdym dniem od zniknięcia szanse na odnalezienie Varga, a nie tylko jego ciała, malały. Pocieszało mnie, że wilka nie jest tak łatwo zabić. Potrafi przetrwać więcej niż jakikolwiek człowiek. Dużo więcej niż ja, skoro nie mam zdolności przemiany, superszybkiego metabolizmu ani leczniczych enzymów w ślinie. O ile pozwolą mu zmienić formę. Nie myśl o tym, w jakim może być teraz stanie, powtarzałam sobie w duchu, ważne, by żył. Nie myśl o tym, że krzywda, jaka go spotkała, jest twoją winą. Zrób wszystko, co możesz, by go z tego wyciągnąć. Wilczyca znów posłała mi obraz krwawego ścierwa bez twarzy, czyli tego, jak jej zdaniem powinien skończyć winny napaści. Ale kto, u diabła, odważył się podnieść łapę na Varga, twardego sukinsyna (choć wśród wilków to naprawdę nie ma wymiaru obelgi), egzekutora mojego stada, a wcześniej komandosa, zawodowego żołnierza? Miał swoją reputację, na którą uczciwie zapracował. Kto zaryzykowałby konfrontację? Nawet gdybym nie widziała we śnie, jak wyglądało porwanie, z góry założyłabym, że przewaga napastników musiała być wielokrotna - jeden wilk nigdy nie dałby mu rady. Ale i Herkules dupa, kiedy ludzi kupa. Wilków tym bardziej. Kucnęłam, by przyjrzeć się udeptanej, wilgotnej ziemi. Nie byłam tropicielem jak Szelma, mogłam tylko spróbować odczytać ślady i zrekonstruować z nich przebieg wypadków. Ona znalazłaby mnóstwo szczegółów, zapachowych tropów, które bezbłędnie wskazałyby winnych. Może powinnam ją tutaj ściągnąć. Może złapałaby trop, którego ja nie wyczuwam. Zanotowałam w pamięci, by porozmawiać o tym z Olafem. Mógł zaprotestować. Ściąganie jego córki na teren nieprzyjaciela... a skoro zaatakowano tu jednego z naszych, tak właśnie należy na to patrzeć... cóż, było ryzykowne. Zwłaszcza że wciąż nie wiem, z czym mam tak naprawdę do czynienia. Byłam pewna, że to coś więcej niż atak na przypadkowego wilka zabłąkanego na cudzym terytorium. Nie wierzę w przypadki. Nie takie. Joshua stał kilka metrów dalej. Przyjechał tu ze mną przed godziną, gdy pierwsze ślady świtu malowały się na niebie. Wkrótce po tym, jak telefon od Olafa uświadomił mi powagę sytuacji. Teraz anioł trzymał się na dystans, by nie rozpraszać wilczycy swoim zapachem i obecnością. Prowadził własne śledztwo. Ja w dość ograniczonym stopniu potrafiłam wyłapać emocje, jakie pozostawił po sobie morderca na ciele ofiary, czasem ślady aury w miejscu, w którym wydarzyło się coś złego. On był empatą. Wyczuwał emocje z precyzją, której mu zazdrościłam i współczułam jednocześnie. Bo skoro ja wyczuwałam kwaśny

zapach gniewu i bólu, on miał to w dużo większej dawce i zapewne z większą ilością detali. Co tu, u diabła, zaszło? Miron, o wilku mowa (cholera, te metafory się nie sprawdzają przy moim trybie życia), został w Thornie, żeby popytać o Varga. Ktoś musiał widzieć obcego wilka, to pewne. Szanse, że będzie chciał się tą wiedzą podzielić, były mniejsze. Rozdzieliliśmy się. Miron słusznie zauważył, że możemy mieć niewiele czasu. Nie chciałam przyznać tego na głos, ale miał rację. Wciąż pamiętałam wściekłość Varga, a później ból, jakiego doświadczył, przerażenie i strach. Nie o siebie. Bał się o mnie, o to, że mnie nie uratuje. Nie miał szans. Byłam w piekle, torturowana, pobita, opętana, egzorcyzmowana... Miałam to już za sobą. On nie. Jego rany przeniosły się na mnie we śnie więcej niż raz. Echo jego bólu docierało do mnie, odkąd wróciłam do świata żywych i magicznych. Czas Varga mógł się kończyć. A to oznaczało, że kończył się mój czas, by go odnaleźć. Mało uczciwe, skoro dopiero zaczęłam szukać, ale kto powiedział, że los gra uczciwie? Dość szybko znaleźliśmy miejsce, w którym Varg przegrał. Tam były najbardziej skondensowane pozostałości jego aury. Doprowadziły mnie jak po sznurku. Dosyć dużo, ale nie przerażająco dużo krwi. Znalazłam odpryski kory i ślady rykoszetu na jednym z drzew. Więc znów sen się sprawdził, na Varga polowali uzbrojeni ludzie. To plus wspomnienie kilkunastu wilków otaczających go, zacieśniających krąg wokół niego dawało mi wyobrażenie, co się tu stało. Polowanie z nagonką, z tym że zamiast wyżłów w nagonce były wilki. Nie miał szans. Nie przy takiej przewadze. Nie jedna szczęka i pazury na kilkanaście wilków i niewiadomą liczbę strzelców. Co nie znaczy, że nie próbował. Jakieś dziwne przeczucie nie dawało mi spokoju. Ślad czegoś znajomego, co powinnam natychmiast rozpoznać. Czułam, jak moja aura wibruje, kiedy się do tego zbliżyłam. Było jak skumulowana na małej powierzchni energia, na czubku języka wyczuwałam miedziany posmak, ale nie widziałam śladów krwi. Napięcie powietrza sugerowało, że użyto tu magii. Coś musiało to wywołać. Wypowiedziałam zaklęcie dezaktywujące iluzję, która mogła coś ukryć nawet przed oczami wilczycy. Przez chwilę nic się nie działo, a później to zobaczyłam. Na jasnozłotym pniu trzy kroki ode mnie. Ślad dłoni, jakby wypalony, odbijał się ciemną plamą od tła. Dłoni z pazurami, które rozorały korę głęboko, aż do jasnej tkanki drzewa. Kilka kropel żywicy spływało wzdłuż nacięć. Podeszłam bliżej i powąchałam ślad. Moja wilczyca, jak na złość, postanowiła się nie wypowiadać. Dosłownie czułam jej pełne ekscytacji napięcie. Jakby to był odpowiedni moment na testowanie moich zwykłych zmysłów. Przymknęłam oczy i zaciągnęłam się zapachem. Pachniało jak... stado? Nie to, które ścigało Varga, ale moje. Lecz było w tym coś głębszego, woń była bardzo złożona, wyczuwałam więcej elementów składających się na poszczególne warstwy zapachu, ale nie wszystkie potrafiłam nazwać, rozpoznałam jednak specyficzne

kadzidło. Przypomniałam sobie moment, kiedy ostatnio je czułam... tę dziwną, kojarzącą się ze starymi, zamierzchłymi czasami woń... - Moja pokręcona wilcza przodkini, pokaż mi się! - zawołałam w niebo. To musiała być ona. We śnie Varg widział jakąś kobietę stojącą kilka metrów od niego, między drzewami. Nie rozpoznał jej, ale nic dziwnego, nigdy nie miał okazji jej poznać, a patrząc na nią, nie myślisz sobie: hej, to bogini. Faoiliarna jest na to zbyt oryginalna. Podczas gdy inne boginie są zawsze młode i zwyczajowo piękne, ona wygląda na starą kobietę z blizną przez pół twarzy i niemal białymi włosami. I wiele wskazuje na to, że to nie iluzja, ale jej prawdziwa twarz. Widać nie marnuje swojej magii i uwagi na zachowanie pozorów. Jest dość silna i potężna, by nie zawracać sobie głowy tym, że ktoś mógłby uznać ją za staruszkę. Odgryzłaby mu głowę tylko dlatego, że mogła. We śnie była niewyraźną plamą gdzieś między drzewami, wyciągającą dłonie w stronę Varga, ale nie zrobiła nic poza tym. Była tu, kiedy go zabrali, ale nie powstrzymała napastników. Miała mi kilka rzeczy do wyjaśnienia. Zawołałam jeszcze raz. Nie pojawiła się. Powietrze zgęstniało na sekundę, jakby jednak planowała wpaść, ale nadzieja była płonna. Tak to już jest z boginiami, nigdy nie ma ich pod ręką, kiedy są potrzebne. Zagryzłam wargi ze złości. Kiedy usiłowała mnie nakłonić do blitzkriegu i podbicia całej cholernej populacji wilków w tym kraju, wiedziała, jak mnie znaleźć. Podczas ostatniej wizyty w domu stada nie dawała mi spokoju, aż musiałam jej dobitnie uświadomić, iż sam fakt bycia jej wnuczką nie czyni ze mnie żądnej władzy i przemocy suki, nie palę się do funkcji imperatorki i naprawdę mam w nosie, do jakich wielkich rzeczy mnie wybrała, bo sama dokonuję swoich wyborów. A jeśli chce dokonywać podbojów, droga wolna, ale nie moimi rękoma i z dala od mojego stada. Cóż, to była głośna awantura. Może miała nieco żalu, ale nie tyle, by nie pomagać mi utrzymać kontroli nad demonem, kiedy byłam w piekle. A jednak teraz udawała, że mnie nie słyszy. Mogłam jeszcze spróbować przywołania, ale to nie było odpowiednie ku temu miejsce. I muszę przyznać sama przed sobą, że zaniepokoił mnie ten ślad na pniu. We śnie słyszałam jej przeciągłe wycie, pełne cierpienia. To plus jej obecne milczenie, choć zwykle była więcej niż chętna do rodzinnych spotkań, znacznie bardziej chętna niż ja (pewnie dlatego, że ja jestem miłą wiedźmą, a ona miesza mi w głowie tylko dlatego, że może), sprawiało, że się nieco zaniepokoiłam. Coś było nie tak. Nie żebym sądziła, że ktoś naprawdę mógłby skrzywdzić Faoiliarnę, była na to za stara i zbyt silna, ale... No właśnie. Wspinałam się na pagórki i schodziłam z nich, tropiąc trasę ucieczki Varga przed sforą. Zwykłe wilki utrudniają oszacowanie wielkości stada, stawiając łapy na śladach tych, które biegły przed nimi. Precyzyjnie. Wilki zmiennokształtne są inne. Większe, ważące tyle, co człowiek przed przemianą, mniej dyskretne w zostawianiu tropu. Zwłaszcza w chwili, kiedy z zaciekłą wściekłością polują na innego wilka. Śladów łap było naprawdę dużo. Za dużo na dziką watahę, to musiało być stado. Zagadka za sto punktów: czyje?

Odpowiedź nasuwała się sama, ale to tylko moje słowo przeciw jego. Krwawy trop prowadził mnie jakieś pięćset metrów do dużej kałuży, zaschniętej od dawna, ale wciąż wyraźnej na jasnozielonych i udeptanych liściach paproci. Walka była zacięta i to nie Varg stracił w tym miejscu dobry litr krwi. Zapewne tętniczej, sądząc po wysokim rozbryzgu na okolicznych pniach i kroplach rozsianych nawet dwa metry od kałuży. Obstawiałabym, że ten wilk nie przeżył, ale może to moje płonne nadzieje. Cóż, jeśli przeżył, to nie na długo. Wilczyca wiedziała, co się im przydarzy. Znajdziemy. Zabijemy. Zabijemy wszystkich. I odzyskamy Varga. A potem zabijemy wszystkich, którzy mają na sobie jego krew. Za kolejnym pagórkiem wiła się szeroka piaszczysta droga. Jedna z wielu dróg przeciwpożarowych, przecinających las nieregularną siatką. W krzakach przy drodze zamigotała czerwona plama. Zbiegłam ze stromego zbocza, chwytając się gałęzi, by nie zaryć twarzą w miękki mech. Maszyna była częściowo ukryta w zieleni. Rozkopany piach i skręcone tylne koło pozwalały się domyślić, co się stało i czemu Varg porzucił motocykl, ale nie wyjaśniały, dlaczego porywacze go nie zabrali. Nie znam się na motorach, ale ten wyglądał na nowy, drogi i sprawny, nawet jeśli niezbyt przystosowany do jazdy po grząskim piachu i drodze bardziej dziurawej niż te cholernie drogie i zwykle śmierdzące sery. Kucnęłam przy motocyklu, oglądając z bliska sportową sylwetkę złożoną z kombinacji miękkich i drapieżnych linii. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i sprawdziłam zasięg. Słaby, ale był. Wybrałam numer Olafa. - Masz go? - powiedział na powitanie. - Nie, ale wiem, gdzie był, zanim go dopadli. Słuchaj, czym Varg tu przyjechał? - Na ducati ST3, czyli Dulce, jak ją nazywa. - To motor? Przez chwilę w słuchawce panowała cisza. - Nigdy nie wspominaj mu, że nie wiedziałaś, ale tak, to motocykl. Znalazłaś go? - Jeśli ta jego dziecinka jest czerwona, wielka i wygląda jak milion dolców, to tak. Cisza w słuchawce zgęstniała. - Nigdy by jej nie zostawił, gdyby miał wybór. Kocha tę maszynę jak członka rodziny. Choć właściwie niektórych członków rodziny kocha mniej od Dulce. - Z tego, co widziałam, nie miał wyjścia. - Nachyliłam się nad chromowaną rurą wydechową, na której matowej powierzchni wyraźnie odznaczały się ślady krwi. - Myślę, że porzucił maszynę, kiedy zrozumiał, że większe szanse w lesie ma na czterech nogach niż dwóch kółkach, drogi są tu naprawdę do dupy... - Czyli musiało być kiepsko, Varg jest świetnym kierowcą. Czego się dowiedziałaś? - Polowali na niego, duża grupa. Co najmniej dziesięciu, jak sądzę. Jestem zbyt słaba w odczytywaniu śladów i rozpoznawaniu tropów po zapachu, żeby

wiedzieć, kto dokładnie, ale stawiałabym na Brunona. - Za wielu na watahę. - Pomyślałam to samo. - Nadal mamy zakaz wkraczania na jego terytorium. Jeśli to zrobimy, wypowiemy mu wojnę i nie wiem, czy nie odbije się to na Vargu w pierwszej kolejności. - Nie możemy dać Brunonowi pretekstu do odwetu na nas. Jak na razie pojedynczy wilk wszedł na cudze terytorium i został potraktowany z przesadzoną w swojej determinacji wrogością. Racja jest po naszej stronie. - Co niekoniecznie pomaga Vargowi. - Wiem... - Możemy Brunona po prostu najechać, zabić, przejąć ziemię, odzyskać Varga, a potem będziemy się martwić. - Ty i moja suka mówicie jednym językiem, a tylko ja widzę, że chwilę potem skoczą na nas wszystkie wilki w tym cholernym kraju? - Pomyślę o tym później - rzucił jak niesforny dzieciak, którym, wiedziałam, dawno nie był. - Olaf, słowo, że wciąż jestem rozsądna, nie obawiaj się, nie nabroję bardziej, niż muszę, i będę rozmawiać, dopóki nie zniknie szansa na pokojowe odzyskanie Varga. - Ulżyło mi. Naprawdę. A jeśli do tego dojdzie, chcę o tym wiedzieć jak najszybciej, zrozumiano? - Wstrzymaj karawanę. I bądź pod telefonem. - Będziemy najbliżej jak się da. I podeślę ci Bjorna. - Nie będzie o to afery? - Jesteś Alfą na obcym terytorium. Masz prawo mieć Betę do ochrony i brania na klatę potencjalnych wyzwań. Tak mówi prawo i skorzystamy z tego. - Dobrze. Choć nie podoba mi się ten kawałek, kiedy nagle to nie moje terytorium. Mieszkam tu od kilkunastu lat. Mam takie samo prawo określać to moim terytorium jak on. - Nie wedle wilczego prawa. - Jasne, rozumiem, choć nie muszę się tym zachwycać. Olaf, czemu oni zostawili tu ten motocykl? Wygląda na drogi jak cholera... - Nie jest łatwo ukraść wilkowi jego zabawkę, Dora, a Varg... on kocha Dulce nieco... rozbuchaną miłością... - Czyli co? Zaklęcia ochronne? - Magia stada przekuta w najbardziej agresywny paralizator i system antywłamaniowy, jaki możesz sobie wyobrazić. - Na Boginię, on naprawdę musi kochać to cacko, skoro zdołał je nasycić magią stada. - Ma ją od trzech łat. Jakby mógł, toby na niej sypiał. - Naprawdę jest jego Słodką, co? - Bez dwóch zdań. Czy motocykl jest sprawny?

- Sądzę, że tak, nie wygląda na poturbowany... - Może przyślę tam kogoś po nią? Lepiej, żeby czekała na Varga w bezpiecznym miejscu. - Zabierzemy ją, jestem z Joshuą... - Nie wsiadaj na Dulce! Dora, przysięgnij mi, że tego nie zrobisz... - Ale... - Przysięgnij! - No dobra! Nawet nie tknę jego Dulce, choć nie powinien mieć mi za złe, skoro ratuję mu dupę - powiedziałam urażona. Cisza w słuchawce się przedłużyła, aż Olaf z westchnieniem poprosił: - Daj mi Joshuę do telefonu. Podałam aniołowi aparat. Przez chwilę niewiele mówił, tylko przytakiwał wielkiemu, złemu wilkowi po drugiej stronie, po czym zakończył połączenie. Dotknęłam kierownicy i poczułam łaskotanie w opuszkach palców, coś jak kilkanaście iskierek elektrycznych przebiegających między moimi palcami a manetką. Varg był małym, sprytnym wilczkiem. Magia stada rozpoznała mnie i pozwoliła dotknąć Dulce, ale obcy nie mieliby tyle szczęścia. Zaklęcie terytorialne potrafi znokautować potężnym wyładowaniem kilku intruzów jednocześnie. Cóż, nie zawsze wystarczy obsikiwanie granic terytorium, by nikt nie próbował go naruszyć. Olaf nie żartował, Varg kochał tę maszynę tak bardzo, że stała się częścią jego osoby. Próbowałam ją podnieść, ale tylko sapnęłam. - Ile to waży? Dwieście kilo? - rzuciłam zaskoczona. - Źle się do tego zabierasz - stwierdził Joshua. Ustawił prosto kierownicę, kucnął tyłem do motoru i wsunął dłonie pod ramę. Bez większych trudności podźwignął potwora. Dopiero w tej chwili uświadomiłam sobie, że nie ostrzegłam go o zaklęciu. Obyło się jednak bez obrażeń. Varg był mądrzejszym wilkiem, niż sądziłam. - Naprawdę uważam, że mogę nim jechać do domu... - rzuciłam lekko, choć ochota, by wsiąść na to cudeńko, była więcej niż spora. Wyglądał jak bestia, niebezpieczna i piękna jednocześnie, długa i szlachetna linia, wyprofilowane siedzisko ze skóry tak miękkiej, że odruchowo zaczęłam ją gładzić, dość wysoka osłona z przodu, która nie odbierała nic z drapieżności całego projektu. Nie znam się na motocyklach, ale ten robił wrażenie. Było w nim coś, co jednoznacznie kojarzyło się z Vargiem. Tyle że nie warczał, nie przeklinał i nie marzył o obiciu mi tyłka. - Nie ma mowy. Ja na nim pojadę. Podrzucę cię do samochodu, którym dotrzesz do miasta. - A czemuż to? - Uniosłam brwi zaskoczona. Joshua ciężkim westchnieniem podkreślił, jak głupie było moje pytanie i jak oczywista odpowiedź. - Bo jesteś beznadziejnym kierowcą. W samochodzie stanowisz zagrożenie drogowe, ale jest duży, ma wzmocnioną ramę i solidną konstrukcję, powinnaś

wyjść bez szwanku w razie kolizji. Tylko zapnij pasy i patrz, gdzie jedziesz i jak szybko. Ale motocykl? Od razu mogłabyś mieć koszulkę z napisem „Dawca organów” na plecach. A jeszcze w takim stanie? Nie mam pojęcia, jakim kierowcą jest twoja wilczyca, podejrzewam, że równie złym jak ty albo gorszym, a czuję, że teraz to ona dobija do sterów częściej niż kiedykolwiek. Był bardzo racjonalny i spokojny, a suka we mnie szarpnęła się na insynuację, że nie potrafi prowadzić, może mu pokazać... - Prowadziłaś kiedyś coś takiego? Nawet doświadczony kierowca może mieć z nim trudności. - A ty? - Dużo mniejsze niż ty. Plus jestem ostrożniejszy. Widząc moją upartą minę, dorzucił: - Powiedz mi, jak zamierzasz odpalić to maleństwo, a ja ci powiem, czy mamy o czym rozmawiać. - Hmm, no cóż, przekręcę kluczyk i kopnę... - Zajrzałam na drugą stronę maszyny, ale i tam nie widziałam wajchy rozrusznika. - Cholera... - No właśnie, kocie, właśnie. Jeśli spodziewasz się, że taki motocykl działa z kopniaka, to najlepszy powód, żebym to ja prowadził, a ty siadaj z tyłu i szykuj się na powrót autem. Niechętnie musiałam przyznać mu rację. Usiadłam za nim i zerknęłam nad jego ramieniem, jak przekręca kluczyk, a później wciska magiczny, niepozorny guzik na prawej manetce. No proszę, jakie proste! Łatwiejsze nawet niż kopanie. - Nawet o tym nie myśl, mała. Varg straciłby dwie ważne dla niego kobiety jednego dnia. Za duży cios na małe wilcze serduszko, żebym miał ci na to pozwolić. Lepiej, żeby miał do kogo wracać. - Ten kawałek o wracaniu dotyczy Dulce, prawda? - rzuciłam zaczepnie. Anioł tylko się zaśmiał i wprawnie prowadził maszynę krętą drogą między drzewami. Ostatni raz mnie tak zaskoczył, kiedy okazało się, że potrafi prowadzić samochód. Znacznie lepiej niż ja, bo choć prawo jazdy miał lewe, egzamin zdałby bez trudu. To, jak zdałam swój, dla wielu do dziś pozostaje tajemnicą. Widać anielskie pochodzenie mniej się kłóci z maszynami, niż zwykło się zakładać. Objęłam Joshuę mocniej, kiedy na jakimś wertepie podskoczyliśmy tak, że niemal spadłam. Nie czas na wstrząśnienie mózgu i poobijaną dupę, pomyślałam. Trzeba najpierw odbić Varga. Gdybym tylko miała jakiś pomysł, jak to zrobić...

Rozdział 2 Szarpnęłam rączką zmiany biegów, ignorując nieprzyjemny zgrzyt. Miałam nadzieję, że skrzynia biegów wytrzyma szok, jakim było przejście od subtelnego prowadzenia Joshui do dość ekstremalnego doświadczenia ze mną za kierownicą. Byłam zbyt rozkojarzona, by skupić się na drodze czy na prawidłowej zmianie biegów. Varg - skończony skurwiel, ale mój skurwiel wpadł po uszy w gówno i nie wiem, jak go z niego wyciągnąć. Do tego moja praprababka, może i bogini, ale wciąż rodzina, miała kłopoty. Wiedziałam, że to jej odcisk dłoni znalazłam na drzewie. To, że brała udział w tych wydarzeniach, niepokoiło mnie cholernie. Puściłam za szybko sprzęgło i głośne rzężenie przeszyło ciszę przerywaną tylko moimi przekleństwami. Z ulgą przywitałam koniec piaszczystej drogi, zbyt krętej i wąskiej, ze zbyt licznymi drzewami na poboczu, bym czuła się na niej komfortowo. Żwir szutrówki prowadzącej bezpośrednio do asfaltu trysnął spod kół, gdy wzięłam ostry zakręt. Joshua był już pewnie w połowie drogi do domu. Widziałam odbicie swojej twarzy w lusterku. Miał rację. Wilczyca była płytko pod skórą, moje oczy wyglądały na nie całkiem ludzkie, podświetlone bursztynowożółtą poświatą. Gdybym miała zdolność przemiany, pewnie objawiłby się już nadmiar owłosienia. Zauważyłam samochód odrobinę za późno. Tarasował większą część drogi tuż przed skrzyżowaniem z asfaltówką. Depnęłam hamulce, pasy częściowo zamortyzowały szarpnięcie. Drugi samochód wyjechał zza drzew, odcinając mi odwrót na przeciwpożarową, trzeci obstawił drugą stronę szutrówki. Wpadłam w pułapkę. Nie gasząc silnika, czekałam na ich ruch, kimkolwiek byli. Wysiadali z samochodów z pewnymi minami, królowie pieprzonego życia, wyrośnięci na testosteronie i zdecydowanie wilczy. Liczyłam ich, próbując nie tracić zimnej krwi. Dziesięciu. A ja nie miałam broni. Ze złością uderzyłam dłonią w kierownicę. Wyszłam z domu w pośpiechu, a dokładniej, to wilczyca mnie wywlekła, a ona nie myśli o spluwie, bo wierzy, głupia suka, że w razie czego rozszarpie wrogów zębami i pazurami. W formie wilka, oczywiście. W formie, której ze mną nie ma szans osiągnąć. Dwie idiotki dzielące jedno ciało. Przynajmniej miałam nóż. Niewielka pociecha, ale zawsze lepsza niż ufność, że wystarczą moje zęby roślinożerny. Wciąż nie wysiadałam z auta. Z obojętną miną obserwowałam, jak otaczają je i szczerzą się w zadowolonych z siebie uśmiechach. Po omacku odnalazłam w torbie komórkę i wcisnęłam trójkę z szybkiego wybierania. Mogłam tylko mieć nadzieję, że nie był poza zasięgiem, a jeśli był - poczta głosowa powinna nagrać dość, by miał pojęcie o wydarzeniach. Przełączyłam na tryb głośnomówiący. Przez chwilę słyszałam tylko sygnał oczekiwania na połączenie, a potem już głos Olafa:

- Dora, coś nowego? Trzymając komórkę na kolanach, powiedziałam, siląc się na spokój: - Mam niezapowiedzianą randkę na leśnej drodze z dziesięcioma wilkami. Nie mam broni. Przez chwilę milczał. - Czy mają tak zdefiniowane zamiary, że będziesz jej potrzebowała? - zapytał ostrożnie. - Otoczyli mnie, zablokowali samochód, czy to wystarczające deklaracje? - nie opanowałam sarkazmu. - W świecie ludzi jak najbardziej. W świecie wilków to nie wystarczy. Jesteś wilkiem na ich terytorium. To, co opisujesz, jest w pełni respektowanym zachowaniem. Uważaj. Jeśli do czegoś dojdzie, to pójdzie na twoje konto. Nie daj się sprowokować, ale i nie daj się zastraszyć. Nie chcesz być uznana za przybłędę na ich terenie. Byłoby miło, gdybyś uniknęła zabicia któregokolwiek, bo będziesz w dupie. - I nie chcę ich wkurzyć przesadnie, jeśli wciąż mają Varga. - To też. - No, chyba dość się napatrzyli, zostawiam cię jako słuchacza, OK? Lepiej, żebyś wiedział, co tu zaszło, gdyby były jakieś problemy. - Rozmowa jest nagrywana - powiedział spokojnie. Czymkolwiek było to spotkanie na leśnej drodze, ekspozycja chyba dobiegała końca, a zaczynała się akcja. Jeden z wilków oderwał się od grupy i podszedł bliżej. Rozpoznałam w nim Stefana. To gdybym miała wątpliwości, czy mój komitet powitalny należał do stada Brunona. Zapukał w szybę od strony kierowcy, a jego spojrzenie ociekało kpiną. - Co jest, Czerwony Kapturku? Zgubiłaś się w lesie? A może coś zgubiłaś? Nie wiesz, że taki duży las może być niebezpieczny dla takiej małej dziewczynki? Uśmiechał się bardzo z siebie zadowolony. Więc oczywiście nie mogłam zrobić nic innego, jak tylko pchnąć drzwi na tyle mocno, by uderzyć go nimi w twarz, zanim zdążył odskoczyć. Nie spodziewał się tego i krzyk bólu, jaki wydostał się z jego gardła, dał mi malutką satysfakcję. - Ojej, Stefanie, chyba podszedłeś za blisko - rzuciłam twardo. - Jest jakiś konkretny powód, dla którego blokujecie tę drogę, czy przerasta was korzystanie z GPS-u? - Uważaj, Czerwony Kapturku, łatwo zniknąć, kiedy wchodzisz między wilki powiedział Stefan, a jego groźba nie brzmiała szczególnie mocno, skoro trzymał się za krwawiący nos. Ale nie lekceważyłam ich. Dziesięciu. To wciąż mogła być zbuntowana wataha. - Gdzie Bruno? Pofatyguje się sam czy bał się ubrudzić? - zapytałam. - Skąd założenie, że miałby się zajmować każdą przybłędą, która wkracza na jego terytorium? - arogancko prychnął drugi, opierając się o maskę mojej ravki. Spojrzałam prosto w oczy wilkowi, którego zawsze będę podejrzewała o najgorsze, a jego teczkę trzymam pod ręką, z etykietką potencjalnego

seksualnego sadysty na wierzchu. Gdyby w okolicy nagle rozpoczęła się seria gwałtów z wilkiem jako sprawcą, byłby na mojej krótkiej liście do odstrzału. Nigdy nie uwierzyłam, że nie wiedział o wyczynach Roberta, skoro byli najlepszymi kumplami i nawet do burdeli chodzili razem. Nie wierzyłam, by ten nie zabrał go choć raz na zabawę w gwałt i zabijanie, ale nie miałam dowodów. Mogłam przyskrzynić Roberta, ale jego kumpel odszedł wolno. Było w nim coś takiego, co uruchamiało moje dzwonki alarmowe. Teraz napinał się jak wilk, który lubi o sobie myśleć jako o dominującym Alfie, podczas gdy koło Alfy nawet nie stał. - Tomasz, prawda? - zapytałam lekceważącym tonem. - Pamiętam, jak przyjechałeś do tego miasta, ile to było? cztery lata temu? Ja mieszkałam tu dekadę, więc jeśli ktoś z nas miałby być przybłędą... ale nie używam takich określeń, nie uważam, żeby były konieczne do opisania świata. - Myślisz, że możesz paradować po naszym terytorium, zadzierając nosa? warknął. Po jego minie widziałam, że gdyby mógł, skręciłby mi kark w ułamku sekundy. Może miał wciąż żal o Roberta, który w więzieniu nie dożył nawet rozprawy, może to coś bardziej osobistego, ale jego nienawiść była całkiem namacalna. - Och, myślę, że jako namiestniczka Starszyzny zdecydowanie mam prawo paradować po każdym kawałku waszego terytorium bez zbędnych pytań. Ciekawa jestem, jak Bruno wyjaśni Starszyźnie to, że Ograniczacie moją swobodę poruszania się. - Skąd pomysł, że Bruno musi się przed kimś tłumaczyć? To ty wtargnęłaś na nasze terytorium - warknął wilk, którego nie znałam. - Czy wydarzyło się cokolwiek, co miałoby wpływ na moje i Brunona ustalenia, że nie wchodzimy sobie w paradę? - zapytałam naprawdę ciekawa, co się zmieniło w nieoficjalnym zawieszeniu broni między mną a ich Alfą. Nie odpowiedzieli. Za to wykrzywili się w złośliwych uśmiechach, jakby cieszyli się, że będą mogli odrywać moje kończyny jedną po drugiej. Na razie jednak sporo gadali, ale nie przekroczyli granicy. Olaf miał rację, to była pułapka. - Przestawcie samochód, chcę wyjechać - rzuciłam lekkim tonem i przesunęłam się tak, by między mną a najbliższymi wilkami znajdowały się drzwi auta. - A mielibyśmy to zrobić, bo? - zadrwił Stefan, któremu najwyraźniej za szybko zagoił się nos. - Bo was o to ładnie proszę. I z tego, co wiem, nie ma między nami stanu wojny, więc wypada posłuchać. Niestety dla mnie, matki nie wychowały ich w duchu poszanowania kobiet i dobrych manier. Stefan pchnął dzielące nas drzwi, dociskając mnie nieprzyjemnie do ramy auta. - Prosisz się co najwyżej o solidny wpierdol, Kapturku, czas na to najwyższy. Chodzisz po naszym terenie, zadzierając nosa, wymierzając kopniaki, układając się z wszelkim plugastwem, jakbyś była czymś więcej niż zwykłą dziwką, której

zniknięcie nie zmarszczy nawet powierzchni wody w stawie, którym jest Thorn. - Proszę bardzo, jakiś ty elokwentny, Stefanie. Nigdy bym cię nie podejrzewała, że potrafisz składać zdania złożone i dajesz radę nawet metaforze. Każdego dnia uczę się czegoś nowego. I mylisz się. Moje zniknięcie nie tylko zmarszczyłoby powierzchnię tego stawu. Wywołałoby sztorm, który wywróciłby wasze bebechy na drugą stronę, a potem zarzyganych utopił. Więc przestań mi grozić, bo zacznę się zastanawiać, dlaczego tak bardzo chcesz mnie sprowokować i skąd złudne przekonanie, że będę dla ciebie delikatnym przeciwnikiem. Wyszczerzyłam zęby w bardzo wilczym stylu, dostosowując się do tego, co Stefan był w stanie zrozumieć. - Tylko ci się wydaje, że jesteś mocna. - Zaśmiał się, widząc, że staram się utrzymać obojętny wyraz twarzy. - Na co czekasz? Wezwij swoją babkę, niech wybroni małego Kapturka! Był zbyt pewny siebie. Zbyt triumfujący, bym nie zaczęła poważnie się niepokoić o Faoiliarnę. Nie przyszła na wezwanie. Znak na drzewie. Kozaczenie wilków Brunona. Coś się musiało stać. Coś się zmieniło w układzie sił, skoro uznali za właściwe właśnie teraz wystąpić przeciwko mnie. Nie chodziło tylko o Varga... Coś mi umykało. - Nie potrzebuję wzywać babki, żeby sobie z wami poradzić - powiedziałam ze spokojem, którego nie odczuwałam, ale całkiem nieźle potrafiłam udać, że jest inaczej. Pchnęłam drzwi, by przesunąć Stefana, i usiadłam za kierownicą. Odpaliłam silnik i wychyliłam się przez otwarte okno. - Ravka ma całkiem bezpieczną dla kierowcy strefę zgniotu, ciekawe, czy to samo można powiedzieć o waszych subaru i beemkach, sprawdzimy? Docisnęłam gaz, pozwalając silnikowi zaryczeć. Nie wiem, co Olaf wsadził pod maskę, ale było tego dość, by robić wrażenie i bym z Torunia do Gdańska dała radę dojechać w mniej niż dwie godziny. Wedle Joshui rama samochodu była wzmocniona. Cóż, miałam nadzieję, że wystarczająco. Dałam im minutę na podjęcie decyzji, a potem po prostu ruszyłam prosto na beemkę odcinającą większość wyjazdu na asfaltówkę. Większość to słowo klucz. A mój samochód mógł jak taran przesunąć maskę sportowego wozu, skoro nie okazali się na tyle mili, by przeparkować. Uskoczyli mi spod kół, kiedy docisnęłam pedał gazu i wywalczyłam sobie przepustkę na szosę. Zgrzyt metalu był jak donośny wykrzyknik na końcu przygody. Skasowałam cały prawy bok i sporo przodu czerwonej beemki. Niewykluczone, że uszkodziłam sobie zderzak. Duże samochody są fajne. - Olaf, jesteś tam jeszcze? - Znów przełączyłam telefon na tryb głośnomówiący. - Jesteś cała? - Taaa, choć pewnie ravka potrzebuje odrobiny czułości i nowego lakieru. Powiedz mi, co sądzisz o tym, co właśnie zaszło, bo ja już sama nie wiem, czy mam paranoję, czy oni dążą do wypowiedzenia regularnej wojny? - Nie masz paranoi. To znaczy może masz, ale nie w tym przypadku. Ich

zachowanie to prowokacja tak grubo szyta, że równie dobrze zamiast nici mogli użyć spaghetti. - Niepokoi mnie co innego. Bruno miał ze mną kłopot, odkąd dowiedział się, że jestem wilkiem, ale siedział cicho, bo Starszyzna, bo Fany, bo polityka... A to rodzi jedno zasadnicze pytanie. - Co się zmieniło? - Dokładnie. Plus czy ma to coś wspólnego z Vargiem, czy to zbieg okoliczności, który Brunonowi po prostu pasuje. - Postaram się dowiedzieć jak najwięcej. Próbowałaś wezwać babkę? - Tak. Milczy. Nie tylko się nie pojawiła, ale nawet nie wpadła pobuszować mi w głowie i namawiać do blitzkriegu. - Nie może się zamanifestować? Czy nie mówiłaś, że pojawia się głównie w snach lub przez Witkaca? Zamyśliłam się. - Tu tak... To znaczy spotkałam ją fizycznie i realnie kilka razy, ale tylko u was. Myślałam, że Lunapar ułatwia jej materializację, ale może powody są całkiem inne. Sprawdzę to, dzięki za trop. Nie wiem, co się dzieje. Boję się o nią wyznałam. - Jest starsza niż kurz i twardsza niż rzemień. - Ale nie jest niezniszczalna - powiedziałam cicho. Mój niepokój narastał. Czy miałam do czynienia nie tylko ze zgubionym wilkiem, ale i zgubioną boginią? I kto, do jasnej cholery, zna odpowiedzi? - Popytam... Będziemy w kontakcie. A ja wysyłam ci Bjorna do ochrony. Powiedz słowo, a sam przyjadę. - Musisz pilnować naszego stada, zwłaszcza teraz, gdy nie ma Varga. Bądź ostrożny, przyjacielu, to wszystko strasznie śmierdzi. Do bramy na placu Świętej Katarzyny dojechałam jak na pijanym autopilocie, zbyt zdenerwowana, by uważać. Do czerwonego lakieru na zderzaku doszło otarcie drzwi o słupek i błysk fotoradaru na bulwarze Filadelfijskim. A jakby tego było mało, pod moim domem czekał Bruno, stojący jak pieprzony Schwarzenegger, z dwoma wilkami w obstawie. Zahamowałam tuż przed nim, z trudem zwalczając pokusę, by pomylić hamulec z gazem. Wysiadłam z samochodu z pozorną swobodą, ale czujna. Pole manewru Brunona było tu bardziej ograniczone niż w lesie, potencjalnych świadków starczyłoby na odtańczenie poloneza - tylko idiota zabijałby mnie pod moimi oknami, pod Szatańskim Pierwiosnkiem. Tyle że nigdy nie posądzałam Brunona o przesadną inteligencję, poza tym miewał już w przeszłości tendencję do popisówek i deklaracji światopoglądowych wyrażanych młotem pneumatycznym. - Słyszałem, że zaatakowałaś moich ludzi - warknął na powitanie. Warknął dosłownie, bo nerwy sprawiły, że jego mowa była dość niewyraźna, jakby w ustach miał garść nadprogramowych zębów. - Widać źle coś zrozumiałam, bo zupełnie inaczej oceniłabym tę sytuację -

powiedziałam spokojnie. - Ja byłam jedna, ich dziesięciu. Jestem czasem lekkomyślna, ale nigdy aż tak. - Nie widzę, żeby coś ci dolegało, za to oni mają problem z powrotem do miasta, jak słyszałem. - Ucięliśmy sobie pogawędkę. Nie naruszyłam ich nietykalności osobistej. Być może przypadkiem uszkodziłam im samochód, ale to raczej wina ich koszmarnego parkowania i moich fatalnych umiejętności jako kierowcy. Przecież znasz legendy o tym, jak nierozważnie prowadzę. Spójrz na moje auto, czy wygląda na pojazd rozsądnego kierowcy? - Wzruszyłam ramionami. - Co tam właściwie robiłaś? To nasza ziemia! - A ja sądziłam, że to teren należący do jednostki wojskowej w Toruniu. - Doskonale wiesz, o czym mówię! - Właściwie nie wiem, Bruno. Nigdy nie widziałam na mapie oznaczeń twojego terytorium. Wiem za to na pewno, że nie jest to terytorium twojego Lunaparu ani okolice domu stada, więc nie rozumiem, skąd ta złość. To całkowicie przeciętny kawałek lasu. Chyba że dla ciebie nim nie jest. Boisz się, że mogłam tam coś znaleźć? - A co? Zgubiłaś coś? - pławił się w sarkazmie i ślinie, rozsiewając oba dookoła z przesadną hojnością. - Kogoś. Widzisz, Bruno, nie mogę się doliczyć jednego wilka - zagrałam w otwarte karty. - I to nie jakiegoś zwykłego wilka, prawda? Z przyjemnością popatrzę, jak ściągnie cię to na samo dno. - Mogę ignorować twoje obsikiwanie krzaczków, ale jeśli położyłeś łapę na czymś, co jest moje, pożałujesz. Uznaj to za ostrzeżenie. - Za dużo sobie pozwalasz, vastate - powiedział, cedząc ostatnie słowo wystarczająco wymownie, bym domyśliła się jego znaczenia, nawet jeśli nigdy go nie słyszałam. - Przyszła kryska na Matyska, jesteś zdana na siebie, ale o tym już wiesz, prawda? - Uśmiechnął się w tak stereotypowym grymasie czarnego charakteru, że parsknęłabym mu w twarz, gdyby nie to, iż kolejne nawiązanie do tego, że Fany się nie pojawi, odbierałam raczej jako mało zabawne. - Nie wiem, o czym mówisz - powiedziałam cicho. - Jesteś na mojej ziemi. Na ziemi kogoś potężniejszego niż twoja babka. Zaśmiał się, bardzo z siebie zadowolony. Obstawiałam, że oglądał za dużo złych filmów. - Twój czas dobiega końca, lupa - zaakcentował ostatnie słowo tak, że nie miałam wątpliwości, że nie ma na myśli wilczycy, a raczej łacińskie określenie dziwki. Brzmiały niemal tak samo, ale dość długo żyję z wilkami, by zrozumieć takie subtelności. - O takich jak ja możesz tylko pomarzyć, leno - zrewanżowałam mu się alfonsem. Mało dojrzałe, ale cholera, prosił się. Pociemniał na twarzy, jednak nie znalazł na to szybkiej riposty. Zrobił krok w moją stronę i próbował zagrać alfią mocą. Poczułam jej chłodny powiew na skórze, ale niech mnie piekło pochłonie, jeśli

miałabym być mniej dominująca niż on. Nie tak mnie babcia uczyła i nie takie geny przekazała. Wyprostowałam się na całe swoje metr osiemdziesiąt (czyli nieco więcej, niż mierzył on), spojrzałam mu hardo w oczy i pozwoliłam mocy manifestować się z całą wyrazistością. Pojedynek na spojrzenia mógłby trwać do rana albo aż padniemy z wycieńczenia, ale przerwał go Leon, który akurat w tym momencie postanowił wyjść na próg Szatańskiego Pierwiosnka z kijem baseballowym w dłoni. - Dora, wszystko w porządku? - Jasne, papo, zaraz do ciebie wpadnę, Bruno właśnie się zbierał! odkrzyknęłam. Śmiercionośne spojrzenie później faktycznie to zrobił. Oparłam się o maskę ravki, patrząc, jak on i jego przerośnięci ochroniarze odchodzą. Miałam bardzo, ale to bardzo złe przeczucie, że kłopoty dopiero się zaczynały. Po wszystkim zrobię sobie rezonans magnetyczny i jak znajdę wewnątrz ciała magnes, który je przyciąga, osobiście wydłubię go nożem.

* Leon przyglądał mi się tak uważnie, że nie przegapiłby nawet drzazgi wbitej pod paznokcie przez niedobre wilki. Dostrajał się do mojego zdenerwowania i szybko odnalazł się w nastroju „dlaczego właściwie nie mielibyśmy zabić ich wszystkich i zatańczyć polki na ich grobach”. - Mają Varga, nie wiem, gdzie i w jakim jest stanie, ale nie mogę po prostu wybić ich wszystkich do nogi. Pomijając, że to dość drastyczne, na moją i Olafa głowę zwaliłyby się wszystkie wilcze stada w Polsce. I pewnie nie tylko one tłumaczyłam sfrustrowana, bo przekonywałam jednocześnie swojego nadopiekuńczego czarta i nadaktywną wilczycę, która prychała lekceważąco na każdy argument. - Brzmisz bardzo rozsądnie, Doro, ale przecież cię znam. Oni mają twojego człowieka. Nie będziesz czekać, aż im się znudzi przetrzymywanie go. Możesz zwodzić innych, ale nie mnie. Nie chcę, żebyś szła na nich sama, więc już teraz powiem, że możesz na mnie liczyć, skarbie. Przez chwilę milczałam. Po czym wyznałam prawdę: - Cholernie się boję, Leon. Nie ogarniam krajobrazu. Im bardziej moja wilczyca szaleje, tym bardziej usiłuję odzyskać kontrolę. Próbuję być ostrożna, na ile potrafię, ale mam wrażenie, że przez noc zmieniły się zasady gry, a ja zostałam z niechronionymi pionkami na planszy. Instynkt przetrwania każe mi zwiewać. Ale każdy gram instynktu terytorialnego i opiekuńczego każe z kolei zadbać o to, co moje. A to się wyklucza. Nie wiem, co robić, Leon. - Ukryłam twarz w dłoniach, czując, że łzy same zaczęły mi spływać po policzkach. - On jest moim partnerem - wyszeptałam - a dokładniej, jego wilk jest partnerem mojej wilczycy. Ona... oszaleje, jeśli go straci. I to dość istotny problem, bo dzielimy nie tylko ciało, ale i rozum, choć ja staram się nieco częściej z niego korzystać. I nagle te wszystkie reguły, które dotąd lekceważyłam ku ogólnemu zadowoleniu, zaczynają mi się odbijać

czkawką. Nie mogę domagać się od Brunona zwrotu Varga, skoro nie mam dowodów, że to on za tym stoi. Nie mam nic poza śladami w lesie, w którym nie powinno mnie być, bo nagle to nie moje terytorium. Jest też sen, ale nikt poza mną go nie widział. Varg mógłby zeznawać, ale nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze zobaczę go żywego. Co ja mam robić, do cholery? Olaf chce to załatwić po cichu, boi się wojny. A ja nie bardzo wierzę, że tak się da. Cokolwiek zrobię, Bruno uzna to za naruszenie jego terytorium. Odkąd moje miasto jest jego pieprzonym terytorium? - warknęłam sfrustrowana. Leon słuchał mnie bez słowa, po czym nalał mi drinka, prawie samą wódkę, lekko zabarwioną sokiem pa bladozielony kolorek. Zaczął mówić, kiedy upiłam solidny łyk. - Musisz sobie odpowiedzieć na jedno zasadnicze pytanie. Co zyskujesz, grając wedle warunków Brunona? - Nic. Varg wciąż jest w niewoli. Ja nadal nie mam pola manewru. - Co stracisz, jeśli odrzucisz te znaczone karty? - Pokój. Odrzucając zasady, które wpycha mi w gardło, odrzucę rozejm, chwiejny, ale do niedawna obecny. - Do niedawna. Czy to ty zmieniłaś zasady gry? - Nie, co niewiele zmieni. Wciąż jestem wilkiem na jego terytorium. - Kochanie, jesteś kimś znacznie więcej, nie zapominaj o tym. Jeśli Bruno chce wojny, będzie ją miał. I to nie tylko ze stadem Olafa. Myślę, że to jest właśnie to, czego nie wziął pod uwagę. Sprawy nie są już tak proste i gładkie jak piętnaście lat temu, kiedy objął stado w okolicznościach, które wielu się nie podobały, ale nikt się nie wtrącał. Dziś nikt nie wtrąca się w sprawy jego stada, ale... twoje stado stanie za tobą. I tylko idiota zakłada, że są to wyłącznie wilki z Trójprzymierza. Gdybyś rzuciła hasło, miałabyś legion o tak różnorodnym rodowodzie, że przeszłoby do historii, że wszyscy oni stali w jednym szeregu i się nie pozabijali. Możesz być jedną kobietą naprzeciw Brunona, ale nie jesteś jednostką naprzeciw jego stada, bo w tej grze masz własne. Popełnił poważny błąd, że nie uczynił tego, co ma do ciebie, sprawą osobistą. Gdyby próbował wyzwania, nie moglibyśmy nic robić, ale on wysłał stado, żeby cię zastraszyło, porwał twojego człowieka, czyli jednego z nas... Mamy prawo się wmieszać, bo sam ustawił szeroką perspektywę zdarzenia. - Dokształcałeś się w prawach stada, co? - Uśmiechnęłam się ciepło. - Ojcowski obowiązek, musiałem sprawdzić, z kim się bawi moja córeczka. Wyszczerzył ostre jak igiełki ząbki, a ja miałam ochotę go uściskać. - Więc co? - zapytałam cicho. - Chce wojny, będzie ją miał, kochanie. I pożałuje, bo masz w swoim stadzie takich, co o wojnie wiedzą więcej, niż jakikolwiek wilk kiedykolwiek będzie wiedział. Nie wierzę, że to wyjdzie poza rozgrzewkę, ale nawet jeśli, pożałuje, że nie wybrał prostszej metody na samobójstwo. - Nie ma odwrotu, prawda? - Odkąd przelał krew jednego z twoich, nie ma. Nikt nie będzie krzywdził mojej

córeczki bezkarnie. Każdego dnia cieszyłam się z tego, że wybrał mnie, głupiutkie dziewczątko z przerostem buńczucznej dumy i niedoborem wiedzy. Dziękowałam losowi, że lata temu, błąkając się po ulicach Thornu, weszłam do Szatańskiego Pierwiosnka, a wielki jak skała czart polubił mnie na tyle, by pozwolić mi bywać w swoim barze regularnie, aż ten stał mi się domem, a Leon został moim nieco nadopiekuńczym ojcem, częścią mojej pokręconej rodziny, której nie zamieniłabym na nic na świecie. Wszystko, co mówił, to prawda. Były konkretne powody, by takich jak ja mieszańców nieprzestrzegających systemowej rozdzielności i granic własnego gatunku - uznawać za kłopot. Niby wilk, ale z własnym kompletem definicji. Także z własną definicją stada. Bruno myślał jak tradycyjny wilk, stereotypowo widział we mnie samotną wilczycę na obcym terytorium, z dala od własnego stada wilków. Owszem, wilcza część mojego stada była daleko, ale cała reszta pozostawała przy mnie. Nawet zaklęcie terytorialne na Dulce rozpoznało w Joshui część stada. Anioł w wilczym stadzie, kto to słyszał? Na pewno nie Bruno. Mój ojciec i moi przyjaciele mieli prawo stanąć w walce u mego boku. Ale nie byłam pewna, czy mam odwagę się na to zgodzić, nie myśląc o konsekwencjach, jakie to przyniesie dla nas wszystkich. Dzień, w którym naprzeciwko magicznym staną piekielnicy, będzie ostatnim dniem rozejmu, który uczynił Thorn spokojnym miejscem do życia. Nie da się zerwać rozejmu na chwilę, a potem rzucić: „Żartowałem” i umyć ręce. I wciąż jeszcze miałam nadzieję, że zdołam tego uniknąć, bo jeśli nie... faktycznie będę kobietą, która podpali świat, by odzyskać, co jej. A zabawy z ogniem są niebezpieczne... bardziej, niż chciałabym przyznać, skoro żyję na co dzień z pyrem. O diable mowa. Poczułam, że się zbliża, zanim wszedł do baru. Gęsta aura pyra gotowała się złością. - Czy to prawda? - zapytał gniewnie. - Zależy co. - Zaatakowali cię? - Przesada. Próbowali postraszyć. Wiesz coś? - Skierowałam jego uwagę na rozpoznanie, które miał zrobić. Przez chwilę nie odpowiadał, obdarzając mnie równie nadopiekuńczym spojrzeniem co Leon jakieś pół godziny wcześniej. Uspokojony usiadł obok i z wdzięcznością przyjął piwo podsunięte przez Leona. - Cóż, Varg niewątpliwie był w mieście tydzień temu. Wypytywał o ciebie, odwiedził kilka miejsc, w tym Otchłań. Wyraźnie unikał wilczych rejonów, do tego stopnia, że wynajął pokój Pod Cerberem - powiedział, upijając łyk piwa. - Demony przyjęły go pod swój dach? - Zaskoczona uniosłam brew. - Przyszedł i powiedział, że jest od ciebie. Właściciel Cerbera jest lojalny wobec Baala i nawet jeśli w dekrecie o twojej nietykalności nie było punktu o twoim stadzie, to małym drukiem mogło być coś o elastyczności, bo z tobą nic nie wiadomo, więc Vargowi w Cerberze nic nie groziło. W tamtym czasie nikt poza porywaczami nie wiedział, że jesteś porwana. Dopiero zaczynaliśmy cię szukać,

raczej po cichu. - Zatrzymał się tydzień temu... to dobę po moim porwaniu. Musiał wiedzieć, że ze mną jest kiepsko, pewnie odbierał w jakimś stopniu tortury, tak jak ja widziałam we śnie, że jemu dzieje się krzywda. Miron zacisnął zęby ze złością. On nie czuł. Szukał mnie dwa dni i gdyby nie As, nie znalazłby. Tak, miał z tym kłopot, bo bardzo po męsku chciałby być niezawodny, ale nikt nie był. Nawet mój diabeł. - Jak to się stało, że się nie spotkaliście? Że nie pojawił się u nas w mieszkaniu? - zapytałam. - Może się pojawił, ale my przetrząsaliśmy okolicę, szukając ciebie. Nie bywaliśmy w domu regularnie. Z tego, co wiem, wypytywał o ciebie. Miał nieco lepsze informacje niż ja. Wiedział, że twoje zniknięcie jest związane z piekielnikami. Niemal napytał sobie biedy, wchodząc do Otchłani z dość agresywną gadką o wyrywaniu nóg z dupy każdemu, kto cię tknął choćby palcem. - Ale wyszedł z Otchłani bez szwanku - powiedziałam pewnym tonem. - Taaa, dogadali się. Dzień później wedle mojego dobrze poinformowanego rozmówcy był widziany w Toruniu, koło kościoła, musiał cię wytropić. I wtedy też zaczęły się nim mocno interesować wilki. - Zaraz, zaraz... przez dwa dni chodził po Thornię i się go nie czepiali, a potem nagle zaczęli na niego polować? To nie ma sensu. - A jednak tak właśnie było. Ciekawostka, która może cię zainteresować. Co najmniej jeden ze stałych bywalców Otchłani widział Varga w towarzystwie kobiety. Wilczyca we mnie warknęła, jak przystało na terytorialną sukę. - Wiadomo, co to za jedna? - udało mi się to powiedzieć prawie obojętnym tonem. - Wiem tyle, że była dziwna i stara. I że wdali się w dość głośną dyskusję. - Twój świadek coś słyszał? - Nie pamięta. Ale pamięta, że kobieta sprawiała wrażenie dominującej suki wobec Varga. - Więc chyba wiemy, kto to jest - mruknęłam zdziwiona. Znałam tylko jedną kobietę zdolną zdominować egzekutora stada. Ja byłam blisko, ale gdyby z własnej woli nie przyjął mnie jako swojej Alfy, nie wiem, czy przeżyłabym starcie o dominację. - Kiedy ich widział razem? - Tu się robi ciekawie. Otóż wydaje się, że te dwa fakty się łączą. Bruno zdawał się ignorować twojego wilka, do czasu kiedy ten spotkał się z kobietą. Może to przypadek, ale nie sądzę. - Myślisz, że to Fany ściągnęła na Varga uwagę Brunona? - zapytałam cicho. - Niekoniecznie. Ale zastanawia mnie to, że żadnego z nich nie widziałaś od jakiegoś czasu, prawda? Wygląda na to, że nikt nie widział Varga od trzeciego dnia po twoim zniknięciu. Starej kobiety też później już nie widziano. Kaz z Cerbera pamięta dokładnie, kiedy pojawił się jakiś fagas od Brunona, domagając

się klucza do pokoju Varga. - Oczywiście go spławił. - Nie inaczej. Rzeczy Varga nadal na niego czekają. Varg po prostu nie wrócił na noc. Nie odezwał się, nie zabrał bagażu. Zniknął na swoim motocyklu i tyle go widzieli. Podobno piękne cacko - dodał. - Chyba tak... Joshua go tu prowadzi... właściwie powinien przyprowadzić dawno temu... - Nagle ścisnęło mi się gardło ze strachu. Dziesiątka wilków w lesie i mój anioł? Nie... - Nic mu nie jest - zapewnił Miron. - Wiedziałbym, gdyby miał kłopoty. Spojrzałam na martwy ekran wyświetlacza mojej nokii. Cholera, wynalazek Olafa bardzo zrewolucjonizuje tu życie... Przez chwilę po prostu siedziałam, zastanawiając się, co robić. - Miron, czy mamy jakiegokolwiek świadka ataków wilków Brunona na Varga? Jakikolwiek dowód, że to on stoi za zniknięciem naszego wilka? - zapytałam. - Nie. I tak, frustruje mnie to równie mocno jak ciebie. - Cholera jasna - mruknęłam i osuszyłam szklankę do dna. - Musi coś być, on nie jest tak dobrym strategiem, żeby zaplanować to idealnie... Chyba że to nie on to wszystko zaplanował, powiedział mi w głowie cichy głosik, który zwykłam nazywać intuicją, bo nazywanie go zdrowym rozsądkiem nie zawsze się sprawdzało. - Słuchaj... a czy nie możesz go odnaleźć przez więź? Twoja wilczyca nie potrafi go zlokalizować? - zapytał Leon. - Niestety - skrzywiłam się - nie dopełniliśmy wiązania. Gdyby nie to, że czuję, że wciąż żyje... - Pokręciłam bezradnie głową. - Nie przejmuj się, Bruno zrobi coś głupiego. Zawsze robił i zwykle uchodziło mu to na sucho. Tym razem oberwie. - Byle Varg mógł poczekać na jego błąd. - Jest twardy - zapewnił Miron. - Nie znasz go. - Wytrzymuje z tobą, musi być twardy. - Uśmiechnął się uspokajająco, ale ja nie czułam się spokojna. Drzwi baru znów się otworzyły i wkroczył Joshua, wyraźnie zmartwiony. Zeskoczyłam z wysokiego stołka barowego i zrobiłam krok w jego stronę. - Jeśli cię choć tknęli... - rzuciłam wściekła. - Nie, to nie to... Nisim mnie wezwał. W szkole pojawił się problem, poważny... - Jesteś im potrzebny - stwierdziłam, nie zapytałam, bo mowa jego ciała była czytelna. - Coś z dziećmi? - Nie, niezupełnie. - Przeczesał włosy palcami i wyraźnie uciekł spojrzeniem w bok. - Nie martw się, zostanę z tobą. Nisim sobie poradzi. Jego blady uśmiech nie przekonałby nikogo. Był wytrącony z równowagi i w swoim sercu czuł, że musi wybierać. I to go raniło. Czułam, co muszę zrobić, choć wiedziałam, że nie będzie to łatwe. Po kolei, jeśli nie zaplanuję tego odpowiednio, nie zgodzą się. Zerknęłam na zegarek. Od

mojej rozmowy z Olafem minęły ponad dwie godziny. - Chłopcy, musimy skoczyć do Torunia. Trzeba odebrać Bjorna z Baru na Rozdrożu, nie chcę, żeby samotnie wkraczał na terytorium Brunona. Jeden zaginiony wilk wystarczy. - To brzmi jak plan. - Diabeł dopił piwo i był gotów do drogi. Byliśmy już przy samochodzie, gdy przypomniałam sobie, że zdecydowanie musimy zabrać z mieszkania broń. Kiedy przypięłam kaburę z glockiem, pochwę z mieczem z anielskiej stali i dodatkowe pochewki z nożami, poczułam się znacznie spokojniejsza. Zwykle gdy nosiłam na sobie pełen arsenał, zakładałam nań magiczny kamuflaż, by nie świecić bronią między ludźmi, których z zasady denerwuje jej widok. Tym razem nie użyłam nawet ćwierć zaklęcia. Jeśli się wystraszą, może szybciej dostanę to, czego potrzebuję. Miron nie przepadał za bronią palną, ale nawet on oprócz noża zabrał swojego glocka. Srebrne naboje stale trzymaliśmy na podorędziu. Właściwie miały tylko srebrny trzon pod ołowianym płaszczem, a powierzchnię pokrywał cieniutki osad ze srebra, ale były to najlepsze srebrne naboje, jakie zdołałam kupić. Z całym szacunkiem dla tradycji Lone Rangera - odlanie kul do glocka z czystego srebra przerasta nawet krasnoludzkich rusznikarzy. Srebro jest zwyczajnie za miękkie i za cholerę nie trzyma formy. Nie w tak ekstremalnych warunkach jak obłok płonącego gazu po przebiciu spłonki. Ale posrebrzane kule ze srebrnym serduszkiem wystarczyły, by bardzo skrzywdzić wilka. A jeśli nie, miałam jeszcze srebrne ostrze - tu stop był znacznie czystszy, nawet kosztem ostrości (ale też nie do filetowania ryb go potrzebowałam) - oraz srebro koloidowe w aerozolu. Byłam gotowa na antywilczą krucjatę. Schodziliśmy po schodach do samochodu, kiedy wyłonił się zza węgła. Jego chłopięca (wbrew metryce) twarz nie wyrażała żadnych emocji, kiedy oświadczył: - Teodoro Wilk, moja pani chce cię widzieć. - Odwiedzę ją w wolnej chwili - zapewniłam i próbowałam go minąć. - Nie zrozumiałaś. Moja pani domaga się twojej wizyty właśnie teraz powiedział głosem równie twardym jak jego uchwyt na moim ramieniu. Miron i Joshua napięli się, gotowi otłuc śliczną buźkę Kaspiana, ulubionego posłańca Katarzyny. A to wkurzyłoby ją niepomiernie, bo wyraźnie miała do niego słabość. Raczej nie ze względu na walory intelektualne. Westchnęłam więc tylko i uspokoiłam przyjaciół. - Jeśli sobie życzy odwiedzin, niech będzie, a ty możesz już zabrać rękę z mojego ramienia, jeśli nie chcesz, żeby twój gest został mylnie zinterpretowany jako fizyczne zagrożenie - powiedziałam i spokojnie, ale bezwzględnie wyzwoliłam się z chwytu Kaspiana. I wiedziałam, że to nie jego wina. Nie zrobiłby nic bez wcześniejszych dyspozycji swojej pani. A to kazało mi się zastanawiać, gdzie się podziała sławetna subtelność Katarzyny i dokąd to wszystko prowadzi.

Rozdział 3 Katarzyna czekała na mnie w swoim salonie. Jej piękna twarz wyrażała niewiele lub nic, kiedy zbliżałam się do niej prowadzona przez sługę. Albo Kaspian był nadgorliwy, albo Katarzyna polubiła teatralne efekty i chciała, bym. czuła się „doprowadzona przed jej oblicze”. Ukłonił się swojej pani i opuścił pomieszczenie. Katarzyna przyglądała mi się bez słowa. Nie zaproponowała, bym usiadła, nie powitała w swoim domu, a chłód w jej spojrzeniu ścinał krew w żyłach. Coś było nie tak. - Wpłynęła skarga na twoje zachowanie - powiedziała w końcu. Skinęłam głową, domyślając się, kto się skarżył. Nie pierwszy pewnie raz, ale pierwszy raz to wystarczyło, by doprowadzono mnie na dywanik. - Nie masz mi nic do powiedzenia? - jej ton jako żywo przywodził na myśl surową matkę, która przyłapała córkę na obściskiwaniu się z parobkiem w ciemnej sieni. - Nie bardzo wiem, co chcesz usłyszeć. Moją skruchę, że Bruno zawraca ci głowę? Nie mam na niego wpływu i nie poczuwam się do winy. Jest dupkiem, zawsze był. - Jest członkiem Starszyzny - powiedziała twardo. - Przykro mi z tego powodu. - Twoje zachowanie jest poniżej jakiegokolwiek poziomu! - Rzadko słyszałam jej uniesiony głos. Zwykle bardzo bym się przejęła, ale nie dziś. Rozumiałam, do czego zmierzamy, i naprawdę nie chciałam nic ułatwiać. - Wybacz, ale mam pełne podstawy do zdenerwowania czy nielubienia Brunona. Zaginął członek mojego stada. A Bruno maczał w tym palce. Jego ludzie mi grozili, on sam też dorzucił swoje trzy grosze. W tych okolicznościach nie możesz ode mnie oczekiwać pokory. - Zawsze mogę od ciebie oczekiwać pokory. Jestem twoją mentorką. Zagrała tą kartą. Niesamowite. Po tylu latach doczekałam się. - Cóż, to akurat łatwo zmienić. Kilkakrotnie wspomniałaś, że nie potrzebuję już mentorki. Mogę samodzielnie podejmować decyzje. I zamierzam to robić, więc będzie lepiej, jeśli rozwiążemy umowę mentorską. Zgodnie z twoimi sugestiami, ponawianymi od miesięcy. Wstała z fotela z furkotem tiulowych spódnic. Wyraźnie wzburzona podeszła do okna, odwracając się do mnie plecami. - Tak po prostu? - powiedziała po chwili, z trudem panując nad gniewem. - To nie jest dla mnie proste, ale najwyraźniej konieczne. - Bo? - Bo próbujesz wykorzystać naszą więź do manipulowania mną i skłonienia mnie do zarzucenia czegoś, czego zarzucić nie zamierzam. Umowa mentorska, co do znudzenia mi powtarzałaś, opiera się na pełnym obustronnym zaufaniu. A ty, jak widzę, nie ufasz mojemu osądowi. I jeśli mam być szczera, sama

zaczęłam kwestionować twój. Opiera się też na szacunku, a w tej chwili nie potrafię go zbyt wiele w sobie odnaleźć. - Jak śmiesz! - Odwróciła się wściekła i przez ułamek sekundy widziałam zupełnie inne oblicze niż spokojne piękno, którym emanowała w sytuacjach publicznych. - Wybacz, nie chciałam cię urazić. Zapomniałam, że nadmiar szczerości może być kłopotliwy. - Zakazuję ci... - zaczęła. - Nie kończ, pani. Nie wyniknie z tego nic dobrego, ani dla nas, ani dla ogółu. Nie mogę spełnić twojej prośby. Jeden z moich bliskich potrzebuje pomocy. Nie odwrócę się, nie zapomnę o nim dlatego, że mnie poprosisz czy, jak planowałaś, nakażesz i zakażesz. Przykro mi. - To tylko zwierzę! Jesteś w stanie dla jakiegoś kundla odrzucić wszystko, co tu osiągnęłaś? Moją aprobatę? - Twoja aprobata jest mniej warta niż kępka sierści na jego ogonie powiedziałam, nie kryjąc gniewu. - Jest w takim samym stopniu zwierzęciem jak ja, więc uznaj to za bunt złych genów. Zrobiłam krok w stronę wyjścia. - Stój! - krzyknęła. - Zrobisz, co ci każę, albo... - Albo co, Katarzyno? Zabijesz mnie? Możesz próbować, nie będziesz pierwsza ani ostatnia, która się tego podejmie. I z całym szacunkiem, nie będziesz też najsilniejsza wśród tych, którzy próbowali. Więc proponuję: skończmy tę rozmowę, zanim powiemy więcej, niż będziemy w stanie potem zapomnieć. - Jeśli teraz wyjdziesz, możesz zapomnieć o mojej protekcji! Skinęłam głową, godząc się na ten warunek. Już w progu zapytałam, nie patrząc w jej stronę: - Jedno nie daje mi spokoju. Co on na ciebie ma? Jak mocne to musi być, że pozwalasz mu na więcej niż komukolwiek? Co wpadło mu w łapy, że pozwalasz mu sobą sterować w tak rzucający się w oczy sposób? Zastanawiałam się nad tym wielokrotnie, już wtedy, kiedy odmówiłaś oficjalnego postępowania wobec jego bratanka, mimo że okazał się gwałcicielem i mordercą. Znam cię, a przynajmniej myślałam, że znam cię na tyle, żeby wierzyć, że było to sprzeczne z twoimi ideałami. Teraz nie wiem... Przecież mogłabyś go zgnieść jak robaka. Poczułam zmianę energii, zanim jeszcze kula ognia przeszyła powietrze. Błyskawicznie założyłam osłonę i zza jej migotliwej powierzchni spoglądałam na buzującą wściekłością Katarzynę, słynącą dotąd z opanowania i łagodnego charakteru, i kulę ognia, która mknąc w moją stronę, rozpalała powietrze, aż rozbiła się w snop iskier na mojej osłonie. - Ogień, naprawdę? Nie pomyślałaś, że żyjąc z pyrem, ochronę przed ogniem mam opanowaną do perfekcji? - Wzruszyłam ramionami. - Mogłaś być kimś zupełnie innym, Teodoro! Mogłaś być wyjątkowa, potężna, gdybyś trzymała się swoich! Sama sprowokowałaś te cholerne dziwactwa, które cię nieustannie otaczają, te pułapki, w które wpadasz. I choć szkoda potencjału,

jaki zmarnowałaś, wystarczy mi satysfakcja, że miałam rację. Trzeba cię było zabić, gdy tylko się pojawiłaś! Zbyt skundlona, żeby mogło ci to wyjść na zdrowie. Gdybyś mnie słuchała, gdybyś izolowała się od tego wilczego motłochu, nigdy nie aktywowałabyś tej bomby. Ale nie! Ty musiałaś wepchnąć nos wszędzie, gdzie nie powinnaś. Każdy z nas ma coś, co spycha w niebyt, jeśli jest dość rozsądny, żeby wiedzieć, czego unikać, ale nie ty! - krzyczała. Znów puszczały jej osłony i na chwilę na powierzchnię wypłynęło coś złego, ognistego i pulsującego czerwienią, tak różną od jej błękitno-turkusowej codziennej aury. Stałam, wciąż napięta i gotowa do odparcia ataku, zastanawiając się, czy wie, jak wiele mi pokazała. A jeśli tak, czy jest gotowa usunąć mnie na zawsze, by chronić swój sekret. Sekret, który zmieniał tak wiele... - Uważasz, że lepiej zepchnąć kawałek siebie, jakby nie istniał? Nie, przepraszam, to nie tak... Wydaje się, że wolisz wersję, w której ukrywasz ten kawałek siebie, ale po cichutku korzystasz z przewagi, jaką ci daje? - zapytałam, czując, że być może posuwam się za daleko. - Nie wiem, o czym mówisz - żachnęła się Katarzyna, ale cień niepokoju przebiegł po jej znów gładkim, jasnym obliczu. - Ilu z magicznych tak naprawdę nie odziedziczyło tylko jednej linii magicznej? Tyle razy powtarzałaś mi, że jestem wyjątkowa, że uwierzyłam. Czasami tylko zastanawiało mnie, jak to jest z tym dziedziczeniem magii. Owszem, jest recesywna, ale wędruje przez ludzkie pokolenia. Może być tak różnorodna, a jednak wybiera ograniczoną formę manifestacji? Dlaczego? Nigdy nie znalazłam w podręcznikach uzasadnienia dla tej pojedynczej emanacji. Bo przecież dziecko zrodzone z dwojga magicznych dostaje dwa zestawy recesywnych i magicznych genów? Więc skąd zasada pojedynczych linii? Miałaby sens, gdyby małżeństwo i rozmnażanie odbywały się tylko w obrębie linii, ale to skończyłoby się osłabieniem mocy, jak zwykłe przy chowie wsobnym. Pytałam wielokrotnie ciebie, Juliany, Jemioły czy Darni, a wy odpowiadałyście, że tak już jest, a ja jestem wyjątkiem. A teraz zaczynam się zastanawiać, czy ta dominanta jednej linii nie jest programowana, wdrukowywana maluchom od najmłodszych lat na szkoleniu. Bo przecież to na tym polegał problem ze mną, prawda? Byłam pełnoletnia, kiedy na nie trafiłam, o wiele lat za późno. Już nie tak elastyczna jak dzieci, w jakimś stopniu ukształtowana, mimo że surowa i nieokrzesana... - Powinnaś była wybrać! Zdecydować się! Nie robić z siebie dziwadła, o którym plotkują po kątach! - Tak jak ty wybrałaś? - zapytałam złośliwie. Jej mina sugerowała, że trafiłam, więc rozwinęłam podejrzenia na głos. - Ile osób wie, że Pani Ognia i Wody, wiedźma, która w tak błyskotliwy sposób opanowała sprzeczne żywioły, budząc podziw i szacunek, tak naprawdę jest sprzecznych linii magicznych? Wiedźma wody z wystarczającą domieszką furii, żeby bez wielkiej nauki i wysiłku zdobyć władzę nad ogniem. Nie sądzisz, że to

hipokryzja? Każesz mi wybierać, robisz awanturę o to, jaka się urodziłam... gdy tymczasem sama nie tyle wyparłaś mieszane dziedzictwo, co po prostu uczyniłaś z niego tajną broń i podstawę swojej błyskotliwej kariery. Myślę, że to ze względu na siebie w kółko powtarzałaś, jak nietypowe, niemal niemożliwe i przeczące prawom natury jest moje dziedziczenie sprzecznych linii. Bez tej otoczki nie mogłabyś kreować swojej wyjątkowej pozycji, prawda? - Powinnam cię była zabić już wtedy, kiedy skan wykazał, jak skundlona jesteś. To Juliana uparła się, że powinnaś żyć. Zobaczyła coś w twojej przyszłości i postawiła na ciebie wszystko. Sentymentalna idiotka. Powinnaś być martwa w dniu, w którym skan pokazał nam, kim jesteś - mówiła ze złością, cedząc słowa, jakbym przyprawiała ją o nadkwasotę. - Więc ukrycie przede mną połowy tego, co w sobie nosiłam, było kompromisem? Między jej „musi żyć” a twoim „chcę jej martwej”? Dobrze wiedzieć. Teraz mogę się tylko zastanawiać, w ilu przypadkach zabawiłyście się w Parki, decydując o ścieżce, którą ma pójść dziecko. Ilu jest takich jak ja? Ograniczonych ukierunkowaną edukacją, odciętych od części tożsamości, od części własnej magii, jak ja przez dekadę odcięta byłam od magii stada? - Jakby cię to powstrzymało na długo! Lgnęłaś do każdego upadłego w okolicy, szwendałaś się po zakazanych spelunach, jakbyś prosiła się o kłopoty, przywoływała tę skundloną część magii! - Wybacz, ale umknął mi sens twojej rasistowskiej wypowiedzi. A pytanie, co na ciebie ma, wydaje się nawet istotniejsze, skoro tak bardzo nienawidzisz wilków. To musi być coś mocnego, mocniejszego niż twoja domieszka furii. Jesteś znakomitym PR-owcem, bez trudu przekułabyś to na własną korzyść, gdyby groził ci ujawnieniem. Milczała, ale mowa jej ciała była oczywista. Ze smutkiem pokiwałam głową. - Głupio obstawiałaś, Katarzyno. Mogłam być twoją przepustką do wyzwolenia. Wystarczyło się wstrzymać z działaniem. Animozje między mną a wilkiem zmusiłyby mnie do pozbycia się go, jawnie lub nie. A tak... jesteś w jego drużynie. I ty śmiałaś nazwać mnie wilczą dziwką... Kolejna kula płomieni poleciała w moją stronę, dowodząc, jak bardzo Katarzyna nad sobą nie panowała. Z każdą chwilą ten kawałek furii poczyna sobie coraz śmielej? - zapytałam złośliwie. - Powinnaś wybrać. Są reguły, które obowiązują każdego - powiedziała już spokojniej, jakby cały żar ugasiła wiadrem wody. Nie dodała, że siebie spod władzy reguł wyłączyła, bo tak jej było wygodniej. - Gdybym grała wedle reguł, wszyscy byśmy zginęli. Ty też, w piwnicy Maga. Mam żałować, że tak się nie stało? - zapytałam twardo i wyszłam odprowadzona jej chłodnym spojrzeniem. Chyba wolałam furię od lodowej suki, przynajmniej była szczera. Zabawne, do dziś nic miałam o istnieniu furii w mojej mentorce zielonego pojęcia. Po tylu latach potrafiła mnie zaskoczyć. Do ust napłynęła mi gorycz, musiałam splunąć, gdy tylko wyszłam na świeże powietrze,

odprowadzona zszokowanym spojrzeniem Kaspiana. On chyba też miał właśnie chwilę objawienia. Niezły test, czy naprawdę był niezbędny Katarzynie.

* Te kilkaset metrów, które dzieliły siedzibę Starszyzny i dom Katarzyny od mojego mieszkania, prawie przebiegłam, jakbym podświadomie oczekiwała, że to nie koniec i za chwilę dopadnie mnie kawaleria. Jak mogłam, znając ją tyle lat, nie zauważyć tego drugiego, płomiennodespotycznego dna? Jak mogła, nienawidząc mnie (bo ciężko uznać jej rasistowskie uwagi i kategoryczne „powinnam cię zabić od razu” za mniej), ukrywać to przez cały ten czas? Uważałam ją za mentorkę, szanowałam. Nie za przyjaciółkę, bo na to był między nami zbyt duży dystans, ale za osobę, na którą mogę liczyć. A teraz wiedziałam, że owszem, mogę, ale tylko kiedy potrzebuję przypalić sobie tyłek albo oberwać cios w plecy. Splunęłam znowu, czując napływający do gardła kwas. Ręce mi drżały, wilgotne od potu i zimne. Przez ostatnie godziny dręczyło mnie, co się zmieniło w układzie sił, że Bruno ośmielił się otwarcie zaatakować? Akcja z Katarzyną kazała mi zwątpić w moją percepcję. Jak mam wyłapać zmianę, skoro to, co uznawałam za stałą, okazało się kłamstwem od samego początku? Starszyzna nagle przestała być przyjaznym tworem, a proporcje w przypadku głosowania wyglądały niekorzystnie. Bruno, Katarzyna, Gardiasz, który zawsze miał ze mną kłopot, i Klaudia, która miała problem z każdym, kto był żywy... Roman? Tylko idiota zlekceważyłby jego polityczny zmysł, a ja nie wydawałam się najlepszą lokatą politycznych ambicji. A już z pewnością nie teraz. Tuż przy kamienicy poczułam dławiącą falę niepokoju. Skręcało mnie z nerwów. Oddech rwał się, serce biło za szybko. Miałam atak paniki albo wilczyca znów dorwała się do sterów. Była tu, na wierzchu, pulsująca wściekłością i strachem. Jej zmysły skanowały otoczenie, szukając źródła zagrożenia, tego, co obudziło jej instynkt. Już wiedziała. Wszystko dookoła pachniało wilkami. Rozpoznała dwa zapachy, wychwyciła je w lesie wśród tych, którzy ścigali Varga. A chwilę później uderzyła mnie w nos słodkawo-kwaśna woń niezbyt świeżej krwi. Wilczyca wyczuła w niej coś chemicznego, czego we krwi nie powinno być. Na drewnianym podeście czerwieniło się kilka kropel, już prawie zastygłych, ale wciąż lepkich. Wydłużony kształt każdej z nich wskazywał na to, że były to krople grawitacyjne. Trop urywał się na piętrze przy moich drzwiach. Do drewnianej powierzchni nożem przybito kłąb przesiąkniętych krwią szmat. Płyn musiał być w miarę świeży, bo strużki czerwieni spłynęły po jasnym lakierze drzwi i futryny, tworząc na progu małą kałużę. Wciąż lepką, choć szmaty pachniały też starszą, z akcentem rozkładu wplecionym w zapach. Mieszkanie opuściłam mniej niż godzinę temu. Bardzo wąskie okno czasowe. Motylkowy nóż był prosty i tani, nie miał w sobie nic charakterystycznego, co doprowadziłoby mnie do właściciela. Sięgnęłam do torby po lateksowe

rękawiczki (z przyzwyczajenia raczej niż potrzeby), odczepiłam przesyłkę i wniosłam ją do mieszkania. Położyłam na kuchennym blacie. Z jednej z szuflad wyciągnęłam śniadaniowe woreczki strunowe i zabezpieczyłam nóż. To, że ja nic na nim nie znalazłam, nie znaczy, że Bjorn czy Olaf niczego nie zwęszą. Nawet jeśli były tu odciski palców, szanse, że znajdę je w systemie, równały się zeru. Spory procent wilczej populacji miał kryminalną przeszłość, ale prawnicy stad i sprzymierzeni z nimi przedstawiciele służb porządkowych dbali o to, by kartoteki regularnie ginęły. Próbowano mnie zmusić do tego samego. Różnica polegała na tym, że w tamtym czasie nie zajmowałam się włamaniami czy rozbojami, ale morderstwami i gwałtami, a to, moim zdaniem, znacząco zmieniało charakter procederu i nacisków. Nie ugięłam się, co zapoczątkowało złą krew między mną a Brunonem - na długo zanim odkryłam, że jestem w części wilkiem. Bratanek Brunona był zabójcą i gwałcicielem. Co najmniej trzy razy ginęła jego teczka, zanim go dopadłam. Sprawdziłam osobiście. Z drugiej strony tu i teraz nie musiałam się martwić o dowody dla sądu i prokuratora. Wystarczy, że moje wilki wytropią sprawcę, a sprawiedliwość będzie po naszej stronie. Delikatnie rozwijałam kłąb szmat, zesztywniały od zastygłej krwi. Dziwne. Ta na drzwiach była dość świeża, by spływać, ta na materiale kruszyła się, całkiem zbrązowiała i zalatująca rozkładem. Musiała mieć kilka dni. Nowsze i wciąż świeże plamy odbijały się od niej wyraźnie. Rozwinęłam kłąb szmat i odkryłam, że to męskie ubrania: koszula z cienkiego, kiedyś jasnoniebieskiego dżinsu, czarny T-shirt z białym nadrukiem i czarne bojówki. Tkanina została zniszczona - niektóre rozdarcia wyglądały na ślady po pazurach czy nożu, inne mogły powstać w trakcie przemiany, jeśli wilk nie miał czasu na zdejmowanie odzieży. Rozpoznałam koszulkę i bojówki, wilczyca zaś nie miała cienia wątpliwości, że krew na ubraniu należała do Varga. Obie - zaschnięta, starsza, i nowsza, która pachniała chemią. Wilczyca nie była tak precyzyjna jak laboratorium. To, co klasyfikowała jako chemiczny zapach, mogło być narkotykiem, który podano Vargowi, albo konserwantem zapobiegającym krzepnieniu. To miało sens. Jeśli przynieśli brudne, ale suche ubrania i do dekoracji wykorzystali krew z woreczka, operacja okazywała się o wiele prostsza do przeprowadzenia i szybka. Automatycznie pakowałam każdą sztukę odzieży do strunowych worków, czując, że wilczyca dyszy coraz płycej pod skórą. Skrzywdzili jej wilka! Była w amoku, a ja zbyt wytrącona z równowagi, by ją okiełznać. Przeciągłe, chrapliwe wycie wydarło mi się z gardła, choć ludzkie struny głosowe nie powinny w ogóle wyprodukować takich dźwięków. Kolorowe spektrum zawęziło się. Zakręciło mi się w głowie i niemal upadłam, kiedy posłała mi surową wiązankę emocji i wściekłości. Chciała krwi, kary dla tych, którzy skrzywdzili jej wilka. Należał do niej, nikt nie miał prawa położyć na nim łapy... Znajdzie ich i rozszarpie! Znów zawyła, tym razem nie wyrażała bólu, ale obietnicę śmierci wrogom. Zdawała się tak potężna w tym momencie,

że gdybym próbowała ją powstrzymać, pewnie przejęłaby całkiem kontrolę nad moim ciałem i nie wiem, czy kiedykolwiek by się wycofała. Nie miałam tak wyostrzonych zmysłów jak wilk zdolny do przemiany, ale przecież wyłapywałam zapachy znacznie lepiej niż zwykły człowiek, więc przytaknęłam, kiedy uporczywe „tropić, znaleźć, zabić” obijało mi się o czaszkę. „Pozwól mi robić, co potrafię. Zawodowo łapałam złych ludzi. Jeśli nie podziała, zrobimy to po twojemu, zgoda?” - zakomunikowałam swojej kudłatej lokatorce. Trwało to chwilę, ale uspokoiła się na tyle, by posłać mi bardzo elokwentne „ty znaleźć, ja zabić”. Nie miałam nic przeciwko. Uczciwy podział ról. Wróciłam pod drzwi. Co najmniej dwa wilki (tyle rozpoznałam, ale zapach krwi Varga zbyt mnie rozpraszał, a mój nos nie jest dość wysublimowany, bym mogła na to postawić życie) przyszły do mojego domu, by pozostawić na progu drwiące trofeum. Właśnie tym były ciuchy Varga - patrz, co zrobiliśmy twojemu partnerowi, zobacz, ile krwi mu utoczyliśmy, jesteśmy bezkarni, silni i gramy ci na nosie. Bardzo subtelny komunikat, ale świadczył nie tylko o chojractwie, ale i gotowości do podjęcia ryzyka. Nie wiedzieli, jakie mam zabezpieczenia mogły ich po prostu usmażyć (nie miałam żadnych, bo wychodząc w pośpiechu, zapomniałam uaktywnić zaklęcia - teraz starannie je odblokowałam, zapewniając następnym śmiałkom znaczny wstrząs). Jeszcze raz dokładnie obejrzałam drzwi, framugę i podłogę. Przyszło mi do głowy, że gdybym chciała podrzucić komuś zaklęcie - klątwę czy pluskwę... czyż nie byłoby sprytnie zająć uwagę tej osoby wyrazistą dywersją? Jak, dajmy na to, zakrwawiona odzież jej przyjaciela przybita nożem do drewna? Szukałam skrupulatnie i opłaciło się. Tuż przy górnym zamku znalazłam ślad zaklęcia-pluskwy. Bezużytecznej, bo zaklęcie ochronne wokół mieszkania z takimi śmieciami radziło sobie z automatu. Najciekawszym jednak aspektem zaklęcia, jakim się posłużyli moi nieproszeni goście, było to, że musiało działać na dużą odległość, więc wymagało ogniskowania. Funkcję ogniskowej mógł pełnić przedmiot: faktyczna pluskwa lub jej sympatyczne odbicie (na przykład drobiazg w kształcie oka czy ucha), ale ciężko coś takiego wepchnąć przez dziurkę od klucza. Najprościej, ale mało praktycznie, skoro nie mogli niezauważenie wejść do środka (miałam dobre zamki, nie zdołaliby ich otworzyć bez zostawiania śladów, a widząc je, z pewnością szukałabym pluskiew). To ograniczało ich możliwości. Pozostawało stare, dobre ogniskowanie przy użyciu krwi. A to kolejny powód, by wysmarować drzwi krwią Varga. Gdybym znalazła na nich pojedynczą kroplę, zwróciłabym natychmiast uwagę, ale kropla wśród spływających aż do progu strumyków mogła umknąć. Krew Varga nie była obciążona magią, za to mała smuga przy zamku rozjarzyła się łagodnie, kiedy wymówiłam zaklęcie odsłaniające. Wytarłam smugę chusteczką higieniczną i wpakowałam do kolejnego woreczka strunowego. Nie miałam szans znaleźć dna palanta w bazie danych (nawet gdybyśmy mieli bazy

równie wypasione jak w amerykańskich serialach), ale byłam gotowa dać po mordzie każdemu napotkanemu wilkowi Brunona tylko po to, by zdobyć kroplę jego krwi do badań porównawczych. Olaf z pewnością znał laboratorium, które przeprowadzi analizę szybko i niezawodnie, bez pytania, „co to za dziwne białko i czemu helisa jest nieco bardziej złożona, niż powinna”. Wepchnęłam woreczki z dowodami do skórzanej torby i zbiegłam po schodach na ulicę. Wilczyca znów się nieco podekscytowała, wyczuwając zapach wilka, ale nie był to żaden z osobników od Brunona. Bjorn właśnie wysiadał z samochodu, Miron i Joshua razem z nim. Podbiegłam się przywitać i na chwilę zniknęłam w żelaznym uścisku Bjorna, zanim nadstawił szyję do bardziej formalnego powitania. Potarłam nosem po ciepłej, pachnącej stadem skórze, nie zwracając już nawet uwagi na straszne blizny, które pokrywały większość jego głowy i twarzy. Kiedyś nie mogłam na nie patrzeć bez lekkiego wzdrygnięcia, dziś stanowiły część wilka, który był przyjacielem. - Czemu pachniesz krwią Varga? - szepnął mi do ucha. - Zostawili mi fanty... - Czy myślisz o tym, co ja? - W tej chwili wyglądał na stuprocentowego drapieżnika, a obnażone zęby naprawdę nie miały być uśmiechem. - Cieszę się, że już jesteś, znajdziemy ich dwa razy szybciej, jeśli nie będziemy zdani na mój nos - odparłam. - Jesteś niezła, ale nie odróżnisz lisa od jenota - powiedział. Przewróciłam oczami, bo serio, nie była to umiejętność, bez której nie mogłabym żyć. Chciałam tylko odnaleźć jednego wilka. Jenoty i lisy mogą sobie hasać po lasach do woli.

* Bjorn powąchał zaplamioną chusteczkę, błyskawicznie złapał ślad i szedł jak po sznurku. Pytałam, czy musi zmienić formę, by tropić, ale zaprzeczył - owszem, ułatwiłoby mu to sporo, ale skoro jest moim Betą, może się przydać jego gadanie. Tudzież pranie po pyskach. Szliśmy krok za nim, by niepotrzebnie nie mieszać mu zapachów. Po kilkunastu minutach zostawiliśmy za sobą przyzwoitą okolicę, by zagłębić się w bardziej zakazaną część miasta. Kilka uliczek rozpisanych na planie gęstej czworokątnej siatki odzwierciedlającej krzyżowanie się linii magicznych wyznaczało elegancki rewir - tu siedzibę miała Starszyzna, tu ulokowane były domy cechowe, bardziej luksusowe rezydencje (na przykład Romana), najlepsze sklepy. Moja ulica, a z nią Szatański Pierwiosnek znajdowały się na wschodniej krawędzi tego rejonu, a puryści powiedzieliby, że sam fakt, iż mieszkałam tam ja i moi przyjaciele, dowodzi, że granica biegnie ulicę wcześniej. Na północy zaczynała się dzielnica kojarzona głównie z piekielnikami, tam mieściła się Otchłań, sukkubie nocne kluby, motele takie jak Pod Cerberem, tam też pierwotnie mieszkał Miron, zanim przeniósł się do naszego mieszkania. Na południe od centrum Thornu ulice szybko przechodziły w przedmieścia, domki

z ogrodami i sadami, zamieszkałe głównie przez te z czarownic ziemi, które z powodu dostępu do linii magicznych wolały jednak miasto od wsi, a także tych z magicznych, którzy cenili sobie uporządkowane życie na przedmieściach, z dziećmi i psami bawiącymi się za białym płotkiem, oraz łatwy dostęp do płynącej wody - domy przy Wiśle ceniono, bo gwarantowały dodatkową ochronę przed czarną magią. I była jeszcze dzielnica zachodnia, której nie lubiłam odwiedzać, bo najbardziej ze wszystkich przypominała mi wielkomiejskie obszary slumsowe i łatwiej tam o nielegalne używki czy cios w plecy niż o przekąskę. Nietrudno się domyślić, że ów teren wielkomiejski był po prawdzie terenem „wilkomiejskim” i to tam Bruno i jego ludzie czuli się jak u siebie. Nie zdziwiło mnie więc, że trop prowadził Bjorna właśnie tam. Dochodziła piętnasta, kiedy wilk przystanął i powiedział bardzo pewnym tonem, że jesteśmy na miejscu. Znów, czy zdziwiło mnie to, gdzie znalazł moich nieproszonych gości? Pełnia była zakazaną speluną, która dla stada Brunona pełniła podobną funkcję jak Czarny Płomień dla mojego stada w Trójprzymierzu - dziennego Lunaparu, miejsca spotkań i obsikanego z każdej strony terytorium stada. Mimo kilku szpanerskich samochodów na parkingu bar wydawał się pusty i zamknięty. Ciekawe, czy mieli zniżki w salonach samochodowych, czy po prostu przygarniali na lewo auta, które pasowały im pod kolor ślepi? Może było za wcześnie na stałych bywalców, którzy jeszcze nie wrócili z pracy (gdyby jakąś mieli, kto wie, może bym uwierzyła), albo właśnie wciągali nas w pułapkę. Okna - ciemne, neon nad drzwiami, z obowiązkowym błękitnym księżycem w rogu - zgaszony. Ze środka nie dobiegały żadne hałasy czy muzyka. - Dziwne - powiedział Miron, rozglądając się dookoła - żadnego komitetu powitalnego? Żadnych straży? - Widoczne straże sugerowałyby, że muszą pilnować terytorium, czyli ktoś może im zagrażać - odparł Bjorn. - Skoro zadarli z Dorą i zrobili wszystko, żeby ją wkurzyć, głupotą byłoby ich jednak nie wystawić - zauważył Joshua. - To byłby komunikat, że traktują mnie poważnie, a przecież tego nie chcą. Czujecie to? Słaby, ale wyraźny zapach dymu. - Z tyłu. - Bjorn wskazał wyłożony kostką chodnik między jedną ze ścian budynku a wysokim betonowym ogrodzeniem, zza którego wychylały się okazałe iglaki. Aromat żywicy i igieł prawie maskował smród świadczący, do czego bywalcy Pełni wykorzystywali murek - zbierz grupę samców, daj im piwa do oporu, a nigdy nie będziesz miał w knajpie dość pisuarów, by nie zaczęli załatwiać się na łonie natury. Potarłam dłonią nos, żałując, że wilczyca uważa za konieczne podkręcenie moich zmysłów akurat w takim momencie. Po chwili zapach dymu i pieczonego mięsa stał się wyraźniejszy od uryny i lasu.

Z ulicy zupełnie nie było widać, co właściciel urządził na tyłach baru. Mieli tu naprawdę solidny kawałek terenu i zapewnioną prywatność. Nawet gdyby ktoś wpadł na głupi pomysł podglądania wilków, wysoki mur i iglaki odgradzały terytorium stada od wścibskich sąsiadów. Mogli się bawić po swojemu bez świadków. A to, jak urządzili sobie ten na oko hektar ziemi, sporo mówiło o ich rozrywkach. Najbliżej Pełni zbudowali coś na kształt ringu czy placu sparingowego, w kształcie dużego okręgu, wyłożonego czarną masą bitumiczną, przypominającą nowoczesne powierzchnie boisk do koszykówki. Odruchowo schyliłam się i dotknęłam nawierzchni, była szorstka i twarda, śmierdziała ropą naftową i potem, mało atrakcyjna mieszanka. Blisko krawędzi leżało kilka dużych głazów, które pewnie służyły za miejsca siedzące dla widzów. Dalej znajdowała się przestrzeń rekreacyjna, której nie powstydziłby się miejski park. Sporo zieleni, stoły piknikowe i murowane grille. Przeszliśmy przez nieźle utrzymany trawnik (niewykluczone, że z rolki, skoro już na początku czerwca imponował zielenią, albo opłacali czarownicę ziemi, by dbała o architekturę krajobrazu). Bjorn nerwowo potarł nos. Cóż, zapach pieczonych kiełbasek i karkówki mógł zamącić wilkowi w głowie. Siedzieli rozwaleni na ławkach przy jednym ze stołów. Blatu nie było widać spod sterty puszek po piwie. Osiem bardzo wesołych wilków. Z odległości pięciu metrów nawet ja wiedziałam, który z nich zostawił na moich drzwiach kroplę krwi, a który razem z nim wdrapał się na schody. Wilczyca ich wyczuwała i miała ochotę pobawić się jedzeniem. - Hej, zdaje się, że nie zastaliście mnie w domu, a pewnie chcieliście pogadać, wyspowiadać się, oddać nie tylko ubrania, ale i ich właściciela - powiedziałam głośno, by zwrócić na siebie uwagę. Nie zareagowali najlepiej. W ułamku chwili wystrzelili w naszą stronę dwie kule, całkiem niecelnie, ale uznajmy to za jasny komunikat. Skoczyłam do przodu, wyciągając miecz. Bjorn był tuż obok ze srebrnym nożem w dłoni, podobnie Miron. Joshua z glockiem naładowanym srebrem osłaniał tyły, na wypadek gdyby Pełnia nie była tak wymarła, jak sądziliśmy, albo gdyby wilki rozbrykały się odrobinę za bardzo. Ustaliliśmy taki podział zadań wcześniej. Anioł nie czuł się komfortowo, wszczynając burdy, co innego, jeśli stanowił nasze zabezpieczenie i ochronę. Na przykład wtedy, kiedy jeden z wilków, osiłek ze spływającą na pierś brodą, wyciągnął obrzyna i wycelował w plecy walczącego z dwoma innymi wilkami Mirona, Joshua nie miał żadnego problemu z przestrzeleniem napastnikowi ramienia, zanim ten zdążył pociągnąć za spust. Kiedy zdołałam powalić cięższego ode mnie o jakieś trzydzieści kilo wilka, który wciąż był jednak zbyt przytomny, by mogło mi to wyjść na zdrowie, anioł bez wahania ogłuszył gramolącego się z gleby bandytę kolbą przejętego obrzyna. Akurat rozpraszało mnie wilcze ramię, które dławiło mi tchawicę, więc powitałam wsparcie z radością. Może Joshua nie był takim pacyfistą, jak zwykł mówić, a może obcowanie z nami zmusiło go do elastycznego definiowania agresji, faktem jest, że zaangażował się nieco

bardziej, niż zakładał. Bjorn jednego ululał na dłużej, dwóch związał plastikowymi zaciskami do kabli jak precle. Miron solidnym zamachem zderzył dwa wilki czołami na tyle skutecznie, że obaj poczuli narastającą i nieodpartą potrzebę drzemki. Nie spali długo, ale wystarczająco, by Miron pożyczonymi od Bjorna opaskami związał im dłonie. Sprawiedliwy podział przeciwników. Po czterech, może pięciu minutach tamci leżeli na trawie, bardziej lub mniej przytomni, a ja, oblizując rozciętą wargę, stałam nad tym, którego zapach nas tu przyprowadził. Dżentelmen u moich stóp zdążył mnie kopnąć w twarz, zanim ja kopnęłam go w jaja. Po prawdzie - oszukiwał, wykorzystał moment, kiedy jego kumpel założył mi duszenie. Kumpel prędko nie oprzytomnieje, nie po tym, jak zdzieliłam go łokciem w splot słoneczny, a Bjorn pogłaskał po skroni pięścią. Cóż, nie przestrzegaliśmy zasad honorowego obijania mord rodem z filmów klasy B wyłącznie jeden na jednego, a reszta patrzy i czeka swojej kolejki - ale oni raczej też nie. Joshua koił, bo wilczyca najchętniej przegryzłaby im gardła rozpoznała zapach dwóch kolejnych, uczestniczyli w pościgu za Vargiem. Tkwiła na tyle płytko pod skórą, że znów straciłam zdolność widzenia wszystkich kolorów, a kiedy się odezwałam, mój głos był bliski warkotu, gardłowy jak u wilków na krawędzi przemiany. - Możesz mi to ułatwić albo możemy się nieco pobawić. Wiem, że byłeś u mnie w domu, wiem, że zostawiłeś zakrwawione ubranie Varga. Wiem też, że uczestniczyłeś w leśnym pościgu, więc skróćmy tę część, kiedy wszystkiemu zaprzeczasz, przysięgasz, że nic nie wiesz, i odwołujesz się do mojej litości, bo tej dla ciebie nie mam, zrozumiano? - zapytałam, dociskając okuty stalą nosek glanów do miękkiej powierzchni jego brzucha, piętę opierając odpowiednio niżej. Mam dość długie stopy, nie poradzisz. - Goń się, suko. - Splunął wymownie. - Bjorn, Miron, podnieście go i przytrzymajcie dla mnie, dobrze? Uśmiechnęłam się słodko. Zrobili, o co prosiłam, bez sprzeciwu. Uderzyłam z całej siły, pięść miękko wylądowała gdzieś na wysokości wątroby, może nieco bardziej w lewo. Sapnął ciężko, ale nie wykazał woli konwersacji. Uderzyłam jeszcze raz. Wilczyca pompowała mi tyle adrenaliny, że siła uderzenia odrzuciła mu głowę do tyłu, a z nosa chlusnęła posoka. - Gdzie jest Varg? - Schwyciłam go za podbródek i przysunęłam jego twarz do mojej. - To może potrwać, ale i tak się dowiem... kwestia, jak szybko dojdziesz do siebie? I czy w ogóle to zrobisz. Na razie nie zrobiłam ci nic, co by się nie wygoiło, ale skończyła mi się cierpliwość. - Nic ci nie powiem. Zdradzając Alfę, równie dobrze mógłbym sobie strzelić w głowę - wycharczał, a krwiste bąbelki spłynęły mu po brodzie. - Jak dla mnie, na jedno wychodzi - warknęłam, a moja pięść odszukała kolejne miękkie miejsce w jego podbrzuszu. Jęknął, ale nie pękał. Cóż, czas na małą psychiczną gierkę. Wyciągnęłam srebrny nóż i pojemnik ze srebrem

koloidowym. - Im dłużej nie mówisz, tym więcej wzorków zdążę zostawić... może na początek to, żebyś pamiętał, dlaczego cię to spotyka... Rozerwałam mu koszulę na piersi, guziki potoczyły się w trawę. Ostrze polizało ciało od obojczyka aż do pępka, nie za głęboko - nie chciałam go wybebeszyć, jeszcze nie czas na sekcję - ale wystarczająco, by przeciąć do skóry właściwej. Czerwone strumyczki spływały raźno na jego skórzany pas. Dodałam drugie cięcie, od pępka do drugiego obojczyka. Piękne V ozdobiło pierś wilka, który ośmielił się przelać krew mojego partnera, naruszyć spokój mojego domu i drwić, kiedy ja odchodziłam od zmysłów. Może na dobre odeszłam, kto wie, zaświeciła mi myśl, kiedy mnie samą zaskoczył nieco szalony śmiech wydobywający mi się z ust. Przez chwilę potrząsałam puszką ze srebrem przed jego nosem. Po samym srebrnym sztylecie rana miała szanse zagoić się dość ładnie, o ile wilk zdoła się szybko zmienić. Płynne srebro utrudniało przemianę, a u słabszych wilków czyniło ją niemożliwą. Coś mi mówiło, że ten tu nie należał do pierwszej piątki w stadzie. - Każda suka, z którą zlegniesz, będzie miała przed oczami inicjał Varga, o ile pożyjesz na tyle długo, żeby z jakąś zlegnąć. Podskoczyłam, kiedy rozległ się strzał, ale okazało się, że to tylko Joshua posłał kulkę kilka centymetrów od kolana kolesia, który wykazywał zbyt wiele energii, podczas gdy powinien po prostu leżeć ze związanymi rękoma. Anioł nic nie powiedział, posłał tylko nieszczęśnikowi spojrzenie, którego nie powstydziłby się Brudny Harry, ale z nutką melancholii, coś jak: „Nie każ mi tego robić, bo nie znajduję w tym przyjemności”. - Na czym to skończyliśmy? - zapytałam z udawaną lekkością. - A tak, właśnie przypominałam sobie Roberta... może go pamiętasz? Był, zdaje się, bratankiem Brunona... ale wujaszek nie obronił go przede mną, kiedy mnie naprawdę wkurwił... Pamiętasz, co mu się przydarzyło? - Nie ukrywam, że mój psychopatyczny uśmiech wzorowałam na kreacjach Jacka Nicholsona. Nawet bez umiejętności uniesienia jednej brwi w elegancki trójkąt robił wrażenie w takich sytuacjach. Wilk zadrżał, a Miron i Bjorn musieli mocniej go chwycić, kiedy próbował wyszarpnąć się poza zasięg moich rączek. - Nie kuś jej, ona lubi, gdy zostają ślady - powiedział Bjorn, wykrzywiając twarz pokrytą bliznami w czymś, co miało być chyba współczującym uśmiechem. Zadziałało znakomicie, może nawet lepiej niż wspomnienie Roberta, któremu wypaliłam srebrem na piersi pieczęć, dożywotnio uniemożliwiającą mu wilczą przemianę. Ale on wkrótce potem zmarł, a Bjorn nosił swoje blizny tu i teraz. - Ty mu to zrobiłaś? - wycharczał. W jego oczach widziałam prawdziwy strach. - Jest moim Betą. Miewam humory - odpowiedziałam. Nie mogłam skłamać, nie wprost, bo nawet wilk na granicy paniki mógłby rozpoznać kłamstwo, jeśli był na to wyczulony. Sama myśl, jak wiele zrobiono Bjornowi, by zostawić mu na twarzy, szyi i czaszce grube, połyskujące napiętą skórą blizny, budziła przerażenie. Nie tylko we mnie. - Bruno go ma... twojego partnera... kazał nam zapolować na niego w wilczej

formie, ale nie wiem, gdzie go trzyma... Przysięgam, powiedziałbym, gdybym wiedział... Spryskałam V na jego piersi srebrem i pozwoliłam mu wykrzyczeć w niebo ból, nim powiedziałam: - Dowiedz się. A potem przyjdź i mi powiedz. A jeśli nie, znajdę cię i będziesz błagał, żebym cię dobiła. - Uderzyłam raz jeszcze na odlew, by mocniejszy akcent konwersacyjny wdrukował mu moją groźbę w pamięć. Bjorn i Miron w tym samym momencie go puścili, więc zatoczył się do tyłu i upadł, obijając sobie łeb o drewnianą ławkę. Odeszliśmy, nim którykolwiek dźwignął się na nogi. - Bardzo ładnie pracujesz na moją reputację, Bjorn - powiedziałam, gdy byliśmy poza zasięgiem ich słuchu. - Czasami już ona wystarczy, żeby cię utrzymać przy życiu, Cahan. A tego raczej nie zapomną. Nawet gdyby próbowali, przypomnę im swoją gębą, ilekroć się pokażę. - Co teraz? Wciąż niewiele wiemy - Miron nie krył frustracji. - Niekoniecznie. Człowiek Brunona przyznał przy świadkach, że polował na mojego partnera na rozkaz swojego Alfy. I użył słów „trzyma go”, więc Varg zdecydowanie jest w rękach Brunona. - Czy nie wiedzieliśmy tego wcześniej? - zapytał Joshua. - Domyślaliśmy się. To nie to samo. O wyznaniu tego wilka mogę powiedzieć Starszyźnie, o przeczuciach tylko wam. - Więc co dalej? - Miron się niecierpliwił i nie dziwiłam mu się. Dreptaliśmy w miejscu. - Wpadniemy do Pełni za godzinkę czy dwie, gdy będzie tu więcej ludzi. Zapytamy uprzejmie o miejsce pobytu Varga. A jeśli się nie dowiemy, będę improwizować. - Będziemy się bić z całym stadem? - Bjorn ciężko westchnął. Nie dlatego, że sama myśl wydawała mu się niemiła, ale w pewnym wieku rozrywki szczeniaków powszednieją. - Nie, będziemy handlować z tubylcami szklanymi paciorkami - zachichotałam, widząc uniesioną brew anioła. Handel był mu równie obcy jak mordobicie.

* Do Pełni wróciliśmy dwie godziny później. Samochodem, z nakarmionym i pełnym sił Bjornem. Zapadał wczesny zmierzch, dzień powoli ustępował nocy. Dla mnie oznaczało to, że kończył mi się czas, a Varg kolejną dobę był zdany na łaskę mojego wroga. Mało radosna perspektywa. Przez te dwie godziny sporo się w Pełni zmieniło. Na parkingu stało jeszcze więcej aut i kilka motocykli. Zza uchylonych drzwi dochodziły dźwięki pulsującej muzyki i przekrzykujących ją wilków, stukot szkła i odgłosy zderzających się bil. Pełnia nie była opuszczona, to rzecz pewna. Ale jak na lokal stada, prezentowała się dość dziwacznie. Pierwsze, co rzucało się w oczy, to niedobór wilków. Dokładniej, niedobór wilków Brunona. Przed klubem

czekała na nas grupka zakapiorów, ale z pewnością nie należeli do stada. Wataha lub samotnicy. Pozostali w zasięgu wzroku byli po prostu bandziorami wielu ras i afiliacji i na teren wilczego baru nie powinni zostać nawet wpuszczeni. Dziwne, bardzo dziwne. Spojrzałam na Bjorna, czy to zauważył zmarszczony nos i czujne spojrzenie pozwoliły stwierdzić, że i owszem. - Nie jesteś tu mile widziana, wiedźmo - burknął wilk o siwych skroniach i spalonej słońcem twarzy pokrytej bruzdami. Długie włosy i skórzane ciuchy osadzały go niemal w stereotypowym wyobrażeniu członka gangu motocyklowego, choć z drugiej strony te stereotypy nie brały się z powietrza. Nie pachniał stadem. Mogłam się tylko domyślać, co to oznacza. Mogłam założyć najgorszą lub najlepszą dla mnie wersję tego, co jak mniemałam, miało miejsce. W pierwszym przypadku powinnam wyciągnąć glocka i zacząć strzelać srebrem. W drugim - należało spróbować się porozumieć. Mimo wilczycy dyszącej mi w kark cieszyłam się reputacją kobiety, która potrafi się dogadać, a wilkowi chyba nie do końca pasowała rola, do której został wyznaczony. I grzechem było nie spróbować. - Nazywam się Dora Wilk, z kim mam przyjemność? - zapytałam bardzo grzecznym tonem, czym zaskoczyłam go niepomiernie. Może faktycznie nie spodziewał się tego, jeśli już wiedział, jak wyglądała moja ostatnia wizyta w Pełni. - Ksawery - odpowiedział. Ciało wciąż miał usztywnione, a głowę lekko pochyloną, jakby spodziewał się ataku. - Bądź pozdrowiony. - Ukłoniłam się lekko, bez okazania mu posłuszeństwa, ale z szacunkiem. - Szukam mojego przyjaciela, zaginął jakiś czas temu i bardzo się martwię jego losem. Jest moim partnerem - dodałam. Dla każdego wilka więź partnerska była czymś wyjątkowym, ale dla nomadów, a za takiego brałam mojego rozmówcę, stanowiła świętość. Nie mieli terytorium, często nawet stałego stada, wiecznie w drodze. Dla nich partner stanowił cały świat, rodzinę i dom, jaki mogą mieć. Drgnął. Ale nie zmienił chłodnej miny. - Dowiedziałam się, że za jego zniknięcie odpowiada Bruno. Swoim zachowaniem zmusił mnie do wypowiedzenia mu wojny, co też czynię. Możesz mu przekazać, że wszelkie pokojowe ustalenia między nami wygasły, odkąd mam dowody, że porwał i przetrzymuje mojego wilka. Po drugie moje stado ufundowało nagrodę dla każdego, wilka czy nie, kto udzieli mi informacji użytecznych dla odnalezienia Varga. Wierz mi, to spora kwota. Po trzecie, co może cię zainteresować w szczególności... proponuję umowę dla nomadów, wędrowców i samotników, którzy pomogą mi w potyczce z Brunonem i odbiciu Varga - zanęciłam, czekając, czy chwyci. - A co dokładnie przewidywałaby taka umowa, wiedźmo? - Starał się nie okazać zainteresowania, ale błysk w jego oku był znaczący. - Zgodę na przemieszczanie się w obrębie terytorium mojego stada i na

polowanie w naszych lasach po uprzednim uzgodnieniu terminów. Bez myta. I co najważniejsze, jeśli nomada zechce osiąść na stałe, obiecuję mu okres próbny, a jeśli wpasuje się w moje stado, stanie się jego częścią. Bez kontrybucji, wkupnego i konieczności stawania w szranki z każdym dla ustalenia pozycji w hierarchii. Wyznaczę mu nie więcej niż trzech partnerów do pojedynku dla ustalenia poziomu. I żadnego „na śmierć i życie”. Prosta próba sił i deklaracja nomady, że będzie przestrzegał praw stada i szanował jego członków. To była cholernie wspaniałomyślna oferta. Wedle wilczego prawa nomada powinien walczyć z Alfą łub Betą, by dowieść siły. A potem w dół, aż dojdzie do swojego miejsca w hierarchii. Miał na to zaledwie tydzień, co oznaczało kilka czy kilkanaście walk, od najsilniejszych osobników w stadzie począwszy, na przestrzeni kilku dni. Mało kto przeżywał, jeśli nie trafił na stado, które chciało go na tyle, by nie dążyć w walce do poważnych obrażeń. Szanse, by nomada dołączył do stada, były nikłe, bo zwykle nie dożywał trzeciej, czwartej walki. Sytuacje takie jak szczeniaka Sebastiana, którego wprowadziłam do stada, bo miałam kaprys uratować mu dupę, się nie zdarzały. Wiedziałam, że moja propozycja stanowiła precedens i Olaf zechce odbyć na ten temat małą rozmowę, ale jeśli dzięki temu dowiem się, gdzie jest Varg, i co nie mniej ważne, uzyskam pomoc wilków, które nie należą do mojego stada i mają zgodę na przebywanie na terytorium Brunona (a skoro są w Pełni, tak być musiało), uważałam, że jest to warte tej ceny. Nomadą stać się można na wiele sposobów. Ale prawie zawsze jest to stan niemiły, bo sprzeczny z wilczą naturą. Wilk potrzebuje terytorium, przynależności do stada. W stadzie ma większe szanse na sparowanie i założenie rodziny, bezpieczeństwo, długie i dobre życie. A przy całym wizerunku twardych sukinsynów wilki wysoko cenią wartości rodzinne. Po twarzy Ksawerego widziałam, że właśnie o tym wszystkim pomyślał. - Gdybyś dowiedział się czegoś, co mogłoby mnie zainteresować, daj znać. Znajdziesz mnie bez trudu, pytaj w Szatańskim Pierwiosnku. Nie naciskałam bardziej, wyminęłam go i weszłam do Pełni. Goście wydawali się mocno zaskoczeni, widząc, że przekraczam próg. I nagle stało się jasne, jakie rozkazy dostał Ksawery. Najłatwiej nieprzyjemne obowiązki odźwiernego zrzucić na wilka, który korzysta z twojej uprzejmości, znajdując się w gościnie na twoim terytorium. Mniejsza strata, jeśli oberwie. Tymczasem słyszeli odgłos odpalanego motocykla, a potem trzech kolejnych i oddalający się hałas maszyn. Nie tracąc czasu, powtórzyłam to, co powiedziałam wcześniej Ksaweremu - o wojnie i nagrodzie, pomijając kwestię nomadów, bo nie widziałam w środku nikogo, kto by pasował do tej etykietki, a wiedzy o tym, że próbuję ich skaptować, wolałam Brunonowi oszczędzić. Wychodząc z Pełni, kątem oka wyłapałam wśród stojących przy stole bilardowym mężczyzn Jędrka, wilka, który miał wobec mnie zajebiście wielki dług, po tym jak uratowałam mu życie, kiedy trafił w niewolę u Maga.

