Jane Harvey Berrick Slave to the rhythm

SLAVE To the

Rhythm

JANE HARVEY-BERRICK

Uwaga! Tłumaczenie nieoficjalne!!!

Zakaz rozpowszechniania!!! ♫♪♫

Tłumaczenie: weirdwoman Korekta: plomykowka

Spis treści: Prolog ....................................................................................................................................................... 6 Rozdział 1 ............................................................................................................................................ 13 Rozdział 2 ........................................................................................................................................... 31 Rozdział 3 ......................................................................................................................................... 46 Rozdział 4 ......................................................................................................................................... 62 Rozdział 5 ......................................................................................................................................... 77 Rozdział 6 ......................................................................................................................................... 93 Rozdział 7 ......................................................................................................................................... 112 Rozdział 8 ........................................................................................................................................ 134 Rozdział 9 ........................................................................................................................................154 Rozdział 10 ......................................................................................................................................169 Rozdział 11 ........................................................................................................................................186 Rozdział 12 ..................................................................................................................................... 212 Rozdział 13 ..................................................................................................................................... 229 Rozdział 14..................................................................................................................................... 262 Rozdział 15...................................................................................................................................... 284

Rozdział 16..................................................................................................................................... 320 Rozdział 17...................................................................................................................................... 355 Rozdział 18...................................................................................................................................... 374 Rozdział 19...................................................................................................................................... 392 Rozdział 20 ................................................................................................................................. 406 Rozdział 21 .....................................................................................................................................434 Epilog .................................................................................................................................................. 454

Prolog

GORĄCO I GŁOŚNO. Mocny bas rozbrzmiewał przez podłogę, stoły i krzesła. Stojące na blacie puste butelki drżały z pulsowaniem muzyki. Zastałe i zatęchłe powietrze szczelnie wypełniało pomieszczenie, które nigdy nie widziało światła dziennego. Kasyno było otwarte dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Mężczyźni i kobiety z nabiegłymi krwią oczami, stojący przez wiele godzin przy automatach, zostali zastąpieni przez młodych wiekiem i duchem, którzy chcieli tańczyć całą noc w oświetleniu stroboskopowym, z niewidocznymi w ciemności plamami potu i rozmazanym makijażem. Moi przyjaciele byli na parkiecie. Zatraceni w rytmie potrząsali biodrami, muskali rękami powietrze nad głowami, kołysali ramionami, ocierając się o siebie w rytm energetycznej muzyki. Ich pasja, żywiołowa ekspresja wzbudzała zachwyt nie tylko we mnie.

W pewnym stopniu im zazdrościłam. Jakaś część mnie zawsze ze smutkiem patrzyła na ludzi, którzy czuli się wolni. Jeśli kochałabym ich mniej, zazdrość mogłaby zamienić się w niechęć. Spotkanie było planowane przez osiem miesięcy i nawet jeśli okazało się fatalną pomyłką, nie chciałabym go przegapić. Mimo wszystko, dobrze było spotkać starych znajomych, którzy widzieli mnie w najlepszych i najgorszych chwilach. Wpatrywałam się tęsknie w bar, mając nadzieję, że Mimoza zmaterializuje się przede mną. Niestety, żadna z tych skąpo ubranych kelnerek nie zaszczyciła mnie swoją uwagą. Przyzwyczaiłam się do bycia samotną. Pracowałam w domu i rzadko widywałam się z ludźmi, których nazywałam współpracownikami. Ten układ mi odpowiadał. Ale istniała znacząca różnica pomiędzy świadomym wyborem samotności, a byciem niezauważanym w tłumie. Zerknęłam do tyłu na tętniący parkiet i uśmiechnęłam się, gdy nie posiadający poczucia rytmu kowboj z dużym Stetsonem na głowie, wirował za Vanessą, starając się zwrócić jej uwagę swoimi niezdarnymi ruchami. Trzeba przyznać, że był pełen najlepszych intencji. Nie chcąc już dłużej obserwować jego kompromitujących wysiłków, spojrzałam w bok. I wtedy go zauważyłam. Mężczyznę, który natychmiast całkowicie pochłonął moją uwagę. Był ubrany na czarno. Dopasowaną koszulę wsunął w spodnie od garnituru. To była swobodna elegancja, która sprawiała, że wyglądał jak arab wśród koni pociągowych. Jego ruchy były pełne gracji, kuszące i zmysłowe. Rytmicznie kołysał biodrami, długie nogi na przemian zginał i prostował, płynnie poruszając ramionami zgodnie z ruchem nóg i bioder. Trzymał się prosto, podbródek miał lekko schylony tak, że mógł patrzeć w oczy dużo niższej partnerki. Nawet z daleka zauważyłam, że był skupiony, jak dzikie zwierzę czające się na swoją ofiarę. Jego kocie oczy lekko zwężały się w kącikach, podkreślając ostre kości policzkowe.

Ciemne włosy podniesione z przodu w stójkę, z tyłu były wygolone, ukazując szyję i szeroki kark wraz z cieniem tatuażu, który wił się pod krótkim rękawem koszuli. Był wysoki, a czarne ubrania, jakie miał na sobie, podkreślały jego smukłą sylwetkę. Patrząc na gładką, pozbawioną uśmiechu, intensywną twarz trudno było określić jego wiek. Na moje oko miał dwadzieścia, trzydzieści lat. Przez chwilę zniknął mi z oczu w wijącym się tłumie, więc pochyliłam się do przodu, by móc ponownie go zobaczyć. Ludzie rozstąpili się i tajemniczy tancerz powrócił. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłam jego partnerkę: niska, ziemista kobieta, z potem kapiącym po twarzy, ubrana w zbyt obcisłą sukienkę. Zdecydowanie nie pasowali do siebie. Zaintrygowana obserwowałam ich ze swojego miejsca. Można było powiedzieć, że sporo czasu spędziłam poza boczną linią. Życie obsadziło mnie w roli obserwatora. Właśnie w ten sposób rozpoznawałam wszystkie typy mężczyzn: palant, żartowniś, emo, gracz, gorący, niebezpieczny. Byłam ekspertem - teoretykiem. Wiedzę zdobyłam podglądając. Ale ten mężczyzna… Był klasą samą w sobie. Siedziałam jak zahipnotyzowana oglądając harmonijne, zgrabne, dynamiczne ruchy oszałamiającego perfekcją ciała. W oczywisty sposób był utalentowany i piękny, a ja posmutniałam. Intensywne, poważne spojrzenie całkowicie skupione na partnerce wzbudziło we mnie zazdrość. Starałam się ją odepchnąć, ale nie mogłam odciągnąć oczu od tancerza. Balansował biodrami, ruch jego ciała był naturalny i płynny. Pomyślałam, że jeśli pieprzył w sposób, w jaki tańczył, jego partnerkę czekała noc, której nigdy nie zapomni. Jednak kobieta wciąż myliła kroki, aż w pewnej chwili stanęła obok parkietu, opierając ręce na szerokich biodrach i intensywnie chwytając powietrze w płuca. Mężczyzna podążył za nią. Zadał jej pytanie, a ona nerwowo uśmiechając się

pokręciła głową i odsunęła się od niego. Wtedy on przycisnął się bliżej, chwytając jej nadgarstek swoimi długimi palcami, wpatrując się w nią zwężonymi oczami. Zaniepokojona rozejrzałam się po sali, mając nadzieje, że ktoś jeszcze zauważył scenę, której przypatrywałam się z zapartym tchem. Wydawali się kłócić. Kobieta miała zaczerwienioną twarz, była wyraźnie niespokojna, ale wtedy mężczyzna podniósł ręce w górę w geście poddania i się wycofał. Ponownie zrelaksowałam się na moim krześle. Poczułam ulgę, widząc, że niska kobieta poszła w kierunku łazienki. Mężczyzna stał nieruchomo, obserwując jak odchodziła. Byłam zaskoczona widząc frustrację na jego twarzy. Nie rozczarowanie, nie irytację. Nie był urażony, jego ego nie doznało uszczerbku. Jeśli już, wydawał się mieć pretensje do siebie. To było dziwne. Nic w ich zachowaniu nie pozwalało przypuszczać, że byli blisko. Wyglądało to jak przelotna znajomość zawarta na parkiecie. Jednak nie mogłam zrozumieć, dlaczego wybrał na partnera kogoś, kto miał znacznie mniejsze od niego umiejętności? Przyszło mi do głowy, że jest może jednym z tych facetów w Vegas, o których czytałam. Zawodowy fordanser. Myśl, że taki piękny mężczyzna mógł używać swojego idealnego ciała w taki sposób, trochę raniła moje serce. Nie chciałam czuć się rozczarowana, kiedy wszystko inne w nim było tak… doskonałe. Mężczyzna

przeczesywał

włosy

dłońmi,

przeszukując

wzrokiem

pomieszczenie, odhaczając kobiety, które widział na jakiejś wewnętrznej liście, ukrytej dla wszystkich oprócz niego. Ale wtedy jego wzrok padł na mnie, prawdopodobnie dlatego, że wciąż się w niego wpatrywałam. Szeroki, idealny uśmiech rozciągnął się na jego pełnych wargach. Z daleka nie miał wielkiej mocy, jednak kiedy podszedł do mnie, od razu poczułam się zaalarmowana. - Cześć, jestem Ash. Jesteś sama?

Trudno było mieć pewność, przy dudniącej muzyce, ale to brzmiało jakby miał akcent ze wschodniej Europy. Być może rosyjski? Albo polski? Posłałam mu uprzejmy uśmiech, ale taki z zamkniętymi ustami, który ukrywał ciepło. Uśmiech przeznaczony dla ospałych kelnerów i niegrzecznych taksówkarzy. Uśmiech dla mężczyzny, któremu nie ufałam. - Nie. Jestem tutaj z przyjaciółmi. Mężczyzna rozejrzał się, następnie wzruszył teatralnie ramionami. - Nie widzę ich. Zatańczysz? I wyciągnął dłoń w moim kierunku, oczywiście zakładając, że się zgodzę. Roześmiałam się. - Nie, nie tańczę. Skrzywił się. Jego dłoń wciąż unosiła się między nami. - Ale lubisz tańczyć? Przestałam się śmiać i wpatrywałam się w niego zmieszana, a właściwie poirytowana. -Dlaczego sądzisz, że lubię tańczyć? Ponownie wzruszył ramionami, a jego ręka opadła. - Jesteś w nocnym klubie. Nie pijesz. Wniosek jest prosty: jesteś tu ze względu na taniec. Zatem proszę, zatańcz ze mną. Ponownie wyciągnął swoją dłoń, ale niecierpliwie potrząsnęłam głową. - Znajdź kogoś innego. Jego oczy rozszerzyły się z zaskoczenia, następnie uśmiechnął się szeroko i pochylił nad stołem. Idealna twarz znalazła się centymetry od mojej. - Ale chcę zatańczyć właśnie z tobą. - To będziesz musiał długo czekać.

Przechylił głowę na bok i zauważyłam niewielki pieprzyk, w kształcie łezki pod lewym okiem. Doskonała niedoskonałość. Z bliska widziałam, że był młodszy niż sądziłam, może nawet był młodszy ode mnie. Wczesna dwudziestka. Moje oczy opadły na jego usta, a następnie na gardło. Zobaczyłam cienki srebrny łańcuszek na szyi. - Jestem dobrym tancerzem – powiedział, wyglądając na prawie zranionego moją stanowczą odmową. Wiedziałam, że mówił szczerze, jednak w żaden sposób nie potrafiłam opanować gniewu wywołanego jego nagabywaniem. - Nie tańczę! - Ale wszyscy przychodzą tutaj potańczyć – nalegał. Jego intensywne ciemne oczy były tak skupione, że wyglądały na nierzeczywiste. - Nie ja - odparłam. Naprawdę miałam dość. Nerwowo rozejrzałam się szukając swoich przyjaciół. - Będziesz się dobrze bawić. - Nie wątpię w to - warknęłam, tracąc cierpliwość. - Twoja ostatnia partnerka wyglądała na bardzo zadowoloną. Zgaszona czerwień zalała jego policzki i odwrócił wzrok. Zaskoczyła mnie ta reakcja. Niewątpliwie zraniłam jego uczucia, ale nie byłam pewna dlaczego. - Może chciałbym dla odmiany zatańczyć z ładną dziewczyną - powiedział delikatnie, wpatrując się we mnie spod długich, ciemnych rzęs. Ciężko było się oprzeć jego intensywnym, błagającym oczom. Och, był dobry, nazywając mnie ładną i udając zdenerwowanie moją odmową. Tak dobry, że poczułam się winna. Na jego twarzy dostrzegłam zawód i desperację. - Tracisz okazję.

Moje usta zacisnęły się, a drzwi do mojej sympatii zamknęły się z hukiem. - Laney, czy ten koleś ci się narzuca? Westchnęłam z ulgi, kiedy Vanessa i Jo podeszły do nas. Ich usta były ściągnięte, a oczy błyszczały ostrzegawczo. Ash wyglądał na zdenerwowanego, jego spojrzenie biegało między moimi przyjaciółmi a bramkarzami przy wyjściu. Zaczął się wycofywać z rękami opuszczonymi luźno po bokach. - Tylko poprosiłem ją do tańca, to wszystko. Nie robiłem niczego złego. Jo posłała mu niedowierzające spojrzenie. - Chcesz wrócić z powrotem do naszego pokoju? - zapytała Vanessa. Poczułam się przytłoczona całą sytuacją. Pokiwałam głową w milczeniu, kiedy Jo kontynuowała piorunowanie wzrokiem mojego niedoszłego tancerza. Vanessa podeszła za krzesło, na którym siedziałam i podała mi wełniany szal, wiszący na oparciu. Następnie odblokowała hamulce wózka inwalidzkiego i odepchnęła go od stołu. Asha otworzył szeroko usta. - Nadal uważasz, że jestem ładna? - zapytałam, kiedy moje oczy wypełniły się łzami.

Rozdział 1

Czterdzieści dni wcześniej…

Ash - IMIĘ? Stałem w kolejce z paszportem w dłoni przez pięćdziesiąt minut. Pięćdziesiąt długich, nudnych minut, czekając, by moje życie zaczęło się od nowa. Byłem zdenerwowany. Początkowe uczucie ekscytacji minęło. Pomyślałem, że jeżeli coś się wkrótce nie wydarzy, rozpadnę się na części, uwalniając całą skumulowaną we mnie negatywną energię. Ale wtedy kolejka przesunęła się kilka kroków i stanąłem przy oknie. Widząc pomarańczową łunę świateł nad Las Vegas,

uśmiechnąłem się, a moje serce zaczęło mocniej bić. Już wkrótce. Będę częścią tego miasta, żyjąc marzeniami, realizując je wszystkie. - Imię - Aljaž Novak. Urzędnik imigracyjny zmarszczył brwi, oglądając mój paszport. - Tu jest napisane, że masz na imię Al-jazz. Takie pomyłki były dość częste za granicą. - Wymawia się to Ali-ash. Ponownie zmrużył oczy, przyglądając się dokumentom. - Cel wizyty? Wyprostowałem się, odpowiadając z dumą w głosie. - Przyjechałem w interesach. Mam pracę. Jako tancerz w teatrze. Moja wiza pracownicza nie zrobiła na nim szczególnego wrażenia. Sceptycznie przyglądał się papierom, a następnie podał mi je z powrotem. - To uprawnia cię do pracy przez jeden miesiąc - stanowczo podkreślił, patrząc mi w oczy. Starając się wyglądać równie poważnie jak on, kiwnąłem głową, jednocześnie powstrzymując się przed dotknięciem medalika świętego Krzysztofa spoczywającego na mojej piersi1. Urzędnik oddał mi z powrotem paszport i machnął ręką, bym przeszedł dalej. U ulgą wypuściłem wstrzymywany oddech. Podobno tancerze i modele powszechnie korzystali z wizy pracowniczej. Mój nowy szef wyjaśnił, że pracując łatwiej jest ubiegać się o długoterminowy pobyt w Stanach. Św. Krzysztof wspiera każdego, kto udaje się nawet w krótką drogę. Dlatego noszenie medalika z podobizną tego świętego popularne jest wśród podróżników. 1

Na końcu surowego, białego korytarza wyłoniła się otwarta przestrzeń, gdzie zorganizowano punkt odbioru bagażu. Setki ludzi kręciło się, rozglądając za swoją własnością. Stałem w kolejce tak długo, że walizka czekała już na mnie, krążąc powoli na karuzeli z dziesiątkami innych. Torba była ciężka, około dwudziestu kilogramów i zawierała prawie wszystko, co posiadałem. Kiedy dowiedziałem się, że wyjeżdżam ze Słowenii, sprzedałem większość mojego dobytku. Nie było tego dużo. To co chciałem zatrzymać, kilka trofeów i fotografii, zostawiłem u Luki, zanim ruszyłem w trasę. Większość przedmiotów spakowałem z myślą o pracy: sześć par butów do tańca, ubrania na próby, spodnie do tańców latynoskich, koszulki… i inne tego typu rzeczy. Dźwignąłem walizkę z podłogi, a następnie przepychając się, ruszyłem w stronę wyjścia z rozległej hali przylotów. Zamrugałem oczami, przyglądając się poruszającemu się wokół mnie morzu ludzi. Miejsce tętniło energią, pękało od nadmiaru osób, grających automatów i gapiów śmiejących się z licznych parodystów Elvisa. Poczułem się jakbym był w domu. Kroczyłem wolno przez lotnisko, przyglądając się nieznajomym twarzom, kiedy go zauważyłem. Mężczyzna był ogromny. Nabrzmiałe twarde mięśnie, przechodzące częściowo w tłuszcz ubrane były w źle skrojony garnitur, który uwydatniał wszelkie mankamenty jego ciała. Zimne, jaszczurze oczy prześlizgnęły się przeze mnie, a następnie powróciły, gdy mężczyzna wolno podniósł znak z prostym napisem „Novak”. To nie był ktoś, kogo spodziewałem się ujrzeć w hali przylotów. Ale podszedłem do niego z pewnością siebie i wyciągniętą dłonią. Zignorował mnie, odsuwając się sprężystym krokiem, który nie współgrał z jego masywną postawą. Spłaszczony nos i blizna na policzku pozwalały mi przypuszczać, że był bokserem. Jednak przede wszystkim był dupkiem. Przypomniał mi Conana Barbarzyńcę, ale bez jego ciepłej strony osobowości.

Podążyłem za nim przez lotnisko do minivana czekającego na zewnątrz. Szarpnął głową, dając mi znak, bym wsiadł, a następnie wymamrotał coś po rosyjsku. Mój humor poprawił się, kiedy zobaczyłem cztery dziewczyny, siedzące w środku. Każda miał wielką walizkę podobną do mojej. Zgadywałem, że są tancerkami. Ta obok mnie była naprawdę gorąca. Rzeczy zdecydowanie zaczęły wyglądać lepiej i moja ekscytacja powróciła. - Cześć, jestem Ash! Powiedziałem do zachwycającej blondynki, posyłając jej mój najlepszy uśmiech. Wydawała się być uradowana moją obecnością i odpowiedziała po angielsku z silnym akcentem. - Hej, jestem Yveta. To moja przyjaciółka, Galina - wskazała na brunetkę siedzącą obok niej. - Ruda chyba ma na imię Marta. Tamtej nie znam. Posłały mi szybki, niespokojny uśmiech, ale kiedy ostatnia z nich odwróciła się w moją stronę, byłem zaskoczony, widząc, jak była młoda. Przypomniała mi siostrzyczkę Luki. Miałem ochotę zapytać ją, czy wszystko z nią w porządku, ale zaraz odwróciła się, by dalej wpatrywać się w okno. - Myślę, że nie mówi po angielsku. - Yveta wzruszyła ramionami. - Po rosyjsku też nie. Upchnąłem walizkę w jedyne wolne miejsce i usiadłem na siedzeniu. - To stamtąd jesteś? Yveta uśmiechnęła się. Naprawdę była zachwycająca. - Tak, Galina też. Ale Marta jest z Ukrainy. A ty skąd pochodzisz? - Słowenia. - Jesteś tancerzem? - Jej oczy prześledziły z uznaniem moje ciało, ale następne słowa, które wypowiedziała, strąciły mnie wprost do rynsztoka - Erotycznym? Czy ona żartuje? Potrzasnąłem głową w zaprzeczeniu.

- Nie. Tańce latynoskie, taniec współczesny i towarzyski. Yveta wydawała się być rozbawiona. - Myślę, że tańczymy to, co nam powiedzą. Zastanawiałem się, czy dobrze ją zrozumiałem. - Nie, ja mam umowę. Wtedy Conan wspiął się do minivana i wszyscy ucichli. Pochylił się w wąskim przejściu, wpatrując się w nas gniewnie. - Paszporty - ryknął. Zawahałem się, kiedy zawisł nad Yveta. Naprawdę nie chciałem oddać mu paszportu, ale również nie chciałem robić sobie wrogów pierwszego dnia. W szczególności z kogoś, kto wyglądał, jakby mógł zgnieść moją czaszkę jedną ręką. Mając sto osiemdziesiąt osiem centymetrów nie zaliczałem się do małych facetów. Zajmowałem się profesjonalnym tańcem, a to nie było zajęcie dla mięczaków. Zdecydowanie nie, szczególnie kiedy wspierałeś lub podnosiłeś partnerkę przez cały dzień. Poza tym w wolnych chwilach pracowałem na budowach. Jednak Conan musiał ważyć ze sto trzydzieści kilogramów. Wyglądał potężnie i zastraszająco, a długa blizna na policzku dodawała mu grozy. Wmówiłem sobie, że potrzebował paszportu, by mój nowy szef mógł przedłużyć wizę, o czym wcześniej wspominał, ale nadal… nie byłem zadowolony z takiego obrotu sprawy. Dziewczyny patrzyły jedna na drugą, przysuwając się do siebie, nie mając odwagi kłócić się z nim. Ich spojrzenia przesunęły się na mnie i wiedziałem, że czekają na moją reakcję. Wzruszyłem ramionami i oddałem paszport. Conan chwycił go, wsadzając do kieszeni kurtki wraz z pozostałymi. Następnie wcisnął się na siedzenie kierowcy i samochód ruszył. Yveta wyraźnie rozczarowana moją postawą, odwróciła się w stronę okna, kompletnie ignorując mnie

przez resztę drogi. Poczułem się przez to zirytowany i skrępowany. To nie był najlepszy początek mojego nowego życia. Ale kiedy jechaliśmy z lotniska w kierunku łuny Las Vegas, nic nie mogłem poradzić na to, że się uśmiechałem. Rosyjskie kobiety były humorzaste, każdy o tym wiedział. Moi rodacy byli zupełnie inni, pracowali ciężko, uczciwie i z pasją, w kraju tak małym, że mówiło się, że wszyscy znają wszystkich. Moi rodzice pochodzili ze starej Jugosławii, chociaż mama dorastała w Londynie. Wróciła, kiedy Słowenia zdobyła niepodległość w dziewięćdziesiątym pierwszym roku. Urodziłem się dziewięć miesięcy później. Zawsze myślałem, że marzyła o powrocie do Wielkiej Brytanii, do tamtego życia, ale nigdy nie dostała na to szansy. Zatem wzięła za cel nauczenie mnie angielskiego, co zajęło jej trochę czasu. Lubiła także tańczyć, przypuszczalnie miałem to po niej, ponieważ w niczym nie byłem podobny do ojca. Dzięki Bogu. Las Vegas było rzeką kolorowych świateł. Z okna samochodu, widziałem egzotyczne nazwy hoteli: Monte Carlo, Aria, Bellagio, z ich słynnymi fontannami: Caesars Palace, Mirage, Palazzo. Stare europejskie nazwy w nowym świecie krzykliwych kolorów i świateł neonów. Czułem się jak w domu. Ale kiedy Conan w końcu zwolnił samochód, znaleźliśmy się przy brzydkiej, betonowej wieży, zdecydowanie jednym z tańszych hoteli. To było prawdziwe rozczarowanie. Miałem nadzieję, że ich teatr był tak dobry, jak obiecywali. Tak naprawdę tylko to mnie interesowało. Conan zatrzymał się przy wejściu dla personelu, zastawionym kontenerami na śmieci i pustymi skrzynkami. Dostrzegłem niezadowolenie na twarzach dziewczyn. Dwójka mężczyzn w bluzach kucharskich, obserwowała nasz przyjazd, gasząc papierosy tak szybko, jak zobaczyli minivana. W pośpiechu czmychnęli do środka, zatrzaskując za sobą ciężkie drzwi. Wyglądało to tak, jakby nie chcieli zostać zauważeni przez Conana. Ogarnęło mnie złe przeczucie. Conan dźwignął swoją masę z przedniego siedzenia i wyszedł bez słowa.

Kiedy natychmiast nie wrócił, Yveta i Galina zaczęły z niepokojem szeptać jedna do drugiej. - Co się dzieje? - zapytała Yveta. - Wygląda na to, że dojechaliśmy - wzruszyłem ramionami, uśmiechając się w zapewnieniu, którego nie czułem. Odetchnęły z ulgą i odwzajemniły uśmiech. Tylko dziewczyna, która do tej pory nie odezwała się słowem, nie zareagowała w żaden sposób. Nawet w nieoświetlonym minivanie zobaczyłem, że była dużo młodsza od pozostałych. Miała może piętnaście albo szesnaście lat. Była za młoda, by być z dala od domu w obcym kraju. Chociaż z drugiej strony było to czymś normalnym wśród tancerzy. Zaczynałeś wcześnie, a twoja kariera trwała krótko. Już miałem się do niej odezwać, kiedy drzwi hotelowe otworzyły się, wysyłając ścieżkę światła w naszym kierunku. Nasz sygnał. Odsunąłem drzwi samochodu i wyskoczyłem na zewnątrz, z radością rozciągając się po dwudziestoczterogodzinnej podróży. Powietrze było ciepłe i suche, i jeśli wyciągnąłbym szyję, mógłbym zobaczyć gwiazdy zaczynające pojawiać się na niebie. Conan powrócił, prowadząc innego faceta w garniturze. Nowy koleś podszedł do mnie z wyciągniętą dłonią, mówiąc z rosyjskim akcentem. - Witam w Hotelu Royale. - Dziękuję. Następnie odwrócił się do dziewczyn, wciąż siedzących w minivanie. Ich twarze były pozbawione koloru w ponurym mroku parkingu. - Panie, zapraszam - zaśmiał się. - Nie bądźcie nieśmiałe. Dziewczyny wyszły i stanęły za mną, przyglądając się z niepokojem naszemu nowemu szefowi.

- Macie komórki? - zapytał. - Proszę dajcie znać swoim rodzinom, że dotarliście bezpiecznie. Ze względów bezpieczeństwa, zbiorę wasze telefony, ale nie obawiajcie się, później otrzymacie je z powrotem. Przerwałem w połowie pisania maila do Luki, który i tak nie sprawdzał zbyt często swoich wiadomości. - Chcesz nasze telefony? Mężczyzna obrzucił mnie szybkim spojrzeniem, następnie posłał mi zimny uśmiech. - Zostaną zwrócone po skonfigurowaniu. Najpierw mój paszport, teraz telefon? Naprawdę nie podobał mi się ten pomysł, ale nie miałem wyboru, więc wysłałem wiadomość i podałem komórkę facetowi w garniturze. Odrzucił ją Conanowi, a ten włożył ją do plastikowej torebki z innymi telefonami. Miałem nadzieję, że ekran nie zostanie uszkodzony. To był nowy iPhone. W ciszy podążyliśmy za nimi. Cała ta sytuacja przyprawiała o gęsią skórkę Poczułem jak Yveta przysunęła się do mnie. Wyciągnąłem do niej rękę, a ona uczepiła się mojej dłoni. Skórę miała lepką od potu i przeraźliwie zimną, chociaż nocne powietrze było dość ciepłe. Szliśmy przez hotel służbowymi korytarzami noga za nogą aż do zniszczonej windy, w której wszyscy się stłoczyliśmy. Byłem zaskoczony, kiedy kabina ruszyła w dół, zatrzymując się na trzecim poziomie pod ziemną. Szczerze mówiąc, wyglądało to, jakbyśmy byli w pułapce. Yveta trzymała mocno moją rękę. Naprawdę chciałem ją zapewnić, że będzie dobrze… Kiedy otworzyły się drzwi, czekało na nas dwóch muskularnych mężczyzn w garniturach. Spora eskorta, jak dla pięciorga tancerzy. - Kobiety tędy.

Yveta zawahała się, a następnie posłała mi mały, nieszczęśliwy uśmiech, podążając za pozostałymi. Conan szarpnął głową, pokazując, bym poszedł za nim. Miałem nadzieję, że nie będę musiał być w jego pobliżu zbyt długo, był przerażającym kolesiem. Spodziewałem się spotkać dyrektora artystycznego, Elaine coś tam. Ale miałem na sobie oczy tego dupka, wpatrującego się we mnie zimnym spojrzeniem, jak na insekta pełzającego po jego skórze. Podążałem za nim większą ilością korytarzy, dopóki nie dotarliśmy do wielkiej kuchni. Dwóch Azjatów siedziało przy stoliku, grając w pokera, ale kiedy zobaczyli Conana, zabrali karty i wyszli. To zdecydowanie było dziwne. Ich pośpieszna, podszyta strachem ucieczka sprawiała, że włoski na karku stanęły mi dęba. Conan wskazał na krzesło i wyszedł. Witaj w Ameryce. Kiedy nikt po mnie nie przyszedł, rozejrzałem się po kuchni, szukając czegoś do zjedzenia. Niestety, z rzeczy, które nie wymagały przetworzenia, były tylko jabłka i trochę sera. Musiałem zasnąć oparty o stół, ponieważ obudził mnie dźwięk szpilek stukających o podłogę. - Ty jesteś Novak? Usiadłem wyprostowany, spoglądając przez ramię. Kobieta była szczupła, miała może pięćdziesiąt lat, blade blond włosy i sztuczne rzęsy zakończone małymi kryształkami górskimi, które łapały światło. Nawet z odległości dziesięciu stóp mogłem wyczuć drażniący zapach sztucznej opalenizny, który chciała ukryć pod dużą ilością perfum. Sapnęła z niecierpliwością. - Ty jesteś Novak?

Kiwnąłem głową, odpowiadając ochryple. - Tak. - W końcu. Czekaliśmy na ciebie. W teatrze. - Przepraszam, nie wiedziałem. Wielki facet z blizną na policzku przyprowadził mnie tutaj. Blondynka zadrżała. - Oleg! Ugh, nie wspominaj tego przerażającego imienia. Szarpnęła brodą, wskazując moją walizkę. - No dobrze, chodźmy więc. Poszedłem za nią, wciąż głodny i zmęczony przez różnicę czasu. - Byłam tancerką - powiedziała wesoło, krocząc dumnie korytarzami. – Erotyczną. Niestety jestem za niska, by być prawdziwą girlsą2 w Las Vegas. Teraz zajmuję się wyławianiem talentów. - Jak długo tu jesteś? Wzruszyła ramionami. - Jakiś czas. Jestem Trixie Morell. - Uśmiechnęła się do mnie szeroko. Urodziłam się jako Doris Wazacki, ale przecież to jest przemysł rozrywkowy! Przeszliśmy przez nieoznakowane drzwi z klimatyzatorem brzęczącym nad głową, by w końcu zatrzymać się przy panelu cyfrowym, Trixie wprowadziła kod. - To jest skrzydło dla personelu - rzuciła przez ramię. – Ci, którzy pracują tu długo, mają swoje apartamenty. Ale mamy sporo osób z umowami zawartymi na krótki czas. Jest tu bezpiecznie. Bezpieczne? Dlaczego miałoby nie być bezpiecznie?

2

tancerka rewiowa

Po przejściu przez kolejny korytarz, Trixie otworzyła następne drzwi, tym razem do małej sypialni z przylegającą do niej niewielką łazienką. Połowa pokoju została obklejona plakatami ikon Hollywood, od Grety Garbo do Judy Garland, a jedno z bliźniaczych łóżek pokrywały taneczne, męskie ubrania. Wiec mój współlokator był tancerzem. - Później poznasz Gary’ego - powiedziała Trixie, ignorując moje milczenie. Jest bardzo zaborczy odnośnie swoich rzeczy, więc nie pożyczaj niczego bez pytania. Najlepiej w ogóle niczego nie dotykaj. On może być odrobinę suką, ale przyzwyczaisz się do niego. Prawie się uśmiechnąłem. Po ostatniej walce z moim ojcem, to było ostatnie, czym bym się niepokoił. - Zostaw tu swoje rzeczy. Och, i weź swoje buty do tańca, i coś w czym mógłbyś zaprezentować się na przesłuchaniu. - Jak to przesłuchanie? Myślałem, że mam pracę? Wzruszyła ramionami. - Elaine powiedziała mi, że mam cię przyprowadzić na przesłuchanie. Byłem zaniepokojony. Wydałem dużo pieniędzy na lot do Las Vegas. Nikt nic nie mówił na temat przesłuchania. Upuściłem walizkę na wolne łóżko, wyciągnąłem buty i spodnie do tańców latynoskich. Trixie przyglądała się przez cały ten czas, kiedy się przebierałem. Nie siliła się nawet na odwrócenie wzroku. Nie należałem do nieśmiałych osób jeżeli chodzi o moje ciało, jednak jej nadmierna uwaga była deprymująca. Ostatni raz rzuciłem okiem na pokój i podążyłem za Trixie, kiedy drzwi zamknęły się za mną delikatnym kliknięciem. Zaprowadziła mnie do skrzydła z dużą sceną. Mogłem wyczuć zapach potu i szminki aktorskiej. Gdy zbliżyliśmy się, usłyszałem dźwięki próby. - Niezłe, co? - powiedziała dumnie Trixie.

Musiałem się zgodzić. To była największa scena, na jakiej kiedykolwiek tańczyłem. Mogłem stwierdzić, że była profesjonalnie zaprojektowana i miała wyglądającą na nową podłogę amortyzującą wstrząsy. Właśnie po to tu przybyłem. - Ash! Kobieta na wysokich obcasach i w przylegającym trykocie szła w moim kierunku. Jej piersi podskakiwały, a z włosów wystawał zestaw strusich piór. - Yveta? Uśmiechając się, pocałowała mnie w oba policzki. Trixie niecierpliwie przerwała nasze powitanie, odsyłając dziewczynę na scenę. - Przyjaciółka? Wzruszyłem ramionami. - Poznaliśmy się. - I? - Przylecieliśmy w tym samym czasie. W grymasie niezadowolenie złączyła usta, ale nie rozumiałem, co ją niepokoiło. - Hmm. Chodź i poznaj Elaine, jest dyrektorem artystycznym. Będzie szczęśliwa widząc się. Brakuje jednego mężczyzny, odkąd odszedł Eryk… Spojrzałem na nią pytająco, ale nie skończyła swojej wypowiedzi. - Elaine! W końcu mam twojego, nowego chłopca. Dyrektor artystyczny była wysoką, szczupłą kobietą, z mocnym ciałem tancerki i twarzą jakby wykutą w granicie. Jej oczy analizowały mnie od góry do dołu, dokonując profesjonalnej oceny. - Jakie jest twoje doświadczenie?

- Dwukrotny finalista słoweńskiego All-Stars International Ten Dance odpowiedziałem dumny z moich osiągnięć. - Coś jeszcze? Zamrugałem zakłopotany brakiem jej zainteresowania Podałem już moje najlepsze wyniki w prestiżowym krajowym konkursie. - Mogę zatańczyć wszystko co zechcesz. Tańczę odkąd skończyłem pięć lat. - Ile masz teraz? - Dwadzieścia trzy. Elaine westchnęła. - Racja, zobaczmy co potrafisz. Chciałem się śmiać. Odczuwałem jetlag, nie jadłem prawie od dwunastu godzin, nie spałem od dwudziestu czterech i byłem zesztywniały od siedzenia przez większość dnia. Nie miałem nic przygotowanego i nie miałem pojęcia, jaki układ chciała zobaczyć. Ale wyraz jej twarzy powiedział mi, że już ją wkurzałem. Nigdy nie byłem mniej gotowy na przesłuchanie. Elaine krzyknęła na akustyka stojącego przy mikserze. - Joe, włącz jakąś muzykę. - Potem spojrzała na mnie niecierpliwie. - Na co czekasz? Rozgrzej się. Wiedziałem, że nie zamierzała dawać mi drugiej szansy. Musiałem przejść przesłuchanie, inaczej nie będę miał tej roboty, a nie wiedziałem co mogłoby to oznaczać. Wsadziliby mnie po prostu w pierwszy samolot? Porozmawiałem szybko z technikiem. Niecierpliwość Elaine wypełniała pomieszczenie podczas, gdy truchtałem w miejscu. Następnie wykonałem krążenia ramionami i biodrami, zrobiłem kilka skrętoskłonów, obrotów w miejscu, kończąc krótkim rozciąganiem oraz paroma wdechami i wydechami. Pełna rozgrzewka zajmowała minimum piętnaście minut. Elaine dała mi mniej niż dziesięć.

Powinienem mieć więcej czasu i Elaine dobrze o tym wiedziała. Co prawdopodobnie oznaczało, że nie chciała mnie w swoim zespole. Potarłem pulsujące skronie. Musiałem się skoncentrować. Musiałem zdobyć tę pracę. Kiwnąłem na akustyka, następnie zdjąłem koszulę i trzymając ją z dala od ciała jak toreador czerwoną płachtę, wszedłem na scenę zmysłowym krokiem. Teatr wypełniły dźwięki “You've Got The Love” Florence And The Machine. Zacząłem taniec. Byłem toreadorem, przeciwstawiającym się na arenie bezlitosnemu wrogowi.

Nie poddaję się…

Podszedłem do przodu, stawiając marszowe kroki od pięty, silny, dumny, wyprostowany, z ramionami po bokach. Koszula zawirowała nad moją głową, by po chwili zostać gniewnie odrzuconą na bok.

Nie mogę liczyć na nikogo oprócz siebie…

Wykonałem akcentowane kroki w miejscu. Moje ruchy były krótkie, ostre, zdecydowane. Staccato. Głowa wzniesiona wysoko, klatka piersiowa uniesiona do góry. Czułem to. Czułem to wszystko. Złość, frustrację, dramat zawarty w tańcu. Majestatyczne wejście na arenę, igranie z niebezpieczeństwem, zadanie ostatecznego ciosu i przejście w zwycięskiej paradzie. Formalne ruchy płynęły przeze mnie wraz z emocjami wywołanymi przez dźwięki. Świat mógł się zatrzymać. Ja tańczyłem. Żyłem muzyką. Cały ból i gorycz były zawarte w niej.

Skoczyłem w powietrze, ciało krzyczało agresją, która została zapieczętowana wewnątrz. Moje ruchy były dumne i silne. Raptownie zmieniła się muzyka i rozbrzmiało „Rebel Without a Pause” Public Enemy. Moje całe ciało zesztywniało. Spadłem na ziemię. Kończyny miałem luźne, ruchy stały się płynne, ale jednocześnie dynamiczne, ostre, nieokrzesane. W moich oczach, w całym ciele, w każdym ruchu była złość. Wykonałem salto machowe, lądując na ugiętych kolanach, a następnie, ignorując ukłucia drewnianej podłogi na mojej nagiej skórze, zrobiłem obroty na plecach. Zakończyłem energicznie skacząc na równe nogi, gniewnie wpatrując się w Elaine. Muzyka przestała grać. Stałem na scenie, ciężko oddychając, a pot ściekał w dół mojej klatki piersiowej. Yveta wiwatowała. Odwróciłem głowę, posyłając jej szeroki uśmiech. Wbrew swojej woli Elaine była pod wrażeniem. Szarpnęła głową w szybkim kiwnięciu. - Możesz tańczyć.

♫♪♫

Elaine przedstawiła mnie reszcie zespołu. Mogłem się przekonać, że istniało wyraźne oddzielenie pomiędzy dziewczynami, które regularnie występowały w Las Vegas i ludźmi takimi jak ja, którzy pojawili się w tym miejscu niedawno. Rotacja pracowników była tu normalnym zjawiskiem. Teatr miał swoją siedzibę w odrestaurowanym budynku. Do otwarcia pozostały cztery tygodnie. Nie był to zbyt długi okres prób przygotowujących do dwugodzinnego przestawienia. Do zespołu należały chórzystki, magik i artysta cyrkowy, który żonglował rożnymi rzeczami. Jednak filarem były tancerki.

W końcu Elaine przedstawiła mnie starszemu facetowi, który zwęził oczy na mój widok. - Gary, to Ash. Jest również twoim nowym współlokatorem. Więc to był koleś od plakatów. Wpatrywał się we mnie bez słowa, trzymając dłonie na biodrach, taaa… Zdecydowanie nie był szczęśliwy, mogąc mnie poznać. Elaine, ignorując jego nie najlepsze nastawienie, zażądała, żeby zapoznał mnie z choreografią. Byliśmy tylko we dwóch i wydawało się, że pełniliśmy rolę jedynie dodatku do popisujących się dziewcząt. Elaine wspomniała coś o planach powierzenia jednemu z nas tańca w parze, co byłoby dużo bardziej prestiżowe niż nudna praca w zespole. Czy to było zbyt wiele, mieć nadzieję? Zamierzałem zdobyć ten duet. Dlatego postanowiłem ignorować wściekłe spojrzenia rzucane przez Gary’ego w moją stronę. Próby trwały do późnych godzin wieczornych i była prawie pierwsza w nocy, kiedy Elaine wypuściła nas, zmęczonych i spoconych. Podążyłem za Garym do naszego pokoju. - Więc jesteś nowym smakiem miesiąca. Zignorowałem jego ton. Zazdrośni tancerze… Występowali w parze z zastraszaniem konkurencji. Znałem nawet gościa, który sabotował buty innego tancerza. W tym środowisku takie rzeczy się zdarzały. - Po prostu jestem nowy. - Hmm, dobrze. Jestem tu dłużej, więc nie zapominaj o tym, popisując się. Wkurzył mnie jego komentarz. - Nie popisuję się. Gary prychnął. - A ja nie jestem przyjacielem Doroty. 3

Przyjaciel Doroty to określenie oznaczające osobę homoseksualną. Nawiązuje do musicalu „Czarnoksiężnik z Krainy Oz”, a dokładnie do głównej bohaterki, Dorotki. 3

W pierwszym momencie nie zrozumiałem o co chodzi. Ale potem spojrzałem na plakat Judy Garland4 wiszący na ścianie po jego stronie pokoju i wszystko stało się jasne. W ogóle nie interesowała mnie orientacja seksualna Gary’ego, natomiast nie zamierzałem być posądzany o popisywanie się. - To było przesłuchanie - powiedziałem stanowczo. - Jeśli bym się nie dostał, musiałbym wrócić do domu. Lodowata postawa Gary’ego odrobinę stopniała. - Skąd pochodzisz? Bardzo dobrze mówisz po angielsku. - Koper na Słowenii. To około stu kilometrów od Lublany. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz, Słodkie Usta. Dwadzieścia cztery godziny temu byłbym zirytowany tym przezwiskiem, teraz miałem to gdzieś. - Słowenia. Była częścią Jugosławii do tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego pierwszego roku. - Zobaczyłem puste spojrzenie Gary’ego. - W Europie. - Racja. Macie króla i królową? Potrząsnąłem głowa. - Nie, jesteśmy republiką. Gary wyglądał na zawiedzionego. - Żadnej królowej? Szkoda. Więc, gdzie nauczyłeś się angielskiego? Czy to w tym języku mówicie w… tam skąd pochodzisz? - Niee, żadnej królowej. I na Słowenii mówimy po słoweńsku. - Nieważne. Zamierzam wziąć prysznic i przespać się trochę, ciesząc się spokojem. Pokiwałem głową. Jak dla mnie brzmiało dobrze.

4

Judy Garland wcieliła się w Dorotkę w musicalu „Czarnoksiężnik z Krainy Oz”.

Spoglądałem przez okno w sypialni, mając nadzieję zobaczyć gwiazdy. Ale był tam jedynie beton.

Rozdział 2

Ash ŚWIT ZAGLĄDAŁ PRZEZ OKNO. Obudziłem się zaledwie po kilku godzinach snu, nadal będąc zmęczonym i ospałym. Wlokąc nogę za nogą, poszedłem do łazienki i wszedłem pod prysznic. Gorąca woda, spływająca pierwszy raz od dwóch dni po moim ciele, zabrała ze sobą trochę napięcia tkwiącego w moich mięśniach. Właśnie skończyłem i wpatrywałem się w zaparowane lustro, próbując podjąć decyzję, czy golić się czy nie, kiedy Gary wszedł do środka. - Psiakrew! Masz na sobie ręcznik. Nie patrz tak na mnie, Panie Pożądanie. Muszą być jakieś profity z dzielenia pokoju z primadonną.

- Cokolwiek powiesz, Toto5. - Nazywasz mnie małą suką? Zmroziłem go spojrzeniem, ale zaskoczył mnie, puszczając do mnie oko i szczerząc zęby w uśmiechu. Następnie klaszcząc w dłonie, przegonił mnie z łazienki. - Przy okazji, niezły tatuaż. Automatycznie spojrzałem w dół na wzór pokrywający górną część mojego ramienia. Ciemne, wirujące linie stanowiły jedynie dekorację, jeżeli nie wiedziałeś, co oznaczają. Tatuaż był jedną z rzeczy, której nienawidził we mnie mój ojciec. Inni starsi ludzie lubili go. Postrzegali tatuaż w kategoriach trwałości i buntu, ale dla mnie była to mapa życia i doświadczeń. Wspomnienia pokryte tuszem na skórze. Planowałem wkrótce coś do tego dodać. Jeszcze nie wiedziałem co, ale kiedyś to zrobię, taaa… Założyłem czystą koszulkę, tanie spodnie dresowe i usiadłem na łóżku, zastanawiając się, co przyniesie dzień. Spojrzałem w górę, napotykając zmartwiony wzrok Gary’ego. - Jak jet lag? Wzruszyłem ramionami. - Nie przeszkodzi mi w tańcu. Gary się uśmiechnął. - Cieszę się, że to słyszę! Zatańczyłem całą partię Arlekina w „Dziadku do Orzechów” ze złamanym śródstopiem. - Tańczysz balet? Dumnie wypiął pierś.

Słowo stosowane w wielu krajach, odnoszące się do żeńskich narządów płciowych. Ma swoje korzenie w Afryce. 5

- Odkąd skończyłem cztery lata. Po prostu czekam, aż mój geniusz zostanie zauważony - westchnął. Opuściłem wzrok. Gary miał więcej niż trzydzieści lat. To się nie wydarzy. Życie tancerzy było krótkie, szczególnie tancerzy baletowych. Podobnie jak najlepsi sportowcy, optymalny potencjał osiągali wcześniej. Potem mogli trenować, uczyć lub robić coś zupełnie innego, jedynie wspominając dni swojej chwały. Gary doskonale zdawał sobie z tego sprawę. - A ty jesteś towarzyskim chłopczykiem - kontynuował. Kiwnąłem głową. - Jak taki koleś jak ty, w to wszedł? - Koleś jak ja? - No wiesz, postawny samiec alfa z gniewnym wyglądem i sączącym się testosteronem, co jest, tak przy okazji, całkowicie pociągające, szczególnie z twoim napiętym tyłkiem. Zamrugałem oczami, wciąż odrobinę wolno łapiąc podteksty Gary’ego, a następnie uśmiech pojawił się na mojej twarzy. - Człowieku, jesteś szalony. - Oszalałem na twoim punkcie! – Pisnął, trzymając się za klatkę piersiową. Nie masz pojęcia, jaka to ulga mieć do oglądania kawałek byczka - jego głos obniżył się o oktawę. - Erik miał wyraz twarzy mówiący daj mi klapsa… całkowicie dupiastą twarz. - Myślałem, że jestem popisującą się primadonną? - przypomniałem mu. - Pfff. Skończyłem z tym. Chodźmy coś zjeść… jestem głodny jak wilk. Nie jadłem od blisko dwóch dni, ale nie wspomniałem o tym. Hotelowa jadalnia dla personelu była miejscem, w którym spędziłem część wczorajszej nocy po przyjeździe z lotniska. Była mała i skromnie urządzona, z

wąskimi ławkami umieszczonymi pod metalowymi stołami. Ale jedzenie pachniało i wyglądało fantastycznie: jajecznica ze stosem boczku, te dziwne ciastka, które Amerykanie nazywają herbatnikami, misy świeżych owoców i jogurt. Kusiło mnie, by zjeść wszystko, co przygotowała kuchnia, ale wiedziałem, że skończyłbym wymiotując na próbie. Rozważnie napełniłem talerz dwoma kawałkami bekonu, pełną łyżką jajek, dodałem jakiś świeży owoc i zabrałem ze sobą szklankę wody. Wziąłem również kilka bananów na później. Gary przedstawił mnie dwóm, pochodzącym z Kalifornii przyjaciółkom, które były tancerkami. Grace i Honey mieszkały w hotelu. Obie były atrakcyjnymi kobietami, bardzo wysokie, szczupłe, z wyglądającymi na naturalne, średnimi cyckami. Cieszyłem się niezobowiązującym flirtem, dopóki nie przyszły Yveta i Galina, zgłaszając roszczenia wobec mnie, przez zajęcie pustych miejsc po obu stronach i pocałowaniu, na wzór europejski, w oba policzki. - Dobroe utro! Dobrze spałeś? Przywitałem je uśmiechem. - Hej, dziewczyny! To mój współlokator Gary. - Spotykaliśmy się – z przekąsem powiedział Gary. Yveta skinęła krótko głową, a Galina zupełnie go zignorowała. Zastanawiałem się, co ich łączyło. Przecież ledwo się znali. Dziewczyny szybko opuściły stół, by wziąć jakieś owoce, jednak odłożyły je na później. Ich całe śniadanie stanowiła szklanka gorącej wody z plasterkiem cytryny. Ponieważ były szczupłe, zastanawiałem się czy nie cierpiały na anoreksję, z którą zmagało się wielu tancerzy, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Wygłodniałe oczy Yvety obserwowały wszystkich jedzących, podczas gdy sama powoli sączyła swój napój. Razem z nami w jadalni był personel hotelowy, który w swoim gronie spożywał poranny posiłek. Po wypiciu morza kawy, poszliśmy na próbę.

Dołączyły do nas, narzekające na wczesną godzinę tancerki, które nie mieszkały w hotelu. Gary powiedział mi, że większość z nich, mając więcej niż jedną pracę, nie kładła się spać szybciej niż o drugiej czy trzeciej w nocy. Wstawanie o dziesiątej rano w Vegas było czymś nieprawdopodobnym. Asystent Elaine zrobił z nami rozgrzewkę, dzięki której nasze mięśnie były zrelaksowane. Z zaskoczeniem odkryłem, że jako jedna z dwóch osób w zespole nie posiadałem przygotowania baletowego. Nie przeszkadzało mi to, ale w mojej głowie pojawiły się wątpliwości, czy to na pewno Elaine była tą, która zadecydowała o daniu mi pracy w Vegas. Neal, asystent, polecił mi i Gary’emu wykonać kilka ćwiczeń na górne części ciała, pompki i plank6. Miały one za zadanie rozciągnąć i wzmocnić mięśnie ramion, kręgosłupa i nóg. Chodziło o to, żebyśmy mogli bez problemu podnosić dziewczyny. Ponieważ w turniejowym tańcu towarzyskim podnoszenia były zabronione, zawsze z radością uczestniczyłem w pokazach. Mogłem przy takich okazjach wykonać kilka figur spoza klasycznego kanonu. Nawet jeśli trening kosztował mnie wiele wysiłku, chciałem mieć pewność, że będę na tyle przygotowany, by nie zawieść partnerki. Jak na tancerza byłem wielkim facetem, ale nawet dziewczyny ważące zaledwie czterdzieści pięć kilogramów, mokre od potu, mogły stanowić nie lada wyzwanie dla poczucia równowagi i kondycji fizycznej. Dodatkowo tancerki rewiowe były wyższe niż przeciętne kobiety. Minimalny wzrost wynosił sto siedemdziesiąt osiem centymetrów. I chociaż ich kostiumy prawie nie istniały, fryzura mogła ważyć do trzynastu kilogramów. Tak czy inaczej, to było dużo do podniesienia. Dotychczas pracowałem z dziewczynami, które miały mniej niż metr pięćdziesiąt osiem, więc podnoszenia stanowiły dla mnie zdecydowanie największe wyzwanie. Ćwicząc, dawałem z siebie wszystko. Starałem się nadać sens nowej, szalonej rzeczywistości, do którego zostałem wrzucony. Ale to był taniec. Coś co rozumiałem. Pracowałem w pocie czoła, by na scenie być jak najbardziej naturalnym. Inaczej deska, jest to ćwiczenie izometryczne, najczęściej wykonywane w pozycji pompki, podczas którego napinamy mięśnie ale nimi nie ruszamy 6

- Ash, weź pięć minut - powiedział Neal, rzucając mi ręcznik. Zaskoczony spojrzałem w bok i zobaczyłem Trixie zmierzającą w moim kierunku. Wyraz jej twarzy był trudny do odczytania. - Szef chce widzieć ciebie, Yvetę i Galinę wieczorem po próbie - powiedziała, wskazując ostro zakończonym paznokciem na naszą trójkę. Zacisnąłem zęby. - Oleg? Trixie delikatnie zadrżała. - Nie, sam boss. Pan Volkov oczekuje was w swoim apartamencie dzisiaj o dziesiątej. Spotkam się z wami w lobby i zaprowadzę na górę. Kiedy odchodziła zamaszystym krokiem, zawołała w moją stronę. - Niezłe ciuchy. Yveta spojrzała na mnie. - Jak myślisz, czego on chce? - Zgaduję, że poznać swoich nowych pracowników. - Może odzyskamy nasze telefony - powiedziała z nadzieją. Też na to liczyłem. Skupiłem się na pracy, chcąc, by próba skończyła się jak najszybciej. Jednak mogłem o tym zapomnieć, kiedy Elaine zaczęła ćwiczyć z nami układ taneczny. Moja rola, jako jednego z dwóch mężczyzn w zespole, była prosta: zaprezentowanie siedmiu dziewczyn, czyli wprowadzenie ich na scenę, by mogły wykonać swój taniec. W tym samym czasie Gary prezentował pozostałą siódemkę. Łatwizna. Nuda.

Wszystko co chciała Elaine to kroki w pozycji promenady7. Tańczyłem je odkąd skończyłem sześć lat. Znałem je na pamięć. Jednak jak tylko złączyłem dłonie z dłońmi Yvety, nie mogłem się powstrzymać od złamania rutyny i dodałem od siebie kilka seksownych botafogos. - Stop! Stop! Stop! - krzyknęła Elaine. - Co ty robisz? Dobry humor opuścił mnie w jednej chwili. Kurwa! To nie był czas na wygłupy. - Przepraszam, pani dyrektor - powiedziałem poważnie. - Hmm, nie, podobało mi się - powiedziała po namyśle. - Było w tym sporo brawury. Tańcz dalej. Gary, pokaż mi twoje contra batafagos z … nową dziewczyną… Galiną! Spojrzał do tyłu, a następnie chwycił dłoń Galiny i poprowadził ją do tańca, unosząc na mnie brew. Wiedziałem, o czym myślał. Cokolwiek każesz… - Taaa, myślę, że możemy coś z tym zrobić – Elaine powiedziała do siebie. Ash, solo spot volta, whisk, i side samba walk. Yveta, nadążaj. I tak zrobiliśmy. Przed końcem próby czworo z nas miało zmieniony układ tańca, gdzie para konkurowała z drugą parą, ścigając się w coraz bardziej skomplikowanych figurach i krokach. Elaine była zachwycona, a ja zacząłem widzieć moją pracę w jasnych barwach. Nie było tak nudno, jak myślałem, że będzie. - Widownia to pokocha. Dobra robota ludzie. Mój szary podkoszulek był ciemny od potu, a makijaż Yvety rozmazany, ale uśmiechaliśmy się do siebie szeroko. Nawet Gary wydawał się być w dobrym humorze, chociaż oczywiście znalazł coś, na co mógł ponarzekać.

Zespół tańczy sambę. Wszystkie obco brzmiące słowa to nazwy kroków lub figur charakterystycznych dla tego tańca. 7

- Cztery lata - biadolił. - Cztery lata i nigdy nie miałem nawet najmniejszej szansy na solówkę czy duet, dopóki ty nie przybyłeś, popisując się swoim jędrnym tyłkiem. Zamrugałem na niego i Gary uciekł wzrokiem w bok, chcąc uniknąć wybuchu śmiechu. Honey podeszła do nas, wycierając wilgotną klatkę piersiową ręcznikiem. - Grace i ja idziemy napić się do Venetian. Jest happy hour - piwo z beczki za trzy dolce i margarity za pięć. Chcecie iść? - Pytasz nas wszystkich czy tylko Pana Pożądanie? - zapytał Gary z zaczepką w głosie. Honey westchnęła, a następnie szeroko się uśmiechnęła. - Wszystkich oczywiście. Byłem zaskoczony, ale zadowolony. - Wchodzę w to.

♫♪♫

Po prysznicu i zaniesieniu ciuchów do ćwiczeń do pralni dla personelu, poszedłem z Garym spotkać się z dziewczynami na drinku. Wyglądały, jakby były już po kilku margaritach. Jak tylko usiadłem, Yveta umościła się na moich kolanach. Podczas gdy Honey i Grace wymieniły między sobą rozbawione spojrzenia, Gary głęboko westchnął i przewrócił oczami. Starałem się mocno trzymać biodra Yvety, uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch. Nie mogłem zaprzeczyć, że podobała mi się uwaga okazywana przez gorącą dziewczynę. Romanse między partnerami z parkietu były powszechne, ale dobrze wiedziałem, że rozpad związku mógł negatywnie wpłynąć na jakość tańca.

Elaine miała klucze do naszej przyszłości. Nie mogłem tego spieprzyć tylko dlatego, że miałem szansę uprawiać seks. Yveta westchnęła w moją szyję. Jej ciepły oddech omiótł mi skórę. Potrząsnąłem głową, przypominając sobie, że moja obecna sytuacja była wystarczająco skomplikowana. Niestety mój kutas nie był zainteresowany niczym innym z wyjątkiem seksownej kobiety przytulającej się do mojej piersi i siedzącej gorącą cipką na moim kroczu. Minęło trochę czasu. Ostrożnie przesunąłem Yvetę z kolan i z wdzięcznością wziąłem łyk zimnego piwa, które przyniosły kelnerki. - W porządku - sapnął Gary. - Zapłacę za jedno piwo, Panie Pożądanie. Następne kupią ci suki. - Ty jesteś największą suką - roześmiała się Honey. - Wypiję za to - powiedział Gary, unosząc swoją szklankę. Przyjemnie było siedzieć w barze, pić drinki i rozmawiać o tańcu. Niestety, te relaksujące godziny minęły zbyt szybko i przyszedł czas na spotkanie z Volkovem. Mój dobry nastrój uleciał, kiedy Yveta powiedziała, że pseudonim naszego nowego szefa oznacza „wilk”. Gary uniósł brwi w geście zdziwienia. - Pracuję tu cztery lata i tylko raz spotkałem szefa. Zastanawiam się, czego może od was chcieć? Jego przenikliwe spojrzenie było skupione na mnie. Wzruszyłem ramionami, starając się ukryć fakt, że moje tętno opuściło kilka uderzeń. - Nie wiem. Ale tak długo, jak nie jest to ten przerażający dupek Oleg, nie dbam o to. Gary zacisnął wargi, ale nic nie powiedział. Yveta była szczęśliwie pijana. Dość trudno było utrzymać w pionie jej sto osiemdziesiąt centymetrów. Na chwilę spoważniała, kiedy Galina przypomniała jej o spotkaniu, ale całą drogę powrotną do hotelu chichotała. Chwiała się na

niebezpiecznie wysokich obcasach, dopóki nie objąłem jej w talii. Razem z Galiną pomogliśmy jej przedrzeć się przez uliczny tłum. Angielski Galiny nie był tak dobry jak Yvety, ale powiedziała mi, że spotkały się w akademii tańca w Sankt Petresburgu i od tamtej pory zostały przyjaciółkami. Yveta marzyła o karierze tancerki w Las Vegas. Galina milczała przez chwilę, przyglądając mi się nerwowo. - Nie podoba mi się tutaj. Chociaż byliśmy na głośnej, ruchliwej ulicy, ostrożnie ściszyła głos. - Gdzie jest reszta dziewcząt, które przyjechały z nami? - Nie wiem. - Ale to dziwne, prawda? Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Jej usta drżały, kiedy patrzyła na mnie ze łzami w oczach. Po powrocie do hotelu, czekałem na zewnątrz damskiej łazienki, podczas gdy Galina starała się trochę otrzeźwić przyjaciółkę. Trixie zauważyła, że opieram się o ścianę i natychmiast podeszła do mnie, stukając wysokimi obcasami o marmurową podłogę. Krytycznie spojrzała na moje drelichowe spodnie i prostą, białą koszulę, następnie arogancko skinęła głową. Kiedy Yveta i Galina opuściły łazienkę, w jej spojrzeniu dostrzegłem dezaprobatę. Gdy tylko Yveta zobaczyła minę Trixie, od razu wytrzeźwiała. Nerwowo spoglądała na Galinę, która wyglądała jakby miała zaraz zemdleć. Bez słowa podążyliśmy za Trixie do windy, obserwując w milczeniu, jak wkładała kartę z prywatnym kodem do penthouse’u. - Nie odzywajcie się zanim pan Volkov nie zada pytania, odpowiadajcie jedynie tak lub nie i uśmiechajcie się. Taa… zdecydowanie minęła się z powołaniem. Powinna zostać cheerleaderką.

Kiedy drzwi windy gwałtownie otworzyły się z delikatnym brzdękiem, stanęliśmy twarzą w twarz z dwoma tęgimi mężczyznami w ciemnych garniturach i o obliczach pozbawionych ekspresji. Ochraniali podwójne, grube, dębowe drzwi z bogatymi, ręcznymi zdobieniami. Zignorowali szeroki uśmiech, który posłała im Trixie. - Pan Volkov ich oczekuje - powiedziała, wskazując ręką w naszym kierunku. Ochroniarz z jasnymi, lodowatymi oczami przytrzymał otwarte drzwi, żebyśmy mogli wejść do środka. Mógł być bliźniakiem Olega. Nie była to uspokajająca myśl. Spodziewałem się biura, ale zamiast tego znaleźliśmy się w luksusowo wyposażonym pomieszczeniu z grubym dywanem i przyćmionym światłem. Powietrze było ciężkie od dymu z cygar, chociaż dało się wyczuć również marihuanę. Mrużąc oczy przez opary, doliczyłem się trzech mężczyzn i jednej kobiety. Wszyscy wylegiwali się na włoskich meblach, pijąc szampana. Jeden z mężczyzn nie pasował do klasycznego wystroju pokoju. Miał sporo tatuaży, brodę, skórzaną kamizelką narzuconą na czarną koszulkę i ciężkie motocyklowe buty na nogach. Miał również duży myśliwski nóż w pochwie przy swojej talii. Pozostała dwójka mężczyzn nosiła garnitury. Nie byłem znawcą mody, ale jak na mój gust wyglądały drogo. Stojąca obok mnie Yveta westchnęła. Odwróciłem się w jej stronę. - Marta - wyszeptała. Kobieta siedząca na kanapie miała na sobie podkoszulek, krótką spódniczkę, ostry makijaż i szpilki striptizerki. Nie rozpoznałbym jej, gdyby nie Yveta. Biker roześmiał się i klepnął dłonią w udo Marty, sprawiając, że podskoczyła i rozlała swojego drinka. Zaśmiał się jeszcze bardziej, mocno ściskając jej nogę. - Ach, moi młodzi tancerze - powiedział mężczyzna w środku pokoju. Nie musiałem mieć ESP8, by wiedzieć, że to był Volkov- Wilk.

8

extrasensory perception - spostrzeganie pozazmysłowe, percepcja pozazmysłowa, tzw. „szósty zmysł”

Został odpowiednio nazwany, z grubymi siwymi włosami jak grzywa wokół dużej głowy i żółto-orzechowymi oczami. Był smukły i szczupły jak wilk, ale to sposób, w jaki emanował mocą, powiedział mi, że był przywódcą. - Usiądźcie proszę – rozkazał uprzejmym głosem. Zająłem miejsce najdalej od niego, starając się ignorować rozbawiony wyraz twarzy Volkova. Czekał, aż dziewczyny usiądą, zanim ukazał zęby w szerokim uśmiechu. - Chodźcie trochę bliżej. Tam jesteście tak daleko. Musieliśmy wstać i niezgrabie przesunąć się do przodu, dopóki nie siedzieliśmy obok naszego gospodarza. - Tak lepiej - roześmiał się. - Nieśmiałe tancerki i chłopak. Kto by pomyślał, prawda? – Szydził z nas. - Ty musisz być Yveta - powiedział do Galiny, chociaż podejrzewałem, że dokładnie wiedział, kto jest kim. Wyglądało to tak, jakby świetnie się bawił. Byłem zdenerwowany, ale starałem się to ukryć. Przynajmniej Olega nie było w pokoju. - A ty oczywiście jesteś Alijaž. Sądzę, że wolisz być nazywany Ash. Kiwnąłem głową i podziękowałem Marcie, która podała mi drinka, jednocześnie unikając mojego wzroku. Zaniepokojone Yveta i Galina, wymieniały między sobą nerwowe spojrzenia. - Słyszałem dobre rzeczy o tobie - powiedział Volkov, kierując na mnie swój upiorny wzrok. - Elaine jest bardzo zadowolona z prób. Mówi, że będziesz mocnym punktem zespołu. Zmusiłem się do uśmiechu, pamiętając o poleceniu Trixie. - Dziękuję.

- Nie zamierzasz przedstawić mnie swoim nowym przyjaciołom, Andrei? zapytał drugi mężczyzna w garniturze, który do tej pory się nie odzywał. Volkov zawahał się na ułamek sekundy, następnie uśmiechnął się chłodno. - Gdzie moje maniery? Yveta, Galina, Ash, to mój dobry kolega z pracy, Sergei. Zajmuje się ochroną. Mężczyzna wstał, by uścisnąć nasze dłonie. Miał może pięćdziesiąt lat, stalowo siwe włosy i pasujące do nich oczy. Uśmiechnął się do mnie i ostentacyjnie przesunął wzrokiem po moim ciele. - To chyba moja szczęśliwa noc. Myślę, że to przeznaczenie. Miałem opuścić dłoń, kiedy dał mi dodatkowy uścisk, a jego palce pogładziły mój nadgarstek. Zabrałem rękę, oddychając ostro. Jego martwe jak u rekina oczy nadal błądziły po moim ciele w sposób celowy i oczywisty. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie czułem się komfortowo. Jako tancerz przyzwyczaiłem się do ludzi patrzących na mnie. W końcu ciało było moim narzędziem pracy. Chciałem, by ludzie oglądali je z podziwem. Ale tylko wtedy, kiedy tańczyłem. Nie potrzebowałem dupków pieprzących mnie wzrokiem. Wiele osób zakładało, że wszyscy tancerze płci męskiej to homoseksualiści. To nie była prawda. Zdecydowanie nie. Nie przeszkadzało mi, co robią inni faceci. Bycie podrywanym przez gejów było wpisane w ryzyko zawodowe tancerza. Jednak większość z nich wycofywała się, kiedy zdawała sobie sprawę, że nie grałeś w ich drużynie. Nie miałem bliskich przyjaciół wśród tancerzy. Wynikało to z rywalizacji. Z wyjątkiem Luki moimi przyjaciółmi były osoby z zewnętrz. Przypuszczałem, że sześciu na dziesięciu męskich tancerzy było gejami, nie ważne czy to taniec współczesny, balet czy towarzyski. Co oznacza, że czterech nie było. Stanowiliśmy więc mniejszość. Niektórzy wykorzystywali to na swoją korzyść, sypiając z tak wieloma kobietami, jak tylko mogli. Prawdziwe wilki w owczej skórze. To nie byłem ja. Oczywiście daleko mi było do mnicha, miewałem dziewczyny. Ale ponieważ zazwyczaj wiązało się z tym zbyt wiele dramatu, starałem się omijać

związki szerokim łukiem. Preferowałem jednonocne przygody z jasno określonymi zasadami. Cały mój czas wypełniały treningi, pokazy, wolne chwile przeznaczałem natomiast na pracę. Dziewczyny nie zostawały zbyt długo, jeśli nie mogłeś poświęcić im wystarczającej uwagi. Moja trenerka tańca, Lelyana, zawsze mówiła, że dramat powinien rozgrywać się na parkiecie, a nie w życiu osobistym. Chciałem wygrać o wiele więcej, niż tylko pieprzyć się nie widomo ile. Ale Sergei… miałem przeczucie, że nie dba o to czy jestem gejem czy nie. A to mógł być problem, zwłaszcza że był blisko z Volkovem. Usiadłem z powrotem, starając się zrelaksować. Volkov zwrócił całą swoją uwagę na Yvetę i Galinę, z łatwością rozmawiając z nimi po rosyjsku. Zastanawiałem się, co działo się z Martą po przyjeździe do hotelu i gdzie była ta druga dziewczyna? Jeśli nie przypominałaby mi tak bardzo siostry Luki, prawdopodobnie trzymałbym usta zamknięte. - Na lotnisku była dziewczyna… Nagła cisza sprawiała, że poczułem, jakby wszystkie światła zostały skierowane na mnie i chociaż pokój był klimatyzowany, pot spływał mi po plecach. - Z Olegiem… - wydusiłem z siebie. Moje gardło było suche pomimo drinka, trzymanego w dłoni. Volkov roześmiał się i spojrzał na Sergeiego. - Oleg ma dziewczynę? Dlaczego nikt mi nie powiedział? Czy przygotowują się do ślubu? Jego uśmiech był nieprzyjazny. - Dowiem się - powiedział bez większego zainteresowania.

Chciałem powiedzieć więcej, ale byłem zdenerwowany. Atmosfera zmieniła się w arktyczną, a jego żółte jak u lamy oczy płonęły ozięble. Biker przesunął się na swoje siedzenie i zacisnął dłoń na nodze Marty, aż ta pisnęła lekko. Sergei wpatrywał się we mnie, jego twarz przypominająca woskową maskę była pusta i bez wyrazu, ale całkowicie przyprawiająca o ciarki. Czułem, że moja odwaga zmalała, a ciało wzywało do ucieczki. Wciąż siedząc, skrzyżowałem z nim spojrzenie, co było najbardziej szaloną, odważną rzeczą, jaką zrobiłem w swoim życiu.

Rozdział 3

Ash PO SPOTKANIU z Volkovem byliśmy przerażeni. Wiedzieliśmy na pewno, że Marta nie przebywała w tamtym pokoju z własnej woli. W jej oczach widzieliśmy panikę. Biker był przyprawiającym o gęsią skórkę facetem, ale Rosjanie… nikt nie chciał z nimi zadzierać. Miałem nadzieję, że nie spotkamy się ponownie. Trixie czekała przez gabinetem. Nie wydawała się być zaskoczona widokiem naszych zszokowanych twarzy. - Kim są ci faceci? - zapytałem cicho, kiedy zjeżdżaliśmy widną z powrotem na parter. Uśmiechnęła się ponuro.

- Jeszcze się nie zorientowałeś? Zrobiłem to. Tylko nie chciałem w to uwierzyć. - Bratva. Rosyjska mafia. To Yveta udzieliła odpowiedzi. Trixie jedynie, spoglądając do tyłu, wymijająco dopowiedziała: - To nie jest zawsze takie złe. No wiesz, przeważnie chodzi o interesy. Galina mocno ścisnęła moją dłoń, a ja oddałem jej wspierający uścisk, chociaż czułem się tak samo zaniepokojony jak ona i Yveta. - Sergei… - Trixie zadrżała i zniżyła głos do szeptu. - To chory skurwiel. Dzięki Bogu nie jestem w jego typie. A Oleg… on lubi te młode. Bardzo młode. Przełknęła i spuściła wzrok. - Zazwyczaj nie przychodzą do teatru. Nie powinno się wam nic stać. Tylko siedźcie cicho i trzymajcie się z dala od kłopotów. To najlepsza rada, jaką mogę wam dać. - Zmusiła się do sztucznego uśmiechu. - To przemysł rozrywkowy! Potrząsnąłem głową w geście zaprzeczenia i jej uśmiech zniknął. - Rób to, co masz robić, dzieciaku. W tym przypadku oznacza to nic. Nauczysz się. - To jakieś szaleństwo! - Mówiąc takie rzeczy, prosisz się o śmierć - warknęła Trixie i wróciła do udawania blond idiotki. Galina i Yveta milczały podczas naszej rozmowy, chociaż obie wyglądały na przestraszone. Kiedy Trixie zostawiła nas w lobby, odwróciłem się do nich. - Możecie uwierzyć w tę bzdurę?! Galina jeszcze bardziej zbladła i lekko zadrżała.

- Zamknij się! - wysyczała Yveta. - Ale… - Słuchaj - powiedziała, chwytając moją rękę i ciągnąc do miejsca dla personelu. - To jest Bratva! Nie zadzieraj z nimi. Nie sprawiaj, że się wkurzą. Nie rób tego, jeśli chcesz żyć. Galina przełknęła ślinę i kiwnęła głową w zgodzie. - To co, do cholery, mamy niby robić? - To, po co tu przyjechaliśmy. Tańczyć. Odmaszerowała, pociągając za sobą Galinę. Obserwowałem je w ciszy, zastanawiając się, czy miała rację. Zadecydowałem, że porozmawiam z Garym. Kiedy jednak otworzyłem drzwi do naszego pokoju, był pusty. Przez chwilę czekałem na niego, ale przypomniałem sobie, że miał randkę z jednym z kolesi z zespołu. Sfrustrowany i zdegustowany własnym tchórzostwem w końcu zapadłem w niespokojny sen. Moją ostatnią myślą było, że jednak nie odzyskaliśmy telefonów.

♫♪♫

Następnego ranka Galina i Yveta unikały mnie na śniadaniu. Honey pytająco uniosła brwi. - Kłótnia kochanków? - Co? Usiadła obok mnie z miską owoców i jogurtem. - Dlaczego udają, że się nie znacie? Wziąłem łyk kawy.

- Jak dużo wiesz o Volkovie? - Och - powiedziała ze zrozumieniem. - Słyszałeś plotki. Wiedziała. Wszyscy wiedzieli. - To nie tylko plotki. Widzieliśmy… - Posłuchaj, Ash. Mieszkam w Vegas od kilku lat. Dzieją się tu różne rzeczy. Najlepiej je ignorować. Zadawanie pytań nie jest dobrym pomysłem. - To samo mówiła Trixie. - Więc powinieneś pójść za naszą radą. Potarłem czoło. - Ale…? Umieściła dłoń na moim ramieniu i z powagą w oczach spojrzała na mnie. - Ash, zadawanie pytań nie jest dobrym pomysłem. Potem wstała i odeszła. Po przeciwnej stronie pomieszczenia Yveta zerknęła na mnie przelotnie, a następnie z powrotem opuściła wzrok na stół.

♫♪♫

Elaine przez cały dzień nieustannie męczyła nas ćwiczeniami. Postanowiła dodać do programu kolejny latynoski numer. W sytuacji kiedy tylko troje z nas znało mambo, nie mówiąc już o salsie, próby szły wolno. Nawet dla profesjonalistów ten rytm był trudny do opanowania. Salsa, jako uliczny taniec bez żadnej głównej struktury,

w

zależności

od

stylu

była

różnie

liczona.

Wielu

tancerzy

latynoamerykańskich podchodziło do niej z niechęcią, ale ja zawsze ją lubiłem.

Instruktorzy ucząc salsy, podkreślali, że to jeden z najłatwiejszych tańców. Przemieszczałeś się w linii prostej tylko na raz, dwa, trzy, a na cztery nic się nie działo. To nie do końca była prawda. W salsie tancerze byli w ciągłym ruchu, stawiając szybko kroki, dodając do tego zmiany kierunków, obroty. Ruchy bioder musiały być swobodne, subtelne, zwłaszcza u mężczyzn, a ciężar ciała spoczywać na lekko zgiętym kolanie. W salsie, inaczej niż w tańcu towarzyskim, kroków nie stawiało się od pięty lecz od śródstopia. Mówiło się, że tańczy się ją na podeszwach. Należało również pamiętać o tym, żeby ruchy ramion były naturalne, inaczej całość wyglądała sztucznie, a w salsie przede wszystkim chodziło o pozytywną energię, dobrą zabawę, przyjacielskie spotkanie na parkiecie. Dodatkowo w niektórych stylach występowały elementy akrobatyczne. Elaine chciała chyba wykorzystać w układzie wszystkie znane jej podnoszenia, zmuszając mnie i Gary’ego do nadludzkiego wysiłku. Uparcie twierdziła, że do perfekcyjnego wykonania brakuje nam niewiele. -Jeszcze raz! - krzyczała. – Grace, biodra. Więcej ruszaj biodrami.

Un, dos, tres…

Piosenka Ricky’ego Martina rozbrzmiała po raz tysięczny. I jeszcze raz. I jeszcze raz. Koszulka przylegała do mojego ciała, a zaczerwieniona twarz Gary’ego lśniła od potu. Dziewczyny nie wyglądały lepiej pomimo tego, że stosowały wodoodporne kosmetyki. Ale to nie było dwugodzinne przedstawienie, tylko całodzienna próba.

Un, dos, tres…

- Uśmiech! - krzyczała Elaine.

Więc uśmiechaliśmy się przez nasze zaharowane tyłki. Honey rzuciła mi przepraszające spojrzenie, kiedy po raz kolejny przygotowywałem się do wykonania rollerblindu9. Owinęła się przy moim prawym boku, a ja złapałem jej uniesioną nogę wolną ręką, obróciłem szybko dwa razy, zacisnąłem dłoń wokół jej spuszczonego uda i odwijałem w dół jej ciało, upewniając się, że nie uderzy głową o podłogę. Moje mięśnie były napięte, a skóra Honey śliska od potu. Kilka ostatnich razy mogło skończyć się upadkiem. Niestety Gary upuścił Yvete, która lądując na pupie, wydzierała się na niego po rosyjsku. Elaine poradziła jej, by przyłożyła na pośladki lód. Następnie odwracając się, spojrzała na nas. Wszyscy dyszeliśmy jak konie wyścigowe. Chyba zlitowała się nad nami, ponieważ zmarszczyła brwi, pokręciła głową i zwolniła nas na resztę dnia. - Dobra robota, ludzie - powiedziała powściągliwie. Nie mogłem powstrzymać się od uśmiechania. Byliśmy w pieprzonym ogniu i widowni powinno to zaimponować. Tak, byliśmy spoceni. Tak, byliśmy znużeni. Ale uśmiechaliśmy się w każdej sekundzie. I cholernie to kochałem. Przybiłem piątkę z Garym, a on mrugnął do mnie. - Nie wiem nic o mrożeniu tyłka - zajęczał. - Muszę przyłożyć lód na całe ciało. - Robiłem to wcześniej- westchnąłem, kręcąc głową, by złagodzić napięcie mięśni. - Taa, ja też. Niestety hotel nie ma tego w ofercie, ale możemy skorzystać z masażystek, jeśli nie zajmują się gośćmi. - Naprawdę? Byłoby wspaniale. - Jak tylko weźmiemy prysznic, zadzwonię na dół i zapytam czy… Gary nagle przerwał, kiedy otworzył drzwi do naszego pokoju. - Co…? Wkroczyłem za nim do środka i zobaczyłem totalny bałagan. 9

Figura taneczna, wygląda tak: https://www.youtube.com/watch?v=NH4GaTosDHM

- Och, mój Boże - wyszeptał Gary, ściskając moje ramię. Wszystkie nasze ubrania zostały porozrzucane po podłodze i wyglądało to tak, jakby ktoś potraktował je nożem. Ale kiedy przyjrzałem się bliżej, zdałem sobie sprawę, że te pocięte ciuchy nie należały do Gary’ego. Były tylko moje. Wszystko co posiadałem, każda rzecz została pocięta na strzępy, nawet moje buty. - Lepiej zawiadomię ochronę - wyszeptał. Kiwnąłem

głową,

nie

mogąc

wykrztusić

żadnego

słowa.

Zacząłem

przeczesywać szmaty, szukając czegokolwiek, co mogło pozostać nieuszkodzone. Ale nic takiego nie znalazłem. Zabrali mi iPhone, dowód, teraz ukradziono mi portfel. Nawet moje przybory toaletowe zostały zabrane. Usiadłem na łóżku, zastanawiając się, dlaczego nie ruszyli rzeczy Gary’ego. Ale kiedy przybyła ochrona, miałem okropne przeczucie, że odpowiedź jest bardzo prosta. Sergei wszedł do środka, kręcąc głową na bałagan. - Och kochaniutki, kto mógł zrobić tak straszną rzecz? Jednak dla mnie to szczęśliwy dzień. - Uśmiechnął się. - Mogłem zobaczyć twoją sypialnię. Ironia była wypisana na jego twarzy. Zacisnąłem pięści, by zapanować nad wściekłością, tym bardziej, że byłem obserwowany przez Olega. - Znajdziemy winnego i sprawimy, że zapłaci za to - powiedział. - Czuję się odpowiedzialny jako szef ochrony. Ale jestem przekonany, że mógłbym poprawić twoją sytuację. Jego oczy opadły na moją koszulkę, wciąż przylegającą do ciała przez pot. Widziałem, jak oblizał usta. - Jeśli nie czujesz się bezpiecznie w tym pokoju, są lepsze, przeznaczone dla personelu, który dowiódł swojej lojalności - powiedział, łapiąc mój łokieć i wpatrując się we mnie.

Prześledził palcem moje przedramię i ścisnął dłoń. Rozdrażniony, cofnąłem się, uderzając biodrami w ramę łóżka. - Nie jestem gejem – pośpiesznie zapewniłem, mając nadzieję, że to wystarczy, by odpuścił. Uśmiechnął się, jakby mi nie wierzył. To wkurzyło mnie jeszcze bardziej. I przypomniało o ojcu, który był jednym z powodów mojego przyjazdu tutaj. - Więc? Po prostu pomyśl o uszczęśliwieniu szefa. - I uśmiechnął się ponownie. Nie chciałem, by wiedział, że może zbić mnie z tropu, więc skrzyżowałem ramiona na piersi, starając się ignorować sposób, w jaki patrzył na moje krocze. - Ach, Alijaž, ty naprawdę powinieneś wiedzieć, kto jest twoim przyjacielem. - Co masz zamiar z tym zrobić? - zapytałem, mrużąc w złości swoje oczy. Wszystko jest zniszczone. Sergei wzruszył ramionami, jego wzrok błyszczał. - Kto wie? Wybory, wybory. Przerwał, wciąż wpatrując się we mnie i sarkastycznie uśmiechając. Przysunął się w moim kierunku, dotykając palcem swoich wąskich warg. - Mogę zaoferować ci coś… przytulniejszego? Trochę bardziej luksusowego? Nie? No dobrze. Szkoda. Jestem pewien, że będziemy dobrymi przyjaciółmi. Pomyśl o tym w nocy. Daj mi znać, kiedy zmienisz zdanie. I wyszedł. Gary potarł dłonią twarz. Jego skóra miała chorobliwie zielony kolor. - Ten facet to… - Wiem. Przełknął ślinę i spojrzał na drzwi. - Co zamierzasz?

- Mógłbyś mi pożyczyć coś do ubrania? Mam trochę zaoszczędzonej kasy, więc mogę kupić… - Przekląłem. - Zabrali moje karty kredytowe. Pieprzyć to. Muszę je zastrzec. Czy mogę pożyczyć twoją komórkę? Kiwnął głową i podał mi swój telefon. Kiedy rozmawiałem z towarzystwem ubezpieczeniowym, posprzątał moje zniszczone ubrania i poupychał je do worków na śmieci Zbliżała się druga w nocy, kiedy poszliśmy do łóżek. Gary postawił krzesło przy drzwiach. Nie było to solidne zabezpieczenie, ale sprawiło, że poczuł się lepiej. Myślę, że żaden z nas nie zasnął. Następnego ranka Gary pożyczył mi ubrania. Przynajmniej miałem swoje buty do tańca, te same, które nosiłem wczoraj na treningu. To było coś, ale musiałem kupić specjalną parę na występ. A oprócz tego wszystko inne. Planowałem iść na zakupy z Garym po pracy. Powiedział, że zna jakieś miejsca z obniżkami, gdzie mógłbym zaopatrzyć się w najpotrzebniejsze rzeczy. Zaproponował również, że pożyczy mi pieniądze, dopóki nie dostanę nowych kart kredytowych. Ale kiedy weszliśmy na salę, gdzie odbywała się próba, zobaczyłem czekającego na mnie Sergeiego. Z Olegiem. - Muszę pożyczyć go na kilka godzin - uśmiechnął się do Elaine. Nie wyglądała na zadowoloną, ale też się nie sprzeciwiła. Nie miałem wyjścia. Musiałem z nim pójść. Przeszliśmy przez wejście dla personelu. Przerażał mnie Oleg idący za mną. Zastanawiałem się, co zamierzał zrobić, ponieważ było pewne jak cholera, że nie był jako dekoracja. Zatrzymaliśmy się w kuchni i Sergei wskazał palcem na jednego z kucharzy azjatyckiego pochodzenia. - On - powiedział. - To ten, który włamał się do twojego pokoju. Mężczyzna wyglądał na przerażonego, cofając się, zaczął mamrotać w swoim języku. Kiedy odwrócił się do ucieczki, Oleg złapał go za ramię i przycisnął do ściany.

A potem uderzył go pięścią. I jeszcze raz. Bez przerwy zadawał ciosy, metodycznie zmieniając twarz mężczyzny w miazgę. Pozostali kucharze uciekli, a ja stałem nieruchomo, obserwując człowieka, z którego wybijano życie. Nic nie zrobiłem. Nic nie powiedziałem. Nie mogłem zrobić nic innego, niż stać w przerażającej ciszy i obserwować. Oleg upuścił mężczyznę na podłogę, jak tuszę u rzeźnika, następnie spokojnie umył ręce. Codziennie stykamy się z podłością i zawiścią. Wszyscy mówimy: Mógłbym go za to zabić, ale tak naprawdę nie mamy tego na myśli. Po raz pierwszy w życiu, w tej właśnie chwili, widziałem zło w czystej postaci. Zimne macki strachu ścisnęły mnie za gardło, kiedy Sergei uśmiechnął się i fałszywie westchnął. - Koreańczycy, zawsze tacy sami. Zatem mamy problem rozwiązany. Teraz pomyślmy, co możemy zrobić z twoimi ubraniami? Chociaż, jak mam być szczery, dużo bardziej wolałbym widzieć cię nago. I zaśmiał się. Zszokowany skuliłem się, kiedy położył dłoń na moim ramieniu, powoli przesuwając ją w okolice brzucha. Z przerażeniem gwałtownie cofnąłem się, ale stojący za mną Conan, zacisnął grubą rękę wokół mojej szyi, odcinając dopływ tlenu z nieprawdopodobną prędkością. Nacisk na moim gardle zwiększał się z każdą sekundą. Walczyłem całym sobą, wymachując rękami i nogami, ale to było, jakby uderzać w granit. - To nie jest zbyt przyjacielskie zachowanie, biorąc pod uwagę, że oddałem ci przysługę - skomentował Sergei, kiedy walczyłem o oddech. Uśmiechnął się złośliwie i chwycił za mój interes, mocno ściskając.

- Jestem pewien, że wkrótce będziemy przyjaciółmi - wyszeptał mi do ucha. Dobrymi przyjaciółmi. Zacząłem widzieć na czarno. W tym momencie Conan mnie puścił. Upadłem na kolana, próbując oddychać mimo zmiażdżonej tchawicy. Wściekłość i poniżenie ogrzewały moją krew, ale strach mroził ją ponownie. Chciałem zabić sukinsyna, jednak sam chciałem pozostać przy życiu. To jest koszmar! Proszę, Boże, pozwól mi się obudzić. Mieszanka ekstremalnych emocji była dezorientująca. Potrząsnąłem głową, starając się przywrócić widzenie i zatrzymać bębnienie w uszach. Powoli mój oddech zaczął się poprawiać, Conan pociągnął mnie na nogi, podczas gdy Sergei śmiejąc się, klasnął w dłonie jak gospodarz teleturnieju. - Zakupy! Wciąż byłem zamroczony, ale widząc jego złośliwe uśmiechy, poczułem pęd czystej wściekłości, dziką pieprzoną furię. Zacisnąłem zęby, starając się uspokoić. Taniec był dla mnie wszystkim, nie pamiętam, ile razy tańczyłem z bólem. To było właśnie to, co robiłem w tej chwili – tańczyłem pomimo bólu. Starałem się przetrwać. - Oleg znajdzie sklep, gdzie będziemy mogli dostać to, czego potrzebujesz. Zapłacę dużo pieniędzy, żeby zobaczyć, jak tańczysz. Jestem taki szczęśliwy, że dla nas pracujesz. - Następnie uśmiechnął się. - Och kochaniutki, będziesz mi winien sporo kasy za nowe ciuchy. Jak u licha zwrócisz mi te pieniądze? Jego oczy lśniły żądzą i złośliwością, ciesząc się obrzydzeniem widocznym na mojej twarzy. Zagryzłem wnętrze ust, smakując krew. Wydostanę się stąd, mówiłem sobie. Przetrwam to. A później ten diabelski sukinsyn zapłaci za to. Przysięgam. - Gdzie idziemy? - zapytałem pozbawionym emocji głosem. Nie wiem, co sobie myślałem. Że jeśli będę normalnie rozmawiał z psycholem, on… nie wiem… zachowa się normalnie? Nie chciałem umrzeć w tej nędznej, hotelowej kuchni. - Dowiesz się - odpowiedział lekceważąco.

Wyprowadził nas z pomieszczenia, przechodząc obok leżącego bezwładnie kucharza, ignorując go, jakby był śmieciem. Spojrzałem w dół i nie byłem w stanie stwierdzić czy oddychał czy nie. Kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz, Oleg zajął fotel kierowcy limuzyny. Przez kolejne dwie godziny robiliśmy zakupy. Była to lekcja poddania i wiedziałem o tym. Martwym wzrokiem obserwowałem Sergeiego, który paradował ze mną po ekskluzywnych butikach, wybierając najdroższe ubrania. Za każdym razem wzdychał i unosił brwi. - Och, kochaniutki. Ależ masz u mnie dług. Ale nie martw się. Potrafię być bardzo hojnym przyjacielem. Powoli i sugestywnie oblizywał wargi, jakby lizał lody albo fiuta. Chciało mi się rzygać. Wszędzie towarzyszył nam milczący Oleg, który stale wymownie patrzył na wybrzuszenie pod marynarką, przypominając w ten sposób, że jest uzbrojony. Podczas całych zakupów w mojej głowie powstawał plan ucieczki. Ale Oleg bacznie mnie obserwował, sprytnie blokując sobą każde wyjście. Wiedziałem, że musiałem uciec. Jednak nie miałem telefonu, pieniędzy i dowodu. I żadnych kontaktów. Nie wiedziałem, gdzie i do kogo zwrócić się o pomoc w tym cholerny mieście. Luka był w trasie, a mój ojciec dał jasno do zrozumienia, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Moje serce przyspieszyło, kiedy zobaczyłem dwóch mężczyzn w mundurach policji. Ale ręka Olega przysunęła się do pistoletu, jako wyraźna wiadomość, a Sergei zbliżył się do mnie tak, że poczułem jego łaskoczący, gorący oddech na moim policzku. - To nie byłoby mądre - wykrztusił. – Nie mówiąc już o tym, że mogłoby być katastrofalne w skutkach dla tych uroczych dziewczyn, z którymi tańczysz. Zamarłem. Czułem się winny temu, co spotkało Koreańczyka. Nie zniósłbym jeszcze odpowiedzialności za życie dziewczyn. Zmusiłem się, by stać nieruchomo, ale

w myślach błagałem policję, by odwróciła się w moim kierunku. Kiedy zniknęli z pola widzenia, Sergei zaśmiał się drwiąco. - Nie jesteś takim bohaterem, jak ci się wydawało. Miał rację. Nic nie zrobiłem. Byłem tchórzem. Moje ramiona opadły w porażce. Wtedy zadzwonił telefon Olega i usłyszałem jak mówi Volkov, podając komórkę Sergeiemu. Rozmawiał szybko po rosyjsku, ale wciąż czułem na sobie jego chciwe spojrzenie. Sposób, w jaki wpatrywał się we mnie sprawił, że pomyślałem, iż rozmowa była na mój temat. Schowałem głowę w dłoniach. Co do cholery mam teraz zrobić? Ludzie byli bici na krwawą miazgę, stawali się zakładnikami, a my robiliśmy zakupy. Przyprawiało mnie to o mdłości. Sergei skończył rozmowę i zaczął instruować Olega, podczas gdy jechaliśmy do kolejnego sklepu, który oferował rzeczy do tańca. Poczułem mały przypływ nadziei. Znajoma scena, zapach skóry, kokosowy balsam do stóp – to wszystko przypominało mi, że poza tym koszmarem był świat. Oleg pozostał na zewnątrz przy wejściu, kiwając głowa na coś, co powiedział mu Sergei. Nie rozumiałem, o co chodzi. Wiedziałem, że to wszystko było grą. Jeśli zamierzali mnie po prostu zabić, to po co było to zamieszanie? Podejrzewałem, że chcieli się dostać do mojej głowy, złamać mnie. Wiedziałem, że Sergei chciał mnie pieprzyć. Ale to się nie wydarzy. Po moim trupie. Prawdopodobnie bawiła go ta cała sytuacja. Starając się ignorować jego wygłodniałe spojrzenie, wybrałem parę butów do tańców latynoskich z regulacją obcasa na dwa cale i parę butów do tańca towarzyskiego. Niezbędne narzędzia w mojej pracy. Te drugie wyglądały jak zwyczajne męskie buty do garnituru, ale zamiast zwykłej podeszwy miały zamsz i

były leciutkie, nawet ze środkowym stalowym, wspierającym trzonkiem oraz dodatkową amortyzacją. Wybrałem najlepsze, ponieważ tanie buty mogły okaleczyć profesjonalnego tancerza. Ostatnimi niezbędnymi zakupami były spodnie do tańców latynoskich i prosta, czarna, koszula z długimi rękawami z wbudowanym, specjalnym pasem 10. Mój żołądek ponownie się przewrócił na fascynację wypisaną na twarzy Sergeiego, gdy kupowałem ubrania. Wpatrywał się w pas do tańca, który wyglądał jak kobiece body. Kiedy zaczynałem go nosić było dziwnie. Ale szybko się przyzwyczaiłem. Wszyscy go używaliśmy. Utrzymywał penisa i jaja w miejscu, i dawał czystą linię - żadnej koszuli wystającej ze spodni, kiedy tańczysz. Wciąż się we mnie wpatrywał. Byłem coraz bardziej zaniepokojony. Kiedy wyszliśmy ze sklepu z akcesoriami tanecznymi, wyczułem zmianę jego nastroju. Swobodne kpiny, insynuacje, seksualne komentarze zostały zastąpione czymś mrocznym. Jako profesjonalny tancerz widziałem sporo drobnych podłości. Pocięte kostiumy, buty, które nagle znikały. Widziałem ludzi rozmyślnie blokujących innych podczas występów turniejowych tak, by zostali wciśnięci w narożnik i nie mogli dokończyć swojego układu. Widziałem złośliwość, zazdrość i każdy rodzaj wbijania noża w plecy, jaki możesz sobie wyobrazić. Myślałem, że widziałem wszystko. Ale wpatrywanie się w jego oczy, było, jak zaglądnie do piekieł. Oleg otworzył drzwi limuzyny i Sergei z westchnieniem szczęścia wsunął się na siedzenie z miękkiej skóry. Następnie poklepał puste miejsce obok siebie. Moje oczy rozszerzyły się w niedowierzaniu. - Usiądź - rozkazał. - Tatuś chce się zabawić. Rozłożył nogi i uśmiechnął się do mnie szeroko.

Pas do tańca to rodzaj specjalistycznej bielizny powszechnie noszony przez tancerzy baletowych w celu wspierania ich genitaliów. Większość z nich jest podobna w konstrukcji do bielizny typu stringi. 10

O cholera! Stopy odmówiły poruszenia się, ze wstrętem i strachem blokując mnie w miejscu. Stojący za mną Oleg zaczął mnie bić po nerkach i gwałtowny ból przeszył całe moje ciało. Sapnąłem i upadłem na tył limuzyny, twarzą centymetry od krocza Sergeiego. - Idealnie! Roześmiał się, chwytając tył mojej głowy i przyciągając do swojego rozporka. Był twardy. Z całych sił starałem się odsunąć twarz. - Taki niewdzięczny - ponownie się zaśmiał. Usłyszałem metaliczne kliknięcie i coś zimnego docisnęło do podstawy mojej czaszki. Wiedziałem, że to jego pistolet. Wiedziałem, chociaż nie mogłem zobaczyć. Zastygłem, moje serce boleśnie biło. - Nikt nie może zobaczyć cię przez te przyciemniane szyby - powiedział swobodnym tonem. - Nikt nie może cię usłyszeć. I zgadnij co? Nikogo to nie obchodzi. Po prostu kolejny bezimienny, jeden z wielu, nieistotny imigrant. Przycisnął lufę pistoletu tak, że dźgała ciało, kiedy przesuwał ją w dół mojego kręgosłupa. - Kupiłem ci te wszystkie ładne rzeczy. Teraz chcę, abyś mi pięknie podziękował - powiedział przymilnie. - To niezbyt wiele. Prawda? Nacisk usunął się z mojej szyi i usiadłem ostrożnie, z napiętymi mięśniami, gotowy do ucieczki. Sergei uśmiechnął się chytrze. - Sprawdź, drzwi są zablokowane. Och, trzęsiesz się. Biedny chłopiec. Zrobię to za ciebie - i pchnął klamkę. – Widzisz? Zamknięte. Z powrotem opadł na oparcie, wciąż trzymając pistolet w dłoni i skupiony wzrok na mnie. Bawił się każdą chwilą mojego upokorzenia. Był nienormalny, myśląc, że ujdzie mu to na sucho. Czułem, że zaraz umrę.

- Rozsuń rozporek w moich spodniach. Usta miałem suche. Chciałem krzyczeć, ale to co wyszło z mojego gardła, było jedynie słabym skrzeczeniem. - Pieprz się! - I o to chodzi. Zacznijmy od tego, że wypieprzę twoje usta.

Rozdział 4

Ash WSZYSTKO CO MOGŁEM zrobić, to wpatrywać się w niego gniewnie. Pokazać mu swoje obrzydzenie i nienawiść. Chciałem uciec. Chciałem walczyć. Ale będąc zamkniętym w samochodzie z dwójką szaleńców, mogłem jedynie czekać. Moje ciało było unieruchomione, za to moje serce pędziło. Sergei sapnął z niecierpliwością, potem złapał moją dłoń i przycisnął ją pistoletem do drzwi. - Jeśli będę zmuszony ponownie poprosić, złamię ci palec. Potem następny. Będę je łamał, dopóki nie zrobisz tego, co powiedziałem. Albo złamię twoją nogę. Jesteś tancerzem Alijaž, powiedz mi, jak dużo kości jest w ludzkiej stopie? Z tego co wiem, to całkiem sporo. Potrząsnąłem głową, walcząc o oddech.

- Pierdol się! - powiedziałem ponownie, tym razem głośniej. Uderzył lufą pistoletu w moją dłoń, łamiąc kości małego palca. Przeszył mnie rozżarzony do białości ból. Krzyknąłem. Próbowałem się odepchnąć, ale ponownie zadał mi cios. Rozległo się głośne chrupnięcie. Palec wskazujący był złamany. - Nie jestem cierpliwym człowiekiem - warknął, rozpinając suwak w spodniach i wyciągając swojego napiętego kutasa. - Ssij go! - Odgryzę twojego pieprzonego fiuta i plunę nim w ciebie! – wykrzyczałem. Spojrzałem na roztrzaskaną dłoń. Przesunąłem się w kąt, starając się ze wszystkich sił nie zemdleć. Płonąłem nienawiścią. Byłem bliski załamania, przemiany w złego sukinsyna. Powstrzymywała mnie tylko czarna lufa pistoletu przystawiona do mojego brzucha. Dyszałem, oddychając szybko i nieregularnie. Usta zacisnąłem w grymasie, życząc sobie, bym mógł go zabić i uwolnić świat od jego podłości. Westchnął, naciskając guzik, który był umieszczony poniżej na panelu między tylnym siedzeniem a kierowcą. Obok Olega siedziała młodziutka dziewczyna z lotniska, ta sama, której imienia nigdy nie poznałem. Łzy spływały po jej twarzy. Jedno oko miała opuchnięte, a purpurowe siniaki ozdabiały jej ręce i szyję. Widziałem czystą desperację wypisaną na jej twarzy. Poruszała ustami w niemym błaganiu. Instynktownie pochyliłem się do niej, ale Sergei spoliczkował mnie, zwracając moją uwagę z powrotem na siebie. - Ssij mnie i rób to z uśmiechem… albo tym razem pozwolę Olegowi skończyć z nią. Oleg zacisnął wielkie ręce wokół szyi dziewczyny. Jej oczy wyszły na wierzch. Małe naczynka krwionośne pękały, zmieniając białko oka w czerwień. Ale wciąż były skupione na mnie, błagając o ocalenie. Drobnymi rękoma w geście obrony zaczęła paznokciami drapać Olega. Wydawało się, że facet czerpał dodatkową satysfakcję z jej heroicznej próby walki. - Czas się kończy - zanucił Sergei.

