Jessica Verdi What You Left Behind PL

JESSICA VERDI

„What You Left Behind”

Tłumaczenie: marika1311

Strona 2

Dla mojej mamy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 3

Rozdział pierwszy Jeśli jest bardziej przenikliwy dźwięk niż płacz ząbkującego dziecka, to ja go nie znam. Opadam na łóżko, upuszczam dziennik Meg i przebiegam dłońmi po włosach. To nawet zabawne – w ironiczny sposób, nie wesoły – że nawet z niekończącym się kwileniem wypełniającym mój pokój, zauważam, jak tłuste są moje włosy. Ohyda. Kiedy ostatni raz je myłem? Trzy dni temu? Cztery? Od wielu dni nie miałem czasu na nic innego, jak na szybkie namydlenie się i spłukanie. I pomyśleć, że kiedyś celowo nie myłem ich przez dzień lub dwa. Dziewczynom zawsze podobały się włosy długie do podbródka, które opadają na moją twarz, gdy pochylam się nad testem w szkole oraz to, że podczas treningu piłki nożnej muszę związywać je gumką. Ale teraz seksowne zmierzwienie zmieniło się w brudne, proste pasma. Boże, mógłbym zabić za długi, gorący, cichy prysznic. Namydliłbym się, spłukał i powtórzył, jakby to było moją pieprzoną pracą. Odkąd Hope urodziła się sześć miesięcy temu, nauczyłem się robienia czegoś „w locie”, przyzwyczaiłem się do pieluch i mleka dla niemowląt oraz spałem wtedy, kiedy ona śpi. Spędzam cały czas, czytając blogi mamusiek, zastanawiając się, w jakim markecie znajdę odpowiedni rodzaj chusteczek i robiąc zakupy w sklepach z używaną odzieżą dla dzieci, bo właściwie są tak dobre, jak nowe, a Hope i tak z wszystkiego szybko wyrasta. Krzywa uczenia się stała się cholernie stroma. Siadam. Łzy przeciskają się przez zamknięte powieki Hope, a jej lekko pulchne nogi latają we wszystkich kierunkach. Jej różowe, lepkie usta są szeroko otwarte i można dostrzec białe plamki na dziąsłach w miejscach, w których zęby są najbliżej przebicia. Jej kołyska jest pełna dowodów moich prób na sprawienie, by proszę, przestała płakać – porzucony gryzaczek, prawie pełna butelka i ten dziwaczny, neonowo zielony pluszowy potwór z wielkimi oczami. Kiedy mama go jej dawała, zarzekała się, że małej się to spodoba, chociaż nie mam pojęcia, jak mogła tam powiedzieć. Podnoszę Hope i znowu próbuję masować jej dziąsła wilgotną ściereczką – tak jak napisane to jest na wszystkich stronach o dzieciach. To nie daje zbyt wiele. Unoszę ją na swoim biodrze i chodzę po pokoju, starając się kojąco do niej przemawiać – ciiiii. Pocieram jej główkę, tak delikatnie, jak tylko moje niezgrabne dłonie od bronienia goli mogą to zrobić. Jej włosy są miękkie, ciemne i niesforne, takie, jakie były włosy

Tłumaczenie: marika1311

Strona 4

Meg. Ale nic nie działa. Krzyki wciąż rozbrzmiewają, przedostając się do mojego wnętrza i sprawiając, że krew w moich żyłach się gotuje. Tak, zmieniłem jej pieluchę. W zeszłym tygodniu nawet zabrałem ją do lekarza, żeby upewnić się, czy na pewno nic złego się z nią nie dzieje, może jakieś pozostałości po chorobie Meg, czy coś takiego. I nic. Zawsze płacze bardziej wtedy, kiedy trzymam ją ja, niż kiedy trzyma ją moja mama – ale nigdy nie było tak źle. Z ząbkowaniem nie ma żartów. A w każdym razie według internetu. Nie jest tak, że Hope daje mi znać, co naprawdę czuje. Ilekroć znajdę się w pobliżu niej, mała drze się w niebogłosy. Co oznacza, że bez względu na to, jak bardzo się staram lub ile książek czy stron internetowych czytam, wciąż robię coś nie tak. Ale czy to coś nowego? Ostatnio myślę o czymś, z czego nie mogę się otrząsnąć. Co, jeśli brakuje mi tego kluczowego genu ojca, bo sam nigdy go nie miałem? Co, jeśli jestem dosłownie niezdolny do bycia tatą dla tego dziecka, bo mam zerowe pojęcie o tym, co naprawdę znaczy bycie ojcem? Poza definicją słownikową lub tym, bo widziałem w rodzinach swoich przyjaciół lub w telewizji. Nie mam pojęcia, jak taka relacja powinna wyglądać. Nigdy tego nie przeżyłem. I ta myśl nieuchronnie prowadzi do innej: Może odnalezienie mojego ojca, Michaela, jest kluczem do tego, by to wszystko miało jakiś sens. Może gdybym go wytropił, dowiedziałbym się w końcu, czego mi brakowało. Prawdziwych rzeczy. Jak powinniście ze sobą rozmawiać. Jaka jest, no nie wiem, energia między ojcem a synem. Nie to, żebym wierzył w bzdury o kosmicznej energii życiowej czy czymś takim. Jeśli mógłbym być dzieckiem w tamtej relacji, chociaż raz, przez jedną rozmowę, to mogłoby zapoczątkować moje bycie ojcem w tej relacji. Prawda? Przynajmniej miałbym jakiś punkt odniesienia, jakieś doświadczenie. Ale to wymagałoby uzyskania większej ilości informacji od mamy. A już i tak sprawiłem jej wystarczająco problemów. Muzyka rycząca z biura mamy cichnie. Dokładnie o piątej, jak zawsze ostatnimi czasy. Uwielbia swoją pracę – tworzenie ręcznie robionych zaproszeń ślubnych dla bogaczy, a zanim urodziła się Hope, mama pracowała dniami i nocami. Ale okazało się, że opieka nad dzieckiem kosztuje kupę pieniędzy, a pomimo tego, jak dobrze prosperował biznes mamy, to nie wystarczało. Tak więc nowy układ wygląda tak, że w ciągu dnia mama włącza muzykę i odsuwa od siebie swoje obowiązki jako babci, podczas gdy ja zajmuję się Hope, a kiedy ja idę do pracy o piątej trzydzieści, ona ją ode mnie przejmuje.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 5

W ciągu kilku dni to się jednak zmieni i nie wiem, co my wtedy, do cholery, zrobimy. To kolejny temat, którego z nią nie omówiłem. Ciągle powtarza, że musimy porozmawiać o planach na czas „kiedy znowu zacznie się szkoła”, jakby zapominała, że treningi piłki nożnej zaczynają się wcześniej. Jakby to już nie było ważne, czy coś w tym stylu. Ale nie mogę nie grać. Piłka nożna to jedyna rzecz, w której jestem dobry. To jedyny powód, dla którego wracam do szkoły tej jesieni, zamiast uczyć się w domu, co robiłem przez ostatnich kilka miesięcy zeszłego roku po tym, jak urodziła się Hope. Jesień to sezon piłkarski. Muszę iść do szkoły, żeby grać w drużynie. A muszę grać w drużynie, bo w przyszłym roku zamierzam iść na Uniwersytet Kalifornijski na stypendium sportowym. To już tak właściwie jest załatwione. W te wakacje rozmawiałem kilka razy z ich trenerem. Zadzwonił do mnie pierwszego lipca, pierwszego dnia, kiedy mógł to zrobić zgodnie z zasadami NCAA1. Widział moje filmy z meczów, śledził moje statystyki i wysyła rekrutra, żeby obejrzał jeden z moich meczy na żywo. Chce mnie w swojej drużynie. Pracowałem na to całe swoje życie. Więc mama chyba cierpi na urojenia, jeśli sądzi, że z tego zrezygnuję. Ocieram łzy z twarzyczki Hope i ślinę z jej ust, mimo że wciąż płacze, po czym układam ją w jej łóżeczku. Chwyta za mój palec, ściskając go mocno, jakby mówiła: „Stary, zrób coś z tym! To cholernie boli!” - Staram się. – mówię do niej. Idę do gabinetu mamy. Siedzi na podłodze, próbując zrobić porządek w swoich materiałach. Stosy kartek i długopisów do kaligrafii są rozrzucone między plastikowymi workami wypełnionymi prawdziwymi liśćmi z drzew z naszego podwórka. Trzy pistolety na klej są przymocowane do ściany, a na ekranie laptopa mamy widać zdjęcia Szczęśliwej Pary. - Hipisowski ślub w Kalifornii? – Zgaduję, wskazując na liście. Ludzie, którzy zatrudniają mamę do wykonania ich zaproszeń, zawsze chcą czegoś wyjątkowego podkreślającego to, jaką są parą. Zaczęliśmy tą gierkę lata temu; ona mówi mi, jakich materiałów używa, a ja próbuję zgadnąć, jakimi ludźmi jest ta Szczęśliwa Para. Zazwyczaj jestem w tym całkiem niezły. Mama kręci głową. - Piesi wędrowcy w Boulder2. Albo byłem w tym niezły. Teraz wszystko jest takie pokręcone, że ledwie mogę myśleć. - Właśnie to miałem zamiar za chwilę powiedzieć. Instytucja zajmująca się organizowaniem rozgrywek ligowych na szczeblu międzyuczelnianym, w np. piłce nożnej, koszykówce, futbolu amerykańskim, siatkówce 2Miasto w Stanach Zjednoczonych, położone u podnóża Gór Skalistych 1

Tłumaczenie: marika1311

Strona 6

Uśmiecha się. Świetnie zareagowała na to wszystko. Nawet nie wkurzyła się na mnie za to, że przeze mnie została babcią w wieku trzydziestu pięciu lat. Mówi, że lepiej niż ktokolwiek inny wie, że takie rzeczy się zdarzają. Ale to nie jest typowy scenariusz „ups, zaszłam w ciążę w liceum, co teraz zrobimy?”, jak wyglądało to w jej przypadku. To jest znacznie rzadsza sytuacja w stylu „ups, zabiłem miłość mojego życia tym, że zaszła przeze mnie w ciążę w liceum i tym samym zniszczyłem życie swoje i wszystkich członków jej rodziny oraz przyjaciół”. I wiem, że w głębi duszy mama wie, że te sytuacje w ogóle nie są do siebie podobne. Jej oczy są zielone, tak jak moje, i kiedyś miały w sobie tę iskrę. Już jej nie mają. To nie z powodu dziecka – kocha Hope tak bardzo, że to prawie absurdalne. To przeze mnie. Jest jej mnie szkoda. Mimo że imię „Meg” jest absolutnym tematem tabu w naszym domu, prawie mogę zobaczyć literki M i E i G krążące w jej oczach, jakby wszystko, co chciała powiedzieć w przeciągu ostatnich sześciu miesięcy miało zaraz się z niej wydostać. Ja muszę się stąd wydostać. - Dobra, wychodzę. – mówię szybko, przyczepiając do bluzy swoją plakietkę z imieniem z Whole Foods3. – Będę w domu piętnaście po dziesiątej. Mama wzdycha. - Okej, Ry. Baw się dobrze. Kocham cię. - Też cię kocham. – odpowiadam, udając się w stronę drzwi. Zawsze to mówi, kiedy gdzieś wychodzę. Baw się dobrze. Od lat to powtarza. Nie ma znaczenia, czy idę do szkoły, na trening piłki nożnej, do pracy czy zabieram Hope na cholerną wizytę u pediatry. Baw się dobrze. Jakby zabawa była najważniejszą rzeczą, jaką możesz zrobić. Jakbyś mógł w ogóle dobrze się bawić, kompletnie sobie nie radząc.

***

Uzupełniam akurat organiczne placki do taco w alejce z meksykańskim i azjatyckim jedzeniem, próbując nie słuchać piosenki Celine Dion, która leci przez system głośników, kiedy zauważam dzieciaka wspinającego się na półki na drugim końcu alejki. Jego stopy wiszą w powietrzu, a on trzyma się krawędzi półki nad sobą, próbując podciągnąć się do kolejnego poziomu. - Hej! – krzyczę do niego. – Nie rób tak. 3

Sieć marketów, głównie ze zdrową żywnością

Tłumaczenie: marika1311

Strona 7

- Spokojnie. Robię tak cały czas. – mówi, z powodzeniem unosząc się jeszcze wyżej. Jedną dłonią puszcza krawędź i sięga po coś na górnej półce. - Zaczekaj. – Zaczynam iść w jego kierunku. – Podam ci to, czego chcesz. Tylko zejdź stamtąd. Ale w jego zaciśniętej szczęce widać pewny rodzaj determinacji, kiedy nadal wyciąga rękę w górę, czubkami palców dotykając paczki z chipsami tortilla. Nadal idę w jego kierunku, ale trochę zwalniam. Widać, że naprawdę chce to zrobić po swojemu. Jestem tylko kilka metrów dalej, a chłopcu prawie udało chwycić się torebkę, kiedy uścisk jego dłoni na półce powyżej trochę się rozluźnia, a on traci równowagę. Nagle leci do tyłu, a między jego głową, plecami i twardą podłogą jest tylko powietrze. Ruszam się szybciej, niż sądziłem, że to możliwe, biorąc pod uwagę to, jak zmęczony jestem. Chwytam go pod pachami i łapię, zanim upada na podłogę. Dzieciak poprawia swoje ubranie, stawia stopy bezpiecznie na podłodze i na mnie patrzy. Moje serce bije o wiele za szybko i mówię mu, żeby się, cholera, uspokoiło. Chłopakowi nic nie jest. Kryzys zażegnany. - Dzięki. – mamrocze. - Nie ma problemu. Spuszcza głowę i zaczyna odchodzić. - Hej. – wołam za nim. Zatrzymuje się. Łapię tą konkretną paczkę chipsów z górnej półki – śmieszne jest to, jak łatwe dla mnie jest sięgnięcie jej; czasami wciąż czuję się jak ten mały dzieciak, dla którego świat jest za duży – i mu ją podaję. Bierze ją, tym razem nie dziękując i znika za rogiem. Wlekąc nogami, wracam do półki z plackami taco, z powrotem do monotonii, kiedy słyszę za sobą czyiś głos. - A niech mnie, toż to Ryden Brooks. Mój kręgosłup sztywnieje. Najwyraźniej dzisiaj jest dzień, kiedy w Whole Foods dzieją się dziwne rzeczy. Nie słyszałem tego głosu, od kiedy opuściłem szkołę w styczniu. Odwracam się i staję twarzą w twarz z Shoshanną Harvey. Jej delikatny akcent z południa jest tutaj, w komplecie z delikatnymi dłońmi, klatką piersiową i mrugnięciami długich, gęstych rzęs. Kiedyś straciłem dla tego głowę. Zanim poznałem drobiazg zwany prawdziwym życiem. Około miesiąca temu widziałem Shoshannę w sklepie, ale czmychnąłem do innej alejki, zanim mnie zauważyła. Tym razem nie mam tyle szczęścia. - Wiesz, że mieszkamy w New Hampshire, a nie Missisipi, prawda? Tłumaczenie: marika1311

Strona 8

Shoshanna ściąga usta w linię i mi się przygląda. Jej kucyk delikatnie kołysze się za nią, jak metronom ustawiony na bardzo powolne ruchy. - Jak się masz, Ryden? - Świetnie, Shoshanna. Naprawdę cudownie. - Serio? – Jej oczy błyszczą. Najwyraźniej nie wyłapała sarkazmu. – Wspaniale to słyszeć. Martwiliśmy się o ciebie, wiesz? - „My”? Jakie my? – Z Shoshanną nigdy nie wiadomo; mogła mówić o swojej rodzinnie lub o całej cholernej szkole. Właśnie wtedy inny znajomy mi głos rozbrzmiewa w sklepie. - Hej, Sho, skąd się wie, że kantalupa4 jest dojrzała? – To Dave. Dłonie ma oparte na biodrach, a pod bluzką ma schowane trzy owoce: dwa jako kobiece piersi i jeden, jestem dość pewny, miał reprezentować ciążowy brzuch. Czuję ukłucie wściekłości, ale odpycham je, głęboko do miejsca, gdzie kłębią się wszystkie moje niepożądane emocje. Robi się już tam dość tłoczno. - Dave. – szepce głośno Shoshanna i otwiera oczy tak szeroko, jak tylko się da; gest, który ludzie robią, by przekazać coś komuś bez wypowiadania słowa. Spogląda w moją stronę, w którą Shoshanna delikatnie kiwnęła głową, a głupi uśmieszek znika z jego twarzy. - Och. Cześć, Ryden. – Zmienia swoją postawę, a kantalupy spadają na podłogę, rozbijając się. Pomarańczowo-różowy sok wycieka spod pęknięć. Świetnie. Teraz będę musiał to posprzątać. Spoglądam to na Shoshannę, to na Dave’a i wtedy to do mnie dociera. To oni tworzą to my. Moja była dziewczyna i mój dawny najlepszy przyjaciel są razem. Tego rodzaju sytuacja wymaga napisania przynajmniej smsa o treści „Hej, stary. Przeszkadzałoby ci, gdybym umówił się z Shoshanną?”, ale chyba kodeks facetów przestał obowiązywać, kiedy moja dziewczyna zaszła w ciążę, zmarła, a ja zostałem siedemnastoletnim, samotnym ojcem. Taa, nie mieliśmy już ze sobą zbyt wiele wspólnego. - Pracujesz tutaj? – pyta Dave. - Nie, po prostu lubię w wolnym czasie układać towary na półki. - Och. Myślałem… - Zdezorientowany spogląda na plakietkę przypiętą do mojej bluzy. - On żartował, Dave. – mówi Shoshanna. Ach, no proszę. Jednak sarkazm nie jest jej całkowicie obcy. 4

Odmiana melona

Tłumaczenie: marika1311

Strona 9

- Och. No, racja. My, um, przyszliśmy po trochę jedzenia na jutrzejszy piknik przy jeziorze dla uczniów ostatniej klasy. Przychodzisz? Gapię się mniej więcej w stronę Dave’a, pustym, niewidzącym spojrzeniem. Całkowicie zapomniałem o tym pikniku, mimo że był tradycją Liceum Downey praktycznie od zawsze. On dalej mówi. - Trener mówił, że we wrześniu wracasz do szkoły. Bo wracasz, co? Naprawdę potrzebujemy cię w dru… - Hej, Ryden, możesz mi pomóc posprzątać w nabiale? –Rozbrzmiewa damski głos, przerywając Dave’owi. – Jakieś głupie dzieciaki postanowiły pograć w zośkę kartonem z jajkami. Mrugam kilka razy i odpycham myśli o pikniku na bok. Źródłem głosu jest dziewczyna z krótkimi, brązowymi włosami, akurat o takiej długości, by wpadały jej do oczu, skórą jeden czy dwa odcienie jaśniejszą od jej włosów, kolczykami w dziwnych miejscach w uszach i poplamionymi ogrodniczkami nad czarnym podkoszulkiem. Wygląda, jakby pracowała w Whole Foods. - Um, tak. Pewnie. – mówię. Odwracam się do Shoshanny i Dave’a, zadowolony, że mam pretekst, żeby uciec od tego małego towarzyskiego spotkania. Sok z kantalupy może poczekać. – Muszę lecieć. - Na razie, Ryden! – woła za mną Shoshanna. - Tak, do zobaczenia jutro, Ry. Kręcę głową do siebie i podążam za brunetką do innego działu. Dobrze, że to nie było niezręczne, czy coś. Kiedy jesteśmy już poza zasięgiem ich wzroku, dziewczyna przestaje iść i obraca się na pięcie w moją stronę. - Tak, no więc… - mówi, kiedy z piskiem butów zatrzymuję się przed nią. –W nabiale niczego nie trzeba sprzątać. - Hę? – Tylko tyle udaje mi się wydukać. Ale jestem zmęczony. - Przepraszam, ale wyglądałeś trochę dziwnie. Pomyślałam, że możesz potrzebować jakieś wymówki, żeby się stamtąd zabrać. Opieram się plecami o półkę z ręcznikami papierowymi z recyklingu. Są takie miękkie… mógłbym dosłownie zwinąć się w kłębek na podłodze i użyć jednej z rolek jako poduszki. - Dzięki. – mówię. – Skąd wiedziałaś, jak się nazywam? Wskazuje na plakietkę na mojej bluzie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 10

- Racja. – mruczę. – A twoja gdzie jest? Chyba że w ogóle tutaj nie pracujesz? Odciąga na bok pasek swoich ogrodniczek i odsłania plakietkę przypiętą do podkoszulka. Joni. - Jestem tu nowa. Zaczęłam pracować przedwczoraj, a już wydałam moją pierwszą tygodniową wypłatę na wodę o smaku granatu. To coś jest jak narkotyk. Uśmiecham się po raz pierwszy od stuleci. - Miło cię poznać, Joni. – mówię. - Widziałam, jak łapiesz tego dzieciaka. - Och. - To było fajne. Wzruszam ramionami. - Chyba tak. – Zalega między nami niezręczna cisza, jakby czekała, aż powiem coś więcej. – No cóż, do zobaczenia. – mamroczę i zabieram się stamtąd tak szybko, jak mogę. - Ciebie też miło poznać. – woła za mną Joni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 11

Rozdział drugi W pokoju socjalnym wyciągam dziennik Meg ze swojej torby. To jedyna rzecz, jaka mi po niej pozostała – po starej niej, po osobie, którą była, zanim zniszczyłem ją tym, że przeze mnie zaszła w ciążę. Ciągle w nich pisała. Kiedy się poznaliśmy, pisała coś w tym właśnie notatniku, chociaż wtedy nie wiedziałem, że to dziennik, dopóki nie poznałem jej lepiej. Okazało się, że ma ich setki –wszystkie z kartkami w linię, wszystkie w innych kolorach – wypełnionych jej myślami, doświadczeniami i obserwacjami świata. Pisała prawie o każdej, pojedynczej rzeczy, jaka jej się przytrafiała, o każdej rozmowie, jaką przeprowadziła. Kiedyś powiedziała mi, że zaczęła prowadzić dzienniki, bo to pomagało jej uporać się ze wszystkich, co się dzieje. - Pamiętałam, jaka była mama, kiedy zadzwonili do niej i powiedzieli, że dziadek umarł. – mówiła. – Zamiast załamania się i rozpaczania, ona od razu wzięła się za rzeczy do zrobienia; organizowanie pogrzebu, dzwonienie po rodzinie, usprzątanie jego domu. Kiedy mnie zdiagnozowano, zdałam sobie sprawę, że to właśnie muszę zrobić; być cały czas zajęta. Tworzyć listy, prowadzić dzienniki, pogrążyć się w nauce. Okazało się, że o wiele łatwiej sobie z czymś radzić, jeśli ma się jakiś plan. Nie powiedziałem, że jej mama prawdopodobnie tak się zachowywała, bo nie była za bardzo typem osoby załamującej się i zalewającej łzami. To nie miało znaczenia. Ważne było to, że spisywanie wszystkiego pomogło Meg zrozumieć to, co się z nią działo. Ale wydaje mi się, że pisała też dlatego, bo to lubiła. Jej wpisy bardziej przypominają małe opowiadania, a nie wspomnienia. Idealne momenty zachowane na zawsze. Nie, żeby między nami zawsze było perfekcyjnie. Właściwie to był pewien okres czasu, po środku, kiedy było dość ciężko. Kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży, a ja zdałem sobie sprawę, co to oznacza nie tylko dla nas, ale też dla niej, my – można by powiedzieć – nie zgodziliśmy się co do kursu, jaki miały obrać sprawy. Ale stało się to, co się stało i teraz nie mogę nic z tym zrobić. Najwyraźniej wtedy też nie mogłem. W sierpniu ubiegłego roku, siedzieliśmy w jej ogromnym salonie wraz z jej rodzicami, jej siostrą i moją mamą. Wszyscy wiedzieli o ciąży. Pod koniec czerwca Meg miała zaplanowany drugi cykl chemioterapii, ale to, oczywiście, nie doszło do skutku. Rodzice Meg byli rozczarowani, oburzeni i zażenowani – te wszystkie rzeczy, do których czucia została zaprogramowana para spiętych robotów, kiedy ich idealna córka nie działa zgodnie z ich idealnym planem. Moja mama była po prostu smutna. Ale to nie było jeszcze do końca przesądzone. Meg wciąż jeszcze mogła poddać się aborcji. Mogła jeszcze wrócić na chemioterapię. Jeśli zadziałalibyśmy szybko, jej plan Tłumaczenie: marika1311

Strona 12

leczenia nie zostałby prawie w ogóle naruszony. Dla mnie to było banalnie proste. Dla jej rodziców też. To prawdopodobnie jedyna rzecz, co do której się ze sobą zgodziliśmy. Meg widziała to inaczej. I po kilku tygodniach krzyków, płaczu, błagania i daremnych prób przekonywania, jej opinia była jedyną, która się liczyła. - Urodzę to dziecko. – zadeklarowała. Moja mama nic nie powiedziała. Podobnie jak jej siostra Mabel. I ja, bo wciąż byłem bardzo, bardzo zły. - Czuję się dobrze. – stwierdziła. – Lepiej niż w ciągu ostatniego czasu. Muszę tylko wstrzymać się na około siedem miesięcy, a potem wrócę na leczenie. Obiecuję. - Ale Megan – zaprotestowała jej matka – wiesz, jak szybko to może się zmienić. Jeśli chodzi o nowotwór, to siedem miesięcy to bardzo długo. - Nie obchodzi mnie to. Jej matka pokręciła głową i spojrzała na mnie gniewnie. Na mnie, na dupka, który zapłodnił jej chorą córkę. Możecie mi wierzyć, że cokolwiek o mnie myślała, jak myślałem dziesięć razy gorzej. - Wszystko będzie dobrze. – powiedziała Meg. – Musicie mi po prostu zaufać. Cóż, nie było dobrze. Nawet nie blisko. Ale w naszym związku było też wiele dobrych rzeczy. Wiele. Kochałem ją. Tęsknię za nią. A jej dzienniki pomagają mi pamiętać. Ostatnio wszystko wymyka się spod kontroli. Jestem tak zmęczony, że ciężko jest mi chociażby myśleć. Czasami martwię się tym, że o niej zapomnę. Zapomnę o chwilach, które spędzaliśmy razem, jakby to był tylko dziwny, cudownie-straszny sen. Nie mogę tego zrobić. Kiedy Hope będzie wystarczająco duża, muszę być w stanie opowiedzieć jej wszystko o Meg. Nie mogę nic poradzić na to, że Hope będzie dorastać bez matki, tak jak ja dorastałem bez ojca, co jest naprawdę do dupy, ale mogę dać jej to, czego ja nigdy nie miałem – tak wiele szczegółów, ile tylko się da. Kiedy czytam dziennik,słowa Meg docierają do mojego zmęczonego mózgu, a wspomnienia z tych konkretnych chwil do mnie napływają. Nie wielkie rzeczy i błędy. Wierzcie mi, nie potrzebuję zeszytów, by o nich pamiętać. Dzienniki przypominają mi o małych rzeczach – o rzeczach, o których zapomniałbym, gdyby nie notatki Meg, a o których pewnego dnia muszę opowiedzieć Hope. Chciałbym mieć ich więcej. Meg zostawiła ten dziennik w moim domu gdzieś pod koniec drugiej klasy, po tym, jak powiedziała mi o raku, ale przed tym, jak dowiedzieliśmy się, że jest w ciąży. Zatrzymałem go, ale nie mówiłem jej o tym. Jest zapisany aż do ostatniej strony i to pewnie dlatego jej go nie brakowało – i tak mogła już zaczynać kolejny. Nie mogłem Tłumaczenie: marika1311

Strona 13

wtedy wiedzieć, że potem stanie się to moją najcenniejszą rzeczą w tym całym, pieprzonym wszechświecie. Otwieram go.

Dwudziesty maj Ryden Brooks dziś się do mnie odezwał. Nie mogę znowu tego robić. To zauroczenie absolutnie, zdecydowanie nie może wrócić. Mam zamiar przeżyć resztę swoich dni w liceum tak, jak to robiłam przez ostatnich kilka miesięcy – w racjonalnej, bezpiecznej strefie bez Rydena. Yup.

Powody, dla których uwielbiam ten fragment: 1)Zanim zaczęliśmy się umawiać, nie wiedziałem, że podobałem się Meg. Nigdy mi o tym nie powiedziała, nawet po tym wszystkim. Więc wiem z niego coś, czego nigdy bym się nie dowiedział. 2) Uwielbiam to „yup” na końcu. Jakby zgadzała się ze samą sobą. To naprawdę urocze. 3) Stworzyła ten wpis w dniu, kiedy się poznaliśmy. Dokładnie spisała to, co wtedy mówiliśmy. Co oznacza, że nasza dziwna rozmowa w klasie pana Wheelera dla niej też coś znaczyła. Czytam dalej. Jest tak, jakby w moim umyśle został wciśnięty przycisk play. - Na tym krześle jest guma. – To były pierwsze słowa, jakie kiedykolwiek do mnie wypowiedziała. Zamarłem, z tyłkiem uniesionym nad siedzeniem i uniosłem wzrok. Spojrzeniem napotkałem najciemniejszą parę oczu, jakie kiedykolwiek widziałem. Odsunąłem się lekko i okazało się, że te oczy były dołączone do dziewczyny. Jej włosy były tak samo ciemne, jak oczy, ale jej skóra była blada. Bardzo blada. Jak u Caspera, przyjaznego duszka. Była wspaniała. I się do mnie uśmiechała. Nie, cofam to. Śmiała się ze mnie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 14

- Co? – zapytałem, czując lekką złość. Nie byłem przyzwyczajony, by ktoś tak na mnie reagował; a już zwłaszcza dziewczyny. - Nic. – uśmiechnęła się szeroko. – Po prostu wyglądasz na trochę… zdezorientowanego. - Hę? Kiwnęła głową w kierunku mojego tyłka, wciąż uniesionego w powietrzu. Och. Racja. Chyba faktycznie wyglądałem na trochę szalonego, kiedy unosiłem się nad krzesłem i pożerałem wzrokiem dziewczynę, jakby była supermodelką topless, kiedy ona próbowała tylko oszczędzić mi konieczności odklejania gumy od spodni. Wyprostowałem się. - Sorki. I, um, dzięki. - Nie ma problemu. Zamieniłem swoje krzesło z pustym krzesłem stojącym przy stoliku obok i wyrwałem kartkę z zeszytu, żeby ostrzec niczego nie spodziewających się osłów, którzy nie mieliby tego szczęścia i ciemna para oczu by ich nie obserwowała. Nie siadać, napisałem. Guma. Miałem zamiar położyć kartkę na tamtym krześle, kiedy powstrzymał mnie chichot. Znowu się ze mnie śmiała. Co z nią było nie tak? Westchnąłem. - Co znowu? - A ty co, jaskiniowiec? – zapytała. – Nie siadać. Krzesło złe. Guma zła. Powiedziała to lekko szorstkim głosem, brwi miała zmarszczone, a ramiona zgarbione. Zdecydowanie się ze mnie nabijała. Powinienem być wkurzony. Normalnie byłbym wkurzony. Ale to było zabawne. Ona była zabawna. - Jak masz na imię? – wypaliłem jak idiota. Wszelkie ślady rozbawienia zniknęły z jej twarzy, a ona uniosła brew w wymownym geście. - Poważnie? - Co? - Od czterech lat chodzę z tobą do jednej szkoły. A w tej klasie jesteśmy razem od stycznia. Byłem całkowicie i niezaprzeczalnie dupkiem. - Och. Wiedziałem. Przepraszam, um…

Tłumaczenie: marika1311

Strona 15

- Meg. – podpowiedziała. – Meg Reynolds? Nie ma mowy. To nie była Meg Reynolds. Tamta Meg była dziewczyną z mojej ósmej klasy, a która na zajęciach wychowania fizycznego nie mogła uderzyć piłki lub skakać przez płotki. Dziewczyną, która kompletnie zniszczyła nasze szanse na pobicie grupy trenera Bella w rozgrywkach międzyszkolnych pod koniec roku. Kiedy Meg Reynolds stała się seksowna? I gdzie ja wtedy, do cholery jasnej, byłem? - Racja. Oczywiście. Meg! Ja jestem… - Ryden Brooks. – wtrąciła się. – Gwiazda drużyny Pum, bramkarz, przyszły król balu i król przyszłego zjazdu byłych uczniów oraz odbiorca nagrody dla osoby z największym prawdopodobieństwem podbicia świata. – Przewróciła oczami. – Wiem, kim jesteś. Bo chodzimy razem do szkoły od siódmej klasy. Kiwnąłem głową i skupiłem się na przodzie klasy, zdesperowany, po raz pierwszy w życiu, by lekcje zaczęły się wcześniej. Gdzie, do cholery, był pan Wheeler? Skoro mój napis Nie siadać. Guma został uznany za nie do przyjęcia, chwyciłem za nową kartkę i zacząłem od nowa. Proszę tu nie siadać, napisałem schludnie. Na tym krześle jest guma. Temu Meg nie będzie mogła się sprzeciwić. Użyłem pełnych zdań i w ogóle. Wydarłem kartkę i uniosłem ją do góry, ale ona nie patrzyła w moją stronę. Jego głowa była spuszczona, a ona pisała coś w zeszycie. Jej włosy były wszędzie, ponad stolikiem i na jej twarzy, ale nie przestała pisać. Jej pismo było malutkie, jakby bała się marnować miejsce i starła się wcisnąć na jedną kartkę jak najwięcej informacji. Obserwowałem, jak jej długopis pewnie porusza się po stronie. Cokolwiek pisała, naprawdę się na tym skupiała. Nie mogłem sobie wyobrazić pisania czegokolwiek w taki sposób, intensywnie i stale. Jedyny raz, kiedy w ogóle cokolwiek pisałem, był wtedy, gdy musieliśmy napisać esej w tych zeszytach do prac egzaminacyjnych5, a i tak wtedy musiałem się zatrzymywać co trzy słowa, żeby pomyśleć, co mam, do cholery, napisać. - Hej, Meg. – powiedziałem. Jej długopis nadal śmigał po kartce. Nie słyszała mnie? Czy wciąż była wkurzona tym, że nie pamiętałem jej imienia? - Meg. – powtórzyłem, tym razem głośniej. Jej ręka przestała się poruszać. Uniosła wzrok. - Czego chcesz? Tak. Wciąż była wkurzona. Z angielskiego blue book. To typ egzaminu. Taki zeszyt zawiera zazwyczaj jeden lub więcej esej do napisania oraz pytania, na które trzeba krótko odpowiedzieć. 5

Tłumaczenie: marika1311

Strona 16

- Tak może być? Przeczytała napis na mojej kartce, a kolor jej oczu przeszedł od węgla do aksamitu w chwili, gdy się roześmiała. Poczułem niewyobrażalną falę ulgi. Piętnaście minut temu kompletnie nie pamiętałem o istnieniu tej dziewczyny. A teraz przejmowałem się tym, czy była na mnie wściekła, czy nie? Co było ze mną nie tak? - Już lepiej. – stwierdziła. – Ale trochę sztucznie, nie sądzisz? - Sztucznie? - Tak, no wiesz, zbyt formalnie. Nie ma w tym osobowości. - Wiem, co to znaczy. – powiedziałem. – Ale to tylko kartka o gumie do żucia. Do czego potrzebna jest jej osobowość? Uderzyła końcówką długopisu o kącik ust, dokładnie w miejscu, gdzie jej górna i dolna warga się stykały. Skóra tam wyglądała na bardzo delikatną. Nagle poczułem chęć, by dotknąć jej kciukiem. - A może zrobić jeden z takich znaków jak te z zakazem wchodzenia? Coś jak Nie siadać. Sprawcy będą ścigani. Roześmiałem się. - Albo Prywatne terytorium gumy. Wkraczasz na własne ryzyko. - Tak! Wspaniałe. Albo Uwaga, wściekła guma. - Miejsce zarezerwowane. Tylko dla gum. Brak pozwolenia dla tyłków. Meg parsknęła śmiechem. - Tak! Zrób taką kartkę. Kończyłem właśnie napis, kiedy Meg nagle zamilkła. Uniosłem wzrok, a ona wskazała na krzesło z szeroko otworzonymi oczami. Ktoś na nim siedział. Byliśmy tak zajęci wymyślaniem śmiesznego napisu dla znaku ostrzegawczego, że zapomnieliśmy, jaki był w ogóle tego cel. Ups. Koleś siedzący na krześle nazywał się Gary Fleming, który rozpychał się na korytarzach i pisał na czyiś szafkach słowa takie jak pedał lub dziwka. Przez około sekundę czułem się źle, a potem w zasadzie cieszyłem się, że to właśnie on na nim usiadł. Jeśli ktokolwiek na to zasługiwał, to z pewnością był on. Odwróciłem się do Meg. Wyglądała na przerażoną, jakby Gary miał pomyśleć, że to była jej wina, że on usiadł na gumie i zrobi jej przez to piekło z życia. Czy tak ludzie tacy jak on traktują osoby takie jak ona? Nigdy właściwie nie zastanawiałem się, jak szkoła wygląda dla innych osób. Tłumaczenie: marika1311

Strona 17

Pokręciłem głową. - On jest frajerem. – wyszeptałem. – Nie martw się o to. Patrzyła na mnie, ze spojrzeniem wbitym w moje oczy, kiedy próbowała mnie rozgryźć. Uśmiechnąłem się. Z wahaniem odwzajemniła gest. To było fajne uczucie, tak sobie patrzeć w oczy. Bezpieczne. Zwyczajne. Ale potem do klasy wszedł pan Wheeler, mamrocząc coś o zepsutej kserokopiarce w pokoju nauczycielskim i Meg się odwróciła. W mojej głowie krążyło wtedy milion myśli –i, bądźmy szczerzy, milion odczuć w, hm, dolnej połowie mojego ciała – ale jedna rzecz była pewna: już nigdy nie zapomnę o Meg Reynolds.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 18

Rozdział trzeci Ale hałas. Przemierzam pokój, podrzucając sobie Hope delikatnie na biodrze, pocierając jej plecy, próbując złagodzić jej ból. Wibracje z jej małego, płaczącego ciała przenikają moje własne. Muzyka rozbrzmiewająca w moich słuchawkach jest jak odświeżacz powietrza maskujący zapachy – pokrywa dźwięku płaczu Hope i odgłosy z gabinetu mamy, ale nie eliminuje ich całkowicie. To złudzenie. Nadal zdaję sobie sprawę z tego, że hałas tutaj jest – poza mną, we mnie – a te całe próbowanie oszukania mojego mózgu jest gigantyczną stratą czasu. I prawdopodobnie powoduje raka. Kurwa. O czym ja właśnie pomyślałem? Odkładam Hope do jej kołyski, wyciągam z uszu słuchawki, wycieram ślinę dziecka ze swojego policzka i przesuwam palcem po touchpadzie laptopa. Wygaszacz ekranu z Futuramą znika, a ja uruchamiam Google. Ale nie wiem, co wpisać w wyszukiwarkę. „Facet o imieniu Michael z synem Rydenem Brooksem” nie daje zbyt wiele wyników. Mama nie lubi rozmawiać o moim ojcu. Nie przyznałaby się do tego i właściwie powtarzała mi wiele, wiele razy, odkąd byłem dzieckiem, że jeśli miałbym co do niego jakieś pytania, powinienem zapytać. Ale mam przeczucie, że rozmawianie o nim sprawia, że jest smutna, więc starałem się zbytnio jej nie wypytywać. Oszczędzanie jej tego bólu jest jedynym, malutkim sposobem, na który mogę ją chronić. Tu są rzeczy, które o nim wiem: Ma na imię Michael. Miał dwadzieścia lat, kiedy mama zaszła ze mną w ciążę; ona miała wtedy osiemnaście i była w liceum. Poznali się na koncercie w Bostonie, gdzie on mieszkał. Byli ze sobą przez cztery miesiące, a on jeździł tam i z powrotem przez dwie godziny między miastami, żeby się z nią zobaczyć. Zostawił ją, kiedy powiedziała mu, że urodzi dziecko. Mama ukończyła liceum z wielkim brzuchem (widziałem na zdjęciach). Nie poszła na studia. Nie wiem, jaki wykonuje zawód. Nie wiem, jak brzmi jego nazwisko. Nie wiem jak wygląda. Nie wiem, czy ma jakieś inne dzieci. Tłumaczenie: marika1311

Strona 19

Nic nie wiem. Dużo o nim myślałem na przestrzeni lat. Tak jakby skończyłem z jego niejasnym obrazem bez twarzy – facet, który nosi przydługie włosy, tak jak ja, który jest trochę wyższy ode mnie, gra na jakimś instrumencie muzycznym (może na pianinie), biega w maratonach i podróżuje po świecie, robiąc coś naprawdę ważnego. Wiem, że to głupie. W różnych momentach swojego życia miałem nadzieję, że będzie mnie szukał – nie po to, by zastąpić mi matkę, czy coś w tym stylu, ale żeby, no nie wiem… uzupełnić obrazek? Żeby powiedzieć mi jak, na przykład, funkcjonować na świecie. O rzeczach, których mama nie mogła wiedzieć. Sprawy facetów. Ale nigdy na poważnie nie rozważałem odnalezienia go. Meg myślała, że powinienem to zrobić. Zawsze próbowała mnie przekonać, żebym wyśledził Michaela i wypełnił to puste miejsce w moim umyśle. Myślę, że to miało coś wspólnego z tym, że jej rodzice byli tacy zimni i zdystansowani – zarówno do siebie nawzajem, jak i do swoich dzieci. Myślę, że wyobrażała sobie, że gdzieś w moim nieznanym, mogę znaleźć szczęście, którego ona nigdy nie doświadczyła. Ale spotkanie się z nim było zawsze czymś, co wiedziałem, że zrobię pewnego dnia. Nigdy nie czułem w związku z tym pośpiechu. Aż do teraz. Hope zmieniła wszystko. Bo teraz nie chodzi już tylko o moją ciekawość. Chodzi o to, że ja jestem wybrakowany. Nieobeznany w temacie, gówniana wymówka dla ojca, którego dziecko nie przestaje płakać. Naprawdę muszę porozmawiać z mamą. Na ekranie laptopa widać czas: dwunasta czternaście. Mógłbym iść i zapukać do drzwi jej gabinetu, ale nie chcę w środku jej roboczego dnia zrzucać na nią bomby o Michaelu. Porozmawiam z nią wieczorem. Ponownie patrzę na zegarek, a wtedy coś do mnie dociera. Jest inne miejsce, do którego mógłbym się teraz udać. Zanim mogę naprawdę przemyśleć to, co robię, biegam po domu, zbierając rzeczy Hope i pakując je do jej torby na pieluchy – najpierw oczywiście pieluchy, potem chusteczki, krem z filtrem dla dzieci, maść, butelki, pieluszki materiałowe, ciuchy na zmianę (błagam, Boże, dzisiaj żadnej wybuchowej biegunki), jej kapelusik na słońce i cudacznego, zielonego potwora – po czym zarzucam na siebie kąpielówki, spodenki i bluzkę z krótkim rękawem. Hope piszczy, kiedy przenoszę ją z kołyski do fotelika samochodowego, ale ruch ją trochę uspokaja i nie płacze tak bardzo, więc hej, wygrałem. Z dzieckiem w jednej

Tłumaczenie: marika1311

Strona 20

ręce, torbą w drugiej i ręcznikiem plażowym przerzuconym przez ramię, zaglądam do gabinetu mamy. - Wychodzimy! – Krzyczę przez dźwięki piosenki Pink, z którą mama wyśpiewuje tekst piosenki. – Wrócimy o piątej. Wygląda na zaskoczoną. - Och, cóż, baw się… - Ale zanim może dokończyć, zamykam za sobą drzwi i wychodzę. Jadę w kierunku jeziora. Wciskam gaz. Sprawdzam lusterko. Uruchamiam migacz. Włączam się do ruchu. Naciskam gaz jeszcze mocniej. Po prostu jedź dalej, Ryden. Wjeżdżam swoim Fordem Mercury Sable rocznik dwa tysiące drugi na prowizoryczny parking przy południowowschodniej stronie jeziora i zabieram Hope (która zasnęła podczas jazdy – podwójne zwycięstwo) i jej wszystkie rzeczy na plażę. Dopiero kiedy docieram na wzgórze, zatrzymuję się. Mnóstwo tutaj ludzi. Prawdopodobnie wszyscy uczniowie ostatnich klas i ich znajomi/ dziewczyny/ chłopacy z innych roczników. O tak. Właśnie tak wyglądają wakacje. Grupka osób gra w siatkówkę, dziewczyny wylegują się na plaży w bikini na swoich ręcznikach, a pośrodku tego wszystkiego stoją beczki z piwem. Prawie każdy ma w dłoni czerwony kubek. Nie ma tu nikogo, kto miałby więcej niż dwadzieścia lat lub mniej niż piętnaście. Poza Hope. Mgła wyczerpania opada, a ja przytomnieję. Co ja, do cholery, wyprawiam? Nie możemy tutaj być. Może i nie jestem najbardziej wykwalifikowanym rodzicem na świecie, ale nawet ja wiem, że prawdopodobnie nie powinno się zabierać dziecka na piwną imprezę. Spoglądam po raz ostatni na scenę poniżej, po czym odwracam się, żeby wrócić do samochodu. Zamiast tego wpadam na Shoshannę i Dave’a. Świetnie. Nikt nic nie mówi przez dłuższą chwilę. Shoshanna spogląda to na mnie, to na Hope, wyraźnie starając się wpaść na coś, co mogłaby powiedzieć, a Dave po prostu bezwstydnie się gapi, z otwartymi oczami, na moje dziecko. Wzdycham.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 21

- Więc, to jest Hope. – Podnoszę fotelik, żeby mogli lepiej jej się przyjrzeć, a Hope we śnie unosi swoje małe piąstki i pociera nimi swoją twarzyczkę. Nadal nic nie mówią. Jakby nigdy wcześniej nie widzieli dziecka. - Cóż, musimy lecieć. Przesuwam się, żeby wyminąć posągi, w które chyba się zamienili, ale wtedy Shoshanna nagle ożywa. - O. Mój. Boże. Ryden. Jaka. Ona. Urocza! – Ostatnie słowo przeradza się w wysoki pisk, a moje biedne bębenki uszne krzywią się z bólu. - Um. Dzięki. – Dziwnie przyjmować komplementy za coś takiego. Ja tylko uprawiałem seks z Meg. Resztę odwaliła genetyka. - No spójrz na nią, śpi jak mały aniołek! – mówi Shoshanna. – Spójrz na te malutkie paznokietki! I te pulchne policzki! Chodź. Musimy ją wszystkim przedstawić. – Ciągnie mnie za nadgarstek i zanim zdaję sobie sprawę z tego, co się dzieje, idziemy w dół na plażę. Moje japonki pogrążają się w miękkim, gorącym piasku i czuję nagłą potrzebę, by się na niego rzucić i wytarzać całym ciałem w tym cieple. - Hej, wszyscy! – krzyczy Shoshanna, machając rękami, by przykuć uwagę ludzi. – Ryden Brooks przyszedł! A potem nagle jestem otoczony przez grupę ludzi, których kiedyś znałem – kumpli z drużyny, cheerleaderki, członkowie samorządu uczniowskiego – i muszę włożyć cały swój w wysiłek w uśmiechanie się i zachowywanie się tak, jakby wszystko było w porządku i tak, ja też się cieszę, że ich widzę, i tak, to jest moje dziecko, tylko proszę, nie obudźcie jej. Matt Boyd, nowy kapitan drużyny piłkarskiej (którym powinienem być ja, ale głosowanie odbyło się na letnim obozie, a nie można go wygrać, jeśli się tam nie było) próbuje przywitać się, przybijając ze mną żółwika, ale to za bardzo nie wychodzi, skoro moje ręce są trochę zajęte. - Treningi zaczynają się w poniedziałek, Brooks. – mówi. Jego nos pokryty jest niewchłoniętym kremem do opalania i ma ubrany naszyjnik z muszelek. Palant. – Jesteś gotowy? Jakbym nie wiedział, co zaczyna się w poniedziałek. Jakbym nie próbował rozgryźć przez całe cholerne lato, jak ułożyć swój harmonogram. Nasza drużyna piłki nożnej jest jednym z najlepszych zespołów w kraju, więc treningi są dość intensywne. Może i mogłem opuścić obóz letni – z oczywistych powodów – ale nie mowy, że trener O’Toole da mi jakieś pole do manewru przy regularnych treningach. Ustalone są od dziewiątej do szesnastej, pięć dni w tygodniu przez dwa tygodnie przed tym, jak rozpocznie się rok szkolny, a potem od drugiej piętnaście do czwartej trzydzieści

Tłumaczenie: marika1311

Strona 22

codziennie po szkole. To są godziny pracy mamy. Jak miałaby nadal kaligrafować zaproszenia z dzieckiem na rękach? - Tak, stary. – mówię do Matta. – Jestem gotowy. A potem wszyscy znikają, wracając do swojego piwa i gier, całując i robiąc hamburgery. Mają się dobrze beze mnie. Kilka osób szepce między sobą i zerkają w moją stronę. Jestem czymś nowym. Nie wiem, co sobie myślałem, przyjeżdżając tu. Myślę, że wydawało mi się, że mógłbym, choć na chwilę, wrócić do bycia „Rydenem Brooksem”, zamiast „tatą Hope”. Ale właśnie nim będę przez resztę swojego życia. Nawet jeśli nie mam pojęcia, jak to zrobić. Shoshanna biegnie, rozbiera się do bikini i wskakuje do wody. Dave klepie mnie po plecach i pyta: - Chcesz coś do jedzenia? Kręcę głową. - Nie, chyba już pojadę do domu. Dave kiwa głową. - Spoko. Na razie, Ryden. Zmierzam w górę wzgórza, moje stopy przesuwają się w japonkach pogrążających się w piasku, czuję pot na karku przez palące słońce i wszystkie ciężkie rzeczy, które niosę, kiedy słyszę za sobą zbliżające się kroki, a moja torba z pieluchami nagle zostaje wyrwana mi z ręki. - Hej, co jest… - Milknę. – Alan. Alan Kang. Najlepszy przyjaciel Meg. Cholera. ***

Poznałem Alana dzień po tym, jak poznałem Meg. Albo znowu ją poznałem, bo teoretycznie już się znaliśmy. Ten moment też jest w tym dzienniku.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 23

Dwudziesty pierwszy maj Dzisiejszy dzień był jednymi z najbardziej upokarzających chwil w moim życiu. A wiecie, że miałam ich wiele. Na angielskim zaczęło mi się robić niedobrze (na jedynych zajęciach, na które chodzę z Rydenem, oczywiście) i musiałam wybiec z klasy przed dzwonkiem. Nie chciałam zwymiotować, zanim nie dojdę do łazienki i na szczęście udało mi się dotrzeć do niej w idealnym momencie… ale co musiał sobie o mnie pomyśleć Ryden, kiedy wybiegłam, trzymając dłoń przy ustach? Byłam upokorzona. A naprawdę, naprawdę nie chciałam tłumaczyć się z chemioterapii. Więc, dziesięć minut później wyszłam z łazienki… Ryden na mnie czekał! Wydaje mi się, że mogłam aż sapnąć, kiedy go tam zobaczyłam. Tak bardzo zawstydzona, na każdym poziomie.

Ta część trochę mnie bawi, bo dlaczego miałaby być tym zażenowana? Zwymiotowała. Zdarza się. To ja czułem się jak idiota, kiedy stałem przed łazienką, słuchając tych odgłosów i nie mając pojęcia, co zrobić. Nie wiedziałem, czy powinienem wejść do środka czy nie. No wiecie, to była tylko łazienka, nie? Nic, czego bym wcześniej nie widział. Ale co, jeśli były w niej babskie rzeczy? Tampony i inne takie. Minęło kilka minut, a tłum na korytarzach zaczął się przerzedzać. Czułem się taki bezużyteczny. Co, jeśli potrzebowała, by ktoś zawołał pielęgniarkę? W środku musiały być inne dziewczyny, ale nie byłem pewny, czy Meg poprosiłaby je o pomoc, czy też nie. Była trochę zamknięta w sobie. Drzwi się otworzyły. To była Meg. I tak, sapnęła. A ja się uśmiechnąłem. - Wszystko w porządku? – zapytałem. Kiwnęła głową. Zauważyłem, że miała w ustach gumę do żucia. - Czekałeś na mnie? - Tak. – Uniosłem jej plecak. – Co się stało? Masz grypę, czy coś takiego? - Nie. Wszystko gra. - Chcesz iść do pielęgniarki? - Nie! – powiedziała, lekko spanikowana. – Już mi minęło. Serio, nic mi nie jest. Powinieneś iść na lunch. Dzięki za pomoc. – Wyciągnęła rękę po swoją torbę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 24

Kilka minut temu wymiotowała jak kot i powinienem był być tym zniesmaczony, ale nadal była bardzo ładna, z tymi szalonymi włosami i ustami wyglądającymi na miękkie. - Mogę cię odprowadzić na lunch? – zapytałem. Zawahała się i zmrużyła powieki. - Naprawdę dodałeś do znajomych na Facebooku Alana Kanga? - Co? – Co to miało wspólnego z moim pytaniem? Powtórzyła pytanie wolniej. - Czy.. naprawdę.. dodałeś.. do.. znajomych.. na.. Facebooku.. Alana.. Kanga? Wytrzymałem jej spojrzenie. - Tak. - Dlaczego? – To było tak, jakby o coś mnie oskarżała, jakby bycie znajomym z Alanem na Facebooku było częścią wielkiego planu przejęcia władzy nad światem. - Bo ciebie nie ma na Facebooku. Sprawdziłem. I widziałem, że wczoraj jadłaś z nim lunch, więc stwierdziłem, że lepsze takie połączenie, niż żadne. Otworzyła szerzej oczy. Moje rozpoznanie na profilu Alana było zaskakująco przydatne – jego status związku był oznaczony jako „singiel”. Co oznaczało, że Meg nie była jego dziewczyną. - Więc – powtórzyłem – mogę cię odprowadzić na lunch? - Jeszcze jedno pytanie. – powiedziała. Czekałem. - Co z Shoshanną? Hę? - A co miałoby z nią być? - Nie powinieneś jej odprowadzać? - Um, a to dlaczego? Na twarz Meg wstąpił rumieniec, a ona spuściła wzrok na buty. - Czy wy nie…? Pokręciłem głową. - Zerwaliśmy kilka miesięcy temu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 25

Gdybym nie przyglądał się jej tak uważnie, prawdopodobnie bym to przegapił. Ale tak nie było. Zauważyłem, że rysy twarzy Meg nieco się rozluźniły się odrobiny w wyrazie ulgi. - Więc? – zapytałem. – Lunch? Spojrzała mi w oczy. - Najpierw muszę iść do szafki. Zaczęliśmy iść. - Po co? - Alan będzie tam na mnie czekał. I muszę wziąć swój lunch. - Przynosisz swój lunch? –zapytałem. Tak, to były zwyczajne gadki i tak, było niezręcznie, ale lepsze to niż nie mówienie niczego. - Nie za bardzo lubię jedzenie ze stołówki. - Czemu nie? – To jedzenie było super. Nachosy, hamburgery, frytki, precle i te mini pizze. Wzruszyła ramionami. - Staram się jeść zdrowo. Kiwnąłem głową, jakbym to rozumiał. - Więc przynosisz swoje kanapki, czy coś takiego? Uśmiechnęła się. - Nie. Warzywa gotowane na parze, tofu, chipsy z kapusty, owoce organiczne, takie rzeczy. - Aha. Fajnie. – Czym, do cholery, są chipsy z kapusty? Dotarliśmy do jej szafki i rzeczywiście, stał przy niej Alan. Zamrugał, kiedy zobaczył nas razem. - Cześć. – powiedziała Meg, rzucając mu spojrzenie, którego pewnie nie powinienem był zobaczyć, a które wyraźnie oznaczało Zachowaj spokój. - Cześć. – odparł. – Cześć, Rydenie Brooks. - Cześć. Jeszcze więcej niezręcznej ciszy. „Cześć” nie mogło być jedyną rzeczą, którą mieliśmy sobie do powiedzenia, prawda? - Przepraszam, że się spóźniłam. – powiedziała. - Nie ma problemu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 26

Meg grzebała przy zamku szafki, podczas gdy ja rozpaczliwie próbowałem wpaść na coś, o czym można by było porozmawiać. Jeszcze raz, co ja widziałem na stronie Alana na Facebooku? Hip-hop i koreańskie filmy. Chyba mógłbym poruszyć jeden z tych dwóch tematów. Tylko który? Nie wiedziałem nic o hip-hopie, a nie chciałem zabrzmieć głupio. Mógłbym zapytać go o filmy, ale czy to nie zabrzmi tak, że pytam go o koreańskie filmy tylko dlatego, że on jest Koreańczykiem? Bycie uznanym za rasistę to ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję. Boże, dlaczego tak się denerwuję? No dalej, Meg. Otwórz już tą cholerną szafkę. - Więc, Alan. – zacząłem, nie cierpiąc brzmienia desperacji, którą dało się usłyszeć w moim głosie. – Widziałem na Facebooku, że lubisz koreańskie kino. – Ale ze mnie frajer. Jego oczy rozbłysły. - Tak! Widziałeś film Shiri? - Um, nie. - Jest świetny. A Joint Security Area? Pokręciłem głową. - Och, stary, musisz to wypożyczyć w Netflixie6. Jest o dwóch żołnierzach, którzy zostali zabici w DMZ. Jest naprawdę dobry. Zerknąłem na Meg, która akurat otworzyła szafkę. W samą porę. Jej dzikie włosy zasłaniały większość jej twarzy, ale przez splątane kosmyki mogłem dostrzec jej uśmiech. Była zadowolona. Nie miałem pojęcia, czy dlatego, że w końcu otworzyła szafkę, której zamek się zacinał, czy dlatego, że coś powiedziałem. Ale nie miałem zamiaru przestać. - Co to jest DMZ? – zapytałem Alana. - Strefa zdemilitaryzowana pomiędzy Koreą Północną i Koreą Południową. Koleś, nie oglądasz wiadomości? Wzruszyłem ramionami. - Nie bardzo. – Dlaczego nie trzymałem gęby na kłódkę? Pomyślą, że jestem idiotą. Meg odwróciła się do nas i uniosła pudełko na lunch. Nie miałem takiego od drugiej klasy podstawówki. - Mam. – powiedziała. – Chodźmy. - Też lubisz koreańskie filmy? – zapytałem ją, z jakiegoś powodu próbując dalej brnąć w ten temat. 6

Netflix – największa wypożyczalnia filmów na świecie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 27

- Widziałam wiele z nich. Ale nie zachwycam się nimi tak, jak Alan. Nie rozumiem, jak może w kółko oglądać te same filmy. – Przewróciła oczami. - Wiesz, że jesteś po prostu zazdrosna o moją bogatą kulturę narodową. – powiedział Alan. Meg klepnęła go protekcjonalnie po plecach. - Tak, właśnie tak. - Hej, podobało ci się Il Mare! - Tak. – przyznała. –Ten akurat był całkiem niezły. - Il Mare? – powtórzyłem, słysząc znajome słowa. – Znaczy się morze? Alan i Meg posłali mi zdziwione spojrzenia. - No co? Uczę się włoskiego. Wiecie, nie jestem kompletnym kretynem. – Zamknij się. Tylko to pogarszasz. Meg się uśmiechnęła. - Wiem. Chodzisz na rozszerzony angielski. - Tak, mój doradca zawodowy jakiś czas namawiał mnie na te zajęcia. W tym semestrze w końcu się na to zgodziłem, bo stwierdziłem, że to pomoże mi ze stypendium na UCLA. Meg przez chwilę myślała, po czym powtórzyła: - UCLA, co? Kiwnąłem głową. - Tak. Razem z mamą w czasie przerwy świątecznej pojechaliśmy pooglądać różne szkoły. Jak tylko przyjechałem na kampus UCLA, widziałem, że chcę tam pójść. Mają świetną drużynę piłki nożnej, a pogoda jest tam ładna przez, bo ja wiem, cały czas. Plus, to jest Kalifornia, więc ludzie ogólnie są fajni. Rozmawiałem z trenerami i spotkaliśmy się tak nieoficjalnie i są mną naprawdę zainteresowani. Meg kiwnęła głową, a w jej oczach widać było ten daleki, rozmarzony błysk. Alan też to zobaczył i wyraźnie zrozumiał go lepiej, niż ja, bo natychmiast zmienił temat na inny. - W każdym razie, koreański tytuł Il mare brzmi Siworae. Jest o dwójce ludzi, którzy się kochają, ale dzieli ich różnica dwóch lat. Mogą się komunikować jedynie przez magiczną skrzynkę pocztową. - Zrobili amerykański remake z Sandrą Bullock i Keanu Reevesem. – powiedziała Meg, wyraźnie starając się pozbierać myśli po tym, co ją tak zdenerwowało. - Dom nad jeziorem. – rzuciłem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 28

I znowu, Alan i Meg spojrzeli na mnie ze zdziwieniem. Wzruszyłem ramionami. - Moja mama lubi ten film. Doszliśmy do stołówki i każdy poszedł w swoją stronę. Ale było jasne, że coś się zmieniło. Byłem o krok bliżej do bycia częścią świata Meg. ***

- Wyglądasz, jakbyś potrzebował pomocy. –mówi Alan, wciągając mnie z powrotem do teraźniejszości. Oczywiście, że przyszedł na imprezę dla ostatnich klas. Oczywiście, że na niego tutaj wpadnę. Wyraz jego oczu jest cholernie zbliżony do tego w oczach mojej mamy – literki M, E i G pływające w oceanie smutku – ale jest między nimi różnica. Alan nie czuje smutku z mojego powodu. Jest po prostu smutny. On też stracił Meg. Coś zaczyna się we mnie formować, ale odpycham to od siebie, zanim może się wydostać na powierzchnię. - Tak. – mówię, odchrząkając. – Dzięki. – Siadam, właśnie tam, w połowie drogi na górę wzgórza, z fotelikiem Hope. Powierzchnia jest dość pochylona, ale ją trzymam. I hej, jeśli się obudzi, będzie miała wspaniały widok na jezioro. Alan także siada. Opiera łokcie na kolanach. Ma na nadgarstku swoją czerwoną bransoletkę z literami CBZSO. Co by zrobiła Sandra Oh7. Ten koleś na obsesję na punkcie sławnych Koreańczyków. - Dzwoniłem do ciebie. – mówi. - Taa. - Często. - Taa. - Przyszedłem też do twojego domu, ale twoja mama powiedziała, że nie przyjmujesz żadnych gości. - Tak. Przepraszam za to. Ja… um… - Staram się wymyślić jakiś rozsądny pretekst co do tego, że nie oddzwaniałem i nie chciałem go widzieć, ale nic nie miałem. Prawda jest taka, że nie mogłem stanąć z nim twarzą w twarz, wiedząc, że myślał tak samo,

7

Aktorka, najbardziej znana z roli doktor Cristiny Yung w Chirurgach

Tłumaczenie: marika1311

Strona 29

jak rodzice Meg i wszyscy, którzy byli kiedykolwiek z nią blisko- że to przeze mnie ona nie żyje. W końcu przestaję próbować wymyślić jakąś wymówkę. I tak wygląda na to, że Alan nie spodziewa się otrzymać prawdziwej odpowiedzi. Milczymy przez długi czas. Wpatruję się w Jezioro Winnipesaukee. Łatwo można dostrzec drugi brzeg, ale jego rozmiar jest mylący, bo nie jest okrągłe. Jest zakrzywione, z ukrytymi zakrętami i zakątkami. Możesz tu spędzić całe życie, a i tak wciąż będzie cię to zaskakiwać. Dawno tutaj nie byłem. Po jakimś czasie Alan się odzywa: - Wygląda jak ona. Mrugam, wyrywając się ze swojego oszołomienia. - Co? - Dziecko. Wygląda jak Meg. To imię… uderza mnie prosto we wnętrzności. Mimo że zawsze jest ze mną, od miesięcy nie słyszałem, by ktoś wypowiedział je głośno. Wbijam pięty w trawę i w głowie myślę o taktyce gry w piłkę na boisku. Kiedy wszystkie złe odczucia są bezpiecznie powściągnięte, odwracam się do Alana i widzę, że wpatruje się w Hope. Przenoszę wzrok na jezioro. - Tak sądzisz? – pytam. W moim głosie niczego nie słychać. Już wiem, że wygląda jak Meg. Widzę to za każdym razem, kiedy na nią patrzę. Shoshanna miała rację – Hope jest urocza. Nawet piękna. Tak, jak jej matka. A zwłaszcza ostatnio, kiedy wyrasta już z takiej pomarszczonej twarzyczki i wyglądu noworodka. Poza jej oczami, które są ciemnoniebieskie (chociaż mama mówi, że to prawdopodobnie jeszcze się zmieni), cała reszta w Hope jest odzwierciedleniem Meg; jasna cera, kształt ust i kruczoczarne włosy, które odstają w każdym kierunku i z każdym dniem są coraz dłuższe. A ma dopiero pół roku – kiedy będzie dorastać i stawać się większa, będzie jeszcze gorzej. Jej oczy będą miały ciemnobrązowy odcień, prawie czarny. Wiem to. - Niesamowite. – Głos Alana jest pełny podziwu. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek usłyszał, żeby ktoś w prawdziwej rozmowie użył słowa „niesamowite”8. - Jak ma na imię? – pyta po chwili. Zaskakuje mnie tym. - Nie znasz jej imienia? Dla nas brzmi to normalnie, ale w oryginale Alan używa słowa uncanny, które raczej nie jest popularne i używa się go rzadko. 8

Tłumaczenie: marika1311

Strona 30

- A skąd miałbym je znać? Ty ze mną nie rozmawiasz, rodzice Meg nie chcą mówić o dziecku, a ktokolwiek inny, kogo pytałem, nie wiedział nic więcej poza tym, co wiem ja. Cholera. Teraz czuję się jeszcze gorzej. - Ma na imię Hope. – mówię. - Hope? - Hope. Unosi brew. - Co za ironia. Tym razem unoszę oba kąciki ust w uśmiechu. - Mi to mówisz? Kilka osób mija nas po drodze na dół, ale się nie zatrzymują. Tylko machają i w pośpiechu schodzą po wzgórzu. - Więc. – odzywam się po kilku minutach. – Do zobaczenia. Wstaję i zaczynam zbierać wszystkie rzeczy i fotelik Hope. - Ryden, zaczekaj. – Alan wstaje i strzepuje trawę ze swoich spodenek. Kiwa głową w stronę Hope. – Jest tak… jakby Meg nie umarła na darmo, wiesz? Mówi zupełnie poważnie, czekając, aż powiem „Tak, zdecydowanie to rozumiem, prawda.” Ale to się nie wydarzy. Bo jeśli mógłbym cofnąć się w czasie i zrobić wszystko inaczej, zrobiłbym to. Nie jest tak, że winię za to Hope, albo chcę, żeby zniknęła, czy coś w tym stylu. Żałuję tylko, że nie wiedziałem, że pigułki antykoncepcyjne Meg nie zadziałają przez jej chemioterapię. Żałuję, że nie użyłem prezerwatywy. Żałuję, że Meg nie posłuchała mnie i nie dokonała aborcji – żałuję, że bardziej się o to nie wykłócałem. Bo jeśli którakolwiek z tych rzeczy by się wydarzyła, Meg wciąż by tutaj była. Ale teraz jest tutaj Hope, a Meg nie ma. Tak po prostu jest, a ja staram się, jak mogę, pogodzić z tymi okolicznościami. Nie odpowiadam na pytanie Alana. Zamiast tego, przerzucam sobie torbę z pieluchami przez ramię i mówię: - Na razie, stary. A potem idę na parking i nie oglądam się za siebie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 31

Rozdział czwarty Tego popołudnia w pracy, Joni przychodzi do mnie, kiedy gumową wycieraczką do szyb czyszczę drzwi lodówki. Ma na sobie dżinsy i sweter, który wygląda tak, jakby był zrobiony na zajęciach z dziergania dla początkujących. Dziury między ściegami są naprawdę duże. - Nie jest ci zimno? – pyta, wskazując na moje nagie ramiona. - Nie. - Skoro tak mówisz. - Gdzie twoja plakietka z imieniem? – pytam. Joni sięga pod swój luźny kołnierz i pociąga za podkoszulek, który ma ubrany pod spodem. Plakietka jest przypięta do cienkiej, białej bawełny. - Wiesz, że powinnaś to nosić tam, gdzie ludzie faktycznie mogliby to zobaczyć, nie? Wzrusza ramionami. - Powiedzieli tylko, że muszę to nosić. Nie mówili gdzie. - Od zawsze masz taki problem z autorytetem? Wytyka na mnie język. Jest zabarwiony na niebiesko. - Coś ty, do cholery, jadła? – Podnoszę wycieraczkę i wiadro do następnej lodówki pokrytej śladami palców. Unosi lewą rękę. Na środkowym palcu ma wetknięty Ring Pop9. Robię zbulwersowaną minę i macham na nią oskarżycielsko palcem. - Jak śmiesz plamić tą świętą ziemię syropem kukurydzianym i sztucznymi barwnikami! To świętokradztwo! Parska śmiechem. - Cóż mogę powiedzieć. Buntowniczka ze mnie. Chcesz iść na przerwę? Też się śmieję, trochę. - Mam tylko piętnaście minut, a nie siedzę tutaj nawet godzinę. Staram się wytrzymać tak długo, jak się da, przed pójściem na przerwę, bo wtedy druga część mojej zmiany mija szybciej.