Uratowanie jego i trzech wilków z Trójprzymierza zapoczątkowało wszystkie moje wilcze kłopoty, więc naprawdę nie przesadzałam, mówiąc o kolosalnym długu. Zmierzyłam Jędrka wymownym spojrzeniem, aż poczuł się nieswojo i cofnął o krok. Byłam przy drzwiach wyjściowych, po zadziwiająco pozbawionej agresji wizycie w Pełni, kiedy w moją stronę poleciało krzesło, a potem szklany kufel z piwem. Uchyliłam się, ale sekundę potem dwa wilki ruszyły na mnie z kijami bilardowymi w dłoniach. Jędrek cofnął się kolejny krok. Nie pozostało mi nic innego, jak dobyć miecza. Bjorn przysunął się bliżej, by chronić mi tyły. Dziesięć minut później wychodziłam nieco zgrzana i spocona z baru, ocierając miecz o nogawkę spodni. Tyle, jeśli idzie o dyplomację - czasami się sprawdza, czasem ni chuja, wszystko zależy od tego, jak bystry jest twój interlokutor. Niewykluczone, że dwa wilki zapłaciły za tę lekcję życiem; kiedy wychodziłam, jeszcze dychali, ale nie postawiłabym złotówki na to, że się wyliżą. Nie bez Brunona, który wymusiłby przemianę przyspieszającą leczenie. Chętnie dowiedziałabym się, gdzie się ukrywa ten łotr - bo tak właśnie można było odczytać nieobecność Alfy i jego przybocznych w Pełni. I tak wojna przestała być tylko ideą, skoro przypieczętowałam ją krwią przeciwników. Martwiło mnie to chwilę, ale potem Bjorn powiedział coś, co brzęczało mi w głowie ponurym echem: - Na wojnie nie ma niewinnych, albo są z tobą, albo przeciw tobie. Nie ma wstrzymywania się od głosu. W ich interesie leży, by skończyła się jak najszybciej. Dałaś im lepszą motywację niż same słowa. I nie myśl o nich zbyt wiele, może byli pierwsi, ale jeśli to potrwa dłużej, na pewno nie będą ostatni. Wracaliśmy w grobowych nastrojach. Miron prowadził, a Joshua był całkiem nieobecny myślami. W cichości serca wiedziałam, że nie powinnam ich zabierać na tę eskapadę. Nie powinni być widziani u mego boku, kiedy wypowiadam wojnę. Ktoś zbyt drobiazgowo podchodzący do symboliki zdarzeń mógłby się zastanawiać, jak ich obecność w Pełni ma się do rozejmu międzysystemowego i paktu o nieagresji. Bo co innego, gdy dochodzi do mordobicia w knajpie, co innego, gdy używam słowa na „w”. Wolałabym go uniknąć, ale... wojna pod pewnymi względami jest skrajnie niehumanitarna, ale pod innymi sformalizowana do bólu. W naszym świecie też mamy swoją wariację konwencji genewskiej (u nas to kilka paragrafów w porozumieniu międzygatunkowym). Varg nie był już anonimową ofiarą porwania. Stał się jeńcem wojennym. Miał swoje prawa. A poważne uszkodzenie mojego wilka mogło Brunona wiele kosztować, i to nie do mojej kasy. To jedyna ochrona, jaką mogłam mu teraz zagwarantować. Niepewna, opierająca się na założeniu, że Bruno przestrzega zasad (wątpliwe), ale dawała Vargowi kilka procent szans więcej na przeżycie. Przejeżdżaliśmy właśnie przez dzielnicę piekielników, ledwie przecznicę od Otchłani, kiedy zauważyłam idącego chodnikiem Nathaniela. Miron też go już dostrzegł i dał ostro po hamulcach. Wysiedliśmy z wozu, nieco przytłaczając

Nata swoim zainteresowaniem. Gdy po krótkim powitaniu Miron zadał pytanie, które i mnie nurtowało, czyli: „Co tu robisz, do diabła?!”, jego braciszek spokojnie wyjaśnił, że szukał Joshui. Był w naszym mieszkaniu i Szatańskim Pierwiosnku, a gdy tam go nie zastał, postanowił szukać go w ostatnich miejscach, w jakich spodziewałby się znaleźć normalnego anioła. Jak widać, miał rację, skoro Joshua stał teraz przed nim. To była żelazna logika spod znaku Nisima, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że dzieciaki w szkole nauczą się nieco więcej niż tabliczki mnożenia. Przez chwilę obserwowałam, jak Joshua i jego przyrodni brat rozmawiają na stronie, a mina anioła sygnalizowała, że właśnie usłyszał coś bardzo nieprzyjemnego. Mowa ciała tych dwóch nie pozostawiała wątpliwości. Joshua chciał pomóc pisklakowi. Podeszłam do Mirona na tyle blisko, by nie usłyszeli naszej rozmowy. - Wiesz, o co chodzi? - Domyślam się - powiedział spokojnie. - Za chwilę podejdą i poinformują nas grzecznie, że mają pilną sprawę do załatwienia i wrócą za parę godzin, prawda? - Najpewniej. - Miron, chcę, żebyś poszedł z nimi. - Bo? - nie kłócił się, czekał na argumenty. - Po pierwsze czuję, że to jest niebezpieczne, swędzi mnie tył głowy jak zawsze, gdy coś wisi w powietrzu. I to uczucie pojawiło się dopiero teraz, co biorąc pod uwagę okoliczności, jest wyraźnym sygnałem. Do problemu, z jakim przyszedł Nat, dodaj moich wrogów, którzy mogą wpaść na to, że anioł i pisklę są delikatniejsi niż ja czy ty. Dla Brunona czy Katarzyny mogą być łatwiejszymi celami, a ja nie zniosę kolejnych przyjaciół w roli zakładników. Przecież nasz anioł poza pełnią majestatu ma dość żałosną wartość bojową. Jest opiekunem, nie wojownikiem, boję się o niego, o nich. Niechętnie, ale przytaknął. - Ja nie mogę teraz zostawić sprawy z Vargiem, a nie chcę myśleć, że muszę wybierać. - A drugi powód? - Przez ostatni kwadrans zastanawiam się, kiedy ktoś wyciągnie moją wojnę z wami u boku jako zaburzenie rozejmu. Znów przytaknął. - Zgoda - powiedział po chwili - ale nie na stałe. Zajmiemy się sprawą, z którą przyszedł Nat, a potem wracamy do ciebie. Nie pozbędziesz się nas i mam w dupie, co sobie pomyślą wszyscy święci i ci mniej święci. - Z tobą mogą skończyć szybciej. Do tego czasu mam Bjorna. Uścisnęłam rękę, którą wyciągnął dla przypieczętowania umowy. I jakaś część mnie pomyślała, że istnieje jeszcze jeden powód, o którym nie chciałam mówić. Wojna jest brudna. Niewykluczone, że i ja nie wyjdę z niej całkiem czysta. I jeśli będę musiała zrobić coś, co będzie mi się potem śniło w

koszmarach, wolałam, by mnie wtedy nie widzieli. Zwłaszcza Joshua. Wciąż pamiętam ten błysk przerażenia przy pierwszym dziś podejściu do Pełni. Mój anioł bał się, że przekroczę granicę, zza której nie ma odwrotu. Ja bardziej się bałam, że jeśli zobaczy, że ją przekraczam, będzie czuł, że nie może do nas wrócić. Uzgodniliśmy, że Miron, Joshua i Nat wezmą samochód Bjorna (który dziwnie odetchnął na myśl, że nie będę miała okazji prowadzić jego auta), my zaś zostaniemy z ravką. Gdy dotarliśmy pod Szatański Pierwiosnek, przesiedli się do jeepa, który wyglądał jak wynik burzliwego romansu pojazdów z mash z tymi z „Odysei kosmicznej 2001”. Faceci i ich samochody! A wilki i ich samochody nawet bardziej. Bjorn nie śpieszył się z wysiadaniem z auta, wyraźnie chciał o czymś pogadać. Przez chwilę bawił się gałką od radia, po czym powiedział: - Chciałbym mieć pewność, że on żyje... że nie szukamy trupa - jego głos zadrżał. Przysunęłam się bliżej, objęłam dłońmi pokiereszowaną twarz i spojrzałam mu prosto w oczy. - Bjorn, możesz mi wierzyć, Varg żyje. I znajdziemy go. Wróci do nas. - Skąd masz tę pewność? Tak bardzo potrzebował tej wiary... Ze starego stada zostało trzech mężczyzn, on, Varg i Olaf, a pod ich opieką znalazło się kilka kobiet i kilkanaścioro dzieci. We trzech zdołali przejąć terytorium innego stada, usunąć dotychczasowego Alfę i podporządkować nowym regułom kilkadziesiąt wilków, w tym paru naprawdę twardogłowych. Byli kręgosłupem nowego stada. Utrata choć jednego elementu zachwieje równowagą, miałam tego pełną świadomość. A dochodziła jeszcze szczera przyjaźń, dość silna, by przetrwać potworne okaleczenie Bjorna i wyrzuty sumienia Varga, a w ostatecznym rozrachunku stała się tym, co ich uzdrowiło na tyle, że dziś znów byli częścią stada, a nie zdziczałymi wyrzutkami. Jeśli ktoś rozumiał gniew mojej wilczycy na odebranie jej partnera, to właśnie Bjorn, któremu odebrano przyjaciela. - Bjorn, gdyby Varg zginął, zginęłaby część mnie. Wilczyca wiedziałaby, nawet przy niepełnym wiązaniu, że jej partner nie żyje. On na nas czeka, cholernie cierpi, ale żyje. Znajdziemy go. Odetchnął, kiedy nie usłyszał w moim głosie fałszu.

Rozdział 4 Zaklęcia ochronne były naruszone. Ktoś zdecydowanie wtargnął na nasze terytorium. Przez chwilę bałam się, że na progu znajdę kolejny chory podarunek. Istniało też kilka innych możliwości, na które lepiej być przygotowaną. Paru typów z mojej przeszłości mogłoby wpaść teraz, gdy mieli mnie za słabszą i bez Starszyzny za moimi plecami. Pokusa, by dopisać własną zemstę do rachunku wilków, mogła być spora. I na tych akurat gagatków srebrna kula czy nowoczesna broń wskórają niewiele. W przeciwieństwie do kawałka magicznej stali. Dałam znać Bjornowi, że pójdę przodem. Był świetny w walce, ale magia, pierzaści czy piekielnicy to nie jego bajka. Ostrożnie wchodziłam po schodach, z mieczem w dłoni i odblokowanym paskiem kabury. Bjorn miał spluwę na wierzchu, więc gdyby wystąpiło pilne zapotrzebowanie na srebrne kule, był gotów. W progu mieszkania wiedziałam już, kto przyszedł. Przez chwilę dopuszczałam możliwość, że wysłała go Katarzyna, by postawił ostatnią kropkę w naszej sprzeczce, ale szybko odpędziłam tę myśl. Jeśli czegoś się nauczyłam, poznając go bliżej, to tego, że gromadzi punkty na własnym koncie i niekoniecznie jest graczem zespołowym. Nie miesza się, jeśli nie spodziewa się dużej wygranej. A pozbywając się mnie, wygrałby tylko ból głowy. Większy od przelotnych migren, których byłam sprawczynią. Zapięłam kaburę i schowałam miecz. - Roman, czy choć raz mógłbyś udawać, że jesteś normalnym wampirem? Wiesz, z tych, którzy muszą mieć zaproszenie do czyjegoś domu? - zapytałam na powitanie, ściągając buty i kurtkę. - Miałbym odstawiać normalnego? Przy tobie? Po co, u diaska? - Parsknął śmiechem. - Widzę, że się rozgościłeś - powiedziałam, patrząc na niego wygodnie rozpartego w moim ulubionym fotelu, i filiżankę kawy wciąż parującej na stoliku. - Masz tego więcej? - Oczywiście. Nie masz nic przeciwko, żeby twój przyjaciel przyniósł nam dolewkę za kilka minut? Przez chwilę mierzyłam go spojrzeniem. W zaistniałych okolicznościach prośba o odesłanie ochrony była podejrzana. Ale to Roman. Gdyby chciał, pokonałby Bjorna szybciej, niż zaśpiewałabym „Wlazł kotek”. Potrzebował raczej chwili dyskretnej rozmowy. A ja widziałam tylko jeden powód, dla którego Roman nie chciał mieć świadków. Pasowało mi to. - Bjorn, przyjacielu, zostaw nas samych na kilka minut - poprosiłam. Wilk nie podszedł do pomysłu z entuzjazmem, ale był dobrym żołnierzem. A z wilczymi zmysłami nie przegapi nawet słówka, stojąc w kuchni. Roman też musiał o tym wiedzieć, a jednak nie zażyczył sobie, by mój ochroniarz wyszedł z mieszkania. Cóż, to zdecydowanie przejaw dobrej woli. Usiadłam naprzeciw Księcia Wampirów, opierając kostkę prawej nogi na lewym

kolanie. Pozwoliłam mięśniom się rozluźnić, a dłonie swobodnie leżały na podłokietnikach. Roman potrafił odczytać takie sygnały. Uśmiechnął się tylko i sam też zsunął szczupłe ciało w miękkie trzewia fotela. - Dzień jak co dzień, czy miałaś jakieś nowe rozrywki? - zapytał, dyskretnie pociągając nosem. Westchnęłam, bo też czułam gęsty, metaliczny zapach. Ściągnęłam koszulkę, sztywną na piersi od zasychającej już krwi, i rzuciłam za siebie, aż z plaśnięciem wylądowała na podłodze koło drzwi wejściowych. Cokolwiek Roman miał mi do powiedzenia, lepiej, żeby był skupiony, a zdecydowanie mniej rozpraszałam go w topie niż pokryta świeżą wilczą krwią. - Nic, o czym chciałbyś wiedzieć. Gdybyś wiedział, nie daj Bogini, czułbyś potrzebę, żeby zareagować. - Normalnie zupełnie nie odczuwałbym potrzeby wnikania w twoje prywatne zabawy... ale być może nasze interesy da się połączyć w sposób satysfakcjonujący dla nas obojga - użył aksamitnej wersji swojego tonu „mam propozycję, którą tylko głupiec by odrzucił, a głupcy nie żyją długo”. - Marzę o odrobinie satysfakcji, bo ostatnio los mi jej żałuje - odparłam, otwierając nam pole do dialogu. Uśmiechnął się szeroko. - Uczysz się, wiedźmo. Rzadko udaje mi się tak dobrze wypatrzyć potencjał tam, gdzie nikt nie dostrzega nic poza bałaganem i złymi manierami. - Wiesz, jak jest, albo jesteś wizjonerem, albo nie wybiegasz poza czubek własnego nosa. - Zastanawiam się, na ile ty wybiegasz. Jaką przewidujesz pogodę na najbliższe dni? - prowadził lekką konwersację niczym cioteczka królowej angielskiej. Roman z całym swoim wdziękiem i urokiem. - Och, będzie padać gównem, bez dwóch zdań. Obstawiam co najmniej trzy porządne przesilenia pogodowe. - Trzy, powiadasz? - Zastanowił się chwilę. - Tak, to całkiem dobra interpretacja, choć mam wrażenie, że nie myślimy o tych samych chmurach. - Roman, jak cię lubię, darujmy sobie mowę ezopową meteopatów, a przejdźmy do konkretów. Tu nie ma podsłuchów, zaklęcie spala wszystko, co ktokolwiek próbowałby podłożyć. Przyszedłeś tu, co dla niektórych już jest deklaracją, więc po co błądzić opłotkami? Jestem otwarta na twoje propozycje poza tą dotyczącą przemiany. Choćby dlatego, że fascynuje mnie, jak w całym tym bajzlu, który mnie otacza, znalazłeś coś wartego ryzyka, które wiąże się z kontaktami ze mną. Zwłaszcza po kłótni z Katarzyną, o której wiesz, rzecz jasna. - Nie mam pojęcia czemu, ale twoja niechęć do konwenansów ma dla mnie walor odświeżający. Podsłuchów nie ma, sam sprawdziłem, więc możemy mówić otwartym tekstem. - Błysnął kłami. - O niczym innym nie marzę. - Zastanawiam się, czy dobrze obsadziłaś swoich największych wrogów w tej rozgrywce. Bo wydaje mi się, że niekoniecznie.

- Bruno, Katarzyna, duch minionych świąt - powiedziałam spokojnie. - Pudło, skarbie. Bruno może, choć szczekał na twój zagonek od dawna, a dopiero teraz znalazł dość odwagi, żeby zacząć gryźć. Zastanowiłbym się na twoim miejscu, kto trzyma jego smycz. Przytaknęłam, bo pokrywało się to z moimi wątpliwościami. - Coś zmieniło układ sił, wiesz coś na ten temat? - zapytałam wprost. - Może, wrócimy do tego. Mówisz: Katarzyna... ciężko mi się z tym zgodzić. - Może nie wszystko wiesz... - Ależ słyszałem waszą ostatnią sprzeczkę. - Wzruszył tylko ramionami na moje uniesione brwi, widać moje zaklęcia antyszpiegowskie były skuteczniejsze, a może te w pokoju Starszyzny nie dotyczyły magii jej członków. - Masz rację, wypłynęło między wami sporo złej krwi, ale wbrew temu, co możesz myśleć, to są stare dzieje. Na twoim miejscu odpowiedziałbym sobie na pytanie, które jej zadałaś na pożegnanie. Kto ma na nią coś wystarczająco mocnego, żeby zmusić ją do wystąpienia przeciw tobie. Byłaś klaczką, którą obstawiała wystarczająco często w politycznych roszadach ostatnich miesięcy i lat, żeby twoje zniknięcie osłabiło teraz przede wszystkim właśnie jej pozycję. Więc dlaczego Katarzyna kręci sznur na swoją szyję? Była dość przebiegła, żeby pokonać uprzedzenia, jakie miała wobec ciebie z racji twojego urodzenia, doceniając twoją przydatność. Zaryzykowała, udzielając ci publicznie poparcia, zanim ktokolwiek z nas o tym pomyślał. Sama wiesz, że moje poparcie było znacznie mniej oficjalne, to ona firmowała twarzą twoją karierę. A teraz jest gotowa z tego zrezygnować? Dlaczego? - Intrygujące pytania, Romanie. - Zasępiłam się, bo gdy się patrzyło w ten sposób, faktycznie jej zachowanie zdawało się więcej niż nieracjonalne. - Prawda? - Odsłonił zęby we wdzięcznym uśmiechu. - Obawiasz się ducha minionych świąt, czyli dawnych wrogów. Rozsądne założenie. Tylko głupiec zapomina o tym, że są tacy, których nie da się pokonać raz na całe życie, chyba że nie żyją. Czujność uzasadniona. Ale w chwili obecnej znacznie bardziej niż dawnymi wrogami martwiłbym się nowymi. - Rozumiem, że dorobiłam się nowych? - Potarłam nasadę nosa, czując narastający ból głowy. - Widzisz, lubię trzymać rękę na pulsie. Zaintrygowało mnie, że ostatnio pojawił się w okolicy pewien obywatel. Niemiec, może Austriak, w czasie wojny zwykle wychodzi na jedno... Obywatel ów dwa tygodnie temu zatrzymał się w motelu poza granicami administracyjnymi miasta i skłonił naszego, powiedzmy śmiało, najmniej ulubionego wilka w okolicy do kursowania na spotkania. Ale to nie wszystko. Oboje wiemy, że Bruno nie jest najbystrzejszy ani szczególnie piśmienny, więc zastanowiło mnie, kim jest facet, który skłania go do produkcji makulatury? Komu miałby składać raporty wielki Alfa? Zmarszczyłam brwi. No proszę, Bruno potrafi pisać? Pełen niespodzianek. - Pomyślałem sobie, że to sprawdzę, bo może to on trzyma smycz... - zarzucił przynętę wampir.

- Nie sądzę, żeby to był ten, dzięki któremu Bruno zyskał dość jaj, żeby porwać mi partnera i obsikiwać każdy pień w okolicy... - powiedziałam ponuro. - Skąd takie wnioski? - Podekscytowany Roman poprawił się na siedzeniu, jakby od tego, czy pokażę sztuczkę, czy nie, zależało, czy mamy o czym rozmawiać. - Bo cokolwiek podpompowało ego i jaja tutejszego Alfy, musiało być dość pierwotne, żeby wyzwolić go od lęku przed moją babką, a nie zrobiłaby tego żadna ilość makulatury. Nie ta skala - zwerbalizowałam to, co od jakiegoś czasu chodziło mi po głowie. Coś musiało wystraszyć lub skrzywdzić Faoiliarnę, widziałam ją we śnie wściekłą, bo bezradną. Ktoś, na pewno nie Bruno, musiał znaleźć sposób, by tak właśnie się poczuła. I to była bardzo zła wiadomość. Roman aż klasnął w dłonie. - Właśnie dlatego cię lubię, wiedźmo. Masz szare komóreczki i nie boisz się ich użyć, jeśli tylko o nich nie zapomnisz. - Więc skoro ten Niemiec nie jest tym, który trzyma smycz Brunona, kim jest? zapytałam. - Ile wiesz o tym, przed kim odpowiadają Alfy? - Niewiele ponad to, co konieczne, choć nie miałam nieprzyjemności próbować na własnej skórze. - Zasępiłam się. - Chcesz powiedzieć, że Dłoń jest w to zamieszana? Odniosłam się do niemal mitycznej grupy po cichu patrolującej wszystkie stada w Europie. Większość znanych mi wilków nawet nie wiedziała o ich istnieniu. Dla Olafa byli jedynie straszakiem na wilki, bo przez swój długi dość żywot, nigdy nie znalazł dowodów na ich rzeczywiste mieszanie się w sprawy stada. Moja babka znała ich doskonale. Roman patrzył na mnie jak na prymuskę. - Manu, Hand, Dłoń, jakkolwiek ich nazwiesz. Co o nich wiesz? - Znam legendy. Jest ich pięciu, samotnicy niezwiązani z żadnym stadem, ale w przeciwieństwie do większości samotników silniejsi od każdego z Alf. Nie tworzą stada, nie mają terytorium, czy raczej cała Europa jest ich terytorium. Ciągle w ruchu. Pojawiają się i sprzątają tych, którzy złamali prawo. A jak nie oni, to ich egzekutor. Nikt przy zdrowych zmysłach ich nie wzywa, bo rzadko robią to, czego po nich oczekujesz. Nieprzekupni, naznaczeni przez bogów do trzymania ładu i praw. - Jakich bogów? Westchnęłam. - Tu następuje dość mętny kawałek. Babka opowiada o tym w tonie ploteczek o dalekich krewnych. W teorii wszystkich związanych z wilkami w jakikolwiek sposób. Na pewno Faoiliarna, Morrigan i Odyn. Może być ich więcej, po prostu z tymi Fany się na swój sposób przyjaźni, więc o nich wspomniała. Z tego, co mówiła, zawiązanie Dłoni ma jakiś związek z Fenrirem i jego atakiem na Asgard. Zdrada wilka była powodem powołania rady pięciu, którzy będą trzymać wilki w ryzach. Ile w tym prawdy, ciężko powiedzieć, może celowo

obrośli legendą, która ma zastraszać nadambitnych. - Czy chcę wiedzieć, czemu twoja babka opowiadała ci o nich? - Raczej nie. - Skrzywiłam się lekko. Wołałam nie opowiadać o planach podboju Europy, śniącego się mojej babce po nocach. O Dłoni wspominała w tym kontekście jako o tych, których należałoby wcześniej unieszkodliwić. Choć usatysfakcjonowałoby ją też, gdybym stała się jedną z pięciu. Fany nie potrafiła poprzestać na małym, a gdy się rozpędzała w fantazjowaniu, naprawdę traciła kontakt z rzeczywistością. Może to przywilej bogów. Nie zamierzałam się zgodzić na jej wizję zacieśniania naszych rodzinnych więzi w ogniu wojny terytorialnej, więc skończyło się na kilku rozmowach przy ognisku w Lunaparze mojego stada w Trójprzymierzu i jej dąsach po wszystkim. - Może lepiej powiedz mi, wasza kąśliwość, skąd twoje zainteresowanie wilczymi legendami? - Wrodzone wścibstwo. Wolę wiedzieć, kim jest facet, który nawiedza nasze okolice. - Wysłannik Dłoni? - Chyba zbladłam. - To Faust, więc zdecydowanie można go uznać za wysłannika Dłoni. Posłałam wiązankę nieprzystojnych przekleństw. Egzekutor. - Ten idiota ściągnął tu Pięść? Odwróciłam się gwałtownie, słysząc głos Bjorna tuż za mną. Cóż, najwidoczniej nie zamierzał cały wieczór nalewać dwóch filiżanek kawy. - Na to wygląda. Chyba że facet, meldując się jako Johann Faust, chciał być dowcipny - powiedział spokojnie wampir. Bjorn dał upust swoim emocjom poprzez wiązankę obrazowych przekleństw norweskich i polskich, odsądzających Brunona od czci i wiary, dotykających problemów jego potencji, pochodzenia, obyczajów seksualnych i inteligencji. Nie ujęłabym tego lepiej. - Pozostaje kwestia, co zamierzasz z tą wiedzą zrobić? - Roman zbyt dobrze się bawił, zarzucając kolejne przynęty. Ewidentnie był w nastroju na testy niczym w „Najsłabszym ogniwie”, choć wołałam o tym myśleć jak o „Wielkiej grze”, wprawdzie wymagała pewnych umiejętności, ale klasę miała nieporównywalnie większą. - Obawiam się, że piłeczka jest po stronie Fausta. Mogę oczywiście odwiedzić go w hotelu, którego adres pewnie podałbyś mi z rozkoszą, ale to dość agresywna zagrywka wobec egzekutora Dłoni. Za mało subtelna, jak na moje obecne położenie. Odwiedzając go, wysłałabym jego wilkowi chojracki komunikat, sugerując, że wkroczył na moje terytorium. Bjorn przytaknął, zadowolony, że pamiętam o takich detalach. - Bardziej sensowne byłoby czekanie, aż on się pofatyguje. A wcześniej wypadałoby rozkminić, czym konkretnie zwabił go tu Bruno. Skoro wiąże się to z produkcją makulatury, pewnie składa na mnie skargę. Ale jeśli tak jest... kurczę, to nie ma sensu...

- Co dokładnie? - zainteresował się Roman. - Bo jeśli ściągnął tu Fausta i ma na mnie haka, to po kiego grzyba jeszcze wydziwia? Przecież Faust posprzątałby mnie dyskretnie i w mocy prawa (gdyby skarga była istotna), a Bruno miałby czyste ręce. Starszyzna i moi przyjaciele nie bardzo mogliby się go czepiać, bo Dłoń i jej egzekutor są prawnie upoważnieni do interwencji. Więc po co mnie prowokuje? Po co porwał Varga? Po co miesza w to Katarzynę? - Gdy znajdziesz odpowiedź na te pytania, będziesz w domu - powiedział Bjorn spokojnie. Jego wiara w mój intelekt była miła, ale nieco na wyrost. Nie ogarniałam tego w tym momencie. - Przychodzi mi na myśl tylko jedno... Prowokacja miała na celu to, co właśnie się stało, wypowiedziałam Brunonowi wojnę. A to jest na tyle dramatycznym punktem naszej relacji, że odwróci uwagę od czegoś, co Bruno chciałby ukryć przed czujnym spojrzeniem Fausta - wzruszyłam ramionami - choć nie bardzo wiem, co by to mogło być, a na wielotygodniowe śledztwo i przekopywanie się przez jego brudne sekrety nie mam za wiele czasu. Nie z Vargiem w jego łapach i nie z Faustem na karku. - I to jest ten moment, w którym podziękujesz Bogini za to, że masz we mnie sojusznika, mała wiedźmo. - Roman uśmiechnął się z satysfakcją i miałam pewność, że liczył, iż do takich właśnie wniosków dojdę. - A mam sojusznika, bo? Zanim przekażesz mi cokolwiek, wolałabym poznać cenę tych informacji już teraz. - Nie ufasz mi? - Ten lekki dąs w jego wykonaniu byłby całkiem rozkoszny, gdyby nie drapieżny błysk w oku. - Znam cię wystarczająco, żeby pytać. Nie żeby cię obrazić, ale żeby mieć pełen obraz sytuacji. - Całkiem rozsądnie, zwłaszcza jak na ciebie. No dobrze, skoro umówiliśmy się na otwarte karty... pomogę ci się pozbyć Brunona raz na zawsze, a ty pomożesz mi uwolnić Katarzynę spod jego władzy. Cokolwiek na nią ma, wpływa to negatywnie na rozkład sił w Starszyźnie. Powiedzmy więc, że czekałem na taką okazję jak ta. Obieram stronę i w tej rozgrywce stawiam na ciebie, bo jesteś dla mnie bardziej pożyteczna niż on. Jesteśmy całkiem podobni, ty i ja. - Przygnębiasz mnie, wiesz? Tylko błysnął kłami w niecnym uśmieszku. Po czym opowiedział mi, czego konkretnie boi się Bruno i na co wolałby nie zwracać uwagi Dłoni. Dał mi też namiar na kilka osób, które zdecydowanie powinnam jak najszybciej poznać i przekonać, by stanęły po mojej stronie. - Skąd ty, u diaska, znasz takich ludzi? - zapytałam, bo naprawdę mi zaimponował. - Odpowiednio skonstruowana książka adresowa to najlepsza polisa na życie, wiedźmo. - Musiałeś od lat to planować, prawda? - Moja rola w tych wydarzeniach powinna pozostać tajemnicą. Dla dobra nas

obojga. Nie chcemy, żeby pozostali poczuli się zagrożeni naszym małym aliansem. - Po prostu zwalasz to na mnie, prawda? Wyjdzie na to, że to ja rozpieprzyłam scenę polityczną Thornu. O tobie jako szarej eminencji nikt złego słowa nie powie. A jeśli mi się nie uda, będziesz kryty. - Nie możesz mnie winić za to, że mam instynkt przetrwania. W przeciwieństwie do ciebie miałem dość czasu, żeby przywiązać się do idei nieśmiertelności. - Nie winię cię, krwiopijco, raczej podziwiam twoje perspektywiczne myślenie. Naprawdę powinnam kiedyś tego spróbować. - Na razie, z łaski swojej, graj zgodnie z przepisami, żeby Faust nie zgarnął cię jak Ala Capone za podatki. Cokolwiek podsunął mu Bruno, nie wystarczyło, żeby zainterweniował natychmiast. Minęły dwa tygodnie, a on siedzi w hotelu. Czeka. Sama się domyśl, na co. - Szkoda, że nie wpadłeś wczoraj - mruknęłam - zanim zrobiłam zadymę w Pełni. - Złamałaś jakieś wilcze prawo? - Sam sobie odpowiedział: - Nie sądzę, bo już by tu był. O elastyczności wilczego kodeksu! Nie mogę sprowadzić do pomocy wilków z Trójprzymierza, ale mogę wypowiedzieć wojnę, skopać tyłek każdemu napotkanemu na ulicy sierściuchowi i to jest więcej niż OK. - Roman... czy wiesz, gdzie jest Varg? - zapytałam, kiedy już zmierzał do wyjścia. Przystanął i obrócił się, bym widziała jego twarz. - Nie. Wiedziałabyś już, gdzie go szukać, gdyby było inaczej. Uwierzyłam mu.

Rozdział 5 Musiałam pogadać z chłopakami. Zamierzałam też prosić Nisima, by rozpuścił swoje oczy i uszy po mieście. Ktoś gdzieś musiał coś widzieć, ludzie nie znikają bez śladu tak po prostu. Nawet plotka jest lepsza niż nic. Zapakowaliśmy się więc z Bjornem do ravki i wyjechaliśmy z Thornu. Zbliżał się wieczór, ulice roiły się od samochodów. Widziałam przez szyby wracających z pracy obywateli, dzieci poprzypinane do fotelików, kobiety i mężczyzn jadących z zakupów, z papierowymi torbami pełnymi jedzenia, zajmującymi całe bagażniki ich przestronnych, rodzinnych aut. Gdzieś się spieszyli, ale nie były to kwestie życia i śmierci. Po prostu czuli głód albo nie chcieli przegapić serialu, płacić niani za nadgodziny, utknąć w korku na moście... Proste życie. Kiedyś taki scenariusz kojarzył mi się z płytkim grobem, przypalaniem żelazem i nudą. Dziś wiele bym dała, by moim głównym zmartwieniem była wysokość raty kredytu mieszkaniowego albo to, czy mój ulubiony uczestnik wygra reality show. Czułam zmęczenie. Cholerne i być może śmiertelne zmęczenie. Od miesięcy obiecywałam sobie, że to zamieszanie będzie miało swój kres, a wtedy odpocznę, odsapnę, rozleniwię się i zregeneruję psychiczną energię. Tyle że ten moment wydawał się dziś równie daleki jak pół roku temu. Wszystko dawno wymknęło mi się spod kontroli, a grę ogarniają już tylko bogowie. Choć przykład Fany dowodził, że i to niekoniecznie. Wilczyca wycofała się, nie dlatego, że znudziło ją przejmowanie dowodzenia, po prostu opadała z sił. Jej połączenie z wilkiem Varga sprawiało, że wciąż odbierała echo jego bólu. Chroniła mnie, izolując od tego, co sama odbierała. Mogłam tylko mieć nadzieję, że nie pogorszyłam losu Varga swoimi czynami, że poturbowane przeze mnie wilki nie mszczą się na nim teraz. - Nie gryź się tym - powiedział Bjorn, nie odrywając wzroku od drogi. Nie próbowałam zaprzeczać. Nie wtedy, kiedy jego wilk zaczepiał moją wilczycę, oferując jej komfort stada. Mogłam okłamać Bjorna, ale wilczyca nie mogła okłamać jego wilka. - Wciąż mnie męczy to, ile Varg doświadcza z rąk Brunona. Niczemu nie zawinił. Jest tylko środkiem, którym Alfa chce mi zaleźć za skórę... - Varg jest twardy. Da nam dość czasu, żebyśmy go znaleźli i odbili. A potem razem z nami skopie dupy tym, którzy go skrzywdzili. Nie wzięli pierwszego lepszego submisywnego wilczka, takiego jak twój Sebastian. Przywołał wspomnienie szczeniaka, którego kilka miesięcy temu prawie zamęczyły na śmierć suki ze zbuntowanej watahy. Chciały wysłać mi jasny komunikat, więc porwały i torturowały młodego wilka, który był pod moją opieką. Schemat się powtarza. Czy te cholerne wilki nie słyszały o SMS-ach? Albo - skoro lubią obszerniejsze wiadomości - listach? Co jest złego w rozmowie telefonicznej? Czy zawsze, gdy ktoś będzie chciał mi posłać mroczne pozdrowienia, ucierpi jeden z moich?

- Z całym szacunkiem dla pokręconych suk z watahy, mam wrażenie, że Bruno jest nieco bardziej pomysłowy. - Odwróciłam twarz w stronę bocznej szyby, by Bjorn nie zauważył łzy spływającej mi po policzku. Nie opowiadałam mu o tym, co śniłam, nie chciałam go martwić. Jeśliby wiedział, że budziłam się ze śladami po srebrze na skórze, jakbym przejmowała obrażenia Varga, pewnie pilnowałby, żebym nie przespała choćby godziny bez nadzoru. Podejrzewałam, że poprzez więź partnerską wilczyca brała na siebie, ile mogła, by ulżyć wilkowi Varga. Miałam cholernie małe pojęcie o więzi, bo przez miesiące, odkąd dowiedziałam się o jej zawiązaniu, każdą sekundę poświęcałam wyparciu tego faktu ze świadomości. Gdybym nie była tak zawzięta, może dziś bez trudu wskazałabym, gdzie przetrzymują mojego partnera. Ciężka dłoń Bjorna opadła na moje kolano, drugiej nie odrywał od kierownicy. Westchnęłam, bo próba ukrycia emocji przed wilkiem z własnego stada przypomina próbę wciśnięcia się w kieckę sprzed dziesięciu lat, trzy rozmiary za małą. Wciąż się łudzisz, że jeśli wciągniesz brzuch dostatecznie mocno... ech. Przejechaliśmy przez most i pod wiaduktem kolejowym, a po kilku minutach byliśmy już przed bramą szkoły. Nisim czekał na schodach. Nie uprzedzałam go, że wpadniemy.

* Po krótkim powitaniu z nephilimem i jego młodocianymi podopiecznymi (którzy wyroili się ze swoich pokoi niczym studencka brać wyczuwająca darmowe jedzenie) przeszliśmy do gabinetu Nisima. - Jeśli szukasz Mirona i Joshui, jeszcze nie wrócili... - zaczął, a cień niepokoju przebiegł mu po twarzy. Gdybym cierpiała na paranoję, pomyślałabym, że właśnie mnie okłamał, ale dlaczego miałby to zrobić? - Czy mógłbyś mi wyjaśnić, na czym właściwie polega problem? Nathaniel nie był wylewny, a Joshua wydawał się zbyt przejęty, żeby chodziło o drobiazg. Czy coś im grozi? - zapytałam wprost. - Nie sądzę. - Nisim uciekł spojrzeniem w bok. - Nie powinnaś o tym wiedzieć, Doro. Próbuję utrzymać to z dała od magicznych, jak długo potrafię... Nie chcę awantur, dyskusji o naruszaniu rozejmu międzygatunkowego, a wreszcie debaty, czy moje dzieci są zagrożeniem dla okolicy, a moja szkoła powinna czy nie powinna znajdować się w tym właśnie miejscu. - Skrzywił się gorzko. - Są tacy, którzy wykorzystają każdy pretekst, żeby się nas pozbyć. - Nie należę do nich, Nisim. Myślałam, że to oczywiste. - Jeśli dojdziesz do wniosku, że coś zagraża ludziom lub magicznym, poczujesz się zmuszona do interwencji. I być może uznasz, że nie masz innego wyjścia, niż pewne problemy rozwiązać ostatecznie. Poczułam, że krew odpływa mi z twarzy, kiedy zrozumiałam, co Nisim mówi. - Naprawdę myślisz, że zabiłabym któreś z twoich dzieci? Za kogo ty mnie masz?! - Poderwałam się z fotela. Miałam wystarczająco duże kłopoty z samooceną, by dopuścić do siebie jeszcze to.

- Dora, proszę! - zawołał i coś w jego głosie zatrzymało mnie w pół kroku. Nie słyszałam, by kiedykolwiek brzmiał tak desperacko, ale teraz bez wątpienia był na granicy rozpaczy. Nie miałam pewności, po której stronie tej granicy. - Proszę cię o czas. Joshua poradzi sobie z problemem. Nikt poza nim nie dałby rady... bez niego ona jest zgubiona. I nie wiem, czy twój anioł przyjąłby to dobrze. Całe ciało Nisima było napięte. Uciekł wzrokiem, gdy próbowałam spojrzeć mu w oczy. Podeszłam, skracając dystans. Im bardziej nie chciał powiedzieć, na czym polega problem, tym bardziej oczywiste stawało się dla mnie, że muszę wiedzieć. - Czy Joshua jest w to zaangażowany emocjonalnie? - Gdy nephilim skinął niechętnie głową, miałam już niejakie pojęcie, o kogo może chodzić. Przysięgnij mi, że nie pozwolisz, żeby zrobiła mu krzywdę. A jeśli będziesz musiał wybierać... nie spiszesz go na straty, bo bliższa koszula ciału. Nie wymieniłam jej imienia, ale zorientował się, że wiem, o kim mi nie mówi. Niechętnie skinął głową i powiedział: - Przysięgam. Mam oko na wszystko i wierzę, że będzie dobrze. Po prostu teraz jest najgorszy moment, więc mam nadzieję, że nie przyszłaś tu zabrać Joshui na drugi koniec Polski. Naprawdę potrzebuję go tutaj. Zwłaszcza teraz, kiedy Faust ma mnie na oku, musiałam pilnować zasad i nie narażać rozejmu międzysystemowego. Angażowanie piekielnika i pierzastego w spisek mający na celu usunięcie Alfy... to brzmiało jak przepis na solidne kłopoty. A jak długo chłopaki będą się kręcić po okolicy, nikt nie pomyśli, że ja wyjechałam na drugi koniec Polski. Ludzie przywykli widywać nas razem, więc widząc dwoje z nas, dopowiadali sobie trzecie za rogiem. Potęga schematów myślenia. A im mniej osób wiedziało o mojej eskapadzie, tym lepiej. Uspokoiłam Nisima, nie wchodząc w szczegóły moich planów na najbliższe dni. - Zajmiemy się problemem, a ty, zdaje się, masz sporo własnych - gładko zmienił temat, a ja nie protestowałam. - Chciałam cię prosić o przysługę. Czy mógłbyś zaangażować dla mnie swoje „zasoby ludzkie”? Bruno musi gdzieś trzymać Varga, może twoi ludzie mogliby popytać na ulicach? Nie wierzę, że Bruno jest aż tak dobry w konspiracji, ktoś musi coś wiedzieć. Możesz powęszyć trochę wokół tutejszych wilków? - Oczywiście. Bądź spokojna, to będzie priorytetowa sprawa. Tak z ciekawości, zamierzasz wejść w układ z Romanem? - Przez chwilę znów miał ten błysk w oku, błysk szefa siatki szpiegowskiej, nie dyrektora szkoły dla utalentowanych dzieci. - Nie wiem, o czym mówisz - ucięłam chłodno. Nie tylko on miał swoje tajemnice. Przez chwilę wydawał się zaskoczony, a potem całkiem sprawnie przeanalizował naszą rozmowę i doszedł do słusznych wniosków. - Wybacz. Niefortunnie zaczęliśmy tę rozmowę. Próbuję ogarnąć problem, zanim stanie się zarzewiem konfliktu na skalę międzysystemową. Ufam ci, ale

nie chcę cię stawiać w niezręcznej sytuacji. Niewykluczone, że wmiesza się w to Starszyzna. Wiem, że ostatnio twoje stosunki z Katarzyną są dość napięte. Nie chcę, żeby postawili cię przed koniecznością wyboru między magicznymi a moimi uczniami. Rozumiesz? - Z bólem serca, ale rozumiem. Po prostu pilnuj, żeby nic się im nie stało. I postaraj się dowiedzieć czegoś o Vargu. Zapłacę za pracę twoich szpiegów. - W dniu, w którym wziąłbym od ciebie pieniądze, dzieci nie dałyby mi żyć. Przez chwilę milczeliśmy. Wpływ polityki na relacje międzyludzkie bywał bardzo przygnębiający. Nigdy dotąd nie czułam tej niezręczności związanej z naszą przynależnością do różnych systemów. Był mieszańcem, jego matka była druidką, czyli jedną z moich, ojciec archaniołem. Myślę, że przez większą część życia lawirował na granicy systemów bardziej niż ja kiedykolwiek. Ale dzieci wszystko zmieniły. Czuł się za nie odpowiedzialny, zrobiłby wszystko, by je chronić. A tak się składało, że obecnie pierzaści dawali mu pełne poparcie (z poczucia winy, że Rafael pod ich nosem urządził mieszańcom piekło), zaś magiczni robili problemy, woleli nie mieć na głowie szkoły pełnej młodzieży trudnej czy niestabilnej (a taką łatkę przyklejono wychowankom Nisima). W ludzkim świecie mieszkańcy osiedli pisali listy protestacyjne, gdy w okolicy miało powstać centrum leczenia uzależnień czy poprawczak. W magicznym wątpliwości budziło to, co nieznane, a trudno o coś bardziej nieprzewidywalnego niż spora grupa mieszańców z solidną traumą w życiorysach. Nienawidziłam tych uprzedzeń i próbowałam zrobić, co w mojej mocy, dla poprawienia wizerunku szkoły i dzieci. Ale na to potrzeba czasu. A każdy negatywny incydent mógł pogorszyć sprawę radykalnie. Rozumiałam dylemat Nisima, naprawdę. Co nie zmienia tego, że poczułam się nieco urażona. Oboje chcieliśmy uniknąć wojny, która postawiłaby nas po przeciwnych stronach barykady, a wyglądało na to, że przeciwnicy szkoły barykadę już ustawili i sama przynależność do różnych systemów zdecydowała za nas. Miałam nadzieję, że sprawy się wyprostują, gdy rozwiążemy bieżące problemy. Ja swój, Joshua - problem Nisima. - Gdzie znajdę Joshuę i Mirona? Muszę zamienić z nimi kilka słów przed wyjazdem - zapytałam spokojnie. Choć na powitanie zapewnił mnie, że ich tu nie ma, oczywiste było, że kłamał. Za spory postęp uznałam, że tym razem odpowiedział po prostu: - Są w lecznicy... - A widząc moją minę, szybko dodał: - To nie oni wymagają opatrunków! Nie potrzeba głębokiej dedukcji, by zrozumieć, co właśnie powiedział. Lecznica znajdowała się w drugim skrzydle budynku, z osobnym wejściem i parkingiem dla ambulansu. Dotarcie do niej zajęło mi mniej niż trzy minuty. Biegłam korytarzami, ignorując zaniepokojone spojrzenia dzieciaków i opiekunów, wychylających się z klas. Drzwi do ambulatorium zastawił Bar, wielki jak góra pielęgniarz i opiekun dzieci jeszcze w ośrodku. Stał na szeroko rozstawionych nogach, z szyją

schowaną w ramionach i pochyloną głową, jakby spodziewał się bójki. Czarne oczy spoglądały ostrożnie spod kędzierzawej grzywki, a obie dłonie wyciągnął przed siebie w geście, który miał mnie uspokoić albo odepchnąć, gdybym spokoju wystarczająco szybko nie odzyskała. Wypuściłam głośno powietrze. - Masz jakiś konkretny powód, żeby mnie tam nie wpuszczać? - zaczęłam agresywnie. - Ażebyś wiedziała, że mam. Jemioła właśnie zakłada szwy i opatrunki, ostatnie, czego potrzebuje, to żebyś lam wpadła z całą tą awanturą wypisaną na twarzy. - Nathaniel... - Nic mu nie będzie, po prostu wymagał opatrzenia kilku skaleczeń. - Płynie w nim diabelsko-anielska krew, nie potrzebuje plastrów na skaleczenia! Westchnął ciężko i przyznał: - Możliwe, że miał małe wstrząśnienie mózgu i był troszkę za długo nieprzytomny. Możliwe też, że ma kilka oparzeń, które lepiej opatrzyć i dokładnie oczyścić, żeby nie zostawiły blizn na twoim ślicznym chłopcu. W porządku? Było daleko od „w porządku”, ale Bar wydawał się spokojny o los swojego podopiecznego i tylko ja podnosiłam mu poziom adrenaliny. Odetchnęłam głęboko. - Dobra, jestem spokojna jak stado buddyjskich mnichów, wpuść mnie. Wymamrotał pod nosem politycznie niepoprawny komentarz o kobiecych hormonach, ale odsunął się i pozwolił mi wejść do środka. Salka ambulatorium była nieduża, a wypełniona nadnaturalnymi wydawała się jeszcze mniejsza. Joshua i Miron podpierali ścianę, a ich dwumetrowe ciała emanowały napięciem i stresem. Nie odstępowali małego braciszka, który niewątpliwie odniósł rany. Nathaniel leżał na brzuchu na wąskiej szpitalnej kozetce przykrytej zielonkawym prześcieradłem. Długie czarne włosy odgarnięte w bok przysłaniały mu twarz, bo Jemioła potrzebowała dostępu do pleców bez wijących się pod palcami kosmyków. Plecy nie wyglądały dobrze, ale nadprzyrodzone umiejętności uzdrawiania powinny sobie z tym poradzić w kilka dni. Spod mokrych i odpadających płatów naskórka zaczynała już przezierać zdrowa skóra. Uzdrowicielka oczyszczała poparzony obszar, stanowiący więcej niż dwie trzecie pleców. Słysząc moje kroki, uniosła głowę znad ran. - I ciebie diabli przynieśli? Trzeba cię łatać? - Gderliwy ton kontrastował z jej troskliwym, jak zawsze, uśmiechem. - O dziwo, jestem cała i zdrowa. Przyszłam sprawdzić, kto przejął pałeczkę największej niezdary w okolicy. Nathaniel prychnął zza zasłony ciemnych włosów. Podeszłam bliżej i pogłaskałam go po głowie. - Co tam, testowałeś fajerwerki na sylwestra? - Nie dość szybko zszedłem z drogi wściekłej kobiecie - stwierdził młody swobodnie.

- Widzisz, mówiłem, że powinien z nami pomieszkać nieco dłużej. Niedobory praktyki odbijają się na jego zdrowiu - rzucił diabeł. - Trzeba będzie to przemyśleć. A skoro wam praktyki nie brakowało, to oczywiście jesteście cali, zdrowi i nie muszę się zamartwiać? - Oczywiście. - I na przyszłość pociągniecie młodego, zanim osmali sobie kuperek, prawda? Oczywiście, gdzieżbyśmy śmieli narażać twojego ulubionego pisklaka. Myślałby kto, że nie był też ich ulubionym pisklakiem, oczkiem w głowie i rozpieszczanym młodszym bratem. - Cieszę się, że się rozumiemy. A skoro jesteście cali, zdrowi i wygadani, muszę zamienić z wami kilka słów. Jemioła wróciła do oczyszczania ran Nata, ale nie unosząc głowy, powiedziała zrzędliwie: - Znów masz to coś w głosie. Mam nadzieję, że uzupełniłaś apteczkę w samochodzie. Parsknęłam śmiechem, ale zanotowałam w pamięci, że muszę dokupić opatrunków i uzupełnić sól, bursztyn i aloes w podręcznym zestawie magicznym. Po chwili znaleźliśmy się, już we czwórkę, na parkingu przed lecznicą. Bjorn odruchowo stanął na straży. - Wszystko w porządku? - zapytałam. - Na ile to możliwe - skrzywił się lekko Miron, a Joshua uciekł spojrzeniem w bok. - Dobra, rozumiem, że mieliście z Nisimem pogawędkę o dyskrecji. Laoise uciekła albo zwariowała, albo jedno i drugie, prawda? - Tak - niechętnie przyznał anioł. - Myślisz, że dasz radę ją znaleźć, zanim komuś stanie się krzywda? Więcej niż kilka pęcherzy? - Skąd wiesz, że do tej pory nikomu nic się nie stało? - Wyraźnie diabła zaintrygowałam. - Gdyby stało się coś poważniejszego, już bym pewnie wiedziała. I znam Joshuę, choćby był w niej nie wiem jak zadurzony, nie pozwoliłby jej krzywdzić ludzi. - Nie jestem... - Jesteś - zamknął licytację Miron. - Czy potrzebujecie pomocy? Muszę mieć pewność, że sobie poradzicie, skoro muszę na trochę wyjechać. - Wyjeżdżasz? Gdzie? - Miron znów miał tę swoją minę zaborczego piekielnika. - Na Suwalszczyznę, najpewniej na dzień, dwa, może trochę dłużej. - Myślisz, że aż tam wywieźli Varga? - Na pewno nie, ale tam mieszka ktoś, kto może mi bardzo pomóc z Brunonem i całą resztą wilczego zamieszania. - Streściłam, czego dowiedziałam się od Romana. Wyjaśniłam też, na czym polega kłopot z Dłonią i dlaczego nie

powinnam ich angażować w wilcze sprawy, póki jestem na cenzurowanym. - Możemy trzymać się na dystans, póki nic ci nie grozi, ale nie myśl, że będę się przejmował inspekcją jakiegoś wilczego dupka, kiedy będziesz w niebezpieczeństwie - powiedział twardo diabeł. - Nie ująłbym tego lepiej - przyznał anioł. - A w temacie Laoise... Jeśli ktoś może do niej dotrzeć, to właśnie ja. Wierzę, że to, co przeszła w ośrodku, nie uszkodziło jej na stałe, ale jest bardzo zagubiona. Muszę się nią zająć albo będę musiał ją zabić. - Rozumiem. Gdybyście potrzebowali pomocy, dajcie znać. Jeśli nie mnie, to Leonowi albo Asowi. - Im mniej osób wie, tym lepiej... Ktoś już przedłożył Starszyźnie skargę na ośrodek. Niektórym to bardzo przeszkadza. - Anioł ze smutkiem pokręcił głową. Znał te dzieci lepiej niż ktokolwiek, kochał je i opiekował się nimi każdego dnia. Nie mógł zrozumieć, że ktoś po prostu chce się ich pozbyć, nie próbując nawet poznać. - Znajdź Laoise, ja znajdę Varga. Później zajmiemy się skargami. Ta szkoła tu zostanie. Obiecuję. Przytaknął, ale nadal był zmartwiony. - Uważajcie na siebie. - Ty też nie daj się zabić. Randki w siódmym kręgu naprawdę są przereklamowane - powiedział Miron i pocałował mnie, jakbym potrzebowała przypomnienia, dla czego warto przeżyć. Będę za nim tęsknić, ale jeśli Joshua ma problem z oszalałą pyrką, obecność pyra u jego boku była kluczowa. Jeśli sprawy wymkną się spod kontroli, Miron stanowił najlepszą gwarancję, że wyjdą z tego cali. Nagle coś mi przyszło do głowy... - Macie pewność, że to Laoise bawi się ogniem? A nie na przykład nieco wkurwiona furia? Ogień może wyglądać tak samo... a Katarzyna może uważać, że ma powody, żeby was wyeliminować. - Pomyślę o tym - powiedział Joshua z wyrazem namysłu na pociemniałej z niepokoju twarzy. Uściskałam ich na pożegnanie. Jeśli wyruszymy koło czwartej rano, powinniśmy przed południem jutrzejszego dnia odnaleźć siedzibę wilka, który miał powody, by nienawidzić Brunona znacznie bardziej niż ja, i był moją szansą na pozbycie się Alfy i kłopotów z Dłonią. Musieliśmy się jeszcze trochę przespać. Ja mogłam jechać dalej na adrenalinie, deprywacja snu stała się wierną towarzyszką moich przygód, ale Bjorn miał przez kilka godzin prowadzić samochód, a jeśli wylądujemy w rowie, nie pomożemy nikomu.

Rozdział 6 To nie był najlepszy czas na wyjazd z miasta. Wypowiedziałam wojnę lokalnemu Alfie i szeroko porozsiewałam wieści o nagrodzie za informacje pomocne w odnalezieniu Varga, więc szczerze się obawiałam, że potencjalny informator pocałuje klamkę. Do kompletu wkurzyłam głowę Starszyzny, a Faust dyszał za miedzą. Miałam jednak przeczucie, że bez konkretnego przełomu będziemy dreptać w miejscu, aż dla Varga będzie za późno. Jeśli ta misja się powiedzie, nie będę się musiała martwić Brunonem, Faustem ani wojną. Bardzo pożądana redukcja zmartwień w zasięgu ręki. Żegary koło Sejn przyciągały mnie nadzieją. Wyjechaliśmy o czwartej nad ranem. Wciąż było ciemno, gdy dyskretnie opuszczaliśmy ulice Thornu. Po cichu, żeby Bruno nie wpadł na pomysł, by puścić za nami ogon. Element zaskoczenia stanowił jedną z niewielu przewag, jakie mogłam nad nim mieć. Wedle GPS-u trasa miała nam zająć sześć godzin. Liczyłam, że Bjorn za kierownicą skróci nieco ten czas. Musieliśmy przejechać czterysta kilometrów, z czego nawet kilometr nie przypominał autostrady czy choćby drogi szybkiego ruchu, ale byłam gotowa szarpnąć się na mandaty za przekroczenie prędkości. Zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej na obrzeżach Torunia. Wyspa światła w ciemności, oaza w śpiącym mieście. Na całodobowych stacjach ciężko ocenić, która jest godzina, dzień czy noc. Pracownicy zawsze z tą samą anemiczną uprzejmością wciskają guziki kasy i recytują formułki o promocjach, specjalnych ofertach i punktach wymienialnych na nagrody. Bjorn zatankował do pełna. Kupiłam kilka hot dogów, dwa największe kubki kawy z wszelkimi dodatkami, garść batonów czekoladowych i dwulitrową butlę napoju z kofeiną. - Nie dasz rady długo tak ciągnąć. - Bjorn mógł nie pochwalać moich wyborów, ale szybko pochłonął swój przydział aprowizacyjny. - Muszę tyle, ile muszę, dłużej nie potrzebuję - odpowiedziałam, popijając kawę, spiesząc się, by nie zdążyła przestygnąć. Oczy same mi się zamykały. Nie spałam najlepiej od wielu dni. Porwanie, tortury, rytuały, demoniczny lokator, egzorcyzmy, a potem koszmary z Vargiem - nic, co sprzyjałoby wypoczynkowi. Tych paru godzin dzisiejszej nocy też nie wykorzystałam sensownie, przewracając się z boku na bok i planując, co dokładnie powiem na spotkaniu, do którego miało dojść. Ledwie wyjechaliśmy z Torunia, a zmęczenie i senność uderzyły we mnie ze zdwojoną siłą. Nawet rytmiczne podskakiwanie na dziurawych drogach miało w sobie kołysankową melodię. Tuż przed świtem zrobiło się chłodniej, Bjorn włączył ogrzewanie w samochodzie, czym rozłożył mnie całkowicie. W jednej chwili słuchałam jego opowieści, w drugiej czułam się tak, jakby coś wciągało mnie pod wodę. Przez chwilę walczyłam z opadającymi powiekami, ale kolejne zmysły się wyłączały,

nie słyszałam już słów Bjorna, nie czułam swojego ciała zwiniętego na fotelu. Spadałam. Nieznośne uczucie, gdy ciało napina się w oczekiwaniu na zderzenie z ziemią, a tętno szaleje. Miewałam już sny o spadaniu, ale zwykle budziłam się sekundy przed upadkiem. To było inne, dziwne. Poczułam, jak coś wyrywa mnie z ciała, które sztywno opadło na fotel. Oddalałam się coraz bardziej, ciągnięta przez dziwną siłę. Jakaś część mnie pamiętała, że to tylko sen, reszta odczuwała wszystko zbyt realnie, z przytłaczającą intensywnością.

* Ciemność zalewała oczy, dziwnie gęsta, namacalna, jakby to magia pochłaniała najlżejsze ślady światła. Pachniało źle. Krwią, moczem, kurzem, wilgocią, pleśnią (nie, nie kolejna piwnica!), potem, ostrym od adrenaliny i złości... Nie miałam ciała, nie potrafiłam się poruszać, a musiałam dokładnie sprawdzić to miejsce, by zrozumieć, gdzie jestem. Wyczułam ruch po prawej stronie. Szelest. Drapanie o beton. Bolesny jęk i brzdęk metalu - przesypujących się ciężko ogniw łańcucha. Kolejny jęk pełen skargi. Udało mi się w końcu przepłynąć metr, może dwa w kierunku, z którego dobiegały dźwięki. Kolejne szarpnięcie, aż poczułam otaczające mnie ciepło, kudłatość, zapach wilka, a po chwili byłam nim, jego emocje stały się moimi. Bolało za bardzo, by zdołał to zignorować. Desperacja prowadziła do gniewu, a ten pozwalał wytrwać ze srebrem spalającym ciało do kości. Jest w formie zwierzęcej, nie może się zmienić, nie z całym tym srebrem. Kuli się, chce ograniczyć kontakt metalu ze skórą. Rany pachniały źle, jeśli nie zaczną się goić, wda się zakażenie. Z pyska wydziera się pisk, kiedy ogniwa łańcucha odrywają się od karku, oblepione skórą i sierścią. Warczy zły na własną słabość, bezradność. Samotny, głodny, spragniony. Od dwóch dni nie było nikogo... Byle zdołał się uleczyć, nim wrócą... choćby na tyle, by zgarnąć chociaż kilku, nim go zabiją. Kolejne szarpnięcie wyrwało mnie z ciała wilka, z ciała Varga, bo to musiał być on. Wciąż blisko, ale już nie w jego głowie. Próbowałam krzyknąć, przekazać mu, że go szukam i znajdę. Może mnie wyczuł, chciałam w to wierzyć, bo pisnął cicho, z bolesną skargą, tęsknie, jakby prosząc, żebym się nie opieprzała, tylko zabrała go do domu. Trzęsłam się, wściekła, że nie mogę zrobić nic, by mu ulżyć. Przeszył mnie nagły ból, a potem szarpnęło mną jak szmacianą lalką. Sekundę później nie było mnie przy Vargu. To było jak powtórka z rozrywki, poza tym kawałkiem o rozrywce, bo nie mogłam wykrzesać z siebie choćby ulotnej radości na wspomnienie tej kobiety. Czy tego miejsca. Miała fatalne wyczucie, jeśli chodzi o spotkania integracyjne. Znów znalazłam się na Krwawym Polu, wśród trupów w różnym stadium rozkładu, w zależności od rodzaju śmierci, jaka ich spotkała, i rasy, z jakiej się wywodziły. Byłam wystarczająco cielesna, by zapaść się po kolana w błocie nasiąkniętym krwią tak mocno, że nie miało szans kiedykolwiek wyschnąć. Powietrze zgęstniało od smrodu. Dym z pogrzebowych stosów pełzał nad glebą niczym mgła w dreszczowcach.

I była tam ona. Przeklęta wrona ze swoimi czarnymi oczkami jak koraliki, wielkim dziobem, którym może roztrzaskać czaszkę jak łupinkę orzecha, piórami połyskującymi jak rozlana ropa naftowa. Stała na ciałach rzuconych na kupę kilka metrów ode mnie i jak na nią, wydawała się całkiem cicha. Przekrzywiała głowę w najbardziej ptasim geście, jaki u niej widziałam, przestępowała z nóżki na nóżkę, jakby zaniepokojona. Czekała. Cholera wie na co. Pomasowałam ramiona, bo właśnie dotarło do mnie, dlaczego wciąż bolały. - Wyciągnęłaś mnie ze snu o Vargu! Mogłam się czegoś dowiedzieć! podniosłam głos i nie kryłam pretensji. - Cokolwiek masz mi do powiedzenia, mogło poczekać, do cholery! Nie mam czasu na twoje gierki i rekreacyjne wojny. Chcesz skopać dupę Lokiemu? Proszę bardzo, baw się dobrze, ale mnie w to nie mieszaj! Zakrakała, ale nie było to krakanie w stylu „trąby jerychońskie to przy mnie pikuś, za chwilę wyszarpię ci serce”, raczej umiarkowane „kra, kra”, i gdybym jej nie znała, pomyślałabym, że to coś w rodzaju powściągliwego „przepraszam”. Choć musiałabym zwariować, żeby to kupić. Badb nie odebrała nawet jednej lekcji dobrego wychowania. Właściwie nie wiem, kto ją wychowywał, może wilki, choć to krzywdzące te zwierzęta podejrzenie. - Rzygać mi się chce, jak widzę to wszystko, powinnaś popracować nad pierwszym wrażeniem. Czy drugim. Trzecie też by nie zaszkodziło! Może był to sen, a ja miałam niekoniecznie cielesną formę, ale słowo daję, że z trudem walczyłam z torsjami, gdy wiatr zmienił kierunek i smród gnijących ciał uderzył mnie w nos. Odwróciłam się od Badb i zaczęłam iść, grzęznąc po kolana w błocie. Taki wysiłek zrobiłby pewnie nieźle smukłości moich ud, ale był bezcelowy. Nie wiedziałam, gdzie dokładnie jestem, w jakim wymiarze, w czyim śnie. Miała dość mocy, by przeciągnąć mnie z mojego w cudzy, niekoniecznie jej. Mogłam łazić do usranej śmierci, nie dochodząc nigdzie. - Badb! Odnieś mnie z powrotem! - krzyknęłam, zbyt sfrustrowana, by się jej bać. Poczułam podmuch magii, a po chwili usłyszałam: - O co ci chodzi z tym, że to złe miejsce? Zatrzymałam się, nie wierząc, że właśnie to powiedziała. - Żartujesz? Zabierasz mnie na pole bitwy pełne gnijących trupów i pytasz, co jest z tym miejscem nie tak? Spoglądała na mnie tymi czarnymi jak koraliki oczyma i dosłownie widziałam, że trybiki w jej głowie kręcą się jak karuzela chomika na speedzie, bo wciąż nie ogarniała, z czym mam problem. Stała tam, w czarnej skórzanej tunice, zamszowych kozakach za kolano, z włosami spływającymi do połowy uda niczym jedwabny płaszcz, i po raz pierwszy nie kojarzyła mi się z jądrem ciemności i przewrotnością bogów, ale z mętlikiem w głowie. - Jesteś wojownikiem, twój żołądek powinien być przyzwyczajony powiedziała, nie kryjąc konsternacji. - Dzień, w którym oswoiłabym się z takim widokiem, byłby ostatnim dniem

mojej poczytalności. Odwróciła się gwałtownie, a jej włosy z furkotem piór uniosły się wokół chudego ciała. Może zaczęłaby tupać, gdyby nie błoto, które zniweczyłoby cały efekt. - A jeśli chcę z tobą porozmawiać? Chyba nie wymagasz porcelany i lnianych serwetek? Było w jej głosie coś cholernie dziwnego. Jakieś wahanie, jakby nieco się obawiała, że jednak zależy mi na tych serwetkach, a ona chcąc nie chcąc będzie musiała coś z tym zrobić. Co, u diabła? - Wystarczy, że nie będzie trupów i pogorzeliska, zacznijmy od rzeczy małych powiedziałam. Musiała czegoś chcieć, próbowała nie tyle być miła, bo tego raczej nie doświadczę, ale powstrzymywała się od bycia zastraszającą suką z piekła rodem (znów uwaga krzywdząca dla mieszkańców piekła). Albo, co chyba przerażało mnie nawet bardziej, nie tyle chciała czegoś ode mnie, co czuła się zmuszona ze mną rozmawiać. Zrobiło mi się zimno od potu spływającego wzdłuż kręgosłupa. Sekundę później byłyśmy gdzie indziej. Musiałam się podeprzeć o kamienną ścianę, która nagle wyrosła mi tuż pod bokiem, zanim błędnik skumał, że znów jest stabilnie. Podróże astralne są szybkie, ale mało komfortowe. Rozejrzałam się uważnie, niepewna, czy Badb nie uznała, że przeszkadzała mi ilość trupów, a nie trupy jako takie, ale nie zauważyłam nic martwego. Całkiem normalne wnętrze, które kojarzyło mi się ze skrzyżowaniem karczmy i jadalni w bardzo starym domu, z paleniskiem na środku, dość dużym, by zmieścić na rożnie krowę, glinianym klepiskiem, stołami i ławami wyciosanymi z drzew tak starych, że nie zdołałabym objąć ich pni ramionami. Sufit wisiał nisko, a okien nie było. Dopiero po chwili zauważyłam, że jeden kąt osłonięto zbitym z młodych brzozowych pni parawanem. Szłam o zakład, że za nim znajdowało się łóżko czy legowisko, jeśli Badb nie poznała luksusu porządnego materaca. - Zabrałaś mnie do swojego domu? - zapytałam z niedowierzaniem. - I co ci znowu nie odpowiada, na suki Odyna? - warknęła. - Nic, wszystko jest super - powiedziałam uspokajająco, bo jej złość momentalnie nasycała powietrze energią gotową objawić się piorunami. - Może usiądźmy i porozmawiajmy o tym, co cię niepokoi, co ty na to? - Aż kapałam uspokajającymi wibracjami mediatora. Tym tonem za czasów pracy w policji rozmawiałam z szaleńcami, zwłaszcza jeśli byli uzbrojeni. Badb podpadała pod obie kategorie. Wypuściła gwałtownie powietrze i w ułamku sekundy odzyskała panowanie nad sobą. Usiadła i ręką wskazała mi miejsce po drugiej stronie stołu, które niezwłocznie zajęłam, byle nie zgubić jej poczytalności. - Wszystko jest nie tak... - zaczęła. - Nie powinnam z tobą rozmawiać, ale... nie zwykłam stać z boku. Przytaknęłam grzecznie, czekając, aż przejdzie do rzeczy. - Chodzi o twoją babkę. Faoiliarna nie była zachwycona, gdy odkryła, że nie wspomniałam jej, że cię znalazłam i posłużyłam się tobą w rozgrywce. Wygląda

na to, że posiadanie potomkini jest dla niej bardzo ważne. - Pokręciła głową, jakby nie mogła pojąć, dlaczego komuś może na tym zależeć. - Obiecałam jej, że dam ci spokój i nigdy nie narażę... ale jesteś całkiem bezpieczna, więc nie złamałam przysięgi, prawda? - Naprawdę czekała, aż jej odpowiem. - O ile odstawisz mnie tam, skąd zabrałaś, bez uszkodzeń, nie widzę powodów do niepokoju - powiedziałam ostrożnie. Uderzyła dłonią o blat, jakby podkreślała swoją rację. - Faoiliarna jest ranna. Nie może się z tobą skontaktować, co ją doprowadza do furii, i wykańcza mnie marudzeniem. I naprawdę sobie nie pomaga, zrywając ciągle szwy i otwierając rany, kiedy próbuje wstać, żeby iść do ciebie. Oficjalnie nie mogła mnie prosić o interwencję, bo to jej spór z innym bogiem, ale... Wzruszyła ramionami. - Oficjalnie Fany nie pomogła ci pokonać Lokiego, zamieniając was w wilki, prawda? - Dokładnie. - Uśmiechnęła się złośliwie. - Powiedzmy, że mam mały dług u mojej drogiej przyjaciółki i właśnie całkowicie nieoficjalnie go spłacam. Przez chwilę jej spojrzenie było całkiem nieobecne, jakby przeżywała w głowie swoją chwilę triumfu nad bogiem oszustem. - Co się stało? Znalazłam w lesie echo jej bólu... - naprowadziłam Badb z powrotem na mniej krwiożercze tematy. Spojrzała na mnie tym nieprzytomnym wzrokiem kogoś gwałtownie wybudzonego ze snu. Sekundę później waliła pięścią w stół, przeklinając niejakiego Leiba Olmai, kimkolwiek on jest. - Po tylu wiekach mógłby już sobie odpuścić! Ale nie! Musiał ją dopaść za złamanie jakiejś umowy sprzed stuleci, o którą nie dba nikt poza nim samym! - Bo ty czy Fany słyniecie z odpuszczania sobie - zauważyłam, może niepotrzebnie. - Och, my musimy dbać o odpowiednią reputację. Leibem nikt nie zawraca sobie głowy, bo praktycznie nikt już w niego nie wierzy. - Po jej minie wnioskowałam, że chętnie przyspieszyłaby jego odejście w zapomnienie. - To bóstwo? - upewniłam się, bo niewiele istot poniżej tego statusu mogłoby skrzywdzić moją babkę tak, by wymagała szwów i długotrwałej rekonwalescencji. - Zapomniane i gówniane, jeśli chcesz mojej opinii, ale wciąż bóstwo. Skrzywiła się, jakby połknęła coś bardzo gorzkiego. - Kutas z przestarzałą wendetą, jeśli chcesz znać moje zdanie. Ile można śpiewać stare pieśni? Cóż, bogowie nie słynęli raczej z krótkiej pamięci. - Nie mogę cię wprowadzić w szczegóły. Zakaz ingerencji i różne takie, ale po prostu nie mogę patrzeć, jak Faoiliarna traci rozum. Nie od ran, bo miewała gorsze, ale od zamartwiania się tym, że cię zawiodła. - Znów jej twarz odzwierciedlała walkę o zrozumienie, czemu to miałoby kogoś obchodzić. Przez te kilka miesięcy od naszego pierwszego spotkania zmieniła się. Była bardziej... współczesna i ludzka. Ten sam kierunek zmian obserwowałam u

Fany. Wpadała do mnie regularnie, ucinałyśmy sobie pogawędki, które często przeradzały się w rodzinne awantury. Bardzo szybko uczyła się nowych słów, całkiem współczesnych przekleństw, jej składnia straciła nalot archaizmów, którymi posługiwała się na początku. Bogowie nie żyją w izolacji, ale zwykle świat ludzi interesuje ich słabo - jest zbyt odległy od tego, co pamiętają ze swojej młodości i uznają za przednią rozrywkę. Fany chciała poznać swoją wnuczkę, siłą rzeczy poznawała też mój świat i język. Zmieniła się. A z tego, jak zmienił się sposób mówienia Badb, mogłam wnioskować, że spędzały razem mnóstwo czasu. Miesiące temu nie użyłaby określenia „kutas z wendetą”. Jakiś czas temu w rozmowie z Fany rzuciłam jakimś nawiązaniem do „Ojca chrzestnego”, którego oczywiście nie zrozumiała i musiałam jej wytłumaczyć, o co chodzi z moją niechęcią do końskich głów w łóżku. Musiała powtórzyć część tej rozmowy przyjaciółce. Może powinnam sprawić mojej babce na urodziny DVD i zestaw klasyki kina. Ona i Badb miałyby sporo zabawy i może zajęłoby je to na tyle, by przestały się wdawać w przepychanki z Lokim. - Faoiliarna, którą znam od wieków, jest nieustraszona. Z podniesionym czołem stawała naprzeciw oddziałowi wrogów, nie lękając się bogów, żywiołów ani łudzi. A teraz znajduję w niej słabość, której nie rozumiem. Słabość, która nie tylko jej nie przeszkadza, ale którą ceni. Ty jesteś jej słabością, wiedźmo. - Tak to już jest, gdy się do kogoś przywiążemy - powiedziałam cicho, bo wzruszenie nieco ściskało mi gardło. - Czy to, że nie zdołała uratować twojego wilka, wpłynie na twój stosunek do niej? Odrzucisz ją? Poczułam się jak młodzian na przesłuchaniu u przyszłego teścia. - O czym ty mówisz? - Czy zamierzasz się jej wyprzeć za to, że cię zawiodła? - Nie obraź się, Badb, ale nie wiesz nic o tym, jak działa rodzina. - Nie wiem. Faoiliarna też wie o tym niewiele. Słyszę, co krzyczy w gorączce. To ją zjada. Ścisnęło mnie jeszcze bardziej. - Możesz mnie do niej zabrać? - zapytałam błagalnie. Zaprzeczyła stanowczo. - Tam, gdzie przebywa, nie ma wstępu dla ludzi. Nawet takich mieszańców jak ty. - Więc przekaż jej ode mnie jedno: gdy dojdzie do siebie na tyle, żeby mnie odwiedzić, czekam na nią i upiekę jej ciasto karmelowe. Albo pieczeń dodałam, bo choć moja babka zdawała się mieć wyraźną słabość do słodyczy, to do jej wizerunku lepiej pasował kawał wciąż krwistego mięsa. - Jesteśmy rodziną, a tej nie porzuca się ot tak. Wiem, że próbowała pomóc Vargowi, widziałam i czułam to. Odzyskam go, a skoro ten, który stoi za porwaniem mojego wilka, ma też coś wspólnego ze zranieniem mojej babki, ma we mnie najgorszy typ wroga. - Trzymaj się od Leiba z daleka - skrzywiła się. - Gdy wilczyca wyzdrowieje,

znajdziemy sposób, żeby zapłacił. Ty znajdź swojego wilka i nie daj się zabić. Jej stare serce mogłoby nie znieść tego ciosu. - Miałam nadzieję, że pomoże mi go znaleźć... Czy ty możesz? - Nie mam takiego połączenia z wilkami jak Faoiliarna. A ona przez jakiś czas nie ruszy się z zaświatów. Jesteś zdana na siebie. - Dziękuję za twoje pośrednictwo. To dla mnie wiele znaczy. - Dla mnie to emocjonalne pierdoły, niewarte zaprzątania głowy, ale Faoiliarna wydaje się przywiązywać do tego dużą wagę - powiedziała sucho, ale nie zwiodła mnie. Mogła nie rozumieć, dlaczego jestem ważna dla Fany, ale nie mogła zaprzeczyć, że Fany jest ważna dla niej. Dość, by łamać boskie zasady i próbować dostosować się do moich żałosnych ludzkich kanonów konwersacji w miłym miejscu. Dość, by opanować naturalny odruch zastraszenia mnie, żebym zrobiła to, czego chce. Badb rzeczywiście się starała, czyniła kolosalne, jak na nią, wysiłki. Widziałam tylko jedno wyjaśnienie. Faoiliarna naprawdę była jej przyjaciółką. Może jedyną. I wrona kochała ją na tyle, by się starać. Ciekawiło mnie, czy Fany o tym wie, czy też pozostawały w relacji w typie „nie rozmawiamy o uczuciach, w końcu jesteśmy krwiożerczymi boginiami, chodźmy zapolować i wykąpmy się w krwi naszych wrogów”. I gdy już byłam gotowa wychwalać pod niebiosa delikatność Badb, domostwo zniknęło, bogini znów stała się ogromną wroną, która wbijała mi pazury w ramiona i targała mną w locie jak pluszowym misiem. A potem bez ostrzeżenia cisnęła mnie na ziemię z wysokości kilkudziesięciu metrów. Każdy mój kilogram błyskawicznie uległ prawom grawitacji. Zdążyłam poczuć ból, nim na dobre opuściłam sen. I usłyszeć krakanie i skrzekliwe słowa w głowie: - Oj, nie marudź, nie zachowuj się jak dziecko! Ktoś szarpał mnie za ramiona, potrząsał tak, że głową waliłam o twardą powierzchnię. Z trudem uchyliłam powieki. Bjorn wisiał nade mną, jego palce miażdżyły mi obojczyki, kiedy wykrzykiwał moje imię z szaloną desperacją. Udało mi się unieść ręce i złapać go za nadgarstki. Odetchnął z taką ulgą, jakby spodziewał się, że następną herbatkę wypijemy u Gardiasza. Co, do...? - Nigdy więcej tak nie rób - warknął, odsuwając się na swój fotel. - Dlaczego stoimy? - spytałam, bo ewidentnie staliśmy na poboczu, z samochodem niebezpiecznie nachylonym w stronę rowu. - Pewnie dlatego, że przestałaś oddychać, zrobiłaś się sztywna i sina, od dwudziestu minut nie reagujesz na budzenie, a potem wrzeszczysz, jakby obdzierano cię ze skóry, i masz krwotok z nosa - wyjaśnił. Zacisnął dłonie na kierownicy. Trzęsły mu się jak staremu alkoholikowi po suchym tygodniu. - O kurwa mać - nie siliłam się na elokwencję. - Z ust mi to wyjęłaś. Wytarłam wierzchem dłoni nos, krew rozmazała się po skórze lepką i chłodną już smugą. Poszukałam chusteczki, by doprowadzić się do porządku. - Przyłożyłeś mi? Spojrzał na mnie tak, jakbym oskarżyła go o zamach stanu.

- No co?! Jeśli byłam nieprzytomna i myślałeś, że dzieje mi się coś złego, miałeś prawo! - Dobrze wiedzieć. Ale samo zaczęło. Czemu w sumie się dziwię? Badb zabrała moje ciało astralne cholera wie gdzie, a później cisnęła mną z wysoka. O różnicy ciśnień między światami nie wspominam, bo nikt tego właściwie nie badał, ale uszy miałam przytkane jak w samolocie. Oderwanie ducha od ciała na tak długo też nie było najbezpieczniejsze i miałam sporo szczęścia, że trafiłam z powrotem bez większych problemów. Badb to w końcu bogini, nie takie rzeczy robiła śmiertelnikom. - Wszystko dobrze? - Raczej tak. - Poprawiłam się na fotelu, by sprawdzić, czy jestem cała. Na szczęście nic poza krwotokiem z nosa nie stwierdzono. Nagle czarne skrzydła uderzyły o przednią szybę tuż przed moją twarzą, podskoczyłam z krzykiem, ale to tylko wrona, zwyczajne ptaszysko, całkiem ziemskich rozmiarów. Zakrakała głośno i odleciała. Bjorn w osłupieniu patrzył na szybę, na której zostały ślady ptasiej kupy. - Czy ona się z nas śmiała? Pytanie było w pełni uzasadnione.

* Mimo że Olaf ulepszył w samochodzie to i owo, dzięki czemu ravka osiągała większą prędkość, niż na to wskazywała marka, nie byliśmy w stanie zbić trasy do pięciu godzin, na co po cichu liczyłam, kiedy GPS ocenił ją na sześć. Drogi były koszmarne, co zdawało się swoistym urokiem tych stron. Ilekroć wydawało się, że wreszcie Bjorn rozpędzi się odrobinę, wyskakiwał przed nami ciąg tirów, a gdy już dniało, pojawiły się jeszcze ciągnik, śmieciarka i stary autobus szkolny na drodze zbyt wąskiej i krętej, by wyprzedzać. Trafiliśmy też na remont ulicy i wahadełka. Brakowało tylko transportu drobiu i pielgrzymki do Częstochowy. Gdybym była przesądna... ale nie byłam. To, że jestem magiczna, nie znaczy, że mam wierzyć w znaki, zwłaszcza że dzień, w którym uznałabym dziury w asfalcie za znaki, byłby ostatnim, kiedy wyszłam z domu. Po czterech godzinach jazdy zapaliła się kontrolka poziomu paliwa. Zdecydowanie nie uprawialiśmy eco-drivingu. Bjorn podjechał na stację benzynową. Jak na wilka, wytrzymał naprawdę długo, nie upominając się o jedzenie. Nie zapytał też o szczegóły snu, zadowalając się informacją, że śniłam o Badb - jak na psowatego, który z natury lubi sobie powęszyć, był wzorem powściągliwości. Zamówiłam śniadanie, cztery grillowane kanapki z wołowiną dla Bjorna, jedną z tuńczykiem dla mnie, dwa największe kubki kawy. Niosłam wszystko do stolika, balansując na tacy kubkami i solidną stertą opakowanych w firmowy papier bułek, kiedy płacił za paliwo. Ustaliliśmy, że lepiej, by moja karta nie zostawiła śladów po drodze. Olaf bez trudu dokopałby się do takich informacji, Bruno sam by nie dał rady, ale mógł mieć od tego ludzi. Bjorn usiadł pod ścianą, w miejscu, z którego widział drzwi wejściowe, drzwi

do toalety i kawałek drzwi wiodących na zaplecze. Nie poświęcił wyborowi miejsca nawet ułamka sekundy. Gdybym zawsze miała takie odruchy, moje życie stałoby się nieco bardziej bezpieczne. Jedliśmy w milczeniu, popijając gorącą kawą. Dopiero kiedy zjadłam moją kanapkę, a jemu zostały jeszcze dwie, zagadnął: - Dowiedziałaś się czegoś konkretnego czy, jak to bogowie, nie miała nic sensownego do powiedzenia? Opowiedziałam mu pokrótce, czego się dowiedziałam o stanie Fany. - A więc jesteśmy skazani na własne siły... I wygląda na to, że już wiesz, kto może trzymać smycz Brunona - oświadczył między kęsami. - Też o tym pomyślałam... choć nie daje mi spokoju, skąd w ogóle Bruno miałby wiedzieć o Leibie Olmai. Przeszłam pełne szkolenie magiczne i nigdy o nim nie słyszałam. Ty słyszałeś? Bjorn pokręcił głową zamyślony. - Mógł zapłacić komuś za wyszukanie informacji o wrogach twojej babki. Pamięć o starym bóstwie może przechodzić w tej rodzinie od pokoleń. Takie rzeczy miewają ograniczony zasięg. Twoją babkę w wielu miejscach wciąż otacza się szacunkiem i kultem, gdzie indziej traktuje jak legendę, metaforę wielkiej wilczycy. A Bruno, o ile dobrze pamiętam, uważał, że ją sobie wymyśliłaś, i jej imię nie mówiło mu nic. Bogowie nie zniknęli z mapy, ale wielu zaprzestało kontaktów ze swoim ludem, pamięć gaśnie. - Może dziś dowiemy się więcej o związkach Brunona i Leiba. - A co, jeśli nie będzie chciał z tobą rozmawiać? Podjął już jakąś decyzję, nie uważasz? Skąd założenie, że ją zmieni? - Muszę zaryzykować, Bjorn. Nie wiem, co innego mi pozostało. Przez ostatnie miesiące uganiałam się po Trójprzymierzu, piekle, niebie, a tymczasem Bruno wiązał supełki na swojej makramie. Teraz trzyma w ręce wszystkie sznurki, a ja się miotam, szukając punktu oparcia. Muszę jakoś zmienić rozkład sił albo przegram. - Jesteś dobrym strategiem, Cahan. Przez chwilę ważyłam ten komplement, nim odpowiedziałam: - Staram się. Ale tym razem jestem pod ścianą i nie mam wielkiego pola manewru. Nie, jeśli nie chcę stracić Varga. Mają go już tydzień. Ile jeszcze wytrzyma? Nie pocieszał mnie, oboje mieliśmy nadzieję, że Varg wytrzyma, zanim go znajdziemy. Przez chwilę przeżuwał kęsy ze wzrokiem utkwionym w parking za oknem. Przepłukał usta łykiem kawy i powiedział: - Bruno odrobił lekcje. Wiedział, gdzie uderzyć, żeby cię zabolało. Skrzywiłam się, ale miał rację. Bruno spełniał mój najgorszy koszmar - wroga, który by dostać się do mnie, przyjdzie najpierw po moich bliskich. - Nie martw się na zapas. - Bjorn otarł usta z resztek ketchupu i musztardy. Jakim cudem tak szybko zdążył wchłonąć cztery kanapki z trzydziestocentymetrowych bagietek, pozostanie tajemnicą. - Za mniej niż dwie

godziny powinniśmy być w Sejnach, Żegary są ledwie kilka kilometrów dalej. Może się przeliczysz, może nie, ale na pewno nie będziesz mogła sobie zarzucić, że nie próbowałaś. Niewykorzystane szanse palą bardziej niż nieudane podejścia. Przez chwilę patrzyłam na pokrytą bliznami twarz człowieka, który zajrzał w najciemniejszy zaułek piekła, jakie tylko jeden człowiek może zgotować innemu. I mogłam jedynie zgadywać, jakie niewykorzystane szanse nie dają mu po nocy spać.

Rozdział 7 Pierwszy raz byłam w tych stronach, ale szybko zauważyłam, że Podlaskie i same Sejny magiczny może pokochać od pierwszego wejrzenia. Mnóstwo lasów, przysrebrzona zieleń starych drzew, rozległe przestrzenie pól i łąk, błękit wody wyłaniający się zza zieleni, niebo jaśniejsze, niż przywykłam, krajobraz odbierający dech i świeże powietrze aż pulsujące magią - nie tylko tą z linii magicznych. W tych lasach stare kulty miały się świetnie, w powietrzu wciąż czuć obecność bóstw. Moc łaskotała skórę. Nawet Bjorn zauważył, że coś jest na rzeczy, choć wilki są raczej magioodporne, jeśli to nie magia księżycowa. Okolica wedle mapy była stworzona do odpoczynku od cywilizacji. Rezerwaty, parki narodowe, mnóstwo jezior, lasy, w których pewnie świetnie się poluje (co odkąd spędzam sporo czasu z wilkami, stało się istotnym kryterium, bo kiedy nie mają gdzie polować, nudzą się, a chroń mnie Bogini przed znudzonymi psowatymi). Te same zalety, które zachwycały turystów, przydawały się uciekinierom. Łatwo zniknąć z radaru, wtopić się w niedużą społeczność albo żyć na jej uboczu - w takich miejscach zwykle szanowano dziwactwa i samotnicze odchyłki bardziej niż w większych miastach. Prowincja miała własną definicję normalności, a Kresy od wieków budowały swoją reputację miejsca przyjaznego ekscentrykom. Tu po prostu można było więcej bez ryzyka, że przyciągniesz nadmiar uwagi. Dojechaliśmy do Sejn przed dziesiątą. Urocze miasteczko żyjące tym swoistym dla prowincji niespiesznym rytmem. Niestety, nie mieliśmy czasu na zwiedzanie, więc szybko zostawiliśmy Sejny za sobą, by dotrzeć jeszcze bliżej granicy polsko-litewskiej. - Masz jakiś konkretny adres, numer domu, cokolwiek? - zapytał Bjorn, kiedy gps wskazał, że jesteśmy na miejscu, i faktycznie minęliśmy tablicę informującą, że wjechaliśmy do wsi Żegary. - Tylko tyle, że mamy kierować się nad jezioro Gaładuś. Podobno Borys jest nieco przewrażliwiony na punkcie bezpieczeństwa, więc pewnie szybko się dowie, że obcy wilk wjechał na jego terytorium. - Dwa wilki. - Uśmiechnął się złośliwie. - Ciągle masz kłopot z tym, żeby tak o sobie myśleć? To, że nie porastasz futrem, niewiele zmienia w tej kwestii. Wzruszyłam ramionami, bo już jakiś czas temu odpuściłam sobie porządkowanie hierarchii tego, czym byłam bardziej, czym mniej. Zaparkowaliśmy na końcu nieutwardzonej drogi prowadzącej do jeziora. Wysiedliśmy z auta. Kolory, faktury, światło... wszystko zachwycające, a w połączeniu ze spokojem, jakiego nie czułam od dawna (mimo stresu, który tu ze sobą przywlokłam), czyniły tę okolicę prawdziwie rajską przystanią (wyjąwszy upierdliwe i biurokratyczne zastępy anielskie). Teren był dość podmokły, więc szuwary i wysoka trawa miały niesamowitą witalność, powietrze przesycał zapach wody i zieleni, a stężenie magii sprawiało, że krew zaczynała lekko

musować. To mogło uderzać do głowy. Podeszłam na skraj wody, drewniany pomost wędkarski wcinał się na kilka metrów w jezioro, poszarzały od deszczu i słońca. Bjorn opierał się o samochód i nasłuchiwał. Po chwili ciszę poranka przeszyło wysokie wycie. Spojrzałam na wilka, a on tylko kiwnął głową. - Miałaś rację, wiedzą, że tu jesteśmy. I nie są zachwyceni. - Możesz ich znaleźć? - Mogę ich wytropić, ale poziom ich niezadowolenia tylko wzrośnie. Nie chcesz, żeby uznali, że polujemy na nich na ich własnym terenie. Lepiej, żeby to oni odnaleźli nas. - Możesz ich zawołać, żeby znaleźli nas nieco szybciej? - Na samą myśl o godzinach czekania zaczynało mnie wszystko swędzieć. - To w złym tonie. - Lepiej przeprosić, niż nie spróbować. Proszę. Skinął głową i zawył. Raz, drugi, krótkie dźwięki niosły się po wodzie coraz dalej. Po chwili usłyszałam odpowiedź, ale potrzebowałam, by Bjorn ją dla mnie zinterpretował. - Chcą, żebyśmy odeszli. - Nalegaj. Bjorn znów zawył. Odpowiedziała mu cisza. Byłam zdesperowana. Sięgnęłam po magię, która przesycała po wietrze, pozwoliłam, by kumulowała się we mnie, mieszała z moją, nasiąkała moją sygnaturą, a później wypuściłam ją i rozeszła się niczym kręgi na wodzie, coraz dalej. To wizytówka. Kiedyś magiczny, który pojawiał się w nowym miejscu, używał tej metody do powiadomienia miejscowych magicznych o swojej wizycie. Ujawniając sygnaturę, deklarował dobrą wolę, brak wrogich zamiarów i chęć nawiązania kontaktu. Dziś były prostsze sposoby, siedziby Starszyzn, do których można się udać, ale nie miałam pojęcia, gdzie jest miejscowa siedziba ani czy tutejsi magiczni utrzymują relacje z wilkami. Katarzyna by wiedziała, ale cóż. - Poczułeś to? - zapytałam z nadzieją, bo nie wiedziałam, czy wilki są wrażliwe na magię przywołania. Skinął głową. Usiadłam na drewnianym pomoście i czekałam. Przymknęłam oczy i pozwoliłam moim zmysłom odbierać. Już po kilku minutach czułam odpowiedzi. Spora kolonia selkie żyjących w jeziorze wysłała mi swoje powściągliwe powitanie. Muśnięcia obcej magii, innych sygnatur, kolejne i kolejne. Żyło tu tak wiele stworzeń, niektóre przyjazne, inne mniej. Czułam ich starą magię, bardziej szorstką niż to, do czego przywykłam, mieszkając w mieście. Ale żadna z odpowiedzi nie należała do wilków. Tak bardzo nie chciałam płakać, a tak bardzo zbierało mi się na łzy. Pustka we mnie miała się już nigdy nie wypełnić, zasysała całe światło, pogrążając mnie w całkowitej ciemności. To naprawdę był ostatni strzał, na ślepo, ale nic więcej nie miałam. Coś chlupnęło tuż przy pomoście, zamigotało wodorostami i błękitną łuską. Nie wypłynęło całkiem, ale poczułam zdecydowanie kobiecą energię.

Woda przyciągała mnie coraz bardziej, a smutek narastał, aż zmienił się w rozpacz. Już nigdy nie miało być lepiej. Już nigdy nie przestanie boleć. Już nigdy nie zdołam zapomnieć... powinnam po prostu to skończyć, tu i teraz, ukoić cierpienie, poddać się wodzie, która utuli, ukołysze, da spokój, którego tak łaknę. Zapomnienie i dystans wystarczający, by nikt mnie już nie zranił. Tęsknota za ciszą pozbawioną bólu kołatała mi w piersi... Zadrżałam i szarpnęłam się do tyłu, by zwiększyć odległość między mną a taflą, która niczym magnes wabiła, obiecywała ukojenie melancholii, ukołysanie do wiecznego snu wśród wodorostów. Przygryzłam język do krwi i dopiero to pozwoliło mi całkowicie zrzucić urok, który rzucał na mnie utopiec. Po powierzchni wody rozeszły się kręgi, kiedy skrył się głębiej, wyczuwając, że właśnie stracił szansę na posiłek, skoro już nie zamierzam rzucić się w odmęty. Wzdrygnęłam się. W powietrzu wciąż unosił się zapach mułu i zgniłych wodorostów. Drapieżniki też wyczuły moje powitanie. Jeden z powodów, dla których nie było już ono praktykowane zbyt często. Wstałam z desek i wytarłam dłonie o nogawki spodni. Wydawały się mokre i lepkie od szlamu. - Ktoś się zbliża - powiedział Bjorn, jego cichy głos drżał z napięcia. Podeszłam do wilka. Wciąż nie widziałam tych, którzy go zaalarmowali, miał wzrok znacznie lepszy niż mój. Po chwili wyłonili się zza drzew, jakieś pięćdziesiąt metrów od nas. Szli wąską ścieżką biegnącą wzdłuż jeziora, między wysokimi do pasa szuwarami a płożącymi się po ziemi kępami krzaków. Obaj w wojskowych kurtkach i bojówkach wyglądali groźnie. Na brodatych twarzach malowała się niechęć. Nie cieszyła ich nasza obecność albo mieli ten gatunek twarzy, które zawsze wyglądają na wkurwione. Zza pleców jednego wystawała długa lufa, drugi uwolnił zatrzask w kaburze przy pasie. Prawdziwie promienny komitet powitalny. - Alfa stada z Trójprzymierza pozdrawia was i chce widzieć się z Borysem powiedział Bjorn, kiedy byli mniej niż piętnaście metrów od nas. Zaskoczył ich. Przez chwilę widziałam po ich twarzach, że nie tego się spodziewali. - Proszę, przekażcie Borysowi, że to sprawa życia i śmierci i nie ma w tym stwierdzeniu grama dramatyzmu. Będę jego dłużniczką, jeśli zgodzi się ze mną porozmawiać - dodałam. Ten z karabinem nie ruszył się z miejsca. Drugi, jasnowłosy, z brodą opadającą do połowy piersi, odwrócił się i wyciągnął komórkę. Usłyszałam dźwięk klawiszy, zbyt wielu, by wybierał numer, więc pewnie sms. Przez chwilę w całkowitej ciszy czekaliśmy na odpowiedź. Wydawało się, że pojawienie się tych dwóch wilków spłoszyło wszystkie te stworzenia, o których przecież wiedziałam, że tu są. Utopiec pewnie przykleił się do dna i nawet wodorostu nie wystawi, o sięganiu do melancholii w ich sercach czy wabieniu pod wodę nie wspominając. Bjorn trzymał się blisko mego boku, czułam jego napięcie. Byłby spokojniejszy, gdyby też mógł odczepić zatrzask kabury, a najlepiej zacisnąć palce na kolbie.

Nasi gospodarze nie wyglądali przyjaźnie. Raczej jak przeniesieni w czasie zbóje z krainy wikingów, których jedynym ustępstwem na rzecz cywilizacji są mundury zamiast futer. Długie, kudłate włosy i brody, chłodne szare oczy, usta zaciśnięte w wąskie linie... było w nich coś pierwotnego, co kojarzyło się z dzikusami, którzy potrafią zadbać o swoje terytorium. - Borys zgadza się z wami porozmawiać - powiedział krótko ten z telefonem. - Macie broń? - zapytał ten drugi. - Doświadczenia ostatnich tygodni sugerują, że jeśli chcę przeżyć, nie powinnam się bez niej ruszać z domu. Ale to nie powinno być dla was problemem, skoro macie broni sporo więcej niż ja i jesteście wilkami na swoim terytorium - stwierdziłam nieco buńczucznie, ale naprawdę nie miałam ochoty rozstawać się z glockiem i nożami. Wzruszyli ramionami, całkiem spokojni, że w razie potrzeby poradzą sobie ze mną z ręką przywiązaną do pleców. - Zostawcie tu samochód, tam, gdzie idziemy, nie da rady przejechać. Ruszyliśmy gęsiego ścieżką wzdłuż jeziora. Blondyn pierwszy, ja druga, Bjorn pilnujący mi pleców i koleś ze strzelbą jako radosny kraniec pielgrzymki. Szybko doszliśmy do linii drzew, ścieżka wciąż widoczna, ale jeszcze węższa wiła się między starymi pniami. - Nie schodźcie na boki, łatwo tu o bagna. - Lekki ton przewodnika sugerował, że jeśli w takowe wpadniemy, nie będzie mu to spędzało snu z powiek. Szedł szybko, doskonale znając teren. Ja sporo wolniej, unikając płożących się po ścieżce kolczastych pnączy jeżyn i wystających korzeni. Po kilku minutach korony drzew nad nami stały się na tyle gęste, że na ścieżce panował półmrok, musiałam sięgnąć po zmysły wilczycy, by w ogóle widzieć, gdzie stawiam stopy. Problem z wilczycą jest jeden, prosisz o użyczenie palca, a ta wpycha ci w gardło całą pięść, zwłaszcza teraz, kiedy była nieustannie pobudzona. Zakłębiła się w klatce piersiowej z niskim warknięciem, które wyrwało mi się z gardła. Włoski na moich rękach stanęły dęba, kiedy uderzyły wzmożone przez wilczycę zmysły. Blondyn przede mną zatrzymał się gwałtownie i odwrócił w moją stronę. - Kim ty, do cholery, jesteś? - warknął wkurzony. Te cholerne pytania o tożsamość naprawdę mnie frustrowały. - Jak już powiedział Bjorn, jestem Alfą stada z Trójprzymierza. Nazywam się Dora Wilk i tak możesz się do mnie zwracać, jeśli chcesz - powiedziałam spokojnie. Potrząsnął głową, jakby chciał się pozbyć czegoś, co przysłania mu oczy. Wilczyca nie zamierzała się zachowywać, chojracko napierała na mnie i wzbudzała pokłady swojej alfiej energii nie na tyle, by sprawdzać, czy może go zdominować, ale dość, by nie mógł jej zignorować. - Co robisz? - warknął znów. Chyba był jednym z tych, których skłaniam do warczenia. - Niewiele, ale jeśli chcę widzieć ścieżkę w tym mroku, potrzebuję zmysłów

wilczycy. Jeśli ci to przeszkadza, mam latarkę w plecaku - dodałam, deklarując bezmiar dobrej woli. - Wasyl, idź, Borys to sobie z nią wyjaśni - rzucił zamykający pochód strażnik. - Też to czujesz? - zapytał go blondyn. - Bez wątpienia - odpowiedział całkiem spokojnie. Szliśmy prawie godzinę. Orzechy przeciw dolarom, że nie była to najbliższa droga, bo kluczyliśmy. Dwa razy mijaliśmy ten sam sterczący pośród zieleni głaz. Nie mogłam ich jednak winić za to, że nie chcą, byśmy wiedzieli, jak trafić do ich legowiska. W pewnym momencie ścieżka po prostu zniknęła przy wzniesieniu, które przypominało ukryty pod warstwą ziemi i porośnięty mchem ostrokół czy wał obronny. Wasyl (jeśli założymy, że kumpel użył jego prawdziwego imienia) odgrzebał w niskiej ściółce linę, która zaczepiona była gdzieś na szczycie kilkumetrowego wzniesienia. Opierając się stopami o podłoże i przesuwając dłonie po sznurze, zgrabnie wdrapał się na szczyt. - Wchodź ostrożnie, łatwo się poślizgnąć. - Zluzował linę, a jej koniec opadł mi u stóp. Kto by pomyślał, że przyjdzie mi dziś pokonywać wojskowy tor przeszkód, pomyślałam, zapierając się stopami w podłożu. Miał rację, łatwo się poślizgnąć - pod porastającymi wzniesienie mchem i trawą wyczuwałam nie tylko miękką ziemię, ale i półokrągłe pnie, które pewnie stanowiły szkielet wału. Wdrapałam się na szczyt, jakieś dziesięć metrów dość stromego podejścia, i zluzowałam linę dla Bjorna. Drugi strażnik został na dole i nie wyglądało, by miał się przyłączyć do wspinaczki. Szybko się to wyjaśniło. Na drugą stronę wału zeszliśmy po drabinie, gdzie czekał już na nas kolejny strażnik. Też w mundurze, z łysą głową i kędzierzawą brodą. Skinął Wasylowi i bez słowa poprowadził nas w głąb terytorium Borysa. Uzbrojeni i niebezpieczni - to było pierwsze skojarzenie, kiedy zobaczyłam członków stada Borysa. Jak okiem sięgnąć sami mężczyźni. Albo kobiety kryły się z dziećmi, ostrzeżone, że zbliżają się intruzi, albo trafiłam na paramilitarny i kipiący testosteronem obóz przetrwania w głuszy. Dwóch facetów siedziało przy niskim stole z ledwie okorowanych pni i czyściło broń. Czterech kucało przy schodkach do rozłożystego domu z drewna, który wtapiał się znakomicie w otoczenie. Nie robili nic szczególnego, tylko na nas patrzyli, ale poczułam ciarki na karku, a wilczyca poruszyła się niespokojnie. Było w nich coś dziwnego, innego. Energia, jaką od nich wyczuwałam, różniła się od tego, co zwykłe czułam od stada... byli raczej jak grupa samotników, którzy z jakichś powodów trzymali się jednego kawałka terytorium, ale nie połączyli swoich sił witalnych w magię stada. Wyczuwałam od każdego z nich osobną sygnaturę, ani śladu wspólnej woni. To najdziwniejsza rzecz, jakiej doświadczyłam, przebywając między wilkami, aż stanęłam w pół kroku, próbując wyczuć, czy się nie pomyliłam, może była tu, a ja ją po prostu przegapiłam... Strażnicy zatrzymali się i wpatrywali we mnie niezbyt przyjaźnie, ale musiałam to wiedzieć, bo jeśli oni nie są stadem, jeśli to kolonia samotników... to wiele

zmieniało. I czyniło tę wyprawę jeszcze bardziej niebezpieczną. Bo jeśli jeden z nich zechce nas zabić, nie ma Alfy, który może go powstrzymać. Każdy z nich był sobie sterem i okrętem, nie obowiązywały ich prawa stadne. Anarchia nigdy nie jest dobrym pomysłem, nie na dłuższą metę, ale anarchia wśród wilków to skuteczny przepis na katastrofę. Przełknęłam gulę, która na chwilę zamknęła mi gardło. Nie myliłam się. Nie było więzi. Mogłam tylko mieć nadzieję, że Borys wiedział, co robi, i nie oszalał na wygnaniu. Choć wiele wskazywało na to, że mogło się tak stać. - Czemu się zatrzymałaś? - Wasyl zmarszczył czoło. Pokręciłam głową i zapewniłam, że wszystko w porządku. Drzwi do domu otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Na progu stanął ogromny mężczyzna. Musiał mieć ponad metr dziewięćdziesiąt i ważyć dobre sto trzydzieści kilo, zdecydowanie mięśni. Kudłata rudawa broda i długie włosy swobodnie opadające na ramiona zdawały się tutejszym kanonem męskiej mody. Stanął na ganku, szeroko rozkładając ramiona, aż objął dłońmi drewniane słupy podtrzymujące zadaszenie. Rozpiętość jego ramion była imponująca. Przez dłuższą chwilę milczał, wbijając w nas zimno-błękitne spojrzenie spod krzaczastych brwi. Z trudem opanowałam odruch wytarcia spoconych dłoni o nogawki spodni czy opuszczenia głowy. Cholera, był dominujący jak wszyscy diabli razem wzięci. Z całą pewnością bardziej dominujący niż Bruno... więc jak to się stało, że to nie on jest Alfą w Thornie? Dotąd słowa Romana, że odszedł ten silniejszy z braci, kładłam między bajki czy w kopertkę z napisem „Myślenie życzeniowe”. Nie tym razem jednak. Mój plan nagle wydał się nieco mniej szalony mimo tych wszystkich samotników dookoła. - Czego chcesz? - zapytał z bezpośredniością, którą mogłam pokochać, skoro nie miałam wiele czasu. - Porozmawiać, na początek. - Jaki mam w tym interes? - Dojdziemy do tego w trzeciej minucie rozmowy. - Skąd wiesz, że dam ci aż tyle czasu? - Liczę na wrodzoną ciekawość psowatych. Parsknął śmiechem i skinął głową strażnikom. - Wejdźcie - powiedział do mnie i Bjorna - macie te trzy minuty, ale powinnaś wiedzieć, że nauczyłem się powściągać ciekawość. Zwykle prowadzi do piekła. - Byłam tam kilka razy, nie jest tak źle, żeby z tego powodu odpuszczać. Dobrze, tym go nieco zaintrygowałam. Widziałam te iskry wścibstwa, tak typowe dla wilków. Niech więc Bogini mi sprzyja, bo niewiele więcej miałam po swojej stronie.

* Nie wiem, czego się spodziewałam, ale raczej nie tego, że wprowadzi mnie do przytulnej kuchni, pachnącej gotującym się w wielkim garze bigosem. Skinął ręką w stronę stołu nakrytego płóciennym obrusem, a sam podszedł do kobiety,

która weszła do pomieszczenia za nami, dźwigając blaszany pojemnik wypełniony grubo ciosanymi kawałkami drewna. Bez słowa wyjął go z jej rąk, a gdy rzuciła mu gniewne spojrzenie, pochylił się i ją pocałował. Sięgała mu ledwie do piersi, krągła we wszystkich kobiecych miejscach, ciemnowłosa, ładna w nierzucający się w oczy sposób, do czasu kiedy nie rozbawił jej tym pokornym pocałunkiem wyciśniętym na nosie. Nagle gniewne błyski w oczach przeobraziły się w ciepły uśmiech, a gdy się uśmiechała, na Boginię, była jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie widziałam. Jakby zapalało się w niej alternatywne zasilanie, jaśniała, rysy miała gładsze, zgrabniejsze, usta kusiły czerwienią pełnych warg i drobnymi ząbkami, a jej oczy wyglądały jak u jednej z tych bohaterek japońskich kreskówek - zbyt duże, by natura mogła to sama wykombinować. Powiodła spojrzeniem za wilkiem, bez trudu niosącym jedną ręką pojemnik, który ona dźwigała oburącz, opierając go o biodro, z wyraźnym wysiłkiem. Mężczyzna przesunął wielki gar po żeliwnej płycie i pogrzebaczem odsunął fajerki, przegarnął żar i popiół, wsunął dwa polana. Po chwili gar wrócił na miejsce, a wilk chochlą dłuższą niż jego przedramię i ledwie sięgającą dna przemieszał bigos. Zapachniało kiełbasą, boczkiem i kapustą. I był to wyjątkowo apetyczny zapach. Choć limit trzyminutowy nie pozwalał mieć nadziei na zaproszenie na posiłek, przełknęłam napływającą ślinę. Oderwałam wzrok od chochli i faceta, który wciąż skrupulatnie mieszał bigos, sięgając dna, by nic nie przywarło. Kobieta, opierając się biodrem o szafkę, bez cienia skrępowania przyglądała się mnie i Bjornowi. - Co było na tyle ważne, żebyście tłukli się taki kawał? - zapytał wilk, nie odwracając się w naszą stronę. Może dobrze, bo być przyszpilonym jednocześnie przez tę kobietę i Alfę to zbyt wiele na moje wątłe nerwy. - Chodzi o Brunona... - Zastanawiałam się, na ile dyplomacji muszę się zdobyć i na ile jestem w stanie. - Porwał mojego partnera. Torturuje go. Sądzę, że zamierza go zabić. Kobieta uniosła brwi zaskoczona. Mężczyzna nawet nie przerwał mieszania bigosu. - A powinno mnie to zainteresować, bo? - zapytał tylko. - Bo twój brat doprowadza twoje stado do wojny tylko dlatego, że ma kłopot ze mną i moim pochodzeniem. Jeśli nie zainterweniujesz... - Nie licz na to. Ja nie mam stada. Nic mnie z nimi nie łączy. Od bardzo dawna. Tracisz czas, przyjeżdżając tutaj i rozmawiając ze mną. Powinnaś szukać swojego partnera. - Mógłbyś odzyskać stado, jesteś od niego silniejszy, czuję to, choć próbujesz to ukryć... - Nie straciłem tamtego stada ze względu na słabość - jego głos stał się niższy, a linia pleców wyrażała więcej napięcia, niż chciał nam okazać. - Więc dlaczego? Jak to się stało, że twój słabszy i pewnie głupszy brat panoszy się jak król na włościach, a ty mieszkasz w chacie w środku niczego, otoczony samotnikami i wyrzutkami? - wybuchłam.