- Ty chory skurwielu! Bezsilny i wściekły uderzyłem w oparcie siedzenia. - Tak mawiała moja matka - uśmiechnął się. Następnie spojrzał na dziewczynę i jego uśmiech powiększył się. - Och, kochanie, ona robi się niebieska. Uważam, że to nie potrwa zbyt długo. Dziewczyna zwiotczała w rękach Olega, ale nie odpuścił. Jeszcze mocniej zacisnął masywne palce wokół smukłego gardła i jej ciało szarpnęło się. Wymiociny paliły moje gardło. Wstrętny, piżmowy zapach fiuta wypełniał przestrzeń samochodu. Ciało dziewczyny ponownie spazmatycznie wyprężyło się. Krzyczałem, a Sergei śmiał się, wskazując dłonią, w której trzymał pistolet na swojego kutasa. Zacisnąłem oczy, by nie widzieć dziewczyny. Łzy wściekłości paliły pod moimi powiekami. Pochyliłem się, biorąc fiuta w usta. Naiwnie wierzyłem, że to czego nie widzę, nie może być prawdziwe. Ale było. Odczuwałem wszystkimi zmysłami. Pchał mocno, nie zważając na to, że się dławiłem. Ciągnął za moje włosy, wyrywając część z nich. - Hmm, myślę, że nie robiłeś tego wcześniej - zamruczał. Niech dziewczyna żyje. Niech żyje… Moje oczy nabiegły łzami, kiedy pompował w moje usta. Wiedziałem, że zamierzał w nich skończyć. Jego kutas drgnął, a kiedy dochodził z delikatnym westchnieniem, słona sperma pulsowała na moim języku. Odchyliłem się, czując, że żółć podchodzi mi do gardła i zwymiotowałem na jego kolana. Zaczął wrzeszczeć z wściekłością i uderzył lufą pistoletu w moją skroń. Upadłem do tyłu, uderzając głową w okno samochodu. Gwiazdy zatańczyły mi przed oczami. Byłem bliski utraty przytomności. - Zapłacisz za to! – zapiszczał, a następnie krzyknął coś po rosyjsku. Samochód zatrzymał się z piskiem opon, a chwilę później ból eksplodował przez moje ciało, kiedy Oleg chwycił moją złamaną rękę, wyciągając mnie z samochodu.

Zabiją mnie. Wiedziałem to na pewno. Nie umiem tego wyjaśnić, ale poczułem ulgę. Moje kolana uderzyły o beton. Byłem przekonany, że wydawałem swój ostatni oddech. Splunąłem na nogę Olega. Nienawiść paliła mnie, kiedy uniosłem głowę i wpatrywałem się w jego oczy. Wszystko straciło sens. Moje marzenia, osiągnięcia, nic nie znaczyły. Miałem umrzeć na brudnym, betonowym bruku. Para błyszczących butów zatrzymała się przede mną i kliknięcie odbezpieczanej broni spowodowało, że wzniosłem wzrok. Wpatrywałem się w lufę pistoletu Sergeiego, czekając na strzał, eksplozję światła, która miała być końcem ciemności. Zacisnął palec na spuście i nasze oczy spotkały się. Zmarszczył brwi, jego palec drżał, kiedy wpatrywaliśmy się w siebie. Mój żołądek zacisnął się, czekając na kulkę. Ale nigdy nie nadeszła. Sergei wrócił do samochodu i odjechał. Zszokowany, nagle zdałem sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Dziewczyna! Poderwałem się na nogi, starając się dostrzec przez przyciemniane szyby limuzyny czy żyje. Niestety, jedyne co zobaczyłem to samochód nabierający prędkości. Upadłem. Poczułem chłód betonu przy twarzy i dłoniach. Byłem zbyt zmęczony, by się ruszyć. Zamknąłem oczy. Pomyślałem, że utrata świadomości byłaby błogosławieństwem. Ale wtedy powróciły wspomnienia. Nieopanowane torsje targały moim ciałem. Na języku wciąż czułem spermę. Kręciło mi się w głowie i poczułem krew ściekającą z miejsca, gdzie Sergei uderzył pistoletem. Wciąż miałem odruch wymiotny, ale mój żołądek był już pusty. Nie robiłem nic innego, oprócz wypluwania flegmy na beton. Z moich oczu płynęły łzy. Każda część mojego ciała bolała, złamane palce były skręcone niczym gałązki. Powoli usiadłem. Żyję. Śmiałem się. I płakałem. Nie pamiętam dokładnie, ale mam wrażenie, że siedząc samotnie na betonie przechodziłem załamanie nerwowe.

Kiedy w końcu udało mi się uspokoić żołądek, chwiejnie podniosłem się na kolana i rozejrzałem wokół. Dotknąłem głowy nieuszkodzoną dłonią i natrafiłem na strużkę sączącej się jasnej krwi. Drugą, bolącą niemiłosiernie rękę starałem się trzymać nieruchomo przy piersi. Rozglądałem się w poszukiwaniu czegoś, co mógłbym wykorzystać jako szynę. Nie mogłem się skupić. Moje myśli rozbiegły się w różnych kierunkach. Czułem się brudny i zbezczeszczony. Co chwilę spluwałem, chcąc pozbyć się smaku wymiotów wciąż obecnego w moich ustach. Spadek adrenaliny, szok i ból sprawiły, że moje ciało ogarnęły dreszcze. Zamknąłem oczy, kiedy fala zawrotów głowy uderzyła we mnie. Pochyliłem się do przodu i opierając się na nieuszkodzonej ręce, starałem się złapać oddech. Wyszedłem z tego żywy. Wstałem i głośno krzyknąłem: - Żyję! - Halo! Kto tam jest? Kobiecy głos sprawił, że obróciłem się, prawie tracąc równowagę. - Och, to ty, Ash? Ja? Nie wiedziałem tego na pewno. Nie byłem tą sama osobą, która przyleciała do Las Vegas. Nie byłem nawet tym samym facetem, który obudził się tego ranka. Obcasy Trixie stukały, kiedy kroczyła po betonowej posadzce. Miała na sobie jasnoróżowy garnitur. Było to tak surrealistyczne, że stałem nieruchomo wpatrując się w nią jak idiota. Moje ciało było lodowato zimne, trząsłem się i miałem mdłości. Spojrzała na krew, która przykrywała jedną stronę mojej twarzy i na dłoń z wygiętymi palcami, którą przytulałem do klatki piersiowej. - Och - wysapała. - Czy Sergei to zrobił? Moje spojrzenie wystrzeliło w górę. - Wiesz? Kiwnęła.

- Zadzwonił, żebym cię zabrała. Jej głos stał się energiczny i rzeczowy. Na pewno nie brzmiała, jakby była w zdziwiona całą tą sytuacją. - Przykro mi, że to się stało. - Była tam dziewczyna – wychrypiałem z trudem. Moje gardło wciąż było otarte. - Oleg miał ją… - Przyjmij radę - powiedziała ostro. - Zapomnij o wszystkim, co zobaczyłeś i usłyszałeś. - Ale… - Nie słuchasz mnie - zasyczała. - Zobaczyłeś tylko malutki kawałek tego, do czego oni są zdolni! Jeśli chcesz dalej oddychać, zapomnij o wszystkim! Pochyliła się i poniosła moje torby. Odeszła, stukając obcasami po betonie. Nie podążyłem za nią. Powinienem pójść na policję. Chryste, musiałem coś zrobić. - Posłuchaj! - warknęła, obracając się wokół i wpatrując się gniewnie we mnie. - Czy masz zdjęcie tego, co się stało? Jakiś filmik na twoim telefonie? Nie. Oczywiście, że nie masz. Więc nie masz dowodu! I nawet jeśli ktoś, wysłuchałby ciebie, to byłaby to twoja ostatnia noc. - Zabił ją! Wiem to na pewno . Czy ciebie to nawet nie obchodzi? - Obchodzi mnie, żeby nie być następną - powiedziała niskim, wypełnionym furią głosem. - W takim razie wyjadę - krzyknąłem. - Znajdę się w cholerę daleko i wtedy komuś powiem. Kupię bilet on-line i… Jej głos był cichy, ale wyraźny.

- Będą cię obserwować. I zapewniam cię, absolutnie nie możesz ufać policji. Nigdy by ci się to nie udało. Wpatrywała się we mnie, wytrzymując moje spojrzenie, dopóki nie potarłem twarzy dłonią w geście frustracji. Następnie zerknęła w dół na moje uszkodzone palce. - Zajmę się tym. Potrząsnąłem głową. - Musi być jakieś wyjście! - Jasne, kochanie. Nogami do przodu. - Posłała mi mały uśmiech. - Może będziesz miał szczęście i Sergei zapomni o tobie. Szczególnie teraz, kiedy już cię miał. - On mnie nie miał! – Wykrzyczałem. Moje oczy zwęziły się ze złości, a wnętrzności skręciły. - Och - powiedziała delikatnie. - Co? O czym ty, do cholery, mówisz? Świadomie zignorowała moje pytanie. - Zamierzam się stąd wydostać - warknąłem. Obojętna ponownie wzruszyła ramionami. - Wszyscy tak mówią. Następnie odwróciła się i odeszła. Nie wiedziałem, co robić. Nie miałem dokąd pójść, więc tym razem podążyłem za nią. Próbowałem skupić się na obserwacji otoczenia i zignorować ból. Przestrzeń była ponura, tylko kilka światełek rozświetlało miejsce okryte cieniem. Drogie samochody zaparkowane były w ponumerowanych zatoczkach: porsche, ferrari, astony martiny i dwa jaguary coupe. Byłem przerażony, naprawdę cholernie przerażony. Miałem szczęście że żyłem. Jeśli dopytywałbym się o dziewczynę, szybko byłbym martwy. Może powinienem zrobić to, co powiedziała Trixie i zapomnieć o niej. Czy mógłbym tak zrobić? Nie

byłem pewien. A jeśli dziewczyna żyła? Coś jej się przydarzyło? Gdzie ją zabrali? Musiałem komuś powiedzieć. Ale nie wiedziałem, komu mógłbym zaufać. Złość i frustracja paliły moje wnętrze. Czułem, że to nie potrwa długo, kiedy skumulowana wściekłość eksploduje. Ale wtedy umrzesz. Byłem pieprzonym tchórzem. - Wygląda, jakbyś miał kilka super ciuchów - powiedziała Trixie, zaglądając do jednej z toreb. Gapiłem się na nią z niedowierzaniem, kiedy krew nadal kapała z boku mojej twarzy. Dwadzieścia minut temu miałem umrzeć, teraz Trixie uśmiechała się do mnie i żartowała. Nie chciała widzieć krwi i połamanych palców. Nie chciała wiedzieć, że byłem świadkiem napadu, możliwe że morderstwa. Być może obu. Nie mogłem tego zrozumieć. Pokręciłem głową w zmieszaniu. Nic już nie wydawało się być normalne. Zabrała mnie do miejsca, gdzie była apteczka pierwszej pomocy. Mogłem usłyszeć dźwięki próby na scenie. Poczuć wibracje muzyki. Mieszało mi to w głowie. Przez kilka ostatnich godzin byłem świadkiem stosowania przemocy przez ludzi, którzy prowadzili teatr. Taniec, scena, to było moje życie. Ale teraz to wszystko zostało sprofanowane. Trixie skrzywiła się, oglądając moją spuchniętą dłoń, która wyglądała na dwa razy większą niż normalnie. Złamane przez Sergeiego palce zrobiły się purpurowe i przypominały parę kiełbasek. - Przyłóżmy na to jakiś lód. Posadziła mnie na stołku, a sama otworzyła wielką lodówkę, z której wyciągnęła dwie paczki lodu. Umieściłem dłoń między mrożonkami, podczas gdy Trixie przemywała rozcięcie na mojej głowie. - Będziesz miał bliznę - powiedziała. - Na szczęście jest nad linią twoich włosów. Prawdopodobnie przydałyby się szwy…

Przerwała. - Ale nie są konieczne - dokończyłem za nią. - Uczysz się. Wpatrywaliśmy się w siebie przez kilka długich chwil, zanim Trixie uciekła spojrzeniem w bok. Po tym jak obrzmienia zaczęły ustępować, zabrała lód i bez mówienia, co zamierza zrobić, chwyciła moje złamane palce, nastawiając je z powrotem w prostą linię. Ból był niewyobrażalny. Miałem mroczki przed oczami. Nie wiedziałam czy zamierzam zwymiotować czy zemdleć. Ostatecznie nie zrobiłem żadnego z dwóch. Kręciłem się na stołku, podczas gdy Trixie fachowo zabezpieczyła moje połamane palce, a następnie owinęła je w gruby bandaż. Przypuszczałem, że nie pierwszy raz wykonywała taki opatrunek. - Zostaw szyny na tydzień. Potem będziesz musiał wykonać trochę ćwiczeń, by palce nie zesztywniały za bardzo. Będą jak nowe za pięć, sześć tygodni. Kiwnąłem głową, ale w środku roztopiona lawa wściekłości zaczęła żarzyć się czerwienią. Jakoś zajdę sposób, by ściągnąć tych sukinsynów na dno. Coś wymyślę. - Lepiej idź na próbę. Nie poruszyłem się. Po prostu siedziałem tam, wpatrując się w nią. Wzruszyła ramionami i odeszła. Przez kilka chwil przyglądałem się mojej zabandażowanej dłoni, a następnie skierowałem się do skrzydła budynku, gdzie umiejscowiona była scena. Na mój widok Elaine otworzyła usta. Była wściekła, do momentu kiedy nie zobaczyła mojej ręki i krwi na koszulce. Miałem wrażenie, że dostrzegłem w jej oczach przebłysk współczucia, ale zniknął tak szybko, że nie mogłem być pewien. - Bądź gotów w ciągu dziesięciu minut - powiedziała. Dwa złamane palce, wymagająca szycia rana na głowie, która bolała jak diabli, stłuczone w wyniku uderzeń żebra i … nie chciałem myśleć o reszcie.

Elaine zdecydowanie nie była zadowolona z mojej obecności. Może obawiała się, że Sergei będzie teraz się tu kręcił. Żołądek momentalnie podszedł mi do gardła, kiedy przypomniałem sobie, co mówiła Trixie. Zszokowany pomruk przeszedł przez pomieszczenie, w chwili gdy zobaczyli mnie inni tancerze. Elaine warknęła na nich i wszyscy powrócili do pracy, rzucając mi szybkie, pytające spojrzenia. Yveta wyglądała, jakby zamierzała coś powiedzieć, ale ugryzła się w język. Pomyślałem, że tak było lepiej. Gary skrzywił się, kiedy zauważył krew na mojej twarzy i opuchniętą dłoń, ale i on nie powiedział ani słowa. Milczenie było chorobą. A ja zostałem nią zainfekowany jak wszyscy inni.

♫♪♫

Obudziłem się, czując dłonie Olega zaciśnięte wokół mojego gardła. Nie mogłem oddychać. Zamachnąłem się stopami i wtedy ktoś krzyknął. - Au! Ty dupku! Dysząc, odwróciłem się i drżącymi rękoma włączyłem małą, nocną lampkę. Zobaczyłem Gary’ego kucającego na drugim końcu łóżka, trzymającego się za swój krwawiący nos. - Co do cholery jest z tobą nie tak? – jęknął, następnie powłócząc nogami, udał się do łazienki, znacząc po drodze krwią tani dywan. Energicznie odrzuciłem pościel i poszedłem za nim . - Co mi robiłeś? - Co ja tobie robiłem? To ja jestem tym, który wykrwawia się na śmierć! Głos Gary’ego był zduszony, kiedy trzymał wilgotną szmatkę przy twarzy. Jego nos był dwa razy większy niż normalnie.

- Krzyczałeś, jęczałeś i nie chciałeś się obudzić. Próbowałem potrząsnąć tobą, a ty prawie złamałeś mój pieprzony nos! O cholera. Przebiegłem zdrową dłonią po spoconych włosach. To musiał być sen. Myślałem, że Oleg wrócił po mnie i próbował mnie zabić, jak… Nie chciałem kończyć tej myśli, ale wspomnienie powietrza, które nie miało dostępu do mojego miażdżonego gardła tkwiło w mojej głowie jak cierń. I jej spojrzenie… Nie mogłem przestać widzieć tych błagających o ratunek oczu. - Przepraszam – powiedziałem słabo. – To był koszmar. - Ty jesteś koszmarem! Nie mogłem go winić. To musiało być chujowe, dostać w twarz od współlokatora, którego starasz się obudzić ze złego snu. W milczeniu złapałem ręcznik i zacząłem ścierać plamy krwi z cienkiego dywanu. Gary usiadł na krańcu swojego łóżka, trzymając mokrą szmatkę przy nosie. Uniosłem głowę do góry, łapiąc jego spojrzenie. - Co mogę powiedzieć? Jesteś szalonym dupkiem, ale wciąż gorącym – powiedział wzruszając ramionami. Wyglądało na to, że mi wybaczył. Zrozumiałem, że Gary głośniej szczeka niż gryzie. Wskazałem na jego nos. - Jest złamany? - Nie – westchnął. – Dzięki Bogu. Mój chirurg plastyczny dostanie szału. – Spojrzał na mnie poważnie. – Co ci się śniło? - Oleg. Gary zadrżał. - Ugh, ten potwór. Nic więcej nie mów.

- Myślę, że zabił… - NIE CHCĘ WIEDZIEĆ! – wysyczał. Skrzywiłem się na jego słowa. - Nikt nie chce wiedzieć. To miejsce jest chore. Strach jest jak… jest jak rak wewnątrz każdego. Jak to znosisz? - Nigdy wcześniej nie było tak źle – przyznał. – Jestem przerażony. Wszyscy jesteśmy, po tym co się dzisiaj tobie stało. I wiesz co zamierzam zrobić? Nic. Nic nie widzę, nic nie słyszę i nic nie mówię. - Ale… Gary ściszył swój głos do szeptu. - Ludzie tutaj znikają. Mój ostatni współlokator, Eryk, był jak ty. Myślał, że może zmienić świat. Pewnego dnia po prostu odszedł. Oficjalnie wrócił do swojej rodziny w Polsce. Nieoficjalnie, nikt nic nie wie. Zadrżał. - Plotka głosi, że Sergei chce wieść prym, a Oleg pomaga mu w osiągnięciu celu. To walka o władzę. A ty, mój przyjacielu, wszedłeś w sam jej środek. Gary rzucił szmatkę na podłogę i położył się z powrotem do łóżka. - Rozmowa skończona. A jeśli znowu zaczniesz krzyczeć, wyleję na ciebie szklankę wody. To bezpieczniejsze rozwiązanie. Odwrócił się na bok, narzucając pościel na ramiona i głośno sapiąc. Właśnie zmył mi głowę koleś w piżamie z Hello Kitty. Po dzisiejszym dniu moja dusza była pokiereszowana, tak samo jak ciało, które doznało wielu urazów. Leżałem w wąskim łóżku, starając się zrelaksować. Mogłem poczekać, rozpracować to miejsce, a potem… - Hej, Gary! - Czego chcesz? – powiedział bardzo wkurzonym głosem.

- Mogę pożyczyć twoją komórkę? Muszę wysłać email. Chwilę ponarzekał, ale w końcu rzucił mi telefon. - Zamierzam powiedzieć to raz jeszcze. Bądź ostrożny, kogo w to wciągasz. Ci ludzie są niebezpieczni. Siedziałem z telefonem na kolanach i wystukiwałem email do Luki, opisując szczegółowo ostatnie wydarzenia. Nie oczekiwałem natychmiastowej odpowiedzi, ponieważ wiedziałem, że był w trasie. Ale chwilę później odebrałem krótką, jednoznaczną wiadomość: Idź na policję. Spojrzałem na Gary’ego, który głośno chrapał. Jego spuchnięty nos wzmacniał dźwięk. Nie mogę. Po chwili nadeszła odpowiedź. Mam tysiąc euro. Tylko powiedz słowo. Kupię ci bilet powrotny. Chciałem napisać, że się zgadzam, ale bez dokumentu tożsamości nie miałem szansy na wylot ze Stanów. Odłożyłem telefon i leżałem na plecach. Ale za każdym razem, kiedy zamykałem oczy, widziałem twarz dziewczyny. Chciałem za wszelką cenę usunąć to wspomnienie z mojej głowy. Po kolejnej godzinie bezowocnych starań, byłem gotowy wydrapać swoje oczy. Ostatecznie zasnąłem, śniąc o tym, co mroczne i ohydne. Lodowaty dreszcz przebił się na powierzchnię myśli i przeszedł po mojej skórze. Moje wcześniejsze życie nie było usłane różami, ale obecne napawało mnie lękiem. Wiedziałem, że każdy z nas umrze, ale dzisiaj, przez chwilę byłem pewien, że przyszła moja kolej. Miałem mętlik w głowie. Nie do końca wiedziałem, kim byłem. Wszystko czego chciałem, to poczuć coś innego niż obezwładniający strach. Dwa miesiące temu, moim największym zmartwieniem było zerwanie z Janą. Teraz oszalały zabójca mafijny był zdeterminowany, aby mnie pieprzyć albo zabić.

♫♪♫

Następnego ranka udawaliśmy, że nic się nie wydarzyło. Nos Gary’ego był odrobinę spuchnięty, ale nie wspominał o tym. Na śniadaniu, nikt się do mnie nie odzywał. Nikt też nie chciał siedzieć obok mnie. Nawet Gary był wyjątkowo cichy. W pewnym momencie pojawiła się Trixie i powściągliwe rozmowy ustały. - Pan Volkov chce się z tobą widzieć – powiedziała, nerwowo wyłamując swoje palce. Wszyscy unikali patrzenia w naszą stronę, jedynie Gary rzucił krótkie zaniepokojone spojrzenie w moim kierunku. Nie widziałem, co o tym myśleć. Nie miałem pojęcia, czy przeżyję. Tym razem Trixie zaprowadziła mnie do biura Volkova, gdzie siedział jak król na tronie. - Przykro mi w związku z tym małym nieporozumieniem z Sergeim – powiedział, pochylając się ku mojej uszkodzonej ręce. – On po prostu nie może się powstrzymać, kiedy widzi przystojną twarz. Ale z drugiej strony, bez obrazy, nie jesteś tu tak długo, żeby należały ci się specjalne względy. - Żaden problem – wycedziłem przez zęby po nieco zbyt długiej pauzie, która sprawiła, że czoło Volkova przecięły zmarszczki. - Hmm, więc nie ma tematu, tak? Jeżeli chciałem coś powiedzieć, to był najlepszy moment, ale mój język był sparaliżowany. - Sergei twierdzi, że jesteś mu winien pieniądze? Głos Volkova był przyjemny, chociaż dobrze wiedziałem, że woń przemocy skrywała się pod drogą wodą kolońską. - Ja… moje ciuchy zostały zniszczone.

- Być może chciałbyś osobiście zwrócić mu dług? – zapytał Volkov. Wiedziałem, co sugerował i przez chwilę myślałem, że zwymiotuję, więc nie odpowiedziałem. - Albo ja oddam pieniądze, które jesteś mu winien, a ty możesz spłacić mnie. Praca w moim nocnym klubie gwarantuje niezłe napiwki. Skrzywiłem się zmieszany. - Napiwki… za taniec? Volkov uśmiechnął się. - Wypij kilka drinków po występie. Pozwól, by panie z publiczności kupiły je dla ciebie. Zabaw je, uszczęśliw, no wiesz? Przerwał, wpatrując się we mnie znacząco żółtymi oczami. - Nie chcesz być dłużny Sergeiemu ani minuty dłużej niż musisz. Ani mi. Ale to twoja decyzja. Teraz zrozumiałem. Byłem w piekle.

Rozdział 5

Trzydzieści sześć dni wcześniej…

Laney - TO JAKIŚ ABSURD! NIE JESTEŚ w formie, by gdziekolwiek wyjeżdżać! Collin był wściekły. Żyły nabrzmiały na jego grubej szyi i pulsowały na czole oraz skroniach. Stał, sapiąc jak rozjuszony byk. - Na miłość boską, Laney! Po prostu zadzwoń do nich i odwołaj. To tylko Vegas. Przecież to nie jest nic ważnego. Wpatrywałam się w niego z powstrzymywaną furią. Moje wargi drżały. Nienawidziłam wyglądać na słabą, gdy byłam tak cholernie wkurzona.

- Oczywiście, to nic ważnego. Wiem o tym! To tylko moje życie. Zwyczajne życie. - Nie bądź taka dramatyczna. - Zadrwił Collin. - Nie jestem. Naprawdę nie jestem, ale co za różnica czy pojadę czy zostanę? W każdym miejscu na ziemi będę taka sama. Więc równie dobrze mogę się trochę zabawić. A poza tym planowałam to z Vanessą i Jo przez osiem miesięcy. Chcę jechać. - To absurdalne – powiedział ponownie Collin, zirytowany moim sprzeciwem. – Nie mogę od tak zrobić sobie przerwę i jechać z tobą do Vegas. Mam pracę. Mam obowiązki. To takie samolubne z twojej strony, by ryzykować swoim zdrowiem. Gwałtownie otworzyłam usta. - Samolubne? Twierdzisz, że jestem samolubna? Jego słowa zraniły mnie. Czy on w ogóle mnie znał? - Tak, sądzę, że jesteś samolubna. Nie mogę uważać na ciebie, jeśli tam pojedziesz i… - Nie proszę, żebyś na mnie uważał. Nie potrzebuję tego. - Oczywiście, że to robisz! – powiedział ostro. Wpatrywaliśmy się w siebie gniewnie z przeciwnych stron kuchennego stołu. Ten pieprzony wózek inwalidzki. Zbyt często mnie definiował. Wzięłam głęboki wdech. Liczyłam na to, że mój spokój ostudzi złość Collina albo przynajmniej wzmocni moje argumenty. Nienawidziłam rozmów o zdrowiu. To wszystko było takie nudne. - Nie jestem dzieckiem. Potrafię sobie bardzo dobrze radzić. Lekceważąco machnął ręką na moje słowa. - Jak? Jak dostaniesz się na lotnisko? Co zrobisz z bagażem? Pomyślałaś o tym? Patrzyłam na niego zraniona tym, że miał o mnie tak niskie mniemanie. Zakładał, że nie potrafiłabym bez jego pomocy cokolwiek zorganizować. Collin potrząsnął głową.

- Ja po prostu myślę o tobie – stwierdził spokojniejszym tonem. - Przestań starać się mnie kontrolować i pozwól mi żyć własnym życiem – powiedziałam cicho. Knykcie Collina zbielały, gdy ścisnął filiżankę kawy, jakby to była kamizelka ratunkowa. - Myślisz, że staram się ciebie kontrolować? Westchnęłam. - Czasami tak. Wiem, że nie jesteś taki… ale pojadę do Vegas. - W porządku – sapnął, odkładając z trzaskiem filiżankę na stolik, tak że kawa rozlała się po jego dłoni. – Nie chcesz mnie kontrolującego cię? Zrobił cudzysłów w powietrzu. - Wiesz co? Nie ma problemu. Skończyłem, Laney. Poważnie, skończyłem. Wszystko, co zawsze starałem się robić, to pomagać tobie, ale za każdym razem dostaję w zamian nową porcję wyrzutów. Wstał, jego potężna sylwetka górowała nade mną. - Skończyłem z uważaniem na ciebie. Następnie zgarnął kurtkę i szybko wyszedł z pokoju. Usłyszałam, jak drzwi do mojego mieszkania zatrzasnęły się. Ogarnęła mnie cisza. - Nie chcę, żebyś mi matkował – powiedziałam do pustego pokoju. Kulawa Laney. Tak nazywali mnie z szkole. Chciałam chłopaka, nie opiekunki. Collin w jednym miał rację. Nie było nic łatwego w podróżowaniu z wózkiem inwalidzkim. Musiałam wszystko dokładnie przemyśleć i dobrze zorganizować. Ile osób zabiera w podróż podręczny zestaw narzędzi? Wykluczając oczywiście rowerzystów. W związku z tym, że miałam lecieć samodzielnie, musiałam poprosić mojego lekarza pierwszego kontaktu o wydanie stosownych dokumentów potwierdzających, że nie wymagałam wsparcia osoby towarzyszącej. Musiałam zamówić taksówkę z

rampą dla wózków. Zorganizować pomoc na lotnisku i mieć nadzieję, że będzie w umówionym miejscu w odpowiednim czasie. Oczywiście mogłam poprosić o pomoc przyjaciół albo rodzinę, ale nie chciałam. Miałam dwadzieścia dziewięć lat, byłam niezależną kobietą. Chciałam cieszyć się swobodą, jeżeli tylko mogłam. Wybrałam linię lotniczą przychylnie nastawioną do podróżnych takich jak ja. Oficjalne przepisy i regulacje prawne były ważne, jednak zdecydowanie istotniejsza była dobra wola. Musiałam poinformować zespół linii lotniczych o rodzaju mojej niepełnosprawności oraz typie wózka, jakiego używałam. Ręczne wózki inwalidzkie były prostsze w transporcie niż te elektryczne. Akumulatory wymagały dodatkowych zabezpieczeń i przez to wywoływały u przewoźników ból głowy. Każda część wózka musiała zostać opisana moim imieniem na wypadek, gdyby coś zaginęło. Miałam nadzieję, że będę mogła zabrać ze sobą na pokład przynajmniej poduszkę. Mogłam też poprosić obsługę podczas odprawy o załadowanie mojego wózka bezpośrednio do kabiny pasażerskiej. Spędziłam dwie godziny na zmianie szczegółów podróży, krzywiąc się na dodatkowe koszty. Całe szczęście miałam ubezpieczenie. Nauczona doświadczeniem, by nie polegać na mailach, prowadziłam rozmowy telefoniczne. Bezpośredni dialog zdecydowanie częściej przynosił zamierzone efekty. - Proszę pani, czy jest pani w stanie przejść krótki dystans? Uprzejmy pracownik linii lotniczych zadawał kolejne pytania z kontrolnej listy. - Obecnie nie - westchnęłam. - W porządku. Zatem umieścimy panią wcześniej w samolocie. Byłoby dobrze, gdyby pojawiła się pani na lotnisku trzy godziny przed odlotem. Miałam nadzieję, że linie lotnicze podniosą mój status. Czasami tak robili. Ale jeśli nie, prosiłam o miejsce przy oknie. Mogło się wydawać, że miejsca przy przejściu były wygodniejsze … do momentu, gdy osoba przy oknie nie musiała odwiedzić łazienki i przechodzić przez ciebie. Nauczyłam się również, że miejsce przy oknie dawało dodatkowe oparcie podczas lądowania. Potem skontaktowałam się z hotelem, by sprawdzić czy odpowiedni pokój był dostępny.

- Na najniższym możliwym poziomie, proszę. Windy blokowały się na wypadek pożaru. A ponieważ byłam ostrożna i przewidująca, zapytałam obsługę o szerokość drzwi w pokoju, w tym tych do łazienki. Musiałam być pewna, że będę miała swobodny dostęp do wszystkich pomieszczeń. Jak na razie było dobrze. Nie wiedzieli jedynie, czy wózek inwalidzki zmieści się do kabiny prysznicowej. Grzecznie odpowiedziałam na ich pytania, następnie zapakowałam do walizki kilka worków na śmieci. Jeśli nie będzie innego wyjścia, planowałam owinąć siedzisko i oparcie w folię. Było to jakieś rozwiązanie, choć nie najlepsze. Worki na śmieci były śliskie. Można nawet powiedzieć, że ta metoda kąpieli stanowiła poważne ryzyko. Spakowałam również dodatkową parę wzmocnionych rękawiczek. To zaskakujące, jak szybko się zużywały, kiedy poruszałeś się na ręcznym wózku. Z zapakowaną do połowy walizką pomyślałam o ubraniach, które planowałam zabrać do Vegas. Chciałam założyć moje ulubione, wąskie jeansy, ale luźne ciuchy były dużo bardziej komfortowe dla osoby, która przez cały dzień siedziała. Bycie rozsądną było takie nudne. Nie zawsze musiałam używać wózka inwalidzkiego. Tylko w dni, tygodnie czy czasami miesiące, kiedy miałam zaostrzenie objawów chorobowych. Wtedy nie mogłam chodzić. Nawet oddychanie bolało. Dzisiaj byłam gdzieś pośrodku: poruszanie się sprawiało ból. Zwykłe podniesienie nogi zabrało mi kilka minut, podczas których łzy spływały po policzkach. Modliłam się, żeby leki uśmierzyły moje cierpienie i zabrały nieznośne pieczenie w stawach. W niektóre dni wystarczała mi tylko laska. Poruszałam się wolno jak zgarbiona staruszka, krzywiąc się, kiedy bezskutecznie próbowałam się wyprostować. Ale w inne dni, w rzeczywistości w większość dni, byłam jak wszystkie inne dwudziestodziewięciolatki. Z tym, że takie, które noszą wygodne buty i zażywają swoje lekarstwa z niemal religijną gorliwością. W takie dni, siedząc przy stole w restauracji, czułam się jak każda inna osoba. Planowałam potańczyć z Vanessą i Jo w trampkach ze specjalnymi żelowymi wkładkami. W moim przypadku buty na wysokich obcasach były rzadkością, ale w ten weekend, zamierzałam założyć je ponownie. Wpatrywałam się w louboutiny,

wystające spod krzesła w sypialni i uśmiechałam się. Ich krzykliwe czerwone podeszwy flirtowały ze mną. Nie mogłam chodzić, ale mogłam pochwalić się moimi fantastycznymi butami. Na szczęście poczucie humoru mnie nie opuściło. Niepełnosprawność ruchowa ograbiała ludzi z wielu rzeczy. Szczególnie z godności. Oprócz drzwi, przez które nie można było przejść, albo tych, które okazały się zbyt ciężkie, by je otworzyć z siedzącej pozycji, oprócz sklepów, do których nie można było się dostać, a jeżeli to zrobiłeś, nie mogłeś się po nich poruszać, oprócz zbyt stromych albo źle rozmieszczonych podjazdów dla wózków, oprócz pełnych litości

albo

zirytowanych

spojrzeń,

oprócz

pozytywnie

nastawionych

ale

niedoinformowanych, jąkających się przy tobie osób, oprócz ludzi mówiących do towarzyszących ci znajomych, a nie bezpośrednio do ciebie, niezależnie od tego wszystkiego istniał horror toalet dla niepełnosprawnych. Odległych, brudnych i okropnych. Łazienki, które urągały wszelkim normom: ze schodkami, ze zbyt stromymi podjazdami, z drzwiami, które nie mogły być otwarte z krzesła, bez poręczy albo z poręczami, które były umieszczone zbyt wysoko albo… Mogłabym kontynuować, ale po co? Spocona i czerwona na twarzy skierowałam się do bramki na O’Hare11. Moje mięśnie ręki płonęły z wysiłku, a szyja i plecy bolały. Uda drżały od napięcia, wywołanego staraniami, by utrzymać małą walizkę na kolanach. Byłam bliska przyznania racji Collinowi. Ale to oznaczałoby porażkę. Mój upór podpowiadał mi, że Las Vegas było tego warte. Miałam się fantastycznie bawić. - Czy podróżuje pani sama? Stewardessa przy bramce nie wydawała się nadmiernie przejmować, chociaż była odrobinę zaskoczona przez mój status osoby samotnej. - Tak – powiedziałam radosnym tonem. - Zostawiłam chłopaka w domu. To dziewczyński weekend.

11

Port lotniczy Chicago-O’Hare

Odpowiedziała mi uprzejmym uśmiechem. - Uzgodnię teraz pani wcześniejsze wejście na pokład. Podczas gdy stewardessa rozmawiała przez telefon, dobry humor mnie opuścił. Szczerze wątpiłam, bym po powrocie wciąż miała chłopaka. Collin był wkurzony. Dawno go takim nie widziałam. Ale zastanawiałam się, co tak naprawdę napędzało tę złość. Dlaczego był taki poirytowany moją samotną podróżą? Czy chciał, bym wciąż musiała na nim polegać? Dlaczego nie cieszyła go moja determinacja? Czy nie powinien być ze mnie dumny, kiedy starałam się chwytać każdy dzień? Potrzasnęłam głową. Może rzeczywiście byłam samolubna, stawiając na swoim i przysparzając zmartwień Collinowi. Ale szczerze mówiąc, co mogło wydarzyć się w ośrodku wypoczynkowym, gdzie karta kredytowa stanowiła rozwiązanie wszystkich problemów? Nie. Miałam rację, walcząc z nim o to. Za bardzo polegałam na innych ludziach. Potrzebowałam tego weekendu. Im ciężej było się dostać do celu, tym większą wartość zyskiwał pobyt w Vegas. Zrobiłam selfie przy bramce i po chwili wahania wysłałam do Collina wraz z krótką wiadomością: Prawie na miejscu. Kocham cię. Miałam nadzieję, że zostanie to odczytane jako pojednawczy gest. Czułam się, jakbym startowała w maratonie. Nie wiem czy to z powodu mojego skrupulatnego planowania czy nie, ale linie lotnicze nie zawiodły. Trzy godziny później, siedziałam na miejscu przy oknie i obserwowałam oddalające się O’Hare w chwili, kiedy samolot nabierał wysokości. Okropna plątanina betonowych budynków i asfaltowych pasów startowych ustąpiła mglistym chmurom, naciskającym na szkło akrylowe. Cztery godziny i dwa filmy później samolot schodził do lądowania i przywitał nas blady, wypalony krajobraz Nevady. Najpierw kurz i piasek z małymi plamami zieleni przy drogach, a następnie wieżowce. Otoczenie gór było przerażające, ale stanowiło jedynie niewiele znaczące tło. Z mojego małego okienka, mogłam oglądać Hotel Piramidę, jaśniejący w ostrym świetle słonecznym. Zbliżałam się do celu. Las Vegas.

W samej tylko nazwie pustynnego miasta zawierał się już cały wachlarz oczekiwań. Był w niej blask i blichtr Hollywood, ale również odrobina dramatu i mroku, splecione ze sobą jak w starych, czarno-białych filmach, w których wszystko było piękniejsze niż w rzeczywistości. W obecnych czasach Las Vegas było promowane jako idealne miejsce na rodzinno - przyjacielskie wypady. Miałam cieszyć się zabiegami, wylegiwać przy basenie z przyjaciółmi, obejrzeć kilka przedstawień i wydać kilka dolarów na automatach do gier. Byłam podekscytowana perspektywą ponownego spotkania z Jo i Vanessą, ale jednocześnie zbyt zmęczona samą podróżą. A nie dotarłam jeszcze do hotelowego pokoju. Niepokój zaczął wiązać węzeł w moim żołądku. Czy osoba, która miała mi pomóc, tak jak o to prosiłam, będzie na miejscu? Czy hotel na pewno zmienił rezerwację? Czy ten weekend miał szansę skończyć się czymś innym niż porażką, którą przewidział Collin? - Przygotowujemy się do lądowania na Międzynarodowym Lotnisku McMarran w Las Vegas. Błąd czy nie, byłam prawie na miejscu, by się o tym osobiście przekonać. Gdy samolot wylądował z nierównym uderzeniem, pasażerowie wyskoczyli ze swoich miejsc, gromadząc się w przejściach. Niecierpliwie przestępując z nogi na nogę, czekali na otwarcie drzwi kadłuba. Obserwowałam ich ze spokojem, wyczekując chwili, gdy zostanę sama w kabinie. Zazwyczaj ludzie na wózkach inwalidzkich byli wypuszczani jako pierwsi, ale ponieważ prosiłam o miejsce przy oknie, łatwiej było poczekać, aż wyjdą wszyscy inni. Nadszedł steward z lekkim krzesłem, by przetransportować mnie do terminalu przylotów i ponownie połączyć z moim tęgim, czarnym, starym, wiernym wózkiem. Był to moment, którego się bałam. Powoli się poruszyłam. Moje stawy zaprotestowały, kiedy dotknęłam stopami podłogi. Skrzywiłam się i wzdrygnęłam. - Pomóc pani? - zapytał steward, przyglądając się z boku mojemu powolnemu, żmudnemu podnoszeniu się z fotela. - Nie, lepiej zrobię to sama - powiedziałam, zaciskając mocno wargi z bólu. Dziękuję.

Odbijając się od podłokietników, szurałam tyłkiem z miejsca na miejsce. Ręce drżały, kiedy opierałam na nich swój ciężar. Następnie sapnęłam i westchnęłam z zadowolenia. Szłam chwiejnym krokiem do krzesła. Steward z ulgą obserwował mój mały sukces. Dzieliliśmy radość, chociaż każdy z nas cieszył się z innego powodu. - Witamy w Las Vegas.

♫♪♫

Istniały dwa rodzaje reakcji na osoby poruszające się na wózku inwalidzkim: litość albo odraza. Nieliczni traktowali mnie jak każdą inną osobę. Nie wzbudzałam ich specjalnego zainteresowania. I byli jeszcze starzy przyjaciele, którzy dawno temu przestali dostrzegać wózek inwalidzki, skupiając się tylko na mnie. - Laney! Wrzaski Vanessy spowodowały, że wszyscy w terminalu odwrócili głowy w naszą stronę. Kuśtykała na pięciocalowych obcasach, wlokąc za sobą wielką walizkę. - O, mój Boże! Loubotiny! Jestem z ciebie taka dumna! - Krzyczała, mocno mnie przytulając. W jednej chwili odrzuciłam wszystkie negatywne myśli i szczerze się uśmiechnęłam. - Jak to się stało, że jesteś na starym żelaziaku? – zapytała, kopiąc w opony. - Nie mam pojęcia - skrzywiłam się. – Choroba? Akumulatory? - Czy to powstrzyma cię przed piciem? - zapytała Vanessa, przechodząc do rzeczy. Zaśmiałam się. - Nie ma mowy! - Dzięki Bogu! Tak bardzo potrzebujemy dobrej zabawy! No dobrze, nie zamierzałam mieszać alkoholu z lekami, ale ten weekend był po to, by trochę odpuścić i się zrelaksować. Mogłam wypić jeden czy dwa drinki, odprężyć się i jednocześnie mieć wszystko pod kontrolą. Zazwyczaj. Bycie pijanym na

wózku nie było czymś, co chciałabym na nowo przeżywać, chociaż wspomnienia nieodmiennie wywoływały mój uśmiech. Vanessa oczywiście pomyślała o tym samym. - Tym razem postaram się nie wepchnąć cię do fontanny. Wyszczerzyłam się do niej. - Może powinnam zamontować sobie pasy? - Mogłabym cię związać - powiedziała z mrugnięciem. - Czy myślisz o mnie perwersyjnie, Ness? - Niee, nie jesteś w moim typie. Przepraszam, skarbie. - Jak to się stało, że jesteś na lotnisku? Myślałam, że twój samolot ze Seattle wylądował kilka godzin temu? Vanessa przewróciła oczami. - Samolot tak, ale mój bagaż nie. Zdecydowałam się poczekać na następny lot i odzyskać walizkę Chociaż nie miałabym nic przeciwko zrobieniu zakupów, jeśli by nie dotarła na miejsce. Uśmiechnęłam się. Vanesssa zarażała miłością do życia. Nic nie mogło zdołować jej na dłuższy czas. - Więc, co robimy najpierw? - zapytała. - Automaty, kolacja, tańce? Uśmiech zgasł na jej twarzy. - Och Boże, przepraszam! Zapomniałam o wózku. Złapałam jej rękę. - To jedna z rzeczy, które najbardziej w tobie uwielbiam - powiedziałam cicho. - Ty widzisz mnie, nie wózek. I tak, idziemy potańczyć! Chcę oglądać cię szpanującą i potrząsającą tyłkiem. Nie ma mowy, żebym to przegapiła! Vanessa uklękła na twardej, wypastowanej podłodze i ostrożnie mnie objęła. - Spędzimy niesamowity czas - powiedziała, następnie posłała mi figlarne spojrzenie. - A co dzieje się w Vegas, zostaje w Vegas! Musimy ci znaleźć jakiegoś gorącego faceta.

Roześmiałam się i wskazałam na wózek. - Myślę, że to jest mało prawdopodobne, a poza tym, czy zapomniałaś o Collinie? Vanessa niezgrabnie wstała. - Święty Collin? Nie śmiałabym o nim zapomnieć. Przewróciłam oczami, słysząc przezwisko. - On nie jest taki zły! - On jest mordercą zabawy. Zawsze, kiedy go spotykam, czuję, że powinnam usiąść w kącie za złe zachowanie. - Prawdopodobnie powinnaś - zaśmiałam się. Następnie westchnęłam, przypominając sobie naszą kłótnię przed wyjazdem do Vegas. - Myślę, że przeżywamy teraz coś w rodzaju zerwania. - Coś w rodzaju? Co to znaczy? Opowiedziałam jej o naszym sporze. Z każdym wypowiadanym słowem widziałam w oczach Vanessy narastającą w niej wściekłość. - On naprawdę próbował cię powstrzymać przed wyjazdem, wiedząc, że będziemy tu z tobą? Nieszczęśliwa wzruszyłam ramionami. - Powiedział, że bywam samolubna. - Co za chuj! - Nie wiem, Ness. Zastanawiałam się… być może on ma rację. Martwi się o mnie i… - Nie, nie ma racji - powiedziała stanowczo Vanessa. - Powinien być po twojej stronie. - Jest, tylko…

- Nie, Laney! Jeśli chciałabyś skoczyć ze spadochronem, powinien pomóc ci zrealizować to marzenie, a nie truć o tym, że jest to zbyt ciężkie, zbyt niebezpieczne i tego typu bzdury. To nie jego życie. Ono jest twoje. - Wiem, ale… - Żadnych więcej ale, dopóki nie będą związane z seksownymi kowbojami. Umowa? Chwyciłam jej dłoń i potrząsnęłam nią. Vanessa zawsze sprawiała, że się uśmiechałam. - Umowa. Pół godziny później byłyśmy w hotelu. Poczułam, że mogę się zrelaksować. Mój pokój był taki, jak zapewniali, że będzie. W całości przystosowany dla osób niepełnosprawnych. Nawet zorganizowali dla mnie wózek pod prysznic. Wręczyłam napiwek boyowi hotelowemu i postanowiłam, że jeśli dalej będzie utrzymany ten standard, napiszę do kierownika list z podziękowaniami. - Ten facet był uroczy - zauważyła Vanessa, rozpakowując moje urabia i przybory toaletowe. - Potrzebujesz pomocy, żeby się przygotować? - Zrobiłaś już wystarczająco – powiedziałam, będąc wdzięczną. - Zła odpowiedź - stwierdziła, unosząc brew. - Potrzebujesz pomocy? Uśmiechnęłam się. - Poradzę sobie. Dzięki, skarbeńku. Vanessa mrugnęła, posłała mi całusa, a następnie dumnie krocząc, wyszła z pokoju. Niedługo miała przylecieć Jo. Planowałyśmy spotkać się w moim pokoju, a potem pójść wypić parę drinków, pograć na automatach, zjeść kolację i zakończyć wieczór tańcami. Albo siedzeniem. Cztery godziny później byłam wykończona. Wygrałam siedem dolców i trochę drobnych na automatach. Juhu! Potem cieszyłam się wspaniałym homarem. Przed nami były jeszcze tańce i kilka drinków w hotelowym barze. Vanessa i Jo były pełne energii, a ja postanowiłam nie zepsuć im wieczoru swoim zmęczeniem.

- Przestań być cieniasem - mamrotałam do siebie. – Przez resztę życia będziesz spać. Teraz jesteś w Vegas. Zerknęłam do tyłu na tętniący parkiet i uśmiechnęłam się, gdy nie posiadający poczucia rytmu kowboj z dużym stetsonem na głowie, wirował za Vanessą, starając się zwrócić jej uwagę swoimi niezdarnymi ruchami. Trzeba przyznać, że był pełen najlepszych intencji. Wtedy zobaczyłam mężczyznę, który natychmiast całkowicie pochłonął moją uwagę. Był najprawdopodobniej najlepiej wyglądającym facetem w pomieszczeniu, chociaż nie najwyższym czy najlepiej zbudowanym. Ale tańczył z wrodzoną elegancją, która sprawiała, że wyglądał jak arab wśród koni pociągowych. Mój Boże! Facet potrafił się ruszać! Byłam zaskoczona, kiedy zobaczyłam jego partnerkę: niska, pulchna, czerwona na twarzy kobieta, która dyszała, starając się złapać oddech. Trudno było sobie wyobrazić ich jako parę. Myśl, że ten seksowny koleś ją poderwał, wydawała się jeszcze bardziej nieprawdopodobna. Ale zdecydowanie nie tańczyli jak brat i siostra. Albo matka i syn. Mój uśmiech zniknął, ponieważ pozostała tylko jedna odpowiedź. Musiał być jednym z tych mężczyzn, o których czytałam. Zawodowy fordanser. To była dołująca myśl. Widziałam, kiedy kobieta przestała tańczyć. Nie mogła złapać tchu. Taniec z tym partnerem stanowił dla niej zbyt duże wyzwanie. Skierowała wzrok w bok, jakby starała się uciec. Mężczyzna złapał ją za rękę, ale tylko na kilka sekund. Zaraz ją puścił, niechętnie się wycofując. Zdałam sobie sprawę, że wstrzymywałam oddech, kiedy obserwowałam mały, rozgrywający się tam dramat. Oddychałam szybko, wciąż podekscytowana i ciekawa, co teraz zrobi samotny tancerz. Przeczesywał włosy dłońmi, przeszukując wzrokiem pomieszczenie, odhaczając kobiety, które widział, na jakiejś wewnętrznej liście, ukrytej dla wszystkich oprócz niego. Ale wtedy jego wzrok padł na mnie, prawdopodobnie dlatego, że wciąż się w niego wpatrywałam. Szeroki, idealny uśmiech rozciągnął się na jego pełnych wargach. Szedł w moim kierunku, a ja automatycznie przycisnęłam się do oparcia wózka, defensywnie krzyżując ramiona.

- Cześć, jestem Ash. Jesteś sama? Posłałam mu uprzejmy uśmiech. - Nie. Jestem tutaj z przyjaciółmi. - Nie widzę ich. - Przerwał, jego intensywne spojrzenie było skierowane na mnie. - Zatańczysz? Wyciągnął do mnie dłoń, a moje oczy szeroko się otworzyły. Czy on spodziewał się, że będzie wirował moim wózkiem? Czy myślał o mnie jak o desperatce? Roześmiałam się na jego pewność siebie. Zmarszczył brwi. Jego dłoń wciąż znajdowała się między nami. - Ale lubisz tańczyć? Gapiłam się na niego zmieszana i rozdrażniona. Czy on nie widział wózka? Czy to nie tego chciałaś? Pytałam siebie. Mężczyzny, który zobaczy ciebie a nie wózek? Mój wyraz twarzy złagodniał, kiedy napotkałam jego intensywne, ciemne oczy. - Dlaczego sądzisz, że lubię tańczyć? Wzruszył ramionami, a jego ręka opadła. - Jesteś w nocny klubie. Nie pijesz. Wniosek jest prosty: jesteś tu ze względu na taniec. Zatem proszę, zatańcz ze mną. Westchnęłam rozczarowana. Nawet jeśli był przystojny, koleś nie umiał złapać aluzji. Wydawało się być jasne, że nie tańczyłam. Ponownie wyciągnął swoją dłoń, ale niecierpliwie potrząsnęłam głową. - Znajdź kogoś innego. Jego oczy rozszerzyły się z zaskoczenia, a następnie uśmiechnął się szeroko. Idealna twarz znalazła się centymetry od mojej. - Ale chcę zatańczyć właśnie z tobą. - Będziesz musiał długo czekać - zaśmiałam się zimno. Jednak nic nie mogłam poradzić na to, że moje zdradzieckie oczy śledziły jego zbyt przystojną twarz. Złotawa skóra rozciągała się na ostrych kościach policzkowych.

Usta wyglądały na miękkie i wspaniałe. Czarne brwi były wygięte w łuk nad ciemnymi oczami. A potem zauważyłam piękny pieprzyk w kształcie łzy pod jego lewym okiem. Doskonała niedoskonałość. - Jestem dobrym tancerzem - powiedział, wyglądając prawie na zranionego moją stanowczą odmową. Miałam dosyć. Byłam znużona moją walką z Collinem i sfrustrowana z powodu tego cholernego wózka psującego weekend, który tyle dla mnie znaczył. - Nie tańczę! - Ale wszyscy przychodzą tutaj potańczyć. - Nie ja! - Będziesz się dobrze bawić. - Nie wątpię w to - uśmiechnęłam się szyderczo. - Twoja ostatnia partnerka wyglądała na bardzo zadowoloną. Czerwień zalała jego policzki i odwrócił wzrok. Zaskoczyła mnie ta reakcja. Niewątpliwie zraniłam jego uczucia. Poczułam się winna, wylewając na niego moją gorycz. Ale cholera jasna, dlaczego nie mógł zostawić mnie samej? - Może chciałbym dla odmiany zatańczyć z ładną dziewczyną - powiedział delikatnie, wpatrując się we mnie spod długich, ciemnych rzęs. Nie wierzyłam mu. Nawet przez chwilę. Posłałam mu lekceważące spojrzenie i odwróciłam głowę. - Tracisz okazję – wyszeptał. Zacisnęłam usta z oburzenia. - Laney, czy ten facet ci się narzuca? Westchnęłam z ulgi, kiedy Vanessa i Jo podeszły do nas. Ich usta były ściągnięte, a oczy ostrzegawczo błyszczały. Ash wyglądał na zdenerwowanego, jego spojrzenie przebiegało między moimi przyjaciółkami a bramkarzami przy wyjściu. Zaczął się wycofywać z rękami opuszczonymi luźno po bokach. - Tylko poprosiłem ją do tańca, to wszystko. Nie robiłem niczego złego.

Jo posłała mu niedowierzające spojrzenie, stojąc z dłońmi opartymi na biodrach. - Chcesz wrócić z powrotem do pokoju? - zapytała Vanessa. Pokiwałam głową w milczeniu, kiedy Jo kontynuowała piorunowanie go wzrokiem. Vanessa podeszła za krzesło, na którym siedziałam i podała mi wełniany szal wiszący na oparciu. Następnie odblokowała hamulce wózka inwalidzkiego i odepchnęła go od stołu. Ash otworzył szeroko usta. - Nadal uważasz, że jestem ładna? - zapytałam, kiedy moje ocz wypełniły się łzami.

Rozdział 6

Ash SKONSTERNOWANY ODSUNĄŁEM SIĘ OD STOŁU. Płonąłem ze wstydu. Dziewczyna na wózku inwalidzkim była piękna. Naturalna. Nie sztuczna jak inne kobiety, które widywałem w Vegas. Jej proste i lśniące blond włosy miały ciepły, miodowy odcień. Miała delikatny makijaż, jedynie tusz do rzęs i trochę błyszczyka na ustach. Byłem nią zauroczony, chociaż doskonale wiedziałem, że taka kobieta nie zainteresowałaby się kolesiem takim jak ja. Już nie. Myślałem o tym, kim się stałem. Nie byłem ani trochę lepszy od pieprzonej prostytutki. Jednak wciąż miałem taniec. I wtedy, jakby mój wieczór nie był wystarczająco zły, zobaczyłem Sergeiego, przepychającego się w moim kierunku przez zatłoczone lobby. Oleg podążał jego śladem. Odwróciłem się i zniknąłem z rzece turystów. Dwa tygodnie. Tyle czasu udało mi się przetrwać, zanim zacząłem zarabiać inaczej niż tańcząc na scenie. Czułem do siebie obrzydzenie.

Pierwszy raz zdarzyło się to pewnego wieczoru po próbie. Sergei wysłał kolejną informację, domagając się pieniędzy i spotkania. Wiedziałem, jak to spotkanie miało wyglądać. Nigdy nie robił sekretu z tego, że chciał mnie pieprzyć w zamian za anulowanie tak zwanego długu. Zaczął od wysyłania wiadomości przez Trixie. Raz zrobił to przez Gary’ego. Za każdym razem domagał się swoich pieniędzy … albo „kolacji z moim ulubionym tancerzem”. Nie ma, kurwa, mowy! Ale pieniądze, które mogłem odłożyć z mojej mizernej pensji nie pokrywały nawet małej części kwoty, której żądał. Dług codziennie się powiększał. To było wymuszenie. I nie mogłem nic z tym zrobić. Świadomość braku dostępu, pomimo licznych starań, do pięciu tysięcy, które miałem zgromadzone na moim słoweńskim koncie była cholernie frustrująca. Nie miałem pieniędzy, a czas płynął. Jedyne co mogłem zrobić, to unikać Sergeiego. Gary zaoferował mi pożyczkę, ale widząc strach wypisany na jego twarzy, wiedziałem, że nie był to najlepszy pomysł. Myślałem, wciąż myślałem. Zrezygnowałem nawet ze snu na rzecz myślenia o tym, jak wyjść z tej sytuacji. Tego wieczoru poszedłem do baru najbardziej oddalonego od hotelu. Nie chciałem nic więcej niż odrobiny spokoju i zapomnienia w alkoholu. Ale nie spędziłem zbyt wiele czasu przy ladzie, kiedy podeszła do mnie kobieta. - Pijesz sam? Zaskoczony spojrzałem w górę i zdałem sobie sprawę, że mówiła do mnie. - Tak - powiedziałem, wpatrując się w prawie pustą butelkę po piwie. Chciałem móc pozwolić sobie na więcej, ale z groźbami Sergeiego wiszącymi nade mną jak miecz Damoklesa, nie było to możliwe. Kobieta usiadła na stołku obok mnie, jej krótka spódnica przesunęła się w górę, ukazując nogi. - Dziewczyna cię wystawiła? Potrząsnąłem głową. - Chłopak? Uniosłem wzrok. Moje spojrzenie było ostre, byłem wkurzony.

- Nie! Posłała mi drapieżny uśmiech i położyła dłoń na moim udzie, lekko je ściskając. - Tylko sprawdzam. Whisky? Czy kolejne piwo? Tym razem naprawdę na nią spojrzałem. Była atrakcyjna, starsza, miała około pięćdziesiątki, ale była zadbana i ładnie pachniała. Pamiętałem, co Volkov powiedział o zarabianiu na napiwkach. Zamknąłem oczy na to wspomnienie i odetchnąłem głęboko. Subtelny zapach perfum wypełnił moje nozdrza. A kiedy ponownie otworzyłem oczy, zobaczyłem kobietę wpatrującą się we mnie z lekkim niepokojem wypisanym na twarzy. - Wszystko w porządku? Jej troska była wzruszająca. Yveta i Gary unikali zadawania pytań, jakby bali się odpowiedzi, poznania prawdy, której absolutnie nie chcieli znać. Nie, nie było ze mną w porządku. Nie było ze mną w porządku, odkąd mój samolot wylądował na tym przeklętym lotnisku. - Przepraszam. Zły dzień - odpowiedziałem. Następnie uśmiechnąłem się, obserwując, jak jej oczy się rozświetlają. - Jestem Ash. - Melissa. Uścisnęliśmy swoje dłonie, a potem Melissa kiwnęła na barmana, zamawiając dwie whisky. - Za nowych przyjaciół - powiedziała, kiedy stuknęliśmy się szklankami. – Uroczy akcent, tak przy okazji. Szybko smakowałem palący alkohol, spoglądając na moją nową przyjaciółkę. Nie zareagowałem na jej komentarz. Nie chciałem o tym mówić. Nie chciałem jej zachęcać do zadawania większej ilości pytań na mój temat. Więc odwróciłem sytuację. - Jesteś na wakacjach? - zapytałem grzecznie. - Boże, nie! - roześmiała się. – Zjazd. Biznesowy. Jeśli miałabym wybór nie przyjechałbym tu. - Następnie spojrzała na mnie. – Przepraszam, to było niegrzeczne. Ale wolę plaże. A co z tobą?

- Pracuję tutaj. - Naprawdę? Co robisz? - Jestem tancerzem. Kiedyś z dumą mówiłem te słowa, ale nie teraz. Mój głos był pozbawiony emocji. - Och, powinnam była się domyśleć - Melissa uśmiechnęła się, poufale obserwując moje ciało z błyskiem pożądania w ciemnych oczach. Nie zajęło jej zbyt wiele czasu, by zaprosić mnie do pokoju na drinka na osobności. Mniej niż dwadzieścia minut. Była otwarta, rzeczowa, nie próbowała mnie poderwać. Nie było w tej sytuacji nic więcej poza samotną kobietą wyrywająca w barze faceta i proponującą mu mile spędzony czas. Bez zobowiązań. Nerwowo przełknąłem. Zamierzałem zapytać o pieniądze, ale cień wątpliwości sprawił, że się zawahałem. Kobieta mogła być przecież policjantką pracującą pod przykrywką. Gary mówił mi, że działali w ten sposób, wyłapując dziewczyny lub facetów sprzedających się za pieniądze. Uśmiechnąłem się, zdając sobie sprawę z niedorzeczności moich obaw: jeśli Melissa była gliną, była tym kogo potrzebowałem; jeśli nie była, nie miało to żadnego znaczenia. Ale kiedy dotarliśmy do jej pokoju, na miejscu nie było nikogo innego oprócz Melissy. W chwilę po tym, jak przeszła przez próg, pozbyła się sukienki i od razu, jeszcze zanim mogłem zamknąć za sobą drzwi, zaatakowała zamek w moich spodniach. Była atrakcyjną kobietą, ale przerażająca myśl, że się prostytuowałem, sprawiła, że moja erekcja szybko opadła. - Jak wiele wypiłeś? - Sapnęła, pieszcząc mojego miękkiego fiuta przez materiał majtek. Upokorzenie i złość sprawiły, że ją odepchnąłem. Nie mam na to dość odwagi, pomyślałem. Zmusiłem umysł, by odgonił problemy i przypomniał sobie moje zeszłonocne, nadzwyczajnie gorące pieprzenie z Yvetą. Poskutkowało. Mój kutas zaczął sztywnieć.

Wpatrywałem się w Melissę, trzymając przez materiał w złączonych dłoniach swoją męskość. Oblizała usta i podeszła do mnie. Ściągnąłem koszulę i skopałem spodnie, tworząc kałużę z ubrań wokół moich stóp. Kiedy była wystarczająco blisko, rozpiąłem jej biustonosz i odrzuciłem go na podłogę. Przez chwilę bawiłem się jej wyglądającymi na naturalne cyckami, czując w dłoniach ich ciężar. Pieprzyłem ją na łóżku. Cały czas miałem zamknięte oczy, starając się utrzymać w mojej głowie obraz Yvety. Jej długich, umięśnionych nóg oplecionych wokół mojej talii, kiedy brałem ją za kulisami w teatrze, po tym jak wszyscy wyszli. Byłem na tyle przytomny, by upewnić się, żeby Melissa doszła zanim zrobiłbym coś tak głupiego, jak na przykład nazwanie jej złym imieniem. Przesunęła paznokciami po moim kręgosłupie i wygięła plecy w łuk, trzęsąc się wokół mnie. Natychmiast się wycofałem pomimo tego, że nie doszedłem. Pomyślałem, że nie zauważyła. Uśmiechnęła się do mnie sennie, jej skóra była zaróżowiona, a w oczach widziałem zaspokojenie. - Sam możesz się wypuścić - ziewnęła. - Pieniądze są na stole. Schyliłem głowę i szybko się ubrałem. Leżał tam mały zwitek banknotów. Wziąłem je i opuściłem pokój tak szybko, jak tylko było to możliwe. Po wyjściu z hotelu zatrzymałem się i przeliczyłem pieniądze: sto czterdzieści pięć dolarów. Dodatkowo pięć w dolarowych banknotach. Jestem uratowany. To była moja pierwsza myśl. Po tym wieczorze było prościej. Stałem się lepszy w wybieraniu celi i liczyłem sobie więcej. Trzy lub cztery razy w tygodniu wychodziłem i wyszukiwałem kobietę, która by mnie poderwała. Moim błędem dzisiejszego wieczoru było zatracenie się w tańcu. Tak bardzo skupiłem się na muzyce, rytmie, że umknął mi oczywisty fakt, że moja taneczna partnerka z trudem nadążała. A potem zobaczyłem dziewczynę ze smutnymi oczami. Boże, chciałem z nią zatańczyć. Znów poczuć się sobą. Zatańczyć z kobietą dlatego, że mogłem. Widok jej

wózka inwalidzkiego był dla mnie szokiem. Jak mogłem go nie zauważyć? Naprawdę funkcjonowałem dzisiaj poniżej swoich możliwości. Pomyślałem o Sergeim, jego notatce i rosnącym zniecierpliwieniu. Drżałem, nawet jeśli noc była wystarczająco ciepła, by wysłać strużkę potu po moich plecach. Wiedziałem, czego naprawdę chciał. Nigdy tego nie dostanie. Nigdy. Wzdychając, wyszedłem z hotelu. Przechadzałem się wzdłuż The Strip12. Musiałem znaleźć inną kobietę. Na samą myśl o tym, zrobiło mi się niedobrze. Mój nastrój stawał się coraz mroczniejszy, kiedy szedłem przez ulice, unikając ciekawskich turystów. Nadal nie miałem żadnej wiadomości o dziewczynie z minivana. Nikt jej nie widział. Nikt nic nie wiedział. Nawet Yveta i Galina stanowczo odmówiły rozmowy o niej. O Marcie również nikt nie wspominał. Po wieczorze z Volkovem, dziewczyny przez kilka dni utrzymały ostrożny dystans, ale wkrótce wróciły do swoich przyzwyczajeń. Co oznaczało, że Yveta nadal mnie podrywała. Była gorąca, a ja w potrzebie, co doprowadziło do seksu za kulisami. Galina zniknęła na resztę wieczoru, więc mogliśmy skorzystać z ich pokoju, by pieprzyć się jeszcze więcej. I po kilku godzinach nareszcie byłem w stanie zapomnieć. Orgazm Yvety oznaczał dla mnie potwierdzenie. Ponownie byłem mężczyzną i w tej konkretnej chwili czułem się jak jeden z nich. Jak cholernie górnolotnie to brzmiało? Ale tak wiele rzeczy było poza moją kontrolą, że potrzebowałem Yvety, a sposób w jaki przywierała do mnie, jej gorący oddech na mojej szyi, mówiły mi, że ona również potrzebowała mnie. Ale wiadomości od Sergeiego i małe podarunki zaczęły przychodzić coraz częściej, czasami kilka razy dziennie. Stale sugerował mi spłatę długu przez uczestnictwo w prywatnej imprezce albo tańcu dla przyjaciół. Ignorowałem je wszystkie. Wtedy zaczęły się groźby. Który palec jest twoim ulubionym? Takie pytanie zawierała wczorajsza wiadomość. Las Vegas Strip („The Strip”) – odcinek Las Vegas Boulevard o długości około 6,8 km, formalnie podległy Las Vegas, jednak w rzeczywistości wykraczający poza granice miasta, 12

Pomimo tego, że Gary był jedyną osobą, z którą mogłem porozmawiać, nawet on sprzeciwiał się zawiadomieniu policji i odmówił pomocy w poszukiwaniu dziewczyny. Więc pozostało mi pieprzyć turystki za kilkaset dolarów. Wstyd zagnieździł się w dole mojego żołądka. Cholernie tani. Tak się czułem, ale potem robiłem to ponownie. I ponownie. Gary coś podejrzewał, ale nic nie mówił. Yveta była nieświadoma. Nawijała o pójściu na randkę i szczęśliwa snuła wspólne plany. Spojrzałem w górę na migający neon, krzykliwie witający w Vegas każdego turystę. Byłem w centrum zatłoczonego, amerykańskiego miasta, a nigdy wcześniej nie czułem się bardziej samotny. Ludzie przechodzili obok mnie, a ja byłem tylko kolejnym facetem szukającym dobrej zabawy na ulicach Vegas. Ale zamiast niej była jedynie mroczna zgnilizna tego miasta, trzymająca mnie za jaja. Każdego dnia mogłem skończyć martwy… albo chciałbym tego. W pewnej chwili zobaczyłem w tłumie twarz. - Marta! Zamrugała zaskoczona, na jej obliczu pojawił się szok pomieszany z nadzieją, a w pozbawionych uczuć oczach zauważyłem strach. Widziałem, jak się rozglądała, jej twarz stężała. Szybko umknęła w alejkę między wypożyczalną filmów dla dorosłych a fantazyjnym butikiem. - Marta? Ukryła się w ciemności. Jedyną widoczną rzeczą było jej blade oblicze i oczy podkreślone mocnym makijażem. - Pamiętam cię. - Tak! Pierwszej nocy na lotnisku, byłaś z młodą dziewczyną. - Widziałeś ją? Pokiwałem wolno. - Tak, raz. - Czy wszystko z nią w porządku?

- Nie wiem - powiedziałem, niechętnie kłamiąc przez zaciśnięte zęby. - Co z tobą? - Jestem taka przestraszona - powiedziała, jej głos się trząsł. - Myślę, że mogę tu umrzeć i nikt się o tym nie dowie. Zacisnęła dłoń na moim ramieniu, a jej oczy błagały o pomoc. - Dają mi narkotyki i każą sypiać z ich przyjaciółmi. Mówią, że wiszę im za bilet. Powiedzieli, że jeśli spróbuję uciec, to złapią mnie i zabiją. Myślę, że mogliby to zrobić, oni wszyscy noszą pistolety. Dziewczyny znikają. Dwie, odkąd przybyłam. To było dokładanie to, co sobie wyobrażałem. Albo nawet gorzej. - Próbowałaś pójść na policję? Zadałem pytanie, doskonale wiedząc, jaka będzie odpowiedź. Szybko pokręciła głową, spoglądając przez ramię na błyszczące za nami światła. - Boję się - powtórzyła. Sięgnąłem do kieszeni. - Mam czterysta trzydzieści dolarów. Możesz je wziąć i… Marta ponownie potrząsnęła głową. Jej wątłe ramiona drżały. Szczękała zębami, wbijając paznokcie w moją skórę. - Złapią mnie! Zbyt znajoma wściekłość i frustracja spowodowały, że dosłownie zagotowałem się. Wpatrywałem się w szczęśliwych turystów tłoczących się obok, widzących tylko światło, a ignorujących cienie. Wyobraziłem sobie ich przerażone twarze, gdybym wybiegł i poprosił o pomoc. Wiedziałem, co by powiedzieli. Prawie czułem zapach ich strachu i zaniepokojenia, ich wymuszone współczucie, niechęć do wyciągnięcia pomocnej dłoni. Dużo prościej było przejść obok. Właśnie to sprawiało, że czułem się podle. Byłem taki sam jak oni.

Ale również wiedziałem, że jeśli tamtej nocy próbowałbym zatrzymać Olega, teraz byłbym martwy. Sergei pociągnąłby za spust i stałbym się kolejnym imigrantem, który zniknął. Marta drżała w gorącym, pustynnym powietrzu. Zdałem sobie sprawę, że przyczyną nie był strach. Na wewnętrznej stronie jej chudych ramion zauważyłem ślady po nakłuciach. Ze zdrowej tancerki, którą była przed kilkoma tygodniami, stała się pijaczką i ćpunką. Ale jej spojrzenie nie było całkowicie pozbawione nadziei. Wpatrywała się we mnie, błagając bym ją uratował. - Gdzie mieszkasz? Przygryzła wargę, jej oczy były niespokojne. Wciąż spoglądała w kierunku wejścia do alejki. - Trzymają mnie w przyczepie kampingowej, około trzydziestu minut od miasta. Tam jest okropnie. Jest nas czwórka. Mam spotykać się z mężczyznami i zabierać ich do hotelu. Nie mam dużo czasu. Oni stale mnie obserwują. - Podaj mi adres i… I co zrobisz? Jak do cholery masz zamiar jej pomóc? Wyraz twarzy Marty stał się bardziej zdesperowany. - Pomożesz mi? - Spróbuję. Daj mi adres. - Hotel jest tam, po przeciwnej stronie ulicy, ale mężczyźni… zabierają mnie do swoich obrzydliwych mieszkań. Nie jestem pewna, gdzie to jest. Jest duszno i brudno, bardzo gorąco. Myślę, że to jest niedaleko rancza. W nocy słyszę krowy. Droga jest blisko, może kilometr dalej. To nie było dużo informacji, ale starałem się wyłapać każdy szczegół. - Kiedy mnie tam zabrali, wyjechali z miasta w tym kierunku - wskazała na zachód. - W stronę zachodu słońca, ale odrobinę na północ. I jechali prosto przez dwadzieścia minut. Spojrzała ponownie na ulicę. - Obiecaj, że mi pomożesz. Nie wytrzymam dłużej.

Skrzywiłem się, kiedy wbiła paznokcie w moje przedramię. - Obiecuję. - Proszę! - płakała, jej oczy błyszczały od łez. - Proszę! Następnie wybiegła z alejki i zniknęła w tłumie. Odchyliłem się do tyłu, szorstka ściana ocierała się o moją koszulę. Nie mogłem stać tu ani minuty dłużej. Moje serce zaczęło pędzić, a dłonie były spocone. Wytarłem je o spodnie i wziąłem głęboki oddech. Potem wszedłem w strumień ludzi spacerujących po The Strip, poszukując policjanta. Zacząłem szybciej iść, unikając powolnych turystów. Tygodnie temu zapamiętałem lokalizację najbliższego posterunku. Znajdował się około półtora kilometra dalej. Byłem gotowy na tę chwilę. Moment, kiedy odważę się zaryzykować. Szedłem z łomoczącym sercem przez ulice, rozglądając się na prawo i lewo. Byłem blisko, bardzo blisko, kiedy limuzyna z przyciemnianymi szybami zatrzymała się obok mnie, a okno otworzyło się z miękkim syknięciem. - Tu jesteś! Zaczynałem myśleć, że nie chcesz ze mną rozmawiać. Ranisz moje uczucia. Sergei szczerzył się do mnie. Na miejscu kierowcy zobaczyłem Olega. - Mam czterysta trzydzieści dolarów – powiedziałem, wiedząc, że nie jest to nawet w przybliżeniu suma, której żądał. - Och, Alijaž - roześmiał się. - Chcę o wiele więcej niż pieniędzy. Poza tym jesteś mi winien cztery tysiące dolarów. - Nie ma mowy, żeby ubrania tyle kosztowały! - odwarknąłem wściekle. - Odsetki - powiedział kpiąco. - I Tatuś jest zmęczony czekaniem. - Jutro będę miał resztę - wyrzuciłem z siebie. Musiałem pożyczyć je od Gary’ego. Nawet jeśli nie chciałem go do tego mieszać, nie miałem innego wyjścia. Sergei westchnął i zabębnił palcami po krawędzi szyby. - Wsiadaj do samochodu.

Przekląłem po słoweńsku i podniosłem środkowy palec ręki, którą mi złamał. Następnie odwróciłem się i zacząłem biec w przeciwnym kierunku, wiedząc, że wkurzyłem bardzo niebezpiecznego człowieka. Usłyszałem trąbienie samochodów i obejrzałem się przez ramię, by zobaczyć zawracającą limuzynę, która przedzierała się przez uliczny korek. Biegłem szybciej, lawirując przez wieczorny tłum, oddalając się od posterunku policji. Znalazłem się ponownie na drodze prowadzącej do hotelu. Zastanawiałem się, jak długo zająłby mi powrót w okolice posterunku, kiedy zobaczyłem limuzynę wydostającą się z korka i nabierającą prędkości. Do czasu, gdy dotarłem do hotelu, byłem zmęczony biegiem. Popędziłem w górę po schodach przeciwpożarowych i zakradłem się do pokoju. Gary podskoczył spanikowany, kiedy mnie zobaczył. - Przestraszyłeś mnie tak, że omal nie wyskoczyłem ze skóry, Ślicznotko! Wtedy zobaczył mój wyraz twarzy. - Co się stało? - Sergei. Wystarczyło, że wysapałem to jedne słowo, a twarz Gary’ego straciła kolor. - Teraz mówi, że chce cztery tysiące dolarów. Próbowałem iść na policję, ale przyblokował mnie. Co, do cholery, mam teraz zrobić? Chodziłem tam i z powrotem po małym pokoju, ściskając włosy w pięściach. Frustracja i strach sączyły się ze mnie. - Boże, nie idź tam! - Gary zbladł jeszcze bardziej. - To co? Mam czekać tutaj, żeby mnie dopadł i zabił? Pieprzyć to! Zamierzam uciec dziś w nocy. Muszę. Ja… kupię bilet autobusowy… będę podróżował autostopem … cokolwiek. Gary pokręcił głową. - To nie zadziała. Ale zadzwonię do Elaine. - Elaine? - Pewnie! Ona wypruwała sobie flaki, by przygotować nowe show. Nie pozwoli, żeby Sergei zadzierał z jej wschodzącą gwiazdą. - Nie posłucha jej, koleś jest szalony - zaprotestowałem.

- Wiem, ale Elaine jest uchem Volkova. On utopił sporo kasy w teatrze i w przedstawieniu. Nie świruj, Ash. Pozwól, że do niej zadzwonię. Pośpiesznie kiwnąłem głową na znak zgody, ale kiedy Gary wyciągnął telefon, dalej przemierzałem pokój. Słuchałem ich gorączkowej rozmowy, moja klatka piersiowa zaciskała się z każdą mijającą sekundą. Cały czas spodziewałem się ujrzeć Olega rozwalającego drzwi. W końcu Gary skończył. - Porozmawia z Volkovem. Powiedziała, żebyś siedział na dupie i nie wychodził już dziś z pokoju. - To wszystko? Że porozmawia z nim? - A czego się spodziewałeś? Myślałeś, że przyłoży mu pistolet do głowy? - Ktoś powinien. Gary westchnął, ale nie zaprzeczył.

Laney Przygotowanie się następnego ranka do spotkania na śniadaniu w hotelowej restauracji zajęło mi około dwóch godzin. Pierwsze czterdzieści pięć minut spędziłam, umieszczając wczorajsze zdjęcia na facebooku i sprawdzając maile, podczas gdy siedziałam na łóżku i czekałam, by leki zaczęły działać. Kiedy oceniłam, że minął wystarczający czas, powoli i ostrożnie przesunęłam moje zesztywniałe, bolące ciało z łóżka na wózek. Naprawdę wkurzające było budzenie się z pełnym pęcherzem i dłuższe czekanie, by móc się wysiusiać. Jeśli byłby tu Collin, podsadziłby mnie na wózek.

Ale mój żal był krótki. Jeśli Collin byłby tutaj, ostatniej nocy nalegałby na powrót do pokoju zaraz po kolacji. I mógłby mnie ominąć widok Vanessy i Jo potrząsających pupami. I spotkanie ze wspaniałym facetem. Jak miał na imię? Ash? Był tak zaskoczony, kiedy zobaczył mój wózek inwalidzki. Musiałam przyznać, że część mnie cieszyła się, że uderzał do mnie nie ze względy na wózek, nawet jeśli był jednym z tych mężczyzn. Minęło sporo czasu odkąd coś takiego się wydarzyło. Nawet Collin tak naprawdę nigdy ze mną nie flirtował. Poznaliśmy się w college’u i byliśmy w tej samej grupie naukowej. Wspólne picie kawy przerodziło się w kolacje we dwoje i zanim się zorientowałam, co się dzieje, wszyscy założyli, że byliśmy parą. Włącznie z Collinem. Był dobrym, niesamowicie troskliwym człowiekiem. Ale w tym samym czasie potrafił być kompletnie nietaktowny, mówić o mojej pracy, jakby była nic nieznaczącym hobby, tylko dlatego że wykonywałam ją w domu. I zawsze musiał mieć rację. Co oznaczało, że prawie zawsze był w błędzie. A to z kolei prowadziło do kolejnych sprzeczek. Kiedy zaś miałam zaostrzenie choroby, całkowicie przejmował kontrolę. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo uzależnił mnie od siebie. Ale bycie samej w Vegas, otworzyło mi oczy na kilka rzeczy. Życie z chronicznym bólem było nauką akceptacji, ale i wyrozumiałości. Chodziło o to, by zrozumieć, co oznacza za mało, za dużo, zbyt często. Co jest niezbędne, a na co nie warto zwracać uwagi. Stopniowo nauczyłam się wybaczać swojemu ciału niedoskonałość. A ostatnio musiałam wybaczyć również sobie, chociaż w tym zakresie miałam trudności. Collin mi nie odpisał, więc domyśliłam się, że naprawdę zerwaliśmy. Ta myśl wywołała we mnie smutek. Byliśmy przyjaciółmi blisko dziesięć lat. W pewnym momencie myślałam, że się pobierzemy, ale Colin nigdy mnie o to nie poprosił, a ja przestałam sobie tego życzyć. Przebyłam drogę do hotelowej restauracji i zobaczyłam Vanessa flirtującą z kelnerem. Był uroczy i zdecydowane zainteresowany. Uśmiechnęłam się do siebie i uniosłam brwi na Jo, która przyglądała się im z rozbawieniem.

Nagle kelner zauważył moje przybycie i jego oczy rozszerzyły się. Usłyszałam koniec wypowiedzi Vanessy. - Więc, ty i twoi przyjaciele oraz ja i moje przyjaciółki. Dla mnie brzmi dobrze. Ale kelner potrząsnął głową, jego wzrok uciekł z dala ode mnie. - Ach, wiesz co? Zapomniałem, że mieliśmy coś zaplanowane i nie mogę tego odwołać. Przepraszam. - Uśmiechnął się do mnie z przymusem. - Czy mogę przynieść pani coś do picia? Jakiekolwiek były plany, stało się oczywiste, że nie uwzględniały one kobiety na wózku inwalidzkim. Czułam, że smutek ściska mnie za gardło, ale trzymałam głowę wysoko. Zamówiłam kawę i kelner odszedł. - Palant! - Powiedziała głośno Vanessa. - Wszystko w porządku? - Pewnie. Nie martw się tym. - Więc - powiedziała Jo, celowo zmieniając temat. - Myślę o dniu w spa, wygodnym siedzeniu nad basenem, uderzaniu do plażowych chłopców, a potem kolacja i przedstawienie. Zdobyłam dla nas bilety do teatru, który jest tutaj na miejscu, połowa ceny dla klientów hotelu i pierwszy rząd ze względu na to, że mamy osobę poruszającą się na wózku inwalidzkim - mrugnęła do mnie. - Brzmi niesamowicie. Prawdziwe girlsy Las Vegas. Może usłyszymy kilka przydatnych wskazówek. Roześmiałam się. - Nie założę żadnych frędzelków na moje sutki! - Ja też - jęknęła Vanessa. - Ostatnim razem gdy próbowałam, namęczyłam się ściągając klej. Sutki bolały mnie przez kilka dni! Au! - Ty to powiedziałaś, siostro!

Ash

Byłem bałaganem. Niewyspany, podminowany. Po zakończeniu próby generalnej siedziałem w fotelu, podczas gdy Yveta aplikowała na moją twarz i klatkę piersiową sztuczną opaleniznę, barwiąc przy tym swoje dłonie na pomarańczowo. Widziałem, że była poirytowana, ponieważ nie odpowiadałem na jej flirt i nie zgodziłem się na spotkanie po przedstawieniu. Elaine przedstawiła moją sytuację bossowi i przekonała go, że byłem niezbędnym elementem zespołu. Miałem nadzieję, że to wystarczy, by utrzymać Sergeiego z daleka. Przełknąłem też swoją dumę i postanowiłem pożyczyć pieniądze od Gary’ego. Kurwa, miałem nadzieję, że na słowu Volkova można polegać. Elaine powiedziała, że planował być dzisiaj na widowni. Tak głosiła plotka. Trzymałem się tego. Z wielkim bossem blisko, Sergei nie próbowałby niczego. Byłem kłębkiem nerwów. Zawsze przed występem odczuwałem lekką tremę, ale to były dobre nerwy, adrenalina napędzała mnie do działania. Jednak dzisiejszego wieczoru czułem, jakby mój żołądek próbował przecisnąć się przez gardło. Yveta dodała trochę różu, odrobinę kredki do oczu, a następnie posypała moją twarz i klatkę piersiową błyszczącym pudrem. - Jesteśmy gotowi? - Wycedziłem przez zęby, wiedząc, że brzmiałem jak niewdzięczny kutas. Yveta odeszła się, by skończyć swój makijaż. Garderoba była mała i nie wydzielono w niej miejsca dla mnie i Gary’ego. Byliśmy upchnięci w rogu. Uprzedzono nas, żebyśmy nie patrzyli na nagie dziewczyny. Nie żeby to obchodziło Gary’ego, ale ja widziałem w garderobie więcej cycków niż większość facetów przez całe życie. Nie byłem odporny na ten widok, ale dzisiaj wieczorem zupełnie nie obchodziło mnie, kiedy tancerki przyklejały sobie kryształki na nagie cipki. Wychodziłem z nerwów, bębniąc palcami w miejscu. - O mój Boże, czy możesz przestać świrować? - zasyczał Gary. - Sprawiasz, że robię się nerwowy. Crapaloosa! Czy mam przenieść ciężar ciała na jeden? - Co?

- W kontra botafagos. Czy powinienem przenieść ciężar na jeden? Posłałem mu rozproszone kiwnięcie głową. - Tak, dwukrotnie przenosisz ciężar ciała w jednym takcie muzyki. Gary westchnął. - Czy słyszałeś, że Elaine mówiła o włączeniu numeru „West Coast Swing”? – Przerwał, przerzucając pierzaste boa przez moją głowę. - Słuchasz mnie? W moich oczach błysnęła wściekłość i Gary odskoczył do tyłu. - Przepraszam - wymamrotałem. - Jee-zus! Po prostu wyluzuj, możesz? Zrób jakieś rozciągnięcia czy coś! To była dobra rada. Wiedziałem, że byłem bliski zrobienia czegoś tak głupiego jak ucieczka. Ale być może Elaine miała rację. Może najgorsze minęło. Zacząłem rozciągać swoje ciało, tak jak to robiliśmy na próbach. - Dobrze ci wychodzi to rozciąganie - powiedział Gary, przypatrując mi się krytycznie. Odchrząknąłem, starałem się wyłączyć wszystkie zakłócenia w moim mózgu i skupić na pracy, podczas gdy rozluźniałem ramiona i mięśnie pleców. - Pięć minut, ludzie! - wrzasnął Neal. Towarzyszył nam pośpiech, zapach sztucznej opalenizny, potu, oraz różnych perfum, kiedy dziewczyny ustawiały się w linii. Z ich fryzurami przystrojonymi strusimi piórami, górowały nad nami. Do tego jeszcze całe te sztuczne rzęsy, cekiny i tysiące kryształków przyklejone do ich skąpych kostiumów. Yveta wciąż wyglądała na wkurzoną i była to moja wina. - Pięknie wyglądasz - powiedziałem szczerze. Uśmiechnęła się do mnie promiennie. Rozległa się muzyka i w moim sercu zapłonął ogień, pomimo tego, że pulsujący rytm mnie uspokajał. A następnie wkroczyłem dumnie na scenę, biorąc ją w posiadanie, rozświetlając się od środka, kiedy publiczność klaskała i wiwatowała.

Prezentowałem dziewczynę po dziewczynie, dopóki nie pojawiła się Yveta jako moja taneczna partnerka i Gary z Galiną jako nasza konkurencja. Widownia zgotowała nam entuzjastyczną owację, sprawiając, że królowaliśmy na parkiecie. To była moja chwila.

Laney Westchnęłam. - To on! - On? To znaczy kto? - Zapytała Vanessa, zerkając na tancerzy poruszających się przed nami po scenie. - Facet z ubiegłej nocy, z klubu. Wow! On jest po prostu… wow! - Uważam, że masz rację - powiedziała podekscytowana Jo. - Zgaduję, że nie kłamał mówiąc, że chciał zatańczyć. On jest G-O-R-Ą-C-Y! Nie kłamał. Ta myśl przyniosła ciepłe pulsowanie przyjemności do mojej klatki piersiowej. Naprawdę był tancerzem, nie żigolo. Więc jeśli nie kłamał na ten temat, to być może naprawdę mu się podobałam. Ubrany był podobnie jak wczoraj, cały na czarno, w dopasowane spodnie i koszulę przypiętą do jego talii. Cekiny ponaszywane na jedwabnym materiale błyszczały w światłach sceny. Uśmiechnęłam się radośnie, wygodnie oparłam i cieszyłam się przestawieniem. Miał na imię Ash. Kiedy był na scenie, światła wydawały się jaśniejsze, taniec gorętszy, atmosfera bardziej elektryzująca. Występ dwóch tancerzy był fenomenalny, każdy z nich starał się być lepszym od drugiego. Ale w przeciwieństwie do sceny, w mojej głowie nie było żadnej rywalizacji. Ash emanował seksapilem, jego mięśnie piersiowe błyszczały

w światłach reflektorów, testosteron pompował przez niego, zachwycająco poruszał biodrami i pieścił palcami ramiona tancerek. Atak zazdrości zaskoczył mnie. Dlaczego do licha poczułam się zazdrosna o mężczyznę, z którym raz rozmawiałam? Rozglądając się ukradkowo, wyciągnęłam telefon, wyłączyłam lampę i zrobiłam zdjęcie. Coś, co będzie mi przypominało o najgorętszym facecie, jaki kiedykolwiek do mnie uderzał. Uśmiechnęłam się na tę myśl. Kiedy faceci zeszli ze sceny, a tancerki ustawiły się do kankana, straciłam zainteresowanie. Mój pęcherz przypomniał mi o trzech mimozach, które wcześniej wypiłam. - Muszę iść do łazienki - wyszeptałam do ucha Jo. - Chcesz, żebym cię zawiozła? Skrzywiłam się w środku. Nienawidziłam uczucia bycia przedszkolakiem, ale to nie była jej wina, więc uśmiechnęłam się do Jo. - Nie, poradzę sobie. Ciesz się przedstawieniem. Chcę pełnego raportu, jeśli ten facet wróci na scenę. Jo poruszyła brwiami w górę i na dół. - Może powinnam się zbliżyć, by móc go dotknąć. Kiwnęłam głową w kierunku sceny, która była tylko kilka stóp dalej. - Trochę bliżej a będziesz siedziała na jego kolanach. - Chciałabym - westchnęła Jo. - Zobaczymy się za chwilę. Nie chciałam opuszczać przedstawienia, ale nie wiedziałam, gdzie znajdowały się toalety, a doświadczenie mówiło mi, że czekanie byłoby błędem. Woźny wskazał drzwi przy wyjściu ewakuacyjnym i odepchnęłam się w tamtym kierunku. Przez dźwięki basu pompującego przez ściany, domyśliłam się, że byłam blisko kulis. Korytarz był źle oświetlony i bardzo długi. Zaczęły mnie boleć mięśnie ramion. Zastanawiałam się, czy woźny nie skierował mnie w złym kierunku. Kiedy w końcu dostrzegłam znak toalety w prawym końcu korytarza, westchnęłam z ulgą. Przynamniej będzie teraz bardziej wyludniona niż w czasie przerwy.

Klnąc na pot ściekający mi po plecach i pod pachami, pchnęłam drzwi. - Uważasz, że możesz się ukryć przede mną, ty kawałku gówna! - wrzeszczał męski głos. - Zamierzam wypieprzyć twoją dupę tak mocno, że wysrasz swoje gałki oczne!

Rozdział 7

Laney UCIEKŁ MI ZDUSZONY jęk i natychmiast czterech czy pięciu mężczyzn znajdujących się w pomieszczeniu odwróciło się w moją stronę. Ich lodowate spojrzenia zmroziły mnie. Zastygłam niezdolna do ruchu i w krótkim, przerażającym momencie wpatrywałam się w scenę rozgrywającą się przede mną. Dwóch mężczyzn brutalnie trzymało za ramiona jednego, zamykając go w pułapce pomiędzy swoimi ciałami. Jego głowa zwisała w dół. Był nagi, podarte ubrania leżały porozrzucane po podłodze, jedynie poszarpana koszula zwisała z jednego ramienia. Czerwone ślady zniekształcały jego gładką skórę w miejscu, gdzie czterech mężczyzn uderzało go pięściami. Na plecach i pośladkach miał ślady po skórzanym pasku, który trzymał bandyta, wymierzający brutalną i upokarzającą karę.

Napastnik opuścił ramię i spojrzał na piątego faceta, jakby czekał na rozkaz. Miałam przełknąć, kiedy niski mężczyzna w garniturze wyciągnął penisa ze spodni. Zimna furia wypisana była na jego twarzy. Musiałam to natychmiast przerwać. To było coś okropnego, coś tak odrażającego, że nikt nie powinien tego widzieć. Głowa nagiego mężczyzny uniosła się i spojrzał przez ramię nabiegłymi krwią oczami. Zapłonęło we mnie przerażające rozpoznanie. - Ash! Słowa same ze mnie wyszły. Ten piękny mężczyzna, tancerz… seksowny, pewny siebie facet zniknął. Jego miejsce zajął pobity, zniszczony duch. Wzrok miał szklisty i rozbiegany. - Wynoś się! - wychrypiał. Następnie głośniej powtórzył: - Wynoś się stąd! Otworzyłam usta w niemym krzyku. Niski mężczyzna wykrzyczał rozkaz, kiedy ja staranowałam drzwi do łazienki moim wózkiem. Popychałam go przez korytarz tak szybko, jak mogłam. Moje serce dudniło, a oddech przeszedł w sapanie. Usłyszałam, że ktoś biegnie za mną i zaczęłam się modlić. Proszę. Boże! Pomóż mi! Dalej, dalej. Mężczyzna goniący mnie coś krzyknął. Żarliwie błagałam niebiosa, moje oczy były szeroko otwarte ze strachu, mięśnie ramion płonęły, kiedy popychałam wózek szybciej, mocniej. Moje bezużyteczne nogi zawodziły mnie. W końcu Bóg wysłuchał moich modlitw. Zobaczyłam dwie osoby idące w moim kierunku wzdłuż korytarza. Ich kroki były swobodne. Nie wydawały się przejmować otaczającym nas mrokiem. - Tu jesteś! To jakiś labirynt - powiedziała Vanessa. - Pomyślałam, że będzie lepiej, jak cię znajdę… O mój Boże! Co się stało? Wszystko w porządku? - Czy potrzebuje pani lekarza? - zapytał zatroskany woźny, który towarzyszył Vanessie.

- Pomocy! - krzyknęłam, moje serce dudniło, kiedy płuca walczyły o tlen. - Ci mężczyźni! Moi wybawcy spojrzeli w górę i facet, który biegł za mną, zatrzymał się. - On ma broń! - zapiszczała Vanessa. - Cholera, dzwonię na policję! - I trzęsącymi dłońmi wyciągnęła telefon. Mężczyzna odwrócił się i popędził w kierunku łazienki. - Cholera! Cholera! Cholera! - zasyczała Vanessa. - Nie mogę złapać zasięgu. Wynośmy się, kurwa, stąd! Woźny całkowicie podzielał tę myśl, błyskawicznie uciekł w kierunku sali, pozostawiając nas samym sobie. Vanessa rzuciła telefon na moje kolana i chwyciła za oparcie wózka. - Nie! - krzyknęłam desperacko. - On jest ranny! Musimy mu pomóc! - Kto jest ranny? - odkrzyknęła, pchała wózek z zawrotną prędkością, nie zważając na moje słowa. - Stop! - krzyknęłam ponownie, ale Vanessa była zbyt przestraszona, by słuchać. - Stop! Szarpnęłam się i gwałtownie wyrzuciłam ciało do przodu. Każdy staw w moim ciele zapłonął, kiedy wylądowałam ciężko na tanim dywanie. Łzy wywołane bólem płynęły po mojej twarzy. - Laney! O mój Boże, Laney! Vanessa starała się mnie podźwignąć, ale nie była w stanie. - Idź po pomoc - jąkałam się. - Ness! Idź po pomoc! Była rozdarta, z jednej strony chciała mi pomóc, a z drugiej desperacko pragnęła uciec. - Nie mogę cię zostawić! - Krzyknęła, ale zaraz zaczęła błagać. - Pomóż mi się podnieść, Laney! Pomóż mi! Mój głos był ostry z bólu. - Nie! Znajdź kogoś! Szybko!

Rysy jej twarzy stężały, jednak odwróciła się i pobiegła. - Wrócę! - Krzyknęła przez ramię. Leżałam Wspomnienie

na

podłodze,

horroru,

policzkiem

którego

byłam

dotykałam świadkiem

szorstkiego sprawiło,

że

dywanu. drżałam

niekontrolowanie. Co ja widziałam?! O mój Boże! Pobite ciało Asha, bandyci, krzyczący mężczyzna z kutasem w dłoni i bez żadnych ludzkich uczuć w oczach. Oni zamierzali go zgwałcić. Obrzydliwa, wstrętna prawda dotarła do mnie i zaczęłam rozpaczliwie szlochać. Wściekłość, szok, strach i ból, to było zbyt wiele. Każdy oddech rozdzierał moje ciało, płonąc, torturując przerażeniem, smutkiem i bezsensownością. Dyszałam, walcząc o powietrze, kiedy zdałam sobie sprawę z zagrożenia. W następnej chwili poczułam delikatne dłonie na ramionach, ostrożnie podnoszące mnie do pozycji siedzącej. - Wszystko w porządku? Ash. Jego głos był chrapliwy, ale spojrzenie miał opanowane, badając moją twarz. Rozejrzał się po korytarzu, a potem ponownie przyjrzał mi się zmartwionym wzrokiem - W porządku? - zapytał jeszcze raz. - Czy powinienem pomóc ci usiąść z powrotem na wózku? Czknęłam, ocierając łzy z moich oczu i smarki z nosa, kiedy przytaknęłam bez słowa. Ash głośno westchnął, biorąc mój ciężar w ramiona. Podniósł mnie i gładko posadził na wózku. Widziałam, że krzywił się przy każdym ruchu. Okazanie mi pomocy musiało go kosztować sporo bólu. Umieściłam trzęsącą się rękę na jego ramieniu i chwyciłam za poszarpany materiał koszuli. - Czy z tobą wszystko w porządku? - jąkałam się. Przełknął i nerwowo zerknął przez ramię.

- Musimy iść. Tu nie jest bezpiecznie.

Ash Poruszałem się tak szybko, jak mogłem, ignorując ból, który przeszywał mnie przy każdym kroku. Mocno trzymałem uchwyty wózka i biegłem korytarzem. Czułem, jak fragmenty poszarpanego ubrania przylegają do skóry rozciętej na plecach i pośladkach. Krew sączyła się z tego, co zostało z moich ubrań. Niepokoiłem się o dziewczynę. Obawiałem się, czy jej nie skrzywdzili. Ale nie miałem możliwości, żeby to sprawdzić. Nie wiedziałem, jak dużo mieliśmy czasu, zanim Oleg po nas przyjdzie. Jej wtargnięcie uratowało mnie. Wiedziałem, że jeśli nie otworzyłaby drzwi do łazienki, Sergei rżnąłby moją dupę, dopóki moje pośladki nie byłyby surowym mięsem. Dokładnie to obiecał, po tym, jak próbował wypieprzyć moje usta, a ja zagroziłem, że znowu na niego zwymiotuję. Kiedy Oleg wrócił, mówiąc, że jest więcej świadków, Sergei przyłożył pistolet do mojej głowy, pieniąc się ze złości, ale Oleg wrzaskami zmusił go do wyjścia z łazienki. Nie mogłem uwierzyć, że pozostawili mnie przy życiu. Poruszając się na czworakach, podniosłem porozrywane ubrania i założyłem je na okaleczone ciało. Moja skóra płonęła. Ból był niewyobrażalny. Już raz zwymiotowałem z szoku, ale teraz mój strach był o wiele większy. Dziewczyna widziała ich twarze, widziała, co robili, a to oznaczało, że była w niebezpieczeństwie. - Gdzie jest twój pokój? - wyszeptałem z ustami przytkniętymi do jej włosów, które miały zapach kokosa. - Idź w lewo. Pokój 113.