9

Tłumaczenie: marika1311

Strona 32

- Sprytnie. Pukam się palcem w skroń. - Geniusz. - Cóż, ja mam piętnaście i czterdzieści pięć, więc znajdź mnie, jeśli będziesz chciał iść na przerwę. - Um. Okej. - Um. Okej. – Papuguje mnie, po czym idzie przez alejkę wypełnioną rzeczami bez logicznego ładu i składu; papierowymi talerzykami, karmą dla psów, durszlakami. Ustawiam prosto kilka torebek z mrożonymi warzywami, zanim przenoszę się do następnych drzwi. Prawdopodobnie powinienem był powiedzieć nie. Nie wiem, dlaczego tego nie zrobiłem. Moja przerwa w pracy to jedyny skrawek czasu w ciągu dnia, kiedy nic nie muszę robić. Ale Joni jest fajna. Łatwo się z nią rozmawia. Mam przeczucie, że nie interesuje się facetami, więc nie ma szans na coś więcej niż przyjaźń. A najlepsze jest to, że ona niczego o mnie nie wie.

***

Kilka godzin później, udaję się na poszukiwania Joni i odnajduję ją pracującą przy kasie numer czternaście. Macham do niej z mojego bezpiecznego miejsca, z boku, z dala od niekończącej się kolejki, a ona wyłącza swoją kasę. - Chodź ze mną. – mówi, idąc z moją stronę. Ruszam za nią przez sklep. Kiedy docieramy do delikatesów, ona wprowadza kod przy drzwiach, przez które nigdy nie przechodziłem i je otwiera. Przechodzę przez próg i stwierdzam, że obok delikatesów jest sekcja tylko dla pracowników. Jest tutaj mały korytarz z kilkoma odgałęzieniami – przy jednym najbliżej drzwi stoi facet od delikatesów i rozmawia z klientem ponad ladą. - Hej, Julio. – mówi Joni do faceta przy krajalnicy do mięsa. – Cómo estás? - Hola, Joni. – Wymawia jej imię jak Ho-ni. – Moja córka namalowała dla ciebie obrazek. Zostawiłem go dla ciebie na tyle. - Świetnie! Gracias!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 33

Wciąż idziemy korytarzem, mijając drzwi z napisem „Chłodnia. Zamykać drzwi” i wchodzimy do małego pomieszczenia. Jest puste i idealne czyste. Główny pokój socjalny po drugiej stronie sklepu rzadko bywa pusty i nigdy nie jest w nim czysto. Jest tam jakimś milion pracowników, a nigdy nie widziałem, żeby ktoś przecierał stoliki albo czyścił mikrofalę. Na stoliku leży rysunek dziecka: kartka papieru, na której, jestem pewny, są rybki pływające w oceanie. Dla Joney – jest napisane czarną kredką, chwiejnym pismem. Od Annalisy. Joni podnosi go i się uśmiecha. - Aww. Słodki dzieciak. – Wskazuje gestem na puste krzesło. – Usiądź. – Wyciąga z lodówki dwie długie rzeczy, owinięte białym papierem i jedną rzuca w moją stronę. - Co to? - Kanapka, głupku. - Skąd to się tu wzięło? - Z delikatesów. Tamci faceci mnie uwielbiają. Okej, teraz naprawdę jestem zdezorientowany. - Czy ty nie pracujesz tu tylko kilka dni? - Można się zaprzyjaźnić w znacznie krótszym czasie, panie Ryden JakkolwiekMasz-Na-Nazwisko. Joni wgryza się w swoją długą kanapkę. Strużka musztardy ścieka jej po brodzie. Zamiast użyć serwetki, by to wytrzeć, ona próbuje ją zlizać. Śmieję się, kiedy mruży powieki i wyciąga język, próbując dosięgnąć do miejsca. Oczywiście jej to nie wychodzi, więc w końcu używa do tego swojej kanapki, a potem zlizuje musztardę z chleba. - Obrzydliwe. – mówię. Po prostu się uśmiecha i bierze kolejny kęs. Też biorę gryz swojej. Jest w niej szwajcarski ser, sałata, pomidor, ogórki i oliwki. Sam bym tego nie wybrał, ale pozostało mi tylko kilka minut przerwy, a nagle jestem strasznie głodny. - Powiedz mi coś o sobie. – mówi Joni. Przełykam jedzenie, próbując też przełknąć gulę, która nagle powstała w moim gardle. - Co chcesz wiedzieć? Wzrusza ramionami. - Nie wiem, coś podstawowego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 34

To mogę zrobić. - No dobra, wal śmiało. - Skąd to się wzięło? – pyta, wskazując na cienką bliznę przecinającą moją lewą brew. Mój żołądek się skręca, a ja kręcę głową. Nigdy nikomu nie opowiadałem tej historii – nawet nie Meg. W tamtym czasie to jej blizny były ważniejsze. W szczególności jedna z tyłu uda, skąd usunęli spory kawałek skóry i tkanki wokół pieprzyka nowotworowego. - Coś bardziej podstawowego. - Bardziej niż to? - Tak. Wzdycha. - No dobra. Jak się nazywasz? - Brooks. A ty? - Ríos. Ile masz lat? - Siedemnaście. A ty? - Siedemnaście. To mnie zaskakuje. Z jakiegoś powodu sądziłem, że jest starsza. - Kiedy masz urodziny? – pytam. - Szóstego marca. A ty? - Szóstego marca! Joni otwiera szeroko oczy i siada prosto na krześle. - Poważnie?! Parskam śmiechem. - Nie. Tak naprawdę to trzynastego stycznia. To by było zbyt dziwaczne, nie? Rzuca we mnie plasterkiem pomidora ze swojej kanapki. - Palant. Odklejam pomidora ze swojego ramienia i go zjadam. Dobrze jest tak pożartować. - Idziemy dalej. Gdzie chodzisz do szkoły? - Clinton Central. – To wyjaśnia, dlaczego nigdy wcześniej jej nie wiedziałem; ta szkoła znajduje się dalej, w przeciwnym kierunku do Liceum Downey. – A ty chodzisz… niech zgadnę… do Haverford. Tłumaczenie: marika1311

Strona 35

Prawie zakrztuszam się ostatnim kęsem kanapki. - Niby dlaczego, do cholery, miałbym tam chodzić? Przygląda mi się. - Wyglądasz mi na takiego typa w stylu życie-jest-takie-trudne, bo tatuś kazał ci pracować na pół etatu, żebyś poznał wartość pieniądza. Bo dlaczego miałbyś być przez cały czas taki nieszczęśliwy? Mój dobry nastrój umiera gwałtowną śmiercią. - Nie masz pojęcia, o czym mówisz. –Odpycham od siebie krzesło i wrzucam opakowanie po kanapce do kosza na śmieci. – Przerwa mi się skończyła. Dzięki za kanapkę, ale od teraz proszę, zostaw mnie w spokoju, okej? Nie wiem, co sobie myślałem, kiedy miałem wrażenie, że mógłbym zaprzyjaźnić się z tą dziewczyną. Chciałem, żeby było inaczej, żebym miał kogoś, z kim mógłbym porozmawiać, pożartować, kto nie patrzyłby na mnie z litością. Ale ona ocenia tak łatwo, jak wszyscy. Znalezienie kogoś, z kim naprawdę czuje się połączenie, jest jak wygranie na pieprzonej loterii – w zasadzie prawie nigdy się nie zdarza, ale jeśli się to uda, to nie powinno się tego spieprzyć.

***

Dwudziesty trzeci maj - Jak się czujesz? – zapytał Ryden w chwili, kiedy dziś rano wysiadłam ze szkolnego autobusu. Moją pierwszą myślą było to, że dowiedział się o raku. Panika. - Co masz na myśli? - A ty co masz na myśli pytając, co ja mam na myśli? Przecież źle się wczoraj czułaś, no nie? A przedwczoraj wybiegłaś z klasy i w ogóle? Ulga. - Teraz mi lepiej. Dzięki. - To dobrze.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 36

Wiem, że nie powinnam o nim myśleć. Żadnych zauroczeń. Skup się na szkole. To jest ważne. Zaczęłam iść dalej, ale złapał mnie za ramię. - Meg. Wiem, że to zabrzmiałoby głupio, jeśli kiedykolwiek powiedziałabym to do kogoś na głos – no, może z wyjątkiem Mabel – ale to był jak dotąd najlepszy moment w moim życiu. Bo nigdy nie poczułam czegoś takiego, jak wtedy, gdy się dotknęliśmy. To było tak, jakby zatrzymał się czas. Ciepło przeszło między naszymi jak ogień, kiedy jego ręka dotknęła mojego nadgarstka. No dobra, może nie ogień, ale coś naprawdę, naprawdę gorącego. - Pójdziesz ze mną jutro na tańce? Każda możliwa odpowiedź przeszła mi przez myśl: Tak. Nie. Nie mogę. Zerwałam nasz kontakt wzrokowy i spuściłam wzrok na swoje stopy. Na chodniku leżał stary test z matematyki. Był pognieciony, jakby kartka była zmoczona, a potem wyschła w słońcu. Były na niej ślady stóp. Przeszła tak wiele, a jednak wciąż tutaj była. - Ryden… - Nie mów nie. Po prostu chodź ze mną jutro, a jeśli nie będziesz się dobrze bawić, obiecuję, że nie będę cię już nachodzić. Jego głos trochę zadrżał, kiedy słowo „nachodzić” opuściło jego usta. Naprawdę chciałam się zgodzić. Zerwał się wiatr i test z matematyki odleciał. Parking się zapełniał – wkrótce rozpocznie się pierwsza lekcja. Ale wiedziałam, że muszę mu odpowiedzieć. W końcu powiedziałam: - Tańce raczej nie są dla mnie. – To była oczywiście prawda, skoro ostatnio nie powinnam robić nic wysiłkowego, ale to zabrzmiało głupio nawet jak dla mnie. Puścił moją rękę i wyglądał na kompletnie rozczarowanego. Ale jest coś, czego wciąż nie pojmowałam: dlaczego? Może mieć każdą. Czemu ja? - Spoko, rozumiem. Do zobaczenia, Meg. - Zaczekaj! – zawołałam, kiedy zaczął odchodzić. Odwrócił się. - Chcesz robić coś innego jutro wieczorem? Coś bardziej… niewyróżniającego się? Ogromny, wspaniały uśmiech pojawił się na jego twarzy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 37

- Tak, pewnie. Szkolne potańcówki i tak są do dupy. Co proponujesz? Szczerze mówiąc, jeśli miałabym wybierać, moglibyśmy po prostu siedzieć na ulicy i liczyć przejeżdżające samochody. Po prostu nie mogłam się doczekać, by być z nim sam na sam. Ale miałam pomysł: sekretna plaża. - Przekonasz się. – powiedziałam i wciąż nie mogę uwierzyć w to, że udało mi się tak spokojnie zareagować. O, cholera. Idę na randkę z Rydenem Brooksem. Mabel oszaleje. :-)

Tłumaczenie: marika1311

Strona 38

Rozdział piąty - Tutaj jest tatuś! – mówi mama do Hope, kiedy z trzaskiem zamykam za sobą frontowe drzwi. Wyciąga dziecko w moją stronę, kiedy mijam salon w drodze do swojego pokoju. – Jak w pracy? - Do dupy. – Idę dalej. Mama idzie za mną. - Nie przywitasz się z Hope? Zatrzymuję się przy drzwiach mojej sypialni i opadam na ościeżnicę. Palcami ściskam dziennik Meg. Hope jest zadowolona i gaworzy w ramionach mamy, próbując złapać jej naszyjnik. - Nie możesz zostawić jej dziś w swoim pokoju? Miałem naprawdę gówniany dzień. Muszę się przespać. - Nie, Ryden. Nie mogę. - Ale spójrz na nią. Wyraźnie ciebie lubi bardziej niż mnie. Mama wzdycha. - Nieprawda. Jesteś jej ojcem. Kocha cię. Ja mam po prostu więcej doświadczenia z radzeniem sobie z dziećmi i ona na to reaguje. A ty nabierzesz wprawy. Po prostu musisz się dalej się starać. - Nie chcę. – Te słowa wymykają mi się z ust, zanim mogę je powstrzymać. Nie sądzę, żebym naprawdę tak myślał. A może myślę. Nie wiem. Z Meg wszystko zrobiłem źle i naprawdę nie chcę popełnić tego samego błędu z Hope. Ale jest część mnie, która myśli, że mogę po prostu przestać się starać. Przestać próbować sprawić, by zareagowała na mnie tak, jak na mamę, żeby przestała płakać i wrzeszczeć, jak tylko zostaje ze mną sama, przestać starać się próbować, by przespała całą noc choć jeden pieprzony raz. Dopóki nie znajdę tej brakującej części mnie, to wszystko jest bez sensu. Mama marszczy brwi. Dużo kobiet w jej wieku nie ma nawet swoich dzieci, a ona jest samotną, pracującą babcią. Wiem, że to wszystko dla niej również nie jest łatwe, ale radzi z tym sobie o wiele lepiej, niż ja. Wymija mnie i wchodzi do mojego pokoju. Odkłada Hope do jej kołyski, włącza jej ruchomą dekorację z różnokolorowymi ważkami, a potem siada na moim niezaścielonym łóżko i klepie miejsce obok siebie. - Chodź tutaj. Tłumaczenie: marika1311

Strona 39

Przechodzę przez pokój, włócząc nogami, i padam twarzą na łóżko. Zabawka przy kołysce emituje ciche, spokojne dźwięki. - Ryden. – mówi mama. Używa tego poważnego tonu, który usłyszałem po raz pierwszy około rok temu. – Musimy porozmawiać. - A nie możemy jutro? – pytam w poduszkę. - Nie. Teraz. Jezioro, Alan, Joni… a teraz to, o cokolwiek chodzi. To naprawdę nie jest mój dobry dzień. Siadam i opieram głowę o ścianę za sobą. - Co? - Musimy zastanowić się, co zrobimy, kiedy we wrześniu znowu zacznie się szkoła. Nie rzucisz jej. – mówi stanowczo. - Co? Dlaczego, do diabła, myślisz, że chcę ją rzucić? - Nie patrz tak na mnie. Wiesz, jak bardzo powszechne jest wśród nastoletnich rodziców rezygnowanie z dalszej edukacji? To ciężkie zadanie, być jednocześnie dla swojego dziecka, chodzić do szkoły, nadążać z zadaniami domowymi i zapewnić finansowe wsparcie swojej rodzinie. - Mamo, to był mój pomysł, żeby wrócić do szkoły tej jesieni, pamiętasz? Kontynuowała, jakbym w ogóle nic nie powiedział. - Więc, nie rzucisz szkoły i nadal będziesz chodził do pracy. Ale mojej pracy też potrzebujemy, a to oznacza, że nie będę mogła pilnować Hope, kiedy będziesz w szkole i w pracy. Nie zapominaj o treningach piłki nożnej. - Musimy coś wymyślić. - A co z opiekunką w ciągu dnia? – pytam. Mama unosi brew. - To drogi wydatek. Jakbym tego nie wiedział. Kiedy Hope się urodziła, rozglądaliśmy się po kilku miejscach w sąsiedztwie, zanim zdecydowaliśmy, że przez jakiś czas będę uczył się w domu. Najtańsza opiekunka, jaką udało nam się znaleźć, chciała czterysta dwadzieścia pięć dolarów tygodniowo. - Może babcia i dziadek mogliby pomóc. - Nie możesz jeździć tam i z powrotem do Vermont każdego dnia, Ryden. Poza tym, są już za starzy na opiekę nad dzieckiem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 40

- Nie, chodziło mi o to, że moglibyśmy poprosić ich o pieniądze. Żeby zapłacić za opiekunkę. – Po tych wszystkich tygodniach, w ciągu których próbowałem wpaść na pomysł, co zrobimy, kiedy znowu zaczną się treningi piłki nożnej, to była najlepsza opcja, na jaką wpadłem. Mina mamy nie zmienia się. - Naprawdę myślisz, że to by wypaliło? Wzruszam ramionami. - Warto spróbować. Mama unosi dłonie. - No cóż, w takim razie proszę bardzo, nie pozwól mi sobie przeszkodzić. Nie mogę się doczekać, aż zaczniesz przynosić czeki. – Mogę nie znać swojego ojca, ale nie ma wątpliwości, po kim odziedziczyłem gen odpowiadający za sarkazm. Ignoruję ją. - Zadzwonię do nich jutro. Wstaje. - Świetnie. Więc jutro wieczorem porozmawiamy o planie B. – Zbiera się do wyjścia z pokoju, kiedy Hope zaczyna znowu gaworzyć, co trochę brzmi jak „ta-ta-ta-ta-ta”. Mama zatrzymuje się w półkroku i parska najbardziej gromkim śmiechem, jaki w życiu słyszałem. - Słyszałeś to? Próbuje powiedzieć „tata”! Zgadza się, Hope, taaa-taaa. Taaa-taaa. Nagle czuję się tak, jakby jakiś potwór stworzony z paniki z wieloma nogami i ostrymi pazurami pełzł po moim żołądku, przez klatkę piersiową i do gardła. Nie ma mowy, żeby Hope próbowała powiedzieć „tata”. Jest na to jeszcze zbyt mała. Prawda? Moje palce drżą z nagłym impulsem, żeby chwycić komputer i wpisać w wyszukiwarkę „w jakim wieku dzieci wypowiadają pierwsze słowo”, ale nagle pojawia się coś jeszcze bardziej naglącego, coś, co muszę zrobić już teraz, na wypadek, gdyby naprawdę próbowała powiedzieć to, co według mamy próbuje. - Hej, mamo? - Taa-taa. Taa… - Mamo! Bierze się w garść. - Tak? - Muszę cię o coś zapytać i mam nadzieję, że się tym nie zdenerwujesz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 41

Obniża się z powrotem na łóżko, a radość w jej oczach przemienia się w zmartwienie – to samo widziałem w jej oczach w dniu, kiedy ja i Meg powiedzieliśmy jej o ciąży. Trzeba jej przyznać, że wtedy nie spanikowała. Mam nadzieję, że teraz też tego nie zrobi. - Co się dzieje? Żałuję, że muszę to zrobić. Ale jestem zdesperowany. - Ja… um… zastanawiałem się, czy mogłabyś powiedzieć mi coś więcej o moim ojcu. O Michaelu. Obserwuję ją uważnie. Zmiany są małe, ale jednak są. Zmieszanie widoczne w linii między jej brwiami. Przełknięcie śliny z zaskoczenia. Obniżenie kącików jej ust, kiedy to rozważa. Uniesienie i opadnięcie ramion, kiedy do niej dociera, o co ją proszę. - Chcesz go odnaleźć? – pyta. Odwracam wzrok, który zatrzymuje się na skrawku jasnozielonego kocyka dziecięcego Hope wystającego z kołyski. - Ta-ta-taa. – gaworzy mała. Kiwam głową. - Dlaczego teraz? Otwieram usta, żeby powiedzieć jej prawdę, ale z jakiegoś powodu nie mogę wydobyć z siebie tych słów. - Nie wiem. – To jest oczywiście kulawe kłamstwo, ale mama nie naciska. - Okej. – mówi po tym, jak przygląda mi się przez chwilę. Jej głos brzmi na zaskakująco opanowany. – Powiem ci wszystko, co wiem. Spoglądam na nią. - Nie masz nic przeciwko? Wzdycha. - Wiedziałam, że dojdzie do tego prędzej czy później. Wiesz, że nigdy niczego przed tobą nie ukrywałam, prawda? - Wiem. - Ale, Ry… - Czekam, kiedy ona próbuje coś przetworzyć w myślach. – Naprawdę nie mam zbyt wielu informacji. Kiedy ostatni raz próbowałam go namierzyć, trafiłam na ślepy zaułek. Kiedy ostatni raz… co? - Próbowałaś go odnaleźć?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 42

- Kilka razy. Żebym miała ci coś do powiedzenia, kiedy… cóż, kiedy dojdzie do tej właśnie rozmowy. I… chyba chciałam zobaczyć, jak się ma po tych wszystkich latach. Ja też nie miałabym nic przeciwko kilku odpowiedziom, no wiesz. –Bawi się postrzępionymi skrawkami spodenek, a ja widzę to po raz pierwszy: była zakochana w moim ojcu. To dlatego o nim za często nie rozmawia. Kiedy ją zostawił, złamał jej serce. Nagle myślę o moich wszystkich kłótniach z Meg, o jej uporze, by nie zakańczać ciąży, jej absolutnej odmowie, żeby chociaż wysłuchać moich argumentów. Nawet jeśli nie sądziła, że umrze i nawet jeśli to była moja wina, że znalazła się w takiej sytuacji, gdy musiała podjąć taką decyzję… w pewnym sensie, kiedy postanowiła, że nie dokona aborcji, tym samym zdecydowała się też na zostawienie mnie. Nie tylko mama ma złamane serce. Obejmuję ją ramieniem, a ona opiera głowę na moim ramieniu. - Przykro mi, mamo. Uderza lekko w moje kolano. - Zrobiłabym to wszystko jeszcze raz. Dzięki temu mam ciebie. Chyba na tym kończy się nasze podobieństwo. Ja nie zrobiłbym znowu tego samego. Nawet nie byłbym tego bliski. Hope jest teraz cicho, śpi. Zabawka nadal wygrywa spokojną melodię. Po chwili mama się prostuje. - Nazywa się Michael Taylor. Michael Taylor. Mój ojciec. Obraz już staje się bardziej przejrzysty. - Teraz ma około trzydziestu siedmiu lub ośmiu lat. Kiedy sprawdzałam to kilka lat temu, nie mieszkał już w Bostonie. Chyba że tam był, ale nie było to nigdzie uwzględnione. Właściwie dzwoniłam do każdego Michaela Taylora w Bostonie i nic z tego nie wyszło. - Mamo – szepcę – nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś. Wzrusza tylko ramionami. - W Stanach Zjednoczonych jest wiele Michaelów Taylorów. Wszystko, co mam, to jego imię i nazwisko, niezwykle popularne. – Pokręciła do siebie głową. - Nie wiesz, jak się nazywają jego rodzice? Albo w jakim zawodzie pracuje? Albo cokolwiek, co pomogłoby zawęzić jakoś poszukiwania? - Przykro mi, Ry. Żałuję, ale nie. Wtedy był promotorem koncertu; rodzaj pracy, którą masz na studiach. Teraz mógłby robić cokolwiek.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 43

Składa pocałunek na moim czole. Po tym, jak wychodzi z mojego pokoju, ja rozpoczynam googlowanie. Michael Taylor. Około pięćset trzydzieści jeden milionów wyników. Michael Taylor, promotor koncertu. Sto dwadzieścia sześć tysięcy wyników, większość mówi o pozwie przeciwko promotorowi trasy koncertowej Michaela Jacksona albo biletów na koncerty Taylor Swift. Cztery godziny później opadam na swoje łóżko, wciskam twarz w poduszkę i krzyczę tak głośno, jak potrafię. Dlaczego wszystko musi być takie niemożliwe?

***

- Halo? - Cześć, dziadku. – mówię do telefonu. – Tu Ryden. - Halo? – powtarza. - Tu Ryden. – Podnoszę głos. - Ryden! Jak się masz? - Dobrze, dziadku. A ty? Na drugim końcu linii rozbrzmiewa kliknięcie. - Halo? – Babcia mówi do słuchawki jakiegoś innego telefonu w ich domu. - Sylvio, to Ryden. – mówi dziadek. - Ryden! – krzyczy babcia. – Jak się masz? Cicho uderzam głową w blat biurka. To nigdy się nie uda. Moi dziadkowie są starsi, niż powinni być. Kiedy mieli po dwadzieścia lat, mieli czwórkę dzieci z rzędu, a potem babcia była w ciąży z mamą, kiedy mieli po czterdzieści lat. Nieplanowane dzieci: rodzinna tradycja Brooksów. - Dobrze, babciu. A co u ciebie? - Och, u nas w porządku. Jak nasza prawnuczka? Czy to jej płacz słyszę? Najwyraźniej ze słuchem babci nie jest tak źle, jak z dziadka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 44

- Tak, ząbkuje. Właściwie to właśnie dlatego dzwonię. Za kilka tygodni wracam do szkoły na ostatni rok i będę musiał wynająć dla Hope opiekunkę na dzień. Mam pracę na pół etatu, ale to nie wystarczy. Krzyżuję swoje palce. Błagam. Chwila ciszy. - Cóż. – odzywa się dziadek. – O jakiej kwocie mówimy? - Ponad czterysta dolarów tygodniowo. – Przyznaję. – Wiem, że to dużo, ale… - Ryden, przykro mi. – mówi od razu dziadek. Nie może chociaż przez chwilę tego przemyśleć? – Pomoglibyśmy ci, gdybyśmy mogli, ale po prostu nie mamy takich pieniędzy. - Rozumiem. – mamroczę. - A może tak: wyślemy ci czek na sto dolarów. Wiem, że to niewiele, ale pomoże. - Tak. Pomoże. – Ale nie wystarczająco. Nawet nie blisko. – Dzięki. - I odwiedź nas niedługo z tą małą kruszynką. – Wtrąca się babcia. - Przywiozę. Obiecuję. – Milknę na chwilę, zastanawiając się, czy zadać kolejne pytanie. Och, pieprzyć to. – Pamiętacie mojego ojca? - Twojego ojca? – powtarza dziadek. - Tak. - Jeśli kiedykolwiek poznam tego drania, to skręcę mu kark gołymi rękami, dopóki nie będzie błagał o litość. – Jezu, dziadku. Teraz już krzyczy; jego łysa głowa prawdopodobnie przybiera czerwony kolor i lśni od potu, a jego pomarszczona dłoń na pewno zbyt mocno ściska słuchawkę telefonu. - Nieważne, mniejsza z tym. – mówię, bo nie chcę, żeby wściekłość dziadka doprowadziła do zawału serca. Jedna śmierć na moich rękach to już wystarczająco, dziękuję bardzo. Ale potem docierają do mnie jego słowa. – Jeśli kiedykolwiek go poznasz? Chodzi ci o to, jak ponownie go spotkasz, prawda? - Nigdy go nie poznałem i nie chcę go poznać. – Obrzydzenie w głosie dziadka jest nie do przeoczenia. Wypuszczam z płuc całe powietrze. Michael musi być jeszcze bardziej nieuchwytny, niż myślałem. - Więc nie macie o nim żadnych informacji? - Informacje? Nie ma mowy. Nawet nie raczył się nam przedstawić, Ryden. Mogliśmy widywać go każdego dnia – mógłby być naszym listonoszem, na litość boską – a my byśmy o tym nie wiedzieli.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 45

Kolejny ślepy zaułek. - Okej, cóż, i tak dziękuję. I dziękuję za pieniądze. Rozłączam się. Sto dolarów. Dobra, to sto dolarów, których nie miałem wczoraj. Ale to i tak za mało. Wystarczy tylko na jeden dzień zapłaty dla opiekunki. Co ja, do cholery, zrobię? Ludzie powinni być jak jelenie: kilka minut po tym, jak się urodzą, zaczynają chodzić; tydzień później, razem ze swoimi matkami zaczynają rozglądać się za pożywieniem; a rok później mogą już sobie radzić samemu. Proste. Nie chcę iść do mamy – jeszcze nie. Jeśli pozwolę jej przejąć nad tym kontrolę, moja piłka nożna będzie pierwszą rzeczą, która wyleci z rozkładu dnia. Do mojego umysłu zakrada się myśl: jeśli teraz ciężko jest ustalić, kto zajmie się Hope, jak to będzie wyglądać, kiedy będę studiował na UCLA? Szczerze wątpię, że mama przeniesie się razem ze mną do Kalifornii, a nie mogę zostawić jej tutaj Hope. To po prostu… no nie ma takiej opcji. Nawet jeśli mama byłaby skłonna to zrobić. I nawet jeśli to by było prostsze. Z tego samego powodu, przez który nawet nie rozważałem oddania Hope do adopcji – to dziecko Meg. Nie ma, do cholery, mowy, żebym oddał komukolwiek tą jej część. Bez względu na to, jak bardzo do dupy jest alternatywne wyjście. Poza tym, moja mama też nie oddała mnie do adopcji ani nie zostawiała mnie z ze swoimi rodzicami, a sama szła się zabawić. I jestem naprawdę jej za to wdzięczny, mimo że moje pojawienie się w jej życiu bardzo je utrudniło. Hope leży w swojej kołysce, gaworząc do siebie, machając rączkami na ruchomą zabawkę nad swoją głową. W którymś momencie, kiedy rozmawiałem prze telefon, płacz ucichł. Pochylam się nad łóżeczkiem i kładę dłoń na pulchnym brzuszku. Jej puls bije pod moimi palcami. Jednym z najbardziej szalonych momentów w moim niezwykłym życiu była chwila, kiedy po raz pierwszy usłyszeliśmy z Meg bicie jej serca. Lekarz miał w biurze tą maszynę. Zanim Hope miała ręce, nogi i w ogóle, jej serduszko już biło. Było głośne i silne. To był pierwszy namacalny dowód na to, że była prawdziwa i że tutaj zostanie. Podnoszę rękę i wzdycham. Jeśli mam zamiar nadal grać w piłkę nożną, a mam, muszę wpaść na jakieś rozwiązanie – na te wakacje, na rok szkolny, na studia i na całą resztę – i to szybko. Patrzę na zdjęcie swoje i Meg na moim pulpicie. Zostało zrobione na jednym z moich meczy w zeszłym sezonie. Wygląda na nim na szczęśliwą. I zdrową. I żywą. Jest jedna rzecz, której mógłbym spróbować… To nie wypali. Ale tak jakby skończyły mi się opcje. Wkładam Hope do jej fotelika samochodowego – natychmiast zaczyna płakać – i zabieram ją ze sobą do łazienki. Golę się, myję zęby, płuczę usta Listerine i wyrywam Tłumaczenie: marika1311

Strona 46

dwa długie włosy między swoimi brwiami. Potem wchodzę pod prysznic. Szum wody nieznacznie zagłusza dźwięk jej płaczu, a ja stoję pod strumieniem wody i próbuję skupiać się na każdej pojedynczej kropli wody opadającej na moją głowę. Dzisiaj myję w końcu włosy. Piętnaście minut później, stoję na ganku przed domem Meg. To, że po tym wszystkim znowu tutaj jestem, sprawia tylko, że mam ochotę zwymiotować. Jej dom jest duży i o wiele ładniejszy od mojego. Przy drzwiach jest ciężka, mosiężna klamka w kształcie głowy konia –cała lśni i nie chcę jej brudzić swoimi spoconymi palcami, więc po prostu pukam do drzwi w starym stylu. Na podjeździe stoją dwa nowe Lexusy. Kiedy je kupili? Rodzice Meg już mieli ładne samochody i nie były nawet takie stare. Założę się, że kupili je dla siebie i obwiązali wielką, czerwoną kokardą, jak to robią bogaci ludzie w reklamach. Tymczasem ja zdobywałem pracę i starałem się rozgryźć jak, do cholery, mam się zająć ich wnuczką. Ponownie pukam do drzwi, a potem próbuję dzwonka, który jest mniej dzwonkiem, a bardziej cholerną orkiestrą. Wciąż żadnej odpowiedzi. Ale wiem, że ktoś jest w domu, bo zasłona za dużym oknem w korytarzu nieznacznie się porusza. Spoglądam na Hope siedzącą w jej foteliku samochodowym na ganku obok mnie. Jest wyraźnie widoczna z okna, jej jasnoczerwony kapelusz jest jak wielka, czerwona strzałka z napisem „tutaj jestem”. Rodzice Meg wiedzą, że ja i Hope tu jesteśmy i nie obchodzi ich to. Nie, żebym powinien być tym zaskoczony – nie kontaktowali się ze mną, odkąd umarła Meg, nawet nie po to, żeby sprawdzić, co u dziecka. Nigdy ich nie rozumiałem. Jak na dwoje ludzi, którzy nie wydają się aż tak bardzo siebie lubić, są dla siebie stworzeni. Oboje są pracoholikami i lubią wszystko kontrolować, włącznie z ich dziećmi, i to na zły sposób – upewniając się, że Meg i Mabel były na drodze do Ligi Bluszczowej10, zachowując się jak idealni, mali klauni i przebywając w towarzystwie odpowiednich osób. (Ja, oczywiście, odpowiedni nie byłem.) Ale rak sprawił, że stali się jeszcze gorsi. Nie mogli kontrolować choroby Meg. Albo jej wyboru co do kontynuowania ciąży. A teraz, jak sądzę, jej śmierć jeszcze bardziej podkręciła to szaleństwo. Pukam ostatni raz. Nic.

Uniwersytety należące do tej Ligi są najbardziej prestiżowymi uczelniami w USA – np. Brown, Harvard, Princeton, Yale. 10

Tłumaczenie: marika1311

Strona 47

- Cóż, ja też was nigdy zbytnio nie lubiłem. – mówię. Jeśli są po drugiej stronie drzwi, to na pewno mnie usłyszeli. Mam taką nadzieję. Kiedy wracam do swojego samochodu, czuję nagły impuls, żeby do kogoś zadzwonić i swobodnie dać upust emocjom. I z jakiegoś powodu, Joni jest pierwszą osobą, o której myślę. Ale potem przypominam sobie, że (A) nie mam jej numeru i (B) nie jesteśmy przyjaciółmi. Nie znam jej, ona nic nie wie o moim życiu i tak to zostawimy. Już mam zamiar wyjechać na ulicę, kiedy kątem oka dostrzegam jakiś ruch i młodsza siostra Meg, Mabel, pojawia się z boku domu. Patrzy prosto na mnie i robi uniwersalny gest telefonu przy twarzy, wystawiając kciuk w stronę ucha, a mały palec do ust. A potem znika w tym samym miejscu, z którego przyszła. Wyciągam komórkę z kieszeni i odkrywam, że mam nową wiadomość.

Mabel: Bądź za pięć minut na skrzyżowaniu na końcu ulicy.

Co jest, do cholery? Kieruję się na koniec przecznicy i kilka minut później, w lusterku wstecznym, dostrzegam zbliżającą się Mabel. Wysiadam z auta. - Cześć. – mówi. W tym roku będzie chodzić do drugiej klasy. Meg i ja czasami z nią przesiadywaliśmy, zwłaszcza wtedy, kiedy Meg była głównie ograniczona do swojego domu. Bardzo różni się od Meg. Dużo błyszczących paznokci, staników push-up (nie, żebym patrzył) i zakupy jako najlepszy sposób spędzania czasu. Szczerze mówiąc, gdybym nie poznał Meg, prawdopodobnie skończyłbym z jej siostrą. Mabel była typem dziewczyn, z którymi kiedyś się spotykałem. - Cześć, Mabel. Otwiera tylne drzwi samochodu i zaczyna odpinać pasy bezpieczeństwa przy foteliku Hope. - Czekaj, nie… - Hope śpi i wolę, kiedy jest właśnie tak. Zaczynam myśleć, że powinienem po prostu cały czas wozić ją autem. To jedyna rzecz, która wydaje się ją naprawdę uspokajać. Ale prawdopodobnie musiałbym wtedy sprzedać nerkę, żeby zapłacić za paliwo. Mabel ją podnosi, jak gdybym nic nie powiedział, jęcząc cicho, gdy czuje jej ciężar (sześciomiesięczne dzieci karmione mlekiem dla niemowląt i tłuczonymi ziemniakami są cięższe, niż wam się wydaje – na ostatniej wizycie u lekarza okazało się, że waży już siedem kilo) i przytula ją do swojej piersi. Hope wykrzywia twarz i zwija rączki w piąstki. Przygotowuję się na nieuniknione kwilenie, ale uspokaja się i zapada ponownie w sen. Tłumaczenie: marika1311

Strona 48

Dlaczego Hope wydaje się niesamowicie szczęśliwa przy wszystkich oprócz mnie? Już mam zamiar sięgnąć i wziąć dziecko z rąk Mabel – tylko ze złości i zazdrości – kiedy zauważam łzy płynące po jej twarzy. - Hej, wszystko gra? Tylko podciąga nosem i kiwa głową, po czym wdycha zapach Hope. Muszę przyznać, że to dość niesamowity zapach. Przypominając sobie swoją rozmowę z Alanem, mówię: - Ma na imię Hope. Uśmiecha się. - To dobrze. Wiem, że tak właśnie chciała moja siostra. – Trzyma dziecko tak, jakby było najcenniejszą rzeczą na świecie, a coś zaczyna się formować w głębi mnie. Hope to siostrzenica Mabel. Jej rodzina. Zna ją przez jakieś dwie minuty, a już widać miłość na jej twarzy. Zastanawiam się, czy tak wyglądałaby Meg, gdy trzymałaby swoje dziecko, patrząc na nią z takim uwielbieniem… Nie. Przestań. Odchrząkam. - Mabel, posłuchaj. – Spogląda na mnie. – Przepraszam. Mruga powiekami. - Za co? Za to, że w tych wczesnych dniach na siłę chodziłem za twoją siostrą, mimo że ona wyraźnie starała trzymać się ode mnie na dystans. Za to, że nie zrobiłem wszystkiego, co w mojej mocy, by upewnić się, że nie zajdzie w ciążę. Za to, że nie znalazłem żadnego sposobu, by przekonać ją, by poddała się aborcji. - Za to, że wcześniej nie przyjechałem do ciebie z Hope. – Tylko tyle mówię. Potrząsa głową. - Nie mów tak. Wiem, że moi rodzice zachowują się jak kretyni. Wiesz, że oni naprawdę obwiniają cię o śmierć Meg? Wbijam w nią spojrzenie. Tak, wiedziałem to, ale nikt nigdy wcześniej nie powiedział mi tego prosto w twarz. To dziwnie satysfakcjonujące – tak bardzo, że prawie zagłusza ukłucie, które poczułem na dźwięk jej imienia. Prawie. - Mają rację. Mabel przewraca oczami. - No pewnie, bo to przez ciebie Meg miała raka, nie? Tłumaczenie: marika1311

Strona 49

- Nie, ale chemioterapia działała. Guzy się kurczyły. Gdyby nie musiała z niej zrezygnować, byłoby tylko lepiej. A wiesz, co? To przeze mnie musiała przestać. Więc, A plus B równa się… - Kiedy o tym myślę, wszystko mnie boli. Nogi, ręce, serce, mózg. Ból jest fizyczny, wyniszczający. Mam ochotę położyć się na środku drogi i czekać, aż pędzący samochód po mnie przejedzie. Szkoda, że tutaj nigdy nikt nie pędzi. Cholerne skrzyżowanie. Siadam na krawężniku. Mabel siada obok mnie, głaszcząc Hope po główce. - Mylisz się. – mówi. – Meg też tak myślała. Unoszę powoli głowę. - Skąd wiesz? Powiedziała ci to? - Nie. Ale.. – Sięga do swojej torebki; jednej z tych wielkich skórzanych, które noszą wszystkie dziewczyny; i wyciąga notatnik. Ma czerwoną okładkę. Jasna cholera. Czy to… Wręcza go mi. To pewnie po prostu zwykły zeszyt. Nie rozbudzaj w sobie nadziei. Otwieram go i natychmiast ogarnia mnie uczucie, o którego istnieniu już dawno zapomniałem. Wtedy, kiedy zdarza się dokładnie to, czego chciałeś, o czym marzyłeś. To jeden z dzienników Meg. Szybko przerzucam kartki. Wszystkie są wypełnione. Nie ma znaczenia, co jest w nim zapisane. Sam fakt, że to tutaj jest, w moich rękach, oznacza, że dostałem kolejną część Meg. Przyciągam go mocno do swojej piersi. Mniej więcej tak samo, jak Mabel trzyma Hope. Jakby to była najcenniejsza rzecz na świecie. - Zaczęłam to czytać po tym, jak umarła. – mówi. –Przez to czułam się trochę lepiej z tym wszystkim, wiesz? Jakby nie do końca umarła. Jakby wciąż tutaj była, chociaż trochę. - Wiem. - Ten zapisała, kiedy była chyba w siódmym miesiącu. Był w moim pokoju, kiedy rodzice spakowali jej wszystkie rzeczy. Cała reszta poszła do magazynów. Przełykam ślinę. - Wszystko? - Jej pokój jest teraz pokojem gościnnym. – Mabel spuszcza wzrok. – Jakbyśmy już nie mieli ich wystarczająco. Pomalowali ściany na ohydny, zielony kolor i wstawili nowe meble. Moi rodzice są popieprzeni. Tłumaczenie: marika1311

Strona 50

Z tym muszę się zgodzić. - W każdym razie – mówi – pomyślałam, że powinieneś to mieć. Pewnie powinienem powiedzieć coś w stylu Och, nie, nie musisz tego robić. Była twoją siostrą. Powinnaś to zatrzymać. Taa, nie ma mowy. - Jesteś pewna? – pytam. - Tak. Ale, Ryden… - Spogląda na mnie, a na jej twarzy maluje się ostrożność. - Co? - Są tu dość intensywne rzeczy. To, przez co przechodziła… cóż, pomyślałam, że powinnam cię ostrzec. Wiesz co? My wszyscy przechodziliśmy wtedy przez dość intensywne rzeczy. - Jestem pewny, że sobie poradzę. – W ułamku sekundy podejmuję decyzję, że nie przeczytam wszystkiego od razu. Jeśli będę czytać powoli, krok po kroku, mój czas z nią będzie trwał dłużej. – Dzięki, Mabel. Całuje Hope w czoło i mi ją podaje. - Mogę ją widywać częściej? - Oczywiście. Przychodź, kiedy tylko zechcesz. Uśmiecha się.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 51

Rozdział szósty Po powrocie do domu, oddaję Hope mamie. - Posiedzę trochę w swoim pokoju, dobra? - Co to? – pyta mama, kiwając głową w stronę dziennika wetkniętego pod moją pachę. - Nic, nie martw się o to. - Musimy porozmawiać o… Zamykam za sobą drzwi i wślizguję się na łóżko, cofając się tak, że siedzę w kącie. Otwieram pamiętnik.

Jedenasty styczeń

Napisała to ponad siedem miesięcy po tym zielonym dzienniku, pięć tygodni przed tym, jak umarła. Wpis jest krótki.

Wiem, że Ryden obwinia się za to, że jestem w ciąży. Chciałabym, żeby tego nie robił. To nie jest jego wina. To niczyja wina. „Wina” to złe słowo. „Wina” oznacza coś złego, niefortunnego, nieszczęśliwego. Gdyby tylko mógł zobaczyć to, co widzę ja, wiedziałby, że dziecko nie jest czymś, czym powinno się martwić. To coś niesamowitego. Pewnego dnia to zrozumie. Przynajmniej taką mam nadzieję.

Potrząsam głową. Nawet w tak późnym okresie ciąży, wciąż była pewna, że to przetrwa. Ale wiem, że gdyby otworzyła oczy i zobaczyła to, co reszta z nas widziała – to, że jej stan zdrowia się pogarszał, i to szybko – inaczej czułaby się, jeśli chodzi o obwinianie mnie. Jeszcze tylko jedno, a potem przestanę czytać…

Tłumaczenie: marika1311

Strona 52

Szesnasty styczeń Powiedziałam Rydenowi, jak bym chciała, by nazywało się nasze dziecko. Hope Rosa Brooks. Podoba mi się to brzmienie. Ładne. Silne. Imię kogoś, kto solidnie stąpa po ziemi i wie, w którym kierunku iść.

Pamiętam tą rozmowę. Byliśmy w moim pokoju, pod pościelą, dzieląc jedną poduszkę i wpatrując się w siebie. (Mojej mamy to nie obchodziło. Meg i tak już była w ciąży, więc co to za różnica, czy leżeliśmy razem w łóżku? Tak czy siak, byliśmy w pełni ubrani.) Nawet w siódmym miesiącu ciąży i u progi śmierci, Meg nadal była piękna. Odgarnąłem jej włosy z oczu. Boże, uwielbiałem te szalone włosy. Ale potem zrobiło mi się niedobrze na tę myśl, bo fakt, że Meg wciąż miała włosy oznaczał, że zaprzestała chemioterapii, a to z kolei oznaczało, że nie poprawiało jej się. - Hope Rosa Brooks. – powtórzyłem, próbując brzmienia tego imienia na moim języku i próbując się odwrócić swoją uwagę od włosów Meg i ich wszystkich implikacji. - Co o tym sądzisz? – zapytała. - Co to znaczy? - Co znaczy co? - Znam cię, Meg. Jesteś najbardziej zorganizowaną osobą, jaką kiedykolwiek poznałem. Wiem, że u ciebie za wszystkim stoi jakiś powód. Zazwyczaj długi, przemyślany powód. Uśmiechnęła się. - Okej, dobra. Więc, Rosa przez Rosę Parks. - Tą, co jeździ autobusem? Dlaczego? Przewróciła oczami. - Chcę, żeby nasza córka dorastała, wiedząc, że może robić wszystko, czego zapragnie. Kiwnąłem głową. - Dobra, a co z nazwiskiem? Nie powinna nazywać się Reynolds? - To tradycja, żeby dziecko miało nazwisko po ojcu. – stwierdziła. Tłumaczenie: marika1311

Strona 53

- Ja mam nazwisko mamy. - Tak, ale to dlatego, że ty nie masz taty. – Rzuciła mi spojrzenie, które miało ukryte znaczenie: Nie mam ojca, ale mógłbym mieć, gdybym chciał. Jeśli zdecydowałbym się odnaleźć Michaela. Pokręciłem głową. Nie byłem jeszcze gotowy na tą całą sprawę ze swoim ojcem. - Ale to dziecko będzie miało mamę i tatę. – powiedziałem. – Więc to nie jest dobry argument. A skoro nie chcesz mnie poślubić… - Ryden, daj spokój, rozmawialiśmy o tym. Rozmawialiśmy. Właściwie to kilka razy. A ona wciąż mnie uciszała. Nie zrozumcie mnie źle, to nie tak, że chciałem wziąć ślub. Jezu, branie ślubu w wieku siedemnastu lat jest pokręcone. Ale tak samo, jak dziecko w tym wieku. A skoro do tego doszło, to nie zamierzałem zostawić jej wtedy, gdy potrzebowała mnie najbardziej. Chciałem jej pokazać, jak bardzo ją kochałem. Ale wciąż mówiła nie. Mówiła, że „to nie było coś, co czuła, że musi zrobić”. - Tylko mówię, że nie rozumiem, dlaczego dziecko automatycznie musi mieć moje nazwisko. To ty je nosisz. – Położyłem dłoń na jej wielkim, okrągłym brzuchu. Dziecko nie kopało, co mi pasowało; cholernie mnie to przerażało. - Tak. – zgodziła się. – Więc ja decyduję. I chcę, żeby nosiła nazwisko po swoim ojcu. Koniec tematu. Westchnąłem. Niech będzie. Zgoda. Nie zamierzałem się z nią kłócić o coś tak głupiego, jak nazwisko. - A co z jej pierwszym imieniem? Hope? - Nadzieja11. - Nadzieja? Po prostu na mnie patrzy, jakbym był spowolniony. - No co? – spytałem. - Bo to budzi nadzieję, głupku. Tkwi tutaj – potarła dłonią swój brzuch, splątując nasze palce – w tym chorym ciele, to nie najlepszy początek, wiesz? I… - Wzięła głęboki oddech. – Naprawdę nie wiem, czy będzie z nią dobrze, Ryden. – Jej dolna warga zaczyna drżeć. – Ale naprawdę mam nadzieję, że tak. Delikatnie wyciągnąłem rękę i otarłem kciukiem o jej drżące usta, czując, że we mnie też wzbiera się szloch, ale bardzo, bardzo starałem się być silny. To, co Meg mówiła o dziecku, było dokładnie tym samym, co czułem w stosunku do niej. Nie wiedziałem, czy będzie z nią dobrze, ale naprawdę miałem na to nadzieję. Ostatnio 11

Hope to z angielskiego nadzieja, oczywiście.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 54

nie wyglądała zbyt dobrze. Jej twarz była ściągnięta, skóra traciła swój blask, a oczy wyglądały na bardzo, bardzo zmęczone. - Hope to naprawdę dobre imię. – wyszeptałem. I ją pocałowałem. Zamykam dziennik, kiedy docieram do końca wpisu, ale coś mi dokucza, coś, czego nie mogę wskazać. Meg opisała tą rozmowę dokładnie tak, jak ją zapamiętałem, ale mimo że moje wspomnienie jest takie same, teraz coś jest w tym dziwnego. Jakby coś było pomiędzy wierszami, coś, co przeoczyłem. Ha. Żeby zamknąć zeszyt po drugim wpisie, muszę użyć każdej cząstki energii, która mi pozostała – a, bądźmy szczerzy, nie mam jej dużo. Więcej przeczytam jutro. Unoszę dziennik do swojej twarzy. Pachnie jak jej dom, jak zapachy Glade, świeczki o zapachu czekoladowego ciasta i szampon do dywanu. Ta mieszanka utrzymywała się w jej włosach. Za każdym razem, kiedy obejmowałem ją ramieniem –czy to gdy chodziliśmy razem po korytarzach, albo po okolicy w śniegu, kiedy była już zbyt słaba, by chodzić do szkoły – chciałem się pochylać, całować ją w czoło i wdychać ten zapach. Kiedy ten przepyszny, znajomy zapach we mnie uderzał, zatrzymywałem się, gdziekolwiek byliśmy, i ją całowałem. A ona, za każdym razem, wtulała się we mnie. Kładę się, układam dziennik tuż obok mnie na poduszce i pozwalam, by ten utrzymujący się zapach mnie ogarnął.

***

Siadam nagle prosto. Cholera. Jest niedziela wieczór. Dziewiętnasta trzydzieści sześć. Jutro rano zaczynają się treningi piłki nożnej, a ja wciąż nie wiem, co zrobić z Hope. Mam przechlapane. Wciąż w półśnie, sięgam po komórkę i zanim orientuję się, co naprawdę robię, dzwonię do Alana. Odbiera po drugim dzwonku. - Siema. - Hej. Tu Ryden. - Wiem. To był twój dzwonek. Dobra, muszę zapytać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 55

- Co masz na mnie ustawione? - „99 Problems”, Jay-Z. Myślę o tym przez chwilę. Dziwne, ale co mi tam. Alan jest dziwny. - Jaki był jej dzwonek? - Meg? Kopniak w brzuch. - Tak. - „Stronger”, Kanye West. - Och. - Co tam? Wszystko gra? Nie. - Tak. Słuchaj, mam pytanie. Jutro zaczynają się treningi, a ja nadal nie bardzo wiem, co zrobić Hope w tym czasie. Jest jakaś szansa, że chciałbyś jej pilnować? – Odchrząkam, po czym wyrzucam z siebie resztę tego, co mam do powiedzenia. – To tak jakby rzecz na cały dzień, od poniedziałku do piątku. Wiem, że to dużo i wiem, że to tak nagle, ale… - Tak, pewnie. - Chwila, poważnie? - Tak. I tak nie mam innych zajęć. I naprawdę chciałbym poznać Hope. Po prostu daj mi znać, co muszę robić. Nigdy wcześniej nie zajmowałem się dziećmi. Cóż, łatwo poszło. Zastanawiam się, czemu nie poprosiłem go o to wcześniej. Kończę rozmowę z Alanem i opadam z powrotem na poduszkę. Ale nie jest tak miękka, jak powinna być. Dziennik. Chyba podczas spania dużo się kręciłem, bo teraz leży trochę na łóżku, a trochę na poduszce i jest otwarty. Ruszam się, żeby go zamknąć, ale zatrzymuję się. Na tylnej okładce, w środku, jest coś napisane. Pismo jest małe, ale litery są wyraźne. To pewnego rodzaju lista.

☑Mabel

□Alan □Ryden

Tłumaczenie: marika1311

Strona 56

Moje serce lekko podskakuje. Mabel, Alan, Ryden. Co to znaczy? Chwytam inny dziennik z mojego biurka, ten z zieloną okładką z opisem naszego pierwszego spotkania i przerzucam kartki do tylnej okładki. Nic. Odwracam dziennik do przedniej okładki. Też nic. Wyciągam z kieszeni telefon i wybieram numer, pod który nigdy wcześniej nie dzwoniłem. Mabel od razu odbiera. - Jest ich więcej? – pytam. - Więcej czego? - Dzienników. Dzienników Meg. - Nie. To wszystko, co mam. Mówiłam ci, rodzice zabrali jej wszystkie rzeczy do magazynu. - Tak, ale miałaś czas, żeby ten jeden zabrać z jej pokoju, zanim to się stało. Zabrałaś jakieś inne? - Nie zabrałam go z jej pokoju. – mówi Mabel. – On był w moim pokoju. Znalazłam go wetkniętego między moje książki kilka dni po tym, jak umarła. Do tego czasu, jej wszystkie rzeczy były już spakowane w pudłach i załadowane na ciężarówkę. Myślę o tym przez chwilę. - Nie wzięłaś go. – powtórzyłem. - Nie. - I był już w twoim pokoju. - Tak. - I nigdy wcześniej go nie widziałaś? - Nie. A przynajmniej nie na tyle długo, by odróżnić go od innych, w których Meg zawsze pisała. - Więc to Meg musiała go tam zostawić. Chciała, żebyś go znalazła. – mamroczę, prawie że tylko do siebie. - Chyba tak. – Mabel na chwilę milknie, po czym pyta: - Ale dlaczego? - Nie mam pojęcia. – Ale mój umysł wiruje, stwarzając różne możliwości. Czy ta lista, ten dziennik, coś znaczą? Co, jeśli zostawiła po jednym dla każdego z nas i gdzieś tam są jeszcze dwa dzienniki, po jednym dla mnie i dla Alana? Co, jeśli Meg chciała, żebyśmy o czymś wiedzieli?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 57

Rozdział siódmy Rankiem właściwie czuję się dobrze – co jest dziwne, biorąc pod uwagę to, jak strasznie zmęczony jestem. W nocy dużo czasu spędziłem, szukając dziennika z napisanym ☑Ryden na tylnej okładce. Oczywiście mi się nie udało. Jeśli Meg by go tutaj zostawiła, już dawno bym go znalazł. Potem zostawiłem wiadomość na poczcie Alana, pytając, czy znalazł jakieś pamiętniki u siebie i zasnąłem, czytając trochę więcej wpisów z czerwonego dziennika, z napisem ☑Mabel, szukając rozwiązania. Hope obudziła mnie około godziny lub dwóch później. Nic nowego. Ale potem stało się coś w rodzaju małego cudu. Płakała i płakała, jej bolące dziąsła obnażały dwa malutkie ledwo wybijające się na powierzchnie białe ząbki, rączki miała zwinięte w pięści, robiąc znacznie więcej hałasu, niż coś rozmiaru pudełka po butach powinno być w stanie robić i w jakiś sposób wiedziałem, że płacze dlatego, że jest głodna, a nie z bólu dziąseł, mimo że jadła tuż przed tym, jak ją położyłem. Wiedziałem to. Więc zrobiłem jej mleko, wziąłem ją na swoje kolana i od razu przylgnęła do butelki, je szloch osłabł niemal natychmiast. Było jak wtedy, kiedy karmiła ją mama. Łatwo. Spokojnie. Dość niesamowicie. Kiedy skończyła butelkę, od razu poszła spać. To był pierwszy raz, kiedy samemu udało mi się do tego doprowadzić. Skoro byłem tak przez to podminowany, poświęciłem trochę czasu, żeby kontynuować poszukiwania Michaela. Michael Taylor, Boston, 1998, Ryden Brooks: prawie sto siedemdziesiąt tysięcy wyników i już z pierwszej strony wynikało, że wszystkie były nic niewartymi powiązanymi skrawkami informacji. Czasami Internet potrafi być ostentacyjnie bezużyteczny. Więc przeszedłem do innego zadania i wpisałem w wyszukiwarkę UCLA, opiekunki dla dzieci. Okazuje się, że mają taką opiekę na kampusie, która daje bardzo wysokie zniżki na dzieci studentów UCLA, jeśli ci spełniają wymagania finansowe. A, no halo, ja jestem spłukany. To wszystko jakoś się rozwiąże. Dzisiaj jest dzień, w którym moje życie w końcu wraca na swoje tory. W kuchni spotykam mamę. W zaskoczeniu spogląda na mnie znad swojej kawy i książki. (Mama czyta dużo paranormalnych serii. Można by pomyśleć, że jest jedną z dziewczyn z mojej szkoły, czy coś w tym stylu.) A wtedy dostrzega mój strój sportowy i Hope gotową do jazdy w swoim foteliku samochodowym. Mruży powieki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 58

- Co ty robisz? - Jadę na trening. Mruga kilka razy, powoli, po czym pyta: - Zabierasz ze sobą dziecko? - Nie. Alan jej popilnuje. - Płacisz mu? - Nie. - Ryden. - Mamo. Wzdycha i odstawia swój kubek. - Musimy porozmawiać, kolego. – Wskazuje na krzesło obok siebie. Zerkam na zegarek. - Nie mogę teraz. Muszę za godzinę być na treningu, a jeszcze muszę pokazać Alanowi, jak podgrzewać butelki, i w ogóle. - Nie obchodzi mnie to. Siadaj. Nie mam na to czasu. Ale siadam, bo znam ten ton głosu i wiem, że nie wypuści mnie, jeśli nie wysłucham tego, co ma do powiedzenia. - Dobra. Przejdźmy do rzeczy. - Skończ z takim nastawieniem, dobra? – mówi. – Jestem po twojej stronie. - Wiem. – mamroczę. - Dobrze. A teraz wyjaśnij mi, o co chodzi z tą piłką. Jak to ma, do diabła, wypalić? - Tak, jak zawsze. Mama rzuca mi spojrzenie. - Co ja mówiłam o twojej postawie? - Nie staram się być niegrzeczny. Mówię poważnie; treningi będą odbywały się tak, jak zawsze. Idę na trening; idę na mecz; wracam do domu. Co tu jest do zrozumienia? - Do zrozumienia jest to, że masz teraz córkę i pracę. I szkołę. Rozmawialiśmy o tym. Masz obowiązki, Ryden. Ważne. Musisz zrezygnować z piłki. Potrząsam głową. - Piłka jest ważna. Nie mogę grać na studiach, jeśli nie będę grał podczas tego sezonu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 59

Mama gapi się na mnie, takim spojrzeniem, jakbym właśnie oświadczył, że pragnę zostać kobietą, czy coś takiego. - No co? – pytam. - Ryden – mówi łagodniejszym tonem, kładąc dłoń na mojej – nie możesz iść na UCLA. Myślałam, że to rozumiesz. Wyszarpuję swoją dłoń. - Mogę, do diabła. Taki był plan od prawie dwóch lat! Trener mnie chce. Kiedy kilka tygodni temu zadzwonił, powiedział, że chcą tylko na żywo zobaczyć, jak gram, a potem złożą oficjalną ofertę. - Teraz jest inaczej. Wstaję i odpycham swoje krzesło. - Naprawdę myślisz, że tego nie wiem? - Nie wiem, co myślisz, Ryden! Nie rozmawiasz już ze mną tak, jak kiedyś. I najwyraźniej nie rozwiązałeś sprawy opieki w ciągu dnia… - Nieprawda! Powiedziałem ci, że Alan będzie jej pilnował. - Tak, podczas treningów. A ja nie mówię o tym. Mówię o czasie, kiedy wrócisz do szkoły. A skoro Alan raczej nie kończy szkoły szybciej, to on też za dwa tygodnie do niej wróci. A to oznacza, że nadal nie masz wyjścia. To nie rozwiąże się magicznie samo. To jest prawdziwe życie, Ryden. Musisz zacząć się tak zachowywać. Teraz to moja kolej, by posłać jej znaczące spojrzenie. - Nie mogę uwierzyć, że właśnie to powiedziałaś. Zrobiłem wszystko, co powinienem był zrobić. Staram się robić wszystko, co jest najlepsze dla Hope. Znalazłem pracę. Przez całe wakacje nie widywałem się ze znajomymi, a kiedy ich widzę, jest tak, jakby bali się, że złapią to ode mnie i ich życie też się spieprzy. Meg odeszła. Ona odeszła, mamo, nigdy nie wróci i to wszystko moja wina. Bez ostrzeżenia, te wszystkie emocje siłą przedzierają się na powierzchnię, nie mogę złapać oddechu i nagle sięgam po swoją mamę, kiedy ona wstaje z krzesła i zaczyna pocierać mnie po plecach tak, jak robiła to, gdy byłem małym dzieckiem. Niech to szlag. A dzisiaj miał być dobry dzień. - Już dobrze, kochanie. – szepce. – Wyrzuć to z siebie. Nie wiem, jak długo tak stoimy, ale w końcu drżenie ustępuje i moje płuca znowu zaczynają prawidłowo funkcjonować. Odsuwam się od mamy, powoli. - Usiądź. – mówi. Siadam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 60

- Porozmawiaj ze mną. – mówi. – Proszę. I tak robię. Nie jest tak, jakby cokolwiek z tego było dla niej czymś nowym – oczywiście zna główne punkty fabuły z tej historii. Ale nigdy nie powiedziałem jej o tych małych rzeczach związanych z Meg, które najbardziej kochałem. Jak moment, kiedy naprawdę koncentrowała się na tym, co mówił nauczyciel na lekcjach, jakby chciała wchłonąć tyle wiedzy, ile się dało. Albo jak namawiała mnie, bym pozwolił jej zaplatać swoje włosy, gdy byliśmy sami i jak się śmiała z tego, jak niedorzecznie wyglądam, gdy już skończyła się nimi bawić. Albo to, że była jedyną znaną mi osobą, która jadła lody (no dobra, bezcukrowy, organiczny, mrożony jogurt – Meg nie jadłaby prawdziwych lodów) w wafelku łyżeczką. Nigdy nie powiedziałem jej, jak Meg zawsze naciskała na to, bym odnalazł Michaela, jak myślała, że w mojej głowie, zamiast twarzy mojego ojca, widnieje jakiś wielki znak zapytania. Nigdy nie powiedziałem jej, że czasami, gdy patrzę na Hope, naprawdę na nią patrzę, czuję ścisk w żołądku, bo tak bardzo przypomina Meg, że czuję się, jakby mnie nawiedzała. Nigdy nie powiedziałem mojej mamie, jak bardzo nienawidzę siebie za to, jak wszystko się potoczyło, jak bardzo żałuję tego, że uprawiałem z Meg seks bez prezerwatywy, wiedząc, że miała raka i byłoby źle, gdyby zaszła w ciążę, jak powinienem był bardziej naciskać na to, by zgodziła się na aborcję. Nawet jeśli to oznaczałoby, że Meg by mnie znienawidziła, to powinienem był zrobić wszystko, co w mojej mocy, by choć raz pomyślała o sobie, żeby przestała się tak poświęcać. Ale mówię jej o tym teraz. - Tak nie powinno się stać, mamo. Wszystko miało być dobrze. Meg mi to obiecała! Była taka pewna, że jej się uda. Zanim zaszła w ciążę i potem, podczas chemioterapii i kiedy nie brała w niej udziału, aż do samego końca, Meg nigdy nie uwierzyła, że umrze. I jeśli mam być szczery, to pomimo naszych wszystkich kłótni dotyczącej jej decyzji o przerwaniu leczenia, gdzieś głęboko mnie też udało się jej przekonać. Naprawdę wierzyłem, że uda jej się to przetrwać… aż do tego strasznego dnia, pod koniec szóstego miesiąca ciąży, kiedy spojrzałem na jej twarz i zdałem sobie sprawę, że pewne jej części już odeszły. Mama mówi tylko: - W porządku, Ryden. Wszystko będzie dobrze.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 61

Choć wiem, że nie ma racji – nie będzie dobrze – to najlepsze, co może mi powiedzieć. Bo nie stara się zaprzeczać ani mówić, że to nie jest moja wina i inne takie. Pozwala, by moje uczucia pozostały moimi uczuciami. Kocham ją za to. Mama zasługuje na to, by wiedzieć, że nie tkwię w wyparciu i że naprawdę myślę o naszej sytuacji. - Zadzwoniłem do babci i dziadka. Kiwa głową. - Powiedzieli mi. - Powiedzieli, że wyślą sto dolarów. - To miłe. Zalega między nami cisza na kilka minut. Och, pieprzyć to. Równie dobrze mogę powiedzieć jej o wszystkim. - I poszedłem do domu Meg, by poprosić jej rodziców o płacenie za opiekunkę. – wyrzucam z siebie. Mama unosi brwi. - Tak? Kiedy? - Wczoraj. Patrzy na mnie, wyraźnie oczekując na rozwinięcie. - Nie podeszli do drzwi. Chociaż byli w domu. Widzieli mnie. Tyle wiem na pewno. Mama wypuszcza z siebie oddech. - Przykro mi. - Nie rozumiem tego. Wiem, że mnie nienawidzą i za wszystko obwiniają, wiem, że prawdopodobnie obwiniają też za to Hope i to dlatego się zachowują, ale oni mają więcej pieniędzy niż sam Bóg. Dlaczego nie dadzą nam kilku tysiaków, żeby upewnić się, że dziecko z ich krwi i kości dobrze się chowa? - To skomplikowani ludzie, Ryden. – mówi mama. - Ta. No co ty. Skomplikowani, tak. Szaleni, tak. Ale jeśli naprawdę kochali Meg – a wierzę, że tak było; zawsze robili, co w ich mocy, żeby poczuła się lepiej – to dlaczego nie chcą zobaczyć Hope? Nie obchodzi mnie to, że przypomina im ona tak bardzo ich córkę, że to aż boli. Nie obchodzi mnie to, że łatwiej jest po prostu to wszystko ignorować. Mógłbym oddać Hope do adopcji i ruszyć, kurwa, dalej. Ale tego nie zrobiłem. Nie mogłem po prostu wymazać Meg i Hope ze swojego życia. Podjąłem trudną decyzję, ale prawidłową. Czy nie tak powinni postępować rodzice? Tłumaczenie: marika1311

Strona 62

Czy może to kolejna rzecz, co do której się mylę? Mama podchodzi do zlewu i spłukuje swoją szklankę pod strumieniem wody. Zerkam na zegarek. Już jest dziewiąta. Trening się zaczyna. Muszę tam być. - Ryden? – pyta. - Tak? - Co się zmieniło? Mogłabyś być trochę bardziej precyzyjna, mamo? - To znaczy? - Powiedziałeś, że Meg chciała, żebyś spróbował odnaleźć Michaela, prawda? Oboje wiemy, że dla tej dziewczyny zrobiłbyś wszystko. Ale wtedy mnie o niego nie pytałeś, nawet kiedy Meg cię o to prosiła. Więc dlaczego teraz? Co się zmieniło? Naprawdę nie chcę o tym rozmawiać. No i nie wiem, jak to wyjaśnić. - Nie wiem. – Podnoszę fotelik samochodowy Hope. – Przepraszam. Muszę lecieć. - Proszę, Ry. Chcę wiedzieć teraz. – Jej oczy niemal mnie błagają. Kurwa. Odstawiam fotelik i ściągam opaskę z włosów, po czym robię kitkę jeszcze raz, tylko po to, by zająć czymś ręce. - Tak szczerze, mamo, jestem całkowicie do dupy w byciu ojcem. Nie mam pojęcia, co robię. Nawet Hope wydaje się to wiedzieć. Więc pomyślałem… może… jeśli poznam swojego własnego ojca, to zacznie mi to wychodzić. Jak zachowuje się ojciec, kiedy jest w pokoju z kimś, kto ma takie samo DNA jak on. Albo jak to jest patrzeć na twarz swojego ojca. Takie rzeczy. Pomyślałem, że gdybym miał te doświadczenia, może lepiej bym sobie radził z Hope. Mama gapi się na mnie tak, jakbym właśnie powiedział coś po koreańsku. W końcu otwiera usta. - Przede wszystkim nie jesteś całkowicie do dupy. Jeśli już, to radzisz sobie zadziwiająco dobrze. Ha. No jasne. Nie jestem pewien, czy naprawdę powiedziałem to na głos. - Po drugie… naprawdę sądzisz, że Michael nauczy cię czegoś o rodzicielstwie, czego nie wiem ja? Cholera. Nagle zdaję sobie sprawę, jak to uzasadnienie musiało dla niej zabrzmieć. Jakbym myślał, że nie jest dla mnie wystarczającym rodzicem. Jakby wszystko, co dla mnie zrobiła, było tak wybrakowane, że pięciominutowa wizyta u dawcy spermy będzie bardziej znacząca, niż całe życie z nią. Niech to szlag. W ogóle nie o to mi chodziło.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 63

- Mamo… to nie tak… że to mnie czegoś nauczy… bardziej że dowiem się, jak to jest… to znaczy, ty jesteś najlepsza… Unosi ręce, żeby mnie powstrzymać. - W porządku, Ry. – Bierze oddech, po czym pyta: - Zacząłeś już go szukać? Kiwam potwierdzająco głową. - I jak? Krzywię się. - To chyba przegrana sprawa. – Ale jej pytanie przypomina mi o tych wszystkich poszukiwaniach w Google, które zapewnią mi odciągnięcie tematu rozmowy daleko, daleko od Michaela. Wieści, że opieka dzienna nad dzieckiem w przyszłym roku nie będzie problemem, powinna choć trochę rozweselić mamę. - Prawie zapomniałem; coś wczoraj znalazłem. – mówię. – UCLA ma opiekunki dla dzieci studentów. I zapewniają wsparcie finansowe. Więc mogę zabrać ze sobą Hope do Kalifornii. Wiem, że to nie będzie proste, ale naprawdę sądzę, że mi się to uda. Podchodzi z powrotem do mnie, kładzie mi ręce na ramiona i tym razem naprawdę na mnie patrzy. A potem się uśmiecha i jest w tym smutek i zmęczenie. - Wiesz co, kolego? Myślę, że możesz zrobić wszystko, jeśli chcesz tego wystarczająco mocno. - Więc – urywam – idę na trening. Mama kiwa głową. - Baw się dobrze.