Przez chwilę milczał, skrupulatnie mieszając bigos. Kobieta nawet nie ukrywała gniewu, jej spojrzenie sprawiało, że zapiekły mnie policzki, a dłonie znów zwilgotniały. - Czego chcesz? Dla siebie i dla Borysa? - zapytała. Jej głos, jednocześnie melodyjny i twardy, jak pięść w rękawiczce, trafił mnie gdzieś w splot słoneczny i na chwilę zabrakło mi powietrza. Była magiczna jak cholera, wiedźma jakiegoś rodzaju, niebezpiecznego na tyle, że mogłaby zabić samym zaklęciem, bez brudzenia rąk. To objawienie spłynęło na mnie gwałtownie, w sekundzie, kiedy krtań rozluźniła mi się i znów mogłam oddychać. - Dla siebie chcę pokoju i odzyskania partnera. Dla Borysa nie mniej, niż mu się należy z racji mocy i urodzenia. I przysięgam, że nigdy nie będzie miał z mojego powodu kłopotów. - Poza tymi, w które wpędza go każda sekunda rozmowy z tobą? - zapytała. - Przyjechałam, bo jestem zdesperowana. Nie mam już nic, co pozwoliłoby mi przycisnąć Brunona i zmusić go do oddania mi Varga. Wiedźma i wilk mogli wyczuć moją szczerość, więc wyłożyłam karty. - Nigdy nie dążyłam do wojny z Brunonem. Nie mam ambicji przejęcia jego stada czy terytorium. Mam własne, z którym jestem związana. Varg jest moim partnerem, egzekutorem mojego stada, jednym z naszych i gotowa jestem iść do piekła, żeby go wyciągnąć. Ale gdyby Varg trafił do piekła, już bym o tym wiedziała i pewnie miała go u siebie w domu. Jeśli chcę uniknąć wojny totalnej, w której jedno ze stad zostanie wybite do nogi... potrzebuję ciebie. Bo jesteś moim jokerem w tym rozdaniu. Możesz zlikwidować Brunona uczciwie i legalnie. Starszyzna, stado i Dłoń to uszanują. I możesz mi pomóc odzyskać Varga, zanim będzie za późno. Wojny trwają dłużej niż pucz. Całkowity brak reakcji Borysa mnie deprymował. Zachowywał się tak, jakby nie słyszał nic z tego, co powiedziałam. Mieszał w tym cholernym garze, a mnie kwas żołądkowy podchodził do gardła. Już nie byłam głodna. Byłam sfrustrowana i na granicy łez. Bo przez skórę wiedziałam już, co mi odpowie. - Twoje trzy minuty minęły, Alfo stada z Trójprzymierza - powiedział, odwracając się do mnie. Twarz miał równie chłodną jak cała reakcja na moją desperacką przemowę. Coś we mnie umierało. Zerwałam się z krzesła, zanim zacznę ryczeć i błagać. Bjorn wstał ciężko, równie jak ja świadom, że zagranie va banque właśnie wyczyściło nam skarbiec możliwości. - Borys, proszę... - Panno Wilk - zasygnalizował dystans, którego zwykle między wilkami się nie uznawało - pani oferta mnie nie przekonuje. Oferuje mi pani wojnę z bratem, której unikam od wielu lat, powrót do miasta, z którego wyjechałem z własnej woli, zostawienie życia, które wielce sobie cenię. - Na chwilę jego spojrzenie poszybowało do drobnej kobiety i ciepła iskierka roztopiła lód, który szybko pojawił się ponownie, kiedy tylko jego wzrok wrócił do mnie. - Współczuję pani utraty partnera, ale nie dysponuję lekarstwem na pani sytuację. Będę wdzięczny,

jeśli niezwłocznie opuści pani nasze domostwo i nasze terytorium. I proszę nie wracać. Nigdy. - Chodźmy, Doro - szepnął Bjorn, obejmując mnie ramieniem, jakby się bał, że rzucę się na Borysa z pięściami. Skinęłam głową, niezdolna, by powiedzieć cokolwiek. - Odprowadzę was do granicy naszych ziem - oznajmiła nieoczekiwanie kobieta. Borys drgnął zaskoczony, ale nie protestował. - Do widzenia, Borysie - powiedziałam cicho. - Nie sądzę. Bezpiecznej podróży. Jak na niezwykle uprzejmego faceta, potrafi być bezwzględnym skubańcem, pomyślałam, wychodząc z ciepłej kuchni do sieni, a z niej na podwórze, na którym, zapewne nie przypadkiem, zgromadziło się koło piętnastu wilków, z zaciekawieniem oczekujących na rozwój wypadków w domu przywódcy (o ile faktycznie nim był bez więzi stada). Nie byli szczególnie przyjaźnie nastawieni, ale pojawienie się drobnej kobiety u mego boku gwałtownie wpłynęło na ich nastroje. Nie tylko Borys miał do niej słabość. W ich oczach, kiedy patrzyli na tę delikatną, ciemnowłosą wiedźmę, widziałam tyle uczucia, że z lekkim zażenowaniem odwróciłam wzrok. Nie miałam pojęcia, jakie relacje panowały w tej społeczności, ale ta kobieta była ważna dla każdego jej członka. I zabiliby mnie natychmiast, jeśli ona by sobie tego zażyczyła. Gdy zeszliśmy po schodkach, Wasyl wysunął się z grupy, gotów nam towarzyszyć. Odprawiła go bez słowa, jednym ruchem brwi. - Pójdziemy inną drogą, niż przyszliście, nie mam ochoty zmieniać butów, a tych szkoda na wdrapywanie się na ostrokół - powiedziała, wysuwając przed siebie stopkę. Spomiędzy szarych fałdów długiej spódnicy wychynął skórzany czerwony pantofelek na płaskim obcasie, udekorowany kryształową klamerką. Dobór obuwia jednocześnie gryzł się z ciepłą flanelową spódnicą i wełnianym swetrem w kolorze brzoskwiniowym, jak i zdawał się pasować do pełnej sprzeczności osobowości. Ktoś naiwny mógłby widzieć w niej kruchą kobietkę, z całą tą urodą młodej Salmy Hayek i białymi dłońmi. Ktoś nieco bardziej rozgarnięty zobaczyłby stalowy trzon w tej delikatności i bezkompromisowość. Buty były tu ledwie symptomem. Przez chwilę milczeliśmy, aż zostawiliśmy za sobą zagrodę i otaczającą ją polankę. Kobieta pewnie prowadziła nas ścieżką biegnącą w przeciwnym kierunku niż ten, z którego przyszliśmy z Wasylem. Nawet nie wiedziałam, jak ma na imię... - Ksenia, możesz mi mówić Ksenia - powiedziała nagle, jakby czytała w moich myślach. - Tak, mogę to czasem robić, jeśli ktoś myśli tak głośno jak ty teraz dodała. - Nie, nie uważam, żeby to było niegrzeczne. Przecież gdybyś mogła czytać w myślach moich czy Borysa, zrobiłabyś to bez wahania, gdybyś miała choć cień nadziei, że to ci się przyda. - Fakt - zgodziłam się niechętnie. - A odpowiadając na twoje pulsujące niecierpliwością pytanie: „Czego ona

chce”... Chcę, żeby Borys był szczęśliwy. Chcę, żeby czuł się bezpieczny i ze spokojem myślał o swojej przyszłości, żeby uwierzył, że czeka go coś dobrego. Dlatego nie wykluczam tego, że powinien ci pomóc. - Nie rozumiem... - Nie znasz jego historii, prawda? - Mój informator rzucił mi wasz adres i kilka ogólników. - Och, to o wiele za mało, żeby dogadać się z moim niedźwiedziem - zaśmiała się. Aż przystanęłam na ścieżce. - Chyba wilkiem... albo to takie pieszczotliwe określenie, coś jak „misiu”, ale bardziej męsko? - Nic nie wiesz, wiedźmo, a zdecydowanie powinnaś, bo wiedza to broń i polisa bezpieczeństwa. - Znam kogoś, kto powtarza to do znudzenia - pomyślałam o Nisimie. - I zapewne żyje sporo dłużej niż ty. Przytaknęłam. - Więc pozwól, że opowiem ci, jak wyjątkowym mężczyzną jest mój drogi narzeczony... Zaśmiała się, widząc zaskoczenie Bjorna. - Jeśli to cię dziwi, poczekaj na resztę. Usiadła na płaskim kamieniu, który równie dobrze mógł być stołem piknikowym, jak i ołtarzem ofiarnym. Przez chwilę przewiercała nas wzrokiem. Uczucie, że sięga głębiej, niż powinna, było natarczywe i stawiało włoski na karku. Cokolwiek w nas zobaczyła, zaczęła opowiadać. - Żeby zrozumieć, dlaczego Borys zachował się tak, a nie inaczej, musisz wiedzieć, jakim jest mężczyzną. Gdybyś go znała, wiedziałabyś, że nie mógł się zgodzić na to, o co go poprosiłaś, bo to sprzeczne ze wszystkim, w co wierzy i czemu dochował wierności także wtedy, gdy na szali ważyło się jego zdrowie psychiczne. Nie możesz go za to winić, bo to jedna z rzeczy, za które go kochamy. Mówiła cicho, ale jej głos drżał od skumulowanych emocji. Odetchnęła kilka razy, jakby starała się powściągnąć nerwy i uporządkować myśli. Nie patrzyła na mnie, jej spojrzenie błądziło w oddali, jakby tam był klucz do opowieści. - Wszystko, co ci teraz opowiem, zostanie między nami. Nigdy nie zdradzisz Borysowi, ile ci dziś powiedziałam i nie wykorzystasz tej wiedzy przeciwko niemu ani żadnemu z naszych, dochowasz tajemnicy. - Obiecuję - powiedziałam z pełną świadomością magii, którą uruchomiła. Nie zdołam złamać tej obietnicy, choćby od tego zależało moje życie. Kimkolwiek była ta wiedźma, jej magia była potężniejsza niż to, z czym zwykle się spotykałam, a jednocześnie delikatniejsza niż moja. Moja była szorstkim wiatrem północy, jej... to coś miękkiego, uspokajającego, ale jednocześnie nieugiętego. Pajęcza sieć, pozornie tak krucha, a jednak z najbardziej

wytrzymałego materiału na ziemi. Oplotła mnie, przeniknęła bariery, by przypieczętować umowę. Wypuściłam ze świstem wstrzymywany oddech. Dotąd tylko jedna istota magiczna potrafiła bez mojej zgody pokonać moje bariery tak subtelnie. Ale Juliana znała mnie wystarczająco dobrze, by znaleźć słaby punkt osłon. Magia Kseni nie szukała słabych punktów, nie musiała. - Wyobraź sobie chłopaka, ledwie po dwudziestce, który żyjąc ze stadem swojego ojca, wie, że jest przyszłym Alfą - kontynuowała spokojnie opowieść. Jest chłopcem wrażliwym i kochającym swoją rodzinę. Gdy ktoś mu mówi, że będzie musiał pokonać swojego ojca, żeby odebrać mu stanowisko Alfy, chłopak rzuca mu się do gardła i zaklina, że nigdy nie podniesie ręki na ojca. I naprawdę w to wierzy. Jego ojciec był surowym i pokaleczonym człowiekiem, ale zdolnym do miłości. Szczerze kochał żonę i synów. Cienie z przeszłości zamącały mu często odbiór rzeczywistości, ale dbał o stado. Oczywiście miał wrogów i przeciwników, nawet w obrębie stada. Jego zasady wydawały się niektórym zbyt surowe, za mało elastyczne i ograniczające. Byli tacy, którzy wierzyli, że siła jest przywilejem i głupotą byłoby odmawiać sobie wszystkich korzyści, jakie z niej płyną. Próbowali skłonić Borysa do postawienia się ojcu i przejęcia władzy. Sądzili pewnie, że młodym chłopakiem łatwo manipulować. Nie znali mojego mężczyzny, inaczej nie założyliby czegoś tak głupiego. Bruno, młodszy brat Borysa, chętniej słuchał podszeptów. Kiedy skończył dwadzieścia jeden lat, wedle praw stada mógł ubiegać się o stanowisko ojca. Stary Igor był silnym i twardym sukinsynem. Bruno nigdy nie poradziłby sobie z nim w uczciwej walce, tak jak nie pokonałby w niej Borysa. Posunął się więc do skrytobójstwa. Oficjalnie starego wilka pokonała choroba. Jakby było wiele chorób zdolnych zaszkodzić zmiennokształtnemu, który przeżył wojnę, obóz koncentracyjny i rzeczy, których nie sposób przeżyć, nie utraciwszy części człowieczeństwa. Nikt w stadzie nie uwierzył, że śmierć Alfy była naturalna, jednak Bruno ogłosił się nowym Alfą, a współspiskowcy już zaczęli uciszać tych, którzy protestowali zbyt głośno. Młody Alfa nie potrafił się cieszyć władzą. Póki żył Borys, dominacja Brunona nad stadem miała chwiejne podstawy. Wystarczyłoby, żeby starszy brat rzucił mu wyzwanie i pokonał go w walce, a cały sen o władzy skończyłby się w ułamku chwili. Oczywiście najprościej było zabić go, zanim ten spróbuje odebrać mu tron. Plan się nie powiódł. Borys przeżył zamach, ale świadomość, że jego brat pokalał się ojcobójstwem i próbował dopisać do listy grzechów bratobójstwo... coś w nim złamała. Zrozumiał, że jego brat zdecydował się próbować do skutku. - Dlaczego Borys nie walczył? Skoro był Alfą, musiał być silniejszy od Brunona... - nie mogłam zrozumieć. - Fizycznie? Z pewnością. Borys przysiągł swojej matce, że nigdy nie podniesie ręki na rodzinę. Chciała dobrze. W historii rodu zbyt często dochodziło do bratobójczych walk i rozlewu krwi. Wilcza wersja Borgiów. Anna była pacyfistką, okropieństwo przeżytej w dzieciństwie wojny tylko wzmocniło jej światopogląd. W tym duchu wychowywała synów. Z jednym jej się udało, z

drugim zupełnie nie. Może Bruno odziedziczył więcej po przodkach, może po prostu urodził się ze skazą. Nie wiem. Borys zdecydował się odejść. Wiedział, do jakich rzeczy dochodziło w przeszłości, gdy bracia walczyli o władzę. Za dużo myślał, to moja diagnoza. Wilki nie powinny myśleć za dużo, bo kwestionują instynkt, naturę, która czyni ich tym, czym są. Ale Borys jest myślicielem, idealistą. To jego siła i słabość. - Porzucił stado? - Nie mogłam w to uwierzyć. Nie słyszałam, by jakikolwiek Alfa był w stanie to zrobić. - Uznał, że ostatnie, czego jego ludzie potrzebują, to wojna o tron. Poplecznicy Brunona już rozpoczęli czystki. Tylko brak prawowitego dziedzica mógł wyciszyć nastroje. Chciał dla swojego stada spokoju. Bardziej, niż chciał dla siebie władzy. - Ksenia starała się mówić neutralnym, nieoceniającym tonem, ale jej spojrzenie twardniało, gdy tylko padało imię Brunona. Nienawidziła go, choć pewnie nigdy nie poznała osobiście. Mogłam się z tym zidentyfikować. - Jeśli naprawdę miał na myśli dobro stada, muszę go zmartwić. Nie wyszło im to na dobre. Bruno jest fatalnym przywódcą - powiedziałam, bo co do tego akurat miałam pewność. Dopiero żyjąc z wilkami w komitywie i będąc częścią stada, potrafiłam dostrzec to, co gdzieś w głębi zawsze podpowiadała mi intuicja: thornowe stado było chore u podstaw. Nigdy nie wyczułam od nich tej wspólnoty ducha, która dzięki Olafowi stała się przywilejem naszego stada już w kilka miesięcy po przejęciu przez niego stanowiska Alfy. W Thornie istniała hierarchia, ale nie było wspólnoty. Okowy, nie więzi. - Oni są tacy różni, Bruno i Borys... Może historia zabawiła się w czarne i białe, rozdzielając im role jak w antycznej tragedii. Borys odszedł od stada i zapłacił za to ogromną cenę. - To musiało zniszczyć mu duszę - szepnęłam. Opuszczenie twojego stada, o którym wiesz, że wpadło w złe ręce... nie mogłam sobie tego wyobrazić. - Prawie zniszczyło. Zrezygnował na długo z tej części siebie, która nie mogła poradzić sobie z bólem. - Jak długo żył jako wilk? - zapytałam, bo tak właśnie zmiennokształtni radzą sobie z czymś, co ich przerasta. - Nigdy nie powiedziałam, że przybierał formę wilka. Poczytaj trochę o pszczelich wilkach, wiedźmo, może znajdziesz odpowiedzi na swoje pytania. Nie zamierzała nic więcej wyjaśnić. Spojrzenie miała ostre i zdecydowane. To była jej opowieść, miałam słuchać, nie przerywać. Z takim spojrzeniem powinna pracować jako nauczycielka. Nigdy nie musiałaby podnosić głosu. - Kiedy go poznałam, przez ponad dekadę żył w lesie. Nie wracał do formy ludzkiej. Cierpiał tak, że wyczułam ten ból dziesiątki kilometrów od niego. Rok zajęło mi przekonanie go, żeby się zmienił w człowieka. Minęły miesiące, zanim zaczął ze mną rozmawiać. Dwa lata, zanim zgodził się zamieszkać w domu, a nie norze, do której wpełzał w zwierzęcej formie. Kolejny rok, zanim opowiedział mi o wszystkim. Wiele miesięcy, zanim pozwolił innemu

samotnikowi osiedlić się w pobliżu. Jestem z nim osiem lat. Mamy dom i przyjaciół wokół siebie. Ale on wciąż ucieka od pewnych decyzji. - Nie uruchomił magii stada - powiedziałam, nagle rozumiejąc, dlaczego odbierałam wszystkie wilki w obozowisku jak samotników. - Jak myślisz, dlaczego? - zapytała i spojrzała mi w oczy z przenikliwością, która postawiła mi włoski na karku. - Może być kilka powodów. Nie może lub nie chce tego zrobić - odrzekłam z wahaniem. - Jest uszkodzony albo nie chce wziąć na siebie odpowiedzialności za tych ludzi. - Albo? Tak, to był kolejny test. Powinnam na te rozmowy chodzić z indeksem. - Albo w głębi duszy nigdy nie odszedł od tamtego stada i nie może założyć nowego bez odrzucenia pierwotnego. A sięganie po magię stada, żeby włączyć wilki stąd, zaalarmowałoby Brunona i doprowadziło do konfrontacji. Pochyliła się w moją stronę z lekkim uśmieszkiem. - A ty jak myślisz? Pokręciłam głową wstrząśnięta. Jeśli to prawda, jeśli wciąż był połączony z magią dawnego stada, każdy dzień tak daleko od nich... Męka to najdelikatniejsze określenie, jakie przychodziło mi na myśl. - Leczy się jak człowiek czy wciąż jak wilk? - Leczy się jak Alfa. - No tak, to nieco zmienia sytuację. Gdyby był słabszym wilkiem, zwariowałby... - Jak długo będzie choćby cień ryzyka, że to może się przydarzyć, nie spocznę i będę szukać wyjścia. I myślę, że przybyłaś w dobry czas, wiedźmo. - Nie chciał ze mną rozmawiać, odesłał mnie. Pozostanie na jego terytorium to proszenie się o kłopoty. - Zacisnęłam pięści z frustracji. - Wyjedziesz grzecznie, dokładnie tak, jak Borys sobie życzy. A ja z nim porozmawiam. Jeśli ktoś potrafi go do czegoś namówić, to tylko ja. - Dlaczego mam ci wierzyć? - zapytałam, nie mogąc rozgryźć tej kobiety. - Może nie powinnaś - zachichotała złośliwie - ale może cieszy mnie, że Borys właśnie zobaczył na własne oczy, że wiedźma może być Alfą stada wilków. Może też liczę na to, że twoje pojawienie się przybliży mnie do tego, czego zawsze dla Borysa chciałam. - Władzy? - zapytał milczący dotąd Bjorn. Stał sztywno dwa kroki od miejsca, na którym siedziała Ksenia, a cała jego postawa emanowała nieufnością. - Nie, poharatany wilku - powiedziała bez złości - jedyne, czego chcę dla Borysa, to wiara w to, że nie jest potępieńcem i ma przyszłość na wyciągnięcie ręki. - Dziecko - powiedziałam cicho. Spojrzała na mnie gniewnie, ale tylko wzruszyłam ramionami. Nie tylko ja w tym towarzystwie myślałam głośno, kiedy bardzo mi na czymś zależało. Po

prostu wyczułam jej pragnienie, było niemal namacalne, gęste od oczekiwania, trochę smutne, ale wciąż pełne nadziei. - Przypominam ci, że ta rozmowa zostaje między nami i znajdę sposób, żebyś zapłaciła za jakąkolwiek niedyskrecję. Nie potrzebowałam gróźb. Czułam jej moc. Z własnej woli nie zamierzałam stawać przeciwko niej. - Idźcie już. Za kilka minut będzie się niepokoił, że wciąż nie ma mnie w domu. Idźcie tą ścieżką jeszcze jakieś piętnaście minut aż do jeziora, wzdłuż jego brzegu dojdziecie do samochodu i grzecznie opuścicie naszą ziemię. Jasne? Kiwnęłam głową. Po chwili z kieszeni ukrytej między fałdami spódnicy wyciągnęła skrawek kartki i ogryzek ołówka. Szybko zapisała na niej numer telefonu i podała mi go ze słowami: - Dzwoń, gdy coś się zmieni. A zmieni się wkrótce. Wepchnęłam skrawek z numerem do kieszeni kurtki. Odeszła, zostawiając nas na ścieżce. Nie obejrzała się. Szła szybko, aż spódnica furkotała wokół kolan, a czerwone pantofelki błyskały przy każdym kroku. - Nie ufam jej - szepnął Bjorn, gdy zniknęła nam z oczu. - Jest wiedźmą - dodał, jakby to wystarczyło. - Ja też jestem wiedźmą - przypomniałam. - To co innego. Ona... dotknęła mnie tak głęboko, jak nikt nie powinien potrafić. Bez pytania. Po prostu weszła, jakby nic nie stało na przeszkodzie, jakby moje bariery były niczym - szepnął. Objęłam go ramieniem. Ból wypełniał mu oczy, jakby ingerencja wiedźmy otworzyła jego rany. - Przepraszam, Bjorn, nie wiedziałam. - Nic nie mogliśmy zrobić. Poza tym... gdybym protestował, pewnie nie powiedziałaby tego wszystkiego. Zgadzałam się z nim. Choć wciąż nie miałam pojęcia, jak mogłabym wykorzystać to, czego się dowiedziałam. Bez wątpienia Roman miał rację (och, jego szósty zmysł na pewno wyczuwa, że właśnie to pomyślałam, i pasie się satysfakcją), Borys był prawowitym Alfą. Lecz jeśli nie zechce wrócić i odebrać stanowiska Brunonowi, nie znaczy to dla mnie nic. I niczego nie zmienia. A mamy trochę za mało czasu, by czekać, aż kryzys egzystencjalny Borysa łamane przez dorastanie do nieuniknionych decyzji znajdą swój finał. - Wracajmy - powiedziałam cicho, coraz bardziej przybita. Nasza wyprawa tylko odwlekła w czasie klęskę. Nawet jeśli Ksenia przekona Borysa, dla Varga będzie pewnie za późno.

Rozdział 8 Bjorn prowadził, przytrzymując gałęzie wiszące nisko nad ścieżką, która powoli robiła się coraz słabiej widoczna, zarośnięta, aż właściwie zniknęła pomiędzy kępami trawy i płożącymi się jeżynami. - Czy my się właśnie gubimy? - zapytałam niepewnie, odczepiając kłujące pnącze od nogawki spodni. - Czuję jezioro, choć mamy jeszcze kawałek do przejścia. - Bjorn z determinacją przedzierał się przez chaszcze, wycinając przejście nożem. - Przydałaby się maczeta. Najwyraźniej los jej bucików obchodził ją bardziej niż nasz. Nikt tędy nie szedł od dawna. Kobiety i ich pasja do obuwia... - mruczał poirytowany. - Nie uogólniaj, nie mam nawet jednej takiej pary. - Uchyliłam się przed gałęzią, nim dostałam w twarz. - Ale Katia na pewno by ci to wyłuszczyła, a nawet pokazała na licznych przykładach, dlaczego buty są najlepszymi przyjaciółmi kobiety. - Ale nie twoimi? - Ja wolę noże. Ale to ja jestem aberracją. Zresztą nogi Katii w takich butach naprawdę wyglądają wspaniale. Szczęśliwie jej tryb życia pozwala na ekstrawagancki dobór obuwia. Nauczyła się w nich kopać groby i zwykle mierzy się raczej z czymś już martwym i niewymagającym skopania tyłka, żeby ostatecznie zdechło. A nawet jeśli żyje coś, co nie powinno, wystarczy, że Katia zaśpiewa mu kołysankę. Wierz mi, gdybyś zobaczył ją w zamszowych szpileczkach i sukience, zapomniałbyś, że spędza wieczory na cmentarzach. Bjorn parsknął. Z ulgą przywitałam poprawę jego nastroju. Po tym, czego doświadczył od Kseni, trochę się martwiłam. - Uwierzę, jak zobaczę. Chociaż wolałbym wilczycę na matkę moich dzieci, bardziej przewidywalna magia - dodał. - Szukasz matki dla swoich dzieci? - zapytałam nieco zaskoczona, bo zwykle nie wydawał się zainteresowany kobietami, związkami i zakładaniem rodziny. - Patrząc na Olafa i Inge, widzę, co tracę. Zastanawiam się, czy i ja mógłbym mieć coś takiego... I nie mówię o oszałamiająco regularnym seksie, choć wierz mi, zabrali się za prokreację tak ochoczo, że szybko zostaniesz ciotką. Zazdroszczę im tego spojrzenia, które wymieniają... bezsłowne zapewnienie, że pilnują sobie nawzajem pleców i są dla siebie wsparciem. Sporo słów, jak na zwykle milczącego wilka, pomyślałam. Musiało mu to już jakiś czas chodzić po głowie. To już kilka miesięcy, odkąd Olaf i Inge oficjalnie połączyli się w parę. Ile minęło, odkąd Bjorn miał w życiu kogoś, z kim mógł dzielić intymność? - Poharatany... tak mnie nazwała, prawda? Słusznie, która by się na to porwała. - Taka, która widziałaby tylko blizny, i tak nie byłaby wiele warta, przyjacielu. Jesteś dobrym człowiekiem, masz wiele do zaoferowania, a największą przeszkodę dla związku pokonałeś, kiedy odważyłeś się wyjść ze skorupy.

- Z tobą jest łatwiej. Wystarczy poznać twoich znajomych, żeby wiedzieć, że ciężko cię zniechęcić do człowieka. Parsknęłam śmiechem. Można to i tak ująć. - Znajdziemy Varga, sprowadzimy jego zapchlony tyłek do lukoi, a potem zajmiemy się twoim życiem miłosnym. Wierz mi, magia miłości potrafi cuda w kwestii kojarzenia par... oż cholera jasna! - krzyknęłam z frustracją, kiedy stąpnęłam na śliski korzeń ukryty między wysoką trawą i straciłam równowagę. Sekundę później leżałam, gapiąc się w niebo, a pnącza jeżyn, bezwstydnie zaczajone i czekające na okazję, wbijały mi się w plecy, uda i kołtuniły włosy. Wyplątując się ostrożnie z kolczastego piekła, sycząc, ilekroć kolce przecinały skórę, próbowałam wstać. - Wygląda na to, że rozmyślanie o moim potencjalnym życiu miłosnym za bardzo cię rozprasza. - Bjorn przyklęknął i pomagał mi wydostać się z jeżyn. Cholera, one są jak hydra, w miejsce każdej odciętej wyrastają trzy! Zacisnął zęby i wściekle zaatakował pnącza. Zamarłam, zaciskając dłonie na jego uzbrojonej w nóż ręce. Posmakowałam powietrza, przez chwilę nic nie czułam, ale było tu coś magicznego. - Bjorn, nie tnij ich, odczepiaj najdelikatniej jak możesz - szepnęłam, puszczając jego dłoń. Zamarł, jakby czekał na więcej wyjaśnień, ale skupiłam się na pnączach, których faktycznie zrobiło się teraz znacznie więcej niż minutę temu. Im mniej gwałtownie się wyzwalałam, tym łatwiejsze to było. Pnącza wydawały się żywe, zbyt uparte i sprytne na zwykłe rośliny. Odetchnęłam, kiedy uwolniłam się na tyle, by wstać. Bjorn podciągnął mnie do pionu. - Sama nie wiem, czy to po prostu atmosfera tego miejsca, czy ktoś rzuca urok powiedziałam, rozglądając się uważnie. - Natężenie mocy jest zbyt duże, żeby moje zmysły potrafiły to rozgraniczyć. Wyczułabym, gdyby urok był zbudowany przeciw nam, ale to nie jest konieczne, żeby stała się nam krzywda. Bjorn bez słowa wyjął mapę i kompas, usiłując oznaczyć nasze dokładne położenie. - Widziałaś kiedyś coś takiego? - Podsunął mi kompas pod nos. Igła szalała. Sprawdził GPS i komórkę. Oba urządzenia stały się plastikowymi przyciskami do papieru czy obciążnikami kieszeni, nic poza tym. - Nie podoba mi się to głos miał niższy, jakby instynkt wyciągał jego zwierzę płycej pod skórę. Błądziliśmy. Gdyby spotkało to tylko mnie, nawet bym się nie zdziwiła. Gubiłam się w terenie. W mieście też, ale w terenie bardziej. Ale Bjorn był wilkiem, byłym żołnierzem służb specjalnych, uwielbiał te wszystkie marsze na orientacje i tysiące sposobów na przetrwanie w dziczy. On się nie gubił. A teraz parskał sfrustrowany i coraz bardziej warczący. - Albo Ksenia wyprowadziła nas prosto w pułapkę, albo dzieje się tu coś bardzo dziwnego. Sama już nie wiem, czy kręcimy się w kółko, czy wciąż idziemy prosto? - Nie kręcimy się - zapewnił - zauważyłbym, ale nie mogę określić kierunku, nie

mówię tylko o kompasie, słońce bawi się w chowanego... a że to niemożliwe, ktoś bawi się naszą percepcją. - Albo nieświadomie przeszliśmy przez jakiś portal i wtedy możemy iść naprawdę bardzo długo, nie trafiając nigdzie. Splotłam ręce na piersi, zrobiło mi się zimno na samą myśl. Jeśli to był inny wymiar czy alternatywna rzeczywistość, nie wiedziałam, gdzie trafiliśmy, jak działa tu czas i przestrzeń, kto zamieszkuje te tereny. Nie zrobiłam solidnego rozpoznania przed wyjazdem, bo pośpiech, spontaniczna decyzja i Varg czekający na ratunek w jakiejś spleśniałej norze. Nie miałam minuty do stracenia, gdy cierpiał tak bardzo... I właśnie dlatego niewiele wiedziałam o okolicy. - Tobie mogłoby się to zdarzyć, ale czy wilki nie są bardziej odporne na magię? Dałbym radę przejść przez portal nieświadomie? - zapytał. - Masz rację - odetchnęłam - bez zaklęcia pewnie byś nie przeszedł. Potrzebowałbyś mojej pomocy, musiałabym cię dotykać, żeby objęła cię moja magia. Portale są zasilane z linii magicznych, a te nie bardzo współgrają z magią księżycową, poczułbyś wstrząs podczas przechodzenia przez nieoznaczony portal czy pęknięcie, a bramę byśmy zauważyli. - Tak sądzę... Mogłabyś stworzyć zaklęcie czy wywar, który dostałby się do organizmu poprzez zadrapania? - Myślisz o jeżynach? - Zatrzymałam się gwałtownie. - To ma jak najbardziej sens. Nasączenie ich eliksirem czy wywarem mogło zrobić z nich broń. Każde z nas ma na ciele dziesiątki zadrapań, niegroźnych, ale wystarczających, żeby składniki eliksiru dostały się do krwiobiegu. - Co więc robimy? Czekamy, aż minie? Do cholery, nawet nie wiem, czy to się naprawdę dzieje, czy całe to łażenie nie jest kręceniem się w kółko albo snem! Był wytrącony z równowagi i dziwnie pobudzony. - Nienawidzę wiedźm, wiesz? Ciebie nie, bo jesteś niegroźna, to znaczy jesteś groźna, ale w inny sposób. Nienawidzę tych skrytych, warzących eliksiry wiedźm, które chcą cię skłonić do robienia różnych rzeczy. Są jak hipnotyzerzy. Ich też nie lubię. Urwałbym łeb i wsadził w dupę każdemu, kto kazałby mi gdakać i wierzyć, że znoszę jajko. Zaczęłam się śmiać. Po prostu nagły atak śmiechu powalił mnie na kolana, trzymałam się za brzuch, a z oczu ciekły łzy. Jakaś część mojego mózgu krzyczała, że coś jest cholernie nie tak, a wizja gdaczącego Bjorna, aczkolwiek całkiem zabawna, nie wystarczy do tak histerycznej reakcji, jednak nie mogłam przestać. Wilk przez chwilę stał nade mną i patrzył zdezorientowany, a potem przyłączył się do ataku wesołości. Alarmowe dzwonki rozdzwoniły się na całego. Bjorn jest dobrym kompanem, ale on się nie śmieje, co najwyżej wykrzywia twarz w grymasie mającym uchodzić za uśmiech, czasami pozwalał sobie na cień uniesienia warg, ale gęsta sieć grubych blizn utrudniała mu swobodną mimikę i podejrzewam, że ten lekki uśmiech to wszystko, na co mógł sobie pozwolić, by nie przekraczać swojej strefy komfortu. A teraz tarzał się po

trawie u mego boku, a blizny stały się aż srebrnobiałe, tak mocno naciągała mu się twarz w szerokim grymasie. Z oczu ciekły mu łzy i nie było w nich zbyt wiele wesołości. On też czuł, że to, co się dzieje, jest zmanipulowane. Złapałam go za dłoń i ugryzłam się mocno w język. Miedziany posmak krwi przerwał część uroku. Przestałam się śmiać. Wciąż trzymając dłoń Bjorna, odnalazłam nasze połączenie jako członków stada i pchnęłam nim trochę magii, by wyparła z niego urok jak ciało obce. Opadł na plecy, oddychając ciężko jak pływak po setnym okrążeniu basenu. - Będzie po tym kac? - zapytał słabo. - Bez wątpienia. - Zacisnęłam pocieszająco palce na jego dłoni. - Tyle pociechy, że też się dałaś złapać. Nie zniósłbym, gdyby dotknęło to tylko mnie. I dopadnę Ksenię. Naprawdę nie mamy czasu na takie zabawy, dość go zmarnowaliśmy, przyjeżdżając tutaj. - Splunął ze złością. - O ile to ona - mruknęłam, gramoląc się z ziemi. Zimne spojrzenie Bjorna mówiło mi, że kimkolwiek był sprawca, nie ma co liczyć na okoliczności łagodzące i wrodzoną szlachetność mojego przyjaciela. Z rozbrojonym urokiem mogliśmy dość szybko określić swoje położenie. Kompas i GPS działały bez zarzutu. Może cały czas działały, a tylko nasze zmysły nie pozwalały nam tego dostrzec. Bjorn narzucił szybkie tempo marszu, byśmy jak najszybciej dotarli do samochodu. Marzyłam o powrocie do domu. Wschodnie rewiry nie wydawały się już lak kuszącym miejscem na spędzenie wakacji. Bliższa byłam raczej oznaczeniu ich czarną piracką banderą. To, jak z nami pograno, dowodziło braku manier, tym groźniejszego, że ten, kto nam to zrobił, dysponował potężną magią, jedną z tych przedwiecznych. I to nie Ksenia. Kiedy czytała mi w myślach, zostawiła we mnie ślad swojej sygnatury. Jeżynowa była inna. Co oznaczało dwie potężne wiedźmy na małym obszarze. Ścieżka wiła się wśród wysokich trzcin i szuwarów, które pozwalały żywić nadzieję, że zbliżamy się do jeziora. Teren pod naszymi stopami robił się bardziej wilgotny, coraz częściej grzęźliśmy w mlaskatej glinie zamaskowanej zielenią. Nagle coś mignęło srebrem po lewej stronie i odruchowo schyliłam się, sięgając między trzciny. Odruch z tych najgłupszych. Nigdy nie róbcie tego w domu, a zwłaszcza przedzierając się przez terytorium nieznanego wam potężnego magicznego stworzenia. Palący ból promieniował aż do łokcia. Szarpnęłam ramię, dociskając zraniony nadgarstek do piersi. - Pokaż - zażądał Bjorn. Na jasnej skórze czerwieniły się dwa punkty, krew cienkimi strumyczkami spływała w stronę łokcia. - Coś mnie ugryzło - szepnęłam. Przedramię paliło ogniem, pulsowało. Bjorn złapał gruby kij i zaczął szukać winowajcy wśród pnączy. Po chwili zobaczyliśmy zwinięte szare ciało o szorstkiej łusce, z ciemnym szlaczkiem biegnącym od klinowatego łba do ogona. Żmija wydawała się całkowicie niezainteresowana naszą obecnością. Musiałam ją wkurzyć, sięgając w jej stronę, ale widać szybko mijała jej uraza, bo teraz nie wykazywała woli ataku.

Bjorn odetchnął. No tak, wilk, jak większość magicznych, nie umrze od ugryzienia żmii zygzakowatej. Wyprostowałam się, walcząc z zawrotem głowy. - Chodźmy, im szybciej stąd wyjedziemy, tym lepiej - stwierdziłam, zaciskając palce powyżej ugryzienia. Bolało, cholera. - Trzeba to ucisnąć - powiedział, wyciągając z kieszeni wielką chustkę, która byłaby bardzo retro, gdyby nie oliwkowoziełony kolor. Zrolował ją ciasno i zrobił opaskę uciskową na wysokości łokcia. Przeszłam kilkanaście kroków. Koszulka, mokra od zimnego potu, przykleiła mi się do skóry, strużki wilgoci spływały po rozpalonym czole i szczypały, docierając do oczu. Zawroty głowy nasiliły się, widziałam coraz słabiej. A ramię piekło tak, jakby lawa wypalała żyłę od środka, przesuwała się wzdłuż niej coraz wyżej, coraz bliżej serca. Zaczęłam panikować, bo znałam to uczucie. Wciąż nosiłam blizny po ugryzieniach Aleksandra. Nie zdążyłam powiedzieć o tym Bjornowi. Ziemia usunęła mi się spod stóp, złapał mnie, nim upadłam, ale schwycił za bolące ramię, więc wrzasnęłam, a on odruchowo puścił. Grzmotnęłam w trawę. Próbowałam coś powiedzieć, ale słyszałam tylko bełkot wydobywający się z mojego gardła. Bjorn zaklął szpetnie i podniósł mnie z ziemi, przyciskając do piersi jak dziecko. Chciałam powiedzieć, że mogę iść, ale przestałam już czuć swoje nogi. Wszystko dookoła rozmywało się, jakbym płakała, może płakałam... próbowałam sięgnąć do policzka, by sprawdzić, ale dłonie mnie nie słuchały... Oddychałam z trudem, ponury i wymęczony świst, zbyt wolny, zbyt płytki. Bjorn klął, nigdy nie słyszałam, by używał tylu przekleństw, w tyłu językach... Prawie biegł, przedzierając się przez krzaki na ścieżce, będącej tylko wspomnieniem ludzi, którzy kiedyś może i tędy chodzili, ale znaleźli sobie bardziej cywilizowane sposoby przemieszczania. Zgarbił się i skulił ramiona, niczym taran przepychał się między gałęziami, osłaniając mnie własnym ciałem. Trzymałam się jawy ze wszystkich sił, dziwnie pewna, że jeśli odpuszczę, mogę się już nie obudzić. Tylu próbowało mnie zabić, czyżby zakłady o to, komu się to wreszcie uda, miała wygrać niepozorna żmija zygzakowata? To się nazywa ironia losu. Bjorn wyrzucał z siebie bujne przekleństwa. - Nie waż mi się umierać, po prostu się trzymaj, słyszysz? - szeptał gorączkowo tuż nad moim uchem. Słyszałam, ale nie potrafiłam odpowiedzieć. Czułam się zawieszona między przytomnością a jej brakiem. Docierało do mnie, co się ze mną dzieje, ale nie mogłam się ruszyć, reagować, było mi zimno, tak bardzo zimno... Przypomniał mi się straszny film, który kiedyś oglądałam, „Skafander i motyl”, o człowieku kompletnie sparaliżowanym, który mógł się porozumiewać ze światem tylko poprzez mruganie. Bogini, nie pozwól, bym tak skończyła. Zamrugałam, gdy przez chwilę zamgliło mi się pole widzenia. Wystraszyłam się, że stracę i wzrok, ale to tylko łzy. Co mnie wkurzyło, bo jeśli odbiera mi się możliwość poruszania, mówienia czy reagowania, to akurat umiejętność produkowania wodospadów łez też można było wyciąć w czorty. Wolałam się wkurzać, niż

rozklejać. A najbardziej chciałam odzyskać swoje ciało w nienaruszonym stanie i dokopać tym, którzy odpowiadali za obecną niedyspozycję. Nagle Bjorn zatrzymał się, mocniej docisnął mnie do siebie, a z jego gardła wyrwał się niski warkot. - Lepiej się zamknij, jeśli chcesz, żeby przeżyła - obcy głos, niewątpliwie męski, był niski i chrapliwy jak u starego palacza z zamiłowaniem do całonocnego karaoke. Wyglądał jak jeden z tych żołnierzy odnalezionych w Wietnamie dwadzieścia lat po podpisaniu traktatu pokojowego, wciąż nieświadomych, że wojna się skończyła. Był chudy żylastą chudością twardszych niż rzemień facetów. Oliwkowa wojskowa bluza i spodnie ledwie się trzymały kościstego ciała, ale zimny błysk w oczach nie pozwoliłby mi go zlekceważyć. Długie, całkiem siwe włosy spływały mu na plecy, trzymane w ryzach przez plecioną krajkę na czole. Pomarszczona twarz przypominała mi Williego Nelsona, dokładnie tak by wyglądał, gdyby był wilkiem biegającym po lesie z karabinem i zamiast pasji miałby w oku błysk szaleństwa. - Ruszaj - powiedział szorstko i lufą karabinu wskazał nam kierunek. - Możesz też postać tu jeszcze godzinę, a twoja przyjaciółka umrze. Twój wybór. Ja nie mógłbym przejąć się mniej, ale ona chce was widzieć. Bjorn wahał się chwilę, ale naprawdę nie mieliśmy wielkiego wyboru. Słyszałam kroki wilka za nami, popędzał Bjorna, ilekroć ten zwalniał. Chyba traciłam chwilami przytomność, ciemność przeplatała mi się w głowie ze srebrzystą zielenią, cisza z chrzęstem trawy i gałęzi pod wojskowymi butami obu mężczyzn. Bjorn szeptał coś uspokajającego do mojego ucha, ale nie mogłam mu odpowiedzieć. - Uważaj, nie zaczep o linkę i omiń to przewężenie na ścieżce - usłyszałam głos starego wilka. - Wilcze doły i wnyki? - zapytał Bjorn zaskoczony. - Między innymi - obojętnie odpowiedział mu wilk. Serce Bjorna tłukło się w piersi tuż pod moim uchem. Nawet gdybym mogła mówić, czy wystarczyłoby, żeby go uspokoić, moje: „Gdyby chciała nas zabić, już byśmy byli martwi”? Pewnie nie. Ludzie rzadko potrafią czerpać otuchę i pociechę z tych słów. Przejaśniło się, kiedy zniknęły nam znad głów korony drzew. Widać do tego jeziora faktycznie nie było daleko, kiedy ktoś nie miesza ci w głowie i kompasie. - Oddajcie broń - zażądał wilk. Bjorn zaprotestował nieznacznie, bardziej dla zasady niż w przekonaniu, że to coś da. - Nikt nie wejdzie na teren szeptunki z bronią, palną czy inną - ton starego wilka był bardziej kategoryczny niż mojej matki, kiedy zakazywała mi telewizji, dopóki nie poprawię pały z matmy. Bjorn był rozdarty. Całe jego doświadczenie i szkolenie krzyczały, że nie może tego zrobić. Ale pole manewru miał

niewielkie. Nie ze mną w takim stanie. A miałam pewność, że nie brał pod uwagę porzucenia mnie i ucieczki. - Nikt? To dotyczy też ciebie? - zapytał z wyraźnie wyczuwalnym napięciem w głosie. - Tak - padła zaskakująca odpowiedź. - Swietłana nie lubi broni. Niski płot otaczał niewielkie podwórko wokół drewnianej chaty. Jej ściany były sczerniałe, dach lekko wklęsły na środku, a wielki ceglany komin odcinał się czerwienią od porośniętych zielonkawym nalotem gontów. Stary wilk podszedł do ławki stojącej po lewej stronie furtki i uniósł siedzisko, pod którym kryła się zbita z desek skrzynia na broń. Bjorn przez chwilę się wahał, nie wiedząc, co ze mną zrobić, a poręczna byłam tylko odrobinę bardziej od worka kartofli, ale w końcu posadził mnie, opierając plecami o płot. Próbowałam się poruszyć, koncentrowałam wszelkie wysiłki i siłę woli, by wstać, by choćby chwiejnie, ale wejść na teren szeptunki na własnych nogach, lecz moje ciało trwało w przekonaniu, że jestem do niczego. Niepokoiło mnie to bardziej, niż chciałam przyznać. Regularny jad żmii nie wywołałby tak silnej reakcji. A nawet jeśli, po takim czasie moja magia powinna sobie poradzić z uzdrowieniem. Podstawowa zasada w takich sytuacjach - magia dba, by postawić cię na nogi, jeśli sytuacja zagrożenia nie minęła. Ciągnąc na rezerwach, zrobi wszystko, by magiczny mógł walczyć czy wziąć nogi za pas. Dlatego w niewoli u Aleksandra tak szybko goiły się moje wewnętrzne obrażenia - gdy w sytuacji codziennej w tym czasie nie zagoiłoby się większe skaleczenie czy skręcona kostka. Adrenalina uruchamia większe pokłady energii. Teraz wypacałam adrenalinę każdym porem, ale słabość nie mijała. Nie czułam magii, która musując w żyłach, próbowałaby naprawić szkody. Gdybym siedziała w miedzianej skrzyni, miałoby to sens - miedź odcięłaby mnie od magicznych linii, ale, do diaska, powietrze wokoło wypełnione było magią, po prostu moje ciało jej nie asymilowało i się nie leczyło. Śmierdziałam adrenaliną i strachem, co wyczuwał Bjorn i reagował jak to wilk - nadopiekuńczym warczeniem i napinką mięśni. Stali teraz twarzą w twarz ze starym wilkiem, mierząc się tym spojrzeniem „który z nas sika dalej”. Warczenie wyrywające się z ich gardeł nie miało w sobie nic ludzkiego. Skupiłam się na mojej wilczycy, próbując ją przywołać. Jej magia była trochę inna, może... Tkwiła tam, nieco skołowana i zdenerwowana, trochę głębiej niż przez ostatnie dni, ale była. Ostrożnie zareagowała na moje przywołanie. Niemal zobaczyłam podpalaną wilczycę, która unosi łeb i wącha przez chwilę powietrze, niepewna, co jej umknęło. Cokolwiek wyczuła, nie spodobało jej się, fale złości przepływały przez moje synapsy. Posłałam jej prośbę o uspokojenie Bjorna. Sama nie mogłam tego zrobić, a jeśli nie przestaną walczyć tu i teraz o dominację, koniec naszej wyprawy będzie ostateczny. Obcy, samiec, terytorium - wysłała mi komunikat. Varg - odpowiedziałam jej jednym słowem. Musiała zrozumieć wystarczająco wiele z sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy, bo poczułam, jak sięga magią stada do Bjorna i daje sygnał, że ma odpuścić. Nie

walka, Varg, Dora. Wilczyca naprawdę nie radzi sobie z budowaniem zdań, ale widać te słowa wystarczyły. Bjorn skłonił głowę, przerywając kontakt wzrokowy. Sporo go to kosztowało. Jeszcze więcej wyciągnięcie pistoletów z kabur - własnego i mojego, który wyłuskał spod mojej kurtki - i umieszczenie ich w skrzyni. Stary wilk bez słowa odłożył w to samo miejsce karabin, odpiął od pasa kaburę z pistoletem i skórzaną pochwę z myśliwskim nożem. Spojrzał wymownie na Bjorna, a ten z lekkim ociąganiem oddał swoje noże. Nawet się nie zająknął o moich nożach do rzucania przypiętych wokół kostki czy o pochwach z nożami ukrytych pod rękawami kurtki. Wilk mnie nie przeszukiwał, po prostu skinął Bjornowi, że może przejść na drugą stronę płotu, a mój towarzysz podniósł mnie z ziemi i poniósł na spotkanie z tą, która włożyła niemały wysiłek w to, by nas do siebie ściągnąć. Bo jeśli nie myliły mnie zmysły, to jej sygnaturę nosiła magia w lesie, nie Kseni.

* - Połóż ją tutaj - usłyszałam cichy głos. Był nieco skrzeczący, jakby należał do starej kobiety. Bjorn posłuchał i po chwili leżałam na posłaniu wyścielanym szorstkim futrem, przy kominku tej wielkości, że można by w nim upiec świnię na rożnie. Ogień pełzał po ułożonych w stos polanach. Już po sekundzie poczułam, że oblewa mnie pot, a skóra nagrzewa się gorączkowo. - Wypij to. - Podetknęła mi pod nos emaliowany kubek z paskudnie pachnącym wywarem. Zacisnęłam usta, nie ufając jej na tyle, by pić od niej cokolwiek. Czegoś się nauczyłam z bajek. Pochyliła się nade mną nisko i powiedziała, wyraźnie akcentując słowa: - Wypijesz, a może zdołam cię uzdrowić. Nie pij i usychaj. Twój wybór. - Przysięgasz, że działasz w jej interesie i nie jest twoim celem jej zaszkodzić? zapytał Bjorn, chwytając kobietę za nadgarstek i przytrzymując kubek centymetry od moich ust. Spojrzała na niego ze złością, ale odpowiedziała spokojnie: - Przyrzekam, że nie zrobię nic, co miałoby na celu zabicie jej lub skrzywdzenie. Bjorn nie dopytywał uspokojony. A ja pomyślałam, że jeśli jednak dojdę do siebie, muszę mu wyjaśnić, że to, co właśnie powiedziała kobieta, nie powinno go tak od razu uspokajać. To, że coś nie ma na celu zabicia mnie, nie oznacza, że mnie nie zabije. To może wciąż być wysoce prawdopodobny skutek uboczny, a celem podstawowym może być, dajmy na to, ułatwienie życia Brunonowi. Samo wyrażenie, jakim posłużyła się wiedźma, ostrzegło mnie, że mamy do czynienia z kimś, kto jest biegły w mówieniu półprawd i lawirowaniu między słowami. Może to kwestia dziwnego światła, jakie rzucały trzaskające płomienie, ale nie potrafiłam powiedzieć, jak wyglądała, nawet kiedy nachyliła się nade mną. Obrazy nakładały się na siebie, przeskakiwały, jeden odsłaniał drugi w szybszych od możliwości siatkówki mgnieniach, przez co kobieta wydawała się

cała drżeć, mniej materialna, niż powinna. Nie potrafiłam określić jej wieku. W tej samej sekundzie wydawała mi się pomarszczoną staruszką i gładkolicą dziewczyną, przygarbioną wiekiem i sprężystą jak trzcinka, jej włosy falowały wokół głowy lnianą przędzą lub sięgały do pasa, splecione w czarne, grube jak mój nadgarstek warkocze. W obu wersjach miała w nie powtykane pióra, przywiązane do cienkich pasemek kościane koraliki, pierścionki z czerwonej włóczki i srebrnych tunelików. W obu wersjach jej oczy były tak jasne, że jedynie cienka srebrna obwódka i wąziutkie prążki biegnące od niej do zwężonej źrenicy wyznaczały granicę tęczówki i pozwalały ją wyodrębnić z białka oka. Wiedźmy księżycowe to dziś rzadkość, ale miałam niemal pewność, że mam przed sobą jedną z nich. To mnie nieco uspokoiło, bo w połączeniu z nazwą, której wobec niej używał stary wilk - szeptunka - zwiększało nieco szanse na to, że jest po białej stronie. Wierzyłam jej, kiedy mówiła, że bez jej interwencji zostało mi niewiele czasu. Martwiło wszak to, że wciąż ani słowem nie zająknęła się na temat tego, czy to ona odpowiada za mój obecny stan. Trzymała wciąż kubek przy moich ustach, czekając na decyzję. Mogła mnie zmusić, nie zdołałabym jej powstrzymać, gdyby po prostu wlała mi wywar do gardła. Zaryzykowałam i zacisnęłam usta na krawędzi kubka. Mikstura była brunatna, gęsta jak błoto i śmierdziała tak, że można by ją pomylić z miejskim szaletem. Przymknęłam powieki i starałam się nie oddychać przez nos. Upiłam łyk i musiałam przerwać, by przetrzymać odruch wymiotny. Upiłam kolejny i jeszcze jeden. Odsunęła kubek i opuściła moją głowę na twardą poduszkę. Powieki zrobiły mi się zbyt ciężkie, musiałam je zamknąć, tylko na chwilkę... Gdy je otworzyłam, wszystko wyglądało inaczej... Zamiast małej chaty z dużym kominkiem widziałam obszerny szałas na planie koła, z paleniskiem wyznaczającym jego centrum. Ściany ze skór i sztywnych od łoju płócien pokrywały lśniące w mroku symbole, które sprawiały, że całe wnętrze stanowiło część magicznego kręgu. Nie było z nami Bjorna, nie było starego wilka, nie było sprzętów, które widziałam, kiedy przyjaciel przeniósł mnie przez próg. Nie było drzwi, którymi przyszłam. Dym z ogniska ulatywał przez dymnik w szczycie szałasu, ale gdy szeptunka położyła na polanach iglastą gałąź, na chwilę kłęby białego i nieco gryzącego dymu wypełniły przestrzeń. Potarłam załzawione oczy i wtedy z niemałą ulgą zauważyłam, że mogę poruszać kończynami. Usiadłam na posłaniu i przyglądałam się kobiecie, która mnie tu sprowadziła i która prawdopodobnie odpowiadała za mój kiepski stan sprzed kilku minut. Nie było w niej już nic ze staruszki, jakby migające i nakładające się obrazy jej twarzy wreszcie się zdecydowały na młodą, może dwudziestoparoletnią kobietę. Dorzucała iglaste gałązki do ognia, pomrukując coś pod nosem, a każdemu ruchowi towarzyszyło grzechotanie bransolet, frędzelków obszytych koralikami, sznurów paciorków zwisających z szyi, szkiełek i kostek zaplątanych we włosy. Cała szeleściła i pobrzękiwała, ale zamiast bezładnej mieszaniny tworzyło to melodyjną całość... Witkacy miał swoją bransoletę z kulistymi dzwoneczkami, której używał, by

wejść w stan transu. Swietłana cała była instrumentem szamańskim. - Czemu mi to zrobiłaś? - zapytałam cicho. Tylko na mnie spojrzała, wstając z kucek. Krążyła przez kilka minut wokół paleniska i trzymanym w dłoni skrzydłem wrony rozprowadzała dym po całym szałasie, skupiona, nucąca pod nosem, poruszająca harmonijnie całym ciałem, aż melodia koralików stawała się szybsza i głośniejsza, równie materialna jak dym, wypełniając całe pomieszczenie delikatną wibracją, którą wyczuwałam każdym nerwem, każdym stojącym dęba włoskiem. Jej magia wzrastała z każdym ruchem i dźwiękiem, wypełniając zamkniętą przestrzeń szałasu i przyprawiając mnie o stan paniki. Jakaś część mnie chciała stąd uciec, inna podpowiadała mi, że nie powinnam przeszkadzać, że to ważne, by rytuał przebiegł właściwie. Wilczyca we mnie była całkiem spokojna, spokojniejsza niż przez ostatnie dni, niemal czułam sapnięcie ulgi, gdy zwijała się w kłębek, nie widząc w szeptunce zagrożenia. Jakby ją znała albo wiedziała wystarczająco wiele o tym, kim jest, by jej zaufać. Wilczyca mogła być niesfornym i poddającym się instynktom stworzeniem, ale nie głupim, więc posłuchałam jej i usiadłam wygodniej na piętach, obserwując ruchy szeptunki. Oszczędne początkowo gesty teraz nabierały harmonijnego rozmachu, warkocze rozplotły się i pasma czarnych włosów wirowały wokół smukłego ciała przy każdym obrocie. Gdy przytupywała do rytmu bosymi stopami, pobrzękiwały dzwoneczki na plecionych bransoletkach wokół jej kostek. Magia wzrastała, a magiczne symbole wyznaczające granice kręgu nie pokrywały już ścian ze skór, bo te robiły się przejrzyste i wyłaniał się zza nich obcy, dziwny krajobraz, którego nie znałam i który z pewnością nie był otoczeniem chaty. Gdziekolwiek się znalazłyśmy, nie była to już okolica Sejn. Cytując klasykę, nie byłyśmy już w Kansas, a ja nie miałam pojęcia, gdzie wylądowałam. Przystanęła naprzeciw mnie, rozdzielał nas tylko krąg paleniska. Ogień, jeszcze chwilę temu przytłamszony iglakami, manifestujący się głównie kłębami dymu, ożył, płomienie skoczyły w górę, całkowicie zasłaniając szeptunkę, by po chwili opaść do rozsądnych rozmiarów. Znów mogłam ją zobaczyć. Klęczała przy krawędzi paleniska, posypując rozżarzone polana kruszonymi między palcami ziołami. Zapach przywodził mi na myśl Witkaca i jego unikalną mieszankę, którą wypełniał papierosy. - Dość bystra, żeby wiedzieć, kiedy siedzieć cicho - powiedziała ze złośliwym uśmiechem - to więcej, niż się po tobie spodziewałam po tym, co duchy miały mi do powiedzenia na twój temat. - Wiesz, co mówią o duchach, plotkarze o nikłej wiarygodności w sądzie odparłam. - Może przejdźmy już do tej części, w której wyjaśniasz, dlaczego mi to zrobiłaś. - Nic ci nie zrobiłam, wiedźmo. - Rozpoznałam twoją magię tam, na polanie. Parsknęła śmiechem i wzruszyła ramionami jak psotne dziecko. - No dobrze, możliwe, że pobawiłam się z wami w ciuciubabkę, możliwe, że

trochę wam pomieszałam ścieżki, bo chciałam, żebyś zamiast do samochodu trafiła do mojej chaty, a wolałam, żebyś nie wiedziała dokładnie, jak do niej trafić, jeśli nie będę sobie życzyła ponownych odwiedzin... Ale twoja choroba nie ma z moją magią nic wspólnego - zapewniła tonem tak kategorycznym, że jej uwierzyłam. - Co mi jest? Jeśli to nie ty zaklęłaś tę żmiję, ktoś musiał to zrobić. Magiczni nie chorują tak ciężko po ugryzieniu byle węża. - Żmija nie jest temu winna i nie była zaklęta. Nosiłaś w sobie chorobę, a jej ugryzienie tylko ją aktywowało. Stanęły mi przed oczami przejścia ze żmijem, kilkanaście ugryzień, po których wciąż miałam widoczne blizny. - Tak, trafnie przypuszczasz, to jego robota. Wilczyca i twoja magia ochroniły cię wtedy, otoczyły chorobę kokonem, ale ona wciąż w tobie była, przyczajona i cierpliwa. Choroby takie są. - Możesz to wyleczyć? - Może i mogę - pokiwała głową - jeśli twój duch będzie współpracował. Nie skomentowałam tego. Miałam już do czynienia z dobrymi znachorami i kiepskimi. Dobra była Jemioła, potrafiła mnie poskładać w najgorszym nawet stanie i jeszcze dbała o to, by leczenie nie sprawiało bólu. Kiepska była Róża, która napoiła mnie miksturą nijak nienadającą się dla mnie, a kiedy przeklinałam ją resztką sił, wymiotując do kosza na śmieci wspomnienie zeszłorocznej kolacji wigilijnej, wzruszała ramionami, mówiąc, że to wszystko moja wina, bo jestem dziwadłem, z którym nigdy nic nie wiadomo. Mogłam tylko mieć nadzieję, że szeptunka była bliżej Jemioły. - Twoje ciało jest wyłączone, bo tylko tak twoja magia może trzymać truciznę z dala od układu krwionośnego i mózgu, pokażę ci. - Szeptunka wysypała znów garstkę ziół na żarzące się polana, a unoszący się dym zaczął przybierać kształt wijących się węży, czarnych i oleistych, otaczających jasną plamę ciasnym kokonem, światło przesączało się między splotami z łuskowatych ciał i rozlewało, tworząc wokół nich cienką jak bańka mydlana, połyskliwą otoczkę. Nagle pojawił się mały wąż, zupełnie inny od tych czarnych bestii, cienki jak palec i niepozorny, ale samo jego dotknięcie naruszyło bańkę i pękła w rozbłysku kolorowych kropelek. - To by wyglądało wspaniale w filmie science fiction, wiesz? Taka holograficzna wizualizacja zamiast tych wszystkich pikających monitorów skanujących ciało. Przemawia do mnie znacznie mocniej niż widok mętnego USG - powiedziałam bez zastanowienia. Tylko prychnęła, ale nie wydawała się urażona. - Możesz usunąć te węże? To jad żmija, prawda? - Tak. Na oba pytania. Musisz współpracować. Na samą myśl, że noszę w sobie obrzydliwość żmijowych płynów ustrojowych i jego magii, byłam bardzo skora do współpracy. Dorzuciła garść ziół do ognia i dym znów zapachniał papierosami Witkaca.

- Wypuść ją, kiedy będzie gotowa - powiedziała szeptunka i wznowiła swój taniec wokół ogniska. Szczupłe ciało kołysało się, falowało, aż zadźwięczały wszystkie dzwonki, koraliki, kosteczki i sznurki. Bose stopy coraz mocniej wystukiwały rytm, drgania przenosiły się po klepisku i czułam, jak wnikają mi w kości. Ogarnęła mnie jakaś lekkość, miałam ochotę tańczyć z nią, śpiewać, pozwolić, by muzyka mnie poniosła i wypełniła. Zaczęłam się kiwać, bo wibracje kumulowały się w moim ciele i nie mogłam pozostać bez ruchu. Jakby wykołysała swoim ciałem radiowy przebój, jedną z tych piosenek, które podświadomie wpadają ci w ucho i zaczynasz tańczyć i wystukiwać stopą rytm, ilekroć ją słyszysz. Obudziła się i napierała na mnie od środka, niczym futrzana kulka nieszczęścia. Jej emocje obmyły mnie słodko-gorzką falą. Rozpacz i potworne zmęczenie zastąpiły gniew i buńczuczne „rozedrzeć na strzępy”. Ścisnęło mnie w gardle na myśl, że jest smutna i cierpi tak bardzo, ale nawet w takim stanie próbuje mnie chronić przed tymi emocjami, wycofując się w głąb. Rytm narzucony naszym duchom przez Swietłanę wyciągnął ją. Dosłownie. Przejrzysta ruda wilczyca z ciemniejszym futrem na łapach, brzuchu i ogonie wyrwała się z mojej piersi na pierwszy samodzielny spacer. A ja poczułam w środku pustkę, która była nieprzyjemna. Mogłam nieraz psioczyć na uciążliwą obecność, ale nigdy nie chciałabym, żeby odeszła na stałe. Stanowiła część mnie, byłyśmy razem na dobre i złe. Wyciągnęłam rękę w jej stronę, a ona otarła się o dłoń bokiem pyska i zniżyła głowę, domagając się pieszczot. Chwiała się, zrobiła krok i drugi, jakby była pijana, a potem położyła się z pyskiem na moim kolanie i spoglądała na mnie najsmutniejszymi psimi oczami, jakie zdarzyło mi się widzieć. Popiskiwała cichutko i boleśnie. - Co jej jest? Szeptunka nie odpowiedziała, wciąż tańczyła, ale jej ruchy stawały się coraz wolniejsze. Zataczała ramionami kręgi, a frędzle przy jej rękawach i pęki ptasich piór przyczepione do włosów i odzieży furkotały miękko jak skrzydła. Dreptała w małym kręgu, zwracając twarz na cztery strony świata. Jej oblicze wyrażało taki stopień skupienia, jaki widziałam u osób pogrążonych w głębokiej medytacji, powieki miała uchylone, ale błyskały zza nich tylko białka. I nagle zamarła w pół gestu, obróciła się całym ciałem w moją stronę. Stawiając stopę za stopą, maleńkimi kroczkami podeszła i pochyliła się nade mną. Dotknęła mojego czoła wskazującym palcem o szerokich kostkach i szorstkiej opuszce. Przez chwilę po prostu trzymała palec w miejscu, w którym miałabym tilakę, gdybym była Hinduską, a potem pchnęła wyraźnie, chcąc, bym się położyła. Posłuchałam, bo pewnie to miała na myśli, domagając się współpracy. Wilczyca przesunęła się tylko troszkę, nie zdejmując pyska z mojego uda. Swietłana wyprostowała się. Wyciągniętą przed siebie dłonią przejechała od mojego czoła po stopy, frędzle i pióra połaskotały mnie po twarzy. Wyjęła z kieszeni bryłkę kwarcu o różowawym kolorze i położyła mi na piersi. Zakołysała ciałem, aż znów odnalazłam w grzechotaniu ozdób na jej szacie splątaną melodię. Kwarc

uniósł się i zaczął lewitować jakieś czterdzieści centymetrów nad ciałem. Sapnęłam zaskoczona, a wilczyca pisnęła cichutko, jakby chciała mnie uspokoić. Wydawała się lepiej niż ja rozumieć, co się dzieje. I nagle ból rozerwał mnie na milion kawałków. Krzyczałam i wyginałam się w pałąk, kiedy kwarc rozjarzył się światłem, które miało zwabić to, co pozostawił we mnie żmij. Czarne węże przetoczyły się w środku, zbyt ruchliwe, by nie wzięło mnie na wymioty, śliskie i zimne cielska skażone ciemnością, którą nosił w sobie żmij, na długo zanim przyjął demona. Wiły się we mnie, jakbym była w ciąży z meduzą. Szarpałam koszulę i ciało pod nią, chcąc je wydostać, wyrzucić jak najdalej, ale moje palce ślizgały się po skórze, niezdolne przeniknąć w głąb. Szeptunka syknęła zniecierpliwiona. Sekundę później jej dłonie zanurzyły się w moich trzewiach po nadgarstki. Gdy je wynurzyła, w każdej dłoni ściskała główkę węża z ostrożnością, z jaką specjalista łapie jadowite gady - trzymając palce z dala od ich zębów jadowych. Wyprostowała się, ciągnąc węże, które wyślizgiwały się ze mnie z cichym szelestem łusek. Wzdrygnęłam się, kiedy pierwsze dwa opuściły moje ciało, a szeptunka wrzuciła je do ognia. Wiły się na rozżarzonych polanach, a potem zajęły mocnym fioletowym ogniem. - Jeszcze jedenaście - mruknęła i powtórzyła cały rytuał. Pociłam się jak mysz. Ból był intensywny, ale skoro widziałam, jak skutecznie usuwała gady, starałam się nie krzyczeć, żeby jej nie rozpraszać, żeby nie zgubiła melodii, którą chyba je zahipnotyzowała, bo każdy kolejny walczył mniej. Kilka minut później skończyła. Złapała kwarc, który wciąż unosił się nad moją piersią, i schowała go w kieszeni. Zwinęłam się w kłębek, ciężko dysząc, ze wzrokiem wbitym w wysokie fioletowe płomienie spalające czarne cielska. - Wypij. - Podała mi skórzany bukłak. Posłusznie zamoczyłam usta i gorycz naparu uderzyła w moje kubki smakowe. - Niedobre w smaku, ale dobre dla ciebie - powiedziała, widząc moją skrzywioną minę. Lekarstwa rzadko kiedy są smaczne, pomyślałam, trucizny też, ale gdyby chciała mojej śmierci, wystarczyłoby, żeby nie robiła nic. - Czy to już? - Siłą woli trzymałam płyn w żołądku, bo bardzo spieszył się z powrotem do gardła. - Dopiero zaczęłyśmy. Musisz wyzdrowieć, a to jest możliwe tylko tu, w moim wymiarze, w mojej jurcie. Ona też musi wyzdrowieć. - Wskazała palcem wilczycę, która cicho popiskiwała i wtulała nos w moją dłoń. - Co jej jest? - Bardziej mnie zmartwiło, że jej coś dolega, niż że ja mam przed sobą rekonwalescencję. Na razie wystarczająco cieszyło mnie to, że już nie nosiłam w sobie esencji żmija. - Gdyby należała do magicznych, byłaby na granicy wydrenowania. Oddała tyle energii przez więź partnerską, że jest pusta w środku. Jest tam tylko ból, który od niego wzięła. Jest zimna w środku, a dla wilka to źle, to śmierć lub szaleństwo. - Ulecz ją - poprosiłam ze łzami w oczach. - Nie chcesz się jej pozbyć? - zapytała, wbijając we mnie swoje spojrzenie

ptasich oczu. - Jesteśmy jednym. - To dobrze i źle. Dobrze, bo nie ma sposobu, żeby ją zabrać. Źle, bo jeśli umrze lub oszaleje, też jesteście jednością. A jeśli jej partner umrze albo oszaleje, z nim też jesteś jednością. - Krótko mówiąc, szanse na to, że umrę lub oszaleję, są całkiem spore? - Nawet nie powinnam być zaskoczona, prawda? - Spore - prychnęła - albo i większe niż to. - Możesz mi pomóc? Odnaleźć go? - W tym wymiarze może, ale nie poza nim, a on tu sam nie trafi, przykro mi. Przysuń się bliżej ognia, pomogę jej tyle, ile mogę... - Usiadła na piętach przy samej krawędzi paleniska i znów dosypała ziół z jednej z przepastnych kieszeni. Zapachniało gorzkawo, aż kręciło w nosie. Wilczyca kichnęła, a potem nastroszyła się i zaczęła warczeć na dym, który unosząc się znad paleniska, przybierał dziwaczne kształty. Nie mam pojęcia, co tam widziała. Pierwszy raz, odkąd dowiedziałam się, że jestem po części wilkiem, znalazła się poza mną, nie dzieliła ze mną kawałka mózgu. Było to najbliższe przemiany, na co mogła liczyć - opuściła moje ciało, miała cztery łapy, futro i ogon, może nawet czuła ulgę, że ma chwilę wolności od ograniczeń. Ja czułam się nieswojo. Słabsza, samotna, jakby pusta. Dopiero teraz zrozumiałam, że nawet nie wiedząc, że noszę w sobie wilka, jakoś go odczuwałam. Dawał mi siłę, niczym żelazny trzpień podtrzymujący kręgosłup, aż stał się twardszy, niż mi to mogło wyjść na zdrowie, zwłaszcza w pracy. Ona nie kłaniała się nikomu, była wilczycą Alfa, potomkinią bogini, uśpienie czy nieświadomość to tylko detale, które zmieniały niewiele. Owszem, nie mogła się komunikować bezpośrednio, ale przecież wpływała na moje zmysły, na intuicję, na instynkt, który czynił mnie dobrym detektywem. Granica między nami była bardziej płynna, niż na początku chciałam wierzyć. Olaf twierdził, że większość moich decyzji jako człowieka to odbicie Alfy we mnie - praca w policji, przymus ochrony słabszych, opiekuńczość do przesady, przygarnianie kurczątek i budowanie zrębów stada jeszcze przed przebudzeniem wilczycy. Trudne do przyjęcia, ale prawdziwe. A teraz była poza mną, warczała wściekle na majaki wyłaniające się z dymu, kłapała zębami i złościła się, gdy przechodziły przez niematerialną zmorę, nie raniąc, nie rozkrwawiając. Szeptunka usiadła po turecku, na kolanach rozłożyła szeroki pas lnianego materiału, a na nim umieściła trzy kostki. Wyglądały jak kości małego zwierzęcia. Nie wiem, skąd miałam pewność, że są wilcze i że każda z nich należała do innego gatunku. Wydzielały jakąś formę energii, którą wyczuwałam, nawet jeśli nie potrafiłam nazwać. Zanuciła, najpierw cicho, bez słów, ale pieśń nabierała siły, mruczando zmieniło się w inkantację, a ta przerodziła się w śpiew kojarzący się z cerkiewnymi psalmami, głęboki, sięgający wysokich tonów, o zaskakującej, wędrującej po całej skali melodii, z sylabami, które wydawały się zbyt długie lub zbyt krótkie,

i samogłoskami, które rozciągały się w całą zwrotkę. Dziwne, bez wątpienia, ale jednocześnie piękne, na jakimś poziomie nieludzkie w tym sensie, że nie było wynikiem ludzkiej kultury, ale czegoś bardziej pierwotnego. Nie kierowała swojej pieśni do mnie, tylko do wilczycy. A ona odpowiadała. Przestała warczeć, futro wygładziło się, gdy podchodziła nieśmiało do Swietłany, by popiskując cicho, trącić jej kolano łapą. Szeptunka nie przerwała śpiewu, ale w spojrzeniu, jakie wymieniła z wilczycą, było jakieś napięcie i oczekiwanie. Wilczyca schyliła łeb i wybrała jedną z kości leżących na tkaninie. Trzymała ją w zębach i przez chwilę obawiałam się, że ją po prostu połknie, ale Swietłana skinęła tylko głową. Pieśń, równie naturalnie jak nabierała sił, teraz wyciszała się, by znów przejść w ciche mruczenie. Wilczyca cofnęła się, wciąż trzymając w zębach kostkę. Gdy znalazła się przy palenisku, wrzuciła ją w płomienie i niepewnie spojrzała na szeptunkę. Ta znów skinęła głową i jednym słowem podsyciła ogień, aż stał się tak gorący, że usłyszałam odgłos pękającej kostki. Ogień przygasł, za to dymu było coraz więcej. Kłębił się, gęstniał, biało-siwy, aż przybrał kształt wielkiego wilka. Wilczyca wpatrywała się w niego jak zaczarowana, skamlała jak szczeniak, tonem skargi i smutku. Przez chwilę wydawała się nie tyle nasłuchiwać, co słuchać odpowiedzi. Wilk z białego dymu oderwał się od paleniska i otoczył wilczycę kłębiastą miękkością. Ta zawyła i nagle umilkła. Przysunęłam się bliżej, zaniepokojona. Skuliła się w kłębek, chowając pysk w przednich łapach, i zasnęła. Jej boki unosiły się regularnie, nie wydawała się w żaden sposób zagrożona. - Co jej jest? - zapytałam niepewna. - Wędruje ze swoim przewodnikiem - powiedziała Swietłana, jakby to było całkiem oczywiste. - Gdzie? - Na tym poziomie zaświatów, do którego jako człowiek nie mam wstępu. Nie mogę leczyć zwierząt, nie bezpośrednio, jak uleczyłam ciebie, ale mogę przywołać im tego, kto je wyleczy. - Jak długo to potrwa? - Oczywiście cieszyło mnie, że wilczyca znalazła pomoc, ale wciąż miałam Varga do odnalezienia. - Tyle, ile będzie musiało, nie krócej. A czas tu i tak płynie całkiem inaczej, więc najlepiej nie zawracać sobie nim głowy. Nie możesz popędzać leczenia. Była na granicy szaleństwa, za dzień, może dwa nie miałaby odwrotu. A to jeszcze nie koniec i wciąż będzie potrzebowała sił, póki nie odnajdziecie jej partnera. - Wydawała się znakomicie poinformowana. - Czy on jest w takim stanie jak ona? - Nie wiem, po której stronie szaleństwa jest, jeśli o to pytasz. Przytaknęłam, bo właśnie o tym myślałam. - Jeśli nie znajdziesz go do pełni... jeśli nie odzyska drogi do swojego człowieka... oszaleje, a ciebie pociągnie za sobą. Mogę przeciąć tę więź, która was łączy... - zawiesiła głos, nie kończąc, więc skończyłam za nią: - Ale wtedy ona nie będzie w stanie mu pomagać i stracimy go?

- Tak. Ale będziesz bezpieczna. - Ale stracę go, moje stado go straci. On jest ważny, Swietłano, jest jednym z filarów. - Tak, ale jeśli upadnie, pociągnie cię ze sobą. - Więc muszę się pospieszyć i znaleźć go, zanim upadnie... - Twój wybór. Ale pełnia dyszy ci w kark. Dla dobra twojego i twojego stada, któremu nic po szalonej Alfie... jeśli dzień przed pełnią wciąż nie zdołasz go odnaleźć albo będzie za daleko za granicą obłędu... przyjedź, przerwę więź. - Zgoda - powiedziałam - choć prędzej mnie piekło pochłonie, niż się na to zdecyduję, póki nie wyczerpię wszelkich innych możliwości. Skinęła głową i zgarnęła dwie pozostałe na jej kolanach kostki do lnianego woreczka, który z powrotem ukryła w fałdach spódnicy. - Dlaczego trzy kości? - zapytałam, czując, że to ważne. Uśmiechnęła się przebiegle. - Bo sama musiała wybrać swojego ducha przewodnika. Nie wszystkie wilki są takie same. Twoja wilczyca słucha Białego Wilka. Takich jak ona jest najwięcej. Biały Wilk był pierwszym wilkiem, który zrodził się niedługo po bogach, towarzyszył im podczas polowań, był im równy. Jest praojcem wilków, które są wilkami z natury, zmiennokształtnych zrodzonych z magii księżycowej. Druga kostka symbolizowała Czarną Bestię, wilka z przemiany, stworzonego przez człowieka, najczęściej czarnoksięstwem, czy noszącego demoniczną bestię. Bestii słuchają też zmiennoskórzy i loup garou, ofiary klątwy, która też jest czarną magią. Jest też trzecia kostka, Beowulf, pszczeli wilk... i tu zaczynają się ciekawe sprawy... - Taki jest Borys, prawda? To znaczy, że taki jest też Bruno... mówisz, że oni nie są takimi wilkami jak Olaf? - Ani jak ty. Może są podobni, ale ich wilki słuchają Beowulfa i z nim wędrują po ścieżkach ducha. I wierz mi, wiedźmo, ciężko o zgodę między waszymi wilkami, bo nie ma zgody między ich duchami... - Opowiedz mi, proszę. - I tak musimy czekać, aż Biały Wilk odprowadzi twoją wilczycę. - Wzruszyła ramionami, ale po jej minie widziałam, że lubi opowiadać, cieszy się tym, że ma komu. - Czy w tej opowieści pojawia się Leib Olmai? - z przesadną dokładnością wymówiłam jego imię. Fany, Badb czy paru innych bogów istnieli w mojej głowie jako wcielone byty, on wciąż był nieokreślony. A niewiedza budzi we mnie większy strach niż najgorsza, ale sprawdzona reputacja. - O widzisz, za nic masz moje umiłowanie do suspensu i odpowiedniego porządku snucia historii. Co to za opowieść, gdy z góry zdradzasz jednego z głównych antagonistów? My tu, na wschodzie, lubimy opowieści, nie spieszymy się, pozwalamy im się rozwijać w czasie i w zaciekawieniu słuchającego. Skarciła mnie ostrym spojrzeniem, ale po chwili jej twarz znów się wygładziła,

dorzuciła do ognia grube polano, otrzepała dłonie o sukienkę i znów usiadła po turecku, moszcząc się na ręcznie tkanym, grubym dywaniku, przypominającym islamskie dywaniki modlitewne, choć symbolika zawiłych wzorów była zdecydowanie pogańska. Siedziała przede mną dziewczyna z ciemnymi warkoczami i młodą, gładką skórą, ale moje oko wciąż szukało podobieństw do tej staruszki z niemal białymi włosami, bardziej krągłej i zgarbionej... Może to jej głos, który brzmiał identycznie w obu postaciach, może to składnia i intonacja, które pasowały mi bardziej do starszej kobiety niż dwudziestoparolatki. Zabrało mi chwilę skupienie się na samej narracji. - Wszystko zaczęło się w czasach, kiedy bogowie chodzili po ziemi. Ich słowo zmieniało świat pod ich wyobrażenie, zaś ludzie byli im igraszką - zaczęła z pewną emfazą. Cóż, jak przekonali mnie Loki, Badb i Fany - niewiele się zmieniło i igraszką bogów mogliśmy być każdego dnia. Może czasem mieliśmy większe pole manewru, jeśli chodzi o obronę, ale statystyki nie przemawiały za nami. Nie powiedziałam tego. Swietłana, jakby czytała w myślach, posłała mi wymowne spojrzenie, więc tylko pokornie schyliłam głowę, bo naprawdę potrzebowałam informacji. - Leib Olmai jest starym bogiem z Północy. Możesz go znać jako Pana Olch, ale nie w tym romantyczno-niemieckim ujęciu, bo to doprawdy niedorzeczne. Przydomek wziął się od soku olchy, czerwonego niczym krew, którym myśliwi smarowali twarz przed wyruszeniem na polowanie, żeby zapewnić sobie przychylność Leiba. Jego domeną były polowania, więc wędrowne ludy Północy składały mu ofiary i zanosiły modły, żeby sprzyjał ich wysiłkom: wyostrzył ich wzrok i słuch, poprawił celność. Od tego zależało życie tych rodzin. Kapryśny i uparty, potrafił myśliwemu, który go uraził najdrobniejszym słowem, odebrać umiejętność łowów. Biedak nie zdołałby upolować nawet zająca, który już trzepotał się we wnykach. A urazić Leiba nie było trudno, wierz mi. Wprowadził szereg zasad i reguł, których złamanie wprawiało go w nastrój mściwy i złośliwy. Od zawsze był... dziś pewnie nazwałabyś go szowinistyczną świnią, całkiem trafnie. Leib nie szanował kobiet, nie pozwalał im polować, samo dotknięcie łuku czy noża obciążało je pechem. Nie czynił wyjątków. Nawet jeśli mąż chorował i tylko żona mogła zdobyć dla nich pożywienie. Dla Leiba oboje zasługiwali na śmierć. Ich dzieci też, bo widać ojciec był zbyt słaby, żeby je mieć. Pan Olch był zawziętym sukinsynem, jeśli mnie pytasz. Osobiście nie mam wiele szacunku do bóstw, które budzą wyłącznie strach, ale cóż, Leib miał moc. Dzieci wzrastały w bogobojnym lęku przed kaprysami Leiba, a mali chłopcy z niepokojem czekali na swój rytuał przejścia - bo choć stawali się mężczyznami w oczach swojej społeczności, musieli też spędzić dobę z Leibem i udowodnić mu, że zasługują na jego błogosławieństwo i znak myśliwego wymalowany sokiem z olchy na czole. Aż któregoś dnia, niczym jeden z nas, stał się igraszką mocy silniejszych niż

bogowie. Coś w jej tonie mówiło mi, że zmierzamy do jednej z tych opowieści, w których kumulacja szczęścia następuje na samym początku, a potem jest już tylko gorzej, aż do nieuniknionej katastrofy. Zamyśliła się na ułamek minuty, a w jasnych oczach tańczyły odbite płomienie paleniska. - Była z rodu Saami, młoda i piękna, twarda i odporna jak - wszyscy Saami, uparta, jak tylko młoda kobieta może być - podjęła opowieść słodkim głosem. Leib zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia, niczym młodzian, którym od dawna nie był. Starał się o jej względy, uwodził, obiecywał złote góry i gwiazdę z nieba... Gdyby opierała mu się dłużej, obawiam się, że w całej Laponii nie zostałby nawet jeden renifer. Dziewczyna uwierzyła, że pcha go do niej coś więcej niż zabawa w uwiedzenie naiwnej panny, kiedy przyszedł prosić ją o rękę. Wierz mi, wiedźmo, piękna to była przemiana. Dziś nakręciliby o tym film albo disneyowski musical z mnóstwem pięknych piosenek o sercu z lodu, które ogrzał płomień miłości... wtedy przy każdym ognisku opowiadano historię o Leibie Olmai i Mari, kobiecie, która poskromiła bestię. W filmie żyliby długo i szczęśliwie. Życie zwykle jest bardziej nieprzewidywalne i okrutne. Leib zbudował dla nich jurtę, dbał o Mari i jej ludzi. Nikt nie miał w okolicy takiego szczęścia do łowów jak ludzie z jej wioski. Nie groził im głód. Mari wkrótce zaszła w ciążę, a Leib szalał z radości. Wierzył, że urodzi mu syna, który zapoczątkuje nowe pokolenie bogów. Gdy do rozwiązania zostało mniej niż dwa księżyce, wyruszył z mężczyznami na polowanie. Mieli przynieść do domów tyle mięsa, by przez kolejne tygodnie nie musiał opuszczać żony. Może zwierząt w okolicy było za mało, może Leib chciał swojej Mari i dziecku zapewnić najlepsze kąski, nie wiem, ale poszli dalej niż zwykle. Upolowali dość, żeby nikomu przez miesiące nie groził głód, ale z ładunkiem wracali wolniej. Nie było ich w wiosce tydzień. Kiedy do niej dotarli, zastali ruiny. Śnieg wciąż krzyczał szkarłatem przelanej krwi, a z ruin jurt padlinożercy nie wyciągnęli jeszcze ciał zabitych. Stado kruków i wron coraz odważniej i niżej krążyło nad tym, co pozostało. Leib pobiegł na skraj wsi, gdzie jeszcze niedawno stał jego dom, niewiele zeń zostało. Z paleniska unosił się dym, ale po Mari nie było śladu. Leib oszalał. Zrobił jedyne, co mógł. Przełknęłam ciężko ślinę. Nawet jeśli dziś ja i Leib jesteśmy po dwóch stronach barykady, serce ściskało mi się na samą myśl o tragedii, jaka go dotknęła. I mogłam tylko zaciskać kciuki, by nie okazało się, że stoi za tym moja babka. Nie mogłam z góry założyć, że nigdy by tego nie zrobiła, za dobrze ją znałam. Zostawała tylko nadzieja. - Z rozpaczającego męża zmienił się w myśliwego - powiedziała, a jej spojrzenie stwardniało, jakby znalazło w nim odbicie coś ze stanu ducha Leiba z tamtego czasu. Nie zapytałam szeptunki, ile ma lat ani skąd zna tę historię. I tak nie odpowiedziałaby na te pytania. Kontynuowała opowieść tonem chłodnym, jakby z trudem powściągała emocje. - Nie potrzebował wiele czasu, żeby zrozumieć, że to wilki napadły na wioskę. Boskie wilki, Freki i Geri, Żarłoczny i Łakomy,

przetoczyły się przez wioskę, zabijając każdą kobietę i dziecko na swojej drodze. Leib wierzył, że Mari nie było wśród nich, gdzieś w sobie czuł, że wciąż żyje, i wiedział, że musi ją odnaleźć. Czasu miał coraz mniej. Złapał trop i wędrował, aż ją znalazł. Ledwie żyła, ale zdołała mu powiedzieć, komu zawdzięczał to, że jego syn przeżył narodziny. Uciekła wilkom, ale z wysiłku i strachu zaczęła rodzić. Za wcześnie, z dala od domu i akuszerki. Była pewna, że umrze, a z nią ich dziecko. Ale przyszła jej z pomocą niedźwiedzica. Czy zwabiły ją krzyki kobiety, czy zesłali ją bogowie? Niedźwiedzica zabrała ją do gawry, gdzie Mari urodziła chłopca. Swoim wielkim, kudłatym ciałem ogrzewała ich oboje, by nie zamarzli, ale nic więcej nie mogła zrobić. Poród wyczerpał matkę, krwawienie nie ustawało. Przy życiu trzymało ją to, że czekała na Leiba. Wierzyła, że ich odnajdzie, odmawiała śmierci, jak długo jej syn nie był bezpieczny. Zobaczyła jeszcze, jak Leib pierwszy raz wziął na ręce syna. Ale utrata krwi i infekcja okazały się groźniejsze od wilków. Gdyby była przy niej szeptunka, wszystko mogłoby się skończyć inaczej. Znów coś na kształt poczucia winy zagościło na jej twarzy. Westchnęła ciężko nad losem Mari. - Leib pochował żonę i wrócił z dzieckiem do zrujnowanej wioski. Martwił się o chłopca, był zbyt maleńki i delikatny, płakał z głodu. I znów pomocna okazała się niedźwiedzica. Może niedawno straciła swoje młode, może połączyła ją z chłopcem jedna z tych niewytłumaczalnych więzi, kiedy losy człowieka i zwierzęcia splatają się na zawsze. Karmiła dziecko własnym mlekiem, ogrzewała swoim futrem, szła za Leibem krok w krok, a ten uznał, że to duch opiekuńczy, którego bogowie zesłali jego synowi. Nazwał ją Ursa i nigdy nie zapomniał, że uratowała jego dziecko i próbowała ratować żonę. Swietłana przerwała opowieść, by wytrzeć rękawem łzy, które płynęły jej po policzkach. Miałam mętlik w głowie. Współczułam Leibowi, bo utrata ukochanej to straszny cios, ale wciąż nie miałam pojęcia, co to ma wspólnego z moją babką. Zapytałam o to, a szeptunka pokiwała ze smutkiem głową. - Wtedy jeszcze nic... Ale wkrótce miało się to zmienić. Oparłam łokcie o kolana i czoło na splecionych dłoniach. Znałam moją superprababkę wystarczająco dobrze, by się spodziewać, że naprawdę nie spodoba mi się to, co usłyszę. I aby oddać jej sprawiedliwość, nie zakładałam z góry, że chciała źle. Ona ma po prostu talent. A ja się zastanawiam, po kim odziedziczyłam swój. - Chłopiec miał prawie rok, zaczął już samodzielnie chodzić i nie potrzebował nieustannej opieki i karmienia przez niedźwiedzicę. Gdyby Faoiliarna i Badb wybrały na polowanie inny dzień, dwa miesiące wcześniej, niedźwiedzica byłaby wciąż w jaskini, w której Leib zamieszkał z synem właśnie ze względu na nią. - O Bogini... - jęknęłam, czując, do czego to zmierza. - Tak, bardzo niefortunny zbieg okoliczności. Jedna z nich, pewnie Faoiliarna, bo strzela z łuku lepiej od Badb, postrzeliła Ursę, a ta, gnana bólem i strachem,

zdołała dobiec do jaskini i Leiba. Możesz być bogiem, ale jeśli coś jest poza twoją mocą, nie różnisz się szczególnie od człowieka postawionego w tej samej dramatycznej sytuacji. Leib potrafił polować, ale nie potrafił odwracać wyniku polowania. Siedział u jej boku i patrzył, jak jego syn tuli się do przesiąkniętego krwią futra jedynej piastunki, jaką znał. Był bezradny, a to zawsze doprowadza mężczyzn takich jak on do furii. Nie zajęło mu wiele czasu wytropienie obozowiska myśliwych. Znalazł twoją babkę i Badb, gdy raczyły się przy ognisku mięsem upolowanego łosia. Polujące kobiety. Wilczyca i wojenna wrona... bardzo niefortunny zbieg okoliczności. - Pokręciła głową ze smutkiem. Zaczęłam kojarzyć fakty: - Chyba nie uznał, że to one odpowiadały za śmierć Mari i ludzi z wioski? - W jego głowie to miało całkowity sens. Widział ślady wilków, a wrony latały nad pobojowiskiem. A teraz te jeszcze upolowały Ursę. - Ale skoro wiedział, że to Freki i Geri, musiał wiedzieć, że to wilki Odyna, nie Faoiliarny... - Gdyby obarczył winą Odyna, nigdy nie dostałby swojej zemsty. Łatwiej było oskarżyć Faoiliarnę. Czyż jako Królowa Wilków nie odpowiada za czyny każdego z wilków? - A czy on potrafił upilnować każdą olchę, żeby prosto rosła? - zapytałam retorycznie. Swietłana parsknęła śmiechem. - To pochopne założenie legło u podstaw wieków nienawiści. Na nic zdały się wyjaśnienia twojej przodkini, że gdy zginęła Mari, razem z Badb bawiła w Szkocji, doprowadzając tamtejsze klany do zdziesiątkowania liczebności. Leib nie myślał racjonalnie. Chciał zemsty. Chciał jej śmierci. Nie dała mu takiej satysfakcji. Starli się kilkakrotnie, bez jednoznacznego rozstrzygnięcia. Później starała się go unikać, bo ilekroć postawiła stopę na jego terytorium, dostawał białej gorączki i kończyło się wielką zawieruchą. Frejr i Odyn poprosili ją, by nie podejmowała walki. Wierzyli, że Leib dojdzie do siebie i zrozumie, że jego gniew chybia celu. Zgodziła się. Myślę, że tak naprawdę mu współczuła. Stracić żonę w taki sposób... Bogowie mogą lekceważyć miłość, ale w głębi duszy oni jej po prostu łakną i potrafią zrozumieć tragizm jej utraty. - Co się stało z chłopcem? Leib zdołał go wychować? - zapytałam, bo sama myśl, że miałby w takiej sytuacji jeszcze stracić syna, pobudzała we mnie pokłady kobiecego współczucia i miękką stronę. Mogłam zrozumieć jego rozpacz, naprawdę, ale mechanizm szukania winnego wydał mi się idiotyczny. Fany zawiniła, zabijając Ursę, ale nie wierzę, by mogła sterować wilkami Odyna, a tym bardziej że dopuściłaby się zaszlachtowania wioski. Nie zrozumcie mnie źle. Moja babka byłaby w stanie zaszlachtować wioskę bez mrugnięcia okiem - nie miała problemu z wybiciem do nogi stada Olafa, kiedy był jeszcze szczenięciem, ale nie porwałaby się na tę wioskę, w której, o czym wszyscy zapewne wiedzieli, mieszkał Leib. Poza tym, o ile Fany potrafiła być skrajną jędzą bez krztyny empatii, miała słabość do szczeniąt. A skoro przez

stulecia czekała na wnuczkę, rozumiała potrzebę posiadania potomstwa i nie sądzę, by zaatakowała ciężarną żonę potężnego bóstwa. To szalona suka, ale nie głupia. - Chłopiec... To może najdziwniejsza część tej historii... - kontynuowała szeptunka. - Ursa zdołała dotrzeć do jaskini i Leib siedział u jej boku, patrząc, jak jego syn przytula wielką niedźwiedzicę. Nie potrafił jej uzdrowić, ale uznał, że potrafi sprawić, żeby nawet po śmierci przyczyniła się do bezpieczeństwa chłopca, którego kochała równie mocno jak on. Miał szczęście i tej nocy zaczynała się pełnia. Sięgając po magię księżycową, splótł siły witalne i ducha niedźwiedzicy z ciałem i duchem syna. Tak powstał Beowulf, pszczeli wilk. Wilk, bo magia księżycowa, pszczeli, bo duch Ursy był tym, który zamieszkał w chłopcu, tak jak w tobie mieszka twoja wilczyca. Na chwilę mnie zatkało. Owszem, mówiliśmy o czasach, gdy bogowie częściej niż dziś bawili się ludzkim DNA, ale zwykle tworzyli rasę od podstaw. Nie przeprowadzali wątpliwych operacji magicznych na własnym potomstwie i umierających zwierzętach. Udało mu się, stworzył Beowulfa, ale bardziej prawdopodobne było, że silniejszy od dziecięcego duch umierającego niedźwiedzia pociągnie chłopca za sobą w domenę śmierci. Tylko to, że Ursa kochała chłopca i chciała go chronić, zadecydowało o sukcesie eksperymentu. Ale tego Leib raczej nie mógł przewidzieć. Czy wiedział, co stwarza? - Chłopiec mógł się zmieniać? - zapytałam. - Z tym było więcej zamieszania, bo księżycowa magia i niedźwiedzi duch nie grzeszyły kompatybilnością. Początkowo ciało w czasie przemiany się miotało, raz było wilkiem, raz niedźwiedziem. Z czasem oba wcielenia zaczęły się ze sobą splatać w formę bestii, która jest wypadkową obu tych ras, większa niż jakikolwiek wilk, choć nie tak potężna jak niedźwiedź. Jedyna w swoim rodzaju. Potomkowie Beowulfa dali początek nowej rasie zmiennych, on sam jako półbóg stał się duchowym przewodnikiem ich bestii po ścieżkach zaświatów. A Leibowi, jako stwórcy, są lojalni. Przez chwilę milczałyśmy. Kręciło mi się w głowie od opowieści, która wyjaśniała tak wiele, pozostawiając nie mniej pytań wciąż bez odpowiedzi. - Dlaczego teraz? Dlaczego Leib czekał z zemstą tak długo? - Widać dopiero teraz Faoiliarna ma coś, co uznał za słabość. - Ma mnie. - Przełknęłam głośno ślinę, uświadamiając sobie wszystkie konsekwencje. Jeśli Bruno przywołał Leiba i powiedział mu o mnie, o tym, że Królowa Wilków ma upragnioną potomkinię... Na jego miejscu nie próbowałabym zabić Fany. Zabiłabym wnuczkę, by zranić babkę. Fany leży gdzieś ranna tak bardzo, że na tygodnie jest unieruchomiona (bogini!), bo kiedyś pojawiła się w złym miejscu, złym czasie, a stulecia później urodziła się dziewczynka z genami wywodzącymi się od niej. Musiała bronić Varga, nawet nie z sympatii dla aroganckiej dupy mojego partnera, ale z powodu konsekwencji, jakie jego śmierć miałaby dla mnie. A Fany za długo czekała, by zadowolić się szaloną lub

martwą wnuczką. Kochała mnie nie mniej, niż ja kochałam ją. Pieprzony Leib. Nigdy go nawet nie widziałam, a mogę przez niego stracić wszystko. Usłyszałam ciche skomlenie i pysk wilczycy trącił moją ukrytą w dłoniach głowę. Spojrzałam w bursztynowe oczy mojej towarzyszki. Wyglądała lepiej, na mniej szaloną, nie mniej zdeterminowaną. Znów trąciła mnie nosem, tym razem w mostek. Nie musiałam czytać jej w myślach. Chciała z powrotem wejść w ciepłą klatkę moich żeber i wznowić polowanie na tych, którzy złapali Varga. Dość opowieści, czas działać! Nic nie powiedziałam, ale Swietłana musiała odczytać podobnie mowę ciała wilczycy. Wyprostowała się I posypała rozżarzone polana ziołami. Gdy kłęby aromatycznego dymu oplotły nas, miękko zanuciła i znów i rozgrzechotały się koraliki, dzwoneczki, szkiełka i kosteczki, falowały frędzle, włosy, warkoczyki, a drobno stopy wystukiwały rytm. Poczułam się bardziej jak duch niż istota cielesna, choć przez cały czas naszego pobytu tutaj bez trudu mogłabym się uszczypnąć. Wilczyca zaczęła wnikać we mnie i po chwili zapełniła pustkę, która doskwierała mi przez ostatnią godzinę czy dwie. Szeptunka tańczyła dalej, okrążając palenisko. Wszystko się zmieniało. Bielone ściany drewnianej chaty oddzieliły nas od szerokiego horyzontu zaświatów, zniknęły pokryte symbolami ściany jurty, światła było mniej, powietrze gęstsze od dymu. Już nie siedziałam na grubo tkanym kobiercu, ale leżałam na wąskim łóżku, kaszląc i dławiąc się. Gorzki płyn wypełniał mi usta i spływał po brodzie na szyję. Usiadłam gwałtownie. Bjorn w ułamku sekundy stanął przy łóżku z wyrazem bezgranicznej ulgi na twarzy. - Do diaska, Cahan, nie rób tak nigdy więcej! - krzyknął, zgniatając mnie w niedźwiedzim uścisku. - A co znów zrobiłam? - zapytałam zdezorientowana. - Wiesz, całe to „lecę przez ręce, żegnam się spojrzeniem, przestaję oddychać”. Nie waż się znów mnie tak straszyć! - Nie będę - powiedziałam, choć była to dość luźna obietnica. Wyjrzałam nad ramieniem ściskającego mnie wilka. Stara kobieta, pobrzękując milionem koralików i dzwoneczków, furkocząc frędzlami i piórami wplecionymi we włosy, krzątała się po izbie z lekkim uśmieszkiem błąkającym się po pomarszczonej twarzy. - Czy to był tylko sen? - zapytałam, mając nadzieję, że nie. - Jakby cokolwiek było tylko snem - parsknęła. - Stary wilk odprowadzi was do samochodu, czas na was - dodała chłodno. Jak widać wschodnia gościnność ma swoje granice. Zwlekłam się z łóżka i z jękiem wyprostowałam obolałe ciało. Szeptunka bez wątpienia uleczyła mnie z trucizny, jaką pozostawił we mnie żmij, ale niech mnie cholera jasna strzeli na miejscu, jeśli te magiczne zabiegi wiązały się z jakimkolwiek znieczuleniem. Trzewia bolały, jakby ktoś wsadził w nie ręce, pogmerał i wyciągnął kłębowisko węży. Czyli dokładnie tak, jak powinny boleć. Mogłam tylko mieć nadzieję, że z wężami nie zniknęły też jakieś niezbędne do życia organy, które na czarnym

rynku osiągnęłyby niezłą cenę. Zwykle nie mam paranoicznych wizji o złodziejach organów, ale umiejętności Swietłany były imponujące. W ten dobry i zły sposób. Zaczęłam penetrować kieszenie i torbę, szukając czegokolwiek, czym mogłabym zapłacić szeptunce. Wedle tradycji nie mogły to być pieniądze, ale coś cennego lub ładnego. Z dna torby wygrzebałam srebrne lusterko w welurowym pudełeczku. Prezent od Juliany z czasów, gdy łudziła się, że opanuję sztukę tworzenia zwierciadeł komunikacyjnych. Magia wody, niezbędna do rzucania na zwierciadło takiego zaklęcia, pozostawała jednak obojętna na moje starania. Z niemałym zaskoczeniem znalazłam też bransoletkę, którą kupiłam Witkacemu w sklepie indyjskim kilka miesięcy temu. Wrzuciłam ją do torby, zamierzając dać mu ją przy najbliższej okazji, i zapomniałam o tym. Moja torba jest naprawdę pojemna. Kiedyś zmieściłam w niej demoniczne pieczęcie i wyposażenie ołtarza do czarnej mszy i też zapomniałam, choć było to co najmniej pięć kiło różnych rupieci, które targałam ze sobą po piekle i niebie. W porównaniu z tym zagubienie w jej odmętach bransoletki nie robiło wielkiego wrażenia. Położyłam przedmioty na stoliku i czekałam. Jeśli ich nie zaakceptuje, będę miała u niej dług. A nikt nie chce być dłużnikiem istoty władającej pradawną magią. Naliczane odsetki mogą być zabójcze. Powoli podeszła i obejrzała lusterko, sprawdzając dokładnie nieskalaną powierzchnię odbicia. Po chwili zniknęło w jednej z licznych kieszeni w fałdach spódnicy. Bransoletce poświęciła znacznie więcej uwagi. Było to kilka kręgów z tybetańskiego srebra, dopasowujących się rozmiarem do szerokości nadgarstka, na nich gęsto, jeden przy drugim, rozmieszczono ponad pięćdziesiąt maleńkich kulistych dzwoneczków i drugie tyle przekładek z korala i turkusów. Wyczytałam na jakiejś stronie internetowej, że takie bransoletki kambodżańskie matki zakładały na kostki swoich pociech, dzięki czemu słyszały, gdzie jest ich szkrab. Kupiłam ją Witkacemu jako swoisty żarcik wkrótce po tym, jak zostałam mu przydzielona jako opiekunka i przewodnik po magicznym świecie. Wydawała się idealnym prezentem dla pobrzękującej milionem dzwonków szeptunki, a Witkacemu bez trudu kupię nową. Przymierzyła bransoletkę (jakimś cudem wcisnęła ją między liczne koła i obwieszone charmsami łańcuszki). Poruszyła dłonią, a wszystkie dzwoneczki rozdzwoniły się wysokim, czystym brzmieniem. - Jak na wziętą z zaskoczenia, jesteś dobrze przygotowana do spotkania z szeptunką, wiedźmo - powiedziała, uśmiechając się szeroko. - Sądząc po tym, ile waży jej torba, jest przygotowana na spotkanie każdego, z Szalonym Kapelusznikiem włącznie - mruknął Bjorn. - Dziękuję, Swietłano. - Robię tylko to, czego ode mnie oczekuje Bogini - stwierdziła sucho. - Czasem moja wnuczka też ma w tej kwestii coś do powiedzenia. - Wnuczka? - Poznałaś ją. - Uśmiechnęła się z dumą, a całą jej twarz pokryła gęsta siateczka

zmarszczek. Dopiero teraz dojrzałam w jej rysach rodzinne podobieństwo. Dziwnie i dziwniej, pomyślałam, ale nie zapytałam, czy leczenie mnie było życzeniem Bogini, czy Kseni. - Chodźmy, zanim się ściemni - warknął stary wilk, opierając się już o futrynę. Miał rację, słońce stało już całkiem nisko i powoli zapadał zmierzch. Oby był to ten sam dzień, w którym widziałam się z Borysem i Ksenią, zaświatowe kuracje w malignie bywały czasochłonne. A pełnia dyszała nam w karki.

Rozdział 9 Przespałam większość drogi. Bjorn budził mnie co jakiś czas, bym mogła skorzystać z łazienki na stacji benzynowej czy uzupełnić płyny. Podejrzewam, że potrzebował się upewnić, że da radę mnie obudzić i że to zwyczajny sen, a nie oddzielenie duszy od ciała. Może i był zmiennokształtnym, ale magię i jej przejawy traktował ze sporą dozą nieufności. Badb, żmije, jeżyny, dwie wiedźmy (nie licząc mnie)... to za dużo dla racjonalnego wilka, ceniącego sobie twardą ziemię, po której stąpa. Po sześciu godzinach męczącej jazdy dotarliśmy do rogatek Torunia. Przebywaliśmy za miastem ponad dobę i niepokój o to, co w tym czasie zdołało się spierdolić, był całkiem spory. Przez większość trasy, jeśli nie spałam, próbowałam rozwiązać jeden problem. Co mogło zagłuszyć więzi stada w taki sposób, że każdy, z Omegą włącznie, stracił Varga z radaru? Wilczyca i wilk Varga jakoś zdołali utrzymać kontakt, ale cała reszta zawiodła. Czułam, że odpowiedź na to pytanie może być kluczowa. Postanowiłam w domu raz jeszcze spróbować mapowania i wahadełka, może coś się zmieniło? Spodziewałam się komitetu powitalnego w osobie Brunona, ale to Kaspian wyłonił się z cienia, kiedy wysiadłam z samochodu. Byłam zmęczona, a cierpliwość mi się skończyła gdzieś w chwili, kiedy szeptunka zanurzyła we mnie dłonie, ale nie dał się spławić. Jaśnie pani życzy sobie mnie widzieć. Podobnie jak reszta Starszyzny. Brakowało mi tylko czarnej dżumy i przemarszu wojsk rosyjskich do pełnego obrazu katastrofy.

* Długi stół prezydialny spowijał aksamit, którego zwykle nikomu nie chciało się wyciągać z kredensu. Elektryczne lampy wyłączono, zabijały klimat. Przed każdym z członków Starszyzny stał ozdobny pięcioramienny świecznik. Pięć czerwonych, płonących świec, jakże subtelne. Każdy magiczny skojarzy je z pentagramem, podobnie jak skojarzy, do jakich rytuałów używa się czerwonych świec. Wbrew pozorom magia miłosna preferowała ciemniejsze, bordowe, fioletowe, ostatecznie złote. Po czerwone sięgało się przy zaklęciach kary czy dyscypliny. Katarzyna zaaranżowała w ten zastraszający sposób całe spotkanie. Zwykłe z niego nie korzystała, bo znała mnie zbyt dobrze, by spodziewać się, że to zadziała. To dawało mi do myślenia. Być może to nie ja byłam grupą docelową tego przedstawienia. Bjorn zajął miejsce przy drzwiach. Kaspian nie chciał go wpuścić, ale wilk warknął przekonująco i pilnował moich tyłów. Oboje staliśmy przed wygodnie porozsiadanymi członkami Starszyzny. Nie przewidziano dla nas krzeseł. Zagrywki na poziomie przedszkolaka. Cóż, to mi bardzo ułatwia pewne rzeczy. Spoglądałam kolejno w twarze członków Starszyzny, próbując ustalić, którzy z nich naprawdę grają w tę grę, a kto pełni dziś funkcję rekwizytów.

Klaudia i Gardiasz mimo zwyczajowych kwaśnych min wydawali się lekko zdezorientowani. Oczywiście nie okazywali tego przesadnie, skoro niewiedza w takim miejscu równa się słabości, ale ich subtelne próby wybadania pozostałych uczestników były zauważalne i dość interesujące. Katarzyna najwyraźniej nie wciągnęła ich w nasz mały konflikt. Przypomniałam sobie uwagi Romana o tym, że w radzie to ona może stracić najwięcej na moim upadku. Książę Wampirów miał, jakżeby inaczej, dobre wyczucie sytuacji. Siedział wygodnie rozparty na krześle i nie ukrywał uśmieszku, który igrał mu w kąciku ust. Nie przesadzał z deklaracjami, nie wykrzyczał: „Jestem po twojej stronie, wiedźmo”, ale wyraźnie emanował spokojem i dystansował się od Katarzyny, która usiłowała mnie zdyscyplinować spojrzeniem. Cóż, to działało, gdy miałam pięć lat i posyłała mi je pani Ludmiła z przedszkola, kiedy przyłapała mnie na bójce z chłopakami albo przehandlowywaniu mięsa z obiadu za podwójny deser... ale dziś? Od kilkunastu miesięcy żyłam między wilkami. Pierwsze, czego się uczysz, to że jeśli wciąż chcesz być Alfą, to choćby cię miało skręcić, nikt nie może cię zmusić do odwrócenia wzroku czy opuszczenia głowy. Po tych miesiącach wciąż byłam Alfą i tak miało zostać. Mierzyłam się z Katarzyną spojrzeniem, celowo demonstrując całkowicie wyluzowaną postawę. Wilki są dość zabawne w tej kwestii. Mnóstwo chojraczenia, pochrząkiwania, warczenia, zadzierania nosa i napinania mięśni. Trochę jak wśród nastoletnich chłopców. Niewykluczone, że większość z nas wciąż jest nastoletnimi chłopcami, nawet ci, którzy, jak ja, nigdy nimi nie byli. A naszym bestiom obojętne są kwestie kultury, superego i hierarchii innej niż hierarchia w stadzie. Lekceważenie zasad i autorytetów, niepotrafiących zmusić nas do szacunku na wilczy sposób, mamy niejako we krwi. Kiedy sięgałam po dyplomację, zduszałam w sobie wilcze instynkty wobec niewilków. Dziś odpuszczałam sobie dyplomację. Rzut oka na Brunona pozwolił mi się domyślić, po co zostałam wezwana. I prędzej wyhoduję na dłoni pieprzoną plantację marihuany, niż ustąpię mu choćby o centymetr. Milczenie się przedłużało. Kolejna tania zagrywka. Za często stosowałam ją w pokoju przesłuchań, by dać się złapać. - Możemy przejść do rzeczy? - zapytałam buńczucznie, nie przerywając wymiany spojrzeń z Katarzyną. - Nie mam całego dnia. - Roman cicho parsknął. Bruno zawarczał wściekle, aż Katarzyna drgnęła nerwowo, spuściła powieki i odruchowo uniosła rękę w obronnym geście. No i mamy jasność. Przeczyściła gardło i powiedziała głośniej, niż to było konieczne: - Doro Wilk, przywołaliśmy cię, ponieważ wpłynęła na ciebie poważna skarga. Dopuściłaś się obrazy jednego z nas, Brunona, Alfy lokalnego stada. Domaga się on przeprosin i rekompensaty za straty, jakie poniósł na skutek twojego niewłaściwego zachowania - obwieściła. - Po moim trupie - odparłam, nie siląc się na grzeczności. - Wypowiedziałam mu wojnę i słowa nie cofam. Odpowiada za porwanie, tortury i

przetrzymywanie mojego wilka, co potwierdzili członkowie jego stada. Jeśli ktoś tu ma prawo domagać się przeprosin, to ja, choć mam je osobiście w dupie. Chcę odzyskać mojego wilka. Jeśli odda go po dobroci, może dożyje pełni. Jeśli nie... cóż. Może powinnam być bardziej powściągliwa, ale przyszło mi do głowy, że poinformowanie o tle konfliktu Gardiasza i Klaudii może być korzystne. Nie dlatego, że liczyłam, iż staną po mojej stronie, bo to się w tym życiu nie zdarzy, ale by wiedzieli, że to całkiem personalny konflikt, wilcze sprawy i właściwie mają prawo mieć je głęboko gdzieś. - Jesteś namiestniczką, jesteś zobowiązana do posłuszeństwa - wytoczyła argument Katarzyna. - Tak by było, gdyby to nie była wilcza sprawa. Jako wilk w pierwszej kolejności słucham wilczych praw. Dotąd to nie kolidowało z moimi obowiązkami jako namiestniczki, ale najwyraźniej zaczęło. Pozostaje mi więc jedno. - Wyciągnęłam odznakę i położyłam ją na stole dokładnie przed Katarzyną. - Jeśli wymagasz od namiestniczki ślepego posłuszeństwa, źle trafiłaś. Rezygnuję. - Masz kontrakt! - Katarzyna uderzyła dłonią o blat dla podkreślenia tego argumentu. - I zrywam go. I tak, wiem, że to oznacza koniec pensji. I podejrzewam, że znajdziesz sposób, żeby mi odebrać mieszkanie. Szczerze? Nic to nie zmieni. Odbiorę Brunonowi, co do mnie należy, a później i tak wyjadę. Nic mnie tu nie trzyma. Coś jeszcze? Jak mówiłam, nie mam całego dnia. - Mieszkanie nie stanowi dodatku do posady, ale jest nagrodą za wcześniejsze zasługi - wtrącił Roman z uprzejmym uśmiechem. - Dobre i to. - Wzruszyłam ramionami i zwróciłam się do Alfy: - Brunonie, jeśli łudziłeś się, że w tak banalny sposób pozbędziesz się problemu... zastanów się jeszcze raz. Nawet jeśli sprawia ci to ból. - Czy ktoś mi wyjaśni, dlaczego marnujemy swój czas na roztrząsanie wilczych kłótni? - syknęła ze złością Klaudia. - Pytaj Katarzyny i Brunona, to nie mój pomysł. Byłam gotowa do wyjścia. Nic tu po mnie. Czułam się nieswojo bez odznaki. Przez wiele miesięcy stanowiła część mojej tożsamości, kontynuację powołania, które zagnało mnie do policji - służyć i bronić. Ale kiedy przyjmowałam funkcję namiestniczki, wierzyłam, że Starszyzna, a zwłaszcza Katarzyna, zasługuje na moją lojalność. Klapki z oczu spadły. Zdanie odznaki i stanowiska w jakimś stopniu wyzwalało. Zrywałam wprawdzie ostatnie więzi z tym miastem, ale też przecinałam sznur, który Katarzyna i Bruno ukręcili na moją szyję. - Doro! - już w progu usłyszałam głos Romana. Przystanęłam ciekawa, co ma mi do powiedzenia przy wszystkich. - Jak podróż? - zapytał niezobowiązująco. - Nie tak satysfakcjonująca, jak bym chciała, ale pouczająca. Opuściłam salę. Po wszystkim będę latami łykać leki na zgagę. Mój żołądek po prostu nie jest stworzony do takiego poziomu stresu, frustracji i goryczy.