Ludzie gapili się, kiedy przemierzaliśmy hotelowe lobby, ale ignorowałem ich wszystkich. Przy drzwiach do pokoju, delikatne wziąłem torebkę z jej trzęsących się dłoni i przeszukałem ją, znajdując po chwili kartę magnetyczną. Kiedy byliśmy w środku, jej telefon komórkowy zaczął dzwonić jak szalony. Jego dźwięk wyrwał ją z zawieszenia, wywołanego szokiem. Rozmawiała, patrząc przez cały czas na mnie. Stałem nieruchomo, niepewnie się jej przyglądając. Wciąż miałem zadyszkę. Kilka sekund później, usłyszałem głosy przed drzwiami. Wyjrzałem przez wizjer, mając nadzieję, że nie był to ten sukinsyn. Ale zobaczyłem dziewczyny, które zapamiętałem z poprzedniej nocy. - To twoje przyjaciółki - wyszeptałem. Ulga w moim głosie była oczywista. - Wpuść je, proszę – błagała łamiącym się głosem. Otworzyłem drzwi i dwie kobiety prawie wleciały do pokoju. - Laney! Laney! O mój Boże! Wszystko w porządku? - Ze mną dobrze - powiedziała, jednak łzy przeczyły jej słowom. - Ze mną dobrze. Laney. Tak miała na imię. - Daj mi telefon - nakazała wyższej kobiecie, która była brunetką. - Dzwonię na policję. - Nie! - warknąłem, zabierając jej komórkę. Wszystkie trzy wpatrywały się we mnie, w ich oczach dostrzegłem strach, ale także złość. - Nie możesz zadzwonić na policję - powtórzyłem ochrypłym głosem. – To niebezpieczne. Brunetka ze wściekłością pokręciła głową. - Ten facet miał broń! Moja przyjaciółka została prawie napadnięta i … - Tak jak Ash - powiedziała cicho dziewczyna. Głowa brunetki obracała się tak szybko, że prawie skręciła sobie kark.

- Co? - Widziałam w łazience - powiedziała Laney, jej głos był delikatny. - Czterech mężczyzn … zaatakowali go. - Tym bardziej musimy zadzwonić na policję! - Wykrzyknęła z frustracją brunetka. - Nie mogę ufać policji. Wszystkie ponownie spojrzały na mnie. Laney oburzyła się. - Mój tata jest oficerem policji! Jest najuczciwszym człowiekiem jakiego znam! Jak śmiesz… Przerwałem gniewnie. - Nie mogę ufać policji tutaj! Nie mogę ufać nikomu! - Następnie podszedłem do drzwi, utrzymując twarde spojrzenie na Laney. - On cię widział. Musisz się wynieść. Idź do swojego ojca, policjanta. Nie zostawaj tu na noc! Musiałem uciekać. Nie mogłem tkwić w tym mieście, żyjąc jak szur w pułapce. Ucieczka była moją jedyną szansą. - Czekaj! Sfrustrowany ponownie odwróciłem się do dziewczyny na wózku. - Jesteś ranny - powiedziała delikatniejszym głosem. - Możemy ci pomóc. - Laney, nie możemy się w to mieszać - zaprotestowała brunetka. Dziewczyna wpatrywała się w przyjaciółkę. - Nie było cię tam. Nie widziałaś, co oni robili… co zamierzali zrobić. Musimy mu pomóc. - Przerwała, przełykając strach. - Poza tym, już się w to wmieszałam. Tak jak powiedział, widziałam ich, a oni widzieli mnie. Blondynka zmarszczyła brwi i spojrzała na mnie. - Masz na sobie krew - powiedziała, wstając i zbliżając się do mnie. - Twoje ubrania są nasiąknięte krwią! - Muszę iść - wycedziłem przez zaciśnięte zęby. - Muszę się stąd wydostać!

Blondynka zignorowała mnie i szarpnęła za rozerwaną koszulę. Wszystkie trzy sapnęły, kiedy zobaczyły na moim ciele krwawy ślad po pasku. - Nigdzie się nie ruszysz w tym stanie - powiedziała stanowczo blondynka. – Vanessa, przynieś moją apteczkę pierwszej pomocy z naszego pokoju i… - Jeśli on mnie znajdzie, zabije mnie! - warknąłem, odpychając jej ręce. - Muszę iść, teraz. Laney potrzasnęła głową. - Nikt nie wie, że tu jesteś. Będziesz bezpieczny… - On cię widział! - wrzeszczałem sfrustrowany, że nie rozumiała, w jakim niebezpieczeństwie się znalazła. - Widział dziewczynę na wózku inwalidzkim! Twoim zdaniem, jak dużo czasu zajmie mu odnalezienie ciebie? Otworzyła szeroko oczy ze strachu, ale potrząsnęła przecząco głową. - Mamy kilka minut. Nie wie, że jestem w tym hotelu. Ogarnęła mnie fala mdłości, która wywołała zawroty głowy. Musiałem chwycić za klamkę, by ochronić się przed upadkiem. Blondynka pstryknęła palcami. - Vanessa, idź, spakuj nasze rzeczy i przynieś tu torby. Pośpiesz się! Laney, zrób tak dużo, jak możesz. A ty - powiedziała, wskazując na mnie - zdejmuj resztę ciuchów. Moja twarz poczerwieniała ze złości, a kiedy zawahałem się, chwyciła za guzik od moich spodni. Odskoczyłem, jakbym płonął. Przerażający obraz Sergeiego robiącego to samo, zaatakował mój umysł. Zobaczyłem nagłą litość w spojrzeniu blondynki i wiedziałem, że zrozumiała. Upokorzenie wypełniło mnie i na chwilę musiałem zamknąć oczy. - Zajmę się tobą - powiedziała spokojnie. - Jestem dyplomowaną pielęgniarką. Możesz skorzystać z łazienki. Kiwnąłem głową, wiedząc że potrzebowałem jej pomocy. Wszedłem do środka, mrugając na oślepiające, jasne światła.

Laney Jo zniknęła w łazience razem z Ashem. Słyszałam prysznic. Żołądek podszedł mi do gardła, gdy wyobraziłam sobie wodę leniwie spływającą do odpływu, zabarwioną na czerwono jego krwią. Pięć minut później Vanessa zapukała do drzwi. Kiedy otworzyłam, była już ubrana w jeansy i buty na płaskiej podeszwie. Ciągnęła za sobą dwie walizki z widocznym wybrzuszeniem powstałym po źle upchniętych ubraniach. Krążyła po pokoju, zgarniając w stertę na łóżku wszystkie moje rzeczy. - Ash potrzebuje czegoś do ubrania - powiedziałam nagle, zdając sobie sprawę, że jego własne ciuchy nie nadawały się do użytku. - Ma na imię Ash? Nie brzmiał na Amerykanina - powiedziała Vanessa nieprzytomnie, upychając ubrania do mojej walizki. - Nie wiem, skąd pochodzi. Ness, jesteś wyższa. Masz jakieś spodnie dresowe, koszulkę, coś co mógłby założyć? Vanessa skrzywiła się, ale wygrzebała ze swojej walizki pomięty, wielki T-shirt i szare spodnie dresowe. - Nie wiem, on jest dość wysoki. - Nie uważam, żeby się tym przejmował - skrzywiłam się. - Nie, prawdopodobnie nie. Położyła ciuchy dla Asha przed drzwiami łazienki tak, by Jo mogła je zabrać. - Kim byli ci goście? - zapytała. - Co oni mu zrobili? Nie wiedziałam, kim byli ci mężczyźni, ale widziałam co robili. - Myślę, że użyli na nim paska - powiedziałam przyciszonym głosem. Zszokowana Vanessa zassała oddech. Nie mogłam powiedzieć jej o wszystkim, to było dla niej zbyt wiele. Nie wiedziałam też, jak poczułby się z tym Ash. To nie

była moja historia do opowiedzenia. Na okrągło odgrywałam w myślach tę scenę. Czy nim uciekł, bandyci zdołali dokończyć to, co im przerwałam? Jo wyszła z łazienki, zdejmując lateksowe rękawiczki pokryte krwią. - Zrobiłam to najlepiej, jak mogłam - powiedziała, w jej profesjonalnym tonie dało się usłyszeć złość. - Ale został mocno pobity, klamra od paska… spowodowała kilka uszkodzeń. Wymaga odpowiedniej opieki i potrzebuje odpoczynku. - Przede wszystkim musi stąd uciec - powiedziałam stanowczo. - Wciąż myślę, że powinniśmy zadzwonić na policję - nie zgodziła się Vanessa. - Nic nie wiemy o tym facecie. Może być kryminalistą. - Otwórz oczy, Ness! - krzyczałam. - On jest tancerzem! Tancerzem! Nie obchodzi mnie, czy ma długi hazardowe czy… czy jest narkomanem… czy cokolwiek! On nas potrzebuje! Vanessa patrzyła na mnie, przygryzając wargę. - Jeśli to pomoże - powiedziała spokojnie Jo - nie widziałam żadnych śladów świadczących o przyjmowaniu narkotyków. A jeśli jest kryminalistą, cóż, ty jesteś tą, która ma powiązania z policją. Pogadaj z tatą, właściwie zadzwoń do niego teraz. On mógłby… - Jeśli to zrobię, powie mi, żebym natychmiast zgłosiła się na komisariat. Wiesz, że tak zrobi. Wpatrywałyśmy się w siebie w ciszy. - A co z Ashem? - zapytałam desperacko. - Nie możemy go zostawić! W tej samej chwili Ash otworzył drzwi od łazienki, chmury pary unosiły się za nim. Miał na sobie za krótkie spodnie dresowe Vanessy, które wisiały nad jego lśniącymi butami. Stał tak, jakby czekał na zaproszenie, by dołączyć do rozmowy. Ruchy miał sztywne, brakowało w nich płynności, która na początku tak mnie zachwyciła. Jego ciemne oczy spotkały moje szare. - Powinnaś posłuchać swoich przyjaciółek. Wyjedź z Las Vegas. Nie jesteś tu teraz bezpieczna. - A co z tobą?

Wzruszył ramionami, a następnie skrzywił się. - Złapię stopa. - Nie jesteś teraz w stanie podróżować w ten sposób - powiedziałam zdecydowanie. - Kupię ci bilet na samolot. Gdzie chcesz polecieć? Ash zmarszczył brwi. - Nie mogę lecieć samolotem - powiedział bez emocji. - Ukradli mój dowód, ale i tak lotniska nie są bezpieczne. Zacisnęłam zęby we frustracji. - Co z autobusem? - Obserwują dworce - Ash potrząsnął głową. - W takim razie musimy pojechać samochodem - powiedziałam szybko. Możesz prowadzić? Skinął twierdząco głową, ale wyglądał na zaniepokojonego. - Pewnie, ale nie mam pieniędzy i dowodu. - Ja mam. - Nie masz na to dość siły - powiedziała Jo, poważnie zaalarmowana. - Wiem o tym - wtrąciłam poważnie. - Wynajmę samochód i Ash będzie prowadził. - Do Chicago? Jesteś szalona! To zajmie trzy, może cztery dni! - To jedyny sposób, by wydostać go z miasta - powiedziałam zdeterminowana. – A poza tym nie mamy czasu, by stać tu i się kłócić. To była jedyna rzecz, co do której wszyscy byliśmy zgodni. Jo zajęła się wymeldowaniem nas z hotelu, a Vanessa zadzwoniła po taksówkę. Kiedy wsiadaliśmy do samochodu, zauważyłam radiowóz zaparkowany na krawężniku przed hotelem. Wiedziałam, że moglibyśmy mieć kłopoty, gdyby nas złapali. Ucieczka z miejsca przestępstwa, nie złożenie zeznań na temat mężczyzny chodzącego z bronią w miejscu publicznym… nie udałoby się nam z tego wywinąć.

Na lotnisku pożegnałam się z przyjaciółkami, obiecując pozostać w kontakcie. Samolot Vanessy do Seattle miał odlecieć za mniej niż godzinę, a Jo miała złapać całonocny lot do Bostonu. To właśnie ona wypożyczyła na swoje nazwisko samochód dla mnie i Asha, mając nadzieję, że to utrudni znalezienie kobiety na wózku inwalidzkim. Trzydzieści minut później siedziałam na siedzeniu pasażera w Chrysler 200, podczas gdy Ash prowadził przez pustynię pogrążoną w ciemności. Byłam potwornie zmęczona, ale strach utrzymywał mój umysł na pełnych obrotach, sprawiając, że nie mogłam zasnąć. Ramiona Asha były zgarbione, szczęka zaciśnięta, a mięśnie napięte. - Zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał o tym rozmawiać - powiedziałam ostrożnie, spoglądając na jego profil - ale dlaczego ci ludzie chcieli cię skrzywdzić? Milczał tak długo, że byłam pewna, że nie uzyskam odpowiedzi. Kiedy się odezwał, jego głos był cichy, ale pulsujący tłumionym gniewem. - Przyleciałem do Las Vegas, by tańczyć - powiedział. - Myślałem, że to była moja wielka szansa, szczęśliwe zrządzenie losu - roześmiał się szorstko. - Ale niedługo potem uświadomiłem sobie, że pracuję dla Bratvy. - Kogo? - Rosyjska mafia. - Och, Boże! Mafia. Samo słowo wywoływało okropne skojarzenia, a po tym co zobaczyłam… - Jestem tutaj od sześciu tygodni - kontynuował Ash znużonym głosem. – Pierwszej nocy zabrali mi paszport i telefon. Powiedziano mi, że lotniska i dworce są obserwowane. Powiedziano mi, że nie można ufać policji. - Spojrzał w bok. - Twój ojciec jest policjantem? - Tak, jest kapitanem komendy w trzynastej dzielnicy Chicago. Będziesz tam bezpieczny. Ash wpatrywał się we mnie sceptycznie. - Nigdzie nie jest bezpiecznie!

Przeklął głośno, jego knykcie zbielały, kiedy zacisnął je na kierownicy. Skuliłam się ze strachu. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z sytuacji, w jakiej się znalazłam. Nie znałam tego mężczyzny i chociaż instynkt podpowiadał mi, żebym mu pomogła, w tej chwili bałam się go. - On będzie wiedział, co zrobić, Ash - wyszeptałam. - Musisz mi tylko zaufać. Milczał przez chwilę, zanim rzucił mi szybkie spojrzenie. - Znasz moje imię. Uśmiechnęłam się słabo. - Powiedziałeś mi ostatniej nocy, kiedy się spotkaliśmy. Kiwnął głową. - Pamiętam. Ale jego mina nie świadczyła o tym, by było to szczęśliwe wspomnienie. - A ty jesteś Laney. Słyszałem, jak przyjaciółki tak do ciebie mówiły. Ash stukał palcami o kierownicę, a ja nie mogłam przestać gapić się na jego dłonie. Wszystko w tym mężczyźnie było piękne. Zastanowiło mnie, że bandyci nie bili go po twarzy. Starałam się zmusić do oglądania przez okno nocnego krajobrazu, ale mój wzrok wciąż wracał do Asha. Był skoncentrowany, w jego zwężonych oczach dostrzegłam ból, mięśnie na jego policzkach drgały. Wiedziałam, że wpatrując się w niego, wprawiam go w zakłopotanie. Starałam się wymyśleć sposób, by przerwać napięcie, ale to Ash był pierwszym, który przemówił. - Miałabyś coś przeciwko, jeśli włączyłbym radio? - Włącz! Jaki rodzaj muzyki lubisz? - Podoba mi się większość - powiedział, część napięcia opuściła jego ciało. Obojętnie, byle mógłbym do tego tańczyć. - Och, oczywiście – wymamrotałam. Ash spoglądał na mnie przez chwilę zanim włączył radio, minął kilka stacji z muzyką country, aż znalazł późnonocną stację nadającą rocka.

- Od „Copacabana” do „Hotel Kalifornia”? Wzruszył ramionami i niewielki, ale piękny uśmiech pojawił się na jego ustach. - Chyba tak. Dorastając słuchałem sporo amerykańskiej muzyki. Ulżyło mi. Prowadziliśmy względnie normalną rozmowę pomimo koszmaru przeżytego zaledwie kilka godzin temu. - Skąd pochodzisz? - Słowenia. Spoglądał na mnie, by zobaczyć, czy słyszałam o jego kraju. Byłam zawstydzona, że nazwa nie brzmiała dla mnie nawet znajomo, ale sądzę, że przyzwyczaił się do tego, ponieważ kiedy zobaczył moją zakłopotaną minę, kontynuował. - Słowenia jest część starej Jugosławii. Odzyskaliśmy niepodległość w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym pierwszym roku. - Wygląda na to, że powtarzałeś to już kilka razy. Kiwnął głową. - Taa, kilka. - Wow, coś młodszego od Ameryki - drażniłam się. - Jeden z kościołów w Koprze, Rotunda Eliasza, został zbudowany w jedenastym wieku - dodał Ash, unosząc znacząco brwi. - Och - powiedziałam, czując się jak ignorantka. Ash wzruszył ramionami. - Jesteśmy małym krajem. Tylko dwa miliony mieszkańców. Zaległa niekomfortowa cisza, podczas której zastanawialiśmy się, co jeszcze powiedzieć. Po chwili odezwaliśmy się w tym samym czasie. - Och, ty pierwszy – zachęciłam go. Ash spojrzał na mnie i nerwowo oblizał wargi, przesuwając się na siedzeniu. - Jest dziewczyna…

Oczywiście, że jest, pomyślałam smutno. - Okej? - Ma kłopoty - powiedział szybko, jakby chciał wyrzucić tę informację z siebie. Skrzywiłam się, nie będąc pewną co znaczą jego słowa. - W ciąży? Ash zastanowił się. - Nie sądzę, chociaż to możliwe, nie wiem. Wiem tylko, że jest w tarapatach. Jest wykorzystywana… do spania z mężczyznami, wiesz? - Ona jest… prostytutką? - Nie. Tak, ale nie chce być. Jest tancerką jak ja. Poznałem ją tego dnia, kiedy przyjechałem i do ostatniej nocy widziałem tylko raz. Trzymają ją poza miastem. Nie wiem dokładnie gdzie. Jego głos był sfrustrowany, przechodząc w desperację, prawie błagając mnie. - Na farmie, tak myślę. Powiedziała, że, mężczyźni pilnujący jej są uzbrojeni. Teraz, kiedy mamy samochód, może moglibyśmy ją odnaleźć? Tak wiele emocji przechodziło przeze mnie. Czułam się okropnie, będąc zazdrosną, kiedy myślałam, że Ash miał dziewczynę. Następnie to co powiedział o niej zszokowało mnie, a potem byłam przerażona faktem, że Ash mógł pomyśleć o zabraniu jej spod oka rosyjskiej mafii, która miała pistolety. To był koszmar. Bardziej niż kiedykolwiek chciałam zadzwonić do tatusia. Potrzebowałam jego spokoju, kiedy byłam tak strasznie przestraszona, a nerwy miałam napięte do ostatnich granic. Potrzebowałam jego trzeźwego osądu. Mówiąc do Asha, ukradkiem sprawdziłam telefon. - Um, to nie brzmi jak świetny pomysł. Powiedziałeś, że mają broń i obserwują ją. Już raz tego wieczoru widziałam pistolet i wciąż się trzęsę. Nie jestem pewna, co moglibyśmy zrobić. Ale ponieważ ona jest tam trzymana wbrew własnej woli, z pewnością powinniśmy zawiadomić policję. - Psiakrew! Nie ma sygnału. - Jak ma na imię? - Marta. Nie znam jej nazwiska. Niczego nie wiem! Obiecałem, że jej pomogę!

Uderzył dłonią w kierownicę, sprawiając, że podskoczyłam, więc odłożyłam telefon na bok. Ash spojrzał na mnie, zanim ponownie zwrócił oczy na drogę. - Przepraszam. Ja tylko… czy… czy twój ojciec… może jej pomóc? Delikatnie go dotknęłam. - Kiedy się z nim spotkasz, opowiesz mu o wszystkim. On ci pomoże. Obiecuję. Zmarszczył brwi i gwałtownie kiwnął głową. Jechaliśmy przez czarną, aksamitną noc. Gwiazdy były jasnymi, odległymi punkcikami światła. Noc pochłaniała reflektory samochodu, sprawiając, że czuliśmy się samotni we wszechświecie. Nastąpiła długa cisza zanim ponownie odezwaliśmy się do siebie. - Dziękuję - powiedział Ash.

♫♪♫

Obudziłam się. Nie było to powolne, półprzytomne przejście przez powierzchnię zamglonego snu, ale nagłe, ostre nabranie powierza. Czułam się tak, jakby moje ciało stanęło w ogniu. Nagłe spotęgowanie bólu zaskoczyło mnie i w pełni obudziło. Moje oczy wypełniły się łzami. Zmusiłam się, by wolno i głęboko oddychać. Kiedy byłam już w stanie kontrolować ból, ostrożnie otworzyłam oczy. Byłam sama w samochodzie, a wąska smuga szarego światła sączyła się przez szybę. Ostrożnie odwróciłam głowę i zobaczyłam Asha stojącego w niedalekiej odległości na poboczu. Nagle pochylił się. Miał gwałtowne torsje. Mój instynkt podpowiadał mi, by do niego podejść, ale moje ciało było przeciwne, zatrzymując mnie na fotelu pasażera. Zamiast tego sięgnęłam po torebkę i wzięłam lekarstwa, popijając je szybko wodą z butelki, którą kupiłam na lotnisku. Przyjmowanie ich na pusty żołądek nie było idealnym rozwiązaniem, jednak nie mogłam stawić czoła snickersowi, który był jedynym pokarmem jaki miałam. Starałam się wyprostować na siedzeniu,

ale

moje

ciało

zaprotestowało,

zatrzymując

mnie

w

bolesnej,

przekrzywionej pozycji. Minuty mijały, a Ash nadal stał przy drodze. Teraz jego głowa była odchylona do tyłu. Wpatrywał się w niebo. Wczesnoporanna mgła rozeszła się i słońce malowało krajobraz w szarości i brązy, powoli zmieniając barwy, wraz ze swoim wznoszeniem się ponad horyzont, na czerwień i złoto. Byłam przerażona widokiem tyłu koszulki Asha. Ciemne plamy, które ją pokrywały mogły być tylko wyschniętą krwią. W końcu odwrócił się i wrócił do samochodu, na jego twarzy dostrzegłam zażenowanie, kiedy zdał sobie sprawę, że już nie spałam i go obserwowałam. Przyglądaliśmy się sobie niezręcznie. - Przepraszam, że cię obudziłem - powiedział w końcu. - Nie zrobiłeś tego. Wzruszył ramionami, a następnie zrobił kwaśną minę. - Droga przed nami się rozdziela, więc nie wiem, dokąd teraz mam jechać. Jeśli istniał inny powód naszego postoju, nie wspomniał o nim. Wyciągnęłam telefon i skrzywiłam cierpko usta. Należał do przeszłości. Bateria musiała paść w nocy. Oczami wyobraźni widziałam miejsce w hotelowym pokoju, gdzie zostawiłam ładowarkę. Wzdychając, schowałam go torebki i przekopałam się przez schowek, znajdując mapę drogową zostawioną przez agencję wynajmu samochodów. - Jesteśmy na I-70, ta droga prowadzi do Denver. - Den-ver. - Ash powoli wypowiedział nazwę, smakując ją na swoim języku, a następnie spojrzał na mnie obojętnym wzrokiem. - Okej. - Możesz dalej prowadzić? Wyglądasz na… zmęczonego. - Mogę prowadzić. Kiwnęłam głową, chociaż jego odpowiedź nie przekonała mnie. - Ja, uch, muszę znaleźć łazienkę - powiedziałam skrępowana sytuacją. Czoło Asha przecięły zmarszczki skupienia. - Oczywiście. Wybacz.

- Nie, nie, w porządku. Ja tylko… nie mogę… tam, wiesz? Posłał mi malutki uśmiech. - Mężczyźnie jest dużo łatwiej. - Tak, pozostaje tylko kwestia celu. Powiedziałam

bez

zastanowienia,

nagle

zdając

sobie

sprawę,

że

prawdopodobnie zrobił dokładnie tak, jak powiedziałam. Wizja dotykającego się Asha, sprawiła, że moje policzki zapłonęły z zażenowania. - Przepraszam! Uśmiechnął się tylko, unosząc jeden kącik ust do góry. - Myślę, że widzieliśmy zbyt wiele, by być zawstydzeni. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Momentalnie powróciło do mnie wspomnienie nagiego ciała Asha, uwięzionego pomiędzy napastnikami i jego krwi ściekającej na podłogę. - Powinnam zadzwonić do taty - powiedziałam, mrugając szybko. - Jest bardzo wcześnie - skomentował Ash. Spojrzałam na zegar umieszczony na desce rozdzielczej. Była 5:47. - O tej porze będzie już na nogach. Chicago jest w innej strefie czasowej. Muszę się dostać do telefonu, mój jest rozładowany. - Co mu powiesz? Spojrzałam w górę, odnajdując oczy Asha. Zdałam sobie sprawę, że były jaśniejsze niż myślałam, raczej orzechowe niż czekoladowe. I bardzo piękne. Wyjąkałam moją odpowiedz. - Wszystko. Ash kiwnął głową, ale się nie odezwał. Skrzywił się lekko, gdy wspiął się na siedzenie kierowcy, włożył kluczyk do stacyjki i ruszył. Kiedy ponownie jechaliśmy drogą, spojrzałam na niego. - Jesteś chory. Ramiona Asha zesztywniały.

- Tak. Nie chciał rozmawiać o przyczynie, jakakolwiek była, więc nie wspominałam o tym ponownie. Przez kolejne czterdzieści minut jazdy moja potrzeba skorzystania z toalety wzrosła. Pęcherz miałam tak wydęty, że skrzyżowałam ramiona i nogi oraz zamknęłam oczy. Na szczęście moje leki zaczęły działać i poruszanie się nie było tak bardzo bolesne. Dojechaliśmy do taniej restauracji, Ash zatrzymał się i zaparkował. Bez przypomnienia wyciągnął mój wózek inwalidzki i podprowadził pod drzwi. Powoli i ostrożnie przesunęłam się na wózek, upadając na niego z westchnieniem, kiedy Ash pochylił się, by rozłożyć podpórki na nogi. Coś tak prostego wymagało tak wiele trudu. Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu, kiedy Ash opuścił niżej na biodrach pożyczone spodnie dresowe, starając się, żeby nie trzepotały przy kostkach. Spojrzał w górę i zauważył moje rozbawienie. - Wyglądam niedorzecznie - dąsał się. - Jak klown. Po raz pierwszy tak naprawdę się roześmiałam, odnajdując w tym momencie namiastkę normalnego życia. To z pewnością nie był jego typowy wygląd. Ciemny, niechlujny, kilkudniowy zarost na policzkach i brodzie sprawiał, że wyglądał szorstko, w przeciwieństwie do jego naturalnej, ugrzecznionej aparycji tancerza. Jego uśmiech był niechętny, ale był. Zauważyłam, że drżał i żałowałam, że nie pomyślałam, by zatroszczyć się o coś więcej do ubrania, niż tylko cienki podkoszulek. Musieliśmy wkrótce znaleźć sklep. Pchał mnie do restauracji, a ja obserwowałam, jak twardy wyraz twarzy kelnera zmiękł, w chwili kiedy zauważył wózek. Taa, to było to spojrzenie: litość. Ash dowiózł mnie do drzwi łazienki, a następnie zawahał się. - Czy…? - Tak, poradzę sobie - powiedziałam szybko, popychając drzwi wózkiem.

Boże, poczułam ulgę, kiedy w końcu byłam zdolna odpuścić. Zdecydowałam, że przyjemność sikania w toalecie, która się spłukiwała była naprawdę niedoceniana. Ludzie powinni pisać o tym wiesze. Kiedy wyszłam, Ash wciąż na mnie czekał. Sądziłam, że będzie siedział z kubkiem kawy w dłoni, ale zamiast tego podprowadził mnie do stolika w rogu, następnie wsunął się na siedzenie po przeciwnej stronie. Bawił się tłustym menu, strzelając we mnie zawstydzonym spojrzeniem. Starał się unikać mojego wzroku. - Zamów co chcesz - powiedziałam szybko, jakby to nic nie znaczyło. Ash zamknął menu i skrzyżował ramiona, wyglądając przez okno. - Nie jestem głodny. Dziękuję. - Posłuchaj - powiedziałam, pochylając się na moim krześle i opierając ręce na jego łokciach, zmusiłam go, by nie mnie spojrzał. - Do Chicago długa droga, a ja liczę na ciebie. Nie mogę prowadzić, kiedy jestem w tym stanie. Potrzebuję ciebie, więc proszę, zjedz. Okej? Spojrzał w górę, jego oczy błądziły po mojej twarzy, potem kiwnął raz głową. Ash mógł niechętnie wyrazić zgodę, ale kiedy kelner przyniósł talerz bekonu, jajek i naleśników, które zamówiłam dla niego, jadł łapczywie. Ponieważ przyjęłam zbyt wiele lekarstw na pusty żołądek, nie mogłam zjeść zbyt wiele. Kiedy odepchnęłam talerz, Ash podążył za nim wzrokiem, ale nic nie powiedział. - Może byś to skończył? - zasugerowałam. – Szkoda, żeby się zmarnowało. Wydawał się być rozdarty, ale wygrał głód. Zabrał pozostałości jedzenia na swój talerz i zjadł wszystko do ostatniego kęsa. Zastanawiałam się, jak udawało mu się być tak szczupłym, jeśli cały czas jadał tak jak teraz. Gdybym tylko spojrzała na naleśnik, skończyłabym, widząc go i jego bliźniaka na moich biodrach następnego dnia. To było nie fair. Ale zaraz pomyślałam o tym, przez co przeszedł Ash. Nie, życie zdecydowanie nie było fair.

Ash prowadził przez kolejne osiem godzin. Droga zaczęła się wznosić i niebo stało się krystalicznie niebieskie, temperatura zmniejszała się z każdym kilometrem naszej podróży Nie rozmawialiśmy zbyt wiele, tylko słuchaliśmy radia, pozwalając kilometrom przemijać, każda minuta zabierała nas dalej od tych wstrętnych ludzi. Zaczęłam się czuć bezpieczniej, może nawet poczułam odrobinę nadziei myśląc o Ashu, który przez większą część czasu był cicho. Pomimo tego, że udało mi się zdrzemnąć w oparach leków i zmęczenia, zabiłabym za szansę położenia się na miękkim łóżku. W końcu zatrzymaliśmy się w Super 8 w niedalekiej odległości od Denver. Ash prawie lunatykował a ja, cóż, cokolwiek równoznacznego, odnoszącego się do osób na wózku. Zmierzając do motelu, wyglądaliśmy jak dwójka niedawno wskrzeszonych zombie. Dobra wiadomość była taka, że mieli wolny pokój. Zła, że był tylko jeden. Więc musieliśmy go dzielić. Byłam tak zmęczona, że ledwo mogłam się tym martwić, a Ash nie wyglądał, jakby mógł dalej podróżować. Otworzył drzwi do naszego pokoju i wpatrywaliśmy się w wygodne łóżko królewskich rozmiarów. Nie było żadnej kanapy. Ash otworzył usta, by coś powiedzieć, ale oddaliłam każdą, jeszcze przez niego niewypowiedzianą obiekcję machnięciem ręki. - Nie obchodzi mnie to. Chcę tylko spać. Zmęczony skinął głową na znak zgody, rzucił torbę na jedną stronę łóżka i upadł twarzą w dół na drugą. Chwilę później jego oddech wyrównał się, a miękkie wargi rozchyliły się zrelaksowane w głębokim śnie. Nie zdjął nawet butów. Zawahałam się, a następnie podjechałam do przodu, ostrożnie rozwiązałam sznurówki i delikatnie zdjęłam najpierw jeden a potem drugi but. Ash wymruczał coś, czego nie mogłam zrozumieć. Jego długie palce nerwowo drgały, aż w końcu znieruchomiał. Czując ulgę, że go nie obudziłam, udałam się do łazienki. Prysznic byłby cudowny, ale jego wzięcie wymagało zbyt dużo zachodu. Zamiast tego umyłam twarz i wyczyściłam zęby.

Kiedy wróciłam, spojrzałam na śpiącego Asha. Wyglądał młodziej pomimo ciemnego zarostu na twarzy. Miałam nadzieję, że spokojny sen, chociaż na kilka godzin, wymaże wszystkie okropne rzeczy, których doświadczył. Zauważyłam gęsią skórkę na jego rękach. Nigdy nie byłabym w stanie wyciągnąć kołdry spod jego ciężkiego ciała bez budzenia go, więc zamiast tego podjechałam do szafy. Zrezygnowana westchnęłam, kiedy zobaczyłam zapasowy koc umieszczony na półce znajdującej się poza moim zasięgiem. Niewiele myśląc, ściągnęłam kurtkę i położyłam ją na jego ramionach. Było to najlepsze, co mogłam zrobić. Z pewną trudnością pozbyłam się jeansów i podniosłam koszulkę, by odpiąć stanik, pozostałe ubrania zostały. Następnie położyłam się na łóżku, próbując odprężyć się z obcym mężczyzną leżącym obok mnie. Ale ciepło Asha było komfortowe i szybko odpłynęłam w wolny od bólu sen.

Rozdział 8

Ash MOJE TĘTNO GWAŁTOWNIE PODSKOCZYŁO. Obudziłem się i zaalarmowany natychmiast rozejrzałem się w poszukiwaniu zagrożenia. Ale przestrzeń wokół mnie była spokojna. Kiedy tętno stopniowo zwalniało, poczułem drżenie ciała, spowodowane zimnem, ale także koszmarem pełnym brutalnych obrazów. Serce mi załomotało, gdy uświadomiłem sobie, że nie jestem sam w łóżku. Ale w tym samym momencie zobaczyłem na poduszce miodowe blond włosy ładnej dziewczyny poruszającej się na wózku inwalidzkim. Mocno przycisnąłem do siebie jej dżinsową kurtkę, wciąż umieszczoną na moich ramionach. Miała jej zapach, kokos i coś kwiatowego. Był delikatny, tak jak ona. W idealnej ciszy kula napięcia w mojej piersi zaczęła się rozluźniać. Koszmar powoli wyblakł, a jasność dnia uwidoczniła lepsze wspomnienia. Spojrzałem na dziewczynę. Kobietę. Naprawdę na nią spojrzałem.

Przyglądałem się piegom na nosie i policzkach, które wczoraj były ukryte pod makijażem. Miała drobne zmarszczki wokół oczu i w kącikach ust. Jej nadgarstki były wąskie, kości obojczykowe odznaczały się pod materiałem koszulki, ale ramiona wyglądały na silne. Prawdopodobnie od pchania wózka. Co jej się stało? Może miała wypadek? Jednak chodziła, widziałem, tylko że bardzo wolno i z ogromnym wysiłkiem. Dręczące mnie poczucie winy wywołało ostry ból głowy. Powinienem zapytać. Byłem tak zaabsorbowany swoimi własnymi problemami, że nie przyszło mi do głowy, by się o niej czegokolwiek dowiedzieć. Ale czułem się winny jeszcze z jednego powodu. Przypomniałem sobie o Marcie, a także Yvecie i Garym. Po moim zniknięciu mogło im się coś stać. Potarłem skronie, starając się pozbyć pulsującego bólu. Byłem odwodniony. Zbyt dużo kawy, zbyt mało wody. Ponownie spojrzałem na kobietę spokojnie śpiącą obok mnie. Laney. Była ładna. Dobrze zapamiętałem. Nie była piękna w sposób, który wyróżniałby ją z tłumu, ale teraz, kiedy ją widziałem, nie mógłbym jej zapomnieć. Poznałem wiele pięknych kobiet: tancerki, przyjaciółki, dziewczyny. Na parkiecie królowała uroda, piękno stanowiło jedno z narzędzi pracy tancerza. Doskonałe linie, świetna postawa, delikatne dłonie, płynny ruch, zawsze niezależnie od wysiłku. Cały wdzięk był na widoku, przysłaniając ciężką, bardzo ciężką pracę. Prawie wszystkie moje dziewczyny były tancerkami. Kilkakrotnie próbowałem umawiać się z kobietami nie związanymi z tańcem, ale zawsze były zazdrosne o czas, który spędzałem z partnerką na treningach. Nienawidziły naszej fizycznej bliskości na parkiecie, zmysłowych tańców, szczególnie rumby. Ale randkowanie z tanecznymi partnerkami również było trudne. Jeśli związek się rozpadał, współpraca na parkiecie także dobiegała końca. W ten sposób miesiące, nawet lata treningów były zaprzepaszczane. Tak się stało z Janą, moją ostatnią partnerką. Oczekiwała ode mnie większego zaangażowania. Od sporadycznego umawiania się przeszła do propozycji

wspólnego zamieszkania. Nie chciałem tego. Więc rzuciła mnie dla dwa razy starszego od niej kolesia, który był byłym mistrzem świata. Między innymi z tego powodu starałem się o pracę w Vegas. Ale z Laney było inaczej. Miałem wrażenie, że nie tylko jej ciało mnie pociąga, ale także jej delikatność i siła. Ona też mnie dostrzegła. Naprawdę mnie widziała i to w najgorszym, krytycznym dla mnie momencie. I pomogła mi. Ocaliła mnie. Wciąż mi pomagała. Była taka dzielna. Tak cholernie dzielna. Usiadłem ostrożnie. Skóra na moich plecach i tyłku płonęła z bólu. Czułem, jakby noże cięły ją raz za razem. Naprawdę potrzebowałem wziąć prysznic, ale ta druga kobieta, pielęgniarka, założyła na poważniejsze rany bandaże, których nie mogłem sam ściągnąć. Zagryzłem zęby, przypominając sobie smaganie paskiem, sprzączkę wchodzącą w moje ciało, stękającego Sergeiego, kiedy w tym samym czasie walił konia. Powstrzymałem falę mdłości i wstyd. Nigdy ponownie nie chciałem o tym myśleć. Nigdy. Chciałem zostawić ten koszmar za sobą. Laney była tak odważna, kiedy znalazła się w centrum wydarzeń. Jezu, to było tylko dwie noce temu? Nie zemdlała i nie krzyczała; planowała, podejmowała decyzje. Pomogła mi uciec. Poczułem przypływ wdzięczności. Z trudem się poruszając, dotarłem do łazienki. Nareszcie mogłem się wysikać. Przez dłuższą chwilę wpatrywałem się w szczoteczkę do zębów należącą do Laney, ale wydawało mi się to niewłaściwe. Zamiast tego pożyczyłem od niej trochę pasty i palcem umyłem zęby. Boże, naprawdę potrzebowałem prysznica, ale byłoby to zbyt upokarzające prosić Laney, by zdjęła moje bandaże. Nie chciałem jej przypominać tego momentu, gdy mnie znalazła, bezbronnego, zniszczonego. Kiedy wyszedłem z łazienki, siedziała na łóżku, przecierając zaspane oczy. - Cześć - powiedziałem. Jej oczy rozszerzyły się i zaniepokojona podniosła wyżej kołdrę. Wcześniej jednak zobaczyłem linię jej piersi i twarde sutki naciskające na koszulkę. Poczułem napływ gorąca i odwróciłem wzrok.

- Cześć - odpowiedziała cicho, podciągając ponownie pościel. Starałem się wymyśleć coś, co przerwałoby niewygodną ciszę, ale wszystko wydawało się nieodpowiednie. Co niby miałem powiedzieć kobiecie, która ocaliła mi życie, kobiecie, którą ledwie znałem, ale dzieliłem z nią łóżko? - Ja… - Nic nie wyszło z moich ust. Wzruszyłem ramionami. - Dziękuję powiedziałem w końcu. Laney delikatnie zmarszczyła brwi. - Za co? Za uratowanie mi życia. Za wybawienie od tego, co ten popieprzony sadysta chciał mi zrobić. Za zaufanie. Ale nie powiedziałem żadnej z tych rzeczy. Kiwnąłem jedynie głową na pozostawioną przeze mnie w rogu łóżka, złożoną, dżinsową kurtkę. - Dziękuję za kurtkę. Uśmiechnęła się miękko. - Nie ma za co. Dalej wpatrywaliśmy się w siebie, dopóki nie wskazałem na wózek. - Potrzebujesz pomocy? - Nie, dam sobie radę, dziękuję - powiedziała. - Czuję się dzisiaj lepiej, więc powinno pójść łatwiej i również odrobinę szybciej. Roześmiała się, ale nie zabrzmiało to do końca szczerze. Przyszła moja kolej na zmarszczenie brwi. - Nie zawsze z niego korzystasz? - Nie. Tak naprawdę to nie za często. Tylko wtedy, kiedy przechodzę zaostrzenie choroby. - Co jest z tobą nie tak? Pięć sekund wystarczyło, żebym zdał sobie sprawę z tego, jak głupio to zabrzmiało. Laney wygięła brew w łuk.

- Mój chłopak twierdzi, że nie jestem zupełnie normalna, oglądając w wieku dwudziestu dziewięciu lat serial dla nastolatków „Buffy, postrach wampirów”. Nie zgadzam się z nim. Buffy kopie tyłki. O tym myślałeś, pytając, co jest ze mną nie tak? Mrugnąłem i schyliłem głowę. - Przepraszam. Ja po prostu miałem na myśli… Laney posłała mi niewielki uśmiech. - Wiem, co miałeś na myśli. I odpowiedzią jest reumatoidalne zapalenie stawów. Znałem jedno z tych słów. - Myślałem, że reumatyzm to coś, na co chorują starsi ludzie? - powiedziałem niepewnie. Musiałem wyglądać na zupełnie zielonego, ponieważ Laney szybko wyjaśniła. - Myślisz o chorobie zwyrodnieniowej stawów. Rzeczywiście jest ona związana z wiekiem. Większość ludzi dziwi się, że moje stawy zużyły się tak wcześnie. Ale RZS jest czymś innym. To podstępna choroba. Może dotknąć każdego i w każdym wieku, nawet zaraz po urodzeniu, jeżeli masz pecha albo wyjątkowe szczęście – powiedziała i smutno się roześmiała. – Nagle pojawia się ból, obrzęk stawów, poranna sztywność, a potem całe mnóstwo różnych powikłań. W złe dni potrzebuję wózka inwalidzkiego; jednak przez większość czasu radzę sobie wystarczająco dobrze. Taka trochę loteria. - Nie ma na to leków? - I tak i nie. RZS jest chorobą przewlekłą i nieuleczalną. Leki pomagają lepiej funkcjonować, ale nie naprawią stawów. - Laney posłała mi mały uśmiech. - Czasami najlepszym lekarstwem jest robić rzeczy, które sprawiają, że czujesz się szczęśliwy, rzeczy, które przypominają ci, że życie jest dobre, a bycie żywym jest najlepszym prezentem. Uśmiechnęła się, jakby naprawdę tak myślała i machnęła na mnie ręką. - Pytaj, widzę, że zżera cię ciekawość. Usiadłem na brzegu łóżka i wpatrywałem się w pusty wózek inwalidzki.

- Zawsze to miałaś? - RZS? Odkąd skończyłam siedem lat. Proszę, nie mów, że ci przykro. Posłałem jej szybkie spojrzenie. - Nienawidzisz tego, prawda? - Zauważyłeś? - Laney zaśmiała się cierpko. Kiwnąłem głową. - Sposób w jaki wczoraj spojrzałaś na kobietę w restauracji. Miałaś taki gniewny wzrok. - O rany! Staram się tak nie robić - roześmiała się, marszcząc nos. - Czasami po prostu mi się wymsknie. Szeroko się uśmiechnąłem. - Wiem! Przyjaciele mojego ojca zawsze wyglądają, jakby mu współczuli syna, który jest tancerzem. Uważają, że to jest … -

szukałem angielskiego słówka. -

Zniewieściałe - powiedziałem w końcu i mój uśmiech zgasł. Spojrzałem na nią uważnie, chciałem, by mnie dobrze zrozumiała. - Nie jestem gejem. Wybuch śmiechu Laney zaskoczył nas oboje. - Nie jestem! - Powiedziałem defensywnie. - Mówię ludziom, że zajmuję się zawodowo tańcem towarzyskim i z góry zakładają, że muszę być gejem. Za każdym razem! - Ludzie wierzą w stereotypy, ponieważ dają im poczucie bezpieczeństwa odrzekła, kręcąc głową. - Ale dlaczego towarzyski? Co cię w nim urzekło? - Paso – pewnie odparłem. – Mocne. Męskie. Mężczyzna kontra jego własne demony, słabości. Walka o siłę. Brwi Laney wstrzeliły w górę. Mogłem zobaczyć, że nigdy nie myślała o tym w ten sposób, ale wydawało mi się, że zrozumiała. Może nie odczuwała tego na takim poziomie jak ja, ale zrozumiała.

- Każda kobieta w promieniu tysiąca kilometrów wie, że nie jesteś gejem. Jesteś tak… Nagle przerwała. Przekrzywiłem głowę w jedną stronę, czekając, by skończyła zdanie. - Jestem jaki? - Um, chciałam powiedzieć męski - Laney wymruczała. - Homoseksualiści też są męscy. - Wiem. To znaczy, cóż, po prostu, to jest oczywiste, że nie jesteś gejem. O Boże, wszystko mówię źle! Zaczerwieniła się, a jej wzrok szybko przemknął po moim ciele. Zrelaksowałem się i szeroko uśmiechnąłem. Przysunąłem się bliżej, nie spuszczając z niej oczu. - Uważasz za oczywisty fakt, że nie jestem gejem? Mógłbym sprawić, że byłoby to jeszcze bardziej niepodważalne… ale masz chłopaka. Uśmiechnąłem się z triumfem i odsunąłem od niej. Jej oczy się zwęziły. Następnie w cholerę mnie zaskoczyła, łapiąc poduszkę i rzucając ją w moją głowę. Odruchowo uniosłem ręce i prawie zostałem trafiony. Kiedy pierwsze zaskoczenie minęło, posłałem jej zły uśmieszek. Zacząłem wymachiwać poduszką z obietnicą zemsty. Laney zapiszczała i wtedy uświadomiłem sobie, że nie byłaby to uczciwa walka. Przecież ona była niepełnosprawna. Odrzuciłem więc poduszkę na łóżko, głupkowato wzruszając ramionami. - Przepraszam. Na jej twarzy dostrzegłem coś pomiędzy rozdrażnieniem a smutkiem i wiedziałem, że postąpiłem głupio. - Muszę iść do łazienki - wymamrotała. Była zmartwiona i była to moja wina. Nigdy wcześniej nie znałem niepełnosprawnej osoby, nie wiedziałem, jak się zachowywać, a fakt że zapomniałem, że poruszała się na wózku zbił mnie z tropu. - Mógłbyś się odwrócić? - zapytała Laney szybko. - Jestem trochę nieubrana.

Rzuciłem jej spojrzenie. - Mogłabyś udawać, że jestem gejem. - Odwróć się! Stałem plecami do niej, z rękami opartymi na biodrach. Zaległa między nami cisza. - Jak się czujesz? – W pewnym momencie zapytała niezobowiązująco. - Jak twoje plecy? Nagle zesztywniałem. - Okej - skłamałem. - Wątpię - powiedziała delikatnie. - Ash, jestem ostatnią sobą, przed którą musisz ukrywać ból. Słysząc jej słowa, opuściłem głowę do piersi. Rzuciłem szybkie spojrzenie przez ramię i zobaczyłem, jak przygląda się moim plecom ze współczuciem. Wiedziałem, że mogła zobaczyć świeżą krew, która przesączała się przez pożyczoną koszulkę. - Boli - przyznałem. - Chciałbym wziąć prysznic, ale potrzebuję… Mogłabyś mi pomóc zdjąć bandaże? Laney przytaknęła. - Oczywiście. Pozwól mi tylko… daj mi chwilę, okej? Wsunęła się na wózek inwalidzki, starając się ukryć swoją bieliznę. Odniosłem wrażenie, że dzisiaj poruszała się sprawniej. Usłyszałem prysznic i zastanawiałem się, jak radziła sobie z codziennymi czynnościami, szczególnie kiedy miała… jak ona to nazwała? Zaostrzenie objawów? Zdjąłem koszulkę, krzywiąc się na ślady krwi. Było gorzej niż myślałem. Kilka minut później Laney była z powrotem w pokoju. Otaksowała moje ciało, a jej oczy zabłysły od łez. Nie chciałem, by płakała przez to, co zrobili mi ci dranie. Widziałem, jak starała się opanować. - Okej, pozwól mi spojrzeć – powiedziała spokojnie.

Jeden po drugim usuwała powoli i ostrożnie bandaże z mojej skóry. Widziałem już wcześniej w lustrze, że powychodziły mi siniaki. Byłem kalejdoskopem czerni i fioletu. - Czy mógłbyś uklęknąć, żebym mogła dosięgnąć twoich ramion? Ukląkłem przed nią, stopy umieściłem pod jej wózkiem, a boki moich ud przycisnąłem do jej kolan. Jej ręce lekko się trzęsły podczas, gdy pracowała w skupieniu. Pomimo tego, że miała delikatny dotyk, nie mogłem powstrzymać się przed syczeniem z bólu, moje mięśnie drżały pod jej palcami. Wiedziałem, że zostałem trwale oznaczony. Blizny pozostaną na moim ciele na zawsze. Nigdy nie pozbędę się rękodzieła Olega. Podobnie jak obrzydliwych wspomnień. Jeśli to wyglądało naprawdę źle, mogłem mieć problemy, by ponownie dostać pracę na scenie. Ludzie oglądając taniec chcieli czuć się dobrze, nie życzyli sobie, by ich żołądki przewracały się na widok Quasimodo. Nie znałem takiego paso, które mógłbym teraz zatańczyć, odnajdując w nim siłę, zwalczając demony. Złość i frustracja wzrosły we mnie Nigdy nie zdystansuję się od Bratvy. Poczułem chłodne dłonie Laney na mojej palącej skórze. Podobał mi się sposób, w jaki mnie dotykała. Robiła to delikatnie ale pewnie. Rozumiała ból i nie była nim przestraszona. Nie pozwalała, by choroba ją pokonała. Przejęła nad nią kontrolę. Zagryzłem zęby. Mogłem być naznaczony, ale Sergei nie wygra. W moim rozgoryczonym umyśle krążyła myśl o zemście. Nigdy w swoim życiu nie trzymałem pistoletu, ale chciałem, bardzo. Jeśli Sergei stanąłby teraz przede mną, pociągnąłbym za spust. Mógłbym, wiedziałem, że mógłbym. I czułem… nic. To tak, jakby intensywność ostatnich tygodni pozbawiła mnie wszelkich emocji. Poczułem się pusty, z niczym w środku. Może powinien się martwić? Taniec był moją pasją, pochodził z mojego wnętrza. Jeśli pasja zniknęła, co zostało? Nawet ta myśl zdawała się być dla mnie odległa i nieważna, jakby szklana szyba oddzielała mnie od mojego spierdolonego życia. W pewnym momencie Laney dotknęła szczególnie wrażliwego miejsca i zadrżałem, zassałem oddech, próbując zapanować nad bólem.

- Przepraszam - wymamrotała. Napiąłem się, kiedy chcąc ściągnąć kolejny bandaż, opuściła niżej pas od moich spodni, odkrywając wyższe krągłości mojego tyłka. Ale tym razem związane to było z zupełnie inną reakcją mojego ciała. Cholera! Nie teraz! Przyłożyłem ręce do penisa, starając się ukryć nagłe wybrzuszenie w moich spodniach. Laney nie musiała tego widzieć. Pomyślałaby, że jestem jakimś dziwakiem, którego podnieca ból. Wtedy zacząłem się zastanawiać, czy mogła uprawiać seks. Czy odczuwała przy tym ból? Czy w ogóle kiedykolwiek…? Miała chłopaka, ale to nie znaczyło… Odepchnąłem myśli i zamiast tego skoncentrowałem się na liczeniu płytek na suficie. Na szczęście moja erekcja prawie zniknęła do czasu, kiedy skończyła. Mimo to, odwracając się w jej kierunku zaczerwieniłem się. Czy widziała? - Pójdę pod prysznic - powiedziałem, pokazując kciukiem na łazienkę. - Czekaj! Powinnam… - wyjąkała bezradnie Laney. - Powinnam zrobić zdjęcie. Jako dowód. Moja twarz była wyprana z emocji. - Twoja przyjaciółka już je zrobiła. A poza tym telefon jest rozładowany Następnie odwróciłem się i poszedłem do łazienki. Nie byłem dla niej mężczyzną, tylko przypadkiem charytatywnym.

Laney Usłyszałam wodę lejącą się spod prysznica i dałam sobie mentalnego kopniaka. Przecież Ash został brutalnie potraktowany, przeżył wstrząs i z tego co wiem, mógł

być ocalałym z gwałtu. Ale nie tylko o to chodziło. Trudno mi było być tak blisko Asha, dotykać go intymnie. Po prostu był taki… Poczułam się winna w stosunku do Collina. Chociaż z drugiej strony w pewien sposób zerwaliśmy ze sobą, nieprawdaż? Nie odpisał na moją ostatnią wiadomość, przynajmniej nic na ten temat nie wiedziałam. Moje uczucia do Asha były dezorientujące. Chciałam mu pomóc, zadbać o niego, nawet ocalić go. Ale również czułam do niego pociąg. Te emocje nie były niewłaściwe… chyba, że podążałam za nimi. Westchnęłam. Notatka dla siebie: następnym razem ratuj tylko brzydkich facetów. Ash był w łazience przez tak długi czas, że zaczęłam się zastanawiać, co tam robił. W końcu wyszedł ubrany tylko w ręcznik i zaczął mnie pośpiesznie zapewniać, że na co dzień nie chodził półnagi. - Prałem ubrania – wyjaśniał. - Chciałem pozbyć się krwi. Rozwiesiłem je na wieszaku do ręczników. Powinny niedługo wyschnąć. Albo i nie. I posłał mi mały uśmiech, ponieważ wilgotne ciuchy stanowiły najmniejszy z jego problemów. Odpowiedziałam mu najlepszych uśmiechem jaki miałam. - Niedaleko widziałam Walmart - powiedziałam, usiłując nadać głosowi normalny ton. - Pójdę zobaczyć, czy mogę kupić ci jakieś jeansy i kilka koszulek albo… Ash podniósł w górę rękę, powstrzymując moje słowa. - Nie. Zrobiłaś wystarczająco. Nie mogę przyjąć… - Ash - powiedziałam, delikatnie przerywając mu. - To nie jest jałmużna, to dar. Przecież jesteśmy w tym razem. Zamknął oczy i wymamrotał coś w swoim języku. - Zwrócę ci pieniądze. Wszystkie. - Jeżeli o to chodzi - powiedziałam ostrożnie. - Jest taka prosta zasada, z pewnością ją znasz. Nazywa się „podaj dalej”.

Ash przyglądał mi się w osłupieniu. - Nie rozumiem. - Pomogłam ci, ponieważ mogłam, ponieważ chciałam. Może pewnego dnia zobaczysz kogoś, kto będzie potrzebował pomocy, wtedy ty pomożesz jemu, tylko dlatego że możesz. A potem on zrobi to samo. Podaj dalej, łapiesz? Ash przełknął. Obserwowałam subtelnie erotyczny ruch jego grdyki. - Jesteś dobrą osobą - powiedział. Byłam? Czy naprawdę byłam dobrą osobą? Pożądając tego uszkodzonego mężczyzny, podczas gdy mój chłopak/nie chłopak został w domu? Ash wciąż mnie obserwował. - Jak się nazywasz? Mam na myśli twoje nazwisko. Uśmiechnęłam się. Poznajmy-się–gadka całkowicie mi odpowiadała. - Hennessey. Laney Hennessey. Irlandzka Amerykanka od pięciu pokoleń. A co z tobą? - Alijaž Novak. Mój ojciec to Jure. W waszym języku „George”. Czekałam na więcej, ale to było wszystko co powiedział. - To cała twoja rodzina? Ash przytaknął. Żadnej matki? Żadnych braci i sióstr? Zrobiło mi się nieznośnie smutno. Zmusiłam się, by utrzymać radosny ton. - Cóż, jeśli zaczęlibyśmy rozmawiać o mojej, moglibyśmy zostać w tym pokoju na zawsze. Kącik ust Asha uniósł się w małym uśmiechu. - Nigdzie się nie wybieram, odkąd pranie pozbawiło mnie wszystkich rzeczy i pozostawiło w samym ręczniku. Taa, byłam altruistką, ratującą kobiety świata przed wspaniałym, ubranym jedynie w ręcznik mężczyzną z mięśniami brzucha, które mogłam policzyć.

- Hmmm, słuchacz mimo woli! - drażniłam się z nim. – Pamiętaj, prosiłeś się o to. Mój tata to Brian, tak jak mówiłam, jest kapitanem policji. Moja mama to Bridget, zajmuje się domem. Mam trzy siostry: Bernice, Line i Sylvie; wyszły za mąż za Ala, Joe i Mario. W sumie mają siedmioro dzieci. Mój wujek Donald pracuje w straży pożarnej i ma żonę Carmen. Mają czworo dzieci, moich kuzynów: Stephena, Paddiego, Erica i Michaela. Siostra mojej mamy, Lydia, wyszła za mąż za wujka Paula i mają dwójkę dzieci, Trishe i Amelie. Wystarczy już? Ponieważ jest jeszcze setka kuzynów z drugiej linii i przyjaciół, którzy są prawie jak rodzina. - Wow! - Ash zamrugał, potrząsając głową. - To dużo ludzi. - Przeważnie jest świetnie - uśmiechnęłam się. - Ale posiadanie licznej rodziny… Jestem najmłodsza z pierwszej linii kuzynostwa, więc jest tak, jakbym miała sześć matek, sześciu ojców, tuziny braci i sióstr, i oni wszyscy cały czas mieszają się w moje sprawy. Potrząsnęłam głową. - Powinieneś zobaczyć nasz dom podczas Święta Dziękczynienia. Szaleństwo. Czekałam, aż Ash coś powie o swojej rodzinie, ale miał nieobecny wyraz twarzy. Wiedziałam już, że nie był blisko z ojcem, ale nie wspomniał o matce. Być może nie była obecna w jego życiu? Albo może to nie była moja sprawa. Odchrząknęłam. - Dlaczego nie zamówisz czegoś na wynos z menu, a ja w tym czasie pójdę zobaczyć, co Walmart ma do zaoferowania? Ash bawił się rąbkiem ręcznika, marszcząc brwi. Westchnęłam. - Rozmywaliśmy już na ten temat - przypomniałam mu delikatnie. Odwdzięczysz się, pomagając innym, kiedy będziesz miał ku temu okazję. Jaki rozmiar buta nosisz? - Czterdzieści sześć - wymamrotał po krótkiej przerwie. Uniosłam brwi w zakłopotaniu. - Przepraszam?

Ash spojrzał w górę zaalarmowany zaskoczeniem w moim głosie, a następnie potrząsnął głowa, jakby próbował się pozbyć natrętnych myśli. - W rozmiarówce US dwanaście. Przepraszam. - Sprawiłeś, że martwiłam się przez chwilę - roześmiałam się. Spojrzałam w dół na jego stopy, nagle przypominając sobie, że było tam dużo nagiego ciała. Nawet siedząc na brzegu motelowego łóżka wyglądał z klasą. Umięśnione łydki prowadziły do grubych, silnych ud, płaski brzuch był kawałkiem mięśni zlokalizowanym nad ręcznikiem, a jego wyraźnie zarysowane mięśnie piersiowe poruszały się z każdym oddechem. Ale siniaki… Odwróciłam spojrzenie, zanim mogłam natrafić na jego oczy. Nie chciałam, by domyślił się, co mi chodziło po głowie. - Jaki rozmiar spodni? - zapytałam szybko. - Trzydzieści w talii, długość nogawki trzydzieści cztery. - Okej, zaraz wrócę - powiedziałam nienaturalnie podekscytowanym głosem. - Zamów, co chcesz. Umieram z głodu! - I położyłam trochę banknotów na stoliku. - Nie masz butów - zauważył z powagą w głosie. - Nie potrzebuję ich – odparłam, nie chcąc wspominać, że nie miałam dość siły, by ponownie zmierzyć się z moimi louboutinami. - Na zewnątrz jest zimno, Laney. Boże, pomóż mi, uwielbiałam sposób, w jaki wymawiał moje imię. Czułam się tak, jakby za każdym razem, kiedy patrzyłam w jego piękne oczy lub spoglądałam na jego twarde ciało, mój iloraz inteligencji stopniowo malał. - Twoje buty? - sugerował. Trampki były w walizce, ale nie mogłam sięgnąć do stóp, by założyć skarpetki czy zawiązać sznurowadła. Nie zamierzałam martwić się dzisiaj butami. - Nie potrzebuję ich - kłóciłam się, nie chcąc się przyznać, szczególnie przed nim, że to było coś, czego nie byłam w stanie zrobić.

- Jesteś uparta! W jego głosie usłyszałam rozbawienie, ale miał rację. I czasami upór był użyteczny. Upór odmawiał poddania się bólowi. Upór pozwalał wstawać z łóżka, kiedy moje ciało krzyczało, by się nie ruszać. Tak, byłam uparta. - Ja… Zaczęłam, ale Ash nie czekał na moją odpowiedź. Pogrzebał w mojej walizce i wyciągnął parę czerwonych skarpet. - Okej? - zapytał, w jego głosie dało się wyczuć niepewność. Przytaknęłam bez słów. Wtedy uklęknął przede mną ponownie i ostrożnie nałożył bawełnę na moje stopy. To było tak naturalne, pozbawione zbędnego zmieszania, dramatu. Łzy pojawiły się w moich oczach, kiedy przyglądałam się ciemnej głowie pochylonej nade mną, jego włosy wciąż były wilgotne. Ostrożnie umieścił moje opuchnięte stopy w trampkach, które następnie luźno zawiązał. Potem podał mi kurtkę i torebkę - Teraz się nie przeziębisz. - Dziękuję - powiedziałam słabo. Otworzył drzwi i wyjechałam na zewnątrz, miło witając chłodne uderzenie powietrza. Melancholia Asha poruszyła mnie bardziej niż chciałam przyznać i nie byłam pewna dlaczego.

Ash Po jej wyjściu przemierzałem mały pokój. Myśli dręczyły mnie. Chciałem wydłubać mój mózg, żebym niczego nie pamiętał. Ale nie mogłem. Zamiast tego modliłem się w duchu. Zacząłem się zastanawiać, co wydarzy się, kiedy dotrzemy do

Chicago. Czy Laney nadal będzie chciała mnie znać? Jeśli Sergei i Oleg mieli zostać złapani i ukarani, jeśli Volkov miał być schwytany, musiałbym powiedzieć jej ojcu wszystko. Byłbym zmuszony przyznać się do głupoty, słabości, do tego, że pozwoliłem, by mną sterowali. Musiałbym się przyznać, że bezradnie przyglądałem się, jak Oleg mordował dziewczynę, bił koreańskiego kucharza a Marta została zmuszana do prostytucji. Wiedziałem, widziałem i nic nie zrobiłem. Musiałbym wyznać, co Sergei mi zrobił, nie raz ale dwa razy. Ciężkie, dławiące wspomnienia były jak knebel i natychmiast poleciałem do łazienki, by zwymiotować. Uderzyłem kolanami o podłogę, a klatkę piersiową przycisnąłem do chłodnej porcelany. Wytarłem ze złością gorące zły wściekłości, które paliły moje oczy i uderzyłem rękami o zlew. Sukinsyny, nie wygrają tego. Wypłukałem usta, usiadłem na łóżku i zamówiłem śniadanie. Musiałem zmusić się do jedzenia. Musiałem zmusić się, by pozostać silnym.

Laney Kiedy jeździłam po Walmarcie, nie byłam zaskoczona, że ludzie się gapili. Większość starała się zachowywać dyskretnie, ale jedna czy dwie osoby robiły to otwarcie. Jeśli byłabym wyrozumiała, powiedziałabym, że kierowali się troską, ale nie, oni po prostu wytrzeszczali oczy. Zrobiłam co mogłam, by wybrać trochę ciuchów dla Asha. Opuściłam pokój hotelowy w wielkim pośpiechu. Jego obecność wypełniała całą przestrzeń małego pomieszczenia. Był taki męski, wręcz ociekał testosteronem. Nie sądziłam, że był tego świadomy, ale obczajał moje cycki, kiedy się obudziłam. Zaledwie szybkie zerknięcie, no dobrze, dwa szybkie zerknięcia, ale zdecydowanie rzucił na nie okiem. Nie mogłam

zrozumieć, jak ktoś mógł kiedykolwiek pomyśleć, że był gejem. Widziałam, jak bardzo to mu przeszkadzało. Przypuszczałam, że ludzie z góry zakładali, że tancerz płci męskiej zawsze był homoseksualistą. To jak zakładanie, że kobieta na wózku inwalidzkim zawsze potrzebowała opiekuna. Musieliśmy walczyć ze stereotypami przez całe nasze życie. To było coś, co nas łączyło. Kupiłam Ashowi parę jeansów, koszulki i kurtkę, trochę kosmetyków i więcej advilu. Dodatkowo bokserski i skarpety. Czułam się dziwnie, kupując męską bieliznę, ale biorąc pod uwagę to przez co razem przeszliśmy, ten mały dyskomfort nie był ważny. Na szczęście udało mi się dostać ładowarkę. Perspektywa bycia w kontakcie ze światem przyniosła mi wielką ulgę. Zastanawiałam się, ile problemów sprowadziłam na Jo i Vanessę. Załadowałam torby na kolana, tak że ledwo mogłam widzieć drogę przez górę zakupów. Wracałam z powrotem do hotelu. To nie było najłatwiejsze zadanie. W każdej chwili torby mogły ześliznąć się i wtedy musiałabym liczyć na uprzejmość obcych ludzi. Ponownie. Ale udało mi się szczęśliwie wrócić do pokoju. Ash otworzył drzwi tak szybko, jak tylko usłyszał mnie na zewnątrz. - Ubrania i ładowarka do telefonu - powiedziałam, wskazując podbródkiem na stos plastikowych toreb. Szczęśliwa wyczułam zapach jedzenia. Oboje byliśmy zbyt głodni, by najpierw zająć się rozpakowywaniem zakupów. Podłączyłam tylko telefon do ładowarki i usiedliśmy na łóżku. Ash owinął się kocem i jadł, jakby gromadził zapasy na cały dzień. Z każdą kolejną sekundą mój telefon brzęczeniem oznajmiał nadejście wiadomości lub sygnalizował nieodebrane połączenie. - Przypuszczam, że ludzie martwią się o ciebie - powiedział. Przytaknęłam z ustami pełnymi jajek i bekonu.

- Założę się, że Jo i Vanessa bombardują mój telefon wiadomościami. Zadzwonię do nich tak szybko, jak znajdziemy się w samochodzie. Ash spojrzał na mnie. - A twój chłopak nie? Skrzywiłam się. - Nie wiem. Może. Mieliśmy coś w rodzaju zerwania. Nie chciał, bym jechała do Vegas. - Nieswojo się zaśmiałam. - Wygląda na to, że miał rację, nawet jeśli nie o tym myślał, kiedy wyrażał swój sprzeciw. Ash spojrzał w dół na swój w połowie pusty talerz. - Zawsze będę wdzięczny, że przyjechałaś. Milczałam. Powoli nasze spojrzenia połączyły się ze sobą. Patrzył na mnie. Rozmawiał bez słów. Potem znów spojrzał w dół i wrócił do jedzenia. Moment minął, ale wiedziałam, że nie mogłam sobie tego wyobrazić. Tylko nie rozumiałam, co to oznaczało. To było intymne, siedzieć ramię w ramię na łóżku, jedząc śniadanie. To był ten rodzaj rzeczy, jakie się robi, kiedy się umawia z… kimkolwiek byliśmy. Było zbyt wcześnie, by nazwać to przyjaźnią. Ledwo go znałam, a Ash z pewnością nie znał mnie. Po ty jak wysączyliśmy po filiżance kawy, sięgnęłam ręką po torby wypchane ciuchami. - Zapomniałam zapytać, jaki nosisz rozmiar koszulki, więc mamy do przejrzenia trochę więcej cudacznych ubrań - powiedziałam z uśmiechem, który miałam nadzieję rozluźni atmosferę. Ash wyciągnął trójpak ciemnoszarych slipów. Nie wydawał się wiedzieć, jak ma się z tym czuć, jego ciemne oczy rozbłysły jakąś szybką emocją. Ale gdy odwróciłam się do niego plecami, włożył jedne na siebie bez żadnego komentarza. Jeansy nie były złe, może jedynie zbyt luźne w talii, ale długość nogawki pasowała idealnie. Były pakowane po dwie pary: granatowe i jasnoniebieskie. Kupiłam mu również czarną dwurzędową kurtkę marynarską, pasujące do niej

rękawiczki i wełnianą czapkę niezbędną w Chicago. I jeszcze trampki. Ze skarpetkami. I szczoteczkę do zębów. Zapomniałam kupić maszynki do golenia. No cóż. Ash skończył się ubierać i odwrócił się do mnie. - Jak wyglądam? Wstrzymałam westchnienie. Czarująco przystojny. To była prawda, ale to nie to powiedziałam na głos. - Nieźle, chociaż ręcznik złożył oświadczenie. - Tak uważasz? - zapytał, drażniąc się ze mną. - Co powiedział ręcznik? Nie było mowy, żebym powiedziała mu, co ten mały kawałek bawełny wokół jego talii kazał mi myśleć. Szybko więc zaimprowizowałam. - Um, łamacz zasad, obibok. - Bochenek? Jak chleb?13 Zaśmiałam się. Jego angielski był tak dobry, że łatwo było zapomnieć, że nie zawsze rozumiał niektóre zwroty. - To oznacza kogoś, kto jest leniwy… nieudacznik, tak myślę. Oczy Asha rozbłysły ze złością. - Nie miałam tego na myśli- powiedziałam szybko. - To był głupi żart. Przepraszam. Sztywno kiwnął głową, ale unikał mojego wzroku. W milczeniu i z kamienną twarzą pakował nasze rzeczy. Kopiąc się mentalnie, przyglądałam się, jak przemierzał pokój unikając mnie. Zasłużyłam na to. To była najgłupsza rzecz do powiedzenia. Wzdychając, podniosłam telefon i przewinęłam długą listę wiadomości i nieodebranych połączeń. Napisałam dwie szybkie wiadomości do Jo i Vanessy, by dać im znać, że miałam się dobrze i na wieczór planowałam powrót do domu. Cóż, właściwie to na bardzo wcześnie jutrzejszego ranka i to zakładając, że Ash będzie

13

Loafer- próżniak, obibok. A Loaf- bochenek

prowadził przez kolejne piętnaście godzin. Miałam nadzieję, że poczuję się na tyle lepiej, że przejmę chociaż na chwilę funkcję kierowcy. Zaskoczyła mnie widomość z numerem telefonu Collina, która przyszła ubiegłej nocy. Chciał wiedzieć, czy dobrze się czułam, ale w żaden sposób nie skomentował tego, czy nadal jesteśmy parą. Odpisałam mu krótko, zapewniając go, że ze mną okej i że dotrę do domu po północy. Ash wciąż milczał, kiedy pomagał mi w samochodzie. Pomimo faktu, że był na mnie zły, delikatny, subtelny sposób, w jaki otaczał mnie opieką, nie zmienił się. Chciałam go ponownie przeprosić za moją niefortunną uwagę, ale nie zrobiłam tego. Wydawało mi się, że najlepiej będzie, jak nie wrócimy do tego ponownie. Podłączyłam telefon i przeszukałam kontakty, by zadzwonić. - Tato, to ja.

Rozdział 9

Laney WARCZĄC Z FRUSTRACJI, rzuciłam telefon na kolana i zamknęłam oczy. Delikatnie rzecz ujmując, rozmowa z tatą była trudna. Zgadzałam się z nim, że mogłam być aresztowana za ucieczkę z miejsca przestępstwa, co oczywiście było kompletnie nieodpowiedzialne z mojej strony. Według niego wykazałam się rażącym lekceważeniem obywatelskiego obowiązku. Zaczęłam myśleć, że po moim przyjeździe do Chicago, byłby w stanie mnie aresztować. Nie słuchał, kiedy powiedziałam, że przyjdę jutro rano z Ashem na komendę. Zmierzał wysłać radiowóz, by czekał na nas pod domem. - Trudna rozmowa?

Zerknęłam na Asha i posłałam mu zmęczony uśmiech. - Można tak powiedzieć. Tata zamierza spotkać się z nami w moim mieszkaniu jeszcze dzisiaj w nocy. Starałam się to przełożyć na jutro, ale cóż, wiesz jacy są rodzice. - Czy wie, co mówi policja z Las Vegas? - zapytał ostrożnie Ash. Skrzywiłam się. - No cóż, chcieli nam zadać kilka pytań - powiedziałam ostrożnie. – Woźny z teatru poinformował, że widział faceta z bronią. Ash otworzył szeroko oczy i odwracając wzrok od drogi, spojrzał na mnie. - Myślą, że to byłem ja? - Nie! Nie, ale nie są zadowoleni, że opuściliśmy miejsce zdarzenia? Ash zacisnął tak mocno dłonie na kierownicy, że jego knykcie zbielały. Był blady jak ściana pomimo opalenizny. - Jeśli twój ojciec mnie odeśle, zabiją mnie. Umieściłam dłoń na jego bicepsie, mając nadzieję, że mój dotyk go uspokoi. - Tak się nie stanie. Obiecuję. Spojrzenie, jakie mi posłał wydawało się mówić, że mi nie wierzył. Mimo wszystko zamierzałam dotrzymać obietnicy. Strasznie się bałam, że mógł mieć rację. Jednak nie miałam zamiaru odpuścić, planowałam zrobić wszystko co w mojej mocy, by pomóc Ashowi. Byłam sfrustrowana. Tato w ogóle mnie nie słuchał, a to nie wróżyło zbyt dobrze. Ale miałam pomysł, jak sobie z nim poradzić. Przypatrywałam się mamie, jak robiła to latami. Można powiedzieć, że uczyłam się od najlepszych. Więc zamiast próbować zmienić jego zdanie w czasie, gdy wygłaszał tyradę, ponownie podniosłam telefon i zaczęłam zapisywać wszystko, co widziałam i słyszałam od przyjazdu do Las Vegas aż do tego momentu. Poprosiłam Jo, by wysłała mi zdjęcie pleców Asha i dodałam je do pliku. Następnie przesłałam wszystko mailem do taty. Miałam nadzieję, że mając czas na spokojną analizę informacji, zrozumie, w jakim był błędzie.

Jechaliśmy wzdłuż falistego podnóża Nebraski, kiedy ponownie podjęliśmy rozmowę. - Zastanawia mnie twój tatuaż - zaczęłam. Kątem oka zobaczyłam, jak Ash się wzdrygnął. Był tak głęboko zamyślony, że zapomniał o mojej obecności. - Czy coś oznacza? Wyglądał na obrażonego. - Oczywiście! Dlaczego miałbym oznaczać moje ciało czymś bez znaczenia? Natychmiast pomyślałam o jego bliznach na plecach. Ash westchnął. - Przepraszam. Ja tylko… Przerwał, a ja pokręciłam głową. - W porządku. Wiesz, są ludzie, którzy robią tatuaże ponieważ lubią jakiś obrazek czy słowo. Poza tym można iść do studia tatuażu i wybrać wzór z katalogu. Nie zawsze musi to być coś osobistego. - Masz tatuaż? - Zapytał Ash, unosząc brew z figlarnym błyskiem w oczach. – Pytam, ponieważ nie widziałem go na twojej nodze czy ręce. Nie masz go również na szyi. Pomyślmy, gdzie Laney umieściłaby tatuaż? Posyłam mu ostrzegawcze spojrzenie, ale Ash tylko szeroko się uśmiechnął. Lubiłam go takiego, zabawnego, seksownego. - Nieee, żadnych tatuaży - odpowiedziałam. - Nigdy nie znalazłam czegoś, co znaczyłoby tak wiele, że chciałbym to umieścić na swojej skórze. A jak jest z twoimi? Ash skrzywił się i radosny wyraz zniknął z jego twarzy. - To… mapa - powiedział z wahaniem, ostrożnie ubierając myśli w słowa. Mapa mojego życia. Rzeczy, które się wydarzyły. Ważne rzeczy. Kiedy mam nowy kawałek historii, dodaję go. Wzruszył ramionami. - Pierwszy zrobiłem, kiedy miałem szesnaście lat, po śmierci mojej mamy.

Od tego momentu rozmawialiśmy już swobodnie. Mówiliśmy o muzyce i tańcu. Właściwie cały czas o tańcu. Byłam zafascynowana tym wspaniałym, nowym światem, do którego wcześniej nie miałam wstępu. Oczy Asha jaśniały i ponownie zobaczyłam mężczyznę, który rościł sobie prawo do miejsca na środku sceny w Vegas. Rozmawialiśmy o mojej pracy, pisaniu skryptów dla studentów. Mówiliśmy też o Chicago. Przypominało to trochę pierwszą randkę, jedną z tych powiedz-mi-o-sobie rozmów. Byliśmy siebie ogromnie ciekawi. Dowiedziałam się, że z chęcią zwiedziłby miasto. Ale przede wszystkim był zestresowany zakończeniem naszej podróży. Żadne z nas nie wiedziało, co to oznacza. Gdy zapadł zmierzch, zatrzymaliśmy się gdzieś w centrum Iowa. Ash ledwo mógł utrzymać swoje oczy otwarte. Oboje byliśmy głodni. Pospiesznie wysiadł z samochodu, rozciągając się z grymasem. Kiedy szedł w stronę bagażnika po wózek inwalidzki, zawołałam do niego: - Myślę, że dam radę. Jeśli mi pomożesz. - Pewnie - powiedział, zmieniając kierunek. Podszedł do moich drzwi i otworzył je. Collin by się kłócił. Całkowicie i wyczerpująco kwestionowałby moją sprawność fizyczną, a następnie, pomimo mojego sprzeciwu, i tak umieściłby mnie na wózku inwalidzkim. Ponieważ on wiedział lepiej. Przyzwyczaiłam się do myśli, że jego postępowanie było podyktowane troską, ale wydawało mi się, że chodziło w tym także o kontrolę. Ash po prostu mi uwierzył, kiedy powiedziałam, że mogłam iść. Jego ręka była ciepła. Podtrzymywał mój łokieć, więc odległość między nami nie wynosiła więcej niż kilka centymetrów. W chłodnym powietrzu mogłam poczuć ciepło jego ciała. Gdy stanęłam prosto, Ash oplótł ramieniem moją talię i razem poszliśmy do restauracji. Wiedziałam, że wyglądaliśmy na jedną z tych bardzo zakochanych par, która nie mogła rozłączyć się nawet na sekundę. Ponownie zastanowiłam się, co się wydarzy między nami, kiedy dotrzemy do Chicago.

Ash - Jesteśmy. Poczułem drobną dłoń Laney na moim udzie. - Dotarliśmy - powiedziała ponownie. Powoli budziłem się ze snu, gdy nagły zastrzyk adrenaliny sprawił, że usiadłem prosto. Chicago! Udało się nam. Wyjrzałem przez okno na szeroką ulicę. Pierwszą rzeczą, którą zobaczyłem, był policyjny samochód. Przednie światła błysnęły raz i dostrzegłem napięcie na twarzy Laney. - To mój tata. Jej ton nie dodawał otuchy. Drzwi od strony Laney zostały otwarte nagłym szarpnięciem. Zimny podmuch wiatru owiał nas, uderzając jej włosami po twarzy. Było około osiem stopni chłodniej niż na pustyni, ale podobało mi się. Nie chciałbym spędzić więcej czasu w suchym, dusznym powietrzu. Laney natychmiast znalazła się w objęciach ojca. Trzymając ją w ramionach obejrzał ją od góry do dołu, jakby chciał sprawdzić każdą jej kosteczkę. Zesztywniały wysiadłem z samochodu. Włożyłem ręce do kieszeni i obserwowałem ich razem. W ogóle nie była do niego podobna. Był wysoki i twardy, miał grubą szyję jak u byka, jasne rude włosy i szorstką skórę. Nie był niski i blady jak jego córka. W końcu spojrzał na mnie. - To on?

Jego ton zdecydowanie nie był przyjazny i Laney wyszeptała coś ze złością, co sprawiło, że warknął. Następnie szarpnął głową na kolejnego policjanta, który zjawiając się nagle, przestraszył mnie tak, iż odskoczyłem do tyłu, przy okazji uderzając plecami o drzwi samochodu. Ból przysłonił mi spojrzenie. Podejrzewałem, że moje nagłe ruchy sprawiły, że ześwirował, ponieważ chwilę później, byłem twarzą na masce samochodu, przywierając policzkiem do lodowatego metalu. Przekląłem, ale nie ruszyłem się, pomimo tego, że ból przeszywał całe moje ciało. - Billy Jenkins, w tej chwili przestań! - wrzasnęła Laney. - W porządku, Billy - powiedział jej tata. - Chłopak nie będzie na tyle głupi, żeby czegoś próbować. Moja ręka została uwolniona tak nagle, jak została złapana. Wstałem wolno, serce mi dudniło w reakcji na to, co się właśnie wydarzyło. Byłem zmęczony i wkurzony, ale Laney sprawiła, że chciałem się uśmiechnąć. Ściskając swoje małe dłonie w pięści, stawiała czoła dwóm wielkim policjantom. - Normalnie nie mogę uwierzyć - grzmiała głosem pełnym furii. - On nie jest kryminalistą. Następnie załapała moją doń i pomaszerowaliśmy w kierunku wysokiego budynku z piaskowca. - Billy Jenkins, za karę przytaszczysz nasze torby i mój wózek inwalidzki krzyknęła przez ramię. - A następnie możesz oddać samochód do Hertz. I nie czekając na odpowiedź, ruszyła przed siebie. Przy wchodzeniu po schodach zwolniła nieznacznie, pozwalając sobie pomóc. Używała poręczy jako dźwigni, by wspiąć się na kolejne stopnie. Nie mogłem przestać się zastanawiać, jak radziła sobie w okresach zaostrzeń choroby. Niepewny zerknąłem przez ramię, ale jej ojciec nie próbował nas zatrzymać. Wyglądał na poirytowanego i lekko zakłopotanego, ale nie zamierzał się kłócić córką. Potrząsnął głową i posłał mi twarde spojrzenie. Przekaz był jasny: pieprz się z moją córką, a ja wypieprzę ciebie.

- Przepraszam za tatę - powiedziała zwięźle Laney, kiedy czekaliśmy na windę, jednocześnie ignorując wściekłe prychnięcie swojego ojca. - Jest okej. Kiwnąłem głową, ale skierowałem wzrok na naszego policyjnego ochroniarza, który stał za nami. - Brałaś swoje lekarstwa? - zapytał ojciec Laney opryskliwym głosem. - Tak, tato - odpowiedziała z delikatnym westchnieniem. Jechaliśmy w ciszy windą. Byłem zaskoczony, kiedy Laney dalej trzymała mnie za rękę. Jej ojciec również nie przeoczył tego szczegółu. - Czytałeś mojego maila? - zapytała znacząco. - Tak. - I? - Porozmawiamy w środku. Spojrzałem na Laney, zastanawiając się, co zawierała wiadomość, ale delikatnie potrząsnęła głową. Jej mieszkanie było małe lecz niezagracone. Kanapa zajmowała większą część pokoju, jednak nadal pozostawało wystarczająco dużo miejsca, by poruszać się na wózku inwalidzkim. Zauważyłem ciężką półkę z książkami w twardej i miękkiej oprawie, kieliszkami oraz kilkoma ramkami ze zdjęciami. Rozpoznałem na nich młodszą Laney z jej dwiema przyjaciółkami. Jedno ze zdjęć prawdopodobnie przedstawiało jej rodzinę. Na jeszcze innym Laney obejmował grubszy facet. Zastanawiałem się, dlaczego trzymała zdjęcie swojego byłego. Odwróciłem się w kierunku francuskich drzwi prowadzących na wąski balkon. Zasłony były rozsunięte i cały pokój oświetlała delikatna, pomarańczowa poświata ulicznych lamp. Ale jeśli spojrzało się w górę, można było zobaczyć skrawek nieba i kilka rozproszonych gwiazd między wysokimi wieżowcami. Zrozumiałem, dlaczego Laney pragnęła więcej od życia. Usiadła na wyściełanym, wygodnym krześle, zostawiając dla mnie i swojego ojca kanapę. Jednak jej ojciec przyniósł z kuchni krzesło z twardym oparciem i umieścił je bezpośrednio przede mną. Czyli kanapa nie była dla mnie.

- Tato - powiedziała opanowanym głosem. - On nie jest podejrzanym, jest moim przyjacielem. Szybko spojrzałem w górę, spotykając jej oczy. Posłała mi konspiracyjny uśmiech, który spowodował, że żyły na czole jej ojca nabrzmiały. - Nawet nie znasz tego człowieka - zaprotestował stanowczo. - Spędziliśmy razem ostatnich pięćdziesiąt stresujących godzin. - Nie zgodziła się Laney. - Zawsze powtarzasz, że najwięcej dowiesz się o drugiej osobie w ekstremalnych okolicznościach. Jej ojciec wyglądał na rozdrażnionego, słysząc swoje własne słowa skierowane przeciw sobie. Ale nie poddawał się. Byłem przekonany, że tak naprawdę dopiero zaczynał. - Według rejestrów imigracyjnych Alijaž Novak opuścił kraj miesiąc temu. Nie masz pojęcia, kim naprawdę jest ten mężczyzna. - Oni zabrali mój paszport - krzyknąłem, zaczynając wstawać. - Siedź! Wywarczał rozkaz. Laney zaczynała tracić cierpliwość. - Tato - powiedziała ostrzegawczym głosem. Siedząc na kanapie, spojrzałem na nią ponowie, czułem jak gotuje się we mnie krew. Ci pieprzeni sukinsyni! Jeden Bóg wie, kto mógł używać mojego paszportu. Do cholery, to mogło być wszystko, narkotyki, broń, przemyt ludzi. Poczułem się chory na tę myśl. - On nie może udowodnić, kim jest - stwierdził ze stanowczością ojciec Laney. - Mogę! - Warknąłem. – Zajrzyj na stronę Słoweńskiego Związku Tanecznego. Będą mieli moje zdjęcie. Laney wyciągnęła telefon i szybko przeszukiwała internet. Kiedy tylko znalazła zdjęcie, uśmiechnęła się i pokazała je ojcu. - Cóż - przyznał. – To już coś. Resztę możemy sprawdzić w twojej ambasadzie. - Nie jestem kłamcą - powiedziałem ze złością, wpatrując się prosto w niego.

Nagle

drzwi

wejściowe

stanęły

otworem,

sprawiając,

że

wszyscy

podskoczyliśmy. Do mieszkania wkroczył koleś z fotografii. Był większy ode mnie, ale jakiekolwiek mięśnie posiadał, zostały skrzętnie ukryte w brzuchu i podwójnym podbródku. - Collin! - Laney otworzyła szeroko usta. - Co tutaj robisz? Zastygł w pół kroku, wpatrując się w nią z gniewem. - Jesteś poważna? - Poprosiłem, by przyszedł – wtrącił się ojciec Laney. Z widocznym zmieszaniem obserwował złość córki. - Przyszedłem, ponieważ troszczę się o ciebie - powiedział sztywno koleś i spojrzał na mnie. Starałem się zachować neutralny wyraz twarzy, ale cholera, po trzech sekundach mogłem stwierdzić, że facet był najwyższej klasy kutasem. Każdy inny mężczyzna klęczałby przed Laney, ciesząc się jej obecnością, zapewniając ją o swojej miłości i wyznając, że zabiłby każdego, kto ją skrzywdzi oraz, że poruszyłby niebo i ziemię, by z nią być. Nie stałby pośrodku pokoju, jakby miał kij w tyłku. Palant. Podobało mi się przeklinanie po angielsku. Mój słownik poszerzył się odkąd dzieliłem pokój z Garym. Dupa wołowa. Debil. Nieprzeciętny kretyn. Odchyliłem się do tyłu, wpatrując się w kretyna, który był jej chłopakiem, albo byłym chłopakiem, albo kimkolwiek, kurwa, był. Collin odwrócił się do Laney. - Pomyślałem, że powinien być tutaj po tym, co przeszłaś. Nie powinnaś być teraz sama. - Nie jestem - powiedziała chłodno. - Mam Asha. Jej ojciec i ten kutas zaczęli gwałtownie protestować, podczas gdy ja patrzyłem na nią w zdumieniu. Ponownie.

- Cóż, jak myślicie, gdzie on pójdzie? - Zapytała niecierpliwie, kiedy krzyki trochę ucichły. - Nie może tak po prostu zameldować się w hotelu. - Następnie przygwoździła ojca ostrym spojrzeniem. - I proszę, nie mów mi, że myślisz o zamknięciu go na noc w celi! - On nie zostaje tutaj! - On tu jest! - Ale… - Nie będę się z tobą o to kłócić, tato. Jej ojciec wysunął zadziornie brodę. - Tym bardziej Collin powinien zostać - burknął. - Nie masz pojęcia, co ten mężczyzna mógłby… - Spędziliśmy ostatnie dwie noce razem - odpowiedziała zwięźle Laney. Włącznie z dzieleniem pokoju hotelowego ubiegłej nocy. Myślę, że znam Asha wystarczająco dobrze. Colin milczał, ale jego twarz pokryła jasna czerwień. - Och, na miłość boską - westchnęła Laney. - Nie spaliśmy razem! Spiąłem się. Nie czułem się komfortowo pod obstrzałem oczu obu mężczyzn. - W porządku, dzieliliśmy łóżko, ponieważ hotel nie miał nic innego do zaoferowania - wyznała. - Ale to wszystko! - Nigdzie się nie wybieram - wycedził przez zęby Collin. - Tak jak Ash - odparła Laney. Jej ojciec kaszlnął i spojrzał na zegarek. - Oboje musicie przyjść i złożyć zeznanie w związku z incydentem z bronią… Poczułem wybuch niepokoju. Wciąż nie byłem pewien, czy mogłem zaufać policji. - I o tym co zdarzyło się Ashowi - dopowiedziała szybko Laney. - Dobrze - odparł jej ojciec, zwężając oczy i spoglądając na mnie - Bądź na komendzie o dziewiątej i …

- Tato! Jest druga nad ranem! Zaraz po tym jak wezmę długą kąpiel, zamierzam iść do łóżka i spać do późna. Nie spodziewaj się nas przez lunchem i nie wysyłaj nikogo, ponieważ nie otworzymy drzwi. Jej tata posapał i powarczał jeszcze trochę, ale po chwili wziął ją w objęcia i wymruczał w jej ucho coś, co sprawiło że oczy Laney zaszkliły się od łez. - Też cię kocham, tato. I nie martw się. Zobaczymy się jutro. Jej ojciec wyszedł i nasz trójka została sama. Kiedy Collin zaczął mówić, Laney uniosła dłoń. - Collin, jestem zmęczona i w tej chwili w pewien osób wkurzona na ciebie. Z tego co pamiętam, ostatnią rzeczą, jaką powiedziałeś przed moją podróżą do Las Vegas, było: skończyłem. Taa, moja teza została udowodniona: Collin to palant. - Byłem zły - wymamrotał. - Już zanotowałam to sobie - odparowała Laney. Następnie złagodniała, pocierając oczy, dopóki nie były czerwone. - Słuchaj, porozmawiamy rano. - Zostaję - powtórzył, mierząc mnie wzrokiem. - Jestem zbyt zmęczona, by protestować. W porządku, zostań. Możesz pomóc Ashowi rozłożyć kanapę. Wiesz, gdzie jest czysta pościel. Ciężko tupiąc wyszła przez drzwi, które jak zgadywałem prowadziły do łazienki. Jak tylko zostaliśmy sami, Collin popatrzył na mnie gniewie. - Jeśli położysz palec na mojej dziewczynie, ja… - Powiedziała, że zerwaliście. Zatrzymał się w półsłowa, wyglądając na zirytowanego i skrępowanego. - To było nieporozumienie. - Powiedziała to bardzo wyraźnie. - Po prostu trzymaj się od niej z daleka! Patrzył groźnie. Pokręciłem głową z rozbawieniem i niedowierzaniem.

- Człowieku, być może ściga mnie Bratva, zostałem pobity, miałem pistolet przystawiony do głowy. A ty? Laney ma więcej jaj niż ty. A może oddałeś jej swoje. Daj mi znać, jeśli je znajdziesz. Colin przygryzł wargi, a jego twarz pokryła się purpurą. Jeśli próbował wyglądać onieśmielająco, nie udało mu się to. Przypominał raczej balon na chwilę przed pęknięciem. - Ty śmieciu! Uważasz, że pozwolę wygadanemu kombinatorowi, takiemu jak ty wejść do jej świata? Jestem pewny, że wszystko zmyśliłeś! Nie ma na tobie nawet jednego śladu! Roześmiałem się. Nie mogłem nic na to poradzić. Kutas był całkowicie cholernie zabawny. Śmiałem się tak bardzo, że nie usłyszałem, kiedy Laney wróciła do pokoju. - Co się dzieje? - Twój przyjaciel - wycedził Collin. - On jest nienormalny. Mój śmiech zamarł. - Jesteś pieprzonym chujem! - Chłopcy! - krzyknęła Laney, podnoszą ręce między nami. - Przestańcie! Jestem zmęczona. Naprawdę, naprawdę skończcie ten dziecinny macho nonsens. Skierowała palec na Collina. - Jeszcze jedno słowo, a znajdziesz się za drzwiami tak szybko, że będziesz miał otarcia na tyłku. A ty - spojrzała na mnie gniewie. - Po prostu przestań. Rzuciła poduszkę, którą złapałem jedną ręką. - Łazienka jest za moją sypialnią, więc jeśli chcesz się umyć, idź zrobić to teraz, albo możesz sikać przez okno. Nic mnie to nie obchodzi! Odrzuciłem poduszkę na kanapę i poszedłem do łazienki. Skrzywiłem się na widok jej łóżka. Nie podobał mi się pomysł dupka śpiącego z nią. Szczególnie kiedy ja byłem na kanapie i to całkiem niedaleko. Złapałem szczoteczkę do zębów z naszej torby z Vegas i szybko umyłem zęby. Odkleiłem koszulkę od ran i prawie wrzuciłem ją do kosza z brudną odzieżą, zanim

przypomniałem sobie, że to tylko tymczasowy przystanek. Zastanawiałem się, gdzie spędzę kolejną noc. Pewnie w celi, jeśli ojciec Laney postawi na swoim. Następnie przebiegłem ręką po grubym zaroście pokrywającym moje policzki i podbródek, który zaczynał swędzieć. Zdecydowanie powinienem kupić rano golarkę. Kurwa! Nie miałem pieniędzy, nawet na pieprzoną jednorazową maszynkę. Byłem zmuszony prosić o pomoc Laney, dopóki nie odzyskam dostępu do mojego konta. A nie miałem pojęcia, jak to zrobić bez dowodu. I byłem zbyt zmęczony, by martwić się tym w tej chwili. Wyszedłem z łazienki, ponownie przyglądając się łóżku Laney, następnie podążyłem na kanapę. Zobaczyłem, jak Collin wytrzeszcza oczy a jego policzki nabierają czerwonej barwy. W końcu zobaczył to, czego wcześniej nie widział, czarne, żółte i fioletowe sińce, pokrywające moją klatkę piersiową, brzuch i ramiona. Zerknąłem na Laney i zobaczyłem, że przyglądała mi się w skupieniu. - Jak twoje plecy? Wzruszyłem ramionami. - Okej, tak myślę. - Pozwól że spojrzę. Usiądź na kanapie. Mam trochę antyseptycznej maści. - Nic mi nie jest. - Zamknij się. Usiądź. I przestań mnie wkurzać! Usiadłem, ignorując zszokowane sapnięcie Collina na widok moich pleców. Domyśliłem się, że musiały wyglądać okropnie. Wiedziałem, bolały jak cholera. Collin opuścił pokój. Nie miałem pojęcia czy to dlatego, że był cipką czy nie podobało mu się, że jego (być może) dziewczyna, wcierała maść w plecy innego mężczyzny. Jej uprzejmość była odświeżająca i nieoczekiwana, a dotyk naprawdę delikatny. - Bawi cię to, prawda? - powiedziała Laney. - Co? - Bawi cię wkurzanie Collina?

Nawet nie próbowałem zaprzeczać. - On jest kutasem. - Nie jest taki zły… - Powiedziałaś, że zerwałaś z nim. - Formalnie tak. - To powiedz mu, żeby wyszedł. - Nie mogę tego zrobić. - Dlaczego nie? To twoje mieszkanie. Laney westchnęła. - Cóż, powód jest jeden, on może zadzwonić do mojego taty… - Kutas. - A poza tym, naprawdę powinniśmy porozmawiać. - Wciąż jest kutasem. - Ash! Przestań! Milczałem. Mogłem usłyszeć zmęczenie i zestresowanie w jej głosie. Po tym wszystkim, co dla mnie zrobiła, nie powinienem jej ranić. Nie wiedziałem nic o jej związku z wyjątkiem tego, co mi powiedziała i co sam mogłem zobaczyć. Jej dłonie były miękkie i gładkie. Wcierając krem, zabierała ode mnie trochę bólu. Nie mogłem się powstrzymać od nachylania się do jej dotyku. Wciąż pachniała jak kokos, chociaż teraz zapach był słabszy. Jej palce sunęły w dół moich pleców, zatrzymując się nad pasem moich spodni, głaszcząc, uzdrawiając. A następnie jej dłonie zniknęły. - Zobaczymy się rano - powiedziała. - Śpij dobrze. Przytaknąłem. Nawet jeśli zmęczenie ogarnęło moje ciało, wiedziałem, że w chwili, kiedy zamknę oczy, zobaczę horror. Laney zawahała się, następnie pochyliła się i pocałowała mnie w policzek. - Będzie dobrze.

Nie wierzyłem jej. Przez długi czas siedziałem na kanapie z twarzą ukrytą w dłoniach.

Rozdział 10

Ash JEŻELI UBIEGŁA NOC była niezręczna, to poranek był znacznie gorszy. Całkowicie ignorując moją obecność, kutas przechadzał się po mieszkaniu, jakby należało do niego. Byłem prawie pewien, że nasika na ściany, by oznaczyć swoje terytorium. Facet był zbudowany jak zapaśnik, ale jego mięśnie zwiotczały i uformowały oponkę wystającą nad paskiem spodni od piżamy. Grube, sterczące włosy pokrywały jego ramiona i pierś, przechodząc w dół aż do brzucha. Zdecydowanie nie był przyjacielem gorącego wosku. Nie to, żeby mnie to martwiło w ten czy inny sposób. Po prostu byłem doskonale zaznajomiony z woskowaniem, ponieważ stroje taneczne najczęściej eksponowały mięśnie piersiowe oraz brzuch. To stanowiło część mojej

pracy. Sporo z nas goliło również pachy, bowiem dla widzów owłosienie wyglądało nieestetycznie. Kiedy Laney wyszła z łazienki, musiałem się mocno kontrolować, by się nie uśmiechnąć. Wyglądała uroczo w swojej minionkowej piżamie, z bałaganem na głowie i zaspaną twarzą. Ale jednocześnie sprawiała wrażenie zmęczonej i zastanawiałem się, czy dobrze spała. Krótko odpowiadała na wszystkie pytania Collina, więc rozmowa była raczej sztuczna i jednostronna. Nikt nie odzywał się do mnie, z wyjątkiem wymamrotanego przez Laney: dobry. Siedziałem w ciszy, sporządzając w głowie listę słów opisujących Collina. Lista była alfabetyczna 14: zacząłem od „dupek”, ale utknąłem na q. Nie było litery q w moim języku. W końcu Collin wyszedł do pracy, co mnie zaskoczyło. Jeśli Laney byłaby moją dziewczyną, poszedłbym z nią na policję, tylko po to, bym mógł trzymać ją za rękę podczas składania zeznań. Kutas był naprawdę ciemny. Zaraz, zaraz, cholera, co było po „kutas”? Jak tylko drzwi się zamknęły, Laney zmierzyła mnie wzrokiem. - Przestań! - Nic nie mówię! - zaprotestowałem. - Słyszę, jak myślisz! Utrzymałem uśmiech, który groził, że przerodzi się w wybuch śmiechu. Siedząc na kanapie, pochyliłem się w jej stronę i wymownie uniosłem brwi. - O czym myślę? Laney skrzywiła się i mocniej okryła szlafrokiem. - Collinowi zależy na mnie - stwierdziła stanowczo. - On po prostu stara się dać mi przestrzeń. Nie odpowiedziałem. Sprzeczka z Laney nie była na liście moich priorytetów. Zamknąłem oczy, zastanawiając się, jak popieprzony miał być dzisiejszy dzień. Przebiegłem ręką po brodzie, drażniącej mój podbródek.