***

- Dostałem wczoraj twoją wiadomość. – mówi Alan po tym, jak przeprowadzam go przez podstawowe zasady opieki nad dzieckiem. - I co? Kręci głową. - Od miesięcy nie widziałem żadnego z dzienników Meg. Od kiedy jeszcze… tu była. - Cholera. - Czego dokładnie szukasz? Tłumaczenie: marika1311

Strona 64

Szybko wyjaśniam moją teorię na temat listy, a on mówi: - To takie w stylu Meg. - Więc myślisz, że mam rację? O tym, że zostawiła nam w pewnym sensie jakieś wiadomości? - To chyba możliwe. Albo przynajmniej zostawiła każdemu z nas dziennik. Jako… Wygląda tak, jakby szukał odpowiedniego słowa. - Pamiątka? - Albo prezent? Ale nie wiem, gdzie mogłaby je zostawić, skoro nie ma ich u mnie ani u ciebie w domu. Przecież nie wychodziła gdzieś za często. - Wiem. I w tym problem. –Ale z każdą mijaną chwilą moja desperacja, by odnaleźć dzienniki Meg, wzrasta. Bo jeśli nie uzyskam odpowiedzi na temat tego, jak być ojcem, od własnego ojca, to może dostanę je od matki Hope. Co, jeśli Meg zostawiła kilkadziesiąt stron matczynych mądrości? Co, jeśli – mimo tego, że odeszła – faktycznie nie zostawiła mnie z tym samego? W tym momencie nie obchodzi mnie to, skąd pojawią się odpowiedzi – od Michaela, Meg, czy z jakiegoś zupełnie innego źródła. Niedługo będę „tatą”, wkrótce po tym Hope będzie na tyle duża, by zacząć zapamiętywać rzeczy, a do tego czasu naprawdę muszę dowiedzieć się, co robić, bo nie chcę, by miała przeze mnie jakiś uraz na stałe. Więc możecie być cholernie pewni, że pójdę za każdą radą, jaką otrzymam. Podaję mu Hope i wszystkie jej rzeczy, po czym pędzę przez miasto do szkoły. Docieram na trening za pięć dziesiąta. - Brooks. – warczy na mnie trener O’Toole, nie wyglądając na zbyt szczęśliwego. – Spóźniłeś się. - Wiem, trenerze. Przepraszam. To się więcej nie powtórzy. Kiwa głową w kierunku boiska. - Zajmij miejsce z drużyną. Robimy manewry. Wskakuję między napastnika i przyjmującego i po kilku minutach jest tak, jakby ostatni rok w ogóle się nie wydarzył. Znowu jestem z powrotem w czasach starego Rydena, który lato przed drugą klasą spędził z Shoshanną Harvey, pływając w jeziorze i pijąc dużo piwa. Rydena, który nie wiedział absolutnie nic o karmieniu dzieci i zmianie pieluch oraz nie miał pojęcia, co oznacza przerzut nowotworowy. Moja stopa w kółko i w kółko dotyka piłki, a każde dotknięcie jak wstrząs energii elektrycznej od defibrylatora. Tutaj, na boisku, wracam do życia. Na lunchu przychodzi do mnie Dave. - Stary. – Przybija ze mną żółwika. Tłumaczenie: marika1311

Strona 65

- Cześć, Dave. - Nie wiedziałem, czy dzisiaj przyjdziesz. Na jeziorze trochę świrowałeś. No i przez całe lato byłeś totalnie zaginiony w akcji. Biorę gryz swojej kanapki i powoli go przeżuwam, próbując znaleźć jakąś odpowiedź. Naprawdę nie chcę się teraz wdawać w dyskusję. W końcu się odzywam. - Taa. Ale tu jestem. Więc, co jest między tobą i Shoshanną? Spojrzenie Dave’a staje się nieco zamglone i dokładnie wiem, o czym myśli. Są pewne rzeczy, w których Shoshanna Harvey jest bardzo, bardzo dobra. - Stary, jest niesamowita. Chyba się zakochałem. Uśmiecham się. Nie myli się, jest niesamowita, na wiele sposobów. - Nie masz nic przeciwko, co? – pyta, zbyt późno. – To znaczy, przeszło ci z nią, nie? - Tak. Przeszło mi. Cieszę się, że wam się układa. Wtyka słomkę w swój kartonik Capri Sun i wypija cały sok za jednym razem. Patrzę, jak torebka staje się coraz bardziej płaska, bezsilna, kiedy on wyciąga jej wnętrzności. - Co tak właściwie się między wami stało? Nigdy nie powiedziałeś mi, czemu zerwaliście. Wzruszam ramionami. - Nie wiem. Chyba po prostu nie było zbyt dobrze. – Prawda jest taka, że Sho i ja dobrze się bawiliśmy, ale to ten rodzaj zabawy, który, powtarzany w kółko, w końcu się nudzi; a przynajmniej wtedy, kiedy nie ma w tym głębi. Byłem gotowy na coś innego. Patrząc wstecz, byłem gotowy, by znaleźć Meg. Nie, żeby Shoshanna była głupia, czy coś. W rzeczywistości jest bardzo mądra. I ciekawa. I zabawna. Ale nie pasowaliśmy do siebie. I powiedziałem jej to. Na początku była naprawdę wkurzona, ale jej przeszło. Shoshanna zawsze się odbija. Może to dlatego zawsze ma na sobie tak dużo makijażu – to bariera przed takimi dupkami jak ja, żeby nic, co zrobimy lub powiemy, nie mogło przebić się przez jej maskę wystarczająco, by ją zranić. Po przerwie wracamy do grania i do rytmu. Blokuję każdy strzał. Pod koniec treningu trener zbiera nas wszystkich w jednym miejscu. - Dobra robota, panowie. Witam z powrotem. – Wszyscy klaszczemy. – Seniorzy, posłuchajcie. Niektórzy z was, którzy będą grali w pierwszym składzie, dostali już nieoficjalne oferty, a to świetnie. Dalej rozmawiajcie z trenerami. Teraz, kiedy jesteście już w ostatniej klasie, mogą do was dzwonić raz na tydzień. Sprawmy, żeby te nieoficjalne oferty stały się oficjalnymi. Do reszty z was, jeśli planujecie grać na studiach, to teraz jest czas, żeby rozpocząć szukanie szkół i wysyłanie listów. Nie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 66

ociągajcie się. Harmonogramy rekrutrów szybko się zapełniają, a lepiej mieć pewność, że będą mieli czas na to, by przyjść i zobaczyć, jak gracie. - Hej, Ryden. – mówi Dave po tym, jak trener pozwala nam iść. – Kilku z nas idzie na chili. Idziesz z nami? Kręcę głową. - Nie mogę, stary. Kiwa głową, jakby spodziewał się, że tak powiem. - Spoko. Do zobaczenia. Biorę szybki prysznic i wskakuję do auta. Mam trzydzieści minut na to, żeby dojechać do Alana, odebrać Hope, podrzucić ją do mamy i jechać do pracy. Ale tak naprawdę myślę tylko o tym, by napisać list do głównego trenera na UCLA. Wiem, że trener O’Toole mówił, że te listy są dla kolesi, którymi jeszcze nie zainteresowali się rekrutrzy, ale wiem też, że rekruter UCLA musi jeszcze raz zobaczyć, jak gram – osobiście – zanim zaoferuje mi stypendium. I o ile mi wiadomo, ta wizyta nie została zaplanowana. Więc nie zaszkodzi im przypomnienie, że jestem odpowiednim facetem do ich drużyny.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 67

Rozdział ósmy

- Jak poszło? – pytam Alana, przypinając Hope pasami do jej siedzenia. Trzyma swoją maskotkę-pająka, patrząc na mnie trochę w stylu Hej, pamiętam cię. Zaczyna marudzić w chwili, gdy mnie rozpoznaje. Oczywiście. - Świetnie! – odpowiada. – Jest niesamowita. Idę do samochodu, a Alan idzie za mną. - Dzięki, stary. – mówię. – Naprawdę to doceniam. Więc jutro też możesz? - Tak, nie ma problemu. Mama też ją uwielbia. Chce jej przyrządzić jakieś koreańskie dania dla dzieci. Może? - Brzmi dobrze. – Wsiadam do auta. – Dzięki, Alan. - Ryden, zaczekaj. Spuszczam szybę. - Tak? - Nie zadzwoniłeś dziś, żeby sprawdzić, co z nią. – Patrzy na mnie tak, jakby próbował coś rozgryźć. Ha. Zadzwonienie, żeby upewnić się, jak ma się Hope, nawet nie przeszło mi przez myśl. Nigdy tego nie robię, kiedy mama się nią zajmuje, gdy ja jestem w pracy. Boże, aż taki jestem w tym beznadziejny… nawet jeśli bardzo się staram, wciąż coś spieprzam. - Och, tak, przepraszam. Ja, um... byłem bardzo zajęty na treningu. Nie mieliśmy w sumie żadnego przestoju. - Okej. – Nie mogę stwierdzić po jego tonie, czy mówi to normalnie, czy bardziej w stylu ta, jasne. Odstawiam przedstawienie, spoglądając na zegarek na desce rozdzielczej. - Muszę lecieć. Do zobaczenia jutro. Jeszcze raz dzięki. I szybko odjeżdżam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 68

*** Robię mentalną listę wszystkich statystyk i informacji, które powinienem umieścić w swoim liście na UCLA, jednocześnie ściągając z półek w lodówkach pojemniki z owocami, które straciły datę ważności, kiedy ktoś puka mnie w ramię. Nie muszę się odwracać, żeby wiedzieć, kto to jest. Ale i tak to robię. - Zanim cokolwiek powiesz – mówi Joni, unosząc dłoń – pozwól najpierw mi coś powiedzieć. – Drugą rękę ma za plecami, jakby coś przede mną chowała. Czekam. Dzisiaj ma kolczyk w nosie. To naprawdę malutki, zielony kamień. Zastanawiam się, czy właśnie go zrobiła, czy po prostu nie nosiła go wtedy, kiedy ją widziałem. - Chciałam powiedzieć, że przepraszam za to, że byłam totalną kretynką w sobotę. Czasami mówię coś, nie zastanawiając się, jak to zabrzmi dla innej osoby. To wada. Pracuję nad tym. – Odgarnia włosy z oczu. – Nie sądzę, że jesteś zepsuty, rozpuszczony, czy cokolwiek innego, co powiedziałam. W rzeczywistości uważam, że jesteś całkiem fajny. Więc proszę, będziemy się znowu przyjaźnić? – Mruga na mnie swoimi rzęsami. Może to przez podekscytowanie wynikające z tego, że wczoraj udało mi się rozwiązać dylemat głodnego dziecka i przez to, że byłem na dobrym treningu, ale nie mogę powstrzymać uśmiechu. - Taa, no dobra. - Fajnie. – Joni wychyla swoją rękę zza pleców i wręcza mi coś opakowanego w srebrną folię aluminiową. - Co to jest? – pytam, biorąc paczkę. Jest ciepła i wielkości mniej więcej mojej pięści. - To wegetariańska empanada. Wbijam w nią spojrzenie. - Czemu dajesz mi wegetariańską empanadę? - To znak pokoju, no halo. Mój tata zrobił je dziś rano. Kocha gotować, więc mimo że w moim domu jest jakiś tysiąc ludzi, zawsze mamy tony dodatkowego jedzenia. Rano dałam jedną kierowcy mojego autobusu; tak bardzo je lubi, że dał mi przepustkę na bezpłatną jazdę do domu. - Jeździsz autobusem do pracy? Wzrusza ramionami. - Nie mam jeszcze auta.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 69

Rozwieram folię. Uderza we mnie zapach, przez który ślinka wzbiera się w moich ustach. - Lepiej, żeby to była folia, którą można poddać recyklingowi. – Droczę się. Joni unosi trzy palce, w kształcie literze W i przykłada je do serca. - Respekt dla Whole Foods. Biorę kęs empanady. - O cholera. Joni uśmiecha się szeroko. - Dobre, prawda? - Zajebiście niesamowite. – Pochłaniam resztę w dwóch kolejnych ugryzieniach. Chyba po tym całym bieganiu na treningu nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo zgłodniałem. - Tam, skąd to wzięłam, jest tego więcej, przyjacielu. – mówi, po czym urywa, kiedy jakiś koleś wyglądający, jakby przyszedł prosto z siłowni, bierze jedno awokado ze środka wystawy i około pięćdziesięciu innych, które najwyraźniej nie były dla niego wystarczająco dobre, upada na podłogę. Joni zatrzymuje się, by pomóc mu je pozbierać, a ja obserwuję cały proces, kiedy ona go obczaja, gdy ten się pochyla. I nie chodzi mi o subtelne zerknięcie. Nie, jej oczy są dosłownie przyklejone do jego tyłka. Cóż, to było nieoczekiwane. Kilka godzin później robię sobie przerwę i otwieram dziennik Meg. Wpatruję się w listę, czekając, aż wyskoczy z niej jakieś ukryte znaczenie. Ale nic takiego się nie dzieje. Przerzucam kartki z powrotem na początek zeszytu. Wpis o rozmowie co do imienia dla dziecka wciąż mnie nurtuje. Czytam go jeszcze raz. Tak, wciąż coś jest nie tak. Jest w nim coś, co sprawia, że czuję się nieswojo – jakbym był w drodze na plażę i za chwilę zdam sobie sprawę, że nie wziąłem kostiumu kąpielowego. Ale nadal nie mogę zrozumieć, dlaczego tak się czuję. Może dlatego, że przeżywam tę rozmowę o wybieraniu imienia Hope z perspektywy czasu wiedząc, że ten moment jest obarczony nutką goryczy. To może być to. Ale w takim razie dlaczego wszystkie wpisy Meg tak na mnie nie wpływają? Dlaczego ten jeden konkretny doprowadza mnie do szaleństwa? Mam zamiar przejść do miejsca, w którym wcześniej skończyłem czytać, kiedy do pomieszczenia wchodzi Joni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 70

- Tutaj jesteś. – mówi. Chwyta za krzesło stojące obok mnie i na nim siada. – Widziałam na planie, że w piątek masz wolne? - Tak. Czemu pytasz? - Ja też mam. Pomyślałam, że moglibyśmy coś razem porobić. - Porobić? - No wiesz, posiedzieć trochę, odpocząć. Zrelaksować się. Uspołeczniać się w amatorski sposób. Hm. Czy ma na myśli przyjaźń? Czy coś innego? Bo zaczynam myśleć, że nie taka z niej lesbijka, jak mi się wydawało. - W ciągu dnia mam trening piłki. – odpowiadam. - To po nim. - Um, no, dobra. – Dobra? Dobra? Co ty wyprawiasz, Ryden? Och, kogo ja oszukuję? Dokładnie wiem, co robię. Joni to jedyna znana mi osoba, która nie wie nic o Meg, Hope i całej tej sytuacji. Dzisiejszy trening dowiódł, że znowu mogę być starym sobą, tamtym Rydenem Brooksem, którego wszyscy kochali, który mógł robić to, co chciał, nie martwiąc się o konsekwencje. I czułem się z tym naprawdę, naprawdę dobrze. Myślę, że jeśli dobrze to rozegram, to mogę mieć dwa życia – jedno gówniane i jedno dobre. I nie muszą się ze sobą mieszać. - Super. – mówi Joni. – Co chcesz robić? - Cokolwiek. - Chcesz pójść ze mną zrobić tatuaż? Wgapiam się w nią. Ona rzuca mi spojrzenie w stylu „no co?”, jakby właśnie powiedziała najnudniejszą rzecz na świecie. - Um… nie chcę mieć tatuażu. Joni przewraca oczami. - Nie mówiłam o tobie, tylko o sobie. Boli jak cholera i przyda mi się kolega do trzymania za rękę. Świadomie ignoruję część zdania o trzymaniu za rękę. - Skąd wiesz, że aż tak boli? Masz już jakiś tatuaż? Wstaje z krzesła i wkłada ręce do kieszeni. - Tak. - Gdzie?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 71

- Chciałbyś wiedzieć. – Uśmiecha się złośliwie, po czym mówi: - No, dobra, to później omówimy szczegóły. Na razie. – I znika, a drzwi się za nią zamykają.

*** Tej nocy piszę swój list na UCLA. Gdyby Meg tutaj była, zaglądałaby mi przez ramię co kilka minut, podczas gdy próbowałbym przelać słowa na ekran. Kiedyś dużo czytałem, zanim przestałem mieć na to czas, ale pisanie zawsze było dla mnie trudne. Skąd mam wiedzieć, co mam powiedzieć? W końcu Meg położyłaby delikatnie ręce na moich ramionach, pochyliła się i szeptem zapytała, czy ma mi pomóc. Nie powiedziałaby tego protekcjonalnie – chciałaby po prostu wiedzieć, czy potrzebowałem jej pomocy. Jeśli powiedziałbym tak, usiadłaby na moich kolanach i zaczęła pisać; w ciągu dwudziestu sekund miałaby spisany idealny list, bez literówek i błędnie napisanych słów, a nie musiałaby nawet używać sprawdzania pisowni. Nigdy nie powiedziała mi, co by chciała robić po studiach, ale założę się, że byłaby pisarką. A może dziennikarką. Powiedziała mi, że zawsze marzyła o wybraniu się do Dartmouth, ale jej plany zmieniły się po tym, jak ją zdiagnozowano. To dlatego tak nagle posmutniała, kiedy tamtego dnia przed stołówką powiedziałem jej po raz pierwszy o swoich planach pójścia na UCLA. Czytam list jakieś sto razy, żeby upewnić się, że wszystkie przecinki są na właściwym miejscu i że nie brzmię jak kompletny głupek. Statystyki, środowisko sportowe, filmy z meczy, linki do YouTube, dane kontaktowe do trenera, harmonogram grania. Długi akapit zdesperowanego błagania. Wychodzę na zewnątrz i wkładam go do skrzynki pocztowej. Noc jest bardzo spokojna. Nie ma żadnych przejeżdżających samochodów, a sąsiedzi z naprzeciwka są na wakacjach, więc choć raz pies nie szczeka zjadliwie. Nawet w moim własnym domu jest cicho. Mama wyleguje się na kanapie z Hope i oglądają Kawalera do wzięcia12. Opadam na krawężnik i siadam obok skrzynki, odchylając się do tyłu i opierając na dłoniach, patrząc na gwiazdy. Wciąż nie do końca łapię to, że każda z tych gwiazd jest słońcem, spalającym się we wszechświecie. To wydaje się niezrozumiałe, że coś tak wielkiego, tak złożonego, tak nieskończonego tam jest, podczas gdy my tkwimy na tej głupiej planecie, oglądając reality show i czekając w kolejce na nowego IPhona i kupując te nasiona szałwii hiszpańskiej w Whole Foods, bo w jakimś artykule napisali, że to modne, jakby cokolwiek z tego miało znaczenie. Ale jesteśmy malutcy. 12

Reality show

Tłumaczenie: marika1311

Strona 72

Nic nie znaczymy. I nawet w naszym własnym świecie nie trzymamy się tak długo. Nie wystarczająco długo, by nasza obecność miała znaczenie. Rodzisz się – prawdopodobnie jako niechciany produkt tego, że twoi rodzice chcieli sobie pobrykać – robisz różne rzeczy, a potem umierasz. Zapadasz na jakąś chorobę, uderza w ciebie pociąg, starzejesz się i rozpadasz. Wszystko kończy się w ten sam sposób. I to tyle. Potem twoje dzieci stają się napalone, uprawiają seks, mają dzieci i cały cykl zaczyna się od nowa. Jaki jest, do cholery, cel tego wszystkiego? Zabrałem ze sobą dziennik Meg. Światło z latarni rzuca na notatnik stonowaną, żółtą poświatę. Czytam kilka wpisów. Meg pisze o jej rodzinnych kolacjach, o tym, jak jej ojciec pije ostatnio więcej wina, o robieniu zakupów przez internet z Mabel, bo była już zbyt słaba, by robić je w tradycyjny sposób, o patrzeniu na zegarek i odliczaniu minut, aż skończy się szkoła, a wtedy ja do niej przyjdę. Jej słowa łamią moje serce na tyle kawałków, ile jest gwiazd na niebie. Ale żaden z tych wpisów nie sprawia, że mój żołądek skręca się z niepokoju tak jak ten o nazwaniu dziecka. Kładę się na wąskim pasie trawy między ulicą a chodnikiem i skupiam wzrok na jednej szczególnie jasnej gwieździe. Mój głos jest szeptem w ciemności. - Tęsknię za tobą.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 73

Rozdział dziewiąty W ciągu następnych kilku dni wpadam w pewnego rodzaju rutynę. Podrzucam Hope do Alana, spędzam cały dzień, grając w piłkę, odbieram Hope i podrzucam ją do mamy, idę do pracy, wracam do domu, próbuję przespać się tak długo, jak się da pomiędzy płaczami. Nie udało mi się powtórzyć tamtego nocnego karmienia, ale pamiętałem, żeby zadzwonić do Alana na lunchu i zapytać o Hope. Plus z powodzeniem unikałem przebywania w tym samym pomieszczeniu co mama dłużej niż dwie minuty, więc nie była w stanie znowu przywołać rozmowy o opiece dziennej nad dzieckiem. Myślę, że dała mi trochę luzu przez naszą cholernie intensywną rozmowę w poniedziałek w kuchni, ale widzę to specyficzne spojrzenie w jej oczach – to wytchnienie nie będzie trwało wiecznie. - Gdzie mieszkasz? – pyta mnie Joni w czwartek w pracy. - Czemu pytasz? - Żebym mogła po ciebie jutro przyjechać w drodze na naszą szaloną tatuażową eskapadę. O nie. Nie ma mowy, żeby przyszła do mojego domu. - Myślałem, że nie masz samochodu. - Bo nie mam. Ale czasami pożyczam go od mojego przyrodniego brata. Cóż, do tego nie dojdzie. - Gdzie jest ten salon tatuażu? - W Laconii. Idealnie. - A ty mieszkasz w Clinton, nie? - Tak. - Więc to nie ma sensu, żebyś jechała po mnie aż do Downey. Nie po drodze. To ja po ciebie przyjadę. Wzrusza ramionami. - Zrób to na swój sposób, Brooks. Ja tylko starałam się być gentelmanem. Parskam śmiechem. - Nie za bardzo mi wyglądasz na gentelmana, kobieto.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 74

Wyciągamy nasze komórki, wymieniamy się nimi i wpisujemy do nich swoje dane. Czuję dziwną ulgę na myśl o tym, że teraz mam sposób, by kontaktować się z Joni. Gdybym tylko tego zachciał. - Kto to? – pyta, unosząc mój telefon. To zdjęcie moje i Meg w naszym miejscu nad jeziorem. Obejmuję ją na nim ramionami i całuję w policzek, widać jej wyciągniętą rękę, w której trzymała aparat, gdy robiła to zdjęcie, jej twarz jest czerwona i roześmiana. Patrzę na tą fotografię za każdym razem, kiedy korzystam z telefonu. Nie ma powodu, bym miał się teraz dziwnie z tego powodu zachowywać. Poza faktem, że nie mogę powiedzieć Joni prawdy. - Och. – mamroczę, zabierając od niej komórkę i wciskając przycisk, by ekran stał się czarny. – To moja była. – Staram się, by to zabrzmiało tak nonszalancko, jak tylko się da. - Była, a jednak wciąż masz wasze zdjęcie na tapecie. – Joni patrzy na mnie porozumiewawczo. – Chyba komuś jeszcze nie przeszło. Kręcę głową. - Nie, to naprawdę koniec. Możesz mi wierzyć. - Więc dlaczego wciąż masz to zdjęcie? Kobieta z długimi, siwymi włosami zatrzymuje swój wózek sklepowy obok nas i oszczędza mi konieczność wyjaśnienia. - Przepraszam. – mówi i staje między nami, by przyjrzeć się paczkom kumosy ryżowej z różnych firm. W jej wózku leży torebka chipsów z kapusty. Zabawne; kiedy poznałem Meg, nie miałem pojęcia, co to jest, a teraz pracuję w sklepie, w którym one leżą na półkach. Jeszcze jedna rzecz, która mi o niej przypomina. Odsuwamy się, by dać kobiecie nieco przestrzeni, a ja wkładam swój telefon do tylnej kieszeni spodni. Czekamy, aż odejdzie, a ja w międzyczasie prostuję kilka worków mąki pszennej. - Pomóc pani coś znaleźć? – pyta Joni. - Nie, nie, tylko przeglądam. – odpowiada. W końcu chwyta jedną z paczek z półki i oddala się w inną część sklepu. - Więc – od razu zwracam się do Joni – o której mam cię jutro odebrać? - Jestem umówiona na piątą trzydzieści. To może tak, no nie wiem, o piątej? Pasuje ci? Właściwie to idealnie pasuje. Akurat wystarczająco czasu, by zostawić Hope z mamą i znowu wynosić się stamtąd w cholerę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 75

*** - Mamo, wychodzę. – Zatrzymuję się w progu jej gabinetu w drodze do Joni. – Hope jest w swojej kołysce. Pokój pływa w różowych piórach. Ma nawet kilka z nich we włosach. - Zaczekaj. – Unosi wzrok, z pistoletem do kleju w ręce. - A to co, ślub z tematem przewodnim flamingów? – pytam, żartując. Uśmiecha się. - Właściwie to tak. - Serio? – Już dawno nie udało mi się zgadnąć. - Hej, dopóki za to wszystko płacą, ja o nic nie pytam. – stwierdza mama. - Zdajesz sobie sprawę, że to samo zdanie wypowiedziała każda osoba, która nigdy nie była zaangażowana w nic nielegalnego? Mama parska śmiechem. - Więc gdzie idziesz? - Wychodzę. - Wychodzisz gdzie? Nie musisz dziś iść do pracy. - Jestem tego świadomy. Wychodzę z kimś znajomym. - Z kim? - Nie znasz jej. Otwiera oczy nieco szerzej. - Jej? Kręcę głową. - Nawet o tym nie myśl. To po prostu ktoś z pracy. - Słuchaj, cieszę się, że masz nowych przyjaciół, Ryden, ale przez cały tydzień ledwie widziałeś Hope. - Zobaczę ją jutro. Gorący klej kapie ci na dywan. – Zauważam. – Muszę lecieć. Kocham cię. Wzdycha, jakby wiedziała, że to i tak nie jest warte kłótni. - No okej. Baw się dobrze. Dom Joni jest dokładnie tego rodzaju miejscem, w jakim ją sobie wyobrażałem. Jest duży, ale nie zbyt wymyślny, na podjeździe rozrzuconych jest kilka dziecięcych Tłumaczenie: marika1311

Strona 76

zabawek, a na płocie z przodu namalowane są jaskrawe, kolorowe kwiaty. Jest… serdeczny, tak, jak sama Joni. W garażu jest jakiś facet i pracuje nad projektem. W drodze do frontowych drzwi macham do niego, ale on mnie zatrzymuje. - Hej, możesz tu przyjść? Rozglądam się. - Ja? - Tak. Chodź na chwilę. Więc do niego podchodzę. Koleś ma jakieś dwadzieścia lat, ma ciemną skórę i dredy w kolorze jasnego blondu. Wygląda tak, jakby od kilku dni się nie golił, a jego ręce umazane są czymś szarym. Wskazuje na rzecz przed nim. To coś w stylu rzeźby zrobionej z gliny i metalu. Jest prawie tak wysoka, jak ja i przypomina trochę drzewo – pień wygląda naturalnie, z misternie wyrzeźbioną korą, ale gałęzie i liście są ostrzejsze, bardziej geometryczne, złożone ze zespawanych kawałków rur i złomu. Właściwie jest całkiem fajne. - Co o tym sądzisz? – pyta koleś. – Potrzebuję jakieś pobocznej opinii. - Wygląda jak drzewo. - Tak, ale co o tym myślisz? - Nie za bardzo znam się na sztuce. - Nie musisz się na czymś znać, żeby to poczuć. Po prostu powiedz mi, jakie jest twoje pierwsze wrażenie. - Cóż… - Przyglądam się rzeźbie uważniej. – Myślę, że to jest… smutne. - Smutne w jaki sposób? - Nie wiem… Jakby to było naturalne, ale coś się stało, dokładnie tutaj – wskazuję na miejsce, w którym glina styka się z metalem – i to przerwało, zmieniło w coś innego. W coś mniejszego. Patrzy na to przez chwilę. - Tak. Dokładnie. Jest smutne. – Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale wtedy on wyciąga do mnie rękę i mówi: - Dzięki. Właśnie tego potrzebowałem. Ściskam jego dłoń, przez co paćkam swoją rękę gliną. - Więc… jest Joni? - Tak, jest w środku. Możesz normalnie wejść.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 77

Czuję się dziwnie, wchodząc tak po prostu do czyjegoś domu – zwłaszcza kogoś, kogo ledwie znam – ale po dwukrotnym wciśnięciu dzwonka nadal nikt nie otwiera, więc sam to robię i wchodzę do środka. - Jest tu ktoś? – wołam. - Ryden? – odpowiada Joni gdzieś z góry. - Tak. – Zaczynam wchodzić po schodach, kiedy ona pojawia się na górze. Ma na sobie luźne, lniane spodnie, które osiadły nisko na jej biodrach i czerwony top bez ramiączek. Właściwie ma cholernie zgrabne ciało. Odchrząkam. Uśmiecha się do mnie promiennie. - Tak po prostu wchodzisz jak popadnie do różnych domów? - Dzwoniłem. Dwa razy. - Mhm, pewnie. – stwierdza, krzyżując ramiona. - Facet przed domem powiedział, że mogę wejść. Przepraszam, ja… Opuszcza ręce i przewraca oczami. - Jaja sobie robię. Rozchmurz się. Drzwi obok kuchni otwierają się i wybiega dwójka małych dzieci – chłopiec i dziewczynka, oboje ze skórą w odcieniu między kolorem Joni, a tego faceta na zewnątrz – wrzeszcząc do siebie na całe gardło i celując do siebie z pistoletów Super Soakers13. Za nimi pojawia się dziewczyna, która nie wygląda na dużo młodszą ode mnie i Joni, z ręcznikiem owiniętym na włosach, i krzyczy na dzieciaki, że dom jest strefą wolną od pistoletów na wodę. Malce spoglądają na siebie, po czym kierują wodę na nią. - Stevie! – woła Joni do dziewczyny. - Es tu trabajo para mantener a los niños lejos de los problemas de hoy14! - Wiem. – odpowiada tamta. – Ale to nie jest takie proste, wiesz? Ich jest dwójka. Joni wzdycha i pokazuje mi, bym szedł za nią. - Jak popadnie? – Powtarzam, kiedy idziemy przez korytarz, na którym wiszą obrazki oprawione w ramki. W domu unosi się zapach świeżo pieczonego chleba. – Kto tak mówi?15 Śmieje się lekko. - Najwyraźniej ja. – Otwiera drzwi na końcu korytarza. – Witaj w królestwie Joni. O cholera. 13Zabawkowy

pistolet na wodę Mniej więcej: Powinnaś ich dzisiaj trzymać z dala od kłopotów! 15Tutaj brzmi to normalnie, ale w oryginale Joni używa słówka willy-nilly. 14

Tłumaczenie: marika1311

Strona 78

Jej pokój jest szalony. Reszta domu była całkiem normalna. Wszędzie jest kolorowo i można natknąć się na jakieś elementy sztuki, ale nic z tego nie było szalone. A ten pokój jest najbardziej odjechany spośród wszystkich, w których kiedykolwiek byłem. Wchodzisz do środka i czujesz się tak, jakbyś gdzieś przeszedł. Przez jakąś magiczną szafę czy coś w tym stylu. Jej sufit jest jednym wielkim, ustawionym pod kątem świetlikiem z kilkoma strategicznymi umieszczonymi belkami podtrzymującymi szybę. Widoczne nad nami słońce wciąż jest jeszcze wysoko na niebie, a liście na starym drzewie szeleszczą razem, jakby próbowały przechwycić jego ciepło. Ściany, drzwi od szafy i włączniki światła są pokryte najbardziej skomplikowanymi malowidłami, jakie kiedykolwiek widziałem. To panoramiczny widok na park. Szczegóły, głębia, oświetlenie… wygląda jak fotografia. Nie czuję się tak, jakbym patrzył na ścianę, tylko jakbym wyglądał przez okno. Wszystkie meble są białe – łóżko, lampka, biurko i szafa. Słychać jakieś dźwięki z głośników, które są gdzieś ukryte. Ruch uliczny, plus wody w fontannie i oddalone dźwięki gry na skrzypcach. A podłoga… - To sztuczny trawnik? - Tak. Rodzice nie pozwolili mi położyć tu prawdziwej trawy, więc to była najlepsza alternatywa. - Gdzie my jesteśmy? - Washington Square Park. – mówi. – W Nowym Jorku. To moje ulubione miejsce. - Nigdy tam nie byłem. Co jest w nim takiego fajnego? - Mam tam zrobione zdjęcie z mamą, kiedy byłam dzieckiem. To jedno z niewielu zdjęć, na których jesteśmy tylko my. – Uruchamia swój komputer i włącza zdjęcie młodej kobiety, która wygląda trochę jak Joni; ma na sobie płaszcz zimowy oraz czapkę i trzyma na rękach pulchne dziecko mniej więcej w wieku Hope. Stoi przed wielkim łukiem. – Tak naprawdę nie mam żadnych związanych z nią wspomnień, ale to zdjęcie jest dla mnie jak wspomnienie, jeśli to ma sens. Kiwam głową. Tak samo jest z dziennikami. Marny substytut prawdziwej rzeczy, ale lepsze to niż nic. - Więc kiedy moja macocha, przyrodnia siostra Stevie, najlepsza przyjaciółka Karen i ja pojechałyśmy na wycieczkę do Nowego Jorku kilka lat temu, wszystkie się tam wybrałyśmy. – Pokazuje mi kolejne zdjęcie, na którym ich czwórka stoi pod tym samym łukiem. Wysoka, ciemnoskóra kobieta, która, jak zgaduję, jest jej macochą; dziewczyna, którą widziałem na korytarzu, tyle że trochę młodsza; jasnoskóra dziewczyna z wielkim uśmiechem na twarzy. Włosy Joni były wtedy dłuższe. I różowe. – To doskonale idealny plac łączący muzykę i sztukę, historię i intelekt, Tłumaczenie: marika1311

Strona 79

naturę i harmonię, w samym środku wrzeszczących ulic. – Spogląda mi w oczy i uśmiecha się. – To było niesamowite. Bo te wszystkie rzeczy mamy w sobie. No wiesz, rzeczy, które czynią z nas człowieka? Nawet mimo presji, zasad, dramatów naciskających na nas od zewnątrz i starających się nami zawładnąć. Lubię przypominać sobie, że jeśli ten mały, skromny park w środku Manhattanu może walczyć mimo gównianych rzeczy, to ja też mogę. Patrzę się na nią przez długi czas, powoli zdając sobie sprawę, że Joni jestmoim Washington Square Park. Moim sposobem, żeby połączyć się z tym, kim byłem – jestem – w samym środku gówna. Rozumie to. Zastanawiam się, skąd wiedziała, że to była dokładnie taka rzecz, którą powinna była mi powiedzieć. - I co to za gówniane rzeczy? – pytam. Joni zawsze wydaje się być taka szczęśliwa. Wzrusza ramionami. - Rodzina. Dramaty z przyjaciółmi. Karen i ja… nie wiem, wiele rzeczy. Chcę wiedzieć więcej, ale potem ona poczuje, że może wypytywać o moje życie. A na to nie ma mowy. Więc kiwam głową. - Jak ty to w ogóle zrobiłaś? - Byłbyś zaskoczony, gdybyś wiedział, co można zrobić z odrobiną pracy i wyobraźni. – Uśmiecha się szeroko. – Elijah odwalił większość roboty. - Elijah? - Ten koleś w garażu? To mój przyrodni brat. Dobra, możemy już iść? – Podskakuje w górę i w dół. – Czas na tatuaż! W drodze machamy do Elijaha, ale nie sądzę, żeby nas widział, bo jest aż tak zaabsorbowany swoją pracą. Dzieciaki są poza zasięgiem wzroku, ale wciąż słyszę ich krzyki i śmiechy. - Więc, jaki chcesz tatuaż? – pytam, kiedy już jedziemy samochodem. Wieczór jest ciepły, więc spuściliśmy szyby. - Zarys słonia na ramieniu. – odpowiada Joni, a jej krótkie blond włosy unoszą się dookoła jej twarzy z wiatrem. - Słonia? Czemu? - Bo są piękne. Słusznie. - Twoi rodzice się nie tym przejmują? - Nie. Tata pozwolił mi zrobić mój pierwszy tatuaż w zeszłym roku. Od zawsze powtarzałam mu, że chcę go sobie zrobić; miałam chyba sześć lub siedem lat. Tłumaczenie: marika1311

Strona 80

Podobała mi się koncepcja zdobienia swojego ciała. Tak czy siak, zawsze powtarzał „Pewnie, Joni, kiedy będziesz miała szesnaście lat, to będziesz mogła go sobie zrobić”. Wydaje mi się, że myślał, że do tego czasu o tym zapomnę. Ale potem skończyłam szesnaście lat, wciąż tego chciałam, a tata nie cofnął swoich słów. Wygląda na to, że tata Joni wiele dla niej znaczy. Odsuwam tę cząstkę informacji na poczet przyszłych negocjacji z Hope. - I co sobie zrobiłaś? – pytam, wyjeżdżając z Laconii. Uśmiecha się lekko, nie otwierając przy tym ust. - Powiedz mi, skąd masz tą bliznę na brwi, a ja ci opowiem o moim tatuażu. Kręcę głową. - Nie ma mowy. - Czy to przez piłkę nożną? Spoglądam na nią bez wyrazu. - Ta. Uraz od piłki. Przewraca oczami. - Kiedyś to z ciebie wyciągnę. - Możesz próbować. Docieramy do studia tatuażu, a Joni wypełnia kupę dokumentów, rozmawiając z dziewczyną w recepcji o Sherlocku tak, jakby były najlepszymi przyjaciółkami. Zaczynam myśleć, że Joni przyjaźni się z wszystkimi, których poznaje. Następnie zaprowadzają nas na tył salonu, a Joni siada na krześle. Tatuażysta nakłada na dłonie gumowe rękawiczki, po czym umieszcza szablon słonia na jej ramieniu i pyta: - Gotowa? Joni kiwa głową i chwyta mnie za rękę, zaciskając mocno powieki w momencie, kiedy igła dotyka jej skóry. Im dłużej ta porusza się po jej ramieniu, tym mocniej Joni ściska moją dłoń. - Kurwa, ale to boli. – mówi. - Wszystko gra? – pytam, nie będąc w stanie oderwać wzroku od słonia powoli formującego się na jej ramieniu i maleńkich kropelek krwi, które wyciera tatuażysta. - Tak, gra. To dobry ból. Uzależniający. Potrząsam głową. - Nie ma czegoś takiego jak dobry ból. Jesteś szalona. – Ale i tak mocno trzymam ją za rękę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 81

Ściska ją tak mocno, że moja dłoń zaczyna drętwieć i łatwo jest sobie wyobrazić, że zamiast niej, trzymam za rękę Meg, mówiąc do niej w trakcie skurczów, odganiając jej spocone kosmyki włosów z twarzy, kiedy ona była rodziła. - Jestem tutaj. – mówię do niej. – Wiem, że to boli, ale wkrótce się skończy. Świetnie sobie radzisz. Uśmiecha się do mnie i ściska moje palce, po czym słucha polecenia doktora, by ponownie przeć. Czy to możliwe, by wspominać moment, który nigdy się nie wydarzył? Alternatywny wszechświat trwa tylko chwilę, a następnie znowu wracam do Joni, a facet od tatuażu ociera ostatni nadmiar tuszu z jej ramienia i przystawia lusterko, pokazując, jak wygląda jej tatuaż. Joni klaszcze z radości, następnie on pokrywa nowy wzór maścią i bandażem. Potem płaci i wracamy do samochodu. - Dzięki, że ze mną poszedłeś. – mówi. - Nie ma problemu. Było fajnie… w jakiś sadystyczny sposób. - Chcesz iść coś zjeść? Przydałby mi się zastrzyk cukru po tym upuszczeniu krwi. - Mi pasuje. –Serio, mogłaby zasugerować wbicie się na czyjeś wesele, kradzież myszy ze sklepu zoologicznego lub kupienie zacisków na sutki, a ja pewnie bym się zgodził. Dziś jestem wolny. Kupujemy kanapki z grillowanym serem, koktajle mleczne i ogromny kubełek frytek do podzielenia się, po czym siadamy na brzegu jeziora. Dziwnie jest spędzać czas z dziewczyną, która je śmieciowe jedzenie. Gdybym kiedykolwiek zobaczył, jak Meg je smażone ziemniaki, chyba bym padł na ziemię w szoku. Joni opowiada mi więcej o swojej rodzinie. Jej tata i macocha wzięli ślub, kiedy ona miała cztery lata i ma jedną siostrę (Stevie, dziewczynę, którą widziałem w domu), dwóch braci przyrodnich (tylko Elijah wciąż z nimi mieszka) i przyrodnie rodzeństwo bliźniaków – dzieciaki od pistoletów na wodę. Jej biologiczna matka zginęła w wypadku na łodzi, kiedy Joni miała dwa lata, więc tak naprawdę nigdy jej nie znała. - Jak to jest mieć taką dużą rodzinę? – pytam. - Głośno. – Kręci głową. – Kocham tych malców, ale są, człowieku, intensywni. Zawsze biegają, krzyczą i domagają się uwagi. Wzięłam pracę w Whole Foods, żeby nie musieć tkwić z nimi cały czas w domu. Dzieci chyba nie są dla mnie. Nie dla niej. Dobrze wiedzieć. Zapamiętuję to i biorę wielki łyk koktajlu, żeby nie musieć na to odpowiadać. - A co z tobą? – pyta Joni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 82

Czekam chwilę, aż mój mózg przestanie wariować od mroźnego koktajlu, i odpowiadam: - Dla mnie chyba też mnie. - Nie, pytam o twoją rodzinę. Twoje życie? Stwierdzam, że najlepiej przeprowadzić tę rozmowę w sposób, jakby ostatni rok nigdy się nie wydarzył. Wszystko Po-Meg jest poza zasięgiem. Wszystko Przed-Meg – może być. Wciąż jestem szczery – po prostu z pewnymi ograniczeniami. Mówię Joni o mojej mamie, o nieistniejącym ojcu i o UCLA. - Myślałeś kiedyś o odnalezieniu swojego taty? – pyta. Rany, co za pytanie. Nie wiem, czy ta informacja leży w okresie Przed-Meg czy Po-Meg. Chyba trochę w obu z nich. Postanawiam być tak szczery, jak mogę, bez zagłębiania się w szczegóły. - Taa. Myślałem o tym. - Co byś mu powiedział, gdybyś go odnalazł? Po co te wszystkie pytania? Przez te wszystkie lata naszej przyjaźni, Dave ani razu nie zapytał mnie o mojego tatę. Nie wiem, jak odpowiedzieć. Za bardzo zbliżamy się do niebezpiecznej strefy. Wzruszam ramionami. - A ty co powiedziałabyś swojej mamie, gdybyś mogła ją znowu zobaczyć? - To co innego. Moja mama nie chciała mnie opuścić. – mówi Joni. Biorę gwałtowny wdech. - Och, cholera, Ryden. Przepraszam. Nie o to mi chodziło. – Kładzie dłoń na moim ramieniu. Wbijam spojrzenie w zachodzące słońce. - Wiem, wiem, że mówisz rzeczy, których nie miałaś na myśli. To wada. Pracujesz nad nią. Joni wzdycha. - Chodziło mi o to, że to, co ja powiedziałabym mojej matce jest inne, bo… - Uwierz mi, że poznałem wszystkie sposoby, na jakie ktoś może cię opuścić. – wypaliłem. Zalega między nami cisza, kiedy ostatki słońca znikają za horyzontem. - Możemy już wrócić do chwili, kiedy dobrze się bawiliśmy? – pyta Joni. Nigdy wcześniej nie słyszałem w jej głosie tyle niepewności.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 83

Zerkam na nią. Patrzy na mnie, uśmiechając się z nadzieją, a w dłoni trzyma kilka Pixy Stix16. Nie mogę się powstrzymać. Parskam śmiechem. Joni jest naprawdę cholernie dobra w poprawianiu mi humoru – nawet jeśli to ona go chwilę wcześniej popsuła. - Kolejny znak pokoju? - Można to tak nazwać. Biorę niebieską rurkę. - Skąd je wzięłaś? - Ze swojej torby. - Co tam jeszcze masz? Przysuwa ją do mnie. - Sam sprawdź. Nie mam nic do ukrycia. - Oprócz tatuażu. – Przypominam jej. - Wiesz, jak rozwiać tę tajemnicę, przyjacielu. – Wskazuje na moją brew. Przetrząsam jej torbę. Nigdy wcześniej nie przeglądałem torebki dziewczyny. Meg jej nie nosiła – zamiast tego miała plecak wypełniony dziennikami. A Shoshanna i inne dziewczyny, z którymi się przyjaźniłem, zachowywały się tak, jakby ich torebki zawierały sekrety wszechświata. Joni ma tu praktycznie wszystko. Przewidywalne rzeczy: klucze, portfel, telefon, balsam do ust. Ale ma też tutaj butelkę wody, wielką, plastikową torebkę wypełnioną większą ilością słodyczy, niż większość dzieci zbiera na Halloween, książkę (Skuszeni przez żądzę: Część IV z serii Motocyklistów z Bahamów, którą podnoszę z uniesionymi brwiami, a ona się tylko uśmiecha i wzrusza ramionami), dodatkową parę japonek, staromodny kompas i mały, plastikowy wiatraczek. Oddaję jej torebkę i wyciągam do niej rękę, by pomóc jej wstać. - O czym jest seria Motocyklistów z Bahamów? – pytam, kiedy idziemy z powrotem do samochodu. – Zakładam, że przeczytałaś poprzednie trzy części? - To romanse, Ryden. Jak myślisz, o czym są? Śmieję się i kręcę głową. Więc czyta książki o gorących facetach. Duży plus w kolumnie nie-lesbijka. Chwilę później parkuję przed domem Joni, ale tym razem nie wysiadam z auta. - Pozdrów ode mnie swój magiczny pokój. – mówię. Uśmiecha się. 16

Rurka wypełniona kolorowym proszkiem do jedzenia

Tłumaczenie: marika1311

Strona 84

- Magiczny pokój. Podoba mi się. –Pochyla się ku mnie. – Do zobaczenia jutro w pracy? Jest naprawdę blisko. Pachnie jak świeże powietrze, Pixy Stix i maść pokrywająca jej tatuaż. Oblizuje swoje wargi, a jej usta są tak blisko moich, że jestem zaskoczony, iż nie poczułem na nich jej języka. O cholera. Nie jest lesbijką. Zdecydowanie nią nie jest. Moje tętno przyśpiesza, ale nie wiem, czy to z oczekiwania, czy z paniki. To nie miało się wydarzyć. Joni miała być bezpieczna, miała być przyjaciółką. - Tak. Jutro. I wtedy to robi. Rzecz, którą wiedziałem, że zamierza zrobić, ale nie pozwoliłem sobie w to uwierzyć. Całuje mnie. Jej wargi ocierają się o moje. Moje ciało reaguje, zanim mój mózg może nadążyć za sytuacją. Przyciągam ją do siebie i pogrążam się w pocałunku, który jest szalony, głodny i dziki. Działam na autopilocie, robiąc dokładnie to, co robiłem kiedyś, kiedy całowała mnie dziewczyna. A potem Joni jest na moich kolanach. Nie wiem, jak się tu znalazła. Nie zwracałem na to uwagi. Ale siedzi na mnie okrakiem, a plecy ma wciśnięte w kierownicę. Wyciąga moją dłoń ze swoich włosów i prowadzi ją w dół swojego ciała. I nagle jest tak, jakby została podłączona wtyczka łącząca mnie z adrenaliną, a ja jestem rozbudzony bardziej, niż przez całą noc. Odrywam się od niej, otwieram drzwi samochodu i wydostaję się na ulicę, pochylając się do przodu, trzymając dłonie na udach i próbując złapać oddech, zdesperowany, by cofnąć się w czasie i wymazać ostatnie minuty. - Nie mogę tego zrobić. – Udaje mi się wydukać. – Nie mogę jej tego zrobić. - Komu? – pyta szeptem Joni, wciąż na kolanach na siedzeniu. – Dziewczynie ze zdjęcia? Kiwam głową, bo z tym całym poczuciem winy, żalem i cholerną wściekłością wewnątrz mnie, tylko tyle mogę zrobić. - Rozumiem. – mówi i wysiada z auta, poprawiając swoje ciuchy i chwytając torbę. – Na razie, Ryden. Udaje mi się zebrać w sobie na tyle, by zawołać ją, kiedy jest w połowie drogi do domu. - Joni. – Zatrzymuje się na chwilę, po czym się odwraca. Na jej twarzy jest mniej emocji, niż to kiedykolwiek widziałem. Naprawdę się nie przejmuje? – Ja… - Ale tylko tyle jestem w stanie powiedzieć. Podnosi dłoń w słabym geście mówiącym nie martw się o to i znika w domu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 85

Rozdział dziesiąty - Przepraszam. – powtarzam w kółko w pustą przestrzeń samochodu, kiedy wracam do domu. – Przepraszam, tak bardzo przepraszam. – Nie wiem, czy mnie słucha, ale mam nadzieję, że tak. Naprawdę musi to wiedzieć. – Za teraz, za wtedy, za wszystko. – Biorę głęboki, bolesny wdech i ocieram oczy. – Meg. – mówię, a to imię brzmi tak znajomo, a jednocześnie tak obco w moich ustach. – Przepraszam. Kocham cię. To tak cholernie boli, ale muszę powiedzieć jej imię. Bo jeśli mnie słucha, musi wiedzieć, że mówię do niej. Musi wiedzieć, jak idealna była i jak ja wszystko zniszczyłem w chwili, gdy prawie usiadłem na tę gumę. I to, że nigdy sobie nie wybaczę, tak długo, jak żyję.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 86

Rozdział jedenasty Kiedy następnego ranka parkuję na miejscu dla pracowników przed Whole Foods, Joni tam na mnie czeka. Świetnie. - Chciałam powiedzieć – mówi, kiedy wysiadam z auta i przypinam do swojej koszulki plakietkę z imieniem – że cię lubię. Jęczę. - Wiem, Joni, ale… - Nie, zaczekaj. Lubię cię jako osobę, ponad wszystkim innym. Lubię cię tak, jak lubię Last Week Tonight with John Oliver17i wszystko wykonane z kolorowego cukru i obserwowanie rolkarzy na Washington Square Park. I, okej, dobra, myślałam, że lubię cię też tak, jak motocykliści z Bahamów „lubią” swoje dziewczyny i może ty też lubiłeś mnie w ten sposób. Ale ty wciąż nie przebolałeś dziewczyny ze zdjęcia. I nie szkodzi. Naprawdę. Ale nie chcę się z tobą nie przyjaźnić, okej? – Wyciąga w moją stronę plastikowy pojemnik. - Co to? – pytam, biorąc go od niej. - Czekoladowy pudding. Jedna ze specjalności taty. Wzdycham. Nie wiem, czy możemy się przyjaźnić po tym, co się stało wczoraj. Ale nie mam też energii, by aktywnie jej unikać. - Dzięki. – mówię. - Więc między nami wszystko gra? – pyta z nadzieją. - Mówisz poważnie? Tylko przyjaciele? Nic więcej? I pasuje ci to? Kiwa głową. - W takim razie wszystko gra. - Wohoo! – Robi gwiazdę. Na środku parkingu.

*** Podczas swojej przerwy zjadam czekoladowy pudding i otwieram dziennik na kolejnym wpisie. Wczoraj żadnego nie przeczytałem, bo byłem pewny, że po tym wszystkim nie mógłbym tego znieść. 17

Program; talk-show

Tłumaczenie: marika1311

Strona 87

Dziewiętnasty styczeń Mam przeczucie, że Hope się niedługo urodzi. Wiem, że termin mam dopiero na za kilka miesięcy, ale nie wydaje mi się, żeby ona miała zamiar tak długo czekać. Teoretycznie, im dłużej we mnie będzie, tym będzie zdrowsza. Ale czy to działa też przy takiej ciąży jak ta? Kiedy dziecko jest uwięzione w środku psującego się ciała? Co, jeśli ją otrułam? Wiem, że umrę, ale co, jeśli to się stanie, zanim ona bezpiecznie wydostanie się na zewnątrz? Co, jeśli ona też umrze, a to wszystko pójdzie na marne?

Serce podchodzi mi do gardła. Meg wiedziała, że umrze? Nigdy mi tego nie powiedziała. Jedyną rzeczą, jaką kiedykolwiek mówiła, była ta, że miała nadzieję, że z Hope wszystko będzie dobrze – a kiedy chodziło o nią samą, jej pewność była niezachwiana. Wszystko będzie dobrze. To ciągle powtarzała. Była tego taka pewna. Ale teraz wydaje się, że jednak nie była. W ogóle nie była pewna. I nigdy bym o tym nie wiedział, gdyby Mabel nie dała mi tego dziennika. Co się zmieniło dla Meg między tym dniem w sierpniu, kiedy usiadła z nami wszystkimi i powiedziała, że urodzi to dziecko, a dziewiętnastym stycznia, dniem, w którym napisała ten wpis? Kiedy to się zmieniło? I w jakiej jeszcze sprawie, do jasnej cholery, mnie okłamywała?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 88

Rozdział dwunasty Pieprzyć plan, żeby czytać ten dziennik powoli. Muszę się dowiedzieć, co jeszcze w nim jest. Siadam na podłodze swojej sypialni i czytam tak szybko, jak potrafię, jednocześnie zwracając uwagę na słowa, które czytam. Jezu. Jest tutaj dużo więcej wpisów o tym, że Meg nie czuła się za dobrze i jak nie sądziła, by zostało jej zbyt wiele czasu. Któregoś dnia nawet pojechała sama do lekarza, bez wiedzy swoich rodziców, mojej czy kogokolwiek innego. Wzięła pieprzoną taksówkę – słaba, chora, siedemnastolatka w ciąży wzięła taksówkę na sekretne spotkanie z lekarzem, żeby mogła się dowiedzieć, ile czasu jej zostało. Niech to szlag, Meg. Dlaczego mi tego nie powiedziałaś? Doktor powiedział jej, że nie było sposobu, by wiedzieć coś na pewno, ale według niego wyglądało to tak, że nie miała zbyt wiele czasu. Tygodnie. Rak był wszędzie. Jej organy wkrótce miały się poddać. Lekarz chciał wykonać awaryjne cesarskie cięcie, żeby wyciągnąć z niej dziecko i dać jej ciału ostatnią szansę na poprawę. Przepustka Zdrowaś Maryjo, tak to nazwał. Powiedziała nie. Było zbyt wcześnie, by dziecko mogło się urodzić. Zaakceptowała swój los; musiała po prostu wytrzymać tak długo, jak się dało – dla dziecka. Rzucam zeszytem o ścianę i przemierzam pokój. Dlaczego, do cholery, ona to zrobiła? Dlaczego nie dała sobie każdej możliwej szansy? Nie chodziło o prawo do życia – Meg zawsze mówiła o prawach kobiet, równym wynagrodzeniu, nierówności płci i „tych starych, białych dupkach z Waszyngtonu, którzy myślą, że penis daje im prawo do rządzenia się pochwami”. Była za prawem do wyboru. I zdecydowanie podjęła swoją decyzję, prawda? Podnoszę dziennik z podłogi i przerzucam strony do kolejnego wpisu, przeszukując jej bazgraniny, pragnąc odnaleźć czegoś sensownego, jakieś wskazówki, jakieś odpowiedzi. Do czasu, kiedy docieram do końca dziennika, jedno słowo wyskakuje na mnie częściej niż tysiąc innych, ostatnie słowo w ostatniej linijce: dziedzictwo.

Hope ostatnio dużo kopie. Boli mnie, kiedy to robi, jakby ktoś mnie bił od wewnątrz. Ale nie szkodzi. Właściwie, to jedyna dobra rzecz ostatnimi czasy. Nie mogę patrzeć na swoich rodziców albo Mabel, bo widzę w ich twarzach tylko udrękę. Wiedzą, że umieram. Wiedzą i nienawidzą mnie za to. A Ryden… Ryden wciąż tkwi w zaprzeczeniu. Z nim jest jeszcze trudniej. Z nim muszę udawać. Tłumaczenie: marika1311

Strona 89

Wciąż ma nadzieję, ale ja mu ją odbiorę. Ciężko mi się uśmiechać, ale nie przestanę. Nie odbiorę mu tej nadziei. Za bardzo go kocham. A to sprawia, że mam ochotę ryczeć. Ale potem Hope mnie kopie i czuję się lepiej, bo wiem, że wszystko z nią w porządku, że jest zdrowa. Moje małe dziedzictwo.

I to wszystko. Nie ma nic więcej w tym dzienniku. Poza tą listą. Dziedzictwo. To dlatego Meg nalegała na urodzenie dziecka? Bo chciała coś po sobie zostawić? Mogła napisać książkę, przeznaczyć na zbiórki charytatywne jej fundusz na studia albo posadzić cholerne drzewo. Nie, ona musiała zrobić tę jedną rzecz, która gwarantowała, że nawet musiała coś po sobie zostawić, jedyną rzecz, która zapewniała, że jej trzydzieści procent szans na przeżycie gwałtownie zmalały do wielkiego zera. Opadam na podłogę, ściskając dziennik w rękach. Gdzieś głęboko w mojej głowie rozbrzmiewając syreny, sygnały ostrzegawcze. Przed czym ostrzegają, nie mam pojęcia. Ale wracam do początku i zaczynam to czytać od nowa. Kiedy docieram do rozmowy o nazwaniu Hope, to dziwne wrażenie, które miałem przy czytaniu tego po raz pierwszy, drugi i trzeci, zaciera się i nagle te słowa i litery rozszyfrowują się przed moimi oczami, tworząc jasny komunikat. Znam cię, Meg. Wiem, że u ciebie za wszystkim stoi jakiś powód. Ale to dziecko będzie miało mamę i tatę. Te oba zdania wypowiedziałem ja. Absolutny, niezaprzeczalny, spisany dowód na to, że jestem idiotą. Wiedziałem, że Meg nie zrobiłaby niczego bez dobrze przemyślanego powodu. Oczywiście, że przemyślała wszystkie rezultaty i prawdopodobieństwa. Od chwili, gdy dowiedziała się o ciąży, wiedziała, że prawdopodobnie umrze, ale mimo to zdecydowała, że posiadanie dziecka było od tego ważniejsze. Przez cały czas tak nalegała na to, żeby dziecko miało moje nazwisko, bo wiedziała, że Hope nie będzie miała mamy i taty. Te całe gadki w stylu „wszystko będzie dobrze” były totalną bzdurą. Przez cały czas mnie okłamywała. Czytam resztę wpisów, a ta nowoodkryta wiedza zabarwia każde słowo.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 90

☑Mabel

□Alan □Ryden Ta lista musi coś oznaczać, do cholery. Jestem tego jeszcze bardziej pewny teraz, kiedy wiem, że Meg miała przede mną tajemnice. Że mnie okłamywała. I muszę się dowiedzieć, co ona oznacza.

***

Podjeżdżam pod dom Alana. Pisałem do niego w drodze i najwyraźniej nie miał żadnych gorących planów na sobotę, bo czeka na mnie na zewnątrz. - Hej. – mówię, wysiadając z samochodu. - Co tam? – pyta. Wyciągam fotelik Hope z auta, podaję go Alanowi i ruszam prosto do drzwi jego domu. - Stary, co się dzieje? – pyta znowu, idąc za mną. - Muszę przejrzeć twój pokój. Masz coś przeciwko? – Zatrzymuję się na schodach wejściowych i odwracam się do niego. Gapi się na mnie, kompletnie oniemiały. Ale przytrzymuje otwarte drzwi. - Czuj się jak u siebie w domu. Wiem, że powiedział, że nie ma tu żadnych dzienników, ale muszę to sprawdzić na własną rękę. Idę prosto do jego pokoju – byłem tutaj kilka razy z Meg, kiedy była jeszcze silna i na początku ciąży. Wygląda dokładnie tak, jak można się tego spodziewać: podwójne łóżko pokryte schludną, niebieską pościelą, sterty książek, poukładane ciuchy i pełno plakatów reklamujących koreańskie filmy i hip-hop. Jest tu także plakat Grace Park, która jest seksowna jak cholera. Najpierw sprawdzam jego półki z książkami. Nic. Szafka nocna, komoda… czysto. Pod łóżkiem jest tylko duża szuflada wypełniona zimowymi ubraniami. Grzebię w nich, ale nic nie jest między nimi ukryte. Na półce ponad jego biurkiem jest kilka zeszytów,

Tłumaczenie: marika1311

Strona 91

ale wszystkie są wypełnione szkolnymi notatkami Alana. Żadnego dziennika w zasięgu wzroku. Alan stoi w progu, z Hope na rękach. Nie siedzi już w foteliku, nie śpi i bąbelki śliny tkwią między jej wargami. W jego ramionach jest tak szczęśliwa, jak na rękach mojej mamy. Ten dzieciak kocha dosłownie wszystkich oprócz mnie. - Muszę sprawdzić resztę twojego domu. Alan bez słowa odsuwa się z drogi. Nie wiem, co ja wyprawiam. Nigdy nie byłem w przeważającej części jego domu. Ale nie mogę przestać. Jestem zdesperowany. Przechodzę z pokoju do pokoju, przeszukując regały, miejsca pod łóżkami oraz szuflady komody i szafy. Część mnie wie, że nie ma mowy, by Meg schowała dziennik między bielizną ojca Alana, ale inna część mnie nalega na to, bym szukał wszędzie. Kiedy docieram do kuchni, wpadam na matkę Alana. Kiedy w tym tygodniu podrzucałem do nich Hope albo ją odbierałem, nie ruszałem się dalej niż do podjazdu, więc przez jakiś czas jej nie widziałem. - Pani Kang. – mówię, zatrzymując się. Wygląda na bardziej zaskoczoną moim widokiem, niż ja jestem zaskoczony jej. Co ma sens. Ona tutaj mieszka. To nie jest takie dziwne, że jest we własnej kuchni. Ale ja jestem chyba ostatnią osobą, po której ona spodziewała się, że wpadnie do jej kuchni, z zaczerwienioną twarzą i zamiarem splądrowania jej domu w celu odnalezienia mojej osobistej wersji Świętego Graala. - Witaj, Ryden! Jak miło cię zobaczyć. Czy Alan powiedział ci, jak bardzo uwielbiamy spędzać czas z malutką Hopie? Ale z niej laleczka. Hopie? - Tak. – odpowiadam, próbując się uspokoić. – Bardzo dziękuję, że się nią opiekujecie. Naprawdę to doceniam. - Oczywiście! Kiedy tylko chcesz. – Jej twarz nagle traci swój blask. – Wszyscy bardzo tęsknimy za Meg. To pocieszające, mieć tutaj małą Hope. Prawda, Alan? Odwracam się i zauważam, że Alan stoi za mną razem z Hope na rękach. - Tak. Prawda. - Pani Kang, przepraszam, jeśli to pytanie dziwnie zabrzmi, ale nie widziała pani jakiegoś dziennika Meg leżącego gdzieś w domu? Marszczy lekko brwi. - Masz na myśli te zeszyty, w których zawsze pisała? - Tak. Tłumaczenie: marika1311

Strona 92

Zastanawia się przez chwilę. - Nie, nie widziałam ich. Już od jakiegoś czasu. Kiwam głową. - Okej. Cóż, i tak dziękuję. Alan odprowadza mnie do samochodu. - Tak, więc… przepraszam za to. – mówię. - Teraz mi to wyjaśnisz? Biorę od niego Hope, a ona natychmiast zaczyna kwilić. - Po prostu myślałem… nie wiem, co myślałem. – Ustawiam fotelik Hope na miejscu i przypinam go pasem. – Przeczytałem coś w dzienniku Meg… - Urywam. Nagle czuję potworne zmęczenie. Zamykam drzwi i całym ciężarem ciała opadam na samochód. Czuję na sobie wzrok Alana. - Bez obrazy, stary, ale wyglądasz na trochę nieogarniętego. Nic nie mówię. Sprzeczanie się wymaga jakieś cząstki energii. - Może nadszedł czas, żeby odpuścić, Ryden. To znaczy, serio, nawet jeśli zostawiła gdzieś dwa inne dzienniki… - Zostawiła. – Podnoszę gwałtownie głowę i na niego patrzę. – Myślałem, że zgodziłeś się z tym, że mogła to zrobić. - Powiedziałem, że mogłaby to zrobić, a nie, że faktycznie to zrobiła. Ale nawet gdyby to zrobiła i nawet jeśli je znajdziesz, to czego się po nich spodziewasz? Jej wciąż nie będzie, stary. Doprowadzisz się do szaleństwa. To nie jest tego warte. Odpycham się od drzwi i siadam na kierownicą, spoglądając na Hope we wstecznym lusterku. - I tu się mylisz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 93

Rozdział trzynasty Dzisiaj jest niedziela. Nie muszę pracować. Alleluja, amen. Nie mam też dziś żadnego treningu. Ale to oznacza, że jestem na zmianie z Hope. I nie mam wymówki. W nocy w zasadzie nie spałem, po raz kolejny. Pomiędzy tym całym płaczem, karmieniem i zmianą pieluch, moje myśli były zajęte tym, co powiedział Alan. Czy te dzienniki naprawdę gdzieś tam są? Czy ta lista coś oznacza, czy to ja jestem tak zdesperowany, że uknułem w swojej głowie jakiś wielki spisek? Nie. Nawet jeśli okaże się, że ta lista to nic więcej niż mały system organizacyjny do zarządzania dziennikami, nawet jeśli to nie ma jakiegoś wielkiego, ważnego, zmieniającego świat celu, to ma sens to, że jeśli Meg zaznaczyła pierwszy kwadracik na liście, to gdzieś są kolejne dwa dla mnie i Alana. I co złego może się stać, jeśli nadal będę ich szukał? Znowu dzwonię do Mabel. Odbiera po czwartym dzwonku. - Co tam? Wszystko gra? - Tak, czemu pytasz? - Bo jest siódma szesnaście w niedzielę. Spoglądam na zegarek. Faktycznie. - Och. Przepraszam. Nie śpię za dobrze. - Nie szkodzi. – Jej ton głosu jest teraz delikatniejszy. Kurwa. Nie chcę jej litości. Odchrząkam i przechodzę od razu do sedna. - Słuchaj, jest jakiś sposób, żebyś mogła uzyskać dostęp do magazynku, gdzie są jej rzeczy? Milknie na chwilę. - Nie wiem. Nie wiem, gdzie to jest i jaki numer ma ten magazynek. - Nie możesz zapytać rodziców? - Chyba nie rozumiesz. Nie będą o niej rozmawiać. Poza kilkoma zdjęciami mnie i Meg na kominku w salonie i pudełku z prochami na parapecie – i ogromnej ilości wina, którą mój tata wypija codziennie, więc nigdy nie jest na tyle trzeźwy, by w obecności matki odbyć prawdziwą rozmowę – jest tak, jakby ona była tu tylko przejazdem, gościem, który wyprowadził się, kiedy znalazł coś lepszego. – Mabel znowu milknie. – Nigdy nie byli kochanymi, cudownymi rodzicami; wszyscy to

Tłumaczenie: marika1311

Strona 94

wiemy. Ale teraz oni… to tak, jakby zdecydowali, że nie odczuwanie niczego jest lepsze niż bycie smutnym. – Brzmi gorzko, a w jej głosie pobrzmiewa wyczerpanie. Meg nie chciałaby, żeby jej prochy stały na parapecie tego surowego, zimnego domu. Wolałaby, żeby zostały rozrzucone nad jeziorem, na naszym miejscu. Chciałbym zostać tu z tobą na zawsze, powiedziałem kiedyś, kiedy tam byliśmy. Ja też, odszepnęła. Tutaj jest idealnie. Chciałbym móc to dla niej zrobić. Ale przekonanie jej rodziców, żeby pozwolili mi to zrobić, najpierw wymaga dania im do zrozumienia, że ja i Hope faktycznie istniejemy. A to się raczej nie wydarzy. Chociaż ogromne ilości alkoholu brzmią jak całkiem dobra taktyka unikania – może będę musiał tego spróbować. - Mabel. – mówię. – Posłuchaj. Ten dziennik, który mi dałaś, ma z tyłu zrobioną listę. Przy twoim imieniu jest zaznaczony kwadracik, a potem są puste przy imionach moim i Alana. Pamiętasz, czy to widziałaś? - Tak, chyba tak. - Masz jakiś pomysł, co to może znaczyć? - Może chciała zostawić każdemu z nas dziennik. – Słyszę w jej głosie, że wzrusza ramionami. - Tak, ale dlaczego? Dlaczego miałaby wybrać trzy dzienniki spośród setek, które miała? I dlaczego po prostu by nam ich nie dała? - Nie wiem. Może te były dla niej ważniejsze od innych. Hm. Czy w tym dzienniku było coś innego albo nietypowego? Próbuję sobie przypomnieć. Decyduję się, że powiem jej o tym, czego się domyśliłem. - Myślę, że Meg wiedziała, że umrze. - No tak, była taka część pod koniec dziennika, kiedy to napisała. - Nie, mam na myśli, że wiedziała o tym o wiele wcześniej. Może nawet zanim zaszła w ciążę. Myślę, że to dlatego postanowiła urodzić dziecko. - Nie rozumiem. – Teraz brzmiała nieufnie. Wyjaśniam jej to „dziedzictwo”. Mabel milczy. - Jesteś tam? – pytam. - Tak. Tylko… myślę. Zawsze była taka pewna, że wszystko będzie dobrze. - Okazuje się, że może nie była. – A ja nigdy tego nie zauważyłem. Dodajcie to do listy sposobów, na które ją zawiodłem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 95

- Zatrzymała dziecko, bo myślała, że i tak umrze? – szepce Mabel. – Zamęczała się. - Tak. Więcej ciszy. - Wydaje mi się – mówię – że chciała, żebyśmy o tym wiedzieli, z jakiegoś powodu. Albo przynajmniej chciała, żebyś ty wiedziała. I dlatego zostawiła dziennik w twoim pokoju. Mabel śmieje się lekko. - To właśnie moja siostra. Zawsze planowała naprzód. Kiedyś cały czas pisała listy „za i przeciw”. Widziałeś kiedyś, żeby to robiła? Dotyczyły takich głupot jak to, czy mama powinna kupić długoziarnisty czy krótkoziarnisty brązowy ryż. Były wszędzie, w całym domu. Kiedy przychodziła sprzątaczka, zbierała je i układała w mały stosik na stole w kuchni. Uśmiecham się. - Więc teraz już rozumiesz, dlaczego muszę znaleźć tamte dwa dzienniki? - Spróbuję dowiedzieć się, jak dostać się do magazynku. – mówi Mabel. – Oddzwonię.