Już na ulicy Bjorn objął mnie ciasno. Nie zauważyłam, że cała się trzęsę. Nie płakałam, po prostu dygotałam, jakbym umierała z zimna. Wilk uspokajał mnie cichymi słowami pocieszenia i głaskaniem po włosach. - W Trójprzymierzu to wszystko jest łatwiejsze, skoro mamy rozsądnie rozdzielone terytoria. Wyobrażasz sobie o każdej decyzji dyskutować z Gajuszem? - zagadnął. - Nie muszę sobie wyobrażać. Nie zapominaj, że moje wampiry mieszkają na jego terytorium. - Nie myślałaś o przeprowadzce na bezludną wyspę? - Więcej niż raz, kiedy musiałam użerać się z Gajuszem... choć wymieniłabym Brunona na Gajusza w mgnieniu oka. - Pewnie dlatego, że wiesz, że gdyby naprawdę przegiął, możesz zakraść się do jego sypialni z kołkiem. - To bardzo kojąca świadomość. - Uśmiechnęłam się. Bjorn był naprawdę dobry w rozpraszaniu, kiedy tego potrzebowałam. - Wiesz, że wilk właściwie też nie ma szans na przeżycie, jeśli wbijając mu kołek w pierś, dokładnie zniszczysz serce? - dorzucił tonem, jakim zwykle opowiada się ciekawostki wyczytane w internecie. - Ta myśl jest nawet bardziej kojąca - przyznałam.

* W mieszkaniu nie było nikogo. Jeśli chłopcy zaglądali tu w międzyczasie, nie zostawili po sobie śladu. Skurcz niepokoju znów podrażnił żołądek. Choć gdyby coś im się stało, wyczułabym to, prawda? Może w zaświatach ze Swietłaną miałabym kłopot, ale po powrocie wiedziałabym. Bjorn zaszył się w kuchni, mrucząc pod nosem coś o porządnym posiłku, bez którego daleko nie ujedziemy, a ja wyciągnęłam mapy, wahadełka i grimuar. Czas na odrobinę magii. Rozłożyłam na podłodze mapę miasta i okolic i ustawiłam wokół niej świece. Siedząc po turecku, przez kilka minut medytowałam, oczyszczałam umysł. Starałam się raz jeszcze wybadać w głowie to miejsce, w którym czułam moje stado i do niedawna Varga. Wilczyca obudziła się, gdy tylko zabrzęczała magia stada. Była napiętą, ale wciąż kojącą obecnością, ciepłym zapewnieniem, że nigdy nie będę sama. Oby Varg wciąż to czuł i niezależnie od tego, że zniknął z naszych radarów, mógł czerpać siłę z nas wszystkich. Wyciągnęłam wahadełko i ustawiłam je centralnie nad środkiem mapy. Skupiłam się na Vargu, na jego jednostkowej sygnaturze. Wahadełko szalało, wychylało się to w prawo, to w lewo, by po sekundzie wirować zamaszyście, zatrzymać się w pół ruchu, łamiąc prawa fizyki głębokim wychyleniem od osi i całkowitym bezruchem, aż opadło, pokazując środek miasta. Zero wibracji. Wyciągnęłam drugą mapę, mapę Thornu. W teorii wahadełko powinno nawet na mapie Torunia wskazać lokalizację z drugiej strony bramy, skoro geograficznie się |)okrywały, ale wolałam się upewnić. Nic. Całkowicie bezładne i nic nieznaczące wirowanie i kiwanie na boki. Oczywiście mogło to znaczyć, że jest

zupełnie gdzie indziej, w innym mieście... ale wtedy wahadełko powinno wskazać kierunek geograficzny i wyprowadzić mnie z miasta w odpowiednią stronę, a tak się nie działo. Co to, u diaska, znaczyło? Sięgnęłam po grimuar i zaczęłam wertować wybrane rozdziały... Odpowiedzi, które przychodziły mi do głowy, były całkiem niedorzeczne albo niemożliwe do wykonania. Frustracja to jeden z najbardziej przybijających stanów emocjonalnych. Gorsza jest tylko bezradność. Obie zalewały mnie teraz jak Morze Czarne. - Lepiej kończ, mamy towarzystwo - szept Bjorna wyrwał mnie z zadumy. Zdmuchnęłam świece i nasłuchiwałam. Po chwili poczułam, że kilka osób narusza zaklęcia ochronne na bramie wejściowej. Weszli na schody, uruchamiając kolejne dzwonki alarmowe. Wyciągnęłam glocka z kabury i w pozycji strzeleckiej ustawiłam się naprzeciw drzwi. Bjorn zajął pozycję przy wejściu, jak jednoosobowy komitet powitalny. Jego broń została w samochodzie, więc przeklinał własną głupotę i zaciskał palce na nożu. Na jego lewej dłoni połyskiwał gruby srebrny kastet. Zdecydowanie powinnam sobie sprawić takie cudo. Drzwi wytrzymały tylko kilka sekund, wykopane z zawiasów i połamane legły na podłodze. Wilk za to odpowiedzialny dostał w dupę zaklęciem, które je chroniło, więc wpadł do mieszkania mocno oszołomiony. Strzeliłam dwukrotnie bez ostrzeżenia, skoro oni nie ostrzegali o swojej wizycie. Są chwile, kiedy wszyscy jesteśmy Teksańczykami. Nad ciałem pierwszego przeskoczyło czterech kolejnych napastników. Uczucie déjà vu było dojmujące. Toruńskie mieszkanie też miało nieprzyjemność gościć wysłanników Brunona, mających zadanie równie proste jak dziś - skopać mi dupę. Dupy mi nie skopali, ale zdemolowali mieszkanie. A ja nie byłam przygotowana na atak wilków. Dziś przeciwnie. Zaczęłam strzelać srebrem, gdy tylko zakłębili się w progu mojego domu. Drugi wilk padł z kulami w brzuchu, zanim jeszcze wybrzmiał jego okrzyk bojowy. Bjorn zdjął kolejnego ciosem w skroń. Naprawdę muszę mieć taki kastet. Pozostali nie czekali jak kaczki na strzelnicy. Jeden skoczył na mnie zbyt szybko, bym zdążyła pociągnąć za spust. Cofnęłam się na tyle, by nie przywalił mnie całym ciężarem ciała, ale nie dość szybko, by znaleźć się poza zasięgiem długich jak u goryla ramion. Uderzył w prawy bark z siłą młota, pistolet wypadł mi z dłoni. Facet szedł jak taran, nie miałam czasu na podniesienie spluwy. Kolejny cios miał trafić w twarz, ale uchyliłam się i przemknęłam pod grubszym od mojego uda ramieniem. Złapałam wilka za nadgarstek i obróciłam się, wykręcając mu boleśnie ramię. Pchnęłam, wykorzystując część energii pędu i masy przeciwnika, by przewrócić go na podłogę. Podciął mi nogi, więc przetoczyłam się, by znaleźć się poza zasięgiem uzbrojonej w nóż dłoni. Walka zeszła do parteru. Na czworakach próbowałam dosięgnąć pistoletu. Wilk złapał mnie za kostkę i szarpnął, ciągnąc po posadzce. Przekręciłam się na plecy i kopnęłam go w twarz. Nos zachrzęścił pod moją piętą. Jaka szkoda, że byłam

boso, a nie w glanach. Takie niedopatrzenie. Zyskałam ułamek sekundy, nim się ogarnie, więc rzuciłam się znów w stronę broni, która potoczyła się całkiem daleko po śliskiej podłodze. Huknęło, a kula świsnęła mi tuż nad głową. Przypadłam niżej do podłogi. To byłoby tyle, jeśli idzie o litościwe strzelanie w brzuch, a nie z miejsca w głowę. Rozproszyłam się wystarczająco, by wciąż krwawiący z nosa wilk dopadł mnie, wepchnął mi się między uda i zacisnął obie dłonie na gardle, napierając kciukami na krtań. Napięłam całe ciało, próbując go zrzucić, ale ważył dwa razy więcej niż ja. Zaczynało brakować mi powietrza. Zamiast tracić energię na odpychanie jego rąk, które zdawały się przyspawane do mojej szyi, skręciłam ciało w bok, ugięłam nogi, aż zdołałam palcami sięgnąć do pokrowca na kostce. Noże do rzucania od Leona były na swoim miejscu. Cienkie, długie na piętnaście centymetrów ostrze wbiłam wilkowi na wysokości nerki, szybko szarpnęłam i wbiłam je drugi raz kilka centymetrów w bok. Jeśli miałam szczęście, właśnie rozerwałam mu tętnicę. Wrzasnął, ale nie zwolnił chwytu. Może chciał mnie zabrać ze sobą do piekła. Mroczki zaczynały fruwać mi przed oczami, kiedy pojawił się Bjorn, który szybciej poradził sobie ze swoim przydziałem bandytów. Przyłożył facetowi do skroni lufę mojego glocka. - Puść ją albo udekoruję ci wnętrze czaszki srebrem - powiedział spokojnie. Facet myślał wolno, a nacisk na moją krtań się zwiększał, więc sekundę później Bjorn pociągnął za spust. Sapnęłam, gdy poczułam na twarzy krople krwi i czegoś znacznie od niej gęstszego. Bjorn pomógł mi się wygrzebać spod stu pięćdziesięciu kilogramów martwego wilka. Oddał mi mojego glocka, wsunęłam go w kaburę. Masując obolałą szyję, patrzyłam na pięć zakrwawionych ciał leżących na podłodze śliskiej od krwi. Drzwi nie nadawały się do niczego. Szeroki rozbryzg tkanki mózgowej zdobił ściany. Bjorn wycierał rękawem twarz, ale paskudne rozcięcie na łuku brwiowym wciąż mocno krwawiło, zalewając spuchnięte oko. - Potrzebujesz na to szwów? - zapytałam cicho. - Koniecznie, bez tego może zostać blizna - powiedział z powagą. Gdy mrugnął, zaczęłam się śmiać tak bardzo, że po chwili skulona trzymałam się za brzuch. Bjorn wyglądał na bardzo z siebie zadowolonego. W stadzie miał opinię faceta bez poczucia humoru, ale najwyraźniej uaktywniało się ono w bardzo określonych okolicznościach. - I co teraz? - zapytał po chwili, gdy się uspokoiłam. - Teraz wykonam jeden z tych telefonów, których miałam nadzieję nigdy nie wykonywać. Wyciągnęłam komunikator Olafa i skupiłam się na wspomnieniu kobiety, którą spotkałam tylko raz w życiu, w bardzo dziwacznych i nieprzyjemnych okolicznościach. Wryła mi się w pamięć wystarczająco, bym zdołała przywołać jej astral. Po chwili usłyszałam jej spokojny głos. - Namiestniczko, w czym mogę pomóc?

- Nie jestem już namiestniczką - powiedziałam z wahaniem - ale bardzo przydałaby mi się pomoc, Babciu. - Nie mam problemu z pracą dla prywatnego sektora. Gdzie? - zapytała rzeczowym tonem. - W moim mieszkaniu, naprzeciw Szatańskiego Pierwiosnka. - Pilne? - Dosyć. - Ilu? - Pięciu. - Sporo roboty. Będę za czterdzieści minut, muszę znaleźć opiekunkę do wnucząt. - Dziękuję. - Wystawię ci rachunek, jak każdemu. - Nie wątpię, ale i tak dziękuję. Rozłączyłam się i ciężko westchnęłam. - Babciu? Chyba nie mówisz o Fany? - Bjorn wpatrywał się we mnie zaskoczony. - Nie, ona nie jest rodziną, po prostu lubi, jak ją tak nazywać. To jej zdaniem milsze określenie niż sprzątacz czy likwidator. Kiedy się pojawi... bądź bardzo grzeczny i wykonuj jej polecenia. Bardzo nie lubi, kiedy ktoś je kwestionuje. Może wygląda niepozornie, ale więcej niż raz klient pożałował, że ją zdenerwował. Nikt przy zdrowych zmysłach nie denerwuje Babci. - Chcę wiedzieć, skąd masz wizytówki takich ludzi? - Skutki uboczne rozrywek z Romanem. W jego rezydencji pierwszy raz widziałam ją w akcji i wierz mi, to coś, co zapamiętujesz na długo. W mniej niż pół godziny zdążyliśmy się ogarnąć, umyć z całej krwi, przebrać i opatrzyć skaleczenia. Właśnie przyklejałam Bjornowi plaster nad brwią, kiedy napiął się, mówiąc: - Ktoś się zbliża. Nic jeszcze nie słyszałam, więc zdałam się na jego słuch. - Brzmi jak kroki starszej pani? - Raczej facet, duży. - Cholera. Niewykluczone, że Bruno przyszedł skontrolować swoich ludzi. Odpięłam pasek zabezpieczający kabury. W magazynku zostało tylko kilka kul, więc podałam spluwę Bjornowi, a sama w biegu zabrałam z sypialni swój miecz i zapasową amunicję. Wilk strzelał lepiej niż ja, za to z mieczem pogubiłby palce. Kimkolwiek był nasz gość, nie spieszył się. Teraz i ja słyszałam jego kroki na schodach. Czekaliśmy naprzeciw wejścia, gotowi do drugiej rundy. Zdecydowanie nie Bruno, pomyślałam, kiedy stanął w progu. Zdecydowanie dominujący i zdecydowanie silny jak cholera. Poczułam jego moc, surową i dziwną. Jak na wilka, był wysoki, sporo wyższy ode mnie, i nie tak umięśniony

jak kolesie na podłodze. Przez chwilę orientował się w sytuacji, wodził wzrokiem po trupach i kałużach krwi, a potem spojrzał na Bjorna i na mnie. Miał jasnobłękitne oczy, zimne jak kostki lodu i równie przejrzyste. - Dora Wilk, jak mniemam? - zapytał z wyraźnym akcentem. Element układanki wskoczył na swoje miejsce. Wilki bardzo szybko uczyły się języków. Typowy mechanizm ułatwiający wtopienie się w społeczności na przestrzeni wieków, ewolucyjne przystosowanie, które występowało też u magicznych, wampirów czy piekielników. Wilki potrzebowały jednak kilku tygodni, by pozbyć się akcentu. - Johann Faust, jak mniemam? - Skinęłam lekko głową, daleka od okazania poddania. Wsunęłam miecz do pochwy, a Bjorn odczytał sygnał i wetknął glocka za pasek spodni. Mgnienie chłodnego uśmiechu przepłynęło mojemu gościowi przez twarz i zniknęło równie szybko. - Spodziewałaś się mnie, widzę? - Zdaje się, że to była tylko kwestia czasu. - Skrzywiłam się lekko. - Przyszedłem nie w porę? - Uniósł brew. - Gdybyś wpadł wcześniej, mógłbyś zarobić kulkę w gorączce walki. Nie chciałabym się tłumaczyć z postrzelenia wysłannika Dłoni, więc lepiej, że pojawiłeś się dopiero teraz. Wejdziesz czy zamierzasz tak stać nad zwłokami? Przekroczył próg, ostrożnie wymijając ciało zagradzające mu drogę i sterczące spod niego połamane drzwi. - Nie zawiodłaś mnie. Słyszałem, że potrafisz się zabawić, ale żeby pięciu? - Nie zapraszałam ich. Zdecydowali się wpaść z wizytą, choć nie byli tu mile widziani. Przejdźmy do kuchni, tu wkrótce będzie więcej zamieszania. Znów uniósł brew, ale nie skomentował. Poprowadziłam go do kuchni, odruchowo włączyłam czajnik z wodą na herbatę. Musiałam zająć czymś ręce. Bjorn jakby nigdy nic wrócił do przyrządzanego przed wizytą bandziorów posiłku. Włączył palniki pod garnkami i powoli mieszał sos boloński, a woda na makaron znów zaczęła się gotować. - Dzień jak co dzień w gospodarstwie Dory Wilk - zakpił Johann, siadając przy stole. - Zwykle jest znacznie spokojniej. - Ciężko mi uwierzyć, tyle skarg na ciebie wpłynęło w ostatnich tygodniach. - Ciekawe, że zajmujesz się mną, a nie Brunonem, który porywa i torturuje mojego przyjaciela. - Ty zabijasz jego wilki. - Tylko wtedy, kiedy wpadają uzbrojeni do mojego mieszkania i próbują mnie zabić. - Albo gdy plączą ci się pod nogami na ulicy. - Wiesz, jak to bywa na wojnie, nie zawsze można sobie pozwolić na komfort czystego sumienia. - Zawsze masz broń załadowaną srebrnymi kulami?

- Tylko jeśli wiem, że pewien Alfa i jego wilki mogą wpaść z wizytą. W takich chwilach srebrne kule są raczej podstawowym wyposażeniem, nie uważasz? Poprzednim razem, gdy odwiedziła mnie taka grupka, nie miałam srebrnych kul. Zdołali wyjść z mojego mieszkania o własnych siłach. Jeden z nich dzisiaj wrócił. Uczę się na błędach. Przez chwilę milczał i mierzył mnie spojrzeniem, jakby próbował mnie prześwietlić. Cała jego postawa wysyłała mylne sygnały. Wydawał się... odprężony. Czujny na poziomie umysłu, ale ciało miał całkiem zrelaksowane, kiedy swobodnie rozparł się na krześle i opierał łokcie o blat stołu. - Wracając do twojego pytania, dlaczego zajmuję się tobą, a nie nim? Nie jesteśmy strażnikami. Nie wtryniamy nosa w cudze sprawy. Chyba że ktoś zwróci się do nas z prośbą o interwencję i złoży skargę na innego wilka. Na Brunona nie wpłynęła żadna, na ciebie kilka. - Wszystkie od Brunona? - zapytałam z ciekawością. - Tak. - Gdybym wiedziała, że to takie proste, przyniosłabym ci całą teczkę na niego na srebrnej tacy. - Srebra staram się unikać, ale tak, byłoby dobrze, gdybyś postarała się o kilka papierków dokumentujących twoje zatargi z nim. - I wtedy zająłbyś się nim równie skrupulatnie? - Oczywiście. Jesteśmy bezstronni. Badamy naruszenie prawa i wyciągamy wnioski. - I mógłbyś prowadzić śledztwo w jego sprawie, choć to jego donos cię tu ściągnął? - upewniłam się. - Oczywiście. Nic nie mogę jednak poradzić, póki Bruno ma przejrzyście czyste papiery. - Teraz wiesz, co miałem na myśli, mówiąc, że tylko głupiec ich sprowadza, spodziewając się, że może ich prowadzić za rękę - powiedział Bjorn, nie przestając mieszać sosu. - Biurokracja zawsze była moją piętą achillesową, ale widzę, że muszę się przeprosić z papierkową robotą. - Wyszłoby to wszystkim na dobre. Od piętnastu lat czekamy, aż ktoś się odezwie w sprawie poczynań Brunona. - Po prostu czekacie? - Pomyśl o nas jak o trybunale, Strasburg czy Haga. Bez zgłoszenia nie ma śledztwa, nie ma procesu. - Szansa, że wilki doniosą na swojego Alfę, jest dość nikła, prawda? - Nawet jeśli jest Alfą tylko z nazwy. - Uśmiechnął się, widząc moje zaskoczenie. - Ale o tym, zdaje się, już wiesz. - Zdumiewa mnie raczej, że ty o tym wiesz. - To, że nie mogę wiele zrobić, nie znaczy, że nie gromadzę informacji. Więc jak tam Borys? Wzruszyłam ramionami przybita, że nie mam nic pozytywnego do powiedzenia

w tej sprawie. - Bruno ma mojego partnera, o tym też wiesz? I o tym, że go torturuje, przetrzymuje w zwierzęcej formie, że polował na niego jak na zwierzę tylko po to, by mnie dopaść? - Doszły mnie pogłoski. - A doszły cię może pogłoski o tym, gdzie go przetrzymuje? - Nie. Gdybym wiedział, nie czekałbym na jego kolejny ruch. Nieoficjalnie, rzecz jasna, zrobiłbym to, co powinno być zrobione. Zaklęłam szpetnie, bo coraz bardziej frustrowało mnie, że nie mam żadnych nowych tropów. Znów usłyszałam kroki na schodach. Tym razem brzmiało, jak powinno, jakby wchodziła starsza pani. Po dłuższej chwili rozległo się pukanie w futrynę. - Kolejni goście? - zapytał Johann. - Pomoc w uprzątnięciu tego bałaganu. Będę nieco zajęta przez najbliższą godzinę, więc może umówimy się na inny dzień? - siliłam się na dyplomację. Skojarzyło mi się ze spławianiem nieudanej randki wymówką, że muszę umyć włosy, ale hej, zmywanie mózgu z podłogi jest równie mocne. Johann patrzył z niezdrową ciekawością w stronę drzwi. - Zostanę jeszcze chwilę, jeśli pozwolisz. Wzruszyłam ramionami. Widział pięć ciał w moim salonie. Czy coś się stanie, jeśli zobaczy, jak się ich pozbywam? Gdyby chciał mnie w areszcie i kajdankach, już by mnie miał. Z jakichś powodów nie spieszył się do tego. Od tygodni siedział w podrzędnym motelu za miastem, a kiedy pojawił się na moim progu, bardziej był zainteresowany rozmową oraz rzucaniem aluzji i podpowiedzi, co powinnam zrobić, by się pozbyć Brunona. Albo to bardzo przebiegły koleś, jeden z tych, co podżegają do przestępstwa, a potem pakują cię w kajdany (bardzo nie wilcze, ale kto wie jak się takie rzeczy załatwia w Dłoni), albo naprawdę chciał skorzystać z okazji, że Bruno go tu ściągnął, by załatwić kilka spraw, które leżą mu na wątrobie. - Czuj się jak u siebie w domu - powiedziałam, licząc, że nie jest jednym z tych wilków, które za progiem domu zrzucają ubranie i paradują w stroju Adama. Nikt mi nie zarzuci, że nie byłam uprzejma, pomyślałam i poszłam przywitać się z Babcią. Stała w progu, drobna starsza pani z trwałą lawendową od płukanki. Brązowe lniane spodnie, kremowy sweterek i beżowe mokasyny pasowały do tego, kim oficjalnie była. Babcią uganiającą się całymi dniami za dwójką wnucząt w wieku przedszkolnym. Oficjalnie jej biznes od lat już nie działał. Kiedy czekałam na nią z Romanem w jego zawalonej zwłokami rezydencji, opowiedział mi kilka historii o Brzytwie, bo taką ksywę nosił jej świętej pamięci małżonek, i Babci, której umiejętności trzymały męża i jego kumpli z dala od więzienia. Jej mąż był baronem przestępczości zorganizowanej, ona nadała nowe znaczenie drugiemu członowi tego wyrażenia. Jak to w branży, Brzytwa (przez żonę zawsze zwany Stanisławem) dość często musiał sięgać po

ostateczne środki rozwiązywania konfliktów z konkurencją. Kiedy żona odkryła, czym właściwie się zajmuje, nie odeszła. Przeciwnie. Uznała, że nie uśmiecha jej się pieczenie pasztetów z pilnikami do więzienia. Mieli przecież troje dzieci, które potrzebują ojca. Wiedziała też, jak niechlujny potrafił być jej małżonek. Kwestią czasu, jej zdaniem, było, kiedy policja powiąże go z którymś z miejsc zbrodni. Ona była schludna. Jej perfekcyjny dom stanowił tego dowód. Szybko okazało się, że równie dobra jest w sprzątaniu miejsc zbrodni. Wkrótce przyjaciele jej męża także pragnęli skorzystać z jej usług. Założyła więc małą działalność gospodarczą i zaczęła gromadzić własny fundusz emerytalny. Skuteczna, dyskretna i nieugięta w pozbywaniu się plam krwi, zwłok i dowodów, stała się niezbędna w przestępczym światku i nie tylko. Nawet dobrzy ludzie mają czasem trupy w szafie. Ci, którzy dzierżą ważne stanowisko w społeczności skorej do przemocy, mieli u niej stały abonament i jej numer w szybkim wybieraniu. Roman co najmniej kilka razy korzystał z jej usług. Szłam o zakład, że nie on jeden, choć była zbyt dyskretna, by plotkować o klientach. Zapewniał mnie, że miejsce zbrodni po jej sprzątaniu przeszłoby nalot techników kryminalistycznych z całym dostępnym sprzętem i nawet kropla krwi nie zostałaby znaleziona. Wierzyłam mu, wydawało się, że ma w tej kwestii spore doświadczenie. Oficjalnie od śmierci małżonka, czyli pięć lat, Babcia jest na emeryturze. Na szczęście nieoficjalnie wciąż odbierała telefony w dziwnych porach i robiła sobie przerwę w bawieniu wnuków. Osobiście podejrzewałam, że wkrótce będzie głośno o tym, że firma znów działa. Jej syn, Stanisław Junior, coraz częściej jeździł z nią na zlecenia, a najstarszy wnuk, zwany tylko Juniorem, był kolejną parą rąk, jeśli zaszła potrzeba. - Dziewczyno, widzę, że i drzwi do wymiany. - Cmoknęła z niezadowoleniem, oceniając rozmiar bałaganu. - Mamy szczęście, że Staszek jest złotą rączką, wstawi nowe w godzinę. Już tu jadą z Juniorem, pomogą mi to ogarnąć, bo pięć ciał to sporo noszenia. Może i przeszła na emeryturę, ale rodzinny biznes wciąż trzymała twardą ręką. - Dziękuję i naprawdę doceniam. - Słyszałam, że poprztykaliście się z Brunonem, ale nie wiedziałam, że jest aż tak wredny. Pięciu na jedną dziewczynę? Całkowicie bez klasy - prychnęła. - Byłam z przyjacielem. - Wciąż pięciu na dwoje. Mój Stanisław nie miał o nim dobrego zdania, a on się znał na ludziach. Nigdy nie przyjęłam od niego żadnego zlecenia, skoro mam luksus wyboru klientów, z kanaliami zadawać się nie muszę. Postawiła rozkładany kuferek na podłodze i zwolniła zatrzaski. Ubrała się w fartuch przypominający chirurgiczne stroje ochronne, ale fioletowy z żółtymi tasiemkami przy szyi i w pasie. Długie gumowe rękawiczki wykończone na wysokości łokci futerkiem dopełniały stroju. - Dobrze, spakujmy najpierw te ciała - powiedziała energicznie. - Pomóż mi, proszę, z folią. - Podała mi paczkę grubej folii malarskiej. Posłusznie rozłożyłam ją na podłodze, a przynajmniej na tym jej kawałku, który

wolny był od ciał. Znałam już jej metody pracy, więc nie zaskoczyło mnie, ile krzepy jest w tym niewielkim ciele. Dość, by samodzielnie dźwignąć zwalistego wilka i podciągnąć go tak, by górna połowa cielska spoczywała na folii. Potem złapała go za kostki i przeciągnęła resztę ciała tam, gdzie chciała je mieć. - Ponieważ jest ich aż tylu, a nie mamy całego dnia, nie będę ich tu ćwiartować. Mam zaprzyjaźnione krematorium, które wyrabia nadgodziny, więc załatwimy to szybko i bez śladu - stwierdziła. Tylko ona potrafiła z taką lekkością powiedzieć, że ma zaprzyjaźnione krematorium. Gdy inni mają zaprzyjaźnione pizzerie czy chińczyka z dowozem, Babcia była praktyczna. A kuchnię wolała domową. Słyszałam cuda o jej żeberkach w miodzie. - Musimy ich tylko schludnie popakować i przewieźć. Staszek przyjedzie furgonetką - mówiła, owijając trupa szczelnie folią i bardzo sprawnie okręcając pakunek szeroką taśmą klejącą. Po chwili zgrabna paczka była gotowa do transportu. Zawołałam Bjorna, by pomógł mi przenieść ją na klatkę schodową. Babcia rozkładała na podłodze kolejną płachtę folii i szykowała się do przeniesienia na nią następnego wilka. Bjorn usłużnie jej pomógł, za co obdarzyła go promiennym uśmiechem. Zapakowanie pięciu ciał zajęło jej mniej niż godzinę. I nic nie miało prawa przeciekać. - Dywan z naturalnej wełny - cmoknęła niezadowolona - i to jeszcze kremowy... strasznie dużo roboty i nikłe szanse powodzenia. Zależy ci, żeby go zatrzymać? Spojrzałam na miejsce, w które wsiąkło co najmniej kilka litrów krwi i innych płynów ustrojowych. - Zdecydowanie nie zależy mi na dywanie. Bjorn go zwinął, owinął folią do pakowania, której rolkę Babcia mu przezornie wręczyła, i ułożył ciasny rulon obok pakunków z trupami. Poszłam do łazienki po wiadro, mop i gorącą wodę. Wpadłam na Johanna. Opierał się barkiem o ścianę, a w dłoni dzierżył miskę do połowy wypełnioną spaghetti bolognese. Nawijał makaron na widelec, nie spuszczając wzroku z Babci. Wydawał się nią zafascynowany bardziej niż jedzeniem. A w świecie wilków to naprawdę coś znaczyło. - Niesamowita - powiedział, a w jego głosie wyraźnie pobrzmiewało uznanie dla jej sprawności. - Często korzystasz z jej usług? - zapytał niewinnym tonem. - Uwierzysz, że to pierwszy raz? Tylko parsknął i wepchnął do ust pokaźną porcję makaronu. Miałam nadzieję, że cokolwiek dla mnie zostawił, bo naprawdę robiłam się głodna. Godzinę później mieszkanie było bez skazy. Babcia komenderowała, ja i Bjorn szorowaliśmy specjalnymi mieszankami (przyjazne dla środowiska, nieprzyjazne dla odczynników laboratoryjnych i testów dna) każdy skrawek podłogi, ścian, mebli. Syn i wnuk Babci pojawili się i sprawnie znieśli ciała i całą resztę do furgonetki. Młodszy pojechał niezwłocznie do krematorium, starszy wymierzył drzwi i wyszedł, zapewniając, że w ciągu godziny będą z powrotem na swoim miejscu. Za niewielką dopłatą gotów był zamontować mi

wzmocnione, antywłamaniowe, ze stalowymi belkami wzdłuż i w poprzek. Gdybym miała czas na zamówienie niestandardowe, belki mogłyby być posrebrzane. Każdego dnia się człowiek uczy. Po chwili zastanowienia zamówiłam, ale zwykłe. Stal mogła powstrzymać intruza. Ja chciałam zrobić krzywdę każdemu, kto narusza moje terytorium. Różnicę w cenie wykorzystam na magiczny system antywłamaniowy z dodatkowymi bajerami. Babcia wystawiła mi solidny rachunek, który zapłaciłam bez marudzenia. Nie mam pojęcia, co bym bez niej zrobiła z pięcioma trupami. Zapakowała swój sprzęt, zwinęła fartuch i rękawiczki w foliowy worek (miała ich nieskończony zapas w kuferku), przyczesała doskonale lawendowe pukle. Znów wyglądała jak idealna seniorka rodu, kiedy siedziała na kanapie, popijała herbatę z porcelanowej filiżanki i czekając, aż Staszek pojawi się z drzwiami, opowiadała mi o swoich uroczych, choć nieco niesfornych wnukach. Zwłaszcza Junior wydawał jej się „skórą zdjętą ze Stanisława”, co biorąc pod uwagę reputację Seniora, pozwalało snuć domysły na temat przyszłości lokalnej społeczności przestępczej. Staszek pojawił się po dłuższym kwadransie, wstawił drzwi w ekspresowym tempie i razem opuścili moje mieszkanie, polecając się na przyszłość. Cała adrenalina ostatnich godzin opadła i nagle poczułam się potwornie zmęczona. Johann wciąż rezydował w mojej kuchni, a spaghetti było odległym wspomnieniem, choć Bjorn zapewniał, że starczyłoby go dla sześciu osób, czyli dwóch wilków. Nie miałam nawet siły marudzić, po prostu wyciągnęłam z lodówki jogurt i jadłam w ciszy. - No, na mnie już czas - powiedział radośnie Faust. - Myślałam, że chcesz jeszcze o czymś porozmawiać? Po co inaczej miałbyś czekać dwie godziny? - A nie, to tylko ciekawość, jak się odbywają tutaj takie rzeczy. Nigdy nie marnuję okazji, żeby usprawnić warsztat. Jeśli wypłynie coś, co powinienem wiedzieć, zadzwoń - wręczył mi wizytówkę - i dzięki za kolację. - Do usług - mruknęłam. Godzinę później na schodach znów dudniły kroki, a ja, zwinięta na kanapie, nawet nie miałam siły zareagować. Glock leżał na stole, ale tylko na niego spojrzałam. Bjorn był bardziej czujny, jednak po kilku sekundach odprężył się na swoim fotelu. Miron, Joshua i Nat wkroczyli do mieszkania z rozmachem, spowici smrodem spalenizny. - Hej, wymieniłaś drzwi? - powiedział Joshua na powitanie, a ja zaczęłam się śmiać z typową dla osób na skraju załamania nerwowego wesołością wymieszaną pół na pół z histerią.

Rozdział 10 - Rozumiem, że ci się podoba, nawet jeśli podpada raczej pod szpital psychiatryczny niż pod ślubne plany, bo szczerze, kim jestem, by rzucać kamieniem, ale nie możesz być ślepy tylko dlatego, że zalazły ci za skórę jej piegi i ogniste włosy - perorował Miron, wymachując kawałkiem pizzy, którą na szczęście przynieśli ze sobą, bo lodówka świeciła pustkami. - Nie jestem ślepy - warknął Joshua, naprawdę poruszony, jak na naszą domową oazę spokoju. - Wiem, że tam była, ale mówię ci, że to nie ona podpaliła ten cholerny budynek. - Zupełnie przypadkiem niezrównoważona psychicznie pyrka pojawiła się w miejscu, w którym wybuchł pożar? Złośliwość diabła zdawała się dobijać anioła. Siedział półnagi, okrakiem na krześle, z ramionami na oparciu, a ja dezynfekowałam i oczyszczałam oparzelinę na łopatce, barku i szyi. Nie pisnął, choć musiało boleć. Pewnie nie chciał dodawać argumentów Mironowi, który i bez tego nakręcał się uciążliwie. Anioł śmierdział dymem mimo kąpieli. Spalone włosy wydzielały niemiłosierny smród. W drugiej kolejności musiałam się zająć nimi - usunąć wszystkie końce i wyrównać, by nie wyglądały jak po ataku szalonej wiewiórki z nożyczkami. Na estetykę przyjdzie czas, najpierw chciałam mieć pewność, że po wszystkim nie zostanie mu więcej blizn, niż to konieczne. Najdelikatniej jak potrafiłam usuwałam pomarszczoną i przypieczoną warstwę naskórka na plecach mojego przyjaciela za pomocą pęsety, nasączonych wodą utlenioną patyczków do uszu i jałowej gazy. Jemioła przekazała im, że te na anielskiej skórze leczą się znacznie szybciej, jeśli całkowicie usunie się tkankę martwą i pęcherze, aż do nowej skóry, która u pierzastych pojawia się błyskawicznie. Przez wieki wojowali z piekielnikami, wśród których zawsze było mnóstwo pyrów, więc ewolucyjnie wykształcili szybkie gojenie po ranach zadanych ogniem. W mniej niż czterdzieści osiem godzin po brzydkich poparzeniach na plecach Nathaniela nie zostało śladu. - Masz pewność? Czułeś ją? - zapytałam wprost. Przez chwilę nie odpowiadał. - Tak, czułem - powiedział cicho. - Albo bardzo chcesz w to wierzyć - parsknął Miron. - Diable, nie wmawiaj mu, co czuje, a czego nie, bo zacznę zadawać ci pytania z tych niewygodnych. Na przykład: jak to się stało, że będąc u boku pyra, Joshua został poparzony? Posłałam mu twarde spojrzenie. Umawialiśmy się, do cholery, że będzie chronił tyły anioła, a te tyły były obecnie poranione. Miron opuścił głowę i prawdziwe poczucie winy odmalowało mu się na twarzy. - Cokolwiek się stało, wyciągnij wnioski na przyszłość. Żadnemu z nich nie może się nic stać, zrozumiano? Tobie też, dla porządku. Nie mogę przy całym

tym zamieszaniu jeszcze umierać ze strachu o was. - To się nie powtórzy - mruknął cicho diabeł, bardziej do Joshui i Nata. Nie tylko ja byłam nieco nadopiekuńcza wobec swoich przyjaciół. Miałam wyrzuty sumienia, że nie pomagam im rozwikłać problemu, więc przynajmniej teraz, kiedy nie wybieraliśmy się nigdzie przez najbliższą godzinę, mogliśmy urządzić sobie konsultacje. Nie sądziłam, że zdołam w tym czasie rozwiązać sprawę, ale czasem głupie z pozoru zdanie, inne spojrzenie na problem czy dziwne pytanie uruchamiają całą linię skojarzeń prowadzącą do celu. - Joshua, chcesz pogadać o tym, co od niej odebrałeś? Wiem co nieco o piromanach i podpalaczach, miewałam takie sprawy w policji. O zachowaniu ognia przy podpaleniach też wiem całkiem sporo, bo umawiałam się kiedyś ze strażakiem. Był całkiem słodki, ale nudny. Żeby nie zasnąć na randkach, rozmawiałam z nim głównie o pracy. Westchnął ciężko i spojrzał na mnie spod tych postrzępionych włosów. - Nie chcę ci dodawać jeszcze więcej... - wahał się. Niewykluczone, że ustalili przed przyjściem do domu strategię typu „oszczędzanie Dorze stresu”. Bardzo stresująca strategia, gdyby ktoś mnie pytał. - Coś ci nie pasuje do całości. Jeśli uświadomisz sobie, co dokładnie zgrzyta, będziesz krok bliżej celu. Syknął, kiedy delikatnie szarpnęłam duży płat odłażącego naskórka. Przypominało to trochę wyskubywanie poparzonej słońcem skóry, tylko bardziej bolało. Żałowałam, że w apteczce nie mamy preparatu z pantenolem, którym mama spryskiwała mi plecy za każdym razem, kiedy zasnęłam na słońcu. Z moją jasną skórą opalanie nigdy nie wychodziło mi na zdrowie i do dziś kojarzy mi się z leżeniem na brzuchu, gdy na plecach ścinał się okład ze zsiadłego mleka. Anioł przez chwilę nic nie mówił, przygryzał wnętrze policzka, jak zwykle, kiedy coś nie dawało mu spokoju i musiał to sobie „poukładać”. - Kiedy dotarliśmy na miejsce, ogień wciąż trzymał się parteru, ale bardzo szybko się rozrastał. Nie muszę być strażakiem, żeby wiedzieć, że za szybko, aby było to naturalne - zaczął cicho. - Wyczuliście jakiś akcelerator? - zapytałam. - Jak benzyna czy nafta? Nic, czysty ogień... Ona była w środku, otoczona płomieniami, za daleko, żebym mógł do niej dotrzeć, choć próbowałem. Przełknął ciężko ślinę, a ja cieszyłam się, że z opuszczoną głową nie widzi wymownego spojrzenia diabła. To wyjaśniało zakres oparzeń na plecach. - Co od niej odbierałeś? - zapytałam. Starałam się utrzymać konkretny ton. To bardziej pomocne niż diable złośliwości czy histeryczne kwokowanie. Chodziło o anioła i jego uczucia. I oczywiście o złapanie podpalacza, kimkolwiek był. Ufałam Joshui. Jeśli mówił, że to nie Laoise, potrafiłam rozszerzyć i na nią mój kredyt zaufania. Mógł być zakochany, ale jego kompas moralny działał bez zarzutu. Nie pozwoliłby jej

skrzywdzić kogokolwiek, nawet jeśli musiałby zniszczyć część własnego serca, zabijając ją. - To miejsce kipiało emocjami. Splątanymi i chaotycznymi. Strach, ale i podniecenie. I nie tylko ona stała lam, za ścianą płomieni. Był jeszcze ktoś, bardzo podekscytowany, dumny z całego tego zniszczenia. Czułem tam jeszcze coś, ale nie mogę tego nazwać. Jakby odrębne, ale nieuformowane coś, bez granic, frenetyczne i zmienne... Wiem, że to brzmi bez sensu. - Z frustracją potarł pięścią mostek, jakby znów te wszystkie emocje obmywały jego empatyczną stronę i niepokoiły intensywnością. Z moich obserwacji wynikało, że to, co opisał, cechuje zwykle psychopatów i bardzo młode osoby. Podczas wizyt w poprawczaku za czasów pracy w policji nierzadko dochodziłam do wniosku, że różnice są naprawdę znikome. - Nie widzieliśmy nikogo innego - dorzucił Miron. - To nie Laoise podpaliła ten budynek. Przyciągnął ją ogień, wyczuła go, zanim się pojawił, ale nie był jej dziełem - upierał się Joshua. Wierzyłam mu. Chciałam, by miał rację. - Jeśli to nie ona, musicie odkryć, kto to robi. Nie ma lepszego sposobu na oczyszczenie jej z podejrzeń. W ciągu tygodnia wydarzyły się cztery incydenty. Sporo. Szybko eskaluje od niegroźnego podpalenia szopy po spalenie doszczętnie dwupiętrowego domu. Nie wygląda to dobrze... I po co to wszystko? Motyw zawsze pomaga złapać tego, kto stoi za przestępstwem. W ludzkim święcie w przypadku podpaleń zakłada się sześć podstawowych motywów. Wandalizm, piromanię, zemstę, zysk, ukrycie dowodów popełnienia innej zbrodni lub ekstremizm, zwykle polityczny. Zysk może wiązać się zarówno z oszustwem ubezpieczeniowym, jak i szantażem czy wymuszeniem na właścicielu. Ponieważ tym razem sprawa dotyczy nadprzyrodzonych, rozszerza to motywy o kilka właściwych tylko dla naszego świata. Możliwe, że nie chodziło o sam pożar, ale o zabicie kogoś, kogo niewiele poza ogniem może zabić. - Jeśli na przykład chcesz zabić wampira? - zapytał Joshua. - Dokładnie. W niektórych typach czarnej magii ofiarę ludzką można zastąpić odpowiednio dużym aktem zniszczenia. W grę wchodzi też akt oczyszczenia miejsca, w którym nagromadziło się zbyt wiele złej energii... - Jak kamienica w piekle, gdzie żmij miał swoją piwniczną kaplicę - stwierdził Miron. - Którą spaliłeś spektakularnie. Nieopanowane umiejętności i wymykające się moce też mogą się skończyć pożarem. Nie można stawiać znaku równości między tym a piromanią czy zabawą zapałkami ludzkich dzieci, bo magiczne dziecko nie może tego kontrolować. - Musimy jeszcze raz spojrzeć na te pożary pod kątem tego, co właściwie spłonęło i jak - zasępił się Miron, który wreszcie dopuścił do siebie możliwość, że to jednak nie Laoise. - Wszystkie pożary miały miejsce w Toruniu? - upewniłam się.

Joshua przytaknął. - Myślałem, że Laoise może nie radzić sobie z przejściem przez bramę bez zaklęcia... - Choć jeśli to nie Laoise... - To zmienia całkiem sporo - zamyślił się anioł. - Mój były wciąż pracuje w straży pożarnej, gdybyście potrzebowali konsultacji albo wglądu w raporty. Jest też furią, więc o magicznym ogniu sporo wie. I w przeciwieństwie do Katarzyny raczej nie chce mnie zabić. Joshua uśmiechnął się. Z sadystyczną przyjemnością patrzył na minę Mirona, który nie najlepiej znosił myśl o moim ekschłopaku. - Naprawdę myślałeś, że jesteś jej pierwszym ognistym uczuciem? - zapytał z ledwie skrywaną złośliwością. Gdzie się podział ten miły chłopiec sprzed dwóch lat? Chyba spędzał z nami zbyt wiele czasu. Choć cieszyło mnie, że potrafi się odgryźć Mironowi, gdy ten za mocno naciska jego guziczki. A kiedy szło o Laoise, diabeł naciskał bez opamiętania. - Poradzimy sobie - warknął Miron. - No nie wiem, lepiej weźmy wizytówkę, nawet pyr nie wie o ogniu wszystkiego - dorzucił Nat z uśmiechem, który jasno dowodził, że świetnie się odnajduje w braterskiej dynamice. Spryskałam oczyszczoną skórę wodą utlenioną. Nie wyglądało to źle. Zaczerwienioną i nieco zbyt napiętą skórę pokryłam warstwą gojącej mikstury od Jemioły (przewidująco dała chłopakom półlitrowy słoik) i przykleiłam plastrem opatrunek z jałowej gazy. Joshua wyraźnie się rozluźnił, kiedy zapewniłam, że już po wszystkim. Jako facetowi nie wypadało mu marudzić, nie przy innych facetach, ale musiało boleć. Ja pewnie klęłabym i wrzeszczała z bólu, bo cierpienie w milczeniu uważałam za przereklamowane, o ile nie torturuje cię szaleniec. Skoro solidna wiązanka bluzgów sprawia, że czujesz się lepiej, dlaczego sobie tego odmawiać? Zostało już tylko jedno. Anioł podał mi nożyczki ze słowami: - Wyrównaj, ile trzeba. - Sporo pójdzie na podłogę. Wzruszył ramionami. - Urosły długie, bo byłem zbyt leniwy. To nie tak, że mam długie włosy wpisane w obowiązki stróża. Przeczesałam palcami jego włosy i bez ociągania zabrałam się do obcinania, pasmo po paśmie, przytrzymując je w miejscu grzebieniem. Złote, jedwabiste pukle spadały na kafelki. Po wszystkim zgarnęłam je do woreczka, zbyt dobrze wiedząc, ile złych rzeczy można komuś zrobić, jeśli wejdzie się w posiadanie jego włosów. Nie ma takiej możliwości, bym je wyrzuciła do śmieci, spalę je w wolnej chwili, a do tego czasu poczekają w szufladzie. Joshua potrząsnął głową, przyzwyczajając się do nowej dla niego lekkości. Włosy były za krótkie, by opierać się o ramiona, ledwie poniżej linii żuchwy. Uśmiechnął się szeroko, przeczesując fryzurę palcami. Młodociane anielice

wkrótce popadną w depresję i rozpacz, ale on wydawał się zadowolony. - Nieźle, przynajmniej głowę mam teraz lżejszą. - Cała reszta przyjdzie później - odpowiedziałam na jego uśmiech. - Skrócisz też moje? - zapytał Nathaniel. - Jedna trauma naraz, pisklaku, jeszcze nie opłakałam tych. - Pokręciłam głową z udaną rozpaczą. - Lepiej byście z tymi rozwianymi piórami nie plątali się po płonących budynkach, więc uprzejmie proszę, trzymajcie je związane, dobra? - Pomożesz mi z tym? - Nathaniel zrobił tak popisowe „ładne oczka”, że Miron mógł puchnąć z dumy. Z teatralnym westchnieniem zabrałam się do rozczesywania i splatania ciemnych włosów najmłodszej latorośli z diabloanielskiego drzewa, wiedząc, że gdy tylko skończę, Miron wytoczy argumenty o równym traktowaniu bez względu na wiek i rasę, po czym zajmę się jego głową. Zajrzałam do Bjorna, który padł na kanapie wkrótce po przybyciu chłopaków. Upewnił się, że do rana tu będą i mogą mnie pilnować (poczułam się jak jajko z amerykańskich projektów wychowania w rodzinie, gdzie przez tydzień nastolatki zmuszeni są opiekować się jajem, jakby było ich pierworodnym i ukochanym dzieckiem). Zasnął prawie w pół słowa. Najwyraźniej wyprawa na wschód i bójka z wilkami zmęczyła go bardziej, niż chciał przyznać. Nie zdjął ubrań, a jedynym ustępstwem na rzecz wygody, jakie poczynił, okazało się ściągnięcie butów i skarpet. Bose stopy wystawały spod koca i... sama nie wiem, ale jakoś mnie rozczuliły, bo przy całym wizerunku Bjorna, bliznach, bojówkach i solidnej muskulaturze te stopy wydawały się tak... bezbronne. Pokręciłam głową na własną dziwaczną linię skojarzeń. Przykryłam je kocem i już odchodziłam, gdy poruszył się i zaspanym głosem zapytał: - Wszystko dobrze? - Tak, Bjorn, będzie dobrze. Pochyliłam się impulsywnie i pocałowałam go w skroń. To był odruch, ale widok jego delikatnego, zaspanego uśmiechu znów mnie rozczulił. Odczekałam kilka sekund, nim jego oddech się wyrównał i wilk zapadł głęboko w sen. Uratował mnie dziś więcej niż raz. W moim świecie nie trzeba wiele ponad to, by zaskarbić sobie moją lojalność na wieki. Trzeci raz tego wieczoru upewniłam się, że magiczny system alarmowy działa bez zarzutu. Każdy, kto wchodził do kamienicy, uruchamiał moje dzwonki alarmowe. Na szczęście nie mam wielu sąsiadów. Może zdołam się przespać. A jeśli ktoś zechce znów wyważać drzwi, zaklęcie usmaży mu dupę. Z westchnieniem wróciłam do kuchni. Mogłam wreszcie zjeść kawałek zimnej pizzy, popijając ją ciepłym dla odmiany piwem. Uczta bogów.

* Pchnięcie magii obudziło mnie szybciej niż jakikolwiek budzik. W dziesięć sekund byłam na nogach, po cichu opuszczając łóżko, nie chcąc budzić chłopaków. Odruchowo sięgnęłam po glocka. Moja magia znała osobę, która wchodziła właśnie po schodach, i miałam nadzieję, że broń jednak nie będzie potrzebna. Nie zapalałam światła w pokoju, by nie budzić Bjorna. Otworzyłam

drzwi, zanim zapukała. Ułamek chwili stała zaskoczona z uniesioną piąstką. - Dora, przepraszam... - Coś się stało, Soniu? - Trudno powiedzieć - skrzywiła się lekko - ale może się stać, jeśli nie pójdziesz do Szatańskiego Pierwiosnka i nie uspokoisz Leona, który planuje powyrywać wilkowi nogi z dupy. - A to któryś z tych wilków, których nogi wolałabym widzieć przyczepione do tyłka? Uśmiech zaigrał na jej ustach, ale oczy wciąż były pełne niepokoju. - Właściwie nie wiem. Ma na imię Jędrek, zakradł się do baru tylnym wejściem już po zamknięciu. Gdy Leon go na tym przyłapał, wyznał, że miał nadzieję cię lam znaleźć, a jeśli nie, poczekałby, aż przyjdziesz... Rozumiesz, jak zareagował twój ojciec? Przewróciłam oczami. W przypadku Leona lepiej nie stosować skrótów myślowych, które mogłyby sugerować, że spadnie mi włos z głowy. Zawsze był opiekuńczy, ale po aferze z demonami... nieco mu odbijało. Facetowi, który rzucił kuflem o ścianę na tyle nieszczęśliwie, że odłamek szkła trafił mnie w czoło, połamał ręce, by nie miał już pokusy rzucania czymkolwiek. Nie przyjął do wiadomości, że była to reakcja zbyt ekstremalna w stosunku do przewinienia. Leon brał ojcostwo i ochronę córeczki na poważnie. - Będę za trzy minuty, poproś go, żeby do tego czasu wszystkie kończyny pozostały przytwierdzone do wilka, OK? Skinęła głową i z lekkością chochlika zbiegła po schodach. Fluorescencyjne wskazówki mojego zegarka pokazywały czwartą trzydzieści. Dziwna pora na zakradanie się do baru. Całkiem normalna, jeśli jesteś zamachowcem. Albo jeśli nie chcesz, by ktokolwiek cię widział, bo na przykład masz do przekazania coś istotnego kobiecie, której twój Alfa nienawidzi. A ty, tak się składa, masz u niej spory dług, bo uratowała ci dupę... Tak, to wyglądało dość obiecująco, bym wyszła z ciepłego łóżka i zapobiegła oskubaniu Jędrka z kończyn. - Bjorn? - zapytałam cicho w ciemność pokoju. - Idę z tobą - powiedział całkiem przytomnie, zapalając lampę na stole. - Minuta, ubiorę się. - Nawet nie skomentuję, że w takiej sytuacji otwierałaś drzwi w piżamie marudził. - Wiedziałam, kto idzie. - Ale glocka wzięłaś. Nie skomentowałam. Sonia mogła mieć niechciane towarzystwo, jako viccanka raczej nie ma wielkich możliwości obrony, a jeśliby małej przyjaciółce Leona miał spaść włos z głowy, byłabym przeklęta, gdybym nie powstrzymała tego w porę tylko dlatego, że akurat zakładałam spodnie.

* Leon daleki był od wyluzowania. Jędrek siedział na krześle, z rękoma związanymi na plecach, a czart wisiał nad nim jak święty Piotr nad

grzesznikiem, który próbował przez dziurę w płocie wejść do raju. Choć podejrzewałam, że święty Piotr jest nieco mniejszy i raczej nie podkreśla swojego autorytetu, uderzając o wnętrze dłoni metrową stalową rurką o średnicy jakichś pięciu centymetrów. Co poradzić, rozmiar czarta pociągał za sobą specjalną skalę. Punkty dla wilka, że robił, co mógł, by przyjąć postawę: „Nie jestem zagrożeniem, odetchnijmy i przemyślmy sprawę”, a nie próbował na moim papie dominacji. Przywitałam się oszczędnie z Leonem i przyciągnęłam sobie krzesło tak, by siąść dokładnie naprzeciw Jędrka, na tyle blisko, że nasze kolana się stykały. - Podobno chciałeś się ze mną widzieć - powiedziałam, nie strzępiąc języka na pozdrowienia. Jeszcze nie wiedziałam, czy ma przed sobą jakąś przyszłość ani czy życzę mu zdrowia. - Za dużo powiedziane - mruknął - chcieć niekoniecznie chciałem, ale musiałem. - Bruno cię wysłał? Tylko prychnął, ale widząc, że oczekuję pełniejszej odpowiedzi, wyjaśnił: - Jakby wiedział, że się tu wybieram, zabiłby mnie w ułamku chwili. Jeśli dowie się, że tu byłem, wciąż może to zrobić. Przez chwilę próbowałam go odczytać, zastanawiając się, jakie mam szanse, że to nie podpucha. Niewielkie, ale jednak. - Nie byłoby mnie tutaj, ale mam u ciebie dług. Uratowałaś mi życie, choć nie musiałaś. - To prawda, nie musiałam. - Rozmawiałem z Ksawerym. - Przypomniał mi nomadę, którego zastałam na straży Pełni. - Czy to prawda, że ten wilk, którego szukasz, to twój partner? - Tak. - Jeśli on zginie, nie masz wielkich szans na przeżycie. - Skrzywił się. - Tak mówią, ale bywam uparta. - Jak rzeżączka, ale nie o tym... - Sapnął z frustracją, jakby szukał słów. Przez chwilę nie wątpiłam, że gdyby tylko mógł, trzymałby się od tego z daleka, przyczaił gdzieś i przeczekał burzę. Jednak gdyby tak zrobił, splamiłby swój honor, a takie rzeczy lubią przylgnąć, jeśli żyjesz wśród długowiecznych, pamiętliwych i przeczulonych na punkcie honoru magicznych. - Nie było mnie wśród tych, którzy mieli zapolować na twojego wilka, oficjalnie nawet o tym nie wiem. Ale być może słyszałem coś, co może ci się przydać. - Mów, co wiesz. I tak wszystko zweryfikuję. - Na pewno nie ma go w domu stada, sprawdziłem dokładnie. Nie ma go też w Pełni. - Tam już byłam. - Nie byłaś w lochu pod barem. - Uniósł kąciki ust, widząc moje zaskoczenie. - I nie musisz, daję słowo, że nie ma tam twojego wilka. Pół dnia myślałem, gdzie Bruno może go trzymać, skoro nie ma go w zwykłych miejscach, do których trafiłby więzień stada. Przyszło mi do głowy tylko jedno miejsce... sęk w tym, że nie wiem, gdzie ono jest.

- To bardzo pomocne - sarknęłam. Skrzywił się sfrustrowany. - Jakiś czas temu Bruno zaangażował się w pewne... hmm... przedsięwzięcie. Nie jestem z jego pierwszej dziesiątki, ale coś mi się obiło. Chodzi o walki zmiennych, dość szczególny turniej, niemający wiele wspólnego z uczciwym sportem. Delikatnie mówiąc, nie wszyscy uczestnicy są tam z własnej woli. I nie każdy dożyje końca swojej rundy. - Ciekawe i bardzo nielegalne. Nie słyszałam, żeby wypłynęły jakieś trupy. - Nie liczyłbym na to. Podsłuchałem fragment rozmowy między Brunonem a kimś od walk. Alfa powiedział, że trupy nie są jego problemem, ale przecież tamten ma dość zdziczałych zwierzaków, żeby żaden trup się nie zmarnował. Bruno brzydko się bawił, choć ciężko będzie go z tym połączyć, nie mając dowodów. Wielokrotnie trafiałam na ślady jego nielegalnych przedsięwzięć, ale nie byłam w stanie niczego mu udowodnić. Do perfekcji opanował sztukę wyboru podwykonawców i techniki „znikania ich”, kiedy ziemia zaczynała mu się palić pod nogami. Bez papierowych śladów, bez świadków, bez dowodów mogłam tylko zgrzytać zębami, z czego nie wynikało nic dobrego dla nikogo poza moim dentystą. Może przyszedł wreszcie mój szczęśliwy czas. Nachyliłam się, opierając dłonie o kolana Jędrka. - Dlaczego podejrzewasz, że Varg jest tam, gdzie odbywają się zawody? - Myślałem nad tym i to jest logiczne. Walki są nielegalne i wiedzą o nich tylko ci, którzy obstawiają albo są zamieszani. A ci, siłą rzeczy, nie mają nic przeciwko dodatkowym gladiatorom na arenie. Bruno może liczyć na dyskrecję, bo gdy w grę wchodzą brudne pieniądze, milczenie jest złotem, a gadanie więzieniem. I jeszcze miejscówka. Nie może trzymać tego wilka u nas, czemu nie wykorzystać cel, które ma w interesie na boku? Klatka to klatka, nie? No dobra, to się trzymało kupy. - A skoro Bruno oficjalnie nie ma z walkami nic wspólnego, nawet w razie wpadki nie ma związku między nim a więźniem - przyznałam. - Może go trzymać, jak długo chce. Albo wystawić do walk - powiedział cicho. Bruno dużo kasy postawił na walkę finałową. Chodzą słuchy, że ma czarnego konia na tym turnieju. Cholera jasna! - Gdzie się odbywają walki? - Bruno tam jeździ co dzień, dwa, ale jak mówiłem, nie jestem w jego pierwszej dziesiątce. Wiem tyle, co podsłucham. - Więc nadstaw uszu, a będziemy kwita, zrozumiałeś? Przytaknął nieco opornie, ale nie miałam wielkich oczekiwań. Rozwiązałam mu ręce i pozwoliłam odejść.

* Nie mogłam wrócić do mieszkania i po prostu spać do świtu. Musiałam się czegoś dowiedzieć o turnieju. Jędrek trochę pokombinował, choć musiałam mu przyznać, miało to sporo sensu.

Bjorn domyślił się, co zamierzam, zanim powiedziałam. Kluczyki do auta miał w kieszeni. - Gdzie? - Szkoła Nisima. - Dyrektor szkoły jest zamieszany w turniej? - Kiedyś wiedział o każdym trąconym źdźble trawy, czas sprawdzić, jak bardzo zardzewiał na szkolnej posadce. Do bramy otaczającej budynek dotarliśmy sporo przed szóstą. Była zamknięta, a w dyskretnej budce strażnika było ciemno. Albo Nisim zrezygnował z nocnego stróża (mało prawdopodobne), albo ten właśnie robił obchód. Teren należący do nephilima był spory. Prócz samego budynku, w którym mieściły się internat i szkoła, był jeszcze spory plac i ciąg niskich baraków użytkowych i garaży. Dawniej należały do jednostki wojskowej, a niegdysiejszy plac alarmowy płynnie przechodził w spory zagajnik. Całość mogła mieć koło pięćdziesięciu hektarów. Obchód mógł zająć dobrą godzinę, jeśli był dość pobieżny. Nie chciałam czekać w samochodzie ani niszczyć kłódki Nisima, więc wdrapałam się szybko na kutą bramę i po chwili stałam po drugiej stronie. Bjorn z westchnieniem podążył za mną. - Na pewno będzie zachwycony - mruknął. - Tym, że wykryłam mu w zabezpieczeniach dziurę wielką jak stodoła? Na pewno. - Wyszczerzyłam się w uśmiechu i przebiegłam dziedziniec. Jeśli nic się nie zmieniło, klucz do tylnych drzwi nadal leżał na górnej belce futryny. Joshua wspomniał mi o tym, bo kilkakrotnie korzystał z niego, wchodząc do szkoły po ciszy nocnej. Stojąc na palcach, obmacywałam framugę, kiedy drzwi otworzyły się ze zgrzytem zawiasów. W smudze słabego światła zalewającego korytarz stał Nisim we flanelowym szlafroku w szkocką kratę i pasujących spodniach piżamowych. - Włamanie? Naprawdę? - zaburczał. - Przyjacielska wizyta o niestandardowym przebiegu? - Posłałam mu pełen skruchy uśmiech. Wzruszył ramionami i wpuścił nas do środka. Zapamiętać na przyszłość obudzony o szóstej rano Nisim bywa drażliwy. Poprowadził nas do kuchni, gdzie automatycznie zapalił gaz pod czajnikiem, wyciągnął kubek, nasypał do niego czubatą łyżkę kawy, trzy równie kopiaste łychy cukru i po chwili zalał wrzątkiem, zostawiając niewiele miejsca na mleko. I tak, przygotował tylko jeden kubek. Zdecydowanie nie był skowronkiem. Poczekałam, aż upije dwa łyki i jego wzrok nieco oprzytomnieje. - Więc co nie mogło poczekać do ludzkiej godziny? - A nie mówiłem? - mruknął Bjorn. - Co wiesz o walkach zmiennych znanych też jako turniej gladiatorów? zapytałam, krzyżując palce. - Ogólnie czy lokalnie? - Lokalnie. Słyszałam, że Bruno w tym siedzi.

- A tak... Pojawili się w okolicy jakieś trzy miesiące temu. Dość paskudny proceder, ale bardzo opłacalny. Kilka małych fortun już się wykluło na zakładach. Oficjalnie Brunona z tym nie łączą. Głową jest inny facet, nie mam pod ręką jego teczki, jakieś owocowe nazwisko, mówią na niego Grizzli. Potrzebujesz więcej? - Popijał kawę małymi łyczkami. - Wszystko, co możesz znaleźć. Wiesz, gdzie mają miejscówkę? - Nie w obrębie administracyjnym miasta, Torunia czy Thornu. To podpadałoby pod kilka paragrafów i Starszyzna po prostu musiałaby zareagować. Gdzie dokładnie, nie wiem. Mogę to wykopać, choć to pewnie chwilę potrwa. Osobiście nie byłem na walkach, jeśli o to pytasz. - Zrób, co możesz. Potarłam czoło sfrustrowana. - Jest sposób, żebyś dowiedziała się czegoś szybciej niż ja - rzucił nephilim znad swojej kawy. - To kilkustopniowy turniej rozciągnięty w czasie. Duże zakłady, poważne środki. Idź za pieniędzmi. W dwa tysiące siódmym roku wydarzyła się w podobnych okolicznościach dość spektakularna malwersacja bukmachera, który na szybko inwestował pieniądze klientów w transakcje krótkoterminowe wysokiego ryzyka. Stracił większość pieniędzy, a ci, którzy obstawiali w zakładach, nigdy nie doczekali się wygranej. Od tej pory tradycją jest korzystanie z pośrednictwa zaufanego banku. Organizatorzy tak dużego turnieju mają konkretne wymagania. Miejscowego, żeby każdy z potencjalnych klientów miał możliwość złożenia depozytu. Nikt nie chce kontroli Urzędu Skarbowego, a takie kwoty, o jakich słyszałem, przyciągnęłyby uwagę, więc odpadają ludzkie banki. Zostaje bank w Thornie. Komu podlega? Wiedziałam, do cholery. Trochę jak w dowcipie, krwiożerczy bankierzy i upuszczanie krwi prowizjami. To, że wampirze gniazda prowadziły banki, miało sens. Obrzydliwie długowieczni klienci wzbudzaliby w normalnych placówkach zbyt duże zainteresowanie, dochodziłoby za dużo roboty z fabrykowaniem dokumentów. Co kilkadziesiąt lat wampir musiałby umierać i dziedziczyć kasę jako własny spadkobierca. A większość placówek bankowych i tak po dziewiętnastej jest zamknięta na cztery spusty. Opracowali więc własny system bankowy. Mieli prawdziwą obsesję na punkcie planów emerytalnych, długoterminowych inwestycji i procentu składanego. Joachim i Wawrzyniec byli wstrząśnięci, że jeszcze nie zaczęłam odkładać na lokacie na przyszłe stulecia życia. Oni byli dość zapobiegliwi, by pieniądze nie stanowiły dla nich problemu. Bogatemu wampirowi żyje się znacznie lepiej niż biednemu. A to znaczyło, że czeka mnie jeszcze jedna niezapowiedziana wizyta. Dla Romana pora powinna być znacznie bardziej odpowiednia, niewykluczone, że dopiero kładł się spać.

* Wślizgnęłam się dyskretnie do siedziby Romana. Może nic by się nie stało, gdyby widziano, że składam wizytę w wampirzym gnieździe, ale nie wiedziałam, na ile jawnie Roman wyraża swoje poparcie dla mnie, więc im

mniej świadków, tym lepiej. Nie żeby o szóstej rano ulice Thornu tętniły życiem. Klasyczna martwa godzina. Prowadzący nocny tryb życia szykowali się do snu, dzienni jeszcze nie zerwali się na nogi. Roman jako daywalker był dość wyjątkowy w tej kwestii. Nie dotyczyły go ograniczenia, które musiała znosić większość wampirów. Nie musiał przesypiać dnia i nie szkodziło mu słońce. Nie korzystał z tego częściej, niż musiał, bo za dnia był nieco słabszy, ale i tak w świecie wampirów miał niezłe fory. A że wedle przysłowia licho nie śpi, Roman nie przeznaczał na sen więcej niż dwie, trzy godziny na dobę, nie tracąc nic z ostrości umysłu i poczucia humoru. Przerażali mnie tacy ludzie. Jednak musiałam przyznać, że jego nawyki ułatwiały mi składanie mu niezapowiedzianych wizyt o dziwnych porach. Bjorn wysadził mnie przecznicę od rezydencji, a sam wrócił do domu. Nie było mu to w smak, ale nie zdążył się zregenerować, a przynajmniej jedno z nas powinno być w pełni sił. Paradoksalnie, siedziba Romana stanowiła jedną z bardzo niewielu miejscówek w Thornie, gdzie mogłam czuć się całkiem bezpiecznie. Na pewno nie groził mi atak ze strony Brunona, bo ci dwaj nienawidzili się od lat, nie utrzymywali kontaktów towarzyskich, a wilki nie były mile widziane nawet w klubie dla krwiodajek, choć krew zmiennych uważano za odżywczą, przysmak wart sierści włażącej między zęby. Kiedy weszłam do urządzonego z przepychem godnym rezydencji Carringtonów holu, portier odruchowo zerwał się z zabytkowego fotela. Lekkie zmieszanie miało pewnie związek z książką, którą błyskawicznie wsunął pod kolorowy magazyn z plotkami z życia gwiazd. Mogłam tylko zgadywać, jaki typ lektury uważał za bardziej wstydliwy od brukowca. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, podniósł słuchawkę bakelitowego telefonu i wykręcił zero na terkoczącej tarczy. Gdy uzyskał połączenie, całkowicie pozbawionym emocji tonem zameldował komuś wyżej w hierarchii, że przyszłam. Tylko on na całym bożym świecie tytułował mnie Panną Wilk. Czekał na odpowiedź ze słuchawką przyciśniętą do ucha. Wyglądał, jakby męczył się w trzyczęściowym garniturze i pod krawatem, a grzecznościowe formułki i oficjalny sposób mówienia były wyuczone i wciąż nieco zbyt świeże, by brzmiał naturalnie. Brakowało mu tego perfekcyjnego stylu przedwojennego majordomusa, cechującego jego poprzednika, który był jedną z ofiar imprezy Bonawentury i Klaudii. Powściągliwość, z jaką traktował mnie nowy pracownik Romana, była dość typowa dla wampirów z lokalnego gniazda. Nie do końca rozumieli, jaka była moja rola w masakrze na jesieni, kiedy zginęło kilkanaście osób, w tym kilka wampirów. Roman nie był skory do wyjaśnień. Rozumiałam go. Owszem, aresztowaliśmy Klaudię, ale był jeszcze Bonawentura, który dostał drugą szansę. Gdyby wiedza o jego udziale w zabójstwach stała się powszechna, nie każdy życzyłby mu zdrowia i długiego życia. Lepiej było utrzymać maksimum tajemnicy, nawet jeśli w konsekwencji powstawały płotki i spiskowe teorie

łączące mnie z kilkoma zgonami. Wszyscy przecież wiedzieli, że zabiłam Victora gołymi rękoma. Plotki o tym, jak pograłam z Albinem, dotarły i tu. Większość uczciwych i przyzwoitych wampirów wolała trzymać się ode mnie z daleka, nawet jeśli Roman wydawał się mieć ze mną jakiś układ. Najlepiej zachować chłodny dystans, bo wampiry wokół mnie lubią umierać (przesadzony i krzywdzący osąd!). - Pan czeka - powiedział portier oficjalnym tonem, odkładając słuchawkę. Zrobiłam krok w stronę windy, ale pokręcił głową i poprowadził mnie do ukrytego przejścia. Sczytał swoje linie papilarne na ekranie, wpuścił mnie i zamknął za mną drzwi. Musiałam wdrapać się na trzy wysokie piętra w całkowitej ciemności, bo oczywiście zapomniał włączyć światła. Ciasna klatka schodowa i wijące się wąskie schodki były dość klaustrofobiczne. Może tajne przejście prowadzące z głównego holu bezpośrednio do prywatnych pokojów Romana musiało takie być, by nikt nie czuł się zbyt swobodnie. Mogłam się założyć, że nie zostało ujęte na żadnym planie architektonicznym budynku. Roman był paranoikiem i całkowicie to rozumiałam. Doliczyłam się czterdziestego siódmego stopnia, kiedy uchyliły się drzwi na ostatnim piętrze i jasna poświata zalała schody. Przeskakując po dwa stopnie, zrównałam się z lokalnym Księciem Wampirów, swobodnie opierającym się o framugę. Boso, ale w ciemnych spodniach garniturowych i granatowym kaszmirowym swetrze nie wyglądał na wyrwanego ze snu czy na kogoś, kto właśnie kładł się do łóżka. - Wasza kąśliwość, twój portier przecenia moje nocne widzenie - powiedziałam na powitanie. - Pewnie udzielił mu się klimat naszej tajemniczej schadzki. - Kąciki ust Romana uniosły się w półuśmiechu. - Dlatego nie mogłam wjechać windą? Jestem twoją brzydką tajemnicą? - Nie przesadzajmy, czasem brak ci rozsądku, ale akurat urody natura ci nie poskąpiła. Widziałem przez okno, jak się przemykałaś, trzymając się z dala od światła latarni, więc uznałem, że nie będę psuł nastroju. Założyłbym prochowiec, gdybym jakikolwiek miał. - Żyję, żeby cię bawić - mruknęłam. - Często dochodzę do takiego właśnie wniosku. - Błysnął kłami w uśmieszku bardzo z siebie zadowolonego wampira. Szerokim gestem zaprosił mnie w głąb mieszkania. I choć widziałam je już kilka razy, nie przestawało mnie zadziwiać, jak bardzo rozjeżdżało się z moimi wyobrażeniami leża krwiopijcy. Eleganckie, nowoczesne, stonowane szarości i eksplodujący nieoczekiwanie feerią mocnych kolorów fresk na jednej ze ścian wydawały się nie pasować do wizerunku Księcia Wampirów, ale naprawdę nieźle oddawały jego osobowość. Zwłaszcza ciągnące się na całą ścianę panoramiczne okno zaróżowione wschodem słońca było uroczą i jakże skromną manifestacją jego siły. - Napijesz się czegoś? - zapytał tonem dobrego gospodarza.

- Cokolwiek, co nie ma hemoglobiny. Znów lekki uśmiech zamigotał w kąciku jego ust. Wiedział, że żadna ilość upomnień nie sprawi, że oprę się pokusie kiepskich okołowampirycznych dowcipów. Po prostu było w nim coś, co przywoływało we mnie takie skojarzenia, a przepychanki stały się niezmiennym elementem naszych relacji. Gdy wszystko wali ci się na głowę, doceniasz trwałość rytuałów. Zniknął za drzwiami kuchennymi i po chwili wrócił z dwoma kieliszkami czerwonego wina. Postawił je na stoliku kawowym z matowego szkła, usiadł wygodnie na kanapie i czekał. Z westchnieniem opadłam na fotel naprzeciw niego. - Czekałem, aż się odezwiesz po powrocie z Sejn - rzucił tonem lekkiej przygany. - Nie miałam siły. Trochę mnie przybiło, że nic z tego nie wyszło, za to przytrafiło mi się kilka nieszczęśliwych wypadków po drodze. - Nie był zainteresowany? - zdziwił się. - Wysłuchał mnie, ale potem spławił. Trochę za mało, żeby zamieszać na szachownicy. - Przykro mi. Wierzyłam mu. Jakimś cudem doszło do tego, że w tym mieście ufałam kilku piekielnikom, aniołowi i wampirowi, z magicznymi i wilkami mając na pieńku. Dość ironicznie. Los bywał przewrotny. Opadłam mocniej w trzewia fotela, odchylając głowę na oparciu. Zamknęłam oczy i pomasowałam nasadę nosa. - Pojawił się pewien trop dotyczący Varga, ale mam mały problem z dostępnością informacji. Nisim może je dla mnie zdobyć, ale potrzebuje czasu. A ja mam go niewiele, Varg ma go jeszcze mniej - zaczęłam nieco okrężną drogą. - Myślisz, że mnie pójdzie szybciej? A może sądzisz, że posiadam informacje o Vargu, ale trzymam stronę Brunona? - zapytał chłodno. Chyba go uraziłam, cholera. - To dość daleki strzał. Sama bym nie skojarzyła, że może mieć coś wspólnego z Vargiem. Ktoś mi dziś zasugerował, że może być przetrzymywany w miejscu związanym z turniejem gladiatorów. A ktoś inny podpowiedział, że turniej to hazard, pieniądze i bank, a to już twoja działka w tym mieście. - To by się zgadzało - potwierdził. Przez chwilę trawił informacje, pocierając dłonią szorstki policzek. Niemal widziałam, jak działają te świetnie naoliwione i przerażająco sprawne trybiki w jego mózgu. - Naprawdę myślisz, że tam go trzymają? Niezbyt dyskretnie. - Albo bardzo, zależy, jak na to spojrzeć. Nie musi go wypuszczać na arenę, a nie sądzę, żeby osoby postronne miały dostęp do miejsca, gdzie przetrzymuje zawodników poza rozgrywkami. A nawet jeśli zmuszą go, żeby walczył, nikt go tu nie zna, małe szanse, że zostanie rozpoznany. No i kto właściwie przygląda się niewolnikom? Zamyślił się na chwilę i przytaknął. - Wybrałbym bardziej izolowane miejsce, ale Bruno ma sporo do stracenia. Jego

dom i należące do niego lokale będziesz chciała sprawdzić w pierwszej kolejności. Może ci się puszyć w twarz, ale choćby ze względu na Pięść woli nie zostawiać nitek łączących go z porwaniem. Kontroluję wszystkie duże transakcje przechodzące przez mój bank. Na papierze nic nie łączy Brunona z walkami i choć pasuje mi do takiej działalności, nie mógłbym mu wiele udowodnić. Obstawia wyniki, ale na tych samych zasadach co inni widzowie. Gdybyś nawet znalazła Varga zakutego w klatce na terenie areny, możesz ścigać tylko organizatora. Co daje Brunonowi dodatkowe zabezpieczenie w postaci kozła ofiarnego. Czasem przeraża mnie, jak praktyczny i sprytny potrafi być. Ale gdyby nie był, nie zaszedłby tak daleko. - Byłeś na walkach? - zapytałam z nadzieją. - To nie bardzo mój typ rozrywki - skrzywił się. - Ale niewykluczone, że dostałem zaproszenie na ten cały turniej. - Zaproszenie? - Nielegalne walki zmiennych, chyba nie myślałaś, że może wejść każdy z ulicy? Teoretycznie jestem w grupie docelowej: mam dość pieniędzy i lubię hazard. Dostaję mnóstwo zaproszeń na imprezy, na których obie te cechy są mile widziane. Mój sekretarz zna moje upodobania i dokonuje pierwszej selekcji, więc możliwe, że mam zaproszenie, nie wiedząc o tym. Każę mu to sprawdzić. Jeśli nie, mam sposoby, żeby dostać je w ciągu kilku godzin. Załóżmy, że się dowiem, gdzie odbywają się walki. Co zamierzasz? - To zbyt świeży trop, żebym miała coś choćby zbliżonego do planu. Na razie zbieram informacje. - Zanim się rzucisz w ogień, proponuję małe rozeznanie. Sprawdzę, czyje nazwiska figurują na liście zakładów, Bonawentura trochę się pokręci i dowie, co ulica ma do powiedzenia o samej imprezie... - Bonawentura? - Oficjalnie z żadnym z nas nic go nie łączy, prawda? - I tak nie byłby moim pierwszym skojarzeniem, gdybym szukała kogoś do infiltracji walk zmiennych. - Bo nie to mu przydzielę. On ma się kręcić wśród tych, którzy obstawiają. Zwykle są całkiem dobrze poinformowani. Infiltracja samych walk i zmiennych to nie bardzo mój zakres obowiązków. Potrzebny był mi ktoś, kto dałby radę wejść w ten świat i nie łączono by go ze mną. To znaczyło jeszcze jedną rozmowę, nim pójdę coś zjeść. Wyciągnęłam komunikator z torby i przywołałam Olafa. Zanim powiedziałam cokolwiek, usłyszałam jego całkiem przytomny głos: - Rozmawiałem już z Bjornem, widzimy się za kilka godzin, przekaże ci wszystkie szczegóły. Rozłączył się, zanim zdążyłam zareagować. - Gorące głowy, co do jednego - mruknął Roman, popijając wino. Wypiłam swoje dwoma łykami i szybko wyszłam od Romana, zanim zrobi mi się ciepło, wygodnie i zasnę na jego kanapie.

Rozdział 11 Bez problemu wróciłam do mieszkania, nawet złe wilki czasem śpią. Ledwie minęła siódma. Zbyt wcześnie, by wiele wskórać, może poza przekimaniem się jeszcze godzinę czy dwie. Gdybym miała choć cień złudzenia, że zdołam zasnąć. Roman będzie pociągał za swoje sznurki, Nisim za swoje, ja nie miałam już żadnych sznureczków do zabawy. I bardziej od snu potrzebowałam jedzenia. Byłam wściekle głodna. Ostatnie tygodnie były ciężkie pod każdym względem. Zanim udało się przeprowadzić egzorcyzmy, wymiotowałam częściej, niżbym chciała, na przykład w pobliżu poświęconej ziemi (a regularne wizyty w kościołach czy niebie były koniecznością), więc nie bardzo miałam motywację, by jeść. Zresztą nie czułam głodu i zwykle zapominałam o posiłkach. Schudłam co najmniej pięć kilo i gdyby nie solidny pasek, spodnie zsuwałyby mi się z tyłka. Po uzdrowieniu przez Swietłanę znów miałam apetyt, może pozbycie się węży z trzewi miało konkretny wpływ na łaknienie. Wilczyca też się zmieniła po uzdrawianiu, znów bardziej wycofana, cicha, spokojna. Zniknęła część wściekłości i bólu, które jeszcze niedawno zamazywały mi pole widzenia szkarłatem. Nie stała się nagle pacyfistką, nadal chętnie rzuciłaby się do gardła każdemu, kto był winny temu, co się przydarzyło jej partnerowi, ale kontrolowała się znacznie lepiej. Może Biały Wilk zabrał od niej część tego ciężaru. Wolałam myśleć, że tak właśnie jest, bo alternatywą byłoby, że jest coraz słabsza i może mam mniej czasu, niż zakładałam. Po cichu weszłam do mieszkania. Jeśli jeszcze spali, błogosław Pani ich sen. Szukałam kluczyków do samochodu; skoro nie miałam nic do roboty, a na sen byłam zbyt wyprowadzona z równowagi, postanowiłam zrobić coś pożytecznego i uzupełnić zapasy. W lodówce zostało światło, a mnie burczało w brzuchu. Kluczy nie było w misie na szafce zaraz przy drzwiach ani na stole w kuchni. Na paluszkach obeszłam kanapę, na której oparciu niedbale wisiała kurtka Bjorna, sprawdziłam kieszenie, bez rezultatu. - Szukasz czegoś konkretnego czy tylko ćwiczysz chodzenie jak słoń w składzie porcelany? Skoczyłam jak oparzona i spojrzałam na wilka. Leżał na kanapie, przedramieniem zasłaniał oczy, ale najwyraźniej nie spał tak mocno, jak zakładałam. - Byłam cichutka jak myszka. - Jakby myszki były takie ciche, robota kotów byłaby jeszcze łatwiejsza i do końca by się skurczybyki rozleniwiły. - Szukam kluczyków do samochodu. - Choćbyś nie wiem jak była cicho, obudziłbym się, gdybyś wsadziła rękę tam, gdzie są. - Uśmiechnął się rozbawiony, poklepując dłonią kieszeń na biodrze. - Potrzebujemy jedzenia, wyskoczę do Torunia na zakupy.

- Niegłupie, jedziemy. Usiadł na posłaniu, odgarniając koc. Znów spał w ubraniu. - Mogę sama, a ty się prześpij. - Oczywiście. A ty znów porozbijasz się ravką, umówisz na randkę w ustronnym miejscu z dziesięcioma wilkami i tym razem zrobisz coś, czego Faust nie będzie mógł zignorować. Na razie tylko zjadł nam spaghetti, nie chcę, żeby przy następnej wizycie zjadł ciebie. - Nie jestem Czerwonym Kapturkiem, wbrew temu, co sądzą lokalne wilki. Tym razem nie będę bezbronna. - I pan leśniczy będzie musiał cię ugryźć w tyłek. - Jeśli będą chcieli mnie dopaść, twoja obecność niewiele zmieni, prawda? - Może zmieni, może nie. Nie rozumiem, dlaczego się kłócisz, powiedziałem, że jedziemy. - Jesteś despotyczny, mówił ci to ktoś? - Bywam, jak mi zależy. A na tobie mi zależy, pogódź się z tym albo marudź sobie do woli, nie zmieni to wiele, ale jeśli lubisz... Zasznurował wojskowe trapery i był gotowy do wyjścia. Westchnęłam. Jakkolwiek mnie to wkurzało, bo byłam dorosłą i samowystarczalną kobietą, w głębi duszy musiałam przyznać, że cieszę się, że ze mną jedzie. Pamiętam dławiący strach, kiedy wpadłam w pułapkę w lesie, i całkiem realną myśl, że mogę zniknąć jak Varg, a przyjaciele będą mnie bezskutecznie szukać. I choć mogłam mieć rację, mówiąc, że obecność Bjorna niewiele zmieni, jeśli przewaga liczebna wrogów byłaby naprawdę duża, mogłam na niego liczyć.

* Zakupy spożywcze z wilkiem przypominają zakupy z rozbrykanym czterolatkiem. Wrzuca do koszyka wszystko, na co ma ochotę, często w zatrważających ilościach. Przy dziesiątym kilogramowym opakowaniu kiełbasek na grilla nie wytrzymałam i zaczęłam odkładać je na półkę w lodówce. - Co ty robisz? - zapytał, pakując do wózka dwie zgrzewki napojów z kofeiną. - Nawet nam się to do lodówki nie zmieści. I nie potrzebujemy tego tyle! wyjaśniłam. - Ale Olaf i chłopaki owszem. Spotykamy się z nimi o czternastej w Suchatówce, tam są stanowiska grillowe. Zjedzą to jeszcze dziś, więc nie martwiłbym się lodówką. Poprosiłam o wyjaśnienie, a gdy je dostałam, patrzyłam na Bjorna z rozdziawioną buzią. Wilki i ich psowate rozumienie zasad... Każdy, kto miał kiedykolwiek psa, wie, że psy są elastyczne w kwestii zakazów. Zabronisz im spać na kanapie, wejdą na nią, gdy tylko się odwrócisz. A jeśli wciąż patrzysz, wejdą na fotel, bo przecież mówiłeś im o kanapie, o fotelu ani słowa. To jest imperatyw psowatych, równie silny jak potrzeba wytarzania się w błocie chwilę po kąpieli. Bruno zabronił Olafowi i członkom mojego stada wjeżdżać na swoje terytorium. Ale terytorium Brunona z grubsza pokrywa się z administracyjną

gminą toruńską. Co więc robi Olaf? Wybiera się do wilczego uzdrowiska pod Ciechocinkiem, które jest terenem neutralnym, dostępnym dla każdego wilka, właśnie ze względu na medyczny charakter obiektu. Wystarczyło, że zameldował się i zapisał na kilka leczniczych masaży. A z nim parę innych wilków z naszego stada. Epidemia po prostu. Z Ciechocinka do Torunia dojadą w dwadzieścia minut, gdyby była potrzeba. A w międzyczasie będą kurować kręgosłupy nadwyrężone... siedzącym trybem życia. Tego było mi za wiele. Zaczęłam się śmiać na całego. Ostatecznie wytoczyliśmy się ze sklepu z dwoma koszykami jedzenia. Niewykluczone, że starczyłoby dla całego stada, gdyby również postanowiło podleczyć wypadające dyski. Pakowaliśmy torby do bagażnika, kiedy zadzwoniła moja komórka. Drgnęłam zaskoczona - tak rzadko bywałam w realnym mieście, telefon był wiecznie poza siecią, że zapomniałam już nawet, jaki mam dzwonek. Widząc numer Nisima, z trudem opanowałam podniecenie. - Masz coś? - rzuciłam w słuchawkę na powitanie. - Ja ciebie też serdecznie witam. Podzwoniłem tu i tam, popytałem. Wpadnij do mnie w wolnej chwili, mam teczkę Grizzliego i kilka ciekawych informacji. Rozłączył się, zanim powiedziałam, że będę za dwadzieścia minut.

* Brama do szkoły otworzyła się gładko, a my wjechaliśmy na podjazd. Strażnik wyszedł z budki i pochylił się, by upewnić się, kto ze mną wjeżdża. Zmarszczyłam się na te środki ostrożności. Owszem, Nisim od początku zatrudniał nocnego stróża, co miało wiele sensu, skoro do niedawna teren był „niczyj”, opuszczony przez wojsko, a niezasiedlony przez nowego właściciela, co znaczyło, że szybko stał się popularną miejscówką dla bezdomnych, drobnych przestępców i wagarowiczów. Nocny stróż pozwalał mieć pewność, że prędko oduczą się nawyku powracania na stare śmieci, obecnie będące szkołą A pełną dzieci, których bezpieczeństwo było najważniejsze. Ale do niedawna w ciągu dnia brama stała otworem, wystarczyło, że przy wejściu zamontowano kamerę, a gdzieś w budynku siedział smutny pan, który pilnował, czy nie wchodzi nikt niepożądany. Było dyskretniej, teraz środki bezpieczeństwa rzucały się w oczy... Albo niepokoje, o których wspominał Nisim, bardziej dawały im się we znaki, niż chciał mówić (a jeśli tak, muszę się tym zająć, gdy trochę ucichną inne problemy, bo mogłam nie pełnić już funkcji namiestniczki, ale za te dzieci byłam nadal odpowiedzialna), albo zależało mu na manifestacji... co również nie wróżyło najlepiej. Chyba że obawiał się nie tyle protestujących, co piromana. Nisim czekał na dziedzińcu. Kiwnął strażnikowi i brama zamknęła się za naszym samochodem bezszelestnie. - Małe Fort Knox, co? - rzuciłam lekko na powitanie. - Wolę przesadzić, niż stracić którekolwiek z dzieci. - Na twarzy malowała mu się prawdziwa troska. - Mam wszystko pod kontrolą - dodał, widząc mój niepokój.

Przytaknęłam tylko. Nisim potrafił zadbać o dzieci znacznie lepiej niż ja o siebie. Gabinet dyrektorski mieścił się na końcu długiego korytarza. Mijaliśmy drzwi do klas i świetlicę, w której najmłodsze dzieciaki budowały coś z klocków i przekrzykiwały się z radosnym entuzjazmem typowym dla malców. Jeszcze kilka miesięcy temu nie znały takiej swobody i radości. Dzieci naprawdę szybko dochodzą do siebie. Im starsze, tym wolniej. Zza uchylonych drzwi do pokoju muzycznego dochodziły smutne dźwięki pianina, melodia melancholią biła na głowę najsmutniejsze kompozycje Szopena. Przystanęłam i zajrzałam do środka. Bren, jeden z dorosłych nephilimów przetrzymywanych z dziećmi w ośrodku, siedział przy instrumencie z zamkniętymi oczami i w każdą nutę wkładał kawałek swojego serca. Dzieciom naprawdę jest łatwiej, pomyślałam porażona smutkiem, który odczuwałam całkiem materialnie, jakby zagęszczał szarą mgłą powietrze w pokoju, wypływał z młodego mężczyzny podobnie, jak dźwięki wypływały z pianina. Chłodne palce melancholii sięgnęły do mnie, gdy stałam tak zasłuchana, i zajęło mi chwilę otrząśnięcie się z tego obezwładniającego uczucia. Cofnęłam się szybko za próg i spojrzałam na Nisima z lekkim przestrachem. - To część jego terapii - powiedział cicho - nie wiem, czy na dłuższą metę mu pomoże, ale granie go uspokaja, a to już coś. Muzyka ucichła, jakby Bren, zorientowawszy się, że ma słuchaczy, przestał grać. W ciszy poszliśmy już prosto do gabinetu. - Opowiedz, co masz na tego całego Grizzliego poza tym, że przezwisko ma strasznie pretensjonalne - zagaiłam, siadając naprzeciw biurka. Potężny mebel równie dobrze pasował do gabinetu szefa prywatnej firmy wywiadowczej jak dyrektora szkoły. - Przezwisko wymyślił sobie sam, z tego, co słyszeli moi ludzie. W rzeczywistości nazywa się Grzegorz Grusza. - Też bym wolał, żeby wołali do mnie Grizzli niż Grucha. - Bjorn uśmiechnął się półgębkiem. - Kanalia byłoby bardziej adekwatne. Ten facet to naprawdę złe wieści. Nisim otworzył szarą teczkę wypełnioną schludnie zapisanymi arkuszami, kserokopiami urzędowych dokumentów i odbitkami zdjęć z obserwacji. - Ma czterdzieści trzy lata. Jako siedemnastolatek wyjechał z ojcem do Niemiec. Ma podwójne obywatelstwo. Kilka lat nie robił nic, co zaowocowałoby czerwoną flagą przy jego nazwisku. Drobne wykroczenia, które trafiały do jego akt, ale bez większej odsiadki czy wyroku. - Jakie wykroczenia? Prowadzenie po pijanemu, bójki, kradzieże czy wandalizm? - zapytałam, bo praca w policji nauczyła mnie, że całkiem sporo można wywnioskować po tym, jak zaczynał gagatek. - Ekshibicjonizm. Nisim uniósł brew, widząc moje skrzywienie. Nie wyjaśniłam, że tak zwykle zaczynali przestępcy na tle seksualnym, gwałciciele i seksualni sadyści.

- Trzynaście lat temu trzydziestoletni Grzegorz zaczął działać w branży porno kontynuował raport nephilim. - Niewykluczone, że wcześniej grał w filmach dla dorosłych, mógł używać pseudonimu, a w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym ósmym nakręcił pierwszy film, którego był scenarzystą i reżyserem. Pracował dla dość paskudnej firmy, celującej raczej do widza o pokręconych upodobaniach i brutalnych dewiacjach. Grusza wpasował się całkiem nieźle, przez kilka lat przesuwał granicę tego, co jest dopuszczalne w takich produkcjach. Wyraz niesmaku na jego twarzy powiedział mi całkiem sporo o tym, w jakim kierunku szła kreacja Gruszy. - Porno z elementami gore czy gore z elementami porno? - zapytałam. - Coraz bardziej gore, aż w dwa tysiące siódmym nakręcił swój pierwszy snuff movie. Wybuchł mały skandal, bo okazało się, że tego w scenariuszu nie było, ale Grusza dał się ponieść własnej wizji i naciskał aktora, żeby wykonywał coraz bardziej drastyczne elementy gry, coraz mniej mającej wspólnego z seksem, a coraz więcej z czystym sadyzmem w bardzo widowiskowym stylu. Sprawa, jak się domyślasz, nigdy nie trafiła do sądu, ale było o niej głośno. Aktor załamał się całkowicie, podobno znajdował się pod wpływem substancji psychoaktywnych, które czyniły go dość podatnym na sugestie, za to nie do końca świadomym swoich działań. - Jesteś pewien, że to był wypadek? - zapytałam. Sadyzm by proxy był dość rzadki, ale niewykluczony w tym przypadku. - Taaa, też mam te wątpliwości. Grusza znany był z tego, że zawsze chciał więcej brutalności, krwi i makabrycznego realizmu. Miał problem ze znalezieniem aktorek do filmów, bo choć płacił naprawdę dobrze, potrzebowały miesięcy, żeby wrócić do formy. - Aktorami byli ludzie? - upewniłam się. - Na początku tak. Ale już w filmie ostatniego tchnienia obsada była wielorasowa. Mężczyzna był zmiennym. Wzdrygnęłam się. Kimkolwiek była aktorka, która nie dożyła końca filmu, nie miała szans. - Producent wyciszył sprawę, ale wyrzucił Gruszę z roboty. Mój człowiek rozmawiał z weteranką niemieckiej branży porno. Lata minęły, ale Grusza nadal ma tam złą sławę. Podobno nie zmartwiła go śmierć aktorki, przeciwnie, zaproponował producentowi całkowicie nową serię filmów ostatniego tchnienia: Marzenia Wielkiej Inkwizycji. Tortury, sadyzm, śmierć. Zapewniał o naprawdę dużym zainteresowaniu odbiorców. - Ten snuff movie ze zmiennym trafił do dystrybucji? - Oficjalnie nie. Nieoficjalnie, jak myślisz? Zemdliło mnie. - Producent obawiał się, że jeśli się rozejdzie, że aktorzy nie dożywają wielkiego finału, nie będzie miał kandydatów do występów? - O ile się orientowałam, wśród aktorów filmów dla dorosłych wielu nie miało nic przeciwko sadyzmowi

czy torturom, ale samobójców było raczej niewielu. - Najpewniej. Grusza chciał to rozwiązać, wykorzystując naturszczyków. - Niekoniecznie dobrowolnych ochotników, prawda? - Zaczynałam widzieć przerażający wzorzec rozumowania tego faceta. - Otóż to. Branża nie była gotowa przyjąć go z otwartymi ramionami. Przez jakiś czas próbował działać w podziemiu, ale to wiązało się ze znacznie mniejszymi funduszami, a on miał dość ekstrawaganckie upodobania. W dwa tysiące drugim zaczął nową działalność. Zaczynał od walk bokserskich i zapaśniczych, ale dość szybko eskalował do mocniejszego widowiska. Kojarzysz meksykańskie walki zapaśników? Skinęłam, walki takie jak Lucha Libre były bardzo widowiskowe i bardzo teatralne. - Wyobraź sobie, że są całkiem na serio. - Zmienni? - Siła zmiennych mogła uczynić całkiem realnymi teatralne łamanie kręgosłupów i wyrywanie rąk ze stawu. - Też. Jeśli mnie pytasz, obejrzał za wiele razy Mortal Kombat, to ten klimat. Brudne walki uliczne, każdy z każdym. Wtedy jeszcze nie było klatek ani wielostopniowego turnieju. To kolejny element eskalacji. - To prawda, że nie walczą z własnej woli? - Tak i nie. Niektórzy są zawodnikami dobrowolnymi. Nagrody są duże, zasad niewiele i można naprawdę daleko przesunąć granicę. To przyciąga pewien typ ludzi, prawda? Ale arena wymaga więcej uczestników, niż było ochotników. - Zwłaszcza jeśli walka jest tak brutalna, że zawodnicy umierają. - Gardło zaciskało mi się ze strachu. - Jak to się stało, że nikt się nie zainteresował jego biznesem? Nisim wzruszył ramionami. - Ależ interesowano się co jakiś czas. Dlatego prowadzi swoje turnieje jak obwoźny cyrk, z miasta do miasta, nigdzie nie zostając dłużej niż kilka miesięcy. Dlatego też musiał opuścić Niemcy i wrócić na łono ojczyzny. Oficjalnej sprawy raczej się nie doczeka, bo zbyt często nie tylko ludzie są zaangażowani, ale nie zdziwiłbym się, gdyby Dłoń miała go na oku. Wilki mają nieco łatwiej, nawet jeśli z tego prawie nigdy nie korzystają. Mają jednostkę powyżej stada i Alfy, do której mogą się zwrócić o pomoc. Inni zmienni, cóż, jeśli Grusza dogada się z ich Alfą, mogą niewiele. A są jeszcze koty czy gady, i inni, którzy nie zrzeszają się w stada, nie tworzą hierarchii. Ci są zdani na siebie. - A gdyby ktoś chciał go oficjalnie dopaść, nikt nie będzie zeznawał. - Musi płacić sporo łapówek. Nie wystawiono za nim listu gończego, nie wszczęto dochodzenia, choć za każdym razem, jak się zwija, zostawia za sobą trupy. - I ta gnida jest teraz gdzieś w okolicy naszego miasta? To obrzydliwe i przerażające jednocześnie. - Zacisnęłam zęby, aż zgrzytnęły zawiasy żuchwy. - I gdybyś nie szukała Varga, nie wtykała nosa wszędzie, gdzie możesz, nawet byś nie wiedziała. Wypłynął tylko dlatego, że lubię wiedzieć, a z powodu dzieci

jestem bardziej dociekliwy niż zwykle. - To jest przerażające! Masz rację, jest tu od kilku tygodni, a nic nie wiedziałam! Zakładam, że Starszyzna też nie wie, choć wszystko wskazuje na to, że Bruno znalazł sposób i ukręcił na boku swoje lody! - Myślę, że Grusza sam się z nim skontaktował. Gdybym był na jego miejscu, wyszukiwałbym terytoria Alf, którzy mają wiele zrozumienia dla zarabiania kasy bez cienia skrupułów, Bruno wpisuje się w to znakomicie. Skontaktowałbym się z lokalnym Alfą i przedstawił mu ofertę biznesową. Nie może sprowadzić na terytorium Alfy iluś obcych zmiennych i liczyć na to, że ten się nie dowie. - Zwłaszcza że skoro liczy na zakłady i zarobek, nie może być zbyt dyskretny. - Dokładnie tak. To niezłe wyzwanie, dopilnować, żeby o interesie dowiedzieli się ci, którzy mają pieniądze i chęci, żeby je postawić, ale nie ci, którzy mogliby narobić kłopotów. - Roman wiedział i zupełnie go to nie ruszyło, bo nie dotyczyło wampirów, nie stanowiło dla niego zagrożenia, za to generowało zyski dla banku, po co miałby się przejmować? Roman był praktyczny do bólu. Czasem to uwielbiałam, czasem... no cóż. Widać i ja byłam dość praktyczna i doceniałam jego praktyczność, kiedy była mi na rękę. - Powiedz mi jeszcze, że masz w tej teczce małą karteczkę z jego aktualnym adresem. - Niestety, na to jest zbyt dyskretny. Nie wiem nawet, czy ma stałe miejsce, czy ruchomy tabor. Większe szanse są na namierzenie areny. - Roman nad tym pracuje. - Możemy spróbować innej metody - zadumał się Bjorn. - Możesz poprosić Romana, żeby ściągnął go do banku. Na samą wieść, że może stracić kasę, pojawi się w podskokach. A jeśli go przyciśniemy, powie ci wszystko, co chcesz. - Po pierwsze wolę, żeby udział Romana był tak nieoficjalny, jak to możliwe. Po drugie, jeśli jest tak ostrożny, jak myślę, musi mieć opracowany plan zacierania śladów. Ostatnie, czego chcę, to żeby Varg i inni zostali zamieceni pod dywan przez wspólników czy pomagierów Gruszy tylko dlatego, że szef nie wrócił z wyprawy do banku. - To realne zagrożenie - powiedział Nisim. - Nie żyłby na wolności tak długo, gdyby nie był sprytny. - Znajdę sposób, żeby dostać się na walki, i jeśli przetrzymuje Varga, dowiem się. - Przygotuję ci szpiegowski pakiet podstawowy. Jeśli zdołasz podrzucić mu lokalizator, będziemy w domu. - To brzmi znacznie bardziej jak plan niż to, co miałam w głowie godzinę temu westchnęłam. - Wiesz, że może go tam nie być? To wciąż może być domysł Jędrka, plotka

rozpuszczana przez Brunona, cokolwiek. - Wiem. Ale nie mam innego tropu. Jeśli tam jest, znajdę go, jeśli nie... znasz mnie, nie zostawię tego, skoro już wiem. - Przekleństwo i błogosławieństwo. Gdy chodziło o moje dzieci, byłem przeszczęśliwy, że jesteś jak rottweiler, gdy przychodzi do walki o kogoś, kto sam się nie ocali. Teraz gdy uważam się za twojego przyjaciela, trochę mnie to martwi. - Nic na to nie poradzę. Nie przespałabym spokojnie jednej nocy, gdybym nie zrobiła nic. - Rozumiem. I wciąż się martwię. - Taki już los jej przyjaciół. - skwitował Bjorn. - Gdy się na nią wnerwiam, że ryzykuje, przypominam sobie, że tak samo ryzykowała, żeby uratować mój tyłek. Wtedy nie chciałem, żeby odpuszczała. To samo z twoimi dzieciakami, nie? Pokiwali głową z przesadzoną troską. - Pokaż mi jeszcze jego zdjęcie, żebym wiedziała, komu spuścić łomot, gdybym przypadkiem wpadła na niego na ulicy - zmieniłam temat. Mówienie o moich przywarach nie poprawiało mi humoru Nisim wyjął z teczki czarno-białą fotografię i przesunął ją po blacie biurka. Prychnęłam. - Grizzli, co? - Ironia ksywy docierała do mnie z każdą sekundą, jaką poświęciłam na studiowanie fotografii niedużego facecika z łysą głową okoloną resztką włosów. Pucułowate policzki znikały pod niechlujną bródką w pseudohiszpańskim stylu. Nie był tęgi, ale jego pozbawione mięśni ciało zaokrąglało się w miejscach, gdzie mężczyźni zwykle nie chcą być zaokrągleni. Kobiety zresztą też. Spod jasnoszarej marynarki wystawała wzorzysta koszula. Spodnie cargo wydawały się przykrótkie, chyba że lubił pokazywać wąski pasek skarpety między mankietem a brązowym mokasynem. Całość dawała dość humorystyczny obraz gangstera w stylu Miami Vice. Nigdy nie wzięłabym go na poważnie... i to dowodziło, jak doskonale się maskował. Fotografię zrobiono z ukrycia, Grusza nie patrzył w obiektyw, więc nie widziałam jego oczu, a naprawdę chciałam wiedzieć, czy mając tyle na sumieniu, można mieć oczy, które nie podsuną obserwatorowi żadnych podejrzeń. Na drugim planie było dwóch potężnych facetów w czarnych marynarkach. Albo Grusza miał mniej niż metr siedemdziesiąt, albo oni przewyższali koszykarzy, z ramionami szerokimi jak u graczy w amerykański futbol. - Ochrona? - Nieustannie, z tego, co się dowiedziałem, nawet do kibla zabiera jednego z nich, a drugi zostaje pod drzwiami. - Ciekawe, czy losują, który może zostać na zewnątrz - powiedział Bjorn, wpatrując się w fotografię. - Mogę wziąć jedną? Chcę pokazać faceta Olafowi i sprawdzić go w naszych bazach danych. Nisim nie protestował. Wychodziliśmy, kiedy poprosił o chwilę rozmowy na

osobności. Bjorn wzruszył ramionami i wyszedł na korytarz. - Dora... wiem, że jakaś część ciebie chce wojny, spalenia do fundamentów wszystkiego, co należy do tych, którzy są odpowiedzialni za krzywdę Varga... Ja to nawet rozumiem... ale żyję dość długo i widziałem zbyt wiele, żeby nie próbować wybić ci tego z głowy. Po wszystkim nie zostaje nic poza uczuciem, że przegrało się i tak, a stawki są wyższe, niż się zakłada, przystępując do walki. - Wyglądał na naprawdę nieszczęśliwego. - Wojna jest tępym narzędziem, zawsze ginie mnóstwo niewinnych ludzi - dodał cicho. - Na tym polega brzydota wojny, Nisim. Nie ma na niej niewinnych. Dlatego szukam sposobu, żeby uniknąć tej prawdziwej, krwawej wojny z wyrzynaniem całego stada i spaleniem ziemi, po której stąpało. Ale nie cofnę się, jeśli Bruno nie pozostawi mi wyboru. - Boję się, że jeśli zmusi cię do tego... nie będziesz sobą, gdy sprawa dobiegnie końca. - Wiem, Nisim. I dziękuję, że się martwisz. Postaram się nie podpalić świata, ale Varg... on jest nie tylko partnerem mojej wilczycy. Jest egzekutorem mojego stada, od niego zależy bezpieczeństwo wielu niewinnych osób. Odpuszczenie, nawet gdyby było możliwe, byłoby bardzo złym sygnałem dla każdego, kto chciałby wykorzystać naszą słabość. Instynkt każe mi walczyć. - Cieszę się, że przynajmniej wydajesz się całkiem racjonalna w tym momencie. Przed wyjazdem byłaś bardziej... - zawahał się. - Szalona. - Ano. - Już lepiej, naprawdę. - Skoro rozmawiamy całkiem otwarcie... podoba mi się sposób rozumowania Romana. I na twoim miejscu znalazłbym czas, żeby się dowiedzieć, co Bruno ma na Katarzynę. Nie możesz dopuścić, żeby postawił cię przed całą Starszyzną, która przemówi jednym głosem na jego korzyść, a dopóki ma w szachu Katarzynę, może tak zrobić. - Częściowo już zrobił. Oddałam odznakę. - Słyszałem. Ale przyjmą cię z otwartymi ramionami po wszystkim i jeszcze odetchną z ulgą, jeśli zdołasz utrącić łeb Brunonowi. - Jeśli faktycznie szantażuje Katarzynę, urosłabym do rangi jej wybawicielki. Prychnęłam śmiechem. To byłaby miła ironia losu. Czy wtedy moje pochodzenie i nieczystość przeszkadzałyby jej mniej?

Rozdział 12 Suchatówka jest niedużym nadleśnictwem jakieś piętnaście kilometrów od Torunia. Aby dojechać do niej z Ciechocinka bez wkraczania na terytorium Brunona, Olaf i jego kompania zrobili prawie dwa razy tyle kilometrów wiejskimi drogami. Mogę sobie wyobrazić reakcję okolicznych mieszkańców, gdy widzieli przetaczającą się przez ich wieś kawalkadę wojskowych pojazdów, zbyt nowoczesnych i drogich, jak na polską armię, z przyciemnianymi szybami i mruczącymi jak dzikie bestie silnikami. Niewykluczone, że tak zrodzi się plotka o tajnych bazach CIA pod Toruniem. Byliśmy lekko spóźnieni, ja i Bjorn, ale sprawy z Nisimem i zakupy zajęły nam więcej czasu, niż założyłam. Olaf dzwonił cztery razy, by się upewnić, że jadę, a nie randkuję z dziesiątką wilków w jakimś ciemnym zaułku. Nie wiem, jak wpadli na pomysł spotkania w Suchatówce i skąd o niej wiedzieli, może strzelali na oślep z mapy, szukając ustronnego miejsca na granicy terytorium Brunona. Administracyjnie nadleśnictwo podlegało pod gminę Gniewkowo. Gęsty, zadbany las i ładnie zaplanowana przestrzeń wypoczynkowa z drewnianymi wiatami otaczającymi półkolisty placyk i stanowiskiem ogniskowo-grillowym sprawiały, że było to popularne wśród mieszkańców Torunia i okolic miejsce wypoczynku. Nic wyszukanego, ale sympatyczne miejsce piknikowe. Może pogoda była odstręczająca (zbierało się na deszcz), a może nawiedzenie miejscówki przez dziesięciu wielkich facetów z ponurymi minami zrobiło swoje. Faktem jest, że nie mieliśmy niepożądanych obserwatorów. Bjorn zaparkował ravkę przy innych samochodach. Same terenówki, większość wyglądała na wojskowe. Dyskretni jak cholera. Ledwie wysiadłam z auta, gdy podszedł do mnie wysoki facet, łysy jak kolano i brodaty, jakby się urwał ze stada Borysa. Mięśnie rozpychały mu wojskową bluzę, a wściekłość na twarzy kazałaby się cofnąć każdemu rozsądnemu wilkowi czy człowiekowi. Ja nie byłam rozsądna, więc zrobiłam krok do przodu i zapytałam z wdziękiem: - Masz jakiś problem? - Pewne jak cholera, że mam! - wrzasnął. - Co ty sobie, do cholery, wyobrażałaś, odmawiając pełnego wiązania z Vargiem? Gdybyś nie była taką cnotką, bez trudu byśmy go znaleźli! - Gdyby raczył mi powiedzieć, że to ma jakiekolwiek konsekwencje, może nawet pozwoliłabym mu podejść na wyciągnięcie kija od szczotki! odpowiedziałam równie głośno. - To nie ja jestem pieprzonym wilkiem trzydzieści sześć lat! To on znał zasady! Nie ja, do ciężkiej cholery, wiedziałam, co się święci, ale trzymałam gębę na kłódkę! To były jego pieprzone decyzje! I wszyscy jesteśmy w dupie z tego powodu! - To ty wpadłaś w tarapaty, a on ruszył jak idiota cię ratować!