14

Alfabetycznie w oryginale. Dupek to asshole.

- Chcesz to zgolić? - Zapytała. – Jeśli masz ochotę, to mam jednorazowe maszynki. Nareszcie jakieś dobre wiadomości. Uwielbiałem to, że Laney rozumiała mnie bez słów. - Dziękuję. Zaczynało mnie to doprowadzać do szaleństwa. - Okej, może zrób to teraz, ponieważ później planuję spędzić przynajmniej godzinę, mocząc się w wannie. - Mogę wyszorować ci plecy - powiedziałem, tylko w połowie żartując. - W ramach podziękowania za twoją opiekę nade mną. - Hmm, bardzo wspaniałomyślne z twojej strony - uśmiechnęła się Laney. - Ale myślę, że sobie z tym poradzę. Idź. Prysznic! Uśmiechnąłem się szeroko i poszedłem do łazienki. Drażnienie Laney było moim nowym, ulubionym hobby. Wziąłem prysznic, rozkoszując się gorącą wodą, pomimo ostrych nacięć na moich plecach i tyłku. Następnie zgoliłem kilkudniowy zarost i ubrałem się w kolejną koszulę z długimi rękawami, którą kupiła mi Laney. Chciałbym móc przyśpieszyć nadchodzące dwadzieścia cztery godziny. Niepokój zaczął się we mnie zagnieżdżać, skręcając moje wnętrzności. Co się dzisiaj wydarzy? Co się stanie, jeśli policja mi nie uwierzy? Wystarczająco ciężko było przez to wszystko przejść, ale gdyby oni mi nie uwierzyli… Zmrużyłem oczy, starając się spowolnić oddech, następnie otworzyłem je i wpatrywałem się w swoje odbicie, przyglądając się gładkiej twarzy, która tępo spoglądała na mnie z lustra. Inni powiedzieliby, że była to przystojna twarz. Ja nią pogardzałem. Splunąłem na lustro i obserwowałem zsuwającą się ślinę. Laney zastukała w drzwi. - Ash! Jesteś tam całe wieki. Muszę siku! Pośpiesz się! Wziąłem głęboki wdech, wytarłem lustro i otworzyłem drzwi. - Przepraszam - wymamrotałem.

Uśmiech Laney opadł, kiedy mnie zobaczyła. Przypuszczalnie wyglądałem tak źle, jak się czułem. - Wszystko w porządku? – Zapytała, a następnie westchnęła. - Idiotyczne pytanie. Ja, umm, słyszałam cię w nocy. Krzyki. Zamierzałam przyjść, ale nim doszłam do drzwi, ponownie byłeś cicho… - Przepraszam - powtórzyłem, przechodząc obok niej. Nienawidziłem być tak kurewsko słabym. Miałem nadzieję, że ubiegłej nocy nikt mnie nie słyszał. - Ash - powiedziała delikatnie. - Nie powinieneś za to przepraszać. - Nie powinienem? Mój głos był gorzki. Założyłem ramiona na piersi, unikając wzroku Laney. - Nie, naprawdę nie powinieneś. Nie odpowiedziałem. Stała w miejscu, nerwowo skręcając w dłoniach rąbek szlafroka. - Jest jeszcze coś, co chciałam… Wiesz, że nie jesteś o nic oskarżony, prawda? Nie zostaniesz aresztowany… Wciąż nie odpowiadałem. Co mógłbym powiedzieć? Przyznać się, że świrowałem? - Ale pomyślałam, że powinieneś mieć ze sobą prawnika. Przestałem oddychać. - Ma na imię Angela i jest moją przyjaciółką z college’u. Zadzwoniłam do niej i zamierza się z nami spotkać na posterunku, okej? Jest naprawdę miła. Przytaknąłem, ale nic nie powiedziałem. Nie mogłem. Laney ponownie westchnęła i zamilkła. Przemierzałem salon. Czułem się jakbym był zamknięty w klatce. Potrzebowałem przestrzeni, ale nie wiedziałem, dokąd mógłbym pójść. Paranoja sprawiła, że byłem napięty, moja skóra swędziała. Musiałem zatańczyć. Brak miejsca

był nieistotny. Nie obchodził mnie również brak widowni. Tańczyłem, ponieważ musiałem. Ponieważ w tej chwili nie miałem nic oprócz tańca. Jazz, taniec towarzyski, salsa, hip hop, wszystko i nic. Niewinność. Tańczyłem w samotności. Tańczyłem, ponieważ moje ciało potrzebowało ruchu bardziej niż powietrza. Szybciej, obrót, skłon, wyskok w przyszłość, która wydawała się być poza zasięgiem. Ciche brawa przebiły moją bańkę i odwróciłem się, by zobaczyć przypatrującą się mi Laney. W jej oczach błyszczał podziw. - To było… Nawet nie wiem, czym to było - powiedziała. - Ale to było wspaniałe. Po prostu… piękne. Odchyliłem głowę do tyłu, umieszczając ręce na biodrach i oddychając ciężko. Nie miała mnie widzieć, więc nie odpowiedziałem i nie patrzyłem na nią. Myślę, że moja postawa, wprawiła Laney w zakłopotanie. Przypadkowo stała się świadkiem czegoś bardzo osobistego. Natychmiast zmieniła temat. - Denerwujesz się popołudniem? Skrzywiłem się i wolno skinąłem głową, wciąż unikając spotkania jej oczu. - To zrozumiałe - powiedziała delikatnie, poklepując moje ramię. - Ale pamiętaj, jesteś ocalałym. Przeszedłeś gorsze rzeczy niż przesłuchanie policji, okej? Skrzywiłem się. Chciałem się kłócić, ale kiedy się odwróciłem, uświadomiłem sobie, że ubrana była tylko w cienki szlafrok. Moje oczy prześledziły jej ciało. Zobaczyłem jej skórę. Już ten nikły kontakt z jej ręką na moim ramieniu wzbudził w moim ciele dreszcz, który chciał się rozgościć w moim penisie. Niskie szarpnięcie pobudzenia, podgrzane przez jej bliskość. Natychmiast strząsnąłem jej rękę i przeklinając siebie, odwróciłem się, by odejść. Skupiłem się na spoglądaniu przez okno. - Mam pomysł - powiedziała Laney niepewnym głosem. - Wyjdźmy na brunch: pizza na śniadanie! To fantastyczna tradycja Chicago. Zmusiłem się do uśmiechu. - Pewnie, to brzmi… - Okropnie.

Żołądek nadal próbował się dostać do mojego gardła. Obraz Sergeiego celującego we mnie pistoletem, jego oszalałe spojrzenie, obiecujące niespodziewaną śmierć, wciąż na nowo pojawiały się jak w horrorze w mojej głowie. Boże, chciałem wydrapać sobie oczy. - Czy mogę skorzystać z twojego telefonu? - Zapytałem raptownie. - Muszę zadzwonić do… domu. - Och, oczywiście! Wybacz! Powinnam pomyśleć o tym wcześniej. Naturalnie, że możesz. - Dziękuję. - Pójdę się ubrać - wyszeptała, pośpiesznie wychodząc z pokoju, podczas gdy wybierałem numer. W Europie było późne popołudnie i istniała duża szansa, że Luka mógł być zajęty. Ale odebrał po drugim dzwonku. - Cholera, Ash! Dostałbym wrzodów zastanawiając się, gdzie się, kurwa, podziewasz! Nie odpowiadałeś na moje maile. Jak się masz? Gdzie jesteś? Był w szoku, kiedy zdałem mu relację, ale odetchnął z ulgą, że udało mi się wyrwać z Las Vegas. Poczułem ogromną radość, że mogłem tak po prostu porozmawiać w moim języku. Jednak po kilku minutach zacząłem się martwić, jak drogie będzie to połączenie. Dodatkowo Luka zadawał tak wiele pytań odnośnie Laney. Skończyłem rozmowę, obiecując, że od tej pory zostaniemy w kontakcie. Kiedy Laney weszła z powrotem do salonu, była ubrana w jeansy i koszulkę. Nie miała makijażu. To było dziwne widzieć jak chodzi. W jakiś sposób czułem się przez to mniej mężczyzną. Ostatecznie, kiedy poruszała się na wózku inwalidzkim, mogłem jej pomagać. Byłem takim palantem. - Wszystko w porządku? - zapytała, z niepokojem wypisanym na twarzy. Posłałem jej nikły uśmiech. - Tak przypuszczam. Będzie ciężko nie mieć dowodu. Twój tata powiedział, że zadzwoni do ambasady, ale… - Oczywiście, że to zrobi - powiedziała ostro.

- Ponieważ mu zależy? - Zapytałem gorzko. - Jestem po prostu częścią bezimiennej masy taniej siły roboczej rekrutowanej ze wschodniej Europy. Nie spotkałem żadnego Amerykanina, który słyszał o Słowenii. Odwróciła wzrok z poczuciem winy i westchnęła. Obraziłem jej ojca, jej kraj, ją, a ona próbowała mi pomóc. Zmieniłem temat. - Dzisiaj bardzo dobrze chodzisz. Laney rzuciła mi olśniewający uśmiech, który sprawił, że zmrużyłem oczy. - Wiem! Co za ulga. Stany zaostrzenia zazwyczaj w moim przypadku szybko mijają, ale czasami mogą trwać kilka tygodni. Chciałem dowiedzieć się więcej o jej chorobie, ale Laney nie dała mi szansy. - Chodźmy, idziemy na śniadanie. Albo brunch. Czymkolwiek to jest, ja stawiam. - Zwrócę ci, kiedy będę mógł - wyszeptałem. Westchnęła. - Ash, zawiązałeś moje sznurowadła. Spojrzałem na nią zdezorientowany. - Twoje sznurowadła? - Włożyłeś mi na nogi skarpetki i zawiązałeś sznurowadła, kiedy nie mogłam… ponieważ nie chciałeś, by zmarzły mi stopy na dworze. - Cóż, taa? - Dziękuję. - Za … skarpety? - Za to, że zauważyłeś, że ich potrzebowałam. Zmieszałem się. - Nie rozumiem. Laney posłała mi malutki uśmiech.

- Wiem. Ale pomogłeś mi, kiedy tego potrzebowałam, a teraz ja robię to samo.

♫♪♫

Nie zjadłem zbyt wiele śniadaniowej pizzy. Mój niepokój był zaraźliwy i Laney poprosiła kelnera, by zapakował jedzenie na wynos. Do czasu, gdy dotarliśmy do samochodu, musiałem wyglądać, jakbym chciał wziąć nogi za pas, ponieważ Laney chwyciła moją dłoń, ściskając mi palce. Chryste, to boli! Jęknąłem i wyrwałem rękę. - Wybacz! - sapnęła Laney z szeroko otwartymi oczami. Potrząsnąłem głową i mocno przycisnąłem dłoń do piersi, chcąc złagodzić ból. - C-co zrobiłam? Skrzywiłem się. - Jakiś czas temu złamałem palce. Czasami wciąż bolą. - Jak to się stało? Nie odpowiedziałem i Laney zbladła, kiedy uświadomiła sobie, w jakich okolicznościach mogło dojść do urazu. - Och - powiedziała miękko, a w jej oczach dostrzegłem współczucie. Dojechaliśmy na komisariat w milczeniu. Poczułem się chujowo, że ją zraniłem. Ponownie. Wszystko czego chciała, to dać mi ukojenie, ale nawet tego nie potrafiłem jej ułatwić. Kiedy zobaczyłem budynek policji, przeszedł mnie mimowolny dreszcz. To był okropny, betonowy bunkier, niski, z małymi, nijakimi oknami. Nie dopuszczałem do siebie myśli, że mógłbym być w nim zamknięty. Nigdy nie lubiłem małych przestrzeni, ale odkąd zostałem uwięziony w samochodzie Sergeiego, niechęć zmieniła się w panikę. Dłonie zaczęły mi drżeć i kilka razy przełykałem ślinę, starając się opanować odruch wymiotny.

- Będzie dobrze - powiedziała Laney, kiedy zatrzymała się na parkingu. Wpatrywałem się w nią, próbując ze wszystkich sił uwierzyć w jej zapewnienia. - Ash - powiedziała miękko, gładząc mój policzek. - Będzie dobrze. Zamrugałem, następnie wziąłem drżący oddech i pochyliłem się do jej dłoni. Trwaliśmy tak przez chwilę. Z zamkniętymi oczami. Dotykając się. A kiedy weszliśmy do budynku, ona delikatnie chwyciła moją dłoń. Ojciec Laney przyszedł tak szybko, jak tylko został poinformowany przez siedzącego przy biurku sierżanta o naszym przyjeździe. - Hej, koteczku! Kiedy zauważył nasze złączone dłonie, skrzywił się, a jego głos natychmiast stał się służbowy. - Jesteśmy gotowi. Laney, ty idziesz z Markiem i Luisem. Pan Novak będzie z detektywami Petronelli i Ramos. To jest Angela Pinto, pański prawnik. Wysoka, zgrabna, uśmiechnięta blondynka przytuliła Laney. - Angie! Dziękuję ci bardzo, że to robisz. - Nie ma problemu. Jestem szczęśliwa, że mogę pomóc. - To mój znajomy, Ash. Angela spojrzała na Laney, w sposób zdradzający lekkie zdziwienie, następnie podała mi dłoń, przedstawiając się. Wymruczałem coś niezrozumiale i skierowano mnie do pokoju przesłuchań. Czułem, jakbym zmierzał na egzekucję. Laney posłała mi dodający otuchy uśmiech. Nie znalazłem w sobie dość siły, by odpowiedzieć jej tym samym. - Czy potrzebuje pan tłumacza, panie Novak? - Ash? - zapytała Laney, kiedy nie odpowiedziałem. - Co? Uch, nie. Dziękuję. - Cóż, jeśli jest pan pewien… Przytaknąłem lakonicznie. Nie mogłem sobie wyobrazić dalszego opóźniania przesłuchania, nawet jeśli chciało mi się rzygać. Albo uciekać.

Pokój był jasno oświetlony i całkiem duży, ale nie posiadał okien. Poczułem, że zaczyna mnie dławić niespodziewana fala paniki. Mój mózg wyobrażał sobie, że to Oleg schwytał mnie w pułapkę. Gwałtownie łapałem powietrze, mając wrażenie, że tonę. Zamknąłem oczy, walcząc o odzyskanie kontroli nad oddechem. Nie mogłem powstrzymać reakcji mojego ciała, które automatycznie zareagowało na zagrożenie. Chociaż prawdopodobnie ono nie istniało Ale złe rzeczy zdarzały się na posterunkach, prawda? Zacząłem się trząść. - Czy możemy prosić o trochę wody dla pana Novaka? Usłyszałem głos Angeli. Minęło kilka minut zanim odzyskałem kontrolę, a jeden z policjantów przyniósł papierowy kubek wypełniony wodą. Patrzyłem na niego, zastanawiając się, czy byłbym zdolny podnieść go bez rozlania płynu. Udało mi się wziąć łyka, zanim woda chlupnęła po bokach. - Możemy to zrobić kiedy indziej - powiedziała Angela, otrzymując rozdrażnione spojrzenie od jednego z detektywów. - Nie - powiedziałem chrapliwie. - Nie, muszę to zakończyć. - Przesłuchanie Alijaza Novaka. Obecni są detektywi Derek Petronelli i Oscar Ramos i prawniczka pana Novaka, Angela Pinto. Więc, panie Novak, proszę o podanie pełnego imienia i nazwiska, daty urodzin oraz adresu. - Alijaz Novak. Piętnasty marca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty drugi rok. -Twój oficjalny adres? - Mieszkam z przyjacielem, Luką Kokot. Mam podać adres? I tak nie mieli szansy skontaktować się z nim, ponieważ był w trasie. - Czy możesz nam powiedzieć, gdzie poznałeś pannę Hennessey? - W Las Vegas. Była w hotelowym klubie z przyjaciółkami. Rozmawialiśmy przez dwie czy trzy minuty. - I? - Wróciła do swojego pokoju - a ja wróciłem do szukania szybkiego pieprzenia. - Nie widziałem jej, aż do… kiedy to wszystko się stało.

Nastała krótka cisza i spojrzałem w górę. Widziałem, jak wymieniali między sobą spojrzenia, jakby rozumieli, o czym mówię. - Czy mógłbyś opisać okoliczności, twojego przyjazdu do Las Vegas? Wziąłem głęboki, uspokajający oddech. - Szukałem na stronie internetowej, z której korzystam, nowej partnerki i… - Partnerki do seksu? - Szybko wtrącił detektyw Ramos. Co? Spojrzałem na niego zmieszany, zdając sobie sprawę z tego, co sugerował. - Nie. Nie, partnerki do tańca. Tańczę taniec towarzyski. Rozstałem się z ostatnią partnerką i szukałem kogoś, z kim mógłbym wystartować w zawodach. Tancerze występujący w parze muszą być kompatybilni, a o to jest bardzo trudno. Ale kiedy kliknąłem w link z możliwościami tańca, zostałem przekierowany na stronę dotyczącą pracy w Las Vegas. - W tamtym czasie, w Słowenii, byłeś zatrudniony jako tancerz? - Nie, ciężko jest zarabiać na życie w ten sposób. - Więc co robiłeś? Westchnąłem i zacząłem wpatrywać się w sufit. - Pracowałem na budowie. - I nienawidziłem każdej pieprzonej minuty tego. - Okej, więc co wydarzyło się później? - Przesłałem im moje CV. Odpowiedź dostałem już następnego dnia. Napisali, że jestem dokładnie tym, kogo potrzebują. Następnie zorganizowali dla mnie wizę dla pracujących. Musiałem tylko kupić bilet na samolot. Wszystko działo się bardzo szybko. - Czy to cię nie zaskoczyło? Wzruszyłem ramionami - Niespecjalnie. Znałem ich imiona ze strony Dansesport, więc myślałem, że wszystko jest w porządku. - Mów dalej. - Kiedy przyleciałem, pierwszy raz zacząłem podejrzewać, że coś jest nie tak.

- Dlaczego? - Ten koleś, Oleg, odebrał mnie z lotniska. Czekał na mnie minivan. Były w nim cztery dziewczyny, wyglądały jak tancerki. - Co masz na myśli? - Szczupłe, umięśnione, o dobrej prezencji, gorące, wiesz? Derek Petronelli był wielkim facetem, który wyglądał, jakby nigdy nie odmawiał sobie pączków. Ale jeśli wyraz twarzy mógł coś powiedzieć, on naprawdę chciałby poznać kilka gorących kobiet, które były tancerkami. - I co wydarzyło się później? Potarłem oczy. Z perspektywy czasu to wszystko wydawało się dziwne. Byłem tak cholernie naiwny, ale wtedy wieczorem na lotnisku przepełniała mnie nadzieja. - Była tam Yveta i jej przyjaciółka Galina, pochodziły z Rosji. Marta była z Ukrainy, przynajmniej tak powiedziała Yveta. Nigdy nie poznałem imienia ostatniej dziewczyny. Uważaliśmy, że nie mówiła po angielsku … czy rosyjsku. Była młoda. Nie wiem, może szesnaście lat? Oleg zabrał nasze paszporty. Nie byłem z tego powodu zadowolony, ale nie chciałem mieć już pierwszej nocy kłopotów z szefem. Kiedy dostaliśmy się do hotelu, powiedzieli nam, żebyśmy zawiadomili nasze rodziny, że jesteśmy cali i zdrowi. Potem zabrali nasze telefony. Miałem złe przeczucia, ale nie wiedziałem, co robić. Następnego dnia poznałem Sergeiego. - Jak ma na nazwisko? Potrzasnąłem głową. - Nie wiem. Po prostu tylko Sergei. Jedyne nazwisko jakie poznałem należało do bossa, Volkova. Petronelli spojrzał na swojego partnera, następnie z powrotem na mnie. - Czy mógłbyś zidentyfikować tych ludzi, jeżeli pokazalibyśmy ci kilka fotografii? Zagryzłem zęby i przytaknąłem, - Nigdy nie zapomnę ich twarzy.

- Okej, zdobędziemy jakieś. Co się zdarzyło po tym, jak odebrali ci telefon? Kontynuowałem opowieść, opisując Koreańczyka i moje przypuszczenie, że został pobity na śmierć. - Ale nie jesteś tego pewien? Policjanci wymienili kolejne spojrzenia i zacząłem się pocić. Nie wierzyli mi. Nie miałem dowodów. I czułem się współwinny, kiedy opowiadałem im o dziewczynie… o tym co mi zrobiono. Kiedy opisywałem zakończenie wyprawy po sklepach, mój puls pędził. - Sergei wsiadł do limuzyny i powiedział: Tatuś chce się pobawić. Wiedziałem, co to oznacza. Powiedziałem mu… Spojrzałem na Angelę, a ona kiwnęła głową, bym kontynuował. Miała taki poważny wyraz twarzy. - Powiedziałem mu, żeby się pieprzył. Tylko roześmiał się i odpowiedział, że do tego dojdziemy. Potem Oleg popchnął mnie z tyłu i wpadłem do samochodu. To wtedy Sergei wyciągnął pistolet. Trzymał go z tyłu mojej głowy. Czułem metal przyciśnięty do mojej szyi. Pamiętam, że myślałem: jeśli głupi skurwiel mnie teraz zabije, odstrzeli swojego własnego fiuta. Wziąłem łyk wody, starając się ignorować trząsające się dłonie. - Dalej żądał, bym mu obciągnął, ale nie robiłem tego. Nie jestem gejem! Spojrzałem na detektywów, jednak nie mogłem niczego odczytać z wyrazu ich twarzy. - Nie jestem - powiedziałem ponownie, bębniąc pięściami o stolik. - W porządku. Chwileczkę - powiedziała spokojnie Angela. Złapałem za brzeg stołu i zmusiłem się, by kontynuować swoją opowieść. Byłem przekonany, że jeślibym przerwał, nie byłbym w stanie opowiedzieć tego ponownie. - Umieścił moją rękę na drzwiach i uderzył w nią pistoletem. Złamał tego palca. Wciąż nie robiłem tego, czego chciał, więc złamał następnego w ten sam sposób. Bałem się, że zemdleję, ale tak się nie stało. Byłem wściekły, bardziej wściekły niż przerażony. Zapytał mnie, ile kości jest w mojej stopie, ponieważ jest gotowy złamać

je wszystkie. Odpowiedziałem, że odgryzę mu pieprzonego kutasa i plunę nim w niego. Poniżenie ponownie zagościło w moim sercu. Nie byłem w stanie spojrzeć na nikogo w pokoju - Następnie Sergei nacisnął guzik i panel między przednim siedzenie a tylnym rozsunął się. Oleg… miał dziewczynę…. tę młodą. Płakała i była pobita. Oleg zaczął ściskać jej szyję. Nigdy wcześniej nie widziałem u nikogo wyłupiastych oczu. Zmieniły się w czerwone, wszystkie białe części zmieniły się w czerwone i pomyślałem: O mój Boże, wszystkie żyłki w jej oczach zostały przerwane! Patrzyła na mnie cały czas. Ona po prostu patrzyła na mnie. Jej usta stały się sine. Drapała Olega po rękach, ale on tylko się śmiał. A Sergei… też się śmiał. Powiedział, że dziewczyna nie wytrzyma tego długo. I… i… a ja nie chciałem, by umarła. Potem przestała się ruszać. Wiedziałem, że chciał ją zabić. Bawił się tym. Oni oboje! Ci chorzy skurwiele… Zakryłem twarz dłońmi. - Wiec zrobiłem to. Zrobiłem to, co powiedział. Oleg dalej się śmiał, a Sergei… Targało mną w środku, ale próbowałem opanować wymioty. Przełykałem podchodzącą mi do gardła żółć, starając się uniknąć ponownego upokorzenia. - Przez to, co się stało, byłem chory. Kiedy on… skończył, zwymiotowałem wszystko na niego. Był taki wkurzony, krzyczał na mnie. Uderzył pistoletem w moją głowę, o tutaj i pomyślałem, że mnie zastrzeli, ale otworzył drzwi samochodu i mnie wypchnął. Trzymał broń w dłoni i celował nią we mnie. Byłem pewien, że mnie zabije. Nie dbałem o to dłużej - zerknąłem w górę, ale to nie posterunek policji wiedziałem. - Dziewczyna… ja myślę, że zabił ją na moich oczach, a ja nic nie zrobiłem! Wykrzyczałem ostanie słowa i Angela delikatnie umieściła dłoń na moim ramieniu. Jej nagły dotyk sprawił, że podskoczyłem i wywróciłem krzesło, odskakując do tyłu. Nastąpiła przerażająca cisza, podczas której Angela wpatrywała się we mnie ze strachem.

- Myślę, że powinniśmy zrobić przerwę - powiedział Petronelli. Anglea przytaknęła i zamknęła notatnik. - Przesłuchanie przerwano o 15:24. - Przepraszam. Nie byłem pewien, do kogo to mówiłem.

♫♪♫

Trzy godziny później siedziałem samotnie w pokoju przesłuchań. Byłem pusty, całkowicie pozbawiony każdego innego uczucia poza tępym bólem wstydu. Zbyt wyczerpany, by się tym przejmować. Pytania cały czas nadchodziły: kogo widziałem, co mówili, kim był biker, czy widziałem narkotyki, czy rozdawałem narkotyki, co Volkov mówił, gdzie była Marta, kiedy ją widziałem, co mówiła, gdzie był burdel, w którym ją trzymali, gdzie zamierzałem zdobyć pieniądze dla Sergeiego, ile razy sprzedawałem siebie kobietom, dlaczego nie poszedłem na policję, kiedy miałem szansę? A następnie na nowo przeżywałem horror nocy, gdy mnie dopadli, a diabelski sukinsyn, Oleg chłostał mnie swoim paskiem, podczas gdy Sergei walił konia. Potem policjanci sfotografowali moje plecy i tyłek, cicho komentując to, co widzieli. W jakiś sposób fakt, że przesłuchanie odbywało się w obecności przyjaciółki Laney, uczyniło dla mnie tę sytuację trudniejszą. Jej uczestnictwo nie było do końca przemyślaną decyzją. Mogła być profesjonalistką, ale teraz wiedziała o mnie te wszystkie rzeczy. Widziała i osądzała mnie. I nieważne czy zatrzyma opinię dla siebie czy nie. Ale przypuszczam, że Laney znalazłby ten czy inny sposób, by ktoś towarzyszył mi w przesłuchaniu. Jeśli nie Angela, to jej ojciec.

Angela wróciła do pokoju. Usiadła naprzeciwko mnie, stawiając przede mną kubek czarnej kawy. Nie potrafiłem pić jej bez śmietanki i cukru, ale cieszyłem się, mogąc poczuć ciepło. - Jak się masz? Prawie się roześmiałem i Angela posłała mi smutny uśmiech. - Rozumiem, ale dobrze sobie poradziłeś. Mają sporo informacji, by się tym zająć i przekazać dane policji w Las Vegas. Uniosłem brwi. - Wiem, co ci powiedziano. Ale w Vegas są również dobrzy policjanci i to oni poprowadzą śledztwo. Uwierz, nikt nie zamiecie tego pod dywan. Milczałem. Chciałem sprawiedliwości dla bezimiennej dziewczyny, dla Marty i innych. Ale sprawiedliwość dla Sergeiego i Olega… on zasłużyli na znalezienie się po drugiej stronie lufy albo liny, a nie na zwiedzanie sal sądowych, odwiedziny policji i uprzejme spisywanie zeznań. - Poinformowałam twoją ambasadę. Zamierzają przyspieszyć wydanie nowego paszportu, ale to może zająć chwilę. Zwłaszcza, że obecny został wykorzystany nielegalnie. Są gotowi wydać tymczasowy dowód, dzięki któremu będziesz mógł uzyskać dostęp do słoweńskiego konta bankowego oraz otrzymać karty kredytowe. Ale nie bądź zaskoczony, jeśli zajmie to dobrych kilka tygodni. Zrobię co w mojej mocy, żeby przyspieszyć procedury… niestety to oznacza, że nie będą w stanie tak od razu zorganizować dla ciebie lotu powrotnego. Poza tym, toczy się śledztwo i dobrze byłoby, żebyś był w pobliżu przez jakiś czas. Twoja ambasada upoważniła mnie do przekazania dwustu dolarów z funduszu pomocy oraz informacji, że zorganizowali dla ciebie hotel. - Uśmiechnęła się do mnie. - Ale Laney mówi, że jesteś mile widziany w jej domu. Oszołomiony spojrzałem na nią. - Pozwoli mi zostać? - Tak. Napotkałem spojrzenie Angeli, odczytując niewypowiedzianą wiadomość.

Następnie potrząsnąłem głową. - Jej ojciec nie dopuści do tego. Zaśmiała się lekko. - Jeśli myślisz, że ojciec może powstrzymać Laney, kiedy coś sobie wymyśli, to nie znasz jej dobrze. - A co z kut…, co z jej chłopakiem? - Same pytania. - Angela uśmiechnęła się do mnie ponownie, nie przegapiając mojego prawie przejęzyczenia, kiedy wyciągnęła trochę banknotów i podała mi je. - Czeka na ciebie na zewnątrz. Wstałem powoli. Laney czekała na mnie. Do tego momentu, nie miałem pojęcia, jak bardzo potrzebowałem usłyszeć te słowa. Że ktoś był tu dla mnie, że nie byłem sam. Pchnąłem drzwi i Laney widząc mnie, natychmiast rzuciła się w moje ramiona. Nieoczekiwany atak sprawił, że zachwiałem się i uderzyłem boleśnie plecami o ścianę. Laney wyściskała całe, wciąż żyjące we mnie, cholerstwo. Kiedy pierwsze zaskoczenie minęło, pozwoliłem sobie cieszyć się ciepłem i miękkością jej drobnego ciała przeciśniętego do mojego. Otoczyłem ją ramionami, trzymając ostrożnie. Pochyliłem głowę do przodu, chowając twarz w jej włosach, jakbym robił to przez całe życie. Miała zaróżowioną buzię, kiedy się odsunęła. Myślałem, że zacznie zdawać pytania, ale nie zrobiła tego. Dzięki Bogu, że tego nie zrobiła. - Chodźmy - powiedziała. - Wynośmy się stąd. Kiwnąłem głową w zgodzie i pozwoliłem, żeby Laney ciągnęła mnie za rękę. - Znam świetne miejsce do świętowania. Skrzywiłem się. - Co świętujemy? Wyrzuciła ręce w górę. - Życie. Celebrujemy życie.

Rozdział 11

Laney ANGELA DOŁĄCZYŁA DO NAS na drinka. Zatrzymaliśmy się w barze, znajdującym się pół przecznicy od komisariatu. Ponieważ Ash miał pieniądze, domagał się, że zapłaci, chociaż żadna z nas tego nie chciała. Jednak kłótnia, sprawiłaby, że sytuacja stałyby się jeszcze bardziej niezręczna. To było ciche świętowanie. Ash milczał, odzywając się tylko wtedy, kiedy bezpośrednio zadałam mu pytanie. Wiedziałam, że ma za sobą traumatyczne przeżycia, ale nadal uważałam, że powinniśmy celebrować życie. Ash miał wiele powodów, by żyć. Obecność Angeli również nie pomagała. Cały czas rzucała zaniepokojone spojrzenia w kierunku Asha, który patrzył niewidzącym wzrokiem, skupiając całą swoją uwagę na zdzieraniu etykiety z butelki piwa.

- Słuchajcie - powiedziała Angela - naprawdę muszę iść. Laney, odprowadzisz mnie na zewnątrz, kochanie? Ash wstał, cierpliwie czekając, aż odejdziemy od stolika. Skinął głową Angeli i lakoniczne wyszeptał: dziękuję. Unikał jej wzroku. Zastanawiałam się, co się między nimi wydarzyło podczas przesłuchania. - Laney - powiedziała Angela, kiedy znalazłyśmy się na zewnątrz. - Kocham cię jak siostrę, więc zmierzam być całkowicie nieprofesjonalna i wyznam ci, że ten facet mnie martwi. - Ash? Dlaczego? - Wiesz, że nie mogę ci powiedzieć, chodzi o to… trzymaj się od niego z daleka. Dokładnie to mam na myśli. Opakowanie jest wspaniałe, przyznaję, ale on jest uszkodzony wewnątrz. Jeśli zaangażujesz się z takim mężczyzną, pociągnie cię ze sobą na dno. Wiem, że twoją życiową misją jest ratowanie ludzi, ale temu jednemu musisz pozwolić odejść. - Co masz na myśli, mówiąc, że ratuję ludzi? - najeżyłam się. - Daj spokój, Laney! Wiesz, że to robisz. Przez dziesięć lat próbowałaś uratować Collina od bycia nudnym dupkiem i spójrz, do czego to doprowadziło. - Nie rozumiesz! - powiedziałam, frustracja była słyszalna w moim głosie. - To wytłumacz mi to. Spraw, że zrozumiem! Ponieważ tego, co robisz, nie zrobiłby nikt inny. Chciałam być wściekła, ale zobaczyłam szczerą troskę na twarzy Angie. - Ja… ciężko to wytłumaczyć. Jeżeli byś tam była… kiedy znajdziesz się w takiej sytuacji, nie możesz przejść obok niej obojętnie. On był tak strasznie złamany. Nie mogłam postąpić inaczej. Wiedziałam, że jej nie przekonałam. Może dlatego, że była prawnikiem i działała w oparciu o fakty, o to czego dało się dowieść. Albo może dlatego, że chociaż od dziesięciu lat byłyśmy przyjaciółkami, nigdy wcześniej się tak nie zachowywałam. Westchnęła, a następnie porwała mnie w objęcia. - Po prostu pomyśl o tym, okej?

I zniknęła, zanim mogłam odpowiedzieć. Byłam zirytowana z wielu powodów. Jej opinia na temat Asha wydawała mi się nieprawdziwa. A Collin, przecież przeprosił mnie za to, co powiedział przed moim wyjazdem do Vegas. Wydawało mi się, że świadomość tego, jak blisko znalazłam się niebezpieczeństwa, może nawet utraty życia, stała się dla nas impulsem do zmian. Nie zamierzałyśmy przekreślić dziesięciu lat przez jedną sprzeczkę. Collin nie był szczęśliwy, że Ash miał spać na mojej kanapie i to w dodatku w niedającej się przewidzieć przyszłości, ale to nie podlegało negocjacjom. Nie próbowałam ocalić Asha, nie ważne, co myślała na ten temat Angela. Był mężczyzną, który doświadczył traumy, ale już widziałam w jego oczach rozbłyski słodyczy, radości, seksownego faceta, jakim był wcześniej. W ciągu kilku tygodni miał otrzymać paszport. Wtedy będzie mógł wrócić do domu. Nie zmierzałam pozwolić, by do tego czasu spał w jakimś przypadkowym hotelu, gdzie nikogo by nie znał. Chciałam ponownie wejść do środka, ale zaskoczył mnie widok Asha stojącego przed budynkiem. Opierał się o ścianę, paląc papierosa. Nienawidziłam palenia. Collin rzucił na naszej drugiej randce. Niestety nie byłam pewna, czy nadal posiadałam tę moc przekonywania. - Jak możesz palić? - Patrzyłam gniewnie na niego. – Na miłość Boską, jesteś tancerzem! Wzruszył ramionami i mrugnął do mnie. - Czy nie ma nic, co lubisz, a co nie jest dla ciebie dobre? Żartobliwy Ash wrócił. Byłam szczęśliwa widząc go takim, ale nie powinien zakładać, że tak łatwo uniknie kłopotów. - Gdzie go zdobyłeś? - Skrzywiłam się. - Od jakiejś kobiety – wymamrotał, trzymając papierosa w ustach, mocno się zaciągając, a następnie wydychając długą smugę dymu w nocne powietrze. - Oczywiście - powiedziałam, przewracając oczami. - Dlaczego oczywiście? - zapytał, szczerząc się do mnie.

- Jakbyś nie wiedział! - zadrwiłam. - Jeden uśmiech i zakładam się, że jadła ci z ręki. Uśmiechnął się i przesunął bliżej, trzymając papierosa z dala ode mnie. - Czy to działa na ciebie? Och, chłopcze, jak nigdy! - Jestem odporna - powiedziałam, unosząc podbródek. - Mam chłopaka. Ash spojrzał wilkiem. - Jesteś z powrotem z kutasem. - Przestań go tak nazywać! - Palant? Dupek? Kutafon? Hej, znasz jakieś słowa zaczynające się na q? Tańcząc uciekł ode mnie, kiedy chciałam klepnąć go w ramię. - Przestań być głupkiem! - Już mam określenie na g - szeroko się do mnie uśmiechnął. Wesoły Ash był zachwycający, nawet jeśli był bólem w dupie. Oparłam ręce na biodrach. - Przeprosiny! W tej chwili! Ash złożył ręce jak do modlitwy, papieros zwisał z jego kapryśnych warg. - Przepraszam - szczerzył zęby w uśmiechu. Tupiąc weszłam do środka. Potrzebowałam napić się piwa. Miałam nadzieję, że to mnie uspokoi. Ash zatrzymał się, by porozmawiać z kobietą z włosami zafarbowanymi na rudy kolor. Wydawało mi się, że jej dziękował, więc podejrzewałam, że to od niej dostał papierosa. Naprawdę

nie

potrzebowałam

teraz

zawracać

sobie

nim

głowy.

Prawdopodobnie mógł dostać wszystko, czego chciał od każdej spódniczki. Ale wtedy przypomniałam sobie jego złamany wyraz twarzy, krew na plecach i to jak krzyczał na mnie, bym się wynosiła z tamtej łazienki w Vegas. Lęk widoczny w jego oczach, kiedy dojechaliśmy na komisariat. Rozpacz i totalne wyczerpanie, gdy skończył. Ash dogonił mnie i złapał za rękę.

- Zatańcz ze mną, Laney. - Co? Tutaj? Rozejrzałam się spanikowana i zauważyłam, że dwie pary na skraju parkietu wirowały do szybkiej muzyki. - Nie mogę. - Dlaczego nie? - zapytał, ciągnąc mnie w kierunku parkietu. - Ja… ja… nie lubię tańczyć. Ash gapił się na mnie. -Ale… wszyscy lubią tańczyć. Zachichotałam na jego zszokowany wyraz twarzy. - Um, niee. Nie ja. Posłał mi wszystkowiedzące spojrzenie i ułożył moje dłonie wokół swojej szyi tak, że nasze ciała stykały się ze sobą. Wepchnął umięśnione udo między moje nogi, następnie pochylił się ze swoim papierosowym oddechem w stronę mojego policzka. - Nie martw się. Nawet jeśli nie potrafisz tańczyć, kiedy jesteś ze mną, nie możesz wyglądać źle. Zarozumiały dupek! Wyciągając mnie na parkiet, wyciągnął na wierzch mój kompletny brak poczucia rytmu. Położył mi ręce na biodrach, wykorzystując swoje całe ciało do kontrolowania moich ruchów. Pod ciepłem jego dłoni moje ciało zaczęło odczuwać brzmienie muzyki. Blask zadowolenia pojawił w jego oczach, kiedy poruszaliśmy się razem. Po raz pierwszy w życiu tańczyłam i czerpałam z tego radość. - Spokojnie - wyszeptał. - Tańczysz jakbyś miała miotłę w tyłku. Wybuchłam śmiechem. - Jesteś taki niegrzeczny! Wyszczerzył się. - Taa? Ale to działa, widzisz? - I zawirował biodrami, zmuszając mnie do poruszania się razem z nim

Spojrzałam w dół na nasze połączone ciała i zobaczyłam, że krocze jego spodni nieznacznie się uniosło. Zrobiło mi się gorąco, unikałam oczu Asha, ale nadal tańczyłam. Tańczyłam moim napiętym, małym tyłkiem. I kochałam to. Ale wtedy pomyślałam o Collinie. Co by powiedział, gdyby nas teraz zobaczył, moje piersi przyciśnięte do klatki piersiowej Asha, jego dłonie na moich biodrach. Zwolniłam i potarłam czoło. Wiedziałam, że czeka nas kilka długich tygodni. Ash odsunął moje ręce z głowy i zaczął masować mi skronie. Długimi palcami delikatnie kreślił koła po rozpalonej skórze. Następnie obrócił mnie tak, że plecami przylgnęłam do jego twardej piersi. Przesunął dłonie w dół mojej szyi i mocno wbił kciuki w napięte mięśnie, sprawiając, że jęknęłam. - Och, mój Boże! Masz świetne dłonie. Słowa wyszły z moich ust zanim pomyślałam. Miałam nadzieję, że Ash obróci tę sytuację w żart, twierdząc, że dobrze o tym wiedział, jednak kiedy spojrzałam na niego przez ramię, dostrzegłam, że miał poważny wyraz twarzy, a drobna zmarszczka znajdowała się między jego brwiami. Dokładnie tak jak wtedy, kiedy skupiał się na swojej pracy. - Masz bardzo napięte mięśnie - powiedział, udzielając mi ostrej reprymendy. Potrzebujesz masażu. Myślę, że mógłbym ci pomóc. Westchnęłam, kiedy natrafił kciukiem na bolesny splot. - Moje ciało uwielbia masaż, ale przy moich dochodach nie mogę sobie pozwolić na niego tak często, jakbym chciała. Ash wyciągnął pieniądze, które dała mu Angela i wsadził do mojej torebki. - Wystarczy na jeden - wymruczał. - Ash, nie! Udawał, że mnie nie usłyszał, więc wyciągnęłam pieniądze i wsadziłam w jego dłonie, osuwając się tak, by musiał je zatrzymać. - To twoje pieniądze na czarną godzinę! Nie mogę tak po prostu wydać ich na masaż!

- W takim razie ja ci go zrobię - zaproponował. – Przez te wszystkie lata nauczyłem się dużo o bolących mięśniach - delikatnie się zaśmiał. - Więcej niż bym chciał. - To brzmi wspaniale, ale… - Pozwól mi, Laney – powiedział, jego głos był cichy i pełen emocji. - Nie mam nic więcej, co mógłbym ci dać. - Ash… - Proszę. Nie mogłam powiedzieć nie. Byłam lekko wstawiona. Podejrzewałam, że to skutek zapijania niepokoju wywołanego przez Angelę. Kiedy odsunęłam się od Asha, zachwiałam się. Pomógł mi z płaszczem, następnie umieścił rękę wokół moich ramion i objęci wróciliśmy do domu. Było to miłe. Czułam się bezpiecznie. Ale kiedy znaleźliśmy się z powrotem w mieszkaniu, zrobiło się niezręcznie. Ash podszedł do lodówki, by wziąć dwie butelki wody, jeansy opinały się na jego wspaniałym tyłku. Potrząsnęłam głową. Człowiek nawet nie mógł się pochylić, by spojrzeć do lodówki, żeby nie być narażonym na mnie, molestującą go spojrzeniem. Jak miałam z nim mieszkać? Podał mi butelkę, a potem wygonił do sypialni, z poleceniem włożenia piżamy i położenia się na brzuchu. Jak tylko byłam gotowa, otworzył drzwi i wszedł. Zaskoczył mnie, kiedy wspiął się na łóżko i usiadł na mnie okrakiem, jego uda przyciskały się do moich bioder. Następnie pochylił się i poczułam ciepły oddech na mojej szyi. Sięgnął ręką po balsam do ciała stojący na moim nocnym stoliku i wylał go odrobinę na swoje ręce. Z zapachem kamasji w powietrzu wbijał palce w moje mięśnie. Cholera, to uczucie było dobre! On naprawdę znał się na tym. Powtarzałam sobie, że to nie było erotyczne. Ale do cholery, było! Jego dłonie wsunęły się pod moją piżamę, masując nagą skórę. Podnieciłam się, ale ze wszystkich

sił starałam się zignorować te niechciane uczucia. Mam chłopaka, intonowałam milcząco. Mam chłopaka. Przez pół godziny masował moją szyję, ramiona, plecy, ręce i nogi, dopóki nie zmieniłam się pod jego zręcznymi palcami w papkę. Wydawało mi się, że poczułam, jak wargami musnął moje włosy, przykrywając mnie kołdrą. Zasnęłam w mgnieniu oka.

♫♪♫

Krótko po północy obudziło mnie pragnienie. Wypiłam tylko kilka piw, które u każdego, normalnego człowieka nie wywołałyby kaca, jednak moje ciało nie zawsze reagowało normalnie. Podreptałam do salonu, by wziąć z kuchni ciastka. Unikałam przyjmowania ibuprofenu na pusty żołądek. Zauważyłam, że Ash zostawił rozsunięte zasłony. Dzięki temu miałam szansę przyjrzeć się jego pięknej twarzy, młodszej i delikatniejszej podczas snu. Ale on nie spał. Zastygłam w bezruchu. Był rozciągnięty na kanapie, jego naga klatka piersiowa prawie świeciła w blasku ulicznych lamp. Jedną dłoń trzymał na piersi, ale drugą… Cienka pościel była opuszczona na jego uda, a on się pieścił. Długie palce, które wieczorem masowały mnie tak dokładnie, teraz trzymały w mocnym uchwycie twardego penisa, sunąc po nim w górę i w dół. Kciukiem muskał główkę. Oczy miał zamknięte, usta lekko otwarte, a jego oddech był szybki i płytki. Wiedziałam, że powinnam się odwrócić i odejść. Zostawić go samego w tym bardzo intymnym momencie, a nie przyglądać się, jak jakiś obrzydliwy podglądacz. Ale nie mogłam. Byłam zauroczona widokiem Asha zadawalającego siebie. Coraz szybciej poruszał dłonią, jego pierś gwałtownie unosiła się i opadała. Mamrotał coś w swoim języku. Napięcie widoczne na jego twarzy mówiło mi, że był blisko.

Boże, to była najgorętsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Obserwując go, mogłam wyczuć swoje własne pożądanie. Chłonąc ten obraz, wyobrażałam sobie o wiele więcej niż powinnam. W myślach widziałam go ze mną. We mnie. Nagle zaczął gwałtownie poruszać biodrami, a następnie doszedł, perłowa wydzielina pokryła jego podbrzusze. I wtedy wypowiedział moje imię. Potem otworzył oczy, łapiąc moje spojrzenie. Byłam zażenowana i upokorzona tym, że przyłapał mnie na pożeraniu go wzrokiem. Wyjąkałam przeprosiny i uciekłam do swojego pokoju, zapominając o pragnieniu i bólu głowy. Ostatnie co widziałam, to jego intensywne spojrzenie i wciąż pokrytego spermą penisa, który leżał na jego brzuchu.

Ash Uciekła do pokoju jak spłoszony ptak. Obserwowała mnie, widziałem, że nie była w stanie odwrócić wzroku. Ale jeśli zaszokowało ją to, że się onanizowałem, dlaczego nie wyszła od razu? Złapałem koszulkę, którą miałem na sobie i wytarłem się, odsuwając wyczerpanego fiuta. Część mnie była zadowolona, że zobaczyła mnie w takiej sytuacji. Widziała mnie jak mężczyznę, nie tylko jak jakąś pieprzoną ofiarę, której musiała współczuć. Ale inna część mnie żałowała tego, co się stało. Teraz miała doskonały pretekst, żeby mnie wykopać rano. Minęła chwila zanim ponownie zapadłem w sen, a kiedy to zrobiłem zamiast koszmarów, usłyszałem w głowie muzykę i zobaczyłem Laney.

Rano wiedziałem, że wciąż była zażenowana, ponieważ zanim opuściła pokój, minęły wieki. Desperacko chciało mi się sikać i poważnie rozważałem użycie kuchennego zlewu, jeśli trwałoby to dłużej. Ale w końcu przyszła do salonu, powłócząc nogami, mrucząc: dobry i unikając mojego wzroku. Po tym jak wziąłem prysznic, ona wciąż zachowywała się dziwnie. - Przykro mi z powodu ostatniej nocy… - zacząłem. - Och, nie, ty, um, to ja przepraszam - wyjąkała. - Czy chcesz, żebym odszedł? W końcu spojrzała na mnie. - Nie! Dlaczego tak mówisz? Wzruszyłem ramionami. - Przeze mnie poczułaś się niekomfortowo. - Nie, nie zrobiłeś tego - skłamała, mocniej owijając się szlafrokiem. Uniosłem brew, na jej policzkach pojawiła się głęboka czerwień. - Naprawdę nie musisz odchodzić - powiedziała. - Po prostu zapomniałam, że w nocy salon jest twoją sypialnią. Powinnam zapukać czy coś w tym stylu. - Raczej nie mógłbym odpowiedzieć. Jej twarz była teraz tak czerwona, że zacząłem się zastanawiać, jak daleko sięgał ten rumieniec. - Zapomnijmy o tym - wymamrotała, odwracając się i wsadzając głowę do lodówki. - Chcesz gofry? - Nie, dzięki. Zamierzam wyjść. Spojrzała na mnie z cierpieniem wypisanym na twarzy. - Nie musisz wychodzić! Przecież powiedziałam, żebyś został i właśnie to miałam na myśli - Hej, nie! Chciałbym zostać dopóki… - Dopóki co? - Trochę dłużej. Po prostu chcę zobaczyć, czy mogę zarobić jakieś pieniądze.

Jej brwi wystrzeliły w górę. - Robiąc co? Skrzywiłem się, słysząc te słowa. - Mogę robić dużo rzeczy. Stać za barem, sprzedawać, naprawiać… Położyła dłoń na moim ramieniu. - Chodzi mi o to, że nie masz dowodu i wizy. - Och. - Wzruszyłem ramionami. - Zawsze znajdzie się ktoś, kto zapłaci na lewo. Nie martw się na zapas, Laney. Zobaczymy się później. - Czekaj! - zawołała za mną, rozglądając się wokół za torebką. - To mój adres, na wszelki wypadek. I weź to. Wyciągnęła dwudziestodolarowy banknot. - Nie mogę wziąć od ciebie pieniędzy - powiedziałem ostrym tonem. Westchnęła, podeszła do mnie i wsadziła banknot do przedniej kieszeni moich jeansów. - Są twoje. Wiem, że włożyłeś wszystkie swoje pieniądze do mojej torebki. Potrzebujesz ich na lunch i opłatę za autobus. Proszę, po prostu je weź. Będę się lepiej czuła. - Znowu mnie ratujesz, Laney? - wyszeptałem, wychodząc z mieszkania. Nie poszło tak łatwo, jak zakładałem. Po odwiedzeniu piątego miejsca budowy i usłyszeniu kolejnego pytania o kartę związkową, byłem bliski poddania się. Przecież nawet nie lubiłem pracy na budowie. Ale kiedy odchodziłem, facet w kasku szarpnął na mnie głową, pokazując, że chciał porozmawiać. Poszedłem za nim, dopóki nie zeszliśmy z oczu brygadziście. - Rusek? Polak? Potrząsnąłem głową. - Słoweniec. - Masz jakieś doświadczenie?

- Taa, stolarka, stawianie płyt gipsowo-kartonowych, malowanie, układanie cegieł, podstawowa hydraulika. Znam się na tej robocie. - Taa, taa, dobrze. Idź na plac budowy na rogu Zachodniej Washburne i Południowej Racine. To na terenie miasteczka uniwersyteckiego. Pytaj o Viktora. - Dzięki, człowieku! - Powiedz mu, że wisi Bruno dwadzieścia dolców, za pośrednictwo. Przytaknąłem, zapamiętując adres i odszedłem. Plac budowy mieścił się w starym budynku, który dawniej pełnił funkcję szkoły. Po remoncie miały być w nim mieszkania. Dostałem kask i młot dwuręczny z przestrogą, bym nie opuścił go na trampki. Nie było mowy o żadnym ubezpieczeniu. Miałem się zająć miejscami przeznaczonymi do rozbiórki. To było nudne, męczące i brudne zajęcie. Chmury pyłu unosiły się nad rozwalonymi płytami kartonowo-gipsowymi, które inny mężczyzna nazywał pustakami15. Kurz dostał się do moich oczu, nosa, włosów i pokrył ubranie. Ale nareszcie moje mięśnie pracowały i dobrze się z tym czułem. Zesztywniałem po dniach siedzenia i prowadzenia samochodu. Żebra wciąż bolały w miejscu, gdzie Oleg uderzał pięściami, a skóra na plecach paliła, ale to było lepsze, niż siedzenie w mieszkaniu Laney, pozwalając jej wydawać na mnie kolejne pieniądze. Wymachiwałem młotem, zastanawiając się, co działo się z Garym i Yvetą. Miałem nadzieję, że nie wpakowali się przeze mnie w tarapaty. Nie było ku temu powodu: to Laney powinni szukać ludzie Sergeiego. Skrzywiłem się na tę myśl. Żałowałem, że nie miałem możliwości skontaktowania się z przyjaciółmi, ale to mogło być zbyt niebezpieczne, dla nich i dla mnie. Wymachiwałem

młotem,

czując

kłucie

w

rozleniwionych

mięśniach.

Wyobrażałem sobie obrzydliwą twarz Olega. Oczyma wyobraźni widziałem, że wybijam mu zęby, a w powietrzu unosi się jego krew. Zamachnąłem się młotem i wyobraziłem sobie Sergeiego. Zmieniałem go w pył, jak pieprzonego wampira, wysysającego życie z każdego, kogo spotkał. 15

W angielskim występują przynajmniej trzy słowa oznaczające płytę kartonowo-gipsową.

- Koleś! Spokojnie! Opuściłem młot na podłogę, oddychając ciężko. Rozejrzałem się i zobaczyłem trzech przestraszonych mężczyzn, obserwujących mnie. - Człowieku, widzę, że masz sporo agresji do przepracowania - stwierdził mały facet z mięśniami jak u kulturysty. - Dlatego mam nadzieję, że jutro zastanę ponownie zatrudniony powiedziałem, co nie było całkowitym kłamstwem. Uniósł brwi, wspominając o przerwie na lunch, a następnie odeszli. Pięć godzin później, gdy moje brwi były białe od kurzu a twarz szara, wracałem z powrotem do Laney. Wyglądałem jak gówno, moje mięśnie paliły, ale miałem pięćdziesiąt dolarów w kieszeni i czułem się jak król. Laney domofonem wpuściła mnie na górę, do mieszkania. Na mój widok natychmiast otworzyła usta. - Co się stało? Wyglądasz, jakbyś tarzał się po podłodze! - Dostałem pracę. Niestety jako pracownik fizyczny, ale chcą, żebym jutro przyszedł. Wyciągnąłem pieniądze i wsadziłem w kieszeń jej jeansów, tak jak ona zrobiła to rano. Laney roześmiała się i usiłowała klepnąć mnie w ramię, gdy tańcząc umknąłem z drogi. Następnie jej twarz zgasła, kiedy wyciągnęła pięć dziesięciodolarowych banknotów. - O mój Boże! Pięćdziesiąt dolarów za pracę przez cały dzień! To niewolnictwo! Krew we mnie zawrzała. - Tak, jestem niewolnikiem! - Krzyknąłem na nią. - Byłem niewolnikiem w Las Vegas i jestem niewolnikiem tutaj. Mężczyzn nie obchodzi, jak zostały zbudowane ich domy, a kobiet nie interesuje, kto sprząta ich mieszkania, nikt nie zastanawia się nad dziewczynami, które się sprzedają, chociaż być może śpią z czyimiś mężami i nikogo

nie interesuje taki mężczyzna jak Volkov, który za dnia udaje biznesmena. Przyjeżdżamy tutaj i wpadamy w mrok. Co się dzieje w Vegas zostaje w Vegas, racja? Nic nie jest moje! Nawet moje imię. Jestem niczym! Nikim! Wyrwałem jej pieniądze i wyrzuciłem w powietrze, a potem wypadłem z mieszkania jak burza, zatrzaskując drzwi tak mocno, że cały budynek się zatrząsł. Usłyszałem jej wołanie, ale zbiegłem po schodach, zbyt wściekły, by czekać na windę. Byłem pięćdziesiąt metrów dalej, na ulicy, kiedy usłyszałem jej okrzyk bólu. Spanikowany, bojąc się tego, co mogłem zobaczyć, ruszyłem szybko z powrotem, unikając przechodniów wracających chłodnym wieczorem do domu. Laney ubrana jedynie w cienki podkoszulek leżała u podnóża schodów prowadzących do jej budynku. Drżąc, oburącz trzymała swoją nogę. Zatrzymałem się z poślizgiem i przykucnąłem. - Moja kostka - załkała, łzy zgromadziły się w kącikach jej oczu. Uniosłem ją w ramionach i przytuliłem do klatki piersiowej. - Przepraszam! Boże, przepraszam. Nie odpowiedziała, tylko drżąc z zimna i bólu, wtuliła swoją głowę w moją pierś i otoczyła moją szyję rękami. Zaniosłem ją do mieszkania i położyłem na kanapie. Zacząłem podnosić prawą nogawkę, ale się skrzywiła. - Nie. - Pozwól mi zobaczyć, Laney. - Nie, te jeansy są zbyt wąskie. Nie możesz… po prostu pomóż mi dojść do sypialni, proszę. Zaczęła wstawać, ale powstrzymałem ją, biorąc ją na ręce. Zaniosłem ją do łóżka i ostrożnie położyłem. - Ja… muszę zdjąć jeansy. - Okej.

Odwróciłem się plecami, podczas gdy zsuwała spodnie, delikatnie jęcząc. Jej kostka była spuchnięta i dopadło mnie poczucie winy. - Załatwię lód. Nie miała żadnego w zamrażalniku, ale znalazłem paczkę groszku. Owinąłem ją w ręcznik, a następnie położyłem na jej nodze. Usiadłem obok niej na łóżku, wycierając jej łzy kciukami. - Nie próbowałam cię obrazić - czknęła. - Przepraszam, że cię zdenerwowałam. - Laney, przestań. Byłem kutasem, jak twój chłopak. Uśmiechnęła się na moje słowa, łzy trzymały się na jej rzęsach. -Co się dzieje? Żadne z nas nie usłyszało, że frontowe drzwi zostały otwarte. Collin stał w drzwiach do sypialni, wpatrując się w nas gniewnie, podczas gdy siedziałem udo przy udzie z jego dziewczyną. - Collin. Nie spodziewałam się ciebie - wyszeptała zmęczonym głosem Laney. - Sypiasz z nim? - krzyknął. Gwałtownie wstałem, moje dłonie zacisnęły się w pięści, ale Laney przerwała cokolwiek miało się stać. - Nie bądź niedorzeczny! Zraniłam się w kostkę, a Ash mi pomógł. Oczy Collina zwęziły się, następnie zerknął na jej stopę. - Wygląda, jakbyś ją skręciła. Co się, do cholery, stało? - Poślizgnęłam się na schodkach - powiedziała szybko, kiedy opuszczałem pokój. - Jezus, Laney! Jesteś taka niezdarna! Cały czas powtarzam, że nie powinnaś chodzić po schodach. To musiało się w końcu wydarzyć. Było całkowicie do przewidzenia. Kiedy się nauczysz? Słuchanie go, jak ją beszta, doprowadzało mnie do szału. Dlaczego po prostu nie mógł się nią zaopiekować? Poszedłem do kuchni i napełniłem czajnik wodą,

następnie pogrzebałem w jej szafkach. Zawsze widziałem jak piła kawę, ale w tej chwili coś uspokajającego byłoby zdecydowanie lepsze. W końcu z tyłu szafki znalazłem pudełko rumianku w saszetkach. Jedna z moich byłych przysięgała, że ma uspokajające właściwości. Ta sama, której nawet tony ziółek nie powstrzymałyby przez rzuceniem we mnie kubkiem herbaty, kiedy powiedziałem jej, że z nią zrywam, ale to zupełnie inna historia. Zostawiłem torebkę w gorącej wodzie, dopóki się nie zaparzyła. Pachniało trochę jak siano. Miałem nadzieję, że będzie jej smakować. Zaniosłem herbatę do sypialni, podczas gdy Collin dalej przynudzał, tym razem o znalezieniu dostosowanego mieszkania. Laney patrzyła w ścianę z nieobecnym wyrazem twarzy - Herbata - powiedziałem, kładąc kubek obok niej. – Wypij, dopóki jest gorąca. Collin urwał monolog i próbował onieśmielić mnie spojrzeniem. Wzruszyłem ramionami i ruszyłem pod prysznic.

Laney Na szczęście skręcenie było łagodne. Gdy Ash położył torebkę mrożonego groszku na mojej stopie, opuchlizna zaczęła się zmniejszać, a tyrada Collina zmieniła się w biały szum. Przytomnie zauważył, że w pewnym momencie przestałam go słuchać. Przygotowałam się na kłótnię, ale zamiast tego stał się słodki, przypominając mi, dlaczego byliśmy razem. Byłam prawie gotowa zapomnieć, że oskarżył mnie o sypianie z Ashem. Prawie. To musiało być dziwne dla każdego. Nigdy nie mieszkałam z Collinem, z którym bądź co bądź umawiałam się od dziesięciu lat. Teraz mieszkałam wspólnie z facetem, którego ledwie znałam.

Prawdę mówiąc dzielenie przestrzeni nie było dla mnie łatwe, chociaż Ash pomagał mi w wielu rzeczach i starał się być niewidzialny. Co oczywiście było zupełnie bez sensu, bowiem posiadanie w salonie przystojnego tancerza, mierzącego sto osiemdziesiąt osiem centymetrów nie było czymś, co mogłabym zignorować. On po prostu tam był, nawet jeżeli ograniczał się tylko do oddychania. Wyglądało na to, że Collin poczuł się naprawdę winny za to, co powiedział, jednak prawdę mówiąc nie poświęciłam uwagi jego przeprosinom. Starał się być miły dla Asha, kiedy wspólnie jedliśmy chińszczyznę. Ash rewanżował się równie uprzejmym zachowaniem, ale był zdystansowany. Odpowiadał na wszystkie pytania, choć w żaden sposób nie inicjował rozmowy. Po wypiciu połowy kieliszka wina, byłam gotowa pójść do łóżka. Collin pomógł mi w sypialni i dał jasno do zrozumienia, że chciałby naprawić naszą relację. Skończyliśmy uprawiając seks, co było miłe. I trwało chwilę. Kiedy usłyszałam trzaśnięcie drzwi, przypomniałam sobie, że nie dałam Ashowi klucza do mojego mieszkania. Może zabrał mój? Nie zarejestrowałam, czy wrócił w nocy do domu, ale musiał ponieważ, gdy Collin obudził się rano, by iść do pracy, koce leżały starannie złożone na kanapie w salonie, a w zlewie stał kubek po kawie. Asha ponownie nie było. Pracowałam przez cały dzień nad nudnymi, studenckimi skryptami. Utykałam jedynie odrobinę. Ciągle zastanawiałam się co działo się z Ashem. Kiedy niespodziewanie zadzwonił detektyw Petronelli, by z nim porozmawiać, musiałam skłamać, że wyszedł na spacer. - Cóż, kiedy wróci, czy mogłabyś go poprosić, żeby przyszedł na komisariat mamy do niego jeszcze kilka pytań? - Pewnie - westchnęłam. - Przyjedziemy. Powiadomiłeś jego adwokata? - Oczywiście. - Odchrząknął. - Nie ma potrzeby, żeby pani przychodziła, panno Hennessey. - Zobaczymy się później - powtórzyłam i zakończyłam rozmowę.

Kiedy Ash wrócił do domu, chłodny dystans, który wkradł się do naszej relacji w trakcie kolacji ubiegłego wieczoru wciąż był obecny. Poczułam się odrobinę zraniona, że zachowywał się w ten sposób po tym wszystkim przez co przeszliśmy. Kiedy zakładał koszulkę po wyjściu spod prysznica, zauważyłam, że miał świeże zadrapania w dolnej części klatki piersiowej. Chyba domyślałam się, jak spędził ubiegłą noc. Słysząc, że detektyw Petronelli chciał porozmawiać z nim ponownie, otworzył szeroko oczy. Nie był z tego powodu zadowolony, ale nie sprzeczał się. Wsadził dłoń do kieszeni swoich jeansów i wyciągnął zwitek papierków. - Sto dolarów - powiedział. – Pracowałem przez cały dzień. - Ash, nie chcę twoich pieniędzy. - A ja nie chcę twoich - warknął. - Zwracam ci za ciuchy, hotel, wypożyczenie samochodu, moje pieprzone jedzenie! I wyszedł z łazienki, ciężko tupiąc, zostawiając mnie zszokowaną i zasmuconą. Nie chciałam, żeby czuł, że jest mi coś winien. Głupia męska duma. Dwadzieścia minut później wsunął się na siedzenie pasażera mojego mini coopera, zginając nogi w małej przestrzeni. - Przepraszam - wymruczał. - Okej. Jechaliśmy na posterunek w ciszy. Po chwili Ash zapytał, czy mógłby włączyć radio. Powinnam była o tym pomyśleć. Muzyka go uspakajała. Detektyw Petronelli natychmiast wyszedł nam na spotkanie. Posłał mi urażone spojrzenie, które mówiło, że naprawdę nie chciał mnie tu. - Dziękuję za przyjście, panie Novak. Mamy tylko kilka dodatkowych pytań. Zapraszam ze mną do pokoju przesłuchań. Panno Hennessey, proszę, może pani usiąść w poczekalni. - Nie, jest w porządku, Derek - powiedziałam z fałszywym uśmiechem. Zostanę z Ashem.

Ash posłał mi zdziwione spojrzenie, ale nie kłócił się. Detektyw jednak nie wyglądał na szczęśliwego. - Panna Pinto czeka w pokoju przesłuchań - westchnął. - Wiedz, że twój tata będzie miał mój tyłek, kiedy tylko się dowie, że pozwoliłem ci w tym uczestniczyć. Kiedy weszliśmy drugi detektyw, Oscar Ramos rozmawiał z Angie. Widząc mnie, spojrzał badawczo na Petronelli’ego, ale ten wzruszył tylko ramionami. - Cześć Angie, dzięki za przyjście. - Nie ma sprawy - powiedziała, dając mi szybki uścisk. - Witaj, Ash. Kiwnął głową, ale się nie odezwał. Następnie usiadł na twardym, plastikowym krześle, a jego nogi podskakiwały napędzane niepokojem. - Dziękujemy za przyjście, panie Novak. Mamy kilka dodatkowych pytań dotyczących pana współpracowników w Las Vegas. Angie skrzywiła się. - Jego współpracowników? - Pan Novak wspomniał o kobiecie, Marcie, którą zidentyfikowaliśmy jako Marta Babiak. - Odwrócił się do Asha. - Czy była ona częścią szajki trudniącej się prostytucją, o której pan wspominał? Ash wyglądał na sfrustrowanego. - Tak mi powiedziała. Już o tym mówiłem. - Co z Yvetą Kuznets i Galiną Bely? Czy one były powiązane z twoją prostytucją? Sapnęłam, Ash uprawiał nierząd? Popatrzył na mnie i zamknął oczy, wyglądał, jakby go coś bolało. Angie spojrzała w dół, udając że czyta swoje notatki. Czyli już wiedziała. O Boże. Ash był męską prostytutką. Właśnie w ten sposób oceniłam go pierwszej nocy, kiedy się poznaliśmy. Jednak potwierdzenie moich przypuszczeń było dla mnie straszne. Jakie jeszcze sekrety posiadał?

- Nie, one pracowały nad przedstawieniem - powiedział cicho Ash, unikając mojego zszokowanego spojrzenia - Są tancerkami. - Według informacji posiadanych przez Biuro Imigracyjne, Marta Babiak opuściła Stany Zjednoczone trzy tygodnie temu. Ash wpatrywał się w Petronelli’ego z gorzkim wyrazem twarzy. - Wierzysz w to? Detektyw zignorował pytanie. - Mamy kilka zdjęć. Chcieliśmy, żebyś na nie zerknął - powiedział, potem spojrzał na mnie i znowu się odwrócił. - Tego ranka, na pustyni poza Las Vegas znaleziono ciało dwudziestokilkuletniej kobiety rasy kaukaskiej. Och, nie spodziewałam się tego. -Myślicie, że to Marta? - zapytał Ash napiętym głosem. - Chcielibyśmy wyeliminować taką możliwość, jeśli możemy. - Petronelli ponownie na mnie spojrzał. – Mogłaby pani odwrócić wzrok, panno Hennessey? Tym razem ochoczo się zgodziłam. Zamknęłam oczy i pochyliłam się na krześle. Po chwili usłyszałam zdławiony głos Asha. - To nie Marta. - Jest pan pewny, panie Novak? - Nigdy wcześniej jej nie widziałem. Nastąpiła ciężka cisza, a kiedy otworzyłam oczy, Ash trzymał głowę w dłoniach. - Jest pan stuprocentowo pewny? Zgodnie z pana zeznaniami, widział ją pan tylko trzy razy, w tym dwa w nocy. - Mój klient już odpowiedział na to pytanie. - Jestem pewien. - Ash przemówił bez spoglądania w górę. Dwójka detektywów wymieniła spojrzenia, które powiedziały mi, że mu uwierzyli.

Kiedy Petronelli chował zdjęcia z powrotem do teczki, zerknęłam na ciało kobiety. Naga, na tle pustyni, z kończynami rozłożonymi pod dziwnym kątem. Mój żołądek falował. - Przesłuchanie zakończone o… Ash przerwał, przemawiając cichym, jakby nieswoim głosem. - Możecie się dowiedzieć, co się dzieje z Yvetą i Garym? Czy wciąż są w zespole, czy z nimi wszystko w porządku? I Galina. Chciałbym… muszę wiedzieć. - Dowiemy się - zapewnił go Pertronelli. Ash zamknął oczy. - Jeszcze jedna sprawa, panie Novak. Detektyw Susan Watson chciałaby z panem porozmawiać. Ona pracuje z ofiarami gwałtów i mógłby pan… Głowa Asha wystrzeliła w górę, złość i frustracja wręcz wylewały się z niego. - Nie! Nie byłem… nie zgwałcili mnie! - Ale, to nie tylko… - NIE! Nie jestem ofiarą! Nagle wstał i jak burza wyszedł z pomieszczenia. Spojrzałam niespokojnie na Angie i dwójkę detektywów, następnie podążyłam za Ashem. Nie było go w holu i przez chwilę zastanawiałam się, czy opuścił budynek, ale wtedy zobaczyłam go na zewnątrz przed głównymi drzwiami. Kroczył tam i z powrotem, jakby był zamknięty w klatce. Kiedy spojrzał na mnie, dostrzegłam w jego wzroku wstyd, winę, strach. Jego dłonie lekko drżały, gdy przeczesywał pacami krótkie włosy. - Oni mogą być martwi. Przeze mnie. Jak ta dziewczyna. To co jej zrobili… Wzdrygnął się i kilka razy przełknął ślinę. - Nie wiesz tego. - Wiem. Jeśli powiedziałbym komuś… - Wtedy prawdopodobnie ty byłbyś martwy. Ci ludzie są źli. To nie twoja wina.

Nie kłócił się ze mną, ale widziałam, że i tak mi nie uwierzył. Tak szybko jak wróciliśmy do mieszkania, Ash oświadczył, że zamierza się przejść. Nie próbowałam go zatrzymać. Zamiast tego dałam mu klucz i dwudziestkę ze zwitka banknotów, które wcześniej wcisnął mi do ręki. Tym razem się nie sprzeczał. Przytaknął, otworzył usta, by coś powiedzieć, następnie ponownie je zamknął, potrząsając głową. Widziałam, jak szedł ulicą zamaszystym krokiem. Obserwowałam go, dopóki nie zniknął mi z oczu.

♫♪♫

Niezręcznie natykaliśmy się na siebie jak niechciani współlokatorzy: Ash cichy i zdystansowany, Collin głośny i protekcjonalny. To było męczące. Najłatwiej byłoby powiedzieć Ashowi, by odszedł, ale nie mogłam tego zrobić. Pewnego dnia tata zaprosił mnie na lunch do włoskiej restauracji, niedaleko komisariatu. To nie było coś, co robił często, więc przypuszczałam, że chodziło o Asha. Nawet nie przełknęłam mojej pierwszej bułeczki, kiedy zaczął przesłuchanie. - Jak się ma Collin? - Dobrze, dzięki. Zajęty. Po staremu. - A jak twój gość? - W porządku. - Żadnych problemów? - Takich jak? Spojrzał na mnie ostrożnie. - Jak Collin zapatruje się na fakt, że mieszka z tobą inny mężczyzna? - Nie jest jego fanem, ale to nie jego decyzja. O co tak naprawdę chodzi? - Martwię się, że jesteś z nim sam na sam. Nie znasz tego człowieka.

- On mnie nie skrzywdzi, tato. Nie mógłby. - Nie wiesz, do czego jest zdolny. - Znam go lepiej niż ty. - Laney! Obudź się! On jest powiązany z naprawdę bardzo niebezpiecznymi ludźmi. - To nie była jego wina! Znalazł się w złym miejscu i w nieodpowiednim czasie. Ash jest dobrym człowiekiem. - Dlaczego mu pomagasz? Pozwalasz mu mieszkać ze sobą? Czujesz się za niego odpowiedzialna? Nie jesteś! Zrobiłaś więcej niż należało. Tato miał częściowo rację. Czułam się odpowiedzialna za Asha. Przywiozłam go do Chicago i wciągnęłam do swojego życia. Zaczęło się od tego, że chciałam mu po prostu pomóc. Coś jak akt dobroczynności. Ale dobroczynność jest zazwyczaj bezimienna, bezosobowa, dajesz datek, wypisujesz czek i to wszystko. Jednak w przypadku Asha było inaczej, widziałam jego twarz, byłam świadkiem ataku. To wszystko uczyniło to osobistym. Dodatkowo, odkąd dzieliliśmy mieszkanie, spędzaliśmy wspólnie czas, zaczęłam doceniać go jako mężczyznę, którym był albo którym próbował się stać. Był uprzejmy i troskliwy. Pomagał mi, ale jednocześnie pozwalał oddychać. Był przyzwoity i honorowy. I nienawidziłam patrzeć jak się rozpada, więc każdy jego uśmiech był dla mnie na wagę złota. Wzięłam wdech i spróbowałam racjonalnie wyjaśnić mój punkt widzenia. Nie było to łatwe, bowiem kiedy chodziło o Asha, nie potrafiłam kierować się logiką. - Ponieważ ktoś powinien. Ponieważ mogę. Ponieważ odkąd przybył do tego kraju, jego świat został roztrzaskany. To stało się tu, w Ameryce, na ziemi wolności. To w naszym kraju został niewolnikiem. To prawda, tato. To się dzieje naprawdę, a to co opowiedział nam Ash jest tylko czubkiem góry lodowej. Rozejrzałam się w tym temacie: wiesz jak wielu niewolników jest tu dzisiaj? W tej chwili, w Chicago? Setki! Tysiące! Dziesiątki tysięcy każdego roku w całym naszym kraju. Handel narkotykami, prostytucja, tania siła robocza. Jesteś policjantem, tato, powiedz mi.

Jego twarz złagodniała. - Wiem, Laney, kochanie. To o co pytam, to dlaczego on? - Powiedziałam ci. - Moje policzki zaróżowiły się. - Tak jak myślałem - westchnął tata, potrząsając głową. Resztę lunchu zjedliśmy bez wspominania ponownie imienia Asha. Tej nocy wrócił późno. Tak szybko jak znalazł się w mieszkaniu, pomaszerował do kuchni i zaczął szorować ręce. Od ostatniego policyjnego przesłuchania był dużo bardziej przygnębiony. Z każdym dniem, który nie przynosił wieści o jego przyjaciołach, duch uchodził z jego ciała. Przez cały czas wyglądał na zmęczonego. Wiedziałam, że nie sypiał dobrze, ponieważ słyszałam go nocami. Przez ostatnie trzy tygodnie zmienił się fizycznie. Jego smukłe ciało było twardsze, bicepsy większe, Przypuszczalnie był to efekt pracy na budowie. Nigdy wcześniej nie widziałam tak wspaniałego ciała. Chyba tylko w telewizji. Cztery razy umył ręce i starannie je wysuszył. Chciałam zobaczyć, czy stawały się zrogowaciałe. Uśmiechnęłam się widząc, że nałożył na dłonie trochę mojego balsamu o zapachu róż. - Ash jest dziew-czyną! - zaśpiewałam, bezmyślnie drażniąc go, by polepszyć mu nastrój. Na jego twarzy pojawił się dziwny grymas, a w oczach niebezpieczny błysk. Następnie odsunął się ode mnie i wyszedł z kuchni. Och. Wolno podążyłam za nim. Znalazłam go siedzącego na kanapie z głową w dłoniach. - Ash… - Nie jestem dziewczyną - warknął. - Ale nie mogę być dla ciebie mężczyzną! - Co? - Karmisz mnie, dajesz mi dach nad głową, miejsce, gdzie mogę zostać. A ja nie mogę ci wystarczająco dużo płacić. Nie mogę pracować bez ciągłego strachu. Nie mogę nawet tańczyć. Jestem nikim!

Zamaszystym krokiem wyszedł z mieszkania, znikając w nocy. Głupia, głupia Laney!

♫♪♫

Siedziałam na brzegu łóżka, próbując zdobyć się na odwagę, by wbić krótką igłę w udo. Nie było to szczególnie bolesne, ale kłuło. Po prostu nienawidziłam, nienawidziłam tego robić. Łzy zebrały się w moich oczach i przeklinałam samą siebie za słabość, za moje głupie ciało, które potrzebowało lekarstw, żeby działać, chodzić. Nienawidziłam być taka zależna. Usłyszałam, jak Ash wrócił do domu. Skupiłam się na cichych dźwiękach. Słyszałam jak chodził po kuchni, odkręcił kran, nastawił ekspres do kawy. Później rozległy się dwa miękkie, głuche uderzenia, kiedy skopywał swoje ciężkie buty. Potem dźwięki osłabły, jakby stąpał wokół cicho, w samych skarpetkach. Następnie usłyszałam muzykę, musiał znaleźć mojego iPhone’a. Słuchał Bruno Marsa. Podszedł do moich drzwi i włożył do środka głowę. - Laney, mogę…? Zaskoczony urwał nagle, wpatrując się we mnie. Zaczerwieniłam się i przykryłam nagie nogi, chociaż prawdę mówiąc nie było niczego, czego wcześniej nie widział. - Co robisz? - zapytał. Jego głos był wyższy niż zwykle. - Jestem uzależniona od chemii, nie pamiętasz? - roześmiałam się niezręcznie. Jego oczy rozszerzyły się, a następnie w geście zrozumienia kiwnął krótko głową. - Twoje leki. - Tak. Właśnie próbuję się uspokoić. Robię to co tydzień, ale mimo wszystko… jestem głupia, wiem.

Zrobił krok do przodu i wszedł do pokoju. - Czy to boli? - Nie, nie bardzo - westchnęłam. - To bardziej koncepcja tego. Mówiłam ci, że to głupie. Usiadł na łóżku obok mnie, jego duże ciało promieniowało ciepłem i spokojem. - Jeśli chcesz, zrobię to za ciebie. Myślę, że w tym momencie moje oczy wyskoczyły z orbit. Collin mdlał na sam widok igły. Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem. Ash wzruszył ramionami. - Robiłem to wcześniej. Moja mama chorowała na cukrzycę. Pomagałem jej. - Nie wiem… - Nie zranię cię - powiedział, pochylając się i delikatnie zabierając igłę z moich dłoni. Zanim mogłam zaprotestować, przycisnął ją do mojej skóry, wcisnął tłok i było po wszystkim. Umieścił plastikową zatyczkę na pustej strzykawce i bez słowa zostawił ją na moim stoliku. To była dziwnie intymna chwila.

Rozdział 12

Laney FRONTOWE

DRZWI

OTWORZYŁY

SIĘ

Z

IMPETEM,

sprawiając

że

podskoczyłam i upuściłam nóż, który trzymałam w ręce. Dziękowałam Bogu, że nie straciłam palca podczas krojenia cebuli. Zerknęłam przez ramię, gotowa walnąć Asha, ale uśmiech na jego twarzy powstrzymał moje mordercze zapędy. Przyzwyczaiłam się do jego pozbawionego emocji wyrazu twarzy, dlatego na ten rzadki widok moje serce podskoczyło z radości i wypełniło mnie ciepłe uczucie. Po raz pierwszy od dłuższego czasu dostrzegłam iskry w jego ciemnych oczach i dołeczki w jego policzkach. Ten cały smutek trwał zbyt długo. Szedł w moim kierunku, roztaczając wokół siebie szczęście. Bez przystawania wziął mnie w ramiona i zakręcał mną wokół, sprawiając, że w jednej chwili poczułam się jak dama i trzpiotka. - Co się dzieje? - sapnęłam, w połowie się śmiejąc.

- Świętujemy! – krzyknął. Moje stopy dyndały nad podłogą, a on kręcił się ze mną po malutkiej kuchni. Jego radość była zaraźliwa i wkrótce piszczałam ze śmiechu, kiedy wirowaliśmy w kółko. - Z czego się śmiejemy? – powiedziałam, czkając. - Mam przesłuchanie - wrzasnął radośnie. - Prawdziwe przesłuchanie w prawdziwym teatrze, jako tancerz! - O mój Boże! Jak to się stało? Kiedy? Gdzie? Jak? Czy mówiłam kiedy? Co to jest? Ash, postaw mnie, nie mogę oddychać! Zsunęłam się po jego piersi, moje policzki zaczerwieniły się, kiedy poczułam każdą twardą krawędź i płaszczyznę jego ciała. Przycisnęłam twarz do jego serca, słuchając jak jego dziki rytm zaczyna się uspokajać, gdy delikatnie kołysał mną, falując biodrami w powolnej rumbie. - To jest to, na co czekałem - wyszeptał, zakopując twarz w moich włosach, jego oddech omiótł moją szyję. - Wyjdźmy i świętujmy, cokolwiek chcesz, gdziekolwiek chcesz. Miałam na końcu języka przypomnienie, że oszczędzał pieniądze i nie mógł sobie pozwolić na zapraszanie mnie, ale zamknęłam usta. Ash był dumnym mężczyzną i wytykanie mu, jak niewiele posiadał, mogłoby go tylko wkurzyć. Nie chciałam zepsuć tej chwili. - Brzmi wspaniale! Złapał moje dłonie i zaczął ciągnąć w kierunku drzwi. - Czekaj! - zaśmiałam się. - Potrzebuję kilku minut, by się przebrać, poza tym wciąż jesteś w roboczych ubraniach. Ash spojrzał w dół na swoje brudne jeansy, buty ze stalowymi noskami i posłał mi smutny uśmiech. - Przypuszczam, że lepiej będzie, jak wezmę prysznic. Pochylił się, by rozsznurować buty i nie osądzajcie mnie, ale nie mogłam się powstrzymać przed patrzeniem na jego tyłek. Wiedziałam, że nie powinnam, ale on

miał taki świetny tyłek: napięty i okrągły, stworzony do ściskania i doskonale wypełniający jeansy. Szybko uciekłam wzrokiem w bok, kiedy się wyprostował. - Och, zapominałam ci powiedzieć, masz list. – Powiedziałam, wskazując na stolik do kawy stojący w salonie. Ash zmarszczył brwi. Wpatrywał się w brązową kopertę, jakby miała go ugryźć. - Jest z ambasady – dodałam. Rozerwał kopertę, wyciągnął kawałek papieru, a następnie przeklął w swoim języku. - Coś nie tak ? - Póki co nie wydadzą mi paszportu. Wciąż trwa dochodzenie. Moje serce wzniosło się i opadło niespokojnie. - Mam tymczasowy dowód, ale nie wiem, czy to wystarczy, by uzyskać dostęp do mojego konta bankowego. – W jego spojrzeniu ujrzałam gniew. - Pomyślimy o tym jutro - powiedziałam szybko. - Dzisiaj świętujemy, pamiętasz? Ash uśmiechnął się i jego dobry humor natychmiast powrócił. Następnie skierował się pod prysznic w mojej łazience, pozbywając się po drodze ubrań. - Jestem takim niechlujem! - krzyknęłam za nim, nie bardzo się tym przejmując. - Musisz mi opowiedzieć wszystko o przesłuchaniu! Radosny śmiech był jedyną odpowiedzią. Stanęłam bezmyślnie w drzwiach z szerokim uśmiechem na twarzy. Szczęśliwy Ash był piękny i miałam nadzieje, że będzie taki przez dłuższy czas. Nauczyliśmy się dzielić małą przestrzenią mojego mieszkania. Korzystanie z łazienki oznaczało korzystanie również z sypialni. Ta zasada pozwalała nam unikać kłopotliwych momentów nagości.

Ale ponieważ Ash śpieszył się do wyjścia, w czasie gdy on brał prysznic, ja przetrząsnęłam szafę w sypialni, by znaleźć coś do ubrania. Kiedy wyciągałam parę wąskich jeansów i jedwabną koszulkę, drzwi łazienkowe otworzyły się, chmura pary podążała za Ashem. Był nagi, ręcznik trzymał w rękach. Minęło kilka sekund zanim mój mózg odzyskał zdolność myślenia. Odwróciłam się, a Ash owinął ręcznik wokół pasa, ukrywając przyrodzenie, które było wspaniałe, nawet w spoczynku. - Wybacz - wymruczałam. - Ja tylko… um, będę na zewnątrz. Pośpiesznie uciekłam do pokoju. Moje policzki płonęły. Chwilę później drzwi od sypialni otworzyły się. Ash wyszedł w czystych jeansach, zakładając przez głowę zwyczajną, prostą koszulkę. Był ubrany od stóp do głów w ciuchy ze sklepów z używaną odzieżą, a wyglądał jak milion dolarów. Przebiegłam obok niego, ignorując zaniepokojone, pytające spojrzenie, które mi posłał. - Wrócę za dziesięć minut. Zabrało mi to dwadzieścia. Musiałam poświęcić trochę czasu na podkręcenie i wystylizowanie moich nudnych, prostych włosów. A poza tym dodatkowe minuty pozwoliły mi się pozbyć mojego zażenowania. Kiedy pojawiłam się w salonie, Ash odkładał swoje brudne ciuchu do pralni i sprzątał kuchnię, wkładając na wpół posiekaną cebulę do pudełka. Ktoś musiał go nieźle wyszkolić. Byłam zaskoczona ukłuciem zazdrości, jakie poczułam na tę myśl. - Chodźmy! - powiedział, niosąc przez pokój mój cienki, zimowy płaszcz. Miał na sobie stary, wojskowy płaszcz, który sięgał mu do łydek i wełnianą czapkę naciągniętą nisko na czoło. Zamrugałam na jego widok. Wyglądał niebezpiecznie, jak typ faceta, którego nie chciałabyś spotkać w ciemnej alejce. Jednak nadal wspaniale. Opatuleni przed zimnem, brnęliśmy w dół po oblodzonej ulicy. Do Święta Dziękczynienia pozostało jeszcze pięć tygodni, a sklepy były już jasno oświetlone i

wypełnione kupującymi. Zimny wiatr targał moimi włosami, wpychając mi je do oczu. W pewnym momencie poślizgnęłam się na śliskim chodniku. Ash umieścił swoją rękę na moich ramionach i przyciągnął mnie do swojego boku. Owinęłam rękę wokół jego talii i poczułam się winna przez to, jak bardzo mi się to podobało. Czyżby Collin miał rację? Czy przyjaźń pomiędzy kobietą a mężczyzną była niemożliwa? A może to Ash i ja nie mogliśmy być przyjaciółmi? Nie analizowałam tego. Zmierzaliśmy w kierunku małego, rodzinnego baru z irlandzkimi motywami, usytuowanego niedaleko jeziora. Jedzenie było dosyć tanie i panowała tu ciepła, wyluzowana atmosfera. Ponieważ to była piątkowa noc, w lokalu było pełno ludzi Jednak Ashowi udało się znaleźć stolik blisko ognia. Zanim ściągnęłam płaszcz byłam spocona. Moje wszystkie wysiłki, by wyglądać atrakcyjnie poszły na marne. Ash zdjął swój płaszcz, natychmiast zdobywając uwagę kilku kobiet i pary gejów. Nawet jeśli to zauważył, zignorował ich i skierował się do baru. Zanim wrócił z dwoma piwami, zdążyłam złożyć u kelnera zamówienie na dwa kawałki zapiekanki pasterskiej, którą Ash uwielbiał. Collin kupiłby szampana i nalegałby na świętowanie we francuskiej restauracji. - Zdrowie! - Na zdravje! - Czy teraz powiesz mi wszystko? - zapytałam niecierpliwie, kiedy nasze szklanki stuknęły o siebie. Podekscytowanie Asha było zaraźliwe, pod koniec historii, siedziałam na brzegu stołka i istniało realne niebezpieczeństwo, że zaraz wyleję na siebie piwo. - Jutro? Przesłuchanie jest jutro? Czy nie powinieneś, nie wiem, przygotować się? Ash się uśmiechnął. - Myślę o wszystkim. Potrzebuję skorzystać z twojego iPhone’a. Mogę? - Oczywiście, że możesz. Jaką piosenkę zamierzasz wykorzystać?

- Nie jestem pewien. Czy mogę pożyczyć go na noc, bym mógł posłuchać muzyki podczas snu?

Ash Z powodu przesłuchania opuściłem pracę. Wiedziałem, że to było równoznaczne z tym, że zostałem zwolniony. Dodatkowo miałem wrażenie, że Viktor znał wiele osób z branży budowlanej, więc raczej trudno byłoby mi znaleźć pracę na innej budowie. Nie obchodziło mnie to. Nienawidziłem tej roboty. Każdego dnia przypominała mi, że w moich żyłach krąży krew mojego taty. A on był nieszczęśliwym człowiekiem. Codziennie mijałem ten stary teatr w drodze do domu… to znaczy do domu Laney. Zazwyczaj był zamknięty, ale dzisiejszego wieczora zapalono chyba wszystkie lampy, a plakat na zewnątrz głosił: otwarte przesłuchania. Prawie przeszedłem obok, zakładając, że chodzi o aktorów, ale zobaczyłem dziewczynę z wielką torbą na ramieniu i parą butów do salsy w dłoni. To było tak, jakbym zobaczył tęczę, wziął łyk świeżo zaparzonej kawy, albo spotkał piękną kobietę pachnącą ulubionymi perfumami. W takiej sytuacji podążałeś za zapachem, bo chociaż próbowałeś, to jednak nie byłeś w stanie się powstrzymać. Wszedłem do środka zaraz za dziewczyną, strasząc kobietę sprawdzającą nazwiska przy drzwiach. - W czym mogę pomóc? - pokręciła nosem, mierząc mnie wzrokiem z góry na dół. Musiałem wyglądać absurdalnie w wojskowym płaszczu, ciężkich buciorach i workowatych jeansach pokrytych kurzem z rozbiórki. Nigdy nie wyglądałem mniej na tancerza. - Czy to otwarte przesłuchanie dotyczy tancerzy? - zapytałem grzecznie. - Tak, i jesteśmy bardzo zajęci - sapnęła, starając się odgonić mnie dłońmi.

Wątpię, żeby miała mniej niż osiemdziesiątkę. Mierzyła metr pięćdziesiąt i ważyła mniej niż połowa mnie, ale nie była onieśmielona, raczej wkurzona. To było zabawne. - Faceci czy tylko dziewczyny? - Naprawdę, młody człowieku! Jestem bardzo zajęta! - Jestem tancerzem - powiedziałem, posyłając jej mój najlepszy uśmiech, ten który zazwyczaj działał na kobiety. - To nie jakiś hiphopowy klub - warknęła. – Przesłuchania są dla profesjonalnych tancerzy. - Tak, proszę pani. Jestem dwukrotnym finalistą All-Stars International Ten Dance w… moim kraju. Stuknęła długopisem o grubą podkładkę papieru, a następnie zmrużyła na mnie oczy. - Hmm, bardzo dobrze. To powiedz mi, w jakim tańcu widać synkopowaną separację? Uśmiechnąłem się. - W pasodoble, w moim ulubionym tańcu. Jej oczy wystrzeliły w górę. Uśmiechnąłem się do niej szeroko, kiedy myślała nad kolejny pytaniem. - Dobrze, dobrze w rzeczy samej. A czym jest ocho? - To figura w tangu, dokładnie rzecz ujmując w tangu argentyńskim Nazwa pochodzi od ósemki, którą kreślą na parkiecie stopy partnerki. I zademonstrowałem jej, co nie było łatwe w moich ciężkich, roboczych butach. Niewielki uśmiech pojawił się na jej twarzy. - Nazwisko? - Ash Novak. - Cóż, panie Novak, wszystkie miejsca na dzisiejsze przesłuchanie są już zarezerwowane…

Musiała dostrzec zawód na mojej twarzy, ponieważ zaproponowała przyjaźnie: - Ale, wpiszę cię na jutro na dziesiątą. Przyjdź ze swoją muzyką i przygotuj jakąś solówkę. I proszę, nie zakładaj tych potworności ponownie na swoje stopy. Nachyliłem się i pocałowałem ją w cienki jak papier policzek. -Dobrze, proszę pani! Przebiegłem resztę drogi. Do domu. Do Laney.

♫♪♫

Spędziłem większość nocy, słuchając muzyki i planując pokaz. Odrzuciłem kilka pomysłów, zanim byłem dosyć zadowolony z rezultatu, następnie niespokojnie przespałem dwie godziny, aż usłyszałem Laney poruszającą się po sypialni. Powoli otworzyła drzwi i ciekawie zajrzała do salonu. Robiła tak, odkąd zobaczyła jak się onanizowałem. - Wiesz co zatańczysz? - zapytała. Żadnego zwyczajowego dzień dobry, czy nawet cześć. Musiała się obudzić, rozmyślając o moim przesłuchaniu. Podobnie jak ja. Podniosłem ją do góry i zakręciłem dookoła. - Tak! Tak myślę! Roześmiała się, ciągnąc za moją koszulkę, więc postawiłem ją z powrotem na podłodze. - Jaką muzykę wybrałeś? - „Either rise your glass” Pink. Połączenie cza-czy i pasodoble albo… - Albo…? -zapytała, jej głos był podekscytowany. - „Hunter” Pharella Williamsa. Kombinacja samby i hip-hopu. Zrzedła jej mina. - Co? Nie podoba ci się?

Byłem taki pewny. Reakcja Laney wpłynęła na mnie bardziej niż chciałem się do tego przyznać. - Nie, brzmi dobrze - powiedziała ze słabym uśmiechem. - Laney! - Szarpałem swoje włosy. - Proszę, powiedz, co jest nie tak? - Nie jestem ekspertem od tańca, Ash. - Ale chcę poznać twoja opinię! - Okej, w porządku, ale jeśli to zły pomysł, obiecaj mi, że nie zrobisz niczego idiotycznego. Westchnąłem, wpatrując się w nią niecierpliwie. - Powinieneś zatańczyć rumbę. Nie odpowiedziałem i Laney zagryzła wargę. - Dlaczego rumba? Nie jest zbyt… widowiskowa. - Właśnie dlatego! - powiedziała, splatając dłonie. – Za każdym razem, kiedy oglądałam „Taniec z Gwiazdami”, mężczyźni, oczywiście nie mówię tu o tancerzach, nie potrafili sobie z nią poradzić. Ale ty jesteś taki… Nie nadążałem za jej tokiem myślenia. Co program rozrywkowy z tańczącymi amatorami miał wspólnego z… cóż, z czymkolwiek? - Jestem taki…? - Macho! - powiedziała, a jej policzki zamieniły się w róż. Uśmiechnąłem się na jej odpowiedź. - Dziękuję - mrugnąłem. - Przestań! - zaśmiała się. - Jestem poważna. Supermacho rumba będzie… seksowna. Teraz jej policzki płonęły czerwienią. Byłem pewien, że jeśli sięgnąłbym ręką i jej dotknął, poczułbym gorąco. Pstryknęła palcami. - „Let it go” Jamesa Bay’a.

- Puść mi to - powiedziałem szybko. Podłączyła swojego iPhone’a i przeglądała playlistę, podczas gdy czekałem niecierpliwie. Kiedy pierwsze akordy gitarowe zalały pokój, wiedziałem, że miała rację. Będę sobą… Mogłem zobaczyć to w mojej głowie. Ruch mego ciała, emocje na twarzy, układ moich ramion, nawet koniuszków palców. - To jest idealne, Laney! Dziękuję! Złapałem w dłonie jej miękkie policzki i pocałowałam jej pełne wargi. Jęknęła delikatnie i zachwiała się. - Okej? - Taa - przytaknęła bez tchu - Pójdę pod prysznic - powiedziałem, podążając do łazienki. – Potem muszę poćwiczyć. - Ash! - Taa? - Nie gol się. Odwróciłem się, by na nią spojrzeć. - Chodzi o to… wczoraj ta kobieta myślała, że jesteś budowlańcem, prawda? - Przypuszczam, że tak. - Pamiętasz, co mówiliśmy o stereotypach? Budowlaniec, który tańczy rumbę. Na pewno cię zapamiętają. Moje brwi wystrzeliły w górę, a następnie wyszczerzyłem się do niej w uśmiechu. - Bez golenia. Spędziłem następną godzinę, używając salonu Laney jako przestrzeni do próby. Nawet poprosiłem, by nagrała mnie swoim telefonem. Byłem przyzwyczajony do trenowania w studiach tańca, które miały lustra na ścianach. Dzięki temu mogłem na

bieżąco sprawdzać swoją technikę. To było frustrujące nie móc zobaczyć i skorygować swoich błędów. Na szczęście filmowanie pomogło. Aż skręcało mnie, by dostać się do teatru, kiedy sprawdzałem listę kontrolną w mojej głowie: duża butelka wody, jest; ręcznik, jest; buty do tańca, są; banany - kupię trochę po drodze. Laney napisała dla mnie CV, zrobiła zdjęcie telefonem i je wydrukowała. Wyglądało to profesjonalnie. Nie miałem nakolanników, ani butów do tańców latynoskich, ani nawet nut, jednak miałem nadzieję, że nie ukarzą mnie za bycie nieprzygotowanym. Po prostu powalę ich na kolana moim tańcem. Kiedy wyszedłem spod prysznica, Laney siedziała na kanapie. Zazwyczaj była w kuchni, przygotowując śniadanie albo pracując przed komputerem. - Wszystko w porządku? - Tylko lekkie zdrętwienie. Jest okej. Wpatrywałem się w nią. Od tygodni wszystko było dobrze. -Jest w porządku! Idź! Albo się spóźnisz. Zaczęła machać dłońmi, jakby odganiała muchy, więc złapałem jedną z nich i pocałowałem jej knykcie. - Życz mi powodzenia! - Powodzenia! - roześmiała się. - Ale nie będzie ci potrzebne. Jesteś niesamowity! - Moj Sonĉek! - Co to znaczy? - zawołała za mną, kiedy przebiegałem przez drzwi. Nie odpowiedziałem. Wiedziałem, że musiało być to dla niej cholernie frustrujące - była taka urocza, kiedy się złościła. Jej uśmiech rozjaśniał ciemne zakamarki w moim wnętrzu. Byłem zbyt rozentuzjazmowany, by zjeść śniadanie. Chociaż zdawałem sobie sprawę, że było to coś, co absolutnie nie powinno się wydarzyć przed przesłuchaniem. Czekał mnie długi dzień, najprawdopodobniej casting będzie się składał z czterech etapów.