***

Dwie godziny później telefon nadal się nie odezwał. To nie tak długo, prawda? Nie szkodzi. Nie ma problemu. Sfrustrowany, rzucam komórkę na podłogę. Ląduje na stosie brudnych ubrań. Człowieku, przestań świrować. Dostaniesz swoje odpowiedzi, kiedy się pojawią. Nie jest tak, że Meg magicznie powróci do życia, jeśli w określonym terminie znajdziesz tamte dwa dzienniki, czy coś takiego. Prawda, ale w notatnikach mogą być informacje, które mogą mi pomóc z Hope. Podsumowując, jeśli istnieje dziennik z zaznaczonym kwadracikiem przy moim imieniu, chcę go. Muszę odwrócić od tego swoją uwagę. Zmieniam Hope pieluchę, wcieram w nią krem do opalania dla dzieci, ubieram ją w śpioszki ze wzorkiem w biedroneczki, wsadzam ją do nosidełka na mojej piersi i biorę do ręki torbę na pieluchy. Tak właściwie nie płacze, ale kwili i się wierci, jak Tłumaczenie: marika1311

Strona 96

kot, który nie chce siedzieć w jednym miejscu wystarczająco długo, żeby weterynarz mógł posłuchać jego serca, sprawdzić mu uszy czy coś w tym stylu. Mama jest na zewnątrz i wyrywa chwasty ze szczelin na podjeździe. Ma w uszach słuchawki i tańczy do rytmu jakieś piosenki. Pewnie to coś Alanis Morissette. Ona ją uwielbia. Właściwie tak jak wszystkie rozłoszczone wokalistki specjalizujące się w rocku. Przez chwilę jej się przyglądam, niezauważony. Wygląda na taką szczęśliwą, zupełnie jakby nasze życia nie były kompletnie popieprzone. Wiele jej przyjaciół nie ma jeszcze dzieci. Niektórzy z nich wzięli ślub, inni nie, a dzieci tych, którzy je mają, są malutkie, niemowlaki albo do czterech lat. Ale większość z nich jest błogo wolna od dzieci. Czasami przychodzą na „wieczór filmowy”. Salon zostaje opanowany przez sześć lub siedem kobiet w wieku około trzydziestu lat, większość z nich nadal jest seksowna, piją mrożone margarity, rozmawiają, śmieją się i nie zwracają na film na ekranie. Kilka razy podsłuchałem ich rozmowy. Zazwyczaj rozmawiają o seksie, o tym, jak wspaniały jest nowy basista w Starbucksie albo jacy beznadziejnie rozczarowujący są mężczyźni, których poznają na stronach randkowych. To zupełnie nie pasuje do mamy. I w takich momentach zawsze uderza we mnie to, jak inaczej wyglądałoby jej życie, gdyby nie ja. Faceci, z którymi się spotykała – a przynajmniej ci, których poznałem – byli frajerami. Na początku wydają się być w porządku, nie w spektakularny sposób, ale w wystarczający. Ale potem dowiadują się, że ma nastoletniego syna i dochodzą do wniosku, że „nie są gotowi na takie coś”. A teraz, kiedy jest też babcią? Zapomnijcie. Nigdy nie widziałem mamy zakochanej. Widziałem, że desperacko miała nadzieję na możliwą miłość. Widziałem ją z łezką w oku i rozmarzonym uśmiechem na twarzy, kiedy docierała do końca jednej z jej książek o wampirzych romansach. Widziałem, jak wracała rano do domu po nocy spędzonej u faceta, nabuzowaną i z głową w chmurach, mówiącą mi „To może być ten jedyny, Ry. Czuję to”. Widziałem, jak przedstawiała mi jakiegoś faceta i intensywnie nas obserwowała, próbując ocenić nasze reakcje wobec siebie, liczą na to, że „coś zaskoczy”. Ale nigdy nie widziałem, by była całkowicie i w pełni zakochana. Nie sądzę, żeby była zakochana od czasów Michaela. Spoglądam na Hope. Też obserwuje, jak mama tańczy i tak jakby się uśmiecha. Zastanawiam się, czy jest wystarczająco duża, żeby uważać coś za zabawne. Wtedy mama unosi wzrok i spostrzega, że tu stoimy. - Hej, kolego. – mówi, rzucając garść chwastów na stos z boku podjazdu i wycierając dłonie o jeansy. Wyciąga słuchawki z uszu. – Gdzie idziecie? Gdziekolwiek, gdzie będę mógł przestać obsesyjnie rozmyślać o dziennikach Meg. Tłumaczenie: marika1311

Strona 97

- Nie wiem. Po prostu muszę wyrwać się z domu. Kiwa głową. - Porozmawiamy wieczorem? Zrobię bakłażany z parmezanem. To moje ulubione danie. Robi to tylko na specjalne okazje lub gdy chce mi się podlizać. Wiem, o czym będzie ta „rozmowa” – o tym samym, o czym starała się mnie nakłonić do rozmowy przez całe lato. Wielki Dylemat co do Opieki. - Dobra. – mówię. – O której mam być w domu? - Koło siódmej? - Okej. - Baw się dobrze! Przechodzę obok mojego samochodu, który mama przestawiła z podjazdu na ulicę, żeby zrobić miejsce na swoje pielenie, i udaję się na piechotę. Na zewnątrz jest naprawdę ładnie – nie za gorąco, słonecznie, cicho, z lekkim wiatrem. Kopię kamień przede mną, toczy się do przodu, a kiedy znowu do niego dochodzę, kopię go ponownie. To dziwnie kojące zajęcie. Nogi i ręce Hope zwisają z otworów w nosidełku, a jej główka na mnie opada, kiedy mała zaczyna przysypiać i tuli się do mojej piersi. Jest jak miniaturowy grzejnik. Niezobowiązująco unoszę dłoń i delikatnie głaszczę ją po główce, uważając, żeby nie nacisnąć zbyt mocno na ciemiączko. Ale wtedy ona odrywa się i znowu zaczyna płakać, marszcząc twarzyczkę. Dobra. Niech ci będzie. Kiedy dochodzę do końca ulicy i muszę podjąć decyzję – w prawo w kierunku jeziora lub w lewo w stronę centrum miasta – mój telefon wibruje.

Joni: Co tam?

Och, chodzę sobie po ulicy z moją córką, o której nie masz pojęcia.

Ryden: Niewiele. Odpoczywam. A ty? Joni: To samo. Chcesz coś porobić?

Minęło dużo czasu, odkąd ostatni raz ktoś pytał, czy się spotkam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 98

Odwracam się w stronę jeziora i spoglądam na Hope. Nawet gdybym mógł skoncentrować się na czymkolwiek innym prócz tego, czy Mabel robi postępy w dostaniu się do magazynku i nawet gdybym nie miał na wieczór zaplanowanej nieuchronnej randki z mamą, i tak nie byłbym w stanie spotkać się dziś z Joni. Bo mam dziecko. Jak popieprzone to jest? Mówię to na głos. Może wtedy to nabierze więcej sensu. - Jestem rodzicem. Jestem ojcem. To wszystko sprawia, że mam ochotę wskoczyć do jeziora i nigdy z niego nie wypłynąć. Naprawdę muszę znaleźć te dzienniki. Albo Michaela. Albo to i to.

Ryden: To nie jest mój najlepszy dzień. Chyba muszę pobyć trochę sam.

To nie jest kłamstwo. Joni:  Chcesz, żebym przyniosła ci trochę słodyczy? Ryden: LOL. Nieee. Przez ciebie przytyję. Joni: Um, czy ty siebie widziałeś? To chyba genetycznie niemożliwe, żebyś przytył.

Zatrzymuję się, z kciukami unoszącymi się nad klawiaturą. To wszystko zaczyna się za bardzo zbliżać do flirtu. Muszę to powstrzymać. Ryden: Muszę kończyć. Do zobaczenia jutro w pracy.

Dodaję uśmiechniętą buźkę, ale usuwam ją, zanim wysyłam wiadomość. Kilka minut później, moje stopy dotykają trawy i idę prosto w kierunku wody. To nie jest moja ulubiona część jeziora – jest trawiasta, wszędzie są drzewa i to w ogóle nie przypomina plaży –ale jest w pobliżu domu, no i lepsze to, niż nic. Dziś jest dość gorąco, prawdopodobnie jeden z ostatnich letnich dni w tym roku. Wkrótce znowu będzie zima, a Hope będzie zbyt ciężka, by ją nosić w nosidełku i będzie tak, jak wtedy, gdy się urodziła i musiałem pchać jej wózek przez śnieg. Siadam na trawie, ściągam z siebie koszulkę i kładę ją na ziemi, żebym mógł położyć na niej Hope. Jest teraz bardziej krzepka niż kiedyś, ale nadal dość zwiotczała, więc Tłumaczenie: marika1311

Strona 99

za każdym razem, kiedy ją kładę, muszę uważać, żeby jej główka nie odleciała do tyłu. Nie jestem pewny, co by się stało, gdyby do tego doszło, ale wydaje mi się, że lepiej się tego nie dowiadywać. Zaczyna kwilić, wydając z siebie te dziecięce dźwięki i rozrzucając dookoła swoje nogi i ręce, ale nie płacząc całkowicie. Daję jej gryzaczek do zabawy. Kiedy się uspokaja, opieram się na łokciach, wpatrując się w wodę. Powierzchnia wody marszczy się z wiatrem. Nie wiem, jak długo tak pozostaję, wbijając wzrok w przestrzeń, ale słońce jest ciepłe, mój umysł pusty, a wzrok nieskupiony i naprawdę dobrze jest nie myśleć. Kiedy mój telefon znowu brzęczy, podrywam się. Teraz słońce rzuca promienie na jezioro pod innym kątem. Mam wrażenie, że na chwilę odpłynąłem. Fajnie. To kolejna wiadomość od Joni – ale ta ma dołączony plik audio.

Joni: Pomyślałam, że możesz tego potrzebować.

Wciskam play. Na początku nie mogę określić dźwięków dobiegających z mojego telefonu. To nie jest piosenka, tyle mogę stwierdzić. I nikt też nic nie mówi. Podkręcam głośność tak mocno, jak się da i w końcu to do mnie dociera. To pokój Joni. Dźwięki ulicy, fontanna. To dźwięki z Washington Square Park. Nie mogę się powstrzymać – uśmiecham się. Naprawdę się uśmiecham, co ostatnio tylko Joni potrafi sprawić. Kładę telefon między mną i Hope i obserwuję, zdumiony, jak dźwięki kołyszą ją do snu. Jasna cholera. To coś jak jazda samochodem, tylko lepsze.

Ryden: Dziękuję.

Nawet nie ma pojęcia, jaki prezent mi dała. Pewnego dnia jej o tym powiem. Jakieś pięćset metrów dalej, dwie dziewczyny rozkładają koc na trawie. Blondynka i rudowłosa, obie mają założone przeciwsłoneczne okulary. Są mniej więcej w moim wieku, ale nigdy wcześniej ich nie widziałem. Może są na studiach. Ściągają swoje spodenki i topy i nagle stoją tam tylko w maleńkich bikini, rozsmarowując krem z filtrem po rękach, nogach, brzuchach i – Jezu drogi – cyckach. Nie mogę oderwać wzroku. Usta mi wysychają. Są niesamowicie seksowne. A potem jedna z nich odsuwa na bok swoje włosy, a druga smaruje jej plecy. Przełykam ślinę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 100

Naprawdę potrzebuję seksu. Nie związku. Nie miłości. Tylko seksu. Kiedy ostatni raz w ogóle sobie… um… ulżyłem? Nie mogę sobie przypomnieć. Jakie to, kurwa, smutne. Ale mówię serio. Jeśli nie jestem w pracy, jestem na treningu, jeśli nie na treningu, to albo przebywam z płaczącym dzieckiem albo jestem tak wyczerpany, że ledwie mogę utrzymać otwarte powieki. Co mam niby zrobić, powiedzieć „Hej, mamo, mogłabyś przez dziesięć minut zająć się Hope, żebym mógł w spokoju zrobić sobie dobrze”? Blondynka przyłapuje mnie na tym, że się gapię, a ja szybko odwracam wzrok, kiedy mówi coś do swojej koleżanki. Nie gap się, idioto. Kiedyś zachowywałeś się lepiej. Koncentruję się wyłącznie na wodzie przede mną tak długo, jak mogę wytrzymać, a kiedy w końcu wracam do nich spojrzeniem, widzę, że dziewczyny idą w moją stronę. Cholera. Siadam prościej, modląc się w duchu, że materiał moich jeansów ukrywa mój wzwód. - Cześć. – mówi blondynka. Druga tylko się uśmiecha. - Cześć. – odpowiadam. - Zastanawiałyśmy się, czy chcesz… o mój Boże, czy to dziecko?! Ich wzrok staje się rozmarzony, a na ich twarzach pojawiają się te sentymentalne uśmiechy. Zabijcie mnie. - Taa. To Hope. To moja, um, siostrzenica. Jestem Ryden. - Ja jestem Jaime. – odpowiada blondynka. – A to Emory. Emory lekko mi macha, a jej cycki podskakują. - Więc, Ryden. – mówi Jaime, przekładając jej włosy na jedno ramię i nieśmiało się kołysząc. – Chcesz z nami posiedzieć? Mamy dużo miejsca na naszym kocu. I schłodzone drinki. Kuszące, ale nie. Z tysiąca różnych powodów. - Nie, dzięki. Tutaj jest mi dobrze. Jaime i Emory wydymają wargi, ich twarze przybierają identyczny wyraz, że nagle mam zabawną wizję tego, jak ćwiczą tę minę razem przy lustrze. - Okej, no dobra, będziemy tam, gdybyś zmienił zdanie. Kiwam głową. Potem ruszają się, żeby odejść, ale Jaime się odwraca. Tłumaczenie: marika1311

Strona 101

- Przy okazji, czego słuchasz? To dziwne. Hej, nie obrażaj cudownej kołysanki mojej córki. - To Washington Square Park. – odpowiadam po prostu. Wzrusza ramionami i odchodzi. Półtora roku temu, ta cała sytuacja przebiegłaby zupełnie inaczej. Kładę się na trawie, trzymając dłoń na brzuszku Hope, żeby upewnić się, że wciąż tu leży i zamykam oczy. Przez sen łapie mnie za palec. Nie mija dużo czasu, zanim usypiają mnie dźwięki Nowego Jorku z mojego telefonu w połączeniu z unoszeniem i opadaniem mojej dłoni od oddechu Hope oraz delikatny nacisk jej uścisku na moim palcu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 102

Rozdział czternasty Budzę się nagle na dźwięk płaczu. Siadam powoli i odgarniam włosy z oczu. Jest prawie ciemno. Czuję coś dziwnego na twarzy – przebiegam po niej dłonią i czuję na policzku pełno źdźbeł trawy. Dźwięki parku ucichły. Cholera, telefon mi padł. Jaime i Emory sobie poszły. Prawdopodobnie już dawno. Powietrze jest teraz o wiele chłodniejsze. A Hope płacze. Pochylam się i wącham powietrze obok jej tyłka – yep, sfajdała się w pieluchę. Fantastycznie. Uderzam się kilka razy po twarzy, żeby się rozbudzić i z jednocześnie obrzydzeniem i przygnębieniem podejmuję się przyziemnego zadania, by ją przebrać. Kilka metrów dalej stoi kosz na śmieci i ruszam w tamtą stronę, żeby wrzucić tam śmierdzącą pieluchę, ale się zatrzymuję. Nie mogę jej tak po prostu zostawić tam na trawie. Widziałem America’s Most Wanted. Cały czas porywają tak dzieci. Rodzic na chwilę się odwraca, a potem puf – dziecka nie ma. Kolejny przykład na to, jak nic, nawet coś tak maleńkiego jak wyrzucenie pieluchy, nigdy już nie będzie proste. Odkładam pieluchę, podnoszę dziecko i rozpoczynam absurdalnie skomplikowany proces ubierania koszulki, jednocześnie ją trzymając. To wiąże się z częstym ruszaniem ramionami i przenoszenia ciężaru Hope z jednej ręki na drugą, podczas gdy jej rączki, nóżki i głowa podskakują we wszystkich kierunkach, a ona krzyczy mi w uszy. Następnie pakuję wszystkie rzeczy, przyczepiam nosidełko do swojej piersi i wkładam do niego Hope. Pewnie jest głodna. Właściwie to tak, jak ja. A potem sobie przypominam – bakłażany z parmezanem. Cholera, która godzina? - Niedługo dostaniesz butelkę, kochanie. – mówię, podnosząc brudną pieluchę i w końcu wrzucając ją do kosza na śmieci. Piętnaście minut później przechodzę przez frontowe drzwi. Na zegarku przy schodach widać, że jest siódma czterdzieści sześć. - Mamo? - Tutaj. Jest w kuchni i siedzi przy zastawionym stole. Wkłada zakładkę do swojej książki. Na środku stołu stoi koszyk z pieczywem czosnkowym i dwie otwarte butelki z piwem – jedna obok niej, prawie pusta i druga po mojej stronie, pełna, ze skraplającą się wodą na szyjce. Unoszę brew. To coś nowego. Mama spogląda tam, gdzie ja.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 103

- Pomyślałam, że moglibyśmy wypić razem piwo, skoro, no wiesz, jesteś teraz ojcem, praktycznie dorosły. Ale najwyraźniej się myliłam. Och, teraz to widzę. Jest wkurzona. - Przepraszam, mamo. Telefon mi się rozładował. I zasnąłem. – Wyciągam komórkę z kieszeni i kładę ją na stole jako dowód. Przebiega dłońmi po włosach. Ha. Musiałem to po niej odziedziczyć. Nigdy wcześniej tego nie zauważyłem. - Gdzie byłeś? - Nad jeziorem. Przygląda mi się. Po prostu tak stoję, przy stole, jakbym czekał na jej zaproszenie, by usiąść. Jakby to nie był też mój dom. W końcu jej wyraz twarzy się zmienia, a zdenerwowanie i oskarżenie znikają. - Podaj mi dziecko. – mówi, wyciągając do mnie ręce. Wręczam jej Hope, a mama ją ucisza i do niej gaworzy. - Jest głodna. – mówię. Upuszczam torbę i nosidełko na środek podłogi, podgrzewam butelkę dla Hope i wyciągam bakłażany z parmezanem z piekarnika. Pachną niesamowicie. Nakładam nam na talerze i wszyscy jemy. Piję moje piwo, bo lepsze ciepłe niż żadne. To było całkiem fajne ze strony mamy. Patrzę na nią, kiedy jakoś udaje jej się jednocześnie jeść i karmić dziecko w swoich ramionach i coś we mnie uderza – coś tak oczywistego, ale coś, o czym nigdy wcześniej nie myślałem, a przynajmniej nie świadomie. - Jesteś naprawdę dobrą mamą, mamo. – stwierdzam. Unosi wzrok, zaskoczona. - Dzięki, Ry. Miałam trochę praktyki, wiesz. – Kiwa głową na Hope, która szczęśliwie pije swoje mleko. - Wiem. Ale nie chodzi tylko o dzieci. Zawsze byłaś dla mnie dobrą mamą, bez względu na to, ile ma lat. Uśmiecha się, a małe zmarszczki, których nie mają jeszcze jej przyjaciółki, pokazują się obok jej oczu. Biorę kolejny łyk. Chyba jestem w nastroju do rozmowy, bo mówię: - Rodzice Meg nie byli dobrymi rodzicami. Mama tylko kiwa głową, jakby już to wiedziała. Zeskrobuję mój talerz do czysta bokiem widelca i zlizuję ostatnie resztki sosu i sera. - Wezmę sobie jeszcze. Chcesz też? Tłumaczenie: marika1311

Strona 104

- Nie, już nie mogę. – odpowiada mama. – Dzięki. Kiedy siadam z powrotem, wypijam ostatni łyk mojego ciepłego piwa i mówię to, co jest nieuniknione. - Więc, chciałaś porozmawiać. – Równie dobrze mogę mieć to z głowy, żebym mógł zadzwonić do Mabel i sprawdzić, co się dzieje. Mama odstawia pustą butelkę Hope na stół i na mnie spogląda. - Za tydzień od jutra rozpoczyna się szkoła, Ryden. - Wiem. - Co zrobimy z tą małą kruszynką? Gapię się na swój talerz. - Alan może zabrać ją po szkole, kiedy będę na treningu, a potem mogę ją odebrać i podrzucić do domu, zanim pójdę do pracy. Mama kręci głową, jakby nie mogła uwierzyć w to, co mówię. - Przede wszystkim to nie jest sprawiedliwe, żeby tak polegać na Alanie. Nie płacisz mu, a wiesz, że to też jego ostatnia klasa. Hope nie jest jego dzieckiem. A szkoda. Whoa, a to skąd się wzięło? To znaczy, gdybym mógł zrobić to wszystko jeszcze raz, to oczywiście założyłbym pieprzoną prezerwatywę, bez znaczenia byłoby to, czy Meg była na pigułkach, czy nie. Ale to nie o tym pomyślałem. Pomyślałem o tym, że chciałbym, żeby to Alan był ojcem Hope. To oznaczałoby, że wszystko byłoby takie same – Meg by nie było, ale Hope tak. Z tą różnicą, że to Alan i Meg… Nie. W ogóle tego nie chcę. On po prostu o wiele lepiej zajmuje się Hope niż ja… - Ryden? – pyta mama. Hę? - Co? Przepraszam, lekko odpłynąłem. - Widzę. Proszę, musimy się na tym skupić. To ważne. - Przepraszam. - Sądzę, że naprawdę powinieneś przemyśleć sprawę Alana. Ale bardziej naglącym problemem jest to, co zrobimy z Hope, kiedy wy będziecie w szkole. - Szkoda, że Liceum Downey nie ma ośrodka opieki jak na UCLA. – mówię, wzdychając. - Tak, no cóż, nie sądzę, żeby mieli na to duże zapotrzebowanie. Prawda. Tłumaczenie: marika1311

Strona 105

Mama wstaje i bierze sobie kolejne piwo. Tym razem mi go nie oferuje. - Próbowałem wszystkiego, co mogłem wymyślić, mamo. Zadzwoniłem do dziadków, poszedłem do rodziców Meg… nie wiem, co jeszcze mogę zrobić. Mama kiwa głową. - Twój czek od babci i dziadka przyszedł wczoraj. – mówi. – Położyłam go na stoliku w korytarzu. Widziałeś? - Nie. – Byłem zde-kon-cen-tro-wa-ny. Mama na mnie patrzy, a za każdym razem, kiedy unoszę wzrok znad mojego pustego talerza, dostrzegam jej zmęczone oczy i nienawidzę siebie jeszcze bardziej za to, że musi przeze mnie przez to wszystko przechodzić. W końcu mówi: - Popytałam trochę. Mamy kilka opcji. - Naprawdę? Mamy? - Opcja pierwsza: w centrum jest placówka opieki nad dziećmi finansowana przez rząd i oferują ruchomą skalę cen. Dzwoniłam do nich i naliczaliby nam dwieście siedemdziesiąt pięć dolarów tygodniowo. Mam zamiar powiedzieć, że to brzmi niesamowicie – mniej więcej tyle zarabiam w Whole Foods. Jestem pewien, że mama pomoże mi z innymi wydatkami. Może poproszę też o podwyżkę w pracy. Ale ona mówi dalej. - Chociaż środowisko tam nie jest takie super, Ryden. Jest tam wiele dzieci i niewystarczająco dużo pracowników. Hope prawdopodobnie nie dostałaby dużo, jeśli w ogóle, osobistej uwagi. I obiekty zdecydowanie pozostawiają wiele do życzenia. Kto wie, jakie bakterie mogą tam być. - A jaka jest druga opcja? - Moja przyjaciółka Selena zaoferowała, że podzieli się z nami swoją nianią, co było bardzo hojne. Ich niania jest cudowna. Miło byłoby mieć miejsce, do którego Hope codziennie mogłaby trafiać. Ale oni mieszkają w Addison, więc musiałbyś jechać ponad pół godziny w każdą stronę przed szkołą i po niej. Co oznacza, że nie zdążyłbym na trening. Pół godziny tam po szkole, kolejne pół godziny, by dojechać do Alana, a potem powrót do szkoły. Każdego dnia spóźniałbym się prawie półtora godziny. Tak, trener zastanowiłby się nad tym przez, bo ja wiem, cztery sekundy. A potem bym wyleciał. Z drużyny. Sayonara, UCLA. - I podzielilibyśmy się kosztami – kontynuuje mama –bo stawka niani pójdzie w górę, jeśli miałaby się zajmować kolejnym dzieckiem. Selena powiedziała, że dwieście dolarów na tydzień by wystarczyło.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 106

Więc mam wybór między oddaniem mojej całej pensji, żeby Hope mogła iść do przeludnionej placówki, gdzie prawdopodobnie będzie ignorowana i złapie jakąś paskudną chorobę zakaźną albo rzuceniem piłki nożnej i spędzeniem dużo większej ilości w samochodzie, zaoszczędzając tym samym siedemdziesiąt pięć dolarów tygodniowo, żeby Hope miała o wiele bardziej wykwalifikowaną opiekę. Walę głową o stół. - Mózg mnie boli. Mama bierze głęboki oddech, najwyraźniej chcąc coś powiedzieć, ale wtedy dzwoni dzwonek. Unoszę głowę i na nią patrzę. - Otworzyć? - Tak, idź. – Podaje mi Hope i zaczyna sprzątać ze stołu. Otwieram drzwi. To Mabel. Moje serce nagle pędzi tak, jakbym zjeżdżał rowerem z wielkiego wzgórza. Uśmiecha się, kiedy widzi Hope. - Próbowałam się dodzwonić. Cały czas odzywała się poczta głosowa. - Telefon mi padł. - Och. - Znalazłaś coś? - Mogę wejść? Kręcę głową i wychodzę na werandę, zamykając za sobą drzwi. Nie chcę, żeby mama wiedziała o Wielkim Poszukiwaniu Dzienników. Dałaby mi tylko wykład o tym, że skupiam się na niewłaściwych rzeczach. Mabel i ja siadamy na schodach i bez pytania podaję jej Hope. Z radością ją ode mnie bierze. - Więc? – pytam. – Co masz? Nie odpowiada. Jest zbyt zajęta dzieckiem na swoich kolanach, które tym razem nie śpi. Siedzimy tam, Mabel mówi do Hope, dotyka jej małego noska i podstawia swój mały palec pod jej rączkę, śmiejąc się, kiedy go chwyta. Do rzeczy, Mabel. W końcu na mnie spogląda, zaskoczona, jakby faktycznie zapomniała, że tutaj jestem. Sięga do kieszeni swoich spodenek i wyciąga klucz z dołączoną do niego żółtą tabliczką. Na znaczniku jest napisane #1017. - Znalazłaś. – szepcę, gapiąc się na klucz, jakby był tym niebieskim diamentem z Titanica. Meg uwielbiała ten film. Nigdy tak naprawdę nie rozumiałem, dlaczego na końcu filmu oby dwoje nie mogli się zmieścić na tych drzwiach. Było tam dużo Tłumaczenie: marika1311

Strona 107

miejsca. Musieli po prostu zdjąć tą kamizelkę ratunkową, którą miała ubrana Kate Winslet i podpiąć ją pod drzwi, żeby te unosiły się na wodzie. Na pewno znaleźliby coś, co mogliby użyć – w wodzie pływało pełno rzeczy. Potem poczekaliby godzinę, uratowaliby ich i żyliby długo i szczęśliwie. Próbowałem wyjaśnić to Meg, a ona powiedziała, że mimo że podziwiała moją mądrość z zasad fizyki i krytyczne myślenie, to nie o to tutaj chodziło. Chodziło o to, że to było piękne i romantyczne, że Leonardo DiCaprio poświęcił siebie dla Kate Winslet, zamiast martwić się o swój los. Powiedziała, że to jest „epicka historia miłosna”. Dokładnie w tym momencie powinienem się domyślić, że ona też odejdzie w blasku niepotrzebnej, błędnej chwały. - Był w schowku samochodu mojej mamy. – mówi Mabel. – Wieczność tego szukałam. - Chodźmy. – stwierdzam, wstając. Ale potem przypominam sobie o mamie. Jeśli teraz zwieję, nie kończąc naszej rozmowy, straci każdy ułamek wiary we mnie, który jej pozostał. – Czekaj. – Siadam. – Cholera, nie mogę. Może jutro? Możesz wstać wcześnie? Mam trening o dziewiątej. - Tak, może być. Ale przejrzenie wszystkich pudeł może zająć dużo czasu. Trochę ich tam jest. Kiwam głową, myśląc nad tym. - Dobra, zaczniemy rano i zobaczymy, ile nam się uda zrobić. Przyjadę po ciebie o siódmej.

***

Przez całą noc rozmyślam nad opieką nad Hope, żeby pokazać mamie, że podchodzę do tego poważnie, ale dajcie spokój, nie ma wątpliwości, która opcja jest lepsza. Jeśli zgodzę się na nianię, będę musiał zrezygnować z piłki, ze stypendium, studiów, moich szans, żeby grać zawodowo. Co wpłynie też na przyszłość Hope. Jeśli to się uda, będę miał pieniądze, żeby posłać Hope do najlepszych szkół i w ogóle. Jeśli nie – to nie będę w stanie tego zrobić. I nie jest tak, że ta placówka opieki jest prowadzona przez władających nożami nazistów z otwartymi ranami na ich twarzach. Jestem pewny, że ci ludzie wiedzą, co robić. Będzie dobrze. A i tak to tylko rozwiązanie na rok. Tłumaczenie: marika1311

Strona 108

Mama wciąż śpi, kiedy następnego ranka wcześnie wychodzę, by odebrać Mabel, więc zostawiam jej notatkę. Musiałem się czymś zająć przed treningiem. Do zobaczenia wieczorem. Kocham cię. P.S. Spróbujmy z placówką opieki w centrum miasta. Daj mi znać, co muszę zrobić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 109

Rozdział piętnasty - Dzień dobry. – mówi Mabel, kiedy wsiada do samochodu. Zasłony w jej salonie lekko się poruszają, po czym wracają na swoje miejsce. - Czy twoi rodzice coś o tym wiedzą? – pytam, wycofując się z podjazdu. - Nie ma mowy. - Ale wiedzą, że gdzieś ze mną jedziesz. - Teraz już tak. Rzucam jej dziwne spojrzenie, ale to się szybko zmienia, kiedy jej się dobrze przyglądam. Wygląda inaczej niż zazwyczaj – zero makijażu, włosy ściągnięte w luźny kucyk, bluza z kapturem, adidasy. Nigdy tak bardzo nie przypominała Meg. - Co z tobą? – pyta. Och. Gapiłem się. I chyba zdjąłem nogę z pedału gazu, bo samochód powoli się zatrzymywał. Odrywam od niej wzrok, patrząc z powrotem na drogę i kręcę głową. - Nie ma tyle czasu, żeby chociaż zacząć odpowiadać na to pytanie. Mabel nic nie mówi. - W każdym razie – mówię, odchrząkając – twoi rodzice. Co według nich robimy razem o siódmej rano w poniedziałek? Mabel wzrusza ramionami. - Nie wiem i nie obchodzi mnie to. - Wyjaśnij to, proszę. Wzdycha. - Ledwie na mnie spojrzeli przez całe lato. Mogłabym pofarbować włosy na zielono, a szczerze mówiąc wątpię, by to zauważyli. Ale potem mama zobaczyła twój samochód na podjeździe i nagle zaczęła domagać się odpowiedzi. Powiedziałam jej, że trochę na to za późno. - Pewnie myślą, że ty też będziesz ze mną w ciąży. Mabel parska głośnym śmiechem. - Ryden Brooks jest mistrzem w planowaniu zapładniania wszystkich kobiet Reynoldsów. Uważaj, mamo, jesteś następna! Też się trochę śmieję. Ale poważnie, to nie jest aż takie zabawne. Docieramy do magazynów, a ja parkuję przed numerem #1017. Wgapiamy się w drzwi garażowe, żadne z nas się nie rusza. Tłumaczenie: marika1311

Strona 110

- No, dobra. – mówi Mabel, odpinając swój pas i wysiadając. – Zacznijmy. Magazynek jest w pełni zajęty. Zaczynam odczuwać mdłości. Rama od łóżka Meg. Jej komoda. Jej regały. Wszystko to było jej częścią, częścią jej życia. A teraz to śmieci, wrzucone do zimnego, metalowego garażu przy autostradzie, porzucone, by zostać zapomnianymi. Wszędzie są kartony – i żadne nie mają etykiet. Stawiam fotelik samochodowy Hope na biurku Meg i wyciągam klucze z kieszeni. - Gdzie powinniśmy zacząć? – pytam, ale Meg tak naprawdę nie zwraca na mnie uwagi. Stoi przy drzwiach, z roztargnieniem kręcąc pokrętłami przy lampie stojącej, patrząc na pomieszczenie pełne rzeczy swojej siostry. Jej oczy wyglądają jak wypełnione akwaria, a kiedy mruga, łzy spływają po jej twarzy. Nie rób tego, mówię do siebie. Nie płacz. Jednym szybkim ruchem, nie dając sobie czasu na myślenie, przyciągam do siebie najbliższe pudło i ostrą krawędzią swojego klucza przecinam taśmę na górze. Ubrania. A dokładniej bluzki. Te, które nosiła, zanim jej brzuch urósł do rozmiaru piłki do nogi. Wciskam koszulki z powrotem do kartonu i podchodzę do innego. Więcej ciuchów. To samo w kolejnych trzech. Co, do cho… To jest moje? Odsuwam na bok stos dresów Meg – tych dużych, workowatych, które nosiła w późniejszych etapach ciąży – i wyciągam grubą, granatową tkaninę. To moja reprezentacyjna bluza z kapturem, wciągana przez głowę, z logiem szkoły, moim nazwiskiem i numerem jeden. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że jej nie mam. - Hej, Mabel? Jej twarz jest teraz sucha, a ona siedzi na betonowej podłodze kawałek dalej, przeglądając w ciszy pudła z książkami. - Hm? - Meg to nosiła? – Unoszę bluzę do góry. Uśmiecha się. - Przez cały czas. Przez większość czasu w niej spała. - Od jak dawna ją ma? - Nie wiem. Chyba kilka miesięcy. – Wygląda na zdezorientowaną. – Czemu pytasz? Nie dałeś jej tej bluzy? Kręcę głową. Tłumaczenie: marika1311

Strona 111

- Musiała ją zabrać z mojego pokoju. Albo zostawiłem ją u was w domu i o tym zapomniałem. – Z jakiegoś powodu, Meg nie chciała, bym wiedział, że ma tą bluzę, tak jak ja nie chciałem, by wiedziała, że mam jej dziennik. Może chodziło o to samo. Uwielbiała ją, sprawiała, że byłem jej bliższy i nie chciała, by ktoś ją jej odebrał. Ta myśl sprawia, że się uśmiecham. Nie oszalałem – a przynajmniej nie co do tej rzeczy. Ona też naprawdę mnie kochała. Wciągam bluzę przez głowę, mimo że w magazynku jest całkiem ciepło. Wciąż pachnie jak ona. Czuję łzy wzbierające się pod moimi powiekami, ale podciągam nosem i przyciskam do oczu dłonie zasłonięte rękawami bluzy, by je odegnać. Kiedy znowu otwieram oczy i rozmyte plamy znikają, zauważam, że Meg mnie obserwuje, jednak nic nie mówi. Hope się przebudza i zaczyna kwilić. Włączam plik od Joni z dźwiękami z Washington Square Park i kładę telefon obok niej w foteliku. Natychmiast się ucisza. - Co to? – pyta Mabel. Wzruszam ramionami. - Dźwięki z Nowego Jorku. Podoba jej się to. Uśmiecha się szeroko. - Słodko. Przeglądamy jeszcze kilka pudeł, zanim docieramy do tych, które zawierają jakieś dzienniki. I to w tym momencie nasza praca naprawdę zwalnia, skoro musimy przejrzeć każdy zeszyt, szukając jakichkolwiek oznak listy. Mabel mówi, że powinniśmy przeglądać tylko okładki z przodu i z tyłu, ale to próżniacze rozwiązanie. Nie wiemy, czy Meg umieściła listę w dziennikach w tych samych miejscach. Nie chcę ryzykować trzymania w dłoniach odpowiedniego zeszytu i odrzucenia go. Godzinę później nadal nie mamy tych, których szukamy. Ale szczerze mówiąc, nie dotarliśmy zbyt daleko. Wciąż przeglądamy pierwszy karton. Bo wciąż zatrzymujemy się, żeby poczytać. Pierwszy czerwiec To musi być dziennik, który pisała od razu po tym zielonym, tym, który ma w sobie wpisy z początków naszej znajomości, tym, który miałem przez cały czas.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 112

Mabel może się cieszyć bardziej niż ja tym, że ja i Ryden oficjalnie się spotykamy. No dobra, to raczej nie jest prawda. Ale jest z tego powodu strasznie podekscytowana. Wie, jak bardzo on mi się podoba. Jest także zachwycona tym, że będzie znała kogoś w szkole oprócz mnie i Alana. Kogoś „fajnego”, jak to ujęła. Bo jesienią idzie do pierwszej klasy i połączenie z jednym z najpopularniejszych chłopaków w szkole „totalnie podniesie jej szacun”. No nie wiem, według mnie ja i Alan jesteśmy całkiem fajni. Jedyną rzeczą, z której Mabel nie jest zadowolona, jest to, że jeszcze nie powiedziałam mu o raku. Ciągle powtarza, że go okłamuję i że tak nie można. Ale ja nie kłamię. Ja po prostu nie mówię całej prawdy. A to jest różnica. Wiem, że w końcu będę musiała mu to powiedzieć. Kiedy się dowie, to wszystko się zmieni, a teraz jest tak dobrze.. czy to naprawdę takie złe, że jeszcze przez chwilę chcę być egoistką?

Dwunasty czerwiec Powiedziałam dziś Alanowi żałosną prawdę: za dwa tygodnie od poniedziałku wracam na kolejny cykl. - Nie najlepszy sposób na rozpoczęcie wakacji. – powiedział poprzez dźwięki tej okropnej piosenki 50 Centa, której zawsze słucha. - Nie szkodzi. Cieszę się, że nie dojdzie do tego zanim skończy się szkoła. Mówią, że tym razem następstwa będą o wiele gorsze. Nie chcę musieć opuszczać żadnych egzaminów.

Jej drugi cykl chemioterapii. Ten, do którego nigdy nie doszło. To o tym rozmawiali.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 113

Wyciągnęłam swój zeszyt do historii sztuki z torby i zaczęłam przepisywać notatki Alana, bo z powodu wizyty u lekarza ominęłam lekcje. Okazuje się, że tytuł Judyta odcinająca głowę Holofernesowi nie jest tylko metaforą. Ale Alan patrzył na mnie tak, jakby próbował coś zrozumieć. A potem na mnie naskoczył. - Jak możesz się zachowywać, jakby to wszystko to nie było nic wielkiego? – krzyknął. Nie wiem, czy przed tym dniem kiedykolwiek słyszałam krzyczącego Alana. – Masz raka, Meg. I to się pogarsza. Ale ty zachowujesz się tak, jakby obchodziła cię tylko szkoła. - Nie rozumiesz tego. – Starałam się, żeby to zabrzmiało ostro, ale wyszło to żałośnie. - Dobra, to mi to wyjaśnij. Zamieniam się w słuch. – Alan wcisnął przycisk na klawiaturze, a piosenka 50 Centa na szczęście ucichła. W pokoju zaległa cisza. Alan skrzyżował ramiona na piersi. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam rzeczy, które czułam od jakiegoś czasu, a których nikomu nie powiedziałam. Szkoła jest ważna. To jedna z niewielu rzeczy w moim życiu, które nie zmieniły się od czasu postawienia diagnozy. I tak długo, jak mogę chodzić na zajęcia, uczyć się różnych rzeczy i odrabiać lekcje, czuję się tak, jakbym wciąż mogła robić cokolwiek. Więc pomysł opuszczenia szkoły – jedynej rutyny w moim życiu, która wciąż jest normalna, bo przez diagnozę wszystko w moim życiu stało się nienormalne – jest nie w porządku. Alan kręcił telefonem po biurku, pozwalając moim słowom zawisnąć w powietrzu. Kiedy uniósł wzrok, w jego oczach widniały łzy. Naprawdę nie cierpiałam go oglądać w takim stanie. Wziął duży, uspokajający oddech. - Nie chciałem na ciebie nakrzyczeć. – powiedział. – Przepraszam. - Nie szkodzi. – I naprawdę tak jest. - Ale mogę powiedzieć coś jeszcze? Jako że jestem twoim najlepszym przyjacielem i bardzo o ciebie dbam? Uśmiechnęłam się. - Pewnie. - Dawno nie widziałem cię szczęśliwej. Przez cały czas jesteś taka poważna. Wiem, że masz ku temu dobry powód, ale wydaje mi się, że przez bycie obojętną na raka, omijają cię też inne rzeczy. – Przyglądał mi się z uwagą, jakby właśnie powiedział najgłębszą rzecz znaną człowiekowi. I wiecie co? Tak było. Po prostu jeszcze wtedy tego nie wiedziałam. Jeszcze nie miałam pojęcia. Tłumaczenie: marika1311

Strona 114

- Um… no co? Przewrócił oczami. - Czy imię i nazwisko Ryden Brooks coś ci mówi? Czułam, że moje policzki się czerwienią. - Kochasz go. – To nie było pytanie. Spuściłam wzrok na swoją książkę, ale nie widziałam już słów. Kiwnęłam głową. - Powinnaś mu powiedzieć. Wszystko. Brzmiał dokładnie tak, jak Mabel. Starałam się rzucić na łóżko w irytacji, ale nie czułam się za dobrze, więc skończyło się to na opuszczeniu się na nie. - Przeżyj swoje życie, Meg. – powiedział Alan. Myślałam o tym przez cały czas, odkąd wcześniej opuściłam dom Alana. I on ma rację. Są rzeczy, które chcę zrobić, zanim umrę. A Ryden jest ich wielką częścią.

Gapię się na kartkę, łącząc datę i wpis z moimi własnymi wspomnieniami. Następnego dnia po tym, jak to zostało napisane… Chyba będę musiał porozmawiać z Alanem. - Musimy iść. – mówię do Mabel, wstając i otrzepując kurz ze swoich spodenek. – Jutro o tej samej porze? - Pewnie. ***

Do czasu, gdy docieram do domu Alana, by podrzucić mu Hope, ten wpis z dziennika odtworzył się w mojej głowie przynajmniej dwadzieścia razy. Alan wychodzi na zewnątrz. - Cześć, Hope! – Otwiera tylne drzwi samochodu, odpina jej fotelik i podnosi jej torbę z pieluchami z podłogi. Mała piszczy z radości, kiedy ten robi do niej głupie miny. Wysiadam z auta. Tłumaczenie: marika1311

Strona 115

- Hej, Alan, masz chwilę? - Tak, pewnie. Co tam? Opieramy się o samochód, a moje słowa brzmią oschle i oskarżycielsko: - Czemu przekonałeś Meg, żeby uprawiała ze mną seks? Alan zasysa powietrze w płuca tak szybko, że zaczyna kaszleć. - Że co? - Czytałem trochę wpisów z jej innych dzienników. Mabel znalazła klucz do magazynku. Pisała o rozmowie, którą odbyliście, kiedy powiedziałeś jej, żeby „przeżyła swoje życie”. A dzień później powiedziała mi o raku i zapytała, czy będę uprawiał z nią seks. Mówiła o tym tak poważnie, że jakby nie zrobiła tego tu i teraz, nigdy by nie miała na to innej szansy. Przesuwam butem po luźnych czarnych kamykach na podjeździe. Zwykle nie rozmawiałem tak bezpośrednio z moimi kumplami. Trzymaliśmy się – tak, trzymaliśmy, czas przeszły, odkąd, no wiecie, nie cierpię na nadmiar przyjaciół – bardziej powierzchownych rozmów. A zwłaszcza nie rozmawiałem w ten sposób z Alanem, który przede wszystkim był przyjacielem Meg. Ale nie mogłem już dłużej się tym przejmować. - Czemu musiałeś jej o tym mówić? Alan odpycha się od samochodu i staje przede mną. - Stary, nigdy tego nie powiedziałem. Mówiłem tylko o tym, żeby pozwoliła sobie na bycie szczęśliwą. Uwierz mi, że twoje życie seksualne nie jest na szczycie listy moich zmartwień. Wiesz, mam swoje własne. I powiem ci, że jest na poziomie rozpaczliwej potrzeby o uwagę. Zaczynam się czuć jak Lane Kim. Gapię się na niego. - Wiesz, że nie mam pojęcia, o czym mówisz, nie? Alan wzdycha. - Tęsknię za Meg. Ona rozumiała moje odwołania. Nie wiem, co można by było na to odpowiedzieć. Po krótkim milczeniu, Alan się odzywa. - Lane Kim to koreańska postać w starym serialu Gilmore Girls. Była grana przez japońską aktorkę, co jest kompletną głupotą, ale chyba mogę im to wybaczyć, bo starali się włączyć do serialu koreańską postać. - I… um, dlaczego czujesz się jak ta niekoreańsko-koreańska dziewczyna?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 116

- Och, bo ona nie uprawiała seksu aż do ślubu, a w międzyczasie słuchała opowieści swoich przyjaciół o ich własnych doświadczeniach. To całkowicie tragiczne. - Więc z tego wynika, że chcesz mieć dziewczynę? - Tak. - Mogłeś po prostu to powiedzieć. – Uderza we mnie pewna myśl i mimo że jestem już spóźniony na trening, mówię: - Hej, Alan? - Tak? - Czy kiedykolwiek, um, czułeś się tak w stosunkudo Meg? Alan spogląda na mnie z ukosa, jakby nie był pewien, czy go nie wkręcam. - Um.. czemu pytasz? - Nie wiem, tak po prostu się zastanawiam. - No cóż… tak. Czasami. – Odsuwa się na krok. – Nie bij mnie. - Nie zamierzam cię uderzyć. - Doceniam to, stary, dzięki. Nie martw się, do niczego między nami nie doszło. Raz, w siódmej klasie, powiedziałem jej, że mi się podoba. A ona odpowiedziała, cytuję, że „nie chce niszczyć tego, co mamy przez próbowanie czegoś, czego nie ma”. - To brzmi jak coś, co mogłaby powiedzieć. Alan się uśmiecha. - Tak. Była dojrzała ponad wiek.

***

Trener się wkurzył, że znowu spóźniłem się pół godziny na trening, więc kazał mi zostać dłużej, żeby samemu zataszczyć cały sprzęt z powrotem do sali. - Słuchaj, Brooks. – mówi, idąc zwyczajnie obok mnie, podczas gdy ja się zamęczam, ciągnąc za sobą worek z piłkami pod górę. – Wiem, że jest ci teraz w domu ciężko i wiem, że musiałeś dokonać kilku poświęceń, ale musisz wiedzieć, że kilka szkół jest tobą zainteresowanych. - Kilka? UCLA jest jedną z nich, prawda?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 117

- Tak. Ich rekruter przyjedzie zobaczyć, jak grasz, na nasz trzeci mecz. Odnoszę wrażenie, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, będzie tego wieczoru gotowy do tego, by złożyć ci ofertę. - O chole… to znaczy, serio? - Tak. Więc jeśli naprawdę chcesz spróbować grać na studiach i potencjalnie mierzyć wyżej, musisz o to zawalczyć. Oznacza to koniec spóźniania się, koniec włóczenia nogami podczas ćwiczeń, koniec z wyłączaniem się na boisku i koniec z wpuszczaniem goli, które z łatwością powinieneś obronić. Zrozumiano? Kiwam głową, ocierając pot z twarzy, kiedy docieramy do szatni. - Zrozumiałem, trenerze. W stu procentach. - Dobrze to słyszeć. Nie zawiedź go. I mnie też nie. - Nie zawiodę, obiecuję. - Idź pod prysznic, a potem trochę odpocznij. Ale odpoczynek będzie musiał zaczekać. Pędzę przez miasto do Alana, potem do mojego domu, a następnie do Whole Foods. Odbijam swoją kartę z siedemnastominutowym spóźnieniem. Joni siedzi przy kasie naprzeciw mnie. Potrząsa głową z rozczarowaniem i puka zegarek na swojej ręce. - Przepraszam. – mówię, ruszając tylko ustami. Uśmiecha się i wraca do skanowania towarów i pakowania ich. Dwie godziny i niezliczoną ilość pytania „czy ma pani swoją torbę?” później, Joni wyłącza swoją kasę i podchodzi do mnie. - Przerwa? – pyta. - Tak, tylko tutaj dokończę i przyjdę do pokoju dla pracowników. Kręci głową. - Spotkajmy się z przodu. - Czemu? - O to się nie martw. – stwierdza, znikając tak szybko, że nie mam szansy nic powiedzieć. Uśmiecham się. Nie można powiedzieć, że z Joni jest nudno. Znajduję ją kilka minut później, siedzącą na krawężniku przy wyjściu. Zniżam się obok niej – tak dobrze jest usiąść – i wręczam jej aluminiowe opakowanie. - Co to? - Pizza. – Otwieram swój własny pakunek i wyciągam kawałek. - Karmisz mnie? – pyta.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 118

Biorę ogromny gryz wypełniony pepperoni. - Ty mnie zawsze karmisz. Joni spogląda na opakowanie. - To pepperoni? Właściwie to nie jem mięsa… - Wiem. – Skąd to wiedziałem? Nie sądzę, żeby mi to kiedykolwiek powiedziała. Chyba musiałem się po prostu zorientować. – Twoja ma brokuły i inne takie gówna. - Wiesz, zazwyczaj nie jadam gówien. – mówi, uśmiechając się szeroko. – Ale ta część z brokułami brzmi smacznie. Dzięki, Ryden. – stwierdza z ustami pełnymi warzyw i sera. – To bardzo… matczyne z twojej strony. Prawie duszę się tym, co mam w buzi. Joni na mnie spogląda. - Co? - Nic. – Przełykam powoli, upewniając się, że tym razem jedzenie wpada do odpowiedniej dziury. – Więc czemu chciałaś spotkać się tutaj? Wskazuje palcem na wprost od nas, obok drzew, na horyzont. - Zachód słońca. Ładny, nie? Spuszczam wzrok na swoje trampki. - Taa. Ładny, pewnie, niech będzie. Ale też numer jeden w najbardziej romantycznych i banalnych sceneriach świata. Joni trąca mnie w ramię. - Och, nie denerwuj się bez powodu. Nie uderzam do ciebie. Po prostu nie chcę siedzieć w środku przez cały dzień. Za chwilę kończą się wakacje. W przyszłym tygodniu znowu będziemy w szkole. - Taa. Ostatnia klasa. - Wooooo! Ostatnia klasa! Królowie szkoły! Impreeeeezka! – Macha rękami nad głową. Znam ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że jej słowa ociekają sarkazmem. Śmieję się, a ona się uspokaja, rzucając mi uśmiech i przewracając oczami. - Dowiedziałem się, że w ciągu kilku tygodni pojawi się rekruter z UCLA, żeby zobaczyć, jak gram i weźmie ze sobą umowę. - Serio? To świetnie! - Tak. Pracowałem na to praktycznie przez całe swoje życie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 119

Joni zaczyna mówić o tym, co może chcieć robić po skończeniu szkoły. Wyłapuję sedno tego wywodu; wciąż stara się zdecydować między studiami, podróżowaniem po świecie i pracowaniem w jej rodzinnym biznesie opieki nad psami. Ale ja myślę o tym wszystkim, czego jej nie mówię. Nadal podoba mi się pomysł trzymania jej z daleka od tego całego gówna. Przez to jest dla mnie pewnego rodzaju zbawieniem. Ale zaczynam się czuć źle przez to, że ją okłamuję. Albo pomijam prawdę. Czy coś w tym stylu. Ta dziwna dziewczyna jakoś stała się moją najlepszą przyjaciółką. Ale potem na nią patrzę, naprawdę na nią patrzę, na jej rozjaśnioną twarz, lśniącą w różowo-pomarańczowo-fioletowym świetle zachodzącego słońca, świecący się czubek nosa, włosy wpadające jej do oczu i nie chcę tego niszczyć. Ona nawet nie lubi dzieci. Czemu miałbym to burzyć swoją smutną historią? Poza tym, Meg i ja byliśmy naprawdę razem, a najwyraźniej było mnóstwo rzeczy, o których mi nie mówiła. A byliśmy szczęśliwi. Przeważnie. Wracam myślami do wpisu Meg. Ale ja nie kłamię. Ja po prostu nie mówię całej prawdy. Kiedy się dowie, to wszystko się zmieni. Czy to naprawdę takie złe, że jeszcze przez chwilę chcę być egoistką? Jeśli Meg mogła mieć przede mną tajemnicę, ja mogę mieć tajemnicę przed Joni. To nikogo nie rani, a jeśli już, to sprawi to tylko, że nasza przyjaźń będzie lepsza.

***

Zatrzymuję się na podjeździe i ruszam w stronę domu. Jest cicha, ciepła noc, a mama zostawiła otwarte okna i drzwi na korytarz. Mówi do kogoś. Najpierw myślałem, że rozmawia przez telefon, ale kiedy zbliżam się do drzwi, orientuję się, że mówi do Hope, bo mówi tonem ale z ciebie słodziutkie dziecko. - Które dziecko ma największe łaskotki? – pyta. – Hope ma! – Wydaje z siebie odgłosy brzmiące jak gili-gili i myślę, że można założyć, że właśnie łaskocze Hope po brzuszku albo stopach. – Hope ma największe łaskotki! – Jeszcze więcej odgłosów, a potem… Śmiech. Bulgoczący, dziecięcy śmiech. Hope jest szczęśliwa. Opadam na najwyższy stopień schodów na ganku i słucham. Oby dwie tak dobrze się tam bawią, śmiejąc się i tworząc więź, jakby były matką i córką w reklamie Cheeriosów. Tłumaczenie: marika1311

Strona 120

Spoglądam w niebo. Mam nadzieję, że Meg to widzi, gdziekolwiek teraz jest. Razem stworzyliśmy ten śmiech. Nawet z tym całym gównem, wszystkim, co zrobiłem, błędami, które popełniłem, ten śmiech jest jedną błyszczącą gwiazdą w ciemności. - Twój tata niedługo wróci z pracy, kochanie. – mówi mama. – Czyż to nie wspaniała wiadomość? Niedługo zobaczymy tatę! Moja radość zmienia się w niepokój. Jeśli tam wejdę, zniszczę to. Hope znowu się zdenerwuje i nieudolnie będzie się przy mnie szamotać, by przejść z powrotem do mamy, a magiczna chwila się skończy. Mama musi ją łaskotać albo zrobić coś śmiesznego, bo Hope znowu się śmieje. - Właśnie! Możesz powiedzieć „tata”? To chyba sygnał dla mnie. - Zgadnij, co? – mówię do mamy, kiedy otwieram drzwi i biorę po dwa schodki na raz. Uśmiecha się. Hope też się uśmiecha, ze swojego miejsca przy biodrze mamy. Jej oczy wyglądają dziś inaczej. Jaśniejszy odcień niebieskiego. - Co? - W ciągu kilku tygodni pojawi się rekruter z UCLA, żeby zobaczyć, jak gram. Uśmiech znika z jej twarzy. - Naprawdę? - Tak, na trzeci mecz. O co chodzi? To jest to, mamo. Przylatuje tutaj z Kalifornii, żeby mnie zobaczyć. Nie robią tego dla każdego. Zaproponuje mi pełną ofertę. Mama lekko potrząsa głową. - To wspaniale, Ryden. Prawdziwe świadectwo twojego talentu. - Więc…? - Więc… - Wymownie spogląda na Hope, która wciąż się uśmiecha, nieświadoma tego, że w pokoju zmienił się nastrój. – Co z nią? - Pojedzie ze mną. Mają tam placówkę opiekuńczą, pamiętasz? Unosi brew. - Tak, ale… - Mamo. – Dlaczego musiała to zniszczyć? – Nie ma, do cholery, mowy, żebym odrzucił taką okazję. UCLA zawsze było moim planem. I potrzebuję jednej rzeczy, żeby utrzymać się tego planu, dobra? Więc to musi wypalić, bo nie ma innej opcji. – Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale nie daję jej dojść do głosu. – To jest też dla Hope, wiesz? Jeśli pójdę na UCLA, jej przyszłość będzie bezpieczna. I moja. I twoja Tłumaczenie: marika1311

Strona 121

też. Będziemy mieli pieniądze. Możliwości, których inaczej byśmy nie mieli. Wiesz, że to prawda. Część mojego mózgu przypomina mi o tym, że muszę znaleźć te dzienniki zanim wyjadę do Kalifornii. Jak już dowiem się, co Meg miała mi do powiedzenia, nowe, lepsze rzeczy będą miały swoje miejsce w mojej głowie. - Okej. Dobrze. – mówi mama. Ale przez ton, jakim to mówi, wiem, że w ogóle dobrze nie jest.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 122

Rozdział szesnasty Trzy dni później, mi ani Mabel nie udało się znaleźć ani jednego, ani drugiego dziennika. Czwartkowy poranek spędzamy na przeglądaniu pozostałych dwóch pudeł. Kompletnie nic. - Może one nie istnieją. – mówi Mabel, ocierając dłonią spocone czoło i przysiadając na swoich piętach. Kręcę głową. - Istnieją. – Upieram się. – Muszą. Nie napisałaby tej listy i nie zostawiła tego dziennika w twoim pokoju, gdyby gdzieś tam nie było tych dwóch dzienników, które chciała, żebyśmy znaleźli. Nie pogrywałaby tak sobie z nami. Mabel po prostu przygląda mi się smutnymi oczami. - Nie. – mówię. – Nie patrz tak na mnie. Nie chcę twojej litości, Mabel. - To nie jest litość. Była moją siostrą. Tęsknię za nią tak bardzo, jak ty. - Tak, ale to nie ty zabiłaś… Zrywa się na równe nogi. - Serio, Ryden, wystarczy. Przestań. Rzucam jej oburzone spojrzenie. Nie obchodzi mnie to, co ona myśli. Myśli, że wie wszystko, bo przeczytała w dzienniku Meg wpis o tym, że ta mnie nie obwinia, albo że to nie jest coś, za co można by było kogoś obwinić, czy jak to tam było. Ale Mabel tam nie było. Nie była tego częścią. Nie ma pojęcia, o czym mówi. Ale przestanę tak przy niej mówić, jeśli tego właśnie chce. - Cóż, tak czy inaczej, Meg wiedziała, co robi z tym dziennikiem. Chciała, żebyśmy go znaleźli, bo chciała, żebyśmy poznali prawdę. Bez tego pierwszego nie wiedzielibyśmy, że od początku zdawała sobie sprawę, że umrze. Myślę, że było coś jeszcze, co chciała, żebyśmy wiedzieli i myślę, że jesteśmy jej to winni, by dowiedzieć się, co to jest. - Jesteśmy jej to winni? A od kiedy to jest powodem, dla którego szukamy tych dzienników? Myślałam, że szukaliśmy ich dlatego, żeby uzyskać odpowiedzi dla siebie. Żebyśmy mogli ruszyć dalej. - Jest wiele powodów. – Też wstaję. Teraz ja patrzę na nią z góry. Podnoszę Hope z jej fotelika, opieram ją sobie na biodrze i podaję jej smoczek. Gdyby była wystarczająco duża, by to rozumieć, byłaby po mojej stronie. Zaczynam myśleć, że tylko ona by była. – Nie możemy się poddać. - Ale co, jeśli one nie istnieją? Przez resztę naszego życia będziemy ścigać ducha. Tłumaczenie: marika1311

Strona 123

- Istnieją. Krzyżuje ramiona i odzywa się nieco delikatniejszym tonem. - Nie istnieją, Ryden. Nie ma ich tutaj. Może nigdy nie miała szansy, żeby oznaczyć pozostałe dwa albo umieścić je tam, gdzie mieliśmy je znaleźć. A może o tym zapomniała. A może umarła, zanim zdążyła je dokończyć. Wiesz, że pod koniec była bardzo słaba i taka nieobecna. Czy jej się wydaje, że nie pamiętam jaka Meg była w ostatnich dniach? Jej ciało było cienkie i kruche, brzuch okrągły i wyglądał bardziej jak nowotwór, niż te faktyczne nowotworowe guzy, które w sobie nosiła. Usta miała suche, a oczy zamglone. Przez większość czasu spała, a przez resztę była zbyt wyczerpana, żeby robić cokolwiek więcej, niż krótki spacer z pokoju do łazienki. Ale wciąż patrzyła na mnie z większą miłością, niż kiedykolwiek zaznałem w swoim życiu. A potem, pewnego dnia, już jej nie było. - Skończyła dzienniki. – mówię. – Wiem to. I zamierzam je odnaleźć. Mabel odpycha kartony pod ściany garażu, podnosi fotelik Hope i idzie z nim do samochodu. Ja idę za nią, zamykając i zakluczając drzwi. W ciszy jedziemy z powrotem do jej domu. Zanim wysiada z auta, odwraca się do mnie i mówi: - Mam dość, Ryden. Radź sobie sam. Ja muszę ruszyć naprzód. Kiwam głową. Chyba i tak wiedziałem, że to nastąpi. - Dzwoń, jeśli będziesz chciała zobaczyć Hope. - Dzięki. Do zobaczenia w poniedziałek w szkole. Idzie ścieżką do swojego wielkiego, zimnego domu. Tyle że teraz jestem jeszcze bardziej zdeterminowany, by odnaleźć dzienniki. Było coś, co Meg chciała, żebyśmy wiedzieli, żebym ja wiedział i teraz tylko ja chcę to usłyszeć równie desperacko, jak desperacko ona chciała to powiedzieć.