- I zgadzamy się, że zachował się jak idiota, ruszając w pojedynkę na terytorium wroga! Ja akurat byłam w piekle, więziona, torturowana i poddawana egzorcyzmom! Nie prosiłam go, żeby mnie ratował! Sama sobie nieźle poradziłam! - Krew napływała mi do twarzy gorącą falą. Czerwoni, wściekli, z zaciśniętymi pięściami byliśmy gotowi, by rzucić się sobie do gardeł. Moja wilczyca wyczuła zadymę i ożywiła się na samą obietnicę krwi i rozszarpywania. Czułam jego wilka wzrastającego pod skórą, a tylko jedno z nas miało możliwość przemiany, więc odruchowo sięgnęłam do kabury, by zrównać szanse. - Roffe, Dora, czy możecie zachowywać się jak dorośli, cywilizowani ludzie? głos Olafa docierał do mnie jak zza ściany wody, stłumiony przez szumiącą w uszach krew. - Nie ja zaczęłam - odkrzyknęłam. - Jeśli chce bójki, dostanie ją! - A czy wasza bójka w jakikolwiek sposób zmieni położenie Varga? - zapytał Olaf. Jego dłonie zacisnęły się na moim ramieniu i ramieniu tego cholernego brodacza. Nawet nie zauważyłam, kiedy podszedł. Warknęłam ostrzegawczo, by się odsunął, skoro brodacz nie odstąpił. - Cahan, Roffe, proszę! Użyję zimnej wody, jeśli będę musiał. Nie czas na to. Wyjaśnicie sobie wszystko z Vargiem, kiedy go znajdziemy. Użył imienia, które nadała mi Badb, Cahan Rhiamon, wojownicza wiedźma. Wilki często naśladowały Fany, która zwracała się do mnie tym imieniem, kiedy chciała podkreślić ciągłość, jaka występowała w naszym rodzie. Dora było dobre, ale nie dość dobre dla wnuczki Królowej Wilków, wielkiej Faoiliarny. Zwykle wolałam po prostu Dora, ale Olaf miał rację, z tym imieniem wiązały się obowiązki. Przypomniał mi o tym i część złości rozpłynęła się w powietrzu. Nie wszystka, ale dość, by szum w uszach nie tłumił dźwięków, a wilczyca wycofała się nieco. Brodacz parsknął i cofnął się o krok. - Jeśli chcesz skopać komuś tyłek w sprawie ich sparowania, Varg powinien być na początku kolejki - dodał Olaf. - Mówiłem mu, że trzymanie jej w niewiedzy skończy się źle. - Jakim cudem ona musi mieć korepetycje z parowania? - warknął. - Może dlatego, że o tym, że jestem wilkiem, wiem od niespełna roku? Nie zmieniam się? Uczę się wszystkiego po kolei, a wokół parowania macie tyle tajemnic, że nikt nie chciał o tym ze mną rozmawiać? - pozwoliłam, by usłyszał moją frustrację. - Jesteś jego Alfą - warknął, ale było w tym już mniej złości. - I jak cholera próbuję się wywiązać z obowiązków, które stąd płyną. A Varg nie ułatwia tego ani odrobinę. Gdyby mi powiedział... gdyby nie ruszył jak Brudny Harry mimo rozkazów Olafa... Gdyby... - Złość przerodziła się we frustrację, która dławiła mi gardło. - Gdyby się w tobie nie zakochał? - Och, daj spokój. Jest nie bardziej we mnie zakochany niż ja w nim. Nasze

zwierzaki się pokochały, nie zachwyciło to żadnego z nas. Przy więcej niż jednej okazji przyznał, że wolałby być sparowany z przydrożnym słupem, więc wybacz, ale nie poczuwam się do bycia siłą napędową jego nierozważnych decyzji. Teraz chcę go tylko odnaleźć, żeby skopać mu za to wszystko dupę już nie krzyczałam, dłoń opadła z kabury. - Może nie jest bez winy, ale to on za wszystko płaci. - Jeśli naprawdę w to wierzysz, jesteś ślepy - powiedziałam cicho. Z ciężkim westchnieniem odwróciłam się do Olafa i przywitałam go uściskiem. Trzymał mnie mocno, aż żebra chrupały, dłużej, niż wymaga tego zwykłe powitanie. Jego ciepło, zapach stada i bezpieczeństwa, szczere oddanie i przyjaźń były tym, co popchnęło mnie za krawędź. Kurczowo zaciskając palce na jego plecach, wtulałam twarz w skórzany kołnierz jego kurtki i zaczęłam szlochać. Po prostu pękłam. Wszystkie nerwy, strach, wściekłość, ból, wszystkie emocje, które kłębiły się we mnie od jego telefonu kilka dni temu, kiedy powiedział mi, że Varg zniknął, wszystko naraz uderzyło w moje osłony, a te nie utrzymały nawałnicy. Trzymał mnie, wielką dłonią gładząc po plecach i włosach, powtarzając niezmiennie: „No już, maleńka” tym tonem, którym pociesza się małe dzieci, aż zabrakło mi łez i uspokoiłam się na tyle, by uświadomić sobie, że miękka skóra kurtki Olafa umazana jest łzami i moimi smarkami. Zawstydzona, wyzwoliłam się z jego objęć, odszukałam w kieszeni chusteczki i wytarłam bałagan. Na kurtce i na mojej twarzy. Olaf miał zaszklone oczy, ale trzymał się lepiej niż ja. - Już? Mamy za sobą babskie histerie? - Brodaty wilk stał ze splecionymi na piersi ramionami, nieprzejednany. - Na razie. - Wzruszyłam ramionami. Był obcy, ale nie przejmowałam się nim na tyle, by odmawiać sobie pociechy, jaką mógł mi dać Alfa mojego stada. - Nie tak to miało wyglądać, Doro. Chciałem przedstawić ci Roffego w sposób bardziej cywilizowany... - To przyjaciel Varga, nie spodziewałam się po nim niczego więcej - odrzekłam, a lekki uśmieszek sam znalazł drogę do moich ust. Olaf też się uśmiechnął, pewnie przypominając sobie, jak wybuchowa od samego początku była moja relacja z Vargiem. Zwłaszcza początki. Pierwszy raz wkurwił mnie tak, że sięgnęłam po broń, zanim jeszcze się przedstawił. - Co to ma znaczyć? - Brodacz znów się stroszył. - Zupełnie nic, zwykła obserwacja. Macie sporo podobnych... przypadłości. Dłoń Olafa twardo wylądowała na ramieniu obcego wilka i ukróciła jego potrzebę dyskutowania. - Skoro mamy to już za sobą, może ktoś mi pomoże z wypakowaniem prowiantu? - zawołał Bjorn, otwierając bagażnik. Jeśli dotąd stanowiliśmy dla wilków zgromadzonych na polanie atrakcję, samo wspomnienie o jedzeniu skierowało ich uwagę w całkiem inne rejony. Spokojniej już witałam się z pozostałymi członkami mojego stada, z Rockym, który zgniatał mnie w uścisku,

Rochem, jak zawsze nieco zbyt poważnym, jak na wilka (zwykle zajmował się biznesową działalnością stada), Albertem, który od kilku tygodni robił, co mógł, by udowodnić mnie i Olafowi, że zasługuje na powietrze, którym oddycha, Sebastianem, który cały był entuzjazmem. Odsłonił szyję, choć nie wymagałam od niego okazania podległości, ale taki już był. Potarłam ją nosem i potargałam jego szorstką, kręconą czuprynę. Szczeniak całkiem wyrósł i zmężniał, niewiele zostało w nim z zagubionego chłopaka, jakim był, gdy wparował na moje terytorium u boku Nikity. Nie był już takim ładniutkim chłopcem, odkąd wataha wilczyc pokancerowała mu twarz, by wysłać mi komunikat. Wymuszenie przemiany przyspieszyło gojenie i blizny nie rzucały się w oczy, ale utwardziły jego rysy. Miał więcej szczęścia niż Bjorn. Przebiegając wzrokiem po twarzach zgromadzonych na polanie wilków, witając się, z jednymi przyjaźnie, z innymi bardziej oficjalnie, złapałam się na tym, że szukam wzrokiem Varga. Jakbym zapomniała, że jest więźniem w jakiejś norze, rozglądałam się za jego sardonicznym uśmieszkiem, buńczuczną postawą. W takich chwilach zawsze czekał końca rytuałów powitalnych czy pożegnalnych, lekceważąc hierarchię, dość pewny siebie, by nie musieć podkreślać swojej wysokiej pozycji w stadzie. Stał z boku, a gdy zostaliśmy tylko ja i on, odstawiał jakąś małą awanturkę, która naciągała moją gumkę cierpliwości. Jakby nie mógł przepuścić żadnej okazji do zrobienia mi choć trochę na złość, pogłaskania pod włos, pokazania swojej szorstkiej strony. Gniewałam się na początku, a potem po prostu przywykłam. Czujnie wypatrywałam jego zagrywek, by nie ustąpić mu pola choćby o milimetr. Wedle Olafa - to były zaloty naszych wilków. Dla mnie to zawsze były bardziej lub mniej przyjacielskie zapasy, zabawa w „kto kogo”. Może i byłam jego Alfą, sam zadeklarował mi posłuszeństwo (umiarkowane, bo innego nie wyznawał), ale nigdy nie przestał mi sygnalizować, że to układ, nie wynik prawdziwej walki o dominację. I że hierarchia stada swoją drogą, a nasze relacje to coś całkiem innego. Brakowało mi go. Zatęskniłam nawet za tym cholernym warczeniem i pokazywaniem kłów. Paradoks polegał na tym, że Varg nie był moim ulubieńcem, nie był najmilszym mi wilkiem w stadzie. Gdyby coś się stało Olafowi, Sebastianowi, Rocky'emu, o Inge i dzieciakach nie wspominając, podpaliłabym świat, by ich pomścić. Gdyby miesiąc temu ktoś mi powiedział, że Varg wpadnie w tarapaty, rzuciłabym, iż mam nadzieję, że przy okazji przysmaży sobie tyłek. Ale to tylko gadanie. Zalazł mi za skórę. I z całą pewnością nie zamierzam mu o tym powiedzieć. Po moim trupie.

* Opowiedziałam Olafowi i pozostałym, czego się dowiedziałam o Grizzlim i o walkach. Wciąż nie miałam pojęcia, gdzie się odbywają, i liczyłam na Romana, ale Roffe chyba nie był jednym z tych facetów, którzy radzą sobie z czekaniem. Miał swój pomysł na rozgryzienie (mam wrażenie, całkiem dosłownie) problemu z Grizzlim. Każdy włosek na karku stał mi dęba, kiedy wilk mówił. Po prostu czułam, że coś pójdzie nie tak. Rozumiałam jego gniew, wściekłość i

ból... miał do nich pełniejsze prawo niż ja. Varg był dla niego więcej niż bratem. Opowiedział mi pokrótce o tym, jak służyli razem w oddziale, jak w Afganistanie Varg dwukrotnie uratował mu życie, jak później zawiązali braterstwo krwi na irackiej pustyni. Nie potrzebował wielu słów, samo to, że przyleciał z drugiego końca świata (był w Ameryce Południowej), gdy tylko poczuł, że z Vargiem jest coś nie tak... dotarł do Polski, kiedy jeszcze byłam w piekle, szukał Varga dłużej niż ja. Mógł mówić płaskim tonem, że ma dług i dlatego tu jest, ale to była jedna z nieogarnialnych umysłem więzi, jakie budują się na polu bitwy, kiedy powierzysz komuś życie i wiesz, że cię nie zawiedzie. Właśnie dlatego Roffe był gotowy zaryzykować więcej, niż powinien. Muszę być sprawiedliwa - sam plan był dobry, niepokoiło mnie jednak, że Roffe będzie zdany na siebie na obcym terenie, bez rozeznania, którego nie możemy wykonać, dopóki nie mamy swoich oczu na turnieju. Martwiłam się, że nie zdołamy zapewnić mu bezpieczeństwa. On oczywiście widział to inaczej. Nie mieliśmy zaczepienia, ale on nam je zapewni. Nie chciałam tracić drugiego wilka. Nic mnie nie łączyło z Roffem, a na pewno nie sympatia, borowanie zębów wydawało się milsze niż to przeszywające spojrzenie oczu o tak jasnych tęczówkach, że wyglądały jak zrobione z brudnego lodu - nie błękitne, ale właśnie rozwodniona szarość. Ale kiedy wreszcie znajdę Varga, nie chcę zaczynać rozmowy od tego, że Roffe zginął, próbując go ratować. A tak się to może skończyć, pomyślałam, czując znów znajome swędzenie intuicji. - Nie ma o czym dyskutować. Jeszcze dziś zarzucę wędkę i jestem pewien, że chwycą przynętę. - Wilk spokojnie wgryzał się w grillowaną kiełbaskę. - Roffe, to ty będziesz przynętą, to, że cię chwycą, nie brzmi dobrze. - Nie pękaj, mała, poradzę sobie. Nie z takimi rzeczami sobie radziłem. - Varg też. I jakoś nie może tego ugryźć - rzuciłam zirytowana jego lekceważącym tonem. Wydawało się, że nie jest w stanie pojąć, że Grizzli może i jest knypkiem z zaokrąglonym brzuszkiem i zaczeską, ale ma prężnie działający biznes, z którym objechał pół Europy. I skoro potrafi zmusić do walki zmiennych, nie jest kimś, kogo lekceważyłabym w jakimkolwiek momencie. Czułam, że jest w tym coś więcej niż dwóch wielkich jak szafa goryli u jego boku. - To proste, skoro to walki gladiatorów, potrzebują wojownika, zmiennego, który potrafi walczyć i pozwala wychylić się bestii. Widziałem takie walki w Chile, im bliżej jesteś loupa, tym lepiej, tym wyższe stawki zakładów, tym większa miłość tłumów. Takie walki to widowisko, brutalny teatr. Potrafię im to dać, a tym samym wkraść się w strukturę i zdobyć dostęp do Varga. Nic mnie z wami nie łączy, jestem samotnym wilkiem z historią agresywnych zachowań i urazem frontowym. Nikt się o mnie nie upomni. Idealny kandydat. Możemy też czekać, aż twój wampirzy kumpel sprawdzi rachunki albo anielski bękart znajdzie ślad w aktach własności, choć mało prawdopodobne, żeby Grizzli był właścicielem areny, skoro w kółko się przenosi.

Nienawidziłam tego, że brzmiał całkiem rozsądnie, a moje opory wynikały z przeczucia, którego niczym nie mogłam poprzeć. - Dobrze, ale nie możesz tam wejść bez wsparcia, bez zabezpieczenia! podniosłam głos z frustracją. - Obszukają mnie, przecież wiesz. A nawet jeśli nie, muszę mieć możliwość zmiany, gdyby zaszła taka potrzeba, nie będę nosił pluskwy w zębach. - Jest inny sposób - olśniło mnie. - Olaf, czy możesz przeprogramować chip tak, żeby służył nie tylko do odczytu, ale i jako lokalizator? - Mogę, ale skąd zamierzasz wziąć chip? - Od weterynarza, rzecz jasna. Mina Roffego była bezcenna. Pozostali podjęli spory wysiłek by nie parsknąć śmiechem w momencie, kiedy wielki, zły wilk rozważa, czy mnie zabić, czy tylko oderwać mi kończyny. Zawsze są wrażliwi na te psie skojarzenia, ale może się wkurzać i warczeć, jeśli będzie bezpieczniejszy, wchodząc w paszczę lwa, miałam w nosie jego wilcze ego. Szliśmy z Bjornem do samochodu, bo dochodziła siedemnasta, a zależało mi, by jeszcze dziś dostarczyć chłopakom chip, skoro ten narwaniec nie zamierzał czekać do rana z pokazówką. Bjorn już siedział za kółkiem, a ja pakowałam się na siedzenie pasażera, kiedy Roffe dogonił nas i przytrzymał drzwi, nim je zatrzasnęłam. - Możesz dać mi jeszcze chwilę na osobności? - zapytał. Zerknęłam na Bjorna, ale tylko wzruszył ramionami. O czymkolwiek chciał rozmawiać Roffe, musiało to być coś bardzo prywatnego, bo wilki zwykle nie robią dramatu z tego, że reszta stada coś usłyszy. No chyba że problem polegał na tym, że to nie było jego stado. Wysiadłam z auta, a Bjorn włączył radio na tyle głośno, że żadne słowo z zewnątrz nie miało szans się do niego dobić. Oparłam się o samochód i czekałam. - Olaf mówił, że nie możesz znaleźć Varga po więzi partnerskiej... to prawda? zapytał bardzo dziwnym tonem. - Nie, tak tylko ściemniam. Wcale nie chcę go szukać, bo uznałam, że nie mam nic przeciwko popadnięciu w szaleństwo - sarknęłam. Skrzywił się, gdy dotarło do niego, jak zrozumiałam jego słowa. - Nie chodzi mi o to, do cholery! Zastanawiam się tylko... Olaf uważa, że nie możesz tego zrobić, bo nie ukończyliście wiązania... myślę, że to niekoniecznie prawda. - Co masz na myśli? - Wyprostowałam się, czując, że to ważna informacja. - Nie czuję go poprzez więź braterską, rozumiesz? Nasza jest pełna, wieloletnia, sprawdzona. Powinienem go wyczuć, zlokalizować, ale nie czuję nic, rozumiesz? Nie mam stada, tylko Varga, i nagle nie było nic. Przez jakiś czas myślałem, że nie żyje. Gdy pierwszy raz od lat poczułem tę pustkę, myślałem, że serce mi pęknie. Ale pojawiły się sny. Więc pomyślałem, że musi żyć. Albo mój mózg je wymyśla, bo nie radzi sobie z żałobą. Muszę wiedzieć, czy te sny są prawdziwe, czy to misja ratunkowa, czy zemsta.

Mówił, nie patrząc mi w oczy, i widziałam, jak wiele go kosztuje odsłonięcie takich rzeczy przed kimś obcym, kimś, kogo nawet niespecjalnie szanuje. - Czy w tych snach widziałeś, jak polują na niego z nagonką przez las? Czy widziałeś piwnicę, srebrne łańcuchy wypalające ciało Varga, uwięzionego w zwierzęcej formie? - zapytałam. Przytaknął, a oczy rozszerzyły mu się ze zrozumieniem. Nie pytałam, czy tak jak ja obudził się z tych snów ze śladami poparzeń na szyi, nadgarstkach i kostkach. - Varg żyje. To wciąż jest misja ratunkowa. Na zemstę przyjdzie czas, kiedy będzie już bezpieczny.

* Dziesięć lat temu moja koleżanka ze studiów założyła małą fundację, która miała za zadanie pomagać bezdomnym zwierzętom. „Fundacja” brzmi szumnie, tymczasem większość pracy wykonywała Magda, która zabierała do swojego mieszkanka koty i psy z ulic, odkarmiała, odrobaczała, a jeśli wymagały leczenia, z własnej kieszeni płaciła weterynarzowi za lekarstwa i opiekę. Doktor Alina Stawarska była zresztą kobietą wielkiego serca i wystawiała rachunki tylko za lekarstwa, a nie za godziny, które poświęcała opiece nad czworonożnymi znajdami. Gdy zwierzak był już zdrowy, Magda wyszukiwała dla niego rodzinę adopcyjną. Wciąż pokazywała nam zdjęcia kolejnych kociąt szukających domu. Nie wzięłam kota. Najpierw mieszkałam w ciasnych mieszkaniach studenckich i często wyjeżdżałam na kilka dni czy tygodni, by uzupełniać magiczne szkolenia, później spędzałam w pracy po siedemnaście godzin na dobę... teraz mam stado wilków, kotkę, o wewnętrznej wilczycy nie wspominając, więc uznajmy, że mam przychówek zwierzaków więcej niż wystarczający. Ale nie potrafiłam tak po prostu powiedzieć Magdzie „nie”. Nie przyjaźniłyśmy się przesadnie, ale była jedną z najbardziej bezinteresownych i najlepszych osób, jakie znałam. Dawała z siebie tak wiele, że nie mogłam przejść obojętnie. Czułabym się jak babsko bez serca. Więc gdy musiałam jej odmówić adopcji kolejnego kociaka, umówiłyśmy się, że to na mnie wystawiane będą rachunki za szczepionki i lekarstwa, byleby starczyło mi na czynsz po. Magda i doktor Alina bardzo sumiennie obniżały koszty i zwykle rachunek nie przekraczał stu, raz na jakiś czas dwustu złotych. Może się wydawać, że to sporo, ale dla mnie to zawsze były dobrze wydane pieniądze - bezdomne stworzenia znajdowały dom, opiekę, miłość. Robiąc przelew raz na kwartał, czułam, że przyczyniam się do czegoś dobrego, niezły interes i dobra karma. Polecam. Ilekroć poczujecie się nie najlepiej z własnymi decyzjami, a sumienie będzie dręczyć, dobry uczynek pomoże odetchnąć, że jednak nie jesteście tak do końca beznadziejni. Nie może być całkiem beznadziejny ktoś, kto pomaga ratować szczeniaczki, prawda? Na każde święta Wielkanocy i Bożego Narodzenia dostawałam od fundacji pocztówkę z podziękowaniem za wsparcie, z podobizną jakiegoś zwierzaka. Miły zwyczaj. Przez dziesięć lat uzbierało się tych kartek naprawdę sporo.

Ponad rok temu dowiedziałam się, że jestem jednym z najwierniejszych darczyńców fundacji i mała tabliczka z moim nazwiskiem zawiśnie na ścianie gabinetu weterynaryjnego Cztery Łapy obok kilku innych tabliczek z nazwiskami darczyńców. Było mi strasznie miło, ale na odsłonięcie tabliczki nie dotarłam. Tego wieczora, co pamiętam do dziś, paskudny wypadek śmiertelny na ulicy Gagarina uczynił nas wszystkich bardzo zajętymi i przemęczonymi, bo sprawca zwiał, a my nie mieliśmy monitoringu z amerykańskich seriali i złapanie go trwało znacznie dłużej niż serialowe czterdzieści trzy minuty, nie licząc reklam. I może to dość perfidne z mojej strony, ale kiedy potrzebowałam zaaplikować chip identyfikacyjny aroganckiemu wilkowi, pomyślałam o miłej pani doktor z Czterech Łap. Miałam nadzieję, że zdobędzie się na odrobinę elastyczności w kwestii wykorzystania sprzętu, jeśli bardzo ładnie poproszę. Okazało się, że moje nadzieje nie były bezpodstawne. Doktor Alina nie zadawała wielu pytań, o ile sprzęt wróci do niej w stanie nienaruszonym (zapewniłam, że tak). Pokazała mi też ścianę ze zdjęciami podopiecznych fundacji i moją tabliczką. Prawie się popłakałam i obiecałam, że przelewy będą kontynuowane. I moja w tym głowa, by dotarł do nich dodatkowo hojny przelew od Olafa. Zadowolona z sukcesu misji, wysłałam Bjorna do Suchatówki ze strzykawkami, chipami z mikrotrasponderami, czytnikiem i pistoletem do ciśnieniowych iniekcji podskórnych, gdyby strzykawka nie wystarczyła. Olafa głowa w tym, by przekształcić chip, bo w oryginalnej formie może pełnić funkcję tylko nieśmiertelnika przy identyfikacji ciała. Kolejna rzecz, o której wolałam nie myśleć.

* To był niezły czas na wizytę na komendzie. Przywiodła mnie tam nie tyle tęsknota za Anitą i przykurzonym biurkiem, co dostęp do baz danych. Przyszło mi do głowy, że choć nie ma szans, by ludzka policja prowadziła śledztwo w sprawie nielegalnej areny walk, skoro Grizzli wiedział, jak pozostać poniżej radaru wymiaru sprawiedliwości, to jednak warto sprawdzić, czy w okolicy Torunia nie było wzmożonej ilości skarg obywatelskich czy wypadków. Tak na zdrowy chłopski rozum, nielegalne walki powinny generować jakąś wzmożoną aktywność, zakłócenie ciszy nocnej, awantury - bo imprezy z alkoholem i hazardem do najcichszych nie należą. A jeśli ktoś bez mrugnięcia okiem ogląda nielegalne walki zmiennych, może mieć dość swobodny stosunek do przestrzegania przepisów ruchu drogowego i spore szanse, że mając więcej pieniędzy niż rozsądku, dysponuje samochodem zbyt szybkim na polskie drogi. A to oznaczało mandaty i fotki z fotoradarów, których nie brakowało na podmiejskich drogach. Daleki strzał, ale całkiem logiczny. Wkroczyłam na posterunek z pudłem pączków, by zapewnić sobie życzliwą ślepotę. Oficjalnie polscy policjanci nie są zafiksowani na pączkach tak jak ich amerykańscy koledzy. Nieoficjalnie kochają je, zwłaszcza z różanym nadzieniem i skórką pomarańczową w lukrze. Trudno im się dziwić właściwie.

Całe pudło pączków gwarantowało mi, że zrobią sobie małą przerwę z dala od biurek i komputerów. Podczas gdy oni zajmowali się konsumpcją, ja miałam czas, by przekopać się przez statystyki przy jednym z komputerów. Nie pracowałam już na komendzie, a nie chciałam mieszać w to Anity i naszej nieoficjalnej umowy, ale dla chłopaków wciąż byłam bardziej jedną z nich niż obcą. Pozwoliliby mi pewnie zajrzeć do baz danych i bez łapówki, ale jeśli robiłam to niejako za ich plecami, szef nie mógł się do nich przyczepić. Mieli przerwę, prawda? Ponad godzinę przesiewałam informacje, nim wychwyciłam cztery okoliczne wsie, które zdawały się przyciągać sporo kłopotów. Nic, co by uruchomiło poważne dzwonki alarmowe, ale jeśli nie znajdziemy szybko nic innego, będę mogła je posprawdzać i zrobić cokolwiek poza czekaniem. Istniało prawdopodobieństwo, że to tylko hałaśliwie dorastająca młodzież doprowadza mieszkańców do wykręcania numerów alarmowych. Mogło to być jednak coś zupełnie innego, nawet jeśli dzwoniący niekoniecznie o tym wiedzieli. Wracałam do Thornu w lepszym nastroju. Wciąż ciężko powiedzieć, że byłam o włos od odzyskania Varga, ale mieliśmy sporo nowych informacji, kilka wskazówek i tropów wartych sprawdzenia i niewykluczone, że całkiem skuteczny plan. To wcale nieźle, prawda? W duchu powtarzałam tylko jedno: Varg, trzymaj się i daj nam tyle czasu, ile potrzebujemy, by cię odzyskać. A potem możesz latami narzekać, że guzdraliśmy się jak szczeniaki w budyniu.

* Przecięłam plac Teatralny, przebiegając na migającym już zielonym, i kierowałam się prosto na Starówkę, do bramy, kiedy to poczułam. Na początku tylko przeczucie, jakby lekki niepokój, niewyjaśnione napięcie... A potem doszło przyciąganie. Ciężko to wytłumaczyć. To nie tak, że ktoś złapał mnie na magiczne lasso i wlókł do siebie na sznurku, a ja zapierałam się piętami o chodnik. Magia taka jak ta, której na mnie użyto, była niebezpieczna właśnie dlatego, że nawet nie przyszło mi do głowy się opierać. To jak zapach świeżo wyjętego z piekarnika ciasta... nawet jeśli jestem na diecie i naprawdę nie powinnam, ślinka napływa do ust i nogi same prowadzą do kuchni. Nie czuję się przez ciasto zmuszona do zjedzenia go, nie czuję się przywleczona siłą... a jednak znalazłam się w miejscu, do którego nie zamierzałam się udać. Tak właśnie działa magia elfów. Juliana, sama będąc półelfem, ostrzegała mnie przed nią: jeśli tylko zdołasz, uciekaj, bo jak wpadniesz w sidła, sprzedasz własne nerki za szklane kulki i nawet nie poczujesz się oszukana. Szłam Piekarami, minęłam kościół NMP i budynek sądu, aż dotarłam do Łuku Cezara. I jakaś część mnie rozpoznała magię elfów, jakaś część mnie alarmowała, że powinnam się zatrzymać, zawrócić, uciekać najszybciej jak mogę. Problem w tym, że ignorowałam ten alarm, zasłuchana, oczarowana, zwabiona. Dźwięki słodkiej muzyki rozchodziły się w powietrzu niczym zapach świeżo upieczonego ciasta. Melodia „Smoke on the water” mogła być wyborem

przypadkowym, jak i całkiem celowym. Miejsce przypadkowe nie było z pewnością. Łuk Cezara to doskonały wybór. Gdybym była elfem, który chce zwabić wiedźmę, nie wymyśliłabym nic lepszego. Łuk jest tak naprawdę przejściem pod kamienicą - strop wiszący mi nad głową jest podłogą czyjegoś domu, który po prostu zaczyna się od pierwszego piętra, a zamiast parteru ma łącznik, przedłużenie ulicy Szerokiej, wychodzące na otwartą przestrzeń placu Rapackiego. To zresztą nieistotne. Z magicznego punktu widzenia istotne jest to, że przestrzeń jest zgrabnie ograniczona - strop, łuki zamykające wejście i wyjście - bardzo łatwo rozrysować tu krąg ochronny. Krąg w takim miejscu i tej wielkości nie miał prawa być szczelny, to jasne, ale Łuk Cezara miał mały haczyk na wiedźmy. Jeszcze czterdzieści lat temu przejeżdżał tędy tramwaj. Mogę sobie wyobrazić, jak męczące musiało to być dla mieszkańców kamienicy nade mną, więc na pewno nie rozpaczali, gdy linię zlikwidowano. Władze miasta uznały jednak, że dla turystów to może być bardzo ciekawa informacja. W chodnikowe płyty pod łukiem wmurowano kawałek torów z mosiężną tabliczką informacyjną. Artystyczne odlewy torów zawierały dość miedzi, bym po zamknięciu mnie z nimi w kręgu wyraźnie odczuła jej wpływ. Moja magia została stłumiona, jakby zamknięto mnie w wyłożonej miedzią skrzyni. Starałam się nie panikować. Nie mogłam używać magii, ale do cholery, nie byłam bezbronna. Sięgnęłam do cholewki buta, gdzie w specjalnie zaprojektowanej pochwie nosiłam krasnoludzki sztylet, zawierający dość zimnego żelaza, by elfy wolały trzymać się z daleka. Jedna z niewielu śmiertelnych alergii, jaką mieli jako rasa. Ze sztyletem w dłoni stanęłam naprzeciwko tych, którzy ustawili krąg i zwabili mnie w pułapkę. Wyglądali niegroźnie, ale z elfami założenie, że coś jest niegroźne, zwykle oznaczało, że nie pożyjesz zbyt długo. Chudy chłopak miał niezdrowo jasną karnację, blond włosy związane w kitkę. Bardzo szczupłe ciało okrywały sztruksy i płócienna koszula, które pamiętały lepsze czasy. Grał na gitarze. Nisko pochylony i z zamkniętymi oczami, całkowicie pochłonięty muzyką spływającą spod jego palców. Dziewczyna wyglądała na małą hipiskę w długiej indyjskiej sukience, rzemykowych sandałach, z rozpuszczonymi włosami, które nad czołem przytrzymywała pleciona krajka. Jej bardzo jasne zielone oczy śledziły moje ruchy, ale wyraz twarzy nie zmienił się ani na jotę, gdy sięgnęłam po sztylet. Nie wyglądała na przestraszoną, raczej twarda determinacja napięła jej usta w pobladłą linię. Może i wyglądali młodo, ale byli czystej krwi. A jak powtarzała Juliana - nie ma specjalnie miłych elfów czystej krwi. Chłopak trącał struny z prawdziwą wirtuozerią. Można się było zatracić w melodii, do bólu nasyconej emocjami. Ostatnia nuta wybrzmiewała w powietrzu, kiedy otworzył oczy. Były równie zielone i jasne jak dziewczyny. Było między nimi jakieś delikatne podobieństwo pozwalające zakładać, że są spokrewnieni.

- Dora Wilk? - zapytał. Przytaknęłam, ale nie odzywałam się. Kolejna lekcja Juliany, nie rozmawiaj z elfami, jeśli nie wiesz, czego chcą. A już na pewno nie przedstawiaj im się, bo mając twoje imię z twoich ust, mogą więcej, niż chcesz, żeby mogli. - Cieszę się - powiedział, a dziewczyna uśmiechnęła się tak, jakbym spełniła jej marzenia. - Przynajmniej jedno z nas - odpowiedziałam chłodno. - Jak mnie znaleźliście? - Nie znaleźliśmy. To ty nas znalazłaś. Czekaliśmy na ciebie trzy dni, pozwalając ci nas znaleźć. - Przez trzy dni staliście w kręgu i graliście „Smoke on the water”? I nikt się wami nie zainteresował? - Inni nie słyszeli, grałem dla ciebie. - Dlaczego? - zapytałam wprost. Mogłam milczeć i czekać, aż zaczną temat. Ale to mogło potrwać. Elfy mają dziwne wyczucie czasu. W kopcach podobno czas się zakrzywiał, prawa fizyki zawodziły. Te dzieciaki mogły mieć kilkaset ludzkich lat, ale żyjąc bez kalendarza, nie wiedziałyby, ile wynosi ludzki rok, a tym samym ile mają lat. - Słyszałem, że coś zgubiłaś. Zainteresowało nas to. Przełknęłam ciężko. - Co, jeśli wiemy coś, co pozwoli ci to znaleźć? Ile to byłoby dla ciebie warte? dodała dziewczyna. Jej oczy były całkiem zimne. - Życie ludzkie jest zbyt cenne, żeby się o nie targować - powiedziałam. - Nic nie jest zbyt cenne, żeby się targować - skontrowała. - A ile warte jest twoje życie? I co powstrzyma mnie przed sprzedaniem ci zimnego żelaza za współudział? - Nie powinnam, ale wkurzała mnie. - Nie chcemy wojny - zapewnił chłopak uspokajającym tonem. - Nie ty jedna coś zgubiłaś. Elfy też coś straciły i możesz to odzyskać, a my pomożemy ci z twoją zgubą. Oferujemy ci pracę. Tak bardzo nie miałam czasu na elfie zguby, a Varg tym bardziej. Same pertraktacje kontraktu z elfami mogły trwać tygodnie. I nie byłam taka głupia, by negocjować tu i teraz, samodzielnie, z parą dzieciaków sprytnych na tyle, by mnie uwięzić w kręgu. I wierzyłam Julianie, kiedy mówiła mi, że tylko szaleniec zgadza się pracować dla elfów. Zanim się obejrzy, tańczy w orszaku królowej i zapomina o życiu, które miał. - Przykro mi, ale jestem zbyt zajęta, żeby przyjmować teraz zlecenia. I z całą pewnością nie będę się z wami targować. Trzymanie mnie w niewoli nic nie zmieni. Wypuśćcie mnie albo sama wytnę sobie drogę na zewnątrz. - To nie niewola, możesz odejść, kiedy chcesz, potrzebowałem kręgu do zaklęcia, które miało cię sprowadzić, i żeby trzymać naszą rozmowę z dala od ciekawskich oczu - zapewnił chłopak. - A miedź jest tu przypadkiem? - żachnęłam się. Dziewczyna stała u jego boku z zaciętą miną. Domyśliłam się, że jego „pokojowe” zapewnienia nie były jej w smak.

- Możesz odejść - powtórzył - choć powinnaś wiedzieć, że znalezienie naszej zguby pomoże ci znaleźć twoją. - Poszukam swojej zguby na własną rękę, nie robiąc wam nadziei, że wasza jest dla mnie równie ważna. - Gdybyś zmieniła zdanie... będziemy tu. - Kolejne dni będziesz grał „Smoke on the water”? - Mogę grać coś innego. Coś, co lepiej będzie do ciebie pasować. Ale nie ma innego miejsca, w którym mógłbym być - jakiś smutek zabrzmiał w jego głosie. I ta część mnie, która zwykle wpędza mnie w kłopoty, zaczęła mu współczuć. Wyjął z kieszeni monetę i wrzucił do stojącej u jego stóp blaszanej puszki na datki. Widać jako uliczny muzyk nie zarobił wiele, bo moneta zabrzęczała o dno. Co biorąc pod uwagę, jak znakomicie grał, uwiarygodniało zapewnienie, że ludzie go nie słyszeli. Rzucenie monety rozbroiło zaklęcie utrzymujące krąg. Napięcie zniknęło, a miedź z torów przestała stanowić problem. Odeszłam tak szybko, jak się dało. Mogłabym ich podsmażyć... ale nie zrobili mi nic złego. Owszem, zwabili i na chwilę uwięzili, ale w elfich kategoriach to było nic. Wciąż miałam swoje organy, nie zabrali mi dziesięciu lat życia, chyba nic im nie obiecałam, nie podziękowałam, nie dałam nic, co by mogli wykorzystać do zbudowania zaklęcia przeciw mnie... jak na elfy, byli zupełnie niegroźni. I znów usłyszałam w głowie Julianę: nie ma niegroźnych elfów, niektóre tylko są miłe, bo czegoś od ciebie chcą, ale te są nawet groźniejsze. Może gdyby dorwali mnie wczoraj, kiedy byłam przybita i bez tropów, mogłabym się zgodzić na układ z nimi. Dziś miałam nadzieję odnaleźć Varga bez kontraktu z jedną z najgroźniejszych ras. Elfy trzymały się z dala od magicznych, obsesyjnie skupione na czystości własnej rasy, bezpieczeństwie swoich kopców, pojawiały się między ludźmi tylko po to, by siać zamieszanie. Nie słyszałam jednego podania o miłym elfie, który wpadł komuś pomóc albo uratować z niewoli wilka. Przeszłam przez bramę, wciąż zdenerwowana tym dziwacznym spotkaniem. Potrzebowałam rozmowy z Julianą; jeśli ktoś mógł zrozumieć elfią logikę, to ona. Jako mieszaniec nie została nigdy przyjęta do kopca, ale spędziła stulecia, ucząc się o rasie, z którą dzieliła połowę DNA. Myślę, że łudziła się przez jakiś czas, że zrozumie, dlaczego dla swojego ojca znaczyła tak niewiele, że wyrzucił ją z pamięci, gdy tylko okazało się, że nie jest wystarczająco czystym elfem. Nie sądzę, by takie rzeczy dało się wyczytać w księgach, ale wiedziała o wiele więcej. Czułam, że w spotkaniu z młodymi elfami było coś nietypowego, sama nie wiem, może intuicja wyłapała coś, co mi umknęło, ale teraz miałam zbyt wiele rzeczy na głowie, by zajmować się jeszcze nimi. Dotarłam do domu przed Bjornem. Wdrapałam się na wysokie drugie piętro, zmęczona po całym dniu. Chciałam tylko zjeść coś, odpocząć chwilę, wziąć prysznic. Kartka

przyczepiona do framugi skrawkiem kolorowej taśmy klejącej, a dokładniej kilka słów nakreślonych na niej drobnym, dziewczęcym pismem, zmusiła mnie, by zmienić plany.

* Liścik był od Sonii. W Szatańskim Pierwiosnku ktoś na mnie czekał. Tym kimś był Jędrek. Jego twarz wyglądała, jakby zderzył się z ciężarówką, a lewa ręka była strzaskana. Leon założył mu prowizoryczne łupki, choć po jego spojrzeniu widziałam, że najchętniej wyrwałby mu nogi z dupy. Opatrzony przez Sonię, Jędrek mógł mi wyjaśnić, co się właściwie stało. Po naszej rozmowie postanowił jak najszybciej dowiedzieć się, gdzie może przebywać Varg. Chciał mieć mnie z głowy, jak sądzę. Nie wiem, czy Bruno wyczuł na nim mój zapach i przezornie dał mu ogon, czy też Jędrek był nieostrożny i dał po sobie coś poznać. Prawie przypłacił to życiem, kiedy złapali go w samochodzie Alfy. Zdołał uciec, zanim uciszyli go na dobre, i miał dla mnie niewielką, ale istotną wskazówkę. Bruno odebrał telefon od Grizzliego i pojechał do niego z jakimiś prochami, potrzebnymi do utrzymania zmiennych w ryzach. Jędrek zdołał sprawdzić stan licznika przed jego wyjazdem i po nim. Ponieważ Bruno nie zabawił dłużej niż godzinę, zakładał, że nie zatrzymywał się nigdzie po drodze, co znaczyło, że szukamy miejsca oddalonego od Torunia o dwadzieścia dwa kilometry. Niestety, Alfa nie korzystał z GPS-u w samochodzie, więc nie wiedzieliśmy, gdzie dokładnie pojechał, ale ograniczało nam to pole poszukiwań. Jędrek miał dość szczęścia, by zwiać swojemu stadu, ale był zupełnie w dupie, jeśli szło o jego długoterminowe szanse na przeżycie, o ile nie pomogę mu się wydostać z terytorium jego Alfy. Bjorn wywiózł go w bagażniku samochodu do Ciechocinka, gdzie mógł dojść do siebie. Czas zdecyduje, czy będzie mógł wrócić do Torunia, czy będę musiała włączyć go do swojego stada. Co oznaczałoby kolejną „rozmowę” z Olafem o tym, dlaczego powinnam rozważnie podchodzić do rekrutacji. Nie cierpiałam tych rozmów i zwykle nie w głowie mi była rekrutacja. To się czasami działo. Jak miałam zostawić Sebastiana na pastwę Nikity i Zakonu Cieni? Jędrka też nie mogłam odesłać Brunonowi z kokardką na szyi. Czasami robisz, co musisz. Taka alfia rzecz.

* Nie mogłam spać. Miron i Joshua nie wrócili na noc. Pocieszałam się, że gdyby coś złego stało się któremuś z nich, poczułabym. Bjorn po powrocie z ponownego spotkania z Olafem ułożył się do snu w sypialni Mirona, zbyt zmęczony, by kolejną noc spędzić na kanapie. Nie mogłam przestać martwić się o Varga. Bałam się tego, że Varg jest zmuszany do walki, będąc w tak kiepskim stanie, w jakim widziałam go we śnie. Ze strony Brunona to prawdziwa perfidia, mógł umywać ręce - to nie on skrzywdził wilka, o którego robię tyle szumu... Miałam nerwy w strzępach i nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Zastanawiałam

się, czy jest Coś, co mi umknęło, a co może kosztować moich bliskich życie. Porażka u Borysa wciąż nie dawała mi spokoju. Wydeptywałam ścieżkę na dywanie w salonie, kiedy poczułam, że zaklęcie ochronne na bramie zostaje naruszone. Ktoś się zbliżał i nie była to jedna z kilku osób, które uwzględniłam w zaklęciu jako przyjaciół. Odruchowo wyciągnęłam glocka i czekałam. Nie spodziewałam się pukania. Wyjrzałam przez judasza i z niedowierzaniem wpatrywałam się w nieoczekiwanego gościa. Zwolniłam zamek i wpuściłam do środka Johanna Fausta, który wkroczył ze swobodą stałego bywalca. - Zgłodniałeś? - zapytałam z przekąsem. - Skoro pytasz, chętnie coś przegryzę. Jeszcze nie znalazłem w okolicy miejsca, gdzie można dobrze zjeść. Wzruszyłam ramionami i zatrzasnęłam drzwi. Johann był już w połowie drogi do kuchni. - Czuj się jak u siebie - mruknęłam. Niepotrzebnie, bo sądząc po tym, że właśnie zaglądał do mojej lodówki, był całkiem zadomowiony. Wyciągnął butelkę piwa i paczkę kabanosów, po czym rozsiadł się przy kuchennym stole. - Pomyślałem, że wpadnę i sobie pogadamy. Ostatnio nie było warunków. Niemal figlarnie uśmiechnął się na wspomnienie Babci i imprezy z uprzątaniem zwłok. - Nie zrozum mnie źle, ale nie wiem, czy my właściwie mamy wspólne tematy. - Och, coś znajdziemy. - Otworzył piwo o brzeg stołu i pociągnął długi łyk. Z wyraźną przyjemnością wypił pół butelki i otarł smużkę piany z ust. Znakomite, polskie piwo jest, moim zdaniem, bardzo niedoceniane. Nie pijesz? zapytał, a gdy tylko wzruszyłam ramionami, westchnął. - Nie potrafisz się rozluźnić, dorobisz się wrzodów. Może pogadamy o tym wszystkim, co wiesz, a czego nie wiesz o byciu Alfą? Westchnęłam ciężko. - Tego też się Bruno przyczepił? Nie od razu Rzym zbudowano, popełniłam kilka błędów, ale wyciągnęłam wnioski. Teraz wszystko jest w porządku. Odruchowo przyjęłam defensywną postawę. Może dlatego, że wciąż paliło mnie sumienie na myśl, że moje stado było bliskie katastrofy z powodu mojej nieznajomości zasad. - Bruno nie wspominał o tym w swoich obszernych elaboratach. To był powód, dla którego sami zwróciliśmy na ciebie uwagę - powiedział. - Czyli nie potrzebowałeś donosów Brunona, żeby się do mnie dobrać? - Inaczej. Nie musiał nam mówić o twoim istnieniu, bo już mieliśmy cię na radarze. Nie z twojej winy zresztą. Obserwowaliśmy stado w Gdyni od jakiegoś czasu. - Co przyciągnęło uwagę? Przewrót Olafa? - Marian, poprzedni Alfa, miał dość osobliwe podejście do ludzkiego prawa, co zawsze przyciąga wiele uwagi. Zmienni w więzieniu to spore ryzyko ujawnienia.

- Nic nie zrobiłeś. - Nie odbiegał aż tak od normy. - Wzruszył ramionami nie tyle z obojętnością, co z rezygnacją. Już wiedziałam, że nie wzięłabym jego fuchy za skarby świata. Widzieć, że coś jest do dupy, i nie móc zareagować? Bardzo nie w moim stylu. Potem pojawił się Olaf i nastąpił przewrót. Zawsze w takiej sytuacji obserwujemy stado nieco bliżej. Ku mojemu zaskoczeniu bardzo szybko poszedł w dobrym kierunku. I wtedy pojawiłaś się ty, prawdziwa dzika karta. Wzruszyłam ramionami, bo gorzej już o mnie mówiono. - Całe to zamieszanie z Faoiliarną... sprawdziliśmy, nie było w tym oszustwa, a twoja babka faktycznie zaczęła się pojawiać, choć od stulecia nie wykazywała większej aktywności w tych stronach. - To nie było zaplanowane, wbrew temu, co ona sobie lubi teraz konfabulować zapewniłam. - Nie wątpię. Byłaś zbyt nieudolna, żeby faktycznie mogło to być zaplanowane. Tak gładko i tak bardzo do dupy zostałaś Alfą, że Faoiliarna wyrwałaby sobie te siwe kudły, gdyby nie była odurzona samym faktem twoich narodzin w jej linii. - Nieudolna? To mocne słowo - mruknęłam, choć wspomnienie wypadków sprzed kilku miesięcy nie pozwoliło mi się szczególnie intensywnie kłócić z taką oceną sytuacji. - Kiedy, twoim zdaniem, zostałaś Alfą stada w Trójprzymierzu? - zapytał lekkim, konwersacyjnym tonem, ale twardy błysk w jego oczach jasno wskazywał, że kryło się za tym pytaniem więcej kontekstu, niż zmieściłabym w swojej torbie. A to bardzo duża torba. - Oficjalnie? Jesienią, gdy Olaf i wilki w Czarnym Płomieniu złożyli mi pokłon. Mnie czy mojej babce, to dość mętny kawałek. Wtedy Olaf nazwał mnie honorową Alfą. Johann parsknął śmiechem. - Tak, ten kawałek z honorową Alfą był naprawdę niezły. Twój Olaf to bardzo sprytny wilczek. - Sprytny? - Zmarszczyłam się, bo choć doceniałam inteligencję mojego przyjaciela, nie rozumiałam, do czego akurat pije wysłannik Dłoni. - Przecież to oczywiste. Wyczuł cię na tyle, żeby wiedzieć, że przytłoczył cię nadmiar zobowiązań. Gdyby dorzucił ci nowe, automatycznie zaczęłabyś uciekać. Tylko twojemu niedouczeniu w prawie zmiennych zawdzięcza sukces. Żaden wilk nie złapałby się na „honorową Alfę”, skoro takie nie istnieją. Ale miał z głowy twoją babkę, ciebie w odwodzie i szanse na uporządkowanie stada, zanim uderzą w niego konsekwencje twojej ignorancji. - Wiem, że spierdoliłam, ale nieszczególnie lubię o tym wysłuchiwać mruknęłam. Przed oczami stanęły mi Kara i Mara oraz pozostałe wilczyce z ich zbuntowanej watahy. Niewiele brakowało, by zabiły mnie i Olafa, a potem zniszczyły stado, jak niszczyły nastoletnich członków lukoi. - Spierdoliłaś, ale dość zgrabnie ogarnęłaś zgliszcza. Zaimponowałaś mi tym,

muszę przyznać. Jak na dziewczynę znikąd, która nie ma zielonego pojęcia, co właściwie robi, wykazałaś się sporą intuicją. Rozpakował kabanosy i wgryzając się w nie, prowadził swoje rozmyślania na głos. - Człowiek nie jest w stanie pojąć wilczej lojalności. Wilk poświęci życie, żeby chronić tych, których kocha. Ten instynkt jest tak silny jak potrzeba jedzenia i oddychania - powiedział z pasją. - Obserwuję cię. Jesteś jak obłąkana suka, której ktoś odebrał szczenię. Jesteś wilkiem nie tylko z nazwiska. Gdyby problemem tutejszego stada była tylko jedna wściekła suka, wystarczyłoby cię uśpić i na tym skończyłaby się moja robota... Problem w tym, że to nawet nie zarysowałoby powierzchni problemu. A ten zjada ich od środka i sprawia, że są tylko parodią tego, czym mogliby być. I dlatego nie przeszkadzam ci w twoich małych intrygach, bo nic, co zrobisz, nie może pogorszyć sytuacji, a jest szansa, że się polepszy. - Możesz mi zaufać, że tego nie spieprzę, możesz też wyjaśnić, o co ci chodzi, a może nie spieprzę tego całkiem niechcący - powiedziałam, wciąż nie do końca rozumiejąc. Nie wyglądał na zirytowanego, że musi mi to wyłożyć bardziej dosłownie. Przeciwnie, nie wiem skąd, ale miałam pewność, że był zadowolony, że może to wszystko powiedzieć na głos. Wydawało się, że to coś, nad czym spędził sporo czasu, przemyślał to. Niczym ludzcy filozofowie rozważający istotę człowieczeństwa, on analizował podstawy wilczego ducha. Był myślicielem, choć nie wiem, czy tę właśnie stronę najczęściej pokazywał światu. - Powiedz mi, co jest podstawową zasadą stada? Kluczem do jego struktury? zapytał z iście sokratejskim zacięciem. - Dominacja, która stwarza hierarchię. - Tak. Alfa to szef, którego cała reszta musi słuchać. Ale to znacznie bardziej skomplikowana relacja. Jaki musi być Alfa? - Silny, charyzmatyczny, empatyczny - wyrzuciłam z siebie. - Dobrze. Pozornie wystarczy siła, walkę wygrywa najtwardszy w stadzie. Ale to tylko część prawdy, właśnie ta powierzchnia, na której większość osób się zatrzymuje, nie zaglądając w głąb. Twój Olaf mógł pokonać Mariana w walce, przejąć jego terytorium i stado, a potem zginąć, przegrać z kretesem z całym stadem, jeśliby go nie przyjęło. Jest coś, czego wiele Alf nie docenia. Jeśli stado jest zdrowe, relacja Alfy i reszty wilków opiera się na najgłębszej formie miłości. Są mu posłuszni, bo go kochają, chcą go słuchać. Samą siłą, nawet przy imperatywie dominacji, nie zmusisz nikogo do miłości, możesz zmusić ich do posłuszeństwa, ale nie do słuchania, jeśli rozumiesz różnicę. Przemoc może dać podobne rezultaty, ale to niszczy najbardziej podstawową więź w stadzie. To admiracja i szacunek powinny dyktować posłuszeństwo. Zaufanie, że Alfa będzie dla nich walczył, bronił ich, dbał o ich los bardziej niż o własny, tak powstaje prawdziwa więź, której hierarchia jest tylko podstawową emanacją. Dobry Alfa nigdy nie musi sięgać po metody dyktatorskie, wystarczy ufność,

jaką pokłada w nim stado, wiara, że o nich zadba, że się troszczy. Wielu tego nie rozumie, więc co jakiś czas mam ręce pełne roboty. - Uśmiechnął się nieco krzywo. - Czy strach przed silniejszym nie jest rzeczą naturalną dla każdego gatunku? zapytałam. - Tak, oczywiście. Ale to nie on buduje hierarchię. Nie on stwarza stada. Dlatego pytam, kiedy, twoim zdaniem, zostałaś naprawdę Alfą? Pokaż mi, że nie przeceniam twojej inteligencji. Zastanowiłam się, szukając w przeszłości momentu, w którym przestałam mieć wątpliwości. - Stopniowo. Był taki moment w piwnicy u Gajusza, gdy poczułam całkowitą akceptację od tych wilków, które tam ze mną były. Gdy powiedziałam, że jestem częścią stada, czułam, że to coś więcej niż tylko słowa. Był moment, kiedy klęcząc nad umierającym Sebastianem, zrozumiałam, że unikanie odpowiedzialności jest zagrożeniem dla tych, których powinnam bronić. Później zajęłam się dzieciakami... tamtego dnia, kiedy z nimi rozmawiałam, a potem siedziałam w sadzie między nimi wszystkimi... czułam, że coś się zmieniło, że moja energia na stałe wplotła się we wzór stada. Wtedy zaczęłam o nich myśleć jak o rodzinie. Wtedy złapałam się na myśli, że podpaliłabym świat, gdyby próbował skrzywdzić moje stado. A potem zdjęłam watahę, która im zagrażała. I to było jak przypieczętowanie więzi. Nigdy potem już nie wątpiłam, że są częścią mnie, nigdy więcej nie wypierałam się swoich obowiązków jako Alfy odpowiedziałam szczerze. - Zdjęłaś gang, zabrałaś dzieci z ulicy, uratowałaś swojego Sebastiana, nadstawiałaś karku dla swoich ludzi przed wampirami, wyraźnie pokazałaś im, że jesteś dla nich, nieważne, co by się działo. Nie miałaś lekko, z twoją biografią ciężko było ich przekonać, że możesz być tak lojalna, jak tego potrzebują. Osobiście za wisienkę na torcie uważam moment, kiedy wyswatałaś im Alfę i dałaś Omegę. Ciężko zapracowałaś sobie na ich miłość i szacunek. Nie myślałem, że kiedyś to powiem, ale spisałaś się znacznie lepiej, niż tego oczekiwałem. Wasze stado z popękanego, zbrutalizowanego i niespójnego bardzo szybko zmieniło się w coś prawdziwego. Ty i Olaf zmieniliście gang w rodzinę. Dlatego was słuchają, nie dlatego, że mogłabyś ich pokonać w walce. Podoba mi się to. Gdyby to był egzamin, zdałabyś śpiewająco. A teraz zastanów się. Wiem, że wiesz już sporo o stadzie Brunona, czy też stadzie Igora, ojca Borysa i Brunona. I jak myślisz, czy Bruno miał swoją małą epifanię w stadzie? Czy mógł poczuć to, co ty poczułaś? Jeśli odpowiesz sobie na to pytanie, zrozumiesz, dlaczego ci pomagam. Nawet nie tobie, ale wilkom z tego stada. Zamyśliłam się, przypominając sobie wszystko, co wiedziałam od Swietłany i Kseni. Wszystko, czego nauczyła mnie babka o obowiązkach i powinnościach Alfy, regułach i więzi stada. Zaczęło mi się rozjaśniać w głowie i aż przeklęłam. Johann upił kolejny łyk piwa. - Bruno jest jak Marian... Długo myślałam, że każdy Alfa taki jest, a każde stado

jest jak organizacja przestępcza, bo znałam tylko stado z Thornu i to z Trójprzymierza pod rządami Mariana. Z tym że Bruno jest gorszy. Nie umiem tego wyjaśnić, ale jego stado jest zepsute, jest w nim coś, co przyprawia mnie o ciarki. To coś pierwotnego, wcześniejszego od zatargów moich i Brunona. - Teraz rozumiesz, dlaczego pozwoliłem Olafowi na przewrót i odbudowę stada. I czemu stado go przyjęło. - Myślisz, że Borys może być Olafem tego stada? - Myślę, że już to, że nie jest Brunonem, wystarczy. I ma łatwiej od Olafa, nie musi się martwić, czy stado go przyjmie, bo oni go nigdy nie wyrzucili ze swojej struktury. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, sięgnęłam po pęczek kabanosów leżący przed Johannem, a ten bezczelnie dał mi po łapkach, wydzielił jedną laskę, a resztę zaczął gryźć i żuć. Uderzyło mnie coś w tym, co przed chwilą powiedział. - Bruno nigdy tak naprawdę nie został Alfą tego stada? A Borys nigdy nie przestał nim być, nawet jeśli myśli, że odszedł, zanim miał okazję się nim stać, prawda? - I dlatego w swoim raporcie nigdy nie nazwę jego powrotu przewrotem przytaknął Johann. - O ile wróci. Nie był szczególnie zainteresowany odebraniem stołka bratu. - Nie byłam w stanie ukryć frustracji na samo wspomnienie. - Wróci. Każdy ma swoją ścieżkę, nie można wciąż błądzić bo bezdrożach. Chciałabym mieć jego wiarę. - Prześpij się, musisz mieć siły za siebie i za twojego wilka. Wstał od stołu i bez zbędnych słów wyszedł, zabierając resztę kabanosów i świeżą butelkę piwa. Jeszcze chwilę siedziałam, opierając ciężko głowę na dłoniach. Wszystko, co powiedział, rozjaśniło mi wiele spraw, ale niewiele przybliżało mnie do tego, co najważniejsze.

Rozdział 13 Pojawił się w moim progu, kapiąc na wycieraczkę samozadowoleniem. Zapracował na to - w dłoni ściskał zaproszenia na walkę. Zdobycie czarnozłotych kartoników zajęło mu mniej niż dobę. Gdy do inwestorów dotarło, że chce tam być i obstawiać, trzy różne osoby zgłosiły się do niego z biletami. W tym sam Grizzli. Potęga reputacji zepsutego Księcia Wampirów. Bilety były dobrym początkiem, wciąż pozostawał problem, jak miałam się przedostać przez wilczą ochronę bez alarmowania Brunona. Roman znalazł rozwiązanie. Stuknięte, ale mogło się powieść. Odpadało przebranie czy zaklęcie, bo one nie zmieniały mojego zapachu ani sygnatury mojej magii i nie zwiodłabym zmiennych. Roman, zanim zmienił styl życia i dietę, był magicznym. Do dziś nie wiem kim, bo nie zdarza mu się tym chwalić, jednak przemiana w wampira nie zabrała mu magii. Właśnie dlatego mimo młodego w wampirycznej skali wieku był cholernie potężny i uprzywilejowany - nie chodziło tylko o to, że w przeciwieństwie do większości swoich ziomków nie obawiał się światła słonecznego, ale o to, że był nieprzewidywalny. Nie pasował do stereotypu i miał szereg dziwacznych dla wampira umiejętności, jak choćby wywoływanie u oponenta spontanicznego samozapłonu. Z pewną ostrożnością przyjęłam jego deklarację, że potrafi stworzyć perfekcyjną maskę iluzji, która zmyli każdego zmiennego, wampira czy boga. Ponieważ zaklęcie jest jego, to jego sygnatura powinna zamaskować moją, a zapach był częścią maski. Nie ma mowy, bym sama zdołała stworzyć coś tak doskonałego, ale Roman nie puszył się nawet przesadnie swoją umiejętnością, co kazało mi się zastanawiać, co, u diabła, jeszcze potrafi. Z mojego punktu widzenia przebranie miało tylko jedną wadę to Roman je zaprojektował. I miał niezłe używanie, starając się, aby było dla mnie niemożliwie krępujące. - Postaraj się tym cieszyć, jak ja. - Szczerzył kły w złośliwym uśmiechu. - Pewnie to właśnie powtarzasz wszystkim dziewczynom, co? - burknęłam. - Za karę dostaniesz dziesięć centymetrów mniej! - To też pewnie często słyszą - rzuciłam. Nie powinnam go prowokować, ale nic nie poradzę, wyciągał ze mnie różne głupie odzywki rodem z podstawówki. Tylko prychnął z wyższością, a spora część mojej cekinowej sukienki po prostu zniknęła. Obciągając te resztki tak, by zasłoniły tyłek, warknęłam: - Chcesz wywołać zamieszki na walkach czy wtopić się w tłum? - No, może odrobinkę przesadziłem... już poprawiam. - Jedno zaklęcie później sukienka była całe trzy centymetry dłuższa, za to jego uśmiech znacznie szerszy. Patrzyłam w lustro z niedowierzaniem. Byłam małą laleczką z szopą blond włosów, grzesznymi ustami i niebieskimi oczami otoczonymi grubą firanką rzęs. Nawet na dziesięciocentymetrowych obcasach nie miałam więcej niż metr

siedemdziesiąt, mój biust przeczył prawom fizyki, a tyłek odstawał jak skocznia narciarska, wypychając błyszczącą sukienkę w sposób jawnie nieprzyzwoity. - To jest twój typ? - jęknęłam. - Niekoniecznie, ale przyznaj, że widząc takie małe, słodkie trofeum, nikt nie pomyśli o Dorze Wilk. Przyznałam mu rację. Wciąż jednak musiałam sprawdzić, czy maska zda test na zmiennych. Roman zakładał, że jego magia wystarczy, by zmylić ich zmysły, ale lepiej było to sprawdzić, zanim wpakujemy się między nich. Bjorn wszedł do mieszkania i bez wahania sięgnął po spluwę. Mierząc w moją głowę, zapytał, kim, u diabła, jestem i co robię w tym mieszkaniu. W tej minucie wiedziałam, że mam u Romana dług. I wiedziałam, że kiedyś się o niego upomni.

* Walki odbywały się co drugi dzień, w nieparzyste dni tygodnia, w Złej Wsi pod Toruniem. Przypadek, tania symbolika, w której lubował się Grizzli, czy ta ziemia była skażona w przeszłości i do dziś przyciąga złe rzeczy? Nie wiem, ale przeszedł mnie dreszcz, kiedy przeczytałam adres na eleganckim bileciku. Był trzeci maja, wtorek. Dzień do walki, mniej niż dwa tygodnie do pełni. I wszystko wskazywało na to, że kiedy już dotrę tam z Romanem, na arenie będzie nasz człowiek. Roffe odniósł błyskawiczny sukces. Wkrótce po wszczepieniu chipa zrobił sobie małą rundkę po wilczych barach z Pełnią włącznie. Bardzo szybko okazało się, że miał rację i stanowi dla organizatorów walk łakomy kąsek. Członek szpiegowskiej siatki Nisima obstawiał Roffego od rana, kiedy to wilk podjął wysiłki, by narobić dymu i przyciągnąć uwagę odpowiednich osób. Nie umiałam określić, czy Jura ma siedemnaście lat, czy czterdzieści, obie wersje wydawały się prawdopodobne. Był jakąś formą zmiennego, ale nie miałam pojęcia, czym dokładnie. Całkowicie przeciętny z twarzy i budowy ciała, mógł się wtopić w każde tło. Nisim przyznał, że to Jura regularnie mnie śledził w czasie, gdy nephilim zbierał o mnie informacje do swojej teczki. Nie rozpoznałam go, był na to zbyt dobry. Jeśli chciał, potrafił wyglądać na nieskalanego myśleniem idiotę, ale był za wysoko w strukturze siatki Nisima, by faktycznie nie robić użytku z głowy. W takich miejscach jak Pełnia nie zwracał na siebie uwagi, wydawał dość pieniędzy na tanie piwo, by nikt nie pytał, co tam robi. Pojawił się u mnie niedługo po Romanie. Zareagował całkiem spokojnie na moją blond wersję i tylko zapytał, czy może cyknąć fotę, by zaktualizować bazę danych Nisima. Nie musiałam nic mówić, moje spojrzenie spod blond czupryny było równie wymowne co zwykle. Jura zapadł się w fotelu, lekko blady, dociskając przedramiona do brzucha. - W wilczych barach nie mają pojęcia o dobrym piwie, takich popłuczyn nie piłem nawet na festynach wyborczych - jęknął. - Bardzo współczuję twojemu żołądkowi, ale pewnie nie z jego stanu chcesz

zdać mi raport? - nie kryłam zniecierpliwienia. Westchnął, pomasował dłonią brzuch. - Twój przyjaciel to kawał psychola. Ma w sobie coś takiego, że każdy po prostu ma potrzebę go walnąć - zaczął od oczywistych informacji. - Wdał się w trzy solidne burdy w ciągu kilku godzin. Zwykle z wilkami, ale raz zaatakował krzesłem demona i prali się po pyskach z dziesięć minut, zanim właściciel knajpy wywalił twojego wilka na bruk. Walczy jak opętany, nigdy czegoś takiego nie widziałem! To jeden z tych kolesi, którzy mogą ci oderwać ramię i tłuc cię nim po głowie, aż pęknie czaszka. Sam na pięciu i nawet nie mrugnął! Gdybym nie wiedział, że nie jest szalony... - Nie wyciągajmy pochopnych wniosków - mruknęłam. - Właśnie podczas tej walki z demonem wpadł im w oko. Dwóch kolesi, wilki, dość przerażający, jeśli robią na tobie wrażenie odziani w skórę motocykliści. Nie wiem, czy byli od Brunona. Obserwowali walkę, coś tam sobie pogadali po cichu, a kiedy bramkarze wyrzucili Roffego z baru, poszli za nim. Musiał zauważyć, że ma ogon, nie byli specjalnie dyskretni, bo następny przystanek na swojej awanturniczej ścieżce urządził w Pełni. Pół godziny później lokalni motocykliści mieli go na swojej liście do obicia. Zęby, noże i kije bilardowe poszły w ruch. Ale potem dwóch osiłków wyciągnęło go z kupy walczących i zawlekło na zaplecze. - Czyli nie słyszałeś rozmowy? - zmartwiłam się. - Masz mnie za amatora? - Nawet nie czekał na moją odpowiedź, lecz kontynuował: - Powiedzieli, że robi sporo zamieszania na terytorium, na którym nie powinien przebywać, ale lokalny Alfa przymknie oko, jeśli wykorzysta swoją energię w lepszym celu niż knajpiane rozróby, bo są sposoby, żeby na tych szybkich pięściach naprawdę sporo zarobił. Spojrzałam na Romana. - W teorii to dowód na udział Brunona, ale za mało, prawda? - Niestety - skrzywił się wampir. - Potem sprawdzali go srebrem, nie mam pojęcia, po co, przecież każdy głupek wie, że jest wilkiem - dodał Jura. - Jak zareagował? - spytałam z ciekawością. - Warczał, ale... był opanowany. - Zmarszczył się, nie rozumiejąc. - Nie sprawdzali, czy jest wilkiem, sprawdzali, czy jest loupem, one nie są tak wrażliwe na srebro, co tylko sprawia, że ciężej je zabić. Oby niska wrażliwość Roffego była wynikiem dyscypliny i zdolności aktorskich, a nie zdziczenia, które czaiło się pod skórą. Takie rzeczy się zdarzały u wilków z podobną do jego przeszłością. Jest konkretna dawka przemocy, którą można znieść, zanim coś w środku uszkodzi się bezpowrotnie. Varg miał stado, które trzymało go po odpowiedniej stronie. Roffe, z tego, co mi powiedział, tylko Varga, a teraz niewiele więcej niż wściekłość i pragnienie zemsty. Loup to nieprecyzyjne określenie - nie chodziło o loup garou, które są osobną

rasą zmiennokształtnych przyjmujących wilczą postać, ale nie na skutek genów, tylko klątwy. Gdyby można się było tym zarazić przez ugryzienie, a nie czarną magię i klątwę, byłyby najbliższe temu, jak Hollywood wyobraża sobie wilkołaki. To wściekłe bestie, które w czasie przemiany tracą ludzkie hamulce i skrupuły. To dlatego wilka, który był na granicy dzikości, gdy zwierzę przejmowało kontrolę nad człowiekiem, określano loupem, po prostu zachowywał się agresywnie i nieprzewidywalnie jak loup garou, nawet jeśli nie był poddany klątwie. Te prawdziwe nie były wrażliwe na srebro, za to unikały wody święconej, dziki wilk czuł ból przy kontakcie ze srebrem, ale był popchnięty za granicę na tyle daleko, by ten ból zignorować i przetworzyć go na agresję. - Jest jeszcze coś, co słyszałem od tych kolesi, jeszcze przed Pełnią. To było w Pentagramie, tam gdzie Roffe wdał się w bójkę z demonami... Podeszli do kolesia za barem i pytali, czy nie zmienił zdania w kwestii zakładów, bo jego zawodnik nie ma cienia szansy z tym, kogo Grizzli wystawi na półfinały. - Powiedzieli coś więcej o tym „czarnym koniu”? - Niepokój momentalnie podbił mi ciśnienie. - Tylko tyle, że nigdy nie zatrzymuje się w pół kroku i zawodnika, którego obstawił demon, wyniosą z areny w kawałkach. Pobladłam, bojąc się powiedzieć na głos, czego obawiam się najbardziej. Jak długo trzeba trzymać wilka w zwierzęcej formie i poddawać torturom, by zmienić go w loupa? I, na miłość Bogini, czy ktokolwiek wie, jak odwrócić taki proces?

* Obciągnęłam połyskującą tandetnie cekinami i za krótką o dwadzieścia centymetrów sukienkę i dreptałam dalej w kurzu nieutwardzonej drogi na dziesięciocentymetrowych szpilkach. Długie kosmyki w kolorze najbardziej dziwkarskiego blondu, jaki istnieje, tańczyły mi wokół twarzy przy każdym nieco chwiejnym kroku. Tona tuszu do rzęs sprawiała, że ledwie dawałam radę utrzymać uniesione powieki, usta lepiły mi się od różowego błyszczyku i pachniałam czymś różano-słodkim, jak ciasteczko do schrupania. - No, skarbeńku, nie obijaj się, zapracuj na wdzięczność tatusia - powiedział Roman, poklepując mnie po tyłku, ledwie przykrytym kusą sukienką. Przysięgam, że chciałam mu odgryźć tę rękę na wysokości łokcia, ale nie byliśmy sami. Zrobiłam więc dokładnie to, co leżało w charakterze osoby, którą grałam, uśmiechnęłam się promiennie i powiedziałam ochrypłym głosem: - Wiesz, że odwdzięczę ci się za każdą minutkę. Nie zabrał swojej ręki z mojego tyłka. Parszywy wampir, wykorzystywał okazję, a jego szeroki uśmiech jasno dowodził, że cieszył się tym, jak bardzo ograniczone mam pole reakcji. Cóż. Mam dobrą pamięć. Oby tylko nikt nie zrobił zdjęcia uwieczniającego chwilę mojego upadku, kiedy paraduję jako seksualna zabawka u boku Romana. Nawet jeśli nie wyglądałam jak ja, wolałam, by to zostało naszą małą tajemnicą.

Pod wskazanym na zaproszeniu adresem mieściły się magazyny. Kiedyś należały do firmy produkującej jednodniowe soki, ale ta się rozrosła. Zbudowali sobie nowe, bardziej reprezentacyjne i kolorowe, a te stare i szare, niczym początki biznesu w kraju tak sprzyjającym przedsiębiorcom jak Polska, stały dalej od drogi łączącej Toruń z Bydgoszczą, przysłonięte zagajnikiem iglaków. Jeśli przypadkowego spacerowicza nie zniechęciłaby piaszczysta droga pełna wertepów, to zrobiłoby to wysokie, pordzewiałe ogrodzenie. Samochód musieliśmy zostawić przy bramie wjazdowej. Szeroki w barach ochroniarz w czarnym uniformie, w pełni człowiek najprawdopodobniej, z kamienną twarzą wskazał nam miejsce parkingowe. Zapadł już zmierzch, ale drogę oświetlały halogenowe lampy na podobnych do fotograficznych statywach, ustawione co dwa, trzy metry między bramą wjazdową a jednym z magazynów. Świeciły słabo, już dwa kroki w bok było ciemno i nie dało się ocenić, jaki jest poziom zabezpieczeń. W mroku pod ścianą magazynów mogła się czaić armia ochroniarzy. Rozglądałam się ostrożnie, rozpoznając kilka twarzy. Duże pieniądze, wysokie stanowiska, dokładnie tak, jak przewidział Roman. Złapał mnie za łokieć, zanim wyrżnęłam twarzą o ziemię, gdy obcas ugrzązł mi między dwoma odłamkami przysypanej ziemią płyty chodnikowej. - Ostrożnie, króliczku, nie lubię uszkodzonych opakowań. - Błysnął kłami. Oparłam się o niego, by uwolnić obcas, i całkiem przypadkiem dźgnęłam go łokciem w żebra. Dwóch kolejnych ochroniarzy stało przy rozchylonych wrotach do magazynu, dość wysokich, by ciężarówka z naczepą bez trudu zaparkowała w środku. W pomieszczeniu wciąż było czuć aromat marchewek, które dekadę temu skończyły tu swój żywot. Mieszał się z zapachem trocin, kurzu i kwaśnego potu. Ciężkawą atmosferę wzbogacały nuty drogiej wody kolońskiej i piżmowokwiatowych zapachów kobiecych perfum. Gdyby to, że wszyscy ci faceci lubowali się w brutalnym i nielegalnym sporcie, nie wystarczyło, by wyciągnąć wnioski co do ich osobowości, widok ich partnerek byłby wyraźną wskazówką co do priorytetów tych mężczyzn. Przerysowana stylizacja, jaką mi zafundował Roman, miała sporo klasy w porównaniu z image'em niektórych pań do towarzystwa. Magazyn był ogromny, ale większość przestrzeni kryła się w ciemności. Lampy na stojakach i podwieszone pod sufitem przemysłowe reflektory oświetlały środek, gdzie zbudowano coś w rodzaju ringu, ale otoczonego siatką o dużych oczkach. Gruba warstwa trocin miała zapewne ułatwić sprzątanie, ale ja nie mogłam wyrzucić z głowy wyobrażenia o tych trocinach nasiąkających krwią mojego przyjaciela. Po plecach przebiegł mi dreszcz. Wokół areny zgromadziło się już sporo łudzi, koło pięćdziesięciu graczy i osoby towarzyszące. Za kilkoma mężczyznami w dyskretnej odległości stali ochroniarze. Niektórzy wyglądali jak mafijni cyngle, inni jak funkcjonariusze BOR-u.. Przybyliśmy jako jedni z ostatnich. Impreza właśnie się zaczynała. Przez wąską furtkę w siatce na ring wyszedł niewysoki, krągły facet w fioletowej koszuli i

garniturze. Jego łysina, nieudolnie przysłonięta kilkoma pasmami zaczeski, połyskiwała w świetle reflektorów. Bez trudu rozpoznałam Grizzliego ze zdjęć, jakie zgromadził Nisim. Uśmiechnął się szeroko i powitał zgromadzonych. - Czeka nas dziś niezwykłe widowisko, panie i panowie! Część zawodników, których zobaczycie na ringu, już znacie, niektórzy przynieśli wam już niezłe dochody - lepki śmieszek - inni dopiero pokażą się od najlepszej strony. Wciąż otwarta jest pula zakładów. Każdy, kto jeszcze nie obstawił, nadal ma szansę to zrobić. Rozejrzyjcie się za jedną z naszych pięknych hostess i zgłoście swoje typy. Z chwilą gdy pojawi się pierwsza krew, zakłady na walkę są zamknięte, więc nie zwlekajcie, nasi chłopcy nie potrzebują wiele czasu, żeby polała się krew. - Rubaszny śmiech. - To ostatni dzień rozgrywek półfinałowych, wiecie, co to oznacza? - Tłumek widzów zahuczał entuzjastycznie. - Już za chwilę Kaim Brutalny zmierzy się z Kruszącym Czaszki... pojedynek tytanów! Każdy z nich od początku walczy tak, jakby było po półfinałach. - Znów śmiech Grizzliego i podniecone buczenie widowni. Przysunęłam się bliżej Romana i pociągnęłam go lekko za połę marynarki. - Czy to znaczy to, co myślę? - szepnęłam, kiedy nachylił się lekko. - Po półfinałach walkę kończy dopiero śmierć jednego z zawodników, a ci dwaj są nadgorliwi - odpowiedział szeptem. Grizzli zszedł z ringu. Przez tę samą furtkę weszło dwóch zawodników. Nie umknęło mi, że strażnicy prowadzący ich na ring byli uzbrojeni w broń maszynową i zatrzasnęli furtkę, blokując ją stalową sztabą i kłódką. Przybliżyłam się do siatki, by lepiej widzieć zawodników. Obaj byli potężni, ubrani tylko w krótkie spodenki z czarnego płótna, bez jakichkolwiek emblematów czy naszywek. Kaim był raczej Hindusem niż Arabem. Związane w kucyk włosy były niemal granatowe, rysy miał ciosane topornie, zniekształcone źle zrośniętymi złamaniami kości policzkowej i nosa. Pod oliwkową skórą pokrytą gęstą siatką blizn kłębiły się mięśnie przerażające swoim rozmiarem. Miał najmniej metr dziewięćdziesiąt i każdy centymetr jego ciała był umięśniony. Uda rozpychały tkaninę spodenek, w życiu nie widziałam tak wyrobionych mięśni czworo- i dwugłowych. Krążył wokół ringu, rzucając dookoła wściekłe spojrzenia. Gdy przechodził obok miejsca, w którym stałam, wilczyca wyłapała jego zapach i bezbłędnie zinterpretowała gatunek. Spojrzałam na zawodnika, który miał stanąć do walki z tygrysem. Jeszcze zanim wilczyca się odezwała, wiedziałam, że patrzę na wilka. Był nieco niższy od Kaima, ale szerszy w barach. Jasne włosy i karnacja kazały mi się zastanowić, czy Grizzli nie dobrał ich w parę z umiłowania do kontrastów. W przeciwieństwie do Kaima miał na szyi srebrną obręcz z wyrytymi na niej jakimiś symbolami, bez widocznego zapięcia czy zawiasów, jakby zespawaną na jego karku. Ciało wokół srebra pokrywały brzydkie zabliźnienia i wciąż zaognione ślady poparzeń. Jak długo musiał ją nosić, by dorobić się takich ran? To by było na tyle, jeśli szło o wątpliwości co do tego, czy znalazł się na tym ringu dobrowolnie. Nie krążył jak Kaim, po prostu stał na środku, a całe jego

ciało wyrażało napięcie i wściekłość. Podeszła do nas młoda dziewczyna w stroju ringowego króliczka, obcisłych szortach z lycry, kabaretkach, złotym staniczku i szpilkach. Całe swoje zainteresowanie skierowała na Romana, pytając, czy już obstawił i czy chce to zrobić. Wampir wypytał ją o stawki i proporcje. Wyglądało na to, że większość zgromadzonych liczyła na wygraną Kaima. Zgadzałam się, niestety, z tymi rachunkami, wilk kontra tygrys to z dużym prawdopodobieństwem martwy wilk. Na takiego drapieżnika poszliby watahą, nie w pojedynkę. Roman obstawił równowartość mojej miesięcznej pensji na wilka. Gdy dziewczyna odeszła, pochylił się i szepnął mi do ucha: - Teraz nie będą mi żałować zaproszenia na kolejne walki. - Chcesz przegrać na ich korzyść? - odszepnęłam. - Niekoniecznie. Znam tego wilka. Spojrzałam zaskoczona, ale pokręcił głową, nie tu. Zabrzmiał gong. Zaczęło się. Nie było tu miejsca na zaczepki, nie było finezji. To była mordercza walka, najwyraźniej każdy z nich chciał jak najszybciej skończyć starcie i wyjść z niego w jednym kawałku. Pazury i zęby pojawiły się, ale żaden z nich nie zmienił się do końca. Potężne ciosy, które ogłuszyłyby większość ludzi, odbijały się od żuchw i brzuchów. Krew pojawiła się już w pierwszej minucie. Dziewczyn przyjmujących zakłady już nie było na widowni. Wilk nawet nie zwrócił uwagi na krwawe szramy, jakie tygrys zostawił mu w poprzek pleców. Tygrys opierał swoją technikę walki przede wszystkim na pazurach i na tych potężnych udach - jego kopniaki były zabójcze. Wilk uchylał się, blokował jego kolano lub odpychał, ale gdy zawiodła go szybkość, jedno z kopnięć posłało go trzy metry w powietrze, prosto na siatkę naprzeciw miejsca, gdzie stałam. Poczułam, jak krople jego krwi siłą odrzutu spadają na moją twarz i ramiona. Stałam jak sparaliżowana. Widziałam wiele bójek, sama brałam udział w całkiem sporej ich liczbie, ale nic nie przygotowało mnie na to, co zobaczę. Trzy minuty od gongu obaj byli śliscy od krwi i potu, który wylewał się z nich każdym porem. Twarz tygrysa była opuchnięta i ledwie mógł otworzyć prawe oko. Wilk spluwał na trociny krwią, odkąd tygrys podciął mu nogi, a gdy upadł na plecy, bez skrupułów nadepnął mu na klatkę piersiową. Byłam pewna, że usłyszałam chrupnięcia pękających żeber. Sekundę potem wilk wykorzystał chwilę nieuwagi tygrysa, okręcił się dookoła i założył na jego barki jakiś dziwaczny zapaśniczy chwyt, po czym szarpnął, wybijając oba ramiona kota z barków. Kaim wrzasnął i uderzył głową w twarz przeciwnika stojącego za nim. Ten odskoczył, ale jego zadanie było wykonane. Oba ramiona tygrysa wisiały niesprawne, a na jego twarzy wściekłość mieszała się z bólem. Wilk nie miał jeszcze wygranej w kieszeni, nie, kiedy Kaim wciąż mógł używać tych cholernie silnych nóg. Wyskoczył niemożliwie wysoko, a jego stopa o włos minęła głowę wilka. Zanim jednak opadł na ziemię, wilk złapał go za uszkodzone ramiona, szarpnął, wymuszając na ciele rotację, i przewrotem

powalił na plecy z ciężkim łupnięciem. Nie dając mu szans na wstanie, przygniótł kolanem krtań i odczekał, aż twarz tygrysa posiniała i zaprzestał szarpaniny. W tym momencie stałam już przy samej siatce, zaciskając na niej palce, bo kolana uginały się pode mną. Roman musiał to zauważyć, bo poczułam w pasie jego ramię, gdy szepnął mi do ucha: - Żyje. - Jesteś pewien? - Z mojej perspektywy wyglądał na całkiem martwego. - Słyszę tętno. Ledwie, ale jest. Wilk wstał znad ciała przeciwnika, triumfalnym gestem uniósł ramiona i zawył. Jeśli Roman słyszał tętno z tej odległości, wilk musiał słyszeć je, pochylając się nad ciałem, ale nie zrobił nic, by go ostatecznie wykończyć. Przełknęłam ciężko ślinę. Powoli odczepiłam spocone dłonie od siatki. W głowie kołatała mi tylko jedna myśl... Bogini, Roffe jest następny w kolejce! Ochroniarz odblokował wejście na ring, nie wchodząc do środka, lufą karabinu dał znak wilkowi, że ma wychodzić. Przez chwilę na twarzy wilka odmalowała się burza emocji, od wściekłości po bezradność i ból, który powalił go na kolana. Jego ciało przeszywały dreszcze, a pięści zaciskały się na zabarwionych krwią trocinach. Po dwudziestu sekundach drżenie ustało, a wilk bez słowa, ciężko dysząc, wstał i posłusznie podszedł do wyjścia z klatki. Jeden z ochroniarzy odprowadził go, dociskając lufę do połamanych i posiniaczonych żeber, poza zasięg mojego wzroku, zanurzając się w ciemności za krawędzią, światła lamp. Dwóch osiłków, już bez broni, weszło na ring i chwytając za kostki i nadgarstki, uniosło tygrysa. Na myśl o tym, jak bolesne musiało być ciągnięcie go za ręce w chwili, kiedy ma wyrwane ze stawu oba ramiona, zemdliło mnie. Wciąż miał zamknięte oczy, ale był przytomny, jego ciało nie zdradzało tego rozluźnienia i bezwładności, jaką nadaje utrata przytomności. Powiodłam spojrzeniem za nimi, zastanawiając się, czy tygrys nie będzie próbował ucieczki albo czy nie symuluje śmierci - ochroniarze byli ludźmi, ich zmysły nie były tak wyczulone jak wilczycy czy wampira. Wiedziałam, że jeśli zdoła uciec, chcę go znaleźć i zamienić z nim kilka słów. Przy krawędzi ringu szanse na ucieczkę Kaima spadły, ciężko biec z kajdanami na kostkach i nadgarstkach spiętych łańcuchem zbyt krótkim, by mógł się wyprostować. Nie wyglądało na to, by ktokolwiek zamierzał mu nastawić barki. - Opanuj się, zwracasz na siebie uwagę - szepnął mi do ucha Roman, przyciągając do siebie gestem posiadacza. Miał rację. Trzęsłam się, oddychałam chrapliwie, a zaciśnięte na siatce dłonie całkiem pobielały. Westchnęłam i zmusiłam się do przybrania nieco zblazowanej postawy blond laleczki. Musiałam się uspokoić, zwłaszcza że Grizzli wkroczył na zwolniony ring i zapowiedział „zawodnika z dziką kartą”, który zmierzyć się miał z faworytem tej walki, Dzikim Gonem. Podejrzewałam, że nie nadawali sobie tych przydomków sami, pasowały mi do dziwacznego

gustu Grizzliego, którego strój wyglądał jak skrzyżowanie czegoś z szafy cyrkowego konferansjera z czymś z szafy włoskiego mafiosa z lat sześćdziesiątych. Roman zacieśnił uchwyt na mojej talii, wgniatając mnie w swoje żebra. - Już dobrze - szepnęłam. - Powtórz mi to za dziesięć minut - powiedział. Roffe wszedł na ring z uniesioną głową i szaleństwem w oczach. Wyglądało to cholernie autentycznie i nie postawiłabym złotówki, że takie nie było. W oliwkowych bojówkach, z nagą piersią pokrytą bliznami, brodą opadającą poniżej obojczyków i łysą głową wyglądał dokładnie na kogoś, kim był - faceta z wojskową przeszłością, która zwichrowała mu klepki, ale z ciała uczyniła maszynę do zabijania. Jego przeciwnikiem był wilk w takiej samej obroży jak ten z poprzedniej walki. Wyglądał na weterana ringu. Miedziana skóra lśniła od potu i smaru, który miał utrudnić przytrzymanie go czy złapanie podczas walki. Jego nos musiał być złamany i nienastawiony, a teraz, krzywy i garbaty, nadawał jego niebrzydkiej w normalnych warunkach twarzy wygląd barbarzyńcy. Spomiędzy krótko ostrzyżonych włosów przebijała pokryta bliznami czaszka. Krótkie szorty z płótna odsłaniały długie, umięśnione nogi. Tak jak Roffe nie miał butów. Przewyższał wilka o dobre osiem centymetrów i dysponował zdecydowanie szerszymi barami. Tam, gdzie Roffe był żylasty jak rzemień, on wyglądał niczym Arnold Schwarzenegger na etapie Conana Barbarzyńcy. Przez chwilę stali naprzeciw siebie i mierzyli się spojrzeniem niczym bokserzy przed walką, a dziewczyny krążyły i przyjmowały zakłady. Nikt tej walki nie obstawiał wcześniej, bo Roffe naprawdę był dziką kartą, skoro dwadzieścia cztery godziny temu nie figurował w planach rozgrywek. Gong nie zagrzmiał, dopóki nie obstawił każdy, kto miał ochotę. Roman postawił na Roffego wszystko, co wygrał na poprzedniej walce, i dorzucił dwa tysiące. Stojący obok nas facet zaśmiał się. Wychyliłam się zza ramienia Romana, by zobaczyć, kim był. Niewysoki, przylizany, w garniturze wartym więcej niż moja cała garderoba (z uwzględnieniem balowych kiecek na wampirze imprezy), pachniał człowiekiem i czymś więcej... dopiero po chwili wśród natłoku zapachu krwi i trocin wyłapałam woń palonego bursztynu i siarki. Jakie zaklęcia ma w swoim repertuarze czarnoksiężnik, że stać go na garnitur za kilka tysięcy? - Masz jakieś uwagi? - zapytał spokojnie Roman. - Nie widziałem cię tu wcześniej, więc może nie wiesz, że Dziki Gon nie przegrał dotąd walki i zawsze kończył je w mniej niż dwie minuty. Z pięciu zawodników, z którymi dotąd walczył, dwóch nie żyje albo żałują, że nie umarli od razu. Ale co tam, gdyby każdy obstawiał rozsądnie, moja wygrana byłaby mniejsza, prawda? - zarechotał. - Dotąd nie walczył z tym tutaj. Nazwij to intuicją, ale to zajmie mniej niż dwie minuty. - Roman uśmiechnął się uprzejmie, ale w jego oczach błysnęła drapieżność.

Każdy rozsądny facet by się cofnął, ale rozsądni faceci nie przyzywają demonów, by uczyć się od nich czarnej magii i mieć nadzieję, że to jeszcze nie ten wieczór, kiedy demon znajdzie sposób, by ich zabić. Czarnoksiężnik, zamiast się cofnąć, zrobił krok w stronę Romana. - Twoje pieniądze wkrótce będą moimi. - Poklepał wampira po ramieniu. Wbiłam palce w obejmujące mnie wciąż przedramię, by rozproszyć żądzę mordu w oczach Romana. - Uważaj, wyzwania zawsze poprawiają mi apetyt. - Wampir obnażył kły. Dopiero to przekonało mężczyznę, że im dalej od nas, tym lepiej. Roman nachylił się i szepnął mi w ucho: - Czy możesz podpowiedzieć Baalowi, żeby demona, którego przywołuje ten pajac, napoił koktajlem witaminowym na wzmocnienie? - Zrobi się. - Poklepałam go po ręce, ciesząc się, że drapieżnik w nim cofnął się na tyle, że wampirzy książę sobie żartował. Dziewczyny przyjmujące zakłady obeszły już wszystkich, więc zabrzmiał gong. Wstrzymałam oddech, wpatrując się w ring. Przez kilka sekund nic się nie działo. Obaj stali napięci jak postronki, ale wciąż jakby się wyczuwali, czekali na ruch przeciwnika. Conan pierwszy stracił cierpliwość i wysunął stopę do przodu, a za nią resztę ciała. To był zaledwie krok w kierunku Roffego, ale wystarczył, by ten wykonał swój ruch szybciej, niż moje oko mogło w pełni zarejestrować, co, u diabła, zrobił. Conan przyklęknął na jedno kolano z głuchym stęknięciem, a Roffe płynnym gestem wymierzył mu cios w nerki i odskoczył, nim jego kolana dosięgła pięść przeciwnika. Poruszał się z taką piekielną gracją i lekkością, że otwierałam coraz szerzej oczy. Mógł skończyć walkę już po minucie, chyba każdy widział okazję, którą, a niech mnie! świadomie odpuścił. - Chce pokazać, co potrafi - szepnął mi do ucha Roman. Przytaknęłam. Roffe zdecydowanie pokazywał, że jest wartościowym nabytkiem dla Grizzliego i jego ceniących mordercze umiejętności klientów. Mimo że Conan miał większy zasięg rąk, nawet raz nie dobrał się do Roffego na poważnie. Ten był jak węgorz, zbyt giętki, śliski, niebezpieczny. Nie minęły dwie minuty, dokładnie tak, jak mówił Roman - pytanie, czy Roffe mógł słyszeć z ringu rozmowę wampira i czarnoksiężnika? - kiedy serią dziwnych ciosów tak szybkich, że jego dłonie rozmywały się w ciemną, bezlitosną smugę, powalił Conana. Sądząc po tym, że przegrany przyciskał dłonie do gardła, jeden z ciosów musiał trafić w krtań, niewykluczone, że zmiażdżył kość gnykową. Dla zmiennego nie była to śmiertelna kontuzja, ale wyłączała go na trochę z walki. - Nigdy czegoś takiego nie widziałam, a ty? - szepnęłam do Romana. - Nie, i coś mi mówi, że nieprędko zobaczę - odpowiedział wampir, nie spuszczając spojrzenia z Roffego, który uniósł ręce w geście zwycięzcy i zawył przenikliwie. Rytuał z wyprowadzaniem i wynoszeniem zawodników powtórzył się, choć

Roffego nikt nie dźgał lufą karabinu. Po chwili przerwy Grizzli wszedł, by zapowiedzieć kolejną walkę. - Rozejrzę się trochę - szepnęłam do Romana. Puścił mnie, a ja wymknęłam się z kręgu widzów, korzystając z tego, że nikt tu przesadnie nie zwracał uwagi na kobiety. Były śliczne, odstrojone i traktowane jak trofea, więc nikt nie myślał o nich jako o niebezpiecznych czy myślących. Małymi kroczkami opuszczałam magazyn, kiedy usłyszałam za swoimi plecami głos: - Gdzie się wybierasz? Odwróciłam się chwiejnie na obcasach i spojrzałam na ochroniarza. Nie wydałam mu się groźna na tyle, by sięgnął po broń. Westchnęłam tak dziewczęco, jak tylko potrafiłam, i powiedziałam nieco piskliwie: - Szukam łazienki, muszę... poprawić makijaż. - Tu nie ma łazienki - powiedział sucho. - Ale ja muszę! - pisnęłam. Skinął głową w stronę zagajnika podpełzającego do jednej ze ścian magazynu. - Zostaje ci powrót do natury, tylko sobie tyłeczka pokrzywami nie poparz, bo pewnie będzie ci później potrzebny. - Zarechotał obleśnie. Zrobiłam nieszczęśliwą minę, ale małymi kroczkami oddaliłam się w stronę ginącego w ciemnościach zagajnika. - Tylko nie podglądaj - rzuciłam przez ramię. - Choćbym chciał, nie mogę stąd dupy ruszyć - mrugnął. Najwyraźniej uznał, że z nim flirtuję. Jakby kiedykolwiek miało do tego dojść. Uspokojona, że za mną nie pójdzie, zniknęłam między drzewami. Szpilki grzęzły w grubej warstwie igieł wyściełających piaszczyste podłoże. Zdjęłabym je, ale podarte rajstopy mogą się rzucać w oczy nawet w takim towarzystwie. Stąpając na palcach, obeszłam magazyn i wytężyłam wzrok. Gdzieś tu musiało być miejsce, do którego odprowadzali zawodników po walce. Wątpiłam, by trzymano ich tu na stałe - prąd z generatora i brak węzła sanitarnego sugerowały, że raczej ciężko się tu zadomowić. I o ile mogli prądu czy kibla odmawiać więźniom, Grizzli i jego ludzie raczej nie obyliby się bez tego na dłuższą metę, a przebywali w okolicy kilka tygodni. Ochroniarz z bronią maszynową wyszedł z mniejszego magazynu i wrócił do tego, w którym odbywały się walki. Odczekałam chwilę, aż zamkną się za nim drzwi, i po cichu zaczęłam się skradać do mniejszego magazynu. Już prawie sięgałam klamki, kiedy usłyszałam za sobą głos ochroniarza, który ze mną wcześniej rozmawiał. Najwidoczniej jednak nie musiał być stale na posterunku i uznał, że chwila podglądactwa warta jest ryzyka. - Mówiłaś, że gdzie się dokładnie wybierasz? Odwróciłam się, maskując panikę niepewnym uśmieszkiem. Nie sięgał po broń. Może był rozdrażniony, ale wciąż mogłam się z tego wybronić. - Mówiłam ci, potrzebuję łazienki. - A ja mówiłem, że jej nie ma i masz podlać krzaczki.

- Mam sobie nasikać na szpilki? Wiesz, ile one kosztowały? To nie tak, że mogę to zrobić na stojąco, nie? - Zatrzepotałam rzęsami. - Ktoś stąd wychodził, pomyślałam, że jednak jest tu łazienka. - Nie ma. A ciebie nie powinno tu być i masz cholerne kłopoty. Masz pomysł, co możesz zrobić, żebym o tym zapomniał? Westchnęłam ciężko. Każda idiotka domyśliłaby się, o co mu chodzi, ale uznał, że potrzebuję wskazówek, więc położył dłoń na rozporku. Rozważałam właśnie, jak wiele uwagi przyciągnie zniknięcie ochroniarza, kiedy zza jego pleców wyłonił się Roman. - Jakiś problem, króliczku? - Nie ma tu łazienki - powiedziałam lekko nadąsanym tonem. - Niedługo stąd jedziemy, tylko podpiszę kilka papierków, żeby wiedzieli, gdzie mi przelać wygraną. Skinęłam głową i podeszłam do niego. Szpilki wciąż grzęzły w piachu i nie protestowałam, gdy objął mnie ramieniem i przytrzymał, kiedy okrążaliśmy magazyn już nie od strony zagajnika. Wyłowiłam spojrzeniem czterech ochroniarzy na przestrzeni dwudziestu metrów. Sporo, cholera jasna. Przed magazynem stał wysoki mężczyzna w czarnym golfie i garniturowych spodniach. Trzymał księgę rachunkową i eleganckie pióro. Dopiero po chwili rozpoznałam w nim prawą rękę Brunona, wilka, którego imię wypadło mi z głowy. Był to pierwszy tego wieczoru wyraźny łącznik między walkami a Brunonem, zbyt subtelny jednak, by wystarczył Pięści czy Starszyźnie. Alfa mógłby się bronić, że nie wiedział, w co zamieszany był jego podwładny - i wprawdzie pokazałby tym słabość, ale wyłgałby się od zarzutów. Roman szybko pokwitował wygraną i zostawił numer swojego rachunku bankowego. Wszystkie zakłady odbywały się w trybie bezgotówkowym. Każdy z zaproszonych widzów był wcześniej sprawdzony pod kątem wypłacalności. Roman poprowadził mnie do samochodu, w którym wreszcie mogłam zdjąć szpilki. Opierając głowę o zagłówek, przeklęłam ciężko. - Cierpliwości, mała, dziś prawie wpadłaś. Gdyby nie twoje dziwkarskie wdzianko, koleś nie proponowałby ci obciągania, tylko mierzył do ciebie ze spluwy - stwierdził. - Nie chcę cię martwić, ale gdybym nie zrobił ci takiego kapitalnego przebrania, nawet gdybyś weszła na teren walk, raczej byś go nie opuściła. - Sugerujesz, że z moim normalnym wyglądem nie dostałabym tak kuszącej oferty? - prychnęłam. - Gdy wyglądasz jak Dora Wilk? Tylko idiota próbowałby siłą wsadzić ci fiuta między zęby. - Słodkie słówka daleko cię nie zaprowadzą - powiedziałam, ale nie mogłam powstrzymać śmiechu. Powoli schodziło ze mnie napięcie. To, co widziałam na tym ringu... ale i to, co widziałam na twarzach publiczności, na długo zapadnie mi w pamięć, niestety. Wzdrygnęłam się, przypominając sobie wilczą krew, która przez oczka siatki

spadła na moją twarz i ramiona. Ja się odruchowo odsunęłam. Widziałam, że w podobnej sytuacji co najmniej dwie kobiety przysunęły się jeszcze bliżej, wyraźnie podniecone. Mogłam mieć perwersyjne upodobanie do kajdanek w łóżku, ale nigdy w moim mózgu nie wykształcił się most między seksem i przemocą. Spora część facetów i kobiet, które z nimi przyszły na tę walkę, miała mózgi jak Wenecja - kanał na kanale i mnóstwo mostów. Wrócą do domu i będą się pieprzyć, napaleni do granic widokiem krwi, ran i bólu. - To wciąż trwa... a jeśli kolejnym zawodnikiem miał być Varg? - zapytałam cicho. - Każdego wieczoru są tylko trzy walki, potem coś w rodzaju bankietu, tylko bez żarcia do dętych rozmów o interesach. Widziałem tych, którzy mieli walczyć po Roffem. Gdy się wymknęłaś, zamieniłem też kilka słów z Grizzlim. Powiedziałem, że przyciągnęła mnie plotka o jakimś nadzwyczajnym zawodniku, który ma się pojawić w półfinałach, i czy może mi uchylić rąbka tajemnicy. - Puścił farbę? - Nie, powiedział tylko, że to jego niespodzianka na uhonorowanie przejścia do nowego etapu i nowych reguł w finałach. Nie rozmawialiśmy więcej, aż dotarliśmy do Thornu. Roman wjechał do swojego garażu i zamknął za nami mechaniczne drzwi. Nikt nie mógł widzieć, jak dziunia, z którą książę był dziś widziany, wchodzi do kamienicy Dory Wilk. Jedną z licznych tajnych klatek schodowych w tym dziwacznym pałacyku weszliśmy cztery piętra w górę, do apartamentu Romana. Gdy zdjął ze mnie maskę, zostałam w samych majtkach i sportowym staniku, ale zostawiłam tu ubranie na tę okoliczność; by oddać sprawiedliwość, nawet się nie gapił. Pomijając drobne uszczypliwości, zachowywał się dziś naprawdę dobrze. I naprawdę mi pomagał. Gdy mu za to podziękowałam, dopinając spodnie, powiedział zdecydowanym tonem: - Doskonale wiesz, że nie robię tego z dobroci serca, bo jej nie mam. Nasze interesy się pokrywają, nie dorabiaj ideologii. - Gdzieżbym śmiała. - I nie zdziw się, jeśli kiedyś, potrzebując przysługi, powołam się na to, że chroniłem twój tyłek przed upadkiem, gdy balansowałaś na szpilkach. A co wtedy odpowiesz? - Pomaganie ci jest czystą przyjemnością, książę, powiedz, czym mogę cię uszczęśliwić? - Bardzo ładnie, tylko mniej sarkazmu. - Uśmiechnął się i poklepał mnie po plecach. - I nie rób nic głupiego. Jesteśmy już całkiem blisko, pojutrze kolejne podejście.

Rozdział 14 Już na ulicy zauważyłam światło sączące się z okien naszego mieszkania. Wykrzesałam resztki energii, by wdrapać się po schodach. Zrzucając kurtkę i buty zaraz za progiem, wyczułam zapach jedzenia i momentalnie uświadomiłam sobie, jak głodna jestem, i ledwie powstrzymywałam ślinotok. Joshua, Miron i Nathaniel siedzieli przy stole. W miękkim blasku padającym zza mlecznego szkła klosza wyglądali dobrze, żadnych blizn, oparzeń czy bandaży. Odetchnęłam i nałożyłam sobie dużą porcję lazanii, którą musiał przygotować Miron. Z mielonym mięsem, papryką, sosem pomidorowo-beszamelowym i grubą warstwą zapieczonego sera realizowała co najmniej dwie fantazje na dzisiejszy wieczór. Usiadłam na wolnym krześle u boku diabła i wbiłam widelec w jedzenie, nie zaprzątając sobie głowy powitaniem. - Aż tak głodna? - Miron parsknął śmiechem. - Przebywanie z wampirem nie sprzyja regularnym posiłkom - powiedziałam z pełnymi ustami. Przez chwilę jedliśmy w milczeniu. Joshua zjadł pierwszy i wodząc spojrzeniem po naszych twarzach, rzucił: - Czy to ten moment, kiedy w normalnych rodzinach pada pytanie o to, jak minął dzień? - Tylko jeśli umyli rączki. - Ty nie umyłaś - Miron jak zawsze był pomocny. - Bo my jesteśmy z pasma po dwudziestej drugiej. Tam nikt nie myje rąk przed jedzeniem, o ile nie są zakrwawione. - Wyszczerzyłam się. - Przez ostatnie godziny doświadczyłam wizualnie przemocy, pełniłam funkcję seksualnego trofeum, a jakiś kolo zaproponował mi, żebym seksem oralnym wywołała u niego amnezję. Nikt nie puściłby tego wcześniej niż koło północy. I mam nadzieję, że wasz dzień był lepszy? Złapaliście podpalacza? Przytaknęli. I było coś bardzo nie tak w tej reakcji. Zwłaszcza reakcja Joshui odbiegała od tego, czego oczekiwałam. Emanował taką dawką melancholii i frasunku, że zamarłam z widelcem w połowie drogi do ust. - Laoise żyje? - upewniłam się. - Żyje - mruknął Miron. I z całą pewnością tego słowa w odniesieniu do kobiety, którą najprawdopodobniej kochał jego najbliższy przyjaciel, nie powinien wypowiadać z taką dozą złości i frustracji. - A podpalaczy było dwóch - wyjaśnił Nathaniel. - Właściwie trzech, jeśli liczysz dokładnie - dorzucił diabeł cicho, czym zasłużył na pełne potępienia spojrzenie Joshui. - Laoise nie podpaliła nawet jednego z nich! - warknął anioł. - Dziś nie, wczoraj nie, dasz głowę za jutro? - Miron miał kłótliwy nastrój, a Joshua tylko spuścił głowę i był na krawędzi załamania.

- Miron, skarbie, nie bądź dupkiem - powiedziałam cicho, nie spuszczając oczu z anioła; martwiłam się coraz bardziej. - Nie jestem dupkiem. Po prostu ktoś musi być na tyle rozsądny, żeby mu powiedzieć, że prędzej piekło zamarznie, niż on ją zaliczy! - Pieprz się - rzucił Joshua, nie unosząc głowy. - Miron, jeśli dalej będziesz świnią, też możesz zapomnieć o zaliczeniu kogokolwiek - nie podniosłam głosu, ale spojrzenie miałam ostre jak u nauczycielki rachunków. Joshua zaśmiał się cicho zza zasłaniającej mu twarz kurtyny jasnych włosów. - No co? Mam rację! - diabeł przeszedł do ofensywy. - Oby cię ta myśl ogrzała, gdy będziesz się zabawiał w samotności. - Albo? - Albo uszanuj uczucia swojego przyjaciela. - Nadal wydawał się nie rozumieć. Skończ z żartami, gdy jesteś jedynym, który się śmieje. - Jak ty, mówiąc o mojej pokucie w formie posuchy seksualnej? - Ja też się z tego śmiałem - uczynnie podrzucił Joshua, wywołując warknięcie u Mirona. Nathaniel opierał się na łokciu i swobodnie obserwował dynamikę między braćmi. Dość bystry, by się przesadnie nie angażować po żadnej ze stron. Opowiedzieli mi skróconą wersję wypadków, w których uczestniczyli przez ostatnie dni. Ulżyło mi, kiedy okazało się, że Joshua miał rację, ale zaczynałam rozumieć niepokój Mirona. Z Laoise było znacznie gorzej, niż wcześniej sądziliśmy. Gdyby była człowiekiem, pewnie zdiagnozowano by u niej schizofrenię albo któreś ze schorzeń dysocjacyjnych, ale nie była... co ograniczało też pole terapii, która zadziała na półanielicę z piekielną domieszką krwi. Rozumiałam, co doprowadziło ją do takiego stanu - nie tylko była przez całe swoje życie w niewoli w ośrodku, ale też przez lata podawano jej silne leki psychotropowe, by powstrzymać jej moce przed objawieniem. To nie mogło pozostać bez wpływu na jej psychikę. I rozumiałam Mirona, nie chciał, by Joshua angażował się uczuciowo w związek z kobietą, która być może z każdym dniem głębiej pogrąża się w szaleństwie. Ale znałam mojego anioła. Nie zrezygnuje z niej tylko dlatego, że związek jest trudny, o ile nie bez szans, a ostre słowa przyjaciela sprawiają jedynie tyle, że okopuje się na swojej pozycji. Nathaniel wierzył, że Laoise naprawdę kocha Joshuę, ale gubi się w natłoku wrażeń tego nowo odkrytego, zbyt szeroko, jak dla jej wrażliwych zmysłów, otwartego świata. - Czy jest cokolwiek, co mogłoby jej pomóc? Nie wiem, czy anioły w ogóle zapadają na zaburzenia psychiczne? Nie, źle sformułowałam... o tym, że zapadają, to wiemy, ale czy są formy terapii skuteczne w ich przypadku, czy ignoruje się objawy, jak przez stulecia ignorowano zaburzenia Rafaela? zapytałam. Miron i Joshua znów piorunowali się spojrzeniami. Najwyraźniej był to temat, który raczyli już wcześniej poruszyć i nie doszli do konsensusu. Brakowało im

kobiecego spojrzenia, zdecydowanie. - Jest terapia... miejsce... mogłoby jej pomóc - szepnął Joshua. - Tego nie wiemy - dorzucił Miron. - Nie wiemy, że by nie pomogło, a to też coś - ucięłam diable marudzenie. Nie byłam ślepa. Joshua wierzył, że coś może pomóc. Wbrew temu, co Miron myślał, rozpacz w oczach Joshui nie wzięła się znikąd. On wiedział, że Laoise wymaga leczenia, po prostu nie wierzył, że zdoła je zapewnić. - Więc co to za miejsce i w czym problem? - To Beit Adonai... Dom Mojego Pana... To święte miejsce w siódmym kręgu nieba, miejsce, gdzie anioły, obcując z łaską Pana, doznają oczyszczenia, uzdrowienia bożą miłością... Wielu korzystało z tej formy terapii po rebelii, gdy coś więcej niż rany na ciele wymagało leczenia. - Ale nigdy nie korzystali z niej mieszańcy, tacy jak ja czy Laoise - wyjaśnił Nathaniel. - Boicie się, że Bóg nie okaże jej łaski? - upewniłam się. - Nie wierzę, żeby mógł ją odrzucić, ale... - głos Joshui się załamał. - Nie wpuszczą jej tam. Dla aniołów czystej krwi jest abominacją, nawet jeśli przysięgli ci, że jest inaczej - Miron był bezpośredni. - W czyjej gestii leży decyzja, kto może wkroczyć do Beit Adonai i uzyskać bożą łaskę? - zapytałam i Nathaniel lekko się uśmiechnął, słysząc zdecydowanie w moim głosie. Joshua spojrzał na mnie zaskoczony. - Właściwie... nie wiem. To była domena Rafaela jako uzdrowiciela, ale teraz, skoro jest więźniem... - Czy możesz dla mnie przywołać Gabriela? - Pytałem go... - Czy możesz go przywołać? Muszę z nim porozmawiać. - I na Boginię, naprawdę musiałam. - On się nie zgodzi - szepnął Joshua i znów wyglądał tak, jakby miał się rozpłakać. - Jestem bardzo zdeterminowana, żeby wreszcie coś mi wyszło. Od tygodni zaliczam klęskę za klęską. Potrzebuję małego sukcesu i nie wystarczy mi to, że nie wywaliłam się w szpilkach na pysk. Wciąż słyszę „nie”. Nic nie poradzę na Borysa czy Ksenię, ale Gabe? To będzie znacznie prostsze, wierz mi. - Dodałam mu otuchy promiennym uśmiechem. - Może nie mogę znaleźć mojego wilka, ale słaby punkt Gabe'a znajdę na kacu i z zamkniętymi oczami. - A co nim jest? - Anioł zmarszczył brwi, a ja się zaśmiałam. Tylko on mógł nie znać odpowiedzi na to pytanie. Wzruszył ramionami, a jego mina mówiła jasno, że nie ma nic do stracenia. Zamknął oczy i skoncentrował się na więzi, jaką miał z dziadkiem. Archanioł zwykle reagował w ciągu godziny. Tego dnia pojawił się w progu już po kilkunastu minutach.