Zatrzymałem się przy sklepiku z podstawowymi produktami i kupiłem sześć przejrzałych bananów: energia i węglowodany. Nic tego nie zastąpi. Kolejka do teatru była tak długa jak dzień wcześniej i nie napawało mnie to optymizmem. Sporo osób przyszło z partnerami. Była też grupka sześciu kolesi, którzy ćwiczyli jakieś uliczne tańce. Wyglądało to dobrze, ale nie było poparte techniką, prawdopodobnie nie przejdą przesłuchania. Brak techniki oznaczał urazy, a żaden dyrektor teatru tanecznego nie podejmie takiego ryzyka, kiedy ma zaplanowanych osiem przedstawień w tygodniu. Byłem ubrany w dopasowaną koszulkę, by podkreślić klatkę piersiową i mięśnie brzucha. Praca na budowie jednak do czegoś się przydała. Teatr był ogrzewany, ale nie zdjąłem bluzy, dopóki nie rozgrzałem się, ćwicząc. Wychodziliśmy na scenę w trzydziestoosobowych grupach, co oznaczało spory tłok. Kiedy przyszła moja kolej, okazało się, że wszyscy w mojej grupie mieli ten sam pomysł - dostać się na przód sceny, by móc widzieć choreografa, prowadzącego trening a jednocześnie być widzianym przez dyrektora castingu. Kilka niskich dziewczyn wykorzystało swoje łokcie, by stanąć przede mną. Taa, konkurencja była straszna. Cofnąłem się do tyłu, podejrzewając, że prawdopodobnie w trakcie przesłuchania przegrupują nas tak, by wszyscy dostali szansę zaprezentowania się i bycia zauważonym. Poza tym byłem wysoki - to nie stanowiło problemu. Ściągnąłem bluzę i odrzuciłem na bok. To było to. Potrzebowałem się rozluźnić, skupić. Uważać, patrzeć, słuchać, uczyć się, mieć swój styl, przekonać choreografa, że mógłbym wykonać każdy, dosłownie jakikolwiek show. Tańczyliśmy układ złożony z elementów różnych stylów latynoskich i odrobiny jazzu. To pozwoliło natychmiast zobaczyć kto trenował a kto nie. Nie to, że spędzałem czas obserwując innych ludzi - to był najprostszy sposób, by popełnić błąd. Jeśli nie myślałeś o muzyce, o tańcu, miałeś nieobecny wyraz twarzy. Czwórka kolesi od ulicznego tańca nie miała pojęcia jak naśladować kroki. Inni nie byli źli, ale nie sądziłem, by przeszli dalej. Byłem jedynym facetem w mojej grupie, który całkowicie nadążał. Niepisana zasada głosiła, że nie przerywałeś

przesłuchania, nawet jeśli czułeś się zagubiony. Co byś zrobił, gdybyś brał udział przedstawieniu na żywo? Odszedłbyś? Nie, musiałeś do końca robić swoje, no chyba, że ciało odmawiało ci posłuszeństwa. Ale wtedy przypomniałem sobie, jak Gary opowiadał mi o tańcu ze złamaną stopą. Na chwilę straciłem koncentrację i zarobiłem uniesienie brwi od choreografa. Na szczęście po zakończonym treningu moje imię zostało wywołane. Mogłem zostać. Na razie. Zakładałem, że do końca odbędą się jeszcze trzy etapy. Zapowiadał się długi i ciężki dzień. Miałem dwadzieścia minut na zjedzenie i nawodnienie się przed drugą rundą. Tym razem tańczyliśmy hip-hop. Facet obok mnie, który poradził sobie w pierwszym etapie, teraz miał spore problemy. Przypuszczałem, że był wyszkolony w klasycznym stylu, dlatego z trudnością przychodziło mu tańczenie na nisko ugiętych kolanach. Bez względu na to jak bardzo się starał, nie mógł się pozbyć zbyt wyprostowanej sylwetki i sztywnych nóg. Nie potrafił się wyzwolić z baletowych przyzwyczajeń. Byłem cały spocony. Faceci zdjęli swoje koszulki, ale ja nie mogłem tego zrobić. Rany na moich plecach zagoiły się, jednak blizny wciąż były świeże, a ja nie czułem potrzeby odpowiadania na pytania. Chciałem zapomnieć. Kiedy kobieta, którą spotkałem w pubie zadrapała dół mojej klatki piersiowej, prawie ją przewróciłem, odpychając od siebie. Miałem zbyt wiele złych wspomnień, by pozwolić komuś, żeby mnie ponownie naznaczył. Nie była szczęśliwa. Ale nie obchodziło mnie to. Wróciłem do pubu i zostałem tam do zamknięcia. Robiłem tak za każdym razem, kiedy przychodził kutas. Nie chciałem go słyszeć z Laney. Na szczęście to nigdy nie trwało długo. Dlaczego, do cholery, godziła się na minutę uniesienia? Podczas trzeciego etapu tańczyliśmy w parach. Dobrali nas z rożnymi partnerami. Zabrzmiała salsa i mieliśmy być ze sobą blisko, wyglądać seksownie z kimś, kogo dopiero poznaliśmy. Szczupła blondynka ocierała się o mnie. Przyjaciele spoza parkietu zawsze pytali mnie, jak sobie z tym radziłem, ale jeśli robiłeś to cały czas, nie istniało ryzyko, że niechcący będziesz miał erekcję. Może

przez chwilę, kiedy byłem nastolatkiem, było takie niebezpieczeństwo, jednak przeważnie całą energię pochłaniał taniec. To było jak przygotowania do startu w maratonie. Uśmiechałeś się, maskując w ten sposób wielki wysiłek. Dodatkowo, ona była spocona, ty byłeś spocony, więc było dwoje spoconych, śmierdzących, śliskich, stękających ludzi, jeden zależny od drugiego, skupionych na tym, by wspólnie jak najlepiej wykonać pracę. Taa, erekcja mogła się przydarzyć, ale zazwyczaj amatorom. Ewentualnie wtedy, gdy miałeś zupełnie nowego partnera. Jednak większość zawodowców się kontrolowała. Nastąpiła zmiana i moją kolejną partnerką była wysoka Azjatka, cięższa od poprzedniej tancerki, ale zdecydowanie lepiej radząca sobie na parkiecie. Gdybym szukał profesjonalnego partnera, byłbym zainteresowany współpracą. Pomyślałem, że jeśli odpadnę z przesłuchania, zapytam ją czy chciałaby spróbować wystartować ze mną na jakiś zawodach w tańcu towarzyskim. Ale nie odpadłem. Przyszedł czas na moją solówkę. Byłem zmęczony, bolało mnie całe ciało, ale pomyślałem o Laney. Kiedy zobaczyłem ją pierwszy raz,

siedzącą

samotnie przy stoliku, nawet

nie

przypuszczałem, że była na wózku inwalidzkim. Chciałem z nią wtedy zatańczyć i Bóg wiedział, że wciąż tego pragnąłem. Ale ona była z kutasem, więc tańczyłem solo. Od nieśmiałego dotyku i upijania się Do zostawiania na noc i budzenia u Twojego boku. Właśnie to czułem. Byłem zatracony w muzyce. Byłem w domu.

Laney

Czekałam niecierpliwie. Naprawdę żyłam nadzieją, że to przesłuchanie było tym, o czym marzył. Zrobiło się późno i nie miałam pojęcia czy to źle czy dobrze. Nie znałam jego świata, wiedziałam jedynie, że kiedy opuścił dom tego ranka, był szczęśliwszy niż kiedykolwiek dotąd. O osiemnastej, godziny później niż się go spodziewałam, Ash wszedł ociężale przed drzwi. - I? - zapytałam z niepokojem Na jego twarzy pojawił się wielki uśmiech. - Dostałem się! - krzyknął. - Och, mój Boże! Och, mój Boże! Podniósł mnie do góry i mocno przytulił, jak szmacianą lalkę. - Było wspaniale! - powiedział w moje włosy. - Niesamowicie. Zaniósł mnie na kanapę i osunęliśmy się na nią razem, automatycznie przełożył swoją rękę przez moje ramię, odsuwając głowę do tyłu. Opowiedział

mi

o

Rosie,

choreografie;

Marku,

dyrektorze;

Dalano,

producencie; i o różnych członkach grupy i technicznej załogi. Wciąż mówił z radością, kiedy się schylił i rozpiął tanią torbę gimnastyczną, którą mu pożyczyłam. Potem wyciągnął swoje buty do tańca i spocone ubrania z próby. - Zamierzam to wyprać- powiedział. - Masz coś do prania? Wielka, gruba od papierów koperta wypadła na podłogę. - Co to? Ash wzruszył ramionami.

- Kontrakt. Powinienem wypełnić i zwrócić w poniedziałek. Czy możesz go za mnie przejrzeć? Nienawidzę czytać tych rzeczy, szczególnie po angielsku. – Nagle uśmiechnął się. - Ale mam nową komórkę. Możesz mi wysyłać esemesy. Następne poszedł w kierunku piwnicy ze swoimi ciuchami do tańca i moim tygodniowym koszem prania. Uśmiechnęłam się do siebie, kiedy podniosłam papiery i zaczęłam czytać umowę. Byłam pod wrażeniem, osiemset pięćdziesiąt dolarów za tydzień. Ale zdążyłam przejrzeć tylko kilka linijek, zanim uświadomiłam sobie, że Ash miał poważny problem. Byłam gotowa pominąć małe detale, takie jak wiza pracownicza czy numer ubezpieczenia społecznego, które całkowicie wyleciały mi z głowy. Było po wszystkim, zanim się zaczęło. Nigdy nie zgodzą się, by Ash tańczył. Brygadzista na budowie mógł pozwolić sobie na pracownika, któremu wypłacał dniówki, nawet w Chicago, gdzie związki zawodowe trzymały się mocno, ale Steps Theater Group nie będzie ryzykować. Odkąd wczoraj wrócił do domu, był innym człowiekiem: szczęśliwym, pewnym siebie, tak wspaniale było móc być z nim. Problem polegał na tym, że Ash już wcześniej dostał tymczasową wizę pracowniczą Dlaczego nie mógłby dostać kolejnej? Przecież nie mogło być to niemożliwe. Otworzyłam laptopa i zaczęłam jak szalona stukać w klawiaturę, szukając rozwiązań. Jakiego rodzaju wizy potrzebuje? Jak mógłby ją zdobyć? Jak szybko? Ale odpowiedzi były jednoznaczne. Ash był obcokrajowcem, posiadał nieważną wizę, czyli był nielegalnym imigrantem. A ponieważ ktoś podróżował po USA z jego paszportem, on technicznie nie przebywał na terenie w Stanów. Moje myśli wirowały. Musiał istnieć sposób, żeby mu pomóc, jakiś rodzaj specjalnego uchylenia przepisu. Czy papież interweniował w sprawie pracowniczych wiz? Prawdopodobnie nie. Ale wtedy, Boże wybacz, przyszedł mi do głowy pomysł.

Zobaczyłam słowa, które skierowały moje myśli na inny tor: Nawet jeśli nie posiada się ważnej wizy, możliwe jest uzyskanie zielonej karty na podstawie małżeństwa z obywatelem Stanów Zjednoczonych. Przeszedł przeze mnie dreszcz, zobaczyłam przebłysk możliwości. Nie, to był naprawdę idiotyczny pomysł. Po prostu nie. Przeczytałam całą stronę, licząc, że znajdę jakiś inny sposób. Musisz udowodnić, że przybyłeś na terytorium Stanów Zjednoczonych legalnie. Warunek spełniony. Musisz również udowodnić, że twoje małżeństwo zostało zawarte w dobrej wierze, a nie w celu czerpania korzyści dla imigrantów przebywających w USA. Można to zrobić poprzez dostarczenie dowodów w postaci fotografii, świadectwa małżeństwa,

rachunków,

wyciągów

bankowych,

umowy

najmu

albo

polisy

ubezpieczeniowej twojej, jak również twojego małżonka. Po tym wszystkim co Ash przeszedł, po tym wszystkim co mój piękny kraj mu zrobił, czy nie zasługiwał na szansę? Mogłam mu pomóc. Wszystko co musiałam zrobić, to poślubić Asha.

Rozdział 13

Laney OBLAŁ MNIE ZIMNY POT. O czym ja, do cholery, myślałam? Byłam córką policjanta i planowałam złamać prawo. Co powiedziałby Collin? Już był zazdrosny o Asha. Ale może, jeślibym mu to wyjaśniła, zrozumiałby? Taa, na pewno. Głos Asha sprawił, że podskoczyłam. - Co o tym myślisz, Laney? Całkiem niezłe pieniądze, co? Musisz przyjść na premierę. Kupię ci nową sukienkę, coś ekskluzywnego, uch, z wyższej półki. No wiesz, z Michigan Avenue. Był lekko zdyszany po przebiegnięciu czterech kondygnacji między piwnicą a mieszkaniem, ale wciąż uśmiechał się od ucha do ucha. Posłałam mu słaby uśmiech. Zawsze umiał poprawić mi humor.

- Co jest? Wyglądasz, jakbyś była chora – powiedział wprost. - Posłuchaj… usiądź na chwilę. Mam ci coś do powiedzenia. - Jesteś w ciąży. - Nie! Po prostu… nie! - Chcesz, żebym się wyprowadził? - Nie! Ugh! Posłuchaj mnie przez chwilę! Wpatrywaliśmy się w siebie. Ash zacisnął wargi w rozdrażnieniu. - Nie jestem w ciąży. Boże, nie! I nie chcę, żebyś się wyprowadził. - Wzięłam głęboki wdech. - Jest problem z kontraktem. Jego ramiona lekko opadły. Zaniepokojony uniósł brwi. - Jaki problem? Westchnęłam. - Nie masz wizy. Obojętnie wzruszył ramionami, jakby się tym nie przejął. - Zdobędę. Już jedną miałem. - To nie takie proste. Oficjalnie, nie mając paszportu, nie masz prawa przebywać na terenie Stanów. I nawet jeśli ten problem zostanie rozwiązany, co może trwać tygodniami, nie ma żadnej gwarancji, że dostaniesz nową wizę. Będziesz dla nich obcokrajowcem z nieważną wizą. - Kim? - Nielegalnym imigrantem. - Ale… - Przykro mi. - Tygodnie? Myślisz, że to może trwać tygodniami?

Nie, uważam, że to się może nigdy nie wydarzyć. Ash wstał i zaczął chodzić nerwowo po pokoju. Następnie podszedł do balkonu, szeroko otworzył drzwi, wpuszczając do środka lodowaty podmuch powietrza. Zacisnął palce na metalowej barierce i niebezpiecznie się wychylił. - Ash! Na mój spanikowany okrzyk, spojrzał na mnie przez ramię pustymi oczami. Potrząsając głową, wszedł z powrotem do środka i zamknął za sobą drzwi. W pokoju zapanował chłód. Potem opadł na kanapę, uderzając głową o ścianę. - To koniec, prawda? Bratva wygrała. Będę musiał wrócić do domu z podkulonym ogonem. - Ty… co? Machnął niecierpliwie ręką. - Jak pies. Z podkulonym ogonem. Co jeszcze mogę zrobić? - Możesz się ze mną ożenić. Wymamrotałam tak cicho, że nie byłam pewna czy usłyszał. Ale usłyszał. Jego twarz zamarła w szoku. - Zapomnij o tym. To głupi pomysł. Wstałam i poszłam do kuchni, by ukryć swoje zażenowanie. Ash podążył za mną. Stał oparty o ścianę, kiedy szukałam soku w lodówce. Ananasowy. Dlaczego on zawsze kupował ananasowy? Cisza była bolesna. Mogłam usłyszeć krew dudniącą w moich uszach. Głośny ryk upokorzenia. - Wyszłabyś za mnie? Jego słowa były tak ciche jak moje, ale usłyszałam je wyjątkowo wyraźnie. Zrobiłabym to?

Zamknęłam lodówkę i spojrzałam na niego. Jego piękna twarz przypominała maskę, a głos był pozbawiony wszelkich emocji. - W ten sposób otrzymałbyś zieloną kartę. - A co z Collinem? - Moglibyśmy się rozwieść po dwóch latach. Ash spiął się na moje słowa. Nie wiedziałam, o czym myślał. - Udawane małżeństwo? - Cóż… tak. - Czy on sądził, że brałam pod uwagę coś innego? - Zrobiłabyś to? Dla mnie? Wzruszyłam ramionami, czując się niekomfortowo pod jego przenikliwym spojrzeniem. - Jesteśmy przyjaciółmi. Chcę ci pomóc. Ale, uch, prawdopodobnie nie powinniśmy nikomu o tym mówić. Jego czoło przecięła głęboka zmarszczka. - Wstydzisz się mnie? - Ash, nie! Oczywiście, że nie. Chodzi o to, cóż, małżeństwa zawierane z powodu zielonej karty są nielegalne. Westchnął i zamknął oczy. - Nie chcę, żebyś wpadła w tarapaty, Laney. - Nie wpadnę. Tak długo, jak zachowamy milczenie.

Ash Nie mogłem spać. Nie ważne, ile razy przewracałem się z boku na bok na niewygodnej kanapie, starając się odsunąć moje myśli od Laney, dalej o niej myślałem. Kiedy pierwszy raz wspomniała o małżeństwie, miałem wrażenie, że przestałem oddychać. Nigdy nie spotkałem kobiety, z którą chciałbym, chociażby hipotetycznie, związać się na całe życie. Jedynym zaangażowaniem, jakiego kiedykolwiek pragnąłem, była moja sztuka. Taniec. Jednak małżeństwo z Laney… Nie byłem negatywnie nastawiony do tej myśli. Nie mogłem uwierzyć, że zrobiłaby to dla mnie, że zawiesiłaby swoje życie na dwa lata, żebym ja mógł dostać swoją szansę. Ta kobieta była tak bezinteresowna. Ale… Nie mogłem jej tego zrobić. Po pierwsze, tak jak powiedziała, to było nielegalne. A po drugie, to spierdoliłoby jej związek z kutasem. Nie to, że choć trochę o niego dbałem, ale nie chciałem, by Laney została zraniona. Nie zasługiwała na to. Zasugerowałem, że oboje powinniśmy się przespać z tym pomysłem. Nie wiedziałem, co innego mógłbym w tej sytuacji powiedzieć. Upewniłem się, że drzwi do sypialni Laney były zamknięte. Stąpając cicho po małym salonie, przesunąłem w tył kilka mebli, tworząc w ten sposób przestrzeń do tańca. Dziś w nocy potrzebowałem czegoś, co mnie uspokoi, pozwoli mi się skupić. W powszechnej opinii rumba uchodziła za taniec miłości. Jednak dla mnie był to taniec pasji. Mogłem wyrazić w niej wszystkie emocje: złość, smutek, egoizm, tragizm, zazdrość, wzruszenie, miłość. Poza tym preferowałem rumbę flamenco. To był zupełnie inny taniec niż rumba wykonywana na turniejach. Była połączeniem paso, flamenco, a także rumby. Intensywna, namiętna, silna. Właśnie tego potrzebowałem w tej chwili.

Laney zostawiła swojego iPhone’a w kuchni, więc podłączyłem go do stacji dokującej i ściszyłem dźwięk, kiedy „Take me to Church” Hoziera popłynęło cicho przez głośniki. Muzyka, ruch, koncentracja – rozumiałem to. Inspirowane dźwiękami i słowami moje ciało przemówiło. To była jedna z tych chwil, kiedy w idealnej harmonii współdziałały ze sobą taniec i piosenka. Tańczyłem, dopóki pot nie ściekał z mojego ciała, a moje mięśnie nie bolały z ulgi. Ale to mój umysł potrzebował ucieczki od myśli, które bzyczały jak wściekłe muchy i ostro, głęboko kąsały. Nie możesz jej na to pozwolić. Ona chce pomóc. To błąd. Wiesz o tym. Nie pozwól, by to się stało. Zamknij się! Zostaw mnie samego! To nic nie znaczy. Nigdy nie będziesz jej miał. Ona jest z innym mężczyzną. On jest kutasem. Ona go kocha. Wcale tak nie uważam. Nie jest ważne, co myślisz. Ona nie jest twoja. - Stop! - Ash? Co się dzieje? W drzwiach stała Laney i przecierała zaspane oczy. Szczerze żałowałem, że obudziłem ją swoim wariackim gadaniem. - Przepraszam. Wyłączyłem iPhone’a.

- Nie musisz tego robić - powiedziała. - Wiem, że muzyka ci pomaga. Taniec zresztą też. Miałem sfrustrowany grymas na twarzy, kiedy na nią spojrzałem. - Nie dzisiaj. Kiwnęła wolno głową. - Myślisz o tym, prawda? O poślubieniu mnie. - Tak. To o wiele więcej niż ktoś kiedykolwiek… - Ash, nie mów nie. Pozwól mi to dla siebie zrobić. - Zrobiłaś dla mnie już tak wiele. Nie mogę pozwolić, żebyś złamała prawo. Zaśmiałem się bez humoru. - Twój tata, by mnie zabił. - Ash, chcę zobaczyć twój sukces. Jesteś taki szczęśliwy od przesłuchania. Widzieć cię takim… to właśnie tym powinieneś się zajmować. Będziesz dawać radość tak wielu ludziom. Być może nie wszyscy postrzegają to w ten sposób co ja, ale na świecie jest zbyt wiele wrogości i porażek. Nie chcę tego dla ciebie. - Ale małżeństwo… Nagle się uśmiechnęła. - A poza tym może jestem odrobinę w buntowniczym nastroju. Spojrzałem na nią z zaciekawieniem. - Przeciwko czemu się buntujesz? Westchnęła, a jej uśmiech zgasł. - Głównie przeciwko RZS. Ludzie myślą, że kiedy jesteś chory, niepełnosprawny, to automatycznie zasługujesz na podziw. Mówią: Spójrz jak dobrze sobie radzi pomimo bólu. Taka młoda a porusza się na wózku inwalidzkim, bla bla bla. Myślą, że jestem kimś wyjątkowym, a ja po prostu jestem sobą i absolutnie nie jestem święta. Więc może chciałabym się zbuntować przeciwko temu stereotypowi. Czy to ma jakiś sens?

Usiadłem na kanapie. Rozumiałem, że chciała podążać inną ścieżką niż ta, którą jej wyznaczono. Rozumiałem to aż nazbyt dobrze. Usiadła obok mnie, blisko, ale na tyle daleko, żeby uniknąć przypadkowego dotyku. Następnie wyciągnęła rękę i wzięła moją dłoń w swoją, jej małe palce gładziły moje kostki. - Może pewnego dnia zobaczę, jak tańczysz na Broadway’u. - To szaleństwo - roześmiałem się cicho, obserwując jej palce, leniwie rysujące litery na mojej dłoni. Dreszcz przeszedł po mojej skórze. - Ash! To może być twoja wielka szansa. Laney była taka impulsywna, pełna życia. Podziwiałem w niej wszystko. Z wyjątkiem jej dwóch lewych nóg. Nie była w stanie tańczyć, nawet jeśli zależałoby od tego jej życie. I sprawiała, że się uśmiechałem. - Co będziesz z tego miała? Zamrugała oczami, widziałem jak zmieszanie i irytacja walczyły w niej. - Ja? Ja… cóż… - Powiem ci, nic z tego nie będziesz miała, Laney. To nie ma żadnego sensu. Potrząsnęła głową. - Mylisz się. Zobaczę, jak żyjesz swoim marzeniem. A to… to dla mnie wiele znaczy. Ale dlaczego? - Już jestem twoim dłużnikiem. - Nie, nie jesteś, ponieważ zamierzasz… - …podać dalej. Wiem. Westchnęła.

- Ash, wszyscy zawsze mówią: możesz osiągnąć wszystko, jeśli wystarczająco mocno tego chcesz. Cóż, oboje wiemy, że to gówno prawda. Mogę przez resztę życia marzyć o byciu gimnastyczką olimpijską, ale to się nie wydarzy. I nawet jeśli będę kopać, krzyczeć, nie zgadzać się z tym, by niepełnosprawność rządziła moim życiem, to nie zrealizuję tego marzenia. Ale ty, ty masz szansę złapać spadającą gwiazdę. Powinieneś to zrobić dla wszystkich tych, którzy wpatrują się w niebo, mając świadomość, że nigdy nie spełnią się ich życzenia. Potrząsnąłem głową. - W twoich ustach brzmi to tak, jakbym oddawał tobie i innym ludziom przysługę. Ale tak nie jest. Jeśli się na to zdecyduję, to będzie najbardziej samolubna rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem. Laney uśmiechnęła się. - Przekonałam cię! - Jesteś szalona. Kocham to w tobie! Otworzyła usta, a ja zapragnąłem móc cofnąć wypowiedziane słowa. Na szczęście nadal się uśmiechała. - Więc jak, robimy to? Zsunąłem się z kanapy na kolana. Złapałem jej rękę, wpatrując się w jej oczy. - Laney Kathleen Hennessey, uczynisz mi ten niewyobrażalny honor i zostaniesz moją żoną? Roześmiała się, kiedy pocałowałem jej dłoń. - Tak, mój sekretny mężu! Zgadzam się zostać twoją sekretną żoną na okres nie dłuży niż dwa lata. Wstałem, czując się głupio. Spojrzenie Laney złagodniało. - Przepraszam. Nie spodziewałam się, że to zrobisz. - Powiedz mi, jak to działa?

Nagle Laney weszła w tryb biznesowy. - Szybkich ślubów udzielają w Marriage and Civil Union Court16. Dzień wcześniej zdobędziemy licencję, wniesiemy opłatę, a następnie podpiszemy papiery. Musisz tylko przez kilka dni zapomnieć zabrać swój kontrakt do teatru. - I to tyle? - Mam nadzieję! Oczywiście nie było to takie proste. Ponieważ zaraz po tym, jak zaplanowaliśmy ślub, Laney zachorowała. - Ash! Ash! ASH! Przebudziłem się gwałtownie, moje serce dudniło, kiedy prawie spadłem z kanapy. Ale tym razem to nie były moje zwykłe koszmary. - Ash! Laney mnie wołała. Słyszałem jej płacz. Pobiegłem do sypialni, tak mocno pchnąłem drzwi, że z impetem uderzyły o ścianę. Rozglądałem się dookoła, spodziewając się Sergeiego, Olega, albo jakiegoś niebezpieczeństwa. Ale ona była sama, leżała pod dziwnym kątem na łóżku, jedno ramię utknęło pod jej ciałem, jakby próbowała się podnieść i poniosła porażkę. Miała twarz mokrą od łez, a szloch wstrząsał jej ciałem. - Laney! Co się dzieje? Gdzie cię boli? - Wsz-wszędzie! - wykrzyczała. W połowie klęcząc na łóżku, starałem się jej pomóc, chwycić ją, ale okropnie krzyczała. - Nie dotykaj mnie!

16

Czyli śluby i związki partnerskie zawierane przed sędzią.

Poczułem, jak jej puls bębni pod moją dłonią, jej serce biło tak dziko, że bałem się, że mogła mieć atak serca. Nigdy nie byłem w takiej sytuacji i mój własny lęk rósł z każdą sekundą. - Dzwonię po karetkę - krzyknąłem, zeskakując z łóżka. - Nie! Leki! Po-potrzebuję moich leków! Sranje17! Których leków? Skąd mam je wziąć? Starałem się mówić spokojnie. - Okej. Gdzie mam ich szukać? Jej szloch stał się tak niekontrolowany, jej sapanie tak szybkie, że nie mogłem jej zrozumieć. Nawet kiedy udało mi się wyłapać pojedyncze słowa, medyczne nazwy nic mi nie mówiły. - Te żółte! - błagała. - Łazienka! Plądrowałem jej szafkę, aż znalazłem jakieś bladożółte tabletki. Leki przeciwzapalne. - Te? - T-tak! Musiałem ją podnieść, by mogła się napić trochę wody, ale za każdym razem, kiedy próbowałem jej dotknąć albo ją przesunąć, krzyczała. - To pali! - Szlochała, jej klatka piersiowa falowała w przyspieszonym tempie. Nie wiedziałem, co robić. Potrzebowaliśmy pomocy, ale błagała mnie, bym nie dzwonił po karetkę. Nawet pomyślałem o zadzwonieniu po kutasa. Był z nią tak długo, że z pewnością wiedziałby, jak jej pomóc. Za każdym razem, kiedy próbowałem odsunąć się od niej chociażby o centymetr, krzyczała. - Nie zostawiaj mnie! Ash! Ash!

17

Po słoweńsku: gówno.

Leżałem więc na łóżku obok niej, próbując ulokować moje ciało pod jej, by w ten sposób mogła usiąść. To nie działało. W końcu, oplotłem ramiona wokół niej i ją podniosłem, krzywiąc się, kiedy jej przenikliwy krzyk ciął mnie jak nożem. Wytrząsnąłem jedną wielką tabletkę i włożyłem do ust Laney. Prawie odgryzła mi palec. Starałem się trzymać szklankę przy jej ustach, jednak woda w większości wylała się na nią i na łóżko. Jej ręce drżały, głośno oddychała, a kiedy woda dostała się do tchawicy zaczęła kaszleć. Po trzech próbach, w końcu udało jej się przełknąć tabletkę. Z powrotem położyłem ją na łóżku. Nadal płakała. Piętnaście długich, przerażających minut później, jej oddech zaczął zwalniać i jej panika zaczęła słabnąć. Po kolejnej pół godzinie była w stanie ułożyć się w naturalnej pozycji, zamiast być powykręcaną i powyginaną, jakby spadła z dużej wysokości. Uścisnąłem lekko jej rękę, starając się ją uspokoić. Niestety nie mogłem zrobić nic więcej. - Nie zostawiaj mnie - błagała trzęsącym się głosem. Bolało mnie serce, gdy słyszałem desperację i strach w jej głosie. - Nie opuszczę cię. Obiecuję. - Zostań ze mną. Nie odchodź. - Nie odejdę, Laney. Przesuwając się powoli i ostrożnie, by jej nie popchnąć, położyłem się obok niej na łóżku, a następnie przykryłem nas kołdrą. Ścisnęła moją dłoń i przycisnęła do swojego brzucha. - Nie zostawiaj mnie.

♫♪♫

Następnego ranka obudziłem się zdezorientowany. Było ciemniej niż zazwyczaj. Nigdy nie zasłaniałem zasłon w salonie, więc powinienem widzieć światło dzienne albo blask ulicznych lamp. Przesunąłem się i usłyszałem delikatne sapnięcie. Zalały mnie wspomnienia. - Laney! Jak … jak się czujesz? Zraniłem cię? Powoli się przekręciła, by spojrzeć w moim kierunku. - W porządku. Przepraszam za ostatnią noc. Usiadłem ostrożnie, przyglądając się jej. - To było przerażające. Naprawdę dobrze się czujesz? Uniosła wargi w smutnym uśmiechu. - Nie mogę się ruszać, ale jest okej. - Ty… nie możesz się ruszać?! - Cóż, trochę mogę, ale to boli. Czy mógłbyś mi podać tabletkę, taką samą jak w nocy? Wstałem z łóżka i szybko poszedłem do łazienki, zatrzymując się na chwilę, by odsłonić zasłony. Wróciłem do sypialni z kolejną żółtą pastylką. Laney chichotała, jej wzrok spoczywał na moich majtkach. Byłem zbyt zaniepokojony, by być zażenowanym faktem, że mój penis witał ranek, prosto na poziomie jej oczu. - Czy możesz usiąść? - Nie. Ale jeśli bym się lekko wyprostowała, mogłabym wziąć tabletkę. Oplotła ramionami moją szyję. Kiedy ją podniosłem, skrzywiła się z bólu. Uciekł jej cichy jęk. Widziałem, że starała się oddychać tak płytko jak to możliwe. Połknęła tabletkę, popijając ją kilkoma łykami wody. - Możesz mnie położyć z powrotem - powiedziała cicho.

Na jej twarzy malował się grymas bólu, pomimo tego, że starałem się unikać gwałtownych ruchów. Potem obserwowałem ją przez kilka sekund, zanim jej twarz ponownie się wygładziła. - Czy to się często zdarza? - zapytałem w końcu. Widziałem, że była zrozpaczona. - Nie, bardzo rzadko. Właściwie tylko raz. Nie wiem, dlaczego to zdarzyło się teraz… - urwała. - Miałaś atak paniki - powiedziałem po prostu. - Wiem – zgodziła się ze mną i zamknęła oczy. - Ból był taki intensywny. To tak, jakby każda część twojego ciała płonęła. To było całkowicie niespodziewane. Dlatego spanikowałam. Odwróciła głowę, uśmiechając się do mnie. - Byłeś świetny. Dziękuję. Opadłem plecami na łóżko obok niej. - Wystraszyłem się, prawie zadzwoniłem do ku… Collina. Walnęła mnie w bok z taką siłą, że poskoczyłem. - Nie nazywaj go tak. On nie może pomóc będąc… - … dupkiem? - Ash! - przerwała. - W każdym razie, cieszę się, że do niego nie zadzwoniłeś, bo w tej chwili budziłabym się w szpitalu. - Następnie posłała mi ogromny uśmiech. Jest dużo milej budzić się obok ciebie. Tylko nie mów o tym Collinowi - i radośnie się roześmiała. Potrząsnąłem głową. Byłem pełen podziwu dla tej wspaniałej kobiety. Mogła poruszać jedynie głową i rękami, a pomimo tego drażniła się ze mną, żartowała. Zmarszczyła brwi.

- Wyglądasz bardzo poważnie. O czym myślisz? Wybrałem kłamstwo. - Myślałem, że prawdopodobnie powinien iść pod prysznic, w razie gdyby Collin zdecydował się na odwiedziny w niedzielny poranek. Chyba będzie lepiej, jeżeli nie zastanie nas razem w łóżku. - Słusznie. Przynajmniej potwór w twoich gaciach znowu schowa się do swojej jaskini. Prawie wybuchłem śmiechem. - Potwór? Na jej policzkach zakwitł róż. - Idź! Prysznic! Śmiejąc się głośno, zmierzałem do łazienki. - Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałam - wymamrotała. Dobry humor opuścił mnie, kiedy stałem pod prysznicem. Martwiłem się, że stres spowodował zaostrzenie objawów i przerażający jak cholera atak paniki. Może powinniśmy jeszcze raz rozważyć ten cały pomysł z małżeństwem. Nadal nie wierzyłem, że Laney mogłaby coś na tym zyskać, nie ważne, w jaki sposób to argumentowała. Wzdychając, wycierałem się ręcznikiem. Byłem zdeterminowany, by przekonać ją do zmiany zdania. Ale kiedy wyszedłem z łazienki, pisała coś na swojej komórce, wciąż leżąc płasko na plecach. Promiennie się do mnie uśmiechnęła. - Załatwione! - Słucham? - Wszystkie formalności są dosyć proste. Wystarczy twój identyfikator konsularny, będę także potrzebowała kopii twojej wizy wjazdowej. Musimy pójść do

urzędu, pobrać numerek i czekać. Możemy to załatwić któregoś dnia rano, zanim pójdziesz do teatru. Więc… co myślisz o tym, żeby wziąć ślub w piątkowe popołudnie? - Laney, nie wiem… - Ash, przestań. Domyślam się, co chcesz powiedzieć, ale nie rób tego. - Zgadzamy się na ten szalony plan, a następnie chorujesz, masz atak paniki i … to! - powiedziałem szorstko, wskazując kciukiem na jej ciało. Miała taki łagodny wyraz twarzy, mówiąc: - To nie ma związku. - Musi mieć! - Znam moje ciało lepiej niż ty. Przebiegłem dłońmi po mokrych włosach w geście frustracji. - Nie chcesz tego? - zapytała. - Nie, jeśli to sprawia, że chorujesz! - Czy to twoja jedyna obawa? - Oczywiście, że nie. Co się stanie jeśli twoja rodzina albo kutas się dowiedzą, albo jeśli ktoś zorientuje się, że to fałszywe małżeństwo? W jak wielkie kłopoty wtedy wpadniesz? A ja pewnie i tak zostanę deportowany. - Och, czy to wszystko? - roześmiała się. - Daj spokój. Zacznij żyć, Ash.

Laney W czwartek nasilone objawy stanu zapalnego wciąż się utrzymywały. To było naprawdę wkurzające. Boże, te wszystkie spojrzenia w urzędzie, kiedy wyjaśniałam, że przyszliśmy po licencję małżeńską. Jakoś zniosłam tę niemą falę krytyki. Nie jestem pewna, czy Ash to w ogóle zauważył. Był zbyt zajęty rozmową ze sobą. Żałowałam, że nie mogłam go całkowicie przekonać do swojego pomysłu. Naprawdę nie było innego rozwiązania. Ale w piątek popołudniu czekając na ślubu, zaczęłam się denerwować. Nagle przyszło mi do głowy, że mogę spotkać kogoś znajomego, kto byłby zainteresowany moją obecnością w tym miejscu. Zamiast moich zwyczajnych jeansów miałam na sobie sukienkę i razem z moim, tak zwanym współlokatorem, poważanie gorącym facetem, co inne kobiety zdecydowanie zauważyły, siedziałam w poczekalni, oczekując na ceremonię zaślubin. Ash od rana był pełen optymizmu, co w pewien sposób pomagało rozwiać moje obawy. - Nie możesz spędzić reszty życia zamartwiając się tym, co się wydarzy. Wszyscy kiedyś umrzemy i nakarmimy kurczaki. - Chyba masz na myśli robaki? - Kurczaki, robaki, wszystko jedno i tak skończymy w ziemi, prawda? A jeśli zacznie padać deszcz, podam ci parasol! Tak było rano, jednak w tej chwili wyglądał, jakby miał zaraz zachorować. Wewnątrz było ciepło i tłoczno, przez co się pociłam i czułam niekomfortowo. Ale Ash, pomimo upału, wyglądał jak spod igły. Czarne, luźne spodnie, śnieżnobiała koszula, którą sam rano wyprasował i granatowy krawat. Wszystko kupione w sklepach z używaną odzieżą. Niestety, jego złocista cera teraz przybrała odcień zieleni.

Miałam nadzieję, że uda mu się wytrzymać do końca ceremonii, zanim zwymiotuje. Nie było w tym nic niezwykłego, wielu panów młodych się denerwowało. Kiedy nalegał, żebyśmy się wystroili, chciałam mu kupić coś nowego, ale odmówił. Wspominałam, że był uparty? Planowałam założyć uroczą małą czarną, która wisiała w szafie, czekając na uroczyste okazje. Cóż, nie na sekretny ślub, oczywiście, ale na coś, co wymagało bycia eleganckim. Jednak, zdaniem Asha, wyglądaliśmy, jakbyśmy szli na pogrzeb a nie na ślub. Nikt by nam nie uwierzył, więc w ostatniej chwili przebrałam się w bladożółtą, letnią sukienkę, która zyskała jego aprobatę. Była kompletnie nieodpowiednia na październik w Chicago, ale mu się podobała. Kiedy wywołano nasze nazwiska, Ash pewnie przeprowadził mój wózek przez drzwi, ignorując pełne współczucia spojrzenia szczęśliwych i głośnych uczestników prawdziwego ślubu. Mogłam stwierdzić, że użalali się nad nim, ponieważ żenił się z kobietą na wózku inwalidzkim, którą trudno było nazwać dobrą partią. Nie ważne ile razy powtarzałam sobie, żeby nie przejmować się tym, co myślą nieznajomi, to jednak się przejmowałam. Odrobinę, ale jednak. Ash milczał. Nie tak wyobrażałam sobie dzień mojego ślubu. To nie tak, że byłam jedną z tych kobiet, które planowały wszystko, od sukienki po jedzenie i gości, jednocześnie nie interesując się mężczyzną, który pasowałby do ich obrazka. Po prostu myślałam, że moja rodzina będzie ze mną w tej chwili. Ale to wszystko było kłamstwem. Nie byliśmy żarliwie zakochani, nie składaliśmy obietnicy spędzenia wspólnie reszty życia, nigdy nie powiedziałam, że go kochałam. Jednak teraz… przysięgam, że na początku chciałam tylko pomóc. Ale powoli, dzień po dniu, jego uczynność, wrażliwość, umiejętność czerpania radości, wszystkie te cechy wykuły drogę do mojego serca. I wbrew wszystkiemu i wszystkim, wbrew zdrowemu

rozsądkowi,

zakochałam

się

w

tym

denerwującym,

rozbitym,

poturbowanym przez los, pięknym człowieku ze skazą. Dlaczego tak ostrożnie obchodziłam się ze swoim zdrowiem… a tak lekkomyślnie z sercem?

Ceremonia była krótka. Ash zaskoczył mnie prostą, złotą obrączką, która musiała go kosztować każdego centa, odłożonego z pieniędzy zarobionych na znienawidzonej budowie. Następnie usłyszeliśmy słowa: - Możesz pocałować pannę młodą. - Nadstawiłam policzek. Ale on uklęknął przed wózkiem i ostrożnie wziął moją twarz w swoje dłonie, jakby trzymał drogocenny kryształ, a następnie zbliżył usta do moich. Na początku całował delikatnie, potem coraz bardziej namiętnie, aż w końcu sapnęłam. Poczułam, że moja twarz płonie. Pstryk aparatu zaskoczył nas oboje. Urzędnik ślubny się uśmiechnął. - Akurat to ujęcie nie nadaje się do pokazania wnukom - stłumił chichot. Ze zdjęciem na moim telefonie, pokazującym nas w bardzo ekscytującym uścisku, wyszliśmy z budynku na jasne, jesienne słońce. - Co to było? – Tak szybko, jak znaleźliśmy się poza zasięgiem ciekawskich uszu, zażądałam odpowiedzi. Ash roześmiał się. Był o wiele bardziej zrelaksowany niż przez ostatnich kilka dni. - Co to było co? - zapytał przebiegle, wiedząc dokładnie, o co mi chodzi. - Ten… ten pocałunek! - Miał wyglądać na autentyczny- powiedział prawie do siebie. Mówił prawdę, ale usłyszenie jej odrobinę mnie zabolało. Ash zwolnił się dzisiaj wcześniej z próby, mówiąc dyrektorowi, że miał umówione spotkanie. Teraz, gdy krótka ceremonia się skończyła, mieliśmy nasz pierwszy wieczór jako mąż i żona. - Gdzie powinniśmy pójść świętować, pani Novak? - Nie nazywaj mnie tak - roześmiałam się, kręcąc głową.

- Dlaczego nie? Mam świstek papieru, który mówi, że jesteś moją żoną droczył się. - Bardzo śmieszne. - Nie ma nic śmiesznego w nienaruszalności małżeństwa - powiedział, pochylając się i całując czubek mojej głowy. - Zdecydowanie nie powinieneś żartować na ten temat z dobrą katolicką dziewczyną. - Ale przecież ja jestem dobrym katolickim chłopcem. - Poważnie? - Tak, dlaczego jesteś taka zaskoczona? - Nie wiem, po prostu jestem. Czy chodzisz do kościoła? - Chodziłem z mamą. Na wszystkie wielkie uroczystości, w czasie postu, w okresie świątecznym. Na moje ósme urodziny dostałem od niej medalik świętego Krzysztofa. Przyzwyczaiłem się go nosić na piersi. Przypominał mi o niej. - Skrzywił się. - Już go nie mam. Byłam zaskoczona tym, że wspominał matkę. Rzadko to robił. - Jesteś z nią blisko. - Byłem. – W jego głosie pojawiła się twarda nuta. – Zmarła, kiedy miałem piętnaście lat. - Och, Ash. Nie powiedział nic więcej, a ja nie chciałam wypytywać. Ale jego milczenie odrobinę złamało moje serce. - Hej, jesteśmy niedaleko teatru – powiedział i tym razem usłyszałam radosną nutę w jego głosie. - Tam jest restauracja serwująca holenderskie naleśniki. Chcesz iść spróbować?

- Myślałam, że wszyscy tancerze żyją na wodzie i bananach, i jedzą super zdrowe, bogate w węglowodany, wolne od cukru rzeczy. Pochylił się nad wózkiem, jego ciepły oddech owionął moje zimne policzki. - Pragnę naleśników i syropu, i tych czekoladowych wiórków, którymi Holendrzy posypują chleb. Chodź i zgrzesz ze mną, pani Novak. - Naprawdę nie powinieneś tak mnie nazywać - powiedziałam poważnie. – Zobaczysz, przyzwyczaisz się do tego i kiedyś wymsknie ci się to w niewłaściwym momencie. - Lubię brzmienie tych słów– powiedział, a moje biedne serce zadrżało. Nie mogłam przestać myśleć pocałunku. Nie tylko wyglądał autentycznie dla publiczności, dla mnie również był prawdziwy. Czy on rzeczywiście, aż tak dobrze potrafił grać? Prawdą było, że całowanie go bardzo mi się podobało, ale jeślibym na to pozwoliła, mogło mnie to zaprowadzić na niebezpieczne terytorium. Próbowałam sobie wmówić, że moje zauroczenie Ashem było powierzchowne, spowodowane jego niezaprzeczalnie gorącym, egzotycznym wyglądem. Następnie tłumaczyłam to okolicznościami naszego spotkania, wspólnym dzieleniem niebezpieczeństwa, ucieczki, przetrwania. Powiedziałam sobie, że nawet jeśli byłam dla niego atrakcyjna, to jednak zdecydowanie była jednokierunkowa ulica. Zmieniałam zdanie o Ashu tak często, że zaczynałam przypominać chorągiewkę łopoczącą na wietrze. Ale ten pocałunek rozpalił mnie bardziej niż cokolwiek i kiedykolwiek zrobił Collin, w sypialni jak i poza nią. Przynajmniej teraz wiedziałam, że czegoś brakowało mi w naszym związku. - Jesteśmy - powiedział Ash, sięgając ręką w dół, by uścisnąć moje ramię. Powinniśmy zamówić szampana. - Um, Ash, nie wiem do jakiego rodzaju naleśnikarni jesteś przyzwyczajony, ale ta nie ma licencji na sprzedaż alkoholu.

Wyglądał na zszokowanego, jakby nie mógł sobie wyobrazić czegoś takiego. - Jeśli chcesz wypić drinka, powinniśmy pójść do włoskiej knajpki, która jest tuż obok. Westchnął. - Żadnej czekoladowej posypki? - A co powiesz na makaron i tiramisu? - Zgoda! Manewrował moim wózkiem inwalidzkim przechodząc przez wąskie wejście do małej włoskiej restauracji. Zignorował wymuszony uśmiech kelnerki, która rozważała konieczność poproszenia gości o przesunięcie się, bym mogła się przedostać. Nienawidziłam tego zamieszania i już chciałam błagać Asha, byśmy poszli gdzieś indziej, kiedy usłyszałam, jak ktoś zawołał jego imię. - Ash! Hej, tutaj! Grupka szczupłych kobiet machała do niego. Ich oczy przeskakiwały między nami. Ash zaklął pod nosem. - Są z teatru, tańczymy razem- wymamrotał. - Powinniśmy wyjść. Ash wymruczał zgodę, a następnie powiedział: - Chyba jednak powinienem najpierw powiedzieć cześć. Ale jedna z kobiet już szła w naszym kierunku, przepychając się przez wieczorny, piątkowy tłum.

- Ash, kochanie! - powiedziała bardzo głośno i bardzo angielsko. - Byłeś dzisiaj niegrzecznym chłopcem, urywając się wcześniej z próby, podczas gdy my musiałyśmy się pocić. Cześć, jestem Sarah. Ty musisz być dziewczyną Asha… Następnie spostrzegła złotą obrączkę na moim palcu, której nie miałam okazji zdjąć. - Och, Ash nie mówił, że jest żonaty. Tajemniczy koleś. Cholera! Cholera! Cholera! Przez chwilę widziałam panikę w oczach Asha, ale szybko wzruszył ramionami, mówiąc: - Tak, to moja piękna żona, Laney. - Ty szczęśliwy draniu - wyszczerzyła się Sarah, pochylając się do mnie, by przycisnąć swój policzek do mojego. - Wszystkie pożądamy twojego męża, ale nie martw się, nie położył nawet palca na żadnej z nas, z wyjątkiem tych chwil, kiedy Fürher wyszczekuje nam rozkazy. A szkoda. Następnie zawołała swoim donośnym głosem na wszystkich, by zrobili przejście, chwyciła raczki mojego wózka inwalidzkiego i zaczęła go pchać, przedzierając się przez tłum. Ash szedł za nami z uśmiechem na ustach. - Słuchajcie wszyscy, ta wspaniała laska jest żoną Asha. Możecie nazywać ją Laney. Ja zmierzam mówić do niej szczęśliwa suka. Tyle jeśli chodzi o bycie niewidoczną. Pomachałam siedzącym przy stole, podczas gdy Ash zajął krzesło obok mnie. - Dlaczego wystroiłaś się w taką elegancką sukienkę? - zapytała zaciekawiona Sarah, kierując tym samym uwagę wszystkich na nas. Ash trzymał moją dłoń, uśmiechając się do mnie. - To była specjalna okazja.

- Och, Boże, nie dość, że przystojny to jeszcze obrzydliwie romantyczny zajęczała Sarah. - Potrzebuję kolejnej butelki piwa. Nie mogłam powstrzymać śmiechu. Kiedy pchała mój wózek, idąc zamaszystym krokiem, nie dbając o to, co ludzie o niej myślą, przypominała mi Vanessę. - Więc, co robisz Laney? Wątpię, żebyś była tancerką? Zaskoczona jej bezpośredniością zamrugałam oczami. Ash, zmarszczywszy na nią brwi, zarzucił rękę na moje ramiona. - Och - powiedziała Sarah skruszona. - To zabrzmiało niegrzecznie. Przepraszam, mama zawsze powtarza, że jestem zbyt szczera. Ale w ten sposób oszczędza się czas. - Nie, zdecydowanie nie jestem tancerką. Zajmuję się pisaniem. - Taa? Fajnie! Więc jak się poznaliście? Nie mieliśmy czasu, by wymyślić jakąś historyjkę. Ash po prostu uśmiechnął się do mnie. - Byliśmy w klubie i poprosiłem ją do tańca. - Co? - Nie zauważyłem wózka. - Och, został oślepiony jej pięknem. To takie wzruszające. Może przestańmy już gadać o Ashu, jest za dobry, żeby być prawdziwym. Nie, czekaj! Laney, powiedz mi coś całkowicie obrzydliwego na jego temat. Dzięki temu nie będę o nim marzyć w nocy, tylko spokojnie zasnę. Zaśmiałam się na jej poważny wyraz twarzy. - Um, nie wiem… cóż, to nie obrzydliwe, ale wykurza mnie, kiedy nazywa mojego ch… mojego najlepszego przyjaciela, Collina, kutasem - zakończyłam niezbyt przekonująco.

- Czy on jest kutasem? - zapytała Sarah, wpychając ogromny kęs makaronu do ust. - Tak. - Nie. Powiedzieliśmy w tym samym momencie. Sarah się roześmiała i kawałek makaronu spadł na stół. Kobiety, siedzące z nami przy stole, odskoczyły, rzucając jej zdegustowane spojrzenia. - Prawdopodobnie nie lubi rywalizacji – powiedziała Sarah z rozmysłem, posyłając Ashowi ostre spojrzenie. - Nawet jeżeli w grę wchodzi tylko kutas. Ale taa, to nie jest obrzydliwe. - Sposób, w jaki jesz makaron, jest - wymruczała jedna z kobiet. Sarah ją zignorowała. Wtedy do naszego stolika podeszła kelnerka, uśmiechając się promiennie do Asha. - Czy ona chce menu? - zapytała, nawet na mnie nie patrząc. - Dlaczego jej nie zapytasz? - odparł chłodno. Kelnerka wyglądała na zawstydzoną, więc cicho poprosiłam o menu, a ona szybko się oddaliła. Wszyscy się gapili. Zawsze to robili. Nowe koleżanki Asha były bardzo sympatyczne. Z podekscytowaniem rozmawiali ze sobą o próbach. Ale nie będę udawała, że nie bolało mnie przebywanie wśród doskonałych, zdrowych i sprawnych kobiet.

Ash Co za dzień. Byłem tak pewny, że zostanę aresztowany i wykopany z kraju, że prawie zwymiotowałem. Poza tym byłem, kurwa, żonaty.

Z kobietą, która mnie lubiła, ale nie kochała. Dzięki niej mogłem zostać w kraju, który wysłał mnie do piekła i z powrotem. Dzięki niej mogłem tańczyć w przedstawieniu, co do którego zacząłem mieć poważne wątpliwości. A teraz, moja sekretna żona została zdekonspirowana przez moich kolegów z teatru. To był wystarczający powód, by każdemu zakręciło się w głowie. Potrzebowałem kolejnego drinka, ciepłego alkoholu sączącego się w moim krwiobiegu. Twarz Laney była zaróżowiona od gorąca otaczającego nas tłumu i od lampki szampana, którą wypiła. Śmiała się z czegoś, co powiedziała Sarah. Odrzuciła głowę do tyłu, a jej oczy błyszczały. Wyglądała na szczęśliwą. Następnie złapała moje spojrzenie, jej uśmiech zmiękł, kiedy pochyliła się do mnie. - Będzie dobrze - wyszeptała. Chciałem ją ponownie pocałować. Cóż, chciałem zrobić dużo więcej niż pocałować, ale nie mogłem. Nie chciałaby tego. Podjąłem ryzyko w czasie ceremonii, ale miałem wrażenie, że w tamtym momencie było to usprawiedliwione. A kiedy odpowiedziała, zapragnąłem jej. Bardzo. Była moją przyjaciółką. Najlepszym przyjacielem jakiego kiedykolwiek miałem. Może odczytywałem to źle, ale czułem, że między nami istniało coś więcej. Byłem zdezorientowany. Ale wtedy powróciły wspomnienia. Przypomniały mi, że Laney była za dobra dla mężczyzny, który już nigdy nie poczuje się czysty.

Laney Prawie miałam zawał, kiedy Sarah zobaczyła moją obrączkę. Na szczęście nie poszło tak źle, jak się spodziewałam.

Koleżanki Asha były naprawdę uprzejme i przychylnie nastawione. Kobiety otwarcie przyznały, że były nim oczarowane, jednak żadna z nich nie dała mi odczuć, że w ich relacjach chodziło o coś więcej niż przyjaźń. Miałam wrażenie, że Ash dobrze się bawił. Do momentu, kiedy dostrzegłam na jego twarzy mrok. Zastanawiałam się, o czym myślał. Potem starał się wykrzesać z siebie odrobinę radości, ale znałam go już na tyle dobrze, by dostrzec różnicę między szczerym, a tym zakładanym dla publiczności uśmiechem. Zostaliśmy w lokalu wystarczająco długo, by przejeść się panna cottą. Wreszcie Ash powiedział, że wychodzimy. Zawiózł mnie do domu, przygotował mi trochę rumiankowej herbaty i podał leki. Następnie zaprowadził mnie do mojego pokoju i wyszedł. Noc poślubną spędziłam w łóżku, sama, zastanawiając się, czy Ash otworzy drzwi i wejdzie do środka. Miałam taką nadzieję. Jedno wiedziałam na pewno. Musiałam zerwać z Collinem. Nie byłam w porządku w stosunku do żadnego z nas. Niestety wyjechał na dwa tygodnie w podróż służbową, a nie zmierzałam zakończyć trwającego dziesięć lat związku przez telefon. To czekanie było frustrujące. Przez dwa następne tygodnie nic się nie zmieniło. Byliśmy współlokatorami, kontrakt małżeński leżał ukryty w szufladzie w mojej sypialni, kserokopie dokumentu zostały wysłane do urzędów w związku z procedurą przyznania zielonej karty, a moja obrączka ślubna nie była na moim palcu. Ash nie próbował mnie ponownie pocałować. Czasami tylko widziałam, jak mi się przyglądał. Pragnęłam go i miałam wrażenie, kiedy patrzył na mnie niepewnym, zdziwionym wzrokiem, że on też mnie pragnął. Jednak ilekroć nasze spojrzenia się spotkały, uśmiechał się do mnie i szybko uciekał wzrokiem w bok. Słyszałam go w nocy, prawie każdej nocy. Zaczynało się od krótkich, wymamrotanych zawsze po słoweńsku słów, potem dochodziło skrzypienie kanapy, kiedy rzucał się niespokojnie. Szepty stawały się głośniejsze, aż w końcu przechodziły

w krzyki. Budził się. Słyszałam, jak chodził po kuchni, biorąc sobie coś do picia. Czasami włączał delikatną muzykę i wtedy wiedziałam, że tańczył. Chciałam z nim być, powstrzymać jego koszmary, albo przynajmniej zapewnić go, że nie był sam. Jednak niepewność zawsze mnie powstrzymywała. Poza tym miałam świadomość, że nocny taniec należał tylko do niego. W ciągu tych dwóch tygodni każdy dzień spędził w teatrze. Wracał do domu zbyt zmęczony, by zrobić coś więcej, niż tylko usiąść przed telewizorem. Dwukrotnie poprosił, bym wyszła z nim i innymi tancerzami po pracy, ale zawsze odmawiałam. Aż pewnego dnia stało się coś nieprawdopodobnego. Collin poprosił mnie o rękę. W dniu swojego powrotu do Chicago, zaskoczył mnie, zjawiając się w mieszkaniu z bukietem kwiatów. Rzucił swoją propozycję, gdy leżałam na kanapie, oglądając telewizję, a Ash udawał, że walczy w kuchni z ekspresem do kawy. Moje nerwy były w strzępach i chciałam, żeby Ash załapał wskazówkę i wyszedł. Ale on ignorował wszystkie moje sygnały, uparcie kręcąc się po kuchni. Obserwowałam go kątem oka, jak trzaskał drzwiczkami kuchennych szafek. Wydawało mi się, że Collin wyczuje, że coś jest nie tak, ale tak bardzo przyzwyczaił się do udawania, że Ash nie istnieje, że chyba rzeczywiście go nie zauważył. Cały czas zastanawiałam się czy dobrze postąpiłam, czy z powodu zadurzenia w Ashu nie popełniłam wielkiego błędu. Byłam przekonana, że nie, jednak przekreślenie dziesięciu lat było po prostu trudne. Oświadczyny Collina nie należały do romantycznych. To absolutnie nie było w jego stylu. Zaczął od propozycji wspólnego zamieszkania. - Collin, muszę z tobą porozmawiać o… - Wiem, ja też. Dużo myślałem podczas mojej nieobecności. Uważam, że moglibyśmy zaoszczędzić pieniądze, gdybyśmy razem zamieszkali - przekonywał

mnie. - To mieszkanie nigdy nie było dla ciebie odpowiednie, tylko że jesteś zbyt uparta, by to przyznać. W reakcji na jego gafę posłałam mu kwaśne spojrzenie. - Collin, nie uważam… - W takim razie weźmy ślub - powiedział z entuzjazmem. - Znajdziemy specjalnie przystosowane mieszkanie, wyposażone we wszystko, co może ci się przydać. Wiem, wiem, teraz nie potrzebujesz tych wszystkich udogodnień, ale kiedyś będziesz. Jedno z nas musi myśleć z wyprzedzeniem. Kiedy będziemy mieli dzieci, możemy… Jego słowa wytrąciły mnie z odrętwienia. - Nie. Wyglądał na zirytowanego moim sprzeciwem. - Nie? Co masz na myśli mówiąc nie? Nie co? - Nie chcę dzieci - powiedziałam. - Wiem, że teraz nie chcesz, ale… - Nigdy. Collin wyglądał na zmieszanego. - Ale przecież kochasz dzieci? Przełknęłam ciężko i spojrzałam w dół. - Nie wykluczam w przyszłości adopcji. Twarz Collina się zaczerwieniła. - Dlaczego, do cholery, mielibyśmy adoptować? Spotkałam jego wściekłe spojrzenie. - Z mojego powodu.

Momentalnie wyraz jego twarzy złagodniał. - Kochanie, jeśli zachorujesz lub nie będziesz dawała sobie rady, zatrudnimy pomoc. Nianię albo pielęgniarkę, kogokolwiek będziesz potrzebowała. Zamknęłam oczy. Collin potrafił być taki uprzejmy. Tak cholernie ślepy i jednocześnie w tym samym momencie miły. Jego dobroć pokonywała moje własne pragnienia i potrzeby. Zawsze tak było. Zawsze mu na to pozwalam. Do teraz. - Nie, Collin. Nie chcę urodzić, ponieważ nie chcę przekazać moich genów. Nie mogłabym przyglądać się cierpieniu dziecka, wiedząc, że jestem za to odpowiedzialna. Jest mnóstwo dzieci, które potrzebują miłości, rodziny. Mogę adoptować. Twarz Collina zmieniła się w maskę. - A co z tym czego ja pragnę? Nie chcę dziecka innego mężczyzny. Chcę naszego dziecka. To o to, kurwa, w tym chodzi! Collin nigdy nie przeklinał. Twierdził, że to świadczy o ubogim słownictwie. Słysząc go teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo się czuł zraniony. - To nie powinno być dla ciebie zaskoczeniem - powiedziałam delikatnie. – Nie ukrywałam tego, że nie chcę dzieci. - Nie wiedziałem, że miałaś na myśli nigdy! – krzyknął. - To powinieneś lepiej słuchać! – wrzasnęłam w odpowiedzi, rozpalona przez wściekłość i frustrację. - Powiedziałam ci, że nie chcę dzieci, na naszej trzeciej randce! - Każda kobieta tak mówi! - warknął. - Nikt nie traktuje tego poważnie! Ściszyłam głos. - Miałam to na myśli wtedy i mam teraz. Collin potarł twarz dłońmi. - Laney, kochanie, medycyna cały czas idzie do przodu. Twoja choroba nie pogłębia się.

- Tak! - Przerwałam z gniewem. - Przez leki, które przyjmuję. Toksyczne leki, które musiałabym przestać brać, zanim zaszłabym w ciążę. Mogłabym stracić zdolność poruszania się, którą mam teraz. Na stałe. Gwałtownie się cofnął. - Nie o to mi chodziło. Wszystko przekręcasz. Zawsze to robisz. - Więc raz na zawsze wyjaśnijmy tę sprawę, by w przyszłości nie było żadnych nieporozumień. Nie chcę zajść w ciążę. Nigdy. Nie chcę urodzić. Nigdy. Nie mogę ryzykować. Collin odchylił się na siedzeniu. - Nie mam nic do powiedzenia? Potrząsnęłam głową, wiedząc, że to koniec. Nawet jeśli wybrałabym Collina, on nie wybrałby mnie. Nie na zawsze. Smutek ściskał mnie za gardło, gdy czułam napływające do oczu łzy. - Nie, nie masz. - Wow. - Collin masował skronie. - Wow - powiedział ponownie. - To tyle? Żadnej dyskusji? Żadnego kompromisu? Laney przemówiła i koniec? - W tej sprawie nie mogę się zgodzić na kompromis - wyszeptałam. - I nie mogę ciebie poślubić. Wstał powoli, jego klatka piersiowa gwałtownie unosiła się i opadała. - Mogłem mieć kogokolwiek - powiedział napiętym głosem. - Ale chciałem ciebie. Nawet wtedy, kiedy powiedziałaś mi, że jesteś… kim jesteś… nie obchodziło mnie to. Mógłbym zdobyć najlepszych lekarzy, najlepszych terapeutów… - Nie potrzebuję pielęgniarki - powiedziałam cicho. -Ale możesz! Pewnego dnia możesz potrzebować! - krzyknął, ponownie podnosząc głos.

- Collin - westchnęłam. - Wszystko co widzisz, patrząc na mnie, to osoba, której musisz pomóc, by poczuła się lepiej. Ale mnie nigdy nie będzie lepiej: jest tak dobrze, jak ma być. - Nie wiesz tego! - Wiem. Wiem to. Nie mogę być z kimś, kto chce mnie zmienić. - Nie chcę cię zmieniać! Chcę tylko, by było… - Lepiej. Skończyłam za niego. Zamknął oczy, zwiesił głowę, a moje serce płakało z bólu i porażki, jaką zobaczyłam w jego oczach, kiedy ponownie je otworzył. Obszedł stół i zachwiał się, jakby miał zamiar pochylić się i pocałować mnie w policzek. W ostatniej chwili otrząsnął się i wyprostował. - Żegnaj, Laney. Uważaj na siebie. - Przepraszam - powiedziałam cicho, chrapliwym głosem. Przytaknął i chwilę później już go nie było. Odchyliłam się na siedzeniu i pozwoliłam gorącym łzom płynąć. Collin był dobry człowiekiem i nienawidziłam go ranić. - Laney, wszystko w porządku? Cichy głos Asha przerwał moje nieszczęśliwe myśli. - Nie. Usiadł naprzeciwko mnie na miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą siedział Collin, następnie nic nie mówiąc, sięgnął po moją rękę. Poczułam ciepło i nacisk jego dłoni. Złączyliśmy nasze palce i Ash zaczął kciukiem gładzić moją skórę. - Słyszałeś? - zapytałam.

- Tak - powiedział prosto, jego ciemne oczy niczego nie ukrywały. - Czy postąpiłam właściwie? Mocniej ścisnął moje palce. - Zamknięty w klatce ptaszek jest bezpieczny przed orłem, ale co z tego skoro nie może latać. Wydałam niezbyt eleganckie prychnięcie. - Czy to słoweńskie przysłowie? Ash uśmiechnął się do mnie. - Nie, to przysłowie Alijaza. - Nie jestem pewna czy pasuje do sytuacji. - Nie? Mi się podoba. - Mi też – westchnęłam. Smutek znów przejął kontrolę nade mną. Zaczęłam płakać: nad sobą, nad Collinem, nad stratą dziesięciu lat przyjaźni. Ash przysunął się bliżej, oplótł mnie ramionami, przyciągnął do swojej piersi i kołysał nas delikatne. Trwaliśmy tak przez długi czas.

♫♪♫

Kiedy myślałam o tym później, uświadomiłam sobie, że Collin ani razu nie powiedział, że mnie kocha. A przecież tylko to miało znaczenie.

Rozdział 14

Ash KŁAMSTWA, KŁAMSTWA i jeszcze więcej kłamstw. Ciężko było za nimi wszystkimi nadążyć. Laney i ja udawaliśmy przyjaciół, a kiedy spotkaliśmy moich kolegów z zespołu, musieliśmy zachowywać się jak małżeństwo. W teatrze byłem zmuszony odpowiadać na pytania o nią, o nas, kiedy nie było żadnych nas. Byliśmy przyjaciółmi. Szanowałem ją, sposób w jaki radziła sobie ze swoją chorobą wzbudzał we mnie podziw. Ale nie chodziło tylko o to. Laney bardzo ciężko pracowała i była niezawodnie lojalna wobec ludzi, których kochała. Udawałem, że lada dzień otrzymam zieloną kartę, kiedy tak naprawdę w ogóle nie byłem tego pewien.

Kutas został wyeliminowany, ale Laney nie wyglądała na szczęśliwą. Zastanawiałem się, czy żałowała zerwania z nim i fałszywego małżeństwa ze mną. Policja nie miała żadnych wiadomości o Bratva. Wszystkie ich obietnice o wymierzeniu sprawiedliwości wydawały się puste. Nie poinformowali mnie nawet, czy zidentyfikowali dziewczynę, którą znaleźli. Każdej nocy w moich koszmarach widziałem jej martwe oczy i czułem, jakby uchodziło ze mnie życie. Nadal nie było żadnych wiadomości na temat Yvety i Gary’ego. Najprawdopodobniej policja w Las Vegas nie potrafiła odnaleźć miejsca, które opisała Marta. Kolejna ślepa uliczka. Kolejna porażka. Pewnego dnia Rosa, choreografka, odciągnęła mnie na bok i sfrustrowana oświadczyła, że w moim tańcu brakuje pasji. Powoli traciłem jedyną rzecz, która zawsze utrzymywała mnie na powierzchni. Próby były do dupy, ale to akurat nie była moja wina. Nie mogłem rozmawiać o tym z Laney. Nie po tym, jak poświęciła dla mojego marzenia swoje życie. Więc kiedy pytała, zawsze odpowiadałem, że wszystko jest w porządku. Wydawało mi się, że taniec i czas spędzony w teatrze nie powinien być spierdolony. Ale tak było, kiedy po kilku głośnych kłótniach z producentem, Rosa zrezygnowała. Dalano miał przestarzałe i staroświeckie pomysły, i nie uważałem, żeby w czymkolwiek różniły się od „Ulicy Szaleństw”18. Ponieważ Mark, dyrektor, był chłopakiem Dalano, robił cokolwiek ten mu powiedział. Po odejściu Rosy, wszystko co oryginalne i kreatywne zostało usunięte z przedstawienia. Teraz w moim tańcu nie musiało być pasji. Mark chciał jedynie tancerzy wyciętych z grubego kartonu, dokładnie takich samych jak sprzed trzydziestu lat. Przedstawienie miało wejść na afisz w pierwszym tygodniu grudnia i obecnie trwały przymiarki kostiumów. Gdy wpatrywałem się w złotą lamówkę na spodniach, frak i dopasowany cylinder, wiedziałem, że to będzie pieprzona katastrofa.

(ang. 42nd Street ) – amerykański musical z 1933 roku w reżyserii Lloyda Bacona. Film osiągnął dobry zysk i przez wielu uznawany jest za klasyka. 18

Laney domyślała się, że coś było nie tak. Ale jak, do cholery, miałem powiedzieć jej prawdę? Przecież poślubiła mnie, żebym wykorzystał szansę. Chmury burzowe gromadziły się na horyzoncie, napięcie rosło i coś w końcu musiało się wydarzyć. Otwarcie zaplanowano na pierwszy weekend grudnia Przypuszczałem, że do Nowego Roku show spadnie z afisza. - Co się dzieje? - po raz setny zapytała Laney. - Ni… - Nic, racja? Masz się dobrze. Jest okej. Nie ma problemu. Powtarzasz to cały czas. Nawet nie wiem, po co się trudzę zadawaniem pytań. Zadrwiła głośno i poszła do kuchni. Prawie natychmiast usłyszałem dźwięk ekspresu do kawy. Oparłem się o kanapę i zamknąłem oczy. Codzienne, małe kłótnie były męczące. Czasami naprawdę miałem wrażenie, że nasze małżeństwo było prawdziwe. Za wyjątkiem tego, że moja żona nie spała ze mną. Cóż, z tego co mówili inni faceci, również i to nie było niczym niezwykłym. Miałem dwadzieścia trzy lata i nie uprawiałem seksu od… od Yvety. Wraz ze wspomnieniem mój zły nastrój jeszcze bardziej się pogorszył. Policja nie mogła jej znaleźć. Nie wiedziałem, jak bardzo się starali i czy w ogóle, ale niewiedza była jak utrzymujący się tępy ból. Przez większość czasu mogłem go zignorować, ale czasami … Poczułem, że kanapa obok mnie się ugięła, więc otworzyłem lekko jedno oko i zobaczyłem Laney ofiarującą mi kubek kawy. - Gałązka oliwna - powiedziała. Kiwnąłem głowa i wziąłem kubek z jej rąk.

- Ash, wiesz, że możesz rozmawiać ze mną na każdy temat, możesz mi powiedzieć o wszystkim. Widzę, że coś cię dręczy. Chciałabym, żebyś powiedział mi o tym wprost. Nienawidzę zgadywać. Przecież jesteśmy przyjaciółmi, prawda? - Laney, proszę… - Nie, Ash. Nie tym razem. Musisz mi powiedzieć, co cię tak nakręca. – Zacisnęła wargi w ciekną linię. - Czy to ja? Westchnąłem i spojrzałem w dół - Nie, to nie ty. - To co? Proszę, nie każ mi grać w dwadzieścia pytań. Odłożyłem kubek na stolik. - Chodzi o przedstawienie - powiedziałem w końcu. - Jest źle. Laney zmarszczyła brwi. - Co masz na myśli? - Przestawienie jest złe. Złe jak gówno. Złe jak nudy. Złe jak nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby tego zobaczyć. Gdyby nie ostatni miesiąc, byłoby wspaniale. Wszyscy tancerze to wiedzą. Ale odkąd odeszła Rosa, nikt nie był w stanie sprzeciwić się Dalano. Wszyscy próbowaliśmy przestawić nasze zdanie, ale on tylko mówił, że jeśli nam się nie podoba, możemy odejść. - Skrzywiłem się. – Nikt z nas nie może sobie na to pozwolić. - To tym się martwiłeś? Laney brzmiała, jakby kamień spadł jej z serca. To mnie naprawdę wkurzyło. - Tak! – krzyknąłem. - To tym się zamartwiam! Poświęciłaś wszystko, żebym mógł wystąpić w gównianym show, które nawet nie przetrwa miesiąca, więc wybacz mi, że jestem tym trochę, kurwa, przygnębiony! - Nie wrzesz na mnie! – Krew napłynęła jej do twarzy, a oczy niebezpiecznie rozbłysły.

Zaległa między nami cisza i byłbym w stanie przysiąc, że słyszałem bicie jej serca. Wpatrywała się we mnie z gniewem swymi niebezpiecznie pociemniałymi oczami. Byłem pewien, że zamierzała mnie spoliczkować. Napiąłem mięśnie, ale Laney całkowicie mnie zaskoczyła. Roześmiała się. - Przynajmniej już nie mówisz: w porządku - uśmiechając się, trąciła moją pierś palcem. - Doskonale rozumiem, dlaczego nie chciałeś mi nic powiedzieć i przykro mi, że przedstawienie nie spełnia twoich oczekiwań, ale nie masz do czynienia z delikatnym, malutkim kwiatuszkiem. Jestem w stanie poradzić sobie z prawdą. - Nie znam się na żadnych kwiatkach, ale ty jesteś całkiem malutka. - Uważaj, mistrzu! Chwyciłem jej dłoń, kiedy ponownie chciała mnie szturchnąć. - Przepraszam - powiedziała poważnie. - Jesteś silna, wiem o tym. Uśmiechnęła się do mnie, jej oczy błyszczały. Nagle zapragnąłem ją pocałować. Opuściłem wzrok na jej usta. Odchrząknęła i się odsunęła, miała zaróżowione policzki. - Wiesz, że w ten weekend przypada Święto Dziękczynienia, prawda? Przewróciłem oczami. - Taa, myślę, że zauważyłem. Musiałbym być głuchy i ślepy, żeby nie zauważyć, że Amerykanie rozpoczęli sezon świętowania. Nie wiedziałem, o co w tym wszystkim chodzi, dla mnie wyglądało to jak próba przed świętami. Ale jeśli to oznaczało kilka dodatkowych dni wolnych od prób, nie miałem nic przeciwko. - Cóż, zawsze w tym dniu mamy rodzinne spotkanie. W tym roku odbędzie się w domu mojej cioci…

- Nie ma sprawy, Laney, poradzę sobie. Prawdopodobnie po prostu się wyśpię, zrobię pranie, pooglądam telewizję. Przewróciła oczami. - Jesteś zaproszony, idioto. Poza tym moja rodzina umiera z ciekawości, by cię poznać. Szczególnie moja mama. Zmieszany uniosłem na nią brwi. - Naprawdę? - Oczywiście! Jesteś tajemniczym słoweńskim współlokatorem. - A co z twoim ojcem? - Będzie tam, ale nie ma nic do powiedzenia w temacie zaproszonych gości. To należy do żon. Spojrzałem na nią sceptyczne. -Zaufaj mi, będzie dobrze. Będzie mnóstwo ludzi i … - posłała mi chytre spojrzenie. - Będzie też tona jedzenia. Ciocia Lydia jest naprawdę świetną kucharką. Faszerowany indyk i żurawinowy sos, puree ziemniaczane, ciasto dyniowe. Zawsze jem tak dużo, że muszę rozpinać guzik od spodni przy stole. Czego tu nie lubić? Mój żołądek mruknął z uznaniem i Laney się roześmiała. - Przynajmniej część ciebie się zgadza. - Boże, zdecydował za mnie brzuch. Czekało mnie spotkanie z moją nową rodziną.

Laney

Umówiłam się z Ashem, że spotkamy się w teatrze. Stamtąd mieliśmy wyruszyć do wujka Paula i cioci Lydii. To nie miała być długa podróż, zaledwie godzina jazdy poza miasto. Nawet jeśli większość pracodawców pozwoliła swoim pracownikom wyjść wcześniej w środę przed Świętem Dziękczynienia, plan prób nie uległ zmianie. Z tego co mówił Ash, dyrektor nie był specjalnie zadowolony z długiego weekendu. W okolicach teatru panował straszny tłok i musiałam zaparkować kilka przecznic dalej. Ludzie byli już w świątecznym nastroju, a sklepy, podobnie jak bary, były przepełnione ludźmi, robiącymi na ostatnią chwilę zakupy. Ash podał mi kod do bocznych drzwi wejściowych przeznaczonych dla artystów, ale wahałam się czy z niego skorzystać. Czułam się dziwnie wkraczając w jego przestrzeń zawodową. Mój oddech zamienił się w mgłę w mroźnym powietrzu, kiedy próbowałam podjąć decyzję. Alejka prowadząca do wejścia była trochę przerażająca i to z jej powodu postanowiłam jednak skorzystać z kodu. Kiedy zaczęłam wprowadzać cyfry, drzwi otworzyły się i przeszła przez nie Sarah wraz z kilkoma innymi tancerkami. -Laney! Gdzie, do jasnej cholery, się ukrywałaś? - krzyknęła głośno. - Prosiłam Asha trylion razy, żebyś się z nami spotkała… o mój Boże! - Co? Jej oszołomiony wyraz twarzy sprawił, że obejrzałam się przez ramię. Ale nie myliłam się, szeroko otwarte oczy były przyszpilone właśnie do mnie. - Ty… chodzisz!

- Och, taa - roześmiałam się z zażenowaniem. - Tylko w złe dni korzystam z wózka. Przeważnie całkiem dobrze radzę sobie bez niego. Przez chwilę wpatrywała się we mnie, a następnie zamrugała oczami. Wydawało mi się, że szok powoli ustępował. - Wow! Mam na myśli, wow! Sarah wciąż się na mnie gapiła, kiedy Ash wyszedł z teatru. Widząc nas razem, zawahał się, ale następnie otoczył mnie ramionami i przyciągnął do pocałunku, który rozgrzał mnie od czubka głowy po palce stóp. Moim zdaniem przyjaciele nie całowali się z języczkiem, ale przypuszczałam, że chodziło o specjalne przedstawienie dla jego kolegów z pracy. Poczułam miętowy żel pod prysznic, którego używał w teatrze, oraz nutę dymu papierosowego, o którą musiałam go później zapytać. - Witaj żono - powiedział z szerokim uśmieszkiem, kiedy ześlizgnęłam się po jego ciele. - Cześć - zapiszczałam w odpowiedzi. - Litości. - prychnęła Sarah, kręcąc głową. - Laney, ty i ja absolutnie wybieramy się na drinki w następnym tygodniu. Nie olewaj mnie, kochana! Odmaszerowała, machając rękami w powietrzu. - Czy ona zawsze jest taka? Ash wzruszył ramionami. - Taa. Lubię ją. - Ja też. Zauważyłam, że po raz pierwszy od naszego ślubu miał na sobie eleganckie, luźne spodnie oraz gruby płaszcz, którego tym razem nie zapiął. - Gotowy na spotkanie z teściami? - drażniłam się z nim. Zmrużył oczy w uśmiechu. - Matki mnie kochają - powiedział z szelmowskim mrugnięciem.

- Ile ich spotkałeś? Wzruszył niedbale ramionami. - Wszystkich rodziców moich partnerek. - Następnie spojrzał na mnie, wciąż się uśmiechając. - Tanecznych partnerek. - Więc nigdy nie przyprowadziłeś żadnej dziewczyny do domu na spotkanie z twoimi rodzicami? To znaczy z twoim ojcem? Skrzywił się. - Nie. Taa, znowu mi się to udało, w mniej niż dziesięć sekund zmieniałam jego dobry humor w zły. W pewnym momencie przebiegli obok nas trzej mężczyźni, którzy okropnie śmierdzieli alkoholem. Jeden z nich mnie popchnął. Kiedy się zachwiałam, Ash błyskawicznie upuścił torbę i mnie złapał. Widziałam, że otworzył usta, jakby chciał na nich krzyknąć, ale się powstrzymał. Więc krzyknęłam za niego. - Hej! Mężczyźni odwrócili się i jeden z nich, śmiejąc się, wskazał na mnie. - Sorry, malutka. Nie zauważyłem cię. - Palant - mruknęłam. Ash wciąż nic nie mówił, ale miałam wrażenie, że patrzył wprost na nich. - Na co patrzysz, ładny chłopcze? Ash nie odezwał się, ale również nie przestał się gapić. Bałam się, że coś się może stać, jeżeli natychmiast stąd nie odejdziemy. Pociągnęłam go za rękaw, szepcząc jego imię.

Stał jakby był sparaliżowany, ale następnie potrząsnął szybko głową i ignorując mężczyzn, podniósł swoją torbę. - Pedał! Jeden z nich krzyknął w kierunku Asha, i wszyscy się roześmieli. Poczułam jak zamarł, ale szłam dalej, nie odwracając się. - Co za cipka. Ash przewrócił oczami i wymamrotał coś, czego nie mogłam usłyszeć. Miałam nadzieję, że odeszliśmy od nich wystarczająco daleko, by nie było żadnych kłopotów. Ale wtedy usłyszeliśmy głośny ryk. - Taa, może ssać mojego fiuta! Momentalnie zobaczyłam zmianę w Ashu: światełko zgasło, a jego miejsce zajęła ciemność. Upuścił sportową torbę i pobiegł w ich kierunku. Byli zaskoczeni i zbyt pijani, by uciekać. Widziałam ich przerażenie, kiedy Ash podleciał do jednego i bez słowa uderzył go w twarz. Bam! Bam! Bam! Krew wytrysnęła z nosa mężczyzny. Machał bezradnie rękami osuwając się powoli na bruk. Żółte światło ulicznych latarni dodawało grozy tej okropnej scenie. Kiedy Ash zaatakował, jego twarz zmieniła się w demoniczną. Wszystko działo się tak szybko. Tylko drugi facet próbował oddać uderzenie, jednak jego pięść zaplątała się w płaszcz Asha. Po chwili na zimnym chodniku leżeli już dwaj mężczyźni, rzężąc z bólu. Trzeci facet patrzył z niedowierzaniem, jego zamroczony alkoholem mózg próbował rozpracować, co się właściwie wydarzyło. Byłam tak zszokowana, że nie mogłam się ruszyć z miejsca. Ash złapał faceta, pomimo że ten w ogóle nie rwał się do walki i uderzał go raz za razem, dopóki mężczyzna nie zwrócił i nie upadł w swoje wymiociny. Zaczęłam krzyczeć. - Ash, nie!

Przysięgam, że słyszałam trzask łamanego żebra, kiedy Ash nadepnął na niego z całej siły. Ale wtedy się zawahał i powoli odwrócił się, by spojrzeć na mnie. Po przeciwnej stronie ulicy ludzie wrzeszczeli i widziałam dwie osoby z telefonami, prawdopodobnie wzywali policję. Musieliśmy się stąd wynosić albo Ash spędziłby Dziękczynienie w celi. Byłam pewna, że tym razem mój tata by mu nie pomógł. Ash zdjął nogę z leżącego mężczyzny. Wydawało się, że oprzytomniał. Podbiegł do mnie, podniósł torbę i złapał moją dłoń, ciągnąc mnie po ulicy, dopóki nie zniknęliśmy za zakrętem. Kiedy dotarliśmy do samochodu, starałam się odnaleźć kluczyki w torebce, co było dość trudne, ponieważ miałam zgrabiałe palce. Ash spokojnie zabrał je z mojej trzęsącej się dłoni, otworzył drzwi pasażera i pomógł mi wsiąść do środka. Następnie wskoczył na miejsce kierowcy i wycofał samochód. Miał napiętą twarz, a dłonie zaciskał mocno na kierownicy. Nigdy wcześniej nie widziałam takiej … agresji. Ci pijani faceci nie mieli żadnej szansy. Nie byłam pewna, czy bez mojej interwencji Ash potrafiłby się zatrzymać, nim spowodowałby jeszcze większe obrażenia. Co do cholery się stało? Uciekaliśmy? Co wywołało jego wybuch? Szukałam odpowiedzi, ale w głowie miałam tylko pustkę. - Widziałaś go? - zapytał nagle Ash. - Tak! Ja …mój Boże, Ash! Ci mężczyźni! To było… - Szalone, Przerażające. Rzucił mi zdezorientowane spojrzenie, a następnie jego twarz zmieniła się w maskę. - Byli dupkami. - Tak, ale… Westchnął. - Jesteś na mnie zła? Nie wiedziałam, jak ubrać w słowa te wszystkie skrajne emocje, które szalały wewnątrz mnie, więc nawet nie próbowałam tego robić. - Masz krew na koszuli.

Ponownie zacisnął usta. - Jesteś na mnie zła. - Mogłeś zostać aresztowany za napaść. Potrząsnął głową. - Mogę wrócić do domu, do mieszkania, jeśli nie chcesz, żebym się spotkał z twoją miłą, szczęśliwą rodzinką. Jego głos przesycony był sarkazmem, ale usłyszałam w nim jakąś nutę, która sprawiła, że chciałam się nim zaopiekować, sprawić, żeby było dobrze. Jak się to miało do tego, że przed chwilą powalił trzech mężczyzn, owszem pijanych, ale nadal jednak rosłych facetów? Ash zdecydowanie nie potrzebował mojej ochrony. - Nie, jest już po wszystkim. Po prostu… nie mogę uwierzyć… to było tak bezwzględne, okrutne. Nie rozmawialiśmy już więcej, dawałam mu jedynie wskazówki dotyczące wyjazdu z miasta i drogi, którą jechaliśmy na południe. Czułam się tak samo jak podczas naszej ucieczki z Vegas. W powietrzu unosiło się to samo napięcie co wtedy, a nas ponownie ogarnęła ta sama niepewność. W końcu przypomniałam sobie coś, co pomagało Ashowi rozładować stres: włączyłam radio. Słuchaliśmy przepełnionej smutkiem piosenki, zanim nacisnął przycisk i znalazł stację z Chicago nadającą jazz. Kiedy jechaliśmy na południe, mijaliśmy osobliwą społeczność Canaryville, gdzie dorastałam. Każda ulica wiązała się ze wspomnieniami. Krajobraz ze stocznią w tle, stare drzewa i życie kulturalne skoncentrowane wokół parafii świętego Gabriela. Mama będzie zachwycona faktem, że Ash był katolikiem. Wiedziałam, że w nadchodzące święta zaciągnie nas na pasterkę. Tak szybko, jak narodziła się ta myśl, tak szybko umarła. Ash nie był moją rodziną i nie ważne co mówił kawałek papieru. Miał teraz pieniądze, w każdej chwili

mógł otrzymać paszport i zieloną kartę, mógł więc polecieć na święta do domu, zwłaszcza, że przedstawienie, zgodnie z tym co mówił, nie będzie zbyt długo grane. Przeniknął mnie dreszcz i ostry ból zagnieździł się w mojej klatce piersiowej. Zimna, listopadowa noc nie miała z tym nic wspólnego. Ale wtedy zadzwonił telefon, pokazując imię mojego kuzyna Paddiego. - Cześć, Paddy! - Hej, dzieciaku! Jesteś w drodze? - Tak, zostało nam dziesięć, może piętnaście minut. Dlaczego pytasz? - Cóż, nie świruj, ale Collin tu jest. - Collin? Ash posłał mi pytające spojrzenie. - Taa. Pił… - Collin nigdy nie pije. - Cóż, teraz tak, więc lepiej szybko tu przyjedź. I, um, on mówi różne rzeczy. - Jakie rzeczy? Co on mówi, Paddy? Usłyszałam jego westchnienie. - Po prostu spróbuj tu dotrzeć jak najszybciej, Laney – powiedział i się rozłączył. - Dziwne. - Wszystko dobrze? - zapytał Ash. - Nie wiem. Najwyraźniej Colin się pokazał. Och Boże, to będzie niezręczne! Co on, do cholery, robi w domu mojej cioci? Ash stukał długim palcem o kierownicę. - Chce cię odzyskać.

- Nie, nie po tym, jak to się skończyło. Słyszałeś, co mówił. Ash nic nie odpowiedział i przez następne dziesięć minut zadręczałam się pytaniami. Gdy wjechaliśmy do Kankakee, wytłumaczyłam mu, gdzie ma skręcić i przez chwilę jechaliśmy niesamowicie wąską drogą, aż zatrzymaliśmy się przed dużym, dwukondygnacyjnym budynkiem z płotem i białym gankiem. Był w południowym stylu, pomimo tego, że znajdowaliśmy się na północy, gdzie było wietrznie, chłodno, a w powietrzu wyczuwało się nadchodzący śnieg. Odpięłam pas, ale zanim mogłam wysiąść, Ash złapał moją dłoń. - Czy z nami dobrze, Laney? Wiedziałam, o co pytał. Nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. Zszokował mnie jego nagły wybuch, jego brutalność, to że nie mógł przestać bić tego mężczyzny. Zaczęłam się zastanawiać, jak dobrze znałam Asha. Przypomniały mi się słowa mojego ojca. - Tak - powiedziałam powoli. - Ale proszę, nigdy więcej tego nie rób. Pokręcił głową. - Nie mogę tego obiecać. O co chodziło? I dlaczego był blady jak śmierć? Chciałam, żeby ze mną szczerze porozmawiał, ale teraz nie mieliśmy na to czasu. - Po prostu… w porządku… ale zostaw Collina mnie. Najlepiej pozwól mi prowadzić całą rozmowę, okej? Ponownie pokręcił głową. Cholera, to będzie pokręcone Dziękczynienie. Chciałam stąd zniknąć. Chroniłam się przed kompletnym szaleństwem, wyliczając na palcach ponure i tragiczne miejsca, gdzie wolałam teraz być, ale

zabrakło mi palców u rąk. Żałowałam że nie mogłam zdjąć butów, by kontynuować moje nowe hobby. Ash rozładował bagażnik, wyciągając torby z naszymi rzeczami i jedzeniem, które przywieliśmy ze sobą. Miałam nadzieję, że uda mu się zmienić koszulę, zanim spotka moich rodziców. Wyprostowałam ramiona i weszłam po schodach prowadzących do wejścia, ale zanim mogłam nacisnąć dzwonek, drzwi się otworzyły i zobaczyłam przed sobą czerwoną twarz Collina. - Oto jest - wycedził. - Spłoniona panna moda. Och nie! Dłoń wyszła za niego i zobaczyłam, jak Paddy chwycił Collina za koszulę i wciągnął go z powrotem do środka. Spojrzałam przez ramię. Byłam przekonana, że szok jaki zobaczyłam na twarzy Asha, odzwierciedlał moje własne osłupienie. Nagle w drzwiach pojawiły się moja mama i ciocia, i wciągnęły mnie do środka, dusząc w uściskach i pytaniach. Ash bez pośpiechu poszedł za nami. Usłyszałam, jak odstawiał torby na drewnianą podłogę. - Laney, co to za nonsens? - zapytała mama, zanim miałam szansę złapać oddech. - Czy to prawda? - Może pozwolisz jej najpierw wejść do środka? - sapnęła ciocia Lydia. Wszyscy jesteśmy w kuchni. Mama wpatrywała się we mnie gniewie, a następnie głośno tupiąc przeszła do wielkiej kuchni usytuowanej na tyłach domu. Spojrzałam na Asha, ale on tylko wzruszył ramionami, a potem zaofiarował mi swoją dłoń. Po chwili wahania przyjęłam ją.

W kuchni cioci Lidii było ciepło. W powietrzu unosił się korzenny aromat. Cydr i cynamon. Odetchnęłam głęboko, pozwalając zapachowi dzieciństwa przeniknąć do mego wnętrza. Tata siedział przy ciężkim drewnianym stole razem z wujkiem Paulem. Każdy z nich trzymał kufel piwa. Collin opadł na krzesło, uśmiech zniknął z jego twarzy, a jego miejsce zajął ból. - Zamierzasz zaprzeczyć, że go poślubiłaś? - Ash jest moim mężem. Wszyscy wyglądali na ogłuszonych, również i Ash. Ale zanim ktoś mógł to zauważyć, otrząsnął się i uśmiechnął się z dumą, zarzucając rękę wokół moich ramion. - Jestem bardzo szczęśliwym człowiekiem – powiedział, jakby rzeczywiście tak myślał. Kiedy poczułam, że moje kolana uginają się, usiadłam na twardy krześle naprzeciwko Collina. Ash wsunął się na miejsce obok mnie. Wszyscy się na nas gapili. Nagle poczułam, że w pomieszczeniu zrobiło się zbyt gorąco, nie mogłam oddychać. Odpięłam kilka guzików płaszcza, zastanawiając się czy nie lepiej będzie jak odwrócę się, wyjdę i wrócę do Chicago. Ash ponowie złapał moją dłoń pod stołem. Rzuciłam mu szybkie spojrzenie, ale on wpatrywał się w mojego byłego chłopaka. Collin podniósł szklankę, próbując wznieść toast i rozlewając przy okazji trochę piwa. - Za szczęśliwą parę. Paddy zabrał szklankę z jego dłoni i wylał trunek do zlewu. - Już dość wypiłeś, koleś. Collin nie był wystarczająco pijany, by dyskutować z Paddym, który, jak wszyscy mężczyźni w mojej rodzinie, był wielkim facetem i na dodatek pracował w straży pożarnej.

- Laney? – Mama wpatrywała się we mnie z szeroko otwartymi oczami. - Um, cóż… - odchrząknęłam nerwowo, czując się jakbym miała trzynaście lat, a nie kilka miesięcy do trzydziestki. Collin roześmiał się głośno. - Wyszła za niego, żeby mógł dostać zieloną kartę. Z jakiego niby innego powodu? Zrobiłam się czerwona jak burak. Ash mocniej ścisnął moje palce i spojrzał na mnie pytająco, czekając na moją odpowiedź. Ale nic nie powiedziałam. Zapewniłam go, że to ja będę prowadzić rozmowę, ale po prostu nie mogłam znaleźć słów. Uniósł moją dłoń do ust i delikatnie pocałował moje kostki. - Laney jest moim słoneczkiem - powiedział zwyczajnie, a następnie na jego twarzy pojawił się zapierający dech uśmiech. Byłam gotowa założyć się, że zdobył nim serca większości kobiet zgromadzonych w kuchni. Ale nie taty. Oczywiście. - Laney, o czym ty, do cholery, myślałaś? Oszustwa imigracyjne to poważna sprawa. Ash gwałtownie zacisnął rękę. Wszelkie słowa zamarły na moich ustach, kiedy wpatrywałam się w rozczarowaną twarz mojego ojca. - Ja… Żadne słowo nie przeszło mi przez gardło. - Wiem, że nie chcecie mnie za zięcia - Ash przerwał, po czym przemówił pewnym siebie głosem. - Ale chciałbym, żebyście wiedzieli, że dbam o Laney i zawsze będę ją chronił. Mogłam zobaczyć ogień furii w oczach mojego ojca. Zniknął policjant, a jego miejsce zajął wściekły rodzic. Nagle w jego oczach dostrzegłam błysk, jakby coś

odkrył, zrozumiał. Uciekł wzrokiem w bok, a kiedy ponownie na mnie spojrzał, miał pokonany wyraz twarzy. - Powinienem się domyślić - wymruczał. - Kiedy… jak długo… naprawdę jesteście małżeństwem? - zapytała mama, wciąż wyglądając na oszołomioną i zranioną. Kiwnęłam głową. - Ojciec Patrick nie powiedział ani słowa! - Wzięliśmy cywilny ślub, mamo. Potrząsnęła głową i zacisnęła wargi. - Kiedy? - powtórzył tata. Nerwowo oblizałam usta i spojrzała na Collina. - Trzy tygodnie temu. Serce mi się ścisnęło na widok bólu na jego twarzy. - Trzy tygodnie temu? Dwa tygodnie temu prosiłem cię o rękę! Nic nie powiedziałaś! Dlaczego? Dlaczego?! - Przepraszam. Boże, to zabrzmiało tak niewłaściwie. - Pieprzyłaś się z nim przez cały ten czas? Kuchnia eksplodowała. Ash przewrócił krzesło na podłogę, kiedy okrążał stół, by dostać się do Collina. Paddy był tam pierwszy, ciągnąc Collina za kołnierzyk i drąc jego koszulę. Collin upadł plecami na stół, zrucając przy okazji szklanki i talerze. Ciocia Lydia krzyczała, tata wrzeszczał, a w pomieszczeniu zapanował chaos. Bracia Paddiego, Stephen i Eric, trzymali ręce Asha za jego plecami, kiedy szarpał się i walczył z nimi, krzycząc w swoim języku słowa, które brzmiały jak przekleństwa. Wujek Donald przybiegł, by pomóc tacie i wujkowi Paulowi wyprowadzić Collina z kuchni, chociaż prawdę mówiąc on za bardzo nie rwał się do walki.

Kiedy Collin wychodził, Ash wciąż ciskał na niego gromy. - Ash, nie! Po raz drugi tego wieczoru, próbowałam go uspokoić. W jego oczach wciąż wrzała wściekłość, ale widziałam, że powoli odzyskiwał kontrolę nad sobą. Wyszarpnął swoje ręce i wyszedł z kuchni. Paddy wyszczerzył się do mnie w uśmiechu. -Całkiem nieźle poszło. - Zamknij się. - Poważnie, Laney. Wyszłaś za tego faceta? - Poważnie, tak. Paddy wzruszył ramionami. - Przynajmniej nie poślubiłaś kutasa. - Dlaczego wszyscy tak go nazywają? Collin nie jest kutasem. On tylko jest… - Kutasem - powiedzieli razem Stephan i Eric. Westchnęłam. - Czuje się zraniony. Nie mogę go winić za to, że jest zły. - Naprawdę poprosił cię, byś za niego wyszła? - Tak, naprawdę. Och Boże, jestem okropna! Paddy przewiesił rękę przez moje ramiona. - Niee, nie jesteś taka zła. Zadbałaś o to, żeby impreza rozpoczęła się z hukiem. Cóż, chodźmy. Chcę poznać mężczyznę, który w końcu włożył ci na palec obrączkę. - To zabrzmiało, jakbym była starą panna. Paddy mrugnął do mnie.

- Sprawdźmy, czy nadal nią nie jesteś19. W odpowiedzi pokazałam mu inny palec, ale tylko się roześmiał. Ash siedział na werandzie, wpatrując się w gwiazdy, a dym papierosowy leniwie wirował wokół niego. - Laylay, tak bardzo przepraszam… Kiedy zobaczył mojego kuzyna, obejmującego mnie, nagle przerwał i wstał. Zgasił papierosa i przybrał defensywną postawę. - Witaj w rodzinie - uśmiechnięty Paddy klepnął Asha w ramię. - Masz w sobie wystarczającą ilość temperamentu, by być jednym z nas. Może płynie w tobie jakaś irlandzka krew? Ash potrząsnął głową i spojrzał na mnie. Szturchnęłam Paddiego w ramię. Wróciliśmy do domu i nastąpiła oficjalna prezentacja wszystkich obecnych członków rodziny. - Cóż - powiedziała ciocia Lydia, gdy ponownie znaleźliśmy się na korytarzu. – Skoro jesteście małżeństwem, Collin odsypia w pokoju gościnnym, więc…. Zaprowadziła nas do małej sypialni. - Przepraszam Laney – powiedziała głosem pełnym skruchy, gdy po wejściu do środka zobaczyliśmy wąskie podwójne łóżko. - Myślałam, że będziesz tu sama. Zamierzałam położyć Asha w gościnnym, ale… - Jest dobrze, ciociu Lydio - powiedziałam słabo. - Zostaję was samych, byście się zadomowili – powiedziała, patrząc na Asha. A potem, myślę, że chcielibyśmy bliżej poznać twojego męża. Zamknęła za sobą drzwi, a ja opadłam na łóżko - To kompletny koszmar - jęknęłam. Tradycyjny irlandzki pierścionek „claddagh ring” nosić można na cztery sposoby i każdy z nich oznacza coś innego. Paddy najprawdopodobniej nawiązuje do tej irlandzkiej tradycji, chociaż jak wiemy Ash dał Laney obrączkę, a nie pierścionek przedstawiający dwie dłonie trzymające serce, zwieńczone korona królewską. 19

Poczułam, jak mały materac ugiął się, kiedy Ash usiadł obok mnie. - Może tak jest lepiej. Usiadłam i gniewie na niego spojrzałam. - Jak, do cholery, możesz mówić, że jest lepiej? - Nie musimy dłużej kłamać. - Żartujesz sobie ze mnie? Oczywiście, że musimy kłamać. Nie znasz mojej rodziny! Bez końca będą nam zadawać pytania. Mama użyje wszelkich środków, by udzielić nam błogosławieństwa w kościele i przez następną dekadę staniemy się dla każdego ulubionym tematem rozmów! Ash wzruszył ramionami. - Wkrótce wszyscy o tym zapomną. Wytrzeszczyłam na niego oczy. - Za dwa lata bierzemy rozwód, prawda? Nic się nie zmieniło. Uciekł wzrokiem w bok, gdy nadal się mu przyglądałam. - Racja. Zaśmiał się bez humoru i usiadł plecami do mnie. Rozpięłam płaszcz i rzuciłam go na wąskie łóżko. - Zejdę na dół i… nie wiem… postaram się opanować sytuację. Po prostu bądź przygotowany na dużo pytań. - Sięgnęłam ręką w dół, by dotknąć jego policzka. Przepraszam za to. Zaskoczył mnie pochylając się do mojej ręki, miał zamknięte oczy. - To ja powinienem ciebie przepraszać. Przepraszam, Laney. Przepraszam za wszystko. Westchnęłam, czując miękkie ukłucie świeżego zarostu przy mojej dłoni. Następnie odsunął się i moment bliskości minął.

Wychodząc, zatrzymałam się w drzwiach. - Nie zapomnij zmienić koszuli. Ash zerknął na ślady krwi na białej bawełnie i pokiwał głową.