*** - Brooks! – krzyczy trener, kiedy wbiegam na boisko. – Nasza rozmowa w poniedziałek nie była na nic. Koniec. Siedzisz na ławce w następny piątek. - Ale trenerze! To pierwszy mecz w sezonie! - Jestem tego świadomy. Trzy kilometry. Biegniesz. Tłumaczenie: marika1311

Strona 124

Kurwa. Kurwa, kurwa, kurwa! Koledzy z drużyny przestali robić to, co robili i gapią się na mnie, kiedy zmieniam korki na trampki i zaczynam swoje osiem okrążeń wokół boiska. Większość z nich patrzy na mnie tak, jak trener – wkurzeni, że znowu się spóźniłem i że trener był zmuszony posadzić mnie na ławce, przez co prawdopodobnie przegramy. Wiecie co? Ja też jestem wkurzony. Ale niektórzy z nich, na przykład Dave, patrzą na mnie tak, jakby było im mnie żal, tak jak Mabel patrzyła na mnie dziś rano. Biedny Ryden Brooks. Jego życie jest cholernie popieprzone. Najsmutniejsze jest to, że nie wiedzą nawet połowy. Bieżnia jest jak pas dookoła boiska – po mojej lewej, pośrodku, ćwiczy drużyna. Po mojej prawej stronie są trybuny. Mijam trybuny gospodarzy, potem gości, w kółko i w kółko. Kiedy zbliżam się do tych pierwszych po raz trzeci, mój wzrok przenosi się do miejsca, gdzie Meg i Mabel siedziały podczas mistrzostw w grudniu. Meg była w szóstym miesiącu ciąży i wyglądała jak powłoka dawnej siebie. Ale wyszła z domu i dopingowała na meczu tak bardzo, że gdyby się na nią nie patrzyło, a tylko jej słuchało, nie można by się domyślić, jak chora była. Była moim szczęśliwym amuletem. W zeszłym roku liceum Downey wygrało swoje czwarte mistrzostwo stanowe z rzędu, a Meg tam była. Wiecie, to mogły być ostatnie chwile, kiedy byliśmy naprawdę świetni w graniu.

***

Jest jedno miejsce, którego jeszcze nie sprawdzałem. Kilka dni później, wstaję wcześnie i jadę do sekretnego miejsca mojego i Meg. Nie byłem tu odkąd Meg stała się zbyt chora, by tu ze mną przyjść. Wygląda dokładnie tak samo, razem z do połowy pustą butelką Sprite’a, o której musieliśmy zapomnieć ostatnim razem. Rozglądam się po obszarze, w poszukiwaniu dziennika wystającego z piasku lub leżącego na trawie. Spoglądam nawet na drzewa, żeby sprawdzić, czy nic nie jest wetknięte między gałęzie. Nic tu nie ma. Nie wiem, czego się spodziewałem. Nawet jeśli dziennik by tutaj był, do tego czasu rozprawiłaby się z nim pogoda. Hope siedzi w nosidełku na mojej piersi. Jej kwilenie dziwnie tutaj brzmi; nie pasuje do spokoju tego miejsca. Ale ten moment jest dziwny z wielu powodów. To w tym miejscu przeszła z bycia niczym do bycia zaczątkiem czegoś. Tłumaczenie: marika1311

Strona 125

Podrzucam nią lekko w górę i w dół, żeby ją uspokoić. To trochę działa. Siadam na piasku i zamykam oczy, pozwalając, by dźwięki, zapachy i wspomnienia z tego miejsca wypełniły każdą pustą część mnie. To wszystko stało się właśnie tutaj. To wciąż się tutaj dzieje, jak w jednym z tych dziwnych filmów science fiction, w których czas utyka w pętli, a ludzie są w niej uwięzieni, zmuszeni, by w kółko i w kółko przeżywać jakąś chwilę bez poruszania się naprzód. Dwudziesty czwarty maja… - Skręć tutaj w lewo. – powiedziała Meg. To był wieczór szkolnych tańców; tych, na które się nie wybieraliśmy. Właśnie odebrałem ją z jej ogromnego domu i po raz pierwszy spotkałem jej rodziców. Nie byli zbyt przyjaźni. - Um, czemu? Rzuciła mi figlarny uśmieszek. - Po prostu to zrób. - Tak jest, proszę pani. Jechaliśmy przez chwilę, Meg dyktowała mi trasę, a ja nie miałem pojęcia, gdzie mogła nas zabierać. - Dobra, teraz zwolnij. – powiedziała, kiedy dotarliśmy do odosobnionej, jednopasmowej drogi, otoczonej drzewami. Wciąż świeciło słońce, ale stało się bardzo przyćmione, kiedy jechaliśmy pod liściastymi gałęziami nad nami. – Gdzieś tutaj jest skręt, ale nigdy nie mogę zapamiętać, gdzie dokładnie. - Skręt tutaj? – zapytałem. – I do czego prowadzi? Tu nie ma nic poza drzewami. - Ach, człowieku małej wiary. O, to tutaj! Za tą dziwną, wystającą gałęzią. Skręć w prawo. Rzeczywiście, była tam polna droga, wystarczająco szeroka, by akurat zmieścił się na niej mój samochód. Wmanewrowałem nim na ścieżkę i samochód poruszał się jakieś pięć kilometrów na godzinę. Droga, jeśli można tak ją nazwać, była bardzo kręta i skalista. Musiałem pochylić się nad kierownicą i bardzo uważać, żeby nie najechać na jakieś ostre kamienie lub urocze, leśne stworzonka. Mój samochód nie był stworzony do jazdy terenowej. Nisko wiszące gałęzie i liście uderzały o szyby – czułem się tak, jakbym przejeżdżał przez jakąś prehistoryczną myjnię. A potem Meg powiedziała mi, żebym zaparkował i wysiedliśmy z samochodu, spacerując po lesie. - Prowadzisz mnie gdzieś, gdzie będziesz mogła mnie zabić? – spytałem. – Cokolwiek zrobiłem, co cię wkurzyło, bardzo mi przykro.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 126

Meg przewróciła oczami. - Gdzie twój duch przygody, Rydenie Brooks? Las otwierał się na małą, zaciszną plażę, z piaskiem i brzegiem. To było niesamowite. Nikt nigdy by nas tu nie znalazł. - Skąd wiesz o tym miejscu? – zapytałem. - Dawno temu byłam tutaj z rodziną Alana. Jego tata skądś o tym wiedział. Miałam wtedy jakieś osiem albo dziewięć lat, ale tak mi się spodobało, że zapamiętałam, gdzie to jest i zaczęłam tu wracać, kiedy mogłam już prowadzić. Meg wyciągnęła koc z torby, rozwinęła go na piasku, chwyciła mnie za rękę i pociągnęła za sobą w dół, na niego. - Zdecydowałaś już, jakim autorem się zajmiesz? – zapytałem po chwili, w ciągu której mój mózg był w stanie skupić się tylko na naszych złączonych dłoniach. Pan Wheeler dał nam zadanie, by wybrać amerykańską autorkę i zrobić o niej prezentację przed końcem roku, a to wydawało się tak dobrą rzeczą do rozmowy, jak cokolwiek innego. - Chyba wybiorę Harper Lee. – odpowiedziała. – A ty? - Toni Morrison. - Naprawdę? - Tak. Czemu to takie dziwne? Jest świetna. - Wiem, że jest. Po prostu… - Potrząsnęła głową. – Jesteś pełen niespodzianek, Rydenie Brooks. - Czemu ciągle mnie tak nazywasz? - Czemu ciągle nazywam cię jak? - Ryden Brooks. Moim pełnym imieniem i nazwiskiem. Często tak robisz. - Naprawdę? Och. Um… obiecujesz, że nie będziesz się śmiał, jeśli ci to powiem? - Yy, tak? - No dobra… wiesz, jak mówią o gwiazdach filmowych, zawsze podając ich imię i nazwisko? Coś jak „Matt Damon”, a nie po prostu „Matt”? - Chyba tak… - Cóż, mniej więcej kimś takim jesteś, gwiazdą w naszej szkole. Jesteś facetem, który jest tak idealny i nietykalny, że czuję się dziwnie, mówiąc do ciebie tylko po imieniu. Pokręciłem głową. - Nie jestem gwiazdą. Jezu. Jestem po prostu Rydenem. A ty jesteś Meg. I cię lubię.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 127

Skinęła, jej policzki się zaczerwieniły. Włosy opadły jej na twarz, a ja uniosłem rękę i je odgarnąłem. - A… ty lubisz mnie? – zapytałem. Zaśmiała się. - Można to tak ująć. A potem pociągnąłem za nasze wciąż splecione dłonie tak, że Meg na mnie upadła i ją pocałowałem. Trzynasty czerwiec… Byliśmy razem tylko kilka tygodni, ale już wyglądało to tak, jakbyśmy znali się od zawsze. Często przesiadywaliśmy z Alanem, zarówno w szkole i poza nią, a jak dotąd mama zaprosiła do nas na kolację Meg i Mabel już dwa razy. Ale większość czasu spędzaliśmy na plaży. Szkoła już prawie się skończyła – zostały nam tylko egzaminy – i czułem się tak, jakby dni się nie kończyły. Czasami Meg pisała w swoich dziennikach, podczas gdy ja czytałem książkę albo pływałem albo uczyliśmy się razem do testów lub leżeliśmy na plecach i rozmawialiśmy. O naszych rodzinach, o tym, jak to jest dorastać z pieniędzmi (ona) lub bez nich (ja); o tym, co było lepsze: słodkie (ja) czy słone (ona). I dużo się całowaliśmy. Zachowywała się, jakby miała więcej niż szesnaście lat i prawie można było dostrzec jej pracujący umysł, ale była też zabawna, wyluzowana i nieoceniająca. Meg była jedyną osobą, z którą mogłem po prostu być. Nigdy nie czułem się poddenerwowany w te nasze ciche popołudnia, jakbyśmy musieli coś robić, żeby wypełnić przestrzeń. Sprawiała, że czułem się prawdziwy. - Muszę ci coś powiedzieć. – stwierdziła tamtego popołudnia, jak tylko rozłożyliśmy koc na piasku. - O co chodzi? – zapytałem, otwierając puszkę Sprite’a i podając ją Meg, żeby pierwsza mogła się napić. Pokręciła głową na napój. - Właściwie to muszę ci powiedzieć kilka rzeczy. Uśmiechnąłem się do niej szeroko, taki ze mnie idiota, bo wciąż nie łapałem, że coś jest nie tak. - Ja też muszę ci coś powiedzieć. Mogę pierwszy? Spuściła wzrok i kiwnęła głową. - Pewnie, mów. Tłumaczenie: marika1311

Strona 128

Chwyciłem jej piękną, bladą dłoń i uniosłem ją do swoich ust. - Kocham cię. Spojrzała na mnie a jej oczy lekko błyszczały. Ale nic nie powiedziała. - Wiem, że nie znamy się tak długo, ale nigdy w życiu się tak nie czułem. I zanim zaczniesz myśleć, że mówiłem to wszystkim dziewczynom; to nieprawda. Nigdy wcześniej nikomu tego nie powiedziałem. Poza mamą. A to jest, no wiesz, coś innego. Ale chciałem ci to powiedzieć, bo to prawda, a nie jest w pełni prawdziwa, jeśli nie wypowiesz tego na głos. Rozchyliła wargi i to właśnie powiedziała: - Ja też cię kocham, Rydenie Brooks. Kiedy usłyszałem te słowa, wypowiedziane przez Meg, czułem się tak cholernie dobrze, że nawet nie umiem tego opisać. Czułem się niezniszczalny. Przewróciliśmy się na koc i całowaliśmy przez, bo ja wiem, wieczność. - Chciałbym zostać tu na zawsze. – wyszeptałem przy jej ustach. - Ja też. – odpowiedziała szeptem. – Tutaj jest idealnie. – Ale wtedy się odsuwa. – Czekaj, wciąż muszę ci coś powiedzieć. - Proszę bardzo. Usiadła i pociągnęła mnie za sobą. - Jeszcze ci tego nie powiedziałam, bo nie chciałam cię przestraszyć, a między nami było tak dobrze i tak dobrze się bawiliśmy, że nie chciałam tego niszczyć. Ale byłam dzisiaj u lekarza… - Lekarza? – powtórzyłem. – Co się dzieje, wciąż jesteś chora? Zawahała się. - Tak, jestem. Um… - Spojrzała na mnie spod swoich kruczoczarnych rzęs. – Ja… cóż… mam raka. Że co? Nie wiedziałem, czy powiedziałem to na głos, ale nagle wszystkie ciepłe, szczęśliwe, lekkie i ulotne uczucia po naszych kocham cię zniknęły. - To czerniak. – Meg bawiła się zmechaconą częścią koca. –A przynajmniej do tego się zaczęło. Z tyłu uda miałam mały pieprzyk i nie zauważyłam, że się zmienił. I zaczęłam przez cały czas czuć się bardzo źle, więc cztery miesiące temu w końcu poszłam na wizytę i okazało się, że mam przerzuty do wątroby, pęcherzyka żółciowego i nerek. Słuchałem jej, wchłaniając każde słowo, próbując to zrozumieć, ale to wszystko było jak sen. Czułem się tak, jakbym oglądał jakiś specjalny odcinek opery mydlanej o Tłumaczenie: marika1311

Strona 129

najwyższej oglądalności, a scenarzyści rzucaliby podkręcone piłki w stronę jednego z głównych bohaterów, ale nie martwię się, bo do końca sezonu jej rak zniknie, w końcu jest gwiazdą serialu. - Leczenie komplikuje sprawy. Sprawia, że czuję się naprawdę okropnie i to dlatego moja skóra jest taka blada i dlaczego nie mogłam iść na tańce; nie mogę się przemęczać. Jej skóra. Skóra, którą uważałem za taką piękną, w rzeczywistości była skutkiem ubocznym raka. - W kwietniu miałam tydzień chemioterapii, więc zniknęłam ze szkoły na kilka tygodni. Nie wiem, czy zauważyłeś. – Pokręciłem głową, a ona wzruszyła ramionami. – Chemioterapia jest w cyklach, dają czas twojemu ciału, żeby się trochę zregenerowało, zanim wrócisz i zrobisz to znowu, więc teraz mam przerwę. Chociaż wciąż czasami robi mi się od tego niedobrze, jak już widziałeś. Więc o to chodziło. Nie miała grypy. Miała mdłości od pieprzonej chemioterapii. - Ale niedługo muszę tam wrócić. Więc, um… pomyślałam, że powinnam ci to powiedzieć. Nie wiedziałem, co mam powiedzieć, zrobić czy poczuć. Najlepszym, co mogłem wymyśleć – Boże, ale ze mnie idiota – było: - Ale nadal masz swoje włosy. To przynajmniej sprawiło, że się uśmiechnęła. - Tak, miałam szczęście. Nie straciłam ich w pierwszym cyklu. Zaczęły lekko wypadać, więc przestałam je suszyć i zakręcać. Stwierdziłam, że równie dobrze mogą być takie, że mogę przestać próbować robić z nimi coś, czym nie są, a może utrzymam je trochę dłużej. Ale mój lekarz mi wczoraj powiedział, że tym razem zwiększają dawkę… więc teraz chyba je stracę. - Ale… - wymamrotałem. – Kocham twoje włosy. Meg wyglądała na smutną. - Ja też. Wiedziałem, że muszę powiedzieć coś jeszcze, coś lepszego. Więc zmusiłem swój mózg do wysiłku i powiedziałem: - Wyjdziesz z tego? - Tak sądzę. Lekarze powiedzieli, że pierwszy cykl trochę się powiódł i masy zaczęły wykazywać oznaki zmniejszania się. Ale wciąż jeszcze długa droga przede mną. – Spojrzała mi prosto w oczy. – Wskaźniki przeżycia dla tego typu raka nie są świetne. Powinieneś to wiedzieć, ale… mam po prostu przeczycie, że wszystko będzie dobrze.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 130

Wszystko będzie dobrze. Tak! No i fajnie! W porządku! Złapałem ją za ręce, nagle czując potrzebę, by jej dotknąć, żeby przypomnieć sobie, że ona wciąż tu była, że to, że miała tę chorobę, nie oznaczało to, że umrze. - Obiecujesz? - Obiecuję. – Uśmiecha się lekko. – Chcesz cofnąć to, co powiedziałeś wcześniej? Mrugam. - Że cię kocham? – Potrząsam głową. – Czemu miałbym to robić? - Okej, dobrze. Bo jest jeszcze coś innego. - Och, Boże, a teraz co? – zapytałem, zanim mogłem się powstrzymać. Zaśmiała się. - Nie martw się, to coś lepszego. A przynajmniej mam nadzieję, że tak będziesz myśleć. Czekałem. - Chcę uprawiać seks. – powiedziała. Tak po prostu, bezpośrednio i bez owijania w bawełnę. - Co? - Chcę uprawiać seks. – powtórzyła. – Z tobą. Dzisiaj. To nie była najseksowniejsza propozycja, jaką kiedykolwiek otrzymałem, ale niech mnie szlag trafi, jeśli nie byłem od razu gotowy. - Jesteś pewna? To znaczy, możesz? - Jestem całkowicie pewna. I tak, oczywiście, że mogę. Nie leżę na łożu śmierci. – Zamilkła. – A ty? To znaczy, czy chcesz? – Jej twarz była cała czerwona z zażenowania. Jakby naprawdę sądziła, że odmówię. Pochyliłem się i pocałowałem ją ze wszystkim, co posiadam. Wkrótce już leżeliśmy, ja byłem nad Meg, spoglądając w jej podekscytowane i ufające oczy. Pocałowałem ją jeszcze raz, delikatnie, żeby pokazać jej, jak bardzo ją kocham. - Czy taka odpowiedź ci wystarczy? Zachichotała. Ale był jeden problem. - Wzięłaś prezerwatywę? Nie mam jej przy sobie. – Głupi, głupi, głupi. - Nie martw się, biorę tabletki. To mnie zaskoczyło. - Robiłaś to już wcześniej? Tłumaczenie: marika1311

Strona 131

- Nie, ale jestem na pigułkach od zeszłego roku. Pomagają na bóle miesiączkowe. - Och. - A ty już to robiłeś? Odchrząknąłem. - Uh… no cóż… tak. Nie przeszkadza ci to? - Oczywiście, że nie. I tak już się tego domyśliłam. Wciąż się nad nią unosiłem, zatrzymany w zawieszeniu, czekając, aż to ona zacznie. Ale było jeszcze wiele rzeczy do powiedzenia. - Tabletki zapobiegają tylko przy ciąży, a nie… no wiesz, przy innych rzeczach. Nie żebym miał coś innego. – Dodałem szybko. – Nie mam. Przysięgam. Uśmiechnęła się. - Może i tego wcześniej nie robiłam, ale wiem, jak to działa. Ryden, mam raka. Jestem na chemioterapii. Moje całe życie to gra w niepewność. Ja chcę tylko to zrobić, z tobą, zanim będzie za późno. Proszę. Jeśli mówisz, że jesteś zdrowy, to ja ci wierzę. Spojrzałem na jej piękne, różowe usta. - Żałuję, że na ciebie nie poczekałem. – wyszeptałem i ją pocałowałem.

Dwudziesty ósmy czerwiec… - Ryden. – powiedziała Meg. Na początku prawie w ogóle jej nie usłyszałem. Przebiegałem palcami w górę jej nogi, powoli, wyżej, wyżej, prawie do guzika jej spodenek. A zwłaszcza nie usłyszałem drżenia jej głosu, dopóki nie wypowiedziała znowu mojego imienia, tym razem głośniej. Moja ręka zamarła tam, gdzie była. - Wszystko gra? – zapytałem, zaczynając się bać. Kilka tygodni temu mieliśmy już jedną ogromną, zbyt poważną i zmieniającą życie rozmowę. Nie byłem jeszcze gotowy na kolejną. - Ja… um… - Nie mogła wydobyć z siebie słów, co było do niej niepodobne. I nie chciała na mnie spojrzeć. - O co chodzi? – Usiadłem i złapałem ją za ręce, czując ulgę, kiedy mocno ścisnęła moje dłonie. Wzięła płytki, drżący oddech.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 132

- Jestem w ciąży. Chwile jak te nic nie znaczą, kiedy się dzieją. To znaczy, znaczą wszystko, ale w tamtym momencie twój mózg kompletnie się wyłącza. Wiem, bo ostatnio doświadczyłem wiele takich chwil. Nie możesz sobie przypomnieć swojego imienia, a co dopiero znaleźć sens w tym, co właśnie usłyszałeś. To przychodzi później. W tamtym momencie, nic nie miało sensu. Więc naprawdę, nawet jeśli to prawdopodobnie najważniejszy moment w twoim życiu… nie ma nic. Zamiast wielkiego wykrzyknika, jest ziejąca, czarna dziura. Kiedy Meg mi się przyglądała, czekając na odpowiedź, czas znowu zaczął biec. Jedyną rzeczą, o której mogłem myśleć, było kuuuuuuuuurwa. Ale nie za bardzo mogłem to powiedzieć, prawda? Więc powiedziałem coś genialnego: - Ale jesteś na pigułkach. Na co ona odpowiedziała: - Jestem. - Chyba nie zadziałały. - Chyba nie. Żadne z nas nie miało wygrać nagrody za Zdolność do Prowadzenia Inteligentnej Rozmowy Podczas Stresu Emocjonalnego. Znowu ucichliśmy, a ja mocniej ścisnąłem jej dłonie, nie chcąc ich puszczać, kiedy zaczynało to do mnie docierać. Oczywiście. Nie mogła go zatrzymać. No nie. Zacząłem oddychać nieco lżej. - Załatwię pieniądze. – powiedziałem. – Pójdę z tobą na wizytę, i w ogóle. Przetrwamy to. Wszystko będzie dobrze. Potrząsnęła głową. - To nie jest takie proste. - Jak to? W poniedziałek wracasz na chemioterapię. Cholera, chemioterapia. To pewnie dlatego tabletki nie zadziałały. Dlaczego o tym nie pomyślałem dwa tygodnie temu? - Wiem. Stąd dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Musiałam iść wczoraj na wstępne badania krwi. - Więc…? Nie pozwolą wrócić ci na chemioterapię, jeśli jesteś w ciąży, Meg. - Wiem. – Nie unosiła wzroku. Nie cierpiałem tego, że nie byłem w stanie dostrzec jej oczu. – Ale… muszę przemyśleć, co jest dla mnie ważniejsze.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 133

Nie mogłem uwierzyć w to, co słyszałem. Jak na bystrą i inteligentną dziewczynę, zachowywała się wtedy cholernie głupio. Musiała wrócić na chemioterapię. To jedyny sposób na to, żeby poprawić jej stan zdrowia. - Cóż – powiedziałem, nie będąc w stanie powstrzymać tego dogryzającego tonu – ja wiem, co jest dla mnie ważniejsze. I to nie podlega wyborowi. W końcu uniosła wzrok, a w chwili, gdy jej ciemne oczy spojrzały w moje, wiedziałem, że już podjęła decyzję. I to wtedy zaczęły się kłótnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 134

Rozdział siedemnasty W piątek po pracy, w końcu poddaję się i mówię mamie o tym, czego szukam. Mruga kilka razy, jakby się nad tym naprawdę mocno zastanawiała. Na ekranie był zatrzymany film z Sandrą Bullock. Nie, to nie Dom nad jeziorem. - A ten, który znalazłeś, miał zaznaczony kwadracik obok imienia Mabel? – powtarza. - Tak. A co, wiesz coś o tym? Kręci głową. - Nie. Co w nim było? Mówię jej, co ujawnił pierwszy dziennik, a ona stwierdza: - Nie jestem zaskoczona. - Co masz na myśli? Czemu nie jesteś zaskoczona? - To, że chciała mieć dziecko, mimo że wiedziała, że mogła tego nie przetrwać. - Co? - To ma sens, Ryden. Pomyśl. Chciała czuć, że zrobiła coś ważnego w swoim życiu. Tak ja się czułam, kiedy byłam z tobą w ciąży, nawet jeśli wiedziałam, że twojego taty nie będzie obok, żeby mi pomóc. Nagle było tak, jakby w moim życiu nie chodziło już tylko o mnie. Mogę sobie tylko wyobrażać, o ile silniejsze jest to uczucie, kiedy myślisz, że nie zostało ci za wiele czasu. Odchylam głowę do tyłu i opieram ją o zagłówek kanapy, wpatrując się w sufit. - Ale nie mówiła nikomu, że myślała, że nie zostało jej dużo czasu! Wciąż powtarzała, że wróci na leczenie, kiedy urodzi się dziecko. Pozwoliła mi wierzyć w to, że myślała, że wszystko będzie dobrze! Kłamała, mamo. Nic nie odpowiada. Pewnie próbuje stwierdzić, co mogłaby powiedzieć, żeby mnie nie zdenerwować jeszcze bardziej. Potrząsam głową. - Więc mówisz, że nie widziałaś tutaj nigdzie dzienników. Mama wzdycha. - Nie. Przykro mi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 135

***

- Chcesz pograć w grę? – pyta mnie Joni w sobotę w pracy. - W grę? - Tak. No wiesz, dla zabawy? – Krzyżuje ramiona i wytyka na mnie język. Parskam śmiechem. - Um. Dobra. - Tędy, proszę pana. Idę obok niej, kiedy powoli przemierza alejki. Wydaje się zwracać większą uwagę na ludzi niż na towary na półkach, co jest trochę przeciwieństwem tego, co zazwyczaj robimy w pracy. Pochylam się do przodu i szepcę jej do ucha. Jej włosy pachną jak kwaśne żelki. Dziwne, ale też dziwnie atrakcyjne. - Co ty robisz? - Po prostu zaczekaj. – Widzimy starego, siwowłosego mężczyznę na elektrycznym wózku. – Okej. Widzisz tego faceta? – szepce do mnie, kiedy go mijamy. – Ma dziewięćdziesiąt cztery lata i ma trzydziestotrzyletnią żonę. Ma na imię Brenda i miała nie jedną, ale dwie operacje powiększania piersi. Poślubiła go dla jego pieniędzy, ale go to nie obchodzi. Dziś są jego urodziny i ma na wieczór wielkie plany, które zawierają bitą śmietanę i syrop czekoladowy. Rzeczywiście, w koszyku na jego kolanach była bita śmietana i syrop, a także opakowanie wiśni. Odwracam się do niej. - Skąd ty to, do cholery, wiesz? Parska śmiechem. - Nie wiem. Zmyśliłam to. Facet pewnie robideser lodowy ze swoimi wnukami. Ale to nawet nie w połowie tak zabawne, jak moja wersja, nie? Czuję uśmiech pojawiający się na mojej twarzy. - To trochę przypomina mi grę, w którą bawię się z mamą. Tworzy indywidualne zaproszenia na jakieś wydarzenia i pokazuje mi materiały, a ja próbuję zgadnąć, kim są ludzie, którzy je zamówili. Joni unosi brwi. - Muszę poznać twoją mamę. Brzmi jak ktoś bardzo do mnie podobny. Tłumaczenie: marika1311

Strona 136

Już mam zamiar powiedzieć „Pewnie, w każdej chwili”, ale to nie zadziała, prawda? W jakieś półtora sekundy dowiedziałaby się o Meg i Hope. Zamiast tego niezobowiązująco wzruszam ramionami. - Chociaż ta gra jest trochę inna. – mówi. –Chodzi o to, żeby wymyślić jakąś śmieszną historię, a nie próbować odgadnąć prawdziwą. Kiwam głową. - Spróbuj. - Nie sądzę, żebym był w tym szczególnie dobry. – A zwłaszcza biorąc pod uwagę to, gdzie ostatnio był mój umysł. - Nie przyjmuję nie jako odpowiedzi, kolego. – Obok nas przechodzi kobieta pchająca wózek wypełnionym samym tofu. Joni kiwa na nią głową. – Idealnie. Dajesz. - Um… właśnie zdiagnozowano u niej chorobę serca i lekarz powiedział jej, że musi jeść zdrowiej. Kręci głową. - Nie. Spróbuj jeszcze raz. - Jak to „nie”? Tu nie ma poprawnych odpowiedzi. Myślałem, że chodzi o to, żeby coś zmyślić. - Chodzi o to, żeby użyć swojej wyobraźni. Spróbuj znowu. Przyglądam się kobiecie. Ma kręcone, siwe włosy i ma na sobie dużo nędznej metalowej biżuterii, która wygląda, jakby była zrobiona młotkiem. Właściwie to przypomina rzeźbę przyrodniego brata Joni. Załapałem. - Jest awangardową artystką. – szepcę, patrząc na kobietę, jak popycha wózek w stronę kasy. –Spędziła lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte w Nowym Jorku, ale miała go dość i przeniosła się do New Hampshire po tym, jak zmarł Andy Warhol. Jest na emeryturze, ale dostała zlecenie od PETA, by stworzyć rzeźbę wykonaną tylko z tofu. Wracam spojrzeniem do Joni. Patrzy na mnie z krzywym uśmiechem. - Panie i panowie, uczeń przerósł mistrza! – krzyczy, omijając pozostałych kupujących w alejce. Gramy w to przez ponad godzinę, szepcąc do siebie historie o facecie, który nie chce jeść niczego oprócz jedzenia, które rozpoczyna się na litery C, R lub W, które są jego inicjałami; parze, która planuje wypełnić swój basen puddingiem ryżowym i tak świętować swoją rocznicę; i przemęczoną kobietę, która kupuje wystarczającą ilość

Tłumaczenie: marika1311

Strona 137

hot dogów i hamburgerów, żeby wykarmić całą dalszą rodzinę swojego męża – która dziś rano przybyła bez zapowiedzi z Czech. W ogóle nie pracujemy, ale przechodzimy z jednej do drugiej alejki i to wystarczy, żeby nikt tego nie zauważył. Dopiero później zdaję sobie sprawę, że po raz pierwszy od ponad tygodnia moje myśli nie są całkowicie pochłonięte dziennikami.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 138

Rozdział osiemnasty W poniedziałek rano mama wstaje wcześnie, żeby pojechać ze mną i Hope do ośrodka opieki w centrum miasta. Jest w budynku typu komunalnego i trzeba przejść przez kontrolę bezpieczeństwa, żeby tam wyjść. Musimy wyciągnąć Hope z jej fotelika, żeby mógł przejść przez rentgen. Mama ją niesie, kiedy przechodzi przez wykrywacz metalu. Nie mówiła za wiele o mojej decyzji, żeby spróbować z tym ośrodkiem. Wydawało się, że bardziej podobała jej się opcja z nianią, ale odkąd podjąłem decyzję, zachowywała się normalnie, jak gdyby to było od początku było planem. Pewnie jest po prostu zadowolona, że w ogóle dokonałem jakiegoś wyboru. Idziemy kilkoma korytarzami, kierując się za wskazówkami do pokoju opieki nad dziećmi. Udręczeni rodzice w źle dopasowanych garniturach i różnych mundurach mijają nas w pośpiechu. Pomieszczenie jest wielkim pokojem z niedopasowanymi płytkami, dywanami w niektórych miejscach i rysunkami na ścianach. Wydaje się być dość czysto, choć meble są stare i zużyte. Wolnostojące regały oraz szafki, na których poukładane są kolorowe kartony, dzielą pokój na części. Nad każdą strefą zwisają znaki z sufitu: Od sześciu tygodni do jednego roku; od roku do trzech lat; od trzech do pięciu lat. I jest tu naprawdę bardzo głośno. Wszędzie są dzieci. Każda sekcja jest bardziej zatłoczona niż to sobie wyobrażałem. Dzieci płaczą, krzyczą za swoimi mamami, biegają, piszczą, kłócą się o klocki, książki i markery. Natychmiast czuję ból głowy. Mama i ja podchodzimy do recepcji. Kobieta, która tam siedzi, trzyma obiema dłońmi filiżankę kawy, pochłaniając ją, jakby to był napój energetyczny. - Przepraszam. – mówi mama, ale kobieta unosi palec, każąc nam czekać, a sama wypija ostatni łyk. - Poniedziałki. – stwierdza, kręcąc głową. Mama wydaje z siebie chichot w stylu Całkowicie cię rozumiem, którego nigdy wcześniej nie słyszałem. Nie pracuje w biurze. I kocha swoją pracę. Nie obchodzą ją poniedziałki. Unoszę brew, a ona wzrusza ramionami. - Przyprowadziliśmy Hope Brooks. – mówi mama do kobiety. – To jej pierwszy dzień. Ta wpisuje coś na klawiaturze swoimi zbyt długimi paznokciami. - Brooks. Cały dzień, do siódmej rano do trzeciej popołudniu, od poniedziałku do piątku, zgadza się? - Tak. – potwierdza mama, a kobieta przesuwa po ladzie jakieś formularze. Tłumaczenie: marika1311

Strona 139

- Upewnijcie się, że podane informacje są poprawne i wypełnijcie resztę. Nie zostawiajcie pustych miejsc. I podpiszcie. Mama przesuwa dokumenty w moją stronę i podaje mi długopis. Spoglądam na nią. - Ty nie możesz tego zrobić? - Ty jesteś rodzicem, Ryden. Nie jestem prawnym opiekunem. Wydaję z siebie cichy jęk i wypełniam formularze tak szybko, jak to możliwe. Imię i nazwisko, adres, dane kontaktowe w awaryjnym przypadku, informacje o alergii, o karmieniu, bla, bla, bla. Wręczam je z powrotem kobiecie. - Wysyłamy rachunki co dwa tygodnie. Płatność należy uregulować w ciągu pięciu dni. – Macha dłonią, wskazując, że powinniśmy poprowadzić Hope, by dołączyła do tego chaosu. Sekcja dla najmłodszych jest w zasadzie najspokojniejsza. Dzieci nie są wystarczająco duże, by się ze sobą kłócić i walczyć. Ale jest tutaj wiele dzieci – przynajmniej dwudziestka – i tylko dwójka nauczycieli, czy jak ich nazwać. Czuję, że mama obok mnie się spina, ale wciąż się uśmiecha, kiedy przedstawia nas dwójce opiekunów. W ciągu kilku sekund, podaje im Hope i machamy na pożegnanie, a potem znowu jesteśmy na korytarzu. Mama i ja patrzymy na siebie, kiedy drzwi się zamykają, a hałas z pomieszczenia stają się nieco przytłumione. Co się właśnie stało? I dlaczego czuję się z tym dziwnie? Oczy mamy zaczynają błyszczeć, a ona przełyka kilka razy ślinę, żeby utrzymać swoje emocje na wodzy. - Wszystko gra? – pytam. Podciąga nosem i wzrusza ramionami. - To było trudniejsze, niż przypuszczałam. Trochę tak, dla mnie też. Ale to jest głupie. Milion razy zostawiałem Hope z mamą lub z Alanem. To się niczym nie różni, poza tym, że muszę za to płacić. Wracam do szkoły i do normalności, a Hope będzie przebywać obok innych dzieci i, no nie wiem, dziecięcych rzeczy. Więc w czym tkwi, kurwa, problem? - A z tobą wszystko w porządku? – pyta mama, a ja zdaję sobie sprawę, że gapiłem się w przestrzeń. W porządku. Wszystko gra. Ale chyba nie potrafię znaleźć słów, więc kiwam tylko głową. Tłumaczenie: marika1311

Strona 140

Mama obejmuje mnie ramieniem, kiedy idziemy z powrotem do naszego samochodu.

***

Szkoła. Znajomi. Lunch. Wychowawca. Świadectwo szkolne. To wszystko wraca. Pierwszą wskazówką tego, że normalny świat wciąż się kręci – i że rzeczywiście oczekuje, że wskoczę z powrotem na pokład – jest to, jak wszyscy się ze mną witają; jakbym był ich zaginionym bratem, czy coś takiego. - Ryden, omójboże, cześć! - Co tam, Brooks? - Mistrzostwo stanowe pięć lat z rzędu, stary! Wschodnie wybrzeże przegra! - Jak minęły ci wakacje?! Ja byłam we Francji – było nieeesamowicie. Wydaje mi się, że w przeciwieństwie do dnia nad jeziorem, kiedy miałem ze sobą Hope, zapomnieli o niej. A może celowo unikają tego tematu. Uśmiecham się, śmieję, obejmuję i przybijam żółwiki z wszystkimi, jakby życie było świetne. Nikt nie wspomina o Meg. To chyba ma sens. Przestała chodzić do szkoły w listopadzie zeszłego roku, więc wszyscy już przywykli do mojego widoku bez niej. Szkoda, że ja do tego nie przywykłem. Moja szafka jest drugim oznaką tego, że nic nie zmieniło się w Świecie Bizarro 18, jakim jest Liceum Downey. Nawet nie wiem, która jest moja, dopóki nie dostajemy na godzinie wychowawczej naszych przydziałów, ale najwyraźniej ktoś otrzymał tą wiadomość przede mną, bo moja szafka jest udekorowana. Jest pokryta kolorami drużyny, niebieskim i białym, papierową piłką z narysowaną na niej wielką jedynką oraz mnóstwem serpentyn i srebrnego brokatu. Rozglądam się po korytarzu – kilka szafek wygląda podobnie do mojej, wszystkie należą do moich kolegów z drużyny. Ktokolwiek zadał sobie trud, by dowiedzieć się, która szafka jest moja i przybyć tu wcześniej, by ją udekorować, najwyraźniej nie słyszał o tym, że podczas piątkowego meczu siedzę na ławce.

18Bizarro

fiction – gatunek literacki. Bizarre z angielskiego oznacza dziwaczny.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 141

Nie mam jeszcze żadnych książek, a mimo że jest prawie jesień, nie jest jeszcze wystarczająco zimno, żeby nosić kurtkę, więc nie muszę nic odkładać do szafki. Po prostu ją zamykam i ruszam na zaawansowane zajęcia z angielskiego. I oto jest. Meg Reynolds, z ciemnymi, dzikimi włosami spływającymi na jej ramiona oraz plecy, z bladą twarzą opartą o bladą dłoń, energicznie pisząca w dzienniku. Unosi wzrok i posyła mi najjaśniejszy, najpiękniejszy uśmiech na świecie. Zatrzymuję się, wryty w podłogę. Wspomnienie jest tak prawdziwe, tak żywe, że muszę walczyć o oddech. A potem mrugam. Zniknęła. Pozostała tylko pusta ławka z programem nauczania na blacie. Jest wiele wolnych miejsc, ale siadam właśnie tam. Shoshanna wchodzi do klasy równo z dzwonkiem, co oszczędza mi konieczności rozmowy z nią, ale i tak przez całą lekcję rzuca mi uśmiechy. Jak tylko zajęcia się kończą, słyszę, jak Shoshanna woła moje imię, po czym obejmuje mnie w zbyt długim uścisku. Dwa razy próbuję się od niej oderwać, ale ona tylko przytrzymuje mnie mocniej. W końcu mnie puszcza i razem wychodzimy z sali. Na korytarzu spotykamy Dave’a, który czeka na Sho. Witam się z nim. - Co tam? Shoshanna wciąż promiennie się do mnie uśmiecha. - Co myślisz o swojej szafce? Podoba ci się? - Um, tak. To twoja sprawka? - Tak. – Klaszcze dłońmi z podekscytowaniem. – Jesteś moim zawodnikiem! O Boże, nie. W Downey istnieje tradycja, że reprezentujące szkołę cheerleaderki są przypisane do konkretnego piłkarza na wiosnę i koszykarza na jesień. Przez cały sezon, cheerleaderka nosi na sobie jego numer, wykrzykuje jego imię, przynosi mu ciasteczka, małe prezenty i inne rzeczy w dni, kiedy są mecze i tak dalej. W zeszłym roku moją cheerleaderką była Madelyne Binder. Wyprowadziła się kilka tygodni po rozpoczęciu sezonu – jej mama chyba straciła pracę – i nie miałem cheerleaderki. Ale miałem Meg, więc się tym nie przejmowałem. Teraz wyglądało na to, że mam Shoshannę. A przynajmniej w tym sensie. Wiem, że chciała dobrze, ale naprawdę nie mam na to energii. - Nie powinnaś być cheerleaderką Dave’a, skoro jesteście teraz razem? – pytam. - Też tak powiedziałem! – stwierdza Dave. – Ale Shoshanna podkreślała, że to ty jesteś gwiazdą zespołu, a na swojego zawodnika chce tylko kogoś najlepszego. – Śmieje się, kiedy to mówi, w stylu Czyż ona nie jest słodka?, więc domyślam się, że nie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 142

przejmuje się tym, że jego dziewczyna w zasadzie powiedziała mu, że jest gównianym graczem i nie jest dla niej wystarczająco dobry. Cóż, nie moja sprawa. - Szafka jest świetna. – mówię do niej. – Dzięki. - Mam tego więcej, mistrzu! – Shoshanna chichocze, po czym ona i Dave udają się na ich następne zajęcia. Kilka lekcji później, idę w stronę stołówki, kiedy uderza we mnie kolejna halucynacja. Uśmiechnięta twarz Meg migocze między tłumem mijanych uczniów. W przeciwieństwie do ostatniego przywidzenia, to nie sprawia, że się zatrzymuję. Zamiast tego, przyśpieszam i przepycham się między ramionami i plecakami, zdesperowany, by się do niej zbliżyć. Mrugam raz, dwa, ale tym razem nie znika. - Meg. – szepcę przez zaciśnięte gardło. Zdjęcie Meg z jedenastej klasy, powiększone i oprawione jasną, drewnianą ramą wisi na ścianie. Nie jest halucynacją. Ale nie jest też prawdziwa. Pod spodem wisi platynowa plakietka, na której pisze: Megan Elizabeth Reynolds. Na zawsze w naszych sercach. Chcę zerwać tą głupią tabliczkę z tym głupim napisem gołymi rękami. I zrobiłbym to, gdyby nie była przykręcona śrubami. Na zawsze w naszych sercach. Na zawsze na tej ścianie. Myślą, że ją znali. Myślą, że będą za nią tęsknić. Myślą, że są w żałobie. Nic nie wiedzą. Widzę Alana na lunchu. Siedzi z kilkoma osobami, których nie rozpoznaję. Kiedy Meg była w szkole, głównie siadałem z nią i z Alanem. Ale wtedy byliśmy tylko my. Kimkolwiek są ci znajomi Alana, muszą być nowi. Niosę swoją tacę. - Cześć. - Cześć. - Widziałeś zdjęcie? Kiwa głową. - Pomyślałem, że to miłe. - Miłe. Taa. – mamroczę. - Chcesz usiąść? – Odsuwa się na bok, robiąc dla mnie miejsce. Spoglądam na drugą stronę stołówki, na miejsce, gdzie siedzą Dave, Shoshanna, Matt Boyd i kilku innych chłopaków z drużyny. Dave przedziurawił dno puszki coli i

Tłumaczenie: marika1311

Strona 143

teraz wypija napój przez dziurę, a reszta mu dopinguje. Odrywa się od pustej puszki i daje Shoshannie mokrego buziaka. Wracam spojrzeniem do Alana i jego cichej grupy nerdów. Poza nim, cała reszta patrzy na mnie tak, jakby z boku głowy wyrósł mi kutas. Nie wiem, co mam, do cholery, zrobić. Nie za bardzo mam ochotę siedzieć z ludźmi, których nie znam i z którymi z pewnością nie mam nic wspólnego, ale też nie czuję się tak, jakbym pasował do tamtego drugiego stołu. Przyjęliby mnie z powrotem bez pytania, ale to nie jest problemem. To wymagałoby wielkiego wysiłku z mojej strony, żeby spróbować się do nich przyłączyć. Jestem taki zmęczony. Nie obchodzą mnie turnieje zapaśnicze ani zakłady o dolara, czy Dave zdoła zjeść swoje frytki pokryte majonezem, sosem tabasco i wodą z ogórków. Ale nie będę też siedzieć sam. - Chyba usiądę z nimi. – mówię do Alana, kiwając głową w stronę ich stolika. Ich przynajmniej znam. – Do zobaczenia potem? Alan kiwa głową. - Przywieziesz Hope po szkole? - Muszę ją odebrać z ośrodka opieki. Ale tak, potem ją do ciebie przywiozę. - Mogę sam ją odebrać, jeśli chcesz. – mówi, wzruszając ramionami. - Stary. Poważnie? - Pewnie. - Byłoby zajebiście. Nie spóźniłbym się na trening. Prześlę ci smsem adres miejsca. - Spoko. Och, cholera, chwila. - Muszę jakoś przenieść jej fotelik do twojego samochodu. Może teraz to zrobię; daj mi twoje kluczyki. - Nie ma potrzeby. Mam już w nim fotelik. Mrugam. - Masz? - Moja mama to załatwiła, kiedy zacząłeś przywozić do nas Hope. Żebyśmy mogli jeździć do parku i w ogóle. Kręcę głową, zdumiony. - Jestem ci coś winny, Alan. - Ryden, jesteś mi winny jakiś bilion takich cosiów.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 144

***

Przebieram się akurat w szatni na trening, kiedy dzwoni mój telefon. To Alan. - Nie pozwalają mi zabrać Hope. – mówi, kiedy odbieram. – Nie ma mnie na zatwierdzonej liście, czy coś. Och, no chyba sobie jaja robicie. - Podaj jej telefon, porozmawiam z nią. Po chwili odzywa się kobieta z recepcji: - Mówi Sonya. - Tak, cześć, tu Ryden Brooks. Ojciec Hope? – Kilku chłopaków w szatni przerywa to, co robią i spoglądają w moją stronę. Schylam się przy drzwiach swojej otwartej szafki i ściszam głos. - Tak, panie Brooks. - Posłuchaj, możesz oddać Hope Alanowi Kangowi. Jest jej opiekunem. Wszystko gra. - Panie Brooks, nie możemy tego zrobić. Musi pan przyjechać i dodać pana Kanga do zatwierdzonej listy osób, które mogą ją odbierać i podpisać formularz. - Zrobię to jutro. Ale możesz ją wysłać z nim dziś do domu? Tylko dzisiaj? Naprawdę się na to zgadzam. - Rozumiem, ale i tak nie mogę tego zrobić. Musimy mieć to na papierze ze względu prawnych. Kopię w rząd szafek i metaliczny brzęk rozbrzmiewa po całym pomieszczeniu. - Rano wypełniałem wszystkie dokumenty i nie było tam słowa o tej liście. - Trzeba o to zapytać oddzielnie. Nie ogarniam tej kobiety. - Czy moja mama może ją odebrać? Słyszę, jak Sonya wpisuje coś na klawiaturze i chwilę później znowu odzywa się do słuchawki. - Twoja mama to Deanna Brooks? - Tak. - Tak, może. Jest na liście kontaktów w nagłych wypadkach. Wypuszczam powietrze z płuc. Tłumaczenie: marika1311

Strona 145

- Dziękuję. Rozłączam się i dzwonię do mamy. Nie odbiera domowego telefonu. Pewnie muzyka w biurze zbyt głośno gra. Próbuję na jej komórkę. Cztery sygnały, a potem poczta głosowa. Wybieram jej numer jeszcze raz. To samo. Kurwa. Pięć minut i niezliczoną ilość sygnałów później, wciąż nie mam pojęcia, gdzie jest moja mama. Wszyscy chłopacy wychodzą z szatni w drodze na boisko. - Idziesz, Brooks? – pyta Andrew, jeden z graczy, jednocześnie napełniając butelkę wodą z kranu i zakręcając ją. - Tak. Za chwilę. – odpowiadam. Rzuca mi nieufne spojrzenie, ale wzrusza ramionami i wychodzi. Opieram czoło o chłodny metal szafki i próbuję myśleć. Hope nie może tam zostać, aż nie skończę treningu. Jeśli nie odbiorę jej przed trzecią, będę musiał im dodatkowo zapłacić. A nie mam dodatkowych pieniędzy do oddania. Nie mam wyboru. Muszę tam jechać. Wysyłam do Alana krótką wiadomość, że spotkamy się na miejscu, łapię swoje kluczyki i zaczynam biec, nadal ubrany w sportowy strój i nagolennikach. Kiedy docieram do swojego samochodu, na desce rozdzielczej widzę, że jest piętnaście po drugiej. Trening się właśnie zaczyna. A ja wyjeżdżam z parkingu. Trener skopie mi dupę. Alan czeka na zewnątrz budynku, opierając się o ceglaną kolumnę, na której wisi tabliczka z napisem Nie wałęsać się na terenie ośrodka. - Czemu nie jesteś w środku? – pytam. - Kazali mi wyjść. Powiedzieli, że osoby bez dzieci nie mogą tam być. Chyba pomyśleli, że jestem jakimś pedofilem, czy coś takiego. Wzdycham. - Zaraz wracam. Przy wykrywaczu metalu jest kolejka ludzi, a pracujące przy nim osoby nie wydają się nigdzie śpieszyć, rozmawiając z każdym przechodzącym. Serce mi wali, a każdą sekundę odczuwam jak godzinę. W końcu wbijam się wpoczątek kolejki i mówię: - Przepraszam, śpieszę się. Muszę odebrać swoje dziecko. Kobieta w średnim wieku stojąca z przodu kolejki, z fryzurą z lat osiemdziesiątych – wiecie, z włosami tak spryskanymi lakierem, że odstają we wszystkich kierunkach – patrzy na mnie, zbulwersowana. Potem spogląda na mój strój, długie włosy i spoconą Tłumaczenie: marika1311

Strona 146

twarz i wygląda tak, jakby próbowała zdecydować, czy jest jej mnie żal, „biedny nastoletni ojciec, co za wstyd”, czy też chce mi powiedzieć, żebym poszedł na koniec kolejki i czekał na swoją kolej tak, jak wszyscy inni, że to nie jej problem, że mam dziecko w wieku siedemnastu lat. - Jest chora. – dodaję. – Naprawdę chora. – Wrzucam kluczyki do kosza i przechodzę przez wykrywacz metalu, zanim ktokolwiek może mnie powstrzymać. Biegnę korytarzami, ślizgając się trochę na swoich korkach i w końcu docieram do odpowiedniego pomieszczenia. - Ryden Brooks, tata Hope. –wołam do Sonyi, kiedy mijam jej biurko i kieruję się prosto do sekcji dziecięcej. Hope jest w łóżeczku i płacze. Nikt nie zwraca na nią uwagi. Dwie opiekunki są zbyt zajęte karmieniem i przebieraniem innych dzieci. Niech to szlag. Wyciągam swoje dziecko z łóżeczka, przyciągam bezpiecznie do swojej piersi, łapię jej torbę i wychodzę, nie mówiąc nic opiekunkom. Nie ma czasu. Zatrzymuję się tylko po to, by wypełnić formularz co do tego, że od teraz Alan może odbierać Hope, a potem znowu ruszam, choć tym razem muszę iść trochę wolniej – nie mogę się poślizgnąć z dzieckiem w ramionach. Odzyskuję swoje kluczyki z miejsca, gdzie zostawiłem je przy wykrywaczu metalu i wychodzę na zewnątrz. - Płacze. – mówi Alan. - Bez kitu, stary. - Trzeba ją przebrać? - Pewnie tak. – Wyciągam Hope w jego stronę. – Mógłbyś się tym zająć? Naprawdę muszę wracać na trening. Alan zaciska usta w cienką linię na jakąś sekundę, ale spogląda na Hope i na jego twarzy pojawia się ta głupawa mina, którą ludzie robią do dzieci; bierze ją w ramiona. - Nie ma problemu. Do zobaczenia po treningu. Do czasu, gdy docieram na boisko, jestem prawie trzecia. Czterdzieści pięć pieprzonych minut spóźnienia. Znowu. Tym razem, kiedy przyjeżdżam, nikt nawet na mnie nie patrzy. To jest nawet gorsze od tego, gdy wszyscy się gapili, bo to oznacza, że przywykli do tego, że zawodzę. Nie jestem takim facetem, mam ochotę do nich krzyknąć. Jestem facetem, który wkłada duży wysiłek w treningi, przychodzi wcześniej i zostaje dłużej. Jestem facetem, który biega przez siedem kilometrów w sobotę rano, nawet kiedy nie mamy treningu. Jestem facetem, który pociągnął drużynę do zwycięstwa w każdym meczu przez ostatnie dwa lata, facetem z najniższą średnią wpuszczonych goli w historii Liceum Downey, facetem, który jest w pierwszej piątce najlepszych bramkarzy w szkołach

Tłumaczenie: marika1311

Strona 147

średnich w całym kraju, na litość boską. Jestem facetem, który ma się stać profesjonalistą w tym sporcie. Trener woła mnie na bok boiska. Jego głos jest dość zrównoważony, ostrożny, ale już wiem, że będzie źle. - Tak mi przykro, trenerze. powtórzy.

– Zaczynam. – To był nagły wypadek. Już się nie

- Już to słyszałem, Ryden. Ryden? Nigdy tak do się do mnie nie zwraca. Zawsze mówi na mnie Brooks. - Tym razem mówię poważnie. Był problem w ośrodku opieki… Trener O’Toole kiwa głową, wciąż obserwując ćwiczenia na boisku. - Ja też mam dzieci, Ryden. Czwórkę. A ich matka i ja jesteśmy po rozwodzie. Wiem, jak to jest. Czasami, kiedy są ze mną, bywa tak, że nie mam pojęcia, jak sobie z nimi poradzić. Ktoś zawsze jest chory, dostaje okres, musi być skądś odebrany, potrzebuje pomocy z projektem naukowym albo decyduje, że jest wegetarianką i nie zje niczego, co przyrządzę na kolację. Wiem, Ryden. Rozumiem to. Dlaczego, do cholery, mi to wszystko mówi? - Wiele osób to rozumie. Każdy, kto ma dzieci. Bycie rodzicem to najtrudniejsza praca na świecie. – Kładzie dłoń na moim ramieniu i w końcu na mnie spogląda. – Ale świat jest pełen samotnych rodziców i wszyscy mamy pracę poza rodzicielstwem. A moim zadaniem jest poprowadzenie drużyny do zdobycia kolejnego mistrzostwa stanowego i kształcenie graczy, którzy wzniosą się wyżej. Twoim zadaniem jest bycie częścią drużyny i robienie tego, czego się od ciebie oczekuje, czego się oczekuje od każdego tutaj. I jeśli nie dasz rady tego robić, zrozumiem… ale wtedy wypadasz z drużyny. Nie możesz tutaj być według innych zasad niż reszta zespołu. Serce zamiera mi w piersi. Gwałtownie kręcę głową, próbując odnaleźć magiczne słowa, które by cofnęły całą tę rozmowę. - Wiem. Ma trener całkowitą rację. Wiem, że zawodziłem, ale w końcu to rozpracuję. Przysięgam. Niech mi tylko trener da jeszcze jedną szansę. Proszę. – Zdaję sobie sprawę z tego, że błagam, ale mam to w dupie. Upadnę na dłonie i kolana i wycałuję mu adidasy, jeśli to sprawi, że zmieni zdanie. Nie mogę zostać wyrzucony z drużyny. Trener przygląda mi się przez chwilę ze skrzyżowanymi ramionami, żując swój ogromny zwitek gumy. - Proszę. – powtarzam. W końcu opuszcza lekko ramiona. - Ostatnia szansa. Ale jeśli spóźnisz się choćby minutę na trening albo mecz, to koniec. Tłumaczenie: marika1311

Strona 148

Przytakuję jak szalony. - Tak, oczywiście. Rozumiem. - I wciąż siedzisz na ławce w piątek. - Jasna sprawa. - Dobra, idź dołączyć do reszty drużyny. Opieram się nieodpartej chęci przytulenia go i wbiegam na boisko.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 149

Rozdział dziewiętnasty Kiedy zatrzymuję się, by podrzucić Hope do domu przed pracą, mama siedzi na ganku z lampką białego wina w dłoni. - Wszystko w porządku w ośrodku? - Właściwie to nie. Nie pozwolili Alanowi jej odebrać, bo nie było go na jakieś liście, więc musiałem po nią pojechać. Spóźniłem się na trening. Mama kiwa głową. - Te miejsca muszą być bardzo ostrożne w tym, komu wydają dzieci. - Dzwoniłem do ciebie. - Naprawdę? Przepraszam. Miałam wyciszony telefon. - Do domu też dzwoniłem. Gdzie byłaś? - Poza domem. Mrużę powieki. Coś tu nie gra. - To znaczy gdzie? - Miałam randkę. - Randkę? - Mogę chodzić na randki, wiesz? - Tak, ale w poniedziałek po południu? To po prostu dziwne. Wzrusza ramionami. - Nie tylko twój harmonogram oszalał od czasu, gdy urodziła się Hope. Wszyscy staramy się znaleźć czas na różne rzeczy, Ryden. – mówi delikatnie, w jej tonu nie ma żalu ani goryczy. Przysuwam się bliżej niej i opieram głowę na jej ramieniu. - Wiem. Przykro mi, mamo. Wiesz, że cię kocham, prawda? I doceniam wszystko, co dla nas robisz? Głaska mnie po włosach. - Wiem, kolego. - Więc, opowiesz mi o tym facecie? - Nie, jeszcze nie jestem pewna, co jest między nami. Ale go lubię. - Cóż, jeśli jest dla ciebie dobry, to też go lubię. – Wstaję. – Muszę lecieć do pracy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 150

- Baw się dobrze. *** Przeszukuję cały sklep, ale nigdzie nie widzę Joni. Może ma dziś wolne? Zazwyczaj pracuje w poniedziałki, ale może się z kimś zamieniła. Dopiero kiedy idę na swoją piętnastominutową przerwę, odkrywam, że ona tu jest. Jest w pokoju dla pracowników, zwinięta na małej kanapie, z zaczerwienionymi oczami. Płacze, a obok ramienia ma pudełko chusteczek z recyklingu z Whole Foods. Zanim daję sobie czas na przemyślenie tego, co robię, siadam obok niej i przyciągam ją do siebie. Zaczyna płakać mocniej, wtulając twarz w moją koszulkę. Po prostu trzymam ją mocno i pozwalam się tego z siebie pozbyć. Nie mam absolutnie żadnego pojęcia, co powinienem powiedzieć. Joni jest zawsze taka szczęśliwa. Silna. Co mogło sprawić, że była w takim stanie? Ludzie wchodzą do pomieszczenia, spoglądają na nas, po czym zawracają i się wycofują. Więc poza kilkoma krótkimi najściami, jesteśmy sami. W końcu Joni się odrywa. Nie płacze już, ale jej twarz zapaćkana, jej rzęsy posklejały się od tuszu. Powinienem teraz wrócić do pracy, ale pieprzyć to. Nie zostawię jej. Nie jestem całkowitym dupkiem. - Zmoczyłam ci koszulkę. – szepce. Wzruszam ramionami. - Wyschnie. - Tak mi przykro. – mówi, wydmuchując nos. – Nie wiem, dlaczego tak się zachowuję. - Tylko przypuszczam, ale pewnie dlatego, że coś jest nie tak? Spogląda na mnie przekrwionymi oczami. - Nie mówiłam ci o tym, bo nie chciałam, żebyś pomyślał, że jestem jedną z tych głupich dziewczyn, które dramatyzują z byle powodu… - Nie myślę tak. Kiwa głową i bierze drżący oddech. - Mój idiotyczny były i moja najlepsza przyjaciółka spotykali się przez całe wakacje. Były? Jaki były? Dobra, skup się na przyjaciółce. - Carrie, prawda? Albo Karen? - Tak. Karen. Tłumaczenie: marika1311

Strona 151

- Niefajnie. – Płacze przez to, że jej przyjaciółka zeszła się z jej eks? Czy to znaczy, że wciąż coś do niego czuje? - Cóż, wiedziałam o tym. – kontynuuje. – Powiedziała mi jakiś czas temu. Starałam się tym nie przejmować. Mimo tego, że gównianie się z tym czułam. Ale okazało się, że dużo o mnie rozmawiali. Jakby wymieniali się notatkami z osobistych rzeczy, które im mówiłam. I najwyraźniej on wyjawił jej praktycznie każdy szczegół o naszym seksie. Rzeczy, których nawet ja jej nie powiedziałam, a przyjaźnię się z nią od zawsze. Myślenie o Joni uprawiającej seks z jakimś kolesiem sprawia, że czuję się tak, jakbym zjadł nieświeże mięso. Plus to, że ma to całkiem inne życie, o którym nie miałem pojęcia. - Jakie rzeczy? - Co lubiłam robić, a czego nie. Powiedział jej nawet, kiedy straciliśmy ze sobą dziewictwo. Wszystkie daty i wszystkie szczegóły. - Zabiję go. – mówię i przez sekundę naprawdę tak myślę. Cholernie nienawidzę tego dupka, kimkolwiek jest. – Powiedz, jak się nazywa, a pójdę i zaraz skopię mu dupę. Joni lekko się na to uśmiecha. - Jesteś słodki. Nie chodziło mi dokładnie o bycie słodkim, ale co mi tam. - Jak się dowiedziałaś? – pytam. - To jest najgorsze. Prowadzili te rozmowy przed wszystkimi. Jak po pijaku na imprezach albo na Facebooku, czy gdzieś tam; tam, gdzie ja nie bywałam, bo nie szczególnie miałam ochotę oglądać, jak się do siebie kleją i w ogóle. Wymyślili na mnie ksywkę, ale najwyraźniej wszyscy wiedzieli, o kim mowa. Jestem jego jedyną byłą dziewczyną. A kiedy dzisiaj weszłam do szkoły, wszyscy zaczęli wołać na mnie Jog. – Potrząsa głową i lekko kaszle. - Jog? A co to znaczy? - Podobno „Była Dziewczyna Jeffa19”. Przycisnęłam w końcu jedną ze znajomych, by powiedziała mi, co się dzieje. Ale nawet ona wiedziała od kilku miesięcy i nic mi nie mówiła, aż do dzisiaj. – Potrząsa głową. – Jog. To takie głupie. To nawet nie jest mądre. – Próbuje zażartować, ale głos jej się załamuje. Znowu przyciągam ją do siebie. Lekko się o mnie opiera. - Zabiję ich wszystkich. – szepcę w jej włosy.

19

Ang. Jeff’s Old Girfriend – stąd Jog.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 152

- Taa, nie rób tego. Potem będziesz musiał iść do więzienia i już w ogóle nie miałabym przyjaciół. – Podciąga nosem. - Hej, nie zapominaj o Julio z delikatesów i dziewczynie z salonu tatuażu. - Nie, to po prostu ludzie, których poznałam. Łatwo poznać ludzi. A prawdziwych przyjaciół trudniej jest zdobyć. Z Joni w moich ramionach, myślę, że rzeczywiście możemy być dla siebie kimś w rodzaju przyjaciół. Właściwie to możemy być swoimi jedynymi przyjaciółmi. Ale potem ona pyta: - Twoja była dziewczyna by czegoś takiego nie zrobiła, co? – i wiem, że ona może być moją prawdziwą przyjaciółką, ale ja dla niej nim nie jestem. Dlaczego miałbym czuć się dziwnie co do innej części jej życia, skoro sam trzymam Puchar Świata pełen tajemnic, które przed nią skrywam? Nadal jestem tylko „kolejną osobą, którą poznała”, mimo że ona o tym nie wie. - Nie. – odpowiadam. To przynajmniej jest prawdą. Meg już nic nie może zrobić. - To dobrze. Chociaż ty jesteś chłopakiem. Dla ciebie to i tak pewnie byłoby inaczej. Nic nie mówię. Po prostu ściskam ją mocno i mam nadzieję, że nie zauważy, że jest trzymana przez kłamcę. - Nic mi nie będzie. – szepce. - Wiem, że nie. A potem znowu zaczyna płakać.

***

Joni i ja zostajemy w pokoju dla pracowników aż do końca naszej zmiany. Nikt nas nie szukał. Menedżer musiał usłyszeć coś o tym, co się dzieje i zdecydował, że nas zostawi. A może po prostu nikomu nas nie brakowało. To jedna z zalet w pracy miejscu, gdzie jest tylu pracowników. O dziesiątej razem wychodzimy na parking. - Pozwól mi cię odwieźć do domu. – mówię. - Nie musisz tego robić. - Nie ma mowy, żebym pozwolił ci teraz tłuc się autobusem. – Otwieram drzwi od swojego samochodu. – Wsiadaj. Tłumaczenie: marika1311

Strona 153

Nie rozmawiamy o tym, że Joni musi jutro iść do szkoły – i pojutrze, i popojutrze – ze świadomością, że wszyscy znają szczegóły z jej intymnego życia. Zamiast tego ja opowiadam jej o tajemniczej randce mojej mamy w poniedziałkowe popołudnie. Ona mówi mi o piątej książce z serii Motocyklistów z Bahamów, którą właśnie przeczytała. Mówimy też trochę więcej o rodzinie. - Chcę ci coś powiedzieć. – stwierdza, brzmiąc tak, jakby nadal nad tym myślała. – Coś, czego nie wie nikt inny. To by mi chyba poprawiło humor, dało wrażenie, jakbym wciąż miała kontrolę nad rzeczami o mnie. Zerkam na nią. - Jesteś pewna? Kiwa głową. - Mogę ci ufać, prawda? Mój oddech nagle przyśpiesza. To znaczy, tak, może mi ufać w tym sensie – nikomu tego nie powtórzę. Ale ja nie byłem prawdomówny w stosunku do niej. Ale co mam niby powiedzieć? Nie, nie możesz mi ufać. Przykro mi. Chcesz zmienić radiostację? - Tak. – odpowiadam, zanim zalegnie między nami zbyt długa cisza. – Oczywiście, że możesz. Uśmiecha się. - Kiedy byłam mała, a mój ojciec ożenił się z macochą, podobał mi się Elijah. - Twój przyrodni brat? – pytam. – Fuj. - No wiem, nie? – Parska śmiechem. O wiele bardziej podoba mi się, kiedy się śmieje, niż płacze. – Był chyba moją pierwszą sympatią. Miałam cztery lata i rysowałam rodzinny obrazek, na którym ludzie bardziej wyglądali na balony niż osoby, a on miał siedem lat i tworzył doskonałą podobiznę naszego psa, Tito. Jego pokój był wypełniony przyrządami malarskimi i innymi takimi rzeczami, a ja siadałam w progu jego drzwi i godzinami go obserwowałam. I coś w tym mnie fascynowało. – Znowu się śmieje. –Plus, podobały mi się jego blond włosy i ciemna cera. Nigdy wcześniej nie widziałam kogoś takiego jak on. - Wie o tym? - Nie ma mowy! I nawet nie wiem, kiedy to się skończyło. Trwało co najwyżej kilka miesięcy. Do czasu, kiedy miałam pięć lat, był oficjalnie pod plakietką brata. – Spogląda na mnie. – Powtórz to komuś, a będziesz martwy. Robię trochę zmyślony gest ręką, uśmiechając się szeroko. - Twój sekret jest ze mną bezpieczny. Słowo skauta. - Ty byłeś skautem? Tłumaczenie: marika1311

Strona 154

Rzucam jej spojrzenie. - Nie, do diabła. Byłem zbyt fajny na takie gówno. To sprawia, że Joni znowu wybucha śmiechem. Parkuję przed jej domem, wyłączam silnik i obracam się do niej. - Dasz sobie radę? - Tak. W końcu po tym roku już nigdy nikogo z nich nie zobaczę, nie? - Prawda. Dzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała, dobra? - Dzięki, Ryden. – Joni pochyla się ku mnie i przez krótką sekundę myślę, że zamierza mnie znowu pocałować. I przez nawet krótszą część sekundy myślę, że możetego chcę. Ale wtedy skręca głowę na bok i daje mi szybkiego całusa w policzek. Oddycham z ulgą. Tak. Dużo lepiej. - Do zobaczenia jutro. - Tak. – odpowiadam. – Na razie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 155

Rozdział dwudziesty Reszta tygodnia upływa bez większych problemów, kiedy już rozgryźliśmy dzienny harmonogram. Alan odbierał Hope po szkole, a ja nie spóźniałem się na treningi. Trener wyglądał tak, jakby mu ulżyło, że się ogarnąłem. Teraz, kiedy na nowo rozpoczęła się szkoła i rzucają we mnie mnóstwem zadań, zaczynam rozumieć, co mama miała na myśli, kiedy mówiła, że szkoła staje się trudniejsza, kiedy jest się przeładowanym innymi obowiązkami – nie, żebym jej to przyznał. Udaje mi się tylko odrobić jakąś połowę moich prac domowych i kilka razy nauczyciele wzywali mnie przez to, że zdrzemnąłem się w klasie. Ale nie jest tak źle. Przez większość czasu nauczyciele traktują mnie łagodnie, dają dodatkowy czas na zrobienie zadań i nie wzywają mnie do odpowiedzi, chyba że sam się zgłoszę. Wiem, że to dlatego, że jest im mnie żal, ale hej, jakoś to zniosę. Moja nauczycielka ekonomii, pani Schonhorn, jest szczególnie niesamowita i zwolniła mnie z wycieczki do Izby Handlowej Concord, co było dla mnie cholernym wybawieniem. Joni też radzi sobie o wiele lepiej. Wciąż jest nieco roztrzęsiona przez te plotki, oczywiście, ale nie płakała już więcej w pracy. W czwartek przynosi mi nawet sernik z dynią, który sama upiekła. - Za to, że jesteś sobą. – mówi, a ja czuję kolejne ukłucie poczucia winy. Wiecie, bo właściwie to nie jestem sobą w jej obecności. Nie za bardzo. - Joni… - zaczynam. Chcę jej powiedzieć prawdę. Chcę ją zaprosić do siebie, żebyśmy mogli posiedzieć i wspólnie zjeść ciasto. Chcę, żeby poznała moją mamę, Hope i dowiedziała się wszystkiego o moim szalonym, popieprzonym życiu. Ale wtedy wiedziałaby, że ją okłamywałem, a to sprawiłoby, że wylądowałbym w tej samej kategorii, co jej kretyński były i głupi znajomi. - Co tam? – pyta. Nie. Nie mogę jej powiedzieć. - Dzięki za ciasto. – mówię. – Wygląda przepysznie. Zamierzam zaproponować mamie, żebyśmy zjedli je po kolacji w piątek, ale kiedy wracam do domu po meczu (na którym siedziałem z boku i obserwowałem, jak piłka za piłką przygnębiająco omija niekompetentnego zastępczego bramkarza), ona ma założone obcisłe jeansy i buty na wysokim obcasie. Ubiera te spodnie tylko na specjalne okazje –mówi, że woli móc oddychać, niż wyglądać seksownie. Ale dziś chyba nie jest ten dzień. - Randka? – pytam, wyciągając ciasto z lodówki. - Właściwie to tak. – Uśmiecha się. Tłumaczenie: marika1311

Strona 156

- Gdzie idziecie? - Kolacja. Drinki. Może potem do niego. – Mruga. Naprawdę nie musiałem tego słyszeć. - Baw się dobrze. - mówię.