*

Nie wpuściłam go do mieszkania. Wyszłam do niego, popychając go lekko łokciem, bo zastawił całe przejście. Złapałam za rękę i pociągnęłam. - Co ci się wydaje, że robisz? - zapytał oburzony. - Muszę z tobą porozmawiać. I domyślam się, że powiesz zbyt wiele obraźliwych słów, żebym chciała, by Joshua je słyszał, więc idziemy po odrobinę prywatności - odpowiedziałam wprost. Puściłam go i po prostu weszłam po drabinie do otwartego włazu na strych. Nie oglądałam się, ale słyszałam, że Gabe idzie za mną. Wolałam zostać w budynku, niż wychodzić. Wciąż ktoś mógł mnie mieć na oku, a do Szatańskiego Pierwiosnka Gabriel poszedłby bardzo niechętnie. Przecięłam na ukos wielki strych. Drewniane filary, legary i szkielet więźby dachowej upodobniały go do wnętrza morskiego potwora. Panował mrok, nie pociągnęliśmy tu prądu, bo widzieliśmy nieźle w ciemności i rzadko korzystaliśmy z tej przestrzeni. Słyszałam za sobą zirytowane westchnienia Gabriela, ale nie odezwałam się, dopóki nie znalazłam dźwigni od włazu. Pchnęłam z całych sił, by poruszyć ciężką klapę, zdolną przetrwać huragan. Wyszłam na nieduży taras, który był dość dziwacznym łącznikiem między naszym strychem a strychem sąsiedniej kamienicy, kładką wymurowaną na przekór spadzistym dachom. Kuta metalowa barierka zabezpieczała krawędź. Cały taras mógł mieć jakieś osiem metrów długości i dwa metry szerokości, planowaliśmy zrobić tu kącik wypoczynkowy z leżakami i stolikiem na drinki, ale jakoś nigdy nie mamy zbyt długich okresów bezczynności, więc leżaki wyblakłyby od słońca, zanim znaleźlibyśmy czas, by na nich zasiąść. Przedostał się przez właz chwilę po mnie i zaskoczony rozejrzał po rozciągającej się wokół panoramie. Z tarasu było widać jak na dłoni dachy całej dzielnicy, niczym kocie grzbiety w różnych odcieniach czerwieni dachówek i zieleni w przypadku miedzianych pokryć. A nad głowami rozciągał się granatowy jedwab nocy z rzucikiem z gwiazd, które w Thornie zawsze są lepiej widoczne niż w Toruniu, skoro mamy znacznie mniejszą iluminację ulic. - Czy to na pewno rozsądne miejsce na rozmowy? A jeśli nie zdołam się oprzeć i cię zrzucę? - Uniósł brew. Dobry humor, widzę, idealnie. - Pomyślałam, że pomogę ci zrozumieć, dlaczego zrobisz wszystko, co w twojej i czyjejkolwiek mocy, żeby uzdrowić Laoise. Skrzywił się i dobry humor zniknął tak szybko, jak raczył się objawić. - Zacznijmy od rzeczy prostych - powiedziałam. - Twój wnuk kocha tę dziewczynę. Ostatnie kilka dni stawał na głowie, żeby ją chronić, nawet narażając siebie. To, że jest świadom jej choroby, nie tylko nie sprawiło, że przestało mu zależeć, jest tym bardziej zdeterminowany, żeby ją uratować. I właśnie mi powiedział, że właściwie jedyną szansą dla kobiety, którą kocha, jest Beit Adonai. Prychnął. - Nie ma mowy, żeby taki mieszaniec jak ona mógł doznać łaski bożej!

- Zakładasz to, nie wiesz. A jeśli nawet Bóg nie zdoła Laoise pomóc, to będzie straszne i złamie serce Joshui, ale nie tak bardzo jak to, że być może Bóg mógłby pomóc, ale jego dziadek nie dał jej takiej szansy. - Nie mogę tak po prostu... - Nie słuchasz mnie, Gabe - uciszyłam go dłonią - to jest właśnie ten moment, kiedy naprawdę się decydujesz, czy interesuje cię to, czego ty chcesz, czy to, czego pragnie twój wnuk. Pomyśl o tym, zanim popełnisz błąd, który będzie cię kosztował wszystko. Bo on nie będzie cię winił za decyzje Boga, który udzieli jej łaski lub nie. Ale z całą pewnością pociągnie cię do odpowiedzialności za twoje własne decyzje. Mógł ci wybaczać wiele przez te wieki. Ale teraz stawką jest życie jego kobiety. - Nie wiem, o czym mówisz. Zawsze stawiał na swoim, a ten ostatni rok przyniósł więcej jego uporu, niż byłem w stanie znieść. Anioł nadąsał się, ale słuchał. To już coś, prawda? - Widzisz, ja to widzę inaczej. Przez lata Joshua wiedział, czego nie chce. Ale to dopiero połowa roboty. - Uparł się, żeby mieszkać w Thornie, uparł się, żeby mieszkać z tobą. Pokręciłam głową. - Uparł się, że nie chce żyć w niebie. Trzymał się Mirona, bo ta przyjaźń była jedynym oparciem, jakie miał. Ale teraz wreszcie dorasta. Wreszcie czegoś chce. Wreszcie ma własne marzenia, nie żyje odbitymi marzeniami Mirona. To był powolny proces, mogłeś go przegapić, Gabe, sama niemal przegapiłam, choć mieszkam z nim i widzę codziennie. Odkąd pojawiły się w jego życiu dzieci z ośrodka, podjął więcej samodzielnych decyzji i deklaracji niż przez ostatnie sto lat. To wreszcie dorosły facet, już nie możesz dać mu bury ani za to, co robi, ani kogo kocha, ani czego chce. A chce Laoise. Pomyślałam, że powiem ci to, zanim pokłócicie się tak bardzo, że go stracisz. A on będzie cierpiał jeszcze bardziej. Przez chwilę milczał. Wydawał się wstrząśnięty tym, co usłyszał. - A ty? Tak po prostu się z tym godzisz? Z tym, że kocha inną? Że z kochania ciebie przeskakuje na kochanie tamtej, wybrakowanej? Nie zazdrościsz? Pchasz go w jej ramiona? - zapytał w końcu z niedowierzaniem. - Ty naprawdę nic nie rozumiesz? - Westchnęłam, bo wierzyłam, że nie ma w tym jego złej woli. Po prostu jego świat był inny niż świat jego wnuka. Nawet jeśli kiedyś miał podobne priorytety, a musiał mieć, bo podobno szalał za swoją żoną i był jej bezgranicznie oddany, to dawno minęło. - Gabrielu, Joshua nigdy nie kochał mnie tak, jak kocha Laoise. Kocha Mirona, pokochał mnie, bo wcześniej zrobił to Miron. Chroniliśmy go, żeby mógł dojrzeć do tego, czego chce. Ale teraz spotkał kogoś, kto może być dla niego całym światem. Żeby jej bronić, gotowy jest odrzucić bezwolność chłopca. Dawniej wolał się wycofać, dziś jest gotów walczyć. Kłóci się z Mironem, potrafisz zrozumieć, jakie to znamienne? On ją kocha, Gabe. A ja chcę, żeby był szczęśliwy. A nie będzie, jeśli ona nie wyzdrowieje.

Oparł się ciężko o kutą barierkę i wbił wzrok w odległe o setki lat świetlnych gwiazdy. Może jako anioł mógłby znaleźć się na nich w mgnieniu oka. Może mógłby zgasić jedną z nich mocą daną mu od Boga. Ale nie czyniło to dla niego łatwiejszymi relacji wewnątrz rodziny. - I to ma mi wystarczyć? Mam pokiwać głową i po prostu dać mu błogosławieństwo na związek z kobietą, której nigdy nie zaakceptuję? - Gabe, nie przyjdzie ci to łatwo, ale przekonasz się do niej. Musi być wyjątkowa, skoro Joshua ją pokochał. Pomyśl, nawet do mnie prawie się przekonałeś. Stoisz ze mną na dachu mojego domu i rozmawiamy o uczuciach. Jeśli to nie jest bliskie akceptacji, to cholernie jestem ciekawa, co jest. I spójrz na jasną stronę... - O, jest jakaś jasna strona? - jego ton był kpiący, ale wciąż słuchał. - Ona jest półaniołem, a nie wiedźmą. Jeśli doczekasz się prawnucząt, będą słodkie i pierzaste. Joshua jest stworzony, żeby mieć dzieci, i będzie świetnym ojcem. A ty nauczysz się, jak być lepszym pradziadkiem, niż byłeś dziadkiem. Dostaniesz swoją drugą szansę, Gabrielu. Pomyśl, o ile łatwiejszy masz los od Luca. Wybranka jego wnuka jest wiedźmą, z grubsza mówiąc, a o dzieciach nie chce słyszeć. I czymże jest mała piromania Laoise w porównaniu z moim regularnym podpalaniem świata? Twoje na wierzchu! - Skąd wiesz, że w ogóle chcę prawnuków? - jego głos zmiękł, a kącik ust drgał niebezpiecznie. - Zawsze ich chcecie. Kontynuacja, dziedziczenie i te sprawy. Poza tym oboje wiemy, że masz coś do nadrobienia. Kochałeś Joshuę, ale nie miałeś szans być dobrym dziadkiem. Bałeś się go rozpieszczać, przytulać, pozwolić, by kochał cię bezwarunkowo, jak tylko wnuki potrafią kochać swoich dziadków. Nie jesteś bryłą lodu, Gabe. Chcesz tego. Chcesz mieć z potomstwem Joshui taką więź, jaką Miron ma z Lucem. Masz szczęście, masz na to szansę. Pozwoliłam, by te słowa wsiąkły mu w głowę, nie mówiłam więcej. Przysiadłam na barierce i czekałam na jego odpowiedź. Miałam jeszcze kilka argumentów, ale te powinny wystarczyć. Westchnął ciężko i widziałam drżenie przepływające przez jego plecy. - Co ja mam robić? - zapytał z jakąś nietypową dla niego desperacją. - Wspieraj go, Gabe. Pomóż mu uleczyć Laoise. Bez niej nie będzie szczęśliwy. - Nienawidzę cię - warknął. - Nienawidzisz tego, że nie ułożyło się tak, jak byś chciał. To różnica. I to nie miejsce na nasze animozje, Gabe. Jesteś dość silny, żeby pomóc Joshui, tupnąć nogą na każdego, kto będzie kwestionował prawo Laoise do Beit Adonai. Nie widzę nic złego w zdrowym nepotyzmie, jeśli jego celem jest dobro. Ale od ciebie zależy, co zrobisz. - Zeskoczyłam z barierki, gotowa, by wracać do środka. - Przynajmniej przestał sobie zawracać głowę tobą... - powiedział z jakąś nadzieją w głosie. - Jeśli to wystarczy, żebyś spał spokojnie... - Uśmiechnęłam się szeroko, bo

Gabriel był lepszym aniołem, niż chciał o sobie myśleć. - Ta rozmowa... - zaczął groźnie. - Nigdy się nie odbyła, wiem, wiem. A Joshua powinien myśleć, że to twój pomysł. Tak na dobry początek twoich relacji z Laoise.

* Kiedy Gabriel obiecał Joshui, że pociągnie za wszystkie sznurki i zrobi, co w jego mocy, by Laoise wyzdrowiała, anioł po raz pierwszy całkiem spontanicznie i bez wahania objął dziadka, nie zamartwiając się, że archanioł może mieć coś przeciwko. Nie miał, za to oczy mu się zaszkliły. Mnie także. Gabriel, Joshua i Nathaniel udali się prosto do Nisima, gdzie w bezpiecznym pokoju przebywała Laoise, a ja odetchnęłam z ulgą. Jeśli mi się nie uda, jeśli nie dożyję najbliższej pełni z wszystkimi klepkami na swoim miejscu... przynajmniej jeden z moich chłopców ma szanse na szczęście. Pociągałam nosem na samą myśl i cichy szloch znalazł drogę do mojego gardła. - Nawet o tym nie myśl, mała - warknął Miron. - Żadnego porządkowania spraw przed wielkim bum. A teraz opowiedz mi dokładnie, na czym stoimy i jaki mamy plan. Spojrzałam na niego przez łzy. - Rozejm... - Pieprzę rozejm. To sprawa rodzinna. Jesteś moją rodziną, kobietą, którą kocham. Dałem ci czas, żebyś załatwiła to wedle swoich reguł, ale nie pozwolę, żebyś dalej zmagała się z tym sama. Tylko głupiec myśli, że będę stał z boku, gdy ktoś cię krzywdzi. Sięgnę po każde środki, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo. Jeśli będzie trzeba wmieszać w to piekielników i Luca, zrobię to i nie pożałuję. Nie będę żałować cudzych decyzji, tylko odpowiem na nie adekwatnym pierdolnięciem. - O Bogini, tak szybko dorastacie. - Pociągnęłam z emfazą nosem. - Zamknij się, cholero. To moja wielka chwila. W hollywoodzkim filmie w tle leciałaby podniosła muzyka, coś jak „Rydwany ognia” skrzyżowane z „Odyseją kosmiczną”, twoje błaznowanie rujnuje mi cały efekt! - Już ustaliliśmy, że nie jesteśmy telewizją dla każdego. - Zaśmiałam się i uchyliłam, gdy próbował mnie złapać. - A co by się działo w takim momencie w filmie przeznaczonym dla bardzo dorosłego widza? - zapytał i wymownie poruszył brwiami. Zachichotałam i pewnie przystałabym na jego niewypowiedzianą propozycję, ale ktoś dobijał się właśnie do drzwi. - Uratowana przez bardziej prymitywną wersję dzwonka - burknął diabeł, gdy przemknęłam pod jego ramieniem i poszłam otworzyć. W progu stał Bjorn, pobladły i ciężko łapiący powietrze. - Roffe nie dotarł do motelu - wyrzucił z siebie. - GPS? - Głuchy. Albo wywieźli go poza zasięg, albo znaleźli chip... - Albo coś zakłóca sygnał... - powiedziałam głucho.

Czy to samo „coś” może zakłócać komunikację partnerską i więzi stada? Nic, co powiedziałam, nie było cenzuralne.

Rozdział 15 Roman naprawdę się postarał, kreując moją nową maskę. Większość detali odtworzył z pamięci zdumiewająco dobrze, moja twarz, sylwetka czy burza blond włosów były wiernym odbiciem tego, jak wyglądałam przedwczoraj, ale uznał, że kobieta z taką klasą jak „króliczek” nie założyłaby dwa razy tego samego. Z plusów - nowością były złote baleriny z błyszczącymi kamyczkami, więc odpadało balansowanie na wysokich obcasach. Z minusów - Roman umyślił sobie coś w rodzaju kombinezonu, z nogawkami kończącymi się wyżej niż poprzednio miniówka. Był obcisły jak druga skóra, a złoty suwak biegł od mostka aż spory kawałek poniżej pępka. Niedobór tkaniny miały chyba rekompensować długie rękawy ozdobione złotą lamówką. Strój był cholernie prowokacyjny. Nawet jeśli to nie moje prawdziwe piersi wyrywały się na wierzch, rozpychając suwak, czułam się nieswojo i wciąż miałam odruch obciągnięcia elastycznych nogawek, by zasłaniały pośladki. Wyglądałam słodko na swój zdzirowaty sposób, musiałam mu to przyznać, ale wiele bym dała, by móc tam wparadować w dżinsach i glanach. Siedząc u boku wampira w samochodzie, pocierałam gołe nogi, które posiniały z zimna. Jak na maj, wieczór był chłodny, zanosiło się na deszcz, może burzę. - Masz naprawdę zwichrowaną estetykę - powiedziałam sucho. - Nie marudź. Doceń płaski obcas i to, że w szortach łatwiej ci będzie biegać, gdybyś musiała. - Martwię się. Wciąż ani słowa od Roffego. - Nie dziwi mnie to. - Wzruszył ramionami. Spojrzałam na niego czujnie, bo rozumiał świat tych rozgrywek. Potrzebowałam wyjaśnień dotyczących klasyfikacji, piramidy, półfinałów i finałów, on zdawał się to łapać w lot. Może oglądał więcej filmów z Van Damme’em w przeszłości, a może wampirzy książę trzymał się bliżej szarej i czarnej strefy, niż sądziłam. - Widzisz, Roffe był wprowadzony jako dzika karta. Wszedł na ring i dał popis, jakiego dawno tam nie widziano. Grizzli nie mógł ryzykować, że jego prawie ochotnik i całkiem wolny człowiek po prostu wyjedzie z areny i już nie wróci. Sporo osób postawiło na faceta, który pojawił się znikąd i być może ma szansę wygrać turniej - tłumaczył mi. - Objęcie Roffego aresztem prewencyjnym było do przewidzenia i nie to mnie martwi. - A co? - Dwie ścieżki, jakie stoją przed Grizzlim w sprawie Roffego. Wszystko zależy od tego, jak dokładnie rozłożyły się zakłady i czego chce Grizzli. Pokręciłam głową, bo naprawdę nie ogarniałam. Przepytajcie mnie z wampirzej etykiety, praw stadnych czy grimuaru, dam radę. Ale system zakładów... nie miałam pojęcia, jak ze stu złotych robi się czterysta ani jak się oblicza to, kto dostanie ile. Hazard nigdy nie był moją pokusą, sportem nie interesowałam się w najmniejszym stopniu.

- Widzisz, przedwczoraj mało kto postawił na Roffego, kiedy pojawił się na ringu - wyjaśniał. - Ty postawiłeś. - I wygrałem górę pieniędzy. Ale po walce znów zbierano zakłady na następne starcia. - I pewnie znacznie więcej osób na niego postawi? - Tak zakładam. Pokazał niesamowite umiejętności i widowiskową technikę. - Na razie łapię. Ale co Grizzli może tu zdziałać? - Jak mówiłem, ma dwie możliwości. Może pozwolić Roffemu zamieszać w jego rozgrywkach, wygrać jedną, dwie, więcej walk. Jego klienci wygrają małe kwoty, skoro większość obstawi taki właśnie układ. Może też sterować walkami. Kazać mu się podłożyć, a wtedy ci, co na wilka postawią, przegrają, a Grizzli może mieć ludzi, którzy obstawią za niego przeciwnika Roffego. Jeśli zależy mu głównie na pieniądzach, to rozwiązanie jest gwarancją dochodów. - Roffe nie podłoży walki. Jest uparty jak osioł. - I tym się martwię. Bo jeśli nie zrobi tego dobrowolnie, są sposoby, żeby go zmusić. Krew odpłynęła mi z twarzy. - Niewykluczone, że będziemy musieli improwizować i wyciągnąć go stamtąd, zanim znajdzie Varga... Wampir skinął głową i przez chwilę koncentrował się na wyprzedzaniu zbyt opieszałego, jego zdaniem, kierowcy. - Co ty byś zrobił? - zapytałam. - Na miejscu Grizzliego? Nie ryzykowałbym, że strata większej kasy zniechęci klientów. Ale ja o pieniądze martwić się nie muszę. Sprawdziłem jego rachunek w moim banku i popytałem w innych bankach, które wymienił w referencjach. W krasnoludzkim nic mi nie powiedzieli, ale w wampirzym w Hamburgu byli bardziej rozmowni. Cienko przędzie, najwyraźniej. Mimo wysokich stawek i niewolników, którym nie płaci, nie osiąga dochodów wystarczających na jego rozbudowane potrzeby. - Armia ochroniarzy nie jest tania, a łapówki i przenosiny co kilka tygodni dają po kieszeni - mruknęłam. - Tak właśnie myślę. Zbliżaliśmy się na miejsce. Za nami jechali Miron i Bjorn w neutralnym samochodzie należącym do stada. Nie mogli nam towarzyszyć na terenie walk, ale byli w odwodzie ze sprzętem, by namierzyć Roffego i jeśli zajdzie potrzeba, wyciągnąć go bez spalania naszej przykrywki. Mrugnęli nam światłami, kiedy skręcaliśmy na pełen wertepów podjazd. Byłam spokojniejsza, wiedząc, że mamy wsparcie. Roman zaparkował blisko bramy tak, by nikt nam nie zdołał zastawić auta. Podał mi ramię, przyjęłam je. Moja dłoń na rękawie jego czarnego garnituru była blada i drżąca. Przytrzymał ją chwilkę, co, o dziwo, dodało mi otuchy. Jak to się stało, że Roman ryzykował własną reputację wrednego wampira, by mi pomóc? Dokąd ten świat zmierza? Co następne?

Gabriel będzie mi się zwierzał z emocjonalnych załamań... no właśnie. Wchodząc na teren Grizzliego, miałam wrażenie déjà vu. Te same lampy oświetlające wyznaczoną ścieżkę między bramą a magazynem, uzbrojeni panowie czający się w cieniu, bogaci i znudzeni faceci z nie zawsze tymi samymi co poprzednio, ale wciąż zbyt młodymi ślicznotkami u boku. Czarnoksiężnik, który przedwczoraj przegrał do Romana kupę kasy, bo najpierw stawiał na Conana, a potem przeciw Roffemu, kiwnął nam głową w przyjaznym geście powitania. Może był jednym z tych facetów, którzy w klubach Cocomo zostawiali dziesiątki tysięcy złotych i nie robili z tego problemu, bo zabawa z dziewczynami była przednia. Niektórzy mężczyźni mają zbyt wiele pieniędzy, by zachować resztki zdrowego rozsądku. Może gdyby nie okoliczności, współczułabym im, że za wszystko w swoim życiu muszą płacić, nawet za to, co mili faceci bez grosza przy duszy dostają za darmo, ale dziś nie potrafiłam wykrzesać z siebie zbyt wiele miłosierdzia. Rozglądałam się dyskretnie, szukając łaknącego amnezji strażnika z poprzedniego wieczoru, ale albo miał wolne, albo inny przydział. Pewne rzeczy się nie zmieniły, rampa, ring i oświetlająca go plama światła z podwieszonych nad nim reflektorów czy siatka oddzielająca walczących od gapiów. Różnicą był stół z przekąskami i muzyka płynąca z głośników. Widocznie apetyty rosły w miarę patrzenia. Hostessy notujące w kajecikach zakłady krążyły swobodnie po widowni. Do walki zostało kilkanaście minut, więc wmieszaliśmy się w gromadę widzów, nadstawiając uszu. Wciąż mieliśmy nadzieję na jakiś cynk dotyczący zapowiedzianej niespodzianki w półfinałach. Tęgawy i mocno opalony właściciel jednej z największych spółek produkcyjnych w regionie był przekonany, że można się jej spodziewać już niedługo, może nie dziś, ale pojutrze na pewno, bo terminarz półfinałów jest bardzo napięty, a przez weekend majowy stracili sporo czasu. Gdy zapytałam niewinnym tonem, cóż to może być za niespodzianka, odparł: - Coś egzotycznego, to pewne. Nie miałam pojęcia, co w świecie walk, na których wilk walczył z tygrysem, jest egzotyczne. Gady? Smoki? Czy doprowadzony do stanu loupa wilk? Przesunęliśmy się dyskretnie w stronę szwedzkiego stołu. W takich miejscach zawsze można było usłyszeć plotki. Nieoczekiwanie podszedł do nas arogancki czarnoksiężnik. - Ma pan niezłą intuicję - powiedział tonem zagajenia. - Wyciągam wnioski z tego, co widzę - Roman wzruszył ramionami - ale dziękuję, że próbował mnie pan ostrzegać. - Wyszczerzył się z całkowitym brakiem skromności. Ale skromność chyba nie dostaje zaproszenia w takie miejsca. - Drobiazg. - Cień przemknął przez twarz czarnoksiężnika. - A dziś? Też pan obstawi tego brodacza? - Właśnie się zastanawiam. Z dzikimi kartami różnie bywa. Za łatwo założyć, że powtórzą swój wyczyn, prawda? - powiedział wampir.

- Tak, właśnie tak. - Mężczyzna wziął słowa Romana za ostrzeżenie, nie tracąc słów na pożegnanie, wzrokiem wyszukał hostessę z kajecikiem i najpewniej podszedł, by zmienić swoje zakłady, choć wampir właściwie nie powiedział nic znaczącego. - Chorągiewka. Tacy jak on zawsze obstawiają tak jak większość. Nigdy dużo nie wygra, ale jemu wystarczy, że nie przegra z kretesem. - Roman uśmiechnął się z wyższością. - Dziś może wygrać, jeśli miałeś rację z tym, co może kombinować Grizzli... - I tak wyda wszystko. Kobieta, z którą przyszedł, wygląda na luksusową, a obrączka sugeruje, że nie jest to sytuacja, kiedy wystarczy wypisać jeden czek. - Twój cynizm w odniesieniu do płci pięknej jest naprawdę smutny. - Widziałem smutniejsze rzeczy. Na przykład, mężczyzn zbyt ślepych, żeby zauważyć, że robi się z nich idiotów. Zamilkliśmy, gdy muzyka z głośników ucichła. Ludzie podchodzili bliżej ringu, niektórzy zabrali ze sobą talerzyki z przekąskami. W ostrym świetle reflektorów pławił się Grizzli w jasnopopielatym garniturze z kanarkowożółtą koszulą i grubym węzłem pomarańczowego krawata pod szyją. Zaciskał palce na mikrofonie i czekał, aż wszyscy zajmą miejsca. Zapowiedział wieczór pełen emocji. Zapewne miał na myśli inne stany niż wzburzenie, wściekłość i obrzydzenie, ale ja czułam niewiele więcej, słuchając jego streszczenia sukcesów i porażek dzisiejszych zawodników. Frazy takie jak „połamał mu kręgosłup i zmiażdżył krtań” obwieszczał tonem radosnej i bardzo niezdrowej ekscytacji. Pierwszą walkę stoczyły dwa wilki. Oba z obrożami, z bliznami na karku i śladami po kajdanach na kostkach i nadgarstkach. Nie widziałam w nich entuzjazmu czy prawdziwej woli walki. Sądzę, że obaj po prostu chcieli przetrwać. Po kilku minutach coś się zmieniło. Poczułam szczypanie magii, które roziskrzyło powietrze na ringu, a wilki, wyjąc boleśnie, rzuciły się na siebie z pierwotną wściekłością. Temperatura walki gwałtownie podskoczyła, coś się zmieniło radykalnie. - To muszą być obroże - szepnęłam do Romana, obserwując świeże strużki krwi spływające po szyjach i torsach zawodników, choć nie widziałam, by którykolwiek z nich zranił drugiego w tym właśnie miejscu. Roman zmrużył oczy i uważnie przyglądał się walczącym mężczyznom. Gdybym nie wiedziała, że chwilę temu zachowywali się inaczej, sądziłabym, że patrzę na dwa loupy. Zęby, pazury, rozszarpywanie, strumienie krwi, warczenie i potępieńcze wycie nad pokonanym wilkiem. Przymknęłam oczy, nie mogąc znieść widoku śliskich różowawo-czerwonych wnętrzności wylewających się z rozszarpanego brzucha. Zapach krwi i ekskrementów uderzył w moje nozdrza i wiedziałam, że ten wilk bez natychmiastowej pomocy medycznej umrze. Może być zmiennym, mogą mu się szybciej goić rany i zrastać kości, ale zakażenie krwi zabija wilki tylko trochę wolniej niż ludzi. Po brutalnym sposobie, w jaki ochroniarze znieśli jego ciało z ringu, wątpiłam, by jakikolwiek lekarz miał

zobaczyć tego faceta. Zauważyłam za to, że wobec wilka z obrożą zastosowano mniej środków ostrożności. Może dlatego, że po walce i okrzyku nagle opadł z sił, stał sztywno na środku ringu, z opuszczoną głową i zapadniętą klatką piersiową. Wyszedł, gdy go zawołali, bez słowa protestu. - Widzisz tę kobietę przy prawym narożniku? - zapytał cicho Roman. Odszukałam ją spojrzeniem i nagłe zrozumiałam. Gotowa byłam postawić prawą rękę na to, że była wiedźmą i miała wiele wspólnego z krwawym przedstawieniem sprzed kilku minut. Gdyby Roman mi jej nie wskazał, nie zauważyłabym jej. Silne zaklęcie maskujące skrywało ją przed spojrzeniami ludzi. Roman jako wampir był mniej wrażliwy na zaklęcia iluzji. Kiedy wiedziałam, gdzie patrzeć, była widoczna. Ona i pasma ciemności łączące ją z obrożami znajdujących się na ringu wilków. - Znasz ją? - zapytałam. - Jeszcze nie. - Skrzywił się lekko. Wyglądała na wczesną czterdziestkę, choć w przypadku wiedźm ciężko ocenić wiek - ja za następne pięćdziesiąt lat, jeśli dożyję, wciąż będę wyglądała na trzydzieści. Miała urodę jednej z tych rdzennie irlandzkich wiedźm, które zaskakują każdego, kto spodziewa się po irlandzkiej wiedźmie rudych włosów i piegów. Reprezentowała typ angielskiej róży z jasną karnacją i czarnymi lokami spadającymi na ramiona i częściowo przysłaniającymi twarz. Musiała wyczuć nasze spojrzenie, bo uniosła głowę i rozejrzała się uważnie. Roman zgrabnie nachylił się nade mną i wyglądaliśmy na zajętych flirtem na całego. Ale przez ten ułamek chwili, kiedy spoglądała nad ringiem, widziałam jej oczy. Jasnobursztynowe, jeśli jesteś miłym obserwatorem, żółto-psie, jeśli jesteś dosadny. To wystarczyło, bym domyśliła się, z kim mamy do czynienia. Wściekłość narastała we mnie cichym sztormem. Grizzli zapowiedział kolejną walkę. I na ring wkroczyli Roffe i tygrys, nie Kaim, ale sądząc z wyraźnego podobieństwa - jego brat czy kuzyn. Wystarczyło kilka sekund, bym zrozumiała, że coś jest cholernie nie tak. Roffe poruszał się niezbornie, jego kroki były chwiejne, walczył o ostrość widzenia, potrząsając raz po raz głową. Zaciskał pięści i prostował palce, jakby nie do końca miał nad nimi władzę. Nawet z widowni widziałam grube krople potu spływające po jego skroni i szyi, chaotyczne impulsy elektryczne przepływające przez jego mięśnie, które drżały pod zaczerwienioną skórą. Tygrys nie atakował, czekał. Coś się działo między nimi, jakaś pozawerbalna komunikacja. Zacisnęłam palce na siatce okalającej ring. Uścisk na karku przywołał mnie nieco do porządku. Roman widział to, co ja, i być może rozumiał więcej, bo jego oczy pociemniały z irytacji i wciąż zaciskał palce na moim karku pod kaskadą blond włosów. Roffe na szczęście nie miał obroży, ale coś mu zrobiono. Narkotyk czy zaklęcie? Czymkolwiek było, zmniejszyło drastycznie jego szanse na przeżycie tej walki. Tygrys mógłby go już zdjąć, jednak czekał. To przedłużało się do minuty, dwóch, aż lekki pomruk zniecierpliwienia przepłynął wśród

zgromadzonych widzów. Grizzli uderzył czymś w siatkę, a dźwięk wibrującego metalu zabrzmiał głośno jak wystrzał. Tygrys ruszył do przodu, ale bez przesadnej skwapliwości. Nie spieszył się. Albo bawił się jedzeniem, jak mają w zwyczaju koty, albo wcale nie miał ochoty na tę walkę. Podobnie jak Kaim nie miał obroży, ale jego reakcja na uderzenie w siatkę, pełne nienawiści zaciśnięcie ust w białą linię i drgający mięsień policzka, pozwoliła mi przypuszczać, że nie był dobrowolnym uczestnikiem. Czy ktokolwiek zresztą był tu dobrowolnie? Na ilu zastosowano technikę analogiczną do tej, którą potraktowano Roffego - niby był ochotnikiem, ale drobny szantaż ułatwił mu podjęcie decyzji, a po pierwszej walce z ochotnika stał się jednym z więźniów, do tego najprawdopodobniej otumanionym jakimś środkiem psychotropowym. Tygrys markował uderzenia. Dla człowieka, który nie widział nigdy, jak szybcy są zmienni, było to niewidoczne. Ale widziałam, że wyhamowuje cios, a mięśnie jego ramion napinają się, nim dłoń dosięga torsu wilka. Nie obnażył pazurów, nie użył kłów. Przepychanka i ciosy w bezpieczne miejsca, z dala od twarzy, głowy, szyi. Co tu się, u diabła, dzieje? Roffe powoli odzyskiwał przytomność. Te kilka minut przy metabolizmie zmiennych mogły stanowić różnicę między ogłuszeniem a „wiem, co się dookoła mnie dzieje”. Zasłonił się gardą przed kolejnym ciosem i pierwszy raz tego wieczoru zdążył. Tygrys musiał to zauważyć, bo dyskretnie skinął mu głową. Roffe wyprowadził cios, jeden za drugim, szybciej i szybciej, jakby ciało wreszcie zaczęło go słuchać. Wciąż daleko mu było do prędkości i techniki z poprzedniej walki, ale wyglądało to na tyle przekonująco, że publika zaprzestała pełnego irytacji buczenia. Jak świadczyło o mnie to, że najchętniej zamknęłabym całą widownię w klatkach i kazała walczyć o życie? Praca nóg wilka wciąż była ociężała, ale ramiona radziły sobie całkiem nieźle. Raz po raz sięgał do tygrysa, który się nie uchylał... Co tu się, do cholery, działo? Tygrys chciał przegrać? Roffe musiał to zrozumieć, bo uznał, że czas kończyć walkę. Podciął tygrysowi nogi i opadł na niego ciężarem swojego ciała. Założył mu duszenie i przytrzymał kilka sekund, aż ramiona tygrysa zaprzestały młócenia go po plecach, a ciało zwiotczało. Za krótko, by go zabić, nie zmiażdżył mu też kości gnykowej czy tchawicy, jedynie utrzymał w stanie niedotlenienia na tyle długo, by tygrys zemdlał. Roffe wstał z trudem. Wydawało się, że ma zawroty głowy, bo znów potrząsał nią i ledwie trzymał równowagę. Uniósł ręce, ale nie złączył ich nad głową, a zwycięskie wycie ledwie się kwalifikowało na warknięcie. Furta otworzyła się z trzaskiem i trzech strażników wkroczyło na obsypany trocinami ring. Pierwszy wycelował w Roffego i kazał mu się cofnąć do narożnika, podczas gdy dwaj pozostali zajęli się tygrysem. Stękali, podnosząc ciało ważące pewnie dobrze ponad sto dwadzieścia kilogramów, i drobiąc kroczki, znieśli go z ringu. Dopiero wtedy uzbrojony strażnik skinął na Roffego, że może wyjść, a sam zamykał pochód z bronią wymierzoną między łopatki wilka.

- Czy to było to, co myślę? - szepnęłam do Romana. - Tak. Nie mamy wiele czasu, jeśli chcesz, żeby ten wilk pożył dłużej niż do wieczora - mruknął wampir. A to radykalnie zmieniało nasz plan na dzisiejszy wieczór. Wychodząc z magazynu, odegraliśmy przed strażnikiem scenkę o napadzie nagłych chuci. Mnie by pewnie zatrzymali, ale nie Księcia Wampirów, który warknął na strażnika, gdy ten bezczelnie zapytał, czemu wybieramy się w gęsty zagajnik. Zniknąwszy między drzewami, zadzwoniłam do Mirona i Bjorna, by poinformować ich o zmianie planów. Musieliśmy się dostać do magazynu, przy którym poprzednio mnie przyłapano. To tam strażnicy odprowadzali zawodników po walce. Zakraść się między wędrującymi stadami ochroniarzy, wydostać Roffego, dostarczyć go tam, skąd mieli go odebrać Bjorn i Miron, wrócić na turniej niepostrzeżenie, by nie spalić naszych przykrywek. Łatwizna, o ile jesteś bohaterem filmowym i gra cię Tom Cruise. Jedyną przewagą, jaką miałam nad Cruise'em, było towarzystwo Księcia Wampirów. Gdy z mroku wyłonił się strażnik, mierzący do nas z obrzyna, odrobina wampirzej perswazji nawróciła go na ścieżkę pokoju. Odszedł, nie zachowując w pamięci nawet przebłysku ze spotkania z nami. Bardzo poręczne. - Nie przyzwyczajaj się - szepnął Roman, gdy go pochwaliłam - mogę to zrobić z jednym naraz i lepiej tego nie nadużywać, bo ktoś się domyśli wampirycznego wpływu, jeśli zaczną się błąkać całymi stadami, nie wiedząc, czemu opuścili posterunek. Skinęłam głową i przemykałam się dalej. Przed wejściem stało dwóch strażników z bronią w pogotowiu, więc wciąż pod osłoną drzew przedostałam się na tyły magazynu, licząc, że jak ten większy, ma wejście z obu stron, a to drugie, oddalone od oświetlonych ścieżek i bramy wjazdowej, będzie mniej strzeżone. Nie przeliczyłam się. Nie były to wrota, przez które mogłaby wjechać ciężarówka, lecz całkiem normalne drzwi obite blachą falistą, zamknięte, ale nie pilnowane przez nikogo. Grizzli miał mnóstwo ochroniarzy, choć większość z nich strzegła areny. Wyciągnęłam z małej kopertówki zestaw wytrychów i uklęknęłam przed zamkiem. Nic skomplikowanego, żadnych bębnów czy zamków cyfrowych, tylko prosty mechanizm w stylu yeti, ale bez gałki z drugiej strony. Ciche kliknięcie powiadomiło mnie, że się udało. Bardzo powoli i ostrożnie uchyliłam skrzydło drzwi. Nie mieliśmy pojęcia, ilu więźniów i strażników jest w środku. Roman został przy drzwiach, by chronić odwrót, ja miałam zająć się doprowadzeniem tu Roffego. Ciemność sprzyjała nam, ale dawała też przewagę tym, którzy znali rozkład pomieszczenia. Wilczyca wychyliła się bliżej powierzchni, wyczuwając, że potrzebuję jej zmysłów. Wciąż nisko przycupnięta, wsunęłam głowę przez szparę i oceniłam sytuację. Stalowa klatka w jednym rogu i furgonetka ze wzmocnioną naczepą, przypominająca więźniarkę, stały bliżej głównego

wejścia. Jakieś zapomniane, pachnące zgniłymi warzywami skrzynie zawalały część powierzchni magazynu, przysłaniając mi widok na przeciwległą ścianę. Wilczyca wyczuwała co najmniej dziesięciu zmiennych, w tym Roffego, i sporo broni palnej. Roman pod swoim świetnie skrojonym garniturem przemycił dla mnie glocka, bo pod kombinezonem z lycry nie zdołałabym wnieść niezauważenie nawet majtek. Zaciskałam palce na kolbie, mając pełną świadomość, jak nikła jest siła ogniowa glocka przeciw automatycznej broni maszynowej czy shotgunom, które widziałam u niektórych ochroniarzy. Wilczyca wychwyciła szelesty i pogłos rozmów, które musieli prowadzić strażnicy przed magazynem, ale wciąż nie wiedziałam, czy są jacyś w środku. Zakradłam się cicho, nisko skulona za stertami skrzyń. Jasne włosy zwinęłam w kłąb i wepchnęłam pod elastyczną tkaninę na plecach. I tak świeciłam jak stuwatowa żarówka, ale w razie nieprzewidzianych komplikacji wolałam pozostać przy masce stworzonej przez Romana. Po dwóch minutach dotarłam wreszcie do klatki, która z bliska okazała się czterema klatkami zsuniętymi razem. Pręty musiały być posrebrzane, bo wilki kuliły się pośrodku, z dala od krawędzi. Nie było kłódek, a jedynie ciężkie sztaby i bolec przewleczony przez tunel zbyt zabudowany, by więźniowie mogli się do niego dostać od środka, nawet gdyby byli w stanie zignorować srebro (co biorąc pod uwagę, że przejścia mogły ich pchnąć w stronę loupa szybciej niż na drogę pobożności, było całkiem racjonalnym założeniem). Wciąż nie widziałam strażnika, choć wilczyca wyczuwała obecność kogoś poza więźniami. Przez chwilkę czekałam, nie chcąc wychodzić mu w strefę strzału, póki nie dowiem się, gdzie dokładnie jest. Cichy szelest i ruch na czwartej wystarczyły, bym posłała w tamtym kierunku kulę błękitnej energii. Za mało, by zabić, dość, by ogłuszyć i przysmażyć synapsy. Zdążył sapnąć i głośno jęknąć, nim padł, więc zamarłam, czekając, aż któryś ze strażników na zewnątrz zajrzy sprawdzić, co się stało, ale nie przerwali swobodnej rozmowy. Przekradłam się do więźniarki i przyczepiłam w nadkolu namagnetyzowany pojemnik z pluskwą. Na wypadek przeszukania wyglądał jak metalowe pudełeczko z błyszczykiem, ale miał zasięg znacznie większy niż to, co Olaf wszczepił Roffemu pod skórę. Teraz kluczowe było, na ile więźniowie zamierzają współpracować i czy są świadomi na tyle, by nie wywołać niepotrzebnego zamieszania. Miałam niewiele czasu. Jeszcze kilka minut i strażnicy będą odprowadzać tu zawodników po kolejnej walce. Pierwsza klatka była pusta. W drugiej, skulony na betonowej podłodze, siedział Roffe, a pół metra dalej leżał tygrys. Podbiegły krwią ślad na jego czole i skroni pasował jak ulał do kolby karabinu, więc to nie duszenie wilka utrzymywało go nieprzytomnym. W kolejnych dwóch klatkach siedziały wilki z obrożami, spoglądając na mnie z otępiałymi minami. - Roffe - szepnęłam, mocując się z bolcem blokującym sztabę. Uniósł głowę i patrzył na mnie przez pręty. Przypomniałam sobie, że widzi małą, ponętną blondyneczkę, więc dodałam:

- Tu Dora, możesz chodzić? Skinął głową z niedowierzaniem. Wstał, wciąż z lekką sztywnością ruchu i brakami koordynacji i równowagi. - Musimy go zabrać. - Wskazał głową na tygrysa. Zamarłam z palcami na zamku. To komplikowało całkiem sporo. - Nie zamierzają go zabierać z powrotem do obozowiska, wykończą go jeszcze dziś, bo za wiele kosztował Grizzliego - wyjaśnił, a ja wiedziałam, że decyzję już podjął i nie zamierzał zmienić. Ostrożnie uniosłam skrzypiącą sztabę. Roffe był już gotowy, dźwigając z ziemi potężne ciało tygrysa. Stękając lekko, wyszedł z klatki. Wskazałam mu kierunek, w którym powinien iść. W masce byłam zbyt drobna, by pomóc mu dźwigać ciało, a różnica wzrostu sprawiłaby, że raczej plątałabym mu się pod nogami, niż dała jakiekolwiek wsparcie. Mijając klatki z wilkami, nachyliłam się i spojrzałam w oczy jednego z więźniów. - Wytrzymajcie, to już niedługo. Wrócę po was, przysięgam - obiecałam. Znaczenie moich słów bardzo powoli przebijało się do świadomości wilka. Krótkotrwały błysk nadziei gwałtownie stłumiło pełne beznadziei przekonanie, że jest zgubiony, nikt i nic nie jest w stanie mu pomóc. Ścisnęło mi się serce, ale dogoniłam Roffego i pomogłam mu z drzwiami. Stawiał ciężkie kroki, a jego oddech przyspieszył ze zmęczenia. Dla faceta sprzed dwóch dni ani walka, ani dźwiganie stu dwudziestu kilogramów umięśnionego kolesia nie powinno stanowić problemu. - Czym cię naszprycowali? - Ogłupiaczem dla koni. Cholernie dużą dawką - mruknął i poprawił uchwyt na tygrysie. - Jego naszprycowali już po walce. Ma przed sobą jakąś godzinę na chmurze. Roman nie skomentował, kiedy zamiast we dwójkę wyłoniliśmy się z magazynu w trójkę. Nie zaproponował też pomocy z ładunkiem. Po prostu w milczeniu prowadził nas przez gęsty zagajnik aż do siatki otaczającej teren. Po drugiej stronie czekał już Miron. Bjorn siedział za kierownicą, a silnik cicho buczał przy wyłączonych światłach. Sporo ryzykowali, wprawdzie do drogi był znaczny kawałek, to jednak hałas mógł wzbudzić czujność strażników. Roffe zaczął się wspinać po luźnej i wybrzuszającej się pod jego ciężarem siatce, a ja przytrzymywałam opartego o nią i całkiem bezwładnego tygrysa. Dopiero kiedy Roffe przeszedł, Roman pomógł mi dźwignąć ciało, przytrzymując je za kolana, na tyle wysoko, by wilk i Miron zdołali złapać tygrysa za ramiona i przeciągnąć na swoją stronę. Zardzewiały kolec siatki porysował głęboko udo kota, ale w obecnej sytuacji można uznać to za niewielki koszt operacji ratunkowej. Zajęci całym tym przerzutem, nie usłyszeliśmy strażnika, którego zwabił hałas. Ciche pyknięcie, typowe dla strzału z broni z tłumikiem, ledwie dotarło do moich uszu, ale zareagowałam odruchowo. Odwróciłam się i posłałam kulę energii, przysmażając Strzelca na miejscu. Sporo energii zużyłam tego wieczoru, a wciąż potrzebowałam jej tyle, by przytrzymać maskę stworzoną

przez Romana, który jęknął za mną z frustracją. Odchylił połę marynarki i na białym gorsie koszuli zobaczyłam rozkwitający krwawy kwiat. - Wystawię Grizzliemu rachunek za ten garnitur - warknął przez zaciśnięte zęby. - Nie rób takich przestraszonych oczu, przeszło na wylot - dodał, kiedy przycisnęłam palce do rany, jak się okazało, wylotowej. - Wracajmy, zanim stracimy wiarygodność jako para napaleńców. Miron pomógł Roffemu dowlec tygrysa do samochodu i wpakował ich obu na tylne siedzenie. Słyszałam, jak odjeżdżają, przedzierając się przez gęste zarośla. - Nie potrzebujesz tego opatrzyć? - zapytałam cicho. - Wystarczy na razie, że uciskam - mruknął, dociskając dłoń do rany pod marynarką - ale długo nie możemy tu zostać, potrzebuję krwi. Skinęłam głową i wydłużyłam krok, by za nim nadążyć. Zbliżaliśmy się do większego z magazynów, gdy zatrzymał się i powiedział: - Zsuń niżej suwak. Nawet nie protestowałam. Potargał mi włosy czystą ręką i przyciągnął mnie tak, że całym ciałem osłaniałam przestrzelony bok. Małą kopertówkę przyciskałam do jego pleców w miejscu, gdzie wyczułam rozdarcie materiału i ranę wlotową. - Potrzebujesz się pożywić? - spytałam, widząc z bliska pobladłą skórę i czując pod drugą dłonią lepką wilgoć, którą nasiąkał czarny materiał garnituru. - To słodkie, że proponujesz, ale w tym momencie potrzebuję sporo więcej, niż mogłabyś oddać bez szkody dla zdrowia. Zróbmy małe show i wracajmy do Thornu. Skinęłam głową i starałam się nie myśleć o tym, co bym zrobiła, gdyby skończyła mu się energia na chojraczenie i musiałabym go zanieść do samochodu, niewykluczone, że pod obstrzałem, bo mdlejący wampir raczej przyciągnąłby uwagę strażników. Kilkadziesiąt sekund później usłyszałam odgłos przeładowanej broni, a w bladym poblasku światła napływającego od strony magazynu zobaczyłam dwóch strażników trzymających nas na muszce. Roman natychmiast wszedł w rolę: - Patrol moralności? Już nie można zaspokoić kobiety, nie wzbudzając waszych marsowych min? - Poklepał się wolną dłonią po rozporku i zaśmiał z arogancją mężczyzny, który może sobie pozwolić na wszystko. - Nie powinniście się błąkać po terenie - warknął ochroniarz. - Mój króliczek jest nieśmiały. Nie aż tak, żeby nie podnieciły ją walki, ale dość, żeby wolała wykrzykiwać pochwały pod moim adresem na osobności. A teraz zawołajcie szefa, drugą rundę wolę zacząć w łóżku i czas się pożegnać. Odprawił ich tak pańskim ruchem ręki, że szczęki im opadły, ale nie ruszyli się. Roman warknął zniecierpliwiony: - Idź, zanim wpadnę na pomysł, żeby wyznać twojemu szefowi, że obraziłeś faceta, który trzyma w garści całą jego forsę łącznie z twoją wypłatą. Jeden z nich przeniósł spojrzenie na mnie, a ja tylko się uśmiechnęłam z

podszytą zawstydzeniem słodyczą i wypchnęłam lekko do przodu piersi rozchylające suwak kombinezonu znacznie poniżej mostka. Czarna, cienka jak mgiełka koronka wychylała się spomiędzy złotych ząbków zamka błyskawicznego. Przełknął ciężko ślinę i opuścił broń. Króliczek miał spore atuty. Po szybkiej wymianie uprzejmości z Grizzlim i postawieniu kolejny raz moich miesięcznych dochodów na Roffego, którego dwie walki uznał za na tyle zaskakujące i nieprzewidywalne, że atrakcyjne dla kogoś, kto obstawia nie dla wygranej, ale dla sportu, odeszliśmy nie niepokojeni przez nikogo. Nie odzywałam się, nie wychodząc z roli słodkiego trofeum. Koncentrowałam się na tym, by nie zmniejszyć ucisku na ranach wlotowej i wylotowej, ukrytych pod całkiem już przesiąkniętą marynarką. Na szczęście była czarna. Nie patrzyłam w tę stronę, by nie przyciągnąć uwagi Grizzliego czy któregoś z ochroniarzy, nieodstępujących szefa na krok, ale sądząc po ilości wilgoci, Roman musiał stracić dobrze ponad litr krwi, może więcej, bo część musiała spływać po plecach i za pasek spodni, a nie wsiąkać w marynarkę. Przeszliśmy kilkanaście metrów dzielących nas od parkingu. Trzymał się świetnie, ale przy samochodzie rzucił mi kluczyki z uśmiechem, który miał zapewne sugerować, że dobrze się wcześniej spisałam i pozwoli mi pojeździć swoją wypasioną bryką, ale krople potu na skroni i pobladłe usta mówiły mi, jakie były prawdziwe powody, dla których wpuszcza mnie za kierownicę. Całą drogę dociskałam ostro gaz, by jak najszybciej pokonać dzielące nas od Torunia dwadzieścia kilometrów. Roman siedział w milczeniu, opierając ciężko głowę o zagłówek. Rozsunął marynarkę i docisnął ranę zwiniętym ręcznikiem z mikrofibry. Rzuciłam szybko okiem, nie chcąc odrywać spojrzenia od pogrążonej w ciemności ulicy na zbyt długo, ale widok całkowicie przesiąkniętej krwią, niegdyś białej, a obecnie szkarłatnej koszuli tylko wzmocnił moją panikę. - Bywało gorzej - mruknął - kilka łyków krwi i będę jak nowy. Cóż, znacznie więcej niż kilka łyków. Kiedy dowiozłam go do jego pałacyku i niemal nie skasowałam samochodu o drzwi do garażu, musiałam go podtrzymać, kiedy wysiadł z auta. Myślałam, że będzie chciał pójść na pierwsze piętro, na którym znajdował się luksusowy klub krwiodajek, gdzie wampir taki jak Roman, niechętnie podchodzący do paczkowanego w stacjach krwiodawstwa produktu, mógł oddać się tradycyjnym formom zdobywania pożywienia, a przy okazji zaspokoić inne cielesne potrzeby. Pokręcił tylko głową i wskazał klatkę schodową prowadzącą do jego apartamentów. Cztery wysokie piętra i naprawdę mnóstwo schodów później wprowadziłam go do mieszkania. Jak na niego, był powolny i blady. Skierował się prosto do łazienki i zrzucił marynarkę i koszulę. Plecy i brzuch lepiły się od gęstniejącej krwi. - Pomóż mi to wytrzeć - powiedział cicho. Chciałam się kłócić, że estetyka może poczekać, ale rozumiałam priorytety Romana. Nikt nie mógł widzieć księcia w chwili słabości, bo pomysły, jakie

mogły się zrodzić w wampirzych głowach, kosztowałyby go zbyt wiele zamieszania. Mokrym ręcznikiem wytarłam dokładnie krew. Roman wskazał mi szafkę z apteczką. Wyciągnęłam opakowania gazy, plaster, szeroki bandaż i środek dezynfekujący. To ostatnie pewnie niepotrzebnie, ale nie byłabym spokojna, bandażując potencjalnie zainfekowaną ranę. Dwa grube tampony z gazy przyłożyłam do ran, przykleiłam plastrem, by się nie przesuwały, i obandażowałam mu ciasno klatkę piersiową. Poprosiłam, by uniósł ramię, zrobił to, ale stęknął i dopiero teraz pomyślałam, że musi mieć złamane żebra. Gdy skończyłam, ściągnął spodnie i zwinął je z marynarką i koszulą w kłąb dość ciasny, by się zmieścił do kosza. W samych slipach, nie przejmując się moją obecnością, przeszedł do sypialni, wciągnął spodnie i luźny sweter, spod którego nie było widać opatrunku. Dopiero teraz się odprężył i zadzwonił do klubu, prosząc o przysłanie mu dwóch dziewczyn. Chciałam już wyjść, by zostawić go samego z przekąskami, ale nalegał, bym poczekała. Prawie usiadłam na fotelu, ale przypomniałam sobie, że kombinezon też jest brudny od krwi, a Roman był prawdziwym pedantem. Znalazłam swoje ciuchy złożone w kostkę na krześle w sypialni i poszłam się umyć i zdjąć maskę. Króliczek przeżył dziś dość, by zasłużyć na urlop. Wróciwszy spod prysznica, już w swoim ciele, ciuchach i z kłębowiskiem rudych włosów, które osuszałam ręcznikiem, zastałam Romana samego. Wyglądał całkiem dobrze. - To było szybkie - powiedziałam. - Wypiję jeszcze litr paczkowanej i będę zdrów - odparł z uśmiechem. - A czemu nie zawołasz jeszcze dwóch dziewczyn? - Bo te głąby na dole potrafią liczyć. Litr krwi to spory apetyt. Dwa to słabość. Przeszedł do kuchni i wyciągnął z lodówki dwa woreczki z oznaczeniami stacji krwiodawstwa. A Rh+ i AB Rh+. Przelał po kolei zawartość do wysokiej szklanki i wypił, krzywiąc się jak ja, kiedy kazali mi wypić tran. Możesz być wampirzym księciem, ale wciąż pozory zmuszą cię do trzymania diety, pomyślałam. - Dobrze, skoro jest już lepiej, możemy jechać do Roffego i zobaczymy, na czym właściwie stoimy - powiedział, wypłukawszy szklankę pod bieżącą wodą i odstawiwszy ją na suszarkę. Niemal automatycznie wytarł dokładnie blaty. Kusiło mnie, by zostawić na gładkiej powierzchni jakąś smugę, ale biedak przeżył dziś dość, żeby nie wystawiać jego nerwicy na próbę.

Rozdział 16 Bar na Rozdrożu aż się prosił, by przywołać w nim jakiegoś demona i sprzedać mu duszę w zamian za umiejętność gry na gitarze na poziomie bóstwa. Przynajmniej z nazwy, bo w wystroju skromnego baru dla zmotoryzowanych na rogatkach Torunia nie było nic nadprzyrodzonego czy demonicznego, raczej złota norma polskiego designu dla estetycznie upośledzonych, z ceratami w słoneczniki, reklamami Coca Coli na ścianach, jajecznicą i dewolajem w menu oraz wódką sprzedawaną na pięćdziesiątki, by mięso „dobrze się trawiło”. Odbiegaliśmy nieco od wizerunku standardowego bywalca tego miejsca. Roman w swobodnych, lecz wciąż eleganckich ubraniach roztaczał wokół siebie atmosferę władzy i pieniędzy większych, niż kierowcy parkujący przed barem swoje dwudziestoletnie volkswageny widzieli przez całe życie. Wyglądałam inaczej niż kobiety, które tu widywano - nie byłam dziwką ani zabłąkaną przedstawicielką handlową. O wielkim gościu z twarzą pokrytą bliznami, dwumetrowym przystojniaku u mego boku czy dwóch potężnych facetach ze śladami bójki na twarzach i w zakrwawionych ubraniach nie wspominając. Wzbudziliśmy u spożywających swoje kotlety w grubej panierce sporo większe zainteresowanie, niż było mi na rękę. Jeśli dopisze nam szczęście, ludzie Grizzliego czy Brunona nie wpadną na to, by akurat w takim miejscu prowadzić dochodzenie. Bar na Rozdrożu nie wydawał się pierwszym wyborem kogokolwiek, więc przy odrobinie szczęścia pozostaniemy poniżej radaru. Miron zdecydował, że bezpieczniej będzie nie wwozić odbitych zawodników na teren Brunona. Nie wtedy, kiedy Grizzli i jego siepacze będą ich szukać. Na zapleczu znajdował się pokój na godziny. Sądzę, że zwykle korzystali z niego sympatycy grzybiarek w kusych spódniczkach i ze wschodnim akcentem, spragnieni wygód większych niż te zapewniane przez kabinę osobówki. Tygrys wciąż był otępiały, choć względnie przytomny. Siedział na wąskim tapczanie i na kolanach trzymał talerz z jedzeniem. Wbrew oczekiwaniom nie jadł gwałtownie, ale małymi kęsami, jakby musiał przyzwyczajać żołądek do jedzenia po długim poście. Może tak było, nie wiem, czy zanim trafił w łapy Grizzliego, był większy. Jak dla mnie wciąż był sporym facetem z solidnymi mięśniami rozpychającymi pożyczoną od Bjorna bluzę, ale tygrysy były wielkie, nawet jak na zmiennych. Białe bandaże mocno kontrastowały z jego śniadą karnacją i kędziorami ciemniejszymi od smoły, a czarne oczy wbijały się we mnie nieufnie. Zauważyłam, że dyskretnie mnie obwąchuje - może nie pasowało mu, że teraz pachniałam inaczej niż „króliczek”. A może mój naturalny zapach był zbyt dziwny dla zmiennego, który nie znając mojej nieco pokręconej historii, nie rozumiał, jak mogę pachnieć rzeczami, które nie dają się pogodzić (wilkiem i wiedźmą, o innych elementach tożsamości nie wspominając). Nie był przesadnie rozmowny, więc nie zasypywał nas informacjami na swój temat, ale

wydawał się ufać brodatemu wilkowi, z którym zmierzył się na ringu. Roffe pochłaniał swoją porcję grillowanego mięsa z efektywnością nastoletniego chłopaka. Miał już całkiem przytomne spojrzenie, prawdopodobnie jego organizm pozbył się ogłupiaczy. Wciąż cuchnęli potem i krwią, ale w luksusy, jakie oferował Bar na Rozdrożu, prysznic nie był wliczony. Korzystając z tego, że Roffe miał zajęte usta, Bjorn powitał mnie dobrą nowiną. Pluskwa, którą podłożyłam w więźniarce, działała i była w ruchu. Godzinę temu dzisiejszy program walk dobiegł końca i strażnicy zorientowali się, że mają za mało więźniów. Może zresztą wiedzieli o tym wcześniej, ale z poszukiwaniami wstrzymali się do czasu, aż wszyscy widzowie rozjadą się do domów. Nie żeby ludzi tego pokroju brzydziła myśl o polowaniu uzbrojonych strażników na nieuzbrojonych i otumanionych zawodników. Wedle zwiadowcy, którego Olaf wysłał na miejsce, po tym jak zwinęliśmy się z terenu areny, poszukiwania wyglądały jak w amerykańskich filmach, tylko w wersji bardziej nieudolnej. Ale nawet ja domyślałam się, że ciężko będzie w tym kraju znaleźć psy myśliwskie, które nie bałyby się tropić tygrysa. Roman miał rację, przewidując ruch Grizzliego. Ja też ją miałam, spodziewając się tego, że Roffe odmówi podłożenia wałki, choć stwierdził, że to nie z uporu czy dumy, ale dlatego, że wypadając z rozgrywek, straciłby okazję, by znaleźć Varga. Bo, tu zła nowina, nadal nie wiedział, czy Varg był jednym z niewolników Grizzliego. Tygrys, któremu najwyraźniej na imię było Ion, także nie wiedział, bo szef walk trzymał co najmniej kilku potencjalnych zawodników w izolatkach, czyli stalowych pudłach z klapą, przez które dawało się tylko wsunąć tacę z żarciem. Odnotowałam wielką pokusę, by po wszystkim wsadzić do jednej z nich Grizzliego i zrzucić ją do Bałtyku spory kawałek od brzegu. Wyglądało na to, że Roffe i Ion dogadali się w kwestii ustawki, dlatego tygrys nie wykorzystał przewagi, jaką mu dawało otumanienie wilka. Gdyby wygrał, on i Kaim, który faktycznie był jego bratem, przeszliby do finałów, a mieli obiecane, że Grizzli wystawi ich do jednej walki. W finałach nie było innego końca walki niż śmierć jednego z zawodników. Z dwojga złego wybrał zaufanie obcemu wilkowi niż zabicie własnego brata. - Mają Varga czy nie, musimy uderzyć jak najszybciej - stwierdził Roffe kategorycznie. - Jeszcze przed świtem. Na razie nas szukają, ale później więźniów czeka selekcja. Każdy, kto nie leczy się dość szybko, nie walczy zbyt dobrze albo nie cieszy się zainteresowaniem widowni, zostanie zlikwidowany. Nie chcesz wiedzieć, co robią z ciałami. I jeśli zmuszą te wilki do tego... może już dla nich nie być odwrotu. Nie zamierzałam z nim dyskutować w tej kwestii. Kilka minut później Bjorn odebrał wiadomość z koordynatami miejsca, w którym zatrzymała się furgonetka. Olaf nie zamierzał dłużej czekać. Oficjalnie arena i obóz nie leżały w granicach terytorium Brunona. A nawet gdyby, sama myśl, że prawdopodobnie wysłał naszego wilka na arenę, gdy już wiedzieliśmy, jak wyglądają walki, popychała nas za krawędź. Bjorn sprawdził koordynaty z

wojskową mapą i uniósł głowę zadumany. - Czy mi się wydaje, czy Grizzli ma umiłowanie do taniej symboliki? Arena w Złej Wsi, a obóz w Czarnowie? Jakby z uporem maniaka trzymał nad głową transparent „Zły facet” - powiedział. - Mogło być tak, że zobaczył na mapie te nazwy i uznał, że to znakomity pomysł - skrzywiłam się - ale bardziej prawdopodobne jest to, że te miejsca są naznaczone. Jeśli w przeszłości wydarzyło się tam coś złego, ziemia wciąż może być skażona. Złe miejsca przyciągają zło, jakby ziemia wciąż nie miała dość negatywnej energii po tym, jak raz się nią nasączyła. Ludzie wyczuwają takie „złe miejsca” i nadają nazwy, które to upamiętniają. Wrażliwsi odruchowo będą unikać takich terenów, dla innych to będzie wabik. A jeśli Czarnowo jest naznaczone złem, trzeba będzie ostrożnie sięgać po magię. Zwłaszcza że wilcza wiedźma z walk posługiwała się czarnymi zaklęciami, które znów wnikały w ziemię, ożywiając ciemność. Pół godziny później telefon od Olafa postawił nas w stan pełnej gotowości. Już czas. Zaczęło się.

* Kiedy z grupy przyjaciół zaniepokojonych zniknięciem Varga staliśmy się małą armią? - pomyślałam, wodząc spojrzeniem po trzydziestoosobowym oddziale facetów gotowych na spuszczenie komuś manta. Olaf skupiał wokół siebie nasze wilki. Jura pojawił się bez uprzedzenia, za to z dziesiątką opłacanych przez Nisima zabijaków. Miron trzymał się blisko mnie, jakby spodziewał się, że potrzebuję dwumetrowego muru oddzielającego mnie od kul. Nie zachowywał się już jak wyluzowany bananowy młodzieniec z piekła rodem, ale jak potomek Lucyfera. Mały płomyk pełgał nad jego uniesioną dłonią, robił nim sztuczki jak magik z monetą, przeskakując nim między palcami, regulując jego rozmiar, zmieniając kolor z błękitu na niemal biały. Te ćwiczenia pomagały mu panować nad agresją, ale i tak bałam się, że podpali każdego, kto stanie mi na drodze. Roman jako jedyny wydawał się wyluzowany. W kaszmirowym swetrze i garniturowych spodniach wyglądał jak Bond za czasów Rogera Moore'a. Brakowało mu tylko kieliszka z martini i wstrząśniętej, niezmieszanej kochanki u boku. Po raz ostatni sprawdziliśmy pistolety i karabiny. Tylko ja miałam u pasa miecz, ale bez niego nie czułabym się pewnie. Za to broni palnej posiadaliśmy więcej niż wspólnoty wyznaniowe w USA. Niewykluczone, że odbijemy Varga, a pozostałe dwie godziny do świtu przeznaczymy na przewrót w jakimś małym afrykańskim kraju rządzonym przez juntę wojskową. Przesadzam, ale patrząc na moich towarzyszy, widziałam determinację i agresję, której potrzebowali dać upust. Gdyby Olaf nie miał pewnego odczytu z GPS-u, minęlibyśmy to miejsce. Nie widziałam nic poza pustym polem i rzędem karłowatych drzew przy drodze. Wilki z frustracją wyrzucały z siebie wiązanki przekleństw. Wysiadłam z samochodu, a Roman za mną. Gdyby nie on, nie zauważyłabym na arenie

kobiety o żółtych, psich oczach. Była naprawdę biegła w iluzji. Tak silne zaklęcia mogły utrudnić, jeśli nie uniemożliwić namierzanie wilka wahadełkiem. Gdybym wiedziała, że Grizzli ma na usługach wiedźmę, może znaleźlibyśmy obóz znacznie szybciej. Stopa za stopą szłam w głąb pustego pola, oddalając się od drogi. Ostrożnie, by nie wpaść w pułapkę, która mogła czekać na małe, wścibskie wiedźmy, badałam teren. Wyczułam zmianę powietrza, jakby gęstniało wokół mnie, zmieniało się z gazu w elastyczną membranę z ciasno ułożonych atomów. Zaklęcie było bardzo silne i byłam pewna, że musiało być sprzężone z ochronnym kręgiem. Owszem, wiedźma mogła użyć jakiegoś silnego przedmiotu ogniskującego, by wytworzyć tak silną iluzję, ale by objąć nią tak dużą powierzchnię, musiałaby mieć do dyspozycji poważny przedmiot kultu, najpewniej związany z którymś z wilczych bóstw. Bardzo rzadki, bardzo cenny. Czy jakakolwiek łaknąca potęgi czarna wiedźma zostawiłaby taki obiekt w pazernych łapach Grizzliego? Bardziej prawdopodobne wydawało mi się to, że wykorzystała realnie występujące ograniczenie przestrzeni, by zbudować krąg, a na nim zakotwiczyć zaklęcie iluzji. Wyciągnęłam przed siebie ręce. Bardzo rzadko zdarzają się talenty, które potrafią oszukać wszystkie zmysły. Gdyby wilcza wiedźma do nich należała, nie potrzebowałaby kieszonkowego od Grizzliego, bo zarabiałaby fortunę. Iluzja musiała dotyczyć zmysłu wzroku, skoro chciała coś ukryć. Musiała też obejmować słuch, bo wycie wilków i ryki tygrysów zwróciłyby uwagę sąsiadów, do najbliższych gospodarstw był może kilometr. Nocą głos niesie się naprawdę daleko. Te dwa zmysły musiała zmylić, by uniknąć wpadki. Zmysł węchu również był całkiem istotny, jeśli w cały proceder wmieszani byli zmienni. A to zostawiało dwa zmysły, które mogła sobie odpuścić, oszczędzając energię. Lizanie trawy odpadało, więc miałam nadzieję, że dotyk wystarczy. Po piętnastu metrach natknęłam się na drewniane sztachety. Nie widziałam ich, nawet zaciskając na nich palce. Pogmerałam w torbie, by odszukać buteleczkę z solą. Rozsypałam hojnie dwie garście w poprzek wymacanego płotu i przez chwilę powietrze zapełgało, i z nicości wyłoniły się zabudowania gospodarcze otoczone spróchniałym, zwichrowanym nieco płotem. To, że je widziałam, nie wystarczyło, by tam wejść. Rozebrałam iluzję, ale nie ochronny krąg. Sól była zbyt subtelna na tak silną magię. Mądrzej byłoby, gdyby użyła ogniskowania, mogłabym godzinami szukać przedmiotu ogniskującego. Dwa cięcia mieczem później jedno ze spróchniałych przęseł ogrodzenia upadło. Powietrze przeszył potężny impuls elektryczny i poczułam, jak włosy unoszą mi się wokół twarzy, naelektryzowane i rozwiane podmuchem rozchodzącej się niczym kręgi na wodzie magii. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Ponad dwudziestu strażników na posterunkach wokół obozu, drugie tyle do ochrony areny i strażnicy w barakach dla więźniów... nic dziwnego, że Grizzli miał kłopoty z wypłacalnością. Nie każda mała armia pojawia się u twego boku za darmo, a praca dla Grizzliego

wymagała premii za szkodliwe warunki. Wilki wzięły na siebie pierwsze uderzenie, zdejmując strażników po kolei. W kwadrans zewnętrzny krąg był oczyszczony. Trzech z baraku więziennego wywołali podejrzanymi trzaskami radiostacji. Niektórzy poddawali się właściwie bez walki. Widok wymierzonych w nich luf wystarczył, by nabierali rozsądku, przecież Grizzli nie płacił im aż tyle, by za niego umierali. Możliwe, że niejeden z odzianych w czarne mundury ochroniarzy do niedawna pracował na ochronie w supermarketach. Choć kilku miało za sobą przeszkolenie wojskowe. Cóż, Olaf, Roffe, Bjorn i Roch również. Skandynawskie wilki są tradycjonalistami. Służba wojskowa była jak wystawienie wilka na próbę. Jeśli przetrwa falę i przyjmowanie rozkazów od człowieka, zwykle złośliwego i niezbyt bystrego, jest gotowy, by uczestniczyć w życiu publicznym bez ryzyka, że puszczą mu o byle co hamulce. Niektórzy, jak Varg, Roffe czy Bjorn, łączyli swoje losy z elitarnymi jednostkami, zostawali komandosami czy snajperami i budowali karierę na wrodzonej im potrzebie chronienia i uderzania w tych, którzy mogą zagrażać ich stadu, zanim jeszcze zbliżą się do jego bram. Nie gloryfikuję wojny, przeciwnie, nienawidzę samej jej idei, ale jeśli miałabym komuś powierzyć życie moich bliskich, byłyby to wilki, których instynkty czynią z nich żołnierzy idealnych. Ci, których zatrudniał Grizzli, nie mieli szans. Nie wszystko poszło dobrze, czy też nie wszystko poszło tak, jak chcieliby Roffe i Olaf. Jeden z ludzi Nisima nie zauważył pułapki i uruchomił się alarm. Nagle zrobiło się za dużo hałasu, zbyt wiele wysokich dźwięków, jak na wilcze uszy (moje zresztą też), a stroboskopowe światła migały jak na wiejskiej dyskotece, co raniło wrażliwe oczy zmiennych. Były tak podkręcone, że gdyby ktoś dostał ataku padaczkowego, nie byłabym zaskoczona. Przez kilka minut staliśmy niemal jak sparaliżowani. Mimo całej woli, z jaką chciałam przemóc słabość, ból uszu i oczu był porażający. Gdyby trwał minutę dłużej, mogłabym w poszukiwaniu ulgi wbić sobie w gałki oczne dziewięciocentymetrowe gwoździe, uderzając w ich tępy łepek obcasem własnego buta. A potem dźwięk nagle ucichł, a wkrótce po nim ustało pulsacyjne miganie stroboskopów i wilki otrząsały się jak z lodowatej wody. podczas gdy zwijaliśmy się z bólu, Szczepan, wróż Nisima, znalazł panele kontrolne i wyłączył alarm. To opóźnienie wystarczyło, by Grizzli i kilku jego przydupasów zwinęli żagle. Sprawdzając ich kwaterę - niski popegeerowski budynek - widziałam ślady delikatnej paranoi, z którą mogłam się identyfikować. Musieli być spakowani albo naprawdę nie zabrali ze sobą niczego. Pokój był uporządkowany niekoniecznie czysty, ale nie nosił śladów pośpiesznego przerzucania zawartości szafy. Jak na stary budynek, w zdumiewająco dobrym stanie były wszystkie klamki w oknach i zamki w drzwiach, przejście na strych i przeciwpożarowa drabinka opadająca po krzywiźnie dachu i sięgająca ziemi również były nowe i zaprojektowane pod kątem ucieczki. Piwnicę z podkopem znaleźliśmy niedługo później. Wyglądało na to, że Grizzli zapadł się pod ziemię. Ion wyładował płynącą z tego wściekłość, przebijając trzycentymetrowe

drewniane drzwi pięścią. A potem po prostu ruszył w stronę budynków gospodarczych, ciągu stajni i chlewni, które zdegenerowany kierownik nielegalnych walk przeznaczył na doraźne cele dla zawodników. Szłam za nim krok w krok, poznając przerażające kulisy walk. Warunki, w jakich przetrzymywał zawodników, stan, w jakim znajdowało się wielu z nich... to był dopiero wierzchołek góry lodowej, a z każdą minutą widziałam więcej i więcej. To nie było tylko zaplecze turnieju gladiatorów. Najbliższe określenie, które pasowało do tego, co zastałam w obozie w Czarnowie, to zbrodnia przeciwko ludzkości. Przeciw zmiennej jej części. Kiedy byłam nastolatką, wraz ze szkolną wycieczką odwiedziłam Muzeum AuschwitzBirkenau w Oświęcimiu. Ciężko się rozchorowałam. Przestrzeń dawnego obozu koncentracyjnego była całkowicie skażona złem i cierpieniem, fizycznym i emocjonalnym, zamęczonych tam osób. Nie potrafiłam się odizolować i ustawić barier, nie potrafiłam udźwignąć tego, co uderzyło we mnie z mocą pędzącej kuli. Dla tych, którzy to zaplanowali i wykonali, masowo mordowani więźniowie nie znaczyli nic. Nie byli ludźmi wystarczająco, by dać im choćby część przywilejów przysługujących człowiekowi z urodzenia, nawet prawo do życia. Grizzli na szczęście nie zdołał rozwinąć takiej skali (choć pewnie nie miałby nic przeciwko), jednak łączyły go z tamtymi zbrodniarzami absolutny brak szacunku do ofiar, bezwzględne lekceważenie ich praw i człowieczeństwa. I obojętność wobec tego, co się z nimi stanie. Po trzech minutach w stajni musiałam wyjść na zewnątrz. Zwymiotowałam wszystko, co zdołałam zjeść przez ostatnią dobę, a potem zwymiotowałam jeszcze raz, już samym sokiem żołądkowym. Widziałam wiele, naprawdę. Niejedną piwnicę, niejednego sadystę w akcji, niejedno miejsce kaźni. A jednak poczułam, że moja granica „dalej już gorzej być nie może” po raz kolejny została sforsowana. Czułam, że te stajnie będą wracać do mnie w koszmarach, że będę się budziła obklejona smrodem wypełniającym te duszne pomieszczenia. Śmierć, rozkład, ekskrementy, pot i wspomnienie trzymanych tu kiedyś koni wymieszały się w obezwładniającą woń koszmaru. Już po jednym wdechu walczyłam, by utrzymać zawartość żołądka. Nie byłam jedyną, która przegrała i pospiesznie opuszczała stajnie, by zwymiotować pod ścianą. Wśród więźniów nie było Varga. Martwiło mnie to, ale pod pewnymi względami niewiele zmieniało. Wiedząc, że go tu nie ma, nadal byłabym za atakiem na obóz i pomocą tym, którym jeszcze można było pomóc. I jeśli nie zdołałabym znaleźć mojego partnera, a przy następnej pełni pogrążyłabym się w szaleństwie, pozostałaby mi satysfakcja, że nie zmarnowałam ostatnich dni przytomności umysłu i zrobiłam coś, co powinno zostać zrobione. Bo to, co stworzył w tym miejscu Grizzli, zaprzeczało wszystkiemu, w co wierzyłam jako człowiek, jako magiczny, jako wilk. Każda cząstka mnie burzyła się, widząc, jak daleko się posunął. Może i był tylko człowiekiem, ale rozmiary zła, jakie po sobie pozostawił, były apokaliptyczne.

To było cholernie ciężkie do udźwignięcia doświadczenie. Walczyłam z instynktem, który naciskał, bym weszła z powrotem do stajni i uwolniła wszystkich przetrzymywanych w klatkach, przykutych do ściany, uwiązanych za obroże zmiennych. Chciałam nakarmić tych, którzy skuleni w kącie wyglądali jak ofiary obozu koncentracyjnego, zbyt wychudli, by stać, zbyt nieprzytomni z niedożywienia, by orientować się, co się wokół nich dzieje. I zrozumiałam lepiej, niżbym chciała, co czuli żołnierze wyzwalający obozy, bo miałam świadomość, że nakarmienie tych, którzy głodowali od dawna, może ich zabić, czyli zrobić coś, czego dowodzący obozem sadyści nie zdołali dokonać mimo intensywnych starań. I tak, wiem, to nie ta skala. Tu było około setki więźniów, nie kilka tysięcy. Ale coś się we mnie złamało i bałam się, że nigdy się nie zrośnie. Możliwe, że wymiotując, pozbyłam się też z organizmu resztek niewinności i ufności, że są granice, za które człowiek się nie posunie, nie po nauczce, jaką dostaliśmy w dwudziestym wieku. A jednak. Mówią, że na wojnie nie ma niewinnych, sama w to wierzyłam do pewnego stopnia. Ale ci mężczyźni i kobiety... przeżyli taki koszmar, a w moim sercu byli niewinni. A my wszyscy, którzy składaliśmy obietnicę - bronić i chronić - zawiedliśmy ich, tak sromotnie zawiedliśmy. Było tu znacznie więcej niż tych trzydziestu zmiennokształtnych z turnieju. To był obwoźny obóz koncentracyjny, a Grizzli najwyraźniej na wielu z nich przeprowadzał eksperymenty, których nie powstydziliby się hitlerowscy zbrodniarze. Mnóstwo srebra, otwartych złamań, wybebeszonych jam brzusznych czy uciętych kończyn później zaczynało mi świtać, czego był ciekaw (bo u źródeł takich chorych eksperymentów zwykle leży zwyrodniała wersja naukowej ciekawości). Jak daleko może się posunąć, aby organizm zmiennych dał radę się uzdrowić? A jeśli po drodze iluś zmiennych nie dało rady... trudno. Nie sądzę, by się tym przejmował. Gdyby miał choć cień poczucia winy, nie zostawiłby w kącie ciał leżących na kupie. Jędrek podsłuchał rozmowę między Brunonem a Grizzlim dotyczącą tego, jak pozbyć się ciał. Wtedy założyliśmy, że chodzi o walki. Jednak późniejszy wywiad stwierdzał jasno: owszem, zdarzyły się dwa zgony, lecz były to właściwie przypadki, walki poszły źle, ktoś skręcił kark, ktoś rozbił komuś czaszkę, aż mózg uwalał garniturki facetów na widowni i koktajlowe sukienki ich dam. Dopiero po zamknięciu tury półfinałów miało dojść do czystki. Już wiedziałam, że ciała z ringu to wierzchołek góry lodowej. A teraz miałam poważny problem i mało czasu, by rozstrzygnąć, co z nim zrobić. Nie wiedziałam, ilu z tych przetrzymywanych tygodniami, może miesiącami w klatkach zmiennych było loupami. Zdziwiłabym się, gdyby choć pewien ich procent nie podążył ścieżką szaleństwa. Większość z nich wymagała opieki. Nie tylko psychologicznej, choć po wszystkim będzie konieczna, ale też medycznej - od podstawowej, dotyczącej pokaleczonej skóry, przez bardziej złożone złamania, wymagające nastawienia, po operacje jamy brzusznej czy

usuwanie ciał obcych pozostawionych im pod skórą czy głębiej w mięśniach. Nie wiedziałam też, jak ocenić poziom zagrożenia, jakie mogli teraz stanowić dla otoczenia. Czy ci osowiali i nieprzytomni więźniowie nie zaatakują tych, którzy przyszli im pomóc, albo każdego, kto stanie im na drodze jutro czy za kilka dni. Nie wiedziałam, na ile rzeczywistość do nich dociera, a na ile przy życiu trzyma ich ślepy instynkt. W takich warunkach wewnętrzne zwierzę przejmowało często kontrolę, bo mogło znieść więcej niż człowiek. Nie znaleźliśmy na terenie obozu wilczej wiedźmy, a obroże wciąż wciskały się w wilcze karki. Z jakiej odległości mogła aktywować zaklęcie, które się w nich znajdowało? Co to było za zaklęcie? Nie znając go, ciężko będzie znaleźć antidotum, a jego sygnatura nie kojarzyła mi się z niczym. Rocky chciał zdjąć jedną z obręczy z karku przytomnego i całkiem komunikatywnego wilka, a ten nagle padł sztywny na klepisko w dziwnym ataku neurologicznym, z pianą ściekającą z ust i drgawkami. Rocky zostawił mu obrożę, ale jego stan się nie poprawił. Nie wiem, czy się poprawi. Myśl o tym, że zła wiedźma ma jakąś władzę nad tymi wilkami nawet po tym, jak przejęliśmy obóz, niepokoiła mnie bardziej, niż chciałam na głos przyznać. Nie znając zaklęcia, mogłam się spodziewać wszystkiego. Przerastało mnie to, co tu zastałam. Spodziewałam się więzienia, nie obozu koncentracyjnego. Usiadłam na kamiennej ławce przed podłużnym budynkiem stajni i wyciągnęłam komunikator. Przez chwilę ważyłam go w dłoni, zastanawiając się, kto może być pomocny w koszmarze, jaki tu zastałam. Normalnie przywołałabym astral Jemioły albo Katarzyny, licząc na lecznicze zdolności pierwszej i doświadczenie drugiej. Dziś byłam przekonana, że to nie byłaby dobra decyzja. Nie z Katarzyną w fazie „nie ukrywajmy, że nawet cię nie lubię” i po objawieniu nienawiści, jaką żywi do zmiennych. Nie chciałam stawiać Jemioły przed koniecznością wyboru. Kłamstwo było dla niej bolesne, milczenie, gdy Katarzyna zadałaby jej pytanie wprost, również. Ograniczało to dość drastycznie liczbę osób, do których mogłam się zwrócić o pomoc. Skoncentrowałam się na jedynym, który przychodził mi do głowy. Znałam go krótko i naprawdę nie wiedziałam, na ile mogę mu ufać... ale chyba przyszedł czas, bym powiedziała „sprawdzam twoje deklaracje”. Przynajmniej będę wiedziała, na czym stoję. - Panno Wilk, czemu zawdzięczam kontakt w środku nocy? - zapytał z podszytą ironią uprzejmością. Cholera, przez to wszystko zapomniałam, że dochodziła czwarta rano. Milczałam zbita z tropu. Jeśli był typem faceta wkurwionego, gdy ktoś go budzi, może to nie był najlepszy czas, by mówić mu, że zamiast siedzieć na pupie, napadliśmy na obóz Grizzliego. Nawet jeśli miałam milion usprawiedliwień, czy był w nastroju, by ich wysłuchać? Jeśli dobrze go odczytałam, nie był typem faceta, który by pozwolił więźniom gnić w barakach w imię jakichś durnych przepisów, ale to tylko moja intuicja. Odchrząknęłam i z całą uprzejmością, na jaką mnie było stać, powiedziałam:

- Przepraszam, że dzwonię tak późno albo tak wcześnie, zależy, jak spojrzeć. Jestem jednak w takiej sytuacji, że naprawdę potrzebuję kogoś, kto się zna na zmiennych lepiej niż ja. I kogoś, kto ma na tyle otwartą głowę, żeby nie podejmować pochopnych decyzji - dodałam zmrożona myślą, że mógłby wydać wyrok na wszystkich, bo to byłoby łatwiejsze niż próba oceny ich stanu. Przez chwilę milczał tym brzemiennym typem milczenia. Niemal słyszałam, jak w jego głowie kręcą się trybiki. - Bruno czy Grusza? - zapytał w końcu, udowadniając mi, że wie więcej, niż zakładałam. - Grusza - odpowiedziałam, choć odkąd zobaczyłam teczkę tego faceta, myślałam o nim jako o Grizzlim. - Jak bardzo źle jest? - Bardzo. - Podaj mi koordynaty - rozkazał. Wyrecytowałam zapamiętane namiary. Intuicja podpowiadała mi, że Pięść znalazłby Czarnowo, nawet gdybym pomyliła współrzędne. - Pół godziny. Rozłączył się. Nawet nie wiedziałam, że w połączeniu poprzez komunikator można rzucić słuchawką. Był kompatybilny z komórkami w realnym świecie i lustrami komunikacyjnymi czy astralami w świecie magicznym, ale bazował na zupełnie innej technologii, czy raczej mieszaninie technologii i magii. A jednak Johann Faust potrafił manifestować swoją osobowość poprzez dowolne urządzenie. Kolejny numer wybrałam na komórce. Tu nie istniało ryzyko, że właścicielka będzie przebywała w Thornie, poza zasięgiem. Ze względu na fach była też oswojona z telefonami nad ranem. Problem stanowiło, że nie była oswojona z magią, zmiennymi, całym nadprzyrodzonym aspektem tego świata, bo była regularnym człowiekiem. Dobrym, ale tylko człowiekiem. Byłam ostrożna, nie mówiłam zbyt wiele, starając się oswoić ją z tematem, ale naprawdę nie znałam innego lekarza, który odpowiedziałby mi na nocny telefon i pomógł załatać kilkudziesięciu zmiennych. Miałam nadzieję, że po wszystkim nie będę musiała nadużywać talentów Romana, by wykasować jej wspomnienia dzisiejszej nocy. - Ile zwierząt jest rannych? - zapytała konkretnie, po tym jak jej wyjaśniłam, że zlikwidowaliśmy nielegalne walki zwierząt, głównie psów, ale i bardziej egzotycznych okazów. Było to dość bliskie prawdy, zmienny - zwierzak, dla Katarzyny różnica właściwie nie istniała. - Potrzebujesz bardzo dużego zapasu środków opatrunkowych, znieczulenia, środków uspokajających i szwów. Myślę, że rannych wymagających opieki będzie ponad pięćdziesiątka. Niektóre wymagają zabiegów chirurgicznych. - Możesz kogoś po mnie przysłać? - zapytała natychmiast. - Nie mam samochodu... - Jasne. - Dora, jeśli są tak ciężko ranne, jak mówisz, nie zbliżajcie się do nich, zanim

się pojawię, mogą być niebezpieczne. Westchnęłam ciężko. Mogła nie wiedzieć, że owe ranne zwierzęta zmieniały się w ludzi, ale miała rację. Wielu z nich mogło być śmiertelnie niebezpiecznych. Wstałam z ławki, by poszukać kogoś, kto skoczy po doktor Alinę na Bydgoskie Przedmieście. Nie usłyszałam Bjorna, który wyrósł tuż za mną, dopóki się nie odezwał. - Jeśli nie masz dla mnie innej roboty, chętnie po nią pojadę - powiedział cicho. - Jasne. Postaraj się jej nie wystraszyć. Nawet jeśli za godzinę będzie wiedziała więcej, niżby chciała, to na razie jest niewtajemniczona - dodałam. Jakiś cień przebiegł mu przez twarz i Bjorn napiął się zdenerwowany. - Jeśli myślisz, że się mnie przestraszy, wyślij kogoś innego - prawie warknął. Chwyciłam go za rękę, kiedy już się odwracał. - Bjorn, ona nie wie o zmiennych i magii, o tym właśnie mówiłam. O niczym innym, a na pewno nie o twojej twarzy! - Jeśli dobrze odczytałam jego wzburzone emocje, tak właśnie pomyślał. Opuścił teraz głowę, wciąż wytrącony z równowagi. - Głupio sobie roję, przepraszam. Nie czas, nie miejsce, nie ta kobieta, nie dla mnie - mruknął zaczerwieniony. - Nie wiesz, póki nie dasz jej wyboru... masz przynajmniej małą przewagę nad zwykłymi facetami. - Uśmiechnęłam się. - Tak? - Wiesz, ona naprawdę kocha psy. Chyba bardziej niż ludzi. Prychnął pogardliwie, jak każdy wilk mając zdecydowaną opinię na temat psich żartów, ale z jego spojrzenia i ciała zniknęły złość i napięcie. Gdy wsiadał do jednego z większych samochodów i wyjeżdżał przez zardzewiałą bramę, widziałam, że się uśmiecha pod nosem. W tym samym momencie powietrze przeszył krzyk, od którego po plecach przepłynął mi lodowaty dreszcz. Ktokolwiek krzyczał, brzmiał jak banshee, a śmierć wisiała w powietrzu.

Rozdział 17 Stalowa klatka wciśnięta była w kąt niedużego budynku gospodarczego, w którym walały się zardzewiałe maszyny rolnicze i sterty zakurzonych jutowych worków. Klatka miała nie więcej niż metr pięćdziesiąt wysokości, niewiele więcej długości. Najwyraźniej to tego Ion i Kaim szukali niezmordowanie, odkąd oczyściliśmy teren z ludzi Grizzliego. Nie byli w nastroju do rozmowy, więc nikt nie wchodził dwóm azjatyckim tygrysom w drogę. Przetrząsnęli cały obóz, ale nie znaleźli śladu tego, czego szukali. Nie byli facetami, którzy przyjmowaliby porażkę łatwo, więc przycisnęli jednego ze strażników. Dwie złamane ręce później dostali swoją odpowiedź... Między stalowymi prętami przeświecała skóra w kolorze cynamonu. Gdy Kaim siłował się z kłódką, Ion przysunął się do krat i szeptał coś w obcym mi języku. Kobieta skulona na brudnej podłodze klatki uniosła powoli głowę i zza gęstej zasłony skołtunionych włosów spojrzała na tygrysa. Odpowiedziała mu kilka słów i zaniosła się szlochem. Kłódka puściła, a Kaim niemal wyrwał kratę z zawiasów. Dziewczyna, podciągając się na ramionach, wypełzła z klatki. Dopiero teraz zobaczyłam jej poskręcane pod nienaturalnym kątem, posiniaczone nogi. Miłościwi bogowie... Kaim przypadł do niej na kolanach i przyciągnął do szerokiej klatki piersiowej. Płakali oboje. Ion wyglądał tak, jakby zobaczył zmorę. Cokolwiek mu powiedziała, uderzyło go to z siłą młota pneumatycznego. Wstał i na chwiejnych nogach wyszedł z szopy. Nie wiedziałam, co się stało. Był człowiekiem popchniętym za krawędź... i skoro dopiero teraz, po wszystkim, co przeszedł, zareagował w ten sposób... Miałam wewnętrzną pewność, że nie byłam właśnie świadkiem jakiejś hollywoodzkiej miłosnej dramy na dwóch braci i jedną kobietę. Nie był moim przyjacielem, ledwie go znałam, ale czułam, że nie mogę go teraz zostawić. Szedł jak lunatyk przez dziedziniec, aż dotarł do niskiego ogrodzenia. Wciąż było ciemnawo, świt dopiero miał nastać, więc w świetle księżyca majaczyły sylwetki drzew owocowych i wysokie kępy krzewów nachylających się nad sztachetkami. Wzrok Iona musiał być lepszy, bo pchnął furtkę, której nawet nie zauważyłam, i wszedł na teren zdziczałego sadu. Sięgająca nieco ponad kolana cembrowina okalająca studnię była nadgryziona zębem czasu, beton kruszył się pod palcami, kiedy pomogłam Ionowi zrzucić z wierzchu ciężkie, drewniane i obite blachą wieko. Oby nie chciał skakać, pomyślałam, bo nie zdołam go powstrzymać. W jego ruchach nie było jednak rezygnacji samobójcy. Był zdeterminowany. Obwiódł dłonią po krawędzi cembrowiny, aż zadźwięczały ogniwa łańcucha. Nie było korby czy drewnianego wału do wyciągania wiadra, więc zaparł się stopami w ziemię i zaczął wybierać łańcuch z otchłani studni. Ciężkie dudnienie, gdy coś na końcu łańcucha uderzało o cembrowiny, budziło najgorsze domysły. Mięśnie na ramionach Iona napinały się do granic możliwości, ciężar musiał być duży

nawet dla zmiennego tygrysa. Sapał, warczał, ale nawet na moment nie pozwalał sobie na mniejszy wysiłek. Po chwili w okręgu studni zamajaczył czworokątny kształt, a Ion chwycił za jego krawędź, wypuszczając z dłoni łańcuch. Złapałam go, nim ciężar na jego końcu znów pogrążył się w ciemności. Ramiona prawie wyskoczyły mi z barków. Dwieście, może dwieście pięćdziesiąt kilo to sporo więcej, niż mogłam bez problemu unieść. Stękając, okręciłam łańcuch wokół pnia najbliższego drzewa i pomogłam Ionowi, który z głuchymi warknięciami próbował wyciągnąć stalowy sześcian. Podstawę stanowił kwadrat o boku około osiemdziesięciu centymetrów, wysoki na nieco ponad półtora metra. Tuż przy górnej krawędzi i w pokrywie wyczuwałam pod palcami wycięte w twardym metalu okrągłe dziurki, jedną przy drugiej. Miałam coraz gorsze przeczucia, czując, że cały sześcian był mokry, także pokrywa. Przez chwilę szukaliśmy sposobu, by otworzyć stalowe pudło, Ion odnalazł zakamuflowany mechanizm i wyciągnął bolec przytrzymujący jedną ze ścian, a ta opadła na trawę z pluskiem wydobywającej się ze środka wody. I drugi raz tej nocy usłyszałam wrzask godny banshee, żałobny okrzyk wypełniony cierpieniem zbyt wielkim, by wyrazić je słowami, Ion trzymał w dłoniach wątłe ciało dziewczynki. Mogła mieć dziesięć, może dwanaście lat. Miodowa niegdyś skóra była teraz posiniała i zmacerowana, a czarne włosy sięgające poniżej pośladków oblepiały jej wychudzone i całkiem bezwładne ciało niczym wodorosty. Z uchylonych fioletowych ust spływała woda, która wypełniała jej płuca. Dla niej przybyliśmy za późno. A ja już wiedziałam, jakiego haka miał Grizzli na tygrysy i jak zmusił ich do walki. Ion dźwignął się z kolan, nie wypuszczając z objęć lodowatego ciała. Woda kapała ze skóry i włosów, gdy głowa dziewczynki opadła w tył. Szedł, nie patrząc pod nogi, obchodziło go tylko dziecko, którego nie zdołał uratować. Mogłam mu powiedzieć na podstawie doświadczenia w policji i co najmniej kilku topielców, których sekcje widziałam, że mała nie żyła dwa dni, może więcej. Jej skóra nosiła już ślady rozkładu, a z członków ustąpił rigor mortis. To jednak nie było coś, co chciał usłyszeć. Nie teraz. Może kiedyś pocieszy go świadomość, że nie miało znaczenia, że pomógł Roffemu, że uciekł z nami, że nie przyszedł tu godzinę wcześniej. Kiedyś, kiedy będzie już myślał racjonalnie. Teraz to nie rozum nim kierował, ale gorzka rozpacz wypełniająca mu płuca krzykiem. Było coś tak pierwotnego, archetypicznego w tym, jak ją niósł, jak ją przyciskał do piersi... w jego twarzy wykutej z kamienia i rozpaczy, która nie może znaleźć ujścia we łzach ani słowach. Nie musiałam pytać, Ion stracił córkę i prędzej piekło zamarznie, niż zaniecha zemsty. I miałam nadzieję, że ją uzyska. Nie dla siebie, ale dla tej małej dziewczynki, którą ktoś wsadził do stalowego pudła i zanurzył w studni. Kaim i ciemnowłosa kobieta z klatki, teraz otulona jednym z termicznych koców z apteczki, z przerażeniem na twarzach patrzyli, jak Ion idzie w ich stronę z ciałem w ramionach. Szloch kobiety przeszył powietrze. Mężczyźni

wymienili jedno z tych nieznośnie nabrzmiałych znaczeniami spojrzeń, a Kaim powiedział cicho: - Pójdę z tobą. - Zostań z Siri. Potrzebuje cię. Zajmę się tym. - Nie chcę, żebyś szedł sam. Na twarzy Kaima odmalowała się walka. Chciał pomóc bratu, ale drżąca pod kocem kobieta posłała mu spanikowane spojrzenie na samą myśl, że miałaby zostać sama. Żywi musieli mieć pierwszeństwo przed umarłymi, pomyślałam i otworzyłam usta, by powiedzieć Ionowi, że pójdę z nim i wytropię Grizzliego nie miałam wątpliwości, że to właśnie zamierzał. To było coś, co musiało zostać zrobione. Roffe był szybszy. Wyłaniając się z cienia, rozłożył na ziemi koc, by Ion mógł ułożyć na nim córkę, i powiedział: - Ion nie idzie sam. Tygrys otulił zimne ciało kocem, jakby okrywał dziecko do snu. Pogłaskał je po sinym policzku i skinął głową. Był gotów. Zniknęli w ciemności kilka minut później.

* Twarz Johanna Fausta nie wyrażała wiele, kiedy słuchał moich wyjaśnień na temat ataku na obóz i powodów, dla których uznałam to za konieczne. Zdołał zachować też kamienną twarz, kiedy podczas obchodu terenu niegdysiejszego gospodarstwa rolnego w jednym z budynków natknął się na stertę zepchniętych pod ścianę ciał czy gdy mijał rząd ciasnych stalowych klatek, gdzie przetrzymywano więźniów, którzy mogli tylko kulić się w pozycji płodowej, bo było za ciasno, by rozprostować nogi czy wstać. Powieka drgała mu nerwowo, gdy spoglądał w oczy wychudzonym kobietom i mężczyznom, którzy mieli pecha stać się obiektami eksperymentów Grizzliego. Był spokojny jak morze na chwilę przed rozpętaniem się białego szkwału. Mimika nie zdradzała wiele, ale w oczach, tuż pod powierzchnią, czaiła się furia. Dopiero teraz w pełni dotarło do mnie, jaką głupotą byłoby kupić wizerunek wyluzowanego kolesia, który wpada, by wyjeść ci kabanosy z lodówki. Johann był niebezpieczny. Na szczęście dla mnie i wszystkich w okolicy, nie był dogmatykiem i to nie litera prawa, lecz człowiek, którego ochroną winno być prawo, był dla niego ważniejszy. A potem zobaczył obrożę jednego z wilków i cały z trudem utrzymywany spokój prysnął w ułamku sekundy. Twarz mu pociemniała, a oczy stały się wilcze, srebrne i bezlitosne. - Dora, dzwoń do Borysa - warknął. - Nie będzie ze mną rozmawiał - powiedziałam. Byłam zniechęcona i przytłoczona wszystkim, co mnie otaczało. - Będzie. Powiedz mu, że Bruno złamał umowę. I że masz tu co najmniej dwudziestkę wilków z zaklęciem SS Wehrwolf na obrożach. I powiedz mu, że są chwile, gdy brak decyzji jest decyzją samą w sobie, a tę zapamiętam wyrzucił z siebie twardo.

Zadzwoniłam na numer, który dała mi Ksenia. Dopiero minęła piąta, ale kobieta odebrała natychmiast, jakby czekała na telefon. Może tak było, jej magia była naprawdę potężna. Poprosiłam, by podała słuchawkę mężowi. Zanim Borys miał okazję mnie spławić, powiedziałam szybko, co zastałam w obozie, i wymieniłam nietypową nazwę zaklęcia użytą przez Johanna. Przez trzydzieści sekund w słuchawce brzęczała cisza tak gęsta, że sprawdziłam, czy nic nie przerwało mi połączenia. - Będę za kilka godzin, najszybciej jak się da. Nie zdejmujcie im obroży, bo zginą. Przywiozę Swietłanę. Jeśli ktokolwiek może im pomóc, to tylko ona powiedział. W jego głosie słyszałam nutę człowieka, który utracił coś cennego i nie zostało mu już wiele złudzeń. Johann stał sztywno, z ramionami splecionymi na piersi i spojrzeniem utkwionym w rozkwitającym świcie. Jego mina znów nie wyrażała wiele, ale przez skórę wyczuwałam napięcie. Gdyby to zależało od wilczycy, trzymałaby się z daleka. Reagowała instynktownie i bała się go. Nie byłam aż tak rozsądna, więc podeszłam. - Potrafisz połączyć ten koszmar z Brunonem? - upewniłam się. - Tak. Wyrok zapadł i nie powinien dożyć dnia - warknął. Wtedy moje szanse na znalezienie Varga drastycznie by zmalały, pomyślałam z lekką paniką. - Nie martw się. Poczekam. Choć Bruno może zacząć sypiać w trumnie, skoro już jest martwy. Z tym nie zamierzałam dyskutować. Mogę mu nawet załatwić zniżkę u producenta trumien, skoro moi synowie zamawiają je regularnie. Choć dla Brunona nie wybrałabym nic wygodnego i z satynowym wykończeniem. Raczej twardą skrzynię nabijaną na dnie gwoździami jak łoże fakira.

* Bjorn przywiózł panią doktor w ciągu godziny. Bagażnik i tylne siedzenia jeepa wypełniały plastikowe kontenery z zaopatrzeniem. Było ich tyle, że niewykluczone, że spakowała cały gabinet i przygotowała się na wszystko. Doktor Alina ostrożnie wysiadła z samochodu i niepewnie rozglądała się wokół. - Nie powiedziałaś mi wszystkiego, prawda? - zagaiła, kiedy podeszłam. - Nie mogłam powiedzieć przez telefon całej prawdy... nie uwierzyłabyś. - Powiedz teraz. Mam prawo wiedzieć, w co wchodzę - powiedziała kategorycznym tonem kobiety, która nauczona była dyktować warunki. Miała rację, miała prawo. A jeśli nie podoła prawdzie, Roman był więcej niż zdolny do usunięcia jej wspomnień. I miałam nadzieję, że nie będzie musiał, bo szanowałam tę kobietę, a ten proces uważałam za upokarzający, skoro wiązał się z wpuszczeniem kogoś obcego do swojej głowy i bezradnością wobec jego manipulacji. Pamięć określa tożsamość, nie chciałam pozbawiać jej nawet kilku godzin. - Mówiłam prawdę, jest tu wielu rannych wymagających opieki. Przemilczałam to, że są zmiennymi, mogą zmieniać się w wilki, tygrysy, niedźwiedzia... teraz

większość jest w ludzkiej formie. Czy to ci przeszkadza? - zaryzykowałam. Spojrzała na mnie, jakby sprawdzając, czy nie robię jej w Karolka. Odczytała mnie szybko i zmarszczyła nos. - Nieudzielanie pomocy rannemu zwierzęciu tylko dlatego, że czasem zmienia się w człowieka, byłoby dyskryminacją i złamaniem obietnicy, którą złożyłam. Więc nie, nie przeszkadza mi, że moi pacjenci obecnie chodzą na dwóch nogach. Wystarczy mi, że mają też cztery. Musiałam przyznać, że nie potrafiłam przewidzieć jej reakcji. Tryb rozumowania doktor Aliny był tak swoisty, że spojrzałam na nią z nowym, jeszcze większym szacunkiem. Ktoś mógłby powiedzieć, że była popieprzona, ja wolałam określenie, że ma „swoistą perspektywę”. I trzymałam kciuki, by atencja Bjorna spotkała się z równie dobrym przyjęciem. Ta kobieta pasowała do nas idealnie. Nie dała mi zbyt wiele czasu na rozważania o jej osobowości. Odruchowo przyjęła rolę liderki i zarządziła wypakowywanie pakunków. Tonem małego dyktatora rozkazywała moim wilkom, co mają robić, by zbudować profesjonalne, nawet jeśli prowizoryczne zaplecze medyczne dla zmiennych. Zanim zrobili, o co prosiła, spojrzeli na mnie, jakby sprawdzali, jak zareaguję na takie wkroczenie na moje terytorium. Nie tylko ja zauważyłam potencjał doktor Aliny. Byłaby niezłym zmiennym i z całą pewnością nie byłaby submisywnym szczeniaczkiem. - Pani doktor rządzi w tej kwestii - rzuciłam lekko i natychmiast zabrali się do roboty. - Pytają o pozwolenie, gdy chcą obsikać hydrant? - zapytała szeptem. Wybuchłam śmiechem, a nie wierzyłam, że jestem jeszcze w stanie śmiać się po tym, co tu dziś widziałam. - Dobrze, że jesteś w dobrym humorze, przypomnij sobie to, kiedy będziesz wypisywać kolejny przelew dla fundacji - rzuciła z uśmiechem rekina. Mogła być pewna, że dostanie tłusty przelew. I moja w tym głowa, by firma Olafa odpisała od podatku naprawdę pokaźną dotację na rzecz Czterech Łap.

* Przez kolejne godziny opracowaliśmy skuteczny system pracy. Weterynarz oceniała priorytety obrażeń, a ja i Johann upewnialiśmy się, że będzie bezpieczna, zbliżając się do konkretnych pacjentów. Bjorn nie odstępował jej na krok, pilnując, by fizyczna siła zmiennych pacjentów nie stanowiła dla niej zagrożenia. Przytrzymywał tych, których szyła, wyjaśniał wszelkie zawiłości anatomii czy różnic metabolicznych zmiennych, kiedy ustalała dawki anestetyków, sprawnie dawał zastrzyki i przykładał do ust maskę z gazem usypiającym tym, których musiała operować. Widząc, jak na stole operacyjnym zaimprowizowanym ze zdjętych z zawiasów drzwi i dwóch stolarskich kozłów, przykrytym jednorazowym prześcieradłem i doświetlonym reflektorami, rozcina zaognioną ranę na brzuchu młodej wilczycy, usuwa zostawioną między jelitami srebrną kulkę wielkości pięści, przepłukuje jelita i zaszywa sprawnie ranę, jakby

robiła takie rzeczy każdego dnia, byłam pod ogromnym wrażeniem. Profesjonalna w każdym calu, skupiona całkowicie na pacjentach, nie traciła czasu na nadmiar pytań. Może zresztą jako weterynarz nie miała nawyku rozmawiania z pacjentami czy czekania, aż sami przedstawią jej objawy. Naciskała, uciskała, rozcinała, szyła, opatrywała, dezynfekowała, aplikowała antybiotyki, znieczulacze, kroplówki. Gdy kończyła z jednym pacjentem, wołała Rocky'ego i Alberta, których mianowała sanitariuszami, a oni przenosili chorego na noszach do izby, która do niedawna stanowiła kwaterę ochroniarzy Grizzliego. Rzędy polowych łóżek i piętrowych prycz upodobniały to miejsce do szpitala. Miałam świadomość, jak bardzo prowizoryczne było to rozwiązanie, ale priorytetem było opanowanie sytuacji i zaoferowanie im pomocy doraźnej, dopóki nie pojawi się Swietłana. Bo nie zabiorę setki zmiennych, niekoniecznie stabilnych, do schludnego ludzkiego szpitala. Pocieszała mnie myśl, że jeśli srebro nie ingeruje w ich proces leczenia, przebiega on szybko i sprawnie, a odrobina brudu nie pokona zmiennych. Nie wtedy, kiedy mają odpowiednią ilość kalorii i mogą zmienić formę. Roch z typową dla siebie skutecznością planowania dostarczył kilkadziesiąt porcji FSR. Sztywne torby z grubej zielonej folii, wyprodukowane dla amerykańskich żołnierzy, kryły po cztery tysiące łatwo przyswajalnych kalorii. Doktor Alina nie protestowała, kiedy Bjorn rzeczowo wyjaśnił, ile energii zużywa ciało zmiennych na przemianę i gojenie. Ustaliła plan żywienia, częstotliwość i rozmiar porcji odpowiednie dla zmniejszonych głodówką żołądków. Jej wnikliwe pytania dowodziły fascynacji, a znajomość biologii zwierząt pozwalała jej znacznie spokojniej przyjmować to, co odbiegało od ludzkiej normy. Jestem przekonana, że ludzki lekarz miałby znacznie częściej stany „ale jak to” i byłby mniej elastyczny, gdyby musiał zapomnieć o podstawach tego, czego nauczyli go w szkole. Zanim zmienny trafiał na zaimprowizowany stół doktor Aliny, ja i Johann próbowaliśmy ocenić jego stan. Pięść był ekspertem w wyczuwaniu, kiedy zmienny przekraczał granice szaleństwa. Może miał wrodzony talent, a może miało to coś wspólnego z jego pracą, w końcu tym się między innymi zajmował - znajdowaniem loupów, zanim staną się zabójcami, a im szybciej mógł wyczuć szaleństwo, tym mniejsze ryzyko łańcucha ofiar. Wystarczyło mu, że zamieniałam ze zmiennym kilka słów, nawiązywałam nawet najprostszy kontakt. Stał obok i po prostu wiedział. Skoro alternatywą było testowanie srebrem, doceniałam jego umiejętności. Czułabym się jak najgorszy kat, wystawiając tych ludzi na kolejną dawkę cierpienia. A po tym, co przeszli, nie wiem, na ile testowanie srebrem byłoby skuteczne, jeśli ich próg bólu poszybował wyżej, niż powinno to być możliwe. Już po godzinie trzech zmiennych zostało odizolowanych i nie mieli trafić do lekarki. Byli zbyt niestabilni i niebezpieczni. Przeżyłam każdego z nich, choć nie mogłabym dla nich nic zrobić. Johann chciał zabić ich na miejscu. Wynegocjowałam tylko odwleczenie wyroku do przyjazdu Swietłany. Widziałam, co zrobiła dla mojej wilczycy, miałam nadzieję, że i tym razem

zadziała. Przypuszczalnym czarnym koniem turnieju, o którym tak wiele mówiono, był prawdziwy loup garou, pogrążony w szaleństwie i opętany klątwą. Dla niego nadziei nie było. Wyszłam ze stajni, kiedy Johann robił, co do niego należy.

* Byłam zbyt zmęczona, by utrzymać się na nogach. Ostatnie godziny okazały się najbardziej męczącym czasem w moim życiu. Przekonałam się, że nie nadaję się na lekarza, pielęgniarza ani siostrę miłosierdzia. Przy całym moim współczuciu dla ofiar gryzłam się tym, że sprawiedliwości nie stanie się zadość, jeśli Grizzli, Bruno i wilcza wiedźma wyjdą z tego bez szwanku. Nie zauważyłam, kiedy noc przeszła w dzień, a słońce wspięło się wysoko na niebo. Miron znalazł mnie siedzącą na ziemi, opartą o ścianę. Pocierałam dłońmi twarz, próbując zetrzeć z niej senność. - Zabiorę cię do domu - powiedział, opadając obok mnie na trawę. - Nie mogę, nie teraz. - Dociągnęłaś do swojej granicy, Dora, nie jesteś w pełni zmienną, potrzebujesz przerwy, jedzenia, snu. Jeśli sama nie potrafisz o siebie zadbać, spada to na mnie. I nie skarżę się na obowiązki, tylko na to, że utrudniasz mi ich wykonywanie. Zacisnęłam usta w wąską linię. Miał rację, oczywiście, ale... nie odejdę, póki nie porozmawiam z Borysem. Diabeł westchnął ciężko i wetknął mi w dłoń kartonik z mrożoną kawą i baton energetyczny. Wiedział, co odpowiem, ale nie mogłam go nie kochać za to, że próbował. Może gdybym posłuchała wtedy Mirona i pojechała do domu, nie dowiedziałabym się prawdy o zaklęciu, którego użyli Grizzli i Bruno. I nie wiedziałabym, jak wyglądały ostatnie chwile tego pierwszego. Nie zrozumcie mnie źle... byłabym pewnie szczęśliwsza, nie wiedząc. Ale życie nie polega na dryfowaniu w stronę szczęścia. Zmiennokształtny tygrys w żałobie nie jest łagodny jak kucyk Pony... Ale niektóre rzeczy po prostu muszą być zrobione. Tego nauczyłam się tamtego przedpołudnia, kiedy usłyszałam podniecone okrzyki i wycie wilków, a przez bramę wkroczył Ion, ciągnąc na smyczy Grizzliego i jego dwóch ochroniarzy. Roffe zamykał pochód z posępną miną. Wyczułam na nim ślady brudnej magii i nie musiałam pytać - wilcza wiedźma nie skrzywdzi już nikogo. I może gdybym posłuchała Mirona, nie wiedziałabym, co stało się w stodole... ale bez tego ta historia nie miałaby w mojej głowie domknięcia i jego brak doskwierałby mi równie mocno jak świadomość tego, co z rąk Grizzliego wycierpieli jego niewolnicy. I jeśli czasem budzę się w nocy z koszmaru, który odtwarza tamte sceny, o tym właśnie staram się pamiętać.