Rozdział 15

Ash NIE MOGŁEM UWIERZYĆ, że sprawy przybrały tak zły obrót. Rodzice moich partnerek zazwyczaj od samego początku odnosili się do mnie z sympatią: matki były zachwycone tym, że tańczyłem, a ojcowie doceniali, że pracowałem na budowie - stateczna praca, maczo bzdury. Ale rodzina Laney nienawidziła mnie, ponieważ naraziłem ją na niebezpieczeństwo zanim jeszcze się poznaliśmy. Bóg wie, co teraz myśleli. Kutas, jak tylko wytrzeźwieje, pewnie będzie się domagał odpowiedzi na kilka pytań. Ale nie to mnie martwiło najbardziej. Po raz drugi tej nocy straciłem kontrolę. Zazwyczaj byłem miłym gościem. Owszem, ambitnie podchodziłem do życia, zależało

mi na zwycięstwie, ale nigdy nie byłem agresywny. Wszystko się zmieniło. Chciałem skrzywdzić tych mężczyzn na ulicy, naprawdę ich zranić. Skończyć z nimi. Wpatrywałem się w opuchnięte knykcie, pocierając smugę krwi. Chryste, prawie zabiłem tamtego faceta. Jeśli Laney nie powstrzymałaby mnie, mógłbym to zrobić. Kiedy powiedział do mnie, bym ssał jego fiuta, usłyszałem głos Sergeiego, zobaczyłem jego twarz, i to jego uderzałem. Widziałem jego pożądliwe spojrzenie, kiedy celował do mnie z broni, onanizował się, pieprzył moje usta. Chciało mi się rzygać. Zdjąłem płaszcz. Idąc korytarzem, odnalazłem małą łazienkę. W ostatniej chwili, nim moje ciało ogarnęły torsje, dotarłem do toalety. Prawdopodobnie zawsze już będę reagował w ten sposób, na myśl o chorym skurwielu, wciąż chodzącym po ziemi, wciąż kradnącym powietrze, rujnującym życia. Wytarłem twarz rękawem, a potem ściągnąłem przez głowę koszulę i użyłem jej jako ręcznika. Widziałem, że ciocia Laney zostawiła dla mnie ręcznik w sypialni, ale nie mogłem teraz pójść po niego. Rozejrzałem się wokół, dając żołądkowi czas na uspokojenie. Łazienka była ładna, domowa, z wanną w starym stylu, na nóżkach i z sosnowymi szafkami. Nie pasowałem do tego miejsca. Kiedy wyszedłem, przed drzwiami czekał trzynasto-, czternastoletni dzieciak. Opierał się o ścianę i grał na telefonie. Nie odezwał się słowem, wślizgując się obok mnie do środka, a ja jedynie w geście pozdrowienia kiwnąłem w jego kierunku głową. Ale wtedy on zawołał. - Koleś! Co stało się z twoimi plecami? Przewiesiłem koszulę przez ramię, przykrywając niektóre blizny. - Wypadek. - Ach! Paskudna sprawa. Są super! - Rzucił mi szybkie spojrzenie. – Wygląda, jakbyś został ze sto razy dźgnięty nożem.

- Coś w tym stylu. Pokiwał głową. - Niesamowite. Jesteś mężem cioci Laney. Wszyscy o tobie mówią. Zamknął drzwi i usłyszałem kliknięcie zamka. - Niesamowite - zgodziłem się. Odnalazłem drogę powrotną z maleńkiej łazienki do sypialni i wyciągnąłem czystą koszulkę z mojej torby do ćwiczeń. Miałem jeszcze jedną i trzymałem ją na jutro. Następnie zobaczyłem plamy z piwa na moich spodniach, prawdopodobnie dorobiłem się ich podczas bójki z kutasem. Zmieniłem więc jeansy i z powrotem udałem się do pustej łazienki, by spróbować wyczyścić plamy. Przypomniało mi się nocowanie w tanich hotelach, wyjazdy na pokazy, konkursy, przedstawienia. Życie na walizkach. Niewiele się zmieniło. Wziąłem głęboki oddech i zszedłem na dół. Czas na przedstawienie. Dom był wypełniony ludźmi. Ciężko było znaleźć Laney nad głowami tych wszystkich rudowłosych mężczyzn, którzy oczywiście byli spokrewnieni z jej ojcem. Nie chodziło tylko o kolor włosów. Wszyscy patrzyli na mnie, jakbym był podejrzanym. Laney powiedziała, że pracowali w straży pożarnej, ale dla mnie wyglądali jak gliniarze. Zastanawiałem się, jak dużo wiedzieli. Chryste, może wszystko. W końcu odnalazłem Laney w pokoju przylegającym do kuchni. Kroiła warzywa, ale wyglądało to raczej, jakby uczestniczyła w przesłuchaniu, prowadzonym przez kobietę, mającą co do mojej osoby sporo obiekcji. Oparłem ręce na jej ramionach i pocałowałem ją w czubek głowy. To nie było jedynie na pokaz; to były też przeprosiny. - Mój sonĉek - wyszeptałem, kiedy uśmiechnęła się do mnie. - Czy kiedyś powiesz mi, co to oznacza? - Nie.

Zdałem sobie sprawę, że pomieszczenie ucichło. Wszyscy na nas patrzyli. Laney posłała mi konspiracyjny uśmiech, a następnie wróciła do krojenia warzyw. Dzieciak, którego spotkałem wcześniej właśnie obrywał za próbę kradzieży jednego ze świeżo upieczonych ciasteczek. Zrobiłbym to samo, gdybym wiedział, że zdołałbym uciec. - Nudzi mi się - narzekał. - Nikt nie chce ze mną zagrać w Black Ops III. - Nolan, nikt nie chce grać w tę okropną grę. Idź pooglądaj telewizję czy coś. - Zagram z tobą. Leny spojrzała na mnie pytająco. - Co? - Po prostu nie wiedziałam, że lubisz frajerowate rzeczy. Nolan sapnął. - Tylko nie frajerowate! Fajne. Mrugnąłem na nią i wstałem, by pójść za chłopcem, który ponownie wpatrywał się w słodkości. Laney zlitowała się nad nim i wręczyła nam po dwa ciastka, machając z irytacją na sapnięcie drugiej kobiety. - Idź strzelać - zaśmiała się. Przez chwilę moje myśli stały się bardziej ponure. Jeśli miałbym wtedy pistolet, Sergei… Akurat brałem pierwszy kęs, kiedy zatrzymała mnie jej mama. - Laney mówiła, że jesteś tancerzem, Ash. Przeżułem i szybko połknąłem. - Taaa. Tak, proszę pani. - Wydaje mi się, że to nie jest zawód dający poczucie stabilizacji. - Zgadza się, proszę pani.

- Więc jak zamierzasz utrzymać moją córkę? - Mamo! - sapnęła Laney. - Sama się utrzymuję. Zawsze to robiłam. - Wielkie nieba, Laney! Nie musisz mi się od razu rzucać do gardła! Staram się tylko poznać twojego męża. - Może mnie pani pytać o wszystko, pani Hennessey. - Nie, nie możesz, mamo - powiedziała stanowczo Laney. Nastąpiła niekomfortowa cisza. Skorzystałem z okazji i wyszedłem z pokoju za Nolanem.

Laney - On gra w gry video? Ile on ma lat? - zapytała ciocia Lydia, unosząc brwi. - Sporo ludzi w to gra, ale jeśli pytasz, ma dwadzieścia trzy lata. - Wygląda młodziej. Czasami tak, szczególnie kiedy był świeżo ogolony. Jednak jego oczy dodawały mu lat. Zbyt wiele widziały i zbyt wiele zła doświadczyły. - Laney też wygląda na młodszą - powiedziała moja siostra Bernice z porozumiewawczym mrugnięciem. – A tak w ogóle, to całkiem niezłe z niego ciacho. Brawo, siostra. - Naprawdę, Bernie! To nie jest śmieszne – narzekała mama. Następnie z powrotem skupiła się na mnie. - A co z jego rodziną? Zakładam, że ma rodzinę? Co oni myślą o jego sekretnym małżeństwie? A może oni już wiedzą?

Mama była cięta jak osa. Wiedziałam, że czuła się zraniona, więc ugryzłam się w język i starałam się opowiedzieć na jej pytania spokojnie i wyczerpująco. - Jego mama zmarła, kiedy miał piętnaście lat, a z ojcem nie jest blisko. Opuścił dom, kiedy miał osiemnaście lat i od tego momentu radził sobie sam, pracując na budowie. - Cóż, przypuszczam, że można zaliczyć mu to na plus - sapnęła mama, niezbyt szczerze. - Jednak jego pasją jest taniec. Jest mistrzem w swoim kraju, ale chciał poszerzać horyzonty. - I wmieszał się w ten niebezpieczny interes w Las Vegas - dodała mama. Niektórzy ludzie po prostu przyciągają kłopoty. Uderzyłam nożem w stół i natychmiast się spięłam. - Odkąd przyjechał do tego kraju, był prześladowany. Miałam nadzieję, że chociaż moja własna rodzina będzie lepiej traktować mojego męża. I jak burza wyszłam z kuchni. Z reguły nie byłam impulsywną osobą, ale moja mama nie ustawała w zaczepkach, szukając szansy do prawdziwej kłótni. Tak więc osiągnęła swój cel. Za wszelką cenę zamierzałam ochronić Asha przed jej jadem. Mój tata, wujkowie i kuzyni zgromadzili się w rodzinnym pokoju, oglądając film akcji. Dzieci podekscytowane, w wyniku przedawkowania cukru, biegały wokół domu. Pomogłam Lottie zapleść warkocz i przerwałam walkę między Jamesem a Kevinem. Serie strzałów z broni i eksplozje w końcu doprowadziły mnie do biura wujka Paula, gdzie znalazłam pogrążonych w grze Asha i Nolana. Przez chwilę stałam i obserwowałam ich, zanim Ash podniósł wzrok i mnie zobaczył. - Wszystko w porządku, Laney? Roześmiałam się, słysząc jego słowa. - Oczywiście. Co mogłyby być źle?

Uniósł usta w krzywym uśmiechu, ale to Nolan udzielił odpowiedzi: - Dziadek i babcia są źli, ponieważ uważają, że on cię poślubił, by zostać w Chicago. Wujek Paddy mówi, że to nie powinno nikogo interesować, a ciocia Carmen mówi, że to Collin powinien zostać twoim mężem. Ale ja go nie lubię, on nigdy ze mną nie rozmawiał. Szkoda, że nie widziałem, jak się z nim biłeś. Trisha i Amelia mówią, że on jest uroczy, ale one są nudne. Nagła i niepohamowana szczerość Nolana, speszyła Asha. Nolan miał spektrum zaburzeń autystycznych i nie radził sobie w kontaktach społecznych. Ale teraz przynajmniej wiedzieliśmy, co inni o nas myślą. - Okeeej - Uśmiechnęłam się. - Ash, zamierzam się położyć na chwilę. Przyjdź po mnie, jak skończycie. Przytaknął, gdy coś eksplodowało na ekranie. Miałam nadzieję spędzić trochę czasu w samotności, ale ledwo usiadłam na łóżku w gościnnej sypialni, mama zapukała do drzwi i weszła do środka. - Mamo, ja… - Wysłuchasz mnie, Laney Kathleen Hennessey! - Dlaczego? - Powiedziałam ostro. - Ty już sobie wyrobiłaś zdanie, więc dlaczego miałabym cię słuchać? Zawahała się, ale tylko przez sekundę. - Ponieważ jestem twoją matką. - A Ash jest moim mężem, więc bądź bardzo ostrożna w tym, co mówisz. Spojrzała na mnie ze zdumieniem i na chwilę zamilkła. - Kochasz tego chłopca? - zapytała cicho. - On nie jest chłopcem. - Zamknęłam oczy i oddychałam głęboko. - Jest niesamowity, mamo, jeśli tylko dasz mu szansę, przekonasz się o tym. Jest uprzejmy i

miły, i bardzo zabawny. Bardzo ciężko pracuje i jest taki utalentowany. Naprawdę jestem z niego dumna. Usiadła obok mnie na łóżku i przełożyła rękę przez moje ramiona. - Kochasz go? Ash wszedł do mojego świata wraz ze złością i przemocą, ale za każdym razem, kiedy go widziałam, uśmiechałam się; kiedy wchodził do pokoju, rozświetlał go; a kiedy mnie całował, moja skóra skwierczała pod jego dotykiem. Nie mogłam okłamać mojej mamy. Starałam się znaleźć odpowiednie słowa i nerwowo przełknęłam ślinę. Przez chwilę przyglądała się mojej twarzy, a następnie pocałowała mnie w policzek. - To wszystko, co musiałam wiedzieć. Co? Kiedy wyszła, leżałam na łóżku, odtwarzając naszą rozmowę, zastanawiając się, co miała na myśli. Co zobaczyła na mojej twarzy, że uśmiechnęła się w ten sposób?

♫♪♫

Obudziłam się, jak tylko otworzyły się drzwi, a światło z korytarza wdarło się do sypialni. - Laylay? - Nie śpię - zakaszlałam, mój głos był szorstki. Ash usiadł na łóżku, przyciskając udo do moich pleców, delikatnie gładził dłonią moje ramię. - Kolacja na stole.

- Już? Spojrzałam na zegarek. Byłam zaskoczona, widząc, że drzemałam ponad godzinę. - Och, wow, nie zdawałam sobie sprawy, że śpię tak długo. Przepraszam, że zostawiłam cię samego. Było okej? Zaśmiał się cicho. - Twoja rodzina jest miła. Nie są potworami, Laney. Mam się dobrze. - Wiem, ale czasem potrafią być zbyt natarczywi. Razem zeszliśmy na dół Na najniższym schodku Ash wziął moją dłoń i pocałował. Rozejrzałam się. Spodziewałam się zobaczyć kogoś obserwującego nas, ale byliśmy tylko my. Moje oszołomione serce podskoczyło radośnie. Posłałam Ashowi pytające spojrzenie, ale jedyną odpowiedzią było lekkie wygięcie jego pełnych warg. Chciałam go zapytać, co to oznaczało, ten wieczór był dla nas wszystkich dezorientujący. Ale głosy przyzywały nas, więc podążyliśmy do jaskini lwa. Nie było tak źle, jak zakładałam. Prawdopodobnie mój wcześniejszy napad złości przyniósł pożądane rezultaty. A może mama ustanowiła nowe prawo. Cała rodzina była przyjaźnie nastawiona, chociaż tato wciąż spoglądał w kierunku Asha. Tak naprawdę gapili się wszyscy. Wpatrywali się w niego, jakby był flamingiem, który przez przypadek wylądował w stawie dla kaczek. Był inny, fascynujący, ale absolutnie w niewłaściwym miejscu. Tak bardzo różnił się od mężczyzn z mojej rodziny, był ciemniejszy, bardziej egzotyczny. Miał trochę niewyraźny akcent, który sprawiał, że słowa zlewały się ze sobą, szczególnie wtedy, kiedy mówił szybko. Ale próbowali. Wszyscy się staraliśmy. Byłam zaskoczona, kiedy Eric i Ash zaczęli rozmawiać o piłce nożnej, i Ash powiedział, że kibicuje hiszpańskiej drużynie FC Barcelona. Zapytałam, czy jacyś

sławni piłkarze grają w Słowenii, ale Eric wyśmiał moją ignorancję, więc przestałam się wtrącać. Ash świetnie sobie radził bez mojej pomocy. Po raz pierwszy, odkąd Collin otworzył swoje usta, zaczęłam się relaksować. Domyślałam się, w jaki sposób się dowiedział. Jeden z jego znajomych pracował w biurze sędziego, tam gdzie braliśmy ślub. Nie przypuszczałam, że byli bliskimi przyjaciółmi, ale prawdopodobnie sytuacja wydała się Andy’emu na tyle niezwykła, że skontaktował się z Collinem. To i tak nie miało teraz znaczenia. Ash w jednym miał rację: odczułam ulgę, kiedy moja rodzina dowiedziała się o ślubie. Obserwowałam go, jak rozmawiał z ożywieniem, emanował pozytywną energią; w tej chwili tak bardzo różnił się od tego gniewnego, brutalnego mężczyzny, jakim był wcześniej. Po raz kolejny uświadomiłam sobie, że nie znałam zbyt dobrze swojego męża. Miałam czas, by się o nim wszystkiego dowiedzieć. Niestety był on ograniczony, nasze małżeństwo miało dwuletni okres ważności. Po większej ilości jedzenia i picia policzki Asha były zaróżowione a oczy błyszczały. Wyszczerzył się do mnie w uśmiechu, pochylając się, by pocałować moją szyję. I pomimo ciepła zatłoczonej kuchni delikatny dreszcz przeszedł po mojej skórze. Czy była to tylko część pokazu? Wydawało się to prawdziwe, ale czy było? Z salonu dotarły do nas dźwięki muzyki celtyckiej. - Dalej - zaśmiał się Paddy. - Pokażmy Ashowi trochę prawdziwego tańca! Moja rodzina była tak irlandzka, że prawie zakrawało to na banał: muzyka, taniec, Guinness. Naprawdę musiałam być jakimś odszczepieńcem, ponieważ byłam jedyną osobą w rodzinie, która nie była wysoka i rudowłosa; jedyną, która nie wiedziała czym jest rytm i nie potrafiła tańczyć; jedyną, która nigdy nie piła Guinnessa. Ash pobiegł do następnego pokoju, gdy nagle zdał sobie sprawę, że nie było mnie z nim. Wrócił i podniósł mnie z krzesła. - Chodź! - Ash, nie! - lamentowałam. - Wszyscy wiedzą, że nie potrafię tańczyć!

- Tak, potrafisz - radośnie się roześmiał. Zaciągnął mnie do salonu, ignorując moje pomruki. Cała rodzina wiedziała, że byłam beznadzieja. Totalnie uodporniona na rytm. Ale Ash zwyczajnie uniósł mnie i moje stopy nawet nie dotykały podłogi. Oplotłam ręce wokół jego szyi, śmiejąc się na jego figlarny uśmiech. I tak wirowaliśmy wokół pokoju z moimi stopami majtającymi gdzieś wokół jego goleni. Tańczyliśmy, razem, w naszym wspólnym rytmie, idealnie dopasowani. Jego silne ramiona były oplecione wokół mojej talii, a mój policzek dotykał jego. Resztę wieczoru spędziliśmy z moją rodziną. To był dobry czas. Widziałam pytania w ich spojrzeniach, ale pozwolili nam po prostu… być. Kiedy poszliśmy do sypialni, zrobiło się odrobinę niezręcznie. To nie był pierwszy raz, kiedy Ash i ja mieliśmy spać ze sobą, tylko że tym razem wielkość łóżka nie pozwalała nam na zachowanie dystansu. Zwisałam z brzegu, starając się nie upaść, a jednak i tak nie byłam w stanie uniknąć dotykania Asha. W końcu, po kilku niekomfortowych minutach, chrząknął z frustracji, przekręcił mnie na bok i ułożył swoje długie ciało za mną, przyciskając klatkę piersiową do moich pleców. - Śpij - powiedział, jego ciepły oddech ogrzewał mój kark.

♫♪♫

Podskoczyłam rozbudzona, kiedy Ash uderzył łokciem w moje żebra i krzyknął. Następnie usłyszałam jakieś zniekształcone słowa zbite w długi jęk. Ash niespokojnie wiercił się na łóżku. Oswobodziłam się z jego objęć i odwróciłam w jego kierunku. Miał mocno zaciśnięte oczy. Jego skóra pokryta cienką warstwą potu lśniła w rozproszonym świetle księżyca. - Ash, obudź się!

Ponownie krzyknął, potem usiadł prosto, miał dzikie spojrzenie, panika zmieniła jego oczy w czarne dziury. Zareagował raptownie i w sposób, jakiego się nie spodziewałam. Jego wargi z wielką siłą uderzyły o moje usta. Sapnęłam, kiedy przycisnął mnie do materaca. Zszokowana, mocno trzymałam się jego ramion. Odchylił się odrobinę, przesuwając usta na moją szyję, dłonią złapał za mój nadgarstek. - Laney - wymamrotał chrapliwie. - Moja żona. To było stwierdzenie, pytanie czy zaproszenie? Nie wiedziałam, ale słyszałam w jego głosie potrzebę i czułam ją, kiedy muskał dłonią moje biodro, a następnie mocno je ścisnął. Tygodnie udawania, że go nie chciałam. Dwa miesiące ignorowania naszego wzajemnego przyciągania. Był mężczyzną, który z impetem wkroczył do mojego życia. Nadał mu barw. Był moim brakujący elementem. - Ash, chcę… - Laney, potrzebuję… Powiedzieliśmy w tym samym czasie, ale wszelkie słowa zamarły, kiedy jego usta wytyczały ścieżkę biegnącą od mojego gardła do mostka. Następnie chwycił zębami za moją piżamę i pociągnął ją do góry, po drodze ściskając twarde sutki. Sapnęłam. Ukląkł, zdzierając swoją przepoconą koszulkę, podczas gdy moje wygłodniałe ręce spychały spodenki z jego bioder i wypukłości tyłka. Skopał je niecierpliwie i nagle jego całe, długie, smukłe ciało zostało odkryte, moim oczom ukazały się solidne uda, sztywny penis. Potem jedną ręką ściągnął moją koszulkę, a drugą zdarł ze mnie spodnie od piżamy. Chwilę później był wewnątrz mnie. Moje ciało było ledwie przygotowane.

Krzyknęłam, kiedy przesunął moje kolana w górę, wsuwając się we mnie głębiej. Tym razem energia przyjemności przebiegła wzdłuż mojego kręgosłupa, usadawiając się nisko w brzuchu. Jego oczy były zamknięte, czoło miał poprzecinane bruzdami, brwi zmarszczone, głowę pochyloną. Zakopał twarz w mojej szyi i pchnął tak mocno, że zatrzeszczało łóżko. Czułam się chciana i pożądana, jakbym była atrakcyjną, piękną kobietą. To było tak nagłe i gwałtowne, tak pilne, tak zaskakujące, tak szokujące i odurzające. To była odpowiedź na pragnienie, do którego się nie przyznawałam. Jedno uderzenie i byłam uzależniona. Zawisłam w jego ramionach, kiedy pompował we mnie. Starałam się założyć nogi za jego plecy, ale chaotyczna siła pchnięć jego fiuta sprawiła, że drżałam jak galareta. Wszystko co mogłam zrobić, to trzymać go przy sobie. Pot pokrywał nasze klatki piersiowe, mój biust boleśnie przylegał do jego piersi. Doszedł nagle, z rykiem. Uczucie pulsującej we mnie gorącej spermy sprawiło, że krzyknęłam. - Ash! Zastygł, gdy usłyszał mój głos. Powoli opuścił głowę i zobaczyłam jego oczy, szeroko otwarte ze zdziwienia. - Laney? Wpatrywał się we mnie, szok i niedowierzanie były widoczne na jego pięknej twarzy. Sapnęłam, moja łechtaczka wciąż wysyłała fale przyjemności przez moje ciało. - Śniłem - wyszeptał. - Myślałem, że śnię.

- Dla mnie to było jak najbardziej rzeczywiste - wyszeptałam, rozluźniając mój chwyt na jego ramionach. Odsunął się natychmiast. Zamrugałam. Jego niesienie wypływało ze mnie, a my byliśmy tak bardzo zażenowani i zdezorientowani. Tak dalecy. Spuścił nogi i usiadł na brzegu łóżka, ukrywając głowę w dłoniach. - Boże, tak bardzo przepraszam, Laylay - powiedział, drżąc. - Mój Sonĉek. Tak bardzo przepraszam. Nie wiedziałam jak odpowiedzieć. Moje ciało było nasycone i ospałe, ale myśli w mojej głowie biegły z prędkością światła. - Ja… um… lepiej pójdę się umyć - wymruczałam. Złapałam szlafrok z podłogi i pobiegłam do łazienki, czując wilgoć i zawstydzenie, kiedy jego sperma dalej spływała mi po udach. Szybko się umyłam, a następnie wzięłam głęboki oddech. Zamierzałam ustalić, co się przed chwilą wydarzyło, albo raczej co to znaczyło dla mnie, dla Asha, dla nas. To było oczywiste, że żałował tego, co się stało. Powinnam zrobić to samo? Boże, on nawet nie wiedział, że to byłam ja, prawda? Jednak w głębi serca, czułam radość. Pragnęłam go. Od pierwszej chwili, kiedy go zobaczyłam. Czuliśmy wzajemne, intensywne przyciąganie, jednak między nami było tyle trudnych i niewyjaśnionych spraw. Życie bywało okrutne i niesprawiedliwe. Kiedy weszłam do sypialni, uniósł wzrok. Wciąż siedział w tej samej pozycji, na brzegu łóżka. - Skrzywdziłem cię. Jego ostre kości policzkowe rzucały cień na jego oblicze, oczy miał zamglone. - Byłam zaskoczona - powiedziałam cicho, siadając obok niego.

Przeszukał moją twarz, chcąc się upewnić czy nie odnajdzie wypisanego na niej kłamstwa, bólu albo strachu, ale wydawał się być usatysfakcjonowany, kiedy patrzyłam mu prosto w oczy. - Przepraszam - powiedział delikatnie i spojrzał w dół na swoje puste ręce. - Za co? Ponownie spojrzał na mnie, w jego ciemnych oczach odbijały się niewypowiedziane pytania. - Myślę, że trochę zwariowałem - powiedział, drżąc na całym ciele. - Myślę, że ja też- odpowiedziałam, ujmując jego dłonie w moje. Spletliśmy nasze palce. Ash przez chwilę przyglądał się naszym złączonym dłoniom, zanim ponownie zapytał. - Naprawdę wszystko w porządku? - Ash, jeśli kupisz mi stokrotki zamiast tulipanów, skłamię i powiem, że je uwielbiam; jeśli zjesz ostatnie ciastko i zostawisz pusty słoik, skłamię i powiem, że nie byłam głodna; jeśli ubierzesz skarpetki do sandałów, skłamię i powiem, że kompletnie mnie to nie obchodzi, ale przysięgam, że w tym momencie nie kłamię. Pochyliłam się i pocałowałam go w ramię, jego satynowo gładka skóra była zimna. - Jesteś lodowaty. Wracaj do łóżka. Westchnął i opuścił ramiona, jakby spadł z niego wielki ciężar. Wciąż był nagi, ale absolutnie niezażenowany swoim ciałem. Odwrotnie niż ja. Pomimo tego co zrobiliśmy, czułam się zawstydzona. Z powrotem założyłam piżamę i dopiero wtedy położyłam się do łóżka. Natychmiast przyciągnął mnie do siebie, odrobinę drżąc, kiedy nasze nogi zaplątały się ze sobą, a moje zimne stopy dotknęły jego łydek. Zesztywniał.

- Laney - powiedział, wciąż niepewnym głosem. - Nie użyłem prezerwatywy. - W porządku – zapewniłam go spokojne. - Mam wkładkę wewnątrzmaciczną, nie mogę zajść w ciążę. Nastąpiła długa pauza. Powoli pochłaniała nas noc. Nagle poczułam, że Ash ponownie napina mięśnie. - Laney, ja… Pogładziłam jego silne przedramiona, którymi mnie obejmował. - Nie, nie teraz. W świetle dnia, wtedy sobie wszystko wyjaśnimy. Teraz, w ciemności, po prostu się trzymajmy. Dzisiaj w nocy uwierzmy w bajkę. Jego ramiona zrelaksowały się i poczułam miękkie wargi na moich włosach. Wszystkie zmartwienia, lęki ucichły. Tej nocy, w sypialni mojej cioci, byliśmy tylko my.

♫♪♫

Promienie słoneczne przenikały przez cienkie zasłony. Obudziłam się i natychmiast stałam się świadoma dużego, solidnego ciała leżącego za mną. Zwłaszcza, że Ash trzymał moją pierś, a jego erekcja przyciskała się do mojego tyłka. Teraz w świetle dnia, czułam się skrępowana tym, co zdarzyło się w nocy. Próbowałam wyślizgnąć się z łóżka bez budzenia Asha, jednak było już za późno. Powoli wracał do rzeczywistości, ściskając delikatnie moje piersi. Sapnęłam, gdy pieścił moje twarde sutki, kołysząc biodrami. Obróciłam się w jego ramionach. Na krótką chwilę jego powieki opadły i wypuścił długie westchnienie. Potem ponownie spojrzał na mnie. Uważnie mnie obserwując, sunął ostrożnie palcami po mojej skórze ukrytej pod koszulką, wytyczając

szlak między moimi małymi piersiami, a następnie zamknął dłoń na moim ciepłym ciele. Westchnienie przyjemności zmieniło się w jęk pożądania i roznieciło w nim ogień. - Ostatnia noc była zbyt szybka - wymruczał ochrypłym głosem przy moim uchu. – Teraz chciałbym uprawiać miłość z moją żoną.

Ash Nigdy wcześnie nie wykorzystałem kobiety, tak jak zrobiłem to z Laney ubiegłej nocy. Czułem się zawstydzony. Potrzebowałem tylko pieprzenia, chciałem udowodnić sobie, że nie byłem tym, w kogo chciał mnie zmienić ten skurwiel. Nie byłem niczyją dziwką. Wolałbym umrzeć. Dokładnie to miałem na myśli, dosłownie przyłożyć-pistolet-do-głowy-i-pociągnąć-za-pieprzony-spust. Ale nawet będąc na granicy jawy i snu czułem, że nie było to jedynie brutalne uderzenie pożądania, bezmyślne fizyczne uwolnienie, jakie miałem z Yvetą. To było coś więcej. Jednak nie miałem pojęcia, co oznaczało to więcej. Nie widziałem w tym sensu, ale tak właśnie czułem. Nie pasowaliśmy do siebie, ale byliśmy razem. Nie łączyła nas miłość, ale byliśmy małżeństwem. Szanowałem ją, podziwiałem, zdecydowanie zasługiwała na więcej niż gorąca ruja na koniec sennego koszmaru. Niestety, mogłem jej ofiarować tylko ciepłe ciało z zamarzniętym sercem. A skoro nie mogłem zrobić nic innego, to przynajmniej zamierzałem zrobić to najlepiej jak potrafiłem. Całowałem ją w dół jej ramienia i ręki, odwracając tak, że leżała na plecach. Wpatrywała się we mnie. Zaskoczenie zmieniło się w pożądanie, jej oczy zaszły mgłą.

Wzięła moją dłoń i wcisnęła między swoje nogi. Jej szare oczy skupione były na moich, kiedy wsunąłem palce pod pasek jej piżamy. Między jej udami moja dłoń odnalazła miękką bawełnę, już wilgotną. - Proszę - wyszeptała cichym i potrzebującym głosem. - Piękna żono, powiedz, co ci się podoba? - zapytałem, całując ją wzdłuż szyi, gdy wyginała plecy w łuk, przyciskając okryte piersi do mojej nagiej klatki piersiowej. Przerwałem, by spotykać jej spojrzenie. Zobaczyłem delikatny rumieniec wstydu na jej twarzy. Zaśmiała się niezręcznie. - Po prostu zwyczajne rzeczy, no wiesz? - Hmm, cóż, dzisiaj rano twoje ciało będzie placem zabaw, dobrze? Zatrzymaj mnie, jeżeli coś ci się nie spodoba. – Potem pełen powagi powiedziałem: - Nie mam nic poza moim ciałem. Lubię się pieprzyć. Jestem w tym dobry. Ostatniej nocy nie było… chcę sprawić, że tym razem poczujesz się naprawdę dobrze. Tylko tyle mogę ci dać. Seks sprawia, że czujesz się żywy, a ty jesteś tak kurewsko seksowana i nawet o tym nie wiesz Jesteś zachwycająca, taka dzielna i wiem, że razem będzie nam niesamowicie. - To dla ciebie, Laney. - Podobał mi się masaż, jaki mi zrobiłeś – powiedziała, uśmiechając się do mnie z zaróżowionymi policzkami. - Ale po nim zasnęłaś - argumentowałem zakłopotany. - Ale wcześniej mnie podnieciłeś - wyszczerzyła się z błyskiem w oczach. Przypomniałem sobie, jak skończyła się tamta noc. Obserwowała mnie, gdy się masturbowałem. Uśmiechając się, rozebrałem ją powoli. Miała na sobie zdecydowanie zbyt dużo ubrań do tego, co chciałem zrobić. Następnie przekręciłem ją na brzuch. Nalałem

sobie na dłonie jej ulubiony balsam, ogrzewając go, zanim umieściłem punkty na każdym piegu znajdującym się na jej plecach. - Co robisz? – zapytała, starając się spojrzeć przez ramię. - Bawię się - odpowiedziałem. - Łączę kropki. Zastanawiam się, jaki obraz powstanie. Hmm, wygląda jak seksowna kobieta. Zaśmiała się ochryple i mój kutas się szarpnął. Chciwy dupek, musiał poczekać, teraz chodziło tylko o Laney. Wiedziałem, że to było dziecinne, ale nie mogłem się powstrzymać i rozgrzanym balsamem napisałem na jej plecach: pani Novak. Następnie przeniosłem się na jej ramiona, wygładzając napięte mięśnie, podczas gdy jęczała i sapała. Naprawdę ciężko było się skoncentrować z moim fiutem, jako trzecim gościem na imprezie, ale z pełnym zaangażowaniem gładziłem dół jej kręgosłupa, wcierając balsam w skórę, jednocześnie pracując nad jej mięśniami. W końcu poszedłem na łatwiznę i przeniosłem się na jej nogi, przyciskając kciuki do jej stóp. Ale dźwięki, jakie wydawała, ciepły zapach jej skóry, doprowadzały mnie do jeszcze większego szaleństwa. Spojrzałem w dół na mojego fiuta, wypływająca wydzielina nie zaskoczyła mnie. Zamknąłem oczy, starając się ignorować sposób, w jaki moje jaja uciskały i błagały o uwolnienie. Wbiłem kciuki w tył jej łydek. Ponownie zajęczała, a mój penis znów przypomniał o swoim istnieniu. Nie mogłem się kontrolować przez jej jędrny, mały tyłeczek. Te dwie miękkie kule były czymś więcej, niż mógłby znieść człowiek z krwi i kości. Nagle uniosłem jej biodra, zapominając ją ostrzec i upadła twarzą w poduszkę. Jej przytłumione słowa prawie mnie zatrzymały, kiedy pchnąłem czubek małego palca w jej zmarszczoną dziurkę. - Nie rób tego! - prychnęła, jej policzki płonęły, gdy odciągnęła poduszkę z twarzy, by spojrzeć na mnie z gniewem.

Delikatnie wsuwałem i wysuwałem palec, pytająco unosząc brew. Otworzyła usta i w sypialni rozległo się miękkie „och!”. - To tylko zabawa, moja żono - powiedziałem, pochylając się, by pocałować jej kark. Nie mogłem się powstrzymać od powiedzenia tego ponownie: moja żona. Słowa intrygowały mnie, jak nowa zabawka, która nie posiadała instrukcji obsługi. - Cóż, mój mężu - odpowiedziała z odrobiną stali w głosie - nie dostaniesz analu. To jest wyjście! Czy to jasne? Roześmiałem się, kiedy powoli i ostrożnie przesuwałem palec, wchodząc odrobinę głębiej, zataczając w tym samym czasie kółka na jej łechtaczce. Mój mężu – to brzmiało nawet bardziej intrygująco. - Bardzo jasne, moja miłości. Ja się tylko bawię. Czy to nie jest dobre uczucie? - Tak, bardzo - westchnęła. - Ale ja nie… Wsunąłem wskazujący palec w jej mokrą cipkę i słowa zamarły na jej ustach. Następnie wygięła plecy w łuk i pchnęła swoją pupę w stronę mojej ręki tak, że jeszcze głębiej zanurzyłem swój palec. Czułem zapach piżma w powietrzu. Jej podniecenie. Moje podniecenie. Coraz wyższą temperaturę w zimnym pokoju. Zrobiłbym wszystko, by ją uszczęśliwić. Położyłem się płasko na łóżku i zacząłem ją lizać od tyłu. Zareagowała ostrym sapnięciem na ten niespodziewany dotyk. Po raz pierwszy smakowałem jej słodką, małą cipkę, zagłębiając język w jej wnętrzu, krążąc nim po łechtaczce. Doszła natychmiast, zaskakując nas oboje. Jej małe ciało drżało, kiedy mocno zaciskała oczy. Opadła na brzuch, ciężko oddychając, a potem zachichotała. To był najpiękniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałem.

- To było… niespodziewane! Rozciągnąłem się przy niej, przyciągając jej rozgrzane ciało i pozwalając moim ustom wędrować w górę jej ucha. Prawie zasypiałem, kiedy poczułem jej gorące, wilgotne wargi nad główką mojego kutasa. - Nie! Odepchnąłem szorstko jej ramiona, odrzucając ją do tyłu. Nagle z powrotem znalazłem się w łazience w Las Vegas, z Sergeim na kolanach, starającym się rozbudzić mojego sflaczałego fiuta, z Olegiem trzymającym moje ręce. Odepchnąłem mrok, starając się zwrócić w stronę światła. Odwróciłem się do Laney i zobaczyłem jej przerażoną twarz. - Laylay, ja… Horror, horror tego co zrobiłem, prawie zrobiłem, co zostało zrobione mnie… poczułem, że zaraz zwymiotuję. Laney wyskoczyła z łóżka i w ostatnim momencie podała mi mały kosz na śmieci. Chwyciłem zimny metal i opróżniłem żołądek. I tak w kółko. Nawet nie zauważyłem, że opuściła pokój, dopóki nie poczułem chłodnej myjki na moim rozpalonym czole, policzkach i ustach. - Już dobrze - wyszeptała. - Przepraszam. Tak bardzo przepraszam. Próbowałem zaprzeczyć, ponieważ ona nie miała za co przepraszać. To ja, ja byłem popierdolony. Nie ona. Nigdy ona. Leżałem na plecach na łóżku, zrezygnowany i przybity. Chciałem tylko sprawić przyjemność swojej żonie, przez chwilę poczuć się jak normalny mężczyzna, a teraz wszystko było tysiąc razy gorsze.

Ale Laney zaskoczyła mnie. Nie patrzyła na mnie ze wstrętem, zamiast tego przykryła nas kołdrą i położyła mi głowę na ramieniu, delikatnie gładząc moją klatkę piersiową. - Nie, to moja wina - powiedziała cicho. - Powinnam była wiedzieć lepiej. Zaskoczyłam cię. To się już nie powtórzy, Ash. Ponownie zatopiłem się w czarnej chmurze, która zawsze unosiła się nad moją głową. Mężczyzna powinien móc cieszyć się laską zrobioną mu przez żonę, bez żadnego świrowania w pakiecie. Ukryłem twarz w dłoniach. Czułem się taki upokorzony. Tortury w mojej głowie były dużo gorsze niż fizyczny ból. Moja zbroja zniknęła, czyniąc mnie całkowicie bezbronnym, wystawionym na kolejny cios. Poczułem, jak Laney delikatnie chwyciła mnie za nadgarstek, odsuwając moje dłonie od twarzy. - Wiem co robisz - powiedziała. - Winisz się, za to co się stało. Przestań. Po prostu musimy popracować nad naszą komunikacją. - Przerwała. - Teraz jesteśmy małżeństwem. Wziąłem ją w ramiona i zobaczyłem, że ostrożnie się do mnie uśmiechała. Nie mogłem zrewanżować się jej tym samym. Zamiast tego zamknąłem oczy, pozwalając frustracji ponownie mną zawładnąć. - Dlaczego to robisz, Laney? Odkąd mnie poznałaś, ciągle masz problemy. Milczała, prawdopodobnie myśląc, szukając odpowiedzi, która byłaby prawdziwa. - Nie, to tylko życie - powiedziała zwyczajnie. - A posiadanie ciebie w moim życiu, sprawia, że jest lepsze. Wiem, że nie taki był plan, ale nic na to nie poradzę. Plan. Świetny plan. Małżeństwo za kawałek papierka, mieszkanie razem dla wygody. Boże, byłem głupcem. Próbowaliśmy żyć w doskonałym kłamstwie. Westchnąłem.

- Moje ciało wiedziało, że cię pragnę, zanim mój mózg się o tym dowiedział. Przez tak długi czas byłem martwy, ty przywróciłaś mnie do życia. Cały czas mnie ratujesz. Uśmiechnęła się. -

Wszystko

zrobiliśmy odwrotnie:

spotkaliśmy się,

wzięliśmy ślub,

uprawialiśmy seks. To nasza historia, Ash. Próbowałam ją zrozumieć, ale się poddałam. Pocałowała moją pierś, jej usta były miękkie i ciepłe, a moje niegodziwe ciało ponownie zareagowało. I tym razem musiałem ją mieć. Wszelkie pozory łagodności, finezji znikły. Wpatrywaliśmy się w siebie przez chwilę i nagle wystrzeliła do mnie, mocno całując. Przez ułamek sekundy byłem zbyt ogłuszony, by zareagować. Ale później to zrobiłem. W każdej godzinie, każdego dnia od naszego ślubu myślałem o całowaniu jej. Prawie trzy tygodnie. Pocałunek po ceremonii był cholernie gorący, ale chociaż poczułem jej pasję, nie sądziłem, że naprawdę mnie pożądała. Widziałem, jak na mnie spoglądała, jednak nigdy nie wykonała w moją stronę żadnego gestu. Ale wczoraj po próbie skorzystałem z pretekstu, że przyglądały się nam Sarah i inne dziewczyny, i zrobiłem to, czego pragnąłem od samego początku, wziąłem to, czego potrzebowałem. Kiedy jej paznokcie wbijały się w mój skalp, a fiut twardniał, myślałem: To moja żona! Całuję moją żonę! Byłem

gwałtowny,

ale

nie

szybki.

To

było

intensywne,

ale

nie

rozgorączkowane. Moje jaja uderzały o jej pupę, kiedy przylgnęła do mojego ciała i zacisnęła nogi na moim pasie. Byłem wewnątrz niej, a ona wokół mnie. A kiedy doszliśmy, czułem, jakby to znaczyło wszystko.

Leżeliśmy na plecach, oddychając ciężko, jej klatka piersiowa zaróżowiła się od podniecenia, a szyja i podbródek stały się czerwone od mojego zarostu. Po chwili odwróciła się na bok, by na mnie spojrzeć. - Ash - powiedziała cicho, głaszcząc palcami moją pierś. Wiedziałem, że mogła wyczuć przyspieszone bicie mojego serca. I nie było ono spowodowane seksem, który dopiero co dzieliliśmy. Złapała mnie poza kontrolą i wiedziała o tym. - Jest okej. Jesteś bezpieczny. - Przerwała. - Czy możesz mi powiedzieć, co ci się śniło ostatniej nocy… i wcześniej? Posłałem jej mroczne spojrzenie, odmawiając odpowiedzi. - Dlaczego chcesz wiedzieć? - Ponieważ chcę cię poznać, chcę wiedzieć o tobie wszystko, to co dobre i to co złe. Pokręciłem głową. - Nie. - Dlaczego nie? Westchnąłem i wpatrywałem się w sufit, mając nadzieję, że nagle w magiczny sposób pojawią się odpowiednie słowa. Spojrzałem w bok, spotykając jej oczy. - Będziesz patrzeć na mnie inaczej. - Nie będę - powiedziała cicho. - Będziesz. Oczywiście, że będziesz. Powinnaś. Nie lubię o tym myśleć , nigdy. Nie chcę, byś miała to gówno w swojej głowie. Zerwałem się na równe nogi i zacząłem przemierzać maleńką przestrzeń pokoju, czułem się jak w klatce.

Właśnie tak radziłem sobie ze stresem, wściekłością. Moje ciało potrzebowało ruchu. Ale pokazanie jej, jak bardzo byłem pokręcony … wyglądała, jakbym ranił jej serce. - Hej - zawołała cicho, wyciągając do mnie rękę. Zatrzymałem się i zerknąłem na nią, mając nadzieję, że nie widziała we mnie ponurej rozpaczy, żalu i obrzydzenia. Ująłem jej dłoń, trzymając ją delikatnie w mojej. Jej palce były dzisiaj lekko zaognione, a skóra wydawała się gorąca w dotyku. Pomimo seksu, który wcześniej przeżyliśmy, czułem potrzebę, by trzymać ją jak delikatną i drogocenną istotę… i wtedy spojrzałem na nią, chciałem, by dostrzegła w moich oczach swoje piękno i moje pożądanie. Jej twarz zaróżowiła się. - Jesteś najsilniejszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałam - powiedziała, wpatrując się w moje oczy. - Jesteś – kontynuowała, kiedy potrząsnąłem głową. Przetrwałeś tak wiele i nigdy nie przestałeś walczyć. – Wyprostowała się. - Cokolwiek zrobiłeś, zrobiłeś dlatego, że musiałeś. Nie mogłem patrzeć w jej oczy. Odwróciłem się zawstydzony. Powoli, przeniosła swoją dłoń do mojego policzka, kierując moją twarz w swoją stronę, chcąc bym spojrzał na nią, zobaczył w jej oczach zaufanie. Zastygliśmy na moment. Byłem zaskoczony, kiedy zanurkowała w dół i szamocząc się, wyciągnęła coś spod łóżka. Następnie położyła na kołdrze przede mną małe jubilerskie pudełeczko. - Szczęśliwego Święta Dziękczynienia - powiedziała cicho. - Och, cholera. Dajecie sobie prezenty z okazji Święta Dziękczynienia? Przepraszam, nie wiedziałem.

- Zazwyczaj nie, ale… cóż, ty kupiłeś mi obrączkę, więc pomyślałam… mam nadzieję, że ci się spodoba. Otworzyłem pudełko i zobaczyłem srebrny medalik przedstawiający świętego Krzysztofa, podobny do tego, który zgubiłem. - Patron podróżnych - powiedziała, podnosząc go z pudełka i mocując wokół mojej szyi. - A ty przebyłeś tak długą drogę, Ash. Nie miałem słów, więc pocałowałem ją, okazując jej dłońmi, ciałem jak bardzo wiele to dla mnie znaczyło. Dotykałem rękami jej policzków, a następnie przesunąłem je na szyję, jej puls dudnił pod moimi pacami. Przeciągnąłem dłońmi przez jej ramiona, talię, biodra i przyciągnąłem do mojej nowej erekcji. Zaśmiała się lekko przy mojej skórze, dotykając ciepłymi wargami mojej piersi, a następnie delikatnie mnie odepchnęła. Niechętnie położyłem się, a ona zaczęła błądzić palcami po moich tatuażach. - Nigdy nie mówiłeś mi, co one znaczą. Na przykład ten? Nie musiałem patrzeć, wiedziałem, o który pytała. - Jest w języku serbsko-chorwackim i napisany został cyrylicą. Mój dziadek był Serbem. Oznacza „urodzony by tańczyć”. Zaśmiała się cicho. - Oczywiście. Kiedy go zrobiłeś? - Miałem szesnaście lat. To był mój pierwszy, w dodatku nielegalny, bo nie miałem skończonych osiemnastu lat. Mama zmarła kilka miesięcy wcześniej i wkurzałem faceta od tatuażu, by mi go zrobił. Kiedy zobaczył, że nie odpuszczam, poddał się. Kiwnęła głową w zrozumieniu i dalej błądziła palcami po moim ramieniu, i po reszcie tatuaży. - Twój tata go nienawidził?

- Tak. Zawahała przy następnym pytaniu. - Czy rozmawiałeś z nim odkąd… po tym wszystkim? Potrząsnąłem głową. - Nie, i nie zamierzam. Skrzywiła się. - Ale rodzina jest ważna. - Moja mama była ważna. On mnie nie obchodzi. - Dlaczego? Co ci zrobił? Westchnąłem. - Nienawidzę o nim mówić. - Ash, po tym wszystkim, co przeszliśmy, nie możesz mi powiedzieć? Brzmiała na zranioną. - To nie tak. - A jak? - On po prostu jest dupkiem. Nigdy mnie nie chciał. Moi rodzice wzięli ślub sześć miesięcy przed moimi narodzinami. - Och. - Taa. Dał mi jasno do zrozumienia, że byłem błędem. Nie pamiętam, by dzielił z nami radość, śmiał się razem z nami. Z kolegami tak, ale z nami nigdy. Myślę, że nie chciał być ojcem. - A taniec?

- To był pomysł mamy. Kochała tańczyć. Kiedy byłem mały, wysłała mnie na zajęcia. Ojciec się wściekł, gdy się o tym dowiedział. Myślał, że z tego wyrosnę. Posłałem Laney mały uśmiech. - Wciąż na to liczy. - Na pewno był dumny, kiedy tak dobrze ci szło w konkursach. - Nie, to było dla niego żenujące, kiedy moje imię pojawiało się w gazetach. Jego przyjaciele sugerowali, że byłem gejem. Dla niego to był to kolejny powód, żeby mnie nienawidzić. Nie było tak źle, kiedy mama żyła, ale później… Wyciągnąłem się na łóżku i zamknąłem oczy, uśmiechając się, kiedy poczułem delikatne pocałunki Laney na mojej nagiej klatce piersiowej. - Myślał, że może mnie powstrzymać, dlatego wysłał mnie do pracy na budowie. Mieszkasz pod moim dachem i to ja cię żywię. Tak mówił. Kiedy nie mogłem już tego dłużej znieść, wyprowadziłem się. Laney palcami gładziła mój brzuch. - Jego strata - powiedziała miękko. Usłyszałem głosy na korytarzu i uświadomiłem sobie, że wszyscy byli już na nogach. To oznaczało, że nasz moment w tym kokonie uczuć się skończył. Laney też to wiedziała. Usiadła. - Resztę możesz mi powiedzieć innym razem - uśmiechnęła się. - Pójdę sprawdzić, czy prysznic jest wolny. Zaproponowałabym, żebyś poszedł ze mną, ale łazienka gościnna cioci Lydii jest niestety za mała. Szeroko się do mnie uśmiechnęła i wyszła z pokoju. W mojej głowie kłębiły się nowe myśli. To co wydarzyło się w nocy i teraz rano… Coś się we mnie zmieniło, odkąd wszedłem razem z Laney do gościnnej sypialni.

Miałem dwadzieścia trzy lata, a moje życie podzielone było na trzy okresy: przed, w i po Las Vegas. Każdy z nich mnie ukształtował, w jakiś sposób mnie odmienił. Nie byłem tylko pewien czy na lepsze.

Laney Każdy nowy kawałek układanki dawał wyraźniejszy obraz. Znałam tylko niewielką część prawdy o tym, co wydarzyło się w Las Vegas. Mogłam jedynie przypuszczać, że oprócz pobicia, zastraszania, doszło do przestępstwa na tle seksualnym. Chociaż Ash zaprzeczył, że został zgwałcony. Dzięki Bogu. Moje domysły potwierdzał fakt, że zarówno Angie, jak i ojciec, w rozmowie ze mną, nawiązywali do tego, że Ash był uszkodzony. Dowodem była również moja spektakularna

porażka,

którą

odniosłam

próbując

zrobić

mężowi

loda.

I

przypomniałam sobie, jak zdziesiątkował tamtych facetów przed teatrem, po tym jak jeden z nich zawołał do Asha: ssij mojego fiuta. Przeraziło mnie widzenie go takim… nie wiedziałam, jak to ująć w słowa. Nieludzkim? Jakaś część mnie potrzebowała wiedzieć, by być przygotowaną na najgorsze. Jednak w głębi duszy czułam, że nie byłabym w stanie, żyć ze świadomością horroru, jaki był udziałem Asha. Może to czyniło ze mnie tchórza, nie wiem. Ale on nie chciał mi powiedzieć lub wolał, bym nie wiedziała. To również wyjaśniałoby dlaczego, zachowywał dystans w stosunku do Angie, dlaczego nie chciał nawiązać z nią bliższej relacji. Ona wiedziała. Ostatnie dwadzieścia cztery godziny wprawiły mnie w osłupienie. Chciałabym móc temu zaprzeczyć, ale nie mogłam.

Collin, który przez dziesięć lat, był oazą spokoju, teraz odbył godzinną podróż za miasto, by skonfrontować się ze mną. Czułam się winna. Powinniśmy zakończyć ten związek lata temu. A teraz jeszcze ta cała sytuacja z Ashem. Nie wiedziałam, co przyniesie przyszłość, ale nie mogłam o niej myśleć, skoro nie rozliczyłam się jeszcze z przeszłością. Musiałam porozmawiać z Collinem. Wzięłam szybki prysznic, mając świadomość, że w kolejce do niego czeka całkiem sporo osób. Pobiegłam z powrotem do sypialni. Życzyłabym sobie, by ten stary dom miał lepsze ogrzewanie, chociaż Ash zadbał o to, by łóżko wciąż było ciepłe. Naciągnął kołdrę tak wysoko, że mogłam zobaczyć jedynie ciemne włosy na czubku jego głowy. Zdecydowałam, że pozwolę mu się wyspać. Próby do „Broadway Revisited” odbywały się sześć dni w tygodniu, więc szanse na dłuższy sen miał tylko w niedzielę, a i to nie było takie pewne, skoro jego łóżko stało w moim salonie. Poza tym nie sypiał zbyt dobrze. A teraz jeszcze dodatkowo wyglądał na zmęczonego wczorajszą klęską i porannymi rewelacjami. Wślizgnęłam się w parę jeansów i koszulkę. Byłam szczęśliwa, że zabrałam ze sobą zabawny sweter, który zrobiła dla mnie mama trzy lata temu. Uśmiechnęłam się na widok przestraszonego indyka zdobiącego przód swetra. Grube skarpety i para kapci dopełniały mój strój. Moja rodzina nie ubierała się jakoś specjalnie w Święto Dziękczynienia. To było zarezerwowane dla pasterki. Na schodach spotykałam moją siostrę, Bernice. Trzymała na rękach swoją córeczkę, a ona przytulała się do niej jak małe niedźwiedziątko. - Szczęśliwego Święta Dziękczynienia, sis. Marie, powiedz część cioci Laney! Dziewczynka przez chwilę wierciła się, a następnie, widząc maskotkę kota zapiszczała jak syrena policyjna. Bernice skrzywiła się i postawiła ją na pucułowatych nóżkach, a następnie się uśmiechnęła, przyglądając się pogoni małej za pluszową bestią.

- Przepraszam - powiedziała. - Pracujemy nad jej mową, ale jak słyszysz, na efekty trzeba jeszcze poczekać. - Oczywiście - roześmiałam się. - Wyglądasz na szczęśliwą - powiedziała, unosząc brew. – Pewnie ma to coś wspólnego z niesamowicie gorącym tajemniczym mężem, z którym pieprzyłaś się cały ranek. Automatycznie otworzyłam usta, by zaprzeczyć, gdy czerwień zalała moje policzki. Bernice głośno się zaśmiała. - Powinnaś zobaczyć teraz swoją twarz. Jestem zazdrosna, oczywiście. Ale dam ci radę, jak siostra siostrze: mając na względzie moje zdrowie psychiczne oraz szczęście małżeńskie, proszę odsuńcie wasze łóżko od ściany. I mrugnęła do mnie, podczas gdy ja szukałam jakieś dziury, w której mogłabym się schować. Powinnam zrobić to w tej chwili. W dużych rodzinach można było jedynie pomarzyć o prywatności. To dlatego wyprowadziłam się tak szybko, jak tylko mogłam. A ponieważ nasza więź z Ashem była tak świeża, surowa, to tym bardziej czułam się zawstydzona faktem, że zostaliśmy podsłuchani. W kuchni było cudownie ciepło. W powietrzu unosiły się smakowite aromaty, a wielgachny indyk rezydował już w kuchence. Szczęśliwie dla mnie wokół stołu siedziała prawie cała rodzina: rodzice, ciocie i wujkowie. Oczywiście rozmawiali na mój temat, ponieważ jak tylko weszłam, wszyscy zamilkli. Chwyciłam tosta z tacy i zaczęłam grubo rozsmarowywać na nim kremowe, wiejskie masełko. Miałam dwadzieścia dziewięć lat i sama zarabiałam na życie, nie potrzebowałam ich poparcia. - Szczęśliwego Święta Dziękczynienia! - powiedziałam pogodnie.

- Szczęśliwego Święta Dziękczynienia, koteczku – odparł czule tata. - Gdzie twój, um, mąż? - zapytała mama. – Och, na miłość boską, to tak dziwnie brzmi! Dla mnie też, mamo. - Śpi. Miał przez cały miesiąc próby, od poniedziałku do soboty i to przez długie godziny. Do premiery został niewiele ponad tydzień. - Czy tym razem jesteśmy zaproszeni? – chłodno zapytała mama. - Czy może to również jest sekretna premiera? Kochałam moją mamę, ale potrafiła bez wypowiadania słów sprawić, że czułam się jak najgorszy człowiek na świecie. A tym razem miała mnóstwo do powiedzenia. - Cóż - zaczęłam ostrożnie - Ash będzie miał do dyspozycji cztery wejściówki dla rodziny i przyjaciół, ale jest trochę rozczarowany tym przedstawieniem. Westchnęłam. - Według niego widzom raczej nie będzie się podobało, więc może nie chcielibyście… - Idziemy! - powiedziała mama stanowczo. - Przez dwadzieścia dwa lata siedziałam na szkolnych zabawach i koncertach, więc z pewnością nie ominę i tego. Jeśli oczywiście jestem zaproszona. Wstrzymałam westchnienie. - Jesteś zaproszona. Ty też, tato. Ktoś jeszcze chce przyjść? Ostatecznie zapasowy bilet dostała Bernice, chociaż mama zadeklarowała, że wszystkie moje siostry chciałyby być obecne. Nie wiedziałam jak Ash to przyjmie, ale raczej nie mogłam się już z tego wycofać. Poza tym byłam szczęśliwa, że moja rodzina starała się go wspierać, być blisko nas. - Dobrze, czyli jesteśmy umówieni - powiedziała mama. - Teraz, muszę zadzwonić do ojca Patricka i zaplanować… cóż, nie wiem, jakby to miało zostać nazwane… jakiś rodzaj błogosławieństwa. Jakiego wyznania jest Ash? A może jest niewierzący?

- Bridget - delikatnie upomniał ją tato. - Nie, Brian, to jest ważne. Nie wiem, dlaczego Laney zdecydowała się na ślub w tajemnicy, ale jako jej matka, chcę się upewnić, że dostąpi błogosławieństwa, bez względu na to za kogo wyszła za mąż. Wszyscy mrugali i odwracali wzrok, ale ja wpatrywałam się w matkę. - Mamo, po prostu przestań! Jesteśmy szczęśliwi. Nie chcemy żadnego zamieszania. To właśnie z tego powodu zrobiliśmy to w ten a nie inny sposób. To nie do końca było kłamstwem. Nagle zmieniła taktykę. - Ojciec Patrick będzie taki rozczarowany. Nie będę wiedziała, co powiedzieć temu biednemu człowiekowi. Udzielał ci chrztu i bierzmowania, błogosławił śluby wszystkich twoich sióstr. Był wystarczająco dobry dla nich. To, że zdecydowałaś się zostać żoną osoby niewierzącej, nie oznacza… -Ash jest wierzący. Wiedziałam, że nie powinnam tego mówić. Mama natychmiast odzyskała dobry humor. - Jest katolikiem? - Tak - westchnęłam - ale to wciąż nie znaczy, że my… Ponad ramieniem taty zobaczyłam Collina. Wyglądał na zmęczonego. Miał czerwone oczy i plamy na skórze, które były widoczne pod jego bladym zarostem. Wszyscy zamilkli, nawet mama. Dzień stał się oficjalnie najgorszym Dniem Dziękczynienia. - Witaj, Collin - powiedziałam cicho. - Chcesz trochę kawy? Przytaknął, a potem odchrząknął. - Kawa brzmi świetnie. Dziękuję.

Nalałam mu cały kubek, a następnie zasugerowałam, by wypił ją na zadaszonej werandzie. Na zewnątrz było zimno, ale przynajmniej mogliśmy mieć trochę prywatności. Dałam mu jeden z płaszczy wujków, a sama opatuliłam się grubą kołdrą. - Jak się czujesz? – zapytałam, kiedy sączył napój. Myślał przez kilka chwil, zanim odpowiedział. - Nie wiem, Laney. Jest mi głupio. Ale powiedz dlaczego, dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego poślubiłaś jego a nie mnie? Chciałam być z nim zupełnie szczera. Byłam mu to winna. - Już dawno temu przestałam wierzyć w to, że się pobierzemy, Collin. Po prostu założyłam, że tego nie chciałeś, a ja byłam szczęśliwa sama w moim mieszkaniu. Nigdy nawet nie wspominałeś o małżeństwie. - Myślałem, że po dziesięciu latach, to jest jasne! - Nie, nie było. - Ale wyszłaś za niego. Za moimi plecami. Kiedy nadal się spotykaliśmy! Potrząsnął głową w niedowierzaniu i poczułam wstyd. - To była nagła decyzja - starałam się wyjaśnić. - Potrzebował zielonej karty, by móc podjąć pracę. Taniec jest dla niego bardzo ważny, a po tym wszystkim co przeszedł, chciałam mu pomóc. - A co z tym, co my przeszliśmy? - powiedział podnosząc głos. - Dziesięć lat, Laney! Dziesięć lat! Dziesięć lat radzenia sobie z twoją chorobą i … - Collin - westchnęłam. - Zawsze patrzyłeś na mnie jak na problem do rozwiązania, wciąż to robisz. Nie chcę tego. Moja choroba nie jest czymś, co da się naprawić. Muszę z nią żyć. Każde zaostrzenie objawów prędzej czy później przeminie, ale po nim przyjdzie następne. Nie mogę się skupiać na tym, co odbiera mi ból. Muszę

się koncentrować na tym, co mogę robić, co robię. I… nie chcę być twoim obowiązkiem. Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy. - Ale przyznajesz, że wyszłaś za niego z powodu zielonej karty? - Ash jest moim przyjacielem. Troszczę się o niego, bardzo. Ale kiedy sugerowałam, żeby mnie poślubił… Collin wyglądał na ogłuszonego. - To był twój pomysł? - Cóż, tak - przyznałam słabo. - Wow - powiedział. - Nie mogę w to uwierzyć. - Nasz związek prawie nie istniał - powiedziałam ostrożnie. – Już raz zerwaliśmy i to mogło zdarzyć się ponownie. - Przez niego! - Nie - powiedziałam cicho. - Przez nas. Myślał nad tym przez chwilę, ale nie zakwestionował moich słów. - Zamierzałaś mi powiedzieć? Zawahałam się. - Nie, nie o małżeństwie - przyznałam. - Nie zamierzaliśmy nikomu mówić. Ale jeżeli chodzi o nasz związek, to tak. Czekałam tylko na okazję, by porozmawiać z tobą twarzą w twarz, i właśnie to robimy. Zamrugał oczami, kiedy mówiąc o Ashu i o mnie użyłam liczby mnogiej. Widziałam, że był wściekły. I absolutnie nie winiłam go. - Twoja rodzina chyba wierzy w to, że to lipne małżeństwo jest prawdziwe powiedział gorzko.

Wpatrywałam się w pokryte śniegiem pola i stodoły; wszystko wyglądało tak niewinnie, tak prosto. - Cóż - powiedziałam ostrożnie. - Nie mogę zaprzeczyć, że czuję coś do Asha i wierzę, że on podziela moje uczucia. Collin roześmiał się nieszczerze. - Naprawdę jesteś taka naiwna? On mówi to, co chcesz usłyszeć. Tak szybko jak dostanie zieloną kartę, zniknie. - To twoje zdanie - powiedziałam sztywno. – Przepraszam, że postawiłam cię w tej sytuacji. Nie zasłużyłeś na to. - Nie, nie zasłużyłem. Siedzieliśmy w ciszy, podczas gdy Collin pił kawę. - Mam jeszcze jedno pytanie – powiedział. - Śmiało. - Sypiasz z nim? Patrzyłam mu w oczy, kiedy odpowiadałam. - Przyrzekam, że nigdy cię nie zdradziłam. Widziałam, że mi nie uwierzył, ale nie mogłam nic na to poradzić. To było wszystko, co mogłam zrobić. Drzwi za nami otworzyły się i pokazał się w nich Ash. Stał z rękami skrzyżowanymi na piersi, unosząc na nas brew. Collin natychmiast wstał. Wracając do kuchni, przepchnął się obok Asha, używając przy tym łokci. - Dupek - wymruczał Collin, przechodząc przez drzwi. - Kutas - odpowiedział Ash, nie tracąc rezonu. Silny zapach testosteronu unosił się w powietrzu.

Rozdział 16

Laney PO KOLACJI WRÓCILIŚMY DO MIASTA. Moi rodzice byli zawiedzeni, że nie zostaliśmy dłużej, ale Ash i ja naprawdę potrzebowaliśmy odrobiny prywatności. Musieliśmy porozmawiać o tym, co wydarzyło się ubiegłej nocy. A poza tym, nie czułam się komfortowo z pomysłem ponownego uprawiania seksu, przebywając pod jednym dachem z całą moją rodziną. Prawdę mówiąc nawet nie wiedziałam, czy to się jeszcze powtórzy. I czy byłby to coś złego, gdyby tak się stało? W końcu był to najlepszy seks w całym moim życiu. Kiedy prowadziłam samochód przez ciemne ulice, kierując się w stronę głównej drogi, w mojej głowie kłębiły się pytania. Czy teraz byliśmy razem czy nie?

Czy Ash powinien dalej spać na kanapie, a może oczekiwał, że od tej pory noce będzie spędzał ze mną w sypialni? Czy ja tego chciałam? Cóż, przynajmniej znałam odpowiedź na ostatnie pytanie. Kiedy w końcu zamknęliśmy drzwi do mojego… naszego mieszkania… poczułam ulgę, chociaż kręciło mi się w głowie od nadmiaru wrażeń. Opadłam na kanapę, pozwalając Ashowi zająć się naszymi bagażami i zapełnić lodówkę jedzeniem, które mama kazała nam zabrać ze sobą. Wyciągnęłam z torebki iPhone’a. Delikatne dźwięki nowego albumu Adele rozbrzmiały z głośników. Słuchałam, jak Ash kręcił się po kuchni. Napełnił czajnik wodą, postawił go na kuchence i wkrótce pokój wypełnił aromat rumiankowej herbaty. Przymknęłam jedno oko, kiedy ściągnął moje buty i zaczął mi masować zbolałe stopy. - To takie dobre uczucie - jęknęłam, kiedy wbijał kciuki w podbicie mojej lewej stopy. Nie opowiedział. Bezgłośnie poruszał ustami, nucąc pod nosem piosenkę. Delikatnie masując, przesunął palcami w kierunku mojej kostki. Niestety nie mógł się dostać wyżej, ponieważ miałam na sobie wąskie jeansy. Stanowczo powinnam częściej nosić sukienki. W końcu zdecydowałam się wypowiedzieć na głos myśli, które kłębiły się w mojej głowie. - Co dalej, Ash? Uniósł brew i spojrzał na mnie, wciąż przesuwając rytmicznie dłońmi po mojej nodze. - Cokolwiek chcesz, Laney. Skrzywiłam się sfrustrowana, na jego wymijającą odpowiedź. - Po prostu chcę wiedzieć, na czym stoimy.

Westchnął i usiadł na piętach. - Nie wiem – otwarcie przyznał. Nie miałam zamiaru odpuścić. Przygotowałam się do tej rozmowy. - Czy jesteśmy razem, Ash? Jego czoło przecięły zmarszczki. - Jesteśmy małżeństwem – powiedział, jakby to wszystko wyjaśniało. Dla innych ludzi, być może, ale nie dla nas. - Wzięliśmy ślub z powodu zielonej karty - powiedziałam tak cierpliwie, jak umiałam. - Ale… ostatnia noc, um, ten poranek… uprawialiśmy seks. Wyszczerzył się do mnie, w jego oczach dostrzegłam zmysłowy błysk. - Taa. Pokręciłam głową. - Nie sypiam z każdym! – powiedziałam poirytowana. Jego nagłe rozdrażnienie pasowało do mojego. - Jestem twoim mężem! - Na papierze! - warknęłam. - To małżeństwo nie jest prawdziwe. Gwałtownie wstał, jego nozdrza niemal falowały. Był wściekły. - Czego ty chcesz?! Wzięłam głęboki oddech, starając się uspokoić. - Musimy wypracować jakieś reguły - powiedziałam mocnym, zdecydowanym głosem. Wykonał teatralny gest, zataczając ręką szeroki łuk. - Zatem oświeć mnie, jakie są te reguły? – nonszalancko zapytał.

- Cóż - odpowiedziałam, szybko myśląc - czy ty… czy my będziemy ponowie uprawiać seks? Zamrugał, zaskoczenie zajęło miejsce złości. - Oczywiście. - Następnie jego twarz się zachmurzyła. – A może nie chcesz? Prawie się roześmiałam. Co za komedia omyłek. Musiałam się opanować, zastąpić burzowe emocje czymś na kształt spokoju, równowagi wewnętrznej, inaczej nie uda nam się nigdzie dojść. Zwłaszcza do sypialni. - Ash, chodź, usiądź obok mnie - powiedziałam spokojnie, poklepując kanapę. Niechętnie spełnił moją prośbę, był sztywny i pełen rezerwy. - Chodzi mi o to, że… jeśli twój fiut bierze udział w jakimś konkursie popularności, to nie jestem zainteresowana uczestnictwem w nim. I nie ma opcji, żebym się nim dzieliła. Ash cofnął się w szoku. Ups, moja szczerość była chyba odrobinę zbyt brutalna. - Nie ma nikogo innego! - A ta kobieta, z którą spędzałeś noce? A może to były kobiety? Ash był oszołomiony. - Jaka kobieta? Nie ma żadnej kobiety! - Ash, widziałam cię! Miałeś ślady paznokci na klatce piersiowej… a poza tym często nie nocowałeś w domu. Skrzywił się, słysząc moją wymówkę. - Twoim zdaniem, powinienem zostać, żeby słuchać, jak się pieprzycie z kutasem? Och, ta rozmowa zaczęła iść nie w tym kierunku, co trzeba. - Nie, oczywiście że nie. Ja…

- Byłem chory, kiedy was słyszałem - powiedział ze złością. - Nie mogłem tu być. - Więc… gdzie chodziłeś? - Do baru. - Och! Prowokująco uniósł brew. - Nie… nie byłeś z … kobietami. - Nie. - Ale twoja klatka piersiowa? Widziałam! Westchnął i spojrzał w dół. - Chciałem. Ty byłaś z kutasem, więc ja też chciałem z kimś być. Spotkałem kobietę, mieliśmy się pieprzyć, ale kiedy… zostawiła ślady na moim ciele… nie mogłem tego zrobić. Nie chciałem tego. Miał taki ponury wyraz twarzy. Rozumiałam, że bycie oznaczonym po raz kolejny dotkliwie zraniło jego duszę. Moje serce bolało nad jego smutkiem. Ponownie spróbowałam ubrać swoje myśli w słowa. - Nasza sytuacja jest nietypowa – powiedziałam dyplomatycznie. - Nie jestem pewna co jest między nami. Ale… nie mogę spać… to znaczy nie mogę uprawiać z tobą seksu, jeśli zamierzasz być również z kimś innym. Wiem, że nie jesteśmy w tradycyjnym czy jakimkolwiek innym związku, ale… Jego twarz zrelaksowała się i chwycił moją rękę między swoje dłonie. - Wiem, że wyszłaś za mnie, by mi pomóc. Ale myślę, że jest coś więcej, prawda? - Cóż, tak. Delikatnie gładził mój policzek.

- Nie chcę nikogo innego, Laylay. Moja żono. A ty? - Nie, naprawdę nie. Czyli… jesteśmy razem? Na poważnie? - Przez chwilę miałam wyrzuty sumienia. Prosiłam Asha, by żył ze mną, wiedząc, że do końca swoich dni będę dla niego ciężarem. Chciałam cofnąć słowa i zakopać je gdzieś głęboko. Ale Ash podniósł moją dłoń i przytrzymał ją przy swojej piersi. - Na poważnie. Przyglądałam się jego twarzy, starając się odczytać każdą myśl, jaka kiedykolwiek przyszła mu do głowy. Ash wybrał mnie, odrzucając inne możliwości. - Mam nadzieję, że nigdy nie pożałujesz swojej decyzji – powiedziałam łamiącym się głosem. – W którymś momencie choroba zniekształci moje ciało, a wtedy wydam ci się nieatrakcyjna. Gniew rozbłysnął w jego oczach. -I? Ostrzegasz mnie przed czymś, z czego doskonale sobie zdaję sprawę. Tak, wiem, jeździsz na wózku inwalidzkim. Tak, wiem, chodzisz jak staruszka! Pytam się: co z tego? - Ty draniu. - Jestem draniem ponieważ nazywam rzeczy po imieniu? Zrozum, nie boję się twojej choroby! Jesteś moim promykiem słońca! Moja rodzina, a później Colin, wszyscy osłaniali mnie przed ciemnymi stronami życia. Ale z Ashem, miałam żyć w prawdzie, na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie. Razem. Westchnęłam i przysunęłam się do niego. - Zabierz mnie do łóżka, Ash.

Jego oczy rozbłysły, zobaczyłam w nich pasję. A potem opuścił głowę i pocałował moją dłoń. To był słodki, staromodny gest, jednak całkowicie przesiąknięty pożądaniem. Przesuwał wzrokiem po moim ciele, jakby zastanawiając się co wybrać, moje piersi czy wargi. Pomogłam mu w podjęciu decyzji. Zarzuciłam mu ręce na szyję i przyciągnęłam jego głowę w dół, przyciskając swoje wargi do jego. Otworzył usta, a następnie ofiarował mi najgorętszy, najwolniejszy, najbardziej kuszący pocałunek, jaki kiedykolwiek doświadczyłam. Mówił mi nim, że przejmował kontrolę. Zabawny Ash, poważny Ash, flirtujący Ash, lubiłam go w każdym wcieleniu. Jednak moim ulubionym był seksowny-jak-grzech Ash. Niczym w tańcu poruszał w wolnym rytmie biodrami, przywołując ukrytą w nas zmysłowość. Sięgnęłam w dół po gorąco między jego nogami, masując rosnącą wypukłość z przodu jeansów. Dreszcz przebiegł przez jego ciało i zrobił się twardszy przy mojej dłoni. Nie mogłam się doczekać, aż znajdziemy się skóra przy skórze. Opuchniętymi palcami niezgrabnie rozpięłam jego koszulę, próbując jak najszybciej uczynić jego ciało nagim. Zaśmiał się przy moich ustach i uniósł ramiona, bym mogła ściągnąć bawełnę przez jego głowę. Twarde mięśnie okrywała ciepła, gładka i miękka jak jedwab skóra. Przeciągałam palcami po płaszczyznach i wgłębieniach jego klatki piersiowej, brzucha, zatrzymując się przy pasie, a następnie sięgnęłam do blizn na jego plecach. Mruknął z ulgą, kiedy rozpięłam mu spodnie. Jego kutas tak mocno naciskał na szwy, że martwiłam się, że mógł pozostać na nim stały ślad zamka błyskawicznego. Kiedy zdejmowałam mu spodnie, chciałam umieścić pocałunek na lśniącej główce penisa. Ale nie zrobiłam tego. Może pewnego dnia uda się nam tym cieszyć. Mieliśmy cały czas świata, żeby tego dokonać. Ta myśl napawała mnie radością. Ash skopał swoje buty, zdarł z siebie resztę ubrań, a potem zaczął się do mnie skradać. Jego oczy mówiły: Naga, teraz! Moje odpowiadały: Zmuś mnie. Błyskawicznie porwał mnie na ręce i zaniósł do łóżka, naszego łóżka, pozbywając się moich ubrań między wolnymi, gorącymi pocałunkami.

Zamknęłam oczy, potrzebując trochę obrony przed jego pięknem. Czułam, że jeszcze chwila, a emocje przytłoczą mnie. Ash był jak nagła, potężna fala oceaniczna, tonęłam w szczęściu i fizycznej przyjemności. Uniosłam kolana, dreszcz oczekiwania rozjaśnił moje ciało, kiedy zatrzymał się, by pocałować mnie w udo. Oddychał głęboko, trącając nosem mój wzgórek. Jego ciepłe, wilgotne usta spotkały moje wargi, kreślił językiem kółka na mojej łechtaczce, smakując, dotykając, zagłębiając się intymnie. Chwilę później, przycisnął biodra do wewnętrznej strony moich ud i gorąco jego pięknego silnego ciała znalazło się wewnątrz mnie. Zatrzymaliśmy się, chłonąc siebie oczami, uznając że nasze połączenie było prawdziwe, że my byliśmy prawdziwi. I wtedy zaczął się poruszać, udowadniając, jak bardzo wytrzymałym potrafi być profesjonalny tancerz. Zdecydowanie bardziej niż przeciętny człowiek. Podwójnie. Ambitnie podchodził do pracy, a ja cieszyłam się każdą sekundą jego starań. Wyczerpani i szczęśliwi zapadliśmy w sen. Ash ułożył dłoń na mojej lewej piersi. Miałam wrażenie, że było to jego nowe ulubione miejsce, nie miałam powodu, by narzekać na taki stan rzeczy. To było cudowne, móc spać w ten sposób. Ostatecznie obudziliśmy się po południu. Informowanie moich przyjaciół o naszym nagłym ślubie było niezręczne. Z Vanessą rozmawiałyśmy przez FaceTime20. Kuliłam się w sobie, kiedy ochrzaniała mnie, że jej nie zaprosiłam. Przysięgała, że od samego początku wiedziała, że między mną a Ashem było coś więcej, niż tylko wspólna ucieczka przed bliską śmiercią. Nie kłóciłam się z tym. Obiecałam, że odwiedzę ją tak szybko, jak będzie to możliwe, oczywiście z Ashem Jo przyjęła to lepiej. Stwierdziła, że teraz będąc z Ashem, brzmiałam weselej niż kiedykolwiek wcześniej. Nie mogła się doczekać, żeby zobaczyć nas oboje. 20

Czyli wideo rozmowy na urządzeniach firmy Apple

Następnie powiedziałam moim znajomym z pracy. Jednak podejrzewałam, że ta wiadomości mogła ich zaskoczyć, mój szef wysłał kartkę z gratulacjami dla mnie i Collina. Chciałam to wyjaśnić osobiście przy okazji najbliższego comiesięcznego zebrania zespołu. Mama powiadomiła chyba całą rodzinę o moim ślubie i teraz wszyscy za wszelką cenę chcieli zobaczyć Asha. Tak jak i ja. Przez ostatni tydzień rzadko bywał w domu. Po godzinach prób ledwie chodził, był rozbity emocjonalnie, energii wystarczało mu zaledwie na zjedzenie posiłku. Potem natychmiast opadał na łóżko i odpływał w sen. Ale jednego dnia nareszcie mieliśmy cały wieczór dla siebie. I skończyło się na tym, że się pokłóciliśmy. O głupią rzecz. Cóż, ja myślałam, że była głupia, ale Ash nie. Oglądaliśmy powtórki „Tańca z Gwiazdami”. Kiedy pierwszy raz namówiłam go na wspólne oglądanie, zarozumiale podkreślał, że program dotyczący amatorów kompletnie go nie interesuje. Ale po kilku tańcach był uzależniony. Na moje nieszczęście. Rozentuzjazmowany cały czas gadał, wyjaśniając wszystko co robili profesjonalni tancerze. Cóż, do czasu aż nie zaproponowałam mu taśmy, by mógł zakleić swoje usta. Tego dnia oczy miał zamglone ze zmęczenia. Owinięci kocem przytulaliśmy się na kanapie, oglądając program. Ash był wykończony i trochę kapryśny. W telewizji pokazywali akurat jakieś wideo, gdzie aktorka mówiła, jak bardzo tęskni za tatusiem, który zmarł dziewięć lat temu, i że ten taniec dedykowała jemu. Mówiąc te słowa rozpłakała się. Przewróciłam oczami. - O co chodzi? - zapytał ostro Ash. - Przecież to manipulacja! Smutno mi, bo mój tatuś zmarł. Głosujcie na mnie! Po prostu mnie wkurza, to wszystko.

Zobaczyłam, że Ash zacisnął szczękę, a mięsień w kąciku jego oka zaczął drgać. - To nie jest manipulacja. Kiedy tańczysz, wyrażasz emocje. - Och, proszę cię! To jest tani chwyt, by uzyskać poparcie widzów. Tandetny i żenujący. Wstał nagle, całkowicie mnie zaskakując. - Nie wiesz o czym mówisz! Wymaszerował z salonu i usłyszałam trzaśnięcie drzwi od sypialni. Mrugnęłam. Co do cholery? Walczyliśmy ze sobą z powodu programu telewizyjnego? Życie z Ashem przypominało spacer po polu minowym. Ciężko było unikać jego emocjonalnych wybuchów. To było męczące. Ja byłam zmęczona. Wrócił po dwudziestu minutach, jeszcze mokry po prysznicu. Przeprosił w swoim stylu, czyli zabrał mnie do łóżka, by wyczynowo uprawiać seks. Ten mężczyzna był maszyną i jeśli próby nie trwałyby całymi dniami pozbawiając go sił, nie jestem pewna, czy w ogóle kładlibyśmy się spać. Chociaż prawdę mówiąc, Ash rzadko sypiał. Prawie każdej nocy zrywał się ze snu. Demony nie odpuszczały, wciąż ścigały go w ciemnościach.

♫♪♫

Kiedy w końcu nadszedł dzień premiery, Ash był podekscytowany, pomimo tego, że wciąż upierał się, iż przestawienie okaże się katastrofą. Starałam się go uspokoić, ale miał nerwy napięte jak postronki. - Będziesz niesamowity – cichutko wyszeptałam głosem, którego używali tylko kochankowie.

Pochylił swoje czoło do mojego. - Jestem niesamowity, kiedy jestem z tobą. Bez ciebie… Pocałowałam go. Ujął moją twarz w swoje dłonie, a ja starałam się zawrzeć w tym pocałunku każdą emocję, każdą uncję miłości, podziwu i zachwytu. - Kocham cię, Ash. Spotkaliśmy się, wzięliśmy ślub, zakochaliśmy się w sobie. Wszystko zrobiliśmy odwrotnie. Ale to my, to nasza historia. Teraz idziesz, ale przecież za chwilę wrócisz. To również nasza historia. Nigdy nie będę mieć tego, co inni ludzie mają zagwarantowane przez los; zdrowie, dzieci, pewność… Ash potrząsnął głową. - Cokolwiek się wydarzy, zawsze będziemy mieli siebie, naszą miłość. To czyni nas najbogatszymi ludźmi na całym świecie. - Dlaczego jesteś ze mną, skoro nie mogę ci dać tego najważniejszego, nie mogę dać ci dzieci? Wpatrywał się we mnie, w jego oczach dostrzegłam powagę. - Ponieważ cię kocham. Ponieważ nie chcę tańczyć sam. Pośpiesznie wyszedł z mieszkania po umieszczeniu na moich ustach palącego pocałunku, który rozgrzał mnie od palców stóp aż po czubek głowy i obiecywał znacznie więcej. Razem z mamą i z siostrą poszłyśmy na drinki do baru, na który natknęłyśmy się przypadkiem w drodze do teatru. Musiałyśmy jakoś przetrwać ten okropny mróz, który ogarnął miast . Teatr wypełniła całkiem liczna widownia i miałam nadzieję, że Ash mylił się oceniając tak bardzo krytycznie przedstawienie. Zakładałam, że po prostu był zbyt wymagający w stosunku do siebie. Zdjęłam płaszcz, szalik, czapkę i rękawiczki, i usiadłam na moim naprawdę dobrym miejscu w trzecim rzędzie, między mamą a Bernice. Tata planował przyjść,

ale niespodziewanie wypadła mu zmiana w pracy. Przynajmniej tak mówił. Ale cieszyłam się, że towarzyszyła mi tylko mała część rodziny. Niespokojnie bębniłam palcami, dopóki mama nie chwyciła mojej dłoni i nie uścisnęła jej delikatnie. - Dziękuję, że przyszłaś, mamo - wyszeptałam. - Nie opuściłabym tego za nic w świecie - uśmiechnęła się. Zastanawiałam się, co przeżywał Ash za kulisami. Zmówiłam krótką modlitwę, by wszystko dobrze poszło. Byłam pełna nadziei, kiedy światła przygasły i zabrzmiały pierwsze dźwięki muzyki. Poczułam przypływ adrenaliny i uświadomiłam sobie, co musiał czuć Ash, skoro ja będąc jedynie widzem byłam aż tak rozentuzjazmowana. Czułam się podekscytowana tym, że zobaczę mojego męża na scenie, występującego po raz pierwszy od Las Vegas. To musiało być niezwykłe. Skręcałam się z oczekiwania i nerwów, aż w końcu na scenie pojawili się tancerze. Jednak z każdym ich krokiem moja radość, podekscytowanie słabło. Nie chciałam w to uwierzyć, ale Ash miał rację. „Broadway Revisited” było okropne. Banalny miszmasz bez przewodniego tematu czy spójnej fabuły. Było mi przykro ze względu na obsadę, wszyscy tak ciężko pracowali. Dyrektor i producent nadal mieli nadzieję na tournee. Ale byli w tym osamotnieni. Czekała ich druzgocąca krytyka. Na zakończenie tancerze otrzymali jedynie ciche oklaski. Nie było żadnego bisu. Teatr szybko opustoszał. Mieliśmy iść na drinki, by uczcić premierę, ale nie byłam pewna, czy ktokolwiek był w nastroju do świętowania. - Jeżeli chodzi o Asha, to wypadł doskonale - powiedziała uprzejmie Bernice. I jeszcze ta blondynka, z którą tańczył. - To Sarah - westchnęłam. - Jest naprawdę miła.

- Taa, świetnie razem wyglądali. Powinni zatańczyć coś więcej niż to jedno gorące tango. Tak, to właśnie był mój mąż. Mężczyzna, który wyglądał gorąco, kiedy tańczył. Albo stał. Albo siedział. I bardzo gorąco, kiedy leżał w moim łóżku. Ta ostatnia myśl sprawiła, że się uśmiechnęłam. Bernice dostrzegła mój wyraz twarzy i uniosła brwi w rozbawieniu. Nie obchodziło mnie to. Poszliśmy do najbliższego pubu, ale nim zobaczyłam Asha minęło jakieś dwadzieścia minut. Był świeżo po prysznicu, a jego skóra miał pomarańczowy odcień sztucznej opalenizny, podkreślonej dodatkowo przez niekorzystne oświetlenie. Poczułam ukłucie zazdrości, kiedy zobaczyłam, że obejmował Sarah. Głowę miał pochyloną i coś do niej mówił. Jednak jak tylko dostrzegłam, że jej ładne, niebieskie oczy były przekrwione, opuchnięte i wypełnione łzami, natychmiast pozbyłam się wszelkich wątpliwości. Przesunęłam się, robiąc dla niej miejsce w boksie i Sarah usiadła obok mnie. Ash posłał mi leciutki uśmiech i kiwnął w kierunku moich najbliższych. Podczas gdy Sarah poznawała moja rodzinę, poszedł do baru, by wrócić po chwili z butelką whisky Hennessy i sześcioma szklaneczkami do szotów. Stuknęliśmy się nimi i wypiliśmy do dna. - Boże, potrzebowałam tego - wymamrotała Sarah. - Przysięgam, Laney, gdyby nie twój facet, dawno temu poszłabym na dno. On zawsze jest tak cholernie spokojny. Nie wiem, jak on to robi. Ja również. Według mnie Asha najtrafniej opisywało określenie „w gorącej wodzie kąpany”. To było intrygujące, móc usłyszeć zupełnie inną opinię na jego temat. Kolejna igiełka zazdrości wbiła się w moje serce. Wypiliśmy jeszcze kilka drinków. Niektórzy z tancerzy dołączyli do nas, ale nikt nie był w nastroju na zabawę, więc wkrótce potem wyszliśmy.

To była prawdziwa ulga, móc zdjąć te wszystkie grube ubrania w naszym mieszkaniu i odzyskać czucie w palcach i stopach. Ash wyginał swoją prawą rękę, mrugając oczami. Palce, które zostały złamane, często mu dokuczały, zwłaszcza wtedy, kiedy było zimno. Zamierzałam zasugerować, że zrobię gorącą czekoladę, ale Ash zaskoczył mnie przyciągając w ramiona i wygłodniale całując. Smakował whisky i papierosami, jednak byłam zbyt podniecona, by robić z tego problem w tej chwili. Wsunął obie ręce w moje jeansy i ścisnął mój tyłek. - Ash! Masz lodowate dłonie! Zapłacisz mi za to! Roześmiał się przy moich ustach, a ja pociągnęłam za jego pasek. Zataczaliśmy się przez mieszkanie, pozbywając się ubrań i dzieląc szepty, mówiąc wszystkie gorące i sprośne rzeczy, które zamierzaliśmy sobie zrobić. Lekko zadrżałam, kiedy Ash wsunął mnie pod chłodną pościel, ale zaraz potem drżałam z przyjemności, kiedy rozgrzewał mnie w cudownie staroświecki sposób. Następnego ranka obudziliśmy się wcześniej. Ash wciągnął na siebie jeansy, włożył płaszcz i pobiegł kupić pierwsze wydania gazet. Byliśmy przygotowani na złe wiadomości, jednak w głębi serca mieliśmy nadzieję na dobre. Ash krążył po pokoju, kiedy odnalazłam dział rozrywki i przeglądałam recenzje. Zamrugałam, widząc nagłówek. Tego świątecznego indyka należałoby unikać. Au. - Przeczytaj - poprosił cicho Ash.

„Broadway Revisited” jest przedstawieniem, które powinno pozostać złym pomysłem i nigdy nie doczekać się realizacji. Mark Rumans rozpoczął swoją karierę jako tancerz w „Forty Second Street” na Broadway’u, ale od tamtego czasu nie miał żadnego oryginalnego pomysłu. Plotka głosi, że doszło do kłótni pomiędzy nim a znaną choreograf Rosą Hart, która opuściła produkcję miesiąc temu. Jedyną jasną stroną przedstawienia są nowi członkowie zespołu: Sarah Lintort i Ash Novak. Ich argentyńskie tango z „Evita” było mistrzostwem napięcia seksualnego, tłumionej tęsknoty i smutku. Tym tańcem dowiedli, ze są niezwykle umuzykalnionymi tancerzami. Był to jedyny ciekawy moment podczas tego długiego, ponurego wieczoru. Jedna gwiazdka dla Lintort i Novaka, jednak reszty należy zdecydowanie unikać.

- Podobało im się twoje tango - powiedziałam słabo. Ash potaknął i poszedł do kuchni. Pochylił się nad zlewem, przyglądając się przez okno szaremu porankowi. Oplotłam go ramionami w talii i położyłam głowę na jego plecach. Poczułam, jak przykrywa moje dłonie swoimi ciepłymi i usłyszałam ciężkie westchnienie. - Do świąt będę bezrobotny. Przepraszam. - Nie masz za co przepraszać. Byłeś wspaniały, nawet krytycy tak myślą. Jestem pewna, że znajdziesz inną pracę. Nie odpowiedział. Kiedy wyszedł dzisiejszego wieczoru do teatru, moje serce bolało dla niego. To był ciężki dzień. Ash prawie cały czas milczał. Widziałam, ile wysiłku kosztował go ponowny udział w przedstawieniu, które spotkało się z tak ogromną krytyką. Nie pomagał nawet fakt, że jego taniec został wyróżniony, jako jedyny jasny punkt spektaklu.

Pomimo naszej skomplikowanej sytuacji, oryginalnej umowy, że rozwiedziemy się po dwóch latach, miałam dziwne uczucie, by trwać przy mężu.

♫♪♫

- Och Boże! Nie przestawaj, Ash! Nie przestawaj! Pchał jeszcze mocniej. Czułam, że chociaż sekundy dzieliły go od orgazmu, moje uwolnienie było znacznie bliżej. Ewidentnie słyszałam stukanie. Wydawało mi się, że powodem hałasu był zagłówek, który pomimo ciągłego odsuwania, wciąż dziwnym trafem lądował zbyt blisko ściany. Obecnie znajdowało się tam wgniecenie, które Ash zobowiązał się naprawić. To był wymarzony początek dnia. Mój orgazm zaczynał syczeć, gorące mrowienie strzelało w górę i w dół mojej miednicy... Znowu to usłyszałam. - Ash! - Tak, moja miłości! - wysapał przez zaciśnięte zęby, wciąż rytmicznie poruszając biodrami. Nacisnął kciukiem na moją łechtaczkę i pomimo mojego rozproszenia, wybuch pędził przeze mnie, światła eksplodowały pod moimi zamkniętymi powiekami. I wtedy usłyszałam to po raz trzeci. Ash szybko zbliżał się do utarty kontroli, jego ruchy stały się dziksze, niedbałe, idealny rytm bardziej desperacki. - Tam ktoś jest… przy drzwiach! - wysapałam. Ash zawarczał, prawdopodobnie coś bardzo niegrzecznego. Ale ponieważ zrobił to po słoweńsku, nie byłam pewna. PUK! PUK! PUK!

- Panie Novak! Pani Novak! Tu Ralph Phillips z Urzędu Imigracyjnego. Proszę otworzyć drzwi. - O mój Boże! Ash! Przestań! Musimy… Musimy… Z kolejnym przekleństwem pochylił głowę, zmierzając prosto do celu. To było surowe, mocne pieprzenie. - Tu Ralph Phillips z Urzędu Imigracyjnego. Muszę nalegać na otwarcie drzwi. Ash przeklął, gwałtownie się odepchnął i ciężko tupiąc poszedł do drzwi. Jego twarz przypominała gradową chmurę. Obserwowałam jego oddalające się plecy i fantastyczny tyłek. Po drodze podniósł niewielki ręcznik, którym bez powodzenia próbował zamaskować kutasa w pełnym wzwodzie. Włożyłam szlafrok i zerknęłam do salonu. Klatka piersiowa Asha unosiła i opadała w zawrotnym tempie, a jego twarz była zaróżowiona. Szarpnięciem otworzył drzwi mieszkania. Wysoki, szczupły mężczyzn z okrągłymi okularami na nosie cofnął się, kiedy siedemdziesiąt siedem kilogramów wściekłego Słoweńca wpatrywało się w niego z gniewem. - Ach, pan Alijaž Novak? - Czego? - Chcielibyśmy z państwem porozmawiać. Jestem Ralph Phillips z Urzędu Imigracyjnego, a to moja koleżanka Moira Walsh. - Jesteśmy zajęci! - warknął Ash. Zobaczyłam, że mężczyzna zerknął w dół na ręcznik Asha i jego twarz stała się purpurowa. - Pomimo tego - powiedział sfrustrowany - muszę nalegać.

Wiedziałam, że Ash zaraz zatrzaśnie im drzwi przed nosem, dlatego zdecydowałam się wkroczyć do akcji. - Przepraszam - powiedziałam, wygładzając włosy. - My, um, właśnie miałam wziąć prysznic. - Naprawdę przepraszam. Pani Novak, jak przypuszczam? - Oczywiście - powiedziałam oschle. Wyglądał na trochę speszonego. Z grymasem na twarzy pozwoliłam im wejść do środka. Ash nadal był o krok od wybuchu, a jego kutas był niebezpiecznie blisko potrząśnięcia dłoni naszym gościom. Wysłałam go do łazienki, podczas gdy ja przygotowywałam kawę. Pan wiedział, że też potrzebowałam prysznica. Złapałam swoje odbicie w kuchennym oknie. Przeraziły mnie czerwone plamy na policzkach, podbródku i klatce piersiowej, i oczywiście dzikie włosy po seksie. Moje serce dudniło i powodem nie było tylko ostanie pół godziny. Urząd Imigracyjny wpadał z niezapowiedzianą wizytą tylko w przypadku, gdy zachodziło podejrzenie fikcyjnego małżeństwa. Zastawiałam się, kto doniósł. Czy Collin był aż tak mściwy? Nie chciałam w to wierzyć, pomimo tego, że rozstaliśmy się w nieprzyjaznej atmosferze. Mężczyzna przyglądał mi się podejrzliwie, ale jego koleżanka wydawała się bardziej przyjazna. Może działali na zasadzie dobry glina - zły glina, a może po prostu jej nastrój uległ poprawie, gdy zobaczyła prawie nagiego Asha. To zawsze działało na mnie. Z jednej strony chciałam, żeby to była prawda, ale z drugiej na samą myśl o tym ogarniała mnie zazdrość. Byłam takim głupcem. Podałam kawę, biorąc kilka łyków parującego napoju, a następnie odwróciłam się w stronę łazienki. Ale Moirę, powiedziała, bym zwracała się do niej po imieniu, zainteresował jakiś przedmiot stojący w salonie. Po czasie uświadomiłam sobie, że starała się nie dopuścić do tego, żebym znalazła się sam na sam z Ashem, zapewne

obawiała się, że wykorzystamy ten czas, by się naradzić. Uśmiechnęła się łagodnie, gdy przeszedł obok niej. Westchnęłam, idąc pod prysznic. Szybko się ubrałam i wróciłam do salonu, gdzie zastałam wkurzonego Asha. - Chcemy państwa przesłuchać, oddzielnie - podsumował pan Phillips, po wyjaśnieniu całego procesu. Ash posłał mi szybkie spojrzenie, ale co mogłam powiedzieć? Pani Walsh towarzyszyła mi do sypialni, a Ash został z Phillipsem w salonie. - Och, jaki piękny pokój - wykrzyknęła, kiedy pobiegłam wygładzić pościel. Macie stąd piękny widok. - To prawda, dziękuję. Właśnie dlatego wybrałam to mieszkanie. - Nie znałaś wtedy Asha? - Nie. - Jak długo tu mieszkasz? - Sześć lat. - A jak długo znasz swojego męża? - Trzy miesiące. - Prawie. Stuknęła długopisem o podkładkę. - Krótkie zaręczyny. Nie skomentowałam jej słów. - Co mówi twoja rodzina? Byłam ostrożna, zastanawiając się, jak dużo powiedzieć. - Lubią Asha, ale woleliby duże, rodzinne wesele. - Ale ty tego nie chciałaś?

- Nie. - Mogę zapytać dlaczego? - Mam trzy starsze siostry. Przy każdym ze ślubów moja mama kompletnie przeszła samą siebie. To nie dla mnie. Ani dla Asha. - A jak się poznaliście? Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam go. Do czasu aż skończyłam, brwi pani Walsh zniknęły pod jej grzywką. - Niezwykłe! - wymruczała. - Po prostu niezwykłe. Miała rację. Pomyślałam, że może pytania na tym się skończą, ale myliłam się. - Czy mąż ma dla ciebie jakieś pieszczotliwe określenie? Zamrugałam zaskoczona. - Cóż, tak. Brzmi to jak „mój sunczek”, ale nie wiem, co to znaczy. Nie chciał mi powiedzieć. Skrzywiła się, ale i tak zapisała informacje. Przesłuchanie stopniowo zaczynało stawać się bardziej osobiste: jakiego koloru jest jego szczoteczka do zębów; po której stronie łóżka śpi; czy uprawiamy seks przy włączonym czy wyłączonym świetle, jaką pozycję preferuje. Zaczął we mnie narastać gniew na inwazyjny charakter pytań. Czułam jakby to była kara. Czy rządzący moim krajem naprawdę chcieli to wiedzieć? - Czy mogłaby pani odpowiedzieć, pani Novak? - delikatnie ale stanowczo zapytała pani Walsh. - Sypia po lewej - powiedziałam. - Czasami zostawiamy włączone światło, czasami nie. I cieszy się różnymi pozycjami.

Moje policzki przybrały szkarłatny odcień. Czułam się złamana i brudna, kiedy urzędniczka notowała każde moje słowo.

Ash Pytania były dziwne. Chciał wiedzieć, kto wynosi śmieci, kto robi codzienne zakupy, kto sprząta mieszkanie, kto odkurza. - Oboje to robimy - odpowiedziałem zgodnie z prawdą. - Czy w sypialni jest lampka? - Laney ma jedną na stoliku nocnym. - Ale pan nie. - Nie. - Dlaczego? - Nie czytam za dużo. - Czytanie po angielsku wiązało się dla mnie ze sporym wysiłkiem. Zaśmiał się sucho. - Nie czyta pan dużo, chociaż żona żyje z pisania; ona nie tańczy, chociaż to pana zawód. W takim razie czy jest coś, co państwa łączy, panie Novak? Nie wiedziałem, jak odpowiedzieć. Rzeczywiście na papierze nie mieliśmy ze sobą nic wspólnego. Ale nigdy nie brakowało nam tematów do rozmowy. Nie było między nami niekomfortowego milczenia - jedynie bezpieczna i kojąca cisza. - Lubimy muzykę - powiedziałem cicho.