***

Więc zostaliśmy tylko ja, Hope i wielki sernik dyniowy. To jest zbyt przygnębiające. Chwytam za swój telefon i dzwonię do Alana. - Chcesz wpaść? - A co, twoja mama nie może zająć się Hope? - O czym ty mówisz? Ja się nią zajmuję. - Och. – Pauza. – Więc nie potrzebujesz opiekunki? - Nie. Chciałem tylko spytać, czy chcesz ze mną posiedzieć. - Serio? – pyta. – Jak ze znajomym? - Stary, zaczynam żałować, że zadzwoniłem. Alan parska śmiechem. - Pewnie, niedługo będę. - Fajnie. – Rozłączam się i dzwonię do Mabel. – Wiem, że pewnie jesteś zajęta – mówię do niej – ale Alan wpada i jak chcesz, to możesz do nas dołączyć. Hope będzie tutaj. - Brzmi super. – stwierdza. – Przyniosę wino. - Skąd ty weźmiesz wino? - Um, czy ty poznałeś mojego ojca? Mamy je składowane w garażu. Pół godziny później, Mabel, Alan i ja siedzimy przy stole w kuchni, jedząc dyniowy sernik i popijając wino. Cóż, a przynajmniej ja i Alan jemy. Mabel zjadła maleńki kawałeczek i stwierdziła, że jest pełna. Hope siedzi w swoim foteliku na środku kuchni. - Nic nowego w sprawie dzienników? – pyta Mabel, wlewając sobie drugi kieliszek. Tłumaczenie: marika1311

Strona 157

Potrząsam głową. - To dlatego, że nie istnieją. – stwierdza. - Muszę się z tym zgodzić. – mówi Alan z pełnymi ustami. – Tak w ogóle, to skąd wytrzasnąłeś to ciasto? Jest niesamowite. - Od przyjaciółki. – odpowiadam. – Ale mylicie się; te dzienniki gdzieś są. - Wiesz co, Ry. – zaczyna Alan tonem w stylu Mam zamiar powiedzieć coś genialnego, więc zamknij się i słuchaj. – Jest taka piosenka Eminema i Rihanny Love the way you lie. Jest o domowej przemocy, więc nie do końca tu pasuje, ale jest taka linijka, w której Eminem mówi o tym, że nie może powiedzieć, co to naprawdę jest. Może tylko powiedzieć, jak on się z tym czuje20. Czekam, aż to nabierze sensu. - I co? - To ty, stary. Myślę, że żyjesz zupełnie inną wersją życia i śmierci Meg niż reszta z nas. Ale dla ciebie to jest realne, bo ty tak czujesz. - Nie mam pojęcia, o czym ty gadasz. - Pomyśl o tym. Jesteś przekonany, że istnieją dwa inne dzienniki, które zawierają magiczne odpowiedzi na wszystko. - Nie na wszystko; tylko na to, jak być lepszym ojcem. Czy to naprawdę jest zbyt wiele? - Chwila. Próbujesz odnaleźć dzienniki, żebyś mógł być lepszym tatą? Kiwam głową. - Ale jak? To znaczy, dlaczego? To znaczy… co? Mówię im o tym, że wiem, że Hope mnie nienawidzi, o tym, jak próbowałem odnaleźć Michaela, ale mi się nie udało i że miałem nadzieję, że Meg zostawiła jakieś wskazówki, żeby to całe rodzicielstwo zaskoczyło i mi się udało. - Jak na mądrego kolesia, Ryden – mówi Alan – jesteś całkiem głupi. - Stary. Niefajnie. - Nie sądzisz, że sposobem na to, żeby radzić sobie z Hope, jest zapomnienie o wszystkich innych rzeczach i po prostu staranie się bycia dobrym ojcem? – Unosi swoją bransoletkę. – Co by zrobiła Sandra Oh, stary? Skupiasz się na złej rzeczy.

Fragment: I can’t tell you what it really is I can only tell you what it feels like 20

Tłumaczenie: marika1311

Strona 158

- To wy skupiacie się na złej rzeczy! – Wypijam połowę kieliszka wina w jednym, gigantycznym łyku. – Lista. To coś oznacza. Nie wiem, dlaczego ją ignorujecie. - Nie sądzisz, że to możliwe, że to notatka Meg, żeby o czymś jej przypominała, czy coś takiego? Albo, tak jak mówi Mabel, nawet jeśli planowała zostawić kolejne dwa dzienniki, żebyśmy je odnaleźli, to stała się zbyt chora, zanim udało jej się to zrobić? Może to jest prawda. Wypijam resztę wina i nalewam sobie więcej. - Znałem ją. Wiem, że zostawiła dla nas te dzienniki. Przynajmniej tyle możemy zrobić, znaleźć je. - Tak jak wiesz, że jesteś odpowiedzialny za jej śmierć? – pyta Mabel trochę niewyraźnie. Rzucam jej groźne spojrzenie. - Tak. Dokładnie tak. - Chwila, co? – pyta Alan, kładąc dłonie płasko na stole. - Och, nie wiedziałeś? – pyta Mabel. – Ryden jest przekonany, że zabił Meg i zniszczył nasze życia, bo przez niego zaszła w ciążę. - To kompletna bzdura, stary. Dokładnie o tym mówię. Twoja wersja jest wypaczona. Jej ostatni rok życia był przez ciebie lepszy, nie gorszy. - No oczywiście. – zapewnia Mabel. – Hej, Alan, pamiętasz, jak Meg zmusiła cię, żebyś przekonał naszych rodziców, żeby pozwolili jej wyjść z Rydenem? Nie zmusiłeś ich, żeby przyznali, że dobrze byłoby, gdyby Meg robiła normalne rzeczy, a kiedy w końcu się zgodzili, ty dodałeś, że to nie z tobą będzie to robić, tylko z Rydenem? Alan się śmieje. - Jak zajebiste to było?! Coś jak John Cho albo Daniel Dae Kim. - Najzajebistsza koreańska rzecz na świecie. – mówi Mabel, stukając swoim kieliszkiem w jego. Naprawdę nie czuję potrzeby przyłączenia się do tej rozmowy. Słyszałem tę historię już wcześniej, a to i tak nie ma teraz znaczenia. Ale Mabel i Alan nie wydają się tego zauważać. Są pijani i nie widzieli się od jakiegoś czasu, poza przelotnym spotkaniem w szkole, i chętnie udają się w podróż po wspomnieniach. Wyciszam ich głosy i skupiam się na kieliszku wina. Czerwone wino to całkowicie błędna nazwa. Nie jest czerwone. Bardziej szkarłatne. Albo nie, rdzawoczerwone. Albo burgundowe. Chwila, czy Burgundy to jest rodzaj wina? A nie tak nazywał się ten Ron, Ron Burgundy? Na powierzchni wina pływają małe, tłuste cząsteczki od mojej pomadki ochronnej. Wygląda jak Układ Słoneczny. Nie nasz. Jakiś inny.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 159

- Ryden! Ocknąłem się i mrugam na Mabel. Chyba też jestem pijany. - Co? - Wiedziałeś, że Alan ma dziewczynę? - Stary, masz dziewczynę? Koniec z tą Lane jak-jej-tam? Tą z serialu? - To nie jest moja dziewczyna. – mówi szybko Alan. – A w każdym razie jeszcze nie. Więc w tej chwili wciąż jestem jeszcze Lane Kim. Dziewicze i tragiczne. – Uderza lekko głową w blat stołu. – Ale ją lubię. Nazywa się Aimee Nam, znasz ją? Jest z naszego rocznika. - Chyba nie. To Koreanka? - Tak, ale nie dlatego ją lubię. – mówi obronnie. - Taa, jasne. – mówimy z Mabel dokładnie w tym samym czasie. Przybijamy żółwika. - Nie, no serio! Meg nie była Koreanką, a w niej byłem zakochany, nie? – Nagle Alan otwiera szeroko oczy i przykłada dłoń do ust. - Whoa, stary. Cofnij. – mówię, unosząc dłonie w powietrze. – Od kiedy to byłeś w niej zakochany? - Już ci o tym mówiłem… - Powiedziałeś, że podobała ci się w siódmej klasie i cię odrzuciła. - Tak. - Więc…? Alan wzdycha, naburmuszony. Jego oddech dolatuje do mnie przez cały stół. Pachnie jak wino. I dyniowy sernik. - Więc, no dobra, może to było coś więcej niż tylko „podobanie się”. I może trochę dłuższe niż tylko w siódmej klasie. Ale nie sądzę, żeby o tym wiedziała. I nie trwało to wiecznie; do czasu, aż byliśmy w drugiej klasie, całkowicie mi przeszło. Mój instynkt samozachowawczy zaczął działać. Rzucam mu wściekłe spojrzenie. Mam prawo być zły za to, że był zakochany w mojej zmarłej dziewczynie, zanim ja ją poznałem, prawda? - Cóż, może ona nie wiedziała, że byłeś w niej zakochany, ale reszta z nas wiedziała. – mówi Mabel, otwierając kolejną butelkę. - Zamknij się, Mabel. Nie wiedziałaś. – odpowiada Alan. - Wiedziałam. - Nie wie…

Tłumaczenie: marika1311

Strona 160

- Dobra, dobra. – przerywam im. – Opowiedz nam o Aimee Nam. - Stary, jest wspaniała. Wygląda jak Yunjin Kim21. Pracuje przy roczniku. Chce, żebym do tego dołączył, ale pilnuję Hope po szkole, więc wiesz, to by nie wypaliło. Chyba powinienem powiedzieć coś w stylu: Och, w porządku, stary. Nie musisz już opiekować się Hope. Żyj długo i szczęśliwie. Ale nie ma mowy. Alan musi pilnować jej po szkole. Był jedynym mostem łączącym mnie z UCLA. - Ale lubisz siedzieć z Hope, nie? Bo przez nią czujesz się bliższy Meg? Nie tak mówiłeś? – Wiem, że to draństwo z mojej strony grać taką kartą, ale w tym momencie mnie to nie obchodzi. - Tak. – Spogląda na Hope, śpiącą w swoim foteliku. – Nie mylisz się. Wypijamy resztę wina (razem cztery butelki… jesteśmy zalani), a Alan i ja, po zjedzeniu ostatnich kawałków ciasta, stwierdzamy, że to za mało i zamawiamy pizzę. Mama wraca w sobotę rano i znajduje nas rozwalonych po salonie, otoczonych pustymi kieliszkami po winie i w połowie pustym pudełkiem pizzy. - Wygląda na to, że dobrze się bawiliście. – mówi. Nie brzmi na zachwyconą, ale nie jest też super wściekła. - Tak. Ty też. – mamroczę w ozdobną poduszkę, na której spałem. Nie ma to jak zobaczyć swoją mamę wracającą o ósmej rano w sobotę w tych samych ciuchach, w których dzień wcześniej wyszła z domu. Mam nagłą wizję siebie i Hope w przerażająco podobnej sytuacji za siedemnaście lat od dziś. Ugh. Mama się uśmiecha. - Od lat się tak nie bawiłam. - Cieszę się. Kocham cię. - Też cię kocham, kolego. I znowu zamykam oczy.

21

Tłumaczenie: marika1311

Strona 161

Rozdział dwudziesty pierwszy Shoshanna była wkurzona w piątek, kiedy dowiedziała się, że nie mogła wykrzykiwać mojego imienia, bo byłem zawieszony na jeden mecz. Była jeszcze bardziej wkurzona, kiedy Liceum Addison skopało nasze żałosne tyłki na sześć goli. I była nawet jeszcze bardziej wkurzona, kiedy powiedziałem jej, że nie idę na imprezę po meczu. Ale w poniedziałek rano jest tak, jakby o tym wszystkim zapomniała. Czeka na mnie przy mojej szafce, uśmiechnięta i pogodna, ze świecącą jedynką namalowaną na swoim policzku. Wyciąga w moją stronę puszkę na ciasteczka. - Wiesz, że dzisiaj nie ma meczu, nie? – Wrzucam do szafki torbę ze strojem i wyciągam kilka książek. - Wiem, głuptasie. –mówi, podskakując na palcach nóg, jej kitka kołysze się na boki. Nawet na rzęsach ma brokat. – Dzisiaj jest pierwszy dzień zupełnie nowego tygodnia i jako twoja cheerleaderka, mam za zadanie upewnić się, że jesteś zmotywowany i gotowy do tego, by skopać kilka tyłków z Clinton Central w przyszły piątek. - Właściwie to moje zadanie. – mówię. - Wszystko może trochę pomóc, Ryden. – Wręcza mi puszkę. - Co to? - Brownie. Szczęśliwego poniedziałku! – Staje na palcach, składa szybkiego całusa na moim policzku i idzie na zajęcia. Co jest ostatnio z tymi laskami, że ciągle mnie karmią? Emituję jakiś sygnał mówiący nakarm mnie na częstotliwości, którą odbierają tylko kobiety? Próbuję jednego z brownie. Są całkiem dobre. Ale nie tak dobre, jak rzeczy, które daje mi Joni. Nie sądziłem, że kiedykolwiek to powiem, ale w każdej chwili zamieniłbym brownie Shoshanny na wegetariańską empanadę taty Joni. Daję puszkę w klasie, a kiedy do mnie wraca, jest pusta. Chociaż Poniedziałkowa Poranna Niespodzianka Shoshanny zmusza mnie to myślenia… W pracy po południu, odnajduję Joni w alejce z chlebem, układającą pumpernikiel i cynamonowe chlebki. - Co tam, chłopie? – pyta. Ma na sobie podkoszulek ze zdjęciem Spice Girls. Wydaje mi się, że nosi ją ironicznie, ale z nią niczego nie można być pewnym. Jeden z jej kolczyków ma kształt znaku zapytania. Inny jest wykrzyknikiem. A kolczyk w nosie chyba można uznać za kropkę. - Cześć. Tłumaczenie: marika1311

Strona 162

Unosi worek z chlebem, uśmiechając się. - Patrz, to twój chleb. Spoglądam na bochenek, a potem z powrotem na nią, starając się domyślić, o czym ona, do cholery, mówi. - Hę? Wskazuje na napisy na opakowaniu. - Rye22. Widzisz? Ry? Ty się nazywasz Ry. To Twój chleb. Potrząsam głową. - Zdajesz sobie sprawę, że jesteś szalona23? Wskazuje na inny bochenek z głupim uśmieszkiem. Chlebek bananowy z orzechami. Orzechy dla szaleńców. Przewracam oczami, a ona się śmieje i układa na półkę żytni chleb. - Tak, mówiono mi. -To dobrze. Jak długo jesteś tego świadoma, to nie będzie zbyt wielką niespodzianką to, kiedy ktoś cię w końcu skieruje na leczenie. - Zapamiętam. - Więc, w piątek gramy przeciwko Clinton Central. – mówię. – To wyjazdowy mecz, więc będziemy na twoim podwórku. Chcesz przyjść? Joni zaciska usta. - No nie wiem, Ryden. Staram się trzymać z dala od szkolnych imprez. Wystarczająco złe jest to, że muszę spędzać cały dzień w budynku z ludźmi, który znają żenujące szczegóły z mojego życia. A spędzanie z nimi czasu jeszcze po szkole? Nie za bardzo. Kiwam głową. - To ma sens. Okej, no dobra, tak tylko pomyślałem, że zapytam. Kieruję się do innej alejki, ale czuję na sobie jej wzrok aż do momentu, gdy skręcam za róg.

Ang. Rye bread – chleb żytni. Użyty jest tutaj idiom be nuts, co oznacza być szalonym, zwariowanym, zakręconym. Ale samo nuts oznacza dosłownie orzechy. Bez tego wyjaśnienia kolejny fragment nie miałby sensu. :) 22 23

Tłumaczenie: marika1311

Strona 163

Rozdział dwudziesty drugi Kiedy zwiady rekrutrów zbliżają się coraz bardziej i obietnica pójścia na UCLA staje się coraz wyraźniejsza, możliwość, że mogę nie znaleźć dzienników zanim wyjadę z miasta w przyszłym roku, staje się coraz bardziej realna. Czuję, że z każdym dniem panikuję coraz bardziej. Mój dom oraz dom Alana zostały przetrząśnięte od góry do dołu. Oczywiście nie byłem w stanie przeszukać domu Meg, ale Mabel przysięgała, że rozglądała się, szukała i nic nie znalazła, a ja nawet byłem w magazynku kilka razy w tym tygodniu, zanim podrzucałem Hope do ośrodka opieki, żeby sprawdzić ponownie. Meg tak naprawdę nie miała żadnych przyjaciół poza Alanem, a jej ciotki, wujkowie i kuzynostwo rozsiane było po całym kraju, więc nie wiem, komu mogłaby ewentualnie te dzienniki zostawić. Ale muszą gdzieś być, do cholery. W czwartek omijam lunch i jadę do onkologa Meg. Jest jedyną osobą, która również widywała regularnie Meg podczas tych ostatnich miesięcy. Tak, muszę to przyznać: jestem bardziej niż zdesperowany. Próbuję ignorować pomieszczenie pełne ludzi wyglądających na chorych i wyjaśniam recepcjonistce, że muszę się zobaczyć z doktorem Maldonado. - Jest pan umówiony? – pyta. - Nie. Nie mam ra… to znaczy, nie jestem tutaj z powodów medycznych. Muszę z nim tylko przez chwilę porozmawiać. Przygląda mi się zza swoich okularów. - O czym? - To prywatna sprawa. - Cóż, przykro mi, proszę pana, ale nie może się pan zobaczyć z doktorem bez powodu. Jest bardzo zajęty. – Odchyla się na swoim fotelu i krzyżuje ramiona na piersi, jakby była ochroniarzem w klubie. Przebiegam dłonią po włosach. - Dobra. Chodzi o Meg Reynolds. Możesz mu o tym powiedzieć, proszę? Będzie wiedział, o kogo chodzi. – Kiwam głową w stronę telefonu. Im szybciej zadzwoni do lekarza, tym szybciej zostawię ją w spokoju. Jej wyraz twarzy łagodnieje. - Meg Reynolds? Mój Boże, nie sądziłam, że jeszcze usłyszę to nazwisko. Wszystkim nam tutaj bardzo jej brakuje. Byłeś jej przyjacielem?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 164

Patrzy na mnie tak uprzejmie, unosząc kącik ust w uśmiechu spowodowanym jakimś wspomnieniem, i nagle nie mam ochoty mówić jej, kim jestem. Ta kobieta wyraźnie lubiła Meg – może nawet ją kochała. Nie mogę jej powiedzieć, że jestem facetem, który w pojedynkę sprowadził na nią śmierć. - Tak, byliśmy przyjaciółmi. – mówię. – Jestem… um… Alan. – Odchrząkam. – Mogę przez chwilę porozmawiać z doktorem? Obiecuję, że to nie potrwa długo. Kiwa głową. - Oczywiście, kochanie. Usiądź. Zawołam cię, jak tylko skończy spotkanie z jego obecnym pacjentem. Dwadzieścia minut później, idę za recepcjonistką małym korytarzem i wchodzę do biura. Doktor Meg – bo zakładam, że to on; nie spotkaliśmy się wcześniej – siedzi za biurkiem, pisząc na klawiaturze. To starszy facet, ale wygląda dobrze, z siwymi włosami zaczesanymi na bok, dokładnie ogolony i z idealnie zawiązanym krawatem. - Doktorze Maldonado, to jest Alan. –mówi kobieta, po czym nas zostawia. Ten unosi wzrok. - Usiądź, młody człowieku. Słyszałem, że byłeś przyjacielem Meg Reynolds. - Taa. To znaczy, tak, proszę pana. Kiwa głową, zamyślony. - Była taką młodą, pogodną kobietą. - Tak. - Co mogę dla ciebie zrobić, synu? Synu? Nikt nigdy mnie tak nie nazywał. Nawet moja mama. To cholernie dziwne. - Ja… um… no cóż, to trochę dziwne, ale zastanawiałem się… czy Meg nie zostawiła tutaj kiedyś dziennika? To byłby taki zwykły zeszyt, jednokolorowy. Doktor zastanawia się przez chwilę. - Pamiętam, że nosiła ze sobą jeden lub dwa. Ale nie sądzę, żeby jakiś tutaj zostawiła. – Podnosi słuchawkę telefonu i wciska jakiś przycisk. – Ann, wiesz, czy Meg Reynolds zostawiła tutaj kiedyś jakiś dziennik? – Milknie na chwilę, po czym mówi: - Dzięki. – I rozłącza się. – Przykro mi, Alan, nic tutaj nie ma. Kiwam głową i wstaję. To był strzał w ciemno. Wiedziałem, że tak będzie. - Dziękuję, proszę pana. – Wyciągam do niego dłoń, a on ją ściska. – I dziękuję za… dbanie o nią. - Oczywiście, synu. To moja praca. Prawie wychodzę za drzwi, kiedy uderza we mnie myśl. Odwracam się. Tłumaczenie: marika1311

Strona 165

- Um, doktorze Maldonado? - Tak? - Czy Meg by przeżyła? Wie pan, gdyby nie zaszła w ciążę i nie przerwała chemioterapii? Poprawiłoby jej się? Zaciska usta w cienką linię. To pierwsza oznaka od tego faceta, że nie zawsze jest spokojny i opanowany. - Obawiam się, że nie mogę omawiać specyfikacji przypadłości moich pacjentów. Och, dajcie spokój. - Ale jestem jej… najlepszym przyjacielem. A ona odeszła. Jaką różnicę to teraz zrobi? - Przykro mi. Nawet po śmierci, wciąż jestem związany przez klauzulę poufności. – Splata palce pod swoim nosem i przygląda mi się z przeprosinami w oczach. Kiwam głową i ruszam do wyjścia. Czuję się tak, jakbym na ramionach niósł cały ciężar pudeł z rzeczami Meg ze schowka. - Alan. Odwracam się. Wzdycha i ścisza głos. Nie ma sposobu, by ktoś na zewnątrz mógł go usłyszeć. Ja go ledwie słyszę. - Jej rak był bardzo zaawansowany. Tak naprawdę to nie jest odpowiedź na moje pytanie, ale wygląda na to, że teraz nie ma nic przeciwko łamaniu zasad, więc zadaję kolejne. - Ale chciał pan kontynuować leczenie? To znaczy, zanim zaszła w ciążę? - Tak. - Więc to oznacza, że myślał pan, że to może zadziałać, prawda? To nie było zupełnie beznadziejne? Patrzy na mnie. - Tak, była szansa. Mała. Ale była. - To wszystko, co chciałem wiedzieć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 166

Rozdział dwudziesty trzeci Dobrze w końcu wrócić na boisko i grać w prawdziwym meczu. Powietrze jest nieco chłodne, światła jasne, tłum jest dziki, a ja podekscytowany. Czuję się jak Spiderman, przewidując każdy strzał, który leci w moją stronę, wiedząc, gdzie znajdzie się piłka szybciej od tego, kto ją kopnie. Blokuję każdą próbę wbicia gola tak, jakby to było nic, jakby bramka była wielkości wózka na zakupy w Whole Foods. Przelotnie myślę, że rekruter UCLA mógłby tutaj być i zobaczyć, jak gram, ale przyszły tydzień będzie nawet lepszy, na naszym podwórku, z ludźmi na trybunach wykrzykującymi moje imię. Dzisiejszy mecz to tylko rozgrywka. Wielki uśmiech wstępuje na moją twarz, kiedy rozbrzmiewa dzwonek, oznajmiając koniec rozgrywki. Pumy z Downey: dwa, Pionierzy z Clinton Central: zero. Biegnę na środek boiska, by przyłączyć się do kolegów z drużyny w świętowaniu. Wpadam w tłum szalejących, cieszących się i podskakujących ludzi, a ja ściągam swoją koszulkę i kręcę nią nad swoją głową, krzycząc razem z wiwatującym tłumem. Po tym, jak wymieniamy uściski dłoni z tamtą drużyną (frajerzy) i uzyskujemy słowną pochwałę od trenera, połowa drużyny odbiega na bok, by całować się ze swoimi dziewczynami cheerledearkami. Dave i Shoshanna są najgorsi – skacze na niego i oplata nogi wokół jego talii, praktycznie wpychając mu język do gardła. On chwyta ją za tyłek, chowając dłonie pod jej spódniczką. Łapię butelkę wody oraz ręcznik i przecinam boisko w pół w drodze do szatni gości, kiedy słyszę swoje imię. - Ryden! – To dziewczęcy głos. Spoglądam na cheerleaderki. Wszystkie są zajęte. Więc przenoszę wzrok na trybuny, szukając jakieś znajomej twarzy. Kto to może być? Jakaś dziewczyna ze szkoły? Mabel? Mama nie miała dziś przyjść, nie? - Chłopak z Whole Foods! I wtedy ją widzę – Joni. Jest na trybunach dla gości, machając do mnie i próbując ominąć wszystkich wiwatujących dzieciaków z Downey. Nie mogę w to uwierzyć. Przyszła. Przerzucam ręcznik przez ramię i biegnę w jej stronę. Spotykamy się na dole odkrytych trybun. Jej twarz jest zaczerwieniona od chłodnego powietrza, a na uszach na fioletowe nauszniki. Ma na niej uśmiech taki, który widziałem u miliona fanów, ale nigdy nie spodziewałem się, że zobaczę u niej: taki, który mówi „o cholera, sport jest zajebisty, szczególnie wtedy, gdy twoja drużyna wygrywa”. - Przyszłaś. – mówię, nie będąc w stanie zetrzeć ze swojej twarzy głupawego uśmiechu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 167

- Chciałam zobaczyć, jak grasz. Stwierdziłam, że jeśli usiądę z tej strony, nikt, kogo znam, mnie nie zobaczy. Rozglądam się. Nikt nie zwraca na nas uwagi. - Chyba jesteś bezpieczna. - Koleś, jesteś strasznie dobry. – mówi. – To znaczy, nie żebym wiedziała coś o piłce, ale wiem, że twoim zadaniem jest pilnowanie, żeby piłka nie wpadła na siatkę, nie? I ty, totalnie, to robiłeś. Parskam śmiechem. - Brzmisz, jakbyś była tym zaskoczona. Potrząsa głową. - Nie o to mi chodziło. Chodziło mi o… - Joni. – mówię. – Wiem. Kiwa szybko głową. - Okej. Dobrze. - To wiele dla mnie znaczy, że dzisiaj przyszłaś. Unosi na mnie wzrok. Jej nos błyszczy w świetle lamp boiskowych. - Naprawdę? Nie odrywam spojrzenia od jej oczu. Dlaczego tak dobrze czuję się z tym, że przyszła zobaczyć, jak gram? Czemu to miałoby dla mnie tyle znaczyć? - Tak. Wpatrujemy się w siebie dłuższą chwilę. Pot spływający po moich plecach jest zimny i przechodzą mnie ciarki. Nadal nie mam na sobie koszulki, a nie jest tu za ciepło. Ale jedyny ruch, jaki podejmuję, to spuszczenie wzroku z jej oczu na usta. Wysuwa język, by zwilżyć wargi, niemal w oczekiwaniu… - Brooks! – Dźwięk mojego nazwiska wyrywa mnie z transu. Większość chłopaków z drużyny idzie już w stronę szatni. Trener macha, bym do niego przyszedł, wskazując na zegarek. – Autobus odjeżdża za dziesięć minut. Idź pod prysznic! Odwracam się z powrotem do Joni. Trybuny są teraz o wiele pustsze, a dźwięki wiwatujących fanów Downey i awanturujących się, pijanych i narzekających fanów Clinton Central przenosi się w miejsce, gdzie jest impreza. - I tak powinnam wracać do domu. – mówi. – Do zobaczenia jutro w pracy? - Taa. Odwraca się, żeby odejść i wiem, że powinienem jej na to pozwolić. Tak powinienem zrobić, to właściwa rzecz. Ale wyciągam rękę do przodu i chwytam ją za nadgarstek. Tłumaczenie: marika1311

Strona 168

Odwraca się. Widzę jej przelotne zmieszanie na twarzy, zanim przyciągam ją do siebie i przyciskam swoje usta do jej warg. Opada na mnie, jakby jej ciało było na to gotowe, mimo że umysł kompletnie się tego nie spodziewał. Czuję się dokładnie tak samo. Wiem, że muszę smakować jak pot i z pewnością nie pachnę za wspaniale, ale Joni wydaje się tym nie przejmować. Kiedy nasze usta się poruszają, a języki ze sobą splątują, ona sięga i delikatnie ściąga gumkę z moich włosów, zaplątując ją wokół swojego nadgarstka, po czym wplątuje swoje obie dłonie w moje wilgotne, spocone włosy. Czuję się tak dobrze, że mimowolnie wyrywa mi się jęk i przyciągam ją jeszcze bliżej siebie. - Brooks! – krzyczy znowu trener. – Żałuję, że przerywam, Casanovo, ale musimy się zbierać. W przeciwieństwie do ostatniego razu, kiedy ja i Joni się całowaliśmy, nie chcę przerywać. Chcę zostać tu na zawsze, zatracając się w jej miękkim, słodkim, seksownym jak cholera świecie Joni. Ale odrywam się od niej. - Muszę lecieć. – szepcę. Kiwa głową, jej dłonie wciąż bawią się włosami z tyłu mojej głowy. - Wiem. - Do zobaczenia jutro. - No ja myślę.

***

Skoro przyszedłem do szatni za późno, by zdążyć wziąć prysznic, to pierwsza rzecz, którą robię, gdy wracam do domu. Dzisiaj musi być mój szczęśliwy dzień, bo mama i Hope śpią na kanapie, film migocze na ekranie. Przemykam obok nich i idę prosto do łazienki. Myślę o Joni przez cały czas, kiedy jestem pod prysznicem. O smaku jej ust, o zaborczości jej języka, o sposobie, w jaki jej ciało ocierało się o moje, gdy się całowaliśmy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 169

Zastanawiam się, jak wygląda nago. Zastanawiam się, co jeszcze może zrobić jej język…

***

Ledwie śpię tej nocy. Po moim, um, prysznicu, myślę trochę jaśniej. Co mam zrobić, kiedy zobaczę ją jutro w pracy? Nie możemy tak po prostu zacząć w miejscu, w którym przerwaliśmy. Oczywiście, że nie możemy. Nic się nie zmieniło. Meg nadal nie żyje. I to nadal moja wina. Wciąż tęsknię za nią bardziej, niż sądziłem, że to możliwe. Wciąż kocham ją bardziej, niż sądziłem, że to możliwe. Joni nawet mnie nie zna. Przez cały czas ją okłamywałem. Tak, całowanie jej było niesamowite i tak, jest cholernie piękna, ale nadal jesteśmy tylko przyjaciółmi. Nie chcę niczego więcej. Nie jestem gotowy na nic innego. Kurwa. Muszę jej to powiedzieć. Prawdopodobnie mnie znienawidzi, kiedy to zrobię. Ma do tego pełne prawo po tym, jak z nią pogrywałem. Więc może jednak nie będziemy przyjaciółmi. Co jest chyba dobre, bo niech mnie szlag, jeśli nie przestanę o niej myśleć w bardzo nie-przyjacielski sposób.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 170

Rozdział dwudziesty czwarty Melduję się w pracy o dziesiątej i biorę głęboki oddech, psychicznie nastawiając się na to, żeby odnaleźć Joni i zakończyć to, cokolwiek zaczęło się wczoraj. Ale zanim mogę w ogóle położyć rękę na klamce od pomieszczenia dla pracowników, drzwi się otwierają, a ona wchodzi do środka i je za sobą zamyka. Ma na sobie czarne jeansy, duże, masywne buty, czarny podkoszulek i niebieski pasek. Usta ma jasnoczerwone i włosy opadają jej na jedno oko. Wygląda jak jakiś futurystyczny, skopujący tyłki wojownik. - Hej. – szepce, stawiając krok w moją stronę. - Hej. – Słyszę swój głos, nagle zadowolony, że w pokoju nie ma nikogo poza nami. Stary. Nie. Obudź się, kurwa. Mam plan. A właściwie to mowę. Zaczyna się z „Joni, dziękuję za to, że wczoraj przyszłaś” i kończy się na „I dlatego uważam, że najlepiej będzie, gdy zostaniemy tylko przyjaciółmi”. Ale za cholerę nie mogę sobie nagle przypomnieć środkowej części. Tylko przyjaciółmi? I zmuszać się do bycia obok niej przez cały czas, patrząc na to ciało, obserwując te usta, śmiejąc się z jakiejkolwiek śmiesznej rzeczy, którą powiedziała lub zrobiła, ale już się nie całować? Bez szans na nic więcej? Jezu Chryste, stary, nie dość już się wycierpiałeś? - Cóż… - mówi, zdmuchując na bok włosy wpadające jej do oka. Jej dolna warga nieco się wychyla do przodu, a kolejną rzeczą, z jakiej zdaję sobie sprawę, to że ta znajduje się między moimi wargami, a ja przyciskam Joni do ściany obok pokoju dla pracowników. Idealnie odpowiada na moją intensywność, a nasze ręce są wszędzie. Wiem, że czuję moją erekcję wciskającą się w jej biodro, ale jestem zbyt nią pochłonięty, by się tego wstydzić. Joni wplątuje dłonie w moje włosy tak, jak wczoraj i to cholernie przyjemne uczucie, jakby jej opuszki palców miały w sobie magię i odganiały z mojej głowy całą negatywną energię. Smakuje dziś jak Skittlesy. Odsuwamy się od siebie, by zaczerpnąć powietrza, ale nie odrywamy od siebie wzroku, oddychając ciężko. Zaczepiam palcem o jej pasek i przyciągam jej biodra bliżej swoich, podczas gdy palcami drugiej ręki przesuwam po linii, w której jej koszulka spotyka się ze spodniami. Głaszczę skórę jej brzucha, ale Joni nawet nie drga. Nie odsuwa się. Właściwie to w ogóle nie reaguje. Po prostu patrzy mi w oczy, z ufnością, prawie wyzywająco, jakby czekała, by zobaczyć, co teraz zrobię. Tłumaczenie: marika1311

Strona 171

Podejmuję wyzwanie. Odwracam dłoń tak, że leży płasko na jej brzuchu, z palcami skierowanymi w dół i powoli je obniżam, dotykając czubkami góry jeansów i pogrążając je głębiej, pod materiał. Im dalej znajduje się moja ręka, tym bardziej utrudnione staje się jej oddychanie – jej klatka piersiowa teraz widocznie unosi się i upada. Ale nie przestaję. Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje. W pracy. I w ogóle. Jest cholernie seksowna. Jak mogłem tego nie dostrzec od pierwszego dnia? Joni sprawia, że wszystko jest lepsze. Sprawia, że łatwo jest zapomnieć. Zmniejszam odległość między nami i całuję ją ze wszystkim, co mam. Wszystkim, co miał stary Ryden. Wszystkim tym, czego myślałem, że już w sobie nie mam. Obejmuje mnie ramionami, wsuwając język między moje wargi, unosi nogę, obejmując nią mnie w pasie, kiedy ja rozluźniam jej pasek i odpinam jeden guzik spodni dla łatwiejszego dostępu. Oddech mi zamiera, kiedy palcami docieram do punktu bez odwrotu, a Joni wypuszcza z siebie lekki, zachęcający jęk. A potem drzwi się otwierają, uderzając mnie w plecy, sprawiając, że tracę równowagę i na nią wpadam, co oczywiście sprawia, że ona też traci grunt pod nogami, skoro stała na jednej z nich. Dostrzegam przerażenie i panikę na jej twarzy, kiedy odwraca się w stronę kąta, by poprawić swoje ciuchy. Nie mogę zapytać jej, czy wszystko gra, bo muszę poradzić sobie ze skurwielem, który przerwał mi moją najlepszą chwilę od wielu miesięcy. Jakiś facet z działu owoców morza podchodzi do lodówki, spoglądając na nas ponad ramieniem z uniesionymi brwiami i porozumiewawczym uśmieszkiem na jego głupiej twarzy. Nie wiem, co dokładnie widział, ale nie jest dobrze. Potrzebuję tej pracy. Nie mogą mnie zwolnić. - Och, hej, stary. – mówię tak spokojnie, jak tylko mogę. Wpycham dłonie w kieszenie, próbując ukryć dowód tego, co właśnie robiliśmy. – My, um… sprawdzałem, czy Joni nie ma kleszczy. Ona… była wczoraj na kempingu. Borelioza to poważna choroba, wiesz? Lepiej sprawdzać. – Boże, ale ze mnie frajer. Facet wyciąga z lodówki mrożoną herbatę i idzie z powrotem do drzwi, kręcąc głową i się śmiejąc. - Skoro tak mówisz, koleś. – Pochyla się bliżej, kiedy mnie mija. – Nieźle. – Wciąga rękę, żeby przybić ze mną żółwika, co odwzajemniam dopiero po kilku sekundach. Zrobię wszystko, żeby stąd wyszedł. – Twój sekret jest ze mną bezpieczny. – Puszcza mi oczko i znika. Tłumaczenie: marika1311

Strona 172

Odwracam się do Joni. Opiera się o ścianę ze skrzyżowanymi ramionami, a wszelkie ślady po jej wcześniejszej odwadze zniknęły. Delikatnie kładę ręce na jej ramionach. - Wszystko gra? Kiwa głową, wbijając wzrok w podłogę. - Tak. - Jesteś pewna? Nie wyglądasz tak. Nie martw się, on nikomu nie powie. I tak raczej za wiele nie widział. - Nie wiem, co sobie myślałam, rzucając się tak na ciebie, tutaj, gdzie każdy w dowolnej chwili może wejść. Po tym, co się działo w szkole, dlaczego, do cholery, doprowadzić do tego samego w pracy? – Jej ton jest ostry. Ma rację. Nie powinienem był dopuścić do tego, by to zaszło tak daleko, zwłaszcza, że wiedziałem, co ostatnio przeszła. - Przepraszam, Joni. W końcu unosi na mnie wzrok. - Nie przepraszaj. To zarówno moja i twoja wina. Poniosło nas. Po prostu nie możemy pozwolić, by to się znowu stało. Opuszczam ręce i cofam się o krok. Więc nie chce, żeby to się ponownie wydarzyło. No dobra, tak. Tak jest pewnie lepiej. Tego i tak chciałem – chcę. Obustronne porozumienie. Nie mogło wyjść bardziej idealnie. Biorę jeszcze kilka kroków do tyłu i zamierzam wyjść przez drzwi, kiedy jej głos mnie powstrzymuje. - Od teraz będziemy musieli trzymać się bardziej prywatnych miejsc. Sypialnie i takie tam. – Uśmiecha się, a w jej oczach pojawia się jakaś cząstka tego ognia, który widziałem w niej wcześniej. Och, dzięki Bogu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 173

Rozdział dwudziesty piąty Nie mogę przestać o niej myśleć. I nie mogę też przestać myśleć o tym, że „ona” jest inną „nią”, niż powinna być. Nie wiem, co mam myśleć, co mam czuć, co jest dobre, a co złe. Więc wybieram najłatwiejszą, najprostszą drogę. Okej, takie są zazwyczaj drogi, które prowadzą prosto do niebezpieczeństwa. Ale co gorszego niby może się stać? W niedzielę po południu, podrzucam Hope do Alana. Mama wie, że mam dziś wolne w pracy i wiem, że lepiej nie prosić ją o to, czy by mogła się nią zająć. Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebuję, jest wykład pod tytułem „to ty jesteś jej ojcem”. Ale Alan nie zna mojego harmonogramu w pracy, a czego Alan nie wie, to go nie zaboli. Hope i tak będzie szczęśliwsza, spędzając z nim dzień. Mówię mu, że odbiorę ją koło szóstej i pędzę w kierunku Clinton tak szybko, jak auto mi na to pozwala. Gdyby to była jakaś głupia, romantyczna komedia dla nastolatków, policja ściągnęłaby mnie na bok drogi, a policjanci mieliby wąsy i okulary przeciwsłoneczne. Zapytaliby, czemu się tak śpieszę. - Jadę zobaczyć się z dziewczyną, panowie. - Dziewczyną? – zapytaliby, rzucając sobie nawzajem uśmiech w stylu my też byliśmy kiedyś młodzi. - Ja… nie wiem. - Cóż, a chcesz, żeby była twoją dziewczyną? - Nie wiem. - A kochasz ją? - Nie sądzę, panowie. - Więc lepiej trzymaj go w spodniach. Nic dobrego z tego nie wyjdzie. - Wiem. Macie rację. Ale chyba nie mogę się powstrzymać. Macie jakieś rady? - Wydaje ci się, że kim jesteśmy? Jakimiś psychologami? A teraz zawróć i wracaj do domu. Wciskam mocniej pedał gazu i docieram do Clinton w rekordowym czasie. Joni i Elijah są w garażu. Siedzi ze skrzyżowanymi nogami, opierając łokcie o kolana, a podbródek o dłonie, na przewróconym koszu na śmieci. On maluje jej portret. Są na nim wszystkie odcienie szarości, czerni i bieli. Jeszcze daleko mu do końca, ale udało mu się uchwycić jej aurę niesamowitości. Tłumaczenie: marika1311

Strona 174

Zerkam na Elijaha. Jestem pewny, że wygląda tak, że większość dziewczyn uznałaby go za gorącego. Blond włosy ma związane jakimś skórzanym rzemykiem, a ramiona ma pokryte tatuażami – artystycznymi, które prawdopodobnie sam zaprojektował, a nie jak te lamerskie wzorniki, z których dają ci coś wybrać – i jest dobrze zbudowany. Musi ćwiczyć. Nikt nie ma takich mięśni od machania pędzlem. Joni przyznała, że kiedyś jej się podobał. Wiem, że to było wtedy, kiedy była bardzo mała i on nie był jeszcze jej bratem, ale… tak naprawdę nie są spokrewnieni. Zastanawiam się, czy jakaś jej część wciąż go lubi w ten sposób. Nie podoba mi się ta myśl. I nie podoba mi się to, że mi się to nie podoba. Nie zamierzam się za bardzo do niej przywiązywać. Lubię ją, pewnie, a całowanie się z nią jest nieziemskie, ale wiem, że są różne poziomy lubienia się. A to nie wykroczy nigdzie dalej. Joni zerka tam, gdzie stoję, a jej twarz się rozpromienia. Zeskakuje z kosza. - Hejo. – mówi, podchodząc do mnie. Zatrzymuje się kilkanaście centymetrów przede mną. - Hej. - Pamiętasz Elijaha, prawda? - Tak. Co tam, stary? Elijah nie odrywa oczu od swojego obrazu. - Cześć, Ryden. – mówi, a jego pędzel pędzi po płótnie. Ha. Nie przypominam sobie, żebym mu się przedstawiał ostatni raz, kiedy tu byłem. Joni musiała mu o mnie mówić. - Joni, będziesz mi znowu pozować wieczorem? - Jasne. – Łapie mnie za rękę i prowadzi do domu. Jest cicho. - Gdzie są wszyscy? - Rodzice zabrali dzieciaki do parku wodnego. Jesteśmy sami. Uśmiecha się i otwiera drzwi do swojego magicznego pokoju. Boże, uwielbiam to miejsce. Natychmiast uspokaja moje zdenerwowanie z ucieczki do domu Joni. Siadam na środku jej sztucznego trawnika i kładę się na plecach, gapiąc się na niebo za szklanym sufitem. Biorę kilka głębokich, powolnych oddechów, pozwalając magii tego miejsca mną zawładnąć. - Wszystko gra? – pyta Joni cicho, kładąc się obok mnie. - Taa. Tłumaczenie: marika1311

Strona 175

Delikatnie kładzie dłoń na mojej. - Chcesz o czymś porozmawiać? Odwracam głowę i dostrzegam, że nasze twarze są od siebie oddalone o zaledwie kilka centymetrów. - Nie. Zdecydowanie nie. Żadnego gadania. – I zmniejszam tę minimalną odległość między nami. Odpowiada na gest, wciągając mnie na siebie i obejmując mnie nogami. Czuję się tak, jakby jej usta zostały stworzone do tego, by znaleźć się na moich. Byłbym całkowicie szczęśliwy, gdybym mógł ją całować już zawsze. Ale Joni najwyraźniej ma inne plany, bo jej dłonie powoli, ale zdecydowanie wędrują w dół moich jeansów. W chwili, gdy mnie tam dotyka, cały mój zdrowy rozsądek znika, a romantyczność prostego pocałunku odchodzi w niepamięć. Pragnę jej. A w tej chwili sądzę, że mogę jej potrzebować. Przynajmniej teraz pamiętałem o tym, żeby zabrać prezerwatywy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 176

Rozdział dwudziesty szósty Chowam twarz we włosach Joni, oddychając głęboko, i śmieję się do siebie. - Co jest takie zabawne? – pyta, podnosząc głowę z mojej spoconej piersi i patrząc na mnie z góry. - Kiedy cię poznałem, myślałem, że jesteś lesbijką. Joni parska śmiechem. - Serio? Czemu? - Przez włosy. Kiwa głową. - Krótkie włosy u dziewczyny oznaczają, że ta jest lesbijką. Rozumiem. W takim przypadku, co znaczą długie u chłopaków? – Chwyta kilka kosmyków moich włosów i unosi brew. Tym razem to ja się śmieję. - Zamknij się. – Znowu przetaczam się tak, że jestem nad nią i pokazuję jej, jak bardzo nie przypominam geja.

***

Słońce jest nisko na niebie, a ja śledzę palcami wzory, które światło wpadające przez żaluzję zostawia na skórze Joni. Kiedy docieram do jej biodra, moja dłoń zatrzymuje się na jej tatuażu. Teraz, kiedy widzieliśmy już siebie wzajemnie w całej okazałości, nie może już go utrzymać w tajemnicy. To mały jednorożec obok jej prawej kości biodrowej. Wzdycha. - Znasz mój sekret. Uśmiecham się. - Yup. - Zdradzisz mi swoje? Moja ręka zamiera, a serce podskakuje. Tłumaczenie: marika1311

Strona 177

- To znaczy? Dotyka palcem blizny nad moją prawą brwią. Och. To. Racja. - Już ci powiedziałem; to od piłki nożnej. Joni wypuszcza z siebie sfrustrowany jęk i chwyta moją dolną wargę między swoje, przygryzając ją delikatnie. - Chodź tutaj. – mówię, podciągając ją na nogi i prowadząc do jej wielkiego, białego łóżka. – Sztuczny trawnik jest zajebisty, ale nie za bardzo sprzyja toczeniu się po nim nago, wiesz? Siadam na pościeli, a Joni wdrapuje się na moje kolana. W ogóle nie wydaje się być skrępowana tym, że jest przede mną naga. Nie, żeby miała się czego wstydzić. - Sprzyja. – powtarza. – Nieźle. Uwielbiam, kiedy używasz takich słów24. - Czemu? - Bo to… nieoczekiwane, kiedy pochodzi od ciebie. - Czemu? – pytam znowu. Jak na rozmowę o moim słownictwie, jakoś nie mogę znaleźć innych słów. - Um, przez to, jak wyglądasz? – odpowiada tonem, jakbym powiedział coś głupiego. - Co masz na myśli? - Spójrz na siebie, Ryden. Jesteś seksem na patyku. Nawet ta tajemnicza blizna na brwi sprawia, że jesteś jeszcze gorętszy. Gapię się na nią. - Ym, no tak, mówili mi, że dziewczyny uważają mnie za atrakcyjnego… Joni potrząsa głową. - To wykracza poza „atrakcyjność”. Założę się, że nawet mój tata chciałby uprawiać z tobą seks. - Um. Dzięki? - Chodzi mi o to, że z tym wszystkim – wskazuje dłonią na moją twarz i ciało – i tym, że jesteś zapalonym sportowcem, ludzie nie oczekują, że będziesz też mądry. Więc kiedy wyrzucasz z siebie słowa z list SAT25, to trochę szok. - Nie jestem nawet w połowie tak mądry, jak M… - Urywam. Cholera. Właśnie zamierzałem wspomnieć o Meg. – Jak niektórzy moi znajomi. – Jezu. To mogło się źle skończyć. Nawet jeśli nie opowiedziałem jej całej historii, Joni nadal by wiedziała, To słówko sprzyjać w oryginale brzmi conducive. SAT (Standard Attainment Test) – to test kompetencji dla uczniów klas średnich w Stanach Zjednoczonych. Przejrzałam te listy ze słówkami i faktycznie są trudne, z większością się nigdy nie spotkałam. 24 25

Tłumaczenie: marika1311

Strona 178

kim jest Meg i chciałaby wiedzieć, dlaczego mówię o swojej byłej dziewczynie pięć minut po tym, jak uprawialiśmy seks drugi raz. Niesamowity, super gorący seks. Podczas którego ani razu nie pomyślałem o Meg. Właściwie to teraz, kiedy o tym pomyślę, odkąd coś zaczęło się między mną i Joni, moja obsesja co do dzienników Meg wydawała się odejść w zapomnienie. Więc dlaczego chciałem przed chwilą o niej wspomnieć? Świetnie. Teraz nie potrafię przestać myśleć o Meg. Obserwuje mnie teraz? Nienawidzi mnie za to, że uprawiałem seks z kimś innym? Dlaczego nigdy nie wiem, co jest dobre, a co złe? Mózgu – nienawidzę cię. - Cóż, nie obchodzą mnie twoi znajomi. –mówi Joni, najwyraźniej nie dostrzegając moich wewnętrznych rozterek. – Zależy mi na tobie. I dostaniesz się na UCLA, wiem to. Przyciągam ją bliżej i całuję w czoło. - Mi też na tobie zależy. I wiecie co? To prawda.

***

Reszta tygodnia jest jednym z najlepszych, jakich miałem od bardzo długiego czasu. Przez szkołę, treningi, pracę i Hope (chociaż Joni nie wie o ostatnim czynniku), nie mamy więcej szansy, żeby skryć się w sypialni. I nie rozmawiamy ze sobą po nocach, skoro Hope zawsze jest obok i Joni pewnie chciałaby wiedzieć, o co chodzi z tym dzieckiem płaczącym w tle. Ale ciągle ze sobą piszemy, nawet w szkole, a w pracy cały czas spędzamy ze sobą, wymykając się na przerwach do mojego auta, żeby się całować. Jest tak, jakby jedna rzecz – bycie z Joni – w jakiś sposób zaczęła naprawiać wszystko inne w moim życiu. Treningi były niesamowite. Shoshanna wydawała się być zadowolona z poziomu mojego entuzjazmu co do koszulki, którą nosiła do szkoły, z wielką jedynką narysowaną z tyłu i z rysunkiem mnie broniącego gole z przodu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 179

Alan przedstawił mi Aimee Nam jako swoją dziewczynę i naprawdę szczerze się z tego ucieszyłem. Pani Genovese zawołała mnie do siebie po lekcji historii i podziękowała za to, że w tym tygodniu więcej udzielałem się w zajęciach i powiedziała, że jeśli nadal będę tak robił, to ona nie widzi powodu, dla którego nie miałbym mieć piątki na egzaminach na koniec roku. Mama powiedziała, że świetnie znowu widzieć, jak się uśmiecham. A kiedy to mówiła, na jej twarzy był równie ogromny uśmiech. Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale Hope nie płakała tak dużo, jak zawsze. W końcu wyszedł jej jeden cały ząb, z przodu, więc może dziąsła już tak ją nie bolą? Niezależnie od powodu, pozwoliła mi siebie trzymać kilka razy bez robienia awantury. I jej małe, pulchne paluszki sięgały do mojej twarzy częściej niż zazwyczaj, jakby próbowała mi powiedzieć, że chce, bym był w pobliżu. Czułem się dobrze. Czułem się silny. Co dużo mówi. Więc, oczywiście, pozwoliłem na uśpienie mojej czujności. Poważnie, jak to jest, że dotąd przedzierałem się przez gówno wysokości swojej talii i nadal nie nauczyłem się, że nie ma czegoś takiego, jak szczęśliwe zakończenie?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 180

Rozdział dwudziesty siódmy W piątek po południu, odbieram Hope z ośrodka opieki i jadę prosto do domu, by odpocząć, zanim będę musiał iść na boisko i zagrać najważniejszy mecz w moim życiu. Trener potwierdził, że rekruter z UCLA rzeczywiście jest w mieście, żeby zobaczyć, jak gram, więc wszystko, co muszę zrobić, to odstawić dobre przedstawienie – miejmy nadzieję, że tak dobre, jak w zeszłym tygodniu –i będzie dobrze. Nawet udaje mi się zasnąć na pół godzinki, dzięki temu, jak Hope się teraz zachowuje. Wstaję, kiedy mój budzik dzwoni piętnaście po piątej, zmieniam pieluszkę Hope i idę prosto do kuchni, żeby zrobić jej mleko. Tam znajduję mamę, polewającą sosem makaron. - Co to? – pytam, podając jej dziecko. Zakłada nosidełko na swoją pierś i wkłada do niego Hope. – Myślałem, że jeszcze pracujesz. - Skończyłam dziś wcześniej. Pomyślałam, że może będziesz chciał doładować węglowodany przed wielkim meczem. – Zaczyna robić mleko dla Hope, a ja opadam na krzesło. Biorę kęs. Boże, ale byłem głodny. Biorę kolejny. - Dzięki, mamo. – mówię z pełnymi ustami. – Ale myślałem, że nie chcesz już, żebym szedł na UCLA. - To nie jest kwestia tego, czy chcę, żebyś poszedł czy nie, kolego. – Całuje Hope w jej mały nosek, a ona chichocze, piszczy i rusza nóżkami i rączkami. – To jest teraz bardziej skomplikowane. Ale to nie znaczy, że nie chcę, być zaimponował rekrutowi tak, żeby mu spodnie spadły. - Mamo. Fuj. Parska śmiechem. - Wiesz, o co mi chodzi. - Taa. –Kończę zawartość miski i wypijam duszkiem butelkę wody. – Muszę lecieć. Muszę być w szkole na szóstą. Mama kiwa głową. - Hej, chciałam zapytać, czy mogę dziś przyprowadzić Declana. - Kim, do cholery, jest Declan? - Moim chłopakiem. – Łapie Hope za rękę i tańczy z nią po kuchni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 181

- Zaraz, zaraz, zaraz. Po pierwsze, od kiedy on jest twoim chłopakiem? – Mama ma chłopaka? Alan ma dziewczynę? Świat to dziwne i niezwykłe miejsce. – Po drugie, ma na imię Declan? Co to, do cholery, za imię? - Irlandzkie, matołku. A jakim imieniem, do cholery, jest Ryden? Celna uwaga. - Dziwne imię, które wymyśliła moja dziwna matka. Wytyka na mnie język. - I nie jest moim chłopakiem zbyt długo, ale wydaje mi się, że będzie. I chcę, żebyś go poznał. Unoszę brew. - Wie o mnie? Mama przewraca oczami. - Oczywiście, że wie, skoro przychodzi dziś na twój mecz. - I wie o Hope? - Wie o Hope. - I nie przeszkadza mu to? Mama patrzy mi prosto w oczy. - Nie byłabym z kimś, komu by to przeszkadzało. - No dobra, to chyba może przyjść. Mecz zaczyna się o siódmej. Powinniście przyjść wcześniej, żeby znaleźć dobre miejsca. - Dzięki, kolego. Czy twoja, um, przyjaciółka też dziś przychodzi? - Moja, um, przyjaciółka? Mama nagle jest bardzo zajęta przygładzaniem włosów Hope. Co jest śmieszne, bo one i tak odstają we wszystkich kierunkach, nieważne, co by się zrobiło. - Dziewczyna z pracy, z którą spędzałeś czas. Odchrząkam. - Ma na imię Joni. - Joni. – powtarza mama, kręcąc głową. - Musi dziś pracować, więc nie, nie przychodzi. – To prawda, chociaż Joni chciała zamienić się z kimś zmianami, żeby mogła przyjść na mecz. Powiedziałem jej, żeby tego nie robiła, że będę się za bardzo denerwował, jeśli tam będzie, że zadzwonię do niej później, żeby dać znać, jak poszło. Co tak naprawdę oznaczało „Nie, nie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 182

przychodź, bo jeśli to zrobisz, porozmawiasz z moimi znajomymi i dowiesz się o wszystkim, co przed tobą ukrywałem, a to byłoby bardzo, bardzo złe”. - Szkoda. – mówi mama. - Taa. – Bo to jest szkoda. Chciałbym, żeby Joni tam była. Zawsze lepiej grałem, kiedy wiedziałem, że na trybunach siedzi Meg i mnie obserwuje. No cóż. - Poznała już Hope? - Nie. - Przyprowadzisz ją tu? Wiesz, że jest mile widziana. - Wiem. – Kiwam głową. – Dobra, do zobaczenia na meczu. Kocham cię. - Też cię kocham. Baw się dobrze.

***

W drodze do szkoły mój telefon ciągle dzwoni, ale jest w torbie na tylnym siedzeniu, więc go ignoruję. Wjeżdżam na parking i wyciągam swoje rzeczy z auta, kiedy słyszę, jak ktoś woła moje imię. Alan biegnie do mnie od wejścia do szkoły, wymachując rękami. - Jezu, stary. Co jest? – pytam, kiedy do mnie dociera. Zakładam pasek torby na ramię i ruszam w stronę bocznego wejścia w szkole prowadzącego do szatni. - Ryden. – mówi, sapiąc lekko, ale wciąż idąc obok. Biedny facet potrzebuje więcej ćwiczeń. Brzmi jak mój dziadek. – Wszędzie cię szukałem. Dzwoniłem jakieś dziesięć razy. - Byłem w domu. - Pomyślałem, że możesz mieć dziś mecz. - I mam. I dlatego tutaj teraz jestem. Co z tobą? - Znalazłem coś. – mówi. Zatrzymuję się. Dopiero teraz dostrzegam wyraz jego twarzy – wygląda na trochę spanikowanego. - Co? Co znalazłeś?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 183

Sięga do swojego plecaka i wyciąga zeszyt. Jednokolorowy. Fioletowy. Nietknięty. Do okładki ma przyklejoną złożoną kartkę papieru. Alan wyciąga go w moją stronę, ale nie mogę go wziąć. Nawet nie mogę się ruszyć. - Co. To. Jest. - Dokładnie to, co myślisz. Cóż, nie do końca. Jest inny od pozostałych. Ale zdecydowanie należał do Meg. - Ale wszędzie szukaliśmy! – Nie cierpię tego, że słyszę panikę w swoim głosie, ale mniej więcej tak się teraz czuję. W tym tygodniu ledwie myślałem o dziennikach. Dlaczego musiał się pojawić akurat teraz, kiedy wszystko zaczynało nabierać sensu? Kiedy w końcu przestałem patrzeć w przeszłość i zacząłem w przyszłość? – Gdzie go znalazłeś? - Był w moim starym, kempingowym plecaku, z tyłu w szafie. Szukałem torby. Aimee lubi sporty, więc zamierzałem spakować trochę przekąsek, gorącą czekoladę, inne rzeczy i przyjść do niej wieczorem… - Urywa, kiedy zdaję sobie sprawę, że mam w dupie jego romantyczne plany z dziewczyną. – W każdym razie, to było w plecaku. - Czytałeś to? Pauza. - Tak. Ale gdybym wiedział, co jest w środku, to nigdy bym… - Ma z tyłu taką listę? Alan znowu podsuwa dziennik w moją stronę. - Po prostu go weź, Ryden. Wciąż nie mogę poruszyć ręką. Czuję jednocześnie zimno, ciepło, mdłości, smutek, zdenerwowanie i wszystko, wszystko inne. Nie wierzę własnym oczom. Łatwiej jest usłyszeć to od niego. - Alan. Proszę. Ma z tyłu listę? Kiwa głową. - Tak. Oddech mi zamiera. - Co jest zaznaczone? - Mabel i Alan. Wiedziałem, kurwa. Wiedziałem. Ta dwójka była taaaaka przekonana, że pozostałe dzienniki nie istnieją. Ale ja znałem Meg. Znam Meg. - Ryden… - mówi Alan i wygląda trochę nieswojo. – Proszę, weź go. Są w nim takie rzeczy… przykro mi, stary. Tłumaczenie: marika1311

Strona 184

Co? Czemu jest mu przykro? O co tu chodzi? Nie ruszam się, a on puszcza dziennik. Ląduje z miękkim pacnięciem na moich stopach. Potem odchodzi, niemal z przygnębieniem, przeciwnie do szaleństwa, które go ogarniało, kiedy tu przyjechałem. Kiedy Alan znika, moje ciało znowu zaczyna działać. Schylam się i podnoszę dziennik, po czym rozkładam kartkę przyklejoną do okładki. Alan, Jeśli znajdziesz go zanim Ryden przeczyta pierwszy dziennik, proszę, nie dawaj mu go. Pokaż mu go tylko wtedy, kiedy sam będzie go już szukał. Będziesz wiedział, co to oznacza, kiedy przyjdzie na to czas. Kocham na zawsze, Meg O co tutaj chodzi? Mam zamiar od razu otworzyć dziennik, ale parking się wypełnia i mija mnie coraz więcej i więcej ludzi, w miarę, jak zbliża się mecz. - Hej, numer jeden! Skop dziś kilka tyłków! – mówi jeden koleś, kiedy przechodzi obok. Przytakuję tępo i wchodzę do środka. Korytarze są ciche i ciemne; jest miły wieczór, więc nikt nie idzie na skróty przez szkołę, tylko wybierają okrężną drogę. Skręcam za kilka rogów, dopóki nie znajduję się głęboko w szkole, z dala od ludzi i szatni, po czym siadam na podłodze obok wodotrysku. Biorę głęboki oddech i przerzucam strony dziennika. Rzeczywiście;

☑Mabel ☑Alan

□Ryden Widnieje na tylnej okładce. To, co zbija mnie z tropu, to fakt, że większość zeszytu jest pusta. Tylko kilka stron jest zapisanych, od razu na początku. Może Meg naprawdę skończył się czas, zanim zdążyła go zapełnić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 185

Piąty styczeń Dziesięć dni przed jej śmiercią. Ostatnio wiele myślałam o kalendarzach. Kiedyś wypełniałam je zadaniami szkolnymi, planami, wizytami oraz terminami składania wniosków. A także spotkaniami z lekarzem. Ale żadne plany, terminy i harmonogramy już nic dla mnie nie znaczą. Zostały mi tylko dwie rzeczy do zrobienia: urodzić dziecko i umrzeć. Wydaje mi się, że to zapamiętam. Nie ma potrzeby, żeby to zapisywać. Teraz, kiedy nie zostało mi już wiele kwadracików na kalendarzu do odznaczenia, zastanawiam się, czy te, które miałam, są wystarczająco zapełnione. I za każdym razem myślę tak samo: tak. Jeszcze o tym nie pisałam, może dlatego, że musiałam dotrzeć do tego momentu, żeby jasno spojrzeć wstecz. A może nie chciałam ryzykować, żeby ktokolwiek – a zwłaszcza Ryden – dowiedział się o tym, kiedy wciąż byłam jeszcze wystarczająco zdrowa, by można było się na mnie wściec. W końcu wróciliśmy do nas sprzed kilku miesięcy – zero kłótni. Było naprawdę miło. Ale kończy mi się czas. Muszę to zapisać, inaczej nikt się nigdy nie dowie i będzie tak, jakby to się nigdy nie wydarzyło. A wydarzyło. I w ogóle tego nie żałuję. Więc, proszę bardzo: Zaszłam w ciążę celowo.

Przepraszam, że co? CO?!