Rozdział 18 Niektórzy chcieli zabrać go na arenę do Złej Wsi, by dopełnić scenograficznej klamry. Zwyciężył rozsądek - za daleko, za dużo czasu, zbyt wielu wymagających opieki i za dużo pracy, by podporządkować się pokusie starannego aranżowania scenografii dla zemsty. Stodole zresztą wiele nie brakowało. Puste boksy na siano i słomę były znakomitą widownią, jeśli wniosło się kilka drewnianych skrzyń i ław zamiast trybun. Klepisko na środku pełniło funkcję ringu. Siatki dookoła nie potrzebowali - na arenie miała chronić widzów przed potencjalnie oszalałym zawodnikiem. Tu widzowie mogli się w znakomitej większości obronić sami, więcej - żywili nadzieję, że będą mieli ku temu okazję. Trybuny wypełniły się błyskawicznie. Olaf i nasze wilki też tu byli, ale odruchowo zajęli miejsca strategiczne - przy wrotach i przejściach, na wypadek gdyby sprawy wymknęły się spod kontroli. Biorąc pod uwagę, że widownia dyszała żądzą zemsty, było to racjonalne założenie. Stary glina we mnie przez skórę wyczuwał kłopoty. Chłopaki Nisima trzymali się na uboczu. Nie byli zmiennymi, nie chcieli mieszać się w cokolwiek, co miało się wydarzyć, ale chcieli widzieć wszystko, bo szef płacił za informacje, a nie za wrażliwe żołądki. Miejsca siedzące zajmowali głównie byli zawodnicy - większość z nich była w lepszym stanie niż pozostali więźniowie, bo dostawali więcej jedzenia i jaką taką opiekę, skoro co drugi dzień musieli pojawiać się na ringu. Wilki wciąż miały na szyjach obroże, ale wcześniej od nas dowiedzieli się, że bez pomocy wilczej wiedźmy czy szeptunki nie mogą ich rozpinać, jeśli chcą żyć. Początkowo byli bardzo nerwowi, wiedząc, że kobieta, która je założyła, zdołała uciec i wciąż może mieć nad nimi władzę, jednak odprężyli się, kiedy Ion i Roffe wrócili. Wilk wyznał, że musiał wybierać, on albo ona, bo kiedy ją złapał, sięgnęła po magię. Nikt nie zamierzał jej opłakiwać. Wilcza wiedźma powinna być odpowiednikiem szeptunki dla zmiennych. Magią potrafiła docierać do bestii, koić i leczyć. W społeczności zmiennych wiedźmy takie jak ona hołubiono, bo potrafiły odciągnąć zmiennego od krawędzi szaleństwa, kiedy bestia za bardzo przybierała na sile. Wzmacniały kontrolę, pomagały młodym zmiennym przy pierwszej przemianie, zanim stawała się dla nich czymś równie naturalnym jak oddychanie. To, co zrobiła Karina - wspólniczka Grizzliego, było rozpatrywane przez zmiennych nie tylko jako zdrada, ale jako świętokradztwo. Jej dar komunikacji z bestią pochodził od Białego Wilka, a ona sprzeniewierzyła się posłannictwu, które jej wskazał. Wilki nie są szczególnie religijne, nawet boginie takie jak Badb czy Faoiliarna traktują z szacunkiem podszytym ironią, ale mają swoje świętości, a Biały Wilk jest jedną z nich. Na ławach zauważyłam kilku byłych więźniów opatrywanych niedawno przez doktor Alinę. Owinięci kocami i wciąż słabi, ale w ich twarzach już coś się

zmieniło. Nie chodziło tylko o to, że zjedli pierwszy od wielu dni posiłek, a ich rany, poprawnie opatrzone i oczyszczone ze srebra, po kilku godzinach wyglądały już znacznie lepiej. Zaszczucie i beznadzieja cofnęły się w głąb. Jakkolwiek depresyjnie to brzmiało, to, co zaczynało się właśnie na klepisku, wzbudziło pierwsze objawy zainteresowania, jakie u nich widziałam. Nawet kiedy uwalnialiśmy ich z klatek, a doktor Alina zaszywała im rany, wydawali się bardziej apatyczni niż teraz. Ion przyjął funkcję mistrza ceremonii. Może była to naturalna konsekwencja tego, że to on wytropił Grizzliego, może jako tygrys miał większy posłuch. Nie musieli wiele mówić, by ich pomocnicy, rekrutujący się z wilków, którzy do niedawna walczyli na arenie, wiedzieli, czego widzowie oczekują. Wrota stodoły zostały rozwarte na całą szerokość, a zaparkowany przy samym wejściu samochód z włączonymi reflektorami stworzył na klepisku wrażenie rzęsiście oświetlonej areny. Gdy wszystko było gotowe, Ion wyszedł na środek i z energią urodzonego showmana rozpoczął konferansjerkę. - Przyjaciele, dziś nie będzie zakładów, bo żadnym wyzwaniem jest przewidzenie, jaki wynik usatysfakcjonuje nas wszystkich. - Pomruk aprobaty przepłynął po trybunach. - Nasz główny zawodnik był zawsze mocny tylko pięściami pomagierów i własną niewyparzoną gębą. Dziś poszerzymy jego horyzonty, otworzymy mu oczy, choćbyśmy mieli mu w tym celu wyciąć powieki. - Zaznaczył palcami w powietrzu znak cytowania i zaśmiał się rubasznie, a widzowie mu zawtórowali. - Widzę, że rozpoznaliście ten tekst i liczę na to, że pomożecie mi, podrzucając kolejne, by zachęcić Grizzliego do starań. Pamiętacie, które wkurzały was najbardziej? Buczenie przebiegło przez widownię. Kaim wprowadził Grizzliego, który wyglądał nieźle, jak na faceta wytropionego przez tygrysa i wilka, ale najwyraźniej Ion oszczędzał oprawcę na widowisko, które właśnie się rozpoczynało. W żółtej koszuli i wciąż pod krawatem, stał na krawędzi klepiska, jakby wiedział, co go czeka, i nie chciał zrobić nawet jednego kroku więcej. Szturchnięty w plecy, zatoczył się i wpadł w snop świateł samochodowych reflektorów. Kaim usiadł na trybunie, koło siostry. - Po waszej prawej stronie facet, którego każdy z nas zna od najgorszej strony, nieoczekiwanie w roli innej niż poganiacz niewolników. Co możemy mu powiedzieć na zachętę? - zawołał Ion. Siedzący na widowni zawodnicy wykrzywiali twarz w nienawistnym grymasie i zaczęli podrzucać propozycje. Większość z nich całkiem dobrze naśladowała intonację Grizzliego, którą pamiętałam z walk w Złej Wsi. - Pokaż, że jesteś warta powietrza, którym oddychasz! Pod wodą z oddychania gówno wyjdzie! - krzyknęła muskularna zmienna. Jej twarz wciąż się goiła. Spod fioletowych sińców i opuchlizny ledwie było widać lewe oko, a wybroczyny na szyi sięgały od żuchwy tuż nad obojczyki, z wyraźnym wzorem odbitych palców. - Poklepywaniem po tyłku nie zapewnisz rozrywki w dobie HBO! Krew lub

seks, wybieraj, co wolisz! - dorzuciła wysoka dziewczyna z włosami ściętymi przy samej skórze. Sądząc po śladach po nożu na ramieniu i siniakach pokrywających całe ciało, walczyła. - Porcja żarcia jest jedna, do podziału dla zwycięzcy i jego rodziny. Kto ma ochotę na dietę, może odpuścić! - krzyknął ciemnowłosy wilk, zrywając się z ławki. Jego dwie siostry leżały nieprzytomne w izbie szpitalnej, z odżywczymi kroplówkami podłączonymi do przedramion. Wyglądały jak szkielety obciągnięte zgrubiałymi żyłami i skórą, bez śladu mięśni. Metabolizm zmiennych był szybki, jednak doprowadzenie ich do takiego stanu musiało zająć więcej niż dwa tygodnie. Doktor Alina nie dawała im dużych szans. Wciąż nie odzyskały przytomności. Rozumiałam jego wściekłość. Jeśli padłby na arenie lub umarł z głodu, los dziewcząt byłby przesądzony. Więc walczył. Instynkt kazał mu je chronić, ale co w tym układzie było ochroną? To, że on trzymał się na nogach, a one być może umierały, musiało mu mocno mieszać w głowie. - Jeśli zależy ci na życiu córki, wyrwij mu kręgosłup i podepcz truchło albo ja zatańczę na kościach tej gówniary, po tym jak zrobię jej kilka miłych rzeczy. Nie powinna umierać, nie zaznawszy prawdziwego faceta! - głos Iona wybił się nad inne krzyki. - Chcę krwi i flaków, nie obchodzi mnie nic, co nie jest nimi pokryte! - zawołał mężczyzna, którego ciało pokrywały ledwie zagojone blizny. Plątanina grubych i wciąż zaognionych szram koncentrowała się głównie na jamie brzusznej. - To ja jestem tu Alfą i zegniesz kark, choćbym miał ci go złamać! - głos młodego wilka był ochrypły, jakby wciąż dławiła go wściekłość, którą czuł, słysząc te słowa. - Karino, pokaż mu, czym jest ból, żeby wiedział, czego chce unikać! - krzyknął facet z grubymi strupami otaczającymi obrożę na szyi. - Zabiłem twoją matkę, bo byłeś do dupy. Nie zmuszaj mnie, żebym zrobił to samo z twoją siostrą! - Kaim splunął na klepisko, jakby chciał się pozbyć goryczy tych słów. Agresja i wściekłość wypełniały stodołę po dach. Ion kiwnął w stronę ukrytych w cieniu pomocników, a ci wyprowadzili na klepisko jednego z ochroniarzy Grizzliego. Facet wyglądał jak bizon, masywny, wielki, z barami rozpychającymi szyty na miarę garnitur (bo nie sądzę, by w masowej produkcji mógł znaleźć coś dla dwumetrowego faceta ważącego pewnie nie mniej niż sto sześćdziesiąt kilogramów). Jego ciemna skóra w kolorze czarnej kawy lśniła od potu, po policzku spływała strużka krwi z rozciętego łuku brwiowego. Był zmiennym, ale nie potrafiłam określić, jakiego rodzaju. Nie wilk i nie tygrys, coś dużego i drapieżnego, tego akurat byłam pewna. - W drugim narożniku znany nam wszystkim BJ. Urodził się jako jeden z nas, ale potem wybrał, komu woli służyć. Zapomniał o podstawowej zasadzie: futro zawsze bliższe niż pieniądze. Ale może goryl zawsze zostanie gorylem? zawołał Ion, a ja wzdrygnęłam się na samą myśl, jak BJ wyglądał po

przemianie, skoro zwykle zwierzęce formy były większe niż ludzkie. - Każdy z nas wie dokładnie, jak mocno BJ potrafi uderzać... wygląda na to, że jedynym, który wciąż tego nie wie, jest Grizzli. Nie możemy pozwolić, żeby umierał w niewiedzy, prawda? Tłum zawył entuzjastycznie, a mnie przeszedł dreszcz. Wytrzymałam tylko chwilę i dyskretnie zaczęłam wycofywać się ze stodoły. Pięści goryla były w stanie zmiażdżyć czaszkę jednym ruchem, ale widać wiedział, że szybka śmierć Grizzliego nie usatysfakcjonuje zebranych. Myślę, że wciąż się łudził, że wyjdzie z tego, że samo futro będzie mu przepustką. Wiedziałam lepiej. To nie była walka zmienni kontra ludzie, ale zemsta na oprawcy. Mieli swoich zmarłych do pomszczenia, swoje cierpienie do okupienia, upokorzenie i przemoc, której doświadczyli, do odbicia na skórze winnych niczym piętno. Nikt winny nie wyjdzie stąd żywy, pomyślałam. Czy wystarczy im Grizzli i BJ, czy pójdą po ochroniarzy? Nie zdołałabym ich powstrzymać. I nie wiem, czy potrafiłabym ich potępić. Nie po tym, co tu widziałam. Wycofałam się za róg stodoły. Obeszłam budynek i oparłam się o drewnianą ścianę. Przez szpary między deskami wciąż słyszałam odgłosy uderzeń, wrzaski i gwizdy. - Słaby żołądek? - Mimo kpiny w głosie spojrzenie Johanna było poważne. - Też. - Wzruszyłam ramionami, bo jeśli mój żołądek nie buntowałby się na widok bitego na miazgę faceta, zaczęłabym się poważnie niepokoić o swoje zdrowie psychiczne. - Za długo byłam policjantką, żeby samosąd utożsamiać ze sprawiedliwością. - Proces nic by nie zmienił. On zasłużył na śmierć, a wyrok wykonany na miejscu ułatwia sprawę. - Sprawiedliwość rzadko jest łatwa. I wiem, w czym problem. To nie jest moja pierwsza sprawa, w której krzyżują się światy i szukanie sprawiedliwości wymaga lawirowania. Przypomniała mi się sprawa BHO. Zadowolenie wymiarów sprawiedliwości w piekle i w ludzkim świecie wymagało żonglowania dowodami, naciągania rzeczywistości i mieszania we wspomnieniach winnego. W teorii to poważne naruszenie praw kryminalisty. Alternatywą była śmierć na miejscu. A demony nie są łagodne z natury w wymierzaniu sprawiedliwości komuś zamieszanemu w śmierć ich braci. Jak sądzić człowieka, który popełnia przestępstwo na zmiennych? Jak przedstawić sprawę ludzkiemu sędziemu, skoro nie wie i nie powinien wiedzieć nic o zmiennokształtnych, magii czy demonicznych przywołaniach? Ludzki sędzia zrozumiałby, że Grizzli to sadystyczny dupek zmuszający kobiety i mężczyzn do walki na ringu, ale czy pojąłby rozmiar krzywdy, jaką im uczynił? Czy pojąłby, jakim cierpieniem okupili jego eksperymenty ze srebrem czy sprawdzaniem granic regeneracji? Jak, nie zdradzając istnienia zmiennokształtnych, wyjaśnić, że ofiara po dwóch tygodniach od uwolnienia wygląda na całą i zdrową, ale ludzka kobieta na jej miejscu nie przeżyłaby jednej trzeciej tego, co zgotował jej Grizzli, głodząc

tygodniami, tnąc brzytwą, magią i strachem zmuszając do posłuszeństwa? Nie wierzę, by dało się to przeprowadzić właściwie. Nie, dopóki wiedza o zmiennych nie jest powszechna, a do tego nie dojdzie nigdy. Zresztą to i tak czysto teoretyczne rozważania o wydolności ludzkich sądów, bo zmiennokształtni mieli własne prawa, własną sprawiedliwość i skoro Grizzli wiedział o zmiennych dość, by ich więzić i torturować, powinien odpowiadać przed nimi. Ja to wszystko naprawdę rozumiałam, ale nie czułam się z tym jakoś szczególnie lepiej. - Pomyśl o tym, że dla ofiar to szansa na odzyskanie kontroli. Piętno ofiary może złamać i człowieka, i bestię. Johann wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i wysunął je w moją stronę. Nie paliłam, ale byłam strzępkiem nerwów i nagle papieros wydał się całkiem niezłym pomysłem. Podał mi ogień i zaciągnęłam się dymem. Rozkaszlałam się, wzbudzając jego uśmiech, ale po chwili było lepiej. Witkacy twierdził, że palenie uspokaja głównie dlatego, że wdychając dym, wyrównujesz oddech, pogłębiasz go na tyle, że organizm się rozluźnia. Nie wiem, na ile ta teoria była sensowna, choć mój przyjaciel palił jak smok, co chyba czyniło go ekspertem. Ten zapalony za stodołą (jakbym miała dziewięć lat i ukradła ojcu szluga, gdy nie patrzył) uspokoił mnie na tyle, bym mogła odpowiedzieć Pięści. - Rozumiem to lepiej, niż myślisz, Johann, naprawdę. I nie będę ich oceniać, skoro sama skorzystałam z okazji na zemstę na kimś, kto mnie porwał i torturował. - Widząc jego skupioną minę, tylko machnęłam ręką. - Nie będę ci o tym opowiadać, dość tu mamy dziś makabry. Ale na razie częściej śnię koszmary o tym, co ja mu zrobiłam, niż o tym, co mi zrobił on. A uwierz, kara była adekwatna do przewiny. Tacy jak Grizzli nie mają koszmarów po tym, co zrobili, ale chcę wierzyć, że na tych trybunach nie siedzą tacy jak on. Wiesz, co mam na myśli? Skinął głową. - To też cena odzyskanej kontroli. Nie przychodzi łatwo. - Nawet jeśli powtarzasz sobie, że jesteś po właściwej stronie barykady, nie wymażesz z pamięci obrazów, które później nawiedzają cię w snach. - Jesteś bardziej człowiekiem, niż sądziłem, czytając twoją teczkę. Na papierze sprawiasz wrażenie szalonej suki - powiedział. - A próbujesz definiować i ustalać granice. Nie skomentowałam uwagi o moim szaleństwie. Gdy to wszystko się skończy, zamierzałam wypełnić kilka testów psychologicznych i sprawdzić, czy w plamach atramentu widzę coś więcej niż krwawe rozbryzgi. - Ustalenie granicy to jedno. Trzymanie się jej zbyt sztywno to drugie. Wszystko jest względne, a ja czasem tęsknię za czarno-białym podziałem, dobro - zło, bez odcieni szarości. Nawet jeśli jestem za stara, żeby nie wiedzieć, że świat to głównie one. Są dni, kiedy boję się, że przekroczę granicę zbyt daleko i zgubię się po złej stronie. Ale z czym mi będzie trudniej żyć? Z tym, co zrobiłam, czy z tym, że nie zrobiłam tego, co było konieczne, żeby mój przyjaciel żył?

- Może jesteś za słaba na nasz świat? - Znów miał tę minę mężczyzny pogrążonego w niewesołych myślach. - To nie słabość. To moja ludzka część. Wilczyca jest zadowolona i zazdrości tygrysom, że mają już swoją zemstę, kiedy ona na swoją wciąż czeka. Przez chwilę paliliśmy papierosy przy akompaniamencie warczenia tygrysów i wrzasków rozszarpywanego na strzępy Grizzliego. - Twój człowiek jest irytujący, ale trzymaj się go - powiedział w końcu Johann, przydeptując niedopałek. - Mamy gości - dorzucił.

Rozdział 19 Asfalt umykał nam spod kół, kiedy zmierzaliśmy wprost do domu stada. Oficjalnie przyszedł czas, by no dostał wpierdol. Naprawdę na to liczyłam, zbierałam punkciki, które mogłam w końcu wykorzystać przeciwko niemu. I najważniejsze - mogłam wreszcie odebrać z jego łap Varga. Nie było go u Grizzliego, cynk Jędrka okazał się zawodny, ale nawet przez sekundę nie wątpiłam, że to właśnie Bruno ma mojego wilka. Ścieżka dźwiękowa w mojej głowie rozbrzmiewała wyciem elektrycznych gitar, solidnym pulsem basów i twardą, obłędnie dynamiczną linią perkusji. Energia rozsadzała mi żyły, iskierki pojawiały się na koniuszkach palców. Wilczyca chciała się bawić ogniem.

* Borys z pociemniałą od gniewu twarzą prowadził furgonetkę, pierwszą ze szpaleru furgonetek i ciężarówek, które podjechały do obozowiska. Wyglądało na to, że przyjechali na dobre, z całym dobytkiem upchniętym na dwóch pakach. Kiedy wysiadł z kabiny, ledwie go rozpoznałam. Wciąż miał brodę, ale tylko ona pozostała z wizerunku komandosa, który odkrył ścieżkę Jezusa lub organiczne kiełki (co wpływało na wyczucie stylu w podobny sposób). Długie włosy zniknęły, a w słońcu błysnęła idealnie gładka czaszka. Najwyraźniej on i Roffe mieli jednego fryzjera. Trzasnął drzwiami i ruszył w moją stronę z pięściami zaciśniętymi aż do pobielenia kłykci. Odruchowo cofnęłam się o pół kroku, a moja prawica powędrowała w stronę miecza. Miron i Bjorn twardo wyrośli u moich boków. Jedynym, który pozostał wyluzowany, był Johann. Stał ze splecionymi na piersi ramionami, na rozstawionych szeroko nogach i mierzył Borysa chłodnym spojrzeniem nauczyciela, który nie jest zachwycony wynikami ucznia. - Przyjechałeś posprzątać wreszcie ten bałagan? Czy znów oczekujesz, że ktoś zrobi za ciebie wszystko? - rzucił w ramach powitania. A Borysa po prostu zamurowało. - Nie wiesz, o czym mówisz! - warknął. - Wiem więcej, niż ci się wydaje. - Pięść wzruszył ramionami. - Spierdoliłeś i masz ostatnią szansę, żeby to poukładać, zanim będę musiał wymazać twoje stado z mapy terytorialnej. Poczułam gorącą falę alfiej mocy, która nagle wzrosła w Borysie wraz ze złością. Wilczyca we mnie warknęła wściekle, uznając za obrazę samą próbę wymuszenia poddania, nawet jeśli była nieskuteczna. Borys był silnym Alfą, na pewno miał więcej mocy niż Bruno, ale wilczyca kłaniała się tylko Faoiliarnie, nie zamierzała poszerzać tej listy. Johann tylko prychnął i powiedział z wyraźną kpiną w głosie: - Poćwicz, przyda ci się, jak staniesz przed stadem, które porzuciłeś. Na nas nie robi to wrażenia. Nie próbuj ugryźć więcej, niż możesz połknąć. - Borys, nie na nas jesteś wkurwiony i nie twoja duma jest najważniejsza -

ucięłam przepychanki. - Są tu wilki wymagające opieki. Jeśli chcesz pojedynku, służę uprzejmie, ale najpierw to, co naprawdę ma znaczenie, dobra? Borys skinął głową, ale nie spuszczał Johanna z oka. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy siłować się z Pięścią na moc, bo dzięki plotkarskiej Królowej Wilków wiedziałam, z kim mam do czynienia. Dłoń i Pięść, jako jej egzekutor, nie byli przeciętnymi wilkami Alfa. Moc Johanna była skumulowana i gęsta, jednak różniła się od mojej czy Olafa. Gdybym miała zrobić wykres demonstrujący pole energii związane z mocą każdego z nas, nasze przypominałyby sieć. Więzi z naszymi wilkami czyniły nas silniejszymi. Dodatkowo byłam połączona z moją babką, która więcej niż raz podkarmiała wilczycę energią. Borys to silny wilk, ale jako Alfa był okaleczony, bo jego więź ze stadem szwankowała. Nie zerwał jej, ale za- hibernował. Ten chłód pełzający wokół niego osłabiał go. Johann nie miał więzi, był jak rozżarzona mocą pojedyncza gwiazda. Dłoń i ich Pięść, jako egzekutor, byli super-Alfami i supersamotnikami. Johann miał dość mocy, by pokonać każdego Alfę (chyba tylko Fany ze znanych mi wilków leżała poza jego zasięgiem), ale zwyczajnie tego nie robił. Nie potrzebował stada, a może nie mógł go mieć, nie wiem. Borys dla własnego dobra powinien być miłym i spokojnym wilkiem, jeśli nie chce mieć złojonego tyłka. Nie odzywałam się jednak. Każdy z nas popełnia błędy na własny rachunek. Dość miałam pilnowania swojego tyłka i kilku innych, których los interesował mnie znacznie bardziej niż cztery litery Borysa. Może byłam małostkowa, ale nie mogłam zapomnieć, że spławił mnie z taką łatwością, kiedy przyszłam prosić o pomoc. Gdyby nie nacisk Johanna, nie wiem, czy zadzwoniłabym do niego teraz, czy sama zabrała się do sprzątania. Nawet jeśli zaraz po wywózce śmieci miałabym nieprzyjemną wizytę Johanna czy połowy Alf z okolicznych terytoriów. Atmosfera znów zrobiła się gęsta. Olaf i Roffe wyłonili się z budynku przerobionego na szpital połowy i nagle na niewielkiej przestrzeni znalazły się dwie silne Alfy, jeden super-Alfa i samotnik, który byłby Alfą jak cholera, gdyby usiedział na dupie dość długo, by zdobyć stado. A nawet nie wspomniałam o sobie, skoro nie miałam potrzeby obsikiwania hydrantów jak faceci wokół mnie. Z kabiny furgonetki wysiadła Ksenia, wyraźnie zaniepokojona tym, że zbyt wiele zębów wychylało się spod uniesionych warg. W czerwonej sukience i z rozwianymi wokół pięknej twarzy włosami wyglądała jak młoda bogini płodności, kiedy szła ku nam, miękko kołysząc biodrami. Podeszła do Borysa i ujęła jego prawicę, wtulając się w jego bok. Zareagował całkowicie instynktownie, obejmując ją ramieniem. Położyła drobną dłoń na jego piersi i powiedziała cicho: - Ważne i ważniejsze. Rozluźnił się pod jej dotykiem. Wciąż mierzył Johanna spojrzeniem, ale było to spojrzenie zazdrosnego męża, upewniającego się, że kłusownik wie, gdzie jest granica, której nie ma prawa przekroczyć, jeśli nie chce skończyć jak karma dla

psów. Z tym mogliśmy żyć. - No, wreszcie skończyliście z powarkiwaniem i obwąchiwaniem tyłków - głos Swietłany dobiegał zza pleców Borysa. Opierała się o maskę furgonetki, z ramionami splecionymi na piersi. Znów wyglądała bardziej jak stara kobieta niż młoda dziewczyna, ale w pamięci miałam jej gibkie ciało i gładką twarz, które widziałam w jurcie w zaświatach. Gdy się poruszyła, ukryte w fałdach tuniki i długiej spódnicy koraliki zagrzechotały cicho. - Zaprowadź mnie, szalona dziewczyno, do tych z obrożami - zwróciła się do mnie - a ci tu niech sobie przypomną, kto w duecie człowiek-wilk powinien mieć ostatnie słowo - dodała tonem reprymendy, mierząc wilki spojrzeniem przedszkolanki, która gani dzieci za nieumycie rąk przed jedzeniem. Odepchnęła się od maski wozu i jak spod ziemi wyrósł u jej boku stary wilk. Wciąż w mundurze, ale ze znacznie dyskretniejszą bronią krótką u pasa, szedł przy niej jak ochrona. Miał oczy dookoła głowy i minę faceta, który nie ufa nikomu i jeśli tylko się wychylisz, przestrzeli ci kolana. Tak na wszelki wypadek. Swietłana wyciągnęła rękę i podał jej ramię, by mogła się wesprzeć. Nie potrzebowała tego, moim zdaniem, była całkiem sprawną osobą mimo wieku, jakikolwiek on był. Ale sekundy po tym, jak wzięła go pod ramię i wygładziła pokrzywionymi artretyzmem palcami tkaninę jego wojskowej kurty, wyczułam ledwie uchwytny impuls magii. To wystarczyło, by na jego twarzy zagościł spokój. Wstrząsająca różnica. Wilki z obrożami w większości nie wymagały leżenia w łóżkach i do niedawna większość z nich znajdowała się w stodole, biorąc udział w samosądzie na Grizzlim. Jednak szeptunka nie miała problemu z wyciągnięciem ich z ekscytującej imprezy. Stanęła pośrodku dziedzińca, tupnęła kilka razy i zakołysała ramionami, aż rozdzwoniły się bransoletki na jej nadgarstkach i dzwoneczki zdobiące tunikę. Zaklaskała, kończąc budzącą się melodię. Wychodzili jak szczury wezwane przez Szczurołapa z Hameln. Niektórzy wydawali się przestraszeni tym impulsem, który ich przywołał, inni pozwolili, by ślady irytacji wypłynęły na ich twarze, byli wreszcie tacy, którzy patrzyli na nią z nadzieją, wierząc, że jest ich wyzwoleniem. Przywołała ich ruchem dłoni jeszcze bliżej, kiedy przystanęli ostrożnie dwa, trzy metry wokół niej. Może nie ufali obcym, może nie ufali wiedźmom - sama nie afiszowałam się tu przesadnie swoim pochodzeniem, skoro byli dość przewrażliwieni z powodu Kariny. Podchodziła do każdego i uważnie śledziła obroże opuszkami palców, mamrocząc pod nosem przekleństwa i zaklęcia, ciężko było rozróżnić, skoro wypowiadała je identycznym tonem. - Uda się? - zapytał chłopiec zbyt szczupły, jak na wilka. Ze swoją ładną buźką i długimi nogami bardziej nadawał się na modela Calvina Kleina niż na gladiatora, ale widać Grizzli dawał szansę każdemu, kogo zdołał złapać. Niewykluczone, że chłopak żył tylko dlatego, że był uległy i większość silniejszych wilków miała opory przed walką na całego z dzieciakiem. Miał też

sporo szczęścia, że nie trafił na ringu na tygrysy. - To nie kwestia „uda, nie uda się”, chłopcze - powiedziała zrzędliwie Swietłana. - Znam to zaklęcie i potrafię je zdjąć, jeśli wasze wilki są dość silne, żeby przeżyć rytuał. Magia to nie gra losowa. Pewnie dlatego mało kto obstawiłby, że przeżyjecie. Borys z pociemniałą twarzą liczył wilki, tłoczące się teraz wokół Swietłany. Dwadzieścia sześć osób. Chłopak, któremu próbowaliśmy zdjąć obrożę, zanim dowiedzieliśmy się, że to kiepski pomysł, nie przeżył. Alfa miał minę człowieka, który gryzie się czymś, czemu mógł zapobiec, ale tego nie zrobił. Jak dla mnie, mógł sobie urządzać milion seansów samoumartwiania i biczowania, ale nie teraz, kiedy potrzebuję jego działania. Podeszłam bliżej, niż pozwalał protokół dyplomatyczny, i zapytałam twardo: - Czy teraz jesteś gotów sklepać swojego brata? A może mam cię zabrać do pomieszczenia szpitalnego? Chcesz zobaczyć, co wyczyniał Grizzli z jego błogosławieństwem? Może pokażę ci zwłoki tych, dla których przyszliśmy za późno, choć i tak wcześniej niż ty? Brzmiałam bezlitośnie. Trudno. Nie miałam szczególnie wspaniałomyślnego nastroju. Nie, kiedy Varg miał coraz mniej czasu. Miałam wciąż przed oczyma małą dziewczynkę, którą utopiono, by zmusić jej ojca do walki na ringu. Nie miał obroży, ale to nie czyni tej zbrodni mniejszą. Rzygałam tym, że Borys skoncentrowany był jedynie na tym konkretnym zaklęciu, jakby obchodziła go tylko ta trzydziestka i udawał, że nie ma dwa razy więcej ofiar, na których może nie użyto zaklęcia, ale ich rany nie są z tego powodu mniej bolesne, a traumy lżejsze. - W swoim czasie, najpierw pomóżmy tym tu. Unik był tak żałosny, że można było go wykorzystać jako martwego policjanta na ulicy - nie było szans, by się o niego nie potknąć. - Gówno prawda! - burknęła Swietłana, odwracając się do Borysa. - Żeby przeprowadzić rytuał, potrzebuję świętego kręgu, spokoju i w pełni kontrolowanego środowiska na co najmniej tydzień. Tu nie ma warunków. I wszyscy wiemy, gdzie są! - Trzy godziny pomagaliśmy ci pakować rzeczy. Twierdziłaś, że masz wszystko! - Kolejny unik. - Mam rzeczy, ty masz miejsce. Nie zbuduję jurty i bramy do zaświatów w jakiejś zapomnianej przez bogów dziurze wypełnionej tak złą energią, że któż wie co przelazłoby za nami. Przestań się mazgaić i przypomnij sobie, że moja wnuczka zasługuje na coś więcej, niż wszystko, co już od ciebie dostała. Auu, to nie było delikatne, ale byłam po jej stronie. Nawet jeśli dotąd nazwa wsi była przypadkowa, po tym, co urządził tu Grizzli, ziemia nasiąkła złem i tylko szaleniec sięgałby po potężną białą magię w miejscu przyciągającym ciemność jak krągłe kobiece piersi męskie spojrzenia. - Zbierajcie się - warknął Borys, a słowa ledwie się przeciskały przez jego napiętą szczękę.

Powstrzymałam się przed okrzykiem „nareszcie”. Po prostu upewniłam się, że wypełnione posrebrzanymi nabojami magazynki do glocka są na miejscu, czyli w kieszonkach przy moim pasie, a miecz gładko opuszcza pochwę.

* Jadąc do domu stada kawalkadą aut wypełnionych uzbrojonymi i wkurwionymi wilkami, mijaliśmy całą dzielnicę wilkomiejską. Borys nie miał problemów z wkraczaniem na teren Brunona, ponieważ było to wciąż jego terytorium, więc rozbroił zaklęcia samą obecnością w naszej grupie. Oficjalnie zaprosił Olafa i nasze wilki oraz swoje samotnicze stado, które jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli, wkrótce będzie stanowiło trzon nowego stada zamieszkującego te okolice. Ja i Olaf jechaliśmy w drugim aucie, zaraz za Borysem. Mijając Pełnię, poprosiłam Olafa, by się zatrzymał. Z ciekawości i potrzeby kontroli raczej, niż spodziewając się awantury. Jednak mój nadopiekuńczy Alfa wysiadł razem ze mną, a część kawalkady z naszymi wilkami zaparkowała obok, zastawiając cały parking wojskowymi terenówkami. Jak poprzednio, znalazłam tam kilku nomadów, garstkę przypadkowych miłośników taniego piwa i ani jednego wilka ze stada Brunona. Niepokojące. Ksawery podszedł, gdy tylko zobaczył mnie w progu knajpy. - Czy twoja oferta jest aktualna? - zapytał. - Tak. - Dajesz mi słowo Alfy, że będę mógł się zatrzymać na twojej ziemi i bez daniny starać o status członka stada? I że dotyczy to również moich trzech towarzyszy? Olaf, stojący za mną, uniósł brew z niemym pytaniem. Ignorując go, potwierdziłam ofertę. - Co dla mnie masz? - zapytałam. - Nie pojawił się tu żaden od trzech dni. Zrobiłem dyskretny objazd wilczych miejscówek w tym rewirze i nie spotkałem nikogo od nich. To dziwne, jakby opuścili terytorium. - Pokręcił głową, bo żaden nomada nigdy nie zrozumie, jak można zostawić ziemię, kiedy ma się ją na własność. - Sprawdzałeś dom stada? - Straże na drodze dojazdowej zniknęły. Mogłem dojechać tylko do pierwszych rogatek, nie ryzykując odgryzienia ogona. Do domu nie mam prawa się zbliżyć... ale nigdy dotąd nie zdjęli czujek. - Dzięki. - Uścisnęłam mu dłoń na znak, że umowa jest ważna. - Wygląda na to, że szykuje się jakaś mała rozróba, co? - Kiwnął głową w stronę wyraźnie uzbrojonych wilków. - Możliwe. - Wzruszyłam ramionami. - Nuda taka, że chętnie bym się przyłączył. Warto sprawdzić, z jakiej gliny jesteś ulepiona, jeśli mam zginać przed tobą kark, nie? - Wyszczerzył się w uśmiechu, co z jego twarzą zakapiora dało nieco niepokojący obraz. - Jasne, też wolę wiedzieć, czy nie uciekniesz na widok odrobiny krwi, krzycząc

jak mała dziewczynka. Parsknął tylko śmiechem, odsłonił poły kurtki i uniósł krawędź koszulki. Dwie rzeczy stały się jasne. Po pierwsze był uzbrojony nie gorzej od Bjorna, po drugie - sądząc po bliznach na boku i żebrach, bitka nie była mu całkiem obca. - Nie wiem, jak piszczą małe dziewczynki, może mi pokażesz na miejscu? rzucił tonem męskiej przechwałki, ale w jego oczach nie było wyzwania. Klepnęłam go w ucho gestem, jaki podpatrzyłam u Olafa, kiedy musiał przywoływać do porządku szczeniaki, które zapomniały, gdzie jest ich miejsce w hierarchii. Ksawerego zamurowało na chwilę, a potem zaczął się śmiać, wyraźnie zadowolony z tego, co dokładnie oznaczał mój gest. Wsiedliśmy do samochodów, a nomadzi na swoje motocykle. Olaf nachylił się nad moim uchem i zapytał głosem pełnym czystej słodyczy: - Mało masz brzydali w naszym stadzie, potrzebujesz jeszcze kilku? - Muszę jakoś zrównoważyć twoją śliczną buźkę - odparowałam i wyszczerzyłam się w uśmiechu - i wiesz, doskwiera mi ta kobieca słabość do złych chłopców na motocyklach. - Powtórzę Vargowi, gdy tylko go znajdziemy - rzucił z niewinnością przepełniającą jego błękitne oczęta. Gdy posłałam mu sójkę w bok, tylko się zaśmiał.

* Dom stada rozlewał się potężną bryłą z czerwonej cegły, częściowo osłoniętą starymi bukami. Bez trudu przejechaliśmy przez posterunki graniczne i zaparkowaliśmy na szerokim podjeździe wysypanym drobnym tłuczniem. Coś było cholernie nie tak! Wkroczyliśmy na terytorium Brunona, a jednak dotarliśmy na jego próg bez jednego warknięcia czy wystrzału. Albo wszyscy nie żyli, albo zwinęli manatki. Albo właśnie wchodziliśmy w pułapkę. Szybki rekonesans uzbrojonych po zęby zwiadowców upewnił nas, że dom jest opuszczony. Był ogromny i wyraźnie rozbudowywany na przestrzeni czasu - do zwartej bryły, architektonicznie pasującej do początku dwudziestego wieku i nieco dekoracyjnej stylistyki art deco, z wykuszowymi oknami i płaskorzeźbą nad frontowymi drzwiami, dostawiono długie skrzydło kojarzące się z brakiem finezji lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku i drugie, rozmiarami przygniatające całość, do którego inspiracji dostarczyły zapewne bunkry i romańskie budowle obronne - grube mury, wąskie okienka zaprojektowane tak, by można było przez nie prowadzić ostrzał atakujących hord barbarzyńców. Okna na wyższych piętrach zasłonięte były grubymi okiennicami. Gdyby zdjęcie budynku trafiło do konkursu architektonicznych koszmarków, oddałabym swój głos, bo proporcje i stylistyka gwałciły wszelkie zasady projektowania. Borys spoglądał na dom z niesmakiem. - Zmiany? - O tym, że nie ma gustu, wiedziałem, odkąd zaczął chodzić na randki.

Na nowym skrzydle wisiała metalowa tablica z wypisaną gotyckim krojem pisma nazwą: Wolfschanze. Wilczy Szaniec? Naprawdę? - Czy twój brat ma jakieś nazistowskie inklinacje? Spojrzał na mnie zaskoczony. - Wiesz, zaklęcie SS Wehrwolf, dom nazwany Wilczym Szańcem, jego nienawiść wobec mojej nie dość czystej rasowo osoby... Marzy mu się wielki Reich pod jego rządami? - Zawsze fascynowała go historia, ale był za głupi, żeby wyciągać z niej wnioski, najwyraźniej. Chciał władzy, nie pierwszy i nie ostatni. Wiedziałaś, że Hitlera fascynowały wilkołaki? Miał ludzi, którzy prowadzili dla niego badania nad zmiennokształtnymi, inna grupa studiowała magię, stare wierzenia, wszystko, w czym widział szansę osiągnięcia potęgi. Hitler nie był zmiennokształtnym, ale kazał się nazywać Herr Wolf, a placówki czy jednostki wojskowe, schrony i kwatery nazywał wilczymi mianami: Wolfsschlucht, Wolfschanze, Wehrwolf. W tysiąc dziewięćset czterdziestym roku wszedł w posiadanie zaklęcia, które jego zdaniem miało zapewnić zwycięstwo w wojnie. - To ludzie Hitlera stworzyli zaklęcie, które mają na obrożach wilki z obozu? - Samo zaklęcie jest dużo starsze, ale mój ojciec nazywał je tak, żeby nigdy nie zapomnieć. Był jednym z wilków wcielonych do oddziału SS Wehrwolf. Na własnej skórze doświadczył, do czego jest zdolne. Już Rzymianie próbowali nim poskromić galijskie wilki, z kiepskim skutkiem, bo Galowie znali się na magii i mieli zdolnych szamanów. - Więc jak trafiło w ręce Hitlera? - Co jakiś czas na przestrzeni wieków pojawiał się ktoś, kto próbował wykorzystać nas jako broń. Hitler był po prostu jednym ze złych kolesi, którzy zębami wilków chcieli dojść do władzy absolutnej. Jego ludzie znaleźli stary skandynawski zwój, na którym opisano zaklęcie. Udałoby mu się, gdyby Rosjanie nie przeszli na drugą stronę. Zakręciło mi się w głowie. Najwyraźniej muszę powtórzyć lekcje historii, bo w moim programie licealnym nie było o tym słowa, a zdawałam rozszerzoną maturę z tego przedmiotu. - Co Stalin miał wspólnego z wilkołakami i zaklęciem? - zapytałam. - O ciągotach Hitlera do nadprzyrodzonego powszechnie wiadomo. O tym, że gruziński chłop, doszedłszy do władzy, nie zapomniał, co potrafił znachor z jego wsi, mało kto wie. Może i krył się z tym bardziej, bo doktryna komunistyczna magię traktowała jak każdą religię, ale nie zamierzał rezygnować z przewagi, jaką mogło mu dać panowanie nad nadprzyrodzonym. Jednostce złożonej z magicznych zlecił opracowanie zaklęcia, które pozwoliłoby mu stworzyć własny oddział wilkołaków albo rozbroić wilki Hitlera. Długo nie mogli sobie z tym poradzić. Pojmali kilka wilków z obrożami, ale ci umierali, kiedy tylko je zdjęto. Oddział zmiennych wilków walczących dla Hitlera niczym berserkowie nie był czymś, co Stalin zignorowałby lekko. Naciskał. Niejeden z tych, którzy go zawiedli, wylądował w lagrach. Wciąż rekrutowano magicznych,

niekoniecznie dobrowolnych ochotników. Aż pojawiła się Ulana, stara szeptunka, której wnuczkę czerwonoarmiści siłą wcielili do jednostki. Ulana wiedziała, że dziewczyna wciąż miała za małą moc i wiedzę, żeby wykonać zadanie, i wkrótce wylądowałaby w łagrze. Stanęła w progu kwatery Stalina, ominąwszy straże, w tunice ze skór renifera, brzęcząca od kościanych i miedzianych koralików i z bębnem w dłoni. Powiedziała, że potrafi rozbroić zaklęcie, ale Swietłana musi zostać uwolniona. I jeśli spadnie jej włos z głowy, Stalin sam się przekona, jaką głupotą jest zadzieranie ze starą kobietą biegłą w magii. - Sporo ryzykowała - powiedziałam cicho - tyrani nie lubią słyszeć, że ich koniec może leżeć w rękach starej kobiety. Nie zapytałam, czy Swietłana z opowieści jest tą samą Swietłaną, którą przywiózł z Suwalszczyzny. Przypomniałam sobie jego słowa przez telefon: tylko ona może im pomóc. - Nie była głupia. Zanim zaczęła z nim rozmawiać, rzuciła na niego urok. Nie przeżyłby jej nawet o dwie minuty - powiedział Borys z uśmiechem. Zmarszczyłam brwi. Szeptunki nie mogły rzucać czarnych zaklęć, a jeśli skutkiem jest śmierć, trudno mówić o białej magii. Przychodził mi do głowy tylko jeden sposób, by ominąć reguły. - Splotła jego ducha ze swoim? Borys skinął. - Które z nich zmarło pierwsze? - Możemy tylko zgadywać. Myślę, że Stalin, bo Ulana miała tylko osiemdziesiąt lat. Szeptunki dożywają i dwa razy tyle. - Jak dokładnie działa zaklęcie SS Wehrwolf? Czemu jest tak trudne do rozbrojenia? - zapytałam, myśląc nie tylko o wilkach z obozu, ale i o Vargu. Nie mieliśmy żadnych gwarancji, że i na jego szyi nie zaciska się obroża. - Splata się z duszą, ale nie człowieka, tylko wilka. Zmusza go do posłuszeństwa, popycha do agresji i uwalnia bestię spod kontroli człowieka, który ją nosi. - Czyli człowiek ma wolną wolę, ale jego bestia nie? - zapytałam przerażona tym, jakie mogły być konsekwencje tak skonstruowanego uroku. - Człowiek nie ma nawet błogosławieństwa amnezji. Pamięta wszystko, co bestia uczyniła ludzkimi rękoma. - Nie przemieniali się? - Samo zaklęcie nie zakłóca przemiany, ale dodali do niego obrożę. To ona hamuje przemianę. Zakładam, że po przemianie o wiele trudniejsze byłoby kontrolowanie bestii, być może nie byłoby powrotu do człowieczeństwa. A stąd krok do szaleństwa i z doborowego oddziału komandosów masz oddział psychiatryczny. To wyjaśniało naprawdę wiele. Nie rozumiałam tylko jednego. - Jakim cudem, do jasnej cholery, Bruno wszedł w posiadanie tego gówna? Borys zaciskał pięści tak mocno, że słyszałam trzeszczenie stawów.

- Mój ojciec był jednym z wilków Hitlera. Jednak różnił się nieco od pozostałych... - Pochodzicie od Beowulfa, to już wiem. Jak dużym kawałkiem magii władacie? - Okruch, nic wielkiego, ale wystarczyło, żeby podczas rytuału uwięzienia zrozumiał zaklęcie i wiedział, jak je powtórzyć. Po uzdrowieniu wiedział też, jak je rozbroić. Przysiągł sobie, że nigdy go nie użyje, ale uznał, że przyjdzie czas, gdy ktoś inny zdoła po nie sięgnąć, i ważne, żeby przetrwała wiedza o zaklęciu i remedium. Trzydzieści lat po wojnie wciąż budził się z koszmarów o tym, co robił, zanim Rosjanie go pochwycili, a Ulana uwolniła jego wilka. Kolejny element układanki wskoczył na miejsce. Nic dziwnego, że Borys, uciekając z Thornu, skierował się na terytorium Swietłany. Więź, która połączyła Ulanę i Igora, była dość silna, by przenieść się na kolejne pokolenie. - Przekazał tę wiedzę synom? Komuś jeszcze? - Wolałam wiedzieć, czy po świecie nie hasa więcej szaleńców zdolnych użyć tak paskudnej magii na zmiennych. - Tylko nam. Ale poinformował Dłoń, że gdyby zaszły wypadki wskazujące na użycie zaklęcia, mają się do nas zgłosić. - I Bruno wiedział o tym? - Obaj wiedzieliśmy. - I mimo to użył zaklęcia do kontrolowania wilków na nielegalnych walkach? I sam wezwał tu Pięść, żeby złożyć na mnie skargę!? Gdzie on miał rozum? - Był młodszym z braci. Może za często dostawał ode mnie po głowie jako szczeniak. - Za słabo, jeśli mnie pytasz - mruknęłam. Bjorn wyszedł z części domu przypominającej twierdzę. - Musisz coś zobaczyć - powiedział. Na jego pobladłej twarzy odbijały się czerwienią stare blizny, co nauczyłam się już rozpoznawać jako oznakę najwyższego wzburzenia. Wprowadził mnie w wąski korytarz, do ciężkich drzwi obitych miedzią z zewnątrz i srebrem od środka. Warstwa miedzi była wystarczająco gruba, by blokować magię. To mogło wyjaśniać, czemu miałam takie trudności z namierzeniem Varga zaklęciem tropiącym. Ciężka stalowa sztaba rysowała podłogę, kiedy Bjorn pchnął skrzydło. Ciemność kręconej klatki schodowej i zapach starej krwi uderzyły we mnie z siłą pneumatycznego młota. Kolejna piwnica. Moje życie wypełnione jest złowrogimi piwnicami i maniakami, którzy w takich miejscach niszczą ludzkie istnienia. Jeśli kiedykolwiek zejdę do piwnicy i zamiast śladów tortur czy ołtarza ofiarnego znajdę półki z przetworami i zapasami na zimę, zmienię zdanie. Do tego czasu nie spodziewam się po żadnej z nich niczego dobrego, a włoski na karku stają mi dęba, kiedy muszę zejść poniżej powierzchni ziemi. Po tym jak w jednej z takich piwnic wszczepiono mi demona, lęk był nawet silniejszy i teraz czułam, że moje dłonie drżą, a kolana uginają się pode mną. Każda komórka krzyczała, bym odwróciła się na pięcie i zwiała tak daleko, jak się da. Nie mogłam tego zrobić, ale wciąż

bardzo chciałam. Bjorn szedł przodem, strumień światła z jego latarki omiatał schody z karbowanej blachy i przymocowany do ściany łańcuch, pełniący chyba funkcję barierki. - Jest też winda towarowa, zjeżdżająca na sam dół, ale nie wiem, na ile stabilny ma mechanizm. Wolę schody - powiedział cicho, a jego głos i tak odbił się echem od kamiennych ścian. Serce biło mi tak głośno, że niemal spodziewałam się usłyszeć echo. Schodki skończyły się w kolejnym ciemnym korytarzyku. Rzędy stalowych drzwi po obu stronach, ciężki zapach starej krwi i uryny jasno wskazywały, że nie mam co się spodziewać kredensu ze słoikami na zimę. Bjorn prowadził mnie do przedostatnich drzwi po prawej stronie korytarza. Kłódka luźno wisiała na sztabie. Oświetlił wnętrze, a ja poczułam, że ziemia umyka mi spod stóp. Gdyby mnie nie podtrzymał, pewnie zemdlałabym, uderzona potwornie silnym ładunkiem nagromadzonych tu emocji. Nie miałam wątpliwości, to była cela ze snowidzenia. Tu więziono Varga, to jego krew plamiła ściany i podłogę, to jego pazury wyryły w betonowej wylewce długie rowki. W piwnicy nie było okien czy lufcików, ani też wentylacji, więc smród stał gęsty i trudny do zniesienia. Walczyłam z odruchem wymiotnym, ale weszłam do celi. W jednej sekundzie dopadł mnie nieoczekiwany atak paniki. Ściany i sufit zbliżały się, powietrza było coraz mniej, hiperwentylowałam. Pozostanie w miejscu kosztowało mnie całą siłę woli, jaką miałam. Nie wiem, czego się spodziewałam. Że zdołał mi zostawić jakąś wiadomość, wskazówkę dotyczącą tego, gdzie go szukać? Nie znalazłam nic. Krew na ścianach i podłodze dawno zastygła, miała kilka dni lub więcej, zbrązowiała i śmierdząca rozkładem, nie nadawała się do zaklęcia tropiącego. Byłam wściekła i sfrustrowana. Bardzo zła kombinacja.

* Wilki przeczesywały dom stada w poszukiwaniu tropów. Sprawdziłam święty krąg znajdujący się w kaplicy w najstarszej części domu. Nie był zbezczeszczony czy uszkodzony. Nawet bez uaktywniania go czułam przez skórę lekkie napięcie potężnej magii, która czekała na przywołanie. Pod domem musiała przebiegać silna linia magiczna albo krzyżowały się dwie słabsze. Szeptunka mogła działać bez przeszkód. Kilka wilków natychmiast pojechało do obozowiska. Borys i jego wilki przejęli i zabezpieczyli dom, wystawiając straże i neutralizując kilka raczej prostych pułapek. Można było przewieźć Swietłanę i wszystkich zmiennych wymagających leczenia. Wilki z obrożami, ale też ci, którymi opiekowała się doktor Alina, mieli tu większe szanse na dojście do siebie. Łatwiej było obstawić twierdzę niż gospodarstwo pośrodku pustego pola. Gdzieś w tym domu musiało być coś, cokolwiek, co pozwoli mi odkryć, gdzie zadekował się ten pieprzony tchórz, pomyślałam, wchodząc do gabinetu Brunona. Wedle Borysa, który także chciał pogrzebać w papierach brata, ten

pokój nie zmienił się od czasu, kiedy to Igor był Alfą, a tu znajdowało się jego „centrum dowodzenia”. Mnóstwo książek historycznych i magicznych wypełniało regały z wiśniowego drewna, a blat szerokiego biurka zarzucony był papierami, księgami rachunkowymi i korespondencją. W wielu pomieszczeniach były ślady pospiesznego pakowania, całość sprawiała wrażenie, jakby nikt nie zaglądał tu od dłuższego czasu. - Mój brat nigdy nie był intelektualistą - mruknął Borys, wycierając palcem grubą warstwę kurzu na półce z książkami. A jednak wyraźnie czułam w tym pomieszczeniu jego zapach, musiał tu bywać regularnie. Po co? - Czy twój ojciec miał sejf? - zapytałam pod wpływem przeczucia. - Jak każdy paranoiczny wilk. Borys podszedł do półki z leksykonami historycznymi i przez chwilę szukał zapadni. Zamek odskoczył z kliknięciem i wilk przepchnął w bok ciężki regał z cichym zgrzytem dobrze naoliwionych szyn. Ktoś zadbał o to, by mechanizm był sprawny. Wilk stał przed stalowym włazem, równie wysokim jak on. Na jasnoszarej powierzchni odbijała się wypukła seledynowa klawiatura. Zamek szyfrowy, który w latach dziewięćdziesiątych musiał być szczytem nowoczesnej techniki, dziś nie mniej skutecznie powstrzymywał mnie od położenia łapy na zawartości sejfu, pięknie. Z dziesięciu cyfr można stworzyć miliony kombinacji, mogłam miesiącami sprawdzać każdą z nich, zanim znajdę właściwą. Borys wpatrywał się w wypukłe guziczki, jakby spodziewał się, że do niego przemówią. A potem po prostu wcisnął sześciocyfrową kombinację i zamek odpuścił z szumem hydraulicznych zabezpieczeń. Sejf stał przed nami otworem. - Skąd znałeś kombinację? - zapytałam ciekawa. - Ten kod ustawił nasz ojciec, a Bruno, jak widać, go nie zmienił. Musiałby wiedzieć jak, a mój brat nigdy nie był zbyt skuteczny w starciach z techniką. Gdyby kod nie pasował, sprawdziłbym jeden-dwa-trzy-cztery. On jest jednym z tych. Sejf wyglądał jak bankowy, z szufladkami na depozyty na jednej ścianie i ciężkim regałem wypełnionym skrzynkami na drugiej. Gdybym zobaczyła sztabki złota ustawione w równy stos sięgający mi do pasa, nie zdziwiłabym się przesadnie. - Nie sądzę, żeby wykorzystywał skrytki, każda wymaga kodu i klucza. - Borys pokręcił okrągłym zamkiem jednej z szuflad. - Z kluczem by sobie poradził, ale musi sobie tatuować numer PIN na ręce, jeśli chce wypłacić kasę z bankomatu. Zabrałam się do przeszukiwania regału. Szybko zauważyłam system. Plastikowe skrzynie, podobne do tych, których używano w biurach do przechowywania dokumentów, wypełnione były kopertami, teczkami, a czasem grubszymi papierowymi pudełkami archiwizacyjnymi. Każde miało naklejkę z imieniem i nazwiskiem, czasem dodatkowo opatrzone datą. Odszukałam skrzynię oznaczoną literą W. Zgodnie z oczekiwaniem w środku znalazłam spore pudło z moim nazwiskiem. Szybko przeglądałam materiały, jakie zgromadził,

zaskoczona tym, jak szczegółowe prowadził zapiski. Kolejne koperty i plastikowe obwoluty wypełnione zdjęciami i raportami z inwigilacji cofały mnie w czasie aż do... Na Boginię, zbierał o mnie informacje, na długo zanim odkryłam, że jestem wilkiem, na długo przed historią z Robertem (który, jak wyjaśnił mi Borys, nie był bratankiem Brunona, ale stryjecznym bratem). Zdębiałam, widząc kopertę z datą, która wryła mi się doskonale w pamięć. Początek mojego szkolenia w Sopocie. Rozdarłam kopertę. Ten dupek miał mój skan, moje drzewo genealogiczne znacznie dokładniejsze niż to, które mi wówczas pokazano. Tu imię Faoiliarny nie tylko występowało, ale było przez kogoś zakreślone flamastrem. Dopisek na marginesie informujący, że związek nieaktywny, został przekreślony i opatrzony datą z zeszłej jesieni. Zatrzęsłam się na takie pogwałcenie mojej prywatności. Były tylko dwie osoby, które mogły mu udostępnić te dokumenty. Juliana była dla mnie poza podejrzeniami. Odłożyłam pudło ze swoim nazwiskiem i zamknęłam skrzynię. Wyszukałam kolejną, z literą K na wieku. Katarzyna miała niedużą kopertę. Cokolwiek Bruno na nią miał, ważyło mniej niż pięćdziesiąt gramów. Wysypałam zawartość na wieko skrzyni i zaklęłam siarczyście. - Co to? - zapytał Borys, zaglądając mi przez ramię. - Coś, czym Bruno sterował lokalną Starszyzną. Zapakowałam zawartość z powrotem do koperty, zanim Borysa skusiłoby zabranie mi jej na własny użytek. - Co zamierzasz z tym zrobić? - zapytał i widziałam, że wie, co to jest za przedmiot. - Czas pokaże. - Westchnęłam i schowałam kopertę do kieszeni, a pudło wzięłam pod pachę. - Znalazłeś coś, co może sugerować, gdzie się podziali? Pokręcił głową. Ze złości uderzyłam pięścią w stalowe drzwi. - Lepiej? - zapytał kpiącym tonem. Może poczułabym się lepiej, uderzając cię w tę przemądrzałą buźkę? pomyślałam, ale nie powiedziałam nic. Po prostu wymaszerowałam z zaciętą miną na zewnątrz. Wilczy dupek, który przez lata unikał odpowiedzialności, nie miał prawa spoglądać na mnie z góry z tym nieznośnym rozbawieniem kobiecymi fochami i nieporadnością. Tłumaczyło go tylko to, że nie widział mnie dotąd w akcji. Faceci, którzy widzieli, oszczędzali swoje zdrowie, unikając takich spojrzeń.

Rozdział 20 Dotarłam do domu grubo po północy, ledwie powłócząc nogami. Rozebrałam się i jak kłoda padłam na łóżko. Swietłana wyssała ze mnie każdą uncję energii i nawet na chwilę nie przestała pokrzykiwać jak poganiacz niewolników. Z Ksenią do kompletu odstawiałyśmy całą tę imprezę z trzema wiedźmami stawiającymi krąg. W magii trzy to zawsze lepiej niż jeden, gorzej niż siedem, ale skoro nie było pod ręką siedmiu wiedźm... W teorii powinna być starucha, matka i dziewica, ale ponieważ ze świecą szukać dziewic, Swietłana zapędziła mnie do roboty. Uznała, że Ksenia jest na dobrej drodze, by zostać matką, tymczasem ja jestem dla macierzyństwa stracona, bo jestem zbyt głupia. Nie przejęłam się szczególnie jej opinią, mam trzech wampirzych synów, którzy uważają, że jestem super. Rozpakowanie tobołków Swietłany zajęło nam dobre dwie godziny, a kalibrowanie wszystkiego, nasycanie przedmiotów mocą z magicznych linii dwa razy tyle. Po wszystkim, wchodząc do kaplicy, czułam przenikające w głąb kości wibracje magii. Wokół paleniska rozłożyłyśmy kilimy, dywany, skóry, przywleczone z sypialni piętro wyżej materace, śpiwory i koce - wszystko, co wpadło nam w ręce i nadawało się na posłanie dla chorych. Ze strzępów informacji, jakich udzieliła mi Swietłana (a odpowiadała tylko wtedy, kiedy uznała, że moje pytanie nie jest „banalne i powinnaś to wiedzieć ze szkolenia”), wywnioskowałam, że rytuał, który przeszłyśmy ja i moja wilczyca, to pikuś przy tym, co szykowała dla wilków z przeklętymi obrożami. Potrzebowała pomocy Kseni do utrzymania koncentracji na tyle długo, by przeprowadzić przez bramę prawie trzydzieści osób. Co najmniej siedem dni miała wędrować z ich duszami i wilkami po zaświatach, aż Biały Wilk pomoże im się wyplątać z sieci uroku. Przez ten czas zarówno ona, Ksenia, jak i wilki poddawane rytuałowi mieli być w stanie przypominającym letarg. Rytuał nie mógł być przerwany. Stary wilk był jedynym strażnikiem dopuszczonym do kręgu. Miał pilnować, by ich ciała się nie odwodniły, ogień na palenisku nie wygasł, nie zabrakło dymu ze świętych ziół. Każdy inny wilk, który wkroczyłby do kręgu, ryzykowałby, że zaklęcie go pochwyci. Gdy zapytałam starego wilka, czy nie boi się, że i jego może to spotkać, spojrzał na mnie jak na dziecko, które nie wie, co mówi. - Raz ugryziony, nie dam się ugryźć drugi raz. Za to zagryzę wszystko, co chciałoby ją skrzywdzić - mruknął. Zimny blask jego wilczych oczu sprawił, że się cofnęłam o pół kroku. Może powinnam skojarzyć wcześniej, kim jest stary wilk, ale dopiero teraz zrozumiałam. I już nie pytałam, czy da radę czuwać siedem dni i nocy bez snu, jedzenia czy wypadów do toalety. Zostałam dość długo, by obserwować, jak układają ze Swietłaną wszystkie wilki wkoło paleniska, podają im gorzki jak piołun wywar usypiający i okadzają ciała pękami dymiących ziół. Zapach białej szałwii podrażnił mi nozdrza i cofnęłam

się z pomieszczenia, zanim wpłynął mi na percepcję. Byłam zbyt zmęczona, by ryzykować odlot na szamańskim zielu. Nawet przez próg wyczułam nagły skok magii, elektryzujący i burzący krew. Poczułam zapach otwartej przestrzeni i świerkowego lasu, wiedziałam, że w kaplicy zostały tylko ziemskie powłoki, a duch szeptunki, dusze dwudziestu sześciu mężczyzn i ich bestie wędrują po przedwiecznej krainie na spotkanie z Białym Wilkiem. Wyszłam spokojna, że Borys zadba o bezpieczeństwo domu. Olaf i jego wilki nie musieli wracać na noc do Ciechocinka, bo wszyscy dostali zaproszenie od Borysa do spędzenia noclegu w domu stada. Bezprecedensowa decyzja i prawdziwy dowód zaufania, ale może łatwiej o to, jeśli się ma wspólnego wroga. Bjorn upierał się, że choć wszystko wskazuje na to, że Bruno i jego wilki opuścili Thorn, to nie zamierza zaprzątać głowy bogom w kwestii chronienia mnie i nie schodził z posterunku. Wracaliśmy do mieszkania w milczeniu. Miron prowadził. Żadne z nas nie chciało być pierwszym, które na głos przyzna, że sprawy mają się naprawdę źle. Nie mieliśmy nowego śladu. Mimo przetrząśnięcia domu stada wciąż nie wiedzieliśmy, gdzie jest Bruno. Nie było w okolicy żadnego z jego wilków, więc nie miałam szans, by złapać któregoś i torturami skłonić do mówienia. Do pełni został niecały tydzień, a ja byłam w lesie. Szanse na znalezienie Varga żywego malały z każdym dniem. Nie wspomniałam ani słowem o tym, że jeśli Swietłana na tydzień wchodziła w trans, nie było nikogo, kto mógłby w tym czasie przeciąć więź, jaka łączyła moją wilczycę i Varga. Swietłana pytała, czy chcę to zrobić teraz, ale nie mogłam się zdecydować. To byłoby równoznaczne z poddaniem się i rezygnacją z jedynej być może szansy na ocalenie Varga, jeśli go znajdziemy. Jeśli nie zdążymy do pełni, szaleństwo ogarnie nas oboje. Wielu mogło wątpić, czy naprawdę będzie po mnie widać różnicę. Padłam w pościel, a Miron przytulił mnie, jakbym była najcenniejszym skarbem na świecie. Kochałam diabła i nie byłam gotowa, by odejść, zostawić go, zanim zrealizujemy wszystkie głupie pomysły, jakie mieliśmy, z tym cholernym ślubem włącznie. Ale nie wiedziałam, co mi jeszcze zostało. Nawijaliśmy te cholerne niteczki na kłębki, szukając tej, która zaprowadzi nas do Varga, bez skutku. Niektóre prowadziły w las, inne do miejsc, w których przebywał, ale to już nie było aktualne. Aż zostałam z pustymi rękoma. Nie miałam nic przeciwko temu, by właśnie teraz pojawili się bogowie, odczuwający pilną potrzebę interwencji lub udzielenia mi wskazówek na pergaminie obwiązanym czerwonymi wstążkami. Ciepły kokon ramion Mirona był jedyną pociechą, jaka mi w tym momencie została. Czułam, jak dzieli się ze mną energią, uzupełniając moje braki. Po raz pierwszy od kilku dni zasnęłam spokojnie, bez wypłakiwania w poduszkę frustracji. Wdychałam zapach diabła z wyraźnie dymną nutą i nie mogłam pozbyć się wrażenia, że powinnam o czymś pamiętać.

Obudziłam się dwie godziny później z nagłym olśnieniem. Siedziałam sztywno w pościeli, dysząc ciężko na wspomnienie snu, którego kontury już się zatarły. Poza jednym słowem, które powtarzałam jak mantrę: - ELFY!

* - Nawet się nie wygłupiaj! Buzia na kłódkę, dopóki nie przyjadę! Nie ma mowy, żebym pozwoliła mojej dziewczynce na pertraktacje z elfami! - wykrzyczała Juliana w komunikator, wyraźnie poruszona, a następnie się rozłączyła. Kolejny raz okazało się, że w połączeniu astralnym ludzie rzucają mi w twarz „słuchawką” równie często jak w przypadku regularnych telefonów. Westchnęłam, wpatrując się w ciemny ekranik. - Jak to się w ogóle stało, że natknęłaś się na elfy? - Miron pocierał twarz, usiłując się dobudzić. Starałam się być cicho, ale miał sen lekki jak ważka i gdy tylko zaczęłam powolutku wypełzać spod kołdry, by zadzwonić do Juliany, obudził się i zacisnął mi na kostce rękę jak imadło ze słowami: „A ty gdzie się właściwie wybierasz?”. - Nie tyle się na nie natknęłam, co one mnie szukały. Ale wiesz, jakie są elfy, więc wolałam odłożyć ich propozycję do szuflady „Gdy nie zostanie choć promyk nadziei”, czyli właściwie na teraz. Wyglądało na to, że poradzimy sobie z odnalezieniem Varga bez sprzedawania duszy. - Skrzywiłam się. - Tak źle nie jest, dusze to raczej w mojej branży, więc mam za sobą szkolenie u najlepszych. - Uśmiechnął się lekko. - I jesteś pewna, że oni coś wiedzą? - Jak to elfy, mało konkretni i krążyli wokół tematu, zamiast powiedzieć wprost. Wyglądało to tak, jakby coś zgubili i potrzebowali mojej pomocy, a w zamian oferowali mi jakieś informacje. - Mamy maławo czasu do pełni... jeśli sami nie mogą znaleźć swojej zguby, to może być czasochłonne, nieprawdaż? - W lot złapał powagę problemu. Wiedziałam, że wybrałam go nie tylko dla ładnej buźki. - Taa, ich legendarne wyczucie czasu może być naszym ratunkiem albo gwoździem do trumny. - Skoncentruj się na plusach. - Wzruszył ramionami, wyciągając się z powrotem na łóżku, ale nie włażąc już pod kołdrę. - Mamy jakieś? - Czarnowidztwo nie jest w twoim stylu - zganił. - Po pierwsze masz trop, całkiem obiecujący. Po drugie masz Julianę, która dopilnuje, żebyś przeżyła kontrakt. Po trzecie masz w cholerę pomocników, więc cokolwiek elfy zgubiły, mamy szansę znaleźć. A do pełni jeszcze tydzień. Nie jest źle. Właściwie musiałam mu przyznać rację. Mogło być gorzej. W całym tym zamieszaniu z Grizzlim, walkami, Romanem, Borysem i zaklęciem SS Wehrwolf zapomniałam o parze chudych dzieciaków. Wspomnienie wypłynęło z odmętów pamięci przez proste skojarzenie - zapach dymu, którym przesiąknięty był Miron, przywołał melodię „Smoke on the water”, a dalej samo poszło. Potęga mnemotechniki.

W środku nocy ubrałam się i przygotowałam dzbanek kawy. Mogłam sama iść pod Łuk Cezara, mogłam też poczekać na moją mentorkę i faktycznie mieć szansę powodzenia. Czekając na Julianę, przeglądałam grimuar i wszystkie leksykony magiczne, które miałam w domu, pod kątem elfów. Miron siedział naprzeciw mnie przy kuchennym stole i kolorowymi zakładkami zaznaczał mi wszystkie strony, na których wedle indeksów było cokolwiek o elfach. Szybko zorientowałam się, że dzięki informacjom wtłaczanym mi w głowę przez półelfkę z Trójprzymierza wiem więcej niż autorzy podręczników. Wampiry mogły się od zielonych ludzi uczyć sztuki dezinformacji. Wszystkie bajeczki o szkodliwości czosnku, krzyży i święconej wody bladły przy tym, co uskuteczniały w kwestii PR-u elfy. Cholernie dbały o to, by wiedza o nich była tak mało konkretna, jak się da. Nawet tak podstawowy fakt jak ich wrażliwość na zimne żelazo czy cytrusy pojawiał się rzadko i więcej niż raz był kwestionowany. Fakty plątały się z wymysłami, uprzedzenia z fascynacją. Wedle oficjalnych źródeł to schizofreniczna rasa, która: brzydzi się ludźmi, a jednocześnie uwodzi ich i pieprzy, trzyma się z dala albo porywa ludzi i robi z nich swoich niewolników, może i nie może się z nimi krzyżować, nienawidzi mieszańców, choć wedle niektórych tylko międzygatunkowo potrafi się rozmnażać (co stawiałoby przyszłość gatunku pod znakiem zapytania). Zabijają ludzkie dzieci w kołyskach albo przeciwnie, kradną je i wychowują jak własne. Są bliscy wyginięcia albo nigdy nie byli tak potężni jak właśnie teraz. I trudno nawet mówić, że prawda leży pośrodku, bo autorzy dość swobodnie mieszali kilka ras: elfy, fairies, wróżki ogrodowe, selie i unselie. Gdyby w podręczniku mieszano wiedźmy, czarownice, czarnoksiężników i szamanów, wrzucając ich wszystkich do jednego worka uogólnień, społeczność zakotłowałaby się oburzeniem, ale czyste elfy nie miały wśród nas wielu miłośników i orędowników. Mieszańcy, tacy jak Juliana, zwykle byli izolowani od elfiej części rodziny i nie mieli informacji z pierwszej ręki, a żal raczej utrwalał niechęć, niż sprzyjał wnikliwości. Kiedy wyczułam napięcie zaklęcia ochronnego na schodach, zwiastujące przybycie Juliany, pocierałam właśnie pulsujące skronie. Po dwóch godzinach lektury miałam lekki mętlik w głowie, ale też co najmniej jeden pomysł wart sprawdzenia. Zawsze lepsze to niż nic.

* Ciepła obecność Juliany kojąco wpływała na moje zszargane nerwy. Może dlatego, że moja mentorka jak zawsze wydawała się doskonale wiedzieć, co robi (o sobie nie mogłam tego powiedzieć), może z powodu błysku determinacji w oczach. Juliana wyglądała jak delikatne dziewczątko z jasnymi włosami spływającymi za biodra, wielkimi zielonymi oczami, zadartym nosem z wyraźnym rzucikiem z piegów, ale, jak dowodzi historia, kruche mimozy nie żyją tak długo. Aidan, znany też jako Błękitny Płomień, jej kochanek i obrońca (bardziej rycerz damy serca niż ochroniarz), też miał w oczach determinację, choć ta zwrócona

była w zupełnie innym kierunku. Z jego perspektywy ja i moje problemy nie liczyliśmy się zupełnie. Obchodziło go tylko bezpieczeństwo i szczęście Juliany i był gotów skrócić mnie o głowę, gdybym miała zagrozić któremuś z nich. Ignorowałam mroczne spojrzenia, jakie rzucał mi spod atramentowoniebieskiej grzywki. Nasze relacje zawsze były skomplikowane i szorstkie - gdyby Juliana nie zmusiła go drugiego dnia mojego szkolenia do obietnicy, że nie podniesie na mnie ręki, pewnie już dawno zniknęłabym w tajemniczych okolicznościach. Nawet go nie winiłam przesadnie. Kochał ją, a jako wróż miał dar widzenia przyszłości. Może widział, ile kłopotów przysporzę mojej opiekunce i mentorce przez lata. Nie ze złej woli. Kłopoty po prostu podążały tymi samymi autostradami co ja. Gdy jeszcze raz, ale znacznie bardziej dokładnie relacjonowałam Julianie całą historię z porwaniem Varga, poszukiwaniami i tropami, które zawiodły, a wreszcie ze wszystkimi szczegółami, jakie zapamiętałam, opowiedziałam jej o spotkaniu z elfami, Aidan słuchał z ponurą miną. Cokolwiek widział w przyszłości, nie mówił tego głośno, by nie zauroczyć, ale cała jego postawa krzyczała, że najchętniej wpakowałby Julianę do samochodu i odwiózł do Sopotu. Juliana słuchała z uwagą, dopytała o kilka detali, a potem, mrucząc: „Ciekawe, ciekawe”, wstała z fotela i owinęła ramiona ciepłym szalem. - Nie pozwólmy im czekać. Nadmiar czasu sprzyja przesadnemu komplikowaniu prostych rzeczy - rzuciła energicznie. Aidan był bliski bicia czołem o ścianę, ale wstał i wyprzedził Julianę, by otworzyć przed nią drzwi. Miron mrugnął do mnie. Chciałam, by szedł z nami, ale Juliana była nieubłagana w kwestii moich międzysystemowych mariaży. Wprawdzie diabła tolerowała nieco bardziej niż anioła, ale to raczej różnica między „po moim trupie” a „prędzej sczeznę”. Teraz, skoro sprawa dotyczyła elfów, rzuciła do puli argument o poufności, do której jako w części zielony człowiek jest zobowiązana, i wiedziałam, że jeśli chcę zyskać jej pełną współpracę i wolę dzielenia się wiedzą, Miron musi zostać. Przyjął to chyba lepiej niż ja i szepnął na odchodne, że zajrzy do Leona i wprowadzi go w szczegóły ostatnich wydarzeń, by staruszek był na bieżąco. Szkoda, że nie zobaczę, jak Leon wyciska z niego przeprosiny za słowo „staruszek”. Poszliśmy pieszo. Do Łuku Cezara było bliżej z bramy niż z portalu samochodowego na placu Świętej Katarzyny. Powietrze wciąż miało w sobie wilgotny chłód nocy, a niebo nosiło łososiowe rumieńce brzasku. Dostosowałam długość kroków do Juliany, która była dwadzieścia centymetrów niższa ode mnie, i przez chwilę szliśmy w milczeniu. Aidan złamał je pierwszy. - Nie rozumiem jednego. Nawet jeśli cokolwiek zgubiły, skąd pomysł, żeby akurat do ciebie przyjść z zadaniem odnalezienia zguby - powiedział na głos to, nad czym sama się zastanawiałam. - Może niechcący nadepnęłaś im na odcisk? - zgadywała Juliana. - Ale... to jest mimo wszystko zbyt bezpośrednie, jak na nich. I jeśli dobrze oceniłaś wiek tych, z którymi rozmawiałaś, nic tu nie trzyma się kupy. Jeśli to pułapka, wysłanie do

ciebie nastolatków byłoby znakiem lekceważenia. Nawet nie sprytu, bo jesteś dość silna, żeby przejrzeć i złamać iluzję, urok czy kręgi zniewolenia. Elfy na pewno zrobiłyby na twój temat rekonesans, więc muszą to wiedzieć. Intryguje mnie to. - Może zrobiły rekonesans i wyciągnęły własne wnioski. Prędzej pomogę zabiedzonym dzieciakom niż silnym głowom rodu. Historia z ośrodkiem Rafaela była dość głośna. Może dzieciaki miały nacisnąć we mnie ten sam guziczek? Ale... mimo całej ostrożności, jaką mi wszczepiłaś... czułam, że on mówił prawdę. Była w nich jakaś desperacja. A chłopak bardzo starał się podkreślić pokojowe zamiary. - Ponawiam pytanie: co mogło zmusić dwa czystej krwi elfy do zwrócenia się o pomoc do ciebie? To łamie zbyt wiele zasad, żeby je zliczyć! - Aidan nie tracił nic ze swego pochmurnego czarnowidztwa. - Może właśnie o coś łamiącego zasady chodzi? O coś tak popieprzonego, że właśnie ja przyszłam im do głowy? Mam reputację kogoś, kto radzi sobie z międzysystemowym i międzyrasowym bałaganem. - Wzruszyłam ramionami, bo mogliśmy gdybać do kolejnego świtu, ale bez nowych danych nie wyważymy tych drzwi. W połowie deptaku usłyszałam muzykę. Miała tę samą magnetyzującą moc, ale inną melodię. Po chwili ją rozpoznałam i odruchowo zaczęłam nucić. O tak, to pasowało do mnie znacznie lepiej niż „Smoke on the water”. Juliana i Aidan też musieli usłyszeć muzykę, jako magiczni i w części elfy, ale nie wydawali się odczuwać jej przyciągania. Kolejne potwierdzenie prawdomówności chłopaka. Zaklęcie naprawdę było uplecione z myślą o mnie. People are sayin the woman is damned, She makes you burn with a wave of her hand. The city’s a blaze, the town’s on fire. The woman’s flames are reaching higher. We were fools, we called her liar. All I hear is „Burn!”. Zanuciłam na głos, kiedy skończył ozdobne intro i otworzył riffem zwrotkę. Całkiem sporo się zgadzało. Może nie byłam pyrką jak Miron, ale niech mnie, jeśli nie potrafię przypiec tych, którzy mnie wkurzyli. I didn’t believe she was devil’s sperm. She said, „Curse you all, you’ll never learn! When I leave there’s no return”. Może nadinterpretowałam, ale wydawało mi się, że młody, wybierając tę piosenkę, dawał mi sygnał. Sprawdził co nieco. Od niedawna oficjalnie jestem czarcim nasieniem, a Leon moim ojcem. You know we had no time, We could not even try. You know we had no time. O kim to? O mnie czy o nim? Czyj czas bardziej się kończy? I czy to naprawdę

wiadomość, czy słucham teraz Deep Purple jak ci szaleńcy puszczający płyty Beatlesów wspak, by usłyszeć satanistyczne komunikaty? Chłopak grał naprawdę dobrze. Śpiewał czysto i silnym głosem, a dziewczyna robiła sympatyczne echo chórku, wykorzystując zaskakująco wydajnie akustykę ograniczonej przestrzeni pod Łukiem Cezara. Jeśli widzieli, że się zbliżamy, nie dali po sobie poznać. Śpiewali i grali do końca, a po wszystkim chłopak jeszcze spróbował kilku przejść i ozdobników, aż melodia nagle zamarła na stłumionych dłonią strunach. Dopiero teraz uniósł głowę i nagłe uderzyło mnie z całą wyrazistością to, co umknęło mi poprzednim razem. Strach na granicy paniki. Nie przede mną czy przed moimi towarzyszami, tak myślę, ale przed niepowodzeniem, z którym się liczył. Gdybym jeszcze miała pewność, co stanowiło jego misję... Julianie wystarczyło kilka sekund, by podjąć decyzję. - Chodźcie, dzieci. To nie jest rozmowa, którą można odbyć na szybko i na ulicy. Potrzebujemy herbaty i ciasta. Wszystkim nam się przyda śniadanie, prawda? - Klasnęła w dłonie i przybrała ten matczyno-słodki wyraz twarzy, który doskonale pamiętałam z początków naszej znajomości. Martwiła się o nich i nie chciała ich spłoszyć. Dopiero po jej słowach zwróciłam uwagę na bladość twarzy obu elfów i zapadnięte policzki. Jeśli nie próbują realizować wzorca urody z Vogue’a (choć oboje spokojnie mogliby trafić ze swoimi twarzami na okładkę), byli niezdrowo szczupli, nawet jak na drobnokościste z natury elfy. Było za wcześnie, by większość lokali była otwarta. Juliana zatrzymała się przy narożnej kawiarnio-cukierni, która przez godzinę miała jeszcze być zamknięta. Za szronioną szybą widziałam ruch, prawdopodobnie dziewczęta rozkładały świeżą dostawę ciastek i tortów do szklanych ekspozytorów i chłodni. Moja mentorka zapukała, a gdy po dłuższej chwili nikt nie podszedł do drzwi, położyła płasko dłoń na szklanej powierzchni, a ta zafalowała pod wpływem rzucanego zaklęcia. Juliana zapukała jeszcze raz i po trzech sekundach usłyszałam zbliżające się kroki. Młoda kelnerka otworzyła nam z uśmiechem na ustach i lekko zamglonym spojrzeniem. Bez słowa prośby z naszej strony wpuściła nas do środka i wskazała stolik w kącie, na tyle odosobniony, by jej krzątające się za kontuarem koleżanki nie słyszały naszej rozmowy. Juliana zamówiła astronomiczną ilość ciastek, dwa litrowe dzbanki zielonej herbaty jaśminowej i trzy największe porcje gorącej czekolady z bitą śmietaną, pierniczkami i czekoladową posypką. Albo spodziewała się, że dołączy do nas drużyna bulimicznych cheerleaderek, albo te dzieciaki naprawdę były głodne. W milczeniu czekaliśmy, aż dziewczyna wróci z zamówieniem. Obracała kilka razy, zastawiając nasz stolik trzydziestoma talerzykami z kawałkami ciast, tortów, tartaletkami, cupcakesami, muffinami, pierniczkami w polewie i z marmoladą, rogalikami z czekoladą i lukrem... Od samego patrzenia poziom cukru skoczył mi w krytyczne rejony. Dłonie dziewczyny drżały, ale nie sięgnęła po żadne z ciastek, czekała na decyzję chłopaka, któremu oczy

zaszkliły się ze wzruszenia na widok takiej ilości jedzenia. Jednak nie robił pierwszego kroku. Juliana siedziała wyprostowana, z dłońmi splecionymi na kolanach, i czekała, a ja za cholerę nie wiedziałam, na co. Nie miałam pojęcia, jaka jest wśród nich hierarchia. Oni byli dzieciakami, ale czystej krwi. Ona była głową magicznych w Trójprzymierzu, ale mieszańcem. Przywołałam kelnerkę. Wyciągnęłam portfel, a z niego wszystkie pieniądze, odliczyłam i z ulgą stwierdziłam, że wystarczy mi na rachunek. Przekazawszy jej zapłatę i zapewne najwyższy napiwek, jaki w życiu dostała, stałam się oficjalnie gospodynią tego zgromadzenia. Sięgnęłam po muffina z malinami i kurtuazyjnie zwróciłam się do Aidana, który, jak ja, był nieco poza tym savoirvivre’owym koszmarem: - Czy mógłbyś nalać mi herbaty? Nie chcę wsadzić rękawa w którąś z tych pyszności. Dzbanek faktycznie był bliżej jego końca stołu, ale liczyłam, że zrozumie, do czego zmierzałam. Jeśli naleje herbaty najpierw Julianie, elfy mogą się poczuć obrażone. Może i przyszły po pomoc, ale wychowano je w konkretnej kulturze. Jeśli zacznie od nich, dla niej będzie to jak policzek. Jeśli zacznie ode mnie, po tym jak go poprosiłam i zapłaciłam za to przyjątko, wyjdę po prostu na dziewuchę bez rozeznania w delikatnym przeciąganiu liny mającym miejsce przy stole. Większość elfów wywodziła się z Wysp Brytyjskich. Najwyraźniej możesz zabrać elfy z Brytanii, ale nie zdołasz wyplenić z nich herbacianych rytuałów. Aidan zmarszczył lekko brwi, ale, o dziwo, postanowił współpracować. Widząc, że unosi dzbanek, podsunęłam mu filiżankę. - Herbaty? Czy to jeden z tych dni, które po prostu trzeba zacząć czekoladą? zapytałam uprzejmie elfy, kiedy Juliana przejęła z rąk Aidana dzbanek i nalała sobie naparu. Czasami jedynym ratunkiem przed zbytnią zawiłością zasad jest udawanie, że nie ma się o nich zielonego pojęcia, pomyślałam, widząc, że napięcie przy stoliku rozluźnia się, a dzieciaki sięgają po wysokie szklanki z gęstym grzechem zwieńczonym kopcem niewinnej bitej śmietany. Skoro udało się przeskoczyć herbaciane pole minowe, czymże jest ustalenie takich warunków kontraktu, bym nie skończyła jako jedna z niezmordowanych tancerek w pochodzie Pani Lata? Detale, detale.

* Pierwsze dwadzieścia minut czułam się jak na spotkaniu u notariusza, na którym wpakowałam się w kredyt mieszkaniowy na czterdzieści lat. Nieco skołowana, z trudem próbowałam utrzymać zainteresowanie tematem. Jak wtedy musiałam się w duchu strofować, że to moje życie właśnie się krystalizuje, więc lepiej poświęcić temu nieco uwagi. Juliana i dzieciaki ustalali wszystkie te małodruczkowe, pogwiazdkowe zasady, które normalni ludzie ignorują, a w konsekwencji stają się elfimi niewolnikami. To było... dziwne. Przy całej jej słodyczy i ich zabiedzonym nastoletnim szyku słyszeć debatę na poziomie dwóch profesorów prawa ustalających szczegóły fuzji wielkich koncernów.

Skoro na tym etapie nie miałam za wiele do powiedzenia, skończyłam swoją herbatę i drugie ciastko, czekając, aż w ogóle wypłynie w ich rozmowie cokolwiek konkretnego, bo nadal nie wiedziałam, co zgubili ani co to ma wspólnego z Vargiem. Zorientowałam się tylko, że ich zguba ma jakąś nienormalnie wyśrubowaną wartość, a Varg jest „tani”, więc lękają się, że będę oczekiwała rekompensaty czy procentu wartości. - Wymiana jeden do jednego wam odpowiada? - zapytałam z ustami pełnymi czekolady. Juliana zganiła mnie spojrzeniem. Widać naprawdę powinnam milczeć, gdy dorośli rozmawiają. - Słuchajcie, doceniam waszą tradycję targów, naprawdę. Szanuję różnice kulturowe. Ale jeśli to potrwa jeszcze godzinę, zjem więcej kalorii, niż zmieszczę w portki, więc może spróbujmy ustalić to, co jest pewne? perswadowałam, czując, że oni naprawdę mogą rozmawiać o moich potencjalnych prawnukach i ich potencjalnych zobowiązaniach wobec potencjalnych prawnuków obecnych tu elfów na skutek naszych dzisiejszych powiązań. Albo odwrotnie, ich prawnuków wobec moich. Niech mi przyszłe, mało prawdopodobne prawnuki wybaczą, ale nie interesowało mnie wynegocjowanie dla nich łatwiejszego startu z elfimi długami. - Fakty są takie: wy coś zgubiliście, mnie coś zabrano. Jak rozumiem, wasza zguba jest nieprzyzwoicie cenna... więc zanim zaczniecie się zastanawiać, jak skonstruować stryczek, na którym zawisnę, po tym jak to dla was znajdę... a oboje wiemy, że takie zabezpieczenie by wam odpowiadało... ustalmy po prostu, jakie rozliczenie nas interesuje. Co wy na to? Może brzmiałabym bardziej światowo i konkretnie, gdybym nie przeżuwała w trakcie wywodu pierniczków, ale trik na prostolinijne dziewczę między rekinami sądowych kuluarów wielokrotnie okazywał się skuteczny w starciu z prokuratorami i adwokatami, potrafiącymi zmarnować pół dnia na ustalanie warunków ugody, które były do przewidzenia, zanim jeszcze zaczęli rozmawiać. Prawnicy kochają teatr, budowanie napięcia, przemowy i figury retoryczne. Winię za to amerykańskie dramaty sądowe. Tyle że w USA są ławy przysięgłych, które należy przekonać płomienną perorą, więc ma to nieco więcej sensu. U nas nie ma dwunastu gniewnych ludzi, są za to kilometrowe przemowy. - Co proponujesz? - zapytał chłopak ostrożnie. A ja zignorowałam pełne nagany spojrzenie Juliany i powiedziałam: - Wymiana jeden do jednego. Wasza zguba za moją. Bez dopłat, procentów, pieniędzy, z gwarancją, że ani wy, ani wasza królowa nigdy nie będzie rościć sobie prawa własności do mnie, moich przyjaciół czy do mojej zguby. Mój wilk wróci do mnie nienaruszony i nie będzie wam nic winny. Transakcja kończy się w chwili, kiedy wy odzyskujecie swoją zgubę i ja moją. - To uczciwe! - Chłopak był wyraźnie podniecony. Zaczęłam się zastanawiać, czy bardziej niż ja nie bał się kruczków i podstępów.

- Mogłaś wytargować znacznie więcej. - Juliana pokręciła głową z zawodem. - Niczego więcej mi nie trzeba. - Uśmiechnęłam się do dzieciaków, które wydawały się naprawdę cieszyć tym, że pole minowe kontraktu nagle się rozjaśniło. - Przekaż swojej pani - zaczęła Juliana, ale chłopak pokręcił głową. - Nie mogę... nie zdołam się z nią spotkać... ale podpisuję kontrakt na własną odpowiedzialność. Jeśli nie spodoba jej się to, co wynegocjowałem, zabije mnie. - Możemy z tym żyć - mruknął Aidan i rzucił elfowi dziwne spojrzenie. W kilka minut Juliana i elfy, Kaj i Lila, jak się przedstawili, spisali na kartce zwykłego notesu najkrótszy kontrakt, jaki ta rasa kiedykolwiek stworzyła. Same konkrety. Zdania pojedyncze i jasne. Bez gwiazdek i przypisów. Na końcu spoglądali na kartkę z wyraźnym niesmakiem i niedowierzaniem, jakby pogwałcili właśnie tradycyjną sztukę. - Dobrze więc, nasze interesy są zabezpieczone. Czas przejść do konkretów. Czym jest wasza zguba? - zapytałam. - To nie do końca tak, że go zgubiliśmy, ale ktoś nam go zabrał. - Kaj lekko się zaczerwienił i zrozumiałam, że jednak zostałam wmanewrowana. - Ale nie kłamałem, mówiąc, że znalezienie go pomoże ci znaleźć twojego wilka. On jest w środku. Dodałam dwa do dwóch. Para zabiedzonych dzieciaków, która nie może skontaktować się ze swoją panią i nie ma dokąd pójść. Wilk, którego nie mogę namierzyć przez linię krwi, więź stada czy partnerską, jakby zniknął z powierzchni ziemi. Cholera jasna! - Ktoś wam zabrał kopiec? Jak, u diabła? - Znaleźli nas... nie wiem jak. Ale ich było wielu, a nas od dawna jest już tylko koło dwudziestu. Mieli zimne żelazo, zaskoczyli nas. Mieli też jedną z naszych dziewcząt, a jej krew wpuściła ich do kopca. - Jak więc uciekliście? - zapytałam. - Byliśmy poza kopcem. Moja matka zdołała się ze mną skontaktować, pokazała mi obrazy tego, co ją otaczało, i ostrzegła, żebyśmy nie wracali i żebym zrobił wszystko, co w mojej mocy, by ich uwolnić. Nie udało mi sięgnąć do niej po tym, nie wiem, czy żyje. - Wiesz, kto to zrobił? - Juliana wydawała się wstrząśnięta opowieścią chłopaka. Nie zdziwiło mnie to. Kopce były świętością elfów, były czymś więcej niż domem, bo dom można zmienić. Kopiec był jednak źródłem mocy elfów. To przez niego filtrowały energię magicznych linii. Aby go przenieść, musieliby zbezcześcić swoich przodków, których kości stanowiły fundament kopca. Mogli to zrobić, ale kosztem utraty sporej części mocy i ryzyka, że przodkowie odmówią im wsparcia. - Bruno i jego wilki. Była z nimi wiedźma, która rozbrajała zaklęcia ochronne. - Varg jest w środku? - upewniłam się. - Widziałem go w obrazach od matki. Wyglądał jak na zdjęciach, które twój diabeł pokazywał wszystkim kilka dni temu.

- I tak wpadłeś na to, żeby mnie zwerbować? Przytaknął. - Pytałem o ciebie ludzi... Mówili różne rzeczy, ale zgadzali się, że jesteś uczciwa i że zrobisz wszystko, żeby odzyskać swojego przyjaciela. - Sporo odwagi wymagało pójście z waszym problemem do obcego - Juliana wciąż była ostrożna. - Tu chodzi o kopiec i o życie moich bliskich, całego klanu. Także mojej pani. To jest warte śmierci, jeśli uzna, że zdradziłem. - Dobrze, zrobię to. Odbiję wasz kopiec. Powiedz mi, gdzie jest, a jeszcze dziś zacznę przygotowania - powiedziałam stanowczo. - Nie mogę! - ton rozpaczy wyraźnie rozbrzmiewał w jego głosie. - Więc jak to sobie wyobrażasz? - Mówi prawdę. Nie może powiedzieć, pokazać ani w żaden inny sposób objawić kopca obcym. To podstawowe zaklęcie. Nawet gdyby chciał je złamać, umrze, zanim to zrobi - wyjaśniła mi półelfka. - Ale mamy kontrakt, więc jeśli już znajdziesz kopiec, powinien cię rozpoznać, jeśli nie zrobili nic, żeby zakłócić jego magię - zapewnił Kaj, choć nie wydawał się do końca przekonany, że tak właśnie będzie. - Więc jak, do cholery, mam znaleźć okryty tajemnicą kopiec elfów? podniosłam głos. - To nie może być takie trudne, skoro Brunonowi się udało - pocieszyła mnie Juliana. Nie wspomniała o tym, że nie wiemy, od jak dawna go szukał. Mogło mu to zająć pięć łat. Ja miałam tydzień i to był nieprzekraczalny termin. Cudownie. Jeśli mi się nie uda, nie tylko oszaleję, ale też będę musiała żyć ze świadomością, że byłam głupsza od Brunona. To może odpowiadać za całe to szaleństwo, które mi przepowiadają. Rozmowa była najwyraźniej skończona na tyle, że Kaj, Lila i Juliana zabrali się do pałaszowania słodkości. Aidan popijał swoją zieloną herbatę i skubał kruchą tartaletkę z jagodami. - Nie jesz tego? - Lila łakomie patrzyła na kawałek truflowego tortu, który leżał na talerzyku najbliżej mnie. Zostało już niewiele smakołyków, bo w kilka minut zjedli niemal wszystko. Przesunęłam talerzyk w jej kierunku. Szkoda, że cukiernie nie prowadzą jak pizzerie sprzedaży na telefon i z dowozem. Jestem pewna, że kopiec miałby w każdej z nich kartę stałego klienta i znalezienie go byłoby proste - wystarczyłoby zapytać dostawcy, gdzie w ostatnim czasie dowozili po kilka kilogramów ciastek dziennie.

Rozdział 21 Nie wiem, jak długo Bruno i jego wiedźma szukali kopca. Nam zajęło to kilka godzin. Trochę oszukiwałam - spotkałam się z Kosmą, który jest chodzącym omnibusem. Uznałam, że cztery godziny na podróż do Trójprzymierza i z powrotem to niewielka cena za informacje, jakie mogę od niego uzyskać. I o wiele łatwiej rzucić słuchawką, niż spławić mnie, kiedy stoję na progu. Niewykluczone, że i tak by to zrobił, gdyby Miron nie roztoczył tego czaru piekielnego książątka po lekcjach dobrych manier pobieranych od sędziwego guwernera. Kosma rozpłynął się w uśmiechach. Obawiałam się, że nie będzie chciał ze mną rozmawiać. Między naszym ostatnim spotkaniem a dzisiejszą rozmową miało miejsce małe spięcie z Nikitą i wyegzekwowanie obietnicy, jaką mi złożyła lata temu. To mogło ją do mnie nastawić nieco nieprzyjaźnie, a Kosma, choć aspołeczny i trudny w kontaktach, uwielbiał swoją siostrzyczkę, więc jej niechęć mogła okazać się zaraźliwa. Byłam gotowa się przed nim płaszczyć, byleby tylko podzielił się ze mną wiedzą, ale ku mojemu zdziwieniu był dla mnie całkiem miły. Najważniejsze z mojego punktu widzenia było to, że Kosma wyśmiał samą ideę, jakoby kopiec był „nieznajdywalny”. - Elfy zrobiły wiele, żeby wszyscy w to uwierzyli, ale nic nie powstrzyma inteligentnego człowieka o odpowiedniej motywacji - powiedział. Dla mnie była to kwestia życia i śmierci jednego z moich. Kosma nie potrzebował takich nacisków. Stanął przed zagadką, mógł pogimnastykować swoje nieprzeciętne zwoje mózgowe i szybko się wciągnął. Dwie godziny analizowaliśmy mapy miasta z ostatnich pięciuset lat i kroniki historyczne. Dla Kosmy to było trochę jak przechadzka po świecie z dni jego młodości. Zwykle przeraża mnie, kiedy ktoś o tak odległej historii mówi w tonie ploteczek zasłyszanych w domu uciech (o ile Kosma w takowych bywał), ale teraz stanowiło nieocenione źródło informacji. W kwadrans poczynił założenia, które pozwoliły nam zawęzić teren poszukiwań do dwóch dzielnic. I nawet na chwilę nie opuścił swojego gabinetu. Sama nie wpadłabym na to, by cofnąć się do piętnastego wieku, do wojny między pierzastymi i magicznymi o bezpieczny dostęp do portalu niebieskiego. To, co ludzie zapamiętali jako pokój toruński, dla magicznych i pierzastych było pierwszym podejściem, jeszcze dość tymczasowym, do pokoju międzysystemowego, który ostatecznie zawiązano w dziewiętnastym wieku. Jedyną grupą, która nie chciała słyszeć o rozejmie i egzystowaniu obok siebie bez wszczynania awantury, były elfy. Inkwizycja też miała swoje zastrzeżenia, ale pierzaści dość radykalnie się z nimi rozprawili, w ramach okazania dobrej woli. Magiczni, mając do wyboru lojalność wobec rasy, wprawdzie magicznej, ale zbyt kłopotliwej na dłuższą metę, albo szansę na pokój w wykańczającej wszystkich wojnie, zdecydowali się na radykalne cięcie. Już w piętnastym

wieku elfy nie były mile widziane w Thornie i przeniosły kopiec. Kosma nawet nie zająknął się na temat tego, jakich metod perswazji użyli magiczni, by zmusić wojowniczą rasę do przeniesienia świętego kopca i źródła ich mocy. Sama się domyśliłam, że największą słabością elfów zawsze była liczebność. Mieli moc i magię, ale nie mieli mięsa armatniego. A stojąc w opozycji do większości łaknącej rozejmu, nie mieli też sojuszników. Jeśli chcesz się odizolować od potężnej i mściwej rasy, lepiej zadbaj o solidną barierę, która zatrzyma nawet najbrzydsze zaklęcia. Tylko płynąca woda dawała taką gwarancję. Dodajmy do tego pięciowiekową tradycję umieszczania w filarach mostu relikwii, o czym powiedział mi Baal... Nagle stało się oczywiste, dlaczego większość magicznych po dziś dzień woli się nie osiedlać na lewym brzegu Wisły, nawet ci, którzy pokochaliby spokojne i zielone dzielnice. Mogliśmy o tym nie pamiętać, jak ja - nie wiedzieć, ale podskórnie wyczuwaliśmy, że to nie jest nasze terytorium. Mag skorzystał na tym i przez miesiące unikał wykrycia mimo używania czarnej magii - rzeka i ustalenia sprzed kilkuset lat działały na jego korzyść. - Teraz szukajmy tropów lingwistycznych. Nie ma możliwości, żeby przez pięćset lat nic nie przeniknęło do łudzi, żadne nawiązanie do elfów mieszkających po sąsiedzku, nawet w formie ostrzeżenia... - mruczał bibliotekarz, przeglądając mapę. - Aha! - krzyknął i stuknął palcem w jedną z dzielnic - Podgórz, czyli tradycyjnie teren wokół kopca! To takie oczywiste! Głupcy! I oni chcą, żebym uwierzył, że to jest nie do odnalezienia! - triumfował. Gdy zawęziliśmy obszar do jednej dzielnicy, poszło już gładko. Wystarczyło znaleźć zielone wzniesienie z płynącą wodą (niezbędną dla magii elfów). Tropów było kilka, ale znów jego znajomość historii uratowała dzień. - Nie zdziwię się, jeśli w okolicy kopca w dziewiętnastym wieku zbudowano coś na kształt strażnicy... - mruczał Kosma. - Coś jak forty? Całe miasto jest nimi usiane... na lewym brzegu też, gdzie nie spluniesz, trafisz na fort, bunkier czy mury obronne... - Tak, tak... A przy ilu z nich są tory? - zapytał z triumfalnym uśmieszkiem. - Żelazo? - olśniło mnie. - Postęp sprzyjał wszystkim, tylko nie elfom. Tory, przewody, sieci trakcyjne, stalowe mosty... wszystko miało wpływ na przepływ mocy kopca i jego zdolność czerpania energii z magicznych linii. To była słabość, którą magiczni i pierzaści wykorzystali przeciwko nim. - Zielony, górzysty teren, z płynącą wodą, fortem lub bunkrem pod nosem i torami tramwajowymi albo kolejowymi nieopodal? Czy to może być tak proste? - zapytałam, zakreślając na mapie konkretne miejsce. - Moja droga, wiedza ma to do siebie, że upraszcza problemy. Poza tymi, które pociąga ze sobą. Gdy się to wszystko skończy, wpadnij do biblioteki, przeczytanie paru książek jeszcze nikomu nie zaszkodziło - dodał mentorskim tonem. Obiecałam, że rzucę się na książki jak dzik na żołędzie, i chętnie bym go

wycałowała, gdyby nie fakt, że dla niego byłaby to ciężka trauma i kara gorsza niż przypalanie żelazem. Ukłoniłam się jak pensjonarka i byłam gotowa do wyjazdu. - Cokolwiek o niej myślisz... jej rzeczywistość nie jest tak prosta, żeby sprawdzały się biało-czarne podziały - powiedział już do moich pleców. To tyle, jeśli chodzi o moją nadzieję, że Nikita nie podzieliła się z nim informacjami. - Mało czyja jest - odpowiedziałam, zdziwiona tym, że nie brzmiał na złego czy zawiedzionego. Jadąc do Torunia, przez telefon zwoływałam posiłki. Nie chciałam zwlekać. Dwie godziny to dostatecznie długo, by ludzie Nisima pokręcili się w okolicy i upewnili, że nasze przybliżone szacunki są prawdziwe. Wilków na rekonesans wysyłać nie chciałam, ich obecność po zmierzchu miała być zaskoczeniem. Część stada Borysa została jako ochrona Swietłany i wilków poddawanych rytuałowi, ale większość była gotowa na starcie. Olaf i reprezentacja naszych porzucili całkowicie przykrywkę nieszkodliwych kuracjuszy z Ciechocinka, skoro mieli błogosławieństwo Borysa, i wypakowali z bagażników skrzynie ze sprzętem - bynajmniej nie rehabilitacyjnym. Ktoś miał wpaść do Szatańskiego Pierwiosnka i powiadomić Leona o naszych planach. Miron uprzedził mnie, że mój przybrany ojciec zamierza obrazić się śmiertelnie, jeśli nie będzie ze wszystkim na bieżąco. - Zanim powiesz cokolwiek, idę z tobą - stwierdził Miron tonem, jaki nieczęsto u niego słyszałam. W tych rzadkich momentach nie miałam wątpliwości, że byłby w stanie przejąć obowiązki Luca i rządzić piekłem z dyscypliną iście niemiecką. - Ale rozejm... - zająknęłam się nieco zbita z tropu. - Nie ty go zerwałaś. Jesteś moja, jesteśmy rodziną, ze ślubem czy bez. I niech mnie piekło pochłonie, jeśli pozwolę, żeby ktokolwiek podniósł rękę na jednego z naszych i pozostał bezkarny. Pogódź się z tym i oszczędź sobie gadania. - Podnieca mnie to wcielenie - zażartowałam, a może wcale nie. - Przyzwyczaj się. Bananowy chłopiec dorasta. - I oddasz wszystkie zabawki dzieciom? - Nie przesadzajmy. Najlepsze zabawki zostają. - Mrugnął. I choć rozsądek podpowiadał mi, że z tego mogą wyniknąć kłopoty, uświadomiłam sobie, że mam to gdzieś. Jeśli to koniec, jeśli nie odzyskam Varga i wkrótce zwariuję, niech mnie szlag trafi na miejscu, jeśli z własnej woli okroję czas, jaki nam pozostał. I może pora, by wszyscy Brunoni tego świata zasmakowali dokładnie, na co się porywają.

* Zebraliśmy się w jednym z powojskowych baraków położonych na tyłach szkoły Nisima. Mieliśmy stąd ledwie kilkanaście minut spacerkiem do parku Tysiąclecia i Przyczółku Mostowego. Broń palna w miejscach tak nasyconych magią jak kopiec nie była rozsądnym wyborem, więc wyglądaliśmy niczym oddział niekonsekwentnych milsimowców, którzy rekonstruowali podboje

wikingów uzbrojeni w miecze, topory i noże, ale w całkiem współczesnych skórzanych i sportowych ciuchach. Dawało to dość niepokojący rezultat. Czekaliśmy, aż zapadnie zmierzch. Ochronna magia kopca odpychała ludzi i sprawiała, że niewiele widzieli i jeszcze mniej zapamiętywali, ale w planach mieliśmy złamanie tej bariery, skoro za nią chował się Bruno i jego ludzie. Szczepan, brodaty wróż opłacany ze szpiegowskiego funduszu Nisima, wrócił z rekonesansu po okolicy kopca i potwierdził większość założeń Kośmy. Widział ludzi Brunona, sporo więcej, niż powinno ich być. Prócz stada Bruno wciągnął w rozgrywki najemników. Na szczęście dla nas raczej nie z Zakonu Cieni, ale tak czy inaczej, żaden najemnik zarabiający obijaniem cudzych tyłków i żyjący dość długo, by cieszyć się z wygranej, nie był dobrą nowiną. Wróż przyprowadził też Kaja i Lilę. Zauważył ich, gdy kręcili się w okolicy Dworca Głównego. Niczym się nie wyróżniali wśród błąkających się po obskurnych peronach uciekinierów z domów i podobnie jak wielu młodych na gigancie wykazali się niefrasobliwą ufnością, decydując się na spacer w ustronne miejsce z nieznanym im wcześniej wróżem. Może w tych cherlawych ciałach kryła się przedwieczna moc, ale nie sądzę, by mieli szansę sami na nasz mały oddział uzbrojony w setki kilogramów stali i żelaza wilków. Policjantka, którą do niedawna byłam, miała ochotę ich zganić za zagrożenie, jakie na siebie ściągali. Desperatka, która szykowała się na odbicie elfiego kopca, nie wiedząc, czy Bruno zdołał ujarzmić jego magię, cieszyła się, że dzieciaki odnalazły się na czas, bo przynajmniej ktokolwiek po naszej stronie znał się na elfiej magii. Odkąd widziałam ich ostatnio, raptem kilka godzin wcześniej, coś się w nich zmieniło. Zajęło mi sekundę zrozumienie, że w oczach mieli więcej nadziei i wydawali się pewni, że nam się uda. O młodości, chciałabym mieć twoją wiarę, pomyślałam przygnieciona złym przeczuciem.

* Plan był prosty. Dostać się do kopca, jak najszybciej odnaleźć Varga, zanim Bruno zechce go zabić w odruchu „moje na wierzchu”, odbić kopiec, wycofać się na z góry upatrzone pozycje, zanim królowa kopca uzna, że ma w nosie karteluszek z umową i pora zatańczyć. Wszystko szło nie tak. Może mieliśmy za mało czasu na przygotowanie ataku, może nie sprzyjała nam bogini wojny... ale pierwszą krew przelali nasi - jeden z wilków Borysa został ranny już po kilkunastu sekundach. Błyskawicznie wszystko pogrążyło się w chaosie, kiedy chmara bełtów zaświergotała w powietrzu i z głuchymi stęknięciami wbijała się w ciała naszych. Nie mieliśmy tarcz, nie mieliśmy się jak schować... Osłony kopca trzymały ich stronę, nasze kule czy pociski z kuszy odbijały się od niewidzialnej bariery, która nie powstrzymywała wystrzelonych z terenu kopca strzał. Trafiali nas jak kaczki na strzelnicy i gdyby nie zwaliste ciało Bjorna, który zasłonił mnie własną piersią, już trzy minuty po rozpoczęciu najbardziej żałosnego ataku w historii miałabym więcej świeżego powietrza i przewiewu w klatce piersiowej, niż kiedykolwiek było mi trzeba. Bełt sterczał z jego ramienia, ostrosłup grotu zagrzebany był

niemal na wylot w lewym bicepsie. Bjorn skrzywił się i przepchnął do końca gruby na palec bełt bez lotki. Krew spłynęła szeroką strużką po szarym rękawie bluzy. Nie wiem, ilu ludzi miał Bruno po drugiej stronie murów, ale to nie miało znaczenia. Stu czy dwóch, jak długo kopiec współpracował z nimi, a nie z nami... Cofnęliśmy się kilka metrów, by pod osłoną zarośli rozważyć, co nam pozostało. Trzęsłam się ze złości, ale musiałam przyjąć do wiadomości jedno to był totalny niewypał. Kaj nie ostrzegł nas, że coś takiego się wydarzy. Może nie wiedział, a może był pełnokrwistym elfem i uznał, że nie mając pełnej wiedzy, jestem bardziej skłonna do podjęcia ryzyka. Przebiegłam spojrzeniem po naszych ludziach. Więcej niż połowa miała obrażenia, od lekkich po całkiem poważne - te z kategorii „gdybym nie był wilkiem, właśnie bym umierał”. Borys z pociemniałą z gniewu twarzą milczał. Może żałował, że poszedł za mną. W teorii nie łączył go z elfami żaden kontrakt i nie był do niczego zobowiązany. Miał swój dom stada, miał swoich ludzi w miejscu, w którym chciał ich mieć. Mógł komfortowo czekać, aż Bruno doprowadzi do konfrontacji. A brał udział w poronionej szarży na fortecę ukrytą przed naszym spojrzeniem w zieleni parkowego wzniesienia. Olaf miał żądzę mordu w oczach. Bełt drasnął go na skroni i połowa jego twarzy pokryta była zasychającą maską krwi. Wyglądał jak wiking, nieodrodny syn swoich przodków. A jego milczenie mówiło mi więcej o naszym chujowym położeniu niż pełen raport. Jastrząb, zwiadowca z ekipy Nisima, wrócił z dość depresyjną nowiną - z powietrza było równie źle - kopiec osłaniał wszystkich, którzy się w nim znaleźli, ochronną kopułą. Nie wiem, jak Bruno zdołał uaktywnić całą defensywną magię elfów, ale była po jego stronie. Szelest za naszymi plecami odwrócił uwagę od czarnych scenariuszy. Ale to nie ludzie Brunona zamykający nas w pierścieniu zbrojnych pojawili się na parkowej alei, tylko Leon, As i trzech wielkich jak gracze rugby facetów o miedzianej skórze pokrytej czarnymi, lśniącymi oleiście glifami. - Azarathak pozdrawia - powiedział spokojnie jeden z nich. Glify przesunęły się, odsłaniając twarz Raza. Han i Kef, najlepsi kumple demona, który do niedawna był lokatorem w moim ciele (co brzmi znacznie milej niż „pasożyt”), skinęli głowami w mrukliwym powitaniu. Na ile ich poznałam, nie mieli problemu ze mną ani z bójką, na którą raczej liczyli, ale z samochodem, którym tu dotarli. - Impreza zaczęła się bez nas? - zapytał Han. - Powiedz, że tamci wyglądają gorzej? - dorzucił dowcipnie Kef, niezrażony moim morderczym spojrzeniem. Wilki z mojego stada nie reagowały przesadnie, przywykły, że mam znajomych w dziwnych miejscach, ale Borysowe dostawały lekkiego kręćka od ciężkiego zapachu siarki, który osiadł na demonach, gdy przekraczały portal z piekła, i gęstej, oleistej woni, którą kojarzyłam z glifami z czasu, gdy chroniły moją skórę. Kopanie ich ego dowcipami o naszej nieudolności raczej nie było dobrym pomysłem. Problem, że na obecną chwilę skończyły mi się dobre.