- Hmm. A po której stronie łóżka śpi pańska żona? Co do cholery? Wziąłem głęboki oddech. - Po prawej. Zapisał coś na kartce. - W sytuacjach intymnych pańska żona woli, żeby światło było włączone czy wyłączone? Założyłem ramiona na piersi. - Nie pan sprawa! Zerknął na mnie zza okularów. - Proszę zrozumieć, że mamy powody, by sądzić iż małżeństwo z panną Hennessey zawarte zostało w celu uzyskania obywatelstwa. Wskazują na to dziwne okoliczności, które pan opisał i pośpiech w jakim państwo wzięli ślub. Te pytania są ważne. Jeśli pan nie odpowie na nie, będziemy zmuszeni wyciągnąć własne wnioski. Szczerość leży w państwa interesie. Wpatrywałem się w sufit. Znowu czułem się wściekły i bezsilny. Facet był jak Sergei, ale bez psychopatycznej brutalności. No i nosił okulary. - Wyłączone światło. Laney nie lubiła swojego ciała. Twierdziła, że była zbyt chuda, bez figury. Ale dla mnie była kwintesencją kobiecości. - A jaką pozycję seksualną preferuje pańska żona? Zacisnąłem zęby i odmówiłem odpowiedzi. Westchnął. - To ostatnie pytanie, panie Novak. - Wszystkie! - wycedziłem przez zęby.

Wstałem i przeszedłem do kuchni. Nie mogłem już dłużej na niego patrzeć. Byłem o krok od uderzenia go w tę zadowoloną z siebie twarz. Wtedy otworzyły się drzwi od sypialni i zobaczyłem Laney. Była blada jak ściana i wyglądała na zmartwioną. Bez słowa wziąłem ją w ramiona. Położyła głowę na mojej piersi, mocno ściskając w dłoniach moją koszulkę. - Będziemy w kontakcie - powiedział Phillips, kiedy wychodzili. Przekląłem głośno, Laney odwróciła się i opadała na kanapę, ukrywając twarz w dłoniach.

♫♪♫

Przez kilka następnych dni, oboje byliśmy na krawędzi, oczekując telefonu, listu albo kolejnej osobistej wizyty matołów (moje nowe ulubione słowo, którego nauczyłem się po obejrzeniu powtórek „Breaking Bad”) z Urzędu Imigracyjnego. Dodatkowo co wieczór musiałem iść do teatru i robić co w mojej mocy, by zabawić publiczność, która z dnia na dzień malała. Wszyscy czekaliśmy na wyrok śmierci, więc kiedy Dalano i Mark poprosili, żebyśmy przyszli dziesięć

minut wcześniej, przeczuwałem, co chcą nam

zakomunikować. Zebraliśmy się w kręgu, na pustej scenie. Sara opierała się o moje ramię, podczas, gdy Dalano czekał, aż wszyscy się uspokoją, następnie odchrząknął. - Dziękuję za wcześniejsze przyjście. Mam złe wiadomości. Sprzedaż biletów niestety nie idzie tak dobrze jak zakładaliśmy; aroganccy krytycy nie potrafią dostrzec prawdziwej klasy mimo, iż mają ją przed oczami. Mark wykonał niesamowitą pracę nad choreografią - i odwrócił się, uśmiechając się smutno do swojego chłopaka - ale premiera tuż przed świętami, co było pomysłem teatru, działała na naszą niekorzyść. Planujemy przerwę, więc nasz finałowy występ odbędzie się w wigilię. Wiem, że to

może być dla was szok i uwierzcie, naprawdę z trudem przychodzi nam o tym mówić, ale z głębi serca obiecujemy, że to nie koniec „Broadway Revisited” i podniesiemy się jak feniks z popiołów. Wziął głęboko oddech, podczas gdy gapiliśmy się na niego lodowato. - Czuję dzisiaj w tym pomieszczeniu tyle miłości. Chciałbym podziękować wszystkim za bycie częścią tego wspaniałego przedsięwzięcia. Wyprzedzamy nasze czasy, jesteśmy prekursorami. - Posłał nam mały uśmiech. - Oczekuję od was, że dacie z siebie wszystko i udowodnicie krytykom, że się mylą. Połamania nóg. Nikt nie klaskał, ale Dalano i Mark chyba tego nie zauważyli, koncentrując całą uwagę na wpatrywanie się sobie w oczy. Udaliśmy się do przebieralni. Ogoliłem się, a potem usiadłem obok Sarah, by zrobić makijaż. Zajmowało mi to zaledwie trzy minuty: żelowa kredka do oczu, podkład, bronzer z pudrem, tusz do rzęs i błyszczyk do ust. To nie była moja ulubiona część bycia tancerzem, ale ponieważ robiłem to latami, nie przeszkadzało mi to. Chociaż gdyby ktoś zapytał mnie o to, kiedy miałem czternaście lat, odpowiedziałbym w zupełnie inny sposób. - Tydzień temu zabukowałam bilet powrotny do Londynu - powiedziała Sarah, podczas gdy zaznaczała korektorem kropkę pod oczami. - Taa? Później wracasz do Chicago? - Wątpię. Cóż, pojadę gdziekolwiek zostanę zatrudniona. Moja przyjaciółka z RADA21 pracuje w Sydney Opera House. Zawsze mnie zapraszała, żebym przyjechała ją odwiedzić. Może to zrobię. Przyda mi się trochę słońca zimą. A co z tobą? Wzruszyłem ramionami. - Spróbuję znaleźć inną pracę. - Powinieneś dać szansę Londynowi, Ash - powiedziała, rozsmarowując podkład na swojej gładkiej skórze. - Moja przyjaciółka, Paula mówiła mi, że jest kilka

21

Royal Academy of Dramatic Art. - Królewska Akademia Teatralna (w Wielkiej Brytanii)

przedstawień, które organizują castingi po Nowym Roku. I nie potrzebowałbyś wizy pracowniczej, bo Słowenia jest częścią Unii Europejskiej. Laney mogłaby pojechać z tobą. Ona zazwyczaj pracuje w domu, prawda? Nic nie mogłem poradzić na to, że się roześmiałem. Sarah posłała mi zaskoczone spojrzenie. Czy nie byłyby szczyt ironii. Poślubiłem Laney dla zielnej karty, ale jeśli dostałbym pracę w Europie, to ona mogłaby pracować tylko dlatego, że wyszła za mnie. - Jesteś dziwakiem - powiedziała Sarah, rzucając w moją głowę puszek do pudru. Prawdopodobnie miała rację. Jej propozycja dała mi do myślenia. Podejmując pracę w Europie nie musiałbym się martwić, czy zostanę wykopany ze Stanów. Przedstawienie wystawiano dla mniej niż pięćdziesięciu widzów, w teatrze który pomieściłby pięćset osób. Nie było nic gorszego niż taniec do utraty tchu nagrodzony jedynie nikłymi oklaskami. Ale pomimo to, cały czas się uśmiechaliśmy. Każdej nocy malowaliśmy na naszych twarzach fałszywe uśmiechy i tańczyliśmy, dopóki nasze stopy nie krwawiły. W wigilię obudziłem się z dziwnym przeczuciem nadchodzącej, złowieszczej burzy. Czułem, jakbym nie mógł złapać oddechu. Moje serce łomotało w dzikim tempie. Ale wszystko wydawało się być w porządku. Laney spokojnie spała obok mnie. Zsunąłem się z łóżka najciszej jak to możliwe i poszedłem do łazienki. Wpatrywałem się w lustro, zastanawiając się, co tym razem przygotował dla mnie los. Próbowałem pogrzebać wspomnienia, pochować je głęboko w szufladach, zapomnieć o tym, co wydarzyło się w Vegas, o Sergeim, nawet o moich przyjaciołach. Czasami to działało, ale czasami czułem, jakbym był krok od postradania zmysłów. Jakbym miał się rozpaść na drobne kawałki.

Kobieta, którą zostawiłem w łóżku pomogła mi na tak wiele sposobów. Moja wdzięczność będzie wieczna. Złożyła mnie w całość i uchroniła przed roztrzaskaniem się. I nawet nie wiedziałem, dlaczego to zrobiła. Chciałem jej kupić na święta naprawdę wyjątkowy prezent. Pomyślałem o zaręczynowym pierścionku, który pasowałby do obrączki, ale to wydawało się niewłaściwe. Nie byłem pewien, czy chciałaby tego. Dlatego kupiłem jej sto moich ulubionych piosenek i potajemnie załadowałem na jej telefon. One wszystkie coś dla mnie znaczyły Miałem nadzieję, że dla niej również staną się wyjątkowe. Rozpryskałem zimną wodę na twarzy, unikając patrzenia w lustro. W ten sposób było łatwiej. Kiedy wróciłem do sypialni, Laney wciąż spała. Wpatrywałem się w nią, w drobne zmarszczki na jej twarzy. Przez ostatnie dwa dni kulała i oboje wiedzieliśmy, że stan zapalny się zaostrzał. Jednak Laney nie chciała tego przyznać. A raczej nie chciała pozwolić, aby to powstrzymało ją od działania. Żyła z limitami i restrykcjami; były rzeczy na które powinna uważać, których nie powinna próbować robić oraz takie których absolutnie nigdy nie powinna robić, ale miała największe, najbardziej otwarte serce jakie kiedykolwiek spotkałem. Była niezwykła na tak wiele sposobów, chociaż nie postrzegała sama siebie w ten sposób. Nie znając mnie, otworzyła dla mnie swój dom. Zawsze mi ufała. Troszczyła się o mnie, kiedy wszyscy radzili jej, by trzymała się ode mnie z daleka. W świecie, w którym każdy coś udawał, ona rzeczywiście dbała o coś innego niż o siebie. Ocaliła mnie i byłem jej winien normalne życie. Musiałem odwrócić się plecami do przyjaciół, starając się ruszyć z moim życiem do przodu. Nic nie robiłem dla Yvety, Marty, Galiny i Gary’ego. I dziewczyny, tego bezimiennego dzieciaka, który nawiedzał moje sny i o którym zapominałem za dnia - jej również nie mogłem ocalić. Mogłem udawać, że akceptuję moją nową rzeczywistość, jednak prawda była taka, że nie mogłem się pogodzić z tym, że jedyną osobą, którą ocaliłem, byłem ja sam.

♫♪♫

Przygotowywałem kawę, kiedy usłyszałem, że ktoś puka do drzwi. Moją pierwszą myślą było, że wróciły rządowe matoły ze swoimi węszącymi, szpiegującymi pytaniami. Niewiele się pomyliłem. Jednak za drzwiami czekało na mnie coś znacznie gorszego. Los mnie nienawidził. Założyłem jeansy i szarpnięciem otworzyłem drzwi. Przede mną stał gliniarz w mundurze. - Panie Novak, jestem oficer Jenkins. - Taa, pamiętam. Dupek popchnął mnie twarzą na maskę swojego radiowozu tej nocy, kiedy przybyliśmy do Chicago. Nie planowałem tego zapomnieć. - Chcielibyśmy, żeby stawił się pan na komisariacie celem przesłuchania. Poczułem za sobą obecność Laney. Obronnie, ale i dla otuchy, położyła swoją dłoń na moim ramieniu. - Jeszcze jakieś pytania, Billy? Czy powinnam zadzwonić po Angelę? Facet zaczerwienił się i nerwowo przełknął ślinę. - Twój tata, um, kapitan Hennessey polecił mi tylko sprowadzić twojego męża na posterunek. Nie jest aresztowany. -Oczywiście, że nie jest! - powiedziała stanowczo. - O co chodzi tym razem? - Nie wiem, przynajmniej nie jestem pewien. Nie kłamię, Laney. Facet praktycznie płaszczył się przed nią. Gdyby nie to, że byłem na skraju załamania nerwowego, pewnie bym się z tego śmiał.

Laney zerknęła na mnie. - Prawdopodobnie powinniśmy pójść. Policjant odetchnął z ulgą słysząc jej słowa. Nie mogłem powiedzieć tego samego o sobie. Z grymasem na twarzy skończyłem się ubierać. Włożyłem płaszcz i razem wyszliśmy z mieszania. Podróż ma posterunek przebiegła w ciszy. Przypuszczam, że policjant nie pozwoliłby na słuchanie The Mix albo Kiss FM. Instynktownie sięgnąłem po dłoń Laney. Jeżeli byłby to koniec, jeśli odesłaliby mnie dzisiaj do domu, potrzebowałem spędzić każdą ostatnią sekundę, dając jej znać, że zawsze byłbym jej przyjacielem, że… Skierowała na mnie swoje szare oczy, pełne współczucia, miłości. I wtedy spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba. Do tej pory nie wiedziałem, co się działo, nie wiedziałem, o co w tym wszystkim chodzi, zaprzeczałem temu przez tak długi czas, ale w jakiś sposób, w którymś momencie przyjaźń i podziw zmieniły się w miłość. Byłem w niej tak cholernie zakochany, że nie wiedziałem, gdzie się kończyłem, a ona zaczynała. Moje płuca ścisnęły się boleśnie i zassałem oddech. Nie miałem pojęcia, że miłość mogła odebrać zdolność oddychania. Przez długi czas seks z Laney był na liście moich priorytetów zaraz za powietrzem, przed jedzeniem i na równi z tańcem. Ale teraz… Laney była nad potrzebą tlenu. Moj Soncek - Moje Słoneczko. - Jesteśmy - powiedziała miękko. Ledwie ją usłyszałem, kiedy pochyliła się w moją stronę, przyciskając swoje usta do moich. Całowałem ją, jakby to był pierwszy albo ostatni raz. - Kocham cię - powiedziałem, mój oddech szeptał przy jej skórze. - Jesteś moim słońcem, Laney Novak. Tak bardzo cię kocham.

Zamrugała zaskoczona, a następnie piękny uśmiech rozkwitł na jej twarzy, rozświetlając ją jak słońce, którym była. - Zajęło ci to dość dużo czasu - powiedziała. - Pokochałam cię już pierwszego dnia, w chwili kiedy cię zobaczyłam. Zaśmiałem się oszołomiony jej wyznaniem. Siedzieliśmy w samochodzie, uśmiechając się szeroko jak dwoje cholernie zakochanych głupców, aż w końcu oficer Debil szarpnął drzwiami. Uśmiech Laney opadł. - Cokolwiek się wydarzy, Ash, jesteśmy w tym razem, okej?22 Ponownie ścisnęła moją dłoń. Moje usta były suche jak papier ścierny. Kapitan Hennessey czekał na nas, jednak tym razem nie starał się nas rozdzielić i nie skomentował sposobu, w jaki Laney się do mnie przytulała. Chociaż należałoby powiedzieć, że to ja trzymałem się jej kurczowo, podobnie jak tonący człowiek chwyta się kawałka drewna. Zaprowadził nas do pokoju przesłuchań, gdzie czekali już oficerowie Petronelli i Ramos, jak również przyjaciółka Laney, Angela oraz ubrany w garnitur mężczyzna, którego nie znałem. - Angie! O co chodzi? - zapytała Laney, opuszczają mnie i obejmując przyjaciółkę. - Wciąż czekam, by się dowiedzieć - skrzywiła się, zanim przelotnie pomachała w moją stronę. – Słyszałam, że należą ci się gratulacje. Laney potaknęła i się uśmiechnęła. - Dziękuję. - Wyglądasz na szczęśliwą - niechętnie przyznała Angela. - Jestem. Jesteśmy - powiedziała Laney, sięgając ponownie po moją dłoń. W tym miejscu po prostu MUSI zabrzmieć piosenka Renaty Przemyk „Ten taniec”. Proszę, posłuchajcie./Basia A ja się z tym zgadzam. /Aneta  22

Ojciec Laney zamknął drzwi, sygnalizując, że skończył się czas na niezobowiązujące rozmowy. Moje tętno gwałtownie wzrosło. Nienawidziłem zamkniętych pomieszczeń. Za bardzo przypominały mi chwile spędzone w samochodzie Sergeiego. Pot pokrył całe moje ciało, kiedy starałem się nie postradać zmysłów. Laney ścisnęła moje palce tak mocno, że zamrugałem. - Wybacz - szepnęła, natychmiast mnie uwalniając. - Dziękuję, że przyszedłeś, Ash - powiedział tata Laney. - My… - Zajmę się tym, kapitanie Hennessey - powiedział garnitur, nie zaszczycając go nawet spojrzeniem. Tata Laney się zjeżył. - Ash jest moim zięciem – powiedział, kiedy spotkaliśmy się wzrokiem. Na chwilę zaległa cisza. - Oczywiście - powiedział spokojnie nieznajomy. - Jestem agent specjalny John Parker z Biura ds. Alkoholu, Tytoniu, Broni palnej i Materiałów wybuchowych 23. Prowadzimy dochodzenie przeciwko twojemu znajomemu. Volkov i powiązane z nim gangi motocyklowe są odpowiedzialni za pięćdziesiąt pięć procent przestępstw popełnionych w Nevadzie. I mówię tu tylko o tych, które udało nam się wykryć. Spojrzał bezpośrednio na mnie. - Dzięki pana informacjom udało się nam zlokalizować epicentrum prostytucji i handlu ludźmi. Tata Laney zmierzył faceta zirytowanym spojrzeniem. - Ash, znaleźli twoich przyjaciół, Yvetę Kuznets i Gary’ego Bensona.

Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives lub ATF - agencja federalna Stanów Zjednoczonych, zajmująca się przestępstwami i ich zapobieganiem, także przestrzeganiem regulacji i przepisów federalnych, w tematach zawartych w jej nazwie. Zazwyczaj agenci ATF wspomagają w polu pracowników FBI i United States Marshals Service, korzystając w dochodzeniach z laboratoriów FBI. 23

Laney ponownie mocno ścisnęła moją dłoń. Tym razem z zadowoleniem powitałem ból. - Czy z nimi wszystko w porządku? Skrzywił się. - Będzie. Nie wiedziałem, co mam myśleć. - Marta? Galina? - Nie byliśmy w stanie namierzyć Marty Babiak – wtrącił się Parker. - Kobieta z jej paszportem opuściła Stany miesiąc temu. Po tym ślad się urwał. - Galina? - zapytałem ochrypłym głosem. - Dowody wskazują na to, że Galina Bely została zabita około piętnastego grudnia. Podczas gdy ja tańczyłem w tym głupim przestawieniu. Och, Boże. Zamknąłem oczy, ale nie mogłem powstrzymać palących łez gromadzących się pod powiekami. - Panie Novak - powiedział Parker – dzięki pana wskazówkom udało się nam ocalić

sto

trzydzieści

siedem

kobiet

i

dwudziestu

siedmiu

mężczyzn

przetrzymywanych w dwunastu miejscach rozmieszczonych na terenie całego kraju. I to nie jest koniec. – Odchrząknął. – Zatrzymaliśmy również trzydziestu trzech bandytów, którzy obecnie przebywają w areszcie śledczym. Chcielibyśmy, żeby spróbował pan zidentyfikować niektórych z nich. Volkov wcześniej zerwał z nimi kontakty. Poza tym stracił sporo ludzi w strzelaninach. Podejrzewamy, że Volkov czyścił dom. Zamykał swoje interesy. Uciekając tamtego dnia, uratował pan życie wielu osobom. Poczułem chłodne dłonie Laney na policzkach i uświadomiłem sobie, że ścierała moje łzy.

- Zarobiłeś to, kochanie - wyszeptała. - Jestem z ciebie taka dumna. Potrząsnąłem głową. Nie zrobiłem nic więcej poza ucieczką i ocaleniem własnej skóry. - Jest jeszcze jedna sprawa - powiedział Parker. - Znaleźliśmy, um, szczątki białego mężczyzny, wiek około trzydzieści, pięćdziesiąt lat. Myślimy, że może to być Oleg Ivanowski albo Sergei Boykov. Chcielibyśmy, żeby spróbował pan je zidentyfikować. - Co pan rozumie przez szczątki, agencie specjalny Parker? - zapytała Angela. Mój klient nie jest sądowym patologiem. Mężczyzna wpatrywał się w nią, kiedy udzielał odpowiedzi. - Mamy głowę, pani Pinto. Laney zrobiła się w jednej chwili biała jak kreda, a dłoń, którą mnie trzymała, stała się śliska od potu. - Czy to konieczne? - wyszeptała. - To by nam naprawdę pomogło, pani Novak - odpowiedział Parker. - Zrobię to – powiedziałem zachrypniętym głosem. Potaknął i poczekał, aż Laney odwróci wzrok. Następnie położył przede mną czarno-białą

fotografię.

Zdjęcie

było

bardzo

realistyczne.

Nadęty

kształt

przypominający dynię. Krótko przycięte włosy wskazywały na Olega, ale nie sposób było jednoznacznie stwierdzić czy to on. - Nie wiem, to może być on. On… Oleg… miał długą bliznę na prawym policzku. I miał złamany nos. Parker wydawał się być usatysfakcjonowany moją odpowiedzią. To było dziwne uczucie. Wpatrywać się w zdjęcie głowy Olega. Nie pasowało to do czystego zła, które wcześniej sobą uosabiał. Teraz był niczym. Miałem nadzieję, że jego ciałem żywiły się robaki.

Miałem nadzieję, że cierpiał, kiedy go zabijali. Miałem nadzieję, że czuł każde ostrze każdego noża, każdą kulę każdej broni. Miałem nadzieję, że krzyczał w agonii. Miałem nadzieję, że długo umierał. I cieszyłem się, że był martwy. Świat był lepszym miejscem bez niego. - Co z Sergeim? - zapytałem, prawie dławiąc się jego imieniem. Parker wzruszył ramionami. - Volkov jest bardzo … Jest prawdopodobne, że Boykov jest już martwy, albo wkrótce będzie. Mieliśmy szczęście z Ivanowskim. Ranczer znalazł jego szczątki, kiedy objeżdżał swoją posiadłość. Myślimy, że kojoty… cóż, teraz to nie jest istotne. Poczułem, że żołądek podchodzi mi do gardła. Laney cicho sapnęła i automatycznie oplotłem ją ramieniem. - Zamierzacie aresztować Volkova? - Wciąż poszukujemy dowodów. Nie tylko chcemy Volkova. Chcemy również wszystkich jego kontaktów. Dlatego współpracujemy z Interpolem. To wszystko, co mogę w tej chwili powiedzieć. Nie wiedziałem, jak mam się czuć. Po wszystkich tych miesiącach nareszcie nastał koniec. Powinien poczuć ulgę. Chciałem coś czuć, ale nie mogłem. Odrętwienie ogarnęło całe moje ciało, mrożąc mnie od środka. Nawet mała postać Laney przytulona do mojej piersi, nie była w stanie przebić się przez ten chłód. Zabawne, tego ranka czułem, że ją kocham. Teraz jednak nie czułem nic. Wiedziałem, że ją kocham, ale nie mogłem tego poczuć. Jej ojciec obserwował mnie ze zwężonymi oczami. Wpatrywałem w niego, dopóki się nie odwrócił. - Yveta i Gary? – powiedziałem, spoglądając na Parkera.

- Zastali przewiezieni do Chicago. Pan Benson ma rodzinę w Kenosha, a pani Kuznets zdecydowała się dołączyć do niego. Była bardzo zadowolona słysząc, że pan tutaj przebywa. - Gdzie ich znaleźliście? Parker spojrzał na mnie w zamyśleniu, zanim odpowiedział. - Zostali odnalezieni w jednej z kryjówek bandytów, niedaleko Boise. Byli przewożeni z miejsca na miejsce, nim się tam znaleźli. - Mogę ich zobaczyć? - Oczywiście. Obecnie przebywają w Mercy. Nie zrozumiałem, ale Laney pospieszyła z wyjaśnieniem. - To nazwa szpitala. Miałem wrażenie, że jej głos dochodzi z daleka, jakby między mną a światem istniała szyba, która z każdą sekundą stawała się grubsza, bardziej mglista. Moja głowa zaczęła pulsować. - Dlaczego są w szpitalu? - Parker utrzymywał naturalny wyraz twarzy, ale mogłem zobaczyć, że było coś, o czym mi nie mówił. - Podstawową przyczyną jest odwodnienie. Kiedy bandyci zaczęli atakować ludzi Volkowa, ci porzucili twoich przyjaciół. Nie jesteśmy stuprocentowo pewni, ale przypuszczamy, że nie mieli dostępu do jedzenia i picia przez trzy albo nawet cztery dni. Pocierałem skronie, chcąc, by pulsowanie w mojej głowie osłabło. Laney chwyciła moje palce i trzymała je delikatnie. - To zrozumiałe, że nie mogli podróżować, skoro byli wycieńczeni - starała się mnie uspokoić, przemawiając cicho. - Jeśli nie macie więcej pytań, mój klient chciałby na dzisiaj skończyć powiedziała stanowczo Angela.

Parker posłał jej wymowne spojrzenie. - Jeszcze zdjęcia i kończymy. Jeden po drugim wyciągał zestawy zdjęć. Niektóre z nich wyglądały, jakby pochodziły z kartoteki policyjnej, inne najprawdopodobniej były robione z daleka, być może przy użyciu kamer. Wydawało mi się, że rozpoznałem bikera, ale nie miałem pewności. Parker raczej nie był rozczarowany moją postawą. Facet ujawniał mniej emocji niż kamień Zdecydowanie znałem to uczucie. W końcu kiwnął głową w stronę Angeli. - Skończyliśmy. Dziękuję, pani Pinto, panie Novak, pani Novak. Wszyscy wstali, by wyjść, ale musiałem poznać odpowiedź na jeszcze jedno pytanie. - Co jeśli Volkov nie znajdzie Sergeiego? Parker zacisnął wargi i przez chwilę myślałem, że zbędzie mnie milczeniem. Ale następne potrzasnął głową. - Przekroczył granicę z Meksykiem. Podejrzewamy, dokąd zmierza. To tylko kwestia czasu, kiedy zostanie odnaleziony. Nie wiemy jedynie czy pierwszy będzie Volkov czy my. Miałem nadzieję, że to Volkov go znalazł. Wykastrował i zabił. Właśnie w tej kolejności.

Rozdział 17

Ash BAŁEM SIĘ stanąć twarzą w twarz z Garym. Kiedy wszedłem do rozświetlonego szpitalnego pokoju nie miałem pojęcia, co w nim zastanę. Nie wiedziałem nawet czy Gary w ogóle będzie chciał mnie widzieć. Wszystko co go spotkało, a wciąż nie byłem pewien, czym to było, stało się z mojego powodu. Telewizor grał cicho. Gary siedział na łóżku. Wyglądał przez okno i wydawał się być całkowicie zagubiony w myślach. Kiedy usłyszał otwieranie drzwi, odwrócił się z grymasem na twarzy. Ale gdy tylko mnie dostrzegł szczerze się uśmiechnął. Zamrugałem, widząc brak kilku zębów i żółte siniaki zdobiące jego twarz. - Wiem, że wyglądam paskudnie, za to ty prezentujesz się wspaniale, zresztą jak zawsze. Uściskaj mnie, Szpanerze. Wyszczerzył się, machając na mnie rękami.

Pochyliłem się, by go przytulić. Poczułem dreszcz przebiegający przez jego ciało. Gary wzmocnił uścisk. - Jestem tak cholernie szczęśliwy, że ci się udało - wyszeptał. Odsunąłem się zaskoczony. Spodziewałem się potępienia, nie… tego. - Boże, dobrze cię znowu widzieć. W tym szpitalu nie ma żadnego lekarza, na którym można byłoby zawiesić oko – powiedział, jednocześnie śmiejąc się i płacząc, ocierając łzy palcami. - Jak sobie radziłeś? - Ja… nie wiem, co powiedzieć. Dlaczego nie krzyczysz na mnie? Gary wyglądał na zaskoczonego. - Cóż, z przyjemnością piszczałbym na widok twojej uroczej buźki, ale wydaje mi się, że nie o to ci chodzi. - Nie rozumiesz, że to wszystko moja wina! Gary zdecydowanie potrząsnął głową. - Nie. Nie. Mylisz się. Próbowałeś namówić mnie do działania, chciałeś, żebym komuś powiedział, a ja nie chciałem o niczym wiedzieć. Jezu, nawet kiedy byłeś pobity i zdesperowany… powinienem coś zrobić, by ci pomóc. Ale nic nie zrobiłem. Wskazał na swoją twarz i ciało. - To wszystko przeze mnie. Jestem taki szczęśliwy, że się wyrwałeś. Nie masz pojęcia. Na początku myślałem, że cię zabili, ale kiedy zaczęli mnie wypytywać, gdzie jesteś, jak zdołałeś uciec, byłem szczęśliwy. Cóż, byłbym szczęśliwszy, gdyby przestali mnie bić, ale poza tym, taa… Przerwał i na chwilę zaległa między nami cisza. - Bili cię? – niepewnie zapytałem. Gary zerknął w dół na dłonie. Podążyłem ze jego wzrokiem i zobaczyłem przetartą skórę na nadgarstkach. Prawdopodobnie wiązali mu ręce, może nawet był skuty kajdankami.

Fałszywie się zaśmiał, a jego policzki się zaróżowiły. - Cóż, musiałem ssać kilka fiutów, ale to dla mnie nic nowego. I kiedy spojrzał na mnie, ujrzałem w jego oczach mrok, który pasował do mojego. - Zrobiłeś to, żeby przetrwać - powiedziałem. Patrzył na mnie ze zrozumieniem. - Ty też? Potaknąłem. - Sergei? - Tak. - Jak zdołałeś uciec? Nie wróciłeś na drugą połowę przedstawienia. Nikt z nas nie widział ciebie od tamtego wieczoru. Skrzywiłem się i Gary natychmiast przeprosił. - Nie musisz mówić. Potrząsnąłem głową. - Tak, muszę. Milczał, kiedy zdejmowałem płaszcz, sweter i koszulkę. Następnie stanąłem plecami do niego. Pozwoliłem mu patrzeć. Po chwili odwróciłem się przodem. Miał poważny wyraz twarzy, jakby w jednej chwili przybyło mu lat. - Dosłownie w ostatniej chwili znalazła mnie kobieta – powiedziałem cichym głosem. - Turystka. Kiedy nas zobaczyła uciekła, dając mi tym samym czas, którego potrzebowałem, żeby się wyrwać z ich łap. Przepraszam. Nie mogłem cię ostrzec. Przez chwilę rozmyślał, w milczeniu obserwując, jak się ubierałem.

- Wszyscy mamy swoje demony, Ash. Będzie dobrze. Moi rodzicie przyjechali mnie zobaczyć. Jak się domyślasz, są zmartwieni, ale przyszli. Więc taa, będzie dobrze. W końcu. Tylko będę potrzebował kilku nowych zębów. Nie mogę wyglądać, jak dziad. Ale powiedz, jak to się stało, że znalazłeś się w Chciago? Nie mogłem uwierzyć, kiedy powiedzieli mi, że tu jesteś. Odchrząknąłem. Wyjaśnienie sytuacji z Laney nie było takie proste. Kiedy mówiłem, wyraz jego twarzy przechodził od zaskoczenia przez niedowierzanie, do ostrożnego dystansu. - Cóż, chyba powinienem ci pogratulować - powiedział, posyłając mi fałszywy uśmiech. - Dziękuję. Nagle zbladł. - Widziałeś już Yvetę? - Nie, najpierw chciałem zobaczyć ciebie. - Wiesz, że zabili Galinę? Zassałem oddech. - Policja powiedziała mi, że prawdopodobnie nie żyje, ale… - Zabili ją na naszych oczach. Po tym jak Sergei pozwolił przyjaciołom bikera ją mieć. Boże, Ash. Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Jego głos drżał i kilka razy przełknął ślinę, zanim mógł kontynuować. - Przecież my nie mieliśmy o niczym pojęcia. Cholera, robiłem w gacie w momencie, kiedy na mnie spojrzeli. Myślę, że to właśnie dlatego przeważnie zostawiali mnie w spokoju. Byłem dla nich zbyt odrażający. Zamknął oczy i głęboko oddychał. - Yveta nie miała tyle szczęścia. Spotkało ją coś gorszego, dużo gorszego. Ona… ona nie czuje się tak dobrze jak ja, Ash.

Wcześniej myślałem o gniewie jak o gorącej i gwałtownej lawie, jednak teraz czułem, że moje ciało przenika lód. Mróz ogarniał każdą żyłę, każdą tętnicę, zamieniając w końcu moje serce w sopel lodu. - Powinieneś ją zobaczyć - powiedział, kładąc dłoń na mojej i ściskając ją delikatnie. - Ale nie oczekuj zbyt wiele. Staraj się nie gapić, nienawidzi tego. I, um, nie mów jej o żonie. Jeszcze nie. - Ale… - Mówię poważnie, Ash. Jedna rzecz na raz. Z tym tajemniczym ostrzeżeniem wstałem i podszedłem do drzwi. - Wrócę. - Dzięki - powiedział Gary, starając się uśmiechnąć. - Chciałbym tego. Laney czekała na mnie. Widziałem troskę wypisaną na jej twarzy, ale nie miałem jej nic do powiedzenia. Kiwnąłem głową na policjanta stojącego przed pokojem Yvety i pozwolił mi wejść do środka. Głęboki cień wypełniał pokój, do wnętrza przez okno wpadała zalewnie odrobina światła słonecznego. - Hej, to ja, Ash - powiedziałem cicho, nie chcąc jej wystraszyć. Powoli spojrzała na mnie, nie wypowiedziała ani jednego słowa, a w jej oczach nie było ani grama życia. Miała wygiętą lewą stronę ust, długa, zdeformowana, pofałdowana, jeszcze świeża blizna rozciągała się aż do linii jej włosów. - Mogę usiąść? Nie odpowiedziała. Ostrożnie zająłem miejsce na brzegu krzesła stojącego tuż obok jej łóżka. Nie mogłem stwierdzić, czy mnie rozpoznała czy też nie. Być może była tak nafaszerowana lekami, że nie wiedziała, co się wokół niej dziej. Miałem taką nadzieję. Miałem, kurwa, nadzieję, że tak było. Nie wiedziałem, co powiedzieć.

Wyciągnąłem powoli rękę i ująłem jej dłoń. Miała zimne palce, więc delikatnie je gładziłem. Cichym głosem opowiedziałem jej wszystko, prawie wszystko, co przeżyłem, wyznając swój żal. Wciąż powtarzałem, że przepraszam. Kiedy skończyłem, spojrzałem na nią. Jej oczy były zamknięte, ale łzy spływały jej po policzkach. Nie wiedziałem czy płakała nad sobą, czy nade mną, czy nad nami wszystkimi. Chciałem płakać razem z nią, ale moje łzy zamarzły, zamknięte głęboko wewnątrz mnie. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek ponownie będę zdolny do pełnego odczuwania. Siedziałem tak przez godzinę, trzymając jej dłoń i nic nie mówiąc, dopóki nie przyszła pielęgniarka i mnie nie przegoniła. - Wrócę – obiecałem, powtarzając słowa, które powiedziałam do Gary’ego. Nie byłem pewny, czy zrozumiała. Laney wciąż czekała na zewnątrz i z jakiegoś powodu wkurzyło mnie to. Chciałem być sam z moimi mrocznymi myślami. Laney była słońcem, a w tej chwili nie mogłem znieść jej blasku. Musiała odczytać mój nastrój, ponieważ nie próbowała mnie dotknąć. Chociaż, wiedziałem, że chciała. Ale za to miała pytania, a to było o wiele gorsze. - Czy kiedykolwiek powiesz mi prawdę? Mam na myśli Sergeiego? Dlaczego był tak bezwzględny? Wzruszyłem ramionami, zaniepokojenie, nieufność stały się widoczne w moich oczach. Chwyciła moją dłoń i razem wolnym krokiem szliśmy przez szpitalny korytarz. Pocierałem klatkę piersiową, mając nadzieję, że dotyk załagodzi ból, który zakotwiczył się w moim wnętrzu. Wciąż jej nie odpowiedziałem. Ze wszystkich sił starałem się odepchnąć panikę i strach. Prawie zapomniałem, że Laney szła obok mnie, czekając, bym opowiedział jej swoją historię. Słodka, dobra i uprzejma Laney.

Spojrzałem jej prosto w oczy. - Nie mogę ci powiedzieć. Jej rozczarowanie zabolało mnie i musiałem odwrócić wzrok. - Możesz mi powiedzieć o wszystkim. Kocham c… Wybuchłem, cała moja wściekłość, obrzydzenie, frustracja wymierzone zostały w Laney. Nie chciałem myśleć o całym tym gównie. Dlaczego ona ciągle do tego wracała? To było skończone! Skończone! Dlaczego nie mogła odpuścić? - Ocalałem! - krzyknąłem.

Laney Wzdrygnęłam się, kiedy uderzył pięścią w ścianę i uciekł. Mogłam tylko słuchać jego pośpiesznych kroków, gdy biegł korytarzem. Z moich oczu popłynęły łzy. Wycierałam je ze złością. - Głupia - wymruczałam na głos. – Jesteś taka głupia. Czy musiałam znać każdy odrażający, ohydny szczegół, którego doświadczył, do którego był zmuszany Ash? Widziałam co Sergei przygotował dla niego, widziałam to na własne oczy. Ale jakiś instynkt wciąż podpowiadał mi, że Ash musiał przepracować to doświadczenie. Jeśli nie mógł rozmawiać o tym ze mną, może potrzebował kogoś innego. Być może terapeuty? Dla nas obojga. Często zdarzały się chwile, kiedy Ash zamykał się w sobie. Na swój sposób radził sobie z przeszłością, dystansując się od tamtych wydarzeń, odgradzając wszystko i wszystkich od tego, co było jego udziałem. Ale może najlepszą terapią była bliskość, trzymanie się w ramionach, trwanie razem, jak dwoje rozbitków.

Odnalazłam go stojącego przed wejściem do szpitala. Palił. Jego czoło było poprzecinane głębokimi zmarszczkami. - Zadzwoniłam po taksówkę – powiedziałam. - Będzie za chwilę. Możemy jechać do domu… - Mam przedstawienie… - Ash, nie musisz… - Tak, muszę! - krzyknął. - Muszę! Dlaczego tego nie rozumiesz? Mijająca nas pielęgniarka posłała mi zaniepokojone spojrzenie, zapewne zastanawiając się czy konieczna będzie interwencja. Ale w końcu odeszła, chociaż wyraźnie zatroskana. Personel szpitala najprawdopodobniej dość często miał do czynienia z porywczymi osobami. Jechaliśmy w milczeniu, dopóki Ash nie zasugerował, żebym wróciła do mieszkania. - Nie, zostanę z tobą. Zmrużył oczy i poczułam ukłucie niepokoju w piersi, ale starałam się je zignorować. Kierowca wysadził nas na rogu przed wejściem. Podążyłam za Ashem do środka. Wiedziałam, że wolał być sam, ale teatr był zamknięty dla publiczności przez kolejną godzinę, a na zewnątrz panował mróz. Poza tym pomyślałam, że mnie potrzebował, nawet jeśli nie chciał się do tego przyznać. Ash zjawił się jako ostatni z zespołu i dyrektor nie wyglądał na zadowolonego, ale ponieważ była to noc zamknięcia, nic nie powiedział. - Miło z twojej strony, że wpadałeś - burknęła Sarah. - Och hej, Laney! Przyszłaś zobaczyć nasz walc o zachodzie słońca? - Coś w tym stylu - odpowiedziałam ze słaby śmiechem.

- Co jest? Wasza dwójka wygląda, jakbyście wracali z pogrzebu? Och Boże, nie wracacie, prawda? - Zły dzień, po prostu bardzo zły dzień - powiedziałam cicho. – Później ci powiem. - Okeeej - odparła Sarah z wahaniem. - Ash, chcesz się najpierw przebrać czy mam ci teraz zrobić makijaż? - Ja mogę to zrobić, jeśli chcesz - zaoferowałam. Ash zdecydowanie potrząsnął głową. - Nie, nie znasz się na tym. To zabolało i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Sarah oparła dłonie na biodrach. -Tak jakby jesteś fiutem, wiesz? Usiadłam w cichym kącie, podczas gdy Ash poszedł się ogolić i włożyć swój pierwszy kostium. Obserwowałam go w całkowitym milczeniu, wiedziałam, że nie chciał mojej obecności w tym miejscu i w tej chwili. Kiedy skończył, udał się do sali, gdzie właśnie trwała rozgrzewka. Na odchodnym wyszeptałam jedynie, że zobaczymy się później. - Jesteś prawdziwym fiutem dla Laney – usłyszałam, jak Sarah strofowała Asha podczas wykonywania ćwiczeń rozciągających. – Pokłóciliście się czy co?

Ash Prawie się roześmiałem. Czy to najgorsza rzecz, jaką mogła wymyśleć?

Ale tak szybko jak o tym pomyślałem, byłem zdegustowany sobą. Czy chciałbym kogoś takiego jak Sarah obarczać wiedzą o tym, że potwory istnieją? Czy chciałbym, aby i ona została zniszczona przez diabła, jakim był Sergei ? Nie. Seksowna, uśmiechająca się, flirtująca Yveta została zmieniona w kogoś bez życia, bez nadziei. Czułem jak mały kawałek lodu roztapiał w moim sercu. Głęboko odetchnąłem i spojrzałem na Sarah. - Nie. To tylko zły dzień. Naprawdę zły dzień. Wpatrywała się we mnie z głową przechyloną na bok. - Wszyscy je mamy - powiedziała spokojnie. Uciekłem wzrokiem w bok, kontynuując rozgrzewkę. - Byłem w szpitalu. Widziałem kilku przyjaciół. Oni… są w złym stanie. Sarah zasłoniła dłonią usta. - O mój Boże, przykro mi. Mieli wypadek samochodowy? Nienawidzę jeździć po Chicago, ruch jest szalony i… - To nie był wypadek samochodowy. To był… ktoś ich skrzywdził. Szok na twarzy Sarah pogłębił się. Na szczęście naszą rozmowę przerwało obwieszczenie, że do przedstawienia pozostało pięć minut. Nastąpił masowy popyt na bilety. Sprzedano prawie siedemdziesiąt. To była największa publiczność w tym tygodniu. Stałem za kulisami z boku sceny. W ciemności słuchałem publiczności, jej oddechów, szeptów, szelestu papieru i saszetek wypełnionych słodyczami. Mogłem wyczuć zapach kurzu unoszącego się pod światłami na scenie, szminki aktorskiej, potu tancerzy stojących obok mnie. A kiedy zabrzmiały pierwsze dźwięki, poczułem, jak topnieje kolejny kawałek lodu w moim wnętrzu Moje serce zaczęło szybciej bić.

To było niemożliwe do zobaczenia stojąc za światłami rampy, ale wyobraziłem sobie szczelnie wypełnioną widownię. Powtarzałem, że to co robimy miało sens – taniec, rozrywka - to wszystko miało znaczenie. Ponieważ życie na ogół było ciężkie, a świat okrutny, a każdy z nas potrzebował odrobiny słońca w swoim życiu. Moim słoneczkiem była Laney, więc chciałem tańczyć dla niej. Wkroczyliśmy na scenę, błyszczący zespół rewiowy. Rozległy się lekkie oklaski, rozproszone ale były. Przybrałem postawę ciała, jakiej mnie uczono i uśmiechnąłem się w sposób, w jaki mnie uczono. Siedząc gdzieś tam w ciemności, Laney obserwowała mnie. Byłem tego pewien, ponieważ czułem jej wzrok. Odrobina ciepła z powrotem wkradła się do mojego zdrętwiałego ciała. Kiedy wszedłem na scenę w drugiej połowie przedstawienia, by wykonać tango z Sarah, to Laney była tą, z którą tańczyłem. Ten taniec określano jako historię miłości i nienawiści; dwoje ludzi pomimo walki, jaką toczyli, stanowili jedność w muzyce. Ciężko to wytłumaczyć słowami, trzeba to poczuć. Przyciąganie i odpychanie, intensywność emocji. Zrobiłem wypad do przodu, moja ręka gwałtownie się zatrzymała, kończąc ruch. Hałas jak trzask bicza rozległ się ponad muzyką i poczułem ciepło sączące się przez moje palce. Zaskoczony wpatrywałem się w moją rękę, kompletnie zapominając o następnym ruchu, więc kiedy Sarah potknęła się, mojego ciała nie było tam, gdzie być powinno, żeby ją wesprzeć. Byłem zahipnotyzowany przez krew lejąca się w dół mojego nadgarstka. Ktoś zaczął krzyczeć, a następnie nastał chaos. Zostałem, kurwa, postrzelony. W niedowierzaniu wpatrywałem się w dłoń. Czubek mojego wskazującego palca całkowicie zniknął.

Nagły przypływ adrenaliny sprawił, że się poruszyłem. Upadłem na stopień przy scenie, tymczasowo chroniąc się przed blaskiem lamp. Zacisnąłem dłoń, kiedy w powietrzu rozbrzmiały krzyki. - On ma pistolet! - ktoś zawołał. Wszystko wokół mnie stawało się czarne. Ból, strach, całkowita pewność, że był tam Sergei, i że miałem umrzeć. Jedna wyraźna myśl przebiła się przez panikę i przytłaczające walenie mojego serca: Laney! W połowie skoczyłem, w połowie spadłem ze sceny, lądując na parkiecie orkiestry. Na widowni wciąż było ciemno, ale żółte błyski światła pojawiły się przy wyjściach, gdzie tłoczyli się ludzie pośpiesznie uciekając w panice. Modliłem się, by wśród nich była Laney, ale podświadomie wiedziałem, że to niemożliwe. W nocy przed Świętem Dziękczynienia widziałem twarz Sergeiego. Myślałem, że była to część moich koszmarów, ale to było prawdziwe. Teraz to wiedziałem. Chwilę przed tym, jak walczyłem z tamtymi mężczyznami, zobaczyłem go. Obserwował mnie. Obserwował nas. Wiedział o Laney. Volkov go nie zabił, nie był w Meksyku. Był tu i teraz, tropiąc mnie i Laney. Poczułem się chory, na myśl o nim trzymającym swoje brudne łapska na jej ciele. System dźwiękowy został nagle odłączony i teraz słychać było jedynie pełne przerażenia krzyki. Rozbrzmiał kolejny strzał. Byłem coraz bliżej. - Wychodź, wychodź, gdziekolwiek jesteś, Alijaž! - wyśpiewywał Sergei. Mam twoją małą żonkę! Tatuś czeka, a ty byłeś niedobrym, bardzo niedobrym chłopcem! Widziałem ciemną postać, majaczącą dwa rzędy przede mną i mój żołądek podskoczył. Miał Laney. I pistolet przy jej głowie.

Laney Zobaczyłam Asha spadającego ze sceny i krzyknęłam. Desperacki, intensywny strach wypełnił mnie. Ash! Moja miłość, mój mąż, moje życie. Mój świat skończył się, nim na dobre się rozpoczął. Nadzieja i radość, i każda niewinność, ludzka przyjemność została zabita. Moje kolana opadły i psychol walczył, by mnie utrzymać. Silny zapach jego płynu po goleniu w kombinacji z odorem ciała sprawił, że chciałam zwymiotować. Kiedy Ash zaczął tańczyć tango, facet zajął puste miejsce obok mnie. Od razu zgadłam, kim był. Wiedziałam również co oznaczał zimny metal przyciśnięty do mojego brzucha. - Obserwowałem cię - wyszeptał, jego cuchnący oddech przyprawiał mnie o mdłości. - Pani Novak. Ha! Ten chłopak jest bystrzejszy niż myślałem. Ożenił się z przestraszoną, małą myszką dla zielonej karty. Cóż, ma wobec mnie dług, a ja zawsze upominam się o swoje. Następnie opuścił przyciemniane okulary, które nosił i dostrzegłam, że jeden z jego oczodołów był pusty. - Oko za oko. To sprawiedliwe. Mam rację? Volkov zabrał moje, więc ja zabiorę jego. Trochę szkoda, bo chłopak ma ładne oczy, prawda? Mają cudowny odcień, przypominają bursztyn, kiedy sika ze strachu. - Mój ojciec jest policjantem - wysapałam. - Wiem - szepnął, gładząc mój policzek skórzaną rękawiczką. Następnie uderzył mnie nią w twarz. Piekło, ale to wszystko. - Jesteś Sergei. Uśmiechnął się, jego puste oko mrugało do mnie.

- Och, więc mówił o mnie? - Taa, powiedział, że jesteś chorym pojebem! Niesamowite jak bardzo napompowane było ego tego mężczyzny. Był zachwycony moimi słowami. - Hmm, doskonałe określenie - roześmiał się. – Chociaż, jak sobie przypominam, on raczej lubił moje chore pieprzenie. Och tak, moja droga, miałem te słodkie wargi wokół mojego kutasa. Świetnie obciągał i czerpał z tego radość. Jego zdrowe oko rozbłysło złośliwie. - Kłamiesz! Śmiał mi się w twarz, a potem głośno zawołał śpiewnym głosem. - Wyjdź. Wyjdź, gdziekolwiek jesteś, Alijaž! Mam twoją małą żonkę! Tatuś czeka, a ty byłeś niedobrym, bardzo niedobrym chłopcem! Ponownie odwrócił się do mnie i przemówił swobodnym tonem. - Dlaczego miałbym kłamać? I tak zamierzam cię zabić, więc co za różnica? Chcę byś umarła wiedząc, że… czekaj, myślę, że zmieniłem zdanie. Pozwolę ci patrzeć, jak pieprzę jego śliczny, mały tyłeczek, a następnie zabiję cię. Nie mogłam się powstrzymać. Zwymiotowałam na jego buty. Obrzydzenie przetoczyło się przez jego twarz, uniósł pistolet i uderzył mnie lufą. Osłoniłam twarz rękoma i usłyszałam, jak mój nadgarstek trzasnął. Przeszył mnie ból. Krzyknęłam i upadłam na podłogę, ślizgając się w moich własnych wymiocinach. Wślizgnęłam się pod krzesła i zaczęłam się czołgać w ciemności. Słyszałam jego rozwścieczone krzyki, kiedy uświadomił sobie, że mnie zgubił. Dwa strzały minęły moją głowę. Wzdrygnęłam się. Ufałam, że Ash miał na tyle zdrowego rozsądku, by ukryć się daleko od jasnych świateł sceny, gdzie stanowiłby łatwy celem. Musieliśmy wytrzymać do momentu, aż, policja dotarłaby na miejsce.

Byłam pewna, że każda osoba, znajdująca się na widowni zadzwoniła pod 911. Musieliśmy tylko poczekać… Nagle na widowni rozbłysły światła. Sergei kręcił się wokół, szukając mnie. Kiedy lufa pistoletu natrafiła ma moje czołgające się ciało, wyszczerzył się w uśmiechu. Wrzasnęłabym z frustracji, ale nie miałam w płucach nawet grama powietrza. Zobaczyłam Asha przepychającego się, biegnącego w naszym kierunku i rzucającego się na Sergeiego. Padł kolejny strzał, ale Sergei nie upadł. Przyglądał się mojej reakcji, kiedy obserwowałam, upadającego na kolana Asha, trzymającego krwawiącą dłoń przy piersi. Krew wolno spływała na podłogę. Sergei uśmiechnął się od ucha do ucha, celując bronią w moją głowę. Ash! Och Boże, nie! Mój świat się skończył.

Ash Mówią, że czas zwalnia, kiedy stajesz twarzą w twarz ze śmiercią. Sergei uśmiechał się, kiedy pociągał za spust. Moje ciało zastygło, gdy wpatrywałem się w pistolet celujący w moje serce. Ale szok i przerażenie na twarzy Laney przywróciły mnie do życia. Poczułem pierwotne pragnienie, by ją chronić, zgładzić to, co jej zagrażało. Ruszyłem. Ale kiedy napiąłem mięśnie, przygotowując się do zrobienia kroku w przód, poczułem uderzenie kuli, powietrze pchnęło w moje płuca. Zobaczyłem błysk lufy i usłyszałem przenikliwy dźwięk. Wszystko było nie tak, jak być powinno.

Spadłem z krawędzi sceny, upadając na parkiet orkiestry. Teatr wypełniła kakofonia, kiedy zderzyłem się z zestawem perkusyjnym. Leżałem na podłodze, zdyszany, ogłuszony, bez ruchu, moje płuca były puste. Wpatrywałem się w sufit, reflektory ze sceny malowały sylwetkę zła, kiedy Sergei uniósł ręce w geście tryumfu. Potem odwrócił się, mierząc pistoletem w Laney. Czas się zatrzymał. Zobaczyłem moją przyszłość pogrążającą się w czarnej nicości. Nie chciałem dłużej tak żyć. Powietrze z powrotem wypełniło moje płuca, a poszarpane krawędzie mojej wizji się skrystalizowały. Ale byłem zbyt wolny. Nawet gdy się wyprostowałem, nawet kiedy poczułem ruch powietrza na twarzy, nawet gdy ruszyłem do przodu… byłem zbyt wolny. Sergei wystrzelił z pistoletu. I tym razem to Laney upadła na podłogę. Zderzyłem się z nim i siłowaliśmy się między rzędami krzeseł. Czułem jak siedzenia i poręcze wbijały się w moje krzyczące żebra. - Ty naprawdę chcesz umrzeć, prawda? Nieważne, zawsze chciałem mieć ciebie na sobie, Alijaž - wymamrotał Sergei, kiedy go uderzałem. Miałem poranione kostki i rozciąłem palec na jego zębach. Wypluł krew i zaczął mówić. Nie obchodziło mnie, co zamierzał powiedzieć. Każda ponura myśl, którą ten zły sukinsyn kiedykolwiek miał, każdy oddech, który kiedykolwiek wziął, wszystko miało smród zgnilizny moralnej. Laney była moim promykiem słońca, a teraz odeszła. W oddali usłyszałem syreny policyjne, a zaraz po nich rozległy się krzyki. Sergei westchnął teatralnie i wyszczerzył się do mnie zakrwawionymi zębami. - Przed śniadaniem będę wolny. Wtedy przyjdę po ciebie. Potrząsnąłem głową. - Nie tym razem.

To jego miał odwiedzić diabeł. Wyciągnąłem pistolet z jego wiotkiej ręki i wstałem z kolan. W oddali usłyszałem kogoś krzyczącego do mnie, bym opuścił broń. Ale musiałem coś zrobić. Mierzyłem pistoletem w twarz Sergeiego, ignorując jego cieknący nos i poranione usta. Przycisnąłem lufę pistoletu do jego pustego oczodołu. Roześmiał się. I tym razem pociągnąłem za spust. Jego ciało drgnęło. W powietrzu uniósł się ostry odór kordytu24. Dłonie chwyciły mnie z tyłu, wykręcając moje ręce, zmuszając mnie, bym opuścił broń. Wpatrywałem się w krew rozpryskaną na mojej klatce piersiowej. Moją, jego… nie wiedziałem. Z fascynacją przyglądałem się krwi, tworzącej kałuże wokół jego głowy. Patrzyłem na płyn mózgowo-rdzeniowy i odłamki kości. Patrzyłem i nie czułem nic więcej niż rzeźnik na widok tuszy wołowej. Zero emocji. Satysfakcja, tak. Ulga, tak. Sumienie, nie. Moje sumienie milczało. Ostry ból przeciął moją klatkę piersiową, kiedy z cichym kliknięciem zapinano mi wokół dłoni zimnie, metalowe kajdanki. I wtedy zobaczyłem Laney. Leżała nieruchomo, a z boku jej głowy wypływała krew. Nagle powróciły wszystkie uczucia, niczym wysoka fala pochłonęły żal, przerażenie i szok. - Laney! Zawołałem jej imię, starając się sięgnąć po nią dłonią, ale trzymali mnie policjanci. - Laney! - wrzasnąłem.

24

Kordyt- bezdymny proch strzelniczy

Ponownie starałem się do niej dostać, ale dłonie miałem z tyłu, skute kajdankami, a ból w mojej piersi był tak intensywny, że powoli traciłem kontakt z rzeczywistością. Pomyślałem, że za chwilę zemdleję. - On jest jej mężem! Puść go! Zobaczyłem Billego. Krzyczał na kogoś. - W tej chwili zdejmij mu kajdanki! Cholera, on jest ranny, debile. Gdzie są ratownicy? Ach, cholera, Laney!

Laney Śniłam. Byłam zawieszona w szczęśliwym miejscu usytuowanym pomiędzy dwoma światami. Leżeliśmy razem w łóżku. Było bardzo miękkie. Miałam wrażenie, jakbyśmy odpoczywali w letni dzień na chmurach albo na oceanie. Tak, myślę, że to było to leżeliśmy na plaży, a woda obmywała nasze stopy. - Śnisz na jawie, Laney? Musisz. O czym śnisz? Ash miał nagą klatkę piersiową, jego skóra była opalona na ciemny brąz, a jego oczy miały kolor irlandzkiej whisky. We śnie Ash był nieprawdopodobnie piękny ze swoim smukłym, opalonym ciałem, umięśnionymi udami i wyrzeźbionym torsem. Jego piękno lśniło i świeciło w gorącym słońcu. Uśmiechał się do mnie. Jeszcze nigdy nie widziałam go takiego radosnego, zrelaksowanego. W jego oczach nie dostrzegłam nawet cienia napięcia. - Moje marzenia różnią się od snów nawiedzających mnie nocą - uśmiechnęłam się. - W nocy śnię o lataniu, ale nie samolotem. To ja unoszę się w powietrzu. Roześmiałam się cicho. –Znaczenie tego jest dość oczywiste. A ty o czym śnisz?

- Dzienne sny? Nie zmieniły się. Nadal wyobrażam sobie, że tańczę na scenach całego świata, opowiadam tańcem różne historie, sprawiam, że ludzie są szczęśliwi. W nocy najczęściej śniłem o staniu na scenie w światłach reflektorów. Jeśli był to dobry sen, rozbrzmiewała muzyka, a ja zaczynałem tańczyć. Początek był realistyczny, ale potem wykonywałem skok, po nim następny, aż w końcu unosiłem się w powietrzu, tak jak ty. Uśmiechnęłam się. - Nadal o tym śnisz? - Ostatnio nie, ja… - Nie mamy przed sobą sekretów - przypomniałam mu z lekkim kuksańcem. Światło słoneczne było zbyt jasne, więc zamknęłam oczy, wsłuchując się w miękki głos Asha, zabarwiony delikatnym akcentem. - Wciąż śnię, że stoję w świetle reflektorów, ale kiedy rozbrzmiewają pierwsze dźwięki muzyki, nie jestem w stanie się poruszyć. Moje ciało jest jakby zamrożone. Staram się zrobić krok, ale nie mogę. A potem… potem jest tam Sergei, czasami też Oleg, i oni śmieją się, i śmieją. Raz była tam również dziewczyna, mierzyli do niej z broni, potem do mnie, jakby zastanawiali się, kogo najpierw zastrzelić. Poczułam wilgoć w moich oczach i otworzyłam je, znajdując Asha wpatrującego się we mnie. Łzy spływały po jego policzkach. - Nie możesz zrezygnować z marzeń. Nie przez tych potworów. Nigdy z ich powodu. Nie byłam pewna, które z nas to powiedziało…

Rozdział 18

Ash SIEDZIAŁEM PRZY łóżku Laney, obserwując stałe unoszenie się i opadanie jej klatki piersiowej. Widziałem ślady zaschniętej krwi w jej włosach. Nie spodobałoby się jej to. Biały bandaż pokrywał lewą stronę głowy, a gruby niebieski gips osłaniał jedno z przedramion. Miała szczęście, mówili. Kula prześlizgnęła się po powierzchni jej czaszki i zwaliła ją z nóg. Ale jej nie zabiła. Wkrótce miała się obudzić. Ja też miałem szczęście. Więcej szczęścia niż na to zasługiwałem. Medalik świętego Krzysztofa, który dostałem od Laney został zgięty na pół przez kulę Sergeiego. Prześwietlenie potwierdziło, że miałem pęknięty mostek. Właśnie dlatego

odczuwałem ból przy oddychaniu. Czarne i purpurowe siniaki rozprzestrzeniły się na mojej klatce piersiowej. Nadal analizowali moje EKG, chodziło o coś związanego z urazem klatki piersiowej. Nie interesowało mnie to. Góra - dół. Góra - dół. Godzinami obserwowałem oddech Laney. Obserwowałem jej życie. I to mi wystarczało. Czułem pulsowanie w lewej dłoni oplecionej bandażami. Sergei odstrzelił czubek mojego wskazującego palca. Nie znaleźli go, więc prawdopodobnie wciąż leżał gdzieś na podłodze w teatrze. Było mi żal dozorcy. Zamiatanie opakowań po cukierkach to jedno, ale sprzątanie krwi i części ciała raczej nie należało do zakresu jego obowiązków. Góra - dół. Góra - dół. Kiedy byłem opatrywany, policja rozmawiała ze mną. Nie mogłem się skupić i tak naprawdę nie rozumiałem ich pytań. A poza tym nic mnie one nie obchodziły. Tata Laney powiedział, że Angela wszystkim się zajęła. Dla mnie nie liczyło się nic poza Laney. Jej ojciec siedział po drugiej stronie łóżka i co chwilę zerkał w stronę drzwi, spodziewając się w nich ujrzeć mamę Laney. Wiadomość o dramatycznych wydarzeniach zastała ją poza miastem. Teraz razem z pozostałymi córkami była w drodze do szpitala. Odchrząknął. - Mamy świadka. Jeden z biletowych mówi, że byłeś nieuzbrojony, kiedy rzuciłeś się na ten kawałek gówna. Totalnie zaskoczył mnie, odzywając się do mnie. Wciąż czekałem, aż mnie zaaresztuje za to, że naraziłem życie jego córki. Poczerwieniał na twarzy, a jego oczy zaszły łzami, kiedy wpatrywał się we mnie.

- Uratowałeś jej życie. Przechyliłem głowę na jedną stronę, ważąc jego słowa. Były szczere, ale nie oddawały prawdy. - Sergei przyjechał do Chicago z mojego powodu. Gdyby nie ja, Laney nie znalazłaby się w niebezpieczeństwie. - Synu, naprawdę widzę, że nie jesteś typem człowieka, który szuka kłopotów. Jest dużo popierdolonych ludzi na świecie i złe rzeczy zdarzają się dobrym osobom. Nie wiem dlaczego i nikt inny nie wie. Moja żona mówi, że Bóg wie. Cóż, dobrze dla Niego, ponieważ to cholernie pewne, że dla mnie nie ma to żadnego sensu. - Przerwał. - Ale to wiem na pewno, moja córka żyje dzięki tobie. Potem wstał, by uścisnąć moją dłoń. - Witaj w rodzinie, synu. To było tak niespodziewane, że wpatrywałem się w niego jak idiota, dopóki nie uświadomiłem sobie, że wciąż czeka z ręką wyciągniętą w moją stronę. Z trudem wstałem z krzesła, starając się nie oddychać zbyt głęboko i uścisnąłem jego dłoń. Chwilę później drzwi otworzyły się i do pokoju weszły matka i siostry Laney. Zadawały pytania jedna przez drugą, przypominając mi tym deszcz stukający w blaszany dach. Nie mogłem się skoncentrować. Na szczęście to tata Laney, przyzwyczajony do tego babskiego zgiełku, pomału i w miarę szczegółowo odpowiadał na ich wszystkie pytania, aż wreszcie z ulgą stwierdziły, że sytuacja została opanowana. - A co z tym wielkim bossem? - zapytała Bernice. - Szefem mafii? Tata Laney skrzywił się. - Uważamy, że to z jego powodu Boykov tutaj przyjechał. Wielki szef, Volkov, sprzątał dom. Wygląda na to, że próbował uporządkować bałagan, którego narobiła jego prawa ręka. Jeśli Ash by go nie zabił, zrobiłby to Vlokov. Wszystkie kobiety skierowały na mnie swoje szeroko otwarte oczy.

- Chłopak uratował naszą Laney. To wystarczyło. Zostałem pochłonięty w uściskach i zasypany pocałunkami, które choć miłe, sprawiały mi ból. Tata Laney uwolnił mnie z ich ramion, wyjaśniając że ja również zostałem ranny. Uparcie kręciły się wokół mnie, aż miałem ochotę machać rękami, by odgonić je jak szpaki w sadzie. Wiedziałem, że ich zachowanie wynikało z troski i wdzięczności, ale bycie otoczonym przez tak wiele osób powodowało, że się denerwowałem. Pochyliłem się do przodu, skupiając się na twarzy Laney, a kiedy dużo później ponownie spojrzałem w górę, nikogo już nie było.

♫♪♫

Zaczęło się robić jasno. W końcu nastał ranek. Dobrze wiedziałem, że demony nie znikają o świcie, jednak blask słoneczny sprawiał, że czułem się szczęśliwszy. Pielęgniarki starały się mnie namówić do opuszczenia pokoju, ale po tym, jak tata Laney porozmawiał z nimi, zostawiły mnie w spokoju. Jedna z nich przyniosła koc, więc przez całą noc siedziałem na krześle obok łóżka Laney, obserwując ją. Drzwi otworzyły się powoli i zobaczyłem Gary’ego. Był zdenerwowany, co zupełnie do niego nie pasowało. - Mogę wejść? - Kiwnąłem głową i wszedł do środka. - To ona? - Tak, to moja żona. Podszedł do łóżka, spojrzał w dół. - Człowieku, nie mogę uwierzyć, że jesteś żonaty. Wygiąłem usta w rozbawieniu. - Przeleciałem ponad dziesięć tysięcy kilometrów, zostałem uprowadzony przez Bratvę, wychłostany przez psychola, który chciał pieprzyć moją dupę, przejechałem

połowę Stanów, by przed nim uciec, a on podążył za mną, próbując mnie zabić… a ty nie możesz uwierzyć, że jestem żonaty? Pchnął mnie w ramię, aż zamrugałem z bólu. - Przepraszam - powiedział. - Ale to w pewien sposób szalone. Chociaż przyznaję, że ona jest urocza. - Nie, ona jest najpiękniejszą, najwspanialszą kobietą, jaką kiedykolwiek poznałem. Zerknął na mnie z ukosa. - Chciałbym, żeby jakiś facet spojrzał na mnie w ten sposób. - Myślę, że ty również jesteś wspaniały - powiedziałem szczerze. Gary się wyszczerzył. - Au, skarbie! Powiedziałeś najsłodszą rzecz. Ale nie zamierzam iść z tobą do łóżka, nawet gdybyś błagał. Cóż, może gdybyś błagał. Następnie jego uśmiech opadł i przybrał poważny wyraz twarzy. - Um, chciałem cię ostrzec. Yveta nie przyjęła tego dobrze. Zdezorientowany zmarszczyłem brwi. - Czego nie przyjęła dobrze? Gary westchnął. - Ciebie będącego żonatym. - Ale… Nie wiedziałem, co powiedzieć. Kilka razy uprawiałem z Yvetą seks. Nigdy nie pomyślałem, że mogłoby to cokolwiek znaczyć dla któregokolwiek z nas. To było po prostu coś, czego w tamtym momencie potrzebowaliśmy. Coś tymczasowego. Gary machnął ręką.

- Wiem, wiem. Ale kiedy byliśmy w tamtym miejscu, ona ciągle mówiła, że jeśli tobie udało się wyrwać, to może i nam się uda. A kiedy to zrobiliśmy, zamierzała cię odszukać. Stałeś się dla niej czymś na kształt łutu szczęścia, nadzieją na lepsze czasy. - Westchnął ponownie. - Naprawdę nie mogła się pozbierać, kiedy dowiedziała się, że masz żonę. Musieli jej podać środki uspokajające. Gary potrząsnął głową. - Przepraszam, Ash. Na chwilę położył dłoń na moim ramieniu, a potem pochylił się i pocałował mnie w policzek. - Wesołych świąt - powiedział cicho, wychodząc. Nadzieja. Takie krótkie słowo. W moim języku - upanje. Małe słowo, kryjące w sobie wielkie emocje. Największe. Ale jeśli miałeś zbyt wielkie nadzieje, mogły cię one przytłoczyć, gdy zderzyłeś się z rzeczywistością. Laney była słońcem, moim słońcem. Ogrzewała mnie, oświetlała mi drogę. Była moją latarnią morską. Źródłem mojej nadziei. Ale Yveta nie miała Laney. A ja nie wiedziałem, co mógłbym zrobić, by jej pomóc. - Ash? Czy ja śnię? Laney zatrzepotała powiekami i powoli otworzyła oczy. Poczułem, że lód, który miałem w sercu, stopniał. -Nie, moja miłości. Obudziłaś się. Zmarszczyła czoło. - Zabił cię. Widziałam, że Sergei do ciebie strzelił! Pochyliłem się, całując ją w policzek i trącając nosem jej szyję. - Sergei dłużej nas nie zrani. Odszedł. Ponownie zamknęła oczy.

- Czy wróci? - Nigdy. Uśmiechnęła się i odpłynęła w sen, trzymając swoją małą rękę w mojej dłoni. - Wesołych świąt, moja miłości. Rodzicie Gary’ego przyjechali, by zabrać go do domu. Byli autentycznie szczęśliwi, że z powrotem znalazł się w ich życiu. Ale także oszołomieni, poznając towarzyszącą mu Yvetę. Zaprosili ją, by spędziła z nimi święta i Nowy Rok, a ona z wdzięcznością przyjęła zaproszenie. Gary powiedział, że rodzice wciąż mieli nadzieję na wyprostowanie syna, ale myślę, że żartował. Yveta postawiła sprawę jasno. Nie chciała mnie widzieć, a to oznaczało, że nie miałem okazji, by wyjaśnić jej mój związek z Laney. Stres ostatnich dwudziestu czterech godzin kompletnie nas wyczerpał. Oboje byliśmy na lekach przeciwbólowych. Widziałem na twarzy Laney przygnębienie, ale starła się żartować z sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy. - Miałam nadzieję na gorący seks pod choinką, ale bycie tylko we dwoje też brzmi całkiem nieźle. - Dam ci kwit uprawniający cię do realizacji tego pomysłu w późniejszym terminie - obiecałem. Rodzice Laney chcieli, żebyśmy spędzili święta razem z nimi. Nic nie mówiłem, ale nie mogłem znieść myśli o byciu otoczonym przez tyle osób. Poczułem ulgę, kiedy Laney uparła się na pozostanie w domu. W ramach kompromisu ustaliła, że odwiedzimy ich, jak tylko poczujemy się lepiej. Wysiedliśmy z taksówki i ostrożnie weszliśmy po schodach do domu. Laney, idąc, wspierała się na mnie. Podniosłem leżący na podłodze list, ze zdenerwowaniem odnotowując fakt, że nadawcą był Urząd Imigracyjny. Zdrętwiałymi palcami otworzyłem kopertę i wyciągnąłem z niej pojedynczy arkusz papieru. Nadal sporo czasu zajmowało mi

czytanie po angielsku, ale te trzy, napisane pogrubione czcionką słowa odczytałem bez trudu: brak dalszych działań. Wziąłem głęboki oddech. Nie mogli mnie rozdzielić z Laney i na dowód tego miałem ten dokument.

Laney Czułam wielką ulgę będąc z powrotem w domu. Chociaż nie mogłam przypomnieć sobie wszystkiego, męczyły mnie przebłyski horroru, który miał miejsce w teatrze. Podobno, według lekarzy, osoby postrzelone w głowę kulą kalibru trzydzieści dwa milimetry tak miały. Bolał mnie złamany nadgarstek, a głowa pulsowała ze zdwojoną mocą. Ash też cierpiał. Dostał kodeinę, żeby stępić ból pękniętego mostka. Święta spędziliśmy na kanapie, owinięci kocem, bez pośpiechu jedząc mrożoną pizzę, chipsy ziemniaczane i wszystkie niezdrowe rzeczy, jakie znaleźliśmy w domu. Oglądaliśmy głupie, świąteczne filmy, a potem powłócząc nogami szliśmy do sypialni i zapadaliśmy w sen, trzymając się za ręce. Następnego ranka obudził mnie telefon. Ash przeklął przez sen, kiedy sprawdzałam połączenie. Nieznany numer. Nacisnęłam „odrzuć” i odłożyłam telefon na stolik, ale za chwilę ponownie zadzwonił. Wkurzyłabym się, jeśli by się okazało, że to telemarketer. - Halo? - Pani Novak? Dzień dobry. Nazywam się Phil Nickeas z „Chicago Tribune”. Czy nie przeszkadzam? Mógłbym zająć chwilę?

Kilka sekund minęło, nim zrozumiałam, że to nie była pomyłka. Po pierwsze, reporter zaskoczył mnie, używając mojego nowego nazwiska. Jeszcze się do niego nie przyzwyczaiłam. Po drugie… co do cholery? - Skąd pan ma mój numer? - Od Angeli Pinto. Jest moją przyjaciółką. Kilkakrotnie współpracowaliśmy ze sobą. Pomyślała, że nasza rozmowa, mogłaby pomóc w sprawie pani męża. Sprawa? Mój mózg usiłował dociec, o co w tym wszystkim chodziło. Dzwoniący wziął moje milczenie za dobry znak i kontynuował. - Naprawdę chciałbym poznać, jeszcze przed dochodzeniem, państwa wersję wydarzeń. Rosyjska mafia to coś wielkiego. Nie będę jedynym dziennikarzem, który zwróci się do państwa z prośbą o wywiad, ale w odróżnieniu od pismaków zajmujących się babraniem w brudach, jestem dziennikarzem śledczym. Angie wspomniała, że zadzwoni do pani, by uprzedzić o moim telefonie. - Przerwał. - Okej, cóż, będę czekał na pani telefon. Proszę dzwonić pod ten numer. O każdej porze. Wymamrotałam coś i się rozłączyłam. Ash przyglądał mi się z pytającym wyrazem twarzy. - To był reporter z „Tribune”. Chce porozmawiać z tobą, z nami, o Sergeim. Tak myślę. Ash już kręcił głową. - Powiedział, że to pomogłoby w twojej sprawie. Co miał na myśli? Wzruszył ramionami i mrugnął, kiedy przygotowywałam się, by rzucić w niego poduszką. Jego klatka piersiowa była usiana siniakami we wszystkich możliwych kolorach, od okropnej czerni, przez fiolet aż do żółci. - Ash, jaka sprawa? - Przypuszczam, że chodzi o morderstwo.

Moje serce opuściło jedno uderzenie. - Co… jakie morderstwo? Patrzył na mnie przenikliwie, ale po chwili odwrócił wzroku. - Zastrzeliłem Sergeiego. - Ty?! Myślałam, że policja zastrzeliła Sergeiego? Wygiął kącik ust w grymasie. - Nie-e. Po tym jak ciebie postrzelił, walczyłem z nim. Odebrałem mu pistolet i go zastrzeliłem. Kamień spadł mi z serca. - Więc to była samoobrona. Ash potaknął. - Chwała Bogu. Przez moment myślałam… Nie wiem, co myślałam. Facet z gazety przedstawił to w taki sposób, jakby policja wniosła przeciwko tobie zarzuty. - Rozmawiali ze mną w szpitalu, ale twój tata powiedział, że mogę z tobą zostać. Czułam, że nadchodził gigantyczny ból głowy. - Ash, powtórz mi dokładnie, co powiedziała policja. Skrzywił się. - Mam jakieś papiery, które mi dali. Niezgrabnie stoczył się z łóżka. Byłam przyzwyczajona do tego, że Ash poruszał się energicznie, z wdziękiem, dlatego teraz z zaskoczeniem obserwowałam jego sztywne ruchy. Sięgnął do swoich zużytych jeansów i rzucił plik papierów na koc, następnie usiadł na łóżku i spojrzał na mnie. Rozwinęłam arkusz i zaczęłam czytać, krew odpłynęła z mojej twarzy.

- Ash, tu jest napisane, że będzie wszczęte dochodzenie. Będą zbierać dowody, przesłuchają świadków… ty również będziesz formalnie przesłuchany. Oboje będziemy. - Zagryzłam wargę. - Nie rozumiem, jak mogą wnosić zarzuty przeciwko tobie. To śmieszne. Ash w najmniejszym stopniu nie wydawał się zaniepokojony. - Twoja przyjaciółka, Angie, zostawiła wiadomość na mojej komórce. Chce ze mną porozmawiać. Kiwnęłam pośpiesznie głową. - To dobrze. Za chwilę do niej zadzwonię. Ale… nie wiem… dlaczego ten dziennikarz mówił o sprawie? Przecież nie ma żadnej sprawy. - Zabiłem go. Nie obchodzi mnie, jak oni to nazywają. - Warknął Ash przez zaciśnięte zęby. - Słyszeliśmy syreny radiowozów i głosy policjantów. Sergei śmiał się, mówiąc, że rano wyjdzie z więzienia, a następnie przyjdzie po nas. Więc skierowałem broń prosto w jego twarz i nacisnąłem na spust. Przestał się śmiać. Zrobiłbym to ponownie. Jeden z policjantów zabrał mi pistolet. Myślałam, że zemdleję. To nie była jedna z tych spraw pro forma. Mogli to zakwalifikować jako morderstwo? Nie chciałam w to wierzyć. Policja przeprowadzi dochodzenie, a następnie skieruje sprawę do prokuratora okręgowego. To on zdecyduje o postawieniu zarzutów. O mój Boże, to się nie może wydarzyć. To była samoobrona. - Ash, musisz jak najszybciej porozmawiać z Angie. To jest bardzo poważna sprawa. - Zrobiłem to, co musiałem! - krzyknął. I ruszył jak burza do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Chwilę później usłyszałam wodę lejącą się pod prysznicem. Miałam nadzieję, że była lodowata, ponieważ Ash potrzebował otrzeźwienia. Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji.

Natychmiast zadzwoniłam do Angie. - W końcu! - powiedziała, odbierając po pierwszym sygnale. - Dzwoniłam do ciebie i dzwoniłam! Zostawiałam wiadomości! - Właśnie się dowiedziałam. O Boże, Angie. Co my zrobimy? - Po pierwsze, nie panikuj. Muszę porozmawiać z Ashem, ale w skrócie sprawa przedstawia się następująco. Uzbrojeni policjanci wkroczyli do teatru. Boykov leżał na podłodze, a Ash bił go gołymi rękami. Nie widzieli ich wyraźnie, ponieważ byli na podłodze między dwoma rzędami krzeseł. Następnie usłyszeli wystrzał. Boykov nie żył, a Ash trzymał pistolet. Rosjanin wcześniej strzelił do ciebie. Osobiście nie uważam, by istniały wielkie szanse na wniesienie zarzutów. Nagle nie mogłam zaczerpnąć tchu. - Ale jakaś mała szansa jest? - Laney, uspokój się. Kilka faktów przemawia na naszą korzyść. Po pierwsze, pomimo tego, że dwóch policjantów krzyczało do Asha, żeby rzucił broń, on nie wydawał się ich słyszeć. Znasz tę zasadę - ludzie zazwyczaj odwracają się w kierunku nagłego hałasu. Ash nawet nie drgnął, co sprowadza się do tego, że nie słyszał rozkazów. Po drugie, nikt inny nie widział tego, co się wydarzyło. - Ale… - Nie mów mi czegoś, czego nie chcę usłyszeć, Laney - ostrzegła. - Po trzecie, podczas wcześniejszych rozmów Asha z policją, podejrzewano, że cierpi na syndrom stresu pourazowego. To wszystko działa na jego korzyść. - Okej - powiedziałam cicho, starając się poukładać to wszystko w swojej głowie. - Co z reporterem? Dlaczego dałaś mu mój numer? - To dobry facet, Laney. Pracowałam z nim wcześniej, jest uczciwy, można mu zaufać. Pracował nad kilkoma sprawami związanymi z mafią i handlem ludźmi. Rzetelnie przedstawi historię Asha. Dodatkowo twojemu mężowi przyda się trochę dobrego rozgłosu. Miałby po swojej stronie lokalną społeczność. Fakt, że jest

obcokrajowcem i ożenił się z tobą tak szybko, będzie dowodem na to, że zrobił to z wyrachowania, tylko dla zielonej karty. Hej, mówię jak jest. Nie strzelaj do posłańca! Sapnęłam cicho, nie miała racji, chociaż zdawałam sobie sprawę, że dla innych sytuacja wyglądała właśnie w ten sposób. - Od tej pory musi się naprawdę postarać, by zyskać sobie przychylność ludzi przerwała. - Pogadaj z Philem. Wyjaśnię pokrótce Ashowi, co może, a czego nie może mówić. Okej? - Okej. Nastąpiła długa przerwa, następie odezwała się cichym głosem. - Zrobię wszystko co w mojej mocy. Obiecałam skontaktować się z jej przyjacielem i zakończyłyśmy rozmowę. Jednak w pierwszej kolejności musiałam porozmawiać z Ashem. Kiedy w końcu wrócił do pokoju, wyglądał spokojniej, chociaż nadal mogłam zobaczyć na jego twarzy napięcie. - Mamy kilka rzeczy do przedyskutowania. Przez chwilę myślałam, że będzie się kłócił, ale opuścił ramiona i bez słowa usiadł na łóżku. Powtórzyłam wszystko, co powiedziała Angie i wyjaśniłam, dlaczego według niej powinniśmy porozmawiać z reporterem. Początkowo był sceptycznie nastawiony do tego pomysłu, ale ostatecznie się zgodził. Przypominałam Ashowi, żeby zadzwonił do Angie, by ustalić z nią najważniejsze kwestie, natomiast ja skontaktowałam się z dziennikarzem. Angie musiała mnie wyprzedzić, ponieważ Phil Nickeas był już w drodze. Nie miałam zbyt dużo czasu na prysznic i ubranie się, zwłaszcza ze złamanym nadgarstkiem. Ash posprzątał mieszkanie. Zajęło mu to zaledwie chwilę, bowiem żadne z nas nie było typem bałaganiarza, a poza tym ostatnio rzadko bywaliśmy w

domu. Z kuchni dobiegły mnie odgłosy ekspresu do kawy. Nie zdążyłam nawet wziąć swojego pierwszego łyka, kiedy Ash przyprowadził naszego gościa. Phil Nickeas był przystojnym, trzydziestoletnim facetem z piaskowymi włosami. Chyba bardziej spodziewałam się ujrzeć szpakowatego starszego mężczyznę. - Dziękuję za poświęcenie mi czasu, pani Novak, panie Novak. - Cóż, Angie wypowiadała się o panu w samych superlatywach, więc… Wyszczerzył się, wyglądając na dużo młodszego. - Pani Pinto jest bardzo inteligentną kobietą. Och, więc był totalnie zauroczony moją przyjaciółką. Interesujące. Poczułam się spokojniej, myśląc o wywiadzie. Natomiast Ash był ostrożny i niespokojny, wyglądał, jakby w każdej chwili mógł ruszyć do walki albo wycofać się w rozmowy. - Czy nie mają państwo nic przeciwko temu, że będę nagrywał nasze spotkanie? - zapytał Phil, kładąc swój telefon na stoliku. Ash spojrzał na mnie, a ja kiwnęłam głową. - Więc, panie Novak, zacznijmy od tego, co sprowadziło pana do USA. Asha wykrzywiły usta z niesmakiem. Trzymałam jego dłoń, by go uspokoić. Albo siebie. Prawdopodobnie nas oboje. - Ciężko mi o tym mówić - powiedział Ash sztywno. - Staram się zostawać to za sobą. - Rozumiem, ale z całym szacunkiem, tak się nie stanie. - Ja chcę tylko żyć swoim życiem! - Warknął Ash. - Być z moją żoną, tańczyć. To nie tak wiele! Kiedy był zdenerwowany, jego akcent zawsze stawał się bardziej wyraźny.

- Najlepszą szansą na zostawienie za sobą przeszłości jest rozliczenie się z nią, powiedzenie światu, o tym czego doświadczyłeś. Angie jest świetnym adwokatem, specjalizuje się w sprawach kryminalnych, nie sugerowałaby rozmowy ze mną, jeśli nie uważałaby, że to może pomóc. Ash przechylił głowę, wpatrując się w nasze dłonie. - Okej. - Chciałem wspomnieć, że rozmawiałem już z panem Bensonem i panią Kuznets. Powiedzieli wiele dobrych słów o panu. Ash spojrzał w górę. - Widział ich pan? Jak się mają? Phil miał przyjazny wyraz twarzy. - Wszyscy przeżyliście wiele złych chwil, nosicie sporo ran, potrzeba więc dużo czasu, by sytuacja wróciła do normy. Bratva jest bezwzględna, agresywna, a poza tym również sprytna. Są bardzo dobrzy w ukrywani swoich śladów. Przynajmniej jeśli chodzi o Volkova jest to prawda. Natomiast Sergei wygląda, jakby był osobą nieobliczalną. To zrozumiałe, że Volkov chciał go wyeliminować. Cholera, prawdopodobnie wyświadczyłeś mu przysługę. - Był złem w najczystszej postaci. Cieszę się, że go zabiłem. Ścisnęłam dłoń Asha, ostrzegając, by do niczego się nie przyznawał. To prawda, dziennikarz był po naszej stronie, ale ostatecznie, chodziło mu o to, by sprzedać gazetę. Musieliśmy zachować ostrożność. Ash wziął głęboki oddech zanim rozpoczął swoją opowieść. Zaczął od zobaczenia ogłoszenia o pracy w Las Vegas. Dopowiedziałam kilka szczegółów dotyczących naszej ucieczki; pamięć Asha z tamtego okresu, z powodu szoku jaki przeżył, była wybiórcza. W tamtym czasie nie zdawałam sobie z tego sprawy, ponieważ sama byłam przerażona.

Ash odwrócił wzrok, kiedy pokazywałam Philowi zdjęcie jego poranionych pleców. Ale pozwolił mu zobaczyć, jak się zagoiły. Mój mężczyzna nosił znacznie gorsze blizny w swoim wnętrzu. Ash stał na środku małego salonu. Zdjął koszulę przez głowę, przełykając poniżenie, kiedy Phil robił kilka zdjęć. Następnie rozmawialiśmy o naszym związku. Powiedziałam, że odkąd poznałam Asha, nikt inny się dla mnie nie liczył, że była to miłość od pierwszego wejrzenia. Po raz kolejny nie byłam dumna z tego, jak potraktowałam Collina. A ponieważ Phil znał się na swojej pracy, w mig zrozumiał, że Ash dostał pracę w teatrze, zanim nadeszła zielona karta. Zamrugałam nerwowo, zdając sobie sprawę z tego, że ta sama informacja wypłynie podczas ewentualnej rozprawy w sądzie. - Ash przybył do Stanów zgodnie z prawem, mając pracowniczą wizę. Wierzył, że nadal jest aktualna - improwizowałam. - Byliśmy już po ślubie, kiedy jej czas upłynął. To była najzwyklejsza pomyłka. Nie miałam pewności, czy mi uwierzył, ale nie podważył moich słów. A później Ash został poproszony o opisanie tego, co wydarzyło się tamtego wieczoru w teatrze. Zaczął spokojnie, ale z każdym zdaniem jego głos się podnosił. Zaczął przemierzać pokój nerwowym krokiem, ciągnąc za swoje krótkie włosy. Posłałam

mu

ostrzegawcze

spojrzenie,

ale

był

zbyt

pochłonięty

wspomnieniami. - Zobaczyłem, jak Laney upada i mój cały świat się skończył - krzyknął. Chciałem umrzeć razem z nią, ale najpierw musiałem zabić jego. - Wziął głęboki, uspakajający oddech. - Więc go zabiłem. Och, Ash. Brwi Phila wystrzeliły w górę - Um, powinieneś poćwiczyć tę odpowiedź przez przesłuchaniem na policji.

- Dlaczego to kogokolwiek obchodzi? - Wrzasnął Ash. - Był diabłem! Mordercą! Czerpał radość z torturowania ludzi. Kogo obchodzi, że nie żyje? Próbował zabić Laney! Zrobiłbym to ponownie! - Ash - zawołałam, wyciągając do niego moją zdrową rękę. Rzucił się do moich stóp, oplatając mnie ramionami, kiedy klęczał uderzając o kanapę. Drżące oddechy rozbijały się o jego ciało. - Kocham cię - wyszeptałam, łzy szczypały moje oczy, kiedy go trzymałam. Kocham cię. Kątem oka zobaczyłam, jak Phil wstał. - Sam wyjdę - powiedział cicho.

Ash Nie posiadałem już dumy, pewności siebie. Wszystkiego zostałem pozbawiony. Ze wszystkiego okradziony. Stałem przed nią nagi. Nic nie zostało, tylko Laney i jej ramiona wokół mnie. Trwaliśmy tak przez długi czas. W kompletnej ciszy swoimi delikatnymi, kojącymi palcami gładziła moje plecy, przebiegała po moich włosach. W końcu kolana zaprotestowały. Niezgrabnie podniosłem się z twardej, drewnianej podłogi i otarłem oczy. Byłem zbyt wyczerpany, by być zażenowanym faktem mojego załamania się w obecności dziennikarza. Straciłem tak wiele, że utrata godności nie mogła mnie zabić. Chciało mi się śmiać z ironii. Myliłem się. Nie straciłem wszystkiego, ponieważ Laney wciąż tu była.

Kiedy odważyłem się spojrzeć w jej oczy, dostrzegłem w nich ciepło i delikatność. Był to jeden z tych cichych, subtelnych momentów, gdzie słowa nie były potrzebne do komunikacji najgłębszych uczuć. Byliśmy razem. Na dobre i na złe. W końcu zrozumiałem. Po co ci serce, jeśli nie wiesz dlaczego albo dla kogo bije? - Ja też cię kocham - powiedziałem.

Rozdział 19

Laney ARTYKUŁ PHILA NICKEASA ukazał się rankiem dwudziestego ósmego grudnia, w dniu naszego policyjnego przesłuchania. Angie poinformowała mnie o dacie publikacji. Ash zgłosił się na ochotnika, by pobiec i kupić gazetę. Skorzystał z pretekstu, żeby w końcu wydostać się z mieszkania. Pomimo bólu pękniętego mostka, dostawał kręćka nie mając nic do roboty. Nie lubił czytać po angielsku, a telewizja go nudziła. Spędzał więc większość czasy surfując po sieci, słuchając muzyki i ćwicząc tak dużo jak mógł, prawdopodobnie więcej niż mógł. Wrócił dziesięć minut później. Policzki miał zaczerwienione od zimna, a płatki śniegu zwisały z jego rzęs. Położył gazetę na moim biurku i pomaszerował do kuchni.

Znalazłam artykuł Phila na czwartej stronie.

NIEWOLNICY SYSTEMU Morderstwa, gwałty, handel ludźmi, mafijne porachunki. Nie dzieje się to w miejscu oddalonym o tysiące kilometrów, w jakimś kalifacie na Środkowym Wschodzie, lecz tuż obok nas. W Stanach Zjednoczonych. W Chicago. Reporter kryminalny Phil Nickeas spotkał się z trzema ofiarami rosyjskiej mafii. Rozmawiał z ludźmi, którzy przetrwali okrutny terror i współczesne niewolnictwo.

I była tam duża czarnobiała fotografia przedstawiająca Asha w tańcu. Spoglądał ze zdjęcia tym swoim intensywnym wzrokiem. Poznałam kostium, który osłaniał jego potężną budowę ciała. Czarne spodnie i srebrna koszula wiązana w pasie, tańczył w tym tango w „Broadway Revisited”. Wycieli ze zdjęcia Sarah, mogłam się założyć, że byłaby wkurzona z tego powodu. Ale obecnie przebywała w Londynie, w odległości prawie siedmiu tysięcy kilometrów. Artykuł bazując na historii Asha, Yvety i Gary’ego, odważnie i bez tajemnic ukazywał kulisy działania organizacji przestępczych oraz poruszał kwestie luk w systemie prawnym, które były wykorzystywane i nadużywane przez ludzi mafii. Moja komórka zadzwoniła i na wyświetlaczu ukazało się imię Angie. - Czytałaś? - Właśnie czytam. Jest dobry, bardzo dobry. - Mówiłam ci. Uważam, że naprawdę pomoże w sprawie. Phil stara się wywrzeć nacisk na tutejsze władze oraz te w Nevadzie. Ma dowody, że niektóre przypadki zamieciono pod dywan, a ofiary, które przetrwały, zostały po prostu odesłane do Europy, Afryki lub gdziekolwiek indziej. Ale w przypadku Asha było to niemożliwe, stał się osobą publiczną. Właśnie tego potrzebowaliśmy. Zirytowało mnie jej podekscytowanie.

- Ash jest człowiekiem, a nie przypadkiem! Zaczęła mnie szczerze przepraszać. - Wiem, ale zrozum, jeśli Phil nagłośni sprawę Asha w gazetach, to w ten sposób pomoże innym osobom znajdującym się w podobnej sytuacji. Musisz przyznać mi rację. Westchnęłam. -Wiem. Ale widzę, jak stres zżera go od środka. -To zrozumiałe. - Przerwała. - Więc, widzimy się na komisariacie. - Tak. - Będzie dobrze, Laney - Pewnie. Po raz czwarty, odkąd poznałam Asha, spędzaliśmy popołudnie na komisariacie, składając zeznania. Nie pozwolono mi towarzyszyć Ashowi, słuchać tego co mówił, ale Angie zapewniała, że dobrze sobie poradził i trzymał emocje na wodzy. Teraz pozostawało nam tylko czekać. - Jedyne co mogę wam poradzić, to żebyście spróbowali zostawić to wszystko za sobą – powiedziała Angie. - Za kilka dni jest Nowy Rok. Powinniście gdzieś pójść, uczcić ten dzień, z wielkim hukiem rozpocząć nowy rozdział w waszym życiu. Macie więcej powodów do świętowania niż większość ludzi. Zaśmiałam się słabo. - Cóż, to zdecydowanie prawda. Ale mamy już plany na Nowy Rok. Jedziemy do Gary’ego i Yvety, zostaliśmy zaproszeni na lunch do domu jego rodziców. Mieszkają w Kenosha. A do tego czasu zostaniemy w naszym mieszkaniu, będziemy oglądać telewizję, leniuchować. W tej chwili najbardziej potrzebujemy ciszy i spokoju.

Rozstałyśmy się z obietnicą szybkiego spotkania i przedyskutowania dodatkowych strategii. Czy kiedykolwiek ten koszmar się skończy? Kiedy słońce zaszło za miastem, a chmury zmieniły się z purpurowych na złowieszczo szare i ciężkie od śniegu, obserwowaliśmy, jak stary rok przechodził w nowy. Byliśmy sami, ale nie osamotnieni. Mieliśmy siebie. - To był rok - powiedziałam w zamyśleniu. Ash owinął rękę wokół mojej tali, kiedy tuliliśmy się na kanapie. Położyłam głowę na jego ramieniu. Odsunął się trochę, by móc na mnie spojrzeć. - Żałujesz? - zapytał ostrożnie. - Tak, wielu rzeczy - odpowiedziałam szczere. - Nigdy nie powinnam dopuścić do tego, by mój związek z Collinem trwał tak długo. Nie mogę znieść tego, że dowiedział się o wszystkim w taki sposób. Jest dobrym człowiekiem i nie zasłużył na to, co go spotkało. Ale ty też jesteś dobrym człowiekiem, Ash. Ubolewam nad tym, w jakich okolicznościach się poznaliśmy. Nienawidzę tego, co ci się stało, ale nigdy nie będę żałować, że się spotkaliśmy i nigdy nie będę żałować tego, że zostałam twoją żoną. Może i nie mamy ze sobą zbyt wiele wspólnego, może i nie jesteśmy idealnie dopasowani, ale jesteśmy prawdziwi. Uśmiechnął się. W przytłumionym świetle jego oczy miały kolor czekolady, a ostre kości policzkowe rzucały ponure cienie. - Jesteś najsilniejszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałem, Laney. Onieśmielasz mnie, moja miłości. Potrząsnęłam głową. - Nie, nie stawiaj mnie na piedestale, to nie jest moje miejsce. Ale powiem ci coś: jestem silniejsza z tobą. Jesteśmy jak… - i starałam się znaleźć słowo, które wyrażałoby wszystko to, co czułam. - syzygia - powiedziałam w końcu. Ash zmarszczył czoło. - Nie znam tego słowa. To po polsku?

Uśmiechnęłam się. - Nie, to ze starożytnej greki. Psychoanalityk Carl Jung określał w ten sposób jedność przeciwieństw. W astronomii to pojęcie oznacza ustawienie w jednej linii obserwatora, Słońca, Ziemi i planety. Zobaczyłam, że ten pomysł mu się spodobał. Przycisnął mnie mocniej do siebie. - Moje Słoneczko - powiedział. Westchnęłam. - Naprawdę chciałabym się z tobą kochać w tej chwili, ale jestem tak okrutnie zmęczona. Wszystko mnie boli. Milczał przez chwilę. - Może mógłbym poprawić twoje samopoczucie bez pieprzenia? - Cóż za słodkie słówka. Naprawdę mnie podniecasz - powiedziałam z kamienną twarzą. Ash roześmiał się żałośnie, a następnie pocałował moją szyję. - Czy to oznacza tak? Przesunął palce wzdłuż mojego boku, wysyłając iskry po całym moim kręgosłupie i umieszczając je nisko w moim brzuchu. Sięgnęłam do góry, by go pocałować, ale przypadkowo uderzyłam gipsem w jego klatkę piersiową. Oboje się cofnęliśmy. - Chyba jednak nie - mrugnęłam, trzymając się za mój złamany nadgarstek. Dostrzegłam w jego oczach rozczarowanie, ale bez słowa zaakceptował moją decyzję. Następnie ujął moją dłoń i delikatnie ją pocałował. - Szczęśliwego Nowego Roku, moja miłości.

Nowy Rok. Lubiłam brzmienie tych słów.

♫♪♫

Śnieg padał przez całą noc, zmieniając miasto w zimową krainę marzeń. Tylko kilka samochodów i ciężarówek przejechało przez ulice pokryte miękkim puchem. Chodniki wciąż nie nosiły żadnych śladów, były świeże i czyste. Stałam na naszym balkonie, oddychając ostrym, zimnym powietrzem i czułam, jak wszystko rodziło się na nowo. Ash był szczęśliwy, kiedy Gary zaprosił nas do swojego domu. Zobaczyłam, że jakieś światło rozbłysło w jego wnętrzu. Wtedy zdradził mi swój plan. Niesamowite myśli zrodziły się w jego głowie. Podziwiałam go. Byłam taka dumna. Ale zdawałam sobie sprawę, że do realizacji swoich pomysłów potrzebował Gary’ego. I Yvety. Przyjechaliśmy odrobinę spóźnieni. Gary musiał na nas czekać, ponieważ jak tylko zatrzymaliśmy się na podjeździe, wybiegł nam na spotkanie ubrany w śmieszne kapcie przypominające króliki. Uśmiechał się szeroko, a ja starałam się nie wyglądać na zaskoczoną, widząc u niego brak kilku zębów. Szarpnął drzwiami od strony kierowcy i wciągnął Asha w mocny uścisk. Zobaczyłam, jak Ash uśmiechnął się w odpowiedzi na słowa wyszeptane przez przyjaciela. - Kochani państwo Nowak, witam w moich skromnych progach! – Powitał nas śpiewnie Gary. - Wejdźcie i poznajcie starych. – Ściszył głos. - Widzieliśmy artykuł w gazecie. - Co o tym myślisz? - Dobra robota. Nie wiem tylko, czy to pomoże. - Co z Yvetą? - zapytał Ash. Gary westchnął

- Ma wahania nastrojów. Myślę, że przydałaby się jej profesjonalna pomoc. Rosyjska ambasada zaoferowała, że pomoże jej wrócić do domu, ale problem polega na tym, że ona nie ma tam żadnej rodziny czy bliskich przyjaciół. Nie wiem, jak długo pozwolą jej tu zostać… - Spojrzał na mnie. - Może powinienem się z nią ożenić. Ash uderzył go w ramię i Gary się roześmiał. Następnie Ash obszedł samochód i pomógł mi wysiąść. Położył rękę na moich ramionach i ruszyliśmy ścieżką w kierunku drzwi. Był to wiejski dom w starym stylu. Ale w sąsiedztwie dostrzegłam również kilka nowoczesnych budynków. Rodzice Gary’ego, Judith i Henry, wyglądali jakby zostali wyciągnięci z obrazu Granta Wooda25, bardzo stateczni, powściągliwi i prawie surowi w swoim powitaniu. Mogłam tylko zgadywać, jak udało im się mieć tak ekstrawaganckiego syna jak Gary. Wiedziałam, że Ash czuł żal do swojego ojca, który nie mógł zaakceptować tego, że został zniewieściałym tancerzem. Mogłam więc sobie wyobrazić, jak trudne musiało być dla Gary’ego dorastanie w tym domu. Ale kiedy weszliśmy do środka, przywitał nas wspaniały aromat pieczonego chleba. I na chwilę z powrotem znalazłam się w prostszym, mniej skomplikowanym okresie mojego życia. Yveta była w salonie, siedziała zwinięta na fotelu. We wnętrzu, z powodu zasłoniętych zasłon, panował półmrok. - Och, mój Bo… dobry Boże! - wyrzucił z siebie Gary. - To wszystko jest zbyt w stylu „American Gothic”. Rozsuń te przeklęte zasłony! Podbiegł w kierunku okien, sprawiając, że wszyscy zamrugaliśmy oczami. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłam Yvetę. Starałam się, choć bezskutecznie, nie przyglądać się brzydkiej, pofałdowanej bliźnie na jej policzku. Sprawiała wrażenie,

Grant Wood − jeden z najwybitniejszych malarzy amerykańskich. Najwybitniejszym jego dziełem jest obraz „American Gothic”. W swojej sztuce łączył wątki anglosaskiego gotycyzmu z prowincjonalnym prymitywizmem. W stanie Iowa, gdzie mieszkał przez całe życie, założył kolonię artystów. 25

jakby kpiła ze świata. A może tak było. Yveta była wysoka, bardzo szczupła i miała grube blond włosy, które swobodnie opadały na jej twarz. Ash po prostu podszedł do niej, pocałował w oba policzki i uśmiechając się, chwycił jej dłonie. Zimne oczy Yvety w jednej chwili stały się szkliste. Rzuciła się w jego ramiona. Jej łzy były nagłe i bolesne. Obserwowałam ich w niezręcznej ciszy, nie wiedząc, jak się zachować, dopóki Gary nie szturchnął mnie w ramię. - Kawy? Przytaknęłam i podążyłam za nim do kuchni, gdzie jego rodzice ze stoicyzmem rozkładali sztućce na stole. Wydawali się ignorować jego obecność, a on odpłacał im tym samym. - Yveta ma tak cały czas - powiedział ze smutkiem. - Chociaż myślę, że ostatnio lepiej funkcjonuje. Jest spokojniejsza. Ale na dłuższą metę… - Zaczerpnął oddechu, a następnie zmienił temat. - Więc, opowiedz mi o pani Novak. Umieram, by usłyszeć o kobiecie, która załapała najgorętszy talent w mieście. - Jestem pewna, że Ash opowiedział ci o tym, jak się poznaliśmy. Gary machnął ręką. - A tam, on jest facetem. Potrzebuję posłuchać trochę dziewczyńskiej gadki. Uśmiechnęłam się. - Pokochałbyś dom moich rodziców. Cztery córki. Tata jest w totalnej mniejszości. - Brzmi jak niebo. Skoro o tym mowa, jak zostały przyjęte egzotyczne pyszności, będące twoim mężusiem?