No, powiedziałam to. Albo napisałam. Nieważne. Ktokolwiek to czyta – proszę, nie znienawidź mnie. Tylko wysłuchaj. Albo przeczytaj. Nawet nie wiedziałam, czy to może wypalić, szczerze mówiąc. Miałam już jeden cykl chemioterapii, a doktor Maldonado powiedział, że to może popsuć system rozrodczy. Ale i tak chciałam spróbować. Bo kiedy mnie zdiagnozowano, wiedziałam, że umrę. Doktor Maldonado nie owijał w bawełnę. Rak się rozwijał. Rozprzestrzeniał. Szanse nie były wielkie. Tak, po pierwszym cyklu chemioterapii guzki wykazały skłonność do zmniejszenia, ale nie na tyle dużą, by to się mogło liczyć. To moje ciało i znam je dobrze. Od samego początku wiedziałam, że skończę tutaj, gapiąc się na pusty kalendarz. To jest do bani, ale taka jest prawda. Tłumaczenie: marika1311

Strona 186

Chciałam wykorzystać czas, który mi pozostał i coś z nim zrobić. Chciałam, żeby moje życie miało znaczenie, chciałam zostawić po sobie dziedzictwo. Po tym, jak Alan powiedział, że powinnam „przeżyć swoje życie”, to we mnie uderzyło. Nie jestem artystką, filmowcem czy nawet dobrą pisarką, ale było coś, co mogłam stworzyć, a co byłoby ważne i sprawiło jakąś różnicę. Dziecko. Mogłam wykorzystać to, co zostało z mojego życia, by dać życie nowej istocie. Jak magia. I naprawdę miałam chłopaka, po raz pierwszy w życiu. Niesamowitego chłopaka, z którym chciałam być na wszelkie możliwe sposoby. Nie mogłoby być bardziej idealnie. Więc zrobiliśmy to. Uprawialiśmy seks. A potem zrobiliśmy to jeszcze kilka razy. Nigdy nie używaliśmy prezerwatyw, bo z tego, co wiedział Ryden, byłam na tabletkach, chociaż przez całe swoje życie nie wzięłam ani jednej. Ryden nigdy już by się do mnie nie odezwał, gdyby wiedział, że zaszłam w ciążę celowo. Nie chciał zatrzymać dziecka. Nie cierpię tego, że go okłamuję, ale nie mogę go stracić. Potrzebuję go. Tak bardzo go kocham. I bardzo kocham nasze dziecko, mimo że jej jeszcze nie poznałam. Tak naprawdę w moim życiu istnieją trzy rzeczy, które mają znaczenie: moje dziecko. Ryden. I rak. Wszyscy jesteśmy ze sobą tak powiązani, że nie wyobrażam sobie żadnego z nich bez innego. Bo jeszcze nawet przed ciążą, nawet przed tym, jak ja i Ryden się zeszliśmy, on był tego częścią. Tak bardzo mi się podobał w pierwszej i drugiej klasie, że nie mogłam się skupić. Nie mogłam spać. Nie miałam apetytu. Mogłam myśleć tylko o Rydenie i o tym, jak byłam zupełnie przekonana, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Nawet kiedy w połowie drugiej klasy zaczęłam się czuć strasznie przez przemęczenie, niewyjaśnione siniaki, stałe uczucie, że nie mogę pobrać wystarczająco dużo powietrza, Ryden wciąż zajmował główne miejsce w moich myślach. A skoro to czas prawdy, jest jeszcze coś, co chcę tu zapisać, a czego nikomu nie mówiłam: kiedy siedziałam na tym wielkim krześle podczas swojej pierwszej chemioterapii, drżąca i chora, zastanawiałam się, czy wcześniej zauważyłabym niepokojące oznaki, gdybym nie była tak zauroczona Rydenem. Okazuje się, że symptomy czerniaka z przerzutami do wątroby, pęcherzyka żółciowego i nerek są bardzo podobne do tych, które mają osoby usychające z miłości. Czy byłoby inaczej, gdybym się w nim nie zakochała? Zauważyłabym wtedy, że pieprzyk na mojej nodze, który miałam od tak dawna, się zmienił? Poszłabym szybciej do lekarza? Byłabym mniej chora? Nie mam odpowiedzi na te pytania i nigdy ich nie uzyskam. Ale nie obchodzi mnie to.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 187

Jestem z facetem, którego kocham, wbrew wszelkim przeciwnościom. I on też mnie kocha. I przekażę tą całą miłość, energię i radość mojej córce. Mojemu dziedzictwu. Choć może nie zostało mi wiele dni, te, które miałam, były całkiem niesamowite.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 188

Rozdział dwudziesty ósmy - Całkiem niesamowite?! – Rzucam dziennikiem o szafkę naprzeciw mnie. Mój głos rozbrzmiewa po pustych korytarzach. Szarpię dłońmi za włosy, ciągnąc je mocno, czując, jak skóra głowy unosi się nad czaszką i wydaję z siebie najgłośniejszy, najdłuższy wrzask, jaki jestem w stanie. Pełne zdania teraz się mnie nie trzymają. Mam tylko słowa. Małe zwroty. Jakby moja głowa była gigantyczną infografiką z kluczowymi słowami. Celowo. Dziedzictwo. Kocham. Okłamywałam go. Potrzebuję. Symptomy. Usychające z miłości. Wina. Moja wina. Jej wina. Pierdolone celowo. O Boże o Boże o Boże. Chodzę po ciemnych korytarzach jak jakiś wariat, w kółko przebiegając dłońmi po twarzy, próbując znaleźć w tym wszystkim jakiś sens. Śmieszne jest to, że to ma sens. Właściwie to ma idealny sens. Mogę myśleć wystarczająco jasno, by wiedzieć, że gdybym nie był sobą, tylko jakąś przypadkową osobą oglądającą film z mojego życia, zrozumiałbym to. Teraz obraz jest już przejrzysty. Ale to nie ma sensu takiego, w jaki wierzyłem w swojej głowie przez ostatni rok. Oto, co wiedziałem na pewno: ten cały bałagan to moja wina. Oto, co wiem teraz: Meg też w to wierzyła, ale nie w ten sam sposób, co ja. I to nie w sposób, który sprawia, że czuję się lepiej. W drugiej klasie miała taką obsesję na moim punkcie, że nie poszła do lekarza, kiedy zaczęła chorować? Jej stan zdrowia się pogorszył tylko dlatego, że ja, kurwa, istniałem? Jaja sobie, kurwa, robicie? Dlaczego to w ogóle napisała? Czemu zostawiła to w dzienniku, który Alan miał znaleźć? Jak mogła być taka okrutna?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 189

Nie mogę uwierzyć w to, że kiedyś mi się podobało to, że Meg była mną zauroczona, zanim się zeszliśmy. To pierwszy sekret, który odkryłem z jej dziennika, tego zielonego, przed sprawą z listą. Teraz żałuję, że w ogóle cokolwiek wiem. Żałuję, że w ogóle kiedykolwiek spojrzałem na jej dzienniki. A ciąża, jedyna rzecz, za którą wiedziałem, że jestem winny – to w ogóle nie była moja wina. Meg okłamywała mnie od samego początku. Wykorzystała mnie, manipulowała mną, sprawiła, że uprawiałem z nią seks, pozwoliła mi wykłócać się o aborcję, podczas gdy przez cały czas znała swoją decyzję, zniszczyła mnie tylko po to, żeby mogła zostawić po sobie coś znaczącego. Poważnie, jaja sobie, kurwa, ze mnie robicie? Cóż, zgadnij, co po sobie zostawiłaś, Meg? Nic poza cierpieniem, bólem i żalem. Nienawidzę cię.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 190

Rozdział dwudziesty dziewiąty Mój telefon oszalał. Słyszałem wibracje i sygnały dźwiękowe, ale jakby z daleka, jakbym miał na uszach słuchawki, które potrafią redukować inne odgłosy. Dopiero kiedy ktoś wali pięścią w okno po mojej stronie, tuż przed moją twarzą, mogę coś usłyszeć. Mrugam na Dave’a przez szybę. Chwila, skąd ja się wziąłem w swoim samochodzie? Ile czasu minęło? Na zewnątrz jest już prawie ciemno. Próbuje otworzyć drzwi. Są zamknięte. - Co ty wyprawiasz? Mecz się zaraz zacznie. Przegapiłeś rozgrzewkę. Och, cholera. Mecz. Rekruter. Powinienem otworzyć drzwi, przebrać się w strój i ruszyć z Davem na boisko. Może właśnie to w alternatywnym wszechświecie robi teraz Ryden Brooks. A może on już tam jest, rozgrzewając się, bo nigdy nie poznał Meg Reynolds. Ale wszystko, co robię ja w tej chwili, obejmuje powolne opuszczenie mojej głowy na kierownicę. Dlaczego myślałem, że w dziennikach będą jakieś dobre wieści? Arkusz porad dla rodzica? Serio, Ryden? Co jest, do cholery, z tobą nie tak? Od samego początku powinieneś był to zostawić. Dave znowu uderza w szybę. - Ryden! Co jest, kurde?! Ha. Dave nie przeklina. Zapomniałem o tym. To wkurzające. Czasami sytuacja naprawdę wymaga tego, by powiedzieć kurwa jego jebana mać do chuja, wiecie? Na przykład teraz. - Dlaczego wszystko jest takie trudne? – pytam. Wciąż chowam twarz w kierownicy, więc właściwie mówię do swojego krocza, ale wiem, że Dave mnie słyszy. - To znaczy? – pyta, brzmiąc na niego mniej wkurzonego. - Dlaczego wszystko jest takie cholernie do dupy? Nawet gdy myślisz, że jest lepiej, to nieprawda. Życie zbiera gówna, przygotowuje się do tego, by uderzyć ponownie i robi to w najgorszym, możliwym momencie. - Stary. – Głos Dave’a jest o wiele cichszy. Ledwie go słyszę, więc podnoszę głowę i spuszczam trochę szybę. – Chodzi o Meg? Ja… uh… chciałem ci powiedzieć, jak mi przykro… no wiesz, z powodu twojej straty… Unoszę dłoń, żeby go powstrzymać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 191

- Nie. Po prostu przestań, dobra? Nie mogę o tym teraz rozmawiać. – Nie bez rozwalenia kilku szyb w samochodach i prawdopodobnie połamania kilku kości w ręce. Dave kiwa głową, wyglądając, jakby mu ulżyło. - Okej, nie wiem, co się dzieje, ale musisz zagrać, stary. Ten rekruter jest tutaj po to, żeby zobaczyć ciebie. Poza tym, bez ciebie nie wygramy. Rekruter jest tu, żeby mnie zobaczyć. Nie innych, tylko mnie. I właśnie o tym muszę w tej chwili myśleć – o sobie. Zaciskam powieki na trzy sekundy, obiecując sobie, że kiedy je otworzę, będę gotowy do tego, by grać. Jeden. Dwa. Dwa i pół. Trzy. Otwieram oczy. Wszystko jest takie, jak było wcześniej dzisiaj, zanim spojrzałem na ten cholerny dziennik, mówię sobie. To, że zmienił się powód, nie znaczy, że zmienił się skutek. Wszystko gra. Taa, jasne. Niezła próba, mózgu. Ale i tak mogę to zrobić. Muszę. Nie pozwól jej wygrać. Otwieram drzwi. - Dobra. Idziemy. – Przebieram się w mój strój tutaj, na środku parkingu, tuż przed przechodniami, którzy wciąż zmierzają na boisko. W tym momencie, naprawdę mam w dupie to, czy ludzie widzą moją bieliznę. Dave i ja biegniemy za szkołę. Trybuny są kompletnie zapełnione fanami Pum ubranymi w naszych kolorach, białym i niebieskim, światła są zapalone, chłopacy są na boisku, gotowi, by zaczynać. Trener O’Toole stoi obok faceta w średnim wieku w niebiesko-złotej bluzie. Z tyłu ma napis Niedźwiedzie z UCLA. Walter Paddock. Pamiętam go ze swojej wizyty w szkole. Dociera do mnie energia tego miejsca. Tak. Dokładnie tutaj muszę być. - Dzięki, Dave. – mówię, klepiąc go po plecach. Unosi brew w geście mówiącym powodzenia – będziesz go potrzebował i wbiega na boisko. Pieprzyć szczęście. Nie potrzebuję go. To piłka nożna. Jestem w tym dobry. Po prostu o niej nie myśl. Podchodzę do niego. - Trenerze. – mówię, próbując desperacko oczyścić swój umysł. Związuję włosy gumką i podciągam skarpety na nagolenniki. – Przepraszam za spóźnienie. Miałem… rodzinną sprawę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 192

Trener wygląda tak, jakby chciał mnie sprać na kwaśne jabłko. Ale wie, jak ważny jest dla mnie ten mecz – musi wiedzieć, że nie spóźniłbym się, gdyby nie wydarzyło się coś bardzo ważnego. Wiecie, jak na przykład moment, w którym dowiadujesz się, że twoja zmarła dziewczyna była oszukującą, samolubną, okrutną suką. Niech cię szlag, Meg. Nie. Myśl. O. Tym. - Ryden, to jest Walter Paddock, rekruter do męskiej drużyny piłki nożnej w UCLA. – mówi po prostu trener, pozwalając, by to jego oczy przekazały to, co naprawdę mam do powiedzenia. Nawet jeśli dziś wieczorem będę zabójczo dobry, będę miał szczęście, jeśli w tym sezonie jeszcze zagram. Ściskam dłoń Waltera. - Pan Paddock, oczywiście, pamiętam. Miło pana znowu zobaczyć. Bardzo dziękuję za przyjechanie. Moja drużyna na mnie czeka, ale chciałbym więcej z panem porozmawiać po meczu. Walter kiwa entuzjastycznie głową. - Czekam z niecierpliwością na to, by zobaczyć więcej z tego, co możesz tam zrobić. Jeśli twoje statystyki i filmy są jakimikolwiek wskaźnikami, zobaczę dziś całkiem niezły występ. - Dziękuję. – Ubieram swoje rękawice i wbiegam na boisko przy wiwatach. - Woooo! Dajesz, Ryden! Numer jeden na zawsze! –krzyczy Shoshanna, wymachując swoimi pomponami i kręcąc tyłkiem. Sędzia rzuca monetą i Szerszenie wygrywają w losowaniu. Wybierają swoją stronę, ja zmierzam do swojej bramki, a Pumy na boisko. Podczas gdy akcja dzieje się po drugiej stronie boiska, ja rozglądam się po trybunach. Alan i Aimee siedzą na górze z lewej, przytuleni pod kocem. Mama z facetem, pewnie Declanem – wygląda jak jeden z facetów na okładce książek Joni, z tymi ciemnymi włosami, krótką brodą i skórzaną kurtką – siedziw połowie ławek. Siedzą tak blisko siebie, jak Alan i Aimee, uśmiechając się do siebie tak, jakby nie chcieli być w żadnym innym miejscu z nikim innym. Wszyscy mają pary i są tacy szczęśliwi. Nie przyzwyczajajcie się, mam ochotę wrzasnąć. To nie potrwa wiecznie. No i jest też Hope. Ma ubrany swój kapelusz i grubą kurtkę. Siedzi na kolanach mamy i podskakuje w górę i w dół, kiedy ta nimi rusza. Declan robi do niej głupie miny, a ona chichocze i sięga do przodu, chcąc chwycić jego brodę. Wygląda na szczęśliwą. Nagle, mimo tego, że patrzę na nią codziennie, jest tak, jakbym widział ją pierwszy raz. Jej twarz jest niemal idealnie okrągła, z wyjątkiem małego, wystającego podbródka. Ma dołeczki po obu stronach ust, a jej brwi przypominają mi sposób, w jaki moje Tłumaczenie: marika1311

Strona 193

wyglądały na moich dziecięcych zdjęciach, na długo przed tym, zanim zyskałem tę bliznę. Jej włosy wciąż przypominają Meg – są ciemne i dzikie – ale poważnie, jej twarz strasznie zmieniła się, od kiedy się urodziła. Nie przypomina już tak bardzo Meg. Wygląda jak ja. Dziecięca, dziewczęca wersja mnie. Jasna cholera. To, że Hope nie powiedziała jeszcze „tata”, nic nie znaczy – ja już jestem jej tatą. To się dzieje, z moją zgodą czy bez niej i nawet jeśli nie mam pojęcia, jak to zrobić dobrze. Ten dzieciak dorośnie, pójdzie do szkoły, będzie pakować się w kłopoty, złamie kości, będzie mieć złamane serce, a ja przy tym wszystkim będę. Nagle cały świat jest jak klepsydra, która została odwrócona, a piasek wlatuje przez cienki otwór w zupełnie innym kierunku, niż przed chwilą. Nie chodzi już o to, co ja zrobiłem Meg. Dziennik mnie w tym upewnił. Chodzi o to, co ona zrobiła mi. Obwiniała mnie – nie o ciążę, ale o raka. Przez to, że to spisała i zostawiła dziennik tam, gdzie była pewna, że ktoś go znajdzie, upewniła się, że będę czuł się winny do końca życia. Mimo że nawet jej nie znałem, kiedy ją zdiagnozowano. A dlatego, że mnie obwiniała, czuła, że może ze mną zrobić co jej się tylko żywnie podoba. Więc wykorzystała mnie jako swój środek prowadzący do jej samolubnego końca. Zostawiła mnie smutnego, samego i z dzieckiem. Nigdy nie pomyślała o tym, jak będzie wyglądać moje życie, kiedy dziecko się urodzi i ona umrze. Wiedziała, że odejdzie i nie była nawet na tyle uprzejma, by mnie o tym powiadomić. Myślała tylko o sobie i o tym, jak wypełnić pozostały kwadraty w swoim kalendarzu. Nie odebrałem jej życia. Ona zabrała moje. Piłka śmiga obok mojej głowy i wpada w bramkę. Czuję to i słyszę to, ale nie widzę, bo wciąż obserwuję Hope. Tłum skacze na nogi i buczy, żebym się, kurwa, obudził. Przeciągam spojrzenie na boisko przede mną, gdzie wszyscy gracze – z obu drużyn – po prostu tam stoją, gapiąc się na mnie. Nie wiem, jaką mam minę, ale musi być dość przerażająca, bo nikt nie podchodzi, żeby ze mną porozmawiać, żeby dowiedzieć się, czemu nie próbowałem obronić tego gola. Zmuszam się do tego, by się ruszyć, chociaż czuję, jakbym przechodził przez ścianę grubej, gęstej mazi i oddaję piłkę sędzi. - Wszystko gra, Brooks? – pyta na tyle cicho, że nikt poza mną nie może tego usłyszeć. - Tak. – odpowiadam. – Gra. Tłumaczenie: marika1311

Strona 194

Przez ten cały czas, starałem się zachowywać najlepiej, jak można było w tej okropnej sytuacji, desperacko próbując być dobrym ojcem (i żałośnie w tym polegając), próbując pogodzić się z moim życiem z rolą, jaką odegrałem w odebraniu Meg jej własnego. A okazuje się, że to mną pogrywano przez cały czas. Sędzia rzuca miłkę na środek boiska, a Szerzenie ją wykopują. Próbuję przyłożyć się do gry, naprawdę się staram. Przynajmniej moje stopy nie są już przyklejone do ziemi, ale ruchy reszty ciała się zbytnio nie poprawiły. Udaje mi się zablokować jeden strzał, ale pozostałe trzy wpuszczam. Co czasu, gdy mija połowa meczu, nastrój na trybunach staje się ponury, a moja drużyna nie chce ze mną rozmawiać. Jedyną osobą, która cokolwiek mówi, jest Shoshanna. - Jaja sobie robisz, nie? – syczy, kiedy ja schodzę z boiska. Ma dłonie oparte o biodrach i marszczy brwi na tej swojej pięknej twarzy. Udaję, że jej nie słyszę. Siedzę na ławce przez piętnaście minut, sam, myśląc, próbując zebrać się do kupy. Nie jestem już zdezorientowany. Wszystko jest bardziej wyraźne, niż było w przeciągu ostatnich miesięcy. Fakt, że trener jeszcze nie ściągnął mnie z boiska, znaczy, że rekruter wciąż tutaj jest. Facet przejechał cały kraj, żeby mnie zobaczyć, a trener musi to uszanować, mimo że nikt nie chce teraz oglądać mojej gry. Muszę się pozbierać. Pokazać mu, co naprawdę potrafię. Nie pozwól jej wygrać. Idź na UCLA i udowodnij, że twoje życie się nie skończyło. Kiedy mija przerwa, spokojnie wstaję i udaję się do bramki po drugiej stronie boiska. Przez cały czas, ani razu nie spoglądam na trybuny. Nie myślę o słowie na M. Nie myślę też o słowie na H. Nie myślę nawet o UCLA. Wszystko, o czym myślę, to ZABLOKUJ KAŻDEGO PIEPRZONEGO GOLA, KTÓREGO SZERZENIE PRÓBUJĄ WBIĆ. To jak terapia. I jest nawet lepiej niż w zeszłym tygodniu. Stopniowo, nastrój na trybunach poprawia się. Kakofonia dźwięków z tłumu staje się coraz głośniejsza i radośniejsza. Moje ruchy stają się ostrzejsze. Moje imię jest skandowane z entuzjazmem za każdym razem, kiedy rzucam się, by złapać piłkę. Kumple z drużyny zaczynają przybijać ze mną piątki. Krew pulsuje mi z adrenaliną i buntem. Końcowy wynik: sześć do czterech dla Pum. ***

Tłumaczenie: marika1311

Strona 195

Zmierzam prosto do trenera O’Toole’a i Waltera Paddocka, jak człowiek idący na spotkanie swojemu przeznaczeniu. Walter wyciąga rękę. - Nie jestem pewien, co się działo w pierwszej połowie, ale jestem zadowolony, że zostałem, by obejrzeć drugą. To był dosyć imponujący powrót, Ryden. Chyba czegoś takiego jeszcze nie widziałem. - Dziękuję, proszę pana. Wiem, że to nie jest wymówka, ale dostałem pewną złą wiadomość tuż po tym, jak przyjechałem na mecz i to wpłynęło na moją grę. Ale cieszę się, że udało mi się pozbierać i pokazać panu, do czego jestem zdolny. A jeśli pozwolicie mi dla siebie grać, pokażę sto dziesięć procent z tego, każdego dnia. Walter zerka krótko na trenera. Ten nie wygląda nawet w połowie na tak zadowolonego, na jakiego powinien wyglądać po takim zwycięstwie. Co mnie ominęło? Walter przenosi wzrok na mnie. - Ryden. – Mówi to tonem brzmiącym jak Usiądź, młody człowieku. Obawiam się, że mam złe wieści. – Jesteś doskonałym graczem i UCLA byłoby zaszczycone, gdyby miało talent taki jak twój. Wstrzymuję oddech. - Dziękuję, proszę pana. - Ale trener O’Toole opowiedział mi o twojej… osobistej sytuacji. – Że co zrobił? – Żałuję, że nie zostałem o tym poinformowany, zanim tu przyjechałem. W zasadzie, szkoda, że nasz wydział nie został o tym poinformowany, jak tylko twoja sytuacja się zmieniła. – Wygląda na trochę wkurzonego. – Gdyby chodziło tylko o twoje umiejętności, rozmawialibyśmy inaczej. Ale niestety, nie jesteśmy w stanie w tej chwili zaproponować ci miejsca na UCLA. Moja głowa jest na granicy eksplozji. - Jeśli chodzi o to, jak grałem w pierwszej połowie, to są okoliczności łagodzące. – Udaje mi się powiedzieć. – Proszę, dajcie mi jeszcze jedną szansę. Walter potrząsa głową. - To wymaga wiele zaangażowania, Ryden. Wystarczająco ciężko jest wypracować naszym zawodnikom zdrową równowagę między nauką a treningami. Nie ma sposobu, by ktoś mógł to zrobić i jednocześnie być rodzicem dla małego dziecka. Co, jak się wydaje – zerka na trenera – zostało już udowodnione podczas tego sezonu. Twój trener powiedział, że dziś nie pierwszy raz się spóźniłeś lub byłeś rozproszony osobistymi problemami. Ponadto wymagamy, by wszyscy mieszkali na kampusie na uczelni przez cztery lata, a uniwersytet nie oferuje mieszkań rodzinnych. – Urywa i patrzy mi prosto w oczy, jakby naprawdę chciał, żebym wiedział, jak bardzo żałuje, Tłumaczenie: marika1311

Strona 196

że musi mi to powiedzieć. – Chyba że ustaliłeś coś innego? Czy dziecko zostanie z dziadkami w ciągu roku akademickiego? – Zabrzmiał tak, jakby miał na to nadzieję. Spoglądam na trybuny, gdzie mama wciąż siedzi z Hope i Declanem. Wyglądają jak doskonała, mała rodzina. Moje gardło nagle się zaciska. Gdybym zostawił Hope z mamą – nawet jeśli mama by się na to zgodziła – poradziliby sobie. Ale nie mogę. Niezależnie od tego, czy tego chciałem, czy nie, mam teraz córkę. I nie zamierzam pozwolić na to, by dorastała bez rodziców. Potrząsam głową. - W takim razie przykro mi. – mówi Walter. – To nie może się udać. – Kiwa głową do trenera i odchodzi. Wbijam wzrok w trenera. Wygląda nieswojo, ściągając usta w linię i przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą. - Jak mogłeś to zrobić? – krzyczę. – Zdajesz sobie sprawę, że wszystko zniszczyłeś? - Przykro mi, Brooks, ale musiałem mu powiedzieć. Zwłaszcza po tym, jak znowu się spóźniłeś i całkowicie skopałeś pierwszą połowę meczu. Milczałem podczas moich kontaktów z biurem rekrutacyjnym UCLA przez całe lato, bo chciałem, żeby moi zawodnicy poszli do dobrych szkół. Ale nie mogłem już dłużej z czystym sumieniem mu ciebie polecać, jeśli nie znał twojej sytuacji. Prawda jest taka, że jesteś rozkojarzony i twoja gra na tym cierpi. Wiem, że myślisz, że byłoby inaczej, kiedy już byś poszedł na studia, ale nie byłoby tak. Stawiałbyś czoła tym samym wyzwaniom, co teraz, próbując znaleźć na to czas. Pan Paddock musiał o tym wiedzieć. A ponieważ ty nie zamierzałeś mu o tym powiedzieć… - Urywa. Znam resztę. - Nawet nie waż się mówić, że „to boli ciebie bardziej, niż mnie”. – mówię, a moje każde słowo ocieka wściekłością. – Moje życie to nie twój interes. I nie miałeś prawa mu niczego o mnie powiedzieć. Trener smutno potrząsa głową. - Więc nie powinieneś mnie stawiać w sytuacji, kiedy czułem, że muszę to zrobić. - Wiesz co, trenerze? Odchodzę. Pędzę w kierunku szatni. Powinno teraz padać. Grzmoty, błyskawice, ulewa. Duże, soczyste krople nasycające każdą rzecz na świecie zimną, wilgotną ponurością. Ale nie pada. Powietrze jest idealnie suche i ostre, jesienne, co oznacza, że oficjalnie liczba rzeczy w moim życiu, które mają sens, wynosi zero. Mama, jej chłopak i Hope stają mi na drodze. Mama ściska mnie jedną ręką. - Byłeś niesamowity, Ry! Co powiedział rekruter? Po prostu się na nią gapię.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 197

Musiała pojąć wiadomość, że wieści nie są dobre, bo szybko przechodzi do: - Ryden, to jest Declan. - Ryden, miło cię poznać. – Wyciąga do mnie rękę, ale ja ją ignoruję. W końcu ją opuszcza. – Dużo o tobie słyszałem. – Próbuje znowu. – Jesteś cholernie dobrym bramkarzem. Odwracam się do mamy bez uznawania jego istnienia. Coś we mnie pęka. To tak, jakby tysiące cieniutkich pęknięć ogarnęło moje ciało, kiedy przeczytałem fioletowy dziennik – a może nawet wcześniej, nie wiem – i naciska na nie coraz większa presja. Za chwilę się rozpadnę. Obejmuję się ramionami, starając się utrzymać w kupie jeszcze trochę dłużej. - Zrobiło to celowo. – mówię do mamy. Mruży powieki. - Kto? – pyta. - Wiesz kto. Znalazłem drugi dziennik. Zaszła w ciążę celowo. Zrobiła mi to celowo. Ona… - Mój głos zaczyna niebezpiecznie drżeć. Mama podaje dziecko Declanowi i ma zamiar wziąć mnie w ramiona, ale wiem, że jeśli jej na to pozwolę, rozpadnę się na milion kawałków. Odsuwam się. - Muszę iść. - Dokąd? – pyta, ze zmartwieniem wyrytym na twarzy. Spoglądam na pustoszejące trybuny, na Alana, Aimee, Dave’a i Shoshannę dołączają do oddalającego się tłumu w stronę szkoły, szatni, parkingu. - Na imprezę. – mówię. – W domu Shoshanny.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 198

Rozdział trzydziesty

Muszę się najebać. Przepycham się przez tłum w wypełnionym już domu Shoshanny i ruszam do łazienki na dole. To tam zawsze jest beczka z piwem, w wannie z lodem. - Co tam, Numer Jeden? – pyta Matt Boyd, kiedy wchodzę do środka. Stoi tutaj z grupą dziewczyn z drugiej klasy. Jedna z nich – z kolczykami ze zwisającymi piórami – podaje mi kubek. Sam biorę sobie drugi i napełniam oba. - Wspaniały powrót, stary. Wypijam duszkiem jeden kubek i zaczynam go znowu napełniać, w międzyczasie pijąc drugi. - Kiedy dostaniesz wieści od UCLA? – pyta Matt. - Już dostałem. – mówię w połowie swojego trzeciego piwa. – Nie ma takiej opcji. - Och, stary, do dupy. Cóż, ale gdzieś się dostaniesz. Wiem, że w ciągu sezonu będą pojawiać się inny rekrutrzy, trener to załatwiał. Moja głowa staje się coraz bardziej zachmurzona. Dziewczyny nie przyłączają się do rozmowy. Stają tam i udają, że interesuje je wszystko, co mówimy. - Nie. Mam dość. Odszedłem z drużyny. – Znowu napełniam kubek. Matt wygląda na zszokowanego. - Odszedłeś? - Yup. Nigdy więcej nie będę grał dla tego dupka O’Toole’a. Nie mam żadnych szans, żeby grać na studiach albo zawodowo, więc nie ma sensu w tym tkwić. Tak jak wszyscy ciągle mi przypominają, mam teraz ważniejsze obowiązki. Wychodzę z łazienki, z pełnymi kubkami w dłoniach. Całe piętro jest zapchane. Można by pomyśleć, że przychodzenie do tego samego domu po każdym meczu stanie się nudne, ale Shoshanna sprawiła, że stało się to swego rodzaju tradycją. Jej rodziców to nie obchodziło, zawsze było tu mnóstwo piwa, a jej dom stoi na ogromnej połaci ziemi bez sąsiadów w zasięgu słuchu, więc możemy być tak głośno, jak tylko chcemy. To rzeczywiście doskonałe miejsce na imprezę. Przesuwam się w oszołomieniu obok całujących się par, dziewczyn tańczących w małych grupach i czymś, co wydaje się być dziwną grą w podrzucanie kubków i szukam miejsca, żeby usiąść. Wszystkie kanapy są pozajmowane. Zatrzymuję się Tłumaczenie: marika1311

Strona 199

przed podwójną sofą, gdzie facet z drużyny siedzi z jakąś dziewczyną, której nigdy nie widziałem. Ma aparat ortodontyczny i wielkie cycki. - Hej, Ryden! – mówi ten chłopak. Nie mam pojęcia, jak ma na imię. – Świetny mecz! - Wypad. – rozkazuję, wytykając swój kciuk za ramię. Spogląda na dziewczynę, a potem znowu na mnie. - Um. Dobra. – Wstają i odchodzą. Miło wiedzieć, że wciąż mam jakąś moc. Opadam na kanapę i pracuję nad piwem czwartym oraz piątym. Czy piątym i szóstym? Którekolwiek to jest, nie jestem jeszcze bliski bycia wystarczająco pijanym. Mój telefon wibruje z przychodzącą wiadomością.

Joni: Jak poszło na meczu???

Chowam go z powrotem do kieszeni. Czas mija, a ja czuję się, jakbym był w jednym z tych filmów, kiedy koleś jest na imprezie, ale jest naprawdę przygnębiony lub naćpany, a kamera koncentruje się na nim, gdy siedzi, nie rusza się i wpatruje w przestrzeń, podczas gdy reszta bawi się wokół niego i rozmywa w niewyraźną plamę. W pewnym momencie musiałem poprosić kogoś, żeby przyniósł mi coś do picia, bo w jednej chwili moje kubki są puste, a za chwilę znowu jest w nich piwo. Niejasno zdaję sobie sprawę z ludzi, którzy do mnie mówią, siadając obok mnie, ale jestem dość pewny, że cokolwiek mówią, nie jest warte energii, której potrzeba, by tego posłuchać. Bo zajmowanie się tym równa się wysiłkowi, wysiłek równa się wiedzy, a wiedza równa się bólowi. Następnie podchodzi Shoshanna. Staje tuż przede mną i nie rusza się, dopóki na nią nie spojrzę. Jej oczy są szkliste, a policzki zaczerwienione. - To jest impreza, Ryden. – mówi. – Chodzi o to, żeby się bawić. Więc rozchmurz się, kurwa, albo idź do domu. - S-sorki, Sho. – mamroczę niewyraźnie. Hm. Chyba jestem bardziej pijany, niż mi się wydawało. Doskonale. Wzdycha i siada obok mnie, jej udo dotyka mojego. - Masz. Wręcza mi pomarańczową butelkę Fanty.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 200

Kręcę głową. - To gówno jest ohydne. Unosi brew. - Po prostu spróbuj. Niech będzie. Odkręcam butelkę i pociągam łyk. Płyn gryzie mnie w język i wypala tył mojego gardła. Spoglądam na Shoshannę. - Wódka? Uśmiecha się. - Wiesz, że nie lubię piwa. Ale nie mów nikomu. To jedyna zasada moich rodziców: tylko piwo. Jakby myśleli, że piwem można nawalić się tylko do pewnego momentu, czy coś. Parskam śmiechem. - Wiesz co? Mogą mieć rację. – Biorę kolejny długi łyk wódki. Teraz, kiedy jestem na to przygotowany, smakuje lepiej. Siedzimy tam, dzieląc się „Fantą”, dopóki się nie kończy, a ja nie czuję szumu w głowie. Jednocześnie czuję zimno i gorąco na twarzy i mam wrażenie, jakby moje ręce były zrobione z plasteliny i gliny. Przesuwam pustą butelką przed swoją twarzą, próbując zmusić swoje oczy, by się na niej skupiły. Wniosek z mojego eksperymentu jest taki, że mój optymalny punkt widzenia wynosi jakieś dziesięć centymetrów od mojego nosa. Bliżej lub dalej tej odległości butelka staje się rozmytą, pomarańczową plamą. Shoshanna opiera głowę na moim ramieniu i zarzuca nogę na moje kolana. Jej loki pachną lakierem do włosów. Przesuwam swoją gumową ręką po jej nodze. Ma założoną spódniczkę, więc jestem w stanie prześlizgnąć się dłonią aż do górnej części jej uda bez dotykania żadnej tkaniny. Kiedy docieram do krańca materiału, kontynuuję ruch, pod spód i obejmuję ręką jej tyłek. Przekręca się tak, że prawie siedzi mi na kolanach i przyciska swoje usta do moich. Och, tak. Dokładnie tego potrzebuję. Najlepsze uczucie na świecie, bez konieczności czucia czegoś emocjonalnego. Shoshanna jest miłą osobą, ale, wiecie, nie jest kimś, w kim kiedykolwiek mógłbym się zakochać. Przez chwilę całujemy się jak zwariowani, a potem Shoshanna chwyta moją dłoń i podciąga mnie do góry. - Chodź. – Prowadzi mnie w kierunku swojej sypialni. Kiedy tam dochodzimy, ściąga swoją bluzkę przez głowę, popycha mnie na łóżko i wdrapuje się na mnie. Może to nie jest zbyt męskie, ale całkowicie odpowiada mi to,

Tłumaczenie: marika1311

Strona 201

że to ona przejmuje inicjatywę. Synapsy mojego mózgu są tak opóźnione, że wydaje się, jakby mój umysł potrzebował całego roku, by zmusić ciało do zrobienia czegoś. Shoshanna przyciska swoje ciało do mojego i znowu mnie całuje. - Od tak dawna tego pragnęłam, Ryden. – szepce przy moich ustach. – Tak bardzo za tobą tęskniłam. Wiedziałam, że w końcu do tego wrócimy. Ściąga ze mnie koszulkę i odpina guziki moich jeansów, zostawiając ścieżkę pocałunków na mojej piersi, brzuchu i kierując się dalej na południe. Dobre uczucia. Tylko dobre uczucia. Jej usta docierają akurat do paska moich bokserek, kiedy drzwi do jej sypialni się otwierają. Nie unoszę wzroku, żeby sprawdzić, kto to. W tym momencie się tym nie przejmuję. Jestem tak nawalony, że cały dom mógłby płonąć, a ja skupiałbym się tylko na języku Shoshanny na mojej skórze. - Nie mogę w to, kurde, uwierzyć. – mówi Dave. W końcu spoglądam w stronę drzwi. Jego sylwetka jest schowana w półmroku korytarza, więc nie mogę zobaczyć jego twarzy; a bądźmy szczerzy, że i tak nie byłbym w stanie skupić na niej swojego wzroku, nawet gdyby była oświetlona jak Time Square. Ale jego głos brzmi trochę dziwnie. Jakby w połowie cierpiący, w połowie nawalony i w połowie wkurzony jak cholera. Chwila, to chyba za dużo połówek. - Dave, cholera. – Shoshanna schodzi ze mnie i zakłada z powrotem swoją koszulkę. – Ja… jesteśmy naprawdę pijani. Przepraszam… nie chciałam… - Zaczyna iść w jego stronę, ale on się cofa. - Och, jestem pewny, że dokładnie wiesz, co chciałaś zrobić, Shoshanna. – mówi. – Chcę porozmawiać z Rydenem. Udaje mi się usiąść, ale trzymanie się w pozycji pionowej jest już większym problemem. Zapomnijcie o próbie założenia koszulki. Tak w ogóle, dlaczego one są takie skomplikowane? Tyle w nich otworów na głowę i ręce… - Dave, nie… - Słyszę Shoshannę, ale on przepycha się obok niej i maszeruje do mnie. - Wstawaj. – rozkazuje. - Uh… - Wstawaj, Ryden. - Chyba… nie mogę. – mamroczę. Dave wzdycha.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 202

- Dobra. – I uderza mnie. Dosłownie mnie uderza, prosto w pieprzoną twarz. Mój policzek eksploduje, a ja opadam z powrotem na łóżko, ściskając twarz, ale moje gliniane ręce w ogóle nie uśmierzają bólu. - Dave! – krzyczy Shoshanna i próbuje go odciągnąć. - Zostaw mnie, Shoshanna. Ryden i ja mamy do pogadania. - Możecie to przynajmniej zrobić na zewnątrz? – pyta. – Zostawcie mój biedny pokój w spokoju! O raany, dzięki za wsparcie, Sho. - Bądź przed domem za trzy minuty. –rzuca do mnie Dave. Jedno oko, to, które nie promieniuje rozdzierającym bólem, przygląda się, jak rusza w stronę drzwi. Och, popatrzcie, obok drzwi i na korytarzu zebrał się tłum. Fantastycznie. - Wiesz, że nie musisz tam wychodzić. – szepce do mnie Shoshanna, kiedy Dave znika. Ale przez sposób, w jaki to mówi, jestem całkiem pewny, że kręci ją możliwość dwóch facetów bijących się o nią. Nie rozumie tego, że nie walczymy o nią. Cóż, może Dave tak, ale ja nie. Twarz boli mnie jak cholera, ale właściwie to całkiem dobry ból. Myślałem, że seks był tym, czego potrzebowałem – tylko dobre uczucia – ale okazuje się, że ból jest o wiele lepszy. Jest tak, jakby cokolwiek działo się na zewnątrz mnie, w końcu dogoniło to, co się działo w środku. Okej. Nowy plan. - Podnieś mnie. – mówię do Shoshanny. Pomaga mi wstać, a ja wytaczam się z jej pokoju, śledzony przez tłum ludzi z korytarza. Jakoś udaje mi się dotrzeć do trawnika przed domem. Moje oko musi być opuchnięte, bo nie widzę zbyt dobrze. Zimno tutaj bez koszulki. Albo nawet jakbym ją miał, to też by pewnie było zimno. Jest już prawie październik. Dave kroczy po trawniku, czekając na mnie. - Wow, spójrzcie na to. – mówi. – Ryden Brooks naprawdę, kurde, dotrzymuje zobowiązania, chociaż raz. - Po prostu powiedz „kurwa”, Dave. Bądź mężczyzną. - Bądź mężczyzną? Proszę bardzo. – Znowu mnie uderza. Nie wiem, jak, do cholery, udaje mi się utrzymać równowagę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 203

Zebrał się większy tłum i zaczynają skandować „Walcz! Walcz! Walcz!”. Co za banał. Zastanawiam się, czy ludzie robią tak podczas sceny bójki w filmie, bo tak naprawdę robi się w prawdziwym życiu, czy robią to w prawdziwym życiu, bo widzieli to na filmach. W każdym razie… - Myślisz, że możesz robić, co ci się podoba. – mówi Dave, a w jego głosie; i twarzy, którą teraz widzę; widoczna jest dzikość. – Myślisz, że dlatego, że miałeś trochę pecha, to możesz traktować innych jak gówno. To mnie rozbawia. A przynajmniej śmieję się we własnej głowie. Nie jestem pewny, co się dzieje z moją twarzą. Pech. To trochę więcej niż to, kolego. - Nie pokazujesz się na imprezach – kontynuuje – spóźniasz się na treningi, wkładasz wysiłek grę tylko wtedy, gdy ci to pasuje, do nikogo już nie dzwonisz, i prawie przeleciałeś moją pieprzoną dziewczynę! - Dobra robota. – Chwalę go ironicznie. – Powiedziałeś dorosłe słowo. Uderz mnie jeszcze raz, Dave. Zrób to. - Byłeś kiedyś moim najlepszym przyjacielem, Ryden. - Taa, no cóż. Bywa. Wiesz, ty też do mnie nie dzwoniłeś. Pochyla się i rzuca się w moją stronę, wbijając ramię w mój żołądek i powalając mnie na ziemię. Wycofuje się dość szybko, kiedy zdaje sobie sprawę, że mu nie oddaję, ale jego kilka ostatnich ciosów jest wystarczających. Jestem rozbity w każdy, możliwy sposób. Klękam i wymiotuję na stos liści. A potem po prostu tam zostaję, kładąc się obok i zwijając w pozycji embrionalnej, czekając, aż wróci mi oddech i zdrowy rozsądek. Oczy mam zamknięte – jedno spuchnięte i drugie, które po prostu próbuje ograniczyć dostęp światła – ale po odgłosach mogę stwierdzić, że większość osób wraca do domu. Dave musiał sobie pójść. Krzyżyk na drogę. Ktoś klęka obok mnie. - Wszystko gra? – pyta Shoshanna. - Odejdź. – bełkoczę w trawę. Po kilku sekundach czuję, że wstaje i odchodzi. W końcu jestem sam. Tak bardzo, bardzo samotny. Łzy zaczynają płynąć, zanim zdaję sobie z tego sprawę. Nie wiem, czy spowodował to ból fizyczny czy to wszystko, co się stało dzisiaj – i przez cały ostatni rok – w końcu do mnie dociera, ale oficjalnie się załamuję. Tłumaczenie: marika1311

Strona 204

Powinienem ukryć się albo stąd pójść, zanim upokorzę siebie jeszcze bardziej, ale szlocham i swoimi głupimi, bezużytecznymi, pijanymi rękami wyrywam kępy trawy. Muszę się tego pozbyć. Nie mogę już się dłużej wstrzymywać. Zmuszam się do tego, by nabrać powietrze w płuca i wrzeszczę w ziemię, jakby była gąbką, która może wchłonąć całe moje cierpienie i zabrać je daleko, daleko stąd. Krzyczę, dopóki nie mogę już wydobyć z siebie głosu, a potem płaczę, płaczę i płaczę, jak nigdy wcześniej. Nawet wtedy, gdy umarła Meg. Kilka minut, godzin lub sekund później, czuję uderzenia w ziemię, kiedy ktoś biegnie w moją stronę. Jeśli to nie Meg, żywa i mówiąca „Ha! Żartowałam!”, to nie chcę nikogo oglądać. - Ryden! - Odejdź. – Udaje mi się powiedzieć zachrypniętym głosem. - Ryden, to ja. Alan. Właśnie przyjechaliśmy; co tu się stało? - Wszystko się stało. - Wdałeś się w bójkę? Czemu nie masz na sobie koszulki? - Dave. Shoshanna. - Nie, jestem Alan. Alan, Aimee też tutaj jest. Ryden, otwórz oczy. - Nie. Shoshanna zdjęła mi bluzkę. Dave mi przywalił. Chciałem, żeby to zrobił. - Dlaczego, do diabła, miałbyś chcieć, żeby cię uderzył? - Bo tak. Ból jest dobry. – Każdy fragment we mnie zwija się z bólu. – Zrobiła to celowo. Obwiniała mnie, chciała mnie ukarać, mówiła, że mnie kocha, ale tak naprawdę mnie nienawidziła. Ja też jej nienawidzę. Nienawidzę jej. Wszystko zniszczyła. Alan waha się przez chwilę. - Dzwonię do twojej mamy. - Nie. – Rozchylam powieki. – Nie. Nie rób tego. – Próbuję usiąść, żeby pokazać mu, że nic mi nie jest, że nie musi dzwonić do mojej mamy, ale cały świat się kręci, a moja twarz znowu spotyka się z ziemią. - Ryden, to ja, Aimee. – mówi inny głos. – Pozwól nam sobie pomóc. - Aimee Nam. Wiedziałaś, że Alan był taaaaki zakochany w Meg Reynolds? Wszystkich zmusiła do tego, żeby ją kochali. Słyszę dźwięk wybierania numeru na telefonie. - Deanna? Mówi Alan Kang… w porządku, a u ciebie? Posłuchaj, dzwonię z powodu Rydena. Właśnie przyjechałem na imprezę do Shoshanny Harvey i on tu jest, bił się z Tłumaczenie: marika1311

Strona 205

Davem, jest naprawdę przybity i nie za bardzo wiem, co mam robić… tak, chyba tak… tak… postaram się zaprowadzić go do samochodu, ale może ty powinnaś przyjechać… - Nie! – krzyczę, przerywając mu. - Co? - Nie ma mowy. – Potrząsam głową. To boli jak cholera. – Nigdzie nie idę. Zostaję tutaj. - Ryden, nie możesz tutaj zostać. Jesteś ranny. I zamarzniesz na śmierć. - Powiedz mojej mamie, że nie ma parwa… znaczy prawa, tutaj przyjeżdżać. – Odwracam twarz w stronę ziemi. Pachnie jak brud. – Hope nie może tego zobaczyć. I niech lepiej nie zostawia jej z tym Declandem. - Słyszałaś? – pyta Alan do telefonu. – Tak… och. Nie, nic mu raczej nie będzie, jest przytomny, najwyraźniej… Co? Do kogo…? Okej… okej, zrobię to. Oddzwonię. Alan wyciąga telefon z moich spodni. Tym razem odchodzi gdzieś dalej, żeby wykonać rozmowę. Pewnie dzwoni po karetkę i nie chce, żebym usłyszał. Albo po ludzi ze szpitala psychiatrycznego, żeby po mnie przyjechali i mnie zamknęli. - Aimee? – pytam. – Wciąż tu jesteś? - Tak. – odpowiada. - Możesz mnie zostawić, proszę? – Niech wszyscy po prostu odejdą. Pauza. - Pewnie, Ryden. – Odchodzi. – Poczekam w samochodzie, Alan. - Zaraz tam przyjdę. – woła za nią. Alleluja. Teraz mogę taplać się w moim morzu użalania się nad sobą bez przeszkód. Jest cicho. Tak cicho, jak może być z hałasem dobiegającym z domu. Ale w tym małym miejscu blisko ziemi, obok krzaków, jest spokojnie. Nic mi już nie zostało – nie mam łez, słów, alkoholu, jedzenia czy wymiotów. Mam dość. Jest zimno, ale zimno to nic takiego. Obejmuję się ramionami i odpływam w sen. *** Budzę się, kiedy ktoś kładzie dłoń na mojej twarzy. Mówi coś, ale nie mogę odróżnić słów. Otwieram zdrowe oko, a cała lewa połowa mojej twarzy pulsuje z bólu. Cholera, Dave naprawdę odwalił kawał dobrej roboty. Chociaż przyjemnie czuć chłodną dłoń na policzku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 206

Próbuję skupić się w ciemnościach. Nie sądzę, żebym był nadal pijany. Mrugam kilka razy, a twarz przede mną staje się bardziej wyraźna. Jej dzisiejszy kolczyk w nosie ma kształt obręczy. Joni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 207

Rozdział trzydziesty pierwszy - Joni? – Siadam. Jej palce delikatnie dotykają siniaków na mojej twarzy. - Co się stało? – szepce. Przez czas, jaki potrzeba na wzięcie jednego długiego, głębokiego oddechu, wszystko jest w porządku. Ale potem uderza we mnie rzeczywistość. Jasna cholera. Joni nie może tu być. Spoglądam w lewo, gdzie kilka metrów dalej stoi Alan z Aimee i nas obserwują. Myślałem, że pojechali. Ale nie, oczywiście, że tego nie zrobili. Mama kazała Alanowi zadzwonić do Joni. To dlatego potrzebował mojego telefonu. Pozwolili mi po prostu tutaj spać, podczas gdy sami czekali na jej przyjazd. - Jak tu przyjechałaś? – pytam, grając na zwłokę. - Pożyczyłam samochód Elijaha. Co się dzieje? - To długa historia. – mówię, łapiąc jej dłoń i odsuwając od swojej twarzy. - Cóż, na szczęście dla ciebie, mam dużo czasu. – stwierdza. Siada na ziemi obok mnie i grzebie w swojej gigantycznej torbie, wyciągając z niej wielki szalik. Owija go wokół moich ramion. Od razu robi mi się cieplej. - Co powiedział Alan, kiedy do ciebie zadzwonił? – pytam. - Mówił, że się upiłeś, wdałeś w bójkę i nie chciałeś stąd wyjść. Powiedział, że twoja mama stwierdziła, że jeśli ktoś miałby ci przemówić do rozsądku, to ja. Nie wiem, czemu tak pomyślała; przecież nawet mnie nie zna. - Choć miała rację. – mówi Alan. – On już zachowuje się normalniej. Wzdycham. - Joni, to jest Alan. A to Aimee. - Poznaliśmy się. – odpowiada Joni. - Racja. Zalega cisza na kilka chwil. Żałuję, że nie mogę wstać, chwycić Joni za rękę i zabrać ją stąd bez słowa. Ale czuję na sobie trzy pary oczu i wszystkie żądają odpowiedzi. Joni chce wiedzieć, co się tutaj dzieje, a Alan na pewno chce wiedzieć, kim, do cholery, jest Joni i dlaczego mama

Tłumaczenie: marika1311

Strona 208

pomyślała, że będzie ona odpowiedzią na wszystkie moje problemy. Nie wiem, czego chce Aimee. Prawdopodobnie pójść do domu. Okej, część pierwsza jest łatwa. - Joni i ja pracujemy razem w Whole Foods. Chodzi do Clinton Central. My… um… jesteśmy przyjaciółmi. Joni rzuca mi puste spojrzenie. - Przyjaciele. Pewnie. Może być i tak. - Wiesz, o co mi chodzi. – mówię do niej, próbując ściszyć głos, ale wiedząc, że Alan i Aimee mogą usłyszeć każde słowo. Splatam nasze palce. – Nie rozmawialiśmy o… - Spotykacie się? – pyta Alan. Nie wygląda na rozbawionego. – Czy to nie, no wiesz, trochę za szybko? Zamykam oczy. Chyba już przechodzimy do trudniejszej części. - Alan, proszę, zamknij się. - Za szybko? – pyta Joni. – Dlaczego? Otwieram oczu i napotykam spojrzenie Alana, wpatrującego się we mnie, jakby z uszu wychodziły mi salamandry. - Ona nie wie? - Och, czy on mówi o twojej byłej? – pyta znowu Joni, próbując za nami nadążyć. – O tym chyba wiem. Kiedy się w ogóle rozstaliście? - Jezu, Ryden. – mamrocze Alan. – Czy ona chociaż wie o Hope? - Kto to jest Hope? – Spogląda to na niego, to na mnie. – To twoja była? Alan jęczy i spogląda w niebo, zirytowany. - Nie mogę w to uwierzyć. Nie – mówi – Meg nie jest jego byłą dziewczyną. I nie jest byłą, ona nie żyje. Hope jest ich córką. Chodź, Aimee, zmarnowaliśmy tu już wystarczająco dużo czasu. Idziemy. – Rzuca mój telefon obok moich stóp. Przez cały czas, kiedy Alan roztacza swoją małą mowę, ja przyglądam się Joni. Nie odwraca wzroku, więc mam idealny widok na zdradę, która się w nich pojawia z każdą nową informacją. Ściskam jej dłoń i w duchu błagam ją, by została i mnie wysłuchała. Ale potem Alan do nas wraca. - Och, i nie będę już odbierał Hope z ośrodka opieki i zajmował się nią po szkole. Wiem, że wykorzystywałeś to, że chciałem poznać Hope i przez jakiś czas mnie to nie obchodziło, bo przez to czułem, że Meg jest mi bliższa, ale nie mam zamiaru już

Tłumaczenie: marika1311

Strona 209

dłużej tego robić. Dołączam do szkolnej kroniki i od teraz zamierzam żyć własnym życiem. - Proszę bardzo. – mamroczę. – I tak odszedłem z drużyny. Alan patrzy na mnie z otwartymi ustami. - Jesteś niemożliwy. Potem on i Aimee odchodzą – tym razem na dobre – a Joni wyszarpuje dłoń z mojego uścisku, odsuwając się tak, że nasze ciała już się nie dotykają. Ale zostaje. Jesteśmy tylko my, na trawniku przed domem Shoshanny. - Zacznij od początku. – mówi spokojnie. – I niczego nie pomijaj. Kiwam głową. Wiem, że w normalniejszych okolicznościach, odczuwałbym całą masę rzeczy. Ale normalność już dawno odeszła, a ja jestem odrętwiały. (A przynajmniej emocjonalnie odrętwiały. Fizycznie – twarz mnie napierdala.) Nic mi nie pozostało i to prawdopodobnie dlatego jestem w stanie opowiedzieć jej tę historię ze szczegółami. To sprawozdanie, nie analiza – tylko fakty, żadnych uczuć. Niesamowicie proste. Opowiadam Joni o Meg, o raku, o ciąży, o tym, jak zmarła, o tym, jak myślałem, że to moja wina, o tym, że mam dziecko, z którym nie umiem za bardzo sobie radzić. Opowiadam jej o Mabel, rodzicach Meg i dziennikach oraz o tym, czego się dzisiaj dowiedziałem. Mówię jej o meczu i o UCLA. Mówię, co się stało z Shoshanną, jak pobił mnie Dave i że wiedziałem, że zasługuję na coś znacznie gorszego. Kiedy kończę, czekam. Twarz Joni jest pusta, jakby jej mózg został przeładowany danymi i został zmuszony do przejścia w tryb uśpienia. Chciałbym, żeby znowu położyła dłoń na mojej twarzy. Ludzie zaczynają opuszczać imprezę. Musi być późno. Zastanawiam się, jak długo spałem na trawniku. W końcu Joni wstaje. Nie wyciąga ręki, by pomóc mi się podnieść, ale czeka, aż do niej dołączę. - Chodźmy. – mówi, kiedy stoję już na nogach. – Odwiozę cię do domu. - Mój samochód tutaj jest. - I nie jesteś w stanie go prowadzić. Prawda. - Tylko coś stąd wezmę. – Podchodzę do swojego auta, każdy krok powoduje nowy ból w moim ciele, i chwytam swoją torbę. Tak naprawdę nie potrzebuję ochraniaczy ani brudnego stroju, ale jest tutaj fioletowy dziennik. I mimo że nie chcę już nigdy ponownie tego przeczytać, to chcę go zatrzymać. Nie potrafię wyjaśnić dlaczego. Tłumaczenie: marika1311

Strona 210

Wsiadamy do samochodu Elijaha i jedziemy w ciszy, poza moimi wskazówkami, jak dojechać do mojego domu. Sprawdzam telefon – jest w nim tona wiadomości od mamy pytającej, czy wszystko w porządku, mówiącej, że rozmawiała z Alanem i wie, że Joni przyjechała i nie jestem martwy, ale miło by było, gdybym sam do niej zadzwonił czy napisał.

Ryden: Nic mi nie jest. Wracam do domu. Kocham cię. Przepraszam.

Przyglądam się przerywanej linii na środku drogi. Czemu Joni nic nie mówi? - To ten dom. Drugi po prawej. Parkuje w miejscu, które zazwyczaj zajmuje moje auto. Powinienem wysiąść? Tak po prostu? Nie zamierza nic powiedzieć na temat wszystkiego, co powiedziałem? - Um, więc, dzięki. – mówię. Gapi się na dom. Chcę już otworzyć drzwi, kiedy pyta: - Które okno to twój pokój? - Tamto. – Wskazuję na okno nad garażem. – A czemu? Wzrusza ramionami. - Staram się wyobrazić sobie, gdzie spałeś każdej nocy, myśląc, że całkowicie w porządku jest takie okłamywanie mnie. - Joni, ja… - Nic, co byś teraz powiedział, nie pomogło by w tej sprawie, więc lepiej przestań. - Przepraszam. Wiem, że powinienem był ci to powiedzieć. Po prostu… potrzebowałem cię, okej? – O dziwo, musiała pozostać mi jakaś część mojej dumy, bo wstyd mi się do tego przyznać. I tak, wiem, jak to absurdalnie brzmi po tym, jak zostałem pobity, szlochałem jak dziecko przed domem pełnym moich kolegów i siedziałem owinięty szalem we wzór jednorożca. – Wiedziałem, że bym cię stracił, gdybyś się o tym dowiedziała i nie mogłem ryzykować. Joni wyglądała na naprawdę zmęczoną. - Myślisz, że bym cię nie polubiła, gdybym wiedziała, że masz dziecko i że twoja dziewczyna zmarła? Kiedy ostatni raz sprawdzałam, to nie były przestępstwa. - Powiedziałaś, że nie lubisz dzieci.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 211

Robi krzywą minę, jakby nie mogła uwierzyć, że to powiedziałem. No dobra, ja też nie mogłem uwierzyć, że to powiedziałem –oczywiście, że to nie jest prawdziwy powód, przez który jej tego nie mówiłem. - Jezu, Ryden. – wzdycha. – To byłoby dużo do przetrawienia, ale w końcu byłoby dobrze. Wewnątrz mnie pojawia się zapałka, tworząc mały płomień nadziei. - Naprawdę? - Naprawdę? - Więc… nie jesteś na mnie zła? Parska śmiechem i znowu spogląda na okno mojej sypialni. - Och, jestem cholernie wściekła. Płomień gaśnie. - Nie rozumiem. - Ryden, nie jesteś głupi. Więc nie udawaj. Jestem wściekła, bo mnie okłamałeś, ty dupku. Byłam z tobą szczera co do wszystkiego. Mówiłam ci o rzeczach, o których nie mówiłam nikomu innemu, a ty z tego zakpiłeś. - Tak mi… - Przestań, dobra? Nie chcę przeprosin. Potrzebuję wyjaśnienia. Czemu? Czemu kłamałeś? Waham się. - Jesteś mi winny przynajmniej tyle. – mówi. Pewnie tak. Ale to nie zabrzmi dobrze. - Ryden. Zaciskam szal mocniej wokół swoich ramion. W samochodzie jest dość ciepło, ale szal jest jak koc bezpieczeństwa. Otwieram usta, a to z nich wchodzi: - Chciałem mieć szansę, by ponownie być sobą. Chyba dostrzegłem tę szansę w tobie. Joni kiwa głową. - Więc mnie wykorzystałeś. W ogóle nie uwzględniłeś moich uczuć, prawda? Nie jesteś lepszy niż Jeff i Karen. - To nie jest dokładnie… - Urywam. Ma rację. Wykorzystałem ją. Okłamywałem i uprawiałem z nią seks, ale podczas tego wszystkiego tak naprawdę o niej nie myślałem. Tak jak miałem zamiar zrobić to dziś z Shoshanną. I jak Meg zrobiła ze mną – jako środek do celu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 212

Zalega między nami długa cisza. Minuty mijają, a ja wciąż nie wiem, co powiedzieć. Joni wyciąga luźne nitki z poszycia fotela. Muszę w końcu wejść do środka i zostawić Joni, więc wreszcie mówię: - Mam nadzieję, że któregoś dnia mi wybaczysz. Mija chwila, a potem ona odpowiada, jednocześnie wkurzona i przygnębiona; - Naprawdę musisz znaleźć sposób, żeby zawrzeć pokój ze swoim życiem, Ryden. – Uruchamia silnik. – I proszę, nie wciągaj w nie mnie ani nikogo innego, zanim tego nie zrobisz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 213

Rozdział trzydziesty drugi Kiedy wchodzę do domu, mama siedzi na schodach, z głową opartą o poręcz. Jeśli myślałem, że Joni wygląda na zmęczoną, to w porównaniu do niej mama wygląda tak, jakby nie spała przez rok. Skóra wokół jej oczu jest wysuszona i napięta. Wszystkie zmartwienia, które ukrywała przez cały rok, w końcu ją dogoniły. Nic nie mówi, ale mnie obserwuje, naprawdę na mnie patrzy, jakby to, co widziała, było dla niej tak złe i nowe jak to, co ja właśnie dostrzegłem w niej. Siadam na stopniu niżej od niej, gładę głowę na jej kolanach i obejmuję jej nogi. Jej ręce wędrują na moje plecy i zaczyna głaskać mnie po włosach. - Przepraszam. – mamroczę. - Ciii. – odpowiada. – Najważniejsze, że nic ci nie jest. Dobrze się czujesz? Kiwam głową. - To dobrze. - Gdzie jest Declan? - Poprosiłam go, żeby wrócił do domu. Podnoszę głowę. - Przeze mnie? Mamo, przepra… - Wszystko gra, Ryden. Wróci. Pomyślałam, że powinnam być tutaj tylko ja, kiedy wrócisz, na wypadek, gdybyś chciał porozmawiać. Opieram głowę o ścianę. Nagle ciężko jest mi utrzymać jej ciężar w powietrzu. Czuję się jak gówno. - Nie mogę dziś rozmawiać. – stwierdzam. Kiwa głową i wstaję. - Chodź. Pora spać. Idę za nią po schodach i w korytarzu, włócząc nogami i podtrzymując się ścian dla wsparcia. Rozdzielamy się przy swoich pokojach, ale się zatrzymuję. - Gdzie jest Hope? - Śpi w moim pokoju. Pomyślałam, że dzisiaj będzie tak najlepiej. Wow. To pierwszy raz, kiedy mama bierze Hope na noc do siebie. Od zawsze. Rozważam powiedzenie jej, że nie musi tego robić. W dziwny sposób właściwie przywykłem do tego, że Hope śpi – i płacze – w moim pokoju każdej nocy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 214

Ale mówię tylko: - Okej, dzięki. Branoc.

*** Otwieram oczy i od razu wiem, że coś jest nie tak. Ale głowa mi pulsuje bólem, twarz piecze przy każdym ruchu, czuję się tak, jakbym przełknął garść piasku i nie muszę nawet patrzeć, żeby wiedzieć, że mam siniaki na brzuchu. Więc nie od razu się orientuję. Ale potem to do mnie dociera; dużo rzeczy jest nie tak. W pokoju zalega cisza. Nie obudził mnie dźwięk płaczu. W rzeczywistości, Hope w ogóle nie ma w jej kołysce ani w pokoju. Promienie słoneczne wpadające przez żaluzje są inne, niż powinny być. Są jaśniejsze i padają na moje łóżko pod dziwnym kątem. Musi być późno. Zerkam na zegarek. Czternasta. O cholera. Powinienem być teraz w pracy. Wstaję tak szybko, jak mogę – czyli w ogóle nie szybko – łapię jakieś ciuchy i udaję się do łazienki, żeby wskoczyć – no dobra, wejść powoli i ostrożnie – pod prysznic. W korytarzu natykam się na mamę. Hope jest w nosidełku na jej piersi, wygląda na szczęśliwą i zadowoloną, podśpiewując „ta-ta-ta-ta-ta”, jakby świat był świetny. - Wstałeś. – stwierdza mama. - Zaspałem. Mama kręci głową. - Zadzwoniłam do nich. Powiedziałam, że doznałeś kontuzji na meczu i potrzebujesz kilku dni wolnego. Mrugam. - Potrzebujemy pieniędzy. - Wiem. Ale potrzebujesz trochę czasu, Ry. – Patrzy na mnie z powagą. - Moja twarz naprawdę tak źle wygląda? – Unoszę rękę, żeby dotknąć wrażliwego i opuchniętego miejsca obok oka. - Nie wyglądasz najlepiej, ale nie o to mi chodziło. Miałam na myśli, że potrzebujesz trochę czasu na emocjonalne sprawy. Prawda. Tłumaczenie: marika1311

Strona 215

Skoro najwyraźniej nie muszę nigdzie być, idę do salonu i opadam na kanapę. Mama idzie za mną i przesuwam swoje stopy, żeby też mogła usiąść. - Hej, Ryden? - No? – Mamroczę w poduszkę. - Chcesz mi o tym opowiedzieć? Nie, nie bardzo mam ochotę przeżywać na nowo szekspirowski dramat, jakim jest moje życie. Ale mama wzięła Hope na całą noc i pozwoliła mi spać do drugiej, więc jest dla mnie trochę bohaterem. Jestem jej to winien. Przewracam się, by usiąść do niej twarzą w twarz i zaczynam mówić: o dzienniku, odejściu z zespołu, bójce z Davem, cała sprawa z Joni. Koniec. Siedzi tam, kiwając głową do siebie, jakby większości się spodziewała. Alan musiał powiedzieć jej więcej, niż myślałem. Potem się odzywa, cicho, prawie że do siebie: - Znalazłeś drugi dziennik. - Um, tak. Powiedziałem to przed chwilą. - Tak, wiem, ale… - urywa, jakby się nad czymś zastanawiała. - Co? Co się dzieje? Wzdycha, po czym wstaje i idzie w stronę swojego pokoju. Pojawia się z powrotem kilka minut później, trzymając w ręce zeszyt. Siadam prosto, powodując tym ból swojej głowy, jakby ktoś dobijał się do mnie od wewnątrz. Kiedy się do mnie zbliża, widzę tylko dziennik. Cienki. W jednym kolorze. Różowy. Jestem pewny, że nigdy wcześniej go nie widziałem. - Powiedz, że to nie to, o czym myślę. – Głos mi się załamuje. Twarz mamy przybiera smutny i przepraszający wyraz. - Dała mi to kilka dni przed swoją śmiercią. – mówi. – Kiedy ją odwiedzałam. Czuję się tak, jakby moje serce się zatrzymało. Nie przeszukiwałem pokoju mamy, bo pomyślałem, że nie… to znaczy, wierzyłem… myślałem, że gdyby miała jakiś dziennik Meg, powiedziała by mi o tym. Co jest, kurwa?! - Pytałem, czy jakiś masz. – krzyczę. – Szukałem ich jak wariat, a ty przysięgałaś, że żadnych nie widziałaś. - Zmusiła mnie, żebym jej to obiecała. – szepce mama. – Powiedziała, że mogę dać ci go dopiero wtedy, kiedy już znajdziesz poprzednie dwa. Wydawała się mówić o tym poważnie. Ale poza tym… - Bierze głęboki oddech. – Ja… nie wiedziałam, co w nim Tłumaczenie: marika1311

Strona 216

jest, więc pomyślałam, że trochę poczekam, aż ty… trochę sobie wszystko poukładasz. Może się myliłam. Nie wiem. Tak mi przykro, kolego. – Delikatnie kładzie dziennik na poduszce między nami. A potem, po kilku minutach wahania, wychodzi z salonu. Niewiary-kurwa-godne. Patrzę na błyszczącą, różową okładkę, jakby ociekała krwią. Nic dobrego nigdy nie wynikło z dzienników. Nie wiem, czy ta sytuacja może się jakoś pogorszyć, ale zawsze się tak dzieje. Powinienem spalić go bez czytania. Ale oczywiście tego nie zrobię. Bo jestem pieprzonym idiotą. Otwieram go i od razu spoglądam na tylną okładkę.