Wyjaśniłam krótko, z czym mam problem. Magia elfów była mi całkowicie obca, wiedziałam tyle, co powiedzieli mi Juliana i Kosma, ale nie potrafiłam jej użyć, rozbroić czy obrócić przeciwko Brunonowi. - Magia to magia - wzruszył ramionami Han - moc z linii czy moc krwi... Masz kogoś, kogo magia rozpozna? - zapytał. - Mnie zna. - Kaj wystąpił krok naprzód. Jeszcze drobniejszy i bledszy w kontraście z umięśnionymi ciałami bestii. - Ile? - rzucił krótko Raz. - Ile trzeba - odpowiedział Kaj z determinacją na wychudłej twarzy. Nie rozumiałam, na co się umówili, ale wyczułam zmianę powietrza. To była deklaracja, obok której magia nie przeszła obojętnie. - Dajcie nam pięć minut, może dziesięć - rzucił Raz. Trzy bestie i chłopak wyszli z zarośli. Z niewzruszonym spokojem, bez pośpiechu ruszyli w stronę kopca. Pierwsze bełty poszybowały w ich kierunku już po kilkunastu sekundach. Glify zawirowały na ciałach bestii, a ich fragmenty oderwały się od skóry. Gęste, opalizujące jak ropa naftowa kłęby mgły otoczyły ich i na chwilę zniknęli nam z oczu za tą zasłoną. Widziałam tylko, że krok po kroku przesuwali się do przodu, spowici ciemnością, a ze strony kopca spadał na nich deszcz bełtów i strzał, które wydawały się nie robić im krzywdy. W trzy minuty doszli dalej niż my. Mgła całkowicie skrywała ich sylwetki. Nie widziałam Kaja, dopóki nie odsunął się od nich na pół kroku. Bestie były jego tarczą, oddzielającą go od siekących powietrze pocisków. Przez chwilę widziałam jego twarz i malującą się na niej bezbrzeżną determinację. I dopiero wtedy powoli dopuszczałam do siebie znaczenie usłyszanych wcześniej słów. Nie widziałam wcześniej noża w jego dłoni, może był tam cały czas, ale ukryty przed spojrzeniem. Może pojawił się wtedy, kiedy elf go potrzebował. Szybkim i zdecydowanym ruchem, bez cienia wahania, otworzył sobie oba nadgarstki. Z każdą sekundą bardziej wyglądało to na awangardowy performance niż na coś, co mogło wydarzyć się naprawdę. Trzy bestie ze zgęstniałą ciemnością mgły stanowiły tło, na którym rozbłysło światło młodego elfa. Magiczni mają aurę, elfy - iluminację, widowiskową i bardzo w stylu „efekty specjalne z Hollywood”. Kaj odcinał się jasnym, połyskliwym konturem od czerni demonów, a strumienie krwi wartko spływały na ziemię u jego stóp, przesączały się przez nią, aż dotarły do strugi Wellanda, której wąska, ale nieprzerwana wstęga otaczała kopiec i sprawiała, że kumulował swoją energię, a nie oddawał ją nieustannie matce ziemi. Głuchy pomruk, niczym zwiastun burzy, przetoczył mi się pod stopami. Bestie nagle odstąpiły, mgła przywarła oleistymi glifami z powrotem do ich skóry, chroniąc ich przed świszczącą natarczywością pocisków. Byli bezpieczni, ale nagle zabrakło osłony, jaką dawali Kajowi. Kilkanaście bełtów w ułamku sekundy przebiło ciało chłopaka, który z rozrzuconymi ramionami i pociemniałą z bólu twarzą stał, przyjmując w swoje trzewia, ramiona i nogi kolejne obrażenia. Wyglądał jak święty Sebastian z ciałem naszpikowanym strzałami i

twarzą wyrażającą szaleństwo zmieszane z pełnią poświęcenia. Gdy padł martwy, dokonało się. Z ziemi wystrzeliły pędy, otaczając ciało niczym całun zieleni. Elfy nie wyznają Bogini w żadnej postaci. Ich bóstwem jest Natura, niespersonifikowana, nieujarzmiona ludzkim ciałem, potężna i kapryśna. Z nią byli związani, jej oddani. Ona przyjęła ofiarę, a magia kopca rozpoznała nowy wzorzec - krew elfa przelali ci, którzy byli po niewłaściwej stronie bariery ochronnej. Tafla zaklęcia otaczającego kopiec drżała, wchodząc w lekkie wibracje, kiedy krew Kaja wsiąkała głębiej w poszycie i zabarwiała na czerwono strugę Wellanda. - Teraz! - krzyknęła Lila, wyczuwając szybciej niż my, że bariera zniknęła. Elfka niczym harpia łaknąca zemsty rzuciła się pierwsza na mury twierdzy. Z rozwianymi włosami i mieczem w dłoni skoczyła na pierwszego z wilków Brunona, którego dostrzegła. I nie mogłam nie zauważyć, że chwilę temu ani miecza, ani twierdzy czy wilka nie było widać. Zaklęcie opadło, a z nim klapki, jakie mieliśmy na oczach. Bestie i Bjorn trzymali się blisko, otaczając mnie solidną ochroną, ale nie krępując ruchów czy możliwości walki. Niczym taran przebijaliśmy się przez wylewające się przez otwarte teraz bramy hordy wilków. Było ich znacznie więcej, niż sądziliśmy. Nie pięćdziesiąt, ale bliżej setki, a ilu czaiło się wewnątrz? Nie widziałam nigdzie Brunona, a przecież nie siedział w środku sam. Nie był zresztą moim problemem. To Borys musiał go zabić, by zgodnie z prawem objąć stado. Jeszcze mi tego brakowało, bym zabiła go w ferworze i zrobiła krok do spełnienia fantazji Fany o podboju na masową skalę. Parłam do przodu, nie martwiąc się tym, że wilki, które mijaliśmy, odcinały nam potencjalny odwrót. Inni sobie z nimi poradzą, a ja nie zamierzałam się cofać. Teraz już go czuła. Z chwilą kiedy magia ochronna kopca odpuściła, wilczycę zalały emocje Varga, które odbierała przez więź. Była na granicy szaleństwa. On... być może już po drugiej stronie granicy. Surowy gniew i ból wycisnęły mi wrzask z płuc. Cięłam mieczem każdego, kto stał mi na drodze do Varga. Minęłam wewnętrzny dziedziniec, zostawiając za sobą walczących, i z Bjornem u boku biegłam korytarzem o wysokim, żebrowanym sklepieniu w głąb kopca. Bestie osłaniały nam tyły, kiedy kilkunastu najemników w czerwonych kubrakach z oznaczeniami cechu katów ruszyło za nami. Mimo wzburzenia zarejestrowałam, kim są. Bruno sięgnął po bentów... kolejna bardzo zła decyzja, którą miał na koncie. Bentowie nie byli ludźmi od bardzo dawna. Większość zaczynała jako kaci, niektórzy jako zabójcy amatorzy, ale po zabiciu setnej ofiary zmieniali się w cielesne upiory, napędzane instynktami, z których najbardziej podstawowymi były zabij i zerżnij, zwykle w tej kolejności. Bentowie nie byli lojalni wobec nikogo poza Panią Śmiercią, a jej kaprysy i pragnienie krwi były legendarne. Wezwani mieli tendencję do zostawania dłużej, niż ktokolwiek chciał ich gościć na swoim terenie. Jeśli ktoś mógł się ich ostatecznie pozbyć, to tylko bestie z magią starszą od tej, która ożywiała ciała morderców, utrzymując ich w pełni mocy przez stulecia.

Odgłosy walki z dziedzińca i korytarza za nami odbijały się echem od sklepienia. Tupot stóp, zgrzyt oręża i krzyki zamaskowały odgłos idących na nas. Bruno miał dość czekania. Może łudził się, że już posprzątane na tyle, by jego udział ograniczył się do zrobienia dobrego wrażenia, może przeciwnie, uznał, że trzeba ratować sytuację, ale on i czterech jego przybocznych wyłonili się nagle w korytarzu z ponurymi minami. Dwoje na czterech? Bywało lepiej, pomyślałam, tnąc przez pierś jednego z wilków osłaniających Brunona. Bjorn szybko uporał się z kolejnym na dobre, uderzając jego głową o ścianę z kamienia. Głuche chrupnięcie i mlaszczący odgłos sugerowały, że dla niego spór Brunona i Borysa o tron czy Brunona i mój o pietruszkę (skoro tronu nie chciałam) skończył się ostatecznie. Ruszył na mnie kolejny wilk, niski, krępy, o nogach boksera i rękach szermierza. O włos uniknęłam wytrzewienia, uskakując od jego noża. Łokciem uderzyłam go z całej mocy w kark, kiedy poleciał do przodu siłą rozpędu, zaskoczony, że moje ciało nie przejęło tej energii, z jaką się na mnie rzucił. Poprawiłam kopniakiem w głowę i zsunął się po ścianie. Bjorn radził sobie znakomicie, srebrnym łańcuchem z gumowymi uchwytami na dłonie, jeszcze przed kilkoma minutami wiszącym u jego paska, podduszał właśnie ostatniego z napastników. Czy zdziwiło mnie, że Bruno nie zaatakował od razu, zasłaniając się ochroniarzami? Wcale. Martwiło mnie tylko jedno. Nie mogłam go zabić, nawet jeśli nie marzyłam teraz o niczym innym. Trzymałam miecz w pozycji obronnej, ale nie wyprowadzałam ataku. Gdzie ci faceci, kiedy ich potrzebujesz? Przegapiłam gwałtowny ruch, spodziewając się czegoś całkiem innego. Huk niemal rozerwał mi bębenki, kolejny ogłuszył. Nie zadziałały nawet podstawowe odruchy, jak uchylenie się czy przypadnięcie do ziemi - tak bardzo mój mózg i moje ciało nie ogarniały tego, że Bruno postanowił strzelać w samym sercu jebanego kopca pulsującego prastarą magią, która nijak nie współpracowała z techniką! To powinno się znaleźć na jego nagrobku jako zwięzłe epitafium dla jego poczytalności. Bjorn kontaktował lepiej, odepchnął mnie gwałtownie, aż barkiem odbiłam się od ściany korytarza, i rzucił nożem, który po czarną rękojeść zagłębił się tuż pod prawym obojczykiem wilka. Rewolwer wypadł Brunonowi z dłoni, ale i tak nie był groźny. Pierwsza kula opuściła lufę bez problemów, ale druga rozerwała ją niczym słomkę, a ostre odłamki metalu wbiły się w dłoń Strzelca. Wyciągnęłam kajdanki z kieszeni spodni. Nie te, które mi służyły, kiedy zasilałam oddział policyjny, ale wykonane na specjalne zamówienie u kowala zapewniały wytrzymałość krasnoludzkiej stali i ekscytujące pieczenie cienkiej powłoki srebra. W sam raz dla wilkołaka. Może powinnam go zostawić luzem, ale nie zamierzałam pozwolić mu wbić sobie noża w plecy tylko dlatego, że natłok obowiązków na dziedzińcu powstrzymał Borysa przed wzięciem spraw w swoje ręce. - Bjorn, możesz go gdzieś... - zwróciłam się do towarzysza i dopiero w tym momencie zauważyłam rozpełzający się po jego brzuchu krwawy ślad. Nawet

nie krzyknął, nie poskarżył się, kiedy pierwsza z wystrzelonych kul trafiła go poniżej żeber. Zaklęłam i całą frustrację wyładowałam na Brunonie - kiedy uderzył głową o podłogę, zmówiłam szybką modlitwę do Parek, by nie zszedł, póki nie pojawi się Borys. Ale jeśli ktoś miał tu zejść, niech to będzie on, a nie Bjorn. Pokancerowana twarz wilka pobladła na tyle, że grube wypukłości blizn stały się jeszcze bardziej widoczne. Jedną dłonią podpierał się o ścianę, drugą dociskał do gwałtownie rosnącej plamy na brzuchu. Przypadłam do niego i podparłam, widząc, że chwieje się na nogach. - Bjorn, nawet o tym, kurwa, nie myśl! - wrzasnęłam mu do ucha, na wypadek gdyby myślał, że może tu w ciszy i bohatersko skonać. - Varg... jest blisko, czuję go - szepnął, a ja z niepokojem zauważyłam, że jego zęby są czerwone od krwi. - Nic mu nie będzie, jeśli poczeka pięć minut - warknęłam. - Pięć minut... tak by było... - próbował coś jeszcze powiedzieć, ale znów się zachwiał, a nogi pod nim się ugięły. Krzyknęłam najgłośniej jak mogłam, z trudem utrzymując go w pionie. Musiał ważyć dobrze ponad dziewięćdziesiąt kilogramów, a bezwładność dodawała więcej kilogramów niż kamera. - Daj go - usłyszałam za sobą i z ulgą zobaczyłam Hana. Z łatwością dźwignął ciało wilka z moich ramion i położył go na podłodze. Głowa Bjorna opadła na bok, stracił przytomność. Dłonie miałam całkiem mokre i lepkie od jego krwi. Było jej za dużo, zbyt gorącej, za szybko rozrastał się szkarłatny kwiat na jego brzuchu, by poradziło sobie nawet wilcze tempo leczenia. Odsunęłam niegdyś szarą bawełnę bluzy. Rana była ogromna, znacznie większa, niż powinna być po kuli z rewolweru. Prędzej z shotguna, ale tego Bruno z pewnością nie użył. Jeszcze raz w duchu sklęłam go za używanie broni palnej w kopcu, ale to niewiele dało. Dociskałam dłonie do wciąż krwawiącej rany, licząc, że jeszcze chwila, jeszcze sekunda i krew zacznie krzepnąć, a ciało zrastać. - Pozwól mi. - Han odsunął mnie delikatnie i położył na brzuchu Bjorna dłoń na płasko. Przez chwilę nic się nie działo. Demon koncentrował się, aż krople potu spływały po jego skroniach i czole. Kucałam po drugiej stronie nieprzytomnego Bjorna i aż sapnęłam, kiedy czarne glify oderwały się od skóry Hana i spłynęły na pierś wilka, jakby niezdecydowane, drżące. Jakieś trzydzieści sekund rozstrzygały się losy mojego przyjaciela, a potem mgła śliską warstewką pokryła jego brzuch i klatkę piersiową aż po szyję. Ciało wilka wyprężyło się w łuk, jakby Han poraził go defibrylatorem. Jęknął z bólu raz i drugi, wciąż nie odzyskując przytomności. A potem z ran zaczęły się wysuwać odłamki, coraz więcej ostrych kawałków metalu, ołowiu i srebra, z których Bruno odlał kulę. Srebro wyjaśniało, dlaczego ciało Bjorna nie było w stanie się uleczyć. Magia

zmieniła zwykłą rewolwerową kulę w szrapnel, zwielokrotniła jej objętość i siłę rażenia. Han uniósł dłoń i odłamki przykleiły się do niej, jak opiłki do magnesu. Strzepnął je na podłogę. Z ran trysnęły strużki świeżej krwi, ale po kilku sekundach krwawienie ustało samoistnie. Odetchnęłam ciężko. - I jesteśmy kwita - powiedział Han, odsłaniając zęby drapieżnika w czymś prawie zbliżonym do uśmiechu. Byliśmy. Podczas starcia z Ibrahimem przeszyła go drewniana belka. Drewno jest jedną z bardzo niewielu rzeczy, jakie mogą go naprawdę skrzywdzić - obok broni z brązu czy kamienia. Pomogłam mu wtedy. Nie sama, mój współlokator, Azarathak, zrobił coś podobnego jak Han Bjornowi. Wilk zdrowiał. Na jego twarzy pojawiły się lekkie rumieńce, a rana na brzuchu goiła się w oczach, zamiast porozrywanych i lepkich tkanek widać było już świeży strup. Wracała mu przytomność i gdy tylko uchylił powieki, powiedział: - Varg.... - Idź, zajmę się nim - zapewnił Han. Nawet nie zauważyłam, że w którymś momencie ucichły odgłosy walki dobiegające z dziedzińca i sprzed kopca. I lepiej, by to znaczyło, że właśnie wygrywamy... Popędziłam korytarzem, pozwalając intuicji wilczycy przejąć kontrolę. Ona wiedziała, gdzie jest Varg, jego zapach drażnił jej zmysły i prowadził niczym na smyczy do schodów na niższy poziom - nie piwnicy, ale niewiele lepiej, sądząc po zapachu starej krwi, moczu, gnijących resztek jedzenia i czegoś, czego nie potrafiłam zidentyfikować, ale włoski stanęły mi dęba, a wilczyca nie zamierzała się zbliżać do tej części korytarza, z której dochodził smród. Przez cały korytarz ciągnął się szereg solidnych drzwi z okratowanymi okienkami, przez które można było sprawdzać więźniów, a w chwilach szczególnej łaskawości - wsunąć miskę z jedzeniem. Zaglądałam przez nie po kolei, szukając właściwej celi. Nie wypuszczałam więźniów z pozostałych cel przyjdzie na to czas po zbadaniu, kim są i jak będzie z uhonorowaniem elfiego kontraktu teraz, gdy główny sygnatariusz nie żyje. Jeśli w jednej z tych cel był ktoś z rodziny chłopaka, nie mogłam tracić karty przetargowej. Cyniczne, ale konieczne. Wciąż nie wiedziałam, na ile dałam się zwieść dzieciakom z gitarą, ukrywającym przede mną broń świadczącą o tym, że nie są niewinnymi ofiarami, ale przynajmniej przez krew należą do kasty strażniczej. Nie byli przypadkowo na spacerze podczas ataku. Musieli być na obchodzie. I to nie konająca matka wysłała synowi wizje ataku, ale prędzej królowa, która ze strażnikami była połączona na podobnej zasadzie jak królowa ula z robotnicami. Wciąż nie czułam się wykorzystana, jeśli dzięki umowie dotarłam do Varga, ale znacznie więcej trudu kosztowało mnie zdefiniowanie, co i z kim ustaliłam. Varga znalazłam za jednymi z ostatnich drzwi. Ale to, co widziałam przez zakratowane okienko, nie napawało optymizmem. Czasami, cokolwiek robisz i jak daleko się posuniesz, jest po prostu za późno.

Rozdział 22 Zajrzałam przez niewielkie okienko w drzwiach, bojąc się tego, co mogę tam zobaczyć. Fala jego emocji przelewała się między kratami, zdolna utopić mnie we wściekłości i bólu. Przez chwilę stałam, zaciskając palce na ciężkiej sztabie zamykającej drzwi, i zbierałam w sobie siłę na to, co mnie czekało po drugiej stronie progu. Nie obejrzałam się, słysząc szybkie kroki. Ufałam Hanowi na tyle, by wiedzieć, iż cokolwiek chciałoby tu przyjść po mnie, musiałoby przejść po jego trupie, a z pewnością nie umarłby cicho. - Nie możesz tam wejść sama, nie wiemy, w jakim jest stanie, czy zostało w nim cokolwiek z człowieka, którym był - głos Mirona był cichy i kojący, ale nie mogłam ulec. - Ja wiem. I wiem, w jakim jest stanie. I błagam cię, niech to nie zmierza do rozmowy w stylu „musisz wybrać” - samą mnie zaskoczyło, ile zmęczenia usłyszałam we własnym głosie. - I choć wiesz, zamierzasz tam wejść? Oszalałaś? - pytał z irytacją, ale wciąż nie był to jeden z tych wybuchów, po których musiałabym zbierać z podłogi moje marzenia o przyszłości u jego boku. - Jeszcze nie. Ale sam wiesz, jak to się skończy, jeśli nic nie zrobię. Jesteśmy zbyt mocno złączeni, nasze wilki są zbyt związane, żebym przetrzymała obłęd Varga i nie popadła weń z kretesem. Rozumiałam zdenerwowanie Mirona, naprawdę. Jestem fatalną dziewczyną. Ciągle dzieje się coś, co oddala nasze spokojne „i żyli długo i szczęśliwie”. Albo próbują mnie zabić, albo sama niemal to robię. Rozumiałam frustrację, jaką czuł. Niewykluczone, że sama znosiłabym ją gorzej. Ale były rzeczy, które musiały być zrobione, i słowa, które trzeba było wymówić na głos. Nie jutro, nie po fakcie, ale właśnie teraz. - Miron, kocham cię i nie ryzykuję dla samego dreszczyku, przysięgam. Może zdołamy zapanować nad moją tendencją do wpadania w gówno po uszy, mam nadzieję. Ale teraz... Muszę go wyciągnąć, przywołać jego ludzką cząstkę. Chciałabym, żeby istniał ktoś, kto zrobiłby to za mnie, ale nie ma. I niewykluczone, że nie wszystko, co się tu stanie, będzie ci się podobało. I dlatego chcę wiedzieć, potrzebuję wiedzieć, czy kiedy wyjdę z celi, będziesz tu dla mnie? - Zamierzasz dopełnić wiązania? - zapytał szeptem. Uciekłam spojrzeniem, nie mogąc znieść bólu w jego oczach. - Gdybym to zrobiła kilka miesięcy temu, wiele z tego, co się stało, nie musiałoby się wydarzyć. Nie wiem, czy mam wyjście. - Zawsze mamy inne wyjścia, Dora. - Ale nie zawsze lepsze, co? Kiedyś wydawało mi się, że wybieram dobrze, teraz wiem, do czego to doprowadziło. On jest na wpół zdziczały, uwięziony i

okaleczony, a ja na granicy obłędu. Nie wspominając o wojnie, którą musiałam rozpętać, żeby go odzyskać. Spoglądał na mnie chwilę bez słowa. Nie mogłam zmusić się do uniesienia głowy, do zajrzenia mu w oczy. - Zrobisz, co uważasz za właściwe, jak zawsze - powiedział w końcu, cofając się o krok. - Miron, będę miała do czego wracać? - A czy to coś zmieni? Gdybym powiedział, że nie? - Sporo. - Ale i tak to zrobisz? - Tak. Ale wtedy będę wiedziała, że ratując go, jednocześnie łamię swoje serce. Pokręcił głową. - Już nie uciekam przed tobą ani przed tym, co czuję. Nie muszę być zachwycony, ale lepiej niż kiedyś rozumiem, dlaczego to robisz. Będę tu, gdy skończysz, ale nie będę patrzył. - Nie oczekuję tego. - Nie daj się zabić, słonko. Bo wiesz, że dla mnie to nie byłby koniec. Pocałował mnie w skroń. - I trzymaj się z dala od obłędu. Ciężko z tobą wytrzymać i bez tego. - Postaram się. Skinął głową i odszedł. Echo jego kroków jeszcze chwilę odbijało się w mojej głowie. Przekręciłam klucz w kłódce i uniosłam sztabę. Był tam, skulony w kącie, z grubą srebrną obrożą i łańcuchami, które uniemożliwiały mu przemianę. Szarą sierść znaczyły krwawe plamy. Z taką ilością srebra wokół rany nie zasklepiały się, nie miał szans na wyleczenie. Zrobiłam krok w jego stronę, ale zawarczał wściekle, nozdrza drgały mu nerwowo, a w płonących bursztynowych oczach zamigotała żądza mordu. Zatrzymało mnie to w pół kroku. Odłożyłam pod ścianę broń i zaczęłam się rozbierać. Koszulka i spodnie były poplamione krwią Bjorna, Brunona i cholera wie czyją jeszcze. Varg mógł na mnie wyczuć zapach wilka, który odpowiadał za jego cierpienie. Chciałam wierzyć, że to na Brunona warczał, nie na mnie. Powinnam się najpierw wykąpać i przebrać, ale nie byłam zdolna odwlekać uwolnienia partnera. Na samą myśl, że miałby choćby godzinę dłużej pozostawać w tym stanie, przewracały mi się wnętrzności, a kwas napływał do ust. Zaklęłam, widząc, że błękitna bawełna topu też przesiąkła krwią. Ściągnęłam go i zostałam w samych figach. Kłąb brudnych i zakrwawionych ubrań wypchnęłam na korytarz, zamykając drzwi. - Ty i ja, Varg, nikt więcej - szeptałam, spoglądając na szczerzącego zębiska wilka. Opadłam na kolana, patrzyliśmy sobie w oczy, jego wilcze, moje ludzkie. Na czworakach zrobiłam ostrożny krok w jego stronę. Powoli, centymetr po centymetrze, zbliżałam się do niego, czując na sobie palące spojrzenie

wściekłego wilka. Nie miałam pewności, jak długi był łańcuch, którym był przykuty. Nieważne. I tak musiałam podejść i rozkuć go. - To ja, Varg, twoja partnerka, możesz mi zaufać, pamiętasz mnie, prawda? szeptałam, powolutku przesuwając się po szorstkich kamieniach drapiących kolana i wnętrze dłoni. Nie spuszczał ze mnie wzroku, nachylił łeb niżej, wciągał mój zapach. Zatrzymałam się mniej niż metr od niego, pozwalając, by uważnie mnie obwąchał. Wyciągnęłam rękę, nie bacząc na obnażone zęby, zatrzymałam ją kilka centymetrów od jego nosa. Oddech łaskotał wnętrze dłoni, szorstki język przemknął po skaleczeniach, smakując krwi. Błysk rozpoznania w oczach Varga przyprawił moje serce o galopadę. Lekkie szczypanie na otartej skórze wprawiało mnie w euforię. Skoro potrafił mnie uleczyć, wciąż był częścią mojego stada, prawda? Uśmiechałam się, pilnując, by nie odsłonić zębów. Wciąż była nadzieja. Nie zmienił swojej postawy. Nadal był wściekłym i cierpiącym wilkiem, ale gdzieś w głębi tkwił Varg. Ten sam co wcześniej, irytujący i odważny, twardy i złośliwy. Dotknęłam delikatnie jego łba. Trwałam bez ruchu kilka sekund, nim oswoił się z moim dotykiem. Cichy warkot wydobywał się z jego gardła, narastał buczeniem w piersi. Ale nie ugryzł mnie, choć mógł. Przysunęłam się bliżej, niemal ocierając się ramionami o jego futro. Tonem, jakim zwykle zwracamy się do dzieci albo osób nie do końca sprawnych umysłowo, starałam się go uspokoić: - Spokojnie, wilku, poradzimy sobie z tą obrożą i łańcuchami. Proszę cię tylko, nie zabij mnie entuzjazmem, gdy cię uwolnię, dobrze? Nie powitaliby cię z sympatią w naszym stadzie, gdybyś to zrobił. Nie jestem twoim wrogiem. Jestem twoją Alfą, pamiętasz? Przysięgałeś mnie chronić, także przed samym sobą - szeptałam, szukając zapięcia obroży. Na szczęście nie była jedną z tych obciążonych zaklęciem. Niemal wtopiła się w jego skórę, ślady oparzeń i otarć były głębokie i wciąż krwawiły. Z trudem wyciągnęłam bolec i rozwarłam obręcz. Oderwała się od ciała z miękkim plaśnięciem. Strzępy skóry i sierści przykleiły się do srebra, a teraz zerwałam je wraz z obręczą. Varg pisnął boleśnie i warknął. Jego zęby były tak blisko mojej szyi, wystarczyłaby chwila. Przełknęłam głośno, ale nie przerwałam. Odplątywałam kłęby srebrnych łańcuchów krępujące jego tylne łapy. Odepchnęłam brzęczący zwój w kąt, jak najdalej od wilka. Był wolny, ale poraniony, a rany z całą pewnością były zainfekowane srebrem, czy na tyle mocno, by nie mógł się przemienić? - Zmień się, Varg - powiedziałam miękko - przywołaj swoją ludzką stronę, jest tam jeszcze, prawda? Otarłam mu pysk dłonią. Nie był spokojny, w oczach wciąż czaiła się wściekłość. Fala przepłynęła przez jego ciało, futro zafalowało, ale nie zmienił się. Pisnął z bólu, a ja poczułam echo tego cierpienia we własnym ciele. Przypomniał mi się Sebastian, szczeniak zbyt ranny, by mógł się zmienić,

cierpiał i życie umykało z niego z każdym oddechem. Udało się wtedy, zmusiłam go do przemiany w wilka, dzięki czemu się uzdrowił. Musi udać się i teraz. Mogłam się wściekać na Varga, mogłam się z nim kłócić i przepychać, ale był częścią mojej wilczej rodziny. Moim partnerem, co przyznawałam niechętnie. Był zbyt cenny, bym mogła zrezygnować z walki o niego. Wilczyca we mnie, wyczuwając jego bliskość, rozbrykała się na dobre, łomotała mi w piersi szalonymi podskokami, ocierała się futrzaną kulką o żebra, napierała na gardło, obniżając mój głos do wilczego warkotu. Zaczepiała munina Varga, nie zwracając uwagi na jego wściekłość i na wpół zdziczałe zachowanie. Uwielbiała go, był jej ideałem, a ja ze swoimi skrupułami i zasadami mogłam się wypchać. Ona chciała tego wilka, była napalona i chętna do spółkowania, do dopełnienia więzi. Reagował na nią, wyraźnie przez jego ciało przeszedł dreszcz, kiedy poczuł jej natrętną obecność. Napiął się w moich objęciach, głęboki warkot wypełniał go drżeniem, kiedy oparł się łapami o moje kolana, jakby przytrzymywał mnie w miejscu. - Nakazuję ci się zmienić - powiedziałam, przywołując moc Alfy. Zacisnęłam palce na futrze na jego karku. - Wiem, że jesteś gdzieś w środku, Varg, nie zdziczałeś całkowicie, wbrew temu, w co wierzy ten dureń Bruno, jesteś tam, inaczej wilk już by mnie zagryzł. Jesteś tam i chcesz wyjść, chcesz spełnić to, o co cię prosi twoja Alfa. W jego bursztynowych oczach widziałam zrozumienie i ból. Fale magii przepływały przez niego, drżał, ale przemiana nie mogła się dopełnić. Zbyt wiele srebra, czy naprawdę było już za późno? Nawet gdybym chciała posłuchać podpowiedzi wilczycy, która podsuwała mi w głowie bezpruderyjne obrazy kopulacji, to się nie mogło udać. Gdybym potrafiła się zmienić, wycofałabym się i pozwoliła, by futrzaki załatwiły to między sobą. Ale nie ma mowy, żebym pisała się na akcję zoofilską. Po moim trupie, co zresztą zmieniłoby kwalifikację aktu. Może byłabym w stanie przekonać siebie, że seks z Vargiem jest niezbędny z metafizycznego punktu widzenia, gdyby to jego męskie nagie ciało drżało mi pod dłonią. Nawet nie musiałabym się przesadnie zmuszać, bo w głębi duszy mogłam przyznać, że była między nami cholerna chemia i powstrzymywała mnie raczej myśl, jak bardzo popieprzyłabym przy okazji mój monogamiczny mimo licznych pokus związek z Mironem. Diabeł miał zresztą sporo racji. Zawsze mamy wybór. Nigdy nie byłam i nie chciałam być w łóżku z kimś, kto podniecenie obwieszcza światu, machając ogonem. I, na miłość Bogini, byłam dorosłą i silną kobietą, która za cholerę nie nadaje się do roli ofiarnej dziewicy, cnotę składającej na ołtarzu sprawy. Zawsze można poszukać jakiejś alternatywy. Podstawową była Swietłana, ale Varg nie miał tyle czasu. Zanim ona wróci z zaświatów po rytuale uwalniania muninów od faszystowskiego zaklęcia, minie pełnia. Wilk w takim stanie jak Varg po prostu nie może sobie pozwolić na to, by powitać ją w futrze. Nie, jeśli chce kiedykolwiek jeszcze cieszyć się

chodzeniem na dwóch nogach i zdrowiem psychicznym. Potrzebował spaceru z Białym Wilkiem. I przychodził mi do głowy tylko jeden sposób, w jaki mogłam mu to ofiarować. Dźwignęłam się z kolan. Wilk pisnął i z trudem, ale wstał. Przyciskał pysk do mojego uda, jakby się bał, że go zostawię. Z każdą chwilą mniej w nim było złości, a więcej rozdzierającego smutku, który frustrował moją wilczycę nawet bardziej. Poczochrałam jego grube futro między uszami. - Idziesz ze mną i bez dyskusji - powiedziałam stanowczo. Ciągle miał szansę i niech na mych zwłokach sępy ucztują, jeśli pozwolę jej przejść koło nosa.

* Wyszłam z celi z wielkim srebrno-białym wilkiem, krwawiącym z głębokich ran zainfekowanych srebrem. Przez dobrą minutę zgromadzeni w korytarzu przyjaciele, w tym Olaf, milczeli, porażeni widokiem, jaki musieliśmy sobą reprezentować. Może szok byłby mniejszy, gdybym nie była naga i umazana krwią. Piekło i demony... - Nawet nie idźcie tą drogą, bo was te wizje nigdy nie opuszczą - warknęłam. Potrzebuję apteczki i Witkaca. Na gwałt albo jeszcze szybciej. - Przywiozę go - zadeklarował Miron. - Do nas? - Nie wiem, na ile jest tam bezpiecznie... - Przywieź go do domu stada, przygotujemy wszystko, nie powinnaś być z nim sama - rzucił Borys, nie spuszczając spojrzenia z wilka u mego boku. Varg oczywiście wyczuł dominującego Alfę i zrobił to, co zawsze - zagrał mu na wszystkich nerwach. Obnażył zęby, uniósł łeb, warczał, nawet nie myśląc o odsłanianiu szyi. Odruchowo głaskałam go po łbie, jakby to mogło odwieść go od ustalania hierarchii. Borys warknął ostrzegawczo, a całe ciało manifestowało napięcie. - Ignoruj go - poprosiłam. - Nie jest sobą? - upewnił się. - Och, gdyby był zdrowy, zachowywałby się tak samo. Taki urok. Po prostu ignoruj, ja to robię. Wyprowadziłam Varga z lochu. Cofnął się w korytarzu i ciaśniej przywarł mi do uda, warcząc i osłaniając mnie przed zagrożeniem, które zdawał się wyczuwać. W miejscu, w którym zostawiłam Brunona w kajdankach, czerwieniła się ogromna kałuża krwi. Dwa litry, może więcej. Nawet wilk by się z tego nie wylizał, więc Borys dał Brunonowi szansę na odzyskanie władzy już tutaj. Nie będę płakać, że to starszy z braci dożył poranka. Bestie na dziedzińcu przytrzymywały Lilę, która wyglądała na solidnie wkurzoną. Podeszłam do nich i dość szybko zorientowałam się, w czym problem. Demoniczni rugbiści mieli zastrzeżenia co do tego, czy będziemy bezpieczni, wszyscy obcy znajdujący się w kopcu, jeśli dziewczyna uwolni teraz elfy zamknięte w celach. W tym królową. Oficjalnie - Kaj nie żył. Umowa nie była wiele warta. Wszystkie zastrzeżenia, jakie miałam wcześniej do kontaktów

z elfami, były jak najbardziej aktualne. Z tym że teraz wiedziałam, że Kaj i Lila, nawet jeśli wyglądali na młodocianych na gigancie, byli strażnikami. Tytułów nie rozdawano za umiejętności gry na gitarze. Zadzwoniłam do Juliany. Nie chciałam, by tu była, ryzykując życie w nie swojej wojnie, ale uparła się, że póki się wszystko nie wyklaruje, nie wraca do Sopotu. Teraz miało się to nam bardzo przydać. Potrzebowałam nowego kontraktu z każdą możliwą gwiazdką zabezpieczającą moje interesy. Ufałam, że ona go dla mnie wynegocjuje. Jeśli czegoś się nauczyłam w ostatnim roku, to tego, że tylko idiota zostawia luźne sznurki i pozwala, by los zaskoczył go konsekwencjami. Tymczasem ja musiałam obejść wymóg seksu z futrzakiem. Niech każdy z nas trzyma się tego, w czym jest naprawdę dobry.

Rozdział 23 Witkacy i Miron dojechali do domu stada przed nami. Wpakowanie do samochodu warczącego i wciąż balansującego na granicy obłędu wilka było widać trudniejsze niż nakłonienie melancholijnego szamana, by pojechał z diabłem w nieznane. Mój przyjaciel nie zapytał, czemu mam na sobie za duże o kilka rozmiarów spodnie od dresu i koszulkę Harleya Davidsona sięgającą pół uda - tylko to znalazłam w bagażniku samochodu Olafa - ani dlaczego srebrny wilk wpakował mi się na kolana jak trzylatek, który nie lubi rozstawać się z mamą. Po prostu uśmiechnął się krzywo i poklepał wyładowany plecak ze słowami: - Nie wiem, co planujesz, ale chyba mam wszystko. Raz zdarzyło mi się zaglądać w czeluście tego cudu natury, jakim był jego plecak, i jestem pewna, że Witkacy miał tam dość gadżetów, by powstrzymać lub rozpętać apokalipsę. Wolał być przygotowany, od czasu kiedy upiór starej kobiety dorwał go, gdy wracał z pracy i miał przy sobie tylko bransoletkę. Niewiele brakowało, by go opętała. Nagle docenił pojemność mojej torby i choć jak twierdził, jego wizerunek nie uniósłby torebki, plecak stał się nieodłącznym elementem wyposażenia. Wygrzebałam się spod wilka, który niczym kot zapierał się łapami, bym nie mogła go zrzucić z kolan. Popiskując, zeskoczył na ziemię i popatrzył na szamana spode łba. - Zachowuj się, Varg, to przyjaciel i jeśli ktoś może ci pomóc, to on mruknęłam ostrzegawczo i podeszłam do Witkaca. Przytulił mnie na powitanie i zapytał: - Jak mogę wam pomóc? Wyjaśniłam, na czym polega problem. Opowiedziałam wszystko, co pamiętałam z rytuału Swietłany w jej domku pod Sejnami, o Białym Wilku i przestrzeni jurty. - Możesz nas tam zabrać? - zapytałam pełna niepokoju. Witkacy był szamanem. Był też świeżynką w nadprzyrodzonym świecie, dopiero po podstawowym szkoleniu i wciąż uczył się fachu. Orientowałam się dość dobrze w jego postępach, jako opiekunka ścieżki magicznej, ale wiedzę o zaświatach i tym, jaka jest ich struktura, miałam niewielką. Przebywałam tam raz, z przewodnikiem. Witkac potrafił przywołać bramę, ale czy na każdy poziom, tego już nie wiedziałam. Przez chwilę analizował to, o czym mówiłam. - Dobra, możemy to zrobić - powiedział w końcu - ale widzę mały problem. Nie mogę wejść tam z wami, nie wiem też, jak daleko od bramy jest jurta ani czy naprawdę musicie do niej dotrzeć, żeby przeprowadzić rytuał. Mogę was wpuścić na ten poziom, ale nie przywołam Białego Wilka... To jest ogromna przestrzeń, możecie się nachodzić, zanim go znajdziecie. I nie jest to najbezpieczniejsze miejsce na świecie. Jesteś pewna, że nie możecie poczekać

na Swietłanę? - Nie możemy. Ale mam inny pomysł, całkiem możliwe, że dobry, ale muszę być już po tamtej stronie, żeby to sprawdzić. Pokiwał głową i stwierdził: - W każdym podręczniku odradzają takie rzeczy, ale co tam, zróbmy to. Najwyżej opiszą nas w nowej edycji jako dowód na to, że naprawdę nie tak powinien wyglądać rytuał. Czyż nie jest słodki? Pokłady jego optymizmu były niezgłębione.

* Witkacy chciał, by rytuał przebiegał pod otwartym niebem. Nie znał domu stada i stwierdził, że biorąc pod uwagę historię tego budynku, woli nie ryzykować spotkań z upiorami i duchami, które zwabią krąg i szałwia. Mógłby wprawdzie ich odsyłać po kolei, ale to czasochłonne, a on potrzebuje całej energii, jaką dysponuje. Jedyne pomieszczenie, które byłoby bezpieczne, zajęła Swietłana. Reszta była rosyjską ruletką nie mniejszą niż Zła Wieś czy Czarnowo. Ogród za domem był zdziczały i zaniedbany. Bruno i jego ludzie mieli inne priorytety. Znaleźliśmy wyłysiały nieco trawnik pomiędzy kępami przerośniętych krzaków porzeczki i agrestu i tam właśnie Witkacy rozpoczął przygotowania. Łyknął dwie niebieskie kapsułki i medytował. I możecie mi wierzyć, było coś absolutnie uroczego w chudym facecie w prochowcu narzuconym na poplamioną ketchupem koszulę, kiedy siedział po turecku, z zamkniętymi oczami i potrząsał kolorową bransoletką z milionem dzwoneczków. Wysoki, rytmiczny dźwięk, jaki z niej wydobywał, zdawał się przyciągać wilki, które kryły się za każdym krzakiem. Może spodziewały się kłopotów, a może zwyczajnie odezwał się wścibski instynkt psowatych, ale mieliśmy publikę. Witkacy ignorował to całkowicie. Albo ich naprawdę nie zauważył. Obie wersje były prawdopodobne. W czasie kiedy mój przyjaciel medytował, zabrałam się do opatrywania wilka. Doktor Alina, która wydawała się już częścią stada, próbowała to zrobić, ale Varg nie stał się nawet odrobinę przyjazny. Wciąż byłam jedyną osobą, której pozwalał się dotknąć. Całe to przywiązanie, które okazywał, tylko podkreślało wagę problemu. Podejrzewałam, że to wilk do mnie lgnie, a Varg - złośliwy facet o niewyparzonej gębie - powiedziałby raczej, że zbyt wysoko ceni swoją skórę, by pozostawić opatrywanie jej w moich rękach. To znaczyło, że był zagrzebany naprawdę głęboko. A to już problem. Z ran wilka wciąż sączyła się krew, co było nawet dobrym znakiem, bo wraz z nią wypływało srebro. Wylałam na każdą z ran mnóstwo wody utlenionej, by wypłukać go jak najwięcej. Krew i woda wymieszały się i zabarwiały srebrne futro wilka na różowawy kolorek. Obiecałam sobie w duchu, że mu o tym opowiem, gdy będzie po wszystkim. Jeśli coś go powstrzyma na przyszłość przed wpadaniem w kłopoty, to świadomość, że wyglądał słodko jak kucyk Pony. Choć gdyby trafił do kucykowej krainy, wykończyłby te wszystkie miłe i tęczowe stworzonka swoimi humorami.

Witkacy otworzył oczy i powiedział spokojnie: - Możemy zaczynać. Krąg wyznaczył świecami. Dorzuciłam swoje drewniane krążki z runami, by go wzmocnić. Osobiście wolałam rysowane kręgi, ale nie było szans na właściwe ich wyrysowanie na trawniku. Szaman wyjmował z plecaka miedzianą misę i woreczki ziół. W stalowym bido- nie chlupotał jakiś płyn - dał mi go z nakazem wypicia i napojenia nim Varga. Pociągnęłam łyk. Gorzki płyn smakował równie źle jak ten, którym napoiła mnie Swietłana. Wylałam trochę do zakrętki i podałam Vargowi. Nie wypił. Polałam więc dłoń i podetknęłam mu ją do oblizania. Prychnął arogancko i słowo daję, był tak bardzo Vargiem w tym momencie, że miałam ochotę strzelić go między uszy. - Albo to wypijesz, albo znajdę sposób, żeby zrobić czopki z tym błockiem, a potem zawołam Bjorna, żeby ci je zaaplikował. Twój wybór - warknęłam. Przez chwilę mierzył mnie tym aroganckim błękitnosrebrnym spojrzeniem, które z całą pewnością należało do Varga, a nie do wilka, a potem zaczął lizać moją wciąż mokrą rękę. Myślę, że celowo zostawiał mi na skórze więcej śliny, niż było to potrzebne. Cholerny złośliwiec. Jednocześnie każdy z takich przebłysków cieszył mnie, bo oznaczał, że Varg wciąż tam był. Witkacy usypał w miedzianej misie spory kopczyk ziół. Odpalił go długą zapałką kominkową i zostawił w środku kijek, mający podsycać słaby płomyczek. Zioła nie płonęły, a raczej tliły się i z każdą sekundą gromadziło się nad misą więcej dymu. Szaman wyciągnął z kieszeni srebrną papierośnicę, podsunął mi ją bez słowa. Równiutko w dwóch rzędach ułożone były sławetne papierosy z unikalną mieszanką czegoś, co nie było nawet zbliżone do tytoniu. Podejrzewałam, że większość składu stanowiła biała szałwia, ale co prócz niej znajdowało się w niewinnej bieli gilzy, nie wiedział nikt poza autorem. - Dmuchaj mu w nos dymem, im więcej wchłonie, tym mniej bolesne będzie przejście - powiedział. Odpaliłam skręta i zaciągnęłam się dymem. Zakasłałam, kiedy podrapało mi gardło. Wilk prychnął. Dmuchnęłam mu w nos i zaśmiałam się, kiedy zaczął parskać. Może jednak powinnam go zostawić w tej formie, potrafił być zabawniejszy niż w ludzkiej. Może dlatego, że nie mógł pyskować. Zaciągałam się głęboko, czując, że moja percepcja już po kilku wdechach nieco się zmienia. Kontury świata wygładzały się, kolory połyskiwały, każdej rzeczy towarzyszył cień, a cieniowi blask światła. Varg też dostał niezłą inhalację, bo teraz kładł mi się na kolanach, nie bacząc na poraniony kark, i wpychał łeb pod moją pachę. - Połóż się - powiedział Witkacy - albo obudzisz się z bólem głowy, jeśli grzmotniesz o glebę po wejściu w trans. Położyłam się, a dziewięćdziesiąt kilogramów wilka uznało, że zgłosiłam się do roli materaca. Próbowałam go spychać z piersi, ale moje ręce były coraz cięższe, ruchy coraz wolniejsze, odpływałam. Witkacy pociągnął mnie za rękę, pomagając usiąść. Kręciło mi się trochę w

głowie i wspomnienie gorzkiego płynu bulgotało niespokojnie w żołądku, ale dałam radę. Varg niechętnie zsunął łeb z mojego obojczyka i warcząc coś, zapewne obelgi, zebrał się na cztery łapy. - Chodźmy, nie wiem, jak długo trwa trans w przypadku zwierzaków, więc im szybciej dostaniemy się do bramy, tym lepiej. Czułam się dziwnie, wciąż kręciło mi się w głowie, ruchy miałam nieskoordynowane... spojrzałam w dół i nagle zrozumiałam czemu - moje ciało leżało na trawie, a ja jak duszek Kacperek stałam zanurzona w nim po kostki. Uch, to akurat było dość makabryczne. Odepchnęłam Varga, który właśnie wpakował mi się łapami w trzewia. I zadumałam się nad tym, że choć przenikam stopami własne ciało, to Varga mogę dotknąć, i nawet grzmotnąć między uszy. Bo, znów małe objawienie, nie miał żadnych ran i obrażeń, w przeciwieństwie do śpiącego na trawie ciała. Dziwaczne. - Później poeksperymentujesz, teraz chodźmy, póki brama jest uchylona. Witkacy pociągnął mnie w stronę szklanych schodów. - One są niesamowite! - krzyknęłam w zachwycie. - Co? - Te kryształowe schody, to, jak całe lśnią, jak odbijają światło słoneczne... Tak wyobrażałam sobie schody do nieba, dopóki nie okazało się, że dostałam się tam tylnym wejściem, które było dość obskurne... ale czego się spodziewać po części więziennej... - mówiłam, stąpając lekko po dekoracyjnych stopniach. Varg warczał wściekły, kiedy łapy rozjeżdżały mu się na dość śliskiej powierzchni. - Tak myślałem, że to twoja sprawka - mruknął Witkacy. - Normalnie wyglądają zupełnie inaczej, ale twoja osobowość musi się odbijać nawet w tym wymiarze... - A jak wyglądają zwykle? - Zwyczajnie, wiesz, ścieżka z płyt chodnikowych. Mam nadzieję, że wrócą do siebie po tym wszystkim, bo targanie po takich schodach opornych duchów będzie nieznośnie męczące. Brama była wysoka na trzy metry, dwuskrzydłowa i ciężka. Zza uchylonego skrzydła przedostawały się na schody kłęby błękitnawej mgły i delikatna poświata. - To też zmieniłam? - To, na szczęście, wygląda tak jak zawsze. Sięgnęłam po klamkę, ale moje palce przeniknęły przez nią jak wcześniej stopy przez ciało. Witkacy chwycił ją jednak pewnie i pchnął. Drzwi uchyliły się szerzej i mogliśmy wejść. Szaman przepuścił nas przodem i z lekką obawą wypisaną na twarzy przystanął w progu. - Wolałbym nie iść dalej - przyznał - czeka mnie tu kilka naprawdę bardzo złych rzeczy, więc trzymam się z daleka, jak długo się da. Masz jakiś konkretny plan, co dalej? - Muszę mieć krew. - Wyciągnęłam nóż z pochewki na przedramieniu i

spróbowałam, całkowicie nieskutecznie, przeciąć palec, by utoczyć kroplę krwi. I nagle dotarła do mnie nieznośna absurdalność sytuacji. Nóż przenikał ciało, ale nie napotykał skóry, którą mógłby przeciąć, czyja, u diaska, miałam tu jakąkolwiek krew do utoczenia? Warknęłam sfrustrowana, dźgając swoją rękę. Witkacy westchnął. - Przypomnij mi, żeby uważać przy tobie z białą szałwią, reagujesz na nią jak zwykły nastolatek na tani bełt pity w krzakach za boiskiem szkolnym. Złapał moją dłoń i nóż, które w kontakcie z jego dłonią nabrały cielesności. Bez większych problemów nakłuł mi palec i rubinowa kropla spłynęła wzdłuż kciuka aż do nadgarstka. - To dlatego tak na ciebie lecą? - zapytałam półprzytomnie. - Kto leci? - Duchy... możesz im przywrócić cielesność? - Jeśli pytasz o to, co myślę, zdecydowanie zmniejszę ci dawki szałwii na przyszłość - powiedział, ale uśmiechał się z rozbawieniem. - Co zamierzasz zrobić z tą krwią? - Przywołam babcię, gdzieś tu jest. Witkacy zmarszczył brwi. - A twoja babcia pomoże ci jak? Nie zrozum mnie źle, naprawdę wierzę w mądrość przodków, ale ona chyba nie miała zielonego pojęcia o magii? - Nie moja ludzka babcia. Przywołam Fany. - Uśmiechnęłam się szeroko. Oblizałam krwawiący palec i splunęłam podbarwioną śliną na piach pod moimi stopami. - Fany! Potrzebuję cię! - Nie ma na to jakiegoś rytuału? - zapytał szaman zniesmaczony. - Jasne, ale ciężko coś wskórać, skoro nawet kropli krwi samodzielnie nie mogę utoczyć. To wystarczy, obiecała być przy mnie, kiedy będę jej potrzebować. Ona zawsze dotrzymuje obietnic, o ile akurat nikt nie skopał jej dupska i nie jesteśmy w różnych wymiarach. Logika tych założeń była dla mnie tak oczywista, że nawet nie zastanawiałam się nad tym, co, jeśli Fany mnie nie usłyszy, nie będzie w stanie przybyć, nie ma jej tu, a ja się myliłam, zakładając, że właśnie to miejsce miała na myśli Badb... I nagle po prostu tu była, stała z pociemniałą z emocji twarzą kilka kroków ode mnie i wydawała się starsza i bardziej zmęczona niż kiedykolwiek. Pobiegłam do niej, niepewna, czy zdołam ją przytulić, skoro tu wszystko jest takie inne, ale widać bogini ma na dusze podobny wpływ jak szamani, bo wtuliłam się w jej skórzaną, miękką od dziesiątek lat noszenia tunikę i poczułam, jak jej zaskoczenie przechodzi w radość. - Martwiłam się o ciebie - szepnęłam jej do ucha, by nie psuć jej reputacji. - Głuptas. Jakbym to ja miała na głowie wszystkie okoliczne wilki, zatrucie jadem żmija i bliskie szaleństwo - odpowiedziała cicho. Odsunęła się na wyciągnięcie ramion i rozpoczęła tę najstarszą na świecie inspekcję. Każdy, kto kiedykolwiek był przedmiotem kwokowania, wie dokładnie, jak to wygląda. Korzystając z okazji, ja przeprowadziłam własną.

Poza zmęczeniem i nieco większą niż zwykle chudością (Fany z natury była dość żylasta, ale zwykle nie kojarzyło się to z chorobą) zauważyłam kilka wciąż ciemniejszych blizn i wyraźną sztywność lewego barku. Chrząknięcie zza pleców przywołało mnie do porządku. - Drzwi się wkrótce zamkną. Mogę je otworzyć za godzinę czy dwie, ale u was może minąć znacznie więcej czasu. Poradzisz sobie, Dora? - Tak, z Fany nic mi nie grozi - powiedziałam pewna, że tak właśnie jest. - Odprowadzę ją do drzwi po wszystkim - zapewniła, mierząc Witkaca oceniającym spojrzeniem. - Dziękuję, że ją tu przyprowadziłeś. - Ja tylko prowadziłem, ona wyznaczała kierunek. Jak zawsze. - Mrugnął do mnie i cofnął się za próg. Nie żegnaliśmy się. To byłaby bardzo zła wróżba.

* - Musimy znaleźć Białego Wilka! - powiedziałam energicznie. - Wiesz, gdzie go szukać? Fany tylko się uśmiechnęła i kucnęła. Wilk truchtem podszedł do niej i pochylając nisko głowę, trącał ją w ramię nosem. Zachowywał się bardziej jak szczeniak niż dorosły wilk, a kiedy pogłaskała go po grzbiecie, popiskiwał z przyjemności. - Wycierpiałeś się, wilczku, prawda? Nie mogłam ci pomóc, przepraszam szeptała do niego z czułością, jakiej nie doświadczali z jej ust ludzie. Widać pewne rzeczy rezerwowała dla wilków. - Wszystko będzie dobrze, tak, dokładnie wiem, czego ci trzeba. Chodźmy, im szybciej to załatwimy, tym lepiej. Wyciągnęła do mnie rękę, drugą opierała o łeb Varga. Podróże astralne nigdy nie są najprzyjemniejsze, ale doceniałam delikatność, z jaką nas przeniosła. Żadnych pazurów wbijanych w ramiona i zrzucania z dużej wysokości. Badb miała przed sobą długą drogę. Zamiast piaszczystej i pustej przestrzeni przy bramie jak okiem sięgnąć rozciągał się las. Stary, gęsty, parujący wilgocią. Dęby o pniach zbyt szerokich, bym mogła je objąć ramionami, wzbijały się w niebo na kilkanaście metrów. Światło z trudem przedzierało się przez zielonkawo-pomarańczową zbitą kopułę drzew. - To niedaleko - powiedziała Fany. Szłyśmy ramię w ramię, z wilkiem biegnącym spokojnym truchtem tuż przed nami. Nie wiedziałam, czy będzie chciała rozmawiać, czy, jak to się jej zdarzało, uzna, że mówienie o emocjach jest przereklamowaną słabością ludzi. I tak zachowywała się bardziej bezpośrednio i czule niż zwykle. Może taka była w tym świecie, może głębiej, niż sądziłam, nawet uprzedzona przez Badb, przeżyła to, co się nam przydarzyło. Po kilku minutach światła zrobiło się więcej, a drzewa przerzedziły się, przechodząc w dużą, idealnie okrągłą polanę. Na środku dostrzegłam trzy dolmeny - dwa stały pionowo, a jeden ułożony na nich tworzył coś na kształt

stołu dla olbrzymów - każdy z kamieni miał kilka metrów wysokości i ważył pewnie nie mniej niż tonę. Dookoła konstrukcji ułożone były płaskie białe kamienie tworzące idealny okrąg. Poczułam szarpnięcie energii, kiedy zbliżyliśmy się do kręgu, a potem napięcie magii tak intensywne, że musiałam przystanąć, gdy załomotała we mnie, wywołując zawroty głowy. Nigdy nie czułam czegoś tak przedwiecznego, co budziłoby tak wielki respekt. Faoiliarna nie była poruszona. Dała mi chwilę, bym wyregulowała przepływ magii, i podprowadziła nas do jednego z kamieni. Był całkowicie płaski i wielki rozmiarami dorównywał mojemu łóżku w Thornie. Ciepły w dotyku i dziwnie gładki, fakturą przypominał skorupkę jajka. Sięgał mi mniej więcej do pasa. Fany wyciągnęła z kieszeni coś, co wyglądało jak megalityczny krewny ołówka - kawałek grafitu czy czegoś podobnego osadzony w drewnianych łupkach okręconych rzemykiem. Narysowała na białym blacie trzy runy połączone w bardzo nieortodoksyjną kombinację i wypowiedziała dwa słowa, za krótkie na zaklęcie i dziwnie gardłowe. Może to był język bogów, może słowa mocy niedostępne ludziom czy zwykłym wiedźmom, ale poczułam ich siłę do szpiku kości. Powietrze przeszyło wycie. Varg natychmiast odpowiedział na wezwanie, unosząc głowę i wyjąc. Podskoczyłam z radości, widząc Białego Wilka, który niespiesznie, łapa za łapą, jak mają w zwyczaju dzikie wilki, wybiegał z lasu i zbliżał się do kamiennego kręgu. Zatrzymał się przed nami i przez chwilę on i Fany wydawali się komunikować samym spojrzeniem, aż przytaknęła i dała mu znak, by wkroczył do kręgu i wskoczył na kamień. Sama też wdrapała się na górę i wyciągnęła rękę, pomagając mi wejść. Varg nie czekał na sygnał, cofnął się o kilka kroków i zgrabnym susem dołączył do nas. Fany uklękła na płaskiej powierzchni kamienia i rysikiem wyrysowała duże koło, a następnie koło przecięła prostą linią, dzieląc je na dwie części. Kolejną linią przecięła każdą z połówek na ćwiartki. Biały wilk obszedł koło i położył na dwóch ćwiartkach przednie łapy. Fany położyła dłonie na pozostałych dwóch ćwiartkach i zanuciła. Magia wezbrała gwałtownym wiatrem, który niemal uniósł mnie z powierzchni kamienia. Krzyknęłam, czując, że sięga do mnie i wyciąga na powierzchnię wilczycę. Po sekundzie stała obok mnie na kamiennym kręgu, trochę zmieszana i zaniepokojona. W tym samym czasie magia uniosła wilka i znów w ułamku sekundy rozdzieliła Varga i jego bestię. I nagle, tak po prostu, stał naprzeciwko mnie, nagi jak w dniu narodzin, ale znacznie bardziej niż wówczas wyrośnięty. Jasne włosy miał dłuższe, niż kiedy go ostatnio widziałam, i prawie wyglądały już jak włosy cywila, a nie wojskowego. Policzki i broda znikały pod cieniem zarostu, niebezpiecznie przypominającym brodę. Wyglądał dobrze, mogłam to przyznać. Miał wprawdzie lima pod obydwoma oczami, jakby zarobił w nos i krwiaki rozlały się symetrycznie i odbijały mocnym kontrastem od bledszej niż zwykle skóry, ale to były jedyne obrażenia, jakie widziałam. - Musiałeś kogoś nieźle wkurzyć. Nie żebym była zdziwiona - powiedziałam

cicho. Gardło miałam ściśnięte wzruszeniem, a nie chciałam, by to zauważył. - Nie bardziej niż zwykłe - powiedział i odruchowo sięgnął dłonią do nasady nosa. - Jeszcze przed zmianą spadłem z motocykla... - Dulce jest pod dobrą opieką - zapewniłam. - Znalazłaś ją? - Jak widać, nie tylko ją. Jakim idiotą trzeba być, żeby wkraczać na terytorium wilka, który wyraźnie sobie tego nie życzył? Samotnie. - Jaką idiotką trzeba być, żeby dać się złapać demonom? - Wiedziałeś? - Widziałem. We śnie. Ty też? - Nie inaczej. - Popieprzone. - Bez wątpienia. I to było tyle. Nie potrzebowaliśmy więcej słów. Przecież nie zamierzałam rzucić mu się na szyję i łkając, zapewnie, że ulżyło mi, że nic mu nie jest. Jego ego rozrosłoby się po czymś takim do rozmiarów małej kolonii. Miałoby własnych poddanych i system podatkowy. Odwróciłam wzrok od jego podbitych oczu. Wilczyca i wilk Varga zaczepiali się i trącali nosami. Próbował ją chwycić za kark zębami, ale wywinęła się i warcząc, niemal zdołała chapnąć go za ucho. Fany parsknęła śmiechem i skinęła Białemu Wilkowi głową. Zeskoczył z kamienia, a za nim nasze wilki. Niespiesznym truchtem oddalały się w stronę lasu, nie zaprzestając swojej małej przepychanki. - Czy one...? - zapytałam. - Tak. Skończą, czego wy nie skończyliście - odparła Fany, marszcząc czoło. Skrzywiłam się lekko. - Wolałam tego nie wiedzieć. - Nie ma w tym nic nienaturalnego. - Babka nie rozumiała mojej delikatnej strony. A ja nie bardzo chciałam przy Vargu wyjaśniać, na czym polega niezręczność tego, że po wszystkim wilczyca wróci we mnie i jak ją znam, a była nieco neurotyczną i ekstrawertyczną suką, za każdym razem, gdy zobaczy Varga, czy to w formie wilczej, czy ludzkiej, wyśle mi przebłysk zabawy, którą właśnie rozpoczęła. Westchnęłam i usiadłam po turecku. To na pewno potrwa. Sądząc po obrazach, jakie mi przesyłała za każdym razem, gdy pojawiał się temat parowania... była dość niewyżyta i kreatywna. Z drugiej strony, jeśli ma używać, to tylko tutaj, skoro w realnym świecie nie mam umiejętności przemiany. Co właściwie oznacza celibat dla Vargowego wilka - bo o ile jako człowiek może robić, co chce i z kim chce, to wilk jest po sparowaniu monogamiczny. Niech więc biorą tyle czasu, ile potrzebują. Zasłużyły sobie na to. - To potrwa... - Varg zrezygnowany usiadł naprzeciwko mnie, wyciągając długie

nogi. - Z tą dwójką? Na pewno - przyznała Fany i również usiadła. I dopiero teraz do mnie dotarło, że to już koniec. Varg jest wolny, parowanie i leczenie w toku. Jeśli zdołamy wrócić do ciał, wszystko będzie dobrze, prawda? - Szaleństwo w czasie pełni już chyba nieaktualne? - zapytałam babkę, a ta przytaknęła bez słowa. - A co z Leibem? - Co z Leibem? - Na jej twarzy nie drgnął nawet jeden mięsień, ale znałam ją już dobrze. - Wiem wszystko, Badb się pofatygowała z bieżącymi informacjami. - Naprawdę to zrobiła? - Nie inaczej. I była całkiem miła. Jak na nią. - To dobrze, nie chciałabym jej zabijać - powiedziała to tak spokojnie, ale nie wątpiłam, że naprawdę tak myślała. - Więc co z nim? Nadal wisi nad twoją i moją głową? - Nic ci nie zrobi, zadbałam o to. - A tobie? Nadal nie będziesz mogła się pojawić w Thornie bez ryzyka, że zmusi cię do walki? - Poprosiłam Odyna o pośrednictwo i mediację. Zaoferowałam konkretne odszkodowanie i ofiarę. - A jeśli tego nie przyjmie? - Naprawdę się niepokoiłam. - Wtedy ja i Badb zapolujemy. Sporo się zmieniło od naszego poprzedniego polowania. On jest słabszy, my silniejsze... jeśli nie jest idiotą, przyjmie ofiarę. Jeśli nie, sam będzie sobie winien. Jak mi wielokrotnie powtarzałaś, wnuczko, czasem trzeba wiedzieć, kiedy sobie odpuścić - naprawdę ładnie sparodiowała mój głos. Zaśmiałam się, bo pamiętałam, kiedy najczęściej jej to mówiłam. - A jednak wszczęłam wojnę, dla niego. - Skinęłam na Varga. - Eeee, taka wojna... nawet nie tysiąc ofiar... Ale kto wie co wyniknie z twojej nowej znajomości, podoba mi się ten chłopak. - Uśmiechnęła się drapieżnie. - Chyba nie mówisz o Johannie? Och, oczywiście, że o nim mówiła. Widziałam to w jej spojrzeniu. Moja babka nie odpuściła sobie wizji blitzkriegu, przeciwnie, niedawne wydarzenia raczej zaostrzyły apetyt. Widziałam w tych jej piekielnie inteligentnych i nieco socjopatycznych oczach iskierki niecnych planów. Z taką rodziną nudzić się raczej nie będę, pomyślałam z rezygnacją. - Bałam się o ciebie. O nas - dodała po chwili już zupełnie innym tonem. - Niepotrzebnie. Z rodziny nie rezygnuje się tak łatwo - odparłam, wiedząc, że nie miała na myśli tego, że fizycznie mogła mi się stać krzywda. - Zaczynam się do tego przyzwyczajać. - Uśmiechnęła się, aż jej blizna na policzku zmarszczyła się nieco upiornie. - Więc zrób, co musisz, żeby móc do mnie wpadać bez przeszkód. - Tak zrobię. Może gdyby nie było z nami Varga, padłoby więcej słów. A może nie.

Chciałam, by przestała się zamartwiać, że straci mnie, jeśli zawiedzie. Stała przy mnie, kiedy jej potrzebowałam. I, na miłość Bogini, była rodziną, czekała na mnie stulecia, czas, by przestała śnić koszmary, że skreślę ją z jakichkolwiek powodów. Miała prawo do słabości i miała prawo czuć się kochana. I jeśli Leib Olmai zagrażał tej sprawie, tym gorzej dla niego. - Mogłabyś się też przenieść do Trójprzymierza - powiedział Varg po dłuższej chwili. - Możliwe, że będę musiała. Nie wiem, czy po tym, co zrobiłam, żeby ratować twoją dupę, będę mile widziana w Thornie. - Skrzywiłam się, bo teraz, gdy Varg był cały i zdrowy, zapewne zacznę dostawać rachunki za całą tę chryję. - Nie musiałaś mnie szukać - warknął, ale na twarzy miał wypisane poczucie winy. - Jak cholera nie musiałam. Tak jak ty mogłeś siedzieć w domu, kiedy mnie torturowali. - Bruno? - Nie żyje. - Ty? Czułem jego krew na tobie. - Nie. Jego brat, Borys. Przejął stado. - To było bardzo ładne rozwiązanie, bardzo... dyplomatyczne - Fany ostrożnie wymówiła słowo, którego nie używała zbyt często. - Więc co na ciebie mają? - spytał Varg. - Wypowiedziałam wojnę. Oficjalnie. Byłam przyparta do muru i liczyłam, że da ci to ochronę, jaką daje status jeńca wojennego. Przez chwilę milczał, nim przyznał: - Dało. Teraz wiem, czemu nie trafiłem na arenę. - To też już zamknięty rozdział. Przez chwilę spoglądał na mnie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - Byłaś bardzo pracowitą pszczółką. - Znasz mnie, nie potrafię trzymać się półśrodków. Uśmiechnął się, a Fany prychnęła. Cóż, z jej perspektywy zdecydowanie się ograniczałam. Wilki wróciły po godzinie, może dwóch. W znakomitej komitywie. Biały Wilk został na krawędzi lasu i tylko przeciągłym wyciem pożegnał się z Fany, która odpowiedziała mu chrapliwie. Wilk Varga i moja wilczyca zachowywali się jak para kociaków na kocimiętce. Pierwszy raz widziałam uśmiechające się wilki. Bardzo niepokojące. - Może też powinniście spróbować? Zniknę na chwilę, jeśli to moja obecność was krępuje - zaproponowała Fany z niewinnym uśmiechem. - Nie - powiedzieliśmy jednocześnie. - Jest między wami tyle napięcia... - kontynuowała niezrażona. - Spójrzcie tylko na nich - skinęła na śliniące się i znarkotyzowane psowatym odpowiednikiem hormonów szczęścia wilki - małe pieprzenie i od razu zaczęli się dogadywać. Posłałam jej mordercze spojrzenie i nie zniżyłam się do odpowiedzi. Varg uciekł

spojrzeniem, wyraźnie skrępowany tym, że jest nagi. Chwilę temu nie przeszkadzało mu to tak bardzo. - Możemy już wracać? - zapytałam. - Jeśli jesteś pewna, że nie chcesz... wiesz, twój diabeł nie może mieć pretensji o coś, co się zdarzyło na poziomie duchowym - podpuszczała, a ja nagle zrozumiałam dlaczego. - Niezła sztuczka, Fany, ale nie będzie szczeniąt, zapomnij! Po jej minie zorientowałam się, że zgadłam. - Za dobrze cię nauczyłam, żeby się udało. Varg tylko pokręcił głową i nachylając się nade mną, powiedział przyciszonym tonem: - To właściwie jest przerażające... - Wizja szczeniaków ze mną? - Nie. To, że kobieta, która trzęsie wszystkimi wilkami na północy, jest taką samą kobietą jak każda inna. Z wszystkimi tego konsekwencjami. Chyba wolałem widzieć w niej chłodną boginię. To zakładało jakąś dozę rozsądku. - Bogowie i rozsądek nigdy nie szli w parze. - Zostaw mi choć resztkę złudzeń. Mogłam to zrobić. Fany kręciła się wokół naszego stada na tyle regularnie, że sama obierze go z reszty.

* Faoiliarna odstawiła nas pod bramę. - Wskakujcie, musicie być jednością, przechodząc przez bramę - powiedziała, klepiąc moją wilczycę i wilka Varga po głowach. Ta pisnęła żałośnie i trąciła swojego partnera nosem. Przez kilka sekund ocierali się łbami i niegroźnie kąsali po szyi, wydając te wszystkie smutne sapnięcia i tęskne pomruki. I było mi naprawdę żal, że właśnie kończy się jej romans, czy raczej - przechodzi w fazę korespondencyjną. Ale Fany miała rację, na dole czekały dwa ciała, cztery duchy mogły się w nich pomieścić tylko w systemie na matrioszkę, jeśli nie chciały się po drodze zgubić. Po chwili znów czułam futrzastą, kłębiącą się i niespokojną obecność pod żebrami. Znów czułam jej emocje, radość zmieszaną ze smutkiem i tęsknotą. Chyba nigdy wcześniej tak dotkliwie nie odczuwała żalu, że trafiła jej się wybrakowana jednostka, na tyle zmienna, by ją mieć, nie dość jednak, by mogła się zmienić. Varg zniknął. Samotny wilk ze smutnymi oczami stał przy bramie. To zasługiwało co najmniej na kreskówkę Disneya. Jak często na kreskówkach Disneya poczułam, że oczy mnie lekko pieką. To pewnie pyłki czy coś. Fany otworzyła bramę. Uścisnęłam ją na pożegnanie i przekroczyłam próg z wilkiem przy nodze. Schody zniknęły. Gdzieś w dole widziałam trawnik i nasze ciała, ale było za daleko, by skoczyć, i bałam się, że nie zdołam trafić. Jeszcze tylko brakowało sytuacji jak z komedii omyłek, kiedy ja i Varg zamieniamy się ciałami. Miron z pewnością miałby coś do powiedzenia na ten temat. Dopiero

po kilku sekundach zobaczyłam Witkaca. Szedł brukowaną ścieżką, która dosłownie wyrastała mu spod stóp przy każdym kroku, aż sięgała bramy. Sprowadził nas na ziemię i pomógł naszym duszom przeniknąć ciała. Obudziłam się zesztywniała i wciąż przyciśnięta cielskiem dziewięćdziesięciokilowego wilka, który pochrapywał i kapał śliną na mój obojczyk. Szarpnęłam go za ucho, by go obudzić, i poczułam drżenie magii przenikające leżące na mnie ciało. Po chwili zamiast futrzaka rozciągał się na mnie Varg w całej swej męskiej chwale, całkiem nagiej i przyciskającej mi się do brzucha. - Złaź, jeśli nie chcesz doznać uszczerbków na ciele - warknęłam nieco spanikowana. Taaa, chemia zdecydowanie tam była, a ja miałam dość wystawiania mojej cnoty na próbę. - Nie mam ciuchów - powiedział równie skrępowany. - Trzeba było zostać w futrze i ubrać się później. - Nie chciałem czekać. Musiałem mieć pewność. Zrozumiałam to, ale sytuacja wciąż była nieco niezręczna. - Dam ci spodnie, jeśli ze mnie zejdziesz. - Wiecie, że Olaf podrzucił tu zestaw ubrań dla Varga? - zapytał Witkacy spokojnie. - A już ją namówiłem do zdjęcia spodni - parsknął Varg. Tylko warknęłam, bez skrupułów spychając go z siebie, nie szczędząc mu kolan i łokci.

* Olaf zbierał nasze wilki i szykował się do powrotu do Trójprzymierza. Mimo pokoju z Borysem nie chciał nadwyrężać jego cierpliwości, zwłaszcza że ten musiał poukładać wszystkie sprawy wewnątrz stada - czy raczej dwóch stad, które miały się teraz połączyć. Olaf doskonale wiedział, jak ciężkie to będzie zadanie, i kiedy ja i Varg bawiliśmy za bramą, Alfy ucięły sobie podobno długą i konstruktywną rozmowę na ten temat. W świątyni Swietłana, Ksenia i wszyscy uwolnieni gladiatorzy wciąż znajdowali się w transie. Stary wilk na migi pokazał nam, że wszystko jest w porządku. Pożegnałam przyjaciół z Trójprzymierza i nowych, być może przyszłych przyjaciół z odświeżonego stada z Thornu i wróciliśmy z Mironem do domu. Byłam zmęczona, głodna i senna. Ale podświadomie wiedziałam, że to jeszcze nie czas, bym zadbała o swoje podstawowe potrzeby. Było jeszcze coś, co musiałam zrobić, zanim zdecyduję, czy czas pakować walizki i przenosić się do Trójprzymierza, gdzie wyraźnie byłam mile widziana... czy jednak mam tu dla siebie przyszłość. Koperta wetknięta między framugę a drzwi potwierdzała to przeczucie. Nie zamierzali czekać. Przebiegłam spojrzeniem po oficjalnym, suchym wezwaniu przed oblicze Starszyzny. Trochę jednak będą musieli poczekać, pomyślałam wkurzona, nie stanę przed nimi brudna od krwi, w za dużych dresach i koszulce Harleya. To mogłoby ich wprowadzić w błąd, a

chyba czas postawić sprawy całkiem jasno.

Rozdział 24 Pewne rzeczy się nie zmieniają, pomyślałam, wchodząc do domu Starszyzny. Ten sam różowawy tynk na ścianach, Kaspian odstawiający kamerdynera, zapach władzy. Różnice jednak były istotne. Różowa kamienica nie budziła już we mnie takiego szacunku jak kiedyś, pod zapachem władzy wyczuwałam wyraźnie smród korupcji i zepsucia, a gdy Kaspian próbował położyć mi protekcjonalnie dłoń na ramieniu, powiedziałam krótko: - Jeśli nie chcesz jej stracić, wsadź ją w kieszeń i zapomnij. Cofnął się w pół kroku, co dowodziło, że wrażenie, na jakim mi zależało, kiedy komponowałam strój i budowałam w sobie nastawienie na to spotkanie, było odpowiednie. Skórzane ciuchy mają co trzeba, by podbudować pewność siebie dziewczyny. W czarnych skórzanych spodniach, ramonesce narzuconej na czarną bokserkę i ciężkich motocyklowych butach czułam się jak zabijaka. Może to zresztą była kwestia broni - miecza u pasa, glocka w kaburze i wszystkich noży, jakie tylko chciało mi się przypinać do ciała tak, by nikt ich nie przegapił. Wyglądałam jak jeden z tych mrocznych dzieciaków, które w ramach porachunków z nie dość miłymi kolegami pakują się do szkoły uzbrojone po zęby. I dobrze, bo nie przyszłam tu jako grzeczna dziewczynka po naganę do dzienniczka. W sali posiedzeń panowała grobowa cisza gabinetu dyrektora szkoły. Przy długim stole siedzieli niewzruszenie: Katarzyna w środku, Roman po jej lewej stronie, z prawej było wolne miejsce po Brunonie, szczajcie demony na jego grób, dalej Gardiasz i Klaudia, którzy specjalnie na tę okazję przybrali miny „jesteśmy stworzeniami z twoich koszmarów, ukorz się albo zjemy twoją duszę”. Mieli pecha, bo w ostatnim czasie w moich koszmarach pojawiały się stworzenia, przy których wydawali się niewiele groźniejsi od bohaterek Monster High. Zastosowali tę samą taktykę, która zwykle działała w sali przesłuchań. Milczeli, obleczeni twardymi i pełnymi potępienia minami, czekali, aż pęknę i zacznę się spowiadać. Już biegnę, już pędzę, mało skrzydeł nie pogubię. Powinni nieco zmodyfikować scenariusz, pomyślałam, widząc, że znów nie dostałam krzesła i mam jak dziewczynka na karnym apelu stać przed wielką radą dupków. Wyłączam z tego równania Romana, bo on mrugnął do mnie z konspiracyjną minką czystej niewinności. I już wiedziałam, na co liczy. Daj mi Pani dość talentu, by moje przedstawienie go nie zawiodło. - Kaspian! - krzyknęłam głośno. - Rusz tyłek i przynieś mi tu jakieś krzesło! Tylko szybko, bo nie mam całego dnia! Kącik ust Romana niebezpiecznie drgnął, ale zdołał utrzymać powagę. W końcu grał w te gierki sporo dłużej niż ja. Nie odezwałam się, póki prawa ręka nie przyniosła rzeczonego mebla. Postawił go z niepokojem wypisanym na twarzy.

- Coś jeszcze? - zapytał. - Nie. Za krótka wizyta, by czekać na herbatę. Roman dyskretnie przysłonił usta. Katarzyna za to nie zdołała ukryć wściekłości. No, no, panuj nad sobą, chyba nie chcesz, by wszyscy zobaczyli, jak podpalasz zasłony, pomyślałam złośliwie, przesuwając krzesło bliżej stołu tak, by zniwelować efekt petentki w urzędzie. - Zebraliśmy się tutaj, żeby osądzić twoje zachowanie - zaczęła Katarzyna. Przerwałam jej uniesieniem dłoni. - Nie, Katarzyno. Zebraliśmy się tutaj, bo masz potrzebę tupnąć nogą i sprawdzić, jak bardzo rozsypał się twój świat. Przejdziemy do tego zapewniłam. - Rozumiem, że jesteście nie do końca w temacie ostatnich wydarzeń, więc będę na tyle miła, że zdam wam szybkie sprawozdanie, ale zapewniam cię, Pani Ognia i Wody - ten tytuł nigdy dotąd nie brzmiał tak złośliwie w moich ustach - żadnego sądu nade mną nie będzie. Czy nie będzie żadnego sądu, to inna sprawa. - Jak śmiesz! - powiedziała ze złością. - To już kiedyś ustaliłyśmy na prywatnym spotkaniu, śmiałości mi nie brak. Samodzielnie podejmuję decyzje i sama ponoszę za nie odpowiedzialność. To więcej, niż każdy może o sobie powiedzieć, prawda? Nie odpowiedziała, ale gdyby spojrzenie mogło zabijać, zwijałabym się właśnie w konwulsjach. - Doro, masz rację, szkoda czasu na protokoły i przepychanki. Umieram z ciekawości, metaforycznie rzecz ujmując, oczywiście, co się właściwie wydarzyło w ostatnim czasie. - Roman przybrał tę uroczą pozę prowadzącego talk-show, który z pełną troski miną wyciąga z uczestników łzawe historie. Teraz ja musiałam pilnować mimiki. - Jak to co się wydarzyło? - parsknęła Klaudia. - Wywołała wojnę i biega po ulicach z tym swoim żelastwem, mordując kogo popadnie. Zaczęłam się śmiać, od serca. - Tak, dokładnie tak to wyglądało. Warto czasem wyjrzeć poza próg własnego domu, a nie opierać się na plotkach. Jeszcze chwila i będziesz podawać serwisy plotkarskie jako źródło wiarygodnych informacji. Drgnęła. Może przywykła do tego, że każdy się jej bał, skoro mogła przepowiedzieć śmierć i przywołać kostuchę na czyjś próg. Tyle że w ostatnim czasie uświadomiłam sobie, że śmierć nie jest najgorszym, co nas może spotkać, a życie w strachu odbiera połowę zabawy. Pyskowanie Klaudii bez wątpienia było ryzykowne, ale warte każdej sekundy jej oszołomionej miny. - Doszły nas słuchy o tym, że wypowiedziałaś wojnę - Roman wciąż był prowadzącym talk-show - ale szczerze mówiąc, ciężko mi dopatrzyć się jakichś konkretnych, widowiskowych skutków ubocznych. Gdy Gardiasz na przykład był w stanie wojny z Anubisem, przez Europę przeszła spora epidemia i ciała leżały na ulicach w stosach. Gdy Katarzyna miała swój mały zatarg z Ariadną, Panią Odkrytych Ścieżek, po wszystkim mieliśmy spore problemy z likwidacją

powodzi zalewającej pół Polski. O swoim dojściu do obecnej rangi przez skromność nie wspomnę, ale rozumiesz, o czym mówię. - Błysnął ząbkami w uśmiechu. - Twoja wojna... cóż, chyba nie bardzo zasługuje na miano wojny, prawda? Nic nawet solidnie nie wybuchło! - Wybacz, wasza kąśliwość, że zawiodłam twoje oczekiwania. Za łatwo się rozpraszam i zamiast biegać po ulicach ze swoim żelastwem i mordować kogo popadnie, próbowałam rozstrzygnąć ten konflikt możliwie efektywnie. A potem kilka dodatkowych problemów zmusiło mnie do działania na polu innym niż selekcja naturalna moich wrogów. Gardiasz zakończył nasz festiwal małych złośliwości, uderzając dłońmi w blat stołu. - Czy ktoś może mi wreszcie wytłumaczyć, co tu się dzieje? I czemu nie ma tu Brunona? Skoro oboje są winni tej całej afery z wojną, chyba powinien tu być i przedstawić swoje racje? Biedny Pan Zaświatów naprawdę był nieco do tyłu z prasówką. - Bruno, Gardiaszu, powiększył grono aniołków. Metaforycznie rzecz ujmując, jak by powiedział Roman. Jeśli sprawdzisz swój rejestr, znajdziesz go zapewne w najnowszej dostawie duszyczek do męczenia. A ja pierwszy raz zazdroszczę ci twojego fachu - dodałam. - Zabiłaś go? - Pierwszy raz tego dnia wydawał się nieco zainteresowany tą rozmową. - Nie zabiłam. Zaraz pojawi się tu ktoś, kto to zrobił, i z chęcią odpowie ci na pytania o szczegóły. Katarzyna wyglądała na wstrząśniętą. Od śmierci Brunona nie minęła wprawdzie doba, ale wydawało mi się, że już wiedziała. Nieznacznym ruchem sięgnęłam do wewnętrznej kieszeni kurtki i wsunęłam na palec pierścień z jasnych włosów. Z premedytacją opuściłam dłoń na blat stołu i postukałam palcami o krawędź tak, by zdążyła się uważnie przyjrzeć temu, co widzi. Zbladła i gwałtownie zamknęła usta. Cokolwiek chciała powiedzieć, ochota minęła. Zaczynałam rozumieć, jak wiele radości musiał czerpać Bruno z posiadania tego cacka. - Spodziewamy się gości? - Roman tryskał entuzjazmem. Gdzieś w środku musiał kryć głębokie umiłowanie do wodewilu, zwykle ugłaskane drogimi garniturami i nienagannym strzyżeniem. - O wilku mowa, nomen omen - odrzekłam, czując obecność nie jednego, ale dwóch Alf w zasięgu zmysłów wilczycy. Drzwi do pomieszczenia otworzyły się z impetem i wkroczyli Borys i Johann. Pierwszy z gniewną miną, drugi z miną złodzieja kabanosów. Przed wyjściem z domu wysłałam do nich wiadomość. Mieli znakomite wyczucie czasu lub, co bardziej prawdopodobne - czekali w pobliżu na odpowiedni moment, by zrobić wejście smoka, wilka, nieważne. - Katarzyno, Romanie, Gardiaszu i Klaudio, pozwólcie przedstawić sobie Borysa, prawowitego Alfę stada z Thornu, który odpowiada za usunięcie z tego

stanowiska Brunona, oraz Johanna Fausta, egzekutora Dłoni, najwyższej instancji prawnej wilków na tym kontynencie. Każda chwila męki, która doprowadziła mnie do tego miejsca, była warta miny Katarzyny i reszty. Nawet Roman, który zapewne spodziewał się Borysa, był zaskoczony obecnością Johanna. - Tylko na niewiedzę i niedopatrzenie mogę zrzucić to, że nie zostałem tu dziś zaproszony. Ale przyjmę, że pomyłka ta nie zostanie powielona w przyszłości oświadczył Borys i zdecydowanym krokiem przeszedł na drugą stronę stołu i zajął wolne miejsce po bracie. Wstałabym i zaklaskała na to piękne zagranie, ale zepsułabym wrażenie. Kilka sekund całkowitej ciszy przerwał Kaspian, niosąc krzesło dla Johanna. Jak to się jednak chłopak szybko uczy. I że mu jeszcze szklanka do ucha nie przyrosła od podsłuchiwania? - Teraz są tu chyba wszyscy, którzy mają wiedzę o wydarzeniach wystarczającą, żeby zaspokoić waszą ciekawość - powiedziałam. - Co chcecie wiedzieć? - uprzejmie zapytał Johann, po czym wyciągnął z kieszeni torebkę z imprezowymi przekąskami. Zanim Roman odpowiedział w imieniu wzburzonej Starszyzny, Pięść zdążył wpakować do ust garść suszonych krążków salami i z chrzęstem zaczął je żuć. - Jak to się wszystko zaczęło? - pytanie Romana otworzyło uroczo szeroką perspektywę. - Hmm, sama nie wiem, od czego zacząć i jak daleko się cofnąć... Czy do piętnastego wieku, kiedy to moja babka Faoiliarna weszła w konflikt z Leibem Olmai, bóstwem północnym, a przy okazji przyszłym fundatorem rasy, z której wywodzi się Bruno? A może wystarczy piętnaście lat wstecz, kiedy to Bruno zaczął spiskować w celu przejęcia władzy, zabił swojego ojca i bezprawnie ukradł tron bratu, obecnemu tu Borysowi? To dość odległa perspektywa, prawda? - Nie ma sensu cofać się o pięćset lat, skoro wystarczy kilka dni. Spróbujmy przyspieszyć nieco sprawę i przejdźmy do twojego konfliktu z Brunonem. Twój wilk wkroczył na jego terytorium kilka dni temu, prawda? - Katarzyna pozbierała się na tyle, by wytoczyć swoją złośliwość. - Hmm, znów, żeby mieć pełen obraz sytuacji w kwestii mojego konfliktu z Brunonem, musimy się jednak chwilę cofnąć. Na przykład o sześć lat, kiedy ktoś, ciekawe kto, przekazał mu pełną dokumentację moich testów i skanu, z którego jasno wynikało, że jestem po części wilczycą. Dodam, że sama w tym czasie zostałam tej wiedzy pozbawiona. Nie wiesz, kto mógłby to zrobić, Katarzyno? - Pozwoliłam, by pytanie wybrzmiało i zapadło w głowy zgromadzonych. - Bruno usiłował wykorzystać tę wiedzę, naciskając na mnie, żebym stosowała taryfę ulgową wobec wilków podczas pracy w policji. Wtedy oczywiście nie rozumiałam, czemu mnie tak nienawidzi i czemu nieustannie rzuca mi wyzwania. Musiało go bardzo boleć, że młoda kobieta hasająca sobie po okolicy jest całkiem odporna na jego moc Alfy i prędzej piekło zamarznie,

niż pozwoli, żeby morderca i gwałciciel, a prywatnie pupil Brunona chodził bezkarnie... Czy ta nieco szersza perspektywa mojego konfliktu z Brunonem jest wystarczająca? Czy może mam przypomnieć, ile razy nasyłał wówczas swoich ludzi, żeby mnie sterroryzowali? - A ty ich zabijałaś! - Katarzyna była wściekła. - W samoobronie! I zwykle dawałam im szansę na przeżycie. Ale dobrze, przejdźmy do bardziej bieżących wydarzeń, kiedy już wiedziałam, że jestem wilkiem i wnuczką Faoiliarny... Czy wiedziałaś, co zrobił Bruno, żeby się mnie pozbyć? Odkopał stary konflikt między Leibem Olmai, jego patronem, a moją babką i sprzedał mu mnie jako sposób na ostateczną zemstę na kobiecie, którą winił za śmierć swoich bliskich. Miło z jego strony, prawda? - Leib nic nie mógł ci zrobić, póki Faoiliarna nie złamała zasad - przerwała mi Katarzyna, dowodząc, że doskonale znała tło wydarzeń. Może to ona, dość stara i wnikliwa, znalazła ten kruczek w przeszłości rodów mojego i Brunona. Wilk raczej nie był z tych, którzy czytają zbyt wiele. - Tak, to było niefortunne, że Fany trzymała się zasad. Nie wiedziałam, czemu nigdy mnie nie odwiedzała w Thornie, a zawsze chętnie wpadała, kiedy byłam w Trójprzymierzu. Kiedy musiała się ze mną skontaktować, a ja akurat byłam tutaj, odwiedzała mnie we śnie, a raz nawet wykorzystała szamańskie umiejętności Witkacego, byle tylko nie złamać rozejmu sprzed kilkuset lat. Jak odpowiedzialnie! - unosiłam głos, ale wciąż trzęsło mnie ze złości. - Ale ostatecznie go złamała! - triumfowała Katarzyna. - Tak, złamała. Ale może spójrzmy na okoliczności? Same suche fakty. Zostałam porwana i byłam akurat torturowana w piekle. Mój partner, Varg, wyczuwa to i rusza na ratunek. Zwraca się do Brunona z prośbą o wejście na teren jego terytorium, na piśmie, dokument jest w posiadaniu Borysa, zobowiązuje się przestrzegać wszelkich zasad i powołuje na zasadę wolnego przejścia. Może Johann jako przedstawiciel wilczego prawa wyjaśni, co to oznacza w praktyce? - Wszystko to prawda, sprawdziłem. Bruno nie miał prawa odmówić Vargowi. Prawo terytorialne ustępuje w sytuacji życia i śmierci. Dajmy na to, jeśli wilk musi wkroczyć na cudze terytorium, bo tam jest najbliższy szpital lub ktoś właśnie próbuje zabić jego partnerkę, jak w tym przypadku. Varg miał prawo wkroczyć, nie musiał nawet składać podania. Prawo było po jego stronie zapewnił Johann i wrócił do chrupania. - A co robi Bruno? Wysyła za Vargiem swoje wilki i te zaczynają na niego polować. Moja babka wkracza tylko po to, by spróbować uratować wilka, z którym przeze mnie jest związana. I znów... prawo życia i śmierci. Miała prawo złamać obietnicę, skoro od tego zależało czyjeś życie, prawda, Johannie? - Z bogami zawsze jest sporo napięć, gdy chodzi o prawa, ale tak, gdyby sprawa trafiła do rozpatrzenia przez Dłoń, Faoiliarna nie byłaby pociągnięta do odpowiedzialności za uchybienie temu zobowiązaniu. Uwielbiałam go w tym momencie. Tylko on potrafił zachować w pełni

profesjonalny i rzeczowy ton egzekutora, jednocześnie przeżuwając plasterek salami. - Moja babka zostaje ciężko raniona przez Leiba, a Varg trafia do niewoli Brunona. Ja wciąż jeszcze jestem w piekle i nie mam o niczym pojęcia. Ale wreszcie się dowiaduję. Szukam Varga. Zostaję napadnięta przez wilki Brunona, on sam mi grozi i nawet nie ukrywa, że ma mojego partnera w niewoli. Wypowiadam mu wojnę, bo tylko tak mogę objąć Varga prawem wojennym i zapewnić mu choćby minimalną ochronę w sytuacji, w jakiej się znajduje. Musiałam przerwać. Po prostu nerwy mi puściły i ręce mi się trzęsły, jakbym od nowa przeżywała tamten moment. - O, tu jest mój ulubiony fragment! - zapowiedział Roman i aż klasnął w dłonie. - Nic mi tak pięknie nie pokazuje, że ta dziewczyna nie ma pojęcia, jak się robi wojnę! Wypowiada wojnę Brunonowi i co robi? Po prostu niesamowite! - Przyjechała do mnie - wtrącił się Borys - na drugi koniec Polski, porozmawiać. - Werble, panowie i panie! Ta dziewczyna chce wygrać wojnę rozmową! Gdyby można było zagadać Brunona na śmierć, bez wątpienia dałaby sobie świetnie radę! - Roman śmiał się na całego. Nawet nie potrafiłam się na niego złościć, bo wiedziałam, co robi i po co. - Odmówiłem jej pomocy. Wyjechała. Dwa dni później wykryła najpoważniejszą zbrodnię na rasie wilków i innych zmiennych od czasów drugiej wojny światowej. A mój brat tkwił w tej aferze po uszy. Gdyby nie ona, nie wiedziałbym o tym, setki zmiennokształtnych straciłoby życie. A mój brat wciąż czułby się bezkarny. - Borys zaakcentował wypowiedź uderzeniem pięścią o stół. - Nie jesteśmy tu po to, żeby sądzić Brunona - przerwała mu Katarzyna. - Masz rację, on jest już osądzony. Może powinniśmy się zająć sądzeniem tych, którzy wiedzieli o wszystkim, co robił? Pomagali mu w przestępczym procederze? Może nawet czerpali zyski z nielegalnych walk? - zapytałam wściekła, bo nawet teraz grała dla złej drużyny. - Nie ma potrzeby wracać do tego - zapewnił Gardiasz podejrzanie szybko. Ufam, że wszystko już załatwione? - Nie inaczej, Dora zajęła się tym jak należy. Macie sporo szczęścia, że chce pełnić u was funkcję namiestniczki. Gdyby była bez pracy, chętnie ściągnąłbym ją do siebie - zapewnił Johann, puszczając mi oczko. Piekło i szatani, on i moja babka nigdy nie mogą się znaleźć w jednym pokoju. - Nie jestem już namiestniczką - mruknęłam, wciąż nie przetrawiłam okoliczności, w jakich zmusili mnie do rezygnacji. - A kto tak powiedział? - Roman uniósł brwi w przerysowanym geście zaskoczenia. - Ja. Zdając odznakę. - A wybacz, myślałem, że przegapiłem coś, co miało znaczenie. Jesteś namiestniczką, masz swoje obowiązki, nieważne, czy zdasz odznakę albo ją

zgubisz. - Wciąż nie wiem, czy tu zostanę. Może przeprowadzę się do Trójprzymierza ucięłam. - Wciąż nie wiem, co w tym wszystkim robi Dłoń... - wtrącił się Gardiasz. Chyba nie pilnujecie każdej postrzelonej panny w okolicy? Prychnęłam na postrzeloną pannę, ale Johann przytaknął. - Bruno mnie wezwał. Zdaje się, że jego plan uwzględniał, że Leib pozbędzie się Faoiliarny, a ja pozbędę się Dory. Chyba nie lubił sobie brudzić rąk. Ale dobrze się w sumie stało. Byłem w okolicy na tyle długo, żebym mógł przedstawić Dłoni raport z wydarzeń tutaj i zapobiec podejrzeniom, że odsunięcie Brunona od władzy nosiło znamiona czynu nielegalnego. Wszystko zostało przeprowadzone właściwie. Jeśli Dorze uda się domknąć kwestie z elfami, nie powinno być poważniejszych konsekwencji działalności Brunona. Szyszymora wzdrygnęła się z obrzydzeniem. - Elfy? A co w tym bałaganie robią jeszcze elfy? - Klaudia była dość wiekowa, by niechęć do elfów jako rasy wyssać z mlekiem matki. - Hmm, członek lokalnej Starszyzny wtargnął im do kopca, wziął ich jako zakładników i urządził sobie na ich terytorium park rozrywek? - głos Johanna brzęczał ironią. - Nikt z nas nie miał z tym nic wspólnego! - uniosła się Klaudia. - Nikt w to, rzecz jasna, nie uwierzy. Lepiej, żeby sprawa przycichła... wasze elfy może są nieliczne i dość słabe, ale jeśli ci ze Szmaragdowej Wyspy się dowiedzą, nie zniosą takiej obelgi i gotowi przyjść uciskanym kuzynom z odsieczą. - Johann spokojnie wytrząsnął ostatnie krążki z torby i wrzucił je do ust. Przy stole zapanowała cisza absolutna. Tego kawałka układanki nie znał nawet Roman. - Ponieważ to mój pierwszy raz przy tym stole, pozwólcie, że podsumuję. Borys odchrząknął. - Padało gównem, ale ktoś ogarnął to na tyle szybko, że całe miasto nie zamieniło się w rynsztok. Możemy się w tym gównie grzebać kolejne godziny albo możemy uznać, że dobrze, że sztorm ominął nas o włos, i podziękować grzecznie tej, która rozłożyła nam nad głową parasol. Poezja jego metafor wyraźnie trafiała do celu. - Im szybciej zapomnimy o tym wszystkim, tym lepiej - warknął Gardiasz. - Elfami też się zajęłaś czy mam podwoić straże? - zapytała Klaudia, która wyraźnie nie lubiła kogoś bardziej niż mnie. - Juliana trzyma rękę na pulsie - zapewniłam. - Czemu ona, a nie Katarzyna? - Szyszymora była nieco bardziej dociekliwa, niż wygodnie było Pani Ognia i Wody. - Bo Katarzyna była zbyt zajęta kibicowaniem Brunonowi. Czego teraz zapewne bardzo żałuje. Wasza kąśliwość, zechciałbyś mi podać misę rytualną? Wampir z gracją odszedł od stołu i z oszklonej serwantki w kącie pokoju wyciągnął miedzianą misę. Postawił ją przede mną. Z kieszeni wypakowałam

buteleczkę i zapałki. Na dno misy wlałam centymetr płynu i podpaliłam. Gdy ogień buchnął i rozszedł się smród denaturatu, wrzuciłam do środka obrączkę z włosów Katarzyny. Smród gwałtownie się pogorszył. Ale, rozwijając metaforę Borysa - gówniany sztorm śmierdziałby bardziej. Mając tę obrączkę, mogłam, jak wcześniej Bruno, szantażować Katarzynę. Mając obrączkę z jej włosów, mógł jej grozić, że zrobi z niej seksualną niewolnicę, która co noc po zaśnięciu będzie przychodziła do niego i błagała o jego kutasa. Bardzo brzydkie zaklęcie, przyznaję. Ale pozwoliła, by groźba wisząca nad jej życiem prywatnym wpływała na jej publiczną funkcję. Ja bym po prostu zabiła Brunona. Ale ja lubię proste rozwiązania i myśl, że ten dupek mógłby zrobić mi coś takiego, sprawiała, że odruchowo zaciskałam palce na załadowanym srebrem glocku. - Teraz każdy odpowiada za swoje decyzje i nie można szukać usprawiedliwienia w szantażu - powiedziałam twardo, nie wyjaśniając więcej. Kto miał zrozumieć przekaz, zrozumiał. - To co, koniec? Zgłodniałem już - oznajmił Johann, wstając z krzesła. Jego żołądek zdawał się nie mieć dna, ale co tam, wisiałam mu naprawdę dużą kolację za udzieloną pomoc i przyjazne zaniechanie, kiedy mógł mi po prostu w majestacie prawa skopać dupę. - Prawie, jeszcze jedno - Roman przesunął po blacie odznakę - chyba nie masz zamiaru wypierać się obowiązków? - Wciąż nie powiedziałam, że tu zostaję. - Pokręciłam głową, bo miałam na ten temat sporo wątpliwości. Gdybym wciąż żyła sama... wyjechałabym już dawno. Ale był Leon, byli Joshua, który miał tu pracę, i Miron, który dzięki bliskości portalu miał tu lepszy kontakt z dziadkiem. Byli przyjaciele, których nie chciałam opuszczać. Do czegoś tu doszłam i dość długo nadstawiałam dla tego miasta karku, by czuć się odpowiedzialna za to, żeby było bezpieczne. Ale jeśli nie jestem tu mile widziana, jeśli nie będę tu miała swobody decydowania, co jest dobre, a co złe, bo ktoś mi będzie nieustannie patrzył na ręce, pieprzyć to. - Dora, ta robota nie wykona się sama. Jesteś więcej niż mile widziana na tym stanowisku. I w tym mieście - zapewnił Roman. - Czy nie powinniśmy raczej poszukać kogoś, kto nie wlecze za sobą kilometrowych awantur? - zaprotestował Gardiasz. - Każdy z nas może być Brudnym Harrym, Gardiaszu, ale nie każdy z nas może negocjować. Ona może jedno i drugie i jeszcze rozbawi mnie przy okazji. Rzadki dar. Potrzebujemy jej. - Sugerujesz, że potrzebujemy przedszkolanki? - wyzłośliwiał się Gardiasz. - Każda piaskownica potrzebuje choć jednej. - Roman wzruszył ramionami. Jeśli dzięki temu nie będę musiał zajmować się dziećmi, mogę jej płacić z własnej kieszeni. - To by było bardzo niewskazane - zaprzeczyła Katarzyna, która po cichu przetrawiała scenę ze spaleniem pierścionka.

- A co, jeśli za kilka miesięcy sytuacja się powtórzy i znów rozpęta jakąś krucjatę? - chciała wiedzieć Klaudia. - Bruno bawił się brzydko i dostał po głowie. Jeśli Borys i Dłoń nie mają z tym problemu, nie bądźmy hipokrytami. Chyba że któreś z was ma coś na sumieniu i woli, żeby Dora nie patrzyła mu na ręce? - Spojrzeniem godnym dociekliwego prokuratora Roman powiódł po Starszyźnie i widząc ich powściągliwe miny, orzekł: - A więc się rozumiemy. Żeby choć jednej formalności stało się dziś zadość, głosujmy. Kto jest za tym, żeby Dora Wilk pełniła dalej funkcję namiestniczki? Uniósł dłoń. Powoli, ale pozostałe także się uniosły. - No świetnie, przyklepane. - Johann, zniecierpliwiony, spojrzał na mnie z wyrzutem. - Chyba dość już gadania? Mówiłaś, że znasz miejsce, gdzie serwują świetne burgery, zjadłbym kilka. - Właściwie też bym zjadła. Wpakowałam odznakę do kieszeni i po prostu wyszłam. Pewnie nie wszystko się ułoży bezboleśnie. Starszyzna przejdzie sporą przemianę w najbliższym czasie, Roman wyszedł na prowadzenie, skoro zdyskredytowałam pozycję Katarzyny, ale to raczej ośmieli Gardiasza do łapania większego kawałka tortu, co raczej nie spodoba się Borysowi, który musi sobie wywalczyć respekt u pozostałych... wyjechał stąd kilkanaście lat temu jako chłopak, musi dowieść, jakim mężczyzną wrócił. Będzie sporo tarć. I do tego elfy, z którymi Juliana wciąż negocjowała kontrakt i pewnie kilka tygodni jeszcze to potrwa, skoro w rozmowy zaangażowana jest sama królowa... Ale w tym momencie niewiele mnie to interesowało. Byłam głodna, zmęczona i potrzebowałam małej przerwy. - Ja prowadzę - zaklepał Johann, a gdy rzuciłam mu zniesmaczone spojrzenie, powiedział: - No co!? Widziałem, jak ty to robisz! Potrzebuję obiadu, a nie wizyty w szpitalu! - Zamknij się, bo cię zabiorę do McDonalda, a nie na najlepsze burgery w województwie! Nie powiedział nic więcej. Dobrze, trochę ciszy było miłą odmianą.

Epilog Uszczypnęłam się w przedramię, upewniając się, że nie jest sen... Zabolało, a ja nie mogłam przestać się uśmiechać. Było idealnie. Niebo miało ten najczystszy odcień błękitu, morze oszałamiało turkusowo-szafirową głębią, a plaża była idealną mieszaniną czystego piasku i szklistych, prawie białych, wygładzonych falami kamieni. Na podłokietniku drewnianego leżaka stała wysoka szklanka z drinkiem, pobrzękująca kostkami lodu, a parasol przysłaniał moje ciało w bikini wystarczająco, by przebywanie na słońcu było przyjemnością, a nie grillowaniem bladej skóry. Było idealnie. Tak idealnie, jak to tylko możliwe. Trochę nudno, ale cholernie idealnie. Miron zaplanował wszystko. Kupił bilety i rezerwował noclegi. Do ostatniej chwili nie wiedziałam, gdzie jedziemy, jakby się bał, że w momencie, kiedy będę wiedziała, kłopoty po prostu wyrosną tam spod ziemi. Już w samolocie wyjaśnił mi skomplikowany ciąg rozumowania, który sprawił, że lecieliśmy akurat na Hawaje. Żadnych skandynawskich, celtyckich czy słowiańskich bóstw w okolicy, żadnego portalu do piekła czy nieba w obrębie wysp, żadnej magicznej rewolucji, żadnych elfów... miłe i spokojne miejsce do wypoczywania. Śmiałam się, owszem, ale jednocześnie musiałam mu przyznać rację - im dalej od naszej codzienności, tym większa szansa na wypicie margarity w spokoju. Miron wykorzystał do oporu to, że jesteśmy sami, z dala od rozpraszaczy i znajomych. Och, nie zrozumcie mnie źle, było mnóstwo rozkosznych godzin w sypialni, pod prysznicem, w jacuzzi czy na kocu na plaży... nie wchodząc w szczegóły, sprawdziliśmy każde miejsce, jakie wpadło nam do głowy, o ile było dość ustronne, by nie zgorszyć przypadkowych świadków. Ale każdą godzinę przyjemności okupiliśmy godzinami rozmów. Poważnych i bardzo dojrzałych, w których mój diabeł najwyraźniej zasmakował. Nie byłam do tego przyzwyczajona. Nasz związek zaczął się w bardzo wyboistym momencie mojego życia. Jeśli coś nie grało, zamiast rozmawiać, wykłócaliśmy się albo on odchodził. To nie tak, że oboje byliśmy tym usatysfakcjonowani, ale ja się nieco bardziej pogodziłam z tym, że tak już jest. Diabeł gotował się od środka, a teraz, w rajskich okolicznościach przyrody, był gotów do ROZMOWY. Punkt po punkcie, w sposób wyważony i dojrzały przedstawiał mi swoje uczucia, nadzieje i oczekiwania wobec nas. Nie chciał, by normą na naszej wspólnej ścieżce było to, że zawsze jest na drugim miejscu. Rozumie, jeśli odwołuję randkę, bo właśnie wybucha apokalipsa, ale byłby wdzięczny, gdybym ograniczyła częstotliwość apokalips w naszym życiu, za to popracowała nad priorytetami, bo choć docenia i rozumie moją lojalność względem Leona, Luca, Olafa, Varga... i tu nastąpiła dłuuuuga lista imion, nie życzy sobie być na samym końcu listy tylko dlatego, że trzyma się z daleka od kłopotów. Poryczałam się, ale musiałam

mu przyznać rację. Zdecydowanie miałam problem z priorytetami, zbyt łatwo rezygnowałam z siebie i swojego szczęścia w obliczu przeciwności losu, a skoro on był częścią mnie i mojego szczęścia, dostawało mu się rykoszetem. I przysięgam, nie mogłam go kochać bardziej niż teraz, kiedy był taki... po całości jeden na miliard. Jeśli jego celem było wyciągnięcie ze mnie zakochanej i pochlipującej panienki... udało mu się. Gdyby teraz oświadczył, że po zachodzie słońca pod palmami będzie na nas czekał duchowny i udzieli nam ślubu, zgodziłabym się. Zamiast tego oświadczył, że nie zamierza wykorzystać mojej słabości i chwili bezbronności. Poczeka, aż sama zaciągnę go do ołtarza. Niewykluczone, że się tego doczeka w tej dekadzie, bo wierzyłam mu coraz bardziej, kiedy mówił, że jest u mojego boku i nigdzie się nie wybiera. Trzeciego dnia doleciał do nas Joshua. I po prostu nie mogło już być lepiej. Anioł był zrelaksowany i szczęśliwy. Laoise dostała swoją szansę na łaskę i zdrowie. To mogło zająć trochę czasu, ale w przypadku aniołów naprawdę nie miało to takiego znaczenia. Najważniejsze, że istniała więcej niż szansa, że Laoise przezwycięży słabość, która nie była przecież jej winą, ale konsekwencją piekła, jakie zgotował jej Rafael. Jeśli nie miłość Gabe'a do wnuka, to zwykła sprawiedliwość wymagała, by anioły poczuwały się do winy i zapewniły dziewczynie najlepszą możliwą opiekę. Nie byłam przyzwyczajona do odpoczywania czy lenistwa. Nie miałam do tego zbyt wielu okazji przez ostatnie lata. Godzenie życia między ludźmi i magicznymi, policji, szkoleń było zaledwie przygrywką do tego, co mi zafundowały Parki w ostatnim roku. A teraz nie miałam żadnych planów, nawet nie mieliśmy biletów powrotnych... Budziliśmy się, jedliśmy, szliśmy na plażę, pływaliśmy, piliśmy drinki, znów jedliśmy i pływali... można oszaleć! I wtedy pojawił się on. Szedł brzegiem, nieco zmieszany, jakby półobecny, zdezorientowany. Spodnie z szarego lnu podwinął do pół łydki, a i tak były mokre do pasa, jakby wyszedł z wody chwilę temu. Nie miał koszuli, a na spalonej skórze odbijały się fioletowo-zielone siniaki, mające z pewnością kilka dni. Potargane czarne włosy opadały mu na oczy, ale wydawał się tego nie zauważać. Czułam, że jest za nim jakaś historia, a mrowienie w karku podpowiadało mi, że ma kłopoty. I wtedy usłyszałam Mirona, który popijając swoje piwo, powiedział: - Albo pozwolisz mu odejść, albo będę musiał go utopić. Ma „gówno po uszy” wypisane na czole. A nic nie zepsuje nam tego urlopu, za długo czekałem. - To szantaż - oburzyłam się. - Najwyżej zdrowy rozsądek. Daj sobie odpocząć, zanim znów wpadniesz w tarapaty - powiedział anioł. Joshua śledził spojrzeniem dziwnego faceta błąkającego się krawędzią plaży, ale nie wyglądało na to, że zaraz pobiegnie mu na pomoc. W sumie może racja, byłam turystką, a facetem powinna się zająć policja, mogłam jednak wykonać szybki telefon... Nie, nie miałam telefonu. Miron zabrał mi go, kiedy przyłapał mnie na rozmowie z Olafem. Zdążyłam się tylko dowiedzieć, że Varg

znakomicie zniósł pełnię, świętował, obijając tyłki nastolatkom, które uznały za zabawne odkręcić koła i zostawić na cegłach wszystkie samochody. Miałam wprawdzie aparat w hotelowym pokoju, ale spędzałam tam zbyt mało czasu, by brać go pod uwagę. - Hmm, właściwie skąd założenie, że znów wpadnę w kłopoty? Policzyłam swoich wrogów, większość już siedzi, jest martwa albo pod obserwacją Romana, jak Katarzyna... Może wyczerpałam swoją pulę - nie ukrywałam nadziei. - Nawet jeśli masz rację, poczekaj, aż się rozejdzie, że Miron jednak dziedziczy, a zrobi się gorąco. - Nie zamierzałeś mi powiedzieć? - zapytałam diabła z pretensją. - Pij margaritę. Może po kilku poczujesz, co to znaczy zrelaksować się. - Ale... - Nie żartowałem z tym związaniem cię, więc odpoczywaj, z łaski swojej. Albo jednak wrócimy do tematu ślubu, bo może nie jestem tak cierpliwy, a następca tronu nie powinien być kawalerem. - Nie przeszkadzaj mi - warknęłam - nie widzisz, że próbuję odpoczywać? Przymknęłam oczy, wzdychając. Cokolwiek czekało na nas w przyszłości, stawimy temu czoła w swoim czasie. Byłam spokojna, że poradzimy sobie ze wszystkim, mamy praktykę. I może nie wszystko było idealnie, ale przynajmniej nie byłam liściem na wietrze. Zdezorientowany facet oddalił się ścieżką w stronę kurortu. I dobrze, ktoś mu udzieli pomocy i to naprawdę nie musiałam być ja. Wystarczy, że się skoncentruję na drinku i uratuję go przed ogrzaniem. Ciekawe, kim był ten facet i co mu się stało... Koniec

Dziękuję: Mojej rodzinie za przekonanie, że siłę do spełniania marzeń wyssałyśmy z mlekiem matki i po prostu nie wypada się poddać czy poprzestawać na małym. Mojemu mężowi Rafałowi, który wierzył nawet wtedy, kiedy mnie brakowało wiary. Jesteś najlepszy i wszystkie diabły, anioły, wilki i wampiry mogą się schować. Jakubowi Ćwiekowi, który stał mi się bratem. Dzięki za naukę gryzienia, poklepywanie i motywacyjne kopniaki, zawsze w odpowiednich proporcjach. Dorocie Pacyńskiej, która jako pierwsza zakrzyknęła: „Chcę więcej!”. Za świetną intuicję i wspólną pracę nad redakcją kolejnych tomów, za rymowane klątwy i za „pozwól im to wreszcie zrobić”. Fabryce Słów i chłopakom, którzy za nią stoją, za to, że zaryzykowali i postawili na debiutantkę. Sześć tomów później mogą sobie pogratulować. Po cichu oddycham z ulgą, a głośno mówię: „Ha, a nie mówiłam?”. Wszystkim dobrym duszom z wydawnictwa, bo choćby pod górkę, to w dobrym towarzystwie. Szczególne podziękowania dla Uli, która jest po prostu aniołem, ale znacznie milszym niż te moje. A wreszcie dziękuję moim czytelnikom, bez których to nie byłoby tak totalnie i ekstremalnie cudowne doświadczenie. Pisanie dla was to przyjemność, wasze oddanie i zaangażowanie inspirują, a świadomość, że czekacie na więcej, jest najlepszą motywacją. Dziękuję wam serdecznie. I to nie koniec, to dopiero początek.