- Na początku byli zaskoczeni, ale zaakceptowali go. - Wzruszyłam ramionami. – Po tym jak Ash uratował mi życie, mój tata nawiązał z nim bliską relację. Gary miał poważny wyraz twarzy. - Musi cię naprawdę kochać. - Z wzajemnością. Następnie usłyszeliśmy trzaśnięcie drzwi, a po dwóch sekundach Ash i Yveta pojawili się na podjeździe. Szli z pochylonymi głowami, przekopując się przez śnieg. Jego ramię spoczywało na jej wąskiej talii. Gary posłał mi szybkie spojrzenie. - Oni dużo razem przeszli. - Tak jak my wszyscy - powiedziałam cicho.

Ash Szliśmy powoli przez grube warstwy śniegu. Nasze buty chrzęściły, a oddechy tworzyły wokół nas mgiełkę. Bolała mnie zraniona dłoń, dokuczały mi złamane palce, a kikut niemiłosiernie pulsował. Ale pomimo odczuwanego bólu czułem się komfortowo w otaczającej nas ciszy. Przebywanie poza miastem sprawiło, że łatwiej mi było oddychać. - To miejsce przypomina mi dom - powiedziała po kilku minutach Yveta. Chociaż tutaj jest cieplej - i posłała mi lekki uśmiech. Zauważyłem, że włosy zasłaniały jej bliznę. - Dorastałam na Syberii. Tak jak Galina. Poznałyśmy się, kiedy jako czternastolatki przeprowadziłyśmy się do Sankt Petersburga. Moja rodzina była biedna, było ciężko, wiesz? Mieszkaliśmy w starym, sowieckim, betonowym bloku

razem z pięćdziesięcioma innymi rodzinami. Radziłeś sobie, ciężko pracując: balet, szachy, matematyka, gimnastyka, taniec. Ćwiczyłam każdego dnia, godzinami, przed i po szkole. Taniec jest wszystkim, czego kiedykolwiek pragnęłam. Prychnęła. - Ale kto chce oglądać tancerza z bliznami? Myślę, że nikt. Nie kłóciłem się z nią, ponieważ wiedziałem, że miała rację. Poza tym moje własne blizny były zdecydowanie mniej widoczne. - A co z operacja plastyczną? - Może - westchnęła. - Jeśli będę miała pieniądze. Następnie spojrzała wprost w moje oczy. - Kochasz ją? A może to tylko dla zielonej karty? Spodziewałem się tego pytania. - Na początku tak było. Ale teraz, tak, kocham ją. Bardzo. Wpatrywała się we mnie, chcąc się upewnić, czy mówiłem prawdę. - Powinniśmy wracać. - Do twojej żony? – prychnęła. Zignorowałem jej ton i odwróciłem się, idąc po naszych śladach. Po chwili pociągnęła za mój rękaw. Spojrzałem na nią i dostrzegłem przepraszający wyraz jej twarzy. Westchnąłem. Wziąłem ją pod ramię i razem ruszyliśmy w kierunku domu. - Cały czas myślałam o tobie, kiedy byliśmy w tamtym okropnym miejscu – powiedziała cichym głosem. - Kiedy ci mężczyźni… zamykałam mój umysł na to. Zamiast tego myślał o tańczeniu z tobą, o tym jak szczęśliwi byliśmy tańcząc w duecie: ty i ja, Gary i Galina. Wydaje się, że to było w innym życiu. Myślę, że umarłam w tamtym miejscu, razem z Galiną. Była moją najlepszą przyjaciółką. Las

Vegas było moim pomyłem. Wciąż by żyła, jeśli… nienawidzę siebie. Nie wiem, kim jest ta brzydka osoba, którą teraz jestem. - Nie jesteś brzydka - powiedziałem ostro. Zaśmiała się nieszczerze. - Nie okłamuj mnie, Alijaž. Jestem potworem. Nikt nie będzie chciał mnie oglądać na scenie. Nikt nie powierzy mi dzieci, bym je uczyła. Byłyby przerażone. Moje życie jest skończone. Zatrzymałem się i skierowałem jej twarz w moją stronę. Ostrożnie, przeciągnąłem palcem w dół jej blizny, następnie uniosłem jej podbródek, kiedy starała się ukryć przede mną swoje oblicze. - Jesteś pokiereszowana, ale wciąż jesteś sobą i wciąż jesteś piękna, Yveta. Jej oczy zalśniły łzami, ale jej wargi zadrżały w uśmiechu.

♫♪♫

- Jest coś, o czym chciałbym z wami porozmawiać - powiedziałem, patrząc kolejno na Gary’ego i Yvetę. Chwyciłem rękę Laney pod stołem. Ścisnęła uspokajająco moją dłoń. - Po rozmowie z dziennikarzem, zacząłem myśleć, że to wciąż zbyt mało. Owszem FBI rozbija siatkę Volkova, ale my możemy zrobić coś więcej. Ja muszę zrobić coś więcej. - Proszę, nie mów, że wstępujesz do Marynarki Wojennej - powiedział poważnie Gary. - Chcę opowiedzieć naszą historię. My powinniśmy opowiedzieć naszą historię w nasz sposób. - A tym sposobem jest? - zapytał sceptycznie Gary.

Oparłem się na siedzeniu, wpatrując się w nich. - Taniec. Nastała długa cisza, a następnie Gary potrząsnął głową. - Niezły pomysł, Szpanerze, ale to nie wypali. - Dlaczego nie? - Ponieważ ludzie chodzą do teatru dla rozrywki, a nie by stracić dobry nastrój i popaść w stan przygnębienia. Uniosłem brwi. - Nie pamiętam, by w „Romeo i Julii” czy „Traviacie” było dużo zabawnych momentów. Gary zamyślił się, ale nie odpowiedział. Pochyliłem się w ich stronę, chcąc… nie, potrzebując, by zrozumieli. - Możemy to zrobić! Opowiemy naszą historię, historię każdego z nas: Galiny, Marty,

dziewczyny.

Pokażemy,

czego

doświadczyliśmy

i

pokażemy,

że

przetrwaliśmy. Zobaczyłem, że nawet Yveta była zaintrygowana. Dostrzegłem życie w jej oczach po raz pierwszy odkąd… Gary potrzasnął głową. - To się nigdy nie uda. Ludzie tego nie zrozumieją. I skąd weźmiemy pieniądze, by ożywić pieprzone wzgórza26. Nikt jeszcze czegoś takiego nie zrobił. Wyszczerzyłem się do niego. - Tak i nie. Ludzie chodzą na balet, prawda? Cóż, zamiast tego zabierzemy ich do sali balowej. Tylko musimy znaleźć sponsora. Póki co, mam dziennikarza, który chce nam pomóc. Gary nawiązuje do musicalu „Moulin Rouge”. Główny bohater, ubogi poeta, Christian w jednej ze scen, gdzie zderzają się różne wizje na nowy spektakl, śpiewa: „Wzgórza ożywają przy dźwiękach muzyki”, i w ten sposób prezentuje swój zamysł twórczy. 26

- A jak zamierzasz nazwać tę ekstrawagancką mieszankę krwi, potu i tańca? - Slave - A Love Story. Gary uśmiechnął się i klasnął w dłonie. - Więc sprawimy, że widzowie będą płakać nad swoim popcornem i cukierkami, ponieważ dostaną swoje żyli długo i szczęśliwe. Hmm, to ma potencjał, skarbie. Ale co z muzyką? Co z wykonawcami? Miejscem prób? Teatrem? - Muzykę będzie stanowił mix muzyki klasycznej, rockowej i popu. Widownia pewnie będzie znała niektóre utwory, ale nie wszystkie. Znajdziemy grupę, która będzie mogła wykonać covery… - Hola! Powoli! Myślisz o muzyce na żywo? Przytaknąłem. - Tak, chcemy mieć to wow. To ma być w stu procentach na żywo. Chcę żeby ludzie poczuli muzykę, poczuli taniec. Chcę, by wiedzieli jak to jest. Twarz Gary’ego stwardniała. - Naprawdę chcesz prać publicznie swoje brudy? - Nie, ale muszę to zrobić. To nie tylko chodzi o Sergeiego czy nawet Volkova. To chodzi o dziesiątki, może setki dziewczyn takich jak Galina, Marta; tysiące ludzi jak tamta bezimienna dziewczyna. Oni nie mogą już przemówić, ale my możemy to zrobić w ich imieniu, opowiedzieć ich historię. Jeśli to zrobimy, to będzie oznaczało, że Bratva nie wygrała. Gary milczał. Spojrzałem na Yvetę, ale jej oczy były skupione na podziurawionym stole kuchennym. Laney kiwnęła głową, jej oczy lśniły, wyrażając swoją niemą aprobatę. Gary skrzywił się. - Naprawdę uważasz, że to może się udać? - Nie wiem - szczerze odparłem. - Ale muszę spróbować.

Gary wziął głęboki oddech - Wchodzę w to. Yvie? Nie spojrzała w górę. - Wchodzę w to.

Rozdział 20

Laney BYŁAM Z NIEGO taka dumna. Tak cholernie dumna. Po tym wszystkim przez co przeszedł, jego serce było tak wielkie, tak pełne miłości. Podjął się ogromnego wyzwania, a ja zrobiłabym wszystko, żeby mu pomóc. Yveta, Gary, Ash… ja. Czy wszyscy ci rozbici ludzie mogli wspólnie stworzyć jakąś całość? Phil pokochał ten pomysł. Spotkał się z nami w naszej ulubionej kafejce, by wysłuchać Asha. - To świetny scenariusz - powiedział, obracając długopis w palcach. – Postaram się załatwić coś na przyszły tydzień. Mogę też wspomnieć kilku osobom, że szukasz

sponsorów. Pomówię też z Chrisem Jonesem, naszym krytykiem teatralnym. On może znać jakichś ludzi. Powiedz, czego potrzebujesz? Ash wzruszył ramionami. - Wszystkiego. Oczywiście teatru, by zaprezentować spektakl, może być nawet na obrzeżach miasta, tancerzy, wokalistów, muzyków, miejsca na próby, kostiumów i makijaży. Przydałby się ktoś, kto zna się na marketingu, sprzedaży biletów, reklamie, grafice, oświetleniu, nagłośnieniu, i rzecz jasna producent… Westchnął, patrząc wprost na mnie, zniechęcony długą listą rzeczy i osób potrzebnych, by wystawić przestawienie. Ale Phil był optymistycznie nastawiony do projektu. Zrobił kilka odpowiednio dramatycznych zdjęć Asha, które miał zamiar wykorzystać w artykule. Ash stał na śniegu, w wyzywającej pozie, z rękami opartymi na biodrach. Wzrok przyciągała owinięta w biały bandaż ręka odznaczająca się od ciemnego płaszcza. Kiedy wróciliśmy do przytulnego, ciepłego mieszkania, Ash był naładowany energią, podczas gdy ja miałam ochotę zawinąć się w kołdrę i jeść pizzę, dopóki nie stracę przytomności. Patrzyłam, jak pogrążony w myślach krążył po mieszkaniu. Następnie wyciągnął telefon, który kupiłam mu na święta i podłączył do niego słuchawki. Widząc go zatraconego w muzyce, z intensywną zmarszczką skupienia na twarzy, mogłam stwierdzić, że myślał o nowym show. Co jakiś czas teatralnie wymachiwał ramionami i nagle wykonywał krok do przodu. Potem krzywił się i kiwał głową, albo krzywił się i kręcił głową. To było coś fascynującego móc oglądać go przy pracy, więc zrezygnowałam z udawania, że czytam i otwarcie przyglądałam się temu prywatnemu pokazowi ekspresji uczuć i harmonii ruchów. Czasami po charakterystycznych krokach udawało mi się odgadnąć styl tańca. Ale przeważnie było to trudne, szczególnie wtedy, kiedy w jego tańcu było mniej turniejowych reguł a więcej prawdziwego Asha.

Popołudnie minęło, niebo pociemniało i latarnie uliczne obmyły świat zwodniczym blaskiem, który obiecywał ciepło. Ale zimowe dni były krótkie, a mroźne noce długie. W końcu musiałam zasnąć, ponieważ obudziłam się, kiedy Ash usiadł obok mnie. - Luka jest w drodze - powiedział z podekscytowaniem, podając mi rumiankową herbatę. - Kto? - Mój przyjaciel, Luka. Napisał do mnie. Był w Niemczech, ale ponieważ jego zespół wcześniej skończył tournee, mógł od razu złapać lot do Chicago. Nie masz nic przeciwko temu, żeby się u nas zatrzymał? Potarłam czoło. - Ash, czy ty zaproponowałeś mu pracę? - Jest świetnym tancerzem – powiedział, defensywnie odpierając moje pytanie. - Nie wątpię w to. Ale nie ma wizy, a my nie mamy pieniędzy, żeby mu zapłacić. Nie wiemy nawet, czy przedstawienie dojdzie do skutku. Złość zalśniła w jego oczach i momentalnie podniósł się z kanapy. - Zawsze mówisz, by pracować i się nie poddawać. A teraz chcesz ogłosić kapitulację zanim w ogóle zaczęliśmy. - Nic takiego nie powiedziałam! Wskazałam… - Co? Że to trudne? Że są góry, na które trzeba się wspiąć? Moi przyjaciele zostali zgwałceni, dziewczyny zostały zamordowane. Ale to jest zbyt trudne dla ciebie! - Jesteś niesprawiedliwy! - To życie jest niesprawiedliwe! - wrzasnął. - Przestań na mnie krzyczeć! Jestem po twojej stronie!

Stał przede mną z zaciśniętymi pięściami. Jego nozdrza falowały. - Ash - powiedziałam spokojniej - po prostu mówię, że w tej chwili nie możemy zaproponować Luce pracy. Nie jestem producentem, nie znam się na tym, nie wiem czy uda mi się wam pomóc wyprodukować to show, ale z całego serca chcę, żeby ci się udało. Usiadł ciężko, uderzając głową o oparcie kanapy. - Ile pieniędzy potrzebujemy? - zapytał, zamykając oczy. - Cóż - powiedziałam, przełykając ślinę. – Bazując na tym, ile wydaliście na „Broadway Revisited”… jeśli zsumujemy dwudziestu tancerzy, dwunastu muzyków, oświetlenie i system dźwiękowy, kulisy, dwóch administratorów po osiemset dolarów tygodniowo, to będzie … chcesz miesiąc prób? - Minimum. - To będzie sto dwadzieścia osiem tysięcy dolarów, plus kilka tysięcy za wynajęcie sali do prób. Według wstępnych wyliczeń potrzebujemy sto trzydzieści pięć tysięcy przy czterech tygodniach prób. - Kurwa! - Ale jeśli będziemy mieli teatr z pięciuset miejscami, licząc czterdzieści pięć dolarów za osobę i zakładając, że widownia będzie wypełniona w siedemdziesięciu pięciu procentach, to daje nam szesnaście tysięcy osiemset siedemdziesiąt pięć tysięcy za noc. Jeżeli odliczymy prowizję teatru, czyli pięćdziesiąt procent, wynagrodzenie dla wszystkich przez trzy tygodnie… - Wzięłam głęboki oddech i skrzywiłam się podając końcowe wyliczenia. - Musielibyśmy sprzedać dziesięć tysięcy pięćset biletów, aby wyjść na zero. Ash wpatrywał się we mnie. Wyglądał na chorego. - Dziesięć tysięcy? Kiwnęłam głową. Wstał. Przemierzał pokój długimi krokami, szarpiąc za włosy.

- Dziesięć tysięcy? - Tak. - Pizda! - Przepraszam? - Kurwa! Kurwa! KURWA! Chwycił swój płaszcz i szybko wybiegł z mieszkania. Tak naprawdę potrzebowaliśmy ćwierć miliona dolarów, by przedstawienie w ogóle było opłacalne.

Ash Kroczyłem w dół ulicy. Gorąco gniewu ogrzewało mnie, nawet jeśli czułem wiatr smagający moje policzki. Nie byłem zły na Laney. Zrozumiałem, dlaczego się zamartwiała. Byłem głupcem, naiwnym kretynem. Jak mogłem tego nie przewidzieć? Dałem wszystkim nadzieję, sprawiłem, że mi zaufali. I co teraz? Pomyślałem o twarzy Yvety, iskrze, którą dostrzegłem w jej wzroku, kiedy mówiłem o przedstawieniu, o przejęciu kontroli nad życiem, odzyskaniu tego, co zostało nam zabrane. Musiałem, w jakiś sposób musiałem znaleźć pieniądze. Zwolniłem, spojrzałem w niebo, ale gwiazdy skryły się za ciężkimi chmurami, które zapowiadały śnieg. I wtedy poczułem ogromny ciężar odpowiedzialności.

Laney Ash

wrócił

pół

godziny później.

Wyglądał

na

zmarzniętego,

miał

przepraszający wyraz twarzy i nie krzyczał. Był cichy. Zastanawiałam się, o czym myślał. W pewnym momencie dostrzegłam w jego oczach determinację. - Laney, czy Chicago ma burmistrza? - Tak, dlaczego pytasz? Kiwnął głową. - Zaczniemy zatem od samej góry. Czy mogłabyś przygotować listę stu najbardziej wpływowych ludzi w mieście: polityków, biznesmenów, ludzi mediów, szefów policji, wszystkich, którzy przyjdą ci do głowy. Skontaktujemy się z każdym z nich. Zamrugałam, zaskoczona jego pomysłem. Powoli uśmiech rozchodził się na mojej twarzy. - Nie poddajesz się. Wpatrywał się w mnie z powagą. - Nie mogę.

♫♪♫

Następnie dwa tygodnie były szaleństwem. Artykuł, który ukazał się dzięki Philowi bardzo nam pomógł. Ash, kiedy musiał, potrafił być elokwentny i błyskotliwy. Wkrótce telewizje i stacje radiowe zabiegały o wywiad z nim. Oczywiście, nie bez znaczenia był fakt, że był przystojny i charyzmatyczny.

Powoli zaczynały napływać pieniądze. Darowaliśmy sobie wnioski o dofinansowania, które musielibyśmy wypełniać miesiącami, a drugie tyle czekać na ich rozpatrzenie. Skupiliśmy się na dotarciu do konkretnych osób z prośbą o finansowanie

naszego

przedsięwzięcia.

Na

naszym

koncie

Go

Fund

Me

zgromadziliśmy już blisko trzynaście tysięcy dolarów. Nie było łatwo, ale powoli zaczęliśmy dostrzegać światełko w tunelu. Jeden ze znajomych Angie zgodził się nam pomóc od strony prawnej, a tata ustawił konferencję prasową z rzecznikiem policji. Dodatkowo siłownia znajdująca się w naszej dzielnicy zaoferowała Ashowi, Yvecie i Gary’emu bezpłatne członkostwo. Mogli bez limitu korzystać ze studia tańca, kiedy tylko nie odbywały się tam zajęcia. Ash twierdził, że musi zacząć ostro ćwiczyć, by wrócić do formy. Wierzcie mi, sprawdzałam, i jak dla mnie jego forma była całkowicie bez zarzutu. Niemniej jednak oferta klubu była jak gwiazdka z nieba. Ash spędzał tam wiele godzin. Uczestniczył w zajęciach z jogi, chodził na pływalnię, podnosił ciężary. To mnie zaskoczyło, nie spodziewałam się bowiem, że tancerzom zależało na rozwinięciu muskulatury. - Nie zależy – wyjaśnił mi Ash. - Używamy lekkich ciężarków i wykonujemy więcej powtórzeń, nie chodzi nam bowiem o zbudowanie masy, ale o poprawę wytrzymałości. W turniejowym tańcu towarzyskim nie jest to takie istotne, ale kiedy choreografia wymaga podnoszenie partnera, taa, to okazuje się być pożyteczne. - Czy będziesz robił tego dużo, chodzi mi o podnoszenia? - zapytałam zaintrygowana. Ash posłał mi spojrzenie, którego nie potrafiłam zinterpretować i przytaknął.

Ash Spojrzałem na Laney. Cierpiała, chociaż nie mówiła za wiele. Oprócz bólu widziałem na jej twarzy stres i nienawidziłem tego, że to ja byłem jego przyczyną. Spotkaliśmy się w studiu tańca, ponieważ do późna pracowałem wspólnie z Garym. Teraz wszyscy wybieraliśmy się na miasto, by coś zjeść. Nie dzieliłem się z nią moimi pomysłami dotyczącymi przedstawienia i jeśli kiedykolwiek doszłoby do prawdziwych prób musiałbym jej zabronić uczestniczenia w nich. Obawiałem się, że mogłaby tego nie zrozumieć, a ja nie byłbym w stanie jej tego wytłumaczyć. Laney cały czas mnie obserwowała. Miała taki zmęczony i zaniepokojony wyraz

twarzy. Pochyliłem się, by ją pocałować. W lustrach studia dostrzegłem

odbicie kochanków. Pocałowałem ją jeszcze raz, a ona jak zawsze przeciągnęła pocałunek. Z obietnicą późniejszej bliskości poszedłem pod prysznic. Gary był już ubrany i dyskretnie obczajał mężczyznę, którego widziałem wcześniej na jednej z sal, jak podnosił ciężary. Wyszczerzył się i mrugnął do mnie, kiedy przeszedłem obok, unosząc znacząco brwi. - Hej, Szpanerze! Twoja szafka dzwoniła przez ostatnie dziesięć minut. Laney musi za tobą tęsknić? Skrzywiłem się. - Właśnie widziałem się z nią w studio. Powiedziała, że poczeka na nas na zewnątrz. - Cóż, ewidentnie ktoś chce położyć ręce na twoim uroczym tyłeczku. Nie, żebym się temu dziwił.

Wyciągnąłem telefon z szafki i usiadłem na ławce, przeglądając historię połączeń. Ktoś rzeczywiście próbował się ze mną skontaktować. Miałem wiadomość nagraną na poczcie głosowej. Odsłuchałem ją. - Witam, panie Novak. Nazywam się Selma Pasic i jestem dyrektorem Teatru Savannah Phillips. Czytałam o panu i o pana tanecznych planach. Cóż, mam w grafiku wolne dwa tygodnie marca i chciałabym je panu zaproponować. Jeśli jest pan zainteresowany, proszę oddzwonić do mnie tak szybko, jak to możliwe, w celu przedyskutowania warunków. Odtworzyłem

wiadomość

Gary’emu.

Wpatrywał

się

we

mnie

w

niedowierzaniu. - Jasna cholera! Mamy teatr! Natychmiast oddzwoniłem, niestety włączyła się poczta głosowa. Wcisnąłem więc Gary’emu telefon do ręki mówiąc: - Idę pod prysznic. Jeśli odzwoni, umów spotkanie. Nie ważne kiedy. Może być nawet teraz, jeśli zechce. Trzy minuty później próbowałem założyć ciuchy na wilgotne ciało, gdy podekscytowany Gary kręcił się wokół mnie. - Brzmiała na naprawdę miłą - zawyrokował. - Kompletnie zakochała się w koncepcji przedstawienia. Czekaj, nie zapinaj koszuli aż po kołnierzyk. Zostaw rozpiętych kilka guzików. - Co? - Jest kobietą. Ma puls. Nie zapinaj koszuli. - Pieprzyć to. Mamy styczeń i na zewnątrz jest pięć stopni poniżej zera! - Słuchaj, Szpanerze! Ta kobieta oferuje ci wszystko, czego chcesz. Zaprezentuj się od jak najlepszej strony. Koszula. Rozpięta.

Mamrocząc pod nosem, zrobiłem tak, jak powiedział. Przynajmniej nikt tego nie zobaczy, dopóki nie zdejmę płaszcza. Czułem się jak kretyn. Jak tylko Gary zobaczył Laney zaczął od przekazania jej najświeższych wiadomości, następnie chwycił rączki wózka inwalidzkiego i zaczął go pchać. Dźgając go łokciem, dałem mu znak, by się przesunął. - To moja praca - warknąłem na niego. - Tak bardzo jak uwielbiam twoją żonę - powiedział znacząco - nadal jestem gejem. Przestań być terytorialny. - To moja praca! - powtórzyłem. Laney zachichotała, a Gary boleśnie szturchnął mnie w żebra. Ślizgaliśmy się po nasączonych deszczem chodnikach. Gary maszerował przodem, wymachując na przechodniów, by zeszli nam z drogi, jakbyśmy byli rodziną królewską. - Czy on zawsze jest taki? - zapytała cicho Laney. - Gorzej - prychnąłem. - Oczywiście zdajesz sobie sprawę z tego, że cię słyszę! - burknął Gary. Laney zakopała twarz w szaliku, by powstrzymać wybuch śmiechu. Boże, z każdym dniem coraz bardziej się zakochuję. To było powolne zakochiwanie, jakbym w stanie nieważkości płynął przez chmury. To było spokojne zakochiwanie, jakby słońce przenikając przez ciało rozgrzewało moje serce. To były zwyczajne rzeczy, których nikt inny nie mógł zauważyć, jak to, że stukała palcami o zegarek, kiedy słyszała ulubioną piosenkę, albo jak patrzyła na mnie, kiedy wracałem do domu. Zawsze tak samo: najpierw oczy, wargi, potem ciało i z powrotem moje oczy. I wciąż zaskakiwała mnie swoją siłą.

Również seks z Laney był najlepszy, jaki kiedykolwiek miałem. Nie mogłem tego pojąć. Oczywiście nie była najbardziej gibka; nie była wyzwolona i zajmowało mi chwilę przekonanie jej do czegoś nowego, ale za każdym razem, ta kobieta kołysała moim światem. Dochodziłem tak mocno i tak często, że czasami zastanawiałem się, czy nie przyjdzie mi umrzeć z tego szczęścia. Może właśnie taka była miłość, którą tworzyły przeciwności. Zatrzymaliśmy się przy niezbyt okazałym budynku, którego wejście zdobiły afisze teatralne. Teatr mógł być mały i stary, ale plakaty świadczyły o tym, że na jego deskach wystawiano interesujące spektakle. - Um, może powinnam poczekać w kawiarence - powiedziała z wahaniem Laney. -Dlaczego, skarbie? - zapytał Gary, ubiegając mnie. - Cóż, ona spodziewa się zobaczyć tancerzy, nie mnie. Szarpnąłem drzwi i wepchnąłem wózek do środka, następnie pochyliłem się i wyszeptałem jej do ucha. - Gdzie byśmy zaszli bez naszego producenta? - Poza tym - powiedział Gary, unosząc brew – razem stanowimy różnorodną grupę: gej, obcokrajowiec, niepełnosprawna. - Następnie spojrzał znacząco na Laney. – Czy mogłabyś także udawać czarną lesbijkę? - Nie mogę uwierzyć, że o to zapytałeś! – prychnęła, starając się powstrzymać śmiech. W tym momencie zza rogu wyszła elegancka kobieta z długimi brązowymi włosami i niezłym zestawem cycków. - Pan Novak? - zapytała, jej oczy przesuwały się miedzy mną a Garym, by w końcu zatrzymać się na Laney. - Tak - powiedziałem, wyciągając dłoń i ignorując szept Gary’ego, bym odpiął kolejny guzik koszuli. - Pani Pasic?

- Mówcie mi Selma. Spojrzała na mnie wyczekująco. - Ash - uśmiechnąłem się. - A to moja żona i jednocześnie producent przedstawienia

Laney

Novak,

i

współorganizator

przedsięwzięcia,

a

także

współchoreograf Gary Benson. Selma zaprowadziła nas do małego i zagraconego biura. Przesunęła na bok rekwizyt głowy konia, robiąc w ten sposób trochę miejsca na wózek Laney. - Niespodziewanie mamy lukę w grafiku przez dwa ostanie tygodnie marca. A ponieważ zostało mało czasu na ogłoszenia, obniżymy swoją prowizję ze sprzedaży biletów do czterdziestu procent. Zagwarantujemy wam również wszelkie usługi, w tym zespół odpowiedzialny za nagłośnienie i oświetlenie. Po waszej stronie byłoby przeniesienie produkcji na scenę, co obejmuje uzyskanie wszystkich istotnych pozwoleń na muzykę oraz ubezpieczenie. My zajęlibyśmy się sprzedażą biletów i reklamą, ale liczylibyśmy tutaj na współpracę z wami, chodzi o ewentualne wywiady, zdjęcia. Więc, co o tym myślisz? Kiwałem głową przez całą jej przemowę, zdumiony faktem, że w końcu wszystko zaczynało się układać po naszej myśli. Ale Laney położyła dłoń na moim ramieniu. - To wszystko brzmi wspaniale, Selma. Jeśli mogłabyś przesłać do mnie kontrakt, dam go do przejrzenia naszemu prawnemu zespołowi. Wyszczerzyłem się do niej. Czyli teraz współpracowaliśmy z zespołem prawników? Trzydzieści minut później, byliśmy na zewnątrz z projektem kontraktu w naszych kieszeniach.

Laney - Potrzebuję nazwy dla zespołu – powiedział Ash. - Może Novak - zasugerowałam. - Mówiłeś, że twoje nazwisko tłumaczy się jako „nowy człowiek”. Według mnie, pasuje idealnie. Ash potrząsnął głową. - Nowak to bardziej jak „żółtodziób”. Potrzebuję czegoś, co trafnie określałoby nas. Nie byłam pewna, kogo miał na myśli mówiąc nas: tancerzy, historię, czy jego i mnie, ale miałam pomysł. - Co myślisz o Syzygy? Unia przeciwności, mistyczny sojusz? Jego twarz rozjaśniła się w olbrzymim uśmiechu. - Idealnie, moja mądra żono - powiedział, całując mnie mocno. Czy właśnie tym była miłość? Niekończącą się rozmową z mężczyzną, który cię fascynuje i inspiruje.

♫♪♫ Następnego dnia siedziałam z kalkulatorem nad plikiem papierów. Po pół godzinie byłam bliska płaczu. Jakbym nie liczyła, wciąż dochodziłam do tego samego wniosku. Brakowało nam osiemdziesięciu tysięcy dolarów. Ale… jeśli udałoby się nam sprzedać przynajmniej połowę biletów na każde przedstawienie, wyszlibyśmy na zero. Wszystko ponad to przyniosłoby nam zysk. To było ryzykowne.

Ale cóż, samo życie stanowiło ryzyko. Prawda? Podniosłam telefon i zadzwoniłam do mojego banku. - Witam, dzwonię w sprawie pożyczki.

♫♪♫

Ash wściekł się, kiedy się dowiedział, co zrobiłam. Przeszedł w swój słynny, wypełniony dramatem szał. - Spójrz tylko, przezwyciężyliśmy największą przeszkodę, znajdując teatr powiedziałam spokojnie. – Po za tym wiem, na co cię stać na scenie, więc w czym jest problem? Jego oczy zalśniły furią. - Problem! - wrzasnął. - Mam osiemdziesiąt tysięcy problemów. Jasna, kurwa, cholera, Laney! Osiemdziesiąt tysięcy dolarów! Podszedł do mnie energicznym krokiem, zacisnął ręce na podłokietnikach wózka i zbliżył swoją twarz do mojej. - Nie! Nie pozwolę na to! - Za późno. Klamka zapadła. - Oddaj pieniądze! Powiedz, że zmieniłaś zdanie. - Nie ma takiej możliwości, już płacę odsetki. Będziesz musiał przygotować niesamowitą choreografię. Kiedy odniesiesz spektakularny sukces, zwrócisz mi całą kasę. Radziłaby więc, żebyś się skupił na swoich tanecznych rzeczach. - Moich tamecznych rzeczach? Moje taneczne rzeczy! To godziny pieprzonej pracy, Laney! Muzyka, choreografia, kostiumy. Cholera jasna!

- Przy okazji, rozmawiałam z Selmą i wysłałam jej podpisany kontrakt. Wspomniała, że na sobotę zaplanowała otwarte przesłuchana w teatrze. Bez dodatkowych opłat. Umieściłam ogłoszenia w kilku gazetach oraz w internecie. Poinformowałam też okoliczne studia tańca. Powinieneś mieć z kogo wybierać. Jego oczy stały się okrągłe ze zdziwienia. Otworzył usta… a następnie mnie pocałował. Trzymał moją twarz w dłoniach i miażdżył moje usta z taką pasją i intensywnością, że brakowało mi tchu. Później, kiedy rozgrzani i usatysfakcjonowani leżeliśmy w łóżku, a Ash w zamyśleniu gładził mnie po udzie, powrócił temat pożyczki. - Jesteśmy mężem i żoną? Zespołem? - Oczywiście - powiedziałam, wtulając się w jego pierś. - To dlaczego podjęłaś tę wielką decyzję sama? - Och. Cóż, pewnie dlatego, że powiedziałbyś nie. - Tak, powiedziałbym. - No widzisz, właśnie dlatego ci nie powiedziałam. A przecież to tylko kolejna przeszkoda. Damy sobie radę. Ty dasz sobie radę. Odsunął się odrobinę, tak by mógł widzieć moją twarz. - Laylay, jak bardzo byłaś szalona, że podjęłaś taką wielką decyzję i nie powiedziałaś o tym nawet słowa? - Baaardzo szalona - przyznałam. - Ale wiem, że sprzeciwiłbyś się ze złych powodów. Myślałbyś, że mnie chronisz, ale tak naprawdę odebrałbyś mi szansę zobaczenia twojego szczęścia, sukcesu. Naszej przyszłości. - Jesteś dla mnie zbyt mądra – powiedział, pocierając czoło. Mocniej przytuliłam się do niego i pocałowałam jego klatkę piersiową. - Ty również jesteś mądry, ale nie ukrywam, że zabawniej jest, kiedy zamiast głowy, używasz swojego ciała.

Poczułam, jak cichy śmiech, wprawił w drżenie jego pierś. - Rozumiem cię. Masz prawo być na mnie zły, ale proszę zaufaj mi, Ash. Właśnie to należało zrobić w tej chwili. - Ufam ci. Całym swoim życiem - powiedział delikatnie.

♫♪♫

Dwa dni później przyleciał Luka. Wyglądał jak tancerz. Miał taką samą szczupłą budowę ciała jak Ash. Bujna czupryna blond włosów wystawała spod wełnianej czapki. Miał nieprawdopodobnie ciemnoniebieskie oczy. Był bardzo atrakcyjny i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Biła od niego niesamowita pewność siebie. Na powitanie posłał mi spojrzenie, które w przeszłości z pewnością zwaliło z nóg niejedną kobietę. - Luka, to moja żona, Laney – Ash przedstawił mnie z dumą w głosie. Luka wziął moją dłoń, przyłożył ją do ust i złożył na niej pocałunek. - Jestem oczarowany, madame - powiedział gładko. Miał wyraźniejszy akcent niż Ash. - Ciebie też miło poznać - powiedziałam, ostrożnie zabierając dłoń. Luka posłał mi szeroki uśmiech, następne zarzucił rękę na ramiona Asha i zaczął szybko mówić po słoweńsku. Ash roześmiał się na jego słowa. Ale dłużej nie marnował czasu na luźne pogawędki i od razu przeszedł do rzeczy. Ledwie Luka odłożył swoją walizkę, już zaczęli robić plany. Przypomniałam, że mieliśmy się spotkać z Yvetą i Garym na obiedzie w małej, przytulnej restauracji. Yveta w dalszym ciągu była skrępowana, przebywając wśród ludzi, dlatego preferowała spokojne miejsca.

Zdecydowałam się pojechać na wózku inwalidzki, bo chociaż czułam się dosyć dobrze, to jednak dość szybko się męczyłam. Spostrzegłam, że Luka wodził oczami między mną a moim żelaziakiem… w końcu powiedział coś po słoweńsku. Ash skrzywił się, odpowiadając szybko. Następnie spojrzał na mnie, uśmiechnął się i wzruszył ramionami. - Zapomniałem mu powiedzieć. Musiałam go pocałować. Taki właśnie był mój mężczyzna, mój mąż, zawsze widział we mnie kobietę, nigdy problem, którym musiałby się zająć. Kiedy pocałunek stał się trochę bardziej intensywny, Luka odchrząknął. Miał rozbawiony wyraz twarzy, gdy przemówił po angielsku z mocnym akcentem. - Może powinienem pójść sam na ten obiad. A może jedna minuta nadal ci wystarcza, Aljaž? Ash trącił go lekko w ucho i wymamrotał coś, co zabrzmiało bardzo niegrzecznie. Luka wyszczerzył się. - Mój przyjaciel jest zakochany. Prawdę mówiąc, nigdy nie podejrzewałem, że doczekam tej chwili. Ash szeroko się uśmiechnął i porozumiewawczo mrugnął do mnie, mocniej obejmując mnie w talii. Kochałam sposób, w jaki na mnie patrzył. Nigdy mi się to nie znudzi. Następnie przypomniałam sobie, że Luka może nie wiedzieć o Yvecie. Ash mógł zapomnieć, powiedzieć mu również o tym. - Um, Luka, kiedy zobaczysz Yvetę, proszę, nie gap się na jej bliznę, okej? Posłał mi poważne spojrzenie, widząc, że Ash kiwnął głową, zgadzając się ze mną. Oczywiście, kiedy Yveta i Gary weszli do restauracji, Luka otwarcie się gapił.

Ash kopnął go pod stołem. Wtedy on powiedział coś po rosyjsku do Yvety, a ona zaczerwieniała się, ale nie spojrzała na niego. - Co on powiedział? - wyszeptałam do Asha. Ash lekko się do mnie uśmiechnął. - Myślę, że powiedział jej, że jest piękna. - To prawda- przytaknął Luka. - Powiedziałem jej, że lubię patrzeć na wszystkie piękne kobiety. Gary wciąż stał przy Yvecie, w każdym momencie gotowy jej bronić, jednak słysząc słowa Luki, przewrócił oczami i ciężko opadł na krzesło. - Kolejny słoweński byczek z większą ilością uroku niż przewidują normy. Muszą mieć tam jakąś eksperymentalną hodowlę takich osobników jak wy. Chyba wybiorę się tam na wakacje. Luka posłał mu flirtujące spojrzenie i pochylił się w jego stronę, kładąc rękę na udzie Gary’ego. - Jeżeli o mnie chodzi, już jestem gotowy do podróży. Posłałam Ashowi zaskoczone spojrzenie, podczas gdy Gary wachlował się ręką. Ash wzruszył ramionami. - Luka lubi zarówno mężczyzn jak i kobiety. - To prawda! - Luka uśmiechnął się, a następnie powiedział coś na co Ash się roześmiał. Pozostała trójka siedząca przy stole krzyknęła w tym samym czasie: - Co on powiedział? Ash podniósł ręce do góry i pokręcił głową. - Wybaczcie - powiedział Luka przebiegle. - Mój angielski nie jest najlepszy. Powiedziałem, że jestem za równouprawnieniem w pieprzeniu.

O mało nie udusiłam się od kaszlu, Gary wybuchnął śmiechem, a Yveta wyglądała, jakby nie wiedziała czy ma płakać czy się śmiać się. Więc posłała w jego kierunku nieśmiały uśmiech. Luka odrobinę spoważniał, kiedy uśmiechnął się w odpowiedzi. Zrelaksowałam się na moim miejscu i wzięłam łyk wody. Rzeczy miały stać się jeszcze bardziej interesujące. A przez interesujące miałam na myśl skomplikowane. Ale co tam, do cholery. Przetrwaliśmy o wiele więcej, więc przetrwamy i to.

♫♪♫

Następnego dnia odbywały się przesłuchania. Gary i Ash prowadzili próbę na scenie, natomiast Yveta i Luka siedzieli na widowni, sporządzając notatki i szepcząc sobie do ucha. Selma również była na sali. Polubiłam ją i rzeczowy, konkretny sposób, w jaki załatwiała sprawy. Niemniej jednak czasami przypominała mi pociąg towarowy, który z impetem wyprzedzał niewielkie osobowe składy. - I jak ci się podoba funkcja producenta? - zapytała. Zerknęłam na nią szybko, wiedząc, że raczej nie prowadziła błahych pogaduszek. Wzruszyłam ramionami. - Cóż, uczę się. Posłała mi oceniające spojrzenie. - Bez obrazy, ale to wielkie wyzwanie dla kogoś, kto nie zna się na tańcu ani na teatrze. - To prawda. Ale w tej chwili nie możemy sobie pozwolić, by zatrudnić profesjonalistę. Ledwie udaje się nam przetrwać.

Nie wspomniałam nic na temat pożyczki, przez którą miałam nocne koszmary. - Mam dla ciebie propozycję - powiedziała, pochylając się w moją stronę. Śmiały dekolt stanowił przeciwwagę dla poważnego i intensywnego wyrazu jej twarzy. - Przejmę obowiązki producenta. Bez wynagrodzenia. W zamian przyjmę procent z zysków. Oparłam się o mój wózek, rozważając za i przeciw jej propozycji. - Może nie być zysków - zaznaczyłam. Selma uśmiechnęła się. - Wierzę w ten projekt. I jeśli pójdzie tak dobrze, jak zakładam, otrzymam satysfakcjonującą rekompensatę za poświęcony czas. Wpatrywałam się w nią w zamyśleniu. - Od jakiegoś czasu zastanawiałam się nad pracą producenta, a twój mąż ma tak świeże, ciekawe pomysły, że chciałabym zaryzykować - powiedziała. - Na początku planuję utrzymać moją pracę w teatrze, ale jeśli „Slave” odniesie sukces, a głęboko wierzę, że tak się stanie, pragnę się poświęcić całkowicie pracy producenta teatralnego. Wszyscy zyskamy. - Chcesz to przedyskutować z Ashem? - To ty jesteś producentem, skarbie. On jest po prostu utalentowany. Mrugnęła do mnie porozumiewawczo i się roześmiała. - Zastanowię się - powiedziałam i uścisnęłyśmy sobie dłonie. Luka pomachał do mnie, jak tylko mnie zobaczył. Usiadłam obok niego, starając się ignorować fakt, że Yveta wydawała się mnie nie zauważać. Ponownie. - Jak idzie? - Dobrze, bardzo dobrze - powiedział, pochylając się w moją stronę. - Widzisz tego starszego, niskiego faceta, po lewej? To Oliver. Byłby świetnym Sergeim. Zadrżałam słysząc to imię. Luka posłał mi pełne współczucia spojrzenie.

- Cieszę się, że przyjechałeś - powiedziałam. – Ash bardzo ciebie potrzebował. Wydawał się być zakłopotany. - Przynajmniej tyle mogłem zrobić. Wcześniej nie byłem w stanie mu pomóc, więc… Następnie spojrzał w kierunku tancerzy znajdujących się na scenie. Wśród nich był Ash, ubrany w czarny podkoszulek, szare spodnie dresowe i buty do tańca towarzyskiego. On i Gary pracowali razem, demonstrując tancerzom kroki, które mieli powtórzyć. Miał skupiony i zamyślony wyraz twarzy. Dostrzegłam na jego czole małą zmarszczkę, będącą dowodem najwyższej koncentracji. Spojrzałam na Lukę, który przyglądał się z uwagą Ashowi. W pewnej chwili zacisnął wargi. - Jest inny, mam na myśli Alijaža. Zawsze był takim niedojrzałym dzieciakiem, w głowie miał tylko zabawę. Zawsze żartował, płatał figle. Ale teraz… - potrząsnął głową. - Jest taki poważny. Serce zabolało mnie z powodu straty tego zabawnego, szczęśliwego, beztroskiego Asha. - Jesteś dla niego dobra - powiedział cicho Luka. - Nie mogłem sobie wyobrazić, że Ash zwiąże z kimś, kto nie jest tancerką. Ale widzę, że to działa, prawda? Przytaknęłam sztywno, nie będąc do końca pewną, czy jego słowa mogłam potraktować jako komplement. - Tak myślę. Wtedy Yveta wstała i odeszła. Luka odprowadził ją wzrokiem. - Nie lubi mnie. Wzruszył ramionami. - Nie nienawidzi cię. Przejdzie jej. Prawdopodobnie kiedy pozna kogoś innego.

Uniosłam brew słysząc jego słowa. - Czyżbyś mówił o sobie? Pokręcił głową. Przez chwilę zobaczyłam błysk jakiejś silnej emocji w jego oczach, ale następnie wyszczerzył się do mnie. - Ja nie jestem niczyim marzeniem.

Ash Obecność Laney na sali podczas przesłuchań uszczęśliwiała mnie. Uwielbiałem fakt, że mogła w pewien sposób uczestniczyć w tym, co stanowiło sens mojego życia. Na koniec dnia mieliśmy pełną obsadę. Było to przerażające, ale również ekscytujące. Głównie przerażało mnie to, że już wkrótce miałem płacić tym wszystkim osobom pensję z pożyczki zaciągniętej przez Laney. Zaakceptowałem to, co zrobiła, zdając sobie sprawę, że nie mieliśmy innego wyjścia, jednak nadal byłem zły na sposób, w jaki moja żona rozwiązała nasze problemy. Laney podeszła do mnie i dała mi uścisk, którego tak bardzo potrzebowałem. - Ugh - powiedziała, kiedy mocniej oplotła mnie ramionami. - Jesteś cały spocony. - Chcesz się spocić razem ze mną? - zapytałem, wycałowując ścieżkę wzdłuż jej szyi. - Bardzo, ale nie tutaj - zaśmiała się. – Podobały mi się te ruchy ramion, które wykonywaliście razem z tą sekwencją kroków. Nie mogę uwierzyć, że jedna mała rzecz sprawia taką różnicę. Jak na to wpadłeś? Wzruszyłem ramionami.

- Nie wiem. Po prostu usłyszałem akcent w muzyce. - Akcent? - Nacisk, coś głośniejszego czy bardziej dramatycznego, ale nadal subtelnego. - Zastanawiam się, co dzieje się w twojej głowie, kiedy występujesz? To było łatwiejsze do wyjaśnienia. - Jestem zagubiony w muzyce, zatracony w rytmie. - Pochyliłem się bliżej, by tylko Laney mogła mnie usłyszeć. - To dlatego byłem kiepskim żigolakiem. Kiedy tańczyłem z kobietami, zawsze dawałem się pochłonąć muzyce, zapominając, że przede wszystkim powinienem skupić się na oczarowaniu partnerki. Tytuł najgorszego pracownika roku należał do mnie. Rumieniec pojawił się na jej twarzy i rozejrzała się wokół. - Nie powinieneś mówić takich rzeczy - wysyczała nerwowo. - Laney - powiedziałem poważnie - to część mojej historii. Przygryzła policzek, mogłem stwierdzić, że myślała o tym, co powiedziałem. Odsunęła się ode mnie o krok i założyła ramiona na piersi. - Pokaż mi jeszcze raz ten ruch ramion. Chcę zrozumieć tę subtelną różnicę. Przyglądałem się jej przez chwilę, przechyliwszy głowę na bok. Jeśli potrzebowała czasu, by przemyśleć moje słowa i to co kryło się między słowami, mogłem jej to dać. Zademonstrowałem sekwencję kroków, o którą prosiła, nie spuszczając z niej oczu. - Takie elementy są bardzo ważne, ponieważ pozwalają przyciągnąć uwagę publiczności. Ale wymagają wielu ćwiczeń i idealnego zgrania partnerów, inaczej mogą wprowadzić zamęt, rozproszyć tancerzy i skutecznie zaburzyć choreografię. Musisz pamiętać, że my na scenie udajemy, gramy naszymi ciałami. Tylko z tobą jest to autentyczne.

Sięgnąłem po nią i przyciągnąłem do piersi. - Nie umiem tańczyć - roześmiała się. - Tak, umiesz. Nauczę cię. - I poruszyłem jej biodrami przy moich, następnie cofnąłem się o krok. - Widzisz, w ten sposób zapraszam cię do tańca. Teraz rób to, co ja. Po kilku krokach potknęła się, nadeptując na moją stopę i prawie kopiąc mnie w jaja. Może rzeczywiście miała rację. Moja żona naprawdę nie potrafiła tańczyć. - Okej, okej, wystarczy - roześmiała się. - Jest coś, o czym chcę z tobą porozmawiać. - Zabrzmiało poważnie? - Bo takie jest, ale nie chodzi o nic złego. Wiesz, naprawdę cieszyłam się oglądaniem dzisiejszych przesłuchań. Byłeś inny. Podniosłem ręcznik i przełożyłem go przez szyję. - Taa? To znaczy jaki? - Byłeś tam szefem. Nigdy wcześniej nie widziałam ciebie takim. Rzuciłem jej zszokowane spojrzenie. - Zawsze jestem szefem w sypialni. Trąciła mnie w brzuch. - Mówię poważnie! To jak… dwie różne osoby. Czasami tak się czułem, jak dwoje różnych ludzi. Miałem przebłyski wcześniejszego Asha, ale przeważnie byłem teraźniejszym Ashem. Wiedziałem, o co jej chodziło. - Mam dwa oblicza - wyjaśniłem prosto. – Dla świata jestem choreografem, tancerzem, mającym za zadanie trafić w gusta publiczności, zaciekawić, rozbawić. - A drugie oblicze?

Wzruszyłem ramionami. - Nie jestem pewien. Kłamałem? Nie, po prostu jeszcze tego nie wiedziałem. Ale nie chciałem rozmawiać o tej ciemnej stronie. Nie z Moim Słoneczkiem. - O czym chciałaś porozmawiać? Spojrzała na mnie, jakby wiedziała, że umyślnie zmieniłem temat. Nie wiedziała jedynie dlaczego, ale mi odpuściła. - Selma ma dla nas interesującą propozycję…

♫♪♫

Dwa dni później odbyła się pierwsza próba z Garym, Luką i Oliverem. To było coś fantastycznego. Oczywiście dawanie wskazówek Olivierowi, jak ma zagrać Sergeiego stanowiło nie lada wyzwanie. Czasami moje ciało miało problem ze zrozumieniem różnicy. Na szczęście Olivier był naprawdę miłym facetem. I miałem rację co do Sarah, idealnie pasowała do roli. W mojej głowie pojawiły się setki pomysłów, a Gary wydawał się być równie podekscytowany. - Och, mój Boże - zapiszczał. - Miałeś co do niej rację. Musimy się zorientować, czy teatr mógłby zorganizować linę, na której mogłaby tańczyć. Już wiem, wykorzystamy elementy akrobatyki powietrznej. Będzie latać w powietrzu. Na szarfie lub linie. Sarah musiała usłyszeć jego słowa ponieważ błyskawicznie podeszła do nas. Jej oczy przypominały spodki. - Och, nie ma, kurwa, mowy! Nie będę z niczego zwisać, panie Błyszczące Palce!

Oczy Gary’ego zwęziły się i ta dwójka przeszła do załatwiania porachunków między sobą. Nie było wiadomo, kto wygrał. Na początku, myślałem że się nienawidzili, ale to był po prostu ich sposób komunikowania się ze sobą. I całkiem dobrze się sprawdzał. Gary i Sarah wzajemnie się napędzali i inspirowali. To była najcięższa praca w moim życiu. Byłem liderem, występowałem prawie w każdej scenie i moje ciało boleśnie to odczuwało. Miałem nadwyrężone mięśnie, siniaki, zaklejone taśmą ramiona. Ratowałem się kąpielami w lodzie i masażami. Poświęciłem wszystko, by wywołać zachwyt widzów. Miałem nadzieję, że zdołam ich porwać, rozpalić. I modliłem się o owacje na stojąco, nie będąc w stanie znieść więcej pogardy od recenzentów. Czułem się wyczerpany, emocjonalnie i fizycznie. Wszystko mnie bolało. Nawet po zanurzeniu się w wannie pełnej lodu i głębokim masażu, przez resztę wieczoru chodziłem jak starzec. Ale nie zrezygnowałbym z tego nigdy w życiu. Kiedy stałem na scenie przed Laney, adrenalina napędzała mnie do działania. To był drugi najwspanialszy moment w moim życiu. I tak miałem łatwiej niż tancerki. Nie cierpiałem z powodu poranionych stóp. Pewnie, miałem pęcherze i odciski, ale nie mogłem sobie wyobrazić, jakby to było tańczyć na wysokich obcasach przez wiele godzin dziennie. Nasza praca od kulis nie była niczym pięknym, ale wchodząc na scenę i dając z siebie wszystko mogliśmy, uczynić ją czymś niesamowitym. Przynajmniej miałem taką nadzieję.

Laney Było po dwudziestej trzeciej, kiedy przyjechałam do studia tańca. Dozorca podniósł wzrok i postukał w zegarek, mówiąc, że Ash miał dziesięć minut, by ruszyć stąd dupę.

Usłyszałam muzykę, coś z w rytmie tango. Ash z włosami czarnymi od potu stał na środku pustego studio. Kiedy pchnęłam drzwi, podniósł głowę. Starał się uśmiechnąć, ale wyszedł z tego tylko dziwny grymas. - Hej, jest późno. Jesteś gotowy, żeby wrócić do domu? - Wkrótce - wymruczał pochylając się, by dać mi szybkiego buziaka. - Teraz. Dozorca chce w końcu zamknąć. A ty wyglądasz, jakbyś cierpiał. Posłał mi słaby uśmiech. - Taniec przez ból, to jest to, co właśnie robię. - Jesteś dramatyczny czy masz to na myśli? - I to i to - powiedział pogodnie, chociaż widziałam, jaki był zmęczony. Następnie westchnął. – Cały dzień podnosiłem. Byłam zmieszana. - Ciężary? Miał zamknięte oczy, ale uśmiechnął się słysząc moje pytanie. - Nie, dziewczyny. Tancerki. Nagła zazdrość doprowadziła moją krew do punktu wrzenia. Co za głupia, marnująca czas emocja. Dlaczego była tak silna? Ujął moją dłoń i delikatnie pocałował mój nadgarstek. - Chodźmy do domu, moja miłości. Jutro czeka mnie pierwsza próba z całym zespołem. Lekko postukałam palcem w jego czoło. - Postaraj się wyłączyć ten zajęty mózg. Jego oczy pociemniały.

- Nawet wiem, co może mi w tym pomóc.

Ash Pierwszy dzień ze wszystkimi tancerzami był ciężki. Czy był dobry? Tego nie mogłem stwierdzić. Chociaż rozpaczliwie potrzebowałem sukcesu, w przeciwnym razie Laney zostanie bankrutem. Potarłem czoło, czując narastające ciśnienie. Wtedy podszedł do mnie Gary, z dziwnym wyrazem twarzy. Bez słowa przyciągnął mnie w mocny uścisk. Byłem zaskoczy, czując drżenie jego ciała. Płakał. - Dziękuję - wyszeptał. To wszystko. Mężczyzna, którego usta nigdy się nie zamykały, milczał. Nie było żadnych słów. I zrozumiałem, o co w tym wszystkim chodzi, ponieważ również to poczułem. Tu nie chodziło o rewanż za to, czego doświadczyliśmy. To była nasza spowiedź. - Gary! Jesteś taką cizią! - krzyknęła Sarah, przełamując nasz moment. - Biedny Ash, przy każdej okazji próbujesz go obściskiwać. Błagam, miej trochę godności. - Och, i kto to mówi - burknął Gary. - Gadająca suka w rui. Sarah pokazała mu język i przyciągnęła go w mocny uścisk. Zobaczyłem, jak dyskretnie ocierała kciukami łzy z jego policzków. A następnie Yveta położyła dłoń na mojej ręce. Spojrzałem na nią zaskoczony, ponieważ od dawna nie patrzyła nikomu w oczy. Ale w tej chwili, właśnie to robiła. - Rozmawiałam Luką i uważam, że ma rację - powiedziała cicho. - To jest niesamowite. My będziemy niesamowici. Dziękuję.

Rozdział 21

Laney SIEDZIAŁAM W PIERWSZYM RZĘDZIE na specjalnie wyznaczonym miejscu dla niepełnosprawnych. Mama ściskała mocno moją dłoń, a ja wstrzymywałam oddech. Tata siedział obok mamy, dalej moje siostry i ich mężowie, i reszta mojej rodziny. Klan Hennessey zjawił się tłumnie. Ogromni strażacy, którzy tak się składało byli moimi kuzynami, zaklinowali się w małych fotelach. Wyglądali nieswojo w teatralnym wnętrzu, wśród czerwonego aksamitu, tynków w stylu rokoko i pozłacanych żyrandoli. Ale przyszli by mnie wspierać. By wspierać Asha. Rodzicie Gary’ego również byli na widowni. Cisi i poważni w swoich niedzielnych ubraniach. Angie przyszła z Philem i była to ich randka. Pojawił się również znajomy recenzent z „Tribune”. W sumie rozdaliśmy trzydzieści pięć

wejściówek dla prasy i wydawało się, że większość dziennikarzy przyszła, co było dość niespotykane. Vanessa i Jo, które przyleciały w nocy, siedziały bezpośrednio za mną wraz z kilkoma znajomymi z pracy. Mając w pamięci to, co się stało, kiedy Ash ostatnio tańczył na scenie, na widowni zasiadła również policja. Po za tym burmistrz i komendant przyszli na spektakl w towarzystwie swoich żon, więc bezpieczeństwo było sprawą priorytetową. Dzięki rozgłosowi ciężka praca Asha miała szansę być zauważona. Bilety na dwa tygodnie zostały prawie wyprzedane i jeśli spektakl otrzyma dobre recenzje, kilka teatrów, wyraziło chęć wystawienia go na swoich deskach. Naprawdę miałam nadzieję, że tak się stanie, ponieważ Ash i ja byliśmy zadłużeni po uszy, uzupełniając kredytem luki w finansowaniu. Na samą myśl o tym przeszywał mnie zimny dreszcz. Desperacko pragnęłam, by ta noc była wspaniała, by była fantastyczna. Odkąd zabroniono mi wstępu na próby, nie miałam pojęcia na czym stoimy. I chociaż z wdzięcznością i ulgą powierzyłam obowiązki producenta Selmie, to teraz czułam się zupełnie zagubiona. Ash wracał do domu wyczerpany i milczący. Rozmawiał jedynie z tancerzami, przeważnie przez telefon i ściszonym głosem. Albo z Luką, oczywiście po słoweńsku. Byłam zazdrosna o nich wszystkich. Czułam, jakby każdego dnia po kawału wykradli mi Asha. Ale teraz, po tym cały bólu, po tej całej pracy, krwi, pocie i łzach, byliśmy wszyscy razem w tym miejscu. Kiedy światła przygasły, mama ścisnęła moją dłoń, a drugą ręką zrobiła znak krzyża. Szelesty ucichły, publiczność czekała w pełnej napięcia ciszy. Nawet scena wydawała się drżeć w oczekiwaniu. Mroczne dźwięki klawesynu zabrzmiały od strony orkiestry, zaskakując mnie, podobnie jak połowę widowni, co mogłam stwierdzić po szeptach. W całkowitej ciemności kurtyna się rozsunęła i nagle scena rozbłysła w blasku reflektorów. Pochłonęły nas neonowe światła i usłyszeliśmy pierwsze takty „Bad Romance”.

Brzydkie piękno Las Vegas…

Scenografię stanowił na wpół wykończony wieżowiec w którymś z europejskich miast. Zgadywałam, że chodziło o Lublanę. Sześciu imponująco zabudowach mężczyzn weszło na scenę. Prowadził ich Ash, ubrany w robocze buty, kombinezon, pas z narzędziami oraz kask. Wyglądał jak super macho, kiedy wzniósł wysoko głowę, wciągnął mięśnie brzucha i uniósł klatkę piersiową. To było pasodoble z elementami flamenco, pełne dzikości i pogardy dla niebezpieczeństwa. Chociaż kombinezon z szelkami zakrywał klatkę piersiową Asha, to jednak jego ramiona były nagie, a światła reflektorów doskonale podkreślały jego wyrzeźbione bicepsy. Brezent stał się peleryną torreadora. Mężczyźni walczyli o swoje miejsce na scenie w serii zaskakujących i przemyślanych figur. Wątpię, by ktokolwiek z widzów oglądał kiedyś tak agresywny, tak męski, przesiąknięty testosteronem taniec towarzyski. I to dodatku w wykonaniu tancerzy wcielających się w robotników budowlanych. - Och, mój Boże! - powiedziała mama, wyglądając na całkowicie oszołomioną. I wtedy zobaczyłam, jak na scenę wślizgnął się Luka. Miał potargane włosy i żółte soczewki kontaktowe, nadające jego spojrzeniu zwierzęcej dzikości. Skradał się niczym wilk. To był Volkov, z całym swoim bezlitosnym okrucieństwem. Kiedy szyderczo się uśmiechnął, jego wargi się odsunęły, ukazując zęby, które wydawały się ostre. Wzięłam głęboki oddech. Wiedziałam, że to był Luka, wiedziałam, że grał, ale oglądanie, jak skrada się w cieniu z tyłu sceny, mroziło krew w moich żyłach. Muzyka się zmieniła, a z nią nastrój. Roześmiałam się widząc, jak Ash uwalniał swojego wewnętrznego Elvisa, poruszając biodrami w rytm „Bossa Nova Baby”. Na początku, utrzymanego w szybkim tempie jive’a, tańczyli wszyscy robotnicy, stopniowo jednak jeden po drugim odłączali się od Asha.

Mieliśmy krótkie mignięcie samolotu na tle wirujących chmur, zanim scena przemieniła się w Las Vegas w swojej nocnej glorii. Ash odrzucił kask, pas z narzędziami, a potem opuścił szelki kombinezonu. Stał na środku z nagim torsem, pozwalając widowni podziwiać wyrzeźbione mięśnie brzucha. Na jego twarzy pojawił się wielki, zaskoczony uśmiech, kiedy osiem rewiowych tancerek wkroczyło dumnie na scenę przy dźwiękach „Hanky Panky”. Wszystkie przystrojone w strzeliste pióropusze, z szerokimi uśmiechami. Prowadziła je Yveta. Gruby makijaż ukrywał bliznę, ale tylko wtedy, kiedy się uśmiechała. Gdy przestawała, pofałdowane okaleczanie stawało się widoczne. Cóż za gorzka ironia. Za dziewczynami podążał Gary. Publiczność wybuchła śmiechem, widząc najbardziej gejowskiego jive’a w jego wykonaniu. Po chwili przyłączył się do niego Ash. Tańczyli ramię w ramię, przepychając się, poruszając tak szybko, że oglądając ich pokaz nie mogłam złapać tchu. Nagle Ash przeskoczył przez pochylonego Gary’ego, wykonując w powietrzu pełen szpagat i lądując perfekcyjnie w rytmie. Potem Gary wykonał ślizg pod otwartymi nogami Asha, mrugając szelmowsko do publiczności. Dwie tancerki tańczyły z przodu sceny i w pewnym momencie jive został wzbogacony o figury akrobatyczne. Dziewczyny w parach z Ashem i Garym zaprezentowali fantastyczny układ Lindy Hop oparty na skokach, obrotach i podnoszeniach. Zauroczona publiczność nagrodziła ich długimi owacjami na stojąco. Zauważyłam, że osoba Wilka wciąż była w tle, złowieszczo skradając się po obrzeżach sceny, obserwując wszystko w milczeniu, jedynie od czasu do czasu oblizując usta. Przerażający widok. Mama ścisnęła moją dłoń, więc pochyliłam głowę w jej kierunku. - Ash jest wspaniały! Przedstawienie jest fantastyczne! Posłałam jej szeroki uśmiech. - Mówiłam ci! - wyszeptałam.

Szalony jive trwał nadal, kiedy Ash opuścił scenę na swoją pierwszą zmianę kostiumu. Chwilę później zmieniło się tło. Znaleźliśmy się w eleganckim pokoju hotelowym, gdzie na kanapie siedziały dwie prostytutki przebrane za katolickie dziewczęta. Miałam nadzieję, że na widowni nie było żadnych prawdziwych uczennic. Oliver wtoczył się na scenę. Nawet jeśli wiedziałam, że nie był prawdziwym Sergeim, przeszły mnie ciarki na widok granatowego trzyczęściowego garnituru i starannie zaczesanej siwej peruki. Volkov pochwycił go i razem przeszli się po scenie w wolnych krokach fokstrota przy dźwiękach piosenki Sam the Sham „Little Red Riding Hood”. Yveta i Ash na skraju sceny wydawali się być zagubieni i przestraszeni. Yveta miała na sobie stylizowaną na lata pięćdziesiąte sukienkę balową w kolorze delikatnego różu, natomiast Ash ubrany był w szkarłatną jedwabną koszulę, która przywierała do jego piersi i ramion, i znikała w obcisłych czarnych spodniach, które uwidaczniały jego szczupłą talię, wąskie biodra i kształtny tyłek. Muzyka była przerażająca, stanowiła doskonałą ilustrację historii dwójki niewinnych, naiwnych dzieci, które spotkały na swojej drodze zło.

Posmakuj zagrożenia od wielkiego, złego wilka…

Złowieszcza muzyka wznosiła się i delikatnie opadała, kiedy przerażający Sergei gładko sunął po scenie. Ash tańczył z Yvetą, kiedy został przez niego nagle odciągnięty. Zadławiłam krzyk, gdy Oliver sugestywnie gładził klatkę piersiową i tyłek Asha. Zastanawiałam się, jak wiele musiało go kosztować przywołanie tych wszystkich negatywnych emocji. Byłam zszokowana, kiedy Oliver/Sergei złapał Asha za przyrodzenie, lubieżnie się uśmiechając. Przerażone sapnięcie widzów przebiło się przez zmysłową muzykę. Wszyscy zrozumieli zmianę nastroju rozgrywającej się na naszych oczach historii.

Dwie uczennice tańczyły razem, ich ruchy były tak erotyczne, wyuzdane, że poczułam się nieswojo. Ukradkiem dostrzegłam, jak tato wiercił się niespokojnie na swoim fotelu. Nigdy nie wiedziałam towarzyskiego tańca tak pięknego i jednocześnie tak obrzydliwego. Prawie zwymiotowałam, kiedy Sergei wyciągnął nóż i umieścił go przy gardle jednej z dziewcząt, wypełniając kieliszek do wina jej krwią. Następnie wypił ją, gdy bez życia upadła na podłogę. Była to szokującą, przerażająca i trafna metafora tego wszystkiego, co się wydarzyło. - To zbyt wiele - wymruczała mama, nie mogąc patrzeć na scenę. Nie była w tym osamotniona. - To jest prawdziwe - wyszeptałam w odpowiedzi. - Zbyt prawdziwe - powiedziała i nie mogłam się z nią nie zgodzić, kiedy żołądek podchodził mi do gardła. Światła przygasły, a muzyka ulegała zmianie. Tym razem rozległy się bity nocnego klubu. Sceneria wydawała się znajoma… Vanessa postukała mnie w ramię. - Laney, czy to nie jest nasz nocny klub? Miała rację. Ash odtworzył klub w Las Vegas, gdzie spotkaliśmy się po raz pierwszy. Tańczył na parkiecie z sześcioma kobietami, obiecując im wszystko, a nawet jeszcze więcej, kiedy one wkładały banknoty za jego spodnie. Zazdrość rozgrzała moją krew. To tylko taniec, mówiłam sobie. Ale to było coś więcej. Ash właśnie ogłaszał światu, że prostytuował się w Las Vegas. Nie byłam pewna, jak miałam się z tym czuć.

Kiedyś zadałam mu pytanie, czy prosząc mnie wtedy do tańca, chciał otrzymać ode mnie pieniądze. Udzielił mi wymijającej odpowiedzi. - Kiedy tańczę, zatracam się w muzyce – to nie jest dobre dla interesu. Co miałam o tym myśleć? Jedna

z

kobiet

rozdarła

jego

koszulę

i

chciałam

złamać

każdy

wymanikiurowany palec jej dłoni. To tylko taniec, powtarzałam sobie, ale w słodkich, popowych słowach piosenki Little Mix krył się seksualny podtekst. Ledwie mogłam oglądać ten przesycony erotyzmem pokaz, jednak żywiołowa kubańska cha-cha przyciągnęła moją uwagę. Byliśmy świadkami imprezy, tanecznej orgii, kiedy to Ash tańcząc ocierał się lubieżnie o wszystkie kobiety i mężczyzn znajdujących się na scenie. Byli tam mężczyźni z wyrzeźbionymi mięśniami, wąskimi taliami, silnymi udami i napiętymi tyłkami, przypominający greckie posągi. Były tam kobiety z ciałami wyeksponowanymi dla młodzieńców, niczym towar w oknach wystawowych. Widziałam to. Rozumiałam. Jednak nie potrafiłam opanować zazdrości, kiedy dostrzegłam żądzę w pięknych oczach partnerki Asha. I Boże, zdawało mi się, że Ash czuł to samo. To tylko przedstawienie, piękne, cholerne przedstawienie. W tle Volkov i Sergei wciąż skradali się jak złe duchy, zerkając na tancerzy. Zaczęłam się zastanawiać, czy naprawdę ich widziałam, czy może to tylko moja paranoja. Myślałam też o tym, jak ich stałą obecność musiał odczuwać Ash. Muzyka powoli ucichła, słychać było jedynie dźwięk bicia serca. Dwa białe reflektory punktowo oświetliły scenę, kierując uwagę widzów na Sarah. Siedziała sama przy stoliku. Miała na sobie prostą żółtą sukienkę ze stanikiem ozdobionym malutkimi kryształkami, które odbijały światło. Wyglądała tak bezbronnie, tak pięknie, a Ash wpatrywał się w nią jak urzeczony. Zacisnęłam pięści, kiedy zazdrość ponownie wkradła się do mojego serca.

Muzyka zaczęła wolno pulsować na tle dźwięku bicia serca i rozpoznałam ulubioną piosenkę Asha z repertuaru Adele. Jednak słowa zostały subtelnie zmienione. Mężczyzna śpiewał o swojej tęsknocie za utraconą miłością. Ash wyciągnął dłoń do Sarah, jakby prosząc ja do tańca. Sapnęłam. To byłam ja! Sarah była mną! Odtworzył moment, w którym się poznaliśmy. Pokazał to, jak mnie widział w tamtej chwili, jakie towarzyszyły mu emocje. Łzy napłynęły do moich oczu, ale odepchnęłam je niecierpliwie. Kiedy stolik został odsunięty, zszokowana widownia zobaczyła Sarah siedzącą na wózku inwalidzkim. Dostrzegłam na twarzy Asha szok, niedowierzanie. I ujrzałam ból Sarah. Jej upokorzenie i porażkę, które były moimi. Mama mocno ścisnęła moją dłoń. Ale wtedy Asha podniósł Sarah z wózka i trzymając ją w ramionach, zaczął tańczyć. Jej gołe stopy poruszały się w zmysłowej rumbie, chociaż nawet na moment nie dotknęły podłogi. Byłam zachwycona pięknem tego subtelnego tańca, ale również zdumiona siłą Asha. Wydawało się, że kompletnie bez wysiłku utrzymywał ciężar tancerki, chociaż dobrze wiedziałam, że tak nie było. I wtedy zrozumiałam, dlaczego zabronił mi wstępu na próby. Ponieważ to był jego prezent dla mnie, taniec, którego nigdy nie mieliśmy, pierwszy taniec, który powinniśmy mieć, ale który nigdy się nie wydarzył. I tym razem nie byłam w stanie powstrzymać łez. Każdy krok, każde spojrzenie na nią, każdy gest w jej stronę był adresowany do mnie. Trzymał ją w ramionach przez cały taniec. I wybaczyłam mu bycie upartym i tajemniczym. I wybaczyłam mu bycie intensywnym, doprowadzającym mnie do szaleństwa. I wybaczyłam mu wrzeszczenie na mnie, kiedy był zestresowany i zmęczony. Wybaczałam mu wszystkie te razy, kiedy zamykał się przede mną albo mnie odpychał, ponieważ teraz stojąc przede mną,

mówił mi przez każdy krok, przez każdy ruch swojego pięknego ciała, że mnie kocha, że mnie pragnie, i że wszystko co zdarzyło się między nami było prawdziwe. My byliśmy prawdziwi. Kiedy taniec się skończył, widownia wstała, by oklaskami nagrodzić tancerzy. Z wyjątkiem mnie, ponieważ tej nocy, tak jak tamtej, kiedy się poznaliśmy, nie mogłam ustać na swoich własnych nogach. Światła zgasły, ale aplauz trwał jeszcze przez kilka minut. Wszyscy otaczający mnie ludzie uśmiechali się i wycierali oczy. Znajomy Phila pisał coś zamaszyście w swoim notatniku. - O mój Boże! - powiedziała Vanessa, usłyszałam szok i podziw w jej głosie. To byłaś ty! To wasza historia. On tańczył dla ciebie! Z tobą! - Tak – powiedziałam cicho, czując się przytłoczona emocjami. Mama rzuciła mi pełne troski spojrzenie, następnie odepchnęła wózek i ruszyła w stronę maleńkiego baru. Ludzie wskazywali na mnie i szeptali między sobą, widząc mnie na wózku. Kilku otwarcie zrobiło mi zdjęcia. Byłam zaskoczona i wkurzona. Potem podeszli do mnie dwaj dziennikarze z telefonami w ręku, prosząc o krótką wypowiedź. Głęboko odetchnęłam, przykleiłam uśmiech do twarzy i starając się sprostać oczekiwaniom, odpowiadałam na ich pytania. Byłam wdzięczna, kiedy pojawiła się Selma, zobowiązując się do zorganizowania w przeciągu kilku najbliższych dni wywiadów z głównymi tancerzami. - Przedstawienie zbierze doskonałe recenzje, Laney – powiedziała, gdy zostałyśmy same. Ton jej głosu był poważny. Uśmiechnęłam się smutno, domyślając się, co zaraz powie. - Pojawią się oferty z teatrów w całym kraju. Będę musiała przygotować trasę. - Wiem o tym.

Selma posmutniała. - Nie zamierzasz jechać, prawda? Westchnęłam i spojrzałam w dół. - Nie. Pewnie zauważyłaś, że w ostatnich tygodniach stan mojego zdrowia się pogorszył. I to się nie zmieni… przynajmniej nie w najbliższym czasie. Tak czasami się dzieje przy RZS. Masz miesiące, nawet lata, kiedy wszystko jest w jako takim porządku i nagle bez żadnego konkretnego powodu, leki zawodzą. Mój lekarz chce, bym zwiększyła dawkę leku, a może nawet zmieniła go na inny. I… po prostu uważam, że będzie lepiej, jeżeli zostanę na miejscu. W domu. Przytaknęła powoli. - Mówiłaś Ashowi? Potrząsnęłam głową. - Nie, jeszcze nie. Chciałam, by miał ten… wieczór. - Będzie zdruzgotany. - Wiem. Ale nie mogę być częścią jego świata w ten sposób. To niemożliwe. A nie sądzę, by potrafił żyć bez tańca. - Jesteś tego pewna, Laney? Ponieważ myślę, że to ty jesteś tym bez czego on nie potrafi żyć. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Na szczęście zostałam wybawiona przez burmistrza i jego żonę. Podeszli do mnie, by uścisnąć mi dłoń i wyrazić zadowolenie, że ten fenomenalny spektakl miał swoją premierę właśnie w Chicago. Następnie reporterzy zrobili im zdjęcie, jak uśmiechnięci stoją obok kobiety siedzącej na wózku inwalidzkim. Potem podszedł komendant policji, zamienił kilka słów z moimi rodzicami, uśmiechnął się do mnie i zniknął w tłumie.

W barze panowało gorączkowe podniecenie. Wszyscy zastanawiali się, jak potoczą się dalsze losy bohaterów, mimo że wielu z nich czytało historię Asha opisaną w gazecie. - Czy to wszystko wydarzyło się naprawdę? - zapytała gorliwe Vanessa. - Czy ten Sergei naprawdę pił krew kobiety? Jo trąciła ją łokciem w żebra, widząc, że zadrżałam na samo wspomnienie jego imienia. - Co? - zapytała Vanessa, a następnie spojrzałam na mnie. - Och, przepraszam. - Myślę, że to była metafora – powiedziałam pełnym napięcia głosem. Przynajmniej miałam taką nadzieję. Mój kuzyn Paddy przechadzał się naprzeciwko nas, rzucając ukradkowe spojrzenia w kierunku moich przyjaciółek. - Niezłe show - powiedział w zamyśleniu, podając mi szklaneczkę whisky. - Co o tym myślisz? - Kompletnie popieprzone - wyszczerzył się - ale taniec jest cholernie gorący. Dobra robota – podsumował i oddalił się, mrugając do Vanessy. - Czy on…? - Zapomnij – przerwałam jej, na co ona wydęła na mnie wargi. Jo roześmiała się. - Wierz mi. Paddy spał z połową Chicago, a druga połowa jest na jego liście kontaktowej. Nawet o tym nie myśl. Jęknęłam, gdy zobaczyłam iskierkę wyzwania w jej spojrzeniu. No cóż, została ostrzeżona. Kiedy wszyscy zajęli swoje miejsca w oczekiwaniu na drugą połowę przedstawienia, nadal miałam nerwy napięte jak postronki. Czułam, że show było

dobre; wydawało mi się, że widzowie byli zachwyceni, ale przecież moja ocena daleka była od obiektywizmu. Nie mogłam niczego przyjmować za pewnik. Uśmiechnęłam się, kiedy scena zatonęła w blasku kolorowych świateł, a przestrzeń wypełniły pulsujące, radosne dźwięki „Viva Las Vegas” w wykonaniu orkiestry. Ash wszedł na scenę dumnym krokiem, był ubrany cały na czarno. Cekiny na jego koszuli odbijały światło i przez chwilę myślałam, że ktoś rozpylił na jego nagiej klatce piersiowej błyszczący proszek. Tańczył w parze z Yvetą sambę wzbogaconą o shimmy, czyli drżące ruchy bioder charakterystyczne dla tańca orientalnego. Z trudem przychodziło mi oglądanie męża będącego tak blisko z inną kobietą, zwłaszcza, że kiedyś spali ze sobą, a ona wciąż coś do niego czuła. Widziałam sposób, w jaki na niego zerkała, kiedy zdawało jej się, że nikt nie patrzy. I nadal całkowicie mnie ignorowała. Sergei i Volkov znów krążyli po scenie i gdziekolwiek się udawali, czerwone reflektory punktowe podążały za nimi. Było coś makabrycznego w sposobie, w jaki się poruszali, skradali, sunęli… niczym złe duchy. Sapnęłam, kiedy nagle pojawili się za Ashem. Trzymając go za ramiona, odciągnęli go od zespołu. Żaden z tancerzy tego nie zauważył i chociaż zdawałam sobie sprawę z tego, że nie działo się to naprawdę, chciałam do nich krzyknąć, by się odwrócili, zobaczyli, co się wokół nich dzieje. Tymczasem w zielonym, upiornym świetle tancerze ze sztucznymi uśmiechami na twarzach, które upodabniały ich do klownów, wykonywali quickstepa do utworu „Tu Vuo L’Americano”. W tym samym czasie Volkov ciągnął Asha po podłodze tańcząc coś na kształt pasodoble. Na scenę wbiegło dwóch tancerzy, którzy chwycili Asha za ręce. Wtedy Volkov rozerwał koszulę na jego plecach, a Sergei rozdarł mu spodnie od pasa aż po kostki. Ash odwrócony plecami do widowni, wydawał się być kompletnie nagi. Wiedziałam, że miał na sobie prawie niewidzialny pas do tańca, mimo to, trudno mi było oglądać go tak obnażonego. A kiedy Volkov podał Sergeiemu bat, chciałam

odwrócić wzrok. Słyszałam przerażone gwałtowne wdechy i efekty specjalne imitujące uderzenia batem. Sergei śmiejąc się, zacisnął dłoń na swoim penisie. Usłyszałam, jak siedząca za mną Vanessa przeklęła, w momencie, kiedy Ash upadł na podłogę. Muzyka ucichła, a on leżał w kałuży światła. Sam, pobity i nagi, dokładnie tak samo jak tamtej okropnej, strasznej nocy, kiedy go znalazłam. Przyłożyłam dłonie do ust, by zdusić szloch, jednak nie byłam w stanie powstrzymać łez. Zapanowała cisza, a następnie delikatny dźwięk, przypominający wiatr wypełnił mały teatr. Z góry, niczym anioł, zstąpiła Sarah. Wciąż była ubrana w żółtą sukienkę, a światło tworzyło wokół niej aureolę. Kiedy stanęła na scenie, światła przygasły i rozległ się nagły grzmot, który sprawił, że wszyscy na widowni podskoczyli. W centrum uwagi znaleźli się Yveta i Gary. W tym samym czasie Volkov i Sergei tańczyli w parze. Był to przesycony wulgarnością duet wykonany do zapadających słów piosenki Seal’a „Kiss from a Rose”.

Czy rzeczywiście byłam jego światłem w ciemności?

Obserwowałam brutalny atak w wykonaniu tancerzy przebranych za bikerów. To było okropne, straszne, a moment kiedy Yveta została pocięta nożem był niewyobrażalnie trudny w odbiorze. I pomimo tego, co działo się w tle, Ash wciąż tańczył słodkiego, pełnego miłości walca wiedeńskiego, trzymając Sarah w swoich ramionach, wirując, wykonując obroty. Był ubrany w jeansy i luźną białą koszulę, podczas gdy Sarah wciąż miała na sobie żółtą sukienkę. Zrobiło mi się słabo. Czy rzeczywiście nasza miłość rozkwitła kosztem jego przyjaciół? Czy właśnie w ten sposób Ash to odbierał? Nie wiedziałam, ale w tym momencie niczego bardziej nie pragnęłam, jak przestać oglądać ich taniec.

Niestety. On trwał i trwał, dopóki Gary i Yveta pobici i cali we krwi nie zostali odciągnięci za kulisy. Jestem pewna, że nie byłam jedyną, która odetchnęła z ulgą. Nie byłam w stanie ani chwili dłużej oglądać ich tortur, choć jednocześnie czułam się winna, że nie udźwignęłam prawdy, że odwróciłam od niej wzrok. Ale zbyt trudno było to oglądać. Ciche dźwięki skrzypiec wypełniły teatr i wstrzymałam oddech, zastanawiając się, co się teraz wydarzy. Wtedy nagle uświadomiłam sobie, dlaczego kostium Sarah wydał mi się znajomy. Na ślubie miałam na sobie żółtą sukienkę. Dreszcz przeszedł przez moje ciało, kiedy rozpoznałam piosenkę. „With You I’m Born Again”.27

To była jej delikatność, jego łagodność…

Ash posadził Sarah na wózku, a następnie sam ruszył na parkiet. Bardzo powoli, na drżących nogach, Sarah wstała i zaczęła tańczyć. Na początku powtarzała kroki Asha, dopóki nie połączyli się i nie zaczęli poruszać się razem w cudownym walcu. Nigdy nie poznałam tej strony Asha, nigdy nie zdawałam sobie sprawy, że jego taniec przesycony był pasją, silnymi emocjami. Mówił, że od Las Vegas popadł w otępienie, ale mylił się. To wszystko, wszystkie te dobre uczucia cały czas tkwiły w nim głęboko. Taniec pozwolił mu je uwolnić. Taniec i, miałam nadzieję, że również ja. Łzy spływały z moich oczu, gdy przez ułamek sekundy wyobraziłam sobie, jakby to było móc tańczyć z nim właśnie w ten sposób, zostać zamkniętą w ramionach, unosić się, pieścić jego skórę, poruszać się z nim w rytm muzyki, muzyki, która czyniła go swoim niewolnikiem. Muzyka wypełniała jego serce i jego duszę, i w tym momencie zrozumiałam, że musiałam go uwolnić.

27

Cudowna, piękna, liryczna piosenka i pasuje do Asha i Laney jak żadna inna. /Basia

Już wiedziałam, że przestawienie odniesie ogromny sukces. Owszem, miałam taką nadzieję, chciałam tego, ale bałam się w to wierzyć. Ale teraz, czułam to, czułam to w każdej najmniejszej kosteczce mojego ciała. Dwa tygodnie w tym małym teatrze nie było końcem, ale początkiem. Nie miałam wątpliwości, że oferty napłyną. A kiedy to nastąpi, musiałam pozwolić mu wyruszyć w świat. Beze mnie.

Pocieszałam go pośród szaleństwa…

Miałam mu pomagać, wspierać go i rzeczywiście przez ułamek sekundy w swoich ramionach odnajdywaliśmy siłę, ale teraz nadszedł czas, kiedy musiałam go puścić. I modliłam się, by do mnie wrócił. Łzy spływały po moich policzkach, ponieważ traciłam go, jeśli w ogóle kiedykolwiek był mój. Ale czułam, że właśnie to powinnam zrobić, nawet jeśli moje serce miało pęknąć na pół.

Z tobą rodzę się na nowo…

I płakałam, ponieważ to była prawda. Ash sprawił, że stałam się odważna i silna. W jego ramionach, mogłam stawić czoła wszystkiemu, wszystkiemu z wyjątkiem dnia, w którym mnie opuści. Byłam wyczerpana, emocjonalnie wypruta, a to jeszcze nie był koniec. Volkov i Sergei skradali się po scenie, śledząc dwójkę tancerzy, osnutych światłem, tak zakochanych, że zdawali się nie dostrzegać zbliżającego się niebezpieczeństwa. Rozległy się brutalne akordy „El Tango De Roxanne” i dwie odrażające bestie wykonały zapierające dech i niepokojące tango argentyńskie. Tańczyli blisko siebie, łącząc policzki. W pewnym momencie. Sergei/Oliver, opierając się na ramionach

Volkova/Luki wyskoczył ku górze. Następnie wykonali doskonałe enganche, kiedy to jeden z tancerzy obwija nogę wokół nogi partnera. Ash mówił mi kiedyś, że tango argentyńskie zostało wymyślone przez ubogich ludzi, mieszkańców ulicy. Było jednym z nielicznych tańców, w którym mężczyzna mógł obejmować kobietę. A ponieważ nie posiadało zasad, ustalonych figur, mężczyźni wykorzystywali je, by zaimponować kobietom. - Zazdrość! - krzyknął Volkov i chwycił Asha za włosy, zmuszając go do uklęknięcia. - Żądza! - krzyknął Sergei, a następnie wyciągnął pistolet i wycelował najpierw w Volkova, a potem w Asha. Kiedy Volkov wolno wycofywał się, znikając w cieniu, na scenie rozległ się strzał. Prawie spadłam z wózka, kiedy dostrzegłam, że Sergei z zimną krwią postrzelił Sarah. Upadła. Leżała na scenie w kałuży żółtej satyny. Paznokcie mamy wbiły się w moją rękę i coś do mnie wyszeptała. Ale nie byłam w stanie jej odpowiedzieć. Głos zamarł mi w gardle. Trwała walka. Na deskach teatru toczyła się walka o broń. Oglądanie tego tanecznego pojedynku było boleśnie brutalne. Kiedy w końcu Ash przechwycił pistolet i z wyrazem nienawiści przyłożył go do twarzy Sergeiego, nie mogłam powstrzymać płaczu. Ktoś na widowni krzyknął, a ja wzdrygnęłam się. Mama mocniej ścisnęła moją dłoń. - Już dobrze - wyszeptała. - Jesteś bezpieczna. Rozbrzmiał kolejny strzał i muzyka ucichła zostawiając nas w niewygodnej ciszy. Nagle teatr wypełniły światła, syreny i krzyki. Na scenę wpadli tancerze przebrani za funkcjonariuszy policji.

Ash podniósł Sarah z podłogi, tuląc ją do piersi. Hałas i chaos wirowały wokół nich. Obudziła się jeśli to jest dobrym słowem, i upiorna nagła cisza sprawiła, że poczułam jakbym ogłuchła. Księżyc w pełni oświetlił scenę.

Zabrzmiał piękny, magiczny „Moondance”.

Tańczyli foxtrota w stylu American Smooth. To był całkowicie wzruszający i liryczny pokaz gracji, elegancji. Czułam się niekomfortowo, oglądają Asha, będącego z kimś innym tak blisko, intymnie. Nie ważne jak piękny był ten taniec, w pewien sposób sprawiał mi on ból. Ale następnie zdarzyło się coś niespodziewanego. Ash wyciągnął małe pudełeczko z kieszeni. Pudełeczko na pierścionek. Ale zamiast podać je Sarah, podszedł do przodu i zeskoczył ze sceny. Muzyka ponownie ucichła i ze sposobu, w jaki wszyscy tancerze zgromadzili się na scenie, z wielkimi uśmiechami na twarzach i ledwie tłumionymi emocjami, domyśliłam się, że było to zaplanowane. Głosy przycichły, kiedy Ash podszedł do mnie z pudełeczkiem w dłoni. Stanął przede mną, a następnie powoli uklęknął. - Laney, jesteś Moim Słońcem, Moj Sonĉek. Kochałem cię, zanim to sobie uświadomiłem. I chociaż jesteś moją żoną, dzisiaj klęczę przed tobą i proszę cię, byś mnie przyjęła jako swojego męża, na zawsze, w tym i przyszłym życiu. Nigdy ponownie mnie nie opuszczaj, moja miłości. Bądź ze mną na zawsze. I otworzył pudełeczko. Moim oczom ukazał się pierścionek zaręczynowy. Zachwycający, żółty diament dopasowany był do sukienki, w której go poślubiłam.

Moje oczy skrzyły od łez, kiedy wyciągnęłam ku niemu dłoń. - Świecisz tak jasno - wyszeptałam. - To ty jesteś tą, która świeci, Moj Sonĉek. Zaśmiałam się cicho. - Przynajmniej już wiem, co to znaczy. Lizus. Ash posłał mi swój piękny uśmiech i wsunął mi pierścionek na palec. Następnie pochylił się, by złożyć na moich ustach gorący pocałunek, który z pewnością złamał setki serc, w tym moje. - Jestem z ciebie taka dumna. Ta noc to twój ogromny sukces - powiedziałam, trzymając w dłoniach jego policzki. - Nie przestawaj. Tańcz, jakby cały świat patrzył. Mama zakaszlała, a kiedy spojrzałam na nią, dostrzegłam, że wycierała łzy. Ash wyprostował się, szeroko się uśmiechając i żartobliwie puszczając mi oczko. Następnie wskoczył z powrotem na scenę. Rozległy się pierwsze takty „Crazy” Beyonce i widzowie mogli zobaczyć szaloną, zwariowaną, energiczną i żywiołową cha-chę. Cała obsada była na scenie, dając z siebie wszystko. Tańcem mówiąc, że życie toczy się dalej, że miłość trwa wiecznie i że zło nigdy nie wygra. Moje stopy paliły w agonii, kiedy usiłowałam wstać. - Co robisz? - syknęła mama. Musiałam. Moje ręce i nogi drżały z wysiłku, ale stałam z resztą widowni, klaszcząc i wiwatując. Nasze brawa wzniosły się po dach teatru. I szlochałam, będąc cholernie pewną, że rujnowałam tym swój makijaż. W końcu tancerze podeszli do przodu, by się ukłonić. Z trudem oddychali, ich ciała lśniły od potu, ale każdy z nich miał na twarzy największy, najjaśniejszy uśmiech. Wśród nich był mój Ash, moja miłość, mój mąż, lśniąc tak jasno. - Kocham cię - wyszeptałam.

Zobaczył ruch moich ust i uniósł swoją zranioną dłoń, umieszczając ją na swoim sercu. Też cię kocham.

TORTUROWANI, PRZERAŻAJĄCY, NIESAMOWICI

Myślałem, że widziałem już wszystko, każdy rodzaj dramatycznych trików, wykorzystany w celu manipulowania emocjami widowni. Widziałem prawdziwe świńskie oczy w „Królu Learze”. Widziałem wersję „Koriolana” tak krwawą, że pierwszy rząd musiał dostać płaszcze przeciwdeszczowe. Ale ubiegłej nocy każda emocja została wydobyta ze mnie zupełnie dobrowolnie za sprawą najbardziej brutalnie szczerego i nowatorskiego spektaklu, który miałem zaszczyt oglądać. Po „Slave - A Love Story” Asha Novaka nie oczekiwałem zbyt wiele, taniec towarzyski jest bowiem pełen cekinów i tandetnych uśmiechów. Ale ten utalentowany tancerz i choreograf udowodnił wszystkim niedowiarkom, że tkwi w nim również magia, ogrom emocji oraz inspiracja. Krok

po

kroku,

taniec

po

tańcu,

śledziliśmy

przerażającą

historię

współczesnego niewolnictwa, handlu ludźmi i zorganizowanej przestępczości. Jeśli to przestawienie nie złamie waszego serca, to powinniście odwiedzić lekarza, by sprawdzić czy w ogóle je macie. Ten charyzmatyczny lider nigdy nie wykonał ani jednego złego kroku. Zapewne stało się tak dzięki wsparciu Sarah Lintort, Yvety Kuznets, Gary’ego Benson i Luki Kokot. To przedstawienie powinno zobaczyć całe Chicago. Zdobądźcie bilety, póki możecie, ponieważ gwarantuję, że za chwilę już ich nie będzie.

Epilog

Pięć miesięcy później

Laney PODSKOCZYŁAM, KIEDY nagle otworzyły się drzwi do mieszkania. Na widok, który ukazał się moim oczom, serce załomotało mi piersi. Przede mną stał Ash z kluczem w dłoni i walizką u swoich stóp. - Co ty tutaj robisz? - sapnęłam, trzymając jedną rękę w rękawie płaszcza. - Skończyliśmy tournee, więc złapałem lot z Dallas. - Tak, ale co ty teraz tutaj robisz? Przechylił głowę na bok, wpatrując się we mnie z zaskoczeniem.

- Wracam do domu. Patrzyłam na niego, będąc całkowicie sparaliżowaną. Wyglądał tak samo, ale inaczej. To samo smukłe ciało. Te same mahoniowe włosy i te same kocie oczy koloru irlandzkiej whisky. Te same ostre kości policzkowe, ta sama silna, nieogolona szczęka. Ale w jego postawie była nowa pewność siebie. Stuprocentowe przekonanie, że robił to co powinien i był tam, gdzie przynależał. - Mieliśmy się spotkać na lotnisku. - Nie cieszysz się z mojego powrotu – stwierdził z powagą. - Jesteś szalony? - zapiszczałam. - Tęskniłam za tobą jak wariatka! - I rzuciłam się na niego. Ash zachwiał się, łapiąc mnie i zaraz potem uderzył plecami o ścianę. Chwycił mnie w talii i zaczął całować moją szyję, gdy ja zajęłam się klamrą paska od jego spodni. - Nie mamy na to czasu - wymruczałam, rozdzierając koszulę, by jak najszybciej móc zobaczyć jego gładką pierś. Guziki potoczyły się po drewnianej podłodze, ale zupełnie nas to nie obeszło. – Moja rodzina czeka na nas z obiadem. - Co to za świat, w którym nie mam czasu uprawiać miłości z żoną? – zapytał. Jego słowa zakończone zostały jękiem, kiedy oplotłam ręce wokół gorącego, twardego penisa. Co to za świat? Nie miałam pojęcia. Świat wirował wokół nas w zawrotnym tempie, a my wraz z nim, z naszymi dniami pokolorowanymi przez wzloty i upadki, radości i smutki. Śmiejąc się z czystej przyjemności, chwycił za moje ściskające dłonie, odsunął je i zaniósł mnie do sypialni. To było szorstkie, pośpieszne, rozgorączkowane. Hedonistyczne. Dyszeliśmy w swoje usta, kiedy przyszpilił mnie do łóżka i pieprzył, dopóki mojego ciała nie

pochłonęła przyjemność. Zadrżał nade mną, zaciskając oczy. Następie z pomrukiem satysfakcji uniósł się i przewrócił na bok. - Jasna cholera! Roześmiałam się cichym i chrapliwym jak papier ścierny śmiechem. Po części wynikało to z tęsknoty, po część z radości, po części spowodowane było gromadzonymi przez długi czas łzami, które w każdej chwili mogły przerwać tamę. - Spóźnimy się i to bardzo - wyszeptałam, kiedy ścierał kciukiem moje łzy. - Nic mnie to nie obchodzi. - Mnie również. Posłał mi wielki, piękny uśmiech, za którym tak bardzo tęskniłam. Przewrócił się na plecy, przyciągając mnie do swojej piersi i zaczął gładzić moje ramiona swoimi delikatnymi dłońmi. Kiedy ponownie się kochaliśmy, wycałowałam każdą bliznę na jego plecach, kojąc te, które nosiliśmy w swoich sercach. Pocałowałam jego trzepoczące powieki i obserwowałam, jak unosił wargi w uśmiechu. - Nie zrobię tego ponownie - powiedział, patrząc wprost w moje oczy. - Czego?! Jego klatka piersiowa zatrzęsła się od śmiechu. - Och, zdecydowanie znowu to zrobię - zachichotał. - Mam na myśli, że już nigdy nie pojadę w trasę bez ciebie. - Ash. - Nie, mam to na myśli, Laylay. To nie jest tego warte. Nic nie jest warte bycia z dala od Mojego Słoneczka. - Wziął głęboki oddech. - Selma powiedziała, że na następny rok planuje europejską trasę. Jedź ze mną, moja miłości. - Nie uważam, żebym…

- Na tym właśnie polega twój problem – przerwał mi, stukając palcem w moje czoło. - Za dużo myślisz. Cokolwiek się wydarzy, stawimy temu czoła, razem. Bądź ze mną, Laney. To będzie nasza kolejna wielka przygoda. Westchnęłam. - To brzmi wspaniale, ale… pozwól mi o tym pomyśleć. - Pewnie - powiedział, schodząc z łóżka i ściągając z siebie rozdartą koszulę. Ale i tak w końcu powiesz tak. - Nie wiem czy… - Powiesz tak - powiedział zdecydowanie, pochylając się, by pocałunkiem zamknąć mi usta. Kiedy ponownie wstał z łóżka, szeroko się do mnie uśmiechał, ściągając do końca spodnie. Cieszyłam się, że w tym tygodniu stawy mi nie dokuczały, ponieważ jego uśmiech zapowiadał całkowity brak snu dzisiejszej nocy. Prześledziłam wzrokiem jego piękne ciało, odrobinę szczuplejsze od ostatniego razu, kiedy się widzieliśmy. I wtedy to zobaczyłam. - Masz nowy tatuaż? Przytaknął. Nasze oczy spotkały się na chwilę. Przyjrzałam

się

dokładniej

obrazowi

umieszczonemu

na

jego

ciele.

Przedstawiał słońce wyglądające zza chmury, a nad nim wypisane było moje imię. - Moje Słoneczko - wyszeptał, w jego spojrzeniu było tyle delikatności. Wyciągnęłam w górę ręce i oplotłam nimi jego szyję, gładząc miękką skórę. Pocałowałam go, by powiedzieć dziękuję. Dziękuję za to, że jesteś moim mężem, dziękuję za to, że trwasz przy mnie, dziękuję, że jesteś miłością mojego życia. Dziękuję za to, że jesteś sobą. Zastanawiałam się czy nasza miłość nie przypominała sieci, którą misternie tkaliśmy każdego dnia z pojedynczych chwil, ulotnych momentów. Pewnego razu

zapytałam Asha, kiedy się we mnie zakochał. Jego odpowiedz była enigmatyczna, bardzo typowa dla niego. - Kiedy poczułem, jak moje serce ponownie zabiło.

KONIEC