☑Mabel ☑Alan ☑Ryden Biorę głęboki oddech. Cokolwiek tutaj jest, wiem, że to ostatnia rzecz, jaką kiedykolwiek przekaże mi Meg. Przekładam strony z powrotem do początku. Tak jak w poprzednim dzienniku, większość stron jest pusta, a tylko kilka kartek jest zapełnionych małym, chaotycznym pismem Meg. Ale w przeciwieństwie do tamtych, ten zaczyna się dwoma szalenie nieprawdopodobnymi słowami: Drogi Rydenie To nie jest dziennik. To list. Dla mnie. Od Meg. Moje serce znowu zaczyna mocno walić. Na górze nie ma daty, ale najprawdopodobniej zostało to napisane przed dziennikiem z zaznaczonym ☑Alanna tylnej okładce, co oznacza, że było to między piątym a piętnastym lutym – dniem, w którym umarła. Nie, to musiało być przed piętnastym, bo musiała mieć czas na przekazanie go mojej mamie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 217

Drogi Rydenie, Jeśli to czytasz, to do tego czasu przeczytałeś już dwa poprzednie dzienniki. Co oznacza też, że prawdopodobnie mnie nienawidzisz. Prawda. Chcę, żebyś wiedział, że przepraszam. Nie tylko za Hope, ale też za wszystko inne. Za to, że pozwoliłam Ci wkroczyć w swoje życie, nie uprzedzając Cię o raku, za okłamywanie Cię co do ciąży, za to, że przeze mnie stałeś się ojcem zbyt młodo i prawdopodobnie w najgorszy, możliwy sposób i za to, że byłam zbyt tchórzliwa, żeby Ci to wszystko powiedzieć. I za umieranie. Naprawdę mi przykro. Ale nigdy nie kłamałam co do moich uczuć do Ciebie. Znasz ten film, który lubi Twoja mama, Dom nad jeziorem, prawda? Ostatnio dużo o nim myślałam. Pamiętasz, jak o nim rozmawialiśmy z Alanem tamtego dnia w szkole? Kiedy patrzę wstecz, z przypuszczalną mądrością kogoś, kto zbliża się do końca życia, to podczas tamtej rozmowy się w Tobie zakochałam. Do tamtego czasu, kochałam swoje wyobrażenie o Tobie. Ale tamtego dnia wiedziałam, że nigdy nie pozwolę Ci odejść, nawet jeśli to mogła być najbardziej samolubna rzecz, jaką mogłam zrobić. W każdym razie, osoby w filmie są bardzo zakochane, ale są na łasce czasu. tak jak my. Nigdy nie mieliśmy wystarczająco dużo czasu. To niesprawiedliwe. Ale jeśli miałabym zrobić to jeszcze raz, zrobiłabym to. Bo te miesiące spędzone z Tobą były najlepszymi w moim życiu. Wiem, że teraz prawdopodobnie czujesz coś innego, po tym wszystkim, czego się dowiedziałeś. Ale nawet jeśli tak jest, to chciałam, żebyś znalazł te dzienniki, żebyś dowiedział się wszystkiego o mnie, o nas. Wiem, że miałeś mój dziennik – ten, o którym zapomniałam i zostawiłam w twoim domu. Przyszłam z Tobą posiedzieć, a Twoja mama mnie wpuściła. Zamierzałam Cię zaskoczyć, ale kiedy zajrzałam do Twojego pokoju, zobaczyłam, jak siedzisz na łóżku i czytasz mój dziennik. Ten zielony, prawda? Byłeś tym całkowicie pochłonięty. To dało mi pomysł, później, kiedy dziecko stało się rzeczywistością, a ja stawałam się coraz bardziej chora. Wiedziałam, że gdybym mogła znaleźć sposób na zostawienie Ci dzienników po tym, jak odejdę, to je również czytałbyś tak uważnie. Wysłuchałbyś tego, co miałam do powiedzenia z większą uwagą, niż wiadomości wideo czy listu, bo wierzyłbyś, że dziennik był całkowicie nieocenzurowany – że jest prawdziwym spojrzeniem w moje myśli. I miałbyś rację. Ale musiałam wymyślić sposób, aby zrobić to tak, byś otrzymał informacje dopiero wtedy, kiedy będziesz na to gotowy. Więc pierwszy zostawiłam u Mabel, Tłumaczenie: marika1311

Strona 218

ten, który mówi o tym, że nigdy nie sądziłam, że chemioterapia zadziała. Napisałam te wpisy, zanim jeszcze zdecydowałam co do swojego planu, a wiedziałam, że Ty pojmiesz wiadomości na stronach, podczas gdy Mabel prawdopodobnie by tego nie zrobiła. Pomyślałam, że ten dziennik będzie najłatwiej znaleźć, choć minie trochę czasu, zanim trafi on do Ciebie. Czas jest dobry. Listy z tyłu, na okładkach, były wskazówką, że istniały inne dzienniki, że były inne rzeczy, które zostały spisane – jeśli chciałbyś ich poszukać. Fakt, że dotarłeś tak daleko, że to czytasz, oznacza (a przynajmniej dla mojego zagmatwanego mózgu), że poszukiwałeś drugiego dziennika, a tym samym jesteś gotowy, by poznać całą prawdę. Ale oznacza to również, że nie ruszyłeś naprzód. Wciąż patrzysz wstecz. Nie wiem, ile czasu minęło, odkąd odeszłam, ale musisz iść dalej. Jeśli nie dziś, to niedługo. Kocham Cię, Ryden, i zawsze będę Cię kochać, ale już mnie tutaj nie ma.

Jej pismo staje się coraz bardziej niewyraźne w miarę czytania.

Mam nadzieję, że znajdziesz wielką miłość swojego życia, taką, która przetrwa dłużej niż nasza. Jeśli w tym momencie wciąż mam prawo, żeby o cokolwiek prosić, to właśnie tego chcę – żebyś ruszył dalej i był szczęśliwy. Załączyłam tu list dla Hope. Proszę, daj jej go, kiedy będzie wystarczająco duża, by zrozumieć. Może kiedy będzie miała siedemnaście lat, wtedy możesz powiedzieć jej, że tyle samo lat miałam ja, kiedy go pisałam. I proszę, upewnij się, żeby wiedziała, że ją kocham, że chciałam ją urodzić ponad wszystko i że żałuję, że musiałam ją opuścić.

No i proszę bardzo. Wiedziałem, że zostawiła coś dla Hope. Sprawy matka/córka. Jej list by chyba mi nie pomógł, skoro jest sekretny i w ogóle, ale wydaje mi się, że już przestałem szukać od niej pomocy.

Mam też coś innego do powiedzenia. Wiem, że nie lubisz rozmawiać o swoim ojcu; nie jestem nawet pewna, ile o nim myślisz. Ale miałam dużo wolnego Tłumaczenie: marika1311

Strona 219

czasu, kiedy Ty byłeś w szkole, więc go wyśledziłam. Pomyślałam, że może dowiedzenie się czegoś o nim pomoże Ci stwierdzić, jakim ojcem Ty chcesz być. Ale co ja tam wiem?

Kocham Cię, Ryden. Na zawsze. Meg Do następnej strony przyczepiona jest koperta, z imieniem Hope napisanym na przodzie. A na kolejnej kartce widnieje adres, e-mail i numer telefonu do Michaela Taylora. Jak niby ona…? Wiecie co? Nie będę o tym teraz myśleć. Zamykam zeszyt i osiadam na kanapie, próbując przetworzyć wszystko, co właśnie przeczytałem. - Mamo. – mówię. Nie podnoszę głosu, ale wiem, że mnie słyszy. Wychodzi ze swojego pokoju. - Nie czytałaś go? – pytam. - Nie. - Cóż, wydaje mi się, że powinnaś. – Wręczam jej zeszyt. Spogląda na mnie, niepewna, ale bierze ode mnie dziennik i otwiera na pierwszej stronie. Wyglądam przez okno w salonie, kiedy ona czyta list. Nasz sąsiad po drugiej stronie ulicy ustawia świeżo wycięte dynie na stopniach jej ganku. Zastanawiam się, czy będą zapiekać jej nasiona. Mama i ja kiedyś tak robiliśmy, kiedy byłem jeszcze mały i uwielbiałem Halloween. - Znalazła Michaela. – mówi szeptem mama. Jest blada, a na jej twarzy maluje się szok. - Najwidoczniej. Jak myślisz, jak jej się to udało? Skąd w ogóle znała jego nazwisko? Rozmawiała z tobą o tym? Mama kręci głową. - Musiała jakoś zdobyć kopię twojego aktu urodzenia. Można to znaleźć w internecie? - Nie mam pojęcia. Nigdy nie próbowałem. - Ja też nie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 220

- Może kogoś zatrudniła? – mówię. – Żeby go namierzyć? Może wykorzystała do tego pieniądze swoich rodziców? - Może. Zalega między nami długa cisza. - Cóż – odzywa się w końcu mama – co zamierzasz z tym zrobić? Wzdycham z boleścią. - Nie mam pojęcia.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 221

Rozdział trzydziesty trzeci Przez tydzień nie chodzę do szkoły ani do pracy. Robię sobie i mamie kanapki na lunch i pomagam jej przy projektach. Głównie tylko przyklejam różne rzeczy, bo dość trudno jest to spieprzyć. Hope zaczyna jeść bardziej stałe jedzenie – ser i awokado wydają się być jej ulubionymi przysmakami – i podnosi kawałki swoimi pulchnymi paluszkami i sama się karmi. Nie mam pojęcia, kiedy, jak i gdzie się tego nauczyła. To tak, jakby jednego dnia się obudziła i po prostu umiała tak robić. Też wygląda na dość dumną z siebie. Uśmiecha się, piszczy i podskakuje w swoim krzesełku. Zaczyna jej się wybijać kolejny ząb, ale dźwięki parku od Joni wydają się jej pomagać. Spędzam nad jeziorem tyle czasu, ile się da, bo to kwestia dni, kiedy zrobi się na to za zimno. Biorę Hope ze sobą, ubraną w kilka warstw ubrań. Dzwonię i piszę do Joni po kilka razy dziennie, ale nigdy nie oddzwania ani nie odpisuje. Myślałem… miałem nadzieję… że kiedy minie trochę czasu, nie będzie już taka zła. W końcu powiedziała, żebym nie wciągał ją w swoje problemy, dopóki nie pogodzę się z tym, jak wygląda teraz moje życie. No dobra, więc może wciąż nad tym pracuję. Ale nie powiedziała „nigdy”. To było tylko „nie teraz”. A przynajmniej tak mi się wydaje. Dużo myślałem też o Michaelu. Tak jakby poddałem się i przestałem go szukać – istnieje określona liczba razów, kiedy Google cię wyśmiewa, a kiedy zaczynasz się czuć pokonany. A jednak wiem, jak się z nim skontaktować. Mieszka w New Jersey. Mógłbym do niego zadzwonić, napisać albo się spotkać. Mógłbym przeprowadzić znacznie bardziej wyrafinowane poszukiwanie w Google i dowiedzieć się, czy jest skazańcem na zwolnieniu warunkowym, jaki ma zawód lub czy ma inne dzieci. Mógłbym pokazać się na progu jego domu i wreszcie poczuć to, co się czuje, kiedy patrzy się w oczy facetowi, który pomagał dać ci życie. I chyba tak zrobię. Declan przychodzi na kolację w piątek wieczorem, tydzień po Dniu Fioletowego Dziennika. Przynosi nam prezenty: grzechotkę w kształcie głowy tyranozaura („Twoja mama powiedziała, że Hope lubi dziwne rzeczy”, wyjaśnia) i osłonę na kierownicę w samochodzie w biało-czarne piłki („Mam sklep z akcesoriami do samochodu, więc gdybyś czegoś potrzebował…”) Patrzy na mnie, czekając na moją reakcję. Wgapiam się w pokrowiec na kierownicę w moich dłoniach. To trochę dziwny prezent dla kogoś, prawda? Coś jak proszę, oto przypadkowy gadżet do twojego samochodu, którego nikt prawdopodobnie nigdy nie potrzebował. Tłumaczenie: marika1311

Strona 222

- Nie gram już w piłkę. – Jak tylko te słowa opuszczają moje usta, od razu czuję się źle. Najwyraźniej nie mogę wytrzymać jednego dnia bez bycia dupkiem dla kogoś, kto próbuje być dla mnie miły. Mina mu zrzednie. - Och. Nie wiedziałem. – mówi. – Cóż, możesz w każdej chwili wpaść i wymienić na coś innego, co będziesz chciał. Kręcę głową i zmuszam się do tego, by włożyć trochę wysiłku w tę rozmowę. Nie jest tak, że w tej chwili mam mnóstwo osób, które są po mojej stronie. A jeśli chłopak mojej mamy oferuje mi przyjaźń, to cóż, nie jestem aktualnie w sytuacji, kiedy mogę to odrzucić. - Nie, to jest fajne. Dzięki. – Wyciągam rękę, a on nią potrząsa. - Nie ma problemu. Mama, która stała kilka kroków dalej, obserwując całą wymianę, wypuszcza z płuc słyszalny oddech i mówi: - Może przejdziemy do kuchni? Kolacja będzie gotowa za parę minut. Declan spogląda na nią i się uśmiecha, jego oczy przyjmują ten zakochany wyraz, który ostatnio ciągle widzę u mamy i nagle to we mnie uderza – ten facet zostanie w pobliżu na dłuższy czas. Wręcza jej torbę, a ona wyciąga z niej wino i pudełko z piekarni, które wygląda, jakby zawierało jakieś ciasto. - Dzięki, kochanie. – mówi i staje na palcach, by dać mu szybkiego buziaka. - Przyjechałeś tutaj swoim motorem? – pytam Declana, kiedy idziemy do kuchni. Unosi brwi. - A dlaczego myślisz, że jeżdżę motorem? Kiwam głową na jego strój, kiedy wkładam Hope do kołyski. - No nie wiem, skórzana kurtka, specjalne buty, broda. Mam przyjaciółkę, która czyta książki o motocyklistach i wyglądasz dokładnie tak, jak facet z okładki. Declan parska śmiechem. - Okej, przyłapałeś mnie. Przez długi czas miałem ścigacza. Ale musiałem się go pozbyć, kiedy urodziła się moja córka. Pomyślałem, że nie powinienem tak ryzykować, jeśli chcę być obok i patrzeć, jak dorasta. To przyciąga moją uwagę. - Masz córkę? Kiwa głową. Tłumaczenie: marika1311

Strona 223

- Ma trzy lata. Przez połowę czasu mieszka z jej matką w Portsmouth. Zerkam na mamę. Uśmiecha się do siebie, wypełniając szklanki wodą. Przez całą kolację, mama i Declan rozmawiają, śmieją się, dotykają swoich dłoni i głupkowato się do siebie uśmiechają. Declan zadaje mi wiele pytań – a nie trzyma się bezpiecznych tematów takich jak szkoła czy praca. - Nie mogę sobie wyobrazić, jak to jest być samotnym ojcem w twoim wieku, Ryden. – mówi, kiedy Hope zaczyna marudzić. Wstaję, żeby przygotować dla niej mleko. – Mi jest wystarczająco ciężko, a mam swoją córkę co drugi tydzień. I mam trzydzieści siedem lat. A jak ty sobie z tym radzisz? – Patrzy na mnie tak, jakby naprawdę chciał poznać odpowiedź. - Jest do dupy. –odpowiadam w stu procentach uczciwie i wszyscy się śmieją. – Ale jakoś to ogarniam. A przynajmniej się staram. Mama jest niesamowita. Spogląda na nią, ale odpowiada mi; - Jest, prawda? - Och, przestań. – mamrocze mama, odgarniając grzywkę z twarzy. – Ja tylko robię to, co każdy by zrobił w mojej sytuacji. - Nieprawda. – mówimy z Declanem jednocześnie i znowu parskamy śmiechem. Ustawiam Hope na swoich kolanach, a ona od razu przysysa się do butelki. Mama promienieje, jakby nie mogła uwierzyć w to, jak dobrze rozwija się wieczór. Szczerze mówiąc, ja też nie mogę. To tak jest mieć dwójkę rodziców? Nie, żeby Declan był moim ojcem albo żebym chciał, by go udawał. Ale to ten cały scenariusz „dwójka dorosłych, dwójka dzieci, przy stole, śmiejąc się i rozmawiając”. To takie niesamowicie mi obce. Declan zaczyna sprzątać ze stołu, a mama bierze ciasto, które przyniósł. Nawet w tych prostych, zwyczajnych zajęciach widać, jak bardzo są ze sobą szczęśliwi. Wie wszystko, a mimo to ją kocha. Nie za dużo wiem o jego historii, poza tym, że ma córkę, ale założę się, że powiedział jej o swoich wszystkich problemach, jakimikolwiek by nie były, a ona wciąż go kocha. Jest o wiele łatwiej, kiedy nie ma żadnych tajemnic. A przynajmniej kiedy jesteś z odpowiednią osobą. Co sprawia, że znowu myślę o Joni. Wyciągam telefon z kieszeni i wybieram jej numer. Połączenie od razu zostaje przekierowane na pocztę głosową. Chciałbym, żeby tutaj z nami była. Chciałbym, żeby znowu patrzyła na mnie tak, jak Declan patrzy na mamę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 224

Tęsknię za nią. I nie chodzi o seks ani o udawanie, że moje życie wygląda inaczej. To i tak nie za bardzo wyszło. Chodzi o nią. Chodzi o jej głupie żarty i dziwne, zmyślone gry, o jej torbę pełną słodyczy i zwariowane stroje, o to, jak poznaje ludzi wszędzie tam, gdzie pójdzie. Sposób, w jaki zdmuchuje włosy z twarzy, zamiast odgarnąć je ręką i przypiąć spinką. To, jak podskakuje, zamiast biec i jak zajebista jest, na wiele sposobów, z tymi tatuażami i co tam jeszcze, ale jednocześnie uwielbia śmiesznie dziewczęce rzeczy takie jak romanse czy jednorożce. Tęsknię za jej magicznym pokojem. Tęsknię za jej magią. Po raz pierwszy to widzę: moja relacja z Joni nie ma absolutnie nic wspólnego z Meg. Joni nie jest sposobem na ucieczkę. Sama w sobie jest celem – kimś, do kogo można iść, a nie użyć jako środek, żeby uciec. I kompletnie to spieprzyłem. - Mamo. – mówię, a mój głos bardziej przypomina szept. Przyciągnęła swoje krzesło bliżej do Declana i karmi go łyżeczkami szarlotki i lodów. - Tak, kolego? - Muszę gdzieś na trochę wyjść. Marszczy czoło. - Wszystko gra? - Tak, ja tylko… muszę coś zrobić. - Chcesz, żebyśmy popilnowali Hope? – pyta. - Niee, wezmę ją ze sobą. – Mama wygląda na zaskoczoną, ale nic nie mówi. –I tak wyglądacie, jakbyście potrzebowali trochę czasu sam na sam. – Unoszę brew. Mama i Declan parskają śmiechem. Ha, nie zaprzeczyli. - Odezwę się, jak będę wracać do domu. Nie chciałbym się natknąć na nic niesmacznego… - Och, przymknij się, Ry. – mówi mama, wciąż się śmiejąc. – Baw się dobrze. - Um, taa, wy też, chyba. Biorę Hope i praktycznie biegnę do swojego auta, z każdym krokiem mój plan staje się coraz jaśniejszy. Każdy krok przybliża mnie do Joni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 225

Rozdział trzydziesty czwarty Elijah jest w garażu, jak zwykle, pracując nad jakimś obrazem, którego jeszcze nie widziałem. To seria twarzy, które wyglądają, jakby topniały. Normalnie bym go o to zapytał, ale nie mam na to teraz czasu. - Cześć, Elijah. – mówię. – Joni jest w domu? Jest wyraźnie zaskoczony, że mnie widzi. Wbija spojrzenie w Hope, która usnęła w swoim foteliku podczas jazdy. - Jest na ciebie naprawdę wkurzona, stary. – mówi, wciąż gapiąc się na dziecko. - Wiem. Po prostu mi powiedz, czy tam jest? Kiwa głową. - Jest w swoim pokoju. W tym tygodniu praktycznie z niego nie wychodziła, poza szkołą. Chyba nawet nie chodziła do pracy. Prawdopodobnie starała się unikać twoją okłamującą dupę. Już jestem w drodze do drzwi. - Dzięki. – Wołam przez ramię. Naciskam dzwonek i po chwili pojawia się kobieta w średnim wieku. Macocha Joni. Jej skóra ma taki sam odcień, jak Elijaha, ale jej włosy, przycięte blisko skóry, nie są tak jasne jak jego. Ma na sobie bluzę ze zdjęciem szczeniaczka golden retrievera. - Mogę w czymś pomóc? – pyta. - Przyszedłem zobaczyć się z Joni. Um, proszę. Nazywam się Ryden Brooks. - Och, tak. Ryden Brooks. Wszystko o tobie wiemy. – Nie wygląda na zbytnio zadowoloną. - Próbowałem się dodzwonić, ale nie odbiera moich telefonów. Naprawdę muszę z nią porozmawiać. Wszystko wyjaśnić. Przeprosić. – mówię. Przygląda mi się chwilę dłużej, ze skrzyżowanymi ramionami, rozważając to. Kilka razy zerka na Hope. - Proszę. – powtarzam. – Daj mi szansę. W końcu opuszcza ramiona. - Zaczekaj tutaj. – Zamyka drzwi przed moją twarzą. Stoję tam przez kilka minut, ale ona nie wraca. Więc siadam na schodach ganku, patrząc na trawnik. Kwiaty, które rosły obok ścieżki, gdy pierwszy raz tu przyszedłem, teraz w większości są już martwe. Głupia jesień. Tłumaczenie: marika1311

Strona 226

Około piętnaście minut później wraca macocha Joni. - Nie chce się z tobą widzieć. Potrząsam głową. - Nie pójdę, dopóki przynajmniej nie powie mi tego sama. – Będę tu siedział tak długo, jak będę musiał. Poważnie, gdzie niby jeszcze musiałbym być? Wzdycha i znowu znika. Kilka minut później, słyszę głos Joni. - Czego chcesz? Wstaję i odwracam się w jej stronę. Stoi po drugiej stronie siatki w drzwiach, ubrana w najprostszy strój, w jakim kiedykolwiek ją widziałem: workowate jeansy i szara bluza z kapturem. Nie ma kolczyka w nosie. Wzdycha, kiedy widzi Hope w foteliku u moich stóp. Jej oczy stają się nieco szkliste. - Co ty robisz, Ryden? Sięgam do torby na pieluchy Hope i wyciągam z niej torebkę przewiązaną srebrną wstążką. - Przyniosłem ci słodycze. – mówię, unosząc ją do góry. Jest wypełniona cukierkami, żelkami, kwaśnymi robaczkami i wszystkim innym. Zatrzymałem się w sklepie po drodze. Stwierdziłem, że to moja kolej, żeby ci przynieść ofertę pokoju. Zakrywa twarz dłońmi i kręci głową. - Nie możesz przekupić mnie słodyczami i oczekiwać, że wszystko będzie jak dawniej. - Ja nie… to znaczy, nigdy bym tak nie pomyślał. Po prostu wiem, że lubisz słodycze i chciałem ci trochę dać. Ty przynosisz mi – przynosiłaś – różne rzeczy, kiedy nie byłem w dobrym nastroju i to zawsze pomagało. – Biorę głęboki oddech. – A właściwie, to nie jedzenie pomagało. Tylko ty. Przez ciebie wszystko było lepsze, Joni. Odsuwa ręce od twarzy i powoli unosi wzrok. Biorę to za sygnał do dalszego mówienia. - Tak bardzo za tobą tęskniłem w tym tygodniu, że nawet nie masz pojęcia. Wiem, że nie mam żadnego prawa, żeby się tu pojawiać i prosić cię, żebyś tego wysłuchała, ale ja… nie wiem. Chcę, żebyśmy zaczęli od początku. Chcę wiedzieć o tobie wszystko i chcę, byś ty wszystko wiedziała o mnie. Nawet te gówniane rzeczy. Nie mogę zmienić przeszłości ani udawać, że to się nie stało, tak jak powiedziałaś, ale mam nadzieję, że istnieje jakiś sposób na to, by ruszyć z tym dalej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 227

Urywam i łapię oddech. Słowa się ze mnie wylewały i tak jakby zapomniałem o oddychaniu. Joni obserwuje mnie w ciszy. Kiedy mogę znowu oddychać, mówię: - Tak więc, pierwszy krok do tego, żebyś wiedziała o mnie wszystko: to jest Hope. – Unoszę fotelik, żeby mogła na nią spojrzeć, chwytam za jej małą rączkę i macham nią do Joni. – Nazywa się Hope Rosa Brooks, a jej matką była Megan Elizabeth Reynolds. Ma teraz siedem i pół miesięcy, uwielbia dziwnie wyglądające zabawki z wyłupiastymi oczami i wielkimi zębami i jestem całkiem pewny, że jestem jej najmniej ulubioną osobą na całym świecie. Ale pracujemy nad tym. – Nie spuszczam wzroku z Joni. – Uwielbia też twoje dźwięki z parku. - Ryden… - Tak? – Nie mogę powstrzymać nadziei, która przeze mnie przepływa. Wyłożyłem wszystko – to musi zadziałać. Po prostu musi. - Ja… - Tak? - Nie mogę tego zrobić. To trochę za późno. - Joni, proszę. Ko… - Milknę, kiedy mój mózg wyprzedza usta i zdaję sobie sprawę, co chciałem powiedzieć. Chciałem powiedzieć, że ją kocham. Skąd to się wzięło? Nie mogę być w niej zakochany. Minęło dopiero siedem miesięcy, odkąd zmarła Meg. Siedem i pół. Nieważne. To zbyt szybko. O wiele za szybko. Zamiast tego mówię: Tęsknię za tobą. Kręci ze smutkiem głową. - Cześć, Ryden. – Zaczyna zamykać drzwi. - Nie! Czekaj! – Rzucam się do drzwi, otwierając te siatkowane i wtykając między drugie nogę, żeby nie mogła ich zamknąć. Zatrzymuje się, wzdycha i czeka. Chce szczerości? Cóż, to ją dostanie. - Proszę, nie odchodź ode mnie. Czuję, że jeśli to zrobisz, to nigdy cię nie odzyskam, a to mi się wcale nie podoba. Nie rusza się. Mruży powieki, ale wyraz jej oczu jest jakby trochę mniej smutny, niż był jeszcze chwilę temu. Daje mi okazję do powiedzenia czegokolwiek, co muszę powiedzieć lub zrobienia tego, co muszę zrobić, by raz na zawsze zmienić jej zdanie. Czas wyciągnąć najcięższe działa. Patrzę jej prosto w oczy i wyrzucam z siebie: - Ta blizna powstała, kiedy miałem jedenaście lat. – Joni otwiera usta, po czym je zamyka, słuchając. – Byłem w drodze do domu od przyjaciela mieszkającego kilka Tłumaczenie: marika1311

Strona 228

ulic dalej i zobaczyłem Frisbee utkwione między gałęziami drzewa rosnącego obok domu rodziny, która miała jakiś dziewięć czy dziesięć dzieci. Były bardzo popularne w mojej szkole. Myślałem sobie, że wespnę się na drzewo, ściągnę Frisbee, zapukam do ich drzwi i powiem „Patrzcie! Przyniosłem wam Frisbee!”; i byliby tacy wdzięczni i myśleli, że jestem taki odważny, a to rozeszłoby się po sąsiedztwie i byłbym ich bohaterem w szkolnym autobusie. Mówię dalej, chaotycznie. - Więc wdrapałem się na drzewo. Okazało się, że Frisbee było o wiele wyżej, niż wydawało mi się z dołu, ale dotarłem do niego i zrzuciłem na ziemię. Tyle że wtedy nie mogłem zejść. Nie za bardzo widziałem gałęzie, żeby móc na nich stanąć, a za bardzo bałem się zeskoczyć. Więc skończyło się na tym, że tkwiłem na tym drzewie przez kilka godzin. Joni chichocze. Tak. To działa. Uśmiecham się. - Było gorzej. Po jakimś czasie, kiedy tak siedziałem i nie miałem pojęcia, jak zejść, zachciało mi się siusiu. A że wiedziałem, że nie mam szans nigdzie pójść, to jeszcze bardziej mi się zachciało. Więc sikałem z drzewa. - Nie! – Joni zakrywa usta dłonią. - Tak. Ale nie wiedziałem, jak to zrobić z pozycji siedzącej, żeby się całemu nie osikać, więc stanąłem na gałęzi. A kiedy zapinałem z powrotem spodnie, straciłem równowagę i upadłem. W drodze na dół walnąłem twarzą w kilka gałęzi. – Wskazuję palcem na bliznę. – Potrzebowałem czterech szwów. Joni potrząsa głową, zdumiona. - Miałeś szczęście, że nie straciłem oka. - I mi to mówisz. – Przebiegam palcem po brwi. – Nigdy wcześniej nie opowiedziałem nikomu tej prawdziwej wersji. Nie Meg, nawet nie mojej mamie. Powiedziałem jej, że grałem w hokeja na ulicy z dzieciakami z sąsiedztwa i ktoś przypadkowo przywalił mi z kija. Ty i ja jesteśmy oficjalnie jedynymi osobami na świeci znającymi prawdę. Joni bawi się przez chwilę drzwiami, przygryzając wargę. Czekam. Wychodzi na zewnątrz. - Chodź. Idziemy na spacer. – Zaczyna iść po trawniku. – I weź słodycze.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 229

Rozdział trzydziesty piąty Joni prowadzi nas drogą do małego parku. Nie ma tu właściwie nic poza małym placem zabaw dla dzieci, kilkoma ławkami i drzewami, ale zaczyna się ściemniać, więc jesteśmy tutaj jedynymi osobami. To dobre miejsce. Siada na ławce w pobliżu grupy starych klonów. Nawet w przymglonym świetle latarni widać, że liście przybrały odcień ciemnych czerwieni i pomarańczy. Chociaż kilka z nich wciąż jest zielonych, jakby czepiały się lata ostatkami sił. Niektóre przeszły prosto do brązu. Uschły. Zajmuję miejsce obok Joni i stawiam fotelik Hope po swojej stronie, ale zaczyna się budzić, więc podnoszę ją i trzymam przy swojej piersi. Natychmiast zaczyna płakać. - Przepraszam. – mówię do Joni, nie patrząc na nią, wyciągając rzeczy z torby Hope i szybko zmieniając jej pieluchę. Daję jej smoczek i uruchamiam plik z dźwiękami z Washington Square Park, kołysząc ją w ramionach i nucąc ciii. Kilka minut później się uspokaja. Nie mogę już dłużej unikać spojrzenia Joni, więc na nią zerkam. Obserwuje mnie. - Co? - Jesteś w tym naprawdę dobry. – mówi. - W czym? - Z dziećmi. – Kiwa głową w kierunku Hope. - Żartujesz, co? Jestem w tym do dupy. Joni marszczy brwi. - Nie, nie jesteś. Jesteś naturalny. Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłam, ratowałeś tego chłopca przed spadnięciem z półek. Pamiętasz? Kiwam głową. - Najpierw pozwoliłeś mu spróbować samemu i pomyślałam, że to było naprawdę fajne z twojej strony. Nie każdy by to zrobił. Wiele osób po prostu krzyknęłoby na niego, żeby zszedł na dół. To wtedy wiedziałam, że cię lubię. A kiedy zaczął spadać, od razu wystrzeliłeś, żeby go złapać. Znowu milkniemy, a ja myślę nad jej słowami. Stałem się ostatnio lepszy w ojcostwie? Wciąż nie jestem „naprawdę dobry” ani „naturalny”, ale chyba ma rację – jestem w tym lepszy, niż byłem wcześniej. Plik z dźwiękami parku od Joni był naprawdę pomocny, a w tym tygodniu miałem więcej Tłumaczenie: marika1311

Strona 230

czasu, żeby skupić się na dziecku. Patrzenie na nią i niewidzenie w niej Meg pomaga. I, no nie wiem, od czasu przeczytania ostatniego wyznania Meg, chyba pozwoliłem odejść w niepamięć złym rzeczom. Cisza między nami staje się zbyt długa. Joni czeka, aż coś powiem. Więc mówię pierwszą rzecz, która przychodzi mi do głowy. - Zagajnik. – Dziwne, wiem. Joni rozgląda się po parku. - Nadajnik? Co? Gdzie? - Nie, nie nadajnik. Zagajnik. Jak „siedzimy w pobliżu zagajnika drzew”. Zawsze lubiłem to słowo. Śmieje się lekko. - Ty i te twoje słowa. Jaki miałeś wynik z SAT? - Nie napisałem go. Byłem zapisany na test na październik zeszłego roku, ale potem sytuacja była kiepska i nie poszedłem. Powinienem to zrobić w tym listopadzie, ale pewnie znowu tego nie napiszę, skoro i tak nie idę na studia. - Jesteś bardzo inteligentny, Ryden. Nie potrzebujesz piłki nożnej, żeby iść na studia. Wzruszam ramionami. - Pewnie pójdę do miejscowego college’u w przyszłym roku. Nie za bardzo mogę mieszkać w akademiku z dzieckiem. – Spoglądam na Hope i głaszczę dłonią jej główkę. – Właściwie moja mama próbowała mi to chyba powiedzieć od kilku miesięcy. - Chciałabym ją poznać. – mówi Joni. - I poznasz, obiecuję. Tylko nie dzisiaj, bo jestem prawie pewny, że właśnie uprawia seks ze swoim chłopakiem. - Um, fuj? - I mi to mówisz? Cisza. Joni otwiera torbę ze słodyczami, myśli przez chwilę, po czym wybiera opakowanie kolorowych kamyszków. Wyciąga ją do mnie, ja wybieram żelki w kształcie ryby. - Myślałem, że weźmiesz żelowe robaczki. – mówię. - Nie mogę. Żelatyna. Niewegetariańskie. – Wrzuca kamyszki do swoich ust. - Och. Cholera. Przepraszam. - Bez obaw. Po prostu musisz je zjeść. – Uśmiecha się. Nie jest to wielki uśmiech, ale przynajmniej prawdziwy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 231

- Okej. – Dobrze jest z nią znowu rozmawiać, nawet jeśli miałaby to być rozmowa o słodyczach. – Więc, um, dzięki, że mnie dzisiaj wysłuchałaś. - Nie ma za co. Dzięki za byciem wrzodem na tyłku i zmuszeniem mnie do tego, żebym cię wysłuchała. - Nie ma za co. - Mogę o coś zapytać? - O cokolwiek. – mówię i naprawdę tak myślę. - Chciałabym usłyszeć coś więcej o Meg. – To imię brzmi nieprawdopodobnie dziwnie w ustach Joni. – Powiedziałeś mi o tym, jak zaszła w ciążę i umarła, ale naprawdę chciałabym wiedzieć coś więcej o tym, jakim była człowiekiem. Dlaczego ją pokochałeś. Mrugam. - Jesteś pewna? Wgryza się w żelka. - Yup. Mówię przez długi czas, a ona słucha, czasami zadając pytania, a czasem nie. Ostatnią rzeczą, jaką mówię, kiedy Joni wkłada do ust ostatni cukierek, jest: - Nie poszedłem na jej pogrzeb. Joni wygląda na zaskoczoną. - Dlaczego? Biorę głęboki oddech, a kiedy go wypuszczam z ust, staje się drżący. - Bo byłem w naprawdę złym stanie. Umarła, a ja stałem się ojcem w tym samym dniu. Nic nie miało sensu. Joni przesuwa rękę w moim kierunku, jakby chciała położyć ją na moim udzie dla wsparcia. Ale w połowie drogi odsuwa dłoń – powoli, jakby próbowała sprawić, że ten ruch nic nie znaczył – i kładzie ją z powrotem na swoich kolanach. Chyba nie wracamy do normalności tak szybko, jakbym chciał. - Starała się trzymać, żeby być w ciąży tak długo, jak to było możliwe, żeby dziecko miało większe szanse na bycie zdrowym. – Kontynuuję. – W jednym z jej dzienników było napisane, że lekarz chciał wykonać wcześniejszą cesarkę, żeby wyciągnąć dziecko i dać ciału Meg szansę na powrót do zdrowia, ale ona nie chciała tego zrobić. –Potrząsam głową, myśląc o tym, jak byłoby inaczej, gdyby to zrobiła. – I tak by miała zrobioną cesarkę, bo była zbyt słaba, żeby urodzić dziecko siłami natury, ale chciała

Tłumaczenie: marika1311

Strona 232

czekać tak długo, jak się dało. I wtedy, kiedy była w nieco ponad ósmym miesiącu, jej ciało się poddało. - To znaczy? Odchrząkam i sprawdzam swoje emocje. - Było niedzielne popołudnie, a ja byłem u niej w domu, siedząc obok niej, kiedy oglądała jakiś film. Nawet nie pamiętam jaki. Wyglądała, jakby zasnęła. Miała zamknięte oczy i otwarte usta. Ale jej pierś nie podnosiła się i nie opadała tak, jak powinna – przerwy między oddechami były za długie i nierówne. Zawołałem jej rodziców do pokoju i zadzwoniłem po karetkę. Wciąż do niej mówiliśmy, czekając, aż przyjadą, ale nie otwierała oczu. Nie wpuścili mnie do karetki. Milknę na chwilę. Nie będę płakał. Nie będę płakał. - Tak czy siak, pojechałem do szpitala. Ale nie pozwolili mi jej zobaczyć ani nie chcieli powiedzieć, co z nią. A potem, nie mam nawet pojęcia, jak długo to trwało, pielęgniarka zaprowadziła mnie na oddział intensywnej opieki i pokazała Hope przez szybę. Była taka malutka, urodziła się kilka tygodni za szybko, i podłączona do maszyny z tlenem, ale pielęgniarka powiedziała, że wszystko będzie z nią w porządku. Zapytałem o Meg, a ona posmutniała i powiedziała tylko „Gratuluję, zostałeś ojcem”, a potem odeszła. - Nie powiedziała ci, co się stało z Meg? – pyta z oburzeniem. Kręcę głową. - Wróciłem do poczekalni i długo czekałem. Nie chcieli mi nic powiedzieć, bo nie byłem z rodziny. A rodzice Meg chyba o mnie zapomnieli. Albo się mną nie przejmowali. A lekarze wciąż mówili tylko o tym, jak się ma dziecko; bo byłem krewnym Hope. Byłem spokrewniony. Miałem więcej do powiedzenia w sprawie Hope niż ktokolwiek inny. Ale nie obchodziło mnie to. Chciałem tylko wiedzieć, kiedy mogłem zobaczyć Meg i czy wszystko będzie z nią dobrze. Spoglądam na Joni i zaskakuje mnie to, że płacze. Nie szlocha ani nic, ale łzy spływają po jej twarzy. - Więc co się stało? – pyta. - Moja mama przyjechała, zażądała rozmowy z kimś, kto wiedział, co się stało i dowiedziała się, co się stało: Meg zmarła w środku operacji, nawet przed tym, zanim wyciągnęli Hope. Nie żyła wystarczająco długo, by być matką, nawet przez sekundę. – Urywam, żeby uspokoić swój głos i oddech. – I to tyle. Hope wróciła ze mną do domu, kiedy już mogła, a ja nigdy nie widziałem już Meg ani jej rodziców. Kiedy odbył się pogrzeb, byłem za bardzo nieogarnięty, próbując gorączkowo dowiedzieć się, jak opiekować się noworodkiem. – Zerkam na Joni. – Powiedzmy tylko, że to nie był mój najlepszy czas. Tłumaczenie: marika1311

Strona 233

- Nie miałeś szansy, żeby się z nią pożegnać. – szepce. - Nie. Ociera twarz rękawem bluzy. - Wiesz, co myślę? - Co? - Myślę, że potrzebujesz tej szansy. Żeby się pożegnać. Ona zostawiła ci dzienniki jako swoje pożegnanie, ale ty nie masz nic takiego. Potrzebujesz zamknięcia. Uśmiecham się lekko. - To brzmi niesamowicie, naprawdę, ale nie wiem, jak to miałoby być możliwe, z wyjątkiem przeczekania tego. Potrząsa głową. - Nie. Musimy urządzić dla niej pogrzeb. Gapię się na nią. - Jak niby mamy to zrobić? Nie żyje od kilku miesięcy, a nie jest nigdzie pochowana. Została skremowana. Joni wzrusza ramionami. - Mamy nabożeństwo żałobne, gdzie każdy może coś powiedzieć i wszyscy razem możecie ją pożegnać. Alan może przyjść, siostra Meg, twoja mama i ktokolwiek jeszcze będzie chciał. Możemy nawet zapalić świece. Kiwam powoli głową, myśląc nad tym. - Jesteś pewna, że nie masz nic przeciwko? - Oczywiście. Mój umysł zaczyna przerabiać możliwości. - Mabel powiedziała mi, że ich rodzice trzymają jej prochy w salonie. Meg by się to nie podobało. Może… - Nie, to zbyt szalone. Nie moglibyśmy. Ale to, że coś jest szalone, nie znaczy, że jest złe. - Może – powtarzam – moglibyśmy je zabrać, albo powiedzieć Mabel, żeby je zabrała i rozrzucić jej prochy nad jeziorem, tak, jakby chciała Meg. Joni otwiera szeroko oczy. - Chcesz ukraść jej prochy jej rodzicom. – powtarza. - Tak. To zbyt wiele? - Prawdopodobnie. – mówi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 234

- Taa. Wzrusza ramionami. - Ale warto spróbować. - Naprawdę? - Pewnie, czemu nie. Telefon wibruje w mojej kieszeni. To sms od mamy, pytającej, czy wszystko w porządku. Chyba skończyli już z seksem. Odpisuję, że wszystko gra i niedługo wrócę. - Muszę lecieć. – mówię. – Możemy o tym porozmawiać jutro? Kiwa głową. - Będziesz w pracy? - Nie, mama powiedziała im, że nie wrócę do poniedziałku. - Chwila. Ty też nie byłeś w pracy? Kręcę głową. - A myślałam, że to ja byłam przebiegła i cię unikałam. – Śmieje się. Po chwili ja też parskam śmiechem. To całkiem niesamowite. Znowu się z nią śmiać. Wkładam Hope do jej fotelika i zaczynamy iść z powrotem w stronę domu Joni. Chcę trzymać ją za rękę, ale nie ośmielam się po nią sięgnąć. Pierwszy krok zależy od niej. - Hej, Ryden? – pyta cicho, kiedy idziemy. - Tak? - Jeszcze jedno. Chcę, żebyś wiedział, że nie przeszkadza mi to, że masz dziecko. – mówi. – To nie zmienia tego, co do ciebie czuję. Czuję. Czas teraźniejszy. Uff. - Dzięki. Nie masz pojęcia, jak dobrze jest to usłyszeć. - Ale… Cholera. Jakie ale? Zatrzymuję się i czekam, aż dokończy zdanie. Ona też się zatrzymuje. - Kilka spraw. Po pierwsze; nie możesz mnie okłamywać, co do niczego, już nigdy więcej. To naprawdę niefajne. Kiwam głową. - Wiem. Nie będę. Obiecuję. - I po drugie… nie mogę być jej matką. – mówi. - Joni, nigdy bym nie oczekiwał… Tłumaczenie: marika1311

Strona 235

- Nie, posłuchaj. – Przerywa mi. Jej głos jest delikatny, ale wiem, że zamierza powiedzieć coś poważnego. Znowu. –Nawet jeśli będziemy spędzać w trójkę dużo czasu, to ty musisz ją karmić, przebierać i w ogóle. To nie może być moim obowiązkiem. I nie mogę też jej pilnować. Nie mogę wpaść w taką rutynę, bo czuję, że ciężko byłoby mi wyjść z tego przyzwyczajenia, i mogę jeszcze nie wiedzieć, co będę robić po szkole średniej, ale wiem, że potrzebuję o wiele więcej czasu, zanim w ogóle pomyślę o staniu się rodzicem. Czy to ma sens? Kiwam głową. - Całkowicie. - Nie możesz polegać na mnie tak, jak polegałeś na Alanie. Kiedy będę obok, to dlatego, że chcesz ze mną być, a nie dlatego, że potrzebujesz pomocy z Hope. Okej? - Okej. Jasne. Wypuszcza oddech z płuc. - Dobrze. A teraz chodźmy ukraść trochę prochów.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 236

Rozdział trzydziesty szósty - Zrobię to. – mówi Mabel, nie wahając się. Odsuwam telefon od ucha i się na niego gapię. Czy wszyscy na tym świecie oszaleli? Można by pomyśleć, że tego typu rzeczy wymagają sporej ilości przymusu. Najwyraźniej nie. - Naprawdę? - Tego chciałaby Meg. Poza tym wątpię, czy rodzice w ogóle zauważą. Tkwią w swoim świecie bajek praktycznie przez dwadzieścia cztery na dobę, siedem dni w tygodniu. - To było o wiele łatwiejsze, niż myślałem, że będzie. - Kiedy to miałoby być? – pyta Mabel. - Myślałem o następnym weekendzie. Niedziela? - Brzmi dobrze. Mówiłeś już o tym Alanowi? - Jeszcze nie. Pomyślałem, że najpierw zapytam cię o prochy. - Przyznaj się: boisz się do niego zadzwonić. – mówi. Jezu. - Co o tym wiesz? - Powiedział mi, co się stało; no wiesz, my ze sobą rozmawiamy. Chociaż jakbym nie usłyszała tego od niego, to usłyszałabym od kogokolwiek. Nie wybrałeś najprywatniejszego miejsca na twoje załamanie nerwowe. - To nie było załamanie… - Och, cholera. – Ludzie w szkole o tym mówią? - Um, no raczej. Znaczy, no wiesz, wszyscy wiedzą, że masz dużo na głowie, więc nikt się z tego nie nabija, czy coś. Pewnie mógłbyś wjechać autobusem pełnym zakonnic do jeziora i nadal byłbyś Panem Popularnym. Ale plotki o Shoshanna/ Dave są przepyszne. Oczywiście, że ludzie o tym mówią. Wzdycham. - Więc myślisz, że Alan wybaczy mi na wystarczająco długo, żeby przyjść na nabożeństwo? Nie możemy tego zrobić bez niego. - Chyba nie dowiesz się, jeśli nie spróbujesz. - Taa. Zalega cisza. - Powiedział mi o Joni. Tłumaczenie: marika1311

Strona 237

Przygryzam policzek od wewnątrz. - Powiedział? - Taa. - Więc, um, co o tym myślisz? - To nie moja sprawa… - Ale? Parska śmiechem. - Ale… dobrze, że ją masz. Że pomogła ci na imprezie i w ogóle. - To ona wpadła na pomysł nabożeństwa. – mówię jej. - Wydaje się być dobra. - Taka jest. Cóż, na razie, Mabel. - Na razie, Ryden. Rozłączam się i wybieram numer Alana, zanim mam szansę się rozmyślić. - Halo? - Cześć, Alan, tu Ryden. - Wiem. - Racja. „’99 Problems”. - Nie. Teraz to „I Used to love H.E.R”26, zespołu Common. Świetnie. - Cóż, chciałem ci powiedzieć, że naprawdę przepraszam, mniej więcej za wszystko i dziękuję za to, co robiłeś dla mnie i Hope. Naprawdę to doceniam, nawet jeśli na to nie wyglądało. Alan milczy. - I, um, robimy nabożeństwo dla Meg. W następną sobotę, w tym ukrytym miejscu nad jeziorem, gdzie twoja rodzina zabrała ją, gdy byliście dziećmi. - Nie byłem tam od lat. – mówi. – Skąd wiesz o tym miejscu? - Zabrała mnie tam. Tak jakby stało się naszym miejscem. - Och. – Pauza. – Nie wiedziałem. - Tak czy siak, Mabel ukradnie prochy Meg z jej domu, powiemy kilka słów i rozrzucimy je tam. Chcesz przyjść?

26

Ang. Kiedyś ją kochałem

Tłumaczenie: marika1311

Strona 238

- Zaczekaj. Mabel ukradnie jej prochy? Kurwa, czy ty oszalałeś? Czy ona oszalała? W końcu, logiczna odpowiedź na ten plan. - Tak, chyba tak. Prawie mogę zobaczyć, jak Alan kręci głową w ciszy, która teraz następuje. Ale wtedy mówi: - No raczej, że tam będę.

***

Przez cały tydzień odliczałem dni do nabożeństwa. Miałem cholernie dużo do nadrobienia w szkole – chociaż pani Schonhorn powiedziała, że jeśli przyłożę się do jej testu w przyszłym tygodniu i zdobędę przynajmniej osiemdziesiąt pięć punktów, to odpuści mi to odpuści. Kocham tę kobietę. Ponadto, musiałem sobie poradzić z całą falą gównianych plotek w szkole. Połowa facetów myśli, że jestem bohaterem przez kręcenie z Shoshanną, a druga połowa uważa, że złamałem kodeks facetów, próbując przespać się z dziewczyną kumpla. Połowa dziewczyn uważa, że jestem dupkiem, bo wykorzystałem Shoshannę, a druga połowa się na mnie rzuca, teraz, „kiedy jestem już gotowy, by znowu się umawiać”. Banda popaprańców. Widzę Shoshannę każdego dnia na angielskim, ale ona ledwo na mnie patrzy. Nie dziwię jej się. Nie widywałem za bardzo Dave’a, skoro nie jestem już w drużynie, a lunche spędzam w bibliotece, próbując nadgonić materiał. Chociaż słyszałem, że zerwali. Joni nie mogła do mnie przyjść przez cały tydzień, bo oboje byliśmy zajęci pracami domowymi i pracą. Ale widywałem ją w pracy prawie codziennie i prawie wróciliśmy do normalności – żartując, śmiejąc się i rozmawiając. Żadnego dotykania. Jeszcze nie. W każdym razie, to pewnie dziwne, że nie mogę się doczekać nabożeństwa – kolejna rzecz, którą zajmie się mój przyszły terapeuta – ale naprawdę to się mnie trzyma. Miło będzie mieć w jednym miejscu ludzi, którzy są dla mnie ważni, żeby razem wspominać Meg. Bo to się nie dzieje nigdy. A może po prostu nie mogę się doczekać, aż przedstawię Joni mojej mamie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 239

Nadchodzi niedziela rano, a ja zakładam swoje ulubione jeansy i koszulę na guziki. Myję też włosy. Teraz, kiedy Hope już nie płacze przez cały czas, mam trochę więcej czasu dla siebie na prysznic. Już nigdy nie zamierzam brać za pewnik takich rzeczy jak czas na nałożenie odżywki na włosy. Joni pożycza samochód Elijaha i przyjeżdża pod mój dom. Siedzę na ganku, kiedy parkuje przy ulicy. Wygląda niesamowicie. Ma na sobie jasnoczerwoną sukienkę, mocno opiętą u góry, a następnie rozszerzającą się ku dołowi oraz czarne, kowbojskie buty. W nosie ma kolczyk z czarnym kamieniem. Wstaję, kiedy do mnie podchodzi i muszę się powstrzymać przed przyciągnięciem jej do siebie i pocałowaniem w czubek głowy. - Hej. – mówi z uśmiechem. - Wyglądasz pięknie. Spogląda w dół na swoją sukienkę. - Jesteś pewny? Nie wiedziałam, czy czerwony będzie odpowiedni czy nie. Mam inną sukienkę w samochodzie, na wypadek… - Jest idealnie. Joni kołysze się na piętach, kładąc dłonie na biodrach. - Dzięki. Też nieźle wyglądasz. – Unosi niepewnie dłoń i kciukiem dotyka blizny przy mojej brwi, unosząc kącik ust. Po chwili znów przybiera poważną minę. – Jesteś pewny, że mam tam iść? - Oczywiście, że tak. Dlaczego pytasz? - No nie wiem, bo nie znałam Meg? Będą tam tylko osoby, które ją znały i kochały. Nie wiem, czy będzie im się podobało to, że tam będę. Biorę ją za ręce i patrzę prosto w oczy. - Naprawdę chcę, żebyś tam była. Poza tym, wszyscy już wiedzą, że przyjdziesz. Uśmiecha się nerwowo. - Okej. Idzie za mną do środka i natykamy się w salonie na mamę, tańczącą do piosenki „Chandelier”, z Hope w ramionach. Zatrzymuje się, kiedy nas widzi i wyciąga rękę do Joni. - Ty musisz być Joni. Jestem Deanna. Joni ściska jej dłoń. - Świetna piosenka. – mówi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 240

Mama parska śmiechem. - O tak, dogadamy się.

***

Mama, Joni, Hope i ja spotykamy się z Alanem i Mabel na zjeździe z głównej drogi, który prowadzi do polnej ścieżki. Jadą za nami samochodem, kiedy wjeżdżamy dalej i dalej w las, aż docieramy do punktu, w którym musimy iść na piechotę. Plaża o tej porze roku – naga i chłodna, woda niezachęcająca do kąpieli – przypomina mi o ostatnim razie, kiedy byłem tutaj z Meg. Siedzieliśmy objęci pod kocem, obserwując wodę, jakby wcale nie zbliżał się ostateczny termin. Nie mogę uwierzyć, że to było już prawie rok temu. Mama ściska moją dłoń. - To jest naprawdę piękne. – szepce. Kiwam głową. Teraz, kiedy już tu jesteśmy, oczekiwanie zniknęło, pozostawiając miejsce dla nerwów i lekkich skrętów żołądka. Wyciągam świeczki z mojej torby, a mama pomaga poukładać mi je w piasku tak, by wyglądało to ładnie. Potem Mabel wyciąga pudełko po butach z torby na zakupy, którą ze sobą przyniosła. W środku pudełka jest duża, przeźroczysta, zamykana na zasuwkę torebka. A w środku niej są prochy. Mabel wyciąga ją w moją stronę, jakby rzeczywiście spodziewała się, że je wezmę, jakby to nie było nic takiego. - Zostawiłam tamto pudełko na parapecie. – wyjaśnia. – Moi rodzice nigdy nie zajrzą do środka. - Co masz na myśli? – pyta mama. – Twoi rodzice nie wiedzą, że je wzięłaś? Och, nie wiem, czy to dobry pomysł… - Wszystko w porządku. – mówi Mabel. Brzmi na bardzo pewną siebie. – Trochę ich zostawiłam. Żeby sami mogli je rozsypać, jeśli -kiedy- się na to zdecydują. Wciąż czeka, aż wezmę od niej torebkę, ale nie mogę się ruszyć. W środku jest Meg. Wszystko, co z niej zostało, to tysiące małych, szarych płatków, nie do odróżniania, wyglądające jak rzeczy z odkurzacza, kiedy wyciąga się pojemnik, by je wyrzucić. Moje wnętrzności się zaciskają i zmuszam się do tego, by się ruszyć. Ledwo docieram do skraju lasu, kiedy zaczynam wymiotować. Stoję tak, dopóki nie pozostaje już we mnie nic, co mogę z siebie wyrzucić. Czuję dłoń na swoich plecach. Tłumaczenie: marika1311

Strona 241

- Nie szkodzi, Ryden. – mówi cicho mama. – Nie musimy tego robić, jeśli zmieniłeś zdanie. Wyprostowuję się i wycieram usta chusteczką, którą mi podaje. - Nie. Zróbmy to. – Wszyscy czekają na plaży i wyglądają poważnie. Torba z prochami leży teraz na piachu. Mabel trzyma Hope. Odchrząkam i powoli idę tam z powrotem. - Przepraszam. - Nie przepraszaj. – mówi Alan, wpatrując się w torbę z prochami. – Czuję, jakbym miał zrobić to samo. - Okej, no cóż… - mamroczę. – Chyba powinniśmy zacząć. Kto, um… kto chciałby coś powiedzieć? Jeden po drugim, mówimy o Meg. Dobre rzeczy: te, które w niej kochaliśmy i za którymi tęsknimy najbardziej. Płynie wiele łez. Mabel zaczyna. Mówi o urodzinach, świętach Bożego Narodzenia i rodzinnych wakacjach, o tym, jak czuje, że nie ma już rodziny po tym, jak Meg odeszła. Mama mówi, że nie znała Meg długo, ale jest zaszczycona, że mogła być częścią jej życia. I dziękuję jej za niesamowitą wnuczkę. Alan mówi tak, jakby Meg wciąż była tu z nami i opowiada jej o najnowszym koreańskim filmie, jaki oglądał. Chociaż to, czego nie mówi, jest najbardziej oczywiste – że tęskni za przyjaciółką, której mógł opowiadać o różnych rzeczach. Joni nic nie mówi, ale kładzie mi rękę na ramieniu, żebym wiedział, że tutaj jest i to wszystko, czego potrzebuję. Kiedy przychodzi moja kolej, wyciągam ze swojej torby różowy notatnik – ten z zaznaczonym kwadratem obok mojego imienia. Stwierdziłem, że cokolwiek powiem sam, nie odda Meg sprawiedliwości, nawet nie zacznie wyrażać tego, co dla mnie znaczyła, przez co razem przeszliśmy. Alan, Mabel i Joni nie czytali jeszcze różowego dziennika. Czy jest lepszy sposób na pożegnanie, niż przeczytanie jej słów na głos? Biorę Hope z rąk Mabel i przytrzymuję ją na swoim biodrze, a drugą ręką trzymam dziennik i zaczynam czytać. Biorę głęboki oddech. - Drogi Rydenie…

Tłumaczenie: marika1311

Strona 242

*** Jedyną rzeczą pozostałą do zrobienia, jest rozsypanie jej prochów. Nasza szóstka patrzy się na torebkę przez niedorzecznie długi czas, każdy czeka, aż ktoś inny wykona ruch. Świeczki w większości się wypaliły i zaczyna robić się zimno. Hope wierzga w moich ramionach. Pewnie jest głodna. Gładzę ją po włoskach. Czas zakończyć przedstawienie. To tylko prochy. Nie ma czego się bać. Podnoszę torebkę i bez słowa podchodzę do wody. Zamykam oczy, opieram głowę przy główce Hope, wdychając zmieszany jej dziecięcy zapach ze świeżym powietrzem znad jeziora i spoglądam w niebo. - Zawsze będziemy za tobą tęsknić. – szepcę i otwieram torbę, przechylając ją. W mniej niż minutę wszystkie prochy odlatują, niesione przez wiatr w drodze, by stać się częścią piasku, ziemi, gniazd ptaków lub fal, łącząc się z ziemią, aż nie zostaje nic, tylko pamięć po Meg.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 243

Rozdział trzydziesty siódmy Joni w końcu całuje mnie kilka tygodni później, jednego czwartku wieczorem w pracy. Robi to w samym środku sekcji z zamrażarkami, kiedy układamy spody do pizzy zrobione z ryżu. Sięgam za nią, żeby chwycić kolejne pudełka, ale zamiast tego ona łapie mój nadgarstek. Odwracam się, a Joni przyciska usta do moich. Nie marnuję ani jednej sekundy. Kopnięciem zamykam drzwi od zamrażarki i przyciągam ją do siebie. Jej pocałunek jest nawet lepszy, niż to zapamiętałem. Popycha mnie tak, że jestem przyciśnięty plecami do zimnych drzwi, ale ciepło między nami wystarczy, żeby nie było mi zimno. Czemu, do cholery, mam takie szczęście? Nie zasługuję na nią. Ale jeśli chce ze mną być – a w tej chwili na to wygląda –jestem cholernie pewny, że jej nie odmówię. Kiedy się od siebie odsuwamy, rzeczywistość nabiera ostrości. Rozglądam się szybko. Żadnych menadżerów i współpracowników w zasięgu wzroku. Doskonale. - Mogę cię dziś odwieźć do domu? – mamroczę przy jej uchu. – Jest coś, o czym chcę z tobą porozmawiać. - Będzie więcej całowania? – pyta, uśmiechając się szeroko. - Muszę to przemyśleć. – mówię, puszczając jej oczko.

***

- Co robisz w weekend, kiedy jest święto Dziękczynienia? – pytam Joni, kiedy jedziemy w stronę Clinton. - Normalny obiad w czwartek. Już zamówiłam swojego wegetariańskiego indyka. A czemu? - Cóż, wiesz, że Meg znalazła adres mojego ojca i w ogóle? Tak naprawdę nie rozmawialiśmy o różowym dzienniku od czasu, kiedy przeczytałem go nad jeziorem, ale wiem, że o tym nie zapomniała. - Tak. - Myślałem o podróży do New Jersey. Żeby… nie wiem… zobaczyć. Spogląda na mnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 244

- Naprawdę? - Tak. A co, to zły pomysł? - Nie, myślę, że to świetnie, jeśli chcesz to zrobić. - Więc pojedziesz ze mną? Moglibyśmy wyjechać w piątek po Dziękczynieniu i być z powrotem w niedzielę. Kładzie dłoń na mojej ręce spoczywającej na dźwigni zmiany biegów. - Oczywiście.

***

- Zadzwonisz najpierw do niego? – pyta mama, kiedy pomaga mi załadować do samochodu torby moje i Hope. Całkowicie popierała moją decyzję co do Michaela, ale wiem, że część niej się zamartwia. Nie wiem, czy martwi się o to, czy znajdę z nim jakąś iskrę, której brakuje mi w relacji z nią, czy o to, że Michael nie będzie w stosunku do mnie tak otwarty, jak mam nadzieję, a nawet jeśli będę, czy otrzymam odpowiedzi, których szukam. - Raczej nie. Wolę powiedzieć to, co muszę powiedzieć od razu, a nie rozdrabniać się na rozmowę przez telefon i w ogóle. Zamyka bagażnik. - A co zamierzasz mu powiedzieć? - Jeszcze do tego nie doszedłem. Obejmuje mnie i ściska mocniej, niż zazwyczaj. - Powodzenia, Ryden. Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebował. Jedź ostrożnie. Kocham cię. - Ja też cię kocham, mamo. - I ciebie też kocham, mały potworku. – mówi, ocierając nosem o nosek Hope. – Bawcie się dobrze. Podjeżdżam do Joni, pakuje torbę do bagażnika i wsiada, po czym zmierzamy na autostradę. - Jesteś odpowiedzialna za GPS. – mówię do niej. – Wprowadziłem już adres do systemu, ale daj mi znać, jak będą się zbliżały jakieś zjazdy. To prawie sześć godzin

Tłumaczenie: marika1311

Strona 245

jazdy, więc będziemy musieli się zatrzymywać, że zmieniać pieluchy. I możesz kontrolować radio. Nie obchodzi mnie, czego będziemy słuchać. Byle nie hip-hop. Wybiera stację nadającą pop i rock, której zawsze słucha moja mama i zaczyna śpiewać do jakieś piosenki Katy Perry. Okej, może nie powinienem tak łatwo zrzekać się prawa do wyboru muzyki. Jakiś czas później, kiedy gubimy sygnał, zamiast poszukać inną stację, Joni wyłącza radio. - Co mu powiesz, kiedy się z nim spotkasz? – pyta. To jest Pytanie Dnia. - Nie wiem. – Miałem nadzieję, że przez tą całą jazdę na coś wpadnę. Jak dotąd, nic. - Okej. – odpowiada. – Dlaczego chcesz się z nim spotkać? Nawet się nad tym nie zastanawiam. - Czuję, że nigdy nie będę naprawdę wiedział, jak być dobrym ojcem, dopóki nie poznam swojego. - Ale ty… - Wiem, co chcesz powiedzieć. Nie rób tego. - Co? - Powiesz, że już jestem dobrym tatą, a on nie powie mi niczego, czego już bym nie wiedział. - Yep, mniej więcej to miałam zamiar powiedzieć. Po tym długo jedziemy w ciszy. Cóż, tak jakby w ciszy. Bo odkąd spojrzałem na informacje o Michaelu, w mojej głowie rozbrzmiewa ten lekki szum, a im bardziej się do niego zbliża, tym głośniejszy się staje. Szum wzrasta do chóru, chóru ludzi, których znam. I wszystko, co mi mówili – wszystkie rady, których nie chciałem słuchać – nagle rozbrzmiewają w mojej głowie w harmonii: Joni utrzymuje, że już dobrze sobie radzę z ojcostwem. To znaczy, te ostatnie tygodnie naprawdę były lepsze. Hope nie wydaje się ostatnio mnie nienawidzić. Czy to możliwe, żeby wyczuwała mój gniew i moje poczucie winy i przez cały czas na to reagowała? Może kiedy ja mam się lepiej, to ona też? I to, co powiedział Alan. O tym, jaką miałem obsesję, by znaleźć dzienniki, znaleźć Michaela, odnaleźć tą mistyczną tajemnicę ojcostwa, że kompletnie nie widziałem najważniejszej rzeczy. Że moje zadanie, by stać się lepszym ojcem, w rzeczywistości sprawiało, że byłem gorszy. I moja mama, sposób, w jaki na mnie patrzyła, kiedy powiedziałem jej, że myślałem, że Michael – ktoś, kto wiedział o tym, że ma dziecko w drodze, a i tak odszedł– Tłumaczenie: marika1311

Strona 246

pomoże mi w tym, jak być dobrym rodzicem, podczas gdy moja własna matka nie mogłaby tego zrobić. Zatrzymuję się na poboczu autostrady, opieram głowę o kierownicę i zaciskam powieki, próbując myśleć. - Hej, Joni? - No? - Możesz coś dla mnie sprawdzić w Google? - Pewnie. Co? - Michael Taylor, Edison, New Jersey. Wyszukiwanie obrazu. Czuję, że pytające spojrzenie Joni wypala mi dziurę w twarzy, ale nie otwieram oczu. Kilka minut później mówi: - Mam. Podnoszę głowę i biorę od niej telefon. No i jest: przystojny, w swoich późnych latach trzydziestych, z oliwkową cerą, brązowymi oczami, zaczesanymi do tyłu czarnymi włosami i okularami. Wygląda znajomo w najbardziej obcy sposób. Nigdy wcześniej go nie widziałem, ale jego fragmenty widzę każdego dnia w lustrze. Mój nos to jego nos, mój uśmiech to jego uśmiech. To zdjęcie piłkarskiej drużyny dziecięcej. Chłopcy wyglądają, jakby mieli około dziesięciu lat. Michael ma na sobie kurtkę, na której jest napisane Trener. Jest pieprzonym trenerem piłki nożnej. Co oznacza, że prawdopodobnie po nim odziedziczyłem swój sportowy talent. I prawdopodobnie jeden z tych dzieciaków to mój przyrodni brat. Gapię się na zdjęcie. Michael jest tatą. Na zdjęciu widać też, że ma obrączkę, więc pewnie jest też mężem. Jest facetem, który opiekuje się młodymi talentami. Jest dobrze zorganizowany i schludny. Jest, biorąc pod uwagę to zdjęcie, dobrym człowiekiem. Nie za bardzo przypomina długowłosego kolesia grającego na fortepianie i biegającego w maratonach z mojej wyobraźni, ale nie jest też ćpunem, nie siedzi w więzieniu ani nie tkwi w jakieś przerażającej sekcie religijnej. I nie jest martwy. Co oznacza, że mógł mnie poszukać, mógł podjąć ten wysiłek, żeby mnie poznać. Po prostu nie chciał. Wyłączam to zdjęcie. Hope wtula się w swój fotelik, małe dziecko, które nie wie, co się dzieje. Patrzy na mnie. Nagle chór osiąga punkt kulminacyjny w tej cholernej operze i śpiewają tak głośno, jak tylko mogą, prosto w moją twarz. Tłumaczenie: marika1311

Strona 247

Oczy Hope nie są już niebieskie. Nie wiem, kiedy się zmieniły, ale mają jasny, wspaniały zielony odcień. Nie są tak ciemne jak oczy Meg, jak myślałem, że będą. Wyglądają jak moje. Mimo że życie jest ostatnio cholernie trudne i strasznie ciężko będzie móc przewidzieć przyszłość i mimo tego, że gdybym mógł, to cofnąłbym się w czasie i zrobił wszystko inaczej, jeśli to oznaczałoby, że Meg by nadal żyła i ja miałbym szansę grać w piłkę na UCLA… to kocham to dziecko. Jest nie tylko dziedzictwem Meg. Jest też moją córką. Jestem jej tatą. Nie muszę stanąć twarzą w twarz z moim nieistniejącym ojcem, żeby powiedział mi, od czego zacząć. Już to zrobiłem, nawet jeśli rozgrywka zaczęła się, zanim się rozgrzałem i zająłem pozycję. Pewnego dnia, jej „ta-ta-ta” zamieni się w jej pierwsze, prawdziwe słowo. Więc powinienem pracować nad tym, by być na to gotowym. Bo jestem wszystkim, co ona ma. To nie jest wina, że urodziła się w środku tego gównianego chaosu. Zaczynam pojmować, że to, że jestem inny od Michaela, jest ważne. (Dlaczego, do cholery, dostrzeżenie tego zajęło mi to pół drogi do New Jersey?) Muszę tylko wiedzieć, jak nie być facetem, jakim on był, kiedy mama była w ciąży. A ja już to zrobiłem. Przesuwam się na swoim fotelu. Joni czeka cierpliwie, wyglądając przez okno po stronie pasażera, próbując dać mi tak wiele prywatności, ile mogę uzyskać w zatłoczonym samochodzie. Uderza we mnie pomysł. Pomysł tak niesamowity, że może być to najlepsza rzecz, na jaką wpadłem w życiu. Bez słowa, oddaję jej telefon i znowu wjeżdżam na drogę. Joni uruchamia radio. Kiedy docieramy do mostu George’a Washingtona, Joni mówi: - Okej, wjedziesz na najniższy poziom na moście, a potem, żeby dojechać do New Jersey, musisz jechać drogą I-95 na południe. - Co się stanie, jeśli nie wjadę na most? – pytam. - Um… pojedziesz na Manhattan. Kiwam głową. - Rozumiem. Zbliża się zjazd na most, a ja przejeżdżam obok niego. - To było to, Ryden. To był nasz zjazd. – mówi Joni, wskazując za siebie. – Co ty robisz? Rzucam jej uśmiech, pierwszy, od kiedy wybraliśmy się w tę długą podróż. Tłumaczenie: marika1311

Strona 248

- Zabieram cię do Washington Square Park. Na jej twarzy pojawia się zmieszanie. - Ale co z twoim ojcem? - Chyba wiem wszystko, co musiałem o nim wiedzieć. Na chwilę zalega między nami cisza, kiedy ulice przed nami stają się bardziej zatłoczone, a budynki coraz wyższe. A potem nagle Joni zaczyna klaskać i podskakiwać na swoim fotelu. - O cholera! Nie mogę się doczekać, żeby pokazać ci ten park! Pokochasz go. I Hope też. To magiczne miejsce. Parskam śmiechem, myśląc o jej magicznym pokoju, o weekendzie w Nowym Jorku i o wszystkich możliwościach, jakie tkwią w przyszłości. Patrzę na miasto, które pojawia się przed nami i mówię jej coś, co jest absolutną, stuprocentową prawdą. - Nie mogę się doczekać.

KONIEC. Tłumaczenie: marika1311

Strona 249